Tron Pierscienia (Tom 3) - Larry Niven

Larry Niven

Tron Pierścienia Przełożył Wiesław Marcysiak

Prolog: Mapa góry św. Heleny 1733 n.e. - Upadek Miast (Reżim Marionetkowych Eksperymentalistów sprowadza na Świat Pierścienia plagę nadprzewodnika) 2851 n.e. - Pierwszy kontakt: Pieprzony Łgarz uderza w Świat Pierścienia 2878 n.e. - Gorejąca Igła Dociekliwości opuszcza Kanion 2880 n.e. - Gorejąca Igła Dociekliwości dociera do Świata Pierścienia 2881 n.e. - Ustabilizowanie pozycji Świata Pierścienia 2882 n.e.: Lalkarze tańczyli. Tańczyli jak okiem sięgnąć, pod sklepieniem z płaskiego lustra. Dziesiątki tysięcy jemu podobnych poruszało się w ciasnych figurach, po wielkich zmutowanych krzywych, z głowami uniesionymi wysoko lub nisko, aby zachować orientację. Stukot ich kopyt, przypominający setki tysięcy kastanietów, splatał się z muzyką. Wykop na wprost, wykop w bok, piruet. Spojrzenie jednym okiem na współpartnera. W tym ruchu i w następnym przenigdy nie spoglądaj na ścianę, która skrywa Panny Młode. Nie waż się dotknąć. Bowiem miliony lat tanecznych zawodów i szeroka gama innych społecznych wskazań określiły, kto z kim się połączy, a kto nie. Za iluzją tańca majaczyła iluzja okna, daleka i ogromna. Widok z Ukrytego Patriarchy rozpraszał uwagę, stanowił zagrożenie dla ogólnych zasad, przeszkodę w tańcu. Wyciągnij głowę; skłoń się… Pozostali trójnodzy tancerze, bezkresny parkiet i sufit, były obrazami z pamięci komputera Gorejącej Igły Dociekliwości. Taniec pozwalał lalkarzowi podtrzymywać umiejętności, odruchy i zdrowie. W tym roku opadło go otępienie, powracał do zdrowia i kontemplował, ale takie stany mogły ulec zmianie w jednej chwili. Jeden ziemski rok temu albo pół archaicznego, marionetkowego roku, lub też czterdzieści obrotów Świata Pierścienia… Lalkarz i jego obcy poddani znaleźli długi na milę żaglowiec zacumowany poniżej Mapy Marsa. Nadali mu nazwę Ukryty Patriarcha i wyruszyli, zostawiając lalkarza samego. Okno ukazywało w realnym czasie widok z kamery umieszczonej w przednim bocianim gnieździe Ukrytego Patriarchy. Widok w oknie był bardziej realny od wirtualnych tancerzy. Chmee i Louis Wu leżeli na pierwszym planie. Zbuntowani słudzy lalkarza wyglądali na nieco zmęczonych. Jego medyczne programy przywróciły im obu młodość zaledwie przed dwoma laty. Byli nadal młodzi, ale też miękcy i gnuśni. Wykop w tył, dotknięcie kopytkami. Obrót, liźnięcie. W dole, pod bezmiarem mgły rozciągał się Ocean Wielki. Potargana wiatrem mgła tworzyła wrzecionowate wzory nad olbrzymim statkiem, a na wybrzeżu układała się w przełamującą falę. Jedynie bocianie gniazda, na wysokich na sześćset stóp masztach, sterczały ponad mgłę. Daleko w głębi lądu, przez białą kołdrę przedzierały się górskie szczyty, prawie czarne, ale połyskujące. Ukryty Patriarcha wrócił do domu. Lalkarz miał stracić swych obcych towarzyszy. Oko sieci komunikacyjnej zarejestrowało głosy. Louis Wu: - Jestem pewien, że to Góra Kaptur, a tamta to Góra Rainier. Tamtej nie znam, ale gdyby Góra Świętych Helen nie straciła wierzchołka, to mogłaby być ona. Chmee: - Góra w Świecie Pierścienia nie wybucha, chyba że trafi w nią meteor. - Dokładnie o tym mówię. Zdaje się, że za dziesięć godzin będziemy mijać mapę Zatoki San

Francisco. Przy tym wietrze i fali, jaka powstaje na Oceanie Wielkim, potrzebowałbyś nielichej zatoki na swój lądownik, Chmee. Możesz stąd zacząć inwazję, jeżeli nie przeszkadza ci to, że będziesz dobrze widoczny. - Lubię działać jawnie. - Kzin wstał i przeciągnął się, rozcapierzając pazury. Osiem stóp futra najeżonego ze wszystkich stron sztyletami, przerażający widok. Lalkarz musiał upomnieć się, że spogląda jedynie na hologram. Kzin i Ukryty Patriarcha byli oddaleni o trzysta tysięcy mil od jego statku kosmicznego zagrzebanego pod Mapą Marsa. Obrót, ślizg przednią nogą w lewo, dostawić krok w lewo. Nie odwracaj uwagi. Kzin znowu usiadł. - Los statku jest przesądzony, nie sądzisz? Zbudowany, żeby podbić mapę Ziemi. Porwany przez Teelę, gdy została protektorem, aby najechać mapę Marsa i centrum napraw. Teraz Ukryty Patriarcha wraca, aby ponownie najechać Ziemię. W okaleczonym, międzygwiezdnym statku lalkarza po kabinie hulał mroźny wiatr. Teraz taniec przyspieszył. Elegancko ułożona grzywa Zatylnego zwilgotniała od potu, który spłynął mu po nogach. Blask z ekranu zapewniał mu aż nadto widocznego światła. Widział na nim ogromną zatokę, według mapy leżącą na południu, i grupę miast, które wzdłuż wybrzeża zbudowali archaiczni kzinowie. Krzywizna Pierścienia zasłaniała ich część przed nim. - Będzie mi ciebie brakowało - wyznał Louis. Przez kilka chwil mogło się wydawać, że jego towarzysz nie dosłyszał tego wyznania. Nagle wielka masa pomarańczowego futra przemówiła, nie odwracając się: - Louis, tam są lordowie, których mogę pokonać i samice, które wydadzą moje potomstwo. To moje miejsce. Nie twoje. Tam właśnie hominidzi są niewolnikami i niezupełnie należą do twojego gatunku. Nie powinieneś tam jechać, a ja nie powinienem zostawać. - Czy powiedziałem coś odmiennego? Ty jedź, ja zostaję. Będzie mi ciebie brakowało. - Lecz wbrew twojemu rozumowi. - Hm. - Louis - powiedział Chmee - słyszałem opowieść o tobie, przed laty. Chciałbym poznać prawdę. - Pytaj. - Gdy wróciliśmy do naszych światów, gdy oddaliśmy statek lalkarzy, aby zapoznały się z nim nasze rządy, Chtarra-Ritt zaprosił cię, abyś swobodnie skorzystał z terenów łownych pod Krwią Chwarambr. Byłeś pierwszym obcym, który wkroczył do tego parku nie po to, by umrzeć. Spędziłeś w nim dwa dni i noc. Jak było? Louis nadal leżał na plecach. - W zasadzie bardzo mi się podobało. Chyba głównie z powodu zaszczytu, jaki mnie spotkał, ale od czasu do czasu człowiek musi sprawdzić swoje szczęście. - Słyszeliśmy opowieść o nocy podczas bankietu u Chtarry-Ritta. - Co słyszałeś? - Byłeś w wewnętrznym kwadrancie, pośród importów. Znalazłeś wartościowe zwierzę… Louis gwałtownie usiadł. - Biały tygrys bengalski! Znalazłem jego siedlisko w pięknym, zielonym lesie pośród pomarańczowoczerwonej flory kzinów, czułem spokój, przytulność i tęsknotę. I wtedy ten piękny i przerażający ludożerca wyszedł z gęstwiny i spojrzał na mnie. Chmee, był twojej wielkości, ważył może osiemset funtów, ale był niedożywiony. - Co to takiego tygrys bengalski? - Coś od nas, z Ziemi. Pradawne zwierzę, można by rzec.

- Słyszałem, że zmierzyłeś się z tygrysem, wymachując gałęzią i powiedziałeś: „Czy pamiętasz?”, A tygrys odwrócił się i odszedł. - Tak. - Dlaczego tak postąpiłeś? Czy tygrysy potrafią mówić? Louis zaśmiał się. - Myślałem, że odejdzie, jeżeli nie będę zachowywał się jak ofiara. Gdyby to się nie sprawdziło, to zdzieliłbym go w nos. Było tam roztrzaskane drzewo i ta twarda gałąź w sam raz nadawała się na maczugę. A przemówiłem do niego, bo jakiś kzin mógł podsłuchiwać. Dać się zabić jako niezdarny turysta na łowieckich terenach Patriarchy to kiepski pomysł. Śmierć jako skomląca padlina, niet. - Czy Patriarcha przydzielił ci straż? - Nie. Myślałem, że będą monitory, kamery. Odprowadziłem tygrysa wzrokiem. Odwróciłem się i znalazłem się nos w nos z uzbrojonym kzinem. Nieomal wyskoczyłem ze skóry. Myślałem, że to kolejny tygrys. - Powiedział, że prawie musiał cię ogłuszyć. Rzuciłeś się na niego. Byłeś gotów go zatłuc maczugą. - Powiedział: ogłuszyć? - Tak mówił. Louis Wu zaśmiał się. - Miał ręczny ogłuszacz. Wasz Patriarchat nigdy nie nauczył się budować miłosiernej broni, więc muszą ją kupować od ONZ, zdaje się. Przygotowałem się do zamachu maczugą. Tamten upuścił broń i wyciągnął pazury, a ja zobaczyłem, że to kzin i zaśmiałem się. - Jak? Louis odrzucił głowę do tyłu i zaniósł się śmiechem, szeroko otwierając usta i ukazując zęby. Ze strony kzina byłoby to bezpośrednie wyzwanie i Chmee położył uszy płasko na głowie. - Hahahahah! Nic na to nie mogłem poradzić. Miałem, niemżas, szczęście. Zabiłby mnie jednym machnięciem łapą, ale opanował się. - W każdym razie, to ciekawa historia. - Chmee, coś mi przyszło do głowy. Gdybyśmy mogli wymknąć się ze Świata Pierścienia, chciałbyś wrócić jako Chmee, co? - Mała szansa, żeby mnie poznali. Kuracja odmładzająca lalkarza usunęła mi blizny. Wyglądałbym na nieco starszego od mojego najstarszego syna, który pewnie teraz zarządza moim majątkiem. - Tak. A lalkarz pewnie nie chciałby iść na współpracę… - A ja wcale bym nie prosił! - Poprosiłbyś mnie? - Nie potrzebowałbym - odparł Chmee. - Nie byłem pewien, czy Patriarcha może przyjąć słowo Louisa Wu co do twojej tożsamości. Ale chyba przyjmie, co? - Pewnie tak, Rozmawiający z Tygrysami. Lecz ty wybrałeś śmierć. Louis parsknął. - Och, Chmee, wcale nie umieram szybciej od ciebie! Zostało mi jeszcze pięćdziesiąt lat, wystarczy, by Teela Brown obsmarowała te wszystkie medyczne sztuczki lalkarza. Mam tego dosyć, pomyślał Zatylny. - Na pokładzie dowodzenia musi mieć swoje własne urządzenia medyczne - stwierdził kzin. - Do nich się nie dostaniemy. - W kuchni też mieli programy medyczne, Louis. - A ja będę żebrał u lalkarza.

Jednak mogą się wściec, jeżeli im przerwę. A zatem, może odwrócić ich uwagę? Mowa lalkarzy była bardziej zwięzła i giętka od dowolnego języka ludzi lub kzinów. Lalkarz zagwizdał-zaświergotał kilka fraz: {rozkaz [] taniec [] obniżyć złożoność o jeden poziom [] powtórzyć [] idź do okna sześć Ukryty Patriarcha [] transmisja/odbiór [] wysłać wizję, dźwięk, bez zapachu, bez struktury, ogłuszacz wyłączony}. - Chmee, Louis… Obaj drgnęli, potem skoczyli na równe nogi, rozglądając się. - Przeszkadzam? Chcę pokazać wam pewne obrazy. Przez chwilę po prostu obserwowali taniec, lalkarz domyślał się, jak głupio musi wyglądać. Na ich twarzach pojawił się szeroki uśmiech; chociaż Louis chciał się zaśmiać, ale Chmee był zły. - Śledziłeś nas - powiedział Chmee. - Jak? - Spójrz do góry. Nie niszcz tego, Chmee, ale popatrz nad swoją głową na maszt z anteną radiową. W zasięgu twoich pazurów… Twarze obcych powiększyły się mocno. - Pajęczyna z brązu z czarnym pająkiem pośrodku. Fraktalny wzór. Trudno dostrzec… trudno dostrzec też, gdzie się kończy. Myślałem, że utkał ją jakiś owad ze Świata Pierścienia -powiedział Louis. - To kamera - wyjaśniał im lalkarz - mikrofon, teleskop, holoprojektor i inne urządzenia w jednym. Rozprzestrzenia się jak pajęcza sieć. Umieściłem je w różnych miejscach, nie tylko na tym statku. Louis, możesz wezwać swoich gości? - Redukuj: {rozkaz [] lokalizuj Budowniczych Miasta}. - Mam wam coś do pokazania. Oni także powinni to zobaczyć. - To, co robisz, wygląda trochę jak taekwondo - zauważył Louis. {Rozkaz [] Szukaj: Taekwondo}. Pojawiła się informacja. Sztuka walki. Śmieszne: jego gatunek nigdy nie walczył. - Nie chcę tracić elastyczności mięśni. To, co niespodziewane, zjawia się w najbardziej niezręcznym momencie - powiedział lalkarz. Pośród tańczących otworzyło się drugie okno: Budowniczowie Miast przygotowywali posiłek w wielkiej kuchni. - Musicie zobaczyć… Chmee zamachnął się pazurami na oczy lalkarza. Okno Szóste zamigało biało i zamknęło się. Wykop. Wymiń Pana Chwili. Stój. Przesuń się o milimetr; stój. Cierpliwości. Może chcą go unikać. Unikali go już od dziesięciu godzin, a wcześniej przez pół archaicznego roku; ale musieli jeść. Drewniany stół był przeogromny, godny bankietu kzinów. Przed rokiem Zatylny musiał zmniejszyć w czujnikach pobór zapachów, a to ze względu na odór psującej się krwi, unoszący się nad stołem. Teraz zapach był słabszy. Gobeliny kzinów i topornie wyrzeźbione freski zostały usunięte, zbyt krwawe jak na gust hominida. Niektóre z nich zostały przeniesione do kabiny Chmee. W powietrzu wisiała ciężka woń pieczonych ryb. Kawaresksenjajok i Harkabeeparolyn pracowali w prowizorycznej kuchni. Ich mała córeczka, siedząca u szczytu stołu, wydawała się dość zadowolona. W jego drugim krańcu połówka wielkiej, surowej ryby czekała, by zaspokoić kzina. Chmee łypnął okiem na rybę. - Dopisało wam szczęście - pochwalił ich. Ogarnął wzrokiem sufit i ściany. Znalazł to, czego szukał: połyskującą, fraktalną pajęczynę tuż pod wielką pomarańczową żarówką w szczycie kopuły. Wkroczyli Budowniczowie Miasta, wycierając dłonie. Kawaresksenjajok, chłopak, który niedawno przekroczył próg dojrzałości; Harkabeeparolyn, jego partnerka, kilka lat starsza; oboje dość mocno wyłysiali na czubku głowy, choć włosy opadały im na ramiona. Harkabeeparolyn wzięła na ręce maleństwo i zaczęła karmić piersią.

- Wkrótce stracimy ciebie - odezwał się Kawaresksenjajok. - Mamy szpiega - stwierdził Chmee. - Domyślałem się tego, ale teraz wiemy to na pewno. Lalkarz umieścił tu kamery. Młodzieniec zaśmiał się z jego oburzenia, - My postąpilibyśmy podobnie wobec niego. Poszukiwanie informacji jest rzeczą naturalną! - Za niecały dzień zniknę lalkarzowi sprzed jego oczu. Kawa, Harkee, bardzo będzie mi was brakowało. Waszego towarzystwa, waszej wiedzy, waszej wypaczonej mądrości. Ale tą myślą z nikim się nie podzielę! Tracę ich, pomyślał lalkarz. Zgodnie ze sztuką przetrwania powinienem zbudować drogę, zabrać ich na powrót do siebie. - Ludu, dacie mi godzinę, abym was zabawił? Budowniczowie Miasta rozdziawili usta w zdziwieniu. Kzin uśmiechnął się. - Zabawić… pewnie - przystał Louis Wu - Możecie zgasić światło? Louis uczynił to. Lalkarz zagwizdał śpiewnie. Patrzył w ekran, obserwując ich twarze. Tam, gdzie znajdowało się oko sieciowe, teraz zobaczyli okno: widok na zacinający deszcz, za krawędzią szerokiej płyty. Daleko w dole roiły się setki bladych, człekokształtnych postaci. Zdawały się dość towarzyskie. Ocierały się o siebie nawzajem bez cienia wrogości, a gdzieniegdzie kopulowały, wcale nie szukając odosobnienia. - To dzieje się teraz - powiedział lalkarz. - Monitorowałem to miejsce, od kiedy przywróciliśmy Światu Pierścienia właściwą orbitę. - Wampiry - odezwał się Kawaresksenjajok. - Harkee, widziałaś kiedyś tak wielu naraz? - No? - zachęcił Louis. - Wcześniej sprowadziłem naszą sondę z powrotem na Ocean Wielki. Użyłem jej, aby rozmieścić oczy i czujniki sieci szpiegowskiej. Widzicie teraz region, który zbadaliśmy jako pierwszy, na najwyższej budowli, jaką udało mi się znaleźć, żeby zapewnić sobie najlepszy widok. Szkoda tylko, że deszcz i chmury zasłaniają go od tamtej pory. Ale, Louis, widzisz, że jest tam życie. - Wampiry. - Kawaresksenjajok, Harkabeeparolyn, to jest po lewej stronie od miejsca, gdzie mieszkaliście. Widzicie, że życie tam kwitnie? Moglibyście wrócić. Kobieta czekała, wstrzymując się z wydaniem osądu. Młodzieniec był niezdecydowany. Wypowiedział słowo w swoim rodzimym języku, nieprzetłumaczalne. - Nie obiecuj tego, czemu nie możesz sprostać - stwierdził Louis Wu. - Louis, unikałeś mnie, od kiedy uratowaliśmy Świat Pierścienia. Twierdzisz, że skierowaliśmy lampę lutowniczą na setki tysięcy mil zamieszkałych obszarów. Wątpiłem w twoje liczby. Nie słuchasz. Sam zobacz, oni nadal żyją! - Cudownie - powiedział Louis. - Wampiry przeżyły! - Więcej niż wampiry. Patrz. - Lalkarz zagwizdał; obraz najechał na odległe góry. Ponad trzydziestu hominidów maszerowało przez przełęcz między dwoma szczytami. Dwudziestu jeden wampirów; sześciu małych, czerwonoskórych pasterzy, których widzieli podczas ostatniej wizyty; pięć większych, ciemniejszych istot człekokształtnych; dwóch z odmiany o małej głowie, prawdopodobnie nie obdarzonych rozumem. Cała zdobycz była naga i nikt z nich nie zamierzał uciekać. Byli zmęczeni, ale radośni. Każdemu z członków innego gatunku towarzyszył wampir. Jedynie kilku wampirów miało na sobie ubranie chroniące ich przed chłodem i deszczem. Rzeczy były najwyraźniej pożyczone, przycięte, aby pasowały do nowych użytkowników. Wampiry wcale nie były istotami myślącymi, a przynajmniej tak powiedziano lalkarzowi. Zastanawiał się, czy zwierzęta zatrzymają niewolników lub trzodę… ale to nieważne.

- Louis, Chmee, widzicie? Tu są inne gatunki, także przeżyły. Raz widziałem nawet Budowniczego Miast. - Nie widzę nowotworów ani mutacji - odpowiedział Louis Wu - ale muszą być. Mam informacje od Teeli Brown. Teela była Protektorem, mądrzejsza od nas obydwu. Półtora tryliona trupów, tak powiedziała. - Teela była inteligentna - przyznał Zatylny - ale postrzegam ją jako człowieka, Louis. Nawet po przemianie w Protektora pozostała człowiekiem. Ludzie nie patrzą wprost na niebezpieczeństwo. Lalkarzy nazywacie tchórzami, ale nie patrzeć to właśnie jest tchórzostwo… - Daj spokój. Minął rok. Nowotwory mogą zabrać dziesięć bądź dwadzieścia lat. Mutacje zabierają całe pokolenia. - Protektorzy mają swoje ograniczenia! Teela nie miała pojęcia, jak potężne są moje komputery. Louis, zostawiłeś mnie, abym wprowadzał poprawki… - Daj spokój. - Będę dalej obserwował - zdecydował lalkarz. Lalkarz zatańczył. Maraton będzie trwał, aż on sam popełni błąd. Sam zmierzał ku wyczerpaniu; jego ciało zaleczy się, a potem wzmocni. Dał sobie spokój z podsłuchiwaniem biesiady obcych. Chmee nie zniszczył czujników sieci, ale w jej zasięgu pewnie nie będą omawiać sekretów. Nie muszą. Przed rokiem, kiedy jego zbieranina nadal próbowała załatwić kwestię Teeli Brown i niestabilności Świata Pierścienia, latająca sonda lalkarza rozprowadziła oczy sieci po całym Ukrytym Patriarsze. Wolał skupić się na tańcu. Dosyć na to czasu. Chmee zaraz odejdzie. Louis zamilknie. Za kolejny rok może on też opuści statek, zostawi kontrolę lalkarzowi. Bibliotekarze Budowniczych Miasta… zająć się nimi? W pewnym sensie już dla niego zginęli. Zatylny kontrolował medyczne zdolności Igły. Gdyby zobaczyli, że używał swojej siły wymuszania, to poznaliby całą prawdę. Jednak był zbyt bezpośredni. Zarówno Chmee jak i Louis odmówili zabiegów medycznych. Louis Wu i Chmee szli żwawym krokiem zacienionym korytarzem. Odbiór był kiepski w tak słabym świetle, ale dzięki temu nie zobaczą sieci. Zatylny wychwycił jedynie część dialogu. Później odtwarzał go kilkakrotnie. - …gra w dominację - mówił Louis. - Lalkarz musi nas kontrolować. Jesteśmy zbyt blisko niego, moglibyśmy przypadkiem go skrzywdzić. - Próbowałem znaleźć wyj ście - odparł Chmee. - Tak? - zapytał Louis. - Zresztą nieważne. Zostawił nas samych sobie na rok, a potem przerwał milczenie. Po co sobie zawracał głowę? W tym komunikacie nie było nic ważnego. - Wiem, co myślisz - rzekł Chmee. - Podsłuchał nas, co? Skoro mogę wrócić na Patriarchę, to Zatylny nie jest mi potrzebny, żebym odzyskał moją własność. Mam ciebie. Nie domagasz się zapłaty. - Tak - potwierdził Louis. Zatylny zastanawiał się, czy im nie przerwać. Tylko co im powie? - Kontrolował mnie poprzez moje utracone ziemie, ale jak zapanował nad tobą? Miał cię dzięki narkablowi, ale tobie udało się rzucić nałóg. Medpakiet w lądowniku został zniszczony, ale w kuchni na pewno jest program jak zrobić utrwalacz, co? - Bardzo możliwe. Także dla ciebie. Chmee oddalił tę możliwość. - Ale jeśli pozwolisz sobie zestarzeć się, on już niczym nie zaradzi - dodał. Louis skinął głową. - Ale czy Zatylny ci uwierzy? Dla lalkarza… bez urazy. Wiem, że na pewno mówisz prawdę, Louis.

Ale dla lalkarza, pozwolić sobie na zestarzenie się, jest samobójstwem. Louis w milczeniu pokiwał głową. - Czy to usprawiedliwia trylion ofiar? Innej nocy Louis przerwałby rozmowę. - Sprawiedliwość dla nas obu - powiedział. - Umrę ze starości. Lalkarz traci władzę… władzę nad swoim środowiskiem. - Ale gdyby żyli? - Gdyby żyli. Tak. W zasadzie to Zatylny zaprogramował to wszystko. Nie mogłem wejść do tej części centrum napraw. Było zainfekowane drzewem życia. Umożliwiłem mu rozpylenie strumienia plazmy ze słońca na pięciu procentach Świata Pierścienia. Gdyby tego nie zrobił, to mógłbym… żyć. Więc lalkarz znowu ma wobec mnie dług. I to jest ważne, jeżeli to właśnie ze względu na mnie nie jest nic winien tobie. - Dokładnie. - No to pokaż Louisowi stare nagranie i powiedz, że to transmisja na żywo… Wiatr przybierał na sile, w jego podmuchach ginęły ich głosy - A co, jeśli… liczby… -mówił Chmee. - Zatylny zrezygnował… - …mózg starzeje się szybciej od całego ciebie! - Kzin stracił cierpliwość, padł na cztery łapy i w podskokach oddalił się pokładem. To nie miało znaczenia. Byli poza zasięgiem. Zatylny wrzasnął, jakby rozpadał się na części największy na świecie ekspres do kawy. W tym krzyku były tony i dźwięki, z harmonią kryjącą znaczące informacje, których nie mogło usłyszeć żadne ziemskie stworzenie ani kzin. Rodowody dwóch gatunków, które zaledwie zeszły z drzewa na zielone sawanny. Projekty urządzeń, które zmuszą słońce do wypuszczenia flar, a potem zamienią je w laserową wiązkę, działo na skalę Świata Pierścienia. Specyfikacje komputerów zminiaturyzowane do poziomu kwantowego, rozproszone po kabinie lalkarza niczym warstwa farby. Programy o dużej odporności i sile. O, wy, wyrzutki wpółdzikich, wpółrozumnych ras! Wasza żałosna protektorka, farciara Teela, nie miała ani elastyczności, ani zrozumienia, ale nie macie nawet tyle rozumu, żeby posłuchać. Uratowałem je wszystkie! Ja, za pomocą programów z mojego statku! Jeden krzyk i Zatylny znowu się uspokoił. Nie zgubił ani jednego kroku. Raz do tyłu, skłon, gdy Pan Chwili wciągnął Panny Młode do kwadreta: okazja, aby napić się wody, bardzo potrzebnej. Jedna głowa pochylona, by pić, druga wzniesiona, by obserwować taniec: czasami pojawiały się wariacje. Czyżby Louis Wu starzał się? Tak szybko? Miał sporo ponad dwieście lat. Utrwalacz życia utrzymywał niektórych ludzi w dobrej formie, w pełni zmysłów, przez ponad pół tysiąca lat, czasami dłużej. Lecz bez opieki medycznej Louis Wu może starzeć się szybko. A Chmee już nie będzie. Wszystko jedno. Zatylny znajdował się w najbezpieczniejszym miejscu, jakie można było sobie wyobrazić. Jego statek był zagrzebany w zwałach schłodzonej magmy w pobliżu Centrum Napraw Świata Pierścienia. Nic go nie nagliło. Mógł czekać. Byli bibliotekarze. Coś mogło się zmienić… i był jeszcze taniec.

Część pierwsza: Gniazdo cienia Rozdział 1 Wojna zapachów 2892 n.e. Chmury pokrywały niebo, tworząc szarawą, kamienną płytę. Żółta trawa wyglądała na zwiędłą: zbyt wiele deszczu, brak słońca. Bez wątpienia słońce było wprost nad głowami, a Łuk nadal znajdował się na swoim miejscu, ale Valavirgillin nie widziała ich już od dwudziestu dni. W niekończącej się mżawce przez trawę toczyły się krążowniki na kołach wysokości człowieka. Vala i Kay jechali na ławce sterującej; Barok nad nimi w roli Strzelca. Córka Baroka, Forn spała pod daszkiem. Lada dzień… lada godzina… - Tego szukaliście? - zapytał Sabarokaresh. Valavirgillin wstała. Widziała, gdzie bezmiar traw przechodził w ogromne ściernisko. - Zostawiają taki ślad - powiedział Kaywerbrimmis. - Zobaczymy strażników albo żniwiarzy. Szefowo, nie rozumiem, skąd wiedziałaś, że będą tu Giganci Traw. Sam nigdy nie byłem tak daleko na sterburtę. Ty jesteś z Miasta Centrum? To jakieś sto marszodni na bakburtę. - Doszło mnie słowo - odezwała się Valavirgillin. Nie pytał o więcej. Zachowywała dla siebie handlowe sekrety. Wjechali na rżysko i skręcili. Teraz krążowniki toczyły się szybciej. Kikuty łodyg po prawej, po lewej źdźbła sięgające do wysokości ramienia. Daleko z przodu ptaki krążyły i nurkowały. Wielkie, ciemne ptaki: padlinożercy. Kaywerbrimmis dotknął swoich pistoletów dla pewności, Ładowane od przodu, lufa długa jak jego przedramię. Wielki Sabarokaresh wsunął się na powrót do wieżyczki. W górnej części osłony ładunkowej mieściło się działo; być może okaże się konieczne. Inne wozy kołysały się z lewej na prawą, zasłaniając wóz Kaya, aby mógł bezpiecznie prowadzić obserwacje. Ptaki odleciały. Wszędzie zostawiły czarne pióra. Dwadzieścia wielkich ptaszysk, obżartych do granic możliwości tak, że ledwo mogły się wznieść. Czym mogły się tak posilić? Ciała. Mali hominidzi o spiczastych czaszkach. Część z nich leżała na ściernisku, część w wysokiej trawie, ogołoceni z mięsa. Setki! Wyglądali na dzieci, ale dzieci pośród nich były jeszcze mniejsze. Vala rozglądała się za ubraniami. W obcym terenie nigdy nie było wiadomo, którzy hominidzi mogą okazać się istotami inteligentnymi. Sabarokaresh zeskoczył na ziemię z bronią w ręku. Kaywerbrimmis zawahał się, ale nic dziwnego nie wyskoczyło z trawy, więc także ruszył. Zaspana Foranayeedli wytknęła głowę przez okno i gapiła się. Była to dziewczyna w wieku jakichś sześćdziesięciu falanów, zbliżała się do okresu płodności. - To nastąpiło zeszłej nocy - powiedział wtedy Kay. Smród zgnilizny nie był jeszcze zbyt mocny. Skoro ghule nie zjawili się przed ptakami, to ofiary musiały zostać zabite przed świtem. - Jak zginęli? - zapytała Vala. - Jeżeli miejscowi Giganci Traw taki mają obyczaj, to nie chcemy go znać. - To mogły zrobić ptaki. Widzisz połamane kości? Połamane wielkimi dziobami, bo chciały dobrać się do szpiku. To są Pokłośnicy, Szefowo. Widzisz, tak się ubierają, w pióra. Podążają za żeńcami. Pokłośnicy polują na plamczaki, ogniaki, wszystko, co ryje w ziemi. Przy cięciu traw odsłania się norki. - Cóż więc tu się wydarzyło? - Znam ten zapach - stwierdziła Forn. Pod zgnilizną, coś znajomego, samo w sobie nawet wcale miłe… ale Foranayeedli zaniepokoiła się.

Valavirgillin najęła Kaywerbrimmisa, aby poprowadził karawanę, ponieważ był miejscowy i ponieważ zdawał się kompetentny. Nikt jeszcze nie dotarł tak daleko do sterburty. Vala znała to miejsce lepiej niż ktokolwiek z nich… o ile miała rację co do tego, gdzie się znajduje. - Hm, to gdzie oni są? - Może nas obserwują - zasugerował Kay. Vala ze swojego stanowiska na dziobie krążownika sięgała wzrokiem daleko. Sawanna była płaska, żółta trawa ścięta krótko. Giganci Traw mierzyli siedem, osiem stóp. Czy mogli się ukryć tam, gdzie trawa sięgała do połowy ich wzrostu? Kupcy ustawili wozy w trójkąt. Na południowy posiłek mieli owoce i korzenie z zapasów na zewnętrznych półkach. Razem z korzonkami ugotowali trochę miejscowych traw. Świeżego mięsa nie upolowali. Nie spieszyli się. Do większości hominidów łatwiej było zbliżyć się po karmieniu. Gdyby Giganci Traw myśleli jak Ludzie Maszyn, pozwoliliby obcym najeść się przed nawiązaniem kontaktu. Nie zjawił się żaden ambasador. Karawana ruszyła dalej. Trzy krążowniki potoczyły się leniwie przez sawannę; a nie ciągnęły ich żadne zwierzęta. Wielkie, kwadratowe platformy przemieszczały się na czterech kołach umieszczonych w rogach; silnik, umieszczony centralnie, lekko przesunięty w stronę rufy, poruszał dodatkowe dwa kola pędne. Skorupa odlana z żelaza znajdowała się przed silnikiem, przypominała metalowy dom z pękatym kominem. Resory piórowe znajdowały się pod dziobem, pod ławką sterowniczą. Dzikusa mogła zdziwić wieżyczka na obudowie ładunku, ale cóż takiego mógł sobie pomyśleć, skoro nigdy nie widział działa? Nieszkodliwa. Ze szczytu odległego wzgórza obserwowały ich kształty koloru złotej trawy, kształty zbyt duże jak na ludzi: dwaj wielcy hominidzi. Vala zobaczyła ich dopiero, kiedy jeden odwrócił się i w podskokach oddalił sawanną. Drugi pobiegł granią, aby przeciąć drogę krążownikom. Czekał na ich szlaku, obserwując, jak się zbliżają. Kolorem nieomal zlewał się ze złotą trawą: złota skóra, złota grzywa. Wielki. Uzbrojony w ogromną, zakrzywioną szablę. Kaywerbrimmis wyszedł na spotkanie olbrzyma. Valavirgillin prowadziła krążownik tuż za nim, niczym przyjaznego wierzchowca. Za sprawą odległości dialekt handlowy ulegał dziwacznym przemianom. Kaywerbrimmis próbował nauczyć Valę odmian w wymowie, nowych słów i zmienionych znaczeń. Teraz słuchała, starając się zrozumieć, co mówi Kay. - Przybywamy w pokoju… chcemy handlować… Handel Dalekosiężny… rishathra? Gdy Kay mówił, olbrzym przerzucał spojrzenie, tam i z powrotem między ich twarzami: Forn, Vala, Kay i Barok. Olbrzym najwyraźniej był rozbawiony. Twarz miał bardziej owłosioną niż ktokolwiek spośród Ludu Maszyn! Na ślicznym podbródku Forn dopiero pojawiała się bródka, na tyle długa, żeby w kącikach utworzyły się kędziorki. Broda Vali nabierała eleganckiej bieli, z dwoma punktami na podbródku. Brody Ludzi Maszyn, szczególnie kobiet, nazbyt często rozpraszały innych hominidów. Olbrzym przeczekał trajkotanie Kaya, a potem wyminął go i usiadł na zewnętrznym stopniu krążownika. Oparł się o osłonę ładunku i natychmiast odskoczył od rozgrzanego metalu. Odzyskał godność i machnąwszy ręką, kazał im jechać dalej. Wielki Barok pozostał na swoim stanowisku nad gigantem. Forn wspięła się na miejsce obok ojca. Ona także była wysoka, ale przy olbrzymie wszyscy wyglądali na karłów. - Wasz obóz, tędy? - zapytał Kaywerbrimmis. Dialekt olbrzyma był mniej zrozumiały. - Tak. Tędy. Chodźcie. Trzeba wam schronienia. Nam potrzebni wojownicy.

- Jak uprawiacie rishathrę? - To była pierwsza rzecz, jakiej chciał dowiedzieć się każdy kupiec, a każdy samiec beta dodatkowo, czy ci tutaj są podobni do innych Gigantów Traw. - Chodźcie szybko - ponaglił ich olbrzym - bo nauczycie się za dużo rishathra. - Co? - Wampiry. Forn szeroko otworzyła oczy. - Ten zapach! - wykrzyknęła. Kay uśmiechnął się, nie dostrzegając zagrożenia, lecz raczej sposobność. - Jestem Kaywerbrimmis. A to Valavirgillin, moja patronka, oraz Sabarokaresh i Foranayeedli. W tamtych krążownikach są Ludzie Maszyn. Chcemy was namówić, abyście przystali do naszego Imperium. - Jestem Paroom. Do naszego wodza musicie zwracać się Thurl. Vala pozwoliła Kayowi przemawiać. Kosomiecze Gigantów Traw miały zbyt mały zasięg. Działa Kupców Dalekosiężnych szybko rozprawią się z atakiem wampirów. To powinno wywrzeć wrażenie na Byku, a potem… biznes. Giganci Traw, całe rzesze, wciągali wagony pełne siana przez wyrwę w wale usypanym z ziemi. - To nie jest normalne - stwierdził Kaywerbrimmis. - Giganci Traw nie wznoszą murów. - Musieliśmy się nauczyć - odparł Paroom. - Czterdzieści trzy falany temu Czerwoni walczyli z nami. Od nich nauczyliśmy się budować mury. Czterdzieści trzy falany to czterysta trzydzieści obrotów gwiazdozbiorów, gdzie niebo obracało się co siedem i pół dnia. W ciągu czterdziestu falanów Valavirgillin stała się bogata, skojarzyła się w parę, wydała na świat czworo dzieci, a potem przepuściła majątek w grach. Przez ostatnie trzy falany podróżowała w karawanie handlowej. Czterdzieści trzy falany to długo. - Czy było to wtedy, kiedy nadeszły chmury? - zapytała lub też próbowała zapytać. - Tak, kiedy stary Thurl zagotował morze. Tak! Właśnie tego miejsca szukała. Kaywerbrimmis zbył to jako miejscowy przesąd. - Od jak dawna macie tu wampiry? - zapytał. - Zawsze było ich parę - wyjaśnił Paroom. - Przez kilka ostatnich falanów nagle pojawiły się wszędzie, każdej nocy coraz więcej. Dzisiaj rano znaleźliśmy ciała prawie dwustu Pokłośników. Wszyscy martwi. Powstrzymały ich nasze mury i kusze. Tutaj – mówił strażnik - przejedźcie wozami przez furtę i przygotujcie się do walki. * Zmierzchało. W obrębie wałów było tłoczno. Giganci Traw, zarówno mężczyźni jak i kobiety, rozładowywali ich wozy, często przerywając pracę, aby skubnąć trawę. Podnosili głowy, kiedy Ludzie Maszyn przemieszczali się między nimi; gapili się na nich przez chwilę i wracali do pracy. Czyżby nigdy nie widzieli samojezdnych krążowników? Lecz wampiry stanowiły widać bardziej palący problem. Mężczyźni w skórzanych zbrojach już zajęli stanowiska na wałach. Inni usypywali kamienie i ziemię, aby zamknąć furtę. Vala czuła wzrok Gigantów Traw na swojej brodzie. Naliczyła mniej więcej tysiąc olbrzymów, zarówno kobiet jak i mężczyzn. Jednak w innych miejscach kobiety przewyższały liczebnie mężczyzn, a dzieci wcale nie widziała. Trzeba dodać zatem jeszcze kilka setek, aby uwzględnić kobiety zajmujące się dziećmi gdzieś w budynkach. Ze zbocza zszedł do nich na powitanie potężny, ubrany w srebrną zbroję obcy.

Zdjął hełm z czubem, odsłaniając złotą grzywę. Thurl był największym samcem pośród Gigantów Traw. Zbroja na nim wybrzuszała się na każdym łączeniu; takiego hominida Vala jeszcze nie widziała. - Thurl - Kaywerbrimmis powtórzył starannie. - Handel Dalekosiężny przybył z pomocą. - Dobrze. Kim jesteście, Ludźmi Maszyn? Słyszeliśmy o was. - Nasze Imperium jest wszechpotężne, ale rozrastamy się za sprawą handlu, nie wojny. Mamy nadzieję namówić wasz lud, aby produkował dla nas paliwo i chleb, no i też inne rzeczy. Z waszego zboża może być dobry chleb. Sami możecie go polubić. W zamian pokażemy wam cuda. Najprostsze z nich to nasza broń. Sięga dalej od waszych kusz. Na bliższe odległości używamy miotaczy ognia… - Zabójcze narzędzia, co? Nasze szczęście, że się zjawiliście. Wasze też, bo znaleźliście tu schronienie. Teraz powinniście stanąć z bronią pod murem. - Thurlu, duże działa zamontowane są na krążownikach. Wał obronny był dwa razy wyższy od Człowieka Maszyn, ale Valavirgillin przypomniała sobie miejscowe słowo. - Rampa - powiedziała. - Thurlu, czy macie tu rampę, która prowadzi na wał? Wytrzyma ciężar naszych wozów? Dzienne światło nabierało grafitowej szarości. Zaczął padać deszcz. Wysoko nad chmurami cień nocy musiał już prawie całkowicie zakryć słońce. Nie było żadnej rampy, dopóki Thurl nie zaryczał, wydając rozkazy. Wówczas wszystkie ogromne samce i samice przerwali dotychczasową pracę i zaczęli usypywać ziemię. Vala zauważyła jedną kobietę, jak wspina się i krzykiem wydaje polecenia. Wielka, dojrzała, o głosie, od którego drżały skały. Wychwyciła jej imię: Moonwa. Może była to pierwsza żona Thurla. Metalowa osłona ładunku i metalowy silnik, szerokie drewniane półki na zewnątrz grubości dłoni: krążownik był ciężki. Rampa rozsypywała się. Krążowniki wjeżdżały jeden za drugim, ocierając się prawym bokiem o ścianę, podczas gdy lewy podpierały gigantyczne samce. Jak potem sprowadzą wozy na dół? Wierzchołek był równy szerokości osi krążownika. Strażnicy wskazywali drogę. - Skierujcie działa na sterburtę. Stamtąd nadchodzą wampiry. Dowódcy wozów ustawili swoje pojazdy i spotkali się na naradzie. - Whand, Anth, co sądzicie? - zapytał Kay. - Załadować działa szrapnelami? Mogą zbić się w grupę. Często tak robią. - Niech olbrzymy zbiorą żwir - poradził Anthrantillin. - Oszczędzajmy pociski. Strzelać będziemy jednak głównie z pistoletów. Rozstawiamy się? - Tego właśnie oczekują olbrzymy - powiedział Whandernothtee. - Ja też - dodał Kaywerbrimmis. - Giganci mają kusze - wtrąciła Vala. - Czym się martwią? Kusze nie mają zasięgu dział, ale odgonią wampiry na odległość ich smrodu. Dowódcy wozów spojrzeli po sobie. - Trawożerni… - odezwał się Anth. - Och, nie. Gdzie indziej uznawani są za przerażających wojowników – powiedział Whand. Nikt nie zareagował. Krążowniki Whandernothtee i Anthrantillina rozjechały się w przeciwnych kierunkach. Były prawie niewidoczne w deszczu i mroku, zanim zatrzymali je Giganci Traw. - Barok, ty do działa - rozkazał Kaywerbrimmis - ale trzymaj pistolety w pogotowiu. Ja strzelam z broni ręcznej. Forn, przeładowuj. - Była zbyt młoda, aby powierzyć jej coś więcej. - Szefowo, chcesz miotacz? - Nie podejdą aż tak blisko - odpowiedziała Vala.

- W takim razie miotacz płomieni i granaty. Mam nadzieję, że uda nam się użyć miotacza. Pomoże, jeżeli pokażemy im inne wykorzystanie alkoholu. Giganci Traw nie potrzebują naszego paliwa, sami ciągną swoje wozy. Wampiry nie są inteligentne, co? - Te w pobliżu Miasta Centrum nie są. - W większości języków są to wampiry - zauważyła Forn. - Wszyscy odnoszą się do nich jak do zwierząt. Kaya nie interesował język. - Szefowo, czy one szarżują? Jedną, wielką falą? - Tylko raz walczyłam z wampirami. - To o jeden raz więcej ode mnie. Słyszałem opowieści. Jak było? - Ja jedna ocalałam - odparła Valavirgillin. - Kay? Wiesz, jak używać ręczników i paliwa? Kay zmarszczył czoło. - Co takiego? - zapytał. A Vala gwałtownie odwróciła głowę, gdy rozległo się basowe wołanie strażnika. Teraz wszystko spowijały cienie, słychać było dźwięki podobne zawodzeniu wiatru w napiętych linach, a potem szept kusz. Giganci Traw ostrożnie postępowali z grotami. Kule także nie dawały się zastąpić tam, gdzie nie było możliwości ich wyprodukowania. Vala jeszcze niczego nie mogła dostrzec. Dla Gigantów wcale nie było ciemniej, lecz te równiny były ich domem. Zaszeleścił bełt i coś bladego poderwało się i padło. Wezbrał wiatr… nie, to nie był wiatr. Pieśń. - Szukaj bieli - niepotrzebnie zawołała Forn. Kay wystrzelił, zmienił pistolety, strzelił ponownie. Dobrze postąpili rozstawiając szeroko krążowniki. Błysk pistoletów był oślepiający. Vala przemyślała to, gdy zgasły w jej oczach rozbłyski ognia. Potem wturlała się pod krążownik i wyciągnęła miotacz razem z siatką granatów. Krążownik ochroni jej oczy przed blaskiem. A działo? Strzelano dookoła niej. Odzyskała wzrok. Tam, blady kształt hominida. Kolejny. Widziała ich ze dwudziestu albo więcej! Jeden upadł, a reszta wycofała się. W większości muszą już być poza zasięgiem kusz. Ich pieśń działała jej na nerwy. - Działo - rozkazał Barok, a ona zamknęła oczy w momencie, gdy strzelił. Na ściernisku zaczynało się palić. Widać było jaśniejące postaci, sześć… osiem. Trzydzieści lub czterdzieści wampirów stało odsłoniętych, ciągle w zasięgu ognia. Dlaczego ludzie z kuszami mieliby bać się wampirów? Bo nikt nigdy nie widział ich tylu na raz! To było szalone, zwariowane, jak tylu mogło się wykarmić? Grupa Kupiecka Wysokich Strażników zginęła w wieży w opuszczonym mieście czterdzieści trzy falany temu. Tamtej nocy Wysocy Strażnicy walczyli co najwyżej z piętnastką. Zabili ośmiu, ale wszyscy zginęli, a Valavirgillin ocalił jedynie szczęśliwy traf. Pamiętała, jak nad ulicą niosła się ta pieśń. Wampiry, blade, nagie, piękne. Przerażające. Wysocy Strażnicy strzelali z okien dziesiątego piętra i wystawili straże na całej klatce schodowej. Straże znikały jedna po drugiej, a potem… - Wiatr dobrze wieje - obwieścił Kay. - Działo - rozkazał Barok. Vala mocno zacisnęła powieki przed blaskiem. Działo Baroka huknęło, a potem drugie z odległej flanki, ledwo słyszalne. - Mogli nas okrążyć - słabym głosem powiedział Barok. - To nie są myślące istoty - odparł Kay. Po lewej wypaliło kolejne działo. Po prawej inne. Wampiry nie nosiły z sobą narzędzi, nie miały ubrań. Zanurz rękę w pięknej grzywie popielatoblond

włosów na zwłokach wampira, a odkryjesz małą, płaską czaszkę. Te stworzenia nie budowały miast, nie tworzyły armii, nie wymyśliły ruchów oskrzydlających. Lecz wojownicy na murze uwijali się jak w ukropie, celowali, wypuszczali strzały w ciemność, to w jedną stronę, to w drugą. - Kay? One czują. Barok spojrzał w dół. - Co? - zapytał Kay. - One nie mają planu bitwy - zauważyła Valavirgillin. - Po prostu unikają zapachu półtora tysiąca Gigantów Traw. Ten sam zapach ich tu ściągnął! Jak podejdą od zawietrznej, zapach nie będzie im przeszkadzał. A wtedy my będziemy mieli ich z wiatrem. - Powiem Whandernothtee, żeby przestawił swój krążownik - zdecydował Barok i pobiegł. Vala ryknęła za nim: - Szmatę i alkohol! Wrócił. - Co takiego? - zapytał. - Namocz ręcznik w paliwie, tylko trochę. Obwiąż sobie nim twarz. To powstrzyma ten smród. Przekaż to Whand! Z góry rozległ się głos Kaya. - Nadal mam tu cele, szefowo, ale poza zasięgiem granatów. Powiedz Anth, żeby się przesunął. Niech użyją ręczników i paliwa. A Giganci też mogą o tym nie wiedzieć. Szefowo? Pamiętasz, jak chciałem pokazać im sposoby wykorzystania paliwa? Idiota. Namoczyła ręcznik dla siebie i wzięła jeszcze dwa z sobą. To może okazać się pilne. W ciemnościach, gdy po obu stronach była stromizna, musiała uważać, gdzie stąpa. Przestało padać. Wiatr niósł pieśń wampirów. Vala zaciągnęła się oparami alkoholu z ręcznika wokół swojej twarzy, aż zakręciło się jej w głowie. Z daleka dobiegł do niej rozkaz. - Działo. Zamknęła oczy, czekała na huk, podeszła do kwadratowego cienia i zawołała: - Anthrantillin! - Vala, on jest zajęty. - To był głos Taratarafasht. - Tarfa, on dopiero będzie zajęty. Wampiry nas otaczają. Wyciągnijcie ręczniki, zmoczcie je paliwem i zasłońcie nimi usta. Potem przestawcie wóz o jedną szóstą okręgu. - Valavirgillin, słucham tylko rozkazów Anthrantillina. Głupia kobieto. - Ustaw krążownik, bo oboje będziecie opowiadać to ghulom. Przygotuj też ręcznik dla Antha. Ale najpierw daj mi słój z paliwem dla olbrzymów. Cisza. - Tak jest, Valavirgillin. Macie dosyć ręczników? Słój z paliwem był ciężki. Valavirgillin uświadomiła sobie z przerażeniem, że nie ma przy sobie broni. Kiedy wielki kształt zamajaczył przed nią, ulżyło jej, choć przyznała to ze wstydem. Gigant Traw nie odwrócił się. - Jak idzie obrona, Valavirgillin? - zagadnął. - Otaczają nas - wyjaśniła Vala. - Poczujecie ich za chwilę. Zawiąż to… - Fuj! Co tak śmierdzi? - Alkohol. Nim napędzamy nasze krążowniki, ale teraz może nas uratować. Zawiąż to sobie na szyi. Strażnik nie poruszył się, ani nie spojrzał na nią. Nie chciał obrażać gościa - obcego przybysza, więc

Valavirgillin nic nie powiedziała. Nie miała czasu na zabawy. - Wskaż mi drogę do Thurla. - Daj tę szmatę. Rzuciła mu ręcznik z dołu. Olbrzym parsknął z odrazą, ale Zawiązał go sobie na szyi. Wskazał potem kierunek, ale Vala już dostrzegła błysk zbroi Byka. Byk spojrzał na szmatę w jej dłoniach, gdy cofał się przed smrodem. - Ale po co to? - zapytał. - Nie znasz wampirów? - Docierają do nas rozmaite historie. Wampiry łatwo giną i na dodatek nie myślą. A co do reszty… Czy szmatą mamy sobie zasłonić uszy? - Dlaczego, Thurl? - Żeby tym swoim śpiewem nas nie zabiły. - Nie dźwięk. Smród! - Smród? Giganci Traw nie byli idiotami, ale… nie mieli szczęścia. Wpierw trzeba przeżyć atak wampira. Nawet jak dziecko przeżyje, nie będzie wiedziało, dlaczego wszyscy dorośli odeszli. Ona, Kay, ktokolwiek powinien poruszyć ten temat, bez względu na pośpiech. - Thurl, wampiry wydzielają woń godową. Budzi się w was pożądanie, mózg się wyłącza i giniesz. - Smród paliwa załatwia problem? A innego sposobu nie ma? Słyszeliśmy o was, Ludziach Maszyn i waszym imperium paliwa. Nakłaniacie inne gatunki człekokształtne, żeby produkowały paliwo do waszych wozów. Uczą się przy tym go pić. Przestają interesować się pracą i samym życiem, wszystkim poza paliwem, i umierają młodo. Vala zaśmiała się. - Woń wampira dokona tego wszystkiego, zanim zrobisz sto oddechów. - Mimo to Thurl miał sporo racji. Czy chcemy, aby kusznicy upili się, zanim wampiry otoczą mur? - A może zamiast paliwa spróbować silnych ziół? - A masz te zioła? Paliwo mam już, nie jutro. Byk odwrócił się od niej i zaczął wykrzykiwać rozkazy. Większość samców była teraz na murze, ale kobiety zaczęły biegać. Pojawiły się bele materiału. Kobiety wspinały się na nasyp i na krążowniki. Vala czekała z cierpliwością, na jaką ją było stać. - Do mnie! - ryknął Byk. Wszedł do drugiej co do wielkości ziemianki. Był tam materiał, rozciągnięty na ścianach z ziemi i jednym centralnie ustawionym słupie. Zalegały tu wysokie sterty suszonych traw, ale także innych roślin, a powietrze przepełniały tysiące zapachów. Byk roztarł liście i podsunął Vali pod nos. Odskoczyła. Kolejny liść; powąchała ostrożnie. Potem jeszcze jeden. - Wypróbujcie je wszystkie, ale paliwo też - powiedziała. - Zobaczymy, co działa lepiej. Po co je magazynujecie? Byk zaśmiał się. - Te dla smaku, por pieprzowy i miętrę. Kobiety to jedzą, mają od tego lepsze mleko. Myślisz, że jemy tylko trawę? Zwiędłą albo skwaśniałą trawę trzeba czymś przyprawić do smaku. Byk zebrał naręcza roślin i wyszedł, rycząc. Pewnie jego ryk słyszałaby w Mieście Centrum, pomyślała. Głos jego i kobiet, a do tego jeszcze szuranie ich nóg podczas wspinaczki. Vala podniosła pojemnik z paliwem i podążyła za nimi. Z góry obserwowała wielkie cienie, wojowników w bezruchu; między nimi poruszały się kobiety i rozdawały nasączone ręczniki. Vala przechwyciła wielką, dojrzałą kobietę.

- Moonwa? - Valavirgillin. One zabijają zapachem? - Tak. Nie wiemy, jaka woń będzie najlepszą bronią. Niektórzy mężczyźni mają już ręczniki nasączone alkoholem. Zostawcie im je, a reszcie rozdajcie zioła Thurla. Zobaczymy. - Zobaczymy, kto zginie, hm? Vala poszła dalej. Od oparów alkoholu trochę kręciło się jej w głowie. Potrafiła sobie z tym poradzić, a w zasadzie jej ręcznik już był prawie suchy. Tego ranka Vala myślała, że Forn jest dojrzała na tyle, by uprawiać rishathrę albo może nawet od razu połączyć się w parę. Forn jednak oddaliła tę możliwość. W ogóle nie pamiętała zapachu wampirów. Rozpoznała woń kochanka! Ta stara woń pożądania i śmierci wypełniała nozdrza Valavirgillin i łechtała jej mózg. Cienie wojowników Gigantów Traw majaczyły pośród poruszających się sylwetek kobiet. Ale… było ich mniej. Kobiety Gigantów też to zauważyły. Szorstkie krzyki wściekłości i strachu; potem dwie, cztery, pobiegły wałem, wzywając Thurla. Inna pędziła, zawodząc, w złą stronę, na rżysko. Vala poruszała się wśród pozostałych obrońców, chlapiąc paliwem na ręczniki. Dla kobiet, mężczyzn, kogokolwiek napotkała. Pośpiech mógł zabić. Zioła? Hm, zapach ziół Thurla może dłużej wytrzymać. Wszędzie dookoła widziała blade sylwetki hominidów. Bez szczegółów. Trzeba było sobie wyobrażać, jak one wyglądają, a pod wpływem woni łaskoczącej podwzgórze powstawały przecudowne fantazje. Byli coraz bliżej. Dlaczego nie słyszała dział? Dotarła do krążownika Anthrantillina. Weszła na boczną półkę. - Halo? Anth? - zawołała. Pokrywa ładunku była pusta. Otworzyła zamek szyfrowy i wspięła się do pojazdu. Nikogo nie było. Żadnych uszkodzeń, żadnych śladów walki; po prostu wszyscy zniknęli. Namocz ręcznik. Nagle pomyślała: działo. Wampiry zbierały się w grupki, chcąc ich otoczyć. Gdzieś tam w dole gromadziły się wokół Antha, Forn albo Himpa. Nieważne. Wystrzeliła i zobaczyła, jak połowa z nich pada. Usłyszała szept: Anthrantillin? - Nie ma go - powiedziała, ale nie mogła usłyszeć własnego głosu. Krzyknęła: - Nie ma go! Tu Valavirgillin! - To też ledwo usłyszała. Jej krzyk, jego krzyk, przy huku dział rozrywającym uszy, stawał się szeptem. Przyszła pora, aby ruszyć krążownik. Wampiry wycofały się, nauczyły się nie zbijać w grupy, ale może znajdzie świeży łup gdzie indziej. Wiatr wiał w stronę wampirów, więc kusze mogły ich dosięgnąć. - Tu Kay. Uciekły wszystkie? - Tak. - Brakuje nam siły ognia. U ciebie jak? - Sporo. - Do rana nie starczy nam paliwa. - Nie. Całe rozdałam i powiedziałam kobietom, jak go używać. Pomyślałam, żeby tę Moonwę, olbrzymkę, która wmuszała ręczniki wojownikom, nauczyć obsługiwać działo? Możemy…? - Nie, Szefowo, nie. To tajemnica! - I tak nauka trwałaby za długo. Kay wsunął głowę do kabiny kanoniera. Wyciągnął słój z prochem strzelniczym, postękując

z wysiłku. Robota czeka. - Potrzebujesz śrutu? - Jest sporo kamieni. - Spojrzał na nią. Zamarł. Odstawił słój. Vala ześlizgnęła się. Poruszali się razem. - Powinnam znowu namoczyć ręcznik - powiedziała niepewnym głosem. Była to jej ostatnia spójna myśl. Kay wydostał się przez właz i wpadł w błoto na zacinający deszcz. Vala podążyła za nim, aby go schwycić. Zdarł z niej koszulę. Ona wtuliła się w niego, ale on zawył, szarpnął znowu za koszulę i obrócił się w jej ramionach. Teraz miał dwie ociekające wodą połówki koszuli. Jedną z nich wepchnął jej w twarz, a drugą w swoją. Vala zaciągnęła się głęboko oparami alkoholu. Zakrztusiła się. - W porządku - powiedziała. Zostawił jej koszulę. Drugą połówkę zawiązał sobie na szyi. - Wracam - zdecydował. - Lepiej sama obsługuj działo. W tych… okolicznościach. -Oboje zatrzęśli się ze śmiechu. - Jesteś bezpieczna? - Muszę spróbować - odparła, odprowadzając go wzrokiem. Nigdy nie powinna tego robić. Nigdy. Nigdy nie kopulowała z innym mężczyzną. Jej umysł, jej jaźń rozpłynęły się w przypływie pożądania. Co by Tarb o niej pomyślał? Kopulowanie z Tarablilliast nigdy nie było tak intensywne. Teraz jednak jej świadomość powracała. Kopulowała. Uniosła ręcznik do twarzy. Alkohol uderzył jej wprost do głowy i oczyścił ją, chyba że to była iluzja. Spojrzała na wał obronny i dostrzegła wielkie cienie, nieliczne, ale jednak było ich kilka. Sylwetek hominidów na czarnym polu także było mniej, ale za to bardzo blisko. Były wyższe i smuklejsze od jej gatunku. Śpiewały; błagały; gromadziły się nieomal pod samym krążownikiem. Wspięła się na wóz i załadowała działo.

Rozdział 2 Ozdrowienie Blade światło poranka przybierało na sile, wokół robiło się luźniej. Pieśń wampirów dobiegła końca. Już od jakiegoś czasu Vala nie słyszała brzęku cięciw. Trudno było dostrzec atakujących. W niezauważony sposób przerażająca noc dobiegła końca. Jeżeli kiedyś była już tak bardzo zmęczona, to wyczerpanie musiało całkowicie zatrzeć pamięć. - Został ci śrut? - To pytał Kaywerbrimmis. - Trochę. - Jak wróciłem do krążownika, Baroka i Forn nie było. Vala przetarła oczy. Nie było na to odpowiedzi. Whandernothtee i Sopashintay podeszli wspierając się o siebie nawzajem. - Co za noc - odezwał się Whand. - Chitowi za bardzo spodobał się ten ich śpiew - powiedziała Spash. - Musieliśmy go związać. Chyba polałam mu na ręcznik za dużo paliwa. Śpi jak… sama bym chciała, gdybym mogła… - objęła się rękami. - …tylko przestać się trząść. Spać. Kilkuset samców Gigantów Traw spodziewało się… - Nie dam teraz rady z rishathrą - odezwała się Vala. Oddaliła wspomnienie o kopulacji z Kayem. To może mieć konsekwencje. - Śpijcie w krążownikach - polecił Kaywerbrimmis. - Przynajmniej dzisiaj. Halo… -Położył dłoń na jej ramieniu i obrócił ją. Towarzystwo. Pośród nich zjawiło się dziewięciu olbrzymów i pełna, srebrna zbroja. Widać było po nich zmęczenie, i czuć. - Co u was, Ludu Maszyn? - zapytał Thurl. - Zaginęła połowa moich ludzi - odpowiedziała Valavirgillin. - Thurlu - odezwał się Whand - nie spodziewaliśmy się, że będzie ich tak wiele. Myśleliśmy, że nasza broń sprosta wszystkiemu. - Podróżnicy mówią, że wampiry wyśpiewają nam nasz los. - Połową mądrości jest to, jak się oduczyć. - Byliśmy przygotowani na niewłaściwego wroga. Wampirza woń! Nie spodziewaliśmy się, a jednak przegoniliśmy ich! - zaryczał Thurl. - Zapolujemy na nich wśród traw? Whand wyrzucił ręce w górę i zatoczył się. Vala, Kay i Spash spojrzeli po sobie. Jeżeli wojownicy Gigantów Traw nadal mogli walczyć… to Whand miał dosyć, był wykończony, ale ktoś musiał obronić Ludzi Maszyn. Poprowadzili wojowników na mokre rżysko. U podnóża wału poruszyły się jakieś kształty. Dwaj hominidzi, nadzy. Dookoła podnosiły się kusze i pistolety. Inni odsunęli je na bok, padły ostre rozkazy. Nie! To nie wampiry! Wielka kobieta i mały samiec wstawali wspólnymi siłami. To nie wampiry. Kobieta olbrzymka i… - Barok! Twarz Sabarokaresha zwiotczała z przerażenia. Spojrzał na Valavirgillin, jakby to ona była duchem, nie on. Na wpół oszalały, brudny, wyczerpany, przerażony, żywy. Myślałam, że to ja jestem zmęczona. Vala klepnęła go w ramię, zadowolona, że czuje pod dłonią jego twarde ciało. Gdzie jego córka? Nie pytała o to. - Na pewno masz co opowiadać - powiedziała. - Może później? Thurl wydał polecenie łucznikowi, Paroom, który poprowadził na wał, a w zasadzie pociągnął za sobą Baroka i olbrzymkę.

Thurl ruszył truchtem, oddalając się od muru na sterburtę. Za nim podążył jego lud, a potem Ludzie Maszyn. Bezsenna noc terroru i dzikiej kopulacji wszystkich ich pozbawiła sił. Mijali ciała wampirów. Ich zewnętrzne piękno nie przetrwało śmierci. Jeden z Gigantów zatrzymał się, aby przyjrzeć się samicy przeszytej bełtem. Spash także się zatrzymała. Vala przypomniała sobie, że robiła to przed czterdziestu trzema falanami. Najpierw czujesz zgniłe mięso. Potem inne wonie eksplodują w twojej głowie… Olbrzym odskoczył. Zwymiotował z pochyloną głową, a potem powoli wyprostował się, nadal ukrywając twarz. Spash pokuśtykała do Vali i ukryła twarz w jej ramieniu. - Spash - odezwała się Valavirgillin. - Nic takiego nie zrobiłaś, kochana. Czujesz, jakbyś chciała kopulować z trupem, ale to nie twój umysł do ciebie przemawia. - Nie mój umysł. Vala, jeżeli nie będziemy mogli ich zbadać, to niczego się nie dowiemy! - To po części dlatego one są takie przerażające. - Pożądanie i zapach gnijącego mięsa nie mieszczą się w jednym umyśle. W ciałach wampirów leżących pod murem tkwiły bełty. Te, które padły dalej, były poszarpane kulami i śrutem. Vala zobaczyła, że Ludzie Maszyn zabili kilkaset razy więcej niż Giganci. Dwieście kroków za murem już nie znajdowali wampirów. Martwi Giganci leżeli nago lub na wpół rozebrani, wymizerowani, z zapadniętymi oczyma i policzkami, z paskudnymi ranami na szyjach, nadgarstkach i łokciach. Ta zapadnięta twarz… Vala widziała tę kobietę, jak wybiegała w ciemność. Gdzie rany? Gardło miała najwyraźniej nietknięte. Lewe ramię odrzucone szeroko, nadgarstek cały; prawe ramię na ciele, ani śladu krwi na pomiętej tunice… Vala podeszła i uniosła prawą rękę olbrzymki. Pacha była rozdarta i zakrwawiona. Jeden z Gigantów odwrócił się i odbiegł w stronę muru w konwulsjach. Duża kobieta, mały wampir. Nie sięgnął jej do szyi. Spash ma rację, musimy się uczyć. Trochę dalej, blisko granicy traw, leżał jaskrawy materiał. Vala ruszyła biegiem, ale nagle zatrzymała się. To był kombinezon roboczy Taratarafasht. Vala podniosła go. Był czysty. Żadnej krwi, żadnej wdeptanej ziemi. Dlaczego Tarfę tak daleko poniosło? Gdzie ona była? Thurl znacznie wyprzedził grupę. Już prawie dotarł do nieściętej trawy. Ile ważyła jego zbroja? Wdrapał się na pagórek wysoki na dziesięć kroków i zatrzymał się na wierzchołku, czekając, aż reszta dołączy do niego. - Ani śladu wampirów - oznajmił. - Gdzieś się pochowały. Podróżni mówią, że nie lubią światła słonecznego…? - To prawda - przyznał Kay. - No to ich nie ma - dodał Thurl. Nikt więcej nic nie powiedział. - Beedj! - zaryczał Thurl. - Thurlu! - Podbiegł jakiś mężczyzna, większy od reszty, żwawy, pełen energii, co było dość dziwne. - Za mną, Beedj. Tarun, zrobisz objazd i spotkasz się z nami po drugiej stronie. Jak cię tam nie będzie, to uznam, że zaangażowałeś się w walkę. - Tak jest. Beedj i Thurl udali się w jedną stronę, reszta Gigantów w drugą. Vala nie mogła się zdecydować, a potem pobiegła za Thurlem. Thurl zauważył ją. Zwolnił i pozwolił, by go dogoniła. Beedj też chciał poczekać, ale Thurl gestem nakazał mu iść dalej. - W trawie nie znajdziemy żywych wampirów - oznajmił Thurl. - Gdzie wampir może ukryć się przed

blaskiem? - Pamiętasz, jak poruszało się słońce? - zapytała Vala. - Byłem dzieckiem. Przerażające czasy. - Vala pomyślała, że jednak nie wygląda na przestraszonego. Louis Wu był pośród tych ludzi, ale najwyraźniej nie przekazał im tego, co powiedział Valavirgillin. Mówił, że świat ma kształt pierścienia. Łuk jest częścią Pierścienia, na której nie stoisz. Słońce zaczęło kołysać się, bo pierścień przesunął się z centrum. Za kilka falanów pierścień otrze się o słońce, ale przysięgam, że go zatrzymam albo przy tym zginę. Potem słońce przestało się kołysać. Beedj nadal biegł, zatrzymując się to tu, to tam, aby przyjrzeć się ciałom; odcinał mieczem pęk trawy i sprawdzał, co się pod nimi kryje. Zjadał ściętą trawę i wracał na patrol. Spalał więcej energii od Thurla. Vala nie widziała, by istniała między nimi jakakolwiek rywalizacja - spokojny dowódca i spokojny podwładny - ale nabrała pewności, że oto obserwuje następnego Thurla. Zdecydowała się zapytać: - Thurlu, czy zjawił się pośród was nieznany hominid, twierdząc, że jest z miejsca na niebie? Thurl spojrzał na nią. - Na niebie? - zapytał. Nie mógł przecież tego zapomnieć, ale może skrywał tajemnice. - Mężczyzna, czarnoksiężnik. Łysy, o wąskiej twarzy, brązowej skórze, prostych, czarnych włosach, wyższy od mojej rasy, wąski w ramionach i biodrach. - Uniosła palce i opuszkami naciągnęła kąciki oczu. - Takie miał oczy. Gdzieś tu zagotował morze, żeby położyć kres pladze kwiatów luster. Thurl kiwał głową. - Dokonał tego stary Thurl, a pomagał mu ten Louis Wu. Ale skąd o tym wiesz? - Podróżowałam razem z Louisem Wu, daleko stąd w kierunku przeciwobrotowym. Mówił, że bez słońca kwiaty lustra nie mogły się bronić. Jednak chmury nie chciały odejść? - Nigdy nie odeszły. Zasialiśmy naszą trawę, tak jak kazał nam czarnoksiężnik. Plamczaki i inne nornice wyprzedziły nas. Gdziekolwiek się udaliśmy, znajdowaliśmy kwiaty lustra odgryzione przy korzeniach. W takim mroku trawa nie rośnie najlepiej, więc wpierw musieliśmy jeść te kwiaty. - Czerwoni, którzy karmili swoje stada naszą trawą za czasów mego ojca i walczyli z nami, kiedy się buntowaliśmy, poszli za nami na nowe pastwiska. Pokłośnicy polowali na nornice. Wodni Ludzie cofnęli się w górę rzek, zajętych przez kwiaty lustra. - A co z wampirami? - Zdaje się, że im też dobrze się powodziło. Vala wykrzywiła twarz. - Pewnego rejonu wszyscy unikaliśmy - powiedział Thurl. - Wampiry potrzebują azylu od światła dziennego, systemu pieczar, drzew, czegokolwiek. Kiedy nadciągnęły chmury, mniej bały się słońca. Wybierały się dalej od swoich legowisk. Więcej o nich nie wiemy. - Powinniśmy zapytać ghulów. - Czy Ludzie Maszyn rozmawiają z ghulami? - Thurlowi nie bardzo podobała się ta myśl. - Trzymają się swojego towarzystwa. Lecz ghule wiedzą, gdzie leżą martwi. Muszą wiedzieć, gdzie polują wampiry i gdzie kryją się w ciągu dnia. - Ghule są aktywne tylko w nocy. Nie umiałbym rozmawiać z ghulem. - Stało się. - Vala próbowała sobie przypomnieć, ale jej umysł nie pracował najlepiej. Była zmęczona. - Stało się. Pojawia się nowa religia albo stary kapłan umiera, a nowego szamana czeka wielka próba. Ghule muszą wiedzieć i zaakceptować rytuały, jakich żąda dla zmarłych. Byk skinął głową. Ghule przeprowadzały obrzędy pogrzebowe dla dowolnej religii, w oczywistych

granicach. - Ale jak? - Musisz zwrócić ich uwagę. Zabiegać o ich względy. Każdy sposób jest dobry, ale one są wstydliwe. To też jest próba. Nowy kapłan nie będzie traktowany poważnie, dopóki nie spotka się z ghulami. Byk zjeżył się. - Zabiegać o ich względy? - Moi ludzie przybyli tu jako kupcy, Thurlu. Ghule mają coś, czego potrzebujemy: wiedzę. A co takiego my mamy, czego oni by chcieli? Niewiele. Ghule władają światem, Łukiem i wszystkim, wystarczy ich zapytać. - Zabiegać o ich względy. - To mu nie pasowało. - Jak? Co takiego ona słyszała? Przekazywane nocą opowieści; niewiele na temat prowadzenia interesów. Ale widziała ich i rozmawiała z ghulami. - Ghule prowadzą farmę cieni pod grupą latających budynków, daleko w kierunku przeciwnym do obrotu. Płacimy im narzędziami, a Budowniczowie Miast dają im przywileje w bibliotece. Wymieniają się informacjami. - My niczego nie wiemy. - W samej rzeczy. - Co jeszcze mamy? - pytał Thurl. - Och, Valavirgillin, paskudna sprawa. - Co? Thurl wykonał gest ręką dookoła. Jak okiem sięgnąć leżała z setka wampirzych trucheł i kilkadziesiąt martwych Gigantów Traw, rozrzuconych między zasięgiem rażenia kusz a nieściętą trawą. Beedj przyglądał się mniejszemu ciału. Zauważył, że Vala zwróciła na nie uwagę, więc uniósł głowę tak, aby mogła zobaczyć twarz trupa. Był to Himapertharee, z załogi Anthrantillina. Po plecach Vali przebiegł dreszcz. Jednak Thurl miał rację. - Ghule - powiedziała - muszą jeść. Co więcej, gdyby te tysiące ciał tak pozostały, doszłoby do zarazy. Cała wina spadłaby na ghule. Ghule muszą przyjść to posprzątać. - Ale czy będą mnie słuchać? Vala potrząsnęła głową. Czuła, jakby miała ją wypchaną watą. - A co będzie, jak znajdziemy leże wampirów? Sami ich zaatakujemy? - Tego możemy dowiedzieć się od ghuli… Thurl rzucił się biegiem. Vala zobaczyła, że Beedj czymś wymachuje, coś trzyma… ale co? W tej chwili potrząsnął tym raptownie i rzucił się w przeciwnym kierunku. To coś upadło i wiło się, a potem znieruchomiało, chociaż Beedj zawodził. Był to żywy wampir. - Thurlu, przepraszam - zawołał Beedj. - Był ranny, z bełtem w biodrze. Myślałem, że go przesłuchamy, zbadamy… cokolwiek… ale… ale ten smród! - Beedj, uspokój się. Czy ten zapach pojawił się nagle? Jak atakujesz, to ono się broni? - Coś jak pierdnięcie? Czasami kontrolowane, a innym razem nie? Hm. Thurl, nie jestem pewien. - Wracaj na patrol, Beedj ciął wściekle mieczem trawę. Thurl poszedł dalej. Vala zastanawiała się przez chwilę, po czym odezwała się: - Musicie wysłać delegację do zmarłych. Namiot, kilku z waszych ludzi… - A rano znajdziemy ich wyssanych z krwi! - Nie, myślę, że dzisiejsza i jutrzejsza noc będą spokojne. Wampiry zapolowały już w tym terenie, będą wąchać trupy swoich. Mimo to, uzbrójcie ludzi i… hm… wyślijcie mężczyzn razem z kobietami. - Valavirgillin…

- Znam wasze obyczaje, ale skoro wampiry śpiewają, lepiej, żeby wasi ludzie kopulowali między sobą. - Czy to ona mówi? Z pewnością nie powiedziałaby tego przed innymi Gigantami Traw. Byk warknął, ale… - Tak, a czego Thurl nie widzi, to nie ma miejsca. - Thurl przywołał Beedja i zapytał Valę: - A czy Handel Dalekosiężny przyłączy się do nas? - Powinniśmy was wesprzeć. Dwa gatunki w potrzebie przemówią głośniej niż jeden. -Handel Dalekosiężny mógł odżegnać się od wielu problemów, ale nie tego. Większość paliwa wylali już na ręczniki. - A zatem trzy gatunki. Przedwczoraj w nocy zginęło wielu Pokłośników. Oni zasadzą się z nami. Będzie nas jeszcze więcej? Wampiry musiały polować wśród Czerwonych. - Warto spróbować. Podszedł Beedj. Thurl zaczął mówić o wiele szybciej, niż Vala mogła nadążyć. Beedj próbował spierać się, a potem uległ. - Powinniśmy spać za dnia - zaproponowała Vala. Jej ciało dramatycznie domagało się snu. *

Coś chwyciło ją za nadgarstek. - Szefowo? Ocknęła się. Zaskrzeczała, chociaż chciała krzyknąć. Przetoczyła się i usiadła. To tylko Kaywerbrimmis. - Szefowo, co powiedziałaś Bykowi? Nadal była senna. Musiała się napić i wykąpać albo… to bębnienie… czy to deszcz? I błysk, potem trzask, to z pewnością grzmot. Zanim położyła się spać, ściągnęła zabrudzone ubranie. Wydostała się z koców, wyszła na zewnątrz pojazdu, na chłodny deszcz. Kay obserwował ją z wieżyczki strzelniczej, jak tańczy na deszczu. Konsekwencje. Kupcy nie łączyli się w pary. Dzielili się rishathrą z napotkanymi gatunkami, ale kopulowanie to co innego. Nie zapładniało się partnera w interesach, i nie angażowało się w gry seksualnej dominacji, nie zakochiwało się. Lecz w odległych królestwach, pośród obcych hominidów, też nie można było unikać siebie nawzajem. Dała mu znak i zawołała: - Wykąp się ze mną. Która godzina? - Zbliża się zmrok. Długo spaliśmy. - Kay ściągał ubranie z pewną ulgą. - Myślałem, że wykorzystamy ten czas, żeby uzbroić się przeciw wampirom. - Zrobimy to. Jak Barok? - Nie wiem. Wypili, umyli się nawzajem, wytarli jedno drugie i nabrali na nowo pewności: nad chęcią kopulacji można zapanować. Deszcz ustał. Widać było, jak ostatnie ściany deszczu nad ścierniskiem rozwiewa wiatr. Przez rozerwane chmury ukazywały się fragmenty granatowego nieba. I gwałtowne, pionowe linie białoniebieskich zygzaków. Przyglądała się im. Nie widziała Łuku od czterech rotacji. W poświacie Łuku zobaczyła wzory na rżysku. Łuk bladych prostokątów, a w jego granicach wzniesiony namiot. Giganci Traw poruszali się tam i z powrotem, a wraz z nimi grupka o wiele mniejszych hominidów. Na prostokątach… prześcieradłach… układali ciała. - Kazałaś im to zrobić? - Nie. Jednak niezły pomysł, co? - odparła Vala. W opuszczonym krążowniku Anthrantillina znaleźli Baroka z kobietą dwa razy większą od niego. Zdawał się być nienormalnie opanowany, ale uśmiechał się.

- Wemb, moi partnerzy, Valavirgillin i Kaywerbrimmis. Przyjaciele, oto Wemb. - Pomyślałbym… - zaczął Kay. Barok zaśmiał się, ale nie do końca zdawał się być przy zdrowych zmysłach. - Tak, i miałbyś rację, jeżeli pomyślałbyś, że spaliśmy ze sobą! - Śpiąc tu, razem - wtrąciła Wemb - chronimy się przed zamiarami innych, przed rishathra z innymi. Dopisało nam szczęście, że jesteśmy razem. Barok w wyczerpanym umyśle doszukał się innej myśli. - Forn. Nie znaleźliście Foranayeedli? - Odeszła - odparła Vala. Ciało Baroka przeszła fala dreszczów, niekontrolowanych drżeń. Zacisnął dłoń na nadgarstku Vali. - Krzyknąłem do niej: „Ładuj!”. I nic. Nie było jej. Wyszedłem, żeby jej poszukać, zatrzymać ją, gdyby podążyła za pieśnią. Wyszedłem i mój umysł wyłączył się. To było u podnóża muru i deszcz wciskał mnie w ziemię. Ktoś wpadł na mnie. Przewrócił w błoto. Wemb. My… rishathra to nie jest wystarczająco silne słowo. Wemb chwyciła go za ramię i obróciła w swoją stronę. - Dzieliliśmy się miłością albo nawet kopulowaliśmy, ale musimy powiedzieć rishathra, Barok. Naprawdę, musimy. - Zdarliśmy z siebie ubrania i uprawialiśmy rishathrę, a nasza świadomość powoli wracała do nas z każdym uderzeniem serca. Te blade stworzenia otaczały nas półkolem. Deszcz musiał zmyć po części tę woń. Wszędzie dookoła widziałem leżące kusze. Wojownicy Gigantów Traw schodzili z nasypu przez całą noc, rzucając kuszami i wszystkim, co mieli w rękach… - Zbieraliśmy kusze - wtrąciła olbrzymka. - Zobaczyłam Makee; leżał martwy z wampirem w ramionach, strzała przeszyła ich oboje, a jego kołczan upadł obok. Podniosłam go, odrzuciłam. Podałam garść strzał Barokowi, a sama strzeliłam do najbliższego wampira. Potem do następnego. - Najpierw nie mogłem naciągnąć kuszy. - A potem do następnego. Czy dlatego krzyczałeś? Porozmawialiśmy dopiero po wszystkim. - Krzycz, żeby przywołać siłę - powiedział Barok. - Wasze przeklęte narzędzia nie nadają się dla drobnych Ludzi Maszyn. - Byliście tam całą noc? - zapytała Vala. Wemb skinęła głową. - Kiedy deszcz zaczął słabnąć - opowiadał Barok - przyniosłem ręczniki. Były ich całe sterty. Uścisk jego ręki sprawiał ból. - Kay, Vala, zobaczyliśmy, dlaczego. - Mijali nas wojownicy - dodała Wemb. - Strzeliłam Heerstowi w nogę, ale on po prostu szedł dalej, podążając za pieśnią. Wampiry podeszły do niego, ściągnęły mu ręcznik z twarzy i zabrały z sobą. To mój syn. - Jak masz twarz czymś zasłoniętą, ściągają to! Heerst miał ręcznik nasączony paliwem. Deszcz je zmył. Szukaliśmy ręczników, które miały… Wemb? - Por pieprzowy, miętę. - Tak, to powstrzymywało ich woń. Ręczniki i rishathra utrzymały nas przy życiu. I strzały. Strażnicy porzucali miecze i kusze, ale nie kołczany. Musieliśmy ich szukać. Okradać poległych. - Zobaczyłam coś, czego nie mogłam zrozumieć - powiedziała Wemb. - Muszę powiedzieć o tym Thurlowi. Wampiry robiły rishathrę z niektórymi z nas, a potem zabrały ich w wysoką trawę i jeszcze dalej. Po co miały utrzymywać ich przy życiu? - Może ghule to wiedzą - zasugerowała Vala. - Ghule nie zdradzają swoich tajemnic - stwierdziła Wemb. Znowu niebo zasnuły chmury.

- Zastrzeliłem wampira, który odprowadzał Antha - w ciemnościach powiedział Barok. - Dostał dwa bełty. Kolejna wampirzyca podjęła pieśń, zastrzeliłem ją. Anth podążył za trzecią kobietą, a wtedy był już poza zasięgiem. Zaprowadziły go w trawę. Już więcej go nie widziałem. Powinienem go zastrzelić? Jedynie na niego spojrzeli. - Nie mogę czuwać z wami - powiedział Barok. - Nie potrafię zmierzyć się z rishathrą. Mam głowę za bardzo… Nie wiem, czy mnie rozumiecie… Uścisnęli go, chcieli zapewnić go, że rozumieją. Zostawili go tam.

Rozdział 3 Nadciąga burza Namiot wciśnięty był pod przejście, ale stał frontem do szarych prześcieradeł rozłożonych łukiem. Ciała leżały głowa przy głowie, na każdej płachcie po dwa olbrzymy lub po cztery wampiry. Giganci znaleźli Anthrantillina i jego załoganta, Himapertharee, i położyli na wspólnym prześcieradle. Taratarafasht i Foranayeedli nadal się nie odnalazły. Kolejne prześcieradło zajmowało sześciu drobnych, martwych, Pokłośników. Giganci już prawie skończyli układanie swoich wzorów. Pośród nich poruszali się drobni hominidzi, niewiele pomagając, ale nosząc jedzenie i lekkie ładunki. Wszyscy mieli na sobie prześcieradła z otworem na głowę. Gigant mógł bez problemu unieść wampira. Martwego olbrzyma musiało nieść dwóch. Jednak Beedj sam dźwigał na plecach martwą olbrzymkę. Zrzucił martwe ciało kobiety z ramion na prześcieradło, układając ją starannie. Wziął ją za rękę i przemówił smutno. Vala postanowiła mu nie przeszkadzać. Dwie kobiety skończyły układanie martwych wampirów. Jedna z nich zbliżyła się. - Wtarłyśmy por pieprzowy w brzegi prześcieradeł. Żeby powstrzymać drobnych padlinożerców powiedziała Moonwa do trójki Ludzi Maszyn. - Te duże możemy zastrzelić z kusz. Ghule nie muszą walczyć o to, co do nich należy. - Wysoce stosowne - stwierdziła Valavirgillin. Na stołach martwe ciała byłyby poza zasięgiem padlinożerców, ale gdzie Giganci mieliby znaleźć drewno? - Co mogę dla was zrobić? - zapytała Moonwa. - Przyszliśmy czuwać z wami. - Bitwa kosztowała was zbyt wiele. Żaden ghul nie zjawił się pierwszej nocy. Odpoczywajcie. - Ale w końcu to był mój pomysł - zaoponowała Vala. - To był pomysł Thurla - poinformowała ją Moonwa. Vala skinęła głową i przezornie nie uśmiechnęła się. Taka była społeczna umowa, jak wtedy, kiedy Louis Wu pomógł Thurlowi zagotować morze. Wskazała ręką małych hominidów. - Kim są? - zapytała. - Perilack, Silack, Manack, Coriack… - zawołała Moonwa i cztery główki uniosły się. - To nasi sprzymierzeńcy: Kaywerbrimmis, Valavirgillin, Whandernothtee. Pokłośnicy uśmiechnęli się i pokiwali głowami. Odeszli tam, gdzie Giganci Traw starannie przewracali prześcieradła z lewej na prawą, daleko od martwych i namiotu, a potem pozbierali kosomiecze i kusze. Pokłośnicy pozdejmowali swoje skalane prześcieradła i przewiesili przez plecy smukłe miecze. Podszedł Beedj, bez prześcieradła, uzbrojony. - Ręczniki pod namiotem, wtarliśmy w nie miętrę - powiedział. - Pozdrawiam wszystkich. Pokłośnicy sięgali Ludziom Maszyn do ramion, Beedjowi i Moonwie do pępka. Ich twarze były pozbawione owłosienia i pociągłe. Uśmiechali się szeroko, obnażając zęby, jakby mieli ich nazbyt wiele. Nosili tuniki z wyprawianej skóry plamczaków, z pozostawionym beżowym futrem, do tego obficie ozdobione piórami. U kobiet, Perilack i Coriack, wzory z piór układały się w małe skrzydełka. Chodząc, kobiety musiały uważać, aby ich nie uszkodzić. Manack i Silack byli bardzo podobni do kobiet, bardziej różnili się strojem: upierzonym, ale z wolnymi rękami, by swobodnie nimi poruszać. Lub walczyć. Kropił deszcz, wystarczająco mocno, aby Ludzie Maszyn uciekli do namiotu. Vala zobaczyła trawę ułożoną grubą warstwą na podłodze. Trawa do spania i do jedzenia dla Gigantów. Powstrzymała swoich towarzyszy, dopóki nie zdjęli sandałów. Było już tak ciemno, że Vala ledwo rozpoznawała ich twarze. Rishathrę najlepiej zaczynało się

w nocy. Lecz nie na polu bitewnym. - Kiepska sprawa - powiedziała Perilack. - Ilu straciliście? - zapytał Whandernothtee. - Jak dotąd, prawie dwustu. - Nas było tylko dziesięciu. Czterech nie ma. Sopashintay i Chitakumishada zostawiliśmy na straży u góry, przy dziale. Barok wraca do siebie po nocy w piekle. - Człowiek naszej królowej poszedł z kobietą Thurla, aby przyprowadzić innych hominidów na handel. Jeżeli… - Mała kobieta rozglądała się dookoła - …lordowie nocy nie przemówią, jutro przyłączą się do nas inne głosy. Według legendy ghule słyszały każde słowo wypowiedziane o nich, chyba że – jak mówią niektórzy padło ono w jasnym świetle dnia. Ghule mogą być wokół nawet teraz. - Czy człowiek twojej królowej może naprawdę robić rishathrę ze swoimi towarzyszami podróży? Czterej Pokłośnicy zachichotali. Beedj i Moonwa zaśmiali się gromko. Mała kobietka - Perilack zwróciła się do Kaya: - Jeśli kobiety Gigantów Traw zechcą go zauważyć. Wielkość ma znaczenie. Lecz wy i my możemy coś sprawdzić. Perilack i Kaywerbrimmis spojrzeli po sobie, jakby myśleli o tym samym. Mała kobieta chwyciła Kaya za łokieć; Kay otarł się ramieniem o pióra Pokłośnicy. - Spodziewam się, że gromadzicie to szybciej, niż możecie zużyć? - powiedział. - Nie, skóra szybko się psuje - odpowiedziała kobieta. - Możemy zahandlować kilkoma, nie wieloma. - Co będzie, jeżeli znajdziemy sposób, aby powstrzymać zepsucie? Valavirgillin od czasu do czasu chwytała w nozdrza cuchnący podmuch odoru znad pola bitewnego i krztusiła się. Jednak zapachy nie docierały do Kaywerbrimmisa. Nie do niego! Kay teraz koncentrował się na handlu! Znajdował się tam, gdzie wygrana i przegrana przekładały się na liczby, gdzie nikogo nie było stać na zażenowanie, gdzie imperium ocalało, ponieważ śmieci jednych hominidów stawały się rudą dla innych. Zapadła ciemna noc. Lecz przy słabej poświacie dziennego Łuku zobaczyła szeroki uśmiech Beedja. - Oglądałeś targi kupieckie? - zapytała Giganta. - Czasami. Louis Wu przybył, jak byłem dzieckiem, ale ugodę zawierali on i stary Thurl. Czerwoni zawarli z nami pokój trzydzieści falanów ternu. Podzieliliśmy siedliska. Dwadzieścia cztery falany temu zebraliśmy się z czerwonymi i Ludźmi Morza, podzieliliśmy się mapami. Wszystkie ludy poznały nowe terytoria. Jednak wszyscy uznali, że Giganci Traw są niestety za duzi. Nie chciano uwierzyć w grzeczne dementi. Vala chwyciła Giganta za łokieć. Przez całą noc nasłuchiwała ghulów, ale słychać było tylko deszcz. - Mamy tylko czekać? - zapytał jeden z Pokłośników. - Czy uznają to za bardziej stosowne? To był, zdaje się, Manack. Gęstsze owłosienie na szyi, jakby on był samcem alfa, a Silack beta. W wielu gatunkach hominidów jednemu samcowi przypadała prawie cała robota; ale Vala nie wiedziała, czy dzieje się tak u Pokłośników. - Manack - odezwała się Vala - jesteśmy w ich siedlisku. Możesz nawet pomyśleć, że przyszliśmy zabawić lordów nocy. Podzielisz się rishathrą? - Do Beedja pospiesznie dodała: -Beedj, to ze względu na twój rozmiar. Spodziewam się, że Whand najpierw pójdzie z Moonwą… - Chociaż Kay i Perilack, jak zauważyła, już dłużej nie rozmawiali o interesach. Filozofie się różnią. Rishathra z samcem Pokłośnikiem było zaledwie grą wstępną. Natomiast rishathra z następcą Thurla to całkiem co innego. Miała swoją przyjemność. Był duży.

Był nad wyraz skory. Był niezmiernie dumny ze swego opanowania, chociaż balansował na samej granicy. Był bardzo duży. Kaywerbrimmis miał cudowną noc, a przynajmniej tak się wydawało. Teraz opowiadał Moonwie jakąś tajemnicę albo dowcip. Dobry handlarz z niego i ogólnie, dobry człowiek. Vala ciągle spoglądała w jego stronę. Kopulowali razem. Vala nie potrafiła otrząsnąć się z tych myśli… nie powinna tego próbować, naprawdę. A jednak. Kopulowanie to kwestia porządku. Wieki ewolucji ukształtowały reakcje kopulacyjne wielu hominidów: zbliżenie się, zapach, postawy i pozycje, sygnały wzrokowe i dotykowe. Kultura ukształtowała więcej: tańce, koterie, style, dozwolone słowa i zwroty. Ewolucja nigdy nie porusza seksu poza gatunkiem, a rishathra zawsze jest formą sztuki. Gdzie jedne kształty nie pasują, można znaleźć inne. Ci, którzy nie mogą uczestniczyć, przyglądają się, jeśli zechcą, mogą wysuwać sprośne uwagi… Mogą stać na straży, jeśli o to chodzi, kiedy ciało lub umysł kupca potrzebuje odpoczynku. W nocy zaległa prawie idealna cisza, ale nie każdy szept należał do wiatru. Tam, w ciemnościach, powinny być ghule. To był ich obowiązek. Lecz jeżeli z jakichś przyczyn nie dotarła do nich wiadomość o polu bitewnym usianym trupami, wówczas te dźwięki mogły być wydawane przez wampiry. Vala przysiadła na wysokim stołku, wystarczająco mocnym dla Giganta Traw. Noc była na tyle ciepła, że można było pozostać nagim, jak ona, ale na plecach miała załadowaną broń. Widziała tylko zacinający deszcz, i niewiele więcej. Za jej plecami wszelkie podniecenie zamarło. - My i Giganci Traw kochamy się, ale nie jesteśmy pasożytami - mówił jeden z Pokłośników. Gdzie tylko kiedyś były lasy kwiatów luster, teraz są roślinożercy, zdobycz, która może nas wykarmić. Żerujemy przed ludem Thurla. Próbujemy, prowadzimy, sporządzamy dla nich mapy. Manack, to on. Był zbyt mały, żeby zadowolić choćby kobietę z Ludu Maszyn, a do tego niedoświadczony, ale szybko się uczył. Niektórym z łatwością przychodziło właściwe nastawienie. Inni wcale się nie uczyli. Kopulowanie ma konsekwencje. Na kopulację hominid nie reaguje umysłem. Rishathra nie ma konsekwencji, a umysł może pozostać trzeźwy. Wstyd jest niestosowny. Śmiech zawsze musi być wspólny. Rishathra to zabawa, dyplomacja i przyjaźń, oraz świadomość, że w ciemnościach zawsze możesz sięgnąć po swoją broń. - Mamy nadzieję zrobić fortunę - mówił Kay. - Ci, którzy przyczyniają się do rozwoju Imperium, są dobrze traktowani. Jeżeli możemy namówić społeczeństwo, aby produkowało paliwo i sprzedawało je Imperium, premia pozwoli nam na założenie rodziny. - Te nagrody pozostaną wasze - powiedziała Moonwa. - Wasi klienci mają problem z czymś innym. Utrata ambicji, utrata przyjaciół i partnerów, urojenia i wczesna śmierć dla tych, którzy nauczą się pić wasze paliwo. - Niektórzy są zbyt słabi, aby powiedzieć dość. Moonwa musisz być od tego silniejsza. - Oczywiście. Postaram się dzisiaj w nocy. Dosyć, Kaywerbrimmis! Vala odwróciła się i zobaczyła białe uśmiechy, duży i mały. - Zeszłej nocy miałem założony jeden z waszych ręczników namoczony w paliwie -powiedział Beedj. - Kręciło mi się od tego w głowie. Straciłem cel. Kay zgrabnie zmienił temat: - Valavirgillin, wrócisz do Miasta Centrum, złączysz się w parę i założysz rodzinę? - Już się złączyłam - odparła. Kay nagle nie miał co powiedzieć. Nie wiedział! Co on myślał? Że on i ona zostaną formalnymi partnerami? - Wzbogaciłam się na prezencie od Louisa Wu z Ludu Kuli - powiedziała Valavirgillin. Jak tego

dokonała, i jak bardzo to było nielegalne, to już nie była niczyja sprawa. - Wtedy złączyłam się w parę. Rodzice farba byli przyjaciółmi mojej rodziny, co jest typowe dla nas, Moonwa. On miał mało pieniędzy, ale jest dobrym ojcem, uwolnił mnie, abym mogła zająć się biznesem. Zrobiłam się niespokojna. Przypomniałam sobie, że Louis Wu sugerował… nie… zapytał, czy moi ludzie robią narzędzia ze szlamu pozostałego po destylacji alkoholu. Plastiku, dodał. Jego mowa jest nieprzetłumaczalna, ale nauczyłam się tego słowa. Oznacza to bezkształtny. Plastik może przyjąć dowolny kształt, jaki twórca sobie zażyczy. Osad to bezużyteczna, paskudna masa. Klienci powinni być wdzięczni, gdybyśmy mieli powód, żeby to od nich zabrać. - Założyłam więc laboratorium chemiczne. - Wzdrygnęła się w ciemnościach. - To zawsze kosztuje więcej, niż ktokolwiek się spodziewa, ale uzyskaliśmy odpowiedzi. W tej brei kryją się tajemnice. Pewnego dnia znikła większość moich pieniędzy. Tarablilliast i dzieci są z rodziną mojego partnera, a ja jestem tutaj, dopóki znowu będę potrafiła ich wykarmić. Coriack, jesteś gotowa stanąć na straży? - Oczywiście, wstrzymaj rishathrę, Whandernothtee. Vala, co jest przed nami? - Deszcz. Momentami widzę coś czarnego i połyskliwego, i słyszę chichot. Żadnej woni wampirów. - To dobrze. Moonwa przeskoczyła na język Gigantów Traw i opowiadała dowcipy, po których Beedj ryczał ze śmiechu. W szarudze poranka Pokłośnicy rozmawiali razem, wskazywali jaśniejący teren, a potem zwalili się na jedną kupę. - Myślicie, że przyszły? - zapytał Spash, nie kierując pytania do kogoś konkretnego, i wyszedł z namiotu. - Nie obchodzi mnie to - rzucił Whand. - Śpijmy. - Przyszli - oznajmił Spash. Vala wyszła na zewnątrz Minęło kilka chwil, zanim uświadomiła sobie, że jedno z prześcieradeł jest puste. Które? To najdalej po lewej, sześciu martwych Pokłośników. Reszta była nietknięta. Beedj zjawił się, żwawo wymachując sierpem. Ziemnym nasypem schodziło więcej Gigantów. Konferowali, potem rozeszli się w różne strony, by zbadać teren, szukając dowodów na to, czego dokonały ghule. Lecz Vala wspięła się po nasypie, aby przespać się w krążowniku. * W południe zbudziła się wściekle głodna, gdy woń pieczonego mięsa wypełniła jej nozdrza. Za zapachem trafiła do namiotu. Zastała tam Pokłośników razem z Ludźmi Maszyn. Pokłośnicy byli na polowaniu. Na ogniu, który rozpalili, żeby upiec swoją zdobycz, Barok i Whand zrobili chleb z miejscowych traw. - Jemy cztery, pięć, sześć razy na dzień - powiedział jej Silack. - Pint mówi, że wy jadacie raz dziennie? - Tak, ale za to dużo. Trafia wam się dosyć mięsa? - Kiedy wasi mężczyźni przyszli robić chleb, nasi poszli dalej polować. Jedz, myśliwi wrócą. Mężczyźni postarali się z płaskimi chlebkami i Vala pochwaliła ich. Mięso plamczaków też było dobre. Przynajmniej Pokłośnicy nie mieli zwyczaju innych hominidów: zmiany smaku mięsa poprzez wcieranie w nie soli, ziół albo jagód. Vala zastanawiała się nad hodowlą plamczaków w innych miejscach, ale wszyscy kupcy mieli swoje zdanie na ten temat. Łup jednego hominida stawał się plagą dla innego. Przy braku miejscowych drapieżców, które kontrolowałyby ich liczbę, plamczaki zjadałyby czyjeś plony i rozmnażały się, aż zabrakłoby im jedzenia, a potem, osłabione głodem, roznosiłyby choroby. Tymczasem zjadła wszystko, co podano. Pokłośnicy i Ludzie Maszyn, na równi, obserwowali ją rozbawieni.

- Natrudziłaś się zeszłej nocy - zauważył Silack. - Coś mnie ominęło? - Ghule uaktywniły się - odezwał się Kay. - Między murem a wysoką trawą nie ma już żadnych ciał Gigantów. Beedj znalazł w trawie starannie ułożone stosy kości. Nie tknęli wampirów. Zdaje się, że zostawili je sobie na dzisiaj. - Rozważne z ich strony. - Po zniknięciu ciał Gigantów Traw, ich żałoba dobiegła końca, poza… Byłoby bardziej rozważne, gdyby zabrali resztę naszych martwych. Coś jeszcze? Silack wskazał. Padało. Wysoko w górze chmury tworzyły niekończące się, płaskie sklepienie. Można było sięgnąć wzrokiem daleko w sawannę. Vala zobaczyła pokaźny wóz ciągnięty przez zwierzęta, który kierował się ku domostwom Gigantów Traw. Pięć wielkich zwierząt o szerokich barkach. Więcej niż było potrzebnych przy wozie o wysokich burtach. - Będzie tu na długo przed zmierzchem. A jednak, jeżeli wasz gatunek może spać w nawałnicy, będziecie mieć czas. Vala skinęła głową i wspięła się na nasyp, aby dalej spać. Paroom jechał na miejscu dla przewodnika obok dużo mniejszego czerwonoskórego mężczyzny. Jeszcze trzech innych Czerwonych podróżowało w zamkniętej przestrzeni pod spodem. Zatrzymali wóz tuż pod murem, przy wjeździe. Unieśli coś z platformy wozu. Vala zmrużyła oczy, próbując dojrzeć coś prawie niewidzialnego. Jej kupieckie instynkty przemykały po jej zwojach nerwowych, podszeptując możliwości. Po Upadku Miast, latające pojazdy należały do najczęściej spadających obiektów. Taką wygiętą, przejrzystą taflę ludzie znajdowali w samochodach, które spadły. Większość z nich była roztrzaskana. Ta wyglądała na nietkniętą. Jej wartość musi być ogromna! Czerwoni zbliżyli się, niosąc ją za rogi. Byli wyposażeni w miecze o długości dorównującej wzrostowi, zawieszone na plecach w skórzanych pochwach. Mieli na sobie pofarbowane, skórzane kilty i skórzane plecaki, zarówno mężczyźni jak i kobiety, chociaż kobiece były ozdobione jaskrawymi barwami. Zęby ich były spiczaste, wszystkie, dwa rzędy kłów. Valavirgillin, Kaywerbrimmis, Moonwa, Thurl w pełnej zbroi. Manack i Coriack czekali, aby ich powitać. Grupa była nieco uszczuplona. - Thurlu, to jest okno - uroczyście oznajmił jeden z Czerwonych. - To dar od Ludzi Bagien, którzy nie mogą opuszczać miejsca, gdzie mieszkają. Błagają nas, abyśmy ich strzegli przed rozprzestrzeniająca się plagą wampirów. Ludzie Bagien nie mogą uciekać, bo tylko bagno daje im życie. Valavirgillin dostrzegła pytające spojrzenie Thurla. - Znamy takie gatunki - odezwała się. - Bagno, pustynia, jedno zbocze góry, las, w którym rośnie tylko jeden gatunek drzewa. Ich żołądki zmieniły się, aby przyjmować tylko jednorodne pożywienie, albo są nieodporne na chłód lub gorąco, albo zbyt małą lub zbyt dużą wilgotność powietrza. Ale to jest cudowny podarunek. - W istocie. Zrobimy, co w naszej mocy dla Ludu Bagien - zdecydował Thurl. - Tym tutaj naszym sprzymierzeńcom udało się dotrzeć do nas… - Wówczas Thurl dokonał przedstawienia, wypowiadając imiona Pokłośników i Ludzi Maszyn z różną dokładnością. - Jestem Tegger hooki Thandarthal - przedstawił się czerwony mężczyzna. - To jest Warvia hookiMurf Thandarthal. Podróżujemy z Anakrin hooki-Whanhurhur i Chaychind hooki-Karashk. - Pozostali dwaj Czerwoni odeszli, aby zająć się jucznymi zwierzętami. - Jak wasi ludzie radzą sobie z rishathrą? - zapytał Thurl. - Nie radzimy sobie - odpowiedziała Warvia i więcej się tym nie zajmowała.

Paroom uśmiechnął się, a Vala także odpowiedziała uśmiechem, wyobrażając sobie rozczarowanie samców Gigantów Traw. Thurl jako gospodarz przemawiał w imieniu wszystkich, jak wymagał tego protokół, ale krótko. Jaki sens ma opowiadanie o sprawności gościa w rishathrze w przypadku gatunku, który wcale tego nie potrafi? Tegger i Warvia ledwo skinęli głowami, kiedy zamilkł. Pozostałe samce Czerwonych nawet nie słuchały. Przyglądali się ciałom wampirów leżącym na jednym prześcieradle i trajkotali coś z dużą szybkością. Tegger i Warvia wyglądali bardzo podobnie. Ich czerwone skóry były gładkie; twarze pozbawione owłosienia. Mieli na sobie kilty z miękkiej skóry z ozdobną lamówką. Byli równie wysocy jak Ludzie Maszyn, ale o wiele szczuplejsi. Z wąskiej głowy sterczały wielkie uszy. Nie spiłowywali zębów, po prostu rosły im w taki sposób. Warvia miała piersi, ale prawie płaskie. - Nie słyszeliśmy nigdy żeby aż tyle wampirów znaleziono razem - powiedziała Warvia. - Zabiliście całą armię - powiedział Tegger. - Wszędzie leżą wampiry. Wasi sąsiedzi muszą być zadowoleni. - Czy przyszły ghule? - zapytała Warvia. - Armia wampirów zjawiła się przedostatniej nocy - odezwał się Thurl. - Kiedy cień usunął się przed słońcem, armii nie było. Widzieliście martwych, których zostawili, a ciała naszych zabrali ghule. Była ich połowa co tamtych albo trochę więcej, a do tego setki Pokłośników i czterech z Ludu Maszyn. Wampiry to straszny wróg. Witajcie. - Nic z tych okropieństw nie widzieliśmy - powiedział Tegger. - Młodzi myśliwi znikają. Nasi nauczyciele tracą swoje umiejętności, tak mówimy, albo coś nowego zaczyna na nas polować. Paroom, jeżeli będziemy okazywać niewiarę, wybaczcie nam. Paroom skłonił się z wdziękiem. - Nasza wiedza o wampirach - mówił Thurl - była w połowie fałszywa. Imperium Ludzi Maszyn zjawiło się na czas z pomocą. Vala zaczęła uświadamiać sobie, że żaden inny Gigant Traw nie mógł powiedzieć czegoś podobnego. Zdyskredytować plemię to zdyskredytować Thurla. - Musimy pokazać wam nasze systemy obronne - mówił dalej. - Ale, czy jedliście? Powinniście ugotować jedzenie, póki jest jasno? - Naszą żywność jemy na surowo. Lubimy różnorodność. Giganci Traw nie jedzą mięsa, a Pokłośnicy i Ludzie Maszyn? Możemy się podzielić? Pokażemy wam, co mamy. Mieli pięć jucznych zwierząt i klatkę na wozie. Zwierzę w klatce poczuło ich wzrok i zaryczało. Była to bestia potężna jak Gigant Traw, do tego zabójcza, jak uświadomiła sobie Vala. - Co to takiego? - zapytała. - Hakarrch - Łowca ze Wzgórz Granicznych. Ku naszej uciesze Ludzie Ogrodów przysłali nam dwie sztuki. Polowały poza swoim zwyczajowym terenem, samcowi jeszcze udało się zabić jednego z naszych, zanim go powaliliśmy. To była przechwałka, jesteśmy potężnymi myśliwymi i będziemy polować na wampiry. - Perilack - zaproponowała Vala - spróbujemy go? Nie dzisiaj, ale jutro, podczas naszej wspólnej uczty. - Umowa stoi - odparła Pokłośnica. - Warvia, dzisiaj możecie zabić juczne zwierzę. Pozwolicie, że od jutra to my będziemy pełnić rolę gospodarza. Wykarmimy wszystkich aż… - Krawędź cienia ucięła fragment słońca, ale światło nadal było jasne - …zjadacze trupów raczą przemówić. Zapragniecie smaku mięsa plamczaka. - Wielce wam dziękujemy. Teraz jedynym źródłem światła stało się ognisko: zbyt małe, by gotować, ale gotowanie już się zakończyło. Z pozostałych Czerwonych, Anakrin hooki-Whanhurhur był starcem, pomarszczonym, ale

nadal żwawym. Chaychind hooki-Karashk to kolejny samiec, mocno pokaleczony, w jakiejś dawnej bitwie utracił rękę. Przynieśli podarunek od siebie, pokaźny, ceramiczny dzban mocnego, ciemnego piwa, które okazało się całkiem niezłe. Vala zauważyła reakcję Kaya. Była ciekawa, jak sobie z tym poradzi. - Sami je warzycie? - wykrzyknął. - A dużo go macie? - Tak. Zamierzacie pohandlować? - Chaychind, jeżeli jest wystarczająco tanie, to może warto je przetransportować… - Opowieści o Ludziach Maszyn nie są przesadzone. Kay wyglądał na sfrustrowanego. Kiepsko, ale wtedy wtrąciła Vala: - Kaywerbrimmis chce powiedzieć, że jeżeli uda się nam wydestylować sporą ilość, to będziemy mieli paliwo dla krążowników. Nasze pojazdy przewożą broń i jeszcze dużo, dużo więcej towarów. Poruszają się szybciej niż zwierzęta pociągowe, ale bez paliwa na nic się nie zdadzą. - Chcesz podarunku? - zapytał Chaychind, a Tegger wykrzyknął: - Zrobisz z naszego piwa paliwo? - Wojenne podarunki. Wszyscy musimy się dołożyć. Giganci Traw wojowników, Pokłośnicy szpiegów, wasze paliwo… - Nasze oczy. - Och? - Nie słyszeliśmy o szpiegach, którzy widzą tak daleko jak Czerwony Zaganiacz. - Wasze oczy. Nasze krążowniki, nasze działa, nasze miotacze. Czy możecie dołożyć trzysta ludowagów piwa w wojnie przeciw wampirom? Można z niego wydestylować mnóstwo paliwa. Wozimy sprzęt do destylacji na tyle prosty, że można go skopiować. - Można by tym upić cały naród! - wykrzyknęła Warvia. - Ile to będzie? - zapytał Tegger. - Ha! - odezwała się Vala. - Wasz rozmiar. - Tegger zadał oczywiste pytanie, system miar różnił się u każdego z gatunków. - Myślę o zabraniu dwóch krążowników. Trzeci zostawię tutaj. Niech Thurl dostarczy paliwo do trzeciego. - Whand i Chit mogą się tym zająć - zdecydował Kay. - O? - Zastanowiło ją, dlaczego oboje są nieobecni. - Mieli dosyć, Szefowo. Spash też się ledwo trzyma na nogach. Tak jak Barok. - Byle wypad oznacza dla nas śmierć - wycedziła czerwona na twarzy Warvia - chyba że poznamy naszego wroga. Czy ghule przemówiły? - Część ciał znikła - odparł Thurl i wzruszył ramionami. - Płacimy za nasze dobre maniery - zauważyła Vala. Kupiec musi wiedzieć, jakim głosem wypowiedzieć żądanie. - Ciała, których broniliśmy przed robactwem, panowie nocy wezmą na końcu. Zabrali naszych martwych Pokłośników, bo zginęli dzień wcześniej. - Jej słowa zapadły w noc. Tej nocy Kay i Whand byli na murze z Barokiem, który obserwował ich przy dziale. Spash i Chit zamienili się z nimi miejscami. Noc zapowiadała się na mniej wyczerpującą, ale też mniej radosną. Pokłośnicy i Ludzie Maszyn wraz z mniejszą olbrzymką imieniem Twuk próbowali coś zorganizować. Thurl nie zdjął zbroi. Czterech Czerwonych Zaganiaczy patrzyło radośnie z bezpiecznej odległości i trajkotało w swoim języku, i wszystko rozeszło się po kościach. Czerwoni nie byli nieprzyjaźni. W obecności samego Thurla mogli być nieco sztywni, ale przy innych stawali się zrelaksowani i rozmowni. Pomimo swoich ograniczeń, zdecydowanie mieli doświadczenie z hominidami. Vala słuchała leniwie. Czerwoni podążali za swoim pokarmem. Jedli żywe mięso i było ono przysmakiem pasterzy. Zaganianie jednej formy życia, rzadziej dwóch, było łatwiejsze niż hodowanie

kilku gatunków zwierząt rzeźnych razem. Plemiona Czerwonych tak wyznaczały swoje trasy, aby krzyżowały się z innymi, a wtedy urządzali kupieckie uczty. Wymieniali się też opowieściami i spotykali hominidów z przeróżnych środowisk. Teraz opowiadali o dwóch rodzajach Wodnych Ludzi, najwyraźniej nie tych samych dwóch, których znała Vala. Czwarty Czerwony, Tegger, był na czatach z Chit. Thurl spał w pełnej zbroi. Najwyraźniej nie był zainteresowany rishathrą, ani ghulami, myślała Vala. Sopashintay leżała pod palem namiotu. - Ciekawe, jak dzisiaj jest pomiędzy wałami - zastanawiała się. Vala pomyślała. - Thurl jest na zewnątrz. Beedj jest w wieżyczce. „Czego Thurl nie widzi, to nie ma miejsca”. Spash podniosła się na łokciu. - Gdzie o tym słyszałaś? - Od Thurla. Samce beta sporo kopulują, zdaje się, a niektóre też walczą. Przypuszczam, że omija nas sporo zabawy… - Znowu. Taki już mój los - westchnęła Spash. - …ale nie będzie rishathry. A ja mogę skorzystać z tych, co zostali. - Tak samo jak Thurl. Śpi jak wygasły wulkan zauważyła Spash. Chit spojrzał na kobiety i uśmiechnął się, po czym lekkim krokiem wyszedł z namiotu. Gęsta mgła spowiła noc. Chit podniósł kość pozostałą po obiedzie i rzucił nią. Vala usłyszała cichy, stłumiony stuk. Przy jej ramionach zjawiło się srebrne cielsko, bardziej je wyczuła, niż usłyszała. Thurl wciągnął powietrze w nozdrza, jednocześnie bez wysiłku i jakiegokolwiek odgłosu sprawnie naciągnął kuszę. - Nie są blisko - powiedział. - Ani wampiry, ani Ludzie Nocy. Chitakumishad, widziałeś coś? Wywąchałeś? - Nic. Jak na kogoś, kto chwilę wcześniej spał, Thurl był wyjątkowo czujny. Zsunął przyłbicę hełmu i wyszedł na dwór. Tarun, strażnik Gigantów Traw, podążył za nim. - Pomyliłam się, tak? - odezwała się Spash. - Ale dlaczego… - Czerwoni - wyszeptała Vala. - To odwieczni wrogowie, a otaczają go zewsząd. Dlatego został w zbroi, i dlatego udaje, że śpi. Nad ranem nie było żadnych martwych ciał między nasypem a wysoką trawą poza tymi, które leżały na prześcieradłach. Najwyraźniej ghule posłuchały Vali. - Gdzie wypuścimy hakarrcha? - zapytała Chaychind, nie kierując pytania do nikogo konkretnego. Coriack spojrzała na Manacka. - Tuż przed krótką trawą - zdecydowała Pokłośnica - ale najpierw muszę powiedzieć moim towarzyszom. Vala, twoi też będą polować? - Raczej nie, ale zapytam. Porozmawiała z nimi. Nikt się do tego nie palił. Ludzie Maszyn faktycznie jedli mięso, ale mięso drapieżników miało specyficzny zapach. Lecz Kay stwierdził: - Wyjdziemy na strachliwych, jeżeli ktoś z nas nie dołączy do polowania. - Rozpytaj się trochę - poleciła mu. - To coś wyglądało niebezpiecznie. Im więcej wiesz, o tyle razy mniej zginiesz. Nigdy nie słyszał tego porzekadła. Spojrzał na nią, zaśmiał się i odparł: - Chcemy, żeby to było mniej niż raz? - Tak. Przespała całe polowanie. W południe obudziła się na wspólny posiłek. Kaywerbrimmis miał

na przedramieniu pojedyncze cięcie, głupiec. Vala obwiązała je ręcznikiem zwilżonym paliwem. Mięso hakarrcha smakowało jak mięso kota. Martwych było mniej, ale ich odór unosił się w namiocie, a nadciągała przerażająca noc. Ghule posłuchają jej, pomyślała. Ciała strzeżono przed robactwem, panowie nocy wezmą je na końcu. Tej nocy.

Rozdział 4 Ludzie nocy Kiedy cień prawie całkowicie zasłonił słońce, Vala zastała Pokłośników i Czerwonych przy ognisku. Pokłośnicy jedli; chcieli się z nią podzielić. Czerwoni zjedli swoje zdobycze zaraz po ich oprawieniu. Delikatny deszcz syczał, trafiając na węgle. Negocjatorzy wycofali się do namiotu: Valavirgillin, Chitakumishad i Sopashintay ze strony Ludzi Maszyn, trzech przedstawicieli Czerwonych i czworo Pokłośników. Anakrin hooki-Whanhurhur, Thurl i kobieta, której Vala nie znała, byli już w środku. Stęchłą trawę zastąpiono świeżą. Przemówił Thurl. Jego donośny głos przedzierał się przez rozmowy. - Ludu, poznajcie moją negocjatorkę, Waast, która ma dla was opowieść. Waast wstała z gracją jak na tak wielką kobietę. - Przed dwoma dniami Paroom i ja udaliśmy się w stronę obrotu. Pieszo - zaczęła. -Paroom wrócił z Czerwonymi z ludu Ginjerofer. Podążyłam za nim na piechotę ze strażą wojowników Czerwonych, aby porozmawiać z Ludem Błotnistej Rzeki Ci ludzie nie mogą spotkać się tutaj z nami, ale mogą opowiedzieć o naszych smutkach Ludziom Nocy. - Spotkają ich te same kłopoty co nas - zauważyła Coriack. (Coś odwracało uwagę Vali). Waast usiadła. - Nie możecie uprawiać rishathry - zwróciła się do Czerwonych. - Ale kopulować? - To nie mój czas - wyznała skromnie Warvia. Anakrin i Chaychind uśmiechali się. Tegger wydawał się zły. (Wiatr). Wiele gatunków hominidów było monogamicznych, z wyłączeniem rishathry, oczywiście. Tegger i Warvia musieli być partnerami. - Muszę nosić moją zbroję - przemawiał Thurl. - Nie wiemy, co może nas odwiedzić. Kiepska sprawa. Mogli się trochę zabawić. (Muzyka?). - Słyszycie muzykę? - Zapytała zaniepokojona Spash. - To nie jest wampirzy śpiew. Odgłos nadal był cichy, ale przybierał na sile, nieomal boleśnie blisko górnej granicy słyszalności. Vala poczuła, jak włosy jeżą się jej na karku i kręgosłupie. Słyszała jakiś dęty instrument i skrzypce, a do tego brzdękające bębenki. Żadnych głosów. Thurl opuścił przyłbicę i wyszedł. Dzierżył w dłoni kuszę, skierowaną ku niebu. Chit i Silack zostali po obu stronach wejścia, z bronią w pogotowiu. Pozostali w namiocie zbroili się. Mały Silack wrócił do namiotu. Wraz z nim dotarł zapach. Padliny i mokrej sierści. Za nim weszły dwa duże ludzkie kształty, a potem znacznie większy Thurl. - Mamy gości - zadudnił. W namiocie było prawie całkowicie ciemno. Vala dostrzegła błysk oczu i zębów ghuli i dwie czarne sylwetki na tle lekko jaśniejszej poświaty Łuku sączącej się przez chmury. Lecz wzrok przystosowywał się, dostrzegając szczegóły. Było ich dwoje, mężczyzna i kobieta. Byli prawie całkowicie pokryci włosami. Czarnymi, prostymi i gładkimi od deszczu. Szczerzyli się, otwierając usta i ukazując wielkie, łopatowate zęby. Byli nadzy poza workami na paskach przewieszonymi przez ramię. W wielkich, niezgrabnych dłoniach nic nie nieśli. Nie jedli. Vala przyjęła to z wielką ulgą, mimo że opanowała chęć ucieczki. Całkiem prawdopodobne, że jedynie Valavirgillin już ich widziała. Niektórzy kiepsko reagowali. Chat został w drzwiach, na straży, z odwróconą twarzą. Spash wstała, nie wzdrygała się, ale najwyraźniej to był kres jej opanowania. Silack z Pokłośników, Tegger i Chaychind, wszyscy odwracali się z odrazą,

szeroko otwierając oczy i usta. Musiała coś zrobić. Wstała i pokłoniła się. - Witajcie. Jestem Valavirgillin. Pochodzę z Ludu Maszyn. Chcieliśmy prosić was o pomoc. Oto Anakrin i Warvia z Czerwonych Pasterzy, Perilack i Manack z Pokłośników, Chitakumishad i Sopashintay z Ludzi Maszyn… - Wyliczała ich powoli, aż uznała, że odzyskali już pewność siebie. Samiec ghul nie czekał. - Znamy różne gatunki was. Jestem… - jakby dyszał. Nie do końca zamykał usta. Poza tym biegle władał dialektem kupieckim, a jego akcent bardziej przypominał mowę Kaya niż Vali. - Jednak nazywajcie mnie Harfster, za sprawą instrumentu, na którym gram. Moja partnerka to… - na wpół wysapał, na wpół zaświstał coś podobnego do muzyki, która pobrzmiewała na zewnątrz. - Żałobna Tuba. Jak praktykujecie rishathrę? Tegger kulił się ze strachu. Nagle znalazł się przy swojej partnerce. - Nie wolno nam - powiedział. Ghulica ledwo ukrywała śmiech. - Wiemy. Bądźcie spokojni - powiedział Harfster. Thurl przemówił bezpośrednio do Żałobnej Tuby: - Ci tu są pod moją pieczą. Mogę zdjąć zbroję, jeżeli zagwarantujecie nam bezpieczeństwo. Wtedy musicie jedynie mieć wzgląd na mój rozmiar. - Waast jedynie uśmiechnęła się do Harfstera, ale Vala podziwiała ją za odwagę, jakiej do tego potrzebowała. Pokłośnicy stali rzędem, wszyscy czworo, dumni. - Nasz rodzaj uprawia rishathrę - oznajmiła Coriack, Vala zatęskniła za domem. Gdzie znalazłaby jedzenie dla swojego partnera i dzieci, a co się tyczy jej zamiłowania do przygód, każdy mógł to odłożyć na jakiś czas… teraz już za późno. - Rishathra scala nasze Imperium - Valavirgillin wyznała panom nocy. - Prawdą jest, że rishathra zjednoczyła Imperium Budowniczych Miasta - przyznał Harfster. - Paliwo scala wasze. My też uprawiamy rishathrę, ale chyba jednak nie tej nocy, bo wiemy, jak bardzo zaniepokoiłaby Czerwonych Pasterzy… - Nie jesteśmy tacy słabowici - odparła Warvia. - …i z jeszcze innego powodu - dodał Harfster. - Czy żądacie czegoś od nas? Wszyscy próbowali mówić naraz. - Wampiry… - Widzicie przerażenie… - Śmierć… Silny glos Thurla przedarł się przez harmider. - Wampiry doprowadziły do wyniszczenia wszystkich gatunków na terytorium w odległości dziesięciu marszodni. Pomóżcie nam położyć kres ich pladze. - Dwa albo trzy marszodni, nie więcej - odparł Harfster. - Wampiry po napadzie muszą wrócić do kryjówek. A jednak to duże terytorium, zamieszkiwane przez więcej niż dziesięć gatunków hominidów… - Ale dobrze nas karmią - powiedziała łagodnie Żałobna Tuba, głosem nieco wyższym od swojego towarzysza. - Wasz problem polega na tym, że my nie mamy żadnego problemu. Co dobre dla kogokolwiek z was jest także dobre dla Ludzi Nocy. Wampiry karmią nas tak samo dobrze, jak silne jest pragnienie alkoholu wśród waszych klientów, Valavirgillin. Ale jeżeli możecie pokonać wampiry, to też nam odpowiada. Czy uświadamiali sobie, ile wyjawili w kilku oddechach swojej wypowiedzi? Jednak zbyt wielu innych mówiło jednocześnie i Vala zarządziła ciszę.

- Abyście dobrze zrozumieli - odezwała się Żałobna Tuba - zastanówcie się. Manack, co by się stało, gdyby wasza królowa pokłóciła się z ludem Thurla? Moglibyście przekonać nas, abyśmy nie dotykali żadnych zmarłych, którzy leżą blisko murów Thurla. Wkrótce musiałby się poddać. Manack zaprotestował: - Ale my i Giganci Traw… my nigdy… - Oczywiście, że nie. Ale Warvia, ty i stary Thurl byliście w stanie wojny przed pięćdziesięcioma falanami. Przypuśćmy, że wasza przywódczyni, Ginjerofer, poprosi nas, abyśmy rozszarpali każdego Giganta, który przyszedłby zabić wasze bydło? - Bardzo dobrze rozumiemy - odparła Warvia. - Naprawdę? Nie wolno nam układać się z jednymi hominidami przeciw drugim. Wszyscy jesteście od nas zależni. Bez Ludzi Nocy wasze trupy leżałyby tam, gdzie padły, powstałyby i rozprzestrzeniły się choroby, a wasza woda byłaby zatruta - śpiewała ghulica wysokim, chropawym głosem. Już kiedyś wygłaszała tę mowę. - Zakazujemy kremacji, ale załóżmy, że odstąpimy od tego? Co by było, gdyby każdy gatunek miał paliwo, by palić swoich zmarłych? Chmury nadal zasłaniają niebo po czterdziestu trzech falanach od czasu, kiedy zawrzało morze. A gdyby to był dym ze spalonych ciał, a z każdym falanem odór robiłby się mocniejszy? Wiesz, ilu hominidów z każdego gatunku umiera w jeden falan? My wiemy. - Nie możemy opowiadać się po niczyjej stronie. Chaychind hooki-Karashk zrobił się jeszcze bardziej czerwony. - Jak możesz mówić o trzymaniu z wampirami? Ze zwierzętami! - One nie myślą - powiedział Harfster - a wy tak. Ale czy zawsze możecie odpowiedzieć twierdząco? Znamy hominidów będących na granicy myślenia, kilka po tej stronie krzywej Łuku. Niektórzy używają ognia, jak go znajdą, albo gromadzą się w watahy, jeśli zwierzyna jest duża i groźna. Jedni robią z gałęzi włócznie. Jedni żyją w wodzie; nie mogą używać ognia, ale ciosają kamienie na noże. Jak sądzicie? Gdzie poprowadzić granicę? - Wampiry nie używają ani narzędzi, ani ognia! - Ognia nie, ale narzędzi tak! W niekończącym się deszczu wampiry nauczyły się nosić ubrania zdarte ze swoich ofiar. Jak są suche, rzucają je jak śmieci. - Widzicie, dlaczego nie próbujemy rishathry z wami - mówiła ghulica - skoro musimy odmawiać waszym innym pragnieniom. - Żałobna Tuba nie widziała, nie chciała widzieć, mieszanych emocji wywołanych tym stwierdzeniem. Hm, musi czegoś spróbować. - Wasza pomoc - powiedziała Vala - będzie wielkiej wagi, jeżeli będziecie mieli powód nam jej udzielić. Już powiedzieliście nam, jak daleko sięgają grabieże wampirów, i że muszą one wracać na swe leże i mają jedną, pojedynczą kryjówkę. Co jeszcze możecie nam przekazać? Harfster wzruszył ramionami, a Vala skrzywiła się. Ghul miał strasznie luźne ramiona, jakby niepołączone kości swobodnie przemieszczały się pod skórą. Ciągnęła z uporem. - Słyszałam plotkę, opowieść, bajkę. Ludzie Maszyn słyszą ją tam, gdzie znane są wampiry Musicie zrozumieć, że dla naszych przeróżnej maści klientów, z dala od Miasta Centrum, nie istnieje żadne realne wytłumaczenie, dlaczego te wszystkie wampiry pojawiły się tak nagle. - Rozmnażają się w szybkim tempie - zauważył Harfster. - Tak - potwierdziła Żałobna Tuba. - A od głównej grupy oddzielają się mniejsze i szukają innych terenów łowieckich. Dziesięć marszodni to niezbyt duży domysł. Inni, nawet Chaychind, pozwalali Vali mówić. - Rozprzestrzenia się także mniej rozsądne wyjaśnienie - powiedziała Vala. - Ofiara wampira

powstanie z umarłych, by samemu stać się wampirem. - To czysty nonsens! - zaświstał Harfster. I tak rzeczywiście było. - Oczywiście, że tak, ale wyjaśnia, jak gwałtownie rozprzestrzenia się ta plaga. Spójrzcie na to z punktu widzenia… - teraz ostrożnie - …wdowy i matki po Wiszącym. -Wiszący Ludzie byli wszędzie. Vala uniosła jedną rękę do belki nad głową, uniosła nogi, aby zawisnąć i dodała: - Co trzeba zrobić, aby mój biedny, martwy Vaynya nie stał się w nocy moim wrogiem? Panowie nocy zakazują nam palić martwych. Ale czasami zgadzają się… - Nigdy - wtrąciła Żałobna Tuba. - Dwanaście marszodni przeciwnie do obrotu od Miasta Centrum, tam jeszcze są pozostałości po pladze… - Dawno temu i daleko - rzucił Harfster. - Sami zaprojektowaliśmy krematorium, nauczyliśmy ich, jak z niego korzystać, a potem wynieśliśmy się. Po latach wróciliśmy. Plaga została zwalczona. Kopacze nadal kremowali, ale namówiliśmy ich, aby znowu zostawiali swoich zmarłych. Łatwo poszło. Brakowało drewna na ogień. - Widzicie niebezpieczeństwo - stwierdziła Vala. - Nie wierzę, że tubylcy zaczęli już palić ofiary wampirów… - Nie. Zobaczylibyśmy kłęby dymu. - …ale jeżeli jeden gatunek zacznie, reszta może pójść za przykładem. - Wtedy oczywiście musielibyśmy sporo zabijać - smutno rzekła Żałobna Tuba. Valavirgillin opanowała drżenie. Skłoniła się nisko i odpowiedziała: - Dlaczego nie zacząć teraz, z wampirami? Tuba Żałobna zastanowiła się nad tym. - To nie takie łatwe - stwierdziła. - One też władają nocą… Vala na chwilę przymknęła oczy. Mamy problem, wyzwanie, a pomniejsze gatunki muszą zobaczyć, jak je rozwiązujesz. Teraz was mam. Ghule uprzątnęli trawę ze znacznej części podłogi w namiocie. Rysowali w ciemnościach, poświerkując do siebie w swoim wysokotonowym języku. Spierali się co do jakiegoś elementu, którego nikt inny nie widział, a kiedy to ustalili, Harfster wstał. - Kiedy cień ustąpi, możecie przestudiować te mapy - odezwał się Harfster. - Teraz opiszę wam, co zobaczycie. Tu, skręćcie przeciwnie do obrotu i pół marszodnia, starożytna budowla centrum przemysłowego wznosi się dwie dziesiątki wysokości człowieka nad ziemia. - Wiem o unoszącym się mieście - powiedziała Vala. - Oczywiście, niedaleko waszego Miasta Centrum, zbiór połączonych budynków. W dzisiejszych czasach takie miasta to rzadkość. Uważamy, że w tym powstawały maszyny dla Budowniczych Miasta. Później zostało opuszczone. - Wampiry mieszkały pod platformą przez wiele pokoleń, przez setki falanów. Ciągły cień jest idealny dla wampirów. Tubylcy dawno temu wyprowadzili się z ich zasięgu. Spokojni podróżnicy i emigranci zostali ostrzeżeni, by unikać tego miejsca. Wojownicy muszą zdać się na siebie w tym względzie. - To pasmo górskie na lewo i w przeciwną stronę do obrotu od Gniazda Cienia znajduje się tu. Tworzy barierę dla kwiatów luster. Hominidzi z odległego krańca nazywają ją Barierą Płomienia, a to przez ogień, jaki czasami widzą na grani. - Kwiaty pokonałyby grzbiet i wypaliły Gniazdo Cienia, jak mają w zwyczaju. Wampiry nie byłyby bezpieczne w poziomych promieniach światła. Ale wówczas nadciągnęły chmury. Głowy pokiwały w ciemnościach.

- Zasięg wampirów rozszerzył się o jeden marszodzień - powiedział Harfster. -Żałobna Tuba ma rację, szkody są jeszcze większe. Ich populacja urosła, a głód wypędza wampirze rodziny do innych siedlisk. - Czy umiecie rozpędzić chmury? - zapytała Valavirgillin. Oboje, ghul i ghulica, zahuczeli ze śmiechu. - Chcecie, żebyśmy przesunęli chmury? - zapytała Żałobna Tuba. - Błagamy. - Dlaczego sądzicie, że potrafimy sterować chmurami? W narastającym odgłosie stłumionego śmiechu odpowiedziała Valavirgillin: - Louis Wu tego dokonał. - Wszystkożerny Włóczęga - rzucił Harfster. - Nie taki dziwny jak inni hominidzi, ale spoza Łuku, z gwiazd. Miał narzędzia, aby udowodnić, kim jest, ale nie wiemy, żeby robił coś z, chmurami. - Zrobił to! - przemówił Thurl. - On i stary Thurl zagotowali morze, aby te chmury nad nami… - Wobec tego idźcie do niego. - Louisa Wu nie ma. Starego Thurla też nie ma. - Nie potrafimy rozpędzić chmur. Bardzo nam wstyd - zaśmiał się Harfster. - Czego możemy dokonać, czego sami nie potraficie? - Użyjemy waszych map - powiedział Thurl. - Bardzo wam jesteśmy wdzięczni. Poprowadzę armię wszystkich tych gatunków, które zechcą walczyć. Zniszczymy gniazdo wampirów. - Thurlu, nie możesz tego zrobić - odparła Żałobna Tuba. Harfster zdziwił się. Żałobna Tuba zaczęła wyjaśniać, ale Thurl nie czekał. - Jestem obrońcą mego ludu! Kiedy walczymy, ja staję na czele… - W zbroi - zauważyła ghulica. - Oczywiście! - Nie możesz walczyć w zbroi. W zbroi pozostaje twój zapach. Wszyscy, którzy walczycie, nie możecie mieć niczego na sobie. Wykąpcie się, jak znajdziecie wodę. Umyjcie dokładnie wasze krążowniki i wozy. Nie rozumiecie, że wampiry nie mogą was wyczuć? Och, pomyślała Vala. - Problem to paliwo - odezwał się Chitakumishad. - Czerwoni robią piwo; można je zamienić na paliwo… - Udajcie się na wojnę pastwiskami Czerwonych. Jutro, tajną pocztą, możemy wysłać im projekt waszej destylarni. Niech tam produkują paliwo, a wy zrobicie je tutaj z gnijącej trawy na własnym sprzęcie. Za niecały falan zmierzycie się z Gniazdem Cienia. Chit skinął głową, a była teraz pełna jego własnych planów. - Paliwo dla dwóch krążowników w drodze tam i z powrotem… - Musicie najpierw pokonać Barierę Płomienia. Chyba wasze pojazdy poradzą sobie. Są przełęcze. - Na to potrzeba więcej paliwa. - Paliwo do podróży albo do miotaczy ognia będziecie brać z tego, co posiadacie. Jedynie po zwycięstwie będziecie potrzebowali paliwa na powrót, a wtedy może podjechać do was trzeci krążownik, albo możecie jeden zostawić. - Podróżujcie w parach kopulujących - radził Harfster. - Żałobna Tuba i ja podróżujemy razem. Thurlu, znamy wasze obyczaje, ale od czasu do czasu wasze plemię dzieli się. Zróbcie to tak. Tegger, ty i Warvia wierzycie, że możecie oprzeć się wampirom. Może i tak jest, ale co z innymi? Niech kopulują, kiedy muszą, ale nie z krwiopijcami. Anakrin, Chaychind, nie macie partnerów. Powinniście wrócić do domu… I tak zaczęły się spory Żaden hominid bezkrytycznie nie zgodził się na plan ghula wobec ich wojny.

Lecz Vala zachowywała milczenie i wiedziała, ile wygrała. Są z nami. Naprawdę są. I będą się kąpać…

Rozdział 5 Mieszkaniec sieci Miasto Tkaczy, rok 2892 Nikt nie wiedział, jak długo mieszka tu czarnoksiężnik. Starsze dzieci poszły do Wielkiego Lasu, aby urządzić sobie zawody w łapaniu ptaków. Chłopiec imieniem Parald rzucał z niezwykłą gracją; jego siatka najdłużej zachowywała kształt, leciała najdalej, chociaż złapał tylko dwie sztuki. Strill zastanawiała się, jak do niego się odezwać, kiedy przypadkiem podniosła wzrok. Czarnoksiężnik był na rzece. Unosił się wysoko nad srebrną wodą, na grubej podporze podobnej do monety, o szerokości niewiele większej od wzrostu człowieka. Dzieci krzyczały do niego, przywoływały go. Kiedy je zauważył, przerwał swą stateczną podróż pośród wierzchołków drzew i powoli obniżył się. Uśmiechnął się i przemówił w nieznanym języku. Zasadniczo był łysy na całym ciele, ale nie było to rzadkością wśród przybyszów. Zaprowadzili go do domu, nie przestając mówić po drodze. Niektórzy chłopcy obelgami sprawdzali jego wiedzę. Strill nie pochwalała tego i wiedziała już, że ma rację. Czarnoksiężnik nigdy nie nauczył się ich mowy, poza kilkoma podstawowymi słowami, takimi jak „flup” i „rishathra”, ale nosił naszyjnik, który przemówił jak nauczyciel, zanim dotarli do wioski. Każdy z obcego gatunku mógł być nauczycielem. Czarnoksiężnik, który latał, któremu służył magiczny tłumacz, musi mieć sporą wiedzę do przekazania. Już dziewięć lat odkąd opuścił Kawaresksenjajoka i Harkabeeparolyn; dziesięć, odkąd Chmee udał się do Mapy Ziemi. Jedenaście lat, odkąd pożeglowali Ukrytym Patriarchą. Czterdzieści jeden lat, odkąd Louis Wu i jego dziwaczna załoga wylądowała, bezpieczna w kokonie stazy, z prędkością siedmiuset siedemdziesięciu mil na sekundę. Pierwsi hominidzi, na których natrafili, byli małymi, włochatymi fanatykami religii. Te trajkocące dzieci należały do tego lub podobnego gatunku. Louisowi Wu sięgały do brody, a pokrywało je mechate blond futro, nosiły kilty w stonowanych brązach. Rzucały siatkami o wspaniałych wzorach z cudowną zręcznością, pośród plątaniny nagich pni i gałęzi rozkładały się jak czasze grzybów. Były przyjazne. Każdy gatunek wokół Oceanu Wielkiego był pozytywnie nastawiony do obcych. Louis przywykł do tego. - Jaki kształt ma świat? - zapytała najstarsza dziewczynka. Zapadał cisza i wszystkie głowy obróciły się. Czy to próba? - Strill, to raczej ja powinienem pytać niż odpowiadać. Jaki kształt ma świat? - Okręgu, kształt nieskończoności, tak mówi Mieszkaniec Sieci. Nie rozumiem jednak. Widzę łuk, jak… - Strill wskazała. W dole, pośród drzew widać było szyszkowate dachy: spora wioska rozciągała się wzdłuż bezmiaru rzeki. W jej górze znajdował się łuk podobny do Łuku Świętego Louisa często wykorzystywanego jako pierwowzór, szeroki u podstawy, im wyżej, coraz węższy - …jak Brama w Górze Rzeki. Więc wszystko w porządku. - Łuk jest częścią pierścienia, na której nie stoicie - wyjaśnił Louis. Mieszkaniec Sieci? Szedł z ręką na stosie towarów, zaznaczając tym tytuł własności, gdy dzieci kręciły się obok niego. W centrum naprawczym pod Mapą Marsa były takich miliony. Przyspawał potrzebne elementy do wierzchu latającego dysku. Były wśród nich uchwyty, tylne siedzenie, skrzynia na zapasowe ubranie i jeszcze jedna na jedzenie, a do tego mały silnik sterujący, zapasowy element z sond lalkarza. I… hm, znalazł go na właściwym miejscu po bitwie przed jedenastu laty - medpakiet Teeli Brown. Owłosione dorosłe osobniki i włochate dzieci zobaczyły, jak ich pobratymcy wcześniej wracają

z łowów. Większość nie przerywała swoich zadań, ale przy łuku czekali na nich mężczyzna i kobieta. - To czarnoksiężnik! - zawołała Strill. - Kidada-sir, on mówi, że to pierścień! Mężczyzna zerknął na unoszące się talerze. - Wiesz to? - zapytał. - Widziałem - odparł Louis. - Jestem Louis Wu z Ludu Kuli. To nie powinno nic dla nich znaczyć, ale Starsi spojrzeli z rozdziawionymi ustami, a dzieci zatkało ze zdziwienia. - Louis Wu z Ludu Kuli? - Powiedziała jedna z kobiet. Wiek zabarwił bielą jej złote futro, a mężczyzny jeszcze bardziej. Ich kilty, sięgające kolan, stanowiły ozdobne gobeliny które w każdej kulturze przedstawiałyby dużą wartość. - Jestem Sawur, a to Kidada, oboje jesteśmy z Rady, oboje z Ludu Tkaczy. Pochodzisz z jakiegoś miejsca w Łuku, tak? Mieszkaniec Sieci ręczył za twoją siłę i mądrość. - Mieszkaniec Sieci? - Skąd oni mogli tu o nim wiedzieć? - Mieszkaniec Sieci na pewno pochodzi z innego świata - powiedziała Kidada. - Ma dwie głowy! I niezliczoną służbę podobnych jemu. Och, niemżas. - Co jeszcze Mieszkaniec Sieci ma do powiedzenia? - Pokazał nam obrazki z Łuku daleko w górze, tak twierdzi. - Co widziałeś? Wampirów? - Dziwnych humanoidów mieszkających w ciemnościach i związek wielu rodzajów ludzi, którzy przybyli ich zaatakować. Możesz nam o nich opowiedzieć? - Wiem co nieco o wampirach. Mieszkaniec Sieci może wie więcej, ale nie rozmawiałem z nim od trzydziestu sześciu falanów. - Jak wasz lud daje sobie radę z rishathrą? - zapytał Sawur, a wtedy rozległy się stłumione chichoty. - Staramy się jak najbardziej. A wy? - Louis odparł z uśmiechem. - Mówi się, że my, Tkacze, jesteśmy bardzo sprawni manualnie, a goście dobrze się wyrażają o dotyku naszych futer. Umyjemy się? - Dobry pomysł. Tkacze, tak siebie nazywali. Ich wioska - miasto - wcale nie była zatłoczona, ale ciągnęła się daleko po obu stronach rzeki, wykwitając pośród drzew w rozległych lasach. Ich domy w kształcie niskich grzybów, trochę niby drzewa, były splatane z wikliny. Louisa poprowadzono w stronę pionowego klifu z nagiej, jasnej skały. - Widzisz wodę spływającą po klifie? - zapytała Kidada. - Łaźnie są w dole. Słońce ogrzewa trochę wodę, kiedy spływa po skale. Basen był długi i wąski. Na niskich stołach leżały w stosach wyszywane kilty. Sawur i Kidada położyli tam swoje. Przez pośladki starca biegły trzy równoległe pręgi, stare blizny okolone białym futrem, co skłoniło Louisa do myśli o miejscowych drapieżcach. Tkacze już się kąpali. Dzieci i starcy najwyraźniej trzymali się razem; młodzież oddzieliła się, ale rzadko tworzyła pary. Louis nauczył się rozpoznawać takie zachowania. Woda była lekko mulista. Louis nie widział nigdzie ręczników. Ułożył swój strój -rzeczy obozowe typowe dla Kanionu, odległego o dwieście lat świetlnych - na stole i wszedł do wody. Skoro wszedłeś między wrony… Wcale też nie było tak ciepło. Gdy Tkacze zgromadzili się wokół obcego przybysza, nauczyciela, wszystkie grupy wiekowe wymieszały się. Nowo napotkane gatunki zawsze miały te same pytania.

- Moi towarzysze i ja przyprowadziliśmy wielki statek do brzegu Oceanu Wielkiego czterdzieści falanów temu. Na długo, zanim ktokolwiek z was się urodził, Pięść Boga wyniosła brzeg na czterdzieści wysokości człowieka na długości dwudziestu tysięcy marszodni… Zaskoczenie. Tłumacz Louisa przekładał miary układu słonecznego na trzydziestogodzinny dzień, siedemdziesięciopięciodniowy falan Świata Pierścienia; ale marszodni i wysokość człowieka różniły się wraz z gatunkami. Louis pływał na plecach, brnąc w wodzie, kiedy tamci rozprawiali o odległościach, czasie i wysokości. Nie było pośpiechu. Doświadczał już wcześniej tego tańca. - Ludy żyjące w stronę zgodną z obrotem wspominają Pięść Boga w swoich legendach. Coś większego od góry uderzyło od spodu w podłogę świata z piekielną prędkością trzydzieści pięć tysięcy falanów temu. - Około roku 1200, jak obliczył Louis. - Wypchnęło ziemię, a potem przedarło się niczym kula ognista. Widzicie stąd górę, jaką zrobiło, a dookoła niej pustynię. Brzeg Oceanu Wielkiego cofnął się w głąb morza o tysiące mil. Zmienił się całkowicie układ życia… Woda sięgała do pachy, a tam, gdzie zebrały się dzieci, była płytsza. Odbywał się tam rodzaj tańca; nie były to zaloty, ale kobiety wokół Louisa były w wieku kopulacyjnym, a mężczyźni w ich wieku trzymali się z tyłu. Otaczali ich pierścieniem. Czyżby taniec rishathry? Nieustannie napotykał wzrokiem czujne spojrzenie Strill i jej cudowny uśmiech. Wszyscy mieli pytania. Te same co zwykle. Lecz Louis widział już połyskliwy brąz na nagim klifie nad swoją głową. Fraktalna pajęczyna znajdowała się poza zasięgiem któregokolwiek z Tkaczy, a woda spływająca po skale nie zmywała jej. Przemówił więc do niewidocznej publiczności. - Musieliśmy więc zostać z oceanem, bo nie mielibyśmy co jeść. Spędziliśmy dwa falany, podróżując wzdłuż wybrzeża, aż zorientowaliśmy się, że jesteśmy w ujściu rzeki. Podążyliśmy w górę nurtu. Ziemia na nowo była żyzna wzdłuż doliny rzeki Shenthy. Zostaliśmy w tej szerokiej dolinie przez trzydzieści pięć falanów. Moi przyjaciele, Budowniczowie Miast, zostawili mnie w wiosce, w dole rzeki, dwadzieścia falanów temu. - Dlaczego? - Teraz mają dzieci. Ja podążyłem w górę strumienia. Ludzie wszędzie są przyjaźni. Lubią słuchać moich opowieści. - A dlaczego ciebie to dziwi, Louisie Wu? - zapytała Sawur. Uśmiechnął się do starszej kobiety. - Kiedy w waszej wiosce zjawia się gość, prawdopodobnie nie je tego, co wy jecie, ani nie śpi tam, gdzie wy, ani nie czuje się swobodnie w waszym domu. Obcy nie współzawodniczy ze swoim gospodarzem. Może mieć jednak coś, czego nas nauczy. Lecz Lud Kuli we wszystkich światach to jeden, identyczny gatunek. Gość może oznaczać złą nowinę. Na moment zapadła niezręczna cisza. Przełamał ją jeden z krzepkich chłopców stojących za Strill. - Umiesz tak zrobić? - zawołał. Sięgnął jedną ręką za plecy od góry, a drugą od dołu i splótł dłonie. Louis Wu zaśmiał się. Kiedyś to potrafił. - Nie - odparł. - To trzeba umyć ci plecy - zdecydował chłopak i wszyscy ruszyli na Louisa. W Świecie Pierścienia wspaniała była jego różnorodność. Wspaniałe było też to, że do rishathry nie dojdzie, jeżeli wymagany jest wytworny taniec. - Jak wasz lud radzi sobie z rishathrą? - „Jeżeli określisz swoją płeć…” - „Jak długo możesz wstrzymać oddech?” - Lud Morza. - „Nie, ale lubimy o tym mówić”.

- „Nie możemy. Nie czuj się obrażony” - Czerwoni Naganiacze. - „W ten sposób władaliśmy światem” - Budowniczowie Miasta. - „Jedynie z rozumnymi gatunkami. Proszę, rozwiąż tę zagadkę…” - „Jedynie z nierozumnymi gatunkami. Wolimy się nie angażować”. - „Możemy popatrzeć na ciebie i twoją towarzyszkę?” - Louis musiał raz wyjaśniać, że Chmee nie jest hominidem, a poza tym był płci męskiej. Zastanawiał się, jak dużo wiedzą Tkacze o brązowej sieci pajęczej nad ich głowami. Teraz dobierali się w pary i odchodzili, nie kopulując publicznie. Jak Tkacze robią rishathrę? Sawur wyprowadziła go na brzeg. Z pomocą Louisa wycisnęła litr wody ze swojego brązowo-białego futra. Kiedy zobaczyła, że drży, wytarła go jego koszulą. Louis wyczuł zapach piekącego się drobiu. Ubrali się. Sawur poprowadziła go w krąg plecionych z wikliny klatek. - Dom Rady - powiedziała o jednej z nich. Nad dołem z ogniem piekły się ptaki. Roznosiły się cudowne zapachy. Ptaki i wielka ryba, którymi zajmowali się… - Sawur, to nie są Tkacze. - Nie. Lud Żeglarzy i Rybaków. Ogniskiem w dole zajmował się jeden Tkacz wraz siedmioma obcymi. Nie należeli do jednego gatunku. Dwa samce miały błonę między palcami rąk i szerokie, płaskie stopy, a tłuste, proste włosy przylegały do ich ciał gładkim łukiem. Pozostała piątka, trzech mężczyzn i dwie kobiety, byli przysadziści i potężni, podobni do Tkaczy, ale o zmienionych szczękach. Na tyle bliscy, że może nadal mogli kopulować. Cała siódemka miała na sobie fantastyczne kilty Tkaczy. Duży Rybak, Shans Dusiwąż, dokonał przedstawienia. Louis starał się zapamiętać ich nazwiska. Jego tłumacz wychwyci je, jeżeli on zapamięta choćby sylabę. - Handlujemy tkaniną - wyjaśniał Shans. - Rywalizujemy. Kiedy Skalny Skoczek Hishthare i ja ugotujemy tę monstrualną rybę, złapaną w dole strumienia, to Żeglarze też coś ofiarują. W obawie, że będziemy rozmawiać z Kidadą, nauczymy się czegoś potrzebnego. Dostaniemy niższą cenę. - Tymczasem spieramy się, jak przyrządzić rybę - to mówił Żeglarz, Wheek. - Kidada przynajmniej dostaje ptaki tak, jak chce. - Powiedziałbym, że te ptaki są gotowe - zauważył Louis. - Co do ryby to nie mam pojęcia. Kiedy zaczęliście? - Będzie idealna za sto oddechów - zdecydował Shans. - Ugotowana od spodu dla Żeglarzy, ciepła od góry dla nas. Jak wolisz? - Od dołu. Grupa Tkaczy osuszyła się nieznacznie i przyszła na posiłek. Ptaki zdjęto z gorących kamieni i rozerwano na kawałki. Ryba opiekała się dalej. Louis poszuka jutro warzyw dla ciebie. Rozmawiali. Tkacze, używając swoich zwinnych palców, tkali sieci, by w lesie łapać ptaki i inne zwierzęta średniej wielkości. Ażurowe ubrania, hamaki, sieci na ryby, sakwy przywieszane do pasa i worki noszone na plecach, przeróżne rzeczy dla rozmaitych gatunków. Ubrani w kilty Tkaczy, Rybacy i Żeglarze handlowali w dole i w górze rzeki wędzoną i soloną rybą, warzywami korzeniowymi… Żargon kupiecki. Louis wycofał się. Zapytał Kidadę o bliznę i dowiedział się o walce, jak mu się wydawało, z monstrualnym niedźwiedziem. Tkacze wycofali się: już tę historię słyszeli. Kidada potrafił opowiadać, chociaż z tego, co mówił wynikało, że rana powinna być z przodu. O zachodzie Tkacze powoli rozeszli się. Sawur zaprowadziła go do namiotów stojących w kręgu. Ich nogi rozgniatały z szelestem suchy podrost.

Żeglarze i Rybacy dalej gawędzili przy dogasających węglach. Jeden z nich zawołał do niego ku przestrodze: - Nie oddalaj się. Tylko Ludzie Nocy wędrują tymi ścieżkami w ciemnościach. Pochyliwszy się, weszli do wiklinowej klatki. Sawur przytuliła się do niego i natychmiast zasnęła. Louis przez chwilę był podenerwowany, gdyż ich gatunki mocno się różniły. Już od wielu falanów spanie w obcym miejscu nie przeszkadzało Louisowi. Ani sen w ramionach obcej kobiety, ani ocieranie się o gęste futro… jakby spał z wielkim psem…Lecz świadomość, że lalkarz ze swoim okiem jest blisko, od jakiegoś czasu nie pozwalała mu zasnąć. W którymś momencie nocy przyśniło mu się, że jakiś potwór zatopił zęby w jego nodze. Obudził się, powstrzymując krzyk. Sawur przemówiła bez otwierania oczu: - Co się stało, nauczycielu? - Skurcz. W nodze. - Louis wyswobodził się z jej ramion i podpełzł do drzwi. - Też miewam skurcze. Pospaceruj trochę - to powiedziawszy, Sawur znowu zasnęła. Louis pokuśtykał na zewnątrz. Bok łydki rwał go przeraźliwie. Nie cierpiał skurczów! Łuki dziennego światła w Pierścieniu odbijały o wiele więcej poświaty niż księżyc w pełni na Ziemi. W medpakiecie znalazłby lekarstwo na skurcz, ale i tak nie zadziała szybciej od zwykłego rozchodzenia. Nadepnął stopą na suche gałązki. Niskie, suche zarośla otaczały chaty dla gości. Tkacze, choć niezwykle przyjacielscy, musieli mieć jakieś sposoby, by odstraszać złodziei. Te suche badyle mogły służyć ochronie. Skurcz ustąpił, ale Louis rozbudził się. Jego talerze z towarami unosiły się przed chatą gościnną. Wdrapał się na pokład. Pokonał barierę krzewów bezgłośnie, lawirując pośród pni. Ci Tkacze w ogóle nie mają skłonności do życia nocnego. Śpią jak zabici, jak mieliby złapać złodzieja? Obcy przybyli z wizytą też udali się na spoczynek. Latarnie rozświetlały dziób i rufę długiej, niskiej łodzi, której wcześniej nie zauważył. Po chwili Louis unosił się bezgłośnie nad stawem w świetle Łuku, realnym i odbitym. Ruch na klifie… i światło na jego twarzy. Louis zmrużył oczy, przeklinając. Spojrzał w promień… przez okno o rozmazanych krawędziach na potężną hałdę żużlu pokrytą na wierzchołku brudnym śniegiem. W każdym innym świecie byłby to wulkan. Tutaj mógł to być krater po meteorze wybity od spodu. Właściwie to góra w znacznym stopniu przypominała Pięść Boga, ograniczoną próżnią i nagim materiałem konstrukcyjnym podłoża Pierścienia. Przekaz od lalkarza? Kiedy lalkarz dowiedział się, że Louis wędruje w górę rzeki, mógł wysunąć do przodu swoją sondę. Usiał ten skalisty klif urządzeniami szpiegującymi, i pewnie inne miejsca też, bez wątpienia. Rozmawiał z Tkaczami… co łatwe, ale po co sobie zawracać tym głowę? Czego chciał? Coś trysnęło z krateru, dwa razy, trzy, w ciągu dziesięciu sekund. - Sześćset dziesięć godzin temu - rozległ się znajomy kontralt. - Patrz. Obiektyw najechał na trzy przedmioty. Pojazd kosmiczny w kształcie soczewek, duży. Projekt kzinów, pomyślał Louis. Zatrzymały się nad samym wierzchołkiem, a potem zeszły, dwa lub trzy metry nad szklistą ścianę krateru. - Pojazdy wojenne poruszają się dość wolno. Przesunę cię do przodu - powiedział lalkarz. Pojazd przesunął się szybko w dół zbocza. Za nim i pod nim nieskończone połacie chmur poruszały się strumieniami. - W dwie godziny dwadzieścia minut, przy prędkości zbliżonej do dźwięku, pokonali tysiąc czterysta mil. Dla kzinów było to zadziwiające ograniczenie. Potem skręcili, i nagle… Masyw chmur i spodki gwałtownie zwolniły, nieomal stanęły. Dwa odbiły pod kątem prostym; trzeci

posuwał się prosto dalej. Zamigotało białe światło. Potem sceneria stała się taka jak wcześniej, ale trzy statki były niewyraźne, jakby na wpół roztopione, a do tego błyszczały jak lustra. Zaczęły schodzić w dół… spadać. - Pola stazy. To one zatrzymały twój promień - twierdził Louis. - Kłopotliwe, Louis. Pomyliłeś się dwukrotnie w pięć sekund. Czyżby twój mózg odmawiał posłuszeństwa? - Tak może się zdarzyć - ze spokojem odpowiedział Louis. - Te promienie były mocne - powiedział Zatylny. - Potężny strumień energii został uwięziony wewnątrz pól stazy, zanim jeszcze powstały. - Ale… - Ty i Nessus przeżyliście podobny atak, ponieważ projektujemy mechanizmy obronne, aby reagowały szybko! Te pojazdy kzinów to nic innego tylko bomby. A to była Obrona Przeciwmeteorytowa Pierścienia, ale jej nie użyłem. - Tak, racja. - Patrz. - Obraz przeskoczył… obraz powiększonego słońca, przyciemnionego tak, by można było na nie patrzeć. Z płynnego chaosu unosiła się smuga plazmy. Prosto w stronę kamery… setki tysięcy mil. Jaśniejsza fala uderzeniowa powstawała u jej podstawy. Przemknęła obok smugi i nagle zrobiła się przeraźliwie jaskrawa. - To laserowy efekt supertermalny, zdecydowanie strzał Obrony Przeciwmeteorytowej, Louisie. Nie moja robota. Zatylny kłamał. Ale czy zestrzeliłby statek najeźdźców? - Louis, nie strzelam do przybywających statków kosmicznych! Pragnę kontaktu z nimi. Napęd hiperprzestrzenny uwolniłby mnie z tego miejsca! - To kupuję, ale… Zatylny, sądzisz, że ktoś jest w centrum napraw? - Nie wierzę, aby złamano moje zabezpieczenia. Louis, są dwa Oceany Wielkie… Louis potrzebował chwili, aby zrozumieć, co chciał przez to powiedzieć lalkarz. Pojedynczy Ocean Wielki wyprowadziłby Pierścień z równowagi. Zaangażowana woda ważyłaby tyle, co główny księżyc Jupitera. Musiały być dwa, na przeciwległych łukach. I były. Załoga Zatylnego znalazła centrum napraw w jednym Oceanie Wielkim, pod Mapą Marsa. Drugiego oceanu nigdy nie badali. Leżał dokładnie po przeciwległej stronie Pierścienia. Średnica miała szesnaście minut świetlnych. Szesnaście minut z prędkością światła, zanim drugie centrum napraw zobaczy statki najeźdźców przelatujące przez Pięść Boga. Jeszcze osiem minut, a zaczną oddziaływać na słońce. Więcej czasu… godzinę? dwie?…aby rozciągnąć smugę plazmy w odległości milionów mil od słońca, a potem ją zapalić. Przeraźliwy, świetlny miecz będzie przemieszczał się przez kolejne osiem minut. Dwie godziny i dwadzieścia minut, jak można było zgadnąć. - Lepiej przyjąć, że jest jeszcze jedno centrum napraw - powiedział Louis - po przeciwległej stronie Łuku Pierścienia, z protektorem w środku. - Po co protektor? Uważaj, Louis, też tak sądzę. - Protektor znajdzie drogę dostępu. Jeżeli w jakiś sposób hominid się tam dostanie… reproduktor… zamieni się w protektora. To drugie centrum napraw musi być zarażone drzewem życia, tak jak było nasze. Po to byłem ci potrzebny? Wiesz prawie tyle, co ja, o protektorach, a tutaj jest głucha noc, więc mózg może mi nie w pełni funkcjonować. - Wiek też może mieć wpływ na twój mózg. Naprawdę musimy porozmawiać, a mam ci jeszcze więcej do pokazania. Louis, czy mam objawić się Tkaczom i potwierdzić twoją władzę, czy też nie?

- Roztropnie z twojej strony, ale to może wymknąć nam się z rąk. - Tubylcy śpią, ale Rybacy i Żeglarze na pewno widzieli tę łunę, a skąd wiadomo, czy nie ma w pobliżu ghula? W zasadzie… Lalkarz nie widział nagłego uśmiechu na twarzy Louisa. - Ci Tkacze wydają się dość gościnni powiedział. - Wszystkie gatunki dookoła Oceanu Wielkiego są przyjazne, jeżeli tylko uważasz na to, co mówisz. - Jakie wieści od naszych towarzyszy? - Chmee zabrał pojazd szturmowy, żeby przewieźć swój sprzęt. Nie widziałeś tego w oku sieci? - Zakopał je - wyjaśnił lalkarz. Louis zaśmiał się. - Może je odkopać, jak będzie potrzebował. A co z Budowniczymi Miast? Louis odpowiedział: - Kawaresksenjajok i Harkabeeparolyn mieli dwoje dzieci na wychowaniu, a kolejne było w drodze. Nie powiem, żebyśmy się sobą znudzili, ale wysadziłem ich niedaleko wioski w dole rzeki, zostawiłem im jedną z łodzi szturmowych. Nauczają tam i na odległym brzegu. Jak się czujesz? - Całkiem do niczego. Louis… - Trzy srebrne krople odbijające się od zbocza Pięści Boga zastąpiła jaskrawa biel śniegu i górską grań ogarnęło dzienne światło. Zielony zarys migał wokół dwóch kropek pełznących przez szczelinę w grani. - …pozwól, że skieruję na nie twoją uwagę. Dziesięć lat temu pokazałem ci… - Pamiętam. Czy to ten sam widok? - Tak, sprzed trzech lat, zrobiony z krawędzi budowli unoszącej się nad gniazdem wampirów. - Czy to pokazałeś Tkaczom? - Tak. - Obraz powiększył się. Były to wielkie, toporne pojazdy na sześciu kołach, prawdopodobnie napędzane parą. Jeden z nich obracał się tyłem, aby wjechać pod górę. Obraz najechał na drugi pojazd, na ławkę sterującą. - To Ludzie Maszyn? Louis przyjrzał się. - Tak jest. Zauważ te brody. A pojazdy wyglądają na krążowniki Ludzi Maszyn. Hejże… - Louis, program rozpoznawczy mojego komputera… - To Valavirgillin!

Rozdział 6 Przełęcz śnieżnych posłańców Bariera Płomienia wyglądała paskudnie; wydawała się zniszczona. Tylko Valavirgillin postrzegała góry w taki sposób. Louis Wu z Ludu Kuli nauczył ją widzieć świat jako maskę. On i jego szaleni towarzysze zajrzeli pod jego czarny spód, gdzie morza były wypukłościami, pasma górskie ciągami dołów, a olbrzymie rurociągi transportowały flup z dna morza pod światem, ponad krawędź, aby stworzyć góry wylewowe. Jakaś istota wyrzeźbiła Barierę Płomienia, by zadowolić estetyczne zachcianki. Wyrzeźbiła przełęcze w łańcuchu dla wygody podróżnych. Rozmaite plemiona Czerwonych i ich stada podążyły za wycofującymi się kwiatami lustrami poprzez Przełęcz Śnieżnych Posłańców. Dwóch z tychże Czerwonych teraz sterowało krążownikami. Noc pożerała krawędź słońca, gdy krążowniki pokonywały grań Przełęczy Śnieżnych Posłańców, Od wielu falanów nikt z nich nie widział błękitu nieba. Upajali się nim. Pod nimi rozciągały się zwarte chmury. Na ziemi leżał śnieg, niezbyt głęboki, ale wystarczający, aby pojazdy ślizgały się. Vala miała kłopoty z prowadzeniem. Po lewej i prawej stronie płonęły góry, ostre słońce odbijało się od śnieżnych pól. Poniżej i za ławką kierowcy Waast mówiła do kogoś niewidocznego: - Nie widzieliśmy śniegu, jak tędy przechodziliśmy. Kwiaty lustra stopiły go doszczętnie. Jej cielsko w połowie zasłaniało Teggera. - Kwiaty lustra nie lubią chmur - powiedział Tegger. - Palą wszystko, co się rusza. Waast, dobrze jest rozdzielić wagony o tak późnej porze dnia? Czerwony Pasterz zmarszczył czoło. - Oczywiście, pilot wydaje rozkazy. Ale, popatrz tylko, rozdzielono pary Valavirgillin i Kaywerbrimmisa. Żałobną Tubę i Harfstera też. Kaywerbrimmis i Chitakumishad to samce. Co się stanie, jeśli wampiry znów się pojawią? Warvia i ja jesteśmy bezpiecznie oddzieleni. Beedj jest z tobą, Paroom z Twuk, Manack z Coriack, a co z resztą? Vala sterowała krążownikiem numer jeden w dół długiego zbocza, udając, że nie słucha. W ten sposób Czerwony Pasterz wyrażał swój sprzeciw, pozwalając, by inni usłyszeli. Partnerzy! Następny zakręt i jej oczom ukazała się szeroka, brązowa rzeka. Czerwoni należeli do monogamicznej rasy i dobierali się w pary. Nie lubili, gdy ich rozdzielano; ale przy dwóch krążownikach potrzeba było dwóch przewodników. Kay i Vala także muszą się rozstać: dwa krążowniki to dwaj kierowcy. Lecz ona i Kaywerbrimmis nie byli parą! A teraz zjawiła się Perilack, pędząc za nią przed krążownikiem numer dwa. Vala zatkała przewód z paliwem i zatrzymała swój krążownik. Pokłośnicy potrafili pędzić jak wiatr. Przez chwilę Perilack patrzyła na nią z uśmiechem, łapiąc oddech. - Kaywerbrimmis chce pojechać dalej - wypaliła. Spojrzała za siebie. Po lewej stronie przełęczy grań wznosiła się wystarczająco łagodnie. Kay będzie ponad krawędzią śniegu i będzie miał dobry widok. - Poczekamy? - Kay mówi, żebyś nie czekała. W razie niebezpieczeństwa zatrzymaj wóz. Będziemy mieli cię na widoku. Przyjedziemy. Perilack pobiegła dalej. W górze zbocza załoga Kaya wyładowywała towar. Całe tony. Bez Parooma i Twuk zabierze im to całą wieczność. Ale już chwilę później krążownik dwa był w ruchu, a Kay siedział na ławce kierowcy, zaś reszta załogi szła z tyłu, oczywiście poza ghulicą. Żałobna Tuba nie zbudzi się do połowy nocy.

Szybko zniknęli za zakrętem, W krążowniku numer jeden podróżowali: Valavirgillin i Sabarokaresh, Waast i Beedj, Manack i Coriack, Tegger oraz Harfster. Przebywali poza plandeką zakrywającą ładunek. Pokrywa nigdy nie była tak czysta, tak pozbawiona zapachów. Ghulowi Harfsterowi przyjemniej byłoby w ciemności; ale zadowolił się daszkiem, pod którym chował się na zmianę z resztą podróżujących, na kocach rozłożonych na drewnianych, bocznych półkach. Obaj Ludzie Maszyn na krążowniku dwa byli samcami. Ona i Kay nie mogli się zdecydować, czy zabrać Chitakumishada. Woleliby Spash, ale nikt nie chciał ryzykować życiem Spash, kiedy była w ciąży. A Chit musiał być przywiązany podczas ataku wampira, jednak był sprytny i umiał obchodzić się z narzędziami. Nic im nie będzie. Zawsze pozostawała rishathra. Krążownik pierwszy znajdował się teraz poniżej pułapu chmur. Gasnący dzień zasygnalizował wpół zacienione słońce. A co działo się nad rzeką? - Tegger, daj mi twoją lunetę. Rzeka? Pokłośnicy byli krótkowzroczni; ledwo widzieli czubki palców u nóg. Ludzie Maszyn mieli dobry wzrok. Lecz pod tym względem nikt nie dorównywał Czerwonym. Tegger wgramolił się na ławkę kierowcy, zerknął pod ramię, a potem wspiął się na wieżyczkę działa, jeszcze wyżej. - Wampir. Dwóch. Vala, są szkaradne. Słyszysz coś? - Nie. - Zdaje się, że śpiewają, Vala. I… coś czarnego wychodzi z wody. Jak wyglądają Ludzie Rzeki? - Mokrzy, czarni. Twojej wielkości, ale nie krępi, raczej opływowi… - Krótkie ramiona i duże dłonie z błoną pławną między palcami? U stóp podobnie? Zwabiły go. Teraz jeden wampir idzie w dół strumienia. Zły gatunek. Jak szybko możemy tam dotrzeć? - Nie tak szybko. - Niewystarczająco szybko na ratunek. Vala widziała dwie blade sylwetki i jedną czarną. Jeden blady kształt wędrował w pewnej odległości brzegiem. Czarny poczłapał do drugiego białego, który przygarnął go rękoma. Po chwili biały rzucił się plecami w błoto. Krępy, czarny kształt zbliżył się znowu, tym razem z wyciągniętymi rękoma. Biały wycofał się pospiesznie na kościstym zadku. Potem odzyskał odwagę albo poczuł głód, wstał i przyjął tamtego w uścisku. Czarny pocierał się o białego. Valę dobiegł wrzask zawodzącego kota, gdy blada postać oderwała się i pobiegła brzegiem, w górę rzeki. Czarny kształt nie mógł jej dogonić. Zatrzymał się i wydał smutny klangor. - Jak szybko? - dopytywał się Tegger. - Będziemy na dole przed połową nocy, w samą porę na mycie. Potem sprawdzimy naszą obronę, tak sądzę. Najlepiej, żeby krążownik dwa został wysoko. Manack, słuchasz? Coriack? - Słyszę - odparła Coriack. - Drugi krążownik zostaje wysoko do świtu. - Przekaż to Kaywerbrimmis. Potem zostań z krążownikiem numer dwa! Nie chcę, żebyś sama kręciła się po zboczu, jak zapadnie noc. Beedj szedł z przodu, nieco na prawo, z kuszą w pogotowiu. Barok zajmował się działem. Tegger wspiął się powyżej niego. Czarny hominid leżał niepocieszony w mokrym błocie rzeki. Przetoczył się teraz i zobaczył zjeżdżający wóz. Czekał. Manack zeskoczył z bocznej półki i pobiegł do przodu. Vala miała pistolet w rękach, gotowy do użycia. Wampir zaśpiewał. Muzyka była nieomylna, przeszywała nerwy. Manack zatrzymał się w miejscu. Vala nie widziała celu. Człowiek z Rzeki poczłapał w zarośla.

Drugi wampir wyszedł nieśmiało mu na spotkanie. To był samiec. Uniósł ramiona w błagalnym geście. Mimo zapachu i szalonej muzyki w głowie, Vala wystrzeliła. Kula trafiła wampira poniżej pachy, gwałtownie go powalając. W prawie całkowitych ciemnościach jego krew była czerwona jak u każdego hominida. Vala poczuła mocniejszą woń z jego strony; uniosła ręcznik i wciągnęła przez nozdrza zapach pora pieprzowego. Manack trzymał się z tyłu. Człowiek Rzeki rzucił się na ciało. Wampirem rzucało w agonii, aż zwiotczał. Vala zatrzymała wóz przy dwóch postaciach. Pasażerowie zeskakiwali z bocznej półki. Gładkie, czarne włosy, krótkie, grube ramiona i nogi, obły tułów… ubranie. Kobieta z Rzeki miała tors pokryty brązową sierścią jakiegoś innego stworzenia. Podniosła wzrok, a potem oderwała się od samca wampira z widocznym wysiłkiem. - Witajcie - powiedziała. - Jestem Wurblychoog… - Ciąg rozlewających się sylab i słaby uśmiech. Nie do powtórzenia. - Witaj, Wurble - odezwała się Vala. - Jestem Valavirgillin. Dlaczego wampir ciebie nie zabił? - Dzięki temu - odparła kobieta i przesunęła dłońmi po beczkowatym ciele. Ubranie Sztywno otaczało szyję. Boki z gładkiej skóry, ze zgolonymi włosami. Reszta, pierś i plecy, były futrem z jakiegoś wodnego stworzenia. - Bierzemy żel z pływającego drapieżnika w Jeziorze Głębi, pół marszodnia lądem. Żeloryb żądli ryby, zanim je zje. Żądło jest w tym żelu. Smarujemy nim wydrze futro, potem golimy sierść tam, gdzie dotykamy rękami, gdy płyniemy. Wampiry nie lubią tego zapachu, ale potem, muszą… muszą… Odwróciła się do Manacka. - Umiesz pływać, mały śmiałku? Potrafisz wstrzymać oddech przez dłuższą chwilę? - Utopiłbym się - wyznał Manack. Kobieta z Rzeki zwróciła się do Vali: - Plemię pływających ma tylko cztery futrzane kamizelki. Wampiry bronią nam dostępu do brzegu, już od wielu falanów. Jak od czasu do czasu któraś z nas założy kamizelkę i pozwoli wampirowi uściskać się, może nakłonić ich, aby zostawili w spokoju Ludzi Rzeki. Wówczas możemy polować na brzegu przez jakiś czas. - Wykazujecie się wielką odwagą. - Jestem odważna dla Borubble, biorąc go za partnera. - I też przesiąkając zapachem wampira - pożądliwie spojrzała Waast. - Shubble flup! O tym się nie mówi. Ty, czerwony, umiesz zanurkować na kilka dziesiątek oddechów? Tegger pokręcił przecząco głową. Był już zmęczony tym pytaniem. Rzeczna Kobieta westchnęła. - Słyszeliśmy o rishahatrze. Nigdy jej nie uprawiamy. Musimy kopulować! Przekażę Borubble’owi dobrą wiadomość. Powiem mu też, że goście przyjechali. Zostańcie tu, na plaży, jeśli zjawią się wampiry, zobaczycie je z daleka. Ruszyła błotnistą plażą do wody, zanim Vala wymyśliła inteligentną odpowiedź. Woda kryła inne zagrożenia niż wampiry. Cała drużyna kąpała się z bronią w gotowości. Potem Barok ruszył w górę strumienia z Pokłośnikami, aby nałapać ryb. Vala trochę mu zazdrościła, ale musiała zostać, aby przygotować obronę. Krążownik numer jeden został na noc na błotnistej plaży. Nie zjawili się żadni goście, ani wampiry ani Rzeczni Ludzie. Wszystko szło bardzo gładko, pomyślała Vala. Zgodnie z przewidywaniami. I to ją niepokoiło. Przed trzema nocami sprecyzowali ostateczne plany. Czterech Czerwonych poszło na wojnę. Warvia i Tegger zostali, ale dwa samce nie dobrane w pary,

Anakrin hooki-Whanhurhur i Chaychind hooki-Karashk, dały się nakłonić na powrót do terytorium Czerwonych, by zanieść instrukcje, które mogły oznaczać ratunek dla nich wszystkich. Whand miał już dosyć wampirów i wydawało się, że Spash z nim zaciążyła. Zostaną, aby nalać paliwa do trzeciego krążownika. Zatem pozostali kierowcy, Valavirgillin i Kaywerbrimmis, rozdzielili się, by dowodzić dwoma krążownikami. Wcześnie wybrali swoje drużyny, a potem co noc sprzeczali się o to. Rozgrabianie przez kilka dni wielkich kopców gnoju po Gigantach Traw nie poprawiło pozycji Ludzi Maszyn wśród tych plemion. Co do tego Vala była przekonana, ale z łajna Gigantów uzyskali wiele beczek saletry. Za wałem plastyczna mapa świata stała się szczegółowa i cudowna. Mieli niewiele światła w ciągu dnia, aby ghule i inne gatunki wspólnie nad nią pracowały, ale mieli falan, czyli siedemdziesiąt pięć dni na wykonanie zadania. Ziemię zastąpiono kolorową gliną. Kiedy świadkowie już zgodzili się co do kształtu krajobrazu, zapiekli formę na węglach, a później użyli kolorowego piasku, by zaznaczyć możliwe trasy dla krążowników. Przesuwali jeszcze te linie, kiedy zapadła noc i wszyscy wycofali się do wnętrza. Wampiry nie zjawiały się co noc, ale jeśli już, to nadciągały całymi sforami. Wampiry nie uczyły się, nie komunikowały. Moonwa wspięła się na łukowate okno Ludzi Bagien w ścianie od strony obrotowej. Właśnie z tamtego kierunku atakowały wampiry, a wojownicy czterech gatunków zabijali je z dział i kusz zza brzegu niewidzialnej tarczy. W ten sposób przez kilka nocy pod rząd Vala nauczyła się strzelać z kuszy. Uwielbiała fałszywe poczucie niezniszczalności… fałszywe, ponieważ okno nie powstrzyma wampirzego odoru. Główny budynek był zbliżony kształtem do kopuły, materiał naciągnięty na ziemne wały, ze słupem w środku. Przerażał swoją wielkością, ale także tłumem, jaki tam się zgromadził. Tysiąc pięciuset Gigantów Traw - więcej kobiet niż mężczyzn, dużo dzieci, wszędzie niemowlęta - wydawało taki smród, że nieomal można było ciąć go kosą. Wemb znalazła się w gromadce żon. Karmiły ją z ręki, same też jadły, a Wemb najwyraźniej to się podobało. Barok pomachał do niej, a ona odpowiedziała ruchem dłoni, nie wstając. Szybko dochodzi do siebie, pomyślała Vala, po nocy, którą wraz z Barokiem spędziła wśród wampirów. Barok pojedzie pierwszym krążownikiem. Vala zastanawiała się, czy odpadnie z gry z Whandem i Spash, albo czy pogoni wampiry, które zabrały mu córkę. Giganci Traw byli wielcy, ale dzielnie znosili tłok. Dla Ludzi Maszyn, jak odkryła Vala, problem polegał na unikaniu zadeptania. Czerwoni byli kolczaści. Giganci omijali ich z daleka. Jeżeli Czerwoni i Ludzie Maszyn czuli się źle dobrani, to dlaczego jeszcze mniejsi Pokłośnicy nie czuli się zastraszeni? Znajdowali strategie, które najwyraźniej się sprawdzały. Niektórzy bawili się z dziećmi, inni pielęgnowali dorosłych. Dzięki swojej krótkowzroczności precyzyjnie odnajdowali pasożyty. Thurl uwolnił się z kręgu dziesięciu żon. Zapytał Valę wytwornie i bez złośliwości: - Czy znalazłaś w tej stercie gówna to, czego chciałaś? Zatem przyszła pora, aby wyjawić mu ich sekret. - Tak, dziękujemy wam. Kiedy zmieszamy saletrę z siarką i węglem drzewnym, który zbierają Czerwoni, otrzymamy to, co napędza nasze kule. - Ach - wydał z siebie Thurl, starając się ukryć zaskoczenie. I tak nie mógł wyprodukować prochu: nadal nie znał proporcji, powiedziała do siebie w duchu Vala. Lecz teraz wiedział, że nie była to jedynie perwersja Ludzi Maszyn. W ciszy rozległa się muzyka wampirów; wszyscy zamarli.

Ale teraz do pieśni dołączyły instrumenty. Na początku pasowały do wampirze] muzyki. Vala nauczyła się rozróżniać harfę, żałobną tubę, jakiś gwiżdżący instrument. Potem muzyka ghuli zmieniła się, tworząc dysonans w porównaniu z pieśnią wampirów, zagłuszając ją, gdy grali coraz szybciej, wkładając w to serca. I już nie było słychać śpiewu wampirów. Nazajutrz, o świcie, potoczyli się dalej. W nocy obozowali na skarpie nad rzeką. Wampiry zostawiły ich w spokoju. Wczesną porą drugiego dnia dotarli do stad Ginjerofer. Czerwoni już czekali z paliwem. Węgiel drzewny i siarkę importowali z daleka, wymieniając za własne bogactwa, choć jeszcze niewiele mieli do zaoferowania. Noc zasłoniła słońce, zanim krążowniki zostały załadowane. Czerwoni rozbili obóz wokół pojazdów. Kiedy nadciągnęły wampiry, działo strzeliło ponad głowami czerwonoskórych snajperów. Do świtu poległo ponad czterdzieści wampirów. Krążowniki przewoziły towary na handel, a Vala rozdawała prezenty; ale to czterdzieści zabitych wampirów zjednoczyło te różne gatunki. Trzeciego dnia przejechali przez Przełęcz Śnieżnych Posłańców. Długość marszodnia różniła się w zależności od ukształtowania terenu, od wysokości i pochylenia stoku, lecz Vala obliczała, że przeszli naprawdę szmat drogi. Mogli dotrzeć do azylu wampirów jutro w południe, jeżeli byli na tyle szaleni, aby dążyć bezpośrednio tam. Rano drugi krążownik zjechał ze skarpy. Warvia jechała nad obudową działa, pod daszkiem z materiału. Twuk zawołał radośnie: - Waast! Czy to prawda, że Przełęcz Śnieżnych Posłańców jest najłatwiejsza do przebycia w tych górach? - Skoro Czerwoni i ghule tak mówią, to chyba tak? - Wampiry też tak sądzą! Krążownik numer dwa ogarnęła radość ze zwycięstwa. Nawet Żałobna Tuba wysunęła na światło ciemną głowę, wyszczerzyła się groteskowo w uśmiechu i osunęła z powrotem. Vala nie zauważyła wtedy milczenia Warvii. Czerwoni Pasterze rzadko się weselili. Gwar rozbudził pozostałych. Vala zobaczyła mokre, czarne głowy wynurzające się z wody. Rzeczni Ludzie nie wychodzili jednak dalej Kaywerbrimmis zaparkował drugi krążownik na skalnej półce nad przełęczą. Przed nimi rozciągała się zwarta pokrywa chmur, nie na to Kay liczył, ale postanowił poczekać. Wszyscy kąpali się w strumieniach, które mijali po drodze, dwa, trzy razy dziennie. Jeżeli nie pozbyli się smrodu, to przynajmniej próbowali. (Teraz im przykry zapach nie przeszkadzał, uśmiechali się, dotykali i docinali sobie. Vala domyśliła się, jak minęła im noc). * Spadła na nich ciemność. Wampiry zaczęły wylewać się przez przełęcz. Żałobna Tuba, na straży, ostrzegła całą resztę. Ciężki ładunek z drugiego krążownika, nadal złożony w przełęczy, musiał zwabić je zapachem. Kay obrócił działo i czekał. Potrójną salwą zabił dwadzieścia trzy sztuki. Wampiry na moment wycofały się z przełęczy. Potem zaczęły nią przemykać. Pasażerowie z krążownika Kaya wykorzystali szansę, aby strzelać do celu, ale wampiry przedostawały się. Bełty i kule można było odzyskać, ale nie proch. Potem znowu zbiły się w grupę. Kay znowu użył działa i prawie natychmiast przestał strzelać. - Mieli więźniów, Vala. Wielkich, powolnych mężczyzn o dużych dłoniach i szerokich ramionach, kobiety o szerokich kibiciach, o głowę niżsi, wszyscy o żółtych włosach, podobnych do kapeluszy

grzybów. Warvia widziała ich najlepiej. Warvia? Warvia obudziła się. - Znamy Lud Farmerów. To roślinożercy. Produkują warzywa korzenne i hodują zwierzęta, razem z plemionami Czerwonych Pasterzy, którzy ich bronią. Zeszłej nocy żadnych Czerwonych nie widzieliśmy. - Nie zbili się w grupę i nie próbowali uciekać - odezwał się Paroom. - Każdy był ze swoim wampirem… jakby mu towarzyszył. Nie mogłem złożyć się do czystego strzału. Zastrzeliliśmy kilku, którzy nie mieli towarzystwa… - Wabili nas pieśnią - powiedział Twuk. - Żałobna Tuba ich zagłuszyła. To ich odstraszyło! - Nie mogłem użyć działa ze względu na więźniów - wyjaśniał Kay. - Nie, żebyśmy stanowili dla nich jakąś pomoc. Na co, na miłość Łuku, wampirom jeńcy? - Hodują ich - odezwał się Tegger. Mówił nieomal od niechcenia; przyglądał się Warvii, która nikomu nie patrzyła w oczy. To była zła myśl. Podwójnie zła; sugerowała niemile wysokie prawdopodobieństwo rozumowania u wampirów. - Wiatr - mówił dalej Kaywerbrimmis - był zimny, mokry i czysty w naszych nozdrzach, aż noc dobiegła połowy. Wampiry zaczęły znowu przechodzić przełęczą, a teraz nie miały ze sobą jeńców. Biegły. Idealnie się strzelało. Wtedy wiatr zmienił kierunek i dotarł do nas ich odór. Żałobna Tuba spoglądała spod daszka, nasłuchując, chociaż twarz miała ukrytą w głębokim cieniu. - Kay, zapolowałabym na nie - powiedziała. - Nasza muzyka wprawia je w zakłopotanie, paraliżuje je. Kay nie spuszczał oczu z Vali. - Wszystko jedno. Zaprosiłem Żałobną Tubę. - Tego nie wypowiedział na głos, ale ghulica miała przyłączyć się do wampirów! - Ona grała, my tańczyliśmy. Warvia oskarżyła mnie o to, że wycofałem się z walki, ale reszta szybko się zorientowała… W ogólnym śmiechu tenor Harfstera, choć szeptany, zabrzmiał wyraźnie: - I jaki był? - Natchniony. Paroom też - odparła Żałobna Tuba. - My wszyscy… - Kay nagle zamilkł, zaledwie na jedno uderzenie serca, ale Vala wiedziała od razu. - Wszyscy się przyłączyliśmy. Rozumiesz, Vala, zapędziliśmy ich pod przełęcz. Jak tylko przestaliśmy strzelać, runęły jak szeroka rzeka. A jak śmierdziały; ten odór mogliśmy rąbać na cegły i sprzedawać starszyźnie. Tegger spoglądał na swoją towarzyszkę. Milczenie Warvii niepokoiło go, pomyślała Vala, ale nie zauważył niczego bardziej złowieszczego. - Zdaje się, że Thurl dał nam Twuk, bo jest mała. Szczęśliwa decyzja. - Twuk uśmiechnęła się do niego promiennie. Warvia spoglądała w dal z kamienną twarzą. - Tak chyba minęły dwie dziesiąte nocy. Potem rozpętał się wiatr. Nie zauważyłem tego od razu, ale woń wampirów znikła, jednak wtedy mieliśmy już nasze własne zapachy. Jednak Chit zauważyła… - Wampiry próbowały podpełznąć do nas po lodzie - odezwała się Chit. - Same nie są dużo ciemniejsze od śniegu. - Wiatr zrobił się porywisty i taki się utrzymywał - dodał Kay. - Zwąchały nas i rozejrzały się, a my chyba byliśmy dobrze widoczni. - Było ich dziesięć dziesiątek - wtrącił Paroom. - Nad ranem w ogóle przestały przychodzić - opowiadał dalej Kay. - Usialiśmy nimi całą przełęcz. - Pod Łukiem nie ma nic gorszego, niż smród setki wampirzych trucheł. One same unikają swoich zmarłych. - Może lepiej warto to zapamiętać - odezwała się Vala.

- Ledwo zaczęło świtać, zabraliśmy nasz towar, nasze bełty i kule - rzekła Twuk. -Chyba widzieliśmy Gniazdo Cienia. - Opowiadaj. - Warvia? Czerwonoskóra kobieta nawet na nich nie spojrzała. - Z kierunku obrotu światło dnia sączyło się w naszą stronę, ale jeszcze przebywaliśmy w ciemności. Byliśmy wyczerpani, a ja trwałam na posterunku, w wieżyczce działa. Chmury rozstąpiły się. Zobaczyłam dwie czarne linie. Trudno powiedzieć, jak daleko i jak wysoko, ale w górze pojawiła się czarna płaszczyzna z jakimiś budowlami, wysoko w środku, połyskiwały srebrno, a równolegle w dole czarny cień. - To niewiele więcej od tego, co powiedział nam Harfster - ostrożnie stwierdziła Vala. Błysk gniewu, stłumiony. - Widziałem srebrne zakole rzeki, jak wpływa w cień. - Gniazdo Cienia jest nam znane. - Rozległ się nowy głos. Połyskliwy, czarny kształt nieokreślonego rodzaju i wieku wysunął się z wody i stanął wyprostowany w błocie. - Jestem Rooballabl. Witajcie w Domostrowie; korzystajcie z wolnego przejścia. Mówię językiem lepiej niż większość moich. Słyszałem, że nikt z was nie chce rishathry? - Roobla, nie pod wodą - zauważyła z żalem Vala. To byłaby nie lada sztuka. -Gniazdo Cienia? - Gniazdo Cienia to pieczara bez ścian. Czarny dach tysiąc pięćset kroków dookoła, z otwartymi bokami. Wampiry żyły tam i rozmnażały się, zanim jeszcze ktokolwiek z nas się narodził. Harfster odezwał się, nie wychodząc spod daszka. Usłyszała go tylko Vala. - Tysiąc pięćset kroków dookoła to by oznaczało niecałe pięćset średnicy, w krokach Wodnych Ludzi. Dwieście dla Gigantów Traw, trzysta dla reszty z nas. Trzysta kroków średnicy, jak nam powiedziano. - Roobla, jak wysoko jest ten dach? - zapytała Vala. Rooballabl wymienił serię szybkich trąbnięć z kimś, kto jeszcze siedział pod wodą, a potem powiedział: - Fudghabladl nie wie. - Więcej trąbienia. - Wystarczająco nisko, żeby zasłonić od deszczu, nawet przy mocnym wietrze - odparł Rooballabl. - Rozumiecie, tylko Fudghabladl tam był. - Jak się żyje pod Gniazdem Cienia? Czy wampiry pływają? Trajkotanie trąbiących głosów. Właściciel jednego z nich wyszedł z wody - biała grzywka na czole i poniżej szczęki - i zaskrzeczał coś do Rooballabla. - Musimy trzymać się dna, kiedy tam przepływamy. Nikt więcej z nas tam się nie udaje. Woda to ściek, czasami whonkee. - Nieznane słowo. - Wampiry nie pływają. Nigdy. - Whonkee, droga martwych - odezwał się niewidzialny Harfster. Vala skinęła głową. Warvia zsunęła się do owiewki działa. Podczas toczącej się dyskusji Vala obserwowała krążownik numer dwa. Warvia nie pokazała się. A gdzie był Tegger? Rzeczni Ludzie obserwowali wampiry od pokoleń, ale ze swojego punktu widzenia. Wampiry sporadycznie zrzucały ciała do Domostrowa, czasem setki na raz, od dziesięciu do dwudziestu gatunków, nie wyłączając własnego. Jeden obrót później było w tym miejscu mnóstwo ryb. Warto o tym wiedzieć… ale starego Fudghabladla nie było w pobliżu Gniazda Cienia od dwudziestu falanów albo jeszcze dłużej. Poza łowieniem ryb nie było nic, dla czego warto by było wkraczać do Gniazdo Cienia. Vala ściszyła głos. - Harfster. Ciała stoczone do Domostrowa są dla was utracone, co? - Ryby je jedzą, a Rybacy jedzą ryby, i w rezultacie wszystko jest nasze.

- Flup. Okradają was. - Vala, wampiry to zwierzęta, a zwierzęta nie kradną. - Nikt poza Rzecznymi Ludźmi nie może wchodzić do Gniazda Cienia i wyjść żywym - odezwał się Rooballabl. - Po co tu jesteście, tak wiele gatunków? Przemówił Beedj, uprzedziwszy Valę: - Zamierzamy położyć kres wampirzej zmorze. Zaatakujemy ich we własnym domu. Wsparli nas hominidzi, którzy nie mogą podróżować. Rzeczni Ludzie omówili to. Vali zdawało się, że odebrała bezgłośny śmiech. Może jednak nie. - Valavirgillin - powiedział Rooballabl. - Zdaje się, że wśród waszych dostrzegliśmy ghula. - Podróżuje z nami dwoje Ludzi Nocy. Inni podążają naszą drogą jako przyjaciele. Nie lubią słońca, Roobla. - Ghule i wampiry to wszystko Ludzie Nocy. Czy Rooballabl chciał powiedzieć, że są sprzymierzeńcami? - Konkurują o tę samą zdobycz, na tym samym terenie. Naprawdę, to bardziej skomplikowane… - Jesteście pewni, że stoją po waszej stronie? Przez cały falan Vala zastanawiała się nad motywami ghulów. - Tak - potwierdziła. - Jesteśmy pewni. - My nie mogliśmy z wami podróżować. - Nie. - Ale jak potoczycie wasze wozy wzdłuż Domostrowa, będziemy poruszać się razem z wami. Fudghabladl i ja. Opowiemy wam różne rzeczy. Weźmiemy kamizelki, nauczymy was czegoś w dole strumienia. Zaczęli omawiać szczegóły. Był to fart, na jaki w ogóle nie liczyli, a Vala wiedziała, że musi z tego skorzystać, chociaż Teggera i Warvii nadal nigdzie nie było widać.

Rozdział 7 Duch drogi Tegger przyklęknął z piętami pod pośladkami; zwrócony plecami do wielkiej, jasnej skały całkowicie znieruchomiał. Zewsząd otaczały go krzewy, zasłaniając go. Tak polowali Czerwoni. A Tegger polował swoim umysłem - Tegger poszukujący. Jego dłonie bezwiednie bawiły się mieczem, sprawdzając klingę. Myśli igrały na powierzchni jego umysłu. Jeżeli pozwoli im zejść głębiej, zacznie myśleć o Warvii. Wiedział, że tego nie zniesie. Za sprawą równomiernego szumu wody zaczął przysypiać. Nie będzie słyszał żadnego zbliżającego się stworzenia. Może je wyczuje albo dostrzeże ruch w zaroślach dookoła. Do obrony wystarczy mu miecz. Cała akcja działa się na brzegu. W jakimś momencie negocjacje przeszły w pływające przyjęcie. Miecza można użyć przeciwko samemu sobie. Wystarczy go obrócić. Skoczyć z kamienia? Ta myśl jedynie musnęła powierzchnię jego umysłu. - Tegger hooki-Thandarthal. Tegger podskoczył i znalazł się na kamieniu, a jego miecz zatoczył pełen krąg, zanim umysł zorientował się w sytuacji. Wampiry nie mówią. Co… Głos ledwie głośniejszy od szumu rzeki, tak cichy, że Tegger mógł go sobie wyobrazić. - Tegger, nie mogę cię skrzywdzić. Spełniam życzenia. Nigdzie nie było widać żadnej żywej istoty. - Życzenia? - powtórzył Tegger. Czyżby znalazł go duch drogi? - Kiedyś byłam żywą kobietą. Teraz pomagam innym w nadziei, że stanę się lepsza. Czego byś ode mnie chciał? - Chcę umrzeć. Przerwa, a potem: - Taka strata. Tegger usłyszał szorstki wysiłek ukryty w szepcie. Nie wierzył, że jego miecz będzie wystarczająco szybki. - Czekaj - powiedział. - Czekam. - Szept był teraz znacznie bliżej. Tegger przemówił dwukrotnie bez zastanowienia. A więc uniknął szybkiej śmierci. Czy tego chciał? Ale skoro życzenia można spełniać… - Coś wydarzyło się zeszłej nocy. Chciałbym to cofnąć. - Tego nie można spełnić. Każdy człowiek na krążowniku dwa, bez względu na kształt, chemię, dietę, kopulował z partnerką Teggera. Muszą zginąć, pomyślał. Ale kobiety…? Wszyscy, którzy wiedzą. Warvia też, pomyślał, nawet, kiedy jego umysł odrzucał tę myśl. Zrobili to Warvii, zrobili mnie. To wszystko przez wampiry! Czy mam zgładzić połowę swoich jednym życzeniem? Reszta nie powstrzyma wampirów. Plemię Ginjerofer… nagłe zrozumiał, jak plemiona czerwonoskórych upadną przed rozszerzającą się plagą wampirów. Mężczyźni i kobiety, nie mogąc ufać sobie nawzajem, rozstaną się w gniewie. Rodziny i plemiona rozpadną się. Wampiry będą ich brać jednego po drugim. - Chciałbym, abyś zabiła wszystkie wampiry pod Łukiem - powiedział Tegger. - Takiej władzy nie mam - dobiegł go szept. - A jaką masz władzę? - Tegger, jestem umysłem i głosem. Wiem rzeczy. Czasami widzę rzeczy, zanim ty je zobaczysz.

Nigdy nie kłamię. Bezużyteczna istota. - Duchu drogi, twoje dobre zamiary przewyższają twoje możliwości. A co by było, gdybym sobie zażyczył zjeść rybę? - Mogę to zrobić. Poczekasz? - Poczekam, ale dlaczego? - Nikt nie może mnie widzieć. Mogłabym ci znacznie szybciej powiedzieć, jak złapać własną rybę. Prawda, na brzegu tętniło życie. - Masz imię? - Nazywaj mnie, jak chcesz. - Szept. - Dobrze. - Szepcie, chcę zabijać wampiry. - Tak samo jak wszyscy twoi towarzysze. Wrócisz do nich? Tegger wzdrygnął się. - Nie. Pomyśl, czego będzie ci trzeba. Teraz musisz wiedzieć, że siła wampirów sięga dalej niż twój miecz… Tegger zajęczał, nisko pochylił głowę, zasłaniając dłońmi uszy. Szepcząca odczekała, a potem dodała: - Będzie ci potrzebna obrona. Powinniśmy sporządzić listę. - Szepcie, nie chcę z nimi rozmawiać. - Zaczął sobie przypominać, że przez wiele nocy pośród ludu Thurla on i Warvia starali się wytłumaczyć, dlaczego ich monogamiczna natura czyniła ich odpornymi na powab wampirów. Inne gatunki stawały się irytujące. - Pierwszy pojazd - mówił Szept - jest opuszczony poza Harfsterem. Harfster śpi. Nawet, jak się obudzi, nie będzie tobie przeszkadzał. Weź, co potrzebujesz. * Vala pragnęła wczuć się. Woda była zimna. Trzeba było się żwawo ruszać, aby utrzymać ciepło. Wszyscy myli się nawzajem. Dyskusje dotyczące fizjonomii lub rishathry można było rozwiązać poprzez. gesty. Chitakumishad i Rooballabl próbowali znaleźć sposób, aby Chit utrzymywała usta nad wodą. Beedj i Twuk obserwowali ich i podsuwali kolejne pomysły. Wszelkie pasożyty zostały już zmyte, ale wciąż wymyślali swędzące miejsca. Barok odwrócił się z uśmiechem. Chwycił Valę za ramiona i zdecydowanie obrócił. Żwawo wyszorował jej plecy jakąś szorstką, morską rośliną. Panował cudowny duch przyjaźni, taki, jaki może łączyć gatunki, które nie konkurują o te same potrzeby. Wszystko byłoby dobrze, gdyby tylko Warvia i Tegger wybiegli teraz z ładowni, trzymając się za ręce. Spojrzała przez ramię. Odgłosy znad rzeki zagłuszyły jej ściszony głos. - Sabarokaresh, potrzebna mi twoja pomoc. Twoja, Kaywerbrimmisa i Chitakumishad. Barok nie przerywał pracy. - Jaka pomoc? - zapytał. - Chodź ze mną zajrzeć do krążownika dwa. Wtedy jego dłonie zatrzymały się. Rozejrzał się. - Chyba nie powinniśmy przeszkadzać Chit. - Nie. Myślisz, że uda mu się to?

- Może się utopić. Spójrz na Kaya. Niezwykły widok. Kaywerbrimmis leżał na brzuchu, w znacznej części w wodzie, palcami rysował mapy w błocie. Pomagała mu postać z Rzecznego Ludu. - Może. - Daj mi kilka oddechów twojego czasu, mnie i Barokowi. Spojrzał za siebie, przyjrzał się jej twarzy, postanowił nie pytać. Zerwał się na nogi i pociągnął ją za sobą, tak samo nagi jak ona i Barok. Vala nie miała szansy dotrzeć do swojego ubrania rzuconego na stertę. Może nawet spodobałoby się jej chodzenie nago, gdyby tylko deszcz przestał siąpić. Czy ubranie rzeczywiście było aż tak niebezpieczne? Lecz to nie była tylko kwestia utrzymania czystości. Wampiry nauczyły się, że pod zapachem tkaniny lub garbowanej skóry kryje się krew. Nie swoich ubrań jednak chciała, ale plecaka. Plecak na nagiej kobiecie wyglądałby niestosownie. …Och, na pewno byłoby w porządku. Kiedy ich trójka znalazła się poza zasięgiem nieuprawnionych uszu, Vala zapytała: - Kay, jak zachowała się Warvia… - Uprawiała rishathrę z nami wszystkimi. Vala weszła na boczną półkę. - Entuzjastycznie? - Nie. Kilka razy próbowała wyjść. Może żeby tylko nas nie widzieć, może chciała pójść do wampirów. I tak by ją dostali. Popełnia błąd, wierząc w swą odporność. - Kay, nikt w to nie uwierzył… - Warvia uwierzyła. Nie mogłem jej wypuścić. Z nastaniem dnia staraliśmy się ją uspokoić - mówił przez zaciśnięte zęby. - Niedobrze. Może kobieta albo ktoś inny, kogo tam nie było, mógłby ją zachęcić do mówienia. - Spróbuję - powiedziała Vala. Otworzyła zamek szyfrowy i weszła do ładowni. Nie było tu zupełnie ciemno. Światło wpadało przez wieżyczkę strzelniczą. Vala wyczuwała wonie starych ładunków i poczekała, aż jej oczy przyzwyczają się do półmroku. Proch. Miętra i por pieprzowy. Wielkie ilości trawy dla Twuka i Parooma. Mydło: dziwny towar produkowany przez pewien gatunek daleko w kierunku obrotu. Szukała nosem starych woni, potu przerażenia ludzi chowających się przed atakującymi, męczarni rannych; ale te zostały usunięte. Nie było zapachu krwi. Kaywerbrimmis dotknął jej kostki. Cicho zaszlochała. - Och, flup, byłam pewna, że zastaniemy tu wszystko zachlapane krwią! Tegger musiał się domyślać, ale jak Warvia mogła go okłamać? Warvia! Nogi Warvii zwisały bezwładnie przed otworem działa. Vala podciągnęła się do połowy przez otwór. - Warvia, gdzie on jest? - zapytała. Warvia nie odpowiedziała. - Hm, jak to przyjął? - Umarł w środku - odezwała się Warvia. - Warvia, najdroższa przyjaciółko, nikt naprawdę nie myślał, że będziesz odporna na woń wampirów. - Myślałam, że mnie zabije - mówiła Warvia. - To nawet nie przyszło mu do głowy. - Możemy coś dla niego zrobić? - On chce być sam, tak sądzę. - A dla ciebie? - Też chcę być sama.

Vala zsunęła się po drabince. - Nie może nas zgubić - stwierdził Kaywerbrimmis. - Pójdzie wzdłuż rzeki, podążać koleinami. Może potrzebuje trochę czasu, aby przetrawić to, co się wydarzyło. Przemyśleć wszystko. Pokiwała głową w półmroku. - Vala, powinniśmy wyruszyć. - Zajmę miejsce w samym ogonie. - Kiedy inni będą przygotowywali pierwszy krążownik, może pójdzie poszukać Teggera. Nie wierzyła w to. - Miej oko na Warvię, a może mam ją zabrać? - Weź ją. Jesteś szefem, a ona ma najlepszy wzrok… - Nie o to… - To dobra wymówka, ale może z tobą porozmawia, bo… - zaciął się. - Bo robiła rishathry w pierwszym krążowniku. - Właśnie dlatego. - Kay, jesteś samcem… - Szefowo, nie wiem, jak Tegger teraz się czuje. To się nie przytrafia Czerwonym. * Tegger zeskoczył bezgłośnie z podstawy działa. W zasięgu wzroku nie było żywej duszy, więc aż podskoczył, kiedy jakiś głos rozległ się szeptem blisko jego ucha: - Masz to, czego potrzebujesz w podróży? Tegger pozostał nisko przy ziemi. - Ręczniki i por pieprzowy - wyszeptał. - Mydło. Czyste ubrania. Mój miecz. Podążam brzegiem rzeki, więc nie potrzebuję zapasu wody, manierkę napełnię paliwem. Może się przydać. - Nie do picia, mam nadzieję. - Paliwo piecze. - Czy planujesz mordować jak popadnie, czy w sposób bardziej zorganizowany? - Nie wiem. Wampiry żyją pod miastem fabryką, wielką, unoszącą się budowlą. Szepcie, jeżeli… - Jeżeli ty. - Jeżeli nie dam rady zniszczyć ich azylu, niczego nie osiągnę. Jeżeli nie… jeżeli nie dokonam czegoś… wielkiego? - Dla własnego honoru? - Tak. Przez to, co zrobiła Warvia… teraz jestem niczym. Muszę odzyskać dobre imię. - Życzenie. - Zniszczyć Gniazdo Cienia. - Zniszczysz je. - Niech runie. Zmiażdż je. - To może być trudne. - Trudne? - Tegger zarzucił swój pakunek na plecy. Zauważył trzech nagich Ludzi Maszyn. Mogli zaraz podejść do drugiego krążownika. Tegger schował się w zarośla. Mówił teraz do siebie. - Trudne. Niemożliwe! Nie mogę najechać wampirzego gniazda. Gdybym mógł wznieść się ponad nich, na tę latającą fabrykę… ale sam musiałbym umieć latać. Szept: - Co ukrywa Valavirgillin? Hm? - Ludzie Maszyn mają swoje sekrety - powiedział Tegger. Szept: - Ona wiedziała, że ty i Warvia ulegniecie powabowi wampirów. Jednak ma nadzieję, że jej mała

armia może wygrać. Czy ona wie coś, czego nie wie nikt inny? Tegger próbował odciąć się od myśli; jęk wzbierał mu w gardle. Mogliby go usłyszeć. Znaleźć. Jego umysł nie może ulec histerii ciała. Myśl. Louis Wu z Ludu Kuli odwiedził plemię Ginjerofer. Valavirgillin też go znała… nawet lepiej, od kiedy nauczyła się rishathry. Czyżby Louis Wu coś przed nią wyjawił? Widział ją nagą, zaledwie kilka chwil temu. - Chyba zostawiła swój plecak razem z ubraniami. Szepcie, gdzie jest ubranie Valavirgillin? - Spójrz na brzeg rzeki… tam. Plecak leży w błocie, ale możesz sięgnąć go kijem. - Szepcie, nie jestem złodziejem. Chcę tylko popatrzeć. - A co będzie, jeżeli Valavirgillin skrywa tam wiedzę, która pomoże jej towarzyszom? - wyszeptał głos. - Informacja jest własnością. Odpowiedziała mu cisza. - Czyżbym oszalał? - zapytał samego siebie. Duch drogi nie uczynił nic, czego nie mógł dokonać własny umysł Teggera. To, co jemu się przytrafiło mogło doprowadzić każdego do szaleństwa.. Czy to był Szept? Warvia przeżyła prawdziwy szok. Co czuła? Przerażająca była świadomość, że może być równie szalona jak on. Tegger pełzł przez zarośla niczym jakiś drapieżca, a jego ofiarą był skórzany plecak, który do niego nie należał. Stój, nasłuchuj szelestu, Szeptu lub towarzyszy. Nic. Już musiał zwariować, żeby podejrzewać kobietę z Ludu Maszyn. To rzeczywiście była wojna Valavirgillin. Ona zaangażowała ghuli tam, gdzie megaloman zatrzymałby władzę dla siebie. Oręż Valavirgillin był wart ich życia… Lecz tu było jej ubranie, wyprane i rzucone na krzaki, a jej plecak też tu wisiał. Tegger mógł się mu przyjrzeć. Nie musi się nawet im pokazywać. Pomógł sobie mieczem. Wsunął jego czubek pod ramiączko i nasunął je na klingę. Wycofał się na brzuchu w zarośla. Plecak rozkładał się, jak wiele innych, które widział, ale w przeciwieństwie do tamtych, ten miał sporo kieszeni. Skórzany od zewnątrz; miał delikatnie utkaną podszewkę. Jej zapalacz był równie dobry jak jego, wymieniony za coś gdzieś daleko. Koc, przemyślna menażka (pusta), pudełko z wilgotnym mydłem, pociski i pusty pistolet. Broń: dla Teggera mogła to być kwestia życia lub śmierci. Między złodziejem a… nie było słowa, które określało to, kim on i Warvia teraz byli, ale każdy hominid znał pojęcie złodziej. - Wariat - powiedział do siebie. Starał się ułożyć przedmioty tak, jak je znalazł. Czy uda mu się odłożyć plecak pozostając niezauważonym. Wyszeptał pośród ciszy: - Nie mam prawa do prochu Ludzi Maszyn. Kradzież tej tajemnicy będzie złym czynem. Zamknął plecak i na nowo go rozwinął. Coś było zimne. Podszewka: była zimna, a ten chłód nikł pod jego dotykiem. Potarł ją palcami. Splot był tak drobny, że w zasadzie niewidoczny, nawet z bardzo bliska. Podszewka miała kilka warstw. Oddzielił jedną z warstw i pociągnął. Włókna z mniej wytrzymałego materiału rozdzieliły się i warstwa oderwała się. Była nieomal przezroczysta, bardzo delikatna. Nie wiedział, jak ją odłożyć na miejsce. Co to było? Jaki interes miała Szept? Wepchnął materiał do swojego kiltu. Pewnie tam nie będą szukać. Zwinął plecak Valavirgillin.

Za pomocą miecza odwiesił go na gałąź, być może tę właściwą. Wszyscy jego dawni przyjaciele byli nad rzeką i w zaroślach. Może polowali na niego. Najlepiej będzie, jak ruszy wreszcie w drogę. * Tegger brnął przez zarośla na czworakach, aż krzewy rozrzedziły się. Wtedy pobiegł przez błoto, pod osłoną coraz bardziej gęstniejącej mgły. Rzeka rozszerzała się, podobnie jak płaski, błotnisty brzeg. Krążowników nie było widać. Tegger nie przejmował się Rzecznymi Ludźmi. Gatunek, który widzi przez powietrze, a także przez wodę, z trudem go zidentyfikuje. Nie umieli płynąć tak szybko, jak on biegł. Jak poinformują krążowniki? On sam wyprzedzał wiadomość o sobie. Tegger został sam. Ta świadomość rozrywała mu pierś. Chociaż cztery obce gatunki były jego sprzymierzeńcami i przyjaciółmi, nie myślał o nich. Żałował Warvii. Nigdy, od kiedy się połączyli, nigdy od czasów ich dzieciństwa, nie rozstawali się na dłużej niż kilka dni. Świat musi się zmienić, zanim znowu będzie gotów stanąć przed nią. Teren zmieniał się, gdy Tegger biegł. Piasek. Żwir. Kępa drzew wrośnięta w nagie skalne zbocze, tuż nad wodą. Wąskie wodospady. Zaczął się wspinać po klifie, aby je wyminąć. Trójka wampirów z niemowlęciem, skulonych w skąpym cieniu skalnej półki po drugiej stronie rzeki, obserwowała go, jak się od nich oddala, i nie spróbowali pogoni. Dzień upływał, a on wciąż biegł.

Rozdział 8 Bo nie była Warvią Od południa padał deszcz. Valavirgillin próbowała odnaleźć ścieżki na nagiej skale, ale wszystko pokrywało błoto. Wozy ślizgały się i przechylały, ale nie przewróciły się. Posuwali się brzegiem rzeki ku Gniazdu Cienia. Kiedy noc odgryzła słońcu krawędź, Vala zdążyła już wybrać strategicznie położone stanowisko. Rzeka miała tu szerokość czterystu kroków. Rooballabl i Fudghabladl powinni być w miarę bezpieczni. Krążowniki nabrały wody do zbiorników i potoczyły się pod górę, ku grani. Te bliżej położone góry stanowiły przedgórze Bariery Płomienia, ale najwyższa z nich będzie odpowiednia. Krążowniki ślizgały się i zsuwały z klifu. Czy deszcz tak samo spowolni wampiry jak ją? Powinna była wcześniej rozbić obóz. Lecz nadal mieli światło dzienne, kiedy dotarli do wybranego stanowiska. Vala ustawiła krążowniki tyłem jeden do drugiego, niezbyt blisko, z działami skierowanymi na zewnątrz. Ci, którzy musieli ugotować sobie strawę, gotowali pod daszkiem, kiedy jeszcze było widno. Warvia zastrzeliła jakieś stworzenie na tyle duże, by podzielić się nim z Ludźmi Maszyn. Przy gasnącym świetle umyli się, złożyli swoje ręczniki w pewnej odległości od krążowników. Pokłośnicy udali się na spoczynek. Nie lubili deszczu i potrzebowali snu. Reszta rozmawiała, spała lub po prostu czekała. Vala chętnie wysłuchałaby rady ghuli. Przysiedli na nagim, granitowym szczycie, wychodzącym na Gniazdo Cienia, rozmawiali w swoim języku, odwróceni plecami do przygaszonego ognia i reszty towarzystwa. Valavirgillin widziała tylko ich dwoje, ale wydawało się jej, że słyszy kilka głosów. Pozostali hominidzi pozwalali Ludziom Maszyn rozmawiać. Niech tak będzie. - Jeżeli jakieś wampiry tu dotrą - mówiła Vala - to powinny być wyczerpane po wspinaczce pod górę. Tamte ręczniki wydzielają nasz zapach. To odwróci ich uwagę. Będą łatwym celem. Daj mi twoje myśli. Co przeoczyłam? - Wampiry będą wracać z polowania - powiedział Barok. - Raczej nie będą planować łowów tak blisko swojego gniazda. Tu już nie ma żadnej zdobyczy. - Zobaczymy. - Kiedy nadchodzą, to całymi hordami - odezwał się Chit. - To mi coś przypomniało - powiedział Kay. - Nabrałem trzy beczki rzecznego żwiru, Vala. Chcesz trochę? Nadal musimy używać prochu, ale możemy oszczędzić na kulach. - To dobrze. - Jak się ma Warvia? - Warvia hooki-Murf Thandarthal może mówić za siebie, Kaywerbrimmis - odezwała się Czerwonoskóra. - Warvia jest cała i zdrowa. Widziałeś może Teggera? - Odkryłem, że zginęło parę rzeczy. Sprzęt do przetrwania, tyle, ile zmieści się w plecaku, wszystko z pierwszego krążownika. Tegger musi być najszybszym złodziejem, jakiego znam. - Jej plecak też był przeszukany, ale chyba nic nie zginęło. O tym jednak nie wspomniała. - Następne pytanie: co zrobimy jutro? Harfster? Żałobna Tubo? - Chodźcie i zobaczcie - odparła Żałobna Tuba. Vala wspięła się na skałę. Jej wierzchołek był prawie płaski, zimny w dotyku. Zobaczyła, że Warvia podąża za nią. Sięgnęła za siebie i podciągnęła czerwonoskórą w górę. W dole rzeki Domostrowo rozgałęziało się wielokrotnie. Powiodła wzrokiem po głównym korycie do miejsca, gdzie nurt ginął w cieniu. Unosząca się w powietrzu fabryka znajdowała się złowrogo blisko i była olbrzymia. Żałobna Tuba nie wydzielała prawie żadnej woni, pachniała tylko mokrym futrem. - Valavirgillin - odezwała się. - Czy sięgasz wzrokiem pod Platformę? Widzisz zwisające pętle,

z boku, na prawo od środka? Było tak, jak opisał to Tegger. Na środku dysk wybrzuszony ku górze. Pod spodem… pod spodem był cień, wrażenie niespokojnego ruchu na krawędzi. - Nie - odpowiedziała Vala. - Tak - wtrąciła Warvia. - Narysuję to, jak przyjdzie dzień. - Warvio - odezwał się ghul. - Ta krzywizna to rampa wystarczająco szeroka dla ciężkich maszyn. Wzdłuż jednego z brzegów są zęby, żeby maszyna się nie ześlizgiwała, a po drugiej stronie są schody. Od wielu pokoleń żadne oczy nie oglądały tych rzeczy. Opis, którego wysłuchujesz, ma ponad dwadzieścia długości życia, przechowywany jest w bibliotece daleko w stronę obrotu, a został mi przekazany przed kilku dniami w forcie Thurla. Przekazany, jak? Lecz szybka komunikacja stanowiła tajemnicę ghula, a Valę interesowało… - Macie mapy tej unoszącej się platformy? - Tak, jeszcze sprzed Upadku Miast, zanim tak wiele rzeczy przestało działać. Szczegóły dotarły do mnie zaledwie wczoraj, jak byliśmy nad chmurami. - To znaczy… - Nie dotyka ziemi - potwierdziła Warvia. - Tego się obawiałam - odezwała się Żałobna Tuba. - Od długiego czasu nikt z nas nie był tak blisko tego miejsca. Nie było sensu, zanim Louis Wu zagotował morze, a potem było zbyt niebezpiecznie… - dodał Harfster. - Warvia? - wtrąciła Vala. - Rampa nie dotyka ziemi? - Mam kłopoty z odległościami, Valavirgillin, ale to wisi w powietrzu. Dół rampy rozciąga się płasko jak szpadel, ale pozostaje na wysokości dwóch wampirów. - Tego się nie spodziewaliśmy - powiedziała Żałobna Tuba. - Zdecydowaliśmy się dostać na Platformę. Potem wampiry musiałyby do nas dotrzeć wąską drogą. One wolą przemieszczać się watahami. Może nawet musiałyby działać w świetle dnia, na tej wysokości. Vala panowała nad swoim gniewem. Dzięki długiej praktyce było to zaskakująco łatwe. - Rozumiem - powiedziała. - Ale nie damy rady sięgnąć tego? - Nie widzę sposobu - odparł Harfster. - Jednak co dwie głowy, to niejedna. Pomyślmy wspólnie. * Tegger, biegnąc przez mgłę, uciekając od swojego życia, z oczami utkwionymi pod nogi, nie czuł żadnego zagrożenia. Lecz wywąchał je, zadławił się nim, jakby pamięć o Warvii uderzyła go w twarz. Zatrzymał się, chwycił równowagę, sięgnął przez ramię i już był uzbrojony. O jego twarz otarły się czyjeś palce. Ciął na wysokości pasa, do przodu i do tylu, zanim oczy i uszy zareagowały. Jej pieśń szczytowała śmiertelnym wrzaskiem. Dźgnął na wysokości gardła. Pieśń urwała się. Tegger zacisnął dłonie na uszach i pobiegł. Pobiegł dalej. Znał ten zapach! Była za nim, umierała, ale z jej zapachem w nozdrzach widział ją wyraźniej od własnych, dudniących stóp. Skórzany płaszcz, który miała na sobie, był dla niej za duży, cały w strzępach; rozłożyła go niczym skrzydła, by ukazać swoją nagość. Jej pieśń świdrowała słodko. Była smukła i bardzo blada, ledwo dojrzała; o gęstych i białych włosach, czubkach kłów widocznych za czerwonymi wargami. Wampir! Noc po nocy śpiewały za murem Thurla. Tegger był silniejszy od ich nawoływań. Powtarzał to ciągle. Lecz ta wędrująca woń była jeszcze starsza, bo to był zapach Warvii w najczulszym momencie jej cyklu; tylko silniejszy. Jego głęboki oddech wydalał go z nosa, z umysłu, a on biegł dalej… poza mgłę, aż zwolnił i stanął.

Studiował mapę przez większość falana, plastyczną mapę, którą sami ulepili i wypalili przed zagrodą Thurla. Teraz był niczym mrówka, przed której oczyma roztaczał się rzeczywisty widok.. Wdrapał się na wzgórze, aby odseparować się od stworów wokół Platformy, zanim znowu spojrzał. Mrówka spoglądająca na mrowisko. Jeszcze było daleko, ale Czerwoni mają dobre oczy. Były tam ludzkie kształty zajęte najwyraźniej jakimiś ludzkimi czynnościami. Poruszały się jak przy pracy albo zbierały w małe grupki. Niektóre niosły jakieś zawiniątka, sądząc po ich postawie, były to dzieci. Wchodziły i wychodziły z czarnego cienia, który zalegał pod olbrzymim dyskiem, wielkim jak miasto, unoszącym się nad nimi. Ghule nazwały je kompleksem fabrycznym, ale Tegger mógł o nim myśleć tylko jak o Mieście Budowniczych. Teraz mieście wampirów. Widział nie więcej niż dwadzieścia wampirów, włączając tych w dole, nad rzeką, ale w cieniu Platformy musi ich być tysiące. Gdyby spadła, rozgniotłaby większość z nich. Szrapnel rozpryskujący zabiłby resztę, rozważał Tegger. Dostrzegł coś zwisającego, coś na kształt spiralnych schodów bez podparcia. Nie widział ich dołu. Może da radę wspiąć się po tym. Tylko jak tego dosięgnąć? O ile potrafił ocenić przez snującą się mgłę, unoszące się miasto znajdowało się tysiąc dwieście kroków w dół rzeki, nad wielką połacią błota, w której Domostrowo wyrzeźbiło liczne kanały. To tu, to tam, wzdłuż rzeki, wampiry wychodziły na światło dzienne, aby się napić. Zbyt blisko Gniazda Cienia woda płynęła kanałami po obu stronach jakiejś olbrzymiej budowli, przekrzywionej, kwadratowej płyty, sztucznej, na wpół zakopanej w błocie. Jakiś relikt z Upadku Miast, bez wątpienia. Wampiry w pobliżu najwyraźniej nie unikały jej. Szkoda, że nie umie pływać. Mógłby ukryć się pod wodą i przedostać w dół nurtu. A może zamarzłby? Czy wampiry były zbyt blisko, czy może nie wytrzymałby ich zapachu? Bo woń wampirzycy nadal miał w głowie. Czy byli w pobliżu Rzeczni Ludzie? Był skłonny poprosić ich o pomoc. Mgła zasłoniła mu widok, lekki deszcz zrosił go, a głos we mgle wyszeptał mu do ucha: - Więc naprawdę byłeś tak silny, jak myślałeś. Tegger parsknął. Nieuzbrojona kobieta: żadne zagrożenie, zwykłe morderstwo. Jego umysł uciekł przed tym, czego umierający wampir nauczył go o samym sobie, i zajął się inną zagadką. - Jak mnie wyprzedziłaś, Szepcie? Cisza. Tegger zaczynał wierzyć, że Szept był maszyną, czymś, co pozostało jeszcze z czasów sprzed Upadku Miast. Albo duchem drogi, który posiadał przerażające tajemnice. Szept nie odpowiadał na pytania o Szept. Zamiast tego zapytał: - Czy jest sposób, aby Platforma spadła na Gniazdo Cienia? - Nie znam takiego - odpowiedziała szepcząca. - Ojciec mówił mi, że Budowniczowie Miast przepuszczali pioruny przez srebrne nitki, aby mieć energię. Moglibyśmy ją wyłączyć! Znaleźć nitki i wyrwać je! - Dyski nie unoszą się za sprawą energii - powiedziała Szept - chociaż energia była potrzebna, aby je stworzyć. Zbudowano je, aby odpychały scrith, podłoże Łuku i to właśnie robią. Zatem to rozwiązanie nie było możliwe. - Tak dużo wiesz - powiedział Tegger gorzko. - Tyle ukrywasz. Jesteś ghulem? Cisza. Ktoś mógłby uznać, że odległość jest niczym dla ducha drogi. Albo że wyobraźnia szaleńca jest

szybka jak myśl. Albo gdyby Pokłośnicy biegali szybciej od Czerwonych, szybciej od przerażonego śmiertelnie Teggera, wówczas coś jeszcze mogłoby biec szybciej od Pokłośników. Lecz ghule nie mogły. Kimkolwiek ona była, chociaż ghule były tak zwodnicze jak Szept, to Szept nie była ghulem. Mgła uniosła się, odsłoniła i zakryła. Było całkiem ciemno, prawie ciemno. Przez luki między chmurami Tegger momentami dostrzegał pionową, błękitno-białą łunę ciągle niezmienionego Łuku, cokolwiek stało się z jego wszechświatem. Aktywność pod unoszącą się masą malała, pomyślał Tegger. Zdecydowanie robiło się ciemniej. Wampiry będą się budzić. - Powinniśmy się ukryć - zdecydował Tegger. - Widzę pewne miejsce, ale tobie może nic nie pomóc. - Dlaczego nie? - zapytał Tegger i jednocześnie uświadomił sobie, że po rękach spływa mu pot. W większości był to deszcz; a jednak jego własny zapach ściągnie wampiry z odległości jednego marszodnia. Czekał, aż nadciągnie mgła… ale Szept więcej się nie odzywała. Wobec tego Tegger na czworakach skierował się w dół rzeki. Dobył miecza, zanim wszedł do wody. Nigdy nie wiadomo, co mieszka w brązowej wodzie. Gdyby otarła się o niego ryba, miałby obiad. Zatrzymał się, gdy woda sięgnęła kiltu. Szmatka Valavirgillin może przemoknąć. Wyciągnął ją z kiltu. Była cieniutka, bardzo drobno tkana, bardzo mocna. Wcześniej widział przez nią na wskroś własną rękę, chociaż teraz było zbyt ciemno. Zauważył ją, ponieważ była zimna, ale w chwilę po tym, jak wetknął ją za kilt, już zdążyła się ogrzać. Przez pół dnia biegu zupełnie o niej zapomniał. Zanurzył jej koniuszek w rzece. Nie rozpuszczała się. Dobrze. Ale górny róg w jego palcach pozostał tak samo zimny, gdy rzeka obmywała jego nogi. Zanurzył się. Natarł się mchem, wyszedł pospiesznie na brzeg, osuszył się szybko. Lecz teraz już nie biegł. W plecaku miał poncho i zapalacz. Szmatka Vali była jak rura z ciepłą i zimną wodą. Co by się stało… - Szepcie, co by było, gdybym róg tej szmatki włożył do ognia? Spaliłaby się? Będzie zbyt gorąca, aby ją utrzymać? Szept nie miała gdzie się schować na tym polu nagiego błota. Jego własny umysł podpowiedział mu, że to szaleństwo rozniecać ogień. Hominidzi używali ognia. Wampiry, obojętnie jak głupie, nauczyły się ognia szukać. Nie mógł wyjść z podziwu. Wytarł twarz i odłożył ręcznik w samą porę, aby dostrzec sześć wampirów biegnących w jego stronę przez połać błota. Nie śpiewały. Nie przyjmowały postaw, nie błagały mową ciała. Zjawiły się szybko. Tegger pochwycił miecz. Miecz ich nie wystraszył. Biegły równym tempem, rozdzieliły się nieco, atakując watahą. Tegger pobiegł w lewo i ciął, ciął. Dwóch padło od przypadkowych ran, które starczyły, aby je wykluczyć, pomyślał Tegger, ale był zbyt zajęty, aby się im przyglądać. Pozostała czwórka otoczyła go. Odpoczął trochę, obracając się krok po kroku, z mieczem uniesionym pionowo, cofając się cały czas. W dzieciństwie razem z kolegami bawił się tak, używając kijów. Ich starszyzna w ten sposób walczyła z Gigantami Traw. Dwóch rannych odczołgiwało się w górę zbocza, ku cieniowi. Pozostałych trzech samców i jedna kobieta osaczali go. Nie wiedział - żaden z łowców wampirów nie wiedział - że kiedy wampiry przerastały swoją ofiarę

liczebnie sześć do jednego, nie bawiły się w nęcenie, śpiew czy nawet epatowanie zapachem. Po prostu atakowały. Musi dotrzeć do krążowników, jeżeli przeżyje. Powie im. Nawet jeżeli znowu będzie musiał spojrzeć Warvii w twarz. Wampiry najwyraźniej nie spieszyły się. Nie miały ku temu powodu. Coraz więcej ich nadciągało szeregiem z Gniazda Cienia. A jeszcze więcej będzie wracać z ziem za górami. Zapadała ciemność. - Szepcie! - krzyknął. - Ukryj mnie! Nic. Deszcz przestał padać. Znajdował się na szerokiej, błotnistej przestrzeni. Tym razem naprawdę nie było miejsca, gdzie duch drogi mógłby się schować. Zapach. Nie był silny, ale dostawał się do głowy i nie wychodził z niej. Przypomniał sobie tamtą wampirzycę, jak ją zabił, zabił za to, że nie była Warvią. Jego umysł pracował i nie było powodu, dla którego miałby czekać. A kobieta rozpostarła ramiona przed nim w błagalnym geście. Tegger odskoczył, obrócił się, wymachując mieczem. Tak! Mężczyźni szli na niego od tyłu, nacierali, gdy ona pochwyciła umysł więźnia. Jego ostrze cięło ich po oczach - nie trafił czysto drugiego - wrócił i dźgnął go oszczędnym sztychem w gardło. Na ślepo pchnął tam, gdzie powinna być kobieta. Upadła na niego, nadziewając się na klingę po rękojeść, aż stracił równowagę, a jej zęby wgryzły się w jego biceps. Odepchnął ją jedną ręką. Słyszał swój własny krzyk. Jeden z samców wycofywał się na czworakach, znacząc drogę życiodajną krwią. Inny zdawał się być oślepiony. Trzeci starł krew z oczu i zobaczył Teggera w momencie, gdy ten po niego sięgał. Wtedy Tegger zacisnął ręce na jego gardle i całym swoim ciężarem wciskał go w błoto. Poza tym wszędzie dookoła snuła się mgła. Wampir chwycił Teggera za ramiona i próbował przyciągnąć go sobie do zębów. Tegger strząsnął go niczym szczura, jednocześnie go dusząc. Kobieta już prawie dowlokła się do rzeki, kiedy Tegger dotarł do niej, aby odzyskać miecz, ale stanął zbyt blisko jednego z samców, który powinien nie żyć, i poczuł, jak jego zęby zaciskają mu się na kostce. Pchnął mieczem w dół i poszedł dalej. Teraz ruszył na niego ten oślepiony; kierował się węchem. Tegger ciął trzykrotnie mieczem, który był już stępiony i bardziej przypominał maczugę, zanim tamtemu spadła głowa. Tegger sapał jak chory bawół. W przemieszczającej się mgle dostrzegał kształty schodzące z Gniazda Cienia. Plecak, nie zapomnij plecaka. Dobrze. Dokąd teraz? - Szepcie! Ukryj mnie! Szept przemówiła, ale nie szeptem. - Biegnij do mnie! - Głos brzmiał jak trzask z bicza ze śladowym upośledzeniem mowy, a dochodził daleko z dołu strumienia, w prostej linii do Gniazda Cienia. Tegger pobiegł. Pokonał sto kroków, kiedy głos przemówił ponownie, teraz o wiele bliżej: - Do rzeki! Tegger ostro skręcił w lewo, tam, skąd dochodził głos Szeptu. Czy coś tam było? W deszczu i ciemnościach mgliście rysował się cień, bardzo duży. Smuga ciemności… wyspa? Wampiry nie umieją pływać, bo inaczej Rzeczny Lud wiedziałby o tym. Tegger był mieszkańcem równin; nigdy nie próbował pływać. Woda sięgała kostek, kolan… Chwila przerwy, aby założyć plecak na plecy. Bez kiltu. Zostawił go. Miecz do pochwy na plecach. Potrzebował rąk do pływania, jeżeli hominidzi pływali jak Rooballabl, jeżeli Czerwoni w ogóle potrafili pływać. Wtedy ruszył dalej. Do kolan… do kolan… i jak najdalej. - Tu - odezwała się Szept z daleka. - Do końca, z prądem. Zrobił trzydzieści kroków w wodzie sięgającej kolan i dotarł do płycizny, do łachy ciemnego błota, która właściwie nie zasługiwała na miano wyspy. Na brzegu tłoczyły się wampiry. Jeden, potem drugi,

weszły do wody i skierowały się w jego stronę. Z prądem biegł po błocie, pod przedziwnymi kształtami tworzonymi przez mgłę. Zastanawiał się, czy wampiry potrafiły walczyć, gdy woda hamowała im ruchy nóg. To rzeczywiście mogło być idealne miejsce na ostateczną rozgrywkę. Nie bał się śmierci. Zabiłem wampirzycę dlatego, że nie była Warvią, powiedział do siebie, ale kiedy zabił tych sześcioro, czuł się, jakby ciągle na nowo zabijał Warvię, zabijał za to, co zrobiła w nocy, i chełpił się tym. Jeżeli zabije więcej wampirów, wyrzuci Warvię nawet ze swej świadomości. Biegł, rozpryskując błoto, a monstrualny cień przybliżył się. Nagle był tuż przed nim. Tegger ciął w niego mieczem. Uderzył pięścią. To nie była zjawa z mgły. Był łuskowaty i nieco sprężysty, jak warstwy kutego metalu. Ten przedmiot widział już z daleka. Była to wybrzuszona płyta, z narożnikami, nieznośnie sztuczna, piętnaście na piętnaście kroków, jeżeli reszta była ukryta pod błotem. Sterczała z podłoża pod kątem czterdziestu stopni. Cała umazana błotem. Wzdłuż krawędzi biegły otwory, wystarczająco duże, by przymocować kable. Na środku sterczał gruby słup. W jednym z widocznych rogów było coś na kształt bloku. Jeżeli kiedyś przechodził przez niego kabel, to teraz znikł. Najwyższy narożnik wybrzuszał się mocno. Szept milczała. W ogóle rzadko się odzywała. Może chciała, aby Tegger sam rozwiązywał problemy. Ale dlaczego? Tutaj nie było czuć woni wampirów. Podczas upadku miast, przed falanami, mówiło się, że z nieba spadały pojazdy. Większość z nich poznikała całkowicie, zagrzebana albo skorodowana. Czasami można było znaleźć skorupę samochodu, unoszącą się na wodzie, i wypukłe tafle przezroczyste niczym woda, przeważnie popękane: okna. Czasami coś większego. Jak wielka tarcza do przenoszenia towarów, zbyt duża, by zmieściła się do samochodu. Rzednąca mgła odsłaniała kolejne szczegóły. Najwyższy narożnik płyty wybrzuszał się niczym mydlane bańki zbite w jedną - o wielu płaszczyznach - i tak jak w przypadku baniek, można było zajrzeć do środka. Jedna faseta był przedziwna, jakby pokryta pajęczynką. Inne były czyste. Kiedy Tegger próbował się wspiąć, płyta okazała się zbyt gładka, za sprawą deszczu i błota. Powinien coś zrobić. Nie wątpił, że uszedł przed pościgiem wampirów, ale nawet brodząc po kolana w końcu dogonią go. Tegger wycofał się kilka kroków, potem wbiegł na płytę. W połowie drogi zabrakło mu rozpędu. Zsunął się, rozpościerając szeroko ręce i nogi. Błoto nie sięgało tak wysoko. To nie był metal, a może metal czymś pokryty: drobnym pyłem, co zapewniało przyczepność podczas deszczu. Czołgał się. Wybrzuszenie było pojedynczą bańką, po części oknem, po części malowanym metalem. Drzwi, najprawdopodobniej, zwisały na jednym zawiasie. Tegger odnalazł palcami krawędź otworu i podciągnął się, po czym wpełzł do środka… Spojrzał do tyłu i zobaczył pod sobą wampirzycę. Obserwowała go. Dwie. Teraz cztery. Tegger sięgnął do zwisających drzwi. Coś zachrupało pod jego zdecydowanie postawioną nogą. Zignorował to. Uniósł drzwi - nie były ciężkie - umieścił z powrotem na miejscu i szukał sposobu, by je zamknąć. Najwyraźniej był tu kiedyś zamek, ale nie działał, a Tegger nie potrafił go naprawić. Teraz wampiry zaczęły się wspinać i zsuwać, i znowu wspinać. Drzwi ich nie powstrzymają. Być może stromizna tak. Inaczej ta bańka stanie się ich spiżarnią. - Szepcie? Co teraz? - zapytał, niczego się nie spodziewając.

Nic. Pewnie zostawił Szept za sobą. Z wampirami. Zabawne, ale jakoś nie martwił się o bezpieczeństwo Szeptu. Tegger zdjął plecak. Potrzebował światła, a teraz nic nie stało na przeszkodzie, by rozniecił ogień. Uderzał zapalacz, aż uzyskał płomień. Przez chwilę przyglądał się zgrzytającej pod nogami substancji. Widział już kości upolowanych zwierząt; sam zresztą wyczuwał układ własnych żeber. Najwyraźniej nadział się stopą na jakieś żebra. Pilot należał do nieznanego gatunku, większego od Czerwonych, krzepkiego, o długich ramionach. Ubranie było całe w strzępach nieokreślonego koloru. Czaszka odpadła, jakby szyja uległa złamaniu, gdy pojazd uderzył w błoto. Miała potężną żuchwę roślinożercy. Szkielet hominida. Pomyśleć tylko. Ghule nigdy go nie zabrały. Podczas upadku miast Nocni Ludzie musieli być niewyobrażalnie syci i zajęci. Kiedy zorientowali się, że nie mogą wspiąć się na ten wrak, by dotrzeć do ciała w owiewce kokpitu, zrezygnowali. Nic innego by tam nie weszło - tak musieli rozumować - by znaleźć porzucone zwłoki i skarcić nieporządnych ghuli. W blasku ognia nie widział w dole wampirów. Skorupa promieniała dookoła. Jedno z zakrzywionych okien nie było pokryte pajęczyną, jak wcześniej sądził, ale było roztrzaskane; kawałki nadal jednak trzymały się razem. Inne okna były nietknięte. Przed sobą miał dźwignie, jak na jego palce wystarczająco duże, które przesuwały się poziomo lub pionowo. Były tam też małe drzwiczki wielkości dwóch rozłożonych dłoni, i jeszcze jedne, dwa razy większe, ale żadne z nich nie chciały się otworzyć. Było też koło na słupku, które Tegger mógł pchać we wszystkich sześciu kierunkach, chociaż potrzeba było do tego obu rąk i całej siły. Poruszył wszystkimi dźwigienkami, w lewo, w prawo, w dół lub w górę. Jednak nic się nie działo. Kończyła mu się podpałka, a tutaj nie miał co palić. Gdyby tu była Warvia, wymyśliłaby coś. Gdyby tu była Warvia. Powiedziałby jej, że nigdy w nią nie wątpił. Nie chciała zerwać ich małżeństwa, uległa zapachowi, który wdarł się do jej podświadomości i dopadł duszy. Jak długo on słuchał już wampirzej pieśni? Światło gasło i teraz dostrzegł trójkątną twarz tęsknie wpatrującą się w niego. Zwierzę. Mózg wielkości połowy jego mózgu. Jeżeli kiedykolwiek zorientuje się, gdzie są drzwi, to on już nie żyje. Lecz Tegger wiedział, że prawdziwe niebezpieczeństwo, to woń, która skłoni go, by sam je wyważył. - Szepcie! - krzyknął. Ona uciekła na jego krzyk, tylko na moment, a potem odpowiedziała pieśnią. Z całej siły uderzył pięścią w jedne z drzwiczek. Odskoczyły. Przestrzeń za nimi nie była duża, ale znalazł to, czego potrzebował: grubą książkę pełną suchych arkuszy jakiejś cienkiej materii, która się paliła. Wampirzyca uciekła przed światłem. Teraz dwie kobiety i mężczyzna, wszyscy próbowali złapać równowagę na skorupie ponad nim. Czekali. Tegger trzymał płonący arkusz nad pomieszczeniem. Była to książka - rozrywał gruby atlas z mapami - a do niej papierowa torba pełna suchego próchna oraz pewien szczególny sztylet, który zabrał ze sobą, i nic poza tym. Wyważył więc drugie drzwi. Zabolało, ale odskoczyły. Wnęka była nie głębsza niż na jeden staw palca. Jego oczom ukazało się coś niezmiernie zagadkowego, labirynt z pokrętłami. Broń w maszynie Budowniczych Miast, pomyślał Tegger i poszukał srebrnych nici połączonych z małymi gałkami. Dowiedział się kiedyś, że to właśnie one przewodziły energię. Rozczarował się, kiedy nie mógł ich znaleźć.

Dotknął opuszkami palców dwóch punktów. Mięśnie rąk przeszył silny spazm, a jego samego odrzuciło z powrotem na siedzenie. Przez dłuższą chwilę zapomniał, jak się oddycha. Czy tak właśnie odczuwało się uderzenie pioruna? Energia! Mogła go zabić. Zapalił kolejny papier i trzymał go nad wgłębieniem, Niektóre z gałek były połączone cienkimi liniami pyłu. Dotykając go, naruszył resztki. Coś zaiskrzyło Teggerowi w głowie. Wyciągnął szmatkę Valavirgillin. Ten jego przedziwny sztylet nie posiadał ostrza, jedynie spłaszczony koniuszek. Użył stępionego miecza, by odciąć wąski pasek materiału. Położy go na jednej z tych linii pyłu. Przeciągnął szybko kawałkiem materiału Vali po gałkach. Błyskawica przeszyła mu ramię, wstrząsając nim na ułamek sekundy. Ta woń… nie mógł z nią wiecznie walczyć… ale teraz musi znosić wampira śpiewającego mu w głowie. Wpatrywał się w nie i starał się skupić myśli. Rękawica? Wyciągnął ręcznik i przez niego próbował schwycić pasek materiału. Na nic. Jednak przez niego mógł schwycić ten szczególny sztylet. Mógł spuścić pasek z materiału Vali do wnęki i czubkiem sztyletu ułożyć go tak, aby dopasować go do dwóch gałek. Nie widział tego, co się nagle rozświetliło. Poza kabiną. Trójka wampirów zapaliła się jak słońce. Wrzasnęły i próbowały odskoczyć od światła. Dwa zsunęły się po płycie; samiec zeskoczył z krawędzi. Odbite światło nadal wlewało się do środka. Już nie musiał rozpalać ognia. Zostawił pierwszy pasek materiału na miejscu. Odciął kolejny ze szmatki Valavirgillin i zaczął go testować. Zęby go bolały od zaciskania. Sam słyszał swoje skomlenie i uzmysławiał sobie, jak bardzo chciał rzucić się przez te drzwi i pobiec za tamtymi dwiema wampirzycami po błocku. Ale Warvia, Warvia, udało mi się! Wywołałem błyskawicę! Jednak nie uzyskał nic poza światłem. Możliwe, myślał, że światło to najłatwiejsza część techniki Budowniczych Miast, ta część, która trwała najdłużej. Albo ta część, która zużywała najmniej energii, a dla pozostałych nie nazwanych cudów pozostało zbyt mało mocy… Lecz Tegger nie wierzył w to. Czuł ten wstrząs. Skądkolwiek się brała, była tu energia. I to ona przyciągała wampiry. Stara czaszka była tak bardzo czysta. Coś usunęło z niej mięso. Jeżeli nie ghule, to czyżby ptaki? Wielkie, puste oczodoły zdawały się patrzeć na niego. Ułożył ją w większym pomieszczeniu, ale rozmyślił się i nie zamknął go. Zwrócił się do niegdysiejszego pilota: - Myślisz, że miałeś zły dzień? Ja miałem dzień, który mało kto miałby ochotę przeżyć. Miałeś może sto oddechów… Pomyślał jednak, że pilot odebrał to jak całą wieczność. Spadać z nieba, może w całej chmurze mniejszych pojazdów, może krzycząc o pomoc przez nadajnik głosu, który już przestał działać, kiedy każda część tego cudownego transportowca zgasła i obumarła. Ach! Tegger zaczął poruszać każdą dźwignią, która mu się poddawała. Kiedy światła zgasły, ponownie przesunął ostatnią dźwignię. Tak! Każdy suwak ustawiony był na pełną moc, kiedy pojazd runął z nieba, a Tegger, eksperymentując, powyłączał je. Wszystkie poza światłami! Transportowiec musiał spaść za dnia! A potem Tegger doprowadził do iskrzenia, aż poczuł woń spalenizny. Bał się, że coś uszkodził. Wtedy w kabinie powiał wiatr, który usunął wampirzą woń, a Tegger miał głowę czystą i chłodną. Wydał okrzyk tryumfu.

Obrócił się, aby spojrzeć na całą długość przestrzeni ładunkowej. Trudno było dostrzec wampiry. Światła najwyraźniej zamocowano po obu stronach bąbla kabiny; rzucały cień, a to właśnie wampiry lubią najbardziej. Naliczył, zdaje się, pięć, a potem dla pewności pomnożył przez dwa. Jednak nie zbliżą się bardziej. Teraz pora, aby przypomniał sobie, że jest głodny i żeby sprawdzić, czy coś tu nie uwiło sobie gniazdka. Skąd brało się zasilanie, błyskawica? Nie potrafił odgadnąć. Odciął kolejny, szeroki na grubość palca, pasek materiału i zaczął go wypróbowywać.

Rozdział 9 Znajome twarze Miasto Tkaczy, rok 2892 Na obrazie w oknie sieci umieszczonym na klifie Louis przyglądał się pomarszczonej kobiecie w złachmanionym ubraniu. Kierowała spalinowym pojazdem, który zjeżdżał w dół zbocza, z podobnym jej mężczyzną, siedzącym obok, i małym, czerwonoskórym człowiekiem, który przysiadł nad jej głową. - Trzy dni temu? - Dokładnie dziewięćdziesiąt godzin. - Jeżeli to Valavirgillin, to nie za dobrze wygląda. - Ty też nie, Louis. Może zaniedbywała przyjmowanie utrwalacza? Louis zignorował przytyk. - Zestarzała się. Jedenaście lat… Louis sam przeżył jedenaście lat bez nasion przetworzonych genetycznie, które zapobiegały starzeniu. Vala nigdy tego nie tknęła. Czy to rzeczywiście Valavirgillin? To ona. Kochał się z tą kobietą! - To zmienia co nieco postać rzeczy, Louis? - Musi być kilkadziesiąt tysięcy mil w stronę obrotu od miejsca, gdzie ją zostawiłem. Co ona tu robi? - Zdaje się, że atakuje enklawę wampirów. To ona, prawda? Wyraziłem się jasno? Gdybym pokazał ci dziesięciu zdrowych hominidów, mogliby być dziesięcioma ocalałymi z tysięcy martwych. Ale pokażę tobie, jak teraz wygląda kobieta, którą znałeś przed burzą radioaktywną. Co ty na to? Louis poruszył się na głazie wygładzonym przez wodę, który wybrał sobie na siedzisko. - Zatylny, czy to się dzieje w realu? - Czterdzieści godzin temu. Louis zapytał o coś, o co nie zapytał przed jedenastu laty. - Chcesz powiedzieć, że Teela skłamała? Dlaczego? - Nie posiadała wystarczającej wiedzy. Ona nigdy nie miała dobrego wyczucia, była też ignorantką, Louis. Mogła zrobić to, co ja z moimi komputerami, aby na nich grać. Louis, Teela nigdy nie rozumiała, jak blisko byłem sterowania smugą plazmy, która wystrzeliła ze słońca. Ustawiłem jej przepływ dokładnie na silniki wysokości na krawędzi. Plazma nigdy nie padła na powierzchnię Świata Pierścienia. Promieniowanie, którego tak się bała… poszło znacznie wyżej od poziomu gruntu. - Krawędź - powtórzył Louis. Zaczynał w to wierzyć. - Tak, oczywiście, krawędź. - A jak myślisz, jak poradziły sobie ludy Gór Wylewowych? - Musiałem chyba zabić wielu. Dziesięć milionów, setki milionów ludzi rodzaju, którego Louis Wu nigdy nie poznał. Kilkanaście gatunków, może. Mimo to Louis powiedział: - Zatylny, chyba winien ci jestem przeprosiny. Lalkarz zanucił. Upewnia się, czy ma to w swoich zapisach, pomyślał Louis. - Jeszcze jedno - dodał. - Zauważ tego człowieka na czatach. To Czerwony Pasterz? - Tak. Mali, czerwonoskórzy mięsożercy, zamieszkiwali tereny niedaleko krawędzi. Dobrzy biegacze. Obraz nagle zaczął się oddalać, z prędkością pięciu macha, i znikł w warstwie cienkich chmur. - Straciłem wozy z oczu na pewien czas - powiedział Zatylny. - Piętnaście godzin później odebrałem to…

Mały, czerwony człowiek biegł brzegiem rzeki, kilka machów na pewno. Louis zaśmiał się. - Aż tacy szybcy oni nie są. - Czy to ten sam człowiek? - Nie powiem ci. Spowolnij. Czerwonoskóry zwolnił do prędkości, na którą mógł mieć nadzieję biegacz olimpijski. - Wygląda, że to on - stwierdził Louis. - Podczerwień - powiedział lalkarz. Różowa sylwetka promieniała niewyraźnie na ekranie; biegła brzegiem czarnej rzeki pośród jaśniejących skał. Wskazywał ją jaskrawozielony kursor. - A to co? Biegnący, różowy cień. Czerwonoskóry biegł równym tempem. Jakiś cieplejszy cień przesuwał się od kryjówki do kryjówki, migał między skałami… - Zwolnij! - Czerwoni biegali naprawdę szybko, ale to coś dotrzymywało kroku Czerwonemu, a jednocześnie pozostawało w ukryciu. Louis nie mógł dostrzec poruszającego się kształtu. - Louis, widzieliśmy, jak spłonęły trzy statki Patriarchy. Podejrzewam Protektora -oznajmił Zatylny. Może jest jeszcze jeden? - Dlaczego nie po prostu ghula? Czerwone kropki przewijały się pospiesznie do przodu. Obok czerwonoskórego coś sugerowało sporadyczny ruch, a mężczyzna nieustannie przenosił wzrok z miejsca na miejsce. Coś wyskoczyło przed nim. Pojawił się miecz… Pauza. Lalkarz najechał kursorem. - Czerwony Pasterz. Wampir. Widzisz coś jeszcze? - Daj podczerwień. W podczerwieni Louis znalazł pięć jaśniejących plam. W normalnym świetle… Kursor wskazywał. - Czerwony Pasterz. Wampir. Dwa to ghule. Widzisz. Louis przypomniał sobie ghule. Chociaż kryły się w zaroślach i cieniu, znał ich smukłe kształty. Lecz piąta plama ukrywała się nawet przed ghulami. Louis dostrzegł dłoń mniejszą od dłoni ghula, prawie bezwłosą. Rękę starca o gruzłowatych knykciach. Protektor? - Po co Protektor miałby się wtrącać? - Nie wiadomo. Ale patrz na to. - Przewijanie do przodu. Wampirzyca upadła w agonii. Czerwony biegł, zatrzymał się, wpadł do rzeki i nagle walczył z pół tuzinem wampirów. Nagranie mocno zwolniło. Miecz Czerwonego zatoczył krąg… jakaś kobieta rzuciła mu się na plecy… mała dłoń uderzyła ją w kostkę. Ten ukryty był koloru błota, był nim oblepiony, jego sękata dłoń zaledwie jej dotknęła, zamknęła się na niej i puściła. Kobieta cięła pazurami w coś, czego nie widziała; potem wróciła do ataku i zginęła od miecza czerwonoskórego mężczyzny. - Minimalista - powiedział Louis. Szeleszczący odgłos zwracał jego uwagę. - I potajemny - zauważył Zatylny. Czerwony Pasterz biegł po błocie. Zbiegły się wampiry… i wszystkie zostały w tyle. - Jest poza zasięgiem moich instrumentów. Straciłem go na pewien czas. Nieomal zgubiłem też tego ukrytego, i to mnie martwi. Patrz. Obiektyw kamery przeniósł się nad rzekę, pokazał rozchlapywaną wodę, potem przesunął się szybko pod górę, w cień. - Nie… - zaczął Louis - Tu, znowu, w podczerwieni. Ten ukrywający się jest prawie niewidoczny. - Tak. Był pod wodą, pozbywał się nadmiaru ciepła. Dokąd zmierza? Do gniazda wampirów? Ciąg obrazów znowu ruszył. Teraz w świetle. Plusk: coś wynurzyło się z wody i wbiegło

na wzniesienie podrygując nierówno. Pauza: niewyraźny obraz, ale sylwetka najwyraźniej należała do hominida. Pobiegł w górę, w cień, i znikł. - Potem już więcej go nie widziałem. Najwyraźniej to nie wampir. Strzeże Czerwonego Pasterza, a może też jego towarzyszy, ale za wszelką cenę unika ujawnienia się. * Rybacy i Żeglarze ustawiali się nad stawem, aby przyjrzeć się, jak Louis Wu unosi się w powietrzu, albo popatrzeć na okno w klifie z widokiem na oświetlone, odległe góry. - Co jeszcze masz dla mnie? - zapytał Louis. - Od trzech godzin nic ciekawego. - Zatylny, mózg mi obumiera z braku snu. - Poczekaj. To… - odpowiedział lalkarz. - Trzydzieści pięć stopni w górę po krzywiźnie Łuku, pięć i pół minuty z prędkością światła. Nic ci się nie stanie. Masz jednak rację, to Protektor. - Louis! Musisz przyjąć pomoc medyczną. - Nie masz pomocy medycznej. Wsadziłeś ją do lądownika, pamiętasz? - W kuchni mam lecznicze menu dla całej załogi. Louis, mogę przyrządzić ci eliksir! - Eliksir nie uzdrowi człowieka. Jedynie czyni go młodym. - Jesteś… - Nie, nie jestem chory. Ale ludzie chorują, Zatylny, a ja ciągle pamiętam, dlaczego nie mamy w pełni funkcjonującego medpakietu. Chmee i ja nie zgłaszaliśmy się do tej roboty na ochotnika. Myślałeś, że odmówimy pracy w lądowniku. Więc wrzuciłeś ten medpakiet, a Teela go spaliła. - Ale… - Niech to okno będzie wciąż otwarte. Nie chcę, żeby ktoś pomyślał, że cokolwiek ukrywamy. Louis wstał i odwrócił się. - Louis, nuży mnie to, że mnie nie słuchasz! Louis zrobił jeszcze dwa kroki, ale nie chciał słuchać lalkarza już od jedenastu lat, a przeprosiny uznawał za niezręczne… odwrócił się więc i usiadł z powrotem na głazie. - Mów - dodał. - Mam własne urządzenia medyczne. - No tak. - Lalkarz zawsze będzie chroniony przed wszelkimi możliwymi wypadkami lub chorobami. Nessus stracił głowę i kark podczas ich pierwszej wizyty, a Louis widział, jak je zastąpiono. - Operacja lalkarza Piersona. Co by to dało człowiekowi? - Louis, ta technika pochodzi od ludzi. Kupiliśmy ją od kzina, obrońcy prawa na Fafnir, ale wydaje się, że to był eksperyment ARM sprzed dwustu lat, skradziony z układu słonecznego. Ten układ wykorzystuje nanotechnologię do napraw wewnątrz samych komórek. Nigdy nie zbudowano takiego drugiego. Zmodyfikowałem go, by leczył ludzi, kzinów albo mój własny rodzaj. Louis śmiał się. - Niemżas, ale jesteś zapobiegawczy! - rzucił. Większość tego, co znajdowało się na pokładzie Igły, było wytworzone przez ludzi, a to, co nie było, zostało starannie ukryte. Gdyby lalkarz został złapany na uprowadzeniu swojej załogi, nie zwaliłby tego na Flotę Światów. - Szkoda, że tego nigdy nie zobaczę. - Mogę przenieść to na pokład dla załogi. Louis czuł, jak zimno spływa mu po plecach niczym woda w strumieniu. - Nie mówisz poważnie, a ja jestem zbyt zmęczony, żeby myśleć. Dobranoc. Louis zaparkował swój dysk. Zaszeleściły suche krzewy, kiedy zszedł na ziemię. Przemówił do nocy, nie za głośno.

- Kiedy będziesz gotowy rozmawiać, jestem tu. I założę się, że masz na sobie haftowany kilt. Noc mu nie odpowiedziała. Sawur ledwo się poruszyła, kiedy wpełzł do namiotu. Zasnął od razu.

Rozdział 10 Ulica schodów Powiew zgnilizny wyrwał ją ze snu, ale nie do końca. Ostre paznokcie wbite mocno w jej łokieć dokonały reszty. Vala usiadła z krzykiem. Harfster czmychnął pod działo, z którego udało jej się nie wystrzelić. - Valavirgillin, chodź i zobacz. Flup. - Zaatakowano nas? - Wyczułabyś wampiry. Dziwię się, że nie przyszły nam się przyjrzeć. Może coś je odciągnęło. Vala zeszła na boczną półkę. Deszcz padał opasłymi kroplami. Dzięki zadaszeniu nie zmokła za mocno, ale widoczność była słaba. Przeciwobrotowo, w kierunku bastionu wampirów pojawiły się błyskawice. Błyskawice i coś jeszcze. W dole zbocza, od strony rzeki, widać było równomierne, białe światło. Czyżby Tegger zapalił ognisko? Jednak to nie ta barwa, poza tym migotałoby. Żałobna Tuba stała na czatach na skale. - Obudzisz Warvię? - zapytał Harfster. - Tak. - Vala wsunęła się do ładowni. Nie było sensu budzić kogokolwiek, ale Warvia mogła zobaczyć szczegóły; mogła nawet dostrzec coś, co podpowiedziałoby jej, czy to jest Tegger. - Warvia? - Nie śpię. - Chodź popatrzeć. Deszcz to padał, to przestawał, co pozwalało czasem dostrzec światło. Teraz widziała, że światło nie miało regularnego kształtu kropki, a było przekrzywioną linią. Światło zamigało i zgasło, potem zapaliło się. - Tegger lubi bawić się różnymi rzeczami - stwierdziła Warvia. - Czy to on? - Skąd mam wiedzieć? - rzuciła czerwonoskóra kobieta. Obserwowali. W końcu Harfster odezwał się: - Światło może odstraszać wampiry, jeżeli jest wystarczająco jaskrawe. Warvia osunęła się pod jakimś głazem i zasnęła. - Obudźcie mnie, jak coś się zmieni - powiedziała Vala. - Będę na zewnątrz, ale potrzebuję koca. - Zaczęła wspinać się do ładowni, zamyślona. - Wezmę dwa. Dla Warvii. Światło zaczęło migotać. Vala zatrzymała się, aby popatrzeć. Wówczas jaskrawa kropka oddzieliła się od nachylonej linii i powędrowała prosto w górę. * Transportowiec zatrząsł się, dygotał, jakby zaraz się miał rozpaść. Tegger przywarł do siedzenia, jakby wczepiał się w Warvię. Czy da radę uwolnić rękę, aby oderwać pasek materiału Vali ze złączy? Czy chciał tego? Wstrząsy nie zabijały go, tylko zgrzytał przez nie zębami. Czy to przez materiał? Może silnik był uszkodzony? A może robił tylko to, co mu kazano, próbował unieść transportowiec, razem z korytem rzeki, w którym tkwił tak długo. Kiedy mózg Teggera rozważał te kwestie, jego dłonie bawiły się dźwigienkami. Flup, znowu światła. Ta nie działa, ta też nie. Ta wyłączyła wiatr i włączyła go na powrót. Złowieszczy zgrzyt gdzieś z dołu odpowiedział na tę, ale nic się nie działo. Coś sterczało z zacienionej wnęki, gdzie powinny znajdować się nogi szkieletu. Uchwyt o dwóch ramionach… ale nie poruszył się od jego dotyku. Tegger zazgrzytał zębami chwycił się fotela kolanami, a uchwyt wziął w obie ręce i pociągnął.

Nic. Dobra, ciągnij. Pociągnij i przekręć. Uchwyt wyrwał mu się z rąk. Uderzył z rozpędu głową w kontrolki. Poleciał w niebo. Pasek materiału! Zabierz go stamtąd… Nie miał odwagi opuścić fotela i może dobrze postępował. Choć noc była ciemna, widział koryto rzeki znikające w ciemnościach. Upadek z tak wysoka zabije go. Gdyby mógł uwolnić rękę albo choćby palec stopy ze śmiertelnego uścisku w fotelu… musi istnieć sposób, aby sterować tą… bańką. Kiedy rzeka przemknęła obok niego, dostrzegł na wpół zakopaną kwadratową płytę z nacięciem w górnym rogu. Oderwał kabinę sterującą od transportowca. Wtedy zaczął spadać. Czuł to w żołądku. Spadał, spadał, pędził, nad rzeką i kierował się w głąb lądu. W stronę Miasta. Jakiś sposób, żeby nad tym zapanować, musi być jakiś sposób… Czy dobrze zrobił ufając Szeptowi? Szept zaprowadziła go do transportowca towarowego. Szept podała mu do rąk materiał Vali. Co by zrobiła Szept, gdyby Tegger nie eksperymentował na własną rękę? Lecz Szept nie sugerowała, aby poprowadził transportowiec… ani jego oderwaną kabinę sterowniczą też… Uszkodzona maszyna wracała do domu, do swego powietrznego portu. Tak więc za sprawą minimalnej ingerencji Szeptu leciał tam, dokąd chciał. Zaufać Szeptowi to pozwolić, aby wszystko samo się działo. Jednak nie znał natury Szeptu, ani zupełnie jej motywów… Deszcz, spływający po oknach, czynił Teggera na wpół ślepym. Przy migoczącym świetle błyskawic i Świetlnego Łuku zobaczył zbliżającą się masę o płaskim wierzchołku. Nie widział ruchu. Czekał, wiatr wirował, kręcił kółka… i nagle znalazł się w chmurze rozwrzeszczanych ptaków. Czy wampiry potrafiły latać? Lecz nawet w deszczu i ciemnościach rozpoznawał je. Modrobrzuche ostrodzioby, całkiem podobne do ostrodziobów z jego rodzimych okolic. Rozpiętość skrzydeł większa od jego ramion; dobrze szybowały, dzioby drapieżców. Maki były mięsożerne, tak wielkie, że mogły porwać dziecko pasterza. Nigdy nie widział ich tylu na raz. W takich warunkach nie mógł sterować. Trzymał ręce przy sobie, wczepione w fotel. Ptaki wycofały się, lecz zataczały koła wokół niego. Przezroczysta kapsuła zatrzymała się, nadal w powietrzu. Tegger, choć był człowiekiem równin, raz zaokrętował się na barce, aby wymienić się towarami z innym plemieniem. Widział porty. Unosił się na wysokości wzrostu człowieka przy krawędzi czegoś, co przypominało rzeczny dok zawieszony w powietrzu. Łodzie mogły tu podpływać do krawędzi odbojowej, liny zwisające na brzegu mogły służyć do zacumowania. W tych wielkich budynkach, za tymi szerokimi drzwiami, magazynowano towary. Ptaki przestały się nim interesować, wracały do swoich gniazd. Ostrodzioby nie prowadziły życia nocnego. Drzwi kapsuły znajdowały się po drugiej stronie doku. Czy był jakiś sposób, aby odwrócić kabinę? Może, gdyby czymś pokręcił… Tegger niechętnie eksperymentował na takiej wysokości. O co tu chodziło? Transportowiec mógł czekać na sygnał z Miasta do lądowania. Może sam wysyła sygnał? Może jeden z tych kabli ma wysunąć się i zabezpieczyć transportowiec, wciągnąć go. Jednak do niczego takiego nie doszło, ponieważ dok był martwy jak wszystko inne, co umarło podczas Upadku Miast. Drzwi zwisały luźno, tak jak je znalazł. Plecak. Miecz. Tegger wydostał się na zewnątrz, siąpił lekki deszcz. Postawił stopy na chybotliwej krawędzi zwisających drzwi. Skok na śliski dach kabiny, padnij i trzymaj się mocno. Ptaki wirowały bliżej,

przyglądając się mu. Tegger podczołgał się na brzuchu, w dół po krzywiźnie kapsuły. Trochę dalej, teraz ręce i kolana, jeszcze trochę, kolana do przodu, zaprzyj się stopami, zsuń się i skocz. Wylądował płasko, uderzając brodą, wierzgając nogami w powietrzu. Dok był w dotyku jak miękkie drewno. Zostałby tu, gdyby nie wrzask ptaków, które spadały ku niemu. Przetoczył się, wyciągnął miecz i czekał. Kiedy jeden z drapieżców zbliżył się wystarczająco, Tegger ciął. * - Musiał znaleźć jakieś urządzenie należące do Budowniczych Miast i zmusił je do działania. I teraz jest tam w górze. - Warvia usilnie wpatrywała się w światło płonące na skraju unoszącej się platformy. Jej wiara była silniejsza niż Vali. - Co widzisz? - zapytała Vala. - Nie widzę nic przez to światło. Dookoła kręcą się wielkie ptaki. Zdaje się, że skoczył… Obraz osunął się. Szybko. Zabłysł boleśnie i znikł. - Skoczył - stwierdziła zdecydowanie Warvia. - Vala, zaraz zemdleję. Dam ci lepszy opis za dnia. - Możemy coś zrobić? - Vala, zrobiłabym wszystko, żeby do niego dotrzeć. - Żałobna Tubo, masz jakiś pomysł? Ghulica pokręciła przecząco głową. - Będziemy musieli poczekać. Nie znam bezpieczniejszego miejsca dla krążownika, a i widok jest piękny. Okopiemy się tutaj, będziemy czekać i obserwować. * Ostrodzioby wolały żywą zdobycz, ale jadały też padlinę. Mięso ptaka miało przez to wstrętny smak. Tegger poczuł się o wiele lepiej, gdy skończył posiłek. Zaspokoił głód, rozproszył woń rui dziesięciu tysięcy wampirzyc; żeby tylko znalazł płaskie miejsce na odpoczynek. Na tak dużej wysokości wiatr był zimny. Tegger wyciągnął z plecaka poncho i zawinął się w nie. Zimno, ból, koszmary minionego dnia zaczęły ustępować… a sen był jak wampir z zębami na jego gardle. Nie miał odwagi spać pod otwartym niebem. Rozejrzał się w beznadziejnej panice. Ogromne drzwi do magazynu były zdecydowanie zbyt ciężkie, aby je przesunąć. Zbyt ciężkie dla każdego, a do tego byłoby to szalone marnowanie energii? Za rogiem od tych wrót znajdowały się zwykłe drzwi, niewiele wyższe od Teggera. Kopnął je, a one odskoczyły na niego. Zagłębił się w ciemność, znalazł coś sprężystego, na czym się położył i zasnął. * Pragnął snu, ale jednocześnie bał się, co podpowie mu własna pamięć. Wspomnienia odeszły, ale rozedrgane światło na powiekach zbudziło go. Przez drzwi wielkości człowieka wlewało się słońce. Osłabło, kiedy schodził z wielkiego stosu bel, które lekko czuć było gnijącymi warzywami. Materiał na tkaninę? Jedzenie byłoby w gorszym stanie. Wyszedł na zewnątrz. W górze leniwie przetaczały się porozrywane krajobrazy chmur. Słońce zalewało dok pionowymi promieniami. Tegger nie widział żadnych ptaków, dopóki nie podpełzł na czworakach do samej krawędzi i nie spojrzał w dół. Przezroczysta kapsuła, która go tu przywiozła leżała rozbita w dole. Tą drogą nie wróci do domu… zresztą i tak nie planował. Miriady ptaków krążyły z rozpostartymi skrzydłami w słońcu, spadały, aby pochwycić… co?

Ostrodzioby w takich ilościach… na pewno trafiły na spory żer. Cały ekosystem będzie się żywić resztkami po wampirach, całymi populacjami ciał pozbawionych krwi. Nic, tylko ptaki. Nie, czekaj: na pionowej ścianie doku widział jakąś pajęczynę skierowaną na zewnątrz, przeciwobrotowo. Musiał się mocno wychylić, aby ją zobaczyć. W świetle padającym pod właściwym kątem nici były brązowe; po brzegach pajęczyna rozchodziła się i znikała. Nieruchomy, czarny punkt w samym środku to pewnie jakiś robal… który zginął z głodu. Tegger nie widział insekta, od kiedy wystartował pojazdem Budowniczych Miast. Ptaki i ten robal sugerowały insekty, ptaki musiały zjadać owady. Tegger zastanawiał się, czy jego samego czeka głód. W najlepszym razie było to kwestią czasu. Myślał o tym, że „Miasto” było obce prawie w każdym szczególe. Tegger nie umiał nazwać większości tego, co widział. Miasto wspinało się ku górze nieregularną geometrią i kończyło się pionowym kominem. Tegger zaczął biec. Teraz nie czuł już w sobie strachu. Badał teren. Biegł, a dok, szeroki na ośmiu ludzi, uciekał do tyłu. Teraz był węższy, ale ciągnął się dalej, już nie dok, ale zaledwie krawędź Miasta. Ulica Krawędzi. Po obu jej stronach wznosiły się budowle. Niektóre z drzwiami. Gdzieniegdzie jakiś zaułek znikał pośród brył bez okien. Okrągłe kształty bez drzwi, miały drabiny biegnące po bokach ku górze. Znowu zaczął padać deszcz. Tegger musiał teraz uważać, gdzie stawia nogi, a powierzchnia była nierówna i deszcz spływał rynsztokiem po wewnętrznej stronie ulicy Krawędzi. Ledwo się rozgrzał, kiedy zobaczył pewną anomalię, szeroką ulicę, która zamieniała się w klatkę schodową, po obu stronach… Później. Pobiegł dalej. * Więcej domów nie było przy ulicy Krawędzi. Zobaczył olbrzymie kształty, prostokątne, twarde, zdeformowane jaja, lasy kominów, wielkie płaszczyzny i wygięte, metalowe pajęczyny. Trudno mu było pojąć to, co widzi. Najpierw wychwytywał ogólny obraz, szczegółami zajmie się później. Spoglądał na Miasto, nie na krajobraz za nim. Ale znowu zobaczył rzekę, wraz z linią skalistego urwiska. Krążowniki! Żaden gatunek nie posiadał tak doskonałego, dalekosiężnego wzroku, jak Czerwoni Pasterze, a żadnego naturalnego kształtu nie można było pomylić z krążownikiem Ludzi Maszyn. Nie mógł się mylić. Na skalistym szczycie dojrzał karawanę Valavirgillin. Większość ekspedycji najwyraźniej ruszyła. Nie widział znaku życia, aż jeden z dwóch punktów wstał i przeciągnął się. Czyżby strażnicy - Giganci Traw? Tegger podszedł do krawędzi i zamachał rękami jak człowiek pragnący wzlecieć. Zobaczą go? Nie tutaj, nie na tle tych wszystkich przedziwnych kształtów. Lecz gdyby znalazł się na tle nieba… Wszystko w swoim czasie. Krążowniki zaczekają. W nieznanym środowisku trudno było przyjmować niespodzianki. Ulica Krawędzi otwierała się szeroko, poszerzała. Daleko z przodu były drzwi, które otworzył kopniakiem zeszłej nocy. A tu, zgodnie z kierunkiem obrotu, gdzie kończyły się doki, pod kątem prostym odchodziła ulica. Ulica ciemna, szeroka, schodząca ostro w dół, gdy wszystko inne biegło ku górze do centrum Miasta. Skręcił w prawo. Biegł w ciemność. Zwolnił. Odór powstrzymałby każdego. Śmierć i zgnilizna, i jeszcze coś za tym, coś znajomego.

Powrócił fragment nocnej wizji. Ulica skręcała w prawo i dalej obniżała się… Uciekł stamtąd szybciej, niż wbiegł. To, co zeszłej nocy uznał za spiralną klatkę schodową, było o wiele szersze, niż sobie uświadamiał. Dosyć wielkie, aby pomieściło cztery krążowniki, jeden przy drugim, pomyślał. Także dla wampirów była to droga na górę. Tegger spojrzał w ciemność i wiedział, że będzie musiał tam pójść. Poczeka, aż wzrok mu przywyknie. Spojrzy na Gniazdo Cienia i przekona się sam, co odpowie na jego spojrzenie. Lecz jeszcze nie teraz. Tegger pobiegł dalej. Doki i magazyny… wielkie, posrebrzane zbiorniki… tutaj słońce odbijało się od okien. Krótkie uliczki i szerokie schody, im wyżej, tym bardziej skośne, domy z oknami wnoszące się kondygnacjami ku - być może - wielkiej gałce ocznej. Tegger dotarł do ulicy Schodów. Zaczął się wspinać. Dokoła domów i między nimi leżały smugi i plamy ziemi. Przez dłuższy odcinek ulicy Schodów ciągnęła się szeroka łacha piachu, od frontowych drzwi jednego domu przechodziła w płaski dach domu poniżej. Niektóre z tych działek były zalane. Inne zostały zmyte albo zamienione w piach przez deszcze od setek falanów. Miejscami rosła wysoka trawa, gdzie indziej nic. Były drzewa: martwe, powalone, żywe, owocujące. Gdzieś nieregularną linią ciągnęły się granatowce, od najwyższego domu prawie na sam dół ulicy Krawędzi. Na pierwszy rzut oka wyglądały na zasadzone, ale dwa najwyższe granatowce były martwe, natomiast najniższe zaczynały wydawać owoce wielkości głowy. Tegger wyobrażał sobie dziesiątki tysięcy okrąglutkich granatów toczących się w dół zbocza przez setki falanów, rozsiewających wszędzie dookoła nasiona pochodzące od jednego drzewa. Natrafił na mieszkanie z oknem, nie takim jak w pojeździe, ale wielkim niczym łoże Thurla. Powierzchnia była mętna. Tegger zajrzał do środka, ale było ciemno. W domu obok ogromne drzewo wyrastało ze ściany i spowodowało pęknięcie. Ten dom też miał jedno wielkie okno wychodzące na działkę pokrytą ziemią. Tegger podniósł kawałek gruzu i spróbował go rozbić. Kamień pękł. Może pęknięta ściana. Czy da radę przedostać się przez nią, przecisnąć? Tak. * Według Teggera pomieszczenie było duże: większe od namiotu. Skala też była większa: niezupełnie odpowiadająca rozmiarom Gigantom Traw. Gdy usiadł na krześle, nogami nie sięgał podłogi. Znalazł owalne łóżko po drugiej stronie panoramicznego okna. Pięć szkieletów na łożu. Trzech dorosłych i dwoje dzieci. Stanowili przyjazną grupę i wydawali się spokojni. Jeszcze jeden, wielkości dziecka, leżał na podłodze, jakby zmierzał do drzwi. Przestrzeń za drzwiami wydawała się niezwykle ciemna. Użył przegniłej wyściółki łóżka, żeby zrobić pochodnię i wszedł do środka. Nie było tam okien. Stał jakiś sprzęt… urządzenia sterujące? Obrotowe dźwignie, czy coś w tym rodzaju, nad wylotami sterczącymi ze ściany. Dwa po obu stronach wanny z otworem spustowym na dole. Wyloty do wody, ale żadna woda z nich nie płynęła. Tegger kontynuował przeszukanie. Kolejny pokój bez okien. Kolejny szkielet dorosłego leżał w płytkiej wnęce z dziesiątkami drobnych pokręteł. Jeszcze więcej urządzeń sterujących - pomyślał Tegger, sięgając do plecaka - zupełnie jak schowany we wnęce panel kontrolny w transportowcu. Ręcznik. Nóż o ostrzu w kształcie klina. Paski materiału Vali, już pocięte. Zaczął układać je na miejscu.

Nic, nic i nic… aż zdarzył się cud. Światło. Punkt na suficie zapłonął tak jasno, że nie można było na niego patrzeć. Tegger wyszedł stamtąd. Światła płonęły w całym domu. Tegger tak je zostawił. Dziwiło go, że nadal jest energia. Skąd się brała? Z piorunów? Energia to ukierunkowana błyskawica… * Szedł wzdłuż ciągu domów, teraz szybciej, i zaglądał przez okna. To tu, to tam widział szkielety. Zawsze w środku. Ciała na zewnątrz poznikały; stanowiły pokarm dla ptaków. Widział skarłowaciałe trawy. Wiedział, że niektóre z nich są jadalne dla hominidów. Rośliny zbyt dziwaczne, aby się nadawały do czegokolwiek poza ozdobami. Chyba że ta z wielkimi, fioletowymi liśćmi…? Pokopał trochę, pociągnął i znalazł grube bulwy. Farmerzy z Delty Mętnej Rzeki jedli je gotowane. To były miniaturowe farmy! Tegger usadowił się po turecku na krawędzi ziemnego dachu, wtulając się w swoje poncho koloru ziemi, pozwalając by deszcz spływał po nim jak po kolejnej bryle w krajobrazie. Te małe poletka już nie były farmami. Rośliny nie tworzyły uporządkowanych upraw. Zaniedbane od Upadku Miast. Ale czy to nie dziwne, że w tej ograniczonej przestrzeni obsiewali pola, zbyt małe, by wykarmić plamczaka? Dla Teggera było to nader interesujące. Zeszłej nocy nie dokuczały mu szkodniki. Może znalazł się na wysokości już dla nich niedostępnej. Może nic tu nie żyło poza ostrodziobami, które żerowały w dole. Jednak jeżeli istniał tu w górze jakiś łańcuch pokarmowy, to musiał zaczynać się od roślin. Będzie więc polował. Na co jeszcze powinien zwrócić uwagę? Winorośl wyrastała z dwóch wąskich pasów ziemi, obrosła dom za nim i powaliła go. Okna i framugi wybrzuszyły się. Widział meble zniszczone przez deszcz. Domy to głównie płaskie powierzchnie i kąty ostre. Lecz ulicę Schodów zwieńczała kopula z oknami, wielka jak dwa lub trzy domy. Teggerowi przypominała oko, ale widział w niej jedynie odbicie białych chmur. Sama kopula była pozbawiona koloru. Komin, najwyższy szczyt w Mieście, górował nawet nad nią. Tegger znalazł się pośród najwyższych domów. Były one też największe i miały najszersze ogrody farmy. Najwyraźniej Budowniczowie Miast lubili widoki. Dzikie tereny przed i pod nim tworzyły prawie idealny kwadrat. Pośrodku znajdował się pusty basen w kształcie muszli przegrzebka. W rogach zasadzono cztery drzewa, ale deszcz wyżłobił koryta i podmył jedno z drzew, które runęło. Jego korzenie sterczały w powietrzu poza krawędź dachu. Teggerowi podobał się basen. Mogłaby to być grota na Wyspach Grona. Zaokrąglone dno wykonane było z jakiegoś materiału wymyślonego przez Budowniczych Miast, gładkiego i błękitnego; prowadziły do niego stopnie. Był nawet wodospad z dyszą pośród sterty głazów na jednej z krawędzi. Widział, jak woda z wodospadu i deszczu opada do odpływu na dnie basenu. Na dnie leżał piach naniesiony przez wodę. Niezbyt dużo, ale zdążyły zakorzenić się w nim rośliny, aż niebieskie dno zaczęło pękać. Basen do pływania. Po co? Schody do wychodzenia z niego: inaczej można było się utopić. Może Budowniczowie Miast lubili pływać; może Rzeczny Lud z Domostrowia przybywał tu z wizytą? Ale skoro zbudowali basen, to dlaczego zostawili, go pusty? Pośród kęp roślinności nie było ruchu. Tegger uznał, że lepiej będzie mu polować w środku nocy. Między światłem a mrokiem uaktywniały się stworzenia przywykłe do unikania drapieżników. Może uda

mu się zagonić coś do basenu i tam je schwycić. Tymczasem… zeskoczył na trawę i wszedł do basenu. Błoto prawie całkowicie zatkało odpływ. Jednak nie do końca. Pod piachem widać było odpływ i rurę. I okrągły czop wielkości rozwartych palców dłoni, na zawiasie, ze zwisającym zardzewiałym łańcuchem. Tegger widział, gdzie powinien prowadzić, w górę, do krawędzi. Żeby się nie zamoczyć przy wyciąganiu korka. Spróbował zamknąć czop. Korek opierał się. Tegger naparł całym swoim ciężarem i zawias pękł. Nasadził luźny korek na odpływ. Trzymał się w miejscu. Tegger obserwował, jak basen zaczyna się napełniać.

Rozdział 11 Warta Miasto Tkaczy, rok 2892 Światło dnia padało mu na powieki. Louis spróbował przekręcić się na bok, ale zatrzymał się. Obudziłby ją. Wróciła mu pamięć. Sawur. Tkacze. Dolina rzeki Shenthy. Lalkarz, wampiry i zabójcy wampirów, ukryty Protektor… Ona obróciła się w jego ramionach. Złoto-srebrna sierść; cienkie wargi. Piersi miała prawie płaskie, ale przez futro wyraźne przebijały się sutki. Przebudziła się w mgnieniu oka. Nagie, czarne powieki sprawiały, że jej oczy wyglądały na wielkie. Sawur przyglądała się mu, żeby sprawdzić, czy on też się przebudził. Wtedy - nie zapytał jej, ale domyślił się. Poranek to pora Sawur na rishathrę, a Louis tego akurat paskudnie potrzebował. Paskudnie. Ona zdecydowanie wyczuła, że coś jest nie tak. Cofnęła się o dwa cale, aby zobaczyć jego twarz. - Jesteś głodny rano? - Czasami. - Coś cię niepokoi. - Nie. Tak. Przepraszam. Poczekała, aby upewnić się, czy Louis nie ma więcej do powiedzenia. - Będziesz dzisiaj nauczał? - zapytała. - Muszę iść poszukać roślin, które mogę jeść. Jesteśmy wszystkożerni. Nasze jelita potrzebują błonnika. Hej, starsze dzieci idą na polowanie… - Tak, pójdziemy z nimi - zdecydowała Sawur. - Więcej się od ciebie nauczą w lesie niż ode mnie w chacie. Proszę, to był twój podarunek na rozstanie, ale potrzebujesz go teraz. Z kąta wyciągnęła rzecz z paskami. Louis obejrzał to w świetle z podziwem. Była to starannie, ręcznie haftowana robótka, wartościowy dar: plecak. W popiele ogniska znalazł resztki wczorajszej ryby, zapakowane w liście. Było z tego porządne śniadanie. Doścignął Sawur, która próbowała prowadzić grupkę dzieci w jednym kierunku, jednocześnie nauczając o roślinach, grzybach, zwierzętach i tropach zwierzyny. Wczoraj widział mięsiste liście w kształcie grotów na fioletowych łodygach, które rosły przy pniach drzew. Coś podobnego rosło też w dole strumienia, a te liście, jak wiedział, są jadalne. Normalnie osobnik wszystkożerny obserwował, co jedzą inne gatunki człekokształtne i sam tego kosztował, wszystkiego, co dla innych było bezpieczne. Nie mógł tego robić przy ścisłych mięsożercach. Poza tym, nie musiał się dzielić tym, co znalazł. Gdyby okazało się trujące, miał medpakiet. Jedz jedną rzecz na raz i sprawdzaj. Jeżeli była łagodnie trująca, i tak ją zjadał na przeczyszczenie, dla potasu, dla jakiejkolwiek śladowej substancji, którą z niej pozyskał. Dzieci obserwowały go, jak próbował to tego, to tamtego, jak żuł, a czasem wypluwał, jak odkładał coś do plecaka. Sawur starała się pomagać. W skazała trujący bluszcz, zanim Louis mógł sobie zaszkodzić, i jagodę, którą lubiły ptaki, a która okazała się czysta i smakowała jak cytryna. Grzyb wielkości dużego talerza wywoływał reakcję alergiczną… Dotarli do stawu nieco wcześniej niż dzieci. Sawur położyła mu rękę na ramieniu, aby szedł wolniej. Woda była nieruchoma. Jego kolana i plecy zaprotestowały, kiedy klękał. Jego włosy… nigdy takich nie miał, poznaczone białymi pasemkami. W kącikach oczu miał zmarszczki. Louis pojął swój wiek. Ogarnięty żałością, pomyślał, że było tak się ubrać na dwusetne urodziny! Wszyscy na przyjęciu oszaleliby!

Sawur uśmiechnęła się do niego szelmowsko. - Miałeś nadzieję, że Strill przyjdzie do ciebie? - zapytała. Louis spojrzał na nią, a potem zaśmiał się zaskoczony. Sawur nie dostrzegała jego wieku, jedynie swój! Nie musiał odpowiadać: dzieci znowu otoczyły ich gromadką. Było coś, czego Louis chciał się dowiedzieć. Potrafił uczyć się, będąc nauczycielem innych. Wybrał rzucającego siecią blondyna, który bardzo starał się zwrócić uwagę Strill. - Parald, wiesz, że kiedyś wszyscy ludzie byli podobni? Słyszeli o tym. Nie całkiem wierzyli i nie całkiem wątpili. Louis rysował w błocie: Homo habilis, naturalnej wielkości, tak najlepiej potrafił go opisać. - Reproduktorzy Paków. Nasi przodkowie zamieszkiwali planetę podobną do świata, w którym ja się urodziłem, kulę, ale o wiele bliżej środka naszego gwiezdnego wiru - i narysował poprzerywaną spiralę, galaktykę, My jesteśmy tu. Pąkowie żyli tu. - Nie potrafił narysować świata Paków. Nigdy go nie widział. - Rosła tam roślina zwana „drzewem życia”. Zaczął zmieniać Homo habilis. Dodał mu nabrzmiałą, zniekształconą głowę, spuchnięte stawy, pomarszczoną, sfałdowaną skórę, bezzębne kości szczęki wyrastające przez dziąsła, by uformować kostny dziób. - Zmieniacie się z dzieci w dorosłych - mówił do nich. - Kiedy wszyscy ludzie byli do siebie podobni, zanim powstał Świat Pierścienia, były dzieci i dorośli, aby rodziło się więcej dzieci, oraz trzeci stan, który chronił jednych i drugich. Wtedy dorośli nie mieli umysłów. Kiedy dorosły odpowiednio się zestarzał, zjadał drzewo życia… - Ona - odezwał się Parald i zachichotał. Ich gatunkowy zaimek był rodzaju żeńskiego. - Potem ona zasypiała, a podczas snu zmieniała się, jak motyl. Płeć zanikała. Protektorzy, mężczyźni i kobiety, wyglądają tak samo. Jej szczęka rozrastała się, zastępując zęby, czaszka powiększała się, stawy robiły się większe, aby stworzyć lepsze zaczepy dla mięśni, skóra zmieniała się w grubą, skórzaną zbroję. Kiedy przemiana dobiegała końca, stawała się mądrzejsza i silniejsza, i nic jej nie obchodziło poza ochroną własnych dzieci. Protektorzy toczyli przerażające wojny o to, czyje dzieci przetrwają. - Dlaczego tak nie dzieje się z nami? - zapytała Strill. - Istnieje taki pierwiastek, który prawie znikł w glebie pod Łukiem. Wirus, który tworzy Protektorów, nie może bez niego przeżyć. Lecz w pieczarze pod jedną z wysp na Oceanie Wielkim, nadal rośnie drzewo życia z wirusem w korzeniu. - Straszne jest to, że Protektor zrobi wszystko, by wesprzeć własną rodzinę. Ktokolwiek zbudował Pierścień, ukrył drzewo życia, aby nikt nie miał do niego dostępu. Rośnie ono w sztucznym świetle na wielkich plantacjach pod Mapą Marsa. Ale ktoś musiał do niego dotrzeć… - To przeraża Mieszkańca Sieci! - wrzasnął Parald. - Tak jest. Myśli, że znalazł Protektora na drugim Oceanie Wielkim, i kolejnego w połowie Łuku, w kierunku przeciwobrotowym, i jeszcze więcej działających na krawędzi. Mieszkaniec Sieci nie jest powiązany z żadnym Protektorem ludzi. Instynktownie określa go jako wroga. Kontroluje obronę przeciwmeteorytową w centrum napraw. Za pomocą tego może spalić cokolwiek zechce, w dowolnym miejscu Łuku. - Więc kogo powinniśmy się obawiać? Mieszkańca Sieci czy Protektorów? Dzieci zadrżały i zachichotały, a potem zaczęły mówić. Louis słuchał i uczył się. Słyszeli o Protektorach. Wojna dla nich to tylko plotka, jednak owa plotka zjawiła się pod postacią zbroi o kształcie Protektora. Wszyscy hominidzi noszą ten kształt w swoich. głowach, jako bohaterów lub potworów, jako świętego Jerzego albo Grendela; jako projekty zbroi noszonych przez Gigantów Traw i jako kombinezony ciśnieniowe na rafie portu kosmicznego.

Po wielu sporach dzieci zdawały się skłaniać ku lalkarzowi. Obcy nie współzawodniczyli, nie kradli, nie gwałcili; a co byłoby dziwniejsze od wyglądu Mieszkańca Sieci? Teraz wszystkie pobiegły wykąpać się w jeziorze. * Tutejsze rośliny przypominały Louisowi inną roślinę o grubym korzeniu podobnym do buraka. Sawur obserwowała go przez chwilę, a potem zapytała: - Luweewu, potrafisz się wyżywić? - Chyba tak. Przy takim stylu życia człowiek raczej nie utyje - powiedział. - A cieszysz się, że jesteś tu z nami? - O, tak - ledwo jej słuchał. Decyzja, którą podjął przed jedenastu laty, realizowała się. - Ale chciałeś Strill. Louis westchnął. Strill byłaby prawdziwą rozkoszą, ale nawet w przypadku Sawur, dojrzałej w wieku czterdziestu kilku ziemskich lat, zbliżał się niebezpiecznie do molestowania nieletnich. - Strill jest piękna - odezwał się. - Sawur, gdyby Strill poszła ze mną, oznaczałoby to złe wieści. Potrafię ocenić bogactwo kultury po kobiecie, która dzieli ze mną swój namiot. Ja jestem tu nagrodą, bez względu na moją prawdziwą wartość… - Wysoką. - …a ty mnie zażądałaś. Lecz jeżeli ludzie głodują albo osaczają ich drapieżcy, lub też toczą wojny, próbują dojść, jakiej pragnę nagrody. Potem w moim łożu znajduję jakąś przecudowną, młodą kobietę i wiem, że mam problem. - Ależ żadnych problemów nie będziesz miał. - Nie, chodzi mi o to, że mogą pragnąć ode mnie czegoś więcej niż idei. - Ludziom nad rzeką, którzy potrzebowali mocnego dźwigu oddał swoje dwa dyski towarowe. Nie chciał o tym mówić Sawur, więc jedynie dodał: - Wiedza jest jak rishathra. Masz ją, rozdajesz ją, i nadal ją masz. Jednak ja musiałem oddać narzędzia. - Czym byłeś tak podenerwowany dzisiaj rano? Protektorami? Louis wrzucił korzeń do plecaka. Teraz miał cztery. - Co wiesz o Protektorach? - Odkąd byłam mała, jawili się w opowiadaniach jako bohaterzy, ale u schyłku czasu ich bitwy mają doprowadzić do zniszczenia Łuku i całego świata. Kidada i ja już nie opowiadamy tych historii. - To są bohaterowie - przyznał Louis. - Ci na murze granicznym naprawiają silniki, które utrzymują Łuk w miejscu. Zapiski Mieszkańca Sieci sugerują, że Protektorzy zniszczyli całe życie w Domu, na jednym z naszych kulistych światów. Było to w trakcie wojny między Protektorami, którzy chcieli więcej terenu dla swoich reproduktorów. - Czy ufasz zapiskom Mieszkańca Sieci? - zapytała Sawur. - Są bardzo dobre. - Popływamy? * Popołudniem chłopcy upolowali zwierzę podobne do małej antylopy. Dzieci wycięły drąg, aby zanieść zdobycz do wioski, a Louis maszerował na przedzie. Być najsilniejszym człowiekiem; to miłe uczucie, i wcale nie takie rzadkie. Przeciętny hominid ze Świata Pierścienia był mniejszy od Louisa Wu. Obecni byli Pływacy, ale Żeglarze wraz ze swoim statkiem nadal znajdowali się w porcie. Złapali kilka ryb i rozniecili ognisko. W nocy antylopa była prawie gotowa. Okno na klifie, tej nocy w połowie zasłonięte, ukazywało Pierścień od krawędzi do krawędzi, białobłękitną opaskę w kratę z czarnym niebem po obu bokach. Niemżas, gdzie byli nieustraszeni łowcy wampirów?

Louis ułożył zebrane korzenie na skraju węgli. Dzieci i dorośli zasypywali go pytaniami. - To Łuk - powiedział do nich. - Tej nocy Mieszkaniec Sieci musi spoglądać aż z przeciwległego krańca. Spójrzcie, widać krawędź samego słońca i jest to część jednego z kwadratów cienia, które zasłaniają słońce w nocy. Te wszystkie białe plamy to chmury. Nie, nie widzicie, jak się ruszają. Gdyby poruszały się aż tak szybko, wiatr zmiótłby krajobraz z podłoża scrithu! Te migoczące kropki to krzywizny i linie, jeżeli je widzicie, to morza i rzeki! - Widać też co większe gwiazdy - wtrąciła stara Kidada. - Jak się nazywa ta, co się porusza? Louis, co Mieszkaniec Sieci próbuje ci powiedzieć? Wszystkie jaskrawe gwiazdy poza krawędziami Łuku poruszały się. Najjaśniejsza poruszała się w poprzek w stosunku do pozostałych. Zwolniła, gdy zbliżyła się do ściany krawędzi. Znalazła się przy ścianie i rozświetliła fragment krawędzi jaskrawym błękitem… po czym zgasła. - Próbuje mi przekazać, że kolejny najeźdźca znalazł się pod Łukiem – powiedział Louis. Parald odkroił mięso i podał je Kidadzie, potem Sawur, a następnie zebranym. Wheek podał Louisowi rybę na patyku. Tkacze i Żeglarze wzięli swoje jedzenie i wymijając chaty poszli na klif. Pokażę wam najazd na Świat Pierścienia. Chodźcie i rozmawiajcie. Nie pokażę wam Valavirgillin, żywej czy też martwej. Chcąc wiedzieć - musicie pytać. Louis przyjął plaster mięsa antylopy i jedząc oburącz, podążył za Paraldem. Tkacze siedzieli na stołach i na piasku. Przyglądali się. Sawur zrobiła mu miejsce na stole. W oknie oka sieci kwadrat cienia przesunął się po słońcu. Szczegóły nabrały wyrazistości, ostrości. Na ścianie krawędzi zapłonęło jaskrawe światło. Przez następne kilka minut ów punkt przesuwał się do środka, ponad powierzchnią Pierścienia; przyciemniony, rozmazany, aż zgasł. Nudne, ale patrzyli. Louis zastanawiał się, czy Tkacze uzależnią się od tej biernej rozrywki. Teraz chmury przesuwały się. Rozwiane przez silne wiatry wyświetlały ich kształty przesuwając obraz od przodu. Mała, blada klepsydra wciągała strumienie przez oba końce: huragan przekręcony na bok, dziura wybita przez meteor. Przewijanie do przodu, blask słońca wzniósł się nad krawędź kwadratu cienia. Jaskrawozielona fala uderzeniowa wypuściła smugę. A potem płonąca zielona gwiazda delikatnie dotknęła krawędzi ściany w miejscu, gdzie spoczęła poprzednia gwiazda. Zielona gwiazda zeszła z krawędzi i rozmazała się, zanurzając w chmury. Gdy ostatni promień słońca znikł w górze, wszyscy Tkacze powędrowali gromadnie do swoich chat, trajkocząc w podnieceniu przerywanym od czasu do czasu ziewnięciami. Louis obserwował to zdziwiony. Ci Tkacze to rzeczywiście dzienne istoty. Zanim lalkarz zdecydował się przemówić do nich, Louis wrócił do ogniska. Wyciągnął patykiem dwa korzenie. Jeden był za ostry w smaku. Drugi całkiem niezły. Nie zawsze jadł tak dobrze. Żeglarze pozostali przy ogniu. Jeden z nich przyłączył się do niego. - To przedstawienie jest dla ciebie, co? Louis spojrzał na niego. W oknie lalkarza zgasła zielona gwiazda. - Nie wiem, co mu powiedzieć - odparł Louis. - Wheek, mówił do ciebie? - Nie. Boję się go. Przekaz lalkarza wydawał się wystarczająco wyraźny. Napęd nuklearny: pojazd najeźdźców. Ziemskie ARM, Patriarcha i Flota Światów - wszyscy wiedzieli o Świecie Pierścienia. Każde miało czas, aby przygotować ekspedycję. Albo przybysz zwraca pojazdy Budowniczych Miast. Lub to ktoś zupełnie inny. Automatyczna obrona przeciw meteorom nie zareagowałaby, gdyby najeźdźca poruszał się powoli. Jakaś istota systematycznie niszczyła statki.

Zabójca też miał problem. Prędkość światła. Najeźdźca wylądował o kilka minut świetlnych od drugiego Oceanu Wielkiego, ale atak opóźnił się o całe godziny. Słoneczna smuga powinna zostać wystrzelona, supertermiczny efekt laserowy musi rozprzestrzenić się wzdłuż plazmy, a na to wszystko trzeba czasu. Ofiara może jeszcze uciec. Lalkarz na pewno będzie chciał odnaleźć nieuszkodzony statek na hipernapęd. Zza odległych gałęzi docierała cicha muzyka. Wheek poszedł na swoją łódź. Louis wygrzebał trzeci korzeń z ognia. Rozciął go, potem naparł na końce, aby go otworzyć. Gorąca para i zapach całkiem podobny do słodkiego ziemniaka. Zastanawiał się, czy przypadkiem nie odnalazł dzikiego drzewa życia. Nieważne. W glebie nie byłoby dosyć talu; roślina nie wyżywiłaby wirusa, który wywoływał przemianę ewolucyjną; a ten z pewnością zginąłby podczas obróbki termicznej. Louis nie spieszył się z jedzeniem, a potem skierował się do wiklinowej chaty Sawur. Muzyka wydawała się głośniejsza. Była dziwna, pobrzmiewał w niej wiatr i dźwięk skrzypiec. Zatrzymał się przed chatą Sawur i nasłuchiwał. Muzyka ucichła. - Nie porozmawiasz z Mieszkańcem Sieci? - rozległ się głos. - Nie tej nocy - odpowiedział Louis. Głos należał do dziecka z drobną wadą wymowy. Tej nocy panowała mgła, ale noce na Pierścieniu były jasne, więc powinien coś widzieć, pomyślał Louis. - Pokażesz się? Jakaś zjawa wyłoniła się z niskich zarośli, blisko niego. Jej ciało pokrywały proste włosy. Wielkie, łopatowate zęby wyszczerzyły się w przesadnym uśmiechu. Długie ręce, wielkie dłonie; a w jednej z nich miniaturowa harfa. Prawdopodobnie ten ghul był samcem, ale odpowiedź skrywał kilt. Rzadkie włosy na twarzy, płaska klatka: dziecko, chłopiec albo dziewczyna. - Ładny kilt - powiedział Louis. - Ładny plecak. W całej dolinie rzeki Shenthy dzieła Tkaczy są podziwiane. Louis wiedział o tym: widywał dzieła Tkaczy dziesiątki mil w dół rzeki. - Chronicie w jakiś sposób Tkaczy? - zapytał. - Chro…? - Bronicie ich dobytku w nocy. - Tak, powstrzymujemy złodziei. - Ale nie płacą wam za normalne… hm… Zamiast odpowiedzieć - czy istniało słowo na usuwanie śmieci i pochówek? - dziecko dmuchnęło w uchwyt harfy, a palcami przebiegło po otworach, szarpiąc za struny. Zagrało melodię na tym dętoszarpanym instrumencie, a potem wyciągnęło go w jego stronę. - Jak to nazwiesz? - Nieślubne dziecko harfy i fujarki. Fujarfa? - W takim razie jestem Fujarfa - zdecydował ghul. - Jesteś Louis Wu? - Skąd… - Wiemy, że zagotowałeś ocean, wysoko w górze Łuku… - odparł Fujarfa. - Znikasz na czterdzieści jeden falanów i trafiamy na ciebie tutaj. - Fujarfo, wasz system porozumiewania się jest zadziwiający. Jak to robicie? - Louis nie spodziewał się odpowiedzi. Ghule miały swoje tajemnice. - To światło słońca i lustra - odparł Fujarfa. - Czy Mieszkaniec Sieci był kiedyś twoim przyjacielem? - Sprzymierzeńcem. Nie przyjacielem. To skomplikowane.

Spiczasta twarz hominida patrzyła badawczo na Louisa, który starał się ignorować woń oddechu padlinożercy. - Czy rozmawiałeś z ojcem? - zapytało dziecko. - Może. Ile masz lat? - Prawie czterdzieści falanów. Dziesięć lat. - Ile lat ma twój ojciec? - Sto pięćdziesiąt. - W falanach mam około tysiąc - powiedział Louis Wu. Zdecydował, że dziecko zbyt łatwo dało się zauważyć. Czyżby dla odwrócenia uwagi? Może jego ojciec podsłuchiwał? Wobec tego, jak to powiedzieć? I czy powinien? - Mieszkaniec Sieci - zaczął Louis - ten wielki kot, dwóch Budowniczych Miast i ja. Uratowaliśmy Łuk. Fujarfa nic nie odpowiedział. Niektórzy wędrowcy to wielcy kłamcy, pomyślał Louis. - Mieliśmy plan - mówił dalej. - Ale wtedy zginęłoby… kilka… zginęłoby dużo ludzi, których staraliśmy się ocalić. Jestem tak samo winny, jak był według mnie Mieszkaniec Sieci, i nienawidziłem go za to. Teraz widzę, że Mieszkaniec Sieci uratował wiele więcej, niż sobie wyobrażałem. - Wobec tego musisz mu podziękować. I przeprosić? - Zrobiłem to, Fujarfo. Słuchaj, porozmawiamy jeszcze kiedyś na pewno, ale mój gatunek potrzebuje snu. Jeżeli twój ojciec chce porozmawiać, to ghul na pewno mnie znajdzie. - Louis uklęknął, aby wejść do plecionej chaty. - Czy pozostał niemiły posmak? Louis zaśmiał się. Ghul na pewno wie, co to takiego zły smak! Ale ten głos z pewnością nie należał do Fujarfy. Cofnął się na zewnątrz. - Tak - odpowiedział. - A jednak, przełknąłeś to, co musiałeś. Teraz Mieszkaniec Sieci musi zdecydować. Wartościowe przymierze, naruszenie manier… masz tysiąc falanów? Ile falanów ma Mieszkaniec Sieci? - Nawet od samego zgadywania głowa mnie boli. Dziecko usiadło, krzyżując nogi i grało coś, tworząc tło do głosu, który dobiegał znikąd. - Żyjemy może około dwustu falanów - mówił dorosły głos. - Jeżeli twoje niezrozumienie kosztuje cię tylko czterdzieści lub pięćdziesiąt falanów, dla kogoś takiego jak ty na pewno warto naprawiać. - Och, Budowniczowie Miast byli uchodźcami, a zabijanie nie przeszkadza Chmee! Jednak nadal jestem winny. Zgodziłem się. Myślałem, że zabiliśmy wielu ludzi, żeby uratować pozostałych. - Raduj się. - Tak. - Nawet nie mógł poprosić ghula, aby rozważył te liczby. Żaden umysł nie potrafił ich ogarnąć. Świat Pierścienia zamieszkują hominidzi o zmiennej inteligencji, zajmują każdą ekologiczną niszę, jaką tylko można znaleźć. Bydło, wydry, nietoperze wampiry, hieny, jastrzębie… Około trzydziestu trylionów, z marginesem błędu większym od znanej przestrzeni. Możemy uratować większość z nich. Wygenerujemy słoneczną flarę i skierujemy na powierzchnię Pierścienia, aby przenieść podgrzane paliwo wodorowe do kilku zamontowanych na nowo silników wysokościowych na ścianach krawędzi. Stracimy tysiąc pięćset miliardów przez promieniowanie i ogień. I tak by zginęli. Uratujemy dwadzieścia razy więcej. Lecz zaawansowane, dające się dostosować programy lalkarza doskonale kontrolowały plazmowe dysze większe od całych światów. Zatylny nie zabił tysiąca pięciuset miliardów. Wcale nie. Lecz Louis Wu zgodził się na ich śmierć.

- Rejon centrum napraw - powiedział - był zarażony drzewem życia… rośliną, która zmienia hominidów w coś zupełnie odmiennego. Fujarfa twierdzi, że jesteś akurat we właściwym wieku, żeby zostać obrońcą. Jestem siedem razy starszy. Wirus w drzewie życia zabiłby starego Louisa Wu. Przysłałem więc Mieszkańca Sieci samego, aby doprowadził do ich śmierci. Inaczej widziałbym, ilu nie umarło. Zabrałem te wszystkie życia, a przeprosić mogłem jedynie, samemu umierając. - Ale żyjesz - powiedział ukryty głos. - Umieram. Z medpakietem na moich dyskach transportowych mógłbym co najwyżej przeżyć kolejny falan. W muzyce dziecka zabrzmiał fałszywy akord i zapadła cisza pośród nocy. Niemżas! Był długowieczny i odrzucił to, ale ci ludzie nigdy nie mieli wyboru. Jakież miał złe maniery? - I zrezygnowałeś z przyjaźni - powiedział dorosły. - Mieszkaniec Sieci w zasadzie nie ma przyjaciół. Umie się nieźle targować, a jego celem zawsze jest własne bezpieczeństwo. Zamierza żyć wiecznie, czegokolwiek to będzie wymagać. Wtedy to mi przeszkadzało. Teraz też. Czego to będzie wymagać? - Twego przymierza? Czy może coś od ciebie zyskać? - Przemieszczającą się parę rąk. Życie do zaryzykowania, które nie jest jego własnym. Drugą opinię. Może mi zaproponować kolejne sto dwadzieścia falanów życia. - I to było przerażające. - Czy mógłby to zrobić, powiedzmy, dla mnie? Zaproponować długowieczność ghulowi? - Nie. Jego systemy, programy leczące jego lub mnie, albo wielkiego kota, musiał zaprojektować i zbudować, zanim opuścił dom. Nie może tam wrócić. Uniemożliwiłem to. A gdyby mógł, to dlaczego nie miałby pozostać? Myślał dalej: Ma program do reperowania ludzi i program dla kzina. Dla ghula musiałby napisać nowy program. To już za wiele, ile kosztowałoby napisanie programu leczenia dla kolejnego gatunku? A gdyby Louis Wu poprosił go o uratowanie ghula, to potem Tkacza, Budowniczego Miast? Albo…? Niemożliwe. Ukryty ghul przyjął to… albo też myślał, że niektórzy podróżnicy są szaleni. Fujarfa znowu zaczął grać. - Kiedy pomyślałem, że zabiłem tylu ludzi… postanowiłem zestarzeć się i umrzeć w tradycyjny sposób. Jak ciężko mi z tym? Ludzie to robią, od kiedy są ludźmi. - Luweewu, oddałbym wszystko, żeby być o sto falanów młodszy. - Mieszkaniec Sieci może to dla mnie zrobić… dla mojego gatunku. Może to zrobić jeszcze raz, kiedy się zestarzeję. Żądając ode mnie czegokolwiek, co tylko zechce, za każdym razem. - Mógłbyś odmawiać za każdym razem. - Nie. To właśnie jest mój problem. - Louis spojrzał w ciemność. - Jak mam cię nazywać? Do muzyki na fujaro-harfie nagle dołączył basowy akompaniament. Louis słuchał przez chwilę. Instrument dęty? Nie potrafił odgadnąć kształtu. - Grajek - zdecydował. - Grajku, rozmowa z tobą była mi pomocna. - Powinniśmy pomówić o innych sprawach - O statkach i butach, o wosku uszczelniającym i… - Protektorach. Co heliograficzna siatka ghuli wiedziała o Protektorach? - Ależ jestem senny. Jutro wieczorem - powiedział Louis i wczołgał się do chaty, by spać.

Rozdział 12 Karmienie wampirów Tegger spodziewał się, że przezroczysta kopuła będzie jakimś przedziwnym mieszkaniem, ale nie była. Drzwi nie dawały się zamknąć w żaden sensowny sposób. Wnętrze było jednym wielkim pomieszczeniem, z klatką schodową o stopniach w koncentrycznych półkolach, zbyt dużą nawet dla Gigantów Traw. I stoły, z tuzin lekkich stołów na płozach. Co to takiego, zastanawiał się. Gdyby około setki hominidów usiadło na tych stopniach, miałyby piękny widok na miasto fabrykę i tereny za nim. Pokój konferencyjny? Postał chwilę, a potem ruszył dalej. Drzwi na górze schodów, przy ostatnim stopniu. Dalej ciemność. Tegger zapalił latarkę. Nie było to pomieszczenie mieszkalne. Pełne blatów, grubych drzwi z okienkami, za którymi widać było małe pudełka. Jak masz wątpliwości, pomyślał, to szukaj dalej. Trzy wielkie baseny z odpływem. Płaski, drewniany stół, teraz chybotliwy. Z setki haków zwisały metalowe misy i naczynia o długich rączkach. Za panelem, powyżej wysokości wzroku, Tegger znalazł coś znajomego: małe gałki połączone niewyraźnymi liniami pyłu. Zaczął zastępować te ścieżki paskami tkaniny Vali. Zapaliło się światło. Ułożył sześć kanałów; zyskał jedno światło. Jaką funkcję spełniały inne? Na tyłach było więcej drzwi. Tegger wziął latarkę i poszedł dalej. Magazyn: drzwi, szuflady i skrzynie. Pozostałości po dawnych zapachach były w zasadzie miłe. Rośliny. Nie pachniały jak żywność, ale to prawdopodobnie było jedzenie. Tegger przeszukał wyschnięte resztki roślinne, ale nie znalazł niczego do jedzenia nawet dla Giganta Traw. Siedzieli na tych półokrągłych schodach i jedli? Może. Tegger wrócił do oświetlonego pomieszczenia. Wydawało się cieplejsze… i wtedy oparł się o jeden z blatów. Czerwoni Pasterze nie krzyczą, kiedy się zranią. Tegger złapał za sparzone ramię. Potem, gdy dobrze się zastanowił, zaczął pluć na te płyty. Dwa razy plwocina zaskwierczała. Drzwiczki dwóch skrzyń były gorące w dotyku. Tegger był w jakimś zakładzie chemicznym. Może jakiś inny hominid zrozumiałby to lepiej od niego. * Szczyt Miasta tworzyła wielka, szeroka rura z przewężeniem niczym talia osy. Spiralne schody powiodły go aż do krawędzi. Tegger rozejrzał się dookoła niczym król. Teraz, gdy dotarł do najwyższego punktu w Mieście nagle objawiło mu się to, czego wcześniej nie zauważył. Wszystkie dachy były tego samego koloru! Płaskie, twarde prostokąty, wybrzuszone zbiorniki, wszystkie były koloru połyskliwej szarości. Na niektórych namalowano wąskie linie. Jedynym wyjątkiem były domy przy ulicy Schodów, gdzie płaszczyzny wypełniała ziemia, baseny i… tak… schody były połyskliwo szare. Lecz boki tych konstrukcji miały rozmaite kolory. Przemysłowe kształty nie były w zasadzie ozdobione, ale jedynie oznakowane. Tego pisma Tegger nie rozpoznawał, kanciaste, pochyle i nabazgrane. Proste obrazki. Starzy Budowniczowie Miast potrafili latać. Czemu więc też nie oznakować wierzchołków budynków? Chyba że ta szara powierzchnia miała… była… już prawie wiedział. Popracuj nad tym. Tymczasem stał na skraju olbrzymiego komina, wysokiego na dziesięć wysokości

człowieka i mniej więcej tak samo szerokiego. Tegger zajrzał do środka. Odór popiołu i chemikaliów był słaby. Dym z tak wielkiej spalarni mógł unosić się latami, zanim odpłynął, ale przynajmniej wpierw by się wzniósł! Rozdrażnieni sąsiedzi daliby się uspokoić. Z kolei, jak sąsiedzi dotarliby do unoszącego się w powietrzu centrum przemysłowego, aby złożyć skargę? Przez ćwierć dnia Tegger wchodził schodami i badał domy, a krążowniki nie poruszyły się. Valavirgillin musiała wybrać ten szczyt jako stanowisko obronne. Strażnicy poruszali się na skale, obserwując rzekę, obserwując Gniazdo Cienia i jego unoszący się dach. Tegger zrzucił poncho, aby odsłonić skórę wyjątkowego koloru. Na szczycie najwyższej wieży uniósł obie ręce i zamachał. Warvia, siło naszej miłości, i Valavirgillin! Dzięki skradzionemu przeze mnie materiałowi dotarłem aż tu. Tutaj czegoś dokonam. Na miarę swoich umiejętności! Czy go dojrzeli? Chyba nawet go sobie wskazywali… Co dalej? Miasto roztaczało się pod nim. Udało mu się znaleźć dok, aby się orientować na niego. Domy i schody uciekały w dół ulicą Krawędzi, po obu stronach zygzakowatej linii. Ta linia znajdowała się nieomal naprzeciw doków. Większości tego, co ujrzał, nadal nie rozumiał. A jednak… Cysterny. Szesnaście wielkich, cylindrycznych zbiorników, otwartych ku niebu, równo ustawionych dookoła miasta. Domyślał się, że zadaniem tych zbiorników było gromadzenie wody. Domy i kopuła potrzebowały wody. Lecz cysterny były puste, wszystkie. Jak baseny przy ulicy Schodów. Wszystkie puste. Po Upadku Miast mieszkańcy nie mieli jak zejść na dół. Na początku mieli rampę, ale kiedy pojawiły się wampiry, ta możliwość została wykluczona. Zostali odcięci. Potrzebowali wody. Była rzeka, muszą być pompy. Bo w jakim innym celu ustawiać fabrykę ponad rzeką? Jednak pompy najwyraźniej przestały działać, a deszcze nie nadeszły. Wtedy spuścili wodę w Mieście. Dlaczego to zrobili? Czyżby oszaleli? Szept znikł, a jego własny umysł nie wystarczał. Musiał w jakiś sposób sprowadzić na górę krążowniki. Tej nocy spał w kopule z oknami, na jednym ze stopni. Wydawało się to miejsce bezpiecznym, a widok był nadzwyczajny. * W nocy kilkaset wampirów wylało się falą z Gniazda Cienia, poszło w górę biegu Domostrowia i ruszyło dalej w góry. Gdy ostatnia krawędź słońca zniknęła, ich liczba sięgała tysięcy. Ludzie Vali reagowali w przeróżny sposób na taką liczbę wampirów przechodzących w takiej bliskości. Vala nagle uwiadomiła sobie, że nie może w nocy skorzystać ze strażników Gigantów Traw. Każdy widział ich odwagę, ale każdy też mógł wywąchać ich strach… Poza Beedjem. Jak wyszkolili dobrze zapowiadającego się Thurla? Czy ona też mogła z tego skorzystać? Wysłała resztę spać i od tej pory polegała na własnych ludziach i ghulach. Pomimo frustracji, sporo uczyli się o wampirach. Druga noc dobiegała końca; a teraz, w strugach deszczu, pod czarnym dachem chmur, wampiry wracały do domu. Ich liczba była nieco przerzedzona, powiedział Harfster, i miały kilkudziesięciu jeńców. Gdy wychodziły, były bardziej kłótliwe. Ghule opowiadały o budowlach w Gnieździe Cienia. Były tam chaty albo magazyny. Wiele z nich rozpadło się. Pośrodku rzeki stało coś wielkiego jak góra. Ghule nie potrafiły dojrzeć szczytu; kąt był zbyt ostry. Nie wiedziały też, jak dostać się na górę, poza spiralną rampą.

Na bakburcie, w kierunku przeciwnym do obrotu w stosunku do Gniazda Cienia, było śmietnisko, góra śmieci. Musiała narastać przez całe wieki, góra ciał wampirów i jeńców, aż nawet Vala dostrzegła ją, kiedy ją jej wskazano. Znajdowała się zbyt blisko Gniazda Cienia, aby ghule mogły z niej korzystać. Pod unoszącą się fabryką nie było miejsca wolnego od wampirów. Teraz, w pełnym świetle dnia, procesja wampirów zmalała do wąskiej strużki. - Kiedy ich ruch ustanie, wracamy do rzeki - zdecydowała Vala. - Musimy się wyspać - powiedział Harfster. - Wiem. Wy zostaniecie tutaj. - Czas najwyższy, abyśmy się wykąpali. Będziemy spać pod daszkiem. Zbudźcie nas nad rzeką. * Valavirgillin zjechała krążownikiem na brzeg rzeki. Nie było sposobu, by ukryć coś tak dużego, więc nawet nie próbowała. Przez gwałtowny deszcz prześwitywało od czasu do czasu dzienne światło. Gniazdo Cienia górowało przed nimi, było zbyt blisko. Nikt z jej towarzyszy nic nie widział w ciemnościach pod pradawnym kadłubem; ale kiedy czarne chmury nadciągnęły, tworząc pokrywę nad ziemią, Vala dostrzegła ruch na krawędzi cienia. Jakieś wampiry były aktywne. Było południe. Valavirgillin bacznie obserwowała pogodę. Jeżeli zrobi się zbyt ciemno, wampiry wyjdą polować. Przekrzywiona płaszczyzna majaczyła w leniwej, brązowej wodzie. Wyglądało na to, że trudno do niej dotrzeć. Wampiry zdawały się trzymać w bezpiecznej odległości. Vala zeszła na rzeczny muł. W znacznej odległości wynurzyły się dwie czarne głowy i podpłynęły do nich. Najlepiej było przedstawiać się kilkakrotnie obcym, którzy mogli nie rozróżniać osobników. - Jestem Valavirgillin… - Rooballabl, Fudghabladl. Rzeka jest tu płytka. Wasz krążownik może bezpiecznie wjechać aż na wyspę. Tam będzie trudniej was zaatakować. - …Warvia, Manack, Beedj. - Barok i Waast obsługiwali działo. - Nie planujemy tu zostać. Roobla, coś tu się działo zeszłej nocy… - Ten czerwony towarzysz, którego kazałaś nam szukać… widzieliśmy go. Nie mogliśmy podejść zbyt blisko, ale widzieliśmy, jak walczył i jak poleciał w niebo. Fudghabladl mówi, że miał towarzysza. Ja nie widziałem… - Towarzysza? - Warvia wybuchnęła. - Gdzie Tegger znalazł towarzysza? Czy to był wampir? - Nie widziałem towarzysza, żadnego rodzaju. Fudghabladla zawodzi wzrok. Tegger rozmawiał ze sobą od czasu do czasu. Przyszedł przyjrzeć się tej przekrzywionej maszynie latającej. Skoczyła na niego szóstka wampirów. Nie umizgiwały się, tylko od razu zaatakowały. Rooballabl był najwyraźniej rozdrażniony, jakby wampiry złamały jakąś zwyczajową zasadę. Vala skinęła głową. Warto wiedzieć. Poza tym Rzeczni Ludzie nie widzieli więcej niż Warvia z krążowników. Kiedy opowieść dobiegła końca, Warvia zapytała: - Jesteście tu bezpieczni? - Zdaje się, że tak. Poza tym się uczymy. Wiecie, że w Gnieździe Cienia żyją jeńcy? - Widzieliśmy, jak prowadzili jeńców przez przełęcz - odparła Warvia. - Niektórzy wędrują wolno - wyjaśniał Rooballabl. - Nie zbliżaliśmy się do nich, ale obserwowaliśmy. Nigdy nie było ich luzem więcej jak dwóch, trzech. - Jakich gatunków? - Dwoje dużych poszło jeść rzeczną trawę, a potem wróciło do cienia. Zdaje się, że to Giganci Traw. Wiele wampirów przyszło ich spotkać. Wampiry walczyły. Niektóre uciekły, a reszta karmiła się

Gigantami. Olbrzymy nie przeżyły. Ale widzieliśmy Farmerów z rejonu Spin Delty, jak wyrywali korzenie, gotowali je i jedli, i wrócili cali. To mówił Fudghabladl, potem Rooballabl pospiesznie przetłumaczył. - Fudghabladl obserwował czerwonoskórą kobietę. Pół dnia spędziła na polowaniu, ale bez rezultatów. Nie miała cierpliwości. Ciągle wracała do cienia i swojego wampira. On znowu ją wysyłał. Pod koniec dnia złapała kozinka, jak pił wodę, skoczyła na niego i złamała mu kark. Zaciągnęła go do cienia. Troje wampirów przegoniło resztę. Ta trójka wpierw wypiła krew zwierzęcia, potem robili rishathrę z Czerwoną, wreszcie kobieta zjadła trochę kozinka. Była bardzo głodna. Vala starała się nie dostrzegać wściekłości i wstydu, jakie malowały się na twarzy Warvii. - Widziałeś kogoś z mojego gatunku? - zapytała Rooballabla. Rzeczni Ludzie coś między sobą trajkotali. - Jedną, młodą kobietę, strzegł jej wampir, samiec. Valavirgillin, jak tobie się powiodło? - Widzieliśmy Teggera, machał do nas. Jest na górze, żyje i działa. Nadal nie wiem, jak moglibyśmy dostać się do niego. Nie wiem, co innego możemy zrobić. - Czego się spodziewałaś? Warvia nieomal warknęła: - Ghule miały plan. Ta rampa, której potrzebują, nie schodzi do samego dołu. Vala spodziewała się złośliwych komentarzy z ładowni, ale Ludzie Nocy zachowali spokój. - Kiedyś musiała sięgać - zauważył Rooballabl. - Bo do czego innego mogłaby służyć? Kiedy miasto działało, latały transportowce, ale naziemne pojazdy musiały być tańsze, i na pewno niektóre towary były zbyt ciężkie do transportu powietrznego. - Zdaje się, że wampiry pojawiły się za sprawą Upadku Miast - powiedziała Vala. - Jak? - zapytał Beedj. Valavirgillin, wpatrując się w zamglony zarys Gniazda Cienia, popuściła wodze fantazji. - Taki ośrodek przemysłu nie mógł pozwolić, by wampiry gnieździły się w ich piwnicy. Więc w jakiś sposób odganiali wampiry, ale kiedy miasta upadły, straszak przestał działać. Wampiry szukały cienia. Sprowadziły się tu. Pewnej nocy weszły po rampie, następnej uchodźcy podnieśli rampę. - W jaki sposób? - znowu zapytał Beedj. Vala wzruszyła ramionami. Głos Rooballabla brzmiał jak bąble wydostające się z błota: - Zapytaj raczej: dlaczego? Zbudowali olbrzymią, wiszącą drogę do transportu ładunków zbyt dużych nawet dla wielkiego, latającego dysku. Po co ktoś miałby to budować, by to unieść? Taki… pionowy most… byłby trudny do zbudowania i łatwy do zniszczenia, gdyby miał się unieść. Chyba co nieco znamy się na masie i ciężarze. Rooballabl miał rację, a Vala była poirytowana. - Nie znam odpowiedzi. A co powiecie na wojnę między ludźmi, którzy umieją latać a tymi, którzy nie umieją? Chcielibyście móc podciągnąć most. Załoga spojrzała po sobie. - Czy macie jakieś zapiski na temat takiej wojny? - zapytał Beedj. Nikt nie odpowiedział. - To może jakieś plotki? - Daj spokój - ucięła Vala. - Po co budować rampę, aby ją unosić? - zapytał Manack. - Jak się coś takiego umie, to dlaczego po prostu nie unieść trochę całego miasta? - Mimo że był obcym, zauważył, że Vala drgnęła na te słowa i dodał: - Nieważne. * Niebo było czarne i lał się z niego deszcz, kiedy Tegger wszedł w cień.

Zapalił pochodnię, ale światło nie sięgało daleko. Oświetlało niewyraźny krąg drogi schodzącej w dół. Tegger schodził w rozszalały deszcz. Podszedł ostrożnie do prawej krawędzi, gdzie natrafił na krawężnik sięgający mu do żeber. Spojrzał za niego, ale nic nie zobaczył. Musiały go dostrzec. Mogły nie lubić pochodni, ale ona z pewnością czyniła go widocznym. Miał przy sobie jeszcze takich dziewięć. Co by się stało, gdyby spuścił tam jedną? Wychylił się daleko za krawężnik i cisnął pochodnię na pętlę drogi poniżej. Patrzył uważnie, aby mieć pewność, że nadal się pali, potem zszedł trochę niżej po rampie. Zrobił więcej niż pełen obrót. Teraz czekał, aż wzrok mu przywyknie do ciemności. Te wonie przypominały mu o nocach, które on i inni spędzili na czekaniu na rozmowy z ghulami. Odgłosy były takie same jak w namiocie Thurla w nocy: domowe dźwięki, szepty, nagłe kłótnie, wszystko w obcym języku, wszystko ponad dźwiękiem przypominającym wodospad. To, co sobie wyobrażał tam w dole, musi być gorsze od rzeczywistości… Tegger wpatrywał się w ciemności. Dół spiralnej rampy znajdował się wysoko nad ziemią. Coś w środku mówiło mu, że to śmieszne. Widział blade, trójkątne twarze, które spoglądały ku górze i to też było śmieszne. Tegger zaczął chichotać. Głęboko w cieniu woda płynęła pionową strugą, wodospadem olbrzymich rozmiarów. Cały deszcz spadający na Miasto, zalewał jakąś wielką, czarną masę, a stamtąd wpadał do Domostrowia. Tegger znajdował się na skraju Miasta. Wodospad musi być blisko centrum, ale ryk był głośny nawet tutaj. Wlewał się do jakiejś szerokiej, przedziwnej konstrukcji, a z niej poprzez ciąg mniejszych wodospadów i strumieni do Domostrowia. Tegger niewiele widział, tylko samą czerń, ale… tu była fontanna takich rozmiarów, jakie jedynie starożytni Budowniczowie Miast mogliby rozważyć. Domostrowie opływało fontannę z obu stron. Tutaj opasane było betonowym brzegiem. Tam, gdzie beton się kończył, obok stanowiska Teggera, było bystrze. Woda spływająca z Miasta, nadawała prędkości Domostrowiu i wyżłobiła głęboki kanion. W poświacie dziennego światła widać było jedynie jego ściany wokół skraju Miasta. I oczywiście wszędzie były wampiry. Większość z nich spała, skupiona w rodzinne grupki. Zaraz, to Ludzie Maszyn, zdaje się. Trudno powiedzieć w ciemnościach. Kobieta, pomimo wąsów; miała piersi. Była bez ubrania. Otaczały ją kręgiem wampiry. Teggerowi wydawało się, że chronią ją przed innymi wampirami: przed złodziejami. Cztery dorosłych rozmiarów, dwa na tyle małe, by uznać je za dzieci, i niemowlę w ramionach kobiety: dosyć, by ją ochronić. Ludzie Maszyn zostali pojmani podczas ataków na Thurla. Tegger nadal się im przyglądał. Dziecko przebudziło się i zaczęło ssać. Kobieta ocknęła się. Podała dziecko kobiecie Czerwonych. Och, Czerwona przystawiła je do szyi! Tegger osunął się na krawężnik pośród ciemności. Nie jadł od jakiegoś czasu, ale mięso ze starego ptaka i tak miał ochotę zwrócić. Dlaczego wampiry gromadziły jeńców? Jak wampiry karmiły swoje dzieci? Tegger nie chciał wiedzieć więcej. Czasami sztuka polega na odłożeniu problemu. Tegger prawie dotarł do światła nad nim, kiedy nagle ogarnął to wszystko swoim umysłem. Woda. Rampa. Światła. Wampiry w dole, osaczeni Budowniczowie Miast w górze. Krążowniki! Musiał dowiedzieć się więcej, ale wiedział, co musi zrobić teraz. I później… ostatecznie przydałaby mu się pomoc.

* W całej unoszącej się przemysłowej budowli zapalały się światła, Valavirgillin cierpiała z braku snu. Zaraz poszuka łóżka. Ale one były takie śliczne. Świadomość jej uciekła. W górach jedzenie kończyło się. Brakowało trawy; zwierzyny też, a do tego łatwo się płoszyła. Pokłośnikom starczało jedzenia. Lud Rzeczny znajdował ryby, dosyć, by móc się podzielić z innymi. Krążownik numer jeden przywiózł z powrotem pełne kosze. Rybą najedzą się wszyscy poza ghulami i Gigantami Traw. Ludzie Maszyn będą potrzebowali czegoś więcej, lecz jeszcze nie teraz. Kilka wampirów polowało wokół sterty śmieci w Gnieździe Cienia. Muszą być głodne, pomyślała Vala, ale jednak udawało im się coś znaleźć. Warvia donosiła o padlinożercach, których żaden Czerwony nigdy wcześniej nie widział. Może ghule mordowały konkurencję, gdzie tylko mogły. Fudghabladl opowiedział, że kiedyś wtaczali ciała do Domostrowia. Wtedy musiało być mniej wampirów. Teraz składały je z dala od rzeki. Po te zwłoki przychodzili padlinożercy, a głodujące wampiry polowały na nich, aby dostać krew. Krążowniki po raz kolejny zaparkowano tyłem do siebie. Strażnicy stanęli na warcie. Wampiry zignorowały ich pierwszej nocy. Mieli cały dzień, aby nas obserwować. Tak samo jak my ich obserwowaliśmy. Za dzień lub dwa skończy się zgromadzona trawa. Olbrzymy będą musiały żerować na nizinach, jedynie za dnia, ze strażami. Ghule też mogą znaleźć pożywienie. Jeńcy wampirów muszą zginąć podczas wędrówki do domu. Przemówiła Żałobna Tuba: - Energia nie popłynie bez pewnych niezwykłych materiałów. Valavirgillin nie podskoczyła, nie rozglądała się. - Wiem - powiedziała. - Niezwykłych. Jakieś przewody musiały przetrwać Upadek Miast albo wrócić później pod Łuk. Gdzie Czerwony Pasterz mógłby je znaleźć? - Chyba w moim plecaku - odparła Valavirgillin. Ghule znają wszystkie tajemnice. -Teggerowi się poszczęściło. Mógł zginąć nad rzeką. - Tak. W ciszy odezwała się Valavirgillin: - Louis Wu zostawił mi zapas… to długa nazwa… nadprzewodnika. Przehandlowałam go rodzinom Budowniczych z unoszącego się miasta. Użyli go do naprawy świateł i skraplaczy wody. I tak stałam się bogata. Wzięłam za partnera Tarablilliasta. Urodziłam troje dzieci. Zainwestowałam w projekt, żeby zrobić to, co opisał Louis Wu. Plastik. Tarablilliast nigdy nie krytykował mnie za stratę pieniędzy. Nigdy, tylko jeden raz, jak sobie przypomniała. - W końcu to był mój majątek. On wniósł do związku mało. - Ten plastik. - Wymowa Żałobnej Tuby była dokładną imitacją akcentu Valavirgillin. - Czy w naszych językach jest tego odpowiednik? - Chyba nie. Louis opisał materiał, który można zrobić z paskudnych osadów po produkcji paliwa. Jest bezwonny. Można mu nadać dowolny kształt. Pokazał mi parę rzeczy zrobionych z plastiku. Reszty mogłam się tylko domyślać. - Laboratoria Tarbavala uzyskały wyniki… odpowiedzi… nic, co możemy sprzedać. Tarb i nasi rodzice opiekują się naszymi dziećmi, kiedy ja staram się o pieniądze, żeby nasze przedsięwzięcia toczyły się dalej. Myślałam, że ekspedycja handlowa przysłuży mi się. Nakłanianie kultur hominidów, aby produkowały alkohol, wymaga hojności. Naczelna wartość wynikająca z tego to handel. - Jak długo ciebie nie było?

- Prawie dziesięć falanów. - Zbyt długo? - Nie wiem. Byłam w związku. Tarb nigdy tego się nie domagał. - Vala potrząsnęła głową. - Muszę iść spać. - Będę czuwał.

Rozdział 13 Prawo Sawur Miasto Tkaczy, rok 2892 Kiedy Louis się obudził, był sam, na dodatek głodny. Wciągnął kombinezon i ruszył przez szeleszczące zarośla. Wioska była pusta. W popiele po ognisku z zeszłej nocy tlił się jeszcze żar. Znalazł ostatni ze swoich korzeni i rozciął go. Przypominał oberżynę. Całkiem niezłe śniadanie. Słońce wzeszło, ale wydawało się, że zaraz będzie południe, jakby zmarnował pół dnia. Wsiadł na swój dysk transportowy i wzniósł się, aby się rozejrzeć. Znaleźli się, nagle widoczni: Sawur ciągnąca za sobą jak kometa ogon dzieci przez zakole w górę rzeki. Dogonił ich jak opuszczali zakole, zostawił pojazd i dołączył do szeregu. Szli wzdłuż rzeki. Louis narysował dla nich mapy Świata Pierścienia i opowiedział o jego budowniczych, wieku i losie, i starał się przekazać, które części pozostawały w sferze domysłów. Narysował toroidy nadprzewodnikowe, które znaleźli zamontowane na maszynach latających Budowniczych: silniki odrzutowe Bussarda zdjęte z zamocowań na ścianie krawędziowej. Nie mówił, ile kosztowało napędzanie pozostałych. Niektórych chłopców brakowało. Teraz wrócili. Znaleźli setki ptasich gniazd w rozgałęzieniach drzew. Całe stado uciekło, a Louis i Sawur podążyli za nimi powoli. - Zupełnie nie mogę zorientować się, kiedy sypiasz. - Zeszłej nocy rozmawiałem długo z kimś, kogo może w ogóle nie znasz. - Z Ludźmi Nocy? Mówi się, że wiedzą wszystko i rządzą wszystkim pod Łukiem. Należą do nich martwi. Louis, przyjmowaliśmy gości, którzy rozmawiają z takim ludem, ale dlaczego ty? - Rozmawiam ze wszystkimi - przyznał Louis. - Sawur, podobało mi się. Mogłem się czegoś nauczyć. Zdaje się, że dziecko chciało porozmawiać, a ojciec nie poruszał się wystarczająco szybko, aby je zatrzymać. Wtedy Grajek zdradził mi więcej, niż chciał, więc teraz już prawie wiem, w jaki sposób imperium porozumiewa się na całym wielkim obszarze Łuku. Sawur opadła szczęka. Louis dodał pospiesznie: - To nie jest mój sekret, abym go zdradzał, Sawur, nawet gdybym go znał. Oni mają problemy, ja mam problemy… - A masz - rzuciła ostro. - Nie obudziłeś się dziś rano, ale rozmawiałeś ze swoimi snami. Co cię dręczy, Louis? Prawie weszli w rzucone przez dzieci małe siatki. Dzieci podkradły się do zagajnika, otoczyły go. Siatki poszły w ruch. W ciągu godziny złapały niesamowitą liczbę ptaków wielkości gołębia. Tkacze najwyraźniej wcale nie interesowali się jajkami, ale Louis zebrał ich tuzin. Wyglądały jak gładki plastik, i takie też były w dotyku, jak cebulkowate szklanice do picia, tylko pozbawione dzióbka. Warto spróbować. Po południu wrócili do wioski. Kiedy dzieci skubały ptaki, Louis i Sawur odeszli na bok. Usiedli na płaskim kamieniu i obserwowali starszych Tkaczy, jak rozniecali ognisko. - Co gnębi nauczyciela? - znowu zapytała Sawur. Louis zaśmiał się. Nauczycieli nic nie gnębi? Ale jak to wyjaśnić Tkaczowi? - Zrobiłem z siebie durnia… dawno temu. Mieszkaniec Sieci potrzebował pewnie cztery albo pięć falanów, aby uświadomić sobie, jak jestem głupi, dlaczego Louis Wu z nim nie rozmawia. Teraz jednak

rozmawiamy. Mieszkaniec Sieci pochwycił mnie i Chince, chciał z nas zrobić sługi. Wielce naganne, ale za taką kradzież płaci podarunkami. Ma ziarna, które się żuje, a wtedy stary hominid albo kzin, staje się na powrót młody. Sawur zagryzła wargę. - Hm. Może to zrobić. Ale czy zrobi? - Za coś cennego. I ma urządzenie, kabinę medyczną, która leczy poważne skaleczenia, rany i brakujące członki. Urządzenie naprawi uszkodzenia, z którymi nie poradzi sobie nawet utrwalacz. Sawur, odbudowanie człowieka wymaga najbardziej zaawansowanych technik medycznych. Jeżeli uczyni mnie młodym, to chyba też może nakłonić mnie do posłuszeństwa. Obaj, Chmee i ja byliśmy marnymi niewolnikami. Lalkarz może uczynić mnie lepszym sługą. Wręcz idealnym. Aż do samego końca miałem wymówkę, żeby unikać tych maszyn. Teraz nie mam. - Czy te maszyny dopadły cię wcześniej? - zapytała Sawur. To było dobre pytanie. - Hibernował mnie na dwa lata. Może wykonywał na mnie jakieś zabiegi. Mógł zrobić, co zechciał. - Ale nie zrobił. - Raczej nie. Nie odczuwam żadnych zmian. Sawur milczała. Louis zaśmiał się nagle, obrócił się i przytulił ją. - Nieważne. Rozwaliłem mu silnik z hipernapędem! Nie może wrócić do gwiazd i dlatego musiał uratować Łuk. Jeżeli zrobił ze mnie sługę, to niesfornego. Sawur spojrzała na niego i zaśmiała się głośno. - Ale Louis, sam siebie też uwięziłeś! - Złożyłem obietnicę. - Valavirgillin z Ludu Maszyn. - Powiedziałem, że uratuję Świat Pierścienia albo sam zginę. Sawur milczała. - On myślał, że mam cybermózg. - Louis zauważył przerwę w tłumaczeniu translatora: cybermózg nie miał odpowiednika w języku Sawur. - Myślał, że zrobię wszystko, o co poprosi, przepuszczając prąd elektryczny przez ośrodek przyjemności w moim mózgu… to jakby Tkaczka mogła sprzedać swoją wolność za, powiedzmy, alkohol? Nie wiedział, że byłem w stanie odrzucić to uzależnienie. Teraz już wie. - Więc - odparła Sawur - co będzie, jak uczyni cię młodym i posłusznym? A co, jeśli ty pierwszy zdecydujesz, że będziesz ignorował jego polecenia? - On może się rozmyślić. - Ach. Louis zastanawiał się przez chwilę. W końcu powiedział: - Jestem bystry i chętny do współpracy, a Mieszkaniec Sieci wie, że gdyby uczynił mnie lepszym służącym, mógłbym stać się głupi i powolny. Mogę sobie wmówić, że głupio by zrobił, gdyby chciał mnie mocno zmienić. To piekielnie kuszące. Obawiam się, że w to uwierzę, Sawur. - A dotrzyma danej tobie obietnicy? Kolejne dobre pytanie. Nessus, odrzucony przez jego własny gatunek… Nessus, szalony lalkarz zażądał, aby Zatylny z nim kopulował, jeżeli wróci ze Świata Pierścienia. Zatylny zgodził się. I dotrzymał umowy. Ale to był targ między równymi… nie, nie był. Nessus został uznany za szalonego, szalonego od dawna. W całym znanym kosmosie lalkarze utrzymywali kontakty z przeróżnymi gatunkami. Zapomniał o obecności Sawur i aż podskoczył, kiedy się odezwała:

- Dałeś mi moją młodość, ale i skradniesz ją, jeżeli uwierzę w twój szalony sen. Ale powiem ci jedno - mówiła ostrym głosem: - Im jestem starsza, tym więcej bym oddała, aby być znowu młoda. Jeżeli nie zamierzasz już układać się z Mieszkańcem Sieci, to jedno. Jeżeli tak, to na pewno nie masz ochoty czekać, aż będziesz stary i chory. Wiedział dobrze, że ma cholerną rację. * Tej nocy Żeglarze ugotowali rybę, natomiast Louis jajka i rzeczne wodorosty, które uznał za jadalne i poszli odpocząć pod klifem. Louis rozglądał się za Grajkiem w zaroślach. Nie było śladu ghula, ale na pewno ich nasłuchiwał. Unoszący się w powietrzu w oddali park przemysłowy był wymarły, kiedy Louis widział go ostatni raz. Teraz w oku sieci lalkarza można było dostrzec, że jaśnieje od świateł. - Masz mnie - Louis rzucił na wiatr. - Muszę wiedzieć, jak to się stało. Obraz drgnął…

Rozdział 14 Inwazja Ostre kły spoczęły na jej nadgarstku. - Żałobna Tuba? - wyszeptała. - Harfster. Moja partnerka budzi innych. Valavirgillin, musisz to zobaczyć. Wydawało się jej, że ledwo zamknęła oczy. Vala wygrzebała się spod koca. Nie powiedziała: „Lepiej, żeby to było ważne”. Inne gatunki miały swoje priorytety; kupcy musieli ich się nauczyć. Czarna noc i deszcz. Gniazdo Cienia stało się teraz rozmazaną konstelacją. Harfster wrócił do krążownika. Waast i Beedj byli nieobecni, Barok zapytał: - O co chodzi, Szefowo? - Nic nie widzę. Warvia podeszła do nich. - Tam jest ciemno, Valavirgillin. - Widzę. - Rampa. Vala, naprawdę jej nie widzisz? To nie jest zwykła rampa. Całe miasto nieco osiadło. Flup, Manack miał rację! Pasażerowie z drugiego krążownika wyszli wszyscy naraz, rozgadani. Nie widzieli więcej niż Vala. Jednak Harfster u boku Warvii mówił: - To nie nasza wyobraźnia. Wampiry próbują doskoczyć do rampy. Nadal jest dla nich zbyt wysoko… - Jeszcze parę oddechów i dosięgną jej. - To Tegger! - krzyknęła Warvia. - On to zrobił! - Ale wtedy wszystkie wampiry wejdą po rampie! - Vala zastanawiała się, czy to się dzieje naprawdę. Nikt nie widział odmiany, jedynie Warvia i ghule, a nawet one nie twierdziły, że rampa jest niżej. - Do wozu! - ryknęła Valavirgillin. - Jak ktoś nie wsiądzie, to zostanie tu na zawsze! Do wozów i pełna gotowość bojowa! Jedziemy w górę! Tegger leżał na brzuchu, spoglądając ponad krawędzią doku. Nie widział zbyt wielu wampirów. Ten teren nie sprzyjał polowaniu. Ich jedynym łupem byli osamotnieni więźniowie w cieniu. Polowało tam kilku wygłodniałych samotników, wampirów zdesperowanych na tyle, by łapać zwierzynę do pułapek i wysysać jej krew. Na dole było ciemno, a na dodatek deszcz zamazywał widok, lecz to z pewnością były krążowniki. Toczyły się powoli. Wielkie koła mieliły błoto i piasek. Na pierwszy pojazd rzuciły się jednocześnie cztery wampiry, i szybko wspięły się na ławkę kierowcy. Pokłośnicy zeskoczyli z wieżyczki, z ręcznikami na ustach, z mieczami w dłoniach. Długa maczuga Parooma trafiła jednego w powietrzu… Po plecach Teggera przebiegł lekki dreszcz. Na to właśnie czekał. Większość dnia spędził na poszukiwaniu paneli z obwodami, otwieraniu ich i sprawdzaniu, do czego służyły. Nauczył się rozpoznawać typ panelu, który kontrolował błyskawice. Już zdążył poumieszczać fragmenty materiału Vali. Przesunął dwa przełączniki i dok rozświetlił się jak za dnia. Tegger, z mocno zaciśniętymi powiekami, odnajdywał po omacku drogę ulicą Rampy i dalej pośród ciemności. Zatrzymał się na moment, aby oczy znowu przywykły mu do mroku. Potem obejrzał się. Poczuł wstrząs, kiedy rampa dotknęła dna. Wampiry pokonywały kolejne pętle rampy. Nie było ich wiele. Może wyczuły, jak niewiele tu na nich czeka: jeden mały, samotny Czerwony Pasterz i żadnej innej zwierzyny. Tegger cierpliwie zabrał się za zapalanie pochodni. Kiedy się zajęła, odłożył ją na bok i spojrzał

w dół. Około trzydziestu młodych dorosłych i podrostków wspinało się ku niemu bez większego pośpiechu. Co sobie myśleli? Oto droga, gdzie żadnej drogi nie było, nie było też woni zwierzyny. Iść nią, ale lepiej nie być pierwszym. Światło, ale boli… Zbierali się na niższym poziomie, zasłaniając twarze rękami. Tegger zastanawiał się, czy powstrzymają ich światła doków. Odór uderzył go w twarz. Refleks podpowiadał mu: zrób coś! Refleks ponaglał go, ale on nie mógł. Nie mógł. Zatoczył pochodnią okrąg wokół głowy i cisnął ognistą kulę na niższy poziom. Wszystkie blade twarze uchyliły się. Większość wampirów zbiegała z powrotem po rampie. Kilku znalazło się w pułapce między pochodnią a światłami doków. Tegger uciekł. Na skraju doku wychylił się nad otwartą przestrzenią i łapczywie wciągał w płuca hausty czystego powietrza. Krążowniki były już blisko, dwieście lub trzysta oddechów. Nękały je wampiry, coraz więcej. Wojownicy stali na bocznych półkach. Pokłośnicy dźgali włóczniami między wielkimi jak słupy nogami Gigantów Traw, gdy sami olbrzymi strzelali z kusz do bardziej odległych celów. Tegger wychwytywał poprzez szum rzeki duet ghuli grających na wieżyczkach dział. Czemu nie strzelali z dział? Czy Valavirgillin nakazała ciszę, by zbyt wcześnie nie ostrzegać gniazda? Jednak liczba wampirów wciąż rosła; gniazdo zbierało się do inwazji. Rzeka wpływała w ciemność, a krążowniki podążały za jej biegiem. Ciemność w dole. Czarna jak grzech. Wampiry dobrze w niej widziały. Ghule na ławkach sterujących mogły wykrzykiwać wskazówki, ale reszta będzie ślepa. Mógł coś zrobić. Musiał zebrać się na odwagę. I będzie mu potrzebny miecz. * Valavirgillin jedną ręką trzymała ster, a drugą broń. Barok jechał z nią na ławce, odwrócony twarzą do tyłu. Vala wdychała por pieprzowy przez ręcznik. Thurl miał rację od samego początku; zioła lepiej się sprawdzały niż paliwo. Nagle wyskoczyła jakaś biała twarz i Vala wystrzeliła oburącz, i schwyciła na nowo ster, zanim krążownik zdążył skręcić. Działa zaczęły strzelać. Barok zabrał jej pistolet i podał inny, naładowany. Hałas zniechęcał wampiry, gdy krążowniki toczyły się w ciemność. Unosząca się fabryka jaśniała nad nią niczym konstelacja. Vala widziała niewiele pod jej krawędzią, ale wiedziała, gdzie jest rampa, i tam się kierowała. Jak bardzo odwiedzie to wampiry od walki, skoro teraz tylko one mogły widzieć? Vala wjeżdżała w ciemność cienia śmierdzącą niczym wszystkie groby pod Łukiem. Obrzydzenie powinno pomóc jej w obronie, ale nie pomagało. Nie pomagało. Jak zawsze, prawdziwym wrogiem była rosnąca chęć, by kopulować w samym środku bitwy. Harfster przerwał swą przedziwną muzykę, aby krzyknąć: - Szefowo! W lewo! W lewo, a potem ostro w prawo i na rampę. Vala, wampiry na rampie! Vala skręciła odruchowo w lewo, w ciemność. Krążowniki jechały swoją drogą. Cienie, z którymi walczyli, były dziećmi, pokaleczonymi i niepewnymi, starcami, ciężarnymi: tymi, którzy nie odeszli z myśliwymi. W środku nocy mieli wszystkie zmysły wyostrzone. Vala zastanawiała się, czy nie poczekać do świtu. Lecz ze świtem wrócą myśliwi, wyczerpani, ale liczni i silni, a na walce z tymi zejdzie jej pół nocy, by dotrzeć do Teggera. Przed nią, w oddali, spadały meteory. Wampiry czekały przyczajone, między Valą a rampą, z piskiem i wrzaskiem usuwając się im z drogi.

Spadały ogniste kule - pochodnie - w większości zaraz gasły, lecz kilka paliło się. Prezenty od Teggera. Vala dotarła na rampę, a zaraz za nią drugi krążownik; ze wszystkich stron napierały wampiry. Jeden wskoczył na ławkę. Vala zestrzeliła go i odłożyła pistolet. Ryknęło działo: ognisty wiatr niosąc żwir oczyścił rampę przed nią. Nagle za nią zapłonęło światło, jakby słońce spadło z Łuku. W przerażającej łunie wampiry zasłoniły oczy i zamarły jak kwoki na jajkach. Wszędzie dookoła dudniły działa i świszczały cięciwy. Ławka zatrzęsła się. Vala walczyła z wampirzą wonią, która doprowadzała ją do szaleństwa, a do obrony miała jedynie nie naładowany pistolet. Spojrzała na nią wykrzywiona twarz kogoś z Ludzi Maszyn. Foranayeedli, całkowicie oszalała, czterema kończynami i zębami wczepiła się w ławkę. Vala prowadziła pojazd dalej. Ciągle po spirali. Jakiś cień na tle światła dawał znaki, wymachując rękami. W jednej trzymał miecz. Vala wjechała w światło. Czerwony Tegger nagi: dlaczego? - zszedł na bok, aby przepuścić krążowniki. Zobaczyła, jak Warvia zeskoczyła z pojazdu. Od impetu, z jakim wpadła na Teggera, miecz wypadł mu z ręki. Za nim poleciała tunika Warvii. Vali niepotrzebne były okrzyki towarzyszy: nadszedł czas świętowania, czas rishathry. Ktoś musi pozostać przy zdrowych zmysłach wystarczająco długo, by ich wszystkich obronić. Vala zatrzymała się w białym świetle doku. Słyszała odgłosy walki. Wampir? Nie, doszły ją słowa… Foranayeedli znalazła swojego ojca. Obrzucali się zawistnymi obelgami. Vala próbowała osądzić, czy się pozabijają. Był taki moment, w którym oboje musieli przerwać dla zaczerpnięcia tchu. Vala dotknęła ich ramion - odwróciła ich uwagę: - Forn, Barok, naprawdę to była moja wina. Każdy mógł przewidzieć, co się stanie. Ojciec i córka spojrzeli po sobie, zaszokowani. - Nie powinniście być razem, kiedy nadchodzą wampiry. Powinnam was rozdzielić. Myliłam się. Nie rozumiecie, wszyscy ze sobą kopulowaliśmy. Nie mogliśmy się powstrzymać, Chit i Kay są ciężarne. Barok, jeszcze nie wiedzą o tobie i Forn, co? - Chyba nie - wymamrotał Barok. - Ale nie możemy wracać do domu! - Forn czekała. - Zrób to z kimś innym - rzuciła Vala. - Szefowo, nie rozumiesz… - Nie, głupia dziewczyno. Paroom jest bliski szaleństwa. Usuń to ze swojej krwi, żebyś mogła myśleć. Idź! Forn nagle zaniosła się śmiechem. - A co z tobą, Szefowo? - zapytała. - Muszę to wyjaśnić do końca. Barok, poszukaj Waast… - Lecz wtedy rozległ się jej głos. Waast odnalazła się; znalazło ją więcej mężczyzn. - …albo kogoś innego. Idź. -Odepchnęła ich w przeciwnych kierunkach, a oni poszli. Co dalej? Czerwoni wydawali się być pogodzeni. Może to nawet przetrwa dłużej. Tegger musiał już poznać siłę wampirzej woni. Ten zapach nasycał mózg i krew Vali, ale kiedyś odczuwała go o wiele silniej i potrafiła się oprzeć. Hm, w zasadzie nie oprzeć… Stało przed nią blade dziecko, połowy jej wzrostu, świdrowało ją oczyma, bezgłośnie błagając. Vala podeszła do niego. W jego pierś wbił się bełt. Dziecko wrzasnęło i niezgrabnie uciekło do cienia. Vala odwróciła się. To był Paroom. - Chciałam użyć kolby pistoletu - odezwała się. - Było za małe, żeby wydalać woń. Olbrzym przyjął wytłumaczenie.

- Mogliśmy przewieźć więcej niż jednego. Nie widziałem nikogo poza tym dzieckiem. - Sprawdziłeś tunel? - Znalazłem cztery wampiry. Zginęły od miecza. Ofiary Teggera, zdaje się. - Zawsze to jakaś pomoc. - Jedna wampirzyca miała wybite wszystkie zęby. A… co powiedziałaś? Racja, wampiry nie lubią smrodu swoich zmarłych. Nie przejdą tamtędy. - W takim razie… udało się nam. Jesteśmy bezpieczni. - To dobrze - powiedział Paroom i założył ręce na piersi. * Koniec przyjęcia. Vala nie chciała tego zauważyć. Udała się na seksualną naradę z Kaywerbrimmisem. Powinno być bezpieczne. I tak by to zrobiła, ale po tym, co przeszedł zeszłej północy, myślała, że żaden samiec nie byłby w stanie zrobić dziecka. Słońce było rozmazanym srebrnym krążkiem pośród szaro-białych chmur. Wszyscy Pokłośnicy spali na kupie. Ghule padły wcześnie i wczołgały się pod zadaszenie. Giganci Traw zaczęli badać siebie nawzajem, poza zasadami rishathry - jak ona i Kay - a Tegger i Warvia rozmawiali, po prostu rozmawiali. Kaywerbrimmis rozluźnił się w jej ramionach i szybko zasnął. Vala wyplątała się z jego uścisku, zwinęła tunikę Kaya i wsunęła mu pod głowę. Kulejąc, podeszła leniwie dokiem w stronę Czerwonych, bacznie obserwując ich język ciała; ale nie wydawali się niechętni jej obecności. - Tegger, powiedz - odezwała się. - Jak obniżyłeś tę fabrykę? Tegger uśmiechnął się dumnie i jak wydało się Vali, Warvia chyba też. - To układanka. Wszędzie dookoła znajdziesz jej elementy. Są baseny i zbiorniki, a każdy był pusty, gdy tu dotarłem. Vala czekała. - Budowniczowie Miast zostali tu uwięzieni po Upadku Miast. Widziałem ich kości. Wiemy, że wampiry przedostały się do cienia. Musieli wejść po rampie. Co byś wtedy zrobiła? - Mówiliśmy, żeby w jakiś sposób unieść rampę. Tegger skinął radośnie głową. - Wszystkie zbiorniki są puste. Ale do Upadku Miast doszło na długo, zanim Louis Wu zagotował morze. Musieli mieć zapas wody, ale. wampiry bardziej ich przerażały. Pozbyli się więc całej masy wody, balastu, i miasto uniosło się. Więc pootwierali spusty we wszystkich zbiornikach… - W doku były jakieś wielkie metalowe arkusze. Użyłem ich do zatkania otworów… i poczekałem, aż deszcz je napełni, i miasto obniżyło się. - Dziękuję za światło. Tegger zaśmiał się. - Hm, tak myślałem, że ci się spodoba. Zapaliłem wszystkie pochodnie i zrzuciłem je. Potem na ogień wylałem manierkę paliwa. - A teraz co? - Teraz jesteśmy w miejscu, gdzie możemy coś zrobić - odparł Tegger. - i mam piętnastu bystrych przyjaciół, którzy coś pewnie wymyślą. Vala skinęła głową. Tegger nie miał odpowiedzi, ale już dokonał cudów.

Rozdział 15 Energia W pełnym świetle dnia Tegger prowadził ich w górę ulicy Schodów, by pokazać, co odkrył. Było to dla niego frustrujące. Warvia wpadała do domów, w dżungle ozdobnych roślin i do połowy wypełnionych basenów, a potem wracała z pytaniami. Tegger nie mógł za nią iść; musiał utrzymywać tempo pozostałych. Pokłośnicy byli nawet szybsi od niej, i docierali do miejsc, gdzie żaden Czerwony by się nie zmieścił, i pędem wracali, aby trajkotać coś do Gigantów Traw. - Tutaj, te trawy powinny wam odpowiadać - Tegger powiedział do Waast, która była jedyną Olbrzymką w pobliżu. Złapała wiecheć, uśmiechnęła się do niego i przeżuwając, podążyła za Perilack i Silackiem do rozsypującego się domu. - Nie widziałem żadnych roślinożerców - powiedział do Coriack. - Szukałem odchodów. Nic. Och, znajdziemy coś do jedzenia. Pajętkacze, albo co innego. Czy mamy kogoś, kto żywi się owadami? - Teraz mówił do Valavirgillin. - Powinni tu być roślinożercy, ale nie udało mi się schwytać żadnego poza ptakami, a owadów nie widziałem. - A padlina? - zapytała Vala. Domyślił się, o co jej chodzi. - Stare, wyschnięte kości. Ghule nie będą jadły, dopóki my nie pomrzemy z głodu. Ale znalazłem to. Granaty, cały ciąg drzewek granatowca. O, patrz. Vala przełamała granat i zaczęła jeść. Nakarmią nimi Ludzi Maszyn; tak, starczy na jakiś czas. - Tegger, co produkują te fabryki? - Znalazłem magazyn pełen tkanin. Może je tu wytwarzali. Vala, tak naprawdę nie miałem czasu na szczegółowe oględziny. Valę interesowały te fabryki. Z plecakiem wypełnionym magicznym materiałem Louisa Wu mogłaby uruchomić niektóre silniki, mogłaby znaleźć cuda stworzone przed Upadkiem Miast, składowane w fabrykach i magazynach, ciągle czekające na wysyłkę. Lecz sam Tegger na pewno był głodny. Musiała najpierw nakarmić swój lud, a dopiero później szukać zysku. Jeśli znajdzie drogę na dół! Grupka pięła się gęsiego ulicą Schodów ku bańce na szczycie. To, co dla Teggera stanowiło tajemnicę, było wystarczająco jasne dla Ludzi Maszyn. Barok uśmiechnął się i poprowadził ich gigantycznymi schodami na tyły. - Sala bankietowa - obwieścił. - Budowniczowie Miast są wszystkożerni i potrafią gotować. Lubią różnorodność. Popatrzcie na ten sprzęt! - To same skrzynki i blaty, które się rozgrzewają - powiedział Tegger. - Tak, i stół do krojenia. Ponad ulicą Schodów znajdował się jedynie komin i spiralne schody. Warvia siedziała na krawędzi komina, wymachując nogami w powietrzu. Patrzyła z góry na unoszącą się fabrykę i ziemie w dole. Zdawała się nieprzyzwoicie szczęśliwa. - Widzę naszych Rzecznych Ludzi; machają rękami. Rooballabl! Hej, wy tam, chodźcie na górę i pokażcie im, że nam się udało! Pomyślą, że ja to Tegger. Vala, wspinając się spiralną klatką schodową na spotkanie z nią, minęła brązową pajęczynę wczepioną w kamień. Kobieta przesunęła się, by zrobić miejsce dla tych, którzy szli za nią: Coriack, Manack, Paroom, Barok. Tegger zatrzymał się, aby popatrzeć na pajęczynę, a potem wspiął się za resztą. Kiedy jest się na szczycie, to… coś sprawia, że człowiek odczuwa władzę. Praktycznie Vala nie widziała dotąd nic z tego, co było najciekawsze: wampirów wlewających się gromadnie do Gniazda Cienia i przyległych terenów w dole. Lecz daleko w górach, ospale, blade szeregi przetaczały się przełęczami. Na brzegach Domostrowia można było odróżnić poszczególne osobniki:

to wampiry wracały tysiącami. Rzeka i ośnieżone górskie szczyty połyskiwały w skąpym słońcu. Bliżej, dwa przysadziste, czarne ludzkie kształty na migoczącym tle. Vala i pozostali pomachali im. Rooballabl i Fudghabladl, uspokojeni, zanurzyli się w wodzie. Vala widziała już cały kompleks fabryczny. Tegger zostawił wszędzie zapalone światła. Przerywana, zielona linia biegła ulicą Schodów. Zieleń nie pokazywała się nigdzie indziej. Co tu jadłby pajętkacz? Płaskie dachy magazynów i fabryk, kuliste zbiorniki, wszystkie koloru połyskującej szarości. Jedyny wyjątek stanowiły domy przy ulicy Schodów, gdzie płaskie tereny zajmowała gleba i baseny. - Valavirgillin? - zagadnął Paroom. - Widzisz te szare dachy? - No? - Zastanawiałem się, dlaczego jeszcze działa światło. Wszystko, co jest nastawione płasko w stronę słońca ma ten sam kolor połyskliwej szarości. Ona musi akumulować światło słoneczne. - Tak! - wykrzyknął Tegger. Paroom uśmiechnął się. - Nie dawało ci to spokoju? - Tak, ale to oczywiste, kiedy już… Poprzez te chmury nie mogli odbierać zbyt dużo światła, ale zanim tu się dostałem, energia nie była używana, przez setki falanów. To znaczy… - Mogła się wyczerpać. Lepiej wyłączmy światła za dnia. - Poszycie transportowca było tego koloru, zanim uwolniłem kabinę. Dlatego mogła się jeszcze unieść. Więc oświetlenie bierze się ze słońca… wyłączyć je? Paroom, po co mamy oszczędzać energię? - Nie wiem - odparł olbrzym - ale nie lubię, jak coś się marnuje. Zostawcie jednak światła wokół doku, tam, gdzie podchodzą wampiry. Taki mam pomysł. Tegger wzruszył ramionami. Nagle wydał się bardzo zmęczony. Warvia odprowadziła go na bok, szepcząc mu coś do ucha. * Reszta członków wyprawy nie znalazła nic godnego uwagi. Teraz, niczym turyści na wakacjach, wracali jeden po drugim do krążowników. Większość słaniała się ze zmęczenia. Pokłośnicy chyba musieli spać tej nocy, bo wszyscy czworo wyglądali teraz, w południe, wystarczająco czujnie, jako jedyni z grupy zwiadowczej. Vala ustawiła Manacka i Coriack na straży. Potem wczołgała się pod zadaszenie. Była tu Forn, mocno spała, nie tyle z wyczerpania, biedna dziewczyna, co z utraty krwi. Wyglądała jednak spokojnie. Vala zamoczyła ręcznik w alkoholu i przemyła paskudne rany na szyi Forn. Potem rozłożyła koc i położyła się. Kiedy wszedł Beedj, ona jedynie zmrużyła oczy przed światłem. Beedj rozścielił podwójną naręcz świeżo ściętej trawy tam, gdzie zostało miejsce i skulił się na niej. - Ten Tegger dobrze się spisał - zamruczał. - Jo - przytaknęła Vala. - Może pójdziemy dalej. - Mm? - Szefowo, możemy zebrać więcej wody. Zrobić dziury w tych wszystkich dachach budynków fabrycznych, w cysternach, w czymkolwiek. A całą resztę, te wszystkie niedachy, pozatykać szczelnie, aby woda nie wyciekła. Porobić z materiału lejki. I niech pada. Morze wody! Ta cała fabryka obniżyłaby się jeszcze bardziej, co? I zgniotła wampiry. Czy to możliwe, aby miał rację, Vala próbowała zebrać myśli. - Nie. - Kto to mówi?

- Foranayeedli. Pod spodem teren wcale nie jest płaski, Beedj. Jest tam budowla wielka jak Administracja w Mieście Centrum. - Och, racja, mieszkałaś tam. Jak to wygląda, Forn? Jak posąg, czy jak budynek? Czy moglibyśmy to rozgnieść? Forn zaczęła odpowiadać. Vala wypełzła na dzienne światło, ciągnąc za sobą swój koc, a potem weszła do ładowni. Rozłożyła koc i… - Valavirgillin - rozległ się czyjś glos - to dobra pora, aby zajrzeć do Gniazda Cienia. Harfster. - Nie czuję twojego zapachu. - Przed snem zbadaliśmy teren. Jest tam rząd domów… widziałaś? Z basenami. Cudowne. I trawniki, żeby wytarzać się do sucha. - Doceniam, Harfster, ale już najwyższa pora spać. - Nocni Ludzie też śpią, Szefowo. W świetle dnia wolałbym raczej udać się na spoczynek. - Dla podkreślenia słów ukłuł ją ostry pazur. - Wampiry też. Będą senne. Możemy je po prostu zepchnąć z rampy. Tak naprawdę interesują mnie możliwości świetlne. Mam zabrać paru Pokłośników i zejść? Vala starła się zebrać myśli. - Postawię dwóch na straży. Weź Silacka i Perilack, i Kaywerbrimmisa. - Bo on się trochę wyspał, a będą im potrzebne rozmaite punkty widzenia. - Poproś Beedja. - Następca Thurla zgłosi się na ochotnika do wszystkiego. Vala podniosła się, sięgnęła po pistolet i alkoholowy miotacz płomieni. - Albo ja też idę. * Było ich ośmioro: dwoje Ludzi Maszyn, Beedj, dwóch Pokłośników, Warvia i ghule. Ghule poszły przodem, wyprzedzając krąg światła rzucany przez skręcony płomień miotacza. Reszta szła za nimi, zamaskowana i na wpół oślepiona. Vala przyglądała się czterem martwym wampirom. Powinna patrzeć, gdzie stąpa. Potknęła się… o garść wampirzych kłów, ostrych jak zęby Czerwonych. Pewnie, ta jedna kobieta była bez zębów, tak jak Paroom to opisał, a zęby nie były tak po prostu wyrwane, Vala zadrżała. Żałobna Tuba znikła w podskokach. Vala wciągnęła powietrze, aby krzyknąć, a Harfstera już nie było. Pobiegła więc, wysoko unosząc miotacz płomieni i zastała oboje ghuli stojących nad samcem wampira, jeszcze w drgawkach. Ruszyli dalej. Mocne i obrzydliwe wonie przebijały się przez por pieprzowy, którym oddychała. Lecz wracała jej ostrość widzenia. Grupa zatrzymała się trzy pętle rampy niżej, dwie i pół pętli nad poziomem zajętym przez wampiry. Półkole dziennego światła padało na Gniazdo Cienia i było wystarczająco jaskrawe, by sprawiać ból. Po obu stronach Domostrowia zalegała czarna ziemia, połacie wielkości magnackiej posiadłości. Było to w kierunku przeciwobrotowym, gdzie rzeka wpływała w cień. Na tych poletkach wyrastały wielkie grzyby, a pod nimi mieszkały wampiry. Cieniste farmy. Mogły tu rosnąć setki odmian grzybów, zanim wprowadziły się wampiry. Olbrzymie grzyby były zbyt duże, aby je rozgnieść pojazdem. Bezpośrednio pod nimi grunt był utwardzony materiałem podobnym do tego, którego Ludzie Maszyn używali do budowy dróg. - Widzicie, jest tu całkiem sporo światła - odezwała się radośnie Żałobna Tuba. - Chciałem poczekać na wiatr - poskarżył się Harfster. Wiatr, tak. Vala czuła jak z wściekłości zawrzała w niej krew. Mocna woń pora pieprzowego była zaledwie przyprawą dla zapachu rui. Wiatr by ją przewiał. Pomyślała, że tam w dole muszą być dziesiątki tysięcy wampirów, które właśnie w tej chwili zaczęły patrzeć ku górze. *

Warvia oddychała przez usta, łapiąc powietrze haustami. Warvia wiedziała, że jej wola może nie wytrzymać. Kay odsuwał się od Vali: teraz nie można było jej przeszkadzać. Pozostali wyglądali normalnie. Spróbuj się skoncentrować! Ta budowla w środku… Fontanna spełniała wiele funkcji. Od strony rampy były okna, a do tego małe balkony bez barierek, a na zewnątrz schody: to prawdopodobnie biura, a nie mieszkania. W połowie drogi znajdowała się płaska przestrzeń wychodząca na koncentryczne łuki, coś w rodzaju stopni w kopule. Miejsca siedzące. To musiała być scena! Stosy gnijącej substancji w kątach mogły być kurtyną; przewracające się ściany to kulisy; krucha ścianka, przewrócona, odsłaniała strukturę jakiejś konstrukcji wyglądającej jak plaster miodu. Valavirgillin zastanawiała się, czy inni też rozpoznają, co to takiego. Z góry płynęła woda, wodospad otoczony zagadkowymi olbrzymami, przeciekała przez każdy element budowli. Stojące posągi Ludu Budowniczych Miast wylewały wodę z wielkich mis. Woda płynęła z tylu sceny nieustającym strumieniem. Podlewane w ten sposób jaskrawo kolorowe grzyby nadal rosły za budynkami biur. Wszystko spływało poprzez labirynt rur i kanałów, by wpaść do Domostrowia. Forn miała rację. Ta murowana góra była wielka jak centrum administracyjne. Nie podtrzyma masy unoszącej się fabryki, ale może wytrzyma ilość wody, jaką ich grupa mogłaby zgromadzić. - Dobra. Nie możemy opuścić na nich fabryki - powiedziała Perilack. - Ale gdybyśmy przesunęli ją na bok? Coś ją tu kotwiczy. Gdybyśmy mogli ją uwolnić? Przesuniemy, a wampiry niech za nią biegną. Byłoby do czego strzelać. - Ona ma po części rację - odezwała się Żałobna Tuba. - Coś trzyma tę fabrykę, jakaś… - Przeszła na własny język, podobnie jak Harfster. Vala odwróciła się. Nawet ghule mogą nie dać rady uwolnić latającego miasta. Harfster przeszedł z powrotem na wspólny; - …jak na dnie misy, niski punkt w królestwie pola magnetycznego. Moglibyśmy odholować tę platformę, gdybyśmy mieli dosyć siły, ale z dwoma parowymi krążownikami? Flup, szkoda, że nie słyszeliście o Louisie Wu. Rzeźby, rzędy okien, scena, wykuta w kamieniu płynąca woda. - Czego brakuje? - pytała siebie Vala. - Szefowo? - to Żałobna Tuba. - Powiedz mi, co widzisz - poprosiła Vala. Ghulica posłuchała. - Biura. Umieszczali tu wszystko, żeby nie było konieczności zapraszania wyżej politycznych osobistości. Na tej scenie wygłaszane są mowy i odbywają się konferencje, ale to także scena, ośrodek towarzyski. - Chciałbym zajrzeć na drugą stronę - powiedział Harfster. - Jak sądzisz, co byś tam znalazł? - zapytała Vala. - Chyba… podium. To służy do przedstawień; w zasadzie nie nadaje się do przemówień czy muzyki. Na pewno ktoś dostał nagrodę za wkomponowanie fontanny w to wszystko. Pomyślcie tylko, jak byłoby tu pięknie, gdyby wygonić wampiry. - Mam - wykrzyknęła Vala. - Światła! Ghule wbiły w nią ślepia. - Światła! Przedstawienia, muzyka, przemowy, biura takie i owakie, nagrodzona rzeźba? - Na krzyk Valavirgillin pieśń wampirów zabrzmiała głośniej, ale jej ludzie jej nie słyszeli. Patrzyli na nią. - Nikt poza ghulem nie spodziewałby się, że to będzie się działo po ciemku! Warvia, Tegger na pewno wie, gdzie są włączniki oświetlenia.

Warvia już w pełni się przebudziła. - Już by je powłączał - powiedziała. - Flup. - Szefowo, główne mogą być na dole. - To byłoby paskudnie. - Widzę coś - powiedział Harfster, wskazując do góry. - Ta grupa posągów na samej górze to wojownicy Budowniczych Miast. Wszyscy trzymają włócznie… Vala dostrzegła niewyraźne ludzkie kształty, ale nic więcej. Krąg światła nie sięgał tak wysoko. - To dla mnie tylko jedna rozmazana plama - powiedziała Warvia. - Są tam - potwierdziła Żałobna Tuba. - Na górze… - Większe od pozostałych. Włócznia gruba jak moja noga, i nie ma grotu, po prostu wchodzi w dach. To rura zasilająca. - A nie rury z wodą? Oczywiście, że nie, mają przecież nieskończone zasoby wody. Wpierw przeszukamy górę. Niech Tegger pokaże nam, co znalazł. I zajrzymy tam, gdzie on nie zdążył. Warvia nie pozwoliła im zbudzić Teggera. - Szefowo, pokazał wam już wszystko! Wojownicy rozeszli się po mieście. Valavirgillin pocięła kawałek materiału Louisa, niegdyś bezcennej tajemnicy, na paski i rozdawała je. Eksperymentowali ze skrzynkami i przełącznikami, które pokazał im Tegger, i szybko rozświetlili miasto, by rywalizowało z zachmurzonym światłem dnia. Paski połyskliwej szarości spływały z szarych poletek na dachach, w dół po ścianach budynków. Kilkoro z grupy podążyło za tymi strugami tam, gdzie się łączyły. Kiedy Twuk przyprowadził Valavirgillin, aby zobaczyła wynik ich poszukiwań, zobaczyła dziurę w pobliżu środka miasta, szeroką jak noga ghula. Roztarła ślady kurzu i powąchała palec. Nie była pewna, czy to jest zniszczony nadprzewodnik. Nie podobało jej się to, co teraz miało się wydarzyć, ale nic na to nie można było poradzić. Kanał spustowy mógł być głęboki. I łączył się przez włócznie posągów z czymś na dole. Vala pocięła resztkę materiału Louisa Wu na paski, związała je ze sobą, przymocowała powstałą linę do fragmentu muru i wpuściła do otworu, by zawisła luźno. Czego dotykała w dole? To mogła być ważna linia energetyczna. Vala zrobiła, co mogła. Teraz użyła połamanych gałęzi, aby przesunąć górny koniec tej liny tam, gdzie łączyły się wszystkie srebrnoszare kanały. Chmury pociemniały i runął z nich rzęsisty deszcz. Badacze jakiś czas wytrzymali, ale w końcu wrócili do doku. Giganci Traw poddali się jako ostatni. Gniazdo Cienia pozostało w cieniu.

Rozdział 16 Sieć szpiegów Przez światło padające na jego zamknięte powieki przebiegł cień. Tegger był wystarczająco blisko przebudzenia się, aby odczuwać ciepło, rozluźnienie, nacisk pleców Warvii na jego pierś i brzuch, zapach jej włosów. Gdyby jeszcze bardziej się przebudził, dotarłoby do niego odczucie głodu. Głód. Jak miał nakarmić Warvię? Ptaki padlinożerne uciekły przed hałasem, oparami alkoholu i przybyłymi bohaterami. Były wampiry - uciekł przed tym wspomnieniem - ale co nadawało się do jedzenia dla mięsożernych Czerwonych? Przegonić wampiry. Zjechać na dół. Polować. W świetle dnia cienie były pionowe. Musiała zapaść noc, a światło na pewno pochodzi z doków. Kto będzie poruszał się tędy w nocy? Tegger otworzył oczy. W świetle pojawiły się i znikły dwa włochate grzbiety, podążające ulicą Krawędzi. Tegger odsunął się od Warvii. Znalazł koc i przykrył ją. Harfster i Żałobna Tuba skręcali właśnie w ulicę Schodów. Tegger zaczął skradać się za nimi. Ghule to skryty lud. Mieli prawo do swoich sekretów, ale Czerwoni to prawdziwi tropiciele. Nocni Ludzie weszli w blask sztucznych świateł. Reszta załogi Vali znalazła przełączniki, które pominął Tegger. Noc była ich światem, ale dzisiaj ghule były na wpół ślepe. Czy będzie im to przeszkadzało? Ghule muszą polegać w dużym stopniu na powonieniu. Domy przy ulicy Schodów zawaliły się. Było tu dużo miejsc na kryjówki. Tegger chował się za stałymi elementami, drzewami i ścianami; trzymał cały czas równy dystans. Ghule wychodziły przez roztrzaskane okno, cicho uskarżając się we własnym języku. Tegger znalazł w tym domu całą rodzinę szkieletów. Czyżby ghule wyczuły padlinę? Nie znalazły niczego poza kośćmi. W szczycie ulicy Schodów weszły do sali bankietowej w kształcie bańki. Też tu nic dla nich nie było, jak przypomniał sobie Tegger. Poczekał przy pustym basenie. Wyszły i ruszyły dalej w cień. Najwyższy punkt Miasta, komin pozostał ciemny. Wejdą na niego, aby ogarnąć wzrokiem swoje włości? Gdy Tegger przemykał krzywą ulicą Schodów, nie widział cieni wznoszących się na tle nieba. Stawał się jednak coraz ostrożniejszy. Odgłos, jaki wtedy do niego dobiegł, był zdecydowanie głośny. Zgrzytający metal. Wspiął się po drabinie i spojrzał ponad szczytem zbiornika z chemikaliami, a jego cień ginął w plątaninie rur. Ghule stały u podstawy komina. Nadal było zbyt ciemno, by dostrzec, co robią. Dochodził go rytmiczny odgłos piłowanej cegły. Zeskoczył z drabiny i zaczął podkradać się bliżej. Ghule nie szukały jedzenia. W takim razie, czego? Wychylił się zza wymiennika ciepła, a wtedy Żałobna Tuba schwyciła go za nadgarstek. Opamiętał się i nie dobył miecza. - To Tegger! - zawołała Żałobna Tuba. Uśmiechnęła się i dodała: - Sporo przespałeś. Valavirgillin jest pewna, że na podstawę pod nami skierowane są lampy. Tylko trzeba je włączyć. Też tak uważamy, ale przełączniki muszą być na dole. - Co? W fontannie? - W fontannie, na scenie, na stanowisku reżysera, na mównicy tego teatru. Sami pewnie chcieli sterować światłami. Valavirgillin odnowiła kabel, którym biegnie energia solarna. - Musieli też mieć jakiś sposób, żeby przedostawać się na dół - zauważył Harfster. Podszedł całkiem bezgłośnie. Ghule mogłyby uczyć Czerwonych Pasterzy, jak skradać się do zwierzyny. - Myślałem, że może znajdziemy schody, takie dla ludzi. Rampa to nie to… - Rampa jest dla pojazdów. Ludzie czuliby się zagrożeni - stwierdziła Żałobna Tuba. - Szukaliśmy więc schodów na kominie, bo wiemy, że sięga całkiem daleko w dół, ale Żałobna Tuba

ma lepszy pomysł. - Ten komin sięga do kotłowni. - Łączy się z piecami w całym mieście. W środku wszędzie odchodzą kanały na boki. - Harfster uśmiechnął się, obnażając wielkie, kwadratowe zęby. - Idziesz? Czy wolisz raczej nas śledzić? - Tu na górze nie ma nic ciekawego - odparł Tegger - a na dole też żadnych rozrywek dla głodnego Czerwonego. - Z tym sobie poradziłeś - powiedział Harfster. - Zjadłeś… - No to chodź - pospiesznie dodała Żałobna Tuba - będziemy cię zabawiać. - Zeszła jeden stopień w stronę stołówki, odchodząc od komina. Trzymała Teggera za nadgarstek, a uścisk miała tak silny, że nie mógł się uwolnić. - Wiem, co jadłem - powiedział Tegger. - Tak, ale komu miałbyś to powiedzieć? Twojej partnerce? - Tak. - Naprawdę? - Żałobna Tuba zatrzymała się w drzwiach. - Muszę wszystko powiedzieć Warvii. - Cztery wampiry na rampie - odezwał się Harfster. - Ty zabiłeś trzy. Tej kobiecie, co została, wybiłeś wszystkie zęby i kochałeś się z nią, a potem odciąłeś kawałek mięśnia. To oczywiste, że go zjadłeś. - Widziałem krążowniki pode mną - odparł Tegger - jak wjeżdżały w cień. Musiałem dostać się na rampę, aby oświetlić drogę kierowcom. Zapach doprowadzał mnie do szaleństwa, tak samo jak głód, i robiłem szalone rzeczy. Lecz nadal rzucałem pochodnie. W końcu Harfster odwrócił się. Gdy wspinali się po gigantycznych stopniach, przewrócił się jeden albo dwa stoły. Ghule nie były zbyt zwinne. - Kiedy Szefowa wspomniała o światłach - mówiła Żałobna Tuba - zaczęłam zastanawiać się, czego mogli szukać w dole. Pomyślałam, że jedzenia. Harfster przepchnął się i poczekał, aż pozostali pójdą za nim. W dużej sali było duszno i gorąco. - Niczego nie dotykajcie - rozkazał Tegger. - Powinienem był je powyłączać. - Jeśli pamiętasz, które nie są światłami - odparła Żałobna Tuba. Tegger skinął głową. Zaczął wyskubywać strzępy materiału Vali spomiędzy par gałek, a wtedy przeskakiwała po nich iskra energii. - Ludzie pracujący pod nami, w biurach - mówił Harfster. - Ludzie siedzący półkolem wokół sceny. Ludzie oglądający wodospad. Czy robili się głodni? Wszystkożerni często są głodni. - Może nie tylko wszystkożerni. Inni hominidzi też - wtrąciła Żałobna Tuba. -Dyplomatyczne relacje, to możliwe. - To wydaje się trochę za ogólne - stwierdził Tegger. - Łapać jedzenie tam na dole, wynosić na górę, hodować, transportować z farm. Co potem? Opiekać je, ciąć, dodawać przypraw? Świetnie. Ale po co zabierać je na górę, żeby potem odsyłać na dół? Żałobna Tuba westchnęła. - Czerwony ma rację - przytaknęła. - Tak, i niczego nie znaleźliśmy, ale oświetlenie jest tu paskudne - powiedział Harfster. - Tegger, zobacz, co dasz radę zrobić. - Otworzył drzwi. Za nimi był magazyn, który Tegger zwiedził wcześniej. W suficie płonęły światła. Tegger znajdował drzwi i szuflady na każdym poziomie, drzwi wysokie do ramion, a także mniejsze, ale nie zostawił ich tak pootwieranych. Wojownicy Vali musieli tędy przejść.

Przestrzenie magazynowe za drzwiami, ale w nich niezbyt wiele. Wyschnięte rośliny, niektóre pokryte pleśnią… - Pokłośnicy i Giganci Traw znaleźli tu wysuszone korzenie - powiedział Harfster - ale niewiele więcej. Ależ te światła oślepiają, ale jak je zgasimy, to będzie ciemno jak w grobie. - Harfster? Nie widzisz w ciemnościach? - Nocni Ludzie widzą w nocy. Przy świetle Łuku. Nawet podczas nawałnicy nie jest dla nich czarno. Żadne drzwiczki nie były na tyle wysokie, by zmieścił się w nich chociażby Pokłośnik. - Znaleźliście jeszcze inne drzwi? - Żadnych wielkości człowieka. - A co z Wiszącymi Ludźmi? - rozległ się radosny glos. Tegger poderwał się. To była Warvia! Spoglądała na niego z góry, zza ściany pudeł. - Warvia, gdzie byłaś? - zawołał. Zaśmiała się, mile podłechtana. - Za tobą, jak wychodziłeś z doku. Kiedy ci, których śledziłeś zatrzymali się, wykąpałam się w basenie, więc mogłam zbliżyć się jeszcze bardziej. - Roztropnie - odezwał się Harfster. - Mamy powonienie lepsze, niżbyście się spodziewali. Zatem, przyłączcie się do nas. Warvia zeskoczyła. Na plecach miała jeden z alkoholowych miotaczy płomieni Vali. - Większość waszej zagadki po części rozwiązałam. Przyjdziecie popatrzeć? - Idziemy. - Wiecie - zaczęła - że surowa żywność prawdopodobnie bierze się z doków i jest transportowana uliczkami. Cokolwiek tu z tym robią, obejmuje to jakąś obróbkę chemiczną, coś, czego nie uznalibyśmy za jedzenie. Jednak jedzenie, które idzie na dół, musi być w małych kawałkach. - Naprawdę? Dlaczego? - zapytała Żałobna Tuba. Warvia poruszała się między stołami, gorącymi blatami i drzwiami. - Oglądacie przedstawienie. Albo walczycie o dominację, o wysokie stawki, wodę i prawa do wypasu. Albo wasz Thurl przepowiada przyszłość plemienia. A tu zjawia się wasz obiad, ale do niczego się nie nadaje. Z zewnątrz spalony na węgiel i wysuszony w środku, a starczy go dla dwudziestu osób, a was jest dwudziestu sześciu! Co teraz? Tegger pomyślał, że Warvia świetnie się bawi. - Walczysz o swoją działkę albo starasz się podzielić równo. Zapominasz o sztuce, czy też przemówieniu. Aktorzy wściekają się coraz bardziej. A jeżeli przychodzą pojedyncze porcje, nikt nie musi walczyć o jedzenie. Warvia otworzyła drzwiczki osadzone w ścianie, grube, z okienkiem, za którym w pudle widać było dwie półki. Włożyła rękę do środka… - Gorące! - krzyknął Tegger. - Kochanie, najpierw dotknęłam drzwi. - Pchnęła drzwi, a pudło zachwiało się. - Patrz. - Zamknęła drzwiczki i przesunęła włącznik w dół. Pudełko opadło, pozostawiając w tyle pustą przestrzeń, - Teraz drzwi się nie otworzą -wyjaśniła i zademonstrowała. - Jak daleko spada? - zapytał Harfster. - Powinno znaleźć się tam, gdzie jedzenie jest potrzebne. Tak jak mówiłeś, nigdy nie rozumiałam, dlaczego ludzie musieli chodzić z jedzeniem do kuchni. Dotykałam więc wszystkich drzwiczek po kolei i otwierałam te, które nie były gorące. Potem musiałam znaleźć miejsce, żeby włożyć pasek materiału Vali.

Harfster przestawił przełącznik na położenie środkowe, a potem na górne. - W tym pudełku człowiek by się nie zmieścił. - Ja się zmieszczę, jak wyjmiemy półki, Tegger też by się pomieścił, ale nie spieszył się z propozycją. Zagadka Warvii, wybór Warvii. Czerwoni Pasterze mają poczucie terytorium. Półki wyszły łatwo. Może dawni Budowniczowie Miast czasami wysyłali na dół większe partie jedzenia. Warvia próbowała wczołgać się w powstałą przestrzeń, ale nie dała rady. Gdy leżała na boku, ręce i nogi wystawały jej poza drzwi. Na plecach, na twarzy… ale wtedy nogi nie zginały się aż tak mocno. Tegger chciał oderwać górę pudła, aby sprawdzić, czy tam j est miejsce. - Nawet po operacji chirurgicznej nie zmieścisz się tam, na dodatek z bronią -ostatecznie zdecydował Tegger. - Wejdę nago! - Nie zmieścisz się - wtrąciła Żałobna Tuba. - To pudło na Pokłośnika. Próbuj, jeśli chcesz, Warvia. Nie ma pośpiechu. Harfster, kochanie, nasza rola skończyła się. Pokłośnicy obudzą się dopiero w pełni dnia. * Ludzie Nocy rozmawiali ze sobą, odchodząc do doków. - Powinniśmy posłać coś na dół przed naszym emisariuszem - powiedział Harfster. Butelkę paliwa? Tak ustawioną, aby się rozlała? Na wypadek, gdyby wampiry były w pobliżu. Szybka ognista kula, wybuch. Tegger nie miał ochoty na rozmowę, a Warvia milczała. Wczołgali się pod swój daszek i patrzyli, jak Żałobna Tuba i Harfster znowu wymykają się chyłkiem. Wtedy Warvia wzięła Teggera za rękę i wyślizgnęła się z drugiej strony. Pobiegli bezgłośnie tam, gdzie doki zwężały się, przechodząc w ulicę Krawędzi. - Zbadaliśmy to, jak spałeś - odezwała się Warvia szeptem. - Chodź za mną. - Muszę ci o czymś powiedzieć - odparł Tegger. - O tych wampirach na rampie? Słyszałam. Ty oszalałeś. Ja oszalałam. Nadal jesteśmy partnerami. Ale, kochanie, nie rozumiem, jak mamy wrócić do domu. Tegger westchnął; ulżyło mu, że taki koszmar można tak łatwo rozwiązać. - W takim razie, dokąd? - Mam pewien pomysł. Pobiegli krętą ścieżką przez układ uliczek, wspinali się ponad rurami, szli wzdłuż nich, aż dotarli na wyższy poziom, pnąc się ciągle w górę. Warvia prowadziła do sali bankietowej, potem w dół, i znowu do góry, za komin, dookoła, potem tam, skąd dobiegał odgłos zgrzytającego metalu. Hałas ustał. Warvia dała mu znak, aby został w tyle. Podkradła się bliżej. - Bardzo dobrze. A teraz, jak sprowadzicie to na dół? - powiedziała. Harfster i Żałobna Tuba kończyli opuszczać wielką ceramiczną płytę. Przycięli ją na grubość nie przekraczającą długości kciuka; musi być dość krucha, szacowała Warvia. Przód był pokryty brązową siecią o przedziwnym, geometrycznym kształcie. - Naprawdę uwielbiamy nasze tajemnice - powiedział Harfster. - Jednak ta płyta zjedzie na dół jedynie w krążowniku. Będziemy musieli powiedzieć Szefowej. Ile wiesz? - Słyszałam, jak to cięliście. Przyjrzałam się jej, jak odprowadziliście Teggera. Co to takiego? Po co to wam? - Uważamy, że to oko i ucho, a może także inne zmysły - wyjaśnił Harfster. - Zdaje się, że należy do Louisa Wu i jego towarzyszy spoza Łuku. - Według nas to oni na nowo ustawili słońce w środku - powiedziała Żałobna Tuba. -Dzięki temu są

niezwykle potężni. Moglibyśmy powiedzieć im, jak używać tej siły, gdybyśmy mogli porozumieć się z nimi… - Ale Louis Wu wskoczył do jakiejś latającej rury. Później nasi agenci widzieli tę rurę, albo podobną, jak unosiła się nad Gniazdem Cienia. Nocni Ludzie z innych miejsc donoszą o podobnych sieciach. Na pewno służą do szpiegowania. - Spróbujecie z tym porozmawiać? - zapytała Warvia. - Spróbujemy. Jeżeli nie będzie odpowiedzi, to zabierzemy to tam, gdzie ujrzy to, co chcemy, aby zobaczyła. - Tegger i ja nie możemy wrócić do domu - ostrożnie powiedziała Warvia. - Gdyby Ludzie Nocy przemawiali za nas jako bohaterowie, moglibyśmy przyłączyć się do innego plemienia Czerwonych Pasterzy. Harfster zaczął się śmiać chrapliwie. Żałobna Tuba warknęła na niego. - Głupi! Jaki szok jesteście w stanie wytrzymać? Warvia dała znak. Pojawił się Tegger. Teraz już nie było sensu ukrywać się, śmiał się głośno. - Jeżeli sądzicie, że możecie jeszcze nas zaszokować, proszę bardzo, próbujcie. Harfster zaczął opowiadać.

Rozdział 17 Wojna przeciw ciemnościom Czerwonym Pasterzom dwoje Ludzi Nocy wyjawiało tajemnice, których nikt nie słyszał. Nie wiedzieli, że mają widownię…. Louis Wu śmiał się. Oderwał spojrzenie od pokazu lalkarza. Miejscowym musiało się wydawać, że obserwują, jak bogowie decydują o ich losie. Żeglarze uciekli. Nie widział też ani śladu Grajka. Tkacze byli wszędzie dookoła, ale większość z nich spała. Tylko senne dzieci Tkaczy starały się utrzymać powieki otwarte. Jutro będą myślały, że to im się przyśniło. Louis Wu był sam przed olbrzymimi hologramami. Przeszedł na wspólny, aby tylko Zatylny zrozumiał: - Te ghule przeszły daleką drogę, aby znaleźć oko sieci. Naprawdę chcą z tobą porozmawiać. Obraz zmienił się. Na chwilę ustąpił podczerwonej mapie wiejskiego stawu: czarna woda, lekko połyskujący Tkacze śpiący na niskich stołach, jaśniejsza poświata nagiej skóry Louisa Wu… a za nim ażurowa smuga, i kolejna obok Domu Rady. Kazarp i Grajek ukryci w wysokiej trawie. Ghule też się przyglądają obrazowi. Czy rozpoznają siebie? Wielkie twarze przygasły. Oko sieci znajdowało się na kamiennej płycie klifu. Teraz klif był na powrót tylko czarną skałą. Srebrna poświata słońca blado prześwitywała przez chmury, kiedy Valavirgillin wytoczyła się, aby sprawdzić, co to za rwetes. To Czerwoni i ghule prowadzili czterech Gigantów Traw taszczących kamienną płytę. Kamień opleciony brązową siecią. Ciężką, sądząc po tym, jak się poruszali. Włożyli ją na drugi krążownik i odpoczęli. Ghule zaczęły dyskutować. Czerwoni chcieli przerwać, ale małe mieli szanse. Kiedy rozmowy ucichły, sieć wraz z kamieniem spoczęła na podłodze ładowni w drugim krążowniku. Śpiący Pokłośnicy wyszli, by dołączyć do tłumu. Śpiący ghule wczołgiwali się pod zadaszenie. A droga na dół wydawała się prawie pusta. * Valavirgillin pomyślała, że gdzieś za czarnymi chmurami prostokąt cienia musi przesuwać się, by odsłonić słońce. Jedynym światłem, jakie docierało poprzez burzę, były błyskawice tańczące do wściekłego rytmu. Czterech Pokłośników i Valavirgillin maszerowali na czele kolumny w deszczu na szczyt ulicy Schodów. Weszli do kopuły, a za nimi wszyscy hominidzi, poza ghulami, i wspięli się po gigantycznych stopniach do przedziwnej kuchni. Silack wcisnął się do ruchomego pudła. Tylko inni Pokłośnicy wiedzieli, jak został wybrany do tej misji. Miotacz ognia z łatwością mieścił się mu w ramionach. - Skieruj go na jakąś ścianę. Albo wampira, cokolwiek - poradził mu Manack. Był roztrzęsiony, bo trzymał pistolet Ludzi Maszyn. Musiał użyć obu rąk. - Zjeżdżam zaraz za tobą, a jak będę na dole, to chcę mieć światło. Chcę widzieć, co będzie się do nas zbliżać. Jak tylko drzwi się otworzą, zaraz daj mi światło. Zamknęli drzwi i Silacka w środku, a potem przesunęli przełącznik w dół. W panującym półmroku widzieli, jak lina wibruje. Hałas też był niezgorszy. Warkot silnika ustał.

Czekali. Manack próbował przesunąć przełącznik. Nie reagował na lekki nacisk. Vala powstrzymała go przed użyciem większej siły. Przełącznik przeskoczył samoczynnie i lina znowu zaczęła wibrować. Wszyscy czekali, aż pojawi się pudło. Silack wytoczył się z niego i zaczerpnął tchu, by głośno krzyknąć: - Jest światło! - zaryczał. Perilack rzuciła się na niego i mocno przytuliła. Mówił ponad jej ramieniem. - Manack, przepraszam cię, ale tam był panel, i pomyślałem, że będę musiał wyjść szybko, kiedy włączyłem przełączniki i nie myliłem się! Włączyłem wszystkie światła jednocześnie i… - Są włączone? - krzyknęła Perilack - Tak - odpowiedział Silack, a jego widownia odwróciła się i zaczęła biec. * Valavirgillin ciężko chwytała powietrze i potykała się, gdy wreszcie dotarła do ulicy Rampy. Pokłośnicy i Czerwoni byli daleko przed nią i innymi Ludźmi Maszyn. Giganci Traw podążali za nimi, dudniąc stopami. Latarnie przy ulicy Rampy płonęły jasno pomimo deszczu. Wszyscy ruszyli gromadnie rampą w dół. W dole też było światło i koszmarne zamieszanie. Światła płonęły nieubłaganie na wielkiej, centralnej budowli, na scenie, w oknach i spływającej wodzie, i wszędzie dookoła. W Gnieździe Cienia było jaśniej niż w mroczny dzień. Wampiry złapane w światło próbowały się wydostać. Wampiry wracające z polowania, próbowały wejść do środka. Silack krzyczał: - Jak tylko zapaliły się światła, wampiry pouciekały we wszystkie możliwe kierunki. Dwie lub trzy dziesiątki uznały, że te biura to pieczara! Jest tam duże pomieszczenie, które wychodzi na scenę z jednej strony, a z drugiej na podium. Harfster miał co do tego rację… i też łączy się z biurami. Wampiry nacierały na mnie z trzech kierunków. Zablokowałem drzwiczki w tym ruchomym pudle i wydostałem się. Jak tylko dostałem się na dół, wiedziałem, że nie chcę, aby odjechało beze mnie! - Ty zachłanny rzeźbiarzu, flup! - Wiem, Manack… - Tobie przypadła cała chwała! - …bardzo się cieszyłem, że mam jeszcze to pudło. Nadeszły, poczęstowałem je ogniem i pojechałem na górę. Rozpętały się bratobójcze walki między wampirami, które chciały dostać się do środka, a tymi, które chciały wyjść. Trzy poziomy wyżej Giganci Traw zaczęli je podjudzać. Za chwilę będą się zakładać, kto wygra. Valavirgillin oznajmiła: - Słuchajcie! Uważam, że to najlepszy moment, aby się stąd wydostać. Większość wampirów nadal jest na zewnątrz i poluje. Jeżeli poczekamy jeszcze trochę, myśliwi wrócą do domu, a my będziemy musieli czekać do następnej nocy. A jestem już bardzo głodna. Więc ruszamy natychmiast! Jeżeli oszalałam, mówcie śmiało. Spojrzeli na nią w milczeniu przerywanym jedynie wrzaskiem dziesięciu tysięcy wampirów. - Teraz! - ryknęła i jej ludzie rzucili się biegiem. * Louis mógł zobaczyć trzech Żeglarzy spoglądających z dachu Domu Rady. Wykazali się odwagą, ale nie widzieli więcej od Louisa. Okno sieci w klifie stało się zaledwie ciemną skałą. Urządzenie szpiegowskie Zatylnego leżało w ciemnościach skorupy ładunkowej sześciokołowego pojazdu. Zatylny przemówił we wspólnym:

- Nadal ich słyszę, Louis, i czuję. Ciemny klif stał się ciemnym oknem. Lalkarz Piersona zatańczył, a niezliczone rzesze wirtualnych lalkarzy uformowały wokół niego wzór: ciemny las jednookich węży Louis był rozbawiony. - Taniec w ciemnościach? - zapytał. Zatylny zakręcił się. - Próba sprawności. Ciemność była powszechna dawno, dawno temu. Nie można wykluczyć, że ciemność ponownie przyjdzie do któregoś z nas. Tak właśnie sprawdzali nawzajem swoje przywileje kopulacyjne, zupełnie jak Komisja Płodności na Ziemi. Zatylny doskonalił swoje umiejętności godowe. Powiedział: - A kogo słyszysz? - Słyszę całe towarzystwo Valavirgillin. Przy zamkniętych drzwiach do ładowni nadal rozpoznaję głosy. Organizują się, by bronić wozów. Teraz pojazdy są w ruchu, a wokół nich wampiry. Słyszysz? - Za chwilę. Zastanawiam się, co nasze ghule myślą sobie o twoim tańcu. - Ten mały ciągle zmienia pozycję. Większy pozostaje w bezruchu. Może go złapiesz? - Nie. - Przyłóż translator do oka sieci. Będę transmitował. Louis brodził przez płytką wodę, by dotrzeć do klifu. Czarna plama niczym bryła serca sieci unosiła się bez podparcia na wysokości jego nosa; Louis dotknął jej swoim translatorem. Usłyszał głosy, ludzkie, przechodzące w zwierzęce, bas w tenor i jeszcze wyżej, w agonię, wściekłość i panikę. Nagle krzyk zdziwienia i bólu, więcej krzyków, potem potężne łupnięcie, gdy jakieś ciało spadło na samo oko sieci. W pewnej chwili odróżnił głos Valavirgillin wydającej rykiem rozkazy, czego nigdy nie czyniła w jego obecności. Poza tym krzyki łączyły się w jednostajny bitewny zgiełk. Wrzaski wampirów osłabły w ciągu kilku minut. Potem, zgrzytliwy jak diabli, rozległ się chłodny, melodyjny i przekonujący głos, który brzmiał jak przemówienie. Aż nagle się urwał i zapadła przerażająca cisza. * Vala poprowadziła ich w dół strumienia, ponieważ kierunek w górę oblężony był przez wampiry, wracające z polowania. Zmuszała ich do marszu przez dziesiątą część dnia, aż zrobiło się dookoła pusto. Na rzece pojawiały się gładkie, czarne głowy; to Rzeczni Ludzie dotrzymywali im towarzystwa. Krążownik numer jeden nadal toczył się powoli, kiedy Beedj otworzył z rozmachem drzwi do komory ładunkowej i wgramolił się do środka. Vala czekała. Potem wytoczył się Paroom. Obiegli go wrogowie, rozrywając na strzępy, choć przyjaciele bronili z góry i od spodu. Jakiś wampir ciął też Perilack. Vala czekała. Beedj wspiął się do niej. - Nie żyje - powiedział. - Perilack nie wygląda źle. Przemyłem jej zadrapania alkoholem. To naprawdę pomoże? Vala skinęła głową, zastanawiając się, czy Żałobna Tuba i Harfster będą obrażeni… czy zrozumieją, dlaczego lepiej będzie zostawić ciało Parooma wampirom niż jego przyjaciołom pośród Ludzi Nocy. Nie powiedziała o tym następcy Thurla. To była wyłącznie jej decyzja. Nad rzeką rozciągała się łąka. Zanosiło się na dobre polowanie. Valavirgillin trzymała ich w jednej grupie, wszystkie gatunki, i kazała im założyć maski z ręczników. Dookoła czaiły się wampiry. Vala wzięła stosy materiału z magazynów w dokach. Dała Rooballabl i Fudghabladl długi odcinek niby-gazy, by służył jako sieć na ryby. Nieźle im się poszczęściło i mieli teraz ryby dla wszystkich, którzy mogli je jeść. Giganci Traw znaleźli w rzece trochę wodorostów, które się dla nich nadawały. Ludzie Maszyn

zagotowali na ognisku kociołek z wodą, a w nim korzenie i mięso. Jej załoga była syta. Czekając, Valavirgillin przyglądała się swoim ludziom. Tegger wyglądał dużo lepiej, gdy się najadł. Forn i Barok razem gotowali obiad. Jeżeli unikali kontaktu cielesnego, to trudno było to zauważyć. Żałobna Tuba i Harfster klęczeli trochę dalej, i dobrze, bo posilali się. Ghule znalazły hominida z Ludu Farmerów, może jeńca wampirów, który padł w drodze do Gniazda Cienia. Ledwo powstrzymały się przed zaciągnięciem zwłok do obozu. Na przełęczy nadal można było dostrzec wampiry. Wabił je ruch wokół Gniazda Cienia. Vala wiedziała, że w końcu będzie musiała przez to przejść. Stopniowo, może jedynie z głodu, Vala posępniała. Groteskowa zachcianka skłoniła ją, by poszła w stronę ghuli. Żałobna Tuba zauważyła, że się zbliża. Podeszła, ale niezbyt blisko. - Jeszcze nie jadłaś - odezwała się. - Zaraz zjem. - Poprawi ci się humor. Uszliśmy im, Valavirgillin. Jesteśmy wolni, i mamy co opowiadać. Temu nie dorówna żaden hominid. - Żałobna Tubo, czego tu dokonaliśmy? - Nie za bardzo cię rozumiem. - Przybyliśmy, znaleźliśmy drogę na górę. Zużyliśmy większość magicznego materiału Louisa Wu. Odnaleźliśmy zejście na dół. Zabiliśmy trochę wampirów, a resztę przegoniliśmy na deszcz. Straciliśmy jeden krążownik i Parooma. Czym jeszcze się tu chwalić? - Uratowaliśmy Foranayeedli i załadowaliśmy na wóz dziesięć wag cudowanie zachowanej, pradawnej tkaniny. Vala wzruszyła ramionami, będzie miała zysk z tego, co zabrała z doków, i to nie tylko materiału. Forn… tak. Ghulica odrzuciła obgryzione żebro i podeszła bliżej. - Szefowo, położyliśmy kres wampirzej pladze. - Och, Tubo. Wypędziliśmy je. Teraz rozejdą się na wszystkie ziemie wokół. Ich plaga będzie jeszcze gorsza. - Za jedno pokolenie będzie ich dużo mniej - uspokajająco odpowiedziała ghulica. -Za czterdzieści, pięćdziesiąt falanów. Teraz się ciesz. Oczekuj rehabilitacji. - Nie rozumiem, dlaczego. - Valavirgillin, poczułaś siłę wampirzego piżma. Żaden hominid mu się nie oprze, nawet Czerwony Pasterz. Nie uderzyło cię, że one wydzielają ten zapach także po to, by zwabić partnera? - Co? - Wampiry wydzielają piżmo, kiedy w okolicy jest jakaś ofiara. Kiedy jest jakieś jedzenie do upolowania, wtedy jest czas na kopulację. Kiedy znalazły pieczarę, by się schronić, wtedy także jest pora na kopulację, a pieczara koncentruje piżmo. To była ich woń godowa, kiedy ich przodkowie byli tacy jak my, i teraz też tak jest. Ale my zabraliśmy im azyl i wygoniliśmy je na deszcz, ten sam, który nie przestaje padać, od kiedy Louis Wu zagotował morze, Szefowo. Ten deszcz zmywa ich ruję. Valavirgillin przemyślała to i uwierzyła. Wtedy wstała i wzniosła okrzyk: - Przestaną się rozmnażać! Dzień chylił się ku końcowi. Przed nocą krążowniki muszą znaleźć się tam, gdzie wampiry ich nie dosięgną. Z nadejściem poranka spuści paliwo z krążownika numer dwa, aby dojechać do domu pierwszym. - A wy macie brązową pajęczynę.

- Dzięki temu gdzieś pod Łukiem Louis Wu może nam się przyglądać i słuchać. Musimy coś pokazać temu czarodziejowi… jeżeli nadal żyje i chce patrzeć. O ile sieć to nadal działające okno. - Będziecie musieli znaleźć wasz pokarm gdzie indziej - powiedziała do Żałobnej Tuby. Kobieta ze spokojem skinęła głową. - Powiem o naszych potrzebach. Nocni Ludzie ustawią składy paliwa na całej drodze aż do krawędzi. Tegger i Warvia chyba powiedzieli wam, że będą z nami podróżować. - Niezły pomysł. Wszędzie tam żyją Czerwoni. Znajdą nowy dom. - Tak. - Co proponujesz za usługę transportową? Zamrugała oczami. - Ach, ten legendarny głód Ludzi Maszyn. Valavirgillin, potrzebujemy drugiego krążownika, aby położyć kres temu, co zagraża wszystkim żyjącym pod Łukiem. Wiesz dosyć, aby traktować moje słowa poważnie. - Poważnie, tak, ale transport tego wielkiego urządzenia szpiegowskiego nie mieścił się w naszej umowie. - Valavirgillin uśmiechnęła się, przypominając sobie negocjacje poza murem Thurla. Wysiłek, z jakim nakłoniła Ludzi Nocy, by przyłączyli się do jej napaści na Gniazdo Cienia! Mogła przepędzić ich działem. - Dołożyliście wielu starań, aby zdobyć to urządzenie Louisa Wu. Chcieliście zataić to przede mną, mam rację? Ghulica wzruszyła ramionami tak, jakby oba barki miała wybite ze stawów. - Skąd mieliśmy wiedzieć, że nie można było po prostu oderwać sieci, zwinąć jej i odejść? Ale jest osadzona w skale, więc musieliśmy zdradzić nasz zamiar. Valavirgillin, kupimy twój krążownik. Wymieniła sumę. - Płatne w Mieście Centrum, przez kogokolwiek ze strony Ludzi Nocy, kiedy wrócimy. - Sprzedane. - Suma była bliska rozsądnej granicy. Na długo wcześniej, zanim by mogła po niego wrócić, Żałobna Tuba po prostu zabrałaby krążownik numer dwa. - Może będę musiała wytłumaczyć to moim przełożonym. Czy twoi ludzie mnie poprą? - Twoi wspólnicy mogą nauczyć się tyle, ile wyjawię tobie tej nocy. Zatrzymamy dla siebie pewne sekrety. Jednak, Szefowo, wpierw nasyćmy się. Czy wasz posiłek nie jest już przygotowany? Foranayeedli ryknęła dwa słowa w języku Vali z Miasta Centrum. - Szefowo! Jeść! Głód wbił ostre kły w brzuch Valavirgillin. - To moje tajemne imię - powiedziała Żałobnej Tubie i odeszła.

Rozdział 18 Koszty i plany Miasto Tkaczy, rok 2892 Wycofali się nawet Żeglarze. Teraz tylko para gorących cieni w trawie i Louis Wu pozostali, aby oglądać taniec Zatylnego. Tempo było teraz żwawe, ale lalkarzowi najwyraźniej nigdy nie brakowało tchu. - To jeszcze nie koniec, Louis. Słyszałem część tego, co mówili Czerwonym Pasterzom. Mówili o górach wylewowych i problemach z powierzchnią scrithu. - Użyj sieci. Zapytaj, dokąd zmierzają. - Nie, zachowam ten jedyny sekret. Niech pomęczą się trochę, zanim przemówię. Zobaczę, jak bardzo potrzebują twojego wsparcia. - Mojego? - Louis Wu, który zagotował ocean. Oni nie wiedzą nic o mnie. Louis, masz wyraźne oznaki pogorszenia stanu zdrowia. Potrzebujesz opieki medycznej. - Tak - przyznał Louis Wu. - Bardzo dobrze - odparł lalkarz. - Moje ryzyko i wysiłek związany z wysłaniem tobie sondy z zapasem paliwa muszą zostać zrekompensowane. Miałeś wolną rękę… Louis machnął ręką. - Nie narażaj sondy, może być ci potrzebna. Wrócę tak, jak przyjechałem, doliną rzeki Shenthy. Pewnych błędów nie muszę popełniać dwukrotnie, więc pójdzie trochę szybciej. Podróżowałem jedenaście lat, wracać będę dziewięć, może mniej. Dzięki temu będziesz miał czas przesunąć medpakiet do kwatery dla załogi. - Louis, na sondzie jest dysk, który ułatwia przejście. W ciągu jednego obrotu Pierścienia może do ciebie dotrzeć. W jednej chwili znajdziesz się na pokładzie. - Ta sonda to twoje źródło paliwa, a ja… - Zatankowałem Igłę, która w każdym razie nadal jest zanurzona w schłodzonej lawie. - …i nie śmiem nawet pomyśleć, jakiej ceny zażądasz za jej użycie. W każdym razie, będziesz chciał przesunąć kabinę medyczną do kwatery załogi albo zatoki lądownika… - Zrobiłem już to. - Okno zamigotało, a Louis zaglądał do kabiny, której nie widział od jedenastu lat. Wielka trumna zajmowała miejsce, gdzie kiedyś ćwiczył z Chmee. Zatylny był więc zdecydowany. - Zostawiłem Ukrytego Patriarchę kilka tysięcy mil stąd w dole rzeki - powiedział Louis. - Mogę tam być za siedem lub osiem falanów. - Dwa lata? Louis, sytuacja nagli. Najwyraźniej Protektorzy zaatakowali Świat Pierścienia. - Och? - Louis Wu zareagował całkowicie niewinnie, a głęboko w środku zrodził się uśmiech. Tak, wszystko zawsze sprowadzało się do Protektorów. - Teela, zanim zmarła, powiedziała, że na krawędzi zostawiła jednego żyjącego Protektora ghula na straży. Mogę potwierdzić, że zespół naprawczy nadal działa. - Pokaż mi to - zażądał Louis. Okno w klifie pokazało panoramę ściany wysokiej na tysiąc mil. Krawędź była jak sfrezowana: na niekończącej się ścianie koloru ziemskiego księżyca zostały wyrzeźbione góry. Pod nią przemykały nocne bandy, ledwo widoczne. U jej podstawy wznosiły się góry wylewowe podobne do małych szyszek, wysokie na pięć lub siedem mil. Na szczycie tego odcinka krawędzi dwadzieścia lekko fioletowych płomieni kierowało się ku gwiazdom. - To są silniki strumieniowe; takie same jak wtedy, kiedy pierwszy raz je zobaczyliśmy… sześć lat temu…

Ten sam widok, znowu noc, ale widma płomieni zgasły. - Świat Pierścienia wtedy wrócił już na miejsce - stwierdził Louis. - Och, tak. Ale byłem czujny. Louis, nie widzisz silników sterujących? - Obraz przybliżył się. Teraz Louis dostrzegł ciemne wyloty rur wysoko nad górami wylewowymi oraz upiorne kształty, o wiele większe, niż przypuszczał. Pary toroidów koloru miedzi otaczały zwężenia dwudziestu jeden podwójnych szyszek delikatnego drutu: wielkie szkielety silników Bussarda. - Sześć lat temu? - Sześć, zanim zauważyłem. Byłem zajęty tańcem i mogłem odwrócić uwagę na zaledwie… Wahanie. - …falan? Tak samotny, że aż bliski szaleństwa, zagubiony w tańcu ze zjawami. Biedne zwierzę stadne, niegdyś wszechpotężne, teraz zupełnie samotne, odrzucone przez swoich. Louis otrząsnął się z tych myśli. - Więc ktoś zamontował dwudziesty pierwszy silnik, ten, który znaleźliśmy na skale kosmodromu. - Tak, ale najpierw go skopiowałem! Tutaj, niecałe dwa lata temu… - Dwadzieścia trzy silniki i dwadzieścia cztery o ustawnej orientacji, jeszcze nie zamontowane. Louis nie widział, czym one poruszały; dostrzegał tylko drobną korektę położenia. - Moje oko sieci nie ma większej rozdzielczości niż to. Ale nowe silniki są produkowane i osadzane w kołyskach na ścianie krawędzi. Czyż to nie dowód na istnienie Protektora? - Więcej niż jednego - odpowiedział Louis. - Produkcja, transport, montaż, nadzór. Znowu wahanie. - Louis, niektórzy hominidzi żyją w stadach lub plemionach, ale według moich danych Protektorzy tego nie robią. Wierzę, że mógłbym monitorować te wszystkie aktywności. Podobnie jak Protektor. - Mmm, A obrona? Drugi obrońca używa obrony przeciwmeteorytowej, by zniszczyć statki najeźdźców! - A co z tą niewidzialną istotą podążającą za Czerwonym Pasterzem? - Nie, tego ci nie powiem. Ghul śledzący innych ghuli. Lokalna polityka. - Louis, pomyśl. Widzieliśmy, jak wszedł do rezerwatu wampirów! Musi być Protektorem, skoro wampirza woń na niego nie działa. - Co on tam robił, jak sądzisz? - Ochraniał Czerwonego Pasterza, najwyraźniej. Może należeć do tego gatunku. Następnym razem widzieliśmy go nad rzeką, zdaje się. - Tak. Trzymał się na uboczu, a tego nie można zrobić, jak jest się pokrytym wampirzą wonią. Lecz nie zobaczysz go, bo twoja kamera leży w ładowni pewnego… - Trzech Protektorów, Louis. Od sześciu do ośmiu, jeżeli się nie mylisz. Wojna między Protektorami Paków zamieniła ich własny świat w radioaktywny śmietnik. - Rozumiem - powiedział ze spokojem Louis. - Protektorzy różnych gatunków zostawiliby fragmenty Pierścienia, by rozsypywał się po przestrzeni międzygwiezdnej. Louis, nie możemy pozwolić sobie na dwa lata! Mogę uciec w stazę na resztę życia wszechświata. Nie możesz nawet dotrzeć do Goręcej Igły Dociekliwości! - Może będą współpracować - powiedział Louis. - Hominidzi ze Świata Pierścienia dogadują się między sobą i wszyscy współpracują z ghulami. Kiedy wejdziesz już w ten tryb, możesz dogadać się ze wszystkimi. - Doszło do wojny między Czerwonymi Pasterzami a Gigantami Traw. - Zatylny, jedni i drudzy chcieli trawy! - Czuję, że sytuacja jest zaogniona. Louis przeciągnął się. Stawy zatrzeszczały, a ścięgna protestowały nawet po tych umiarkowanych,

popołudniowych ćwiczeniach. - Powiem ci coś - odezwał się. - Wyślij tę swoją sondę z paliwem tam, gdzie zostawiłem Ukrytego Patriarchę. Będzie to ładny duży cel. Sam zawrócę w dół rzeki i zobaczę, czy nasi przyjaciele, Budowniczowie Miast, znowu chcą się do nas przyłączyć. Osiem falanów, dwa ziemskie lata, jeden twój rok. Potem, jak osiągniemy porozumienie, przyjmę twoją medyczną opiekę. - Porozumienie? - powtórzył Zatylny. - Opracuję kontrakt. - Nie jesteś w sytuacji przetargowej. - Daj mi znać, jak zmienisz zdanie - powiedział Louis. Wstał i poszedł z powrotem przez rzekę… czekając, aż za nim rozlegnie się dramatyczny krzyk. Nie rozległ się. * Louis budził się powoli. Był półprzytomny z niewyspania. Sawur ocierała się o niego, co było bardzo przyjemne. - Czy Tkacze lubią rishathrę o brzasku? - Tak, wtedy bardzo lubimy. Louis zaczął poruszać rękami i przesuwał dłonie po jej futrze. - Jak miło - powiedział. - Dziękuję. - Rozciągnęła się obok niego. Palcami pieściła jego czaszkę, gładząc skąpe owłosienie. Gładko przeszli w rishathrę. Było to cudowne życie, na swój sposób. Nagle Sawur odsunęła się, aby spojrzeć na niego. - Zmęczony czy nie, jesteś najwyraźniej zrelaksowany. - Zdaje się, że go mam. * Noc. - Przygotowałem kontrakt - odezwał się lalkarz. - Ja też - odparł Louis Wu. Podniósł swojego translatora. - Jest w pamięci, głównie w notatkach. - Nie mogę tego przeczytać. Będziemy musieli zacząć od tego momentu. - Na klifie nagle wyświetliły się linijki druku, czarne na białym, razem z wirtualną klawiaturą, większą od samego Louisa. Widownia zamruczała z podziwem. Większość mieszkańców wioski siedziała wokół Louisa, który zastanawiał się, jak oni sobie ten widok tłumaczą. Przez całe popołudnie przygotowywał notatki do własnego kontraktu. Oparcie pracy na propozycjach lalkarza, zamiast na własnych, oznaczałoby pogwałcenie podstawowej zasady negocjacji. Louis nie miał zamiaru tego błędu popełniać. Lecz inna zasada mówiła, że negocjator nigdy nie powinien przyznawać się, że nie dotrzyma terminu. Louis zapytał we wspólnym języku: - Jak to działa? - Punkt - powiedział Zatylny. - W lewo kursor, w prawo, żeby pisać. Louis spróbował, machając rękami jak oburęczny dyrygent orkiestry. {Zachowania mentalne mogą wymagać zmian}. Louis usunął to i napisał: {Zachowania mentalne nie mogą zostać zmienione pod żadnym względem}. Ustęp na temat {PŁATNOŚCI} wyglądał rozsądnie: miał zostać obciążony podobnie jak za leczenie w szpitalach w systemie słonecznym, a spłata pracą nie miała przekraczać dwunastu lat. Czekaj. - Utrwalacz i standardowe techniki?

- W żadnym razie. - Wobec tego, co znaczą eksperymenty lalkarza? - Próbowaliśmy opisywać to, co mam dostępnego, zmodyfikowany X-program ARM. - Nie możesz wyliczyć kosztów w oparciu o opłaty w szpitalu w układzie słonecznym! Twój system dalby mi kolejne trzydzieści lat życia, oględnie mówiąc, prawda? Oddam ci siedem lat służby po wyjściu z automeda. - Dwanaście! Louis, ten system odmłodzi cię do wieku lat dwudziestu! Dostaniesz dodatkowe pięćdziesiąt lat bez jakichkolwiek dodatkowych zabiegów medycznych! - Przez ryzyko, na jakie mnie narażasz, będę się cieszył, jak dostanę dobrych pięćdziesiąt dni, i dobrze o tym wiesz. Dlatego właśnie wziąłem ten urlop. Siedem. - Niech tak zostanie. Louis wskazywał palcem wskazującym lewej ręki, kursor. {Spędzony czas będzie obliczany tylko dla dyskretnych działań podjętych pod kierunkiem Zatylnego}. - A więc, o co chodzi z konsultacjami? Z czasem podróży? Z działaniami podjętymi bez konsultacji z tobą z braku czasu? Co z podświadomym rozwiązywaniem problemów podczas snu? - Dopisz to. - Twoje motywy są podejrzane. Żadna szczera istota by tego nie próbowała. - Louis, tak przebiegają negocjacje. - Nauczysz mnie, jak negocjować? Dobrze? - Louis wymazał obraźliwe zdanie, potem jednym palcem napisał w powietrzu. {Okres służby skończy się siedem lat po przyjęciu niniejszego kontraktu}. Zignorował okrzyk zniecierpliwienia. - Teraz potrzebny jest punkt, który będzie mnie bronił przed zmianami w lepszego sługę. Nie widzę tu nic, co by mogło to wprowadzić. Tekst dodał się samoczynnie. Louis obserwował przez chwilę, a potem powiedział: - Nie. - W takim razie pisz. - Nie. Masz jakiś sposób, aby skopiować sobie mój kontrakt? - Nie. - W takim razie to będzie musiało poczekać, aż dotrę do Ukrytego Patriarchy. Wyruszę jutro. - Czekaj! Louis, z łatwością odnajdę tam ciebie. - Zatylny, chyba jednak muszę uprzeć się, abyś zaakceptował kontrakt w moim brzmieniu. Jeżeli nie możesz go przeczytać, jak możesz zaproponować zmiany? - Musisz przeczytać mi na głos. - Jutro. Aha, coś jeszcze mnie martwi. Ile czasu potrzebujesz, żeby zrobić smugę ze słońca i uzyskać supertermalny efekt laserowy? - Dwie godziny, czasami trzy. Warunki są zmienne. - Trzy statki przedostały się przez Pięść Boga, tu, niedaleko, i ktoś je rozwalił. Jeden wylądował w odległym krańcu Pierścienia i coś go trafiło. Czy to trwało dłużej? Przy tym całym przesuwaniu do przodu, nie wiedziałem, o co chodzi. - Przyjrzę się. * Louis obudził się późno. Sawur z dziećmi gdzieś poszła. Po minionej nocy nie zostało nic do jedzenia. Louis pracował przy palenisku. {Żadna osoba ani proces nie zmienią trybu myślenia Louisa Wu za pośrednictwem środków medycznych lub chemicznych, a jedynie przy użyciu perswazji, gdy Louis Wu będzie w pełni świadomy i przy zdrowych zmysłach. Uzgodnienia podjęte w czasie, kiedy podmiot nie będzie w pełni świadomy i w pełni władz umysłowych, nie będą wiążące}.

{Okres służebności} - Louis wykreślił „służebność” - {wspólna zależność skończy się nie później niż siedem lat po przyjęciu niniejszego kontaktu. Wu będzie miał prawo do snu, posiłków i okresów leczenia, jeżeli zaistnieje taka potrzeba. Nagłe wypadki przerywające te wolne od pracy okresy skrócą czas wspólnej zależności po trzykroć. Kary za naruszenie… okresy wakacji, wspólnie ustalone, przedłużą czas wspólnej zależności… Louis Wu może odmówić wykonania polecenia, jeżeli w jego osobistym mniemaniu wykonanie polecania naraża go na zbędne ryzyko, zbędne szkody pośród lokalnych hominidów, ich dóbr kulturowych lub środowiska, globalnie Świata Pierścienia, albo wyraźne pogwałcenie etyki}. Kilka spornych punktów nie zaszkodzi. Louis zrobił się przeraźliwie głodny. Wiedział, gdzie znaleźć więcej korzeni. Pojechał dyskiem towarowym prosto w górę rzeki, aby odnaleźć ścieżkę i zobaczył dzieci tłoczące się w lasach na wysoczyźnie po drugiej stronie Shenthy. Sawur znalazła dwa wielkie grzyby różnych gatunków, a dzieci zabiły lądowego skorupiaka wielkiego jak królik. Przyglądały się z zainteresowaniem, jak Louis zawinął to w liście, a potem w mokrą glinę. Wydobył z kufra zapalacz. Nastawił go na mikrofale, z szerokim przepustem, ze średnią intensywnością i podgrzał glinianą bryłę, aż poszła z niej para. Potem starannie zamknął zapalacz. Niebezpiecznie byłoby zostawiać go ogólnie dostępnym. - Strill, Parlad, nie dopuszczajcie nikogo do gliny. Sparzycie się. Sawur? Chcę ci podarować coś na pożegnanie. - Louis, rozstaniemy się? - Mieszkaniec Sieci wysłał swoją sondę z paliwem. Musi być w pobliżu. Spodziewam się, że przyślę ją tu za kilka godzin. - Zeskoczył z dysków. - Pokażę ci to teraz. Zastanawiam się, czy ma być dla ciebie, czy dla całej wioski. Urządzenia sterujące dyskiem towarowym stanowiły wklęśnięcia na krawędzi i poruszanie nimi wymagało pewnej siły. Siły Protektora. Louis dźgał je cienkim prętem trzymanym oburącz. Najniższy dysk odpadł od stosu i unosił się cal nad trawą. - Pokażesz to dzisiaj wieczorem? - zapytała Sawur. - Przekaż go wiosce, a ja i Kidada będziemy odpowiedzialni. Będę się dziwić tak samo jak wszyscy. Pokaż, jak go obsługiwać nam obojgu, ale nikomu innemu, i żadnym gościom. - Niech tak będzie. - To cudowny prezent, Louis. - Sawur, dałaś mi moje życie. - Nadal wątpisz? - Daj mi chwilę. - Louis odrąbał glinę z jednej strony bryły. Grzyby wyglądały smakowicie. I smakowały cudownie. Louis rozrąbał resztę bryły; robal też był gotowy. Większością mięsa podzieliły się dzieci. Ogon starczył na dwa kęsy, po jednym dla niego i Sawur. - Tak lepiej. Nie myślę racjonalnie, kiedy jestem taki głodny. Teraz patrz. - Louis narysował na piasku pierścień. - Światło potrzebuje trzydziestu dwóch minut, by pokonać Pierścień w obie strony. Słyszał, jak tłumacz przekłada czas i odległość. - Naprawdę? - Zaufaj mi. Osiem minut dla promienia słońca, by dotknął Łuku. Szesnaście minut na pokonanie średnicy, trzydzieści dwie, aby pokonać ją i wrócić. Jeżeli trzy statki kosmiczne wyskoczą przez dziurę tutaj, niedaleko Oceanu Wielkiego, i dwie i pół godziny później są zniszczone, a statek wyląduje tutaj i będzie zniszczony dwie godziny później, to gdzie jest atakujący? Sawur przyjrzała się szkicowi, a potem wskazała. - Tutaj, po drugiej stronie Łuku.

- A co by było, gdyby zaatakowano je trzy godziny później? - To umieściłoby atakującego tu, gdzie narysowałeś Ocean. - Dokładnie. Kiedy cień dotknął słońca, Louis sporządził kontrakt, który powinien go chronić, o ile lalkarz będzie honorował umowę. Podarował dysk towarowy Miastu Tkaczy, gdy gotował się obiad. Obwołali go wszechpotężnym magikiem, vashnesht. Potem dzieci chciały przelecieć się talerzem, a rodzice je przestrzegali przed ryzykiem. Louis pokazał Kidadzie ustawienie, które utrzyma dysk na wysokości dwóch stóp, wystarczająco nisko, by było bezpiecznie. Patrzył, jak Kidada śmiga między domami, a Strill wrzeszczy mu w ramionach. Miał nadzieję, że nie rozwalą napędu na tych powietrznych harcach. Kiedyś będzie im potrzebny, żeby podnieść coś ciężkiego. Światło zanikało. Myśliwi upolowali kotowatego drapieżnika. Mięso mu nie smakowało. Tkacze wzięli plastry i usadowili się, by patrzeć jak rozpala się klif. Louis, przysiadłszy na stosie dysków towarowych, niczym prawdziwy czarnoksiężnik, skubał gotowane trzciny, które upiekł w glinianej mikrofali. Lalkarze tańczyli w wirującej tęczy. Louis przyglądał się wraz z innymi, a potem zapytał we wspólnej mowie: - Jak tam nieustraszeni zabójcy wampirów? - Słyszę tylko ich głosy. Krążowniki rozdzieliły się. Dwójka pojechała przeciwobrotowo z moim okiem sieci w luku towarowym. Czerwoni Pasterze mówią o istocie, którą mężczyzna nazywa „Szeptem ”, Tegger uważa, że Szept ich opuścił. Warvia myśli, że to był tylko jego sen. Sądzę, że Szept jest widmem naszego obrońcy. Louis, przyjedziesz? - Będziemy musieli uzgodnić warunki… - Akceptuję twój kontrakt… - Jeszcze go nie widziałeś! - Przyjmuję go pod warunkiem, że od tej pory nie wprowadzisz żadnych zmian. Skoro nie miałeś niebotycznej przewagi, to napisałeś go szczerze. Moja sonda przybędzie w przeciągu dwudziestu minut. Louis spojrzał w niebo. Jeszcze nic nie było widać. - Gdzie wyskoczę? - zapytał. - W twoim mieszkaniu na Igle. Mieszkaniu? To była pojedyncza kabina, zamykana, którą dzielił z kzinem! - Według kontraktu płacisz mi potrójnie w nagłych sytuacjach. Czy sam mam się uzbroić? - Tak. - Sawur, wyprowadź dzieci z wody. Zatylny, ląduj w strumieniu. Słuchaj, pamiętam, jak czołgałem się przez dysk, który przeznaczyłeś do tankowania paliwa. Był dość ciasny. - Louis, wciąż się uczę! Zamontowałem pełnowymiarowy dysk transferowy z boku sondy, wystarczająco duży dla ciebie i twoich talerzy. Louis pomyślał: na szczęście jestem przezorny w takich sytuacjach. To by nic nie znaczyło dla lalkarza. Ze skrytki wyciągnął laserową latarkę i nanonóż, potężne narzędzia do obrony. Ustawił promień na wąski, krótki zasięg, wysoką intensywność. Rozciągnął ostrze na dwie stopy, a potem zmniejszył na powrót do półtorej stopy. Rozluźnij chwyt na nożu, ostrze szerokości drutu przetnie wszystko, co napotka na swej drodze. Fioletowo-białe światło pojawiło się nad klifem. Sonda tankująca przeszła na napęd nuklearny. Jama na dziobie to był właśnie układ tankowania: filtr przepuszczający jony wodoru i transferowy jednokierunkowy dysk, nie szerszy od bioder Louisa.

O wiele większy dysk został zamontowany z boku, okrągły talerz nieco przypominający skrzydło. Tkacze wydobywali z siebie „ochy i achy”, a potem uciekli przed falą pary. Płomień zgasł. Gdy Louis poszybował nad sondę, ta siadła z pluskiem w wodzie na płonącym silniku, potem przetoczyła się i przewróciła w korycie rzeki. Powierzchnia wody zmarszczyła się nad dyskiem transferowym. A zatem, stało się. Louis wyłączył ciąg i wkroczył do środka. Kątem oka dostrzegł cień, który wskoczył za nim.

Część druga: Tańczę, jak umiem najszybciej Rozdział 19 Sękaty człowiek Gorejąca Igła Dociekliwości, rok 2892 Gorejąca Igła Dociekliwości została zbudowana na kadłubie General Products #3, w której wewnętrzne ściany oddzielały kapitana lalkarza od załogi obcych. Teraz statek był bardziej kwaterą niż pojazdem kosmicznym. Igła nie mogła przekraczać prędkości światła, ponieważ Louis Wu przed jedenastu laty odciął hipernapęd z powodów, które wtedy wydawały mu się słuszne. Statek osiadł w magmie podczas negocjacji z Protektorem, którym kiedyś była Teela Brown. W tym czasie i później lalkarz rozlokował dyski transferowe na statku i w centrum napraw, a także gdzie indziej. Louis spodziewał się, że znajdzie się w odciętych kwaterach dla załogi. Zatylny nie musiał nawet sugerować, może nawet nie miał odwagi z obawy, że ktoś mógłby go podsłuchać sugerującego, aby Louis przybył do niego jak najszybciej. Latające talerze uderzyły twardo. Louis zamortyzował lądowanie zgiętymi kolanami, ale mimo to stracił równowagę. - Coś… - krzyknął. Coś za mną idzie! Zatylny… Lecz u lalkarza wiele się działo. Tysiące lalkarzy Piersona poruszało się, wirowało i wierzgało, na lewo od sceny. Mogłoby to być niepokojące, ale nie było. Louis i Chmee nauczyli się ignorować tę część statku. Ona należała do lalkarza, a ściana nie była ze szkła. Był to niezniszczalny materiał, z którego wykonano kadłub General Products. Lecz jeden dwugłowy, trójnogi obcy, o kędzierzawej grzywie ozdobionej klejnotami zgodnie z formalną modą, znajdował się między ścianą kuchni a trumną wielką jak kabina teleportacyjna, leżąca na boku. Sękaty staruszek w luźnej kamizelce biegł do Zatylnego, zawzięcie pracując kolanami i łokciami. Ukryty dysk transferowy prowadził do kwatery Zatylnego. Zatylny musi być gdzieś blisko albo w środku, pomyślał Louis. Tam będzie nietykalny. Instynkt musiał być zbyt silny. Zamiast tego Zatylny odwrócił się plecami. Wszystko działo się bardzo szybko. Louis nadal chwytał równowagę. Zatylny kręcił się dookoła, rozstawiając szeroko głowy, spoglądając do tyłu, dwuoczny obraz z punktem odniesienia trzech stóp. Namierzał cel. Tylną nogę zgiął do przodu i wystrzelił do tyłu, kiedy sękaty staruszek zaatakował. Zatylny kopnął fachowo, prosto w cel. Louis usłyszał brzęk: sękaty staruszek musiał mieć na piersi płytę. Zbroja czy nie, po takim kopnięciu normalny hominid zapadłby w śpiączkę. Mężczyzna obrócił się na skutek uderzenia, wylatując w powietrze, z jedną ręką na kostce Zatylnego, by uzyskać od niej pęd, gdy lalkarz zamierzał się do kolejnego kopnięcia. Mężczyzna wyminął kopyto i zdzielił pięścią ozdobną grzywę lalkarza, w miejscu, w którym wyrastały z torsu dwie szyje. To była czaszka Zatylnego. A Louis dopiero dobywał latarki. Zbyt wolno, zbyt niezdarnie, oszołomiony lalkarz stał mu na drodze. Coś uderzyło go w prawy nadgarstek i laserowa latarka wypadła mu z ręki. Metalowa kula? Kolejna wybiła mu nanonóż. Louis odskoczył gwałtownie od wirującego, drucianego ostrza. Zatylny leżał na ziemi, zwinięty w kłąb, głowy i długie szyje miał schowane między przednimi nogami. Woda na podłodze sięgała do wysokości stopy. Latarka leżała w wodzie, ale wysyłała promień światła przez przezroczysty kadłub w lawę poza nim.

Druciane ostrze nie przecięło Louisa na dwoje. Ślepe szczęście. Lecz dłonie i nadgarstki miał obite, nie potrafił utrzymać równowagi, a sękaty mężczyzna już atakował jego. Protektor! Louis stoczył się z dysku transferowego do narożnika i zaczął wstawać. Prawy nadgarstek to morze bólu. Lewy był jedynie odrętwiały. Tam, gdzie był wcześniej, wylądowało na czworakach coś wielkiego. Wyprostowało się, ogromne jak pomarańczowy niedźwiedź, a w wielkiej dłoni trzymało małe działo. Sękaty mężczyzna zakręcił się w miejscu, zanurkował i rzucił nóż Louisa w stronę wielkiego przybysza… kzina. Broń kzina poszybowała w powietrzu, nadal z wielkimi pazurami wczepionymi w nią. Kzin zamarł, na klęczkach, dławiąc ryk. Sękaty mężczyzna podniósł latarkę w wyraźnie groźnym geście. - Nie ruszaj się - powiedział. - Mieszkańcu Sieci, ty też się nie ruszaj. Louisie Wu, nie ruszaj się. Czy kontrakt wymaga od ciebie śmierci? Sękaty odsunął wargi i odsłonił dziąsła, które zrobiły się twarde nieomal jak kość, a szczęka rozrosła się nieregularnie. Twarz miał twardą, prawie jak ptasi dziób. Mówił chropawym głosem, ale wspólnym językiem. Jak mógł się nauczyć tej mowy? Podsłuchiwał Zatylnego. Kontrakt? Pomimo bólu docierała do niego rzeczywistość. Jedenaście lat minęło, od kiedy był w podobnych tarapatach. - Tak - odparł Louis, zacinając się - w warunkach pozostających wyłącznie w mojej ocenie. Przejmujesz mój kontrakt? - Tak - odparł sękaty mężczyzna. Pomimo tego, co wydarzyło się wcześniej, było to zadziwiające. Samiec kzin krwawił obficie z dłoni zredukowanej do kciuka. Trzymał się kurczowo za rękę, starając się zamknąć arterie. Wzrok wbił w Louisa. Przemówił, także we wspólnym: - Co mam zrobić? - Unieś rękę nad głowę. Zaciskaj nadgarstek. Zamknij naczynia. Nie próbuj walczyć. To Protektor. Zatylny, ustaw… Zatylny! Skończyła się drzemka. Dla nas wszystkich. Zatylny wyprostował się. - Mów, Louis. Czarna trumna… - Twój medpakiet, mówiłeś, że możesz go ustawić, aby leczył kzina? - Tak? - Zrób to. Potem powiesz mi, co się stało. Jestem na potrójnym wynagrodzeniu, ponieważ to rzeczywiście jest nagły wypadek. Zatylny nie był w najlepszym stanie. - Wyleczyć rannego, miejscowego kzina? - Zrób to. - Ale, Louis… - Obowiązuje mnie kontrakt! To dla naszego dobra. Nie rozumiesz, kto to jest? Lalkarz uklęknął przed pakietem i zaczął bezgłośnie wydawać komendy. Protektor nadal miał zapalacz i nanonóż. Louis nie wiedział, co z tym począć, ani z tym dziwnym kzinem, ani z ciągłym migotaniem tańczących lalkarzy na peryferiach wzroku. Niemżas, jedna rzecz na razi Kzin. - Kim jesteś? - Akolitą. - Syn Chmee - domyślił się Louis. Zapomniał już, jak duży potrafi być samiec kzina, kiedy ten stanął

obok niego. Ten nie mógł mieć więcej niż jedenaście lat, jeszcze nie był w pełni dorosły. - Nie masz żadnego prawdziwego imienia? - Jeszcze nie. Jestem najstarszym synem Chmee. Stanąłem do walki, Stoczyliśmy pojedynek. Ojciec wygrał. Kazał mi uczyć się mądrości. Śledzić Louisa Wu. Akolita. - Ooo… Zatylny, ile potrwa nastawienie pakietu na metabolizm kzina? - Parę minut. Załóż mu opaskę uciskową. Louis przeszedł do szafy dozującej, powoli, trzymając ręce tak, aby widział je protektor. Prawą rękę i przegub miał mocno opuchnięte, trzymał ją uniesioną nad głowę. Czuł, że kciuk lewej dłoni jest odrętwiały, ale będzie sprawny. Ściana kuchenna miała menu dla kuchni ludzi i kzinów, suplementy diet, inhibitory alergii, ubrania i dużo więcej. Louis nie widział aptekarskich menu, ale nie wątpił, że takie istnieją. Lalkarz uznawał go za narkomana. Nie pokazałby mu dostępu do rekreacyjnych farmaceutyków. Louis wybrał {Sol / Nordik / formal} oraz kolekcję krawatów. Opierając się pokusie, zdecydował się na pomarańczowo-żółty wzór, który będzie dobrze wyglądał na kzinie. Nawet nie spojrzał w stronę niewidzialnego narzędzia do kopania, które przykleił taśmą pod stanowiskiem do wydawania całe życie temu. Woń kzina była słaba. Akolita na pewno umył się dla usunięcia zapachu, aby móc go śledzić, pomyślał Louis Wu. Na jego pomarańczowym futrze na brzuchu widniały trzy równoległe pręgi. Poza tym był ozdobiony jak na Halloween: czubki obu uszu pomazane brązową substancją, prawie czarną; szeroki, czekoladowy pas wzdłuż pleców, mniejszy, czekoladowy przecinek na ogonie i nodze. Był mniejszy od Chmee, wysoki na siedem stóp, ale równie szeroki: hybryda. Jego matka byłaby archaicznym kzinem z Mapy Kzinu. Akolita usiadł, wyciągając rękę. Louis owinął krawatem gruby nadgarstek, używając lewej ręki i zębów. Krew zaczęła płynąć wolniej. - Kto mnie zaatakował? - zaburczał kzin. - Niemżas, jeśli wiem, ale jakbym musiał zgadywać… hej, sękaty? - Mów. - Zatylny i ja domyślaliśmy się, że w centrum napraw musi być Protektor. Zestrzeliwałeś statki najeźdźców. Odstępy czasowe wyraźnie wskazywały, że tam działasz. Lalkarz wszędzie zostawił dyski transferowe. Protektor mógł zaprogramować dysk, aby łączył się z tym właśnie, gdy tylko zostanie włączony… - Tak. - A potem wskoczyłeś tuż za mną. Żmudne planowanie Potrzebny ci byłem do odwrócenia uwagi, i jeszcze liczyłeś na reakcję lalkarzy. To ciekawe, prawda, Zatylny? Miałeś chwilę na ucieczkę, ale wykorzystałeś ją, żeby kopnąć? - To stary argument. Bardzo dobrze, odruchowo odwróciłem się tyłem, aby walczyć… ty wygrywasz. Louis uśmiechnął się. Ból nie był teraz tak straszny, ale Louis upił się endorfinami. - Akolito - odezwał się. - To jest Protektor. Przyjrzyj się mu. Wszyscy mają taką sękatą postać, i wszyscy są bystrzy i niebezpieczni. - Wyglądał jak kolejny hominid. - Kzin potrząsnął wielką, włochatą głową. - Jak długo mnie obserwowałeś? - zapytał Louis. - Od dwóch dni. Pomyślałem, nauczę się czegoś od ciebie, zanim się ujawnię. - Mądrość? - Ojciec mówił o tobie. Wierzy, że nauczył się swojej mądrości od ciebie, więc ja też mogę. Lecz dostrzegł mnie jeden z padlinożerców.

- Ten chłopiec? - Tak. Nazywałeś go Fujarfą. - Rozmawiałem też z jego ojcem. - Ten chłopak i ja… rozmawialiśmy. Jego ojciec nie był daleko, przysłuchiwał się, myślał, że jest ukryty. Mówiłem to, co wiem o tobie. Nie znam sekretów wartych ukrycia. Nie mówiłem o Zatylnym. - W takim razie, jak według niego dotarliśmy do Świata Pierścienia? - Myślisz o Łuku? Powiedziałem, że sprowadziłeś statek. Nie mówiłem Fujarfie o transporcie nagłym. Nie uwierzył ojcu. Kiedy połączyłeś kabiny teleportacyjne… - Dyski transferowe. Kabiny teleportacyjne to jest to, czego używany w znanej przestrzeni i Patriarchacie. Są o wiele mniej wyspecjalizowane. - …dyski transferowe. Podskoczyłem. Zaskoczyłem Fujarfę i jego ojca. Niech się dziwią. Zaskoczenie! - wyszeptał kzin i osunął się. Zamknął oczy. - Zatylny? - Gotowy. Przenieś go. Louis wsunął ręce pod pachę Akolity i uniósł go. Akolita znalazł w sobie dość siły, by ustać i pokuśtykał do gabinetu. Louis zluzował mu opaskę i nieco wyprostował kzina. Odszukał odciętą dłoń i podniósł ją. Zatylny wziął ją do ust. - Zamknij wieko - polecił i wsadził dłoń do innego otworu. Potem złożył nogi i wepchnął głowy między przednie kończyny. Doznał szoku, pomyślał Louis. - Samobójstwo? - odezwał się sękaty. Jedna głowa podniosła się. - Demonstruję bezradność. To jest poddanie - mówił Zatylny. - Poddanie, dobrze. Kzin prawdopodobnie będzie tam kilka dni. Louis mógł na chwilę zemdleć. Przeraźliwy ból przywrócił mu świadomość. Sękate dłonie Protektora poruszały kośćmi w prawym nadgarstku Louisa. Louis zacisnął prawą dłoń na ramieniu protektora. Jęknął i zapiszczał. Rzeczywistość wracała falami bólu. Zanim jeszcze Protektor wycofał się, Louis pomyślał, aby poszukać jego broni. Dlaczego nie? Sękaty mężczyzna miał w kamizelce najprzeróżniejsze kieszenie i w jednej z nich dostrzegł kształt latarki. A więc co zrobić, zanim znowu zemdleje? Kontrakt. Wydobył notes i podał go lalkarzowi. - Oto, na co się zgodziłeś. Powinieneś przeczytać to głośno, zważywszy, że nasz towarzysz też to przyjął. Lalkarz wziął notes. Druga głowa zwróciła się do sękatego. - Dlaczego to zrobiłeś? - Potrzebuję sprzymierzeńców, którzy nie są Protektorami. Protektorzy zabijają się nawzajem powiedział sękaty. - Mogę cię zobowiązać do formalnej obietnicy dla obopólnej korzyści. Czytaj. Zatylny przeczytał. Sękaty mężczyzna… albo kobieta: był trochę niższy, nieco smuklejszy od Teeli Brown, kiedy została Protektorem. Pozbawiona włosów skóra, niby garbowana, nabrzmiałe stawy, trójkątna twarz i pękata czaszka; wszystko to utrudniało określenie jego płci. Louisowi zdawało się, że dostrzega ślady męskich genitaliów, ale nie przysiągłby.

Za nieprzeniknioną ścianą tańczył milion hologramowych lalkarzy. Zatylny na pewno myślał, że wróci do nich, zanim pomyli krok. - …jeżeli w jego osobistym mniemaniu wykonanie polecenia naraża go na zbędne ryzyko… Osobiste mniemanie? Louis uśmiechnął się i wzruszył ramionami. - …zbędne ryzyko… wyraźne pogwałcenie etyki… - Osobiste mniemanie? - Zatylny, czy w podobny sposób oślepisz się? - zapytał Protektor. Lalkarz zagwizdał pogardliwie. - Mówisz o zniewoleniu! Jak możesz mi to zrekompensować? Louisowi Wu zaoferowałem jego własne życie! Zrozumiałem, przyjmuję. Louis nie mógł dłużej wytrzymać. - Kim jesteś? - zapytał. - Niepotrzebne mi było imię. Wybierz sobie, które chcesz. - Jakiego jesteś gatunku? - Wampir. - Żartujesz. - Nie. Louis był bliski omdlenia. Dawno temu znalazł medpakiet Teeli Brown przyspawany do dysku transportowego. Musiał wstać, aby do niego dosięgnąć. Zaciskając zęby z bólu, wepchnął opuchniętą dłoń do otworu diagnozującego. Ból ustąpił. Na ekranie pojawiły się pytania. Tak, chciał zachować przytomność. Nie, nie mógł uzupełnić zapasów różnych leków… ze złowieszczo długiej listy. Czuł, jakby cała jego prawa ręka nie istniała i nic go już nie bolało. Umysł miał jasny, wolny, by bawić się z fragmentami rzeczywistości i próbować je poskładać na nowo. Zobowiązał się służyć Protektorowi… prawda? Protektor zobowiązał się wobec Louisa, do ograniczenia władzy nad Louisem Wu. A lalkarz zobowiązał się, i sam był przywiązany do Protektora, na mocy kontraktu Louisa. Słyszał, co mówią inni, ale słowa przelatywały mu przez głowę i znikały. - Wymagają jak najszybciej… najeźdźcy… spoza Łuku. - ARM i statki Patriarchatu - powiedział Louis. - Założę się. - Najazdu dokonywały osobistości polityczne: taka była ich natura. Opisał Świat Pierścienia Organizacji Narodów Zjednoczonych. Chmee rozmawiał z Patriarchą. Jakie inne organizacje wiedziałyby o Świecie Pierścienia? - Także Floty Światów? - Tak słabo zaprojektowane, tak źle chronione? - zapiszczał lalkarz. - One do nas nie należą! - Czy te polityczne istoty są niebezpieczne? - zapytał sękaty Protektor. Lalkarz uważał, że są nieskończenie niebezpieczne i to powiedział. Louis miał głowę wypełnioną farmaceutykami; nie miał nic do dodania. - Czy jest możliwe, że zrezygnują z planów? - Nie. Mogę ci pokazać, gdzie ukrywa się cały międzygwiezdny transport - powiedział lalkarz. - Oni nie będą uczestniczyć w inwazji. Nawet wasz supertermalny laser na energię słoneczną nie dotrze do tych najdalszych celów. Te statki, które wylądują, będą pojazdami wojennymi bez silników na hipernapęd. - Pokaż mi. - Z mojej kabiny. Louis zaśmiał się w myślach. Nieoznakowany dysk transferowy prowadził tylko do kabiny Zatylnego, i nie dopuszczał obcych. Zatylny znajdzie się za niezniszczalną ścianą. Jakie istniały szanse, że sękaty, człowiek na to zezwoli?

Wampir Protektor? Louis zmusił usta do posłuszeństwa: - Co jesz? - Gotuję sobie różne warzywa. Nie smakowałem krwi od dwudziestu ośmiu falanów -wyjaśnił sękaty. - Mój głód nie stanowi dla ciebie zagrożenia. - To dobrze - odparł Louis i zamknął na moment oczy. - Zatylny - dotarło od jego uszu - zerwiesz kontrakt? Pokaż mi te wszystkie statki najeźdźców. Odpowiedź Zatylnego była świergotem, melodyjnym pogwizdywaniem z harmonią poddźwiękowych basów. Louis otworzył nagle oczy i zobaczył, jak tancerze znikają, a zastępują ich wirujące mapy gwiezdne. Układ wyglądał na prawie pusty, z wyjątkiem Świata Pierścienia i jego zacienionych kwadratów. Oznaczone kolorami światła płonęły daleko od łuku Pierścienia, a dużo bliżej roiło się od mniejszych iskierek. Louis nie widział ruchu w takiej skali, ale najwyraźniej zajmowały pozycje w całym układzie, jakby nawzajem orientowały się w swoim położeniu. - Muszę wracać bronić Łuku - powiedział sękaty Protektor. - Ty też. Lalkarz spłoszył się. - Ale mapy są dostępne tylko tu, w Gorejącej Igle Dociekliwości! - Już je widziałem. Chodź. Louis został sam. Obraz zmienił się, kiedy popędzili. W kabinie kapitana znajdował się pewien trójwymiarowy wykres… Dosyć. Louis oparł głowę o poskładane dyski transportowe i zamknął oczy. * Przysnął, opierając się o dyski z ręką w medpakiecie. Od czasu do czasu budził się, gdy tracił równowagę. Za rufową ścianą znajdował się dok lądownika, prawie pusty, od kiedy Teela spaliła lądownik. Louis niezupełnie pamiętał, co jeszcze tam było. Szafki na kombinezony ciśnieniowe i zbroje, oczywiście, i stos dysków transferowych. Wyobrażał sobie. że Zatylny dokonał zmian, po jedenastu latach samotności. Ściany po prawej i lewej burcie były czarne. Igła trwała zanurzona w czarnym bazalcie: schłodzonej magmie. Za przednią ścianą unosiła się sieć linii i punktów, jakby radar prześwietlił mrówczy kopiec. To drażniło jego umysł. Punkty i tu, i tam. Te dwa łączyły się, i tamte trzy. Tutaj sieć dziesięciu. Daleko w przestrzeni, jeden z dziesięciu okazał się dwoma punktami nałożonymi jeden na drugi. Zarys konturów w tle mógł tworzyć mapę. Chyba lalkarz próbuje mu coś pokazać. Kiedy ciśnienie w pęcherzu stało się silniejsze niż jego strach przed bólem, Louis uwolnił rękę i pokuśtykał do toalety. Najwyraźniej nadal posiadał jakiś problem medyczny. Potem wypił kwartę wody. Zjadł cywilizowaną sałatkę Cezara po raz pierwszy od jedenastu lat. Koniec z jedzeniem tego, co uda mu się znaleźć! Z tego chętnie zrezygnował. Przyjrzał się dłoni z mizernym zadowoleniem. Opuchlizna zeszła; kości zdawały się być na miejscu. Jeszcze dwa razy opuszczał maszynę. Znowu zwrócił uwagę na ten wzór, kiedy wychodził z recyklera. Dyski transferowe! Jego podświadomość najwyraźniej pracowała. Ta mapa definiowała dyski transferowe, które rozlokował Zatylny. Kilka z nich było rozrzuconych w milionach sześciennych mil centrum napraw. Cztery w samej Igle. Jeden tuż poza nią. Ten podwójny punkt to na pewno sonda tankująca w Mieście

Tkaczy, z jednym dyskiem do transportu, a drugim do wodoru. Zatylny zostawił mu to. Louis przyglądał się, notując w pamięci, zastanawiając się nad motywami lalkarza… I nagle, gdy zjawił się sękaty człowiek, wrócili do tańczących lalkarzy. Protektor trzymał coś w ręku. Dmuchnął w przedmiot, obserwując twarz Louisa. Muzyka z drewnianego instrumentu rozbrzmiała w powietrzu. Reakcja Louisa musiała być niezadowalająca. Protektor odłożył przedmiot. Zbadał Louisa, jak uczyniłby to dawny lekarz, oglądając go i opukując. - Już niedługo - powiedział w końcu. Louis miał pomysł. - Moją ścianę kuchenną można zaprogramować, aby wydawała krew - zaproponował. - Napijesz się? - Nie. Nie jestem wampirem. Poza tym Zatylny będzie musiał napisać na nowo program kuchni. - Nie, czekaj, spróbuję czegoś. W kuchennej ścianie Louis otworzył wirtualną klawiaturę z jadłospisem dla kzinów, oznaczoną kropkami i przecinkami, w języku bohaterów. Louis znał go trochę. Przejrzał obszerne menu, sękaty przyglądał się ciekawie. {Kuchnia Cudkrainy}… nie. {Kuchnia Fafnir}? Nie pod tą nazwą. Spróbuj {życie morskie}. Tutaj, pod nazwą planety kzinów, {Shasht}. {Mięso}, {napoje}, zbyt wiele elementów. Spróbuj {szukaj: mięso/napój}. Cztery razy. Trzy to zupy, z krwią jako składnikiem, a po tym zostawało samo {shreem}. {UCHYL prawa dotyczące Shasht / Fafnir, Ziemi, Jinx, Pasa, Rojów Wężowych…}. Ze szczeliny dozownika wyskoczył pojemnik wypełniony mętnym, czerwonym płynem. Sękaty wziął pojemnik. Chwycił Louisa za szczękę, szybciej, niż tamten zdołał drgnąć, a uchwyt miał stalowy. - Pij pierwszy - rozkazał. Louis posłusznie otworzył usta. Sękaty wypuścił kroplę kleistego, czerwonego płynu Louisowi do ust. Smak nie był znajomy, ale Louis rozpoznał zapach. Mimo to przełknął. Teraz sękaty mężczyzna pił, obserwując Louisa. - Zadziwiasz mnie. Dlaczego miałbyś robić dla mnie krew? Przez jedenaście lat Louis jadł to, co mógł złapać, albo to, co obcy hominidzi oferowali jako jedzenie. - Nie jestem obrzydliwy - odparł Louis. - Właśnie, że jesteś. W zasadzie, to miał mdłości od tego, co czuł i smakował. - Dotrzymałem naszej umowy - powiedział - która nakazuje mi działać w twoim interesie. Działasz na moją szkodę. Uważam za złe dla mnie, abym pił ludzką krew, i tak powiedziałem. - Kabina medyczna skończyła już z tobą, co? - powiedział sękaty - Załóż skafander ciśnieniowy. Idziesz ze mną. - Skafander ciśnieniowy. Dokąd idziemy? Protektor nic nie odpowiedział. Louis uśmiechnął się. Wskazał poprzez przejrzystą ścianę z tyłu. - Sprzęt ciśnieniowy, lądownik, śluza powietrzna, wszystko, czego Chmee i ja potrzebowalibyśmy, żeby wydostać się z tego statku, znajduje się w lądowniku. Mogę się tam dostać jedynie przy użyciu dysku transferowego. Zatylny nas więził. - Nie miałeś kontraktu? - Wtedy nie. - Nauczyłem się używać dysków transferowych. Chodź.

Sękaty miał wytrychy zrobione z twardego drewna. Przyklęknął przy dysku i uniósł jego krawędź. Louis nie widział, co tamten robi. Protektor zbyt szybko pracował palcami. Zobaczył, jak w kwaterze lalkarza pojawia się diagram dysku transferowego, który migocze. Wtedy protektor ustawił dysk na miejscu, wepchnął Louisa na niego i poszedł za nim. * Po zniszczeniu lądownika, jego kabina była zasadniczo pustą przestrzenią. Były tam skafandry dla ludzi, kzinów i lalkarzy. Przezroczyste ściany śluzy otwierały się na tunel, który prowadził przez kilkanaście mil sześciennych magmy, nieporuszonej od czasu wojny z Teelą Brown. Louis zerknął na stojaki z bronią, ale nie podszedł do nich. Wyciągnął obcisły skafander ciśnieniowy, z otwartym już zamkiem błyskawicznym na torsie, rękawach i nogawkach. Nie będzie mu potrzebny pas. Zaczął się do niego wczołgiwać, aż zatrzymał się, syknąwszy z bólu. Zanim zdążył poprosić o pomoc, Protektor był przy nim, wprowadzając w połowie uleczoną dłoń i ramię do rękawa z rękawicą, a potem przygotował temblak z krawata, który wcześniej posłużył Akolicie jako opaska uciskowa. Zasunął suwak na skafandrze Louisa i uruchomił urządzenie na jego plecach Czekali, aż skafander skurczy się i dopasuje kształtem do sylwetki Louisa. Sękaty protektor sterował urządzeniami kontrolnymi na wielkim dysku transferowym. Louis rozpoczął odczytywanie listy kontrolnej. Kamera na kasku, przepływ powietrza, uzdatniacz powietrza, zawartość CO2 i pary wodnej… Skoczyli.

Rozdział 20 Opowieść Brama Obrona przeciwmeteorytowa w centrum napraw, rok 2892 Mapa Marsa sięgała na wysokość czterdziestu mil ponad Oceanem Wielkim, wybrzuszenie na północnym biegunie w skali jeden do jednego. Spod Świata Pierścienia nie było widać Mapy Marsa, ponieważ cały słup, wysoki na czterdzieści mil, był w środku pusty. Louis widział wielkie przestrzenie w centrum napraw, ale wewnątrz nigdy nie był. Było wielkie i ciemne. Szkieletowe krzesła, wyposażone w klawiatury, przemieszczały się na długich wysięgnikach. Ekran, wysoki na trzydzieści stóp, mieścił się na elipsoidalnej ścianie. Jedyne światło pochodziło z tego ekranu: panoramiczny widok lokalnego nieba. W układzie Świata Pierścienia nie było planet ani asteroid. Inżynierowie Pierścienia musieli usunąć wszystko, albo użyli ich jako budulca. Spowita przez noc krawędź Świata Pierścienia jaśniała na czarnym tle. Płonęły wzmocnione światłem gwiazdy, i cztery małe, zielone kręgi: kursory. - Znalazłem jeszcze cztery - powiedział Zatylny. Stał przy ścianie z niezdarnymi, niezgrabnymi lampkami, pokrętłami i przełącznikami. Teraz Louis poznał, gdzie jest. Był to system, który zniekształcał magnetyczne pole słońca. Widział ten wzór na projekcji hologramu, przed jedenastu laty, kiedy lalkarz manipulował obroną przeciwmeteorytową. W powietrzu musi być aż gęsto od zarodników drzewa życia. Było to czyste miejsce, poza… hmm? Po drugiej stronie szerokiej przestrzeni, w nieomal zupełnych ciemnościach, stał jakiś cień. Zjawa w bezruchu, wypaczony ludzki kształt, zbyt szczupły i miejscami zbyt spiczasty. Kości. Kości ustawione w pozycji do ataku. W cieniach za tymi stojącymi kośćmi leżał rozrzucony sprzęt. Później. - Powinienem sprawdzić moją listę - powiedział Louis. - Będziesz mnie teraz potrzebował? - Nie. Zatylny, pokaż mi - odparł sękaty Protektor. Żaden mieszkaniec Pasa nie zabrałby człowieka w przestrzeń, nie sprawdzając jego skafandra ciśnieniowego. To byłoby morderczo niegrzeczne. Czy Protektorowi wystarczyło tylko rzucenie okiem?, rozważał Louis. Czyżby sprawdzał jego postawę? Jego sprzęt? Jego nastrój? Lalkarz jechał na jednym z dysków towarowych. Uniósł się na jard; jego głowy zwisały pośród urządzeń sterujących. Panorama nieba pokazała zbliżenie niby kuli zaznaczonej czarnymi kropkami i przecinkami. Statek kzinów, prawdopodobnie kilkusetletni i wyposażony w hipernapęd. Widok skurczył się, poruszył i powiększył. Następny statek wyglądał na większy, przypominał długą, powoli obracającą się dźwignię. Louis nie znał tego typu. Widok skurczył się, poruszył i powiększył, ukazując szaro-czarny przedmiot podobny do przegniłego ziemniaka oglądanego przez mgłę. - Inżynierowie Pierścienia zostawili tylko te najodleglejsze komety. Było ich zbyt wiele, aby zniszczyć wszystkie… - Rezerwa powietrza - odezwał się sękaty. - Aby zastąpić powietrze utracone przez krawędzie. - Tak. Teraz zauważcie to… - Migający zielony krąg oznaczał krater na protokomecie. Obraz powiększył się, potem przeszedł na głęboki skan, z niewyraźnym widokiem budowli w lodzie poniżej dziury. - Jakie istoty to zbudowały? - zapytał sękaty. - Nie wiem - odparł Zatylny. - Roboty górnicze zawsze tak wyglądają. Ale to tutaj… -Kolejna obrotowa dźwignia, statek tego samego typu, widok z boku. Znajome kosmiczne aerostatki

o kikutowatych skrzydłach przywarły na całej jego długości. - To statek Narodów Zjednoczonych zbudowany przez gatunek Louisa. Louis doszedł do końca listy kontrolnej. Ten skafander utrzyma go przy życiu całymi tygodniami, może nawet miesiącami. - Bardzo dobrze. Pozwól - powiedział sękaty. Wstąpił na kolejny dysk transportowy i wzniósł się. Miał zręczne dłonie tam, gdzie ustom lalkarza brakowało pewności. Zapalił się drugi monitor, ukazując przyciemniony obraz słońca. Mijały minuty. Wtedy pojawiła się jaskrawa smuga, odchylana przez pole magnetyczne. - Zabijesz ich - powiedział Louis. - Przejmę. - Takie są moje plecenia. Przybyli jako najeźdźcy - powiedział Zatylny. - My też. - Tak. Jesteś zdrowy? Louis poruszył zabandażowaną ręką. - Leczy się. W każdym razie to strata czasu, skoro mam wejść do twojego magicznego medpakietu. Co zrobiłeś? - Zniszczyliśmy sześć transportowców i flotę trzydziestu dwóch lądowników. To były statki najbliższe słońca, najbardziej narażone. Te ostatnie są tak odległe, że możemy co najwyżej je przestraszyć. Jestem też skłonny ignorować tę instalację na komecie. Tylko zagotujemy lód. Odkryłem za to statek Postronnych na jednej z najdalszych komet… - Niemżas! Sękaty? Nie zestrzeliłeś Postronnych, co? - Zatylny to odradzał. - I dobrze. Są bardzo kruche, ale posiadają technikę, której my nawet nie potrafimy poprawnie opisać. Oni nie chcą od nas niczego, jeśli czegoś chcą, po prostu kupują. Nie ma sensu ranić Postronnych. - Lubisz ich? To było nieco zaskakujące pytanie. - Tak - odpowiedział Louis. - Po co tu przylecieli? Louis wzruszył ramionami wewnątrz skafandra. - Niebo jest pełne planet. Istnieje tylko jeden Świat Pierścienia. Autsajderzy są ciekawi. Słoneczna smuga nadal się wznosiła. - Obserwuj i krytykuj - powiedział sękaty do lalkarza. Palce podobne do sznurów włoskich orzechów zatańczyły po ścianie. Lalkarz przyglądał się. - Dobrze - odezwał się. Wszystko wydawało się takie spokojne. Trzeba było godzin, aby wytworzyła się smuga. Efekt supertermalnego lasera będzie rozprzestrzeniał się przez kilka minut, zanim wyjdzie ze smugi. Cele wydawały się być oddalone o godziny świetlne. Louis odrzucił już pomysł o ucieczce. Louis Wu nie był nic winien Narodom Zjednoczonym ani ARM. Nie był też zobowiązany bronić okrętów kzinów. Rozbrojony i ranny nie mógł mierzyć się z Protektorem jakiegokolwiek gatunku. Wiedział, że będzie miał szczęście, jeśli wyjdzie z tego cało, skoro znalazł się na powrót pomiędzy ścierającymi się mocarnymi gigantami. Kontrakt nie zobowiązywał go, by nieść pomoc ofiarom sękatego. A oni przybyli tu jako najeźdźcy. - Wskazałem też stację monitora. Jedną z moich - mówił Zatylny. Konserwatyści nie przegapią jej. - Racja. Sękaty, mam ochotę nazywać cię „Drakulą”. Drakula to symbol opowieści o wampirach.

- Jak sobie chcesz. - Nie. To banał. Jesteś Protektorem, mocą sprawczą pośród wampirów. Nazwijmy cię „Bram”. Możesz mi powiedzieć, czego chcesz ode mnie? - Chcę tego, co najlepsze dla mojego gatunku. Wampirom zagrażają trzy rzeczy, a każda z nich zagraża wszystkim pod Łukiem, w tym tobie. Mówiąc, Sękaty, obserwował twarz Louisa. - Po pierwsze, jeżeli wampiry staną się liczne, przetrzebimy nasze ofiary. Inteligentni hominidzi mogą nawet znaleźć sposób, aby nas wyeliminować. Nie chcę, aby jakikolwiek gatunek wampirów przyciągał zbyt wiele uwagi. Nie chcecie, abyśmy się rozpowszechnili. - Mordercy wampirów, to byliście wy? Nie, to szaleństwo. To przecież wasz gatunek. - Nie, Louis, nie był. Na Pierścieniu żyje około stu oddzielnych gatunków wampirów. - Och. A gdzie mieszka wasz gatunek? Bram zignorował to pytanie. - Louis, nie tworzyłem Sojuszu Gniazda Cienia. Znaleźli eleganckie rozwiązanie, prawda? - Tak. - Po drugie, ci najeźdźcy z kosmosu zagrażają samej strukturze Pierścienia. Louis skinął głową. - Międzygwiezdny okręt wojenny zawsze może użyć uderzenia meteorytu jako broni. Obserwujcie spadające komety. - Trzecim zagrożeniem są Protektorzy, ze względu na pojedynki, które toczą między sobą. - Ilu mamy już Protektorów? - zapytał Louis. - Trzech lub więcej zaangażowanych w naprawę instalacji krawędzi. Każdy najwyraźniej ma swoje zadanie, ale wszyscy obserwują się wzajemnie. - Jakich są gatunków, możesz powiedzieć? - To ważne pytanie, tak? Ci, którzy rządzą, to wampiry. Wszyscy pozostali to słudzy zaciągnięci z miejscowych gatunków. Louis, można się spierać… - Niemżas, jak to możliwe, że na Pierścieniu tak rozplenili się wampirzy Protektorzy? - To zawiła opowieść, ale po co miałbym ją opowiadać? Louis zawsze starał się zobowiązać siebie i Zatylnego do zachowania tajemnic. Jak mógł nakłaniać Brama, aby zdradzał swoje? Sękata ręka zagrzechotała na ścianie. - Macie swoje sekrety - powiedział Bram. - Dlaczego mam zdradzać swoje? Mimo to jesteście zobowiązani, aby słuchać. - Zestrzeliwałeś statki. W porządku, ale jednego chybiłeś. Nie możesz osądzić, jaki będzie ich następny ruch. My trzej, ja, Akolita oraz Zatylny, jesteśmy jedynymi obcymi pod ręką. Spodziewasz się, że będziemy się przyglądać i zastanawiać, co mogą zrobić najeźdźcy? Jednak nie reagujemy, jeżeli brakuje nam wiedzy. Jaskrawa smuga wyszła ze słońca i zakreśliła łuk, aby zaraz zacząć się zawężać, niknąć. - Zatylny? - odezwał się Bram - Strumień jest już prawie u celu. - Zakończysz manewr? - Zniszczyć wszystkie cztery źródła? - Zostaw kometę. Louis, jak możesz zachowywać się rozsądnie, skoro wiesz, że jesteś obserwowany? - Kiedy jestem obserwowany, ja też obserwuję. Weź to pod uwagę. Bram, kim jesteś? Jak wampir dostał się do centrum napraw? - Sporządziłem mapę mojej drogi.

Louis czekał. - Louis, widziałeś, jak zachowują się hominidzi, kiedy piją paliwo wyprodukowane przez Ludzi Maszyn? - Sam tak postępowałem. - Ja nigdy. Teraz musisz sobie wyobrazić, że piłeś paliwo, zaczynając od mleka matki. Dziesiątki falanów później po raz pierwszy budzisz się trzeźwy, przepełniony energią i ambicją. - Urodziłem się… Ukształtowano mnie siedem tysięcy dwieście falanów temu. Dookoła mnie leżały dziesiątki ciał z mojego gatunku, martwe od wielu dni i jeden dziwny kształt, cały w guzach. Ja też cały byłem pokryty takimi guzami, bezpłciowy, zimny i głodny, paskudnie pocięty po bitwie, ale świat widziałem jak jedną wielką zagadkę. Trzej inni budzili się obok, przemienieni jak ja. - Złapałeś w pułapkę Protektora? - zapytał Louis. - Wampiry nie są tak inteligentne. - Ten urodził się w pułapce, stworzony, by być sługą. Stworzony…? - Mów dalej. - Miasto wznosiło się na pionowym klifie i jednym wielkim słupie. Urodziłem się w jego cieniu. Zawsze byliśmy głodni. W górę słupa prowadziła rampa, ku woni ofiar, ale kiedy próbowaliśmy wspiąć się na rampę albo klif, dźgała nas żelazna lanca. Transport tam i z powrotem odbywał się drogą powietrzna. Rampa nigdy nie była używana. Kiedy zostaliśmy Protektorami, domyśliliśmy się powodów, dla których nasze życie tak właśnie się potoczyło. Zdaje się, że stanowiliśmy ochronę… - Potwory z fosy - powiedział Louis. - Najeźdźcy będą musieli zmierzyć się z wampirami, zanim natkną się na prawdziwych strażników. - Całkiem możliwe - przyznał sękaty. - Nastał głód, żywność nie docierała do miasta. Przegrana wojna, polityczne rozgrywki, bandyci na drogach, kto wie? My, wampiry, wiedzieliśmy tylko, że rzeka śmieci zmniejszyła się do strużki, podobnie jak woda i ścieki. To, co żerowało na śmieciach, poszło gdzie indziej, a my, którzy po części żywiliśmy się krwią padlinożerców, zaczęliśmy głodować. - Po wielu dniach - dalej opowiadał Bram - żelazna bariera podniosła się i po rampie stoczyły się wielkie metalowe pudła. Próbowaliśmy je otwierać, aby dostać się do krwi w środku. Przejechały po nas kołami. Fantastyczna wojowniczka tańczyła wśród pojazdów i zabijała wszystkich, którzy się zbliżyli, i została, kiedy pojazdy odjechały, zabijając tych, którzy mogliby za nimi podążyć. Nie słuchała naszych błagań… - Błagań? - Była odporna na nasz zapach i ignorowała nasz język ciała. To doprowadzało nas do wściekłości. Nigdy nie widzieliśmy Protektora. Byliśmy głupi, wściekli i głodni. W końcu powaliliśmy tę sękatą, obsiedliśmy zgrają i wypiliśmy tyle. krwi, ile w niej zostało po walce, ale wciąż byliśmy tak głodni, że piliśmy z tych spośród nas, którzy padli. Potem inni zapadli w sen niczym w śmierć, i ja też. Kiedy się obudziłem, byłem przemieniony. Jednak pamiętałem, i to było nowe. - Tego dnia wielu z nas zasmakowało w krwi Protektora. Niektórzy zmarli we śnie. Czterech Protektorów obudziło się. Po zapachu poznałem, że jednym z nich była moja ulubiona partnerka, więc znaliśmy się. - Zastanawiałem się, czy wampiry są monogamiczne. - To znaczy? - Kopulują z jednym partnerem. - Nie, Louis, Kiedy hominid nie ma zapachu, staje się ofiarą. Opróżniam jej żyły w trakcie rishathry. Jej woń może oznaczać kobietę z mego rodzaju i dzięki temu jest bezpieczna. Ale my głodowaliśmy, Louis. Ona i ja, moja partnerka, jak mam ją nazwać…? To zaskoczyło Louisa, ten zapał, z jakim Bram snuł opowieść, do której został wciągnięty. Czy

po raz pierwszy miał słuchaczy? - Anna? - zaproponował. - Anna i ja postanowiliśmy milczeć, kiedy kopulowaliśmy. Oczywiście, kiedy zbudziliśmy się odmienieni, nie kopulowaliśmy już nigdy więcej, ale pamiętaliśmy, że sobie ufaliśmy. To wspomnienie zaskoczyło Louisa, który wzdrygnął się. Zaufać wampirowi? Zdawała się być aniołem w rui, zjawiskowo pożądana, wampirzyca, która zaatakowała Louisa Wu przed dwunastu laty. Jego ręce w jej popielato blond lokach znalazły małą czaszkę. Dla innego gatunku hominida nie było możliwym ocenić, czym w rzeczywistości był wampir ze Świata Pierścienia. Louis widział, jak Zatylny przysłuchuje się uważnie: jedna głowa przechylona ku niemu i Bramowi, gdy druga pracowała przy desce. - Dobrze, mów dalej - powiedział. - W czwórkę badaliśmy nowe tereny, z dziesiątką reproduktorów, zbyt młodych na przemianę. Po drodze sporządzałem w pamięci mapy. Miasto Klina było trójkątem o podstawie wspartej o ścianę góry, szczytem zaś o wielki słup, który wznosił się jeszcze wyżej, tworząc wielką wieżę. Rozwalaliśmy drzwi i rozbijaliśmy okna, ale jedyni hominidzi w mieście byli uwięzieni w wieży. Kiedy nakarmiliśmy nasze młode i zaspokoiliśmy głód, podążyliśmy tropem do lepiej chronionego miejsca, gdzie dwóch Protektorów żyło ponad ukrytym składowiskiem żółtych korzeni. Znasz je? - Drzewo życia. - Przejrzeliśmy ich naturę. Anna i ja wiedzieliśmy, że ten korzeń stał się teraz naszą krwią. Bez niego umarlibyśmy z głodu. Zabijaliśmy więc innych. - Ten pierwszy Protektor… - Przyjrzałem się jej ciału - powiedział Bram. - Była mniejsza ode mnie. Jej szczęka była potężna, wyspecjalizowana w przeżuwaniu liści drzew, które rosły na jej terenach. Narzędzia miała prymitywne. Ratowała reproduktorów z jej własnego, lokalnego gatunku, walczyła w ich obronie, i poświęciła za to własne życie. - Louis, większość form życia, większość hominidów, może przeżyć jedynie na własnym terenie. Wyobraźcie sobie, że wasz gatunek ogranicza się do jednego odcinka rzeki, leśnej kępy, wyizolowanej doliny mokradła albo pustyni. Jako Protektor, stajesz się bardziej elastyczny, ale wszystko, co jest dla ciebie ważne, znajduje się w jednym miejscu. Protektor mniej ograniczonego rodzaju może zniszczyć to wszystko, jeżeli nie słuchasz jego poleceń. - Widziałeś jakieś oznaki… - Tak, oczywiście, wskazówki były wszędzie, wspinały się nam po ramionach, żeby gryźć nas w szyję! Dwaj Protektorzy zamieszkiwali dom z korzeniami. Jeden usługiwał drugiemu. Znaleźliśmy ciała reproduktorów z gatunku sług. Pan należał do innego gatunku, liczył prawie osiemdziesiąt tysięcy falanów, Protektor gatunku, który od tamtej pory wymarł lub zmienił się. Poznałem ten jego zapach tysiące falanów później. Głód wypędził go z Miasta Klina. Służąca została, aby ratować swój własny gatunek. - Jej krew uczyniła cię Protektorem. - Najwyraźniej - przyznał Bram. - Wirus. Wirus zmieniający geny w korzeniu drzewa życia. Jest też we krwi Protektorów. - Louisa to rozśmieszyło. Wampiry stawały się nieśmiertelne pijąc krew nieśmiertelnych! Lecz nie bawiło go to, że znalazł się na łasce wampira Protektora. Teraz smuga ze słońca rozciągała się w kosmosie na dziesiątki milionów mil. Zatylny jechał na dysku towarowym, z jedną głową wciąż pochyloną, by słuchać. Zdecydowanie był zbyt daleko. Chyba że… mikrofon kierunkowy? Louis znowu zapytał:

- Jak dostałeś się do centrum napraw? - Korzenie, które miały starczyć na setki falanów - odparł Bram. - Musimy znaleźć źródło albo umrzemy. Anna i ja nauczyliśmy się czytać. Pisma w Mieście Klina poprowadziły nas do miast z bibliotekami. Wybraliśmy zimny klimat, abyśmy mogli skryć swój wygląd pod ubraniem. Brano nas za gości z dalekich stron. Płaciliśmy podatki, kupowaliśmy ziemię, aż w końcu uzyskaliśmy obywatelskie prawo dostępu do biblioteki Ludu Delty. - Tam dowiedzieliśmy się o urządzeniach naprawczych pod Mapą Marsa. Dotarliśmy do Oceanu Wielkiego. Musieliśmy robić nadmuchiwane cylindry, żeby wędrować po powierzchni Mapy Marsa. Wolę wasze skafandry ciśnieniowe. A jednak dostaliśmy się tam żywi. - I nie pozabijaliście się. - Nie. Wampiry nie mają umysłów, Louisie Wu. Wampir Protektor zaczyna na nowo, inteligentny od urodzenia, nie ograniczony żadnymi przesądami i żadnymi starymi zobowiązaniami lub obietnicami. Jeżeli człekokształtna kobieta nie może wybrać Protektora z własnego gatunku, wówczas jej wybór musi paść na wampira. Pozabijalibyście się o ostatni korzeń drzewa życia. Louis jednak tego na głos nie powiedział. Nie był pewien, czy to prawda. - Znalazłeś głównego Protektora. Jak? Dlaczego walczyliście? - Walczyliśmy o to, kto najlepiej będzie strzegł Łuku i wszystkiego pod nim. - Ale ten zapis był dobry, prawda? Wszystkie gatunki musiały w tym czasie ewoluować i wymierać, ale cywilizacje powstawały i rozkwitały, aż… - Aż wygraliśmy, Anna i ja. - Bram odwrócił się. - Zatylny, jak postępy? Louis spojrzał w stronę szkieletu stojącego w mroku. Domyślał się, kim on jest. - Jak do niego dotarłeś? Mówiłeś. że miał osiemdziesiąt tysięcy falanów. - Prawie milion obrotów Świata Pierścienia. Dwadzieścia tysięcy ziemskich lat. - Tyle czasu, a potem zjawiłeś się ty. - Musiał nadejść. Zatylny? Lalkarz odkrzyknął: - Ustawiłem obronę przeciwmeteorytową na trzy cele. Dopiero za dwie godziny zobaczymy rezultaty. Trzy, zanim instalacja na komecie zdoła je dostrzec i zareagować. Wszystkie inne mają jeszcze całe godziny na zareagowanie, ale kto może ujść przed słoneczna plazmą? - Twoja opinia? - Moi pobratymcy wolą osiągać nasze cele, dając innym gatunkom to, czego one pragną odpowiedział lalkarz. - Louisie Wu, zareaguj. Louis odpowiedział: - Zapoczątkowałeś coś, czego nie możesz już zatrzymać. Zaatakowałeś dwie ekspedycje wojenne, trzy, jeżeli liczyć Flotę Światów. Polityczne struktury starzeją się i umierają, Bram, ale informacja nigdy nie ginie. Zbyt dobrze jest zmagazynowana. Ktoś będzie sprawdzał obronę Świata Pierścienia do znudzenia. - W takim razie Łuk musi mieć Protektora. - Przynajmniej jednego. Najeźdźcy nie zajmą tego terytorium tak po prostu. Będą bawić się i próbować, a może nawet coś zrujnują, jak zrobili Budowniczowie Miast, kiedy zabrali silniki pozycyjne z krawędzi, aby zbudować swoje statki międzygwiezdne. Sękaty czekał. - Wampir może być błędem. - Masz wampira na miejscu, walka z nim może być o wiele kosztowniejszym błędem. Kiedy Louis nic nie odpowiedział - nadal przeżuwając własne myśli - Bram wydobył coś

z kamizelki. Był to rzeźbiony drewniany instrument, większy od fletu, na którym grał wcześniej. Dźwięk był głębszy, bogatszy, a towarzyszył mu rytm, wybijany przez Brama opuszkami palców na instrumencie. Uspokajający pomimo zdenerwowania Louisa, Louis poczekał, aż zamilkną żałobne dźwięki. - Na płaszczyźnie Pierścienia potrzebny jest obserwator meteorów - powiedział Louis. - Nie wiem, jak to zrobić. Słoneczna obrona przeciwmeteorytowa nie może strzelać do wszystkiego, co się ukrywa pod podłożem Świata Pierścienia. - Chodź - odezwał się Bram. - Zatylny, ty też. Widowisko zobaczymy później. Dłoń sękatego była w dotyku jak garść marmurowych kulek i kiedy Protektor pociągnął Louisa za zdrowy nadgarstek, nie można było mu się oprzeć. Potem Bram wprowadził, a raczej wepchnął Louisa na dysk transferowy. * Przemknęli do przestrzeni ładunkowej igły. Sękaty pomógł Louisowi zdjąć skafander, wywracając go na lewą stronę, ale uważając na chorą rękę. Gdzie był Zatylny? Bram poprowadził Louisa na drugi dysk, który przeniósł ich do kwatery załogi. Louis w ogóle nie brał pod uwagę oporu. Bram był zbyt silny. Protektor uklęknął przed pustą ścianą. - Lalkarz pracował tu, by przywołać obrazy z jego własnej kwatery. Zobaczmy, czy dobrze go obserwowałem. - Wyciągnął drewniane wytrychy i zabrał się do pracy. Pojawił się diagram: mapa dysków transferowych. Potem widok Miasta Tkaczy. Na dysku pojawił się Zatylny. - Wybaczcie spóźnienie - powiedział. - Sprawdzałeś moje bezpieczeństwo? Zatylny, zbudź kzina - polecił Bram. - A potem chcę lepiej przyjrzeć się krawędzi, gdzie pracują Protektorzy. Wyślij tam twoją Sondę tankującą. Zatylny zerknął na odczyty na wieku medpakietu, dotknął czegoś i odsunął się tanecznym krokiem, gdy wieko się uniosło. Kzin powstał jednym płynnym ruchem, gotów odeprzeć atak. W ręku sękatego pojawił się nanonóż, chociaż Louis nie zauważył, kiedy go wyjął. Bram poczekał, aż Akolita się uspokoi, a wtedy zapytał: - Akolito, zwiążesz się ze mną zgodnie z kontraktem Louisa Wu? Kzin obrócił się. Blizny mu już poznikały, a ręka wyglądała jak nowa. - Louisie Wu, mam tak postąpić? Louis przełknął wątpliwości i odparł: - Zgódź się. - Akceptuj ę twój kontrakt. - Wyjdź z kabiny. Akolita tak zrobił. Bram poprowadził Louisa do kabiny medycznej i pomógł mu wejść. Zatylny był zajęty gdzie indziej. W kabinie kapitana wirowały i zmieniały się kolorowe punkty i tęcze. Nagle zagwizdał z dysonansem. - Sonda! - Mów - polecił Bram. - Patrz! Z mojej sondy został zdjęty dysk transferowy! Czekaj… - lalkarz postukał w ścianę. Widok z częściowo zanurzonej sondy przeszedł w widok z klifu. - Proszę! Patrz, jest tu! Urządzenie teleportujące, zamontowane kiedyś na sondzie, teraz leżało płasko na brzegu rzeki obok Domu Rady.

- Nikt nie próbuje go ukryć - powiedział Louis. - Ten mały dysk na dziobie z filtrem deuteru, nadal jest na miejscu? Zatylny spojrzał i odpowiedział: - Tak. - To nieomal mi schlebia. Ktoś chce, żebym wrócił. - Kradzież! - Tak, ale zostawmy to. Lepiej, żebyś sprowadził tu sondę i zamontował inny dysk. Akolito, Zatylny przeczyta ci twój kontrakt. Nie rań nikogo z tych ludzi. Zbudź mnie, kiedy pakiet ze mną skończy. Urządzenia kuchenne są ustawione tak, by nakarmiły kzina, a Bram też będzie mógł z nich korzystać. W porządku? - Tak. Louis bez cienia strachu położył się w urządzeniu przypominającym trumnę. Wieko zamknęło się.

Rozdział 21 Lekcje fizyki Stacja powietrznych sań, rok 2893 Zobaczyli to już sporo dni wcześniej; czarną linię na tle o wiele odleglejszej krawędzi prawej burty. Z bliska linia stała się ogromną, wznoszącą się ponad pustynią, podwyższoną platformą z wybrzuszeniami blisko środka. Jeszcze bliżej Czerwoni mogli dostrzec dzienne światło pod niektórymi częściami wyniesienia. Wtedy Warvia już wiedziała: to był cel Ludzi Nocy, i cmentarz Ludzi Piasków. * Podróżowali przez suche ziemie. Piasek nie był dobry dla silnika. Spędzili kilka głodnych dni, zanim natrafili na Ludzi Piasków. Hominidzi chodzili okutani w pastelowe szaty. Małe, zwarte zwierzęta ciągnęły ich wozy w zaprzęgach po dwanaście; były także używane na mięso. Mięsożerni! Czerwoni Pasterze i Ludzie Maszyn na równi się ucieszyli z tego faktu. Materiał, który zabrali z Gniazda Cienia, rozdawali jako podarunki. Ludzie Piasków zabili dwa ze swoich zwierząt, aby urządzić ucztę. Te kilka gatunków dzieliło się wiedzą i opowieściami, jak najlepiej umiało, jedynie Karker mówił językiem handlowym na tyle dobrze, aby być zrozumianym, więc wszystko trzeba było tłumaczyć. Rishathra nie wymagała tłumaczenia, jedynie gestów. Bez szat Ludzie Piasków byli mali i umięśnieni: tak mali jak Pokłośnicy, o szerokich torsach i smukłych nogach i ramionach. Harfster i Żałobna Tuba zostali pod pokrywą ładunkową. Krążownik wyjechał przed świtem. Warvia czuła się nieswojo wiedząc, że ghule pod ławką kierowcy są wygłodzeni. Ale ich cel był już bliski. Przybyli wczesnym popołudniem. Stara droga, w połowie zasypana piaskiem, wznosiła się ku osi platformy. Trzy ramiona rozchodziły się ze środka pod kątem stu dwudziestu stopni. Ramiona były platformami w kształcie klinów, które unosiły się bez podparcia. Środek zajmował las pali do kotwiczenia, metalowe bariery, bloki i liny. Zadaszone budynki wyglądały jak dobudówki. Były puste i oszlifowane piaskiem wraz z upływem czasu: magazyny, sala bankietowa, gospoda. Przez oś przebiegał głęboki rów z czystą wodą na dnie. Na jednej z szerokich ścieżek między budynkami Ludzie Piasków wykładali swoich zmarłych. Wyglądało na to, że postępowali tak od pokoleń. Dwa tobołki w środku bardziej przypominały mumie niż kości. Jednak kilka było całkiem świeżych. - Tak jak mówił Karker - powiedział Sabarokaresh. - Warvio, czy Karker mówił ci…? - Karker powiedział mi, jak znaleźć wioskę wrzaskunów - odparła Warvia. - Ludzie Piasków nie jedzą wrzaskunów, ale powiedziałam mu, że my tak. - Zgadywałaś? - Hm, jaki miałam wybór? W kierunku przeciwnym do obrotu… - Warvia machnęła w tamtą stronę, a potem znowu spojrzała. Trzydzieści kroków dalej gładkie równiny zmieniały się w gmatwaninę kopców. Wyglądało to na sypiącą się w gruz miniaturę miasta. - Nie budźmy ghuli - zdecydował Sabarokaresh. - Niech podążą za własnym węchem. Ustawili swój wóz na cmentarnych wzgórzach, niezbyt blisko złożonych ciał, i poszli przyjrzeć się wiosce wrzaskunów. * Nie była to najdziwniejsza rzecz, jaką widziała Warvia, jednak wystarczająco dziwna.

Tutaj, na płaskiej równinie, znajdowały się setki kopców ściętych pod kątem prostym. Wyglądało to na miasto zbudowane przez lud wysoki na jedną stopę. Każdy kopczyk miał drzwi. Każde drzwi wychodziły na zewnątrz od centrum miasta. Kiedy zabójcy wampirów podeszli do kopców, z otworów wylała się armia i zajęła pozycje. Wrzaskuni są wielkości dziennej porcji pożywienia, pomyślała Warvia. Twarze mieli tępe. Wyszli na czworakach, potem wyprostowali się, ukazując ogromne pazury i wrzasnęli. Wysoki ton ranił uszy Warvii. - Kije - zasugerowała Forn. Tegger oddalił ten pomysł. - Jeśli po prostu wejdziemy w środek i zaczniemy je obijać pałkami, to one nas obsiądą. Czy nie mamy siatek? Barok i Tegger zarzucili siatkę. Była z mocnego, grubego splotu, by unieść spory ładunek. Większość wrzaskunów wypełzła i zaatakowała. Czerwoni i Ludzie Maszyn pobiegli, ciągnąc za sobą siatkę i zatrzymali się, aby ją rzucić i złapać kilka osobników. Inne wrzaskuny zatrzymały się, wrzasnęły na najeźdźców i wróciły do nor. Udało im się złapać czterech dużych. Czerwoni zjedli ich od razu, a Ludzie Maszyn wpierw ugotowali swoją zdobycz. Pojawili się Ludzie Nocy, rozejrzeli się i podążyli za węchem. Warvia i Tegger wczołgali się do ładowni, aby spać. * - Zmumifikowane, w większości - powiedział im Harfster nazajutrz bladym świtem. -Za stare, żeby mogły ujść za prowiant choćby na czarną godzinę. Większość umarła w zaawansowanym wieku. Ludzie Piasków najwyraźniej prowadzą dobre, proste życie. Nieważne, najlepszy był… - Pasterz - dokończyła za niego Żałobna Tuba. - Zabity przez własne zwierzęta, zdaje się. My rzadko kiedy głodujemy. - Dobrze - powiedziała Warvia. Srebrne słońce stało się już zbyt jaskrawe dla Ludzi Nocy. Siedzieli pod daszkiem, gdy inni wygrzewali się w promieniach i czekali, aż zrobi się cieplej. - Zapytaliśmy Ludzi Piasków o to miejsce - odezwała się Foranayeedli. - Dorastają w jego cieniu, ale wiedzą jedynie, że to miejsce pochówku. - To coś o wiele więcej - odparł Harfster. - Teraz musimy wspiąć się na krążownik i go przygotować. Będziemy potrzebować jedzenia na pięć dni dla waszej czwórki… - Rozstaniemy się tutaj - zdecydował Sabarokaresh. Warvia i Tegger wiedzieli, że kiedyś do tego dojdzie. - Dziękujemy wam, że tak długo z nami zostaliście - powiedziała Warvia. - Dziwnie byśmy wyglądali, Czerwoni Pasterze prowadzący krążownik Ludzi Maszyn. Zmieniły się wasze plany? - Wrócimy własnym tempem. Opłacimy przejście naszymi opowieściami i wiedzą. Będziemy uczyć mijane plemiona, jak wytwarzać paliwo. - Barok ścisnął swoją córkę za ramię. - Kiedy na powrót dotrzemy do Ludzi Maszyn, będziemy mieli dosyć podarunków, aby starczyło na posag dla Forn. - Dziękujemy też za lekcje - ostrożnie dodał Tegger. Dziewczyna obdarzyła go lubieżnym uśmiechem. - Z chęcią pobierałeś te nauki! Zerknęła na swojego ojca. - Och, były rzeczy, o których jeszcze nie zdążyliśmy porozmawiać… - Zaloty - powiedział Barok. - Tak. Pamiętaj, jak się zalecać - przestrzegła Foranayeedli. - Większość hominidów posiada rytuał zalotów. Nie próbuj domyślać się, co to takiego. Trzymaj się swoich. Tobie będzie wygodniej, a oni

będą mieli rozrywkę. Pamiętasz, jak się zaleca? - Trochę - odparła Warvia. - Zalecamy się krótko i najpierw negocjujemy - mówił Tegger. - Przypuszczam, że inni hominidzi uznają nas za nieśmiałych lub zimnych. - Hmm, tak… Żałobna Tuba odezwała się zdecydowanie: - Czas ucieka. Musimy wejść na wóz. Barok, Forn, pomożecie nam, zanim wyruszycie? - Tak, Co zamierzacie? - Wóz musi stać solidnie na pojeździe na końcu platformy. - Nie wiedziałem, że to pojazd. Była to jedna z trzech długich, unoszących się platform. Tegger mógł ją wziąć za zadaszony parkiet taneczny, boisko turniejowe, strzelnicę… Dach był przezroczysty. Podłoga była płaska i pięć razy większa od rozstawu osi krążownika. Mocne aluminiowe pętle, wielkości jego torsu, zostały wbudowane w podłogę. Ustawili krążownik na platformie. Harfster i Żałobna Tuba nadzorowali pracę spod zadaszenia, gdy reszta przeciągała linę przez aluminiowe oczka, a potem dalej nad ładownią. Używali bloczków, aby napiąć liny, aż uznali, że żadna siła pod łukiem nie poruszy wozu. Skończyli do południa. Barok i Forn sami zaczęli przygotowywać się do podróży. - Będziecie potrzebowali jedzenia - zauważył Tegger. - Uwędzić wam trochę wrzaskunów? - Mogą być. Znalazłem coś jeszcze - powiedział Barok. Poprowadził ich do płytkiej tacy, długiej na trzech ludzi, a szerokiej na dwóch, z linami ciągnącymi się od otworów w narożnikach. Uniósł ją bez wysiłku. Warvia uśmiechnęła się. - Sprytne! - powiedziała. - Możecie to ciągnąć! - Tak, ale najpierw coś wam pokażę… * Na ich widok zjawiła się straż wrzaskunów, tworząc szyk. Najpierw rzucili sieci. Pochwycili większość strażników, zakręcili siatkę i odrzucili na bok. Potem Giganci Traw wepchnęli znaleziona „tacę”. pod fragment miasta wrzaskunów. Kiedy pociągnęli za liny, narożniki tacy uniosły się. Strażnicy starali się uwolnić. Ten widok doprowadzał ich do szaleństwa. Cała masa wrzaskunów wkopywała się, ale natrafiała na tacę. Reszta stanęła półkolem i krzyczała. Żeby podnieść tacę, trzeba było sił całej czwórki, ale musieli ją przenieść tylko trzydzieści kroków. Potem, przy użyciu lin i bloczków, wynieśli ją na cmentarne wzgórza, a resztę drogi pokonali przesuwając ją jak na szynach. Postawili ją za krążownikiem na platformie i wysunęli tacę spod piachu. Czterech wrzaskunów, ciągle szamoczących się z siatką, zostało wyciągniętych, zabitych, oczyszczonych i uwędzonych nad drewnem, które Barok wydobył ze zrujnowanego budynku. Ludzie Maszyn napili się tyle wody, ile pomieściło im się w brzuchach. Wyjechali w środku nocy. Warvia i Tegger rozmawiali z Ludźmi Nocy, jednocześnie nadzorując pracę. - Myśleliśmy, że wy dwoje też nas opuścicie do tej pory - powiedział Harfster, spoglądając na burtę w kierunku zgodnym z obrotem, gdzie Foranayeedli i Sabarokaresh byli już tylko małymi punktami. Ludzie Piasków wyznaczyli ścieżkę dla innych plemion. Podróżując nocą, Budowniczowie Miast mogli przeskakiwać z jednego miasta namiotu do drugiego, aż ponownie znaleźli się na zielonych ziemiach. A Warvia zastanawiała się, gdzie teraz są Czerwoni Pasterze.

- Czerwoni Pasterze dużo podróżują - wyjaśniała Warvia. - Dwadzieścia marszodni to dla nich nic wielkiego. Gdzie się osiedlimy, plotki i pytania nas dogonią. Słabi z nas kłamcy, Harfster. Musimy iść dalej. Najlepiej, żeby nas o nic nie pytali. - Za dwadzieścia marszodni - odpowiedział Tegger - będziemy uprawiać rishathrę z Ludźmi Maszyn, Farmerami Ziem Suchych i Ludźmi Piasków. - Ale nie ze Zbieraczami Chwastów ani ghulami. Wybredni! Warvia spuściła oczy. Będzie to robić, ale nie z ghulem, ani nie z Teggerem. - Lecz my to robiliśmy nie zachęcani wampirzym piżmem - zauważył Tegger. -Panuje w nas albo… we mnie niepokój…? - W nas - zdecydowanie dodała Warvia. - Jesteśmy partnerami, ale już nie tylko dla siebie. Nie wątpię, że możemy wrócić do naszych zwyczajów… - Lecz wciąż musimy przeciwstawiać się płotce, jakoby Czerwoni Pasterze lubią rishathrę z każdym gatunkiem, jaki napotkają na swej drodze! Już prawie wyjechaliśmy z imperium Ludzi Maszyn. Trochę dalej… - Pięć dni, powiedziałeś - wtrąciła Warvia. - Jak się porusza ta platforma? Ghule pracowały, zamykając tył wielkiego, kryształowego baldachimu. Warvia zaczęła odczuwać klaustrofobię. Denerwowało ją, że ona i Tegger tak niewiele wiedzieli o tym, dokąd jadą. Pomyślała, że im nie odpowiedzą; i wtedy odezwał się Harfster: - W ten sposób. - Poruszył dźwignią, co wymagało obu rąk i silnych pleców. Platforma ruszyła z doku. Trudno było dostrzec ruch, był tak łagodny i powolny, ale platforma najwyraźniej przesuwała się. - Jak daleko jedziesz? - zapytał Tegger. - Och, zdecydowanie dalej, niż mogą nas dosięgnąć plotki, przed którymi uciekacie. -Harfster wyszczerzył się w uśmiechu. Żałobna Tuba obeszła cały wóz. - Czy to robota Baroka? Dobrze się spisał. Tegger, Warvia, jedziemy aż do krawędzi. Możemy was wysadzić na następnym przystanku, jeśli chcecie, albo możecie pojechać z nami i wysiąść w drodze powrotnej. Tegger zaniósł się śmiechem, niedowierzając. - Umrzecie ze starości, zanim dotrzecie do krawędzi! - W takim razie, na następnym przystanku - przystał Harfster. Żałobna Tuba zaświergotała ze złością. Harfster zaśmiał się i zaświstał coś w odpowiedzi, wydając sprośne komendy przez zęby. - Żałobna Tuba chce was - powiedział do Czerwonych Pasterzy. - Myśli, że powinniśmy podróżować z ludźmi, którzy mogą spojrzeć słońcu w twarz. - Musimy tylko wyjechać poza teren Ludzi Maszyn - odparł Tegger. - Zostawcie nas, gdzie chcecie. Ale pomyślcie! Wykonujemy poważną pracę, jedziemy w góry wylewowe i jeszcze dalej. Żaden Czerwony Pasterz nigdy nie dokonał czegoś tak wielkiego. Będziecie mieli tyle do opowiadania, kiedy w końcu osiądziecie, że zapomnicie o rishathrze. Pustynia przesuwała się gładko. - Czym jest platforma? - zapytała Warvia. - To pojazd Budowniczych. Jedynie o nich słyszałem. Nikt z Ludzi Nocy nie użyłby powietrznych sań, chyba że wymagałaby tego sytuacja, ale mamy zgodę i wskazówki. - Jak szybko to się porusza? - Krajobraz przesuwał się coraz szybciej. Oddalająca się stocznia zmalała do małego punktu. Odgłos przybierał na sile, jakby przez mocną, kamienną ścianę docierał wiatr.

- Szybko. Znajdziemy się pod górami wylewowymi za pięć dni. - Niemożliwe. - Tak mi powiedziano. Ale pierwszy przystanek będzie dopiero za trzy dni. - Boję się. - Od patrzenia, jak świat przemyka obok, Warnę zaczęły boleć oczy. - Trzy dni powtórzyła Tuba. - Warvio, pod ziemią biegną linie. Na rysunku wyglądają jak plaster miodu. Potrafią unieść i przesunąć te wyroby Budowniczych. Możemy się zatrzymać tylko tam, gdzie linie się spotkają. Daleko na pustyni karawana hominidów i zwierząt pojawiła się i znikła tak szybko, że Warvia nawet nie zdążyła zidentyfikować tworzących ją istot. Powietrzne sanie nadal przyspieszały. * Przestrzeń towarową czuć było ghulami. Śmierdziało. W ciemnościach Warvia wtuliła się w Teggera i nie mówiła o tym, co się dzieje na zewnątrz. Kopulowali z intensywnością wzmocnioną strachem i przez ten moment Warvia zupełnie zapomniała, gdzie jest. Ale potem wróciły odgłosy jazdy i wśród ciemności głos Teggera, który starał się go zagłuszyć. - Jaki był Karker? - Silny. Dziwny w dotyku, dziwnego kształtu. - Tu, na dole? - Nie. Ciało miał szerokie, ramiona, brzuch i biodra. Chyba każdy mężczyzna jest tu podobny. A on bardzo chciał rozmawiać, próbować swoich umiejętności w języku handlowym. - Tylko rozmawialiście? Warvia zachichotała. - Rishaliśmy. To był jego pierwszy raz. Pomyśl, Tegger! Byłam jego nauczycielką! - Powiedziałaś mu… - Oczywiście. Jedyna kobieta z Czerwonych Pasterzy kiedykolwiek zaangażowana w rishathrę i to cała jego przez noc. Bardzo mu się podobało. A z kim ty byłeś? - Hen… nie. Hansheerv. Chciałem dobrze zapamiętać jej imię. To ta wysoka, prawie mojego wzrostu. Warvia zaśmiała się na to, a on powiedział: - Wdowa po starym przywódcy, chociaż w moim wieku, ale nie mogliśmy gestami dojść do tego, więc wyszliśmy na zewnątrz i zrobiliśmy to przy świetle Łuku. - Zastanawiam się, czy Ludzie Nocy się nam przyglądali. - Też się zastanawiam - powiedział Tegger. A wtedy szept prędkości wypełnił im uszy i dusze. Drzemali. Kiedy stwierdzili, że oboje nie mogą zasnąć, znowu kopulowali. A potem jeszcze raz spróbowali zasnąć. Kiedy zarys drzwi wypełniła biała poświata, Warvia zapytała: - Jesteś głodny? - Tak. Wychodzisz? - Nie. Drzwi otworzyły się na brzask przedświtu. Ghule weszły do środka, powłócząc nogami. Drzwi zamknęły się. - Szybko się przemieszczamy - powiedział Harfster, a Tegger usłyszał ulgę i zmęczenie w jego głosie. - Warvia, Tegger, nic wam nie jest?… - Boję się - wyznała Warvia. - Nie powinien ktoś tym sterować? - zapytał Tegger. - Powietrzne sanie poruszają się po linach zakopanych w scricie. Nie możemy się zgubić - wyjaśniła Żałobna Tuba. - Gdyby powietrzne sanie zboczyły, zabiłoby to nas tak szybko, że w ogóle byśmy się nie

zorientowali - zauważył Tegger. - Przywykniesz do tego. - Skąd wiesz? Harfster warknął. - Śpijmy - powiedziała Żałobna Tuba. Ludzie Nocy spali w ładowni, od kiedy zostawili wampiry w tyle. Zapach był jednak intensywny. Warvia wtuliła się w swojego partnera i starała się nie myśleć o woni ghuli, ani o głodzie, czy też wibracjach żelaza dookoła niej. Wyprostowała się i wstała. - Pójdę coś zrobić do jedzenia. Przynieść ci coś? - Tak. * Wieczne chmury zostawili już daleko za sobą. Światło dnia przybierało na sile. Ziemia przesuwała się obok, pociągając wzrok Warvii. Warvia zeskoczyła z krążownika i dalej na stertę piachu, uważnie patrząc pod nogi. Nie pojawił się żaden wrzaskun. Warvia znalazła wejście do nory i pogrzebała w niej patykiem. Ze środka wyskoczył tłusty wrzaskun i wrzasnął na nią. Schwyciła go, złamała mu kark i pożarła łapczywie. Nie mogła się oprzeć widokom. Ziemie pokrywał teraz bezmierny las. Wierzchołki wielkich drzew były teraz daleko w dole, wszystkie znikały pod podniebnymi saniami. Przez ten ruch straciła równowagę i zakręciło jej się w głowie. Zmusiła się, by obejść tacę i pogrzebała w kolejnym otworze. Kiedy pojawił się obrońca, schwyciła go i zawinęła w spódnicę. Wchodziła na boczną półkę krążownika, kiedy usłyszała, jak jakiś głos wypowiada jej imię. Wrzaskun wypadł i odzyskał wolność. Warvia odskoczyła, nastawiając włócznię, gotowa zabić. To nie był Tegger, a ghule mocno spały… Pokład był czysty. Cokolwiek przemówiło, musiało znajdować się na pokładzie krążownika. A może pod nim? Tam było ciemno. Warvia poprawiła postawę, nieco dalej od krążownika. Czy sobie to wyobraziła…? - Pokaż się! - Warvia, nie mam odwagi. To Szept. - Tegger nazwał cię duchem drogi. Myślał, że to tylko jego wyobraźnia. - Nie będę więcej rozmawiała z Teggerem - powiedziała Szept. - Warvio, mam nadzieję, że nie wygadasz się o mnie przed Teggerem ani Ludźmi Nocy. Mogłabym zginąć, a sam Łuk może runąć, jeżeli ktoś mnie zauważy. - Tak, mój partner mówił, że jesteś skryta. Szepcie? Dlaczego mi to mówisz? - Możemy trochę porozmawiać? - Wolałabym wejść do środka. - Wiem. Warvia, przemieszczamy się z prędkością dźwięku. To wcale nie jest szybko. Kiedy jakiś przedmiot z zewnątrz uderzy w świat, porusza się trzy razy szybciej, z energią dziewięćdziesiąt tysięcy większą. - Naprawdę? - Ta myśl nią wstrząsnęła. Ale dlaczego? Czy myślała, że prędkość dźwięku jest chwilowa? - Światło przemieszcza się szybciej od dźwięku. Sama widziałaś błyskawicę, a potem słyszałaś grzmot - mówił głos. Nie przyszło jej do głowy, aby wątpić w ducha drogi. Każdy, kto mówi takie rzeczy, musi wiedzieć,

o czym mówi. - To może lepiej poruszać się szybciej od dźwięku? Nie moglibyśmy wtedy słyszeć się nawzajem? - To prędkość dźwięku w powietrzu, Warvio. Jeżeli powietrze przemieszcza się razem z nami, dźwięk w powietrzu też się porusza. - Och. - Sanie powietrzne zachowują się tak, jak nakazuje im wszechświat. Mogą pojechać tylko w jedno miejsce, a wtedy osiądą lekko jak piórko. - Dlaczego mi to mówisz? - znowu zapytała Warvia - Kiedy wiesz, co się dzieje, nie boisz się. Oczywiście są wyjątki, ale podniebne sanie do nich nie należą. One lecą niewidzialnym rowkiem, układem pól magnetycznych. Nie mogą się zgubić. - Układem…? - Opowiem ci o magnesach, przyciąganiu i bezwładności. Bezwładność to siła, która wypycha cię na zewnątrz wirującego pierścienia tak, że siła przyciągania nie przyciągnie cię do słońca… - Czy to, co mówią Ludzie Nocy to też prawda? Łuk to pierścień? - Tak. Grawitacja to siła, której prawie nie zauważasz, ale utrzymuje słońce w miejscu, żeby mogło płonąć. Magnesy pozwalają na manipulowanie otoczką słońca, aby bronić Łuk przed rzeczami spadającymi z zewnątrz. Nauczę cię więcej, jeżeli wyjdziesz w pełnym świetle. - Dlaczego - Ty i Tegger boicie się. Jeżeli zrozumiesz, co się tutaj dzieje, strach odejdzie. Jeśli ty pozbędziesz się strachu, to i Tegger też. Nie oszalejecie. - Tegger - powiedziała i rozejrzała się. - Tegger musi być bardzo głodny. - Nie mogła znaleźć wrzaskuna, którego upuściła. Zeszła z powrotem do wioski wrzaskunów, wpatrując się w pokład. Prędkość dźwięku: jak to przeliczyć na marszodni? Kiedy pogrzebała w tunelu, wyłonił się wrzaskun, a ona schwyciła go do worka. Wspięła się do przestrzeni ładunkowej, a żaden głos jej już nie zatrzymał.

Rozdział 22 Sieć Gorejąca Igła Dociekliwości, rok 2893 - Trumna! Louis próbował odepchnąć wieko, ale nie chciało nawet drgnąć. Podciągnął kolana, aby zaprzeć się stopami i wypchnąć je ku górze, a potem przetoczył się przez na wpół odemknięte wieko. Uderzył o podłogę. Potoczył się dalej i przykucnął. To nie jest trumna, przypomniał sobie, ale adrenalina w nim buzowała, a to dobry powód, aby być w ruchu. Co się wydarzyło, kiedy leżał w kabinie medycznej? Kłuła go kostka. Kopnął w coś. Nieważne. Najdziwniejsze w jego sposobie poruszania było to, jak się czuł. Mając dwadzieścia kilka lat Louis i dziesiątka jego przyjaciół uczestniczyła w programie nauki pradawnych sztuk walki. Kilku odpadło, kiedy komputer kazał im bić się po twarzy. Louis wytrwał i trenował przez dziesięć miesięcy. Potem wszystko mu spowszedniało, minęło dwieście lat i… Nie czuł się jak wybudzony ze snu albo po operacji. Bardziej jak zawodnik w połowie meczu, który wie, że może wygrać. Absolutnie naładowany, kipiący adrenaliną i energią. Świetnie! Dawajcie ich! Ruch! Zawirował. Czuł, że ma nagie dłonie. Za przednią ścianą, po obu stronach, migały skaliste wzgórza, zbyt szybko, aby wychwycić detale. Igła musiała poruszać się jak ponaddźwiękowy prom na poziomie gruntu. Od strony kabiny kapitana coś było widać… Tylko obraz. Żadna z tych wielkich skał nie rozbije go na miazgę. Czarne bazaltowe ściany po lewej i prawej, oraz lądownik za nim trwały w zupełnym bezruchu. To, co kopnął, okazało się kamiennym blokiem w przednim narożniku kabiny załogi. Nigdy wcześniej tego nie widział. Wyglądało całkowicie nieszkodliwie i obojętnie: ledwo wyrównany granitowy sześcian sięgający mu do kolan. Był sam. Louis zrozumiał, dlaczego Bram zostawił Akolitę w farmakologicznej śpiączce, dopóki nie mógł się nim zająć. Kzin, gdyby obudził się sam, mógł zastawić pułapki i przegrody albo nastawić automat kuchenny do produkcji broni. Jednak Louis nie rozumiał, dlaczego Bram pozwolił Louisowi obudzić się samemu. Jak szybko Protektor się uczył? Bram obserwował go przez… hm? Prawie trzy dni, jeśli liczyć obraz z kamer w Mieście Tkaczy. Czy Bram poznał mnie już na tyle, aby mi zaufać? Mało prawdopodobne! Bram tego nie zrobił. Lalkarz musiał przestawić kabinę, aby ta sama się otworzyła, kiedy skończy się zabieg. A zatem, co lalkarz próbował mu udowodnić, zastanawiał się Louis. Czy Protektor wiedział, jakie przedstawienie zorganizował tu Zatylny? Przed nim przesuwał się hologramowy obraz. Odległe drzewa przelatywały obok, wielki las… chyba sosnowy. Daleko z przodu góry oraz nisko wiszące chmury zdawały się nieskończenie odległe. Zatylny mógł skrywać coś w kabinie kapitana, a jego załoga nie widziała nic poza tym podskakującym, rwanym hologramem. Może właśnie o to chodziło. Ta niska, podskakująca krawędź to ciemne drewno: przód spalającego alkohol krążownika Ludzi Maszyn. Pod nim, fragment wygiętego, połyskującego metalu lub plastiku. Oko sieci, które ghule zamontowały na krążowniku teraz przemieszczało się na czymś, co leciało nad gruntem. Skalne bloki na obrzeżach lasu. Pojazd leciał najwyżej na wysokości dwustu stóp. Prędkość?

Poddźwiękowa. Jaki gatunek hominidów tolerował taką prędkość, zastanawiał się Louis. Nawet Port Disneya nie proponował kolejek pędzących tak szybko. Większość hominidów ze Świata Pierścienia zmarłaby, zaledwie wyjechawszy poza swoje lokalne ekosystemy. Od takiej jazdy zamarłoby im serce. Co miał z tym zrobić? Ile miał czasu, by zagrać? Uwięzionego w pudle głęboko w wystygłej magmie trudno nazwać wolnym. Wydostałby się przez dyski, ale zabiorą go tylko tam, gdzie chcą jego władcy. Louis wiedział, że zamiast działać reaguje jak dobry pies, który stara się odgadnąć wolę pana. Rozpierała go młodość i nie mógł nic zrobić. Wyświetliło się menu kuchni w języku kzinów, coś ze stworzeń morskich. Sashimi obcych! Lepiej nie. Louis przestawił system na ludzki metabolizm, układ słoneczny, Ziemia, Francja, francuska grzanka, do tego kawa z mlekiem. I cały czas myślał… Użycie dysku transferowego pozbawi go pewnych opcji. Przyglądając się dyskowi… Uniósł obręcz, tak jak robił to Bram. Pędzący krajobraz zgasł i zastąpił go diagram sieci dysków transferowych. Dodano doń sporo nowych ogniw. Kilka sieci połączyło się w jedną. Dostęp z kwater załogi do kabiny kapitańskiej nadal był zamknięty, podobnie jak w przypadku kilku innych części statku. A jednak lalkarz zrezygnował z części bezpieczeństwa dla większego kontaktu. Musiał go do tego nakłonić Bram. Diagram mierzył odległości na logarytmicznej skali. W Igle i jej pobliżu szczegóły były wystarczająco dokładne, by można było odróżnić kwatery załogi i otoczenie lądownika.. W całym centrum napraw istniały punkty szybkiego dostępu. Louis wybrał Miasto Tkaczy, odległe o setki tysięcy mil. Jeden punkt był daleko wysunięty w stronę obrotu, prawie pod ścianą krawędziową, oddalony o pół miliona mil lub więcej. Najodleglejszy punkt musiał znajdować się w jednej trzeciej drogi na łuku Pierścienia: setki milionów mil. Jaśniejsze linie wskazywały łącza, które były otwarte. Jeżeli należycie to odczytywał, to otwarte obwody biegły od kwater załogi na Igle do lądownika oraz do odległego punktu na Oceanie Wielkim. Bram najwyraźniej coś sprawdzał. Czy zabrał ze sobą Zatylnego? A może lalkarz wrócił do swojej kabiny? Gdybym to wiedział, myślał Louis, zorientowałbym się, jak bardzo lalkarz i Protektor sobie ufają. W kabinie Zatylny byłby nietykalny, oddzielony od wrogów niezniszczalnym kadłubem General Products. Ale będzie pozbawiony komfortu. Ding, Francuska grzanka z syropem klonowym. Chwilę później zjawiła się kawa ze spienionym mlekiem. Louis jadł łapczywie. Potem spróbował widelcem manipulować przy urządzeniach kontrolnych dysku transferowego. Zęby powyginały się i złamały. Pomrukując, Louis wybrał {Ziemia, Japonia, wybór sushi}. Pałeczki w dotyku przypominały drewno. Miały nawet słoje. Rozłupał jedną, aby się przekonać. Zaczął poruszać tymi przyrządami dysku, które mu ulegały. Gasły jedne linie, inne robiły się jaśniejsze, gdy otwierały się i zamykały połączenia. Jeden z suwaków wyłączył wszystko. Przesunął go z powrotem i wywołał migający kursor: system oczekiwał instrukcji. Bawił się dalej. Teraz miał krzywiznę pierścienia złożoną z siedmiu jaskrawych linii i wirtualny zegar, a w tle grała dziwaczna muzyka. Nie potrafił zrozumieć melodyjnego języka lalkarzy i nie potrafił

odczytać zegara Floty Światów, ale wiedział, jak go przyspieszyć. Jeżeli odczytał to prawidłowo, obwód zabierze go do lądownika; potem do Miasta Tkaczy, aby zobaczył, co się zmieniło. Zabierz skafander próżniowy z szafki, bo inaczej będziesz wdychać woń drzewa życia, kiedy przejdziesz do pomieszczenia obrony przeciwmeteorytowej! Nie zdejmuj skafandra, kiedy polecisz na powierzchnię Mapy Marsa, a stamtąd na najdalszy punkt na odległym wybrzeżu Wielkiego Oceanu i z powrotem do Igły. Odstawił talerz z sashimi na dysk transferowy. Nic się nie stało. Oczywiście, że nie: krawędź dysku nadal była uniesiona, odsłaniając urządzenia sterujące. Louis pchnął ją w dół. Talerz z Sashimi znikł. Sieć zgasła. Louis musiał uskoczyć przed nagłym ruchem. Pędzący krajobraz powrócił, góry zalewowe ze ścianą krawędziową jako tłem. Były w pobliżu, według miary Świat Pierścienia, oddalone o kilkadziesiąt tysięcy mil. Louis pomyślał o tym, czego chciałby się dowiedzieć, gdyby miał dostęp do komputera statku. Będzie musiał później zapytać o to lalkarza. Musi przejrzeć dostępną wiedzę o Protektorach. I gdzie był talerz z sashimi? Wykonał kilka ćwiczeń relaksacyjnych, co pomogło mu opanować zniecierpliwienie. Czterdzieści pięć minut później talerz jeszcze nie wrócił. Jego towarzysze mogli być w jednym z tych punktów - prawdopodobnie byli - i Akolita mógł przechwycić sashimi. Odległy punkt na diagramie odsunął się nieznacznie. Nieznacznie, tak. Tchawica Louisa wydała świszczący dźwięk. Dwieście milionów mil w górę Łuku mierzone skalą logarytmiczną, i wciąż się oddalał? Ten punkt musiał się poruszać jak międzygwiezdna barka, z prędkością setek mil na sekundę. Oczywiście, była to sonda tankująca. Musieli wsiąść na jej nowy dysk transferowy i ustawić na orbitowanie po ścianie krawędziowej. A jeżeli chodzi o talerz sashimi, to musiał się spalić jak meteor. Louis podciągnął dysk, aby odsłonić urządzenia sterujące. Zaczął je ustawiać, przeklinając i mówiąc do siebie, starając się ignorować orkiestrę. - To powinno zresetować połączenie… niemżas. Dlaczego nie? Och. Niech tak będzie, ciemne oznacza wyłączone, a teraz sprawdźmy to… Wybrał bochenek chleba i położył go na dysku transferowym. Włączył. Godzina dziesięć, od kiedy odciął swoich towarzyszy od igły. Odciął ich od centrum napraw, jeśli o to chodzi. Będzie otwarta wojna, kiedy to odkryją. A na dodatek zerwanie kontraktu. Z drugiej strony, co mogli z tym zrobić? Chichot nie wyszedł mu z gardła. Louis znał lalkarzy. Zatylny na pewno ma dodatkowe urządzenia sterujące wszczepione chirurgicznie. Louis wiedział, że będzie rozważał, kiedy przestawić dyski transferowe. Zatylny może tolerować jego grzebaninę, ale Louis nie miał ochoty wystawiać się na gniew Brama. Wrócił chleb. Krążownik przelatywał nad wodą. Teraz góry były po jego lewej stronie, znikały zgodnie z ruchem obrotu. Platforma musiała obrócić się… o sześćdziesiąt stopni. Louis pozwolił sobie na lekki uśmiech. Podążał nad siatką nadprzewodnika! Nadprzewodzący przewód leżał pod podłożem Pierścienia, tworząc sześciokąty o szerokości pięćdziesięciu tysięcy mil. To sterowało polami magnetycznymi, dzięki którym można było manipulować wybuchami na słońcu. Najwyraźniej krążownik przemieszczał się na pojeździć

magnetycznym, prawdopodobnie skonstruowanym przez Budowniczych Miast, pewnie tak starym jak sam Pierścień. Czy Zatylny o tym wiedział? Reagował, cały czas reagował. A chleb wrócił. Czy warto ryzykować? Louis wszedł na dysk. * W lądowniku nie było kilku skafandrów: Zatylnego, zapasowego Chmee. Nie musiało to oznaczać, że załoga Brama znajdowała się w próżni. Protektor może okazywać ostrożność, używając skafandrów jako zbroi. Louis zszedł, aby wziąć pod pachę skafander, potem szarfę, kask i plecak aero. I w drogę do Miasta Tkaczy. Louis ruszył, tracąc równowagę. Zatoczył się i upuścił wszystko, co niósł. Zażenowany rozejrzał się ostrożnie dookoła. * Dzień. Dysk transferowy usiadł na błotnistym brzegu strumienia, gdzie kąpali się Tkacze. Nikt nie korzystał z basenu. Louis nasłuchiwał głosów dzieci, ale było cicho. Pochylił się, aby przyjrzeć się dyskowi, kiedy tuż za nim odezwał się kąśliwy głos. - Witaj! Jakiego jesteś gatunku? Louis wstał. - Należę do Ludzi Kuli - oznajmił. - Kidada? - Tak. Lud Louisa Wu? - Stary Tkacz zerknął niepewnie na Louisa. - Tak. Kidada, ile czasu minęło, odkąd Louis Wu wyjechał? - Ty jesteś odmłodzony Louis Wu! - Tak. - Rozdziawiona buzia i wytrzeszczony wzrok Kidady sprawiły, że Louis poczuł się nieswojo. Kidada, pogrążył mnie długi sen. Czy Tkacze mają się dobrze? - Rozkwitamy. Handlujemy. Goście przyjeżdżają i wyjeżdżają. Sawur zachorowała i zmarła wiele dni temu. Od tamtej pory niebo obróciło się dwadzieścia dwa razy… Sawur? - Od tej nocy, kiedy zniknąłeś, z jakąś włochatą istotą z legendy tuż za tobą, i tylko dzieckiem ghula jako świadkiem. Tak, Sawur nie żyje. Sam też nieomal umarłem, umarła też dwójka moich dzieci. Czasami goście przynoszą chorobę, która zabija innych, ale nie ich samych. - Miałem nadzieję z nią porozmawiać. Surowy uśmiech. - Ale czy odpowie? - Dobrze mi poradziła. - Sawur powiedziała mi o twoim problemie, po tym, jak zniknąłeś. - Rozwiązałem go. Mam nadzieję. W innym przypadku jestem uwięziony. - Uwięziony. Ale zyskałeś dziesiątki falanów, aby się uwolnić. - Kidada najwyraźniej był zmęczony i zgorzkniały. Louis uświadomił sobie, jak bardzo chciał porozmawiać z Sawur. Zostałby, aby przywdziać żałobę, gdyby miał czas. Czas. Niebo obróciło się dwadzieścia dwa razy… ponad dwa falany. Sto sześćdziesiąt pięć trzydziestoczterogodzinnych dni Pierścienia. Zostawili go w tym pudle na ponad pół ziemskiego roku! - Kidada, czy ktoś ruszał nasz dysk transferowy?

- Nie wiem, o co ci chodzi. Ten? Był tu tego ranka, kiedy odszedłeś. Nie ruszaliśmy go. Krawędź była zabłocona. Louis widział wielkie odciski palców i zadrapania od paznokci. Jakiś odwiedzający ich hominid - nie Tkacze, bo ci mają mniejsze dłonie -próbował zmienić ustawienia. Ghule. Mógł się tego domyślić. Był zadowolony, że przybył za dnia. Ludzie Nocy nawet nie będą wiedzieli, że tu był. Louis założył skafander. - Pozdrów dzieci ode mnie - powiedział i poleciał. * Ciemność. Louis włączył lampę na kasku; obserwował go na wpół widoczny szkielet. Znajdował się w pomieszczeniu obrony przecimeteorytowej Ekrany były ciemne. Jego lampa stanowiła jedyne źródło światła. Te kości były tu zawieszone w celach poglądowych. Nie były połączone w stawach: ledwo się stykały. Trzymały się na miejscu za pomocą cienkich, metalowych prętów. Szkielet był niższy od Louisa Wu o dziesięć cali. Wszystkie kości wyglądały na zaokrąglone: były zużyte. Żebra były nieprawdopodobnie wąskie, palce prawie zniknęły. Czas zamienił kościec w pył. Tutejsze warunki klimatyczne nie mogły wywołać takiej erozji! Jednak knykcie nadal wyglądały na duże i mocno spuchnięte. Te zniszczone wypustki w potężnej szczęce to nie były zęby. Były to późniejsze kostne narosła. Protektor. Louis powiódł opuszkami palców po twarzy. Kość była pokryta drobinami pyłu i gładka. Wygładzona przez czas, gdy jej powierzchnia stopniowo zamieniała się w pył. W tym środowisku nie następowała erozja. Te kości musiały być tu od tysięcy lat, najmniej. Prawe biodro było strzaskane, każdy fragment zamocowany osobno. A lewe ramię i łokieć, a także szyja, spękane albo roztrzaskane. Mógł zginąć od upadku albo został pobity w pojedynku. * Pakowie pochodzili z galaktycznego jądra. Kolonia Paków na Ziemi padła - drzewo życia ich zawiodło, pozostawiając kolonię bez Protektorów - ale reproduktorzy Paków rozeszli się po całej Ziemi z miejsc lądowania w Afryce i Azji. Ich kości znalazły się w muzeach pod nazwą homo habilis. Ich potomkowie ewoluowali, rozwijając inteligencję: klasyczny przykład neotenii. W Instytucie Smithsona znajdował się zmumifikowany Protektor Pak. Został wykopany na pustyni na Marsie przed wiekami. Louis nigdy go nie widział, co najwyżej na hologramie na zajęciach z biologii ogólnej. To stworzenie mogło być zdeformowanym Pakiem, pomyślał. Ale dochodziła ta masywna szczęka. Protektorzy tracili zęby. A to szkoda, ponieważ z zębów mógłby wiele odczytać. A szczęka mogła służyć do łamania kości. Tors był zbyt długi jak na typowego Paka. Nie był to do końca Pak, a także nie ghul. Louis domyślał się, kiedy zmarł, ale kiedy się urodził? Protektor w Instytucie Smithsona spędził ponad trzydzieści tysięcy lat w drodze z galaktycznego jądra na Ziemię. Przygotowanie się do ekspedycji mogło mu też zająć tyle czasu. Protektorzy żyli długo. Kronos był najstarszym z greckich bogów, zabójcą własnych dzieci, aż któreś z nich uszło z życiem i dla odmiany zabiło jego. Nazwijmy więc tego Kronosem. Horda wampirów zabiła Protektora, który musiał być opuszczonym sługą Kronosa. Bram i Anna musieli śledzić swego pana jeszcze latami. Latami, wiekami, mileniami? Reproduktorzy Paków, przodkowie człowieka, a także wampirów, byli przypadkowymi myśliwymi, zanim opuścili

galaktyczne jądro. Stary Kronos mógł nie traktować wampirzych Protektorów całkiem poważnie. Wampiry w końcu były bezmyślnymi zwierzętami, o obrzydliwych seksualnych i żywieniowych obyczajach, a Kronos był superinteligentną istotą, na którą popęd seksualny zupełnie nie miał wpływu. Podobnie było z Bramem. To mógłby być jego słaby punkt, pomyślał Louis, gdyby tylko udało mu się go znaleźć. Złamania prawego biodra, lewego ramienia i barku oraz pęknięcie czaszki, w momencie śmierci były świeże. Gdzie indziej Louis natrafił na stare, zaleczone złamania. Kronos złamał kręgosłup na długo przed śmiercią. Czy nerwy rdzeniowe Protektora mogły się zrosnąć? Jego prawe kolano, ta stara rana nie zaleczyła się: kolano stopiło się na sztywno. Coś jeszcze było dziwnego z kręgosłupem… ale Louis nie rozumiał, dopóki nie wrócił do czaszki. Czoło było wypukłe. Więcej: kość czołowa i ciemieniowa były gładsze i młodsze niż reszta czaszki. Gruzłowata krawędź narośli od kości szczękowej przypominała starte zęby. To był najświeższy przyrost. Podobnie kręgosłup, najwyraźniej przeszedł okres regeneracji. Gdyby Kronos wygrał tę ostatnią bitwę, znowu by się wyleczył. Trzeba więc myśleć o tym, jak o śledztwie w sprawie morderstwa. Znam zabójcę, ale aby być przekonującym w sądzie, potrzebuję wszystkich szczegółów, wszelkich niuansów. Dlaczego Bram złożyć te kości razem? Wróg nie żył, nikt by go nie pomścił… A może Bram i Anna bali się innych, takich jak Kronos? Stojący szkielet i sterta sprzętu w cieniu za nim. Bram nie pokazał mu wcześniej tych rzeczy. Wydawały się przypadkowo rozrzucone, zostawione byle jak. Przedmioty zostały najpierw starannie ułożone, by można im było się przyjrzeć; a potem ktoś je rozrzucił w napadzie złości. Cudowne futro i pasek, który służył jako zapięcie. Śmierdziało odorem starej skóry i ghula, który nie mył się od tysięcy lat. Od wewnętrznej strony tej skóry, Louis dostrzegł ślady licznych skórzanych kieszeni przeróżnych kształtów, teraz pustych. Nóż z nieznanego stopu, który zamienił się w czarną rdzę, smukły, bardzo długi. Dwa noże, nie większe od palca wskazującego, zrobione z rogu. Sześć kamiennych noży do miotania, niemal identycznych, równie śmiercionośnych jak w dniu, w którym powstały. Smukła tyczka z jakiegoś wytrzymałego stopu metali, o końcach zaostrzonych jak dłuto. Wzory w pyle mogły być kiedyś drewnianymi butami z grubymi paskami. Był też dziwaczny łuk z tuzinem strzał, a każda nieco inna. To małe pudełko… to zapalnik? Louis spróbował, ale nie uzyskał płomienia. Stos pergaminu, może mapy? Teleskop… prymitywny, ale starannie wypolerowany i ukształtowany, i częściowo rozłożony. Obok niego narzędzia ślusarskie. Pumeks, nożyczki… Twarda, czarna bryła wielkości jego pięści. Louis pochylił się, aby ją powąchać. Suszone mięso? Tysiące lat od daty ważności… ale pemmikan zawsze pachniał i smakował trochę nieświeżo. Może jakiemuś ghulowi się spodoba. Jak dawno temu zmarł Kronos? Zapytać? Louis wiedział, że powoli nadrabia zaległości. Nauczy się więcej, jeżeli będzie pytał… ale nauczy się tego, na co pozwoli Bram. A czasu miał coraz mniej. Louis poklepał Kronosa po kościach ramienia. - Zaufaj mi - powiedział i wskoczył na dysk. * Został oślepiony i stracił równowagę. Zadrżał jak ukwiał, Szukając oparcia, mrużąc oczy przed jaskrawym słońcem. Jego dłoń w rękawicy

otarła się o coś i palce zacisnęły się mocno. Przekrzywiony dysk transferowy osunął się pod nim o stopę lub dwie. Chwycił się kurczowo krawędzi samego dysku. Znieruchomiał. Światłoczuła osłona twarzy ściemniała. Ciągle kucając, trzymając się krawędzi dysku, rozejrzał się dookoła. Mapa Marsa nie była dokładna. Widział setki odcieni czerwieni, ale niebo było granatowe, takie jak na Ziemi na dużej wysokości. Światło było zbyt jaskrawe jak na Marsa. Nic też nie można było poradzić na przyciąganie. Może to nie miało znaczenia dla Marsjan. Żyli bezpieczni przed światłem słońca, pod piaskiem wystarczająco delikatnym, by uchodził za kleisty płyn. Może piasek ochroni ich nawet przed grawitacją Pierścienia. Miał nadzieję, że trafi na Olympus Mons i najwyraźniej tu był. Wysoko. Dysk transferowy spoczywał w pobliżu wierzchołka gładkiego zbocza nachylonego pod kątem czterdziestu pięciu stopni, i znowu zaczynał się zsuwać. Co lalkarz chciał zyskać, umieszczając go tu? Tak, racja, Marsjanie. Zastawili pułapkę. Ześlizgiwał się coraz szybciej, zupełnie tracąc stabilność. Droga w dół był długa. Całe mile! Pył musiał się tu gromadzić tysiącleciami przy dominującym stratosferycznym wietrze znad Oceanu Wielkiego, frontem ogarniającym całe światy. Kolejne uchybienie w dokładności Mapy Marsa. Louis przykucnął, położył się płasko na dysku, który teraz zamienił się w sanie. Nabierał prędkości. Louis wczepił się kurczowo dłońmi w krawędź i próbował też wbić czubki butów. Na jego drodze pojawiła się skała wielka jak budowla. Louis odchylił się w lewo, próbując sterować. Nic. Uderzy w nią i to mocno. Potem znalazł się gdzie indziej. A kurczowy chwyt nie miał znaczenia, ponieważ spadał w czarną otchłań. Wydobył z siebie urywany krzyk. Naprawiłem go! Naprawiłem! Na-pra-wi-łem! Wczepiał się w dysk transferowy przyspawany zgrabnie do przedmiotu w kształcie cygara: sonda tankująca. Dookoła niego było czarne niebo i jasne gwiazdy. Dysk transferowy kadłub sondy, wszystko promieniało. Za nim musi być źródło światła. Nie zwalniając kurczowego uchwytu rąk i nóg, Louis przekręcił się, aby spojrzeć przez ramię Świat Pierścienia dryfował za nim w dole. Widział wszystkie szczegóły: rzeki niczym wijące się węże, górskie krajobrazy, prostą, czarną nić, która mogła być szosą Ludzi Maszyn. Nagie słońce chciało go uprażyć. Nie był to problem: skafander był klimatyzowany. Znajdował się na równi z górną krawędzią i spoglądał na półstożkowe góry wylewowe i rzeki, które wypływały u ich podnóża. Tysiące mil w górze. Daleko przed sobą dostrzegał koronkowe linie zarysu długiego, podwójnego stożka. Silnik sterujący. Widział bliźniacze toroidy, które tworzyły silnik strumieniowy Bussarda, jak mu się zdawało; ale były małe, otaczały cienką talię czegoś o wiele większego. Silnik sterujący Pierścienia wykonany był z drutu tak cienkiego, że raz znikał z oczu, raz się pojawiał. Klatka sterująca przepływem słonecznego wiatru. Ten jeszcze nie był zamocowany: nie był należycie ustawiony. Louis nie czuł takiego strachu od dwustu lat. Sonda posuwała się… lub tkwiła w bezruchu, a Pierścień obracał się w dole z prędkością siedmiuset siedemdziesięciu mil na sekundę. System musiał się zresetować. Wyjąłem ten jeden dysk z systemu, ale najwyraźniej zresetował się. Nie rozumiem języka programującego Zatylnego. Co jeszcze spartoliłem? Saskimi? To było łatwe. Talerz musiał odsunąć się zbyt daleko od dysku. Chleb nie odsunął się:

nadal był w zasięgu, kiedy dyski przeszły cykl. Trzymał się, trzymał… I dysk uderzył w jego przyłbicę. Wczepił się odruchowo. Nie miał siły konfrontować się z kimkolwiek, jakąkolwiek istotą. Za kilka sekund będzie bezpieczny i sam na pokładzie Gorejącej Igły Dociekliwości.. Wielka dłoń z pazurami chwyciła go za ramię i przetoczyła.

Rozdział 23 Lekcja biegania Ukryty Patriarcha, rok 2893 Kzin postawił go na nogi. Louis dyszał i trząsł się. Akolita nie mógł z nim rozmawiać, gdyż Louis miał zamknięty kask i Louis był z tego zadowolony. Znajdował się na pokładzie Ukrytego Patriarchy, w części rufowej. Kolejna, cholerna i zaskakująca niespodzianka. Zostawił długi na milę żaglowiec na rzece Shenthy. Co on tu robi? Akolita próbował go o coś zapytać. Kzin trzymał… niemżas! Louis siłował się z kaskiem, aż go otworzył. - Kręciłem się na rufie, kiedy to pojawiło się na dysku transferowym. Prezent od ciebie, Louis? Marynowana ryba? Louis wziął talerz z sashimi. Pokrojona ryba była puszysta i chrupka w dotyku. - Była w próżni - powiedział. - Czy pojawił się też bochenek chleba? - Puściłem go dalej. Louis, czuć od ciebie strach. Co ja tutaj robię? Za chwilę mógł być bezpieczny w Gorejącej Igle Dociekliwości, unosząc się między matami sypialnymi, aż przeszłoby mu drżenie, odzyskałby przytomność umysłu i spróbował przetrawić, czego się nauczył, a czego nie. Akolita go widział. Gdyby nakłonić kzina, żeby milczał, wówczas… Tak, racja. Protektor musiał obserwować język ciała Akolity od połowy ziemskiego roku. Kzin nie mógł niczego przed nim ukryć. - Martwi wyczuliby mój strach - zamiast tego powiedział Louis. Rzucił kask i pojemnik z powietrzem, po czym zaczął otwierać zamki. - Myślałem, że rozpracowałem sterowanie dyskiem. Błąd! A Marsjanie zastawili na nas śmiertelną pułapkę. Nieomal mi się dostało. Nad włazem pojawiła się na wpół łysa głowa nastolatka. Budowniczy Miast. Chłopak otworzył oczy ze zdziwienia i natychmiast znikł. - Marsjanie? - zapytał kzin. Louis zaczął ściągać skafander. - Zostaw to. Muszę spalić trochę energii. Możesz biec? Kzin zjeżył się. - Przegoniłem mojego ojca po tym, jak stoczyliśmy walkę. - Prześcignę cię do dziobu. Akolita zawył i oddalił się w podskokach. Louis stał ze skafandrem leżącym wokół stóp. Gdy kzin zaskowyczał, wszystkie jego mięśnie napięły się i Louis upadł. Jakiż to cudowny okrzyk wojenny! Posykując starodawne przekleństwa, Louis ściągnął skafander, stanął na nogi i pobiegł. Akolitę było jeszcze widać, ale poruszał się zdecydowanie szybciej od niego. Potem znikł za jakimś występem w konstrukcji statku. Louis żył na pokładzie żaglowca prawie dwa lata. Nie mógł się zgubić. Biegł z całych sił, ścigając się tylko z sobą. Miał do pokonania całą milę. * - Loueee! Głos był słaby i dziwny, docierał z góry, z wysoka… od lalkarza Piersona siedzącego w bocianim gnieździe. - Ahooooj! - zaryczał Louis.

- Czekaj! - odpowiedział głos. - Nie mogę! - Czuł się wyśmienicie. Obok opadł kwadratowy cień. Louis biegł dalej. Znalazł się obok niego, wyznaczał mu tempo: dysk towarowy z centrum napraw z szynami przyspawanymi dookoła. I z lalkarzem na pokładzie. - Odsuń się. Ścigam kzina. - Nie rozumiem. - To nie jest… test na inteligencję. - Jak się czujesz? - Cudownie. Lekko zdezorientowany. Żywy! Zatylny… nie korzystaj z… dysku transferowego na Olympus Mons. - Dlaczego? - Marsjanie… zastawili pułapkę. - Louis wciągnął głęboko powietrze i wypuścił je. Słone powietrze na kubkach smakowych: cudownie! Płuca mu wytrzymywały, nogi też. Zwiększył tempo. - Zastawią nową. - Każdy kij ma dwa końce. Co by było gdybym spuścił dysk do morza i zaczął wysyłać wodę na górę Olympus? - Mnie pytasz? Nie skazuj na eksterminację… niczego! Możesz tego potrzebować… później. To powód… dla którego nie zabiłeś… miejscowych kzinów! - Mniej więcej - przyznał lalkarz. Głowa z jednym okiem zanurkowała w stronę pomarańczowej chmury daleko z przodu, w połowie środkowego pokładu. Akolita. - Louis, twe nadejście jest wielce dogodne. Mamy wiele do nadrobienia. - Gdzie jest Bram? - Gotuje obiad. Głowy miał wygięte tak, że sam sobie spoglądał w oczy. Czyżby lalkarz żartował? Może był to śmiech, a może nie. - Bram ma wyczulony nos - dodał Zatylny. - Jak idzie taniec? - zapytał Louis. - Taniec! Postępuje beze mnie. Niemżas, mam szczerze dosyć używania twojego recyklera, Louis! Nie miałem nawet czasu go przeprogramować. - Dziękuję ci za to. - Zachowuj się nonszalancko. Lecz skoro Bram nie ufał lalkarzowi na tyle, by pozwolić mu na normalne ćwiczenia albo korzystanie z toalety i prysznica przeznaczonych dla lalkarzy… Wtedy lalkarz może być gotowy odebrać sobie życie. * Pokład skończył się. Louis gramolił się korytarzami i po drabinkach. Drabiny dla kzinów były mocno nachylone, a szczeble zbyt oddalone od siebie, jednak Louis wchodził i schodził niczym małpa na haju. Cały czas spodziewał się, że przegoni Akolitę. Gorzej, spodziewał się, że Akolita wyskoczy na niego z jakiejś wnęki. Trzymał się więc wyższych pięter. W głowie próbował wyznaczyć trasę wokół ogrodu. To zajmie zbyt dużo czasu. Na końcu korytarza wbiegł po stopniach z twardego drewna na mur, potem po nim, aby uniknąć gąszczu wielkich, żółtych purchawek o imponujących kolcach i zeskoczył z wysokości dziesięciu stóp w piach. Był to park myśliwski kzinów. Louis i Budowniczowie Miast przez dwa lata hodowali te rośliny. Kiedy tu przybył, rosły dziko. Kiedyś karmiono nimi trzodę dla kzinów żeglarzy. Stada zniknęły, a teraz nie spodziewał się znaleźć zwierząt, chyba że Akolita wyskoczy z jakiegoś cytrusowego gąszczu. Lecz wciąż nie widział kzina. *

Osiem olbrzymich głównych masztów i niezliczone żagle, a także wyciągarki do nich, które mógłby obsługiwać jedynie kzin. Albo Protektor? To był fokmaszt, z przednim bocianim gniazdem na szczycie. Louis pracował mocno. Czuł, że nogi ma jak rozgotowany makaron. Na dziobie ktoś na niego czekał. Louis zaklął w myślach. Brakowało mu tchu. Chwilę później rozpoznał sylwetkę Protektora. Zwolnił. Bram czekał niczym posąg. Louis nie widział, czy w ogóle oddycha. - Chyba wygrałeś - wysapał Louis. - A ścigaliśmy się? Bram nie wiedział o obecności intruza, dopóki nie znalazł go w kuchni ten mały Budowniczy, albo dopóki nie usłyszał dudnienia kroków na pokładzie na górze. Na pewno biegł. - Nieważne - odparł Louis. - Potrzebowałem ruchu. * Przed nim rozciągał się łańcuch górski… nieziemski łańcuch górski. Stożkowe góry, szeroko rozstawione, różnej wielkości, biegły z lewej strony na prawą. Bez horyzontu nie potrafił właściwie ocenić ich wielkości. Większość była wystarczająco wysoka, aby szczyty pokrywał biały lód, ale poniżej granicy zmarzliny zaczynała się zielona mozaika. Wtedy jego oko dostrzegło coś, co majaczyło nad nimi. Było małe. Krawędź miała wysokość tysięcy mil. Z dwudziestu lub trzydziestu gór, które widział, pięć lub sześć było zaledwie pagórkami opierającymi się o ścianę Pierścienia, ale dwa lub trzy mogły równać się z Everestem. Zatylny przesunął się w stronę dziobu. Za nim pojawiła się pomarańczowa kula. Kzin poruszał się z trudem. Był wykończony, brakowało mu tchu. - Dzięki, Akolito - powiedział Louis. - Naprawdę tego potrzebowałem. Miałem w sobie dość adrenaliny, by stoczyć wojnę. Kzin dyszał: - Ojciec… dał mi wygrać. Nie chciał… mnie zabić… - Och. - Jak… mnie… minąłeś? - Jakoś musiałem. Chyba w ogrodzie. - Jak? - Bram, na pewno znasz przypadkowych myśliwych? - Nie znam tego terminu - odparł Protektor. - Racja. Akolito, większość polujących istot chybia osiem razy na dziewięć. - Jeżeli zwierzyna ucieknie, wybierają wtedy coś wolniejszego. Jedynie kilka rodzajów mięsożerców wybiera sobie ofiarę i podąża za nią, aż ją zagonią. Tak postępują wilki. Tak postępują ludzie. Wielkie koty, tak jak kzini, także nie są przypadkowymi myśliwymi. Twoi przodkowie nauczyli się, że lepiej jest tropić swojego wroga, ale tak mówi do ciebie twój umysł. Twoja ewolucja jeszcze się nie zaczęła… - Wiedziałeś, że wygrasz. - Tak. Kzin zamrugał oczyma. - A gdybyśmy biegli tylko do ogrodu? - zapytał. - Wtedy ty byś wygrał. - Dziękuję za lekcję. - Dziękuję. - Ładnie ujęte, pomyślał Louis. Kto go tego nauczył? - Louis - odezwał się Bram. - Rozejrzyj się. Reaguj.

Reaguj? - Ujmujące. Cała ta zieleń. Od nasady wzgórz do linii śniegu, sama zieleń. Nie powinienem się dziwić. Te góry to szlam z dna morza, czysty nawóz. - Więcej? - Niektóre z tych rur przestały dostarczać szlam. To by tłumaczyło, dlaczego niektóre z gór są niższe. To, co z nich zostało musiało zamienić się do tej pory w twardą skałę. Najwyższe muszą mieć w sobie dużo wody pod postacią lodu, przynajmniej na szczycie. Widzę rzeki wypływające u podnóża gór. Te góry przyjmą jedyne regularne trzęsienia ziemi na Pierścieniu. - Trudne środowisko? - Raczej tak. Bram, widzieliśmy to wszystko przed pięćdziesięciu falanami. Widziałeś oznaki życia w górach? - Jedno okrążenie waszego świata jest równe odległości do tych gór, ale tak, widziałem. Louis, muszę się zająć gotowaniem. Zatylny, Akolito, zabierzcie go do jadalni. Pokażcie mu. * Zatylny umieścił oczy sieci na wszystkich czterech ścianach jadalni. Jedno było nie używane: było zwykłą pajęczyną z brązu. Okno w kształcie kałuży rozlanej wody wychodziło na rząd ciemnozielonych stożków przykrytych białymi czapkami. Inne przedstawiało skraj krawędzi przesuwającej się powoli: widok z sondy paliwowej. A jedno pokazywało grupę muskularnych, owłosionych mężczyzn używających lin do sterowania kwadratową tacą dorównującą powierzchnią małemu domowi. Taca unosiła się nad ziemią. Mogła służyć do transportu lub była częścią unoszącego się budynku. Mężczyźni ciągnęli ją w stronę Louisa… w stronę krążownika Ludzi Maszyn ze skradzionym okiem sieci. - Zostawiłem ci zapis sprzed sześciu dni - powiedział Zatylny - abyś obejrzał, jak się przebudzisz. Ale to jest już w czasie rzeczywistym. - Co oni robią? Odpowiedział kzin: - Zbliżają się do ściany krawędzi. - Dlaczego? - Tego jeszcze nie wiem. Może Bram wie - powiedział kzin. - Kiedy byłeś leczony, Bram znalazł twoich przyjaciół, Budowniczych Miast i umieścił ich na pokładzie Ukrytego Patriarchy. Słuchają Brama, jak niewolnicy mojego ojca słuchali swego pana. Skierowali statek w stronę obrotową w ciągu jednego dnia. Bram studiuje ścianę krawędzi. - Dlaczego? - ponownie zapytał Louis. - Tego nam nie powiedział - odparł Akolita. Odezwał się Zatylny: - Nigdy nie widziałem, aby Bram okazywał strach, a jednak myślę, że boi się innych Protektorów. Louis dostrzegł związek. - Silniki sterujące muszą zostać wymienione. Inaczej Pierścień przesunie się od centrum układu. Każdy Protektor, który to dostrzeże, natychmiast będzie chciał dotrzeć do silników manewrujących na krawędzi. Racja? - Jeżeli ta teoria się sprawdzi. - Dlaczego więc Brama tam jeszcze nie ma? Lalkarz wydal krótki, ostry dźwięk, jakby kichnął klarnet. - Gdyby Protektorzy wiedzieli, że trzy gatunki spoza tego świata przygotowały inwazję, a czwarty znajduje się na odległej orbicie i obserwuje nas…

- Dać im porządne teleskopy? Nie, nadal by… Ach. - Ach? - Bram też musi być na ścianie krawędzi. Przygotowuje się. Inni Protektorzy zabiją go, jeśli tylko zdołają. Oczy lalkarza spotkały się. - W każdym razie - rzekł - ukryliśmy Patriarchę przed widokiem tej krawędzi. Moja sonda jest na orbicie słonecznej już od ponad falana, lustrowała krawędzie, rejestrowała. Sporo się nauczyliśmy, Louis. - Lalkarz zagwizdał krótkie wibrato. Wszystkie trzy obrazy rozpoczęły powolne zbliżanie. Z bocianiego gniazda na przednim maszcie Ukrytego Patriarchy: góry wylewowe powiększały się, aż było widać tylko jedną. Blado- i ciemnozielone łąki i lasy sięgały aż do krawędzi lodu. Na samym szczycie czarna nić nurzała się w zwartym kłębowisku czarnej mgły. Błoto z dna morza wylewało się równo z rury tysiące mil w górze. Obraz z sondy: rozmazana przez ruch ściana krawędzi. Louis starał się nie patrzeć na nią. Obraz ze skradzionego oka sieci… Louis zaniósł się śmiechem. Krążownik Ludzi Maszyn podskakiwał lekko na wysokości dwudziestu stóp. Za krawędzią lecącej tacy przetaczał się krajobraz, pagórki, niczym tysiąc śpiących olbrzymów. Pojazd był ciągnięty na linach. Trzydziestu paru mężczyzn z nieznanych Louisowi gatunków ciągnęło je. Mężczyźni mieli na sobie lekkie plecaki, ale nic więcej. Ich głowy i plecy aż poniżej pośladków pokrywały proste, czarne włosy. Może te włosy wystarczały im, aby utrzymać ciepło. Biegli w stronę krawędzi, ku trzydziestu włochatym kobietom. Kobiety machały rękami, zachęcały ich krzykiem. Wśród nich stała mała kobieta z Czerwonych Pasterzy, która próbowała nimi sterować, gwałtownie wymachując rękoma. Droga robiła się coraz bardziej stroma. Kiedy zbliżyli się do grani, kobiety zaczęły biec obok nich. Były tak samo owłosione jak mężczyźni. Dołączyły się do lin. Dominował śmiech i krótkie rozmowy wydyszane w marszu. Kobiety ciągnęły. Niektóre biegły tyłem. Miały silne nogi, jak zauważył Louis, tak samo silne jak mężczyźni. Biegnący znaleźli się teraz poza oknem i starali się spowolnić pojazd. Czerwona Pasterka pobiegła, aby schwycić linę i wspiąć się po niej. Punkt obserwacyjny poruszał się coraz szybciej nad krzywizną lądu. Teraz wszyscy biegnący musieli zrezygnować. Pagórki przed nimi robiły się coraz większe; jak prawdziwe góry. Pośród nich płynęły potoki, które łączyły się w bystre rzeki. Louis zrozumiał, że spogląda na podnóże góry wylewowej. Chybotanie dysku wywoływało u Louisa mdłości. - Oni zaraz się rozbiją - powiedział. Akolita zawył: kpina w języku kzinów. - Sam nie uważam, żeby byli przy zdrowych zmysłach - stwierdził lalkarz. Widok z dziobu Ukrytego Patriarchy też się poszerzał. Teraz szczyt góry wylewowej stał się niewidoczny, ginąc gdzieś w górze. W jednej trzeciej drogi w górę zbocza Louis zaczął widzieć kolorowe kropki i migające światła. Migające światła? - Heliografy. - Bardzo sprytne, Louis. - Opowiedziało mi o tym dziecko ghuli. Myślało, że jest tajemnicze. Ich całe imperium musi być połączone heliografami w górach wylewowych. Jak myślisz, jak to robią? Ghule nie tolerują dziennego światła.

- W nocy widzą migające lustra z gór w dziennym świetle. Łatwe w sumie, ale jak wysyłają wieści? Louis, muszą kupować usługi informacyjne od miejscowych. - Pewnie tak. I jakoś handlować z Ludem Gór Wylewowych. Założę się, że nie używają rishathry. - Nie potrzebują wiele. Widzimy tylko migotanie z kilku gór wylewowych. Kilka tysięcy stacji nadających na powierzchni wystarczyłoby, aby powiązać całe ich imperium. - A co z… balonami? Zatylny znowu zapiszczał. Obraz zatrzymał się; góry zaczęły przemykać na boki. Dziesiątki kolorowych punktów sunęło po lodzie, w odstępach milowych, i na wysokości pół mili. Louis zobaczył ich więcej w szerokich przestrzeniach między górami. - Balony na gorące powietrze, Louis. Wszędzie gdzie spojrzymy widzimy je, jak się unoszą między górami wylewowymi. - Ile odmian…. Do kuchni weszli Harkabeeparolyn i Kawaresksenjajok, niosąc patery, i zatrzymali się w miejscu. Zatylny zagwizdał. Pędząca ściana krawędzi i umykające wzgórza znikły w brązowych sieciach. Aż dziw, że Budowniczowie Miast nie rzucili wszystkiego i nie uciekli z krzykiem, pomyślał Louis. Lecz Harkabeeparolyn nadal się im przyglądała, a Kawaresksenjajok obserwował ją i uśmiechał się. To ja. - To ciągle ja - powiedział Louis. - Przeszedłem pewną kurację. Harkabeeparolyn odwróciła się do swego partnera i odezwała się. - Wiedziałeś! - przełożył translator Louisa. - Zelz mi powiedział. - Dostaniesz za to, ty mały zilth! - Ale Harkee śmiała się, podobnie jak Kawa. Położyli talerze: stos brązowych i żółtych korzeni oraz miska różowego płynu. Harkabeeparolyn usadowiła się Louisowi na kolanach i z bliska przyglądała się uważnie jego twarzy. - Byliśmy sami - powiedziała. Wydawało się to całkiem naturalne, jakby robili to od zawsze. Czuł się, jakby wrócił do domu. - Nie byłaś sama tam, gdzie cię zostawiłem - odparł. - Kazano nam przyjść. - Ruchem głowy wskazała kuchnię. Posłuchali Protektora. To też musiało się wydawać bardzo naturalne. - Co ci kazano? - zapytał Louis. - Żegluj na krawędź. - Wzruszyła ramionami. - On przychodzi od czasu do czasu, rozgląda się i koryguje kurs, albo mówi o wietrze i prądach morskich. Mówi, że nie jemy dosyć czerwonego mięsa. - To mogą przemawiać jego przodkowie. - Louis, wyglądasz tak młodo jak Kawa. Jak…? Odpowiedział lalkarz: - Tylko dla ludzi Kuli i kzinów z Kuli. Aby leczyć hominidów i miejscowych kzinów lub inne gatunki, tysiąc z mojego rodzaju potrzebowałoby całego życia na studia i eksperymenty. Harkabeeparolyn spojrzała nań gniewnie. Kawaresksenjajok i Bram weszli, niosąc więcej platerów. Było na nich sześć wielkich, przerażająco brzydkich głębinowych ryb morskich. Dwie z nich jeszcze podrygiwały. Pozostałe były ugotowane z dziwnie wyglądającymi roślinami… warzywami kzinów z parku myśliwskiego. Louis spojrzał na drugą misę i zapytał: - Rybia krew? - Krew wielorybia z warzywnym puree - wyjaśnił Bram. - Na długo mi to nie wystarczy. Twoja kuchnia to cudowny wynalazek. Usiedli. Kawaresksenjajok odszedł i wrócił z dwu- łub trzyletnim dzieckiem. Była to dziewczynka

z pomarańczowoblond czupryną. Louis nie powiedziałby, że należy do gatunku Budowniczych Miast. Starszego chłopca nie było widać. Kuchnia Brama była smaczna. Trochę dziwna. Bram musiał gotować zgodnie z gustem Budowniczych, używając roślin z parku myśliwskiego. Podstawowych składników diety będzie bardzo mało albo zupełnie ich zabraknie. - Jak długo utrzyma mnie to przy życiu? - zapytał Louis. - Przez falan, zanim twoje zdrowie zacznie się pogarszać - odpowiedział Bram. Akolita rozprawił się już z surową rybą. - Jesteś jeszcze głodny? - Louis zapytał go. - To mi wystarczy. Ten, kto zaspokoi głód, robi się gruby i otępiały. Dziewczynka skradała się do krawędzi. Louis pokazał na nią. Harkee odwróciła się; dziecko dotarło do krawędzi, poślizgnęło się i wczepiło paluszkami. Miała chwyt niczym małpka. - Myślałeś, że spadnie? Ha! - Kobieta z Budowniczych śmiała się z niego. Nagle zwróciła się z pytaniem do Protektora: - Możemy zatrzymać Louisa przez jakiś czas? Na chwilę przed odpowiedzią Bram ogarnął spojrzeniem ich wszystkie twarze, jakby rozważał i podejmował decyzję. - Możecie się sobą nacieszyć do jutra, do południa - postanowił. - Louis, wkrótce powinniśmy wracać na Igłę. Nie dowiemy się więcej, jeżeli nie zabierzemy sondy poza krawędź. Zatylny czy dlatego pozwoliłeś się Louisowi zbudzić? - Oczywiście. Nie miałem okazji, aby go poinformować. Bram znowu ogarnął ich wzrokiem. - Muszę poznać góry wylewowe i krawędź - oświadczył. - Protektorzy na krawędzi nie mogą się o mnie dowiedzieć. To główne pytanie. Muszę wiedzieć, gdzie są, ilu ich jest, jakich gatunków, jakie mają intencje, metody działania i cele. Wiem, że skradzione oko sieci zbliża się coraz bardziej do ściany krawędzi. Ghule chyba chcą nam coś pokazać. Kawaresksenjajok, Harkabeeparolyn, pokazaliście mi aktywność gór wylewowych daleko od placu budowy. Wy z Ludu Kuli przynieśliście mi nagrania wykonane w jednym z portów kosmicznych. Wiem teraz więcej o krawędzi, niż spodziewałem się dowiedzieć. Wkrótce muszę się ujawnić. Poradźcie mi. - Jeżeli inni zobaczą sondę - odezwał się Akolita - pomyślą, że to międzygwiezdni najeźdźcy. Powinniście przygotować się na obronę centrum napraw… - Tak, ale sonda oznacza lalkarza, nie mnie. Ja się przygotowałem. Zatylny? Louis zastanawiał się: odciął Akolitę całkiem mocno. Dlaczego on to znosi? Zatylny nie odezwał się. Syn Chmee przyszedł do mnie po naukę, Bram miał aż nadto czasu, aby wywrzeć na nim wrażenie. Może straciłem ucznia. Gdybym wiedział, że potrzebny mi jest szacunek tego dzieciaka… Ścigałem się z nim i pokonałem go. Ha! Jaki następny krok? - Harkabeeparolyn - zapytał Bram - co wiesz o Protektorach? Była nauczycielką w bibliotece unoszącego się miasta, gdzie Kawaresksenjajok był studentem. - Pamiętam zdjęcia zbroi zebrane w odległości dziesiątek tysięcy marszodni wokół nas powiedziała. - Każda wyglądała inaczej; były dopasowane do różnych gatunków, ale wszystkie miały hełm z grzebieniem i powiększone stawy. Przedziwne, stare historie opowiadają o zbawcach i niszczycielach o przerażających obliczach, twarzach niczym ze zbroi, szerokich ramionach, gruzłowatych kolanach i łokciach. Ani mężczyźni, ani kobiety nie mogą zmierzyć się z nimi, ani ich skusić. Bram, chcesz usłyszeć stare opowieści? - Kiedy wiem, czego muszę wysłuchać, mogę się tego nauczyć - odparł Bram. - Kiedy zapytam: „Czego zapomniałem?”, mogę jedynie mieć nadzieję na użyteczną odpowiedź. Louis?

Louis wzruszył ramionami i powiedział: - Nadal jestem dwa falany za wami. Bram popatrzył na nich. Jego harda twarz nie pozwalała na wyrażanie czegokolwiek. Zatylny i Budowniczowie Miast przyglądali mu się z niepokojem. Akolita wydawał się zrelaksowany, nawet znudzony. Bram podniósł krzesło i przeniósł je do… szkieletu w nieużywanym narożniku. Do drewnianego kręgosłupa przymocowano rurki, metalowe kopuły i druty w sposób, który wydawał się nie całkiem użyteczny, ani też niezupełnie przypadkowy. Zbyt wiele szczegółów, ale teraz, po przyjrzeniu się, Louis uznałby go za przelotną, starodawną fanaberię w rzeźbiarstwie. Był w nim ten szczególny rodzaj estetycznej jedności. Lecz Bram przesunął go sobie między kolana, szarpiąc za sznurki… - Skończyłeś Reąuiem Mozarta? - Zobaczymy. Nagrywaj. Lalkarz zagwizdał akordy programującej muzyki, przemawiając do czwartego oka sieci. Louis poruszył brwiami w stronę Harkabeeparolyn, siedzącej mu na kolanach. Marnowali na te bzdury czas, który mogli spędzić razem… ale kobieta wyszeptała: - Słuchaj. Palce Protektora nagle były wszędzie i powietrze eksplodowało muzyką. Akolita wyszedł przez drzwi i znikł. Muzyka była dziwna, bogata i precyzyjna. Lalkarz wyśpiewywał akompaniament, ale Bram utrzymywał jej strukturę. Louis nie pamiętał, żeby słyszał coś podobnego. Była to ludzka muzyka, w tempie wymierzonym dla ludzkich organizmów. Żaden dźwięk ukształtowany przez, obcych nie mógł tego uczynić z ich ośrodkowym układem nerwowym. Czuł, jak ogarnia go fala optymizmu… niemal boski spokój… tęskne pragnienie… siła, by podbijać światy lub je przesuwać. Muzyka, którą znał, była tworzona przez komputery, nie przez paznokcie nóg, które lekko trącały lub głaskały rozciągnięte powierzchnie albo płyty z brązu, paznokcie palców dłoni szarpiące druty, usta pozbawione warg dmuchające w rury z dziurkami. Podniecało go to, a Harkabeeparolyn już niemal rozpływała mu się na kolanach. Pomyślał: Miałaś rację, ale nawet nie przerwał, aby szepnąć jej to do ucha. Zamiast tego usadowił się wygodnie i pozwolił, by ogarnęły go wibracje. A kiedy dźwięk w końcu ucichł, siedział oszołomiony. - Chyba to mamy - zdecydował Bram. Odstawił grającą rzeźbę. - Zatylny, dziękuję. Louis, możesz opisać efekty? - Oszałamiające. Sam bym… ach… nie, przepraszam, Bram, tego nie da się wyrazić słowami. - Mogę to wykorzystać w dyplomacji? Louis pokręcił głową. - Niemżas, jeśli wiem. Bram, myślałeś o zamontowaniu oka sieci w Kraterze Pięści Boga? - Po co? Ach, żeby ją ustawić. - Tak, na widok po płaszczyźnie Łuku. Pięść Boga to pusty stożek wielkości księżyca… hm, wielki, z dziurą w wierzchołku. Można by umieścić tam pokaźną fortecę, gdyby dało się ją zakotwiczyć w podłożu Pierścienia… - Scrith. - Scrith, tak. Wielkości jednej dziesiątej centrum napraw i przynajmniej równie dobrze ukrytej. - Bronić płaszczyznę Łuku ze środka Pięści Boga? Louis zawahał się.

- Na pewno będziesz mógł stamtąd śledzić. Bronić? Każdy wróg musi myśleć o kryciu się w cieniu Pierścienia. Nie jestem pewien, czy możesz go obronić. Jeżeli będziesz walczył z krawędzi, problem jest taki sam. Obrona przeciwmeteorytowa nie może strzelać przez scrith, prawda? - Nie możemy rozdzielać naszej obrony. Muszę dowodzić ścianą krawędzi, a także Protektorami zdecydował Bram. - Jutro zamontujemy sondę. Louis, kiedy przyszło ci to do głowy? - Dopiero teraz. Może ta muzyka rozkojarzyła mnie i mózg pracował beze mnie. - Czy coś jeszcze mózg ci podpowiedział? - Nie znam tak dobrze Protektorów - przyznał Louis. - W pokoju obrony przeciwmeteorytowej był szkielet. Nie pozwoliłeś mi się doń zbliżyć, ale to był Protektor, co? - Pokażę ci. Jutro, jak umieścimy sondę. Krążownik Ludzi Maszyn stał się teraz niekontrolowanymi sankami; wjeżdżał po zboczu zielonego wzgórza, zbaczając z kursu. Piekielna jazda. Ponad podskakującą krawędzią pojazdu dostrzegał fragmenty wyższych, bardziej odległych partii gór wylewowych. Louis widział połyskującą jaskrawość ponad linią śniegu. Tu też było imperium Ludzi Nocy.

Rozdział 24 Te kości Pomknęli od zachmurzonego nieba do różowego, sztucznego światła w zatoczce lądownika na Igle; stamtąd do kabiny załogi i obrazu z oka sieci na ścianę krawędzi przemykającą szybko w ostrym słońcu. Bram przybył ostatni. Odstawił grającą rzeźbę tam, gdzie Louis zrzucił elementy swojego skafandra i podszedł prosto do kuchennego dozownika. - Podaj bieżące informacje z sondy, Zatylny. Ile mamy jeszcze czasu do dokowania? Lalkarz zaczął mówić jak chodząca orkiestra. W powietrzu pojawiły się równania wypisane symbolami wspólnego języka, - Mówiłeś mi, że sonda może wytrzymać 10 g. - Wolę zachować margines błędu. - Zatylny, napęd sondy to wyjątkowo potężne źródło promieniowania rentgenowskiego. Wróg będzie miał niewiele czasu, żeby nas namierzyć. Czekaj, potem zwolnij do 10 g. - Przy pełnej mocy napęd termojądrowy staje się jaśniejszy, bardziej widoczny. Bram nic nie odpowiedział. - Dobrze. Zwolnij, zaczynając od 10 g za sześć godzin. Dokowanie za dziewięć godzin. Mogę wrócić do mojej kabiny, żeby wypocząć? Protektor napił się ze szklanicy. Kzin zmarszczył nos, chociaż Louis nie mógł niczego wyczuć. - Możesz to wszystko zrobić tutaj - odparł Bram. - Bram, muszę wejść do mojej kabiny, kiedy nadejdzie pora zmniejszenia prędkości sondy. Pozwól mi teraz odejść. - Pokaż mi swoją kabinę. Zatylny zaświstał. Ściana krawędziowa znikła i zajrzeli do kabiny Zatylnego. Światło było żółte i przechodziło w pomarańcz, ale wystrój był zdominowany przez nieskończoną zieleń lasu z zimnej strefy. Bez ostrych narożników, bez krawędzi. Ściana i podłoga, blat i szafa, wszystko było zaokrąglone. - Zostaw to tak - polecił Bram. - Wykąp się i spać. Jeżeli będziesz tańczył, to sam… Zatylny parsknął jak gniewna sekcja waltorni. - Jeśli tylko zobaczę hologram tańczącego Zatylnego, zacznę działać. Chcesz, abym poczuł się bezpiecznie, co? - Bram pochylił się na zgiętych kolanach nad granitowym blokiem. Uniósł go, zatoczył krąg i odłożył. Och. Zatylny znalazł się po drugiej stronie przegrody. Kontury kabiny przesuwały się, gdy się poruszał. Z podłogi wynurzyła się miska i przybrała odcień brzoskwini. Lalkarz zgrabnie wszedł do niej. Rosła niczym kwiat, aż prawie zamknęła się na górze: wanna o wysokich bokach, podobna do tych używanych w księżycowych miastach. Bram musiał zauważyć, jak Louis uważnie się przygląda. - Louis, co zauważyłeś? Louisa uderzyło to, że Zatylny nie na wiele się mu przyda. Bram miał aż nadto czasu, aby poniżyć lalkarza. - Coś spostrzegłem - powiedział Louis. - Kabina Zatylnego, co ci ona przypomina? - Łono? - A może wnętrze zwierzęcia? - Bawimy się w gry słowne? - Jest różnica. To może mieć znaczenie. Samice lalkarzy nie mają łona. Pewne zwierzę drapieżne wyewoluowało w symbionta tak dawno, że biorą je za samicę lalkarza, którą de facto nie jest. Bram, wpisz to do akt Zatylnego i sprawdź, czy ma folder na temat os koparek.

- Osy koparki, zrozumiano - odparł Bram. - Mamy dziewięć godzin na zabawę. Chciałeś nauczyć mnie czegoś o Protektorach. - Przyjrzymy się tym kościom? - zapytał Louis. - Mów - powiedział Bram Louis posłuchał. - Nasz przodek był reproduktorem Paków. Pakowie ewoluowali na planecie w pobliżu galaktycznego jądra, powiedzmy sto trzydzieści świetlnych falanów stąd. - Trzydzieści tysięcy lat świetlnych z hakiem. - Niektórzy z nich dawno temu próbowali założyć kolonię na mojej planecie, na Ziemi. Nie było dosyć talu, aby wesprzeć wirus, który rozwija się w żółtych korzeniach i zamienia reproduktora w Protektora. Protektorzy wymarli. Mogli wpierw pousuwać trochę drapieżników, aby dać reproduktorom miejsce do rozwoju. Niedojrzałe Paki, reproduktorzy, ewoluowały samodzielnie, podobnie jak tutaj. Rozprzestrzeniły się po Ziemi z miejsc, gdzie wylądowały w Afryce i Azji. - To przypuszczenia? - Mamy kości Paków z wąwozu Olduvai i innych miejsc. W Instytucie Smithsona jest zmumifikowany Pak Protektor - mówił Louis. - Wykopali go na pustyni na Marsie. Sam nigdy go nie widziałem. Nawet przy moim wieku nie ma czasu na wszystko. Ale oglądaliśmy hologram tego stwora na kursie biologii. - Jak na to trafiłeś? - Przyjechał ratować starą kolonię. To tylko przypuszczenia, Bram, uzyskane od mieszkańca Pasa Asteroid, który zjadł żółte korzenie, ale Zatylny prawdopodobnie ma własną pamięć. Elementy statku, opowieść Brennana, sekcja mumii, chemiczny skład… - Nie przeszkadzajmy Zatylnemu. Ale przyjrzałeś się tej mumii? - Tak. - Popatrzmy więc na jego kości. * Dłoń sękatego mężczyzny w dotyku przypominała garść marmurowych kulek; pociągnął Louisa za nadgarstek i nie można było się temu oprzeć. Akolita poszedł za nimi, bez skafandra. Kzin nie musiał się obawiać zapachu drzewa życia. Louis zorientował się, że zmierza szybko w stronę szkieletu majaczącego we wzmocnionej poświacie gwiazd. Bram postawił ich twarzą w twarz, cofnął się o krok i powiedział; - Mów. Akolita obszedł szkielet dookoła. - Zginął w walce - mruknął. Pociągnął nosem i poszedł za węchem do zbioru narzędzi i ubrań Kronosa. Louis przebiegł palcami po zwietrzałych krawędziach, gdzie kość została złamana. Czy Bram domyśli się, że był tu wcześniej? - Cóż, wygląda, że ma tysiąc falanów - zgadywał Louis. - Blisko siedem tysięcy - potwierdził Bram. - Pobity na śmierć. Twoja sprawka? - Ja i Anna. Akolita odwrócił się, nastawiając uszy. - Opowiedz nam. Wyzwał cię tutaj? - Nie, ukryliśmy się. - Jak go znaleźliście? Jak go zwabiliście? - Musieliśmy tu przyjść. Czekaliśmy. Kzin czekał. Lecz Bram więcej nie mówił, więc Louis dodał: - To w zasadzie mógłby być zdeformowany Protektor Pak. Jednak ta szczęka potrafi łamać kości.

Czaszka nie ma zbyt dużego wału czołowego. Tors, chyba jest za długi jak na typowego Paka. Bram, masz tu padlinożercę. - Na jakiej podstawie tak sądzisz? - zapytał Bram. - Szczęka rozbudowana, aby łamać kości. Drapieżnik miałby zęby do rozrywania dużych arterii lub brzucha. Długi tors daje mu wystarczająco długi układ trawienny, by poradzić sobie z trudnym posiłkiem. Brakujący wał czołowy… hm, mógł wychodzić tylko w nocy albo oczy zacieniały mu krzaczaste brwi, ale… - Może to Protektor pochodzący z Ludzi Nocy? - zapytał Akolita. - Zniekształć czaszkę, powiększ stawy… Louis pokręcił głową. - Widziałem małego ghula w wiosce Tkaczy. Kiedyś widziałem dorosłych wśród zabójców wampirów, i więcej dorosłych na farmie grzybów pod unoszącym się miastem. Przysiągłbym, że oni wszyscy należeli do tego samego gatunku, a ten nie. - Słuchaj, ghule na farmie grzybów były mojego wzrostu, nawet trochę wyższe. On jest cztery cale niższy. Nie ma zębów, oczywiście, ale spójrz na jego ręce. Ghul ma większe dłonie, grubsze, może nimi rozerwać wszystko. Do rzeczy, Akolito, obecny gatunek był identyczny na przestrzeni dwustu milionów mil. Akolita obserwował i nic nie mówił. Rzadko można było zobaczyć tak znieruchomiałego kzina. - Lecz to oczywiste - cierpliwie odezwał się Bram. - Ten jest stary, z gatunku, który stał się Ludźmi Nocy. - Kronos? - zapytał Louis. - Prekursor greckich bogów? Louis był zaskoczony i okazał to. - Odrobiłeś lekcje - przyznał. Niemżas, to tam się nauczył muzyki! - Ci lalkarze są wścibscy, co? Zatylny przerobił sto pokoleń ludzkiej literatury, ustnych przekazów historii kzinów, sekwencji rzeźby dotykowej kdatlyno, nawet jakieś opowieści o zemście trinoków. Z twojego dziewiętnastego i dwudziestego wieku widział programy rozrywkowe oparte na „Draculi” Brama Stokera, czy pracach Freda Saberhagena i Anne Rice. Dlaczego nie Kronos? Bo nie mógł być pierwszy, Louis. Mam ci naświetlić sprawy? - Osiemdziesiąt tysięcy falanów temu był tu martwy Pak Protektor. Mógł już liczyć setki falanów. Z tego, co wiemy, mógł pomagać w budowie Łuku. Jego nazwijmy Kronosem. Dawni Ludzie Nocy przybyli i zjedli jego ciało. Jeżeli mięso Protektora nie spowodowało przemiany, to znaleźli żółte korzenie drzewa życia, które miał przy sobie. Stali się Protektorami. Jeżeli było ich wielu na początku, to szybko został tylko jeden. Louis klepnął martwego Protektora w obojczyk, czym wzbudził obłok pyłu. - Bram, to jest najstarszy Protektor, jakiego kiedykolwiek poznamy. Może byli bogowie przed Kronosem, o których Grecy nie wiedzieli… Bram skinął głową. - Niech więc będzie Kronos - odparł. - Dobrze. Gatunek Kronosa mógł żywić się padliną tysiące lat po takim wydarzeniu, jak powstanie Pięści Boga… - Czy musisz wypowiadać na głos każdą trywialną prawdę? Ach, masz ucznia. Akolito, rozumiesz, o co chodzi Louisowi? - W zasadzie, to coś widzę - odparł Akolita. - Coś prowadziło ghule w jednym kierunku, przez bardzo duże odległości. Jedno imperium. Ghule muszą być takie same na całych dwustu milionach mil. Może na całym Pierścieniu.

- Tak! Kronos zajmował się swoim gatunkiem jak dobry pasterz. Bram? Czy Protektor nie stara się zachować własnych genów? Kzin aż podskoczył na te słowa. - Właśnie! Jak Kronos mógł prowadzić swoich potomków, jeżeli wybrał tylko podobnych sobie padlinożerców? Nie, oni rządziliby własną rasą! Akolita uczył się szybko. - Był ghulem - zdecydował Bram. - Powonienie padlinożercy zmienia się. Co podejść, czego dotknąć, co włożyć do ust, wszystko to jest świadomy wybór. Ghul może być bardziej wolny od innych Protektorów. Może prowadzić swój gatunek ku ideałowi, takim, jakim go widzi. Spojrzeli na stary szkielet. On musiał przyjść, powiedział Bram. Blisko siedem tysięcy falanów. Tysiąc siedemset lat? A jeżeli podejrzenia Louisa miały rzeczywiście jakąś podstawę, lepiej nie pytać go bezpośrednio. Spróbuj okrężną drogą. - Twoja partnerka, jest tu jeszcze? - Anna może już nie żyć. Kiedy uświadomiliśmy sobie, że Łuk jest niestabilny w układzie, że musiały nawalić silniki na krawędzi, Alina pojechała je naprawić. Mogłem ją śledzić przez jakiś czas. Ci inni, którzy teraz pracują na krawędzi, mogli ją zabić. - Bram, mogła też nakłonić ich do współpracy. - Anna nie czuła takiej potrzeby, kiedy mnie opuszczała. Wolała pracować sama. Ci pozostali mogą być dziełem tego ostatniego Protektora z Ludu Kuli… - Teeli. - Teela Brown. Twoja partnerka - zgodził się Bram. - Zatylny też ma o niej zapiski. - Byłeś tu, kiedy Teela przybyła? - Tak. Trudniej było się przed nią ukryć niż przed Zatylnym. Obserwowałem ją, jak uczyła się używać obrony przeciwmeteorytowej. Jestem pewien, że zamierzała zrobić to, co należy do Protektora: uratować Łuk przed uderzeniem w słońce. Jakie były jej prawdziwe cele, Louis? - Teela była Protektorem. Nie potrafię odczytać myśli Protektora. - Jeśli nie jej, to czyje? - Widziałeś zapiski. Teela była dziwna. - Dwoje weszło do centrum napraw - zauważył Bram. - Zjedli korzeń. Jedno zmarło. Drugie wpadło w śpiączkę, która prowadzi do stanu Protektora. Miałem czas, żeby ukryć swoją obecność i zorganizować jej obserwację. Twoja Teela wędrowała po centrum napraw. Miło było na nią patrzeć. Odkryła rzeczy, których ja nie zauważyłem. Bawiła się z obroną przeciwmeteorytową i obrazem z teleskopu. Potem odeszła. Mogłem ją śledzić, dopóki zmierzała ku krawędzi. Używała sieci transportu magnetycznego, o wiele szybszego od naszego systemu, miała też zaawansowany skafander próżniowy. - Czas? - Jakiś obiekt spoza układu słonecznego uderzył w słońce przed dwudziestu dwu falanami. Burze cząsteczek subatomowych wybiły Łuk z równowagi. Louis, Teela bardzo się spieszyła. Dwadzieścia dwa falany temu. Pierścień zaczął tracić równowagę na pięć lat przed powrotem Igły. - Została wychowana na Ziemi - powiedział Louis. - Z mózgiem Protektora i podstawowym kursem fizyki musiała zorientować się w sytuacji dość szybko. Pojechała naprawić system silników sterujących. Czy tam znalazła Annę? - Anna by się ukryła - stwierdził Bram. - Obserwowałaby Teelę. Na pierwszą oznakę niekompetencji, zabiłaby ją. - Mm.

- Znałeś ją… - Jako kobietę. Bram, nikt nie znał Teeli. Była zbiegiem okoliczności, kobietą, której dopisywało szczęście za każdym razem, kiedy szczęście było potrzebne. Dzięki temu Nessus namówił ją do ekspedycji na Pierścień. Normalne życie i problemy były poza jej zasięgiem. - Mój ojciec czasami opowiada o Teeli - odezwał się Akolita. - Nigdy nie wie, jak ją przedstawić. Dla lalkarzy była częścią programu hodowlanego, hodowla dla szczęścia. Chmee wierzył, że im się uda. - Nie - odparł Bram. - Bram, ona nie żyje - powiedział Louis. - Nie jest dla ciebie zagrożeniem. - Ale co może Protektorka zostawić po sobie, aby ukształtować przyszłość, jakiej pragnęła? My planujemy dalekosiężnie. Louis, widziałeś to, co chciałeś zobaczyć? - Tak. * - Zatylny, zbudź się - krzyknął Bram. Lecz lalkarz już nie spał i tańczył w swojej kabinie… tańczył z trzema wirtualnymi pobratymcami, ich przezroczyste hologramy nie mogły go ukryć. - Bram, myślałem o czymś miłym. Przed godziną odpaliłem na krótko silniki, aby umieścić sondę pod krawędzią, poza zasięgiem czujników statków najeźdźców. - Liczby? Zatylny zagwizdał. Kolumny liczb pojawiały się kolejno na tęczowych pasach. Bram przyglądał się im długo. Louis po raz pierwszy widział go w takim bezruchu, ale równania wyglądały na skomplikowane, znacznie przekraczające jego możliwości. Wtedy Bram się odezwał: - Dobrze. Teraz rozpocznij zwalnianie. Zatylny zaświerkał. Otworzyła się przed nim pędząca ściana krawędzi. - W porządku? Ściana krawędzi pędziła szybko, rozmywając się, a jej brzeg znajdował się wysoko. Zatylny zaświerkał. Louis sprawdził rezultaty, ale nie widział różnicy… nie, teraz. Na zacienionej, pędzącej krawędzi wyróżnił się niebieski punkt: odbicie małego silnika plazmowego. Unoszące się w powietrzu równania oddawały to lepiej: niektóre z liczb spadały. Trzy hologramy nadal tańczyły z Zatylnym, a Louis je rozpoznał. Ich fryzury różniły się, ale wszystkie były Nessusami. Akolita obgryzał coś, co ociekało czerwono. Nie był to miły widok, ale Louis nagle odczuł głód. Zastukał w kuchenną ścianę, jednym okiem oglądając hologramy. - Zatylny - zagadnął Bram. - Co wiesz o Teeli Brown? Lalkarz wydał dźwięk niczym spiżowy dzwon. Za nim otworzył się trzeci hologram: spis treści, jak się domyślał Louis. Kabinę wypełniły obrazy. Bram wybuchnął gniewem. - Chodź tu zaraz! Zatylny nie zawahał się. Wszedł i stanął obok nich. - Nie planowałem nic złego. - Wolę, żebyś był z nami. Słuchajcie, staram się stworzyć obraz tego Protektora w swojej głowie. Mam niewyraźny widok Kronosa, a Annę znałem osobiście, lecz Teela Brown jest mi obca. Wkrótce będziemy musieli zmierzyć się z nieznanymi Protektorami. Zatylny, co mi pokazałeś? - To są zapiski na temat Projektu Szczęśliwy Człowiek. Moja administracja czuła, że ludzcy sprzymierzeńcy dobrze nam się przysłużą. Ludziom sprzyja szczęście. Eksperyment przeprowadzono na lokalną skalę na jednej planecie, Ziemi. Dodaliśmy loterię do formalnej selekcji rodziców, która obowiązuje na Ziemi. Śledziliśmy dzieci obdarzone od urodzenia szczęśliwym trafem. Sfinansowaliśmy

społeczną sieć, aby te dzieci mogły spotykać się i rozwijać. - Czy jej naprawdę sprzyjało szczęście? Louis nie słuchał, zdecydowanie nie słuchał. Kiedy on uwolnił się ze Świata Pierścienia, Teela została z własnego wyboru. Louis miał czterdzieści lat, aby zapomnieć o Teeli Brown. - Była szóstym pokoleniem Loterii Narodzin, ale Teela chyba nie miała szczęścia. Nie wiem, czy poszczęściło się jej z samą sobą. Każde stworzenie szuka homeostazy. Teela straciła swojego partnera, potem tożsamość swojego rodzaju i kształt, wreszcie życie. Szczęście to coś o wątpliwej interpretacji. - A jeżeli szukała przyczyny, dla której warto było umrzeć? - odezwał się Akolita. Louis rozdziawił usta. - Może chciała być tylko bardziej inteligentna? - dodał Akolita. - Jak mój ojciec. Jak ja. Te rzeczy miała dzięki szczęściu. - Louis? - odezwał się Bram. - Może. Ciekawa interpretacja. - Czterdzieści lat, a nigdy nie zauważył tego, co było oczywiste dla tego jedenastoletniego kocura! - Coś jeszcze? Louis zamknął oczy. Widział ją, mógł jej dotknąć. - Zabrał ją nam dziwaczny przypadek. Ślepy traf. Kiedy ją znaleźliśmy, ona już znalazła Poszukiwacza. Wielkiego, krzepkiego eksploratora, cudownego przewodnika i chyba była w nim zakochana, też… - To była twoja partnerka czy jego? - Seria związków. Daj temu spokój… - Zostawiła ciebie dla niego? - Nie tylko dla Poszukiwacza. Bram, ona znalazła to… tę dużą zabawkę. Nigdy jej nie przyszło do głowy, że to ją przerasta, że jest za duże, aby się z tym bawić. Nie wierzyła, że cokolwiek może ją przerosnąć. - Chciała bawić się z Łukiem. Nie niszcząc go, oczywiście. Czy tylko Protektor może sobie na to pozwolić? Louis przetarł oczy. - Więc zostawiłeś ją na Pierścieniu. A co potem? - Poszukiwacz musiał zaprowadzić ją na Mapę Marsa albo powiedział jej tyle, że reszty mogła się domyślić. Wiedziała, że zmierza do obcego miejsca, miejsca pełnego tajemnic. - Teela… zobaczmy… Teela budzi się jako Protektor. Poszukiwacz już nie żyje. Teela jest Protektorem w centrum napraw. Bawi się wszystkim. Odkrywa, jak zamienić słońce w laser. Rozwaliła parę komet? - Zrobiła to. - Uczy się, jak synchronizować obrazy z teleskopu z obroną przeciwmeteorytową. Zauważa, że Świat Pierścienia chybocze się od tego. Odszukuje silniki sterujące na krawędzi, ale większość z nich znikła. Każdy Protektor domyśliłby się konsekwencji. - Jedzie na krawędź. Bram, czy zabrała ze sobą korzenie? - Korzenie, kwitnącą roślinę i tlenek talu. - Trafia na statek Budowniczych Miast niedaleko silników krawędziowych. Anna mogła wymienić niektóre z nich… To właśnie robiła twoja Anna: przechwytywała każdy statek Budowniczych, kiedy wracał z gwiazd, demontowała silniki strumieniowe i umieszczała je na krawędzi. To kolejna rzecz, której nie powiedziała mi Halrloprillalar. Ona wraz ze swoją załogą prawdopodobnie została wyrzucona ze statku i odesłana poza krawędź przez rozgniewanego Protektora. Bram czekał.

- Niemżas, biedna Prill. Można od tego zwariować. Czekał. - Osadzono kilka silników, ale Teela doglądała jedynie, by budowniczowie statków ich nie skradli. Przejęła pracę Anny. To było pilne. Zamieniła kilku reproduktorów w Protektorów. Opowiedziała mi o nich: z Ludu Gór Zalewowych, z wampirów, z ghuli. Wszyscy montowali silniki. - Założyli ich dwadzieścia, a kiedy nie było widoku na więcej przylatujących statków, a same silniki nie miały dosyć mocy, Teela zostawiła Protektorów i wróciła do centrum napraw. Na pewno wiedziała, jaki następny ruch wykonać. Nie widziała Igły, jak zbliża się do niej, dopóki nie użyła ponownie teleskopu centrum. - Musiała mieć teleskop na krawędzi, Louis - zauważył Akolita. - Na pewno, i musiał być wystarczająco dobry, by mogła dostrzec wracające statki Budowniczych. Igła jest dużo mniejsza. - Czy Teela rozpoznałaby Igłę. - Kadłub numer trzy General Products? Na pewno. - Jak Igła mogła wpłynąć na jej plany? - zapytał Bram. - Bram, co powiedziałem ci o czytaniu myśli Protektora? - Ale musisz spróbować. Louis nie chciał próbować. - Oto, co powiedziała mi Teela. Nie mogła zmusić się do zabójstwa biliona ludzi, nawet aby uratować trzydzieści bilionów. Inteligencja Protektora i empatia Teeli Brown: mocno odczuwała ich śmierć. Wiedziała, że trzeba to zrobić, i wiedziała, że wymyślimy jakiś sposób, ja, Chmee i Zatylny, a ona sama nie mogła nam na to pozwolić. Zachęcała nas, abyśmy ją zabili, Bram. - Widziałem, jak walczyła. Sam lepiej bym się bił jako trup. - Tak. To była walka mojego życia, ale nikt nie pokona Protektora. - Skoro wiedziała, że nie może bawić się silnikami plazmowymi na krawędzi, dlaczego nie wróciła do centrum napraw? - Głupie pytanie. Bram nie czekał na odpowiedź. - Czego naprawdę chciała? Louis pokręcił głową. - A czego pragną Protektorzy? To jedna z rzeczy, których nauczyliśmy się o tobie. Twoje motywy są naprawdę mocne. Bronisz swojej linii genetycznej. Kiedy linia umiera, przestajesz jeść i umierasz. Teela nie miała dzieci na Pierścieniu, ale byli hominidzi. Krewni, jeśli przymkniesz jedno oko, a drugie zmrużysz. Musiała ich uratować. Skoro Pierścień tracił równowagę… Bram odpędził te myśli. - Ona czekała na Igłę, na komputerowe oprogramowanie opracowane przez lalkarza. Widziałem, jak go używaliście i byłem zadowolony, że nie interweniowałem. Do diaska. - Ale dlaczego tego po prostu nie powiedzieć? Niemżas, po co walczyć? - Czekaj, zaraz… Bram, czy Anna wyjechała zaraz po tym, jak zabiłeś Kronosa? - Potrzebowała kilku dni na przygotowania. - To było niecałe siedem tysięcy falanów temu? - Tak. - Około roku 1200, według ziemskiego kalendarza. Zabrała z sobą korzenie? Musi wrócić po więcej. - Anna zabrała korzenie, kwitnącą roślinę i trochę tlenku talu. Zasadziła drzewo życia, ale uprawa nie udała się, więc wróciła prawie pięć tysięcy falanów temu. Została ze mną niezbyt długo. Od tamtej pory jej nie widziałem. Albo założyła lepszy ogród, albo nie żyje. - Tak. Teela miała ten sam pomysł? Korzenie, rośliny, tlenek talu. Jeżeli istnieje dobre miejsce, by to

się udało, to jest to ogród Anny. Teela wiedziałaby, co to takiego. - Anna dobrze by go ukryła. - Nie można ukryć roślin przed słońcem. Nie mogła ich zasadzić tam, gdzie wyczułby je każdy hominid, przechodząc obok. To powinno być miejsce, gdzie nie dotarłyby nawet balony na gorące powietrze. W rozpadlinie, w głębokiej dolinie. A teraz musimy się domyślać, czy Teela to wiedziała. - A jeżeli tak? Louis westchnął. - Co masz na żywych Protektorów? - Zatylny, pokaż mu. Proponuję się wykąpać.

Rozdział 25 Opcja domyślna Sto mil nad wierzchołkami gór wylewowych sonda przyspieszyła. Pierścień pędził ku niej i minął ją niczym zamarznięta rzeka większa niż niejeden świat, ale już nie z prędkością siedmiuset siedemdziesięciu mil na sekundę. Sonda doganiała go. - Czy widzi nas ta instalacja na komecie, której nie wysadziłeś? - Louis zapytał lalkarza. - Tak, jest wystarczająco wysoko nad płaszczyzną Pierścienia, ale wylądujemy, zanim światło do niej dotrze. Akolita położył się, wielki i milczący. Chmee posłał go na nauki, więc uczył się od Brama przez te minione dwa i dwie dziesiąte falana. Nauczyć go mądrości, to byłaby sztuczka, pomyślał Louis. Protektorom inteligencja wychodziła uszami, ale mądrość? Czy kzin dostrzegał różnicę? - I wysadziłeś wszystko inne, skąd byłoby nas widać? - Tak. - Dobrze. Pokaż nam krawędź. - W zasadzie nie mogę pokazać wam Protektorów, Louis. Prosił o to Bram, ale nie mogę tak bardzo powiększyć obrazu. - Co masz? Zatylny miał za sobą miesiące obserwacji ściany krawędzi i gór wylewowych. Migające heliografy były wszędzie, nie tylko na krawędzi. Kilka razy sonda przechwyciła dzienne światło odbite od - można było się tylko domyślać - sztucznych źródeł na nizinach. Mignęła wioska, a Zatylny zamroził ją dla ich oczu: tysiąc domów rozciągających się po jednej stronie wspaniałego wodospadu, wysokiego na osiem lub dziesięć tysięcy stóp. Po jego drugiej stronie znajdował się dok dla balonów na gorące powietrze, oznaczony klifem pochlapanym jasnopomarańczową farbą. Skupisko fabryk i magazynów schodziło do niższego lądowiska i doku. Nadlatując, z góry czy z dołu, podróżni znajdowali schronienie. Zatylny przerzucił raptownie widok na kolejną wioskę oddaloną o pięćdziesiąt milionów mil. Rozłożyła się na niskim, zielonym pagórku: domy o spadzistych dachach krytych darnią i pionowy rząd zabudowań przemysłowych z oznakowanymi pomarańczowo lądowiskami. - Akolito - odezwał się Louis. - Widziałeś dużo więcej ode mnie. Co straciłem? - Louis, skąd mogę wiedzieć. Nie mają większego problemu z pozbywaniem się śmieci niż ławica ryba. Oni… Louis zaśmiał się szeroko, ukazując białe zęby. Akolita przeczekał to. - Ich domy różnią się, ale rozmieszczone są według pewnego wzoru. Balony i fabryki są wszędzie takie same. Bram i ja przypuszczamy, że Ludzie Nocy mogą przekazywać sobie wzory, mapy, prognozy pogody, może zapisaną muzykę: handel pomysłami i ideami. - Handel międzygwiezdny właśnie na tym polega. Ściana krawędzi to arkusz scrithu, z tego samego materiału co podłoże Pierścienia, silny jak wiązania wewnątrz jądra atomu. Nawet ta siła jednak nie wytrzymała pędu meteoru poruszającego się z prędkością taką samą jak Pierścień, a Louis zauważył wybitą dziurę wysoko na ścianie, kilka milionów mil w kierunku obrotowym od Oceanu Wielkiego. Poza tym wielkie, puste rusztowania były rozmieszczone co trzy miliony mil na niczym nie różniącej się krawędzi, a cienka nić biegła na jej wierzchu przez jedną trzecią długości. Widzieli to przed jedenastu laty. tor kolei magnetycznej, nigdy nie ukończony. Teraz w dwudziestu trzech rusztowaniach zamontowano silniki. Przy największym powiększeniu można było dojrzeć miniaturowe pary toroidów. - Wyglądają, jakby zaraz miały odpalić. - Lalkarz przesunął obraz do przodu.

Zmiana była niewielka. Fuzja wodorowa emituje głównie promienie rentgenowskie. Silnik termojądrowy emituje widzialne światło, ponieważ jest gorący. Kiedy silnik na krawędzi odpalał, zarys rozgrzewał się do białości i wyginał się zgodnie z magnetycznym polem plazmy. Toroidy miały kształt klepsydry o cienkiej talii z rozgrzanego do białości drutu, a podwójny płomień koloru indygo zbiegał do osi. Razem dwadzieścia dwa. Zatylny wyświetlał obrazy z prac przy dwudziestym trzecim silniku. Dźwigi i kable były wystarczająco duże, by je dojrzeć, podobnie platformy, które mogły być wykorzystane przy lewitacji magnetycznej, ale nie było nadziei, by dojrzeć cokolwiek wielkości człowieka. Louis myślał jedynie o możliwości porozmawiania w miejscu poza zasięgiem słuchu Brama. Protektor używał wanny w kabinie załogi. Bez wątpienia sprzęt ten utrzymywał Chmee i Louisa przy zdrowych zmysłach, podobnie jak Harkabeeparolyn i Kawaresksenjajoka. A jednak była ciasna, skomplikowana i prymitywna. Przez ścianę słyszeli szept prysznica. Louis odezwał się ostrożnie: - Pod warunkiem, że w ogóle się kąpie, dziwię się, że nie użył twojej kabiny. - Louis, chciałbym pokazać ci moją kabinę. Mam specjalnie przystosowany dysk transferowy, zaprogramowany na stałe. Nie może przenieść obcego. Kzin zamruczał: - Bardzo cenisz swoją prywatność. - Ty wiesz najlepiej. Pragnę towarzystwa - powiedział lalkarz. - Louisa albo nawet twojego, skoro nie mogę otaczać się swoim gatunkiem. Podążamy za naszymi obawami. Kiedy kształtowałem ten statek, słuchałem moich obaw. - Wyperswadowałeś to Bramowi? - Mam nadzieję. Sondzie brakowało jeszcze godziny, by osiągnąć prędkość obrotu Pierścienia. - Będziemy musieli użyć skafandrów. Zróbmy coś z nimi - powiedział Louis. - Ja utrzymuję swój w pełnej gotowości - odezwał się lalkarz. - Dobrze. Wyślij mnie i Akolitę do zatoki lądownika. - Powinienem też pojechać - powiedział Zatylny. - Jest jeszcze pewien sprzęt, który muszę obejrzeć. Pomknęli. * - Tutaj nas nie słyszy - zapewnił ich Zatylny. Akolita parsknął. - Przypuśćmy, że inteligencja na poziomie Protektora naprawdę chciałaby nas usłyszeć - mówił Louis. - Nie, Louis. Zamierzałem szpiegować ciebie, Chmee i… - zrobił przerwę - uczyniłem z tego moje stanowisko nasłuchiwania. Żadna istota nie mogła dodać urządzenia szpiegowskiego do lądownika bez zaalarmowania mnie. Może. - Zatylny, nie jesteś bezpieczny w swojej kabinie? - Bram ma jakiś sposób, aby mnie tam zaatakować. - Możesz to zablokować? - Jeszcze nie rozgryzłem, co to takiego. - Dobry blef? Bram miał sporo czasu, aby to rozpracować. Przestraszył cię po prostu. Zatylny naprowadził zbieżnie oczy na Louisa: dwuoczny obraz na poziomie trzech stóp. - Nigdy nas nie rozumiałeś. Ukryty Protektor przestraszył mnie od samego początku. Nadal jestem

przestraszony. Jednak ty planujesz przechytrzyć Brama, mogę zaakceptować ryzyko albo odrzucić je, ale tylko wbrew sobie. Nie odwracam się od niebezpieczeństwa. - Nie zamierzam zrywać kontraktu. - Wspaniale. Znaleźli skafandry i aparaty z tlenem przeznaczone dla ludzi. On i Bram będą potrzebowali po dwa. Louis sprawdził zamki ciśnieniowe w skafandrach i aparaty. Opróżnił zbiornik odpadów i napełnił pojemniki odżywcze, spłukał wnętrze skafandrów oraz butle na wodę i powietrze, potem napełnił powietrzem, naładował baterie. Akolita zajmował się własnym skafandrem. Zatylny lustrował stos dysków transferowych. - Wiem, dlaczego zmarła Teela - powiedział Louis. - Protektorzy umierają całkiem łatwo, kiedy już nie czują się potrzebni… Louis pokręcił głową. - Ona coś znalazła. Może to był ogród Anny, może tylko odciski palców na silnikach na ścianie krawędziowej. Cokolwiek, ale wiedziała, że w centrum napraw znajduje się drugi Protektor. Musiała wprowadzić Igłę na Mapę Marsa, ale kiedy to zrobiła, uczyniła z nas zakładników. Jedynym sposobem zapewnienia nam bezpieczeństwa była śmierć. Ale… - Louis, nie mamy czasu. Czego chcesz od nas? - Chcę zmienić układ dysków transferowych bez wiedzy Brama. Potem może będę chciał zmienić go na powrót. Jeszcze nie jestem pewien, czy mam rację. Potrzebna mi opcja domyślna. - Opcja domyślna? - powtórzył kzin. - Zadecydować zawczasu, co zrobisz, jeżeli nie będzie czasu na podejmowanie decyzji - odparł Zatylny. - Jak pierwszy ruch, którego uczysz się w walce ze sztyletem kzina… wtsai - zauważył Louis. Jeżeli jesteś zaatakowany szybko i nie masz czasu się zastanowić, pozostają ci wyuczone odruchy. - Patroszenie. - Wszystko jedno. Wiedziałem, że musi taki być. Nieważne, czy to szpady, pistolety, walka wręcz, yogatsu: uczysz się reagować odruchowo w razie ataku. Podobnie programujesz komputer, co ma robić, jeżeli nie wydasz mu polecenia. - Sprytny ruch - stwierdził kzin. - Zatylny, nie całkiem pojmuję twoją sieć dysków… Omówili to. - System chciał wiedzieć, czy naprawdę chcesz zmiany, którą zagwizdałeś lub wpisałeś. Wciśnij krawędź dysku do dołu. - Rozumiem. Mogę to zrobić, a ty nie zauważysz. Mamy wątpliwość. Akolito, będę potrzebował rozrywki. - Zobaczmy czy dasz radę to opisać - odparł Akolita. - Nie mam zielonego pojęcia. Potrzebuję tego tylko na dwa oddechy. * Kiedy przenosili się do kabiny, lalkarz mówił: - Louis, jesteś świadom, że już umierałeś? Louis lekko się uśmiechnął. - Zgodnie z tradycją każdy umiera. Wyjątki mogą dotyczyć lalkarzy i Protektorów. Hejże, Bram. Jakaś zmiana planów? Bram był wściekły. - Zatylny, zwiększ światło i powiększenie. Wioska! Sonda poruszała się w cieniu, ale znacznie bliżej od nadciągającej wiązki dziennego światła widać

było wzór pokrywający szare śniegi mijanej góry wylewowej. Zatylny śpiewał, wydając dźwięki fletu i smyczków. Zarys zaczął się rozjaśniać i powiększać. Wioska pośród gór wylewowych z lotu ptaka wyglądała jak wielki kleks w kształcie krzyża. Domy były białe, tylko lekko różniły się odcieniem od śnieżnych pól: strome dachy pod śnieżną pierzyną, stojące szeregiem na półkach na tle nagich skał, otoczone ciemnymi ścieżkami, rozciągały się na przestrzeni dwudziestu mil. Ten krąg pionowo przecinały fabryki i magazyny, o wiele bliżej skupione, rozciągające się od sześciu do dziesięciu tysięcy stóp wysokości. W szczycie i na dole były kanciaste plamy, jaskrawo pomarańczowe, a także w innych kolorach. Bram panował nad nerwami. - Byliście mi potrzebni. Bałem się, że sonda przeleci, zanim wrócicie. Czy rozumiecie, dlaczego to może stanowić problem? - Nie… tak. Wtedy Louis także zrozumiał. Trzy jaskrawe, srebrne kwadraty: trzy olbrzymie talerze towarowe. Jeden był pusty; drugi załadowany towarami, chociaż trudno było poznać, co to takiego. Na trzecim stał krążownik Ludzi Maszyn. Został zamocowany przy górnym doku obok nagiego, skalistego klifu pomalowanego na pomarańczowo i dwóch plam, żółtopomarańczowej i kobaltowoniebieskiej - balonów pozbawionych powietrza. - To była szybka jazda - powiedział Louis. Z prędkością siedmiuset siedemdziesięciu mil na sekundę omiotło ich dzienne światło. Jaskrawo zamigotał obraz, potem przygasł do właściwych kolorów. Akolita przypomniał im: - Oni mają swoje własne oko sieci. Lalkarz otworzył okno obok sondy - już czwarte. Patrzeli teraz przez dziób krążownika. To byli Czerwoni Pasterze, opatuleni ciepłymi futrami w szare i białe pręgi. Louis dostrzegł tylko czerwone dłonie w długich, luźnych rękawach, płaskie nosy i ciemne oczy ukryte głęboko pod kapturami. Zabójcy Wampirów. Kilka większych futrzanych postaci to z pewnością Lud Cór Wylewowych. Dłonie mieli szerokie o grubych, kikutowatych palcach. Pod kapturami migały twarze, tak jak dłonie, szarosrebrne. Gdy pracowali, spod kapturów unosiły się obłoczki pary. Czerwone i brązowe dłonie chwyciły niewyraźne brzegi okna i obraz zachwiał się. - Sonda minie nas, zanim zdążymy zwolnić. Mam to pokazać w innym oknie? -odezwał się Zatylny. - Dlaczego? - zapytał Louis. - Mamy podgląd. Zatylny, zbliżamy się do bliższego końca szyny transportowej na krawędzi i prawdopodobnie jakichś świadków. Jeśli możesz, to przeprowadź sondę nad krawędzią. - Tak jest. Za dwanaście minut. Sonda znajdowała się teraz w pełnym świetle, zostawiając wioskę daleko w tyle. Zdemontowane oko sieci podrygiwało, niesione po stopniach wyrąbanych w kamieniu. Okna zachodziły jedno na drugie. - Gdzie byłeś? - zapytał Bram. - Sprawdzałem skafander… - odpowiedział Louis. - Tak. Zdaj raport. - Nie mogę odpowiadać za skafander lalkarza. Nasze utrzymają nas przy życiu przez dwa falany. Naładowaliśmy i uzupełniliśmy wszystko, co tylko się dało. Zatylny nadal ma sześć nie używanych dysków transferowych, a my możemy wymienić niektóre z tych używanych teraz. Możemy umieścić oczy sieci gdziekolwiek. W zatoce lądownika nie ma żadnej broni. Zakładam, że gdzieś ją zmagazynowałeś. Sam zdecyduj, co mamy nosić. Bram nic nie odpowiedział.

Bocianie gniazdo na Ukrytym Patriarsze nie wykazywało zmian, więc lalkarz usunął to okno. Sonda paliwowa leciała wzdłuż krawędzi o fioletowym odcieniu. Następne okno toczyło się obok wyboistej ścieżki, a raczej trudnego szlaku górskiego, ku kwadratowym płatom śniegu. - Byłeś bliski śmierci - powiedział Zatylny. - Pokaż mi raport medyczny - odpowiedział Louis. Lalkarz zanucił. Raport medyczny Louisa Wu częściowo zablokował oba okna. - Proszę, we wspólnym. Chemiczne… duża przebudowa… niedrożność jelit… niemżas. - Możesz przywyknąć do tego, co robi z tobą wiek, Zatylny. Starzy ludzie mówili niegdyś: „Jeśli budzisz się rano i nic cię nie boli, to znaczy, że już nie żyjesz”. - To wcale nie jest śmieszne. - Ale nawet idiota zorientuje się, że coś jest nie tak, gdy sika na czerwono. - Obserwowanie ciebie w takim momencie uznałbym za niegrzeczne. - Ulżyło mi. Mimo to, zauważyłbyś? - Louis czytał dalej. - Niedrożność jelit. Może boleć na wiele sposobów. Doszło do zakażenia i pęknięcia. Powstała przetoka. - Co zrobiłeś? - Miałem podręczny medpakiet. Podawał mi antybiotyki. Przez kilka dni miałem nadzieję… hm, bakterie mogą dostać się do ludzkiego pęcherza, ale antybiotyki oczyściłyby go. Wiedziałem więc, że muszę znaleźć dobrego hydraulika… Akolita zazwyczaj nigdy nie patrzył nikomu prosto w oczy, ale tym razem tak zrobił. Przy tym uszy złożył tak, że nie było ich zupełnie widać. - Umierałeś? Umierałeś, odrzucając kolejne propozycje Zatylnego? - Tak. Zatylny, gdybyś to wiedział, przyjąłbyś mój kontrakt? - To niepoważne pytanie Louis, ale wyrażam swój podziw. Groźny z ciebie negocjator. - Dziękuję. - Proszę, przywróć obraz sondy… - odezwał się Bram. - Dziękuję. Za sześć minut przesuniemy się w górę ściany krawędziowej i przejdziemy na zewnątrz. Wierzę, że nie stracimy sygnału? - Scrith zatrzymuje pewien procent neutrin. Oznacza to, że doszło do jakiejś reakcji nuklearnej w podłodze Pierścienia, ale sygnał prawdopodobnie osłabnie, a ja mogę to zrekompensować. - Dobrze - odparł Bram. - Czy mój skafander jest w porządku? - W końcu to mój zapasowy - odpowiedział Louis. - Weź ten, który wydaje ci się bardziej szczęśliwy. Ja wezmę ten drugi. Sonda zwalniała. - Teraz? - Teraz.

Rozdział 26 Dok Wysoki Punkt, rok 2893 Krążownik na dysku towarowym sunął przez noc. Warvia i Tegger tulili się do siebie w ładowni. Lęk wysokości to straszna rzecz. Oboje krzyknęli, kiedy poczuli uderzenie, a potem zaśmiali się, bo wciąż żyli. Wyjście z ładowni było prawdziwą próbą. Drżeli na rozrzedzonym, zimnym powietrzu. Słońce wyglądało zza ciemnego kwadratu. Ghule mrużyły oczy przed światłem i wpełzły do pojazdu, aby położyć się spać. Harfster sprowadził ich na wyższy z dwóch klifów pochlapanych pomarańczową farbą, obok innego latającego talerza i trzech koszy przyczepionych do leżących balonów. Wioska była niesamowita. W dół zbocza i po bokach, spod zasypanych śniegiem domów wychodziły kudłate postacie, aby żerować na stromiznach. Nawet dla takiego nomady jak Tegger, nie była to duża wioska. Z drugiej strony, była prawie niewidzialna. Dachy były kwadratami śniegu na śnieżnym polu; można je było wypatrzyć, jedynie obserwując cienie. Pięciu miejscowych brnęło pod górę, aby naprzeciw gościom. Wokół nich krążył ptak o dziobie drapieżcy. Czerwoni Pasterze obserwowali ich nadejście, ale nie widzieli niczego w ich futrach. Nieśli bukłaki, z woda i jeszcze więcej futer. Woda była podgrzana. Smakowała cudownie. Warvia i Tegger pospiesznie i nie bez trudności wdziali futra, naciągając je, tak że tylko nosy im wystawały. To, plus ich ciężkie oddechy, najwyraźniej śmieszyły ludzi Gór Wylewowych. - Na, na, ładny dzień! - śpiewała Saron ledwie zrozumiałym dialektem. - Wchodzisz w zamieć! Góra nauczy cię szacunku! Obeszli drewniano-metalowy krążownik, nie zwracając uwagi na latający talerz, na którym przybył. Piątka Ludzi Gór Wylewowych wyglądała jak beczułki obleczone w warstwy futra w biało-szare pręgi. Futro Saron było inne: w białe i zielonkawobrązowe pręgi, z kapturem, który był kiedyś głową jakiejś krwiożerczej bestii. Musi zajmować tu szczególną pozycję, pomyślał Tegger i uznał, że Saron to kobieta. Była najmniejsza z całej piątki. Jej głos nie zdradzał płci, a futro kryło wszelkie szczegóły. Saron studiowała pajęczynę z brązu na kamiennej tablicy. - Czy to jest oko? - Tak - odpowiedziała Warvia. - Saron, nie wiemy, co robić dalej. - Słyszeliśmy, że Ludzie Nocy przyjdą. Gdzie oni są? - Śpią. Jeszcze dzień. Saron zaśmiała się. - Moja matka powiedziała mi, że tylko tak się mówi. Oni wychodzą w nocy? Czerwoni skinęli głowami. Nad nimi krążył ptak, unosił się na wietrze, aż nagle runął daleko w dół zbocza. Uderzył szponami i wzniósł się z czymś szarpiącym się w jego dziobie. - Co oko widzi? - zapytała Deb. Tegger i Warvia nie mieli pojęcia. To musiało być oczywiste i Deb sama sobie odpowiedziała: - Lustro i przejście. Weźmiemy ze sobą oko. Czy ono mówi? - Nie. - Skąd wiecie, że widzi? - Zapytaj Harfstera i Żałobną Tubę. - Pójdę ich przykryć - powiedziała Warvia. - Mogą zamarznąć na śmierć na górze.

- Dobrze - powiedziała Jennawil, i zanieśli futra do ładowni. Harreed i Barraye zdejmowali pajęczynę z brązu wraz z kamienną płytą. Tegger założył, że to mężczyźni. Chociaż zerkali spod kapturów ze szczerym zdziwieniem na widok Czerwonych Pasterzy, to zachowywali milczenie. Wydawało się, że tu wyłącznie kobiety mówią. Tegger próbował im pomóc. Kiedy przesuwał się bokiem, dźwigając jeden narożnik sieci na kamiennej podstawie, zaczął sapać i pocić się. Deb i Jennawil podeszli by pomóc. Tegger zrobił im miejsce, z trudem łapiąc oddech. - Jesteś osłabiony - zdecydowała Saron. Tegger starał się opanować sapanie. - Możemy iść dalej - zdecydował. - Twoim płucom brakuje powietrza. Jutro będziesz silniejszy. Dzisiaj musisz odpoczywać. Cała czwórka podniosła sieć i zaczęła wędrówkę w dół zbocza, ku domom o zaśnieżonych dachach. Saron szła przodem, aby wskazywać Warvii i Teggerowi stopnie, gotowa ich wesprzeć, gdyby się poślizgnęli. Ptak wylądował na skórzanej łacie, na ramieniu Deb. Deb zatoczyła się i przeklęła w jakimś obcym języku, a ptak znowu się wzbił. Ludzie Gór Wylewowych najwyraźniej potrafili utrzymywać równowagę na lodzie. Tegger i Warvia wędrowali, obejmując się ramionami, starając się utrzymać pionową postawę. Zbyt długo pozostawali bez ruchu. Góra zdawała się kołysać pod nimi. Wiatr wdzierał się w ich futra przez najdrobniejsze szczeliny. Tegger wyjrzał spod kaptura przez zmrużone oczy, mrugając powiekami, aby pozbyć się łez. Odzyskał nieco oddechu i zapytał Deb: - To był twój rodzimy język? Jak nauczyłaś się mowy handlowej? Samogłoski i spółgłoski Deb były zniekształcone. Tegger musiał wychwytywać znaczenie przy zawodzącym wietrze. - Ludzie Nocy mówią… powiedzą ci wszystko. Ale wy, wy nie mówcie nic vishnishtee z nizin. Macie swoje tajemnice, tak? Tegger nie znał tego słowa, ale Warvia je podchwyciła. - Vashnesht - powiedziała wymawiając poprawnie, i odparła: - Tak. Vashnesht: Protektorzy. Zachowujcie tajemnice przed Protektorami spod gór wylewowych. - Tak - potwierdził Tegger. - Teela przyszła z dołu, z nizin - powiedziała Deb. - Dziwna osoba, cała w gruzłach, nie mogła reshać. Rozumiecie, reshtra? Nie mogła. Nic z tego. Pozwoliła nam patrzeć. Nauczyła nas mówić. Znaliśmy mowę luster, potem kazała nam nauczać ludzi, którzy latają balonami. Potem przeszła przełęczą. Wróciła po siedemdziesięciu falanach, zupełnie niezmieniona. Podejrzewaliśmy, że jest vishnishtee, ale teraz nabraliśmy pewności. Mijali domy: kanciaste, zbudowane z drewna, które musiało być przywiezione z lasów w dolinach. Musieli wyglądać jak gromadka zdziwionych dzieci: oczy spoglądające spod futrzanych kapturów, paplanina, której towarzyszyły obłoki pary. Warvia próbowała im odpowiedzieć. - Możemy porozmawiać z Teelą? - zapytał Tegger. - Teela znowu zeszła z gór, jakieś czterdzieści falanów temu - odparła Deb. - Więcej - beznamiętnie poprawiła ją Saron. - Co wiesz o reshtrze? Tegger spojrzał na Warvię, która grała na zwłokę. - Jak poznaliście rishathrę? Odwiedzają was inni z dołu? Miejscowi zaśmiali się, nawet mężczyźni.

- Nie z dołu - odpowiedziała Deb - ale z boków! Odwiedzają nas ludy z pobliskich gór… - Ale to wszystko są Ludzie Gór Wylewowych, czy tak? - Wairbeea, ludzie z gór to nie jeden gatunek. My jesteśmy Wysoki Punkt. Saron… Doszli do drzwi. Tegger przepuścił przed sobą Warvię. Gdy Deb wchodziła, ptak usiadł jej na ramieniu. To wąskie pomieszczenie nie było właściwym domem, jedynie małym przedsionkiem, wspartym na drewnianych belkach i linach, z hakami na futra. W dalekim końcu otworzyło się dwoje przeciwległych drzwi. Ściągali futra. Oba gatunki mierzyły się wzrokiem, nie kryjąc dzikiej ciekawości. Ludzie z Wysokiego Punktu byli szerocy w ramionach, mieli płaskie twarze, szerokie usta i głęboko osadzone oczy. Włosy i brody były kręcone i ciemne. Pod futrami mieli ubrania, które zakrywały ich torsy po łokcie i kolana, i poniżej mankietów; byli mocno owłosieni. Deb była silną kobietą w średnim wieku. Należał do niej ptak, Skreepu. Podobnie jak dwaj młodzi mężczyźni o identycznym wyglądzie, Harreed i Barraye: byli to jej synowie. Jennawil była młodą kobietą, partnerką Barraye’a. Saron była kobietą, starą i pomarszczoną, o głębokim głosie. W jej szczęce i dłoniach coś frapowało Warvię, która zapytała; - Pochodzisz z Wysokiego Punktu? - Nie, z Dwóch Szczytów. Balon zaniósł nas na Wysoki Punkt, daleko za Kikut, który chcieliśmy odwiedzić. Tu wiatr wieje w złą stronę. Nie mogliśmy wrócić. Reszta poleciała dalej, badać tereny, ale mój mężczyzna, Makray, przekonał mnie. On nie może mieć więcej dzieci, ja miałam swoje, czemu nie? Kiedy Deb zdjęła i odwiesiła futro, Skreepu wczepił się w skórzaną łatę. Gdy Saron poprowadziła resztę do głównego pomieszczenia, wielki ptak wzniósł się i podążył za nimi. Sufit był wysoko. Mebli niewiele. Znajdowała się tam żerdź dla ptaka, dwa niskie stoły. Żadnych krzeseł. Była to połowa domu dla gości, oddzielona od drugiej połowy kolejnym korytarzem. Tegger zastanawiał się, czy spotka gości mieszkających po drugiej stronie. Mężczyźni oparli sieć z brązu o ścianę. Potem mieszkańcy Wysokiego Punktu usadowili się ze skrzyżowanymi nogami w kręgu, zostawiając miejsce dla gości. - To jest wasze miejsce, dom dla gości - oznajmiła Saron. - Jest tu wystarczająco ciepło dla większości przybyszy, ale może będziecie chcieli spać na futrach. Jennawil wykonała szeroki ruch ręką. - Jesteśmy w Wysokim Punkcie. Następni w kierunku zgodnym z obrotem to Lud Orła. Mają nosy jak dzioby. Są mniejsi od nas i nie tak silni, ale ich balony są najlepsze; sprzedają je innym ludom. Możemy mieć z nimi dzieci, ale jest ich tak mało, że reshamy z małym ryzykiem. W kierunku przeciwnym do obrotu mieszka Lud Lodu. Żyją wyżej i mróz im mniej dokucza. Mazarestch urodziła chłopca, którego ojciec był z tego ludu. Z tego, co mówi, są tak silni, że mogą góry przenosić. Jej syn, Jarth, może wędrować wyżej od swoich rówieśników. - Goście przybywają z daleka, z obu kierunków. Przyjmujemy ich wszystkich i też z nimi reshamy. Mówią, że dla nich to obojętne. Reshtra jest dla różnych gatunków, łączą się pary z dwóch rodzajów. Lud z pobliskich gór może się łączyć w pary, ci z bardzo odległych stron nie mogą. Teela powiedziała nam, że nasi przodkowie musieli podróżować przez góry, zmieniając się po drodze. A wy? Warvia tak się śmiała, że nie mogła mówić, mniej rozbawiona niż zażenowana, pomyślał Tegger. Próbował sklecić jakąś odpowiedź. - Na nizinach podróż jest łatwa. Wszystkie gatunki mieszają się. Widzimy wszelkie możliwe sposoby rishathry. My, Czerwoni Pasterze, podróżujemy z naszymi zwierzętami przez całe życie. Nie robimy rishathry. Dobieramy partnera tylko raz. Nie miał pojęcia, jak mogą na to zareagować: ich twarze trudno było odczytać.

- Jednak pewne gatunki robią to dla przyjemności - dodał. - Inne dla handlu albo żeby zakończyć wojnę, albo też, żeby odsunąć dziecko na później. Słyszeliśmy o Zbieraczach Ziela, niemal pozbawionych zmysłów, którzy robią to bardzo ładnie. Przydatne to dla tych, którzy nie mają czasu na… na zaloty. Wodny Lud będzie to robił z każdym, kto potrafi wystarczająco długo wstrzymać oddech pod wodą, ale takich jest niewielu… - Wodny Lud? - Mieszkają pod płynącą wodą, Barraye. Chyba nie ma ich zbyt wielu. Śmiech. Jennawil zapytała Warvię: - Ty tylko słuchasz? - Co innego pozostaje mojemu gatunkowi, kiedy przybywają goście? Ale będziecie chcieli rozmawiać z Ludźmi Nocy, kiedy się obudzą. Tegger zobaczył, że Jennawil stara się zachować powagę. - Proszę, zrozumcie - odezwała się Saron. - My reshamy tylko z gatunkami z pobliskich gór. Gatunki gór wylewowych, my wszyscy, lubimy się nawzajem, nawet jeżeli nie możemy mieć dzieci. Wy… Szukała słów, ale nie znalazła. Trochę dziwne? Bardzo dziwaczne. Demony z dołu? Zanim cisza zrobiła się jeszcze bardziej niewygodna, odezwała się Warvia: - Słyszeliśmy, że Protektorzy potrafią przechwycić każdy sekret. Jak udaje się wam ukryć cokolwiek? - Przed vishnishtee z nizin - dodała Deb. Saron wyjaśniła: - Vishnishtee stanowią niebezpieczeństwo. Tak nam powiedziała Teela, i Ludzie Nocy, ale wiemy to także z legend. Jednak przełęcz należy do Wysokiego Punktu. Vishnishtee interesują się przełęczą. Przejście przecina ścianę krawędzi. Tamtędy mogą wyjść z tego świata, jeżeli założą skafandry baloniarskie i hełmy z okienkami. Ludzie Nocy nie lubią przyciągać uwagi vishnishtee. - Macie tu Protektorów? Najwyraźniej Saron przemawiała także do oka sieci, podobnie jak Tegger i Warvia. - Trzej vishnishtee z nizin rządzą przełęczą. Zabrali część z nas, tych starszych, i niektórzy z nich wracają do nas jako vishnishtee. Kiedy zapłonęło Światło Śmierci, vishnishtee z nizin pokazali nam, jak się ukrywać. Darń lub skała wystarczy, aby zatrzymać światło, które przechodzi przez futro i ciało, ale lepiej ukryć się w samej przełęczy. Makray polował, kiedy zapłonęło Światło Śmierci - opowiadała Saron. - Pół dnia poza schronieniem i żaden vishnishtee nie powiedział mu, że ma się schować. - Wielu z nas poszło polować - powiedziała Deb - albo zostało zaskoczonych na wolnym powietrzu. Zmarł co trzeci. Potem rodziły się słabe albo zniekształcone dzieci. Wszystkie góry dookoła opowiadają tę samą historię, a tylko my i najbliższe góry mieliśmy vishnishtee, którzy by ostrzegali. Vishnishtee z nizin nie są całkowicie źli. - Światło Śmierci? - zapytał Tegger. Jednak nikt z górali zdawał się tego nie słyszeć, więc Tegger nie zapytał ponownie. - Vishnishtee z Wysokiego Punktu - powiedziała Saron - służą vishnishtee z nizin, zapewniając nam bezpieczeństwo. Jednak nie powiedzą tym z nizin, gdzie mamy lustro, a tamci sami się nie dowiedzą. Potrafią poznawać tajemnice, ale góry do nich nie należą. Warvia westchnęła. - Ludzie Nocy będą bardzo zadowoleni z waszych odpowiedzi. Daleko podróżowaliśmy, aby je znaleźć. Bez wątpienia zadadzą lepsze pytania. - A Louis Wu - zapytała Deb. - Czy może istnieje tylko w opowieściach? - Gdzie o nim słyszałaś?

- W wiadomościach w lustrze i od Teeli. - Louis Wu zagotował ocean - powiedział Tegger. - Halrloprillalar z Budowniczych Miast handlowała z nim i robiła rishathrę. Louis Wu jest postacią prawdziwą, ale czy teraz przebywa po drugiej stronie sieci? Deb, muszę się wyspać. - Tak! - zareagowała Warvia. Jennawil wyraziła zaskoczenie innych. - Jest środek dnia. - Pracowaliśmy całą noc. Tu samo oddychanie to ciężka praca - dodała Warvia. - Niech teraz śpią - zdecydowała Saron. - My idziemy. Teegr, Wairbeea, obudzicie się razem z Ludźmi Nocy? Teggerowi trudno było zebrać myśli albo patrzeć gdziekolwiek. - Mamy nadzieję - powiedział. - Jedzenie jest za tamtymi drzwiami. Flup, zapomnieliśmy! Co jecie? - Świeże mięso - odpowiedziała Warvia. - Za tamtymi małymi drzwiami… nie, nieważne. Skreepu znajdzie coś dla was. Śpijcie dobrze. Ludzie z Wysokiego Punktu wyszli gromadnie. * Musieli zajrzeć za te drzwiczki i przez to wypuścili z domu połowę ciepłego powietrza. Znaleźli jedzenie dla gości, rośliny i stare mięso, niestety nie pokarm dla Czerwonych Pasterzy - i śnieżny krajobraz prześwitujący przez drewniane deszczułki. Krata, by nie dopuścić drapieżników i wielka przestrzeń do trzymania żywności w chłodzie. Warvia i Tegger skulili się razem między warstwami futra. Odłożyli na bok ubrania, było im wystarczająco ciepło, ale Tegger czuł, że mu zimno w nos. Słyszał stukanie za ścianą, gdzie górale przywdziewali swoje futra. Już prawie zasnął, gdy Warvia odezwała się: - Szept miałaby lepsze pytania. - Szept to tylko moje szaleństwo - odparł. - Moje też. Szept nauczyła mnie różnych rzeczy… - Co? Warvia szeptała mu do ucha: - Była z nami na powietrznych saniach, pod krążownikiem. Wytłumaczyła mi, czym jest prędkość, żebym od niej nie oszalała. Ona pozostaje w ukryciu, Tegger. Nie chcę, żeby sieć nas podsłuchała. Postawili sieć pionowo pod ścianą. Tegger spojrzał na nią; obejmowała swoim okiem cały pokój, i zaśmiał się. - A jeśli ta sieć to nic więcej jak tylko kamienna płyta… - Wszyscy wyjdziemy na niezłych głupków. - Jak wygląda Szept? - Nie widziałam jej. Może to duch drogi zupełnie bez ciała. - Czego cię uczyła? Nie, lepiej mi nie mów. Powinniśmy spać. - Dlaczego im powiedziałeś, że nie chcemy rishathry? Czy przez to, jak wyglądają? - Nie. Nie są dziwniejsi od Ludzi Piasków. W myślach zobaczyłem się w ramionach Jennawil; chwytałem powietrze jak ryba wyrzucona na brzeg… Warvia zaśmiała się delikatnie prosto w jego ucho. - Wtedy przypomniałem sobie, że oni rozmawiają z… imperium ghuli. Będziemy sławni. Chciałaś się osiedlić, gdzie nikt nie słyszał o Czerwonych Pasterzach, którzy robią rishathrę z każdym gatunkiem pod Łukiem?

- Nigdy tego nie robiliśmy! - Opowieści się rozrastają. Ghule ze swoim imperium to potężni bajarze, ten Lud Gór Wylewowych sam to potwierdza, a ty i ja zniszczyliśmy gniazdo wampirów pod Łukiem. - Tak. - Myślałaś… - Dla nich to nowość. Do tej pory mieli tylko rishathrę z podobnymi sobie. Kochany, chciałbyś nauczać rishathry, choćby raz? Zasnęli.

Rozdział 27 Lovecraft Sonda przechyliła się i runęła ku krawędzi z dziesięciokrotnym przyspieszeniem. Błękitne światło zbliżyło się, a potem zgasło. Sonda mknęła, wznosząc się. Krawędź Pierścienia była wąska. Sonda wzniosła się kilkaset stóp wyżej i zakreśliła łuk. Chmura płomienia zakryła jej upadek i posłała ją w stronę zacienionej czarnej ściany, która zdawała się sięgać do niebios. Zwolniła. Zawisła. Pojawiło się nowe okno, zasłaniając poprzednie. Ukazała się w nim sonda unosząca się na błękitnym płomieniu. Potem sonda spadła i widać było tylko światło gwiazd. - Daję wam oko sieci poza ścianą krawędzi - oznajmił Zatylny. - Potrzebujemy widoku z dołu. Daj go nam - rozkazywał Bram. - Tak jest. - Lecz lalkarz nic nie robił. - Zatylny! - Sonda już dostała wiele poleceń. Wyłączyć silniki. Obrót. Podać obraz. Sonda, spadając, obracała się. Obraz też się obracał: czarna ściana krawędziowa, oślepiające słońce, gwiezdna panorama… srebrna nić świeciła na czarnym tle usianym gwiazdami pod spadającą sondą. - Tam! - odezwał się Louis. - Widzisz? Chcesz ją spalić, czy rozbić? - Spalić, tak. - Zagrzmiały dudy. - Co to jest? - To nie górski kosmodrom, zbyt wąski. Przeczekali opóźnienie wywołane prędkością światła. Srebrna nić zrobiła się większa, wyraźniejsza. Wydawała się podzielona na człony, jak srebrna dżdżownica. Jedenaście minut… Sonda przestała wirować. Okna wyświetlające obrazy zadrżały: sonda strzelała, emitowała promienie rentgena. Światło nowej gwiazdy przebiło się przez okno hologramu Louis, zasłaniając oczy rękami, usłyszał muzykę piekieł, a potem głos, który zatracił wszelkie ludzkie cechy: - Moje źródło paliwa zniszczone! Bram mówił chłodnym głosem: - Martwię się raczej wrogiem, który do nas strzelał. - Wszyscy zostaliśmy wyzwani! Uzbrój mnie i wyślij tam! - Bestialski ryk, jedno szaleństwo. Czy tak Akolita wyobrażał sobie odwrócenie uwagi? A może jesteśmy tu zamknięci z szalonym kzinem. - Wpuść mnie do mojej kabiny - błagał lalkarz. - Muszę sprawdzić, co jeszcze działa. - A co mogłoby działać? Twoja sonda została zniszczona, a my zostaliśmy zaatakowani. Dowiedzieli się o nas. Czy najeźdźca mógł zareagować tak szybko, a może był to Protektor? - Przynajmniej dysk transferowy powinien być bezpieczny. Louis otworzył oczy. - Dlaczego? - Nie jestem głupcem! - zabeczał Zatylny. - Otworzyłem łącze z dyskiem transferowym, kiedy mijaliśmy krawędź. Wybuch plazmy, broń kinetyczna, wszelkie zagrożenie powinno przedostać się od razu. - Dokąd? - Louis zamrugał oczyma. Nadal widział plamy. - Połączyłem go z dyskiem transferowym na mapie Olympus Mons. Louis zaśmiał się. Chyba to było zbyt wiele, pragnąć, aby tysiąc Marsjan zastawiło nową pułapkę, kiedy dysk transferowy polewał ich gorącą plazmą, ale co tam.. Wielkie pazury zacisnęły się na jego ramionach; na twarzy poczuł odór ciepłego, czerwonego mięsa. - Louis Wu, to wojna! Nie ma czasu na zabawy!

Zabawa. Dobrze. - Akolito, zakładaj skafander. Przynieś mi jeszcze mój. Gdzie jest Bram? - Jadalnia na pokładzie Ukrytego Patriarchy - odezwał się Protektor. - Zatylny, poprowadź go tam. Bram, daj mu jakąś broń. Gdybyśmy mieli na sondzie jakiś działający dysk transferowy, powinniśmy go użyć. - Już - polecił Bram. Zatylny grzechotał / brzęczał / piszczał. Akolita wszedł na dysk i pomknął. Zatylny wszedł tam, gdzie znajdował się wcześniej granitowy blok i znikł, znalazł się w swojej kabinie, i językami sterował czymś, co wyglądało na komplet kosmicznych szachów, ale pewnie było wirtualną klawiaturą. Jedna z głów uniosła się, aby powiedzieć. - Mamy łącze. Dysk transferowy nadal działa. - Użyj rozpylacza - polecił Bram. - Co spryskać? - Próżnię. Jedenaście minut później zaciemnione okno znowu się zapaliło: wirujący firmament, lekko pofalowany. Louis wyobrażał sobie oko sieci, jak swobodnie spada w próżni, obracając się lekko i oddalając się stopniowo od sondy. Kiedy Protektor martwił się kzinem i starał się obserwować lalkarza oraz wszystkie cztery okna hologramy, Louis przyklęknął nad dyskiem transferowym i uniósł jego krawędź. Tuż nad samym dyskiem pojawił się miniaturowy hologram ze świecących kresek -mapa systemu dysków transferowych. Większy wyświetlacz zdradziłby go, ale Zatylny to naprawił. Louis pospiesznie wpisał zmiany i pchnął krawędź do dołu. - Widzisz? - Zatylny, wyjaśnij, jak mogliśmy tego do tej pory nie zauważyć! Bram i Zatylny, niemżas, na pewno go nie obserwowali. Louis odwrócił się. Srebrna nić, widziana przez swobodnie spadające oko sieci, stała się srebrną wstęgą o podniesionych krawędziach, płytkie koryto, trochę podobne do samego Pierścienia. Smukłe toroidy zakreślały nad nią łuk. Niewątpliwie był to system transportowy: szyna magnetycznej lewitacji, która biegła na szczycie ściany krawędziowej przez jedną trzecią jego długości. Ekipa naprawcza Teeli musiała przeprowadzić ją nad ścianą krawędziową i dalej na zewnątrz. - Hm, nie obserwowałem krawędzi przez dobre pół roku - powiedział Louis. - Powinniśmy lepiej się przyjrzeć - zauważył Zatylny. Srebrna szyna przemknęła obok nich. Teraz pozostały tylko gwiazdy Rozedrgane oko sieci znajdowało się poniżej podłogi Pierścienia i spadało w otchłań kosmosu. - Mogłem się domyślać - powiedział Louis. - Ty też, Bram. Czego użyłaby ekipa Teeli do przeniesienia odzyskanych silników? - Stacja końcowa jest daleko w stronę obrotu, może na półce kosmodromu. Szukamy fabryki w złym miejscu. Zjawiły się talerze transportowe ze sprzętem, ciśnieniowymi skafandrami i rozpylaczem oka sieci dodanym do rupieci Louisa. Louis ramieniem przesunął na bok unoszącą się masę, aby zrobić miejsce dla Akolity. Kzin zjawił się w pełnym stroju kosmicznym: koncentryczne, gładkie balony i kask jak kuliste akwarium. Odsunął do tyłu osłonę i zapytał: - Jesteśmy gotowi? Louis wskazał na falujący gwiezdny firmament.

- Nie chcesz chyba tam polecieć. - Łącze jest nadal otwarte i przestało się poruszać - niespodziewanie odpowiedział lalkarz. - Co… - odezwał się Louis. - Spryskane plazmą - rzucił Bram. - Spuszczone na tysiąc mil i nadał działa? Niemożliwe! Louis zdjął z dysków transportowych rozpylacz sieci. - Spróbuj tego. Głowy odwróciły się w jego kierunku. Nie rozumieli. - Zatylny - powiedział Louis. - Chcę rozpylić oko sieci przez łącze dysku dostępowego. Zobaczymy, w co trafimy. Lalkarz zagwizdał. - Próbuj - powiedział. Louis rozpylił sieć z brązu na dysk transferowy i zobaczył jak znika. Czekali. Akolita wykorzystał ten czas, aby wziąć prysznic. Trzydzieści pięć stopni po łuku Pierścienia: pięć i pół minuty transferu, i znowu to samo, zanim zobaczą obraz. Kabiny transferowe nie pracowały szybciej od prędkości światła, a dyski transferowe najwyraźniej też nie. - Sygnał - powiedział Zatylny, oblizując się drugim językiem. Wyskoczyło piąte okno. Spojrzeli na gwiazdy zasłonięte ścianą krawędzi. Niewyraźny bąbel na krawędzi… to mogła być sonda. Paskudny widok… ale sonda nie spadała. Wylądowała na jakimś małym celu, kolei magnetycznej. - Akolito, weź rozpylacz - polecił Bram. - Przejdź. Weź kamerę, gdzie moglibyśmy zobaczyć coś ciekawego. Wracaj natychmiast i zdaj raport. Nie narażaj się na niebezpieczeństwo. Za szybko. Louis zaczynał naciągać swój skafander. Akolity już nie będzie, zanim on się przygotuje. - Poczekaj - powiedział. - Bram, on musi być uzbrojony! - Przeciw Protektorom? Wolę, żeby Akolita był w widoczny sposób nieuzbrojony. Akolito, ruszaj. Kzin znikł. Louis skończył wkładać skafander. Mieli jedenaście minut. Louis zastanawiał się, czy Chmee naprawdę myślał, że taki stary człowiek jak on mógł opanować i obronić jedenastoletniego kzina płci męskiej. Minęły cztery minuty i coś się pojawiło. Obserwowali ciemną plamę, która przemieszczała się po niewyraźnych brzegach okna, badając spoczywającą sondę. Nagle się zbliżyła, elegancki obcy skafander ciśnieniowy z bańką hełmu i nieomal trójkątna twarz o ustach, które najwyraźniej były całe z kości. Opuszek palca zbliżył się jeszcze bardziej i obwiódł krzywizny, których Louis nie widział. Znalazł oko sieci. Obrócił się najszybciej, jak mógł, ale był za wolny. Coś szybkiego i czarnego otarło się o niego i odskoczyło, znalazło się poza zasięgiem i znikło. Skafander eleganckiego intruza był rozcięty szeroko na lewym boku. Obcy uniósł broń wyglądającą jak staromodny, chemiczny silnik rakietowy. Fioletowo-biały płomień wystrzelił za atakującym. Najwyraźniej go chybił. Elegant rzucił się za nim, jedną ręką zamykając rozcięcie skafandra, a drugą strzelając. Podążyła za nim smuga z kryształków lodu. - To była Anna - powiedział Bram. - Która? - Anna była zabójczynią, Louis. Oboje są wampirami Protektorami, ale pamiętam, jak Anna się porusza. - Czy ostrzeżemy Akolitę? - Nie możemy. Louis przyłapał się na zgrzytaniu zębami. Akolity nigdzie nie było: sygnał, punkt, kwant energii poruszający się z prędkością światła tam, gdzie jeden Protektor zabił drugiego i był przygotowany

na więcej. - Twoja Teela była zbyt ufna - powiedział Bram. - Zamieniła wampira w Protektora, a ten musiał zmienić innych ze swojego gatunku, zanim Teela go zabiła. Ale Anna i ja należymy do odmiennych gatunków wampirów. - Sygnał - odezwał się lalkarz, oblizując się drugim językiem. Teraz mieli dwa okna na szynie magnetycznej. Zjawił się Akolita; rozpylił oko sieci na… Louis nie wiedział na czym. Na czymś nad jego głową. Nie było sygnału innego intruza. Kzin pozował z sondą tuż za sobą. Wyglądała na wpół stopioną i nieco zdezelowaną; na dodatek blokowała tor. Każdy Protektor usunąłby taką blokadę. Akolito, uciekaj! Tor cofał się w nieskończoność. Wyglądało, że jest szeroki na dwieście stóp i geometrycznie prosty. Akolita obracał się powoli, ogarniając wszystko wzrokiem. Rozpylił kolejne oko sieci, potem cofnął się do sondy i znikł. - Teleportował się - powiedział Zatylny. - Hm, gdzie jest teraz? - Myślisz, że chcę, żeby rozpylono mi w kabinie plazmę? - Gdzie jest ogniwo? Gdzie go przeniosło? - Zatylny nie odpowiadał, ale Louis wiedział. - Olympus Mons, twoja wolna matka? Rzucił się w stronę dysku transferowego, zatrzymał się i przeprowadził linę przez uchwyty pozostałych dysków. - Chmee będzie miał mój słuch i odwagę! Wzniósł talerze i wprowadził je na dysk transferowy. Pstryk, i niebo w połowie pokryło się gwiazdami, w połowie poczerniało. Srebrny, fraktalny wzór pod jego stopami, przez który widać było gwiazdy. Cudownie. Spojrzał w górę i w dół toru kolejki magnetycznej. Było spokojnie jak diabli. Nic się nie poruszało. Srebrna koronka. Gdzie widział taki fraktalny wzór? Spodziewał się, że szyna magnetyczna będzie korytem z litego materiału, ale przez siatkę widać było gwiazdy. Ha! To był Wiatraczek, stary orbitalny łańcuch, którego nadal używali do przenoszenia dużych partii towaru między Ziemią, księżycem, a Pasem. Ten fraktal lepiej znosił przeciążenia. Ale to nieważne… - Bram, Zatylny, szyna magnetyczna jest ażurowa. Widzicie? Gdybym miał rozpylacz, od razu zainstalowałbym na niej oko sieci. Patrzcie przez koronkę, a zobaczycie to, co chce się skryć w cieniu Pierścienia. Usłyszą to za pięć i pół minuty. Gorejąca Igła Dociekliwości znajdowała się w takiej odległości od niego. Atramentowy kleks pokonał krawędź i zbliżył się do Louisa… kształt niczym worek ziemniaków pomalowany na czarno, z rozszerzającym się dzwonem trzymanym od niechcenia w jednej ręce. Louis dotknął dźwigni przepustnicy. Talerze towarowe ani drgnęły. Pod nim znajdowała się szyna kolei magnetycznej, ale nie dawała mu wystarczającego ciągu. - Patrzę na broń ARM - powiedział Louis. Usłyszą go i będą wiedzieć resztę: ci z ARM musieli wylądować na kosmodromie i zastali tam Protektorów. Jak aktywujecie dyski transferowe, skoro nie możecie z nich najpierw zejść? Padnę trupem, zanim oni to wszystko usłyszą. Powinienem sprowadzić orkiestrę… a może nagrane polecenia. Protektor zabójca ogarnął Louisa Wu władczym spojrzeniem. Anna miała smukły kształt

w nadmuchiwanym skafandrze zaprojektowanym dla kogoś trochę wyższego… zapadnięte oczy wyzierały nad czytnikami błyszczącymi na brodzie… Pstryk, znalazł się głową do góry i leciał przez czerwone światło. Otaczała go dookoła czerwona skała, także od spodu; mijał setki stóp gładkiej lawy. Dyski towarowe ruszyły ku górze i Louis zawisł głową w dół nad czerwonymi kamieniami. Czuł, jak liny wyślizgują się na moment, zanim inherentna stabilność talerzy obróciła go do góry. Mózg, brzuch i wewnętrzne organa Louisa wirowały. Minęły długie chwile, zanim udało mu się skupić wzrok. Żadnych Marsjan w pobliżu. Unosił się obok masywu szklisto gładkiej lawy, która spadała pionowo w dół na… tysiąc stóp, zanim skręciła horyzontalnie, jak narciarska skocznia. Louis widział na dnie pomarańczową plamę: Akolita w swoim przezroczystym skafandrze. Mógł nawet przeżyć taki upadek… albo nie. Louis zdecydował, że nie musi obawiać się Marsjan. Tym razem Marsjanie zainstalowali swój dysk transferowy do góry nogami na szczycie najwyższego klifu, jaki udało im się znaleźć. Płomień, który zniszczył sondę tankującą Zatylnego, wylał się przez dysk transferowy. Wszyscy Marsjanie, którzy to obserwowali, musieli się upiec. Zbocze klifu stopiło się i popłynęło, tworząc zjeżdżalnię. Louis osadził talerze towarowe, poluzował liny i zeskoczył. Akolita upadł pod kątem na rozgrzaną do czerwoności skałę. Louis wsunął bark pod kzina i pociągnął. Akolita był bezwładną masą. Louis czuł, jak przemieszczają się połamane żebra. Mógł już skorzystać z marsjańskiej grawitacji. Napiął mięśnie brzucha, kolana i plecy, stęknął i podniósł. Podniósł! Prawie dorosłego samca kzina, do tego w skafandrze ciśnieniowym z całą resztą, uniósł na tyle wysoko, aby przetoczyć go na dysk towarowy. Louis wczołgał się na pokład. Przywiązał kzina. Podniósł pozostałe dyski. Użył małego silnika odrzutowego, aby podjechać pod dysk transferowy. Unosił go, aż dotknął ramionami. Pstryk, znaleźli się do góry nogami w Igle. Bram zrobił resztę: zsunął dyski towarowe, otworzył wszystkie uszczelki, które trzymały w całości skafander kzina i wyciągnął go. Kzin zamrugał oczyma, skupił wzrok i zobaczył Louisa. Poza tym najwyraźniej nie mógł się ruszać. Bram pomógł Louisowi wydostać się ze skafandra, rozciągnął go obok Akolity i zbadał. To bolało. - Naderwałeś niektóre mięśnie i ścięgna - stwierdził. - Potrzebny ci medpakiet, ale kzin bardziej go potrzebuje. - On pierwszy - zdecydował Louis. Gdyby Akolita zmarł, co by powiedział Chmee? Bram podniósł kzina bez większego wysiłku, przetoczył go do medpakietu i zamknął wieko. Dziwna myśl: czyżby Bram czekał na pozwolenie? Nie taka dziwna. Louisa zaczęło teraz boleć nie na żarty, i nie było sensu mówić o tym Bramowi. Louis był hominidem, Akolita nie, a Protektor może potrzebować zezwolenia reproduktora, by wpierw leczyć obcego. Jednym gładkim ruchem Bram podniósł go i posadził na dyskach towarowych. Przeszył go ból, blokując oddech, zamieniając krzyk we wrzask. Bram podłączył przewody i rurki z przenośnego pakietu Teeli. - Zatylny, wiele zbiorników trzeba pouzupełniać. Twój większy medpakiet może produkować leki? - Kuchnia ma menu farmaceutyczne. Ściany po sterburcie i bakburcie zapłonęły pomarańczowym żarem.

W kolejnym oknie zobaczył czarny, workowaty kształt, który przetaczał się przez krawędź szyny magnetycznej. Potem już nic, jedynie srebrną ścieżkę ginącą w nieskończoności. Ból ustępował. Louis wiedział, że nie na długo starczy mu świadomości. Czuł na sobie dotyk smukłych i sękatych rąk. Twarde palce badały go to tu, to tam. W żebrze poczuł odległy ból, który ustąpił po chwili. Trzasnęło mu w plecach, a potem gdzieś niżej, w stawie biodrowym i prawym kolanie. Bram mówił coś blisko jego ucha, ale nie do Louisa. - Ludzie Nocy dołożyli starań, aby pokazać nam wioskę w górach wylewowych, jedną z dziesiątek tysięcy. Dlaczego? - Nie widziałeś drogi… - odparł Zatylny, a Louis zasnął.

Rozdział 28 Przełęcz - Czujesz to? - Tak - odpowiedziała Warvia. Pokój trząsł się. Minimalne wibracje wszystkich ścian i skały pod nimi. Podróż dziwacznymi pojazdami zdezorientowała ich i przyprawiła o zawrót głowy, ale mieli sporo czasu, aby się wyspać. To było coś innego. Tegger nie zauważył tego z początku. Teraz w ciemnym pokoju odczuwało się jedynie oddech Warvii i nieustające drżenie. - Jakiś pomysł… - Mierzwa z dna morza. Uderza o szczyt, a my odczuwamy to aż tutaj. Tegger wpatrywał się w nią w ciemnościach. - Jest pompowana rurami w górę na ścianę krawędziową. Spada pięćdziesiąt marszodni z krawędzi mówiła Warvia. - Spada na wszystkie góry wylewowe. Tak właśnie one powstają. Gdyby nie pompy, cała gleba Łuku trafiłaby do morza. Szept opowiedziała mi to wszystko. - Dowiedziałaś się więcej od Szeptu niż ja kiedykolwiek. - Zastanawiam się, gdzie ona teraz jest. - Ona? Palce pieściły jego szczękę. - Zgaduję. Zapytałam, ale nie chciała powiedzieć. Wiesz, jak się nazywa błoto z dna morza? - Jak? - Flup. Tegger zaniósł się śmiechem. - Co? - zapytał. - Naprawdę tak myślisz… Flup, wszystkim wydaje się, że wiedzą, co to Flup. Dno morza? - Ta góra z tego powstała. Pod ciśnieniem zmienia się w skałę… Zalało ich białe światło. Rozległ się głos: - Dzień dobry. Zerwali się na nogi, otulając futrem. Ludzie z Wysokiego Punktu zostawili im odzienie, jakie miała Saron, futro leniwca w zielone cętki. Na Warvii wyglądało całkiem zgrabnie. Warvia martwiła się czym innym. - To nie był akcent z Wysokiego Punktu… - szepnęła. - Halo? Słyszycie głos Louisa Wu. Czy możemy porozmawiać? Tegger zmrużył oczy z bólu przed światłem. Nie widział szczegółów, ale dostrzegł zarys człowieka i coś jeszcze dziwniejszego. - Naruszyłeś naszą prywatność - powiedział. - Nie spaliście. Do nas należy to urządzenie szpiegowskie, które tak długo nieśliście. Będziecie rozmawiać, czy mamy przyjść innym razem? Coś zastukało w drewno obok wiszącej w wejściu skóry. - Teegr? Wairbeea? - rozległ się kobiecy głos. - Flup! Wejdź - polecił Tegger. Przez skóry przeszli Jennawil i Barraye, a towarzyszyła im woń krwi. - Słyszeliśmy głosy - powiedziała młoda kobieta. - Inaczej zostawilibyśmy to w przedsionku. To gwill. Skreepu zabił go dla was. Gwill był dużą jaszczurką. Jej ogon wciąż drgał. - Macie wyczucie czasu - stwierdził Tegger. Podniósł gwilla. Wydawało się, że jaszczur ma skórę jak zbroję. Trzeba było ją oprawić. Do oślepiającego światła w oku sieci i potworów tam w środku

powiedział: - Mówicie do Jennawil i Barraye z Ludu Wysokiego Punktu. Oni wiedzą to, czego my się tylko domyślamy. Jennawil, Barraye, w końcu poznamy Louisa Wu. * Przysypiając z brodą wspartą o przenośny medpakiet, Louis Wu słyszał własny głos: - Słyszycie głos Louisa Wu. Widzicie moich współpracowników, Brama i Mieszkańca Sieci. Milczeliśmy, ponieważ mamy wrogów. - Tu Warvia i Tegger - odezwał się wysoki, obcy głos. Teraz Louis otworzył oczy i rozpoznał czerwonoskórych zabójców wampirów. - Dlaczego dopiero teraz przerywacie milczenie? - Musimy wam zadać pytania. - To był głos Louisa Wu, w porządku, ale pochodził od lalkarza. - Mamy pokazać wam ukryte lustro i przełęcz w krawędzi, i jeszcze wszystko, czego sobie życzycie - powiedział góral z Wysokiego Punktu. - Dziękuję. Jesteście gotowi przejść tamtędy? Jennawil podskoczyła przerażona. - Nie! Tam są vishnishtee… - Tłumacz Louisa zawahał się. - Protektorzy nieustannie przechodzą przez przełęcz. Louis postanowił nic nie mówić. Czuł się zdezorientowany i głupi, a gdzieś tam czaił się ból, gdyby chciał go poczuć. To by nie miało sensu, a poza tym, jak by odebrali dwa głosy należące do Louisa Wu? - Powiedzcie nam, co wiecie o Protektorach - powiedział lalkarz. - Są ich dwa rodzaje. Protektorzy naszego rodzaju strzegą naszego bezpieczeństwa, ale są posłuszni wobec Protektorów z nizin… - Możemy rozmawiać z Protektorem z Wysokiego Punktu? - Raczej nie. Utrzymanie tajemnicy przed Protektorami z nizin jest prawie niemożliwe, a Protektorzy są wszechobecni. Mogę zapytać. - Czy Szept z nami porozmawia? - zapytał lalkarz. Hm? Czerwoni Pasterze spojrzeli po sobie. - Szept nie będzie chciała rozmawiać - zdecydowanie powiedziała kobieta. - Co możecie powiedzieć nam o Szepcie? - Nic. - Co czeka za przełęczą? - Chyba trucizna - powiedział Barraye. - Protektorzy noszą skafandry - wyjaśniała Jennawil - które zakrywają ich całe ciało, kiedy tamtędy przechodzą. Przenoszą tam i z powrotem mnóstwo sprzętu. Krążą plotki, że coś tam budują, coś potężnego. - Louis Wu - odezwała się czerwona kobieta - to wysiłek Ludzi Nocy przeniósł tu oko. Możesz do nich mówić, jak przyjdzie noc. - Ile jeszcze zostało do nocy? - Dwie dziesiąte - odparła Jennawil. - Poczekamy - rozległ się głos Louisa Wu, brzmiący niczym basowy kwartet smyczkowy. - Słyszałeś, Louis? - zapytał Bram. - Po części. Dobrze grasz, Zatylny, ale potrzebujesz lepszego makijażu. - Louis Wu to vashnesht. Czarnoksiężnik. Nie widać go - odparł Zatylny - kiedy przemawiają za niego jego służebni. - Dobrze. Kim jest Szept? - Szept to Anna - wyjaśnił Bram. - Widziałem twoje taśmy, jak Szept prowadzi tego czerwonego człowieka. Do ukrycia misji użyła krążownika.

- „Szept”, to do niej pasuje - przyznał Louis. Zatylny odwrócił się od okna. - Louis, co sądzisz? Gdzie jest Szept? jak zareaguje? Louis obserwował ludzi w oknie. Nie miał w sobie tyle anestetyka, by stracić przytomność. - Bram, tylko ty możesz się domyślić, czego ona chce. - Tak. - Jestem zbyt senny, żeby myśleć. Chcę odzyskać głos. - Jak sobie życzysz - powiedział lalkarz. Warvia oprawiała gwilla, używając noża. - Czerwoni Pasterze - odezwał się Tegger - muszą jeść mięso świeżo zabitych zwierząt. Ten widok może być dla was nieprzyjemny. * Warvia rozdarła gwilla na pół i podała jedną część Teggerowi. Zjedli. Para z Wysokiego Punktu zdawała się być zafascynowana i przerażona. Tegger zastanawiał się, dlaczego jeszcze tu są, skoro w oknie była znowu tylko sieć z brązu. Zostały tylko kości. Barraye wskazał pojemnik. - Tegger, Wairbeea - odezwała się Jennawil. - Zauważyliśmy, że nie mówiliście o rishathrze, dopóki nie zobaczyliście, co mamy pod futrami. Ach. - Nasi ludzie łączą się w pary raz w życiu - powiedziała Warvia i spojrzała na swojego partnera. Coś między nimi zaiskrzyło, a ona dodała: - Coś nam się jednak przydarzyło, zmieniło nas. Ale nie potrzebujemy rishathry. Zmieniło się tylko to, że mamy wybór. Tegger przemyślał to. - Barraye, Jennawil, nie macie opowieści o Czerwonych Pasterzach, którzy lubią rishathrę. A gdyby wasze gadające lustra rozniosły tę opowieść po nizinach? Gdzie moglibyśmy mieszkać? Kto by połączył się z naszymi dziećmi? Górale spojrzeli po sobie. - Widziałaś Ludzi Nocy, Jennawil - powiedziała Warvia. - Co będzie, jak wszyscy się dowiedzą, że poznałaś rishathrę z czerwonoskórymi gośćmi z nizin? Czego spodziewają się Ludzie Nocy? Barraye skinął głową. - Będą chcieli z nami reshać. Jak bardzo was to ciekawi, towarzyszko? Lekko, otwartą dłonią uderzała go w potężne ramię i zaśmiała się. Tegger podejrzewał, że oznacza to sprzeciw. - Nie chodzi o ich kształt. A zapach! Barraye uspokajająco poklepał ją po pośladkach. - Hm, w takim razie musimy zachować jeszcze jedną tajemnicę. * Zabawne. Louis przyglądał się z bierną lubieżnością. Takie przedstawienie to byłby sukces, pomyślał, na płatnych kanałach, we wszystkich krajach znanego kosmosu. I oczywiście byłoby to nagrywane… a jeżeli o to chodzi, ile zmysłów nagrywają oczy sieci? Tylko obraz i dźwięk? A zapach? Może inne zmysły? Wtedy zasnął. Obudził się po kilku godzinach, i spojrzał zaskoczony na siebie unoszącego się nad samym sobą. Nie: na swój skafander, kanciasty niby połamane kości tam, gdzie ludzki byłby gładki. Bram odsunął lustrzaną pokrywę hełmu do tyłu i zapytał:

- Dobrze się czujesz? - Jestem dość obolały. - Medpakiet wprowadzał w niego jakieś substancje, ale on sam wyczuwał, gdzie czyha ból. - Dwa żebra były przemieszczone. Nastawiłem je. Kości nie były połamane. Nadwerężyłeś sobie mięśnie, naderwałeś ścięgna i wyskoczył ci dysk, który nastawiłem. Wyleczy cię własny układ immunologiczny i przenośny medpakiet. - Dlaczego masz na sobie mój skafander? - Z powodów strategicznych. - To zbyt złożone na mój móżdżek? Dobra, Bram. Zauważysz, że mamy więcej gości. Jak mnie odłączysz, głos Louisa Wu może zdradzi swoją twarz. * Zatylny i Bram czekali z obu stron Louisa, trochę w tyle. Po drugiej stronie oka sieci Czerwoni kulili się pod futrem, pozwalając ghulom zająć środkowe miejsca. Ghule drżeli. Wychudzona kobieta powiedziała: - Ależ zimno na dworze! Hm, jestem Żałobna Tuba, a to Harfster. Czy to twoje pudełko rozumie mój głos? - Tak, dobrze. Skąd wiedziałaś o moim translatorze? - Grajek, twój towarzysz najwyraźniej odszedł, ale jego syn Fujarfa opowiadał o twojej wizycie w Mieście Tkaczy. - Moje ukłony dla Fujarfy. Żałobna Tubo, dlaczego przetransportowałaś tak ciężki kamień na taką odległość, skoro mogłaś rozmawiać ze mną za pośrednictwem Grajka? Ghule zaśmiały się, ukazując bogaty garnitur zębów. - Rozmawiać, tak, ale co byśmy powiedzieli? Ściana krawędzi jest w niewłaściwych rękach? Tego nie wiemy. A ty, czy jesteś vashnesht? - Protektor, przetłumaczył translator. - Tak - odparł Bram. Tegger zaczął wstawać; Warvia przytrzymała go. Ghule także wzdrygnęły się, ale Harfster odważył się przemówić do Protektora: - Wiemy dosyć, aby uświadomić sobie własną bezradność. Tu są Protektorzy wampiry. Porywają Lud Wysokiego Punktu jak zwierzynę ze stada. Niektórzy wracają jako Protektorzy. Wielu po prostu znika. - Naprawiają Łuk - odpowiedział Bram. - Robią więcej dobrego niż złego? - Tak. Jest ich zbyt wielu, a jak skończą naprawy; zaczną ze sobą walczyć. Mamy nadzieję przywrócić równowagę. - Jak chcecie nam pomóc? - Musimy więcej wiedzieć. Powiedz, co możesz. Harfster mocno wzruszył ramionami. - Wiecie, co my wiemy. Wysoki Punkt pokaże nam więcej z nadejściem świtu. Zatylny zaświstał. Okno skurczyło się i znikło w tle. - Czekamy - zdecydował. - Louis, nagraliśmy wcześniejszą rozmowę. Oni wiedzą sporo o Protektorach i coś o Teeli Brown. Czy może zaśpiewać ci serenadę? Bram sięgał po paczkę z instrumentem, którą przyniósł z Ukrytego Patriarchy. - Przydałoby się trochę muzyki do obiadu - grzecznie powiedział Louis. - A jestem potwornie głodny. Louis próbował się trochę rozciągnąć. Ponaciągał sobie główne mięśnie i ścięgna, dźwigając Akolitę. Zabiegi Brama pomogły, ale musiał poruszać się ostrożnie.

* Minęło wiele godzin. Teraz okno w Wysokim Punkcie wirowało, podrygując na tle gór spowitych przez noc. Grupa przeróżnych hominidów toczyła skradzione oko sieci jak koło przez wioskę po wyboistej ścieżce. Kiedy wyszli z wioski i zaczęli brnąć pod górę po skale, od tego ruchu zrobiło mu się niedobrze na żołądku. Louis odwrócił się plecami do obrazu, ufając, że inni ostrzegą go, gdy oko dotrze w jakieś ciekawe miejsce. Co tak długo zatrzymywało kzina? Mógł przynajmniej użyć medpakietu w dowolnym miejscu w znanej przestrzeni! Pakiet nie zrobiłby nic poza podaniem mu środków farmakologicznych, a on sam będzie go potrzebował za kilka minut. * Czterech górali z Wysokiego Punktu niosło sieć razem z kamienną płytą. W noc czarną jak węgiel wspinali się na górę. Saron szła przed Czerwonymi Pasterzami i Ludźmi Nocy i wskazywała im miejsca na oparcie stóp. Ghule próbowały pomagać w niesieniu, ale ledwo starczało im tchu. - Wkrótce wzejdzie słońce - Warvia powiedziała do ghulicy. - Co wtedy zrobicie? - Powiedziano mi, że dotrzemy do przełęczy. Do schronienia. Nie było tu żadnych dróg. Tutejsze ścieżki to domyślne przejścia w skale. Górale parli ciągle w górę po stromiźnie, coraz wyżej, całe mile ponad bezkresną niziną. Zgodnie z kierunkiem obrotu zbliżała się linia terminatora. W zbliżeniu góry wylewowe były jak mapa, którą ghule zrobiły dla nich przed domem Gigantów Traw. Taki właśnie widok mógł im podsunąć ten pomysł. Szczegóły jednak ginęły w oddali. Srebrna nić połączona kałużami - to mogło być Domostrowie albo jakikolwiek zbiornik wodny, czy coś zupełnie innego. Warvia chyba myślała podobnie. - Te ziemie, po których wędrują Czerwoni Pasterze, można je ogarnąć wzrokiem? Jak w ogóle znajdziemy znowu Czerwonych Pasterzy? - To żaden problem… - odezwał się Harfster. - Nasz lud - dodała Tuba Żałobna - zna trasy Czerwonych Pasterzy. Narysują je na mapie… Wybaczcie. - Musiała zatrzymać się, aby złapać oddech. - Wytyczą nam trasę… mową luster…. Znajdziecie nowy dom… tak samo szybko jak tu przyjechaliście. - Och. To dobrze. - Warvia zaśmiała się. - Twoje rozwiązanie było wyjątkowe! Nie musieliśmy podróżować aż tak daleko. Tegger nie okazałby nigdy słabości w obecności Warvii. Opadając z sił, podążał za Saron. Staruszka poruszała się teraz wolniej. Tegger słyszał, jak inni górale dyszą, niosąc pod górę ciężkie oko sieci. Od strony obrotowej nadciągał dzień. Gdy pierwsza krawędź słońca wyjrzała zza cienia nocy, Harfster wyciągnął z plecaka dwa zwinięte kapelusze o gigantycznych rondach. Teraz tylko Ludzie Nocy wędrowali w cieniu. - Powinniśmy już być na peryferiach terenów Czerwonych Pasterzy - powiedziała Warvia - jak najdalej od opowieści, które już musiały się zacząć rozchodzić. - Nie - zaprzeczył Harfster. - Warvio, Czerwoni Pasterze to nie jeden gatunek. - Oczywiście, że tak! - Zalecamy się do naszych partnerek z innych plemion na ucztach, kiedy przeganiamy stada wyjaśniał Tegger. - Robiliśmy tak od niepamiętnych czasów. - Dobry pomysł… - odezwał się Harfster. - Ale nie zawsze - dodała Żałobna Tuba. - Ty i Warvia, macie ten sam akcent… - Tak, oboje urodziliśmy się w plemieniu Ginjerofer, ale inni łączą się poza granicami.

- Niektóre plemiona z tego zrezygnowały. Niektóre na to nie naciskają, jak lud Ginjerofer. Tegger, im dalej odejdziesz od tego plemienia, tym mniej jest prawdopodobne, że twoje dzieci znajdą partnerów, które dadzą im potomstwo. To by nie miało takiego znaczenia, gdybyście nie dobierali - się w pary na całe życie. - Flup - szepnął Tegger. Coś błysnęło w ich stronę, kiedy minęli barierę kruszącej się skały. Tegger próbował wyobrazić sobie, jak może wyglądać lustro. Teraz go nie widział. Zobaczył siebie samego, Warvię, ghuli i górali z Wysokiego Miejsca, niebo i ścianę krawędziową. Lustro było płaskim oknem, które pokazywało to, co znajdowało się za patrzącym. Wysokością było równe Czerwonemu Pasterzowi, a szerokie na trzech mężczyzn. Oko sieci wraz z płytą ustawili płasko przy lustrze. Saron i mężczyźni stanęli po bokach lustra, a z nimi Ludzie Nocy. Harfster zaczął mówić, szeleszcząc spółgłoskami, jakby przemawiał do tłumu. Mężczyźni zaczęli przechylać lustro ku górze i ku dołowi. Było zamocowane na zawiasach. Jennawil stała za Teggerem i wskazywała na krawędź. Na następną górę wylewową. Na zboczu góry pojawił się świetlny punkt, opadł i podnosił się, gdy mężczyźni przekrzywiali lustro. - Jak to działa - zapytał Tegger. Jennawil zaśmiała się. - Ach, Ludzie Nocy nie powiedzieli ci wszystkiego! Słońce odbija kod, który znamy my i Ludzie Nocy. Wiadomość przenosi się między górami, ale także z gór na niziny i z powrotem. To wiele wyjaśniało. Ghule zawsze wiedziały aż nazbyt wiele o pogodzie, Gnieździe Cienia, o samej pajęczynie z brązu. Czworo ich wzięło znowu oko Louisa Wu. - Za ten występ skalny - powiedziała Saron - i do góry. * - Omawialiśmy wasz problem, Żałobna Tuba i ja. Chyba mamy odpowiedź -powiedział Harfster. Tegger też to rozważał. - To tak, jakby być zgniecionym przez dwa byki. Jeżeli zajdziemy za daleko, skazujemy nasze dzieci. Jeżeli osiedlimy się zbyt blisko trasy Ginjerofer, będziemy słuchać opowieści o samych sobie. - Za bardzo rzucamy się w oczy - odezwała się Warvia. - Zbyt łatwo nas rozpoznać. Kiedy goście będą opowiadać o zabójcach wampirów, którzy nauczyli się rishathry, to będzie o nas. Harfster szczerzył w uśmiechu łopaty zębów. - Przypuśćmy, że była stara opowieść - powiedział Harfster. - Pewnego razu wszyscy hominidzi byli monogamiczni. Żaden mężczyzna nie spojrzał na kobietę, która nie była jego partnerką, a i ona nie rozglądała się na boki. Kiedy hominidzi się spotkali, doszło do wojny Wtedy zjawiło się dwóch bohaterów, którzy wiedzieli, że hominidzi mogą żyć inaczej. Wynaleźli rishathrę i położyli kres wojnie. Rozpowszechnili ją jak religię… - Harfster - wykrzyknęła Warvia. - Czy naprawdę jest taka opowieść? - Jeszcze nie. - Och. - Ludzie Nocy starannie wybierają tego, z kim chcą rozmawiać, ale nie myślcie, że należymy do milczków. Widzieliście słoneczne lustra. One są naszym głosem. Wiecie, że każdy kapłan musi wiedzieć, co czynić ze zmarłymi. Kapłani muszą z nami rozmawiać. Droga zrobiła się bardziej stroma i teraz wszyscy ciężko oddychali. - Możemy rozpowszechnić tę opowieść z kilku kierunków - odezwała się Żałobna Tuba. - Tylko

staruszki pamiętają tę legendę albo starcy. Opowiada ona o bohaterach z tego samego gatunku, którzy wynaleźli rishathrę i zakończyli wojnę; opowiada, że ich własny gatunek od tamtej pory uprawiał rishathrę. Szczegóły różnią się w zależności od gatunku. Kiedyś pojawiła się wersja, gdzie bohaterami byli Czerwoni Pasterze, którzy zakończyli wojnę, by zdobyć sprzymierzeńców w walce z wampirami… - To tylko opowieść. - Tegger zaśmiał się. Zaczynał wierzyć, że to się sprawdzi. -Tylko opowieść. Warvio? - Może - odparła. - Może warto spróbować. Możemy kłamać, kochanie, dopóki nie musimy okłamywać samych siebie. * Skała wielka jak największy budynek w Mieście rozszczepiała się pionowo i Lud z Wysokiego Punktu prowadził ich przez szczelinę. Po powierzchni skały rozchodziły się kolorowe żyły. - To od lodu - powiedziała Deb. - Woda przenika w skałę. Zamarza. Topi się i znowu zamarza. Zacinał wiatr, lodowaty, szczypał odsłoniętą skórę. Dobierał się do oczu. Tegger szedł oślepiony, po omacku odnajdywał drogę, podążając za Warvią, chociaż ona też miała oczy zamknięte. Zatrzymała go wielka dłoń oparta o jego pierś. Rozchylił nieco powieki. W końcu pojawiło się miejsce osłonięte od wiatru: skalisty tunel prowadzący w głąb góry. Lecz zatrzymali się w rozpadlinie, skąd ledwo dostrzegali wejście do tunelu. Z rozpadliny skalne rumowisko prowadziło ku górze do wejścia. Barraye przemówił po raz pierwszy: - Teegr, to nie jest schronienie. - Czemu nie? Potwory w środku? - zapytał. - Tak. Vishnishtee. Ustawili sieć na kamiennej krawędzi i oparli tak, aby była skierowana na wejście. Barraye znowu zamilkł. - Louisie Wu, widzisz? - zapytała Saron. Przemówiła sieć z brązu: - Tak, ledwo. Jak głębokie to jest? - Zdaje się, że tunel przechodzi przez całą górę. Nikt z nas nie zaszedł tak daleko. - Byliście w środku? - Większość Wysokiego Punktu - odezwała się Deb - i blisko setka latających gości ukryła się w przejściu, kiedy zapaliło się Światło Śmierci. Mogliśmy polować tylko w nocy. Kiedy Światło Śmierci przygasło, staliśmy się wygnańcami i zakazano nam powrotu. - Opiszcie nam vishnishtee - odezwał się świszczący głos. Spojrzenia Teggera i Warvii spotkały się. Głos z sieci to na pewno vashnesht, Bram, ale bardzo był podobny do Szeptu. - Vishnishtee dbały o nas - mówiła Deb - ale nikt z nas nigdy żadnego nie widział. - Jak to nigdy? - Ale czasami ktoś z nas znikał. Istniała granica, jak daleko możemy wejść w tunel. Wiedzieliśmy, że w tunelu czyha śmierć, ale na zewnątrz też była śmierć. - Nie mogliście sami zbudować sobie schronienia? Skała powstrzymałaby promieniowanie… zatrzymałaby Światło Śmierci. - Wiedzieliśmy o tym. Ukryjcie się w jaskiniach, mówili vishnishtee. Budował domy z kamienia? Góra zwaliłaby nam kamienie na głowę! Rozległ się głos Louisa Wu: - Moi towarzysze pokazują mi obraz zrobiony dziesiątki marszodni nad wami. To zadziwiające, ile szczegółów można zobaczyć, kiedy jest się odpowiednio daleko, Deb. Góra, na której mieszkacie

to jakby płaski stożek, ale za tym tunelem jest jak zamek z piasku usypany pod ścianą, z której sterczy rura. Czekali, aby Louis Wu lepiej to wyjaśnił. - Tak. Rzecz w tym, że przejście jest starsze od góry i dużo mocniejsze. Zbudowane ze scrithu, to na pewno. Góra stopniowo osiada pod własnym ciężarem, a przejście zostaje na swoim miejscu i vishnishtee muszą ciągle kopać wejście na nowo. Możecie mnie przeprowadzić? - Nie! - Barraye, Saron i Jennawil zaoponowali. - Zostaliśmy wygnani! Jak nas zobaczą, zginiemy! - powiedziała Deb. - Trzymaliśmy się pokruszonej skały - powiedziała Saron. - Nie zostawialiśmy śladów i zapachu. Jak vishnishtee się dowiedzą, że przynieśliśmy to tutaj, zginiemy. Tym razem Harfster zaprotestował: - Oko Louisa Wu przebyło tak daleką drogę, aby tak mało zobaczyć. - Jest jak jest. Harreed, zostań tu. Jeśli znajdziesz nasze ślady, zatrzymaj je. Harfster, jesteś wystarczająco silny, aby zająć miejsce Harreeda? Rozległ się głos: - Zostawcie sieć. Dziewięcioro hominidów zamarło. Tegger nie widział dziesiątego. I nie był to głos Szeptu, ani protektora Brama, ale miał taką samą świszczącą wadę wymowy. Lud z Wysokiego Miejsca bez słowa wycofywał się przez szczelinę w skale i schodził zboczem. Tegger i Warvia podążyli za nimi, prowadząc ghuli, którzy teraz byli już prawie ślepi w czarnym cieniu rzucanym przez ich kapelusze. Zostawili sieć z brązu opartą o rozpadlinę i nie odwracali się za siebie.

Rozdział 29 Collier Było ich czterech w kabinie załogi na Gorejącej Igle: Bram, Zatylny, Louis Wu i Akolita, w wielkiej czarnej trumnie, w miejscu, które kiedyś wykorzystywali do ćwiczeń. Wszyscy korzystali z tego samego prysznica i tej samej kuchennej ściany. Miejsce do spania nie stanowiło problemu. Lalkarz zażyczył sobie mat sypialnych, ale to nic. Przesunęli dyski transportowe do wodnego łóżka. Louis z tego skorzystał. Siedział ze skrzyżowanymi nogami na podskakującej powierzchni, jadł coś chrupkiego, pozbawionego wartości odżywczych. Jadł za dużo z nudów. Może też za dużo dostawał środków przeciwbólowych. Bram nie chciał, aby ćwiczył sam w zatoce lądownika. A Louis wyleczył się na tyle, że miał na to ochotę. Zaproponował, że weźmie ze sobą Brama, nauczy go jogi albo nawet jakichś technik samoobrony. Bram odmówił. Zamierzał tu być, kiedy… Flup, czego Bram się spodziewał, zastanawiał się Louis. Przez prawie dwa dni przyglądał się wrakowi sondy tankującej. Leżała rozbita na szynie kolejki magnetycznej w oknie nałożonym na sześć innych - teraz, pięć - i Bram stał przed nim i przyglądał się. Louis dostawał powoli klaustrofobii. Po obu burtach statku poświata gasnących węgli słabła, nabierając czerni zimnego bazaltu. W kosmosie, gdzie były same gwiazdy, nieskończony wszechświat rozciągał się po obu stronach. Miał gwiazdy. Jedno oko sieci leżało na torze kolejki magnetycznej, spoglądając na wszechświat przez filigranową powierzchnię. Drugi gwiezdny pejzaż, z oka, które Louis rozpylił w próżni, rozmazał się zaledwie przed kilkoma godzinami. W innym oknie, skradzione oko sieci weszło do wydrążonego tunelu, zatrzymało się na kilka godzin, najprawdopodobniej w śluzie powietrznej, potem przeszło przez kilka drzwi, minęło sterty dziwnego ekwipunku, i znowu się zatrzymało. Louis nie widział, kto lub co je niesie, ani nie słyszał już tego świszczącego głosu. Na pokładzie okna zachodziły jedno na drugie, taka perspektywa mogła doprowadzić oczy do zeza. Jedno pokazywało wykres podobny nieustannie wyginającemu się grzbietowi górskiemu, o nieznanej funkcji. Trzy inne to powtórki: Wysoki Punkt, mijany przez sondę tankującą; sonda sterowana, aż rozbiło ją fioletowe światło; zmarły Protektor, jego skafander rozdarty w próżni. Nic się nie działo tam, gdzie na torze magnetycznym leżała zrujnowana sonda. W oknie widniał Bram niczym sylwetka namalowana przez Salvadora Dali. Louis zamknął oczy i zapadł się w wodnym łóżku. Otworzył je ponownie. W jednym z okien widział, jak miga biało-niebieskie światło. Światło teraz zgasło, ale wrak sondy promieniał ciemno krwistą czerwienią. Coś małego zbliżało się torem kolejki z daleka, zmierzając prosto do okna. Posuwało się z astronomiczną prędkością: coś na kształt latających sań. Zwolniło gwałtownie. Jakaś niby ludzka postać zeskoczyła z tyłu i znikła z pola widzenia, gdy pojazd zatrzymał się o kilka cali przed oknem. Zatylny podszedł do Brama. Sonda ostygła do mrocznej czerwieni, robiła się coraz ciemniejsza, aż stała się czarna. To nie były sanie. To była płytka skrzynia. Dno miała czarne niczym z kutego żelaza. Boki były tak przezroczyste, że ledwo widzialne, ale Louis rozpoznał je po zamocowanych do wiązania gałkach. Liny przytrzymywały narzędzia na bokach skrzyni: różdżkę z rączką, może piłę linową; coś z szerokim otworem, broń albo wyrzutnię rakiet, a może broń energetyczną; łom, stertę pudeł; metalową, ażurową konstrukcję.

Okno za nią ukazywało gwiezdny pejzaż i, pojawiającą się w kadrze, prawie pustą płaską powierzchnię. Louis rzucił spojrzeniem i odwrócił wzrok. Skradzione oko sieci wyszło z tunelu i znalazło się w jakiejś otwartej windzie, w najgorszym z możliwych momencie. - Nie rozumiem wojny, ale czuję, że Louis mógłby - usłyszał Louis. - Nawet pod wpływem leków? - Zapytaj go. - Louis, nie śpisz? - Oczywiście, że nie, Bram! - To jest pojedynek pomiędzy Protektorami… - Średniowieczny japoński - powiedział niewyraźnie Louis. Pomimo tego, co powiedział, leki skłaniały go do snu. - Ukryj się i dźgaj. Wygraj w dowolny sposób. Oni nie pojedynkowali się jak Europejczycy. - Tak, rozumiesz. Widzisz, dlaczego ten drugi intruz nadal żyje? - Nie… czekaj. - Przybysz poruszał się na przykurczonych nogach, podrygując, i przyglądał się badawczo stercie złomu, jaki pozostał po sondzie. To był gruzłowaty kształt skafandra ciśnieniowego ze Świata Pierścienia, szeroki w torsie, jak ten, który miała na sobie Szept. Przybysz znalazł ślady na sondzie w miejscu, gdzie był przymocowany dysk transferowy. Poderwał głowę i znikł w sekundę. Lecz Louis dostrzegł jego twarz. - Protektor z gór wylewowych. Szept też musi to widzieć. To niewolnik, racja, Bram? Musi mieć pana, Protektora odpowiedzialnego za tory magnetyczne. Jego pan go wysłał. Nagle wyskoczyło nowe okno, ukazując czarny spód Świata Pierścienia, potem pędzące obok gwiazdy, Pierścień, gwiazdy… Sługa Protektora oczyścił tor, zwalając zdezelowaną sondę w przestrzeń kosmiczną. Teraz główne okno cofało się. Protektor gór wylewowych odskoczył. - Ten pierwszy - powiedział Louis - ten, który zginął, zostawił magnetyczne sanie na torze. Akolita rozpylił oko sieci na saniach. To właśnie oglądaliśmy. Ktoś musi usunąć sondę i sanie z toru. Zjawia się więc Protektor gór wylewowych, aby zrzucić sondę i wraca pierwszymi saniami tam, skąd przybył, na kosmodrom na półce skalnej. Problem rozwiązany. Teraz wsiada na własne sanie… i jedzie w górę toru tam, skąd przyjechał. - Rzeczywiście rozumiesz - stwierdził Bram. - Szept rozpoczęła coś, czego nie może zatrzymać. - Domyśliła się, że wysłałem sondę - powiedział Bram. - Nie chce, aby moi wrogowie to studiowali. - Ona nie może wiedzieć, ilu ich jest. - Mogła się domyślić. Zacznijmy od Teeli Brown… - Tak. Wszystko zaczyna się od Teeli. - Ból już znikł. Louis poczuł, że się unosi. Lepiej odłączyć się od medpakietu, oczyścić głowę z chemikaliów. Ruch w oknie oka sieci zatrzymał się. Potem zaczął się przesuwać w górę toru. Szept używała go, aby podążyć za drugimi saniami. - Teela nakłoniła Protektorów, aby pomogli jej zamontować silniki powiedział Bram. -Protektorowi gór wylewowych mogła zaufać, ponieważ mogła więzić jego gatunek za okup. Protektor ghul mógł uznać, że do jego gatunku należy już wszystko pod Łukiem i działać tylko tak, by to zachować. Wampir… - Zaczyna na nowo. Protektor urodzony z pustym umysłem, którego Teela będzie nauczać. Mówiłeś już. - Tak. Nazwiemy go Dracula?

- Mary Shelley. - Dlaczego instruuję otumanionego prochami reproduktora? - Teela wybrałaby na Protektora kobietę. Trzy kobiety. Bram wzruszył ramionami. - Racja. Nie znam imienia, ale racja. Mary Shelley miała rodzone dzieci, Protektorów własnego gatunku wampirów i ukryła ich przed Teelą. Kiedy Teela wróciła do Mapy Marsa, dwóch Protektorów podążyło za nią. Tylko ghul został na krawędzi. Mary Shelley musiała wiedzieć, że jej potomstwo zabije i zastąpi ghula. Poprzez nich będzie rządzić krawędzią. Protektor gór wylewowych mógł się domyślać, że Teela zamierzała skąpać krawędź w solarnym płomieniu. Starał się ochronić swój rodzaj. Ale Teela zabiła obu. - Teraz musimy zapytać, ile potomstwa miała Mary Shelley? - Produkcja, logistyka, transport, mocowanie, dostawa - powiedział lalkarz. - Troje, zdaje się - stwierdził Bram. - Produkcja będzie korzystać z urządzeń naprawczych już umieszczonych na kosmodromie. Jeżeli przybędzie statek, produkcja zamieni się w logistykę. Jeżeli chodzi o dostawę, żaden Protektor nie pozwoliłby innemu kontrolować tego, czego on sam potrzebuje. Racja? Troje. Lovecraft do budowy, Collier do transportu, King ponad nimi wszystkimi do montowania silników. Louis uśmiechnął się. Bram pamiętał, kim była Mary Shelley! - Ktoś z mojego rodzaju byłby po stokroć silniejszy, jeden jak cała grupa – powiedział lalkarz. - A z mojego - odparł Bram - zaprojektowałby własną domenę, by ją prowadzić bez niczyjej pomocy. Pod ręką byli Ludzie Gór Wylewowych. Niech budują, przenoszą, wspinają się, gdy Lovecraft, Collier i King czają się, by skoczyć. - Myślicie, że spodziewali się Szeptu? - zapylał Louis. - Szeptu, albo kogoś innego, albo mnie, albo najeźdźców z gwiazd. Myślicie, że jesteśmy zbyt głupi, aby wywnioskować istnienie planet z wszechświata, który widzimy? Anna przewidziała Protektorów w miejscu na krawędzi, z których każdy był gotów ją zabić. Gdziekolwiek była albo cokolwiek dokonała od tamtej pory, dotarła do krawędzi niezauważona przeze mnie jak i przez nich. Już zabiła Lovecrafta. - Stanowi jednak bardzo dobry cel dla Colliera. Zatylny? Możesz odczytać obraz z tyłu kamery oka sieci? - Louis? Nie rozu… szkło, rozpylił ją na szkle. - Organy zawyły z bólu. - Gotowe, ale poczekaj jedenaście minut. Po jedenastu minutach okno nagle wyjechało z powrotem na tor kolejki magnetycznej i zajrzało do koryta sań. Louis rozpoznawał jakieś ciemne kształty przypominające narzędzia. Nic wystarczająco dużego, by ukryć Protektora. Gdzie była Szept? Obraz odwrócił się znowu… Pierwsze sanie zwalniały. Drugie też zaczęły zwalniać. Louis usłyszał dudy i zobaczył, jak głowy Zatylnego podrywają się ku górze. To nie była pieśń lalkarza. To był Bram i jego muzyczna rzeźba; już ją odstawiał na bok. Podszedł o dysku transferowego i znikł. * - Widziałeś to? - zapytał Louis. - Zniknął - stwierdził Zatylny. - Gdzie? Dlaczego?

- Ty mi powiedz. Louis Wu rozumie pojedynki, tak? Przyjmiesz jedzenie? - Zatylny stanął obok niego, trzymając szklanicę. Louis wziął ją od niego i popił. - Dobre. Sprawdzian zdrowych zmysłów; granitowy blok na miejscu, a Zatylny znajdował się w kabinie załogi, nadal uwięziony, jak sam Louis. Louis powiedział: - Udał się tam, gdzie będzie mu potrzebny skafander kosmiczny. Bo teraz jest nigdzie. Zatylny, gdybyś wyłączył system dysków transferowych, gdzie by się znalazł Bram? - Nie zezwalają na to jego zabezpieczenia. - A gdybyśmy po prostu rozwalili system laserem? Niemżas, on zabrał latarkę laserową i nanonóż… - Ten system jest zagrzebany w kadłubie, Louis. - To przenieś go na Olympus Mons! A tak w ogóle, to gdzie on się wybiera? Może już tam dotarł. Przywołaj mapę. Zatylny rozbrzmiał muzyką. Nic się nie stało. - Nie mogę - powiedział lalkarz. - Bram nauczył się mojego języka programisty. Odebrał mi kontrolę nad dyskami transferowymi. - Nogi się pod nim ugięły. Głowy schowały się pod przednimi nogami. Louis spróbował unieść krawędź dysku transferowego. Nie poddawała się. Bram przejął pełną kontrolę. Niemżas, te koncerty nie były dla rozrywki. Bram ćwiczył na swoich ręcznie wykonanych instrumentach, aż nauczył się naśladować muzyczną mowę Zatylnego. Coś się działo: okno sieci zatrzęsło się i podskoczyło. Louis krzyknął: - Zatylny! Obróć obraz! Jest ustawiony w złą stronę! Lalkarz nie poruszył się. Okno obróciło się, uderzyło w bok toru i odbiło się, wirując. Cokolwiek zaatakowało sanie, wywołało ten efekt. Lalkarz otwierał się. Sanie magnetyczne mocno uderzyły w drugą ścianę. Obraz podskoczył i ześlizgnął się. Kiedy się zatrzymał, widzieli tylko srebrny wzór. Lalkarz zagwizdał i obraz odwrócił się. Teraz gwiezdne światło pokazywało im ściany roztrzaskanego kryształu. Kule pocięły sanie jak koronkę, a narzędzia w korycie zasypały szklane odpryski. Większość tych rzeczy była nie do rozpoznania. Teraz to śmieci, z jednym wyjątkiem. Widząc, jak Akolita i on pojawiają się i znikają, pomyślał Louis, Szept mogła zorientować się w działaniu dysków transferowych. Musiała oderwać dysk transferowy od sondy i rzucić go na sanie, bowiem był tam, nieuszkodzony. Trzy skafandry ciśnieniowe w tej samej chwili wskoczyły na sanie. Najpierw wystrzelono dwie serie pocisków, potem poleciało wszystko, czym dało się cisnąć, w gwałtownym poszukiwaniu Protektora ukrywającego się we wraku. Lecz Szeptu nigdzie nie było. Dwóch Protektorów podniosło dysk transferowy i trzymało go na krawędzi tak, aby trzeci mógł zbadać jego spód. Obrócili go, aby pokazać górną stronę. Wampir musiał uważać to za bardziej niebezpieczne niż użyteczne, ponieważ przygotował swoją broń i wystrzelił w niego jasny, wąski promień. Promień wystrzelił prosto z głównego dysku transportowego kabiny i zaczął wypalać sufit. Chociaż Louis nie pamiętał, aby rzucał się w poszukiwaniu jakiegoś schronienia, to on i Zatylny leżeli teraz skuleni za ścianą recyklera. Nie wyglądało na to, żeby lalkarz chciał się rozwinąć z pozycji

obronnej. Louis szturchnął go w głowę. Wampir Protektor podniósł dysk transferowy i próbował przerzucić go ponad krawędzią toru. Dysk nagle zrobił się zbyt ciężki i przygniótł go ciężar intruza. Intruz - Bram! - zaatakował, gdy tamten odskoczył. Drugi wampir - Collier? - rozpadł się, przecięty na pół sześcioma stopami drutu w polu stazy. Z jego obu połówek rozlała się mgła. Lecz tors Colliera nadal miał ręce i jedna z nich uniosła pękatą świetlną broń. Nanonóż ciął znowu Brama. Nie wiadomo skąd zjawiła się Szept, ale najważniejsze, że tu była. Dwóch Protektorów z gór wylewowych stanęło naprzeciw dwojga Protektorów wampirów. Lalkarz nadal znajdował się w stanie katatonii. Louis próbował podążać za wydarzeniami w oknie oka sieci. Nie było to łatwe. Protektorzy gór wylewowych nie zaatakowali. Szept miała na sobie jeden z ich skafandrów; będzie mogła z nimi rozmawiać. Louis słyszał, jak Bram dyszy z wysiłku, ale nic nie mówił. Nie miał w skafandrze odpowiedniego rodzaju radia. Migał do Szeptu lampką na kasku. Niemżas, Louis uświadomił sobie, że to musi być heliograficzny język ghuli! A teraz inni też zaczęli używać lampek. Trwało to i trwało, aż w końcu osiągnięto porozumienie. Protektorzy góry wylewowej podnieśli zniszczone sanie nie bez trudności. Bram oddał broń Szept i pomógł im zrzucić sanie za krawędź, w kosmos. Dysk transferowy wrzucili na nieuszkodzone sanie magnetyczne. Dwoje wampirów Protektorów wsiadło do środka, a za nimi Protektorzy gór wylewowych. Sanie zaczęły poruszać się z powrotem po torze. Kiedy ruszyły, Bram rozpylił oko sieci na torze, i kolejne, na saniach. Wtedy Bram zaśpiewał pieśń. Wszedł na dysk i znikł, przepadł. Kiedy światło w oknie sieci pokazywało jego drogę, Bram zszedł z dysku, unosząc hełm. W ustach podobnych do twardego dziobu trzymał coś na kształt pękatego fletu. Kiedy lalkarz się smuci, traci kontrolę, nie nad mową, ale nad sygnałami emocjonalnymi. Pieśń lalkarza była czysta jak dzwonki wietrzne. - Nauczyłeś się mojego języka programisty. Bram odłożył flet. - Nasz kontrakt tego nie wyklucza. - Jestem poruszony. - Czy zrozumiałeś to, co zobaczyłeś? Nie? Zabiliśmy Lovecrafta i Colliera z potomstwa Mary Shelley. Słudzy Colliera mówią nam, że są gotowi do załadunku. Spodziewamy się, że nas poprowadzą. Teraz zostaje tylko King. Kiedy King zginie, Szept będzie kontrolować krawędź, a ja centrum napraw, a wtedy możemy czegoś dokonać. Kuchnia dostarczyła szklanicę i Bram wypił do dna. Louis zauważył, że ma przy sobie broń świetlną. Prawdopodobnie zabiłaby wszystkich w kabinie, gdyby z niej wystrzelić. Bram spojrzał na niego. - Louisie Wu, co byś teraz zrobił? - Cóż, ona musi zabić Kinga. Zbyt późno na cokolwiek innego. A ja? Mój skafander utrzyma mnie przy życiu przez dwa falany, więc nie muszę wsiadać na sanie i rozpędzać ich do siedmiuset siedemdziesięciu mil na sekundę, żeby potem King strzelał do mnie. Mogę wrócić na tę stronę krawędzi, a potem wspiąć się na ścianę. - Nie uzyskałbyś efektu zaskoczenia.

- On nadal… Bram machnął na to ręką. - Skafander Anny długo nie wytrzyma. - Hm, gdybym miał coś, czego potrzebuje King, mógłbym to zabrać ze sobą na sanie. Oczywiście on musiałby wiedzieć, że ja to mam. Czego King może potrzebować? - Nieważne, Louis. Pomyślałem, że warto poszukać innego punktu odniesienia. -Bram zagwizdał na system dysków transferowych, po czym znikł. - Gdzie on się podział? Zatylny, ciągle jesteś zamknięty? - Nie może używać dysków transferowych. Mogę go znaleźć. - Zrób to. W dwóch oknach wyświetliło się więcej wzorów: oczy sieci zniszczone w bitwie. Zatylny wywołał je śpiewem, a potem umieścił jedno z nich na właściwym miejscu. Zaczęło wyświetlać inne widoki. Miasto Tkaczy, Ukryty Patriarcha: bocianie gniazdo na maszcie. Zatylny wyśpiewywał flety i perkusję. - Uruchomiłem program poszukiwawczy - powiedział. - Jeżeli najeźdźcy przybędą na znanych nam pojazdach, będziemy wiedzieć w ciągu kilku minut. - Dobrze. - Louis wskazał okno w połowie zasłonięte przez poprzednie. - Mam nadzieję, że to nagrywałeś. - Tak. Skradzione oko sieci dotarło do skalnego kosmodromu. W świetle gwiazd miniaturowe skafandry ciśnieniowe wędrowały w stronę konstrukcji zbyt wielkiej, by móc określić jej kształt. Całą wieczność trwało, zanim pokonali jej krzywiznę. Dwa złote toroidy umieszczone na wysokich portalach. Louis potrzebował chwili, aby ogarnąć wzrokiem całą resztę. Z toroidów wychodziły kable, rozprzestrzeniały się jak rosnąca roślina, coraz węższe na końcach, aż stawały się cienkim drutem, prawie niewidzialnym. - Racja. Oni w zasadzie robią nowe silniki. - Zastanawiałem się - powiedział Zatylny - czy te druciane ramy to innowacja. W moich nagraniach widać jedynie toroidy. - Ciekawe spostrzeżenie, ale może Budowniczowie Miast po prostu wzięli te toroidy. Ta druciana rama mogła być nieporęczna, gdybyś chciał wylądować statkiem. Zmieniające się okno pokazało rufowe bocianie gniazdo na Ukrytym Patriarsze; potem kuchnię i dwóch dorosłych Budowniczych z trojgiem dzieci. Louis zastanawiał się, gdzie ukrywały się starsze dzieci, że ich nie spotkał? Ale oni wszyscy wychodzili przez drzwi. A teraz wracali, trajkocząc, otaczając Brama. Bram zdjął skafander. Położył się na ławce. Harkabeeparolyn i Kawaresksenjajok rozpoczęli masaż. Kości i spuchnięte stawy; nigdzie ani grama tłuszczu. - Niemżas, wygląda jak szkielet - stwierdził Louis. Wydawało się, że Bram śpi. - Skoro Bram uważa, że jest na to czas, prawdopodobnie ma rację. Zatylny wyciągnijmy Akolitę z tej skrzyni i ja się tam położę. Lalkarz gwizdem przywołał okno. - Louis, urządzenia nanotechniczne ciągle naprawiają uszkodzenia w jego kanale kręgowym. Można go uwolnić dopiero za kilka godzin. - Niemżas! - Zostawić go?

- Tak! - Louis skulił się na wodnym łóżku. - Idę spać.

Rozdział 30 King Louis wyprostował się powoli. Ból jest największym nauczycielem. A jednak mógł się poruszać łatwiej, niż przez ostatnie cztery dni. Medpakiet podawał mu suplementy diety, ale Louis odstawił kroplówkę ze środkiem przeciwbólowym. Podszedł do przedniej ściany. To tutaj, w jadalni Ukrytego Patriarchy Bram rozmawiał z Budowniczymi Miast. Okna sieci w ścianach były aktywne. Jedno pokazywało całą szerokość skalnego kosmodromu. Prawie ukończony silnik na krawędzi znikł; przeniesiono go gdzie indziej. Podjechały wielkie latające sanie z ażurowymi wieżami i obcymi postaciami w narożnikach. Wieża o spiralnej konstrukcji… Zginała się niczym srebrna macka, a jej koniec rozdwajał się w nieskończoność. Otoczył przewrócony kadłub statku Budowniczych i uniósł go bez wysiłku. Za krawędzią półki widoczna była linia pionowych pierścieni: tor dla nadlatujących statków. Drugie pokazywało rozmazany tor magnetyczny ze słabo prześwitującymi gwiazdami. Szept musiała wprawić w ruch swoje sanie, domyślił się Louis. Nabrała też znacznej prędkości, kiedy on spał. To musiała być Szept, kto inny rozpyliłby oko sieci? Trzecie prezentowało ospale przesuwający się gwiezdny pejzaż widziany przez ażurową konstrukcję magnetycznego toru i miniaturowy, migający na zielono kursor. - Znalazłem sprawny statek kosmiczny - odezwał się lalkarz. - Pokaż. Lalkarz zaśpiewał i obraz powiększył się, najeżdżając na zamazany widok czegoś podobnego bardziej do złomu niż pojazdu. Małe, skrzydlate rakiety przemierzały jego długość niczym mszyce na gałązce. Przy bliższym końcu znajdował się wielki stożek napędu i/lub działa plazmowego. - Kolejny statek ARM - powiedział Louis. - Niezła zdobycz. Bram wyszedł z jadalni. Lalkarz zauważył ruch za torem kolejki magnetycznej. Zanucił. Okno obróciło się i pokazało drugą stronę oka sieci Szeptu. To nie były sanie, których używała Szept. Była to szeroka, ciemna płaszczyzna. Nad nią unosiły się zwoje kabla o zmiennej grubości i różnych krzywiznach, rozchodziły się jak żyły, sięgały dookoła, w górę i znikały. Ze środka wyrastał smukły słup. Szept trzymała się uchwytu w najwęższej z tych pętli. Unosiła się na pierwszym planie, z jedną ręką na kablu grubym jak jej pięść. To było niczym fantazja, jak okładka jakiejś starożytnej książki, jedyny element, który Louis potrafił rozpoznać, był przyspawany tuż za Szeptem: dysk transferowy z sondy tankującej. Louis zauważył, że przestał kojarzyć. Potrzebował śniadania. Mięśnie pleców, lędźwie, prawe ścięgno podkolanowe i jakieś poprzeczne mięśnie pod żebrami zaprotestowały, kiedy podszedł do ściany kuchennej. Unosząc kzina, nawet nie całkiem dorosłego… - Pamiętaj, jestem profesjonalistą - mruknął. - Nie próbuj tej sztuczki w ziemskiej grawitacji. Wybrał omlet, papaję, grejpfrut, chleb. - Louis? - Nic, nic. Czy Akolita jest już zdrowy? Zatylny obejrzał się. - Chyba tak… - odpowiedział. - Czekaj. - Louis wklepał polecenie. - Spacyfikujmy go wyżerką. *

Akolita usiadł i wbił wzrok w rząd wołowych żeberek. Wziął je, a za nimi odkrył Zatylnego. - Twoja hojność jako gospodarza musi być legendarna - powiedział i zaczął odrywać mięso od kości. - Twój ojciec przyszedł do nas jako ambasador. Dobrze cię nauczył. Akolita strzygł uszami i jadł dalej. Lalkarz wybrał kod jakiejś trawiastej potrawy, ale jedzenie zajmowało tylko jedne jego usta. Opisał Akolicie zabójstwa na torze kolejki magnetycznej, wyśpiewując wyświetlane obrazy, a Louis czasem dokładał komentarz. Lalkarz nie chwytał strategii. Akolita nie usłyszał tylko tego, że Bram zaczął traktować swoich kontraktowych obcych jak niewolników. Akolita wrzucił wielką, białą imitację kości do recyklera. - Louis, jesteś zdrowy? - Nie jestem gotowy znowu ścigać się z tobą, jeszcze nie. - Dobrze ci poszło. Ile to cię kosztuje… Mam cię wsadzić do kabiny? - Nie, nie, to wszystko wchodzi do głowy! Patrz… - Louis pomachał przez okno oka do Szeptu, która unosiła się w bezruchu nad nieskończonym polem nadprzewodnika. Miał czas, aby przetrawić co nieco ten szalony obraz i odezwał się do towarzyszy. - Szept spada swobodnie. To znaczy, że patrzymy na pojazd poruszający się z prędkością siedmiuset siedemdziesięciu mil na sekundę, w kierunku przeciwobrotowym. To jest pojazd, nawet jeżeli rozciąga się na całą szerokość toru kolejki. Dwieście stóp szerokości, o długości może jeszcze większej. - Te pętle z kabli… Akolito, byłeś w medpakiecie, kiedy Bram tam poleciał. Patrzysz na najbardziej odsłonięte elementy silnika strumieniowego na ścianie. Drużyna Lovecrafta już przygotowała jeden. Szept trzyma go jako zakładnika. Szept patrzyła do tylu, obserwując oko sieci. Bram musiał jej powiedzieć, co to takiego. * Zjawił się Bram. Miał na sobie skafander Louisa z odsuniętym do tyłu hełmem. Popatrzył na swoich sprzymierzeńców, a potem skierował się do kuchni. - Louis, Akolita, Zatylny. Jakie wieści? - Jak widzisz - odpowiedział Zatylny. - Statek transportowy ARM orbituje sto milionów mil od spodu Pierścienia. Jak sobie z nim poradzisz? - Jeszcze nie teraz - Bram odwrócił się z powrotem do okien. Teraz Szept niczym przerażona małpka wczepiła się w pętle nadprzewodnika. - Zaczęła zwalniać. Akolito, rozumiesz? Mamy nadzieję, że King uzna silnik strumieniowy z krawędzi i duże sanie za zbyt wartościowe, by je zniszczyć. - Szept spodziewa się mnie - powiedział Bram. - Czego potrzebujecie ode mnie, zanim pójdę? - Daj mi dostęp do dysków transferowych! - zabeczał lalkarz. - Jeszcze nie teraz, Zatylny. - Jaki rodzaj opozycji… - zapytał Louis. - King ma długą linię dostaw. Służy mu kilku Protektorów z gór wylewowych. Będzie ich często zmieniał, chyba że woli patrzeć, jak umierają. Muszą wyczuć swój gatunek, żeby wiedzieli, kogo mają bronić, albo będą bronić wszystkich pod Łukiem. King rezerwuje to dla siebie. - W takim razie niewielu. - Albo żadnego. Kingowi mogą służyć jego pomocnicy. Silników ze ściany krawędzi nie można przenieść ręcznie. W każdym razie, nie boję się Protektorów z Wysokiego Punktu. Jeżeli zobaczą wyraźne zwycięstwo, skończą z przegranym. Zwycięzca trzyma okup za ich lud. - Daj nam wskazówkę - powiedział Louis. - Jeżeli ty i Szept zostaniecie zabici, co my poczniemy? - Wasz kontrakt to ochrona wszystkich pod Łukiem. - Bram zsunął i zatrzasnął przyłbicę. Znikł, wirtualna cząsteczka w ruchu, a ściany po obu burtach rozjaśniły się pomarańczowo od żaru wymiany.

* Z kuchennej studzienki wyskoczyły buteleczki. Zatylny wprowadził je pojedynczo do podręcznego medpakietu. - Antybiotyki - wyjaśnił. - Środki przeciwbólowe. Szeptu nie było widać na barce. Nie rzucała się w oczy aż do teraz. Pokazała się przed teleskopem Kinga, z jego skarbem w tle. W co teraz grała? Czy była wysoko, na stożku kabla nadprzewodnika? Jak dobrze wspinały się wampiry? Pod barką kolejki magnetycznej? Widok z przodu nie zmienił się. Tor ciągnął się bez końca. Barka i jej nieporęczny towar mogła zwalniać, ale nawet przy dużym przyspieszeniu to musiało trochę potrwać. Louis zastanawiał się, czy Szept zamierzała staranować terminal. King mógł się zastanawiać nad tym samym. Nie. W dziesięć godzin, z prędkością siedmiuset siedemdziesięciu mil na sekundę, pokonała około dwadzieścia cztery miliony mil, a gdzie w końcu był jej cel? Nie mogła dać Kingowi tyle czasu, aby do niej strzelił. A jeżeli o to chodzi, to gdzie był King? Wampir Protektor mógł być wszędzie, jeżeli wyszkolił Protektorów z Wysokiego Punktu, by dla niego wspięli się na silniki krawędziowe. Co to było? Magnetyczne sanie, mniejsza wersja, prawie ginęły na szerokim torze. Zbliżały się prosto do okna. Teraz zwalniały… dostosowując prędkość do barki… nawiązały kontakt, i zanim Louis zdążył pomyśleć, przed okiem sieci pojawiło się pięć identycznych skafandrów ciśnieniowych. Zatylny zaświstał i zadźwięczał, obraz odwrócił się i… znikł. Już zniknęli w plątaninie zwojów. Pięć identycznych skafandrów oznaczało pięciu Protektorów z gór. Będą strzegli silnika strumieniowego, chronili go przed przypadkowymi skutkami walki, służąc obu stronom. A dla Kinga będą także odwracać uwagę. Ktoś, kto kiedykolwiek oglądał magiczną sztuczkę, mógł domyślać się, że jednym z tych pięciu był sam King, gdyż jego skafander był wypchany dodatkową bronią i zbroją. Gdzie byli? Akcja daleko za burtą. Louis nie mógł się w tym połapać. To bardzo frustrujące, pomyślał. Spojrzał na kzina: czy Akolita się ruszy? Jednak on przyglądał się z cierpliwością kota czającego się przed mysią dziurą. Ślady ruchu, dalekie błyski światła… i dwie pary sań magnetycznych manewrujących wśród zwojów! Sporadyczne błyski podążały za nimi. Schodziły poniżej pola widzenia, potem wznosiły się. Jedne uderzyły o zwój, odbiły się rykoszetem, wpadły na kolejny zwój, odbiły i przepadły za krawędzią toru. Drugie… - Sprytne - wyszeptał Louis i spojrzał na koryto barki. Lecz nic nie było widać. - Louis? - zagadnął Zatylny. - Szept wysłała za barką małe sanie, skryte za burtą, gdzie King ich nie widział. Widziałem tylko dwoje, ale mogło być ich więcej, wszystkie podążały w tym samym kierunku. Teraz je porzuciła, uwolniła się i wysłała znowu, aby King do nich strzelał. Nawet, jeżeli King zdążył się w tym zorientować, Szept może być już gdziekolwiek i zna jego położenie. Ale mogę się też całkowicie mylić. - Barka zaraz się zatrzyma. Wtedy pole pojedynku zwiększy się, racja, Louis? - O, bogowie, masz rację. Jeżeli… Zjawił się Bram. Światło cięło tam, gdzie był przed chwilą, ale Bram znajdował się pośród pętli nadprzewodnika i ostrzeliwał się laserem. Światło rozbłysło pośród pętli, burza promieni energetycznych. Bram wstał, jedną ręką trzymając się za bok. Pierwszy promień nie chybił. Był piekielnie intensywny, przebił się przez osłonę przeciwlaserową

na skafandrze. Teraz dwie drobne ludzkie sylwetki strzelały zza zwojów kabli, przeskakiwały, i znowu strzelały dobierając się do silnika strumieniowego. - Ja tylko… - powiedział Louis i zamilkł. - Światło lasera nie zaszkodzi nadprzewodnikowi. Cała trójka używa laserów. Gdyby King wiedział… Bram zginie, jeżeli nie dotrze zaraz do bezpiecznego miejsca. Schował się za grubą pętlą silnika strumieniowego i obserwował, po prostu patrzył. Louis myślał, że Bram również nie miał zielonego pojęcia, który ze skafandrów kryje Szept, a który Kinga. Zrobił, co mógł. Jeden z wałczących zapłonął niczym słońce i rozpłynął się. Drugi wybuchnął jeszcze jaśniejszym płomieniem i zniknął szybciej. Cztery kształty skakały jak pchły, brały Brama w kleszcze. Louis roześmiał się. Bram rzucił się biegiem do dysku transferowego. Rozbłysnął niczym słońce i zniknął, zaraz pojawił się u nich, spadł z dysku, zrzucając hełm, wciągając powietrze wielkimi haustami. Jego skafander płonął w kilku miejscach mętną czerwienią. Zerwał go, nie zdejmując rękawic, dopóki nie odrzucił reszty, cisnął skafander pod prysznic i odkręcił wodę. Louis ciągle się śmiał. Akolita z pozoru uśmiechał się szeroko, ale u kzinów trudno było rozpoznać oznaki wesołości. - Jeden z was mi powie, co się stało - powiedział. - Szept nie żyje i zostałem sam - powiedział Bram. - Co więcej? Protektorzy, słudzy Kinga, mieli strzec silnika i barki, kiedy walczyliśmy. Ale w trójkę stoczyliśmy bitwę na polu nadprzewodnika, pod jego zwojami. Wszyscy wybraliśmy broń energetyczną. Tak, Akolito? Łuk żyje dzięki silnikom odrzutowym na krawędzi! Jesteśmy Protektorami! - W porządku - odparł Akolita. - Czterej słudzy Protektorzy zobaczyli, że nikt z nas nie może uszkodzić transportu ani silnika strumieniowego. Szept i ja myśleliśmy, że zabiją przegranych. Lecz zobaczyli dwóch umierających i jednego nieprzytomnego i zaatakowali, aby uwolnić się od nas całkowicie! Pewnie wydałem się im łatwym łupem - mówił Bram. - Bezrozumni. Skoro widzieli, że przybyłem dyskiem transferowym, dlaczego nie pomyśleli, że mogę uciec tą samą drogą? Bram spojrzał w okna sieci jaśniejące w kabinie Zatylnego. Czterech Protektorów w skafandrach ciśnieniowych z Wysokiego Punktu zebrało się wokół dysku transferowego. Ich lampki na hełmach migały znakami heliografu, jeden spojrzał w okno. Potem cała czwórka znikła z pola widzenia. W oknie pojawił się prążkowany wzór. - To ich nie uratuje - powiedział Bram i odwrócił się. - Zatylny, dlaczego zrobiono połączenie między Miastem Tkaczy a pokojem obrony przeciwmeteorytowej? - Zapytaj Louisa Wu - odparł lalkarz. - Louis? Lalkarzowi Piersona nie zarzuca się tchórzostwa. Louis rzucił krótkie spojrzenie Zatylnemu. - Bram, to klauzula moralności. Uznałem, że nie nadajesz się do rządzenia Światem Pierścienia. Dłoń Brama na lewym ramieniu Louisa była niczym imadło. Louis widział, jak kzin spręża się do ataku, rozważając, czy ma się wtrącić. - Jak niczym nie usprawiedliwiona arogancja u reproduktora…. To Teela, prawda? - Co? - Zmusiła cię, abyś ją zabił. Zmusiła cię, abyś zabił setki milionów Ludzi Gór Wylewowych, by z powrotem wepchnąć Łuk na swoje miejsce. Oczywiście musiała umrzeć, by ratować zakładników, których mi powierzyła. Oczywiście Łuk uderzyłby w słońce bez plazmy zasilającej krawędziowe silniki

strumieniowe. Ale dlaczego narzuciła te zadania tobie? - Właśnie. Dlaczego? Bram postawił Louisa na nogi, ale jego chwyt nie osłabł. - Przeczytałem twoje akta na komputerze statku. Stwarzasz problemy, a potem je porzucasz… Louis był przygotowany na śmierć, ale sytuacja stawała się najzwyczajniej szalona. - Jakie problemy, Bram? - Znalazłeś niebezpieczne gatunki obcych w przestrzeni międzygwiezdnej. Otwierałeś negocjacje, pokazałeś im drogę do swojego świata, potem zostawiałeś profesjonalnych ambasadorów, aby starali się z nimi uporać. Teelę Brown przeniosłeś do Świata Pierścienia, a potem zostawiłeś pod opieką kogoś innego… - Niemżas, Bram, ona sama dokonała wyboru! - Sprowadziłeś na Ziemię Halrloprillalar, a potem pozwoliłeś, aby zabrało ją ARM. Zmarła. Louis milczał. - Poza Teelą, nadal ignorowałeś swoją odpowiedzialność przez dwadzieścia trzy falany. Jedynie strach przed śmiercią sprowadził cię tutaj. Ale ty zrozumiałeś jej przesłanie, prawda, Louis? - To kompletnie… - Musisz ocenić bezpieczeństwo Świata Pierścienia. Louis, ona zaufała twojej mądrości, nie swojej własnej. W połowie miała rację. Z bezpiecznego miejsca za kuchenną ścianą odezwał się Zatylny: - Teela nie była mądra. Protektorzy nie są mądrzy. Ich motywy nie pochodzą z przodomózgowia, Louis. Ona mogła być po prostu wystarczająco mądra. - Zatylny, to śmieszne - zareagował Louis. - Bram, jestem z natury arogancki. Ty jesteś przemądrzały. Bystrzy ludzie często tak się zachowują. - Co mam zrobić z Protektorami, którzy zabili moją partnerkę? - Zapytamy Lud z Wysokiego Punktu, czy będziemy mogli porozmawiać z Protektorem. Powiemy im, że są odpowiedzialni za krawędź. Bram, Protektorzy gór wylewowych są zainteresowani ochroną Pierścienia przed każdym niebezpieczeństwem. Cokolwiek się stanie, najpierw zniszczeniu ulegnie ściana krawędzi, a kto będzie o tym wiedział lepiej niż oni? Bram zamrugał oczyma. - Tak - odpowiedział. - Dalej. Rządziłem centrum napraw przez ponad siedem tysięcy falanów. Jeśli mnie osądzasz… - Wiem, czego dokonałeś. Daty, Bram, daty. Nawet nie starałeś się ich ukryć! - Mówisz do zbyt wielu gatunków. Podróżowałeś zbyt daleko. Jak mógłbym kłamać? Mogłeś się o tym przekonać. - Jestem zaskoczony - powiedział Akolita. Louis prawie zapomniał o kzinie. - On i Szept - powiedział - szukali tajemniczego pana Protektorów przez… jak długo, Bram? Setki falanów? Ale to nie wystarczyło, nawet za pomocą teleskopu w centrum napraw. Świat Pierścienia jest zbyt duży. Ale jeśli wiesz, gdzie ma być ten Protektor, możesz tam znaleźć się pierwszy. Katastrofa zawsze zwabia Protektorów. Tak jak ciebie. Będziesz musiał zrobić coś ze statkiem ARM, prawda, Bram? - Tak. - Szept i Bram odkryli wielką masę spadającą w stronę Pierścienia. To im wystarczyło. Kronos musiałby coś z tym zrobić. Przybyłby do centrum napraw. Szept i Bram byliby gotowi. Racja, Bram? Cisza. - Może Kronos wiedział, jak zatrzymać uderzenie. Bram i Szept poczekaliby prawda? Żeby

sprawdzić, czy on dałby radę. Lecz Bram wiedział, że coś jest nie w porządku… - Louis, uważamy, że to był jego nawyk. W pierwszym ruchu ustawił obronę. My… my nie mogliśmy. Nie. Bram zatopił palce w ramieniu Louisa, aż popłynęła krew. - Ty go zabiłeś, zanim mógł skończyć, co zaczął - powiedział Louis. - Ruszyliśmy w ostatniej chwili! Śledziliśmy się nawzajem. On i my sporządziliśmy mapy tych wielkich przestrzeni i ustawiliśmy pułapki. - Bram przemawiał teraz do Akolity, opowiadał o pojedynku temu, który uwielbiał takie opowieści. - Anna została inwalidą na całe życie. Jeszcze nie wiem, jak roztrzaskał mi nogę i biodro w ciemnościach. Zabiliśmy go. - A potem? - ponaglał Louis. - On też nie znał przyszłości, Louis. Szukaliśmy jego narzędzi, niczego nie przywiózł. - Cokolwiek przywiózł, nigdy z tego nie skorzystał. Ty i Szept wcale nie mieliście o tym pojęcia. - Akolito… - odezwał się Bram. - Pozwoliłeś, aby Pięść Boga uderzyła w Pierścień! - Akolito! Wróg czeka na mnie w pokoju obrony przecimeteorytowej. Oto twoje zadanie. Idź i zabij mojego wroga. - Tak - odpowiedział Akolita. Bram zagwizdał na swoim ekscentrycznym flecie. Kzin zrobił krok naprzód i znikł. Louis próbował podążyć za nim, ale Bram głębiej zatopił palce w jego barku. - Ty krwiopijco. - Wiesz, gdzie muszę teraz być, ale postanowiłem odpocząć. Chodź. - Bram i Louis weszli na dysk transferowy i znikli.

Rozdział 31 Tron Świata Pierścienia Przenieśli się systemem transferowym w mrok pomieszczeń obrony przeciwmeteorytowej, a Louis leciał dalej, wyrzucony. Starał się wylądować i przetoczyć. Zauważył, jak Bram znika pośród szalonej eksplozji dźwięków fleta-oboju. Na Louisa skoczyło coś monstrualnego i ciemnego, a coś o wiele szybszego mknęło do nich obu. Louis wylądował na prawym ramieniu, gdzie wcześniej wampir Protektor zatopił swoje brudne pazury. Krzyknął z bólu i toczył się dalej, a pierwszy atakujący wylądował tuż za nim. Drugi obronił się przed automatycznym kopnięciem nogi pokrytej pomarańczowym futrem i już był na dysku transferowym. Zagrał kawałek muzyki na flecie-oboju i znikł. Pierwszy atakujący zgarnął go i przetoczyli się kolejne dziesięć stóp w ciemność. - Louis? Ramię Louisa zdrętwiało z bólu. Wciągał powietrze głęboko. Nos wypełniała mu ostra woń kzina. - Akolito? - powiedział. - Zamierzam zabić Brama - wyznał kzin. - Może już nie żyje. - Woń kzina i coś jeszcze. Ale co? - Czy ten drugi próbował cię zabić? Miałeś zginąć, aby odwrócić jego uwagę. Tak samo ja, zdaje się. - Nie wyczułem go, dopóki nie skoczył. Pewnie uznał, że jestem nieszkodliwy. -Jesteś tym oburzony? - Louis, gdzie jest Bram? - Gdziekolwiek. Bram kontroluje dyski transferowe. Musi ich być ze dwadzieścia, rozrzuconych po całym centrum napraw. - Tak, przywołuje je gwizdem, ale ten drugi przedostał się, zanim Bram zdołał zmienić kod dostępu, nie sądzisz? - Myślę, że Bram przeniósł się, a potem zmienił dostęp, na Olympus Mons albo krawędź, albo Piekło - powiedział Louis. - Potem ten drugi skopiował polecenie Brama i na powrót je zmienił. - To ominie nas świetna walka. Co takiego wyczuwał? Kwiaty, coś kwiatowego przyciągało uwagę Louisa i sprawiało, że z trudem mu się myślało. Woń kzina była o wiele mocniejsza… a jego futro miało twarde guzy. Czekaj, zaraz, to był nóż, a to długa, metalowa tyczka, o końcach zaostrzonych jak dłuto. - Prawdopodobnie nie możesz zabić Brama - powiedział Louis. - Jeżeli o to chodzi, czy to nie on ciebie uczył? - Louis, nie powinienem zabijać swojego nauczyciela? - Zapamiętam to sobie. - Louis usiadł. - Nie, nie ciebie, Louis! Przyszedłem do ciebie po mądrość, ale Bram uczynił mnie swoim sługą. Uczyłem się od Brama, najpierw słuchając, aż byłem gotów uczyć się poprzez wyzwolenie. Widzisz, zdobyłem to. Broń Kronosa. - To jak najbardziej stosowne - odparł Louis - ale Bram… Bram spadł z sufitu. Do podłogi było trzydzieści stóp. Wylądował twardo, przetoczył się i wydobył ostrze długości dwóch stóp. Próbował balansować nim, gdy rzuciła się na niego inna postać. Ten drugi wyrzucił ręce przed siebie. Bram odskoczył, a ostre przedmioty zagrzechotały o podłogę. Ostrze obróciło się. Przeciwnik Brama spadł jak kamień, przetoczył się i zerwał na nogi. Zdawało się, że

cały składa się z gruzłów, większy od Brama, z jedną ręką przyciśniętą do piersi, gdy w drugiej trzymał ostry, metalowy przedmiot. Louis ciągle starał się nadążyć z oceną wydarzeń. Bram musiał obrócić drugi dysk transferowy spodem do góry i przymocował go do sufitu. Kopiował w tym Marsjan? Teraz wampir Protektor prawie dosięgnął pierwszego dysku transferowego. Większy napastnik był za nim, oddalony o długi sus, gdy Akolita rzucił się z ukrycia i dźgnął Brama w żebra żelazną tyczką. Bram nie odwrócił się. Wyhamował na chwilę. Tyczka minęła jego pępek i Bram chwycił koniec. Pociągnął, przekręcił, tyczka wygięła się, a drugi koniec uderzył Akolitę w czoło. Manewr wstrzymał Brama wystarczająco, by ten drugi już na nim siedział. Ciął nadgarstek Brama, stopę, która zbliżyła się do jego twarzy, łokieć, drugie ramię. Bram runął bezwładnie z kośćmi lub ścięgnami poprzecinanymi we wszystkich czterech kończynach. Jego napastnik zatrzymał się. Przemówił językiem handlowym, w wersji, jakiej się używa w okolicach Miasta Tkaczy, zniekształconym chropawym defektem Protektora, a tłumacz Louisa spóźniał się tylko chwilę. - Włochaci Ludzie, musicie się teraz wycofać. Będziecie zadowoleni, ale to dobra pora, by porozmawiać. Akolita siadał, oszołomiony po otrzymanym ciosie. - Louis? - zapytał. Jeżeli drugi Protektor nadal obawiał się Brama, to Louis też. Nie widział sposobu, by zaciągnąć Akolitę do kryjówki. Jego ukrycie też nie było dobre, ale został tam, gdzie leżał. Zawołał: - Zostań tam, Akolito. Sprowadziłem go tutaj. - Tak - powiedział przeciwnik Brama. Jego głos odbijał się od ścian, maskując źródło, z którego pochodził. - Louisie Wu, dlaczego to zrobiłeś? Bram siedział w powiększającej się kałuży krwi. Mógł próbować założyć opaski uciskowe, ale tego nie zrobił. Porzucił broń. Louis zrozumiał, że cokolwiek by zrobiło się dla Brama, ten i tak wkrótce umrze. Protektorzy tak postępują, kiedy tracą sens życia. Louis zawołał w ciemność: - Ty jesteś Grajek? - A ty Louis Wu, który zagotował ocean, ale dlaczego nakłoniłeś do tego Grajka? - Mój czas się kończy - wtrącił Bram. - Mogę pożyczyć twój? Chodź, przysięgam, że jesteś bezpieczny. Louis, Grajek zadał moje pytanie. Dlaczego otworzyłeś dysk transferowy dla ghula, którego nigdy wcześniej nie widziałeś? - Wybacz mi - odparł Louis Wu. Trudno mu było się skoncentrować. Ten kwiatowy zapach! Został na swoim miejscu, pocierając obolałe ramię. - Bram - powiedział. - Wiesz, dlaczego uznałem, że ty i Anna nie nadajecie się do przejęcia centrum napraw. Nie słyszałem, abyś temu zaprzeczał. Mogliśmy kłócić się przed Grajkiem i pozwolić mu wydać osąd. Bram? Cisza. - Grajku, zbadałeś szkielet? - Tak. - Nazywałem go Kronosem. To był twój przodek. Chyba nawet Bram widział implikację. Kronos miał osiemdziesiąt tysięcy falanów na wyhodowanie swojej genetycznej linii w taki sposób, jaki sobie zażyczył. Ukształtował wasze imperium systemem komunikacji, który obejmował cały Łuk… - Pierścień. To jest pierścień - poprawił Grajek. - Kronos rozszerzył swój program hodowlany na teren zbyt wielki, by dał się opisać. Lud Nocy musi liczyć dziesiątki miliardów osobników. Jesteście jednym gatunkiem, a wampiry nie. Ukształtował was

na idealnych Protektorów. - Widzę możliwości poprawek - stwierdził Grajek. - Więc? Bram jest wampirem Protektorem. Mamy nagrania Brama w lepszym stanie i zobaczysz je. Jesteś jego wyraźnym przełożonym. Większy mózg. Bardziej wszechstronny. Mniej odruchów, więcej wyborów. Bram? - Pokonał mnie - przyznał Bram. - Większy mózg? Jako reproduktor był inteligentny, rzeczywiście, teraz jest większy. Louis, on jednak nic nie wie. Zagrażają nam najeźdźcy. Masz obowiązek go wyszkolić! - Wiem, Bram… - Pogwałcenie umowy, czy nie, musisz go nauczyć. Grajku, zaufaj jego zamiarom, kwestionuj jego osąd. Ucz się od Mieszkańca Sieci, ale nie ufaj mu, dopóki nie da ci kontraktu. - Moja kolej? - zapytał Louis. - Mów. - Grajku, Protektorzy sieją spore zniszczenie, kiedy walczą. Bram i jego towarzyszka odkryli problem, a Protektorzy obecnie odpowiedzialni za krawędź to miejscowe gatunki gór wylewowych. Potrzebujemy ich tutaj. Pokażę ci, jak dotrzemy… - Ten zapach. - …dotrzemy na statek. - To było drzewo życia. - Zabierz mnie stąd, Grajku. Nie mogę tu zostać! - Louisie Wu, jesteś zbyt młody, żeby reagować na woń korzeni. Poza tym, tutaj jest ona słaba. - Jestem za stary! Korzeń by mnie zabił! - Louis przetoczył się na kolana. Nie mógł używać prawego ramienia… - Ostatnim razem, jak to powąchałem, ledwo uszedłem. - Z pomocą Akolity stanął na nogi i rzucił się do dysku transferowego. Raz już zwalczył nałóg. Zapach drzewa życia wyłączył na chwilę jego umysł, ale to też opanował. Jedenaście lat temu było to o wiele silniejsze. Jedynie zreformowany nałogowiec mógł z tego wyjść. Dłoń niczym garść orzechów pochwyciła jego nadgarstek. - Louisie Wu, słyszałem go, jak używał trzech akordów, a ja za każdym razem szedłem za nim. Jeden prowadzi do pułapki i niszy z bronią, drugi do upadku z sufitu, a ostatni przenosi nas tam, gdzie walczyliście. Są tam całe pola drzewa życia, ze sztucznym słońcem… Louis zaczął się śmiać. Woń drzewa życia miał w mózgu, a wyjście prowadziło tam, gdzie walczył z Teelą Brown! Grajek obserwował go. - Jesteś za stary, ale coś z tobą zrobiono - powiedział. Bram próbował się zaśmiać. Zabrzmiało to okropnie. - Widziałem nagrania. Nanotechnologia. Eksperyment skradziony z Ziemi, skradziony ponownie, zakupiony przez General Products od złodzieja na Fafnir. To medpakiet lalkarza, Louis! - Jego głos nie był do tego dostosowany, a płuca go zawodziły, ale zaśmiał się. -Osiemdziesiąt falanów, Louis. Dziewięćdziesiąt. Nie więcej. Pamiętaj o mnie! Obaj, Grajek i Akolita, patrzyli na Louisa Wu. Woń miał w nozdrzach, ale nie pociągała go już. Panował nad umysłem. Ale to oznaczało… - Byłem bardzo słaby - powiedział im. - Medpakiet musiał mnie wyleczyć bardzo gruntownie. Zmienił we mnie wszystko. Każdą komórkę. - Bram miał rację. Dwadzieścia lat, dwadzieścia pięć szczytów. - Mogłeś zostać protektorem - powiedział Grajek. - To tylko kwestia wyboru. Bram umarł. Może Protektor nakłonił jego serce, by stanęło. Jego ostatnie słowa były podejrzanie trafne.

- To opcja - powtórzył Louis. Opuszczały go siły. - Jesteś chory - powiedział Grajek, Kzin pomógł mu się położyć. Grajek badał go gruzłowatymi dłońmi. Przenośny medpakiet nie leczył niczego w cudowny sposób. Ścięgno pod kolanem. Ramię poważnie opuchnięte wokół pięciu głębokich dziur. Ramię Grajka wyglądało jeszcze gorzej, nabrzmiałe i unieruchomione na temblaku, ale Protektor to ignorował. - Nie znam waszego gatunku. Nie wiem, czy możesz chodzić, czy nie, ale masz gorączkę. Louis, jak cię leczyć? - Zabierz mnie z powrotem na statek. Do kabiny medycznej. Ona naprawi wszystko. Grajek odszedł, zabierając z sobą kzina. Szybko wrócili. Unieśli Louisa i znowu go położyli. Wzniósł się w powietrze, leżąc płasko. - To cię przeniesie. Wskaż magiczne drzwi. Ghul Protektor wynalazł nosze? Nie, to raczej talerz towarowy i lina do ciągnięcia. - Nie umiem śpiewać w języku Zatylnego. - Jesteśmy uwięzieni? - Niezupełnie. Położyli go. - Louis - powiedział Grajek - co mam zrobić, żeby odnaleźć mojego syna? - Och… niemżas. W tym wszystkim zupełnie zapomniałem o Fujarfie. Może kręci się przy Tkaczach? Czy ma krewnych na tym obszarze? - Byli z nami Ludzie Nocy, kiedy się tam przeniosłem. Mogą zwrócić go jego matce. Boję się, że mógł za mną podążać. - Nie, czekaj, czułbyś go. Wiesz, że twoja własna linia genetyczna jest częścią twojego umysłu. Grajku, on mnie pozna. Lepiej poślij mnie. Nie jedź sam. - Przestraszyłbym go. Louis, mam grać przypadkowe akordy? - Ale jak je przetestować? Bram zastawił różne pułapki. Grajku, niepotrzebne są nam dyski transferowe. Już kiedyś poprowadziłem nas z powrotem do Igły, pieszo, bez pomocy lalkarza. Wykopałem tunel. Nadal tam jest. - Ile nam to zajmie? - Kilka dni. Będziecie musieli mnie ciągnąć. Będziemy potrzebowali wody i jedzenia. - Woda jest na farmie drzewa życia - powiedział Grajek. - Jedzenie… - On i Akolita przesunęli się w stronę ciała Brama i zatrzymali się. -Uczono mnie, że nikt nie powinien patrzeć, jak jem - dodał Grajek. - On jeszcze nie jest padliną - odparł Akolita. - Przyjacielu mojego nauczyciela, tylko nieliczni omawiają kuchnię z Ludźmi Nocy, ale widzę, że jesteś zainteresowany. Możemy jeść świeżo zmarłych. Często nawet wolimy takich, ale niektórzy z początku są zbyt twardzi, a to był Protektor. Mógłbym położyć go na drugim dysku i pociągnąć go na dłuższej linie… - Jestem głodny, Grajku. Nie obrażę was, jedząc w waszej obecności? - Bierz, co chcesz. Louis odwrócił się plecami do tego, co się działo, ale nie mógł opanować uśmiechu. Wyobraźnie wspomagały odgłosy. Kociak kzini musiał walczyć o swoje jedzenie. Teraz, Akolita próbował wyrwać swoją ciężko zdobytą porcję z ciała Brama. Użył swojego ostrza i wycofał się ze zdobyczą. Grajek zbliżył się i usiadł ze skrzyżowanymi nogami. - Nie tak łatwo jest złamać dziecięce nawyki. Czy po tym Akolita będzie mnie słuchał? - To dobry początek. - Jest też jedzenie dla ciebie, Louis. Nie ma ryzyka, jeżeli zjesz gotowany korzeń drzewa życia. Wzdrygnął się na tę myśl.

- Bataty i słodkie ziemniaki to prawie ten sam gatunek. My je pieczemy. - To znaczy? - Rozpalamy ognisko. Wkładamy bulwy w węgle, gdzie nie jest za gorąco. - Znajdziemy coś do palenia na farmie drzewa życia. - Grajek zawołał w stronę, skąd dochodziły dźwięki zgrzytających zębów i wściekły skowyt. Kzin nadal próbował wydobyć składniki odżywcze z ciała Protektora. - Akolito, na farmie drzewa życia jest żywa zwierzyna. Zwierzęta, małe i szybkie. Nie sądzę, aby komukolwiek poza Ludźmi Nocy udało się zjeść Brama, a jeśli nawet, to na pewno nie dzisiaj. - Wobec tego pozwólcie mi zapolować! - Będę ci potrzebny, żeby wrócić. - Grajek zapiszczał i znikł poprzez dysk transferowy. Wrócił z naręczem żółtych korzeni. - Akolita poluje sam. Zagwizdałem na dysk powrotny, aby mógł użyć go, kiedy będzie potrzebował. - Ułożył korzenie w ogniu. - Jaką wodę pijesz? - Czystą. Temperatura w zasadzie dowolna. - Zimna też? - Pewnie. Grajek znikł i wrócił z bryłą lodu. - To łatwiejsze, niż wybrać odpowiedni pojemnik. - Skąd to masz? - Całe mile nad nami, tam, gdzie powietrze jest rzadkie i zimne. Jak długo przyrządzasz drzewo życia? - Godzinę - odparł Louis i pokazał Grajkowi czasomierz w skórze swojej dłoni. - On też wskazuje pływy. Nie przydaje się tu specjalnie. A czasem zamienia się w kalkulator. To jest gra, poruszasz numerami dookoła jak…. niemżas, szybki jesteś. Akolita wrócił z zakrwawionymi ustami, coś ściekało mu z ręki. Zabrał się do pracy. - Szukałem czegokolwiek z Mapy Ziemi. Nic nie pasowało, ale to raczej przypomina królika, nie sądzisz? - Oskórował zwierzę i rozpostarł nad ogniem, by się piekło. - Nieźle, hm? - zagadnął Louis. Akolita zastanowił się. - Tak. Ale jestem ranny - odpowiedział kzin. Akolita miał spuchnięte czoło, a żółte futro było poplamione krwią. - Wszyscy jesteśmy ranni. Zwycięzcy nie muszą zwracać na to uwagi. Akolito, opowiedz nam coś. - Ty pierwszy. Walczyłeś z Protektorką szczęściarą, Teelą Brown. - Niezupełnie jestem z tego dumny. Opowiem wam, jak zagotowałem morze. Opowiedział. Potem Akolita podzielił się opowieścią swojego ojca: jak przybył na Mapę Ziemi ze szturmową łodzią kzinów i narzędziami lalkarza. Wojna. Przyjaciele i wrogowie, śmierć, kopulacja umówiona, by przypieczętować przymierze. Nauka rozmowy z kobietami. Chmee począł troje dzieci w ciągu kilku tygodni pobytu na Mapie Kzinu. Miejscowy lord zgodził się je wychować. Chmee, gdy mógł, odzyskał od Kathakta najstarszego syna… pokojowo… i zabrał go na Mapę Ziemi. Akolita widział pierwszą ludzką istotę jak miał 12 falanów. Najstarszy syn lorda uczył się wytrwale. Kto wróg, kto przyjaciel, kogo obserwować, komu ufać, jak rozmawiać z potencjalnymi partnerkami. Nie rozmawiaj z kobietami dyplomatami, obedrą cię ze skóry… - To robi się nudne - odezwał się Grajek. - Tak - przyznał Akolita. - Robiło się nudne, aż nieomal chciałem krzyczeć. Pewnego dnia wyzwałem ojca i walczyłem z nim. Pozwolił mi odejść. Byłem ranny i głodowałem; popadłem w niewolę Protektora

wampira, ale ten dyplomatyczny flup został usunięty z mego życiorysu. Grajku, twoja kolej. - Zaśpiewam o tym. Potem powinniśmy iść spać, a później Louis zaprowadzi nas w bezpieczne miejsce. Grajek zaśpiewał o ognistym, magicznym przedmiocie porzuconym przez Louisa Wu, który zagotował morze. Pięcioro Ludzi Nocy, niezmiernie śmiałych, zdemontowało magiczne drzwi. Nie wiedzieli, dokąd prowadzą. Nie wiedzieli i nie potrafili sprawić, by zadziałały. Pewnej nocy Chime znikł. Pozostali obiecali, że powstrzymają jego syna przed podążaniem za nim, a Grajek sam przeszedł przez drzwi. Pewna woń pociągała go ku temu, co postrzegał jako obietnicę Raju. Obudził się w ogrodzie drzewa życia. Kobieta, która przeszła przed nim, leżała martwa obok niego. Chime była za stara. Badał teren. Odkrył obronę przeciwmeteorytową i teleskop. Stworzył fizykę do wyjaśnienia tego, co widział. Omówił to z Louisem, gdy Akolita przysłuchiwał się. Grajek wydedukował nie tyle światy, co także czarne dziury. Domyślił się istnienia i natury Protektorów. - Co jadłeś? Martwe króliki? - Hm, w pierwszej kolejności, Chime, ale przebudziłem się w sumie niedawno i nie zrobiłem się specjalnie głodny. Louis próbował mówić o tym, co Protektor musiał wiedzieć natychmiast. Statki najeźdźców: był czas, aby wziąć jeńców, zobaczyć jakie faktycznie mieli zamiary. Ukryty Patriarcha i jego załoga: wszędzie muszą być Budowniczowie Miast, łatwo ich znaleźć. Już za kilka lat dzieci będą potrzebowały partnerów Mieszkaniec Sieci… - Kontrakt to dwuznaczna obietnica, prawda, Louis? Ale dlaczego Mieszkaniec Sieci miałby mi to proponować? - Ze strachu - odparł Akolita - ale często kiepsko reaguje, gdy się boi. - Lepiej, jeżeli masz coś, czego pragnie - powiedział Louis. - Grajku, co by było, gdybyś zaproponował mu czterysta pierwszy silnik strumieniowy na krawędzi? Jego obiad był już gotowy. Wyjaśniał, jedząc. Silniki strumieniowe, silniki korygujące, reakcja termojądrowa. Grajek rozumiał już prawa reakcji i niestabilność Świata Pierścienia. - Jest tylko czterysta mocowań. Kiedy zbudujesz czterysta pierwszy silnik, zamontujemy go na Igle. To kadłub General Products; nie szkodzi mu promieniowanie. Przy prędkości podświetlnej Zatylny będzie potrzebował tysiąca lat, aby dotrzeć do Floty Światów… Akolita odszedł od smrodu polityki. - To chyba mu nie będzie przeszkadzało - powiedział Louis. - Konserwatyści są u władzy we Flocie Światów. Nic się nie zmieni. Może nawet zechcą go przyjąć z powrotem. W każdym razie możemy to zaproponować. - On lubi gry siłowe, co? - Racja. - Niech się bawi. Jeżeli zdobędzie większą siłę, zaproponujemy mu dwusetny silnik. To jasne, że nie potrzebujemy ich wszystkich. Akolito! Zastanawiasz się, jak przeżyłeś? Akolita wrócił. Grajek zaśpiewał o znalezieniu szkieletu i broni Kronosa. Wszystko wskazywało na to, że został wyzwany na pojedynek. Zaczaił się i czekał. Monstrualny kształt pomarańczowego futra wpadł przez dysk transferowy i czmychnął. Grajek podążył za nim, ale nie wyczuwał niebezpieczeństwa. - Może to mój rodzaj nie wyrobił w sobie strachu przed zapachem twojego gatunku. Akolita zastanowił się. - Wiedziałem, że mój wróg wykorzysta innych jako przynętę. Kiedy dwaj hominidzi pojawili się,

a jeden wyrzucił drugiego w powietrze… Pojawił się Zatylny. Zapiszczał jak roztrzaskiwane pianino i natychmiast znikł, ale Grajek był szybszy od niego. Przeszedł, z kzinem depczącym mu po piętach, i Louisem krzyczącym: - Czekaj! A jeżeli to Olympus Mons? Sięgnął do jego stóp, ale już ich nie było. - Idioci - powiedział Louis, pokuśtykał do dysku transferowego i mimo wszystko teleportował się. * Grajek stał w jakiejś dziwnej, wężowatej pozie obronnej. Akolita pozostawał w niebezpiecznej odległości i starał się do niego przemówić. Grajek ignorował kzina. - Chcę rozmawiać z twoim przywódcą - powiedział zdecydowanie. Przez przednią ścianę obserwowały ich tysiące trójnogich, dwugłowych stworzeń. - My mówimy „Zatylny” - odezwał się jeden z nich. - Ja jestem Zatylny. Mów, czego pragniesz. - Naucz mnie. Granitowy blok odstawiono na bok. Louis pokuśtykał, mijając kzina i Protektora. Ból ramienia potęgował jego złość. - Jak to zrobiłeś? - zapytał Zatylnego. - Oparłem się przednimi nogami o ścianę i odepchnąłem tylną. Bram poczuł siłę mojej nogi. Powinien był się domyślić. - To nam się poszczęściło… - Gdzie Bram? - Zginął z naszych rąk. Grajku, wszelkie pomoce naukowe są na pokładzie Igły. Szczególnie te obrazki. Zrobione są z brązowej sieci, jak ta na klifie w Mieście Tkaczy. - Jestem posłuszny radzie Brama - mówił Grajek. - Mieszkańcu Sieci, ucz mnie. Nie zaufam ci, dopóki nie sporządzimy umowy. - Wydrukuję standardowy kontrakt na służbę dla mego ludu. - Mam nadzieję, że tylko dla mojej zabawy. Louis, mój syn potrzebuje… - Grajek spojrzał ponownie. - Ty się pakuj do kabiny medycznej. O to chodzi? Akolita już go unosił. Był w wielkim pudle, a Grajek przyglądał się czytnikom, powątpiewając. - Jak długo? - zapytał ghul Protektor. - Trzy dni, może mniej - powiedział lalkarz. Louis mówił pospiesznie: - Niech nikt niczego w tym czasie nie podpisuje. Zatylny, nie wiem, jak karmić Ludzi Nocy. Spróbuj starej wołowiny. Sera. Grajku, mam nadzieję, że nie zniszczysz ostatniego statku ARM, chyba że zrobią coś naprawdę przerażającego… - Najbliższe potencjalne partnerki we wszechświecie? - Hm… to też. Uważaj, protektorzy Wysokiego Punktu utrzymują ścianę krawędzi i mogą być przestraszeni nie na żarty. Porozmawiaj z nimi przez to okno z czarnym niebem i wielkimi, dziwnymi kształtami. Ghule skradły tę sieć z wampirzego gniazda, przeniosły je może dwieście tysięcy mil plus dwie mile w górę… - Słoneczna sieć powiedziała nam o tym. - Powiedz Protektorom gór wylewowych, że są odpowiedzialni za krawędź. Nie żartuję. Akolita zamykał wieko wielkiego pudła. Louis nagle zaśmiał się. - Hej. Przypomnieć ci coś? - zapytał. Usłyszał głos Louisa Wu mówiący czerwonoskórej, bezwłosej twarzy:

- Chcielibyśmy porozmawiać z Protektorem. Prosimy. Chcemy zaproponować kontrakt. Wtedy wieko zamknęło się i wreszcie mógł odpocząć.