Opowiesc o kamratach 1 Honor zl - Hulick Douglas

DOUGLAS HULICK

HONOR ZŁODZIEJA Among Thieves OPOWIEŚĆ O KAMRATACH Przełożył Łukasz Małecki

Dla Jamie, która wierzyła, nawet kiedy ja już przestałem.

Pamięci mojego ojca, Nicholasa Hulicka, który zawsze mi czytał i nigdy nie odmawiał, gdy prosiłem o nową książkę. Brakuje mi ciebie, Tato.

ROZDZIAŁ PIERWSZY Athel Roześmiana Gęba wcale się nie śmiał. Właściwie to nie wyglądał zbyt dobrze. Po długiej nocy tortur ludzie już tak mają. Ukląkłem przy nim. Był nagi. Jego ręce leżały związane na wieku beczki, a reszta ciała była skulona za nią. Starałem się omijać wzrokiem krwawą miazgę, w którą ktoś zamienił jego dłonie i stopy. - Athel - powiedziałem. Nic. Uderzyłem go lekko w spocony policzek. - Hej, Athel. Pojedyncze mrugnięcie. Wsunąłem mu palce we włosy, zacisnąłem i uniosłem głowę, żeby dobrze mnie widział. Być może z mojej twarzy przebijały współczucie i litość, ale mówi się trudno. Nie zawsze muszę czerpać przyjemność ze swojej pracy. Ponownie wymówiłem głośno jego imię. Otworzył oczy i zaczął wodzić wzrokiem po mrocznym pomieszczeniu. Czekałem, aż dostrzeże mnie w blasku świecy. W końcu dostrzegł. - Drothe? - wymamrotał moje imię niespiesznie i chrapliwie. Migotliwe światło wyraźnie utrudniało mu skupienie wzroku. - Roześmiana Gębo - odparłem - masz mi coś do powiedzenia? - Cooo?... - Powieki zaczęły mu opadać. Potrząsnąłem jego głową. - Athel! - Otworzył raptownie ciemne oczy, z których biło rozgorączkowanie. Pochyliłem się i uchwyciłem jego spojrzenie, siłą woli próbując skupić na sobie jego uwagę. - Gdzie jest relikwiarz? - zapytałem. Athel zakrztusił się, przełykając ślinę. - Już ci mówiłem, że niedługo będzie. Po prostu... - Skoro ma być - przerwałem mu - to dlaczego musiałem cię gonić przez pół miasta? I ściągać z tego skifu, kiedy wypływał na zatokę? Coś mi się zdaje, że nie pogrywałeś ze mną uczciwie, Gębo. Athel pokręcił głową, wyszarpując lekko włosy spomiędzy moich palców. Uśmiechnął się niemrawo. - Przecież wiesz, że nie odważyłbym się wejść ci w drogę. - Kiedy właśnie wszedłeś - odparłem. Postukałem w jeden z jego zmiażdżonych palców, sprawiając, że zachłysnął się powietrzem. Chciałem, by ból przypomniał mu, dlaczego zdecydował się sypać. - Pamiętasz jeszcze, co mi mówiłeś? Przez ciebie znalazłem się w niezręcznej sytuacji. Mam kupca i nie mam towaru. Cierpi na tym moja reputacja i jest

mi z tego powodu przykro. Zostały nam dwa wyjścia: albo mi powiesz, gdzie znajdę ten relikwiarz, albo pozwolę moim ludziom, żeby jeszcze raz sprawdzili na tobie swoją siłę perswazji, a ja wrócę tu nieco później. Widziałem, jak się zastanawia. Zaszkliły mu się oczy, a szczęka lekko zatrzęsła, kiedy rozważał moją propozycję. Gdyby Anioły miały dla niego choć odrobinę litości, pozwoliłyby mu wreszcie pęknąć. Przysiadłem obok tego, co z niego zostało, i czekałem, licząc, że będziemy mogli wreszcie zakończyć tę sprawę. Gdy jednak powrócił z miejsca, w które udał się w myślach, od razu zrozumiałem, że Anioły nie są dzisiaj po mojej stronie. Pomimo tego przez co przeszedł, Athel wciąż miał w sobie dość siły, by zdobyć się na przeszywające spojrzenie. Nie powie. Delikatnie położyłem mu głowę na beczce i wstałem. - Muszę wiedzieć, komu to sprzedał - powiedziałem. - Potrzebuję nazwiska. - Nic się nie martw, zaraz je dostaniesz - z ciemności magazynu doleciał głos. W kręgu światła rzucanego przez świecę pojawił się Shatters, a wraz z nim jego dwaj pomocnicy. Jeden z nich niósł wiadro morskiej wody. Katusznik był człowiekiem niskim, niższym nawet ode mnie. Miał szerokie ramiona, a jego głowa wydawała się łączyć bezpośrednio z tułowiem. Ręce, długie i ekspresyjne, mogłyby należeć do artysty, a gdy szedł, nieustannie strzelał palcami. Zatrzymał się obok mnie i rozciągnął usta w okrutnym, zachłannym uśmiechu. - Już niedużo mu brakuje. Jeszcze trochę i będzie trajkotać jak pijana dziwka. Naciągnął sobie z trzaskiem kciuk, żeby podkreślić swoje słowa. Pomocnik z wiadrem wystąpił naprzód i wylał wodę na Athela. Przemytnik parsknął i zawył, gdy sól wżarła się w rany na zmasakrowanych rękach. Odwróciłem się, nie chcąc patrzeć, jak drugi pomocnik przebiera w narzędziach tortur, które na czas mojego przesłuchania zostały odsunięte na bok. - Dajcie mi znać, jak go urobicie - wymamrotałem stłumionym głosem. - Czekam na zewnątrz. Rechot Shattersa gonił mnie aż do drzwi pozamykanego na cztery spusty magazynu. Wyszedłem na ulicę. Zamrugałem z zaskoczeniem, gdy poraziło mnie światło słońca. Już świtało? Przymknąwszy powieki, spojrzałem na miękki blask, który wydawał się oblewać każdą pojedynczą wieżę i każdy gmach imperialnego miasta. Ildrekka bardzo się starała, by wyglądać o tej porze spokojnie i błogo, ale mnie nie mogła oszukać - zbyt długo ją znałem. Będziesz się musiała bardziej postarać, stara przyjaciółko.

W drzwiach po drugiej stronie ulicy stał Brązowy Degan. Ruszyłem w jego kierunku. - Coś nowego? - zapytał. - Nie od poprzedniej wizyty. - Wskazałem ręką wschodzące słońce. - Kiedy wstało? - Niedawno. - Ziewnął. - Ile jeszcze? Czułem, że muszę ziewnąć w odpowiedzi. Jak ja tego nie znosiłem... - Do diabła, sam chciałbym wiedzieć. Degan zaburczał i zmienił pozycję w drzwiach. O połowę ode mnie wyższy, z jasnymi włosami i cerą, szerokimi ramionami i smukłą sylwetką, wydawał się w pojedynkę wypełniać całe przejście. Wrażenie to zawdzięczał po części strojowi - fałdzistemu długiemu płaszczowi z zielonego płótna, spod którego dumnie wystawał miedziany dublet, pasującym do kompletu bryczesom z pełnym lejem i kapeluszowi o rozłożystym rondzie - lecz w równej mierze zawdzięczał je po prostu sobie. Roztaczał aurę swobody, pewności siebie i kompetencji, która sprawiała, że ludzie potrafili omijać go szerokim łukiem nawet w zatłoczonych alejkach. Zdobiony brązem miecz przy pasie - symbol członka Zakonu Deganów, zrzeszenia najemników starszego od samego miasta - dopełniał całości. Wystarczyło powiedzieć, że nikt nie wstępował do tego doborowego bractwa mieczy do wynajęcia, jeśli nie zapracował sobie na to swoją reputacją. Prześliznąwszy się obok Degana, usiadłem na stopniu i wygrzebałem dwa ziarna aramu z sakiewki na szyi. Były nieduże, owalne - wielkości mojego największego kłykcia - i spieczone na ciemny brąz. Potarłem nimi o dłonie, żeby wchłonęły część potu. W powietrzu rozszedł się ostry gryzący zapach z delikatną nutą cynamonu, ziemi i dymu. Wystarczyła sama woń, by mój puls przyspieszył. - Śniadanie - odezwał się Degan. Podniosłem głowę. - Że co? - Mówię, że wisisz mi śniadanie. - Czyżby? Degan obdarzył mnie drwiącym spojrzeniem i policzył na palcach do trzech. - Ach - rzuciłem. - Cóż, wygląda na to, że uczciwie na nie zapracowałeś. Parsknął. Kiedy wreszcie wytropiłem Athela Roześmianą Gębę, byli z nim trzej mężczyźni - trzej świetnie zbudowani mężczyźni. Dla mnie stanowili barierę nie do przejścia, dla Degana zaledwie uciążliwą przeszkodę. Gdyby nie on, nie wydostałbym się z placu, a Athel wciąż szczerzyłby gębę. - Dzięki - wymamrotałem słowo, które zbyt rzadko kierowałem do mojego

przyjaciela, ale on nie był łasy na wyrazy wdzięczności. Przemierzaliśmy razem ulice zbyt długo, by przywiązywać wagę do takich gestów. Wzruszył ramionami. - To była długa noc. Musiałem jakoś zabić czas. Uśmiechnąłem się i uniosłem ziarna aramu do ust. W tej samej chwili z magazynu doleciał krzyk. Rozejrzeliśmy się z Deganem po ulicy, ale w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby usłyszeć Athela - a w każdym razie nikogo, kto czułby potrzebę zbadania, skąd pochodził hałas. Od ciszy, która zapadła zaraz potem, przeszły mnie ciarki. Odruchowo przegryzłem ziarna, choć zamierzałem potrzymać je w ustach, by nacieszyć się przyspieszaniem pulsu w przyjemnym oczekiwaniu. Moje usta wypełnił dymny, słodkogorzki smak. Przeżułem i połknąłem, gotowy na uderzenie. Przyszło szybko, jak zwykle po całych ziarnach. W jednej chwili byłem wykończony i śpiący, a już w następnej zalała mnie fala ożywienia. Pustkę pęczniejącą w mojej głowie od kilku dobrych godzin zastąpiła czujność. Poczułem, jak ulatuje ze mnie największe napięcie. Mięśnie pleców rozluźniły się, ciśnienie narastające między oczami zelżało. Zmęczenie nadal było obecne - wiedziałem, że w najbliższym czasie na pewno nie będę uganiał się za nikim po mieście - ale nie czułem się już jak wyżęta szmata. Wyprostowałem się, rozciągając obolałe ramiona. Mój umysł znów pracował, puls był równomierny, a wzrok odzyskał ostrość. Potrząsnąłem wiszącą na szyi sakiewką, zanim wsunąłem ją pod koszulę. Zostało tylko kilka ziaren. Wkrótce będę musiał uzupełnić zapasy. Przyjęliśmy jak najwygodniejsze pozycje i uzbroiliśmy się w cierpliwość. Parę razy miałem wrażenie, że znów słyszę Athela, ale miasto budziło się powoli do życia i krzyki sprawiały wrażenie znacznie cichszych, nie mogłem więc być pewien. Jeden z pomocników Shattersa przyszedł po mnie w chwili, gdy działanie ziaren zaczynało ustępować. Zanim dotarłem do magazynu i stanąłem przed Katusznikiem, przypływ adrenaliny minął, co wprawiło mnie w nieszczególnie serdeczny nastrój. - No i? - zapytałem. Shatters opłukiwał dłonie i ramiona w wielkim wiadrze stojącym na skrzyni. - Mam imię. - Jakie imię? Kiwnął głową na wiadro. - Zdumiewające, jakie to przyjemne uczucie. Szczególnie po tak długiej nocy. Można się nieźle spocić, pracując tyle czasu nad klientem. - Łypnął na mnie kątem oka. - Dzięki

temu człowiek zaczyna doceniać proste przyjemności, kapujesz? Nie odpowiedziałem. Miałem pewne podejrzenia co do tego, dokąd zmierza ten wywód, ale wolałem, by Katusznik przeszedł do sedna bez mojej pomocy. - Jak jastrzębie - stwierdził. - Jastrzębie są bardzo proste. - Czyżby? Kiwnął głową. - Kiedy czegoś potrzebujesz, dajesz człowiekowi garść brzęczących jastrzębi i dostajesz coś w zamian. A im więcej chcesz, tym więcej musisz zapłacić. Przytaknąłem. Tak jak sądziłem, Shatters próbował mnie oskubać. - Rzeczywiście, całkiem proste - stwierdziłem - tyle że my już ustaliliśmy cenę. Shatters nachylił się w zadumie nad wiadrem. Zauważyłem, że woda ma lekko rudawy odcień. - Klient opierał się dłużej, niż sądziłem. Można by pomyśleć, że jak coś trwa dłużej, niż powinno, to jest warte większej zapłaty. Żaden człowiek nie opierałby się tak długo z czystej przekory. - Przeciągnął palcem po wodzie. - Jeśli chcesz usłyszeć, co miał mi do powiedzenia, musisz dorzucić jeszcze parę jastrzębi. - Albo? - Albo Athel nigdy już niczego i nikomu nie powie, a ja odejdę z imieniem. - Rozumiem. Shatters wyszczerzył się w uśmiechu. - Cwany z ciebie koleżka. - Nachylił się, by przemyć twarz. - Cwany - przytaknąłem, kładąc mu rękę na szyi i wpychając głowę pod wodę. Zaparłem się, żeby mi nie uciekł, drugą ręką przytrzymując wiadro. Z reguły nie mam nic przeciwko renegocjacji cen - do diabła, to nieodłączna część interesów z ludźmi takimi jak Shatters. Każdy Kamrat nieustannie szuka okazji, żeby napchać sobie kabzę jastrzębiami, ale istnieją na to dwa sposoby: właściwy i niewłaściwy. Właściwy zakłada odrobinę wzajemnego szacunku i chęć osiągnięcia kompromisu, niewłaściwy sprowadza się zaś do żądania większej kwoty, „bo inaczej..." A ja nie znoszę szantażu, chyba że sam jestem stroną dyktującą warunki. Nawet z głową pod wodą Shatters był hałaśliwy, dlatego już po chwili zjawili się jego pomocnicy. Rzuciłem im krótkie ostre spojrzenie. - Pierwszy, który kiwnie palcem, gryzie ziemię - syknąłem. Obaj zatrzymali się w pół kroku, rozdarci pomiędzy strachem o własne życie a powinnością obrony mistrza. Spojrzeli na mnie, na Shattersa i w końcu na siebie.

Wiedziałem, że ich mam - wystarczyło, że się zawahali. - Spływać - rzuciłem, ale oni nawet nie drgnęli. Odwróciłem głowę od Shattersa, który młócił rękami powietrze, i spojrzałem na większego mężczyznę. - No co jest, chłopaki, chyba nie gadam do jakichś parszywych konusów? Nie wiecie, kim jestem? S p ł y w a ć, powiedziałem! Większy

mężczyzna

zwiesił

łeb

i

się

odwrócił.

Mniejszy

wyglądał

na

niezdecydowanego. Ocenił dzielący nas dystans, analizując sytuację. - No chodź, chłoptasiu. Pokaż, na co cię stać. Uciekł. Opór Shattersa zaczynał powoli słabnąć. Wyciągnąłem mu głowę z wiadra, żeby zaczerpnął powietrza, po czym wepchnąłem z powrotem pod wodę. Chwila przerwy i powtórka. Pod koniec czwartego nurkowania puściłem i cofnąłem się o krok. Shatters przewrócił się z wiadrem na głowie, wylewając wodę na siebie i na podłogę. Nie wstawał, kaszlał ostro, a jego ciało trzęsło się z wysiłku. Kiedy zaczął wymiotować wodą i żółcią, przyklęknąłem obok i zabrałem mu sztylet. - Imię - powiedziałem, gdy opanował torsje. Shatters splunął. - Wal się - warknął. - Nie znam takiego imienia. - Wepchnąłem mu nogą twarz w rzygowiny i przy okazji rozbiłem nos o podłogę. - Spróbujmy jeszcze raz. Zakrztusił się, usiłując podnieść głowę. Pozwoliłem mu, ale dopiero po chwili. - Ioclaudia - parsknął. - Imię brzmi Ioclaudia. Zmarszczyłem brwi. To było stare imię, takie, którego z pewnością nie znałem z ulicy. - Kto to? - zapytałem. Shattersa dopadł kolejny atak kaszlu. Szturchnąłem go czubkiem buta. - Ta Ioclaudia, kto to taki? - Nie wiem. Athel nie chciał powiedzieć. - Co ją łączyło z Athelem? Była jego klientką? - Nie wiem. Może. - Gdzie mogę ją znaleźć? Shatters pokręcił głową. - A co z relikwiarzem? - drążyłem. - Powiedział ci, co się z nim stało? - Powiedział tylko, że musiał dokonać jakiejś wymiany. - Shatters podniósł się na ręce

i kolana. Ramiona mu drżały, ale z każdą chwilą odzyskiwał siły. - Zabrzmiało to tak, jakby sprawa wyszła niespodziewanie. - I załatwił ją moim relikwiarzem? Shatters przytaknął. Athel, ty przeklęty sukinsynu. - Na co go zamienił? - Do cholery, a skąd mam to wiedzieć? - W głosie Shattersa znów pojawiła się wściekłość. - Niech cię szlag, ty mały gnoju - parsknął, podnosząc na mnie wzrok. - Wiesz, co ci za to zrobią moi bracia? Przytknąłem mu do policzka jego własny sztylet. Zamarł, wpatrując się w stal. Klinga była tak ostra, że pojawiła się na niej strużka krwi, choć nawet nie próbowałem wywierać nacisku. - Niech ci nawet nie przychodzi do głowy, żeby zamieniać to w prywatne porachunki - ostrzegłem go. - Próbowałeś oskubać mnie do czysta, a ja złapałem cię za rękę. Interesy to interesy, nic więcej. Sprawa zamknięta. - Opuściłem sztylet, pozwalając, by na chwilę zawisnął przy jego szyi. - A jeśli mimo wszystko wmieszasz w tę sprawę swoich bratnich Katuszników, sprawisz przykrość nie tylko mnie: Nicco też nie będzie zadowolony. Jestem pewien, że j e g o nie chciałbyś zdenerwować. Shatters zbladł na dźwięk imienia mojego mocodawcy. Nicodemus Alludrus słynął z porywczości, dotkliwej szczególnie wówczas, gdy ktoś próbował nabić go w butelkę. Oszukiwanie mnie nie było równoznaczne z oszukiwaniem Nicco, ale bywały sytuacje, gdy granica dzieląca nasze osobiste interesy zaczynała się rozmywać. Choć nie była to jedna z nich, nie zamierzałem informować o tym Shattersa. - Rozumiemy się? - zapytałem. Shatters kiwnął głową najdelikatniej jak umiał, czując obecność ostrza przy swojej szyi. - Świetnie. - Cofnąłem sztylet i odwróciłem się, zostawiając Shattersa na podłodze. Podczas gdy on zbierał się do kupy, ja podszedłem do Athela. Jeśli miałem jeszcze jakiekolwiek wątpliwości, czy słusznie postąpiłem, traktując Shattersa w tak brutalny sposób, to pierzchły one na widok miazgi do niedawna będącej Roześmianą Gębą. Tym razem Katusznik i jego ludzie nie ograniczyli się wyłącznie do rąk i nóg przemytnika - znalezienie choćby skrawka ciała, który nie byłby rozerwany, pocięty czy okaleczony w taki lub inny sposób, graniczyło niemalże z cudem. Bolało od samego patrzenia, a na domiar złego Athel był przytomny... i spoglądał w moją stronę.

Przełknąłem żółć, ale nie ze względu na Athela. Po prostu nie chciałem dawać satysfakcji Shattersowi. Odetchnąwszy głęboko, przeciągnąłem dłonią po wąsie i bródce, po czym przestąpiłem nad beczką. Athel oddychał nierówno i chrapliwie. Jedno oko miał zapuchnięte, ale drugim wodził za mną, gdy zmierzałem w jego stronę. Spodziewałem się, że ujrzę w nim blask nienawiści, gniewu bądź szaleństwa; wszystko, lecz nie to, co ujrzałem - spokój. I to nie ów fałszywy rodzaj wyciszenia, który pojawia się po olbrzymim szoku, i nie bierność skrajnego wyczerpania, lecz milczącą, opanowaną swobodę. Czułem, jak przechodzą mnie ciarki. Gdy nasz wzrok się spotkał, zrozumiałem, że Athel Roześmiana Gęba jest już właściwie martwy. Nie dało się zrobić nic więcej, by zmusić go do gadania, a on przed śmiercią nie zamierzał niczego nam wyjawić. Fakt, że wymsknęło mu się imię Ioclaudia, był prawdopodobnie dziełem przypadku lub czymś w rodzaju podarunku, lecz Athel nie zamierzał dopuścić, by sytuacja się powtórzyła - tyle potrafiłem wyczytać z jego oczu. Przyklęknąłem, starając się nie zamoczyć kolan we krwi rozlanej na podłodze. Poruszył niespiesznie sprawną powieką, a ja dopiero po chwili zrozumiałem, że puszcza do mnie oko. Sięgając po broń, zorientowałem się, że wciąż ściskam w dłoni sztylet Shattersa. Athel podążył za moim wzrokiem, po czym przeniósł spojrzenie pojedynczego oka z powrotem na moją twarz. Gęba mu się śmiała, gdy podrzynałem mu gardło. * Shatters i jego chłoptasie czekali kilka kroków od beczki. Jeden z pomocników przyniósł wiadro świeżej wody. Shatters pozbył się poplamionej wymiocinami koszuli i odsłonił tors, będący połączeniem gruzłowatych mięśni i starych blizn. Po głowie i piersi Katusznika ściekała woda. - To było głupie - stwierdził, strzelając palcami. W milczeniu położyłem dłoń na czernionym koszu rapiera i obróciłem go, żeby odbił światło. Zwykły popis brawury - nie poradziłbym sobie z całą trójką. Przy odrobinie szczęścia broniłbym się wystarczająco długo, by zawołać Degana. Shatters zauważył mój ruch i się uśmiechnął. - Co jest, puszczają ci nerwy? I słusznie, ale nie chodziło mi o moją kąpiel. - Wskazał ręką ciemność za moimi plecami. - Miałem na myśli tamto ścierwo. Nie trzeba go było dobijać, wyciągnąłbym z niego więcej. - Nic by już nie pisnął. - To ty tak twierdzisz. A ja twierdzę, że ten ptaszek nie wyśpiewał nam wszystkiego. -

Shatters mlasnął z dezaprobatą i położył kciuk na jednym ze swych palców. - Taka strata... A mogłem sprawić, żeby ćwierkał - trzask! - jak mu zagram. - Muzyką zajmuj się poza robotą. - Nie miałem zamiaru tłumaczyć mu, co zobaczyłem w spojrzeniu Athela. Shatters czerpał zbyt dużą satysfakcję ze swojej pracy, by móc przyznać, że ktokolwiek jest w stanie wytrzymać dłużej niż on. - Lepiej zróbcie tu porządek i zadbajcie, żeby odnaleziono trupa. Katusznik zmarszczył brwi, ale przytaknął. Kiedy za dwa, trzy dni ktoś natrafi na ciało Athela, będzie mu brakować obu palców serdecznych - uliczny kod, który oznaczał: „Ten człowiek zdradził swoich towarzyszy". Wiele wieków temu imperium obcinało złodziejom kciuki, by napiętnować ich jako przestępców, a dzisiaj my, przestępcy, obcinamy towarzyszom palce, by napiętnować ich jako zdrajców. A tymczasem niektórzy mają czelność twierdzić, że niczego się nie uczymy od kulturalnego społeczeństwa. Przesunąłem się na bok, gdy Shatters i jego pomocnicy mijali mnie w drodze do ciała. Obserwowałem ich przez chwilę, by się upewnić, że nie skoczą mi na plecy, po czym wróciłem do miejsca, gdzie przed paroma minutami odbyliśmy z Shattersem miłą pogawędkę. Sterta rzeczy Athela wciąż leżała na podłodze. Wylała się na nią część wody z przewróconego wiadra. Westchnąwszy, podniosłem przemoczony stos ubrań i wyciągnąłem go przed siebie, żeby swobodnie ociekł. Shatters zabrał ze sobą lampę, zostawiając mnie z pojedynczą świecą stojącą na pobliskiej skrzyni. Położyłem na niej rzeczy Athela i w zamyśleniu spojrzałem na knot. Fakt, że widziałem w ciemnościach znacznie lepiej od wszelkich istot, pomijając być może kota, miał zarówno swoje wady, jak i zalety. Kiedy przemierzałem nocą mroczne alejki albo skakałem po dachach domów, ów dar, który przekazał mi mój ojczym Sebastian, często okazywał się nieoceniony. Jednakże w chwilach takich jak ta, gdy w pobliżu znajdowało się źródło światła i zwykłe zerknięcie w bok mogło mnie kosztować chwilową ślepotę, zdolność nocnego widzenia była w najlepszym razie utrapieniem. Ta świadomość - a także ryzyko, że zostanę przyłapany - nakazywała mi ostrożność. Myśl, że musiałbym się tłumaczyć przed Shattersem albo jego pomocnikami, dlaczego oglądam rzeczy Athela w mroku, nie napawała mnie radością. Największą wartość ma as schowany w rękawie, a to był właśnie mój. Jeśli nie liczyć Sebastiana, nie spotkałem dotąd nikogo, kto posiadałby dar nocnego widzenia, a mój ojczym utracił go podczas rytuału przekazania parę dekad temu. Od tamtej nocy podzieliłem się moją tajemnicą z trzema osobami i byłem pewien jak jasna cholera, że Shatters nie dołączy do tego wąskiego grona. Nie. Choć z pewnością byłoby mi wygodniej przejść z rzeczami Athela w ciemność

magazynu i pozwolić, by skąpał je blady bursztynowy blask, zdawałem sobie sprawę, że nie powinienem igrać z ogniem. Przysunąłem świecę do przemoczonego dobytku przemytnika. Już wcześniej pobieżnie przeszukałem jego ubrania i liczyłem, że niezbędnych odpowiedzi dostarczy mi przesłuchanie. A teraz, mając tylko imię i stygnące ciało... Jeszcze raz sprawdziłem ubranie. Wykręciłem je i zacząłem szukać ukrytych kieszeni i szwów na podszewce, a następnie sprawdziłem obcasy Nic. W sakiewce znajdowało się kilka monet - trzy miedziane sowy i srebrny jastrząb - oraz zniszczony ołowiany żeton. Zorientowałem się, że była to stara pamiątka pielgrzymów z czasów mojego dziadka. Wybito na nim trzy symbole imperatora, po jednym dla każdej z inkarnacji. Człowiek, który był pierwszym właścicielem tego żetonu, musiał przebyć całą imperialną trasę pielgrzymek - nie lada osiągnięcie, zważywszy, że ciągnęła się ona przez ponad tysiąc mil. Cały szereg imperialnych dekretów i wojen o tereny przygraniczne wpłynął na jej późniejszy kształt, sprawiając, że takie żetony stały się rzadkością. Włożyłem go do kieszeni, a monety schowałem z powrotem do sakiewki, by odnaleźli je ludzie Shattersa. Zawartość torby naramiennej również nie zmieniła się od poprzednich oględzin. Były tam fajka, dwie cienkie połamane świeczki, skórzany kapciuch na tytoń i kawałek spleśniałego sera. Czując, że powinienem być bardziej skrupulatny, otworzyłem fajkę, rozkruszyłem ser i opróżniłem kapciuch na beczkę. Z fajki wysypał się wyłącznie popiół, ser miał cierpki nieświeży zapach, a w kapciuchu znajdował się drobno poszatkowany tytoń i trzy strzępki papieru zwinięte wzdłuż dłuższej krawędzi w proste ruloniki. Wywróciłem torbę naramienną na lewą stronę, by sprawdzić podszewkę, i na wszelki wypadek porozcinałem szwy. Nic. Niech to szlag. Oparłem się o skrzynię, wpatrzony w mrok magazynu. Usłyszałem, jak gdzieś za mną przeklinają chłopcy Shattersa, siłując się z niewygodnym ciężarem - zapewne z ciałem Athela. Zaraz potem do moich uszu doleciało nawoływanie. - Drothe? - Głos należał do Degana. - Tutaj! - odkrzyknąłem. Słyszałem, jak Degan przeciska się do mnie między beczkami i skrzyniami, a po chwili zobaczyłem towarzyszący mu blask. Musiał zabrać ze sobą jedną z lamp Shattersa. Zmrużyłem powieki i celowo odwróciłem się do niego plecami, chociaż światło wciąż paliło

mnie w oczy. Najwyraźniej magazyn był wystarczająco mroczny, by uaktywnić moje nocne widzenie, nawet pomimo blasku płomienia świecy. - Masz coś? - zapytał, gdy stanął obok mnie. - Imię - odpowiedziałem, mrugając raz za razem. Oczy znów mnie zapiekły, protestując po raz ostatni, i wreszcie odzyskałem normalny wzrok. - Ioclaudia. - Stare imię - zauważył. Kiwnąłem głową. - Znasz kogoś, kto się tak przedstawia? - Nie. Kolejne kiwnięcie. To by było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Degan czekał, ale ja milczałem. - Chcesz mi powiedzieć, że to już wszystko, co masz? - zapytał w końcu. - To wszystko, co mam. Odstawił lampę na skrzynię i potarł palcem o nasadę nosa. - Dlaczego z tobą jest zawsze tak samo? Dlaczego zawsze pojawiają się komplikacje? - Szczęście? - zażartowałem, ale na jego twarzy nie pojawił się uśmiech. Chwyciłem z westchnieniem lampę. - Daj spokój - mruknąłem, odwracając się. - Śmierdzi tutaj jak w... Zamarłem w pół kroku. - Cholera. Dłoń Degana drgnęła, przesuwając się nieznacznie w kierunku miecza. - Co jest? Odstawiłem lampę na skrzynię i pochyliłem się. Pomiędzy zgięciami na jednym z papierowych rulonów widniał ideogram. Podniosłem rulon i rozwinąłem go ostrożnie. Nie pomyliłem się, to nie było złudzenie optyczne. Ktoś naniósł atramentem na świstek symbol pystos, a wraz z nim całą serię innych z pozoru przypadkowych znaków. Pystos oznaczało „relikwię". Tuż obok znajdował się symbol blokowy immus - prosty skrót od słowa „imperator". Degan wyciągnął szyję, by zajrzeć mi przez ramię. - W rzeczy samej, szczęście - zarechotał.

ROZDZIAŁ DRUGI Uniosłem świstek wyżej i odsunąłem go od twarzy, by złapać światło słońca padające zza mojej głowy Miał szerokość palca serdecznego i był odrobinę dłuższy od dłoni. Precyzyjnie naniesione atramentem znaki - linie, kropki i dziwne zawijasy - biegły wzdłuż lewej krawędzi. Prawa była niezapisana. Symbole pystos i immus tkwiły między pozostałymi znakami, lecz wszystkie poza tymi dwoma przypominały raczej serię odcisków, które mogłyby zostawić na papierze owady. - Wóz - rzucił Degan z prawej. Opuściłem wzrok i zorientowałem się, że za chwilę wpadnę na wóz piekarza. Odskoczyłem w bok, ale zbyt wolno, by uniknąć zahaczenia biodrem o kant naczepy. Chleby i bułki zakołysały się od uderzenia, a piekarz popatrzył na mnie wilkiem, sprawdzając, czy przypadkiem nie próbuję poczęstować się jego towarem. - Dziwne, że po prostu nie pozwoliłeś mi wpaść na to cholerstwo - mruknąłem, dołączając do Degana. Rozmasowałem obite miejsce. - Przemknęło mi to przez głowę - odparł - ale pomyślałem, że szkoda by było psuć piekarzowi dzień dla odrobiny samolubnej przyjemności. - Jest pewne przysłowie o takich przyjaciołach jak ty. Słyszałeś je kiedyś? Degan się zaśmiał. Szliśmy przez rewir Długich Cegieł, z każdym krokiem oddalając się od Małych Doków i nabrzeżnych magazynów, w tej chwili znajdujących się jakieś dziesięć przecznic za naszymi plecami. W powietrzu dało się jeszcze wyczuć niewyraźną woń morza, ale szybko wypierały ją bardziej przyziemne zapachy: brudnych ulic, spoconych robotników, zapracowanych kobiet zmierzających w kierunku publicznych fontann i, a jakże, świeżego chleba. Grupki dzieciaków ganiały się między wozami i nurkowały przechodniom między nogi, potęgując poranne zamieszanie. Na moje oko co najmniej jedna czwarta tych gówniarzy była na szwindlu, podwędzając towary, rozcinając kiesy i wystawiając cele starszym wspólnikom. Znajdowaliśmy się na obrzeżach terytorium Nicco - a zatem także mojego terytorium - i podczas marszu wypatrywałem bratnich Kamratów. Jedną stroną ulicy szedł Krawiec ze zręcznymi dłońmi i sierpem - niewielkim ostrym nożykiem do rozcinania kieszeni - a drugą Ogoniarz w powłóczystym czarnym płaszczu, który ułatwiał chowanie mieczy skradzionych zza pasów roztargnionych mężczyzn; naprzeciwko stał wiecznie mielący ozorem Bakałarz, który swoimi historyjkami zdobywał zaufanie słuchaczy i przygotowywał szwindle na tych

bardziej nieświadomych, a pośród tłumu wałęsał się tuzin innych cwaniaczków. Wszędzie wokół siedzieli zaś Miaukacze, żebrzący z miskami w dłoniach i prezentujący udawane choroby przechodzącym obok Chlebodawcom. Paru Kamratów pozdrowiło mnie dyskretnym kiwnięciem głowy lub jakimś innym sygnałem, ale większość wolała pilnować własnego nosa, a ja brałem z nich przykład. Degan odchrząknął. - No i jak tam? - zapytał, wskazując świstek w mojej ręce. - Żebym to ja wiedział. - Poskładałem kawałek papieru i włożyłem go do sakiewki na ziarna aramu. - To może być jakiś kod, to może być jakiś szyfr... Do diabła, to może być też cholerny zwitek do zapalania fajki. - Zwitek do zapalania fajki, na którym zupełnie przypadkiem pojawił się znak imperialnej relikwii? - dociekał Degan. - Jak to miło się składa. - Są na nim symbole imperium i relikwii. O imperialnej relikwii nie ma słowa. Degan przemilczał wymownie moją odpowiedź. - Dobra - rzuciłem - ja też nie wierzę w takie zbiegi okoliczności, ale to, co naprawdę mi tutaj nie pasuje... - Chcesz powiedzieć, że coś tu do czegokolwiek pasuje? - To, co n a p r a w d ę mi nie pasuje - podkreśliłem - to Athel. Dlaczego tak długo opierał się nożowi? - Och - mruknął Degan - a więc o to ci chodzi. - A o cóż by innego? Polowanie na relikwie należało do najbardziej ryzykownych zajęć. Władza krzywo patrzyła na ludzi, którzy próbowali uszczuplić imperialną kolekcję świętych przedmiotów, nie wspominając już o ich sprzedawaniu, i nie cackała się z delikwentami złapanymi za rękę. Co prawda, na liście najgorszych zbrodni kradzież relikwii figurowała niżej niż próba zamordowania imperatora, ale wyżej niż zbezczeszczenie imperialnej świątyni, a Kamraci, którzy trudnili się tym fachem, doskonale zdawali sobie sprawę z ryzyka. Był to jeden z powodów, dla których starałem się omijać ten zakres działalności. Athel uczynił z niego prawdziwą sztukę. Sławę przyniosły mu opowieści o zwojach modlitewnych ukrytych we flakach na kiełbasę, oliwie unoszącej się na powierzchni wody święconej w kuchennych słojach i stule, którą nosił na głowie niczym turban. Spalił też jednak czterystuletni traktat na temat imperialnej boskości, nie chcąc pozwolić, żeby znaleźli go przy nim Braciszkowie Pokutnicy, imperialni tropiciele relikwii. Athel nie był człowiekiem skłonnym do kapitulacji w obliczu przeciwności losu, ale nie podejmował

zbędnego ryzyka. Wiedział, jak powetować sobie straty, i właśnie dlatego wydawało mi się zupełnie niezrozumiałe, że tak długo walczył z Shattersem. - Dlaczego Athel nie chciał sypać? - myślałem na głos. - Jaki miał w tym cel? - Pieniądze? - rzucił Degan. Pokręciłem głową. - Jasne, relikwia musiała być sporo warta - przytaknąłem - lecz Athel wiedział, że jest martwy już w chwili, gdy go złapałem. Dlaczego trzymał gębę na kłódkę, skoro zdawał sobie sprawę, że i tak nie nacieszy się tymi jastrzębiami? - Może był mściwy? - zasugerował Degan. - Co masz na myśli? - Dlaczego miałby ci cokolwiek mówić, jeśli wiedział, że go wykończysz? Zrozumiał, że tak czy inaczej się przekręci. Może chciał po raz ostatni przytrzeć ci nosa? - Nie w jego stylu - stwierdziłem. - Ludziom, którzy czują na gardle ostrze noża, styl szybko się zmienia, Drothe. - Być może - odparłem - ale Shatters zrobił więcej niż trzeba, by złamać każdy popis zawziętości. Żaden człowiek o zdrowych zmysłach nie znosiłby dobrowolnie takiego cierpienia z tak małostkowego powodu. - Owszem. Małostkowi ludzie. Przypomniałem sobie, co pod sam koniec zobaczyłem w oku Athela. - Daleko mu było do tego - mruknąłem. Degan westchnął. - No dobrze, a lojalność? - U Kamrata? - zaśmiałem się głośno. - Znałem jednego czy dwóch, którzy dotrzymywali słowa - odparł, spoglądając na mnie kątem oka. - Niektórym wchodzi to nawet w krew. - Zazwyczaj ku ich własnej zgubie - rzuciłem sucho. Znów rozejrzałem się po ulicy, wyławiając wzrokiem kilku Kamratów. Czy którykolwiek z nich oparłby się nożowi dla jednego ze swych towarzyszy, nie wspominając już o jakimś lokalnym watażce? Czy którykolwiek wytrzymałby tak długo jak Athel? Może kiedyś, za czasów Mrocznego Króla, kiedy na czele wszystkich Kamratów stał Isidor. Isidor kontrolował całe przestępcze imperium rozciągające się pod powierzchnią tego prawdziwego. Istniało mnóstwo przekazów o tym, jak nas stworzył i ukształtował, zamieniając bandę opryszków i ulicznych szefów w sprawnie funkcjonującą organizację. Nie było takich kradzieży, z których nie czerpałby zysków, miał dostęp do informacji na temat

każdego szwindlu, a za oszustwa i zdrady zawsze ktoś musiał zapłacić. Kamraci nie żerują na innych Kamratach, stwierdził dobitnie Isidor, i przez krótki czas - zanim imperium zwróciło na niego czujny wzrok - rzeczywiście tak było. Imperator Lucien, w owym czasie chorobliwie zazdrosny o swoje wpływy, nie potrafił znieść myśli, że jakiś człowiek obwołuje się suwerenem królestwa leżącego w granicach jego imperium, nawet jeśli było to królestwo wiecznego mroku. Jedyna władza płynęła z imperialnego tronu; wyniesienie kogokolwiek do roli pomniejszego autorytetu bez zgody imperatora stanowiło wyzwanie rzucone najwyższej władzy. To właśnie wówczas starzejąca się inkarnacja powołała do życia Białe Szarfy, aby odróżnić swoich osobistych łowców od przepasanej złotymi szarfami gwardii pałacowej oraz czarnych pasów legionistów. Białe Szarfy wylały się na ulice Ildrekki i dalej, ciągnąc legiony za sobą, a stosy martwych Kamratów piętrzyły się pod szubienicami niczym jabłka w jesiennym sadzie. Ci, dla których Biali nie znaleźli sznura, ginęli na ulicach. Wyrzynano całe rodziny, których członkowie należeli do Isidorowego imperium w imperium, samego Isidora przewleczono zaś przez miasto i zarżnięto jak owcę, upuszczając mu krew od wschodu do zachodu i od zachodu do wschodu słońca. Imperialna magia długo utrzymywała go przy życiu, by Kamraci zrozumieli wiadomość. I zrozumieli. Choć minęło przeszło dwieście lat, wciąż byliśmy podzieleni. W miejsce króla pojawili się tymczasowi szefowie i dbające o własne interesy gangi, a wewnętrzne walki pomiędzy frakcjami stały się elementem szarej codzienności. Najbliżej osiągnięcia pozycji Isidora byli Szarzy Książęta, lecz nawet oni nie mogli się z nim równać zasięgiem działania. Ci na poły mityczni władcy kryminalnego świata zarządzali podziemnymi królestwami Kamratów, a każdy z nich miał swoich ludzi w dziesiątkach organizacji - ludzi, którzy składali im sprawozdania i manipulowali szwindlami na potrzeby własnych planów. Nikt nie wiedział, ile szwindli przeprowadzano na rozkaz Książąt ani jaki procent z każdego zysku dzielono między różne kiesy w taki sposób, by nikt nie wyszedł na tym zbyt dobrze, ale też by nikt nie wątpił, że Szarzy Książęta działają. Nie władali żadnym określonym terytorium i nie mieli swoich baz, a mimo to wszyscy znali ich imiona: Cień, Tańcząca Dama, Długoręki, Samotnica, Syn Kobziarza, Leniwe Oko oraz Herald - żywe legendy, których każdy Kamrat o zdrowych zmysłach unikał jak ognia. Choć nikt nie kwestionował ich geniuszu ani wpływów, wciąż byli tylko bladymi cieniami Isidora, tak jak my w taki czy inny sposób byliśmy ich nieostrym odbiciem. Wśród Kamratów nie istniała już duma ani scentralizowana władza. Nie potrafiłem sobie wyobrazić powodu, dla którego zwykły Kamrat wolałby wycierpieć to, co Athel, zamiast po prostu

zacząć gadać. Za upór nie dostałby przecież udziału, a dziś wszystkim chodziło właśnie o to o udziały. Cóż, najwyraźniej wszystkim oprócz Athela. - W porządku - odezwałem się - nawet jeśli przyjąć, że Athel trzymał gębę na kłódkę z poczucia obowiązku, w co osobiście nie wierzę, to i tak wciąż pozostaje pytanie, komu był wierny. Działał w przemycie i sam był sobie szefem. Kto potrafiłby skłonić przemytnika, żeby znosił takie tortury? - Ioclaudia? Znów wracaliśmy do imienia, które dał nam Athel. Pokręciłem sfrustrowany głową. - Może - rzuciłem - ale kim ona jest? Z pewnością nie żadnym arcymistrzem złodziei, bo któryś z nas już by o niej usłyszał. - A kto powiedział, że ona musi być Kamratem? Nie da się wykluczyć, że Athel robił to z zupełnie innego powodu. - Trzeba mieć diabelnie dobry powód, żeby całą noc opierać się Shattersowi. Przez kilka długich kroków Degan patrzył przed siebie zadumanym wzrokiem. - Może Ioclaudia należała do rodziny - zasugerował. - Athela? Chodzi ci o jego siostrę albo kogoś w tym rodzaju? - Albo matkę, albo kochankę. Pokręciłem głową. - Jakoś mi się to nie widzi. - Dlaczego nie jestem zdziwiony. Ugryzłem się w język i wzruszyłem ramionami. Grubo się mylił, jeśli sądził, że tak łatwo dam się podpuścić. Skoro chciał poruszyć sprawę mojej siostry, to mógł po prostu głośno wypowiedzieć jej imię. Nie zamierzałem go wyręczać. - Czy ja przypadkiem nie jestem ci winny śniadania? - zapytałem zamiast tego. - Zmieniasz temat? - Spłacam długi. Degan się uśmiechnął. - To nawet lepiej. Przeprowadziłem w głowie szybką kalkulację. - Dziś mamy dzień sokoła, a to oznacza, że muszę się zatrzymać przy straganie Mendrossa. Degan spojrzał w niebo. - Nie jest trochę za wcześnie na wizyty u znajomych? - O jakieś osiem godzin - przyznałem - ale ostatnio doszedłem do wniosku, że raz na

jakiś czas warto im złożyć niezapowiedzianą wizytę. Dzięki temu nigdy nie tracą czujności. A poza tym o tej porze jego owoce będą znacznie świeższe. Dotarliśmy na plac Piątego Anioła w niespełna pół godziny. Znajdował się tu Bazar A’Riifa - labirynt straganów, namiotów i ludzkich ciał ściśnięty na powierzchni, która wydawała się o połowę za mała. Bazar A’Riifa był znany ze skromnych cen, jeszcze skromniejszej jakości towarów i wyśmienitego ulicznego jedzenia. Wisiała nad nim wieczna mgła, stworzona w równych proporcjach z dymu unoszącego się znad palenisk, pyłu i gorąca. Pod tą mgłą markizy i namioty handlarzy tworzyły obszarpaną układankę światła i cienia, szarości i wielobarwności, a przemieszczająca się przez nią ciżba - od miejscowych łowców okazji aż po uciekinierów z granicy djaneńskiej i kogo tylko wiatr przygnał w te strony świata - stanowiła odbicie przekroju społecznego całego imperium. Nad tym wszystkim czuwał Anioł Elirokos, opiekun placu. W chwili gdy postawiono jego posąg - a zatem kilka wieków temu - musiała to być naprawdę piękna podobizna starego Łaskawcy. Od tego czasu farba w wielu miejscach zdążyła się jednak złuszczyć, odsłaniając nieciekawy szary kamień. Przetrwała tylko jedna ręka - ta, która zgodnie z tradycją wskazywała na północ; drugiej brakowało od dziesięcioleci. Bez swojej słynnej garści dusz staruszek prezentował się jak kaleki żebrak próbujący zatrzymać machnięciem ręki co naiwniej szych Chlebodawców. Zawsze podobał mi się ten posąg. Stragan Mendrossa stał przy cokole monumentu, tuż obok jego cienia. Mendross był właśnie zajęty naciąganiem jakiejś klientki, więc nie chcąc przeszkadzać mu w targach, wybraliśmy sobie z Deganem coś na ząb. Mendross zniósł ten widok ze spokojem, ale kobieta wyraźnie się zirytowała. - To dlatego muszę ci tyle płacić? Żeby twoi przyjaciele mogli się obżerać za darmo? Mendross obdarzył nas karcącym spojrzeniem, krzywiąc się pod fasadą pulchnych policzków, po czym rzucił klientce promienny uśmiech. - Ależ skąd, madame! Ci dwaj zacni jegomoście degustują towar dla swojego mistrza, szanownego Pandriego, ulubionego zastępcy szefa kuchni na Zewnętrznym Dworze. Kobieta otaksowała mnie i Degana wzrokiem, ale chyba nie zrobiliśmy na niej dobrego wrażenia. Cóż, trudno było ją winić - nawet gdybyśmy nie mieli za sobą wyjątkowo ciężkiej nocy, wątpię, czy ktokolwiek dopuściłby nas w pobliże Zewnętrznego Dworu, nie mówiąc już o jego kuchniach. - Phi! - prychnęła, po czym odwróciła się na pięcie i odeszła. Degan chwycił garść przepięknych górskich truskawek i skosztował.

- Wydaje mi się, Drothe, że nasz mistrz byłby z nich całkiem kontent. - Wrzucił sobie do ust kolejną. - Wchodziłyby w po trzykroć błogosławione gardło bez proszenia. - Świetne wyczucie czasu - burknął Mendross. - A prawie ją miałem. Zbyłem jego utyskiwanie machnięciem ręki i podszedłem bliżej. Dzieliło nas tylko wiadro fig. - Dam ci te cholerne dwie sowy, które byś zarobił. - Cztery. A poza tym jesteś za wcześnie. - Trzy. Owszem, jestem. - Zaczekaj tutaj. Nie spodziewałem się ciebie. - Mendross powlókł się na tyły straganu i zaczął przerzucać jakieś graty, robiąc mnóstwo hałasu. Zabijałem czas, ciskając figami w bazarowych urwisów, a Degan jadł i obserwował tłum. - Do diaska, interesy nie idą ostatnio zbyt dobrze - stwierdził Mendross, gdy do mnie wrócił. Podsunął mi sakiewkę za wiadrem z figami. Podniosłem ją wysoko, by żaden z cwaniaczków znających się na swym fachu nie przeoczył wymiany. - Życie jest ciężkie, przyjacielu - odparłem. - Ale to nic osobistego. Na twarzy Mendrossa znów pojawił się grymas. - Jasne, jasne. To tylko interesy - mruknął i splunął na bok. Sakiewka nie była wypełniona monetami, lecz pestkami i żwirem. Zapłata za ochronę - odstawiliśmy numer z fałszywą łapówką dla wszystkich ciekawskich Kamratów, do których zresztą zaliczał się mój uroczy rozmówca. Mendross pracował dla mnie jako Ucho. Uśmiechnąłem się do jego wystawy i skosztowałem leżących pod ręką daktyli. A ponieważ nie spostrzegłem nikogo, kto kręciłby się przy okolicznych straganach dłużej, niż powinien, skinąłem lekko głową, jakbym chciał wyrazić uznanie dla owoców Mendrossa. Handlarz pochylił się i zaczął przekładać pomarańcze z miejsca na miejsce. Jego głowa znalazła się tuż obok mojej. - Niccodemus chce cię widzieć - wyszeptał, prawie nie poruszając ustami. - Po co? Pokręcił głową i odłożył na bok nadgniłą pomarańczę. - Nie mam pojęcia. Słyszałem tylko, że cię wzywa. - To coś pilnego? Wzruszył lekko ramionami. Twardy orzech do zgryzienia. Nicco mógł chcieć wszystkiego, od sprawdzenia jakiejś plotki aż po wyznaczenie mi nowego zadania. Niestety każda z tych rzeczy wymagała, żebym znacznie zboczył z trasy, zamiast wrócić do domu i do ciepłego łóżka, w którym rozpaczliwie

pragnąłem się znaleźć. Podniosłem z westchnieniem pomarańczę. Potrzebowałem snu, nie chciało mi się uganiać tego ranka za Kamratami i plotkami. - Żadnej wskazówki, czy to coś ważnego? - zapytałem. - Nic. - W porządku - mruknąłem, dziurawiąc paznokciem skórkę pomarańczy. Ostra słodka woń podrażniła moje nozdrza. - Przekaż im, że powinienem... Albo nie, że m u s z ę coś jeszcze dzisiaj zrobić. Spotkam się z Nicco wieczorem, jak już pozałatwiam swoje sprawy. Nie była to może najmądrzejsza odpowiedź i wiedziałem, że nie zapunktuję nią u Nicco, ale przynajmniej będę bezpieczny do czasu, gdy zapukam do jego drzwi. Na twarzy Mendrossa odmalowała się teatralna rezygnacja. Kiwnął głową, jakby godził się z nieodwracalną stratą owocu. Tłumaczenie: przekażę. Stłumiłem śmiech. Mendross minął się z powołaniem, powinien był trafić na scenę. - Coś jeszcze? - zapytałem. - W Dziesięciu Drogach robi się ostatnio niespokojnie. Parsknąłem. - W Dziesięciu Drogach n i g d y nie ma spokoju. - Dziesięć Dróg było zapyziałym rewirem, którego nikt tak naprawdę nie kontrolował. Nicco miał tam co prawda pewne interesy, ale miało je też kilku innych szefów. - Niech zgadnę: jakieś gangi skrzyżowały miecze podczas sprzeczki o granice i zadrasnęli jednego z klientów Nicco, a teraz klient narzeka, że nie dostaje ochrony, za którą przecież płaci. Mendross przestał przekładać owoce i spojrzał na mnie przenikliwie. - Do walki nie doszło, ale tak, reszta właściwie się zgadza. Po co ja ci to mówię, skoro ty i tak wszystko wiesz? Uśmiechnąłem się pod nosem. Nikt nie musiał mi tłumaczyć, jak funkcjonuje Dziesięć Dróg - zaledwie kilka lat temu sam wydostałem się z tej dziury. Oderwałem kawałek pomarańczy. Kilka kropel soku skapnęło mi na rękę. - Dobra, coś jeszcze? Mendross zajął się stosem daktyli. - Poza tym ludzie szepczą - mruknął, jeszcze bardziej ściszając głos - że ktoś ostatnio węszy wokół Nicco. Ręka z kawałkiem pomarańczy zatrzymała się w połowie drogi do ust, w których nagle zrobiło mi się cholernie sucho. - Węszy? - powtórzyłem. Niedobrze... Nikt nie lubi szpiegów, ale Nicco miał na ich

punkcie obsesję. Wystarczyła sugestia, że jakiś baron przestępczego światka ma w szeregach jego organizacji swojego człowieka, by doprowadzić Nicco do obłędu. Potrafił przewrócić miasto do góry nogami, byle tylko odnaleźć szpicla, nawet jeśli oznaczało to konieczność fabrykowania dowodów z plotek i pomówień. W takich okolicznościach cień podejrzenia mógł paść na każdego - nawet na ludzi takich jak ja, którzy powinni zajmować się tropieniem informacji i informatorów. - Jak głośne są te szepty? - zapytałem. - Na razie ciche. - Jakieś domysły, skąd mogły się wziąć? Mendross wzruszył ramionami. - Ktoś powiedział, że ktoś inny powiedział, że jego wuj zna Nożownika, który usłyszał rozmowę męża swojej siostry z facetem, który... - Niech mnie szlag, one nie są ciche - rzuciłem, czując, jak ulatuje ze mnie część napięcia. - One są praktycznie niesłyszalne. - Mów sobie, co chcesz, ale te plotki są w obiegu już od kilku dni. Znasz mnie: jeżeli jakaś informacja utrzymuje się na ulicy tak długo, przekazuję ją dalej. Kiwnąłem z wdzięcznością głową i wreszcie ugryzłem kawałek pomarańczy. Cóż, cicha czy nie, ta plotka prędzej czy później mogła się przeobrazić w coś większego i dotrzeć do uszu Nicco. Wkurzony Nicco nie był mi na rękę z wielu powodów, wliczając w to mój spokój umysłu, ale przede wszystkim chodziło o dobro interesów. - A poza tym jakieś duże wieści? - zapytałem. Mendross pokręcił głową. - Pojawiły się jakieś ważne ciała? - Nie - odparł. - Ktoś dobija się do drzwi terytorium Nicco? - Nic mi o tym nie wiadomo. - Ani mnie - stwierdziłem - co pozwala sądzić, że te plotki nic nie znaczą. Szpicla zbyt trudno zwerbować, żeby marnować jego umiejętności na błahe sprawy, a ja dzisiaj słyszę wyłącznie błahostki. Zresztą szpicel nie miałby żadnego powodu robić cokolwiek, co mogłoby go zdemaskować. - A jeśli popełnił drobny błąd i ktoś go zauważył? - gdybał Mendross. - Ludzie, którzy wykonują taką pracę, nie popełniają drobnych błędów - odparłem. Pamiętaj, że wciąż mówimy o organizacji Nicco, każdy szpicel cwańszy od osła stanąłby na głowie, żeby wyciszyć tę sprawę. Do diabła, chociaż jestem informatorem Nicco, przechodzą

mnie ciarki na samą myśl, że mógłby się o tym dowiedzieć. Mendross zastanawiał się przez chwilę, po czym wzruszył ramionami. - Znasz szczegóły lepiej ode mnie - powiedział. Do cholery, jak mógłbym nie znać? Ale w jednym miał rację - nie mogłem zbyć tych pogłosek wzruszeniem ramion. Rozejrzawszy się po bazarze, podjąłem decyzję. - Albo to nic groźnego, albo ktoś szykuje zasadzkę - powiedziałem i ugryzłem drugi kawałek pomarańczy. - Ktoś może skorzystać z zamieszania, by wyrównać stare rachunki. Lub spróbować przejąć władzę. Chaos w szeregach organizacji stanowił wyśmienitą zasłonę dymną. - Rozpowiedz, gdzie się da, że to tylko rynsztokowe plotki. Jeśli ucichną, to świetnie. Jeśli nie, daj znać. W głębi duszy modliłem się, by ucichły; w przeciwnym razie musiałbym wytropić tego, kto je rozpuścił, zanim dotrą do Nicco. - Zobaczę, co da się zrobić. Podczas gdy dojadałem śniadanie, Mendross relacjonował mi pozostałe wieści. Zachowałem kilka z nich w pamięci, żeby później je przeanalizować, ale koniec końców większość po prostu zignorowałem. To był cholernie długi dzień. Kiedy nie było już o czym gadać, ostentacyjnie wytarłem palce w ręcznik wiszący na ściance straganu. - Pozdrów ode mnie Rizzę. - Podniosłem figę i zważyłem ją w dłoni. Na dźwięk imienia swojej żony Mendross skinął z zadowoleniem głową i cofnął się o krok. Cisnąłem w niego figą, ale pocisk minął cel o kilka cali. - I niech ci się nie wydaje, że następnym razem wykpisz się połową ceny! warknąłem podniesionym głosem, żeby usłyszeli mnie wszyscy wokół. Mendross zgarbił się i wymamrotał przeprosiny, a my z Deganem ruszyliśmy w drogę. Szedłem przez bazar z arogancko wypiętą piersią. Gdy tylko znaleźliśmy się na ulicy, zwolniłem do powolnego, niemal ospałego kroku. Degan ziewnął i podrapał się po brodzie. - Masz coś jeszcze do zrobienia? Spojrzałem w niebo. Słońce stało nieznośnie wysoko, od świtu minęły już prawie cztery godziny. Oddałbym wszystko, by móc zaszyć się przed światłem, ale chciałem porozmawiać z jeszcze jednym człowiekiem, a teraz była na to najlepsza pora. - Tak - rzuciłem. - Niestety mam. - Potrzebujesz mojej pomocy? - Nie.

- Świetnie, bo i tak bym nie poszedł. - W zasadzie mógłbyś mi się przydać... - Ciężka sprawa. - Nie czekając na odpowiedź, Degan wtopił się w tłum i ruszył do domu. Mógłbym przysiąc, że słyszę, jak wesoło pogwizduje. Drań. Patrzyłem za nim jeszcze przez chwilę, po czym odwróciłem się w przeciwną stronę. Musiałem zasięgnąć języka w sprawie symboli na papierowym ruloniku.

ROZDZIAŁ TRZECI Baldezar był Atramenciarzem, co oznaczało, że potrafił czytać i pisać zarówno w starych dialektach, jak i we współczesnych obcych językach, a także, jeśli zaistniała taka potrzeba, sporządzić podróbkę bądź kopię dokumentu. Był również mistrzem kopistą, który prowadził skryptorium w dzielnicy przylegającej do mojego rewiru. Przedsięwzięcie nie w kij dmuchał - pod surowym okiem starego skryby pracował ponad tuzin rzemieślników i terminatorów. Baldezar za żadne skarby nie zdradziłby nikomu treści cudzych „depozytów", jak nazywał powierzane mu dokumenty, ale z radością wykonywał falsyfikaty każdego świstka. Gdy wszedłem do środka, w słonecznym zakładzie panował zgiełk. Przez pootwierane okna i poodsuwane panele dachowe wpadało do środka mnóstwo porannego światła. Główny poziom wypełniały wysokie stanowiska pisarskie. Na lekko pochylonych pulpitach większości z nich leżały obok siebie oryginalny dokument i sporządzana właśnie kopia, chociaż kilka stanowiło obszar indywidualnych popisów twórczych. Pracowali tutaj najzdolniejsi kopiści i iluminatorzy imperium. Każdy wers był tworzącą się historią, każda strona powstającą sztuką. Odetchnąłem głęboko, rozkoszując się wonią atramentu, farby, papieru i kredy. Cudowny zapach wiedzy i historii... Nie miało dla mnie żadnego znaczenia, co kopiują: traktaty historyczne czy spisy inwentarza. Czułem w powietrzu magię. - Trochę wcześnie jak na ciebie, Drothe - usłyszałem z boku głos. Odwróciwszy się, ujrzałem zmierzającego w moją stronę Lyconnisa. Trzymał w mięsistej ręce kilka zwojów, a jego oczy błyszczały cichym rozbawieniem. Był ode mnie wyższy - żadne osiągnięcie - i zbudowany bardziej jak chłop niż skryba. Miał szerokie ramiona, umięśnione kończyny, mocną szyję i szczerą, ufną twarz, przez którą zawsze czułem się w jego towarzystwie odrobinę nieswojo. Nie jestem przyzwyczajony do przebywania w obecności uczciwych ludzi. - Długa noc? - zapytał. - A co, widać? - Obawiam się, że tak. - Lyconnis skinął w stronę zaplecza. - Mogę przystawić stołek do mojego pulpitu. Właśnie skończyłem kolejny rozdział historii. - Której? Czwartej Regencji? - A jest jakaś inna? Oblizałem usta. Kusząca perspektywa... Czwarta Regencja była tym okresem w imperialnej historii, gdy legendy zbiegły się z rzeczywistością, gdy nieustannie przywracana

władza Stephena Dorminikosa po raz pierwszy została zagrożona i gdy na powierzchni jego nieskazitelnej dotychczas poczytalności pojawiły się subtelne pęknięcia. W owym czasie imperator zasiadał na tronie - w tej czy innej inkarnacji - od przeszło dwustu lat. Fakt, daleko mu było do sześćsetnej rocznicy, którą obchodzono niedawno w Ildrekce, ale już wówczas wybór Aniołów, by Dorminikos służył nam jako wiecznie odradzający się imperator, był stosunkowo mocno ugruntowany. Dorminikos przybrał postać Wiecznego Triumwiratu - władcy o duszy rozbitej na trzy części, który odradzał się w postaci jednego ze swych wcieleń: Markina, Theodoia bądź Luciena. Każda nowa inkarnacja przychodziła na świat pokolenie po poprzedniej - tak ustaliły Anioły, tak więc musiało być. Co wcale nie oznaczało, że wybór Aniołów wszystkim pasował. Stephen Dorminikos urodził się jako zwykły śmiertelnik i ludzie nie zapomnieli o tym fakcie. Skoro człowiek się rodził - czy odradzał, wszystko jedno - to, argumentowali, mógł także umrzeć. I umarł - kilka razy, ściśle biorąc. Z tego powodu imperatorzy ustanowili system Regentów - osób mianowanych do sprawowania władzy za każdym razem, gdy jedna z inkarnacji imperatora umierała przed odnalezieniem kolejnej. Za Drugą i Trzecią Regencją kryły się nieuczciwe gierki i dworskie intrygi, ale Czwartą spowodował wybuch zarazy, która zabiła dwie inkarnacje. Samo w sobie wydarzenie dość niewinne, a w dodatku imperium od dawna było na nie przygotowane. Może właśnie dlatego wszystkich tak bardzo zaskoczył chaos, który się nagle rozpętał? Gdy okazało się, że dwa wcielenia imperatora nie żyją, ktoś - nikt właściwie nie wiedział kto - zaczął się zastanawiać, co by było, gdyby jednocześnie pozbawić życia wszystkich trzech. Czy Dorminikos mógłby się wówczas odrodzić? Pominąwszy pierwszy raz, gdy Dorminikos trafił do Aniołów, zawsze gdzieś w imperium żyła przynajmniej jedna z jego inkarnacji. Pisma Imperialnego Kultu wspominały o opłakanych konsekwencjach, jeśli po ziemi nie będzie kroczyć przynajmniej jedno z wcieleń, ale nikt nie był pewien, czy miały one charakter apokryficzny, czy profetyczny. Ktoś postanowił to sprawdzić. Na nieszczęście dla Dorminikosa byli to jego Regenci. Wybuchły Wojny o Regencję - osiemdziesiąt jeden lat zabawy w kotka i myszkę między uzurpatorami a inkarnacjami Stephena Dorminikosa. Lucien zmarł dwukrotnie; sprawcą jego pierwszej śmierci była zaraza, drugiej - cios sztyletem w plecy. Markina zabrała choroba, gdy był jeszcze niemowlęciem. Theodoi został zaszlachtowany, prowadząc armię na mury Ildrekki. W końcu, sześćdziesiątego czwartego roku Czwartej Regencji, Regenci obwieścili wszem wobec, że żadna z inkarnacji Dorminikosa nie kroczy już po tym łez padole, a z pewnością nie zasiada na tronie.

Wszyscy imperatorzy umarli. Siedemnaście lat później Markino udowodnił im, że się mylili, i wyszedł z ukrycia na czele armii zwerbowanej w - czym wszystkich najbardziej zaskoczył - Djanie. Dopiero w t e d y zrobiło się naprawdę ciekawie. - Dotarłeś już do Oczyszczenia? - zapytałem Lyconnisa. Podczas marszu z Djanu do Ildrekki Markino rozkazał żołnierzom niszczyć wszelkie przedstawienia dawnych inkarnacji, na jakie tylko się natkną. Twierdził, że „oczyszcza" świątynie i nawołuje do świeżego startu po perypetiach kolejnych Regencji, ale pozostałe wcielenia miały na ten temat inne zdanie. Nie podobało im się, że ktoś próbował wymazać po nich ślad, gdy akurat nie było ich w pobliżu. W ten sposób rozpoczęła się stuletnia, trwająca po dziś dzień sprzeczka między inkarnacjami imperatora. Lyconnis sugerował mi kiedyś, że znalazł nowe źródła opisujące ten temat, ale nie chciał powiedzieć nic więcej. Dziś było podobnie. Uśmiechnął się chytrze - a raczej spróbował, bo chytry uśmiech zupełnie nie pasował do jego twarzy. - Nie puszczę pary z gęby - rzucił. - Bo niby czemu miałbyś. - Przez chwilę zastanawiałem się, czy go nie przycisnąć uwielbiał rozmawiać o swojej pracy i sprowokowanie go nie powinno być zbyt trudne - ale zamiast tego tylko westchnąłem. - Chociaż bardzo chciałbym trochę poczytać, muszę spotkać się z twoim mistrzem. Interesy. Lyconnis się nachmurzył. - Och, w takim razie nie będę ci przeszkadzać. - Nie znał szczegółów związku łączącego mnie z Baldezarem, ale miał dość oleju w głowie, by nie zadawać mi trudnych pytań. Ruszyłem na tyły zakładu i po wąskich krętych schodach wszedłem na galerię. U góry czekał już na mnie Baldezar. - Młody Lyconnis zdaje się nie doceniać twojego fachu tak bardzo, jak t y doceniasz jego - wychrypiał, a słowa, które wydobyły się spomiędzy jego ust, były suche i nietrwałe jak otaczające nas zwoje. - Myślę, że nie pochwala interesów, które z tobą prowadzę - odparłem. - Bardzo możliwe. - Mistrz kopista odwrócił się i ruszył niespiesznie w stronę gabinetu. - Ponieważ jednak opinie podwładnych nic dla mnie nie znaczą... - Pozwolił, by niedokończone zdanie opadło na podłogę, i przestąpił nad nim obojętnie. Omiotłem wzrokiem znajdujące się na galerii prace. Księgi i zwoje wypełniały wąskie przestrzenie między oknami, piętrząc się na regałach biegnących od podłogi aż po sufit.

Wiele z nich miało wartość wyłącznie dla pracujących na parterze kopistów, ale było tutaj dość traktatów i zbiorów opowieści, by zapewnić mi zajęcie na długie lata. Czasami pożyczałem od Baldezara niektóre z nich, choć zgadzał się na to niechętnie i kazał mi płacić wygórowaną cenę. - Żadnego dotykania ani podbierania - rzucił do mnie przez ramię, a w jego głosie nie było słychać wesołości. Najeżyłem się, gdy tylko zrozumiałem, co próbował mi zasugerować. - Uważaj na słowa, Atramenciarzu - mruknąłem. - Słowa to mój fach, zawsze na nie uważam. A ty pilnuj swojego fachu, złodzieju. - Nawet nie pamiętam, kiedy ostatnio obrobiłem jakąś norę. Baldezar pociągnął nosem, ale nic nie powiedział. Gdy weszliśmy do jego gabinetu, rozsiadł się za pulpitem niczym możnowładca. Zająłem miejsce na wąskim siedzisku po przeciwnej stronie. Ktoś otworzył wcześniej okiennice, by rozjaśnić pomieszczenie, ale same okna były zamknięte, odgradzając nas od brudu i hałasu ulicy. Gabinet sprawiał wrażenie ciasnego i przytulnego. Zwalczyłem chęć ziewnięcia i zamiast tego kichnąłem. W otaczającym nas blasku większość ludzi wydawałaby się zdrowsza lub chociaż bardziej żywa, ale w przypadku Baldezara poranne światło podkreślało tylko głębokie bruzdy zmarszczek przecinających jego twarz. Podobna kolekcja ostrych kątów i wzgórków wystawała spod poplamionej atramentem tuniki, świadcząc o lichej sylwetce. Baldezar otaksował mnie wzrokiem spod półprzymkniętych powiek. - Mam nadzieję, że nie przychodzisz w sprawie ostatniego zlecenia - zaczął. Mówiłem ci już, że będzie gotowe w przyszłym tygodniu. Prasowacz nie przysłał mi jeszcze odpowiedniego papieru lnianego. Machnąłem ręką. - Nie, nie, z tym nie ma pośpiechu. - Zleciłem Baldezarowi wykonanie falsyfikatu dla mojej siostry, ale doszedłem do wniosku, że nie stanie jej się żadna krzywda, jeśli będzie musiała trochę poczekać. Może nawet nauczy się cierpliwości, chociaż było to raczej wątpliwe. - Przyszedłem, żeby poprosić cię o opinię. Kopista kiwnął głową, jakby uważał to za coś absolutnie naturalnego, a ja wiedziałem, że tak właśnie myśli. W końcu nazywał się Baldezar. Sięgnąłem do sakiewki z ziarnami po świstek, który znalazłem w rzeczach Athela. Brwi Baldezara na moment się uniosły, tworząc dwa pagórki. - Mogę? - Wyciągnął do mnie dłonie o chudych, trzcinopodobnych palcach.

Oddałem mu posłusznie skrawek papieru, a on uniósł go do światła. - Czego dokładnie szukasz? - zapytał po chwili. Choć już pokazałem mu świstek, wciąż dręczyły mnie wątpliwości. Instynkt podpowiadał mi, żeby nie wtajemniczać postronnych osób w interesy, jeśli nie jest to naprawdę konieczne. Musiałem jeszcze raz przypomnieć sobie, po co tu przyszedłem. - Miałem nadzieję, że jest tam jakiś szyfr, który umiałbyś rozpoznać - odparłem. - Chodzi ci o zakodowaną wiadomość? Przytaknąłem. - Skąd to masz? W milczeniu zmierzyłem Atramenciarza wzrokiem. - Pytam - zaczął się tłumaczyć - ponieważ pochodzenie tego przedmiotu może okazać się pomocne w ustalaniu... - Nieważne, skąd to mam - warknąłem, czując, jak zmęczenie zaczyna brać górę nad moją cierpliwością. - Ważne jest tylko to, co możesz mi o tym powiedzieć. - Rozumiem. - Baldezar potarł papier palcami. - Domyślasz się, czego dotyczy treść? - To jest śliska sprawa, Atramenciarzu, więc nie zgrywaj mi tu cwaniaka. Baldezar skrzywił usta w grymasie niezadowolenia. - Fakt, że rozumiem twój żargon, Drothe, nie znaczy jeszcze, że lubię go słuchać. W mojej obecności posługuj się językiem imperialnym. Chyba że wolisz wyjść? Poderwałem się, ale zamarłem, zanim zdążyłem wstać. Baldezar zrobił wielkie oczy, niemal uciekając ze swoim krzesłem. Odetchnąłem powoli i głęboko. - W porządku - mruknąłem, zgrzytając zębami. - A zatem, mówiąc w czystym imperialnym, nie podoba mi się to, co wynika z tego świstka. Szczerze mówiąc, jestem z tego powodu cholernie niezadowolony. Przez jego treść mam dzisiaj wyjątkowo zły dzień, a na dodatek coś mi się zdaje, że nie będę w tym osamotniony. Obaj wiemy, co to znaczy, więc dobrze ci radzę, gadaj, co tam widzisz, bo w przeciwnym wypadku mój żargon nie będzie jedyną rzeczą, która popsuje ci humor. Baldezar otworzył usta, zamknął je i odkaszlnął. - A więc sądzisz, że to jakiś kod? Intrygujące. - Położył skrawek papieru na pulpicie, przyglądając mu się w skupieniu. Po jakiejś minucie przestały mu drżeć ręce. Parę razy obracał go, oglądając znaki i symbole pod różnymi kątami, po czym przewrócił niezapisaną stroną do góry. Przeciągnął po nim palcami, chrząknął i wyprostował się na krześle. - Nie mam pojęcia.

- Słucham? Uniósł ręce, by mnie uspokoić. - Nie znam takiego języka, o ile to w ogóle jest jakiś język. Nie widzę żadnych rymów ani sensu w rozmieszczeniu znaków, niczego, co by wskazywało, że mamy do czynienia z kodem lub zaszyfrowaną wiadomością. Wstałem i nachyliłem się nad pulpitem. - Tu znajduje się pystos, a tu immus - powiedziałem, wskazując odpowiednie miejsca. - A co z tymi powtarzającymi się znakami... tu, tu... i jeszcze tu? Albo te dwa, o tutaj. To przecież mogą być fragmenty powszechnej cepty. - Przecież nie wszyscy używają imperialnych ideogramów do pisania, Drothe. Rzeczywiście, nie wszyscy - tylko większość mieszkańców imperium. - Dobrze, a może to są te znaczki, którymi piszą w Królestwach Zależnych, jak one się nazywają... - Litery? - O właśnie. Baldezar westchnął przeciągle. - Niewykluczone. Ale to może być też jakieś ćwiczenie iluminatorskie. Albo niestarte plamy. Albo próba rozruchu jednej z tych nowych i bezużytecznych maszyn drukarskich. Tak czy inaczej, nie widzę tutaj śladów szyfru, Drothe. Przyniosłeś mi kawałek śmiecia z pracowni skryby. - Strzelił palcem w strzęp papieru. - A w każdym razie nic, z powodu czego warto by było komukolwiek grozić - dodał i zaczął zgniatać go w kulkę. Wyciągnąłem rękę. - Mimo wszystko... Baldezar zamarł i spojrzał na świstek leżący na jego dłoni. Chwyciłem go i schowałem z powrotem do sakiewki. Gdy podniosłem głowę, skryba przyglądał mi się badawczo. - Jesteś przekonany, że ten papier ma aż takie znaczenie? - zapytał. Do diabła, pewnie, że nie. To mógł być najzwyklejszy strzęp papieru, rulonik do zapalania fajki albo nawet śmieć, który wpadł na dno torby Athela. Ale była to także jedyna rzecz, której nie odebrałem mu pod przymusem. Athel mógł kłamać nawet w chwili, kiedy wydał z siebie ostatnie tchnienie, a ja potrzebowałem dowodów, które potwierdzą jego zeznania albo im zaprzeczą. Ten świstek stanowił zaś mój najlepszy trop, nawet jeśli był to trop wyjątkowo marny. Kiedy więc Baldezar zakwestionował jego autentyczność, musiałem skłamać.

- Całkowicie - powiedziałem. Stary Atramenciarz zaczął bębnić palcami o pulpit. - Przyszło mi właśnie do głowy - zaczął powoli - że prawdopodobnie mógłbym nadużyć uprzejmości jednego z moich kolegów, który wie na ten temat więcej niż ja. Trochę by cię to kosztowało, a ponadto musiałbym pokazać mu wzmiankowany d o k u m e n t, ale może uzyskałbyś jakieś odpowiedzi. Bolało go, gdy przyznawał, że jest na tym świecie ktoś, kto zna się na czymś lepiej niż on, i że w dodatku musiałby zasięgnąć rady tego człowieka. Świetnie. - Kusząca propozycja, ale nie - odparłem. - Ten świstek będzie mi potrzebny. Uderzyła mnie pewna myśl. - A kim jest ten kolega? Baldezar zbyt długo się wahał, zanim odpowiedział: - Nie znasz go. Uśmiechnąłem się pod nosem, świdrując wzrokiem starego Atramenciarza. Chciał się upewnić, że sam nie pójdę prosto do jego przyjaciela? A może liczył, że podbije cenę za konsultację i zgarnie część zapłaty dla siebie? Tak czy inaczej wyglądało na to, że musiałbym dać wiele za niewielki zysk. - Prawie ci się udało - rzuciłem, a Baldezar zmarszczył brwi. Powstrzymałem nachodzący protest machnięciem ręki i ziewnąłem, przeciągając się na krześle. - Żadnych gierek. Jestem zbyt zmęczony na gierki. Albo mi pomagasz, albo nie. Atramenciarz wpatrywał się we mnie przez długą nerwową chwilę. W końcu, nie spuszczając ze mnie wzroku, zawołał: - Lyconnis! Usłyszałem, jak potężny skryba wbiega schodami na galerię i drepcze w pośpiechu do gabinetu mistrza. Gdy jednak wszedł do środka, nie wyglądał na zasapanego. - Tak? - zapytał, pochylając głowę przed Baldezarem. - Drothe ma jakiś świstek i chciałby, żebyś rzucił na niego okiem. Uważa, że to może być jakiś rodzaj szyfru. - Szyfru? - powtórzył skryba. Gdyby nie obecność jego mistrza, pewnie zatarłby z zachwytu ręce. Prawie udzieliło mi się jego podekscytowanie. - Mogę? Zanim sięgnąłem do sakiewki, spojrzałem na Baldezara pytająco. - Nasz drogi Lyconnis postanowił poświęcić się studiom z zakresu sekretnych wiadomości i pierwszych mistrzów szpiegostwa naszego imperium - wyjaśnił Baldezar oschłym tonem i pociągnął nosem. - Zdumiewające, że jednak do czegoś się to przyda. Lyconnis przygryzł wargę w odpowiedzi na reprymendę mistrza, ale pochylił się nad

strzępkiem papieru. Badał go i obracał w palcach w metodyczny sposób, który był mi coraz bardziej znajomy. - Skąd to masz? - zapytał, marszcząc czoło. W milczeniu skrzyżowałem ręce na piersi. Lyconnis spurpurowiał. - Oczywiście. Wybacz, że zapytałem. Zgaduję, że twojej uwadze nie umknęły cepty pystosa i immusa? - Przytaknąłem, a Lyconnis uniósł świstek do światła. Po chwili oddał mi go i wzruszył ramionami. - Możliwe, że coś tam jest, ale bardziej prawdopodobne, że to tylko jakiś śmieć. Chodzi o coś ważnego? - O sprawę życia i śmierci - powiedziałem, myśląc o Athelu. Zmarszczki na twarzy Lyconnisa pogłębiła uroczysta powaga. Uśmiechnąłem się wbrew sobie, rozważając, o kogo bardziej się martwił: o mnie czy o człowieka, któremu zabrałem ten świstek. Prawdopodobnie w równym stopniu o nas obu. - A co możesz mi powiedzieć o kobiecie imieniem Ioclaudia? - O kim? - zapytał Baldezar. Odwróciłem się do starego skryby. Czyżby cały czas mnie obserwował? - Ioclaudia - powtórzyłem. - Pomijając kilka bardzo mglistych historyjek, nigdy nie znałem nikogo o takim imieniu. A ty? Lyconnis pokręcił głową. - Nie - odpowiedział i uśmiechnął się do mnie lękliwie. - A w każdym razie żadnej Ioclaudii, która żyła na przestrzeni ostatnich trzystu lat. - Biorąc pod uwagę, jak zaczął się ten dzień - mruknąłem, wstając z krzesła - w ogóle mnie to nie dziwi. Skinąłem głową do Baldezara i skłoniłem się przed Lyconnisem, by wyprowadzić z równowagi jego mistrza, po czym wyszedłem z gabinetu. Zazwyczaj pieszy spacer z zakładu Baldezara do mojego domu trwa tylko kilka chwil i choć dzisiaj wcale nie trwał dłużej, miałem wrażenie, jakbym pokonywał pięciokrotnie dłuższy dystans. Słońce wydawało się jaśniejsze, tłum gęstszy, ulice zaś brudniejsze. Byłem zbyt zmęczony, by walczyć z tymi uciążliwościami. Gdy wreszcie dotarłem do sklepu aptekarza, nad którym znajdowało się moje mieszkanie, byłem już tylko powłóczącym nogami kłębem przytępionych zmysłów. Westchnąłem z ulgą. Przez chwilę zastanawiałem się, czy nie wejść do sklepu, by pomęczyć Eppyrisa o garść ziaren aramu, ale ostatecznie zwyciężyła wizja sfatygowanego materaca.

Ruszyłem w kierunku klatki schodowej. - Hej, Nosie. Głos doleciał z bardzo, bardzo daleka - może nawet z odległości dziesięciu stóp. Odwrócić się? Nie, lepiej zignorować. W końcu się odczepi. - Hej, Nosie! Ciągle tam był? Na łaskę Aniołów, czy ten człowiek naprawdę nie był w stanie pojąć najprostszej aluzji? Nie zwalniając kroku, wykonałem za plecami wymowny, bezpośredni i nad wyraz wulgarny gest. - Niech to szlag! - usłyszałem ten sam głos. Coś ciężkiego spoczęło na moim ramieniu i obróciło mnie gwałtownie. Natychmiast wzięły górę przyzwyczajenia i adrenalina. Pozwoliłem mniejszemu sztyletowi, temu z zatrutym ostrzem, wysunąć się z pochewki na lewym nadgarstku do dłoni, podczas gdy prawa ręka odnalazła rękojeść rapiera. Było ich dwóch - dwóch facetów wielkich jak obeliski, dwa olbrzymy przesłaniające słońce. I byli dobrzy. Pierwszy z wyrazem znudzenia malującym się na twarzy zablokował mi lewą rękę i odebrał sztylet, podczas gdy drugi złapał za nadgarstek prawej, nie pozwalając wysunąć rapiera nawet do połowy. Znałem ich. - Niccodemus chce cię widzieć, Nosie - powiedział Słone Oko. - Natychmiast.

ROZDZIAŁ CZWARTY W „żargonie półświatka", jak z pewnością powiedziałby Baldezar, ludzi takich jak ja określa się mianem Nosów. Oznacza to, że zarabiam na chleb, mieszając się w cudze sprawy, węsząc za brudami i naprzykrzając się w taki lub inny sposób. Jestem pośrednikiem, a mój towar to informacja. Zdobywam ją każdą możliwą drogą: opłacając donosicieli, podsłuchując, przekupując, szantażując, kradnąc i wrabiając... a także, w nielicznych przypadkach, torturując - krótko mówiąc, robię wszystko, co konieczne, by dotrzeć do sedna. Właśnie to odróżnia Nosy od zwyczajnych plotkarzy - my nie tylko gromadzimy elementy układanki, ale również łączymy je w całość. Każda Pleciuga za właściwą cenę sprzeda ci ostatnie pogłoski, jeśli jednak chcesz poznać powód, który się za nimi kryje, jeśli zależy ci na ustaleniu, skąd pochodzą i gdzie łączą się wszystkie wątki, wówczas idziesz do Nosa. Praca Nosów to coś więcej niż nadstawianie uszu na ulicy; my przesiewamy i łączymy informacje, kojarząc ze sobą elementy, które przeoczyłaby większość Kamratów. My nie ustalamy, że coś się dzieje - my ustalamy, d l a c z e g o się dzieje. A później sprzedajemy tę wiedzę. Komu? To zależy. Szerokie Nosy pracują na ulicy i oferują informacje temu, kto płaci najwięcej. Proste? To niebezpieczna praca, ponieważ nie wszyscy patrzą przychylnym okiem na ludzi, którzy zdradzają ich tajemnice, ale sprytny Nos zawsze zachowuje część informacji dla siebie, by zabezpieczyć się przed szantażami i nękaniem. Inaczej jest w przypadku Długich Nosów. Długie Nosy nigdy się nie wychylają i strzegą swoich informacji jak oka w głowie. Ich fach polega na infiltrowaniu organizacji konkurencyjnych szefów i przekazywaniu cynku prawdziwym przełożonym. Zawód Długiego Nosa wymaga specyficznego połączenia jaj i głupoty, zarezerwowanej dla mangust i imperialnych poborców podatkowych. Zwykle ludzie nawet nie zdają sobie sprawy, że ktoś z ich otoczenia robi za Długi Nos, dopóki jego ciało nie wypłynie w zatoce. Trzeci i ostatni rodzaj Nosów to Wąskie Nosy. Właśnie tym zajmuję się dla Nicco węszę wśród jego ludzi, by wiedzieć, kto postępuje z nim uczciwie, a kto trochę mniej, i na ogół rozwiązuję drobne problemy, zanim zdążą urosnąć do rangi poważnych zmartwień. Jak dotąd nie przysporzyło mi to popularności wśród bratnich Kamratów, ale mam coś, o czym pozostałe Nosy mogą tylko pomarzyć: plecy. Jeśli ktoś zamierza dobrać mi się do skóry, powinien wziąć pod uwagę, jak zareaguje na to Nicco. Nie jest to najgorsza pozycja z możliwych, choć jak każda inna, ma też swoje wady. Jedną z nich jest fakt, że muszę się

meldować bezpośrednio u Nicco - i to często. Ta właśnie część naszej współpracy ciągle mnie prześladuje i zwykle daje o sobie znać w najmniej dogodnym momencie. * Drzwi u szczytu schodów otworzyły się, a ja zostałem wprowadzony do środka przez dwa Lewary. Wystrój pomieszczenia ograniczał się do niezbędnego minimum: były tu biurko, dwa krzesła, cztery nagie ściany i okno wychodzące na ulicę. Na biurku leżała drewniana taca z resztkami śniadania, które roztaczały tłustą woń mięsa. Nicco stał przy oknie. Mocne ciężkie ręce trzymał za plecami. Mrugnąłem, oślepiony smugą światła, ale nie odwróciłem wzroku - okazałbym w ten sposób brak szacunku. W swoich najlepszych latach Nicco składał się z potężnych zwałów mięśni i kości, z których można by ulepić dwóch takich jak ja. Teraz przypominał popołudniowy cień tamtej postaci - wciąż był wielki i silny, ale ostre kontury nieco się rozmazały. Skóra pod brodą zaczynała mu wisieć i coraz większa część jego sylwetki wyglądała na ukształtowaną za pomocą jedzenia, a nie walki. Pod oczami miał sińce, przez które w złym świetle sprawiał wrażenie zabiedzonego, a włosy nie były już tak gęste, lecz nawet pomimo upływu lat Niccodemus Alludrus wciąż zasługiwał na miano jednego z najtwardszych znanych mi facetów. Udowodnił to po raz kolejny trzy miesiące wcześniej, gdy połamał kark zabójcy, który zaciskał na jego szyi garotę. Krótko mówiąc, nikt nie odważyłby się stwierdzić, że Nicco stracił dawną ikrę. W pomieszczeniu znajdował się jeszcze jeden człowiek. Stał oparty o ścianę z rękami skrzyżowanymi na piersi, a na jego palcach i w małżowinach uszu lśniła srebrna biżuteria. Wysoki i chudy, jego twarz, strój i umysł emanowały zadziornością. Na imię miał Rambles i był jednym z wyższych rangą ulicznych szefów Nicco. Różnili się tym, że Nicco najchętniej rozwiązywał problemy za pomocą ołowianej antaby, a Rambles wolał sztylet. Zgodnie z tym, co mówili o nas ludzie - pokrewne dusze, podobne metody i tym podobne bzdury powinniśmy się świetnie dogadywać, lecz jakimś sposobem w porównaniu do naszej dwójki nawet olej i woda lepiej się mieszały. Ani on, ani Nicco nie tryskali humorem. Zsolidaryzowałem się z ogółem. - Drothe - przemówił Nicco, nie odwracając się od okna - dobrze, że jesteś. Usiądź. Usiadłem. Za moimi plecami Lewary zajęły miejsca po obu stronach drzwi. Lewary i Rambles - zły znak. Zazwyczaj spotykaliśmy się z Nicco w cztery oczy; Nicco wierzył, że to on powinien jako pierwszy dostawać wszystkie informacje. - Nie jestem przyzwyczajony do czekania na swoich ludzi dwa dni - zaczął Nicco.

Wyprostowałem się. Dwa dni?... Niech to szlag. Mendross nie wspominał, że pytali o mnie w c z o r a j. Przetarłem oczy, żeby się obudzić, i wyciągnąłem ziarno aramu. - Byłem akurat na szwindlu, kiedy dostałem cynk - wyjaśniłem. - Nie miałem pojęcia, że na mnie czekasz. - Z tego, co mi się obiło o uszy, przemytnik był już urobiony, kiedy dostałeś cynk. Zamrugałem. Skąd on, do diabła, wiedział o Athelu? Sporo się natrudziłem, żeby wyciszyć całą sprawę. Och. No jasne. - Shatters - syknąłem. - Katusznik miał mi parę rzeczy do powiedzenia na twój temat - ciągnął Nicco, wciąż patrząc w okno. - I nie było to nic dobrego. - Ten sadystyczny drań jest wściekły, bo... Uniósł mięsistą dłoń. - Gówno mnie obchodzą twoje robótki na boku, Drothe. Dopóki dostaję swój udział, wszystko jest cacy. Obchodzą mnie natomiast ludzie, którzy zaniedbują swoje obowiązki. Nietrudno było się domyślić, że chodzi mu o mnie. - Słuchaj - powiedziałem - spóźniłem się i przepraszam. Szczerze. Nie wiedziałem, że musiałeś na mnie czekać... Nicco obrócił się na pięcie. - Pieprzyć czekanie! - ryknął. - W ogóle nie powinienem był po ciebie posyłać. Gdybyś robił to, co do ciebie należy, zamiast uganiać się za jakimiś relikwiami, dostałbym cynk o Dziesięciu Drogach dwa dni temu. A wyszło na to, że sam musiałem zasięgnąć języka. To nie j a powinienem słuchać pierdolonej ulicy, Drothe, płacę za to t o b i e. - Cynk o Dziesięciu Drogach? - Ssałem ziarno aramu, przypominając sobie wszystko, co rano powiedział mi Mendross i co sam usłyszałem w ciągu ostatnich dwóch miesięcy. Nie wypłynęło nic istotnego. - Dlaczego, do diabła, martwisz się o Dziesięć Dróg? - Ulica - odparł Rambles. Spojrzałem w jego stronę. - Z tobą gadam? Rambles uśmiechnął się chłodno. - Ulica mówi, że w Dziesięciu Drogach ktoś zamierza zrobić ruch przeciwko Nicco. - Ulica? - parsknąłem. - A co ty możesz wiedzieć o słuchaniu ulicy? - Mam uszy. - Widzę. Fajne dyndały.

- Mówi też, że to poważna sprawa. - Poważna sprawa. - Kiwnąłem głową. - Jasne. W takim razie odpowiedz mi na kilka pytań, Mędrcu Ulicy. Od kogo dostałeś te informacje? Od innego Nosa? Czy od kogoś z rewiru? Zawlokłeś tam swój tyłek, żeby to sprawdzić? Przemknęło ci przez ten ptasi móżdżek, że to n a p r a w d ę może być plotka? Czy może przybiegłeś tutaj, jak tylko ją usłyszałeś? Rambles odepchnął się od ściany. - Żaden Nos nie musi mi mówić, jak się pracuje na ulicy - warknął. - Oczywiście, że nie musi. - Odwróciłem się do Nicco. - Ten człowiek bredzi. - Dlaczego? - drążył Rambles. - Bo się ze mną nie zgadzasz? Ostentacyjnym gestem skrzyżowałem ręce i odchyliłem się na krześle. Światło z okna dawało mi nieźle popalić i już czułem, jak nadchodzi paskudny ból głowy, ale mimo to zmusiłem się do dobrotliwego uśmiechu. - Odpowiedz mu - rozkazał mi Nicco. - Ale po co? - zaprotestowałem. - Jeżeli Rambles chce wierzyć we wszystko, co słyszy na ulicy, to jego sprawa. Nie daję nikomu lekcji za darmo. Nicco zrobił krok w moją stronę. Podłoga zaskrzypiała pod jego ciężarem. - Powtórzę: odpowiedz mu. Zacisnąłem zęby na ziarnie aramu. Trzask było słychać w całym pomieszczeniu. - Posłuchaj. - Ta sytuacja zaczynała mnie irytować. Tylko po to mnie tu ściągnęli? To jest stek bzdur. Wystarczy cynk od jednego człowieka i od razu ktoś robi przeciwko tobie ruch? Zastanów się nad tym. Właśnie tak działa Dziesięć Dróg, a każdy, kto twierdzi inaczej, jest zwykłym głupcem. Jeśli Rambles... Jak na tak dużego faceta Nicco poruszał się cholernie szybko. Zanim zdążyłem choćby drgnąć, doskoczył do mnie i wymierzył mi cios wierzchem dłoni. Siła uderzenia zrzuciła mnie z krzesła. Zadzwoniło mi w głowie, a policzek na chwilę zdrętwiał. Zaraz potem ból odnalazł drogę do mózgu. Poczułem, jak ktoś łapie mnie za ręce i sadza z powrotem na krześle. Z początku sądziłem, że to Nicco, ale zauważyłem go przed sobą i zorientowałem się, że Lewary nie stały w pomieszczeniu wyłącznie dla uciechy. Napierały na mnie swoim ciężarem, żebym się nie rzucał. Rozruszałem szczękę i poczułem smak krwi. Ściekała mi po ustach i brodzie. Miałem wrażenie, że policzek urósł mi na pół twarzy, a jakby tego było mało, ból głowy, który jeszcze przed chwilą był nieśmiałą zapowiedzią, rozpanoszył się w mojej czaszce. Sięgnąłem z przyzwyczajenia do pugilaresu na zioła, który nosiłem przy pasku.

Trzymałem tam środki uśmierzające ból - nawoskowane paczuszki pełne proszków, liści i maści. Może nawet znajdzie się Balsam Świętego na stłuczony policzek. Jeden z Lewarów zatrzymał moją rękę. - Ostrożnie - odezwał się Nicco, rozmasowując dłoń. - Ostrożnie, Drothe. - Pochylił się i zbliżył do mnie twarz. Jadł na śniadanie cebulę. - Wiesz, za co oberwałeś? Przytaknąłem i powoli cofnąłem rękę. - Bo zgadzasz się z Ramblesem? - powiedziałem. - Po części. Dlaczego jeszcze? - Bo zasugerowałem, że jesteś głupcem? Pięść Nicco wylądowała na moim brzuchu. Zgiąłbym się wpół, gdyby nie dwa Lewary, które wyhamowały mój impet, pociągając mnie za ramiona. Moje ciało wpadło w konwulsje, a płuca łapczywie chwytały powietrze. Doszedłem do wniosku, że jeśli zechce mi się rzygać, to będę celować w buty Nicco. - O tym nie pomyślałem - stwierdził, prostując się. - Dlaczego jeszcze? Patrzył, jak się krztuszę i walczę z torsjami. Gdy nabrałem w płuca wystarczająco dużo powietrza, by mówić, wymamrotałem: - Bo nie odpowiedziałem Ramblesowi, kiedy mi kazałeś. - Ani za pierwszym, ani za drugim razem - doprecyzował Nicco. - Na twoim miejscu trzeci raz bym nie ryzykował. Kiwnąłem słabo głową i pozwoliłem sobie na głęboki nierówny oddech. Nie miałem już wątpliwości, że coś się święciło - choć Nicco był brutalnym łajdakiem, zwykle nie obijał mnie za to, że miałem inne zdanie. Coś go dręczyło. Zamrugałem, próbując oczyścić myśli. Ból i brak snu wystarczyły, by przytępić moje umiejętności kojarzenia faktów. - Wszystko sprowadza się do tego, jak działa Dziesięć Dróg - zacząłem powoli, chcąc sobie kupić odrobinę czasu. Mój głos był pewniejszy, niż się spodziewałem, ale przypisałem to wpływowi aramu. - Dziesięć Dróg to jedna wielka dziura, rewir pełen oprychów i małostkowych szefów. Prawie każdy z nich próbuje wykręcić komuś numer, a jeśli nie próbuje dziś, to spróbuje jutro. Tylko tak wypracujesz tam sobie pozycję i tylko tak się stamtąd wydostaniesz. Jeśli zrobisz wystarczająco dużo szumu albo nagrasz jakiś duży szwindel, możesz wykorzystać swoje wpływy, by przepchnąć się ku lepszej przyszłości. Odkaszlnąłem. - Właśnie z czymś takim mamy do czynienia. Ktoś próbuje wspiąć się wyżej po twoich plecach, sprawdzając, jak głęboko zdoła zepchnąć cię w rewirze. Nie mamy zbyt wielkich wpływów w Dziesięciu Drogach, więc stanowimy pierwszorzędny cel. Poślij tam

paru Nożowników, niech rozdadzą kilka sztychów, może nawet porzucą na ulicy jakiegoś trupa, a zobaczysz, że tamtejsi Kamraci natychmiast wezmą sobie do serca twoje przesłanie. - Już wysłałem tam ludzi - warknął Nicco. - Świetnie - rzuciłem. - Nie wrócili. - Och... Nicco podszedł do biurka i usiadł. - Opowiedz mu - zwrócił się do Ramblesa. - Trzech Nożowników, żaden nie wrócił - zaczął Rambles. - To było dwa dni temu. Wczoraj wieczorem posłaliśmy tam dwa Lewary i kolejnych czterech Nożowników. Jeden z Lewarów przyczołgał się rano, paskudnie poharatany. Zmarł godzinę później. Gwizdnąłem cicho. Wizja martwych Nożowników nie robiła na mnie wielkiego wrażenia. Owszem, byli sprawnymi żołnierzami, ale każdy, kto wiedział, gdzie szukać, mógł znaleźć równie dobrych zabijaków do wynajęcia. Lewary to jednak zupełnie co innego - to byli najlepsi ludzie, jakich Kamraci mieli do zaoferowania, elitarna siła organizacji. Dla szefa takiego jak Nicco utrata dwóch Lewarów i kilku Nożowników w zapchlonym rewirze Dziesięciu Dróg była czymś więcej niż złym znakiem - była prawdziwą hańbą. Już rozumiałem, dlaczego Nicco nie skakał z radości. Musiał jak najszybciej odpłacić człowiekowi, który stał za tym zamieszaniem, bo w innym razie ryzykował utratę prestiżu pośród Kamratów. Utracisz go zbyt wiele, a jutro na twoim terenie będą węszyć inni Najwyżsi, zastanawiając się, którą część zagarnąć dla siebie. Nawet najcwańsze lisy nie pozostają na szczycie zbyt długo, jeśli pozwalają kundlom szczać do swojej nory. - Żadne z tych wieści nie dotarły jeszcze do moich uszu, a to dobry znak powiedziałem. Nicco i Rambles spojrzeli na mnie pytająco. - Skoro nikt nic nie mówi, to znaczy, że naszym ludziom udało się przyciszyć sprawę. Co daje nam pewne pole manewru. - Gówno mnie obchodzi pole manewru - parsknął Nicco. - Na ulicy słychać narzekania, czyli ktoś jednak gada. - Zgromił Ramblesa wzrokiem. - A nie powinien. Rambles wzruszył ramionami. W tej samej chwili doznałem olśnienia - Nicco wyznaczył go do rozwiązania problemu Dziesięciu Dróg. Mało brakowało, a ryknąłbym śmiechem. Ze wszystkich ludzi na świecie chyba tylko Ramblesowi życzyłem aż tak źle, by go zsyłać do tego rynsztoka. Nicco odwrócił się do mnie. - I z czego się, kurwa, cieszysz? - Eee... - bąknąłem.

- Pojawiasz się z dwudniowym spóźnieniem, pyskujesz, dajesz mi informacje, których potrzebowałem wczoraj, a potem siedzisz tu i się śmiejesz? - Cóż... - Zamknij mordę! Zamknąłem. Nicco wytarł kawałkiem chleba tłuszcz z tacy i włożył sobie do ust. - Będę się streszczał - powiedział, przeżuwając. Wskazał na Ramblesa. - Chcę, żeby sukinsyn, który za tym stoi, zapłacił. Słono. Nikt nie będzie ze mną zadzierał, bez względu na to, jak wysoko stoi. Przypomnij o tym bękartom z Dziesięciu Dróg. Rambles zastanawiał się przez chwilę. - Jak daleko mam się posunąć? - zapytał w końcu. - Tak daleko, jak będzie trzeba. Tylko - Nicco urwał, by przełknąć - tylko niech ci nie przychodzi do głowy na moich oczach roznosić całego rewiru w puch. Rambles wydawał się odrobinę rozczarowany, ale kiwnął głową. Ja także. Nicco wiedział, co robi. Dziesięć Dróg było cuchnącą dziurą, której jednak nie dało się odmówić dumy. Szefów z zewnątrz tolerowano tam z konieczności i zwykle wyłącznie na obrzeżach. Do diabła, nawet straż miejska koszarowała swoich ludzi poza granicami tego rewiru. Gdyby Rambles zaczął szukać guza, w ciągu kilku dni stanęliby naprzeciw niego wszyscy tamtejsi Kamraci. - Świetnie - powiedział Nicco i strzelił na niego palcami. - A teraz wynocha. Rambles skłonił się przed nim, uśmiechnął do mnie jadowicie i wyszedł. Dwa Lewary wciąż wisiały mi nad głową. Zrozumiałem aluzję i zostałem. Nicco pociągnął z kubka resztkę jakiegoś świństwa. Skrzywił się i odstawił go na bok. - Ty też idziesz - rzucił. Wyprostowałem się. - Słucham? - Do Dziesięciu Dróg. Też tam idziesz. Szlag. Tego się obawiałem. Potrzebowałem pięciu lat, by wydrapać się z tej dziury na powierzchnię. Wspinaczka nie była łatwa ani przyjemna i poprzysiągłem sobie, że nigdy tam nie wrócę. A poza tym zdawałem sobie sprawę, że przez szwendanie się po Dziesięciu Drogach nie będę mieć czasu na wytropienie Ioclaudii. Nici z relikwii. Oblizałem usta, próbując wymyślić coś na poczekaniu. - Sam nie wiem, czy jestem właściwą osobą do tej roboty - zacząłem. - Sęk w tym, że mam tam przeszłość.

- Wymyśliłem sobie, że to może nam pomóc - odparł Nicco. - Znasz rewir. - Z n a ł e m - poprawiłem go. - To było dawno temu. A jeśli nawet ktoś mnie tam jeszcze pamięta, to może być równie skory do wbicia mi noża w plecy, co do rozmowy. Nie zostawiłem za sobą zbyt wielu mostów, kiedy stamtąd odchodziłem. - Więc zabierz ze sobą paru Nożowników. - Dobrze wiesz, że tak nie pracuję. - Przeciągnąłem dłonią po brodzie. - Niech to szlag, Nicco, ja po prostu... Nicco pstryknął. Poczułem, jak na moich ramionach zaciskają się dłonie. Lewary naparły na mnie z taką siłą, jakby chciały wbić mnie w krzesło. Skrzywiłem się, ale próbowałem zgrywać niewzruszonego. Wątpliwe, czy ktokolwiek się nabrał. Nicco odchylił się na krześle i zaczął oglądać swoje paznokcie. - Czyżbyśmy mieli kolejne nieporozumienie, Drothe? - Nie - odparłem. - Ja po prostu... - Pytałem, czy mamy kolejne nieporozumienie! Lewary przygniotły mnie całą swoją masą, a ja usłyszałem, jak coś trzasnęło. Prawdopodobnie krzesło, ale przez chwilę byłem pewien, że mój kręgosłup. - Nie - wydyszałem. - Żadnego nieporozumienia! - Świetnie. - Nicco kiwnął głową, a nacisk zelżał. - Wyjdźcie. Lewary wyszły z pokoju i zamknęły za sobą drzwi. Nicco poczekał, aż stukot ich obcasów na schodach ucichnie, zanim się odezwał. - Masz szczęście, że cię lubię, Drothe. - No - mruknąłem, rozmasowując sobie ramiona. Wyglądało na to, że wszystko jest na swoim miejscu. - Cholerne szczęście. - Do diabła, Drothe! - Nicco machnął w stronę miejsca, gdzie stały Lewary. Powinienem był kazać im porządnie skopać ci dupę. Co ty sobie, do cholery, myślałeś? Co ci strzeliło do łba, żeby kłócić się ze mną na oczach chłopców i Ramblesa? Kurwa. - Opadł na krzesło i spojrzał na mnie bykiem. - Czasem dochodzę do wniosku, że daję ci za dużo swobody, nawet jak na Nosa. Zapominasz, gdzie jest twoje miejsce. - Och, uwierz mi - powiedziałem - nigdy o tym nie zapominam. - Nie pyskuj, Drothe. Nie teraz. Uniosłem ręce. - Spokojnie, już załapałem. Nie sprzeczać się na oczach służby. - A w tej chwili najlepiej w ogóle; nawet mój zmęczony umysł był w stanie wychwycić tę sugestię. Na razie musiałem tańczyć, jak mi zagrali. - Więc po co mam iść do Dziesięciu Dróg?

- Chcę, żebyś sprawdził, co tam się, do diabła, wyprawia. Zmarszczyłem brwi. Zakładałem, że Nicco poprosi mnie raczej o śledzenie Ramblesa i składanie sprawozdań. - A to nie jest przypadkiem zadanie Ramblesa? To on tam teraz rządzi. - Rambles potrafi łamać kości i podrzynać gardła nie gorzej niż najlepsi ludzie w tym fachu, ale na pewno coś przeoczy. Właśnie dlatego chcę, żebyś trochę powęszył. I nie wolno ci dzielić się swoimi odkryciami z nikim oprócz mnie. - Nie ufasz mu? - Zaufanie nie ma z tym nic wspólnego. Chcę porównać wasze wersje. Aha. W takim razie nie ufał żadnemu z nas. Cudownie. Poskrobałem się po brodzie. Ciągle była wilgotna od krwi. - Ramblesowi nie spodoba się, że wypadł z obiegu informacji. Nie spodobałoby mu się, nawet gdyby pozostał w obiegu, ale to nie miało nic do rzeczy. - A to pech - mruknął Nicco, po czym wstał i podszedł do okna. - Nie musi wiedzieć wszystkiego, żeby wykonać swoją część roboty. Zastanowiłem się nad tym. - On już t e r a z nie wie wszystkiego, zgadza się? - zapytałem. - Jest coś jeszcze. Nicco nie patrzył na mnie. Przeciągnął palcem po framudze okna i uniósł go do twarzy, by przyjrzeć się kurzowi. - Ten Lewar, który wydostał się z Dziesięciu Dróg, żył dość długo, by zdradzić nam dwa imiona. Pierwsze z nich to Fedim. Pokręciłem głową. - Nie słyszałem. - To Fanciarz, który skarżył się na ochronę. - Nicco zdmuchnął kurz z opuszka. Sytuacja w Dziesięciu Drogach jest już wystarczająco zła nawet bez jakiegoś pośledniego pasera, który miele ozorem. Ten człowiek psuje mi wizerunek. Porozmawiaj z nim i wyciągnij od niego, ile się da. A później go usztywnij. Nachmurzyłem czoło, ale nie zaprotestowałem. - A drugie imię? Nicco wpatrywał się w swój palec tak długo, że straciłem nadzieję na odpowiedź, ale wtedy przetarł go kciukiem i się uśmiechnął. To nie był przyjemny uśmiech. - Kells - powiedział. Gdyby nie fakt, że siedziałem, musiałbym zbierać gnaty z podłogi. W pierwszym

odruchu chciałem się złapać krawędzi krzesła. - Kells? - powtórzyłem. A niech mnie...

ROZDZIAŁ PIĄTY Wyszedłem oszołomiony na ulicę. Kells? W Dziesięciu Drogach? Do diabła, tylko tego mi jeszcze brakowało. Wymawianie imienia Kellsa w sprawie, w którą zamieszany był Nicco, przypominało dolewanie oliwy do ognia. Ruszyłem w drogę powrotną. Dawno temu - jeszcze przed waśniami i niezliczonymi wojnami o granice, zanim obaj zostali Najwyższymi - Nicco i Kells trzymali się cholernie blisko. Wykonywali rozkazy tego samego zwierzchnika, pracowali w tym samym rewirze i dzielili się zyskami z tych samych szwindli. Aż któregoś dnia postanowili rzucić wyzwanie staremu szefowi, Ridze, i wykroić dla siebie po kawałku terenu. Jak się wkrótce okazało, była to największa krzywda, jaką mogli sobie wyrządzić. Oczywiście każda ze stron na swój sposób tłumaczyła, dlaczego nie wszystko poszło zgodnie z planem. Wersja Nicco koncentrowała się wokół szacunku i nieuczciwości. Podobno Kells oszkapił go z najbogatszych dzielnic Riggi, choć koniec końców to Nicco mógł się cieszyć większym terytorium. Co gorsza, po podziale Kells użył swoich pieniędzy, by przekabacić najlepszych ludzi Nicco. A ponieważ Nicco był, jaki był, poszło na noże. Kells dowodził, że wcale nie kupił ludzi Nicco - po prostu zaoferował im lepsze warunki. Zamiast polegać na pięściach i strachu, wykorzystywał swoją przebiegłość i umiejętność starannego planowania, by jego organizacja działała jak dobrze naoliwiona machina. To właśnie dlatego jego terytorium, mimo że mniejsze, przynosiło większe zyski i z tego powodu Nicco stracił swoich ludzi po rozpadzie organizacji Riggi. A kiedy Nicco wypowiedział mu wojnę, zrobił to rzekomo z czystej złośliwości. Obie linie argumentacji brzmiały sensownie w ustach zwaśnionych szefów, a ja wierzyłem, że każda z nich ma w sobie ziarno prawdy. Jeżeli jako Nos czegoś się nauczyłem, to przede wszystkim tego, że każda historia zmienia się wraz z perspektywą narratora, choćby nie wiem jak ściśle ów narrator trzymał się - w swoim przekonaniu - prawdy. I chociaż w tym przypadku skłaniałem się ku wersji, która faworyzowała Kellsa, prawda była taka, że to Nicco wyglądał na stronę pokrzywdzoną. Jeśli Kells n a p r a w d ę siedział w Dziesięciu Drogach i jeśli m ó g ł mieć jakiś związek z losem ludzi Nicco... Pokręciłem głową. To nie miało zbyt wiele sensu. Usztywnienie ni stąd, ni zowąd sześciu ludzi Nicco na jego własnym terenie nie pasowało mi do stylu Kellsa. Gdyby chodziło o odwrotną sytuację, czemu nie, ale w tej konfiguracji wydawało mi się to mało prawdopodobne. Kells był zbyt subtelny na takie numery. Przynajmniej aż do teraz.

Wiedziałem jednak, że jeśli istniał jakikolwiek związek łączący Kellsa z tą sprawą lub choćby cień możliwości, że istnieje - Nicco nie odpuści. Będzie ścigać Kellsa aż do upadłego, a ja skończę w samym środku awantury w Dziesięciu Drogach. Stęknąłem nieszczęśliwy. Może to dobrze, że Nicco wysyłał tam mnie. Może zdołam zapobiec nadciągającej katastrofie. Co wcale nie oznaczało, że musi mi się to podobać. Dowlokłem się w promieniach wczesnopopołudniowego słońca do domu i od razu zapadłem w pozbawiony marzeń sen. Obudziwszy się po północy, przegryzłem ziarno aramu i wyszedłem na ulicę. Błąkałem się po zaułkach wystarczająco długo, by zdobyć późny posiłek, po czym wróciłem do siebie. Znów zmorzył mnie sen. Gdy otworzyłem oczy, światło późnego poranka przeciskało się przez szpary między okiennicami. Ktoś pukał do drzwi. Leżałem w łóżku, by zasugerować nieproszonemu gościowi, że mnie nie ma. Ale on nie przestawał pukać. Niech to szlag, sarknąłem, równie dobrze mogę po prostu wstać. Zresztą i tak musiałem się odpryskać. - Chwila! - Wygramoliłem się z łóżka i poczłapałem przez pokój. Poprzez odgłos pukania przebijały się dolatujące z dołu piski i krzyki dwóch dziewczynek, Renny i Sophii. Uśmiechałem się do tych hałasów, wkładając wczorajszą koszulę i podnosząc pas z rapierem wciąż tkwiącym w pochwie. Przytknąłem oko do judasza. Świeżo ogolona twarz obramowana gąszczem perfumowanych blond loczków tkwiła ponad starannie wyhaftowaną kurtą i półpeleryną. Gdy tylko rozpoznałem godło na piersi mężczyzny, z moich ust wyrwał się jęk. - Lord Drothe? - rzucił posłaniec do judasza. Wydawał się niepewny mojej odpowiedzi, a mnie kusiło, żeby skłamać. Wiedziałem jednak, że mija się to z celem - jutro pod moimi drzwiami stanąłby inny fagas w liberii. Rozbroiłem pułapkę sprężynową, otworzyłem podwójny zamek i rozwarłem drzwi na szerokość palca. - Tak w przypadku Drothe'a - powiedziałem - i nie w przypadku lorda. W moich żyłach nie płynie błękitna krew i nie wżeniłem się w nią tak jak twoja pani. - Posłaniec wyglądał na zdumionego moją śmiałością. Cóż, jego sprawa. To, że jego pani była baronową Christianą Sephadą, lady Lythosu, nie zmieniało faktu, że była także moją siostrą. A świadomość, że oprócz mnie tylko garstka ludzi wiedziała o łączącym nas pokrewieństwie, w żaden sposób nie zmieniała mojego stosunku do jej rzekomego „szlachectwa". Zerknąłem nad ramieniem posłańca na mężczyznę, który kręcił się w głębi korytarza.

Miał na imię Ruggero i pracował dla mnie. Kiwnął głową, by dać mi do zrozumienia, że przeszukał chłopaka. Odkiwnąłem, a Ruggero wycofał się po cichu schodami na parter. Przeniosłem wzrok z powrotem na posłańca. - Jesteś nowy, zgadza się? - zapytałem. - Nigdy wcześniej cię nie przysyłała. - Tak, to znaczy nie, sir... Jeszcze nie miałem zaszczytu, sir. - Och, zaręczam ci, to żaden zaszczyt. - Otworzyłem drzwi szerzej i gestem zaprosiłem go do środka. - Jak masz na imię? - Tamas, mój panie. Młodzieniec wciąż sterczał w korytarzu. Z jego wyrazu twarzy wywnioskowałem, że nie jest pewien, jak powinien się zachowywać. Prawdopodobnie łamałem wszystkie możliwe zasady dworskiej etykiety. Choć ten biedny dzieciak został przeszkolony, jak obchodzić się ze wszelkiej maści indywiduami - od zwykłych pochlebców poczynając, a na próżnych szlachcicach kończąc - było jasne, że nikt nie przedstawił mu co istotniejszych reguł postępowania ze złodziejem, który otwiera gościowi drzwi, mając na sobie tylko koszulę ledwie sięgającą do kolan i miecz. - Tamasie, na dole mieszkają dzieci - mruknąłem, odrzucając pas z rapierem na łóżko, żeby chłopak poczuł się trochę swobodniej. - Nie chciałbym, by ich matka suszyła mi później głowę, bo jej najstarsza córka przypadkiem przeszła obok i zauważyła, co mam pod koszulą. Posłaniec spojrzał odruchowo w stronę schodów, jakby podejrzewał mnie o dar przewidywania przyszłości, po czym szybko wszedł do środka. Zatrzasnąłem drzwi. - No dobrze, czego ona chce ode mnie tym razem? - zapytałem, ściągając z kołka na ścianie pludry. Powąchałem je. Z pewnością były świeższe od tych, w których uganiałem się za Athelem. Włożyłem nogę w nogawkę. - Panie? - Baronowa - powiedziałem. - Christiana chyba nie przysłała cię tu po to, żebyś pomógł mi założyć gacie? - Ależ nie! - palnął posłaniec bez zastanowienia. Uśmiechnąłem się. - Spokojnie. Po prostu odpowiedz na pytanie. Tamas spochmurniał. Kiwnął głową, po czym gwałtownym ruchem sięgnął pod kurtę. Uskoczyłem. Celowałem w łóżko, na które kilka chwil wcześniej niedbale odrzuciłem rapier. Gdy uderzyłem w materac, broń podskoczyła i zsunęła się na drugą stronę. Usłyszałem, jak uderza z brzękiem o podłogę. Już byłem trupem.

Mimo to z czystej desperacji poczołgałem się za rapierem. Może pierwsze pchnięcie Tamasa nie będzie czyste, może zdążę go załatwić i zbiec do sklepu Eppyrisa, zanim trucizna zacznie działać, a może zmaterializuje się przede mną Anioł i uratuje mój lekkomyślny tyłek. Jakimś cudem udało mi się dostać za łóżko i chwycić rękojeść broni. Do diabła, co robił ten przeklęty zabójca? Wykuwał na poczekaniu broń? Nikt się aż tyle nie guzdrał! O cholera. Pewnie był Gębą i mamrotał magiczne słowa błyskotu. Musiałem porządnie zajść Christianie za skórę, skoro wyłożyła tak pokaźną sumę. Drothe, ty idioto! Nigdy nie wpuszczaj do swojego domu ludzi Christiany, bez względu na to, jak dobrze się z nią dogadujesz. I nie ma żadnego znaczenia, że od poprzedniej próby minęło ładnych parę lat. Nie kłopotałem się dobywaniem rapiera. Albo ostrze nie zdążyłoby opuścić pochwy, albo to od samego początku była przegrana sprawa. Przeturlałem się tylko po podłodze i podniosłem na klęczki, trzymając pochwę oburącz niczym drzewce laski. Tamas był tam, gdzie go zostawiłem. Oczy miał wielkie jak spodki, gębę rozdziawioną, a w ręku trzymał złożony pergamin opatrzony pieczęcią i przewiązany wstążką. Patrzyliśmy na siebie w bezruchu przez jakieś dziesięć uderzeń serca, aż w końcu Tamas postanowił znaleźć wyjście z impasu. - Ja... ja mam... mam czekać na odpowiedź - wymamrotał. - Teraz żadnej nie dostaniesz. - Wspaniale. Wybiegł na korytarz i popędził schodami na parter, a pergamin opadł powoli na miejsce, gdzie jeszcze przed sekundą znajdowały się jego stopy. Przez pięć minut nie mogłem opanować śmiechu. * Pierwszym zabójcą, który polował na moją głowę, był wysoki mężczyzna śmierdzący rybami i tanim winem. Miałem wówczas osiemnaście lat i zadźgałem go raczej dzięki łutowi szczęścia niż umiejętnościom, kiedy próbował zadusić mnie w zaułku. Drugim była kobieta o przezwisku Szara Ptaszyna, która zmieszała garść matowego szkła z moim posiłkiem. Jak na ironię losu, działo się to podczas paskudnego okresu w moim życiu, kiedy nadużywałem dobrodziejstw fajki. Tamtej feralnej nocy narkotyk okazał się ważniejszy od jedzenia i oddałem swój talerz innemu ćpunowi. Przez wiele godzin patrzyłem, jak mężczyzna krzyczał i krztusił się krwią, a następnego dnia wytropiłem Szarą Ptaszynę i wmusiłem w nią takie samo danie. To była chyba jedyna korzyść, jaką przyniosło

mi palenie fajki. Od tamtej pory nie tykam jej nawet kijem. Trzeci zamach prawie doszedł do skutku trzy lata temu. Zabójca nazywał się Hyrnos i próbował wbić mi nóż w plecy w mrocznej alejce - tradycjonalista. Uratowała mnie wyłącznie zdolność nocnego widzenia, dzięki której dostrzegłem go kątem oka. Mało brakowało, a pogoń po zaśnieżonych dachach Ildrekki w tamtą wigilijną noc wykończyłaby nas obu. Koniec końców ja zostałem na górze, a on wylądował cztery piętra niżej, ale mogłem mówić o nie lada szczęściu. Trzy miesiące po tym, jak Hyrnos zmarnował swoją szansę, o moją głowę upomniała się Alden. Dziwna sprawa - we własnej sypialni walczyć na noże z kobietą, którą zna się od lat. Nigdy jednak nie zapomniałem, że Alden była zawodowcem, i nie mogłem mieć jej za złe, że próbowała mnie usztywnić. Ze wszystkich czterech Brzeszczotów, którzy targnęli się na moje życie, jeden na pewno był opłacony przez moją siostrę, a drugi prawdopodobnie. W obydwu przypadkach zostawiałem w jej łóżku drobny upominek - broń niedoszłego zabójcy. Nie trzeba chyba tłumaczyć, że nie zinterpretowała tych gestów jako kroku w stronę naszego pojednania. Powody kryjące się za tymi zamachami były różne, ale ukryty motyw niezmiennie taki sam: strach. Christiana bała się, że któregoś dnia zdradzę swoją tożsamość i wszystkie przysługi, które jej wyświadczyłem, tym samym obracając w gruzy jej reputację na dworze. Fakt, że jest byłą kurtyzaną i wdową po baronie, nic w tym świecie nie znaczył - a raczej działał na jej korzyść. Pozycja i wpływy są na Imperialnym Dworze mierzone w swoisty sposób, a ja nawet nie próbuję udawać, że rozumiem zasady rządzące ustalaniem hierarchii na tej grzędzie. Wiem jednak, że spośród wielu rzeczy, które mogą człowieka zniszczyć, posługiwanie się zewnętrznymi wpływami - w szczególności zaś kryminalnymi - jest równoznaczne z politycznym samobójstwem. Jeśli, rzecz jasna, takie wpływy wyjdą na jaw. A jeśli wyjdą, a twój brat to na dodatek jeden z Kamratów? Cóż... Rzecz w tym, że - pomimo dzielących nas różnic i odmiennej przeszłości - nigdy nie wykręciłbym jej takiego numeru. Rodzina to rodzina. Christiana nie potrafi tego jednak zrozumieć i stąd wynikają pewne tarcia, których najgorszą manifestacją było kilka trupów i broń podrzucana do jej prywatnych komnat. Może nie powinienem być taki mściwy. W końcu moja pierwsza demonstracja zaowocowała wynajęciem jeszcze lepszego zabójcy. Jeśli będę dalej to ciągnąć, prędzej czy później Christiana znajdzie takiego, któremu się powiedzie. Tylko że ja uwielbiam się droczyć z moją siostrą. *

Siedziałem na schodach prowadzących do sklepu aptekarza, popijając herbatę. To był mój trzeci kubek i napar zdążył się ostudzić, ściemnieć i nabrać goryczy, która zabiła smak miodu. Świetnie pasował do mojego samopoczucia. Odstawiłem kubek na bok i otworzyłem wiadomość od Christiany. Papier był świetnej jakości - suchy i solidny w dotyku. Mógłbym go odsprzedać Baldezarowi, który z radością zdrapałby treść i wykorzystał go do własnych celów mógłbym, ale wiedziałem, że tego nie zrobię. Ten list trafi tam, gdzie wszystkie pozostałe, zarówno te miłe, jak i zjadliwe - do skrytki na dnie kufra z ubraniami. Jeszcze raz przeczytałem jego treść, a potem patrzyłem, jak drży na wietrze. Spotkanie dziś wieczorem. Musimy porozmawiać. Sprawa najwyższej wagi. Stawką jest bezpieczeństwo. Stara śpiewka. Innymi słowy, potrzebowała przysługi swojego braciszka, byłego włamywacza. Albo to, albo niecierpliwiła się w sprawie falsyfikatu, który jej załatwiałem. Przeciągnąłem palcem po twardej woskowej pieczęci na odwrocie listu i wyczułem wypukłe godło wdowy. Że też miała czelność obnosić się z nim tak dumnie po tym, co zrobiła, by je zdobyć. Twierdziła, że jestem nikczemny, ale ja zabijałem tylko w interesach. A poza tym lubiłem Nestora, jej nieżyjącego męża. Poczułem, jak ktoś poruszył się w przejściu za moimi plecami. Odwróciwszy głowę, ujrzałem Cosimę, która patrzyła na mnie z góry. - Złe wieści? - zapytała, a po chwili dodała z przekąsem: - Zostawiła cię ukochana? Uśmiechnąłem się do niej, po czym złożyłem list od Christiany i schowałem go do niezasznurowanego rękawa. - Odeszła z jakimś baronem. Czy mógł jej dać coś, czego ja nie mogłem? - Święty spokój? - zasugerowała żona aptekarza, siadając obok mnie. - Niech mi Imperator wybaczy, ale czasem w skrytości ducha marzę, żeby Eppyris odurzył te dwie diablice jakimiś proszkami. Wreszcie miałabym dla siebie choć pół dnia. - Prawie ich nie widać - odparłem w tej samej chwili, w której Renna i Sophia wybiegły zza węgła i wpadły do domu. Renna, sześciolatka, śmiała się głośno, ale dwa lata starsza Sophia nie podzielała jej entuzjazmu. Drzwi trzasnęły, a zaraz potem rozległy się wrzaski i tupot stóp na drewnianej podłodze. - Kłamca - powiedziała Cosima. Patrzyła na drzwi, póki hałasy nie ucichły, i dopiero wtedy uszło z niej napięcie. Cosima - drobna kobieta o kruczoczarnych włosach, głębokich brązowych oczach i

twarzy, która stanowiła niemalże idealne połączenie gładkich powierzchni i wyrzeźbionych krzywizn - musiała być oszałamiająco piękna w dniu, gdy Eppyris ją poślubił. Nawet po wydaniu na świat dwóch córek i po latach opiekowania się nimi oraz mężem wciąż przyciągała na ulicy łakome spojrzenia wielu mężczyzn, w tym także moje. Jak Eppyris zdobył jej serce, do dziś było dla mnie zagadką, ale sama obecność tak wspaniałej kobiety w jego domu wystarczyła, by aptekarz zyskał w moich oczach sporo szacunku. Mój szacunek dla samej Cosimy był zaś niezmierzony. Dzisiaj włosy miała upięte z tyłu, twarz zarumienioną, a przód fartucha przesiąknięty wilgocią. A zatem dzień prania. - No więc? Złe wieści? - powtórzyła pytanie, wskazując na rękaw, w którym schowałem list od Christiany. - Nie gorsze niż zwykle. - Od kogo? Spojrzałem jej w oczy, ale nie odpowiedziałem. - Świetnie - burknęła. - Niech będzie po twojemu. - Chyba tłumaczyłem wam, jak stoją sprawy, kiedy się tu sprowadzałem. - I już wtedy nie byłam z tego zadowolona. Uśmiechnąłem się. Toczyliśmy ten spór, odkąd sięgam pamięcią. Cosima nie wierzyła w tajemnice, a ja nie wierzyłem, że warto je zdradzać. - Moja kamienica, moje zasady - rzuciłem. - Ha! Dwa lata temu nabyłem ten piętrowy budynek z cegły i drewna od pewnego Kamrata imieniem Clyther, a razem z nim weksel kredytowy wystawiony na Eppyrisa. Clyther nie palił się do sprzedaży, ale kamienica i układ z aptekarzem wydawały się obiecujące, a ja miałem na Clythera wystarczająco wiele haków, by nakłonić go do zmiany zdania. Kiedy wszystko było załatwione, darowałem aptekarzowi dług w zamian za ciche partnerstwo w interesie i wprowadziłem się na piętro. Z początku planowałem mieszkać tu tylko przez pewien czas, by się upewnić, że dostaję od aptekarza uczciwy procent z zysków, ale sprawy przybrały zupełnie inny obrót. Trzy pokoje nad sklepem stały się moim azylem z dala od ulicy, a Eppyris i jego rodzina mile widzianym wytchnieniem po ciężkich nocach. Mądra inwestycja zamieniła się w mój dom. To tyle, jeśli chodzi o plany. Cosima spróbowała podejść mnie od innej strony. - Praczka przyniosła wcześniej twoje rzeczy - powiedziała.

- Widziałem je pod schodami. Dziękuję. - Mógłbyś chociaż pozwolić, żebym zanosiła je na górę, skoro z jakichś powodów nie wolno mi ich prać. Przed oczami stanął mi obraz zwolnionej sprężyny pułapki i Cosimy leżącej na podłodze tuż za progiem, w kałuży krwi wsiąkającej w rozrzuconą bieliznę. - Nie. - Któregoś dnia obejrzę sobie tę twoją tajemniczą norę, Drothe. Pogódź się z tym. - Aha. - Co tam ukrywasz przed światem? - Jedną z małżonek imperatora. Biedaczka jest w ciąży i boi się, że ktoś zamorduje jej małego królewskiego bękarta. Każdy nowo narodzony dziedzic tronu był natychmiast zabijany. Z wyjątkiem trzech inkarnacji samego imperatora po świecie nie mógł chodzić żaden pretendent do najwyższej władzy. Cosima szturchnęła mnie łokciem pod żebra. - Nawet sobie tak nie żartuj. Zanim się obejrzymy, imperialna straż wywróci ten dom do góry nogami. - Oni też mają zakaz wstępu do moich pokojów. Zaśmiała się i wskazała na mój kubek. - Zaparzyć ci świeżej? Robię lepszą niż Eppyris. O Aniołowie, chyba wszyscy robią lepszą herbatę niż ten człowiek! - Znów się zaśmiała. To był naprawdę wspaniały śmiech. - Dziękuję, ale mam już dość. - W takim razie może coś do jedzenia? Tamtą gruszką nie najadłaby się nawet mysz. - Dam sobie radę. - Mogłabym... - Cosima - przerwałem jej - niczego mi nie trzeba. Zamilkła, po czym westchnęła cicho. - Ten strup na twojej twarzy świadczy o czymś innym. Podniosłem rękę i ostrożnie dotknąłem miejsca, gdzie uderzył mnie Nicco. - Przypomnienie. - Cóż, w takim razie mam nadzieję, że następnym razem pamięć lepiej ci dopisze. - Z pewnością. Długą chwilę siedzieliśmy na schodach w milczeniu. Ja obserwowałem ruch na Trakcie Eszelonów, tak naprawdę go nie widząc, a Cosima odgrywała dalszy ciąg naszej

rozmowy, nie wypowiadając słów. Pochyliła się i wyżęła rąbek spódnicy. - To nie jego wina, Drothe. No i masz, znów zaczynała. Tylko czekałem, kiedy to powie. - Cosima, ja naprawdę nie jestem zły na Eppyrisa - przypomniałem jej. - Ani on na ciebie. - Wiem. - Chodzi o to, że on jest taki... dumny. Przecież niczego od nas nie żądasz. Jakiś preparat, od czasu do czasu trochę ziół, przecież to tyle co nic. A ja ciągle mu przypominam, że kuśtykałby po ulicy o kulach, sprzedając kataplazm, gdybyś nie nakłonił Clythera... - Cosima - westchnąłem - daj spokój. Przygryzła wargę. Wyglądała cudownie, kiedy to robiła. - On nie jest porywczym człowiekiem, Drothe, on po prostu... - Pozwoliła, by dalsza część jej wypowiedzi zawisła w próżni. On po prostu jest nieszczęśliwy, że ma za gospodarza przestępcę. Za gospodarza i sąsiada. I przyjaciela swojej żony. Pociągnąwszy łyk chłodnej gorzkiej herbaty, zacząłem układać w głowie odpowiedź, gdy nagle zauważyłem w głębi ulicy znajomą postać. Wylałem resztę herbaty na bruk i podałem Cosimie pusty kubek. - Wybacz - powiedziałem, śledząc wzrokiem Degana - ale muszę już iść. Cosima przeniosła spojrzenie z kubka na mnie, po czym podniosła głowę. Widziałem, jak sztywnieją jej ramiona. - I tak muszę zajrzeć do dziewczynek - wymamrotała i podniosła się ze schodów. Położyłem jej dłoń na przedramieniu. - W porządku - uspokoiłem ją. - To przyjaciel. - Być może, ale twój - rzuciła, przywołując na twarz wątły uśmiech. - Przepraszam. Zadrżała i odwróciła się w stronę sklepu. Nawet po tak długim czasie widok jakiegokolwiek Kamrata poza mną wyprowadzał ją z równowagi. Widmo Clythera. Wyszedłem na Trakt Eszelonów, by przywitać Degana. Za mną trzasnęły drzwi. - Zajęty? - zapytałem, kiedy zatrzymał się obok mnie. - Mnie też miło cię widzieć - odparł Degan. - I nie, nie jestem zajęty. Moje pytanie miało charakter czysto grzecznościowy. Nietrudno było odgadnąć, kiedy Degan pracował - rozpływał się wówczas w powietrzu. Jednego dnia był, a drugiego przepadał jak kamień w wodę; czasem na tydzień, czasem na dwa, czasem na cały miesiąc. Później,

równie

niespodziewanie,

pojawiał

się

gdzieś

w

mieście,

dowcipkując,

przepuszczając pieniądze na hazard i mitrężąc czas, jakby nic się nie stało. Na początku naszej znajomości, chcąc sprawdzić, gdzie znikał i co robił, wypytywałem zarówno o niego, jak i o parę innych rzeczy, ale efekty były mizerne. Ja, Nos, nie potrafiłem niczego wywęszyć, a Degan tylko się uśmiechał, gdy wysłuchiwał moich żali. Niech szlag trafi jego poczucie humoru. - A jakie masz plany? - zapytał. - Potrzebuję kogoś, kto przypilnuje mi pleców. - A to ci niespodzianka. - Tym razem będzie trochę ciężej niż zwykle - zastrzegłem. Degan uniósł brew, nadal uśmiechnięty. - Muszę się udać do Dziesięciu Dróg. Mina natychmiast mu zrzedła. - Aha. - Przez chwilę nad czymś się zastanawiał. - Życie ci niemiłe? - Wręcz przeciwnie. Kiwnął głową. - Wolałem się upewnić.

ROZDZIAŁ SZÓSTY - Wygląda tak samo - stwierdził Degan - ale śmierdzi znacznie gorzej. - To są róże i fiołki w porównaniu z tym, co dzieje się tutaj latem - odparłem. - A na dobrą sprawę nawet nie weszliśmy do środka. Staliśmy na granicy Dziesięciu Dróg. Przed nami ziała otchłań sklepionego przejścia o popękanych ścianach, które prowadziło do wnętrza rewiru. Bramę szabrownicy już dawno rozebrali na kawałki i wywieźli. W obie strony ciągnęły się mury ginące w oddali; w zależności od punktu widzenia oddzielały one Dziesięć Dróg od miasta lub miasto od Dziesięciu Dróg. Dziesięć Dróg to stary rewir, będący częścią jeszcze starszej metropolii. Ildrekka została założona przeszło tysiąc lat temu i pełniła funkcję centralnego ośrodka imperiów i królestw na długo przed tym, jak zawłaszczyła ją sobie linia Dorminikosów. To miasto wzrastających pałaców i podupadających świątyń, ociosanych kamieni i roztrzaskanych ruin, gdzie czasem wystarczy przeskoczyć mur na poziomie ulicy, by znaleźć się w jakimś położonym w dole ogrodzie albo na dachu pełnym sznurów z praniem; gdzie wystarczy odgarnąć ziemię, by trafić na ślady historii, i spojrzeć w niebo, by zobaczyć zapowiedź jutrzejszej chwały. Istnieje cały szereg teorii na temat pochodzenia nazwy Dziesięć Dróg: bo na cmentarz można stamtąd trafić dziesięcioma różnymi drogami, bo nie więcej niż dziesięć dróg pozwala bezpiecznie opuścić ten zawszony rewir, bo każdy miejscowy zna przynajmniej dziesięć dróg prowadzących do twojej kieszeni i tak dalej. Najbardziej lubię historię o pewnej dziwce, która potrafiła na dziesięć różnych sposobów... Cóż, powiedzmy, że wykazywała się ogromną pomysłowością, gdy przychodziło jej zaspokajać wielu klientów jednocześnie. Ale urocze anegdotki na bok. Dziesięć Dróg to najstarszy ze starych rewirów Ildrekki. Na starożytnych mapach i w archiwalnych aktach miasta można odnaleźć jego przeszłe wcielenia, które istniały na długo przed panowaniem Wiecznego Dorminikosa, kiedy najchętniej osiedlali się tu bogaci i wykształceni. Rzecz jasna, większość budynków powstała znacznie później, ale zdarzało się, że późną nocą, w suterenach, które próbowały uchodzić za piwnice winne, słyszałem głosy osiemsetletniej historii przeciekające przez kamienie w ścianach. Może miały w tym pewien udział tanie roczniki wina i gęsty dym, ale nie wierzę, że tyle czasu i dusz może przeminąć, nie pozostawiając w murach jakiejś cząstki siebie. - Wiesz, gdzie szukać tego Fanciarza? - zapytał Degan. Powiedziałem mu, że musimy znaleźć pasera imieniem Fedim, ale nie wyjaśniłem dlaczego.

- Jeszcze nie. Na razie chodzimy i patrzymy. Muszę sobie przypomnieć rozkład okolicy. Jeśli szczęście nam sprzyja, trafimy na moje stare kontakty. - A jeśli nam n i e sprzyja? - To trafimy na moje stare kontakty - odparłem. - Dlaczego mam dziwne przeczucie, że to nie będzie szczęśliwa noc? Zignorowałem go. Rewir wyglądał mniej więcej tak, jak go pamiętałem. Główna arteria komunikacyjna Trasa Ukojenia - była szeroka jak na Dziesięć Dróg i wąska jak na całą resztę Ildrekki. Brakowało w niej niemal połowy kamieni brukowych, a pozostałe były pokryte błotem i odpadkami, przez co stawianie kroków wymagało nie lada zręczności. Boczne ulice przypominały alejki, alejki zaś przypadkowe przestrzenie między budynkami. Dym zasnuwał widoczny skrawek nieba, tłumiąc blade światło popołudnia. Same budynki stanowiły połączenie starego z nie tak znów starym i wszystkie popadały w ruinę. Mniej więcej w co piątym brakowało dachu, ściany albo jakiegoś innego elementu architektonicznego o kluczowym znaczeniu. Tu i tam widziałem skrzynkę z kwiatami, ogródek czy świeżo pomalowane nadproże - wysiłki Chlebodawców, którzy chcieli uczynić swój skrawek rewiru trochę porządniejszym i przytulniejszym. Choć być może czuli się dzięki temu lepiej, w moich oczach te nieliczne promyki nadziei podkreślały jedynie upadek okolicy. Przez cały czas czułem na sobie wzrok miejscowych. Nie potrzebowaliśmy specjalnego oznakowania i nie musieliśmy się w ogóle odzywać, by Kamraci z Dziesięciu Dróg rozpoznali w nas ludzi z zewnątrz. Po południu ruch na ulicy był niewielki. Nie zauważyłem, by ktokolwiek za nami szedł, ale nawet przez chwilę nie wątpiłem, że jesteśmy śledzeni. Zatrzymywałem się na rogach ulic i w drzwiach kamienic, wypytując o stare nazwiska i od czasu do czasu szczodrą monetą pomagając odświeżyć rozmówcom pamięć. Większość z moich dawnych kontaktów znikła lub ktoś raz na zawsze zamknął im usta. A że nie byłem już miejscowym, nikt mi nie ufał i nie dowiedziałem się niczego na temat Nicco, Kellsa, ani nawet Fedima - Fanciarza, którego miałem odnaleźć. Wreszcie, kiedy po zapłaceniu trzem różnym Kamratom za wytropienie jednego z moich najrzetelniejszych informatorów sprzed dekady, Mruka imieniem Elek, okazało się, że człowiek od sześciu miesięcy nie żyje, straciłem nad sobą panowanie. - Więc kto, do diabła, zajął jego miejsce?! - wykrzyczałem w twarz szmaciarce, która oświeciła mnie w sprawie śmierci Eleka, oczywiście już po odebraniu zapłaty.

- Cóż, to by chyba był... eee... - urwała i zaniosła się nerwowym kaszlem. - Eliza - doleciał mnie z boku ponury głos. Odwróciłem się i ujrzałem zakapturzoną postać siedzącą w drzwiach budynku. Jej zarys był prawie niewidoczny, tak dobrze strój stapiał się z cieniem. - C i c h a Eliza? Nieznajomy przytaknął - choć słuszniej byłoby chyba powiedzieć, że zrobił to kaptur. - A gdzie ją teraz znajdę? - zapytałem. - W Róży i Zamku. Znałem tę tawernę. Rzuciłem zakapturzonemu mężczyźnie miedzianą sowę, a on złapał ją w powietrzu. Rechotał pod nosem, kiedy oddalaliśmy się ulicą. Degan spojrzał na mnie znacząco, ale zachował komentarz dla siebie. Cicha Eliza miała wiele zalet, lecz na pewno nie należała do nich małomówność. Była rozgadana i hałaśliwa, a mimo to nie znałem w Dziesięciu Drogach lepszego Ucha. Kiedy ludziom się wydaje, że człowiek jest zbyt zajęty bajdurzeniem, by słuchać, przestają uważać na słowa. Informacja kosztowała mnie więcej, niż chciałem zapłacić, lecz w końcu, po godzinie wysłuchiwania jej ględzenia o... wszystkim, dzban wina i garść jastrzębi przekazana pod stołem kupiły nam namiary na Fanciarza. Gdy wyszliśmy z Róży i Zamku, słońce chyliło się ku zachodowi. Kilka przecznic dalej Degan szturchnął mnie nagle w ramię. - To już trzecie, a my nie minęliśmy nawet trzech kwartałów. - Co trzecie? - nie rozumiałem. - Ziarno aramu. Spojrzałem w dół i dopiero wówczas zorientowałem się, że wsuwam sakiewkę za koszulę. Rzeczywiście, pod moim językiem miękło ziarno. - No i? - zapytałem. Degan wzruszył ramionami. - Nic. - Słuchaj, to nie jest tak, że mi się tutaj podoba - wytłumaczyłem. - No jasne, że nie. - Tyrałem jak wół, żeby wydostać się z tej dziury. Wracanie do niej to ostatnia rzecz, o jakiej marzyłem. - Aha. - A jakby tego było mało, Liza zdarła ze mnie okrągłe cztery jastrzębie za namiary na sklep Fedima - ciągnąłem. - Trzeba mieć niezły tupet.

- Nigdy nie twierdziłem inaczej. Skręciliśmy za róg. - No więc co cię dręczy? - zapytał Degan. - Przecież właśnie ci powiedziałem. Kiwnął głową. - Nie inaczej. - Czyli możemy zmienić temat? - Oczywiście. Weszliśmy w kolejną alejkę. Była ciemniejsza od poprzednich, a rzędy ciągnących się po obu stronach zabudowań stały bliżej siebie. Mrok zaczął uaktywniać moje nocne widzenie, oblewając otaczający nas obraz nędzy i rozpaczy głęboką bursztynową poświatą. Smród moczu i gnijącego mięsa był coraz intensywniejszy. - No więc... - Degan nie dawał za wygraną. Nie odpowiedziałem, rozglądając się po cieniach zalegających w zaułkach. - No więc... - powtórzył. Niech go szlag! - Słuchaj, przyszedłem tu tylko po to, by przycisnąć dla Nicco jakiegoś Fanciarza, jasne? - powiedziałem. - Skupmy się na robocie, żeby mieć to z głowy. Im szybciej wydostanę się z tego chlewu, tym lepiej. - Chodzi mi tylko... - Degan urwał, bo z przejścia nieco dalej wynurzyła się jakaś postać. Zaraz potem ciemność wypluła trzech kolejnych intruzów, a z tyłu ktoś odchrząknął. Byliśmy otoczeni. Degan nie wahał się ani chwili. Wystąpił naprzód, a jego miecz wysunął się z pochwy swobodnym, naturalnym ruchem. - Biorę przód - rzucił, wychodząc naprzeciw czterem postaciom ustawionym w głębi alejki. - Jak sobie życzysz - odparłem, dobywając rapiera i sztyletu. Na szczęście z tyłu szło tylko dwóch napastników. Dzięki nocnemu widzeniu spostrzegłem, że pierwszy był uzbrojony w masywną pałkę o głowicy nabitej kawałkami szkła i metalu, a drugi dzierżył parę noży. Zbliżali się ostrożnie, chcąc wziąć mnie w ciasnej przestrzeni w kleszcze. Zza pleców doleciała mnie melodia stali dźwięczącej o stal. Degan atakował, zamiast się bronić; zmuszał przeciwników do reakcji, nie dając im czasu na dogodne otoczenie jego pozycji. Wiedziałem, że powinienem postąpić tak samo, ale nie zachwycała mnie ta

perspektywa. Ja nie byłem deganinem. Ruszyłem w stronę napastnika z nożami, z rapierem wyciągniętym przed siebie i sztyletem nisko przy lewym boku. Jego broń miała szybkość, moja zasięg; gdy znajdzie się dość blisko, to ja zadam pierwszy cios, ale jeśli mnie wyczeka, będę musiał poradzić sobie nie tylko z nim, lecz także z jego towarzyszem. Czas nie grał na moją korzyść. Cofnął się z uśmiechem, a jego noże zamigotały blado w poświacie nocnego widzenia. Nie był głupi. Ja zrobiłem krok do przodu, on krok do tyłu. Jeszcze raz spróbowałem zmniejszyć dzielący nas dystans, a gdy cofnął się po raz trzeci, zawirowałem i doskoczyłem do mężczyzny z pałką. Obaj wyglądali na zaskoczonych, ale ten z pałką bardziej. Zrobił wielkie oczy i instynktownie odstawił nogę. Fatalny pomysł - zanim przestawił ciężar ciała, by wziąć solidny zamach, już byłem w zwarciu. Pałka pomknęła w dół. Zanurkowałem pod jego ręką z uniesionym rapierem, by sparować cios nad głową. Drewno uderzyło w jelec, posyłając falę uderzeniową wzdłuż mojego ramienia. Poczułem, jak drętwieją mi palce, ale lewa ręka okrążyła ciało napastnika i wbiła sztylet aż po rękojeść w jego nerkę. Zacharczał. Przekręciłem broń. Znów zacharczał i zaczął powoli upadać na twarz. Chciałem wyszarpnąć sztylet, ale nawet nie drgnął. Puściłem, przesuwając się w bok, i w tej samej chwili zobaczyłem, jak szarżuje na mnie mężczyzna z nożami. Pierwsze cięcie minęło moją twarz o cale, drugie zahaczyło o fałdę koszuli. Uskoczyłem w tył i w ostatniej chwili uchyliłem się przed ciosem nadchodzącym z lewej. Za blisko, za blisko, cholernie za blisko! Brakowało mi miejsca, by unieść rapier, a nie mogłem cofać się szybciej, niż przeciwnik nacierał. Skierowałem klingę w dół i uniosłem wysoko kosz, chcąc stworzyć przed sobą pionową ruchomą zasłonę stali, którą gorączkowo odpierałem pchnięcia i cięcia. Na krótką metę była całkiem skuteczna, ale wiedziałem, że prędzej czy później jakiś cios przejdzie. Nożownik był coraz bliżej, jego napór nie słabł. Sparowałem raz i drugi, po czym zamachnąłem się koszem w stronę jego twarzy. Choć kontakt był niepełny i niezbyt mocny, zupełnie go zaskoczył. Zawahał się, a ja niczego więcej nie potrzebowałem. W jednej chwili wysunąłem nóż z pochewki na lewym nadgarstku. Zaatakowałem, nie troszcząc się zbytnio o czyste pchnięcie - chciałem jedynie, by mężczyzna zobaczył broń. Zobaczył i cofnął się w pośpiechu. Wypuściłem powietrze z płuc. Ponownie znalazł się w zasięgu rapiera. Sam także

zrobiłem krok w tył i ustawiłem klingę w linii ataku. Nożownik się nachmurzył, rozczarowany rozwojem sytuacji, gdy nagle usłyszałem za sobą głos Degana. - Już kończysz? - zapytał. - Niech no sprawdzę... - Uśmiechnąłem się do Nożownika. - Już skończyliśmy? Mężczyzna spojrzał na mnie, a potem w zmrok zapadający w głębi alejki. Wybałuszył oczy i rzucił się do ucieczki. - Skończyłem - zawołałem do Degana i odwróciłem się. U jego stóp leżały cztery martwe ciała, każde z pojedynczą śmiertelną raną. W gruncie rzeczy trudno się było dziwić, że ostatni Nożownik uciekł. - A zatem przyszliśmy tu tylko po to, by przycisnąć jakiegoś Fanciarza? - Degan podjął urwaną rozmowę. Podszedłem do niego i przyjrzałem się z bliska trupom. - Lokalny koloryt - stwierdziłem. - Zbyt mało subtelni jak na zgraję Lizy, a żaden inny z naszych rozmówców nie ma wystarczających wpływów, by zebrać tylu Kamratów w tak krótkim czasie. - Więc to byli zwykli rabusie? - zapytał Degan. - Tak. - Jesteś pewien? - Tak - powtórzyłem. Degan przyjrzał mi się zza rzędu ciał. - To był tylko cholerny napad - parsknąłem. - Ulżyło mi na duchu. Ruszyliśmy w dalszą drogę. - Oczywiście, jeśli to n i e b y ł napad - ciągnął Degan - to już wkrótce może się zrobić o wiele paskudniej. A jeśli się zrobi i jeśli dam się w to wciągnąć... - Jesteś na to zbyt cwany. Musnął rąbek kapelusza w prześmiewczym salucie. - Oczywiście. Ale jeśli założymy, że tymczasowo postradam zmysły... - Świetnie - rzuciłem. - Jeśli tak będzie, zapłacę ci za twój czas. Zwyczajową stawkę. Degan pokręcił głową. - Nie tym razem, Drothe. Skoro dałeś się namówić na powrót do Dziesięciu Dróg, to musi chodzić o coś poważnego, zbyt poważnego jak na mój gust. Jastrzębie tego nie pokryją. Zerknąłem na mojego przyjaciela.

- Nie mówisz chyba o Przysiędze? Degan zamrugał zdumiony. - Skądże - powiedział. - Aż tak źle nie jest. Odetchnąłem z ulgą. Chociaż znaliśmy się z Deganem ładnych parę lat, a ja słyszałem już niejedno na temat degan jako grupy, nie wszystkie ich zwyczaje były dla mnie zrozumiałe. Nikt nie wątpił, że deganie to najlepsi z najlepszych, najbardziej elitarne Lewary do wynajęcia. Raz opłacony deganin n i g d y nie zwracał się przeciwko zleceniodawcy. Czasami jednak traktowali legendy o swoich korzeniach nieco zbyt poważnie - do tego stopnia, że przyjmowali imiona założycieli zakonu. Mężczyzna idący obok mnie alejką nie pierwszy - i na pewno nie ostatni - nosił imię Brązowego Degana. Przysięga była kolejnym reliktem z czasów, gdy deganie stanowili liczącą się siłę w Ponurym Świecie. W tamtej odległej epoce wiązała nierozerwalnie dłużnika z deganinem i deganina z dłużnikiem. Deganin w dowolnej chwili mógł wezwać dłużnika do spłaty długu i wedle własnego uznania określić charakter wynagrodzenia. Najstarsi Kamraci, którzy powtarzali opowieści swoich dziadków, twierdzili, że moc Przysięgi była ogromna. Podobno dłużnicy woleli raczej zwrócić się przeciwko własnej rodzinie, niż zmierzyć z konsekwencjami złamania umowy. Obecnie ta umowa miała wymiar czysto formalny i była tylko odbiciem dawnej śmiałości degan, tak jak Brązowy Degan był wyłącznie cieniem człowieka, który jako pierwszy nosił to imię. Mimo to nawet dzisiaj nikt nie składał Przysięgi pochopnie. Wizja deganina rozwścieczonego z powodu niedotrzymania warunków przyrzeczenia nie należała do przyjemnych. - Nie - powiedział Degan - noc z twoją siostrą będzie odpowiedniejszą zapłatą. Rzecz jasna, razem ze zwyczajową stawką. Zgromiłem go wzrokiem. Degan miał chrapkę na moją siostrę od dnia, gdy ją poznał. Choć dotychczas Christiana kręciła nosem na umizgi wszystkich moich wspólników, wiedziałem, że dla Degana zrobiłaby wyjątek. To po prostu było widać. Rzecz w tym, że wizja mojej siostry - która próbowała mnie zabić - i najlepszego przyjaciela razem nie tylko mnie przerażała, ale również przyprawiała o ciarki na o wiele bardziej osobistym poziomie. Niestety nie potrafiłem stwierdzić, czy to dziwne wrażenie wynika z braterskiej troski o Christianę, czy raczej z przyjacielskiej o Degana. - Zapłacę ci potrójnie - warknąłem, a Degan znów się zaśmiał. Kilka przecznic dalej dotarliśmy do bajzlu Fedima.

Od frontu budynek podszywał się pod zakład garncarski. Kilka niezbyt imponujących dzbanów i pucharów stało na stoliku obok wejścia. Zwalczyłem pokusę, by go wywrócić; coś mi mówiło, że rozpacz Fanciarza ograniczyłaby się do wzruszenia ramionami. Większość paserów próbowała zachować przynajmniej pozory legalności, ale zważywszy na jakość wystawionych towarów, Fedim już dawno zaniechał tej praktyki. Przez chwilę zastanawiałem się, co zrobię, jeśli go nie zastaniemy. Większa część dnia upłynęła nam na poszukiwaniach bajzlu. A jeśli wieści o zainteresowaniu jego osobą dotarły do niego szybciej niż my i wziął nogi za pas? Nie zachwycała mnie perspektywa spędzenia kolejnych godzin na wałęsaniu się po rewirze. Na szczęście nie mieliśmy większych problemów z odnalezieniem Fedima - jego jelita prowadziły od progu aż do ciała leżącego dziesięć stóp dalej.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Nie zginęły żadne pieniądze - ani z sakiewki Fedima, ani z kasetki za kontuarem. Tylne pomieszczenie było puste, jeśli nie liczyć łóżka i jakichś osobistych szpargałów Fanciarza. - Musiał trzymać łupy gdzie indziej - stwierdziłem, wróciwszy z zaplecza. - Albo ktoś je zabrał. - Degan stał przy wejściu. Wyglądał na ulicę przez szparę między framugą a kotarą, która pełniła funkcję drzwi. - I zostawił wszystkie jastrzębie? O nie. To jest wiadomość. - Od kogo? - Od człowieka, którego muszę odnaleźć - odparłem. - Wydawało mi się, że szukamy Fedima. - Zmiana planów. Przestąpiłem nad ciałem i spojrzałem w dół, by dobrze mu się przyjrzeć. Jak na Kamrata Fedim był raczej przeciętnym mężczyzną. Miał oliwkową karnację, rzadkie włosy i długi nos. Blizny po trądziku szpeciły lewą stronę jego twarzy. Gdyby nie leżał martwy na podłodze, raczej nie zwróciłbym uwagi na jego powierzchowność. - Kiepska sprawa - westchnąłem. - Dlaczego nie jestem zaskoczony - sarknął Degan. - Nie. - Trąciłem sztywne ciało Fedima stopą. - Jest gorzej, niż myślisz. To ja miałem mu to zrobić. Po rozmowie. Degan kiwnął głową. - Masz rację. Kiepska sprawa. - Wykrzywił usta w drwiącym uśmieszku. - Ale mimo to dostrzegam w tym sporo ironii. A ty? - Ta - mruknąłem. - Całkiem sporo. Zanim go znaleźliśmy, Fedim stanowił drobny problem, który należało rozwiązać. Teraz, gdy nie żył, stał się poważnym upokorzeniem. Właśnie na tym polegała część ironii: gdybym to ja zabił Fedima, byłaby to wyłącznie kwestia interesów, ponieważ jednak ktoś mnie uprzedził, była to zniewaga wymierzona wizerunkowi Nicco. Najbardziej zaś irytowała mnie świadomość, że bez względu na to, co zrobię, na ulicy zaczną gadać: „Nicco nie potrafi chronić swoich klientów. Otwieramy sezon na Nicco w Dziesięciu Drogach". Właśnie tego Nicco próbował uniknąć i właśnie temu miałem zapobiec. Wiedziałem, że jeśli szybko i bezwzględnie nie rozprawię się z ludźmi, którzy ponosili odpowiedzialność za śmierć Fedima, ucierpi na tym jego reputacja, a wraz z nią moja głowa. To była druga część ironii: ponieważ to ja miałem usztywnić Fedima, to na mnie

spoczywał obowiązek wytropienia jego zabójców i odpłacenia im pięknym za nadobne. Drothe, Anioł Zemsty - szczerze mówiąc, miałem gdzieś, jak to brzmi. Gdy gapiłem się na ciało Fedima, życząc jego duszy długiej i frustrującej podróży do Krainy Wiecznej Gościnności, Degan pstryknął dwukrotnie palcami. Spojrzałem w jego stronę. Przywarł do ściany, uniósł palec i wskazał na wejście. Co znaczyło: mamy gościa. Rozejrzałem się w poszukiwaniu kryjówki, ale przyszedł mi do głowy lepszy pomysł. Usiadłem na stole kilka stóp za ciałem Fanciarza, po czym wyciągnąłem rapier i dla lepszego wrażenia położyłem go sobie na kolanach. Zza kotary doleciał odgłos szurania skórzanych butów. Ktoś chrząknął. - Fedimie? - męski głos, zniżony do szeptu. - Fedimie? Kotara przesunęła się, ukazując głowę mężczyzny zapuszczającego żurawia do bajzlu. Choć był młody, jego włosy już dawno zarządziły pełny odwrót z czoła, skazując go na głębokie zakola, a pozostałe przypominały ciemną szczecinę. Krzywił wąską gębę w skupieniu, które wyparowało w chwili, gdy dostrzegł krew na podłodze. Zobaczył mnie i już chciał rzucić się do ucieczki, ale Degan złapał go za szyję i wciągnął do środka. Jedno musiałem mu przyznać - nie krzyknął, chociaż i tak niewiele by na tym zyskał. W tych okolicach krzyki wydawały się równie pospolite, co karaluchy. Nasz gość był niski - lecz wciąż nieco wyższy ode mnie - i chudy. Nie, nie chudy, raczej szczupły. Pod workowatymi ubraniami i źle dobranym paskiem kryła się tężyzna fizyczna. Zmusił Degana do nie lada wysiłku, próbując mu się wyrwać. W ręce trzymał płócienną torbę, którą przyciskał do ciała. - Niczego nie widziałem! - rzucił pospiesznie. - Nawet was tu nie było! - To wielka szkoda - odparłem. Przestał się szarpać i przekrzywił głowę na tyle, na ile pozwalał mu chwyt Degana. W jego oczach zabłysło niemalże namacalne wyrachowanie. - To znaczy? - zapytał. - Potrzeba mi kogoś, kto coś widział - wytłumaczyłem. Spojrzał na ciało Fedima i oblizał usta. - Na przykład? - Na przykład kogoś, kto usztywnił tego Fanciarza. - Nie ty? - Nie ja. I nie on - machnąłem w stronę Degana rapierem. - Szczerze?

Uśmiechnąłem się. - Byłoby miło. - Szczerze to nie mam pojęcia - stwierdził. - Nie taką odpowiedź chciałem usłyszeć. Wzruszył ramionami. - Bardzo mi przykro. Skinąłem, a Degan zacisnął chwyt. - Chwila! - krzyknął mężczyzna. - Dowiem się. Obiecuję, że się dowiem! - Jak? - Mogę robić za Ucho. - Mam już miejscowe Uszy - skłamałem. Rozejrzał się gorączkowo po pomieszczeniu. - Ale ja znam... znałem Fedima. Wiem, kogo pytać i gdzie słuchać. Kiwnąłem głową, jakbym rozważał jego propozycję. - A skąd znałeś tego Fanciarza? - Przechowuje... to znaczy, przechowywał mój szaber. Uniosłem brew. - P r z e c h o w y w a ł twój szaber? Chciałeś powiedzieć, że puszczał go w obieg. Paserzy nie gromadzili skradzionego towaru, zwykle upłynniali go najszybciej, jak to możliwe. - Nie, nie. Tylko przechowywał. Chyba nie wyglądałem na przekonanego, bo Degan znów użył siły. Nieznajomy zgarbił ramiona pod wpływem bólu. - Jestem Obwoźnikiem! - wykrztusił. - Fedim przechowywał mój szaber za procent! - Ach... - mruknąłem. Nagle wszystko miało sens. Obwoźnicy parali się rabunkami „zwrotnymi": okradali jednego naiwniaka i sprzedawali łupy drugiemu, by później wykraść je ponownie i oddać prawowitemu właścicielowi, inkasując znaleźne. Dzięki temu Obwoźnik zarabiał dwa razy na pojedynczej zdobyczy i nigdy nie dawał się złapać za rękę, ponieważ towar zbyt szybko krążył między ofiarami. Fedim musiał być zatem pośrednikiem. Jego zadanie polegało na sprzedawaniu łupów, a następnie doprowadzaniu Obwoźnika do pechowego nabywcy. Taki związek wymagał obustronnego zaufania, ponieważ każda ze stron mogła zdradzić drugą dla szybkiego zarobku. A zaufanie, jak się nauczyłem, rodzi zależności prowadzące do

wspólnych tajemnic. Te właśnie sekrety chciałem poznać. Wskazałem na trójnożny stołek w kącie pomieszczenia. - Siadaj. Obwoźnik usłuchał, a Degan wrócił na posterunek przy kotarze. - Jak ci na imię, Obwoźniku? - zapytałem. - Larrios. - Opowiedz mi o Fedimie, Larriosie. Wzruszył ramionami. - Fedim był Fanciarzem. Dobrze się dogadywaliśmy. - W czym się specjalizował? - Właściwie w niczym. Brał niemal wszystko od wszystkich: monety, biżuterię, tkaniny, stal, książki, piwo... wszystko. Zawsze mawiał, że w Dziesięciu Drogach trzeba nadrabiać jakość ilością. - Miał jakiś kontakt, u którego regularnie upłynniał szaber? - Nie wiem, ale zawsze potrafił znaleźć kupca. - Zdarzało mu się puścić kogoś kantem? Larrios parsknął śmiechem. - No dobra - mruknąłem. - A czy puścił kogoś kantem w o s t a t n i m c z a s i e? Gdybym dowiedział się, z kim Fedim robił interesy, być może wpadłbym na trop ludzi życzących mu śmierci lub tych, którzy wywierali na niego naciski, by podkopać wizerunek Nicco. Albo jednych i drugich. Larrios oparł się o ścianę. - Nic mi o tym nie wspominał. Ale miał kontakt z jakimś człowiekiem, tak mi się wydaje. Nigdy nie wymienił go z imienia, zawsze mówił o nim po prostu: on. - Domyślasz się, czego dotyczyła ta znajomość? - Pewnie szabru. - Pewnie tak. - Kiwnąłem głową w stronę jego torby. - Co tam masz, Larriosie? Uśmiechnął się niewyraźnie. - Pewnie szaber. - To po tu przyszedłeś? - drążyłem. - Żeby przenieść szaber? Uśmiech Larriosa wyglądał na coraz bardziej wymuszony. - Chyba nie usłyszałem, jak się nazywasz - wymamrotał. - Zgadza się. Nie usłyszałeś. Ściągnął twarz, mrużąc w zamyśleniu oczy.

- Nie jesteś stąd, jesteś spoza Dziesięciu. Co kuzyni z zewnątrz robią w tym rewirze? - Biedują - odezwał się Degan spod wejścia. Zgromiłem go wzrokiem. - Szukaliśmy Fedima - odparłem krótko i zdecydowanie. - A teraz szukamy człowieka, który go usztywnił. - To też - powiedział Degan. - Mogę wiedzieć dlaczego? - próbował wysondować mnie Larrios. Puściłem jego pytanie mimo uszu. - Co chciałeś od Fedima? - powtórzyłem. Przyjrzał mi się badawczo spod półprzymkniętych powiek. - Fedim był wasz, zgadza się? - powiedział po chwili. - A oni was wyprzedzili. - Oni? Tym razem to Larrios mnie zignorował i spojrzał na truchło Fanciarza. - Jesteś ważniejszy martwy niż żywy - rzucił w jego stronę, szczerząc się radośnie. - I nie możesz na tym zarobić złamanego jastrzębia. Wygląda na to, że się doigrałeś. Szturchnąłem go rapierem, opierając sztych o jego pierś. - Wspomniałeś o jakichś onych. Larrios opuścił wzrok na klingę i podniósł z powrotem na mnie. Chciał nadać głosowi nonszalancki ton, ale nie zrobił tego przekonywająco. - Mniejsza o onych, pytanie, kim ty jesteś. - Człowiekiem z mieczem, który powoli traci cierpliwość. - Trafna... uwaga. - Larrios po raz drugi rozejrzał się po pomieszczeniu, by po chwili skupić wzrok na mnie. - Fedim utyskiwał, że ktoś wywiera na niego presję. Ciągle powtarzał, że nie rozumie, po co płaci za ochronę, skoro i tak trzymają mu nóż na gardle. - Domyślasz się kto? - Kto mu groził? Nie mam pojęcia. Jak pewnie sam zauważyłeś, nasz rewir jest otwarty dla przybyszów. Ale pamiętam, że podobno zaśmiali mu się w twarz, kiedy oświadczył, że poskarży się Nicco. Wspaniale - nie dość, że jacyś ludzie wchodzili w drogę naszym Kamratom, to w dodatku szydzili z Najwyższego Szefa, który był ich zwierzchnikiem. Jeżeli te pogłoski dotrą do uszu Nicco... Nie, teraz wolałem o tym nie myśleć. Jedna katastrofa naraz. - Wiem tylko tyle - ciągnął Larrios - że za sznurki musi pociągać ktoś potężny. - Skąd taki wniosek? - Kpisz sobie? Nicco nie jest jedynym, któremu grają na nosie. To samo spotkało

Nijjana Czerwone Paznokcie, gang Pięciu Uszu, może kogoś jeszcze. Słyszałem, że nawet interesy Kellsa po zachodniej stronie... Mój umysł doznał paraliżu. - Chwila - przerwałem Larriosowi. - Kells ma w Dziesięciu Drogach swoich ludzi? Tylko co on tu, do diabła, robił? Liczyłem, że była to tylko niesprawdzona plotka. Larrios wzruszył ramionami. - Cóż... - Mamy towarzystwo - oznajmił nagle Degan. - Słucham? - Odwróciłem się w stronę wejścia. - Jacyś Nożownicy - uściślił, dobywając miecza, a szelest stali ocierającej się o pochwę przydał jego słowom wiarygodności. Spojrzałem na Larriosa. - Na mnie nie patrz - burknął, kręcąc głową. - Pracuję sam. Wydawał się szczerze zaniepokojony. - Ilu? - zawołałem do Degana. - Wystarczająco wielu. - Wystarczająco, żeby było ciekawie? Żebyśmy się spocili? Żeby zacząć kopać sobie grób? - Żeby rozpatrzyć możliwość ucieczki tylnymi drzwiami. Przypomniałem sobie rozkład zaplecza. - Ale tu nie ma tylnych drzwi - powiedziałem. - No to pech. Szturchnąłem Larriosa. - Kim oni są? - A skąd mam, do cholery, wiedzieć? Kopnąłem w stołek i posłałem Larriosa na podłogę. Zaraz potem klęczałem przy nim, trzymając mu nóż na gardle. - Dowiem się, czy to ty zaaranżowałeś to przyjęcie - warknąłem. - A później zadbam, żeby bolało, zanim wyzioniesz ducha. Długo. - Nie mamy na to czasu - upomniał mnie Degan. - Przysięgam - wymamrotał Larrios. Pocił się jak mysz w połogu. - Przyszedłem tu sam, żeby odebrać od Fedima część szabru, to wszystko. Przysięgam. Przyglądałem mu się długą chwilę. Dwa wybory: zabić albo zaufać. Do diabła, Degan miał rację. To nie była dobra pora na takie dylematy. Jeśli

rzeczywiście szło nam na spotkanie tylu Nożowników, to i tak nie potrzebowali swojego człowieka w środku. Zresztą gdyby Larrios naprawdę nim był, prawdopodobnie nie wykonaliby żadnego ruchu, wiedząc, że wpadł w nasze ręce. Odchyliłem się, wskazując na długi nóż przy pasie Larriosa. - Potrafisz się tym posługiwać? Larrios położył dłoń na ostrzu i wykrzywił usta w mało sympatycznym uśmiechu. - Jakoś sobie radzę. - Dobrze - odezwał się Degan spod wejścia - teraz, skoro już wszyscy jesteśmy przyjaciółmi, mogę umrzeć jako szczęśliwy człowiek. Broniąc w pojedynkę zapchlonej kotary, ale przynajmniej szczęśliwy. - Jeszcze nie jesteś martwy. - Podszedłem do niego, pozwalając Larriosowi podnieść się z podłogi. - Czekają - mruknął Degan. Stał parę kroków za wejściem, spozierając na ulicę przez szparę w miejscu, gdzie kotara nie przylegała do framugi. Odsunął się na bok, a moją twarz oblała smuga światła zmierzchającego dnia. Najłatwiej stwierdzić, czy coś się dzieje na ulicy, obserwując miejscowych. Nie biegają, nie krzyczą ani nie robią zamieszania, przynajmniej nie w tej części miasta, w której przebywam najczęściej - po prostu oddalają się i znikają. To coś w rodzaju instynktu przetrwania, szóstego zmysłu tłumu. A teraz ten instynkt musiał dojść do głosu z pełną mocą, bowiem popołudniowy ruch całkowicie zamarł. Dostrzegłem za to trzech mężczyzn na rogu po drugiej stronie ulicy i dwóch kolejnych po naszej prawej. Po lewej mężczyzna i kobieta na zmianę rzucali monetami o fasadę budynku, a w bramie naprzeciwko stało trzech kolejnych nieznajomych. Wszyscy oni zerkali w stronę bajzlu Fedima z niepokojącą częstotliwością. - Jeszcze czterech po tej stronie ulicy - powiedział Degan, kiedy cofnąłem się od wejścia. - Pochowali się w drzwiach, zanim przyszedłeś. Gwizdnąłem cicho. - Czternastu Nożowników? Na nas dwóch? Na twarz Degana wypłynął szyderczy uśmieszek. - Prawie jak komplement, chociaż dziwnie złowieszczy, nie sądzisz? Raczej przerażający. Kto posyła czternaście ostrzy na dwóch ludzi? Ich przewaga była nieprzyzwoicie, niepotrzebnie wielka - i to nawet z deganinem po naszej stronie. Powiedzieć, że ktoś życzył nam śmierci, to mało. Ktoś chciał nas zetrzeć w pył. - Nie widziałeś, że się zbierają, zanim zajęli pozycje?

Degan wzruszył ramionami. - Ich teren. Postukałem czubkiem ostrza o swój but. Może chcieli nas wystawić komuś innemu, w końcu jeszcze się nawet nie... - No to zaczynamy - rzucił Degan. Delikatnie odchyliłem rapierem kotarę. Siódemka z ulicy ruszyła powoli w naszą stronę; trójka w bramie wydawała się czekać. - Będą zwlekać, póki się tutaj nie zbliżą - powiedział Degan. - Liczą, że spanikujemy i spróbujemy uciec. W otwartym terenie łatwiej sobie z nami poradzą. - Całe szczęście, że my nie panikujemy - wymamrotałem. Degan się zaśmiał. - Całe szczęście. - Mamy coś, co nadaje się do rzucania? Wskazał półkę na ścianie. - Dzbany. Wyciągnąłem sztylet z buta i podałem go Deganowi - dla siebie miałem nóż ukryty w pochewce na nadgarstku - ale on pokręcił głową. - To twój styl, nie mój. Odwróciłem się do Larriosa. - Potrafisz rzucać... Obwoźnik zniknął. No jasne. Szlag. Szlag, szlag, szlag.

ROZDZIAŁ ÓSMY - Mamy problem - powiedziałem. Degan obejrzał się przez ramię, zobaczył puste pomieszczenie i nawet nie mrugnął. - Skoro on się wydostał... - To i my możemy - dokończyłem. Pognałem na zaplecze. Mieliśmy za mało czasu, by rozegrać to subtelnie i zaczekać na następny ruch Larriosa, ograniczając ryzyko. Dwa kroki od tylnego pomieszczenia naprężyłem się do skoku. Skrzyżowałem ręce za głową, licząc, że rapier lub sztylet z buta zablokują uderzenie, po czym wpadłem do środka. Mimo to zdawałem sobie sprawę, że moje szanse na przeżycie są minimalne, jeśli Larrios zaatakuje. Uderzyłem w podłogę i przeturlałem się niezręcznie. Sztylet wypadł mi z ręki. Machnąłem trzy razy rapierem, improwizując obronę, zanim wypuściłem powietrze z płuc. Nikogo. Nie było tu też światła, jeśli nie liczyć brudnych refleksów zachodzącego słońca, które wpadały od strony głównego pomieszczenia. Za mało, by dobrze widzieć, ale jednocześnie za dużo, by mogło mi pomóc nocne widzenie. Wstałem i rozejrzałem się dookoła. Tkane maty zapobiegały powstawaniu śladów stóp na podłodze, a wszystkie ściany wyglądały naturalnie. W suficie nie było żadnych obiecujących otworów. Tupnąłem - pod matami znajdowało się klepisko. - Larrios! - krzyknąłem. Cisza. Dlaczego nie byłem zaskoczony? - No i co tam? - zawołał Degan. - Jeszcze chwila! Usłyszałem, jak wymamrotał coś niewyraźnie. Obszedłem pokój, robiąc po cztery kroki wzdłuż każdej ze ścian i obstukując tynk rapierem, ale niezmiennie odpowiadał mi ten sam głuchy dźwięk. Spróbowałem wydedukować, gdzie

ja

umieściłbym ukryte przejście, i uderzyłem w to miejsce

ramieniem. Posypał się kurz, ale ściana nawet nie drgnęła. Sprawdziłem pozostałe kąty, przypatrując się niewyraźnym kształtom, ziarnistym fakturom i sugestiom cieni. Aniołowie, dlaczego nie mogło tu być choć odrobinę ciemniej? Pod łóżkiem Fedima nie było nic prócz brudu; pod stołem też nie. W akcie desperacji rzuciłem się na inną ścianę i odbiłem od niej jak szmaciana lalka, a gdy poleciałem bezwładnie do tyłu, obcas mojego buta zahaczył o sztywny róg maty.

Podniosłem się na nogi i spojrzałem w sufit. Ile czasu potrzebowałbym na przebicie się przez to zbutwiałe drewno? Wtedy doznałem olśnienia. S z t y w n y róg maty? Opadłem na kolana i odsunąłem matę. A raczej spróbowałem odsunąć, bo była unieruchomiona czterema długimi kołkami wbitymi głęboko w ziemię. Przesunąwszy palcami po jej brzegach, namacałem wpuszczoną w klepisko drewnianą ramę, a także dwa sznurowe uchwyty. Złapałem za nie, uklęknąłem i napiąłem mięśnie. Cholerna klapa ważyła naprawdę sporo. - Jasny gwint! - parsknąłem, gdy wreszcie ustąpiła i zaczęła się bardzo powoli unosić. „Klapa" wydawała się określeniem nieco na wyrost - to była tylko drewniana skrzynia wypełniona ziemią i wepchnięta w wydrążony dołek; nieporęczna, ale zarazem trudna do wykrycia, ponieważ wydawała równie głuche odgłosy co klepisko wokół. Pod spodem znajdował się prymitywny szyb prowadzący w ciemność. Z dołu buchnął koszmarny, znajomy smród. Kanał ściekowy. Mimo to krzyknąłem: - Degan! Idziemy! Degan wbiegł do pomieszczenia, w jednej ręce dzierżąc miecz, w drugiej ciężki dzban. - Zaraz wpadną do środka - wysapał. - Garnki trochę ich zwolniły, ale nie na długo. Zauważył dziurę w podłodze i zrobił krok w jej stronę. W tej samej chwili owionął go fetor z kanalizacji. - Na łaskę Aniołów! - Posłał mi wymowne spojrzenie, marszcząc nos. - Przyznaj się, Drothe, znalazłbyś cholerny kanał nawet na środku pustyni. - Ale tylko pod warunkiem że byłbyś tam razem ze mną. Naciągnął kapelusz mocniej na głowę i opuścił się do szybu. Mamrocząc coś o upodobaniu Nosów do najgorszych zapachów, zniknął w ciemności. Przysunąłem „klapę" do otworu i zwiesiłem nogi z krawędzi. Smród z kanałów był po prostu obezwładniający, dziesięć razy gorszy od wszystkiego, co napotkaliśmy tego popołudnia w Dziesięciu Drogach. Gdy zsuwałem się do szybu, sprzed bajzlu doleciał krzyk. Nożownicy już się zbliżali. Pociągnąłem za skrzynię z ziemią, by naciągnąć ją z powrotem na miejsce, a sam opuściłem się w klepisko. Moje stopy napotkały jakąś obłą śliską przeszkodę: palik albo kołek wbity w ścianę szybu. Skrzynia przesunęła się o szerokość dwóch palców i odmówiła dalszej współpracy. Szarpnąłem jeszcze raz - na próżno. Larrios musiał być dużo silniejszy,

niż na to wyglądał, skoro poradził sobie w pojedynkę. Choć z drugiej strony on nie czuł na karku oddechu pogoni. Dałem za wygraną i ruszyłem w dół po drabince z kołków. Miałem nadzieję, że fetor kanalizacji będzie dla Nożowników wystarczającym argumentem, by odpuścić. Ciemność była gęsta od wilgoci i smrodu. Po ośmiu kołkach straciłem oparcie dla stóp - pode mną było już tylko powietrze. Chciałem przekręcić się w szybie, żeby poszukać kołków z drugiej strony, i nadziałem się ramieniem na coś twardego. Wymacałem ręką niszę w ziemi, a w niej długi, wąski przedmiot, w dotyku przypominający szkatułkę. A więc to tutaj Fedim trzymał swój szaber. Cwany bękart. Wyglądało na to, że Larrios nic nie wiedział o kryjówce, bo prawdopodobnie zabrałby szkatułkę ze sobą. Wyciągnąłem ją z niszy i wetknąłem za pasek. Prędzej bym chyba sczezł, niż opuścił to miejsce z pustymi rękami. - Degan? - zawołałem. - Spadek jest nieduży - doleciał z dołu zwielokrotniony echem głos. - Skacz. Opuściłem się trochę niżej i zawisnąłem na ostatnim kołku. Skakanie w ciemność nigdy nie jest przyjemnym doświadczeniem, szczególnie dla człowieka, który zazwyczaj nie ma problemów z widzeniem nawet w takich warunkach. Kusiło mnie, żeby poczekać, aż uaktywni się moja wyjątkowa zdolność, ale usłyszałem, jak Degan przestępuje w szlamie z nogi na nogę. On na nic nie czekał, dla niego ciemność miała już tu pozostać, a każda chwila zwłoki oznaczała kolejną chwilę nasłuchiwania, badania po omacku i zastanawiania się, co oznaczają dziwne dźwięki i wrażenia. Puściłem. Ciemność i pęd powietrza. Moje stopy napotkały lekki opór i zaraz potem uderzyły w coś twardszego, śliskiego. Ścieki i kanał ściekowy. Zachwiałem się na szeroko rozstawionych nogach. Szybko, by nie stracić równowagi, opadłem na jedno kolano i podparłem się ręką. Gdybym stał, szlam sięgałby mi może do kolan, ale w obecnej pozycji czułem go na biodrach i ponad lewym łokciem. Ten smród!... Żołądek wywrócił mi się na lewą stronę. Ścisnęło mnie w gardle i trzewiach, a w ustach poczułem smak żółci. Chyba tylko dzięki sile woli powstrzymywałem torsje, ale nie miałem pojęcia, jak długo jeszcze wytrzymam. - Larrios - wydyszałem. - Larrios, jesteś martwy... - Wstałem i strzepnąłem szlam z lewej ręki. - Słyszałeś, Larrios?! Jesteś trupem! Mój głos pomknął w głąb tunelu, odbijając się echem od wilgotnych ścian. Wydawało mi się, że w odpowiedzi usłyszałem niewyraźny odgłos śmiechu, ale może było to tylko moje

urojenie. W tym miejscu nie dało się tego jednoznacznie stwierdzić. Parszywy bękart. - Wszystko w porządku? - zapytał Degan z mojej prawej. - Lepiej niż kiedykolwiek. - Splunąłem, by oczyścić usta, i powlokłem się niemrawo w jego stronę. - Jaki dureń kopie cholerną króliczą norę, która prowadzi prosto w kanał pełen gówien? - Taki, który woli śmierdzieć, niż umrzeć. - Jasne. Kilka lat wcześniej musiałem uciekać do systemu kanałów z bardzo podobnych powodów, ale kierowała mną głównie desperacja. Nie potrafiłem sobie jednak wyobrazić, dlaczego ktokolwiek miałby z własnej i nieprzymuszonej woli kopać szyb prowadzący do rzeki odchodów, która płynęła pod Ildrekką. Z mroku doleciało do nas brzęknięcie cięciwy i plusk jakiegoś przedmiotu uderzającego w szlam. Zaraz potem powietrze przeciął kolejny świst. - Strzały - stwierdził Degan. - Strzelają w dół szybu. Uśmiechnąłem się i przyłożyłem czystą dłoń do ust. - W dziesiątkę! - zawołałem do góry. - Właśnie przedziurawiliście kawałek gówna! Musielibyśmy stać bezpośrednio pod szybem, by mogli nas trafić. - Tak? To który z was dostał? - odkrzyknął jeden z Nożowników. Parsknąłem śmiechem. - Zejdź na dół i sam się przekonaj, konusie! Usłyszałem szmer rozmowy. Kolejna strzała świsnęła w ciemnościach i wpadła do kanału. Gdyby przyszło im do głowy kontynuować pogoń, moglibyśmy czekać z Deganem pod wylotem szybu i wykańczać ich pojedynczo. Wątpiłem, by byli aż tak głupi, ale nadzieja nic mnie nie kosztowała. - Innym razem, kuzynie - zawołał nieznajomy. Zaraz potem u góry rozległo się szuranie, a po nim głuchy łomot. Wepchnęli skrzynię z powrotem na miejsce. - Jak tam? - zapytał Degan. - Jeszcze chwila. Czekaliśmy w ciemnościach. Po prawej słyszałem oddech Degana. Wciągał powietrze przez usta, podobnie zresztą jak ja. Tylko częściowo pomagało nam to zneutralizować odór, a poza tym wiedziałem, że po jakimś czasie zaczniemy czuć s m a k powietrza. Nie uśmiechało mi się błądzenie po kanałach aż tak długo.

Wodziłem wzrokiem po otoczeniu, szukając jakichkolwiek śladów bursztynowej poświaty, która stanowiłaby sygnał, że moje nocne widzenie wreszcie zaczyna działać. Nie powinno to potrwać zbyt długo... Najpierw moją uwagę zwróciła wystająca cegła w ścianie po przeciwnej stronie tunelu, ciemnoczerwona na czarnym tle. Następnie pojawił się nakrapiany karmazynowymi i żółtymi plamami ściek, miejscami płynący leniwie, a gdzie indziej wartko. Zapomniałem już, jak dziwnie błogi potrafił być ten widok - powolny taniec barw, który w świetle dnia przyprawiłby mnie o mdłości. Nie minęła chwila i ujrzałem także Degana, a zaraz po nim ściany i łukowe sklepienie tunelu. Spojrzałem w górę - wylot szybu prowadzącego do bajzlu Fedima znajdował się dużo bliżej, niż sądziłem. Nad ściekiem wisiała zwolniona zapadnia. Najwyraźniej Larrios za bardzo się spieszył, żeby pomyśleć o jej zatrzaśnięciu. Całe szczęście, bo skończylibyśmy z Deganem z kompletem strzał w bebechach. Wzdłuż kamiennego sklepienia, od zapadni aż do murowanego chodnika, biegła gruba lina. Każdy, kto o tym wiedział, mógł oszczędzić sobie śmierdzącej kąpieli i trzymając się jej rękami, przejść na ścieżkę, z której imperialni inżynierowie korzystali podczas inspekcji i napraw miejskiej kanalizacji. Przez chwilę rozważałem, czy nie wspiąć się z powrotem do szybu, ale wtedy pomyślałem o zasadzce, która mogła na nas czyhać po drugiej stronie skrzyni z ziemią. - Po lewej ciągnie się murowany chodnik - powiedziałem. Nie miałem serca tłumaczyć Deganowi, że mogliśmy uniknąć nurkowania. Zaprowadziłem go na ścieżkę i pomogłem mu znaleźć oparcie dla stóp, gdy wspinał się na górę, po czym sam wyszedłem ze ścieku. - Rozpoznajesz coś? - zapytał. Przykucnął, by uniknąć zderzenia z łukową podporą, która wznosiła się ku sklepieniu. Rozejrzałem się. W ścianie nieopodal tkwiła pusta obejma na pochodnię. Podejrzewałem, że sama pochodnia opuściła kanały wraz z Larriosem. - Nie jestem pewien - odparłem. - Nie sądzę, żebym kiedykolwiek zapuszczał się aż tak daleko. - Jakieś ślady Larriosa? - Niestety. - Do wyjścia nie może być stąd daleko. Nie wierzę, że Larrios zszedł tu tylko po to, by błąkać się po omacku w ciemnościach. Kiwnąłem głową, po czym przypomniałem sobie, że przecież Degan mnie nie widzi.

- Gdzieś tu musi być studzienka odpływowa albo kanał dostępowy - rzuciłem. - Prowadź. Położyłem sobie rękę Degana na ramieniu i skręciłem w tunel po prawej. Równie dobry kierunek, jak każdy inny. Kamienie były śliskie od szlamu i szczurzych odchodów. W jednym miejscu ukruszona krawędź chodnika zmusiła nas do stąpania bokiem, z plecami przy samej ścianie. Na drodze co rusz stawały nam szczury i wkrótce musiałem wyciągnąć przed siebie rapier, by strącać do płynącej obok nas rzeki nieczystości co bardziej wojownicze sztuki. Gryzonie piszczały w proteście, a ich płacz tworzył ostry kontrapunkt z dochodzącym zewsząd cichym łagodnym odgłosem kapania i chlupotania. Chwilę później, gdy po raz drugi nachylałem się nad ściekiem, zwracając resztki treści zalegającej w moim żołądku, Degan ścisnął mnie za ramię. - Czujesz to? - zapytał. Splunąwszy żółcią, wyprostowałem się i oparłem o ścianę najwygodniej, jak umiałem. Ten smród zawsze tak na mnie działał. - Co? - sapnąłem, gmerając czystszą ręką w pugilaresie na zioła. Dzięki Aniołom natłuszczona podszewka nie przepuściła wilgoci. - Przeciąg - odpowiedział Degan. Uniosłem głowę i czekałem. - Nic nie czuję. Skupiłem się z powrotem na pugilaresie i wyciągnąłem ze środka dwa niewielkie pergaminowe pakunki. W pierwszym znajdowały się korzenie eszembru, a w drugim ziarna mesaniusa. Rozerwałem pierwszy zębami. Połowa eszembru wysypała się na chodnik, zanim trafiłem pakunkiem do ust. Ze sproszkowanymi ziarnami poszło mi dużo łatwiej - nasypałem, o ile dobrze mi się zdawało, pół miarki na język i zacząłem żuć. Eszember nie był aż taki zły, ale mesanius bez dodatku wina smakował okropnie. Pocieszała mnie jednak świadomość, że przy odrobinie szczęścia mój żołądek już niebawem się uspokoi, a zmysły stępieją na tyle, by smród kanałów przestał mi przeszkadzać. - O, znowu - odezwał się Degan, tym razem bardziej podekscytowany Ja też to poczułem - delikatny powiew wiatru na twarzy - Aha - przytaknąłem. Ruch powietrza oznaczał wentylację, a wentylacja oznaczała wyjście. Kiedy podążyliśmy za podmuchem do bocznego tunelu, do naszych nozdrzy dotarł zapach świeżego powietrza - lub przynajmniej jego iluzja.

Ruszyłem przodem. Tunel był bardzo nisko sklepiony, przez co musiałem się garbić, a Degan zginać prawie do pasa. Po chwili brodzenia w szlamie dostrzegłem przed nami odrobinę jaśniejsze bursztynowe plamy - blask gwiazd i niewyraźną smugę padającego z góry światła księżyca. - Coś widzę - rzuciłem do Degana. - Jakąś kratę albo zapadlisko. Nie odpowiedział. Po mniej więcej dziesięciu krokach smród odrobinę zelżał, a po kolejnych pięciu zaryzykowałem ostrożny uśmiech ulgi. Dotarliśmy do kratki ściekowej osadzonej w stropie. Choć środek otępiający zmysły już działał, słyszałem dolatujące z ulicy głosy. - To kra... - zacząłem szeptem, ale Degan niespodziewanie chwycił mnie i pchnął na ścianę tunelu. Przyłożył ostrzegawczo palec do ust. - Ciii - syknął przez zaciśnięte zęby. Zamilkłem. Puścił mnie dopiero po chwili, a gdy to w końcu zrobił, odwróciłem się do niego, oczekując wyjaśnień. On jednak nie zwracał na mnie uwagi. Głowę miał lekko zadartą, oczy wpatrzone w ciemność. Zrozumiałem, że nasłuchiwał głosów niosących się tunelem. Po jakimś czasie pokręcił sfrustrowany głową. - Chodźmy bliżej - wyszeptał tak cicho, że jego głos prawie przepadł bez śladu na przestrzeni kilkunastu dzielących nas cali. Podkradliśmy się niemal pod samą kratę, stawiając ostrożnie jeden mokry, plaskający krok za drugim. Głosy nieznajomych nie milkły. - ...nic nie znalazłeś? - zapytała stojąca gdzieś nad nami kobieta. - Nie, nic wartego zachodu - odparł mężczyzna. Sądząc po natężeniu ich głosów, nie mogli być dalej niż jakieś pięć kroków od kraty. - A księga? - Przepadła bez śladu. Kobieta zaklęła, i to nadzwyczaj biegle. - Szlag trafił wszystkie łapówki i wszystkie przeklęte plany - syknęła. - Tylko dlatego, że spóźniliśmy się o kilka minut! - Usłyszałem, jak ktoś w coś kopnął. - Nie wszystko przepadło - odparł mężczyzna. Jego głos brzmiał jak żwir miażdżony pod ogromnym głazem. Spojrzałem na Degana, ale on położył mi dłoń na ramieniu, żebym nawet nie drgnął. Po ułożeniu jego szczęki zorientowałem się, że zaciska zęby. - Świadomość, że księgi tam nie ma, to nie to samo co wiedza, gdzie można ją znaleźć - warknęła kobieta.

- Może tak - odparł mężczyzna - a może nie. Wszystko zależy od tego, kto ją zabrał. Z jej ust wyrwało się niecierpliwe burknięcie. - Stawiam na Larriosa. Dłoń Degana zacisnęła się na moim ramieniu. Wyciągnąłem głowę w stronę poświaty padającej przez kratę ściekową. - A tamci dwaj? - odezwał się znów mężczyzna. - Trudno powiedzieć - westchnęła kobieta, a ja raptem zdałem sobie sprawę, że lekko sepleniła, prawie niesłyszalnie, lecz zarazem w dziwnie uwodzicielski sposób. - Jeśli dobrze zrozumiałam, raczej nie przyszli tam się spotkać z Larriosem. Nie pojmaliby go, gdyby o to im chodziło. Czy ktoś coś o tym wie? Z głosu mężczyzny znikły wszelkie emocje, gdy odpowiedział ostrożnie: - Jeden z nich mógł być deganinem. Zapadła cisza. Wyobraziłem sobie, że kobieta patrzy na swojego rozmówcę, czekając na ciąg dalszy. - No i? - zapytała wreszcie. - Nie wiem, nie było mnie tam, pamiętasz? Urios twierdzi, że widział miecz deganina. Ten drugi był podobno niski, w ciemnym stroju i poruszał się jak złodziej. - Deganin i złodziej... - mruknęła w zamyśleniu kobieta. Przeszły mnie ciarki wzdłuż kręgosłupa. Chodziło o sposób, w jaki wymówiła te słowa, jakby wyczuwała naszą obecność w tunelu pod ulicą. Jak na mój gust właścicielka tego głosu wydawała się zdecydowanie zbyt pewna siebie i zbyt chytra. Nieznajomy odchrząknął. - A jeśli chodzi o Fedima... - Tak - przerwała mu. - Pewna grupa ludzi będzie z jego powodu niezadowolona, a to fatalnie wpłynie na terminowość moich planów. - Zamilkła na długą chwilę. - Zrób z tym porządek - zdecydowała w końcu. - Wyrzuć ciało i rozdaj trochę jastrzębi, żeby pozamykać ludziom gęby. Nie chcę, by ktokolwiek nas z tym powiązał. - To tylko kwestia czasu, aż ludziom rozplączą się języki. Jak długo mam im płacić? - Póki nas stać. A w międzyczasie znajdź Larriosa. Usłyszałem stukot kroków. Towarzyszył im cichy dźwięk, który przypominał muzykę malutkich dzwonków albo pobrzękiwanie luźnej biżuterii. - A co z deganinem i tym drugim? - zapytał mężczyzna, podnosząc głos, bo pokonał większy dystans. Pobrzękiwanie ucichło.

- To już moje zmartwienie - odparła kobieta, teraz stojąca trochę dalej od kraty ściekowej. - Ty odszukaj mi księgę i Larriosa. W tunelu ponownie rozbrzmiały jej kroki, a zaraz potem odszedł także mężczyzna. Już po chwili ciszę zakłócały jedynie piski dolatujące z głębi kanałów i odległe kapanie. - Skąd wiedziałeś? - zapytałem, podchodząc do kraty, by dobrze się jej przyjrzeć. Była na stałe wmurowana w strop. - Wiedziałem o czym? - zdziwił się Degan. - Nie ubliżaj mi. Stanął obok mnie. - Niczego nie wiedziałem. Miałem przeczucie. Wyciągnąłem sztylet z buta i zacząłem dłubać w zaprawie przy kracie. - Gówno prawda - sarknąłem z żalem. - Nikt nie rzuca przyjacielem o ścianę na podstawie zwykłego przeczucia. - Nawet nie wiesz, ile razy miałem ochotę zrobić to z dużo bardziej błahego powodu. - Ha, ha. Do tunelu musiało wpadać trochę światła, ponieważ Degan wyszarpnął nóż zza paska i zaczął pracować nad drugą stroną kraty. - Domyśliłem się, że będą nas szukać - wyjaśnił po chwili. - Wiedzieli, że jesteśmy w kanałach, i mieli wystarczająco wielu ludzi, by obstawić spory teren. Na twarz opadał mi pył ze skruszonej zaprawy. Pochyliłem głowę, by go strzepnąć. - Dobrze, ale nie mogłeś od razu wiedzieć, że dyskutowali o tym, co się stało w bajzlu Fedima. - Uznałem, że to całkiem prawdopodobne. Sam mówiłeś, że nie było tam szabru. - Gówno prawda - powtórzyłem. Degan przerwał na chwilę pracę, by zetrzeć pył z twarzy. Posłałem mu przeciągłe spojrzenie. - Przyznaj, po prostu nie zamierzasz mi powiedzieć. Pchnął kratę. - Z tej strony zaraz będzie luźna - stwierdził. - A z twojej? - Degan... - zacząłem. - Wydawało mi się, że rozpoznałem jeden z głosów - westchnął. - I? - drążyłem. - I miałem rację. - I?

- I nic więcej nie mogę ci zdradzić. Opuściłem sztylet. - Jak to: nic więcej nie możesz mi zdradzić? Ręka Degana opadła. Spojrzał na mnie w świetle wpadającym przez kratę ściekową. - Nie mogę. Chciałbym, ale nie mogę. - Nie możesz czy nie masz zamiaru? - zapytałem. - N i e m o g ę - wycedził. - Gdyby chodziło tylko o naszą przyjaźń, powiedziałbym ci, ale... - Odwrócił się do kraty, by podjąć skrobanie. Przyglądałem mu się badawczo w wąskiej smudze księżycowego blasku. - Chodzi o zasady deganina, zgadza się? - pociągnąłem go za język. Degan nie przerywał pracy. Przełknąłem ślinę. - Chodzi o tę pieprzoną Przysięgę? Drapanie ucichło, a Degan spuścił głowę. Nie musiał już nic więcej mówić. - A niech mnie... - wymamrotałem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Gdy wydostaliśmy się z kanału, ulica była pusta. Ani śladu po mężczyźnie i kobiecie, których przypadkiem podsłuchaliśmy. Wysoko w górze czarny skrawek nieba odcinał się wyraźnie na tle miedzianobursztynowych krawędzi dachów, zabarwionych przez moją zdolność nocnego widzenia. Księżyc jeszcze nie zaszedł, nie było więc zbyt późno. Degan odetchnął głęboko. - I kto by pomyślał, że Dziesięć Dróg może pachnieć tak słodko. Nie odpowiedziałem, zbyt zajęty szukaniem sensu naszej wymiany zdań w tunelu. Przysięga - Degan poruszył temat Przysięgi p r z y

m n i e, co oznaczało, że tam

na dole coś musiało się zmienić; coś, co wynikało z rozmowy, którą podsłuchaliśmy, rozmowy o nim, o mnie i o Dziesięciu Drogach. Ale on nie zamierzał niczego mi zdradzać. Nie mógł, o czym nie omieszkał mnie poinformować, ponieważ był deganinem. Szkoda, że nie mógł mi też powiedzieć, dlaczego nagle robiło to taką wielką różnicę. Gdybym go lepiej nie znał... Ale znałem. Nie rozumiałem, co ani dlaczego się zmieniło, lecz jedno było pewne: gdyby ta wiedza mogła zaważyć na moim życiu, Degan na pewno by mi powiedział. Musiałem w to wierzyć, musiałem wierzyć w jego dobre intencje, bo w innym przypadku to wszystko nie miało żadnego sensu. Każdy człowiek potrzebuje kogoś, komu może powierzyć swoje życie, jeśli to życie ma być cokolwiek warte. Degan nie raz i nie dwa zasłużył sobie na moje zaufanie, tak jak ja zasłużyłem na jego. Tylko w jednej kwestii nie pozostawił mi żadnych wątpliwości: nawet gdybym chciał złożyć mu Przysięgę, i tak by jej nie przyjął. Mnie to odpowiadało, bo przede wszystkim nie zamierzałem tego robić - na pewno nie z powodu martwego Fanciarza i zasadzki w Dziesięciu Drogach. Jeśli zdecydowałbym się wystawić naszą przyjaźń na tak ciężką próbę, to wyłącznie w grze o znacznie wyższą stawkę. Wziąwszy przykład z Degana, wciągnąłem głęboko w nozdrza wszystko, co noc miała dziś do zaoferowania. Rzeczywiście, pachniała całkiem przyjemnie. - No dobrze - powiedziałem, wracając myślami do rozmowy, którą podsłuchaliśmy. Domyślasz się, o jaką księgę mogło im chodzić? Chyba że o tym też nie wolno ci gadać? - Nie, nie domyślam się i tak, wolno mi - odparł Degan. - Ale komuś musiało cholernie na niej zależeć, skoro wysłał do Fedima ponad tuzin Nożowników. - I martwił się, że ktoś chce zwędzić mu ją sprzed nosa. - O tym nie pomyślałem... - Degan ściągnął usta. - Myślisz, że ten, kto zabił Fedima, był tam z tych samych powodów co cała reszta?

- Chcesz powiedzieć, że ktoś odwiedził Fanciarza, nie znalazł księgi i w napadzie frustracji postanowił go usztywnić? Cóż, możliwe, ale w ten sposób nie wytropisz tego, na czym ci zależy. Z drugiej strony po ulicach chodzi mnóstwo Kamratów, którzy najpierw dźgają, a dopiero później myślą. - Pokręciłem głową. - Sądziłem, że śmierć Fedima to wiadomość od ludzi, którzy wywierali na niego nacisk, ale sam zaczynam w to wątpić. W tej sprawie miesza się zbyt wiele wątków. A skoro o tym mowa... Sięgnąłem za pasek i wyszarpnąłem szkatułkę, którą znalazłem w szybie ratunkowym Fedima. Miała szerokość mojej dłoni i była od niej nieco dłuższa; prostokątna, z lekko wypukłym wiekiem i płaskim dnem. - Co to takiego? - zapytał Degan. - Drobiazg, który znalazłem przypadkiem w bajzlu Fedima. - Myślisz, że to jest ten szaber Larriosa? - Myślę, że Larrios chciał za to przehandlować księgę. - A miał ją ze sobą? - Miał coś w worku, którego za diabła nie chciał nam pokazać. Może księgę, może coś innego. - Potrząsnąłem szkatułką w powietrzu. - Tak czy inaczej mogę się założyć, że to była jego zapłata. Degan przeniósł wzrok ze szkatułki na mnie. - No to jak, otwierasz? Położyłem palec na ryglu, przyglądając mu się z bliska. Degan wyciągnął szyję. Szkatułka była pokryta grubą skorupą brudu i błota, ale na rogach wystawał spod niej palisander, a na wieczku fragment inkrustacji z kości słoniowej. - Nie - stwierdziłem nagle i wetknąłem zdobycz z powrotem za pasek. - Powinniśmy z tym zaczekać, aż opuścimy Dziesięć Dróg. W końcu ciągle mogą nas szukać. Degan wyprostował się i spojrzał na mnie z góry. - Przyznaj, że chodzi ci o Przysięgę. Chcesz się na mnie zemścić za Przysięgę. Ruszyłem w dół ulicy, bo nie chciałem, żeby dostrzegł mój uśmiech. - Skąd ci to przyszło do głowy! - Aha, jasne. Lepiej módl się, żebyśmy nie trafili na kolejną bandę Nożowników. Maszerowaliśmy w stronę granicy Dziesięciu Dróg, co rusz oglądając się za siebie. Jeśli nawet ktoś nas szukał, to w niewłaściwym miejscu, a ciągnący się za nami smród i wygląd Kretów wystarczyły, by odstraszyć miejscowych cwaniaków. Nikt nie zadziera z kanalarzami. Zanim dotarliśmy na terytorium Nicco, stwierdziliśmy, że nie tylko Kamraci nas

unikają - również Chlebodawcy, a nawet niektórzy strażnicy skręcali na nasz widok, by sprawdzić, czy nie ma ich gdzie indziej. - Całkiem niezły sposób na unikanie Archaniołów - stwierdziłem, wskazując na oddalające się czerwone szarfy kolejnego patrolu. - E tam. Za łatwo wytropić nas po smrodzie. - Degan podrapał się bezwiednie po nodze. Nasze ubrania powoli wysychały, stając się sztywne i szorstkie. - To co, u Moriarty'ego? - zasugerował. - A mamy inne wyjście? - Spotkamy się na miejscu - odparł, chichocząc. Rozdzieliliśmy się. Ruszyłem do domu, żeby przed wizytą w łaźni zabrać coś czystego do przebrania. Kiedy skręcałem na Trakt Eszelonów, wizja długiego wieczoru u Moriarty'ego majaczyła mi przed oczami niczym zakazana fantazja. Ciepła kąpiel, by zmyć brud, i zimna, żeby szok przywrócił mojemu organizmowi chociaż pozory normalności. A później wanna pełna gorącej wody, żebym przypomniał sobie, jak przyjemnie być człowiekiem. I może jeszcze jedna z dziewczynek Moriarty'ego... Tak, ten pomysł wydawał mi się całkiem niezły. Później będę mieć mnóstwo czasu na powrót do Dziesięciu Dróg, na przemawianie do kieszeni i rozbijanie głów; więcej, niż trzeba, by wysłuchać plotek i wytropić paru Kamratów, z Larriosem na czele. Teraz chciałem się tylko umyć. W sklepie aptekarza było ciemno, kiedy dotarłem na miejsce, zarówno na parterze, jak i na piętrze. Przystanąwszy na chwilę w przejściu prowadzącym do schodów, rozejrzałem się po ulicy i dachach pobliskich budynków. Nikogo. Świetnie. Skoro nawet ja nie widziałem ludzi, którym płaciłem za pilnowanie tego miejsca, to z pewnością nie mógł ich zobaczyć nikt z normalnym wzrokiem. Moje pranie leżało pod schodami. Cosima dotrzymała słowa i nie zaniosła go na górę. Wcisnąłem wystający rękaw koszuli do wiklinowego kosza i ostrożnie ruszyłem po schodach, przestępując nad trzema skrzypiącymi stopniami, których celowo nie naprawiałem. W zasadzie to właśnie pranie uratowało mi życie. Wchodziłem na ostatni stopień, gdy zabójca wychynął zza balustrady i pchnął z całych sił - za szybko, żebym mógł zareagować. Sprytne posunięcie. Za plecami miałem pustą przestrzeń, stałem nierówno, a ucieczka nie wchodziła w rachubę. Nie mówiąc już o tym, że trzymałem oburącz kosz. Mogłem tylko patrzeć, jak sztylet zatapia się w mojej piersi - czy raczej w praniu, którym osłaniałem pierś.

Usłyszałem, jak wiklina trzeszczy i ustępuje. Zabójca włożył w cios cały ciężar swojego ciała, wpychając ostrze w kosz, kosz we mnie, a mnie w pustkę ponad schodami. Obojętność malująca się na jego twarzy dała mi do zrozumienia, że był kompetentnym Brzeszczotem. Nie czuł do mnie nienawiści, nie czuł nic, po prostu zabijał. Nagle odniosłem wrażenie, że gdzieś już widziałem tę twarz. Kiedy przechyliłem się do tyłu, szukając stopami oparcia, którego nie było, przez odór kanalizacji przebił się intensywny słodki zapach. Perfumy, znałem te perfumy. I tę twarz... Posłaniec mojej siostry. - Tamas - powiedziałem, kiedy pranie wypadło mi z rąk, a ja poleciałem na dół. Podczas tej krótkiej chwili, gdy byłem w powietrzu, wypełniła mnie ponura, chłodna wściekłość. Christiana - znowu Christiana! Zaraz potem uderzyłem w twarde stopnie i ból stłumił narastający gniew. Po części sturlałem się, po części ześliznąłem na parter. Przez moment cały mój świat był ostrymi krawędziami, głuchym dudnieniem i oślepiającymi eksplozjami agonii. Wydawało mi się, że w drodze na dół co najmniej raz przekoziołkowałem. Na pewno krzyknąłem, a na języku poczułem smak krwi. Gdy wreszcie zaległem u podnóża schodów, Tamas wciąż stał na górze. Na dzielących nas stopniach leżały porozrzucane ubrania. Zobaczyłem, jak rusza na dół. Czas wstawać, Drothe. Musiałem się stamtąd wydostać - na ulicę, w noc, gdzie mógłbym go zgubić. Odepchnąłem się rękami od podłogi. Rzeczywistość powróciła do pionu. Z całego zestawu nowych dolegliwości ostre pulsowanie wewnątrz czaszki zdominowało wszystkie inne. Podczas upadku jeden ze stopni zawarł bliską znajomość z moją potylicą. Zatoczyłem się na ulicę i skręciłem w prawo. Dotarło do mnie, że właśnie tam muszę iść, tylko po co? Coś tam było, coś ważnego. Z domu Eppyrisa dolatywały głosy. Płacz, krzyki... Za okiennicami zapaliło się blade światło. Niech to szlag, Eppyris, tylko nie światło! Muszę coś widzieć, żeby mu uciec. Położyłem dłoń na rękojeści rapiera i wyciągnąłem go. Stal złociła się w moich oczach krwistym odcieniem. Przytknąłem sztych do ziemi, podpierając się niczym prowizoryczną laską. Mimo że czułem smak krwi, w ustach miałem sucho. Chciałem splunąć - bez skutku. W prawo. Cały czas w prawo.

Teraz słyszałem jeszcze więcej głosów. Łomot w budynku. Zostań w środku, przeklęty aptekarzu! Otworzyłem usta, by krzyknąć, ale z mojego gardła wydobył się tylko cichy jęk. - Spóźniłeś się na spotkanie - rzucił ktoś od strony schodów. Tamas. - To bardzo nieuprzejmie z twojej strony, Nosie. Zamrugałem. Spotkanie? Och, no tak - wiadomość od Christiany. Zupełnie zapomniałem o jej prośbie. Nie ma to jak poprosić faceta, żeby stawił się na własną śmierć. - Szczerze mówiąc, nie przyszło mi do głowy, że przed spotkaniem z baronową wytarzasz się w gównie - ciągnął Tamas. - Cóż, ludzkie gusta bywają niepojęte. Jego głos był coraz bliżej. Koniec biegania, jeśli dało się to w ogóle tak nazwać. Odwróciłem się, wyprostowałem i przesunąłem jeszcze trochę na prawo. Wreszcie sobie przypomniałem, dlaczego wybrałem ten kierunek. Bardzo możliwe, że wciąż byłem za daleko, ale tyle musiało wystarczyć. Podniosłem rapier i wyprostowałem go na wysokość jego oczu. Sztych ostrza chwiał się mocniej, niżbym sobie tego życzył. Tamas właśnie wyszedł z przejścia u podstawy schodów. Poruszał się płynnie, wyglądał na rozluźnionego - wszelkie ślady po nerwowym, stremowanym posłańcu znikły. Na jego ustach igrał prawie niezauważalny złośliwy uśmieszek. Dzierżył w lewej dłoni szerokie obosieczne ostrze, dłuższe od sztyletu, ale krótsze od miecza. W prawej trzymał długi na cztery stopy sznur poprzedzielany seriami węzłów. Do każdego z nich przywiązany był niewielki skrawek papieru bądź tkaniny. Tamas kręcił leniwie liną przy boku. Miałem kłopoty. Ruszył na mnie, a ja przesunąłem się do tyłu, trzymając gardę wysoko. Widziałem w ciemnościach lepiej niż on, ale on nie spadł przed chwilą ze schodów. Oceniłbym nasze szanse po równo, gdyby nie węzłowaty kawałek magii, którym wywijał w prawej ręce. Usłyszałem, jak otwierają się drzwi sklepu, a na schodki padła smuga światła. Eppyris zawołał moje imię. - Do środka! - krzyknąłem. - Zamknij drzwi! Drzwi trzasnęły i blask znikł. Tamas rzucił okiem w stronę sklepu i szybko przeniósł wzrok z powrotem na mnie. - Bez obaw - powiedział. - Zapłacono mi tylko za ciebie. Cofnąłem się kolejny krok i wyciągnąłem zza paska sztylet. Tamas był coraz bliżej. - Założę się, że za mało - mruknąłem.

Uśmiechnął się i wzruszył ramionami. Sznur przyspieszył, a Tamas razem z nim. Błyskawicznie skrócił dystans i pchnął krótkim mieczem. Opuściłem sztych rapiera i obróciłem klingę po łuku, zwierając się z jego ostrzem i parując atak na prawą. Jednocześnie lewą stopą zrobiłem krok w przód, by wypełnić lukę, którą właśnie stworzyłem. Blokując ciałem jego prawą rękę i atakując rapierem lewą, miałem nadzieję użyć sztyletu, by bez zbędnego pośpiechu poćwiartować mu flaki. Plan był dobry, ale Tamas nie chciał współpracować. Gdy tylko do niego przypadłem, odskoczył na moją prawą, uciekając poza zasięg sztyletu. W tej samej chwili wziął zamach liną. Nie miałem już czasu, by się wycofać, wyciągnąłem więc sztylet w nadziei, że zdołam zablokować atak. Chybiłem. Sznur zetknął się z moim ramieniem, a końcówka smagnęła mnie w plecy. Usłyszałem trzy ciche trzaski, którym towarzyszyło ostre ukłucie bólu w trzech miejscach. Tak jak się obawiałem, do węzłów były przywiązane runy. Odskoczyłem, tnąc rapierem w stronę jego twarzy, by za mną nie poszedł. Zablokował pozorowany atak, a na jego twarz wypłynął uśmiech. Trzy węzły na sznurze dymiły i żarzyły się niczym rozpalone węgle. Doszedłem do wniosku, że tylko częściowo minąłem się z prawdą, kiedy wcześniej w moim pokoju wziąłem Tamasa za Gębę. Niestety rzeczywistość okazała się gorsza od podejrzeń. Ten człowiek nawet nie musiał otwierać ust, by posłużyć się swoją magią wystarczyło, że mnie uderzył. Przyjąłem bardziej tradycyjną postawę - z prawą ręką wyciągniętą przed siebie, ciężarem ciała spoczywającym na tylnej nodze i rapierem uniesionym nieco powyżej pasa. Odwróciłem się do przeciwnika bokiem i schowałem lewą rękę za plecami, gotów na podstępny rzut sztyletem zza ciała. A w każdym razie chciałem, żeby Tamas właśnie tak pomyślał. W rzeczywistości moje lewe ramię zaczynało już drętwieć od uderzenia runami i nie byłem pewien, jak długo zdołam utrzymać sztylet, a co dopiero nim rzucić. Lina znów kręciła się w ręku Tamasa. Zwarł się z moim rapierem raz, potem drugi, aż w końcu skrócił dystans, próbując zbicia. W tej samej chwili sznur wyśliznął się z jego dłoni i pomknął w kierunku mojego krocza. Próbowałem umknąć przed atakiem, obchodząc jego broń i ustawiając rapier z powrotem w linii. Potrzebowałem go do zablokowania pędzącego sznura. Nie miałem pewności, czy stal oprze się magii, ale była to równie dobra chwila, jak każda inna, by to sprawdzić. Zresztą już niebawem moje wątpliwości przybrały wymiar czysto teoretyczny,

ponieważ nie wykonałem uniku wystarczająco szybko i ledwie zdążyłem wyciągnąć lewą rękę, by odbić koniuszek sznura kostkami dłoni. Prask. Ból. Sztylet zadzwonił o bruk. Znów musiałem uciekać. Tym razem uwolniłem się na tyle skutecznie, że podczas odskoku zdołałem prześliznąć ostrze rapiera obok jego klingi i zadrasnąć go niegroźnie w pierś. Tamas wzruszył ramionami. Z jego twarzy nie znikał uśmiech. Kolejny krok do tyłu. Po mojej lewej znajdował się wylot mrocznej alejki. W głębi ulicy ktoś wołał straż. Szczęk stali musiał zaalarmować mieszkańców. Znając nasze Archanioły, podejrzewałem, że zjawią się na miejscu dopiero wtedy, gdy po walce zostaną tylko plamy krwi na bruku. Obejrzą je i podrapią się po głowach. W końcu właśnie za to płacił im Nicco. Zamarkowałem cios w głowę Tamasa i przykucnąłem, gdy przesunął się do parady, by pchnąć rapierem w jego krocze. Zamachnął się, a sznur przemknął tuż nad moją głową. Chybiłem o szerokość palca, ostrze prześliznęło się między jego nogami. - Lepszy z ciebie szermierz niż zabójca - rzuciłem, podnosząc się do postawy. Tamas wydął lekceważąco usta. - Upiekło ci się. Tym razem przyszła moja kolej na wzruszenie ramionami. I znów krok w tył. - Uciekasz w alejkę? - zapytał, podążając za mną. Zanim zdążyłem odpowiedzieć, cisnął sznurem w bok mojej głowy, zmuszając mnie do odskoczenia na prawo. Sam także przesunął się w prawo, stając pomiędzy mną a wylotem alejki. Cmoknął z dezaprobatą. - A ponoć taki z ciebie charakterniak - powiedział, kręcąc głową z fałszywym współczuciem. - Nie sądziłem, że pójdzie mi z tobą tak łatwo. - Kończ z tym - rzuciłem. Tamas zakręcił mocniej sznurem. - Z przyjemnością. Uśmiechnąłem się. - Nie mówiłem do ciebie, Brzeszczocie. Jedno musiałem mu przyznać - był cholernie szybki. Właśnie się odwracał, gdy jeden z moich Dębów wypadł z alejki i przebił mu mieczem pierś na wylot. Sznur jeszcze się kręcił, kiedy ciało gruchnęło o bruk.

Puściłem rapier i spróbowałem zacisnąć lewą dłoń w pięść, ale ręka wisiała bezwładnie przy ciele, obolała i drętwa. - Do diabła, czemu tak długo? - parsknąłem. Dąb, potężny facet o kamiennej twarzy i przezwisku Szrama, zaparł się stopą o truchło i wyszarpnął broń. - Dopiero co przybiegłem - wyjaśnił. - Jak to: dopiero co przybiegłeś? - Musiałem przytaszczyć tu swój zadek z posterunku na dachu. - Wskazał na budynek mniej więcej w połowie przecznicy. - Alejką było szybciej. - To kto w takim razie pełnił wartę w alejce? Szrama zmarszczył nos i cofnął się o krok, na bezpieczniejszy dystans. - Roma. - Gdzie ona jest? Wzruszył ramionami. - Zawiadom Drapieżną. - Domyślam się, że już tu idzie. - Po prostu to zrób. Szrama gwizdnął. Powietrze przeszył długi świergotliwy dźwięk. Uklęknąłem obok ciała. Z miejsca, gdzie klinga przebiła pierś, wypływały krwawe bąbelki. Oczy Tamasa były przymknięte i już zaczynały się szklić. Nici z przesłuchania. Przeszukałem go pobieżnie. Garść jastrzębi, dwa sztylety i w zasadzie niewiele więcej. Broń odłożyłem na bok, a monety rzuciłem Szramie, po czym zwinąłem sznur, starając się nie dotknąć żadnego z węzłów. Teraz, gdy emocje opadły, znów przypominały o sobie skutki upadku ze schodów. - Pozbądź się go - rzuciłem do Szramy i wstałem, trzymając sznur między kciukiem a palcem wskazującym. Szrama podniósł krótki miecz Tamasa, wetknął mu go za pasek i zaczął ciągnąć zwłoki w dół ulicy. Ruszyłem z powrotem do sklepu. Eppyris czekał w drzwiach mieszkania, obramowany blaskiem palącej się za nim świecy. Światło rozjarzyło poświatę mojego nocnego widzenia, sprawiając, że oczy zaszły mi łzami. Chciałem opuścić wzrok na chłodne cienie zalegające w kątach i na podłodze, ale zacisnąłem zęby i patrzyłem przed siebie. Eppyris milczał, gdy do niego szedłem. Ze swymi prostymi ramionami, sztywną sylwetką, mocną szczęką i wysokim czołem należał do tych mężczyzn, którzy wydają się wyżsi, niż są w rzeczywistości. Tak naprawdę miał nade mną minimalną przewagę wzrostu,

ale jego żelazna postura i twardy charakter sprawiały, że trudno było zobaczyć w nim małego człowieka. Zza jego pleców dolatywał szept Cosimy, która tłumaczyła coś dziewczynkom. - Coś na ból - sapnąłem. Przy każdym kroku na przemian krzywiłem się i utykałem. Dużo czegoś na ból. Eppyris kiwnął głową. - W sklepie. Tam porozmawiamy. Zanim zdążyłem cokolwiek odpowiedzieć, zatrzasnął mi drzwi przed nosem. Zapowiadał się wyjątkowo udany wieczór na wszystkich frontach. Zamrugałem w półmroku korytarza, czekając, aż moje oczy dojdą do siebie. Wiedziałem, że mogę przyspieszyć ten proces, jeżeli wystarczająco mocno się skoncentruję, ale chwilowo nie miałem na to sił. Zamiast tego podszedłem do schodów. Wszędzie leżały moje ubrania. Schyliłem się, podniosłem kosz na pranie i spojrzałem na sztylet wystający z wikliny. Ktoś odchrząknął za moimi plecami. Odwróciwszy się, zobaczyłem Drapieżną Jess w drzwiach prowadzących na ulicę. - Pozwól mi tylko powiedzieć - zaczęła pospiesznie - że nie mam pojęcia, jak on się dostał do środka. - Zgaduję, że przez drzwi, w których właśnie stoisz. - Położyłem kosz na podłodze. A wiesz, co jest najśmieszniejsze? Że ktoś tych drzwi powinien pilnować. Dębowa Opiekunka założyła ręce za plecy, patrząc na mnie spod płowych brwi. Zwykle na czoło opadała jej gęsta falista grzywka tego samego koloru, ale teraz włosy miała upięte i schowane pod luźną zielonkawą czapką. Czapka była duża, przez co delikatna twarz i ramiona Drapieżnej wydawały się jeszcze drobniejsze niż zwykle. Zza kołnierza zielonego kaftana wystawał fragment brudnej koronki. Spódnicę założyła dziś ciemnobrązową, ale ja wiedziałem, że pod spodem nosi zielone pończochy. I choć liczyła raptem dziewiętnaście wiosen, zabrałbym ją na górę, gdybym nie był taki wściekły. - Ani razu go nie widzieliśmy - powiedziała. - M y? - W porządku, ja. Ale miałam akurat obchód, więc nie mogę być pewna. Sylos pilnował od frontu. Znajdę go i zapytam, co się stało. - To się stało - warknąłem, podnosząc głos - że ktoś prawie usztywnił mnie w moim własnym domu! Spadłem ze schodów i musiałem uciekać na ulicę, a wy tylko się przyglądaliście! Gdybym nie zaciągnął tego parszywego Brzeszczota do alejki, Szrama nadal

wydłubywałby wszy z włosów, a ja wyciągnąłbym nogi! - Już do ciebie biegłam. - Kiedy? - Zejście z dachu trochę trwa, Drothe. - A Roma? Drapieżna przechyliła głowę i zmarszczyła brwi. - Co z Romą? - Szrama wyśpiewał mi, że to ona miała pilnować alejki. Tylko że nie pilnowała. Drapieżna zerknęła przez ramię w stronę ulicy. - Lepiej sprawdź swoich ludzi, Jess - poradziłem jej - bo może się okazać, że któryś z nich znalazł sobie ostatnio nowego pracodawcę. Natychmiast poczułem na sobie jej ciężki wzrok. - Moi ludzie się nie sprzedają - odszczeknęła. - Ja nikogo nie kiwam i oni też nikogo nie kiwają. Właśnie dlatego mnie nająłeś i właśnie dlatego ja najmuję ich, jasne? Porozmawiam z Romą i zapytam, co się stało, ale znam ją wystarczająco dobrze i jestem pewna, że nie wystawiłaby cię dupą do wiatru. - Tym razem gadanie może nie wystarczyć, chyba że chcesz rozzłościć kilka osób. Drapieżna rozplotła ręce i oparła je na biodrach. - Posłuchaj mnie, Drothe. Rozumiem, spartaczyłam sprawę. Prawie się przekręciłeś, a ja powinnam dbać, żeby nie dochodziło do takich sytuacji. Spartaczyłam i kropka. Możesz się pienić, ale na mnie, nie na nich. Szrama, Roma, Sylos i cała reszta to m o j e zmartwienie. Jeśli jest jakiś problem, załatwię to. Ale nie odgrażaj się, że przyciśniesz moich ludzi. Sama potrafię to zrobić najlepiej. Podniosłem rękę i położyłem ją w miejscu, gdzie ramię Drapieżnej łączyło się z szyją. Dębowa Opiekunka wzdrygnęła się, ale nie uciekła. - Dobrze, teraz ty mnie posłuchaj - odparłem. - Boli mnie, gdy ktoś otwiera na oścież drzwi do mojego domu, choć powinny być zamknięte. Pogadaj z tymi konusami, którzy według ciebie zasługują na miano Dębów, i wyłuszcz im sprawę jasno i wyraźnie. A na koniec powiedz im jeszcze jedno: jeśli problemy się powtórzą, rozwiążę je własnoręcznie. Drapieżna zacisnęła zęby i wydęła usta. Każdy, kto jej nie znał, pomyślałby, że się dąsa, choć tak naprawdę z trudem powstrzymywała chęć złapania mnie za gardło. - Moi ludzie - syknęła - i mój problem. - Mój kark ma pierwszeństwo przed twoimi ludźmi. Nigdy o tym nie zapominaj. Mięśnie jej szczęki napięły się jeszcze mocniej.

- Tak jak twoja... Och, do diabła z tym! - Cofnęła się o dwa kroki i pomachała sobie ręką przed twarzą, by zwalczyć torsje. - Przez ten cholerny smród nawet nie mogę się z tobą kłócić. Czym ten Brzeszczot cię zaatakował, nocnikiem? W pierwszej chwili chciałem spojrzeć na swoje ubranie, ale powstrzymałem impuls. - Długa historia. - W takim razie opowiesz mi ją po długiej kąpieli - odparła - a ja spróbuję się dowiedzieć, co poszło nie tak, zanim zwrócę kolację. Chcesz mnie jeszcze za coś opieprzyć? - Nie. - Odprawiłem ją gestem ręki. Poziom adrenaliny w moim organizmie zaczynał spadać i zmęczenie brało górę nad podekscytowaniem. - Zaraz, poczekaj. Drapieżna zatrzymała się przed wejściem do kamienicy. Zachodzący księżyc skąpał ją w swym blasku, zmieniając włosy na jej karku w czyste srebro. - No co? - zapytała. - Wyślij kogoś po Cwanego Jelema. O tej porze znajdziesz go pewnie w rewirze Drogi Mosiężnej albo w Ćwiartkach. Drapieżna kiwnęła głową. - To może trochę potrwać. - Machnęła w stronę ulicy. - Muszę załatwić parę spraw. - Jakoś mnie znajdziesz. - Żebyś wiedział. Odeszła energicznie, z zaciśniętymi zębami. Nie zazdrościłem jej ludziom maglowania, które ich czekało. Usiadłem na schodkach. Wiedziałem, że Eppyris czeka na mnie w sklepie, ale nie miałem już sił na kolejną kłótnię. Potrzebowałem pięciu minut dla siebie, pięciu minut bezruchu. Chciałem oprzeć się o stopnie, ale coś uwierało mnie w krzyż. Skrzywiłem się. No tak. Sięgnąłem za plecy i wyszarpnąłem zza paska szkatułkę - czy raczej jej roztrzaskane pozostałości. Wieczko połamało się na dwie niemal równe części, misterne zawiasy i zasuwka powyginały nie do poznania. Szlam kanałów zdążył zaschnąć i złuszczyć się w niektórych miejscach, dzięki czemu inkrustacja była lepiej widoczna. Przy zdobieniach z kości słoniowej dostrzegałem fragmenty złotego drutu, a tu i ówdzie mieniły się okruchy, które mogły być kamieniami szlachetnymi. Trzymałem w rękach coś, co w każdym calu przypominało pojemnik na... - A to skurwysyn - powiedziałem, ostrożnie unosząc wieczko. Wewnątrz zniszczonej szkatułki, na pachnącej mirrą aksamitnej poduszce spoczywał smukły cylindryczny pojemnik

z kryształu. Wzdłuż jego powierzchni ciągnął się złoty filigran tworzący wysmakowany wzór kwiatów i misternych symboli, który niemal w całości przesłaniał sam kryształ. Nie musiałem zaglądać w niewielki otwór, by odgadnąć, co znajduje się w środku, ale mimo to zajrzałem i zobaczyłem stare przybrudzone gęsie pióro oberwane przy końcówce niemal do gołej stosiny. Znałem to pióro, czy raczej słyszałem o jego pochodzeniu. To właśnie nim imperator Theodoi napisał Drugą Apologię, pragnąc pojednać się z pozostałymi inkarnacjami niespełna dwa wieki temu. Zgodnie z tym, co mówili ludzie, ze wszystkich trzech wcieleń Theodoi wykazywał się największą trzeźwością umysłu, co w późniejszych latach nie przeszkadzało mu jednak w prowadzeniu dużo mniej dyplomatycznych rozpraw adresowanych do różnych wersji siebie. Zwalczyłem potrzebę skłonienia się przed jego piórem trzy razy, a potem kolejne trzy i jeszcze trzy. Przez moje ręce przeszło zbyt wiele kradzionych relikwii, bym mógł się łudzić, że czołobitność robi na Aniołach jakiekolwiek wrażenie. Jeśli nie myliłem się w kalkulacjach, do tej pory zdążyły mnie przekląć co najmniej parę razy. - A to skurwysyn... - powtórzyłem, przyglądając się owiniętemu w złoto cylindrycznemu pojemnikowi z kryształu. - Jak, do diabła, moja relikwia trafiła w twoje ręce, Fedimie?

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Siedziałem na schodkach, próbując doszukać się w tym wszystkim jakiegoś sensu, ale przynajmniej z pozoru - nic do siebie nie pasowało. Athel i Fedim, Fedim i Athel - czy tych dwóch łączyły bezpośrednie interesy, czy może relikwia krążyła między pośrednikami, zanim w końcu trafiła do bajzlu Fanciarza w Dziesięciu Drogach? A skoro już o tym mowa, co w ogóle robiła w Dziesięciu Drogach? Imperialne relikwie oznaczały pieniądze i potężne wpływy - rewir Dziesięciu Dróg nie opływał ani w to pierwsze, ani drugie, a już z pewnością nie Fanciarz o pozycji Fedima. Księga. Czułem przez skórę, że chodziło o księgę, której szukali Nożownicy i ich zleceniodawca; o księgę, którą rzekomo miał Fedim i którą mógł sobie przywłaszczyć Larrios; o księgę, którą wbrew podszeptom rozumu zaczynałem się interesować. Wyciągnąłem z sakiewki na ziarna aramu skrawek papieru i przeciągnąłem go między palcami. „Imperialna" i „relikwia" - tak było na nim napisane. I co jeszcze? Jeżeli istniał jakiś związek łączący Athela z Fedimem oraz relikwię z księgą, to siedziałem w tym znacznie głębiej, niż mi się dotychczas wydawało, a na drodze stali mi ludzie, z którymi nawet Degan wolał nie zadzierać, póki nie zobowiązywała go do tego Przysięga. Niech to szlag. Musiałem dorwać Larriosa, by wycisnąć z niego kilka odpowiedzi. Wstałem i ostrożnie ruszyłem na piętro. Wszystkie siniaki i stłuczenia dawały o sobie znać, kiedy wspinałem się po schodach. Lewa ręka wciąż odmawiała mi posłuszeństwa, przez co wejście do pokoju stanowiło nie lada wyzwanie, ale udało mi się nie uruchomić żadnej pułapki. Schowałem relikwiarz i sznur Tamasa pod luźną klepką podłogową, po czym wróciłem na dół, pod sklep Eppyrisa. Otworzyłem drzwi. W pomieszczeniu palił się piecyk, a Eppyris dodawał do moździerza szczyptę jakiegoś proszku. Nie podniósł głowy, żeby mnie przywitać. Osłoniwszy dłonią oczy przed blaskiem lampy, wszedłem do środka. Odetchnąłem głęboko, czekając, aż mój wzrok przyzwyczai się do nowych warunków. Jak zwykle powitała mnie przytłaczająca gama zapachów i jak zwykle była nieco inna niż poprzednim razem. Gorzkie, delikatnie korzenne opary przypominające zapach prażenia przebijały się przez dominującą woń dymu, oleju i sadzy lampowej. Eppyris nie nastawił na noc imbryków do gotowania i namaczania, przez co w powietrzu powstała nienaturalna pustka, którą zwykle wypełniał jakiś ostry, żrący albo zatęchły smród. Moje oczy coraz lepiej znosiły światło, dzięki czemu mogłem spojrzeć w stronę Eppyrisa. Siedział przy jednym z dwóch masywnych stołów zastawionych szerokim

asortymentem butelek, moździerzy, czarek, wag i innych pojemników. Wzdłuż ścian po obu stronach pomieszczenia ciągnęły się długie rzędy regałów, a na każdym stały ciasno poupychane surowce niezbędne w fachu Eppyrisa: słoje z olejkami, pudełka na proszki i snopki suszonych ziół, a gdzieniegdzie osamotniony dzban lub zalakowany garnek podpisany tajemniczym pismem, którego Eppyris nigdy nie chciał dla mnie przetłumaczyć. Eppyris włożył tłuczek do moździerza i kilkoma wprawnymi ruchami roztarł jego zawartość. Kiedy do niego podszedłem, zdjął z półki małe pudełko i wyciągnął ze środka wysuszoną gałązkę. Powąchał ją. - Oddziel kwiaty - powiedział i podał mi kruchy kawałek gałązki. Przysunąłem się do stołu. - Tam. - Wskazał na przeciwległy kąt. - A to spal obok siebie. Chwyciwszy grudkę kadzidła, podszedłem do piecyka po drugiej stronie pomieszczenia i wrzuciłem ją do ognia. Ciężki zapach zmieszał się ze smrodem kanałów, który przywarł do mojego ciała, ale nie zdołał go stłumić. Usiadłem i zapaliłem świecę od piecyka. Do lewej ręki i dłoni powoli wracało mi czucie - a wraz z nim sporadyczne ataki bólu - dzięki czemu mogłem sprawniej odrywać kwiaty od łodygi. Płatki - fioletowo-żółte łezki wypłowiałe podczas suszenia - przypominały w dotyku skrzydła muchy. - Wszystko w porządku? - zapytał aptekarz po kilku minutach ciszy. - To tylko siniaki. Nie czuję żadnych złamań. - A to błoto, które masz na sobie? - Długa opowieść. Eppyris chrząknął. Wytrząsnął zawartość moździerza do kubka, dosypał dwie szczypty jakiegoś proszku z płytkiej czarki i zalał to wszystko wrzątkiem. Wyciągnąłem w jego stronę oberwaną gałązkę. - To też będzie ci potrzebne? Pokręcił głową i wskazał na kubek. - Musi się zaparzyć. Mamy czas. Te kwiaty, które trzymasz: co to takiego? Posmakowałem pyłku przyklejonego do moich palców. Był słodkawy, mdły i palił mnie lekko w gardło. - Łopian? - Tak. Dobrze. Ale powinieneś korzystać z nosa przed językiem, a jeszcze wcześniej z oczu. Skąd wiesz, czy te kwiaty nie były trujące? - Znam rośliny, które mogą mnie zabić w tak małej dawce. - W to akurat nie wątpię. - Eppyris podniósł parujący kubek i z wprawą zamieszał

naparem. - A co z tym drugim mężczyzną? - zapytał. - Z tym, który czekał na schodach? Nie miał tyle szczęścia, co ja. - Czego od ciebie chciał? - Nie stawiłem się na spotkanie, a on był z tego powodu niezadowolony. - Więc przyszedł cię zabić. - Mniej więcej. Eppyris odstawił kubek i oparł się rękami o stół. - Wydawało mi się, że nikt nie powinien tu wchodzić. Mówiłeś, że tego dopilnujesz. - To był błąd - odparłem - który więcej się nie powtórzy. - On był w b u d y n k u, Drothe - syknął, podnosząc głos. - Na schodach. Wyprostował się i machnął ręką w stronę wejścia za ścianą. - Od mojej rodziny dzieliły go tylko drzwi! - Nie zrobiłby krzywdy ani tobie, ani Cosimie, ani dziewczynkom. - Nie? - Nie. To był rutyniarz... To znaczy zawodowiec. Przyszedł po mnie. Po nikogo innego. - A gdybym wszedł na górę, kiedy on tam czekał, Drothe? Gdyby Cosima poszła zapytać, czy masz ochotę na herbatę? Gdyby wpadł na nas przez przypadek? Wstałem, by zanieść Eppyrisowi płatki łopianu. Odłożyłem je ostrożnie na stół i spojrzałem mu w twarz. - To był z a w o d o w i e c - powtórzyłem - co oznacza, że nawet byście go nie zobaczyli. Gdyby któreś z was n a p r a w d ę weszło na górę na cztery godziny przed świtem. Eppyris się nachmurzył. - Nie traktuj mnie protekcjonalnie, Drothe. Doskonale wiesz, o co mi chodzi. Zgarnął płatki na dłoń i zaczął zgniatać je między palcami, sypiąc okruchy do kubka. - No dobrze, a co dalej? - powiedział po chwili odrobinę spokojniejszym głosem. - Co zrobisz, jeśli kolejny zabójca okaże się partaczem, a nie zawodowcem? Och, a więc tym się martwił - kolejnym Brzeszczotem. Tylko czy będzie kolejny? Czy Christiana dostanie jeszcze jedną szansę? Byłem pewien, że za tym zamachem stała moja siostra - w końcu precedens mieliśmy już za sobą. Zresztą nikt nie wiedział o łączących nas stosunkach i nie użyłby celowo jej godła, żeby mnie zwieść, nie wspominając o próbie umówienia spotkania. Nie potrafiłem zrozumieć, co przeskrobałem tym razem, by zasłużyć na śmierć z ręki zabójcy, ale to w

zasadzie bez znaczenia. Dawno temu zrozumiałem, że świadomość, dlaczego ktoś chce cię usztywnić, nie jest prawie nic warta. Najważniejsze, by wiedzieć, że ktoś chce to zrobić. Pomyślałem o sznurze, który schowałem w pokoju na piętrze, i o węzłach czarnych jak węgiel. To właśnie on niepokoił mnie najbardziej. Wynajęcie Gęby, by wypowiedział swoje zaklęcie, to jedno; magię mówioną trudno wytropić, trudno ją wyplenić. Ale przenośny błyskot, taki jak sznur Tamasa, to coś zupełnie innego. Magia tego rodzaju została zakazana przez imperium trzy wieki temu. Pewnie, wciąż istniała, ale kosztowała - i to sporo. Więcej niż, jak mi się zdawało, była warta moja skóra. Jeśli jednak Christiana zamierzała posunąć się tak daleko... Jeśli. - Nie będzie kolejnego zabójcy - powiedziałem. Eppyris burknął coś niewyraźnie. Podniosłem wzrok, by spojrzeć mu w oczy. - Nie będzie. Patrzyliśmy na siebie kilka długich sekund - dwaj mężczyźni przekonani, że postępują sprawiedliwie i słusznie, a może tylko uparci. Sam już nie byłem pewien. W końcu aptekarz westchnął i przetarł oczy. - Tu jest mój sklep, więc muszę zostać - stwierdził. - Ale Cosima, Alarenna i Sophia jutro rano wyjeżdżają do matki. - Eppyris, naprawdę nie muszą. - Owszem, muszą - obstawał przy swoim. Chciałem zaprotestować, ale ugryzłem się w język. Nie zamierzałem przedkładać własnej dumy nad bezpieczeństwo jego rodziny. - Trzymaj - powiedział, stawiając przede mną parujący kubek. - Powinno już być gotowe. Przygotuję ci maść i zostawię na schodach. Potrzebujesz więcej aramu? - Tak. - Podniosłem napar. Był gorący i gorzki. Sparzył mnie, spływając w dół gardła. * Usłyszałem szczęknięcie zamka i zgrzyt odciąganej zasuwy. Odezwał się męski głos należał do Josefa, lokaja Christiany. Słowa były stłumione przez dwuskrzydłowe drzwi, które prowadziły z holu do jej salonu. Znajdowałem się w pomieszczeniu położonym nieco dalej, w sypialni, ale mimo to słyszałem ich rozmowę. - Czy jaśnie pani będzie potrzebować dziś Sary? - Nie, dziękuję, Josefie. Jest już późno, niech śpi. Dam sobie radę. - Jak sobie jaśnie pani życzy.

Do moich uszu doleciał cichy trzask zewnętrznych drzwi. Chwilę później zobaczyłem migotliwy blask świecy odbijający się w marmurowej podłodze. Drzwi łączące sypialnię z salonem były uchylone. Przegryzłem ziarno, które trzymałem w ustach, przeżułem i połknąłem. Efekt był dość mizerny, ponieważ środki przeciwbólowe Eppyrisa tłumiły działanie aramu, smaku jednak nie dało się podrobić, a po zatargu z Deganem w łaźni miałem zamiar korzystać z każdej pociechy, jaką przyniesie mi ta noc. Degan chciał tu ze mną przyjść. Odmówiłem, choć po zamachu Tamasa bez wątpienia przydałoby mi się dodatkowe ostrze; po prostu nie ufałem Deganowi w kwestiach związanych z Christianą. Widziałem już, w jaki sposób na nią patrzył i jak ona wodziła wzrokiem po jego ciele. Nie chodziło o to, że zrobiłby mi z jej powodu krzywdę - po prostu nie byłem do końca pewien, czy pozwoliłby m n i e skrzywdzić ją. A poza tym nie zniósłbym, gdyby jakiś człowiek z zewnątrz - nawet Degan - wtrącał się w sprawy mojej rodziny. Usiadłem na krześle z wysokim oparciem w kącie sypialni. Przez okno za moimi plecami - to samo, przez które wszedłem do środka - wpadał łagodny wiatr, tarmosząc płomieniem pojedynczej świecy. Paliła się po przeciwnej stronie pokoju, dzięki czemu skrywał mnie cień, ale jednocześnie roztaczała wystarczająco wiele blasku, by uśpić moje nocne widzenie. Gdy drzwi otworzyły się na oścież, byłem przygotowany na światło. Christiana weszła do sypialni z gracją i swobodą. Szmaragdowe i migdałowe spódnice sukni płynęły po marmurze w rytm jej kroków. Dekolt lekko się obsunął, odsłaniając gładkie ramię skąpane w kaskadzie kasztanowych włosów. W lewej ręce trzymała świecznik z trzema pąkami płomieni wyrastającymi ze srebra i woskowych łodyżek. Spojrzenie jej bladych oczu wydawało się odległe, brwi były lekko zmarszczone, usta zaciśnięte. Z pewnością ważyła implikacje i aluzje, które zrodził dzisiejszy wieczór. Po dwóch krokach uśmiechnęła się i kiwnęła głową, a ja już wiedziałem, że klamka zapadła - jakiś członek dworu był zgubiony. Wtedy jednak dostrzegła samotną świecę, a zaraz potem mnie. Świecznik prawie wypadł jej z dłoni. - Ty draniu! - parsknęła. - Mało brakowało, a wystraszyłbyś mnie na śmierć! - Próżne nadzieje. Spojrzała na mnie z wściekłością, a z jej twarzy zniknął złośliwy uśmieszek. - Widzę, że wciąż nie nauczyłeś się korzystać z drzwi - stwierdziła, wchodząc głębiej do sypialni. - Wolę omijać twoją służbę.

- Jak zwykle ostrożny. - I kto to mówi. Moja siostra uśmiechnęła się w zamyśleniu. - Cóż, pewnie masz rację. W końcu Sebastian dzielił czas na naszą edukację uczciwie. Sebastian, czyli nasz ojczym. Trzy lata po śmierci taty Sebastian wyszedł raźnym krokiem z Lasu Balsturiańskiego. Ja miałem wówczas siedem lat, a Christiana cztery. Mama z początku trzymała go na dystans, ale czas okazał się cierpliwszy od niej i wkrótce Sebastian został naszym drugim ojcem. Szybko stało się jasne, że zakres jego umiejętności wykraczał poza zwykłe kompetencje łowcy. Zwykły łowca nie umiał otworzyć zamka wytrychem ani ocenić wartości dobrego wina, nie wiedział, jak walczyć rapierem i tańczyć galiardę, nie znał języka złodziei ani dworskich manier. Sebastian potrafił znacznie więcej i spędzał tyle samo czasu na wpajaniu mnie i Christianie swojej wiedzy, co na zastawianiu wnyków w lesie i doglądaniu obejścia. Podzielił naszą edukację bardzo wyraźnie: Christiana uczyła się dworskiej ogłady (głównie), ja zaś poświęcałem energię na poznawanie zdolności obcych szlachetnie urodzonych (również z naciskiem na „głównie"). Owszem, tańczyłem pawanę, jeśli było to konieczne, a Christiana przyzwoicie radziła sobie z małym rapierem, ale tak naprawdę dziedziny naszych studiów łączyły się tylko wtedy, gdy Sebastian potrzebował dodatkowej pary rąk do pomocy. Matka nie rozumiała, po co uczył nas tych wszystkich rzeczy - przecież mieszkaliśmy w dziczy, a nie w mieście - ale Sebastian zwykle uśmiechał się chytrze i stwierdzał, że istnieje wiele rodzajów edukacji. A zresztą co za różnica, jak spędzaliśmy czas? Najważniejsze, że nie zaniedbywaliśmy obowiązków. W odpowiedzi mama tylko kręciła głową i dbała, żebyśmy mieli jak najwięcej czasu dla siebie. Umarła sześć lat później, a Sebastian został zamordowany kilka lat po niej. Wydani na pastwę losu, z dwuizbową chatą pośrodku lasu i bez najmniejszych chęci, by w niej pozostać, trafiliśmy z Christianą do Ildrekki, gdzie wreszcie mogliśmy wprowadzić teorię w czyn. Niestety, w kolejnych latach weszło nam w nawyk wykorzystywanie wiedzy Sebastiana przeciwko sobie. Wątpię, czy właśnie taki był zamysł ojczyma. Christiana postawiła świecznik na niewielkim stole pośrodku sypialni, po czym przesunęła się za łóżko, by rozdzielić nas jego bogato zasłanym bezmiarem. Zaczęła ściągać pierścionki i odkładać je na stolik nocny.

- Zaczynałam już myśleć, że twój człowiek nigdy nie upora się z tym falsyfikatem powiedziała. - Co cię zatrzymało? - Interesy. - Kiepska wymówka, ale typowa. Mimo to cieszę się, że przyszedłeś. Wybuchnąłem krótkim, drwiącym śmiechem. Christiana spojrzała na mnie z ukosa. Odwróciła się, ukazując profil. - Widzę, że jesteś dzisiaj w wyśmienitym humorze. - Tak już mam, kiedy ktoś próbuje mnie zabić. - Wydawało mi się, że śmierć to ryzyko wliczone w twój zawód. Głos prawie uwiązł mi w gardle. - Czasami. Ale tym razem to nie były porachunki Kamratów. Christiana właśnie odpinała z szyi pajęczynę ze srebrnych nici i klejnotów, ale jej ręce zamarły, gdy usłyszała zmianę w moim głosie. Obróciła do mnie głowę; wyraz arystokratycznej pobłażliwości zniknął z jej twarzy. Wzrok miała wyostrzony, a leniwa gracja zamieniła się w stalową podejrzliwość. - Drothe? - zapytała tak cicho, jakby głos zapadł się w głąb jej piersi. - Po co tu przyszedłeś? Nie odpowiedziałem, bo w zasadzie sam nie byłem pewien. Czułem tylko, jak płonący we mnie gniew domaga się działania. Zemsty. Wstałem. - Sugeruję, żebyś jednak usiadł - rzuciła szybko. - Porozmawiajmy. Pokręciłem głową. - Nie tym razem, Ana. Tym razem pogadamy sobie po mojemu. Uniosła cienką brew. - Rozumiem - wymamrotała, a gdy minąłem narożnik łóżka, zaczęła się cofać. Położyłem dłoń na rękojeści rapiera. Dzieliło nas już tylko kilka kroków. - To się musi wreszcie skończyć - warknąłem. - Nic się nie zmieniłeś, braciszku. - Christiana wykrzywiła lekko drobne umalowane usta. - Josef! Doskoczyłem do niej jeszcze przed drugą sylabą. Zdążyła wykrzyczeć imię lokaja, ale zaraz potem zacisnąłem rękę na jej szyi. Pchnąłem ją na stolik i przyparłem do ściany. Zanim otworzyły się drzwi sypialni, ostrze sztyletu z rękawa łaskotało ją w policzek. - Pani! - zawołał Josef. Sądząc po odgłosach, nie był sam. Staliśmy z Christianą blisko siebie, niemalże splątani w uścisku. Odurzająca woń perfum wypełniła dzielące nas powietrze, ale nie zdominowała całkowicie ostrego zapachu

jej ciała. Pod palcami czułem szybki puls tętnicy, a na twarzy Christiany widziałem rozlewający się rumieniec. Moje własne serce dudniło mi w uszach. - Każ im wyjść - syknąłem tak cicho, że mój głos przypominał westchnienie. Christiana wbiła we mnie spojrzenie złotoniebieskich oczu. Oparła się o ścianę i wyprostowała ramiona tak bardzo, jak tylko mogła. Nie próbowała walczyć. Zamiast tego poczułem ostry przedmiot wbijający się w moje podbrzusze. - Nie - powiedziała. Spojrzałem w dół i zobaczyłem w jej lewej dłoni sztylet. Zdobiona rękojeść wydawała się dziwnie podobna do ornamentów wezgłowia. Wystarczyło, że zerknąłem w prawo, i od razu stało się jasne, skąd wzięła ukrytą broń. Przycisnąłem ostrze mocniej do jej policzka, żeby go lekko wgnieść, ale nie zaciąć. - Odeślij ich, Ana. Spojrzała na sztylet. - Zatruty? Uśmiechnąłem się półgębkiem w odpowiedzi. - Mimo wszystko wolałabym, żeby zostali. Słyszałem za plecami ściszoną rozmowę. - Lepiej stąd wyjdź, Josef - powiedziałem, nie spuszczając wzroku z siostry. - Chyba że od jutra chcesz szukać nowej posady. Christiana zaśmiała się cicho. - Nie zrobisz tego - stwierdziła. - Nigdy nie potrafiłeś. Zacisnąłem lewą dłoń na jej gardle. Kaszlnęła, ale w jej oczach nadal lśniła kpina. - Za to ty - odparłem - ty zawsze potrafiłaś. I nawet byś nie mrugnęła. Jej ramiona uniosły się i opadły. - Cóż mogę powiedzieć? Najwyraźniej jestem niedobrą dziewczynką. Nigdy nie słuchałam Sebastiana. - Twoja strata - parsknąłem. - Być może. - Raptem stalowy blask jej oczu przygasł. - Lecz nie tym razem, Drothe. Nie wiem, o co mnie podejrzewasz, ale się mylisz. - Wątpię - odparłem z pewnością w głosie, której brakowało mi w środku. - Świetnie. - Poczułem, jak nacisk na mój brzuch słabnie. Christiana rzuciła sztylet na łóżko. - Świetnie. Jeśli chcesz mnie zabić, zrób to. Jestem już zmęczona czekaniem na ciebie, zabij mnie albo zabieraj łapy. Powiedziała to z kamienną twarzą i zadziornie uniesionym podbródkiem, ale czułem,

jak drży, widziałem cień zwątpienia, który wkradł się w jej twarde spojrzenie. Bała się. Wtedy wszystko zrozumiałem. Christiana była zbyt zręczną kłamczuchą, by pozwolić własnej słabości przebić się przez fasadę nieprzejednania - tylko prawda mogła spowodować te pęknięcia. Gdyby zleciła Tamasowi zabójstwo, wzięłaby pod uwagę taki rozwój wypadków i czekała na mnie z lepszym kłamstwem, lepszą wymówką. Przede wszystkim zaś nie dałaby mi satysfakcji i nie okazała przede mną strachu. Spojrzałem na sztylet leżący na łóżku i z powrotem na siostrę. To nie ona nasłała na mnie zabójcę, to byłoby zbyt proste, zbyt oczywiste. Zupełnie nie w jej stylu - pod tym względem wiele nas łączyło. A jeśli chodzi o błyskot, cóż... Nawet ona nie postąpiłaby aż tak nierozważnie. - Zdecyduj, Drothe - powiedziała. Wciąż trzymałem rękę na jej gardle, marszcząc brwi, kiedy ktoś przytknął mi miecz do pleców. Pozwoliłem, by odciągnęli mnie od Christiany. W tej samej chwili wyraz jej oczu złagodniał. - Czasami bywasz naprawdę głupi, Drothe - mruknęła. Musiałem się z nią zgodzić. * - Jak śmiesz! - krzyknęła Christiana. Skrzywiłem się. Zaraz po tym, jak straż zrobiła ze mną porządek, znów zaczęła boleć mnie głowa. Każdemu głośnemu słowu towarzyszyło rwanie przy podstawie czaszki. - Jak śmiesz sugerować, że jestem taka głupia, taka naiwna i taka... niewprawna, by wysyłać do ciebie zabójcę w liberii z moim godłem?! - Przecież już cię przeprosiłem. Czy możesz w końcu przestać wrzeszczeć? - Będę wrzeszczeć tak długo, jak mam na to ochotę! Ścisnąłem palcami jednej dłoni nasadę nosa, podczas gdy drugą złapałem się krzesła, żeby przypadkiem nie zadusić mojej uroczej siostrzyczki. Powoli zaczynałem żałować, że jednak jej nie zabiłem. Znów siedziałem na krześle z wysokim oparciem. Rozbroiwszy mnie i zgromadziwszy mój arsenał na łóżku, straż - choć siostra wolała określenie „służba" niemalże rzuciła mnie na siedzisko. Zaraz potem Christiana kazała im odejść. Nie chciała, by najemna pomoc usłyszała naszą rozmowę. Pozwoliła zostać tylko Josefowi - on znał naturę łączącego nas związku. Przysłuchiwał się uważnie mojej opowieści aż do chwili, gdy wspomniałem o liście. Zabrał mi go i udał się z nim na stronę, a teraz siedział pochylony przy biurku Christiany z olbrzymim nosem nad arkuszem papieru.

Christiana chodziła tam i z powrotem po sypialni, a przy każdym nawrocie jej spódnice szeleściły i trzeszczały. Nie była zadowolona z moich wyjaśnień. - Ten Brzeszczot nie miał na sobie liberii, gdy próbował mnie usztywnić - dodałem. Tylko wtedy, gdy dostarczył mi wiadomość. Christiana zatrzymała się w pół kroku i zadarła brodę z nieodłączną zadziornością. - A ty, rzecz jasna, uznałeś, że to ja za wszystkim stoję. Opuściłem rękę i spojrzałem jej w oczy. - Chyba sobie kpisz. Liberia, list, spotkanie: co ty byś pomyślała na moim miejscu? W końcu historia wiele mnie nauczyła. - Przecież doszliśmy w tej sprawie do porozumienia, Drothe. Dałam ci słowo! Parsknąłem. - Wiem, ile jest warte twoje słowo. Nie zapominaj, że osobiście składałem wizyty ludziom, którym dawałaś je w przeszłości, za każdym razem na twoją prośbę. Jeszcze nie zgłupiałem do tego stopnia, by wierzyć w twoje słowo, Ana. Zbyła mnie machnięciem ręki. - Szantaże i polityka. Tu chodzi o coś zupełnie innego. - To prawda - zgodziłem się - chodzi o mnie. O sprawy osobiste. Kolejny powód, żeby ci nie ufać. - Więc dlaczego mnie po prostu nie zabiłeś? Miałeś po temu sposobność. Mało brakowało, a odpowiedziałbym, że zbyt nisko oceniałem swoje szanse na wydostanie się stąd w jednym kawałku i że miałem ciekawsze rzeczy do roboty. Ale zamiast tego postanowiłem wyznać jej prawdę. - Jak sama wspomniałaś... - zacząłem, rozsiadając się wygodniej na krześle. Wrzuciłem sobie na język ziarno aramu. - Jak sama wspomniałaś, to by było zbyt proste. Od posłańca do listu, od listu do zabójcy i od zabójcy do ciebie... Cóż, ty nigdy nie zostawiłabyś aż tak oczywistego śladu. Gdybym nie był zmęczony i wściekły, być może dostrzegłbym to od razu. Ale w mojej sytuacji... - Wzruszyłem ramionami. Christiana uniosła brew. - A niech mnie, Drothe, to zabrzmiało prawie jak komplement. Naprawdę mnie doceniasz. - Doceniłbym jeszcze bardziej kilka sensownych odpowiedzi - stwierdziłem. Łechtaniem swojej próżności zajmuj się we własnym zakresie, Ana. Ja mam inne zmartwienia. Christiana ściągnęła usta.

- Och, mój biedny Drothepholusie. Teraz, kiedy zostałam oczyszczona z zarzutów, nie bardzo wiesz, komu przyłożyć nóż do gardła, zgadza się? - Zawsze mogę zrobić dla ciebie wyjątek - rzuciłem dobitnie. Pociągnęła nosem, ignorując moją groźbę. - Domyślam się, że nie wiesz, komu zależy na twojej śmierci? Pomijając, rzecz jasna, mnie. Szczególnie po dzisiejszym wieczorze. - Nie. Już się nad tym zastanawiałem. Liczba osób, którym ostatnio nadepnąłem na odcisk, była niewielka, a tych, którzy mogli sobie pozwolić na wynajęcie Brzeszczota pokroju Tamasa, jeszcze mniejsza. A jeśli wyeliminować spośród nich wszystkich, którzy nie byli dość potężni ani zdesperowani, by korzystać z magii... Cóż, wówczas w puli podejrzanych nie pozostawał już nikt. Tylko że ktoś wynajął tego zabójcę, ktoś uzbroił go w błyskot i wysłał po moją głowę. Osunąłem się na krześle. Jeden z siniaków, które nabił mi Tamas, trafił na twardy kant i moje ciało zaprotestowało. Skrzywiłem się i zmieniłem pozycję. Niedobrze. - Drothe... - zaczęła Christiana. - Ana - przerwałem jej - jeśli jeszcze raz zwrócisz mi uwagę, że brudzę tapicerkę... - Mam gdzieś to przeklęte krzesło, Drothe. - Stalowy ton jej głosu sprawił, że przestałem się wiercić i podniosłem głowę. - W jaki sposób zabójca wpadł na pomysł założenia mojego godła? M o j e g o. Żeby dotrzeć do c i e b i e. Zamrugałem, zaskoczony jej sugestią. Skoro wiedzieli, że powinni ubrać Tamasa w liberię z godłem Christiany, wiedzieli też o łączącym nas pokrewieństwie i właśnie dlatego postanowili przysłać mi podpisaną przez nią wiadomość. Przekląłem w myślach swoją głupotę. Nie dość, że przegapiłem tak oczywisty fakt, to na dodatek Christiana musiała mi go wytknąć. A najgorsze, że już pewnie nigdy nie pozwoli mi o tym zapomnieć. - Kto o nas wie, Drothe? - zapytała. - O ile wiem, to... nikt. - Pokręciłem głową. - My dwoje, Degan i Josef. Może jeszcze ktoś, kto pamięta nas z czasów, gdy trafiliśmy do Ildrekki, ale to raczej mało prawdopodobne. To było tak dawno temu, gdyby ktoś chciał się zemścić, nie zwlekałby tyle czasu. - Chcesz powiedzieć, że do człowieka, który wynajął zabójcę, tak po prostu uśmiechnęło się szczęście i zgadł, że jestem twoją siostrą? Bez twojej pomocy? Wyprostowałem się. Nie przypadła mi do gustu jej aluzja.

- Nie mam pojęcia - odparłem. - To ty jesteś byłą kurtyzaną, wiesz dużo więcej niż ja na temat ludzi, do których czasem uśmiecha się szczęście. To był chwyt poniżej pasa i oboje zdawaliśmy sobie z tego sprawę. Zasługiwałem na kopniaka, którego wymierzyła mi w goleń. Co wcale nie oznaczało, że pozwoliłem jej trafić. - Ty draniu! - krzyknęła. - Dobrze wiesz, że nigdy nie rozmawiam o rodzinie. Byłam kurtyzaną, a nie pospolitą d z i w k ą, z jakimi zwykłeś spędzać czas! Choć pewnie trudno ci w to uwierzyć, zaspokajałam zarówno cielesne, jak i umysłowe potrzeby klientów. Rozmowy o bracie kryminaliście nigdy nie były częścią tych spotkań. Naprawdę sądzisz, że zaryzykowałabym wszystko, co zdobyłam tutaj i na dworze, rozpowiadając im o t o b i e? Właśnie otwierałem usta, by dolać oliwy do ognia, gdy nagle Josef odchrząknął. - Jeśli mogę... - odezwał się. - Tak? - powiedziała Christiana, choć wciąż patrzyliśmy sobie w oczy. - Jaśnie państwo zakładają, że człowiek, który kryje się za tym listem, wie o... łączących jaśnie państwa stosunkach. - Postukał palcem w kartkę. - A tymczasem nic tego nie sugeruje. Wręcz przeciwnie, styl wydaje się zbyt formalny. Ta wiadomość brzmi jak wezwanie, a nie jak prośba, jeśli można to tak ująć. - A czy w przypadku mojej siostry te dwie rzeczy czymkolwiek się różnią? parsknąłem. Josef kaszlnął dyskretnie. - W takim razie bardzo możliwe, że nie wiedzą o naszym pokrewieństwie stwierdziła Christiana. - Tylko o naszych interesach - podsumowałem. - Wciąż niedobrze, ale mimo wszystko łatwiej sobie z tym poradzę. - Och, dzięki niech będą Aniołom! - rzuciłem kąśliwie, po czym podszedłem do krzesła Josefa i położyłem dłoń na oparciu, by spojrzeć mu przez ramię. Christiana stanęła z przeciwnej strony. - Co jeszcze możesz nam powiedzieć? - zapytałem. Josef miał przed sobą trzy arkusze: wiadomość od Christiany i dwa świeże czyściutkie dokumenty. - Cóż, z pewnością nie jestem fachowcem - odparł, wskazując na list, który dostarczył mi Tamas - ale wygląda na to, że ktoś włożył wiele wysiłku w spreparowanie falsyfikatu. - A więc to naprawdę jest falsyfikat? - Drothe! - uniosła się Christiana. - Ile razy mam jeszcze powtarzać, że nie napisałam tego listu?

- Nie wypierałaś się tego aż do tej chwili - wytknąłem jej. - A poza tym, czy naprawdę tak trudno napaść na posłańca i podmienić wiadomość? - Spojrzałem z góry na list, a następnie na dwa pozostałe dokumenty. Charakter pisma wyglądał identycznie. - Jak potrafisz odróżnić falsyfikat od oryginału? - zapytałem Josefa. - Na podstawie drobiazgów - odparł. - Wykonane jest bardzo starannie, ale widać błędy w oznakach godności i adresu. Tutaj, w iro i mneios, i jeszcze... o, tutaj, w phai. Wszystkie skreślone zdecydowanie zbyt delikatną ręką. Styl podobny, ale kaligrafia innej szkoły niż moja czy jaśnie pani. Przyjrzałem się uważnie wskazanym miejscom. Wydawało mi się, że dostrzegam różnice, ale nie byłem tego pewien. Mimo to kiwnąłem zdecydowanie głową. - Co jeszcze? - Cóż, pieczęć ma pewną wadę. A właściwie odwrotnie: nie ma żadnych wad. - Josef przewrócił list i jeden z dokumentów na drugą stronę. Na obydwu arkuszach widniał czerwony kleks wosku, a w nim odciśnięta pieczęć wdowy po baronie. - Widać, że została sfałszowana, bo oryginalna pieczęć baronowej ma odprysk w prawym dolnym rogu wytłumaczył. - A ta jest idealna. - Wada w pieczęci mojej siostry? - mruknąłem i pochyliłem się, by obejrzeć odcisk z bliska. - Masz szczęście, że cię jeszcze nie wychłostała, Josefie. - Zrobiłam ją celowo - uświadomiła mnie Christiana. - By zabezpieczyć się przeciwko właśnie takim sytuacjom. Skłoniłem z szacunkiem głowę. Moja siostra zawsze myślała o takich drobiazgach. - No i jeszcze papier - dodał Josef. - Jest, cóż... zbyt drogi - powiedział niemal przepraszającym tonem. - Zbyt drogi? - zapytaliśmy z Christianą prawie idealnym unisono, z tą różnicą, że w jej głos wkradło się niedowierzanie, a w mój rozbawienie. - Jak na ten rodzaj korespondencji - zastrzegł szybko Josef. - Zbyt drogi na... Chodzi o to, że taki papier zwykle nie jest... Christiana zmrużyła oczy. - Ta-ak? Josef wziął głęboki oddech i zaczął od początku. - Żaden człowiek nie napisałby na takim papierze zwykłego listu. Faktura i grubość są zbyt dobre. Na takim papierze drukuje się drogie księgi i może jeszcze imperialne dokumenty. Jest zbyt wartościowy, żeby, cóż, marnować go na mało istotne zaproszenie. Złapałem między palce jeden z dokumentów Christiany i po chwili zrobiłem to samo

z wiadomością Fedima. Wgniecenia utrudniały mi ocenę, ale papier rzeczywiście sprawiał wrażenie odrobinę grubszego. Christiana również zbadała go dotykiem i kiwnęła głową, przyklaskując wnioskowi Josefa. Wyprostowałem się, podnosząc list, po czym zrolowałem go i schowałem do rękawa. Christiana przyglądała mi się badawczo. - Domyślasz się, kto stoi za tym fałszerstwem? - zapytała. - Nie, ale już wiem, kogo o to zapytam. Baldezara, niech szlag trafi tego przeklętego skrybę. - Chcę ich głów, Drothe. Wszystkich. - Nic dziwnego - mruknąłem. Człowiek, który za to odpowiadał, znał stosunki łączące mnie z Christianą przynajmniej w pewnym stopniu. Każda groźba utraty reputacji oznaczała dla niej groźbę utraty pozycji, a ja stanowiłem największe zagrożenie, na jakie jej reputacja była narażona. - Ale to nie będzie takie proste. Christiana skrzyżowała ręce na piersi i uniosła brew. - Czyżby? A to dlaczego? - Ponieważ ktoś, kto nasłał na mnie tego zabójcę, uzbroił go w błyskot. W magię. A to oznacza pieniądze i koneksje. Oznacza to także, że ten ktoś był gotów zaryzykować podejrzliwość imperium, gdyby zabójca został przyłapany. - Pokręciłem głową. - Szczerze mówiąc, nie jestem wart aż takiego ryzyka. - Och, sama mogłam ci to powiedzieć. - Zauważ, że się nie kłócę. W każdym razie chodzi mi o to, że człowiek, którego mam na myśli, nie dysponuje odpowiednimi środkami ani wpływami, by wynająć Brzeszczota pokroju Tamasa, nie mówiąc już o wyposażeniu go w błyskot. Christiana wzruszyła ramionami, poruszając kaskadą włosów. - W takim razie włóż temu fałszerzowi stopy w... - urwała, a ja prawie słyszałem, jak pracują trybiki w jej głowie. - Chodzi ci o tego skrybę, zgadza się? Tego, który przygotowuje dla mnie dokumenty. Niech cię szlag, Drothe! Przecież kazałam ci znaleźć fałszerza godnego zaufania. Wybuchłem śmiechem. - Naprawdę oczekiwałaś, że znajdę ci uczciwego f a ł s z e r z a? Ana, zastanów się. Znalazłem ci za to człowieka, który doskonale zna swój fach. Czego jeszcze mógłbym wymagać od Atramenciarza? A ponieważ na tym Atramenciarzu zwykle można polegać, nie będzie łatwo go złamać. On nie wydaje swoich klientów ot tak. - Z wydaniem ciebie nie miał problemów.

Kiwnąłem głową. - Wiem. Właśnie dlatego zapowiada się ciekawe spotkanie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Słońce barwiło wschodnią część nieba fioletem i różem, kiedy Baldezar pojawił się w skryptorium. Część młodszych terminatorów przyszła godzinę wcześniej, by zemleć pigmenty, posortować papier i zebrać białko jajek, które poprzedniego wieczoru wykręcili z gąbek. Czekałem po drugiej stronie ulicy pod okapem zakładu introligatora. Dwukrotnie byłem bliski uśnięcia, ale dzięki garści ziaren aramu jeszcze trzymałem się na nogach. Wystarczył jednak sam widok starego skryby, by mój puls natychmiast przyspieszył. Przeszedłem przez ulicę i podkradłem się do Baldezara, gdy otwierał drzwi. - Czołem, Atramenciarzu - powiedziałem, po czym położyłem mu dłoń między łopatkami i pchnąłem. Zatoczył się przez próg i upadł na kolana, a ja wśliznąłem się do środka. Zatrzasnąłem drzwi. Terminatorzy pracujący w skryptorium zamarli, gapiąc się na mnie wybałuszonymi oczami. Baldezar odwrócił się, leżąc na podłodze. Do twarzy napłynęła mu krew, częściowo ze złości, a częściowo z zażenowania. Wykrzywił ponuro usta. - Jak śmiesz! - parsknął, podnosząc się. - Co to ma zna... Kopnąłem go w lewe ramię. Celowo użyłem mniej siły, by niczego mu nie złamać. Na razie chciałem tylko nadać ton naszej rozmowie. Baldezar przewrócił się na plecy i z głuchym hukiem uderzył głową w podłogę. Nogi i ręce mu zmiękły, ale nie zwiotczały. Oszołomiony, lecz wciąż przytomny. Świetnie. Sięgnąłem do tyłu i zamknąłem drzwi na klucz. - Zakład jest nieczynny - zwróciłem się do terminatorów Baldezara. - Nikt nie wchodzi ani nie wychodzi, dopóki z nim nie skończę, jasne? - Posłusznie kiwali głowami. Wskazałem na kąt pomieszczenia. - Siadać. I żeby żaden się nie ruszał. Jeszcze nie mdleli z przerażenia, ale niektórym niewiele brakowało. Schyliłem się i postawiłem Baldezara na nogi. - Musimy porozmawiać - rzuciłem, kiedy potrząsał głową, dochodząc do siebie. - Na górze. Ruszył chwiejnym krokiem w stronę schodów. Szedłem tuż za nim, trzymając mu rękę na plecach - żeby nie upadł i żeby o mnie nie zapomniał. Przez chwilę gmerał przy zasuwie drzwi gabinetu, a gdy weszliśmy do środka, klapnął ciężko za biurkiem, pocierając stłuczoną głowę. Ja nie usiadłem; położyłem dłonie na oparciu krzesła odwróconego w jego kierunku. Któryś z terminatorów otworzył okiennice, by przygotować pomieszczenie na przybycie mistrza, i łagodne poranne światło mieszało się

dziwacznie z cieniami zalegającymi w kątach po nocy. - Mam nadzieję, że nie przyszedłeś tu marnować mojego czasu - powiedział Baldezar, zdobywszy się na marną imitację swojego zwyczajowego władczego tonu. - Wręcz przeciwnie - odparłem, wyciągając podrobiony list z rękawa. Rozwinąłem go i położyłem na biurku. - Liczę na bardzo owocne spotkanie. Baldezar gapił się na arkusz dłuższą chwilę i w końcu podniósł go, trzymając delikatnie za rogi kciukami i palcami wskazującymi. - Rozumiem - mruknął ponuro - że według ciebie to ja jestem autorem tego listu? - Rzeczywiście, przemknęło mi to przez głowę. - Mam nadzieję, że już z niej wyleciało. Pochyliłem się, a krzesło zatrzeszczało pod moim ciężarem. - Nie jestem w nastroju na insynuacje i kaprysy, Atramenciarzu. Baldezar dotknął ostrożnie tyłu głowy. - Tego akurat zdążyłem się domyślić. - Oblizał usta i odłożył list z powrotem na biurko. - Nie znam kontekstu tego fałszerstwa i mogę tylko zgadywać, że z jakiegoś powodu ktoś chciał cię dokądś zaprowadzić. Tyle wynika z treści. Ale powód twojej wizyty jest inny: człowiek, który napisał list, posłużył się nazwiskiem, pismem i pieczęcią arystokratki, dla której, jak obaj wiemy, wykonywałeś pewne zlecenia. - Co sprawia, że ten człowiek należy do bardzo wąskiego grona osób. Baldezar przytaknął. - To prawda. A ponieważ w przeszłości pracowałem zarówno dla ciebie, jak i dla niej, miałem dostęp do waszego charakteru pisma. - Westchnął. - Przyznaję, solidny trop. - Ale? - Ale nie jestem aż taki głupi. Ot co. - Baldezar rozsiadł się wygodniej. - Podrabiam dokumenty od wielu dekad, Drothe. Listy przewozowe, konosamenty, imperialne świadectwa zrzeczenia się majątku, umowy, pisma dyplomatyczne, stemple skarbowe... Krótko mówiąc, więcej dokumentów, niż potrafiłbym wymienić, a większość z nich jest znacznie bardziej niebezpieczna od zwykłego listu. Potrafię zmylić tropy arystokratów, ambasadorów, inspektorów podatkowych i imperialnych ministrów. Dlaczego sądzisz, że tobie miałoby być łatwiej? Fałszerze, którzy zostawiają po sobie czytelne ślady, nie dożywają sędziwego wieku. - Zwykle tak - powiedziałem - ale jakie to ma znaczenie, jeśli na odbiorcę sfałszowanego dokumentu zapadł wyrok śmierci? - Morderstwo? Więc o to chodzi? - Stary skryba pokręcił z niedowierzaniem głową. Jestem zaskoczony, że ograniczyłeś się do zwykłego kopniaka. Sztych mieczem byłby chyba

bardziej zgodny z waszymi tradycjami, nieprawdaż? - Zabijanie ludzi jest proste - odparłem. - Wyciąganie z nich odpowiedzi wymaga dużo więcej wprawy. A jeszcze więcej, gdy trzeba przesłuchiwać trupa. - Pragmatyczne podejście - zauważył - ale ja również jestem z natury pragmatykiem. Ludzie mówią, że niełatwo cię zabić, Drothe. Ile razy próbowali? Dwa? Trzy? - Więcej. Baldezar kiwnął głową. - Właśnie. A ja miałbym liczyć, że będę mieć więcej szczęścia? Musiałbym wziąć pod uwagę możliwość, że przeżyjesz i przyjrzysz się uważniej temu listowi. To wciąż zbyt czytelny ślad, jeśli o mnie chodzi. - Chyba że pracowałeś w pośpiechu. Ludzie popełniają błędy, kiedy czas ich nagli. - To prawda, tylko po co się spieszyć? I przede wszystkim, dlaczego miałoby mi zależeć na twojej śmierci? - Może wcale nie tobie. - Wskazałem podrobiony podpis mojej siostry. - Robisz takie rzeczy na zlecenie. - Tak. I lubię mieć możliwość wydawania pieniędzy, które w ten sposób zarabiam. A zresztą - dodał, pstrykając palcem w arkusz - to jest robota chałturnika. Nie sprzedałbym nikomu tak niedbałej pracy, wszystko jedno, czy chodziłoby o moje życie, czy nie. Przypomniałem sobie, co Josef mówił na temat listu. - Niedoskonałości są w najlepszym razie minimalne - stwierdziłem - i diabelnie ciężko je dostrzec. - Lecz mimo to je dostrzegłeś - zauważył Baldezar. - Dobrego falsyfikatu nie zdemaskuje oko amatora. A ten najwyraźniej nie przeszedł sprawdzianu. - Wskazywał kolejno kilka miejsc na arkuszu. - Niewłaściwa forma tu, tu i tu. Nierówne pociągnięcia piórem w trzecim i piątym wersie. A także co najmniej dwa wydrapane i poprawione błędy stylistyczne, które widać gołym okiem. Krótko mówiąc, robota nowicjusza. Fałszowanie jest w równym stopniu sztuką, co powielaniem, a tę podróbkę wykonał kopista, nie artysta. - Wykonał ją ktoś, kto miał dostęp do listów baronowej - przypomniałem mu. - Ktoś, kto wiedział o naszych interesach. Wszystkie tropy wciąż prowadzą do ciebie. Baldezar przytaknął. - Zgadza się i właśnie to mnie martwi. Albo ktoś uzyskał dostęp do tego gabinetu, albo w sprawę jest zamieszany człowiek z mojego otoczenia. I tak źle, i tak niedobrze. Ale nie mam żadnych powodów, by życzyć ci śmierci. Jeszcze raz przyjrzał się listowi, po czym wyciągnął go w moją stronę.

- Wytłumaczyłem ci już, Drothe, dlaczego ja tego nie zrobiłem, ale nie potrafię ci tego udowodnić. Ten list to falsyfikat, a ja właśnie tym się zajmuję. Ale ja jestem doskonałym fałszerzem, podczas gdy temu fałszerstwu daleko do doskonałości. Gdyby użył tego argumentu ktoś inny, parsknąłbym mu śmiechem prosto w twarz. Ale to był Baldezar - człowiek, z którym współpracowałem wystarczająco długo, by wiedzieć, że ma rację. Nie sprzedałby nikomu takiego dokumentu, nawet gdyby bardzo chciał. Nie pozwoliłoby mu na to jego wybujałe ego. Chwyciłem list i pochyliłem się w stronę starego skryby. - W porządku - powiedziałem. - Być może nie ty wykonałeś ten falsyfikat, ale wciąż uważam, że cynk o mnie i o baronowej wypłynął z twojego gabinetu. Dowiedz się, kto za tym stoi i w jaki sposób wszedł w posiadanie tych informacji, bo inaczej podczas naszego następnego spotkania mogę się okazać znacznie mniej... pragmatyczny. - Nie martw się - odparł Baldezar. - Obaj jesteśmy ofiarami tej sytuacji. Zależy mi na odnalezieniu winnego nie mniej niż tobie. Uśmiechnąłem się posępnie. - Bardzo w to wątpię, Atramenciarzu. Bardziej, niż sądzisz. * Słońce stało na wysokości jakichś dwóch piędzi ponad horyzontem, gdy w końcu doczłapałem do domu i padłem na łóżko. Gdyby los był dla mnie łaskawszy, wykorzystałbym co najmniej dziesięć godzin na sen, ale moja głowa niewiele by na tym zyskała. Kłębiły się w niej koszmary o walkach, spadaniu, kanałach i ogromnych dzierżących gęsie pióra Aniołach. Wczesnym popołudniem dałem za wygraną i wypełzłem z powrotem na światło dnia. Wrzuciwszy coś na ząb u Prospo, sprawdziłem swoje trzy zwyczajowe skrytki na wiadomości, po czym postanowiłem przysłuchać się głosom ulicy. Zgodnie z oczekiwaniami połowa plotek zebranych podczas dwóch pierwszych godzin pracy dotyczyła mnie, czy też, ściśle rzecz biorąc, zamachu Tamasa na moje życie oraz jego znaczenia. Trudno bić się na śmierć i życie pod oknami własnego domu w taki sposób, aby miejscowi niczego nie zauważyli. Niewiele informacji było prawdziwych, a niektóre ocierały się o absurd - parę osób wydawało się zaskoczonych faktem, że w ogóle żyję. Składałem te reakcje na karb przesadzonych opisów walki, póki nie wpadłem na Betriz. Betriz, podobnie jak ja, była Nosem, lecz w przeciwieństwie do mnie Szerokim. Oczywiście, jak większość Nosów przynosiła złe wieści. - Na ulicy gadają, że zatajasz przed Nicco informacje - stwierdziła rzeczowym tonem

i wrzuciła sobie do ust oliwkę. Kolejnych sześć miała nabitych na długie paznokcie: wygodny sposób noszenia przekąsek, które przed chwilą kupiła. - Słucham? - syknąłem. - Niby co zatajam? Betriz była wysoką szczupłą kobietą o głębokich brązowych oczach i chytrym uśmiechu Nosa. Połknęła oliwkę i zaprezentowała mi ten uśmiech. - Podobno wywęszyłeś Szpicla w domu Nicco i nic mu o tym nie powiedziałeś wyjaśniła i zlizała z ust solankę z oliwki. - To prawda? Patrzyłem na nią z obojętnym wyrazem twarzy, choć w głowie miałem mętlik. Plotki o Szpiclu powinny były ucichnąć, wymrzeć, a nie zataczać kolejne kręgi wśród pośredników informacji. Przecież Mendross puścił słowo na ulicę, żeby zdusić je w zarodku. Dlaczego, do diabła, powtarzała je teraz Betriz? - Jesteś głupcem - rzuciła, wiele wyczytując z mojego milczenia. - Ze wszystkich ludzi ty powinieneś wiedzieć najlepiej, Drothe, że przed Nicco nic nie zataisz. - Ja nie... - urwałem i wziąłem głęboki oddech. - Po prostu wykonuję swoją cholerną pracę, o czym ty ze wszystkich ludzi powinnaś wiedzieć najlepiej. Oddzielam zasrane ziarno od zasranych plew. Powstrzymuję Nicco przed rozniesieniem całej organizacji w drobny mak w poszukiwaniu czegoś, co nie istnieje. W tej plotce nie ma nic konkretnego. Ostatnia rzecz, jakiej mi potrzeba, to Nicco wymachujący pięściami w kierunku wszystkiego, co wyda mu się podejrzane. Betriz zmarszczyła wypłowiałe od słońca brwi. - Ostatnia rzecz, jakiej t y potrzebujesz? - Ja, organizacja, wszyscy. - Aha. - Nie wyglądała na zbyt przekonaną. - Gdzie o tym usłyszałaś? - zapytałem. - Och, sam wiesz... - Zakręciła palcem uzbrojonym w oliwkę. - Tu i tam. - Jasne. Ile? Betriz wyszczerzyła się do mnie szeroko. - Właśnie to w tobie kocham, Drothe. Nie owijasz w bawełnę. Zapłaciłem Betriz, by wyciągnąć od niej kilka imion, a pozostałą część dnia spędziłem na tropieniu pogłosek. Na szczęście nie krążyło ich po mieście zbyt wiele; ta o mnie i o Nicco wciąż była młoda, a ta o Szpiclu stosunkowo stonowana. Porozmawiałem z kilkoma osobami, przekupiłem parę innych i przycisnąłem pozostałe. Wiedziałem, że nie rozwiąże to problemu całkowicie, ale przynajmniej da mi większe pole manewru. Jeżeli chciałem zwalczyć te pogłoski i powstrzymać Nicco przed rozkopywaniem

własnej organizacji od środka, a także przed przypaleniem mi stóp za to, że nie wspomniałem mu o podejrzeniach ulicy, musiałem pójść do niego z czymś większym i lepszym. Musiałem stanąć przed nim z imionami i odpowiedziami, może nawet z trupem lub dwoma i oznajmić, że wolałem poświęcić czas na osiąganie wyników niż uganianie się za plotkami. Sukces był teraz moim najlepszym argumentem, ale wiedziałem, że nie osiągnę go, jeśli nie wrócę do Dziesięciu Dróg. * Wieści o mojej poprzedniej wizycie w Dziesięciu Drogach bardzo szybko rozeszły się po całym rewirze. Miejscowi przypięli mi już łatkę człowieka Nicco, a co poniektórzy, o ironio, obwinili o śmierć Fedima. Niewielu Kamratów chciało ze mną rozmawiać. W Dziesięciu Drogach bycie Nosem Nicco nie różniło się zbytnio od bycia samym Nicco, a większość dziesiętników prędzej powiesiłaby się za jelita, niż pomogła szefowi z obcego rewiru. Mimo to jastrzębie wciąż posiadały moc rozwiązywania języków. A oprócz nich, jak się wkrótce okazało, dźwięk imienia Ramblesa. Trudno byłoby policzyć wszystkich ludzi, którym Rambles nadepnął na odcisk. Zgodnie z tym, co mówiła ulica, przyszedł do Dziesięciu Dróg, zorganizował swoją placówkę i zaczął zachowywać się w taki sposób, jakby marne włości Nicco urosły nagle do rangi bastionu kryminalnej potęgi. Jasne, musiał trochę pognębić miejscowych, by umocnić pozycję Nicco w rewirze, ale to wcale nie oznaczało, że może poniewierać lokalne talenty, zaburzać operacje i dyrygować okolicznymi gangami niczym gromadą nieposłusznych psów. Nicco - a co za tym idzie, także Rambles - nie mieli wystarczających wpływów, by odstawić taki numer w Dziesięciu Drogach. Musiałem znaleźć Ramblesa i zapytać go, co tu się, do diabła, wyprawia. Nicco nie chciał, żebym składał Ramblesowi wizyty, ale jeśli ta łajza zamierzała utrudniać mi robotę, to chciałem przynajmniej wiedzieć, dlaczego musiała to robić w tak cholernie skuteczny sposób. Wytropienie chłopców Ramblesa okazało się przygnębiająco łatwe, jego placówki zaś - niewiele trudniejsze. Znajdowała się na zapleczu szulerni, jedno piętro ponad sklepem modystki. Panujący w środku zgiełk kazał mi sądzić, że pokój hazardowy stanowił nie tyle przykrywkę, ile źródło przychodów Ramblesa. Przeszedłem między stolikami na tyły pomieszczenia, gdzie potężnie zbudowany Nożownik nadymał się jak balon, by wszyscy wokół wyglądali przy nim jak karły. - Jest Rambles? - zapytałem, sięgając w stronę rękojeści rapiera. Zanim jednak

zdążyłem za nią złapać, na moim nadgarstku zacisnął się wielki kawał mięcha z palcami. - Wyszedł. Spojrzałem znacząco na światło, które sączyło się przez szparę w drzwiach. Przesunął się za nimi jakiś cień. - Aha. - Szarpnąłem unieruchomioną ręką, ale nawet nie drgnęła. - Gdyby jednak był, powinieneś mu przekazać, że przyszedł Drothe. Dla mnie znajdzie czas. - Nie ma go i nie znajdzie. Nie dla ciebie. Cóż, to o czymś świadczyło - Rambles usłyszał, że włóczę się po Dziesięciu Drogach, i wydał swoim ludziom rozkaz, by trzymali mnie na dystans. Ciekawe. Podniosłem głowę i napotkałem spojrzenie wielkiego Nożownika. Wyszczerzył się do mnie, ukazując garnitur żółtych zębów. „Tylko spróbuj, błagam", mówił jego uśmiech. - Nazywasz się jakoś? Jeszcze więcej zębów. - Powiedział, kiedy wróci? Znów to samo. - Mam mówić wolniej? Zmrużył oczy i ścisnął moją rękę. Skrzywiłem się z bólu, czując, jak jedna kość trze o drugą, ale wytrzymałem jego wzrok. W końcu puścił, choć trochę to trwało. Zwalczyłem chęć szybkiego cofnięcia ręki i zamiast tego opuściłem ją jakby od niechcenia. - Wynoś się stąd - rzucił. Stałem jeszcze przez chwilę w miejscu, żeby zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem nie będzie musiał wywlec mnie na zewnątrz siłą, po czym ruszyłem do drzwi. Gdy znalazłem się na ulicy, granat nieba przechodził w czerń. Za mną wyszedł jeden z ludzi Ramblesa. Oparł się o fasadę budynku, a zaraz potem dołączył do niego drugi Kamrat. Z szerokim uśmiechem pomachał mi na pożegnanie. Rozszyfrowałem aluzję. Cztery przecznice dalej, upewniwszy się, że nikt mnie nie śledzi, zawróciłem i wspiąłem się na dach. Noc była bezchmurna, lecz ubywający księżyc miał wzejść dopiero za kilka godzin. Dzięki wczesnemu zmrokowi i przewadze, jaką dawało mi nocne widzenie, nie obawiałem się straży, którą Rambles mógł wystawić nad szulernią. Jak się jednak wkrótce okazało, niepotrzebnie zaprzątałem sobie tym głowę. Okoliczne dachy - także ten nad sklepem modystki - świeciły pustkami. Dało mi to do myślenia. Albo Rambles był wyjątkowo pewny siebie, albo wyjątkowo głupi. A ponieważ znałem go i wiedziałem, że czego jak czego, ale rozumu na pewno mu nie brakowało, pozostawała tylko jedna możliwość - poczuł się w Dziesięciu Drogach

bezpiecznie. Tak bardzo, że nie wystawił nawet jednego wartownika na Szlaku Tancerzy. Sęk w tym, że plotki, które krążyły po ulicach, wskazywały na coś zupełnie innego. A jeśli to była pułapka? Tak czy inaczej nie mogłem liczyć, że od samego gapienia się na kryty gontem dach poznam odpowiedzi na te pytania. Ponad linię dachu wystawało sześć mansardowych okien, po trzy z każdej strony. Po wstępnych oględzinach okazało się, że pięć było zabitych na głucho. W szóstym ktoś wyłamał deski. Na poddaszu panowała ciemność, a moje nocne widzenie wyłapywało ślady świadczące o dawnej obecności dzikich lokatorów. Ilość kurzu i ptasich gniazd świadczyła jednak, że od jakiegoś czasu nikogo tu nie było. Wśliznąłem się do środka. Stawiałem kroki bardzo ostrożnie, by nie połamać zbutwiałej deski i nie narobić hałasu. W nosie kręciła mnie zatęchła woń pleśni zmieszana z kwaśnym smrodem ptasiego łajna, a przez podłogę przebijały się krzyki, obelgi i hałasy szulerni. W miarę jak przesuwałem się na drugą stronę poddasza, dźwięki cichły i już wkrótce przypominały mamrotanie, a zaraz potem niewyraźny szum. Ukląkłem i przyłożyłem ucho do podłogi. Z dołu dolatywał szmer rozmowy dwóch osób. Nagle dotarło do mnie, że przecież nie mam żadnej pewności, czy w pokoju pode mną znajduje się Rambles. Uznałem tak wyłącznie na podstawie przeczucia, cienia za drzwiami i opryskliwego zachowania ogromnego Nożownika. Zresztą nawet jeśli tam był, to równie dobrze mógł spędzać wieczór z dziwką, zamiast gadać o interesujących mnie sprawach. Szczerze mówiąc, ta pierwsza opcja wydawała mi się bardziej prawdopodobna. Uśmiechnąłem się w ciemnościach do tych myśli. Nie po raz pierwszy musiałem wdychać kurz i wycierać ubraniami zasuszone ptasie łajna. Kręcenie się po podejrzanych norach z powodu zwykłych domysłów stanowiło jedną z atrakcji mojej pracy. Niewiele - a ściśle biorąc, za mało czegokolwiek sensownego - przedostawało się przez podłogę poddasza. Rozmowa była zwodniczo wyraźna, a zarazem zupełnie niezrozumiała. Wyciągnąłem z pugilaresu na zioła krótką wyżłobioną rurkę z cyny, która została mi z czasów, gdy pracowałem jako Szeroki Nos, i rozejrzałem się uważnie. Tam blada srebrna smuga światła przeciskała się między luźnymi klepkami. Podpełzłem do niej i przyłożyłem ucho do rurki, a rurkę do poświaty. Lepiej. - ...ten cholerny rewir - mówił Rambles. - Miałem doprowadzić sprawy do ładu, zamiast wywoływać jeszcze większy zamęt. - To zabawne - odpowiedział mu męski głos. - Mógłbym przysiąc, że robiłeś

wszystko, by osiągnąć przeciwny rezultat. Zachłysnąłbym się bezwiednie powietrzem i kurzem, gdybym w porę nie zamknął ust. Znałem ten głos - głęboki, chrapliwy i podszyty dyskretną nutą lekceważenia. Kiedy usłyszałem go poprzednim razem, dochodził znad kraty ściekowej, a nie, jak teraz, spod podłogi. Nie znałem imienia ani twarzy, które mógłbym do niego przyporządkować, ale to właśnie ten głos prowadził rozmowę niedaleko bajzlu Fedima, kiedy staliśmy z Deganem w kanałach. Tylko co ten człowiek robił z Ramblesem? Rambles wydał jakiś dźwięk. Zaśmiał się albo kaszlnął, nie byłem pewien. - A twoi ludzie nawet nie przyłożyli do tego ręki, zgadza się? - J e j ludzie nie stanowią problemu - odparł nieznajomy. - W odróżnieniu od twoich. Wypełzli na ulice i wzięli miejscowych w obroty. Wszyscy oczekiwali, że Nicco zareaguje, to prawda, ale nie w taki sposób. Kamraci z Dziesięciu Dróg spluwają, wypowiadając jego imię. Do rynsztoka albo na stal, którą na niego ostrzą. Twoje działania są zbyt... - Zbyt podobne do niego? - zapytał Rambles. - Zbyt stanowcze i gwałtowne. - I właśnie tego ode mnie oczekiwał - odparł. - Nicco chce konkretnych wyników, a ja nie zamierzam nadstawiać karku z powodu twoich planów. To wy narobiliście zamieszania i nie możesz mnie winić za to, że ludzie nie chcą tańczyć do waszej przygrywki. Jeśli chodzi o m o j e g o szefa, wszystko jest w porządku, dopóki nie próbuję wywołać wojny. Na chwilę zapadła cisza. - Zdajesz sobie sprawę, że nie można tego wykluczyć? - zapytał w końcu nieznajomy. - Czego? Tego, że ją wywołam, czy że do niej dojdzie? - Jednego i drugiego. Tym razem nie zdołałem powstrzymać reakcji i wciągnąłem w usta kłąb kurzu. Z trudem powstrzymałem się przed kaszlnięciem. Wojna Kamratów w Dziesięciu Drogach? Ulice spłynęłyby krwią. W większości rewirów gangi nie wciągały w wojny Chlebodawców. Imperium czasami zauważało te potyczki, ale tak długo, jak Kamraci wyrzynali siebie nawzajem i nikogo więcej, miało je w głębokim poważaniu. Dziesięć Dróg to jednak zupełnie co innego. Lokalne grupy Kamratów uznałyby wojnę za pretekst do wyrównania starych rachunków, nawet jeśli nie miały one żadnego związku z konfliktem. Z pewnością nie wytyczyłyby też tak wyraźnej granicy pomiędzy Kamratami a Chlebodawcami. Każdy najmniejszy zatarg, prawdziwy czy zmyślony, byłby

wystarczającym powodem do zemsty. Jeden kamyk spowodowałby lawinę. Zbyt wiele zamieszek miało swój początek w Dziesięciu Drogach, by imperium mogło zignorować wybuch wojny gangów. Wystarczył jeden sygnał czegoś poważniejszego od kłótni o terytorium, by imperium wysłało do rewiru swoje legiony - same Czarne Szarfy i rozbujane miecze. A gdyby się okazało, że legiony to za mało, bardzo szybko dołączyłyby do nich Białe Szarfy - te same, które obaliły Isidora, Mrocznego Króla. Zadrżałem. Nie, lepiej nie myśleć o Białych Szarfach. Wypuściłem powietrze z płuc, powoli, by nie kaszlnąć. Moje usta smakowały kurzem i ptasim łajnem - suchym, ziarnistym, zmieszanym z kwasem i octem. Skrzywiłem się, próbując zebrać ślinę i wypluć przynajmniej część tego świństwa. Pobożne życzenia. O niczym tak nie marzyłem, jak o kubku czegoś do picia i porządnym kaszlu, ale tutaj ani jedno, ani drugie nie wchodziło w rachubę, przynajmniej dopóki Rambles i jego przyjaciel znajdowali się pod podłogą. - Liczyłem, że zdołamy uniknąć wojny - powiedział Rambles. Mimo to zauważyłem, że nie był zbyt zaskoczony oświadczeniem swojego gościa. - Tak, cóż, problem polega na tym, że pojawiły się nowe... okoliczności, które musimy wziąć pod rozwagę. Nie wystarczy napuścić na siebie miejscowych. - Chcesz mi powiedzieć, że już nie jesteście jedyną grupą, która próbuje manipulować Kamratami z Dziesięciu Dróg - bardziej stwierdził, niż zapytał zadowolony z siebie Rambles. - Musicie się układać z nowym graczem. - Zbastuj, człowieku. To nie tak, jak myślisz - warknął drugi mężczyzna. - Nam z a l e ż a ł o, żeby inni Najwyżsi i Żołdacy skierowali na Dziesięć Dróg swój wzrok. Nie mam nic przeciwko twojemu szefowi, ale nawet on nie jest wystarczającym zagrożeniem, by postawić na nogi cały rewir. A tutejsi Kamraci muszą poczuć prawdziwe zagrożenie, muszą mieć powód, by się zjednoczyć i zacząć działać jak jeden organizm, a nie jak przypadkowa zbieranina zwaśnionych gangów. Ale ty posuwasz się za daleko. Chłopcy, którzy działają na granicach terytorium Nicco, zaczynają się niepokoić. Szukają protekcji u innych Najwyższych, mimo że powinni przychodzić do ciebie. - Do diabła, nie zagwarantuję ludziom bezpieczeństwa, dopóki nie stworzę tu solidnej bazy - parsknął Rambles. - Nicco musi mieć w tym rewirze wystarczająco dużo wpływów, żeby ludzie zobaczyli w nim wygnańca. A ja właśnie nad tym pracuję. To w y pakujecie się do Dziesięciu Dróg drzwiami i oknami, to w y próbujecie wmanewrować gangi w wojny o terytorium i to w y mieszacie się w lokalną politykę. Gdybyście nie zszargali nerwów tutejszym Kamratom, być może nie próbowaliby obciąć mi cholernego nosa za każdym

razem, gdy wychylę go z tej parszywej dziury. Zaśmiałem się cicho, doceniając trafność tej przenośni o wiele bardziej, niż kiedykolwiek potrafiłby ją docenić Rambles. Błąd - szybki ruch powietrza wywołał swędzenie w gardle. Moim ciałem szarpnęły torsje, raz i drugi. Powoli, głęboko wciągnąłem powietrze w płuca, po czym wstrzymałem oddech, by stłumić napad kaszlu. - Skoro są tacy drażliwi, powinniśmy zająć ich myśli innymi sprawami zaproponował nieznajomy. - Na przykład? Umilkli. Konwulsje nie ustępowały. Musiałem wypuszczać powietrze pojedynczymi płytkimi oddechami, licząc, że uda mi się zmniejszyć ciśnienie w płucach. - Być może najwyższy czas sprawdzić, do czego jesteśmy zdolni pchnąć Najwyższego Szefa - stwierdził mężczyzna. - Znów myślisz o wojnie? - upewnił się Rambles. - Jeśli będziemy mieć... Wtedy wrócił kaszel. Zamknąłem usta i zacisnąłem zęby, ale niewiele mi to pomogło - wydałem z siebie jedynie parsknięcie. Zasłoniłem szybko usta. Cynowa rurka przesunęła się pode mną i przewróciła. Kolejne parsknięcie. Chwyciłem ją wolną ręką i przyłożyłem z powrotem do szczeliny między klepkami. Cisza. - Szczury? - zapytał po chwili nieznajomy. - Szczury nie kichają. Kolejna chwila ciszy. Zaraz potem usłyszałem huk, jakby coś spadło na podłogę, a po nim niewyraźne przekleństwo. - Kurwa! - warknął Rambles. - Chrzanić te podchody, po prostu idź. No idź! Skoczyłem na równe nogi i pognałem w stronę okna, pochylając się przed krokwiami i przeskakując nad stertami śmieci. Z dołu dolatywały pokrzykiwania i dudnienie stóp o podłogę. Nie miałem bladego pojęcia, gdzie znajdują się schody prowadzące z piętra na poddasze, ale byłem pewien, że pogoń za chwilę tu będzie. Ominąłem kilka klepek, które wydały mi się wcześniej zmurszałe, i skręciłem do okna. Właśnie przekładałem nogę na drugą stronę, kiedy ciemność rozjaśnił stłumiony blask. Tym razem słyszałem łomot na schodach. Rambles pokrzykiwał, ktoś niósł na górę światło. Zeskoczyłem z parapetu, przyklęknąłem za ścianką mansardowego okna i rozejrzałem się po dachu. Na razie nikogo - ani od strony szczytu, ani okapu.

Postąpiłbym rozważniej, gdybym wtedy uciekł. Zamiast tego wspiąłem się wyżej, ześliznąłem po goncie na zadaszenie okna i drobnymi kroczkami przesunąłem ku samej krawędzi. Przysiadłem na niej okrakiem i spojrzałem w dół, po czym wyciągnąłem rapier. W oknie zamigotało światło, jasne w półmroku wczesnego wieczoru. Mrugnąłem kilka razy, by przyzwyczaić do niego oczy. Na dole Rambles przeklął po raz drugi, dostrzegłszy w brudzie ślady mojej obecności. Wnioskując z dźwięków, miał co najmniej trzech towarzyszy. W oknie przesunął się cień. Podniosłem szybko broń. Nie chciałem nikogo zabijać, raczej zniechęcić ich do pogoni. Miałem nadzieję, że zobaczę paskudną gębę Ramblesa mógłbym mu wreszcie zadać kilka pytań. Zamiast tego z okna wynurzyła się głowa w płaskiej szarej czapce, a zaraz za nią szerokie ramiona w brązowo-złotej kamizelce. Mężczyzna spojrzał w lewo i w prawo, rozglądając się po dachu. W bladym świetle błysnęły krótkie stalowoszare włosy. - Widzisz kogoś? - zawołał Rambles ze środka. Nieznajomy zaczął kręcić głową, ale nagle zamarł. Obracał się powoli i w końcu napotkał moje spojrzenie. Miał szeroki nos i wydatną szczękę. Żadnych widocznych na pierwszy rzut oka blizn, lecz mimo to od razu stwierdziłem, że ma twarz wojownika. Twardą, niewzruszoną, niebojącą się przyjąć kilku ciosów. Dostrzegł rapier i uśmiechnął się powoli, ukazując drobne równe zęby. - Dziś go nie złapiemy - powiedział głębokim chrapliwym głosem, który pamiętałem z kanałów; głosem, do którego wreszcie mogłem przyporządkować twarz. - W każdym razie na pewno nie bez bólu i mnóstwa kłopotów. - Niech to szlag! Musimy się dowiedzieć, ile słyszał. I dla kogo pracuje. Nieznajomy uniósł brew. Udając, że oglądam rapier, pokręciłem głową. Wzruszył ramionami. Zerknął na poddasze i znów na mnie. Chciał wiedzieć, czy może wejść do środka. Dobre pytanie. Miałem nad nim przewagę i potrzebowałem odpowiedzi. Bardzo możliwe, że to była moja najlepsza szansa, by je zdobyć. Nie wiedziałem jednak, czy ludzie Ramblesa nawet w tej chwili nie wspinają się na dach, a poza tym nie mogłem liczyć na jego życzliwość wyłącznie na podstawie faktu, że obaj pracowaliśmy dla tego samego szefa. Pomijając obopólną niechęć, wydawało się oczywiste, że Rambles robił na boku jakieś interesy z mężczyzną, który stał w oknie - lub nawet był jego wspólnikiem - i mógł nie chcieć puścić mnie wolno. Wszystko zależało od tego, ile Nicco wiedział o całej sprawie. Nie, uciekaj, póki jeszcze możesz, pomyślałem. Jeśli zostaniesz - co wydawało się

kuszącą opcją - wpadniesz w znacznie większe tarapaty. - Imię? - rzuciłem do nieznajomego. Zastanawiał się przez chwilę. - Żelazny. Twoje? Uśmiechnąłem się szeroko. - Przekaż Ramblesowi, że jego ulubiony Nos życzy mu dobrej nocy. Odchyliłem się i zniknąłem mu z oczu. Zszedłem na ziemię dopiero wtedy, gdy bezpiecznie dotarłem do rewiru Kamiennego Łuku.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Spędziłem pół nocy na poszukiwaniach Nicco, by w końcu dowiedzieć się, że opuścił Ildrekkę o zachodzie słońca. Wyjechał z nową dziwką do willi za miastem i zostawił wyraźne instrukcje, by mu pod żadnym pozorem nie przeszkadzano. Chciałem się tam przejść pomimo zakazu, ale ochroniarz, z którym rozmawiałem, dał mi jasno do zrozumienia, że to strata czasu. W najlepszym razie nabawiłbym się bólu stóp, w najgorszym garści wybitych zębów. Wiedziałem, że nikt tej nocy nie dostanie się do Nicco. Ten człowiek traktował dziwki bardzo poważnie. Jeśli jednak ja nie mogłem się z nim zobaczyć, nie mógł również Rambles. Nie najlepsze pocieszenie, ale musiało wystarczyć - przynajmniej do wschodu słońca. A tymczasem postanowiłem spotkać się człowiekiem, który mógł mi powiedzieć coś więcej o sznurze Tamasa. * Wchodząc do rewiru Raffa Na’Ir, człowiek czuje się tak, jakby trafił do Despotii Djanu, z tą różnicą, że do Raffa Na’Ir nie trzeba płynąć przez Kanał Korsjański ani przedzierać się przez pustkowia Południowych Rubieży. W Raffa Na’Ir nie ma rzeźb aniołów strzegących placów i skwerów ani świątyń czczących trzy inkarnacje imperatora. Zamiast tego w ścianach budynków na każdym rogu osadzone są nieduże prostokątne tablice, które opisują członków rodziny wędrownych bogów djaneńskiego kultu. Przybysze z Djanu tłoczą się na ulicach, kupując, sprzedając, kradnąc i żyjąc dokładnie tak, jak robiliby to w rodzinnych stronach, choć tutaj są nieustannie świadomi obecności imperialnych synów i córek w otaczającym ich tłumie. Kiedy żyjesz w obozie wroga, musisz być wiecznie czujny. Przemierzałem ciemne uliczki rewiru swobodnym krokiem. Ponieważ jakiś czasu temu imperium i Despotia Djanu zawarły kolejny tymczasowy rozejm, niechęć do miejscowych utrzymywała się chwilowo na niskim poziomie. Nie oznaczało to oczywiście, że nie grożą mi napad, próba wyłudzenia czy nawet przyjacielskie klepnięcie pałką w tył głowy, ale prawdopodobieństwo, że ktoś postanowi mnie usztywnić wyłącznie z powodu mojego rodowodu, było bardzo niskie. Podczas wojen ryzyko wzrastało, lecz nawet wówczas imigranci z Djanu mieli przynajmniej tyle rozsądku, by zabijać Imperialnych poza granicami swojego rewiru. W końcu byli tu zdani na łaskę imperium. Jelem siedział przed Café Lumar w towarzystwie czterech swoich ziomków. Na drewnianych kratownicach wisiały lampy, zalewając ocienione patio szachownicą światła. Każdy z mężczyzn miał przed sobą mosiężny kubek i imbryk z parującą kawą. W zasięgu rąk

dwóch z nich stały także fajki wodne. Nawet z ulicy wyczułem woń palonych ziół i ghannaru - ulubionego środka odurzającego wielu Djanijczyków. Grali w aja - djaneńską grę, w której korzystało się ze znaczonych kościanych płytek, kości do gry i skomplikowanego systemu obstawiania, którego nigdy nie udało mi się do końca zrozumieć. Zawsze miałem wrażenie, że istnieją znacznie prostsze sposoby na wyrzucenie nadmiaru pieniędzy w błoto. Gdy zatrzymałem się przed patio, żeby moje oczy mogły przyzwyczaić się do światła, Jelem podniósł wzrok. Uśmiechnął się na mój widok; białe zęby zalśniły na tle ciemnej orzechowej twarzy. Jak zwykle roztaczał wokół siebie aurę znużenia, jakby nic nie było warte jego uwagi. Rozpierał się wygodnie na krześle, bardziej leżąc, niż siedząc, i jedną ręką przerzucał płytki, podczas gdy druga gładziła haft na karmazynowej kamizelce. Spod długiej kremowej opończy wystawały kapcie na stopach skrzyżowanych w kostkach. Ostre rysy twarzy wydawały się łagodnieć i mięknąć w blasku lamp. Choć jego postawa emanowała swobodą i obojętnością, ja skupiałem uwagę przede wszystkim na oczach - dwóch płaskich matowych krążkach ciemności, tak twardych i nieustępliwych, jak miękka i uległa była cała reszta; na wyrachowanych oczach czarownika. - Czołem, Drothe - przywitał się. - Słyszałem, że mnie szukasz. - Pozostali mężczyźni omietli mnie spojrzeniem jak karalucha, który przeszedł pod stołem. Stosunki między Kamratami a Zakurem, djaneńskim półświatkiem w Ildrekce, zawsze były ostrożne. Oni zwykle przekazują nam procent swoich dochodów, a w zamian my zwykle zostawiamy ich w spokoju. Z racji mojego zamiłowania do przemytu relikwii współpracuję z Zakurem bliżej niż większość Kamratów, choć to wcale nie oznacza, że cieszę się wśród nich większym poważaniem. Oni są Djanijczykami, ja zaś Imperialnym - podstawowy fakt, o którym nigdy nie zapomina żadna ze stron. Jelem to jeden z nielicznych wyjątków. Pracuje dla każdego, kogo stać na jego usługi. Kiwnąłem do niego głową. - Czołem - powiedziałem. - Mógłbyś się na chwilę urwać? Jelem zerknął na stertę bezpańskich monet leżących pośrodku stołu i na płytkę, którą dopiero co przed sobą położył. - To nie jest najlepsza chwila, Drothe. Z obojętną miną sięgnąłem do torby po sznur Tamasa, który przed spotkaniem zabrałem z domu. Rzuciłem splątany zwój na stół. Nie byłem pewien, co się stanie, ale zależało mi tylko na zwróceniu uwagi Jelema. I dopiąłem swego. Sznur wylądował na płytce, roztrzaskując kość z głośnym chrzęstem. Odłamki

rozprysły się na wszystkie strony, strącając monety i odrzucając mężczyzn od stołu. - Ty synu imperialnej dziwki! - krzyczeli do mnie w języku djaneńskim. - Ty wielbłądojebco! Przeklęty złodzieju gówna! Zaraz potem przyszła kolej na tradycyjną litanię obelg skierowanych pod adresem mojej rodziny, lecz żaden z Djaneńczyków nie ruszył w moją stronę. Przyszedłem do Jelema, a oni nie byli aż tak głupi, by wchodzić mu w drogę. Udając, że ich nie rozumiem, obserwowałem Jelema. On jako jedyny nie poderwał się z krzesła podczas mojego przedstawienia. W milczeniu przyglądał się dymiącemu sznurowi, aż w końcu wyciągnął rękę i ostrożnie chwycił go między węzłami. - Pasuję na kilka następnych rozgrywek - powiedział po djaneńsku, po czym wstał. Jego towarzysze utyskiwali i spoglądali na mnie bykiem, wracając do stołu. Odpowiedziałem im kpiącym uśmiechem, a oni przestali zwracać na mnie uwagę. Zajęliśmy z Jelemem miejsca przy niedużym stoliku pod ścianą kawiarni. W drzwiach ukazała się głowa chłopca, który chciał sprawdzić, co było przyczyną poruszenia. Zamachałem na niego i zamówiłem po djaneńsku imbryk kawy dla siebie, kolejny dla Jelema oraz dowolną lekką strawę, jaką serwowała dzisiaj kuchnia. Gdy chłopiec zniknął mi z oczu, rozsiadłem się wygodnie na cienkich poduszkach krzesła. Nic nie mówiłem, gdy Jelem oglądał sznur. Raz za razem przeciągał po nim delikatnie palcami, skrupulatnie omijając węzły, zarówno te nietknięte, jak i zwęglone. Od czasu do czasu mamrotał coś pod nosem, do siebie albo do sznura - trudno było osądzić. Zza ściany kawiarni dolatywała cicha rytmiczna muzyka i szum rozmów. - Widzę, że część zaklęć została uwolniona - stwierdził po chwili Jelem. - Moje biedne gnaty świadkiem. Podniósł głowę i spojrzał na mnie z uznaniem. - Domyślam się, że to nie Nicco? - Nie w jego stylu. - Zmarszczyłem brwi. - Skąd taki pomysł? Wzruszył ramionami. - Bo to jeden z niewielu znanych mi ludzi, których na to stać. Ale masz rację: gdyby chciał twojej głowy, byłbyś w tej chwili martwy albo znajdował się dwa dni drogi od Ildrekki. - Nie, to był Brzeszczot o imieniu Tamas - powiedziałem. - Domyślasz się, kto go zatrudnił? W tej samej chwili chłopak przyniósł kawę. Patrzyliśmy na siebie z Jelemem, póki nie napełnił naszych kubków i nie odszedł.

- Właśnie tego chcę się dowiedzieć - odparłem. - Ach. - Jelem znów spojrzał na sznur, cmoknął i odsunął go na bok. Pociągnął spory łyk kawy. - Paskudztwo. Wiedziałem, że nie ma na myśli kawy. Podobno istnieje wiele sposobów klasyfikowania magii, ale Kamraci dzielą ją na trzy rodzaje: legalną, nielegalną i imperialną. Legalnym błyskotem nawet nie zawracamy sobie głowy. Nie da się na nim nic zarobić. W świecie Kultu Imperialnego, specjalizującego się w błogosławieństwach, pocieszeniach dusz i „cudownych" maściach, oraz Bractwa Ulicznych Gąb, posiadającego monopol na zaklęcia lecznicze, środki na kurzajki, amulety przynoszące szczęście i inne dozwolone rodzaje oddziaływania, nie mamy zbyt wielkiego pola manewru. Nielegalny błyskot to jednak zupełnie inna sprawa. Ten rodzaj magii zapewnia Kamratom finansową stabilność od niepamiętnych czasów. Chcesz zrobić komuś krzywdę i nie zostawić po sobie śladów? Podpalić kamienny budynek? Zależy ci, żeby dostawa konkurencyjnego kupca zgniła w porcie? Istnieją ludzie, którzy potrafią wypowiedzieć zaklęcie odpowiednie na każdą okazję. Rzecz jasna, za odpowiednią cenę. Za jeszcze wyższą cenę można stworzyć błyskot przenośny, czyli magię, z której korzystać potrafi dosłownie każdy; magię zdolną krzywdzić, niszczyć i zabijać bez żadnego wysiłku ze strony jej użytkownika; magię zakazaną trzy wieki temu po wydarzeniach w Nimenii, znanych jako Zamieszki Golemów. Czyli, krótko mówiąc, magię, która zaprowadzi cię prosto w czułe objęcia stryczka, jeżeli zostaniesz z nią przyłapany. Jeśli zaś chodzi o błyskot imperialny - cóż, nawet my się do tego nie mieszamy. Można przytrzeć imperium nosa kawałkiem sznura, jasne, ale żeby igrać z magią, którą imperator i jego dwór otrzymali w podarunku od Aniołów, zdolną zrównać z ziemią całą kamienicę albo spalić las na popiół w ciągu kilku minut? Ujmę to tak: ludzie, którzy korzystają z przenośnego błyskotu, umierają. Ludzie, którzy próbują romansować z błyskotem imperialnym, stają się żywą przestrogą dla innych - i czasami są nią przez wiele lat, dekad albo i dłużej. Sznur Tamasa był błyskotem przenośnym. - Muszę się dowiedzieć, kto nasłał na mnie tego Brzeszczota - stwierdziłem - a odnalezienie człowieka, który wykonał sznur, może mi w tym pomóc. Znasz się na przenośnym błyskocie, więc... - Pozwoliłem, by Jelem dopowiedział sobie resztę. - Niemożliwe - odparł, skupiony na kubku z kawą. - Yazani, czy też Gęby, jak wolicie ich nazywać, nie podpisują się na przedmiotach, które wykonują. A przynajmniej nie ci

sprytni. Nie wiem, kto zrobił ten sznur, ale raczej nie brakowało mu sprytu. - To jak w takim razie odnajdują ich Cnotnicy? Jelem wzruszył ramionami. - Nie jestem imperialnym magiem i nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Nalałem sobie kolejny kubek kawy. - Jednakże... - zaczął Jelem. Uśmiechnąłem się. Wiedziałem, że nie skończy się na zwykłej odmowie. - Nie znaczy to, że nie mogę zbadać samego sznura - dokończył. - Za odpowiednią cenę? - Bez względu na rezultaty. - Ile? Rozłożył ręce płynnym ruchem. - Trudno powiedzieć. Wszystko zależy od tego, jak złożona okaże się ta magia. Kiedy już zyskam niejakie pojęcie, kto zaklął ten sznur, będę mógł... - Zaraz, zaraz - przerwałem mu. - Przecież przed chwilą mówiłeś, że to niemożliwe. - To prawda. - A mimo to... Jelem uniósł rękę. - Cisza. Pochyliłem się w jego stronę. - Nie będziesz mnie uciszać, człowieku. Jeśli to są jakieś gierki... - Nie - rzucił, wskazując ręką za moje ramię. - Jedzenie. Odwróciłem się gwałtownie. Niewiele brakowało, a wylądowałbym twarzą w talerzu. Na szczęście chłopak w porę go odsunął. Wykrzywił usta w przepraszającym uśmiechu i postawił przede mną kolację. To była sałatka z orzechów, zieleniny i posiekanych owoców polana przyprawionym olejem. Obok chłopiec postawił półmisek z posiekanym pieprzem i fasolą namoczoną w occie oraz piramidkę podpłomyków. Typowe djaneńskie danie. Gdy tylko odszedł, zdałem sobie sprawę, że jestem potwornie głodny. Rzuciłem się na jedzenie. Jelem zaśmiał się dobrotliwie na widok mojego zapału i wygłosił komentarz na temat wyższości kuchni djaneńskiej nad imperialną. Ponieważ usta miałem zbyt pełne, by odpowiedzieć, zbyłem go machnięciem ręki. Po kilku minutach zwolniłem tempo. Chłopiec przyniósł imbryk świeżej kawy; jej wyrazisty smak pomógł mi złagodzić słodkawą, pikantną nutę oleju. Wreszcie zacząłem

zwracać uwagę na smak i stwierdziłem, że potrawa jest wyśmienita. Powiedziałem o tym Jelemowi. - Oczywiście - odparł z szerokim uśmiechem. - Naprawdę sądzisz, że przesiadywałbym w pierwszej lepszej kawiarni? - Nachylił się do mnie. - A poza tym właściciel to kuzyn mojej żony. Cała ich rodzina to świetni kucharze. Ahnya nigdy by mi nie wybaczyła, gdybym stołował się gdzie indziej. Ja także się uśmiechnąłem. Wcale nietrudno mi było wyobrazić sobie, jak drobna i delikatna, lecz porywcza żona Jelema zwymyśla Gębę za lekceważenie rodziny. Oparłszy się wygodnie, oderwałem kawałek podpłomyka i postanowiłem wykorzystać rozluźnienie Jelema. - Zdaje się, że wspominałeś coś o sznurze Tamasa - rzuciłem, maczając placek w pieprzu i fasoli. Jelem westchnął i zamknął oczy. - Powiedziałem ci, że nie mogę znaleźć człowieka, który go wykonał. To prawda, nie mogę. Mogę za to spróbować ustalić, j a k został wykonany. Istnieje ograniczona liczba sposobów, które pozwalają zgromadzić magię i wpleść ją w taki przedmiot. - A jak ta wiedza ma nam pomóc? - zapytałem. Jelem uniósł powieki i popatrzył na mnie z takim wyrazem twarzy, jakbym był bażantem, który pyta, dlaczego musi zostać zjedzony. - Jeśli odpowiemy na pytanie: jak, dowiemy się także, jaki styl magii upodobał sobie twórca tego przedmiotu - wytłumaczył. - Dowiemy się, jakimi umiejętnościami dysponował. Dowiemy się, ile mniej więcej był gotów zapłacić człowiek, który życzy ci śmierci. I w końcu dowiemy się być może, jak stworzyć więcej takich uroczych pętelek. - Postukał palcami w sznur. - Magia jest związana w runach, co ułatwi nam jej rozplątanie. Spojrzałem na porwane świstki wystające z węzłów. Tknięty przeczuciem, sięgnąłem do sakiewki po rulonik, który znalazłem przy ciele Roześmianej Gęby. - Potrafisz coś z tego wyczytać? - zapytałem. Jelem chwycił pomięty skrawek papieru w długie palce i uniósł go do światła wiszącej nad nami lampy. - Nic mi to nie mówi - powiedział po chwili. - Czemu pytasz? Wziąłem od niego świstek. - Nie potrafię ustalić, co jest tam napisane. Przyszło mi teraz do głowy, że to przecież mógłby być jakiś rodzaj zapisu czy symboliki używanej w magii. - Nawet jeśli to prawda, to nigdy czegoś takiego nie widziałem.

- Ostatnio zdecydowanie zbyt często słyszę tę odpowiedź - westchnąłem i spojrzałem w bladym świetle na skrawek papieru. Wyglądał dokładnie tak samo jak poprzednio: kropki, kreski i zawijasy, a między nimi znaki, które wydawały się mniej przypadkowe. Poza dwoma słowami - „imperialny" i „relikwia" - nic jednak nie miało sensu. - To coś ważnego? - zapytał Jelem. - Miejmy nadzieję - odezwał się znajomy głos po mojej prawej. - Bo inaczej może się okazać, że całe to bieganie było na nic. Odwróciłem się. Na ganek kawiarni wszedł Degan. Musnął rąbek kapelusza w kierunku Jelema, a Gęba rozciągnął leniwie kąciki ust. - Czasami człowiek najlepiej wychodzi na tym, gdy zamiast za czymś, ugania się za... niczym - stwierdził filozoficznie Jelem. - Tylko że nic Drothe'a zwykle nosi przy sobie miecz - odparł Degan - i chodzi w towarzystwie wielu dobrze uzbrojonych przyjaciół. - Och, a więc o takim niczym mowa. - Jelem się wyprostował. - W każdym razie nie mamy już n i c więcej do omówienia. - Położył rękę na sznurze. - Umowa stoi? Kiwnąłem głową. - Stoi, stoi. Tylko nie próbuj zdzierać ze mnie skóry. Aha, wskazany jest pośpiech. Wstał i skłonił się elegancko, kreśląc w powietrzu skomplikowany spiralny znak. - Jeśli Potomkowie Wielkiej Rodziny pozwolą. - Zwinął sznur i wrócił do swojej gry. Jego miejsce zajął Degan. - Miałem nadzieję, że cię dzisiaj spotkam - powiedziałem. - To musi być twoja szczęśliwa noc. - Oderwał kawałek podpłomyka i zamoczył go w pieprzu i fasoli. - Albo moja. - Będziemy musieli sprawdzić pewnego człowieka. - Czyżby? - Żelazny - zdradziłem imię mężczyzny, którego podsłuchaliśmy w kanałach Dziesięciu Dróg i na którego natknąłem się w kryjówce Ramblesa. Podpłomyk zatrzymał się kilka cali od ust mojego przyjaciela. Degan odłożył go na talerz i wstał. - Wychodzimy. - Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się i zszedł z ganku. Poderwałem się z krzesła i podreptałem za nim. W milczeniu wyprowadził mnie z rewiru Raffa Na’Ir aż do Ogarów. Chwilami musiałem biec, by nadążyć za jego długim, szybkim krokiem. W końcu przystanąłem na jednym z placyków i oparłem się o fontannę, ciężko oddychając.

- Koniec - parsknąłem. - Jesteśmy już wystarczająco daleko. Degan zatrzymał się i rozejrzał, jakby nie był do końca pewien, dokąd nas wywiódł. Całkiem możliwe, że naprawdę nie był. Podszedł do fontanny, nabrał odrobinę wody w ręce, wziął kilka łyków i splunął na bruk. - Gdzie usłyszałeś to imię? - zapytał. Wahałem się jakieś pół sekundy. Kusiło mnie, by najpierw zmusić go do gadania, ale nieustępliwość w jego oczach skłoniła mnie do zaniechania planu. - Był z Ramblesem - wyjaśniłem. - Z Ramblesem od Nicco? - A znasz jakiegoś innego Ramblesa? Spotkałem ich w Dziesięciu Drogach. - Co tam robili? Opowiedziałem mu o rozmowie, którą podsłuchałem nad kryjówką Ramblesa, i o przelotnym spotkaniu z Żelaznym na dachu. - Żelazny i ta kobieta pracują razem w Dziesięciu Drogach - dokończyłem - i to nie od wczoraj. Wygląda na to, że z jakiegoś powodu chcą zjednoczyć miejscowe gangi. Degan zmarszczył brwi. - Ale po co? - Nie wiem - przyznałem. - Żeby przejąć rewir? W tej chwili nikt tam nie rządzi. Ale jeśli rzeczywiście są tak dobrze zorganizowani, to po co marnują czas na Dziesięć Dróg? Mogę wyliczyć kilka lepszych rewirów, które stawiałyby dużo mniejszy opór. - No właśnie, po co? - powtórzył Degan. Przeciągnął palcami po wyrzeźbionej w kamieniu twarzy fauna, muskając kciukiem tryskający z ust strumień wody. - Z jakiego powodu komukolwiek mogłoby zależeć na kontrolowaniu Dziesięciu Dróg? Czy ten rewir ma cokolwiek do zaoferowania? - Oprócz uroczej atmosfery? - Mnie też nie dawało spokoju to pytanie: po co porywać się na dziurę taką jak Dziesięć Dróg? Zaprowadzenie porządku w tym rewirze wymagałoby sporego wysiłku. O ile w ogóle było możliwe. - Cóż, przypuszczam, że ktoś mógłby to potraktować jako rodzaj osiągnięcia. Od czasów Isidora nikt nie potrafił zjednoczyć Dziesięciu Dróg, a gdy on to zrobił, został obwołany Mrocznym Królem. Gdyby dziś ktoś ponownie dokonał tej sztuki, w oczach Kamratów zyskałby status niemalże... - urwałem i odwróciłem się do Degana. Patrzył na mnie w skupieniu. - Nie, to niemożliwe wymamrotałem niemalże szeptem. - Pójść w ślady Mrocznego Króla i po raz drugi stanąć na czele Kamratów z całej Ildrekki? Wykluczone. Za pierwszym razem udało się to wyłącznie dzięki zaistnieniu trzech czynników:

geniuszu, cudu i ogromnego szczęścia. Nikt nie był w stanie tego powtórzyć. A może jednak był? - Co wcale nie oznacza, że ktoś nie zechce spróbować - powiedział ostrożnie Degan. Przytaknąłem, łącząc w głowie wszystkie fakty. - Wojna pomiędzy paroma Najwyższymi, na przykład Nicco i Kellsem, byłaby wodą na ich młyn. Do diabła, gdyby odpowiednio się do tego zabrali, sprowokowaliby do walki większość Najwyższych i mniejszych szefów działających w promieniu trzech rewirów. - Co oznacza, że prawie połowa wszystkich Kamratów z Ildrekki skakałaby sobie do gardeł - podsumował Degan. - A lokalny żywioł zerwałby się do otwartego buntu - dodałem. - Z pewnością nie byliby zachwyceni faktem, że sąsiedzi przychodzą toczyć wojnę na ich terenie. - Być może wystarczyłoby to nawet do ponownego zjednoczenia Kamratów z Dziesięciu Dróg pod wspólnym sztandarem. - Pod wodzą kobiety, która pobrzękuje przy każdym kroku i trzyma Żelaznego na krótkiej smyczy - powiedziałem cierpko. - Wszystko, co muszą zrobić, to usiąść wygodnie i poczekać, aż inni osłabną od nieustannej walki. Gdy będzie już naprawdę źle, wkroczą do gry na czele Dziesiętników i przejmą kontrolę nad rewirem. - Sporo w tym imperialnego cwaniactwa - mruknął Degan. Miał rację. Imperium od wieków działało zgodnie z podobnym schematem: sprowokuj do walki miejscowych suzerenów lub watażków, a później zaproponuj pomoc temu, który jest uszyty z najlepszego materiału na marionetkę. A teraz ktoś chciał zrobić to samo z Kamratami. - Opowiedz mi coś o Żelaznym - zwróciłem się do Degana. - Nie mogę - westchnął i przetarł twarz. - Nawet nie chcę tego słyszeć. - Naprawdę nie mogę. - Niech cię szlag, Degan! Dlaczego nie możesz?! - Mój głos odbił się echem od ścian pobliskich budynków, a gdzieś w oddali zaszczekał pies. - Przecież rozmawiasz z e m n ą, na litość Aniołów! - No właśnie, z tobą. - Zbliżył się do mnie i zniżył głos. Szum fontanny prawie zagłuszał jego słowa. - I dlatego chcę cię prosić, żebyś zostawił tę sprawę. Wycofaj się. Złóż sprawozdanie Nicco i więcej do tego nie wracaj. - Słucham? - parsknąłem. Udało mi się nie krzyknąć. - Jeśli mamy rację, ktoś próbuje rozpętać wojnę w Dziesięciu Drogach. Może nawet w całym mieście. A jeśli dojdzie do

wojny... Wiesz, co będzie dalej. - Możliwe, że imperium nie podejmie żadnych działań - powiedział, chociaż sam nie wyglądał na przekonanego. - Jeśli to będzie choć trochę przypominać powtórkę z historii Isidora, nie tylko Archanioły pogonią nas z ulic. Przyjdą po nas legiony. Białe Szarfy. A ja nie zamierzam pozwolić, żeby ktoś pozbawił mnie źródła utrzymania tylko dlatego, że ma ochotę włożyć sobie na głowę koronę króla nocy. - Nie wiesz, czy sprawy zajdą tak daleko - uspokajał mnie Degan. - Może chodzi wyłącznie o Dziesięć Dróg. Sam stwierdziłeś, że Isidor miał szczęście i że nikt nie zdoła po raz drugi zjednoczyć Kamratów. Niech wrobią Nicco. Niech o n idzie na wojnę. Niech o n ginie. I tak nigdy nie przepadałeś za tym bydlakiem. Wycofaj się. Spojrzałem na mojego przyjaciela i zobaczyłem go, ujrzałem jego twarz w poświacie nocnego widzenia. Cofnąłem się o krok. - Ty się boisz... - wymamrotałem, nie wierząc we własne słowa. - Niech Anioły mają nas w opiece. Ty się boisz! Degan się skrzywił. - Nie boję. Raczej martwię. - O co? - O to, jak możesz skończyć. Jak m y możemy skończyć. - Jak mogę skończyć? - Prawie się zaśmiałem, choć nie było w tym nic zabawnego. Jeśli jeszcze nie zauważyłeś, w ciągu ostatnich kilku dni moja sytuacja zmieniła się ze złej na gorszą. Nie chcę, żebyś się o mnie martwił. Chcę, żebyś mi pomógł. Degan pochylił się do mnie tak gwałtownie, że prawie odskoczyłem. - Nie mogę ci pomóc! - krzyknął. - Nie rozumiesz? Nie mogę! Nie teraz, kiedy... - Kiedy co? No co?! Zgromił mnie wzrokiem i się odwrócił. Widziałem, jak jego ramiona unoszą się i opadają, gdy zaczerpywał oddechu. - Po prostu zostaw tę sprawę - powiedział. - Błagam. Wtedy uderzyła mnie kolejna myśl, a tama hamująca gniew puściła. - Znów chodzi o Zakon Deganów, zgadza się? Nic mi nie powiesz, dopóki nie złożę ci Przysięgi! - Złapałem go za rękę i obróciłem. Nie opierał się. - Świetnie. Złożę ci tę przeklętą Przysięgę. Zrobię to, skoro tego ode mnie wymagasz! Degan wyrwał rękę z uścisku. - Tu nie chodzi o to, czego j a wymagam - warknął. - Zresztą moja przynależność do

zakonu to jeszcze nie wszystko. W grę wchodzą inne... czynniki. - Takie jak przyjaźń? - wyrzucałem z siebie słowa, smagając go nimi jak biczem. - A może takie jak przelewanie za siebie krwi tyle razy, że już straciłem rachubę? Nigdy dotąd nie potrzebowaliśmy do tego Przysięgi. Degan skrzywił się, ale ja nie zamierzałem na tym poprzestać. - Do diabła, o co chodzi z wami i z tymi waszymi Przysięgami? Sekrety, milczenie, obietnice... Przecież jesteście zwykłą zbieraniną pierdolonych Lewarów! Taszczycie ze sobą stal i wykańczacie wrogów innych ludzi. Jeżeli ktokolwiek powinien żądać przysięgi milczenia, to ja. Ja tu jestem Nosem. Co ma w sobie takiego wyjątkowego ten Żelazny, że... Urwałem, gapiąc się na Degana. B r ą z o w e g o Degana. Oczywiście. Byłem zbyt przyzwyczajony do używania tylko jednego członu jego imienia. - Żelazny to nie jest jego pełne imię, zgadza się? - powiedziałem. - Pełne imię to Żelazny D e g a n. Ten człowiek to deganin. Degan nie odpowiedział, ale nie musiał. Emocje malujące się na jego twarzy sprawiły, że słowa były zbyteczne. Ludzie, przeciwko którym pracowaliśmy, mieli po swojej stronie deganina. Ze wstrzemięźliwości Degana do rozmowy na ten temat wywnioskowałem, że Żelazny i ta kobieta byli już związani Przysięgą. Co oznaczało, że sam także musiałem ją złożyć, jeśli chciałem, by Brązowy Degan mi pomógł. Sęk w tym, że nagle straciłem na to ochotę.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY - Nie chcesz tego zrobić - powiedział Degan. Niemożliwe! Nagle jednak nie chodziło już o to, czego chcę. Chodziło o to, co muszę zrobić. A musiałem złożyć Przysięgę. - Nie mam innego wyjścia - odparłem. - Masz - upierał się Degan. - Czyżby? A jak doszedłeś do tego wniosku? W zasadzie przed chwilą stwierdziłeś, że nie wolno ci rozmawiać ani o Żelaznym, ani o jego działaniach, bo jest związany Przysięgą z tą tajemniczą kobietą. A podczas wizyty w kanałach dałeś mi jasno do zrozumienia, że nie dostanę od ciebie żadnych odpowiedzi, dopóki nie zdecyduję się na taki sam krok. Więc nie, w tej sytuacji nie mam innego wyjścia. - Już ci mówiłem: nie wiem, co planują Żelazny Degan i jego zwierzchniczka. Twoje zaprzysiężenie niczego nie zmieni. - Ale coś podejrzewasz. Domyślasz się, o co może chodzić. Degan przez chwilę nic nie mówił. - Tak, mam pewne podejrzenia - przyznał wreszcie. - Ale one opierają się wyłącznie na historii Żelaznego. O tej sprawie nic nie wiem. - I?... - spytałem. Degan patrzył na mnie w milczeniu. - No właśnie - rzuciłem. - Bez cholernej Przysięgi nie możesz mi powiedzieć nawet o własnych podejrzeniach. - Drothe, czy ty zdajesz sobie sprawę, co oznaczałaby Przysięga? - zapytał. - Zarówno dla ciebie, jak i dla mnie? - Oznaczałaby, że mam u ciebie dług - odparłem. - Spory dług. Olbrzymi. Że możesz wezwać mnie dowolnego dnia o dowolnej porze. Że pracowałbyś ze mną i za moje pieniądze nie tylko jako przyjaciel, ale także jako deganin. I że w końcu powiesz mi wszystko, co wiesz o Żelaznym i jego zwierzchniczce, nawet jeśli są to tylko domysły - Jesteś gotów na taką wymianę? - Tak - powiedziałem. Cóż, być może. Nie mogłem tego ocenić, nie mając pojęcia, co przede mną ukrywał, lecz najpierw musiałem złożyć Przysięgę, by się tego dowiedzieć. Przynajmniej to było dla mnie jasne. Degan kiwnął w zamyśleniu głową. - A gdybym ci powiedział, że tak brzmi uliczna wersja Przysięgi? Że w rzeczywistości to coś więcej? - Dużo więcej?

- Kiedy mówię, że mogę cię poprosić o wszystko - zaczął - to naprawdę chodzi mi o wszystko. Oczekuję, że podasz mi to na srebrnej tacy, ponieważ ja musiałbym zrobić dla ciebie dokładnie to samo, gdybym przyjął Przysięgę. Zgodnie z zapisami Przysięgi musiałbym narażać życie nie tylko dla ciebie, ale także dla twojej sprawy. Podlegam ci aż do dnia, w którym umrę bądź wypełnię Przysięgę. I oczekuję od ciebie tego samego, kiedy przyjdzie czas, abyś to ty wypełnił swoją część umowy. Wówczas będziesz musiał zrobić wszystko, co ci każę, bez wahania, bez zadawania pytań i bez względu na to, jakie są twoje pragnienia czy przekonania. Nawet wiedząc, że możesz zginąć. A wszystko dlatego, że wymieniliśmy Przysięgę: brzemię, które dźwigamy nawzajem, ja twoje, a ty moje bądź zakonu. - Zaraz, zaraz - odezwałem się. - Co to znaczy, że muszę dźwigać brzemię zakonu? Im także jestem coś winien? Przez usta Degana przemknął cień uśmiechu. - Tylko w dwóch przypadkach: jeśli spełnię swoją część Przysięgi, ale zginę, zanim ty spłacisz swój dług, lub jeśli zostanę zabity, wykonując twoje polecenia. Wówczas twoja Przysięga przechodzi na Zakon Deganów. - Na c a ł y zakon? - zapytałem, czując, jak wnętrzności skręcają mi się w supeł. Na Anioły, ilu ich tak naprawdę było? - Na pierwszego deganina, który się o ciebie upomni. - Degan pochylił się ku mnie. Na przykład na Żelaznego. Jak sądzisz, co by z tego wynikło? Zdałem sobie sprawę, że z pewnością nic dobrego. Ale taka sytuacja zakładała mnóstwo niewiadomych. I przy okazji rodziła kolejne pytanie. - A jeżeli ktoś odmówi wykonania swojej części Przysięgi? - zapytałem. - Założę się, że takie sytuacje to dla was nie pierwszyzna. - Rzeczywiście. - No więc? Degan się wyprostował. - Pod wieloma względami to właśnie Przysięga tworzy Zakon Deganów, to ona sprawia, że jesteśmy tymi, którymi jesteśmy. Niektórzy z nas poświęcili wiele lat swego życia, by dopełnić jej warunków. Sam zgadnij, jak byśmy zareagowali, gdyby ktoś postanowił wyrzec się Przysięgi, choć jeden z nas kłamał, oszukiwał, zabijał, a być może nawet zginął, by wywiązać się ze swojej części umowy. Zadrżałem. - Potrafię sobie wyobrazić całą bandę wkurzonych zawodowców - stwierdziłem.

- A to dopiero początek. Nie zabrzmiało to zbyt optymistycznie, co było zresztą do przewidzenia. - Nasz zakon to stare zrzeszenie, Drothe - ciągnął Degan. - A Przysięga to stara więź. Poczułem, jak opada mi szczęka. - Chcesz powiedzieć, że jest w niej jakaś magia? - Mówię tylko, że to stara więź. Nie będę udawał, że ją rozumiem, ale słyszałem różne historie. - Jakie historie? Degan milczał, przewiercając mnie chłodnym wzrokiem. Przeklęty sukinsyn. Z jednej strony obawiałem się, że tylko próbował mnie zniechęcić, a z drugiej martwiłem, że mówił szczerą prawdę. - Jaki macie w tym interes? - To znaczy? - nie zrozumiał pytania. - Deganie. Co z tego mają? Jak wychodzą na swoje, zawierając takie umowy? Powiedziałeś, że niektórzy z was pracują całe lata, by wypełnić warunki Przysięgi. Jak pojedyncza usługa, którą dostajecie w zamian, może wam to wynagrodzić? Degan zmarszczył brwi. - Cóż, to proste. Prosimy odpowiednich ludzi o odpowiednie przysługi. - Jakie przysługi? - Najlepsze dla Zakonu Deganów. Poczułem, jak moje dłonie zaciskają się w pięści. - Do diabła, Degan! - warknąłem. - Dosyć tych gierek! - To nie są żadne gierki. Mogę ci powiedzieć tylko tyle, że Zakon Deganów jest bardzo zadowolony z tego, co dostaje w zamian za swoje usługi, zarówno wtedy, gdy pracuje za pieniądze, jak i wtedy, gdy chodzi o Przysięgę. - Zamilkł, ale po chwili dodał: - W końcu nie wymieniamy Przysięgi z kim popadnie. Co sugerowało bardzo wiele i zarazem nie mówiło mi absolutnie nic. - A przyjąłbyś Przysięgę ode mnie? - Wolałbym nie. Nie byłem pewien, czy bardziej mi ta odpowiedź schlebiła, czy mnie przestraszyła, nie wspominając już o jej implikacjach. Degan wyczytał wątpliwości z mojej twarzy i kiwnął głową. - Teraz rozumiesz, dlaczego nie chcę, żebyś składał mi Przysięgę. Ze względu na naszą przyjaźń i na to, co mogłaby dla niej oznaczać. Będzie lepiej dla nas obu, jeśli się

wycofasz i pozwolisz, by sprawy Dziesięciu Dróg, a co za tym idzie, sprawy Żelaznego, potoczyły się bez twojej pomocy. - Sęk w tym, że tu już nie chodzi tylko o Dziesięć Dróg - odparłem. - Chodzi także o Larriosa i Athela, o księgę i o relikwię. Żelazny i jego zwierzchniczka nie wdarli się do bajzlu Fedima z powodu zamiłowania do tandetnej ceramiki. Szukali czegoś, co miał Larrios. A teraz dowiaduję się, że próbują wywołać w Dziesięciu Drogach wojnę między Nicco i Kellsem. To nie może być zbieg okoliczności. - Ale skąd pewność, że te sprawy są ze sobą powiązane? - zapytał Degan. - Być może Larrios, księga i twoja relikwia nie mają nic wspólnego z Dziesięcioma Drogami. - Tak jak ten świstek, który znalazłem przy ciele Athela? Degan otworzył usta, ale ja podniosłem rękę, nie dając mu dojść do słowa. - Słuchaj - powiedziałem - napędziłeś mi niezłego stracha całą tą gadką o Przysiędze, jasne? Sama myśl, że miałbym ją złożyć, że zobowiązałbym się do spełnienia dowolnego życzenia i że nie mógłbym odmówić... - Pokręciłem głową. - Nawet jako Nos nie posuwam się do takich skrajności, na pewno nie z byle kim. A na dodatek mówisz mi, że w przypadku twojej śmierci Przysięga przeszłaby na Żelaznego, gdyby zgłosił się do mnie jako pierwszy. Już sam ten argument wystarczy, by zniechęcić mnie do tej całej hecy. - Świetnie - westchnął Degan, rozluźniając ramiona. - Bo... - Tylko że - przerwałem mu - nie składałbym Przysięgi deganinowi, lecz tobie. Ufam ci i wierzę, że nie tylko dotrzymasz swojej części umowy, ale nie będziesz też próbował łajdacko wykorzystać mojej. Do diabła, gdybyś chciał mnie załatwić, zrobiłbyś to dawno temu. Ile razy kryłeś mi plecy? Głowa Degana opadła pod ciężarem strapienia. - Krycie ci pleców to nie to samo, co stawianie się na wezwanie Przysięgi, Drothe. - Dałeś mi to jasno i wyraźnie do zrozumienia - przypomniałem mu - ale tak naprawdę wszystko sprowadza się do zaufania. A ja ci ufam, tobie i twojej Przysiędze. Gdyby istniał inny sposób, nie prosiłbym cię o to, ale ja nie odpuszczę tej sprawy, bez względu na to, czy przyjmiesz moją Przysięgę, czy nie. Prędzej czy później stanę naprzeciw Żelaznego Degana i jego zwierzchniczki i wolałbym, żebyś był wtedy po mojej stronie. Wyciągnąłem przed siebie dłoń wewnętrzną stroną do góry. - Chcę wymienić z tobą Przysięgę, Deganie. Degan przyglądał mi się przez długą chwilę. Już myślałem, że nie odpowie. - Obaj jesteśmy durniami - stwierdził w końcu. - I to pierwszego sortu. - Mimo to on także wyciągnął rękę i uścisnął mnie za przedramię w tej samej chwili, w której ja uścisnąłem

jego. - Chodźmy - rzucił. - Dokąd? - Tam, gdzie nikt nie będzie nam przeszkadzać. * Podążałem za Deganem przez ulice Ildrekki, podczas gdy światło wschodzącego słońca barwiło niebo na wschodzie. Nie wydawał się szukać żadnego konkretnego miejsca odnosiłem wrażenie, że próbował raczej rozchodzić swoją frustrację. Mało brakowało, a jego niepokój skłoniłby mnie do porzucenia pierwotnych planów. Chciałem się zatrzymać i powiedzieć mu, że może zapomnieć o całej Przysiędze, że jakoś sobie poradzę. Sęk w tym, że sam w to nie wierzyłem. Potrzebowałem go, jeśli chciałem stawić czoło Żelaznemu Deganowi. Nie okłamałem go - naprawdę mu ufałem. Musiałem wierzyć, że nie przyjąłby mojej Przysięgi, gdyby mi się to nie opłacało, i że mnie nie zdradzi, gdy nadejdzie czas spłaty długu. Zbyt wiele od tego zależało, by mogło być inaczej. Po jakimś czasie skręciliśmy w szereg alejek nazywanych Krużgankami, które ciągnęły się wzdłuż granicy oddzielającej rewir Kamiennego Łuku od rewiru Władczyni Róż. Były jedyne w swoim rodzaju, ponieważ w regularnych odstępach przebiegały nad nimi kamienne ostrołuki, które zapewniały nie tylko artystyczne podpory dla budynków po obu stronach drogi, ale także wygodne pomosty dla kogoś, kto lubił biegać po dachach. Degan przeprowadził mnie przez jedną z takich alejek i wszedł w kolejną, po czym zatrzymał się pod sklepieniem łuku oplecionego bluszczem. Bez zbędnych wstępów wyciągnął swój miecz i złapał go za klingę tuż pod jelcem, celując ostrzem w ziemię. Drugą rękę położył na zdobionej rękojeści. Domyśliłem się, że powinienem zrobić to samo, więc zrobiłem. Metal był cieplejszy, niż się spodziewałem. Ciekawe, czy przejął temperaturę od słońca i ciała Degana, czy może istniało jakieś inne wyjaśnienie tego fenomenu. A może to moje ręce były zimne od zbierającego się na nich potu? Tak czy inaczej w tej chwili nie miało to żadnego znaczenia. Spojrzałem na Degana. Stał prosto i formalnie, jego oczy skrywał cień. Po rozbawieniu, które zwykle igrało w kącikach jego ust, nie pozostał ślad. Teraz patrzył na mnie tak, jak na każdego innego człowieka z ulicy: bez współczucia ani sympatii. Już nie był moim przyjacielem, był teraz Brązowym Deganem. Po raz pierwszy od dawna przypomniałem sobie, co to tak naprawdę znaczy. Poczułem strach, którym napełniał innych ludzi - tych, których nie nazywał przyjaciółmi. Poczułem brzemię Przysięgi. Przełknąłem ślinę i spróbowałem odchrząknąć. Nie pomogło.

- Dobrze, i co dalej? - zapytałem. - Jakiej przysługi ode mnie oczekujesz? A zatem przechodził od razu do rzeczy. Uciekłem od niego wzrokiem i spojrzałem na miecz, by poukładać sobie myśli. Z bliska zauważyłem, że zdobiąca jelec inkrustacja z brązu była wręcz nieskazitelna. Żadnych zmatowień ani śladów zaśniedzenia, nawet przy wgnieceniach i rysach, które stanowiły dowód ciężkiej służby miecza. Misterne zawijasy i wyraźniejsze linie mieszały się z leśnym motywem na jelcu, tworząc coś w rodzaju winorośli albo targanych wichrem traw. Samo ostrze miało mleczne zabarwienie, jakby ktoś chuchnął na stal i nie wytarł pary. Pod pozorną mgiełką kryły się nieco ciemniejsze cieniutkie kreski i łuki, które biegły wzdłuż klingi. Stal z Czarnej Wyspy, wykuta w klasztorze o takiej samej nazwie, słynna ze swej wytrzymałości i niemalże legendarnej odporności na stępienie. Najlepsza stal, jaką dało się kupić za pieniądze - czy za cokolwiek innego, skoro już o tym mowa. Przyglądając się mieczowi, po raz pierwszy dostrzegłem niewyraźną łezkę wytrawioną w ostrzu, tuż nad miejscem, gdzie spoczywała dłoń Degana, a klinga spotykała się z jelcem. Spojrzałem z powrotem na Degana. - Chcę, żebyś pomógł mi załatwić sprawy w Dziesięciu Drogach - odpowiedziałem. Bez względu na to, kto jest w nie zamieszany i jaki będzie ich rezultat, masz przy mnie trwać i zapewniać mi ochronę. Musisz także zdradzić mi wszystko, co wiesz o tych wydarzeniach, i pomóc dowiedzieć się tego, czego jeszcze nie wiemy. - Urwałem, by jednak po chwili dodać: - Krótko mówiąc, chcę, żebyś krył mi plecy i dbał o mój najlepszy interes. Znowu. Kusiło mnie, by wymienić jeszcze kilka rzeczy, ale obawiałem się, czy przesadna drobiazgowość nie ograniczy moich możliwości. Lepiej pozostać przy ogólnikach i niedopowiedzeniach, niż zamykać się w granicach, których nie mógłbym już później zmienić. - Tak - rzuciłem. - Właśnie tego od ciebie wymagam. Degan kiwnął głową. - Świetnie. Jestem gotów związać się z tobą Przysięgą deganina, by służyć ci pomocą zarówno w wierze, jak i w uczynku. A czy ty jesteś gotów związać się ze mną obietnicą przysługi, bez względu na to, kiedy jej zażądam i z jakiego powodu, rezygnując zarazem z możliwości odmowy lub uchylenia się od obowiązku? I czy uhonorujesz Przysięgę pośród moich braci, jeśli zginę, zanim zdołam odebrać należną mi zapłatę? Przed oczami przemknęła mi wizja wyszczerzonego szeroko Żelaznego Degana, który upomina się o mój dług.

- Byłoby miło, gdybyś jednak nie zginął... - westchnąłem. Na ustach Degana zadrżał uśmieszek, ale szybko zniknął. - Tak, jestem gotów przyjąć te warunki. Degan skłonił głowę. - Od chwili powstania Zakonu Deganów aż do dziś i dopóki zakon nie legnie w gruzach, a jego członkowie nie obrócą się w pył, tak być musi i tak będzie. Odtąd winien jestem ci służyć, tak jak ty winien jesteś służyć mnie. Niechaj mój miecz stanie się symbolem naszego przymierza. Z tymi słowami Degan obrócił broń, celując ostrzem w niebo, zbliżył ją do ust i pocałował klingę. Następnie wyciągnął miecz do mnie, a ja powtórzyłem rytuał. Stal była chłodna i smakowała olejem. - Dokonało się - powiedział Degan. Wytarł ostrze o rękaw i wsunął go do pochwy. Staliśmy pod łukiem w milczeniu. - To wszystko? - zapytałem. - To wszystko. - Żadnych grzmotów, błyskawic ani duchów zawodzących w mroku? Po tym wszystkim, co mówiłeś, miałem nadzieję na odrobinę dramatyzmu. - Przykro mi, że cię rozczarowałem. Następnym razem zatrudnię Gębę, żeby wypełnił ulicę mgłą i migoczącymi światłami. - Spokojnie - mruknąłem. - Nie będzie następnego razu. - Zazwyczaj nie ma - zgodził się Degan. Wytarłem usta wierzchem dłoni, bo wciąż czułem na nich posmak oleju do ostrzenia. - No więc? Degan odwrócił się i ruszył w głąb alejki, tym razem wolniej. Podreptałem za nim. - Żelazny Degan... - pozwolił, aby to imię zawisło na chwilę w powietrzu. - Dumny człowiek. Człowiek i deganin. Nie jest zachwycony faktem, że niektórzy członkowie zakonu wolą oferować swoje miecze za pieniądze, zamiast robić to wyłącznie w ramach Przysięgi. A chyba większość z nas przynajmniej raz korzystała z takiej możliwości, w końcu trzeba za coś żyć, a na dłuższą metę pieniądze są pewniejszą walutą niż reputacja. Ale nie licząc jednej czy dwóch sytuacji, moi bracia i siostry świetnie sobie radzą z rozdzielaniem płatnej pracy od obowiązków Przysięgi. - Jednej czy dwóch sytuacji? - zapytałem. Degan spojrzał na mój rapier. - To dziwne - powiedział - ale ten twój scyzoryk nie przypomina miecza deganina. Zarechotałem.

- Rozumiem. Pilnuj własnego nosa. Więc jak ten Żelazny widzi przyszłość zakonu? - Chciałby, żebyśmy walczyli w imię ważnych spraw. Żebyśmy służyli wartościowemu panu albo pani. Żebyśmy wznieśli się ponad małostkowe sprzeczki i status mieczy do wynajęcia. Żelazny sam zasmakował wojen klanowych i mordowania za pieniądze, gdy był jeszcze młodzieńcem, i teraz chciałby raz na zawsze pogrzebać tę niechlubną historię. Woli służyć sprawie niż człowiekowi. - W związku z czym nieustannie szuka wyższego celu? - Jak to się często dzieje w przypadku ludzi, którzy walczą i zabijają dla zysku. - Co oznacza, że w Dziesięciu Drogach poświęcił się nie tylko człowiekowi, ale także idei. Degan wzruszył ramionami. - Chodzi o Żelaznego - przypomniał. - Jeśli złożył Przysięgę, to tylko komuś, w kogo wierzy. To właśnie ta osoba musi być jego celem albo środkiem do osiągnięcia celu. Trudno powiedzieć, o kogo chodzi, ale na pewno nie rozmawiamy o zwykłym Kamracie, czy nawet o obiecującym Najwyższym. Jak już wspominałem, Żelazny to dumny człowiek i jako deganin nie kiwnąłby nawet palcem z powodu błahej sprawy Nie wiem, komu złożył Przysięgę, ale na pewno mamy do czynienia z jakąś grubą rybą. - Grubszą niż Najwyższy Szef? Zatrzymaliśmy się w miejscu, gdzie Krużganki przechodziły w Drewnianą Trasę, bo nie chcieliśmy jeszcze wychodzić z cienia. Ulica przed nami powoli wypełniała się porannym słońcem i grupkami pieszych. - Zakładam, że tak - odparł Degan. Nagle poczułem, jak miękną mi nogi. Oparłem się o ścianę alejki. - Degan - wymamrotałem - chcesz powiedzieć, że będziemy musieli walczyć z S z a r y m K s i ę c i e m? Z pieprzonym Szarym Księciem?! Degan wpatrywał się tępo w bruk. - Teraz już rozumiesz, dlaczego nalegałem, żebyś zostawił tę sprawę w spokoju. Ledwie go słyszałem. Byłem zbyt zajęty obliczaniem, jak mocno i ile razy musiałbym uderzyć głową w ścianę za moimi plecami, żeby obudzić się z tego koszmaru. Nie więcej niż pięć, stwierdziłem. Może sześć, tak na wszelki wypadek. Rzucić wyzwanie jednemu z Książąt Kamratów? Ludzie rozmawiali o nich wyłącznie szeptem, traktowali ich bardziej jak legendy niż postacie z krwi i kości. Jak, do diabła, walczy się z legendą? Nawet Najwyższy Szef taki jak Nicco wiedział, że są granice, których nie wolno przekraczać. Obok mnie stał zaś Degan, który najwyraźniej domyślił się tego

wszystkiego jeszcze przede mną, a mimo to uznał, że warto mi pomóc - nie, nie pomóc, wymienić ze mną P r z y s i ę g ę. Mój przyjaciel był szaleńcem. Skoro jednak on był szaleńcem, to kim byłem ja? Degan prosił mnie, żebym dał sobie spokój, żebym nie drążył - a mimo to przeczucie podpowiadało mi, że nie mogę dać za wygraną, choćby nie wiem co. Dlaczego? Z powodu Mrocznego Króla i przekonania, że jeśli człowiek stojący za Żelaznym Deganem dopnie swego, na głowę znów zwali się nam imperium. Nie zachwycała mnie perspektywa potyczki z imperium ani wyboru: walczyć czy uciekać, przez pięć następnych lat oglądać się przez ramię z obawy przed Białymi Szarfami czy porzucić Kamratów. A poza tym jako Nos chciałem wiedzieć, o co w tym, do diabła, chodziło i kto próbował mnie wykiwać. Chciałem, by ten ktoś zapłacił. Później, gdy wkroczy imperium, nikogo już do tego nie zmuszę. - Podejrzewasz, o którego Księcia może chodzić? - Przypomniałem sobie naszą wizytę w kanałach. - Może o tę kobietę, którą podsłuchaliśmy w Dziesięciu Drogach? - Nie mam pojęcia - odparł Degan. - Możliwe, ale to równie dobrze mogła być jego prawa ręka. Z tego, co słyszałem, Szarzy Książęta raczej nie biegają po ulicach na czele grupy Nożowników. Ale jest kilka sznurków, za które mogę pociągnąć. Szczególnie teraz, gdy już poświęciłem się tej sprawie. W głosie Degana pobrzmiewało zniechęcenie. Domyślałem się, że chciał wykorzystać swoje dojścia w zakonie, by powęszyć w sprawie znajomego deganina. Wiedziałem, jak się z tym czuł, jako Nos musiałem to wiedzieć. Ale również jako Nos byłem pewien, że żadna ilość współczucia czy podnoszące na duchu komentarze i tak niczego nie zmienią. Uznawszy, że w tej sytuacji najlepiej trzymać język za zębami, odepchnąłem się od ściany. - Udanych łowów - rzuciłem. - A co ty zamierzasz? - zapytał Degan. Spojrzałem w stronę Drewnianej Trasy - więcej ludzi, więcej światła i krótsze cienie. Poranne słońce rozpanoszyło się nad miastem. - Spróbuję odwieść mojego szefa od wojny, której na pewno nie uda mu się wygrać. - Powodzenia - powiedział Degan sucho. Wzruszyłem ramionami, po czym zawróciłem w Krużganki. Degan jeszcze przez chwilę stał w miejscu, ale w końcu oddalił się w przeciwnym kierunku, ku Drewnianej Trasie. Kilka przecznic dalej odnalazłem Drabinę Tancerza - stos skrzyń i śmieci poustawianych w pozornie przypadkowy sposób. Tak naprawdę jednak między odpadkami

znajdowały się niewidoczne uchwyty i starannie umiejscowione podpory, które ułatwiały szybkie wejście na dachy i łuki Krużganków. Mimo to nawet z pomocą drabiny nie było mi łatwo - siniaki i stłuczenia, które zawdzięczałem upadkowi ze schodów i sznurowi Tamasa, odbierały mi swobodę ruchów. Przy każdym podniesieniu rąk i podciągnięciu bolała mnie inna część ciała, a gdy w końcu wdrapałem się na dach, miałem zadyszkę. Przynajmniej powietrze na górze wciąż było gęste od zapachów morza, które otaczało Ildrekkę z trzech stron. Wraz z wędrówką słońca po niebie prymat stopniowo przejmowałyby dym i kurz, ale teraz mogłem wziąć głęboki oddech i cieszyć się świeżością bryzy. Niebo było dziś ciemnoniebieskie, przecięte pojedynczą smugą szarości daleko na zachodzie deszcz, choć nikt nie potrafiłby stwierdzić, czy dotrze dziś do miasta. Morze miało zwyczaj walczyć z lądem o władzę nad niebem Ildrekki. Ziewnąwszy, wsunąłem między wargi dwa ziarna aramu. Pomogły, ale tylko trochę. Czułem, jak wisi nade mną skumulowany wysiłek ostatnich dni i tylko czeka, by zaatakować. Wczorajszy sen oddalił jego widmo, ale od tego czasu upłynęło prawie osiemnaście godzin. Spojrzałem tęsknie na zarys rewiru Kamiennego Łuku i mojego domu, po czym odwróciłem się w drugą stronę. Jeszcze tylko jedna sprawa, obiecałem sobie. Jedna wizyta i wreszcie będę mógł położyć się spać. Pokonałem Szlak Tancerzy, wiedziony raczej przyzwyczajeniem niż świadomym wysiłkiem woli. Rozmazane obrazy kalenic, rynien i ogródków dachowych przesuwały się przed moimi oczami i zanim zdałem sobie z tego sprawę, schodziłem po rurze spustowej w jedną z tylnych alejek w rewirze Srebrnego Dysku. Byłem spocony, skrajnie zmęczony i bardziej niż gotów, by rzucić to wszystko w diabły. Szkoda tylko, że nie mogłem tego zrobić. Skierowałem swoje kroki do odrapanych zielonych drzwi w niepozornej uliczce, znajdujących się w połowie drogi między senną tawerną a sklepem kamasznika. Zapukałem. Drzwi uchyliły się do połowy. Wyjrzał zza nich duży mężczyzna o surowej twarzy, blokując ciałem przejście. Na mój widok wybałuszył oczy. - Niech cię szlag, co ty tutaj robisz? - syknął. - Ciebie też miło widzieć, Ios - odparłem, przepychając się do środka. - Bądź tak miły i pobiegnij powiedzieć Kellsowi, że musimy natychmiast pogadać.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY - Mamy kłopoty - poinformowałem mojego szefa. - Poważne kłopoty. - Zdążyłem się domyślić - westchnął Kells. - W przeciwnym razie nie byłoby cię tutaj. Rozmawialiśmy w jego gabinecie - w niewielkim schludnym pomieszczeniu znajdującym się w niewielkim schludnym budynku. Zarówno podłoga, ściany, jak i meble zostały wykonane z polerowanego drewna, a jego surowość przełamywało kilka pięknych gobelinów. W pierwszej chwili uwagę przyciągał jednak kamień: marmur i granit, steatyt i pumeks. Był wszędzie i w każdej możliwej postaci: posążków, wazoników, gałek, półmisków, a nawet starannie wykutego kominka - a wszystko to wykonane rękami Kellsa, początkującego kamieniarza, który zszedł na drogę występku. - W Dziesięciu Drogach zanosi się na wojnę - wyjaśniłem. Kells kiwnął głową, lecz poza tym nie dał po sobie niczego poznać. Wciąż bardziej przypominał robotnika niż barona kryminalnego światka. Przez swoją łysą głowę, gęstą siwą brodę i brwi oraz rękawy podwinięte nad mocne przedramiona wydawał się bardziej skłonny do targów niż do zlecenia zabójstwa. Widziałem, jak robi obie te rzeczy i znacznie więcej ten człowiek przeskakiwał mury ogrodów, na które ja ledwie się wdrapywałem - przede wszystkim jednak lubił siedzieć w tym pokoju, sprawiając wrażenie prostszego człowieka, niż był w rzeczywistości, i snuć swoje sieci. - Już wiesz? - zapytałem. - Potrafię odczytywać sygnały nie gorzej niż kto inny. - I? - Następny ruch należy do Nicco. - Kells musnął dłonią granitową sowę osadzoną w gzymsie kominka. Została wykuta w taki sposób, jakby wylatywała prosto z kamienia. Wiedziałem, że z bliska mógłbym rozróżnić każde pojedyncze pióro. - Skoro chce się panoszyć w Dziesięciu Drogach, to jego sprawa, ale ja nie zamierzam pokornie tego znosić, siedząc z założonymi rękoma. Ani ja, ani kilku innych Najwyższych. Rhys Błękitny Płaszcz jest już prawie gotów wystąpić przeciw Nicco w pojedynkę, podobnie jak Nieśmiała Meg. Oboje chcą, żebym się przyłączył, i przyznam szczerze, że to kusząca propozycja. - Wytarł rękę o koszulę, a na jego twarzy pojawił się grymas gniewu. - Jeśli wyśle kolejnych ludzi na moje terytorium, to przysięgam, że... - Zaraz, zaraz - wszedłem mu w słowo. - Chcesz powiedzieć, że Nicco działa przeciwko t o b i e w Dziesięciu Drogach? - Od ponad dwóch miesięcy - odparł Kells. - Pracuje przez pośredników, ale za

każdym razem trop prowadzi z powrotem do niego. - Jego krzaczaste brwi prawie się zetknęły - Czemu pytasz? Coś słyszałeś? - To samo, tylko że z jego strony: że wykorzystujesz miejscowych, chcąc przejąć jego szwindle i część rewiru. Nawet Rambles wierzył, że to Kells stoi za akcjami wymierzonymi w Nicco. A Żelazny, zdałem sobie nagle sprawę, nie próbował wyprowadzić go z błędu. Żelazny i jego Szary Książę. Szlag. - No dobrze, a czy Nicco wykonywał przeciwko mnie jakieś ruchy? - zapytał Kells. - Jeszcze do niedawna na pewno nie, ale teraz... Kells rozprostował palce, zacisnął je w pięść i rozluźnił. - A zatem ktoś próbuje mnie wydymać. - Jak tanią dziwkę - mruknąłem. - Ciebie i cały ten zagnojony rewir. - Ale dlaczego? Uśmiechnąłem się drwiąco. - Ponieważ wojny Kamratów niepokoją pewnych ludzi - stwierdziłem, przypominając sobie słowa Żelaznego. - A czasem robią z nich desperatów. - Jak bardzo zdesperowanych? - Wystarczająco, by rozważać nawet rzeczy niewyobrażalne. - Niewyobrażalne - mruknął Kells i spojrzał na mnie takim wzrokiem, jakbym dopiero co się pojawił. - Usiądź. Cały czas mam wrażenie, że zaraz się przewrócisz. Usiadłem, odwróciwszy krzesło, by móc położyć ręce na oparciu. Cudowne uczucie. Kells wyszedł na chwilę z gabinetu i po chwili wrócił na swoje miejsce przy kominku. - Jedzenie i wino zaraz będą. A tymczasem... - Podał mi kubek wody. - Rzeczy niewyobrażalne - powtórzył, kiedy piłem. - Wnioskuję, że chodzi ci o coś więcej niż zawieranie prostych przymierzy, takich jak to, o którym ci właśnie wspomniałem? - Przymierza to jedno - odparłem - ale mam wrażenie, że dzieje się coś więcej. - Na przykład? - Co się stanie, jeśli w Dziesięciu Drogach wybuchnie wojna między tobą a Nicco? Tryby w głowie Kellsa obracały się pracowicie, a ja prawie słyszałem ich terkot: wojna doprowadzi do braku stabilności, a brak stabilności do wyrwy w szeregach władzy, którą ktoś zechce zapełnić. - Jakiś inny Najwyższy zdobędzie władzę nad Dziesięcioma i wszystkich nas stamtąd wykurzy - powiedział Kells, potwierdzając moje przypuszczenia. - Musi tylko zaczekać, aż będziemy się słaniać na nogach. Wtedy wkroczy i zrobi porządek.

- Najwyższa - poprawiłem go. - N a j w y ż s z a musi zaczekać i zrobić porządek. Tylko że na tym wcale się nie skończy. Kells uniósł brew. - Myślisz, że upomni się także o nasze terytoria? Ta kobieta ma ambicje, co? - Nie zgadłbyś, jak wielkie. - Odstawiłem kubek i spojrzałem Kellsowi w oczy znad oparcia krzesła. - Ona ma zakusy na całą Ildrekkę. - Jak Isidor? - Kells parsknął. - Cóż, w takim razie nie mamy się czym... - Jest jeszcze Szary Książę - wtrąciłem. - Wszędzie widać jego wpływy: w Dziesięciu Drogach, w Ildrekce, wszędzie. A przynajmniej wydaje mi się, że to Szary Książę. Kells wyciągnął rękę w stronę kamiennej sowy, żeby się oprzeć, ale źle obliczył odległość. Wpadłby do kominka, gdyby drugą ręką nie złapał za krawędź komory. Wyprostował się i przeciągnął dłonią po wąsie, zostawiając czarną smugę sadzy na siwych włosach. - To... wiele zmienia - powiedział drżącym głosem. Przysunął sobie krzesło zza biurka i usiadł naprzeciwko mnie. - Podejrzewasz, o którego Księcia może chodzić? - Wciąż nad tym pracuję. - Opowiadaj, od samego początku. Więc opowiedziałem wszystko, jeśli pominąć kwestię Przysięgi i Degana. Nie byłem jeszcze pewien, w którym miejscu kończą się moje obowiązki wobec Kellsa, a zaczyna powinność Przysięgi. Gdybym miał więcej czasu i gdybym przyszedł tu wyspany, pewnie potrafiłbym się jakoś wytłumaczyć, ale w obecnej sytuacji nie ufałem swojemu osądowi w delikatniejszych kwestiach. W każdym razie Kells nie naciskał, za bardzo skupiony na wyciąganiu wniosków z nawału nowych informacji. - Zgadza się - stwierdził, kiedy skończyłem. - Do diabła, wszystko się zgadza. Nicco i ja jesteśmy idealnymi przynętami. On od lat miał ochotę napsuć mi krwi, a ja za żadne skarby nie ustąpiłbym nawet na krok. Mamy za sobą zbyt długą historię, żeby którykolwiek z nas brał pod uwagę kapitulację. Podczas gdy my wymieniamy ciosy, człowiek, który za tym stoi, może spokojnie zbierać siły - Pokręcił z niedowierzaniem głową. - Niech szlag trafi wszystkich podstępnych, knujących Książąt. - Jedno mnie niepokoi - powiedziałem. Kells zarechotał. - Szkoda, że lista m o i c h problemów nie jest aż taka krótka. W porządku, mój wesoły Nosie, mów, co spędza ci sen z powiek. - Imperium - odparłem krótko. - Naprawdę myślisz, że Markino nie zainterweniuje i

nie wprowadzi do Dziesięciu Dróg żołnierzy, jeśli ta wojna osiągnie takie rozmiary, jak sądzimy? Kells odchylił się na krześle i wygładził wąs, ścierając ślad sadzy. - Myślę - zaczął powoli - że człowiek, który to ukartował, wziął w swoich planach pod uwagę interwencję imperium. Nie jestem pewien, jak miałaby mu posłużyć, ja z pewnością wolałbym nie pogrywać sobie z imperatorem, a w szczególności z Markino. Staruszek z każdym dniem jest coraz mniej skłonny do... wyrozumiałości. Zaśmiałem się ponuro. Bardzo dyplomatyczne stwierdzenie. Z biegiem lat każda inkarnacja imperatora stopniowo traciła zmysły. U schyłku ich życia paranoja, manie prześladowcze oraz dziwaczne obsesje stanowiły raczej regułę niż wyjątek, ale zwykle przebieg tych dolegliwości był dość łagodny i nie wpływał na życie poza murami imperialnego rewiru - a przynajmniej tak utrzymywały popularne historie. Gdyby jednak do uszu mściwego i miotanego obsesjami Markino dotarły plotki, że Kamraci próbują zrobić go na szaro... Zadrżałem. - Chodzi o to - ciągnął Kells - że nikt nie podejmowałby takiego wysiłku, zapominając o równie istotnym czynniku. Być może my nie widzimy, jaką rolę ma odegrać imperium, ale jakąś ma na pewno. - Nie możemy pozwolić, żeby sprawy zaszły aż tak daleko - powiedziałem. - Musimy zrobić wszystko, by wojna w Dziesięciu Drogach nie doszła do skutku. - Być może... - Być może? Chyba mnie nie słuchałeś. Wojna Kamratów. Szary Książę. I ty jako jego cel. M y jako jego cel! Kells zmierzył mnie beznamiętnym wzrokiem. - Słuchałem cię bardzo uważnie, Drothe, ale powinieneś o czymś pamiętać: nie nazywam się Nicco i nie podskakuję na widok smugi dymu. Taka sprawa może się potoczyć w każdym kierunku, a ja nie chcę skończyć w ślepym zaułku tylko dlatego, że nie zatrzymałem się, by chwilę pomyśleć. Zgoda, przeciwdziałanie wojnie wydaje się teraz najlepszym rozwiązaniem, ale w obecnej sytuacji może nie być możliwe. Rozmawiamy o Nicco. Skąd pewność, że ten człowiek posłucha głosu rozsądku? Bo na pewno nie mnie. Jeśli stwierdzi, że to j a stoję za wydarzeniami w Dziesięciu Drogach, uzna to za osobisty atak i owszem, przyjdzie do mnie, ale z uniesionymi pięściami. A ja nie ucieknę, nawet jeśli to naprawdę jest pułapka. Nie wolno mi zapominać o ludziach ani organizacji. - Więc zrobisz to, czego oczekuje od ciebie Szary Książę? - zapytałem. - Może się okazać, że nie będę miał wyboru. - Kells wyszczerzył się od ucha do ucha.

- Ale to wcale nie oznacza, że muszę postępować zgodnie z jego scenariuszem. - Chwila, chcesz przez to powiedzieć, że nie wykluczasz konfrontacji z Szarym Księciem? Ja mogłem się porywać z motyką na słońce, ale Kells? Różnica między nami polegała na tym, że ja miałem szansę uniknąć wykrycia, a on - nie bardzo. Był zbyt wielki, dosłownie i w przenośni, żeby ktokolwiek go przeoczył. Kells znów przesunął palcami po wąsie, podkreślając swój szeroki uśmiech. - Kusząca perspektywa, nie uważasz? Pokonać Szarego Księcia w jego własnej grze i udowodnić pozostałym, że masz wszystko, czego potrzeba, by nie tylko wyjść im naprzeciw, ale nawet stanąć po ich stronie. Ma swój urok. - Chcesz zostać Szarym Księciem? Czy to w ogóle było możliwe? Nigdy wcześniej o tym nie myślałem, ale przecież ci, którzy istnieli, nie wzięli się znikąd. - A co, nie do twarzy mi w cieniu? - Westchnął, a blask jego oczu lekko przygasł. Ale masz rację. Zbyt duże ryzyko, szczególnie w obecnych okolicznościach. Zbyt duże ryzyko, by działać w biegu, ale mogę wykorzystać to, co już wiemy, i manipulować wydarzeniami. Zrobimy z Nicco bardziej łakomy kąsek dla Szarego Księcia. Może uda mi się zaaranżować wszystko w taki sposób, by przy okazji uszczknąć dla siebie część jego terytorium, najlepiej całkiem sporą część. - Dobrze, a więc nie chcesz doprowadzić do konfrontacji z Szarym Księciem. Chcesz nim tylko manipulować - podsumowałem z niedowierzaniem. Kells wyglądał na rozbawionego. - Mniej więcej. - A jeśli ci się nie uda? Wybuchnął śmiechem. - Do diabła, nie zdążyłem się nawet zastanowić, jak go wyroluję, a ty już chcesz wiedzieć, co zrobię, jeśli mój plan nie wypali. Daj mi trochę czasu, Drothe! - Pochylił się i wycelował we mnie palec. - Ale muszę się z tobą zgodzić. Nawet jeśli nie możemy zapobiec wojnie, powinniśmy pilnować, by nie wymknęła się spod kontroli. Bo gdy ściągnie nam na głowę imperium... - Machnął ręką. - Pach! Wszystko pójdzie z dymem, a przynajmniej cały podziemny światek. Będziemy mogli co najwyżej przykucnąć i liczyć, że Białe Szarfy nas nie zauważą. - Nie zapowiada się to zbyt różowo - stwierdziłem. - Rozwiązania ostateczne nigdy takie nie są.

* Ziewnąłem i przetarłem twarz. Dochodziło już południe i ulice tonęły w słońcu. Padałem z nóg, a oczy piekły mnie od światła, mimo że moje nocne widzenie było uśpione. Kolejny punkt na długiej liście bólów i dolegliwości, o których prawie zdążyłem zapomnieć, siedząc w gabinecie Kellsa. Teraz, gdy znów musiałem się ruszać, wróciły, by się na mnie zemścić. Cóż, nie nazwałbym tego ruchem - wlokłem się ulicą, szukając pocieszenia w wizji proszków przeciwbólowych i snu pogłębionego lekami. Zasługiwałem na choć tyle. Spędziłem u Kellsa kilka godzin. Podczas długiej debaty nad wszelkimi zagrożeniami i możliwościami odrzuciliśmy setki pomysłów i przystaliśmy na zaledwie kilka - jak za dawnych lat. Zwykle przypominałem sobie, jak bardzo mi tego brakuje, tylko podczas tych rzadkich chwil, gdy mieliśmy okazję się spotkać. To Kells pomógł mi się wspiąć w hierarchii Kamratów. To on zauważył mnie w Dziesięciu Drogach i uznał, że jestem materiałem na coś więcej niż zwykłego Wytrycha. Naprowadził mnie na ścieżkę Szerokiego Nosa, zadając mi ostrożne pytania, prosząc o dziwne przysługi i kierując w moją stronę strzępy cennych informacji. Oczywiście wtedy nie mogłem tego wiedzieć, ale przez lata udało mi się zdobyć wystarczająco wiele wskazówek, by wyciągnąć odpowiednie wnioski: Kells przyuczał mnie do zawodu. I to niekoniecznie Szerokiego Nosa - widział we mnie potencjał na coś więcej; widział we mnie Długiego Nosa. To właśnie dlatego nigdy oficjalnie dla niego nie pracowałem, choć prosiłem go o taką możliwość - i to niejednokrotnie. Gdyby ludzie zaczęli mnie z nim kojarzyć, Nicco nie otworzyłby mi drzwi do swojej organizacji. Lepiej, żebym sprawiał wrażenie niezależnego, twierdził Kells. Posłuchałem go, bo to dzięki niemu wydostałem się z Dziesięciu Dróg i to on nauczył mnie węszyć. A poza tym miał najsprawniejszy kryminalny umysł, z jakim się kiedykolwiek spotkałem. Przede wszystkim jednak posłuchałem go, bo stał za mną murem i wierzył we mnie nawet wtedy, gdy wszyscy inni przestali. A dziś w jego gabinecie obracaliśmy na wszystkie strony przeróżne pomysły, dopóki nie powiedział mi, że mam się wynosić. Byłem pewien, że w jego głowie narodził się już zalążek planu, ale na razie nie zamierzał mi go zdradzać. Słuszna decyzja. Im mniej wiesz, tym krócej będziesz przesłuchiwany - zasada, która zawsze sprawdzała się wśród Nosów. Moje zadanie polegało w istocie na tym, co sam próbowałem już robić - na zniechęcaniu Nicco do wojny w Dziesięciu Drogach. Dzięki cynkowi na temat Ramblesa oceniałem swoje szanse pozytywnie, ale byłbym głupi, spodziewając się łatwego sukcesu. Dobrze wiedziałem, że dopóki Nicco podejrzewa Kellsa o mącenie wody, trudno będzie przezwyciężyć jego skłonność do machania mieczem. Musiałem go przekonać, że lepiej

ukierunkuje gniew, jeśli zajmie się Ramblesem i Żelaznym. Szedłem przez alejkę trzy przecznice na zachód od Dziesięciu Dróg, rozważając sennym umysłem prawdopodobne scenariusze, gdy nagle z cienia doleciał głos. - To ty szukasz Larriosa. - Był głęboki i aksamitny niczym drogi koniak. Instynktownie przyklęknąłem, a w moich dłoniach błysnęły sztylety. Alejka wydawała się zbyt ciasna na walkę rapierem. Przeszukałem wzrokiem cienie, lecz z góry sączyło się wystarczająco wiele światła, by pozbawić mnie przewagi nocnego widzenia. Miałem jednak wrażenie, że gdzieś już słyszałem ten głos. - Podobno - odparłem. Rozpuściłem plotkę dwa dni wcześniej, ale nie spodziewałem się rezultatów zbyt prędko. Larrios zrobił na mnie wrażenie Kamrata, który potrafił zniknąć bez śladu, gdy pojawiała się taka konieczność. W mroku przede mną zatańczyła postać, jakby zmaterializowała się z cienia. Wysoki mężczyzna - to wszystko, co byłem w stanie o nim powiedzieć. Długi szaro-czarny płaszcz i kaptur skrywały sylwetkę i twarz. - Tylko żebyś tym razem zapłacił więcej niż poprzednio - powiedział. - Poprzednio? Stał jakieś pięć kroków ode mnie, gdy dłoń w rękawiczce wyśliznęła się spod płaszcza i cisnęła w moją stronę drobny przedmiot. Powierzchnia metalu złapała promień słońca i błysnęła, gdy moneta zawirowała w powietrzu. Brzęknąwszy raz i drugi o bruk, miedziana sowa potoczyła się do zamulonej kałuży... czegoś pod moimi stopami. Śmiech mężczyzny natychmiast odświeżył mi pamięć. To był ten sam człowiek, który skierował mnie do Cichej Elizy pierwszego wieczoru w Dziesięciu Drogach. - Jeśli doprowadzisz mnie do Larriosa, zapłacę ci lepiej. Znacznie lepiej - obiecałem. Kaptur pochylił się, jakby nieznajomy kiwnął głową. - Pod warunkiem - dodałem - że Larrios będzie w jednym kawałku. Nic mi po trupie. - To już twoje zmartwienie. Pomogę ci go znaleźć, ale nie mogę obiecać, w jakim będzie stanie. - Wiesz, gdzie teraz jest? - W zasadzie tak. Zmarszczyłem brwi. - W zasadzie? Brzmi dość wieloznacznie. A to źle wpływa na cenę. Pod płaszczem poruszyły się ramiona. - Daj mi dzień, to zdobędę więcej informacji. - Jakiego rodzaju?

- Takiego, za który chętnie zapłacisz. Schowałem sztylety na miejsce i skrzyżowałem ręce na piersi. - Jesteś wyjątkowo zarozumiałym sukinsynem. Słyszałem rozbawienie w jego głosie, gdy odpowiedział: - Stać mnie na to. A ciebie? - To ja jestem facetem z pełną kiesą - przypomniałem mu, gdy się odwrócił. - Jastrzębie nie czynią z Kamrata cwaniaka. - Ani zbytnia zażyłość z cieniami. Znów się zaśmiał. - Nie bądź tego taki pewien. - Umknął w ciemny róg alejki. Ruszyłem w jego stronę, ale już go nie było. Skręcając na Trakt Eszelonów, obracałem w palcach sowę zakapturzonego Kamrata. Larrios... Gdyby nieznajomy zaprowadził mnie do Larriosa, mógłbym uzyskać kilka odpowiedzi na temat relikwii i księgi. Do diabła, może ten przeklęty Obwoźnik wiedział coś o świstku, który znalazłem w rzeczach Athela. Na tym etapie byłbym zaskoczony, gdyby nie wiedział. Zbyt wiele tropów prowadziło do relikwii i księgi, by móc złożyć wszystko na karb przypadku. Athel, Larrios, Szary Książę i Żelazny Degan... Nie wspominając o fakcie, że interesy Nicco zawiodły mnie prosto do Fedima. Choć na razie było to dość słabe ogniwo, papierowy rulonik z mojej sakiewki na ziarna wydawał się łączyć wszystkie wątki - Athela z relikwią, relikwię z Fedimem, Fedima z Larriosem, Larriosa z zasadzką i wreszcie zasadzkę z księgą. A przy okazji zapewnił mi sporo emocji. Tak, naprawdę mi zależało, by mroczny Kamrat odnalazł Larriosa. Znajdowałem się w odległości dwóch kamienic od domu, gdy zauważyłem, jak Cosima wytrzepuje przed wejściem dywan. Spostrzegła mnie, ale zamiast przywitać się dobrym słowem czy choćby uśmiechem, weszła dumnie wyprostowana do środka, po czym z hukiem zatrzasnęła drzwi. Co do... Chwila, co ona tu w ogóle robiła? Podszedłem do drzwi i zapukałem. Cisza. - Cosima? - zawołałem. - Nie wyjadę - odpowiedziała z drugiej strony. - Nie zmusisz mnie. - Nie przyszedłem tutaj, żeby cię do czegokolwiek zmuszać. Byłem pewien, że Eppyris wysłał cię razem z dziewczynkami do rodziny. - Renna i Sophia są już z moją matką.

- Ale ty zostałaś - zauważyłem. - Dopóki Eppyris tu jest, ja też nigdzie się nie wybieram. Westchnąłem i oparłem głowę o drzwi. - On chce zadbać o twoje bezpieczeństwo - wytłumaczyłem - a biorąc pod uwagę, co tu się ostatnio działo, chyba ma rację. Na chwilę zapadła cisza. - A jakie jest t w o j e zdanie? Ma rację? - zapytała w końcu Cosima. Odetchnąłem powoli i głęboko. - Uważam, że mąż powinien się martwić o żonę i dzieci - stwierdziłem ostrożnie. - To nie jest odpowiedź na moje pytanie. - Nie jestem uprawniony do odpowiedzi na takie pytania. Drzwi otworzyły się gwałtownie, sprawiając, że wpadłem do środka. O mały włos nie wylądowałbym w ramionach Cosimy, ale ona zaparła się rękoma o moją pierś. - To ciebie próbował zabić tamten mężczyzna - przypomniała mi - więc jeśli ktoś jest uprawniony, by o tym rozmawiać, to właśnie ty. - Drothe ma prawo rozmawiać wyłącznie o własnym życiu - odezwał się za mną ponury głos. Odwróciwszy się, ujrzałem Eppyrisa, który stał w klatce schodowej, ubrany w długi skórzany fartuch aptekarza. Boczne drzwi sklepu były szeroko otwarte. - N a s z e życie to n a s z e zmartwienie - dodał. - A nie jego. Zmierzyłem Eppyrisa wzrokiem, ale ugryzłem się w język. W końcu mieszkali w mojej kamienicy, a to oznaczało, że byli moim zmartwieniem. Obchodziło mnie wszystko, co działo się pod tym dachem. Gdybym temu zaprzeczył, przyznałbym jednocześnie, że nie potrafię dbać o swoje interesy ani trzymać Kamratów z dala od własnego domu. Tylko że Eppyris nie patrzył na to w ten sposób. A ja rozumiałem dlaczego. - Zróbcie to, co uważacie za słuszne - rzuciłem. - Zostańcie albo wyjedźcie, wszystko jedno. W każdym razie będziecie tu równie bezpieczni, jak gdziekolwiek indziej. Odwróciłem się do nich plecami i ruszyłem po schodach na piętro. Usłyszałem trzask dwóch par drzwi, ale nie obchodziło mnie, dokąd każde z nich poszło. Przy wejściu do mojego mieszkania siedziała na podłodze Drapieżna Jess. - Całkiem zręcznie z tego wybrnąłeś - stwierdziła. - Idź do diabła. - Omiotłem ją spojrzeniem. Włosy sterczały na wszystkie strony spod czapki, która sądząc po skorupie brudu, parę razy spadła jej z głowy. Na kostkach jednej dłoni miała świeże zadrapania, a na nowych obcisłych spodniach niewielkie rozdarcie. - Kto cię tak poszarpał? - zapytałem, wkładając klucz do zamka. Przekręciłem go pół

obrotu w lewo i pół w prawo. Zamek był już otwarty, ale wciąż musiałem wykonać kluczem pełny obrót, by zwolnić sprężynę znajdującą się pod pokrywą. Gdybym tego nie zrobił, po naciśnięciu klamki w moją dłoń wbiłoby się kilka gwoździ z zadziorami. - Sylos. Zamarłem. - To on tamtej nocy miał trzymać straż od frontu, zgadza się? Kiedy przyszedł Tamas. - Tak. - I co miał na swoje usprawiedliwienie? - Niewiele - odparła Drapieżna. - Na mój widok rzucił się do ucieczki. Usłyszałem, jak klucz odbija się z brzękiem od podłogi, choć nie przypominałem sobie, żebym go puszczał. - To był on? To on pozwolił Tamasowi wejść do środka? Drapieżna kiwnęła głową. - Chcę się z nim zobaczyć - rzuciłem. - Natychmiast. - Tak? To powodzenia - mruknęła, podnosząc klucz. - Pośliznął się i zleciał z dachu. Z trzeciego piętra na Kanciastych Wzgórzach, szybciej, niż potrafiłbyś powiedzieć: plask. Uderzyła otwartą dłonią o drewnianą podłogę, by zaakcentować swoje słowa. - Do diabła, Drapieżna, potrzebowałem go żywego! - Ty potrzebowałeś go żywego?! - Skoczyła na równe nogi tak szybko, że musiałem się cofnąć, by nie oberwać jej głową prosto w szczękę. - Wiesz, co zrobił ten drań, Drothe? Tej nocy, gdy cię zostawiłam, znalazłam trzy trupy. Trzech moich ludzi! Nie wiem, czy Sylos usztywnił ich sam, czy wystawił Brzeszczotowi, ale nadepnął mi na odcisk mocniej niż tobie. Więc oszczędź sobie gadki, że był ci potrzebny żywy. Chciałam go dorwać w swoje ręce tak bardzo, że rozsadzało mi nadgarstki! Już miałem się odgryźć, ale wtedy spojrzałem jej w oczy. Wbrew oczekiwaniom nie zobaczyłem w nich zawziętości, podekscytowania ani gniewu; były wielkie i pełne cierpienia. Ona straciła trzech ludzi, ja tylko trochę spokoju ducha. - Przepraszam - wymamrotałem. - Nawet nie pamiętam, kiedy ostatnio pracowałem z zespołem. Po prostu... zapomniałem. Drapieżna kiwnęła głową. - Powiedział ci coś? - zapytałem. - Przed czy po tym, jak wyskoczył z okna zajazdu? Nie, Drothe, nie był zbyt rozmowny. I chociaż jestem przekonana, że ty bez trudu wyciągnąłbyś od niego zeznania, biegając po dachach Ildrekki, ja nie jestem aż tak dobra.

- A co z ciałem? - drążyłem. - A co ma być? Znalazłam przy nim trochę jastrzębi, jakieś rzeczy osobiste i złote sokoły. Przynajmniej dobrze mu zapłacili. Ach, i jeszcze żeton pielgrzyma. - Drapieżna parsknęła. - Ciekawe, w czym miałby pomóc temu... - Zaczekaj - uciszyłem ją. - Żeton pielgrzyma? Jakiego rodzaju? - Do cholery, skąd mam to wiedzieć? Czy ja naprawdę wyglądam jak ktoś, kto chodzi na pielgrzymki? - Sięgnęła do niewielkiej sakiewki przytroczonej do paska, pogrzebała w niej chwilę i wyciągnęła ołowiany żeton. - Trzymaj. Chwyciłem go. Był dokładnie taki sam jak ten, który znalazłem przy Athelu - okrągły, stary i z trzema pieczęciami. - Papier - powiedziałem, przyglądając mu się uważnie. - Znalazłaś przy ciele Sylosa jakieś kawałki papieru? Znowu usłyszałem, jak Drapieżna szpera w sakiewce. Po chwili wyciągnęła przed siebie dłoń, na której leżały dwa zwinięte brudne ruloniki. Rozwinąłem jeden z nich. Na papierze widniał taki sam zestaw znaków jak ten, który prawie wyryłem sobie w głowie, oglądając dziesiątki razy świstek Athela. - Co to za śmieci? - zapytała Drapieżna, pochylając się nad moją ręką tak bardzo, że prawie zasłaniała mi widok. - Nie jestem pewien. - Wyjąłem świstek Athela z sakiewki i przyłożyłem go do krawędzi tego, który Drapieżna znalazła przy ciele Sylosa. Między poszczególnymi znakami występowały pewne różnice, ale ich rozmiar i ogólny wzór były identyczne. - Zabrałem to Kamratowi, który próbował wyrolować mnie przy okazji innej roboty. On też miał przy sobie taki żeton. - To znaczy, że coś ich łączy? Pokręciłem głową. - Sam chciałbym to wiedzieć... Rozważałem już możliwość, że być może to nie Christiana, tylko któryś z jej nadwornych rywali zlecił Tamasowi zabójstwo - jeden arystokrata próbował pozbawić drugiego użytecznego narzędzia. To tłumaczyłoby liberię Christiany i list, a także pieniądze, które trzeba było wyłożyć, by wejść w posiadanie przenośnego błyskotu. Tylko że teraz ta teoria wydawała się kulawa. Sylosa nic nie łączyło z relikwią i nie widziałem żadnego powodu, dla którego miałby nosić przy sobie taki sam skrawek papieru jak Athel. A jednak obaj go mieli. Gapiłem się na dwa świstki w nadziei, że nakierują mnie na miejsce, gdzie przecinają

się wszystkie wątki. Athel prowadził do Fedima, Fedim do Larriosa, Larrios do Żelaznego, a ten ostatni do Szarego Księcia. W tym miejscu trop się rozdzielał: pierwsza odnoga biegła do Dziesięciu Dróg, druga za księgą Larriosa. Z kolei Sylos prowadził do sfałszowanego listu oraz Tamasa, a Christiana odgrywała rolę pośrednika. Żadnych punktów wspólnych, jeśli nie liczyć wymiętych ruloników. Powoli zaczynałem żałować, że zlitowałem się nad Athelem w tamtym magazynie. - Niech cię szlag, Athel - burknąłem, chowając skrawki papieru i żeton. Sięgnąłem w stronę klamki. - Dlaczego nie zdradziłeś mi nic oprócz cholernego imie... - Drothe! Zarejestrowałem krzyk w tej samej chwili, w której Drapieżna rzuciła się na mnie, posyłając nas oboje na podłogę. Ułamek sekundy później usłyszałem wyraźny trzask przedmiotu, który wbił się głęboko w drzwi. - Ty idioto! - krzyknęła mi Drapieżna prosto do ucha. - Auuu... - jęknąłem, czując na sobie jej ciężar, pod sobą twarde drewno, a pomiędzy wszystkie siniaki i stłuczenia. - Auu to mało powiedziane! - parsknęła, schodząc ze mnie. - Gdzie ty masz głowę? - Nigdzie. - Pozbierałem się powoli z podłogi. - Właśnie w tym problem. Jestem zbyt zmęczony, żeby myśleć. Na wysokości piersi wystawał z drzwi bełt, zatopiony aż po końcówkę grotu. Wyleciał z cienia obok schodów za naszymi plecami. Zamontowałem mechanizm zwalniający ponad rok temu i przeciągnąłem sznurek przez ścianę do drzwi mieszkania. Kusza wystrzeliła, kiedy zacząłem je otwierać, nie upewniwszy się najpierw, że sznurek jest poluzowany. Głupi, głupi błąd. - Zdurniałeś do reszty, Drothe? - syknęła Drapieżna. - Jeśli ci się wydaje, że będę tracić swoich ludzi tylko po to, żebyś zginął od własnej pierdolonej pułapki, to lepiej zacznij sobie szukać nowych Dębów! Gdyby nie ja, przyszpiliłoby cię do tych drzwi jak karalucha, jak zasranego konusa! Aniołowie, tyle razy powtarzałam, że masz paranoję, ale czy mnie posłuchałeś? Oczywiście, że nie. A teraz... Nie chciałem jej wytykać, że gdyby nie ona, nie rozkojarzyłyby mnie myśli o Athelu, Sylosie i kawałku papieru. Zamiast tego uniosłem rękę w pojednawczym geście. - Drapieżna, to wszystko prawda. Dziękuję, mam u ciebie dług. I to potężny. Ale teraz chciałbym cię prosić tylko o jedno: czy możesz zablokować klepkę za progiem? W tej chwili w ogóle sobie nie ufam.

- Że co? - Drapieżna... - Dobra, dobra. Odetchnęła kilka razy głęboko, by powstrzymać drżenie rąk. Uklęknąwszy, pchnęła lekko drzwi i sięgnęła do środka, a następnie przekręciła uchwyt w ścianie, który blokował luźną klepkę w podłodze. Gdybyśmy na nią nadepnęli, dostalibyśmy w twarz chmurą wapnia z pęcherza umieszczonego pod spodem. - Kiedy ostatnio spałeś? - zapytała Drapieżna, podnosząc się na nogi. - Wczoraj? Nie, chyba przedwczoraj. Szczerze mówiąc, już nawet nie pamiętam. - Cóż, w takich sytuacjach ja... pierdolę. Nawet jeśli to była propozycja, wątpię, czy w mojej obecnej kondycji mógłbym z niej skorzystać. Choćby nie wiem jak energiczna okazała się w łóżku ta dziewczyna, po prostu nie miałem już sił. Szybko wyszło jednak na jaw, że nie będę musiał główkować nad stosowną odpowiedzią. Sposób, w jaki Drapieżna umilkła i zamarła przed wejściem, zdradził mi więcej, niż musiałem wiedzieć. Wyciągnąłem do niej ręce, gotów odsunąć ją od progu i zatrzasnąć drzwi przed tym, co czekało w środku, ale wówczas zobaczyłem to samo co ona i też zamarłem. W mojej sypialni znajdowała się kobieta. Właściwie trup kobiety. Latający trup, który zawisnął jakąś stopę nad podłogą bez żadnego widocznego podparcia. - Mamy kłopoty - stwierdziła Drapieżna Jess. - Poważne kłopoty.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY - Kim ona jest? - zapytał Jelem, wolnym krokiem obchodząc lewitujące ciało. - Brzeszczotem. Wołali na nią Kara - odparłem z krawędzi łóżka. - Była dobra. Nawet bardzo dobra. - Więc człowiek, który jej to zrobił, wyświadczył ci przysługę. - Urodziłem się pod szczęśliwą gwiazdą. Jelem się uśmiechnął. Cały czas krążył wokół martwej zabójczyni. Był ubrany w kremową opończę - tę samą, w której rozmawiał ze mną poprzedniej nocy - ale kamizelkę zastąpił długim lekkim płaszczem z niebieskiego lnu. Na głowie miał turban z podobnego materiału. Choć mógłbym się założyć, że od naszego spotkania nie zmrużył oka, wyglądał bardziej rześko od połowy ludzi, których mijałem na ulicach w drodze do domu. Posłałem po niego, nie zwlekając ani chwili - to była jego działka, nie moja. A poza tym Kara miała bezpośredni związek ze sprawą Tamasa i jego sznura - identyczny sznur wisiał u jej pasa. - Kiedy ją wreszcie ściągniesz na podłogę? - zapytałem. Chciałem sprawdzić, co jeszcze miała przy sobie. Może jakieś skrawki papieru? - Wkrótce - uspokoił mnie Jelem. - Błyskot, który trzyma ją w powietrzu, nie jest nierozerwalny, ale to nie będzie takie proste. - Sięgnął do niewielkiego woreczka z cielęcej skóry po ziarno aramu. Ssał je w zadumie, chodząc tam i z powrotem. - Solidna robota stwierdził po chwili, wskazując na ciało. - Magia wyższej jakości niż to, co można zwykle zobaczyć na ulicy. Porządne kotwice, umocowane bezpośrednio w Podświecie. Sporo pracy, i to tylko po to, żeby zawiesić ciało nad ziemią. Do uzyskania takiego samego efektu wystarczyłoby zwykłe zaklęcie odepchnięcia rzucone na podłogę, ale takie zaklęcie po kilku dniach straciłoby swoją moc. Tymczasem to ciało mogłoby tutaj wisieć przez długie lata. Spojrzał na mnie znacząco, ale ja tylko zamrugałem nieprzytomnie. - Zgaduję, że próbujesz dać mi coś do zrozumienia - powiedziałem. - Coś innego niż „to nie jest byle fuszerka", bo tego zdążyłem się sam domyślić. - Próbuję ci wytłumaczyć, że istnieje zarówno błyskot, jak i b ł y s k o t. Złapałem się palcami za nasadę nosa. - To nie będą dobre wiadomości, co? - Jeszcze mnie o to pytasz? W twojej sypialni nad podłogą unosi się martwy zabójca. Słuszna uwaga. - Dobrze, mów.

- Ile wiesz o stronie teoretycznej magii? - Prawdopodobnie tyle samo, ile ty o otwieraniu wytrychem pitruchy. - Rzeczywiście. W takim razie będę się streszczać. Jelem odchrząknął. - U swoich podstaw - zaczął - magia czerpie energię z miejsca, które nazywamy Podświatem. Większość magów akceptuje ten fundamentalny fakt, różnice pojawiają się dopiero wtedy, gdy zaczynamy pytać, c z y m tak naprawdę jest ów Podświat. Nie będę cię zanudzać wszystkimi teoriami na temat jego natury... - Do diabła, nieźle się zaczyna - mruknąłem. - ...chociaż chętnie to zrobię, jeśli jeszcze raz mi przerwiesz. W każdym razie należy pamiętać o jednym: mimo że Podświat istnieje niezależnie od naszej rzeczywistości, to jakaś część jego energii potrafi przeniknąć do naszego świata. Dla naszej dyskusji nie jest istotne, kiedy dzieje się tak w sposób naturalny, kiedy energię przyciągają inne moce, a kiedy jest ona efektem kosmicznej czy religijnej interwencji. Jelem urwał, by zaczerpnąć znacząco powietrza. - Większość ulicznej magii w takiej postaci, w jakiej ją znasz - ciągnął - jest zasilana przez energię, która samoistnie przeniknęła do naszego świata. Oznacza to, że przeciętny Gęba nie tyle przywołuje energię, ile gromadzi już istniejącą i kształtuje ją na własne potrzeby. Co więcej, sposób, w jaki ją zbiera, kanalizuje i formuje, przesądza nie tylko o jej zastosowaniu, ale także trwałości. - Z twojego opisu można by wywnioskować, że Gęby to zbieracze śmieci. Jelem spojrzał na mnie z góry. - Wolę o nich myśleć jak o krawcach, którzy korzystają z nieobrobionego materiału, by za pomocą kilku cięć i szwów stworzyć coś pożytecznego. - Aha, jasne. Dobrze, mój drogi krawcze, ale co to ma wspólnego z Karą? - Jak już wspominałem, dziewięćdziesiąt dziewięć procent Gąb skorzystałoby z podstawowego uroku odepchnięcia, by zawiesić ciało w powietrzu. Jest to nieskomplikowane zaklęcie, które pozwala skorzystać z już istniejącej energii w bardzo prosty sposób. Nie wspominając o tym, że większość Gąb nie zna innego sposobu na napełnienie błyskotu mocą. - Jelem machnął ręką w stronę martwej zabójczyni. - Ten czarownik zrobił jednak coś innego: otworzył coś w rodzaju niewielkiego zaworu z Podświata i przywiązał do niego zaklęcie. Zamiast spożytkować energię, która gromadzi się wokół nas, zdołał stworzyć bezpośrednie połączenie z Podświatem. - Jak trudno to zrobić?

- Bardzo trudno. - Ty byś potrafił? - Udało mi się to w sumie czterokrotnie - odparł Jelem. - Za każdym razem w Djanie. Wszystkie te próby wymagały wielu dni przygotowań w kontrolowanym otoczeniu. Żeby jednak zrobić coś takiego tutaj, w obcym domu, i to w dodatku pod presją czasu? Nie, nie potrafiłbym. Ani nawet bym nie chciał. - Ale mimo to twierdzisz, że możesz przerwać ten błyskot - zauważyłem. - Tak, ponieważ ktoś to zrobił w taki sposób, by inny Gęba mógł go rozplątać wyjaśnił Jelem. - Celowo? - Bez dwóch zdań. Spojrzałem na Karę i wówczas uderzyła mnie pewna myśl - bardzo niepokojąca. - Jelem - zacząłem powoli - chcesz mi powiedzieć, że to jest błyskot i m p e r i a l n y? - Słucham? - Czarownik odwrócił się i spojrzał na mnie. - Na litość Rodziny, gdzieżby! Gdyby to był błyskot imperialny, pędziłbym w tej chwili do domu, obmyślając alibi i zastanawiając się, którą trasą najszybciej ucieknę z Ildrekki. Mamy do czynienia z potężną magią, ale to wciąż magia uliczna. Z imperialnym błyskotem nie może się równać. A przynajmniej tak słyszałem - na temat imperialnej magii istnieją wyłącznie plotki. - Och, cóż, na szczęście ta jest tylko potężna - stwierdziłem kwaśno. Mimo to czułem się dziwnie rozluźniony. Zupełnie jakby spadło mi już na głowę zbyt wiele problemów, żebym mógł odczuć ciężar dodatkowego. Świadomość, że przyszedł po mnie kolejny zabójca, powinna dać mi do myślenia; jego obecność w mojej sypialni miała mnie przestraszyć, a nieznane źródło magii - przerazić nie na żarty. Zamiast tego wszystkie nowe odkrycia spływały po mnie jak woda po gęsi. Podejrzewałem, że będzie to wyglądać znacznie gorzej, kiedy się w końcu wyśpię. Usłyszałem na schodach ciężki miarowy krok, a zaraz potem do pokoju wśliznęła się Drapieżna Jess. Z każdego jej gestu przebijał gniew. - Moi ludzie donoszą, że całą noc był spokój - oznajmiła. - Nikt nic nie widział. - Trudno się dziwić - stwierdził Jelem. Wyciągnął spod płaszcza nieduży pędzel i zaczął muskać nim powietrze wokół ciała. - Yazani, który to zrobił, prawdopodobnie potrafi pojawiać się i znikać niepostrzeżenie, przynajmniej dla was. - Przystanął, zwilżył ciemny kciuk i potarł jakiś punkt na ciele Kary. - Lepiej zastanów się nad magiczną ochroną, Drothe. Moje ceny są, cóż, może nie okazyjne... Powiedzmy, że przystępne.

- Sama doskonale dam sobie z tym radę! - parsknęła Drapieżna. - Nie potrzebuję pomocy sprzedawcy błyskotów z przeceny, bo on naszpikuje ten dom magią, która będzie tylko zawadzać moim ludziom. - Rzeczywiście - mruknął Jelem, powracając do machania pędzlem - do tej pory radziłaś sobie po prostu znakomicie. Powiedz mi, czy muszę się najpierw umówić, żeby spróbować zabić Drothe'a, czy przestrzegacie zasady kto pierwszy, ten lepszy? Zrozumienie etykiety Kamratów zawsze sprawiało mi pewne trudności. Chwyciłem Drapieżną za nadgarstek, gdy ostrze jej długiego noża uwolniło się z pochwy. Zgromiła mnie wzrokiem i spróbowała się wyrwać, ale ja tylko pokręciłem głową. Jelem nawet nie spojrzał w naszą stronę. - Czy twój błyskot zatrzymałby tego intruza? - zapytałem. Jelem cmoknął, ssąc ziarno aramu. - Ją? - zapytał, wskazując na zabójczynię. - Zapewne, chociaż nie byłbym zdziwiony, gdyby się okazało, że została zamordowana w innym miejscu i dopiero później przeniesiona do twojego domu. Znacznie łatwiej zasnuć truchło niż żywego człowieka. Jeśli zaś chodzi o dobroczyńcę, który ją tu umieścił... Cóż, wydaje mi się, że moja magia w najlepszym razie mogłaby go trochę zirytować. - Jak już mówiłam - odezwała się znów Drapieżna - damy sobie radę. Puściłem jej rękę. Schowała nóż i podeszła do jednego z dwóch okien. Pchnęła okiennice, by otworzyć je na oścież, po czym usiadła na parapecie. - Powiedziałeś: dobroczyńca - zwróciłem się do Jelema. Kiwnął głową, wciąż krążąc wokół Kary. - A któżby inny? Zaufaj mi, gdyby temu człowiekowi zależało na twojej śmierci, już dawno gryzłbyś ziemię. Po tych słowach w pokoju zapadła cisza. Jelem kontynuował swoją pracę przy lewitującym ciele, od czasu do czasu zatrzymując się, by wymamrotać kilka słów w śpiewnym djaneńskim. Drapieżna siedziała na oknie, pogrążona w myślach. Kilka razy spostrzegłem, jak wykonywała zdawkowe gesty, wysyłając sygnały do swych ludzi i odbierając sprawozdania. Pewnie podwajała straże. Ja zaś główkowałem nad nową zagadką. Po co mordować Brzeszczota i fatygować się zawieszaniem ciała w powietrzu, jeśli celny sztych nożem i wiadomość pod drzwiami spełniłyby dokładnie to samo zadanie? Doszedłem do wniosku, że to było coś więcej niż ostrzeżenie - to był komunikat. Nie tylko mnie obserwowali; mieli także dostęp do mocy, o których ja nie mogłem nawet pomarzyć. A jeśli oni mieli do nich dostęp - i nie zamierzali

tego ukrywać - to czy powinienem się obawiać, że człowiek, który na mnie polował, posiadał takie same zasoby? Zaklęty sznur to nie przelewki, ale może dla niego znaczył tyle co nic? Spojrzałem na Karę. Dobrze, ale po co w takim razie wynajmować Brzeszczota? Jeśli osoba, która stała za Tamasem i Karą, była równie potężna co mój dobroczyńca, to dlaczego jeszcze żyłem? I dlaczego, skoro już o tym mowa, ktokolwiek interesował się mną? Oparłem czoło o rękę, a drugą wyciągnąłem z sakiewki ziarno aramu. Zamarłem. Nie, pomyślałem, aram w niczym mi teraz nie pomoże. Bez względu na to, ile ziaren połknę, nie stanę się przez to przytomniejszy - co najwyżej czujniejszy. Mój umysł przypominał bezładną plątaninę pytań i niepasujących do siebie informacji. Zajmowanie się tym bałaganem w moim obecnym stanie byłoby jak szukanie wyjścia z labiryntu po omacku. Potrzebowałem snu. Do diabła, pragnąłem go jak narkotyku. - Ile czasu zajmie ci ściągnięcie jej na podłogę? - zapytałem, kładąc się na łóżku. - Trudno powiedzieć - odparł Jelem. - Ale trochę to potrwa. - Jeśli mnie pamięć nie myli, mówiłeś, że da się jakoś rozplątać ten błyskot. - A każdy zamek da się otworzyć, ale nie stoję ci w ciemnościach za plecami i nie potrząsam twoim łokciem. - Więc gdzie mam się przespać, do diabła? - Jeśli o mnie chodzi, to wszędzie, byle nie tu. - Jelem odwrócił się do truchła. - Nie chcę mieć towarzystwa, a ty nie chcesz wiedzieć, co muszę zrobić, żeby ją uziemić. Zdaje się, że twoja praca polega na odnajdywaniu rzeczy. Na pewno uda ci się znaleźć jakieś łóżko. Znalezienie łóżka nie było trudne; znalezienie b e z p i e c z n e g o łóżka - i owszem. Mimo to Jelem miał rację. Wolałem nawet nie myśleć, co by mi się przyśniło, gdybym tu został. Spojrzałem na Drapieżną. - O nie, mój panie! - rzuciła. - Po moim trupie! - Jess... - zacząłem. - Przyciągasz kłopoty jak sprzedajny Archanioł łapówki. Nie ma mowy, żebym dopuściła cię w pobliże mojej dziupli. - Chodzi o jedną noc - powiedziałem. - A poza tym w pewnym sensie... - Nawet się nie waż! - krzyknęła, zeskakując z parapetu. - Nie waż się mówić, że jestem ci cokolwiek dłużna albo że to moja wina, że nie masz gdzie spać. Moja reputacja ległaby w gruzach, gdybym cię teraz zabiła, ale chętnie zapłacę tę cenę, jeśli powiesz coś głupiego. A ponieważ właśnie to chciałem powiedzieć, postanowiłem zmienić śpiewkę.

- Mogłabyś chociaż wysłać kogoś, żeby popilnował pokoju w zajeździe? Drapieżna oparła się plecami o ścianę, a przez jej twarz przemknął wyraz politowania. Najwyraźniej wciąż gadałem głupoty. - Mam już wystarczająco wiele kłopotów, próbując ochronić przed Kamratami twój dom - stwierdziła. - Ostatnie, czego mi jeszcze brakuje, to ból głowy związany z ochroną p u b l i c z n e g o zajazdu przed kolejnym Brzeszczotem, nie wspominając o Gębie, który potrafi przenikać przez ściany. Idź lepiej gdzieś, gdzie nikt się ciebie nie spodziewa, gdzie ludzie nie będą cię szukać. Żaden Dąb nie zapewni ci teraz bezpieczeństwa. Kiwnąłem głową. Miała rację. Gdzieś, gdzie nikt nie będzie się mnie spodziewać... Wstałem. - W takim razie wychodzę - rzuciłem, ruszając do drzwi. - Tak szybko? Ale dokąd? - zapytała Drapieżna. - Tam, gdzie nawet ja bym siebie nie szukał. - Zatrzasnąłem za sobą drzwi. * Duże drewniane drzwi otworzyły się w chwili, gdy po raz drugi sięgałem po kołatkę. Jeśli Josef czuł choć cień zaskoczenia na mój widok, to w ogóle nie dał tego po sobie poznać. Osobisty lokaj mojej siostry skłonił tylko głowę i przesunął się na bok, pozwalając mi przejść. - Miło znów pana widzieć, sir - powiedział, kiedy przestąpiłem próg domu Christiany. Odburknąłem coś w odpowiedzi. - Czy baronowa spodziewa się wizyty? - zapytał. - A jak sądzisz? Uśmiechnął się półgębkiem i zamknął za mną drzwi. - Rozumiem. Cóż, w takim razie powinienem chyba pana zapowiedzieć. - Koniecznie - odparłem. - Taka okazja nieczęsto się zdarza. - W istocie. A jeśli można coś dodać: to wspaniałe, że znów wchodzi pan do domu z tej strony. Ile to już lat upłynęło od dnia, kiedy po raz ostatni skorzystałem z frontowych drzwi, by spotkać się z Christianą? Na pewno jeszcze przed śmiercią Nestora. Później wydawało się to jakoś nie w porządku, choć z drugiej strony te same wątpliwości naszły mnie dzisiaj, kiedy myślałem o przeskoczeniu muru w ogrodzie. Może postanowiłem zapukać, bo po raz pierwszy od dłuższego czasu chciałem prosić siostrę o przysługę, zamiast dobijać targu z wzajemnej konieczności? Rozejrzałem się po westybulu. Niewiele się zmieniło: ta sama wypolerowana podłoga, ta sama mozaika na ścianach i ten sam widok przez przejście o sklepieniu łukowym na ogród.

Gdzieś w środku liczyłem, że już za chwilę w jednym z bocznych korytarzy pojawi się mój szwagier, Nestor, niosąc do połowy rozwinięty zwój, by przedyskutować ze mną najnowszą interpretację historii Regencji. Uśmiechnąłem się do tej myśli. Ze wszystkich mężczyzn, których mogła poślubić Christiana, Nestor wydawał się najbardziej zaskakującym wyborem. Choć z drugiej strony może właśnie dlatego coś ich połączyło? Jako ekscentryczny arystokrata, Nestor nie dbał o to, że jego żona była niegdyś kurtyzaną ani że jego szwagier był, o czym się w końcu dowiedział, kryminalistą. Wręcz przeciwnie - poddał dworską moralność ciężkiej próbie, oznajmiając, że „całkiem uroczo" mieć za krewnego „dżentelmena z mrocznej strony miasta". Christiana potrzebowała tygodnia, by go przekonać, że przedstawianie mnie na ślubie - nie mówiąc już o dworze oznaczałoby klęskę dla nich obojga. W końcu się z nią zgodził, podejrzewam jednak, że w głębi duszy chciał po prostu sprawdzić, jak wyglądałyby skutki tego skandalu. Ziewnąłem i odchyliłem głowę. Wysoko na ścianie, zatopiony w mozaice ze szkła, kamienia i marmuru, widniał Releskoi, Anioł opiekun rodziny Nestora. Jak wszyscy przedstawiciele jego gatunku był wysoki i miał niebieskobiałą skórę, złote oczy oraz jasne włosy. W tej wersji na jego lewym policzku widniała blizna, zgodnie z którą nie tylko on, lecz także rodzina Nestora należała do sekty achadeńskiej. Jej wyznawcy uważali Anioły za raczej nadnaturalne niż boskie, pierwotne sługi martwych bogów niż bóstwa, którymi stały się później. Zgodnie z tradycją u stóp Releskoia siedzieli lis i pustynny lew. Na wysokości jego piersi unosił się symbol Aniołów buława owinięta pergaminem ze świętą inskrypcją. Znów ziewnąłem. - Na wieleś mu się nie przydał - rzuciłem do Anioła. - Releskoi to Anioł Sądu, braciszku - odpowiedziała Christiana. - Wątpię, czy potrafi cokolwiek zdziałać przeciwko truciźnie i spiskom. Podniosłem głowę i zobaczyłem ją na tle światła wpadającego przez wejście do ogrodu. Była ubrana w prostą poranną sukienkę z niefarbowanego lnu, która odsłaniała ramiona. Pas z drobnych srebrnych pierścieni ściągał pozbawiony kształtu materiał w talii. Włosy miała ułożone bardzo swobodnie i upięte za pomocą pary srebrnych szpilek. - A zatem zabójca Nestora zasługuje na miano szczęściarza. Christiana westchnęła i weszła do cienia, który zapewniał westybul. - Mam nadzieję, że nie przyszedłeś tutaj, żeby znów rzucać te stare oskarżenia. Bo jeśli tak, to wiesz, gdzie są drzwi. Albo mur. Miałem na końcu języka wyjątkowo paskudną odpowiedź, ale postanowiłem ją

przełknąć. Nie było sensu po raz kolejny kłócić się o śmierć Nestora. Nie teraz. - Znów ktoś chciał mnie usztywnić - powiedziałem. - Kolejny Brzeszczot. To znaczy kolejny zabójca. Christiana uniosła brew. - A ty jeszcze nie próbowałeś mnie udusić? Coś nowego. - Tylko że to nie wszystko. - Zacząłem opowiadać jej o lewitującym ciele. Kiedy skończyłem, siedziała obok mnie na ławce, wpatrując się nieustępliwym wzrokiem w przestrzeń. - A więc człowiek, który o nas wie, jest czarownikiem - stwierdziła. W porównaniu do jej głosu kamienna ławka wydawała się ciepła i miękka. - O nas? Na Anioły, Ana, tutaj nie chodzi o ciebie. To mnie próbują zabić! - Tak, korzystając z m o j e g o godła i m o j e g o imienia. - Spojrzała na mnie bykiem. - Mam nadzieję, że nikt cię nie śledził. - Naprawdę nie masz do mnie ani odrobiny zaufania? Kiwnęła głową i odwróciła się z powrotem w stronę westybulu. - Jeśli się jeszcze nie domyśliłeś, tak, zdaję sobie sprawę, że to ciebie próbowali zabić. Ale za pierwszym razem wykorzystali nasze stosunki, by zastawić na ciebie pułapkę, więc ja także jestem w to zamieszana. - Drugoplanowo - mruknąłem. - Och, kamień spadł mi z serca. - A co mam, do diabła, zrobić, Ana? Przyszedłem cię ostrzec. Czego jeszcze ode mnie wymagasz? - Na dobry początek możesz mi przynieść na talerzu głowę tego czarownika. Wybuchłem śmiechem. - Ależ oczywiście, przecież nie możemy dopuścić, by ta sytuacja ciążyła na samopoczuciu baronowej Sephady. Teraz już z pewnością nie mogę narzekać na brak motywacji. - Skoczyłem na równe nogi. - Zostań tutaj i coś sobie przypudruj, a ja tymczasem pobiegnę po Kamratów i zaraz przetrząśniemy całe miasto. - Nie bądź głupcem. Po prostu nie chcę, żeby ktokolwiek o nas wiedział. Co oznacza, że pomogę ci się pozbyć tego człowieka. - Wyciągnęła do mnie rękę. - Daj mi te skrawki papieru, o których wspominałeś. - Słucham? - Drothe, w przeszłości byłam kurtyzaną i wciąż jestem wdową po baronie. Niejeden raz widziałam na własne oczy sekretne listy i wiadomości.

Patrzyłem na nią, wahając się. Christiana westchnęła. - Drothe, po co tutaj przyszedłeś? - Żeby cię ostrzec - odparłem. - I żeby się w końcu wyspać. Przytaknęła. - Aha. A kiedy ostatnio wchodziłeś tu frontowymi drzwiami? - Ja... - Drothe, ty prawie śpisz na stojąco. Chyba tylko Anioły wiedzą, jak długo jesteś już na nogach, a w domu zostawiłeś martwą zabójczynię i djaneńskiego czarownika. Ale mimo to wiem, że to nie zmęczenie powstrzymało cię przed przeskoczeniem muru w ogrodzie. - Kiedy to jest naprawdę wysoki mur... - bąknąłem. Christiana zerwała się z ławki. - Świetnie, do cholery! Skoro koniecznie chcesz być upartym skur... Nie wytrzymałem i zacząłem się śmiać. W pierwszej chwili Christiana chciała zasztyletować mnie wzrokiem, ale zaraz potem uśmiechnęła się szeroko, tak jak wtedy, gdy miała jedenaście lat. Dobrze było znów zobaczyć ten uśmiech na jej twarzy. - Ty draniu - parsknęła. - Wciąż łatwo cię nabrać. - Otworzyłem sakiewkę i wyciągnąłem z niej ruloniki. Może i była tylko młodszą siostrzyczką, ale miała rację: nie mogłem się z nią równać, jeśli chodzi o doświadczenie z szyframi i zakodowanymi wiadomościami. Chwyciła świstki jakby od niechcenia, ale wystarczyło, że na nie spojrzała, i jej postawa od razu uległa zmianie. Podniosła je do światła, marszcząc brwi, obróciła w jedną i w drugą stronę, aż w końcu ruszyła w kierunku wejścia do ogrodu, by stanąć w słońcu. Zająłem swoje miejsce na ławce i odchyliłem głowę. Z góry patrzył na mnie Releskoi. - Zakład, że nie zdoła ich złamać? - rzuciłem do Anioła. Nie odpowiedział, co wziąłem za dobrą wróżbę. Zamknąłem oczy. Christiana obudziła mnie kopniakiem w nogę. - Skąd ty to wytrzasnąłeś? - zapytała. Przetarłem

dłońmi

twarz,

próbując

najpochlebniejszym określeniem mojego stanu. - Słucham? Pomachała mi świstkami przed nosem.

dojść

do

siebie.

„Przytomny"

było

- To - powiedziała. - Gdzie to znalazłeś? - Już ci mówiłem. Przy ciałach przemytnika i zdrajcy. O co ci chodzi? - To wszystko, co o nich wiesz? Spojrzałem na kawałki papieru i z powrotem na moją siostrę. Jej zdenerwowania starczyłoby dla nas obojga. Czułem, że mój umysł zaczyna wreszcie funkcjonować. - Czego się dowiedziałaś? - zapytałem. - Chodzi o to, czego się nie dowiedziałam - syknęła i obróciła się na pięcie, tworząc wokół siebie wir z lnu i perfum. - Żadnych szyfrów, żadnych ukrytych zdań, żadnego zakodowanego pisma. Nic. Zauważyłem, że kiedy drzemałem, ktoś przemeblował pomieszczenie. Pojawiło się w nim niskie biurko, krzesło i stolik do czytania. Na stoliku leżało kilka otwartych książek i jeszcze parę na stosie w rogu blatu. Na biurku znajdowały się kolejne dwie książki, świeca, jakieś półmiski oraz cały zestaw niewielkich fiolek i buteleczek. Dalej, na końcu przejścia, widać było ogród, który tonął już częściowo w cieniu. Wczesne popołudnie. Odpłynąłem na co najmniej dwie godziny. - To nie ma żadnego sensu - żaliła się Christiana, wymachując skrawkami papieru. Za mało regularności, żeby można było mówić o kodzie, do tego potrzeba prawdziwego pisma albo przynajmniej powtarzających się symboli. Obejrzałam te świstki w lustrze, na wypadek gdyby ktoś użył szyfru odwrotnego lub cząstkowego, i nic. Żaden z tych znaków nie zgadza się z pozostałymi. Szukałam też podobnych rodzajów czcionki drukarskiej, ale oczywiście bezskutecznie, więc nie jest to szyfr tekstowy. - Atrament sympatyczny? - zapytałem. - Sprawdzałam czterema najczęściej stosowanymi odczynnikami - odparła Christiana, wskazując na biurko. - A rzadszymi? - Trujące, drogie albo jedno i drugie. Przypomniałem sobie ciało zabójczyni lewitujące w mojej sypialni. - W tym przypadku „zbyt niebezpieczne" i „zbyt kosztowne" nie są przeszkodami nie do pokonania - powiedziałem. Christiana wzruszyła ramionami. - Świetnie, mogę spróbować z innymi, ale nie sądzę, żeby cokolwiek to dało. - Dlaczego nie? Christiana podeszła do mnie i się pochyliła. Wciągnąłem w nozdrza jej zapach. Gałka muszkatołowa i piżmo z domieszką soli z jej potu.

- Spójrz na linię, gdzie kończą się zawijasy, tuż przy krawędzi kartki. - Podała mi skrawki papieru. - Widzisz? Człowiek, który to napisał, zrobił coś z samym papierem, coś, co w tym miejscu przerwało pismo. - Wyprostowała się i w zamyśleniu przeciągnęła palcami po niesfornym kosmyku włosów. - Jeśli chcemy złamać ten szyfr, musimy coś fizycznie zrobić z tymi świstkami, odpowiednio nimi manipulując. Wpatrywałem się we fragmenty ideografii, w otaczające je kropki i linie i w ostry jak brzytwa pasek bieli, który biegł wzdłuż jednej krawędzi i przecinał dziwaczne znaki. Poczułem, jak w głębi mojego umysłu formuje się jakaś myśl albo wspomnienie z dawnych czasów. Znikło, gdy tylko po nie sięgnąłem. - Próbowałaś to składać? - zapytałem. - Więcej razy, niż potrafiłabym zliczyć. Czasami udaje się połączyć pojedyncze znaki, ale reszta to i tak pozbawiona sensu bazgranina. Oparłem się o ścianę. Ramiona zaprotestowały, ale zignorowałem ból. - Musieliśmy coś przeoczyć. Te wiadomości były przeznaczone dla Kamratów, a nie dla imperialnych szpiegów. Jeżeli ktoś wysyłał pisemne rozkazy do Athela i Sylosa, to raczej nie tworzyłby szyfru bardziej skomplikowanego od samej treści. Christiana burknęła coś niewyraźnie i się wyprostowała. Z nieobecnym wyrazem twarzy przygryzała wargę, zawijając wokół palca kosmyk włosów. Spojrzałem na Releskoia. - I czemuś nie przyjął tego zakładu? - wymamrotałem. - Słucham? - Nic, nic takiego. - Z wysiłkiem podniosłem się na nogi i podszedłem do biurka. - Te rzadsze odczynniki do odczytywania atramentu sympatycznego, trudno je... - Zamarłem. Christiana wpatrywała się we mnie z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Niesforny kosmyk wisiał teraz przy jej uchu. Zakręcił się lekko od owijania wokół palca. - Twoje włosy - powiedziałem, wskazując na nie. Christiana odruchowo podniosła rękę. - Moje włosy? Drothe, o czym ty mówisz? Przeniosłem wzrok na Releskoia, na jego buławę i zawinięty wokół niej pergamin. Na kredo wypisane na jego powierzchni. Oczywiście. - Spójrz! - Kiwnąłem głową w stronę Anioła. - Buława. Twoje włosy. I mój cholerny nawyk nawijania tych świstków na palec. Powinienem był się domyślić! - Potrząsnąłem jednym ze skrawków papieru. - Nie trzeba go składać ani trzymać przed lustrem, żeby

zobaczyć ukryte pismo. Musisz nawinąć go na jakiś przedmiot, żeby te gryzmoły się połączyły i utworzyły czytelne znaki! Christiana zrobiła wielkie oczy. - Chodzi ci o skytale? Od wieków nikt nie używał tej metody szyfrowania. - Właśnie o to chodzi - odparłem. - Kto wpadłby na pomysł korzystania z czegoś tak starego? Ty nie wpadłaś. Chrząknęła, ale nie zaprzeczyła. - To ma sens - przyznała w końcu. - Żeby odczytać lub zapisać wiadomość, potrzebujesz jedynie laski o ustalonej średnicy. Na tyle prosta metoda, że nikt nie powinien mieć kłopotów z jej stosowaniem. Czy przy ciałach znalazłeś jakąś pałkę, kij albo laskę? Coś niewinnego, co nie wzbudzałoby podejrzeń. Nie widziałem truchła Sylosa, ale rzeczy Athela przeszukiwałem na tyle dokładnie, że bez kłopotu przypomniałem sobie ich zawartość. - Długa fajka - powiedziałem. - Znalazłem przy Athelu fajkę. Niewykluczone, że Sylos też taką miał. - I pewnie ją wyrzuciłeś? - Tak - odparłem - ale jeszcze pamiętam, jak wyglądała. - Zacząłem upychać świstki do sakiewki. - Zaraz pobiegnę na ulicę Popielną, na pewno zdążę zajrzeć do paru sprzedawców fajek, zanim... - Nonsens - przerwała mi Christiana i klasnęła w dłonie. - Nie będziesz nigdzie biegł. A ja na pewno nie będę tu na ciebie czekać. Do pomieszczenia wszedł zamaszystym krokiem Josef. Zatrzymał się w stosownej odległości i ukłonił nisko. - Josefie, pilnie potrzebuję fajek - oznajmiła Christiana. - Jak najszerszego wyboru. - Oczywiście, madame. Ilu sprzedawców życzyłaby pani sobie przepytać? - Zacznijmy od tuzina. - A kiedy powinienem ich zwołać? - Natychmiast. Josef znów się ukłonił. - W takim razie już wysyłam gońców. Czy powinienem ich zebrać w salonie słonecznym? Christiana kiwnęła lekko głową. - Bardzo proszę. I poinformuj kucharza, że Drothe zje wczesną kolację w ogrodzie. Josef zgiął się po raz trzeci, po czym wyszedł energicznym krokiem.

Christiana odwróciła się do mnie, rozciągając usta w uśmiechu zadowolenia. - Teraz już wiesz, drogi braciszku - powiedziała - jak baronowe odrabiają pańszczyznę.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Właśnie zasuwano okiennice i zamykano frontowe drzwi, kiedy przepchnąłem się pod skryptorium Baldezara. Jeden ze starszych skrybów wystąpił naprzód i zaczął gdakać, że zakład będzie dziś nieczynny. W żołnierskich słowach wyjaśniłem mu, co o tym sądzę, i ruszyłem w stronę schodów prowadzących na górny poziom. Ciągnął się za mną wyraźny ślad rozbieganych skrybów i opadającego papieru. Pokonałem schody, przeskakując po dwa stopnie naraz, i z impetem pchnąłem drzwi gabinetu. Biurko, pergaminy, księgi, pióra, kałamarze... Wszystko prócz Baldezara. Odwróciłem się i wychyliłem przez poręcz z kutego żelaza, by przeszukać wzrokiem parter. Przyszedłem tutaj prosto od Christiany. Nieustanny brak snu nie pomagał ani mojemu samopoczuciu, ani prezencji. - Gdzie?! - rzuciłem nieznoszącym sprzeciwu tonem. Zapadła cisza. Zaszeleściła spadająca karta, a z któregoś pulpitu ześliznęła się butelka i z brzękiem uderzyła o podłogę. - Gdzie jest wasz po trzykroć przeklęty mistrz?! - Wyjechał. - Głos doleciał od drzwi magazynu z palimpsestami, gdzie oskrobywano i oczyszczano pergaminy do ponownego użycia. Stał w nich Lyconnis. Podwinięte rękawy odsłaniały mocne owłosione ręce. Miał na sobie fartuch, ale nie chronił on zbytnio szaty skryby przed pumeksem i pyłem kredowym. - Dokąd? Lyconnis wzruszył ramionami. - Na górę - warknąłem. - Już. Wróciłem do gabinetu Baldezara. Na regałach za biurkiem piętrzyły się księgi i zwoje, a między nimi stały niewielkie pojemniki pełne scyzoryków, osełek, moździerzy i tłuczków, nieprzyciętych piór, muszelek na pigmenty oraz poplamionych szmat. Za to pulpit, jeśli pominąć równy rząd pozamykanych pojemników na atrament, był pusty. Wcisnąłem się za biurko i złapałem za uchwyty szuflad. Zamknięte. Wygrzebawszy z kieszeni wytrychy, pochyliłem się i zacząłem pracować. Na żelaznej galerii rozbrzmiały ciężkie kroki. Ich dźwięk dotarł do gabinetu, po czym zamarł. Nie podnosiłem głowy. - Co ty robisz? - zapytał Lyconnis. - Och, uwierz mi, nie to, co bym chciał. - Poczułem, jak główka wytrycha zahacza o jeden z ząbków i się ześlizguje. Spróbowałem ponownie - znowu pudło. Zły wytrych,

stwierdziłem. Wyciągnąłem go i zacząłem szukać innego. Lyconnis westchnął i usadowił się na wąskim krześle po drugiej stronie biurka. - Co znów przeskrobał mistrz Baldezar? - Po pierwsze, okłamał mnie. - Wybrałem wytrych z ostrzejszą główką i wsunąłem go do zamka obok napinacza. - Podrobił list od mojej... opiekunki. Chciał mnie wrobić. Możliwe, że naprowadził zabójcę na mój trop. Poczułem, jak wytrych przesuwa się obok ząbka, muska pierwszą zapadkę i ustawia ją w pozycji otwartej. Przesunąłem go do drugiej i w końcu do trzeciej. Obróciłem napinacz. Zamek ustąpił ze zgrzytem, a ja wreszcie mogłem otworzyć szufladę. Spojrzałem w górę i zobaczyłem skupione na sobie oczy Lyconnisa. - Próbował cię z a b ić? - nie mógł uwierzyć młody terminator. - Kwiatów mi nie wysłał. - Ale... myślisz, że on... że wynajął... - Może tak - powiedziałem, siadając za biurkiem - a może nie. Wątpię, czy byłoby go stać na usługi ludzi, którzy po mnie przyszli. Ale na pewno maczał w tym palce. Z sakiewki na aram wyciągnąłem skrawki papieru, a z pugilaresu na zioła fajkę. Dostaliśmy ją od szóstego handlarza, który stawił się na wezwanie Christiany. - Wiesz, jak działa metoda szyfrowania znana jako skytale? - zapytałem, kładąc to wszystko na biurku. Lyconnis przytaknął. - Czytaj. Podczas gdy ja przetrząsałem szufladę, Lyconnis zawijał świstek wokół cybucha, czytał, rozwijał i znów zawijał. Nie musiałem widzieć jego twarzy, by się domyślić, co teraz czuł - jeszcze u Christiany przeczytałem wiadomość od Athela tyle razy, że mógłbym przytoczyć ją z pamięci: „Złodziej zaczyna się niecierpliwić. Przehandluj relikwię za księgę. Zwódź Nosa, póki nie uzgodnimy nowych planów. W Dziesięciu Drogach znów kipi - działaj w pośpiechu". Współpracujący z Athelem człowiek uznał, że bezpieczniej będzie wymienić relikwię za księgę, niż sprzedać ją mnie. Domyślałem się, że złodziejem był Larrios, który zażądał zapłaty wcześniej, niż spodziewał się kupiec. Nie miałem za to pojęcia, czy tajemnicza księga stanowiła ostateczną zapłatę, czy jedynie tymczasową, póki nie zdobędą odpowiedniej sumy jastrzębi. W każdym razie ten plan zaprowadził Athela - i przy okazji prawdopodobnie także Fedima - prosto w objęcia śmierci. Dlaczego Athel nie chciał mi powiedzieć, co zrobił z księgą? Czyżby on albo jego pan obawiali się, że będę jej szukać? I czy naprawdę warto było dla niej umierać? Albo zabijać, skoro już o tym mowa.

Wiadomość do Sylosa została skreślona w pośpiechu: „Atramenciarz twierdzi, że Nos dorwał Athela. Poczynił pewne przygotowania. Brzeszczot dostarczy wiadomość i zaaranżuje spotkanie. Współpracuj". Nie miałem wątpliwości, że wspomnianym Atramenciarzem był nie kto inny jak Baldezar, ale chciałem potwierdzić to osobiście. I przede wszystkim dowiedzieć się, dlaczego tak bardzo zależało mu na mojej śmierci. W pierwszej szufladzie znalazłem tylko stos listów obciążających paru mniej ważnych członków miejscowej arystokracji oraz garść podrobionych pieczęci. Wyrzuciłem to wszystko na biurko, sprawdziłem dno i boki szuflady w poszukiwaniu ruchomych paneli i zabrałem się do otwierania drugiego zamka. - Mówił, że to będzie tylko ćwiczenie - odezwał się nagle Lyconnis, przerywając moją pracę nad zapadkami. - Słucham? - Ten list do ciebie. Mówił, że to będzie dla mnie ćwiczenie. A dla ciebie nauczka. Wyjrzałem zza biurka. Lyconnis wpatrywał się uporczywie w świstki. - To ty sfałszowałeś list od Chr... od baronowej? - zapytałem. - Biegły skryba powinien opanować umiejętność tworzenia wiadomości za pomocą dowolnego szyfru - wyrecytował. - W każdym razie tak twierdzi mistrz Baldezar. Nie zgadzam się z nim, ale ten człowiek jest mistrzem mojego cechu, ja zaś pracuję w jego zakładzie. Jeśli chcę w ogóle marzyć, żeby kiedykolwiek zostać mistrzem i pracować na własną rękę, muszę być mu posłuszny. Więc od czasu do czasu sporządzam dla niego kopie dokumentów lub drobne falsyfikaty. - Nie zastanawiałeś się, dlaczego kazał ci podrobić list zaadresowany do mnie? - Zastanawiałem. - I? - Baldezar to mistrz mojego cechu - powtórzył Lyconnis, tym razem niemalże błagalnym tonem. - Powiedział, że chce cię skompromitować, dać ci nauczkę. Uwierz mi, nawet nie podejrzewałem, że sprawy zajdą tak daleko! Gdybym podejrzewał, że ten człowiek jest zdolny do wynajęcia za... za... - Nie musisz nic więcej mówić - rzuciłem cierpko. - Baldezar próbował chronić własny tyłek i dlatego wyręczył się tobą. - Pochyliłem się z powrotem do zamka drugiej szuflady. - Doszedł do wniosku, że sprawy mogą przybrać niekorzystny obrót, a wówczas będzie mógł wytknąć niedoskonałości podróbki, żeby wszystkiemu zaprzeczyć. - A także, pomyślałem, nakierować mnie na trop Lyconnisa, gdybym zbyt uporczywie węszył. Na

pewno zadbałby o to, by żadna wymówka nie uratowała młodego terminatora. Drugi zamek ustąpił znacznie łatwiej niż pierwszy. Pomiędzy stertą odlewów na pieczęci i jedwabnych wstążek do wiązania listów znalazłem cztery czyste skrawki papieru tej samej długości co moje oraz wąski drewniany pręt. Pod spodem znajdował się piąty zapisany świstek. Owinąłem go wokół pręta, a przypadkowe zawijasy utworzyły wiadomość. Najwyraźniej Baldezar skreślił ją drżącą dłonią: „Słyszałem o drugim nieudanym zamachu na Nosa. Znalazłem się w kręgu podejrzeń. Potrzebuję ochrony. Potrzebuję...". Na końcu ostatniego wersu widniał niedokończony znak. Albo więc stary skryba bardzo się spieszył, albo ktoś mu przerwał, zanim zdążył wziąć nogi za pas. Miałem nadzieję, że to pierwsze, bo chciałem dorwać go żywego. Wyprostowałem się. - Najrozsądniej byłoby chyba uprzedzić cech, że potrzebujecie nowego mistrza. Lyconnis nie potrafił oderwać wzroku od świstka, nawet kiedy odwijałem go z fajki i chowałem do sakiewki na aram. - Myślisz, że nie żyje? - zapytał. - Nawet jeśli żyje - odparłem - to długo już nie pociągnie. * Rozpuściłem na ulicy wici, że szukam Baldezara, choć nie liczyłem na szybki odzew. Jeśli ten przeklęty skryba miał choć odrobinę oleju w głowie, to już dawno wyjechał z miasta; jeśli nie, ukrywał się lub wąchał kwiatki od spodu. Tak czy inaczej szanse, że ktoś go zauważy, były naprawdę nikłe. Czyli została mi już tylko wycieczka do Dziesięciu Dróg. Kells miał rację - musiałem powstrzymać Nicco przed rozpętaniem wojny albo przynajmniej spowolnić jego postępy. Dziesięć Dróg przypominało lawinę, która zaraz ruszy i zabierze ze sobą wszystko, co napotka po drodze - także mnie, jeśli nie będę wystarczająco ostrożny. Zbyt wiele spraw łączyło mnie z tym rewirem i zbyt wiele z nich mogło się dla mnie bardzo źle skończyć. Nieważne, że byłem Długim Nosem - jeśli Kamraci zaczną zabijać Kamratów, ktoś wykorzysta to jako pretekst, by mnie usztywnić. Kiedy ulice spływają krwią, niedokończone sprawy domagają się załatwienia. Zasięgnąłem na ulicy języka, by dowiedzieć się, że Nicco wrócił do Ildrekki wcześniej tego dnia. Znalazłem go po wschodniej stronie rewiru Kamiennego Łuku, w jego ulubionym gimnazjum. Rozebrany do krótkich spodenek, siłował się w piaskowym ringu z dwa razy młodszą od siebie górą mięśni. Od razu rzucało się w oczy, że chłopak był bardziej zakrwawiony i ubrudzony od przeciwnika. Nie żeby mnie to zaskoczyło - nawet podczas

niewinnych ćwiczeń Nicco miał w zwyczaju stosować chwyty poniżej pasa, zawsze gdy nadarzała się ku temu okazja. Jakiś tuzin stóp przed ringiem drogę zastąpił mi nagle Słone Oko. Zły znak. - Czego chcesz, człowieku? - parsknąłem, mierząc go wzrokiem. - Nicco jest zajęty. - Co z tego? - odparłem z odpowiednią dozą brawury. Słone Oko się zawahał. Nie był przyzwyczajony do zatrzymywania mnie ani podważania mojego zdania. Fakt, że musiał teraz zrobić obie te rzeczy naraz, podpowiedział mi, że moja pozycja w organizacji Nicco uległa zmianie. Fakt, że się przy tym zawahał, sugerował, że zmiana zaszła niedawno. - Pieprz się - rzuciłem i zamarkowałem ruch w lewo, po czym ominąłem go z prawej. Ruszył za mną, słyszałem go tuż za plecami. Przyspieszyłem, ale tylko trochę, by nic nie stracić ze swojej godności. - Drothe - odezwał się Nicco, kiedy podszedłem do krawędzi owalnego ringu. Nawet na chwilę nie oderwał wzroku od przeciwnika. - To miło, że choć raz przyszedłeś się ze mną spotkać z własnej i nieprzymuszonej woli. Słony, wszystko w porządku. Usłyszałem, jak Słone Oko zatrzymuje się i odwraca. - Próbowałem już wczoraj, ale nie było cię w mieście - powiedziałem. - Obiło mi się o uszy. - Nicco zanurkował dla niepoznaki, po czym zaatakował wysoko, łapiąc chłopaka za szyję i pod jego ramieniem. Nie był to jednak zbyt solidny chwyt i jego przeciwnik bez trudu zaczął się wykręcać. Wtedy Nicco wbił mu niespodziewanie kolano w brzuch, unosząc go lekko w powietrze. Gdy tylko chłopak uderzył o ziemię, dopadł do niego i zanim rzucił go na łopatki, zdążył jeszcze sypnąć mu piaskiem w oczy. Wstał, otrzepał ubranie i podszedł do krawędzi ringu. Nawet nie zaszczycił spojrzeniem chłopaka, który wycierał piasek z oczu, ani instruktora, który podał mu wodę, marszcząc brwi. Nie, Nicco jakby nigdy nic wypił wodę, splunął i wyszedł z ringu. Dla niego liczyło się tylko jedno - zwycięstwo. - Idziemy. - Poprowadził mnie do rzędu drzwi z boku sali treningowej. Otworzył jedne z nich i gestem zaprosił mnie do środka. Uderzyła we mnie fala parnego, nagrzanego powietrza. Znajdowaliśmy się w sali gorącej - w pierwszym z trzech pomieszczeń prywatnej łaźni, które służyło do kąpieli parowych i masaży ścierających. Za drzwiami po przeciwnej stronie znajdowały się sale ciepła i chłodna, używane odpowiednio do mycia się i relaksu. Miałem nadzieję, że Nicco pójdzie do tej ostatniej, ale on przysiadł na ławie i napełnił płytki półmisek wodą z kranu w

ścianie. Niemal natychmiast poczułem, jak pod pachami i na czole gromadzi mi się pot. Nicco nie zwracał na mnie uwagi, gdy rozpinałem kołnierzyk i mankiety koszuli. Polał sobie wodą plecy, po czym znów zaczął napełniać półmisek. A więc tak to miało wyglądać. Podniósłszy ręcznik ze stosu w kącie, wytarłem twarz i usiadłem na ciężkim marmurowym stole do masażu pośrodku pomieszczenia. - Powinieneś wiedzieć, że trafiłeś na moją gównianą listę - oznajmił Nicco, obserwując strumień wody. - Słyszałem z różnych źródeł, że siedzisz na informacjach jak na złotych jajach. Że próbowałeś ukryć przede mną plotki o szpiclu. Że zapłaciłeś jakiemuś gnojkowi o imieniu Larrios za usztywnienie Fanciarza, bo nie chciałeś brudzić sobie rąk. Do diabła, ludzie donoszą, że próbujesz sabotować Ramblesa i moje operacje w Dziesięciu Drogach. - Ludzie? - zapytałem. Nicco wzruszył ramionami. - No dobra, Rambles. - Gadałeś z nim? - Jakąś godzinę temu - odparł. Szlag! Rambles musiał spotkać się z Nicco, kiedy polowałem na Baldezara. A właśnie tego chciałem uniknąć. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że próbuję żonglować zbyt wieloma piłeczkami naraz i za chwilę zabraknie mi rąk. - I co, uwierzyłeś mu? Nicco spojrzał na mnie kątem oka. - A mam jakieś powody, żeby mu nie wierzyć? Parsknąłem drwiąco. - Cóż, skoro słuchasz bajeczek Ramblesa, to nie dziw się, że wychodzę na... Nicco uniósł rękę. Zamilkłem. - Wiem, jak odsiewać pożyteczne informacje ze sprawozdań Ramblesa - stwierdził. Wiem także, jak odsiewać informacje, które ty mi dostarczasz. Nie rób takiej zaskoczonej miny, n i k o m u nie ufam na słowo, nawet tobie. A te plotki zaczynają nabierać coraz więcej sensu, Drothe. Jak coś spierdolisz, będzie cię to drogo kosztować. Ciebie i mnie. - Ale... - Jeszcze nie skończyłem - przerwał mi Nicco. Westchnął, wylewając sobie na głowę wodę z półmiska. - Zapewniam cię, że nie chciałbyś wypaść z moich łask. Twój problem

polega na tym, że brakuje ci już bardzo niewiele. Siedział pod ścianą prawie całkiem nagi, pozwalając, by woda ściekała mu po twarzy i zamkniętych powiekach. A po drugiej stronie byłem ja, ubrany i uzbrojony. Kusząca perspektywa. Jeden krok i jedno cięcie rozwiązałyby problem. Nie ma Nicco, nie ma wojny w Dziesięciu Drogach. A przynajmniej nie tak krwawej i nie tak okrutnej wojny dla Kellsa. Czy mogłem chcieć czegoś więcej? Palce mnie świerzbiły, tęskniąc za chłodem stali. Wtedy jednak przypomniałem sobie o ringu i pozornie słabym chwycie Nicco, po którym przyszedł solidny kopniak i chmura piachu w oczy przeciwnika. Czyżby próbował mnie podpuścić? Sprawdzić? M n i e? Przyglądałem mu się bacznie, udając, że patrzę gdzie indziej. Tak, teraz to widziałem - jego powieki drżały prawie niezauważalnie, odsłaniając barwne pasemka tęczówek. Ten skurwysyn cały czas mnie obserwował. Był gotowy. Czekał. Poddawał próbie. W jednej chwili zrozumiałem, w jak poważne wpadłem tarapaty. Skoro Nicco chciał sprawdzić, czy się na niego targnę, potwierdzając tym samym słowa Ramblesa, to prawdopodobnie byłem już na wylocie. Rambles miał nade mną przewagę - wiedziałem, że wszystko, co teraz przeciwko niemu powiem, Nicco odbierze jako zwykłą niechęć - albo próbę obrony. Oparłem swobodnie ręce o stół do masażu, nie dając po sobie poznać, że przejrzałem jego mały sprawdzian. - Dobra - rzuciłem. - Może dałem ostatnio ciała, może nie. Tak czy inaczej przyjemnie byłoby myśleć, że wszystko, co robiłem przez ostatnie lata, coś dla ciebie znaczy. Chociaż tyle, żebyś dał mi odrobinę luzu. Ale nie o to teraz chodzi. Chodzi o to, co się dzieje w Dziesięciu Drogach. Ktoś sobie z tobą pogrywa, zresztą nie tylko z tobą, z całym rewirem. Ktoś, kto od miesięcy przygotowuje się do wojny i... - Wiem - warknął Nicco. - Kells. - Nie - podniosłem głos. - Nie Kells. Właśnie w tym... Nicco otworzył oczy. - Nie próbuj mi wmawiać, że to nie on! - wrzasnął wściekle. - Na ulicach Dziesięciu Dróg leży pięciu moich chłopców. Pięciu, a obok nich dwóch zabójców, których dali radę załatwić. Wiesz, co miała na sobie ta dwójka? Poczułem, jak zassało mnie w dołku. - Mogę tylko zgadywać. - Szaro-czerwone tasiemki na ramionach - odparł Nicco. - Barwy wojenne Kellsa. On

już nawet nie próbuje mnie poniżyć, Drothe, ten skurwysyn rzuca mi wyzwanie! - Poderwał się z ławki i zaczął krążyć wokół stołu, na którym siedziałem. - Wstęgi wojenne! Myślałem, że brakuje mu jaj, by posunąć się tak daleko, ale jeśli naprawdę chce mi rzucić tę rękawicę w twarz, to ja ją, kurwa, podniosę! Wstęga za wstęgę, człowiek za człowieka. Pokręciłem głową. Wstęgi wojenne - marna imitacja kolorowych szarf, które służyły do oznaczania poszczególnych oddziałów w imperialnym wojsku - stanowiły coś na kształt mundurów noszonych przez Kamratów. Założenie takiej wstęgi było równoznaczne z określeniem swojej przynależności, zaproszeniem do przelewania krwi i usprawiedliwieniem jej rozlewu w imię zemsty. Wstęgi oznaczały wojnę. Tylko że tym razem ktoś wykorzystał je, by ukręcić własny szwindel. Sam wiedziałem najlepiej, że Kells nie kazał nikomu zakładać wstęg. Na razie. - Zastanów się nad tym - powiedziałem, śledząc Nicco wzrokiem, gdy po raz kolejny obchodził stół. - Chodzi o Kellsa. Ma jaja czy nie, to sprawa drugorzędna. W tej chwili ważniejsze jest pytanie, p o c o miałby to robić. Wstęgi? W Dziesięciu Drogach, bez uprzedzenia? On nie działa w tak bezpośredni sposób. To nie w jego stylu. Nicco spojrzał na mnie ponuro. - Od kiedy to jesteś pierdolonym znawcą stylu Kellsa? Podniosłem ręcznik i przetarłem twarz, by ukryć malujące się na niej emocje. Niespodziewanie poczułem się cholernie wdzięczny, że Nicco wybrał łaźnię na miejsce spotkania - tutaj miałem pełne prawo pocić się jak mysz w połogu. - Zapominasz - ciągnął, nie zauważywszy mojej reakcji - że go znam. Z n a ł e m, i to cholernie dobrze. Kells to zimny wyrachowany typ, ale nie jest nawet w połowie tak cwany, za jakiego próbuje uchodzić. Potrafi być równie porywczy i żądny krwi, jak facet obok, a tak się składa, że tym facetem często byłem ja. Więc nie mów mi, że to nie w jego stylu. Zrobi to, jeśli tylko uzna, że ma szansę wpuścić mnie w kanał. - A jeśli to nie jest sprawa osobista? Jeśli to tylko tak wygląda? Myślę, że... - Mam głęboko w dupie, co sobie myślisz - parsknął. - Już powiedziałem Ramblesowi, że ma wiązać naszym chłopcom wstęgi. Idziemy na wojnę do Dziesięciu Dróg i powalimy tego skurwysyna na kolana. - Chcesz się z nim bić w Dziesięciu Drogach? Przecież ty nawet nie masz tam ludzi! Kells też ich nie miał, ale nie zamierzałem dzielić się tą informacją z Nicco. - Wszystko jest już nagrane - odparł. - Gdybyś wtykał tę swoją śmierdzącą niuchawę tam gdzie należy, nie musiałbym ci tego mówić. - Urwał, by wypuścić powietrze z płuc i rozruszać ramiona. Coś strzeliło. - Mamy tam więcej przyjaciół, niż ci się wydaje. Rambles o

to zadbał. - Chrząknął. - Przynajmniej on robi to, co do niego należy. A więc wszystko jasne. Nie dość, że Rambles miał posłuch u Nicco, to na dodatek został przez niego wysłany do Dziesięciu Dróg właśnie po to, by zwerbować kilku „przyjaciół". Nie musiałem specjalnie wytężać umysłu, by domyślić się, kim było dwoje z nich. Pozostawało tylko pytanie, czy Nicco mi uwierzy, kiedy powiem mu o Żelaznym Deganie i Szarym Księciu. Czy w ogóle go to obejdzie? Do diabła z tym. Wojna wisiała na włosku, a Nicco już mi nie ufał. Byłem przeznaczony na straty, nawet jeśli nie podjął jeszcze ostatecznej decyzji, i nie miałem żadnych szans wpłynąć na jego postanowienia. Musiałem znaleźć jakiś sposób, by wrócić do jego łask, lub wycofać się i zniknąć. Żadnej z tych rzeczy nie mogłem jednak zrobić martwy, a gdybym zaczął go teraz przyciskać... Ześliznąłem się ze stołu na podłogę. Nagle ogarnęło mnie przytłaczające zmęczenie. - A ty gdzie się wybierasz? - warknął Nicco. - Wykonywać swoją robotę - odparłem. - Chyba że tym też zajmie się Rambles? Nicco nie odpowiedział. Gapił się na mnie w milczeniu, kiedy mijałem go i przez dwa pozostałe pomieszczenia zmierzałem do wyjścia. * Tego wieczoru nie pracowałem na ulicy; właściwie nie robiłem nic, bo resztki sił życiowych opuściły mnie w chwili, gdy wreszcie dowlokłem się do domu. Padłem na łóżko. Jak przez mgłę pamiętam, że w sypialni nie było już ciała Kary, ale nie robiło mi to żadnej różnicy - było czy nie, pewnie i tak nie zwróciłbym uwagi. Kiedy jakiś czas później usłyszałem pukanie, miałem wrażenie, że jest dość wcześnie. Przytłumione światło przeciskające się między okiennicami wskazywało na południe. Po wydarzeniach ostatnich dwóch dni południe wydawało mi się wczesną porą. - Kto tam? - zawołałem, wyciągając z buta sztylet. - Zabójcy! - odkrzyknął wesoło Degan. Wpuściłem go do środka. Wyglądało na to, że ulica wiedziała już o Karze i jej osobliwej wizycie w moim domu. Biorąc pod uwagę okoliczności, nie była to najgorsza plotka, jaka mogła krążyć po mieście. Wręcz przeciwnie: udowadniając - choćby mimowolnie - jakie mam wsparcie, wysyłałem do moich oprawców czytelny sygnał, że wyznaczenie godnego następcy Kary nie będzie łatwym zadaniem. Mimo to obawiałem się, że prędzej czy później go znajdą. Podczas gdy ja myłem się wodą z miednicy, Degan relacjonował wszystko, co usłyszał na temat Żelaznego Degana. Nie było tego zbyt wiele. Po pierwsze, Żelazny od kilku

lat nie przyjmował ani nie składał Przysięgi. Oznaczało to, że musiał pracować z Szarym Księciem naprawdę długo. Deganowi nie udało się ustalić, o którego Księcia chodzi, ale nie byłem tym szczególnie zaskoczony. Większość prób wytropienia Szarego Księcia przypominała polowanie na cień ptaka. Jednakże, ciągnął Degan, w ciągu ostatnich paru lat Żelazny wielokrotnie pojawiał się w Dziesięciu Drogach. Trzy razy przemierzał imperium i za każdym obierał jako cel podróży jedno z najstarszych miast, które tuż po rozpoczęciu cyklu odrodzeń Dorminikosa służyły mu za siedziby jego inkarnacji. W tamtych czasach imperator wciąż wybierał się w długie, wieloletnie objazdy, by doglądać szlachty i ziemi. Dopiero później obmurowano imperialny rewir, a ludzie zaczęli szeptać, że Dorminikos popada w paranoję. - Zdaje się, że Żelazny czegoś szukał - stwierdziłem, przywdziewając świeże ubranie. Bielizna z kosza była poplamiona krwią, którą upuścił mi Tamas, ale nie aż tak bardzo, żebym nie mógł jej założyć. - Czegoś starego, zważywszy na trasę podróży. Tyrogennes, Lonpo, Boczne Wichry i Dziesięć Dróg... Wszystkie te miejsca są starsze od obecnego imperium. - Czegoś starego - powtórzył Degan - lub czegoś, co traktuje o starych rzeczach. Co najmniej dwa z tych miast słyną z dobrze zaopatrzonych bibliotek. - A w bibliotekach znajdują się księgi. - Przypiąłem rapier i schowałem sztylety na miejsce. - Przypomnij mi, kto ostatnio tułał się po mieście z księgą. - Larrios - odparł Degan. A więc z powrotem do Dziesięciu Dróg. Znowu. Po drodze wstąpiłem jeszcze do sklepu Eppyrisa. Aptekarz nie był tego dnia zbyt rozmowny, nawet gdy wspomniałem mu o ciele Kary - pomijając szczegóły na temat błyskotu. Wręczywszy mi świeży zapas aramu, zamknął sklep na klucz i oddalił się do swojego mieszkania. Kiedy wychodziliśmy z Deganem na ulicę, słyszałem, jak się kłóci z Cosimą. Po cichu liczyłem, że zamieszanie z Karą ułatwi Eppyrisowi przekonanie Cosimy, by dołączyła do dzieci. Zresztą postanowiłem już, że osobiście zaaranżuję wyjazd ich obojga, jeśli siła argumentów Eppyrisa okaże się niewystarczająca. Wiedziałem, że takie rozwiązanie nie przypadnie jego żonie do gustu, ale sprawy zaszły o wiele za daleko. W tej chwili musiałem pozbyć się wszelkich niepotrzebnych problemów i rozterek, a moi lokatorzy podpadali pod obie te kategorie. Jeszcze zanim przekroczyliśmy z Deganem granicę rewiru, dotarło do nas, że w Dziesięciu Drogach nie panują najlepsze nastroje. Straż miejska, jakby wyczuwając

nadciągający kataklizm, wystawiła przed głównym wejściem do rewiru cztery tuziny Archaniołów. Zebrali się wokół lamp bojowych - dużych, żelaznych klatek na trójnogach wypełnionych paliwem, które mogło płonąć całą noc - i sprawdzali broń, rzucając nerwowe spojrzenia w stronę murów. Kilku obserwowało, jak przechodziliśmy obok, żaden nie próbował nas jednak zatrzymywać. Podejrzewałem, że w drugą stronę nie pójdzie nam tak łatwo. Choć dopiero zapadał zmierzch, ulice wyludniały się z Chlebodawców. Chłopcy Nicco nie próbowali kryć swojej obecności w rewirze; przemieszczali się w grupach, z zielono-żółtymi wstęgami wojennymi, wyraźnie widocznymi na ramionach. Kilku kiwnęło mi głową, ale większość ograniczała się do chłodnego spojrzenia. A zatem Rambles musiał im o mnie powiedzieć. Ja nie nosiłem wstęgi - i nie chodziło wcale o to, że pracowałem dla Kellsa. Każdy Nos był najskuteczniejszy, gdy działał skrycie lub przynajmniej anonimowo. Gdybym założył wstęgę, poza terytorium Nicco natychmiast stałbym się celem. Na ulice wyszli także inni Nożownicy, podkupione lub działające na własną rękę szumowiny z ciemnych alejek. Nastał ich czas - czas morderstw i gwałtów, kiedy winą za okrucieństwa obarczano wojnę, a lokalni szefowie wydawali się mniej skłonni do wymierzania sprawiedliwości. Żołnierze Najwyższych oraz ich sojusznicy byli zbyt zajęci sobą, by zważać na drobnych oszustów. Przynajmniej dopóki nie wchodzili im w drogę. - No dobra, to jaki mamy plan? - zapytał Degan. - Włóczymy się i czekamy - odparłem. Z wejścia naprzeciwko nas wytoczyli się dwaj mężczyźni, klnąc i wymieniając ciosy. Minęliśmy ich. - Na co? - Aż znajdzie nas człowiek, z którym muszę porozmawiać. - Aż o n znajdzie n a s? - upewnił się Degan. - Tak. - Do awantury rozgrywającej się za naszymi plecami dołączyła kobieta. Usłyszałem solidny trzask jakiegoś dużego ciężkiego przedmiotu uderzającego w coś miękkiego i łamliwego. Jeden z mężczyzn krzyknął. - Można by pomyśleć - ciągnął Degan - że skoro jesteś Nosem, to raczej ty powinieneś szukać jego. Popytać w okolicy. - Mam taki zamiar - odparłem. - Sęk w tym, że nie znam jego imienia. - Nie znasz imienia. - Na walczącą trójkę zaszczekał pies. - A co o nim wiesz? - Nosi długi ciemny płaszcz. Degan mlasnął. - Rozumiem, że ten bezimienny mężczyzna w długim ciemnym płaszczu to twój

najlepszy trop prowadzący do Larriosa? - W tej chwili tak. - A ja się martwiłem, że nie mamy planu... W rzeczywistości nie ograniczaliśmy się jednak wyłącznie do zwiedzania okolicy. Ponieważ w Dziesięciu Drogach nie miałem swojej siatki donosicieli, musiałem wrócić do podstaw: podsłuchiwania, rozsiewania pogłosek i płacenia za cynk. Obeszliśmy tyle ulic, sprawdziliśmy tyle zaułków i wpełzliśmy do tylu tawern i palarni ukrytych w piwnicach, że wkrótce straciłem rachubę. Nie od razu znalazłem swojego człowieka, ale przynajmniej zebrałem sporo informacji na temat ostatnich wydarzeń w rewirze. Gros z nich było co najwyżej wyssanymi z palca fantazjami, lecz po jakimś czasie udało mi się dostrzec wspólny rys: wszyscy przynajmniej jeśli chodzi o miejscowe gangi i organizacje - zbierali porządne cięgi, a większość obwiniała za to Nicco lub Kellsa. Bez względu na to, czy istniały jakieś dowody na poparcie tej tezy, czy nie, ulica uznała, że ci dwaj Najwyżsi szykują się do całkowitego przejęcia rewiru. A lokalni Kamraci nie sprawiali wrażenia zachwyconych tą perspektywą. Właśnie tego najbardziej się obawialiśmy z Deganem, a na domiar złego wszędzie było widać rękę Szarego Księcia. Nie dość, że doprowadził do wojny między Nicco i Kellsem, to na dodatek organizował lokalne gangi, by walczyły za niego. Wątpiłem, czy wciąż będzie w stanie pociągać za sznurki, gdy wybuchnie walka, ale wydawało się oczywiste, że w odpowiednim momencie wkroczy do działania i zostanie okrzyknięty bohaterem. A jeśli nasze podejrzenia miały w sobie choć ziarno prawdy, na tym się raczej nie skończy. Był tylko jeden sposób, by mu przeszkodzić - księga. Z jakichś powodów bardzo mu na niej zależało. Gdybym odnalazł Larriosa i księgę, zyskałbym poważny argument w negocjacjach. Nie łudziłem się, że uratuję w ten sposób Dziesięć Dróg, ale może zdołałbym wykupić resztę podziemnego świata. Albo chociaż zagwarantować, że organizacja Kellsa Kellsa i moja - nie rozpadnie się na kawałki. Dwie godziny po północy wynurzyliśmy się z kolejnej nory. Ta śmierdziała głównie potem i rzygowinami - przyjemna odmiana po poprzednich dwóch. - Myślę, że lepiej będzie spalić cały ten przeklęty rewir do fundamentów westchnąłem, gdy zaczerpnęliśmy świeżego powietrza. - Z korzyścią dla wszystkich. Degan się zaśmiał. - Dziesięciu Dróg nie da się zniszczyć. - Ruszyliśmy w dalszą drogę. - Spal je dzisiaj, a jutro rano zobaczysz, jak ludzie stawiają na popiele nowe chaty.

- Zasłona dymna. Tak naprawdę szukaliby tylko stopionych jastrzębi. - Oj, co z ciebie taki pesymista - doleciał nas głos z prawej. Zanim zdążyłem zareagować, Degan dobył miecza i wycelował go w stronę mrocznego wejścia do kamienicy. Powstrzymałem jego zapędy, kładąc mu dłoń na ramieniu, ale poza tym nawet nie drgnąłem. - Pesymizm pozwala oszczędzić sobie rozczarowań - odparłem. Fragment cienia nagle się poruszył i z przejścia wyszedł mężczyzna. Wysoki, w płaszczu i z kapturem na głowie, mógł być kimkolwiek, ale zdradził go głos. - Roztropna odpowiedź - mruknął tajemniczy Kamrat. Cień głęboko nasuniętego na głowę kaptura znów nie pozwalał mi zobaczyć jego twarzy. Odwrócił się do Degana i uniósł ręce, pokazując, że nie ma złych zamiarów. - Zawarłem z twoim przyjacielem umowę. - Czyżby? - odezwał się Degan. - To prawda - potwierdziłem. - To on zaprowadzi nas do Larriosa. Oczywiście zakładając, że go znalazł - rzuciłem w stronę nieznajomego, a on ukłonił się lekko. - Mogę ci pokazać, gdzie przebywał od zachodu słońca. Kiwnąłem głową i spojrzałem na Degana. Jego miecz wciąż był wycelowany w zakapturzonego. Chciałem coś powiedzieć, ale w tej samej chwili Degan opuścił broń i z głośnym szczęknięciem wsunął klingę do pochwy. - Prowadź - rzuciłem. Kaptur poruszył się w lewo i w prawo. - Najpierw zapłata. - Nieznajomy wyciągnął do mnie dłoń w rękawiczce. - Dopiero gdy pokażesz mi Larriosa. - Niebo nad nami zagrzmiało. Pozwoliłem sobie na lekki uśmiech. Natura miała niezwykłe wyczucie czasu. - Są inni kupcy - stwierdził aksamitny głos wydobywający się spod kaptura. - Larrios stał się nagle bardzo popularnym człowiekiem. Co oznaczało, że prawdopodobnie także Żelazny oferował za niego nagrodę. - Połowa teraz, połowa później - zaproponowałem. - Zgoda. Odliczyłem na jego rękę kilka jastrzębi. Wyśmiał mnie, ale po krótkiej sprzeczce udało się nam ustalić odpowiednią kwotę. Chodzący cień prowadził nas w głąb Dziesięciu Dróg. Alejki, z czasem coraz węższe, zdawały się przyciągać i zagęszczać otaczający nas mrok. Mijaliśmy budynki, które z lichych wkrótce stały się żałosne, a w końcu niezdatne do zamieszkania. Na wielu z nich widać było ślady ognia, a te, które jeszcze się nie rozpadły, poważnie rozważały taką możliwość. Jeśli

chodzi zaś o smród... Prawie zatęskniłem za kanałami. Odpadki, zgnilizna, rozkład - w większości ludzkiego pochodzenia. W pewnej chwili lunął deszcz. Szczęście w nieszczęściu, bo przynajmniej smród nieco zelżał. Najgorsze było jednak to, że otoczenie wyglądało coraz bardziej znajomo. - Rumowiska - rzuciłem w przestrzeń. Kaptur przewodnika odwrócił się w moją stronę. - Znasz to miejsce? - Kiedyś tu mieszkałem. - Mieszkałem? Raczej próbowałem przetrwać. Poprzysiągłem sobie, że nigdy tu nie wrócę. - Przysięgi są po to, by je łamać - stwierdził nieznajomy, a ja usłyszałem, jak z gardła maszerującego za mną Degana wydobył się niski pomruk. Im bardziej zniszczone jest jakieś miejsce, tym mniej zmienia się z czasem. Choć naprawdę trudno było oczekiwać, że ktoś nagle przybiegnie do Rumowisk, by wziąć się do porządków. Tą okolicą nikt nie rządził, a ludzie bardzo rzadko zadawali pytania i jeszcze rzadziej na nie odpowiadali. Tym większym wydawało się dokonaniem, że nasz przewodnik trafił na Larriosa właśnie tutaj. W Rumowiskach mieli szansę coś znaleźć tylko ci, którzy tu mieszkali, lub ci, którzy naprawdę dobrze znali się na swym fachu. Zakapturzony nie sprawiał wrażenia mieszkańca tego rejonu, co wskazywało na drugą możliwość. Jeśli jednak rzeczywiście był aż tak dobry, to co tutaj jeszcze robił? Czasami, gdy chce się uzyskać odpowiedź na trudne pytanie, trzeba poczekać na rozwój sytuacji. Nie liczyłem, że ten Kamrat tak po prostu zdradzi nam swoje motywy, ale to wcale nie oznaczało, że musimy podążać za nim jak dwa barany. Poluzowałem zapięcie od rapiera i przesunąłem lewą rękę bliżej ukrytego sztyletu. Zauważywszy ten ruch, Degan wziął ze mnie przykład. Uznałem, że nasz przewodnik pójdzie pod nóż jako pierwszy, jeśli cokolwiek się stanie. Zatrzymaliśmy się u wylotu wyjątkowo wąskiej alejki. - Tam - rzucił nieznajomy, wskazując budynek na głównej ulicy. - Czwarte wejście po lewej. Znajdziecie Larriosa na piętrze. Musiałem się obok niego przecisnąć, żeby cokolwiek zobaczyć. - Który pokój? - zapytałem. Kaptur zwrócił się w moją stronę. - A skąd mam wiedzieć? Ciesz się, że go w ogóle znalazłem. Przyglądałem się budynkowi w deszczu. Wyglądał jak stary magazyn, ale to mogło

być cokolwiek. Deszcz nie sprzyja mojemu nocnemu widzeniu; przypomina spadającą z nieba zwartą kaskadę drobnych korali. Raczej nie mam problemów z dostrzeżeniem ogólnego zarysu otoczenia, ale czasami potrafi przyprawić mnie o zupełny mętlik w głowie. Tym razem było gorzej niż zwykle. Pomimo odpoczynku i wszystkich ziaren aramu, które połknąłem, nadal czułem na sobie ciężar ostatnich dni i zmęczenie w równym stopniu przyczyniało się do pogorszenia mojego wzroku, co deszcz. - Skąd mamy wiedzieć, czy wciąż jest w budynku? - zapytałem. - Nic się nie martw - doleciał spod kaptura aksamitny głos. - Na pewno jest. - A co, kazałeś mu przysiąc, że nigdzie się nie ruszy? Kaptur zamarł, zwrócony w moją stronę. Zdałem sobie sprawę, że nieznajomy mierzy mnie wzrokiem. - Larrios jest w środku - powtórzył. - Miejmy nadzieję, bo inaczej będziesz mi dłużny sporą garść jastrzębi. - Martw się lepiej o to, co t y będziesz mi dłużny, kiedy już z nim skończysz odparł. Spojrzałem na Degana. - Gotowy? Naciągnął kapelusz na czoło, żeby osłonić oczy przed deszczem. Padł na nie złowieszczy cień. Kiwnął głową i zostawiliśmy zakapturzonego Kamrata w alejce. Wierzchnia warstwa brudu i odpadów pokrywających ulicę zmiękła i ruszała się pod naszymi stopami, gdy zmierzaliśmy w stronę budynku. Na zawiasach brakowało drzwi, więc po prostu weszliśmy do środka. Coraz większe kałuże formowały się na podłodze, a chlupot kropel skapujących ze stropu mieszał się z szelestem deszczu, tworząc nieustający hałas, zarazem subtelny i niepokojący. W powietrzu wisiała ciężka woń pleśni. Na parter składało się pojedyncze puste pomieszczenie. Rzadki las wsporników podtrzymywał niegdyś całe piętro, ale przynajmniej jedna trzecia nie wytrzymała ciężaru. Byliśmy mniej więcej w połowie drogi do schodów, gdy nagle gdzieś nad naszymi głowami rozbrzmiała seria ciężkich uderzeń. Wymieniliśmy spojrzenia. Plusk, plusk. Kap, kap... I znów ten sam dźwięk. Kroki. - Szlag! - rzuciłem. - On się przemieszcza. Doskoczyliśmy do schodów. Gnałem na górę jak szalony, obok mnie Degan przeskakiwał po dwa stopnie naraz. Drewno skrzypiało i jęczało żałośnie, ale przetrwało nasz napór.

Piętro - przestronne pomieszczenia z kilkoma wysokimi przejściami po lewej i prawej - było niemal w połowie pozbawione dachu. Ocalała część robiła co mogła, by ochronić budynek przed deszczem. A zacinało coraz mocniej. Ktoś usunął nieco gruzu, tworząc ścieżkę prowadzącą do przejścia pod nietkniętą częścią dachu. Wisiała w nim zasłona, zza której wylewało się słabe migotliwe światło. Bez słowa pobiegliśmy w jej stronę. Byłem ciekaw, czy zakapturzony przewodnik zatrzyma Larriosa, jeśli ten wydostanie się z budynku przed nami. Prawdopodobnie pozwoliłby Obwoźnikowi uciec i ruszył jego śladem, by później zażądać ponownej zapłaty za doprowadzenie nas do celu. Odrzucając zasłonę na bok, w jednej ręce trzymałem rapier, w drugiej sztylet, a za plecami miałem Degana. Larrios nie był uzbrojony. Co więcej, miecze dwóch mężczyzn, którzy obrabiali mu gębę, wciąż tkwiły w pochwach. Uśmiechnąłem się. - Przykro mi, że wam przerywam, chłopcy - rzuciłem - ale niestety będziecie musieli zostawić tego Obwoźnika w spokoju. Mam wyłączność na obijanie jego buźki. Mężczyzna znajdujący się bliżej nas klęczał na podłodze w niedbałej pozie, a jego towarzysz nawet na chwilę nie przerwał zabawy z Larriosem. Obaj byli ubrani w ciemne przemoczone płaszcze. - Wynoście się - powiedział ten klęczący. - Ale już. Wszedłem do środka, żeby nie blokować dłużej Degana. Na końcu długiego i szerokiego pomieszczenia, obok Larriosa i jego oprawców, stały na podłodze trzy migoczące świece. Oczy mnie zapiekły, ale szybko przyzwyczaiły się do światła. Wykręciłem rapierem kółko w powietrzu, by ostrze odbiło nikły blask płomyków. - Właśnie miałem zasugerować wam to samo. Pierwszy mężczyzna podniósł się bez pośpiechu na nogi. Drugi odrobinę zwolnił, ale wciąż rytmicznie obijał twarz i ciało Larriosa, po każdym ciosie zmieniając pięść. Przysunęliśmy się z Deganem o krok. Ten, który stał bliżej, przyglądał mi się przez chwilę, po czym poruszył ramionami w przód i w tył, zarzucając sobie płaszcz za plecy. - Błąd - mruknął. Nie odpowiedziałem. Byłem zbyt zajęty gapieniem się na białą szarfę wokół jego pasa i złotego imperialnego jastrzębia zdobiącego napierśnik.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY - Białe Szarfy! Zamarłem, a cała moja zuchwałość w jednej chwili wyparowała. Do diabła, co robili tutaj ci dwaj elitarni żołnierze imperatora? Dlaczego urabiali Larriosa? Czego od niego chcieli? I w co ja, na Anioły, właśnie wdepnąłem?! Otworzyłem usta, by powiedzieć... No właśnie, co? Co mówi się do mężczyzn, których poprzednicy niemalże wycięli w pień wszystkich Kamratów? Do mężczyzn, którzy jeśli nie dopisze nam szczęście - spróbują zrobić to ponownie? Doszedłem do wniosku, że niewiele, szczególnie gdy było nas zaledwie dwóch na nich dwóch. Marne, marne szanse. W nadziei, że mimo wszystko zdołam wyjść z tej sytuacji w jednym kawałku, zacząłem chować rapier. Niech sobie wezmą Larriosa, zawsze mogę poszukać innego rozwiązania tej sprawy. Naradzę się z Kellsem, może nawet usztywnię Ramblesa albo Żelaznego... Byle tylko zejść z drogi Szarfiarzom. Wtedy jednak Degan wyskoczył przede mnie, a mój plan legł w gruzach. Przyglądałem się z przerażeniem, jak z wykrzywionymi ustami i opuszczonym mieczem szarżuje na bliżej stojącego mężczyznę. Szarfiarz nawet nie zmienił pozycji, nie mówiąc już o wyciągnięciu broni. Szlag. Szlag, szlag, szlag. W ostatnim momencie Degan wyskoczył w powietrze, zmieniając niski atak w wysoki. Szarfiarz poderwał się, próbując wykonać obrót z przedniej nogi. Manewr okazał się niewystarczający, by całkowicie zejść z linii ataku Degana, ale sprawił, że ostrze ześliznęło się z napierśnika i uderzyło go w ramię. Wrzasnął z bólu, kiedy Degan wylądował na podłodze i wbił mu łokieć wolnej ręki w twarz. Zatoczył się, a z jego nosa trysnęła krew, ale w końcu wyszarpnął broń i sparował nadchodzący cios. - Wykończ go! - zawołał do mnie Degan i cofnął się kilka kroków, by mieć obu Szarfiarzy w polu widzenia. Drugi mężczyzna już do niego szedł, uzbrojony i groźny. Degan nie mógł dobić pierwszego, nie wystawiając się jednocześnie na atak drugiego. Wykończyć go? Jak? Czym? Na litość Aniołów, byłem pierdolonym Nosem! Spojrzałem na Larriosa. Może gdybyśmy we dwóch... Ale nie. Larrios się nie ruszał, był tylko bezwładną kupą mięsa na podłodze. Żadnej pomocy. Drugi Szarfiarz skracał dystans do Degana, jego miecz tańczył w blasku świec.

Pierwszy zdążył odzyskać równowagę i ścierał łzy, które popłynęły mu z oczu, gdy Degan połamał mu nos. W każdej chwili mógł się włączyć do walki. - Drothe! - w głos Degana wkradła się desperacja. - Załatw rannego, do diabła! Pięknie, kurwa. Pięknie. Pognałem w ich stronę z okrzykiem na ustach. Pierwszy Szarfiarz jeszcze raz przeciągnął dłonią po twarzy, żeby obetrzeć ją z krwi, po czym odwrócił się do mnie. Wciąż dzieliło nas kilka kroków, gdy raptem zrobił krok naprzód i wyprowadził potwornie szybkie pchnięcie, podczas gdy ja wciąż skracałem dystans. Niech mnie szlag, skurwysyn był szybki. Odskoczyłem i cofnąłem rapier, jednocześnie wyciągając przed siebie sztylet, aby koniuszki obu ostrzy prawie się zetknęły. Ten niewielki trójkąt stali miał mi zagwarantować lepszą ochronę, choć szczerze mówiąc, wcale nie czułem się bezpiecznie. Mój Szarfiarz nie wyglądał zbyt dobrze z jedną ręką wiszącą sztywno wzdłuż ciała i krwawiącym nosem, on sam jednak nie wydawał się tym szczególnie przejęty. Doszedłem do wniosku, że - pomimo dowodów świadczących inaczej - wciąż przewyższał mnie o klasę i to j a byłem w tarapatach, a nie odwrotnie. Zamarliśmy, mierząc się wzrokiem. On był uzbrojony w cięższy rapier, bardziej podobny do broni, której używał Degan, ale w jego ręce ten solidny kawałek stali wydawał się lekki jak piórko. Napierśnik także stanowił poważny problem - oznaczał, że będę musiał celować w kończyny i głowę, czyli mniejsze, trudniejsze cele. Nie miałem wprawy w walce z przeciwnikami zakutymi w zbroję, ponieważ korzystało z niej niewielu Kamratów czy Chlebodawców, nie mówiąc już o jej posiadaniu. Poruszanie się w zbroi po tłocznym mieście było po prostu niewygodne i niepraktyczne, jeśli człowiek nie szykował się do bitwy. A poza tym przyciągało niezdrowe zainteresowanie Archaniołów. Za ramieniem przeciwnika mignął mi przelotnie obraz dwóch zaciekłych szermierzy. Choć nie odważyłem się dokładniej śledzić ruchów Degana i jego Szarfiarza, to, co zobaczyłem, wyglądało przerażająco skutecznie: oszałamiająco szybkie wypady, zasłony, które nie zostawiały nawet odrobiny miejsca na błąd, balans ciałem i sporadyczne próby łapania albo uderzenia wolną ręką. Krótko mówiąc, ruchy, które w ciągu kilku sekund poćwiartowałyby mnie na równe kawałeczki. A jakby tego było mało, Degan i Szarfiarz uśmiechali się do siebie. Uśmiechali! Idioci. Jeśli zaś chodzi o rannego Szarfiarza, przez jego twarz nie przemknął nawet cień rozbawienia, kiedy skrócił dystans o krok i wziął zamach w stronę mojej lewej ręki.

Wykręciłem ją, by zablokować cios sztyletem, i raptem zobaczyłem, jak miecz Szarfiarza zmierza prosto w moją pierś. Upozorował atak, by zmusić mnie do opuszczenia gardy. Podniosłem rapier wzdłuż piersi, próbując jednocześnie wymknąć się z zasięgu jego broni. Musiał przewidzieć ten ruch, bo natychmiast zmienił kierunek ataku i zatopił ostrze w moim lewym udzie. Jego miecz miał zadziwiająco ostrą klingę - ledwie poczułem, że mnie trafił. Krzyknąłem dopiero wtedy, gdy ją wyszarpnął, tnąc przy tym lekko w dół. Stal rozdarła mi ciało. Wbrew pozorom to jednak nie ból wyrwał okrzyk z moich płuc, a najzwyklejsza frustracja, że w tak łatwy sposób dałem się zranić. Walka nie trwała nawet pięciu sekund, a Szarfiarz już nadziewał mnie niczym Prospo pieczone kurczaki na swój ruszt. W tym tempie pojedynek zakończy się dla mnie w ciągu minuty i Degan zostanie sam z dwójką przeciwników - choć oczywiście dla mnie będzie już za późno, żeby się tym martwić. Uskoczyłem, wycofując lewą nogę i ustawiając się do Szarfiarza profilem. Wyciągnąłem przed siebie rapier, ale sztylet trzymałem blisko ciała. W ten sposób nie mogłem mu zagrozić krótszym ostrzem, miałem jednak więcej czasu i swobody, by użyć go do obrony. A w każdym razie na to właśnie liczyłem. Byłem od niego o klasę gorszy, ranny i przeszedłem do defensywy, nawet nie próbując tego ukryć. Przy odrobinie szczęścia mogło to jednak zadziałać na moją korzyść. Szarfiarz zaatakował niemalże od niechcenia. Zdołałem sparować trzy kolejne szybkie ciosy - cięcie, pchnięcie i znów pchnięcie - choć każdy z nich był bliski celu. Nawet nie próbowałem kontrować. Szarfiarz skrzywił się, zirytowany moim brakiem zdecydowania. Rozruszał zakrwawione ramię i znów zaszarżował. Tym razem jednak odpowiedziałem na atak. Kiedy pchnął, przesunąłem prawą stopę w tył i podniosłem wyżej sztylet, aby sparować uderzenie. Chciałem przechwycić i zablokować jego ostrze choćby na sekundę, a następnie wyprowadzić pchnięcie rapierem. Uznałem, że - zważywszy na jego bezwładną lewą rękę - to będzie moja najlepsza szansa na trafienie w okolice głowy. Problem polegał na tym, że musiałem w tym celu oprzeć cały ciężar ciała na lewej nodze. Zwarłem mięśnie i przesunąłem środek ciężkości. W tej samej chwili przeszył mnie ogień, od rany w udzie aż po krocze. Zassałem powietrze, starając się zignorować ból, i wysunąłem naprzód zarówno sztylet, jak i rapier. Klinga sztyletu zwarła się z ostrzem przeciwnika, ale zbyt słabo i pod niewłaściwym kątem wystarczyło, że przekręcił nadgarstek, by wyrwać mi sztylet z dłoni i posłać go w kąt

pomieszczenia. Jednocześnie przesunął stopę w tył i wykonał obrót, odsuwając ciało z linii ataku. Przekląłem i cofnąłem się chwiejnie dwa kroki. Szarfiarz rozciągnął usta w uśmiechu. - Tylko na to cię stać? - zapytał. - Trzeba było odejść, kiedy jeszcze miałeś szansę. Kątem oka wciąż widziałem za nim Degana i drugiego Szarfiarza, splątanych w tańcu stali i rozmazanych rąk. Chwilowo nie miałem co liczyć na pomoc z tamtej strony. - Domyślam się, że już za późno, żeby skorzystać z tej propozycji? - Założyłem lewą rękę za plecy i obróciłem się do niego bokiem, by stanowić jak najmniejszy cel. - Było za późno, kiedy wszedłeś do tego pomieszczenia - odparł Szarfiarz. A zatem Degan podjął właściwą decyzję, gdy ruszył do ataku. Punkt dla niego. Szarfiarz natarł, zwierając się z moim ostrzem pod kątem. Cofnąłem się i poprawiłem gardę, by zasłonić jego linię ataku. Ponownie skrócił dystans i znów zaatakował pod kątem, a ja odpowiedziałem w taki sam sposób. Wtedy przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Ryzykowny i podatny na błędy, ale w tej chwili i tak byłem już prawie martwy. Czułem, że moja lewa noga zaczyna drżeć. Zazgrzytałem zębami, robiąc kolejny krok w tył. Jeszcze tylko trochę, pocieszałem się w myślach. Albo ten Szarfiarz da się nabrać, albo mnie wykończy. Tak czy inaczej walka nie potrwa zbyt długo. Po raz kolejny ruszył na mnie i zbił moją klingę, dokładnie tak, jak poprzednio. Odskakując, szarpnąłem lewą ręką w dół. Sztylet z pochewki na nadgarstku wysunął się w moją dłoń. Zasłoniłem ten ruch własnym ciałem, a Szarfiarz nie dał po sobie poznać, że cokolwiek dostrzegł. Zwalczyłem chęć, by się uśmiechnąć. Wygiąłem ciało w tył, pozorując kolejną ucieczkę, ale zaraz potem pozwoliłem lewej nodze ugiąć się pod ciężarem ciała. Krzyknąłem z bólu, gdy ostrze rapiera pomknęło w dół. Czułem, że upadam. Zraniona noga chciała odmówić mi posłuszeństwa, a ja wiedziałem, że już za chwilę to zrobi. Co więcej, gdy Szarfiarz wyszczerzył się szeroko i zrobił krok w moją stronę, zdałem sobie sprawę, że być może już nigdy nie uda mi się wstać. Nie miałem jednak wyboru. Przezwyciężywszy ból i osłabienie, odepchnąłem się z całych sił z lewej nogi, by zamienić upadek w coś, co choć trochę przypominało pchnięcie. Podniosłem rapier nad głowę, celując sztychem w twarz przeciwnika. Od jego miecza dzieliła mnie tylko długość ostrza. Mężczyzna wybałuszył oczy. Ujrzałem, jak przemieszcza środek ciężkości, by z cięcia uczynić zasłonę. Proszę bardzo - nie dbałem o to, gdzie trafi mój rapier. Podczas gdy

on skupiał się na parowaniu pchnięcia, by uratować swoją głowę, ja obchodziłem go lewą ręką, szykując się do zadania ciosu sztyletem. W chwili gdy ostrze weszło w jego ciało, poczułem, jak zwarły się nasze miecze. Fala uderzeniowa popłynęła w dół mojej ręki i skumulowała się w ramieniu niczym cios. Zaraz potem Szarfiarz przewrócił się i upadł wprost na mnie. Poleciałem na plecy, a on razem ze mną. Krzyknąłem, gdy nasz wspólny ciężar przygniótł mi w ścisku zranioną nogę. Świat zawirował i pociemniał. Stałem wraz z Sebastianem, świętej pamięci ojczymem, przed naszym domem w Lesie Balsturiańskim. Sebastian trzymał miecz i pokazywał mi, jak należy pozorować ucieczkę, by zaraz potem móc przejść do kontrataku. W drzwiach stała matka i obserwowała nasze wysiłki, a Christiana układała na ziemi drewniane klocki. Była dorosłą kobietą i miała na sobie dworską suknię. Wydało mi się dziwne, że jest starsza ode mnie i że jakby nigdy nic brudzi najlepsze ubrania. Zawsze wiele uchodziło jej na sucho. Sebastian zawołał mnie i postukał mieczem o ziemię. Kiwnąłem głową. Chciałem powtórzyć jego ruchy, ale z jakiegoś powodu moja dłoń nie zamykała się prawidłowo na drewnianym mieczu do ćwiczeń. Spojrzałem w dół i zobaczyłem, że rękojeść jest mokra od krwi, a gdy z powrotem podniosłem głowę, wszyscy byli martwi - wszyscy oprócz Christiany, która teraz miała siedem lat... Nagły przypływ bólu pomógł mi oprzytomnieć. Czułem na sobie Szarfiarza, próbował się ode mnie odsunąć. Przyciskając kolano do rany w mojej nodze, przeklinał mnie cicho. Nie pozostałem mu dłużny i odepchnąłem go od siebie. Podniósł się i odtoczył na prawo, a ja błyskawicznie na lewo, na krwawiącą nogę. - Szlag! - krzyknąłem i zrobiłem kolejny obrót. Nie było mi łatwo z bronią w ręce, ale zdołałem przeturlać się na plecy, usiąść i wyciągnąć rapier w stronę przeciwnika. Niepotrzebnie. Szarfiarz wciąż leżał tam, gdzie się odtoczył, a sztylet wystawał z nogi w miejscu złączenia uda z biodrem. Zdałem sobie sprawę, że zaledwie kilka cali wyżej ostrze ześliznęłoby się ze stali napierśnika, zamiast ugodzić ciało. Szarfiarz opierał się na łokciu i wpatrywał zdezorientowany w sztylet. Bez trudu mogłem odgadnąć, jakie myśli przelatywały w tej chwili przez jego głowę: „Przecież to tylko cholerne draśnięcie, rana ręki jest dużo poważniejsza. Więc dlaczego, do diabła, nie mogę poruszyć nogą? Dlaczego z takim trudem łapię powietrze?" Oparłem ręce na podłodze, podwinąłem pod siebie prawą nogę i spróbowałem wstać. Pod koniec musiałem sobie pomóc lewą i na chwilę zakręciło mi się przed oczami. Tym razem jednak nie miałem żadnych wizji z przeszłości.

Kiedy się wyprostowałem, Szarfiarz leżał na podłodze. Usta miał już sinawe, dostał konwulsji. Wiedziałem, że za chwilę będzie znacznie gorzej. Zgiąłem się i przycisnąłem dłoń do rany. Nogawka spodni była przemoczona, a podłoga upstrzona czerwonymi smugami krwi w miejscach, gdzie się toczyłem. Nie da rady, trzeba będzie szyć. Podniosłem głowę, by zobaczyć, jak radził sobie Degan. Ciągle walczyli, ale na ich twarzach nie było już śladu po wcześniejszym rozbawieniu. Degan w którymś momencie pojedynku stracił kapelusz, a na jego czole dostrzegłem rozcięcie. Co rusz musiał podnosić wolną rękę do twarzy, by zetrzeć napływającą mu do oczu krew. Jego Szarfiarz nie wyglądał jednak wcale lepiej. Przyciskał do piersi lewą dłoń, a spomiędzy zaciśniętych palców sączyła się krew. Po sparowaniu ciosu Degana odsunął na chwilę rękę od ciała, a ja zauważyłem, że brakuje mu małego palca. Zawahałem się. Nie wiedziałem, czy ewentualna interwencja - szczególnie jeśli wziąć pod uwagę mój fatalny stan - bardziej pomoże czy zaszkodzi Deganowi. Być może udałoby mi się zdekoncentrować Szarfiarza, ale ryzykowałem, że zdekoncentruję także Degana. Do diabła, niewykluczone, że przez przypadek sam bym oberwał. Poprawiłem chwyt na rękojeści rapiera. Dość tych wymówek. Ten człowiek był przecież członkiem Białych Szarf, ulubieńców samych Aniołów, elitarnych oddziałów pobłogosławionych przez imperatora. Zabicie Białej Szarfy niewiele się różniło od nasrania na posadzkę imperialnej świątyni - chyba tylko tym, że braciszkowie ze świątyń nie zbierali się po fakcie, by wytropić i zabić delikwenta. Za późno na ucieczkę. Wiedziałem, że jeśli ten Szarfiarz wyjdzie stąd żywy, złoży doniesienie w pałacu, a ja skończę z ostrzem w bebechach w ciągu tygodnia, może nawet szybciej. Nierównym krokiem, tak prędko, jak pozwalała mi na to zraniona noga, ruszyłem w stronę walczących. Szarfiarz dostrzegł mnie niemal natychmiast i zorientował się, że jego towarzysz leży nieruchomo na podłodze. Nie był głupi; zaczął się wycofywać, zataczając łuk w stronę wyjścia, z dala ode mnie i od Degana. Degan nie odpuszczał. W pośpiechu zmieniłem kierunek, by odciąć mu drogę ucieczki. Przy każdym kroku czułem w nodze palący ból. W chwili gdy dotarłem do przejścia, Szarfiarz rzucił się do biegu, szarżując wprost na mnie. Zaskoczył tym manewrem Degana, który znalazł się jakieś cztery długie kroki za nim i próbował nadrobić stratę. Wydawało się jednak pewne, że nie zdąży na czas. Cofnąłem się i poczułem, jak zasłona muska moje plecy. Stałem teraz na środku drogi Szarfiarza, nie miał jak mnie ominąć. Oparłem ciężar ciała na prawej nodze i zebrałem się w sobie, próbując jednocześnie zmniejszyć nacisk na lewą. Niezbyt pewna postawa, szczególnie

w starciu z pędzącym przeciwnikiem, ale musiała wystarczyć. Jak zwykł mawiać Degan, walczy się tak, jak przeciwnik pozwala, a nie tak, jak by się chciało. Uniosłem oburącz rapier na wysokość ramienia, po czym ustawiłem klingę pod kątem i zamarłem. Nie liczyłem na to, że Szarfiarz nadzieje się na ostrze - ostatnio fortuna aż tak mi nie sprzyjała. Miałem jednak nadzieję, że się zawaha, dzięki czemu Degan zdąży go dogonić. Nadzieja matką głupich. Zamiast tego mężczyzna przyspieszył. Uchwyciłem mocniej rapier, zastanawiając się, czy przebije napierśnik, czy raczej pęknie od uderzenia i rozsypie się na kawałki. Za późno na takie zmartwienia. Wypuściłem powietrze z płuc i przygotowałem się na uderzenie. Właśnie tego ode mnie oczekiwał. Dosłownie w ostatnim momencie przykucnął i zanurkował pod klingę, próbując wyprowadzić pchnięcie w górę. Cofnąłem się w szaleńczym tańcu i wygiąłem rapier, by ratować się desperacką zasłoną. Czułem, jak obszarpana tkanina ściąga mnie w dół, spowalniając moją ucieczkę i pozbawiając mnie równowagi. Bardziej poczułem, niż zobaczyłem moment, w którym przechwyciłem jego cios. Klingi się starły, a zaraz potem jeden jelec uderzył o drugi, wprawiając nasze dłonie w drżenie. Szarfiarz wyprostował się i wpadł na mnie z impetem. Próbował podnieść mnie do góry i zepchnąć z drogi. Zgiąłem się, chcąc zatrzymać go ciężarem ciała. Cóż, nie tylko ciężarem - zdołałem także zamachnąć się w górę prawym kolanem, kiedy próbował mnie przesunąć. Poczułem, jak kość mocno w coś uderza. Szarfiarz parsknął, ale nawet nie zwolnił. Walnął mnie pięścią między żebra, a ja w odpowiedzi zamachnąłem się rękojeścią rapiera, celując w jego nerkę. Czułem, że padam na plecy. Wyciągnąłem lewą rękę, próbując się czegoś uchwycić załomu ściany, Szarfiarza... czegokolwiek, co pozwoliłoby mi go unieruchomić. Usłyszałem trzask rozdzieranej tkaniny, a zaraz potem spadła na mnie brudna czerwona ciemność. Zasłona. Szarfiarz zaklął szpetnie. Szamotał się z materiałem, który oplątał nasze ciała, i raptem zadrżał. Po chwili się poruszył, znów zadrżał i zamarł. - Żyjesz? - odezwał się zza spowijającej mnie ciemności Degan. - Żyję - wysapałem. - A ty? - Coś mnie dziwnie strzyka, ale poza tym wszystko w porządku. - Zerwał ze mnie zasłonę, wzniecając przy tym chmurę kurzu. Kichnąłem i zacząłem się podnosić. Ciągle kręciło mnie w nosie. Szarfiarz leżał rozkraczony przy moim lewym kolanie i prawej stopie. Głowę i ramiona miał zaplątane w materiał, a z dwóch rozdarć sączyła się krew.

Klękając, by sprawdzić mężczyznę, Degan zauważył ranę w moim udzie. - Co ci się stało? - zapytał. - A jak myślisz? Przed chwilą biłem się z przeklętym Szarfiarzem! - Zwykle lepiej działają na nich miecze - stwierdził, po czym odtoczył truchło na bok i nachylił się nad moją nogą. Przeniosłem ciężar na prawą, żeby wstać, ale on położył mi rękę na piersi i pokręcił głową. - Nie powinieneś się ruszać - powiedział. - Trzeba to opatrzyć. - Później - rzuciłem niecierpliwie. - Najpierw musimy sprawdzić, czy Larrios jeszcze żyje i czy jest w stanie gadać. Degan spojrzał w głąb pomieszczenia, na nieruchomą stertę szmat i mięsa. - On się w tej chwili nigdzie nie wybiera. - Nie zważając na moje jęki, ściągnął mi z uda przesiąknięty krwią strzęp spodni. Zmarszczył brwi. - Nosisz w tej swojej przenośnej aptece coś innego niż ziarna aramu i środki przeciwbólowe? - Na przykład? - Na przykład igłę i nici. Albo coś, co pomogłoby zatamować krwawienie. Degan pochylił się nad ciałem Szarfiarza, a ja sięgnąłem po pugilares na zioła. Znalazłem w nim trochę suszonego mchu skrzydlatego i paczuszkę z wygotowanymi szarpiami. Na wszelki wypadek połknąłem też trzy ziarna aramu. Znów usłyszałem trzask rozdzieranego materiału. - Dobra, trzymaj - powiedziałem, odwracając się do Degana. Zobaczyłem w jego rękach porwane skrawki białej szarfy. Cóż oznaczała odrobina symbolicznej profanacji po zamordowaniu jednego z ulubieńców imperatora? Degan oczyścił ranę najlepiej jak umiał, choć brakowało mu wody i dobrego światła. Powciskał mech i szarpie w rozcięcie, a następnie z kawałków materiału zrobił prowizoryczny opatrunek. Obserwowałem jego postępy, starając się zbyt wiele nie ruszać. Pracował szybko i efektywnie, nie wykonywał żadnych zbędnych ruchów. - Nie obejdzie się bez szwów - stwierdził - ale to będzie musiało poczekać. Wytarłszy ręce w ostatni kawałek szarfy, pomógł mi się podnieść. Podeszliśmy do Larriosa. Lewa noga była sprawniejsza, niż się spodziewałem, przynajmniej kiedy nie musiałem biegać. Larrios nie przesunął się nawet o cal od miejsca, w którym porzucili go jego oprawcy. Leżał na boku z lekko podkurczonymi nogami, tyłem do mnie i do Degana. Zwalczyłem chęć, by go kopnąć - prawdopodobnie bardziej zabolałoby to mnie niż jego. - Larrios - rzuciłem. Cisza. - Larrios, pamiętasz mnie jeszcze? - zapytałem łagodnym

głosem. - Jestem Nosem z bajzlu Fedima. Tym, którego okłamałeś. Tym, któremu zwiałeś. Spróbowałem nieco ostrzejszym tonem: - Tym, który sprawi, że zatęsknisz za Szarfiarzami, jeśli mu nie powiesz wszystkiego, co chce wiedzieć. Larrios podniósł głowę i przewrócił się na plecy. - Nie żyją? - zapytał. Górną wargę miał rozciętą, dolną obrzmiałą, a na prawym oku pojawiła się opuchlizna. Był poszarpany i posiniaczony, ale wszystkie te obrażenia wyglądały na dość świeże. Musieliśmy przybyć tu z Deganem tuż po Szarfiarzach, którzy najwyraźniej dopiero zaczęli go zmiękczać. - I z czego się cieszysz - mruknąłem. - Możesz być następny. Przyjąłem cios w nogę, żeby z tobą pogadać. Nie jestem dzisiaj wcieleniem wyrozumiałości. Larrios uśmiechnął się na tyle, na ile pozwalały mu na to obrzmiałe usta. - Dałeś się pociąć d l a m n i e? Naprawdę? Odwróciłem się do Degana. - Kopnij go za mnie. Degan podniósł nogę. - Zaraz! - krzyknął Larrios. - Zaczekajcie, mówiłem poważnie! Mam u was dług. Te łajdaki usztywniłyby mnie bez względu na to, co bym im powiedział. - Więc teraz masz szansę się wygadać - odparłem. - Gdzie jest księga? - Jaka księga? Spojrzałem na Degana. Kopnął Larriosa w bok wystarczająco mocno, by przesunąć go o dobre dwie stopy. Podszedłem bliżej. - Już ci mówiłem, nie jestem w nastroju. Gdzie schowałeś księgę? Larrios miał zaciśnięte powieki, z trudem łapał oddech. Jęknął, obejmując się rękoma. Westchnąłem. - Słuchaj, nie wyjdziemy stąd, dopóki nie usłyszę wszystkiego, co chcę wiedzieć. Możesz się turlać po podłodze i krwawić, ile dusza zapragnie, ale przestaniemy cię tłuc dopiero wtedy, gdy zaczniesz śpiewać. Larrios otworzył lewe oko - prawe było już zupełnie spuchnięte. Wzdrygnąłem się na wspomnienie twarzy Athela pod koniec przesłuchania w magazynie. Nie dałem nic po sobie poznać, ale nie chciałem, żeby Larrios skończył tak samo. - Muszę się wydostać z miasta - oznajmił Obwoźnik. - Ściga mnie zbyt wielu ludzi. Muszę stąd prysnąć. - Zbyt wielu ludzi?... - Wymieniliśmy z Deganem spojrzenia. Mój przyjaciel nie wyglądał na przekonanego. - Jakich ludzi?

Larrios kaszlnął i splunął na podłogę krwią i śluzem. Uniósł się powoli do pozycji siedzącej. Nie przeszkadzałem mu, pozwalając, by wyręczył mnie ból jego wysiłków. - Po pierwsze, oni. - Wskazał dwóch martwych Szarfiarzy. - Po drugie, wy. I ten cholernie wielki Lewar, Żelazny. Jego sprzymierzeńcy z Dziesięciu Dróg, Kells... - Słucham? - Wyprostowałem się. - K e l l s chce cię dorwać? Larrios przytaknął. - Od jakichś dwóch dni. Wydawał się milszy niż pozostali. Rozpowiedział na mieście, że zapłaci mi mniej więcej jedną trzecią tego, ile jest warta księga. Inni sięgali od razu po nóż. - Pokręcił głową. - Kurwa, trzeba było przyjąć jego ofertę. Powoli wypuściłem powietrze z płuc. W pierwszej chwili pomyślałem, że Larrios skojarzy mnie z Kellsem, ale chyba go przeceniłem. Tylko dlaczego Kells nagle zainteresował się księgą? Podczas naszego spotkania wspominałem mu o niej ledwie mimochodem... - No i oczywiście są jeszcze ci wszyscy przypadkowi Kamraci - dodał Larrios, patrząc na mnie z wyrzutem. - Chyba tobie powinienem za to podziękować. Nie polowaliby na mnie, gdybyś nie wyznaczył ceny za moją głowę. Zamrugałem. Nagle pomieszczenie zrobiło się dziwnie rozmazane. Utrata krwi? Zmęczenie? Położyłem ręce na ścianie i powoli przykucnąłem. - A czego się spodziewałeś, próbując wykiwać Nosa? - Oparłem się o ścianę plecami. Pokój przynajmniej na chwilę przestał wirować. - Hej - rzucił Larrios, przyglądając mi się w bladym świetle świecy. - Ty też wyglądasz jak gówno. Co się stało? - Księga - powtórzyłem, nie pozwalając, by moje myśli zbłądziły na manowce. - Mówiłem ci już, że najpierw muszę się wydostać z miasta. - A ja ci mówię, że nie będę się targować. - W takim razie możesz od razu mnie usztywnić - odparł Larrios - bo i tak jestem już trupem. Spojrzałem na Degana. - Słyszałeś, co powiedział. Degan właśnie brał zamach znad głowy, kiedy Larrios wykrzyknął, że zaprowadzi nas do kryjówki. Sztych miecza wbił się w ścianę jakieś trzy cale na prawo od ucha przerażonego Obwoźnika. Degan się uśmiechnął i wszyscy ruszyliśmy w drogę. * Siedziałem w drzwiach zrujnowanego magazynu, wpatrując się w deszcz. Za mną

odpoczywał Larrios. Ręce miał skrępowane, a nogi połączone kawałkiem szarfy o odpowiedniej długości, by nie miał kłopotów z chodzeniem, ale nie mógł biegać. Oko, na które jeszcze coś widział, także zaczynało puchnąć, lecz mimo to obawiałem się, że nawet na ślepo może spróbować ucieczki. Śledziłem Degana wzrokiem, gdy wracał w deszczu do magazynu. Był sam; nie towarzyszyła mu żadna zakapturzona postać w długim płaszczu. A zatem straciliśmy przewodnika, który miał nas wyprowadzić z Rumowisk. Degan pokręcił głową, strzepując z ronda kapelusza kropelki wody. - Ten łajdak nas wrobił - burknąłem, gdy wszedł do magazynu. - Być może - odparł, choć usłyszałem w jego głosie wahanie. - Ale mógł też usłyszeć krzyki i wziąć nogi za pas. Albo... Czekałem, ale Degan milczał, wpatrzony w deszczową noc. - Albo? - ponagliłem go. - Albo dopadły go Białe Szarfy. Zamrugałem. - Jakieś i n n e Białe Szarfy? - Prawdopodobnie. Zwykle przemieszczają się w trójkach. Albo w szóstkach, albo w dziewiątkach. W każdym razie w liczbie podzielnej przez trzy. To ich sposób składania hołdu trzem wiecznym inkarnacjom imperatora. - Więc czemu ten trzeci nie przybiegł na górę pomóc towarzyszom? - zapytałem. Degan wzruszył ramionami. - Nie wiem i właśnie to mnie martwi. Spojrzałem w spowijającą ulicę noc, ale nie zauważyłem niczego podejrzanego. - Wynośmy się stąd - rzuciłem. Degan pomógł mi wstać. Nagłe poczułem, jak ogarnia mnie jeszcze większy niepokój, choć wydawało się to niemożliwe. Padało coraz mocniej; brzuchate krople deszczu natychmiast przesiąkały przez każdy materiał, na jaki natrafiły. Były też zimniejsze - albo one, albo ja. Tak czy inaczej pogoda nie sprzyjała późnym spacerom. Woda zmyła ulice, sprawiając, że każdy krok po śliskim bruku stanowił nie lada wyzwanie. Tyle dobrego, że deszcz wypłukał z powietrza smród. Przez moje nocne widzenie ulewa zmieniła miasto w zniekształcony labirynt. Cienie i kształty, które tak dobrze znałem, na przemian stapiały się z tłem i wyostrzały, gdy kuśtykałem obok Degana. W pewnej chwili przyłapałem się na tym, że coraz częściej patrzę na swoje stopy, by złagodzić ból głowy, o który przyprawiała mnie chłodna noc. Choć niewiele mi to pomogło, mój stan przynajmniej się nie pogarszał.

Często musieliśmy przystawać, żeby dać odpocząć mojej nodze i pozwolić Larriosowi zorientować się w położeniu. - Trzymaj - mruknąłem do niego podczas jednego z postojów. Opieraliśmy się o ścianę budynku, skryci przed deszczem pod krótkim występem dachu. Degan poszedł sprawdzić kilka następnych przecznic. Na mojej dłoni leżało ziarno aramu. Larrios skupił na nim wzrok. - Aram? - zapytał po chwili. - Pomoże ci zachować bystrość umysłu - wyjaśniłem. - Obędzie się. Wrzuciłem ziarno z powrotem do sakiewki wiszącej na mojej szyi. Łykałem je w równych odstępach czasu, odkąd opuściliśmy magazyn, i zostało mi już tylko parę na dnie. To tyle, jeśli chodzi o zapasy, które miały mi wystarczyć na cały tydzień. - Dlaczego Białym Szarfom tak bardzo zależy na tej księdze? - zapytałem. Dostrzegłem, jak Larrios wzrusza ramionami. - Pewnie z tych samych powodów co wam. - W to akurat wątpię. - Jakoś nie potrafiłem sobie wyobrazić, by Białe Szarfy chciały użyć księgi jako argumentu przeciwko Żelaznemu i Szaremu Księciu. Dla nich dobrymi Kamratami byli wyłącznie martwi Kamraci. Zostali wysłani po księgę z innych powodów: domyślałem się, że zależało im bardziej na jej zawartości niż praktycznym zastosowaniu. - Widziałeś tę księgę. Co w niej takiego jest, że każdy chce ją dorwać w swoje ręce? - Skąd mam wiedzieć? - niecierpliwił się Larrios. - Nie umiem dobrze czytać. Zresztą nigdy wcześniej nie widziałem takiego języka. - Podniósł rękę do twarzy, żeby zetrzeć deszcz spływający mu do oczu, i skrzywił się, gdy dotknął poszarpanej, spuchniętej skóry. - Trzeba było wziąć pieniądze od Kellsa... - Ile ci zaproponował? - zapytałem. Larrios uśmiechnął się krzywo. - A co? Zastanawiasz się, czy mu jej nie odsprzedać? - To by dopiero było coś - zarechotałem, rozbawiony jego pomysłem. Usłyszeliśmy przenikliwy gwizd. Degan stał w połowie przecznicy i poganiał nas gestem. Larrios prowadził nas najlepiej, jak potrafił, ale ulewny deszcz i napuchnięte oczy nie ułatwiały mu zadania. Dwukrotnie musieliśmy zawracać, w końcu jednak dotarliśmy do wypalonej skorupy jakiegoś budynku. Tylko tylna i prawa ściana ocalały, pozostałe dwie, a wraz z nimi dach, zawaliły się dawno temu. Podłoga nie wytrzymała naporu i w miejscu piwnicy ziała wypełniona deszczówką jama.

Znajdowaliśmy się w samym sercu Rumowisk. - Zadołowałeś księgę w tej ruinie? - zapytałem, wskazując na zapadlisko. Larrios wzruszył ramionami. - Tutaj nikt by jej nie szukał. - Przecież to jest przeklęta księga - rzuciłem z niedowierzaniem. - Pogoda, szczury... Wiesz, co mogły z nią zrobić? - Spieszyłem się - odburknął, stając na krawędzi jamy. - Miałem za mało czasu, żeby wybrzydzać. Podszedłem do niego nierównym krokiem i spojrzałem w dół. Kusiło mnie, by go zepchnąć, tak dla zasady, ale udało mi się zdusić to pragnienie. Woda wyglądała na głęboką do kolan. Plątanina sczerniałych belek i połamanych kamieni tworzyła wysepkę pośrodku brudnego bajorka. Wszystko było oplątane chwastami, a ze zgliszczy po prawej wyrastało młode drzewko. Nagle zakręciło mi się przed oczami i szybko zrobiłem krok w tył, żeby nie spaść. Potrąciłem Degana. Zmarszczył brwi, pomagając mi odzyskać równowagę. - Dam sobie radę - uspokoiłem go, lecz wyraz jego oczu świadczył, że mi nie wierzy. Do diabła, ja też zaczynałem w to wątpić. Czułem się jak wyżęta szmata i z trudem odróżniałem rzeczywistość od przedmiotów, które wraz z nocnym widzeniem tworzył wokół mnie mój umysł. Na wszelki wypadek połknąłem kolejne ziarno, choć serce waliło mi już jak szalone. - Gdzie jest księga? - zapytałem. - Z drugiej strony - odparł Larrios, wciąż wpatrując się w dno zagłębienia. Jakżeby inaczej. Zeszliśmy na dół lewą stroną, po zawalonej ścianie, która utworzyła coś w rodzaju stromej rampy. Degan praktycznie niósł mnie na rękach. Posadził mnie na stercie cegieł tuż przy krawędzi jamy, a ja sapnąłem z bólu. Choć moja głowa wydawała się lekka niczym puch, cały czas byłem świadomy pulsowania w nodze. Zamknąłem oczy i schowałem twarz w dłoniach. Nie działały już ani ziarna, ani środki przeciwbólowe Eppyrisa. Wróciłem myślami do walki z Szarfiarzem. Znów widziałem ostrze, znów czułem, jak zatapia się w mojej nodze, przekręca i wyszarpuje kawałek uda. Wciąż je widziałem... Nie. Pomyśl o czymś innym. Na przykład o... ...Athelu przywiązanym do beczki. Jego głowa wisi obok wieka. Szczerzy się do mnie szeroko w tym swoim uśmiechu, cwaniackim, wyzywającym i złośliwym. Wzrok ma bystry i skoncentrowany. „I co zamierzasz teraz zrobić, Drothe? - pyta ten wzrok. - Ty też chcesz umrzeć za

księgę?". Śmieje się głośno. „A może już umierasz?". Umieram?... - Drothe! Poderwałem głowę. - Co jest? - Rozejrzałem się w poszukiwaniu źródła krzyku. W jakiś sposób osunąłem się do pozycji półleżącej na stercie cegieł. Degan stał nade mną w deszczu. Wyglądał na strapionego. - Co się stało? - Nie wołałeś mnie? - zapytałem. - Usłyszałem, jak ktoś woła moje imię. - Nikt się nie odzywał. Zamrugałem, by strzepać krople deszczu z powiek. - Och... to dobrze. - Drothe - odezwał się Degan - może powinieneś... - Gdzie jest Larrios? - zapytałem, dostrzegłszy, że zostaliśmy sami. - Wyciąga księgę z kryjówki - odparł cierpliwie Degan. - Sam mu kazałeś. - Naprawdę? Degan przytaknął, a z jego kapelusza spłynął strumień deszczówki. - Chciał, żebym to ja poszedł, bo on nic nie widział przez te spuchnięte oczy, ale powiedziałeś, że nie możemy marnować czasu na grzebanie w śmieciach. Rzeczywiście, to brzmiało jak coś, co mogłem powiedzieć. Podjąłem słuszną decyzję, choć musiałem uwierzyć Deganowi na słowo, że to naprawdę byłem ja. - Jak długo go nie ma? - zapytałem. - Poszedł dopiero przed chwilą. - Degan uklęknął obok mnie. - Drothe, powinniśmy chyba schować się przed deszczem i obejrzeć twoją nogę. - Dopiero gdy odzyskamy księgę. - Po drugiej stronie ulicy jest budynek, w którym jeszcze nie zapadł się dach. Moglibyśmy wypatrywać Larriosa przez drzwi albo jedno z okien. Zebrałem się w sobie i spojrzałem Deganowi w oczy. - Nigdzie się stąd nie ruszam, dopóki nie dostanę tej przeklętej księgi - rzuciłem kategorycznie. - Wszystkim tak bardzo na niej zależy, ale to ja ją zdobędę. Dzięki niej wreszcie zyskam jakiś argument. Po raz pierwszy, odkąd wdepnąłem w to śmierdzące bagno, to ja będę rozdawać karty. J a, rozumiesz? Przez długą chwilę mierzył mnie wzrokiem. Zaczynałem się wahać - perspektywa odpoczynku w suchym miejscu rzeczywiście była cholernie kusząca - ale uratował mnie

dźwięk stóp szurających o ubłocone kamienie rampy. - Hej, podaj no który rękę! - krzyknął Larrios zza krawędzi jamy. Degan uśmiechnął się i klepnął mnie po przyjacielsku w ramię. - Szczęściarz. - Uparty jak osioł - dodałem. Wstał, żeby pomóc Larriosowi, a ja rozłożyłem się na moim niewygodnym siedzisku. Kamienie i odłamki cegieł uwierały mnie w plecy, lecz mimo to czułem się cudownie, mogąc po prostu leżeć. Przesunąłem się odrobinę, by widzieć krawędź jamy. Degan klęknął na jedno kolano i pochylił się, wyciągając rękę do Obwoźnika, gdy nagle usłyszałem za sobą plusk wody - zbyt głośny, by mógł go wydać przebiegający szczur lub pies. Odwróciłem się, by spojrzeć w ciemność. Nieznajoma postać nadbiegała z wyciągniętym mieczem i powiewającą za plecami peleryną. Przez krótką chwilę byłem pewien, że nasz tajemniczy przewodnik postanowił osobiście wbić nam nóż w plecy, wtedy jednak mój wzrok przyciągnęła szeroka biała wstęga materiału w pasie intruza. - Degan! Degan, Szarfiarz! - chciałem krzyknąć, próbując się wyprostować, ale dźwięk, który wydobył się z mojego gardła, przypominał pomruk. Jakimś sposobem zdołałem wstać. Wciąż trzymałem w ręku rapier, ale wiedziałem, że wiele nim nie zdziałam. Mimo to uniosłem klingę i zatoczyłem się na rampę, by osłonić klęczącego za mną Degana. Na mój widok Szarfiarz nawet nie zwolnił. Jego usta wykrzywiły się w uśmiechu, a ja raptem zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę była to kobieta. - Degan! Szarfiarz! - spróbowałem ponownie. Tym razem było mnie lepiej słychać. Usłyszałem za sobą krzyk i szuranie stóp szukających oparcia w błocie. Szarfiarka prawie do mnie dopadła. Jej uśmiech był szeroki, szczery i okrutny. Dodawał jej urody, w deszczu bursztynowych koralików nocnego widzenia wyglądała cudownie. Poczułem, że chcę jej - kobiecie, która za chwilę mnie zabije - coś powiedzieć: jaka jest piękna i pełna wdzięku, jak bardzo przypomina mi siostrę. Rzeczywistość działała jednak dużo szybciej od mojego umysłu. Zastanawiałem się, jakich słów użyć, gdy Szarfiarka wzięła zamach i celnym uderzeniem jelca zepchnęła mnie z drogi. Zawirowałem, upadając. Zobaczyłem jeszcze, jak Degan dobywa miecza, ale pośliznął się i osunął po rampie. Za nim stał Larrios, który krzyczał coś niezrozumiale i przyciskał kurczowo do piersi przemoczoną skórzaną sakwę. Szarfiarka wyskoczyła w powietrze. Wysoko uniesiony miecz błysnął w blasku nocy.

Zaraz potem zobaczyłem, jak ziemia mknie w stronę mojej twarzy. Wydawało mi się, że powiedziałem „Ana", ale być może to mój umysł znów próbował swoich sztuczek. Padłem na błoto, a świat w jednej chwili stał się ciemnym i cichym miejscem.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Biegłem przez las. Po obu stronach migały mi rozmazane obrazy drzew, a ja bez wysiłku przeskakiwałem nad korzeniami i spróchniałymi kłodami. Wysoko w górze przez baldachim liści prześwitywał lśniący błękit nieba, który pamiętałem z dzieciństwa. To wystarczyło, żebym przypomniał sobie, gdzie jestem - w domu, w Lesie Balsturiańskim. Ale to wciąż byłem ja, Drothe Długi Nos, starszy, zblazowany i z rapierem obijającym się o udo. Chłopak, którym powinienem być, zniknął, a ja zająłem jego miejsce. Z jakiegoś powodu wydawało mi się, że to dobrze, że mogę zrobić coś, czego on by nie mógł. Wtedy usłyszałem krzyki i szczęk stali, a zaraz potem doznałem olśnienia. To był ten dzień, kiedy wszystko się skończyło. Dzień, w którym moje życie przybrało kształt pokręconego koszmaru. Dzień, w którym zabili mojego ojczyma Sebastiana i w którym zginęły moje nadzieje na prawdziwą rodzinę. Spiąłem się w sobie, by biec jeszcze szybciej, ale niespodziewanie poczułem ból w lewej nodze. Spojrzałem w dół - z uda ciekła krew, zostawiając na ściółce czerwony ślad. Zawyłem, ale nie dałem za wygraną. Potykałem się i uchylałem przed gałęziami. Wciąż tak daleko, a ja biegłem zbyt wolno. Młodzieniec, którym wtedy byłem, mógłby biec szybciej, ale on na moim miejscu nic by nie zdziałał. Ja miałem szansę - m u s i a ł e m - zapobiec śmierci ojczyma! Minąłem linię ostatnich drzew nie tyle biegnąc, ile padając, i potknąłem się o zarośnięty trawą grób matki. Rapier wyleciał mi z ręki. Podniosłem się. Sądziłem, że ujrzę Sebastiana w chwili, gdy wykańczał jednego z zabójców, podczas gdy drugi mierzył do niego z kuszy, by za chwilę pozbawić go życia. Sądziłem, że ujrzę trzynastoletnią Christianę leżącą z zakrwawioną głową w drzwiach chaty. Sądziłem, że ujrzę agonię, która wdarła się w mój umysł tak wiele lat temu. Zamiast tego zobaczyłem jednak marmurowy dziedziniec i mury oplecione ukwieconymi pnączami; fontannę wykutą w różowym kamieniu, która przypominała kształtem gąszcz kwiatów rosnących pośrodku dziedzińca. Woda tryskała wąskimi strumieniami z każdej kamiennej róży i spływała leniwie po płatkach, zbierając się w sadzawce. Powietrze było czyste, rześkie i pachniało zielenią. Nie wzbudzało mojego zaufania. W odległym rogu ogrodu stała kobieta ubrana w obcisłe złote spodnie oraz dopasowaną brązową kamizelkę. Wyglądała przez okienko w murze, odwrócona do mnie plecami. Jej włosy, związane z tyłu w krótki kucyk białą wstążką, miały nijaki brązowy

kolor. Z końcówek wstążki zwisały srebrne dzwoneczki. Nieznajoma nie zwróciła na mnie uwagi, gdy wstałem. Rozejrzałem się w poszukiwaniu rapiera, ale nigdzie go nie było. Musiałem go zostawić w poprzednim śnie. Zrobiłem krok w jej stronę - lewa noga znów wydawała się sprawna - i jeszcze jeden, zanim usłyszałem jej głos. - Dlaczego tak bardzo zależy ci na księdze? - zapytała, urywając kwiat białej róży z pnącza oplatającego mur. Degan bez wątpienia miałby w zanadrzu jakąś dowcipną ripostę. Jelem odpowiedziałby tak zjadliwie, że kilka solidnych kopniaków pomogłoby mu odnaleźć drogę do rzeczywistości. Mnie zaś było stać tylko na to, by wybełkotać: - A co cię to, do diabła, obchodzi? Nieznajoma machnęła lekceważąco ręką, w której trzymała różę. - Musiałabym ci długo tłumaczyć, a nie mamy aż tyle czasu. - Zbliżyła kwiat do twarzy i w końcu odwróciła się w moją stronę. I nagle stała nie dalej niż krok ode mnie, a ja prawie się przewróciłem, odskoczywszy instynktownie. Z zamkniętymi oczami wciągnęła w nozdrza zapach róży i się uśmiechnęła. - Wspomnienia zawsze dodają im słodyczy - stwierdziła tęsknym tonem, po czym odrzuciła kwiat na trawę i spojrzała na mnie. Aż do tej chwili określiłbym ją jako przeciętną - miała proste usta, wąski nos i niskie czoło, na którym leżała zmierzwiona brązowa grzywka. Gdy jednak uniosła powieki, odsłaniając dwa przyprószone złotem lśniące jadeity, wiedziałem, że nigdy nie zapomnę tego widoku. - Szczerze powiedziawszy, jestem zaskoczona, że jeszcze żyjesz - zaczęła, nie zważając na wrażenie, jakie wywarły na mnie jej oczy. Może go oczekiwała? - Bardzo dobrze to o tobie świadczy. Jeśli jednak nadal będziesz błądził po omacku, nie pomoże ci nawet ten deganin, którego masz na usługach. - Jak... - zacząłem, ale słowa wychodziły z moich ust dziwnie opieszale. Nieznajoma uciszyła mnie, machnąwszy ręką dwa razy szybciej, niż ja bym potrafił. - Nie myśl teraz o „jak", Drothe. Skup się na „kto". Kto jeszcze wie? Kto cię szuka? Stałeś się ostatnio popularnym chłopcem, a ja jestem najmniej istotnym graczem tej gry. Z trudem powstrzymałem śmiech. Nikt nie wnika do cudzego snu, nie będąc naprawdę k i m ś - ale miałem jeszcze dość oleju w głowie, żeby się z nią nie kłócić. Gdyby chciała mi powiedzieć, kim jest, już by to zrobiła, a jeśli nie chciała... Cóż, w żaden sposób nie mogłem jej do tego zmusić.

- W porządku - powiedziałem, a każde słowo spływało z mojego języka niczym stopiony ołów. - Kto chce tej księgi? I dlaczego? Tym razem to ona patrzyła na mnie w osłupieniu, ale tylko przez chwilę. A potem odchyliła głowę i zaczęła się śmiać. Dzwoneczki wiszące w jej włosach podzwaniały w kontrapunkcie do jej rozbawienia. - Chcesz powiedzieć, że o niczym nie wiesz? - zapytała. - Znalazłeś księgę Ioclaudii i nie wiesz, o co w tym wszystkim chodzi? - Nasze spojrzenia się spotkały, a ona uśmiechnęła się szeroko. Jej uśmiech był równie urzekający co oczy. - Nie wierzę. Księgę I o c l a u d i i? Athel podał mi imię autorki? W takim razie nic dziwnego, że nie potrafiłem jej wytropić - jeśli ta księga była tak stara, jak mi się wydawało, to Ioclaudia nie żyła od wielu stuleci. Spojrzałem na stojącą przede mną kobietę. Dzwoneczki. Księgi. Wtedy zrozumiałem. - Księżniczko. - Złożyłem przed nią głęboki szyderczy ukłon. To ją spotkaliśmy w pobliżu bajzlu Fedima, to ona podzwaniała przy każdym kroku, gdy przyczailiśmy się z Deganem w kanałach, i to do niej należał Żelazny Degan. Co oznaczało, że rozmawiam z Szarym Księciem. Czy raczej Szarą Księżniczką. - Książę. Jestem Księciem - stwierdziła niemalże z zażenowaniem. - Ale dobrze wiedzieć, że potrafisz dodać dwa do dwóch. - Z tego dodawania wyszło mi - odparłem - że mojej głowy pragną Nożownicy, Szarfiarze i kilku Brzeszczotów, nie wspominając już o twoim tresowanym deganinie. Nie potrafię jednak zrozumieć dlaczego. Skoro tak cię to śmieszy, możesz w tej chwili zamknąć ten kram i znaleźć sobie kogoś, kto z większą ochotą da się wciągnąć w te twoje senne gierki. Ja mam lepsze rzeczy do roboty. Odwróciłem się, chcąc wyjść z ogrodu, i nagle zdałem sobie sprawę, że siedzę na ławie przy fontannie. Wcześniej na dziedzińcu nie było ław. Nieznajoma zajęła miejsce obok. - Przykro mi - powiedziała, patrząc mi w oczy. W jej ustach te słowa nie zabrzmiały jednak jak wyraz skruchy, a raczej jak suche stwierdzenie faktu. - Po prostu uznałam, że ktoś, kto siedzi w tym tak głęboko, powinien wiedzieć, o jaką stawkę chodzi. - Zakładając, że ten ktoś wplątał się w to z własnej woli. A w tym przypadku to założenie jest błędne. Więc może mnie oświecisz? Jej brwi złączyły się, gdy zmarszczyła w zadumie czoło. Przechyliła głowę i spojrzała gdzieś w przestrzeń. Wydawało mi się, że słyszę niewyraźny szelest, jakby ogród przemawiał do niej za pośrednictwem wiatru. Kiwnęła głową i znów skupiła na mnie wzrok. - W tej chwili nie mogę wdawać się w szczegóły, ale muszę cię ostrzec: dobrze się

zastanów, zanim zdecydujesz, komu oddać tę księgę. - Dlaczego? - zapytałem. - Boisz się, że nie trafi w twoje ręce? Gorzki uśmiech ściągnął jej twarz. - Nie mówię, że nie, ale to nie jest moje główne zmartwienie. Bardziej obawiam się... Wizja dziedzińca pękła jak mydlana bańka, a w mojej nodze eksplodował ból. Otworzywszy oczy, ujrzałem tył czyichś butów. Obcasy stukały o mokry bruk. Wnioskując po tym, co czułem, ktoś zarzucił mnie sobie na plecy i niósł ulicami miasta. Próbowałem się przekręcić, wyrwać z uścisku i uciec, próbowałem zapytać, kto mnie trzyma, ale było mnie stać tylko na zakołysanie głową i żałosny bełkot. Nieznajomy z burknięciem wzmocnił chwyt. Zmiana pozycji sprawiła, że przez moją nogę popłynął ogień. Jęknąłem i zacisnąłem powieki, uciekając od bólu i nieszczęścia w ciemność. - ...się stało?! - krzyknęła kobieta. Otworzyłem oczy, by stwierdzić, że leżę na marmurowym dziedzińcu z kolanami podciągniętymi pod brodę. Nieznajoma stała obok ławki, odwrócona do mrocznej półprzezroczystej postaci, której wcześniej tu nie widziałem. Intruz był niski, niższy nawet ode mnie, ale poza tym nie potrafiłem rozróżnić żadnych szczegółów jego wyglądu. Zaczął gestykulować, jakby coś mówił, a ja znów usłyszałem niewyraźny szmer na wietrze. A więc nieznajoma wynajęła Gębę, by zaklął dla niej ten sen. Świetnie. Wolałem nawet nie myśleć, co by było, gdyby jakiś Szary Książę mógł bez żadnego wysiłku wchodzić do moich snów - przerażająca wizja, szczególnie po ostatnich wydarzeniach. Udo wciąż mnie bolało, ale w tym sennym świecie nie aż tak bardzo jak w prawdziwym. Rozprostowałem nogi i przewróciłem się na kolana. Zauważyłem, że żyłki w marmurze wydawały się samoistnie poruszać. To nie mógł być dobry znak. - Jak długo zdołamy go tu zatrzymać? - zapytała kobieta. Cisza. - Niech to szlag. Usłyszałem, jak podchodzi, i zobaczyłem, jak klęka na granicy mojego pola widzenia. Powietrze nie pachniało już zielenią - kolejny zły omen, byłem tego pewien. - Drothe - rzuciła i nie zabrzmiało to zbyt pieszczotliwie; to był rozkaz, więc bez zastanowienia podniosłem wzrok. - Posłuchaj mnie. Bez względu na to, co zrobisz, nie oddawaj nikomu księgi. - Nikomu oprócz ciebie - parsknąłem. - Zgadza się? Ona jednak pokręciła głową. - Nie. Nawet nie mnie. Schowaj ją. Tylko nikomu nie mów gdzie! Może dzięki temu jeszcze trochę pożyjesz. Szczerze mówiąc, wolałabym, żeby księga Ioclaudii znów zaginęła, niż trafiła w niepowołane ręce.

Chciałem zapytać, co miała przez to na myśli, lecz w tej samej chwili moją nogę znów chwycił obezwładniający ból. Skrzywiłem się, a kiedy otworzyłem oczy, mój sen był pozbawiony większości kolorów. Kobieta położyła mi dłoń na ramieniu, ale jej palce nie zatrzymały się, gdy mnie dotknęły - miałem wrażenie, że przenikają w głąb ciała. Co ciekawe, nie wydawało mi się to ani trochę dziwne. - Ukryj księgę - powiedziała, rozmazując się i blednąc na krawędziach. - Ukryj i nikomu nie mów gdzie. Zaraz potem zostałem sam w ciemnościach, które szybko zginęły w zapomnieniu. * Nie było w tym nic stopniowego - ani szarości rozjaśniającej się przed moimi oczami, ani szumu, który powoli przechodziłby w ryk. W jednej chwili byłem nieprzytomny, a w następnej całkowicie świadomy. Nic się nie zgadzało. Choć powinienem czuć się przemoknięty, zmarznięty i obolały, czułem się rozgrzany, suchy i wypoczęty. Leżałem w miękkim łożu z pierza, nakryty wykrochmaloną pościelą. Zamiast normalnych ubrań miałem na sobie coś, co przypominało w dotyku koszulę nocną. I wciąż żyłem. To właśnie ten ostatni fakt wydawał mi się najbardziej zaskakujący. Z czystej ciekawości rozprostowałem lewą nogę. Zareagowała na ruch prawie niewyczuwalnym pieczeniem. To też się nie zgadzało, po policzkach powinny ściekać mi łzy. Zacisnąłem zęby i oparłem na zranionej nodze ciężar ciała, spodziewając się niemalże agonalnych katuszy. Owszem, przeszył ją ostry ból, ale na tym koniec. Błyskot - nic innego. Tylko błyskot mógł wyjaśnić nagłą poprawę mojego zdrowia. Dopiero wtedy zacząłem się n a p r a w d ę martwić. Nasłuchiwałem, nie otwierając oczu. Do moich uszu dolatywała melodia Ildrekki po zmroku, ale tym razem nie składała się ona z tradycyjnej kakofonii wrzasków, pijackich przyśpiewek i miauczenia parzących się kotów. Zamiast tego słyszałem bzyczenie owadów, urywane wybuchy śmiechu i postukiwanie palców o bęben gdzieś w oddali. Nie miałem pojęcia, gdzie się znajduję, ale z pewnością nie był to rewir Dziesięciu Dróg ani Rumowisk. Właśnie miałem przewrócić się na bok, gdy wtem gdzieś za mną zaszeleściło ubranie. Ktoś cmoknął, jakby pił. W pierwszej chwili zesztywniałem, ale szybko udało mi się rozluźnić. Strażnik? Pielęgniarka? A może ktoś inny? Szkło stuknęło o drewno. Odetchnąwszy powoli i głęboko, stwierdziłem z ulgą, że w powietrzu nie ma już zapachu świeżej zieleni. Było jednak coś innego, coś dziwnie znajomego, czego nie potrafiłem rozpoznać... Bazylia? Zmielony tymianek?

Odetchnąłem raz jeszcze. Tak, ta woń bez wątpienia pochodziła z pościeli, a ja znałem tylko jedną osobę, która perfumowała pościel. Christiana. Co oznaczało, że człowiekiem, który przy mnie czuwał, był... - Niech cię szlag, Degan - rzuciłem, odwracając się. - Dlaczego mnie tu przyprowadziłeś? Przecież wiesz, że... - Urwałem. Jelem obdarzył mnie chytrym uśmiechem. - Ja też nie skakałem ze szczęścia, że będę musiał cię ugościć - powiedział - ale kiedy moja żona zobaczyła, jak wykrwawiasz się na bruku... - Wzruszył wymownie ramionami. Tak jakbym miał pod tym dachem cokolwiek do powiedzenia. Siedział w szerokim wyściełanym fotelu, rozciągnięty, z nogami skrzyżowanymi w kostkach. Jego ciemne włosy były w nieładzie, a długi zielono-czarny kaftan zmięty. Na stoliku obok krzesła paliła się srebrna lampka olejowa, która rzucała tyle samo światła co cieni, obok niej stał zaś kieliszek wina skrzący się czerwienią w blasku płomyczka. Nad głową Jelema otwarte okno ukazywało fragment nieba. Rozejrzałem się po pokoju. Nie, to z pewnością nie był dom mojej siostry. Christiana nigdy nie zgodziłaby się na puste bielone ściany - ostatnim krzykiem mody w środowisku arystokratycznym okrzyknięto kolorowe tynki. Z drugiej strony pewnie wykazałaby się większą wyrozumiałością na widok plecionych tkanin, pozawieszanych w strategicznych miejscach. Złote, zielonkawe, karmazynowe i błękitne przędze układały się w misterne arabeski i wzory geometryczne, nadając nieciekawej przestrzeni kolor i wdzięk. Zauważyłem, że nigdzie w pobliżu nie ma moich ubrań ani całej reszty dobytku. Odwróciłem się do Jelema, chcąc go zapytać, co się stało z moimi rzeczami, gdy raptem dostrzegłem sponiewieraną oprawioną w skórę księgę, która leżała otwarta na jego kolanach. Szlag. Do diabła z ubraniami. - Czy to jest to, o czym myślę? - zapytałem. Jelem zerknął w dół. - To? - Pstryknął rogiem kartki. - Jeżeli chodzi ci o tę przemoczoną księgę, którą po wielu znojach udało mi się w końcu osuszyć, to tak. To właśnie ona. - Odłóż ją. Jelem uniósł brew. - Słucham? Podniosłem się, ignorując protesty mięśni, i wskazałem na księgę. - Odłóż ją - powtórzyłem. - Już. - Chrzanić ostrzeżenie kobiety ze snu; nie po to

snułem się po kanałach i walczyłem z Białymi Szarfami, żeby Jelem mógł, ot tak, kartkować sobie moją cenną zdobycz. Długą chwilę mierzył mnie wzrokiem, a zaskoczenie na jego twarzy przeistoczyło się w chłodny zawód. Zamknął powoli księgę i odłożył ją na stolik. - Jak sobie życzysz. - Podniósł kieliszek i jeszcze głębiej zatopił się w fotelu. Pociągnął długi niespieszny łyk wina, po czym uniósł kieliszek do światła i się uśmiechnął. Doskonale znałem ten uśmiech. Coś wiedział - coś, co wyczytał w księdze, i coś, o co chciał się targować. Świetnie. Niech się uśmiecha. Co takiego mógłby znaleźć w... Spojrzałem ponad jego głową w okno, na niebo upstrzone jasnymi wyraźnymi gwiazdami. Gwiazdami, które zakrywały chmury burzowe, gdy ostatnio byłem przytomny. - Jak długo już tu jestem? - zapytałem. Jelem wydawał się rozbawiony tonem mojego głosu. - Noc, dzień i niemal całą kolejną noc. Już prawie dzień sowy, nowy tydzień zgodnie z waszymi rachunkami. - Dzień sowy? - upewniłem się. Do diabła. Może jednak zdążył zgłębić jej treść na tyle dokładnie, by coś znaleźć? Choć ważniejsze było pytanie, co z nią w ogóle robił. - Gdzie jest Degan? - Przychodził i wychodził... Bardziej jak strapiona kwoka niż Lewar. - Pociągnął kolejny łyk wina i spojrzał na mnie. - Możesz pytać prosto z mostu. Trochę za późno na grzeczności, i tak już mnie obraziłeś. - Świetnie. Co robisz z tą księgą? Jelem kiwnął głową. - Teraz lepiej. Krótko mówiąc, nie chciałeś nawet na chwilę stracić jej z oczu. Kazałeś Deganowi obiecać, że ją przy tobie zostawi. A on obiecał. - A ty jakby nigdy nic postanowiłeś ją sobie obejrzeć? - Nikt nie kazał mi obiecywać, że tego nie zrobię. - Domyślam się - ciągnąłem - że znalazłeś w niej coś interesującego. W geście toastu przechylił kieliszek w moją stronę. - I będzie mnie to kosztować - dodałem. Odstawił kieliszek na stolik. - To już zależy wyłącznie od ciebie - odparł i znów podniósł księgę. - Jestem pewien, że mógłbyś rozszyfrować to częściowo na własną rękę albo zapłacić komuś, kto by to dla ciebie zrobił, ale to wymaga czasu i zaufania. A ja jakoś nie sądzę, żebyś miał w nadmiarze

zarówno tego pierwszego, jak i drugiego. Nie próbowałem zaprzeczać. Postawił mnie pod ścianą i obaj byliśmy tego świadomi. - Ile? - zapytałem, przygotowując się na jakąś krociową sumę. Jelem zaskoczył mnie jednak, zbywając moją propozycję machnięciem ręki. - Pieniądze? Za to? Wybij sobie z głowy. Już mi jesteś dłużny, a poza tym, kim ja jestem, żeby kierować się chciwością? - Tym razem z uprzejmości nie zaśmiałem mu się prosto w twarz. - Nie - ciągnął - myślałem o bardziej bezpośredniej formie zapłaty. - To znaczy? Jelem znacząco postukał palcem w okładkę księgi. - O nie - rzuciłem. - Nie ma mowy. Księga zostaje ze mną. - Nie zrozumiałeś. Nie chcę księgi, nie jestem aż tak głupi, a poza tym życie mi jeszcze miłe. Chciałbym jednak wiedzieć, dlaczego tak bardzo ci na niej zależy. Ty i błyskot nie stanowicie dobranej pary, Drothe, szczególnie gdy chodzi o błyskot imperialny, a... - Słucham?! - Zrzuciłem z siebie pościel i opuściłem nogi na podłogę. Wstałem, a raczej spróbowałem wstać, bo mięśnie podniosły bunt - nie zamierzały utrzymać ciężaru mojego ciała. Nie przewróciłem się tylko dlatego, że trzymałem się oparcia łóżka. - Och, ostrożnie - rzucił w roztargnieniu Jelem. - Nogi jeszcze przez jakiś czas będą odmawiać ci posłuszeństwa. Błyskot leczniczy zużył większość sił pozostałych mięśni, żeby przyspieszyć gojenie. Powinny dojść do siebie za dzień, może dwa. - Dzięki za cynk - warknąłem, wdrapując się z powrotem na moją grzędę na łóżku. Przez drżące gardło wciągnąłem głęboko w płuca haust powietrza i wypuściłem mniej więcej tak samo płynnie. - Chcesz powiedzieć, że to jest księga o i m p e r i a l n e j m a g i i? Jelem rozciągnął leniwie usta w uśmiechu. - O ile się orientuję, tak. I nie. To raczej... - Co to znaczy: o ile się orientujesz? - przerwałem mu. - Albo mogą nas powiesić za posiadanie tej księgi, albo nie. Do diabła, jesteś przeklętym Gębą, są w tej księdze jakieś zakazane treści? Jelem wyprostował się w fotelu i wbił we mnie twarde spojrzenie. - Mogę ci tylko powiedzieć - odparł opanowanym głosem - że ta księga została skreślona za pomocą tego absurdalnego połączenia owadzich śladów i mysich bobków, który wy, Imperialni, nazywacie pismem. Mogę ci też powiedzieć, że dialekt różni się od tego, którego używacie obecnie. Ponadto mogę ci powiedzieć, że tekst wyszedł spod ręki imperialnej Cnotniczki imieniem Ioclaudia Neph, która była na tyle uprzejma, aby się podpisać. Nie mogę ci natomiast powiedzieć, o czym pisała owa Ioclaudia Neph, bo ktoś tu

się obudził w paskudnym humorze i kazał mi zamknąć księgę, zanim skończyłem czytać. - Skoro autorką była imperialna Cnotniczka - powiedziałem - to o czym mogła pisać, jeśli nie o magii? - Cnotnicy tworzyli elitarną grupę imperialnych czarowników. Na mocy dekretu Dorminikosa tylko oni mieli prawo parać się imperialną magią. - Nie doczytałem do końca i wolałbym nie ryzykować błędnych domysłów. Spojrzałem na Jelema i jego cwany uśmiech. Ta kanalia wiedziała więcej, niż przyznawała, i chciała mi to dać jasno do zrozumienia. - Dobrze. - Kiwnąłem głową. - Skoro nie zależy ci na księdze, która może, lecz wcale nie musi traktować o imperialnej magii, to czego ode mnie chcesz? - Już ci powiedziałem. - W porządku, ale co ci przyjdzie z wiedzy, do czego potrzebuję tej księgi? - To proste - odparł Jelem. - Jeśli zrozumiem, dlaczego ty jesteś nią zainteresowany, zrozumiem również, dlaczego tak bardzo pragną jej inni. Ścieżki Kamratów i imperialnego błyskotu rzadko się przecinają. Tym razem jest inaczej, a ponieważ ja też jestem w to teraz zamieszany, znalazłem się w dość nietypowej sytuacji. - Krótko mówiąc, szukasz haka na człowieka, który koniec końców okaże się właścicielem tej księgi, bez względu na to, czy będzie to ktoś z Kamratów, czy z dworu. Jelem wzruszył ramionami. - Tak, można tak powiedzieć. Doświadczenie uczy, że haków nigdy za wiele. - Ten mógłby się okazać cholernie groźny - zauważyłem. - Narzędzie jest groźne tylko w takim stopniu, w jakim groźny jest człowiek, który z niego korzysta. Położyłem głowę na poduszce, żeby to przemyśleć. Z punktu widzenia Jelema ta oferta była jak najbardziej sensowna - im więcej wiedział, tym więcej mógł wykorzystać na własną korzyść, a jego aluzje na temat zawartości księgi wskazywały dobitnie, że to i owo zdążył już przeczytać. Nic by na tym jednak nie zyskał, nie mając pewności, na kogo powinien stawiać w tej grze, a kogo powinien unikać. Jeśli zaś chodzi o moją część umowy - cóż, wiele musiałbym mu zdradzić... To, co zaczęło się jako próba usztywnienia zdrajcy i odzyskania zaginionej relikwii, szybko przybrało postać chaotycznej gmatwaniny wątków, w którą zaplątali się: Christiana, zabójcy, Szary Książę, Kamraci, Białe Szarfy, a teraz najwyraźniej nieżyjąca od wieków Cnotniczka oraz jej zapiski na temat imperialnego błyskotu. Wiedziałem, że mógłbym sprzedać to wszystko Jelemowi w taki sposób, by nie zdradzić Kellsa ani Degana, ale mimo to ta perspektywa wcale mnie nie zachwycała.

Jako Nos czułem, że nie wolno mi pisnąć choćby słówka, dopóki nie rozgryzę, o co w tym wszystkim chodzi. Tylko że w tym przypadku nie miałem aż tyle czasu - byłem pewien, że jeśli nie rozeznam się w sytuacji, już wkrótce spotkam się z Aniołami. A poza tym chciałem wiedzieć d o k ł a d n i e, o co wybuchło całe to zamieszanie. - Masz jakiś aram? - zapytałem. Jelem sięgnął do rękawa i cisnął mi sakiewkę. Wysypałem na dłoń dwa ciemne owale, obróciłem je w palcach i włożyłem do ust. Były znakomite. - Musisz trzymać gębę na kłódkę - powiedziałem. - Rozumiem, że będziesz chciał to wykorzystać do własnych celów, ale ulica nie może zacząć gadać. Jasne? - Jak słońce. - W porządku. Kiwnąłem głową i opowiedziałem mu - o tym, jak zostałem wysłany do Dziesięciu Dróg, by usztywnić Fedima, o rozmowie przy kracie ściekowej, o zamachach na moje życie. O zaginionej relikwii, papierowych rulonikach, Żelaznym Deganie, Szarym Księciu i nastrojach w Dziesięciu Drogach. Nie pominąłem niczego, co miało jakikolwiek związek z Ioclaudią, Dziesięcioma Drogami czy wojną między Nicco i Kellsem - wspomniałem nawet o śnie, w którym spotkałem Szarego Księcia. Przemilczałem natomiast kwestię współpracy z Kellsem, Przysięgi i związku łączącego mnie z Christianą. Gdy skończyłem, Jelem przez dłuższą chwilę milczał. Obracał w kieliszku resztkę wina, przypatrując się światłu migoczącemu na krawędzi szkła. A kiedy w końcu postanowił się odezwać, jego głos był cichy, jakby dochodził z daleka. - Sen - powiedział. - Ten sen... najbardziej mnie niepokoi. - Nie tylko ciebie - odparłem. Pokręcił głową. - Nie chodzi mi o ostrzeżenie tej kobiety, chociaż wydaje mi się, że powinieneś wziąć je sobie do serca, jeśli chcesz jeszcze trochę pożyć. - A więc o co? Jelem podniósł wzrok znad kieliszka. - Manipulowanie snami jest... Cóż, tego się po prostu nie robi. Nie tutaj, nie w imperium, a w każdym razie nigdy o tym nie słyszałem. - Ale poza tym jest to możliwe? - Słyszałem historie, opowiadane w najstarszych wajiq tals w Djanie - powiedzmy, że są to akademie magiczne, chociaż wy nie macie tutaj niczego podobnego - o pradawnych mistrzach, którzy potrafili przechodzić z rzeczywistości do rzeczywistości z taką łatwością, z

jaką my przechodzimy z pokoju do pokoju. Ale studia poświęcone tym zagadnieniom zostały zakazane całe wieki temu. Despoci uznali, że zbyt dokładnie naśladowały sposób podróżowania bogów, i obwołali je świętokradztwem. Mówi się, że pierwszym krokiem na drodze poznania tej metody podróży jest umiejętność wnikania w krainę cudzych snów. - Chcesz przez to powiedzieć, że tej księgi szuka także djaneński yazani? - Nie - odparł Jelem. - Chcę tylko powiedzieć, że człowiek, który manipulował twoim snem, musiał mieć dostęp do rodzajów magii zakazanych w moich rodzinnych stronach od wielu pokoleń. Chyba że imperialna magia ma podobne możliwości, o tym jednak nic mi nie wiadomo. - Tylko po co robić wokół tego tyle zamieszania? - zapytałem. - Dlaczego po prostu nie użyją błyskotu, żeby odnaleźć tę przeklętą księgę? - Z dwóch powodów - wyjaśnił. - Po pierwsze, niełatwo określić położenie przedmiotu za pomocą magii. Musiałoby chodzić o rzecz, która jest ci doskonale znana, a i tak twoje szanse byłyby w najlepszym razie znikome. Równie dobrze mógłbyś po prostu zatrzymywać się na każdym skrzyżowaniu miasta i rzucać monetą. A po drugie, gdybyś podejrzewał, że na ten sam przedmiot polują nie tylko inni potężni czarownicy, lecz także sam imperator, to czy chciałbyś afiszować się wszem wobec ze swoimi intencjami? - Chyba zapominasz, że właśnie to cały czas robię - przypomniałem mu. - Och, tak, ale ty jesteś zwykłym głupcem - odparł Jelem. - Ludzie, którzy szukają tej księgi, mają więcej rozsądku. Oni od samego początku zdają sobie sprawę ze stawki, a ty dopiero zaczynasz rozumieć, o jakie ryzyko chodzi. - Więc wytłumacz mi wreszcie, cóż takiego wyjątkowego jest w tym tomisku rzuciłem. Jelem odstawił kieliszek i otworzył księgę. Oprawa zatrzeszczała cicho. - Jak już mówiłem - zaczął, przewracając sztywne sfatygowane kartki z niepokojącą nonszalancją - jego zawartość nie jest dla mnie całkiem jasna. Nie znam tego pisma i nie miałem dość czasu, by dobrze mu się przyjrzeć. Pomijam fakt, że do dziś szczerze mnie zadziwia, co w imperium uchodzi za teorię magiczną. Magia djaneńska jest znacznie mniej... ekscentryczna. - Skończ z tymi wymówkami i przejdź wreszcie do rzeczy - burknąłem. Jelem nie odpowiedział od razu i zmierzył mnie ponurym spojrzeniem. Dopiero po chwili wrócił do wertowania księgi. - Ta księga to osobisty dziennik. Po części skupia się na dworskiej polityce, a po części na błyskocie. Trudno znaleźć granicę, która przebiega między tymi dwoma

zagadnieniami. Ioclaudia przeskakiwała z tematu na temat z entuzjazmem dziecka, jak większość jej krajanów nie odebrała właściwej edukacji z zakresu retoryki, gdy już jednak wspomina o magii, wówczas niewątpliwie chodzi o jej imperialną odmianę. Odchrząknął. - Ponadto wydaje się, że Ioclaudia Neph należała do grona magicznych doradców imperatora, którzy tworzyli jego wewnętrzny krąg. Gdy chciał coś lub kogoś zakląć, Ioclaudia była jedną z osób, do których zwracał się o pomoc. Wywiad, represje, ochrona, manipulacje... Robiła dla niego każdą z tych rzeczy. Gwizdnąłem cicho. - No, no, sroce spod ogona na pewno nie wypadła. - Jeżeli chcesz zaklinać dla imperatora, a czasami zaklinać s a m e g o imperatora, nie możesz być byle kim. Ale nie to jest najciekawsze. - Nie? - Skądże. - Jelem wciąż przewracał strony, przesuwając po nich wzrokiem, a gdy odnalazł tę, której szukał, podał mi księgę. - Tutaj - wskazał palcem stosowny ustęp. - Ten fragment, czytaj. Księga była w lepszym stanie, niż się spodziewałem. Miałem już parę razy do czynienia z historycznymi i religijnymi tekstami, które w większym stopniu składały się ze zgnilizny niż z papieru, mimo że znaczna ich część została napisana dużo później niż dziennik Ioclaudii. Oczywiście wilgoć uczyniła pewne szkody zarówno w niedawnej, jak i odległej przeszłości - część atramentu wyblakła, a oprawa była luźna - ale księga wciąż stanowiła zwartą całość. Gdyby nie widoczne tu i tam ślady błota z Rumowisk, pomyślałbym, że aż do tej pory spoczywała na bibliotecznym regale. Przysunąłem ją do światła lampki. Jelem miał rację - charakter pisma Ioclaudii wołał o pomstę do nieba. Znaki wyglądały na stylizowaną formę cepty, ale skreślono je bez żadnej dbałości o estetykę. Musiałem się domyślać, że widzę pismo. - Spójrzmy... - mruknąłem. - Okazuje się, że wciąż mam problemy z trzecią częścią... inkantacji. Czyżby chodziło o problem z wyśrodkowaniem? Niewykluczone, lecz podejrzewam, że główną przeszkodą jest sama natura zaklęcia. Choć zgodnie z Teorematem Hystii... Spojrzałem na Jelema. - Teoremat Hystii? - Cierpliwości - odparł. - Czytaj dalej. Poprawiłem sobie księgę na kolanach.

- Choć zgodnie z Teorematem Hystii moc magiczną można skupić w... fala n'arim? - To djaneński termin. Nie przerywaj. - ...nie da się jej ponownie wykorzystać, by na owo fala n’arim wpłynąć. Jest to niepodważalne. Jest to Prawdą objawioną przez Anioły, niezmienną jak czas. A mimo to znaleźliśmy pewne nieprawidłowości w Teoremacie. Choć w istocie fala n’arim stanowi idealną soczewkę dla magii, mogłoby również posłużyć jako model. I tak jak soczewkę można polerować i fasetować, można także wpływać na nią w inny sposób, ażeby zmienić jej ogniskową. Czy ta sama analogia ma zastosowanie w przypadku fala n'arim? Przyznaję, iż nie jest ona najlepsza, ale jeśli to prawda, otworzyłyby się przed nami zupełnie nowe i zaskakujące perspektywy. Znacznie istotniejsze, niż kiedykolwiek przypuszczaliśmy... Podniosłem wzrok. - W porządku - rzuciłem. - Dziewczyna znajduje się na progu jakiegoś wielkiego odkrycia, przynajmniej w jej mniemaniu. Pozory mogą mylić. Wspaniale, ale co to oznacza? Jelem zabrał mi księgę. Wróciwszy na swoje miejsce, wbił wzrok w ustęp, który właśnie skończyłem czytać. - Fala n'arim to bardzo stare pojęcie djaneńskiej magii. W imperium nie istnieje jego bezpośredni odpowiednik, ani w języku, ani w teorii magicznej. Przeciągnął w zamyśleniu palcem po krawędzi księgi, po czym szybko go cofnął. - Fala n'arim odnosi się do samego jądra czarownika, do esencji jaźni. Najwięksi yazani Djanu wiele pisali o konieczności ochrony fala n’arim, o dbaniu, by zawsze było czyste. Sprowadzenie mocy do fala n’arim jest równoznaczne z jego skażeniem, a zatem w konsekwencji także samego człowieka. To jedna z najstarszych zasad magii. Jednakże Ioclaudia pisze o w y k o r z y s t a n i u fala n’arim jako ogniska magii, o napełnieniu go mocą i kształtowaniu jej od środka. Ponadto sugeruje, że mogłaby wykorzystać fala n’arim do przyciągnięcia mocy z samego Podświata. - Jelem urwał i potarł dolną wargę. - Wydaje mi się, że teoretycznie jest to możliwe - stwierdził. - Takie działanie zapewniłoby czarownikowi dostęp do niewyobrażalnej potęgi, lecz mimo to... - Jelem - przerwałem mu - czy fala n'arim to dusza? - Cóż, z braku lepszego terminu można tak powiedzieć. - Spojrzał na mnie. - Ioclaudia mówi o wykorzystaniu własnej istoty w celu bezpośredniego zaczerpnięcia mocy magicznej z Podświata. Koniec z gromadzeniem niekontrolowanych wycieków, jak robi to większość Gąb, koniec z ograniczonymi, zewnętrznymi połączeniami, zostają już tylko Ioclaudia i Podświat. - Więc właśnie tym jest imperialna magia? Przepuszczaniem magii przez duszę?

- Najwyraźniej, zgodnie z tym, co utrzymuje Ioclaudia, a przynajmniej tak to na razie rozumiem. Zostało mi sporo do przeczytania. Jeszcze raz przyjrzałem się księdze leżącej na kolanach Jelema. Teologia nigdy mnie zbytnio nie interesowała, ale trudno jej nie liznąć, gdy się handluje kradzionymi relikwiami. A to, co wiedziałem, wysyłało mi bardzo wyraźne sygnały ostrzegawcze. - Wszystko, co ona pisze, to bluźnierstwa - powiedziałem. - I to p o w a ż n e bluźnierstwa. Nawet Anioły wahały się, zanim podzieliły duszę Stephena Dorminikosa na trzy części, by dać początek cyklowi Imperialnej Reinkarnacji. Nikt nie mieszał się w sprawy dusz - zabraniała tego trzecia deklaracja z Księgi Powrotu, zaraz po: „Przestrzegaj Aniołów w każdym nakazie" i „Anioły są prawdziwymi spadkobiercami Wymarłych Bogów". - Posiadanie tego dziennika to jak wyrok śmierci - stwierdziłem. - Podwójny. - Ale także klucz do wielkiej władzy - zauważył Jelem. - Nic dziwnego, że Szarfiarzom tak na nim zależało. - Potarłem ręką o udo, czując tępe ukłucie w miejscu, gdzie miecz Szarfiarza wyżłobił ranę. - Chyba się nam upiekło. Popadlibyśmy w znacznie gorsze tarapaty, gdyby jeden z nich uciekł i powiedział imperatorowi, kto ma księgę. - Nie wykluczałbym jeszcze takiego scenariusza - odezwał się Degan. Podskoczyłem i odwróciłem głowę. Stał w drzwiach z płócienną torbą pod pachą. Faceci o jego posturze nie powinni się poruszać tak cicho. Pod oczami miał głębokie sińce, a jego strój - choć inny niż ten, w którym błądził po Rumowiskach - był wymięty i znoszony. Na lewej ręce zauważyłem brudny bandaż. - Szarfiarka? - zapytałem. - Pobiegła w noc. Zamknąłem oczy. - Do diabła... Pomyliłem się - to nie był podwójny wyrok. Raczej potrójny.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY - Jak udało jej się wymknąć? - zapytałem. Degan wzruszył ramionami, wciąż stojąc w drzwiach. - Musiałem wybierać: zabić ją albo gonić Larriosa. A biorąc pod uwagę, jak bardzo zależało ci na księdze, wybrałem zepchnięcie Szarfiarki do piwnicy i pościg za Larriosem. - Ten przeklęty padalec chciał ci u c i e c? - Gnał z podwiniętym ogonem jak jakiś kundel - odparł Degan. - Cóż, jak ślepy kundel. Ze zwichniętą łapą i połamanymi żebrami. Koniec końców wolał wyrzucić księgę, niż dać się złapać. - A gdzie ja wtedy byłem? - Przed oczami przemknęła mi wizja, jak leżę nieprzytomny w deszczu, a z piwnicy wyczołguje się Szarfiarka. Właściwie miałem to gdzieś. Degan przyglądał mi się przez chwilę badawczo. - Ważysz więcej, niż mi się wydawało. Wiesz o tym? - Och... Kiwnął głową i wyciągnął przed siebie torbę. - A tak przy okazji, twoje ubranie do niczego się już nie nadawało, więc przyniosłem ci to. - Rzucił torbę na łóżko. Otworzyłem ją. - Chyba sobie kpisz... - Wyjąłem ze środka jasnoczerwony dublet z ozdobnymi otworami, obszyty bogato srebrną nicią, pludry do kompletu i parę kremowych pończoch. Na dnie leżała lniana koszula z koronkowym kołnierzykiem i mankietami. - Baronowa Sephada życzy ci jak najszybszego powrotu do zdrowia - powiedział Degan, a ja dostrzegłem w jego oku znajomy błysk. Christiana. Któżby inny. Oczami wyobraźni widziałem, jak śmieje się radośnie, przeglądając stare rzeczy Nestora w poszukiwaniu najbardziej nieodpowiedniego stroju. Christiana... Jeszcze raz spojrzałem na Degana. Jego oczy wciąż lśniły. - Nie mogłeś mi przynieść moich ubrań? - burknąłem, zamiast zapytać go o siostrę. - A niby jak miałbym to zrobić? - Zamachał palcami w powietrzu. - Dobrze wiem, ile bym ryzykował, próbując się tam dostać, a lubię mieć wszystkie organy na miejscu. Westchnąłem i spojrzałem na strój leżący na moich kolanach. Uśmiechnąłem się, podnosząc dublet. - Za duży! Będziemy musieli znaleźć coś innego. - Nonsens - wtrącił się Jelem, po czym podszedł do łóżka i zebrał stertę ubrań. -

Zanim się obejrzysz, Ahnya skróci to wszystko do twojego rozmiaru. - Jesteś okrutnym człowiekiem - rzuciłem kwaśno. Jelem nachylił się do mnie. - Przez ciebie dwa dni musiałem spać w tym fotelu. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, na co jeszcze mnie stać. * Trzy godziny po świcie opuściłem dom Jelema przez frontowe drzwi, skrywając twarz w cieniu kaptura długiego płaszcza. Jelem i Degan wyszli jakieś pięć minut wcześniej - Jelem ucharakteryzowany na miarę naszych możliwości, by wyglądać z daleka jak ja. Nikt nie wynurzył się z cienia i nie ruszył jego śladem. Wolałem uznać to za dowód, że nie jesteśmy obserwowani, niż za obelgę wymierzoną w nasze nędzne próby wywiedzenia przeciwnika w pole. Po raz kolejny obciągnąłem na sobie skrócony dublet. Żona Jelema potrafiła składać, ciąć, upinać i szyć z niesamowitą biegłością, ale mimo to mój strój wciąż wydawał się należeć do kogoś innego. Jak jednak słusznie zauważył Degan, nikt nie spodziewał się ujrzeć mnie w czymś t a k i m, rzeczy Nestora zapewniały mi więc większe bezpieczeństwo niż własne szmaty. Przynajmniej moje buty przetrwały, bo w innym przypadku musiałbym człapać w zbyt wielkich pantoflach z czubkami wypchanymi kawałkami gałganów. Miałem ze sobą dziennik Ioclaudii, schowany pod dubletem i płaszczem. W zasadzie powinienem go zabrać prosto do Kellsa - w końcu to on kazał mi go znaleźć, a ja byłem j e g o Nosem - ale walka z Szarfiarzami i spotkanie z Szarym Księciem we śnie zbyt mocno odcisnęły się w mojej głowie, żeby je tak po prostu puścić w niepamięć. Nie zamierzałem nikomu oddawać dziennika, póki lepiej nie zrozumiem, jaką rolę miał odegrać w wojnie. To nie był przedmiot, który mógłbym bez zastanowienia położyć na stole przed Kellsem, bez względu na to, czy uważałem go za zwierzchnika, czy nawet przyjaciela. Szanowałem go, ale to jeszcze nie oznaczało, że ufam mu w sprawie zapisków na temat imperialnego błyskotu - szczególnie w sytuacji, gdy musiał walczyć o przetrwanie swoich ludzi. Klucząc w porannym tłumie, trzymałem głowę nisko i patrzyłem przed siebie. Napływ Chlebodawców spowalniał mój przemarsz, ale także pomagał stopić się z otoczeniem. Dotarłszy na róg placu Piątego Anioła, zatrzymałem się, by kupić kubek gorącej herbaty maślanej. Pozwoliłem oczom wodzić po ciżbie, szukając twarzy i postaci, które

sprawiałyby wrażenie zbyt zajętych ignorowaniem mojej osoby. Herbata była wyśmienita akurat tyle masła, soli i mięty, ile potrzeba. Rozgrzewała i świetnie komponowała się z pięcioma ziarnami aramu oraz śniadaniem, które zjadłem wcześniej. Dopiłem ją w pośpiechu, po czym na powrót wmieszałem się w tłum. Trzykrotnie obszedłem cokół posągu Elirokosa, od czasu do czasu przystając, by wycenić dywan, potargować się o cenę niewielkiej bransoletki, pokłócić ze ślepym prorokiem i zachwycić talentem tancerki wykonującej niekonwencjonalną interpretację a'Sakar. Nikogo - żadnych Chartów ani Zezowatych w pobliżu. Jeśli ktoś mnie śledził, to był zbyt dobry, żebym mógł go zauważyć, a co dopiero zgubić. Podszedłem do straganu Mendrossa. - Jedną chwilę, panie - rzucił, pędząc z koszem cytryn do drogo odzianej kobiety. Już wyciągał go w jej stronę, gdy raptem zamarł, odwrócił się i jeszcze raz na mnie spojrzał. Taksował mnie z góry na dół niedowierzającym wzrokiem tak długo, że stojąca za nim klientka odchrząknęła znacząco. - Moje owoce - powiedziała nieznoszącym sprzeciwu tonem. - Słu... słucham? - wymamrotał Mendross, ale w porę się opamiętał i kiwnął głową, mrugając. - Och, tak, oczywiście, droga pani. Oczywiście. - Podał jej koszyk i odebrał monety, po czym skłonił się przepraszająco, choć kątem oka cały czas mnie obserwował. Kiedy odeszła, zwrócił się w moją stronę i rozłożył szeroko ręce. - Mój panie! - krzyknął dość głośno, by usłyszeli go ludzie w promieniu trzech straganów. - Jak dobrze cię widzieć! Zapewne przyszedłeś po te owoce mango, o które pytałeś w zeszłym tygodniu, zgadza się? W takim razie mam wspaniałe wieści: już czekają, zgodnie z obietnicą! Są tam, z tyłu. Proszę, chodź sam zobaczyć, panie, i powiedz: czyż nie są to najsoczystsze owoce, jakich kiedykolwiek kosztowałeś? Wykrzywiłem usta w uśmiechu i kiwnąłem głową, próbując odegrać swoją rolę. Mendross cofał się, skłaniając raz po raz i ciągnąc mnie w kierunku kotary, która oddzielała zaplecze magazynowe od straganu. - Prawie cię nie poznałem - wyszeptał, odsuwając na bok kotarę. - Dobrze to słyszeć - odparłem. Młodszy syn Mendrossa spał rozciągnięty na trzech workach z tyłu zaplecza. Obok jego ręki leżała woskowa tabliczka inwentaryzacyjna. - Spyro! - warknął Mendross. Chłopak podskoczył jak oparzony i złapał za tabliczkę. - Zostaw to teraz i idź popilnuj straganu. I pamiętaj, że musimy wcisnąć komuś śliwki, bo

zaczynają mięknąć. Spyro pokiwał głową i wybiegł na zewnątrz w takim pośpiechu, że nie zdążył mi rzucić choćby przelotnego spojrzenia. Mendross podniósł jedno z dojrzalszych mango, wyjął z kieszeni nożyk i zręcznie odkroił dla każdego z nas po sporym kawałku. Miał rację, były przepyszne. - No dobrze - odezwał się i starł z brody strużkę lepkiego soku. - Opowiesz mi, jakaż to historia kryje się za tym niecodziennym strojem? - Nie. - Nie, bo jest zbyt upokarzająca? - Nie, bo jest nieistotna - odparłem. - Muszę wiedzieć, co ostatnio słyszałeś. Mendross przysiadł na niskim stołku. - Sporo. A co cię interesuje? Wszystko, chciałem w pierwszej chwili odpowiedzieć, ale zdawałem sobie sprawę, że nie mam aż tyle czasu. Wypadłem z gry na ponad dwa dni - zależało mi głównie na poznaniu ogólnego obrazu sytuacji, o szczegóły mogłem zapytać później. - Skup się na Dziesięciu Drogach. I na wszystkim, co usłyszałeś o Nicco. Lub Kellsie. - Urwałem, by się zastanowić. - Skoro już o tym mowa, przydałyby mi się jakieś informacje na temat skryby o imieniu Baldezar. - O skrybie nic nie wiem - przyznał z miejsca Mendross. - Jeśli chodzi zaś o resztę... Gdzieś ty się, do diabła, podziewał? Przecież cała ulica huczy od plotek. - Nie pytaj, tylko mów - upomniałem go. Odkroił po kolejnym kawałku mango. - W takim razie lepiej znajdź sobie jakieś wygodne miejsce - mruknął, po czym bez zbędnej zwłoki przeszedł do swojego raportu. Sprawy wyglądały paskudnie. Wojny Kamratów zazwyczaj są krwawymi, brutalnymi awanturami pełnymi zasadzek w alejkach i ciał na ulicach, ale tym razem sytuacja przerosła wszelkie oczekiwania. Mimo że w przeszłości konflikty między gangami ograniczały się do bocznych alejek i mroku nocy, teraz ludzie Nicco otwarcie atakowali chłopców Kellsa na ulicach, targowiskach i placach, bez względu na porę dnia i tłok. Nikt nie czynił najmniejszych starań, by ukryć walki przed imperium lub pozwolić strażnikom przymknąć na nie oko. Co gorsza, podobno Rambles poinstruował swoich ludzi, że wszystkie Czerwone Szarfy, które spróbują się wtrącać, są zwierzyną łowną. Gdyby Archanioły zaczęły ginąć z rąk Kamratów, nikt by się już nie zastanawiał, c z y imperium uderzy, a jedynie kiedy i jak mocno.

Wszędzie było widać wpływy Żelaznego i Szarego Księcia. Wydarzenia postępowały zgodnie ze schematem, którego tak bardzo się obawialiśmy z Deganem: rozpętać wojnę, a następnie wciągnąć w nią imperium. Tylko co potem? - Dobrze, a co z resztą rewiru? - zapytałem. - Kamraci z Dziesięciu Dróg podzielili się na trzy obozy: zwolenników Kellsa, zwolenników Nicco i zwolenników własnego zysku. Największa jest ta ostatnia grupa. Aż dotąd trzymali się na uboczu, ale zaczynają sprzedawać swoje usługi. - Komu? - Obu stronom, ale na razie Nicco cieszy się większą popularnością. - A Kells? Jak sobie radzi? - To jest właśnie najciekawsze. - Mendross podniósł ręce i rozciągnął się, sprawiając, że jego plecy wydały całą serię trzasków. - Kells p o w i n i e n być w lepszej sytuacji, w końcu ma wsparcie Rhysa Błękitnego Płaszcza i Nieśmiałej Meg, a także Żołdaka o imieniu Mateo, ale ulica twierdzi, że słania się na nogach. Owszem, Nicco pompuje Nożowników w rewir jak szalony, ale nie aż tylu, by wyjaśnić, dlaczego Kells noc w noc zbiera takie cięgi. Mendross nachylił się do mnie. - Ludzie zaczynają szeptać, że może chodzić o błyskot. I to nie o taki, za jaki płaci się na ulicy, ale o naprawdę niebezpieczny błyskot. Zdolny zabijać jednym słowem i kruszyć stal w locie. - Ktoś coś widział? Mendross pokręcił głową. - Ale ludzie szepczą. - W to akurat wierzę - mruknąłem, przypominając sobie ciało unoszące się nad podłogą i kobietę, która weszła w moje sny. Potarłem ramiona, by przygładzić włoski, które nagle stanęły mi dęba. Księga poruszyła się pod moim dubletem. - Chciałem cię prosić o przysługę - powiedziałem. Mendross zmrużył podejrzliwie oczy. - Jakiego rodzaju? Wyciągnąłem dziennik Ioclaudii. - Bardzo mi zależy, żebyś to dla mnie przechował. Przyjrzał się księdze, ale nie wyciągnął ręki. - Co to jest? - zapytał. - Coś, czego nie mogę zatrzymać u siebie - odparłem krótko. - Bo ktoś może tego szukać? - Powiedzmy.

- A skąd pewność, że ten ktoś nie przyjdzie po nią tutaj? - A ty szukałbyś księgi na straganie handlarza owocami? Szczególnie zaś, pomyślałem, księgi poświęconej nielegalnej magii. Mendross burknął, bijąc się z myślami. - No dobrze, a kto jej szuka? - wykrztusił w końcu. Zastanawiałem się, jak odpowiedzieć na to pytanie, od chwili gdy podszedłem do jego kramu. Zdradzę zbyt wiele i wyjdę stąd z księgą wciąż uwierającą mnie pod pachą; zbyt mało i na rażę go na jeszcze większe kłopoty, gdy ktoś zacznie wokół niego węszyć. A zatem pół prawdy. - Kells - odparłem. - Może jeszcze jakiś inny Najwyższy. Mendross nawet nie mrugnął. - Dwa złote sokoły z góry - powiedział - i dwa następne, gdy się po nią zgłosisz. Wygórowana cena za to, co mu zdradziłem, i śmiesznie niska za to, co zachowałem dla siebie. Udawałem, że się zastanawiam, a później jeszcze próbowałem się targować, by pozbawić go wszelkich podejrzeń, ale w końcu przystałem na zaproponowaną cenę. Podałem mu dziennik. Wziął go ode mnie, odwrócił się i odłożył na stos ksiąg rachunkowych, które zajmowały pół stolika. - I co, to wszystko? - zapytałem. - Co wydałoby ci się bardziej podejrzane: księga leżąca na innych księgach czy taka zadołowana na dnie beczki z figami? - Ale... Mendross powstrzymał mnie gestem ręki. - Nie martw się, znajdę coś lepszego. Zostawiam ją tu tylko na chwilę. Opuściłem kram Mendrossa z koszem owoców mango - uparł się, że mam je wziąć - i jeszcze raz okrążyłem bazar. Na wszelki wypadek. Spełniwszy obowiązek, podarowałem kosz z owocami ślepemu mężczyźnie żebrzącemu przy bazarze i ruszyłem do domu. Czułem, że mój krok jest lżejszy, i to nie tylko z powodu pustki w miejscu monet, którymi zapłaciłem Mendrossowi. Po raz pierwszy od długiego czasu trzymałem sprawy w swoich rękach. Fakt, wiele pytań wciąż domagało się odpowiedzi, ale teraz także j a posiadałem jeden z elementów układanki. Niech mnie szlag, prawdopodobnie ten kluczowy. I chociaż byłem przez to narażony na ryzyko, stałem się również bardzo cennym człowiekiem. Może mnie złapią, może będą przepytywać i torturować, ale szanse, że tak po prostu mnie usztywnią, nagle gwałtownie zmalały. Dziwny rodzaj bezpieczeństwa, jeśli rozpatrywać wpływ dziennika Ioclaudii na moje

zdrowie w szerszej perspektywie, ale w węższej musiałem brać wszystko, co los miał mi teraz do zaoferowania. Dobry humor opuścił mnie jednak, gdy skręciłem na Trakt Eszelonów i moim oczom ukazał się sklep Eppyrisa. Dostrzegłem wówczas dwie rzeczy: po pierwsze, drzwi były zamknięte, mimo że słońce już dawno wychyliło się zza horyzontu, a po drugie, Nicco wystawił przed kamienicą straż złożoną z dwóch Lewarów - Słonego Oka i Matthiasa Cegły. Zakląłem pod nosem i przyspieszyłem kroku, przepychając się przez tłum. Liczyłem, że Eppyris nie otworzył dziś interesu, ponieważ wyjechał do rodziny, a nie z powodu gróźb Nicco. To by było w stylu tego niezgrabnego Najwyższego - karać mnie przez ludzi, którzy znajdowali się pod moją ochroną. Słone Oko zauważył mnie, gdy dzieliło nas około dziesięciu jardów, i z pewnym opóźnieniem rozpoznał w stroju Nestora. Wyprostował się i rozejrzał w poszukiwaniu Matthiasa, ale nie zdołał zwrócić na siebie jego uwagi, machnął więc ręką, po czym ruszył niespiesznie w moją stronę. Odrzuciłem kaptur i kiwnąłem głową na sklep Eppyrisa. - Lepiej, żeby to nie było to, o czym myślę - powiedziałem, podnosząc głos, by doleciał do niego nad głowami kilku osób, które wciąż stały nam na drodze. - Nie jest - odparł Słone Oko, a na jego szorstką twarz wypłynął uśmiech. Znajdował się trzy kroki ode mnie, gdy usta mu zadrżały i opadły. Zaraz potem Słone Oko się przewrócił. Za nim stała Drapieżna Jess, trzymając w dłoni długi nóż o czerwonym mokrym ostrzu lśniącym w promieniach porannego słońca. W odróżnieniu od Słonego Oka nie było jej do śmiechu. Wręcz przeciwnie - wyglądała na solidnie wkurwioną.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Nasze spojrzenia spotkały się nad umierającym Lewarem. Na twarzy Drapieżnej widniały gniew, chęć mordu i ponura determinacja, lecz żadne z tych uczuć nie wydawało się wymierzone we mnie. Widząc ją z nożem w dłoni ponad ciałem dogorywającego mężczyzny, przypomniałem sobie, dlaczego od samego początku wydawała mi się tak cholernie kusząca. Mimo to moja prawa ręka powędrowała w kierunku sztyletu. Ktoś zobaczył ciało, potem nóż i podniósł krzyk, ktoś inny do niego dołączył. Ludzie zaczęli się rozbiegać, przepychać i wskazywać palcami. Przeklęci Chlebodawcy, zawsze muszą psuć magię chwili. Odwróciłem wzrok od Drapieżnej w samą porę, by zobaczyć, jak jedna z jej towarzyszek podrzyna Matthiasowi gardło. Dziewczyna puściła do mnie oko, po czym z zadziwiającą łatwością zniknęła w tłumie. Ktoś złapał mnie za ramię. Drapieżna. - Chodźmy! - rzuciła, ciągnąc mnie, ale ja nawet nie drgnąłem. Zaklęła. - Nicco ma jeszcze dwa Lewary gdzieś dalej na ulicy, a ja nie oceniam zbyt optymistycznie naszych szans w uczciwej walce. - Przestałem się opierać i pognałem za nią. Poprowadziła mnie z Traktu Eszelonów do alejki zwanej Dziurą po Dłucie. U jej wylotu kręcił się Szrama. Przewrócił za nami stos beczek, by zablokować drogę. Tuż przed końcem alejki skręciliśmy w jakieś drzwi i krótkimi schodami wbiegliśmy na piętro. Minęliśmy korytarz, po czym dostaliśmy się wyżej po kolejnych stopniach. Wyszliśmy między skórami i sznurowadłami na zapleczu zakładu szewskiego Petrusa. Jeszcze jedne drzwi, jeszcze jedne schody i tak w kółko, klucząc przez labirynt połączonych piwnic, ogrodów i stykających się pięter, aż w końcu przystanęliśmy pod łukowym przejściem na poziomie ulicy cztery przecznice dalej. - Powoli dochodzę do wniosku - wydyszałem z rękami opartymi o kolana, próbując złapać oddech - że już nie jestem jednym z ulubieńców Nicco. - Co ty nie powiesz... - burknęła Drapieżna. Stała odchylona przy przeciwległej ścianie. - A co cię naprowadziło na ten wniosek? Nieludzko wyostrzone zmysły czy fakt, że moi ludzie właśnie uratowali ci tyłek? - Obie te rzeczy po trochu - odparłem - ale mimo wszystko bardziej doceniam ratowanie tyłka. - Spróbowałbyś powiedzieć co innego. Usłyszałem w jej głosie dziwną nutę, a gdy zaniepokojony podniosłem głowę,

zorientowałem się, że z niewielkiej odległości patrzy mi w twarz. - Jak długo, Drothe? - zapytała. - Jak długo co? - Jak długo już pracujesz dla Kellsa? Przełknąłem ślinę. Ze wszystkich rzeczy, które mogłaby powiedzieć - które k t o k o l w i e k mógłby powiedzieć - najmniej spodziewałem się tego pytania. Kells? Do diabła, jak ta dziewczyna skojarzyła mnie z Kellsem? Wyprostowałem się, próbując ukryć zaskoczenie pod grymasem wzburzenia. - Słucham? Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy? - Nieważne - odparła. - Po prostu odpowiedz. Jak długo? - Ja nie... - J a k d ł u g o? Pod wpływem impulsu zerknąłem na ulicę, a następnie zajrzałem do korytarza, z którego przed chwilą wybiegliśmy. Drapieżna spięła się, prawdopodobnie zadając sobie pytanie, czy mam zamiar uciekać, czy raczej zlikwidować niewygodnego świadka. Pokręciłem głową, żeby ją uspokoić. Właśnie uratowała mi życie, przy okazji narażając swoją gromadę. Nie, nigdy bym jej nie usztywnił, w końcu była Drapieżną. Zresztą jeśli wiedziała o tym ona, z pewnością musieli wiedzieć także inni. - Kto ci powiedział? - zapytałem z rezygnacją. Uderzyła mnie otwartą dłonią w twarz. Mocno. - Właśnie sam się przyznałeś! Dałem się zapędzić prosto w pułapkę. Osioł. - W porządku, cwana dziewczynko - mruknąłem. - Gratulacje, załatwiłaś mnie. A teraz mi powiedz, skąd ci w ogóle przyszło do głowy, by o to zapytać. - Najpierw chcę się dowiedzieć, ile to już trwa. - To na mnie Nicco nasłał właśnie dwa Lewary - przypomniałem jej - i teraz jest m o j a kolej na zadawanie pytań. Jak będziesz cierpliwa, to w końcu nadejdzie i twoja. Mięśnie jej żuchwy się zacisnęły, po czym niechętnie kiwnęła głową. - Plotki wychodziły z organizacji Nicco - wyjaśniła. - Usłyszałam o tym tylko dlatego, że... Cóż, do tego dojdziemy za chwilę. Ale ludzie twierdzą, że Nicco uznał cię za kłopotliwy ciężar. - Wątpię, czy użył właśnie takich słów. - Zwrot „kłopotliwy ciężar" wydawał się zbyt stonowany jak na ogrom uczuć, które musiały targać Nicco na myśl o mnie i Kellsie.

- Założę się, że masz rację - przyznała Drapieżna. - W każdym razie z tego, co mi się obiło o uszy, niektórym trudno uwierzyć, że tak po prostu przeszedłbyś na drugą stronę. Za to inni bez mrugnięcia okiem nazywają cię Długim Nosem. - Urwała, by zmierzyć mnie jadowitym wzrokiem. - Tak czy inaczej Nicco postanowił wysłać cię na grzybki, otwierając tym samym sezon na twój tyłek. Całe szczęście, że nie należysz do ludzi, którzy wszędzie robią sobie wrogów. - Aha, całe szczęście - rzuciłem sucho. Byłem Nosem: część mojej pracy z definicji polegała na robieniu sobie wrogów. - Domyślasz się, kto rozsiał te plotki? Ktoś z wewnątrz? Drapieżna pokręciła głową. - Nie mam bladego pojęcia. Jak już mówiłam, dowiedziałam się o tym przypadkiem. Gdyby się do ciebie nie włamali... - Zaraz, zaraz - przerwałem jej. - Nicco włamał się do mojego domu? Rozejrzała się po ulicy. - Wolałabym nie rozmawiać o tym na jego terenie, szczególnie po tym, co zrobiłam dwóm jego ludziom. Najpierw musimy się dostać w jakieś bezpieczne miejsce. Nie

protestowałem.

Drapieżna

poprowadziła

nas

okrężną

drogą

pełną

niespodziewanych zakrętów, a czasem dla zmylenia tropu cofaliśmy się po własnych śladach. W końcu dotarliśmy do cichej uliczki w rewirze Rdzawych Wód, który graniczył z terytorium Nicco. - No więc? Jak długo? - powtórzyła znów Drapieżna. - Wydawało mi się, że teraz to ja zadaję pytania - odparłem. - Och, do diabła, po prostu mi odpowiedz. Wziąłem głęboki oddech. - Pracuję dla Kellsa od samego początku. Na chwilę zapadła cisza, aż w końcu przerwało ją soczyste: - Ty skurwysynu. Nie spodziewałem się innej reakcji. Rozmawiać zupełnie teoretycznie o pracy Długiego Nosa to jedno, ale dowiedzieć się, że człowiek, którego znasz naprawdę długo, okłamuje cię od pierwszego dnia znajomości, to zupełnie inna sprawa. Oczywiście same kłamstwa nie mają w sobie nic osobistego, ale niewielu potrafi to zrozumieć. Dla większości ludzi liczy się wyłącznie fakt, że przez wiele lat żyli w nieświadomości, pozbawieni dostępu do jakiejś ważnej wiedzy. W dodatku z Drapieżną sprawa była jeszcze poważniejsza. Mniejsza z tym, że parę razy wylądowaliśmy w łóżku - ta dziewczyna straciła kilku swoich chłopców, by chronić mój tyłek. Ryzykowała dla mnie własnym zespołem i reputacją. A ja w

podzięce ukrywałem przed nią prawdziwą tożsamość. - Chcesz się z tego wypisać? - zapytałem. - Nie wiem. Może. Prawdopodobnie. - Zaklęła i kopnęła kamyk. - Do diabła, Drothe, dlaczego musiałeś okazać się zdrajcą? - Nie jestem zdrajcą - odparłem zdecydowanym tonem. - Dostałem się do organizacji Nicco, gdy pracowałem już dla Kellsa, i nigdy nie sprzeciwiłem się swojemu zwierzchnikowi. Ja jestem czysty. To ta robota śmierdzi. Nie wyglądała na przekonaną, ale z drugiej strony ta dziewczyna nigdy nie należała do ludzi, którzy potrafią docenić umiejętność dzielenia włosa na czworo. - Nie sądzę, żeby Nicco podchodził do tego tak filozoficznie - stwierdziła. - Ale to ustaliliśmy już wcześniej. - Ty też nie będziesz, kiedy się wszystkiego dowiesz. Spojrzałem na nią kątem oka. - Mów. - Gdy przyszedł Nicco, dom nie był pusty. Zastał w nim aptekarza. - Eppyrisa? - Zatrzymałem się na środku ulicy. - Wydawało mi się, że wywiózł Cosimę i dziewczynki do rodziny. - Owszem, żonę i córki - przytaknęła Drapieżna. - Ale sam został. - A kiedy zjawił się Nicco? - Dał mu z chłopcami porządny wycisk. To nie było wszystko. W powietrzu między nami wisiała ciężka cisza. - Do diabła, mów. Drapieżna chrząknęła. - Później... kiedy skończyli, Nicco kazał mu otworzyć drzwi. Do twojego mieszkania. Drzwi do mojego mieszkania. Na litość Aniołów... - Znalazłam go prawie martwego. Na szczęście zdążyliśmy sprowadzić rzeźnika, żeby go pozszywał i zatamował najgorsze krwawienia. - Dobrze, co z nim? - Po tym, jak go pobili, i po twoich... i po pułapkach, cóż, w najlepszym razie to tylko złamania, ale możliwe, że stracił wzrok. Dowiedziałam się od sąsiadów, gdzie mieszka teraz jego żona. Szrama i Kant zanieśli go tam, gdy rzeźnik skończył swoją pracę. - Przeżyje? Drapieżna wzruszyła ramionami. Próbowałem wyobrazić sobie Eppyrisa bez jego apteki, Cosimę i dziewczynki bez

ojca. I szło mi to zbyt łatwo. Odepchnąłem od siebie te wizje. - Jak Nicco udało się podejść tak blisko? - Słucham? - Jak Nicco udało się wejść do mojego domu? - powtórzyłem pytanie, podnosząc głos. - Do diabła, gdzie wszyscy byli, kiedy katował Eppyrisa? - Drothe, nawet nie próbuj - warknęła Drapieżna. - Nawet się nie waż! Jeszcze wczoraj mogłabym przysiąc, że dla niego pracujesz. Gdybym wiedziała, co się święci, usztywniłabym tego tłustego drania. Ale on był twoim szefem i nie miałam żadnego powodu, by go zatrzymywać. Zrozumiałam, co się stało, dopiero kiedy wyszli, ścierając krew z rąk. - I pozwoliłaś im odejść? - nie dawałem za wygraną. - Był twoim pierdolonym szefem! Może, może gdybyś raczył mnie poinformować, że tak naprawdę pracujesz dla kogoś innego i nie poderżniesz mi gardła, jeśli go zabiję, może wtedy zdecydowałabym się wkroczyć. Ale tego nie zrobiłeś, a ja postanowiłam czekać. - Więc tak po prostu pozwoliłaś Nicco... - Do diabła, Drothe! - krzyknęła. - Nawet nie było cię w domu! Moje zadanie polega na chronieniu c i e b i e, a nie każdego, kto korzysta z frontowych drzwi! Otworzyłem usta, ale zawahałem się i w końcu je zamknąłem. Dobrze wiedziałem, że wściekanie się na nią niczego nie zmieni. To j a obiecałem, że zapewnię Eppyrisowi, Cosimie i ich córkom bezpieczeństwo, a nie Drapieżna. Ja. I po tych wszystkich zapewnieniach, środkach ostrożności i popisach zuchwalstwa nie zdołałem zabezpieczyć domu przed Kamratami. Nie zdołałem zabezpieczyć go przed Nicco. Ale to wcale nie oznaczało, że uważam sprawę za zamkniętą. Obiecałem sobie, że w jakiś sposób odpłacę się temu bydlakowi. Co prawda, zemsta nie mogła pomóc Eppyrisowi ani przynieść Cosimie pocieszenia, ale była czymś, co my dwaj - ja i Nicco - doskonale rozumieliśmy. Przyszedł mnie załatwić, gdyż uznał mnie za zdrajcę; ja zamierzałem go usztywnić, ponieważ zranił kogoś, kto znajdował się pod moją ochroną, i to w moim własnym domu. Tak wyglądała sprawiedliwość ulicy - prosta matematyka, którą rozumiał każdy Kamrat, działanie domagające się rozwiązania. Zamiast mnie zabić, Nicco zrobił wszystko, co w jego mocy, by mnie poniżyć i obrazić. Jeśli chciałem chodzić pośród Kamratów z podniesioną głową, musiałem się tym zająć - osobiście. Ruszyliśmy w drogę. Nagle mroczna cisza ulicy wydała mi się dziwnie przytłaczająca. Chciałem wrócić między ludzi. - Czy ktoś ma oko na Eppyrisa i jego rodzinę? - zapytałem. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby Nicco postanowił ich wytropić, by uderzyć we mnie jeszcze mocniej.

- Kant obserwuje okolicę. - Wyślij tam jeszcze troje ludzi - powiedziałem, skręcając w Stromiznę, główną arterię komunikacyjną Rdzawych Wód. Wyszliśmy w pobliżu głównego placu i natychmiast znaleźliśmy się pomiędzy gęstym ruchem ulicznym i wystawami sklepów. Odetchnąłem z ulgą. - Sama też do nich dołącz. Chcę, żeby mieli porządną ochronę. - Ale wówczas nikt nie będzie chronić ciebie - zauważyła Drapieżna, zbliżając się do mnie, żeby nie rozdzielił nas tłum. - Potrafię o siebie zadbać. - Jasne - odparła - ostatnio udowadniasz to na każdym kroku. - Mojej głowy pragnie w tej chwili tylu Kamratów, że byłoby jednak lepiej, gdyby nie łaziło za mną... Święci Aniołowie! - Co jest? - syknęła Drapieżna, sięgając po nóż. Nie odpowiedziałem. Zatrzymałem się pośrodku ulicy, ignorując strumień ludzi, który rozstępował się przede mną i opływał mnie z obu stron, złorzecząc przy tym szpetnie. Przed chwilą w tym tłumie na krótką chwilę powstała wyrwa - wyrwa, która pozwoliła mi dostrzec twarz. Stałem i czekałem. Wyrwa znów się pojawiła. Tak, ta twarz wciąż tam była. Zacząłem w pośpiechu przeciskać się przez ciżbę. - Drothe? - rzuciła za mną Drapieżna, bardziej zirytowana niż zaniepokojona. Zignorowałem ją, skupiony na wysokim szczupłym mężczyźnie, który stał w słońcu przy straganie ulicznej balwierki. Właśnie podniósł się z jednego z drewnianych krzeseł i zaczął wycierać ręcznikiem mydliny z twarzy. - Baldezar - przywołałem szeptem to imię, by nadać mu moc sprawczą. - Aniołowie, niech to będzie on. Ale czy naprawdę jest aż tak głupi, żeby chodzić w biały dzień po ulicach? Jakby w odpowiedzi na moje błagania mężczyzna odwrócił się i wręczył lśniącą monetę kobiecie, która go przed chwilą goliła. Nie pomyliłem się - los zesłał mi Atramenciarza. - Dziękuję - wyszeptałem. Przyspieszyłem kroku, sięgając po sztylet. Lawirowałem między przechodniami, choć z tyłu wciąż słyszałem nawoływanie Drapieżnej. Z każdą chwilą coraz odleglejsze. Nie dość odległe, jak się zaraz potem okazało. Drapieżna wykrzyczała moje imię po raz trzeci, a Baldezar odwrócił głowę w stronę ulicy. Próbowałem uskoczyć za przejeżdżający powóz, ale zabrakło mi refleksu. Oczy Baldezara zatrzymały się na mnie i

zrobiły wielkie jak spodki, a zaraz potem stary skryba gnał na złamanie karku w dół ulicy. Głupiec, pomyślałem, rzucając się w pościg. Ja byłem głupi, bo nie dałem Drapieżnej znaku, żeby się zamknęła, a Baldezar był głupi, bo uciekł spod straganu. Zakłady balwierek należały do nielicznych miejsc, w których Kamraci nie lubili zabijać. W naszym świecie stanowiły coś w rodzaju azylu. Pakt zawarty między Kamratami a Zrzeszeniem Balwierek obowiązywał już prawie sto osiemdziesiąt lat - od okresu nazywanego Siedmioma Miesiącami Brzytwy, który nastał po śmierci Isidora - ja zaś nie zamierzałem pogwałcić go wyłącznie z powodu Baldezara. I nie miało żadnego znaczenia, jak bardzo pragnąłem jego krwi. Gdyby został przy straganie, nie mógłbym go tknąć, ale na ulicy... Kląłem niemal nieprzerwanie, klucząc i przeciskając się przez zbitą masę ciał. Od czasu do czasu głowa Baldezara wynurzała się ponad tłum, choć moja pozostawała znacznie poniżej jego poziomu. Skręcił w pierwszą uliczkę po prawej i niemal od razu w lewo. Nie potrafił mnie zgubić, a ja zmniejszyłem odrobinę dystans. Być może miał dłuższy krok ode mnie, ale za to ja z większą swobodą wykorzystywałem luki w tłumie Chlebodawców. Moją twarz wykrzywił okrutny uśmiech. Wystarczyło, że utrzymam tempo. Baldezar był tylko starym skrybą - jak długo mógł mi uciekać? Okazało się, że dłużej, niżbym sobie tego życzył. Może to przez bieganie po schodach z Drapieżną, może za bardzo mi zależało, a może po prostu błyskot Jelema nie zakończył jeszcze swojego działania. Tak czy inaczej, zanim zauważyłem po Baldezarze pierwsze oznaki zmęczenia, moja lewa noga zaczęła sztywnieć. Zacisnąłem zęby, nie chcąc zwalniać tempa, ale tylko pogorszyłem sprawę. Baldezar prawie się przewrócił, gdy wbiegł w pustą uliczkę, ja jednak mimo najszczerszych chęci nie zdołałem tego wykorzystać. Choćby zataczał się jak pijany, i tak poruszałby się szybciej od faceta, który musiał udawać weterana ranionego na wojnie w nogę. To właśnie wtedy przemknęła obok mnie Drapieżna - pracując mocno rękami, z kapeluszem nasadzonym głęboko na głowę i powiewającymi włosami. Nie wiedziałem, że potrafi tak szybko biegać, a tymczasem wyglądało na to, że wiatr ledwie za nią nadążał. Zwolniłem jeszcze bardziej, podziwiając jej nogi w obcisłych spodniach. Dogoniwszy Baldezara, nie marnowała czasu ani energii. Nie próbowała go blokować, spychać na ścianę czy przewracać - po prostu sięgnęła po długi nóż i pojedynczym płynnym cięciem przerżnęła mu ścięgno. Baldezar padł ciężko na bruk, krzycząc. Poderwałem się do truchtu. Znaleźliśmy się w wąskiej alejce, w której panował

niewielki ruch. Wychodziło na nią tylko kilka par drzwi, wszystkie zaś duże, solidne i ozdobne, osadzone w wysokich murach. Tutaj mieszkały pieniądze. Oznaczało to, że na ten bruk rzadko lała się krew, a gdy się lała, straż miejska docierała tu znacznie szybciej niż gdziekolwiek indziej. Musieliśmy działać sprawnie. Drapieżna klęczała obok Atramenciarza, który skręcał się z bólu, trzymając kurczowo za lewą nogę i dysząc przez zaciśnięte zęby. Z rozkwaszonego o bruk nosa ciekła krew, a na podbródku widniało głębokie zadrapanie ciągnące się wzdłuż prawej strony żuchwy. Mimo to Baldezar już nie krzyczał, a ja zapisałem to na konto skutecznych gróźb Drapieżnej. - Miał przy sobie tylko to. - Podała mi nóż i niewielką sakiewkę na monety, po czym spojrzała z powrotem na skrybę. - Mam nadzieję, że nie był ci potrzebny w jednym kawałku? - Najważniejsze, że nie ucięłaś mu języka. - Przesunąłem się, by Baldezar mógł mnie zobaczyć. Schlebiała mi myśl, że nie tylko utrata krwi stała za jego bladością. - Idź wypatrywać Archaniołów - rozkazałem Drapieżnej. - Kiedy... - No idź. Wymamrotała przekleństwo, ale usłuchała. Gdy odchodziła, dostrzegłem co najmniej trzy głowy wyglądające z wysokich okien. Szybko schowały się w domach. - W porządku - rzuciłem. - Niestety nie mam aż tyle czasu, żeby zrobić to tak jak należy, więc dam ci wybór: współpracuj, to zostawię cię tu straży. Zgrywaj cwaniaka, to potkną się o twoje truchło. Jak wolisz. Baldezar otworzył usta, zakaszlał i odwrócił się, by splunąć. Na bruk wypadł oblepiony krwawym śluzem ząb. - Drothe - zaczął, nie podnosząc głowy z ulicy. - Musisz zrozumieć. Ja nie chciałem, żeby do tego doszło, ja po prostu... - A zatem truchło - stwierdziłem, dobywając rapiera. - Zaczekaj! - Powstrzymał mnie gestem zakrwawionej ręki. - Co chcesz wiedzieć? Wyszczerzyłem zęby w grymasie zbyt okrutnym, by zasługiwał na miano uśmiechu. - Mądry chłopiec. Zacznij od Brzeszczotów i fałszywego listu od baronowej Sephady. - To nie był mój pomysł. - Oczywiście, że nie. - Znów wyciągnąłem rapier, by zadać cios. - Nie, posłuchaj mnie! - Baldezar uniósł się na łokciu. - Kiedy przyszedłeś do mojego zakładu, myślałem, że chodzi ci tylko o list, który kopiowałem dla baronowej. Ale ty pokazałeś mi szyfr Athela, a ja zacząłem panikować. Nie wiedziałem, jak dostał się w twoje ręce, nie wiedziałem, czy Athel jeszcze żyje ani jaka jest twoja rola w tej sprawie... - Spojrzał

na mnie wilkiem. - Wiedziałem tylko, że się mną bawisz, próbujesz mnie przestraszyć, żebym zaczął gadać. A ja nie jestem głupi. Zachowałem kamienną twarz, choć jego słowa wżerały się w mój umysł. Głupi? Cholerny Baldezar był cwany jak stado lisów. Wyczytał z naszej pierwszej rozmowy więcej, niż dotychczas podejrzewałem. Od samego początku domyślał się, co się święci, a ja niczego nie zauważyłem! Jeśli ktoś był tutaj głupi, to ja. - A później, kiedy przyszedłeś ze sfałszowanym listem - ciągnął Baldezar, uznawszy moje milczenie za zgodę - myślałem, że jestem już martwy. Wciąż nie mam pojęcia, dlaczego pozwoliłeś mi żyć, ale nie zamierzałem dać ci trzeciej szansy. Wdepnąłem w to zbyt głęboko, więc postanowiłem uciec. - A co z Lyconnisem? Zamierzałeś rzucić go na pastwę losu, gdybym jednak uznał, że on też jest w to zamieszany? Baldezar odwrócił w milczeniu wzrok. - Oto dumny i potężny mistrz cechu - powiedziałem - doglądający swych podopiecznych z odwagą i pracowitością. Wciąż nic nie mówił. - Dobrze. Co się stało, kiedy wyszedłem z twojego zakładu za pierwszym razem? - Spotkałem się z Żelaznym - odparł. - Nie ucieszyły go moje wieści. Zaśmiałem się. - Co ty nie powiesz... Dowiedziawszy się o mojej wizycie, Żelazny musiał stwierdzić, że wiem o Dziesięciu Drogach - Baldezar osobiście pomógł mu wyciągnąć tak pochopne wnioski. A skoro wiedziałem j a, wiedział także Nicco - czy raczej w i e d z i a ł b y, gdybym go o wszystkim poinformował. Tylko że ja nigdy tego nie zrobiłem. - Więc czyj to był pomysł, żeby nasłać na mnie Brzeszczota? Twój? - Nie! - zaprzeczył szybko Baldezar. - Nie. Z początku plan zakładał, że cię zwabimy i złapiemy. Dopiero później, gdy wyszło na jaw, że Fedim nie żyje, a księga znikła, ktoś postanowił, że trzeba cię usunąć. Stary skryba kłamał. Bez względu na to, czy Żelazny chciał ze mną porozmawiać, czy nie, i tak obudziłbym się z nożem w plecach. Potwierdziła to wiadomość, którą nosił przy sobie Sylos. A poza tym nie wierzyłem, by Baldezar podjął się sfałszowania listu od Christiany, gdyby nie miał całkowitej pewności, że więcej mnie nie zobaczy. W moje przemyślenia wdarł się ostry gwizd. Obejrzałem się przez ramię i zobaczyłem biegnącą w naszą stronę Drapieżną.

- Archanioły! - zawołała. - Pięć przecznic i zmierzają w tę stronę. - Skąd... - zacząłem, ale postanowiłem odpuścić sobie to pytanie. W końcu miałem do czynienia z Drapieżną - jeśli ktoś potrafił na poczekaniu zwerbować i zorganizować grupę ulicznych urwisów i żebraków, by pilnowała nam pleców, to właśnie ona. - Daj znać, jak będą dwie przecznice stąd! - odkrzyknąłem. Kiwnęła głową i zawróciła. Spojrzałem na Baldezara. Uśmiechał się. Znów wyszczerzyłem do niego zęby. - No, no, tylko nie zgrywaj mi tu chojraka - ostrzegłem go. - Czasu masz aż nadto, żeby jeszcze umrzeć. Wyglądało na to, że za moimi kłopotami kryła się zwykła pomyłka. Baldezarowi puściły nerwy i doszedł do nieprawdziwych wniosków, które przekazał Żelaznemu. Wysłali do mnie Tamasa, ale ja go zabiłem, tylko pogarszając sprawę. Wszystko, co działo się później - wizyta w bajzlu Fedima, zainteresowanie Dziesięcioma Drogami, podsłuchiwanie na strychu w kwaterze Ramblesa i śmierć drugiego Brzeszczota - wszystko to umacniało ich pierwotne przekonanie. Z ich punktu widzenia cały czas wyprzedzałem ich o krok i wymykałem się w najmniej spodziewanym momencie, podczas gdy w rzeczywistości błądziłem na oślep od wskazówki do wskazówki, o niczym nie mając pojęcia. A dlaczego? Bo nie byłem szczery z Baldezarem, gdy zapytał mnie, czemu tak bardzo interesuję się świstkiem Athela. Nie mogłem się opanować i wybuchłem śmiechem. To było po prostu zbyt absurdalne, żeby mogło być prawdziwe. Spojrzałem w dół i zobaczyłem wykrzywioną w przerażeniu twarz starego skryby. Wybełkotał na wpół zrozumiale, że to tylko zwykłe nieporozumienie, a ja zaśmiałem się jeszcze głośniej. Anioły, zaczynał mnie od tego boleć brzuch! Przyklęknąłem na jedno kolano, łapczywie chwytając powietrze. Śmiech w końcu zamarł, pozostawiając po sobie ból w boku, który najwyraźniej postanowił dotrzymać towarzystwa rwaniu w nodze. Czułem się wyzuty z sił, ale zarazem dziwnie rozluźniony. Baldezar gapił się na mnie w osłupieniu. Strach już zniknął z jego twarzy, zastąpiony przez zrozumienie, ale i ono musiało ustąpić miejsca narastającej niechęci. - Przyznaj, nic nie wiedziałeś, dopóki sam ci nie powiedziałem - mruknął. - Nic a nic. - Nic a nic - przytaknąłem. Zamrugał. - Chcesz przez to powiedzieć, że... - Że wszystko pogorszyłeś? - Zauważyłem, jak się wzdrygnął, i sprawiło mi to

niemałą przyjemność. - Wątpię, czy mógłbyś narobić więcej szkód, nawet gdybyś bardzo się starał. - Podniosłem się na nogi, sapiąc z wysiłku. - Cóż, Żelazny pęknie ze śmiechu, kiedy wreszcie zrozumie, że to ty nawarzyłeś mu tego piwa. - Żelazny? - I jego Książę. Baldezar zbladł jak ściana. - Książę? Masz na myśli S z a r e g o Księcia? Uśmiechnąłem się. - Widzisz, ty też jeszcze wszystkiego nie wiesz. - Drothe! - parsknął Baldezar. - Kiedy ja nie miałem pojęcia, że maczał w tym palce Szary Książę, przysięgam! - Wyrzucał z siebie słowa tak szybko, że zdawały się wpadać jedno na drugie. - Błagam, musisz... Kolejne gwizdnięcie. Obaj odwróciliśmy się w stronę ulicy. - Archanioły, jakieś trzy przecznice stąd! - krzyknęła nadbiegająca Drapieżna. Wyraźnie im się spieszy! Musi ich być co najmniej pół tuzina. Spojrzałem na Baldezara. - Nie będą ci robić kłopotu, jeśli im powiesz, że zostałeś napadnięty. - Uśmiechnąłem się do niego szeroko. - Powodzenia z Żelaznym i Szarym Księciem. - Czekaj! - zawołał za mną. - Zabierz mnie ze sobą! Mogę ci powiedzieć o księdze... Zatrzymałem się w chwili, gdy dobiegła do mnie Drapieżna. - Co powiedzieć? - Weź mnie ze sobą, to sam się przekonasz. Odwróciłem się do Drapieżnej. Oddychała ciężko, opierając ręce o kolana. - Chyba się czegoś napaliłeś - parsknęła w odpowiedzi na moje pytające spojrzenie. Sama go nie uniosę, a ty ledwie się ruszasz. - Splunęła. - Nie, nie ma szans. Musimy uciekać. I to natychmiast. Odwróciłem się do Baldezara. - Mów teraz, to Żelazny o niczym się nie dowie. - To za mało. - Po tym, co mi przed chwilą wyznałeś, powinieneś się cieszyć, że proponuję ci aż tyle - syknąłem. - Trzeba było cię usztywnić i pozwolić Archaniołom zmyć twoją krew z ulicy. Baldezar zwilżył usta. Spojrzał w głąb alejki i przeniósł wzrok na mnie. - Będę twoim człowiekiem - rzucił.

- Kim? - zapytaliśmy jednocześnie z Drapieżną. - Weź mnie pod swoje skrzydła - mówił w pośpiechu. - Zostań moim przełożonym, a powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć. - Twoim przełożonym? Do diabła, przecież ze mnie jest taki herszt, jak z koziej dupy trąba! Nawet nie mam własnej organizacji. - W takim razie założymy ją we dwóch - nie dawał za wygraną Baldezar. - Jeśli mnie przyjmiesz, będziesz musiał mnie chronić. Nie zabijesz mnie, nie mając dobrego powodu, a ja nie będę mógł cię zdradzić, nie narażając się na egzekucję. Prawie się zaśmiałem z jego naiwności. - Chyba nie znasz zbyt dobrze zasad rządzących Kamratami, co? - Znam ciebie. To mi wystarczy. Przyglądałem mu się w zamyśleniu, podczas gdy Drapieżna przestępowała nerwowo z nogi na nogę, co rusz zerkając w stronę ulicy. - Drothe... - zaczęła. - Morda w kubeł - warknąłem. Ochrona? M o j a ochrona? Przecież nie byłem w stanie ochronić nawet Eppyrisa i jego rodziny A teraz Baldezar chciał, żebym zapewnił mu bezpieczeństwo. Tylko jak? Nie miałem mu nic do zaoferowania. Choć z drugiej strony, co mogli mu zaoferować wszyscy pozostali Kamraci? Wystarczyło przez chwilę się zastanowić nad naturą naszej pracy i naszego życia. Kim byliśmy, żeby rościć sobie pretensje do jakiejkolwiek pewności? Wystarczyło, że potrafiliśmy o siebie zadbać - niczego więcej nie mogliśmy wymagać. A przecież w żaden sposób nie wpłynęło to na moją potajemną lojalność w stosunku do Kellsa, choć, rzecz jasna, wiele razy używałem imienia Nicco jako tarczy, która chroniła mnie przed ludźmi z jego organizacji. Byłem Długim Nosem - jeśli ktokolwiek wiedział, co to znaczy pracować po uszy w gównie bez żadnego wsparcia, to właśnie ja. Mimo to musiałem przyznać, że nawet częściowe poczucie bezpieczeństwa zawsze mi pomagało i teraz dotkliwie odczuwałem jego brak. Podniosłem rękę. Zawahałem się, ale w końcu podałem ją Baldezarowi, a on uścisnął ją w niezręcznym geście Sztamy. W jednej chwili - tak po prostu - należał do mnie. - Piękne słówka zostaw sobie na później - rzuciłem - a teraz przejdź do rzeczy. - Trudno powiedzieć, co dokładnie znajduje się w tej księdze, ale jest pewne, że jakaś jej część traktuje o magii - wyjaśnił. - Wiem.

- O i m p e r i a l n e j magii. - To też już wiem. Baldezar zamrugał, zaskoczony. - A zatem musisz także wiedzieć o imperatorze? Puściłem jego dłoń. - Co masz na myśli? - Z tego, co słyszałem, zamierzają użyć przeciwko niemu tej magii. - Przeciwko imperatorowi? - nie mogłem uwierzyć. - Przeciwko niemu albo imperium - sprecyzował Baldezar. - Tak mi się wydaje, tyle zdołałem posklejać ze strzępków informacji, które wydobyłem z Żelaznego. - Niech mnie Anioły pierdolą... - wymamrotała Drapieżna. Cofnąłem się od Baldezara o krok, próbując otrząsnąć się z szoku. - Ale co oni... Drapieżna złapała mnie za ramię. - Nie ma czasu - syknęła. - Słyszysz? Słyszałem. Z daleka dolatywały krzyki, z każdą chwilą coraz bliższe. Archanioły. - Niech to szlag. - Pochyliłem się i podałem Baldezarowi niewielki pakunek z pugilaresu na zioła. - Jagody golterii. Ulżą ci w bólu. Baldezar spojrzał z powątpiewaniem na pakunek, a potem na mnie. - Chyba nie będę... - zaczął. - Gdybym chciał cię zabić, już byś nie żył. Trucizna to strata czasu. Jeszcze raz przyjrzał się pakunkowi i w końcu kiwnął głową. - Wzruszające! - parsknęła Drapieżna, po raz drugi chwytając mnie za rękę. - A teraz spływajmy stąd, zanim ktoś nam da poważny powód do płaczu. Dałem się jej pociągnąć na ulicę i za najbliższy róg. Za nami Baldezar wołał o pomoc. Chciał spowolnić nadbiegające Archanioły, błagając, by się zatrzymali. - Myślisz, że pozwolą mu żyć? - zapytała Drapieżna, skręcając w kolejną alejkę. - Baldezar jest skrybą i mistrzem cechu - odparłem. - Nie mają żadnego powodu, żeby robić mu krzywdę. - A co z nami? Nie musiałem o nic pytać, by zorientować się, co zaprzątało jej myśli - nieoczekiwane wieści na temat planów, jakie Żelazny wiązał z dziennikiem Ioclaudii. - Nie ma żadnych nas. Niczego nie słyszałaś. - Drothe...

- Zabierz swój tyłek pod dom aptekarza i jego rodziny. Masz ich pilnować, póki sprawy nie przycichną - rzuciłem kategorycznie. - A co z tobą? - Jestem Nosem. Kiedy słyszę rzeczy, które mi się nie podobają, przekazuję je szefowi.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Okazało się, że Kellsa nie ma w domu. Ściśle mówiąc, nie było go w rewirze Srebrnego Dysku ani nigdzie indziej na jego terytorium, ponieważ przeniósł się do Dziesięciu Dróg, by prowadzić wojnę przeciwko Nicco. - Naprawdę jest aż tak źle? - zapytał Degan. - Tak mi się obiło o uszy. Wyruszyłem na poszukiwania Degana zaraz po bezowocnej wizycie u Kellsa i znalazłem go z Jelemem u Prospo, gdzie grali w dwuosobowego kabata. Oczywiście Degan przegrywał. - Koniecznie musisz się z nim zobaczyć? - drążył. - Koniecznie. - Kells należał do tych Najwyższych, którzy najlepiej sobie radzili, pracując w cieniu: pociągając za sznurki i układając plany. Sam fakt, że wyszedł na ulicę, i to w dodatku na linię frontu, nie wróżył nam zbyt dobrze. Degan westchnął i rzucił karty na stół. - A ja właśnie planowałem słodką zemstę - mruknął. - Och, oczywiście, oczywiście... - Jelem zgarnął stos monet. - Nawet nie wiesz, jaki ci jestem wdzięczny, Drothe, że wybawiłeś mnie od niechybnej porażki. - Najpierw praca, potem przyjemność - stwierdziłem. - Zabawne, jak ta twoja praca nieustannie gryzie się z moimi interesami - zauważył Jelem, układając monety. - Szczególnie że wciąż należy mi się sowita zapłata za rozgryzienie pewnej delikatnej kwestii. Zamarłem. - Nie przypominam sobie, żebyś mi się chwalił swoimi wynikami. - No tak, skoro już o tym mowa... - Odsunął na bok wygraną i oparł łokcie o stół. Daj mi sześć kosmyków swoich włosów. - Słucham? Pstryknął palcami. - Po prostu to zrób, zanim ktoś przyjdzie. Chcąc nie chcąc, zacząłem wyrywać sobie włosy. - I żeby były długie - dodał Jelem, sięgając między fałdy kremowej opończy. Wyciągnął spod niej kawałek sznura z węzłami. Sznur Tamasa, zdałem sobie sprawę. Nie, sznur Kary, na tym nie było żadnych wypalonych węzłów. - A teraz patrz, czy ktoś nas nie obserwuje - powiedział, zabierając ode mnie kosmyki.

Ostrożnie zwinął je na swoich kolanach. - Co robisz? - A jak myślisz? Związuję z tobą magię sznura. - Związujesz? Nie miałem zbyt wielu okazji, by korzystać z przenośnego błyskotu, ale to, czego używałem, nigdy nie było z nikim związane. - Bo posługiwałeś się niegroźną magią albo czymś, co po uaktywnieniu łatwo kontrolować. A to jest sznur, który wygina się, zwija i okręca wokół przedmiotów. Magia run działa dopiero wówczas, kiedy w coś uderzą. Gdybyś chybił, musiałbyś się liczyć z tym, że sznur do ciebie wróci i zwali cię z nóg. Chyba że chcesz podjąć to ryzyko? - Związanie go ze mną będzie w sam raz - odparłem. Obserwowałem, jak Jelem wyciąga z kosmyka pojedynczy włos i obwiązuje go wokół węzła zgodnie z jakimś skomplikowanym wzorem. Zaczął mamrotać coś pod nosem i krótkimi pociągnięciami palców szarpać powietrze. Obstawiwszy z Deganem obie strony stołu, przyjęliśmy niedbale, zgarbione pozy będące drugą naturą Kamratów, którzy czegoś wypatrują. Cecil szedł w naszą stronę, by zapytać, czy chcemy jeszcze coś zamówić, ale odprawiłem go niecierpliwym machnięciem ręki. Degan zasłaniał Jelema przed ludźmi przechodzącymi ulicą. W końcu mamrotanie ucichło i Jelem chrząknął. Kiedy się odwróciłem, siedział odchylony wygodnie na krześle, ze zwiniętym sznurem spoczywającym na kolanach. - Gotowe? - zapytałem. - Gotowe. Popatrzyliśmy po sobie. - Jeśli chodzi o zapłatę - odezwałem się wreszcie. - Tak? Szlag. W ogóle mi się to nie podobało. Krępująca sytuacja. - Nicco wykopał mnie z organizacji, a ponieważ wszystkie moje jastrzębie... - Jesteś spłukany - podsumował krótko Jelem. - Chwilowo - przyznałem. Kiwnął głową. - Jakoś się tego spodziewałem. Ale na twoje szczęście wymyśliłem rozwiązanie, które oszczędzi ci wydatków. - Oszczędzi mi wydatków - powtórzyłem. Nie spodobał mi się wydźwięk tego zdania. - Przysługa. - W jego ustach to słowo zabrzmiało zarówno miękko, jak i pokrętnie. -

Płatna... później. - Jakiego rodzaju? Lewe ramię Jelema uniosło się o ułamek cala. - Gdybym to wiedział, nie nazywałbym tego przysługą, lecz wynagrodzeniem. Zazgrzytałem zębami, zerkając na sznur, a później na Jelema. W końcu mój wzrok zatrzymał się na Deganie. - Na mnie nie patrz. Chociaż z mojego punktu widzenia taka umowa wydaje się cholernie sensowna. Jeszcze raz spojrzałem na Jelema. Siedział spokojnie na krześle, czekając. Zdawał sobie sprawę, że zapędził mnie w kozi róg. W tej chwili potrzebowałem każdego atutu, na jaki mogłem sobie pozwolić, a ten sznur był naprawdę niezłym. - Niech będzie - powiedziałem. - Zresztą to nie pierwsza przysługa, którą jestem już komuś dłużny. Degan dyskretnie odkaszlnął, zasłaniając dłonią uśmiech. - Świetnie. A zatem jest twój. - Jelem zarzucił mi zwój na głowę. Wybałuszyłem oczy. Próbowałem uskoczyć przed węzłami, ale sznur rozwinął się w locie i dwa z nich uderzyły mnie w bok. Nic się jednak nie stało. - Zdaje się, że wszystko działa jak należy - stwierdził Jelem, po czym sięgnął po talię kart i zaczął je tasować. - To dobrze. - Zdaje się? - zapytałem, podnosząc sznur. - Nie byłeś pewien, czy zadziała? Jelem wyrównał karty jedną ręką i obrócił je palcami. Wcięły się między pozostałe, tworząc na jego dłoni schludny stosik. Uśmiechnął się, ale zignorował moje pytanie. - Ty draniu - mruknąłem i wcisnąłem zwój za pas, by ukryć go przed przypadkowymi spojrzeniami. Jelem wciąż się uśmiechał, gdy wychodziliśmy z Deganem od Prospo. * Kells ustanowił swoją bazę operacyjną w ruinach niewielkiego dworu na północnowschodnim krańcu Dziesięciu Dróg. Jak wiele innych budynków, które niegdyś nadawały blask temu rewirowi, także i ten był wielokrotnie dzielony na mniejsze części przez kolejnych właścicieli i dzikich lokatorów, aż w końcu przybrał postać labiryntu połączonych komórek i pokoi. Tu i tam ktoś postawił nową ścianę, a gdzie indziej zburzył, choć na pierwszy rzut oka wszystko to działo się w sposób zupełnie przypadkowy. Sądząc po śladach gipsu i drewna na dziedzińcu, Kells musiał rozkazać ludziom zrównać z ziemią kilku z tych najnowszych dobudówek, żeby łatwiej było się w środku poruszać i bronić.

- Zaczekajcie tutaj - rzucił jeden z Nożowników, którzy przeprowadzili nas przez rewir. - Muszę powiedzieć szefowi, że przyszliście. - Więc na co czekasz - odparłem. Degan tylko burknął i zaczął się rozglądać. Dotarliśmy na miejsce łatwiej, niż się początkowo spodziewałem. Na ulicach Dziesięciu Dróg trwała regularna wojna i zarówno Nożownicy, jak i Archanioły przemieszczali się w większych grupkach. Łatwo było przeoczyć kilku samotnych Kamratów, gdy ludzie cały czas wypatrywali większych kłopotów. A kłopotów tu nie brakowało. Po drodze natrafiliśmy na trzy uliczne bójki - dwie pomiędzy różnymi frakcjami Kamratów i jedną pomiędzy niewielkim oddziałem Archaniołów a grupą ludzi Nicco. W każdej innej sytuacji postawiłbym na Archanioły, uzbrojone nie tylko w miecze, ale także halabardy i tarcze. Zwykle jednak ludzie Nicco nie wlekli ze sobą na polowanie Gęby. Wystarczyła wyrzucona w powietrze garść gwoździ oraz kilka wypowiedzianych głośno słów, by przechylić szalę zwycięstwa na ich stronę. Niedługo później natrafiliśmy na ludzi Kellsa i oddaliśmy im broń w zamian za doprowadzenie nas do głównej kwatery Najwyższego Szefa z rewiru Srebrnego Dysku. - Mają nas tu jak na patelni - stwierdził po paru minutach Degan. Przytaknąłem. Każdy, kto próbowałby przejąć ten budynek - otoczony wysokimi murami, o jeszcze wyżej położonych oknach na pierwszym i drugim piętrze - pchałby się prosto w pułapkę. I to pod warunkiem że dotarłby tak daleko. Na zewnątrz ludzie Kellsa oczyszczali plac z wszelkich przedmiotów większych od męskiego buta, by pozbawić napastników kryjówek i potencjalnej amunicji. Zły znak. Na kilometr śmierdział ostatecznymi środkami i desperacką obroną. Śmierdział porażką Kellsa. W środku atmosfera przygotowań do oblężenia była jeszcze widoczniejsza. Niektórzy Kamraci biegali z miejsca na miejsce, inni siedzieli nieruchomo, czekając na nieuniknione. Nie słyszałem sprzeczek, dobrodusznych pogróżek ani wojowniczych przechwałek, które towarzyszyły nerwowym Kamratom przed bitwą. Została tylko rezygnacja. Nożownik, na którego pozostali członkowie patrolu wołali Jock, wyszedł z budynku swobodnym krokiem, obracając w ręce laseczkę. - Ty wchodzisz - wskazał nią na mnie - a ty nie - zwrócił się do Degana. Degan wzruszył ramionami i usiadł pod ścianą. Jeszcze nie zdążyłem wejść do środka, kiedy usłyszałem jego chrapanie. Mężczyzna zaprowadził mnie schodami na drugie piętro, choć czułem się tak, jakbym

wszedł co najmniej na czwarte. Zatrzymaliśmy się na końcu długiego korytarza, przed osmalonymi drzwiami. Pod sadzą wciąż było widać misterne zdobienia - kwiaty, listki i kilka ptasich skrzydeł. Jock zastukał w nie dwukrotnie swoją laseczką, odczekał chwilę, by zmierzyć mnie kwaśnym spojrzeniem, po czym odwrócił się i odszedł. Słuchałem, jak jego buty dudnią głucho na drewnianych klepkach podłogi, kiedy znikał w ciemności. Westchnąwszy, potarłem twardą szczecinę porastającą moją twarz. Ile to już dni minęło od mojej ostatniej wizyty u Moriarty'ego? I u Christiany? Wszystkie zlewały się w jeden, a wraz z nimi myśli wypełniające moją głowę. Zamrugałem, klepnąłem się w policzek i połknąłem dwa ziarna aramu. Nie pomogło. - Wejść - zawołał wreszcie Kells. Otworzyłem drzwi. Zasłony były zaciągnięte, a mrok pokoju rozświetlały porozstawiane wszędzie świece. Ktoś musiał znaleźć w domu całą stertę szkła, bo wszystkie świece tkwiły w kieliszkach do wina i tworzyły niewielkie tulipany blasku. Migotały niczym konstelacje gwiazd, pokrywając ściany mozaiką światłocienia, przez co moje nocne widzenie było bezużyteczne. Centralny punkt pokoju zajmowało masywne biurko, które bardziej przypominało stół bankietowy niż miejsce pracy. Z przodu ktoś ustawił długi rząd kieliszków - od najmniejszego do największego, jakby chciał stworzyć miniaturowe schody światła. Za świecami, niemal w całości zasłonięty przez biurko, siedział Kells. Niejednolity blask dodawał surowości jego ponurej twarzy. Ręce trzymał na blacie i leniwym ruchem uderzał o siebie kciukami. Poza tym był nieruchomy jak posąg. Zamknąłem drzwi i zrobiłem trzy kroki w głąb pomieszczenia, gdy nagle dostrzegłem ruch cienia za Kellsem. Z początku byłem przekonany, że to tylko iluzja wywołana migotaniem świec, ale wtedy cień poruszył się po raz drugi, tym razem bez żadnego udziału światła. Wytężywszy wzrok, ujrzałem za moim szefem wysoką mroczną postać skrytą pod długim, szaro-czarnym płaszczem z kapturem. W jednej chwili mój rapier wysunął się z pochwy. - Ciebie też miło widzieć, Drothe - usłyszałem głos o znajomym, głębokim i aksamitnym brzmieniu. Kamrat przesunął się do światła, ale kaptur wciąż skrywał rysy jego twarzy. - Co on tutaj robi? - zażądałem od Kellsa odpowiedzi. - Drothe - odparł Kells - schowaj broń. - Wiesz, kim jest ten człowiek? Zmarszczył brwi.

- A ty? Zakapturzony mężczyzna nawet nie drgnął. - Wiem, że nie należy mu ufać - wycedziłem przez zęby. - Wiem, że to on zaprowadził mnie do pary Szarfiarzy, którzy byli gotowi pociąć mnie na kawałki, i że to on jak na mój gust jest zbyt dobrze poinformowany o wydarzeniach w Dziesięciu Drogach. Tak, wygląda na to, że znam go całkiem nieźle. Nieznajomy zarechotał, a usta Kellsa zadrżały, układając się w niewyraźny posępny uśmiech. Nie mogłem jednak powiedzieć, że udzieliło mi się ich rozbawienie. Zaświtała mi pewna niepokojąca myśl. Kiwnąłem rapierem w stronę mężczyzny. - Niech zgadnę. On jest twój - powiedziałem do Kellsa. - Posłałeś tę chodzącą zasłonę moim śladem, żeby znać wszystkie moje ruchy. - Skądże - odparł Kells. - Więc co on tu, do diabła, robi? - Usiądź - poprosił, wskazując jedno z dwóch krzeseł stojących przed biurkiem. - Postoję - warknąłem, ale podszedłem do krzesła. - Jak wolisz. - Obszedł biurko i przysiadł na rogu blatu obok mnie. Przez chwilę milczał, przyglądając się krytycznie znoszonym ubraniom Nestora, aż w końcu wzruszył ramionami. - No dobrze, więc co dla mnie masz? Na moment zawiesiłem na nim wzrok, po czym zerknąłem w stronę nieznajomego. - Wciąż nie otrzymałem odpowiedzi. - On tu jest, gdyż go o to prosiłem - odparł Kells. - To ci musi wystarczyć. - Nie, nie wystarczy. Nie w przypadku człowieka, który się mną bawił. Od początku sprzedawał mi informacje i kierował moimi poczynaniami w Dziesięciu Drogach. - A czy informacje, które ode mnie dostałeś, były nieprawdziwe? - zapytał zakapturzony mężczyzna. - Nie o to chodzi. - Ależ właśnie o to - stwierdził z naciskiem. - Być może nie podobały ci się rezultaty twoich poszukiwań, ale nie powiesz mi chyba, że nie znalazłeś tego, czego chciałeś. - Mogłeś mnie przynajmniej uprzedzić, że stanę twarzą w twarz z Szarfiarzami! - A czy wtedy byś tam poszedł? - Ty parszywy skurwysynu, nie miałeś prawa mnie tam posyłać! - parsknąłem i skinąłem wolną ręką w stronę Kellsa. - Pracuję dla niego, a nie dla ciebie i grubo się mylisz, jeśli sądzisz, że będę śpiewać w obecności kogoś, kto posłał mnie na pewną śmierć. - Będziesz... - zaczął mężczyzna.

- Będziesz robić dokładnie to, co ci każę, Drothe - wtrącił się Kells - a teraz masz mi złożyć pierdolony raport. Przeniosłem wzrok z Kellsa na nieznajomego i z powrotem. O co tu, do cholery, chodziło? Składałem Kellsowi sprawozdania od wielu lat, a on zawsze dbał, by nasze spotkania przebiegały w odosobnieniu. Wielokrotnie podkreślał, że musimy trzymać ich treść w sekrecie - nawet wtedy, gdy jeszcze węszyłem na ulicy, zanim zostałem Długim Nosem. Czyżby na jego postawę tak bardzo wpłynął fakt, że w organizacji Nicco byłem już spalony? Nie potrafiłem w to uwierzyć, a mimo to Kells nalegał, żebym spowiadał się przed obcym człowiekiem, który nie należał do organizacji. To nie miało żadnego sensu. Kells zbliżył się do mnie i spojrzał mi prosto w oczy. - Powiedziałem, że masz mi złożyć raport - warknął. - Więc lepiej to zrób. Dopiero wtedy to zauważyłem - gdy znalazł się niecałą stopę ode mnie, tak blisko, że czułem na twarzy jego oddech. Stał prosto jak tyczka, ze sztywnym karkiem i oczami pełnymi... zmartwienia. Były wielkie, rozbiegane i błagające. Patrzyłem, jak raz po raz przeskakują z zakapturzonego mężczyzny na mnie. Zrozumiałem, że Kells nie był wściekły - Kells się bał i chciał, żebym przyłączył się do jego gry. Nie musiał mnie dwa razy prosić. - Idź do diabła - rzuciłem i cofnąłem się, licząc, że dobrze to rozgrywam. - Słucham? - Nie udawaj, że nie słyszałeś. - Zgromiłem wzrokiem nieznajomego. - Koniec z odpowiadaniem każdemu, kto ma ochotę zapytać. - Koniec z odpowiadaniem? - powtórzył za mną jak echo. - Niech cię szlag, Drothe, jesteś Nosem. Moim Nosem! Odpowiadanie na pytania to twój zasrany obowiązek! - Moim obowiązkiem jest przesiewanie informacji. Moim obowiązkiem jest oddzielanie plotek od ważnych tropów i narażanie własnego tyłka, żeby lepiej zrozumieć ulicę. I robię to dla ciebie, nie dla niego. - Wskazałem postać skrytą w mroku. - Nie pisnę słowa, póki sam nie odpowiesz mi na kilka pytań. Co n a p r a w d ę dzieje się w Dziesięciu Drogach? I dlaczego wszyscy tak bardzo pragną tego śmierdzącego dziennika? Kells podszedł do mnie jeszcze bliżej i prawie przytknął mi palec do twarzy. - Twoje obowiązki - warknął - polegają na gromadzeniu tropów, a nie na wyciąganiu wniosków. Gdyby naprawdę mi zależało, żebyś znalazł się w samym środku tego zamieszania, tobym cię tam wysłał. A nie zrobiłem tego. Więc nie narzekaj, że muszę ci

przypominać, na czym polega twoja praca. Bo zdaje się, że o tym zapominasz. - Zaczekajcie - odezwał się zakapturzony mężczyzna. Kells puścił do mnie oko, postanowiłem więc kontynuować naszą grę, choć wątpiłem, czy na tym etapie potrafiłbym ją przerwać, nawet gdybym bardzo chciał. - Mówisz to tak, jakbym chciał tu być. Jakby mi się podobało, że oberwałem po tyłku od tylu osób, że już nie potrafię ich zliczyć. - Kiwnąłem głową w stronę drzwi prowadzących na korytarz. - Nie utknąłem w Dziesięciu Drogach z własnej woli. Wysłał mnie tam Nicco. Ale zostałem, bo nie mogłem patrzeć, jak cała organizacja stacza się do rynsztoka. Choć z tego, co widziałem na zewnątrz, jesteśmy na dobrej drodze, by tam trafić. Oczy Kellsa zaiskrzyły. Staliśmy tak blisko siebie, że niemal stykaliśmy się nosami. - Chcesz powiedzieć, że nie potrafię zarządzać własną organizacją? Raptem zdałem sobie sprawę, że te słowa nie były już częścią podstępu, ale miałem to gdzieś. Czułem się znacznie lepiej, mogąc to wreszcie wyrzucić z siebie, wykrzyczeć Kellsowi w twarz. Zbyt wiele przeszedłem w ciągu ostatnich siedmiu lat, nie mówiąc już o ostatnich siedmiu dniach, żeby bawić się z nim w jakieś podchody. - Chcę powiedzieć, że powinieneś był potraktować mnie poważnie, gdy przyszedłem z tym do ciebie za pierwszym razem - odparłem. - Dobrze wiedziałeś, że Nicco będzie chciał twojej głowy, ale po prostu musiałeś go wciągnąć w swoje intrygi. - Zatoczyłem ręką łuk, by objąć otaczający nas rewir. - No i dokąd cię to zaprowadziło? - Zaczekajcie - powtórzył nieznajomy. - A co ty zrobiłbyś na moim miejscu?! - parsknął Kells. - A skąd mam to, do diabła, wiedzieć? Byłem zbyt zajęty unikaniem ludzi Nicco, zabójców i Białych Szarf, żeby się zastanawiać nad zawiłościami strategii. A zresztą jestem tylko Nosem. Ktoś mi ostatnio wspominał, że wolno mi jedynie słuchać plotek i składać sprawozdania. Niech Anioły bronią, żebym przypadkiem miał rozeznanie... - Cisza! - krzyk wyrwał się z głębi kaptura niczym zwielokrotniony echem przepastnej jaskini. Zamarliśmy z Kellsem, patrząc na nieznajomego, a on wskazał na mnie palcem. - Wspomniałeś o śmierdzącym dzienniku - powiedział już swoim normalnym głosem, ciemnym i delikatnym jak kawa. - No i? - Kto ci powiedział, że ta księga to dziennik? Szlag. - Co mi powiedział? - Nikt nigdy nie nazywał tej księgi dziennikiem, ale ty to właśnie powiedziałeś.

Wpatrywałem się w niego w milczeniu. - Ty ją ciągle masz - stwierdził. Spojrzałem na Kellsa. On także obserwował mnie badawczo, zza wpółprzymkniętych powiek. Pokręcił prawie niezauważalnie głową - tak delikatnie, że o mały włos przeoczyłbym ten gest z odległości jednej stopy. Odwróciłem się z powrotem do zakapturzonego mężczyzny. - Nie mam - odparłem - ale chyba wiem, gdzie można ją znaleźć. - Och, jestem pewien, że wiesz. Więc mi ją przynieś. - Dlaczego? - Co? - Dlaczego jest dla ciebie aż taka ważna? Dlaczego miałoby mi zależeć, żebyś to ty ją dostał, a nie kto inny? Oczy skryte w cieniu kaptura przyglądały mi się przez dłuższą chwilę. - Nie muszę się tłumaczyć przed swoimi sługami. Sługami? - Pieprzyć to - warknąłem. Zanim Kells zdążył zareagować, prześliznąłem się obok niego i poderwałem z biurka jeden z kieliszków do wina. Minąwszy masywny mebel, stanąłem przez nieznajomym. - Dość tych gierek - syknąłem, jedną ręką zbliżając świecę do jego twarzy, a drugą szarpiąc za kaptur. - Jeśli ci się wydaje, że... Aniołowie! Kaptur ani drgnął. Choć jego krawędzie zmarszczyły się i poruszyły w moich palcach jak każdy zwykły materiał, on sam za żadne skarby nie zamierzał zsunąć się z głowy. Jakbym próbował przepchnąć ceglany mur powleczony wełną. Nie to było jednak najgorsze. Ciemność w głębi kaptura nie umknęła przed blaskiem płomienia świecy. Przeciwstawiła mu się zasłoną szarych skotłowanych cieni, znacznie głębszych od kaptura, pod którym się skrywały. Miałem wrażenie, że dostrzegłem niewyraźny zarys podbródka i kształt nosa, ale możliwe, że uległem tylko iluzji. Coś mi mówiło, że nawet bez płomienia świecy moje nocne widzenie okazałoby się bezużyteczne to była ciemność, której nic nie mogło przeniknąć. Poczułem lodowaty ucisk w żołądku. Mężczyzna w płaszczu nie poruszył się i w żaden sposób nie zareagował na moją napaść. Wyszeptał coś - zbyt cicho, żebym mógł zrozumieć - i zaraz potem leciałem przez pokój, a w uszach dzwoniła mi moc jego słów. Uderzyłem w przeciwległą ścianę, odbiłem się od niej i zaryłem twarzą w podłogę. Znieruchomiałem tam, gdzie upadłem.

Usłyszałem głos, a ponieważ nie odpowiedziałem, po chwili poczułem na sobie czyjeś dłonie. Chciałem odpowiedzieć, ale po prostu... po prostu nie potrafiłem się skupić. Nawet mruganie sprawiało mi kłopot. Ktoś posadził mnie na krześle i chlusnął mi wodą w twarz. Pomogło. Najpierw mruganie stało się nieco łatwiejsze, a po chwili odzyskałem zdolność ruchu. Wtedy jednak przyszedł ból. Zacząłem jęczeć, lecz opamiętałem się i zagryzłem zęby. Prędzej bym zdechł, niż dał mu tę satysfakcję. Podniosłem głowę. Kells kręcił się niespokojnie za biurkiem, a na jego twarzy gniew mieszał się swobodnie z zatroskaniem. Za nim, na jednym z dwóch wysokich krzeseł, siedział nieznajomy w płaszczu. - Czy takie wyjaśnienie cię zadowala? - zapytał. Wyjaśnienie było tylko jedno - dla płaszcza, dla ciemności, dla błyskotu i dla reakcji Kellsa. Wreszcie je ujrzałem i wcale mi się nie podobało. Wiedziałem o knowaniach Szarego Księcia, jednak ani razu nie przyszło mi do głowy, że wskazówki świadczące o jego ingerencji nie wykluczały istnienia d w ó c h Książąt. W końcu śledzili oni nawzajem swoje ruchy, a ten mężczyzna mógł być tylko jednym Szarym Księciem. Do diabła, cały czas obnosił się ze swoją tożsamością jak z odznaką, ale ja nie umiałem połączyć najprostszych faktów, by to zauważyć. - Cień - wychrypiałem. - Jesteś pieprzonym Cieniem. Kaptur Szarego Księcia poruszył się w górę i w dół. - Nie inaczej.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Szary Książę - t e n

Szary Książę, jak utrzymywali niektórzy ludzie, najgorszy z

najgorszych - ucinał sobie ze mną pogawędkę. Już po mnie. A tymczasem drugi Szary Książę stał wraz z Żelaznym Deganem po przeciwnej stronie barykady, wspomagając interesy Nicco. Co oznaczało, że wszyscy pomniejsi Kamraci trafili między młot a kowadło. Już po nas wszystkich. - W porządku - mruknąłem. - Jestem pod wrażeniem. - Liczyłem, że Cień przypisze drżenie mojego głosu zmęczeniu, chociaż wydawało mi się to mało prawdopodobne. - Wciąż jednak nie odpowiedziałeś na moje pytanie: po co ci ten dziennik? Kells przestał wydeptywać ścieżkę w podłodze, ale ja nawet na niego nie spojrzałem. Skupiałem się na skotłowanej ciemności pod kapturem Cienia. - Jesteś mi winien odpowiedź - stwierdziłem, pochylając się w jego stronę. - J a jestem winien t o b i e? - zapytał niedowierzająco. - Osobiście widzę to tak - odparłem. - Od samego początku nadstawiałem dla ciebie karku. Tropienie Larriosa, potyczka z Szarfiarzami, poszukiwania dziennika: wszystko to robiłem z twojej inicjatywy, zgadza się? Kaptur opadł lekko, jakby Cień przytakiwał. - A Fedim? Domyślam się, że to także twoja sprawka. To ty go wypatroszyłeś w jego bajzlu, narażając mnie na konflikt z Nicco. Kolejne przytaknięcie. - A zatem jesteś mi coś winien - powtórzyłem. - Nie lubię, gdy się mnie wykorzystuje, nawet gdy robi to jeden z was. - Mówisz to tak, jakbyś sam niczego przy tym nie zyskał - stwierdził Cień. Zaśmiałem się gorzko. - A co takiego zyskałem oprócz siniaków i ran? Mam ci przypomnieć, że siedem lat mojej pracy w obozie Nicco poszło na zmarnowanie? - A zabójca unoszący się w twojej sypialni. Coś ci to mówi? Musiałem przyznać, że tym mnie zaskoczył. Sam Cień trzymał nade mną pieczę? Zerknąłem w stronę Kellsa, ale tym razem nie miałem co liczyć na pomoc z jego strony. Wyglądał na równie zaskoczonego co ja. - Kara była poza twoim zasięgiem - ciągnął Cień - podobnie jak byłby kolejny

zabójca. I kolejny, gdybyś jakimś cudem przeżył. A ja pozwoliłem sobie wysłać czytelną wiadomość w twoim imieniu. - W moim czy jednak w swoim? - zapytałem. - A jakie to ma znaczenie? - Ogromne, jeśli w ten sposób tylko pogorszyłeś sprawy - odparłem. - Ogromne, jeśli ludzie uznają, że dysponuję wystarczającymi środkami, by samodzielnie odszukać i... zawiesić Karę. Do diabła, co zrobię, kiedy naślą na mnie kogoś jeszcze lepszego, a ciebie akurat nie będzie w okolicy? Aniołowie, nie mogłeś porzucić jej ciała z poderżniętym gardłem w jakiejś zatęchłej alejce i wysłać im pierdolony liścik? - A czy od tego czasu ktokolwiek na ciebie polował? - Nie o to chodzi! - Ależ właśnie o to! - syknął Cień. - Usuwając Karę, przekazałem ludziom wiadomość: masz wsparcie, moje wsparcie. Od tego czasu nikt nie podniósł na ciebie ręki, zgadza się? Więc grzecznie podziękuj i powiedz mi, gdzie zadołowałeś dziennik. - Nie należę do ciebie - powiedziałem - i nie zmieni tego fakt, że mogę liczyć na twoje wsparcie. Więc pytam raz jeszcze: po co ci dziennik Ioclaudii? Dłoń Cienia zacisnęła się w pięść. - Nie jesteś nam aż tak niezbędny, jak ci się wydaje, Nosie. - Owszem, jest - wtrącił się Kells. Spojrzałem w jego stronę - ręce miał skrzyżowane na piersi, na twarzy wyraz nieprzejednania. - Drothe to mój człowiek i to ja decyduję, czy będzie nam potrzebny. To, że zawarliśmy umowę, Cieniu, nie oznacza jeszcze, że możesz dyrygować moimi ludźmi, jak ci się żywnie podoba. Sam stwierdziłeś, że chcesz nadgonić postępy Samotnicy w Dziesięciu Drogach, a więc to t y potrzebujesz m n i e. Jeśli trzeba coś zrobić, załatwiasz to przeze mnie lub wcale. To samo dotyczy moich ludzi, jasne? Ugryzłem się w język, i to nie dlatego, że chciałem pocałować Kellsa za to, co robił a chciałem. Nie, powód był zupełnie inny - Kells właśnie zdradził, kim jest drugi Szary Książę, ten, który trzymał Żelaznego Degana na smyczy i przemierzał moje sny, by ostrzec mnie w sprawie dziennika. Nareszcie poznałem imię, które mogłem przyporządkować do twarzy i głosu: Samotnica. Tymczasem Cień milczał przez długą chwilę, aż w końcu skinął lekko głową. - Oczywiście - rzucił. - Wybacz, jeśli przeciągnąłem strunę. - Powiedz Drothe wszystko, co musi wiedzieć. - Świetnie. - Odwrócił się do mnie. - Chcesz wiedzieć, dlaczego tak bardzo zależy mi na dzienniku Ioclaudii Neph? To proste: bo zależy na nim Samotnicy, i to nie od dziś. Skoro

zaś ona uważa tę księgę za tak istotną, to z pewnością wyjdę na tym znacznie lepiej, jeśli znajdę ją pierwszy. Samotnica to sprytny gracz: wie, że nie może otwarcie zaatakować Dziesięciu Dróg, bo inni Książęta będą chcieli ją powstrzymać. Ten rewir jest zbyt ważny, by ktokolwiek mógł go kontrolować. To tutaj zaczynał Isidor, a od chwili jego upadku tylko ten rewir opierał się wszelkiej zewnętrznej władzy. Przejęcie Dziesięciu Dróg oznaczałoby osiągnięcie czegoś, co dotychczas udało się tylko jemu. Potrafisz sobie wyobrazić, co by było, gdyby dziś dokonał tego jeden z Szarych Książąt? Kiwnąłem głową. Niejeden herszt i uliczny watażka zawarłby Sztamę z Księciem stojącym na czele Dziesięciu Dróg. A gdyby w dodatku Samotnicy udało się po drodze wyeliminować Nicco i Kellsa? Próżnia powstała w ich miejscu tylko zwiększyłaby falę. - Niewiele by go dzieliło od obwołania się nowym Mrocznym Królem powiedziałem. A więc wcale nie byłem szalony. - Dokładnie tak - przytaknął Cień. - A ja nie mam zamiaru klękać ani przed Samotnicą, ani przed kimkolwiek innym. I właśnie stąd bierze się mój niepokój. Samotnica wie, że przynajmniej jeden z nas spróbuje pokrzyżować jej plany, a mimo to postanowiła działać. To oznacza, że musi mieć przewagę, coś, co w jej mniemaniu stanowi gwarancję zdobycia kontroli nad Dziesięcioma Drogami. Wydaje mi się, że tym czymś jest księga Ioclaudii. Zwalczyłem chęć odwrócenia wzroku, zamrugania, zdradzenia swoich myśli jakąkolwiek reakcją. Domysły Cienia były słuszniejsze, niż sądził, ale ja nie zamierzałem go uświadamiać. Zamiast tego, patrząc prosto w mrok kaptura, uspokoiłem głos i zapytałem: - Więc ilu Książąt jest w tej chwili zaangażowanych w Dziesięciu Drogach? - Na razie tylko ja i Samotnica. - Skoro ta sprawa jest taka istotna, po co te wszystkie intrygi? Dlaczego wykorzystujesz mnie, zamiast zaangażować własnych ludzi? - Ależ ty jesteś moim człowiekiem - odparł Cień. - Tak samo jak jesteś człowiekiem Samotnicy, Tańczącej Damy czy Popielnego Języka. Wszystko zależy od tego, kto akurat pociąga za sznurki. Chyba nie wierzysz, że każdy strzęp informacji, który odsiewałeś wśród ludzi Nicco i przekazywałeś Kellsowi, wychodził na jaw wyłącznie dzięki twoim staraniom? Czy naprawdę nigdy nie zaświtała ci myśl, że gdy manipulowałeś ludźmi Nicco, chcąc zburzyć porządek jego organizacji, byłeś tylko marionetką? - Spod kaptura wydobył się ponury śmiech. - Ze wszystkich ludzi ty powinieneś wiedzieć najlepiej, że najłatwiej manipuluje się od środka. Ja... my robimy to samo, ale na wyższym poziomie. Często dochodziły mnie słuchy, że właśnie tak działali Szarzy Książęta, ale istnieje

kolosalna różnica między luźnymi spekulacjami ulicy a niezachwianą pewnością. Słuchając tych słów wypowiadanych w równie obcesowy i swobodny sposób, czułem, jak wzdłuż kręgosłupa przebiega mi zimny dreszcz. Cień pochylił się w stronę biurka, odsłaniając rękawy wytwornego dubletu o barwie i połysku węgla, który nosił pod płaszczem. - Teraz twoja kolej - oznajmił. - Powiedz mi o księdze. Spojrzałem w ciemność kaptura i raptem naszła mnie pokusa - by wszystko mu wyznać i pozwolić innym martwić się o dziennik i wojnę w Dziesięciu Drogach. Gdybym zaczął sypać, gdybym przekazał Cieniowi księgę, byłoby po wszystkim - koniec z ucieczkami, z zagadkami, z próbami odnalezienia złotego środka między moimi podejrzeniami a wiedzą innych ludzi. Niech Szarzy Książęta rozwiążą problem, w końcu byli do tego stworzeni. Niech pokrzyżują plany Samotnicy. Mógłbym po prostu odejść i zająć się węszeniem. Pokusa trudna do odparcia, ale wiedziałem, że nie wolno mi jej ulec. „Nie oddawaj nikomu księgi - powiedziała Samotnica w moim śnie. - Nawet mnie". To nie pasowało do podejrzeń Cienia. Gdyby naprawdę chciała wykorzystać księgę, nie użyłaby słów: „Wolałabym, żeby księga Ioclaudii znów zaginęła, niż trafiła w niepowołane ręce". To zdanie rodziło zbyt wiele niewiadomych, nawet jak na Szarego Księcia. Mówiąc to, ryzykowała, że zniszczę księgę. Nie, to nie mógł być zwykły blef. Co wcale nie znaczyło, że Samotnicy nie zależy na dzienniku. Zależało, tylko że zrozumiałem nagle - z zupełnie innych powodów niż te, o których myślał Cień. Przypomniałem sobie, co mówił o niej Baldezar, i przeszły mnie ciarki: „Chcą jej użyć przeciwko imperium". Wtedy nie do końca w to wierzyłem, ale teraz... Teraz wiele się zmieniło. - Czekam - rzucił niecierpliwie Cień. Zerknąłem na Kellsa. Z jego strony też nie mogłem oczekiwać pomocy. A może jednak mogłem? Ile Kells tak naprawdę wiedział? Ile c h c i a ł wiedzieć? Przywołałem na twarz mój najlepszy wyraz rezygnacji i zapadłem się głębiej na krześle. - Dziennik, o którym mowa - zacząłem, sięgając do sakiewki po ziarno aramu - został napisany przez Ioclaudię Neph, imperialną Cnotniczkę Stephena Dorminikosa w czasach, gdy był jeszcze normalnym człowiekiem. - Jest aż tak stary? - nie dowierzał Kells. - Aż tak stary.

- Otwierałeś go? - zapytał Cień. - Oczywiście, że otwierałem! Tylu ludzi go szuka, jak mógłbym nie otworzyć? - I? - Nie jestem Gębą, więc niczego nie mogę być pewien, ale ludzie, których prosiłem o opinię, twierdzili, że jest tam coś o błyskocie. Cień klasnął dłońmi o biurko, sprawiając, że świeczki zatrzęsły się w kieliszkach. - Wiedziałem! A mówili, o jaki błyskot może chodzić? - Owszem, mówili. - Odchyliłem się, celowo zwlekając. Spoglądałem to na Cienia, to znów na Kellsa, aż w pewnej chwili przegryzłem z trzaskiem ziarno. Kells prawie podskoczył, czyli wszystko zgodnie z planem. - Chodzi o błyskot imperialny. - Wyśmienicie! - zapiał z zachwytu Cień. - Wcześniej tylko się... - Co?! - wybuchnął Kells, tak jak na to liczyłem. - Błyskot i m p e r i a l n y? Odwrócił się w stronę biurka i niemalże wpełznął pod kaptur Cienia. - Mówiłeś, że Białe Szarfy z Rumowisk szukały relikwii, a nie księgi na temat zakazanej magii! - Relikwie miewają różne kształty i rozmiary - odparł Cień. - Tak się po prostu składa, że ta relikwia jest przydatniejsza od pozostałych. - Relikwie to osobiste przedmioty używane przez imperatora - zwróciłem mu uwagę. To nie jest relikwia. Wątpię, czy ta księga miała kontakt z którąkolwiek z inkarnacji. - Ale jest powiązana z imperatorem - burknął zirytowany Cień. - To wystarczy. - A poza tym zwykłe relikwie nie przyciągają zainteresowania imperialnych Cnotników - dodałem. Brwi Kellsa zbliżyły się do siebie groźnie. - Cnotników? - Jakoś trudno mi uwierzyć, żeby w końcu nie upomnieli się o ten dziennik. - Cnotnicy?! Niech cię szlag, Drothe! Uśmiechnąłem się do Cienia. Niemal czułem, jak gromi mnie spod kaptura wzrokiem. - Teraz musimy pamiętać tylko o jednym - stwierdził dobitnie. - To my mamy dziennik. Jeśli Drothe się nie myli, informacje, które w nim znajdziemy, uczynią z Nicco i Samotnicy co najwyżej irytującą przeszkodę. - A co z imperium? - zapytał Kells. - Imperium tak po prostu nie zniknie. - Mogłoby - odparł Cień - gdybyśmy tylko podsunęli mu odpowiedniego kozła ofiarnego. - Cholernie tłustego kozła - stwierdziłem. - Nie inaczej.

Zastanawiałem się przez chwilę. - Nicco? - Samotnica - odparł Cień. - Po pierwsze, to grubsza ryba, po drugie, ona także szuka dziennika. Trzeba się tylko upewnić, że właściwe osoby szepnęły właściwe słowa do właściwych uszu. Gdy nadejdzie odpowiednia chwila, zorganizujemy wszystko w taki sposób, by Samotnica wpadła wprost w imperialne sieci. Zaśmiałem się. - Tak po prostu wrobić Szarego Księcia? Wybacz, ale jakoś nie potrafię w to uwierzyć, nawet tobie. Powiedzmy jednak, że ci się uda. Co dalej? Samotnica zacznie sypać. Bo niby czemu miałaby tego nie zrobić? - Nie zacznie, jeśli będzie gryźć piach. - To wciąż za mało. - Pokręciłem głową. - Imperium nie zadowoli się jednym ciałem i nie zapomni o księdze. Parę razy miałem nieprzyjemność polować na relikwie, a ten dziennik jest dla nich znacznie cenniejszy od rozpadającej się sutanny. - W takim razie dajmy im kilka autentycznych kartek i kupkę nieprawdziwego popiołu - zaproponował Cień. - Sami poskładają strzępy informacji, które im podsuniemy, i wyciągną dokładnie takie wnioski, na jakich nam zależy. - Machnął lekceważąco ręką. Szczerze mówiąc, mam wrażenie, że znacznie przeceniasz imperium. - Za to ty nie doceniasz ani imperium, ani nas - włączył się do rozmowy Kells, stając za moim krzesłem. - Kiedy byłeś ostatnio przy Wieży Goniasa? W ruinach wciąż tli się ogień, mimo że Szarfiarze i Cnotnicy wywlekli stamtąd tego Gębę w czasach piątej inkarnacji Theodoia, czyli trzysta lat temu! Skoro wyłącznie ku przestrodze zadali sobie trud sprawienia, by cegły płonęły, i to w dodatku tak wolno, to, Anioły mi świadkami, z pewnością nie zniechęci ich jeden trup i garść spopielonego papieru. Tobie być może uda się zniknąć, jeśli nie wszystko pójdzie zgodnie z planem, ale my nie dysponujemy takimi możliwościami. Nie zamierzam nasyłać swoich ludzi na Samotnicę i patrzeć, jak połowa z nich ginie, a później brać na siebie imperium, żebyś ty mógł pozbyć się rywala i wyciągnąć łapy po nowy błyskot. Cień powoli wstał. Jeśli zrobił to, by nas onieśmielić, to osiągnął swój cel. - Nie ma znaczenia, czego t y chcesz - wycedził. - Mamy umowę. Samotnica siedzi w tym po uszy. Jeśli chcesz żyć, będziesz musiał przyjąć moje przewodnictwo. Ja wiem, jak poradzić sobie z Szarymi Książętami. A ty? - Nie, ale ciągle się uczę - odparł Kells. - Och, z pewnością tak ci się wydaje. A teraz...

- Jeszcze nie skończyłem - warknął. Cień zamarł, a ja pożałowałem, że Kells postanowił stanąć tak blisko mnie. - Zawarliśmy układ - ciągnął - ale wcześniej nie było mowy o Białych Szarfach ani o imperialnym błyskocie. Zgodziliśmy się na trzy rzeczy: że zadbamy o moją organizację, że przepędzimy Nicco z Dziesięciu Dróg i że zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by Samotnica nie umocniła tu swojej pozycji. Trzymaj się tego, pomóż mi to osiągnąć, a ja zadbam, żebyś po wszystkim dostał swoją księgę. - Nie bądź głupcem - rzucił Cień. - Gdy tylko mi ją dostarczysz, skończą się wszystkie twoje problemy z Samotnicą i Nicco. - Być może - odparł Kells - ale obiecałeś wspierać mnie już wcześniej, zanim wypłynęła sprawa z dziennikiem. Do diabła, to ty przyszedłeś do mnie, oferując mi pomoc, a nie na odwrót. Nie zrobiłbyś tego, gdybyś nie potrzebował mnie bardziej niż ja ciebie. - Możesz sobie wierzyć w każdą fantazję, jaka urodzi się w twojej głowie, ale prawda jest taka, że beze mnie zginiesz, Kells. Powiedzą ci to twoi ludzie i powie ci to Drothe: jeśli cię teraz zostawię, będziesz skończony. Samotnica miała więcej czasu na nawiązanie znajomości, położenie podwalin pod przejęcie, sprowadzenie Gąb i organizację planów. W porównaniu do niej jesteś jak pijane dziecko we mgle. Kells przesunął się obok mnie i splótł ręce na szerokiej piersi. Stanął twardo i wyprostował się, po czym splunął na podłogę między mną a Cieniem. - Nie renegocjuję umów w czasie bitwy - powiedział - i nie mam zbyt wiele pożytku z tchórzy, którzy to robią. Sprawa jest prosta: dostaniesz księgę, kiedy mój tyłek będzie bezpieczny. Nie wcześniej. Nie jestem pewien, czego się spodziewałem - że przez dach przeniknie błyskawica, że Kells przeleci przez pokój jak szmaciana lalka albo że Szary Książę podejdzie do niego i wypatroszy go prawie od niechcenia - ale nic takiego nie nastąpiło. Zamiast tego Cień milczał przez chwilę jak zaklęty, aż w końcu ruszył do wyjścia. - Dokończymy tę rozmowę, gdy już przekonasz się na własnej skórze, jak paskudna potrafi być rzeczywistość. - Trzasnął drzwiami. Kells wypuścił powietrze z płuc. - Cóż, mogło mi chyba pójść znacznie lepiej. Podszedł do biurka i z cichym chrząknięciem usiadł na krześle. - A teraz - odchylił głowę i zamknął oczy - może w końcu opowiesz mi o wszystkim, co przed nami ukrywałeś, odkąd przekroczyłeś próg tego pokoju. I lepiej niech to będzie coś dobrego, bo inaczej zapakuję ciebie i twój dziennik do pudełka i wyślę Cieniowi jako haracz.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Potknąwszy się, złapałem za balustradę przy schodach. Moja lewa noga była zupełnie drętwa, prawa przypominała poduszeczkę na igły. Po raz nie wiem już który przetarłem energicznie twarz, ale nic to nie dało. Właściwie to ile godzin siedziałem z Kellsem w tym pokoju? Wnioskując po świetle wdzierającym się do budynku przez okna na niższym piętrze, całkiem sporo. Cóż, nic dziwnego, że czułem się tak, jakbym nie spał od kilku dni - bo nie spałem. Trzymając się oburącz balustrady, pokonałem ostatnie dwa stopnie. Usiadłem na najniższym schodku półpiętra, pochyliłem się i oparłem głowę na rękach. Całkiem przyjemnie, znacznie lepiej niż na krześle w gabinecie Kellsa. Choć oczywiście tamto krzesło było niewygodne z zupełnie innych powodów. Wyznałem Kellsowi wszystko, czego dowiedziałem się o dzienniku Ioclaudii: o imperialnym błyskocie, o gdybaniach na temat przekształcania duszy w celu kontrolowania magii, o polowaniu Białych Szarf... Jedyne kwestie, które zręcznie pominąłem, to rozmowa we śnie z Samotnicą oraz fakt, że to Jelem zajrzał do dziennika. Tą pierwszą informacją nie chciałem się na razie dzielić, a drugą przemilczałem ze względu na dobro Jelema. W obecnej sytuacji wciąganie go w intrygi Kellsa trudno byłoby nazwać przysługą. Gryzły mnie wyrzuty sumienia. Kells stanął po mojej stronie, mówiąc Cieniowi, że może iść do diabła, jeśli zamierza mnie wykorzystywać. Czy w takim razie nie powinienem odwdzięczyć się mu całkowitą szczerością? Znałem odpowiedź na to pytanie, ale nie mogłem się do tego zmusić - najpierw chciałem poznać szczegóły ich układu. Chwilowo pewne było tylko jedno - obaj trafiliśmy na czarną listę Cienia. Nie wiedziałem natomiast, jaką rolę Kells miał odegrać w szerzej zakrojonych planach Szarego Księcia. Niepokoiło mnie to, szczególnie teraz, gdy sam stałem się jednym z graczy. Podczas mojej opowieści Kells siedział nieruchomo, z przymkniętymi oczami i odchyloną głową. Rzadko przerywał mi pytaniami. - Cóż, jedno jest pewne: wiesz, jak zepsuć człowiekowi dzień - powiedział, kiedy skończyłem. - Będziesz musiał mi wybaczyć, jeżeli nie okażę ci współczucia - odparłem. - Ledwie tu wszedłem, a okazało się, że siedzisz pod pantoflem Cienia. Pominę fakt, że ten wymoczek kieruje moimi poczynaniami od Anioły wiedzą jak dawna. - Wykorzystuje nas obu - stwierdził Kells - podobnie jak ja próbuję wykorzystać jego. Taka jest kolej rzeczy. I nie siedzę pod jego pantoflem.

- Och, to w takim razie gdzie? Kells uniósł powiekę. - Wydaje ci się, że tylko t y jesteś niezadowolony z tego, jakim torem biegną sprawy? Muszę się martwić Nicco i Samotnicą, a jakby tego było mało, za chwilę przez Dziesięć Dróg przetoczą się żołnierze imperium, przetrząsając każdy kąt w poszukiwaniu księgi pełnej magicznych bluźnierstw. Przypomnij sobie, co ci już mówiłem. Jeśli imperium wkroczy do działania, pójdziemy na dno jak jeden mąż. - Pamiętam - odparłem - ale wciąż nie odpowiedziałeś na moje pytanie. - To prawda, nie odpowiedziałem. Być może dlatego, że sam nie jestem pewien. Zanim tu wszedłeś, wiedziałem bardzo dokładnie, gdzie jest moje miejsce, a gdzie Cienia. A teraz? - Pokręcił głową. - Cieniowi nie chodzi już tylko o Samotnicę. - Podejrzewam, że od samego początku chodziło mu o coś więcej. - Bardzo możliwe. - Kells zaczął w roztargnieniu głaskać wąs. - Myślisz, że przyświeca mu ten sam cel co Samotnicy? Zostać nowym Mrocznym Królem? - Któż to wie? Zaczynam się zastanawiać, czy przypadkiem Samotnica nie ma zupełnie innych ambicji. A Cień? Tak, to by do niego pasowało. - Ten dziennik, jest bezpieczny? - zapytał. - Chwilowo. - Świetnie. - Potarł wąs jeszcze mocniej. - Zdajesz sobie sprawę, że będziemy musieli się go pozbyć? - Czyżby? Spojrzał na mnie. - Co rozumiesz przez: czyżby? On działa jak pieprzony magnes! - Tylko dzięki niemu jeszcze żyję - przypomniałem mu. - Póki księga Ioclaudii znajduje się w moich rękach, Cień, Samotnica i cała reszta nie podniosą na mnie ręki. - Tak sądzisz? A co ty byś zrobił, gdyby ktoś próbował ukryć przed tobą jakiś cenny przedmiot? Przypomnij sobie, co zrobiłeś Athelowi. Tu chodzi o Szare Książęta, Drothe, o nich i o imperium. Ci ludzie nie będą się z tobą cackać. - Zdaję sobie z tego sprawę - westchnąłem - ale skończyły się nam dobre rozwiązania. Sama wiedza o dzienniku wystarczy, żeby imperium mnie przymknęło. Poza tym wcale bym się nie zdziwił, gdyby Cień lub Samotnica postanowili usztywnić mnie dla zasady, gdy księga trafi w ich ręce. Dopóki ją ukrywam, jestem dla nich cenny. Mnie taki układ pasuje. - A mnie nie - rzucił Kells. - Zbyt wielu ludzi ma zbyt wiele ważnych powodów, by jej szukać. Prędzej czy później zjawią się tu, węsząc po kątach, a ponieważ jesteś moim

człowiekiem, przyjdą do mnie. Co oznacza, że nie tylko ty, ale cała organizacja będzie narażona na niebezpieczeństwo. Wszyscy. Przełknąłem ślinę i wyprostowałem się. - Decyzja nie należy do ciebie - powiedziałem. - Możesz powtórzyć? - To ja mam dziennik i to ja stanowię problem, który będą próbowali rozwiązać. Nie twierdzę, że tobie też się nie oberwie, ale większość kłopotów spadnie na mnie. I dlatego to ja podejmę decyzję, a nie ty. Kells opuścił rękę, którą pocierał wąs. - Za kogo ty się, kurwa, uważasz?! - parsknął mi w twarz. - Kim ty jesteś, żeby decydować, co będzie najlepsze dla mojej organizacji? Przegrywam pierdoloną wojnę Kamratów, a ty mi mówisz, że nie będę podejmować decyzji? Do diabła, pracujesz dla mnie i zrobisz dokładnie to, co ci każę! - Czyli co? - zapytałem. - Oddam księgę Cieniowi, żeby mógł skopać tyłek Samotnicy? A kiedy się z nią upora, gdzie my wylądujemy? Pod jego pantoflem? Bo choćbyśmy nawet wypruli sobie flaki, już go nie zatrzymamy. Chyba że wolisz wkupić się w łaski Samotnicy? Zanieść jej księgę i Cienia na tacy? O niej wiemy jeszcze mniej niż o nim! - Z Cieniem mamy przynajmniej układ - odparł Kells. - Będzie nam wdzięczny. - Czy ty w ogóle słyszysz, co mówisz? Chcesz zrobić z... t e g o - wskazałem na drzwi - nowego Mrocznego Króla? - Lepsze zło znane niż nieznane - stwierdził. - Wybacz, ale jeśli mnie pamięć nie myli, przed chwilą posłałeś go w diabły! Miałeś całkiem sporo dobrych argumentów, dlaczego n i e p o w i n n i ś m y oddawać mu księgi. - A nie słyszałeś, co powiedziałem na końcu? - warknął. - Że oddam mu księgę, gdy tylko mój tyłek będzie bezpieczny. - Twój tyłek - zauważyłem. - Nie mój. Ani Kamratów. Kells położył dłonie na biurku i z rozmysłem wziął głęboki oddech. - Zastanów się nad tym jeszcze raz - powiedział spokojnie. - Zastanów się, co ty byś zrobił na moim miejscu, Drothe. Jeśli Cień naprawdę uratuje mi tyłek, jeśli moja organizacja przetrwa tylko dzięki jego pomocy, nie będę mógł mu odmówić. To nie są żarty. Jeśli mu się uda, przekażę mu księgę. Dałem słowo i zamierzam go dotrzymać. - A co z imperium? - zapytałem. - Co zrobisz, kiedy oni po ciebie przyjdą? - To on jest grubą rybą - odparł Kells - i to na nim skupi się cała uwaga. A poza tym

nie ma żadnych dowodów, że Cień pójdzie tą samą ścieżką co Isidor. Możliwe, że cię zaskoczy i osiągnie więcej, niż myślisz. Tak, bardzo możliwe. I właśnie to mnie martwiło. „Nie oddawaj nikomu księgi. Nawet mnie". Wszystko, co mówił Kells, miało sens, a jednak wydawało się niewłaściwe. Dla niego księga Ioclaudii była tylko łupem - problemem, który zniknie, gdy się jej pozbędziemy. Ale ja wiedziałem lepiej. Zawartość tego dziennika miała zbyt wielkie znaczenie, by ludzie mogli tak po prostu o nim zapomnieć. Nie, nie zapomnieliby ani o nim, ani o tym, przez czyje przeszedł ręce - na przykład przez moje i Kellsa. - Zdajesz sobie chyba sprawę, że bez względu na to, co zrobi Cień, my dwaj będziemy głównymi kozłami ofiarnymi? - przypomniałem Kellsowi. - Owszem, zdaję. Ale odparcie ataków Nicco i Samotnicy trochę potrwa, a ja przekażę Cieniowi księgę dopiero wtedy, gdy opadnie kurz. Dzięki temu zyskamy trochę czasu, by się zastanowić, jak zrzucić winę na kogoś innego. Parsknąłem, Kells udał jednak, że tego nie słyszy. Nie oczekiwał, że natychmiast zrozumiem swój błąd, ale był przekonany, że w końcu zmienię zdanie. Bo w przeszłości zawsze zmieniałem. Tylko że ta przeszłość wydawała się dziś bardzo odległa. Rozmowa zeszła na tematy Nicco, Dziesięciu Dróg i strategii działania, szybko jednak musieliśmy ją skończyć. Byłem zbyt otumaniony, żeby Kells mógł mieć ze mnie jakikolwiek pożytek, więc w końcu odprawił mnie i kazał się porządnie wyspać. Dopiero po wyjściu z jego biura zdałem sobie sprawę, jaki jestem wykończony. Jęknąłem i podniosłem głowę z rąk. Przypomniało mi się, że widziałem na dole łóżka, długie rzędy łóżek... Tylko dwie kondygnacje schodów... Miękkie łóżka... Wciąż o nich myślałem, kiedy ześliznąłem się na półpiętro i zwinąłem na podłodze w kłębek, z radością witając nadchodzącą ciemność. * Otworzyłem oczy, czując, jak coś uderza o moją stopę. Przewróciłem się na bok i spojrzałem w górę. Degan. Stał nade mną, metodycznie postukując krótką laską w podeszwę mojego buta. Zauważyłem, że leżę w łóżku w prywatnym pomieszczeniu, ale wolałem nie pytać, jak się tu znalazłem ani w jaki sposób Degan wynegocjował przepustkę do środka. - Czego - burknąłem. - Jesteś taki nieznośny tylko wtedy, gdy przynosisz złe wieści. Degan chwycił laskę pod pachę. - Imperium odcięło rewir.

Istotnie, złe wieści. Usiadłem i skrzywiłem się, czując ból w krzyżu. - Mów. - Każdej bramy prowadzącej do Dziesięciu Dróg strzegą oddziały Żołdaków wyjaśnił. - W sumie przynajmniej legion. Nikogo nie wpuszczają ani nie wypuszczają, oczywiście oprócz Białych Szarf. - Regularna armia i j e s z c z e Szarfiarze? - Ludzie mówią, że już zrobili kilka wypadów na teren rewiru. - Po co? - A jak sądzisz? W pierwszej chwili pomyślałem o dzienniku, ale to nie miało sensu. Owszem, imperator chciał go dostać, nie wystarczyło jednak otoczyć Dziesięciu Dróg żołnierzami, żeby księga tak po prostu się pojawiła. Zresztą w ten sposób rzuciłby zbyt wiele światła na kwestie, które prawdopodobnie wolał zachować w tajemnicy. - Wojna - powiedziałem. - Imperator ma dość zabawy chłopców Nicco w polowanie na Archanioły. Chce nam uświadomić, kto n a p r a w d ę rządzi w Dziesięciu Drogach. - I przy okazji zrównać je z ziemią. Markino był stary, już dawno utracił wszelką skłonność do okazywania cierpliwości i wyrozumiałości. - Kiedy dokładnie otoczyli rewir? - Jakieś trzy godziny temu. Z tego, co słyszałem, nic nie zapowiadało ich interwencji, aż nagle wszędzie zaroiło się od Czarnych Szarf. Zamknęli rewir w mniej niż kwadrans, nikt nie zdążył się wydostać. - Degan westchnął. Pewnie nie mógł odżałować, że przegapił okazję, by zobaczyć to na własne oczy. - Trzy godziny temu? Dlaczego nie obudziłeś mnie wcześniej? - Przecież właśnie ci powiedziałem. Cały rewir jest odcięty, dokąd mielibyśmy pójść? Zresztą Kells powiedział, że masz spać. - Dobrze, a skoro mowa o Kellsie, jak przyjął te wiadomości? - Teraz jest w terenie, ocenia sytuację. - W takim razie źle - stwierdziłem, podnosząc się z łóżka. Lewa noga wciąż była nieco sztywna, ale mimo wszystko mniej, niż się spodziewałem. Wychodząc za Deganem na korytarz, z zaskoczeniem stwierdziłem, że w zasadzie potrafię już normalnie chodzić. Do diabła, Jelem znał się na swoim fachu. Na zewnątrz zapadał zmierzch. W korytarzu płonęły świece, a przed dziedzińcem ktoś rozpalił ogień w niewielkim koksowniku. Ludzie Kellsa uwijali się jak w ukropie, biegając z miejsca na miejsce z tym rodzajem pośpiechu, który towarzyszy wyłącznie desperacji. Co prawda, nikt nie mówił tego głośno,

ale mnie wystarczyły ich spojrzenia i płytkie oddechy. „Imperium już tu jest - myśleli. Wystąpimy przeciwko Szarfiarzom tak jak Isidor". A wszyscy doskonale pamiętali, co się stało z Mrocznym Królem i jego Kamratami. Nikt nie brał wtedy jeńców, nikt nie okazywał litości, nikt się nie układał. Dlaczego tym razem miałoby być inaczej? Jeśli już, to tylko gorzej. - Chodźmy - rzuciłem. - Muszę... Stanąłem na dziedzińcu jak wryty. Układy. Poprzednim razem imperator z nikim się nie układał, ponieważ nikt nie miał mu nic wartościowego do zaoferowania. Czego mógłby zażądać od Kamratów? Niczego. A teraz? - Co musisz? - zapytał Degan. Uciszyłem go machnięciem ręki. Chciałem to dobrze przemyśleć. Poprzednio Kamraci nie byli partnerami w negocjacjach, ale tym razem gra toczyła się o księgę Ioclaudii. Jeśli istniał jeden argument, który mógłby zainteresować imperatora i przekonać go, by odszedł z Dziesięciu Dróg, zostawiając Kamratów w spokoju, to z pewnością była nim księga martwej Cnotniczki. O ile, rzecz jasna, nie uderzyłby przez nią ze zdwojoną siłą. Nie dało się wykluczyć, że zechce zlikwidować wszystkich, którzy mogli mieć jakąkolwiek styczność z dziennikiem, a lista takich osób była naprawdę długa. Z drugiej strony, skoro w Dziesięciu Drogach grasowali Szarfiarze, Markino i tak nosił się z zamiarem wycięcia w pień całego rewiru. Ryzykowna koncepcja, lecz zarazem potencjalne rozwiązanie - wystarczyło zdradzić Kellsa. I Kamratów. I w pewnym sensie także siebie... To była jedna z naszych podstawowych zasad: Kamraci nigdy nie negocjowali z imperium - Kamraci je rolowali. Śmialiśmy się mu głośno w twarz, a potem udawaliśmy, że nie robi na nas wrażenia. Dlatego nazywaliśmy się Kamratami. Toczyliśmy z nim grę i żyliśmy na przekór jego zasadom, bo potrafiliśmy je przechytrzyć. Imperium było systemem, który należało wykorzystać, ciężką ręką, której należało unikać, a czasami także kiesą, którą należało opróżnić. Nigdy jednak nie było druhem, któremu należało ufać. Podobnie jak nie należało ufać Kamratowi negocjującemu z imperatorem. Donosiciele skazywali się na wykluczenie z grona ludzi, których jeszcze przed chwilą nazywali braćmi i rodziną. Gdybym zawarł z imperium jakikolwiek układ, wszystkie drzwi, które zawsze stały przede mną otworem, zatrzaśnięto by mi przed nosem, a każda twarz na ulicy odwracałaby się w przeciwną stronę. Dla Kamratów przestałbym istnieć. Nie miałoby dla nich żadnego znaczenia, dlaczego to zrobiłem. Liczyłoby się tylko to, że szukałem wsparcia na zewnątrz,

poza organizacją, poza liczną rodziną Kamratów - i to na domiar złego w i m p e r i u m. Nawet Kells nie rozpatrywał takiej opcji, a przecież kładł na szali dużo więcej niż ja. Pertraktując z imperium, stałbym się nie tylko wyrzutkiem, ale także celem. Dlaczego w ogóle rozważałem taką możliwość? Ponieważ alternatywy były jeszcze gorsze: Cień jako Mroczny Król, Kells jako zwykły sługus, a ja jako podnóżek. Albo, nie dajcie Anioły, Samotnica przy władzy oraz Nicco jako jej lewa ręka. Żaden z tych scenariuszy nie budził we mnie entuzjazmu, żaden nie zapewniał mi zbyt dobrej pozycji. Musiałbym pracować dla złamanego człowieka, któremu w żaden sposób nie potrafiłbym pomóc, lub spędzić resztę życia na wymykaniu się hordom Brzeszczotów Nicco. A koniec końców Kamraci i tak by upadli, zmiażdżeni żelazną ręką imperium. O nie, lepiej już być Nosem, który wszedł w paszczę lwa i uratował Kamratów - albo chociaż próbował uratować. Nawet gdyby wszyscy odwrócili się do mnie plecami, nikt by o mnie nie zapomniał. Nauczyłbym się z tym żyć. Żałowałbym jedynie, że zdradziłem Kellsa, ale wiedziałem, że nie dostanę jego błogosławieństwa. Podjął już ostateczną decyzję w sprawie układu z Cieniem, a ja nie mogłem patrzeć, jak idzie tą drogą. - Co musisz? - powtórzył Degan. - Muszę się wydostać z tego parszywego rewiru - odparłem. - Nie żebym chciał się spierać, ale po co? Odsunąłem się kilka kroków na bok, jak najdalej od przechodzących Kamratów. - Kells chce oddać dziennik Cieniowi - wyjaśniłem. - Cieniowi? Ale skąd o tym... - Po prostu wiem - zapewniłem go. - Wnioskuję, że nie podoba ci się ten pomysł. - Ani trochę. Nie chcę także, by wpadł w ręce Samotnicy. Degan zmierzył mnie wzrokiem. - Samotnicy - mruknął. - A więc to ona jest tym drugim Szarym Księciem? - Tak. Tym z moich snów. Wciąż czułem na sobie jego ciężkie spojrzenie. - Wiesz co? - powiedział w końcu. - Coraz mniej mi się podobasz. Właściwie to prawie wcale. - Co ty nie powiesz. - Ośmielę się zapytać, co w takim razie chcesz z nim zrobić.

Zawahałem się, zanim odpowiedziałem. - Chcę go oddać prawowitemu właścicielowi. - Ioclaudii? Ciężka sprawa, biorąc pod uwagę, że... Och, nie. Tobie nie chodzi o Ioclaudię. Chcesz go oddać j e m u. - Aha. Degan pozwolił sobie na chwilę zadumy. - Cóż, to by rzeczywiście rozwiązało kilka problemów naraz. - Właśnie o tym myślałem. - Zakładając, że pozwoli ci żyć. - Istnieje obawa, że nie pozwoli - przyznałem. - A masz już jakiś pomysł, jak chciałbyś dostarczyć tę księgę imperatorowi? - Pracuję nad tym. - Co oznacza, że nie masz ż a d n y c h pomysłów. Wzruszyłem ramionami. - Jedno jest pewne - stwierdził Degan, po czym chwycił mnie pod rękę i wyprowadził z twierdzy Kellsa. - Stojąc tutaj, na pewno go nie znajdziesz. Trudno mi było się z tym kłócić. Zamiast tego wręczyłem Deganowi jedną ze wstęg wojennych, a drugą sam zawiązałem sobie na ramieniu. Pokierowałem nas na wschód, w kierunku terytorium Kellsa, a następnie skręciłem na północ. Ta droga prowadziła do jednej z placówek Nicco, ale także z tej strony mieliśmy największą szansę na ucieczkę z Dziesięciu Dróg. Imperium potrzebowało czasu, by całkowicie odciąć Szlak Tancerzy, a nawet jeśli zdążyło już to zrobić, w północnej części rewiru znajdowało się kilka dziurawych murów i zapraszających studzienek ściekowych. Ulice były puste albo prawie puste - od czasu do czasu przemykał nimi jeden z patroli Kamratów czy kilku odważnych lub zupełnie nieświadomych Chlebodawców. Dotarłszy do granicy terytorium Kellsa, ściągnęliśmy wstęgi wojenne, by nikt nas nie zatrzymywał. - Dobrze, załóżmy, że uda nam się stąd nawiać - powiedział Degan, gdy przyklęknęliśmy w cieniu jednego ze sklepionych przejść. - Gdzie dalej? Gdzieś z okolicy dolatywały do nas odgłosy walki. - Do Christiany - odparłem. - Muszę się dostać na dwór albo przynajmniej przekazać wieści ludziom imperatora, a ona utrzymuje z nimi stałe kontakty. - Jesteś pewien, że wyświadczy ci tę przysługę? - zapytał, nawet nie próbując ukryć swojego powątpiewania. - Żartujesz sobie? Zrobi to, choćby musiała się stawiać i wykłócać. Jak często nadarza

się okazja, by wyświadczyć imperatorowi taką przysługę? Pomyśl tylko, jak to wpłynie na jej pozycję na dworze. A zresztą nigdy nie przepuściłaby okazji, by postawić mnie w tak trudnej sytuacji, i to z pewnością za bardzo wygórowaną cenę. - Spojrzałem na Degana. - No, co jest? - Nic - odparł z szerokim uśmiechem. - Po prostu zaczynam dostrzegać rodzinne podobieństwo. - Następnym razem lepiej ugryź się w język - burknąłem, ale też się wyszczerzyłem. Odgłosy walki nie zbliżały się w naszą stronę, wyszliśmy więc na ulicę. Od terytorium Nicco dzieliły nas cztery przecznice. Stamtąd czekała nas kręta droga do tego odcinka Szlaku Tancerzy, który chciałem sprawdzić. Przy odrobinie szczęścia mogliśmy wydostać się z Dziesięciu Dróg w ciągu najbliższej godziny. Byliśmy w połowie drogi do następnej przecznicy, gdy nagle usłyszałem ciche metaliczne dzyń. Zaraz potem od bruku przed moimi stopami odbiła się miedziana sowa i wpadła do kałuży błota. Niech to szlag... Moneta nawet nie zdążyła się zatrzymać, a Degan już stał przede mną z wyciągniętym mieczem. Nie próbowałem uciekać, nie było po co. Spojrzałem na pustą ulicę i czekałem. Zgodnie ze swym imieniem Cień wyłonił się z plamy mroku, jakby to sama ciemność uformowała jego ciało. Degan wyprostował ramiona i uniósł lekko sztych broni, dostosowując pozycję do wzrostu przeciwnika. Poza tym jednak nawet nie drgnął. Cień zatrzymał się w odległości pięciu kroków i zwrócił kaptur w stronę Degana. - Nie przyszedłem tu po ciebie - rzucił głębokim i aksamitnym, ale zarazem twardym głosem. - Wiem - odparł Degan. - Wiesz także, kim jestem? - Tak. - Usuniesz się? - Nie. - W takim razie mamy problem. - Cień skrzyżował ręce na piersi. - Jeden z nas ma. Drugi musi się tylko zastanowić, co zrobi z ciałem. Położyłem Deganowi dłoń na ramieniu. - W porządku. - Spojrzałem na Cienia. - Jestem dla niego zbyt cenny, by tak po prostu mnie usztywnił. Nie próbował się kłócić.

- Chodź ze mną - powiedział zamiast tego. - Musimy porozmawiać. - A co tu jest do gadania? Wiem, czego ode mnie chcesz. Wiem, co możesz mi zrobić. Jestem pod wrażeniem, ale i tak nie dostaniesz księgi, póki ja się na to nie zgodzę. - Ty? - zdziwił się Cień. - Wydawało mi się, że decyzja należy do Kellsa. - Ciągle próbujemy to ustalić. - Od początku miałem wrażenie, że zbytnio zasmakowało ci bieganie na wolności, byś dał sobie przypiąć smycz. Najwyraźniej wcale się nie pomyliłem. - Bystrzak z ciebie. - Minąłem go, ruszając w dalszą drogę. - Mogę ci pomóc, jeśli chcesz się stąd wydostać - powiedział - ale wyłącznie pod warunkiem, że ze mną porozmawiasz. Jeśli nie, cóż... - Uniósł ręce. - Legioniści odcięli Szlak Tancerza, a ja mam ludzi przy większości przesmyków w tej okolicy. Jestem pewien, że i tak uda ci się znaleźć przejście, ale któż może wiedzieć, kto, lub co, będzie na ciebie czekać po drugiej stronie? Zatrzymałem się. Wiedziałem, że z każdą minutą straconą w Dziesięciu Drogach malały moje szanse na dostarczenie imperatorowi wiadomości na czas. Chyba że Cień wcale nie miał zamiaru mnie puszczać. - Dobrze. Załóżmy, że zgodzę się na rozmowę - powiedziałem. - Co się stanie, jeżeli odrzucę twoją ofertę i każę ci iść do diabła? - Odejdziesz wolno - odparł Cień. Cofnął się o krok i kiwnął ręką w głąb ulicy. - Ale przynajmniej wysłuchaj, co mam do powiedzenia. Degan spojrzał na mnie znacząco. „Zabić?", pytały jego oczy Pokręciłem głową. Mimo wszystko rozmowa wydawała się bezpieczniejsza od próby wbicia mu noża w plecy. - W porządku - rzuciłem. - Prowadź. Będziemy tuż za tobą. - Moje zaproszenie nie dotyczyło deganina. - Świetnie. Taki był zwyczaj wśród Kamratów. Jeśli Cień chciał prowadzić negocjacje w pojedynkę, ja powinienem pójść za jego przykładem. Teoretycznie dawał mi w ten sposób do zrozumienia, że traktuje mnie jak równego sobie. Niestety, ze względu na okoliczności nie mogłem powiedzieć, że mi to szczególnie schlebia. - Trzymaj się jakieś pół kwartału za nami - przykazałem Deganowi. Zmarszczył niechętnie brwi, ale kiwnął głową. Ruszyłem za Cieniem. - Musisz zdać sobie sprawę, że bez mojego wsparcia Kells polegnie - powiedział po kilku krokach. - Cóż, z twoim wsparciem też nie poczyna sobie zbyt śmiało. Wycofując się, możesz

mu bardziej pomóc, niż zaszkodzić. - Obaj wiemy, że to nieprawda. Teraz, gdy imperium otoczyło rewir, Kells nie ma dokąd uciec. Wcześniej mógł się jeszcze wycofać i trzymać Nicco na dystans, ale ta szansa bezpowrotnie przepadła. - Całe szczęście, że ma w tobie takiego oddanego przyjaciela - mruknąłem. - Byłbym jeszcze lepszym przyjacielem, gdybym dysponował odpowiednimi środkami - stwierdził. - Słyszałeś, jaki jest układ. Uratujesz Kellsa i jego ludzi, to dostaniesz dziennik. - Tylko że, jak sam przytomnie zauważyłeś, decyzja nie należy do Kellsa. - Ale ja także jestem jego człowiekiem. - Nie ufałem sobie wystarczająco, by powiedzieć coś więcej. - To prawda, jesteś, i to na dodatek jednym z najbardziej zaufanych. - Cień kopnął leniwie leżący na ulicy kawałek drewna. Potoczył się ze stukotem po bruku i uderzył o beczkę na deszczówkę. - Co rodzi pytanie, dlaczego odsyła cię z rewiru w tak ważnym momencie. Ciebie, jedynego człowieka, który wie, gdzie znajduje się obecnie dziennik Ioclaudii. Spore ryzyko. Nie odpowiedziałem, ale przeciągnąłem palcami po sznurze Tamasa, który wisiał przy moim pasku. Chciałem się upewnić, że wciąż tam jest. - Podejrzliwy człowiek mógłby dojść do wniosku - ciągnął Cień - że Kells rozpaczliwie szuka sposobu, by wycofać się z naszej umowy. B a r d z o podejrzliwy człowiek mógłby natomiast pomyśleć, że kazał ci trzymać dziennik jak najdalej ode mnie, przynajmniej dopóki nie zrealizuje swoich planów. Co o tym sądzisz? - Sądzę, że podejrzliwi ludzie poświęcają zbyt wiele czasu i energii na gdybanie. Spod kaptura wydobył się niski grzmiący śmiech. - Bardzo możliwe - powiedział Cień - ale dla mnie jest już za późno, żeby wyzbyć się tego nawyku, może więc podzielę się z tobą teoriami, które sobie... wygdybałem. Nie wierzę, by Kells kazał ci zniszczyć księgę, jest dla was zbyt cenna. Nie możesz też dołować jej w nieskończoność, bo prędzej czy później ktoś dojdzie do wniosku, że byłoby lepiej, gdyby znów zaginęła, niż trafiła w ręce wrogów. Aby się upewnić, że do tego nie dojdzie, wystarczyłoby cię zabić, ale wówczas Kells straciłby ostatnią kartę przetargową. Otwarcie licytacji na dziennik równałoby się samobójstwu. Pozostaje tylko jedna opcja: Kells chce, żebyś za moimi plecami zaoferował księgę komuś innemu. - Przejrzałeś mnie - odparłem, siląc się na sarkastyczny ton. - Zamierzam ją sprzedać imperatorowi.

Cień znów zaczął się śmiać. Skręciliśmy w lewo, w boczną uliczkę, a potem w prawo, w jeszcze ciaśniejszą. Ciemność spłynęła na nas spod okapów i wylała się z głęboko cofniętych przejść. Dziecko wybuchło płaczem, jego wrzask dolatywał z wyższego piętra budynku. Ktoś zaklął sennym głosem, a po chwili płacz przeszedł w ciche kwilenie. Wyczuwałem w powietrzu niewyraźny zapach kocich szczyn i pleśni. - Nie lubię zdrajców - powiedział w końcu Cień bezbarwnym głosem. - Szczególnie gdy zdradzają mnie. - A kto lubi? Ale takie jest ryzyko układów. Ofiarowując komuś swoje zaufanie, musisz się liczyć z tym, że ten ktoś go nadużyje. - Właśnie. Sposób, w jaki wypowiedział to słowo, kazał mi się zatrzymać pośrodku ulicy. Było w nim zbyt wiele ostateczności, zbyt wiele samozadowolenia. Cień zrobił jeszcze dwa kroki, zanim się do mnie odwrócił. - Możesz wybierać - rzucił. - Między tobą a Kellsem? W takim razie mój wybór nie przypadnie ci do gustu. - Nie. - Pokręcił kapturem. - Między Kellsem a baronową Sephadą. Czyjego zaufania nie chciałbyś nadużyć? Serce stanęło mi w gardle. Zamrugałem, zbyt zaskoczony, by ukryć swoją reakcję. Bo przecież zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, by prawda nigdy nie wyszła na jaw. Wiedziała tylko Ana, Degan, Josef i ja. Więc jakim cudem... - No chodź - powiedział Cień na widok mojego wyrazu twarzy. - Myślałeś, że tylko ty potrafisz dokopywać się do cudzych sekretów? Łączy was długa przeszłość, Drothe. Każdy może to zobaczyć, wystarczy wiedzieć, gdzie szukać i które cienie nawiedzić... Czyżby śledził mnie w zeszłym tygodniu? Co trzeba zrobić, żeby nie przeoczyć cienia? I przede wszystkim, co trzeba zrobić, żeby się przed nim ukryć? - Na pewno nie chodzi o zwykły szantaż - ciągnął. - Szantażyści nie zwracają się do swoich ofiar w taki sposób, w jaki ty zwracasz się do niej. Nie mam pojęcia, kim ona dla ciebie jest: opiekunką, kochanką czy wspólniczką, ale szczerze mówiąc, mam to gdzieś. Obchodzi mnie tylko to, ile baronowa Sephada dla ciebie znaczy. Jeszcze tego nie wiem, lecz już wkrótce się przekonam. Odetchnąłem lekko, chociaż w głowie wciąż miałem mętlik. Opiekunka, kochanka czy wspólniczka - ale nie rodzina, nie wspomniał nic o rodzinie. A to oznaczało, że nie wiedział wszystkiego. Wciąż istniała szansa...

- Wybór jest prosty - stwierdził Cień. - Jeżeli nie dostanę dziennika od razu, nie tylko doprowadzę do ruiny Kellsa i jego organizację, ale dam też odczuć swoje niezadowolenie baronowej Christianie Sephadzie, wdowie po baronie Nestorze Sephadzie z Lythosu. Jeśli go dostanę, wówczas wszyscy będą żyć długo i szczęśliwie. - Wykonał zamaszysty gest, odrzucając na bok skotłowany płaszcz. - Proszę bardzo. Myślę, że wyraziłem się wystarczająco jasno. Owszem, wystarczająco. Miałem tylko jeden wybór. Zabić Cienia. Natychmiast.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Wysunąłem sztylet z pochewki na nadgarstku do lewej dłoni i zaatakowałem. Jednocześnie moja prawa ręka wyszarpnęła sznur Tamasa zza paska, rozwijając go niczym bicz. Cień znajdował się nie dalej niż krok ode mnie, a mimo to zdążył poderwać krawędź płaszcza, gdy zadałem pchnięcie. Poczułem lekki opór, zanim ostrze przeszyło materiał. Cofnąłem je szybko, żeby nie uwięzło w fałdach płaszcza, i jednocześnie wziąłem zamach ręką, w której trzymałem sznur. Posłałem go w stronę Cienia długim łukiem, celując w okolice pasa. Nigdy wcześniej nie używałem tej broni i nie miałem zamiaru próbować żadnych wymyślnych sztuczek. Chciałem po prostu trafić w centralną część ciała, licząc, że to wystarczy. Cień już się jednak cofał. Kiedy sznur znalazł się blisko, uniósł płaszcz niczym tarczę i wyrzucił z siebie serię słów, które brzmiały jak bełkot pijaka z ustami pełnymi jedzenia. W chwili gdy runy zetknęły się z ciałem, poczułem, jakbym trafił żelaznym prętem w ceglaną ścianę. Sznur zesztywniał na całej długości, posyłając wibracje wzdłuż mojej ręki. Prawie go upuściłem. Jednocześnie usłyszałem cztery wyraźne trzaski, gdy runy wypaliły. Cień zatoczył się, niemal upadając, a ja znów pchnąłem sztyletem, zanim dotarło do mnie, że mój przeciwnik jest już poza zasięgiem. - Degan! - krzyknąłem, prostując się i zmniejszając dystans. - Degan, szybko! Cień był dobry. Odzyskał równowagę, zanim zdążyłem się zbliżyć na odległość ciosu, i zaczął w szalonym tańcu wymachiwać przede mną krawędzią płaszcza, utrudniając mi znalezienie luki. Cofał się, a ja szedłem za nim. Musiałem nieustannie skracać dystans, ponieważ chciałem rozstrzygnąć wszystko w zwarciu. Gdybym dał Cieniowi wystarczająco dużo swobody, by sięgnął po miecz, znalazłbym się w poważnych tarapatach - nawet z moim nocnym widzeniem. Napierałem bez wytchnienia. Ciąłem i dźgałem sztyletem, chłostałem sznurem jak biczem i znów ciąłem. Tym razem błyskot nawet go nie połechtał, ale poczułem pewną satysfakcję na widok dymu w miejscach, gdzie węzły trafiły przy pierwszym uderzeniu. Wszystko, czego potrzebowałem, to pojedyncza rana, jedno zadrapanie - i byłoby po wszystkim. Trucizna na ostrzu działała bardzo szybko i gdyby udało mi się trafić, musiałbym tylko powalczyć przez chwilę w obronie, czekając, aż Cień sam się przewróci. Sęk w tym, że on blokował płaszczem każdy mój atak i zaczynałem się martwić, czy materiał nie zetrze całej trucizny z klingi. - Jesteś głupcem - parsknął Cień, gdy zamarkowałem cios w prawo i uderzyłem z

lewej. Zawirował i cofnął nogę w ostatniej chwili, unikając pędzącego sznura. - Powiedział człowiek bez broni - wysapałem, puszczając sznur. Okrążyłem go dwoma szybkimi krokami i złapałem lewą ręką za płaszcz. Już był mój. Cień wybuchnął śmiechem. Jego prawa ręka przemknęła przed moją twarzą w chwili, gdy zamierzyłem się do ostatecznego ciosu. Przed oczami mignął mi ogarek świeczki, który trzymał w palcach. Rozgniótł go, a mój świat eksplodował agonią. Światło jasne jak słońce w samo południe rozjarzyło się tuż przed moim nosem, penetrując nocne widzenie i dostając się prosto do głowy. Wszystko inne znikło. Był tylko ogień w miejscach, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowały się moje oczodoły - dwie studnie niemiłosiernie ostrego bólu. Gdy wróciła mi świadomość, zorientowałem się, że krzyczę. Poczułem, że przyciskam pięści do oczu, a do moich nozdrzy dotarł smród zabłoconego bruku, o który uderzyłem twarzą. Usta wypełniał smak krwi i ścieków. Splunąłem, by się go pozbyć. Wtedy to usłyszałem - dźwięk stali uderzającej o stal, miecza o miecz. Degan i Cień. Opuściłem ręce i zamrugałem na próbę. Przed oczami przesuwały mi się jaskrawe bursztynowe kleksy i ciemne plamy, a wszystko to okolone migoczącymi barwnymi wstęgami. Wciąż powracała do mnie upiorna wizja dłoni w eleganckiej rękawiczce i palców trzymających kawałek wosku z knotem. I ból. Ból też powracał, okropny i nieznośny. Gdzieś przede mną stopy szurały o bruk. Słyszałem szybkie oddechy, brzęk i zgrzytanie stali. Uderzenia nie były jednak tak wściekłe i zażarte, jak się spodziewałem. Zaraz potem doleciał do mnie słaby cichnący syk. Degan przeklął. Kolejna seria kroków, kolejna ostrożna wymiana ciosów. To było ich pierwsze starcie czy walczyli już dłużej? Ból potrafi robić dziwne rzeczy z czasem, ale wydawało mi się, że straciłem przytomność tylko na chwilę. Degan nie należał do ludzi, którzy zwlekają z wykonywaniem egzekucji. Wiedziałem jednak, że im dłużej będzie się przeciągać ta walka, tym gorzej dla mnie. Pokręciłem głową i przetarłem oczy. Jasne plamy na tle ciemności. Nie po raz pierwszy przez moje nocne widzenie traciłem na chwilę wzrok, lecz nigdy wcześniej nie było aż tak źle - może dlatego, że nigdy wcześniej nie zostałem oślepiony błyskotem z tak małej odległości. Znów usłyszałem syknięcie. Degan stęknął i niemal natychmiast rozległ się szczęk zaciekłej szermierki. Jeden z nich napierał na drugiego, ale nie potrafiłem stwierdzić który.

Co gorsza, słyszałem, że są coraz bliżej. Odtoczyłem się w bok z nadzieją, że jeśli kogoś przez przypadek potrącę, to raczej Cienia niż Degana. Nagle Cień sapnął ciężko. Wstrzymałem oddech, czekając na dźwięk upadającego ciała. Degan pociągnął nosem. - Blisko - powiedział. - Bardzo blisko - zgodził się Cień. Podjęli walkę. Do diabła, co tam się działo? Przecież już dawno powinno być po wszystkim. Nie było, a to oznaczało, że Cień musiał wyciągnąć spod płaszcza coś jeszcze. Tylko co? I skąd się brało to cholerne syczenie? Musiałem odzyskać wzrok. Musiałem to zakończyć. I to szybko. Położyłem się na brzuchu, twarzą do ulicy. Śmierdziała gównami, błotem i gnijącą cebulą. Przycisnąłem ręce do głowy, chcąc odgrodzić od siebie wszelkie bodźce nocy. W jednej chwili odór zyskał na intensywności. Zawartość żołądka podeszła mi do gardła, ale musiałem stłumić światło wdzierające mi się pod powieki. Tamtej pierwszej nocy, kiedy wróciliśmy z Sebastianem do domu, ciemność była moim jedynym ukojeniem. Christiana zapaliła lampkę, żeby na nas zaczekać. Stała w progu chaty, gdy otworzyliśmy drzwi. Sebastian jeszcze nie zdążył przestrzec mnie przed światłem, nie wytłumaczył mi, jak zadziała w mroku na moje oczy. Spojrzałem wprost na płomień i krzyknąłem z bólu. To ciemność lasu przyniosła mi wtedy ulgę, to dzięki niej - a także radom Sebastiana i mojej własnej koncentracji - w końcu odzyskałem wzrok. Miałem nadzieję, że tym razem będzie tak samo. Z głową schowaną między ramionami zamrugałem i wytężyłem wzrok. Oczy zaczęły mi łzawić od smrodu, a ból uderzył ze zdwojoną mocą, wypełniając przestrzeń między skrońmi, całą czaszkę, całą moją świadomość. Po prawej stal zwarła się ze stalą. Syknięcie. Krzyk. Zdałem sobie sprawę, że czuję jeszcze jeden, równomiernie pulsujący ból i z pewnym opóźnieniem dotarło do mnie, że tłukę głową o bruk. Pomyślałem, że powinienem przestać, ale było mi wszystko jedno. Każdemu ruchowi, każdemu uderzeniu towarzyszył blady pomarańczowy błysk. Wpiłem palce w ramiona, żeby nie drapać oczu, i znów wziąłem zamach głową. Jeszcze tylko raz, mówiłem sobie. Jeszcze tylko jedno uderzenie i umrę albo znów zacznę widzieć. Tylko jedno uderzenie. Niespodziewanie zalała mnie fala kolorów - światła, cieni, kształtów i faktur.

Zamrugałem, obserwując, jak linie na bruku przyjmują kształt skąpanego w bursztynowym świetle odcisku sandała. Wzrok! I tępy ból za oczami, ale przede wszystkim wzrok. Rozwarłem palce i podniosłem się na kolana, sapiąc, by oczyścić płuca. Niemal od razu ujrzałem Degana i Cienia. Znajdowali się niecałą stopę ode mnie, odmalowani w czerwieni i złocie. Broń trzymali w gotowości, mierząc się wzrokiem. Degan w jednej ręce miał rapier, a w drugiej kapelusz. Kapelusz trzymał za rondo na wysokości piersi, kilka cali od ciała. Widziałem już kiedyś, jak z jego pomocą zahaczał ostrze przeciwnika, ale walczył wówczas z siedmioma mężczyznami naraz. Fakt, że stosował tę samą taktykę w pojedynku z jednym, nie wróżył zbyt dobrze. Za to Cień ściskał w lewej dłoni posrebrzany fragment księżyca - lekki, szybki i piękny. Był cieńszy od miecza Degana i nieco dłuższy. Przy każdym ruchu po klindze przebiegał refleks księżycowego blasku i owijał się wokół granatowoczarnego kosza. Stal z Czarnej Wyspy podobna do tej, którą posługiwał się Degan, ale lepszego gatunku, jeśli wzory układającego się na niej światła rzeczywiście były wyznacznikiem jakości. W drugiej dłoni Cienia, zaciśniętej lekko w pięść, błysnął metal wystający spomiędzy palców. Końcówki rzutek? A może kastet, na wypadek gdyby Degan znalazł się zbyt blisko? Zmrużyłem oczy, żeby lepiej widzieć, i podźwignąłem się na nogi. Wysiłek sprawił, że świat na chwilę się rozmazał, a gdy odzyskałem ostrość widzenia, Cień był w natarciu. Zrobił krok naprzód, wyciągając przed siebie ostrze, by zewrzeć się z rapierem Degana i odtrącić go na bok. Jednocześnie prawą ręką cisnął dwoma kawałkami metalu. Spostrzegłem w zdumieniu, że są to monety - na pierwszy rzut oka miedziane sowy. Degan wykręcił się i zasłonił ciało kapeluszem, uważając jednocześnie, by jego rapier nie zszedł z linii natarcia przeciwnika. W przypadku każdego innego szermierza wyglądałoby to niezgrabnie, ale on wydawał się poruszać w doskonale wyćwiczonym tańcu. Klingi spotkały się wysoko i po zewnętrznej, daleko od ciał szermierzy. Degan zagarnął kapeluszem lecące monety, a ułamek sekundy później pociągnął go ku sobie. W materiał z jednej strony weszły dwie miedziane sowy, z drugiej zaś wyszły strużki i grudki stopionego metalu. Deszcz rozgrzanej miedzi spadł na bruk, tryskając języczkami dymu. Przenośny błyskot - i to taki, którego nie dało się wykryć, dopóki nie został użyty. Na domiar złego zaklęty w niewielkie przedmioty. Można ich było nosić przy sobie całą garść i właśnie tyle wydawał się mieć ich Cień. Przyjrzałem się uważnie Deganowi. Tak, wzdłuż prawego rękawa biegła przynajmniej jedna seria wypalonych otworów. Zauważyłem też, że jego kapelusz był zniszczony i

podziurawiony - jeszcze kilka takich rzutów, a zapali się lub rozpadnie na kawałki. Przeszukałem wzrokiem ulicę - moja broń leżała za walczącymi. Cóż, to tyle, jeśli chodzi o szybki cios zatrutym ostrzem. Nie ufałem wystarczająco nocnemu widzeniu ani swojej celności, by spróbować rzutu jednym z pozostałych sztyletów. Wystarczył krok w niewłaściwą stronę i w niewłaściwej chwili, żebym trafił Degana zamiast Cienia. Za to sznur leżał znacznie bliżej - w brudnej kałuży kilka kroków za Cieniem. Woda przy zaklętych węzłach parowała i bulgotała. Dobyłem rapiera i powłócząc nogami, ruszyłem pochylony w jej stronę. Świat wciąż wydawał się tracić i odzyskiwać ostrość w zupełnie przypadkowych momentach. Zatrzymałem się i przyklęknąłem tuż przy kałuży. Podczas gdy moje palce sięgały po sznur, wzrok rozświetlał bursztynowym blaskiem szerokie plecy w płaszczu. Cień znajdował się nie więcej niż dziesięć stóp ode mnie. Uśmiechnąłem

się.

Tym

razem

nie

potrzebowałem

doskonałego

wzroku,

niezachwianej równowagi ani nawet najpewniejszej ręki, by się z nim uporać. Wystarczyło pokonać kilka stóp i zamachnąć się sznurem. Na tyle z pewnością było mnie stać. Moje palce właśnie zamykały się na pętli, kiedy ktoś nastąpił mi na nadgarstek. - Oj, oj, oj... Nie czas na zabawę, Drothe. Jesteś teraz potrzebny gdzie indziej usłyszałem ściszony zrzędliwy głos. Nie musiałem podnosić głowy, by zorientować się, do kogo należał. - Masz wyjątkowo gówniane wyczucie czasu - stwierdziłem. - Obawiam się, że taki już mój urok. - Rambles przekręcił but na mojej ręce. Skrzywiłem się, a po chwili poczułem, jak coś twardego i zimnego dotyka mojego karku. - Puść ten scyzoryk - mruknął. Pozwoliłem, by rapier upadł na bruk. - A teraz zostaw linę i wstań. Tylko powoli... Zszedł z mojej ręki. Przyciągnąłem ją do siebie i wtuliłem między uda. Chciałem, by myślał, że zrobił mi większą krzywdę niż w rzeczywistości. Odwróciłem się, by na niego spojrzeć. Chłód na karku pochodził od sztychu krótkiego miecza. Rambles uśmiechał się ponuro, zadowolony z siebie. Wtedy mnie olśniło. - To byłeś ty - parsknąłem. - To ty powiedziałeś Nicco, że pracuję dla Kellsa! Wyszczerzył się do mnie jeszcze szerzej. - Wybór był prosty: albo ty, albo ja. Na szczęście tak spartaczyłeś robotę, że z łatwością udało mi się posklejać całkiem prawdopodobną historyjkę. Szczerze mówiąc, dziwię się, że jeszcze żyjesz. Na szczęście? Całkiem prawdopodobną historyjkę? A więc Rambles nie zdawał sobie

sprawy, że n a p r a w d ę pracuję dla Kellsa? Był przekonany, że sam to wszystko wymyślił! Och, nie mogłem się już doczekać, kiedy go wreszcie usztywnię. Za nami stal zadzwoniła o stal. - Musimy iść - powiedział Rambles, mocniej przyciskając miecz do mojej szyi. Usłuchałem, trzymając blisko ciała lewą rękę, rzekomo drętwą i obolałą. Kiedy wstawałem, Rambles cofnął się o krok, by zrobić mi miejsce. W tej samej chwili poczułem, że nacisk miecza odrobinę zelżał. Właśnie na to czekałem. Wybiłem się z obu stóp i wziąłem zamach lewą ręką. Oczy Ramblesa zrobiły się wielkie jak spodki i jeszcze większe, gdy uderzyłem go łokciem w krocze, wkładając w cios całą masę ciała. Prostując się, pochyliłem głowę, ale i tak poczułem lekkie draśnięcie z boku szyi. Było warto - zobaczyłem, jak Rambles pada na ulicę u moich stóp. Zaczął rzygać, a ja spokojnie wyciągnąłem sztylet z buta i podniosłem linę. - Szkoda, że nie możemy pobawić się dłużej - westchnąłem. - Anioły mi świadkiem, że za to, co mi zrobiłeś, zasłużyłeś na długą i bolesną śmierć, ale niestety mam teraz ważniejsze sprawy na głowie. Zamrugał, strzepując łzy z powiek, odtoczył się na bok i rozprostował. Najpierw spojrzał na mnie, a potem na jakiś punkt tuż za moim ramieniem. - Zabij tego skurwiela - wycedził przez zęby. - Sam go zabij - odparł kobiecy głos. - Ja mam swoje rozkazy. Niech to szlag! Od kiedy Rambles pracował z partnerem? Obróciłem się na pięcie, wypuszczając napięty sznur z ręki. Nieznajoma stała tuż poza jego zasięgiem. Gdy tylko minęła ją rozpędzona końcówka, dopadła do mnie zwinnie i uderzyła w twarz. Zatoczyłem się i uniosłem sztylet, ale poczułem, jak wyszarpuje mi go z ręki. I nagle dostrzegłem białą szarfę obwiązaną wokół jej pasa. Do diabła, skąd się tu wzięła Szarfiarka? Gdzie byli ludzie Nicco? Albo chociaż Żelazny Degan? Jeśli Rambles miał wsparcie... Znów poczułem na twarzy jej pięść. Po jej ciosach i po tym, co zrobił mi Cień, miałem wrażenie, że moja głowa zaraz eksploduje. Chciałem się cofnąć, ale złapała mnie za dublet, przytrzymała i uderzyła po raz trzeci. - Przestań! - syknąłem, po czym odrzuciłem sznur i uniosłem ręce. - Dość! Spojrzała na mnie spode łba. - Chyba śnisz - powiedziała cierpko - ale chwilowo będzie musiało wystarczyć.

Przyjrzałem się jej lepiej i nagle przed oczami stanęła mi scena z przeszłości. Okrutny uśmiech, peleryna powiewająca przy skoku, ostrze ocierające się o mnie w deszczu... - Rumowiska - przypomniałem sobie. - To ty jesteś Szarfiarką, która zastawiła na nas zasadzkę w Rumowiskach. - A ty jesteś tym skurwysynem, który pomógł zabić dwóch moich braci - warknęła. Idziemy, ruszaj się. Szarpnęła za dublet, przyciągając mnie ku sobie. Była wysoka, szeroka w ramionach, wąska w pasie i gruboskórna w obyciu. Mnóstwo mięśni i tyle samo refleksu. Jej oczy przypominały parę miedzianych monet w mroźny zimowy poranek, usta wydawały się układać naturalnie w cienką surową linię. Jeżeli miała w sobie coś delikatnego, to tylko włosy - długi kasztanowy warkocz, w który wplotła białą wstążkę z misterną koronką. Kiedy ujrzałem ją w Rumowiskach, pomyślałem, że jest piękna - i była, lecz pięknem miecza we wprawnych rękach albo zamarzniętego jeziora o świcie; pięknem, którego nikt o zdrowych zmysłach nie dotykał z własnej woli. Spojrzałem przez ramię na Degana. Wciąż napierał na Cienia, zmuszając go do obrony, nawet gdy ten sięgnął do sakiewki po kolejne monety. Jęknąłem. Gdyby teraz zajść go od tyłu... Taka okazja mogła się drugi raz nie nadarzyć. Szarfiarka podążyła za moim wzrokiem. - To jest Szary Książę - wyjaśniłem. - Cień. Pomyśl tylko o zasługach... Przygryzła wargę, ale pokręciła głową. - Rozkazy - rzuciła, ciągnąc mnie za ubranie. - Więc kij ci w dupę - syknąłem, zapierając się piętami. - Nie mam zamiaru... Jej twarz znalazła się kilka cali od mojej. Nie to było jednak najgorsze - nagle poczułem przez spodnie żelazny chwyt na moich klejnotach. - Mam gdzieś twoich przyjaciół - rzuciła mi w twarz. - Więc lepiej rusz tyłek, i to w try miga, bo inaczej będę musiała pozbawić cię kilku mniej żywotnych organów. - Zacisnęła rękę, chcąc zasugerować mi, o które organy chodzi. - Jasne? - Jak słońce - wymamrotałem. Puściła mnie, obróciła i pchnęła. Spróbowałbym uciec, gdyby nie fakt, że po jej... zabiegu wciąż miałem miękkie nogi. Zanim doszedłem do siebie, położyła mi rękę na ramieniu, a do pleców przytknęła miecz. - A co ze mną?! - wydyszał Rambles, wciąż leżąc na ulicy. - Następnym razem nie stój tak blisko - odparła Szarfiarka, a do mnie rzuciła: - Idź. Przez chwilę zastanawiałem się, czy nie zapytać jej, o co, do diabła, chodzi z

Ramblesem, ale doszedłem do wniosku, że zamiast odpowiedzi otrzymałbym jedynie cios prosto w nerki. Skoro przyszła tu z tym parszywym szczurem, z pewnością nie zamierzała pomóc mi w dostarczeniu dziennika imperatorowi. Zamiast tego zrobiłem więc niechętnie trzy kroki w kierunku, w którym mnie prowadziła, i to wystarczyło, by Degan zwrócił na nas uwagę. - Drothe! - zawołał. Uśmiechnąłem się i odwróciłem. Degan odsunął się od Cienia, jakby zamierzał mnie gonić. Cień zamarł i także spojrzał w naszą stronę. - Stójcie! - krzyknął. Nawet lepiej. Obaj ruszyli, ale żaden nie biegł. Spoglądali co chwila po sobie, trzymając miecze w gotowości, na wypadek gdyby ten drugi chciał spróbować jakiegoś numeru. - Po prostu, kurwa, cudownie - westchnęła Szarfiarka. Jej palce wbiły się w moje ramię. Jednocześnie poczułem bolesne ukłucie pomiędzy nerkami. - Żeby wszystko było jasne - zaczęła, popychając mnie naprzód. - Prędzej cię zabiję, niż oddam w ich ręce, i rozkazy nie grają tu żadnej roli. Więc się, kurwa, ruszaj! Nie protestowałem, chociaż kusiło mnie, żeby się potykać, powłóczyć nogami - robić cokolwiek, by Degan miał szansę nas dogonić. Ostrze uwierające mnie w plecy szybko jednak wybiło mi z głowy ten pomysł, a gdy tylko skręciliśmy za róg, zrozumiałem, że i tak nic bym na tym nie zyskał. Przed nami, zajmując szerokość prawie całej ulicy, stał patrol Archaniołów. Czekali. - Śledzą nas dwie Padliny - rzuciła do nich Szarfiarka. - Zróbcie coś, żeby za nami nie szli. - Bez obaw - odparł mężczyzna ze stalowym ryngrafem dowódcy. - Zatrzymamy ich. - Tak ci się tylko wydaje - wymamrotała, gdy rozstąpili się, robiąc dla nas przejście, ale uczyniła to na tyle cicho, że tylko ja ją usłyszałem. Z tego co zauważyłem, Archaniołów był ponad tuzin, choć oczywiście miała rację - wiedziałem, że w najlepszym razie spowolnią Degana i Cienia, ale na pewno ich nie zatrzymają. Z drugiej strony to opóźnienie mogło wystarczyć, żeby już nas nie dogonili. - Dobra robota - odezwałem się. - Posłałaś tych chłopców na pewną śmierć. To wasza standardowa procedura? - Zamknij się - syknęła. Ostrze mocniej ubodło mnie w plecy. - Mówię poważnie. - Wyszliśmy na główną ulicę i skręciliśmy w stronę prawie równoległej. - To był naprawdę niezły numer. Znam paru Najwyższych, którym na pewno by

zaimponował. - Zamknij się! Wprowadziła nas w boczną ciasną alejkę. Prawie szurałem ramionami o ściany. Wziąłem głęboki oddech i wyrzuciłem z siebie: - Gdyby kiedykolwiek znudziło ci się wykonywanie rozkazów imperatora, mógłbym wprowadzić cię do Kamratów. To była kropla, która przepełniła czarę. Szarfiarka krzyknęła i pchnęła mnie wolną ręką. Chciała uderzyć mną w ścianę, przypuszczalnie parę razy z rzędu. Ja jednak obróciłem się i bez zastanowienia wyprowadziłem cios pięścią. Co prawda, nie trafiłem tak czysto, jak bym sobie tego życzył, ale za to w szyję. Zatoczyła się, konwulsyjnie chwytając powietrze. Teraz albo nigdy. Nie miałem szans przepchnąć się obok niej w ciasnej alejce, wybrałem więc przeciwny kierunek. Omijając sterty śmieci, przewróciłem za sobą beczkę z deszczówką, by utrudnić Szarfiarce pościg na śliskim podłożu. Zza pleców doleciało mnie siarczyste przekleństwo i łomot potykającej się pogoni. Alejka wychodziła na krętą ścieżkę. Po lewej mignęło mi ogrodzenie, skręciłem więc w prawo. W połowie drogi do następnej przecznicy ścieżka rozszerzała się, robiąc pośrodku miejsce dla szpaleru drzew. Wybrałem lewą stronę - miałem nadzieję, że drzewa będą mnie zasłaniać, gdy Szarfiarka wreszcie wybiegnie z alejki. W oddali zauważyłem narożną winiarnię. Przez otwarte drzwi na ulicę sączyło się jasne światło. Pod drzewami stał pojedynczy stół i choć w całym rewirze grasowali żołnierze imperium, jakiś mężczyzna leniwie sączył wino w świetle księżyca. Czasem miejscowi zasługiwali na prawdziwy podziw. Zboczyłem lekko z kursu, żeby ominąć stolik szerokim łukiem, i wykrzesałem z siebie resztki sił. Dalej za róg, jeszcze kilka przecznic i będę bezpieczny. A potem wrócę się po własnych śladach, pomogę Deganowi i zajmę kolejnymi problemami. Tylko że problemem, który wymagał obecnie najwięcej uwagi, było rozpędzone krzesło. Leciało od strony stolika, zbyt nisko i zbyt szybko, żebym mógł się uchylić. Uskoczyłem w bok, ale jego nogi zaplątały się w moje i padłem ciężko na ścieżkę. Coś trzasnęło pode mną głośno - krzesło, zdałem sobie sprawę po przerażającej sekundzie, a nie moje kości. Pochylił się nade mną wielki cień. Zmrużyłem oczy przed światłem winiarni, czekając, aż poświata nocnego widzenia zblednie. Po chwili cień przybrał kształt mężczyzny

z szerokimi ramionami i frędzlami stalowych włosów wystającymi niesfornie spod płaskiej szarej czapki. Uśmiechnął się, ukazując dwa rzędy małych równych zębów, i odsunął czapkę z czoła dłonią o mięsistych palcach. - Całe szczęście, że postanowiłem napić się wina pod gołym niebem - powiedział Żelazny - bo w przeciwnym razie mógłbym cię nie zauważyć. A skoro o tym mowa. Spojrzał w górę ścieżki. - Gdzie się podziała twoja panienka? Stęknąłem i ostrożnie zsunąłem się z pozostałości po krześle. Następne stłuczenia i siniaki do kolekcji, ale chyba żadnych złamań ani zwichnięć. Przewróciłem się na ręce i kolana, robiąc w głowie szybką inwentaryzację. Zaczynała kończyć mi się stal, w związku z czym sztylet przy pasku wydawał się najlepszą opcją - choć z drugiej strony w starciu z deganinem żadna opcja nie była zbyt dobra. Znów jęknąłem i niepostrzeżenie wyciągnąłem rękę w stronę rękojeści. - Lepiej zostaw - poradził mi Żelazny, nie odwracając wzroku od ulicy. - Nie chciałbym, żebyś cierpiał bardziej, niż musisz, ale tak będzie, jeśli użyjesz tego ostrza. Westchnąwszy, wyciągnąłem powoli sztylet i cisnąłem go pod nogi Żelaznego. Cholerni deganie. Usłyszałem szybkie kroki, które po chwili zwolniły i w końcu zatrzymały się gdzieś w pobliżu. I ciężki oddech. Spojrzałem w górę. Szarfiarka. - Zdaje się, że jest was o jednego za mało - powiedział Żelazny. Szarfiarka kiwnęła głową w moją stronę. - Powalił Ramblesa na ulicę. - A ty go zostawiłaś? - Biorąc pod uwagę, że gonił nas Cień i ten drugi deganin, nie miałam wyjścia. Żelazny wyprostował się na dźwięk tych słów. - Ciekawe - stwierdził. - Więc kto ma teraz Ramblesa? - Wysłałam po niego oddział Czerwonych. Jeżeli jest dość sprytny, zmył się stamtąd, kiedy wszyscy inni byli zajęci. Żelazny wzruszył ramionami. - Nic na to nie poradzimy. Rambles wróci... albo nie wróci. - Pochylił się, położył mi dłoń na karku i zacisnął. Czułem, jak przekręca mi głowę. - Tylko żadnych numerów, jasne? - powiedział cicho, jakby przestrzegał nieposłuszne dziecko. - Jak słońce - wymamrotałem, kiedy pomagał mi wstać, chociaż miałem wrażenie, że mnie po prostu podniósł. - Teraz ja się nim zajmę - zwrócił się do Szarfiarki. - A ty lepiej znikaj.

- Czekaj - rzuciła ostrym tonem, zatrzymując go. - Jesteśmy kwita, zgadza się? Spłaciłam swoją część zobowiązania. - Kwita? - Żelazny zaniósł się śmiechem przypominającym łoskot lawiny, twardym i grzmiącym. - Nie żartuj sobie, Lyria. Naprawdę sądzisz, że wystarczy przyprowadzić mi jakiegoś żałosnego Nosa, żeby wyrównać rachunki? Wybij to sobie z głowy. - Ale... - Nie! - warknął. - I nie mam zamiaru o tym dyskutować. Nie tutaj. Powiem ci, kiedy będziemy kwita, rozumiemy się? Szarfiarka - Lyria - skrzyżowała ręce na piersi i wypięła biodro, przyjmując buntowniczą pozę. - Cholernie ci to na rękę, co? Żelazny puścił moją szyję i zrobił krok w jej stronę. Przewyższała go o kilka cali, lecz na nim nie robiło to żadnego wrażenia. Miałem jeszcze dość rozumu w głowie, by nie próbować ucieczki. Żelazny był wypoczęty - zmuszając go do pogoni, tylko bym go rozsierdził. A poza tym ich rozmowa robiła się coraz ciekawsza. - Deganie nigdy nie łamią danego słowa - wycedził. - Nie zawieramy trefnych umów. I nie znosimy, gdy się nas przesłuchuje. Rozumiemy się? - powtórzył. Lyria zacisnęła usta tak mocno, że aż odpłynęła z nich krew. - Jeszcze raz - powiedziała po chwili. - Jeszcze jedna przysługa, a potem koniec. - Jesteś mi winna swoje słowo. Zobaczymy, czego potrzeba, żeby spłacić ten dług. Ominęła wzrokiem Żelaznego i zatrzymała go na mnie. - Moje słowo jestem także winna komuś innemu. - W roztargnieniu przeciągnęła dłonią po białej szarfie obwiązanej wokół jej pasa. - To sprawa między tobą a imperatorem - odparł. - Ale to nie nim powinnaś się martwić w tej konkretnej chwili, nieprawdaż? Dłoń Szarfiarki przysunęła się do rękojeści miecza, lecz w końcu opadła. - Jedna przysługa, deganinie - stwierdziła Lyria, odwracając się. - Ostatnia przysługa i uznam swój dług za spłacony. Żelazny kręcił głową, patrząc, jak Szarfiarka odchodzi, a kiedy znikła, wrócił do swojego krzesła przy stoliku i usiadł. Ja tymczasem stałem nieruchomo, wpatrzony w przestrzeń, którą jeszcze przed chwilą zajmowała. Żelazny Degan wymienił Przysięgę z Białą Szarfą? W porządku, tylko co on właściwie mógł dla niej zrobić? Choć jeszcze ważniejsze wydawało się pytanie: co ona robiła

dla niego, pomijając uganianie się za mną po rewirze? Żelazny pchnął po blacie butelkę w moją stronę. - Masz, napij się wina - rzucił. - Zanim powiesz coś głupiego. Pociągnąłem łyk z butelki - czerwone, miękkie i pikantne. Przepłukałem nim usta, po czym wyplułem pod najbliższe drzewo. Żelazny zarechotał. - Wolisz białe? Mój ojciec zawsze powtarzał: nie ufaj człowiekowi, który pije białe. - W ogóle nie piję wina - odparłem. - W takim razie powinienem poderżnąć ci teraz gardło - zaśmiał się i zabrał mi butelkę. Wlał odrobinę wina do kubka, a potem z kubka w siebie. - Opowiadaj - mruknął, kontemplując jego dno. - Jak się miewa mój brat od miecza, Brązowy Degan? - Och, jest w świetnej formie - odparłem, pilnując, by zmartwienie nie wykrzywiło mi twarzy i nie zmieniło głosu. - Groźny jak zawsze. Pewnie już mnie szuka. Szczerze powiedziawszy, nie miałem bladego pojęcia, jak się miewa Degan - trudno to było ocenić po uwzględnieniu tuzina Archaniołów i Cienia. Parę razy już widziałem, jak radził sobie pomimo liczebnej przewagi wroga, ale nigdy równie przytłaczającej. Wystarczyło szczęśliwe pchnięcie lub przypadkowy zamach, by zmienić rezultat starcia. Nie wspominając już o tym, że Cień pewnie wciąż miał w sakiewce kilka monet. - I powinien - stwierdził Żelazny. - W końcu musi dotrzymać Przysięgi. - Spojrzał na mnie, sprowokowany moim milczeniem. - Zaskoczony, że wiem? Cóż, dopiero co się dowiedziałem, chociaż już wcześniej miałem pewne podejrzenia. - Pociągnął długi łyk. Brązowy związany z tobą, a ja z... z kimś innym. Zakończenie tej sprawy nie będzie przyjemne. Brązowy i ja mamy wspólną przeszłość. Powiedz mi, zdawał sobie sprawę, że jestem w to zamieszany, kiedy zdecydował się przyjąć twoją Przysięgę? Ostentacyjnym gestem splotłem ręce na piersi. Od uderzenia w bruk zaczynały boleć mnie plecy, ale nie dałem niczego po sobie poznać i oparłem się o drzewo. - Jak wolisz. - Żelazny wzruszył ramionami. - W zasadzie byłbym zawiedziony, gdybyś mi powiedział. Ale powinieneś pamiętać o jednym: deganie nie walczą między sobą, o ile mogą tego uniknąć. Brązowy popełnił błąd, jeżeli przyjął Przysięgę ze świadomością, że być może staniemy naprzeciw siebie. Wygra czy przegra, na pewno nie będzie ulubionym synem zakonu. Przypomnij mu o tym, jeśli spotkasz go szybciej niż ja. Modlę się, żeby tak było. - Ja również. - Jeszcze raz spojrzałem w miejsce, gdzie przed chwilą stała Lyria. - A więc to do tego była ci potrzebna. Wysyłając ją po mnie, nie musiałeś ryzykować spotkania z

Deg...z Brązowym. A poza tym kto by się kłócił z Białą Szarfą? Wszyscy od razu by uznali, że wykonuje imperialne rozkazy. - Mówili, że jesteś cwany. Zgadza się, właśnie do tego była mi potrzebna, przynajmniej częściowo. Jeśli zaś chodzi o inne powody, cóż... Przekonajmy się, jak n a p r a w d ę cwany potrafisz być, co, gagatku? Wypił resztkę wina i odstawił kubek na stolik. - Dobrze - rzucił z werwą. - Powinniśmy już ruszać. Nie chcielibyśmy się spóźnić, w końcu pani cię... wzywa. - Pani? Żelazny klepnął mnie w ramię. - Będziesz miał okazję poznać Samotnicę.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Dom był duży, dobrze utrzymany i pusty Brama od ulicy, ozdobiona wierzbami i liśćmi laurowymi z kutego żelaza, otwierała się na letni ogród, który jeszcze nie zaczął kwitnąć. W stronę frontowych drzwi wiła się pomiędzy pączkującymi drzewami i starannie wypielonymi rabatkami ścieżka wysypana kruszonym żwirem. Była to jedna ze złoconych stanic - pięknych umeblowanych rezydencji wynajmowanych przyjezdnej arystokracji, która załatwiała interesy na dworze. Podobno przez resztę czasu stały puste, pilnowane jedynie przez dozorców - oczywiście oprócz tych dni, kiedy ci sami dozorcy wynajmowali je dobrze sytuowanym Kamratom. Złocone stanice zazwyczaj pełniły funkcję tymczasowych domów hazardowych, nieoficjalnych burdeli lub miejsc, gdzie przeprowadzano największe przekręty, ale nie dziwiło mnie, że Szarzy Książęta korzystali z nich, by umawiać ważne spotkania. Żelazny prowadził mnie ścieżką. Zamrugałem i przetarłem oczy. Trochę trwało, zanim zdołaliśmy się wyśliznąć z Dziesięciu Dróg i przemierzyć pół miasta, a w międzyczasie na niebie pojawiło się słońce. Poranne światło migotało na żwirze, kłując mnie w oczy i rozmywając kontury otoczenia. Wciąż odczuwałem skutki magicznego ataku Cienia. Choć moje nocne widzenie dawno przestało działać, oczy wciąż były nadwrażliwe na światło - zupełnie jak wtedy, gdy Sebastian przekazał mi swój dar. Objawy prędzej czy później musiały ustąpić, pytanie tylko kiedy. Mrużyłem oczy, dopóki nie stanęliśmy w cieniu frontowego wejścia. Żelazny otworzył drzwi bez pukania i wszedł do środka. Westybul był niewielki, z wykafelkowaną podłogą i ciemną boazerią na ścianach. Panował w nim chłód. Jedyne światło wpadało przez dwa malutkie okienka znajdujące się wysoko w górze na ścianie. Odetchnąłem, z ulgą witając półmrok. Poczułem, jak część napięcia wreszcie spływa z moich ramion i szyi. W tej samej chwili dostrzegłem kobietę, która stała w przejściu po przeciwnej stronie pomieszczenia. W prawdziwym świecie Samotnica wyglądała inaczej niż we śnie. Zamieniła dopasowaną kamizelkę i obcisłe spodnie na nieciekawą niebieską suknię, a włosy opadały jej swobodnie na ramiona. W kącikach oczu i ust widać było zaczątki zmarszczek - od uśmiechania się lub chmurzenia, nie sposób było stwierdzić - ale oczy wciąż przypominały przyprószone złotem jadeity, na których widok każdy złotnik załamałby z zazdrości ręce. Przyglądała mi się długą chwilę, zanim w końcu spojrzała na Żelaznego Degana.

- Mów - rzuciła. Podszedł bliżej i wymamrotał jej coś na ucho. W odpowiedzi przymknęła powieki, ale poza tym zdołała zachować zimną obojętność. Kiedy skończył, odwróciła się i poprowadziła nas w głąb domu. Wisiorki wpięte w jej suknię i włosy podzwaniały cicho w pustych korytarzach, a ja nie mogłem nie zauważyć, że niektóre z nich były żetonami pielgrzymów. Oczywiście. Dlaczego nie domyśliłem się wcześniej? Minęliśmy trzy pokoje, każdy większy od poprzedniego, każdy wypełniony meblami, na których wisiały prześcieradła. W kątach leżały pozwijane dywany, zasłony tłumiły światło z zewnątrz. Dom pachniał kurzem i stęchlizną. Czwarty pokój był mniejszy od pozostałych. Były w nim dwa niskie krzesła, a między nimi stolik z marmurowym blatem. Na stoliku zobaczyłem otwartą księgę, obok której stała zgaszona świeczka. Wnioskując po wielkości zasłon i ilości przenikającego przez nie światła, jedną ze ścian w całości tworzyły okna. Samotnica usiadła na krześle, ruszyłem więc do drugiego. - Ty postoisz - rzuciła. W jej głosie nie było ani odrobiny ciepła, ani krztyny otwartości, którą słyszałem we śnie. Dziś przemawiał przez nią chłód stali. Zatrzymałem się i wetknąłem kciuki za pasek. Żelazny stanął kilka stóp za mną. - No więc? - odezwała się, zrozumiawszy, że nie podejmę rozmowy jako pierwszy. - Nie mam ze sobą dziennika, jeśli o to pytasz - odparłem. - Tego sama zdążyłam się domyślić. Gdzie go schowałeś? - Zauważyłem, że sepleniła dużo wyraźniej, gdy zaczynała się irytować. - Nie powiedziałem Kellsowi ani Cieniowi. Skąd przekonanie, że powiem tobie? Odchyliła się na krześle i skrzyżowała nogi. Piękne nogi. - Bo teraz jesteś w moich rękach. - Groźby - parsknąłem. - Jak niekonwencjonalnie... Wyjaśnijmy coś sobie. W ciągu ostatnich trzech dni Nicco próbował mnie zabić, Kells zmusić do posłuszeństwa. Pobili mnie Szarfiarze, znalazłem we własnym domu lewitujące ciało zabójcy i stanąłem oko w oko z samym Cieniem. A to tylko czubek góry lodowej. Dlatego musisz zrozumieć, że groźby nie robią na mnie żadnego wrażenia. Jeśli chcesz zdobyć dziennik Ioclaudii, będziesz musiała użyć bardziej przekonywających argumentów. „Upuszczę ci krwi" nie wystarczy. Krwawię, odkąd wpakowałem się w tę przeklętą kabałę i szczerze mówiąc, już mi to nie przeszkadza. Więc lepiej zaoferuj mi coś więcej niż krew albo raz na zawsze zamknij mordę. Zapadła cisza. Słyszałem skrzypienie domu, dzwony świątyni bijące w oddali i

szuranie stóp Żelaznego o posadzkę. Ten ostatni dźwięk jeżył mi włosy na głowie. Samotnica obserwowała mnie w zupełnym bezruchu. Tylko że teraz jej oczy płonęły. - Żelazny... - powiedziała w końcu, a ja prawie podskoczyłem na dźwięk jej głosu. Zostaw nas samych. Żelazny nie posłuchał od razu. Dopiero po chwili odwrócił się i wyszedł. Poruszał się zaskakująco cicho jak na mężczyznę o jego posturze. - Nigdy nie ufaj najemnemu mieczowi - wycedziła Samotnica, gdy zatrzasnął za sobą drzwi. - Nawet deganinowi? - W s z c z e g ó l n o ś c i deganinowi. Niepokoją mnie ludzie, którzy sprzedają swoje życie za przysięgi. A ci, którzy mogą domagać się ich wypełnienia o dowolnej godzinie i w dowolny sposób, niepokoją mnie jeszcze bardziej. - Mimo to wydajesz jednemu z nich rozkazy. - Niektóre zmartwienia są większe od innych - odparła. Musiałem się z nią zgodzić, choć byłem pewien, że jej słowa nie dotyczyły przysięgi Brązowego Degana. Teraz już wiedziałem, jak wielkie wiązały się z nią konsekwencje, i wciąż nie potrafiłem wyjść z podziwu dla jego decyzji. Moje zmartwienia koncentrowały się raczej wokół pytania, czy jeszcze żył, czy zabił Cienia i czy mojej siostrze nic nie groziło. Nie myślałem teraz o długu, który zaciągnąłem u Degana. Wręcz przeciwnie, pocieszała mnie myśl, że mój przyjaciel wciąż gdzieś tam jest i dba o moje interesy Samotnica wskazała mi drugie krzesło. - Usiądź - zaproponowała, a ja usłuchałem. - A teraz opowiedz mi, co wiesz o Dziesięciu Drogach. - Dziesięć Dróg to wielka śmierdząca dziura. - I? - Otoczyli ją żołnierze imperium. - I? - Wybuchła tam wojna Kamratów. Którą sama wywołałaś. Nawet nie mrugnęła. - Świetnie. A dlaczego to zrobiłam? - Ty mi powiedz. Obdarzyła mnie uśmiechem, przy którym brzytwa wydawała się tępa. - To nie działa w ten sposób - stwierdziła. - Ty śpiewasz, ja uzupełniam luki. - Żebyś mogła zachować w tajemnicy wszystko, czego według ciebie nie powinienem

wiedzieć? - zapytałem. - Nie ma mowy. Jeśli chcesz poznać moją wersję, to będziesz musiała opowiedzieć mi swoją. Od początku do końca. Odchyliła się i zbliżyła złożone ręce do twarzy. Usłyszałem ciche tykanie i dopiero po chwili zorientowałem się, że postukiwała paznokciem o ząb. - Umowa stoi - powiedziała w końcu. - Ale ty pierwszy. Muszę wiedzieć, co Nicco, Kells i Cień myślą o moich zamiarach w Dziesięciu Drogach, a ty byłeś ich głównym źródłem informacji. Chciałabym poznać twoją opowieść, zanim zaczniesz dopasowywać ją do moich faktów. Wyciągnąłem z sakiewki ziarno aramu i potarłem je między dłońmi. Dzięki połączeniu ciepła i potu uwolniło gorzkawy i jednocześnie mdły, piżmowy aromat prażenia. Pochyliłem się i wciągnąłem go w nozdrza. Stary przyjaciel w tym dziwnym pokoju... Rozmawiałem z kobietą, która powiedziała mi - i to we śnie - że powinienem trzymać gębę na kłódkę. Musiałem założyć, że kierowała się tymi samymi regułami. Istniała jednak spora różnica między ostrożnością a głupotą - odmawianie współpracy Szaremu Księciu, który z własnej woli przystał na kompromis, należało do tej drugiej kategorii. Wątpiłem, czy w najbliższym czasie otrzymam od kogokolwiek lepszą propozycję. - W porządku. - Kiwnąłem głową, pochylony nad swoimi dłońmi. - Zamierzasz zostać nowym Mrocznym Królem. Wywołałaś wojnę w Dziesięciu Drogach, bo chcesz poszczuć na siebie Nicco i Kellsa, a potem ich załatwić. Później przeniesiesz wojnę na ich teren i w końcu na całą Ildrekkę. Samotnica trwała w bezruchu cierpliwie niczym posąg. - A co z innymi Książętami? - zapytała. - Na pewno nie będą zachwyceni takim manewrem z mojej strony. - Właśnie dlatego potrzebujesz księgi - odparłem. - Jej moc pozwoli ci wdeptać ich w ziemię, jeśli staną ci na drodze. - Aha. - Tyk, tyk, tyk... Paznokieć stukał o ząb. - I właśnie to im powiedziałeś? Włożyłem ziarno do ust i zacząłem je przygryzać. Tyk, tyk, tyk... - Mniej więcej. Samotnica wykrzywiła usta. Byłem pewien, że zareagowała tak na moje małpowanie, ale ona zaśmiała się głośno. - Powinnam cię ucałować, Drothe. Nie mogłeś zrobić tego lepiej! - Słucham?... - Jeśli Nicco i Kells sądzą, że zależy mi na całej Ildrekce, spróbują mnie powstrzymać także poza Dziesięcioma Drogami - wyjaśniła. - Żadnemu z nich tak naprawdę nie zależy na

tym rewirze, więc prędzej czy później wycofają się, by zamknąć mnie w środku. Dzięki czemu Dziesięć Dróg upadnie jeszcze szybciej. - Jej oczy błysnęły złowrogo. - A jeśli wojna nie wyjdzie poza granice rewiru, imperium też wycofa swoje wojska. Oczywiście dopiero po tym, jak zrównają wszystko z ziemią. - Znowu się zaśmiała, klaszcząc w dłonie. - Och, po prostu cudownie! Powinnam ci płacić za opowiadanie takich bajeczek. Wyprostowałem się, zaczynając poważnie wątpić w swój spryt. - Chcesz powiedzieć, że od początku chodziło ci jedynie o Dziesięć Dróg? Wszystkie przygotowania, plotki, szczucie Nicco i Kellsa, rozdrażnianie imperium... Tylko po to, żeby zająć Dziesięć Dróg? Nie marzy ci się pozycja nowego Mrocznego Króla? - Zwariowałeś? Mam wystarczająco wiele zmartwień, nawet kiedy nie muszę się martwić, kto następny się na nią połasi. I żebym jeszcze ja?... O nie, zależy mi tylko na rewirze. - Ale dlaczego? - zadałem pierwsze pytanie, które nasuwało się na myśl. Z pewnością była na nie przygotowana. - Na pewno chcesz wiedzieć? Nie. - Tak. - Domyślałam się, że będziesz chciał. - Samotnica rozciągnęła usta w uśmiechu i pochyliła się w moją stronę. - Bo ten rewir nie zawsze nosił nazwę Dziesięciu Dróg. Bo dawno, dawno temu mówiono na niego Dziesięć Bród. Zorientowałem się, że mam puste usta. Musiałem zupełnie nieświadomie przeżuć i połknąć ziarno aramu. Sięgnąłem do sakiewki po kolejne. - Jak dawno temu? - zapytałem. Nachodziły mnie złe przeczucia. - Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy Stephen Dorminikos został imperatorem odparła. - Na początku Wiecznego Cyklu. - A dlaczego wybrano nazwę Dziesięć Bród? - Jestem pewna, że sam się już domyśliłeś - stwierdziła, ale ja wzruszyłem w milczeniu ramionami. - Na cześć dziesięciu ludzi, którym imperator oddał tę część miasta, na cześć dziesięciu najmądrzejszych Cnotników. Mogli tam w spokoju prowadzić swoje badania. - A wśród tych Cnotników znalazła się niejaka Ioclaudia Neph - powiedziałem. Samotnica kiwnęła głową. - Zgadza się, między innymi Ioclaudia. Która prowadziła dziennik, żeby się zabezpieczyć, choć wygląda na to, że niewiele jej to pomogło.

- Zabezpieczyć? Po co jej było zabezpieczenie, skoro pracowała dla imperatora? - A jak sądzisz - odparła pytaniem Samotnica - po co zabezpieczenie komuś, kto pracuje dla człowieka sprawującego najwyższą władzę? - Żeby móc się przed tą władzą obronić. - Otóż to. Imperator nie przesiedlił ich do Dziesięciu Bród z rozkazem zgłębiania magii imperialnej. Zrobił to, żeby skupili się na badaniach magii duszy. Zrobił to, żeby uczynili go nieśmiertelnym. - Zbliżyła do mnie twarz, patrząc mi w oczy. - To nie Anioły namaściły Stephena Dorminikosa, aby służył nam jako Wieczny Imperator. Stephen Dorminikos namaścił się sam. Zażądał od Cnotników, by uczynili go nieśmiertelnym, lecz okazało się to niemożliwe. Z jakichś powodów szczytem ich możliwości była reinkarnacja. Więc podzielili jego duszę w taki sposób, aby każda część przychodziła na świat po poprzedniej w niekończącym się cyklu trzech odrodzeń. Dzięki temu Stephen Dorminikos Protoplasta stał się Markinem, Theodoiem i Lucienem. Anioły nie miały z tym nic wspólnego. Serce podskoczyło mi do gardła, ale nawet nie zwróciłem na to uwagi. - A Cnotnicy? - zapytałem, znając już odpowiedź. - Wymordowani. Oni i wszyscy inni, którzy mieszkali w Dziesięciu Brodach: służba, terminatorzy, piekarze. Wszyscy w ciągu jednej nocy. Imperator rozkazał otoczyć rewir i wysłał do środka żołnierzy, a gdy ci skończyli, spalił całą dzielnicę do gołej ziemi. Od tamtego czasu odbudowywano ją wiele razy i za każdym nazwa nieco się zmieniała, ale pod spodem, pod Dziesięcioma Drogami wciąż istnieje Dziesięć Bród. Pod gruzami i popiołami wciąż kryją się tajemnice. - Takie jak dziennik Ioclaudii - stwierdziłem. - Takie jak dziennik Ioclaudii - zgodziła się Samotnica. - Mówi się, że jej był najbardziej kompletny, ale pod ziemią nadal można znaleźć stare notatki, fragmenty ksiąg, pradawne runy i kręgi mocy. Chcę to wszystko wykopać, żeby tego jednak dokonać, muszę przejąć władzę w Dziesięciu Drogach. Przyglądałem się jej, próbując poukładać sobie wszystko, co właśnie usłyszałem. Jeżeli mówiła prawdę, Anioły nawet nie kiwnęły palcem, by zapoczątkować cykl odrodzeń Stephena Dorminikosa. Co oznaczało, że cały ideologiczny fundament leżący u podstaw Wiecznego Tronu - argumentacja, że Dorminikos został wybrany przez Anioły, że działa jako pośrednik między nimi a ludzkością i że kieruje się w swych rządach boskim punktem widzenia - był tylko wymysłem, żartem, cholernym s z w i n d l e m. Czułem, jak świat drży w posadach, ale taki świat miałem gdzieś.

- Jak? - wymamrotałem, szukając punktu oparcia. - Jak ktoś zdołał przygotować taki kant? Przecież religia, kulty, wiara... Nie, to po prostu niemożliwe! - Ależ oczywiście, że możliwe - odparła Samotnica z błyskiem zielonych oczu. - Jak rozpuszcza się plotkę na ulicy? Wystarczy opowiedzieć kilku kluczowym osobom przygotowaną bajeczkę, zapewnić im motywację do jej powtarzania i usunąć się w cień. Jeśli zrobisz to umiejętnie, plotka zyska własne życie. Spójrz, co udało mi się zrobić z Nicco i Kellsem w Dziesięciu Drogach, a przecież nie było to nic spektakularnego. A teraz wyobraź sobie, do czego jest zdolny imperator, mający wiele lat na przygotowania. Mógł położyć podwaliny pod kulty, stworzyć całe rzesze fanatyków i urobić biurokratów, żeby czekali na jego powtórne nadejście. Cnotnicy Stephena nie wymyślili Wiecznego Cyklu w ciągu jednego wieczoru, a on nie umarł w chwili, gdy odprawili swoją magię. Miał wystarczająco dużo czasu na spiskowanie i przygotowywanie gruntu, by odrodzić się w imperium, które będzie ufać w jego powrót jak w prawdy wiary. A ponieważ naprawdę wrócił... - Samotnica rozłożyła ręce. - Wszystko się potwierdziło. Najtrudniej było mu stłamsić Pierwszą Regencję, kiedy ludzie uznali, że nie chcą oddawać mu władzy. Później musiał tylko sprostać oczekiwaniom, które sam stworzył. Rozmasowałem sobie skronie. Ból wrócił, ale tym razem jego źródłem nie były jedynie nadwyrężone oczy. - Ale po co? - zapytałem. - Po co zadawać sobie tyle trudu, by pozostać na tronie? - A po co Stephen zabił swojego wuja? - Żeby zostać imperatorem i uratować imperium. - A przynajmniej tak utrzymywały powszechne przekazy. Teraz sam nie byłem już pewien. - Zgadza się - przytaknęła Samotnica - i uratował, ale wiedział, że bez względu na to, jak solidne zostawi po sobie fundamenty, konstrukcja w końcu upadnie. Znasz historię: prędzej czy później na tronie musi się pojawić ktoś, kto zniweczy wysiłki poprzedników. A jeśli przyjdą po nim kolejni nieudacznicy, imperium obróci się w gruzy. Chyba że... Podniosła palec. - Chyba że Stephen nigdy nie opuści tronu - dokończyłem. - W każdym razie tak to wygląda w teorii. I na razie się sprawdza. - A co z Aniołami? Stephen od dnia swojego powrotu powtarza, że jest ich Pomazańcem. Jeśli Anioły wcale nie wyniosły go na tron, to czemu go nie strącą? Wzruszyła ramionami. - A skąd mam wiedzieć? Nie jestem teologiem. To, co myślą Anioły, jest sprawą pomiędzy Nimi a Stephenem. Równie dobrze karą za jego bluźnierstwa może być powoli

postępujące szaleństwo, choć mam cholerną nadzieję, że to nieprawda. Moim zdaniem należy mu się coś dużo bardziej widowiskowego. Rozmasowałem sobie skronie jeszcze mocniej i sięgnąłem po pugilares na zioła. Nie mogłem go znaleźć... Och, no jasne - podzielił los ubrania. Miałem wrażenie, że to było tak dawno temu. Pociągnąłem za jeden ze szwów skróconego dubletu Nestora i poczułem, że zaczyna puszczać. Temu strojowi też już niewiele brakowało. - Wybacz, że o to pytam - powiedziałem - ale należy mi się wyrozumiałość: skąd, do diabła, wytrzasnęłaś te wszystkie rewelacje? - Zakładając, że ich nie zmyślałam albo nie oszalałam? Albo jedno i drugie? - Tak, to również przyszło mi do głowy. Musisz przyznać, że to raczej nie są informacje, które można zaczerpnąć z książek o historii. - Mam dostęp do innego dziennika - wyjaśniła Samotnica. - Same fragmenty i urywki, ale wystarczy, żeby wyrobić sobie jaki taki obraz tamtych wydarzeń. Resztę posklejałam z bardzo starych opowieści, których na pewno nigdy nie słyszałeś, z heretyckich teologii i kilku innych źródeł. Jak pewnie potrafisz sobie wyobrazić, informacje związane z tym... aspektem imperialnej historii nie leżą na ulicy. Ale można je znaleźć, wystarczy wiedzieć, gdzie szukać. - A ty wiesz - rzuciłem z przekąsem. - Podobnie jak ty. Zacząłem się niespokojnie wiercić. Miała rację - bardzo łatwo mogłem sprawdzić, czy mówiła prawdę. Wszystkie odpowiedzi znajdowały się w księdze Ioclaudii. Już sam ten fakt skłaniał mnie, bym jej zaufał, przynajmniej chwilowo. Problem polegał na tym, że zaczynając jej wierzyć, wplątałbym się w intrygę o niewyobrażalnym zasięgu. Ta świadomość sprawiała, że robiłem się nerwowy. I podejrzliwy. Dostawałem odpowiedzi, ale nie te, które dotyczyły sedna sprawy. Wciąż nie wiedziałem d l a c z e g o. - A co z Cieniem? - zapytałem. - Jaka jest jego rola? Samotnica spochmurniała. - Żadna - stwierdziła. - Cóż, przynajmniej jeszcze do niedawna. - Kiedy dowiedział się o dzienniku? Nie odpowiedziała. - Umawialiśmy się, że opowiesz mi wszystko - przypomniałem jej. - Gdy jeden z moich ludzi okazał się Długim Nosem. Zmarszczyłem brwi. - Powiedz tylko słowo - warknęła - a Żelazny poskręca cię jak precel.

Podniosłem ręce w obronnym geście. - Spokojnie. Po prostu podziwiam kolegów po fachu - zapewniłem ją. Węszenie tuż pod nosem Samotnicy musiało być nie lada sztuką. - Ile wie Cień? - Wie, że dziennik istnieje, ale prawdopodobnie nie zdaje sobie sprawy ze wszystkich konsekwencji tego faktu. Dla niego jest on tylko źródłem mocy, potencjalnym łącznikiem potężnej magii. Nie sądzę, żeby wiedział o imperialnych związkach, ale tak czy inaczej ta księga to dla niego zbyt łakomy kąsek, by tak po prostu o niej zapomniał. A zarazem realne zagrożenie. Nawet nie chcę wyobrażać sobie Cienia uzbrojonego w imperialny błyskot. Jeśli dziennik trafi w jego ręce, a on zrozumie, jaka jest prawdziwa wartość księgi... - To jej użyje - dokończyłem. Nie znałem Cienia zbyt dobrze, ale podczas spotkania z Kellsem słyszałem wystarczająco wiele i nie miałem żadnych wątpliwości, że nie przepuściłby okazji do wdrapania się na pozycję równą imperatorowi. - Przewróci Dziesięć Dróg do góry nogami, byle tylko odnaleźć pozostałe dzienniki i rozpocząć kolejny Wieczny Cykl. - Zapewniając nam dwóch wiecznych imperatorów - dodała Samotnica. - Jednego dla Chlebodawców i jednego dla Kamratów. - W przeciwieństwie do ciebie. Zmrużyła oczy. - Co chcesz przez to powiedzieć? - A jak ci się, do diabła, wydaje? Przecież dopiero co wyznałaś mi, że chcesz zdobyć od dawna zaginiony dziennik Cnotniczki, który skrywa tajemnicę odrodzenia duszy. I że zamierzasz przekopać Dziesięć Dróg w poszukiwaniu wszelkich zapisków poruszających to zagadnienie. Nawet jeśli nie zależy ci na pozycji następnego Mrocznego Króla, to jesteś cholernie zdeterminowana, by nauczyć się przezwyciężać śmierć. Samotnica zerwała się z krzesła tak nagle, że podzwanianie wisiorków wpiętych w jej suknię zlało się w jeden wielotonalny dźwięk. - Tak ci się wydaje?! - parsknęła. - Że chcę roztrzaskać własną duszę na kawałki, by móc bez końca powracać do życia? Że chcę żyć wiecznie jako cząstka samej siebie? - A widzisz inne możliwości? - naciskałem, chcąc ją sprowokować. - Po co miałabyś zadawać sobie trud przejmowania Dziesięciu Dróg i kompletowania dziennika, jeśli nawet nie zamierzasz z niego skorzystać? Jeśli nie chcesz odrodzić własnej duszy? - Bo wiedząc, jak się coś robi, nie musisz wcale robić tego w taki sam sposób! Magia działa w obie strony, głupcze! Opadłem na krzesło, chłonąc to, co powiedziała i co tylko zasugerowała.

- Szlag! - Kopnęła w stół. Zachwiał się i przewrócił, a blat roztrzaskał się z hukiem, zasypując posadzkę marmurowymi odłamkami. Żelazny natychmiast otworzył drzwi i wetknął głowę do środka, ale Samotnica odpędziła go niecierpliwym machnięciem ręki. - Nie tak planowałam cię wtajemniczyć - westchnęła. - I na pewno nie przed poznaniem twoich zapatrywań. - Tobie chodzi o imperatora, zgadza się? - powiedziałem, ignorując jej utyskiwanie. Nie o Cienia ani Kamratów, lecz o

n i e g o. Chcesz zdetronizować pierdolonego

imperatora! - Nie - pokręciła ze smutkiem głową. - Każdy może podburzyć ludzi do buntu. Próbowano tego tyle razy, że już straciłam rachubę. Ja chcę go z a b i ć. Ostatecznie. Chcę się dowiedzieć, w jaki sposób Cnotnicy uczynili go nieśmiertelnym, a potem to cofnąć. - Jesteś szalona. - Rozumiesz wszystko na opak. To imperator jest szalony. Każda z inkarnacji Stephena Dorminikosa: Markino, Theodoi i Lucien, powoli traci zmysły. - Też mi nowina - mruknąłem. - Wszyscy wiedzą, że inkarnacje z wiekiem dziwaczeją. Zawsze tak było. Czy to nie dlatego Regent i następna inkarnacja są gotowi przejąć władzę od dnia, gdy inkarnacja zasiadająca na tronie skończy pięćdziesiąt lat? - Owszem, ale te wariactwa nie są zupełnie nieszkodliwe - odparła Samotnica. - I nie, nie zawsze tak było. Wszystko zaczęło się jakieś dwieście pięćdziesiąt lat temu. Przed Theodoiem Szóstym nie istniały dwory regencyjne, dziedzic tronu nie musiał zaś przebywać w odległości dnia drogi od Ildrekki. Aż nagle Theodoi Szósty pod koniec swojego panowania doznał pomieszania zmysłów. Od tego czasu szaleństwo atakuje umysł imperatora, za każdym razem ujawniając się szybciej i sięgając głębiej. Próbowałem połączyć wszystko, co mówiła Samotnica, z faktami, które znałem z książek i opowieściami Lyconnisa o Czwartej Regencji. Kiedy spojrzało się na historię imperium całościowo, można było dostrzec pewien wzorzec zgodny ze słowami Samotnicy. Rzeczywiście Regencje stawały się częstsze, a kolejne inkarnacje z coraz większą niechęcią opuszczały miasto, zarówno w czasie swoich rządów, jak i po nich. Mało tego, podobno w zamierzchłych czasach Markino, Theodoi i Lucien lubili spędzać razem czas. Dziś już się to nie zdarzało - z pewnością nie publicznie, a ja szczerze wątpiłem, czy takie spotkania miały miejsce za zamkniętymi drzwiami. - Już niebawem - ciągnęła Samotnica - nie będziemy mieć do czynienia z opętanymi paranoją, zaślinionymi staruszkami. Tylko z trzema energicznymi, bystrymi mężczyznami, a

każdy z nich będzie przekonany, że pozostała dwójka chce go zniszczyć. Mówię teraz o paranojach, demencjach i kompleksach boskości spotęgowanych przez całą imperialną strukturę. Inkarnacje Stephena skaczą dziś sobie do gardeł bardziej zajadle niż kiedykolwiek wcześniej podczas ostatnich pięciu stuleci istnienia imperium. To tylko kwestia czasu, kiedy zaczną się jawnie zwalczać. - Wojna domowa w imperium? - zapytałem z niedowierzaniem. Kiwnęła głową. - Wojna domowa pomiędzy trzema imperatorami, którzy powrócą z zaświatów, żądni władzy i zemsty, zdolni powoływać i prowadzić armie na rzeź raz za razem, bez końca. - Imperium przetrwało w przeszłości niejeden kryzys - przypomniałem jej, choć nie usłyszałem w swoim głosie przekonania. - Rządy Pretendentów, Rewolucję Bękartów, zdradę Białych Szarf dowodzonych przez Srebrnego Jastrzębia... Imperialny dwór poradził sobie ze wszystkimi kryzysami nawet wówczas, gdy na tronie nie zasiadała żadna z inkarnacji Stephena. Dlaczego mieliby sobie nie poradzić ze stukniętym imperatorem? Samotnica skrzyżowała ręce na piersi. - A jak sądzisz? S t u k n i ę t y czy nie, imperator to wciąż imperator. A ludzie byli posłuszni imperatorowi. Albo przynajmniej jednej z jego wersji. Gdyby przyszło im wybierać między trzema obozami, zapanowałby chaos - wieczny chaos. Świat, który wcześniej drżał pod moimi stopami, zaczął się rozpadać. Czułem, jak tuż za horyzontem piętrzy się fala nadciągających zmian. Gdy w końcu uderzy, zmiecie wszystko i wszystkich na swojej drodze. Tylko głupcy zostaną, próbując stawiać tamę. - To nie jest moje zmartwienie - rzuciłem, wstając nieco zbyt szybko, i na ułamek sekundy zakręciło mi się w głowie. Ja miałem inne zmartwienia: siostrę, Kellsa i samego siebie. - Jestem tylko Kamratem. Jak mógłbym sprzeciwić się imperatorowi, nie mówiąc już o ratowaniu całego parszywego imperium? Radźcie sobie beze mnie. - Czyżby? - zapytała Samotnica zadziornie, po czym rozsiadła się wygodnie na krześle. - Nie pilnowałeś dziennika jak oka w głowie, żeby ratować własny tyłek. Gdyby zależało ci tylko na spokoju, oddałbyś go Kellsowi, Nicco, Cieniowi lub nawet mnie. Żaden problem, szczególnie dla ciebie. Ale tego nie zrobiłeś. - Wszyscy popełniamy błędy. - Owszem, tylko że z twojej strony to wcale nie był błąd. A wiesz dlaczego? Bo, tak mi się wydaje, na pewnym poziomie chcesz być jednym z graczy. Wiedziałeś, że dziennik jest ważny i że być może dzięki niemu sam staniesz się ważny. Niespodzianka: chyba ci się udało. Tkwisz w tym po uszy bez względu na to, czy odpowiada ci stawka, o jaką toczy się

gra, czy nie. A moja rola polega na uświadomieniu ci, że sprawy zaszły za daleko i że nie możesz tak po prostu umyć rąk i wyjść. - Chcesz się założyć? - Ruszyłem do drzwi, przekonany, że Samotnica zawoła Żelaznego, lecz zamiast tego usłyszałem westchnięcie. - Hipokryta - mruknęła. Zatrzymałem się, ale nie odwróciłem. - Słucham? - Wiele o tobie słyszałam, Drothe. Wiele słów padło na twój temat. Twardy. Niebezpieczny. Nieugięty. Sprytny. Słyszałam też mniej przyjemne określenia, ale jedno słowo pojawiało się zaskakująco często, szczególnie w odniesieniu do Kamrata. - Chyba nie chcesz powiedzieć, że uczciwy - parsknąłem. - Nawet ja tego nie kupię. - Nie, nie uczciwy. Honorowy - zaśmiała się. - Ludzie n a p r a w d ę uważają, że jesteś honorowy, Drothe. Teraz się odwróciłem. Twarz Samotnicy rozjaśnił promienny uśmiech. - Wyobraź sobie, że ktoś używa tego słowa, żeby opisać jednego z nas, rynsztokową Padlinę! Słyszałam już, jak ludzie nazywali honorowymi szlachciców, żołnierzy, księży... Aniołowie, nawet kupców, ale przestępcę? I to w dodatku Nosa? Wstała i ruszyła przez pokój. Kawałki marmuru chrzęściły pod jej butami. - Kiedy ktoś wybiera akurat to słowo na opisanie kogoś takiego jak ty - powiedziała cicho - zawsze się zastanawiam, ile jest w tym prawdy, a ile blagi. Jesteś człowiekiem honorowym, Drothe? Jesteś wierny nie tylko swojemu szefowi, nie tylko przyjaciołom, ale także Kamratom? Bo tylko o to teraz chodzi. Jeśli chcesz przetrwać, jeśli chcesz uczynić z dziennika Ioclaudii swój atut i sprawić, żebyśmy zaczęli traktować cię poważnie, to musisz przyznać, że chodzi o coś więcej niż twoje osobiste zyski. Chodzi o Kamratów, o ich przetrwanie i kontrolowanie, a może nawet o konieczność walki z zakusami imperium, by nie zmietli nas z powierzchni ziemi. Ta sprawa jest większa od ciebie i od każdej pojedynczej organizacji. Ale mam wrażenie, że nie znalazłbyś się tutaj, gdybyś nie był nią zainteresowany. Gdyby chodziło wyłącznie o ciebie, już dawno sprzedałbyś albo wymienił dziennik. Samotnica zrobiła ostatni krok, stając tak blisko mnie, że prawie się dotykaliśmy. Roztaczała zapach wanilii, drzewa cedrowego i letniego wina. - Co o tym myślisz? Spojrzałem w jej zielone oczy i nagle zrozumiałem, skąd się brały opowieści, że

osobiście werbowała swoich ludzi. Była dobra, cholernie dobra. I miała rację. Przecież chciałem zanieść imperatorowi księgę właśnie po to, by uratować Kamratów. Ba, nadal mi na tym zależało, nawet jeśli wiązało się to z koniecznością zdradzenia Kellsa i zaakceptowania losu wyrzutka, zwierzyny łownej. Po prostu nie miałem wyjścia. Co wcale nie oznaczało, że muszę oddać księgę Samotnicy - i nie mogły tego zmienić ani gładkie słówka, ani zielone oczy - Powiedzmy, że to prawda - zacząłem. - Że jestem gotów poświęcić się dla Kamratów, by imperium nie rozgniotło nas jak robaki. Jak miałbym to osiągnąć, oddając ci dziennik? Postąpię rozsądniej, idąc bezpośrednio do nich. Bo jeśli w tym dzienniku naprawdę znajduje się to wszystko, o czym mówiłaś, to na pewno zdołam wynegocjować niezły układ nie tylko dla siebie, ale i dla Kamratów. Nie osiągnę tego, oddając księgę tobie. Samotnica kiwnęła powoli głową. - Dobrze - powiedziała. - Wreszcie zaczynasz widzieć. - Co? - Zagrożenie, jakim jest imperator. - Trudno je przeoczyć, kiedy żołnierze zamykają cały rewir i próbują wybić w pień wszystkich Kamratów, którzy znajdują się wewnątrz - mruknąłem. - Nie chodzi mi o Dziesięć Dróg, ani nawet o to, co zrobili Isidorowi. Chodzi mi o szaleństwo imperatora, o to, że jego inkarnacje pójdą na wojnę i pociągną za sobą wszystko i wszystkich, nawet Kamratów. Naprawdę myślisz, że nie przyjdzie nam wybrać strony? Że Najwyżsi i Szarzy Książęta nie będą zawierać paktów, węsząc w tym własny interes? Ta wojna przeniesie się z pól i lasów na ulice miasta. Inkarnacje Stephena Dorminikosa z pewnością zdołają na chwilę zapomnieć o niechęci do Kamratów, by się przekonać, jak użytecznymi możemy być narzędziami. Narzędziami, z których skorzystają, a później cisną je w kąt, bo przecież jesteśmy tylko Kamratami. Nie, Drothe, tu nie chodzi o obecne zagrożenia, tu chodzi o naszą przyszłość - za pięćdziesiąt, sto, dwieście lat. Chodzi o to, by Kamraci przetrwali jako organizacja, jako sposób życia. Jeśli imperium upadnie, upadniemy razem z nim. Nie ma ciemności bez światła i nie ma Kamratów bez imperium. Jak na ironię musimy jednak zamordować imperatora, żeby imperium przetrwało. Przeczucia mnie nie myliły, to wszystko zmierzało w bardzo złym kierunku. Przełknąłem ślinę i cofnąłem się o krok, ale Samotnica natychmiast ruszyła za mną. - Dlaczego miałbym się martwić, co będzie z Kamratami za sto lat? - zapytałem. - A dlaczego miałbyś się martwić, co z nimi będzie teraz? Mogłeś się wycofać w dowolnym momencie, ale tego nie zrobiłeś. Bo jesteś jednym z Kamratów. Bo jesteś

honorowy. Bo ci zależy, dzięki czemu widzisz pełniejszy obraz. Właśnie dlatego. Nie odpowiedziałem. W głowie miałem zupełny mętlik i pustkę jednocześnie; kłębiło się w niej zbyt wiele myśli, żebym mógł je uchwycić. Tylko jedna wydawała się jasna. Samotnica ma rację. Niech ją szlag, ma rację.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Spojrzałem na Samotnicę. Uśmiechała się tak bardzo, że skrzyły jej się oczy. Miała rację - może także w sprawie imperatora, może także w sprawie samej idei... a może nie. Musiałem to jeszcze przemyśleć. Ale na pewno miała rację we wszystkim, co powiedziała o mnie. Nie potrafiłem odejść, ponieważ zbyt wiele ryzykowałem - przede wszystkim możliwość, że wszystko ułoży się dokładnie tak, jak przewidywała. Przecież cała historia była pełna równie nieprawdopodobnych bzdur. Do diabła. Ale fakt, że miała rację i że zamierzałem jej pomóc, nie oznaczał wcale, że musi mi się to podobać. Albo że wszystko jej ułatwię. - Honor to jedno - powiedziałem - ale sęk w tym, że dobre samopoczucie nie zapewni mi przewagi na ulicy i nie obroni mnie przed ciosem w plecy. Jeśli oddam ci ten dziennik, zdradzę Kellsa, zlekceważę Cienia i zaryzykuję gniew imperatora. Będę potrzebować czegoś więcej niż świetlanej przyszłości Kamratów, żeby mi się to opłaciło. Ramiona Samotnicy opadły. - Pieniądze? Tego się po tobie nie spodziewałam. Ale skoro... - Nie wspominałem nic o jastrzębiach. W jej oczach pojawił się błysk. - Może w takim razie praca? - Nie, koniec z pracą dla innych ludzi. Zbyt wiele kompromisów. Nie zależy mi też na pozycji Najwyższego. Pracowałem już wystarczająco długo dla Kellsa i Nicco, by wiedzieć, że na pewno nie potrzebuję t a k i c h problemów. - W takim razie co? - zapytała. - Chyba nie chcesz wrócić na ulicę jako Szeroki Nos? Podszedłem do ściany w całości zakrytej zasłonami i rozsunąłem je. Tak jak podejrzewałem, z tyłu znajdowała się tafla okien i przeszklonych drzwi. Od nadmiaru światła zapiekły mnie oczy, ale mimo to spojrzałem na ogród, który rozciągał się po drugiej stronie. Od dawna nikt go nie doglądał i pozbawiony ludzkiej ręki rozrósł się w kobierzec żywej zieleni upstrzony plątaniną żółci, czerwieni, błękitów, bieli i pomarańczy. Nagle zapragnąłem zbić jedno z tych wielkich okien, by porzucić kurz i chłód pokoju na rzecz zapachów ziemi, wzrastania i wilgoci. Pozwoliłem jednak zasłonom opaść z powrotem. - Chcę, żebyś kryła mi plecy - powiedziałem, nie odwracając się. - Chcę takiej samej

ochrony, jaką zapewniasz swoim ludziom, ale bez zobowiązań. Chcę mieć pewność, że stoi za mną organizacja, ale nie chcę być jej dłużnikiem. Chcę, by ludzie wiedzieli, że zadzierając ze mną, zadzierają z tobą, ale przemawiać będę zawsze we własnym imieniu. Usłyszałem parsknięcie. - Czy ty w ogóle słyszysz, co mówisz? Nikt nie ma ze mną takiej umowy. Nikt! Ani z nikim innym, skoro już o tym mowa. - Jeśli to coś zmieni, od czasu do czasu mogę dla ciebie pracować - zaproponowałem. - Po prostu nie będę do ciebie należeć. Każdy przekręt traktujemy jako odrębną umowę. Będę mógł korzystać z pomocy twoich ludzi tylko wtedy, gdy wyrazisz na to zgodę, a oni będą mogli korzystać z mojej tylko wtedy, gdy ja się zgodzę. Odwróciłem się, by na nią spojrzeć. - Będę także potrzebować twojego wsparcia. Nicco zlikwidował lub przejął wszystkie moje źródła dochodów na jego terenie, a na terenie Kellsa od lat nie przyłożyłem ręki do żadnego szwindlu. Mam swoje udziały tu i tam, ale to za mało, żeby działać na własną rękę. Potrzebuję więcej. Ustalimy szczegóły, kiedy w Dziesięciu Drogach opadnie kurz, ale na pewno nie obejdę się bez działki w jakimś przedsięwzięciu. - Masz czel... - zaczęła Samotnica. - Mam księgę Ioclaudii - wszedłem jej w słowo. - Jedyną rzecz, która jest ci niezbędna do ocalenia imperium. - W jej oczach nie było już blasku, teraz skuwał je lód. - Co się stało? - zapytałem. - Czyżby cena honoru przerastała twoje możliwości? Patrzyłem, jak każdy fragment jej ciała napina się z oburzenia. „Jak śmiesz tak do mnie mówić?", wołała całą sobą. Ale nie odezwała się nawet słowem, a ja już wiedziałem, że jest moja. Przynajmniej na razie. Wskazałem na krzesło stojące wśród odłamków marmuru. - Usiądź - poprosiłem. - To jeszcze nie wszystko. * - Jak leży? - zapytał Żelazny. - Nie najgorzej - odparłem i poprawiłem na sobie dublet po raz trzeci, choć minęliśmy dopiero trzy przecznice. - Ale poprzedni właściciel był trochę węższy w ramionach. - Ciesz się, że w ogóle coś dla ciebie znaleźliśmy. Twój rozmiar nie jest zbyt popularny w mieście, chłoptasiu. Świeży czysty strój był ostatnim i najłatwiejszym do spełnienia ze wszystkich moich żądań. Sęk w tym, że poprzednie doprowadziły Samotnicę do białej gorączki. Kazała swoim ludziom znaleźć coś dla mnie najszybciej jak to możliwe, po czym prawie wyrzuciła mnie za

drzwi. „Najszybciej" przełożyło się na komplet używanych ubrań: parę ciemnych pludrów, wielokrotnie cerowane pończochy, które w odległej przeszłości były żółte lub białe, znoszoną lnianą koszulę, dublet w kolorze spłowiałego burgunda oraz płaszcz z długim rozcięciem tej samej barwy. Nic nie było mojego rozmiaru, a w płaszczu znalazłem kilku dzikich lokatorów, ale i tak czułem się w tych szmatach znacznie lepiej niż w naprędce skróconych pamiątkach po Nestorze. Przynajmniej buty wciąż miałem swoje, a poza tym dostałem parę zastępczych sztyletów i zaskakująco solidny rapier, który ludzie Samotnicy znaleźli gdzieś w domu. - Tam - rzuciłem, wskazując w prawo, na baldachim straganu w niebiesko-białe pasy. Unosił się spod niego dym, który pachniał rybami, olejem i ostrą papryką. - Zadołowałeś tu księgę? - zapytał Żelazny z niedowierzaniem. - Skąd - zaśmiałem się. - Po prostu jestem głodny. Nie miałem nic w ustach od wczorajszego wieczoru. Znajdowaliśmy się na samym skraju rewiru Kamiennego Łuku, kawał drogi od placu Piątego Anioła. Żelazny rozejrzał się dookoła, przepatrując popołudniowy tłum jednym, bystrym spojrzeniem. Znajdowaliśmy się na terytorium Nicco. - Też bym coś wrzucił na ząb - stwierdził, oblizując usta. - Trzymaj się blisko. - Bez obaw. Żelazny pełnił obecnie funkcję mojego wsparcia i opiekuna. Jego pani nie chciała, by coś mi się stało, zanim zdobędę dziennik, albo żebym zrobił coś nieoczekiwanego i nie po jej myśli, kiedy już trafi w moje ręce. Samotnica z niechęcią przystała na zaproponowane warunki współpracy. Niemniej załatwienie ochrony Christianie przyszło jej zaskakująco łatwo, choć nie potrafiła zrozumieć, dlaczego tak bardzo zależy mi na bezpieczeństwie baronowej. Wspomniała także, iż nikomu nie można z a g w a r a n t o w a ć bezpieczeństwa, gdy gra toczy się przeciwko Szaremu Księciu, a w szczególności Cieniowi. Oczywiście przekonałem się o tym na własnej skórze wyrazy uznania w sprawie Kary - niemniej doceniałem jej szczerość. Moje bezpieczeństwo było kwestią jeszcze mniej pewną. Otoczenie mnie Lewarami wydawało się planem niemożliwym do zrealizowania, a poza tym prawdopodobnie na niewiele by się zdało. Samotnica mogła jedynie uprzedzić Cienia, że wzięła mnie pod swoje skrzydła i że każde działanie wymierzone we mnie będzie jednocześnie działaniem wymierzonym w nią. Ponieważ wojna między tą dwójką i tak wisiała na włosku, nie byłem pewien, czy mi to pomoże, chwilowo jednak nie mieliśmy innych opcji. Przed niebiesko-białym straganem stała krótka kolejka. Zignorowaliśmy ją i

podeszliśmy prosto do lady. Kilku Chlebodawców wymamrotało w naszą stronę skargi, ale ostre spojrzenie Żelaznego wystarczyło, by ich uciszyć. Nad węglowym rusztem pochylał się niski mężczyzna o piaskowej skórze i szarawych włosach, charakterystycznych dla plemion pochodzących ze stepów. Uwijał się jak w ukropie, przewracając nad ogniem rybę wielkości ramienia, siekając grubo cebulę, mieląc zioła i wlewając świeżą oliwę na rozgrzaną patelnię. A jakby tego było mało, cały czas przyśpiewywał sobie pod nosem. - Witaj, Rall'adzie - zagaiłem. - Co ci się dzisiaj nawinęło na haczyk? Rall'ad zamarł z jedną ręką blisko paleniska, a drugą nad deską do krojenia, która leżała na krześle. Podniósł głowę i spojrzał na mnie, blady jak ściana. - Odejdź, proszę - wymamrotał w imperialnym z wyraźnym obcym akcentem. Skrzywiłem się - Nicco, to musiał być on. Wieści o mojej niełasce roznosiły się po całym mieście jak zaraza, przez co nawet byłe Uszy, do których zaliczał się także Rall'ad, wolały udawać, że mnie nie znają. Nie żebym miał mu to za złe - Rall’ad musiał zadbać o żonę i ośmioro dzieci. Tylko że byłem głodny jak wilk. - Żółte faloskoczki? - rzuciłem, zerkając do wiaderka z wypatroszonymi i oczyszczonymi rybami. - Daj nam dwa... - Żelazny szturchnął mnie w ramię i uniósł trzy palce. - Cztery, daj nam cztery najlepsze. Rall'ad skinął posłusznie głową i wrzucił garść czerwonych papryczek chilli na patelnię. Od razu zaczęły skwierczeć i pryskać. Jeśli chodzi o Nicco, negocjacje z Samotnicą przybrały formę obustronnych podchodów. Mnie, czego można się było spodziewać, zależało na jego śmierci - zarówno z powodu tego, co zrobił Eppyrisowi, jak i z troski o własne życie. Chciałem raz na zawsze usunąć go z horyzontu, lecz Samotnica zdecydowanie odmówiła. Nicco stanowił jej główną siłę nacisku w Dziesięciu Drogach. Tracąc go, ryzykowała, że zarówno rewir, jak i jej plany pogrążą się w zupełnym chaosie, a przynajmniej tak twierdziła. W zamian zaoferowała, że z nim porozmawia i wyjaśni, że jestem poza jego zasięgiem. Wyśmiałem jej propozycję. Nicco nie pozwoliłby, aby Samotnica odebrała mu możliwość zemsty - i nie miało żadnego znaczenia, że była Szarym Księciem. Niestety, ona uważała inaczej i na tym zakończyliśmy dyskusję. Czułem jednak, że nie podoba jej się perspektywa stawania pomiędzy mną a Nicco i że w jego sprawie wolała zostawić mi wolną rękę - oczywiście, pod warunkiem że nie będę wchodzić jej w drogę. Rall’ad podrzucił kilka razy zawartością patelni, po czym wzbogacił taniec parujących składników o garść cebuli. Jej zapach sprawił, że oczy wypełniły mi się łzami, a

usta śliną. - Gdyby ktoś zobaczył, że z tobą rozmawiam, mógłbym zginąć - syknął. Szarpnął patelnią jeszcze dwa razy, po czym odstawił ją na stół. Sięgnął po miskę zawierającą mieszankę posiekanej mięty, pietruszki, czosnku i kaszy kuskus. - Nicco ma oczy dookoła głowy. - Wiem - powiedziałem. Rall'ad zblanszował zioła. - Zapomniałeś, że byłem jednym z jego ludzi? Nic się nie martw. Jeśli już, Nicco podziękuje ci za informację, że zmierzałem w kierunku Pięciu Filarów, kiedy mnie ostatnio widziałeś. - A naprawdę tam idziesz? - zapytał. Uśmiechnąłem się. - Uważaj, żebyś nie przypalił mojej ryby. - Nigdy! - żachnął się. Największą kością niezgody okazał się Kells. Chciałem, by Samotnica zostawiła go w spokoju, albo przynajmniej przy życiu, a jego organizację nietkniętą. Ona jednak słusznie wytknęła mi, że - uwaga - toczyła z nim wojnę i nie mogła się tak po prostu wycofać. A poza tym działał w zmowie z Cieniem. Jak niby miało mu to pomóc? Biorąc pod uwagę rozwój sytuacji w Dziesięciu Drogach i fakt, że Kells stracił możliwość dostarczenia Cieniowi dziennika, ich układ nie mógł przetrwać zbyt długo. Uświadomiłem to Samotnicy i zaznaczyłem, że jako sojusznik Kells stanowiłby wspaniałą przeciwwagę dla ciężkiej ręki Nicco. Zaintrygowała ją ta uwaga i choć nie obiecała, że skaptuje mojego byłego szefa od razu, zgodziła się, że warto rozważyć taką możliwość w przyszłości. Nie było to co prawda rozwiązanie, na jakie liczyłem, ale przynajmniej dawało Kellsowi szansę. Nie żeby miało mi to w czymkolwiek pomóc - dla niego wciąż nie różniłbym się niczym od zwykłego zdrajcy. Kells nie wiedział nic o przyczynach, ugodach i wyborach, które kryły się za moją decyzją; kiedy przyjdzie co do czego, tylko jeden fakt będzie dla niego istotny: że nie przekazałem mu dziennika, bo wolałem przehandlować go za swoje życie. Potraktuje to jak cios w plecy. Żałowałem, że nie mogę mu się wytłumaczyć i sprawić, by zrozumiał, dlaczego to robię. Później, po fakcie, każde wytłumaczenie zabrzmi jak wymówka, i w istocie nią będzie. Kells należał do tej nielicznej grupy Kamratów, których podziwiałem, a praca dla niego do nielicznych osiągnięć, które napawały mnie dumą. Pozostałem mu wierny, żyjąc pośród wrogów, choć przecież byłoby łatwiej dać sobie spokój i dołączyć do Nicco. Z trudem przełknąłem fakt, że przeszedłem przez to wszystko i wróciłem do niego z podniesioną głową

tylko po to, by teraz go zdradzić. Z trudem, ale przełknąłem. Rall'ad ściągnął rybę z rusztu i przewrócił ją. Nafaszerował wypatroszony brzuch dwiema łyżkami papryczek i cebuli, po czym dopełnił przyprawioną ziołami kaszką. Zanim się obejrzałem, powtórzył tę czynność z trzema następnymi faloskoczkami. Ułożył je wszystkie na drewnianej tacce i wyciągnął w moją stronę. Nic nas nie kosztowały, mimo że próbowałem wcisnąć mu kilka jastrzębi. - Tylko pogarszasz sprawę - mruknął. - Zjedz i odejdź. Błagam. Wziąłem swoją rybę, a pozostałe zostawiłem na tacce dla Żelaznego. Odsunąwszy się na bok, zaczęliśmy skubać palcami mięso i wyjadać ze środka nadzienie. Mięta i zioła stłumiły ostrość papryczek, dzięki czemu przez przyprawy przebiła się naturalna słona nuta faloskoczka. W innej sytuacji rozkoszowałbym się smakiem, ale dziś po prostu pożerałem. Żelazny skończył przede mną i oddał tackę Rall’adowi. Połknąłem ostatni kęs, wyrzuciłem resztki do śmietnika i przepchnąłem się na ulicę. Znajdowaliśmy się kilka kroków od straganu, kiedy Żelazny zapytał: - To był jeden z twoich? - Kiedyś - odparłem. - Teraz boi się spojrzeć mi w oczy. - Myślałeś, że będzie inaczej? Przygryzłem wąsa. - Nie, chyba nie - powiedziałem po chwili. - A mimo to przykro patrzeć, że tak to się kończy. Że tak szybko zostałem zepchnięty na margines. - Lepiej już nie będzie - stwierdził Żelazny. - Daję ci na to moje słowo. Kiwnąłem głową, przypominając sobie opowieści Degana o zakonie - o tym, że niektórzy deganie musieli czasem służyć długie lata, zanim spłacili swój dług. Czy świadomość, że odejdą na własnych warunkach, a ich żądania zostaną spełnione, ułatwiała im zadanie, czy wręcz odwrotnie? Co robili, kiedy wypełnienie Przysięgi wymagało od nich, by odwrócili się plecami do przyjaciół i wspólników? Przecież mogli za to winić tylko siebie i swój honor. W przypadku Kellsa pomagała mi przynajmniej świadomość, że zdradą ratuję mu tyłek. Deganie nie mieli takiego luksusu. Zadrżałem na samą myśl o ciężarze, jaki musiałbym udźwignąć, będąc na ich miejscu. Zanim dotarliśmy na plac Piątego Anioła, na ulicach zaroiło się od ludzi. Żelazny dotrzymywał mi kroku ze znacznie większą swobodą, niż się po nim spodziewałem. Pomimo solidnej sylwetki zwinnie omijał zwarte grupki przechodniów, podczas gdy ja prześlizgiwałem się pomiędzy nimi. Mógłbym przysiąc, że będzie się za nim ciągnąć szlak

zniszczenia, a tymczasem on zostawiał za sobą ledwie zmarszczkę na powierzchni jeziora spokoju. Parę razy podnosiłem głowę, by zerknąć na Elirokosa górującego nad placem. Zniszczony przez niepogodę posąg starego Łaskawcy wciąż przypominał mi jednorękiego żebraka, ale nagle stwierdziłem, że teraz potrafię wczuć się w jego opłakaną sytuację. Jego chwała dosłownie odpadała od niego kawałek po kawałku. Sponiewierany i połamany, a mimo to dumny, wskazywał drogę do odkupienia. Dusze wykute w kamieniu, nad którymi czuwał, znikły razem z jego ręką, ale to wcale nie oznaczało, że zostały zapomniane. Widziałem

wyraźnie

ciężar

jego

brzemienia

w

misternych

rysach

twarzy,

w

półprzymkniętych powiekach i lekko opadniętym ramieniu. Jeśli którykolwiek z Aniołów kiedykolwiek zaznał goryczy rozpaczy i porażki, to właśnie on. Kiwnąłem głową w stronę posągu z zupełnie nowym rodzajem uznania. Doszedłem do wniosku, że kiedy już będzie po wszystkim, koniecznie muszę mu oddać hołd w jego świątyni. Mendross właśnie zamykał interes, gdy zmierzałem prosto w stronę jego straganu. Było dość późno - wszyscy, którzy chodzili na bazar po owoce, zdążyli już zrobić zakupy - i teraz stary kupiec zajmował się przenoszeniem worków, ładowaniem skrzyń i pokrzykiwaniem na syna, by nie zaniedbywał swoich obowiązków. Niewielki wózek, którego używali do sprzedawania na ulicy najstarszych towarów, był już prawie pełny. - Do diaska, chłopcze! - sarknął Mendross głosem zmiękczonym przez wysiłek wieczornego rytuału. - Jeśli wreszcie nie ruszysz tyłka, nie zdążymy się tego pozbyć. Wózek Anchaki już wyjechał w miasto, jeśli przez ciebie zostanie nam stos gnijących o... Słodkie Anioły, co ty tutaj robisz, człowieku?! Uśmiechnąłem się, gdy sprzedawca owoców prawie upuścił kosz z daktylami na mój widok. - Wygląda na to, że staję się coraz mniej popularny wśród swoich byłych Uszu rzuciłem beznamiętnym tonem. Mendross oblizał usta i spojrzał na tłum toczący się przez bazar wokół nas. - Musisz stąd uciekać - syknął. - I to już! Skrzyżowałem ręce, mierząc go twardym wzrokiem. Powoli zaczynało mnie irytować, że wszystkie moje dawne kontakty z terytorium Nicco próbowały mnie spławić. Fakt, że Nicco chciał mojej głowy, nie oznaczał jeszcze, że jestem trędowaty. - Odejdę - powiedziałem - jak tylko odzyskam paczuszkę, którą u ciebie zostawiłem. Mendross spojrzał na Żelaznego i się zawahał. Kusiło mnie, żeby zabrać go gdzieś na

ubocze, ale Żelazny nigdy by na to nie pozwolił. Zamiast tego kiwnąłem więc głową, by dać mu do zrozumienia, że może swobodnie mówić. - Mam tego dość - parsknął. - Co chwila pojawiają się tu jacyś ludzie i wypytują o ciebie. - Odłożył koszyk i przysunął się do mnie. - O ciebie i o... t a m t o. - O tamto? - Skąd ktokolwiek mógł wiedzieć, że Mendross miał styczność z dziennikiem? - A kto konkretnie? Przestąpił z nogi na nogę. - Wysoki jegomość, ciemny płaszcz. - Przełknął ciężko ślinę. - Bez twarzy. Cień? Co do diabła... - Kazał ci go oddać? - Nie, nie. Pytał tylko, czy cię z nim widziałem. I czy się domyślam, gdzie go mogłeś schować. Odetchnąłem z ulgą. - Kto jeszcze? Mendross otworzył usta, ale nie zdążył się odezwać. - Cóż, jeszcze ja - usłyszałem za plecami głos Brązowego Degana. - Ale nie jestem pewien, czy ja się liczę. Odwróciłem się, wyszczerzony od ucha do ucha. Degan stał pośrodku placu, tuż obok cienia posągu Elirokosa, a jego twarz rozjaśniał szelmowski uśmiech. - W końcu ja nie chcę cię zabić - dodał. - Do czasu - odparłem, śmiejąc się wesoło. Na głowie miał nowy kapelusz, karmazynowy z brzoskwiniowym piórem, pasujący kolorem do dubletu i spodni. Zauważyłem też, że na jego ramieniu wisiał płócienny worek. - Człowieku, jak ci się udało wywinąć z tamtej... - chciałem zapytać, ruszając w jego stronę, ale zatrzymała mnie w pół kroku ciężka ręka opadająca na moje ramię. - Nie tak szybko - rzucił Żelazny. - Pamiętaj, że mamy umowę. - Nie zapomniałem o tym. - Chciałem strząsnąć jego dłoń, ale on nie puszczał. Kiwnął głową. - Jasne. Ale muszę się najpierw upewnić, że o n - skinął na Degana - także o niej wie. Mendross zaszurał nogami, wycofując się w pośpiechu do zasłoniętej części straganu. Przeklęty szczęściarz. - Jaką umowę? - zaniepokoił się Degan.

- Obiecał oddać jej dziennik - wyjaśnił Żelazny, ściągając rękę z mojego ramienia. - A ja przyszedłem z nim tutaj, żeby go odzyskać. - Chodzi ci o Samotnicę? - Zgadza się. Degan zmierzył mnie wzrokiem, po czym przeniósł go z powrotem na Żelaznego. - Nie mogę na to pozwolić - powiedział. - Słucham? - Zrobiłem krok w jego stronę, a że tym razem nikt mnie nie zatrzymywał, zrobiłem trzy kolejne i stanąłem z nim twarzą w twarz. - Co to, do diabła, ma znaczyć?! Jak to: nie możesz? - Czy ty masz jakiekolwiek pojęcie, do czego Samotnica potrzebuje tej księgi? zapytał głosem, w którym prawie nie było słychać zniecierpliwienia. - Owszem - warknąłem. - A ty? Degan uniósł brew i wyszeptał tak cicho, że ledwie go usłyszałem: - Żeby zabić imperatora. Cofnąłem się odruchowo o krok. - Wiedziałeś? - nie potrafiłem uwierzyć. - Od samego początku wiedziałeś? Ty parszywy draniu... Degan pokręcił głową. - Nie, to nie tak. Nie wiedziałem, co zamierza Samotnica. Nie wiedziałem też, jaką rolę w jej planach odgrywa księga. Podejrzewałem to i owo, ale nie miałem pewności... Spojrzał na Żelaznego. - Aż do teraz. - Dobrze wiesz, że nie da się tego uniknąć - rzucił Żelazny ponuro. - Wiem, że według c i e b i e się nie da - odparł Degan. - Ja mam w tej kwestii inne zapatrywania. - Jesteś w mniejszości. - Liczebność nie ma nic wspólnego z prawością, a Przysięga to Przysięga, bez względu na to, czy jesteś sam, czy stoją za tobą setki. - Zaraz, chwila - wtrąciłem się. - Chodzi ci o przysięgę? To znaczy, o t ę Przysięgę? - Rozejrzałem się po bazarze w poszukiwaniu krzepkich wysokich mężczyzn z nietypowymi mieczami, ale oprócz stojącej przy mnie dwójki nikt nie rzucał się w oczy. - Chcesz powiedzieć, że w tę sprawę są zamieszani inni deganie? - Jesteśmy starym zakonem, Drothe - odparł Degan, świdrując wzrokiem Żelaznego. Zostaliśmy powołani do życia dwieście jedenaście lat temu. Nie sądzisz chyba, że istniejemy już tak długo tylko po to, by oferować swoje usługi za obietnice? Uwierz mi, znam dużo

lepsze metody zarabiania na życie. Żelazny przysunął się do niego o krok. - Wystarczy, Brązowy - rzucił. - O pewnych sprawach nie rozmawia się głośno. Degan zaśmiał się oschle. - Dlaczego? Porozmawiajmy. - Rzucił płócienny worek na ziemię, by mieć wolne ręce. Cały czas obserwował czujnie Żelaznego. - My, deganie, mamy

wyższe

przeznaczenie, dla którego założono nasz zakon. Niestety, wygląda na to, że od pewnego czasu nie potrafimy się dogadać, co jest tym przeznaczeniem. Wygląda na to, że czas zatarł pewne idee. Wygląda na to - powtórzył, podnosząc głos - że niektórzy wolą być tchórzami, niż dbać o nieskazitelność własnego honoru. - Nie myl uporu z lojalnością, Brązowy - żachnął się Żelazny. - Nie ma nic tchórzliwego w uznaniu prawdy. - Nie ma też nic szlachetnego w niszczeniu tego, czego poprzysięgliśmy bronić! Strach ścisnął mi żołądek. - Masz na myśli imperatora - wymamrotałem. - Deganie przysięgli bronić pieprzonego imperatora... - Nie - odparł Żelazny. - I m p e r i u m. A to spora różnica. - Nie w tym przypadku - syknął Degan. - S z c z e g ó l n i e w tym przypadku. - Jeśli go zabijecie, imperium upadnie. - Jeśli tego nie zrobimy, pożre nas wszystkich żywcem. Degan zacisnął zęby, a jego palce zamknęły się na rękojeści miecza. - Nie możesz być tego pewien. Widziałem już to spojrzenie. Degan nie zamierzał ustąpić. Aniołowie, miejcie nas w opiece... - W tej chwili to bez znaczenia - stwierdziłem. - Zawarłem z Samotnicą umowę. Czy ci się to podoba, czy nie, i tak dostanie dziennik. - Nie. Nie dostanie. - Chyba się nie zrozumieliśmy. Przecież już... - Nie, to t y nie rozumiesz. - Wziął głęboki oddech i spojrzał mi w oczy. - Nie daję ci wyboru w tej kwestii. Oddaj mi dziennik. Natychmiast. Zamrugałem. - Grozisz mi? - rzuciłem zaskoczony. - Nie - odparł Degan. - Wzywam cię do wypełnienia Przysięgi.

W tej samej chwili uderzył Żelazny.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Żelazny przemknął obok mnie, skracając odległość dzielącą go od Degana znacznie szybciej, niż się tego spodziewałem po tak rosłym mężczyźnie. Degan dostrzegł ruch ułamek sekundy później i chwycił za miecz, ale ja już wiedziałem, że nie zdąży. Do diabła, sam go zdekoncentrowałem. Część klingi wciąż znajdowała się w pochwie, kiedy Żelazny do niego dopadł. Zaszarżował jednakże z pustymi rękami, przedkładając szybkość nad skuteczność. A teraz złapał lewą za prawy nadgarstek Degana, uniemożliwiając mu dobycie broni. Jednocześnie wyprowadził prawą pięścią cios, od którego głowa Degana odskoczyła gwałtownie do tyłu. Za pierwszym uderzeniem poszły w płynnym, równym rytmie trzy następne - głowa, gardło, brzuch. Degan blokował je najlepiej, jak potrafił, zginając się i skręcając ramiona i biodra. To wystarczyło, by zneutralizować dwa ostatnie ciosy - pierwszy ześliznął się po jego ramieniu, a drugi odbił od żeber, zamiast powalić go na ziemię. Ludzie wokół nas podnieśli krzyk. Niektórzy przepychali się, próbując uciekać, lecz drogę blokowali im ci, którzy podchodzili bliżej, by mieć lepszy widok. Moja ręka drgnęła instynktownie przy rękojeści rapiera, a ja odskoczyłem o dwa kroki, by zrobić sobie miejsce, ale nagle się zawahałem. Komu właściwie chciałem pomóc? Żelazny cofnął rękę do kolejnego ciosu, gdy raptem Degan wykręcił się i zamachnął w kierunku jego twarzy. Żelazny szarpnął głową do tyłu. Już chciał się uśmiechnąć, patrząc, jak mija go pięść przeciwnika, ale wtedy na jego kości policzkowej z trzaskiem wylądował łokieć Degana. Rozdzielili się - Żelazny zatoczył się od siły uderzenia, a Degan wykorzystał okazję, by wyszarpnąć rękę. W ruch poszła stal. Teraz tłum płynął pojedynczym strumieniem, starając się odsunąć jak najdalej od obnażonych kling. Handlarze, którzy jeszcze przed chwilą przyjmowali zakłady, zaczęli nawoływać Archanioły, a Krawcy krążący między ludźmi w poszukiwaniu bogatych łupów chwytali, co się dało, i znikali, zanim zrobi się naprawdę gorąco. A ja tkwiłem w bezruchu z dłonią na rękojeści rapiera. Choćbym nie wiem jak bardzo chciał, nie potrafiłem interweniować. Nie dbałem o Żelaznego - dla mnie był tylko zwałami mięśni, które miały przypilnować, żebym dotrzymał słowa. Tylko że te mięśnie reprezentowały sobą coś więcej - umowę z Samotnicą, przyszłość imperium, bezpieczeństwo mojej siostry i wreszcie moje własne. Gdybym pomógł go teraz usztywnić, wszystko to

przeminęłoby bezpowrotnie jak zeszłoroczny śnieg. A poza tym nie byłem gotów złamać kolejnej umowy - rana po poprzedniej zdradzie jeszcze się nie zagoiła. Ale co z tego, skoro Deganowi też coś obiecałem? Nie, nie obiecałem - przysiągłem, a on traktował tę przysięgę tak poważnie, że nie wahał się ani chwili, gdy przyszło mu stanąć w mojej obronie oko w oko z Cieniem. Czy nie powinienem wykazać się taką samą lojalnością? Czy mogłem spojrzeć mu z podniesioną głową w twarz i powiedzieć, że słowo dane Samotnicy ma większą wartość niż Przysięga? Do diabła, chodziło o Degana - czy jakakolwiek obietnica była ważniejsza od tej, którą złożyłem j e m u? Parszywy skurwysyn. Gdyby nie chodziło o dziennik ani o imperium... A mimo to, niech mnie szlag, zawahałem się. Degan i Żelazny krążyli wokół siebie niespiesznie, utrzymując nieco większy dystans. Miecz Degana wyglądał na dłuższy o dobrą piędź, lecz ostrze Żelaznego było cięższe i lekko zakrzywione, a na ciemnym jelcu - podobnie jak na broni Degana - lśniły inkrustacje z metalu, po którym otrzymał swoje imię, stali połączonej z zimnym żelazem w splecione arabeskowe wzory. Kolejny krok w tył. Wolałem się nie mieszać, dopóki nie postanowię, co dalej. Degan złapał się lewą ręką za szczękę. Zaczął poruszać nią w jedną i w drugą stronę, a po chwili zaśmiał się i splunął krwią na bruk. - Czyżbym coś obluzował? - zapytał Żelazny. Łokieć Degana rozciął mu skórę na policzku. Z poszarpanej rany ciekła krew. - Tylko kamienie w mojej głowie - odparł rozbawiony Degan. - Wszystkie zęby są na swoim miejscu. - Staczasz się. Żeby pozwolić mi podejść tak blisko... - Każdy dostaje jedną szansę za darmo. Ty swoją właśnie przegapiłeś. Żelazny wzruszył ramionami i skrócił dystans. Jego klinga przesunęła się o szerokość ręki w lewo. Degan sparował pchnięcie, obracając jelec miecza na zewnątrz i wykręcając biodra. Żelazny przyglądał się temu ruchowi ułamek sekundy, po czym wrócił na pozycję. - Pamiętam tę ripostę z Byanthii - stwierdził. - Użyłeś jej przeciwko kapitanowi straży tamtego księcia, zgadza się? - Przeciwko samemu księciu - poprawił go Degan. Zanim słowa zdążyły dobrze wybrzmieć, już napierał. Jego stopa zmieniła się w rozmazaną smugę, klinga w błysk srebrnego ognia na tle zmierzchającego dnia. Dwa szybkie kroki i znalazła się kilka cali od Żelaznego, mknąc wściekle po łuku na jego ramię. W ostatniej chwili wykręcił sztychem kółko, zamieniając cięcie w niespodziewane, wznoszące się pchnięcie.

Żelazny cofnął się o krok i opadł na kolano. Jego miecz wystrzelił w górę, uderzając w broń Degana wzdłuż krawędzi ostrza. Stal zasyczała o stal, gdy klinga Degana minęła o włos głowę jego przeciwnika. Jelce zderzyły się z głośnym brzękiem. Byli teraz bardzo blisko siebie - idealny dystans na sztylet, uznałem, lecz żaden z nich go nie miał. Degan staranował kolanem Żelaznego, trafiając w pierś, a ten drugi wziął zamach głowicą miecza w stronę przeciwległego uda Degana, tuż nad kolanem. Degan wrzasnął, Żelazny parsknął, po czym obaj padli na bruk. Degan wstał szybciej. Przetoczył się na kolana i ręce i podźwignął z wysiłkiem na nogi. Nasz wzrok się spotkał. Zerknął na płócienny worek i znów na mnie. Jego worek... Był tak bezkształtny, że mogło się w nim znajdować właściwie wszystko. Czyżby Degan przywłaszczył sobie przedmiot, po który tu przyszedłem, by się upewnić, że nie złamię warunków Przysięgi? Czy to możliwe, że dziennik Ioclaudii leżał w zwykłym worku pośrodku ulicy? Niestety, istniał tylko jeden sposób, by to sprawdzić. Zanim w końcu zdecydowałem się ruszyć, Żelazny też już stał - swobodnie, na lekko ugiętych nogach. Chociaż chwytał łapczywie powietrze, jego klinga uniosła się do wysokiej, pewnej gardy tak płynnie, jakby zrobiła to z własnej woli. Spojrzał na mnie, po czym skupił uwagę na Deganie, który opierał ciężar ciała na stłuczonej nodze. Worek leżał dokładnie pomiędzy nimi. - Nawet o tym nie myśl, Nosie - rzucił Żelazny i odetchnął głęboko. - Później będzie mnóstwo czasu. - Ten worek należy do niego - powiedział Degan. Żelazny zarechotał i znów wciągnął powietrze głęboko w płuca. - Jesteś pewien, że masz go w garści, braciszku? Ten typek dwukrotnie dawał słowo, najpierw tobie, a później Samotnicy. Jak sądzisz, które okaże się dla niego wiążące? Degan zmarszczył brwi. - Podnieś worek, Drothe. Musiałem przyznać, że mnie tym zaskoczył. Wciąż miałem u niego kredyt zaufania dobrze było to wiedzieć. A może zwyczajnie doszedł do wniosku, że łatwo będzie odebrać mi worek, jeśli zmieni zdanie? - Zostaw to - rzucił Żelazny ostrzejszym tonem. - Niech go rozprasza. Przenosiłem wzrok z jednego deganina na drugiego. - Do diabła z wami - parsknąłem w końcu, po czym puściłem rękojeść rapiera, ruszając w ich stronę.

To był mój pierwszy błąd. Degan skoczył w lewo i naprzód, używając mojego ciała jako tarczy przeciwko Żelaznemu. Ten manewr mógł mu zapewnić tylko chwilową zasłonę, ale deganin prawdopodobnie nie potrzebował niczego więcej. Tymczasem Żelazny poderwał się i zawirował w przeciwnym kierunku. Zanim jeszcze dokończył obrót, przełożył miecz do lewej ręki, dzięki czemu mógł włożyć cały swój pęd w potężny wypad z maksymalnie wyciągniętym ostrzem. Zacząłem się cofać, gdy nagle poczułem rękę na swoich plecach. - Stój - szepnął mi Degan do ucha. Klinga Żelaznego mknęła lekkim łukiem w stronę mojego ramienia, ale dzięki swojej krzywiźnie prześliznęła się nad nim, biorąc na cel Degana. Usłyszałem z tyłu jęknięcie i zgrzyt stali. Twarz Żelaznego znajdowała się nie więcej niż trzy stopy od mojej. Zacisnął zęby i rzucił się na mnie. Powiedzieć, że się od niego odbiłem, to mało. W momencie gdy wpadł na mnie z impetem, odleciałem od niego jak szmaciana kukła. Jednocześnie poczułem, że Degan odpycha mnie w bok i gdy wylądowałem na ulicy, znajdowałem się przynajmniej trzy, cztery kroki od nich. Przewróciwszy się na brzuch, zobaczyłem, że Degan unieruchomił rękę przeciwnika. Musiał chwycić go za nadgarstek, kiedy Żelazny na mnie skoczył. A teraz Żelazny próbował obrócić się w taki sposób, by ciało Degana blokowało jego klingę, mimo że Degan szarpał go za ramię, próbując je wykręcić. Rozejrzałem się po ulicy. Worek leżał pięć stóp po mojej lewej. Gnałem do niego na złamanie karku, potykając się o własne nogi. Chciałem się dowiedzieć, jak Degan zdobył dziennik i co opętało Mendrossa, że postanowił mu go oddać, ale wszystkie te pytania mogły jeszcze poczekać. W tej chwili zależało mi wyłącznie na odzyskaniu księgi, by wreszcie się jej pozbyć. Sęk w tym, że nie było jej w worku. Przekonałem się o tym, gdy tylko go podniosłem - ciężar się nie zgadzał, a zawartość sprawiała wrażenie zbyt plastycznej. Cokolwiek kryło się w środku, z pewnością nie był to dziennik Ioclaudii. Włożyłem rękę do worka i ostrożnie namacałem sznur z serią węzłów. Przy każdym z nich wisiał skrawek papieru, w każdy był też wpleciony - chociaż żadnego nie widziałem pojedynczy kosmyk moich włosów. Jakimś sposobem Degan zdążył wrócić do miejsca naszego starcia z Cieniem, by odzyskać błyskot, który zrobił dla mnie Jelem. Chyba że zdołał nakłuć go na sztych miecza,

nie wyzwalając magii węzłów, kiedy rzucił się za mną w pogoń. Tak czy inaczej, z pewnością nie było to łatwe zadanie. Do diabła, nie ułatwiał mi wyboru. Usłyszałem krzyk, a po chwili szaleńczą serię uderzeń. Brzęk mieczy zlał się niemalże w jeden nieprzerwany hałas. Podniosłem głowę, gotów zareagować. Degan spychał Żelaznego sekwencją nieustępliwych pchnięć i cięć, ostrze szlachtowało ze świstem powietrze. Oszałamiający widok. Nigdy wcześniej nie sądziłem, że miecz może się poruszać tak szybko, a jednocześnie tak precyzyjnie. Każdy ruch był staranny, każdy atak przechodził w kolejny z doskonałą efektywnością. Przypadek nie miał żadnego udziału w poczynaniach Degana. Żelazny bronił się z nie mniejszym wdziękiem, parując ataki dopiero wówczas, gdy już były u celu, nie wcześniej. Jego obrona nie ustępowała ani przed mieczem, ani przed ciałem, ani przed kopniakami - zawsze był dokładnie tam, gdzie powinien, by uniknąć ciosu. Jego kontry okazywały się jednak równie nieskuteczne. Czegokolwiek by próbował, nie potrafił obrócić ataków Degana przeciwko niemu samemu. Cudowne onieśmielające przedstawienie. Problem polegał na tym, że z każdą chwilą przybliżało tamtą dwójkę do mnie. Cofnąłem się o dwa kroki, szukając drogi ucieczki, gdy raptem Żelazny uskoczył w bok. Praktycznie odwrócił się do Degana plecami i w tej samej chwili wyprowadził pchnięcie. Degan wygiął się jak kot, próbując umknąć z zasięgu ciosu, ale nie zdążył na czas i klinga Żelaznego prześliznęła się po jego prawym ramieniu. Strącił ją lewą ręką, odsłaniając długie, ale płytkie rozcięcie na ramieniu i bicepsie. Zaraz potem rozdzielili się, zmierzyli wzrokiem i znów zaczęli krążyć. Żołądek podszedł mi do gardła, gdy ujrzałem ranę Degana, choć jednocześnie wzdrygnąłem się na samą myśl, że miałbym mu oddać dziennik. Po moim trupie. Rozejrzałem się dookoła. Większość gapiów już znikła, ale na obrzeżach bazaru stało całkiem sporo ludzi. Z pewnością ktoś wciąż przyjmował zakłady, a między grupkami przeciskał się nawet sprzedawca wody ze swoim dzbanem z długim dzióbkiem. Ruszyłem pospiesznie w stronę straganu Mendrossa. Starałem się nie wchodzić w zasięg mieczy walczących, ale utrzymywałem bezpieczną odległość od kręgu gapiów. Sprzedawca owoców zajął pozycję przed częściowo złożonym straganem. Ściskał w dłoniach solidną laskę. Nie zamierzał pozwolić, żeby zginęła choć jedna figa, póki miał w tej sprawie cokolwiek do powiedzenia. Kiedy się jednak zjawiłem, od razu zapomniał o swoich produktach.

- D e g a n i e? - parsknął, prawie mnie opluwając. - Deganie walczą o księgę, którą dla ciebie przechowuję? O tę samą księgę, której podobno nikt nie miał tutaj szukać? - Nie wiedziałem, że sprawy zajdą tak daleko - przyznałem. Przysunął się do mnie, potrząsając laską dla wzmocnienia wymowy swoich słów. - Słyszałem imiona Cień i Samotnica. Bardzo nie lubię, kiedy się o nich wspomina w moim towarzystwie. - Witaj w klubie. Wszedłem pod zadaszenie straganu. Mendross wahał się chwilę, ale w końcu odłożył laskę. - Zabieraj tę księgę z mojego kramu - rzucił. - I to już! - Czy wyglądam, jakbym chciał się kłócić? - Wzruszyłem ramionami. Obrócił się i odsunął kotarę. - Spyro! - krzyknął. Chłopak wychylił się zza worka daktyli. Włosy miał zmierzwione, a oczy półprzymknięte. - Czasami mam wrażenie, że potrafiłbyś przespać nawet Zstąpienie Aniołów, chłopcze - warknął Mendross. - Wynocha stąd, już! Idź pilnować, żeby nikt nie okradł straganu. Spyro pognał na zewnątrz, jakby chciał prześcignąć samego siebie. Wchodząc za Mendrossem do środka, obejrzałem się przez ramię. Dwaj deganie znów zwarli się w uścisku. Obaj trzymali wolną ręką przeciwnika za nadgarstek, by unieruchomić jego broń. Żelazny pchał Degana na stragan z wyrobami z mosiądzu, podczas gdy Degan próbował go obrócić i cisnąć na ławę z ekspozycją. Gdy tylko kotara opadła, usłyszałem huk setek kadzielnic i opraw lamp spadających na bruk. Byłem ciekaw, który z nich skończył na ławie, ale zamiast to sprawdzać, odwróciłem się do Mendrossa. Sprzedawca owoców bezceremonialnie opróżnił kosz z figami na podłogę. Na szczyt sterty fig wypadł owinięty w płótno pakunek. - Proszę bardzo. - Mendross odwinął księgę i wyciągnął ją w moją stronę. - Nie chcę nic wiedzieć. Nigdy. Zrozumiano? Uśmiechnąłem się do niego krzywo. - Zaufaj mi, nie wykręciłbym ci takiego numeru. - Cóż - odparł - jeszcze dwa dni temu... Spyro wcisnął głowę do namiotu. - Ojcze! - rzucił podniesionym głosem. Oczy miał wielkie jak spodki, ani Mendrossowi, ani mnie nie umknęła doniosłość tego faktu. - Chodź, szybko! Wtedy zdałem sobie sprawę, że na zewnątrz panuje cisza. Odgłosy walki zamarły.

Wypadłem za kotarę, po drodze niemalże przewracając chłopaka. Wystarczyły jednak dwa kroki, żebym się zatrzymał. Degan i Żelazny stali pośrodku placu z wyciągniętymi mieczami, obaj ciężko oddychali. Naczynia z mosiądzu wszelkich kształtów i rozmiarów walały się wokół ich stóp, odbijając ostatnie tego dnia, blade promienie słońca. Dwaj deganie nie zwracali na siebie większej uwagi. Obaj patrzyli w stronę coraz rzadszego tłumu, czy ściśle mówiąc, jakiegoś tuzina uzbrojonych mężczyzn i kobiet, którzy przedarli się na czoło zgromadzenia. Z początku byłem przekonany, że to Archanioły przybiegły zaprowadzić porządek, ale wówczas zorientowałem się, że stojąca najbliżej kobieta nie ma czerwonej szarfy. Zamiast tego na jej ręce powiewał brudny strzęp materiału w kolorze złota. Wstęgi wojenne. W barwach Nicco. Szlag... Już podnosiłem nogę, by odruchowo się cofnąć, kiedy nad placem zagrzmiał doskonale mi znany, niski głos. Wciąż potrafił zmrozić mnie od palców stóp aż po czubek głowy. - A więc w końcu wpadłeś w moje ręce, śmierdzący zdrajco! - zagrzmiał Nicco. Ciżba po prawej rozstąpiła się, przepuszczając Najwyższego Szefa we własnej osobie. Nicco zatrzymał się na wolnej przestrzeni pomiędzy straganami. W pierwszej chwili odniosłem wrażenie, że wojna zdążyła już odcisnąć na nim swoje piętno - z zapuchniętymi oczami, potarganymi włosami i w wymiętym stroju wyglądał, jakby przed chwilą wstał z łóżka. Dopiero kiedy spostrzegłem obok niego Rall’ada, zorientowałem się, że prawdopodobnie tak właśnie było. Sprzedawca ryb zauważył, że mu się przypatruję. Rzucił mi pogardliwy uśmieszek, po czym zniknął w tłumie. Cholerny kapuś, sarknąłem w myślach. Usmażę mu gębę na jego własnym ruszcie, jeśli wyjdę z tego cało. - Obiecuję ci, Drothe, to będzie bolało - rzucił Nicco, zaciskając i rozwierając pięść. B a r d z o bolało. - Odwrócił ode mnie wzrok, zanim zdążyłem odpowiedzieć, i odezwał się do Degana i Żelaznego: - Z wami nie mam żadnych zatargów. Chcecie walczyć na moim terenie? Proszę bardzo, przymknę na to oko. Do diabla, możecie zrównać ten bazar z ziemią, jeśli wam na tym zależy. Moje Lewary nie podniosą na was ręki. Jeśli jednak spróbujecie stanąć pomiędzy mną a tym wypierdkiem, to będziemy mieli problem. Przyjrzałem się lepiej ludziom, których ze sobą przyprowadził. Stal najwyższej jakości, twarze ponure... Większość miała na sobie jakieś formy ochrony. Czterech paradowało ze stalowymi ryngrafami pod szyją, kolejni dwaj w skórzanych kurtach,

większość używała hełmów. Jeden założył nawet dobrze naoliwiony stalowy kirys. Kamraci zwykle nie nosili zbroi na ulicach Ildrekki - fakt, iż przybyli tutaj tak doskonale przygotowani, świadczył o tym, że liczyli się z najgorszym. Rozpoznałem też niektóre twarze: Mythias, Seri Brzytwa, Janos Kanalarz, bliźniaczki Piekielnica i Furia, Idiota... Część najlepszych osiłków Nicco. W pewnym sensie schlebiało mi, że postanowił zorganizować grupę wytrawnych graczy, choć tak naprawdę nie zrobił tego ze względu na mnie. Martwiło mnie jednak, czy przypadkiem w tej grupie nie było wystarczająco dużo talentu i zabójczych umiejętności, by załatwić obydwu degan. Żelazny zlustrował niespiesznie otaczających go mężczyzn i kobiety. Degan nie spuszczał wzroku z Nicco. - No to jak będzie? - zapytał go Żelazny. Degan nie odpowiedział. Stał pośrodku placu z wyciągniętym mieczem, a po jego ręce spływała krew. Bijąca od niego cisza była zaraźliwa, nawet Krawcy i sprzedawcy wody zamarli w napięciu. Nicco spojrzał mu w oczy. - Nie bądź głupi - rzucił Najwyższy Szef. W otaczającej go martwocie te słowa zabrzmiały jak okrzyk. - On nie jest tego wart. - Widać, jak cholernie mało wiesz - odparł Degan. Zaraz potem ruszył, a zupełnie zaskoczony Idiota, który stał dobre cztery kroki od niego, zaczął się przewracać, gdy Degan wyszarpnął sztych miecza z jego oka. W ułamku sekundy absolutny spokój zmienił się we wszechobecny chaos. Ujrzawszy na własne oczy nadciągający rozlew krwi, ostatni gapie rzucili się do ucieczki. Strumień spanikowanych ludzi porwał dwa Lewary Nicco, oddzielając je od grupy; pozostali ruszyli na degan. Żelazny wybuchnął śmiechem, po czym wyszedł na spotkanie najbliższej trójce, z zatrważającą swobodą zabijając mężczyznę na czele. Pozostali dwaj zmienili pozycje, by odciąć go od drugiego degana. Zaśmiał się ponownie i machnął lewą ręką, by zachęcić ich do ataku. Degan nie zwalniał swojej szarży. Nawet nie patrząc w dół, zahaczył czubkiem buta o jelec miecza Idioty, podrzucił go i złapał lewą ręką. Uzbrojony w dwie klingi skierował swój atak na Nicco. Cztery Lewary zagrodziły mu drogę. Ciął lewym mieczem, sparował prawym, zamarkował pchnięcie i uderzył błyskawicznie sztychem lewej broni. W gardle najwyższego Lewara otworzyła się rana, która pulsowała czerwienią, gdy mężczyzna padał na ulicę.

Jeszcze jedno cięcie, jeszcze jedno pchnięcie, atak obiema klingami naraz i do pierwszego Lewara szybko dołączył drugi. Wszystko wskazywało na to, że Degan bez większego wysiłku wyrąbie sobie drogę do Nicco. Uśmiechnąłem się do tej myśli, ale wtedy kolejny Lewar doskoczył do niego z boku, zmuszając Degana do zmiany gardy i obrony na dwóch frontach jednocześnie. Jego błyskawiczne postępy zostały chwilowo wyhamowane. Nicco pobladł na widok napierającego Degana, ale zyskał trochę czasu na pozbieranie myśli. I oczywiście pomyślał o mnie. - Łapcie tego cholernego Nosa! - krzyknął do wszystkich i do nikogo. Zaczął okrążać Degana, by samemu się do mnie dostać. Nie musiał dwa razy powtarzać. Tkwiąc w miejscu jak kołek, byłem łatwiejszym celem. Wiedziałem, że nikomu nie pomogę, jeśli się najpierw nie wydostanę ze straganu, najlepiej w dyskretny sposób. Im mniej ludzi wiedziało, gdzie jestem, tym większą krzywdę mogłem im wyrządzić. Dobyłem rapiera i odwróciłem się, by zanurkować pod kotarą, ale w tej samej chwili zauważyłem, jak Seri Brzytwa przeskakuje nad stertą skrzyń. Na jej wychudzonej twarzy malował się paskudny uśmiech. Kiedy wylądowała na ziemi, nie odezwała się ani słowem - nie mogła, ponieważ wiele lat temu ktoś odciął jej język. Ludzie powiadali, że zrobił to jej mąż, by ukarać ją za kłamstwo. Kiedy doszła do siebie, poćwiartowała go za pomocą pary długich brzytw, a mięso sprzedała na paszę dla świń. Na przemian otwierała z trzaskiem brzytwy i zamykała, błyskając srebrną stalą, otwierała i zamykała... Choć weszła już w zasięg mojego rapiera, wolałem się dwa razy zastanowić, zanim ją zaatakuję - sam byłem kiedyś świadkiem, jak w ciągu kilku sekund rozszarpała na strzępy znacznie lepszego szermierza ode mnie. - No dalej, śmiało - usłyszałem głos z prawej. Obróciłem się i zobaczyłem kolejnego Lewara, ten miał na imię Leander i stał przed straganem. Opierał na ramieniu miecz o szerokiej klindze, pamiątkę z czasów, gdy służył w imperialnych legionach. Dwa Lewary przeciwko mnie? Uczciwsze były nawet ustawiane walki kogutów. Gdybym nie trzymał w lewej ręce dziennika Ioclaudii, zaryzykowałbym manewr z rzutem sztyletem z pochewki na nadgarstku. Nagle dostrzegłem, jak kotara za Seri poruszyła się lekko, chociaż powietrza nie zmącił najsłabszy nawet podmuch wiatru. Zdławiłem chęć, by się uśmiechnąć. Spojrzałem na Leandera.

- Ile? - rzuciłem. - Ile czego? - zapytał, mrużąc oczy. - Ile muszę ci zapłacić, żebyś puścił mnie wolno. Leander patrzył na mnie ogłupiały, aż w końcu wybuchnął śmiechem. - Ile za zdradzenie Nicco? Chyba nie myślisz... Nie zdążył dokończyć, bo w tej samej chwili laska Mendrossa wysunęła się zza kotary i z głośnym trzaskiem uderzyła Seri tuż za uchem. Ugięły się pod nią nogi. Zanim upadła, rzuciłem w Leandera księgą. Nie byłem zachwycony tym pomysłem i ścisnęło mnie w dołku, gdy to zrobiłem, ale miałem do wyboru księgę lub rapier. Rapier był mi teraz bardziej potrzebny. Leander nie spodziewał się ataku. Instynktownie zablokował księgę mieczem, dzięki czemu przegapił ostrze, które mknęło tuż za nią. Trafiłem go w podstawę szczęki. Klinga weszła głęboko w ciało, a głowa Leandera wygięła się w tył. Zginął momentalnie. Podnosiłem się po moim wypadzie, żeby podziękować Mendrossowi, gdy raptem coś twardego uderzyło mnie w głowę. Moja pierwsza myśl brzmiała: „Co ty robisz, przeklęty kupcze?" Kiedy jednak zatoczyłem się i upadłem, dostrzegłem kątem oka, że Mendross wciąż stoi przy kotarze, a na jego twarzy maluje się wyraz zaskoczenia. Zaraz potem stanął nade mną Nicco i już wiedziałem, komu podziękować za cios. Mendross dźgał i wymachiwał swoją laską, ale stragan był zbyt wąski, by mógł się nią skutecznie posługiwać. Nicco wyciągnął rękę i zabrał mu ją niemal w roztargnieniu, a następnie złapał kupca za gardło i zaczął go uderzać jego własnym kijem. Dźwignąłem się na nogi. Ziemia pod moimi stopami wydawała się kołysać, ale w tej chwili było to najmniejsze z moich zmartwień. Sięgnąłem w miejsce, gdzie upadł rapier. Nie trafiłem, spróbowałem jeszcze raz i w końcu za trzecim podejściem namacałem rękojeść. Nagle moja broń stała się ciężka i nieporęczna. To nie mógł być dobry znak. Znalazłszy się tak blisko Nicco, poczułem, jak zalewa mnie fala emocji: strachu, niepokoju, nienawiści, desperacji, a nawet, o dziwo, radości. U ich podstaw leżała jednak mroczna, kotłująca się potrzeba zemsty - zemsty za Kellsa i jego ludzi; za pobicia, które musiałem znosić; za cierpienia Mendrossa, Eppyrisa, Cosimy i ich córeczek. Pragnąłem zemścić się za wszystko, na co ten sukinsyn naraził mnie przez ostatnich siedem lat i co robiłem w imię swoich obowiązków. Cóż, teraz już nie był moim szefem. Najwyższy czas odzyskać swoją dumę i odpłacić mu pięknym za nadobne. Wyprostowałem się. Widząc, że wstaję, Nicco puścił Mendrossa. Pozbawiony oparcia sprzedawca owoców

upadł na bruk. Nie ruszał się i krwawił z tak wielu ran, że nawet nie próbowałem ich liczyć, ale większość znajdowała się na głowie. Nicco odrzucił kij bez zastanowienia. Uniosłem rapier, starając się przyjąć najlepszą postawę, na jaką było mnie stać. Świat powoli odzyskiwał stabilność, za co mu w duchu podziękowałem. Nicco wyszczerzył się do mnie i schylił do pozycji zapaśnika, wyciągając przed siebie ręce. Miał na nich grabule - skórzane rękawice gladiatorów, od zewnętrznej strony wzmocnione żelazem, a od wewnętrznej i na palcach solidnymi pierścieniami ułatwiającymi chwytanie broni. Zdziwiłem się, że nie straciłem przytomności od pierwszego ciosu. - Tylko ty i ja, wypierdku - zagrzmiał Nicco. - Żadnych degan, żadnych Dębów, żadnych Lewarów ani żadnych cholernych handlarzy. - Uderzył o siebie rękami. Metal zadzwonił o metal, skóra grzmotnęła o skórę. - Coś czuję, że będzie mi się to podobać. - Właśnie chciałem powiedzieć to samo - parsknąłem i rzuciłem się do ataku. Musiał liczyć, że jak zwykle onieśmieli mnie samą swoją posturą, bo wyglądał na szczerze zaskoczonego. Szarpnął ciałem w tył, by uciec przed pchnięciem, i w ostatniej chwili odtrącił klingę ramieniem. Nie dawałem mu chwili wytchnienia, wyprowadzając szybką sekwencję dwóch kolejnych pchnięć i niskiego cięcia, ale Nicco sparował wszystkie ataki. Cofał się, dopóki nie poczuł na plecach jednego ze stołów straganu Mendrossa. Zablokował jeszcze następne cięcie, po czym pochylił głowę i zgarbił ramiona. Zmrużył oczy. Znałem ten wzrok. Oznaczał, że już za chwilę będę mieć kłopoty. Cofnąłem się i padłem na ziemię, nie dając Nicco okazji do zaszarżowania i wykorzystania przeciwko mnie potężniejszej masy ciała. Dwa błyskawiczne obroty i już znajdowałem się pod jednym ze stołów, a zaraz potem na placu. Nicco zaklął i ruszył za mną, odrzucając po drodze skrzynie i kosze. Rozejrzałem się pospiesznie. Degan stał tyłem do posągu Elirokosa, odpierając dwiema klingami ataki przeważającej liczby napastników. Żelazny walczył w biegu; co rusz uskakiwał za stragan albo namiot, by zmusić ludzi Nicco do nieustannej pogoni i utrudnić im złapanie równowagi. Na bruku leżało więcej ciał niż jeszcze przed chwilą, ale wyglądało na to, że obaj deganie także stracili trochę krwi. Najważniejsze jednak, że w moim bezpośrednim otoczeniu nie było żadnego Lewara. Spojrzałem pod nogi, szukając dziennika Ioclaudii. Leżał po lewej, obok stóp Leandera. Niezbyt daleko, ale nie wystarczyło się po prostu po niego schylić. Kiedy jednak na mojej drodze wylądowała jedna ze skrzyń, byłem zmuszony skupić uwagę na Nicco. Stał przede mną na placu, rozczapierzone palce muskały leniwie powietrze. Czekał na

swój moment. Przyjąłem postawę i sięgnąłem za pasek po sztylet. Potrzebowałem czegoś, co pozwoliłoby mi utrzymać go na dystans, gdyby zdołał przedrzeć się przez zasłonę rapiera. W chwili gdy moje palce dotknęły rękojeści sztyletu, Nicco przejął inicjatywę. Wyciągnął rękę w stronę ostrza. Chciał je złapać i odepchnąć w górę, by z pięścią gotową do ciosu przedrzeć się dołem. Puściłem sztylet i odskoczyłem, przyciągając ku sobie rapier. Niemal od razu wyprowadziłem pchnięcie w oko, ale po początkowej szarży Nicco zwolnił tempo, co oznaczało, że cofałem się szybciej, niż on atakował. Sztych rapiera zachwiał się słabo, nie sięgnąwszy celu. Nicco odtrącił klingę i rzucił się na mnie. Już zapomniałem, jak długie były jego ramiona, jak szybko operował rękami. Rapier zupełnie nie nadawał się do blokowania pięści. Na domiar złego Nicco miał wprawę w odpieraniu ataków i nagle okazało się, że to ja muszę przejść do defensywy. Nie tak to powinno wyglądać - zwykle ostrze długie na ponad trzy stopy wystarczyło, by opędzić się od osiłka pokroju Nicco. Dziś jednak bardziej zależało mu na dorwaniu mnie w swoje ręce niż na uniknięciu kilku przypadkowych cięć i pchnięć. Co gorsza, naciskał na mnie z takim zapamiętaniem, że nie miałem kiedy wyciągnąć sztyletu. Wiedziałem, że jeśli za którymś razem dopadnie mnie szybciej, niż ja się cofnę, załatwi mnie na cacy. Musiałem zmienić taktykę. W mojej sytuacji Degan bez wątpienia przeprowadziłby jakiś zabójczo skuteczny manewr. Ja skoczyłem do tyłu i przykucnąłem, po czym zasłoniłem się lewą ręką i z pochyloną głową wyprowadziłem pchnięcie. Sekundę później poczułem falę uderzeniową przetaczającą się przez całą długość ostrza. Nicco zderzył się ze mną. Padłem na bruk. Przeszywający ból przemknął od prawego ramienia przez łokieć po koniuszki palców i z powrotem. Rapier wyśliznął mi się z dłoni i zabrzęczał o kamienie. Przysiadłem. Tuż obok mnie Nicco podniósł się na kolana. Przyciskał rękę do prawego boku, a spod rękawicy ciekła krew. Chciałem sięgnąć za pasek po sztylet, ale Nicco pochylił się nade mną i uderzył mnie wierzchem dłoni. Runąłem z powrotem na bruk, a sztylet odtoczył się poza mój zasięg. Nicco wyszarpnął mi nóż z buta. Po chwili poczułem bolesny ciężar na lewej ręce, tuż przy nadgarstku, gdzie znajdowało się ostatnie ukryte ostrze. Miałem wrażenie, że kształt i faktura kostek brukowych odbijają się na moich mięśniach. Nicco pochylił się, klęcząc mi na ramionach. Mimo że ból wykrzywił mu twarz, zdołał przywołać na usta złośliwy uśmieszek. - Skończyły ci się zabawki, Drothe? - rzucił. - Znam cię już zbyt długo, dobrze wiem,

gdzie chowasz swoje scyzoryki. - Sięgnął w dół i zamachnął się, wbijając ćwieki rękawic w prawą nogę. - But - powiedział, po czym uderzył mnie w brzuch. - Pas. - Zakołysał się w przód i w tył na moich ramionach. - Nadgarstek. Coś pominąłem? Za każdym razem, gdy zadawał mi ból, sapałem ciężko, ale nie krzyknąłem. Nie miałem już sił. Uleciał ze mnie cały gniew. Jakbym był w środku wydrążony, pozbawiony wszelkich emocji oprócz narastającego poczucia beznadziei. Eppyris i Cosima, Christiana, Degan, Kells oraz Samotnica - wszyscy na mnie liczyli, ale ja złamałem dane im słowo, nie dotrzymałem ani jednej obietnicy. Wydawało mi się, że dopóki działam na ulicy, dopóki mam dziennik, wciąż mogę wszystkich przechytrzyć. Że nawet po zawarciu umowy z Samotnicą uda mi się uniknąć konsekwencji. Tymczasem kierowała mną wyłącznie arogancja. Wystarczyło rozejrzeć się po placu, by ujrzeć konsekwencje moich poczynań: Mendross pobity i zakrwawiony na własnym straganie, Degan walczący o życie nie tylko z tuzinem Lewarów, ale i z Żelaznym, Nicco konsekwentnie depczący i niszczący cenne mi rzeczy i ludzi, którym miałem służyć... Postawiłem na szali ich życie, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Pieprzony Nos. Nicco przesunął się odrobinę, zmniejszając nacisk na moje lewe ramię. Krew napłynęła do zesztywniałej ręki, powodując mrowienie i ból nowych stłuczeń. - Odbędziemy sobie zaraz pogawędkę - syknął. - Bardzo długą pogawędkę. Podniósł głowę, by ocenić sytuację. Upewniwszy się, że żaden z dwóch degan nie będzie nas zatrzymywać, wstał. Zauważyłem, że rapier trafił go w biodro - przebił ciało i w najlepszym razie otarł się o kość. To tyle, jeśli chodzi o moje nadzieje, że wykrwawi się razem ze mną na śmierć. Chwycił mnie za kaftan i podniósł bezceremonialnie na nogi. Chciałem złapać się częściowo zdrętwiałą prawą ręką za obolałą lewą, ale przez przypadek trąciłem palcami zwinięty sznur, który wetknąłem wcześniej za pasek. Niespodziewanie narodziło się we mnie jakieś uczucie. Nie nadzieja - jeszcze nie; raczej desperacja, zmieszana z odrobiną chytrości. Cokolwiek by to jednak było, wiedziałem, że niczego więcej mi nie trzeba. Pozwoliłem, by moja prawa ręka opadła bardzo, bardzo powoli. - Rusz się - rzucił mi Nicco prosto w twarz. Pachniałem olejem i oliwkami. Moje palce dotarły do celu i zamknęły się na nim najmocniej, jak potrafiły. - Trzech moich znajomych Katuszników wprost nie może się doczekać, kiedy cię wreszcie poznają -

warknął. - Każdy z nich jest gotów pracować nad tobą przez osiem godzin z rzędu i będą to robić, dopóki nie każę im przestać. Spojrzałem mu beznamiętnie w oczy. Nie wiem, co ujrzał w mojej twarzy, ale odsunął odruchowo głowę. Uśmiechnąłem się do niego krzywo. Teraz. Teraz wreszcie czułem, jak nadzieja i nienawiść krążą w moich żyłach. - Cóż, mam nadzieję, że zapłaciłeś im z góry - powiedziałem, po czym zamachnąłem się sznurem Jelema w krocze Nicco. Z całych sił.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Usłyszałem krótką serię trzasków, które prawie zlały się w jeden dźwięk. Nicco otworzył szeroko oczy i wywrócił nimi konwulsyjnie, ukazując białka. Upadł, a ja wciąż stałem chwiałem się na nogach, trzymając zwój dymiącego sznura. Po chwili uklęknąłem, by zawiązać go wokół szyi Nicco. Węzły znajdowały się w odpowiedniej odległości, by zmiażdżyć ofierze gardło biorąc pod uwagę, że wzór, którym posłużył się Jelem, został wykonany dla zabójcy, nie było w tym nic zaskakującego. Gdy już skręciłem i zacisnąłem sznur, zauważyłem, że trzy papierowe runy nie tliły się - wciąż były białe i nienaruszone. Trochę błyskotu na zapas. Nicco nie próbował walczyć. W zasadzie nie jestem pewien, czy w ogóle miał świadomość, że umiera. Jego twarz zrobiła się niebieska, a potem fioletowa, ale ja skręcałem końcówki sznura coraz mocniej, aż na jego obrzeżach zebrała się krew. Mimo to nie puszczałem. Nie potrafiłem. Choć wiedziałem, że Nicco już nie żyje, jakaś część mnie powtarzała: musisz być pewien, musisz być pewien! Trzymałem więc tak długo, aż zacząłem dostawać skurczy, a ręce zadrżały mi z wysiłku. I nawet wtedy musiałem sobie świadomie przypomnieć, że powinienem rozluźnić mięśnie, że czas przestać. Odwinąwszy sznur, wytarłem go o ubranie Nicco, by pozbyć się nadmiaru krwi. Wydawało mi się, że powinienem coś czuć - ulgę, satysfakcję albo obrzydzenie - ale odnajdywałem w sobie jedynie niewyraźne poczucie daremności. Nicco nie żył, a mimo to nic się nie zmieniło. W każdym razie na pewno nie w znaczący sposób. Wyprostowałem się. Nigdzie żywego ducha, a na bazar spływała gęsta ciemność nocy. Zamrugałem i przetarłem oczy. Ciemność... Jak dobrze. Odwróciłem się, by wrócić po księgę na stragan Mendrossa, i wtedy dostrzegłem sylwetkę Degana. Zwolniłem kroku. Wciąż stał tyłem do posągu Elirokosa, ale teraz opierał się o niego plecami, odpoczywając. Wokół jego stóp, niczym makabryczna barykada, leżała w półokręgu sterta ciał. Nikt nie jęczał i nie zwijał się z bólu, tak skuteczna była jego rzeź. Od piersi w dół i od bicepsa aż po koniuszki palców pokrywała go krew. Miecz wisiał bezwładnie w jego prawej ręce - która, co dostrzegłem dopiero po chwili, wzbogaciła się o nowe głębokie rozcięcie od ramienia po łokieć. Lewa ręka nadal ściskała ostrze Idioty, ale nawet stąd było widać, jak bardzo się trzęsie. Rozejrzałem się w poszukiwaniu Żelaznego. Nie było go nigdzie w pobliżu. Zwinąwszy ostrożnie sznur wokół lewej ręki, podniosłem rapier i ruszyłem w stronę

Degana. Zatrzymałem się dopiero przed półokręgiem trucheł. - Opowiadaj - mruknął Degan monotonnym zmęczonym głosem i wskazał mieczem na ciało Nicco. - Jak ci z nim poszło? Moja dłoń zacisnęła się na sznurze tak mocno, że aż zatrzeszczał. - Ty parszywy gnoju! - syknąłem. - Ach, a zatem od razu do rzeczy. - Zerknął w dół na śliskie od krwi buty i strząsnął z czubka odłamek kości. - Pozwól, że cię o coś zapytam - powiedział, podnosząc głowę, by spojrzeć mi w oczy. - Gdybym cię poprosił, żebyś oddał mi dziennik, już po tym, jak zawarłeś umowę z Samotnicą i przyszedłeś tutaj, by przekazać go Żelaznemu, zrobiłbyś to? Patrzyłem na niego w milczeniu. Rozpaczliwie chciałem zaprzeczyć, ale nie umiałem zdobyć się na kłamstwo. Degan kiwnął głową. - Tak sądziłem. Sam więc rozumiesz, dlaczego musiałem powołać się na Przysięgę. - Nie, nie rozumiem - odparłem. - Nie musiałeś tego robić. - Nie musiałem? - Oparł głowę o pomnik. - Skąd taki pomysł? Bo Samotnica tak powiedziała? Albo Żelazny? Bo uważają, że imperator zniszczy imperium, które z takim trudem sam uratował? - Zamknął oczy. - Dlaczego rzuciłeś się na Cienia? - Słucham? - Słyszałeś mnie. Dlaczego zaatakowałeś w pojedynkę Szarego Księcia? - Ponieważ zagrażał Christianie - odparłem. - A także Kellsowi, organizacji, wszystkim. Chciał ich wykorzystać, by mnie przycisnąć. Prędzej czy później, gdy przestałbym się liczyć, zniszczyłby ich dla przykładu. Uznałem, że będą mieli większą szansę, jeśli go usztywnię. - Ale z pewnością wiedziałeś, że nie wygrasz - stwierdził Degan. - Że mogłeś zginąć, zanim zdążę do ciebie dobiec. - Musiałem spróbować. Nie miałem innej możliwości. Degan uśmiechnął się słabo. - Tak samo było ze mną i z dziennikiem - wytłumaczył. - Nie mogę pozwolić, by ci ludzie pogrążyli imperium tylko dlatego, że widzą w imperatorze zagrożenie. Właśnie dlatego powołałem się na Przysięgę. Tylko tak mogłem uratować zarówno ciebie, jak i imperium. - Co chcesz przez to powiedzieć? Degan nie otwierał oczu. Zaczął obracać głową w lewo i w prawo na chłodnym granicie. Tak kręcił głową zmęczony człowiek.

- Myślisz, że Cień ci odpuści? Żeby było jasne, nie zabiłem go. Wciąż gdzieś tam jest i nie będzie zadowolony, kiedy się dowie, że nie tylko go zaatakowałeś, ale w dodatku przekazałeś dziennik Samotnicy. Wszystko jedno, co ci obiecała. Nigdzie się przed nim nie ukryjesz, Drothe. - Wreszcie uniósł powieki i spojrzał na mnie. - Chyba że... - Chyba że? - powtórzyłem ze świadomością, że wodzi mnie za nos, ale miałem to teraz gdzieś. - Chyba że zabiorę ci księgę. Cień wie, że mnie nie powstrzymasz, jeśli dojdzie między nami do walki. Gdybym ci ją zabrał, nieważne, jak by do tego doszło - uśmiechnął się - nie mógłby cię winić, że mu jej nie dostarczyłeś. - Może - odparłem - ale wciąż pozostaje fakt, że go zaatakowałem. No i z ciebie też nie będzie wówczas zbyt zadowolony. - To już mój problem. On nie jest aż taki dobry, jak mu się wydaje. - Był wystarczająco dobry, żeby przeżyć wasze ostatnie spotkanie - zauważyłem. - Nie zawsze będzie mieć kieszenie pełne drobiu. Skrzyżowałem ręce na piersi. - Twierdzisz, że to on uciekł przed tobą, gdy uporaliście się z Archaniołami? - Nazwijmy to jednoczesnym odwrotem ze względu na niesprzyjające okoliczności powiedział. - A poza tym musiałem się wrócić po twój sznurek. Przeciągnąłem kciukiem po jednym z węzłów. - I tak się złożyło, że zupełnie przypadkiem przyszedłeś na stragan Mendrossa, by mi go oddać? Akurat dzisiaj? Akurat teraz? - Jeśli obserwujesz jakieś miejsce wystarczająco cierpliwie, to w końcu szczęście musi się do ciebie uśmiechnąć. A poza tym ten twój sprzedawca owoców jest zwykle pierwszą i ostatnią osobą, do której przychodzisz po cynk, kiedy dzieje się coś większego. Naprawdę byłem aż tak przewidywalny? - Tak, aż tak łatwo cię rozgryźć - rzucił nagle Degan. Zmarszczyłem brwi. - Co teraz? - westchnąłem tylko. Degan odepchnął się od pomnika i stanął prosto. - Wzywam cię do wypełnienia Przysięgi. Oddaj mi księgę - powiedział. - W tej kwestii nic się nie zmieniło. - Nic a nic - przytaknął Żelazny Degan. Obróciłem się na pięcie. Żelazny wyszedł swobodnym krokiem spomiędzy straganów. W ręce dzierżył miecz. Koszulę miał przepoconą, a krótkie włosy mokre i przyklejone do

czoła. Zauważyłem dwie świeże rany na jego prawym ramieniu i obtarcie na kłykciach lewej dłoni. Oprócz pęknięcia na policzku po łokciu Degana jego twarz zdobiło także płytkie rozcięcie biegnące wzdłuż szczęki. Żadna z tych ran nie wyglądała jednak na poważną. Spojrzałem na Degana. Zmierzył Żelaznego wzrokiem, oceniając jego stan. Sądząc po jego minie, nie był zbyt zadowolony z tego, co widział. Żelazny stanął przed barykadą ciał. - Mówił ci już, co się stanie, jeśli mu się powiedzie? - skierował to pytanie do mnie. O konsekwencjach wykorzystywania Przysięgi w taki sposób? - W jaki sposób? - Brązowy używa Przysięgi, którą mu złożyłeś, by przeciwstawić się Przysiędze innego deganina, czyli mnie. Nie wolno tego robić. - Nie będę pierwszy - stwierdził Degan. - Zamierzchła historia - parsknął Żelazny. - Zupełnie inne czasy. Już tego nie robimy. Ale nie to jest najgorsze, prawda, Brązowy? Degan milczał. Patrzył na niego z pochyloną głową, spod gęstych brwi. - Brązowy wymienił z tobą Przysięgę - ciągnął Żelazny - wiedząc, że jestem zamieszany w tę sprawę i że najprawdopodobniej należę do drugiego obozu. Przyjmując Przysięgę, świadomie stworzył konflikt. - Zgromił Degana wzrokiem. - Nie dość, że wdepnął w poważne kłopoty, to jeszcze sam stał się ich częścią. A tego zakon nie puści mu płazem. - Dobrze, ale co to oznacza? - zapytałem. - Jeśli go zabiję i odbiorę ci dziennik - wyjaśnił Degan - sprzeciwię się jego Przysiędze. Wydalą mnie z zakonu i będą polować na moją głowę. - A jeśli ja go zabiję - dodał Żelazny - to stanie się tylko imieniem wymazanym z rejestru. Na zawsze. Nigdy więcej żadnego Brązowego Degana. - Z pewnością nie jest to pierwszy raz, gdy dwaj deganie poróżnili się między sobą stwierdziłem. - Nie o to chodzi. - Degan rozprostował ramiona. Zważył oba miecze w dłoniach i odrzucił ten należący do Idioty. - Chodzi o świadome sprzeciwianie się bratu lub siostrze, im i postanowieniom ich Przysięgi. - W jego głosie pojawiła się drwina. - Chodzi o to, Drothe, że pokój jest ważniejszy od obietnic. - Chodzi o l o j a l n o ś ć - warknął Żelazny. - Chodzi o przestrzeganie tradycji zakonu i o b i e t n i c złożonych tym, którzy przysięgali kroczyć tą samą ścieżką! - M o j e słowo podlega wyłącznie m o j e m u osądowi. - Degan przełożył miecz do lewej ręki i wyciął sztychem w powietrzu niewielki skomplikowany znak. Zmarszczył

brwi, po czym spojrzał na Żelaznego. - Uwierz mi, gdyby istniało inne wyjście, na pewno bym z niego skorzystał. Ale mylisz się, Żelazny - w sprawie imperatora, imperium i kroków, które należy podjąć, żeby je uratować. Nie zostawiasz mi wyboru. Żelazny cofnął się na otwartą przestrzeń, z dala od ciał Lewarów. Uniósł jelec swojego miecza na wysokość podbródka i zasalutował wytwornie. - Za dawne czasy. Degan przestąpił nad truchłami. - Dobrze było cię znać. - Nie umiałem stwierdzić, czy kierował te słowa do mnie, czy do swojego przeciwnika. Jego salut lewą ręką, ociężały i chwiejny, wyglądał niezdarnie w porównaniu do salutu Żelaznego. Krew zakrzepła mi w żyłach. Obaj mężczyźni przyjęli postawę. Żelazny przesunął stopę, a zaraz potem był martwy. Zamrugałem. Jak, na litość Aniołów... Oczami wyobraźni wciąż widziałem tę scenę: Degan wychylony naprzód, jego prawa ręka na nadgarstku Żelaznego; odpycha ją, prześlizgując pod spodem swoje ostrze. Miecz Żelaznego wyciągnięty, ale poza linią natarcia, oczy zmrużone. Klinga Degana wchodzi pod żebra, zatapia się w ciele i wychodzi gdzieś w okolicy łopatki. Przez najkrótszą z możliwych chwil obaj deganie stoją przede mną w absolutnym bezruchu, niewzruszeni i okazali jak posąg Elirokosa na granitowym cokole. Wtedy jednak mrugnąłem, odetchnąłem albo świat wykonał kolejny obrót i czas odzyskał nad nim władzę. Usta Żelaznego ułożyły się w uśmiech. Otworzył je, chcąc coś powiedzieć, ale wydostały się z nich tylko ciche westchnięcie i różowawa piana. Degan skrzywił się i kiwnął w odpowiedzi głową, a jego brat padł bez życia na bruk. Wyszarpnął miecz z jego ciała i cofnął się o krok. Wypuścił z płuc drżący oddech. - Blisko. - Przetarł dłonią czoło. - Miałem obawy, że mnie przejrzy. Gapiłem się na niego w oniemieniu. Wytarł delikatnie ostrze o koszulę Żelaznego i wsunął je do pochwy, po czym z wielką czcią podniósł miecz martwego przeciwnika i wyczyścił go własną koszulą. Zamoczył palec we krwi Żelaznego i odcisnął jedną plamkę na rękojeści, a drugą na pochwie. Wyprostował się, chowając ostrze na miejsce. - Chodźmy - rzucił. - Kurz powoli opada, więc Archanioły zaraz się tu zjawią. Podreptałem za nim. Krok po kroku odtwarzałem w głowie całą walkę i wciąż nie potrafiłem uzupełnić brakujących elementów. - I to chyba tyle - rzuciłem. - Jeśli chodzi o mnie i o zakon? - zapytał Degan, maszerując na przodzie. - Tak.

- Jak mam cię teraz nazywać? Nie odpowiedział. - Co zamierzasz zrobić z dziennikiem, kiedy go dostaniesz? - drążyłem. - Zniszczyć. - Zniszczyć? - A czego się spodziewałeś? - W jego głosie pojawiło się wyczuwalne napięcie. - Tak długo, jak istnieje, będzie stanowić zagrożenie. - A co z imperatorem? - A co ma być? Nie mam pojęcia, co by postanowił z nim zrobić, ale choćby go nawet gdzieś zamknął, zagrożenie nie zniknie. Najlepiej go po prostu zniszczyć. - Przecież nie jest w całości poświęcony reinkarnacji - westchnąłem. - Do diabła, są tam fragmenty, które nie mają nic wspólnego z imperialnym błyskotem! Ten dziennik opisuje początki imperium, i to piórem kogoś, kto widział je na własne oczy. Degan obrócił się tak gwałtownie, że prawie się potknąłem. - To nie jest jakaś przeklęta relikwia, którą można sprzedać, Drothe! To nie jest zwykły fant, którym można kupczyć, ani książka o historii, którą każdy może przeczytać. Machnął ręką w stronę placu i ciała Żelaznego. - Myślisz, że przyszło mi to z łatwością? Poświęciłem całe swoje życie z powodu zagrożenia, jakim jest ten dziennik, a ty pytasz, czy możemy go przehandlować? Zniszczyć tylko część? Czy chociaż raz pomyślałeś o wszystkich cierpieniach, których już stał się przyczyną? - Wskazał na księgę leżącą przed straganem Mendrossa. - Ten dziennik jest cholernie groźny - powiedział z naciskiem - i to nie tylko dla imperatora. I właśnie dlatego trafi do pieca! - Bo obiecywałeś, że będziesz chronić imperium? - zapytałem. - Tak! - krzyknął. - Bo to p r z y s i ę g a ł e m! - A co z naszą Przysięgą? Zapewniałeś mnie, że zawsze będziesz mieć na uwadze mój najlepszy interes. I tak o niego dbasz? Zmuszając mnie, żebym złamał słowo? - Jeśli zatrzymasz księgę - odparł Degan - nigdy nie zaznasz spokoju. Cień będzie cię ścigać. Imperium będzie na ciebie polować. Ba, może nawet wyślą za tobą jakiegoś deganina. Uwierz mi, brak tej księgi znacznie lepiej służy twoim interesom. - Jak to się kurewsko dobrze składa, że mój najlepszy interes nie stoi w sprzeczności z twoimi Przysięgami. Degan się wyprostował. - Co to miało znaczyć? - Och, tylko tyle, że ci ufałem - parsknąłem. - Ufałem, że nie będziesz próbował

wykorzystać Przysięgi przeciwko mnie. Ufałem, że nasza przyjaźń coś znaczy. Nawet nie zauważyłem, kiedy się poruszył, po prostu w pewnej chwili poczułem jego dłoń na twarzy. Zatoczyłem się w tył. Spojrzał na mnie wzrokiem rozpalonym jak w malignie. Cały był rozpalony. - Jak śmiesz - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Po tym wszystkim? Po tym, jak przyjąłem twoją Przysięgę, choć wiedziałem, co to dla mnie oznacza? I dla Żelaznego? - Właśnie w tym rzecz! Wiedziałeś, ale nie chciałeś mi nic powiedzieć. A ja wiedziałem tylko tyle, że ważą się losy Kellsa, Kamratów, Christiany, moje... Z mojego punktu widzenia zwykła przysługa była dobrą ceną. Gdybyś mi od razu wyjaśnił, co to dla ciebie oznacza... No właśnie, co wtedy? Czy ta świadomość cokolwiek by zmieniła? Czy naraziłbym ich wszystkich na zgubę, byle tylko zapobiec wojnie Degana z jego zakonem? Wytarłem krew cieknącą mi z nosa i spojrzałem na ciało Żelaznego. - A więc o to ci chodziło? - zapytałem. - Mieć rację, gdy wszyscy inni się mylą? Zostać deganinem, który wybawi imperium? - Nie. - Więc o co? Degan spojrzał ponad moim ramieniem w przestrzeń, zaciskając zęby. - On jest imperatorem - powiedział. - Bez niego imperium nie istnieje. Cztery, pięć wieków temu to mogłoby się udać, ale nie dziś. - Być może z nim imperium też nie może istnieć. - Nie wolno mi w to uwierzyć. Nie, nie teraz. Nie po tym, jak... - Zamilkł i odpłynął gdzieś myślami, wpatrzony w plac. W pobojowisko, które po sobie zostawił. Wreszcie dotarło do mnie, dlaczego nie widział alternatyw. Gdyby przyznał, że się pomylił, musiałby odrzucić wszystko, czym był. Za nic. Albo co gorsza, za mnie. Nie mogłem go prosić, żeby to zrobił - on już wybrał swoją ścieżkę i przypieczętował swój los. - Muszę spalić księgę - powtórzył. - Rozumiesz? Przytaknąłem. Wiedziałem, dlaczego tak mu na tym zależało. Nie robił tego dla imperatora, ani nawet nie dla imperium - robił to dla siebie. Położył mi dłoń na ramieniu. - Tak będzie lepiej - powiedział. - Wiem. Kiwnął głową i odwrócił się do mnie plecami.

A ja wziąłem zamach sznurem Jelema. Nie mogłem go prosić, żeby zmienił zdanie, ale nie mogłem też pozwolić, żeby zniszczył księgę. A to oznaczało, że muszę podejmować decyzje w pojedynkę - bez względu na to, jak bardzo rozdarty czułem się w środku. Węzeł trafił Degana w tył głowy. Usłyszałem cichy trzaśnięcie i Degan zachwiał się, a zaraz potem runął na ulicę. Miecz Żelaznego uderzył z brzękiem o bruk. Czułem gorzki zapach nadpalonych włosów, kiedy klękałem obok mojego przyjaciela. - Przepraszam - powiedziałem łamiącym się głosem - ale nie mogę do tego dopuścić. Degan zamrugał oczami wielkimi ze zdumienia i szoku. Poruszył ustami, nie wydobyły się z nich jednak żadne słowa. Choć nie byłem nawet pewien, czy mnie słyszy, odsunąłem miecz Żelaznego na bok - strzeżonego Anioły strzegą. - Nie wiem, czy to cokolwiek zmienia - ciągnąłem - ale tu nie chodzi o imperium ani o imperatora. Już nie. Gdyby chodziło wyłącznie o to, machnąłbym ręką i osobiście wrzucił tę księgę w ogień. Dorminikos nic dla mnie nie znaczy, a w każdym razie dużo mniej niż Przysięga. Ale chodzi o coś więcej. O Christianę, o Kellsa... O wszystkich ludzi, których ja przysięgałem chronić. O Białe Szarfy, które znów polują na Kamratów, i to tylko dlatego, że kilku z nas zetknęło się przez przypadek z niewłaściwą książką o historii. Miałeś rację, gdy mówiłeś, że Cień i imperium nie dadzą za wygraną, ale oni nie przyjdą tylko po mnie - przyjdą po wszystko, co jest mi bliskie. Nie mogę na to pozwolić, nawet dla ciebie. Degan szarpnął ręką w moją stronę, ale odepchnąłem ją delikatnie na bok. - Dopóki mam księgę - powiedziałem, wstając - mam możliwości i argumenty. A właśnie tego teraz potrzebuję. Jeśli ją zniszczysz, wszystko to stracę. Spojrzałem na Degana. Poruszał oczami, starając się skupić na mnie wzrok, ale jego szczęka była zaciśnięta. Zgadywałem, że mnie usłyszał i pewnie wciąż słuchał. - Przepraszam - powtórzyłem. - Przepraszam, że złamałem moją Przysięgę. Przepraszam za wszystko, co dla mnie zrobiłeś i za... - Odrzuciłem sznur, który wciąż trzymałem w ręce. - Po prostu przepraszam. Degan leżał na ulicy. Drżał i marszczył gniewnie brwi. Odwróciłem się. Przeciągnąłem wzrokiem po placu, wytarłem oczy, by lepiej widzieć, a później raz jeszcze. Spyro wyglądał zza kotary straganu. - Spyro! - zawołałem. Chłopak wybałuszył oczy i zaczął się cofać. - Nawet o tym nie myśl, smarkaczu! - Wskazałem na Degana. - Pomóż mi go zanieść do namiotu. Już!

Spyro podbiegł do mnie w podskokach. Na poły nieśliśmy, a na poły ciągnęliśmy Degana przez bazar. Jego usta poruszały się, mamrocząc bezgłośne przekleństwa, poza tym jednak nie stawiał oporu. Mendross stał za kotarą, przyglądając się naszym wysiłkom. Jego twarz przypominała krwawą miazgę - siniaki stopniowo nabierały kolorów - ale mimo to kiwnął do mnie głową. Ja też kiwnąłem, po czym wysypałem do jednego z koszyków wszystkie pieniądze, jakie miałem przy sobie, i podniosłem księgę leżącą obok stóp Leandera. Zanim opuściłem plac, schyliłem się jeszcze po klingę Żelaznego Degana. Nie zamierzałem pozwolić, by skończyła w bajzlu jakiegoś pasera. Uciekając w mrok nocy, słyszałem, jak na plac Piątego Anioła wkraczają oddziały Archaniołów. Nienaganna punktualność, jak zwykle zresztą. * Księżyc już zaszedł i kiedy wreszcie przekroczyłem granicę rewiru Raffa Na'Ir, niebo na wschodzie powoli zaczynało jaśnieć. Ulice były ciche, jeśli pominąć dolatujące zza moich pleców szuranie stóp i niemilknące przekleństwa. Zatrzymałem się na skrzyżowaniu dróg, żeby zaczekać. Dla zabicia czasu bawiłem się rękojeścią rapiera. - Niech cię szlag, Drothe - wysapał po chwili Baldezar. - Mówiłem ci, że nie dam rady zajść o własnych siłach aż tak daleko. - A mimo to zaszedłeś. - Na pewno nie dzięki tobie. Patrzyłem, jak stary Atramenciarz kuśtyka w moją stronę. Wspierał się na kuli, a jego lewa noga tkwiła pomiędzy dwiema drewnianymi podpórkami. Jeszcze się do końca nie wyleczyła - i prawdopodobnie nigdy nie wyleczy, pomyślałem. Drapieżna nie ograniczyła się do naruszenia mięśnia - jej cięcie uszkodziło ścięgno i połamało kość. Baldezar był teraz kaleką. Na plecach niósł wielki wór pełen piór i atramentów, pergaminów i słoików z odczynnikami. Nie zaoferowałem mu pomocy. W najmniejszym stopniu nie żałowałem, że przyłożyłem rękę do jego obecnego losu. Próbował mnie zabić - utykanie przez resztę życia stanowiło niewielką cenę w porównaniu do tej, którą ja musiałbym zapłacić, gdyby fortuna się ode mnie odwróciła. A mimo to Baldezar wciąż był arogancki. Głowę trzymał wysoko, ramiona wyprostowane tak bardzo, jak tylko pozwalała mu na to kula. Był mistrzem swojego rzemiosła i cechu i nie zamierzał pozwolić, by ktokolwiek o tym zapomniał - nawet ja. Mało

kto potrafiłby wykrzesać z siebie współczucie dla człowieka o takim charakterze. - Mogliśmy przynajmniej wynająć lektykę - burknął, gdy się zatrzymał. - Im mniej ludzi wie, że jesteś ze mną, tym lepiej. Z tego samego powodu starałem się trzymać przecznicę przed lub za Atramenciarzem i aż do tej chwili ani razu nie przystawałem na pogawędki. W tym rewirze ludzie, którzy mogli nas razem zobaczyć, byli równie obojętni w stosunku do Kamratów, co do imperium. Baldezar burknął i poprawił worek na plecach. - Co teraz? - zapytał. - Teraz - odparł z ciemności łagodny głos - pójdziecie ze mną. Baldezar podskoczył i o mały włos nie upuścił swojej kuli, kiedy Jelem wynurzył się z ciemnego wejścia do kamienicy. Ukrywał się w miejscu, gdzie powinienem był go zobaczyć dzięki mojemu nocnemu widzeniu - a mimo to nie zobaczyłem. - Niezła sztuczka - rzuciłem. - Na pewno nie niezła i na pewno nie sztuczka - żachnął się Jelem. - Wyłącznie ciężka praca. Powinieneś być wdzięczny, że się w ogóle zjawiłem. Jelem nie tryskał entuzjazmem, kiedy odszukałem go wcześniej tej nocy i poprosiłem, by znalazł mi bezpieczną kryjówkę w Raffa Na’Ir. Nie poprawiłem mu humoru informacją, że będę musiał przyprowadzić tam Baldezara. Ostatecznie zgodził się nadstawić dla mnie karku, skuszony obietnicą odpowiedzi i nagród materialnych. - Bez obaw - rzuciłem. - Zapisuję sobie wszystkich, którzy mi jeszcze pomagają. - Biorąc pod uwagę, co ostatnio o tobie słyszałem, to musi być wyjątkowo krótka lista - stwierdził. - Chodźcie. Zdławiwszy cisnącą się na usta ripostę, ruszyłem za Jelemem w głąb rewiru. Kilka razy musieliśmy zawracać, a dwukrotnie Jelem zatrzymywał się, by wymamrotać w mrok słowa błyskotu. Tuż po drugiej takiej sytuacji dotarliśmy pod zielone drzwi nierzucającego się w oczy budynku z glinianej cegły. Przeszliśmy przez dwa pomieszczenia na zarośnięty dziedziniec, a stamtąd do osobnej przybudówki. Kiedyś mieścił się w niej magazyn na osprzęt jeździecki - na zakurzonych kołkach wciąż wisiało kilka uzd i uprzęży. W powietrzu czuć było delikatny zapach skóry. Całą przestrzeń zajmowały obecnie dwa stoły, para krzeseł, niewielki kufer oraz trzy potargane śpiwory rzucone w kąt. Do belki sufitowej ktoś przybił przyciemnioną latarenkę, a tu i ówdzie stało kilka świec. Tylko jedna była zapalona. W pojedynczym oknie wisiały dwie warstwy grubej tkaniny, by na zewnątrz nie uciekł choćby promyk światła. - Nie ma drugiego wyjścia - zauważyłem. - Niedobrze, jeśli nas znajdą. Nie będzie

dokąd uciekać. - Uciekać? Przecież mówiłeś, że ukrywasz się zarówno przed imperium, jak i Kamratami - odparł Jelem. - Jeśli cię znajdą, nie pomoże ci pięć par drzwi, dziesięć okien ani siedem kominów. Nie będzie dokąd uciekać. Właściwie miał rację. - Toś nam dodał otuchy, człowieku... - wyburczał Baldezar. Pokuśtykał do krzesła i opadł z jękiem na siedzisko. - Świetnie. Jesteśmy na miejscu. To - wskazał na Jelema - też jest na miejscu. Więc czego właściwie od nas chcesz? Jelem zmarszczył ciemną brew, ale nic nie powiedział. Przyjrzałem się uważnie obu mężczyznom, wciąż niezdecydowany. Czy mogliśmy to zrobić? Dopuścić się profanacji dużo poważniejszej od kradzieży świętego traktatu czy handlu talizmanami? Czy mogliśmy zbezcześcić prawdy - prawdy zbyt stare i zbyt głębokie, żebym miał jakiekolwiek prawo w nie ingerować? Sęk w tym, że tak, jak powiedziałem Deganowi, nie było innego wyjścia. Już nie. Sięgnąłem pod kamizelkę i wyciągnąłem dziennik Ioclaudii. Położyłem go na stoliku. - Chcę - zacząłem, trzymając dłoń na popękanej skórze oprawy - abyście pomogli mi zmienić historię.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY - Niech cię szlag, Drothe! Co to ma znaczyć? - warknęła Samotnica, wpatrując się w stos papieru, który przed nią położyłem. Znajdowaliśmy się w alkowie oddzielonej zasłoną od głównej izby tawerny w rewirze Dwóch Koron. Na zewnątrz świeciło słońce, a ludzie zatrzymywali się na chwilę przy kontuarze na popołudniowy łyk czegoś mocniejszego. Choć od burdy na placu Piątego Anioła minęły już trzy dni, wciąż czułem jej skutki. - Przyniosłem ci księgę Ioclaudii - odparłem. - A w zasadzie jej najważniejszą część. - Najważniejszą część? - rzuciła z niedowierzaniem. Dziś była w brązach: w skórzanym dublecie i spódnicy, jasnobrązowej koszuli i rdzawych butach. Pod spodem miała żółte pończochy. We włosy i ubranie jak zwykle wpięła całą garść wisiorków, lecz tym razem nie zauważyłem nigdzie żetonu pielgrzyma. - A gdzie reszta? Zmusiłem się, by spojrzeć jej w oczy. - Reszta jest mi potrzebna do czegoś innego - odparłem. W jednej chwili zerwała się z krzesła. - Słucham?! - Tylko w ten sposób... - Do czego? Żeby wystawić mnie do wiatru? - Pstryknęła palcem w stertę papieru. Dajesz mi strzępy dziennika, by zatrzymać sobie resztę? Niech mnie diabli, jeżeli tak brzmiały postanowienia naszej umowy! - Niektóre punkty wymagały korekty. - Wymagały korekty? Co to ma, do diabła, znaczyć?! Wskazałem stos kartek. - To znaczy, że wszystkie ustępy o imperatorze i reinkarnacji znajdują się tutaj wyjaśniłem, ściszając głos. - Masz to, czego chciałaś i czego potrzebowałaś, by uratować imperium. Resztę dostanie ktoś inny. - A kogo konkretnie masz na myśli? - Cienia - odparłem. Nie zamierzałem wspominać o Jelemie i stronach, których zażądał w zamian za przerobienie sznura Tamasa, nie mówiąc już o tych, które przywłaszczył sobie w zamian za pomoc w pracach nad księgą. Uznałem, że ze względu na humor Samotnicy chwilowo lepiej nie przywoływać innych imion. Gdybym oczekiwał kolejnego wybuchu, srodze bym się zawiódł. Samotnica przygryzła tylko wargę i odwróciła się do zasłony.

- Gryph! Lewar stojący na straży przed alkową wsunął do środka głowę. - Pozbądź się ludzi z głównej izby - powiedziała Samotnica. - Mają zniknąć wszyscy łącznie z właścicielem. Ta knajpa należy do mnie, póki nie powiem, że jest inaczej. Gryph zniknął za zasłoną. Przez chwilę dolatywały zza niej dźwięki poruszenia, które jednak szybko ustały. - Gotowe - odezwał się Lewar. - Ty też wyjdź - rzuciła do niego Samotnica. Usłyszeliśmy kroki, a zaraz potem trzasnęły drzwi. Zapadła cisza. Samotnica odwróciła się do mnie. - Co ty, kurwa, kombinujesz? - parsknęła. - Zawarliśmy umowę. Nie masz prawa decydować, co zrobisz z dziennikiem, nie mówiąc już o dzieleniu go na części! Powinieneś był przynajmniej... - Nie mam prawa?! - przerwałem jej. - Mam do tej księgi większe prawa niż ktokolwiek inny w tym przeklętym mieście! Musiałem się dla niej dwoić i troić. To dla niej krwawiłem, zabijałem i zdradzałem. Podczas gdy ty wysyłałaś swoje Brzeszczoty i grzebałaś w moich snach, ja walczyłem na ulicy z zastępami Szarych Książąt, Gąb i Lewarów. Widziałem ludzi, których bito i torturowano, bo mieli pecha znaleźć się zbyt blisko mnie. Ta księga należy mi się bardziej niż tobie, Cieniowi czy imperatorowi. Jeśli istnieje choć jedna osoba, która ma prawo decydować o jej losie, to jestem nią ja. - I jaką genialną decyzję podjąłeś? By oddać Cieniowi

imperialny

b ł y s k o t! Sprawisz, że stanie się najgroźniejszym Kamratem w Ildrekce. A jakby tego było mało, gdy tylko zacznie korzystać z nielegalnej magii, imperium uderzy na nas mocniej niż młot w kowadło. Chyba że to cię nie martwi? Może imperatorowi też zamierzasz dać kilka stron, żeby chronić własny tyłek? - Samotnica z oburzeniem wyrzuciła w górę ręce. Nie zdołasz nas wszystkich uszczęśliwić, Drothe. Nie powinieneś nawet próbować. - Mam gdzieś wasze pieprzone szczęście i znam lepsze sposoby na zadbanie o własny tyłek. Robię to, bo tylko tak mogę pomóc tobie i imperium, zapewniając jednocześnie bezpieczeństwo ludziom, na których mi zależy. Teraz chodzi już tylko o nich. - A Cień? - zapytała. - Co zrobisz, kiedy zacznie ci rzucać kłody pod nogi? - Cień dostanie kawałek dziennika, ale nie będzie miał z niego zbyt wiele pożytku. - A co to niby ma znaczyć? - Cień nigdy go nie widział i nie ma bladego pojęcia, jak wygląda jego zawartość. Wie tylko tyle, że ci na nim zależy i że znajdują się w nim wzmianki o imperialnym

błyskocie. - Wskazałem na leżący między nami stos papieru. - Kiedy kazałem... moim ludziom usunąć część stron, poprosiłem ich też, żeby wprowadzili do tekstu kilka zmian. Tu coś dopisali, tam coś wycięli, dodali kilka plam... Wciąż są tam informacje o błyskocie, ale Cieniowi będzie cholernie ciężko doszukać się w nich czegokolwiek sensownego. - I myślisz, że niczego nie zauważy? - Moi ludzie są dobrzy w swoim fachu. Naprawdę dobrzy. Samotnica wpatrywała się we mnie, stukając paznokciami o drewniany blat stołu. - Do diabła! - rzuciła w końcu. - Przecież mieliśmy umowę! - A ja jej dotrzymałem. W takim zakresie, w jakim byłem w stanie. - W takim, w jakim c h c i a ł e ś jej dotrzymać - odparła. - A to jednak pewna różnica. - Która wzięła się stąd, że przypomniałem sobie o zobowiązaniach w stosunku do innych ludzi. Zbyt ważnych zobowiązaniach, by machnąć na nie ręką. - Och, jak wygodnie: ty możesz się wybielić, a ja mogę się wypchać trocinami. - Już chciałem odpowiedzieć, ale ona podniosła rękę. - Morda w kubeł, muszę pomyśleć. Pochyliła się, podniosła kartki i zaczęła je wertować. - Dobrze, a co z ludźmi, którzy to dla ciebie zrobili? - zapytała po chwili. Powinniśmy się nimi martwić? - Na pewno nie ty. Spodziewałem się, że Jelem będzie zadowolony. Jeśli chodzi zaś o Baldezara - cóż, teraz dysponował informacjami, które mógł wykorzystać przeciwko mnie, i wcale bym się nie zdziwił, gdyby w przyszłości podkusiło go, by to zrobić. Jedyne, co mogło go skłonić do milczenia, to jego własny udział w sprawie - w końcu dopuścił się aktu profanacji, a Baldezar, choć mocny w gębie, tak naprawdę był tchórzem. - O co chcesz prosić Cienia w zamian za dziennik? - drążyła Samotnica. - Żeby zostawił w spokoju wszystko i wszystkich, którzy mają ze mną jakikolwiek związek. - Wierzysz, że to zrobi? - Nie mam wyboru - westchnąłem. - Jak sama mówiłaś, jeśli będzie chciał kogoś dopaść, to dopadnie, a ja nic na to nie poradzę. Lepiej, żeby wycofał się z własnej woli. - A jeśli się nie zgodzi? Wzruszyłem ramionami. - Mam ci uwierzyć, że nie zabezpieczyłeś się na wypadek takiej możliwości? parsknęła. - O nie, na pewno coś przede mną ukrywasz.

- Cóż, to zależy. Nadal jestem twoim człowiekiem? Tym razem to Samotnica pokręciła głową. - Nie po tym wszystkim. Mogę ci tylko zagwarantować, że wyjdziesz stąd żywy, a to i tak bardzo dużo. Biorąc pod uwagę, co wiesz i co zrobiłeś, powinnam cię usztywnić. - Ale tego nie zrobisz... - Nie zrobię - przytaknęła. - Przynajmniej częściowo dotrzymałeś umowy, to już coś znaczy. Choć mogłeś oddać Cieniowi cały dziennik, włożyłeś sporo wysiłku w zatuszowanie brakujących części. Niech ci się tylko nie wydaje, że jestem zadowolona z twojej decyzji. Jestem wściekła, ale pozwolę ci żyć. - Dziękuję - powiedziałem. Samotnica machnęła niecierpliwie ręką. - Zejdź mi z oczu. Wstałem i wyszedłem za kotarę. Dopiero w połowie drogi do drzwi znów usłyszałem jej głos: - Drothe - zawołała. - Jeszcze jedno. Zatrzymałem się, ale nie odwróciłem. - Słucham. - Co się stało z Żelaznym? Tak naprawdę. Odetchnąłem głęboko. - Próbował mi pomóc w dotrzymaniu warunków umowy - wyjaśniłem. - Nie wiem, czy to coś dla ciebie znaczy, ale zdanie zmieniłem dopiero później. Żelazny zginął, wypełniając swoją Przysięgę. Cisza. Odczekałem jeszcze chwilę, po czym ruszyłem przez izbę do drzwi. * Drewniane schody na tyłach magazynu w Rumowiskach skrzypiały pod moim ciężarem, kiedy wspinałem się na piętro. Ostentacyjnie ignorowałem plamy krwi sprzed tygodnia, które nocne widzenie rozświetlało na stopniach, podobnie jak ból odzywający się w nodze przy każdym kroku. Tak jak poprzednio, było ciemno, a w powietrzu wisiała wyraźna woń ziemi i pleśni. Teraz jednak nie padało, a Cień nie próbował naprowadzić mnie na trop Larriosa - tym razem przyszedłem tu, by spotkać się z Szarym Księciem z własnej woli. W pojedynkę. Właśnie to było najdziwniejsze - pustka za moimi plecami. Czułem ją przez całą drogę, ale dopiero teraz zaczynała naprawdę mi doskwierać. Nie chodziło wyłącznie o brak

wsparcia w postaci mocnej ręki i miecza Degana - to raczej przez brak samej jego obecności, głosu, a nawet złośliwego poczucia humoru miałem wrażenie, że jestem nagi i wystawiony na ciosy. Zupełnie jakby nagle zniknęła część mojego cienia. Trzy ostatnie dni spędziłem zamknięty z Jelemem i Baldezarem. Spotkanie z Samotnicą było moją pierwszą wyprawą w miasto, odkąd zabiłem Nicco. Mnóstwo ludzi pragnęło go pomścić, choć oczywiście nie brakowało im całego szeregu innych powodów, żeby domagać się mojej głowy. Nastały czasy wyrównywania rachunków - szczególnie z Nosem, który wypadł z łask swojego szefa. Mimo to dwa razy wymknąłem się z kryjówki. Za pierwszym poprosiłem Drapieżną o odszukanie Degana, a za drugim dowiedziałem się, że mój przyjaciel przepadł jak kamień w wodę. Wciąż nie byłem pewien, czy powinienem czuć z tego powodu ulgę, czy niepokój. Po części chciałem porozmawiać z Deganem ten ostatni raz i spróbować się wytłumaczyć, usłyszeć słowa zrozumienia albo chociaż posłać go do stu diabłów - byle tylko mieć okazję, by go przeprosić. Z drugiej strony wiedziałem jednak, że nic to nie da, że bez względu na to, co powiem, naszych stosunków już nigdy nie uda się naprawić. Ta mniej optymistyczna część mnie cieszyła się, że na razie nie muszę przechodzić przez mękę tłumaczenia Deganowi czegoś, co było niewytłumaczalne. W przejściu leżała zerwana zasłona. Przestąpiwszy nad nią, wszedłem do mrocznego pomieszczenia. Położyłem na podłodze wypchany tobół, który ze sobą przyniosłem, i wyciągnąłem ze środka świecę Jelema. Była ciężka i gruba - niemal tak gruba jak mój nadgarstek - i zrobiona z mętnego żółtego wosku, który przypominał łój, ale jakimś sposobem w dotyku wydawał się jeszcze bardziej miękki. Długością prawie dorównywała mojemu przedramieniu, a od spodu była równo ścięta. Postawiłem ją obok tobołu, po czym sięgnąłem po krzesiwo i hubkę. Knot świecy zajął się ogniem, zasyczał niczym wściekły kot i zgasł. Czekałem. Nagle, tak jak powiedział Jelem, płomień znów rozgorzał, jakby sam z siebie. Był nieduży, żółty i srebrzył się delikatnie na samych krawędziach. Jeśli ktoś nie szukał świadomie śladów błyskotu, miałby kłopot, by je zauważyć. Na to liczyłem. Rozejrzałem się. Cztery okna, drzwi, żadnych krzeseł. Wróciłem po zasłonę i rozwinąłem ją, zmierzając z powrotem na środek pomieszczenia. Schowałem w nią dziennik, po czym podłożyłem sobie pod tyłek i usiadłem na obrzeżach kręgu światła, jak najdalej od wejścia. Tobół z mieczem Żelaznego rzuciłem pod ścianę, a następnie wygrzebałem z niego sakiewkę z ziarnami aramu, które dostałem od Jelema. Czekałem.

Cień pojawił się godzinę później, co oznaczało, że przybył na spotkanie z trzygodzinnym wyprzedzeniem. Nie potrafiłem zdecydować, czy powinienem z tego powodu puchnąć z dumy, czy raczej trząść się ze strachu. Oczywiście blask świecy od razu mnie zdradził. Cień wszedł do pomieszczenia pewnym krokiem, kierując się wprost na mnie. Przy każdym ruchu długi płaszcz rozchylał się, ukazując fragmenty szarego dubletu, czarnej kamizelki, wysokich butów jeździeckich i miecza ze srebrną rękojeścią. Pod kapturem kryła się głębia ciemności. Siedziałem nieruchomo, choć z każdym tupnięciem coraz wyraźniej słyszałem szalone bicie serca. Odezwałem się dopiero wówczas, gdy Cień stanął w kręgu światła. - Dalej nie podchodź. Z premedytacją zrobił jeszcze dwa kroki, po czym zatrzymał się przy świecy Jelema. - Jesteś za wcześnie - powiedział. - Ty także. - Ale to nie ja próbowałem cię zadźgać, kiedy się ostatnio widzieliśmy - przypomniał mi. - Stwierdziłem, że najlepiej będzie przyjść przed tobą i sprawdzić, czy nie przygotowałeś dla mnie żadnych niespodzianek. - I przy okazji przygotować kilka własnych? Machnął ręką. - Obaj wiemy, że to nie będzie konieczne. - Kaptur obrócił się w lewo i w prawo, gdy jego właściciel rozglądał się dookoła. - Nie ma go - rzuciłem. Wiedziałem, że szukał Degana przyczajonego w jednym z kątów - Nie ma tu nikogo oprócz mnie i ciebie. - Co oznacza, że jesteś zdany na moją łaskę. - Dłoń Szarego Księcia znalazła się niepokojąco blisko rękojeści miecza. Przypomniałem sobie, jak walczył z Deganem. Wyszedł z tego pojedynku obronną ręką. Nie pokonałbym go, na pewno nie w uczciwej walce. Musisz mieć dla mnie coś naprawdę dobrego, skoro uznałeś, że pozwolę ci żyć. Z fałszywą swobodą wygrzebałem z sakiewki ziarno i włożyłem je do ust. - Mam dziennik Ioclaudii. Chcę negocjować. Cień odrzucił głowę i wybuchnął gromkim śmiechem. - A więc jednak postanowiłeś mi go oddać - powiedział. - Najpierw zdradziłeś Nicco, teraz Kellsa... No, no, zrobił się z ciebie niezły kombinator, Drothe. Trochę czasu, trochę pieniędzy i wyrósłbyś na całkiem przyzwoitego Najwyższego. - Jeśli to propozycja, muszę odmówić. Głos Cienia w jednej chwili stał się równie zimny, co mój.

- Skądże. Próbowałeś mnie zabić, nie mogę tolerować takich wybryków. Gdybym teraz okazał ci litość, nie mówiąc o przychylności, ucierpiałaby na tym moja reputacja. A kimże wszyscy jesteśmy, jeśli nie w połowie czynem, a w połowie słowem, które krąży wśród ludzi? - Wetknął kciuki za pasek od miecza. - Oszczędzę baronową. Tobie też pozwolę żyć, ale nie obejdzie się bez jakichś widocznych konsekwencji, brakującego palca albo ucha... Czegoś niewielkiego. Będziesz także musiał opuścić Ildrekkę. Na pięć, może siedem lat. Dopóki ludzie nie zapomną. - Nie będą potrzebowali na to aż tyle czasu - stwierdziłem. - Ale ja będę. A więc wszystko jasne - to było dla Cienia coś bardziej osobistego od zwykłych interesów. Fakt, że go zaatakowałem, a później zdołałem uciec, gryzł go bardziej niż myśl, że Samotnica mogłaby przechwycić przedmiot, na którym tak bardzo mu zależało. Musiałem go teraz przekonać, że moja propozycja jest cenniejsza od zemsty. Nie miałem żadnych wątpliwości, że nie wyjdę stąd w jednym kawałku, jeśli mi się to nie uda. Zmieniłem pozycję, czując pod sobą ostre krawędzie dziennika. - Zapomniałeś już, co znajduje się w tej księdze? Przez co musiałem przejść, żeby ją zdobyć? - Zatoczyłem ręką łuk, próbując objąć otaczającą nas przestrzeń. - Razem z Deganem walczyliśmy w tym pomieszczeniu z Szarfiarzami, a w Dziesięciu Drogach roi się w tej chwili od żołnierzy imperium. Do diabła, musiałem przekradać się przez ich szeregi, żeby

dotrzeć

na

to

spotkanie.

Z

powodu

pierdolonego

imperialnego

b ł y s k o t u! A teraz mówisz mi, że w zamian za przedmiot, dzięki któremu zdobędziesz kontrolę nad Kamratami z Ildrekki, zamierzasz pociąć mnie na kawałki i wypędzić z miasta? - Z mojego gardła wyrwał się szyderczy śmiech. - Uważam, że mam prawo żądać czegoś więcej. - Żądaj sobie, czego chcesz, Drothe - odparł Cień. - Tylko pamiętaj o jednym: targować można się wtedy, gdy obie strony mają coś do stracenia. A mnie jest wszystko jedno, czy wyjdę stąd z księgą, czy z twoją krwią na rękach. Tak czy inaczej, będę zadowolony, bo w końcu dopnę swego i znajdę tę księgę. - A jeśli poczyniłem już pewne ustalenia związane z jej losem? - zapytałem. - Na wypadek gdybyś nie wrócił? I co miałbyś z nią zrobić, zniszczyć? Przykra sprawa, ale wtedy będę spał spokojnie, wiedząc, że nie dostanie jej nikt inny. Oddać Samotnicy? Gdybyś chciał to zrobić, nie zwlekałbyś tak długo i przyszedłbyś tu razem z nią, żeby wsparła cię w twoich gierkach. A może sprzedać imperium? - Zarechotał. - Obaj wiemy, że prędzej dogadasz się ze mną niż z imperatorem. Nie, Drothe, jeśli jej nie spaliłeś,

to jakoś ją znajdę. Sam udowodniłeś, że nie ma w tym nic trudnego. Spojrzałem w ciemność kaptura. Spotkanie przebiegało dokładnie tak, jak przewidywałem. Cień nie należał do ludzi, którzy negocjują, gdy nie muszą tego robić - w końcu był Szarym Księciem. Obaj zdawaliśmy sobie sprawę, że dysponuję tylko jednym argumentem - księgą - i że w chwili, gdy ją stracę, Cień zyska nade mną całkowitą władzę. Cóż, przynajmniej był ze mną szczery i powiedział mi to prosto w twarz. Mogłem się tylko cieszyć, że nie próbował mnie usztywnić już w chwili, gdy wszedł do pomieszczenia. Nie wiedziałem jednak, jak długo potrwa moje szczęście. - Nie będę się powtarzać - warknął. Westchnąłem i wstałem z zasłony. - Wiem - odparłem, wyciągając spod siebie dziennik. Cień poweselał. - Cały czas na nim siedziałeś? Nikt nie powie, że nie masz jaj. - Wyciągnął rękę. - A więc to już koniec? - Zrobiłem krok w jego stronę. - Tyle nadymania się, magii i tajemnic, a gdy przychodzi co do czego, ubijasz ze mną interes jak zwykły Nożownik z ulicy? Pieniądze albo życie! Po Szarym Księciu spodziewałem się czegoś więcej... - Każdy dostaje to, na co sobie zasłużył - odparł Cień - a ty, mój mały Nosie, nie zasłużyłeś na nic więcej. Zatrzymałem się obok świecy. Spojrzałem w dół, na księgę w mojej dłoni, a zaraz potem na Cienia. Nasz wzrok się spotkał. Cień się uśmiechał - szerokim próżnym uśmiechem pełnych ust. Miał ciemną bródkę w kształcie liścia lipy i długi nos, a wysokie kości policzkowe przydawały okrągłej twarzy nieco ostrzejszych rysów. Najbardziej jednak zaskoczyły mnie głębokie zmarszczki przy oczach i ustach. Któż by przypuszczał, że Szary Książę - i to w dodatku Cień - uśmiecha się tak często, że radość na stałe odcisnęła się na jego twarzy? Ja także obdarzyłem go uśmiechem, a wtedy mina mu zrzedła. Czuł, że coś się zmieniło, ale nie wiedział co. Nie zorientował się jeszcze, że go widzę; że całą magię w pomieszczeniu wypalił płomień świecy Jelema. - Nie - powiedziałem. - Zasługuję na znacznie więcej. Rzuciłem w niego dziennikiem. W chwili gdy widziałem go po raz ostatni, wybałuszył oczy i odruchowo wyciągnął dłoń w stronę księgi. Zaraz potem kopnąłem świecę, a w pomieszczeniu zapadła ciemność.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Przeturlałem się na prawo, schodząc z linii ataku. Płomień świecy był słaby, ale mimo to moje oczy potrzebowały chwili, by przyzwyczaić się do ciemności i uaktywnić nocne widzenie. Nie zamierzałem czekać w bezruchu, aż zobaczę zbliżającą się śmierć. Zakładając, rzecz jasna, że moje nocne widzenie jeszcze działało. Sebastian odprawił swój rytuał niespełna dwadzieścia lat temu - Jelem sam nie był pewien, jaki wpływ na tak starą magię będzie miała jego świeca. Kolejne ryzyko, jak wszystko tej nocy. Przesunąłem się dwa kroki w prawo, po cichu dobywając rapiera. Czekałem. Słyszałem ciche mamrotanie, Cień znajdował się gdzieś przede mną. Nagle dostrzegłem ruch - zabarwiony bursztynowo, rozmazany ślad kilka jardów ode mnie, który wyglądał jak dłoń rozcinająca powietrze. A po nim kolejny. I wtedy w jednej chwili moim oczom ukazał się zarys postaci w długim płaszczu, która klęczała i gestykulowała, a obok jej stóp leżał odcinający się od podłogi prostokąt - zapomniana księga. Powietrze przed Cieniem było puste, pozbawione mocy, światła, zagrożenia. Prześliznąłem się jeszcze bardziej w prawo, żeby go okrążyć i zajść od tyłu, a on w tej samej chwili cisnął przed siebie garść monet. Wszystkie spadły z brzękiem na podłogę, nie topiąc się i nie paląc drewna jak podczas walki z Deganem. Cień nie był głupcem. Gdy tylko zrozumiał, że tym razem przenośny błyskot na nic mu się nie zda, odwrócił się i ruszył pospiesznie w tym samym kierunku, z którego przyszedł. Nie mogłem go za to winić - gdybym to ja znalazł się w ciemnościach z człowiekiem, który przed chwilą zgasił światło, też wziąłbym nogi za pas. Nikt nie doprowadza do takiej sytuacji, nie mając konkretnego planu. Potrząsnąłem lewą ręką i poczułem, jak wpada do niej sztylet. Rzuciłem. Nie celowałem jednak w Cienia - było ciemno, on się przemieszczał, a ja posługiwałem się lewą ręką. Szanse, że choćby obiję go głowicą, przedstawiały się nader marnie. Co innego cisnąć sztyletem w ścianę, by wydał donośny odgłos, a zaraz potem kolejny, uderzając w podłogę. Cień zatrzymał się jak wryty. Błyskawicznie dobył miecza i wziął zamach, tnąc w zabójczym okręgu przed sobą, z boku i z tyłu. A ponieważ nikt nie próbował go zadźgać, zaczął się powoli cofać, za każdym razem o dwa kroki. - To ta świeca, zgadza się? - rzucił w przestrzeń. - To ona w jakiś sposób wpłynęła na moją magię. - Widziałem, jak obraca kapturem tam i z powrotem: wypatrywał każdego ruchu, nasłuchiwał najcichszych dźwięków. Lewa ręka znowu nakreśliła w powietrzu skomplikowany symbol, ale nic się nie stało. - Nie wierzę, żebyś kopnął tę świecę

przypadkiem. Co oznacza, że znasz jakiś sposób na odnalezienie mnie w ciemnościach. Nie odpowiedziałem i zmieniłem kierunek, by nie zachodzić go całkiem od tyłu, ale raczej pod kątem. Tymczasem on znów przeciął ostrzem powietrze i obrócił się. Kolejne cięcie, kolejny obrót, dwa kroki i seria świszczących uderzeń, a potem unik i szybkie pchnięcie wzdłuż ciała. Nie miałem pojęcia, czy za tymi atakami krył się wyćwiczony schemat, czy był to tylko ciąg przypadkowych kontr. Tak czy inaczej, dzięki tym woltom Cień - i co ważniejsze, jego miecz - poruszali się w nieprzewidywalny sposób. Mój przeciwnik robił co mógł, by zasłonić się wirującą ścianą stali. Musiałem ją sforsować, jeśli chciałem szybko z nim skończyć. A nie miałem innego wyjścia. Schyliłem się po sztylet schowany w bucie. Choć bardzo zależało mi na załatwieniu sprawy jednym ciosem, wiedziałem, że nie zawsze tak to działa. Rapier równie łatwo ranił, co zabijał, ale wystarczyło przejść do zwarcia ze sztyletem i szanse, że ktoś wyciągnie nogi, natychmiast wzrastały - szczególnie gdy jeden z walczących był ślepy jak kret. Opuściłem sztych rapiera tak nisko, że prawie ślizgał się po podłodze. Cień przesuwał się w lewo, w stronę ściany. Jego miecz ciął powietrze, a palce drugiej dłoni tańczyły. Podszedłem bliżej. Jeszcze tylko dwa kroki. - Widzisz mnie dzięki nocnemu widzeniu? - zapytał, zataczając mieczem pełny obrót. Zamarłem. Patrzył mi prosto w twarz... Dopiero po chwili się odwrócił, a ja mogłem odetchnąć. - Słyszałem o ludziach obdarzonych tą mocą, ale nigdy dotąd żadnego nie spotkałem. - Pokręcił głową. - Szkoda tylko, że nie wiedziałem wcześniej. Mógłbym mieć z ciebie całkiem sporo pożytku. Wyprostowałem się. - Wystarczająco mnie już wykorzystałeś - rzuciłem i przypadłem do podłogi. Cień natychmiast wziął zamach w stronę, z której doleciał mój głos. Do diabła, facet był dobry. Mimo że przyklęknąłem naprawdę nisko, poczułem nad głową pęd klingi. Celował w korpus, a nie w głowę - większy cel, większe szanse. Zrobiłem to samo, tyle że ja wyprowadziłem pchnięcie z dołu, niemal od samej podłogi, w górę, w okolice żeber. Sztych dotarł do celu, zatrzymał się i... wygiął? Poczułem na całej długości rapiera, jak stal ociera się o stal, i usłyszałem zgrzytnięcie, gdy wykręciłem ostrze ruchem, który powinien był pokiereszować mu wnętrzności, a zdołał jedynie zahaczyć i rozciągnąć materiał dubletu. Cień parsknął, ale nie przewrócił się i na

pewno nie zaczął krwawić. Zbroja. Kolczuga, sądząc po sztywności. Niech go szlag! Wepchnąłem sztych głębiej i uniosłem kosz nad głowę, jednocześnie atakując sztyletem w nogę. Ostrza spotkały się w tej samej chwili - sztylet z nogą, rapier z mieczem Cienia. Żaden z nas nie wyszedł na tym dobrze. Choć udało mi się zaciąć go dość płytko tuż nad butem, Cień zamachnął się mieczem z taką siłą, że złamał moją klingę na pół. Liczyłem, że jego cios zadziała na rapier jak młot na gwóźdź i pomoże mi przebić kolczugę, ale sposób, w jaki trzymałem broń, ułatwił mu tylko jej roztrzaskanie. Do diabła z Cieniem, do diabła z jego stalą z Czarnej Wyspy. Odskakując, ledwie zdążyłem się uchylić przed kolejnym wyprowadzonym na ślepo atakiem i w pośpiechu umknąłem na bezpieczniejszą pozycję. - Blisko - rzucił Cień, ale teraz w jego głosie słychać było napięcie. - Całe szczęście, że nie jestem zbyt ufnym typem. - Chodzi ci o zbroję? - Przesuwałem się powoli w stronę mojego tobołu. - To niczego nie zmienia. Po prostu będę musiał cię urabiać kawałek po kawałku, zaczynając po bokach. Rzuciłem rękojeść połamanego rapiera w prawo, by narobić hałasu. Kaptur obrócił się w stronę źródła dźwięku, ale tylko na moment - zaraz potem Cień znów patrzył wprost na mnie. Palce jego lewej dłoni tańczyły w powietrzu. Wyraźnie faworyzował prawą nogę. - Czyżby? - Rozciął mieczem powietrze, wykonując kolejny zabójczy obrót. - Biorąc pod uwagę, że straciłeś swoją broń w walce z człowiekiem, który nie widzi w ciemnościach, to zadanie może cię przerosnąć. Uśmiechnąłem się złowieszczo, klękając po drugiej stronie pomieszczenia przy tobole. Włożyłem rękę do środka. - Zwykły fart - odparłem, namacawszy rękojeść miecza Żelaznego. Wyciągnąłem go ostrożnie i wstałem, sprawdzając jego wagę. Stal z Czarnej Wyspy prawie zatańczyła w mojej dłoni. Lekko wygięta klinga była znacznie cięższa od tej, którą zazwyczaj się posługiwałem - przystosowana bardziej do cięć niż do pchnięć - ale musiała wystarczyć. Nie sądzę, żebym potrzebował czegoś więcej niż sztyletu. Nie w tych ciemnościach. Odwróciłem się do Cienia z uśmiechem na ustach i zrobiłem krok w jego stronę, lecz zaraz potem uleciała ze mnie cała wesołość. Znów to zauważyłem - iskry błyskające na samych koniuszkach jego palców, tak blade, że nawet z moim nocnym widzeniem łatwo je było przeoczyć.

Zamrugałem. Może to tylko moja wyobraźnia? A jeśli nie, to czy on też je zauważył? Palce Cienia poruszały się wolno i ostrożnie. Zamigotało między nimi widmowe światło i niemal natychmiast zgasło. Zaśmiał się cichym niskim głosem. Zauważył. Magia zaczynała wracać. Jelem nie potrafił mi powiedzieć, jak długo utrzyma się efekt świecy. Wszystko zależało od dwóch czynników: czasu palenia się knota i ilości pochłoniętej magii. Oczywiście im dłużej, tym lepiej. Liczyłem na co najmniej trzy godziny, ale zbyt wczesne przybycie Cienia skróciło ten czas do jednej. Wszystko wskazywało na to, że ta godzina kupiła mi niecałe pięć minut ochrony przed magią. Rzuciłem się naprzód, miecz Żelaznego trzymając wysoko, sztylet nisko. Nie było już czasu na podchody - na podstępne ciosy w ciemnościach, na szukanie idealnej pozycji ani na sprawienie, żeby ten skurwysyn spocił się ze strachu, tak jak na to zasługiwał. Teraz chodziło wyłącznie o to, by dopaść do niego szybciej, niż on odzyska władzę nad magią. Wiedziałem, że jeśli tylko zdążę, wciąż będę miał szansę - w końcu ciemność była po mojej stronie. Jeśli nie... Cóż, nie zapomniałem, jak walczył z Deganem. Dzieliły nas jeszcze trzy kroki, gdy nagle z ręki Cienia wykwitł język ognia. Serce podeszło mi do gardła, a oczy zapiekły od wybuchu światła, ale mimo to napierałem. Krzyknąłem - tak po prostu, żeby krzyknąć. Nie byłem pewien, czy sprawił to mój krzyk, czy zaskoczenie, że znajduję się tak blisko, ale Cień postąpił chwiejnie krok w tył. Moje szczęście polegało na tym, że przypominający bicz język ognia nie trafił mnie prosto w twarz, tylko przeleciał nad lewym ramieniem. Pech, że i tak poczułem żar na uchu i policzku. Wzdrygnąłem się - i to wystarczyło, by zepsuć moją szarżę. Zamiast uderzyć w miejsce, gdzie szyja łączyła się z korpusem, ciężka klinga spadła niżej, na lewą nogę. Cień zdążył jednak sparować mój miecz własnym i wykorzystał impet, by przeprowadzić sztych dookoła, gotując się do wyprowadzenia ciosu. Skróciłem dystans, chcąc znaleźć się wewnątrz łuku jego cięcia. Rozpędzony miecz ma najwięcej siły przy końcu klingi, dlatego musiałem go minąć, by zwiększyć swoje szanse. Pchnąłem sztyletem raz i drugi, krótko, nie sygnalizując ciosu. Ostrze zatrzymywało się na zbroi, ale nie miało to teraz znaczenia. Teraz zależało mi tylko na tym, by pozostać blisko, gdzie mój wzrost i krótka broń dawały mi znaczną przewagę. Nawet jeśli moje pchnięcia nie były w stanie rozerwać metalowych kółek kolczugi, to przynajmniej wbijałem mu ją w ciało i to mocno. Przy odrobinie szczęścia mogłem połamać mu kilka żeber albo nawet

doprowadzić do pęknięcia któregoś z organów. Cień obrócił się, próbując podążyć za moim ciosem. Poczułem na plecach głowicę jego miecza, ale kąt natarcia nie pozwalał mu włożyć w uderzenie odpowiedniej siły. Naparłem jeszcze mocniej, cały czas zmieniając kierunek pchnięć - nisko, wysoko, a za chwilę z boku - by utrudnić mu złapanie wolną ręką za moje ramię. Gdybym tylko zdołał wepchnąć ostrze pod pachę albo chociaż przeciągnąć z boku głowy... Nagle zobaczyłem, jak podnosi lewą rękę i przesuwa ją przed moją twarzą - dokładnie tak, jak wtedy, gdy walczyliśmy po raz pierwszy Odwróciłem się i uskoczyłem. Niemal natychmiast ostry błysk światła rozświetlił pomieszczenie, sprawiając, że zobaczyłem na podłodze swój cień. Zatoczyłem się i poczułem pieczenie - tym razem oczu, a nie twarzy. Na szczęście nie było aż tak źle jak w tamtej śmierdzącej alejce. Wciąż widziałem podłogę i zarys swojej dłoni przed twarzą, choć rzeczywistość wydawała się przesuwać. Znajoma jednolita poświata znikła, zastąpiona przez fale bursztynu zmieszanego z żółcią, które raz po raz obmywały pomieszczenie. Wyglądało to prawie jak... O cholera. Uniosłem powieki. Tylna ściana stanęła w ogniu. Najwyraźniej język płomieni, który wystrzelił z dłoni Cienia, minął moją głowę i trafił w wysuszone drewno, tynk i wsporniki. Pożar nie urósł jeszcze do rozmiarów rozszalałej pożogi, ale rozprzestrzeniał się wystarczająco szybko, by wkrótce objąć cały budynek. Spojrzałem w stronę Cienia. Dzieliło nas może dziesięć kroków - stał lekko pochylony, z lewą ręką przyciśniętą do boku. W prawej trzymał w gotowości miecz, między palcami lewej dłoni dostrzegłem zaś migotanie monet. - Więcej ciemności nie będzie, Drothe - powiedział, skąpany w coraz silniejszym blasku ognia. - Ani zaklętych świec. - Wyprostował się i rozruszał ramiona. - Teraz moja kolej. Zrobił pierwszy krok, a ja rzuciłem się do biegu - nie w stronę drzwi, ale zasłony, której używałem jako poduszki. Teraz już tylko jeden z nas mógł się stąd wydostać. Gdybym ruszył do drzwi, skończyłbym z mieczem w plecach - lub czymś znacznie gorszym. Odrzuciłem sztylet, a lewą ręką poderwałem zasłonę. Odwróciłem się w samą porę, by uniknąć pierwszego placka stopionego metalu, który leciał w moim kierunku. Wyciągnąwszy rękę, strzepnąłem zasłonę, po czym zakręciłem nią w powietrzu i owinąłem dwukrotnie wokół przedramienia. Kilka stóp materiału wciąż zwisało luźno - płachta, którą w zależności od sytuacji mogłem wykorzystać w charakterze tarczy bądź bicza.

Zmiotłem zasłoną drugą monetę, chwilę później trzecią. Nadleciały jeszcze dwie, a tuż za nimi pędził Cień. Tym razem nie planował się ze mną cackać. Nie przygotowywał się do walki z przesadną starannością i nie podszedł ostrożnym krokiem; nie bawił się w szermierkę i nie zamierzał stać z tyłu, ciskając we mnie garściami monet, by zamienić mnie w dymiącą kupę mięsa. Nie - natarł szybko, a miecz w jego ręku przypominał lśniącą w ogniu smugę. Ciął w stronę mojej głowy, raz, za chwilę drugi, i płynnie przeszedł do ataku w linii zewnętrznej, po którym nastąpiło pchnięcie, kolejne cięcie, a wszystko o kilka uderzeń serca szybciej niż w przypadku normalnego człowieka. Pierwsze dwa ataki sparowałem mieczem, szczęśliwie zablokowałem zasłoną trzeci i z ledwością cofnąłem się przed czwartym, a potem patrzyłem, jak piąty i ostatni mija moją twarz w odległości kilku cali. Przeszedłem do kontrataku i wyprowadziłem pchnięcie, ale Cień odtrącił mój miecz prawie od niechcenia, po czym rzucił monetą w stronę mojej szyi. Nie miałem czasu, by podnieść tak wysoko zasłonę, i tylko przekręciłem głowę najmocniej, jak umiałem. Poczułem palący ból tuż przy stawie ramiennym lewej ręki i cofnąłem się z krzykiem. Pochyliłem się, wyciągając przed siebie zasłonę. W pomieszczeniu było coraz jaśniej, a ja czułem wyraźnie żar ognia biegnącego w górę ścian. Moja prawa ręka drżała w migotliwym świetle. Po części wynikało to z nerwów, ale po części także ze zmęczenia. Nie miałem wprawy w posługiwaniu się cięższym mieczem, a w przypadku broni nawet pół funta potrafi zrobić ogromną różnicę. Wiedziałem, że wkrótce nie potrafię już utrzymać solidnej gardy, jeśli walka szybko się nie skończy. Choć z drugiej strony istniała spora szansa, że żaden z nas już stąd nie wyjdzie - w każdej chwili mogliśmy zginąć pod gruzami dachu, udusić się albo upiec jak kurczaki na rożnie. Żadna z tych możliwości nie była szczególnie kusząca, ale chwilowo nie miałem czasu zastanawiać się nad innymi, zbyt zajęty pobieraniem lekcji szermierki. Wtedy Cień cisnął we mnie trzema monetami, a ja zrozumiałem, co muszę zrobić. Przed trzema monetami nie mogłem się uchylić - na pewno nie przed wszystkimi jednocześnie. Trzy monety zmuszały mnie do blokowania zasłoną i zapowiadały uderzenie Cienia, który liczył, że ich groźba zneutralizuje moją obronę. Trzy monety oznaczały, że jest mój. A w każdym razie na to liczyłem. Kiedy monety rozdzieliły się i zamieniły w płynny metal, machnąłem zasłoną w górę i w bok, łapiąc je w fałdy materiału i odrzucając na lewo. Pozwoliłem jednak, by ten ruch pociągnął mnie i obrócił bokiem do Cienia, po czym uniosłem miecz. Kilka razy widziałem ten manewr w wykonaniu Degana i sam też próbowałem go raz

czy dwa. Degan nazywał go usuwaniem ciała, ja wolałem określenie „cwany numer". Chodziło o to, by usunąć się z linii ataku, zostawiając tam swój miecz, dzięki czemu przy wypadzie przeciwnik sam nadziewał się na sztych. Degan przeprowadzał ten manewr jak artysta, ja jak dziecko rysujące patykiem po ziemi. Ale i tak zwykle działał. Zwykle. Zobaczyłem błysk i poczułem pęd klingi Cienia w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stałem. Mało tego, poczułem też, jak klinga mojego miecza napotyka opór - tylko że coś było nie w porządku. Spojrzałem na ostrze i krew stężała mi w żyłach. Wyciągnąłem przed siebie miecz tak jak trzeba, ale zapomniałem o zakrzywieniu klingi. Prosty rapier trafiłby w sam środek twarzy Cienia, a tymczasem sztych miecza Żelaznego ześliznął się na prawo i potencjalnie zabójczy cios minął cel, rozrywając kaptur. W najlepszym razie rozciąłem Cieniowi policzek, ale nawet nie spowolniłem jego ataków. Energicznie przyciągnąłem do siebie miecz, chcąc wykorzystać pozycję klingi po nieudanym pchnięciu i paskudnie rozorać Cieniowi twarz, przed oczami mignęła mi jednak jego lewa ręka. Zaraz potem poczułem, jak łapie za moją prawą. Wykręcił ją. Mięśnie i kości otarły się o siebie, wygięte w niewłaściwym kierunku. Pochyliłem się z bólu i upadłem na kolana, z ręką wciąż wyciągniętą przed siebie. Cień poluzował mi palce i wyrwał miecz. Usłyszałem, jak stal uderza z brzękiem o podłogę. Coś twardego - głowica broni, a może cały jelec - huknęło o podstawę mojej czaszki. Straciłem grunt pod nogami, a Cień w ostatniej chwili puścił moją rękę. Głowę wypełniło mi wycie, które jednakże częściowo pochodziło z zewnątrz... Obejrzałem się i zobaczyłem jednolitą ścianę ognia. Sufit nad Cieniem przysłoniły kłęby czarnego dymu. Jeśli jeszcze nie płonął, to zaraz miał zacząć. Cień nie wydawał się tym specjalnie zmartwiony. Trzymał sztych miecza kilka cali od mojej twarzy. Podniósł lewą rękę i wetknął palec w dziurę, którą wyciąłem mu w kapturze, po czym uśmiechnął się szeroko. Jego miecz nawet nie zadrżał. - Blisko - powiedział i spojrzał na mnie z góry. - Trzeba było przyjąć ofertę. - I tak skończyłbym z ostrzem w bebechach. Wzruszył ramionami. - Oczywiście. Chciałeś mnie usztywnić, nie mogłem puścić ci tego płazem. Ale przynajmniej zrobiłbym to, cóż, szybko. A teraz... - Kiwnął głową na rozprzestrzeniający się za mną ogień. - Podobno dym zabija przed płomieniami. Lepiej, żeby tak było. Dla twojego dobra. - Przesunął miecz nad moje plecy i uniósł go, by zadać ostateczny cios.

Przynajmniej nie miał już powodów, by ścigać Anę. Tyle dobrego. - Pierdol się - warknąłem, gotów na uderzenie. Ramię Cienia właśnie zaczęło opadać, gdy z ciemności wyleciał jakiś przedmiot i trafił go w tył głowy. Brązowe i beżowe odłamki rozprysły się wokół jego kaptura. Zatoczył się, a miecz wbił w podłogę obok mojej stopy. Bez namysłu wyciągnąłem rękę w stronę jego paska i wyrwałem zza niego sakiewkę z monetami. Cień odzyskał równowagę i wyszarpnął ostrze. Spojrzał w stronę wejścia, a zaraz potem na mnie. Nie potrzebowałem jednak więcej czasu, by rozplątać zębami rzemyk i cisnąć całą zawartością sakiewki w twarz Szarego Księcia. Żeby tylko nie były z nim związane tak, jak mój sznur, błagałem Anioły. Żeby te cholerne miedziaki nie były z nim związane... Usłyszałem przez trzask płomieni, jak monety syczą w powietrzu i z mokrym plaśnięciem lądują na jego twarzy. Krzyknął i upadł na podłogę, drapiąc palcami wewnątrz kaptura. Przyciągnąłem do siebie miecz Żelaznego i podniosłem się na nogi. Dwa razy musiałem wbić sztych w ciemność kaptura, żeby Cień przestał się rzucać. Zobaczyłem w wejściu Degana. W prawej ręce trzymał poobijany dzban - musiał znaleźć gdzieś w pobliżu kryjówkę dzikich lokatorów - a w lewej zdobiony brązem miecz. Zaśmiałem się głośno i prawie klapnąłem na podłogę. Degan, tutaj. Po raz kolejny ratował mi skórę - po tym wszystkim, co zrobiłem. Nie mogłem przestać się śmiać. Nawet nie przeszłoby mi przez myśl. Ciekawe, kogo śledził - mnie czy Cienia? Ta część mojej świadomości, która skrywała pokłady zawodowej dumy, miała nadzieję, że Cienia, choć nie było to wcale takie oczywiste. Gdybym musiał wskazać jednego człowieka, który potrafił deptać mi po piętach, nie dając się zauważyć, bez wahania wybrałbym Degana. Nie żebym miał mu to za złe, wręcz przeciwnie. Dach płonął, a jedna z belek stropowych runęła, dzieląc pomieszczenie na dwie części. Przy ścianie wciąż znajdował się dosyć szeroki przesmyk, ale ogień szybko zmierzał w tamtą stronę. Wiedziałem, że gdy już dotrze na miejsce, przejście będzie dla mnie zbyt wąskie lub po prostu zniknie. Ruszyłem naokoło, by nie tracić czasu, wtedy jednak przypomniałem sobie o dzienniku Ioclaudii. Leżał po mojej stronie pomieszczenia, obok płonącej belki. Tlił się, ale jeszcze nie złapał ognia. Degan podążył za moim wzrokiem. Kiedy na niego spojrzałem, pokręcił głową i upuścił dzbanek. Zaczął się odwracać.

- Zaczekaj! - krzyknąłem. Posłuchał. Mimo że oczy zaczynały szczypać mnie od dymu, widziałem wyraźnie, jak się prostuje i unosi do ust swój miecz. Taki sam gest wykonał w Krużgankach, wymieniając się ze mną Przysięgą, tylko że tym razem patrzył mi prosto w twarz. Nawet nie mrugnął, kiedy składał na ostrzu pocałunek, kiedy machnął nim w blasku ognia i odrzucił miecz na podłogę. Po prostu patrzył na mnie, a zaraz potem odwrócił się i zniknął. A więc to już koniec: koniec Przysięgi, koniec naszej przyjaźni, koniec jego przynależności do zakonu. Było to dla mnie równie oczywiste jak fakt, że po nocy przychodzi dzień. Spłacił wszystkie długi, wyrównał wszystkie rachunki. Sprawdziły się jego przewidywania - w chwili gdy przyrzekliśmy wierność Przysiędze, zniszczyliśmy wszystko, co nas łączyło. I o wiele więcej. Nie rzuciłem się za nim w pościg; nie chciałem wprawiać go w zakłopotanie ani uganiać się za przeszłością. Byłem Nosem - wiedziałem, kiedy trop prowadzi donikąd. Dym w pomieszczeniu gęstniał, podrażniając moje gardło i oczy Przedostałem się do dziennika, ale musiałem wykopać go spod płonącej belki, by ogień nie sparzył mnie w palce. Oprawa w większym stopniu składała się z węgla niż ze skóry, a jeden z rogów był kruchy i zupełnie czarny. Co podsunęło mi pewien pomysł. Uśmiechnąłem się ponuro, stojąc w rogu pomieszczenia, które coraz bardziej przypominało piekło. Zawinąłem dziennik w zasłonę. Spalenie go w niczym by mi nie pomogło, a w każdym razie jeszcze nie teraz. Znalazłem miecz Żelaznego i położyłem go Cieniowi na piersi. Wystarczyło szepnąć kilka słów do odpowiednich uszu, by Zakon Degan odnalazł poskręcany kikut stali przy spalonej skorupie ciała Szarego Księcia. Niech myślą, że to on zabił ich brata i zatrzymał broń jako trofeum - arogancja, z której słynął Cień, z pewnością pomoże mi uwiarygodnić taką historyjkę. Wiedziałem, że nie ulży to sumieniu Degana, ale może chociaż uchroni go przed gniewem byłych braci. Nie taki podarunek chciałem mu przekazać na pożegnanie, ale nie było mnie stać na nic lepszego. Ruszyłem z dziennikiem w kierunku zewnętrznej ściany. Przesuwałem się na czworakach, oślepiony przez dym. Czułem, jak na plecy spadają mi rozżarzone kawałki drewna, jak parzą mnie w ręce i szyję, przypalają włosy i osmalają ubranie, chociaż

wszystkie te miejsca wydawały się tylko odrobinę cieplejsze od całej reszty mojego ciała. Dotarłem do ściany szybciej, niż się spodziewałem, i pełznąłem wzdłuż krawędzi pomieszczenia, póki nie ujrzałem nad sobą plamy spokojnej nieruchomej ciemności. Podniosłem ręce, podciągnąłem się na parapet i zsunąłem na drugą stronę. Od poziomu ulicy dzieliły mnie dwie kondygnacje, ale nie miałem zamiaru narzekać.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Kręciłem się wzdłuż drogi, za którą stały mury imperialnego rewiru, udając rozluźnionego. Niełatwe zadanie, szczególnie że gapił się na mnie jakiś tuzin Złotych Szarf. Dzieląca nas aleja miała szerokość trzech zwykłych ulic i była utrzymana w nienagannym stanie. Po zachodniej stronie - czyli po mojej - ciągnął się szereg ogrodzonych rezydencji, dobrze prosperujących sklepów specjalistycznych, najlepiej wyposażonych tawern i burdeli o nieposzlakowanej opinii. Po wschodniej stała Ściana - monstrualna bariera z czerwono-białej cegły, biegnąca ponad milę na północ i na południe, gdzie gwałtownie zakręcała, łącząc się z wałem nadmorskim opasającym Ildrekkę. Wyższa od okolicznych budowli i od większości grubsza, Ściana wyznaczała granicę Nieba na Ziemi - jeśli słuchało się klechów - albo placu zabaw rozpieszczonych i wpływowych, jeśli człowiek wykazywał bardziej przyziemne podejście do rzeczywistości. Tak czy inaczej, nie było to miejsce, w którym takich jak ja witano z otwartymi ramionami. Ale to nie dlatego Złote Szarfy nie spuszczały mnie z oka. Zignorowałem je i ostentacyjnie spojrzałem w niebo. Bezmiar błogiego błękitu przecinała pojedyncza ciemna smuga. Dziesięć Dróg płonęło, i to już niespełna dzień. A wszystko dzięki mnie i Cieniowi. Pożar nie wyszedł poza granice rewiru - koniec końców legiony na coś się jednak przydały - ale na całym mieście osiadały popioły, układając się we wzory, jakie nadał im wiatr. Ciemne zimowe opady w przededniu wiosny. Przez głowę przemknęło mi pytanie, czy ten popiół nie leciał w ślad za mną, żeby nieustannie przypominać mi o udziale w wydarzeniach, które prowadziły aż do tego punktu. Nie żebym miał o nich zapomnieć, nawet pod idealnie czystym niebem. Trzask bramy wypadowej w murze po przeciwnej stronie ulicy sprowadził mój wzrok z powrotem na ziemię. Złoci byli czujni i skupieni. Z imperialnego rewiru wyłoniła się wysoka znajoma postać. Wokół pasa miała przewiązaną białą szarfę, a w długi warkocz wplecioną wstążkę. Lyria. Odezwała się do jednego ze Złotych, który machnął w moją stronę ręką. Otaksowała mnie z góry na dół wzrokiem, marszcząc brwi, ale zaraz potem spojrzała na zmięty świstek, który kazałem jej dostarczyć. „Chodzi o Przysięgę. Na zewnątrz", brzmiała treść wiadomości. Bez podpisu. Było jasne, że spodziewała się kogoś innego - barczystego mężczyzny z cholernie wielkim mieczem; mężczyzny o imieniu Żelazny Degan. Włożyłem do ust ziarno aramu, po czym ruszyłem w górę ulicy. Usłyszałem za sobą kroki. Właśnie miałem się odwrócić, gdy nagle poczułem na

karku dłoń. Druga chwyciła mnie za prawe ramię i pchnęła z impetem na ścianę. Odbiłem się od cegieł, ale zaraz potem uderzyłem w nie po raz drugi. Ziarno wypadło mi z ust i potoczyło się po bruku. Od strony imperialnej bramy nadleciały pokrzykiwania i śmiech. Lyria przyłożyła mi usta do ucha. - Nikt nie ma prawa wyciągać mnie z imperialnego rewiru, a już z pewnością nie taka Padlina jak ty - warknęła. - Cofnij się, Szarfiarko - wycedziłem do ściany. - Przychodzę z przysługą. - Na czyją prośbę? Żelaznego Degana? To on cię przysłał? - Żelazny nie żyje. A ja chcę ci pomóc, głupi Żołdaku. - Nacisk na moją szyję w jednej chwili zelżał, dzięki czemu udało mi się wyszarpnąć i odwrócić. Lyria nie zareagowała. - Jak to... nie żyje? - zapytała. - A jak ci się, do diabla, wydaje? - burknąłem, rozmasowując ramię w miejscu, gdzie szczególnie mocno uderzyło w ścianę. - Odwalił kitę. Jestem pewien, że wiesz to i owo o tym stanie, przynajmniej z drugiej ręki. - Nie masz co do tego żadnych wątpliwości? - Na własne oczy widziałem, jak go wypatroszyli. - Kto? Pokręciłem głową. - Bez znaczenia. Ważne jest tylko to, że przyszedłem ci pomóc. - Ty? Pomóc m n i e? - Lyria zrobiła krok naprzód, znów spychając mnie na ścianę. Chciałabym ci przypomnieć, że to t y

zabiłeś dwóch moich braci miecza. Żyjesz jeszcze

tylko dlatego, że miałam z Żelaznym umowę. - Uśmiechnęła się paskudnie. - Chociaż teraz, skoro Żelazny zszedł z tego świata, jestem już wolna, czyż nie? - Właśnie w tym rzecz - powiedziałem. - Śmierć Żelaznego niczego nie zmienia, jeśli chodzi o twoją Przysięgę. Teraz każdy może się o nią upomnieć. Zesztywniała, jakby usłyszała komendę „baczność". - Co?... Tak lepiej. - Przysięga nie jest umową z deganinem, ale przyrzeczeniem złożonym całemu zakonowi. Gdy umiera deganin, któremu dałaś swoje słowo, pozostali deganie mają prawo przejąć twoje zobowiązania. - Masz mnie za idiotkę? - parsknęła. - Znam warunki umowy, którą sama zawarłam, a od wszystkich zobowiązań uwolniłam się w chwili, gdy przyprowadziłam cię do Żelaznego!

- Wydaje mi się, że przy tamtej winiarni w Dziesięciu Drogach słyszałem zupełnie inną rozmowę... Ręka Lyrii błyskawicznie zbliżyła się do rękojeści miecza. Jak na mój gust Szarfiarka wyglądała na zbyt chętną, by go użyć. - W takim razie musiałeś się przesłyszeć. Odwróciłem głowę i splunąłem na ulicę. Nastroszyła się jeszcze bardziej. - Mam doskonały słuch - powiedziałem, patrząc jej prosto w oczy - szczególnie gdy rzecz dotyczy Szarfiarzy i ich długów. Naparła jeszcze mocniej, wgniatając mnie w ścianę całym ciężarem ciała. Być może w innych okolicznościach nie miałbym jej tego za złe, w końcu pod tym mundurem musiały się dziać fascynujące rzeczy. Chwilowo brakowało mi jednak przestrzeni, by porządnie zaczerpnąć powietrza. - Grozisz mi, kurduplu? - Nie grożę, tylko uprzejmie informuję - odparłem. - Żelazny nie żyje. Jeżeli nikt nie udowodni deganom, że spłaciłaś swój dług, uznają, że jesteś im coś winna. A kiedy już przyjdą po to, co im się rzekomo należy, nie będą patrzeć na twoje przeszłe zasługi. Będziesz musiała zacząć od zera. Widziałem po jej oczach, że dociera do niej sens moich słów. Od razu pojawił się w nich strach. W hierarchii ważności Białych Szarf imperator stał na pierwszym, ostatnim i każdym innym miejscu. Zawieranie paktów z innymi grupami, w szczególności takimi jak deganie, było nie do przyjęcia. Mimo że nie wiedziałem właściwie nic o szczegółach Przysięgi Lyrii, domyślałem się, jaki czeka ją los, jeżeli ludzie zaczną gadać - ekskomunika, wygnanie, a w ostateczności nawet publiczna egzekucja za zdradę. Ci, którzy powierzali imperatorowi swoje ciało i duszę, zwykle nie robili tego, mając w perspektywie taki los. Lyria musiała być pewna, że nikt o niczym się nie dowie. A ja mogłem dać jej gwarancję. - Domyślam się, że możesz rozwiązać mój problem - rzuciła kwaśno. - Byłem jedynym świadkiem, pamiętasz? - odparłem. - Kiedy doprowadziłaś mnie do Żelaznego, nikt nas nie widział. Mogę wmówić deganom, że spłaciłaś swój dług, a oni wykreślą cię ze swoich rejestrów. Cofnęła się i skrzyżowała ręce na piersi. - A dlaczego mieliby ci uwierzyć? - Spuściłaś mi porządne manto, a później zaciągnęłaś mnie do Żelaznego. A poza tym jestem Kamratem. Mieliby uwierzyć, że chronię Szarfiarkę? I to na dodatek w obecnych

okolicznościach? Wykluczone. - A czy fakt, że z własnej woli przekażesz im cynk, nie wzbudzi ich podejrzeń? Westchnąłem i przymknąłem oczy. - Ty naprawdę nie rozumiesz, jak to działa. - Durni Szarfiarze. Spojrzałem jej w oczy. Tlący się w nich gniew przygasał, zdominowany przez chłodne zainteresowanie. Świetnie. Nie zamierzam niczego im przekazywać. Poczekamy, aż oni przyjdą do c i e b i e. A kiedy już przyjdą, powiesz im, że spłaciłaś swój dług. Jeśli ci nie uwierzą, wspomnisz, że ja też tam byłem. Deganie wytropią mnie i zaczną zadawać pytania. Będę ich zbywać zdawkowymi odpowiedziami i ogólnie rzecz biorąc, grać im na nerwach. Wówczas zaczną mnie zastraszać, a ja z obawy o swoje życie niechętnie przyznam, że owszem, Żelazny zwolnił cię ze służby. Rozłożyłem ręce, uśmiechając się. - Problem z głowy. - A jeśli nie uwierzą, że naprawdę tam byłeś? - Wiem, gdzie znajdą jego miecz - odpowiedziałem. - Muszą uwierzyć. Lyria przyglądała mi się przez dłuższą chwilę. - Ile? - zapytała w końcu. - Jedna przysługa, płatna z góry, czyli tyle samo, ile byłaś winna Żelaznemu. Przestąpiła z nogi na nogę. - Jaka przysługa? Zacząłem demonstracyjnie prostować ubranie. - Uderz mnie. - Słucham? - Za długo rozmawiamy - wytłumaczyłem. - Twoi przyjaciele przy bramie za chwilę zaczną coś podejrzewać. Uderz mnie, a ja ci powiem, o jaką przysługę chodzi. - Nie ma sprawy. Zdążyłem tylko dostrzec rozmazaną smugę, a w następnej chwili oberwałem w szczękę, aż zadzwoniło mi w głowie. Osunąłem się na bruk. - Jeśli nie wyglądało to dość przekonująco, mogę poprawić z drugiej - zaproponowała Lyria głosem, w którym pobrzmiewało zbyt wiele satysfakcji. - Wystarczy - burknąłem i przewróciłem się na plecy. Twarz miała kamienną, ale błysku w oczach nie dało się nie zauważyć. Przeciągnąłem dłonią po szczęce, by sprawdzić, czy wciąż jest w jednym kawałku. - No więc? - zapytała Lyria, gdy dźwignąłem się na nogi. Liczyłem, że pięści zaciska tylko na pokaz. - Pamiętasz jeszcze księgę, której szukaliście w Rumowiskach? Tę, przez którą ty i

Degan... wybacz, ty i Brązowy prawie się pozabijaliście? - Tak. - Chcę, żebyś powiedziała imperatorowi, że spłonęła w Dziesięciu Drogach. - Co?! - Spokojnie - rzuciłem. - Udało mi się odzyskać resztki. Będziesz miała dowód. - N a p r a w d ę spłonęła? - O ile ci wiadomo. Lyria zazgrzytała zębami. - Nie zamierzam kłamać w sprawie przedmiotu, który kazano mi odzyskać parsknęła. - A już z pewnością nie imperatorowi! - Rozumiesz chyba, że to jest szantaż? Że ci nie pomogę, jeśli ty nie pomożesz mnie? - Rozumiem, ale i tak tego nie zrobię. - A to niby czemu? Lyria zmierzyła mnie wzrokiem, po czym odwróciła się i zaczęła odchodzić. - Bo nie mogę. Złapałem ją bezceremonialnie za ramię i odwróciłem. - Chyba mnie nie zrozumiałaś - warknąłem. - Nie masz wyboru. Albo ja, albo deganie. Proste. - Do diabła, nic nie jest proste! Już raz złamałam przysięgę, którą złożyłam imperatorowi. Nie zrobię tego po raz drugi. - Przysięgę? - zaśmiałem się. - Mam gdzieś twoją przysięgę. Coś ci powiem o obietnicach, Szarfiarko. Jeszcze nie słyszałem o takiej, która byłaby bezwarunkowa, wieczna i nienaruszalna. W ciągu ostatnich kilku dni złamano zbyt wiele przyrzeczeń, ale czegoś się dzięki temu nauczyłem: nie da się dotrzymać ich wszystkich. Nieważne, jak bardzo się starasz, po prostu nie dasz rady. Dlatego musisz wybierać nie tylko, które z nich spełnisz, ale też, jak to zrobisz. Musisz spojrzeć, co się kryje za słowami i za tym, co w twoim przekonaniu znaczą. Musisz się zastanowić, czym tak naprawdę są. Bo łatwo jest trzymać się tylko tego, co znaczyły w chwili, gdy je wypowiadałaś, ale prawdziwa przysięga wymaga czegoś więcej. Takie zobowiązanie powinno się zmieniać wraz z tobą, a przede wszystkim dopasowywać do wszystkich wyzwań, przed jakimi przyjdzie ci stanąć. Problem nie polega na tym, czy dotrzymasz słowa, ale na tym, czy pozostaniesz wierna intencjom, które się za nim kryją. Nawet kiedy zakon nie zgadza się z twoim wyborem, pomyślałem. - Odejdź, a wtedy nie dość, że nie dostarczysz imperatorowi księgi, na której mu

zależy, to w dodatku zadłużysz się u degan. Ty, Biała Szarfa, zaufana strażniczka imperatora, będziesz im winna przysługę. Miałaś z Żelaznym układ, ale któż może wiedzieć, czego o n i od ciebie zażądają? Lyria odwróciła wzrok. Nie chciałem jej wspominać, że Zakon Degan pełnił podobną funkcję co Szarfiarze, tyle że o nieco szerszym zasięgu. Nie pomogłoby to mojej sprawie. - Posłuchaj - odezwałem się znowu - możesz wytyczyć tę granicę teraz, kiedy już ją przekroczyłaś, i udawać, że masz czyste sumienie, ale oboje wiemy, że to nieprawda. Deganie upomną się o twój dług, a ty wdepniesz w jeszcze większe gówno. A wystarczyłoby zrobić jedną rzecz, o którą cię proszę, i odejść ze świadomością, że wyrównałaś wszystkie rachunki. Które rozwiązanie na dłuższą metę bardziej przysłuży się imperatorowi? Lyria popatrzyła w stronę muru otaczającego imperialny rewir, przenikając wzrokiem cegły i zaprawę. - Dlaczego chcesz, żebym skłamała w sprawie księgi? - Bo tylko w taki sposób powstrzymam ciebie i twoich przyjaciół przed zrównaniem miasta z ziemią i wymordowaniem m o i c h przyjaciół - odparłem. - Będą bezpieczni dopiero wtedy, gdy imperator uwierzy, że księga spłonęła. I tylko w taki sposób powstrzymam twojego szefa przed obdarciem mnie żywcem ze skóry za to, co wiem, pomyślałem, lecz nie powiedziałem tego głośno. Lyria powoli wypuściła powietrze z płuc. - Świetnie. Co mam zrobić? Sięgnąłem do worka po zwęglone resztki księgi. Nie były w najgorszym stanie, dzięki czemu nikt nie powinien mieć wątpliwości, że trzyma w ręku dziennik Ioclaudii. Kiedy jednak wydostałem się z płonącego magazynu, nadpaliłem mocniej część stron, by nie dało się stwierdzić, że czegoś brakuje. - Gdy pożar Dziesięciu Dróg zostanie ugaszony, udasz się do magazynu w Rumowiskach, gdzie pozostali dwaj Szarfiarze... - urwałem, a niedokończone zdanie zawisło między nami w powietrzu. Lyria odetchnęła groźnie przez nos. - Gdzie zginęli twoi bracia poprawiłem się. - Znajdziesz tam księgę, a obok niej to, co zostało z ciała i miecza. Miecz zostaw, ale księgę zabierz. Upewnię się, by wyglądało to tak, jakby ogień ją oszczędził. Schowałem dziennik do worka i wyszperałem z niego owiniętą w sukno szkatułkę. - Zabierz też to. Pomoże ci poprawić stosunki z szefem. Lyria wyciągnęła rękę, ale się zawahała. - Co to takiego? - Relikwia - wyjaśniłem. - Relikwiarz jest odrobinę zniszczony, ale sama relikwia nie

ucierpiała. - Prezent, by nie miała mi za złe, że ją wykorzystuję. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebowałem, to kolejni wrogowie. Wcisnąłem jej szkatułkę w ręce. - Pióro, którym Theodoi napisał Drugą Apologię. - Skąd ją... - Długa historia - odparłem. - Lepiej nie pytaj. Lyria wpatrywała się przez chwilę w pakunek, po czym wsunęła go sobie za pasek. - Jeśli to zrobię, już nigdy nie będę musiała cię oglądać, zgadza się? Kiwnąłem głową. - Nawet w snach. - Lepiej dla ciebie, żeby tak było - mruknęła i podała mi rękę. Spojrzałem na nią zaskoczony i z przyzwyczajenia wyciągnąłem swoją, by wymienić z nią Sztamę. Sęk w tym, że Lyria nie należała do Kamratów. Gdy tylko musnąłem jej palce, złapała mnie żelaznym chwytem za nadgarstek i przytrzymała, wbijając mi w brzuch kolano. Zgiąłem się wpół i osunąłem na kolana, walcząc z torsjami. - Żeby nikt nie pomyślał, że rozstajemy się w zgodzie - wyjaśniła chłodno, patrząc na mnie z góry. - Moi przyjaciele przy bramie mogliby zacząć coś podejrzewać. - Widziałem po jej butach, jak odwraca się i odchodzi. Gdyby nie brakowało mi powietrza w płucach, wybuchnąłbym śmiechem. Zamiast tego sapnąłem ciężko, a zaraz potem moje śniadanie wylądowało na bruku. Właśnie zaczynałem odzyskiwać oddech, gdy na ulicy tuż obok mnie zatrzymała się para brązowych butów. Wystawały z nich nogi w wypłowiałych czerwonych pończochach. - Nasz drogi Drothe, gdziekolwiek go poniesie, zawsze znajdzie przyjaciół. Znałem ten głos. Był jednym z tych, których miałem już nie usłyszeć. Usiadłem i spojrzałem na Kellsa. Na jego widok serce mocniej mi zabiło, choć nie potrafiłem stwierdzić, czy bardziej z radości, czy jednak ze strachu. Wyglądał zdrowo i krzepko - miałem wrażenie, że przybrał na wadze kilka funtów. Na jego twarzy malował się uśmiech. To nie mógł być dobry znak. Sztylet z pochewki na nadgarstku natychmiast znalazł się w mojej dłoni. - Aj, aj... - rzucił Kells, kiwając karcąco palcem. - Szarfiarze patrzą, a to im się może nie spodobać. - Dwaj Kamraci krzyżujący miecze pośrodku ulicy? - mruknąłem, wstając. - A niby czemu mieliby się wtrącać? - Właśnie dlatego, że jesteśmy Kamratami: dla zasady, jeśli nie wymyślą lepszego

powodu. - Kells zmierzył mnie wzrokiem. - Znoszone ubrania, te same stare buty i nowe siniaki na twarzy... Przynajmniej wiem, że nie zdradziłeś mnie dla pieniędzy. - Nie zdradziłem cię - powiedziałem szybko. - Rzeczywiście - odparł lodowatym tonem. - Ty mnie nie zdradziłeś. Ty mnie wydałeś na pastwę losu, na łaskę Nicco, zostawiłeś uwięzionego w rewirze otoczonym przez zastępy imperialnych żołnierzy. Słowo zdrada nawet w połowie nie oddaje tego, w jakie pierdolone bagno mnie wpakowałeś, Drothe. Chciałem spojrzeć mu w oczy, ale nie potrafiłem. Jasne, mogłem mu wytłumaczyć, co się stało, tylko że Kells i tak uznałby wszystkie moje słowa za zwykłe usprawiedliwienie. Dla niego liczyło się tylko to, że nie wykonałem rozkazu i nie przyniosłem mu księgi, którą miał oddać Cieniowi. A teraz - przeze mnie - był Najwyższym bez organizacji, upadłym Kamratem snującym się po ulicach Ildrekki. Zupełnie jak ja. On nie chciał słuchać wymówek, a ja nie chciałem go obrażać, wciskając mu je na siłę. - Przysięgałem, że mi za to zapłacisz - powiedział. - Że spłata będzie długa i przykra. I będzie, ale nie taka, jak myślisz. - Zesztywniałem, on jednak tylko westchnął. - Chodźmy. Przestąpił nade mną. - Napijemy się po kielichu. Zdębiałem. Kells zatrzymał się i odwrócił. - No co jest? - zapytał, wyraźnie rozbawiony moim osłupieniem. - Nie sądziłeś chyba, że usztywnię cię tu i teraz? Chwilowo jesteś poza moim zasięgiem. Jeśli cię choćby tknę, Samotnica przerobi mnie na kiełbasę. - Samotnica? - Jak mocno oberwałeś od tej Szarfiarki, Drothe? Przecież to ty utargowałeś z Samotnicą, że ma mnie wyciągnąć z Dziesięciu Dróg. Dotrzymała słowa i zanim imperium zdążyło zorganizować większe siły, ja i połowa moich ludzi byliśmy bezpieczni. Teraz dla niej pracuję. - Kells znów ruszył, a ja bez wahania podążyłem za nim. - Pracujesz dla S a m o t n i c y? - zapytałem z niedowierzaniem. - Zabawne, nie uważasz? - Cóż, tak też można to ująć. Po tym, co zrobiłem, nie spodziewałem się, że uhonoruje naszą umowę. - Po tym, jak zrobiłeś ją na szaro? Ja też bym się nie spodziewał - przyznał Kells - ale Samotnica należy do zupełnie innego gatunku ludzi. Mimo że dałeś plamę, przyszła i posłużyła się twoim imieniem, żebym jej wysłuchał. Zanim się zorientowałem,

wymienialiśmy Sztamę. Nie powiem, żebym był zachwycony warunkami, jakie zaproponowała, ale żyję, podobnie jak wielu moich ludzi. Trudno mieć o to do niej pretensje. - Do niej nie - przytaknąłem - ale co ze mną? - Jak już mówiłem, chwilowo jesteś poza moim zasięgiem. Oddalaliśmy się od imperialnego rewiru, w milczeniu zmierzając w kierunku przyjaźniejszych okolic. Kells wskazał niewielką kafejkę w bocznej uliczce. Usiedliśmy pod markizą w ciemnoczerwone pasy. Zamówiłem imbryk kawy, ciastka z porzeczkami i młody słodki ser do smarowania. Kells poprosił o dzban wina. - Słyszałeś już o terytorium Nicco? - zapytał, kiedy przyniesiono jedzenie. - Słyszałem - odparłem, przełamując jedno z ciastek. Przypominało raczej biszkopt, było suche i kruszyło się w palcach, ale przez kwaskowatość porzeczek przebijała wyczuwalna maślana słodycz. Posmarowałem je odrobiną sera, dzięki czemu zyskało gładszą konsystencję o orzechowej nucie. - Ile zabrał Rambles? - Mniej więcej jedną trzecią, może więcej. Reszta wciąż jest do rozparcelowania. Mruknąłem z niezadowoleniem i ugryzłem kolejny kęs. Byłbym znacznie szczęśliwszy, gdyby Rambles zamiast ziemi dostał od Nicco mieczem między żebra, ale los nie zawsze bywa przychylny. Rambles jako pierwszy dowiedział się o nadciągającej wojnie, dzięki czemu mógł zawczasu obsadzić rewiry Nicco swoimi ludźmi, by przejęli kontrolę, gdy tylko wybuchnie piekło - a może nawet wcześniej. Rambles z pewnością nie był głupi, a ja wiedziałem, że któregoś dnia będę musiał go usztywnić. Kells wziął łyk wina, patrząc w stronę ulicy. Odchrząknął. - Słyszałem o tobie i Deganie - powiedział. - Nie obraź się, ale wygląda na to, że jak już zaczniesz nabijać ludzi w butelkę, to po prostu nie możesz przestać. Nie odpowiedziałem. - Odzywał się do ciebie? Wróciłem myślami do płonącego magazynu i do chwili, gdy Degan bez słowa odwrócił się i odszedł. - Nie. - Będziesz próbował go znaleźć? - Nie - powtórzyłem. - Dlaczego? - A czy moje wyjaśnienia cokolwiek by zmieniły? - zapytałem. - Myślisz, że puściłby wszystko w niepamięć, gdybyśmy usiedli razem przy ciastkach i winie?

Kells spojrzał na zastawiony stół i zmarszczył brwi. - Nie, nie zrobiłby tego. - Ty też tego nie zrobisz - rzuciłem. - Nie rozumiem, po co tu ze mną siedzisz, skoro nie zamierzasz mnie usztywnić ani podać mi ręki. Jakoś nie chce mi się wierzyć, że Samotnica zrobiła z ciebie chłopca na posyłki i wysłała do mnie z wieściami. Nie po naszym ostatnim spotkaniu. Kells odchylił się na krześle. - Chciałem ci powiedzieć, że postąpiłeś właściwie. Wystawiłeś mnie do wiatru, okantowałeś Cienia, wyrolowałeś Samotnicę... Niech mnie szlag, nawet ja bym tego nie potrafił, a ty z pochyloną głową brnąłeś aż do końca, mimo że każdy inny na twoim miejscu dawno dałby za wygraną. A to coś znaczy. - Być może - odparłem - ale wciąż za mało. Szczególnie gdy pomyślę o tych wszystkich ludziach, których po drodze musiałem zdeptać. - Nigdy nie powiedziałem, że to wystarczy - stwierdził Kells. - Tylko że to c o ś znaczy. Taką cenę płaci się za oddanie sprawie. Im prędzej to zrozumiesz, tym lepiej, dla ciebie i dla wszystkich ludzi, których wykorzystasz. A wykorzystasz ich wielu, zaufaj mi. Nie będziesz miał innego wyjścia. - A co z tobą? - zmieniłem temat. - Ty też oddałeś się jakiejś sprawie? - Chodzi ci o walkę Samotnicy z imperatorem? - Kells znów spojrzał na ulicę. Byłem zaskoczony, że wiedział o jej ambicjach, ale tylko odrobinę. W końcu nadal miałem do czynienia z Kellsem. - Sam nie wiem. Podjąłem decyzję o współpracy z Cieniem, bo to było coś innego, próba wkupienia się w łaski Szarego Księcia. A plany Samotnicy... - Machnął ręką. - To coś większego. Naprawdę nie wiem. - Odwrócił się do mnie, a ja ugryzłem kawałek ciastka. - Dlaczego pytasz? Myślałeś o założeniu własnej organizacji? Prawie się zakrztusiłem. - Ja? - Udało ci się wyciąć naprawdę niezły numer, Drothe, i to w pojedynkę. Ulica gada. Przełknąłem kęs. - Ale ja? - wciąż nie mogłem uwierzyć. Wszystkie moje dotychczasowe plany zakładały, że po oddaniu księgi skupię się na próbach przeżycia. To miał być mój ostatni

numer. - Jeśli jeszcze nie zauważyłeś, działam zupełnie sam, bez

sprzymierzeńców, bez organizacji i bez ludzi od czarnej roboty. Jak ty to sobie, do diabła, wyobrażasz? - A jak udało ci się zmanipulować dwóch Książąt i tylu Najwyższych, wywinąć

imperium i przetrwać wojnę Kamratów? Wielu może się nie podobać to, co zrobiłeś, ale wszyscy cię szanują, a teraz bardziej niż kiedykolwiek. Dokonałeś czegoś, co im się nawet nie śniło. Uwierz mi, to znaczy cholernie dużo. Zrobiłem wielkie oczy. Czy ci ludzie naprawdę sądzili, że kierowałem się jakimś planem? Że z premedytacją doprowadziłem do takiego rozwoju wypadków? Opuściłem wzrok na talerz i pokręciłem głową. - Aniołowie, dopomóżcie... - Pozwól, że o coś cię spytam - powiedział Kells. Podniosłem głowę i zobaczyłem na jego twarzy szeroki uśmiech. - Jak się z tym czułeś? - Z czym? - nie zrozumiałem. - Ze świadomością, że zagrałeś na nosie dwóm Książętom - wytłumaczył. - Że okpiłeś imperium i że zdołałeś odnaleźć się między mną a Nicco. Z przekonaniem, że zrobiłeś to, co słuszne, przynajmniej we własnym mniemaniu. Jak się z tym czułeś? Spojrzałem mu głęboko w oczy i ujrzałem w nich tęsknotę, pragnienie doświadczenia na własnej skórze, jak to jest zrobić to co ja: przezwyciężyć wszelkie prawdopodobieństwo, wybrać stronę i dokonać czegoś - słusznie czy nie - z przekonania. Po raz pierwszy zadałem sobie pytanie, ilu innych Kamratów, ilu l u d z i nosi w sobie taką tęsknotę. - Czułem się z tym doskonale - odpowiedziałem - a zarazem bardzo źle. Czułem ból i strach, od którego serce chciało wyskoczyć mi z piersi. I wciąż nie wiem, czy było warto. - Świetnie. - Kells kiwnął energicznie głową, po czym odepchnął spod siebie krzesło i przyklęknął na kolano po drugiej stronie stołu. Zanim zareagowałem, złapał mnie obiema rękami za dłoń. - W takim razie uczyń mi ten przywilej i bądź moim Księciem. Odskoczyłem tak gwałtownie, że aż zakołysał się stół. - Kim?! - krzyknąłem. Kells się zaśmiał. - Wybacz, ale nie mogłem się oprzeć. - Wskazał mi krzesło, po czym sam usiadł. Chociaż musisz przyznać, że to ma sens. - Co? Że jesteś popieprzonym draniem? - parsknąłem. - Nie. To, że ulica postanowiła dać ci awans. Gapiłem się na niego w oniemieniu. Wiedziałem, że powinienem coś powiedzieć albo uciec i zaszyć się gdzieś, gdzie nikt mnie nie znajdzie - ale było mnie stać tylko na mruganie powiekami z szeroko rozdziawioną gębą. - To prawda - powiedział Kells. - Ulica szepcze, że z popiołów wojny podniósł się

nowy Szary Książę, który przechytrzył Cienia i Samotnicę, a przy okazji paru Najwyższych, między innymi mnie. Podobno nawet w tej chwili rozstawiasz w całym mieście swoich ludzi. - Kells pociągnął łyk wina i zapatrzył się w dno kubka, a po chwili wylał resztkę na ziemię. Czy ty zdajesz sobie sprawę, że oni przywdziewają już twoje barwy? - Barwy? Przecież ja nie mam żadnych barw! - Najwyraźniej ulica widzi to zupełnie inaczej, ulica i jakichś dwudziestu Kamratów, którzy paradują w twoich wstęgach. Tak na marginesie, mam nadzieję, że podoba ci się połączenie szarego i zielonego. - Kells napełnił kubek. - Słyszałem nawet plotki, że Rhys Błękitny Płaszcz chce się z tobą spotkać. A skoro o tym mowa, zażądaj dwudziestu procent z góry. W końcu to on przychodzi do ciebie. Później od każdego Najwyższego i Żołdaka powinieneś brać coraz więcej, dzięki czemu Rhys poczuje się wyjątkowy i mocniej zwiąże z twoim obozem. W ten sposób zachęcisz także wszystkich niezdecydowanych, by załapali się na pokład raczej prędzej niż później. W twojej sytuacji najważniejsze jest szybkie działanie. - Ale ja nie jestem... Na widok spojrzenia Kellsa głos uwiązł mi w gardle. - Ależ właśnie jesteś! - rzucił. - Jesteś Szarym Księciem. Tak mówi ulica i tak mówią Kamraci, a sądząc po tym, co usłyszałem od Samotnicy, ona także jest gotowa to przyznać. Uwierzyło w to tylu ludzi, że nie ma żadnego znaczenia, czy się z nimi zgadzasz, czy nie, oni i tak będą cię traktować jak Księcia. Podobnie jak inni Książęta. Inni Książęta... A niech mnie. Strach ścisnął mi żołądek, gdy rozglądałem się po ulicy w poszukiwaniu potencjalnych Brzeszczotów. - Wreszcie zaczynasz rozumieć - mruknął Kells. - Samotnica jest rozbawiona całą sytuacją, ale nie możesz oczekiwać, że inni podzielają jej sentymenty. - Co oznacza, że muszę zwerbować ludzi i usunąć się w cień. I to szybko. - Taaak... Szkoda, że sam o tym nie pomyślałem. Nie odpowiedziałem, przeczesując wzrokiem okolicę. Czy ten Krawiec dziwnie mi się przyglądał? A tamten żebrak? Czaili się na mnie czy byli zwyczajnie ciekawi, jak wygląda nowy Szary Książę? A może po prostu zaczynałem popadać w paranoję? Obok naszego stolika przeszła kobieta z dzieckiem, a ja nagle przyłapałem się na tym, że obserwuję ich z ręką na sztylecie. Dobra, to b y ł a paranoja. Rozluźniłem ramiona i przetarłem twarz. Ja? Szarym Księciem? A co to w ogóle znaczyło? Na czym miałaby polegać moja rola? Dotychczas jedyne wzorce czerpałem od

kobiety nawiedzającej sny, która chciała zabić imperatora, i uzbrojonego w błyskot krętacza skrywającego się za maską ciemności. A ponieważ nie widziałem siebie ani w ciemnym płaszczu, ani w opuszczonych rezydencjach na sekretnych spotkaniach, nie wyniosłem z tych lekcji zbyt wiele. Kim w ogóle byli Szarzy Książęta? Głowami organizacji będących w cieniu innych organizacji. Kamratami działającymi ponad poziomem ulicy, rewiru, a nawet samego miasta. Wystarczyło spojrzeć na ambicje Samotnicy i Cienia, aby zrozumieć, jak szeroko były zakrojone ich plany - czy raczej wielkie długofalowe przedsięwzięcia. Zdałem sobie sprawę, że w głębi duszy pragnęli być jak Isidor - równie skuteczni co człowiek, który zorganizował Kamratów i obwołał się Mrocznym Królem. Szarzy Książęta próbowali pokazać, że są godni tronu. Tylko że ja nie chciałem być królem. Chciałem być jednym z Kamratów. Problem polegał na tym, że chyba nie miałem wyboru... Spojrzałem na Kellsa. Przyglądał mi się w skupieniu; na jego ustach drżał półuśmieszek, oczy były zimne jak lód. Ten widok uświadomił mi, że nie muszę oglądać się na Samotnicę, Cienia czy innych Książąt, ani nawet na samego Isidora. Moim mentorem przez wiele lat był przecież jeden z najlepszych organizatorów pośród Kamratów. A jeśli szczęście wciąż mi sprzyja, pomyślałem, to będzie nim jeszcze trochę dłużej. - Ta propozycja, którą złożyłeś mi kilka minut temu... Wciąż jest aktualna? - Oczywiście - odparł. - W skład umowy wchodzi też jakiś tuzin moich ludzi, którzy pracują teraz dla Samotnicy. Powiesz tylko słowo, a jesteśmy do twojej dyspozycji. - W tej chwili nie mogę wam niczego zaoferować - zastrzegłem. - Uratowałeś nas. Powinniśmy ci się przynajmniej odwdzięczyć. A gdy zaczniesz już zgarniać większy łup z ulicy, porozmawiamy o cenie. Potrząsnąłem głową, patrząc ponad ramieniem Kellsa na ulicę i dalej, na zabudowania Ildrekki. Drothe, Szary Książę... Tylko właściwie czyj? Atramenciarza, który próbował mnie zabić? Djaneńskiej Gęby do wynajęcia? Garści Nożowników, którzy nosili moje barwy, choć nawet nie wiedziałem, że je mam? A teraz jeszcze trzynastu Kamratów pracujących w organizacji innego Księcia? Niech mnie szlag, to się nazywa niezły początek. Zacząłem się śmiać. - Co jest? - zapytał Kells. - Moja organizacja... - wymamrotałem przez łzy. - Tak cię śmieszy? - Ponad połowa moich ludzi to Długie Nosy. Do diabła, kto tworzy organizację z

tuzinem szpicli i bez żadnego kapitału? On także zarechotał. - A kto inny miałby ją stworzyć, jeśli nie ty właśnie? Kiwnąłem głową. - Cóż, chyba masz rację. - Pociągnąłem łyk zimnej kawy, rozmyślając. Tak, te Nosy z pewnością bardzo mi się przydadzą, kiedy nadejdzie czas, by nałożyć Samotnicy kaganiec. W końcu ktoś wciąż musiał ocalić imperium i zadbać o przyszłość Kamratów, a ja prędzej padłbym trupem, niż pozwolił jej to spartaczyć. Kiedy wychodziliśmy, Kells upierał się, że to on zapłaci za posiłek. Inaczej nie wypada, powiedział. Przecież byłem teraz jego szefem.

PODZIĘKOWANIA Pomysł na tę książkę narodził się podczas śniadania przy bufecie w Juneau na Alasce, ostatnią kropkę postawiłem na zagraconym biurku w Saint Paul w Minnesocie, a cały proces twórczy trwał ponad dziesięć lat. Podczas tego okresu przeżyłem cztery przeprowadzki, liczne zmiany zatrudnienia, walkę z bezrobociem, narodziny dwójki dzieci, dobrowolne i wymuszone przerwy twórcze, przeciekający dach, który zniszczył komputer z plikiem, całkiem poważne uzależnienie od rapiera i Bóg jeden raczy wiedzieć, ile jeszcze innych sytuacji, które skutecznie odciągały mnie od klawiatury. Gdy człowiek spędza tyle czasu nad jednym projektem, zaczyna rozpowiadać o nim na prawo i lewo. Przyjaciołom, rodzinie, współpracownikom, pijakom w barach... Prędzej czy później każdy musi usłyszeć o Dziele. Większość z tych osób udziela wsparcia, a niektóre nawet okazują entuzjazm, ale to nie one trafiają na stronę z podziękowaniami. To miejsce zarezerwowane jest dla największych ważniaków, dla ludzi, którzy - świadomie lub przypadkiem - w istotny sposób wpłynęli na pisarza bądź jego pracę. Choć nawet trudno ich wszystkich spamiętać, przynajmniej warto spróbować. A oto wynik moich starań: Pierwsze podziękowania wędrują do członków najlepszej (bezdyskusyjnie) grupy pisarskiej, w jakiej mogłem się znaleźć: Wyrdsmithów w ich różnych postaciach i wcieleniach. Są wśród nich Lyda Morehouse, Naomi Kritzer, Bill Henry, Kelly McCullough, Eleonor Arnason, Sean M. Murphy, Harry LeBlanc, Rosalind Nelson i Ralph A.N. Krantz. Bez nich ta książka wyglądałaby zupełnie inaczej - i z pewnością nie lepiej. Chylę czoło przed moimi „beta-czytaczami", którzy pomogli mi dopieścić tekst i przemycić niepostrzeżenie kilka kluczowych zmian. Są to David Hoffman-Dachelet, Stephanie Zvan, Tracy Berg i Kelly McCullough. Specjalne wyrazy wdzięczności dla mojej redaktorki Anne Sowards i dla agenta Jacka Byrne'a, za wiarę nie tylko w książkę, ale także we mnie. Jeszcze raz dziękuję Wam za ciężką pracę włożoną w spełnienie mojego marzenia. Jeśli chodzi o osoby z drugiej linii frontu, chciałbym - w zupełnie przypadkowej kolejności - skierować ciepłe słowa do Larry'ego Lindenbauma, prawdziwego fana (i najprawdziwszego przyjaciela); Rogera Siggsa - za to, że zademonstrował mi, jak posługiwano się rapierem w szesnastym i siedemnastym wieku; Davida Biggsa - za pomoc w uzupełnieniu tej wiedzy; Roberta (vel Doriana) i Muriel Jacksonów - za ich wiarę; Bartha Andersona - za konsultacje produkcyjne w ostatniej chwili; oraz Dana i Katharine

Kretchmarów - za to, że się nie obrazili, gdy nazwałem imieniem ich syna jednego z głównych czarnych charakterów. Specjalne podziękowania należą się również bywalcom list dyskusyjnych =dwarf i =nomad. Byliście moimi pierwszymi czytelnikami w wyjątkowo burzliwym, zwariowanym i kreatywnym okresie mojego życia. Too Tali, Madam, Pope, Andre, Spyder, Carlos, M the U - cząstka każdego z Was na zawsze pozostanie już przy mnie (choćbym nie wiem, jak bardzo starał się ją odpędzić). Ogromne dzięki dla rodziny, która postawiła sobie za punkt honoru pytać mnie o postępy w pisaniu nawet wtedy, kiedy nie miałem ochoty odpowiadać. Są to: Mama, Verna Hulick, która zawsze najgoręcej mi kibicowała; moi bracia Nick, Ted i David; oraz moja siostra Nancy. Nie mógłbym też pominąć całej rodziny, którą odziedziczyłem w chwili, gdy wypowiedziałem sakramentalne „tak": Allene Feldman-Morris-Pine, Jerry Feldman i Al Morris, obaj świętej pamięci, Stacy Fox, Ken i Gail Feldman oraz Marmon Pine. Całusy dla Evana i Cameron, którzy zasługują na swoje miejsce w tych podziękowaniach, choć ich rola polegała głównie na odciąganiu mnie od pracy. Zamknięte drzwi biura oznaczają, że tato jest zajęty, dzieciaki! Jedyne w swoim rodzaju podziękowania kieruję do ojca, Nicholasa Hulicka. Trudno w dzisiejszych czasach o bohaterów, a ja miałem to szczęście, że dorastałem obok jednego z nich. Szkoda, że nie ma Cię teraz ze mną, Tato. Na koniec stokrotne dzięki dla Jamie, która mnie słuchała, zachęcała, wspierała i robiła całe mnóstwo innych wspaniałych rzeczy. Gdyby nie ona, nie napisałbym tej książki ani żadnej innej, skoro już o tym mowa.

KILKA SŁÓW NA TEMAT GWARY ZŁODZIEJSKIEJ Elementy gwary złodziejskiej, które pojawiają się w tej książce, zostały zainspirowane autentycznymi przekazami z różnych miejsc i epok, od elżbietańskiej Anglii aż po dwudziestowieczne podziemie Stanów Zjednoczonych, łącznie ze wszystkim, co znajduje się pomiędzy. Posługiwałem się bardzo swobodnie zarówno znaczeniem, jak i formą wielu tych słów, zmieniając je według uznania na pożytek świata i opowieści. W niektórych miejscach pozwalałem sobie nagiąć definicję lub użycie terminu, w innych starałem się je stosować zgodnie z historyczną tradycją. Oczywiście, co nie powinno być zaskoczeniem, niektóre terminy ukułem samodzielnie. Krótko mówiąc, gwara na kartach tej książki bywa zarówno prawdziwa, jak i przekłamana, udokumentowana, jak i zmyślona. Jeżeli nigdy nie słyszeliście „kminy", mam nadzieję, że ubarwiła ona opowieść. Jeżeli ją znacie, mam nadzieję, że moja twórcza swoboda nie utrudniła lektury. Autor