Opus Dei po Polsku

Opus Dei po PolskuWysłano dnia 28-01-2006 o godz. 16:00:00 przez pala2
Organizacja Opus Dei nazywana jest "bożą ośmiornicą", "białą mafią" czy "kościelną masonerią" -
niektórzy traktują ją jako sterowaną z Watykanu sektę, infiltrującą światowe instytucje. Zwolennicy ojca
Rydzyka uważają, że jej celem jest rozsadzenie od wewnątrz polskiego Kościoła.
Zgodnie z zasadą transparentności życia publicznego (Sic! - czy ona była kiedyś w Polsce realizowana?)
przynależność polityków do Opus Dei zawsze wzbudza i będzie wzbudzać emocje. Zwłaszcza, że samo
Opus Dei (Dzieło Boże) owiane jest woalką tajemnicy i � spisku - mówi się o "bożej ośmiornicy", "białej
mafii" czy "kościelnej masonerii". Samych członków posądza się zbytnią prawicowość, niejawność działań,
niedocenianie roli kobiety czy wręcz mafijne związki w skali międzynarodowej. Oliwy do ognia dodała
powieść "Kod Leonarda da Vinci" Dana Browna, gdzie Opus Dei jawi się jako wszechpotężna organizacja,
która nie cofnie się przed niczym, by zapewnić sobie władzę nad światem. Niektórzy traktują tą organizację
jako sterowaną z Watykanu sektę, infiltrującą światowe instytucje.
- Nie widzę niczego złego w przynależności polityka do Opus Dei. Jeżeli rzeczywiście będzie realizował
wartości tej organizacji to powinien być teoretycznie świetnym politykiem - mówi Jakub, członek
prawicowej partii, interesujący się kwestiami wyznaniowymi- Opus Dei nie daje żadnych instrukcji
politycznych - dodaje mój rozmówca.
Wierny, który spróbowałby użyć struktury Opus Dei do celów politycznych, społecznych lub
gospodarczych musiałby natychmiast z Dzieła wystąpić - czytamy na stronach internetowych organizacji.
Ogólnoświatowa diecezja
Opus Dei to pierwsza w Kościele prałatura personalna. Mówiąc po ludzku - diecezja, która obejmuje nie
określone terytorium, ale grono osób na całym świecie. Ma jawną strukturę i statut ogłoszony przez Stolicę
Apostolską w 1982 roku. Struktura Opus Dei, w skrócie nazywanego Dziełem, jest ściśle określona: 70
proc. stanowią supernumerariusze, czyli osoby świeckie żyjące w rodzinach; reszta to numerariusze, jak
choćby najsłynniejszy z nich Joaquin Nawarro-Vals, którzy zachowują celibat. Dzieło jest obecne w 60
krajach świata. Ponad 70 lat temu organizację założył madrycki ksiądz Josemaria Escriva.
Opus Dei w Polsce liczy 400 członków i 2000 współpracowników. Kobiety stanowią 40% tej społeczności.
Ośrodki kształceniowe istnieją we Wrocławiu, Lublinie, Katowicach, Gdańsku, Białymstoku, Toruniu,
Rzeszowie, Radomiu, Siedlcach. Łodzi, Olsztynie, Płocku. Legnicy i Bydgoszczy.
Rozprowadzanie swoich
O Opus Dei zrobiło się głośno pod koniec 2005 roku, gdy ruszył program kształcenia wyższej kadry
menedżerskiej pod jej egidą. Wśród uczestników są politycy PiS-u i PO. Organizatorzy zaprzeczają, że
szkoła ta jest kuźnią kadr dla prawicowego rządu PiS. Nie da się jednak uniknąć podejrzeń, że może to
sprzyjać tworzeniu Towarzystwa Wzajemnej Adoracji w polityce. Zawsze bezpieczniej powierzyć urząd
swojemu niż obcemu. Zresztą, to nie żadna nowość i praktyka stosowana na całym świecie. W Hiszpanii
największe wpływy mają członkowie Opus Dei, wspierający się byli studenci uniwersytetów w Pampelunie
i Santander. Czeskie elity gospodarcze i polityczne stanowią z kolei byli pracownicy praskiego Instytutu
Prognostyki. We Francji życie polityczne dominują absolwenci Ecole Nationale d'Administration. Tak
dzieje się też za Oceanem, gdzie istnieje swego rodzaju samopomoc członków stowarzyszeń absolwentów
Harvarda czy Yale.
Ordynacka prawicy
Nie jest tajemnicą, że polscy członkowie Opus Dei czy ich sympatycy są związani ze środowiskami
prawicowymi. Jako przykład podaje się zawsze "pampersów", wśród których w organizacji był na pewno
Waldemar Gasper. Dzisiaj Politycy unikają wypowiedzi na ten temat. Od lat sądzono, że Jarosław Sellin
należy do Opus Dei - ostatnio zaprzeczył jednak tym sugestiom w Radiu TOK FM. Doradcą byłej minister
finansów Teresy Lubińskiej był Alberto Lozano Plantoff, członek organizacji. Według "Newsweeka"
członkiem jest też Jerzy Polaczek, minister infrastruktury, a sympatykiem były wiceminister finansów -
Cezary Mech.
- Inna sprawą jest oczywiście, gdy ludzie znający się z Opus Dei spotykają się na stopie prywatnej - ale tego
nigdy się nie da uniknąć i zawsze istnieje możliwość partnerstwa prywatno-państwowego - mówi Jakub -
Ludzie, którzy się znają zawsze będą się wspierać.
Tak działa lewicowe Stowarzyszenie Ordynacka promujące "swoich" w polityce. Zrobiło się o nim głośno,
gdy okazało się, że główni podejrzani w aferze Rywina wywodzą się ze środowiska Ordynackiej.
Katolicyzm "łagiewnicki" kontra "toruński"
Pewnikiem jest, że sympatycy i członkowie Opus Dei nie darzą sympatią Imperium Ojca Rydzyka i
odwrotnie. Na antenie Radia Maryja organizacje typu Opus Dei traktuje się jak wiele innych, czyli w
kategoriach żydo-masońskiego spisku mającego rozsadzić od wewnątrz polski Kościół.
Zaczyna się ostatnio mówić o katolicyzmie "łagiewnickim" i "toruńskim" w Polsce. Ten pierwszy ma być
"cywilizowany" i skupiać prawicowych intelektualistów, rektorów katolickich uczelni. Szeregi drugiego
tworzy moherowa armia księdza Rydzyka, który uprawia polityczny terror na antenie swojego radia i
łamach "Naszego Dziennika". Zatem sympatycy Opus Dei, chociażby z Sanktuarium w Łagiewnikach,
naturalnie wpisują się w nurt katolicyzmu "łagiewnickiego". Zastanawia tylko jedno - dlaczego tak duże
emocje budzi przynależność polityka do tego układu, która w porównaniu z sympatykami Rydzyka wypada
raczej mdło i bezbarwnie?
Konstruowanie na dwóch przeciwległych biegunach Opus Dei i środowiska ojca Rydzyka to pewne
uproszczenie, pomiędzy nimi istnieje przecież szereg innych formacji i organizacji. Faktem natomiast jest,
że symbolizują one w pewien sposób prawicową arenę polityczną w Polsce, która jest silnie podzielona. A
może to już rozłam?
Agnieszka Toczyńska / o2.pl
Partia Boga w Polsce
Ostatnie doniesienia o powstaniu komitetu organizacyjnego tak zwanej Partii Narodowej, pod auspicjami
Tadeusza Rydzyka, redemptorysty, czyli funkcjonariusza Kościoła Katolickiego, nie wzbudziły specjalnego
poruszenia – i refleksji.
A jest to sprawa ważniejsza, niż tylko próba powołania nowej, ortodoksyjnie katolickiej partyjki
prawicowej.
Według „Newsweeka” decyzja o powołaniu PN, zapadła 13 stycznia w Łodzi, po konferencji “Ochrona
zdrowia i życia w Unii Europejskiej”, zorganizowanej przez posłankę EU, Urszulę Krupę. Prawą i lewą rękę
polityczną Tadeusza Rydzyka. Na konferencji i na konwencie założycielskim nowego ugrupowania byli
między innymi Bogdan Pęk, Dariusz Grabowski, Witold Tomczak, Anna Sobecka Był też zausznik
Rydzyka – o. Waldemar.
Oczywiście – Radio Maryja, głosem o. Króla (skarbnika Tadeusza Rydzyka) odcięło się o d tego pomysłu,
twierdząc, ze RM żadnej partii nie zakłada.
I paradoksalnie – choć większość komentatorów znacząco mrugnęło okiem na to oświadczenie – Król ma
rację.
Bo to nie jest tylko inicjatywa Tadeusza Rydzyka – ale coś, co jest miłe wielu hierarchom Kościoła
Katolickiego, czymś, co wreszcie pozwoliłoby im na mocniejszy i realniejszy wpływ na politykę. Zaczyna
się tworzyć agencja wpływu politycznego.
Kościół wszedł w polskie życie polityczne bardzo głęboko – szczególnie w ostatnich dwóch latach
panowania PiS. I bardzo mu się to podoba. Oczywiście – ani poszczególni hierarchowie, ani Konferencja
Episkopatu Polski nie może się bezpośrednio angażować w życie polityczne, nie może zabierać głosu w
sprawie inicjatyw czysto politycznych, ale ilość i jakość spraw podejmowanych przez instytucję państwa,
rzutująca na sytuację KK jest tak ogromna – że nie może to pozostać poza ich sferą zainteresowania i
wpływów. Można – a nawet trzeba wykorzystać do tego Tadeusza Rydzyka. I tak wszyscy wiedzą, że jest to
bardziej lobbysta polityczny i gracz – niż ksiądz. Ma do tego zaplecze medialne – i dobre kontakty. Tadeusz
Rydzyk weźmie na siebie odpowiedzialność za działania polityczne, bo to leży w jego naturze i interesie.
Kościół zawsze był w życiu politycznym. Jak słusznie zauważa Magda Hartman, z portalu Pardon.pl (chyba
obecnie najlepsza dziennikarka internetowa w Polsce, nie stroniąca od tematów kontrowersyjnych), nie
dotyczy to tylko Tadeusza Rydzyka, reprezentującego Kościół zachowawczy, lecz również części,
nazwijmy to, bardziej liberalnej Kościoła, reprezentowanej przez nieżyjącego już księdza Tischnera, który
swoimi wypowiedziami wspierał kiedyś Unię Demokratyczną.
Cóż – Kościół tworzy nawet byty polityczne i je promuje, czego przykładem był Konwent Świętej
Katarzyny (od nazwy parafii warszawskiej), gdzie pod przewodnictwem księdza Józefa Maja prawicowe
ugrupowania wybrały w roku 1995 swego kandydata do wyborów prezydenckich – Hannę Gronkiewicz –
Waltz. Wiadomo, jak się to skończyło – wynikiem 2%…
Oczywiście – tworzenie struktur i organizacji nie jest zadaniem księdza. Nie będzie się on formalnie
angażował w tworzenie ugrupowania politycznego. Jest to niedopuszczalne – ale patronat Kościoła – i to nie
tylko Radia Maryja – będzie widoczny. Bo działania zakulisowe Kościoła – to jest to, w czym się on czuje
najlepiej. Warto pamiętać o potężnej agenturze wpływów, jaką jest Opus Dei. Na tym właśnie to polega –
zwiększać swoje wpływy – bez brana jakiejkolwiek odpowiedzialności.
Kościół, zaniepokojony sygnałami dochodzącymi z liberalnej Platformy (i słabnięciem związków Prawa i
Sprawiedliwości z Radiem Maryja – cóż, przegrani nie mają racji) rozpoczął ofensywę.
Działania Kościoła Katolickiego w przestrzeni publicznej nasiliły się. Aktywność hierarchów Kościoła jest
aż nazbyt widoczna. Katolicyzm nie jest w Polsce, na szczęście, religią panującą, ale można śmiało
powiedzieć, że instytucje kościelne w sposób mocno niepokojący ingerują w życie społeczne i polityczne.
Dodajmy do tego dotowanie Kościoła przez państwo, obecność symboli religijnych w instytucjach
państwowych – i sprawa zaczyna już nie wyglądać tak oczywiście i jednoznacznie. Objawem działalności
Kościoła w przestrzeni społeczno – politycznej – i czerpania korzyści z symbiozy z państwem jest
finansowanie działalności jego instytucji – i bezpośrednio samych księży – przez państwo. Państwo
finansuje też dwie uczelnie – lubelski KUL oraz Papieską Akademię Teologiczną w Krakowie, na kwotę 80
mln rocznie.
Jeżeli dodamy do tego takie „kwiatki”, jak finansowanie Świątyni Opatrzności Bożej, ze środków państwa i
samorządu mazowieckiego – to i tak nie będziemy mieli całości wydatków. Niektórzy obserwatorzy
stwierdzają, że transfer środków z państwa do Kościoła może zbliżać się do kwoty nawet 5 mld złotych!
Kościół, jak już wspomniałem wcześniej – lubi działania zakulisowe – i potrafi to robić;
Opus Dei, określana mianem katolickiej masonerii, działa w Polsce oficjalnie od 1990 r.. Ma ponad 400
członków. Poza członkami pełnymi organizacji jest też już olbrzymia, bo ponad 5000 grupa ludzi
podlegająca tak zwanej „formacji” na rzecz dzieła OD. Ponad 200 księży ukończyło studia na uczelniach
pozostających pod wpływem od, w zakresie filozofii kościelnej, teologii, prawa kanonicznego i komunikacji
społecznej. Instytucjonalnie w Polsce działa 14 ośrodków prałatury, między innymi w Warszawie,
Krakowie i Poznaniu.
Członkowie Opus Dei podlegają ścisłej indoktrynacji i kontroli. Członkowie OD, w momencie podpisania
umowy z organizacją – wchodzi w obszar jurysdykcji prałatury.
W Polsce, gdzie społeczeństwo obywatelskie jest jeszcze w powijakach - działalność OD ma znaczenie
olbrzymie. Wpływy Opus Dei są dużo większe, niż by się nawet wydawało z punktu widzenia pozycji
Kościoła Katolickiego w Polsce. Ta działalność polega głównie na przenikaniu do środowisk biznesu,
administracji państwa, szkolnictwa. Opus Dei wybiera sobie ludzi zaangażowanych, elity intelektualne i
zawodowe i poprzez nich próbuje „formatować” różne instytucje w myśl interesów Kościoła Katolickiego.
Polski Kościół Katolicki, patrząc na jednoczącą się Europę i na zmiany, jakie z tego wynikają, na
przenikanie się prądów kulturowych i cywilizacyjnych wie, że musi bronić swojej pozycji bardziej
aktywnie. Stąd ostatnio gwałtowne protesty w sprawach metody in vitro, czy religii na maturze, stąd po
cichu na nowo rozpętywana przez Janusza Kochanowskiego dyskusja na temat aborcji. To nazywa się przez
Kościół eufemistycznie dyskursami na temat wartości – a tak naprawdę chodzi o walkę o sferę wpływów –
w polityce i społeczeństwie.
Partia Narodowa pod patronatem Rydzyka – i nie tylko jego – to nie jest tylko coś w rodzaju Przymierza
Prawicy, partii kanapowej.
To może być ruch fundamentalistów, którzy dostaną potężne wsparcie od Kościoła Katolickiego.