Oskarsson Lena 2013 - Czarne Tango

Lena Oskarsson Czarne Tango Tytuł oryginalny: Honningfellen Przekład Zygfryd Radzki

Markusowi, Magnusowi i Arundhati

Tango to smutna myśl, którą się tańczy. Enrique Santos Discépolo

1

TURYSTKA ZE SZWECJI

Pięć lat wcześniej, Buenos Aires

– Buenos Aires to raj dla samotnych kobiet – odezwał się recepcjonista w hotelu Park Tower.

Szwedka z pokoju numer 1205 wyglądała na smutną. Wzięła klucz, poszła w kierunku windy i wjechała na dwunaste piętro. Pokój był doskonale wyciszony. Cały w bieli, pachniał środkiem dezynfekującym. Czuła się, jakby ktoś zamknął ją w szpitalnej izolatce. Serce biło nierówno, z wysiłkiem. Powracały złe wspomnienia. Zdecydowała, że natychmiast wyrwie się do miasta. Wróci dopiero rankiem, lekko pijana i potwornie zmęczona. Prześpi następny dzień i jakoś dotrwa do odlotu. Chciała być już u siebie, w Sztokholmie. Miała nadzieję, że wszystkie ślady zostały usunięte. Wejdzie do czterech ścian, które nie będą jej się z niczym kojarzyć. Pozostanie tylko jedna pamiątka. Zakopana w ogrodzie, za pergolą. Właśnie dlatego nie wyprowadziła się do nowego domu. Nie potrafiła. Może kiedyś w przyszłości, gdy stanie się silniejsza... Hotelowe mydło ślizgało się w rękach. Wzięła zimny prysznic. Włożyła lnianą sukienkę, płócienne sandały na koturnie i opuściła hotel. Był początek upalnej nocy. Spacerowała wąskim chodnikiem, zatłoczonym przez hałaśliwe grupki. Ludzie wpadali na nią, potrącali i bez słowa szli dalej. Czyżby stała się niewidzialna? Powoli stawiała krok za krokiem. Szła bez celu. Dokądkolwiek. Tam, gdzie oczy poniosą. W końcu zawędrowała w ciemne uliczki z dala od tłumu, aż do lichego lokalu Promesa Amarga. Nazwa pasowała jak ulał. „Gorzka Obietnica”. Nic więcej i nic mniej. Opary taniego wina mieszały się z zapachem spoconych tancerzy. Przeważali miejscowi robotnicy, było też trochę turystów. Wszyscy mieli taki wyraz twarzy, jakby pragnęli nie tyle tańczyć, ile zatańczyć się na śmierć. Turystka ze Szwecji przyciągała spojrzenia. Piękna twarz, długie blond włosy i biżuteria. Pomyślała, że powinna być bardziej przezorna. Nie chodziło o pierścionki i kolczyki. W hotelowym sejfie powinna była zostawić tylko ten list. To jej relikwia. Szybko przełożyła pasek przez głowę i przycisnęła do brzucha torebkę. Potem z trudem przepchała się pomiędzy tańczącymi parami w kierunku kontuaru. Usiadła na wysokim stołku. Metalowe chybotliwe nogi i klejące się siedzenie ze skaju. Niewygodnie, ale za to blisko wina. Piła czerwone, niezbyt kwaśne, zaskakująco dobre. Z nudów obserwowała jedną z tancerek. Kobieta wyglądała na niemiecką księgową po sześćdziesiątce. Zniszczona przez czas tania podróbka Claudii Schiffer. Sunęła w objęciach lokalnego przystojniaczka z niższej półki. Tańczyli policzek przy policzku. Z zamkniętymi oczami. Powoli. Zgodnie, chociaż nie do rytmu. Dobrze im wychodziła ta miłość instant. Caminito que el tiempo ha borrado, que juntos un día nos viste pasar, he venido por última vez, he venido a contarte mi mal – zawodziła pieśniarka. Wydawało się, że gardło ma przeżarte alkoholem i melancholią. Tango Caminito. Turystka ze Szwecji nie rozumiała jego słów. Nie wiedziała, że ich autorem jest

Gabino Coria Peńaloza. Zobaczyła swoje odbicie w barowym lustrze. Szybko opuściła głowę i bezmyślnie zagapiła się w lepki blat. Nagle jakiś mężczyzna porwał ją na parkiet. Gwałtownie. Wszystko stało się tak szybko. Była zbyt słaba, żeby się opierać. Przyciągnął ją do siebie, a ona dała się prowadzić. Mimo zadyszki i przesyconego dymem powietrza, które rozrywało płuca. Pospieszne kroki i ostre obroty. Takiego tanga nie zaczyna się grzecznym skinieniem głowy i nie kończy ukłonem na parkiecie. Mieszkańcy Buenos Aires mówią, że to gad, który uciekł z burdelu. Chłonęła ostrą woń potu tancerza. Wszyscy jej kochankowie pachnieli prawie jak niemowlęta. Żadnego brudu. Prysznic zaraz po seksie. Woda toaletowa rozpylona w sferach intymnych. Ten przynajmniej nie udawał. Był samcem i chciał mieć przed sobą tylko samicę. Rozchylał i zaciskał usta. Jakby ssał niewidoczną szyjkę butelki. Popielaty język zatrzymywał się na granicy czerwieni, a żuchwa poruszała niespokojnie. Otwarte oczy z przekrwionymi białkami. Rozbiegane i nieobecne. Nie chciał pochwycić jej wzroku. Nie pragnął kontaktu. Patrzył przez nią, jakby była przezroczysta. Jakby w ramionach trzymał tylko jej ducha. Widmo kobiety, którą była. Jakby tańczył solo. Po dwóch latach cierpienia jej ciało odzyskiwało zdolność odbierania przyjemności. Zaczynała czuć wilgoć między udami. Brodawki zesztywniały. Policzki płonęły, jakby w czasie tańca on wchodził w nią i wychodził, a przecież tylko jej dotykał. Jak tancerz tancerki. Trafił mi się idealny łajdak do tańca, pomyślała. Porządni chłopcy nie potrafią tak prowadzić kobiety. Caminito que el tiempo ha borrado, que juntos un día nos viste pasar, he venido por última vez, he venido a contarte mi mal – niestrudzenie śpiewała pieśniarka. Nagle on gwałtownie zwolnił tempo, nachylił się i językiem zmusił ją, by uchyliła wargi. Była uległa. Bardzo posłuszna. Robiła, co jej kazał. Językiem zaczęła pieścić wnętrze jego ust. Odważnie i najlepiej jak umiała. Przykładała się do tej roboty, choć odnosiła wrażenie, jakby lizała ostry nóż. A może właśnie dlatego to robiła?

2

BLOGERKA ZE SZTOKHOLMU

1 maja, wtorek, nad jeziorem Skiresjön

Mężczyźni znad jeziora Skiresjön twierdzili, że pięćdziesięcioparoletni Anders Madstedt wygląda jak po nieudanej operacji plastycznej twarzy. Znał każde drzewo w lesie. Zaczynał i kończył dzień, okrążając jezioro. Raz było granatowe, prawie czarne, kiedy indziej sinozielone. W bliskim sąsiedztwie wody czuł się spokojny. Odpowiadało mu, że nikogo tam nie spotykał i nie musiał tracić czasu na głupie rozmowy. Gdy chciał pogadać, szedł na stację Statoil napić się kawy. Ale tego chłodnego dnia w samym środku lasu natknął się na kobietę. Wolno paliła papierosa, oparta o pochylone drzewo. Lekko znudzona, patrzyła w stronę szuwarów. Szybko schował się za gruby pień i przyczajony obserwował. Wyglądała jak z obrazka. Doskonałe ciało. Piękna jasna twarz w aureoli ciemnych włosów. Krótka sukienka, do tego czarne podkolanówki przydające nieznajomej dziewczęcego wdzięku. Nie była zbyt blisko, ale i tak do nozdrzy Andersa dochodził zapach jej perfum. Pachniała świątecznie. Trochę jak te kruche ciastka, które matka piekła pod koniec adwentu. Żadna z tutejszych tak nie pachniała. Ani tak nie wyglądała. Żadna.

Westchnął zbyt głośno. Usłyszała go i zląkł się, że ucieknie. Ale ona tylko odwróciła głowę w jego kierunku i uśmiechnęła się. Nie spuszczała zeń oczu. Aż się spocił od naporu tego spojrzenia, mimo to zdobył się na odwagę i zrobił krok do przodu. Tylko jeden mały krok, żeby być bliżej niej. Niepotrzebnie się bał. Nie uciekła. Zrobiła taką minę, jakby właśnie na niego czekała. Usłyszał jej głos: – Jej! Ale jesteś... – Przez moment szukała odpowiedniego słowa, lecz w końcu zapytała tylko: – Mogę zrobić ci fotę? – i zaczęła czegoś szukać w przewieszonej przez ramię torebce. Pomyślał, że może śni. Podszedł jeszcze bliżej. To nie może być prawda. Niedawno odławiał szczury, a teraz stoi przed nim najpiękniejsza kobieta świata. I jeszcze mówi wprost, że on jej się podoba. Poczuł od niej lekki zapaszek alkoholu, to fakt, ale nie była pijana. Raczej wprawiona w dobry nastrój. Wyciągnęła komórkę, a kiedy przykładała do niej oko, patrząc w jego stronę, Anders zdał sobie sprawę, że właśnie teraz nerwowy tik szatkuje mu policzek od oka do żuchwy. Przypomniał sobie, jak się z niego naśmiewali. Rechotali, dowcipkując, że jego twarz wygląda, jakby ktoś przeszczepił mu tam skórę z jaj. Ale kobieta była zadowolona. Aż rozstawiła nogi z radości, kiedy oglądała ujęcie na wyświetlaczu. – Fajne! – pisnęła z zachwytu. – Jak masz na imię? – Anders – odparł, a potem niespodziewanie dla samego siebie wszystko jej opowiedział. Nie miał pojęcia, dlaczego tak się rozgadał. Mówił o mrówkach w wielkim kopcu, o latach, kiedy był chłopakiem, o zimach, które przesypiał w psiej budzie, choć na dworze było minus dwadzieścia. O matce i jej chorobie. Nigdy nikomu się nie zwierzał. Nie lubił wspominać tamtych czasów, ale ona po prostu go słuchała. Ani na ułamek sekundy nie spuszczała z niego wzroku, a w pewnym momencie szybko zdjęła bluzkę. Nie nosiła stanika. Miała drobne piersi obsypane rdzawymi piegami. – No... chodź – powiedziała już całkiem stanowczo. Ujęła jego wielkie, mięsiste dłonie i zaczęła pocierać nimi brodawki. Rzucił się na nią. Najpierw poszło mu za szybko, ale za drugim i trzecim razem trwało to tyle, ile ona potrzebowała. Kiedy było już po wszystkim, wyczerpany legł na plecach. Dyszał, a ona sunęła ustami po jego ciele. Po jakimś czasie zrozumiał, że przyszła kolej na niego. Zaczął ją lekko tarmosić i szczypać ustami. W pewnym momencie jedna z jej podkolanówek zsunęła się prawie do kostki i zobaczył tatuaż. Od kolana w dół. Atramentowy rysunek przedstawiał mnóstwo mniejszych i większych cipek.

Anders znieruchomiał. Nigdy czegoś takiego nie widział. Chciałby patrzeć dłużej, ale ona niespokojnym, szybkim ruchem naciągnęła materiał aż za kolano i usiadła. Wyjęła z torebki szminkę i pomalowała usta. Z bliska jej zęby nie były już takie białe. Ten z przodu całkiem zszarzał, a kolejny się ukruszył. Pod oczami miała cienie, a ręce wyglądały jak po ukąszeniach komarów. Zauważyła jego wzrok: – Nadal ci się podobam? – Tak – wydukał zawstydzony. – Bardzo. Jesteś najpiękniejszą kobietą świata. Parsknęła śmiechem tak głośnym, że aż kropelki śliny spadły mu na twarz. Ukradkiem wytarł się wierzchem dłoni. Znowu poczuł kwaśny odór alkoholu. Podparła się na przedramieniu i spojrzała mu w oczy. – Przypominasz mi zwierza. Leśnego. I kompletnie dzikiego. Szybko sięgnęła po bluzkę, wstała i włożyła ją przez głowę. – Mieszkasz tu gdzieś? – zapytała. Przytaknął i wskazał ręką dom. Z tej odległości widać było tylko ciemny dach i fragment bordowej ściany. – Nie nudno ci? – Wcale – zaprzeczył zbyt gwałtownie. Znów parsknęła śmiechem. – A gdzie zabito te kobiety? – Tam wyżej – pokazał, wysuwając podbródek. – Znałeś je? – Wszyscy się tu znamy. – Maczałeś w tym paluchy? – Co?! – Majstrowałeś przy tych morderstwach? – zapytała, nie przestając się uśmiechać. – No co ty...?

– To co złego zrobiłeś? – Nic – zaparł się. – Nic a nic. – A może tylko tak ci się wydaje, co? – Nic nie zrobiłem – odpowiedział głośniej. – Ja tylko zabijam szczury. Zmierzwiła mu czuprynę jak małemu łobuziakowi. – Masz rację, jak nie będziemy zabijać szczurów, wlezą nam na głowę. I co wtedy zrobimy? – Spojrzała na niego uważniej. – Muszę iść. Wstydził się ją zatrzymać. Pomachała mu, a on patrzył, jak odchodzi. Poszła wzdłuż jeziora w kierunku stacji benzynowej. Pewnie zostawiła tam samochód. Znikała za drzewami i wyłaniała się za następnymi. A kiedy już całkiem stracił ją z oczu, podniósł się, nabierając w garść igliwia zmieszanego ze spermą. Uszedł parę metrów i wrzucił to w mrowisko. Dopiero wtedy wciągnął majtki, włożył spodnie i zapiął rozporek.

18 czerwca, poniedziałek, Sztokholm

Anne-Marie Sigfridsson zaczęła tydzień od wpisu na swoim blogu:

Już odliczam dni do wyjazdu. W sobotę Maraton Czarnego Tanga. Trzymajcie kciuki! Mam zamiar ostatnia zejść z parkietu!

Potem zerknęła na licznik. Całkowita liczba odwiedzin – 121031. Odwiedzających dzisiaj – 34, on line – 12 osób, a jest dopiero dziesiąta rano! Kiedy dwa lata temu zakładała internetowy poradnik makijażu, Pięćdziesiąt twarzy Anne-Marie, nawet nie przypuszczała, że wkrótce odniesie swój mały sukces. Odeszła od biurka i pobiegła do garderoby. Spryskała nagie stopy lakierem do włosów, a potem wsunęła je w buty do tanga. Po latach spędzonych w sportowym obuwiu, idealnym do spacerów z dzieckiem, na obcasach od razu poczuła się bardziej kobieco. Wyprostowała się, zrobiła parę ruchów, a potem tanecznym krokiem przeszła do salonu. – Amelko, jak ci się podoba mamusia? – zapytała. – Zobacz. Mam nowe buciki do tanga. W różowym dresie mała wyglądała tak słodko. Siedziała na dywanie i bawiła się klockami. Oczywiście były różowe. Pięciolatka wkroczyła w okres różowy i uznawała tylko ten kolor. – Podobam ci się? – Mama jest ładna – odpowiedziała zbyt cicho Amelia. Anne-Marie zamartwiała się o córkę. „Szczęśliwe dzieci nie są grzeczne – skarżyła się mężowi.– Rozpiera je energia. Coś musi jej dolegać”. „Przesadzasz. Nic jej nie jest” – odpowiadał znudzonym głosem Widmar. „Niby nic jej nie dolega, ale jakby brakowało jej... jakiejś mocy...” „Mocy! – zakpił. – Chcesz, żeby miała turbodoładowanie w tyłku?!” „To twoja córka! Mówisz o niej jak o dziwce!” „Teraz to ty przesadziłaś! – Widmar podniósł głos. – Mała nie jest taka jak ty. Jest rozsądna. To wszystko”. „Pięcioletnie dziewczynki nie są rozsądne” – upierała się Anne-Marie. Wtedy Widmar tak na nią spojrzał, że gdyby można było zabijać wzrokiem, już leżałaby martwa.

„To chyba ty nie potrafisz być szczęśliwa, co? – zasyczał. – Zawsze szukasz dziury w całym. Przecież masz wszystko! Do cholery, Anne-Marie! Całe dnie i noce siedzę w studiu, żebyś miała wszystko!” Może gdy wyjadą razem potańczyć, między nimi się poprawi. Kilka tygodni temu, na skrzynkę pocztową bloga dostała zagadkowego maila:

Hej, Anne-Marie, Twoje pomysły na malowanie oczu do tanga i salsy były nieziemskie! Musisz być z nami w noc świętojańską! Oprócz butów do tanga spakuj też męża i córkę. Życie dostarcza nam samych przykrości, o przyjemności musimy zadbać sami. Czekamy! Nie zawiedź fanów swojego bloga. Oto szczegóły i mapa. Flash mob: Czarne Tango Planowane działanie: maraton tanga Czas: noc świętojańska Miejsce: molo nad jeziorem Skiresjön.

Flash mob. Co to właściwie jest? Wyszukała w Google: NIEZNANI SOBIE LUDZIE SKRZYKUJĄ SIĘ PRZEZ INTERNET CZY SMS, ŻEBY DOBRZE SIĘ ZABAWIĆ. Czyste szaleństwo! – pomyślała. Odkąd rok temu popełniono tam morderstwa, jezioro Skiresjön zrobiło się na swój sposób modne. Było jej wszystko jedno, dokąd wyjedzie. Wyrwie się z domu i spędzi czas z normalnymi ludźmi, a nie tymi snobami ze świata reklamy, którymi otaczał się Widmar. Zerknęła na Amelię. Dziewczynka cicho siedziała na różowym kocu. – Znowu jesteś smutna?! Dziecko! – Amelia nie jest smutna – padła smętna odpowiedź. – Pojedziemy nad cudowne jezioro, a potem wstąpimy do Świata Astrid Lindgren – próbowała ją rozweselić. – Zobaczysz konia w kropki i Pippi.

Mała nawet nie zerknęła w stronę matki. Ze skupioną miną wczepiała jeden klocek w drugi. – Zobacz, jak mamusia tańczy! – wykrzyknęła Anne-Marie w stronę córki. Starała się być maksymalnie podekscytowana. W ten sposób chciała ją nauczyć entuzjazmu. Dziewczynka podniosła głowę znad klocków. Postawiła już całkiem dużą budowlę. – Ależ piękny zamek! – Anne-Marie uśmiechnęła się przesadnie. – A jaki piękny ten lakier! – pochwaliła malutkie paznokcie. – Już dawno nie widziałam tak różowego różu! Chciała wycmokać córkę w nadgarstki, ale Amelia delikatnie wymknęła jej się z ramion i nerwowo zaczęła grzebać w koszyku z klockami. – Co ci jest? Powiedz mamusi... – zachęcała Anne-Marie. Usta małej wygięły się jak do płaczu. – Ale tato nie będzie zadowolony z moich paluszków. – Dlaczego?! Masz najpiękniejsze paluszki na świecie! Anne-Marie szybko podbiegła do córki. Objęła ją. Dziewczynka pachniała poziomkowym mydłem. – Ten lakier chyba nie jest eko... – wydusiła, pokazując paznokcie. – Ależ jest bardzo eko – pocieszyła ją matka, przytulając i kołysząc. – To jest najzdrowszy i najbardziej ekologiczny lakier. Zatańczymy! Chodź! – Próbowała wyciągnąć Amelię na środek salonu, ale ona skuliła się i pokręciła głową. Anne-Marie ciężko westchnęła. Może to o takich dzieciach się mówi, że mają stare dusze. Wstała i poszła w kierunku szafki ze sprzętem. Włączyła muzykę. Z okazji maratonu kupiła nowe płyty z klasycznymi argentyńskimi tangami. Caminito que el tiempo ha borrado, que juntos un día nos viste pasar, he venido por última vez, he venido a contarte mi mal – zaśpiewał mężczyzna o szorstkim, zmysłowym głosie. Caminito que el tiempo ha borrado, que juntos un día nos viste pasar... – zanuciła Anne-Marie i zrobiła kilka kroków, poruszając biodrami. Zaczęła tańczyć z niewidzialnym partnerem. Ręce trzymała tak, jakby tancerz był od niej znacznie wyższy. – Tatuś jest niższy od ciebie – skarciła ją Amelia. Anne-Marie posłusznie opuściła nieco ręce i poczuła ulgę. Tak jest przynajmniej wygodniej. Mięśnie ramion nie były tak napięte i obciążone. W dodatku porada z „Elle” się sprawdziła. Buty przestały ją

palić. Lakier do włosów położony na stopy zrobił swoje. Przecież masz wszystko, pomyślała. Znowu uniosła ramiona i bezkarnie tańczyła swoje tango z potężnym mężczyzną. – Olé! – krzyknęła tak głośno, że Amelia aż skuliła się ze strachu.

Pięćdziesięcioczteroletni Henrik Hasselberg nie pragnął ani pieniędzy, ani miłości czy zawodowego sukcesu – miał to wszystko od dawna. W młodości widywano go z różnymi kobietami. Potem znudziło go życie bon vivanta. Ożenił się z Tessan, kilka lat starszą od niego wdową z dzieckiem, pochodzącą z zacnej rodziny von Sydow, tyle że z jej zubożałej gałęzi. W posagu panna młoda wniosła lęk przed nędzą – pamiątkę po nagłym bankructwie dziadka – a potem szybko zbrzydła i przytyła. Henrik liczył na to, że urodzi mu potomka, dlatego ciężko przeżył diagnozę o własnej bezpłodności. Z tym większą pasją skupił się na inwestycjach w tereny pod zabudowę na hiszpańskiej riwierze. Miał do tego nosa. W ciągu niespełna dwóch dekad prasa przestała nazywać go playboyem, a okrzyknęła królem nieruchomości. Zbliżała się gorączka świętojańskiej nocy. Henrik nienawidził tego ogólnokrajowego zrywu do chlania i żarcia w terenie niezabudowanym. Ale Tessan była jak wszyscy. Właśnie wróciła z zakupów, przyniosła pierwsze truskawki i nowinę, że sąsiedzi już się szykują do wyjazdu. Spojrzał na żonę. Przysiadła na brzegu fotela i łapczywie zajadała się krwistymi owocami. Jak mała dziewczynka. Ten widok niespodziewanie go rozczulił. Henrik dbał o jej finansowe potrzeby, ale nigdy nie był w niej zakochany. – Chciałabyś gdzieś pojechać? – rzucił. Chyba obydwoje byli zdziwieni, że porusza ten temat. Rzadko gdziekolwiek wyjeżdżał. Wszystkie decyzje dotyczące firmy podejmował telefonicznie lub drogą elektroniczną. – Chyba to by mi poprawiło humor. – Tessan przełknęła owoc. – Ale żadne tam tropikalne bzdety! Mam dość Madery! – powiedział zbyt głośno. – Przecież wiem. – Wzruszyła ramionami. – Ja marzę o wsi. – Szwedzka przaśna nuda. Przerażająco przewidywalna – rzucił szybko i odnalazł wzrokiem kopertę na stoliku przy sofie. – Tango... To przecież tylko kroki. Żadna tam idiotyczna galopada w tę i we w tę po parkiecie.

– Masz rację. Tango jest dobre na wszystko – uśmiechnęła się Tessan. – W samą porę przysłali to zaproszenie. – Pochyliła się i wzięła do ręki list. – Elegancka koperta...– Przyglądała się. – Coś czuję, że to z Gold Club Gym. Przysyłali nam już podobne informacje. Musisz być na ich liście VIPów... – Zaczęła czytać. – Wiele razy chciałam tam iść. Chyba mają niezłą salę do tańca. – Do yogi! Nie do tanga! Mają salę do yogi! – Henrik poprawił żonę ze złością. – Byłem tam i nigdy nie widziałem, żeby ktoś tańczył – odburknął. – W każdym razie takie tango w plenerze to naprawdę wspaniały pomysł. Ubóstwiam taniec. Pamiętasz..? Nasze pierwsze spotkanie... – Tessan rozmarzyła się zbyt ostentacyjnie. Henrik szybko ukrył twarz za filiżanką herbaty. Po kilku łykach cierpkiego earl greya powiedział: – Nie wiem, po co się tam zapisałem. Gold Club Gym – wypowiedział z jawną pogardą. – Wszędzie angielskie nazwy. A te ich ćwiczenia na kręgosłup nic mi nie pomogły. – Byłeś tylko na kilku zajęciach. – Ton głosu Tessan był zawsze irytująco łagodny. Miała zwyczaj przemawiania do męża jak do dziecka. Przez moment milczeli, a twarz Henrika Hasselberga wyglądała tak, jakby niecierpliwie ważył decyzję. – Możemy pojechać na ten taneczny wygłup – dokonał wreszcie wyboru. – Pojedziemy – powtórzył. – Czemu nie? – Zabierzesz mnie? To cudownie! – rozpromieniła się Tessan. Henrik nie cierpiał słowa „cudownie” i tego szczebiotu, z jakim je wymawiała. – Ale jak mi się nie spodoba, zaraz wracamy – wycedził. – Czarne Tango... – Tessan powachlowała się kartką z zaproszeniem. – Tak nazwali ten maraton... Czarne Tango. Ekscytująco, prawda? Nie odpowiedział. Co w tym ekscytującego? Czarne Tango. Tandetna reklama mocnych wrażeń. Ale specjalnością Tessan był fałszywy entuzjazm. Nauczyła się tego z tych poradników psychologicznych, którymi zagraciła swoją część domu. Z huraoptymizmem rozbierała każde gówno na atomy i jak idiotka cieszyła się z potęgi swojej podświadomości. Henrik zaczepił wzrok na żonie. Dopiero teraz zauważył, że przewiązała włosy opaską w kolorze truskawek, która wyglądała jak biała wstążka przeciągnięta przez kałużę krwi. – Pamiętasz film Czyż nie dobija się koni? – zapytał, poprawiając się w fotelu. – Oczywiście! – roześmiała się zadowolona. Po raz pierwszy od dłuższego czasu mąż chciał z nią porozmawiać.

– „Czyż nie dobija się koni?”. Wstrząsające pytanie – zasępiła się melodramatycznie i według Henrika fałszywie. – To był mocny obraz. Biedni ludzie. Chyba bezrobotni... Tańczyli do upadłego. Dniem i nocą. Nie pamiętam, jak to się wszystko skończyło, ale chyba happy endu nie było. Hasselberg nie spuszczał z niej oczu: – Najpierw był maraton, a potem rzeź – poinformował spokojnie. Tessan była pewna: Henrik przemawiał wyjątkowo powoli, bo chciał przedłużać moment przyjemności, jaki wywoływało w nim wypowiadanie słowa „rzeź”. – Najpierw maraton, potem rzeź – powtórzył i dolał sobie herbaty.

19 czerwca, wtorek, nad jeziorem Skiresjön

Anders przypomniał sobie słowa ojca: „Na nowych sąsiadów trzeba uważać. Są jak ptaki – widzą wszystko z góry. Mogą więcej zobaczyć”. Dlatego kiedy szedł napić się kawy na Statoil, lubił nadłożyć drogi i pogapić się na Marianne Fogler. Zarozumiała dupa ze Sztokholmu. Po co właściwie się tu przeprowadziła? Już kiedyś tu była. Rok temu. Jak zamordowano te baby. Chodziła i węszyła jak policyjna suka. Teraz też nie była milsza. Ledwo odpowiadała na pozdrowienia. W niczym nie przypominała jego leśnej kochanki. Chodziła po męsku, szybko, na rozstawionych nogach. Zwykle w workowatych spodniach i podkoszulku. Często pływała. Piekielnie dobrze jej to wychodziło. Kraulem, szybko i zamaszyście. Od brzegu do brzegu. Jak młody sportowiec. Anders zawsze czekał, aż w końcu zmęczy się i wyjdzie z wody. Wilgotna, lekko zdyszana i zadowolona. Przyszło mu na myśl, że tak właśnie musi wyglądać, jak wyłazi spod chłopa. Wiele razy chciał sobie wyobrazić, jak wychodzi spod jego brzucha, ale kiepsko mu szło. Nawet mu nie stanął. Poczuł gniew i w jego głowie pojawił się plan. Właśnie dziś go zrealizuje. Musi działać, bo lada dzień ci szurnięci mogą się zjechać na maraton. Zszedł ze zbocza i stanął na wysokości domu Fogler, który dla niego zawsze będzie domem jego przyjaciela – przedwcześnie zmarłego Gunnara. Okna były otwarte. Jeszcze raz rzucił okiem na jezioro. Zmrużył powieki i zobaczył, że ona pływa, jest daleko. Sprawdził, czy młotek nie wypadł mu z kieszeni kamizelki. Wszystko w porządku, był tam. Mocniej ścisnął parciany uchwyt drucianej klatki i podszedł do budynku. Schylił się. Podrzucił większy kamień. Ten odbił się od okna i po parapecie wślizgnął do środka.

19/20 czerwca,

noc z wtorku na środę

Ach, jak dzisiaj pięknie nic nie widać! – pomyślała Marianne Fogler. Przypomniała sobie te beztroskie dzieciaki z Bullerbyn, które krzyczały: „Ach, jak dzisiaj pięknie kurzy!”. Zawsze była ciekawa, co się z nimi stało, gdy dorosły? Ze szczęśliwych dzieciaków mogą wyrosnąć bardzo smutni dorośli. Coś o tym wiedziała. Stała w oknie i popijając alkohol, patrzyła na wodę. Mgła coraz szybciej parowała z powierzchni jeziora. Wzięła z parapetu lornetkę i zobaczyła, że molo na drugim brzegu zostało już poszerzone, pomalowane na czarno i udekorowane lampionami na obchody nocy świętojańskiej. Widoczność szybko się psuła. Miała wrażenie, że jej nowy dom został wrzucony w kosmos z waty. Nie było to fajne uczucie. Odłożyła lornetkę, dopiła alkohol, usadowiła się w fotelu i przykryła dzierganym pledem. Miała zamiar, jak zawsze, zdrowo pospać w tej skulonej i mało komfortowej pozycji. Ale nie było jak wczoraj. Najpierw usłyszała szuranie. Gdzieś w głębi domu. Szybko zlokalizowała źródło dźwięku. W sypialni. Pomimo oporów podniosła się i stanęła na palcach, nadsłuchując. Odstawiła kubek i zebrała się w sobie. Meksykańska wódka zawsze zgubnie dodawała jej odwagi. Nie powinna pić, siedząc sama w domu na odludziu. Ruszyła. Z każdym krokiem nabierała pewności, że po sąsiednim pokoju ktoś chodzi. Ale kto? Podsłuchiwała. Jakoś dziwnie chodzi. Jakby chaotycznie, od okna do łóżka. Potem po skosie, aż do

bieliźniarki. Pospiesznie. I znowu szybko w okolice łóżka, tam gdzie podłoga najbardziej skrzypi. Takie ruchy budziły strach. Przypominały noce z dzieciństwa, kiedy budziła się nagle i słyszała, jak matka w sąsiednim pokoju przemieszcza się bezwładnie. Raz była na czworakach, innym razem biegała, strącała książki z półek, rzucała szufladami. Niekiedy Marianne nie słyszała żadnego odgłosu, tylko ciszę. Ta była najgorsza. Nie potrafiła jej ostrzec, czy matka zasnęła, czy może zbliża się do drzwi i zaraz otworzy je z hukiem. Niepewność i wyczekiwanie również teraz, po wielu latach, były nieznośne. Marianne zaczerpnęła głęboko powietrza i ostrożnie nacisnęła klamkę. Najpierw zobaczyła odstającą od podłogi jedną z desek. Potem wzrok natknął się na... Nawet nie potrafiła krzyknąć. Wybiegła z domu. O mało nie rozbiła się na pierwszych drzewach. Mgła zatrzymała ją po kilku krokach. Wiedziała, że kilka metrów od domu zaczyna się zwarty las. Nie sposób biec przy tak kiepskiej widoczności. Zdyszana, próbowała uspokoić puls i chociaż trochę zapanować nad przerażeniem. Wtedy pomyślała o samochodzie. Po omacku dotarła do swojego morrisa mini. Wsunęła się na tylne siedzenie, skuliła i postanowiła przeczekać do rana. Żałowała jednego. Że nie ma ze sobą choćby małej butelki mezcalu.

20 czerwca,

środa

Od kilku tygodni na stacji benzynowej nie mówiono o niczym innym, jak tylko o nowej mieszkance.

Przedstawiała się jako Marianne Fogler. Ustalili, że już po samym sposobie podawania ręki na przywitanie można było uznać, że kłamie. Musi być kimś innym. I zapewne ma niezły powód, żeby mijać się z prawdą. Ale jest głupia, skoro myśli, że tutejsi dadzą się na to nabrać. – Może i jest Marianne Fogler, ale jest też kimś innym – powiedziała Camilla Bergman, uśmiechając się do czekoladowych babeczek, które ustawiała na paterze. Zawsze zamawiała ich zbyt mało. A kiedy brała więcej, nie schodziły. Przeczuwała, że z babeczkami jest jak z miłością albo z seksem, ale wciąż nie mogła rozgryźć tej zależności. Gościom usługiwała w kwiecistej sukience i wianku ze sztucznych polnych kwiatów. Kpiła z tej Fogler od rana do nocy. Nie lubiła tych, którzy nie przychodzą do jej sklepiku, a nowa ani razu jeszcze nie była na stacji. Po zakupy czy benzynę musiała jeździć do Vimmerby. Dlaczego trzymała się od nich z daleka? Pewnie dlatego, że to chyba ona przybrała pseudonim „Lena Oskarsson” i w książce Plac dla dziewczynek opisała tutejsze zbrodnie, ujawniając sekrety mieszkańców. Myślała, że jak pozmienia imiona, to będzie jej wybaczone? Nigdy! – Wielka mi pisarka od trupów. Astrid Lindgren się znalazła – powiedziała Camilla sztucznie naburmuszonym tonem i tak samą siebie rozśmieszyła, że potrąciła kilka babeczek. Spadły z tacy, gubiąc drożdżową posypkę. W takich chwilach zawsze płakała, ale teraz roześmiała się na całego. Nils żałował, że jego żona wcześniej nie zaczęła brać tych wszystkich prochów na nastrój. Odkąd przepisano jej te niebieskie tabletki, mieli więcej klientów. – Ta Fogler to wścibska baba, która tylko czeka, aż się tu pozabijamy, żeby to wszystko opisać i zbić na tym kasę – powiedział Anders Madstedt. Wczoraj wlazł do domu tej nowej, bez problemu odgiął starą deskę i wpuścił pod podłogę starą szczurzycę, lekko odurzoną trutką. Dzisiaj o świcie miał telefon. Czekał na niego od piątej rano. – Mówi Marianne Fogler. Ta z żółtego domu po Gunnarze. – Ani ty nie jesteś Fogler, ani dom nie jest żółty – powiedział spokojnie na przywitanie. – Wydaje mi się, że mój dom jest żółty. – Kiedyś może był żółty. Za wikingów – rzucił Anders. – Rozmawiam z Andersem Szczurołapem? – Jestem Anders Madstedt! – skorygował ze złością.

– Szczurołap? – O co chodzi?! – O to, że mam szczura pod podłogą. – Szczurów tu jak komarów. Wszystko przez to, że jakaś mądrala ze Sztokholmu w swojej książeczce obsmarowała tutejszych gównem. Marianne, zaskoczona, przełknęła ślinę. Szczurołap nie przestawał gadać: – Po tych morderstwach nazjeżdżało się tu pismaków ze szmatławców i innych psycholi, żeby sobie popatrzeć na urocze miejsce zbrodni. Każdy żarł, a czego nie zżarł, to wyrzucał gdzie popadnie, i szczury się zeszły. – Anders urwał i podrapał się po jądrach. Marianne wzięła głęboki oddech. – Ten szczur całą noc biegał po sypialni, a teraz chyba znowu zanurkował do dziury w podłodze. Przestawiłam tam szafkę. – Jeżeli myślisz, że szczur nie poradzi sobie z szafką, to się mylisz – uświadomił ją Madstedt ze szczerą radością. – Złapiesz go, Anders...? Zapłacę. – To się wie, że ci słono policzę – odpowiedział natychmiast. – Odławianie szczurów to nie trzepanie dywaników. Kasa mi się należy jak szczurowi śmierć. – Może wpadniesz teraz? – rozluźniła się. – Teraz to pójdę na Statoil. Napić się kawy. – Mam dobry ekspres. Zapraszam. Napijesz się u mnie. – Nie chodzi o ekspres. – To o co? – O towarzystwo. – Rozumiem. To przyjdź, jak będziesz wracał ze stacji. – Zajdę pod wieczór. – Siedzisz tam cały dzień?

– Trzeba przyjąć litry kofeiny, jak chce się złapać szczura. – Boję się szczurów. Ty na pewno tego nie rozumiesz. I nie wejdę do domu, dopóki nie skończysz roboty, a właśnie zaczęło padać. – Przecież to nie ja szczam z nieba! – krzyknął i natychmiast się rozłączył. Zaraz potem uniósł tyłek i wypuścił gazy. Poczuł podwójną ulgę. Brzuch mniej go bolał, a rozmowa z tą Fogler przebiegła po jego myśli. Pomyślał, że to prawdziwy dar niebios: miastowi boją się szczurów, więc ma nad nimi przewagę. Wystarczy podsunąć im pod nos podtrutego zdechlaka, a już zachowują się jak idioci. Zaraz potem znowu zadzwonił telefon. Myślał, że to ta Fogler, ale to był jakiś facet, który chciał wynająć pokój na weekend. – Nie chcę u siebie żadnych obcych. – Proszę zrozumieć. Wszędzie jest już zajęte. – Pod gołym niebem też można się przekimać. – Ale my przyjeżdżamy z pięcioletnią córeczką. Jeżeli mógłby pan nam pomóc... – Mężczyzna usiłował być grzeczny, ale jego głos zdradzał objawy irytacji. Zaległo milczenie, na tyle długie, że mężczyzna poczuł potrzebę, by dorzucić jeszcze jedną informację: – To bardzo grzeczna dziewczynka. Anders w końcu wycedził: – Nie mam nic przeciwko grzecznym bachorom. – „Grzecznym bachorom”. Dobrze powiedziane. Bez owijania w bawełnę. – Po zjeździe nad jezioro trzeba się trzymać prawej strony – poinformował. – Na płocie jakiś palant narysował mi szczury. Po tym pan pozna, że jest na miejscu. – Ma pan szczury? – zaniepokoił się mężczyzna. – Tylko ja ich tu nie mam. Dobrze pan trafił z noclegiem. – Jesteśmy w piątek. – To się rozumie – potwierdził Anders i z trudem przełknął ślinę. Jakby w gardle tkwił całkiem spory chropowaty orzech.

Położył telefon obok kolan na sofie. Zauważył, że plastikowa obudowa komórki jest całkiem mokra od jego łap. Spocił się. Wytarł wnętrza dłoni w drelichowe spodnie, a potem zaczął je mocno pocierać. Tak mocno, żeby aż bolało. Musiał się uspokoić. Ból ciała zawsze pomagał odciągnąć galopadę myśli. Dłonie zaczęły piec i swędzić. Zbyt dużo dobrych wiadomości może się zsumować w jedną złą. Przed tym przestrzegał go ojciec i powtarzał: „Uważaj, gówniarzu. Pewne rzeczy nie przechodzą tak szybko jak sraczka po zepsutych śledziach”. Anders nadal pamiętał o ojcowskich naukach. Ale o tych „pewnych rzeczach” chciał się przekonać na własnej skórze. Nawet gdyby miał potem gorzko tego żałować.

Marianne czekała na szczurołapa w samochodzie, paląc papierosa za papierosem. Była napięta i niewyspana, mimo to z zadowoleniem rozglądała się po okolicy. Zawsze lubiła surowy krajobraz. Żadne tam piękne parki i wypielęgnowane przestrzenie. Tu wreszcie miała kamienistą, suchą ziemię. Na takim jałowym podglebiu wyrósł piękny las. Zwarty i gesty. Aż dziw, że pomiędzy tyloma pniami zdołano utknąć te wszystkie domki. Może dlatego są niewielkie, liche, przypominające adwentowe drewniane zabawki. Jest w nich jakiś urok, jeżeli nie trzeba tu mieszkać przez cały rok. Ale ona właśnie tego chce. Być tu, gdzie inni nie chcą. Nawet jeżeli tubylcy patrzą na nią z ukosa i ledwo odpowiadają na pozdrowienia. Może wyczuwają, że ona nie chce się zaprzyjaźniać. Nie pragnie chodzić w gości ani piec ciasteczek na małe domowe przyjęcia. Od tego właśnie uciekła – od ludzi. Nagle zobaczyła tego Andersa. Przyszedł ubrany w dziwny kombinezon. Chyba sam go zrobił ze stroju dla pszczelarzy. Zatrzymał się przy jej morrisie mini. Patrzył na niego, jak mogłaby patrzeć ciężka podeszwa na karalucha. – To bardzo duży okaz – zapewniła Marianne, prowadząc szczurołapa do domu. – Jak go teraz nie złapię za ogon, to rozsypię swoje ziarno i zdechnie – wyjaśnił, rozglądając się po werandzie. – Ale trutki zasadniczo nie używam. – Znałeś dobrze poprzedniego właściciela? – zapytała, chcąc nawiązać rozmowę. – Gunnara? Może i tak. Ale tu nikt nikogo dobrze nie zna – rzucił, znikając w głębi domu.

Rozejrzał się. Biała farba na ścianach i podłodze trzech pokoi. Tylko niezbędne skromne sprzęty. – Inaczej tu teraz... – Podrapał się w okolicy rozporka. – Nie ma tych gratów, które Gunnar wyławiał z jeziora – stwierdził zawiedziony. – Kupiłem od niego rower za grosze. A musiał być bardzo drogi, bo leżał całą zimę na dnie i nawet rdza go nie wzięła. W kieszonce na latarkę znalazłem palec. – Jaki palec? – Taki. – Pokazał swój palec serdeczny. – To znaczy nie mój, tylko tego topielca. – To był ludzki palec? – A jaki?! Myślałaś, że palec chomika?! To był palec. Martwy paluch. – Czyli fragment zwłok... – sprecyzowała. – A jak! Przecież nie z papieru. Wielki paluch wielkiego faceta. – Jeżeli to prawda, co mówisz... To straszne. – E, nigdy nie żałuję miastowych. – Po palcu poznałeś, gdzie mieszkał? – Nie miał nawet jednego odcisku. To był paluch wielkiego lenia z miasta. – Co się stało z tym palcem? – zapytała, coraz mocniej przekonana, że Anders wszystko zmyśla. – Chyba nie wziąłeś sobie tego leniwego palucha na pamiątkę, co, Anders? – Wrzuciłem go do mrowisko. – Wzruszył ramionami. – Co takiego? – Lubię mrówki – odpowiedział spokojnie. – Niektórzy karmią rybki czy ptaszki. Albo zasrane pieski i kotki. Ja karmię mrówki. Fogler poczuła, że czas zmienić temat. – Ledwo kupiłam ten dom i już kłopoty. Szczury. – Jest dom, są kłopoty. Są dzieci, są zasrane galoty. – Anders wypowiedział złotą myśl flegmatycznym tonem. Stanął nad ruchomą deską, odgiął ją bardziej i bez problemu wyciągnął szczura. Za ogon, jak rybę z beczki. – To szczurzyca – obwieścił z dumą, patrząc na wijące się i piszczące zwierzę jak na trofeum. – Chyba kotna, bo gruba. Gdyby nie ja, miałabyś tu niedługo niezłe stadko.

Marianne patrzyła na gryzonia ze wstrętem, ale i ze współczuciem. – Wygląda na przestraszoną...? – zapytała niepewnie. – Każda, co wpadnie w moje łapy, jest wystraszona. – Anders roześmiał się i zrobił ruch, jakby chciał rzucić jej szczura na głowę. Odskoczyła przerażona. Potem wsadził zwierzę do klatki i zapytał poważnie: – To ty napisałaś ten Plac dla dziewczynek? Nawet nie drgnęła jej powieka. – Dlaczego nie ma tam nic o mnie? – naciskał. – Widocznie Lena Oskarsson uznała, że nie miałeś nic wspólnego z morderstwami. Zdjął z twarzy siatkę ochronną i spojrzał na Marianne tak dziwnie, że szybko sięgnęła po torebkę. – Ile płacę? – zapytała. – Zapłacisz za następnego. Pierwszego szczura zawsze odławiam gratis. – Jesteś jak diler narkotyków. Pierwsza działka za darmo. – Nie wiem, jak robią dilerzy, ale na szczurach się znam. Zawsze wracają. Skinęła głową. – Muszę uważać. Nie napijesz się kawy? – Do kawy potrzebne jest dobre towarzystwo. – Nie jesteś dżentelmenem, Anders. Nie jesteś. – Chyba dzwoniłaś po szczurołapa. Po dżentelmena to inny numer. – Schylił się, wziął klatkę ze szczurem i poszedł w kierunku drzwi. Ale zanim je otworzył, odwrócił się, wskazał na swój uniform ochronny i dodał: – To nie było na szczura, a na ciebie. – Aż tak źle o mnie myślisz? – Ten, kto chce kupić dom nad jeziorem Skiresjön, a się tu nie urodził, nie może być normalny – odparł i zbyt mocno trzasnął drzwiami. Marianne podeszła do okna.

Patrzyła, jak szczurołap leniwie wspina się po zboczu, nie zważając na kapiący deszcz. Potem wzięła młotek i gniewnie przybiła odstającą deskę.

22/23 czerwca,

noc z piątku na sobotę

Blogerka Anne-Marie Sigfridsson odetchnęła głęboko. Znowu poczuła stęchliznę tego obrzydliwego domku nad jeziorem Skiresjön. Skuliła się i schowała w śpiworze. Najchętniej uciekłaby na koniec świata, gdyby nie wrażenie, że właśnie się na nim znajduje. Ale przecież jutro jest ten wymarzony maraton. Postara się dobrze bawić, chociaż na pewno będzie niewyspana. Nie mogła zasnąć. Białe noce wprawiały jej umysł w stan niespokojnego czuwania. Leżała i słuchała chrapania męża i rytmicznych posapywań córki. Co się stało z moim życiem? – rozmyślała. Miałam tyle możliwości, a wybrałam tandetny scenariusz niedobranego małżeństwa z jednym smutnym dzieckiem. Wiele razy chciała o tym porozmawiać, ale Widmar natychmiast się na nią wydzierał: „Ale o co ci chodzi?! Przecież masz wszystko! Co znowu? Masz wszystko!”. Pewnie za kilka lat znajdzie sobie kochankę, a mnie przypadnie mało rozwojowa rola tej zdradzanej. Już teraz powinnam mu wbić sękaty kołek w ten chrapiący dziób, a nie leżeć obok jak wystraszone zwierzątko. I jeszcze jutro mam z nim przetańczyć całą noc?!

Zależę od tego dupka finansowo, ale naprawdę nie mam pojęcia, co mogłabym robić oprócz wychowywania dziecka. Najgorsze jest to, że Amelia ma dopiero pięć lat. Po co się dręczę! Niejedna dziewczyna chciałaby poślubić wziętego kompozytora spotów reklamowych. Piosenka Widmara o płatkach śniadaniowych niemal stała się przebojem i miała mnóstwo wejść na YouTubie. Przecież masz wszystko, wmawiała sobie. Przecież masz wszystko, powtarzała w myślach, mając nadzieję, że od tej monotonnej wyliczanki wreszcie uśnie. Ale ta mantra już nie pomagała. Działała przez jakiś czas i nagle koniec. Właśnie tu, nad jeziorem Skiresjön, jej moc się wyczerpała. Anne-Marie poczuła się uwięziona i nieszczęśliwa. Oszukiwała samą siebie. Nawet na blogu grała radosną dziewczynę, specjalistkę od artystycznego make-upu. Widmar uważał blogowanie za dziecinadę, rodzaj akwizycji podkładów na twarz. Kiedy go przekonywała, że codziennie ma mnóstwo wejść i sporą liczbę stałych obserwatorów, wzruszył ramionami i pogardliwie prychnął: „Pewnie same mamuśki”. W noc poprzedzającą wyjazd na maraton przyłapał ją, jak o drugiej w nocy sprawdza obserwatorów na swoim blogu. Jak zwykle jedna osoba była przez całą dobę on line. „Adorator czuwa?” – zakpił. „O czym ty mówisz?” – Pospiesznie zamknęła klapę laptopa. „Nie udawaj, że to cię nie podnieca”. „Po prostu mam wiernego czytelnika”. „Chcesz wiedzieć? – zaśmiał się Widmar. – To ja jestem tym wiecznie obecnym. Jeden z komputerów w studiu mam włączony zawsze na twojej stronie. Rozczarowana?” – zapytał z szerokim uśmiechem. „Dlaczego mi to robisz?” „Przecież nie po to, żeby nabijać ci licznik”. „A po co?” „Żałosna jesteś. Nawet nie stać cię na coś oryginalnego. Pięćdziesiąt twarzy Anne-Marie” – wycedził z pogardą. „Daj mi spokój”. „Szukasz swojego Greya? I tak nic z tego nie wyjdzie”. „Widmar! Ja tylko prowadzę blog o makijażu” – usiłowała mu przerwać i była na siebie wściekła, że

ma płaczliwy głos. „Kogo ty oszukujesz? Nawet gdyby jakiś idiota zaplątał się w twoją wirtualną sieć, to jak tylko cię zobaczy w realu, od razu naciśnie klawisz ESCAPE” – obwieścił dumny ze swojego wymyślonego na poczekaniu dowcipu. Anne-Marie zaczęła iść w kierunku łazienki, a on doskoczył do niej i zaczął ją całować. Mocno i zaborczo. Do utraty tchu. Zawsze tak robił. Najpierw kij, potem marchewka. A teraz mocno chrapnął, po czym nastąpił długi moment bezdechu, który przyjęła nie tyle z niepokojem, ile z ulgą. Znowu seria chrapnięć. I bezdech. Anne-Marie usiadła i zobaczyła, że boazeria przy łóżku wygląda jak zroszona. Dom musiał być od dawna porządnie zawilgocony. Dotknęła opuszkami ściany: deski pokryte były śluzem. Nie musiała pociągać nosem, żeby stwierdzić, że przetrwalniki grzyba fruwają w powietrzu. Na podłodze leżała okropna wykładzina, rodzaj gąbki, cuchnęła. To pewnie od tego całą ich trójkę rozbolała głowa. Im udało się jednak zasnąć, a ona nadal czuła pulsowanie w skroniach. Raz mniejsze, raz większe. Nie ustępowało od czasu przyjazdu na wieś. Widmar powiedział, że to reakcja na zdrowe powietrze: „Do dobrego organizm też musi się przyzwyczaić”. Fanatyk zdrowego stylu życia. Ma bliższe związki z fasolką mung niż z żoną. A ona jest na tyle głupia, że godzi się z tym i w tajemnicy wymyka na frytki, mówiąc, że zabrakło im kawy. Ból w skroniach zaczął promieniować aż do nasady nosa. Anne-Marie pomasowała sobie skronie. Dobrze, że będą tu tylko przez dwa dni. Brud i coś jeszcze... Coś, co Widmar określił jako „zapach zdrowego prostego życia”. Kiedy tu przyjechali, chciała natychmiast zmienić lokum, szepcząc, że jest po prostu strasznie. Widmar oskarżył ją o życie w toksycznej chmurze dezodorantów. Teraz wie – trzeba było mocniej zaprotestować. Zawsze mu ulega. Na pewno znaleźliby lepszą kwaterę. Nie uwierzę, że w okolicy mieszkają sami flejtuchowaci samotni mężczyźni. Poczuła mdłości. Chyba powinna zaczerpnąć świeżego powietrza. Wstała i otworzyła drzwi do przechodniego salonu. W przeciwległej ścianie zobaczyła drzwi wejściowe. Były otwarte na oścież i wydawało się, że lekka mgła białych nocy wpływa do domu. Tylko kilka kroków przez las i ból głowy pewnie zaraz przejdzie, pomyślała, ruszając do przodu. Nagle zobaczyła, że Anders Madstedt, od którego wynajęli kwaterę, siedzi w dziwnej pozycji na sofie wystawionej przed dom. Mebel sprawiał wrażenie brudnej, napęczniałej gąbki. Przesiąkniętej wilgocią i spermą tego typa. Chyba śpi...? – pomyślała.

Nagle bosa stopa szczurołapa poruszyła się i zaczęła turlać butelkę po fińskiej wódce. To na pewno nie był sielski obrazek, jaki spodziewała się tu zastać. Poczuła, że zaraz zwymiotuje. Na szczęście przywiozła tu swoje śpiwory i poduszki. Nie położyłaby się w tych wilgotnych betach. Ale właśnie wtedy, w szczytowym momencie obrzydzenia, zorientowała się, że coś ją łączy z tym paskudnym Andersem. Może dla niego to nie stanowiło problemu, chociaż pomimo zarostu oszpecenia na twarzy były widoczne. Miała podobne. Wyglądały jak ślady po ospie. Nauczyła się je trochę maskować, przetestowawszy wcześniej setki fluidów. To właśnie z tego zrodziła się jej pasja do makijażu. Była ciekawa: Anders taki się urodził czy coś się wydarzyło? Zadała sobie to pytanie i natychmiast z odrazą wróciła do łóżka. Położyła się obok męża. Zamknęła oczy. Ból głowy nie ustępował. Chyba się nawet nasilił i promieniował aż do żuchwy. Znów naszły ją mdłości. Przypomniała sobie jeden ze swoich blogowych wpisów pod instrukcją makijażu do tanga: „Kiedy tańczysz tango, nawet samotność wydaje się cudowna”. Pomyślała, że jutro będzie o krok bliżej do nowego życia, i poczuła się lepiej. Wreszcie zasnęła. Spała tak mocno, że nie słyszała, jak Anders Madstedt uchyla drzwi, żeby przez długą chwilę wpatrywać się w śpiącą Amelię.

Spojrzenie musiało być tak mocne, że Amelia się obudziła. Otworzyła oczy i usiadła na łóżku. Żadne z nich się nie uśmiechnęło, nie zrobiło ani jednego grymasu. Tylko długo nie odrywali od siebie wzroku. W końcu Anders zamknął drzwi. Amelia patrzyła na cienie w szparze pod drzwiami. Ten pan chodzi w tę i z powrotem. Ona też tak lubiła dreptać pod drzwiami sypialni rodziców. Nigdy jej nie otwierają. Nawet nie wiedzą, że ona tam jest. Położyła się i naciągnęła śpiwór pod brodę. Szybko zrobiło jej się gorąco. Przez moment szukała w śpiworze pluszowego króliczka Pinki. Schował się w fałdach materiału. Pogładziła go po różowych uszkach, na koniec dała mu całusa. Ułożyła go delikatnie w zagłębieniu poduszki, a sama wstała. Podeszła do łóżka rodziców. Śpią. Tata na plecach. Chrapie. Mama wtula się w niego. Przypomina teraz wielkiego pluszaka. Mama jest lepsza, jak śpi. Wtedy ani się nie śmieje, ani zaraz potem nie

płacze. Amelia nachyliła się nad matką. Usłyszała jej nierówny oddech. Szybki. Jak u ptaszka, którego dali jej kiedyś do potrzymania w sklepie zoologicznym. Jego serduszko pragnęło przebić się przez piórka. Nie, nie chciała mieć ptaszka. Od razu wiedziała, że jeśli coś mu się stanie, zapłacze się na śmierć. Wyszła z pokoju. Cichutko. Wstrzymując oddech. Na sofie przed domem siedział ten Anders. Poprawiał sobie spodnie. Chyba są za ciasne i go piją. Jak kostium Różowego Króliczka, który dostała od mamy. Musiały go wymienić na większy. Amelia usiadła obok Andersa. Brzydko tu pachnie, ale ten pan płacze. Ona bardzo nie lubi, kiedy ktoś płacze. Jak mama płacze, natychmiast wtula się w jej bok i mamie od razu jest lepiej. Tak samo było z tym Andersem. Amelia wcisnęła się pod jego pachę, a po chwili zadarła głowę, żeby sprawdzić, czy on nadal płacze. Już nie płakał, uśmiechał się i patrzył na jej usta. Rozchylił wargi i widać, jakie ma żółte zęby. Jak szczur, którego widziała narysowanego na opakowaniu w przedpokoju. Tata powiedział, że to trutka na szczury. I że ma nadzieję, że jest ekologiczna. Wtedy ten Anders podniósł głos i powiedział, że to żadne tam eko-sreko, tylko porządne ziarna, co od razu dają szczurzym skurwielom w czub. Tata tylko pokiwał głową, a Amelia nie mogła oderwać oczu od gryzonia na pojemniku. Takich zębów nie widziała w żadnej kreskówce. A teraz, kiedy była tak blisko tego Andersa, zauważyła, że on też ma szczurze zęby. Wielkie i żółte. Może jest królem szczurów? – rozmyślała przez dłuższą chwilę. Albo jego mama była biedną szczurzycą, a tatuś bogatym człowiekiem? – Co się gapisz? – zapytał Anders. – Przydałby ci się aparat. – Jaki znowu aparat, do diabła?! – Ortodontyczny. – To stare zęby, i tak zaraz wylecą – odpowiedział cicho. Tak cicho, że Amelia prawie go nie usłyszała. Dostrzegła za to włosy w jego uszach. Takie, jakie mają psy. Bardzo chciałaby mieć owczarka niemieckiego, ale nie naprawdę. Wystarczaly jej zdjęcia owczarków w Internecie. Żywy pies mógłby umrzeć, a wtedy na pewno by się rozpłakała. – Mama nie lubi, jak płaczę – wyznała na głos.

– Tylko głupie bachory ryczą z byle powodu, jakby im kto łapy z zawiasów wyrywał. Dlaczego masz płakać? – Przerwał i spojrzał na nią. – Takich jak ty szkoda na to parszywe życie – wyrzucił z siebie cicho, zacisnął usta i podrapał się palcem w ucho. – Anders, a ty jesteś królem owczarków? – Że jak? – Twoja mamusia była biedną owczarką, a tatuś bogatym człowiekiem? – Pojebało cię?! – Bo masz włosy w uszach. – I co? Rosną, to mam. – Powinieneś je częściej myć. Mam różowe mydełko, pachnie poziomkami, dać ci? – Brzydko pachnę? – No pewnie. – Gdybym wiedział, że będę siedział na sofie z taką bachorzycą, pewnie bym się umył. – Anders Madstedt uśmiechnął się szeroko. Amelia spostrzegła, że jego tylne zęby nie są żółte, ale brązowe, prawie czarne. – Uśmiechasz się teraz? – zapytała. – Tak. – Bo wyglądasz, jakbyś dyszał. Odpowiedziało jej milczenie. – Mogę iść spać? Znowu brak odpowiedzi. – Mogę iść spać? – powtórzyła. – Popatrz, mam odmrożone ręce. – Anders rozczapierzył dłonie. – Ale różowe! Śliczne – ucieszyła się Amelia. – I nos. Czerwony kulfon, nie? Prawie mi odpadł tamtej diabelskiej zimy. Jak wróciłem z rybami, to wyglądał, jakbym go uciął i wrzucił na miesiąc do zamrażarki.

– Nie wrzuca się nosów do zamrażarki. – Fajnie się nastraszasz. Mrozić można wszystko. Nosy i cipy. – Przerwał na moment. – Wiesz, co to cipka? Amelia nic nie odpowiedziała, tylko powoli uniosła rękę i wskazała miejsce między udami. – No! Nie jesteś głupią bachorzycą – pochwalił ją Anders milszym tonem, a ona od razu się rozluźniła. – Śliczny różowy kulfon – zachwyciła się, patrząc na jego nos. – Chcesz ze mną spać na dworze? – zaproponował mężczyzna. Amelia zmarszczyła nosek i przez chwilę się zastanawiała. – Myślę, że jestem potrzebna Pinkiemu. Może się obudzić, a mnie nie będzie. – Kto to ten Pinki? – Mój królik. – Przywiozłaś tu królika?! – Jest cały różowy. – A, zabawka. – Wcale nie zabawka, tylko Pinki. – Pinki-Srynki, dobry do zarzynki – wyrecytował smutno Anders. – Chyba już mogę iść spać. – Amelia delikatnie wysunęła się spod jego pachy. – Jeżeli chcesz – odpowiedział i dotknął jej włosów. A potem mocno ją przytulił. Dziewczynka wcale się nie wyrywała. Anders Madstedt poczuł, że jest jak kiedyś. Kiedy żyła matka. Ale szczęście przypomina jazdę na rowerze. Jak raz go doświadczysz, nie daje się zapomnieć do końca życia, pomyślał i zaczął dyszeć, a potem mocno ścisnął dziewczynkę. Chyba ją zabolało, bo pisnęła. Cichutko i jakby beznadziejnie. Jak małe szczury, kiedy nadziewał je na widły. Znowu ścisnął dziewczynkę. Tym razem nie wydała żadnego dźwięku. Że też trafił mi się taki grzeczny bachor, pomyślał i zadyszał kilka razy z rzędu.

Sztokholm

Chciała, żeby mężczyźni, którzy ją odwiedzają, wzdychali do niej i mówili: „Moja nauczycielka tanga. Moja Fiffi”. Prawda była taka, że nawet ich nie interesowało, jak ma na imię. Przecież cała zabawa nie polega na tym, żeby się zwierzać ze swoich życiorysów. Fiffi. Nie była tego pewna, ale to chyba francuskie imię. Radosne i beztroskie. Nie pasowało do niej. Może dlatego je przyjęła? Odkąd ufarbowała włosy, zaczęła wyglądać znacznie starzej. Jakby po nałożeniu ciemnej farby wszystko, co przeżyła przez ostatnie lata, wypełzło na twarz. Odsunęła się od lustra i podeszła do szafy. Był to stary mebel, który zostawili poprzedni właściciele, imigranci z Libii. Jęknął, kiedy otwierała drzwi. Lubiła ten lament starych zawiasów. Schyliła się i wyciągnęła buty do tańca. Czarne trzewiki z miękkiej skóry na twardej, specjalnie zelowanej podeszwie. Potem stanęła na palcach i zdjęła z wieszaka sukienkę. Czerwoną, w kolorze wina. Tylko wszyty w materiał gorset był czarny. Teraz, kiedy chudła z tygodnia na tydzień, już nie uciskał. Musiała ciągle go fastrygować, by był opięty w talii. Włożyła buty. Twarz jej się zmieniła, ale nogi pozostały te same. Idealna linia. Nie za chude ani zbyt grube. Nadal sprężyste łydki. Szkoda tylko, że wciąż ze śladami starego samoopalacza. Jakiegoś taniego mazidła, które miało zejść pod prysznicem, ale nie całkiem dało się zmyć. Dobrze, że ma tatuaż na łydkach. Czarny i gęsty. Z daleka przypominający koronkę, z bliska mozaikę cipek. Nie wiadomo, dlaczego zdecydowała się akurat na taki rysunek. Po prostu chciała mieć coś oryginalnego. Pragnęła się wyróżnić. Wreszcie nie być jak inne, które kręciły się koło dilerów. I spełniło się. Tatuaż był odjechany. Chłopak, który go dziergał, okazał się prawdziwym artystą. Był też czuły. Całował ją jak ktoś, kto kocha, a nie tylko pieprzy. Razem przeżyli boski odlot: trzy dni dziergania, wciągania i miłości. Fiffi chciała mu się odwzajemnić, lecz nie mogła. Zdrętwiałe wargi mrowiły, kiedy dotykały męskiej skóry. Jakby zamieniła się w kobietę z kamienia. Czuła, że mężczyźni rozciągnęli ją w środku do wielkości bezkształtnego worka.

Zawsze było tak samo. Klękała i brała do ust penisa. Obrzmiałego, serdelkowatego, żylastego, śliskiego albo papierowego. Musiała się przyłożyć. Za każdym razem bardzo się starała. Aż do wytrysku. Miała wrażenie, że te kutasy plują jej prosto w twarz. Po co o tym w ogóle myślę? – zganiła się. To tylko złe wspomnienia. Włożyła sukienkę. Była już prawie gotowa. Pozostały włosy. Sprawnym ruchem zaczesała je w kok, który przykryła specjalnym koszyczkiem pasującym do stroju. Czarną kredką przejechała po brwiach i jasnych odrostach na skroniach. Jeszcze tylko ciężkie kolczyki, mosiężne koła z trzema dzwoneczkami. Powinna się przejrzeć w wielkim lustrze w drzwiach szafy, zanim przyjdzie pierwszy klient, ale nie chciała tego robić. Wiedziała: ani strój, ani makijaż nie przykryje gęby ćpunki i cichodajki. Nie, nie będzie się oglądała. Spojrzała na zegarek. Zostało jeszcze ponad dwadzieścia minut. Prawie pofrunęła do wnęki kuchennej. Zapaliła światło. Wątła świetlista smuga pozwalała zapomnieć o zamglonym popołudniu. Od tygodni padało, zapowiadała się paskudna noc świętojańska. Deszcz sprawiał, że kupowała więcej towaru, niż to sobie przyrzekała. Ale przecież była mistrzynią w niedotrzymywaniu obietnic. Palcem wskazującym wybrała fusy z włoskiej kawiarki i nawet jej nie przepłukała, tylko wrzuciła do środka trzy łyżki arabiki. Do dolnej części nalała wody z kranu i zapaliła gaz. Już po chwili woda szumiała i bulgotała. Fiffi patrzyła tępo przed siebie. Na żółte zacieki na ścianie i obdrapaną suszarkę do naczyń. Na oderwane z serków dla dzieci nalepki, którymi upstrzone były szafki. I pomyśleć, że kiedy się tu wprowadzała, bardzo ją to raziło! Miała zrobić porządek, pomalować wszystko na biało i kupić trochę drobiazgów w Ikei. Ale ciągle nie miała czasu, chociaż całymi dniami nic nie robiła. Kilku facetów, wieczorami wyprawy po towar, a potem leżenie i czekanie na kolejny głód. Kawiarka ucichła. Fiffi wyłączyła gaz i napełniła małą pękatą czarkę. Kawa była smolista i cierpka, parzyła. Mrowienie języka to kolejny znak, że jeszcze coś odczuwa. Usłyszała dzwonek. Za każdym razem wzdrygała się na dźwięk tego przeciągłego sygnału. Zerknęła na zegar. Klient przyszedł punktualnie. Był u niej dwa razy. Z początku mylnie go określiła jako nieśmiałego urzędnika, ale jego dłonie opasały ją zdecydowanie i władczo. Nie był też speszony, że nie potrafi się nauczyć najprostszych kroków. Mylił się i potykał o własne nogi. Próbowała obrócić wszystko w żart, ale nawet się nie uśmiechnął.

Wtedy zrozumiała, że on jej się podoba. I że ona ma problem. Zawsze ten sam. Słabość do niedostępnych i dominujących partnerów. Od mężczyzny również można się uzależnić, szczególnie jeżeli nie kocha, bije i nigdy nie zwraca się do ciebie po imieniu. Tacy dranie od razu to wyczuwają. Tak jak ten. Nie silił się na grzeczną pogawędkę przy zdejmowaniu ubrania. Nie zamierzał się rozbierać. Na stojąco zaczął grzebać przy rozporku, odchylił się z ugiętymi nogami, jakby chciał oddać mocz. Wziął ją na podłodze. Od tyłu, mocno przyciskając jej policzek do parkietu. Powtarzała w myślach: Masz za swoje, Fiffi! Przecież sama tego chciałaś. Nie udawaj. Ledwo skończyłaś trzynaście lat, myślałaś tylko o tym, żeby uciec z domu i imprezować. No to imprezujesz. Kiedy mężczyzna wyszedł, zostawiwszy pieniądze na fotelu, sięgnęła po papierosy, które jej zostawił. Zapaliła. Głód amfy zaczął narastać. Jakby jakaś obca łapa siedziała w środku i szczypała ją w płuca i jelita. Nie pozwalał jej nawet skończyć papierosa. Fiffi wrzuciła go do zlewu. Wypadła z domu. Źle jej się biegło w okolice dworca. Kiedy potknęła się i upadła, zrozumiała, że to ta długa suknia i buty do tańca. Podniosła się z trudem i puściła kłusem. Nie mogła już zawrócić. Od kilku lat nie mogła zawrócić. Dlatego pomyślała, że musi przyjąć tę robotę. Wreszcie komuś była do czegoś potrzebna. Poprzednim razem zgarnęła całkiem sporą kasę. Potem przesadziła. Kiedy się ocknęła, miała wrażenie, że przez dwa dni nie było jej na świecie. Zarobi, ale tym razem nie na towar. Zawalczy o siebie. O tę dziewczynkę z jasnymi włosami, na której parapet zlatywały się wszystkie zmarznięte ptaki z okolicy i za którą posłusznie szły bezdomne koty, jakby była ich królową. Najpierw zrobi porządek z ciałem. Oczyści je z pamiątek złego życia. Usunie tatuaż, rozjaśni włosy i zgłosi się na detoks. Kto powiedział, że żyje się tylko raz?

Noc świętojańska, nad jeziorem Skiresjön

Rankiem w dniu imprezy deszcz przestał kapać i niespodziewanie zrobiło się bardzo gorąco. Z jeziora intensywnie parowała woda. Gęsta mgła utrudniała widoczność. Maraton miał się rozpocząć o szóstej wieczorem, ale zaczął się z opóźnieniem, dopiero po siódmej. Przedtem goście mogli sobie kupić w mobilnych budkach gastronomicznych przesolonego śledzia z młodymi ziemniakami posypanymi koperkiem. Lub po koszyczku truskawek. Miejscowi chwalili nocne prace organizatorów. Zmurszałe molo tydzień wcześniej zostało wzmocnione i poszerzone. Dodano dwa nowe przęsła, wymieniono spróchniałe deski, a całość pomalowano czarną matową farbą. Zadbano też o mało gustowne lampiony w gotyckim stylu, które rozstawiono wzdłuż skrajnych desek. Oświetlały, tworzyły nastrój, ale również ostrzegały przed wpadnięciem do wody. Tuż przed pierwszym tańcem stanął na podium potężny czarnoskóry mężczyzna ubrany w elegancki strój do tanga. Na głowie miał groteskowo przechylony hełm wikinga, z jasnymi warkoczami z nylonu. Towarzyszyła mu drobna ni to kobieta, ni to dziewczyna, uczesana i umalowana na wzór laleczek z japońskich komiksów. Ubrana była cała na czarno, w profesjonalne buty do tanga i koronkową suknię. – Nazywam się Alejo Horacio Rodrigues Casares – zaczął czarnoskóry. Mówił z odrobiną tremy i latynoskim akcentem działającym na kobiety jak viagra na mężczyzn. – Tak jak wy wszyscy dostałem zaproszenie na flash mob Czarne Tango. I wygląda na to, że będę waszym wodzirejem. Czarny pasuje do Czarnego Tanga. Rozległy się brawa, a Alejo skłonił się nisko, po czym dokończył: – Mam nadzieję, że wszyscy będziemy się świetnie bawić. Nieważne, która para zejdzie z parkietu ostatnia. Ważne, która zachowa najwspanialsze wspomnienia z dzisiejszej nocy świętojańskiej. Zaczynamy! Zgromadzeni zaczęli ponownie bić brawo. Głośnik zakasłał, a potem popłynęła melodia.

Miało być nastrojowo, a wyszło byle jak. Zawiodło nagłośnienie. Megafony miały czkawkę. Wydobywały się z nich strzępy argentyńskich tang, suto okraszone szumami i trzaskami. Do tego dochodziły pauzy spowodowane przerwami w dopływie prądu. Niestety, nie udało się namierzyć osoby, która odpowiadała za przygotowanie podkładu muzycznego. Ktoś zasugerował, że to pewnie któryś z pijaków śpiących pokotem w lesie. Król nieruchomości Henrik Hasselberg tańczył tylko przez godzinę. Potem udał, że boli go serce. Zastąpił go Alejo. W jego ramionach Tessan miała maślane oczy, a nogi jakby jej omdlewały, potykając się jedna o drugą i kompletnie nie trafiając w rytm. Jeszcze przed ślubem Henrik zauważył, że panna von Sydow najchętniej poślubiłaby Chińczyka albo obywatela Ghany. Ależ się wierciła na krześle, oglądając japońskie filmy! Oczywiście szła w zaparte. Nigdy się nie przyznała. Bawiło go to, ale rozumiał. Jeżeli chodzi o wabiki erotyczne, on też miał swoje sekrety. Teraz usiadł na jednym z leżaków, które Tessan – jak zawsze przezorna – zabrała ze Sztokholmu. Nie zapomniała też o koszu piknikowym. Pilznerze, gorzkiej czekoladzie z wiśniami oraz nadziewanych rodzynkami grahamkach, które z nudów sama piekła. Sięgnął najpierw po wodę. Popijając drobnymi łykami, bez zainteresowania przyglądał się to tancerzom, to okolicy. Znowu powróciło przykre pragnienie, by być kimś innym. Żyć innym życiem. Wreszcie odciąć się od przeszłości i przestać płacić odsetki od tego, co się kiedyś wydarzyło. Na siłę, żeby się uspokoić, zaczął rozmyślać o nowej parceli w Hiszpanii. Nie była zbyt atrakcyjnie położona, ale namawiali go, by zdecydował się na kupno. Wahał się jeszcze. Nagle myśli Hasselberga się wyzerowały. Rozbiegany wzrok znieruchomiał. Zobaczył tę dziewczynkę. Była ubrana na różowo. Siedziała na jednym z koców rozłożonych na trawie niedaleko wejścia na molo. Widział ją dokładnie. Jasne loczki, figlarny smutek i nawet ten dołeczek w samym środku kształtnej bródki. Była tak doskonale skrojona do wspomnień Henrika, że aż przeszło mu przez myśl, że to może zjawa. Tylko fantazja. To nie może być prawda. Wyjął z kieszeni marynarki futerał, założył okulary korekcyjne. Teraz lepiej. Poczuł się, jakby był bliżej tej małej. Dostrzegł nawet ślady po ukąszeniach komarów na jej wiotkiej szyi i niewielki strupek na prawym kolanie. Rozczulił się. Po kilkunastu minutach zakamuflowanego podglądania wiedział już, że nie jest tutejsza. Przyjechała z rodzicami. Wysoką, krzykliwie umalowaną matką i ojcem, niskim mężczyzną, który wyglądał, jakby szczerze nienawidził tanga. Z wzajemnością. Właściwie nie tańczył, tylko się potykał. W pewnym momencie ta dwójka przerwała taniec, by przetrzeć spocone twarze mięsistymi

ręcznikami, które porzuciła na kocu obok córki. Nawet nie spojrzeli na swoje dziecko, zarejestrował Henrik. On ciężko oddychał, a potem przez moment masował łydkę, klnąc pod nosem. Ona, chyba już lekko podpita, w małym lusterku nerwowo poprawiała makijaż oczu. Dziewczynka bawiła się pluszowym króliczkiem. W pewnym momencie matka głośno ją zawołała, prosząc, żeby podrzuciła na molo butelkę z wodą, i już wiedział: Amelia, oto imię tej małej. Amelia. Amelia. To imię nie kojarzyło się Henrikowi z żadną poznaną wcześniej osobą. No i dobrze. Idealnie. Był taki film Amelia. Francuski chyba. Nie oglądał go. W przeciwieństwie do Tessan. Chodziła na niego kilka razy i zawsze wracała z zaczerwienionymi oczami. Myślał wtedy, że to takie typowe dla domowych tyranów. Wzrusza ich fikcja, a prawdziwe życie mają gdzieś. Jedna z przechodzących tancerek spojrzała na Amelię i aż wykrzyknęła: – Jaka ty jesteś śliczna! Towarzyszący jej starszy mężczyzna w zbyt obcisłym fraku zaseplenił: – Różowa jak poziomeczka. Henrik zacisnął pięści. To właśnie czeka małe ślicznotki, pomyślał. Zły, zepsuty świat. Zaraz sięgnął po czekoladę. Ze złością rozgryzł batonik, popił pilznerem i trochę się uspokoił. Patrzył, jak Amelia ubiera króliczka w kaftanik. Była przy tym taka skupiona. Zarazem niewinna i dorosła. Bezbronna i silna. Rozmarzył się. Gdyby mieć tylko jedną małą rzecz, która do niej należy... Coś niewielkiego... Jakiś talizman... Nagle ktoś zemdlał na parkiecie. Podniosły się krzyki. Ludzie najpierw pochylili się nad leżącym, a potem rozstąpili, żeby nie blokować dostępu świeżego powietrza. Matka Amelii krzyczała najgłośniej. Henrik nie mógł nic zobaczyć, ale nabrał pewności, że zasłabł

jej mąż. Mała też to wyczuła. Natychmiast. Uniosła głowę, pocałowała zabawkę, a potem ułożyła ją na ławce i szybko pobiegła na molo. Zrobiło się zamieszanie. Ktoś wołał lekarza. Ktoś inny płakał na głos, ale chyba nie z empatii, tylko z powodu zbyt dużego stężenia alkoholu we krwi. W końcu jakiś mniej pijany osobnik wylał na zemdlonego butelkę wody. Ojciec Amelii ocknął się i natychmiast skoczył na równe nogi. Najwyraźniej chciał tańczyć, bo przebierał nogami i sunął przed siebie niby z niewidoczną partnerką. Jego żona, osłupiała, stała na krawędzi mola, trzymając się oburącz za skronie, jakby głowa miała jej za moment eksplodować. Komicznie to wyglądało, niektórzy nawet się roześmiali. W końcu również żona zemdlonego wyemitowała z siebie dziwny pisk, który chyba miał przypominać śmiech. – To z głodu – powiedziała do męża. – Jadłeś dziś tylko te swoje korzonki – obwieściła zbyt głośno. – Nie, to ten ból głowy. Doznałem zawrotów. – Wilgoć w domku nam nie służy. Nie wiedzieć czemu to wyjaśnienie wprawiło wszystkich tancerzy w dobry humor. – Wilgoć! – Cokolwiek to oznacza! – Ach, ta cudowna wilgoć! Chichotali, przekrzykując się. Henrik zauważył, że większość par jest już kompletnie zalana. Czarnoskóry wodzirej Alejo dał znak, że już koniec przerwy. Znowu zaczęli tańczyć. Amelia jeszcze przez jakiś czas patrzyła na rodziców, a potem w podskokach wróciła na swój koc. Stanęła jak wryta, widząc puste miejsce, gdzie przed kilkoma minutami zostawiła Pinkiego. Nie było go. – Hej, mała! – Z pobliskiego bufetu na kółkach wychyliła się rumiana kobieta i zamachała do niej czymś różowym. – To twoje? Amelia jak strzała pobiegła w jej kierunku. Dygnęła, wzięła do ręki zabawkę i nagle się skuliła. Mimo to przytuliła mocno Pinkiego do policzka. Myślała, że za chwilę pęknie jej serce. Z całych sił się powstrzymywała, żeby nie płakać. Mama nie lubi, jak ona płacze. Zmrużyła usta i zacisnęła usta.

Zostawiła Pinkiego tylko na kilka minut, a już stała mu się taka krzywda! Ktoś wyrwał mu ucho. Zrobił to gwałtownie, białe gąbczaste wypełnienie sterczało na zewnątrz. Pinki wyglądał, jakby ulało mu się trochę mózgu. – Pinki, czy ty jeszcze żyjesz? – zapytała cicho i pocałowała królika w dziurawą głowę. Była pewna – jej Pinki już trochę nie żył. Wiedziała, że zaraz zapłacze się na śmierć, ale nie chciała tego robić przy mamie. Podniosła się i wbiegła na molo. Z trudem przeciskała się pomiędzy podpitymi parami, wreszcie chwyciła ojca za rąbek koszuli. – Chce mi się spać. – Śpij na kocu. – Za głośno. Boli mnie głowa. Już raz zwymiotowałam. – Spanie pod gołym niebem jest ekologiczne – oznajmił Widmar, zmagając się z czkawką. – Chcę spać w łóżku – upierała się Amelia. – Trafisz do naszej kwatery? – zapytała niewyraźnym, podpitym głosem Anne-Marie. Amelia odwróciła się, żeby pokazać palcem kierunek, ale właśnie jakaś para wpadła na nią, omal jej nie tratując. Widmar w ostatniej chwili ochronił dziecko ręką i zaraz rozkazał: – Biegnij do domu! Jeszcze nam tu utoniesz! Amelia popędziła do koca. Pospiesznie zgarnęła różowy sweterek i grę Memory do bawełnianego worka. Musiała się spieszyć. Czuła, że to „zapłakanie na śmierć” już się zaczyna. Że już ma łzy w oczach. Ściągnęła sznurek od worka i wbiegła na stromą dróżkę. Po kilku krokach odwróciła się. Zobaczyła, że mama macha jej ręką. Odpowiedziała w taki sam sposób. Anne-Marie obserwowała, jak córka z dnia na dzień robi się samodzielna. Cieszyło ją to, ale żałowała, że zbyt dużo wypiła, bo obraz skakał jej przed oczami do tego stopnia, że widziała Amelię nie na drodze, tylko na sośnie. Potem poczuła na sobie czyjś wzrok. Zmrużyła oczy. Jakiś elegancki mężczyzna patrzył prosto na nią. Odniosła wrażenie, że to ktoś znany. Ktoś z pierwszych stron gazet. Ale nie potrafiła określić dokładnie, kto to jest. Uśmiechnęła się.

Mężczyzna nie odwzajemnił jej uśmiechu, ale skinął głową. Dwa razy. Anne-Marie zrozumiała, że nadal podoba się mężczyznom. Wcale nie była skazana na Widmara. Musi zrobić wszystko, by jak najszybciej wyzwolić się z tego małżeństwa.

3

DZIECKO ZE SZTOKHOLMU

24 czerwca, niedziela, nad jeziorem Skiresjön

Było tak cicho, jakby cała okolica znajdowała się pod ziemią. Zapewne wszyscy jeszcze odsypiali noc świętojańską. Wąska żwirowana dróżka wijąca się wokół jeziora Skiresjön wydawała się idealną trasą biegową. Z jakiegoś jednak powodu prawie czterdziestoletnia Catarina Holmgren w pewnym momencie z niej zboczyła. Prawdopodobnie zwabił ją malowniczy dziki przesmyk pomiędzy sosnami i fantazyjnie wygięty zmurszały pień, porośniętym bujnym wilgotnym mchem. Ubrana w dres z najnowszej kolekcji Björna Borga, tego ranka biegła wolniej niż zwykle. Całą noc katowała się na tym kretyńskim Maratonie Czarnego Tanga, a rano tuż przed joggingiem kochała się z Jakobsem. Mniej ochoczo, a bardziej z przymusu, bo miała owulację i chciała zajść w ciążę. Jej nowy młodszy kolega idealnie nadawał się na dawcę spermy. Dwudziestoletni student, ładny i beztroski. Poznali się miesiąc temu, a kiedy zapytała, czy pojedzie z nią na taneczny flash mob, aż zarżał z radości. Żadnego zastanawiania się. Ważenia za i przeciw. Tylko wielkie spontaniczne: Yes! Yes! Yes! Wtedy pomyślała, że pomysł podrywania młodych chłopaków to był strzał w dziesiątkę. Ich towarzystwo tak genialnie odmładza. Bardziej niż lifting. W Sztokholmie spotkali się tylko kilka razy. W hotelu. Kochali się jak zwierzęta, szybko i w milczeniu. A tu, po maratonie, nad samym ranem, po raz pierwszy zdarzył im się leniwy, czuły i niespieszny seks zakończony słabym orgazmem. Obydwoje byli udręczeni. Głównie całonocnym tańcem, koszmarnym nagłośnieniem i starszawym towarzystwem na parkiecie, które rechotało głośniej od żab tylko z tego powodu, że podpici dziadziusiowie pozakładali sobie świętojańskie wianki na łysiny. Catarina pokonywała łagodne wzniesienia. Było zaledwie kilka minut po szóstej rano. Tylko ona, głęboka wiejska cisza i wilgotne leśne powietrze. Idealne warunki na relaks. A jednak nie potrafiła się odprężyć. Im bardziej była zmęczona fizycznie, tym bardziej spięta się czuła. Myśl, że może nie mieć już dziecka, była jak wyrok śmierci. Lekarze nie potrafili postawić diagnozy. Organizm działał perfekcyjnie. Miała regularne owulacje, ciągle doskonały poziom hormonów, jajniki i jajowody prezentowały się bez zarzutu. I tylko nie mogło dojść do zapłodnienia. – Przydałoby, żeby partner zbadał nasienie – zasugerował ginekolog. Problem w tym, że partnera nie było. A raczej były ich całe dziesiątki. Rok temu Catarina Holmgren zarejestrowała się pod fałszywym nazwiskiem na kilku portalach randkowych. Umawiała się

z młodymi chłopakami na jednorazowe przygody. Już na pierwszy rzut oka wyglądali jak reprodukcyjne byczki. Uprawiała z nimi seks bez zabezpieczeń. Ich rajcowało ryzyko, a ona miała nadzieję. Z miesiąca na miesiąc coraz mniejszą. Może z Jakobsem się uda? Nie miała zamiaru jechać z nim na maraton, ale według testu na owulację wczoraj przypadł szczyt jej płodnych dni. Akurat w noc świętojańską. To chyba dobry znak? W dodatku jej nowy partner okazał się całkiem niezłym tancerzem. Nie przypuszczała, że będzie tak dobrze prowadził. Musiał ją oszukiwać, kiedy mówił, że nigdy wcześniej nie tańczył tanga. Catarina zmuszała się do rozważań o zaletach młodego kochanka. Jednak ani pozytywne myślenie, ani fizyczny wysiłek nie uwalniały obiecanych endorfin. Nieustannie czuła lęk. Uchyliła usta i zaczęła oddychać zgodnie z rytmem stawianych nóg. Biegła szybko. Może nawet zbyt forsownie jak na niedawną kontuzję kostki, ale tylko wtedy mogła sobie przewietrzyć umysł. Nie myślała, nie czuła, nie wspominała, nie żałowała. Tylko biegła. Nagle coś jej mignęło z prawej strony. Między drzewami, kilka metrów od drogi. Jakaś dziwna barwna plama w monotonnej zielonoszarej ściółce leśnej. Zgubiony sweter? Kurtka? Catarina zatrzymała się. Poczuła coś. Intensywnie pachniało cukrem, takim z dzieciństwa, który wyskrobywała z dna cukiernicy. Dla pewności kilka razy pociągnęła nosem. Tak, ten sam zapach. Nie myliła się, czuć go było wyraźnie. Wchodził w nozdrza bez wysiłku, jak nóż w masło. Jej uwagę zwróciło również dziwne wybrzuszenie pomiędzy drzewami. Podeszła. Patrzyła na wielkie mrowisko. Tego akurat była pewna. Ale z kopca wystawały malutkie różowe lakierki i drobne łydki. Nieco wyżej niewielka rączka i coś miękkiego. To coś wyglądało chyba na pluszową zabawkę. Ktoś musiał nieźle zaszaleć w noc świętojańską. Wrzucił lalkę w mrowisko, pomyślała na siłę, bez większej wiary. To chyba lateksowa zabawka wielkości kilkuletniego dziecka...? Czy może... Puls jej przyspieszył. Niepewnie podeszła bliżej. Stanęła na palcach, by uchwycić lepszą perspektywę. Nie było łatwo. Cała drżała, a obraz migał jej w oczach, jakby pędziła motorem po wertepach. Na czubku kopca wypatrzyła prześwitujący przez igliwie fragment policzka i nosa, roiło się na nim od mrówek. To nie była twarz z gumy. W żadnym razie... Rozpoznała również sterczące między igliwiem włosy, bardzo jasne, puszyste, skręcone w loczki. Dorośli nie mają takich włosów. Zmrużyła oczy, próbując złożyć widoczne części w jakiś sensowny obraz. Dziewczynka. Nagle

przestała mieć wątpliwości. Poczuła się, jakby ktoś przywalił jej cegłą w nos. Już ją widziała. Ledwie wczoraj grzecznie bawiła się przy molu, kiedy dorośli zawzięcie tańczyli tango, w przerwach intensywnie doprawiali się alkoholem, a około północy siusiali jak psy, na widoku, pod najbliższym drzewem. A teraz to. Pospiesznie, nerwowym ruchem wytarła dłonie w spodnie od dresu. Skórę miała tak wilgotną, jakby właśnie wyszła z kąpieli. Dziewczynka sprawiała wrażenie śpiącej. Delikatnie przysypana igliwiem, nie wyglądała na martwą. Z pewnością nie... Choć wydawało się dziwne, że nie przeszkadzają jej setki mrówek rojące się po twarzy. Śpi tak mocno. Została uśpiona. Odurzona. Może jest... Catarina poczuła wściekłość. Nagłą furię. Stanęła w rozkroku, mocniej wbiła stopy w ziemię i pochyliwszy się nad ciałem, szarpnęła za nogi, żeby wyciągnąć dziecko z kłębowiska mrówek. Jednak szybko puściła wiotkie łydki i odskoczyła. W puszyste włosy dziewczynki wbiły się żółtawe zęby, a nad nimi zionęły oczodoły niewielkiej czaszki. W mrowisku był szczurzy szkielet. Wiele szkieletów. Wypatrzyła całą masę kości. Jeden z gryzoni musiał zdechnąć całkiem niedawno. Na kościach widać było jeszcze lekko poruszające się futro. To mrówki czyścicielki krążyły wokół padliny, nie przestając usuwać resztek mięsa. Dostrzegła również pozbawioną oczu szczurzą głowę i fragmenty korpusu. Zaczęła biec w kierunku jeziora. Jednak nie minęło nawet pół minuty, gdy zatrzymała się, ciężko dysząc. Cały czas pociła się jak nigdy. Ponownie wytarła dłonie w spodnie od dresu. Kucnęła. Rozwiązała i ponownie zawiązała sznurówki. Wyprostowała się, potem znowu kucnęła, rozwiązała sznurówki, zawiązała. Miała wrażenie, jakby w głowie płonął jej ogień. Przemogła się, zaczerpnęła kilka razy powietrza, mocno, aż do szczytów płuc, i z kieszeni na pasku wyjęła komórkę. Ręce jej się trzęsły. Nie wiedziała, dokąd dzwonić. Najchętniej połączyłaby się z mężem, Carlem Michaelem. Pozostawali w separacji, ale był typem zadaniowca. Wiedziałby, co robić. Jednak Carl będzie wściekły, jak teraz do niego zadzwoni. Jaki jest numer lokalnej policji? Policji w ogóle. Zapomniała. Nie pamiętała, jak się obsługuje komórkę. Co ma naciskać, w jakiej kolejności. Zero decyzji. Próbowała się skupić i opanować emocje. Rozwiązała włosy i jeszcze raz je związała. Podciągnęła spodnie od dresu i wygładziła podkoszulek. Jej dezodorant chyba nie poradził sobie z takim stresem. Mocno cuchnęła. Stała pośrodku wielkiego lasu, ale czuła się, jakby była zamknięta w wąskim, ciemnym korytarzu. Obijała się o niewidoczne ściany. Obraz przed oczami falował jak fatamorgana na pustyni. Żyły na

skroniach pulsowały. Podeszła i kopnęła drzewo, aż poczuła ból w piszczeli. Krzyknęła. Jednocześnie jakby się dotleniła i przynajmniej w minimalnym stopniu zapanowała nad sytuacją. Sięgnęła po komórkę, lecz zamiast dzwonić na 112... tam podobno cały czas jest zajęte, chyba w telewizji o tym mówili... weszła do spisu kontaktów. A jak Alejo. Nacisnęła. Pierwszy sygnał... trzeci. Nie odbierał. Niczym robot, zesztywniałymi ruchami, posuwała się w stronę jeziora. Ósmy sygnał... dziesiąty... W innej sytuacji już dawno by się rozłączyła. Teraz jednak komórka w spoconej dłoni była jak koło ratunkowe. Jak lina holownicza. Jedenasty sygnał. Wreszcie. Odebrał. Zdążyła już zejść ze wzniesienia i przyklęknąć na ubitym wilgotnym żwirze tuż przy poszarpanej linii jeziora Skiresjön. Woda była ciemna i gęsta, prawie czarna od szlamu. Alejo coś mówił, chyba krzyczał i powtarzał: „Dlaczego nic nie mówisz? Dlaczego nie odpowiadasz?”, ale ona szybkim, wściekłym ruchem odrzuciła komórkę i weszła do jeziora. Szła długo przed siebie, aż pochłonęła ją woda.

Krzyki biegnących pomiędzy drzewami ludzi niosły się w porannej ciszy. Marianne Fogler, zdyszana, wspinała się po stromym, ostro nachylonym ku jezioru terenie. Nie znała jeszcze tubylców, ale dziś łatwo było ich odróżnić od turystów. Ci ostatni byli skacowani po fetowaniu nocy świętojańskiej. Biegli, potykając się o wystające korzenie, gubili buty w kopcach starego igliwia. Raz po raz ktoś krzyczał głośniej niż inni, wskazywał policyjne wozy i karetkę z włączonym silnikiem. Policjant, który przybył pierwszym radiowozem, był młody, szczupły i bardzo zdenerwowany. Założył ochraniacze na buty, wciągnął na dłonie lateksowe rękawiczki, a potem obszedł ciało. Jego koledzy w pośpiechu odgradzali teren niebiesko-białą taśmą i ostro nakazywali gapiom się odsunąć. Dziecko leżało w mrowisku. Wśród igliwia, drobnych kości i podrażnionych mrówek. W oczy rzucał się też królik. Pluszowy, różowy, bez jednego ucha. Chyba zostało wyrwane siłą, i to całkiem niedawno. Materiał był rozpruty, z głowy wystawała biała gąbka. Niektórzy z policjantów już zaczęli rozpytywać świadków.

Marianne dostrzegła, że zaczęli od jej sąsiadki – Zuzy Wolny. To od niej dostała maila z wiadomością o sprzedaży domu nad jeziorem. Polka ubrana była bardzo ekscentrycznie. Bardziej jak artystka z londyńskiego Soho niż imigrantka świadcząca usługi pielęgniarskie na szwedzkiej prowincji. Trzymała się za ręce z jakąś mniej więcej trzydziestopięciolatką. Szczupłą i wiotką. Śliczną. Do subtelnej urody nie pasował strój. Ociekający wodą bury dres i jeden zmoczony but. Druga stopa była bosa. Włosy związane w modny koczek na czubku głowy też sprawiały wrażenie mokrych. Kobieta drżała na całym ciele, a przecież był całkiem ciepły poranek. Twarz miała w dużych kroplach potu, usta na wpół otwarte, a wargi wysuszone. Obie, Zuza i nieznajoma, spocone i rozgrzane, wyglądały jak po intensywnym płaczu. Polka na moment puściła rękę kobiety w dresie, a ta natychmiast chwyciła ją ponownie. Mocno i rozpaczliwie. Marianne podeszła bliżej. Nie było to trudne. Ludzie tylko rzucali okien na maleńkie zwłoki i zaraz odchodzili na bezpieczna odległość, kilkanaście metrów dalej. Przy samej taśmie policyjnej stała właściwie tylko ona. Przez kilka lat współpracowała z policją jako doradca i była przyzwyczajona do widoku zwłok. Zwykle jednak oglądała je na fotografiach dołączonych do akt. Nigdy też nie znajdowała się tak blisko martwego dziecka. Wrażenie, że wygląda jak pogrążone w spokojnym śnie, było w tym wszystkim najstraszniejsze. – To pani znalazła ciało? – dobiegło ją pytanie policjanta. Kobieta w dresie skinęła głową. – Jak się pani nazywa? – Catarina Holmgren. – W jaki sposób do tego doszło? – Policjant mówił znużonym głosem, zupełnie jakby nad jeziorem Skiresjön co pół godziny znajdowano zwłoki. – Biegałam. Kończyłam pierwsze okrążenie, chyba zwolniłam, bo poczułam ból z lewej strony – tłumaczyła. – Kolka – zawyrokował flegmatycznym tonem odkrywcy. – Tak, kolka – odpowiedziała z ulgą, biorąc jego diagnozę za znak empatii. – Zabolało mnie i zwolniłam. I wtedy ją zobaczyłam – urwała. – A pani? – zapytał, przenosząc spojrzenie na Zuzę Wolny. – Ja...? – zaczęła niepewnie. – Właśnie jechałam samochodem, wracałam ze sklepu w Vimmerby. Zobaczyłam kobietę w dresie. W stanie totalnej histerii. Na środku drogi. Zatrzymałam się. To wszystko.

– Pani jest tą Polką? – Policjant spojrzał uważniej na Zuzę. – Pamiętam panią z zeszłego roku, z czasu tych morderstw. Przytaknęła niespiesznie. Pewnie wie, że mam romans z jego kolegą po fachu, pomyślała. Przez moment patrzył na nią nie jak gliniarz, ale jak mężczyzna szacujący walory kobiety. – Pani nazwisko? – Zuza Wolny. Spojrzał na nią uważniej, zanotował. Zuza zerknęła i zobaczyła, że błędnie napisał zarówno jej imię, jak i nazwisko, ale nic nie powiedziała. – Gdzie pani mieszka? – Opiekowałam się panią Hermansson, ale właśnie zmarła i... Nie czekając, aż Zuza dokończy, policjant zwrócił się do kobiety w dresie. – A czym się pani zajmuje? – zapytał. – Jestem w separacji – odpowiedziała odrobinę zawstydzona. – Poczucie winy zmusza mojego męża do wypłacania mi... czegoś w rodzaju miesięcznej rekompensaty – poinformowała już pewniej, pociągając nosem, a potem uwolniła z gumki włosy. Rozsypały się wokół szyi. Były bardzo jasne i długie. Zmoczone, tylko częściowo skręcały się w małe loczki. Policjant był wyraźnie zachwycony tą odmianą. Pojawiło się niebiesko-białe policyjne volvo z ekipą do zabezpieczania śladów. Gapiów przybywało. Stali w małych grupach na wijących się wśród sosen ścieżkach. Strzępy rozmów, które dochodziły do uszu Marianne, były naznaczone obrzydzeniem do sprawcy i poczuciem bezsilności. Kilku policjantów przeszukiwało większy obszar lasu, poza strefą ogrodzoną policyjnymi taśmami. Wszyscy wyglądali na zaspanych i skacowanych po nocy świętojańskiej. Bez pospiechu sporządzali dokumentację. Po jakimś czasie podjechał granatowy saab i wysiadł z niego mężczyzna w garniturze. Miał pewny, ale znudzony krok, po którym Marianne poznała prokuratora. Przez cały czas rozmawiał przez komórkę, chyba z narzeczoną. Rzucił tylko okiem na zwłoki i poszedł głębiej w las, żeby dalej gadać. – Szkoda, jakie śliczne dziecko! – wyrwało się jednemu z techników.

Zabrzmiało to tak, jakby żałowało się tylko pięknych dzieci. Brzydkie mogą być mordowane, poczucie straty nie będzie tak wielkie. Lekarz uklęknął i zajrzał do na wpół otwartych ust dziewczynki. Włożył tam palec wskazujący w lateksowej rękawiczce. Popracował nadgarstkiem, wzdychając ciężko. Wyciągnął paluch i przyjrzał się mu uważnie. Do języka małej denatki przykleiły się brudnoróżowe ziarna. – Chyba trutka na szczury...? Tak mi to wygląda – obwieścił, prostując się. Asystent zajrzał mu przez ramię. – Szczurza trutka. Jak nic. Musiała ją wziąć za cukierki. Małe i różowe. Jak drażetki dla dzieciaków. Sama zjadła albo ktoś ja nakarmił – rzucił policjant stojący najbliżej lekarza. – To akurat wykluczam. Wydaje mi się, że te granulki zostały wsypane do jej ust już po śmierci – padła natychmiastowa odpowiedź. Lekarz jeszcze raz przyklęknął i zajrzał do gardła martwej dziewczynki, potem wyprostował się i zapatrzył w las od strony jeziora. – Brak krwawień z dziąseł. Brak krwi w jamie ustnej. Tak, granulat ktoś jej wsypał do ust, kiedy już nie żyła. – Jest piekielnie gorzki, nawet mój spaniel go nie tyka w garażu – rzucił asystent. – W dodatku któryś ze składników trutki, bromadiolonu czy warfarinu, wywołuje nie tylko krwawienia wewnętrzne. Gdyby włożyła skażone ziarna do ust, miałaby podrażnione dłonie i oczy. A tu nic. Żadnych wybroczyn krwotocznych podspojówkowych. – No i tego rodzaju zatrucia nie mają tak ostrego przebiegu. Musiałaby to zajadać przez kilka dni, co zważywszy na goryczkę, jest wykluczone – dorzucił swoje asystent. – Rodzice zostaliby zaalarmowani. Skargi na bóle brzucha. Czarnoczerwone wymioty z treścią masy krwistej czy galaretowatej. Nie wspominając o dławieniu i pieczeniu w gardle czy nagłej utracie koordynacji ruchów, drgawkach, atakach epilepsji – wyliczał. Marianne starała się stać jak najbliżej, by nie uronić ani słowa. Żałowała, że nie ma dyktafonu. Czuła, że ta historia jej umyka. Że ważne jest każde słowo, nawet fałszywa teza czy mylna diagnoza. – Czyli mamy morderstwo! – obwieścił asystent tonem dumnym i galowym. – Cała ta szopka z trutką to nic innego, jak tylko nieudolne maskowanie prawdziwej przyczyny zgonu. – Odchrząknął dwukrotnie. – Śmierć nastąpiła z innego powodu. Ale to chyba sekcyjny musi się wypowiedzieć – podsumował i zaczął kasłać. Chyba zakrztusił się własną śliną.

– Sekcja jest najlepszym suflerem – powiedział sentencjonalnie lekarz, drapiąc się w przegub ręki. Lateksowe rękawiczki wydawały odgłos podobny do pisków gryzoni. Marianne poczuła nagłe zimno. Jakby ktoś niespodziewanie wrzucił jej za kołnierz kostki lodu. – Czy już mamy rodziców dziecka? – zapytał głośniej jeden z policjantów i rozejrzał się po zgromadzonych. Wyraźnie kierował pytanie do gapiów. – Ta mała nie jest stąd – powiedziała jedna z kobiet w tłumie. Miała skrzeczący głos. – Tak, to na pewno ona. To ta dziewczynka – potwierdziła, podchodząc bliżej. Stanęła obok Marianne. Wydawała się potwornie zmęczona. Była boso. Palce obu stóp miała w brudnych bandażach. Na oczach wczorajszy makijaż. Mocno podkreślone czernią oczy, powieki przysypane perłowym brokatem. – Poznaję po różowym stroju. Kiedy tańczyliśmy, kręciła się w pobliżu mola – mówiła piskliwie, coraz bardziej niewyraźnie. – Bawiła się w piasku nad brzegiem jeziora. Zwracała uwagę właśnie tym różem – wydobywała z siebie przez zaciśnięte usta. – Jej rodzice brali udział w maratonie – rzucił jakiś mężczyzna z tłumu. – Czy ktoś wie, gdzie byli zakwaterowani?! – zawołał policjant. Zapadła cisza. – Czy ktoś rozpoznaje to dziecko?! Wie, jak ma na imię?! Nikt mu nie odpowiedział. Marianne poczuła irracjonalną chęć, by przykryć zwłoki. Wydało jej się, że dziecku może być zimno. Nagle dostrzegła, że szczurołap Anders Madstedt pochyla się i pod policyjną taśmą przełazi na zakazany teren. Zdjął przy tym zimową czapkę i ścisnął tak mocno, aż mu palce zbielały. Jeden z policjantów natychmiast do niego dobiegł i zatrzymał mocnym uściskiem. Anders nie opierał się. Tylko uniósł jedną rękę, jakby zgłaszał się do odpowiedzi. – Ta mała nocowała u mnie. – Wypowiedział ten komunikat bardzo głośno, znacznie głośniej, niż mówił zazwyczaj. Zapewne chciał, żeby wszyscy zgromadzeni dobrze go usłyszeli. – Spali u mnie. Ta mała i jej starzy. Teraz leżą i jęczą. Obrzygali mi całą podłogę. Chyba nażarli się nie tych grzybków co trzeba. Marianne mogła przysiąc, że powiedział to nie tylko głośno, ale również płaczliwie. – Ta mała nocowała u mnie – powtórzył i ponownie się rozejrzał.

Włożył wełnianą czapkę. Poprawił ją raz i drugi, drapiąc się po głowie. Minę miał jak aktor, który stoi w ciszy przed widownią, w chwili gdy spodziewał się oklasków. Policjanci wzięli Andersa na bok. Poszedł zamaszystym krokiem, nie przestając rozglądać się na boki. Kiedy napotkał wzrok Marianne Fogler, jego twarz się rozpogodziła, jakby odnalazł długo niewidzianą przyjaciółkę. W odpowiedzi na ten niespodziewany dowód sympatii usta Marianne ułożyły się w coś, co można by wziąć za rodzaj automatycznego życzliwego grymasu. W głębi ducha była w równym stopniu zaskoczona jak przerażona. Odwróciła się, zrobiła kilka kroków, a potem puściła się biegiem w dół. Między drzewami aż do jeziora, a potem wzdłuż linii brzegowej do domu. Zdyszana i spocona, zamknęła drzwi na zasuwę. Zamknęła też wszystkie okna wzdłuż amfilady. Jedno po drugim. Trach, trach. Zaciągnęła lniane firanki. Zrobiło się ciemniej, ciaśniej. Usiadła na łóżku, sama nie wiedząc dlaczego. Czuła się tak, jakby to ona była winna, że tej małej dziewczynki nie można wyrwać ze snu.

Tessan obudziła się wcześnie, ale łóżko Henrika było już puste. Leżała i wspominała maraton. Bawiła się doskonale. Początek nie był udany. Nieśmiało weszli na molo i zrobili kilka niezgrabnych pierwszych kroków. Ale instruktor i dobry duch maratonu Alejo dyskretnie do nich podszedł i inaczej ułożył im dłonie. Zawstydziła się. Mężczyźni o egzotycznej urodzie zawsze ją pociągali. Kiedyś w metrze spotkała Japończyka, który się zgubił. Zaprowadziła go do muzeum. Miło z nią rozmawiał, a na koniec przypadkowo musnął jej dłoń. Poczuła tak silne podniecenie, że aż zwilgotniała. Od samego dotyku. Miała pewność, że to wcale nie z powodu tych wielu lat wstrzemięźliwości seksualnej z Henrikiem, który odkąd się dowiedział, że jest bezpłodny, nie chciał z nią sypiać. Już się tego nie domagała. Nie jest miłe być pieszczoną przez kogoś, kto ma taka minę, jakby wkładał sobie do ust zepsute jedzenie. Więcej nie spotkała tego Japończyka. Był znacznie młodszy. Zapewne wcale nie widział w niej partnerki do łóżka, tylko jedną z tych rozmownych Szwedek w średnim wieku, które nigdzie się nie spieszą i dlatego chętnie oprowadzą turystę po mieście. To samo niewytłumaczalne, być może zwierzęce pożądanie poczuła do ciemnoskórego tancerza. Nagle przestała marzyć. Usłyszała jakieś krzyki. Dochodziły chyba od strony jeziora. Pomyślała, że dla niektórych maraton jeszcze się nie skończył.

Wtedy wszedł Henrik. Końcówki włosów miał mokre. Domyśliła się, że pływał. Lubił jeziora, bardziej niż morze czy ocean. Nigdy nie dzieliła z nim tej przyjemności, bo dla niej to nie była przyjemność – zamknięty akwen, do którego niektórzy sikają. Zapukała gospodyni i zaproponowała śniadanie na dworze. Dostali dzbanek z herbatą jaśminową i uroczą czerwoną miseczkę wypełnioną kruchymi ciasteczkami. Tessan zamierzała poprosić o świeży omlet, kiedy przed domem zjawili się dwaj policjanci. Przywitali się krótko, niechlujnie. Stanęli przed Henrikiem. – Czy to pan przyniósł wczoraj do budki gastronomicznej pluszową zabawkę? – Tak – odpowiedział Henrik, wstając. – Skąd pan ją miał? – zapytał ostro niższy. – Nie miałem jej. Po prostu ten króliczek czy coś takiego... leżał kilka metrów dalej. Podniosłem. Zobaczyłem, że ma chyba wyrwane ucho. To tyle. Zaraz oddałem sprzedawcy. – To była sprzedawczyni – poprawił Henrika ten wyższy. – Sprzedawczyni, sprzedawca... nie wiem. Podniosłem i oddałem. – O której to było? – W czasie maratonu – odpowiedziała za niego Tessan. – Przedtem jedliśmy na wczesną kolację sałatkę śledziową z dodatkiem buraczków, a później grahamki mojego wypieku. – Nie pytam o menu, ale o godzinę – zdyscyplinował ją niższy. Teraz Tessan była już całkowicie przekonana, że to syn wieśniaka. Może nawet nie zdaje sobie sprawy, że jest niegrzeczny. – Około ósmej. Nie wiem... Może dziewiątej – odpowiedział sztywno Henrik, a Tessan spojrzała w niebo, żeby choć w ten sposób wyrazić pogardę dla takiej formy dialogu z policją. – Trudno patrzeć na zegarek, kiedy się tańczy do upadłego – dodała stanowczo. Mówiła z nutą wyższości i elegancji. Henrik określał to jako „ton Tessan von Sydow”. – Gdzie leżał królik? Dokładnie. Dociekliwość niższego w ustalaniu miejsca znalezienia pluszaka nagle wydała się Tessan groteskowa. Do tego stopnia, że parsknęła zdrowym śmiechem. Ale kiedy się usłyszała – jej rozbawienie zabrzmiało jak nerwowy chichot.

– Kilka metrów dalej – poinformował poważnie Henrik. – Jeżeli mnie pamięć nie myli, to chyba jest tam taki wystający korzeń. Tak. Chyba lekko się o niego potknąłem i dlatego spojrzałem pod nogi. Wtedy znalazłem tego króliczka – dopowiedział, jakby zeznawał pod przysięgą. – Muszę spisać państwa dane. – Niższy policjant wyjął bloczek do notatek. – Ja nie podnosiłam tego królika. – Tessan energicznie założyła nogę na nogę. – Nie wiedziałam, że to takie niebezpieczne. Że to może nas narazić na tę mało grzeczną i jałową w gruncie rzeczy konwersację. – Być może będzie pani jednak zmuszona wypowiedzieć się w tej sprawie – oznajmił policjant zmęczonym głosem. – Czy możemy wiedzieć, co nabroił ten króliczek? – zapytał Henrik, a Tessan od razu się rozluźniła. Uwielbiała angielski humor męża. – Należał do dziewczynki, którą znaleziono martwą godzinę temu. Tessan spojrzała na Henrika. Mogłaby pomyśleć, że w jednej sekundzie utracił sporą ilość krwi. – Ile lat miała ta dziewczynka? – zapytała. Wstała i zrobiła krok w kierunku męża, na wypadek gdyby miał zemdleć. Żaden z policjantów nie zainteresował się tym pytaniem, choć jeden z nich na nie odpowiedział. Dziwne pytanie, zazwyczaj ludzie chcą wiedzieć, co się dokładnie stało, jak ofiara zginęła, czy złapano mordercę. Dziewczynka to dziewczynka. Co za różnica? Pięć, sześć czy osiem lat? Ale dla Tessan było to istotne. Kiedy się dowiedziała, że właścicielka pluszowego króliczka miała około pięciu lat, nie była w stanie spojrzeć na Henrika. Czuła się, jakby napluł jej prosto w twarz. Silnie zagęszczoną śliną. Z bardzo bliska. Przeszłość powróciła. I to nie jak zwyczajny przypływ, tylko jak tsunami. Wszystko zniszczyła. W jednej chwili. W dodatku Tessan była pewna – tym razem ona się nie uratuje.

24/25 czerwca,

noc z niedzieli na poniedziałek

Pierwsza noc po morderstwie. Mgła nieco się rozrzedziła, nabrała jasnej poświaty, ale nadal wisiała nad taflą jeziora. Marianne nie mogła zasnąć. Podniosła się z łóżka i przeszła do pokoju zwanego gabinetem. Stał tam tylko stary biały stół, krzesło i ogromna duńska lampa kreślarska. Otworzyła laptop i próbowała złapać na Skypie jednego ze swoich synów. Cztery miesiące temu pojechali do ojca, który mieszkał w Nowym Jorku. Mieli doskonalić angielski, ale chyba bardziej potrzebowali wytchnienia po burzliwym rozwodzie rodziców. Nie byli on line. Chyba z powodu różnicy czasu. Pewnie przebywali w szkole. Powinna ustawić na komputerze drugi zegar, z czasem nowojorskim. Ale teraz nie miała do tego nastroju. Wylogowała się z myślą, że od nastolatków nie można oczekiwać umilania bezsennych nocy. Ich specjalność to raczej spędzanie snu z powiek. Wypiła kilka koktajli mlecznych z canadian special old i od razu poczuła się lepiej. Nabrała nawet ochoty na pływanie. Rozebrała się do naga na środku kuchni i wybiegła z domu. Wskoczyła do jeziora. Woda wydała się nie tak zimna jak zazwyczaj, a pływanie aż do utraty tchu zawsze było dobrym sposobem na odpędzenie złych myśli. Jezioro Skiresjön, nieruchome, gęste, stawiało miły opór ramionom i nogom. Płynęła z zamkniętymi oczami. W końcu wynurzyła się i rozejrzała dokoła. Zobaczyła kogoś na brzegu, patrzącego w jej kierunku. Poczuła, że słabnie. Piła alkohol na czczo. Cały dzień nic nie jadła. Nieustannie prześladowały ją obrazy tego martwego dziecka. Nie była w stanie nic przełknąć. Powoli zaczęła płynąć do brzegu. Obserwator ruszył z miejsca. Jakby chciał wyjść jej na spotkanie. Ostatkiem sił dotknęła stopami mułu, stanęła i wyszła na kamienisty brzeg. Już tam na nią czekał –

czarnoskóry mężczyzna. Ciało miał rozbudowane ćwiczeniami, bez śladu tłuszczu. Hebanowa skóra, wielkie usta, szeroki nos i afrykańska figura. Powiedział, że nazywa się Alejo i że podczas wczorajszego maratonu był kimś w rodzaju wodzireja. Mówił z latynoskim akcentem, ale całkiem sprawnie. – Nie widziałam tych całych pląsów na molu – odparła, a on zrobił kilka tanecznych kroków. Chyba chciał ją rozbawić. Stali naprzeciw siebie. Marianne całkiem naga, ale nie było sensu się zasłaniać. Nie miała czym. On był w ciemnym podkoszulku i krótkich spodenkach. Obydwoje dygotali z zimna. Wymienili kilka zdań na temat morderstwa. I może właśnie przywołanie tej przerażającej śmierci sprawiło, że impulsywnie szukając pocieszenia, podeszła do niego bliżej. Mężczyzna natychmiast objął ją ramieniem. Przez dłuższą chwilę stali nieruchomo. Woda ciekła Marianne po plecach, a on robił dłonią takie ruchy, jakby chciał złapać krople na jej ciele. Było to bardzo przyjemne. Rodzaj niewinnej i nieśmiałej, a zarazem bardzo intensywnej pieszczoty. Już od dawna niczego podobnego nie odczuwała. A może czuła to po raz pierwszy. Rozstawiła nogi, a Alejo natychmiast, delikatnie, ale i stanowczo, włożył jej rękę między uda. Zaczął przebierać palcami, a ona robiła się coraz bardziej lepka. Gotowa, soczysta. Jej bruzdka pulsowała. Marianne osunęła się na ziemię. Poczuła na plecach szorstkość igliwia. Uniosła nogi, rozchylając je szeroko. Alejo przywarł najpierw ustami do jej ciepłych i wilgotnych ud, a potem powędrował do cipki. Jego język lizał rytmicznie i starannie. Przyjemność była tak mocna, wszechogarniająca i na granicy bólu, że Marianne aż zapragnęła, by już skończył, a jednocześnie chciała, żeby nigdy nie przerywał. Potem obróciła się i pozwoliła mu wejść między pośladki. Poczuła ból. Jęknęła. Wyskoczył z niej szybko, podniósł ją jak piórko i oparł delikatnie o drzewo. Zawisła ze stopami nad ziemią, naga, czując pod pośladkami jego ręce. Wchodził w nią i wychodził. Potem krzyknęła, a on zaraz po niej. Jak echo. Chwilę później kucnął i zaczął uspokajać oddech. Chciał ją przytulić, ale zerwała się i uciekła. Skulona i zdyszana, biegła do domu slalomem między drzewami. Kiedy zamknęła drzwi, stwierdziła, że straszliwie się lepi. Jakby cała oblana była spermą. Pomyślała, że jej kochanek dawno nie był z kobietą. Nic więcej o nim nie wiedziała. Nagle ktoś zaczął walić w drzwi. Obiema rękami. Z całych sił.

– Otwórz! – usłyszała głos Aleja. – Idź już! Chcę spać! – krzyknęła, a on przestał się dobijać. – Może odrobina tanga na dobranoc? – zaproponował, nadając głosowi jeszcze niższe brzmienie, grobowe i złowieszcze. Parsknęła śmiechem i odciągnęła zasuwę. Ledwo otworzyła drzwi, znowu do siebie przywarli. Pocałunki były teraz mniej zachłanne, za to bardziej delikatne i czułe. Pomiędzy jednym a drugim zapytał: – Mogę cię prosić do tanga? – Nie umiem tańczyć. – To Czarne Tango. Każdy umie je tańczyć. – A muzyka? – Roześmiała się cicho. Wtedy zaczął śpiewać. Ledwo słyszalnie i nawet ładnie. Nie rozumiała ani słowa, ale pomyślała, że język hiszpański, tak jak francuski, jest stworzony do uwodzenia. Skłonił się i zamaszystym gestem prawej ręki poprosił ją do tańca. Jego członek lekko się przy tym naprężył. Wyczuła to i było to całkiem fajne odkrycie. Alejo zademonstrował kilka kroków zakończonych jakąś wymyślną figurą i obrotem. Wydało jej się to koszmarnie trudne, ale po kilku nieudanych próbach zaczął śpiewać, przesadnie akcentując rytm, by ułatwić jej podążanie za partnerem. Poprowadził ją w tańcu najpierw dokoła kuchni, a potem przez cały dom. – Jej, sorry – piszczała, kiedy nadeptywała mu na stopy. – Nic nie boli – śmiał się, mocniej ją chwytając. – Przepraszam, oj, nie potrafię... – Rozluźnij się – uspokajał i zwalniał tempo. – Jestem w tym kiepska. Nigdy nie tańczyłam tanga. – Nigdy nie miałem tak dobrej debiutantki. – Pocałował ją w czubek głowy. – Spokojnie – powtarzał. – Daj się poprowadzić.

Znowu zawirowali w stronę kuchni i werandy. – Nie dam rady! – pokrzykiwała raz po raz, zasapana, ale zadowolona. Zatrzymał się. – Połóż mi rękę wyżej na ramieniu. – Chyba za bardzo na tobie wiszę. – Nie myśl o mechanice, pomyśl o uczuciach – poradził w tak uduchowiony sposób, ze musiała parsknąć śmiechem. Zawtórował jej. Było im dobrze. Nawet kiedy wypadali ze wspólnego rytmu, obijali się o siebie i niezbornie kołysali. Nawet kiedy Alejo przestał śpiewać, a zaczął ją całować. Mocno. Wręcz boleśnie. Kiedy wyszedł, Marianne poczuła się kimś nieskomplikowanym i prostym. Kimś, kto potrafi się cieszyć z drobnych przyjemności. Było to dla niej całkiem nowe uczucie. Uśmiechnęła się i właśnie wtedy stanęła jej przed oczami twarz martwej dziewczynki.

25 czerwca,

poniedziałek

Rano Marianne zjadła grzankę z dżemem morelowym i wypiła dwie gorzkie kawy, rozmyślając

o wczorajszym dniu i dziwnej nocy. W jej głowie wciąż pojawiał się raz dobry, a raz zły obraz. Raz ciemnoskóry kochanek, a raz zwłoki dziecka. To było jak natręctwo. Chyba muszę wejść do jeziora, uznała. Kiedy poszła pływać, zauważyła, że policjanci chodzą od domu do domu. Posuwają się w dół, w kierunku jeziora. Coraz bliżej jej siedziby. Zanurkowała głęboko, niemal do utraty przytomności. Lubiła ten niebezpieczny stan. Wynurzyła się i zaczęła kierować ku brzegowi. Zaraz do niej zapukają. Pomimo że przepłynęła kilka kilometrów, nadal była spięta. W dziwny sposób. Zdenerwowana i zarazem podekscytowana. Wyszła z wody na swoim pomoście. Ot, kilka desek zabejcowanych na zielono. Czekając na śledczych, umalowała oczy. Włożyła świeże dżinsy i zieloną bluzę, co wydało jej się doskonałym połączeniem stroju sportowego i nonszalancji. Za wszelką cenę starała się zachować pozory beztroskiej codziennej rutyny. Na siłę odpędzała od siebie myśli o dziewczynce. Jednak obraz powracał. Usłyszała pukanie. Grzeczne dwukrotne uderzenie grzbietem palca. – Proszę! – zawołała i natychmiast w uchylonych drzwiach zobaczyła policjanta. Był jeszcze młody. Chociaż już z nadwagą charakterystyczną dla mężczyzn w średnim wieku, którzy z różnych powodów przestali uganiać się za kobietami. Przyszedł w pojedynkę. Spodziewała się dwóch lub nawet trzech. W grupie łatwiej wychwycić przydatne szczegóły czy drobne niekonsekwencje w zeznaniach. – Nazywam się Marianne Fogler i jestem psychologiem – przedstawiła się, uprzedzając pierwsze pytanie. Najpierw zanotował, a potem na nią spojrzał. – Psychologiem? – Tak. Psychologiem. – Dlaczego kupiła pani letni dom właśnie tutaj? – zapytał, zasiadając przy wielkim drewnianym stole z odpryskami zielonej farby. Trudno jej było precyzyjnie sformułować odpowiedź.

– Dlaczego nad jeziorem Skiresjön? – powtórzył. Milczenie zapewne wydało mu się podejrzane. Wzruszyła ramionami. – Bardzo mi się tu podoba. Policjant domyślał się takiej odpowiedzi. Może nawet na nią czekał, bo natychmiast wypalił: – Akurat tu? Nie jest tu chyba zbyt ładnie, sama pani przyzna. Ciemność i wilgoć. Las jest gęsty, przepuszcza mało słońca, a woda nieprzyjemna. Zawsze zimna – udowadniał energicznie. – Okolica jest bliska temu, co uważam za dobre, proste życie. A kąpiele w lodowatej wodzie, szczególnie na golasa, korzystnie wpływają na higienę psychiczną – odparła z uśmiechem. Nie speszył się. Nawet nie starał się odwzajemnić uśmiechu. – Dlaczego ta okolica jest pani bliska? – dociekał z poważną, surową twarzą. – Niektórzy twierdzą, że to ja opisałam morderstwa, do jakich tu doszło. Książka miała tytuł Plac dla dziewczynek. Zapisał starannie. – Czytał ją pan? – To ja zadaję pytania. – Zabrzmiało, jakbym była podejrzana. – Roześmiała się i sięgnęła po papierosa. – To przesłuchanie? – Starała się sprawiać wrażenie rozbawionej. – Wszyscy, którzy byli tu w czasie maratonu, są podejrzani – odpowiedział znużony. – Byłam na miejscu, bo właśnie tu kupiłam letni dom nad jeziorem. Gwizdnął ironicznie. – Dom nad jeziorem. To tak dumnie brzmi. Dom nad jeziorem. – Zaśmiał się i rozejrzał po wnętrzu. – Tu chyba nie ma więcej niż sześćdziesiąt metrów i czuje się wilgoć starych dech. – Ale ciągle jeszcze jest to dom. – Wypuściła wolno dym w kierunku twarzy policjanta i dodała z uśmiechem: – A jezioro jest na wyciągnięcie ręki. – Raczej wielkie bajoro. – Zmrużył oczy, by je chronić przed powodującym łzawienie dymem. – I uwiła sobie tu pani wakacyjne gniazdko. – Samotnię.

Uśmiechnęła się sztucznie. Policjant zbyt energicznie wstał od stołu. Nie chciał być blisko palaczki, to pewne. Odstawił do zlewu kubek po kawie. Przez moment patrzył na talerze ułożone na metalowej suszarce, po czym przerzucił wzrok na taflę jeziora. – Może ma pani w sobie detektor zbrodni? – odezwał się ni to ironicznie, ni poważnie. Dopiła resztkę kawy. – Co pan przez to rozumie? Mężczyzna w czarnym mundurze podszedł do okna i zasłonił światło dnia. Jego służbowa twarz skryła się w mroku. Marianne nie była pewna, czy zrobił to celowo, czy przypadkiem. – Była tu pani w zeszłym roku, kiedy popełniono te morderstwa. Pomagała pani policji. Z tego, co wiem, zupełnie nieudolnie i dlatego straciła pani pracę. – To była moja dodatkowa praca. I wykonałam ją starannie – wtrąciła Fogler. – I ledwo pani tu wróciła, a już mamy kolejne morderstwo. Przyzna pani, że nie jesteśmy w Nowym Jorku. Nie codziennie tu ktoś kogoś zabija. – To pewne? To było morderstwo? Czuła, jak przyspiesza jej serce. Policjant odpowiedział beznamiętnym tonem: – Na to wygląda. Martwe dziecko w mrowisku. Oczywiście mniej wątpliwości jest przy poderżniętym gardle czy kulce w czole. – Urwał i spojrzał na nią uważniej. – Przyjeżdża Marianne Fogler i znowu mamy robotę. – Myśli pan, że autorzy kryminałów są jak te koty wykrywające nowotwór? – podniosła głos. – Że wyczuwamy zbrodnię, zanim jeszcze zostanie popełniona? I co właściwie ma to oznaczać? Ze jesteśmy w jakiś sposób w nią uwikłani? Może nawet, pańskim zdaniem, prowokujemy morderstwo i kibicujemy sprawcy? Policjant milczał. Rozstawił tylko nogi, by lepiej utrzymać równowagę. Jakby zamierzał zaraz sobie postrzelać do znienawidzonego celu. – Na razie nie chcę się wypowiadać o pani współuczestnictwie – wycedził poważnie. Prychnęła ze złości. Dała się sprowokować, chociaż wiedziała, że blefuje i się z nią drażni. – Bo nie zna pan żadnych faktów, a wyobraźni panu nie starcza.

Mężczyzna w mundurze zrobił kilka kroków i znalazł się przy drzwiach. – Czy w noc po odnalezieniu zwłok uprawiała pani seks z mężczyzną? Chyba z cudzoziemcem? To pani znajomy? – Dopiero po trzecim znaku zapytania odwrócił się i spojrzała jej w twarz. Żachnęła się. Czuła, że traci grunt pod nogami. Była też zawstydzona i nie chciała dać tego po sobie poznać. – Czy któreś z nas jest podejrzane? – uniosła się. – Może on? Co?! Jest podejrzany, bo nie ma białej karnacji? – wycedziła. – Może seks nad jeziorem Skiresjön jest karalny?! Oczywiście – zakpiła. Była wściekła. Ktoś ją podglądał w nocy i jeszcze o tym naopowiadał! Policjant zamaskował przelotny uśmiech. Marianne jednak wychwyciła ten jego ironiczny grymas. – Zamierza pan założyć rejestr moich przygód miłosnych? – zapytała już nieco spokojniejszym tonem. – Obawiam się, że nie starczy panu czasu na prowadzenie śledztwa. – Jeżeli uprawia się seks w terenie niezabudowanym, trzeba się liczyć z tym, że przestanie on być naszą prywatną sprawą. – Może ja lubię, kiedy mój seks nie jest tylko moją prywatną sprawą. – Życzę zatem powodzenia. – Policjant uśmiechnął się i skinął głową na pożegnanie. Kiedy wyszedł, Marianne podeszła do okna i obserwowała, jak idzie brzegiem jeziora, a potem wspina się wąską ścieżką wśród sosen do drogi, gdzie stały zaparkowane policyjne samochody. Zgasiła papierosa i natychmiast zapaliła następnego. Z impetem usiadła na krześle i zarzuciła nogi na kuchenny stół. Tkwiła tak przez jakiś czas, który można by zmierzyć liczbą wypalonych papierosów. Było ich pięć. W końcu odkaszlnęła, wstała i poszła do pokoju na końcu amfilady. Nie był wybielony jak reszta pomieszczeń. Pomalowała go na turkusowo, żeby stworzyć złudzenie przebywania pod wodą. Stało tam tylko jedno krzesło i drugi stół, masywny i drewniany, pobielony. Otworzyła laptop, przez moment wsłuchiwała się w szum rozgrzewającego się komputera. Kiedy ekran się rozjaśnił, utworzyła nowy plik: CZARNE TANGO. Na razie nie wiedziała, czy będzie to pamiętnik, czy może powieść kryminalna. Przypomniała sobie twarze kobiet zamordowanych w zeszłym roku nad jeziorem Skiresjön. A teraz

śmierć tej dziewczynki... Nagle odeszła jej ochota na pisanie. Poszła do sypialni i w ubraniu wsunęła się pod kołdrę. Zamknęła powieki, przypominając sobie erotyczną przygodę z ostatniej nocy. Nie miała seksualnego kaca. Szybko zasnęła. Obudził ją telefon. – Thobias from New York! – radośnie się przedstawił były mąż. – Która u ciebie? – zapytała z przyzwyczajenia, mimo że nie chciało jej się z nim gadać. Nie była w nastroju na obmyślanie logistyki opieki nad synami. – Ta sama co u ciebie. Jestem w Sztokholmie. Tylko dwa dni. Biznesowo. – Biznesmen... – wymruczała sennie. – Latasz po korcie z rakietą i tyle. – Znowu morderstwo nad twoim ulubionym jeziorem Skiresjön – obwieścił komicznie. – Czytasz prasę brukową? Bo ja nie. – Kupiłem „Expressen”, bo na okładce jest mój klient. – Kto? – Henrik Hasselberg. Dawniej playboy, a teraz król nieruchomości w Hiszpanii. Chyba zwariował, żeby tańczyć w podłej dziurze tango. Ktoś taki jak on może szaleć na czerwonym dywanie. Słowa Thobiasa podziałały na nią lepiej niż kofeina. – Znasz go dobrze? – zapytała – Trenowałem go przez kilka lat, ale przestał przychodzić. Podobno cierpi na niski poziom energii. – Niski poziom energii. Cóż to znaczy...? – Ty powinnaś to wiedzieć, terapeutko. – Zapewne jakieś pop określenie depresji... – Obudziłem cię? – zapytał nadal radośnie. – Masz inny głos... – Jak to po orgazmie – rzuciła z satysfakcją. Zapadła cisza. W końcu Thobias zapytał rzeczowo:

– Słuchaj, może byś przyleciała do nas, to znaczy do chłopców. Jesień w New Yorku jest super. – Mam się prowadzać po Central Parku z twoją nową babą? Zbierać z nią bukiety czerwonych liści? No fucking way! – zasyczała. – Tylko proponowałem. Ale widzę, że ciągle jest za wcześnie na normalność... Przerwała mu. – Nie chcę żadnej normalności, rozumiesz? Mam z kim spędzać czas! Nie potrzebuję się przyjaźnić z panią twojego serca. – Nabrała powietrza. – I jeszcze jedno. Życzę wam jak najgorzej! – No to kończę. Muszę biec na spotkanie. – Jego głos brzmiał spokojnie. – A... – Thobias zawahał się na moment. – Ten Hasselberg miał chyba jakieś kłopoty ze swoją pasierbicą. – Skąd wiesz? – Jak wchodził na kort, nigdy nie odbierał telefonów. Tylko dla niej zarezerwował specjalny dzwonek. – Śmiejąc się i fałszując, zanucił: – Happy birthday to you! Happy birthday, dear Henrik! Happy birthday to you! – Marilyn Monroe śpiewała to dla Kennedy’ego. – Dla Hasselberga śpiewała to mała dziewczynka. Ale zapewniam cię, że głosik miała bardziej perwersyjny niż słodki. – Długo byłam twoją żoną, ale nie wiedziałam, że jesteś taki ciekawski. Thobias zaśmiał się krótko. – Wiedziałem, że ci się spodoba ta historia z Hasselbergiem. Może lepiej zniesiesz następny news. – Brzmi groźnie. – Tydzień temu pobraliśmy się z Dagy. Marianne obudziła się całkowicie. W sekundę wygrzebała się z pościeli i usiadła na łóżku. Nie chciała, by poznał, że ta wiadomość ją zabolała. Udała rozbawienie. – Miesiąc miodowy spędzasz w Sztokholmie, dzwoniąc do swojej eks? Usłyszała, jak Thobias nerwowo przełyka ślinę. – Jestem zakochany i dlatego nie będę złośliwy – rzucił oschle. – Pieprz się! – wykrzyknęła Marianne. Właśnie gdy zamierzała mu pokazać, że jego ślub nie robi na

niej żadnego wrażenia. Najlepszą bronią jest obojętność. Oto zasada Fogler, w którą ślepo wierzyła i której nigdy nie przestrzegała. – To ty się pieprz, Marianne! I obyś miała z kim! – Thobias się rozłączył. Zaklęła głośno i rzuciła komórkę na koniec łóżka. Wstała, żeby poszukać laptopa. Weszła do skrzynki e-mailowej. Zero wiadomości od Markusa. Zero wiadomości od Magnusa. Chyba powinna się cieszyć. Nigdy nie chciała, żeby synowie chodzili na krótkiej smyczy. Widocznie czują się super w Stanach i nie usychają z tęsknoty za matką, co zważywszy na wiek, tylko dobrze o nich świadczy. Miała nadzieję, że zostali bardziej taktownie poinformowani przez ojca, iż mają macochę. Napisała do nich krótkie wiadomości. Czułe i zarazem wyważone zdania pełne kłamstw, jak to się cieszy ze szczęścia ich taty. Potem otworzyła stronę internetową Dagy Linkvist, mistrzyni home stagingu, Szwedki, która odniosła spektakularny sukces w Stanach. Jej program Sprzedaj ruderę, weź jak za pałac leciał już trzeci sezon na jednej z amerykańskich kablówek i był odpowiedzią na kryzys w branży nieruchomości. Linkvist wybierała apartamenty, których nikt nie chciał kupić. Szybko i tanim kosztem tak zmieniała ich wystrój, że już następnego dnia bez trudu znajdowały nabywcę. I ta kobieta pokochała jej Thobiasa, który poza kortem do niczego się nie nadawał. Marianne klikała dalej. Siedem dni wcześniej w zakładce zawierającej biogram dodana informacja o „cudownie niezaplanowanym ślubie” z Thobiasem Foglerem, trenerem tenisa ze Sztokholmu. Szkoda, że nie wspomniano, że pan młody zaledwie przez trzy miesiące był rozwodnikiem. – To takie znamienne! – zasyczała, opluwając ekran komputera. Nowa wybranka Thobiasa z dumą przyznawała się do swoich pięćdziesięciu ośmiu lat, demonstracyjnie nie farbowała siwych włosów, mówiąc, że wkroczyła w wiek Siwych Panter. Walecznych i piekielnie inteligentnych kobiet. Podobne sztuczki zastosowała w autoprezentacji, pomyślała Marianne. Thobias, przykładny, acz nieco znudzony swoją poczciwością mąż i ojciec, stracił dla niej głowę w czasie jednego gema. Tę informację o „gemie życia” Dagy Linkvist również umieściła na swojej stronie: „Poznaliśmy się na korcie. Sposób, w jaki trzymał rakietę, rozgrzał mnie do czerwoności”. Świadomość, że Thobias rzucił ją dla starszej, wcale nie pomagała. Klasyczne rozwiązanie, czyli romans z młodszą, zrobiłby z niego latającego fiutka z niskim poczuciem własnej wartości, a jej przysporzyłby sympatii otoczenia.

Poślubienie znacznie starszej partnerki, kiedy samemu ma się pieniądze, to co innego. W dodatku poślubienie tej Dagy Linkvist z telewizji! To żona trofeum. I jakie to ma znaczenie, że z tego trofeum zaczynają się już sypać trociny? – rozmyślała Marianne. Była złośliwa. I miała do tego prawo. W czasie gdy jej były mąż wracał z Las Vegas po spontanicznym ślubie z pikantną gwiazdą telewizji, ona tkwiła w drewnianym domku nad jeziorem Skiresjön i miała wrażenie, że zamiast bicia serca słyszy tykanie zegara biologicznego. Czmychnęła ze strony Dagy w ostatniej chwili, bo już miała tam wpisać kilka piekielnie inteligentnych fake’ów. Żeby się uspokoić, pobuszowała w wyszukiwarce. Zaczęła od: „Henrik Hasselberg król nieruchomości Hiszpania”. Pojawiły się zdjęcia. Dekoracyjny mężczyzna w średnim wieku. Zadbany. Widać klasę. Typ, który może się podobać. Nawet bardzo młodym kobietom. W dodatku miała wrażenie, że widziała go w dniu maratonu czy też dzień wcześniej. Minęła go na środku jeziora. Uśmiechnęła się jak do innych pływaków, ale on nie odpowiedział. Po trzech kwadransach siedzenia w sieci natrafiła na forum dyskutantów o Villa Lazura – osiedlu wybudowanym w Hiszpanii dla Szwedów. Jeden z wpisów był interesujący: „Dobrze, że deweloper nie kupił tu domu dla siebie. Podobno lubi wsadzać paluszki pod dziewczęce spódniczki”. Ciekawe? Zastanowiła się: Henrik Hasselberg, playboy czy pedofil? Może farbowany playboy, który prowadza się coraz to z inną, żeby nikt nie pomyślał, że tak naprawdę ma nieco odmienne upodobania. Ale mogło w tym nie być cienia prawdy. Fałszywy wpis zawistnika. Zazdrosnego o wielką kasę albo o dawne romanse z aktoreczkami. Teraz jest cicho o jego podbojach. Musi mieć żonę. Poszperała. Tessan von Sydow. Rozpoznała ją. Też przyjechała na maraton. Minęły się na ścieżce. Bacznie zmierzyła Marianne wzrokiem. Dlatego ta ją zapamiętała. Typ dawnej piękności, z wielkim nosem i nadwagą. Jej dziadek stracił olbrzymi majątek, a ojciec też nie był lepszy. Mówiono o chybionych inwestycjach na giełdzie. Niektórzy przypisywali wyprzedaż rodowych nieruchomości hazardowi, a potem alkoholizmowi. Marianne skakała po różnych forach, gdzie było coś o Henriku Hasselbergu. Nic nie potwierdzało oszczerczego wpisu. Zresztą pojawił się w sieci pięć lat temu. Nikt nie zareagował, nie skomentował, a więc jednak pudło. Zwykła ludzka zawiść. Oskarżenia o molestowanie są coraz bardziej popularne.

Następnie sprawdziła pasierbicę Hasselberga. Johanne Hasselberg. Lat dwadzieścia siedem. Dał jej swoje nazwisko. Dwa lata temu poślubiła astrofizyka Fredrika Henschena, z którym ma dwuletnią córeczkę Lizę. Było też kilka zdjęć. Urocza rodzinka. Na twarzy Johanne wyraz szczęścia i radości. Pozory mogą mylić, ale nie tak wygląda ofiara ojczyma pedofila. Marianne zamknęła laptop. Czuła, że musi wreszcie odespać mocny seks i słabą noc. Rzuciła się na łóżko jak kłoda. Zasnęła. Obudziła się nagle. Z poczuciem totalnego rozbicia. Miała wrażenie, jakby śniła jej się śmierć ojca. Ale nic nie pamiętała. Sen był koszmarem, jawa wybawieniem. Oddychała głęboko jak po męczącym biegu. Potem usłyszała... Jakby ktoś jęczał. Albo się dusił. Ostrożnie podeszła do okna. Kiedy spała, znowu zaczęło padać. Nikogo nie widziała, ale nadal słyszała dziwne dźwięki. Pobiegła do drugiego okna, od strony jeziora. Jakiś mężczyzna klęczał i kaszlał. Ciałem wstrząsały spazmy. Po chwili przestał, tylko ciężko oddychał. Wstał, opierając się o sosnę, i zaczął wyrównywać oddech. Nagle odwrócił się. Niespodziewanie szybko, zbyt energicznie, żeby mogła uciec z jego pola widzenia. Ich spojrzenia się skrzyżowały. Henrik Hasselberg. Ciągle tu jest. Dlaczego nie wyjechał? Zapewne policja kazała pozostać wszystkim przyjezdnym, dopóki sprawa się nie wyjaśni. Drgnęła, kiedy zaczął iść w kierunku jej domu. Wyraźnie kulał. Zrobiła dwa kroki do tyłu, a on zapukał w szybę. Na zdjęciach w Internecie wydawał się bardziej wypoczęty i młodszy. Ale były to foty robione na użytek jego biznesowego imperium. – Przepraszam, masz bandaż? Był mokry, w samych kąpielówkach. Drżał. – Nie prowadzę sklepiku. To dom prywatny, a gościnna nie jestem. – Skaleczyłem się. Nie przejdę ani kroku dalej. Nie ruszyła się, a on jeszcze przez chwilę na nią patrzył, potem powtórzył prośbę i odszedł. Ale zdążył zrobić tylko dwa kroki. Wrócił, wskazując na zakrwawioną stopę.

Otworzyła drzwi. Rana była cięta i dość głęboka. Krew płynęła obficie. Marianne szybko pobiegła do szafy i rzuciła mu ręczniki. Rozcięła też prześcieradło, sugerując, że można z niego zrobić prowizoryczny opatrunek uciskowy. Nie zamierzała pomagać więcej, niż chciała. Gość opatrzył się sam, a potem, ostrożnie stawiając obolałą stopę, wszedł do kuchni i ciężko usiadł na krześle. – Przepraszam za zamieszanie. Poszedłem popływać i nie wziąłem komórki. Mogę zadzwonić do żony? – Oczywiście – zgodziła się Marianne i podała mu telefon. Henrik wybrał numer. Cyfra po cyfrze. Kilka razy się pomylił, ale w końcu wystukał właściwy ciąg. – Tessan? Jestem w tym żółtym domu nad jeziorem. Tak, tym z ładną werandą. Tak, tym, który kupiła psycholożka ze Sztokholmu – potwierdzał zniecierpliwionym tonem. – Musisz po mnie przyjechać. – Zerknął na Marianne. – Najlepiej jak najszybciej. Nie, nic się nie stało! – uspokoił żonę zbyt głośno. Może nawet agresywnie. – Nie ma krwi. Tessan, uspokój się! Nie ma krwi! Marianne miała wrażenie, że kobieta jeszcze coś mówiła, ale on jej przerwał i z westchnieniem odłożył komórkę. – Dzięki. Zaraz tu będzie. Musi spłukać pianę. Myje głowę. Nastawiła kawę. W milczeniu słuchali bulgotania ekspresu. Kiedy rozchodził się aromat, odezwała się pierwsza: – Czy to nie dziwne? Właśnie czytałam o tobie w sieci. – Naprawdę? – Henrik wyglądał na odrobinę przerażonego. – Mój były mąż był twoim trenerem tenisa. – Thobias Fogler? Nie wiedziałem, że ma żonę. – Jego zaskoczenie wydawało się szczere. – A myślałeś, że ma kogo?! – zareagowała zbyt gwałtownie. – No, nie wiem... – Zapowietrzył się i spuścił głowę. – Jesteśmy po rozwodzie. Mów, co wiesz. – Dużo nie wiem. – No tak! Solidarność fiutów! – prychnęła.

Skrzywił się. – Jedynie tyle, że lubił bardzo młode dziewczyny – wydusił. – Młode dziewczyny?! Żartujesz sobie?! Jego obecna ma prawie siedemdziesiątkę! – Ach, tak... – Henrik zrobił śmieszną minę. Taki grymas na pewno rozśmieszyłby Marianne, gdyby tylko była odrobinę mniej wściekła. – No, nie wiem... Może lubi skrajności... – zaczął Henrik. – Poproszę o szczegóły – powiedziała rozkazującym tonem, wyjmując filiżanki z kredensu. – Sam przyłapałem go pod prysznicem z jedną bardzo młodziutką. I jeżeli mnie wzrok nie mylił, to raczej nie szorowali sobie pleców. – O tobie też wypisują, że lubisz bardzo młodziutkie – rzuciła. – Najlepiej takie z przedszkola. Nie wydawał się zaskoczony tym atakiem. – Co ja na to poradzę, że bardzo lubię dzieci! – Michael Jackson made in Sweden? – zadrwiła Marianne. – Ja nie śpię z nimi w jednym łóżku – odpowiedział spokojnie, nie dając wyprowadzić się z równowagi. – Robię tylko odpisy na różne fundacje zajmujące się dziećmi w potrzebie. Pokiwała głową. – Brawo! – Może wspomagałbym sportowców albo irackie sieroty. Ale nie mam własnych dzieci, a bardzo bym chciał. – Brawo! – powtórzyła. Było coś osobliwego w tym, że Hasselberg odpowiada na zarzuty o pedofilię tak spokojnie. Niemal kojącym głosem. Albo jest szczególnie perwersyjnym typem, albo to sobie dobrze przećwiczył. Albo mówi prawdę. Postanowiła jeszcze postrzelać niewygodnymi pytaniami. – Podobno pedofile często poślubiają kobiety z małymi dziećmi? Henrik zmieszał się. Trafiła blisko celu. – Mam nadzieję, że traktowałeś ją tylko jak pasierbicę.

– Uważasz, że jesteś dobrym psychologiem, ale ciągle nie wiesz, że sekrety banalnych ludzi potrafią być bardzo niebanalne. Uśmiechnęła się. – Też tak myślę, Henriku. – Jestem zamożny. Ludzie nie lubią takich jak ja. Wypisują w sieci mnóstwo podłości. Internet to jelito grube bez ujścia na zewnątrz. – Piękna definicja. Pokiwał głową. Nadała głosowi sztuczną przymilność. – Może powinnam coś kupić w Hiszpanii. Jak sądzisz? Tu robi się coraz bardziej nieciekawie. Zginęła mała dziewczynka. Znowu pokiwał głową, ale nadal nie mogła nic wyczytać z jego pokerowej twarzy. – Co tu robi król nieruchomości? – zapytała, rozlewając kawę z dzbanka do filiżanek. – Przyjechałem na Maraton Czarnego Tanga. Chciałem odpocząć od swojego szczęśliwego życia. Miał ciepły, odrobinę nieśmiały uśmiech. Nic z uwodziciela. – Lubisz tańczyć tango? – zagadnęła ironicznie. – Nienawidzę – odpowiedział takim tonem, jakby zadała mu obsceniczne pytanie. – Ja nie robię tego, czego nie cierpię. – Czyżby? – zapytał i sięgnął po swoją filiżankę. – Rozmawiasz z pięćdziesięcioczteroletnim mężczyzną, a pewnie chciałabyś mieć przed sobą tego napakowanego ciemnoskórego tancerza. – Mówiąc to, nie spuszczał niej oczu. Marianne wzruszyła ramionami i stłumiła wściekłość. Albo już się rozniosło po okolicy, albo to właśnie on widział ją z Alejem i wygadał policji. – Skąd wiesz, kogo bym chciała mieć przed sobą? – Zawsze potrafię zgadnąć, o czym marzą ludzie. Nie na darmo nazywają mnie królem nieruchomości. Bardzo dobra kawa – pochwalił. – Pewnie pół Sztokholmu do ciebie należy? Zgadłam? Kupujesz tanio, remontujesz i sprzedajesz z zyskiem.

Hasselberg odstawił filiżankę i podrapał się w czubek głowy. – To prosta recepta na duży zysk. Pod warunkiem, że umie się czytać w ludzkich umysłach. Jestem w tym dobry. Należę do pionierskiej dynastii deweloperów, którzy pierwsi wyprowadzali sporą grupę emerytów pod słońce Hiszpanii. – Masz tam pewnie niejeden dom. – Mylisz się. Zawsze zatrzymuję się w hotelu. Jestem jak kot. Przywiązuję się do miejsca. Sztokholm to moje jedyne niezmienne terytorium. Od wielu lat mieszkam w tym samym domu. – Przerwał na moment i zauważył: – Zrobiłaś taką minę, jakbym kłamał. – Dziwię się, dlaczego mieszkasz w tym domu, skoro tam się to wszystko zdarzyło? – zablefowała. Lubiła zadawać prowokacyjne, całkowicie kłamliwe pytania. Ciekawiła ją reakcja rozmówcy. Tym razem chyba poszło lepiej, niż mogła przypuszczać. Hasselberg nerwowo pokręcił się na krześle. – Co się zdarzyło? – Nie udawaj. Jesteś kiepskim aktorem. Dobrze, że nie stoisz na scenie, tylko sprzedajesz budki lęgowe. – Jak dotarłaś do tych informacji? – zapytał, a kości żuchwy zaczęły mu się nerwowo zaciskać. Milczała, a on nalegał: – To zostało tylko w rodzinie. No, powiedz: kto się wygadał? – Starał się być miły, ale Marianne wyczuwała jego narastające rozdrażnienie. – Nikt się nie wygadał. Spojrzał na nią uważnie. – Czym się tak naprawdę zajmujesz? – zapytał – Jestem psychoterapeutką.

– To już wszystko jasne. Prowadziłaś moją żonę. Wróciła ze spaceru i powiedziała: „Ta psycholożka też tu jest”. I miała dziwną minę. Znam wszystkie miny Tessan, a ta była naprawdę dziwna. – Tessan? – zapytała Marianne, chcąc zyskać na czasie, bo była pewna, że przez przypadek zaraz dowie się o czymś, do czego chyba nie dokopałaby się w internecie.

– Nie udawaj. Już użyłem tego imienia, kiedy do niej dzwoniłem. Tessan to moja żona. Od wieków chodzi na terapię. I od wieków nikt nie może jej pomóc. Ty chyba też. Była twoją pacjentką? – Nie udzielam takich informacji – rzuciła Marianne i poczuła się dumna, że ten wytrych słowny pozwoli jej otworzyć drzwi, które rodzina Hasselbergów zamknęła dla obcych. – A więc jednak! Jesteś albo byłaś analityczką Tessan – powiedział. Twarz mu się zmieniła. Marianne odniosła wrażenie, że Henrik chce wstać i uciec. Ale został, a nawet zaatakował. – Leczyła się u ciebie? Fantastka! Leczyła się? – powtórzył. – Nikt już u mnie się nie leczy. I obowiązuje mnie tajemnica zawodowa. – Leczyła się! To powinnaś wiedzieć, że lubi opowiadać różne bzdury. A tak naprawdę jest nie tylko fantastką, ale również kleptomanką. Musieliśmy zrezygnować z życia towarzyskiego. Dokądkolwiek poszła, zawsze coś zwinęła. – Uczynił gest wyrażający bezradność. Marianne była jednak przekonana, że odegrał to wzburzenie. Wpatrywał się w nią, jakby chciał wysondować, jak daleko może się posunąć w łgarstwach. – Jestem kimś znanym – zaczął od nowa. – Prowadzę interesy. Nie mogę sobie pozwolić, żeby moje nazwisko i moja marka były oczerniane tylko dlatego, że Tessan weźmie sobie z czyjejś łazienki flakon perfum albo wyjdzie z przyjęcia w dwóch futrach. Swoim i cudzym! – Wybacz, ale nie będę dyskutowała o problemach emocjonalnych twojej żony. – Emocjonalnych? Problemach? – Roześmiał się krótko i nerwowo. – Chcesz wiedzieć? Ona nie ma żadnych, absolutnie żadnych problemów. Dzięki temu, że jest moją żoną, może sobie kupić hektolitry dowolnych perfum i każde futro, o jakim zamarzy. Ale ona woli mnie dręczyć i narażać na koszmarne zarzuty. – Z impetem wrzucił do ust kostkę ciemnego cukru i wściekle ją rozgryzł. – Coś ci powiem, pani terapeutko Marianne Fogler. Moje życie to kupa gówna zawiniętego w błyszczący papierek! – Wydawało się, że skończył zwierzenia. Był wyraźnie wyczerpany. Marianne dolała im obojgu kawy. Wypili w milczeniu. Henrik szybciej. Jakby jego gardło nie reagowało na gorący płyn. Przekręcił głowę i zapatrzył się na jezioro. W końcu podziękował, wstał i kuśtykając, odniósł filiżankę do zlewu. – Dziwne nawyki jak na króla – powiedziała Marianne. – To znaczy? – Spojrzał na nią badawczo. – Myślałam, że zostawiasz rzeczy gdzie popadnie, a służba już wszystko zanosi do zmywarki.

Henrik uśmiechnął się, a raczej próbował się uśmiechnąć. – Nie mam służby. Nie chcę szpiegów – wyrwało mu się i dopiero w następnej sekundzie zrozumiał, że powiedział za dużo. Skrzywił się i z wysiłkiem podążył w stronę drzwi.

– Macie aż tyle sekretów? – zapytała Marianne, nie ruszając się ze swojego wiklinowego fotela. – Poczekam na zewnątrz. Wolałbym, żeby Tessan tu nie wchodziła. – Może wejść. Futra nie mam, a perfumy ukryłam w skrytce pod progiem. – To nie jest śmieszne – powiedział i wyszedł. – Nie miało takie być! – krzyknęła za nim. Nie zdążyła dopić kawy, gdy usłyszała warkot samochodu. Wyjrzała na zewnątrz. Henrik Hasselberg powoli posuwał się w kierunku drogi. Patrząc na niego, Marianne zauważyła, że ma piękny, szlachetny profil. Nagle, jakby wyczuwając, że jest obserwowany, odwrócił się w jej stronę. Był wściekły, mimo to uniósł dłoń w geście pożegnania i ruszył na spotkanie Tessan, która do niego biegła. Marianne odeszła od okna. Widok małżeństw sprawiał jej przykrość. Ciągle nie mogła się pogodzić z myślą, że Thobias tak łatwo ją zostawił i tak szybko poślubił inną.

26 czerwca,

wtorek

Cały dzień nic się nie działo, dopiero pod wieczór przyszła Zuza Wolny. Przyniosła chleb z czarnuszką, który sama piekła. Marianne wystawiła z lodówki wszystko, co miała, i zaparzyła świeżą kawę. Zuza rozsiadła się swobodnie w kuchni i sama wyciągnęła nóż z szuflady. Niechlujnie, nie podłożywszy deski, zaczęła kroić bochen na grube pajdy. – Jeszcze masło. I sól. Dużo grubej soli – zakomenderowała. – Wieści są takie, że nie ma czasu dbać o cholesterol. Marianne uniosła brwi w geście zdziwienia. Zuza odgarnęła do tyłu rude loki, posmarowała chleb grubą warstwą masła i posypała solą. Miała teatralną potrzebę budowania napięcia. – Anders został zatrzymany! – W związku ze śmiercią tej małej? – Tak, ale wygląda na to, że przyczyną była okropna pomyłka. Anders wszędzie miał trutkę na szczury. – W końcu jest szczurołapem. – I w domu unosiły się opary tej trucizny. Mała nawdychała się ich i nie przeżyła. Jej rodzice też się podtruli. Ból głowy, torsje, te rzeczy – wyliczała Zuza z pełnymi ustami. – Skąd ty to wszystko wiesz? Ciągle śpisz z tym policjantem? – Policjanci... – mruknęła Zuza, ale było widać, że jest zadowolona. – Wszystko trzeba im podać na tacy. Tatusia Amelki już wypisali, ale z mamusią jest gorzej. Już ją odtruli, ale, no wiesz... Załamała się. – Nic dziwnego. Śmierć dziecka to szczególny rodzaj śmierci – powiedziała sentencjonalnie Marianne. Zuza pokiwała głową. – Z tego chyba się nie wychodzi. To jak dożywocie. Marianne zasępiła się. – Zastanawia mnie tylko, dlaczego Anders jest odporny na toksyczne wyziewy. – Nie jest odporny, tylko śpi na tej obsranej kanapie na zewnątrz. Od wiosny do zimy. Taki już jest! – zakończyła Zuza i zaraz ugryzła chleb.

– Ale kto trzyma w domu trutkę, której sama obecność zagraża zdrowiu, i nie usuwa jej, kiedy ma gości? – Anders. Anders trzyma w domu stosy różnych opakowań. Taki już jest. Porąbany! – Zuza głośno zebrała językiem resztkę masła z ust. – Po co mu aż tyle...? – Ma hopla na punkcie gryzoni. Każdy to wie. – Polka przełknęła i spojrzała na zegarek. – Włącz telewizor! Zaraz lecą lokalne wiadomości. Niewielki ekran rozbłysnął znajomym widokiem mola. Na jego tle dziennikarz w ciemnej marynarce nakreślał kontekst tragedii, do której doszło w „sielskich pejzażach Astrid Lindgren”. „Różowe ziarna musiały skusić dziecko. Mała przeżywała w tym czasie normalną dla dziewczynek fascynację kolorem różowym. Zapewne się nimi bawiła. Według naszego informatora trutkę znaleziono nawet w pudełku z płatkami śniadaniowymi”. – Mówiłam! – Zuza była wyraźnie zadowolona. – Cicho! – upomniała Marianne. Dziennikarz wziął głęboki oddech. „Zatrzymany został lokalny deratyzator. Podejrzany jest o nieumyślne spowodowanie śmierci. Według naszego anonimowego źródła cały dom zatrzymanego był wysypany trutką na szczury. Prawdopodobnie podejrzany kupił tanie ziarno od Polaka i nie zdołał przeczytać ulotki, która była po polsku, więc nie wiedział, że ten preparat powinno się stosować tylko i wyłącznie w silosach na zboże. Oraz że trucizna w połączeniu z wilgocią wytwarza śmiertelnie niebezpieczny fosforowodór. Kiedy w sobotę wieczorem wysypywał pół kilo trutki w piwnicy, nie zdawał sobie sprawy z tego, że ryzykuje życie swoje i lokatorów. Toksyczne opary zaczęły działać już w nocy. Rodzice nie zauważyli pogarszającego się stanu zdrowia dziecka. Odsypiali po maratonie tańca i sami mieli silne zawroty głowy, ale według policji przypisali to nadmiernej konsumpcji alkoholu”. – No tak! A jakże! – wykrzyknęła Zuza, ze złością wbijając nóż w blat stołu. Marianne pogłośniła fonię. „Kiedy zatrzymany odkrył martwe dziecko, było już za późno. Organizm był zbyt delikatny, by przeżyć kontakt z trucizną. Zatrzymany prawdopodobnie działał w szoku. Przestraszył się i wrzucił ciało do mrowiska”. Kamera pokazała dom Andersa opasany policyjnymi taśmami. „Należy się jedynie dziwić, że uczestnicy maratonu zatrzymali się właśnie w tym domu. Już na pierwszy rzut oka wygląda na zaniedbany. – Dziennikarz mówił teraz bardziej stonowanym głosem. – Stan rodziców tragicznie zmarłego dziecka jest stabilny, ale oboje nadal przebywają w szpitalu na

obserwacji i pod opieką psychologa”. Marianne wpatrywała się w ekran, na którym pojawiały się migawki spod szpitala. – Wygląda na to, że Anders był opętany obsesją odszczurzania świata. Zuza spoważniała. – Nie wierzę, żeby chciał ich zabić. – Ich? – No, rodziców tej małej i małą. To ktoś inny! – Myślisz, że to było zabójstwo? – skarciła ją Marianne. – Dziwię się, że Anders przyjął tych letników. Nigdy nikogo nie zapraszał do domu. Marianne sięgnęła po papierosa, a Zuza natychmiast otworzyła szerzej okna. Odkąd rzuciła palenie, nienawidziła palaczy, a dym papierosowy uważała za prostą pochodną cyklonu B. – A swoją drogą Anders znał się na robocie. – Marianne zaciągnęła się dymem i od razu poczuła się lepiej. – Fakt – przytaknęła Zuza, smarując kolejną pajdę. – Dziwna ta pomyłka. Poza tym za nic nie kupiłby nic od Polaka. Uważa nas za złodziei i oszustów. Kiedyś Camilla sprzedawała polską wódkę. Znacznie taniej. Anders nie kupił. Powiedział, że wszyscy oślepniemy. – Ugryzła chleb. – Jako morderczynię obstawiałabym matkę. Widziałaś ją?! – wykrzyknęła. – Wygląda jak ktoś, kto tonie, ale udaje, że ma grunt pod stopami. Marianne spojrzała na ekran. Nie mogła uwierzyć, że dwie doby po śmierci dziecka matka udziela wywiadu. Właściwie było to tylko kilka zdań wypowiedzianych przez zaciśnięte usta. „Nasza córka Amelia była bardzo radosnym dzieckiem. Kochała życie. Może i dobrze, że nie dorosła i nie przekonała się, jakie potrafi być okrutne”. – Słyszałaś to?! – Zuza o mało się nie opluła. – Szok po stracie – pospiesznie zdiagnozowała Marianne i poczuła, że musi porozmawiać z tą kobietą. Sama nie wiedziała, ale instynktownie czuła, że coś jej się tu nie zgadza.

4

PACJENTKA Z VIMMERBY

27 czerwca, środa, Vimmerby

Anne-Marie Sigfridsson przebywała w szpitalnej izolatce na pierwszym piętrze.

Marianne z jednej strony obawiała się tej rozmowy, a z drugiej myślała, że po prostu jest na nią za wcześnie. Matka Amelii mogła być ciągle jeszcze zbyt pobudzona, a nawiązywanie do wypadku tylko pogorszyłoby jej stan. Niewykluczone zresztą, że jakikolwiek sensowny dialog będzie niemożliwy z powodu działania środków farmakologicznych. A jednak, uchyliwszy drzwi, Marianne zobaczyła siedzącą na brzegu łóżka młodą kobietę, która spokojnymi ruchami wklepywała krem w policzki. – Dzień dobry. Nazywam się Marianne Fogler. Jestem psychologiem. Mieszkam nad jeziorem. Tam, gdzie odbywał się maraton – zakończyła, uśmiechając się niepewnie. Anne-Marie popatrzyła na nią, nie okazując żadnych emocji, co mogło być objawem szoku pourazowego. – Mogę wejść? – zapytała Marianne. Odpowiedziało jej przyzwalające kiwnięcie głową. Zamknęła za sobą drzwi i podeszła bliżej. Zauważyła, że kobieta ma przekrwione oczy. Prawdopodobnie od intensywnego płaczu. Albo od oparów trutki na szczury. Anne-Marie Sigfridsson była osobą o tajemniczej, nieco chłopięcej urodzie. Zakryte lnianą koszulą ciało sprawiało wrażenie harmonijnie zbudowanego i zadbanego. – Nie potrzebuję pomocy – odezwała się zmęczonym głosem. – Żadnych psychologów. Żadnych dobrych rad. Żadnego wsparcia. – Rozumiem. – Akurat! – parsknęła pacjentka. Marianne odniosła wrażenie, że zaraz się roześmieje. Ale ona pozostała poważna i nie przestawała pokrywać twarzy białawym mazidłem. Robiła to zresztą potem w trakcie całej rozmowy. Marianne zrozumiała, że to rodzaj neurotycznego przymusu. Te powtarzalne gesty mogły też uspokajać. – Kiedy umiera dziecko – powiedziała, poprawiając zsuwającą się z ramienia torebkę – matka zawsze myśli, że terapia jest gówno warta. Pomyślała, że zaraz zostanie wyproszona, ale Anne-Marie spojrzała na nią i zapytała: – Dlaczego mieszkasz w tej dziurze? – Muszę dojść do siebie po rozwodzie – Powodzenia!

Dwoma palcami nabrała kolejną porcję kremu. Nałożyła ją na policzki, a potem zaczęła rozsmarowywać. Snuła przy tym niezborną opowieść. Najpierw o butach do tanga. Potem o Amelii, która miała nosić imię Anna. O obsesji męża na punkcie zdrowej żywności. O jego skocznych melodyjkach reklamujących szampon i kostki do zmywarek. O jego romansie, który chyba sobie wymyśliła, żeby zebrać siły na katapultowanie się z tego poronionego małżeństwa. Mówiła mechanicznie. Bez pośpiechu. Robiąc stosowne pauzy. Ale unikała wzroku Marianne, a ona miała wrażenie, że pacjentka mówi po prostu do siebie. W sposobie, w jaki Anne-Marie streszczała ostatnie lata swojego życia, nie było za grosz emocji. Zapewne to lek uspokajający wyzerował poziom afektów. Marianne przysiadła na parapecie i pozwoliła jej się wygadać. Ale w pewnym momencie, kiedy matka Amelii zaczęła w kółko mówić to samo, przerwała tę zdartą płytę zwierzeń i zapytała: – A ty, dlaczego tu przyjechałaś? Lubisz tango? Anne-Marie wzruszyła ramionami, jakby pytanie było zbyt głupie, by przywiązywać do niego wagę. Psycholożka brnęła dalej. – Tańczyłaś tylko ze swoim mężem? Po raz pierwszy rozmówczyni spojrzała na nią z uwagą. – Myślałam, że zadasz mi jakieś policyjne pytanie. – Na przykład? – Czy tego dnia zdarzyło się coś, co wydało ci się dziwne? – O to cię już pewnie pytali. Anne-Marie zaczerpnęła głęboko powietrza. – Widmar deptał mi po palcach. Jest niższy. Trudno mu było mnie prowadzić. Tango nie sprawia mu żadnej przyjemności. – Był wściekły, że tu przyjechaliście? – Sztywny jak kij. – Zamilkła, a potem dodała: – Podminowany. – Może chodziło o coś, co wydarzyło się poza parkietem? – Nie sądzę. On już taki jest. Nie lubi, jeśli jestem w czymś lepsza. Dlatego mnie poślubił. Z kimś takim jak ja ma gwarancję totalnej satysfakcji. – Uważasz się za gorszą niż on? Chyba niepotrzebnie. Taka piękna kobieta jak ty...

Anne-Marie weszła rozmówczyni w słowo: – Nie w urodzie cała zabawa. – A w czym? – W czymś innym – wypaliła szybko. Albo się ze mną droczy, albo coś ukrywa, pomyślała Marianne. – Masz intrygujący seksapil – zaoponowała. – Czy ktoś już ci mówił, że jesteś podobna do tej francuskiej aktorki Charlotte Rampling? Anne-Marie spojrzała na nią, jakby się zastanawiała, czy o czymś powiedzieć, ale rzuciła tylko: – Po pierwsze, Rampling to Angielka. Po drugie, wszyscy mi to mówią. A po trzecie, no i co z tego? Z jej tonu Marianne wyczytała potrzebę zmiany tematu. – A zatem maraton w objęciach męża. Z nikim innym nie spróbowałaś tanga? – zapytała, zsuwając się z parapetu. Poczuła kłucie w okolicy nerek i energicznie zaczęła rozmasowywać obolałe miejsce. – Tańczyłam też z tym Murzynem. – Tym... Alejem? – On wie, jak prowadzić kobietę. Moje ciało dostosowało się do niego. – A oprócz Aleja? – Ten wątek wywoływał u Marianne dziwne rozdrażnienie. – Wylądowałam też w ramionach faceta po pięćdziesiątce. Był dżentelmenem. Zanim zaczęliśmy tańczyć, pocałował mnie w rękę i przedstawił się, choć wcale nie musiał. – Dlaczego? Anne-Marie przełknęła ślinę. – To był Hasselberg. Wiesz, ten, co miał romans z tą miss. – Trochę go kojarzę. – Zmienił się. Dopiero z bliska odkryłam, kim jest. Jak mnie objął. To jego spojrzenie... Urwała i widać było, że ten moment jest dla niej ważny, bo wreszcie przez maskę, która zakrywała twarz, przebił się cień jakichś uczuć. Zbyt słaby jednak, żeby Marianne mogła go nazwać. – Tańczyłaś z królem nieruchomości. Z finansowym celebrytą. Zrobiło to na tobie aż takie wrażenie? – podpytywała.

– Było fajnie... – odrzekła Anne-Marie. – Widmar trafił na jego partnerkę. – To żona Hasselberga. Tessan. – Ach, tak... – żachnęła się. – Nie powinna nosić tak krótkich sukienek. Nie przy takich nogach. Małą znaleziono martwą w mrowisku, a jej matka plecie o długości sukienki jakiejś baby. Ale z własnej praktyki terapeutycznej Marianne wiedziała, że nie ma żadnego prawidłowego scenariusza przeżywania żałoby. Wszystkie chwyty są dozwolone. Ten, kto wprost z pogrzebu żony idzie do burdelu, wcale nie musi cierpieć mniej niż wdowiec, który zamyka się w domu i zalewa łzami. Zachowanie, mówienie – to tylko objawy. – Dostajesz zastrzyki czy leki? – zapytała z ulgą, bo ból w krzyżu wreszcie ustąpił. – Jeden zastrzyk rano. Nie mogę łykać tabletek. Wszystko zwracam. Mam pusty żołądek. Robili mi płukanie. Tak na wszelki wypadek. Nie miałam w ustach trutki. Nawdychałam się jej. Nie mówmy o tym. Marianne pokiwała współczująco głową – Oczywiście. Odniosłaś wrażenie, że Hasselberg poprosił cię do tanga przypadkowo czy już wcześniej miał cię na oku? Anne-Marie nie mogła się zdecydować, co odpowiedzieć. – Nie wiem... Sama nie wiem, co byłoby lepsze – zawahała się. – Ale chyba już wcześniej na mnie zezował. – Nałożyła krem na skronie. – Na pewno mu się spodobałaś. A on...? Podobał ci się? – Tak, ale bez szaleństwa. Miło było. – Rozmawialiście? – Właściwie wcale. W tańcu nie można gadać na poważnie. Cały czas ktoś na nas wpadał. Chyba zapytałam, jak długo tańczy i takie tam... Gdzie pracuje... – Opowiadał o sobie? – Dziwnie. – To znaczy? – Prostacko. Zupełnie to do niego nie pasowało. – Co mówił?

– „Jestem pieprzonym królem nieruchomości”. Myślałam, że będzie bardziej dobierał słowa. Powiedziałam: „Sprzedaje pan domy. Jest pan handlarzem marzeń”. Ale on powtórzył chyba ze trzy razy: „Jestem pieprzonym królem nieruchomości”. – Biczował się tym zdaniem. Anne-Marie Sigfridsson uważniej spojrzała na terapeutkę i przez sekundę przestała się smarować. – Masz rację. Czasami mówimy coś, co nas biczuje. – Masz takie zdanie, którym się biczujesz? Pacjentka skinęła głową. – Mogę je poznać? – zapytała ciszej Marianne. – „Przecież masz wszystko”. „Przecież masz wszystko”. „Przecież masz wszystko”. Milczały przez moment. Nagle odezwała się Anne-Marie: – Ty też masz takie zdanie. Powiesz je? Marianne odpowiedziała natychmiast. Niespodziewanie dla samej siebie: – „Nie masz już nic”. „Nie masz już nic”. „Nie masz już nic”. – I zaraz zapytała: – Czułaś od Hasselberga alkohol? – Sama byłam nieźle nawalona. Jestem na diecie i mało mi trzeba, żeby się upić. – Coś jeszcze mówił? – Trochę o jeziorze. Że pływa. Głównie nocą i kiedy pada. Wtedy jest gwarancja, że będzie sam w wodzie. – Zamyśliła się. – Na koniec znów pocałował moją dłoń. – To wszystko? – Jeszcze coś. – Głos jej się załamał. – Tak? – zaciekawiła się Marianne. – Miałam wrażenie... – Tak? – Że jakoś inaczej mnie trzyma. – Inaczej?

– Jakby chciał mnie mieć bardziej przy sobie. Jednocześnie nacisk jego dłoni nie był wcale erotyczny... Był taki troskliwy, bo ja wiem? Kiedy terapeutka szła już w stronę drzwi, Anne-Marie zwróciła się do niej po imieniu: – Marianne... – Tak? – Marianne się odwróciła. – Czy ty masz dziecko? – zapytała Anne-Marie ciszej. – Mam. – Dziewczynkę? – Mam dwóch synów. – Myślałam, że masz córkę. Jak tylko się przedstawiłaś, poczułam, że jesteśmy do siebie podobne. – Dlaczego? – Marianne, to jakby Anne-Marie. Tylko od końca. Fogler uśmiechnęła się niewyraźnie. – Sama bym na to nie wpadła. – Nie bawiłaś się w dzieciństwie w przestawianie sylab? – Mało się bawiłam. – Pokiwała głową i przez moment zachciało jej się płakać, ale natychmiast się opanowała. Uśmiechnęła się na siłę. – Wszystko się ułoży, Anne-Marie – pocieszyła ją bez wiary w głosie. Pacjentka nie odpowiedziała. Chwyciła papierową chusteczkę i starannie wytarła policzek. Ponownie zaczęła nabierać krem i nakładać go grubo na twarz. Marianne zauważyła, że ma dziwną skórę. Jakby z wielkimi szpecącymi porami. Zrozumiała, że już niczego się nie dowie. Pożegnała się i poszła w stronę drzwi. Ale kiedy była jedną nogą za progiem, usłyszała: – Spałaś z tym Alejem, prawda? Zatrzymała się i odwróciła. – Skądże znowu! – zaprzeczyła łagodnie, żeby zabrzmiało bardziej przekonująco. – Kiedy wymówiłam jego imię, zmieniłaś się.

Marianne poprawiła torebkę na ramieniu. – Tak. Spałam z nim. To był jednorazowy seks. Bez konsekwencji. – Nie ma niczego bez konsekwencji – odpowiedziała Anne-Marie i zamaskowała policzek kolejną porcją kremu.

W drodze do Sztokholmu

Tessan spakowała się sprawnie, mimo że nie mogła opanować drżenia rąk. Podobnie jak inni uczestnicy maratonu, ona i Henrik zostali przesłuchani i wreszcie mogli wrócić do Sztokholmu. Ruszyli. Samochód niespiesznie kolebał się na leśnej drodze. Nie rozmawiali. Tessan patrzyła przed siebie. Zbyt kurczowo zaciskała dłonie na kierownicy. Henrik, który nienawidził prowadzić, siedział jak zwykle po stronie pasażera. Patrzył w bok na szpalery ciasno poutykanych drzew. Nagle zobaczył to dziecko. Dziewczynka miała kilka lat. Ubrana była w rozkloszowaną różową sukienkę, do tego lakierki w tym samym kolorze. Nie mógł zobaczyć twarzy. Tylko profil. Łagodną linię pyzatego policzka i niewielki, lekko zadarty nos. Wszystko trwało może z ćwierć minuty, nie dłużej, ale to wystarczyło. Spocił się. Na karku i w pachwinach. Przez moment chciał nawet chwycić za kierownicę i zmusić Tessan, żeby zawrócili. To nie ona, wmawiał sobie, to nie może być ona. Przecież nie żyje. Leży teraz w chłodni prosektorium, a nie biega w podskokach po lesie.

Uspokajał sam siebie: Śliczne małe dziewczynki o długich blond włosach. One wszystkie są do siebie podobne. Przynajmniej w oczach mężczyzn w średnim wieku. Musiał się nienaturalnie skulić albo skrzywić twarz, bo Tessan zerknęła na niego i zapytała: – Boli cię brzuch? Pokręcił głową. – Nic nie poradzę na te wertepy – odpowiedziała. – Teraz będzie lepiej – dodała z ulgą, bo właśnie wyjechali z lasu na asfaltową drogę. Wtedy Henrik zdecydował się szybko odwrócić. Między drzewami nie dostrzegł żadnej barwnej plamy. Nie mogła być zjawą. Był tego pewien. Tessan wyraźnie przyspieszyła. Pochyliła się i włożyła do ust gumę do żucia. Przesadny ruch żuchwy świadczył, że jest poirytowana. Zerknęła na męża. Sprawiał wrażenie nieobecnego, ale twarz miał radosną, niemalże szczęśliwą. Nagle poczuła, że ma już dość. Co ona właściwie tu robi? Ona, ukochana córeczka Hansa von Sydow! Jest szoferem faceta, który dorobił się na handlu ziemią. – Czego ty właściwie chcesz, Henriku? – zapytała, nie odwracając głowy w jego stronę. – Mam wszystko – zbył ją. – Ale od życia, Henriku?! Czego chcesz od życia?! I nie myślę tu wcale o kolejnych inwestycjach czy dogadzaniu sobie przy stole. Pytam o coś więcej. – Nie istnieje żadne więcej – rzucił z utkwionym przed siebie wzrokiem. – A miłość? – Miłość jest uroczo cudowna – zaszczebiotał, parodiując jej entuzjastyczny ton. – Marzysz o jeszcze większej kasie, co? A może o dawnej sławie playboya? O aktoreczkach, piosenkarkach, hostessach. To cię nakręca. To ci daje alibi. Nie udawaj! – Pocieszę cię: nic mnie już nie nakręca – odburknął. – Do raju nie trafisz. Choćbyś wszystko oddał biednym! – Zakrztusiła się nadmiarem śliny i pospiesznie, niemal z furią wypluła gumę. – Nawet piekło nie jest na ciebie gotowe! – Aż tak źle o mnie myślisz – stwierdził z zadowoleniem w głosie.

– Realistycznie. – Tessan przesadnie zacisnęła dłonie na kierownicy. – Nigdy nic złego nikomu nie zrobiłem. – Ha, ha, ha! – udała gromki śmiech. – Jesteś tak uwalany syfem, że aż tego nie widzisz. Nie oszukasz mnie. Cały czas masz brudne myśli. – Już je wyprałem. – Tego się nie da wyprać. – Przechyliła się, by pogłośnić muzykę. To był znak, że już nie chce rozmawiać. Obrazki za oknem migały coraz szybciej. Jazz płynął wolniej niż krajobraz. Saksofonowy motyw drażnił Henrika. Zbyt schematyczny, uporczywie powracający tymi samymi dźwiękami. Ściszył płytę do granicy słyszalności. Tessan zacisnęła usta. Przez moment jechali w milczeniu. Wreszcie odezwał się: – Coś ci powiem... Jestem śmiertelnie znudzony. – Mną też? – zapytała bez śladu emocji. Nie odpowiedział. Tessan zaczęła niebezpiecznie wyprzedzać wóz z przyczepą. – Straciłem serce do interesów – powiedział, kiedy znowu mieli przed sobą pustą drogę. – Nie można stracić czegoś, czego się nie ma. – Ale nie martw się, moja firma to dobrze naoliwiona maszyneria. Sama generuje zyski. – To znakomicie. Zakupy szczęścia nie dają tylko tym, którzy nie wiedzą, do jakich sklepów wchodzić. Ja wiem. Zamilkli. Nagle zmęczeni. Henrik zastanawiał się, czy powiedzieć Tessan o jękach. Niekiedy je słyszał. Dziwne głosy dochodzące z czaszki. Czasami przypominały popiskiwanie szczeniaka, innym razem dźwięki jakiegoś rozstrojonego instrumentu smyczkowego. W ostatni czwartek nie mógł oglądać filmu, nie słyszał aktorów, tylko te żałosne wołania. Chwycił wtedy za pilota i maksymalnie pogłośnił. Nic z tego, jęki były silniejsze, bardziej wyraźne. Tessan sprawnie wszystkich wyminęła. Mieli przed sobą długie pasmo ładnej drogi wciskającej się

szeroką smugą w gęsty las. Henrik usadowił się wygodnie i postanowił po prostu cieszyć się widokami za oknem. Prawą dłoń wsunął do kieszeni spodni. Palce natknęły się na pluszowy skrawek i zaborczo ścisnęły różowe ucho wyrwane z zabawki Amelii. Miał ochotę głośno krzyknąć z radości. Ale nie wydał żadnego dźwięku. Nawet najcichszego. Dojechali do Sztokholmu. Przed bramą do domu stali trzej paparazzi. – Znów będziesz w szmatławcach – syknęła Tessan złośliwie. – Trupie tango Henrika Hasselberga. – Myślałem, że stać cię na lepszy tytuł – odburknął i zakrył twarz swetrem akurat wtedy, gdy oślepiły go flesze.

Nad jeziorem Skiresjön

Wracając ze szpitala po rozmowie z Anne-Marie, Marianne zauważyła, że uczestnicy maratonu zaczęli wyjeżdżać. Niedaleko stacji benzynowej natknęła się na policjanta, który był u niej w domu. Kiwnęła mu głową, po czym zdecydowała się podejść. – Koniec przesłuchań? – zapytała, pomijając grzecznościowe formułki powitalne. – Mamy podejrzanego. – Wzruszył ramionami.

– Dziwię się, że Anders rozsypał tyle trutki. U mnie łapał szczury za ogon. Był w tym jakiś rodzaj pierwotnej walki. Równowaga sił. Nie było podkręconej przemocy. Trucia i fundowania śmierci na raty. Wysłuchał jej uważnie, po czym skontrował: – Tym gorzej dla zatrzymanego. Bo dlaczego gromadził trutkę? Milczała, przeżuwając pytanie jak czerstwy chleb. – No dobrze, ale czemu rozsypał ją u siebie w domu? Przecież nie miał szczurów. A potem to wrzucenie dziecka do mrowiska. Bestialstwo chyba jednak nie w jego stylu... – Wystraszył się. Według lekarza mała mogła mieć gwałtowne drgawki czy nawet potężny atak epilepsji. Ale po kilkunastu minutach wyglądała, jakby spała. Dotknął jej. Chciał sprawdzić, czy wszystko z nią w porządku. Ale trucizna zaatakowała centralny układ nerwowy. Dziewczynka nagle się obudziła. Wyglądała, jakby wstąpiło w nią zło. Drgawki. Krew w oczach. Morze śliny. Anders zeznał, że czuł się jak na filmie Egzorcysta. – Policjant wydawał się podekscytowany. To był chyba również jego ulubiony film. – I dlatego wyrzucił dziecko jak najdalej od domu? – To wersja podejrzanego. Nadal wygląda, jakby był opętany. – Bo pewnie jest w tym szoku, który mu przypisaliście. Może gra według waszego scenariusza? – Po mojemu facet jest świrnięty. Nawet w areszcie wszędzie widzi szczury. Pójdzie na obserwację. Psychiatrzy będą się nad nim głowić. Marianne zamyśliła się. Może miał omamy i w swoim domu też wszędzie widział szczury? To by tłumaczyło, dlaczego porozrzucał trutkę we wszystkich pomieszczeniach, i to w nadmiarze. Między drzewami zobaczyli samochód Zuzy Wolny. Polka zatrzymała się na niewielkim parkingu i szybciutko pobiegła na stację do Camilli Bergman. Rozsadnika wszystkich plotek. Niewiele myśląc, Marianne pożegnała się z policjantem i ruszyła za Zuzą. Dziś nie chciała być sama. Kiedy weszła do sklepiku, Camilla przerwała nalewanie kawy. Popatrzyła na nowo przybyłą z nieukrywaną satysfakcją. – No, proszę... Sławna Marianne Fogler w naszych skromnych progach. Anders musiał narozrabiać, bo inaczej by się tu nie pojawiła. Jej mąż Nils zachichotał, a Zuza uśmiechnęła się szeroko i gestem zachęciła ją, żeby podeszła.

– No i co o tym sądzisz, Marianne? – zagadnęła bez wstępów. – Pytasz, czy to nieszczęśliwy wypadek? – Nie, pytam o dzisiejszą pogodę! – Zuza zachichotała i atmosfera zaraz zrobiła się lżejsza. – Być może Anders nie myślał o niczym innym, jak tylko o wyłapaniu szczurów. To była misja – powiedziała Marianne, siadając. – Chora obsesja. – Zuza pokiwała głową. – Miał zeszyt, w którym notował wszystkie zabite szczury. Sama widziałam – rzuciła Camilla, podsuwając Marianne kubek z lurowatą kawą. Psycholożka chwyciła go i kiwnęła głową w podzięce. Nie miała ochoty na kolejną dawkę kofeiny, ale w pewnych sytuacjach nie odmawia się nawet wykrzywiającej ryj polewki. – Zeszyt z listą zabitych szczurów – powiedziała Zuza. – No właśnie, to tylko świadczy o fiksacji. Nils przerwał na moment układanie brykietów do grilla i obwieścił: – Przy mnie zapisał, że wyciągnął jedną szczurzycę spod podłogi u Marianne z żółtego domku po Gunnarze. Czyli u ciebie! – U mnie – uśmiechnęła się. – Mówiłaś, że wyłapał ci kilka szczurów – zauważyła Zuza. – Chyba nie był szczery w zapiskach. – Był szczery, to ja podkoloryzowałam. – Dlaczego? – Ludzie kłamią, bo chcą się wydać bardziej prawdomówni.... – Anders to dziwak, ale nie morderca – zawyrokowała Camilla. – Co to w ogóle byli za ludzie, ci rodzice tej ślicznej Amelii...? Lekarz w wiadomościach mówił, że zawroty głowy i mdłości musiały pojawić się już wcześniej. W końcu nocowali tam z nią już poprzedniej nocy. Dziecko skarży się na złe samopoczucie, a oni nie reagują. Wszyscy zamilkli i pochylili głowy nad kubkami z parującą kawą. Po powrocie do domu Marianne otworzyła laptop i wyszukała plik CZARNE TANGO. Sprawa wydała jej się oczywista. Wpisała kilka haseł: ANDERS. TRUTKA Z POLSKI. SILOSY. PSYCHOZA. Przypomniała sobie białe placki kremu na policzkach Anne-Marie rozsmarowywane mechanicznymi

ruchami dłoni. Przymknęła oczy. Matka zmarłego dziecka była jak nakręcana. Popsuta zabawka wykonująca jeden ruch. Czy to skutek utraty dziecka? Może była już taka wcześniej? Na mniejszą skalę, ale jednak... Marianne jako terapeutka widziała już takie przypadki. Ucieczka przed rzeczywistością. Zawsze nieudana. Anne-Marie Sigfridsson. Kim była wcześniej? Weszła do przeglądarki i zaczęła szukać informacji. Trafiła na blog o makijażu. Pięćdziesiąt twarzy Anne-Marie. Tytuł bez wątpienia świadomie nawiązywał do światowego bestsellera o zabawach sadomasochistycznych. Czy to były też fantazje matki Amelii? A może coś więcej niż marzenia? W każdym razie jako blogerka była bardzo aktywna. Aż do nocy świętojańskiej nowe wpisy pojawiały się co dwa dni. Czasami codziennie. Blog miał wielu stałych obserwatorów. Poklikała w ich ikonki. Przede wszystkim kobiety. Aktorki. Tancerki. Bardzo wiele czytelniczek przedstawiało się jako matki małych dzieci. Każda notka Anne-Marie była komentowana, a ona sama zawsze uczestniczyła w dyskusjach. Wyglądało na to, że spędzała w sieci całe noce. Pasja? Uzależnienie? Reakcja na zły związek? Poszukiwanie bliskości? Marianne przez moment wpatrywała się w zdjęcie Amelii obwiedzione czarną ramką. Czyżby AnneMarie pozostała aktywną blogerką nawet po śmierci dziecka? Nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Postanowiła wysłać maile do kilku stałych obserwatorów:

Hej! Wiesz, co u Anne-Marie? Czy jakoś daje sobie radę? Może w czymś jej pomóc? Strasznie mnie poruszyła śmierć jej córki. Pogadałabym.

Potem poszła popływać. Po powrocie zrobiła sobie dwa naleśniki z marmoladą, lecz ledwo je w siebie wmusiła. Czuła się wyczerpana. Psychicznie i fizycznie. To na pewno ta lura na Statoil wypaliła jej żołądek. Wypiła szklankę zimnej wody i sprawdziła pocztę. Kilku czytelników bloga już odpowiedziało. Niestety, zdawkowo.

Jednak dwie osoby odpisały tak, jakby były z Anne-Marie w stałym, bardziej osobistym kontakcie. Marianne zawahała się i odpisała korespondentowi o nicku „Bachorek z Bullerbyn”: „Wejdź na Skype’a, pogadamy”. Po chwili uzyskała połączenie. Bachorek z Bullerbyn okazał się transwestytą. Pomimo słabego obrazu widać było przyklejone długie rzęsy i lekki ślad zarostu pod grubą warstwą podkładu. – Kochana Amelka – zaczął płaczliwie, przykładając papierową chusteczkę do ostro pomalowanych oczu. – Taka piękna dziewczynka, aniołek. – Znałaś Anne-Marie, no wiesz, w realu? – A ty nie? Bachorek spojrzał na nią z pewnym zdziwieniem, ale Marianne szybko kiwnęła głową. – Byłam nawet u niej w szpitalu. – Co teraz będzie? – Głos Bachorka się załamał. – Nasza grupa się rozpadnie. Wiesz, kochana, miałam anoreksję, a ten blog dodawał mi siły. – Jak się poznałyście? – Anne-Marie wysłała mi maila. Podejrzewała, że jej mąż ma kłopoty z odżywianiem, i dalej już poszło. Wymieniałyśmy tysiące maili. Byłyśmy jak siostry. – Bachorek przerwał na moment, żeby wydmuchać nos. – Jak ona się czuje? Marianne zrobiło się głupio. Ludzie cierpią, a ona, nie wiadomo właściwie po co, prowadzi śledztwo, udając i kłamiąc. – Wiesz, jak to bywa po takiej stracie. Jest kompletnie rozbita... Masz te maile? No wiesz, te od Anne-Marie? Ja mam problem z bulimią. – Gładko brnęła w kolejne kłamstwa. – O... tak mi przykro. – Wasze maile na pewno by mi pomogły. – To prywatna korespondencja – zająknął się Bachorek. – Nie mogę. – Rozumiem. – Kochana, ale jak będziesz się z nią widziała, to powiedz, że Bachorek z Bullerbyn o niej myśli. Byłaś z Anne-Marie w Pussycat?

– Nie. – Myślałam, że jesteś z naszego grona – zdziwił się Bachorek. – Jestem z wami – zablefowała natychmiast Marianne. – Ale mam kanciastą sytuację w domu. Istny koszmar – westchnęła. – Tylko Pussycat pomoże ci się wyrwać z tego bagna. Przyjdź! Zaśpiewam wyłącznie dla ciebie – obwieścił miękkim głosem. – A jak będziesz miała urodziny, to włożę białą suknię ŕ la Marilyn Monroe i odśpiewam Happy Birthday to You tak seksownie, jak tylko potrafię. Marianne zrobiło się gorąco. Nie wiedziała, jak zareagować, i czuła się fatalnie ze świadomością, że w kontakcie z Bachorkiem nie potrafi być po prostu sobą. – Chyba muszę kończyć – powiedziała pospiesznie i odwzajemniła całą serię buziaków, które przesłał jej Bachorek, prawie dotykając ustami monitora. Jak mogę być tak nieszczera?! – przemknęło jej przez myśl. Wstała i poszła otworzyć kolejną butelkę wody. Henrikowi tę samą piosenkę śpiewała mała dziewczynka. Również seksownie. Pospiesznie kliknęła w załącznik maila od Bachorka z Bullerbyn. Strona klubu Pussycat była bardzo powściągliwa. Otwarcie informowała, że mężczyznom wstęp jest zabroniony. Był adres i zdjęcie porządnej mieszczańskiej kamienicy. Obok klasycznego wejścia wypatrzyła rodzaj bramy z industrialnej blachy. To chyba podwoje Koteczki. Blacha pomalowana była nierówno na krwistoczerwony kolor. Wygląda na to, że Kizia drapie aż do krwi, skrzywiła się Marianne. Wyszła z sieci i podreptała nad jezioro. Po co mężatka i matka małego dziecka wyrywa się do klubu dla lesbijek? Robi makijaż występującym tam artystom? Może szuka seksu lub miłości? Jest les czy bi? Pytania pączkowały w umyśle Marianne. Miała skurcze jelit i chyba powinna wreszcie zjeść coś gorącego. Od tygodni je byle co, najczęściej zimne przekąski, i żołądek się buntuje. Do tego dochodzi stres. Cała ta sprawa z dzieckiem w mrowisku i szok związany ze ślubem Thobiasa. Może ugotuje sobie kulki mięsne w szaroburym sosie pieczarkowym? Chłopcy je uwielbiali. Do tego kwaśne mleko. Zaczęła planować menu, ale kiedy weszła do kuchni i otworzyła szafkę z garnkami, poczuła tak silne skurcze żołądka, że tylko ochlapanie twarzy zimną wodą uchroniło ją przed

wymiotami. Resztę dnia spędziła, popijając gorzką herbatę i gapiąc się bezmyślnie na jezioro. Wieczorem dostała korespondencję od Bachorka z Bullerbyn. Wczoraj wypiła ostatnią butelkę mezcalu z gąsienicą w środku. Ale został jej jeszcze canadian special. Najlepiej wchodził w dużym kubku, doprawiony skondensowanym mlekiem. Jeszcze tylko laptop. I zestaw do łóżka gotowy. Marianne wlała w siebie kilka łyków whisky. Poczuła silne pieczenie w gardle i natychmiastowy efekt lekkiego znieczulenia. Miała też nadzieję, że alkohol pomoże jej na dolegliwości żołądkowe. Czyżby cierpiała na jakąś infekcję bakteryjną? To chyba przez ten wilczy głód, który dopadł ją, gdy wyszła ze szpitala. Na widok baru obśliniła się tak, że od razu kupiła dwie porcje parówek z potężną parującą stertą purée ziemniaczanego, rzekomo przyrządzanego w domu. Wszystko pochłonęła w pięć minut. A potem ta kawa Camilli. I teraz ma za swoje. Skuliła się z bólu. Korespondencja Anne-Marie Sigfridsson z Bachorkiem z Bullerbyn liczyła prawie pięćdziesiąt stron. Jej początek zbiegał się w czasie z czwartą rocznicą ślubu Sigfridssonów. Wyprawili z tej okazji w swoim apartamencie wielką fetę dla przyjaciół. Anne-Marie nieco zbyt szczegółowo opisała zamówiony catering: górę owoców morza, francuskich serów i pasztetów, aż po angielski tort w kształcie marcepanowo-czekoladowej piramidy z zapisem nutowym najnowszego hitu pana domu – ścieżki dźwiękowej reklamy płynu do zmiękczania tkanin. Wszyscy dobrze się bawili, Widmar nie. „Ma kogoś...?” – dręczyła się Anne-Marie. Okazało się, że innej kobiety nie było. Była za to zdrowa żywność. To o niej myślał i jej pożądał. Koszmar zaczął się niewinnie. Od kupowania jaj z wolnego chowu. Ale po kilku tygodniach Widmar zajmował się już tylko swoim układem pokarmowym. Nie pamiętał, kiedy ostatnio czytał książkę, ale każdą etykietę na opakowaniu z jedzeniem musiał gruntowanie przestudiować. Nie mógł przecież włożyć do ust niczego, co jest modyfikowane, konserwowane czy chemicznie przetworzone. Większość wolnego czasu poświęcał na obmyślanie, co zje, gdzie to kupi i w jaki sposób przygotuje. Jedzenie zaczęło odgrywać w jego życiu tak wielką rolę, że nie było miejsca na nic innego. Na żonę. Nawet na Amelię. Anne-Marie zareagowała obżarstwem. Jakby na przekór. Bezkarne jedzenie było jej sposobem na małżeńskie problemy. Napisała: „Przez pół roku byłam jak bohaterka filmu Jedz, módl się, kochaj. Na śniadanie pieczony indyk, a zamiast wyrzutów sumienia nowe, o numer większe dżinsy. Żyłam w rytmie nazw włoskich potraw. Bucatini all’amatriciana! Spaghetti alla carbonara! Trippa alla romana!” Marianne zastanowiło, że Anne-Marie w swojej korespondencji w ogóle nie wspomina o córce.

Z lektury wyłaniał się portret bezdzietnego, rozpadającego się związku, w którym treścią życia jest treść żołądka. Fogler weszła w zakładkę ZNAJDŹ i wpisała: „Amelia”. Jedynie dwie wzmianki w długiej korespondencji dotyczyły córki. Ale tylko pozornie. Dziecko było raczej na drugim planie. Przywołane historie ujawniały, że mała również zaczęła wzrastać w ścisłym reżimie dietetycznym. Kiedy Anne-Marie kupiła jej watę cukrową, Amelia skrzywiła się i zauważyła: „To chyba niezdrowe, mamo”, po czym mocno zacisnęła usta. Innego dnia Widmar gwałtownie wyrwał córce ciastko z różowej pianki. Anne-Marie nie wytrzymała: „Myślisz, że jesteś zdrowy?! Jesteś chory!” „To ty jesteś walnięta! Karmisz małą barwnikami? Nie zdziw się, jak jutro obudzi się z trąbą słonia pod pachą! Różowego! Jak to ciastko!” „Spójrz lepiej na siebie. Zamiast fiuta masz karczocha z ekologicznej uprawy”. „Zamknij się, nimfomanko!” „Seksualny sknera! – odcięła się. – Masz chore relacje ze zdrową żywnością! Taka jest prawda!” „A ty masz chore relacje ze swoją matką! Toksyczna rodzinka. Chcesz wpuścić trochę tego jadu w nasz układ? Uważaj!” – krzyknął, wybiegł z domu i wrócił dopiero następnego dnia. Przez całą korespondencję, jak refren, przewijało się pytanie Bachorka z Bullerbyn: „Dlaczego nie przyszłaś mnie zrobić? Czekałam”. „Widmar mnie nie puścił” – odpowiadała Anne-Marie. „Kiedy mnie nie malujesz, gorzej mi się śpiewa” – skarżył się transwestyta. „Wiem, kochana – odpowiadała. – Ale Widmar uważa, że nie powinnam chodzić do klubu. Że to oddala mnie od rodziny”. „Chyba ma rację” – odpisał Bachorek i dodał emotikon uśmiechniętej buźki. Anne-Marie odpowiedziała identycznym emotikonem i dodała: „Ten idiota Widmar tylko w tym ma intuicję”. W jednym z ostatnich i najkrótszych maili Anne-Marie napisała:

„Jadę uzdrowić swoje małżeństwo. Albo Czarne Tango przebudzi Widmara, albo...” Marianne Fogler zastanowiła się, co kryło się za tymi trzeba kropkami. Poczuła drętwienie karku. Wlała do gardła kolejną porcje whisky i natychmiast pojawiły się wyrzuty sumienia. Znowu za dużo pije. Powinna chociaż ochlapać się zimną wodę, zanim runie na podłogę. Zbyt gwałtownie zamknęła klapę laptopa. Idąc do łazienki, zastanawiała się, czy nick „Bachorek z Bullerbyn” ma jakiś związek z faktem, że Amelia została znaleziona martwa zaledwie dwadzieścia minut jazdy od miejsca, w którym Astrid Lindgren umieściła akcję swojej najsłynniejszej powieści.

5

SAMOBÓJCY ZE SZTOKHOLMU

29 czerwca, piątek, Sztokholm

Henrik Hasselberg przez godzinę chodził po swoim wielkim i eleganckim domu na przedmieściach Sztokholmu i szukał kotki. Nigdzie jej nie było. Krążył od pokoju do pokoju, z piętra na parter, potem zajrzał do kuchni. Działała klimatyzacja, więc drzwi i okna były pozamykane. Musiała gdzieś tu być. Została tylko część gospodarcza. Nigdy tam nie wchodził. To była przestrzeń dla służby, ale teraz, kiedy odprawił wszystkich oprócz ogrodnika, królowała tam Tessan. Szybko zbiegł po kilku betonowych schodkach. W pralni słychać było delikatny odgłos obracającego się bębna. Henrik rozejrzał się pospiesznie, a potem sprawdził, czy kotka czasem nie zasnęła w którymś z koszy na brudne rzeczy. Nagle przestało szumieć i zrobiło się cicho. Odruchowo spojrzał w kierunku pralki. Podskoczył ze strachu. W skroniach czuł tak wielki ucisk adrenaliny, że jeszcze moment, a krew tryśnie mu uszami i nosem. W bębnie nie było prania. Przez szklaną szybę widział jasne włosy. Długie pasma puszystych, lśniących loczków spiętych dziecięcą różową kokardką. Podszedł bliżej. Zrobił te kilka kroków, mimo że serce tak mu waliło, jakby chciało się wydostać z ciała. Teraz widział dokładnie. W pralce była głowa. Prawdopodobnie dziecięca. Tak. Głowa kilkuletniej dziewczynki. Teraz, kiedy oczy dostrzegły część wystającego spod włosów profilu – pyzaty policzek i zadarty nos – był tego najzupełniej pewien. Dziewczynka jak z obrazka.

Śliczna blondyneczka. Amelia znad jeziora Skiresjön. Gdyby nie brak korpusu, wydawałoby się, że śpi. Henrik drgnął. Ktoś dotknął jego nogi. To była kotka. Ocierała się o łydkę, zadzierając mordkę. Kolejny raz zdecydował się spojrzeć w kierunku pralki. Właśnie wtedy bęben znowu zaczął się obracać. Jakby wprawiony w ruch jego wzrokiem. Spieniona woda zasłoniła zawartość. Twarz Amelii zniknęła pod białymi bąblami. Henrik Hasselberg nie ruszał się z miejsca. Dopiero kiedy zakręciła się wirówka, szybkim truchtem wbiegł na górę, prosto do swojej sypialni. Musiało upłynąć kilka godzin, by brzęczenie pralki umilkło w jego głowie.

11 lipca,

środa

Nie poszła na pogrzeb. Była zbyt słaba. O wszystkim przeczytała w Internecie. Widziała zdjęcia kościoła, różowej urny, kwiatów na grobie i Widmara zalewającego się łzami. Każda informacja zaczynała się od stwierdzenia, że matki Amelii nie było na pogrzebie. Elizabeth Hildebrandt zadzwoniła do córki tylko raz. Tydzień po ceremonii pogrzebowej. Nie zapytała, jak się czuje ani czy można jej w czymś pomóc. Nawet się nie przywitała. Od razu przeszła do rzeczy. – Narobiłaś wstydu całej rodzinie – oznajmiła chłodnym, kategorycznym tonem. – Co z ciebie za matka, skoro nie potrafisz godnie pożegnać własnego dziecka! Nawet rodzina von Sydow przysłała wielki, drogi wieniec. Na koniec dodała: – Zginęła, bo jej nie upilnowałaś. Nie wiń Boga ani losu, ani złych ludzi. Wiń tylko i wyłącznie samą siebie! Anne-Marie odłożyła słuchawkę i przerwała połączenie. Nie przejmowała się matką. Ważne, że mogła trochę odpocząć od Widmara. Dzień po tym, jak dostali pozwolenie na zabranie ciała Amelii z prosektorium, wyprowadził się. Bez słowa wyjaśnienia. Po cichu. Jak tchórz. Zamieszkał u kolegi. No i dobrze. Niech sobie mieszka, gdzie chce. Jej nic już nie obchodziło. Nawet blog. Postanowiła, że jak tylko poczuje się lepiej, skasuje go, a potem zmieni adres, nazwisko i może znajdzie pracę jako makijażystka. Kiedyś miała dużo ofert. Jej wpis o makijażu ślubnym zrobił furorę. Kupi profesjonalny box na kosmetyki i będzie jeździła malować panny młode. Może ten plan B wypali. Z każdym dniem jednak wiara w nowy życiowy scenariusz słabła. Film się rwał, obrazy bladły. Zamiast świetlistej przyszłości pojawiały się czarne kadry. Całymi dniami leżała zwinięta na łóżeczku córki i gapiła się na stojącą w kącie różową hulajnogę ze wstążeczkami. Nie potrzebowała nikogo. I było jej na rękę, że świat także o niej zapomniał. Dlatego kiedy dziś zadzwonił telefon, aż drgnęła. Dźwięk wwiercał się w mózg. Zdążyła się już od niego odzwyczaić. Szybko odebrała.

To był Widmar. Słabym, ściszonym głosem zapytał, czy może przyjść. – Po co? Chyba tak jest lepiej – wymamrotała. – Nie pożałujesz – dodał. Przez długie sekundy nie odzywała się, tylko sztywno trzymała komórkę przy uchu. – To znaczy...? – wycedziła wreszcie. – Mam to, co lubisz – poinformował ją płaczliwym szeptem. – Ja już niczego nie lubię. Usłyszała, jak przełyka ślinę. – Anne-Marie, muszę do ciebie przyjść – powiedział szeptem. – Po prostu muszę. Nie dzwoniłbym, ale zostawiłem klucze. Ta moja wyprowadzka była błędem. Zdziwiła się. Widmar nigdy nie uciekał się do szeptu, nawet w łóżku. Ponownie rozległ się jego ściszony głos: – Bardzo cierpię, ale domyślam się, że tobie jest jeszcze gorzej. Zawahała się na chwilę. – Dlaczego miałabym bardziej cierpieć? – zapytała również szeptem. Długo się nie odzywał. – Bo jesteś matką – wycedził wreszcie. W jej uszach zabrzmiało to potwornie fałszywie. – Powiedz mi prawdę. Dlaczego to mnie ma bardziej boleć? Najpierw zakasłał nerwowo, a potem powiedział jeszcze ciszej, wręcz na granicy słyszalności: – Chyba nie muszę ci o tym mówić. Sama wiesz dlaczego. – Ja nic nie wiem! Ja nic... – urwała w pół zdania, jakby nagle zabrakło jej powietrza. Najchętniej by się rozpłakała, ale Widmar z każdym swoim słowem wlewał jej beton do gardła. – Jestem twoim mężem – wyszeptał. – Muszę przyjść.

– Nie musisz. – Dobrze wiesz, że przyjdę, a ty mi otworzysz. Nic nie mówiła. Tylko mocniej ścisnęła telefon, jakby chciała go wyżąć ze słów Widmara. – To do niedzieli. Do wieczora – wyszeptał, zaczerpnął powietrza i dokończył już normalnym tonem: – Coś przyniosę. Ucieszysz się. Chciała zapytać, co to jest, ale on już się rozłączył. Usiadła, a potem wyszła z pokoju Amelii. Poruszała się jak cyborg na ołowianych nogach. Krok za krokiem. Kiedy znalazła się w salonie, zmrużyła oczy od nadmiaru światła. Raziło ją, mimo że rolety były opuszczone. W kącie stało wielkie pudło. Przesyłka nadeszła akurat wtedy, kiedy wrócili z maratonu. Najpierw upchnęła karton do spiżarki, bo potknęła się o niego kilka razy, chodząc po domu z zamkniętymi oczami. Opuszczała powieki i zaczynała szybko iść po omacku. To był jej sposób na odwrócenie myśli od Amelii. Wypróbowała go już kilka lat wcześniej, po tym strasznym wypadku. Teraz też pomagał, ale tylko przez pierwsze dni. Podobnie jak ślepiec, szybko nauczyła się topografii mieszkania. Ból rozrywał ją od środka. Żeby się uspokoić, musiałaby zalepić oczy plastrem i tak wyjść na ulicę. Może to zrobię, pomyślała. Może jutro, po wizycie Widmara? Właśnie, postanowiła. Trzymając się balustrady, zejdę z zalepionymi oczami po schodach, a gdy już będę na zewnątrz, ruszę przed siebie. Biegiem. Spojrzała na pudło. Miała je otworzyć w dniu pogrzebu Amelii, ale zabrakło jej odwagi. Po prostu zobaczyła, kto jest nadawcą, i nie dała rady, porwała ją fala bezsilności i złych wspomnień. Teraz też nie było lepiej. Szybko się zmęczyła. Przesyłka była starannie opakowana. Gruba szara taśma nie dawała się łatwo oddzielić od kartonu. Trzeba było nożyczek i wielkiej siły. Nie miała jej aż tyle, dlatego tak długo to trwało. Kiedy wreszcie wydobyła zawartość, poczuła się potwornie zmęczona i spocona. Nawet włosy miała wilgotne. Nie myła ich od kilku dni, ale przyzwyczaiła się już do tego zapachu. W środku była dolna część lalki. Ebonitowej starej zabawki. Szarej, pokrytej rysami. Brzuch przecięto na pół i w jego zagłębienie włożono oprawkę na żarówkę. Kabel biegł w dół i wychodził przez otwór między nogami, na których były podkolanówki zrobione z taśmy policyjnej. Takiej, jaką oznacza się miejsce zbrodni. Zakończenie kabla z wtyczką przypominało ogon i nadawało lalce diabelski wygląd.

Niektórzy odebraliby tę przesyłkę jako żart, koszmarny prezent. To był przedmiot ze złego snu, z horroru, wytwór szalonego umysłu. Dla Anne-Marie lampka nie była ani brzydka, ani ładna. Była po prostu wiadomością. Taka samą jak ta, która przyszła po raz pierwszy dwa lata temu. Od tego czasu uzbierała się już całkiem spora kolekcja lalek-lampek. Za każdym razem, kiedy wydobywała je z paczki, coś się zapalało w jej umyśle. Długimi tygodniami czuła się, jakby miała pożar w głowie. I chyba właśnie o to chodziło nadawcy. Była tego pewna. Ten ktoś robił ten przedmiot tylko dla niej. Wysyłał i mówił: „Bój się! Pal!”. Dlatego nigdy nie wyrzucała tych koszmarnych przedmiotów na śmietnik. Wiedziała, że musi się bać. Cały czas musi się bać. Kiedy przestanie, te lampki jej o tym przypomną.

16 lipca,

poniedziałek, nad jeziorem Skiresjön

Zrobili z tego okładkę. Anne-Marie i Widmar Sigfridssonowie trzymający się za ręce w dniu swojego ślubu, uśmiechnięci i mrużący oczy w deszczu konfetti rzucanego przez gości weselnych. Nagłówek brzmiał: „Nie chcieli już dłużej żyć”. Litery były czarne i ociekały krwią. Śmierć tych dwojga stała się sensacją. Przyczyniła się do wzrostu nakładu znacznie bardziej niż

morderstwo Amelii. W odróżnieniu od tragicznego wypadku dziecka śmierć małżonków miała w sobie coś romantycznego. Jeden z portali internetowych opatrzył tę wiadomość mdłym tytułem: Romeo i Julia odchodzą tam, gdzie jest ich zmarła córeczka! „Kolorowe media pasą się tą śmiercią jak mrówki Amelią” – napisał na forum ktoś o nicku „Prawdziwa Szwedzka Matka”. Były również zdjęcia. Ludzie nie lubili za dużo czytać, ale mieli potrzebę podglądania. Liczne obrazki dawały im złudzenie, że stoją w pierwszym rzędzie gapiów i nic ich nie ominie. „Expressen” zamieścił fotografie kamienicy, w której mieszkali Sigfridssonowie. I oczywiście osobny fotokolaż przypominający maraton taneczny nad jeziorem Skiresjön. Pojawiło się nawet amatorskie zdjęcie Henrika trzymającego za rękę Anne-Marie w czasie tanga. Żeby utrwalić zainteresowanie czytelników, powrócono do morderstw z zeszłego roku. Opisano je ze szczegółami. Jeden z tabloidów ukuł nawet termin „klątwa jeziora Skiresjön”. Marianne była tym wszystkim zarazem lekko rozbawiona, jak i przerażona. Nie kupowała prasy drukowanej. Śledziła sprawę w Internecie i znalazła tam nawet swoje zdjęcie z lakonicznym podpisem: „Autorka kryminałów w centrum horroru”. Fotka była okropna i wcale nie została zrobiona nad jeziorem Skiresjön, tylko dobre kilka lat temu podczas wakacji nad innym akwenem, którego nazwy teraz nawet nie pamiętała. Marianne wychodziła na niej z wody, poprawiając sobie majtki, z miną osoby, której pijawki przyssały się do tyłka. To zdjęcie zrobił jej Thobias. Pamiętała. Była wściekła. W jaki sposób wyciekło z domowego albumu? Napisała maila do Thobiasa. Tak waliła w klawisze, że spod jej palców niemal leciały iskry. Jeszcze chwila, a komputer stanąłby w ogniu. Zawahała się, czy nie powinna do niego zadzwonić. Ale nie miała siły na bezpośrednie starcie. To by tylko jeszcze bardziej ją rozjuszyło. Sprawdziła, zero odpowiedzi. Ale na pewno już przeczytał jej wiadomość na smartfonie. Gówniarz! Nerwowo odstawiła laptop na środek stołu i poszła na spacer. Przez kwadrans przechadzała się nad jeziorem, potem wróciła. Znowu sprawdziła pocztę. I znowu nic. Wszystko się w niej gotowało. Jakby w głowie miała szybkowar. Wybiegła z domu i dotarła na stację benzynową. Wypiła ohydną kawę, nad którą wszyscy inni cmokali z zachwytu. Przejrzała prasę. „Autorka kryminałów w centrum horrorów” była w każdym szmatławcu. Jakaś para przebierająca w soczkach owocowych zezowała na nią bardziej z pogardą niż z ciekawością. Przynajmniej ona tak to odebrała.

Wertowała dzienniki, o mało ich nie rozrywając. We Francji podpalono dom z syryjskimi imigrantami, rodzima piosenkarka pokazała cyc na plaży, a uczestnik reality show wyznał, że uprawiał seks z koniem. Odrzuciła gazety na półkę. Czuła, że jej pęcherz domaga się opróżnienia. Szybko zrobiła siku w toalecie i rytmicznym marszobiegiem skierowała się w stronę jeziora. Dlaczego musi być tak programowo oldskulowa i nie ma telefonu z dostępem do skrzynki mailowej? W leśnym prześwicie zabłysło jezioro. Woda wydawała się plamą asfaltu. Marianne zatrzymała się i usiadła na ziemi, tuż przy poszarpanej linii brzegowej. Nagle usłyszała sygnał SMS-a. Ostry jak ukłucie lekarskiej igły. Drgnęła. Wiadomość od Thobiasa. Nic nie wie. Nikomu nie udostępniał żadnych rodzinnych fotografii. Na końcu wstawił emotikon koszmarek ze zdziwioną buźką. Właśnie tyle zostało z ich dawnych szalonych pieszczot. Lakoniczne teksty zgodne z kretyńskimi szablonami. Pismo obrazkowe dla początkujących. Historia ludzkości zaczyna się od nowa. Marianne upchnęła komórkę w kieszeni rozciągniętych lnianych spodni i poczłapała do domu. Najpierw zjadła kanapkę z marmoladą. Obtarła usta wierzchem dłoni i zaczęła skakać po sieci. Po kilkunastu minutach śledztwa już wiedziała. Znalazła prawdopodobne źródło przecieku. Dowód: facebookowa strona dawnej bliskiej koleżanki – Anety Rosenfeldt, z którą współpracowała przy tworzeniu profili sprawców przestępstw. Na swoim zdjęciu Aneta siedzi w wannie, trzymając na wysokości brodawek gumowe kaczuszki. W ogóle fotografowała się niby to przypadkiem, ale nigdy nie przy garach, tylko zawsze albo w pianie, albo w pościeli, albo jak wyjmuje drzazgę z łydki. Oczywiście doskonale wydepilowanej i potraktowanej dobrym samoopalaczem. Ta autoprezentacja aż krzyczyła: „Kochaj mnie, bo jestem nic niewarta. Pokochaj mój cyc, moją gładką łydkę, moją umiejętność robienia laski w kąpieli!”. Czasami kobieta musi się poddać maksymalnej desperacji, by poczuć, że coś się jednak w jej życiu dzieje. No tak, Marianne lubi być złośliwa. Ale wiedziała też, że gdyby miała taki cyc, nierozciągnięty dwiema ciążami, i taką pęcinę, to może też by je umieściła w sieci. Brodziła pośród całej masy zdjęć Anety z przeróżnych imprez, grillów i wyjazdów na narty, aż wreszcie znalazła swój plenerowy portret z cyklu Jak niefotogenicznie wyjmować pijawki z majtek. Natychmiast napisała do Anety asertywną wiadomość, czy aby to nie z jej portalu fotoserwisowcy brukowców pobrali sobie materiały do obśmiewającego ją tekstu. Ani nie była tego ciekawa, ani się nie gniewała. Ważne stało się to, że zgodnie z notą Aneta

Rosenfeldt nadal pracuje w policji. Sądząc z najnowszych zdjęć, teraz już nie w terenie, ale za biurkiem w dużym gabinecie. Czy ona nie wie, że nie powinna wrzucać takich materiałów do sieci? – rozmyślała Marianne. Nie zamierzała jej tego uświadamiać. Zbyt dobrze pamiętała, jak na jednym z przyjęć Aneta i Thobias całkiem jawnie ze sobą flirtowali. Może poczucie winy okaże się dobrym katalizatorem i starsza inspektor Rosenfeldt ujawni jakieś szczegóły postępowania w sprawie samobójstwa rodziców Amelii. Bingo! Aneta zadzwoniła i chyba była lekko przestraszona. Potem zaczęła się kajać, ale Marianne przerwała to wystąpienie i zaczęła grać rolę wyrozumiałej świeżo upieczonej rozwódki. Była pewna, że to musi zadziałać. I zadziałała. Aneta odnalazła w niej bratnią duszę. Witamy w klubie porzuconych! Rosenfeldt była po dwóch rozwodach. W czasie jednej z batalii o podział majątku walczyła tak mocno, że o mało się nie wykrwawiła na sali rozpraw. Marianne musiała wysłuchać tej nudnej opowieści, ale w końcu dostała to, co chciała. Już wie, gdzie będzie robiona sekcja zwłok Anne-Marie i Widmara Sigfridssonów Wie jeszcze coś: musi pójść do fryzjera i zrobić się na bóstwo. Pożegnawszy się z Anetą, zrobiła krok w stronę tacy z bananami i nagle wszystko zaczęło skakać jej przed oczami. Świat utracił kontury. Przestraszona, pospiesznie usiadła. Może to tarczyca? To u nich rodzinne. Powinna zapisać się do swojej ginekolożki i oznaczyć hormony. Nie jest wcale wykluczone, że podobnie jak matka będzie miała wczesną menopauzę. Zdrada męża plus rozwód, plus menopauza, wyliczała, obierając banana. Całkiem niezły pakiet jak na czterdziestolatkę. – I jeszcze ten Bachorek z Bullerbyn! – krzyknęła na głos, czym rozśmieszyła samą siebie. Zadzwonił telefon. Spojrzała na wyświetlacz – Zuza. – Co tam u ciebie? – usłyszała zamiast powitania. Odpowiedziała jednym tchem: – Podczas czyszczenia komina wypadło ze środka kilka trucheł ptaków i wysuszony nietoperz, w dzień ropuchy wskakiwały mi do zupy, a w nocy szczurzyca wiła sobie gniazdo pod podłogą, i tyle, a co u ciebie?

– Mój żołądek jest patriotą – obwieściła Zuza – Rzyga na widok szwedzkich krajobrazów za oknem? – To będzie następny etap. Na razie cały dzień jem. Najpierw barszcz, potem pierogi, ogórki kiszone i smalec. Chyba musimy ruszyć na zakupy. – Też bym chciała, ale nie wiem, co mam zrobić z Bachorkiem z Bullerbyn – odpowiedziała Marianne, zajadając banana. Szybko i z przymkniętymi oczami. Domyślała się, że wygląda teraz jak smętna koczkodanka w zoo. – Bachorkiem?! Jesteś w ciąży?! – krzyczy Zuza. – Wypluj to słowo. – Uff! Nie wiedziałam, że masz gości. Ale ja do zabawiania się nie nadaję. – Nie jest tak źle. Bachorek z Bullerbyn jeszcze nie wstąpił w me progi. – Rzuciła skórkę do kosza. Ta wylądowała jednak na środku kuchni. A niech leży! Zuza zaczęła trajkotać. – Mam koszmarny dzień. Kolejny koszmarny – mówiła z dziwnym szeleszczącym akcentem. – Mój ulubiony policjant ma fochy. Muszę sobie kupić ze trzy szmaty, żeby dojść do siebie. – A second handy w Sztokholmie? Góra ciuchów po szalonych artystkach? – Weźmiesz mnie? – Nie ma sprawy. – Bachorek też jedzie? – zaśmiała się Zuza. – Posłuchaj, Bachorek z Bullerbyn to transwestyta. Twierdzi, że się przyjaźnił z Anne-Marie. Dużo o niej wiedział. Śpiewa w klubie. Widziałam go na Skypie. Wspaniała burza rudych włosów. – Nie znasz się, to pewnie żaden transwestyta, tylko rasowa drag queen! Marianne! Musimy tam pójść! – A potem dodała tonem usprawiedliwienia: – To może rzucić nowe światło na sprawę. – Jaką sprawę? – Anders nie kupiłby trutki od Polaków. To się wie! I nie kupiłby trutki do silosów. – Aż tak dobrze go nie znałaś. – Nie musiałam. Tacy jak on mają swoje sztywne reguły. To maniacy profesjonalizmu. Nie po to całe lata ćwiczył łapanie szczurów za ogon, żeby potem robić megazapasy od Polaków, których

nienawidzi. Nigdy nie dał im zarobić. – Ale może oszalał i zaczął łamać wszystkie reguły. Nawet te swoje. – Może oszalał – przytaknęła Zuza ze śmiechem. – Ale ja też chcę oszaleć. W klubie dla transów w lochach Sztokholmu. – Dzięki ci, Panie, za twą wyobraźnię – powiedziała Marianne, odkładając słuchawkę. Znowu czuła zawroty głowy, do których po pewnym czasie dołączyła się panika. Może Anders podczas swojej wizyty zdeponował tu jakąś trutkę? Coraz gorzej się czuję.

17 lipca,

wtorek, Sztokholm

Henrik Hasselberg wpatrywał się w zdjęcia swojego mózgu. Dwie półkule. Móżdżek. Zakręt hipokampa. Pień mózgu. Czy to układ nerwowy takiego człowieka jak inni? Miał wątpliwości. Pewnie gdzieś jest tętniak czy guz albo spory niedotleniony obszar kory mózgowej. Albo to, co niewidoczne – szaleństwo. Porównywał klisze z obrazami z Internetu. Nic nie wskazywało, że te fotografie różnią się od obrazu centralnego układu nerwowego zdrowych ludzi. A jednak! Ciągle gdzieś w środku czaszki słyszał niewyraźne błagania o pomoc. Kto w nim, u licha, tak domagał się pomocy? Potem wszedł w Google i zaczął klikać po stronach z opisami chorób neurologicznych i psychiatrycznych. Po kilku godzinach, wyczerpany, zamknął komputer. Kotka również towarzyszyła mu w tej udręce. Z dnia na dzień wydawała się bardziej ufna, a mniej dzika.

Nadszedł dzień konsultacji lekarskiej, data egzekucji, tak właśnie o tym myślał. Krzesło elektryczne już na niego czekało w klinice. Opuścił swój gabinet w północnym skrzydle domu i skierował się do łazienki. Wszedł pod prysznic i zaczął się biczować lodowatym strumieniem. Tkwił pod nim tak długo, aż woda wydała mu się całkiem ciepła i przyjemna. Wtedy zakręcił kran. Ubrał się niezwykle starannie: w nową bieliznę, nieużywaną koszulę i skarpety. Pachniał wodą toaletową. Z przedpokoju wziął ciężki brelok z kluczykami do samochodu. – Jadę do lekarza. Mam szumy w uszach – oznajmił oschle, jakby mówił do służby. Nie miał wyrzutów sumienia. No sex, no stress. Taki układ. On go ustanowił, a ona się zgodziła. – To zapalenie ucha albo zmęczenie – powiedziała Tessan cicho i mechanicznie, jakby sama nie wierzyła w tę pociechę. Spojrzał na nią przelotnie. Jej twarz nie wyrażała współczucia. Pojechał do kliniki. Był gotowy na wszystko. Jeśli usłyszy najgorszą diagnozę, wyjdzie w milczeniu, a potem szybko wycofa się z życia. Może nawet z godnością. Tessan pewno wybrałaby włożenie głowy do piekarnika. Zawsze dobrze się czuła w kuchni, pomyślał ironicznie. Ale teraz siedział przed lekarzami, którzy wszystkie objawy przypisali psychicznemu zmęczeniu. Szumy i głosy w uszach. Ciemne plamy przed oczami, wrażenie, że w pralce pali się ognisko, że wiruje w niej coś, czego nie powinno tam być. To wszystko stres. Chroniczne napięcie. Banalna matematyczna kulminacja małych stresorów. Oczekiwał recepty, konkretnego leku, szybkiej poprawy, eliminacji urojeń i omamów albo informacji o terminalnej fazie i braku nadziei, a oni pieprzyli tylko o odpoczynku. Bzdura! Z pewnością coś mu jest, a oni nie potrafią postawić diagnozy. Taka jest prawda! Wściekał się w myślach, ale zachował pokerową twarz. Personel musi być uprzejmy. Ten, kto jest zamożny, nie zostanie nazwany wariatem. Szaleńcy nie dorabiają się fortun. Jego karty kredytowe usypiały lekarską czujność. „Jest pan zdrów jak ryba!” Przekrzykiwali się w prawieniu nieszczerych komplementów. Ryba. Jego mózg na pewno nie skojarzyłby słowa „ryba” ze zwrotem „zdrów jak ryba”. Dla niego ryba była zawsze śnięta, nadgniła, z ikrą na wierzchu, z sinymi skrzelami, z wypukłym okiem nabitym na szpilkę. Wyszedł z gabinetu. Nie odpowiedział na pożegnanie recepcjonistki. Wykonał tylko nieznaczny ruch

głową, który ona zinterpretowała jako ukłon, a który w rzeczywistości był unikiem, mającym go chronić przed własnym odbiciem w wielkim lustrze przy drzwiach. Ledwie wyszedł za próg, rozbłysły flesze. Był najzupełniej pewien, że twarz ma wymazaną w rybich flakach. Cuchnie odorem rozkładającego się ciała. Ledwo wszedł do domu, Tessan wychyliła się z kuchni i od razu zapytała: – Co mówią lekarze? Nie odpowiedział, ale zobaczył, że kotka nie wybiegła się przywitać. – Gdzie kicia? Tessan zacisnęła zęby i wróciła do kuchni. Obszedł wszystkie pokoje, zakamarki, zajrzał do szaf i do piwniczki pod spiżarnią. Nie wiedzieć czemu lubiła panujący tam chłód. Może przypominał jej bezdomne dzieciństwo? Znalazł ją głodną i wystraszoną pod swoim samochodem na piętrowym parkingu. Ale teraz nie spała w trocinach między butelkami z winem. Zaniepokoił się. – Jak ją znam, to na pewno jest u ciebie i śpi na łóżku. – Głos Tessan był sztucznie miły. Szybko wbiegł na schodki, przeciął hol i jak tylko wszedł do swojej sypialni, zobaczył kotkę. Ułożyła się na wielkiej poduszce tuż przy dekoracyjnym wezgłowiu z jasnego teku. Zamknął pokój na klucz i położył się na drugiej poduszce, obok kotki. Delikatnie i powoli, tak, żeby jej nie zbudzić. Amelia. Różowa dziewczynka. Chyba bez problemu mógłby zlokalizować jej grób. W tabloidach na pewno jest fotografia i jakaś nota o cmentarzu. Musi się przemóc i przeszukać Internet. Dlaczego ciągle z tym zwleka? Przecież ma już gotowy plan. Kupiłby dla niej różowe stokrotki w różowej glinianej misce. Widział takie na chodniku przed sklepem florystycznym. Aż się wtedy zatrzymał. Tak bardzo go korciło, żeby je zawieźć na grób Amelii. Ale przecież nie może go odwiedzać. Musi sobie tego zabronić. Przynajmniej dopóki depczą mu po piętach. Po tygodniu, jak zwykle, wszystko się wyciszy. Albo wcześniej, jeśli tylko jakaś celebrytka zakocha się, zabije albo przedefiluje z plamą potu pod pachami. Hieny będą miały nową padlinę. Myśl o wścibskich dziennikarzach podziałała na niego pobudzająco. Poderwał się zbyt szybko. Przestraszona kotka czmychnęła za jedwabną zasłonę.

Podszedł do garderoby. Był to przylegający do sypialni pokój bez okien, profesjonalnie wyposażony w system półek. Wszedł na schodki, zdjął z góry duże pudło i przeniósł na łóżko. Dopiero tam je otworzył, włożył dłoń do jednego ze starych butów narciarskich i wyciągnął cenną zdobycz znad jeziora Skiresjön. Pluszowe uszko różowego króliczka. Zamknął je w garści. Delikatnie. Z czułością. Chciał się jeszcze nim nacieszyć. Jutro zawiezie je do sejfu w banku.

20 lipca,

piątek

Marianne zostawiła Zuzę w centrum handlowym. Po kilku miesiącach na wsi Sztokholm wydał im się olbrzymią metropolią, a ludzie byli nie tyle ubrani, ile wystrojeni. Zostawiła morrisa mini przed gmachem policji na parkingu dla gości. Jeszcze rok temu korzystała z podziemnego parkingu dla pracowników. Zanim wysiadła, poprawiła szminkę na ustach i przypudrowała nos. Czekała na nią przepustka. Wylegitymowała się i szybko pobiegła do automatu z kawą. Rozpuszczalna caffč latte. Kofeina z glukozą. Działa jak silikon dla mózgu. Wjechała na drugie piętro. Olaf Petersson od lat urzędował w tym samym pokoiku na końcu korytarza. Pomieszczenie sprawiało wrażenie nigdy niewietrzonego. Zapełniały je stare akta, na których tuczyły się roztocza.

Zapukała i usłyszała charakterystyczny głos. Chrapliwy z nutą radosnego zaśpiewu po matce Rosjance z okolic Wołgogradu. Lubił o niej opowiadać. Była artystką cyrkową i chodziła po linie. Petersson był rok przed emeryturą, ale nadal miał bujne brązowe włosy, a pucułowata twarz wydawała się pozbawiona zmarszczek. Marianne stanęła nieśmiało w drzwiach. Chciała się przywitać, ale w ręku trzymała dwa kubki. – Mam dla nas kawę – wydukała niezgrabnie Olaf rozpromienił się: – „Dla nas”. Jak cudownie to brzmi w twoim wykonaniu! Cieszę się, że wreszcie zadzwoniłaś. Zapraszam – wskazał miejsce przy biurku. Usiadła i rozstawiła kubki. Zapach kawy kojarzył się jej z nużącą podróżą pociągiem. – Masz coś dla mnie? – zapytała. Petersson z szelmowskim uśmiechem wyjął z regału dwa skoroszyty i rzucił je na biurko. – Nawet nie chcę pytać, czy przy tym pracujesz. – Spojrzał na Marianne jak najbrzydszy chłopak w klasie na szkolną ślicznotkę. Wzruszyła ramionami. – Skoro nie pytasz, nie odpowiadam. Uniosła plastikowe wieczko i wolno upiła brązowy ulepek. Prawie ją zemdliło, ale językiem seksownie zebrała piankę z ust. Petersson zrozumiał aluzję. Odchylił się na oparcie biurowego krzesła i zapytał: – Marianne Fogler, podobno mamy cię już nie zatrudniać? Wiesz coś o tym? – Chyba nie. – Stężała na krześle, pospiesznie zdjęła przykrycie z kubka i wlała w siebie potężny łyk kawy. Zbyt szybko. Płyn poparzył jej gardło. Skrzywiła się z bólu. – Nic o tym nie wiem – dorzuciła. – Podobno skserowałaś akta dotyczące morderstw nad jeziorem Skiresjön i zrobiłaś z tego książkę. – O ile wiem, wyszła jedna powieść inspirowana tamtymi mordami, Plac dla dziewczynek, i napisała ją niejaka Lena Oskarsson. Czy ja wyglądam na Lenę Oskarsson? – Chyba masz jej chytry móżdżek. – Czytałam ten bestseller. Bardzo w nim mało twardych dowodów z twoich przepastnych zbiorów. – Bawisz się w pisarkę, czy jak? – zapytał poważnie Petersson i zdjął wieczko z kubka z kawą.

Powąchał parę. Zrobił to w taki sposób, jakby pochylał się nad kloaką. Mariannie zrobiło się niedobrze. – Mamy tu najlepszą kawę. Są tacy, co błagają o przepustkę, żeby wychłeptać ten smolisty nektar. – Pociągnął łyk. Skrzywił się i spojrzał Marianne w oczy. – Bawisz się w kronikarza mrocznych historii? – dopytał. – Takie zabawy też mnie kręcą. Jeśli będziesz miły, to cię wpuszczę do swojej piaskownicy. Uśmiechnął się. Kilka razy pogładził kubek z kawą, zupełnie jakby to była kobieca łydka. – Lubię dziewczynki, które się bawią. – Przestań, Petersson – skarciła go. – Aj, jak cudnie się złościsz, Marianne! – Wymówił jej imię, dzieląc je na sylaby i po każdej wysuwając język. – Od których mam zacząć? – zapytała, patrząc na dwa tomy akt sekcyjnych. Znowu upiła trochę kawy. – Podobno się rozwiodłaś. – Poprawił się na krześle. – Od których mam zacząć? – powtórzyła. – Od których chcesz. Wnioski są identyczne. – To on się ze mną rozwiódł – burknęła, sięgając po teczkę z napisem ANNE-MARIE SIGFRIDSSON. – Rozwiódł? Z kimś takim jak ty?! Chyba przyjęłaś to z ulgą. – Musiałam się zgodzić. – Nie odczułaś żadnej frajdy na sali rozpraw? Przecież życie z wiarołomcą nie należy do przyjemności. – Petersson był złośliwy i wcale tego nie krył. Uśmiech nie schodził mu z okrągłej twarzy. – Za rok emerytura, czyż nie? – Marianne odwzajemniła uśmiech i spojrzała rozmówcy prosto w oczy. Miała wrażenie, że poleciały z nich nienawistne iskry. – Może coś tam jeszcze przeżyję przed śmiercią – powiedział tonem, jakby zdzierał z niej ubranie. – Cuda się zdarzają. Z uwagą przekładała strony raportu sekcyjnego Anne-Marie Sigfridsson. Dane osobowe, wygląd zewnętrzny zwłok, znaki szczególne... nic ciekawego... niezrozumiały dla niej opis metody

chromatografii gazowej z użyciem techniki headspace. Indeks pobranych w czasie sekcji wycinków narządów: mózgu, płuc, serca, wątroby i nerek. Wszystkie utrwalono w buforowanej formalinie i poddano rutynowej... Szybko przebiegała wzrokiem akapit po akapicie i czuła się coraz bardziej osłabiona. Czytała już gorsze rzeczy, ale najwyraźniej dzisiaj nie była w formie. Potem natknęła się na całą stronę o jakimś barwieniu parafinowym hematoksyliną i eozyną połączonym z oceną komórek w mikroskopie świetlnym. Dalej spis wykonanych badań chemicznotoksykologicznych. Krew denatki analizowano na obecność alkoholu etylowego i substancji psychoaktywnych. I wreszcie coś interesującego. W identycznych warunkach analitycznych zbadano zabezpieczone w miejscu ujawnienia zwłok dowody rzeczowe, to znaczy pojemniki z gazem do zapalniczek. Marianne nie potrafiła się skupić. Przeczytała na głos: – „Jako wzorca n-butanu użyto próbki gazu, którą pobrano z zakupionego oryginalnego pojemnika z gazem do zapalniczek”. – Może pomóc? – usłyszała sztucznie przymilny głos Peterssona. – Myślałam, że włożyli głowę do piekarnika. – To samobójstwo retro. Oni byli naprawdę postępowi. Zrobili to bardziej cool. Taka wersja rozgrzanej Ibizy w dekoracjach zimnego sztokholmskiego lata. – To znaczy? – Państwo Sigfridssonowie zażyczyli sobie śmierci w pakiecie z ekstazą i odlotowym filmem pod powiekami. – Odurzali się gazem? – Gazem do zapalniczek. Chłopcy znaleźli w ich domu dość znaczną liczbę pojemników z zapasem. – Skąd je mieli? Kupili na eBayu, czy jak? – To żaden problem. Jeżeli masz syna, a o ile pamiętam, masz nawet dwóch, to zapytaj. Od razu ci powiedzą co, gdzie i jak. – Nie żartuj. – O, przepraszam, zapomniałem, że pochodzą z dobrej sztokholmskiej rodziny. Ale nawet w najlepszym domu zdarza się komuś powąchać tego czy owego. – Petersson uśmiechnął się i jednym haustem dopił kawę. Skrzywił się już mniej niż przy pierwszym łyku.

– Butan stwierdzono we krwi, płucach i mózgu Anne-Marie... – Marianne przebiegła wzrokiem stronę. – Inhalowała się. – To znaczy? – Niektórzy wdychają kleje, ale ona wolała skroplony butan. Podobno to pomaga w seksie. – Co znowu? Nie żartuj sobie! – Myślałam, droga Marianne, że to akurat wiesz z autopsji. Po butanie szybciej mi stanie. – Mrugnął do niej wesoło. – Ciała znaleziono w pozycji świadczącej, że uprawiali seks? – Niestety, nie. – Petresson bezradnie rozłożył ręce. – Obydwoje byli całkowicie ubrani. I to nawet nie w lateks. – Śmieszy cię to? – zapytała surowo. – Oni zginęli, a przedtem stracili jedyne dziecko. – Przestań chichotać! – Co ja pocznę, jak nie ma dla mnie nic świętego! – Parsknął śmiechem. – Ale nie uważaj mnie za złego człowieka, Boże broń. Śmiech z cudzej tragedii to przywilej głęboko nieszczęśliwych mężczyzn przed emeryturą. Rechot z cudzej młodości. – Coś jeszcze? – Zrobili to w jadalni. Usiedli naprzeciwko siebie i postanowili katapultować się stąd do wieczności. – Może się narkotyzowali, żeby się znieczulić lub odprężyć? Taki sposób na odreagowanie utraty córki. – Byli w skrajnej rozpaczy, to możemy przyjąć, a jakże! – Pokiwał głową. – Traktowali gaz jako rodzaj natychmiastowego i skondensowanego prozacu. – Ależ fantazjujesz, Marianne! – Rozpromienił się. – Jednak jesteś pisareczką. Myślisz, że chcieli tylko trochę pofruwać i niechcący przedawkowali? – Mogło tak być – upierała się. – Raczej nie – odpowiedział Petersson z uśmiechem napalonego samczyka. – Odurzanie się to nie walenie w żyłę. Kiedy następuje moment przyjemności, po prostu odpływasz. Nie chce ci się wdychać więcej. Oni jednak wdychali i wdychali. Musiały pojawić się bóle głowy, drgawki. A oni mimo to wdychali.

– Masochiści. Pamiętasz jeszcze coś z tych gier i zabaw, Petersson? Anne-Marie prowadziła blog o tytule nawiązującym do tandetnego romansu o romantycznym sadomaso. Może lubiła łączyć psychiczny odlot z bólem? Petersson słuchał jej uważnie, nie przestając się uśmiechać. – To nie było, moja piękna Marianne Fogler, pykanie egzotycznej fajeczki. W płucach, wątrobie i nerkach powstały silne przekrwienia z wylewami krwi do światła pęcherzyków. Ustaliliśmy również przekrwienie mózgu i obrzęk. Dodatkowo pojawiło się przekrwienie serca z wybroczynami, aż do fragmentacji włókien mięśniowych – wyliczał mechanicznie, macając wzrokiem twarz i biust Marianne. – O ile mnie pamięć nie myli, igraszki sadomaso zostawiają pamiątkę w postaci wybroczyn, ale nie zmian tkankowych. – Może pili coś i stracili kontrolę nad wdychaniem? – Marianne, ten twój chłód, tylko mnie rozpala. – Uśmiechnął się, przesadnie oblizując wargi. – A wracając do tematu? Petersson zaśmiał się w głos. – Moja nieśmiała adoracja ubliża twojej godności? Jestem aż tak nieatrakcyjny? – Czy wykryto alkohol we krwi? – nie ustępowała, trzymając się tematu. – Zero alkoholu. Zero substancji psychoaktywnych: kokainy, opiatów, pochodnych amfetaminy, benzodiazepin, kannabinoli. – Czyli Sigfridssonowie byli totalnie trzeźwi i czyści? – Całkowicie świadomi. – Całkowicie świadomi, że zaraz umrą – podsumowała. – Oczywiście – potwierdził Petersson i uśmiechnął od ucha do ucha, aż zobaczyła jego bladoróżowe dziąsła. – Nie masz może anemii? – Dlaczego? – spoważniał. – Blade dziąsła. – Niech no się pospiesznie i bez pudła zdiagnozuję. – Na dłuższy moment zawiesił dramatycznie głos. – To kac – obwieścił, zachowując powagę. – Coś kwaśnego powinno pomóc – rzuciła, przeglądając akta Widmara.

– Może coś słodkiego...? Szybka wysokoenergetyczna przekąska seksualna. – Jesteś seksoholikiem czy tylko lubisz sobie pogadać? – Wszystko razem, moja Marianne. Wszystko razem. Taki miks również się zdarza i bywa erotycznie ożywczy dla partnerki. Westchnęła, starając się nie roześmiać. – A więc wdychali butan? – Silny zastój krwi w narządach wewnętrznych. Obrzęk płuc i mózgu. U Widmara Sigfridssona dodatkowo stwierdzono ograniczone zblednięcie w obrębie ściany tylnej lewej komory serca. – To znaczy? – Nic więcej niż zatrucie butanem. Wykluczyliśmy zgon z przyczyn chorobowych oraz wywołany urazem mechanicznym. Jeden z chłopaków powiedział, że w ich luksusowym apartamencie była sauna, piwniczka na wino i... uroczy pokoik wypełniony butlami turystycznymi i dozownikami gazu do zapalniczek. Pytanie brzmi, droga Marianne...? – Czy tak bardzo lubili biwakować, a może szlag ich trafiał, kiedy zapalniczka zaczynała się zacinać? – Bingo! – To daje dużego kopa? – Nie próbowałem. Wolę naturalne ekstazy. – Uchylił usta i poruszył językiem. – Przestań, Petersson! – Jak podnosisz na mnie głos, cały drżę z rozkoszy. – Mieli wystarczająco dużo kasy, żeby kupić dragi czy amfę. A wybrali gaz z zapalniczek. Dlaczego? Pewnie też fajnie uzależnia. – Jak cholera, moja śliczna. – Nie mów do mnie „moja śliczna”. – To zbrzydnij. – Jak myślisz, dlaczego butan? – dociekała. – Prawdopodobnie efekt nostalgii. – Robili to w młodości?

– Przynajmniej jedno z nich. I potem było dla drugiego zarazem prowodyrem i przewodnikiem. Znało reakcje ciała. Odpowiednią liczbę oddechów. Wystarczą cztery sztachnięcia, żeby poczuć najpierw ciepło aż do stóp, a potem, tak do pięciu minut, pojawiają się przyjemne halucynacje, wizje i odloty. – Za każdym razem? – Ćpuny wiedzą, ile im potrzeba. Jak zainhalujesz sobie mniejszą dawkę, będzie gorzej niż lepiej. Pojawią się bóle i zawroty głowy. Dopiero większe stężenie odpala haj. – A dlaczego zainhalowali się na śmierć? – Bo tego chcieli. – Próbował nieudolnie ukryć rozbawienie. – Żałoba nie do zniesienia...? A jeśli wszystko stało się przypadkowo? – Marianne – zaczął, jakby mówił do nierozumnego dziecka, z wyższością i jednocześnie czułością. – Marianne, kiedy ci dobrze po gazie, odpadasz od zaworu, płyniesz. Walisz się na podłogę i przez kwadrans lewitujesz po sztucznych Bahamach. Kiedy chcesz się zabić, wdychasz to gówno, mimo że śliczne obrazki zaczynają drgać jak w zepsutym projektorze. Obraz się rwie, ciało dygocze, serce wyskakuje, jego rytm przyspiesza, zwalnia, zamiera, znów przyspiesza... Padasz, masz śpiączkę albo nic już nie masz. I ciebie nie ma. Chcesz bardziej profesjonalnie? – Jeśli musisz – odburknęła. – Tych dwoje przeszło przez niedotlenienie, depresję ośrodka oddechowego, zatrzymanie oddechu, zaburzenia rytmu serca pod postacią migotania komór – wymieniał niespiesznie. – Odruchowe zatrzymanie akcji serca, ostre niedokrwienie mięśnia sercowego, silny obrzęk błon śluzowych górnych dróg oddechowych. Uduszenie. – Chyba butan, jak wszystko, można przedawkować przypadkowo? – powtarzała uparcie. Pamiętała wypielęgnowane ciało i twarz Anne-Marie, całkowicie skupionej na nakładaniu kremu, i nie mogła tego skojarzyć z autodestrukcją. Ale ta nadmierna troska o wygląd mogła być objawem nerwicy. A rytmiczne nakładanie kremu reakcją na szok związany z utratą dziecka. – Jesteś tu, Marianne? Zbladłaś. – Przepraszam. Od kilku dni mam kłopoty z żołądkiem. – Nie powinnaś pić kawy. Pokiwała głową. – Wiem, że już o to pytałam, ale butan można, mimo wszystko, przedawkować przypadkowo? – Oczywiście. – Uśmiechnął się. – Wszystko można przedawkować oprócz seksu, moja śliczna Marianne, która nie chce zbrzydnąć.

Wyszła z pokoju Peterssona i poczuła się jak w betonowym labiryncie. Od bliźniaczych drzwi i powtarzających się sekwencji krzeseł i koszy na śmiecie zakręciło jej się w głowie. Niemrawo szła korytarzem. Odnosiła wrażenie, że z każdym krokiem wydatkuje tyle energii co przy skakaniu przez szybkie fale. I ta niestrawność. Jakby żołądek był na sznurku, a ona musiała bawić się nim w jo-jo. Petersson. Pomyśleć, że kiedy współpracowała z policją, uwielbiała jego niewybredną adorację. Wygląda na to, że po rozwodzie stała się skwaszoną matroną. Kiedy wchodziła na parking, dopadła ją kolejna fala mdłości. Niestrawność jako reakcja na tandetnych podrywaczy. To chyba jej teraz dokuczało. Zastąpiło dawną euforię, którą czuła, kiedy ktoś chciał ją poderwać. W dodatku gdyby była młodsza o dziesięć lat, Petersson nie podrywałby jej tak prostacko. Dla kobiety w pewnym wieku mężczyźnie nie chce się nawet wymyślać oryginalnego scenariusza uwodzenia. Wali zgranymi kliszami, a nuż jakaś się złapie. A jak się nie złapie, to niewielka strata. Mogłam mu powiedzieć, że uganiam się tylko za młodymi fujarami, pomyślała i puściła się biegiem do pobliskiej restauracji. Zwymiotowała nie tylko kawę. Skurcze jelit były tak gwałtowne, że w pewnym momencie musiała uklęknąć przy sedesie, z kolanami na lepkiej podłodze. Wypłukała usta, przemyła twarz zimną wodą. Wyszła na zewnątrz i ledwie doszła do najbliższego skrawka zieleni. Usiadła na ławce. Zamknęła oczy i kilkanaście razy odetchnęła miarowo. Puls się wyciszał, nacisk w skroniach ustępował. W końcu wygrzebała z torebki komórkę i długo debatowała nad zawartością listy kontaktów. W końcu nacisnęła hasło SIGGE WESTIN. Sigge, szef działu krajowego jednego z liczących się dzienników, odebrał po dwóch sygnałach. Głos miał zniszczony nikotyną, ale radosny i zaciekawiony. Cóż, nie codziennie dzwoni do ciebie psychoterapeutka, która kilka lat temu uratowała twoje małżeństwo. Po wymianie grzecznościowych „Co nowego?” zaśmiał się krótko i zapytał: – Co mogę dla ciebie zrobić, Marianne? – Niestety, bardzo dużo. Usłyszała śmiech. Krótki i podszyty lękiem. Sigge nadużywał go kiedyś w jej gabinecie, gdy opowiadał o swojej zdradzie.

– Chodzi mi o ustalenie miejsca zamieszkania matki Anne-Marie Sigfridsson. Wiesz, tej, której córeczkę... – Wiem – przerwał jej zdecydowanie. – Mam rozumieć, że bawisz się w pannę Marple? – Kupiłam dom w okolicy, gdzie zginęła ta mała. Sigfridssonowie zostawili tam jakieś rzeczy. Pomyślałam, że może ta kobieta chciałaby mieć pamiątkę po wnuczce i córce... – Ha, ha, ha! – Sigge udał serdeczny śmiech. – Skąd wiesz, że lubię być użyteczny w nielegalnych śledztwach? – Przecież byłam twoją terapeutką. – No tak – zarechotał jakby ciszej. – Pamięć zbiorowa każdego małżeństwa ma swoje ciemne plamy. – Oraz liczne epizody amnezji – podrzuciła. – I demencji – zawyrokował ze śmiechem, a potem nerwowo zakasłał. – Nie mam żadnych danych, ale... – urwała, zaciskając usta. – Tak? Marianne? Marianne! – zaniepokoił się, słysząc dziwne odgłosy. – Zadzwonię. Za moment! Chyba muszę.... Nie dokończyła zdania. Nigdy nie przypuszczała, że będzie wymiotować w samym centrum miasta.

6

DZIEWCZYNA Z KLUBU PUSSYCAT

21 lipca, sobota, Sztokholm

Zuza Wolny ubrała się w nowo zakupiony kombinezon z lat siedemdziesiątych. Już od samego patrzenia na ten psychodeliczny materiał miało się niezły odlot. Była szalenie podekscytowana wizytą w klubie. Nawet zaproponowała Marianne, że może się z nią całować. – Z tobą mogę to zrobić nawet z języczkiem – powiedziała, kiedy jechały taksówką. – Będziemy się obściskiwać, dopiero jak nie będą chcieli nas wpuścić – zdecydowała Marianne, przeglądając się w lusterku. Z taksówki wysiadły w doskonałych nastrojach. Krwistoczerwona brama była otwarta. Kiedy jednak ujrzały stojące przed kamienicą grupki dziewczyn, zrozumiały, że stylizując się na homoseksualne istoty, padły ofiarą stereotypu. Na tle gości klubu wyglądały jak przebrane za lesbijki aktorki z kiepskiego filmu z lat osiemdziesiątych. Na szczęście pomimo tego przegięcia w wyglądzie zostały wpuszczone bez problemu. Po stromych schodach zeszły do niewielkiej zatłoczonej piwnicy.

– Matko, jaka kiecka! Ta po prawej! – jęknęła Zuza. – Skup się na sprawie, musimy się czegoś dowiedzieć o Anne-Marie! – żachnęła się Marianne. – Przecież nie będę podchodziła i pytała: „Znasz tę Anne-Marie, co się zabiła?” – odfuknęła Zuza. – Masz rację. Poczekajmy na Bachorka. Niedługo powinien zacząć śpiewać – uspokoiła ją Marianne, rozglądając się dokoła z nieukrywaną ciekawością. Naraz wsunęła się pomiędzy nie jakaś dziewczyna. – Witamy. Nowe? – Tak. Fajnie tu – odpowiedziała Zuza. – Jesteście parą? – Tak – potwierdziła Marianne, czując pierwsze symptomy nerwicy żołądka. Wzrokiem szukała toalety. Zuza roześmiała się sztucznie. Dziewczyna miała ciemne włosy, fioletową grzywkę i pięknie wyrzeźbione jadem kiełbasianym usta. Przysunęła się bliżej Zuzy. – Jakieś wahanie w twoim głosie? Mam rozumieć, że fascynujący trójkącik wchodzi w rachubę? – Pomyślimy i o tym – niepewnie odpowiedziała Marianne. Nieznajoma opuściła je z lekko kpiącym uśmiechem. Zuza podeszła do baru. – Znałaś Anne-Marie, blogerkę Pięćdziesięciu twarzy? – zapytała, zamawiając u dziewczyny za kontuarem margaritę dla siebie i szklankę wody dla Marianne. Barmanka miała uszy elfa i stanik cały w ćwiekach. – Jesteście dziennikarkami? – Przyjrzała im się nieufnie. – Chyba chcesz nas obrazić! Jesteśmy dobrymi koleżankami Anne-Marie – gładko skłamała Zuza i nachylając się przez ladę, powiedziała konfidencjonalnie: – Coś nam nie gra w tej historii. Nasza Anne-Marie samobójczynią? Never! Barmanka nie dała nic po sobie poznać. Wzięła pieniądze. Zuza pociągnęła łyk i oblizała wargi.

– Chyba nie przychodziła tu z panem mężem? Dziewczyna o uszach elfa wydęła pogardliwie usta: – Kompozytor muzyki do wind szybkobieżnych. – Z kim tu kręciła? – Na poważnie? Z nikim. – A na niepoważnie? – rzuciła Zuza, robiąc przy kontuarze miejsce dla Marianne. Barmanka, mrużąc oczy, rozejrzała się po sali: – Nie, nie ma żadnej... Nie widzę. Ale poczekajcie... Wyciągnęła ze stanika smartfon. Szybko wysłała SMS-a i wpatrzona w ekran czekała na odpowiedź. Po chwili wyświetlacz zamigotał. – Zaraz przyjdzie – oznajmiła z uśmiechem. – Musicie chwilę zaczekać. Nazywa się Lotta Gummesson. Ona i Anne-Marie prowadzały się ze sobą. Przynajmniej od czasu do czasu. Marianne poczuła silne mdłości. Drink jej nie służył. Z trudem przedarła się przez tłum i wpadła do łazienki. Na umywalkach siedziały kobiety całujące się ze stojącymi partnerkami. Kabiny nie miały drzwi, tylko półprzezroczyste kotary. Za każdą poruszały się jakieś cienie. Zawróciła i wybiegła z klubu. Wreszcie trochę świeżego powietrza! Kiedy znów znalazła się w środku, na niewielkiej scenie stał Bachorek z Bullerbyn i śpiewał piosenkę Marlene Dietrich. W rudej peruce i ogniście czerwonej sukni wyglądał oszałamiająco. Śpiewał zmysłowo, niskim chrapliwym głosem i tylko poruszające się jabłko Adama zdradzało jego płeć. Zuza pożerała go wzrokiem. Obok niej stała drobna kobieta ubrana na czarno. Była blada i rozglądała się nerwowo. – Lotta? – zapytała Marianne, podchodząc. – Byłaś na pogrzebie Anne-Marie? – odpowiedziała tamta, nie siląc się na słowa powitania. – Bo ja nie dałam rady. Po prostu nie mogłam... – Byłam – skłamała zaskoczona Marianne.

Przedstawiła się, wyciągająca rękę, ale Lotta niespodziewanie pocałowała ją w usta. Jej ślina miała anyżkowy, przyjemny smak. – Chodźmy do tyłu, tam jest chyba ciszej – zaproponowała Marianne i pociągnęła Lottę za łokieć do wolnego stolika. Zostawiły Zuzę kiwająca się w rytm piosenki. – Dawno znasz Anne-Marie? – zapytała. – Dobre kilka lat. – Poznałyście się w szkole? – Zwariowałaś? – A gdzie? – W psychiatryku. – Aha. – Marianne miała nadzieję, że zabrzmiało to możliwie naturalnie. – Ktoś ją odwiedzał? – Nikt. – Dlaczego znalazła się w szpitalu? – Miała jazdę motorem na sklepy. Czysty fun! Ale szybko ją złapali. Monitoring, te sprawy. – Wjeżdżała w sklepy? Waliła motorem w witryny, czy jak? – No! Jazda maszyną na sklepy. Superpomysł, nie?! – Lotta znowu poprawiła włosy. – To były jakieś ekskluzywne butiki czy coś takiego. – Dlaczego to robiła? Chciała się popisać? – To był fun. Nie każdy musi dziergać na szydełku. – Dlatego skierowali ją na leczenie? Lotta wzruszyła ramionami. Bachorek z Bullerbyn zaczął śpiewać nowy utwór. Jakąś testosteronową balladę kowbojską. Na sali rozległy się gwizdy i okrzyki uwielbienia. – Może chciała w ten sposób zwrócić na siebie uwagę? – To nie w jej stylu – zaprzeczyła Lotta.

– Popisywała się? – No co ty? Anne-Marie chciała się tylko zabić – dokończyła hardo i mimowolnie obciągnęła długie rękawy koszuli. Marianne domyśliła się, że są pod nimi nadal widoczne blizny. – Czyli samobójczy wjazd w witrynę – wymamrotała. – No! Zawsze miała fantazję. To żenada odwalić kitę w czterech ścianach. – Rozumiem. A jednak to zrobiła. Zabiła się w swoim domu. – Szok. Normalnie szok – przytaknęła Lotta. – Powiesiła się razem z Widmarem? – Zagazowali się. – No co ty? – ożywiła się. – Nie wiedziałaś, że się odurza gazem do zapalniczek? – Do zapalniczek? – Lotta wydawała się więcej niż zaskoczona. Jakby Anne-Marie ją zdradziła. – Myślisz, że to nie w jej stylu? – zapytała Marianne. Lotta przerwała jej zniecierpliwionym tonem: – Dlaczego chcesz o niej gadać? Wcale jej nie znałaś! Marianne nabrała powietrza: – Jej matka mnie o to prosiła. – Masz kontakt z duchami? – Lotta po raz pierwszy podniosła głos. – Kurwa! Jej matka nie żyje! Anne-Marie miała wtedy osiem lat! – wykrzyknęła i wstała od stolika. Po chwili zniknęła w tłumie. Marianne zauważyła, że trzęsą jej się ręce i widzi wszystko jak przez mgłę. Szybko wyciągnęła z torby wodę i małymi łykami wypiła pół butelki. Nocne wymioty musiały ją odwodnić. Ledwo przedarła się do kontuaru. Zuzy tam nie było. Kupiła baton czekoladowy. Wyglądał jak obtoczony w białym proszku ecstasy, a na wierzchu miał niebieskie drażetki z viagry. Ale był smaczny. Poczuła się lepiej. Jakaś kobieta chciała z nią pogadać, ale Marianne się od niej odwróciła i przedzierając się przez tłum dziewczyn, zaczęła szukać wzrokiem Zuzy. Sąsiadka znad jeziora Skiresjön siedziała na kolanach wysokiej szatynki i pozwalała się całować w szyję. Obydwie były tak zaaferowane swoim towarzystwem, że Marianne nie była pewna, kto ma

większą przyjemność: dawca czy biorca pocałunków. Zuza wolała zostać w klubie. Marianne wróciła do dawnego małżeńskiego apartamentu i znowu już w przedpokoju uderzyła ją cisza mieszkania. Czuła się, jakby Thobias i chłopcy nigdy nie istnieli. Jakby nie miała żadnej przeszłości. Rozpłakała się. Płacz nie trwał długo, resztę nocy spędziła w łazience, czule obejmując sedes.

23 lipca,

poniedziałek

Upłynęło trochę czasu, zanim dotarły do jej świadomości ostre dźwięki komórki. Obudziła się. Nie miała siły odebrać. Brzuch potwornie ją bolał. Wydawało jej się, że jest pustym workiem. Ktoś się nagrywał. Odsłuchała po kilku minutach. Sigge Westin. – Marianne, mailem wysłałem ci adres matki tej Anne-Marie. Elizabeth Hildebrandt. Podobno na pogrzebie córeczki recytowała wiersz. Kicz nad kicze. Ponad dwadzieścia zwrotek. Ha, ha, ha! Marianne skrzywiła się. Matka Anne-Marie zmartwychwstała i w dodatku w trudnych chwilach wampirycznie krzepi się poezją. Z trudem zwlekła się z łóżka. Najpierw kąpiel z oliwką. Nie zamieniłaby jej na pływanie w jeziorze.

Miejski komfort. Wanna. Teraz potrzebowała pachnącej wody. Dziesięć minut później leżała w pianie. Tylko głowy nie zamoczyła. Nie chciała niszczyć nowej fryzury, która trzymała się jeszcze całkiem dobrze. Przeszłość Anne-Marie wydawała się zagmatwana. Małżeństwo, macierzyństwo, może lesbijstwo, może nawet próba samobójcza? A teraz matka, która powstała z martwych? Nic się ze sobą nie wiązało. Kiedy wychodziła z wanny, zadzwoniła Zuza. – Zostawiłaś mnie! – Myślałam, że było ci przyjemnie. – Zazdrościsz? – zapytała i beknęła. – Wracam pociągiem. W Sztokholmie jest nudno. Wolę wsiowych policjantów! – krzyknęła i rozłączyła się. Marianne znów zrobiło się niedobrze. Coś musiało być w tym drinku. Albo w tym batonie. Pobiegła do łazienki, ale nie miała już czego zwracać. Zrezygnowana, niecierpliwymi, niezbornymi ruchami nastawiła wodę na makaron. W lodówce znalazła tylko starą kostkę sera. Starła ją na tarce nad sitkiem z makaronem, dodała kilka kropel oliwy. Wzięła widelec i niechętnie zaczęła nawijać makaron. Rozmyślała trochę o synach, a trochę o tej małej w mrowisku. Posiłek nie dodał jej sił. Zwinęła się na łóżku i zapadła w długą, męczącą drzemkę. Gdy się obudziła, był późny wieczór. Chwilę leżała bez ruchu. Tylko powieki miarowo pracowały. Z narastającym przerażeniem rozmyślała o swoim życiu. Wie jedno: musi jechać po test. Na razie nie chce myśleć o tym, co będzie, gdy... Szybko włożyła świeże ciuchy i tuż przed zamknięciem wpadła do apteki. Czuła, że chyba jest za stara na kupowanie tego produktu. Aptekarz uśmiechnął się, a ona miała ochotę rozkwasić mu nos. Wracała szybko. Prawie biegiem. Nagle naładowana energią, pokonywała po kilka stopni naraz. Przypomniał jej się Magnus: zawsze tak biegał, a ona zawsze go za to karciła. Może była zbyt surowa i dlatego synowie wolą teraz być w Stanach u ojca? Kiedy weszła do mieszkania, ponownie opadła z sił.

Tylko w majtkach i staniku siadła ciężko na sedesie. Od dawna nie kupowała sobie ładnej bielizny, tylko wygodną. To charakterystyczne dla kobiet, które skapitulowały. Wreszcie wyjęła z plastikowej torebki test ciążowy i zaczęła sikać nad wskaźnikiem. Czekając na wynik, obcięła paznokcie u nóg. Skaleczyła się, bo palce jej drżały. Ścisnęła naskórek ręcznikiem. Szybko się zabrudził. Odrzuciła go ze złością na podłogę. Sprawdziła wynik. Zapaliła lampkę nad lustrem. Jeszcze raz odczytała test, tym razem zbliżając go do światła. Dlaczego zignorowała te mdłości?! Idiotka! Przy poprzednich ciążach też pojawiły się zadziwiająco wcześnie. Poczłapała do dawnej małżeńskiej sypialni. Miała wrażenie, że zapach Thobiasa ciągle tu jest. Usiadła na łóżku. Gruby materac się zapadł. Jak mogła myśleć, że życie czterdziestoletniej rozwódki jest depresyjne i monotonne? Wczoraj bawiła się w klubie dla lesbijek, a dziś się dowiedziała, że zaszła w ciążę po jednej nocy spędzonej z nieznajomym czarnoskórym mężczyzną. Życie czterdziestoletniej rozwódki bywa niebanalnie zaskakujące. Włączyła płytę Rity Mitsouko. Bardzo głośno. Tego jej było trzeba. Nigdy jeszcze tak głośno nie słuchała Marcia baila. Miała wrażenie, że znajome dźwięki się rozpadają. Ogarnięta jadowitą kakofonią, nie mogła powstrzymać śmiechu. Śmiała się i tańczyła. A potem szybko umilkła, wyciszyła muzykę i ruszyła na poszukiwanie komórki. Znalazła ją na klapie sedesu. Usiadła i wystukała numer.

24 lipca,

wtorek, przedmieścia Sztokholmu

Po pięćdziesięciodwuletniej Elizabeth Hildebrandt widać było, że od dawna ćwiczy się w noszeniu żałoby. Cała była ubrana w głęboką czerń i upudrowana na biało. Wąskie usta wyglądały, jakby ściskały je przednie zęby. – Dziękuję, że zgodziła się pani tak od razu mnie przyjąć. – Marianne prawie dygnęła przed tą heroiną dramatu. – Proszę przyjąć moje kondolencje. – Dziękuję. Kolejny cios od życia. Jeden więcej – stwierdziła Elizabeth obojętnie. Styl bycia postarzał ją o co najmniej dwadzieścia lat. Mieszkanie było małe. Przeładowane rzeczami, ale perfekcyjnie sprzątnięte. Gospodyni gestem zaprosiła gościa do pokoju. – Czy dobrze zrozumiałam? Była pani terapeutką Anne-Marie i Widmara? – Nie wiem, czy mogę ujawniać takie rzeczy. – To zdanie mi wystarczy – odpowiedziała, a Marianne usprawiedliwiła się w myślach: pół prawdy niekiedy nie jest kłamstwem. – Może kawy? – zaproponowała pani Hildebrandt. – Niestety, czymś się zatrułam i... – Ja też nie piję kawy. I bez tego ciśnienie mam wysokie. A co je podwyższa? – zapytała nagle śpiewnie jak przedszkolanka zwracająca się do dzieci. – Na pewno nie kofeina, tylko życie – obwieściła, poprawiając czarny koronkowy rękaw. Wskazała ręką dwa kraciaste fotele w angielskim stylu przedzielone brzozowym stolikiem z Ikei. Marianne nie tyle usiadła, ile się zapadła. Czuła, że przypłaci tę nasiadówkę bólem krzyża. – Co chce pani usłyszeć?! – Czy wiedziała pani, że w małżeństwie córki nie działo się idealnie? – zdecydowała się blefować.

– Nie musiałam być tego świadoma. Kogo pokochała Anne-Marie, ten już był skazany na cierpienie. – To znaczy? – To, co powiedziałam. – Elizabeth Hildebrandt przesunęła otwartą dłonią po gładko zaczesanych do tyłu włosach. – Co pani sądziła o Widmarze? Lubiła go pani? – Prawie go nie znałam. Pierwszy raz przyszli do mnie z wizytą po ślubie. Anne-Marie była już w widocznej ciąży. Ubrała się w obsceniczną obcisłą zieloną sukienkę. Okropność. Wyglądała jak oliwka nabita na wykałaczkę. On wyglądał nieco lepiej. O ile mężczyzna jego wzrostu w ogóle może jako tako wyglądać. – Mam rozumieć, że nie utrzymywała pani zbyt zażyłych kontaktów z córką? – To prawda – wycedziła. – Ale to był nasz wspólny wybór. – To znaczy? – Po prostu pewnego dnia Anne-Marie zadała mi kilka pytań, na które uczciwie odpowiedziałam. – Mogę je poznać? – Czy chcesz nas odwiedzać? Być przy porodzie? Pomagać w wychowaniu dziecka? Na wszystkie odpowiedziałam „nie”. Bez zastanowienia. – Nie było jej przykro? – Niby czemu? – zdziwiła się Elizabeth Hildebrandt. – To trochę nietypowe, że matka i córka zgodnie umawiają się na separację? – zapytała Marianne i usłyszała burczenie w brzuchu. Rano zjadła tylko miskę borówek z mlekiem. Teraz czuła głód i towarzyszący mu niepokój. Pani Hildebrandt wyprostowała się. – Smutni ludzie niech trzymają się z daleka od małego dziecka. To moja zasada. – Smutek jest zaraźliwy? – No, nie jest to wysypka, rzecz jasna. Od razu się nie objawia, ale po latach... owszem – przyznała. Marianne zdecydowała się zadać nieco ryzykowne pytanie: – Czy panią wychowywał ktoś bardzo smutny? – Zaprzeczam. Moja matka była radosną idiotką, a ojciec zadowolonym z siebie prostaczkiem.

Miałam dobre i proste dzieciństwo – wyznała z kamienną twarzą pani Hildebrandt. I zaraz dodała: – Nie to co moja wnuczka. – Skoro pani nie była z nią zbyt blisko, skąd pani wie, że miała złe i skomplikowane dzieciństwo? – Przecież była pani ich psychoterapeutką. Szczęśliwe małżeństwa i szczęśliwi rodzice nie chodzą na terapię, czyż nie? Może się mylę? – zapytała stanowczym tonem. Marianne zobaczyła, że Elizabeth zdradzają oczy. Białka były przekrwione, a powieki opuchnięte. Często płakała. – Skoro miała pani, jak twierdzi, dobre i proste dzieciństwo, dlaczego posmutniała pani tak mocno, że nie chciała zbliżać się do wnuczki? – Posmutniałam? – Hildebrandt wykrzywiła wąskie usta. – To nie jest dobre słowo. Zrobiłam się bardzo smutna w ciągu jednej minuty. – Aż tak...? – Mój szesnastoletni syn zginął w wypadku motocyklowym. Henning. Cudowny chłopak. Kochał życie, a ono obeszło się z nim tak okrutnie. To Anne-Marie spowodowała wypadek, w którym stracił życie jej brat. – Nie wiedziałam o tym. – Wsiadła na motor kompletnie pijana. Henning zaczął się z nią ścigać. Pożyczyli te straszne maszyny od jakichś bogatych kumpli i ganiali się po mieście. – Ile miała wtedy lat? – Skończone siedemnaście. Prawie osiemnaście. Już dorosła, a ciągle głupia. – Zaczerpnęła głęboko powietrza. – Naprawdę tego pani nie opowiedziała? Pewnie nawet w gabinecie chciała się zaprezentować z jak najlepszej strony. Typowa Anne-Marie. Samooszukiwanie się to był jej sposób na dobry humor. Odziedziczyła to po ojcu. – Czy miała z nim kontakt? – On sam ze sobą nie ma kontaktu. Jest ostrym alkoholikiem. Mieszka w Danii z nową żoną, z którą dzieli pasję do taniej wódki. – Po raz pierwszy się uśmiechnęła. Marianne zauważyła, że górne jedynki ma wyraźnie bielsze od reszty zębów. – Czy syn zginął na miejscu? – Tak mi powiedział lekarz. – Elizabeth Hildebrandt pokręciła kilkakrotnie głową, jakby ten ruch dawał jej jakąś ulgę. – Henning, cudowny dzieciak. Tylko trochę za bardzo ulegał wpływom. Za bardzo słuchał się siostry. A to był szatan, nie dziewczyna! Szatan! – wycedziła, jakby spluwała.

– A ona sama bardzo ucierpiała w wypadku? Wzruszyła ramionami. – W szpitalu była zaledwie tydzień. Kilka szwów na policzkach. Ja straciłam ukochanego syna, a Anne-Marie piękną buźkę. – I brata – dodała Marianne. Pani Hildebrandt posłała jej puste spojrzenie, a potem odezwała się dumnym głosem: – Myślę, że moja córka nie cierpiała tyle co ja. Dla niej dziecko było przeszkodą. Nie potrafiła bez reszty poświęcić się macierzyństwu. – Może nie znała pani córki. W końcu zawarłyście akt o separacji. – Nie dzwoniłam po śmierci Amelii. Czekałam na jej telefon. Ale jak zwykle zajęta była sobą. – Swoją stratą i bólem. – Nigdy nie zniżyłam się do poziomu licytacji na cierpienie. I nie zamierzam tego robić nawet w pani towarzystwie, pani Fogler – oznajmiła sztywno gospodyni. – Czy myśli pani, że się zabili? Anne-Marie i Widmar. – Mogli zostać zamordowani – odparła zbyt szybko, jak gdyby już dawno przyjęła tę wersję za pewnik. – Chciałam powiedzieć, że równie dobrze mogli zostać zamordowani – poprawiła się i było widać, że szybko kalkuluje, co jeszcze może ujawnić. – Może ma pani na myśli kogoś konkretnego, kto źle im życzył? – Nie wiem, w jakim towarzystwie się odurzali. – Pani Hildebrandt powiedziała to takim tonem, jak gdyby chodziło o popołudniowe delektowanie się earl greyem w filiżankach Wedgwooda. – A więc wiedziała pani o eksperymentowaniu z gazem? – Robiła to już, jak miała dwanaście lat. A potem wciągnęła w to młodszego braciszka. Biedne dziecko. Mój Henning... – Naprawdę nie poznała pani żadnej koleżanki córki? – zdziwiła się Marianne. – A jak pani myśli? – ofuknęła ją rozmówczyni. Marianne poczuła się nieswojo. Jasnoniebieskie oczy przyglądały jej się z powagą. Ale też z głębokim smutkiem. Elizabeth Hildebrandt umiała go doskonale maskować pod srogim spojrzeniem.

– Wydaje mi się, że już czas podziękować za audiencję – powiedziała Marianne, z trudem się podnosząc ze zbyt miękkiego fotela. Kiedy była już przy drzwiach wejściowych, zapytała: – Czy mogę wiedzieć, gdzie pani pracuje? – U Heleny von Sydow. Nadzoruję prowadzenie jej domu w Saltsjöbaden – odpowiedziała z dumą pani Hildebrandt. – Czy aby nie jest ona spokrewniona z Tessan von Sydow, żoną Henrika Hasselberga? Elizabeth Hildebrandt zmieniła się na twarzy. Na kredowe policzki wpełzł rumieniec. – W rzeczy samej – odpowiedziała sucho. – To jej kuzynka. Tyle że z ubogiej linii. – Czy utrzymują kontakt? – Nadzoruję prowadzenie domu, a nie szpieguję. – Wyprostowała się, unosząc podbródek. – Przepraszam, nie chciałam być niegrzeczna. Elizabeth Hildebrandt wyglądała, jakby chciała coś powiedzieć. – Tessan Hasselberg z domu von Sydow – odezwała się w końcu – wielokrotnie usiłowała odwiedzić panią Helenę von Sydow, ale ta nie chciała jej przyjąć. – Kiedy ostatni raz? – W tygodniu poprzedzającym noc świętojańską. – Gratuluję pamięci. – Pojawiły się wtedy pierwsze truskawki. Tessan Hasselberg przyniosła koszyk z owocami. – Elizabeth urwała. – I...? – I, ma się rozumieć, nie została przez mnie wpuszczona. – Czy pani wie, że Tessan również uczestniczyła w Maratonie Czarnego Tanga nad jeziorem Skiresjön? Pani Hildebrandt zbyt mocno przełknęła ślinę. – Trudno o tym nie wiedzieć. Jej mąż był z tego powodu na okładce jakiejś szmatławej prasy. – Kupuje ją pani?

– Nie wiem, kto kupuje takie gazety, ale w domu pani Heleny von Sydow zdarza mi się je widzieć jako wyściółkę kosza na śmieci. – Rozumiem – przytaknęła Marianne. – Pora się pożegnać. – To chyba jedyna rozsądna rzecz, jaką usłyszałam z pani ust. Doprawdy nie rozumiem, dlaczego zabiegała pani o mój czas. – Nie musiałam zabiegać. Zgodziła się pani od razu. Po pierwszym telefonie. Nie chcę być niegrzeczna, ale odnoszę wrażenie, że lubi pani o sobie myśleć jako o Helenie von Sydow. – A ja odnoszę wrażenie, że osoba, która ma taki bałagan we własnym życiu, nie powinna się brać za porządkowanie życia innych. Nawet jeśli ma stosowne dyplomy psychoterapeutyczne – oznajmiła pani domu oratorskim tonem i zbyt szybko zamknęła drzwi. Marianne poczuła na plecach odcisk mosiężnej klamki. Zeszła schodami z drugiego piętra i znalazła się na szarym dziedzińcu, otoczonym brzydkimi budynkami z lat siedemdziesiątych. Pomyślała o Anne-Marie. To tu się wychowała. W ubogim zakątku na Marienbergu z matką samozwańczą hrabiną. I był jeszcze ten Henning... „Cudowny dzieciak”. Chłopiec, który kochał motory. Jedynie tyle o nim wiedziała.

Sztokholm

W nocy nie mogła spać. Trochę buszowała w sieci. W końcu na YouTubie odnalazła filmik o odurzaniu się butanem. Jakaś nastolatka z opaską na oczach wpychała sobie do ust zawór pojemnika z gazem. Trzymała go mocno zębami, a ruch policzków świadczył o rytmicznym wciąganiu butanu.

Dłużej już Marianne nie mogła tego oglądać. Podeszła do okna. Potem przypomniała sobie o jakichś skserowanych stronach, które patolog podrzucił jej na zakończenie wizyty. Zbagatelizowała je, bo na rewersach odkryła sprośne rysunki autorstwa zapewne Peterssona. Teraz wzięła się do lektury i od razu nabrała wątpliwości. Wiedziała, że jest zbyt późno, ale nie chciała z tym czekać do rana. Zadzwoniła do Peterssona. Odebrał dopiero po kilku sygnałach. – Obudziłam cię? Zaprzeczył w swoim stylu: – Myślę o tobie Marianne, a sen nie przychodzi. – Posłuchaj, proszę. U Amelii, córki Anne-Marie, badanie sekcyjne wykazało rzadko spotykane u dzieci cechy martwicy. – Ogniskowego ostrego niedokrwienia mięśnia sercowego? – Tak. – Z wywiadu wynikało, że podobno rodzina matki na to cierpiała. – To chyba gówno prawda – ucięła szybko Marianne. – Słucham... – Tak sobie pomyślałam, że to może być na skutek inhalacji gazu. – Może. – Tylko może? – Taki mechanizm zgonu w sytuacji inhalacji butanu należy także wziąć pod uwagę. – Czyli inhalowanie się może spowodować zawał? – Oczywiście. Również pełnościenny. Wystąpiłby na przykład skurcz tętnic wieńcowych spowodowany toksycznym działaniem butanu na śródbłonek naczyń. – A gdyby ktoś osłabił Amelię trutką na szczury, a potem włożył jej głowę do torebki i dał tylko jeden mały łyk gazu... Taki nie do wychwycenia, taką symboliczną kroplę, która przepełnia kielich i sprawia, że dziecko umiera. Zagazowane, chociaż bez śladu gazu. – Marianne przetarła dłonią spocone czoło. – Być może – zgodził się Petersson zmęczonym nagle głosem.

– Mogli ją zagazować. Jej rodzice – dorzuciła. – Mówisz jak skautka na obozie, która znalazła najwięcej grzybów i dostała odznakę. – Przestań. – To nie serial amerykański. Jest tajemnica życia i tajemnica śmierci. Żadne analizy nie dają nam stuprocentowej pewności. – I ty to mówisz?! – Ja ci to mówię, moja piękna Marianne. – Gadasz jak pastor, a nie jak patolog. – Zbliżam się do emerytury. Czas pomyśleć o życiu niedoczesnym. – Głos Peterssona brzmiał całkowicie poważnie. – Zginęło dziecko! – I według twojej hipotezy nie żyją również mordercy. Czyli rodzice. – Przyjęcie tej hipotezy jest przerażające. – Pomogłem ci choć trochę? – Pomogłeś.

– Mogę liczyć na coś w rodzaju... no wiesz... ja i ty. Ty i ja... – Chętnie bym ci jaja obcięła, ale nie lubię się pocić pod pachami przy brudnej robocie. – A gdzie indziej lubisz się pocić? – Przestań! – wrzasnęła. – Robisz to z kimś? – zapytał przymilnie. – Robiłam i gorzko tego żałuję. Żadnego orgazmu tak nie żałuje jak tamtego – wycedziła. – Kto to był? – Czarnoskóry wodzirej Maratonu Czarnego Tanga.

– Brzmi jak postać z kreskówki. – Niestety, spotkałam go w realu. Był z krwi i kości. – Poczęstował cię HIV-em? – zainteresował się Petersson z nieudawaną troską. – Poczęstował mnie przedłużeniem gatunku – westchnęła. – Jestem w ciąży. Mam nadzieję, że to cię ostudzi. Petersson wydał taki odgłos, jakby przywaliła mu pięścią w nos.

25 lipca, środa,

nad jeziorem Skiresjön

Wracała swoim morrisem mini nad jezioro Skiresjön. Przez głowę przewalało się jej tysiące myśli. Wątki z życia Anne-Marie miksowały się z własnym życiem. Powinna podjąć decyzję co do ciąży. Chyba już dokonała wyboru, ale ukrywała to nawet przed sobą samą. Kiedy wreszcie weszła do żółtego domu, od razu poczuła się lepiej. Zjadła kilka krakersów z dżemem borówkowym, wypiła herbatę i poszła popływać. Zrobiła jednak mniejszy dystans niż zwykle. Była zmęczona długą drogą. Owinęła się ręcznikiem. Sprawdziła czas nowojorski, zasiadła w fotelu na werandzie i obdzwoniła synów. Dwie rozmowy. Jedna krótsza od drugiej. Magnus nie miał czasu. Jeździł na desce i narzekał,

że policja ściga tu za brak kasku. Markus, który wcześniej zostawił jej kilka wiadomości, teraz właśnie wchodził do metra i nie miał czasu na gadanie. Zauważyła, że synowie operowali już właściwie tylko krótkimi komunikatami. Bardziej z korespondencji SMS-owej niż werbalnej. „Zero problemów”. „Spoko”. „Dam maila”. Między słowa nie dało się tylko powrzucać emotikonów. Odłożyła słuchawkę i długo patrzyła w przestrzeń. Znowu ma się poświęcać? Chodzić w ciąży, rodzić, nie spać po nocach, bać się i potem usłyszeć: „Spoko”. Wstała i rozpakowała prowiant, który przywiozła ze Sztokholmu, a potem kilka godzin słuchała jednej piosenki. Beautiful Tango. Śpiewała jej ulubiona Hindi Zahra.

Beautiful Tango, take me by the hand. Beautiful Tango, until you make me dance. How sweet it can be if you make me dance? How long will it last, baby, if we dance?

Myśli Marianne uciekły do Aleja. Chciała, żeby tu był. Nawet nie napomknęłaby o ciąży. Nie chciała rozmów o przyszłości, odpowiedzialności ani podziale obowiązków. Chciała tylko z nim zatańczyć. Prosta przyjemność dla prostych ludzi. Szczęście w homeopatycznych dawkach. Jedyne dostępne.

Beautiful Tango, take me by the hand. Beautiful Tango, until you make me dance.

Tango jest po to, by zapomnieć. Słuchanie muzyki było teraz zastępczym życiem. Nie wymagało ważenia za i przeciw. Urodzić to dziecko? Czy pozbyć się problemu? Przypomniała sobie pocałunki Aleja. Szczecina jego brody drapała ją w usta. Wyłączyła muzykę i niespodziewanie szybko, umordowana podróżą i rozmyślaniami, zapadła w krótki, niespokojny sen. Obudziła się, nie wiedząc, gdzie jest. W pierwszej chwili była pewna, że w Sztokholmie. Wstała i spróbowała rozprostować kręgosłup. Nie było przyjemnie. Obolała dosięgła torebki i wyjęła test ciążowy. Kupiła jeszcze cztery. Po co? Nie wie. Może żeby choć jeden pokazał co innego. Że nie jest w ciąży. Ale wszystkie potwierdziły sztokholmski wynik. Marianne Fogler miała wielki problem. I była z tym sama.

Beautiful Tango, take me by the hand.

Beautiful Tango, until you make me dance. How sweet it can be if you make me dance?

I pomyśleć, że zaszyła się w leśnej głuszy, by pisać powieść. – Żegnaj, kreacjo! Witaj, prokreacjo! – jęknęła i zatrzasnęła drzwi do gabinetu.

26 lipca, czwartek, nad jeziorem Skiresjön

Rano pojawił się znany ból głowy. Marianne miała wrażenie, jakby ktoś chwycił jej czaszkę w metalowe imadło i raz po raz łupał w nią kamieniem. Cały dzień spędziła, drzemiąc. Piła wodę i gryzła suchary. Pod wieczór wszystko zwymiotowała. – Witaj, trzecia ciążo – powiedziała na głos. Nadal myślała o swoim stanie językiem buchalterii: bilans dodatni i bilans ujemny. Kiedy ma się mdłości i zawroty głowy, trudno o romantyczny nastrój. Wyszła przed dom. A jednak mieszkam w zjawiskowym miejscu, pomyślała, patrząc najpierw na jezioro, a potem na las. Pomiędzy wysokie, proste pnie wpadały snopy jasnego światła. W pewnym momencie kątem oka zauważyła, że ktoś obserwuje ją przez lornetkę. Postać stała w głębi lasu. Była wysoka i nie przestała się na nią gapić nawet wtedy, kiedy musiała w obiektywie pochwycić jej spojrzenie. Obserwator trwał w bezruchu, a Marianne pobiegła po swoją lornetkę. Zanim zabrała ją z kuchennego parapetu i wyszła z domu, by zająć dogodną pozycję, ciekawski

zniknął. Westchnęła. Musi się przyzwyczaić. Jest nowa, a to budzi ciekawość. Rozejrzała się po okolicy. Pozostały jej tylko zachwyty nad przyrodą. Było pięknie. Pogoda nad jeziorem nieustannie ją zaskakiwała. Jeszcze wczoraj o tej samej porze wszędzie królowało zamglone światło, tajemniczo sączące się niemalże z głębi ziemi. A dzisiaj wiatr przygnał chmury chyba z całej Szwecji, a potem wyciszył się nad jeziorem i ciężkie płachty granatowego powietrza z gracją zaległy nisko nad wodą i lasem. Nagle poczuła, że wszystko faluje jej przed oczami. No tak, te gwałtowne spadki poziomu cukru. Z chłopcami miała to samo. Dwa razy zemdlała. Ale wtedy miała męża u boku. Teraz była sama. Dlaczego myślę o sobie jak o przyszłej samotnej matce? – zezłościła się na siebie. Mam dwóch synów oraz ich ojca, który zapewne ma piekielne wyrzuty sumienia, że mnie zostawił. Od kilku dni Thobias próbował się z nią skontaktować, ale nie dawała mu szansy. Teraz przysiadła na werandzie w wiklinowym fotelu i zadzwoniła do eksmężczyzny swojego życia. Zaczęła optymistycznie: – Mamy dwóch wspaniałych synów i chyba nie będziemy w siebie ciskać kamieniami? – Próbowała wysondować, w jakim jest dziś nastroju. – Tym bardziej że i tak nie dolecą przez ocean. Marianne nie wiedziała, czy ze strony Thobiasa była to złośliwość, czy uprzejmość. W przypadku byłych mężów granice pozostają płynne. – Wiem, że kilka razy dzwoniłeś, ale byłam w potwornym biegu. – Markus też dzwonił. To twój syn, pamiętasz? Dla niego też nie miałaś czasu – rzucił krótko, tłumiąc złość. – Tak, ale wtedy prowadziłam. Może faktycznie powinnam była odebrać, ale wiesz, że nie lubię paplać za kółkiem. – Markus nie chciał paplać. – Głos Thobiasa przybrał poważny ton. – Miał dla ciebie nowinę. – Jakieś problemy? – Marianne zamarła. – Zależy, jak na to spojrzysz. – Przestań! Mów, o co chodzi. – Sprawa jest rozwojowa...

– Szybko! Co się stało?! – Może być radość, a może być kula u nogi. – Thobias! Zastanawiał się przez moment. – Chyba będzie lepiej, jak Markus sam ci powie. On nawarzył tego piwa. Ma osiemnaście lat. – Siedemnaście. Osiemnaście będzie miał w grudniu. – No właśnie. Dorosłego syna mamy – wyznał Thobias z tajemniczą kpiną. – Powiedz, bo oszaleję. – Chciał ci to sam powiedzieć. – Jak zadzwoni, będę udawała, że o niczym nie wiem. – Nienawidziła takiego knucia. Ale jak zwykle spontaniczność wzięła górę nad potrzebą budowania uczciwej komunikacji. – Skoro tego chcesz... Jesteś sama w swojej chatce nad jeziorem? – O co chodzi? Jakie to ma znaczenie?! – Wolałbym, żebyś nie była w żadnym sklepie albo między ludźmi. – Aż taka okropna wiadomość? Mogę zacząć krzyczeć? – Spokojnie, mogą to być równie dobrze okrzyki radości. Jak już mówiłem sprawa jest złożona i rozwojowa... – Gadaj! – Markus spodziewa się dziecka. – Co? – Właśnie. Dopiero po drugiej butelce wina trochę mi przeszło. Jego girlfriend jest w trzecim miesiącu. – Chcesz powiedzieć, że mój mały synek zrobił... – Wygląda na to, że go nie upilnowałem i jestem kiepskim ojcem. Ale co, miałem go trzymać na smyczy? Chłopaki w jego wieku są... – Nie tylko w jego wieku! – Chciałaby dowalić Thobiasowi, bo sama czuła się fatalnie.

– Uspokój się. To nie ja przyczyniłem się do tej ciąży. Strzelasz do posłańca – powiedział spokojnie Thobias. Wzięła głęboki oddech. – Nikt tu nie jest winny. Nawet Stany Zjednoczone. Równie dobrze mógłby zrobić dziecko na daczy pod Sztokholmem w czasie weekendu z przyjaciółmi. – Obawiam się, że wtedy nie poczęłoby się takie dziecko. Takie – powtórzył Thobias, przesadnie akcentując to słowo. – Lepiej powiedz mi od razu całą prawdę! W jednym zdaniu oznajmującym – zaproponowała coraz bardziej zdenerwowana Marianne. – A jak się nie da? – Nie wytrzymam tego napięcia – podniosła głos. – Pewnie zaraz powiesz, że matką dziecka jest jego nauczycielka. Zaśmiał się krótko i smutno. – To jego rówieśnica. Całkiem apetyczna czirliderka. – Paskudnie to zabrzmiało. „Całkiem apetyczna”. Seksistowsko jak cholera. – Ale przynajmniej szczerze. Jest ładna. Nawet bardzo. Jak ją widzisz, masz ochotę krzyknąć: Wow! – Wow? Wow? Wow? Nie znasz już szwedzkiego?! – To okrzyk radości. – Indiański? – Nie kpij. Zawsze jak jesteś zdenerwowana, wszystko musisz obśmiać. – W porządku. Z powagą godną dzieła powiększenia rodziny czekam więc na dalsze szczegóły. – Jest czirliderką. Jej ojciec jest Hindusem, a matka Chinką. – Chyba potrzebuję trochę czasu, żeby ją sobie wyobrazić. – Markus na pewno przyśle ci zdjęcie. Ma ładne imię: Arundhati. – Arundhati? Arundhati. – Marianne spróbowała ułożyć nowe słowo w ustach. – Faktycznie. Ładne. Mam nadzieję, że je zapamiętam. Arundhati. – Jesteś złośliwa?

Zamilkli na krótką chwilę. – Co na to jej rodzice? – Załamani – skwitował krótko Thobias. – Ale jest też dobra strona całej tej sytuacji. – Jaka? – Ojciec Arundhati jest wziętym chirurgiem plastycznym, a matka energiczną bizneswoman, która dzielnie i z sukcesem zarządza jego kliniką. – Chcesz mi powiedzieć, że jako świeżo upieczona babcia mogę u nich liczyć na rabat przy podnoszeniu cycków i powiek?! – Uspokój się. – Chyba nie będzie mi lepiej. – Rozumiem. Sam miałem przez to bezsenne noce. – Wiadomo. Etykieta dziadunia nie sprzyja erotycznym podbojom – wycedziła. Miała świadomość, że zaczyna damsko-męski ping-pong, przed którym przestrzegała pacjentów w swoim gabinecie. – Nie rób ze mnie podstarzałego casanovy, bo nim nie jestem. – Jak się poznali, Markus i ta jego...? Chodzą razem do szkoły? – W klubie tenisowym. – Tam, gdzie pracujesz? – Tak. Właśnie tam. – Thobias jakby ściszył głos. Marianne go znała. To znak, że właśnie wkroczyła na teren, o którym wolałby nie mówić. Docisnęła więc: – Rozumiem, że jesteś jej trenerem. – Trenuję jej ojca. – Westchnął ciężko. Wahał się przez chwilę, wreszcie powiedział: – Okay, okay. Nie jestem żadnym trenerem jej ojca. Znamy się, bo ojciec Arundhati robił Dagy nowy tyłek. Marianna przełknęła ślinę. Chyba będzie potrzebowała sześciu godzin ostrego kraula, żeby uporać się z tymi wiadomościami. – Jak to „robił nowy tyłek”? – Wybacz, to nasze rodzinne sprawy – próbował się wymigać.

– Chyba nie wyrzuciłeś mnie jeszcze z rodzinnego kręgu? – No... Dagy powiększyła sobie pupę. Miała ochotę parsknąć. Powstrzymała się jednak, by zadać pytanie z gatunku nowojorskich: – Jaki wybrała model z katalogu? Zachowała empatyczny ton, mimo że dławiony chichot roznosił ją od środka. – Model Jennifer Lopez – odpowiedział poważnie. – Zawsze podobały mi się latynoskie pupy. Jennifer Lopez. Salma Hayek. – Thobias, byłam z tobą tyle lat i nie wiedziałem, że w ogóle wiesz, kto to jest Salma Hayek! Nie wspominając o znajomości jej wielkiego meksykańskiego zadka! – Przestań. Dagy już taka jest. Uwielbia spełniać fantazje swojego męża. – Pewnie dołożyłeś się do tego wydatku? Wydałeś sporą sumkę, żeby napompować do gigantycznych rozmiarów tyłek swojej nowej żony. I pomyśleć, że zostawiłeś mnie, a ja mam naprawdę naturalny meksykański tyłek. – Przestań, Marianne. – Brawo! – rzuciła i już nie mogła zachować powagi. Wybuchnęła śmiechem. Thobias się rozłączył. Wiadomość o pupie ŕ la Jennifer na moment zdeklasowała newsa o ojcostwie Markusa. Ale potem nadszedł ten moment, kiedy Marianne uświadomiła sobie, jak ciężkie ma przed sobą miesiące. Zostanie czterdziestoletnią matką i babcią. Rozebrała się szybko i zwinęła włosy w koczek na czubku głowy. Włożyła kostium i pobiegła do jeziora. Pływać. Pływać. Zapomnieć. Kiedy po godzinie wyszła z wody, niespodziewanie stanęły jej przed oczami zwłoki Amelii. Nie potrafi ich zapomnieć.

1 sierpnia,

środa

Otworzyła laptop, zalogowała się i weszła na blog Anne-Marie Sigfridsson. Odkryła, że jednak coś się zmieniło. Ktoś miał hasło i mógł dokonywać wpisów na blogu. Po prawej stronie ekranu wisiał nowy link. Kliknęła. Pojawił się obrazek. Bardzo ciemne wnętrze. Prawie czarny sześcian, w środku biała kobieca postać. Niezwykle szczupła. Wygląda, jakby siedziała na niewidocznym krześle. Chyba naga, ale ta nagość się nie narzuca, doskonale wysubtelniona światłocieniem. Kobieta jest zmysłowa, tajemnicza, lecz zarazem straszna. Rozlegają się niewprawne akordy gitarowe. Grane źle, ale z wdziękiem przywodzącym na myśl młodzieńczą naiwność. Postać się porusza. Zaczyna mówić. Głos jest nieznacznie przetworzony komputerowo. Słychać rodzaj melorecytacji na granicy śpiewu i uroczystego przemówienia. Marianne poruszyła się niespokojnie i spróbowała wsłuchać w treść. To chyba jakieś melodramatyczny, miernej jakości tekst. Opowieść o nikczemnej zdradzie kochanka, która każe się rzucić w ciemną toń z wysokiego klifu. Kobieta nagle milknie w pół słowa. Ale obraz nie znika. Film się nie kończy. Światło zaczyna powoli przybierać na sile. Marianne nachyliła się ku ekranowi, z narastającą ciekawością czekając na ujawnienie oblicza śpiewaczki. Ale okazało się, że kobieta jest zamaskowana. Jej twarz skrywa papierowa buzia lalki Barbie wycięta z jakiegoś kolorowego pisma. Papier jest błyszczący, w dobrym gatunku. Przez moment kobieta lalka patrzy prosto w obiektyw. Jest to tak sugestywne, że Marianne ma wrażenie bezpośredniego, bardzo intymnego kontaktu. Łatwo ulega iluzji, że postać w komputerze ją widzi. Że wzrok tej pół-Barbie przechodzi przez ekran i maca jej ciało.

Puls Marianne przyspieszył. Odruchowo, w geście obrony złapała się za brzuch. Film już się skończył. Na czarnym tle pozostał tylko kursor. Można wysłuchać wszystkiego od początku. Marianne siedziała przed laptopem i nie miała siły kliknąć START. W jej głowie panował mętlik, chaos. Klif, samobójstwo z miłości, lalka Barbie. Jak to wszystko się ma do śmierci Amelii i samobójstwa jej rodziców? Czy w ogóle między tymi dwiema sprawami istnieje jakiś związek? Chyba kluczem do tej zagadki jest jej paranoja. Jakaś niezdrowa obsesja, która nie pozwala przestać myśleć o tej sprawie. Może to hormony ciążowe wytwarzają taką złą wizję świata? Jak ma dotrwać do dziewiątego miesiąca, skoro z każdym dniem otacza ją coraz więcej demonów? Podniosła się z krzesła, zamykając ze złością laptop. Wydawało się, że jest na granicy omdlenia. Poziom cukru w organizmie szaleje. Być może to zwiastun cukrzycy ciążowej? Jej matka ją miała. Wolałaby nie wracać do dzieciństwa. Zwykle na takie powroty pomagała wódka z robakiem. Teraz jej sobie zabrania. Jeszcze jeden problem ciążowy: jak utrzymać odpowiedni nastrój bez pomocy alkoholu? Siłą woli skoncentrowała się na sprawie Amelii. Kto ma dziś dostęp do bloga Anne-Marie Sigfridsson? To ten ktoś zamieścił film. Kiedy wlewała miód do owsianki, przyszło jej do głowy, że powinna się zalogować jako stała obserwatorka. Musiałaby tylko wymyślić odpowiedni nick. Rodzaj wabiku i znaku rozpoznawczego. A może... Barbie z Bullerbyn? Spodobało jej się i nawet poprawiło humor. Oto kolejna maska Marianne Fogler, pomyślała i poszła połknąć witaminy. Potem wybrała się do ogródka, żeby sprawdzić, czy zioła urosły. Sadziła je z sercem, ale nic nie wykiełkowało. Kamienista piękna ziemia rządzi się sama. Krótki spacer na własny skromny pomost zwykle pomagał. Dzisiaj jednak nie potrafił wyciszyć złych myśli. Marianne gapiła się na wodę. Jezioro straciło swój wczorajszy błękit. Przed jej oczami

rozciągał się płaski, ponury krajobraz. Aż zimno się robiło od samego patrzenia. Późnym wieczorem usiadła przed komputerem i ulegając spontanicznej pokusie, wystukała: „Alejo Horacio Rodrigues Casares”. Jest! Nawet kilkudziesięciu. Również na Facebooku. Przeglądała fotografie, jak nastolatka, z bijącym sercem. Nie odnalazła nikogo, kto by przypominał jej Aleja. Wpisuje więc do wyszukiwarki Google Grafika: „tango, Szwecja, Argentyna”. Mnóstwo stron, wiele obrazków, od których kręci się w głowie. W końcu znajduje. To on. Wodzirej Alejo z Maratonu Czarnego Tanga. Nawet we fraku. Ta wspaniała burza włosów, pełne, wydęte usta i spojrzenie łobuziaka. Aż ją telepie od tego widoku. A myślała, że to mężczyzna jednorazowego użytku. Zapisała to zdjęcie jako tapetę na ekranie laptopa. A niech tam, energetyczna rozgrzewka. Tylko co zrobić z tym koktajlem emocji? Lęku, euforii, niepewności, braku pewności siebie i strachu. Tworzy plik ALEJO. Jeszcze nie wie, czym go zapełni, ale na razie zapisuje w nim tylko jedno zdanie:

Chyba znowu znalazłam tę paskudną miłość, która jest jak piękny płaszczyk z podartą podszewką.

6 sierpnia,

poniedziałek

Markus przysłał kilka skąpych zdań o nowej sytuacji, w jakiej się znalazł, i załączył zdjęcia. Arundhati. Nie sięga Markusowi nawet do ramienia, ale pasują do siebie doskonale. On wysoki i barczysty, z burzą lnianych włosów. Ona filigranowa, o zjawiskowej i niebanalnej urodzie. Chiński wykrój oczu, piękna karnacja. Sprawia wrażenie szczęśliwej, ale również odrobinę zagubionej. Jeżeli te fotki były zrobione już po teście ciążowym, to się nie dziwię, dedukuje Marianne. Ona sama w pierwszą ciążę zaszła, mając dwadzieścia lat, na drugim roku psychologii, i przez dziewięć miesięcy balansowała na skraju szaleństwa. Napisała długi mail do Markusa. Żadnych „a nie mówiłam”. Zero instrukcji. Tylko zapewnienia, że na pewno sobie poradzą i zawsze mogą na nią liczyć. Potem napisała drugi list, do nich obojga. Wyrazy wsparcia i kilka zdań o własnych turbulencjach emocjonalnych w czasie pierwszej ciąży. Niech wiedzą, że i ona przeszła przez podobne doświadczenia. Będzie im raźniej. Wysłała maile. Potem zapisała fotki z załączników na twardy dysk i natknęła się na zdjęcia Amelii, które ściągnęła z jakiegoś internetowego portalu informacyjnego. Odkryła, że Amelia miała wyraźny dołeczek w prawym policzku. Taki sam ma ona, tylko trochę niżej. To niby błahy szczegół. Ale może to właśnie on nie pozwalał jej rezygnować z prób rozwiązania zagadki śmierci tego dziecka. Podobieństw jest zresztą więcej. Amelia też wzrastała w dysfunkcyjnej rodzinie. Jej rodzice eksperymentowali z podduszaniem. Mieli poważne zaburzenia łaknienia. Nie wiadomo co jeszcze... Cała rodzina wiedziała, że matka Marianne ostro pije, ale nikt się nie zatroszczył o jej kilkuletnią córkę. Nawet kiedy jako pięciolatka została dotkliwie pobita i wymagała hospitalizacji. Nie zaproponowali, że po leczeniu wezmą ją do siebie. Teraz jest pewna, że dobrze się stało. Niekiedy w złych wiadomościach kryje się początek czegoś pozytywnego. Parę starszych ludzi, którzy stali się dla niej rodziną zastępczą, Marianne pokochała jak prawdziwych rodziców. I było to bardzo łatwe. Rodzaj gromu z jasnego nieba. Jak wtedy, kiedy się zakochujemy. Pamięta, że gdy przyszli do szpitala, żeby ją poznać, bardzo się wstydziła. Wtedy ten obcy mężczyzna z szarą kozią bródką pochylił się nad nią i delikatnie, zaledwie opuszkiem

palca dotknął zagłębienia w jej policzku. „Mówią na to «odcisk palca bożego». – Uśmiechnął się. – I mówią jeszcze, że podobno ten znak przynosi szczęście w życiu. Chyba im wreszcie uwierzymy, co, moja mała?” – zapytał, a ona tylko pokiwała głową i ścisnęła ze wstydu róg sukienki. Duża Marianne dobrze to pamięta. Szczególnie teraz, kiedy wpatruje się w „odcisk palca bożego” na fotografii Amelii.

11 sierpnia,

sobota

Witryna internetowa, na której znalazła zdjęcie Aleja Horacia Rodriguesa Casaresa, należała do pracowni krawieckiej specjalizującej się w szyciu ubrań do tanga. Marianne dała sobie kilka dni. Ciągle nie wiedziała: szukać go czy nie? Nie była pewna, czy pragnie tego kontaktu. Chyba nie wierzyła, by cokolwiek się z niego wykluło. W końcu, wykorzystując chwilę pewności siebie, odnalazła na witrynie numer telefonu i zadzwoniła. Odebrała kobieta. Na początku miły, służbowy głos. Z czasem coraz bardziej zniecierpliwiony: – A, ten przystojny Murzyn? Chodzi pani o niego? To był tylko model. Wynajęty do zdjęć. I tyle. – Znacie państwo jego telefon? – Nie jestem upoważniona do udzielania takich informacji. Marianne nabrała powietrza. Postanowiła być grzeczna.

– To może ma pani chociaż adres e-mailowy? To w końcu nieinwazyjny sposób. Odpowie mi albo nie. Chwila ciszy i namysłu. Nie wyglądało to dobrze. – Bardzo panią proszę – zaskomliła Marianne. – Jestem w ciąży i non stop muszę biegać do toalety. Teraz też przebieram nogami i myślę, że już dłużej nie wytrzymam. Głos kobiety znowu stał się słodki. – Który miesiąc? – zapytała. – Początek. – Ja też jestem w ciąży. Szósty. Już nie rzygam, ale tak mi puchną stopy, że prawie wywracam się na prostej. – Niech pani mnie nie straszy. – Marianne sprawnie podkręciła solidarność ciążową. Kobieta roześmiała się. – Podaję maila. Tylko proszę nie mówić, że to ode mnie. – Dziękuję. A czy słyszała pani coś o Maratonie Czarnego Tanga? – Pełno teraz się tego organizuje. – Naprawdę? – Ludzie skrzykują się przez Internet i tańczą do upadłego. – Ale według jakiego klucza się skrzykują? Znają się? – Jest pani całkiem zielona? – Kobieta wybuchnęła śmiechem. – W tym cała zabawa, żeby się nie znać. Podobno tango wychodzi najlepiej, kiedy partnerzy się nie znają Ale my to chyba nieprędko zatańczymy, co? Kto by nas chciał z takimi brzuchami? – Zaśmiała się krótko i zaraz rzeczowo zapytała: – Ma pani czym zapisać tego maila?

14 sierpnia,

wtorek

Marianne nabrała powietrza w płuca i po raz setny tego dnia zalogowała się do skrzynki pocztowej. Tym razem się zapowietrzyła: jest wiadomość od Alejo. Cofnęła się w rozwoju do etapu nastolatki. Serce jej biło, bała się czytać. Najpierw tylko szybko przebiegła oczami całą wiadomość. Dopiero potem przeczytała z uwagą:

Każdego dnia i każdej nocy chciałem cię szukać, ale sobie tego zabraniałem. Jestem teraz w Buenos. Sam nie wiem, czy wrócę do Szwecji. Śmierć tej dziewczynki mnie zmieniła. Pomyślałem, że mogła być moja. To jedyny moment, kiedy przestaję żałować, że nie mam dzieci.

Marianne skończyła czytać i potem ponownie wzięła się do lektury. I jeszcze raz. I znowu. Czytała nawet wtedy, kiedy znała już wiadomość na pamięć. Zdziwiła ją własna reakcja. Jej umysł zakwalifikował maila jako kiczowaty liścik rodem z niewybrednego romansidła. Żigolak pisze do zdesperowanej damulki u wrót menopauzy. Ale jej serce zabiło mocno. Pomyślała, że nie będzie się bronić przed uczuciem do Aleja. Pozwoli sobie przeżywać ten dziwny związek bez cenzury. Co będzie, to będzie! Dlaczego ma wchodzić w relacje tylko z neurotycznymi

intelektualistami? Chyba zawsze pragnęła być z kimś, kto jest z natury radosny i nieskomplikowany. Kiedy jako studentka psychologii zaczęła się spotykać z Thobiasem, trenerem tenisowym, jej przyjaciółka uniosła brwi: „O czym wy w ogóle ze sobą rozmawiacie?”. Niestety, radosne nieskomplikowanie Thobiasa nie przetrwało próby ojcostwa. Szybko okazał się egoistycznym i przewrażliwionym na swoim punkcie typem. Niepozbawionym wszak wdzięku. Szczególnie kiedy był w stroju do tenisa. Muskularne nogi wybranka ułatwiały Marianne przetrwać niedostatki jego intelektu i niskie wyniki w testach na inteligencję emocjonalną. Po ślubie już się tak nie śmiał w głos, za to nieustannie skarżył na kontuzje i bóle ramion. Kiedy urodzili się chłopcy, cieszył się, bo w każdym widział Björna Borga. Przez następne lata mieli wspólny temat: dzieci. Kiedy synowie podrośli, ta więź musiała się rozluźnić. Aż pojawiła się pewna amerykańska Szwedka... Marianne znowu przebiegła wzrokiem wiadomość od Aleja. Jestem heroiną z harlequina, rozmyślała, odpisując kochankowi. Stworzyła piekielnie miłosnego maila i wysłała go natychmiast, żeby się nie rozmyślić. Nawet nie chciała brać pod uwagę, że w następnym mailu mógłby poprosić ją o sprowadzenie do Szwecji i znalezienie mu pracy. Na razie czar nie prysł. Poczucie szczęścia dało jej energetycznego kopa. Rozebrała się w pośpiechu i pobiegła do jeziora. Najbardziej lubiła ten moment, kiedy wskakiwała z pomostu do zimnej wody. Tym razem nie dotarła nawet do wąskiej wstęgi piachu opasującej jezioro. Potknęła się i przewróciła. Przez kilka sekund oczami wyobraźni widziała siebie jako postać z kreskówki, która robi niespodziewanego koziołka ku uciesze gapiów. Teraz nikt na nią nie patrzył. Siedziała na trawie i czuła, że coś jest nie tak. Włożyła palce pomiędzy nogi i ujrzała na opuszkach rozmazane czerwone plamy. Tej krwi nie było dużo. Zastanowiła się, czy będzie to dla niej bezpieczne, jeśli wstanie i pójdzie do domu po telefon. Wiedziała jedno: musi zadzwonić, a pomoc musi nadejść bardzo szybko.

7

MĘŻATKA Z HOTELU PARK TOWER

Pięć lat wcześniej, Buenos Aires

– Przecież Buenos Aires to raj dla samotnych kobiet – odezwał się recepcjonista z hotelu Park Tower. Chciał dodać jej otuchy. Szwedka z pokoju 1205 wyglądała na podłamaną. Nic więcej nie mógł dla niej zrobić. Było bardzo gorąco, więc miała na sobie tylko kusy biały podkoszulek i skórzane klapki. Przyszło mu jeszcze na myśl, że mógłby ją raz-dwa przelecieć po robocie, ale Melissa lada moment miała rodzić ich pierwsze dziecko. Według ultrasonografu będą mieli syna. Nie mógł być draniem – żona rodzi mu pierworodnego, a on wkłada spoconą łapę w szwedzkie stringi. No nie, musi się powstrzymać. – Może jeszcze raz pan sprawdzi? Bardzo proszę – nalegała kobieta. Nękała go już ponad kwadrans. Kończył swoją zmianę, chciał iść do domu. Zjeść smażoną wołowinę z papryką, specjalność matki Melissy, a potem rozebrać się do majtek, rozwalić na sofie i poskakać po kanałach telewizyjnych. Wytarł wilgotne czoło i połączył się z lotniskiem. – Hotel Park Tower w Buenos Aires. Recepcja. Dzwoniłem przed chwilą. Czy naprawdę nie da się nic zrobić w sprawie wcześniejszego lotu do Sztokholmu? – To tylko jedno miejsce – podrzuciła Szwedka. – Byłbym zobowiązany... Sztokholm. Przez chwilę słuchał, a potem odłożył słuchawkę i grzecznym, służbowym tonem obwieścił: – Niestety. Nic nie mogą zrobić. Może coś zwolni się pojutrze. W każdym razie musi pani jakoś przeżyć te trzy noce do wylotu. Proszę wybaczyć zbytnią poufałość. – Nachylił się, ściszając głos. – Buenos Aires bywa bardzo łaskawe dla pięknych cudzoziemek. Kto wie, może właśnie przez ten brak wolnych miejsc czeka panią najpiękniejsza przygoda w życiu? Spojrzała na niego uważniej i dopiero teraz odkryła, że to on ich meldował. Być może również on obsługiwał dziś rano jej męża. Dlatego wiedział, że została tu całkiem sama. – Czy nie jest pan zbyt bezpośredni? – Taki już mamy temperament. – Rozłożył ręce w geście bezradności, a w zmęczonych oczach

pojawiły się jakby figlarne błyski. – Oczywiście. Ach, ta latynoska krew! – skomentowała kpiącym teatralnym tonem. Pomyślała, że w jej kraju takie spoufalanie się personelu z gośćmi hotelowymi byłoby niedopuszczalne. Ale znała kobiety, które to właśnie lubiły w południowcach. Tę nieustanną gotowość do flirtu. Nieustanne napięcie damsko-męskie. Nieoczekiwane kochanie się oczami z kelnerem, taksówkarzem, z mężczyzną przy sąsiednim stoliku. To pożądanie instant, zazwyczaj nieskonsumowane, ulotne i może dlatego tak zachwycające. Na razie była na to odporna. Nadal nie potrafiła się odprężyć. Ciągle jeszcze ból nie odpuszczał. – Życzy sobie pani jakiś miły adres? – zagadnął już mniej pewnie. – Poradzę sobie. Uwielbiam muzea – rzuciła kpiąco, a potem się uśmiechnęła. – Malarstwo argentyńskie powala psychologiczną głębią portretów. Odeszła od recepcyjnego kontuaru i taki sam perfekcyjnie wymuszony uśmiech posłała windziarzowi. Aż się spocił pod spojrzeniem jej niebieskich oczu. Był całkiem ładniutki, w typie młodego Banderasa. Zauważyła to, ale w jej życiu było jeszcze za wcześnie, żeby na siłę się pocieszać. Wychodząc z windy, znowu posłała mu ten swój uśmiech, a on zrewanżował się, lustrując ją wzrokiem od piersi do nóg. Ośmieliła go, a teraz niech sobie sam radzi. Udawany uśmiech miała opanowany do perfekcji. Wszyscy się nabierali. Z wyjątkiem męża. Zawsze wiedział, kiedy maskuje prawdziwe emocje. Ale przy nim nie musiała być na siłę zadowolona i silna. On też był równie nieszczęśliwy i zagubiony. Z tego samego powodu. To przydarzyło się niespełna dwa lata temu. Najpierw był szok. Poczucie, że to nie mogło się zdarzyć. Faza obwiniania się. Szukania przyczyn tam, gdzie wszystkim rządzi przypadek. Potem rozpacz. Proszki na sen. Nieudana próba terapii. Napady złych wspomnień. Wreszcie faza zamrożenia uczuć. Tych złych i tych dobrych też. Obydwoje żyli jakby w hibernacji. Właściwie już nie żyli. Tylko udawali, że żyją. Myślała, że cierpienie może sklejać małżeństwo skuteczniej niż uśmiech fortuny. A jednak! Zdecydował, że ją opuści. Właśnie podczas podróży. Wczoraj przy kolacji. Zbuntował się pomiędzy przystawką a pierwszym daniem. Byli w eleganckiej restauracji, siedzieli przy okrągłym stole z wykrochmalonym białym obrusem, jedli krewetki z warzywami i milczeli. – Dwoje nieszczęśników w jednym małżeństwie to o jednego za dużo – obwieścił całkiem niespodziewanie. A zaraz potem zaczął pokrętnie tłumaczyć, że nie chce być wiecznie pogrążony. Pragnie odmiany.

Co miała mu odpowiedzieć? Jak mogła go zatrzymać? Ona chyba chciała być wciąż smutna. Uważała, że mimo wszystko za wcześnie na nowy rozdział. Przecież jeszcze nie upłynęły dwa lata. Jeszcze muszą popłakać, pocierpieć i gorzko powspominać. Nie miała do niego żalu. Los zgotował im prawdziwe piekło, byli osmaleni i poranieni. Po prostu to on pierwszy poczuł, że czas się odrodzić, a ona nie była na to gotowa. I chyba też przeczuwała, że chociaż bardzo się kochają, to razem już nie mogą być szczęśliwi. Wino było dobre, ale nie pili zbyt dużo. Żadne z nich nie chciało się upić. To był zły znak. Po alkoholu zawsze się kochali, teraz już nie chcieli się dotykać. Stanowili udane małżeństwo. Zgrany duet. Pasowali do siebie. Decyzja o separacji była aktem samoobrony. On zaproponował, a ona musiała na to przystać. – Jutro lecę do Meksyku – oznajmił, patrząc w talerz. – Do Meksyku? Już jutro? – Mam tam kolegę ze studiów. Nie znasz go. Ożenił się z Meksykanką. Odpocznę kilka dni, coś tam zwiedzę i wrócę prosto do Szwecji. Wtedy spokojnie załatwimy sprawy rozwodowe. Okay? Pozwalasz mi? – W porządku. – Skinęła głową, rozgrzebując krewetki. – Ale zostaw mi dom. – Nie ma sprawy. I tak kupiliśmy go za pieniądze od twoich rodziców. – To prawda. – Dziobała widelcem dziki ryż. – Wyszłam za mąż za biedaka, a rozwodzę się z bogaczem. – Nie przesadzaj – żachnął się, ale było widać, że jej uwaga mu pochlebiła. Milczał przez chwilę, jakby szukał słów. – Możesz na mnie liczyć – odezwał się wreszcie i dolał im wina do kieliszków. – Wiem, nie zawsze byłem święty, ale po tym, co nam się przytrafiło, w pewien sposób jesteśmy już na zawsze złączeni... – Nie chcę o tym mówić! – zareagowała gwałtownie, prawie się krztusząc. – Przecież nigdy o tym nie mówimy – wyjaśnił łagodnie. – No i bardzo dobrze. I tak nic to nie pomoże. Czasu nie da się cofnąć. Pociągnęła łyk wina, a potem spróbowała zapanować nad nerwami. Całą energię wkładała w oddzielanie jednego ziarnka ryżu od drugiego. – Powiem tylko: było nam ze sobą dobrze. Chociaż przyznaję, że nie zawsze mogłem uchodzić za ideał. – Kontrolował głos, nadając mu łagodne brzmienie, ale w napięciu ściskał kieliszek z winem. Miała wrażenie, że szkło pęknie i pokaleczy mu dłoń.

Wytarła usta serwetką. – Jestem już dużą dziewczynką i wiem, że idealni mężczyźni nie istnieją. Inaczej żadna kobieta nie miałaby ochoty ponownie się zakochać. Tylko ta wasza niedoskonałość jest pociągająca. Roześmiali się. I natychmiast posmutnieli, bo zdali sobie sprawę, że wkrótce czeka ich rozłąka. Tej nocy kochali się mimo wszystko kilka razy. Milcząco, bez słów. Byli zarazem czuli i zachłanni. Jak gdyby chcieli się sobą nacieszyć na zapas. Ale usnęli już osobno, odwróceni do siebie plecami. Każde na swojej połowie łóżka w swoim pojedynczym świecie. Następnego dnia on wyleciał do Meksyku, a ona została w Buenos Aires. To miasto jednak miało być dla niej łaskawe.

8

CIĘŻARNA ZNAD JEZIORA SKIRESJÖN

2 listopada, piątek, w drodze nad jezioro Skiresjön

Marianne Fogler wyszła ze szpitala w Vimmerby tak, jak się wychodzi za bramę więzienia. Oszołomiona, z poczuciem ulgi i odzyskanej wolności. Zuza Wolny przyjechała po nią i zanim dotarły nad jezioro, opowiedziała jej szczegółowo najnowsze epizody swego burzliwego romansu z policjantem i powtórzyła wszystkie plotki. Najważniejsza dotyczyła Andersa – zamknęli go w psychiatryku. – Najpierw uwolnili od zarzutu celowego pozbawienia życia – sprecyzowała Zuza, żując ekspresyjnie gumę jagodową. – Dali mu jakiś wyrok w zawiasach. Ledwo go wypuścili, a zaczął świrować – dodała, po czym tak brawurowo wyprzedziła zielonego forda, że Marianne aż zapiszczała ze strachu. – Przepraszam – powiedziała już po wszystkim Zuza. – My, Polacy, jesteśmy terrorystami na szwedzkich ścieżkach. – Powinnam była się przyzwyczaić. Zuza roześmiała się. – Czyli ominęło mnie szaleństwo Andersa? – Nie chciał wyjść ze Statoil. Wszędzie widział szczury. Biegały po ladzie i atakowały Camillę. Nils musiał wezwać karetkę. – W sumie smutne. – W sumie tak. – Zuza pokiwała głową i zbyt gwałtownie przyspieszyła. Duża prędkość ją rozluźniła. – Ale masz wielki brzuch – powiedziała, zerkając na Marianne. – Piąty miesiąc. Zuza gwizdnęła z podziwu. – Wydaje mi się, że w poprzednich ciążach miałam znacznie mniejszy.

– To chyba będziesz miała fajną dziewuchę. – Czy ja wiem... – Zaufaj mi, urodzisz ogromną dziewczynę. – Może. – Marianne poczuła, że chyba woli zmienić temat. – Zatrzymasz się przy jakimś sklepie? Chciałabym kupić coś do jedzenia. – Po co? Masz wszystko. Wiem, że teraz musisz jeść za dwoje. – Zrobiłaś dla mnie zakupy? – A cóż innego mi pozostało? – Zuza ziewnęła sztucznie. – Straszna nuda nad jeziorem. Już po sezonie. Uśmiechnęły się do siebie. Ale tylko na moment, bo Zuza musiała ostro zatrąbić, zanim wyminęła białego saaba. Marianne odruchowo zasłoniła brzuch i skuliła ramiona. Chciała już być w domu. I chyba po raz pierwszy pomyślała, że ma na myśli nie słoneczny apartament w Sztokholmie, ale ciemny drewniak nad jeziorem.

5/6 listopada,

noc z poniedziałku na wtorek, nad jeziorem Skiresjön

Marianne obudziła się w środku nocy. W domu było przeraźliwie zimno. Stękając, wstała z łóżka i założyła na piżamę obszerny dres. Rozpaliła kominek i nastawiła wodę. Zaparzy sobie herbatę z rumianku. Musi się ogrzać. Włączyła komputer i po raz kolejny popatrzyła na przysłane ze Stanów zdjęcia. Tym razem towarzyszą smutnej wiadomości. Arundhati poroniła. Kiedy przeczytała wczorajszego maila od syna, zabrakło jej tchu. To, że nie zadzwonili, tylko poinformowali o tym w krótkim zdaniu, świadczyło, jak bardzo jest to dla nich bolesne. Marianne postanowiła uszanować ich milczenie. Oczy szczypały ją z braku snu i od ostrego światła laptopa, mimo to nie mogła się oderwać od zdjęć. Oto amerykańska historia jej rodziny. Z jednej strony myśli, że nie ma do niej dostępu, z drugiej – jest pewna, że właśnie za oceanem ulokowała swoje najczystsze uczucia. Fotografie zostały zrobione chyba na kręgielni. Pochylony Markus obejmuje ukochaną. Nie wydają się smutni, ale już nie mają w oczach tej fajnej szczeniackiej pewności siebie. Marianne nie ma wątpliwości: Arundhati to dla Markusa prawdziwy dar od losu po burzliwym rozwodzie rodziców. A jaką nagrodę pocieszenia dostanie jej młodszy syn? Zawsze był bardziej poważny. Zaniepokojona, zalała torebkę z ziołami i zaczęła pisać list do Magnusa. Opisała szczura pod podłogą. To powinno mu się spodobać. Okazało się, że Magnus jest on line. Odpisał natychmiast. Tydzień temu kupił sobie szczura i nawet jeździ z nim na desce. I już po chwili zaczęli gadać na Skypie. Marianne zobaczyła na ramieniu syna obleśnego szczura w punkowej obróżce z nitami, który z uwagą patrzy na klawiaturę, jakby umiał czytać. – Jak ma na imię? – zapytała. – Hjorth. – Przecież to imię dziadka! – roześmiała się, zaskoczona. – Właśnie dlatego. Bardzo go lubiłem. Chyba najbardziej z rodziny.

– Może dlatego, że go nie znałeś. – Też tak myślę – zripostował bystro Magnus. – Hjorth – powtórzyła Marianne, trochę wzruszona. – Dagy się go brzydzi. Chyba zafundowałem macoszce prawdziwy koszmar. – Brawo! Podoba mi się ten twój Hjorth. I jaki ma długi ogon! I jaki łysy! – Jak dziadek! – wykrzyknął Magnus. Długo się uśmiechała po wyjściu ze Skype’a. Mój starszy syn mnie zaskakuje, ale młodszy zawsze umie mi poprawić nastrój, myślała. Rozprostowała się, masując obolały krzyż, zanim ponownie zasiadła przed laptopem. Otworzyła nowy plik i zatytułowała go SPAM MIŁOSNY. Będzie do niego wklejać maile Aleja. Zdawała sobie sprawę, że nie mają żadnej wartości literackiej. Same od wieku zużyte przez kochanków słowa: tęsknię, myślisz o mnie?, nie śpię, kiedy się spotkamy?... Właśnie kończyła inwentaryzację, kiedy nadszedł od Aleja mail z załącznikiem. Rodzaj pocztówki dźwiękowej. Kolejne tango śpiewane po hiszpańsku. Zniszczonym męskim głosem. Tak piękne, że aż się chciało płakać. I słowa od Aleja:

Dziś w nocy tańczyłem z różnymi kobietami jako instruktor tanga i cały czas myślałem, że to Ty jesteś w moich ramionach.

Boże, pomyślała Marianne, dlaczego od tego kiczu robi mi się tak dobrze? To wpływ ciążowej nadwrażliwości czy prymitywna instynktowna tęsknota za miłością? Gdzie się podziała silna, niezależna i cyniczna Marianne?

14 listopada, środa,

nad jeziorem Skiresjön/Sztokholm

Kobieta jest ubrana jak ktoś, kto nie chce być rozpoznany. Spod wełnianej czapki wystają długie doczepione pasma włosów, a okulary przeciwsłoneczne zasłaniają pół twarzy. Jest zimno, zaledwie kilka stopni powyżej zera, i wietrznie. Pomimo to nie opuszcza jej dziwna radość z wyprawy nad jezioro Skiresjön. W bezpiecznej odległości okrąża dom Marianne Fogler. Chce ją zobaczyć. Wreszcie jest! Wychodzi przed dom ubrana w workowatą sukienkę do samej ziemi. Czy to wiatr wydyma materiał...? Może to ta bura kurtka, niechlujnie narzucona na ramiona, tak się układa? Ta Fogler spodziewa się dziecka...? To chyba dobrze, bo przestanie mieć ochotę na pisanie o Maratonie Czarnego Tanga. Chociaż kobiety w ciąży bywają szczególnie przewrażliwione i obdarzone podwójną energią. Co można robić na takim odludziu, jeśli nie pisać? Ale też co można napisać o dziewczynce znalezionej w mrowisku? Bardzo niewiele. Chyba że zacznie się przeprowadzać własne śledztwo. Ta Fogler jest w tym dobra. A teraz na pewno chce być jeszcze lepsza. Pragnie być najlepsza. Pracowała w policji. Wyrzucili ją, bo posłużyła się policyjnymi aktami, pisząc jakieś swoje wypociny. Ale to znak, że lubi ryzyko. Może nie tylko zawodowe. I być może bywa nieobliczalna i nieuczciwa. No i musi z czegoś żyć. I musi mieć sukces. Nie ma nic gorszego niż porzucona kobieta bez sukcesu. Obserwatorka w przeciwsłonecznych okularach zaciska usta z radości: ta Fogler nawet nie czuje na sobie jej wzroku. Rozmawia z kimś przez komórkę. Opowiada o mężczyźnie. „Alejo! Alejo!” – odbija się echem po lesie. Wymawiając to imię, zachowuje się, jakby śpiewała skoczną piosenkę. Po chwili znika w domu. Kobieta jeszcze czeka. Poprawia czapkę, żeby zbyt luźna peruka nie zjeżdżała w kierunku potylicy. Dygocze z zimna i napięcia, ale nie rusza się. Jednak nic się nie dzieje. Obserwacja skończona. Można wracać na asfaltową drogę, gdzie czeka samochód.

Przez las idzie się długo. Drzewo podobne do drzewa. Wzrok nuży się szybko. Wsiada do samochodu. W środku jest cicho i ciepło. Rusza. Potem nawet nie wie, o czym myślała przez całą drogę. Ostatnio często się zamyśla. Funkcjonuje jak na automatycznym pilocie. To cud, że nie spowodowała wypadku. Wreszcie Sztokholm. Znajome wnętrze. Najpierw herbata, mocna, prawie esencja. Potem gonitwa myśli. Nagła chęć, by z kimś porozmawiać. Ale kiedy czuje potrzebę szczerej rozmowy, do nikogo nie dzwoni. Wie, że nie może być szczera. Po prostu zdejmuje wtedy szal z wielkiego lustra zawieszonego nad stołem do pracy. Mówi, patrząc w lustro. Jak wariatka. Wie, że chyba trochę oszalała. Ale dobrze, że chociaż ma tego świadomość. Nie poznaje się. Nieszczęście resetuje nie tylko umysł. Zmienia twarz, ruchy, sposób mówienia. Dostała od bólu nową energię. Wydaje się sobie kimś innym, ale nadal jest tą samą kobietą. Nie sposób zmienić twardego dysku. Nie sposób wykasować tej jedynej informacji. Na stronach historii życia nie działają klawisze DEL, ESC i BACKSPACE. Nie ma funkcji powrotu do tego, co było wcześniej. Nie uruchamia się wymazywanie. Nie ma cudu. Nie ma ucieczki. Złe doświadczenie się multiplikuje. Trauma nabiera cech wirusa. Ma zdolność replikacji. Przedostaje się wszędzie i wszystko zaraża. Nie pomaga żaden program. Żadna szczepionka. Żadna terapia i żaden lek. Proszki już dawno zostały odstawione. Nie zapewniały spokoju. Pojawiała się ociężałość. Ślina nie dawała się przełknąć, wypływała z kącików ust. Skapywała na poduszkę. Ile dni można leżeć na mokrej poduszce? Bez pastylek jest lepiej. Można chodzić po domu. Starczy energii, by wziąć skalpel w dłoń. Nie czuje się oporu nadgarstka. Nie wpada się w złość, kiedy stępione ostrze szarpie szyję, zamiast odcinać głowę. Natychmiast rodzi się pomysł, żeby nie szorować brzegiem stępionego narzędzia, tylko po prostu je wbić, a potem powiększać zrobiony otwór i tym samym nacięcie wokół szyi. Po kilku tygodniach od odstawienia leków umysł nabiera takiej jasności, że podsuwa myśl o komplecie noży tapicerskich. Nad skalpelami mają tę przewagę, że łatwo je kupić.

Są dni, kiedy wirus się multiplikuje. Zawłaszcza każdą myśl, nawet najmniejszą. Wtedy opuszcza się szal. Lustro przestaje istnieć. Postać, która użycza swego odbicia, gdzieś przepada. Pojawiają się inne myśli. Muszą być na tyle silne, żeby pokonać wirusa. Pokonać pamięć. Muszą być wyzwalające. Mocarne. Zdolne wziąć odwet za przeszłość.

15 listopada, czwartek, nad jeziorem Skiresjön

Marianne, sapiąc z wysiłku, zawiesiła na gałęziach tłuszczowe kule z ziarnem dla ptaków. Nagle usłyszała klakson. Zaskoczona, odwróciła się szybciej, niż pozwalał jej na to brzuch i wielowarstwowe ubranie. – Nie przyszła góra do Mahometa, więc Mahomet przyszedł do góry! – krzyknął Thobias, delikatnie klepiąc ją na przywitanie po brzuchu. Potem pobiegł do samochodu po rzeczy, a Dagy pochwaliła domek, zanim jeszcze do niego weszła. Zdjęła swoje markowe śniegowce i pokazała skarpety – każdy palec w innym kolorze. A potem zaczęła uprzejmie wypytywać o termin porodu, samopoczucie i takie tam rzeczy. Ciąża łagodzi obyczaje – pomyślała Marianne i przysięgła sobie, że postara się nie być jędzą. Ale jest jeden warunek: goście nie mogą się zasiedzieć. Dagy miała piękną twarz w klasycznym skandynawskim stylu. Przypominała trochę Agnethę z Abby, eksportową szwedzką blondynkę. To właśnie musiało się podobać Amerykanom. Jasne włosy, zdrowa, świetlista karnacja. Oto Szwedka, jaką sobie wyobrażacie. Wysoka, o równych zębach wyglądających na naturalnie białe. Pupę miała teraz rzeczywiście typowo latynoską. Nieproporcjonalnie dużą w stosunku do figury, wystającą i twardą. Ale nosiła biodrówki, młodzieżowe i sprane. Nabrała tego amerykańskiego luzu. Nie przejmowała się. Styl wiecznie młodej. Do tego parciany pasek. Tylko wyglądał na stary.

Z kryształkami Swarovskiego. Ta mieszanina niby-staroci z luksusem była chyba znakiem rozpoznawczym sławnej Dagy. – Chyba muszę ewakuować się do Sztokholmu – oznajmiła Marianne, kiedy zasiedli w trójkę nad śledziami wydobytymi z wielkiego słoja i parowanymi ziemniakami posypanymi koperkiem. – Chcieliśmy ci to zaproponować – rozpromieniła się Dagy. – To miło z waszej strony – uśmiechnęła się Marianne, ale zrobiło jej się przykro. Wyglądało na to, że została sama, a na ojca dziecka nie ma co liczyć. Postanowiła nie wchodzić w rolę ofiary i natychmiast skłamała: – Zawsze chciałam mieć trzecie dziecko. – Tym razem może będzie dziewczynka! – wykrzyknęła Dagy z takim entuzjazmem, jakby miała zostać babcią. Marianne zauważyła, że żona Thobiasa przejęła od Amerykanów huraoptymistyczny sposób prowadzenia rozmowy. To było ożywcze, ale i męczące. Przebywanie z nią wyczerpywało jak opieka nad aktywnym dwulatkiem. – Obawiam się, że może być chłopiec. – Marianne jednym gestem przepołowiła śledzia. – Ciąże z chłopcami przechodziłaś niemal na sportowo – wyrwało się Thobiasowi. – Między egzaminami i kolejnymi imprezami. To przywołanie przeszłości chyba dla nikogo z całej trójki nie było miłe, bo szybko zamilkł i sięgnął po dokładkę ziemniaków. Mimo że na talerzu miał ich jeszcze cztery. Po obiedzie wyjął z bagażnika kijki do chodzenia. – Pójdę poszukać jeziora. – To chyba miał być jego żarcik, bo tafla cienkiego jeszcze lodu na jeziorze lśniła tego dnia wyjątkowo mocno. – A my napijemy się wędzonej herbaty – oświadczyła Dagy. – Kupiłam ją w Soho, ale to oryginalna japońska – dodała, uśmiechając się do Marianny. – Mam nadzieję, że to tylko herbata i po pierwszym łyku nie odlecę zbyt daleko. – Masz wyobraźnię – roześmiała się głośno Dagy. Jak dzieciak. – Ciąża i tak daje mi niezły odlot. – Lubię cię! Jesteś taka fajna! – wykrzyknęła Dagy i Marianne pomyślała, że chyba wie, dlaczego Thobias uległ jej czarowi. Należała do tych kobiet, którym nie sposób zaglądać do metryki. Niedojrzałość to ich sposób bycia.

Dagy tańczyła w kuchni. Nastawiała wodę. Gwiżdżąc, podważała nożem wieczko puszki z herbatą. Zachwycała się zazdrostkami w oknach. Rozpływała się nad widokiem na pomost. I wszystko było dla niej autentyczne i świeże. Wszystko było wow! Marianne usadowiła się na fotelu. Stopy oparła na podnóżku i była wściekła. O ileż byłoby prościej, gdyby Dagy okazała się zarozumiała, małomówna i trudna w kontakcie. Przecież są naturalnymi wrogami. Całkiem niedawno odbiła mi męża, a teraz częstuje mnie filiżanką nowojorskiego nektaru, siada na podłodze i masuje stopy. Musi mieć czas na oswojenie się z myślą, że lubi Dagy. I co ma zrobić z tym nakręconym pragnieniem, by jej szczerze nienawidzić i oczerniać przed chłopcami? W zaistniałej sytuacji te wstydliwe uczucia były przecież całkiem spontaniczną reakcją. Nie będzie się zmuszała do emocjonalnej poprawności! Dobrze, że sute jedzenie spowodowało u ciężarnej ospałość i wydłużyło czas reakcji. Bez sprzeciwu oddała się w ręce swojej nowej służki i masażystki. – Super wychowałaś chłopaków – pochwaliła ją Dagy. – Myślisz...? – Są tacy wprost, rozumiesz. Nigdy nie kręcą, nie zmyślają, po prostu mówią, co im leży na sercu. – A co im leży? – Myślę, że mają ze mną problem. Nie mam dzieci i dopiero przed pięćdziesiątką zaczęłam tego żałować. Kiedy trafił mi się facet z synami, to jakbym wygrała nie jeden, ale trzy losy na loterii. Rozumiesz? Facet i dzieci w pakiecie! – Aha. Marianne poruszyła się odrobinę, ale nie za bardzo. Dagy masowała jej właśnie prawe śródstopie. I robiła to perfekcyjnie. – Markus i Magnus natychmiast dali mi do zrozumienia, gdzie jest moje miejsce. „Hello! My już mamy matkę”. – Roześmiała się. – Nie było rady, musiałam się wycofać z podkulonym ogonem. – Myślisz, że sobie dobrze radzą w Stanach? Dagy wybuchła niezrozumiałym rechotem. – Kiedy ja przyjechałam do Nowego Jorku, czułam się jak kosmitka z kraju depresji. Bohaterka filmów Bergmana. A oni myk! Od razu czują się jak u siebie. Dzieci z globalnej wiochy. – Chyba są mniej skomplikowani niż my. To znaczy bardziej powierzchowni. Nie uważasz? Takie pokolenie...

– No co ty, Marianne?! Są po prostu szczęśliwsi. Nie zwracają uwagi na drugorzędne sprawy. Gdzie się urodziłeś? Dlaczego gubię się w metrze ciągle w tym samym miejscu? – Znowu się roześmiała. – Gubię się, to pytam o drogę. I już. Bez tej ciągłej analizy, która nam towarzyszy. – Perfekcyjnie masujesz. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że tego mi trzeba. – Mam wprawę. Masowałam stopy wszystkich swoich czterech mężów. Ale i tak mnie rzucili. Dlatego wyluzuj, Thobias również ode mnie odejdzie. – Chyba za wcześnie na takie obawy? – Nie potrafię się nad nim szczerze użalić – wyszeptała. – A on lubi cały czas narzekać. Chce mieć kogoś, kto razem z nim popsioczy na ten wstręty świat. Problem w tym, że ja świat kocham. Jest zachwycająco popieprzony! Marianne uniosła filiżankę jak do toastu. – Może wypijemy za ten zachwycająco popieprzony świat – zaproponowała i po raz pierwszy poczuła, że jej uprzedzenia w stosunku do tej kobiety znikają. – Let’s dance! – wykrzyknęła Dagy. Herbata była zjawiskowa. Dlaczego nikt wcześniej nie odkrył dla niej smaku wędzonej japońskiej herbaty?

16 listopada,

piątek

Następnego dnia Thobias obudził się mocno przeziębiony. – Zbyt dużo spacerów w arktycznym chłodzie jak na nowojorczyka – skomentowała zgryźliwie Marianne, wrzucając do jego kubka z herbatą starte kłącze imbiru.

Imbir oczywiście przywiozła Dagy. – Zobaczymy, co powiesz za miesiąc. Dopiero listopad – odburknął. – Byle do prawdziwej szwedzkiej zimy! – Zawsze umiałeś mnie podtrzymać na duchu. Tak żebym uwierzyła w lepsze jutro. Zakasłał. – Czuję, że mam zapalenie płuc. Marianne i Dagy wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. Zapakowały swojego kaszlącego faceta do łóżka, a same poszły na krótki spacer. Dagy bardzo interesowała się śmiercią Amelii. – Niech no zgadnę. Będziesz o tym pisała, tak? – Nie wiem, co mi wyjdzie. Kryminał? Opowieść o złu, które ma swoje epicentrum nad jeziorem Skiresjön? – Dobrze powiedziane. – Zbyt patetyczne. – I love patos i kicz! To neonowe plamy koloru na szarym płótnie codzienności! – wykrzyknęła Dagy, a jej głos poniósł się aż na drugi brzeg jeziora. – Wprowadzasz trochę życia do tej okolicy. Przez moment szły w milczeniu. Nagle Dagy zatrzymała się, mocno chwyciła Marianne za ramiona i zapytała: – Dasz mi przeczytać to, co napisałaś? – Jak skończę. – Żartujesz? Opowiadaj! Please! Teraz! – Nie chcę się nałapać zimnego powietrza. Dagy spojrzała na nią uważnie. – Dlaczego jesteś smutna? – Nie jestem – zaprzeczyła Marianne zbyt stanowczo. – Bo ojciec dziecka jest draniem? Przyznasz się wreszcie?! I co z tego? On już swoje zrobił.

– Tajemniczy dawca plemników. – Sekretny dostarczyciel wysokogatunkowej spermy. – Z silikonem zamiast płatów czołowych. Tam jest jego siedlisko uczuć wyższych. – Precz z nim! A kysz! A kysz! – A kysz – powtórzyła Marianne i po tej dawce popszamanizmu w amerykańskim stylu naprawdę poczuła się lepiej. Po powrocie razem czytały blog Pięćdziesiąt twarzy Anne-Marie. Dagy najbardziej zainteresowały zdjęcia mieszkania autorki. Niemal natychmiast coś wychwyciła. – Patrz! Pokój córki wygląda inaczej niż pozostałe wnętrza. – Co masz na myśli? – Posłuchaj profesjonalistki. Gdybym miała przygotować to mieszkanie na sprzedaż, co robię za wielką kasę, nie zmieniłabym w nim nic. Nic, oprócz pokoju tej małej – wyjaśniła podekscytowana. – Dlaczego? – Spójrz. Cały apartament jest spójnie i nowocześnie urządzony. Nowe meble. Jasne i świetliste, w stylu Rivičra maison. Do tego szykowne dodatki. A w pokoju Amelii ciemnozielone ściany. Moda na Prowansję skończyła się kilka lat temu. Zielony to nie jest kolor dla dziecka. Pochłania światło. Dobry dla dodatków, a na dużych powierzchniach działa depresyjnie. I sufit też na zielono! – jęknęła. – Co to oznacza? – Zamknęli tę małą w zielonym pudełku. I przywalili ją stertą różowych zabawek, żeby nie marudziła i dała im spokój. – Co to oznacza? – dopytuje się Marianne. – Meble: stara komoda z Ikei, łóżko i... – Nie wygląda na stare. – To stare graty, uwierz mi. Zobacz, jak sobie urządzili inne pokoje... – Czy to oznacza, że dziecko było zaniedbane? – Niekoniecznie. Ale na pewno oznacza, że najpierw dbali o swoje potrzeby. A tu... Poczekaj! – Dagy sprawnymi ruchami zapisała jedno ze zdjęć na twardy dysk. Wyszła z blogu Anne-Marie i powiększyła je do formatu ekranu, a potem wybrała mały kwadrat i zrobiła zoom.

Teraz i Marianne dojrzała wyraźnie. Dziwna lampka. Podstawa jest zrobiona z nóg lalki. Pozbawione korpusu ciało Barbie zamiast biustu ma żarówkę. Kabel wije się pomiędzy rozpostartymi bezradnie nogami. Dagy spojrzała na Marianne i prychnęła: – Estetyczny potworek. Marianne pochyliła się nad powiększonym obiektem. Zobaczyła to: dziura w brzuchu Barbie wydaje się nieudolnie zamaskowana kawałkiem szmatki. Zmrużywszy powieki, dostrzegła fakturę i wzory materiału. To rodzaj nadruku. Przedstawiał mrowisko. – Widzisz mrówki? Dagy przyjrzała się uważniej. – No coś ty?! – wybuchnęła śmiechem. Marianne utkwiła wzrok w monitorze. Mrówki. To mrówki. Była pewna. Ta lampka wiąże się ze śmiercią Amelii. Tylko w jaki sposób? Od kogo Anne-Marie ją dostała? A może sama ją zrobiła? Całość jest dość tandetna. Nie wygląda na dzieło artysty. Znowu same pytania. Marianne nie mogła się skupić. Thobias zajęczał, że podskoczyła mu temperatura, a Dagy pobiegła do niego galopem, naśladując końskie rżenie. Niech już sobie jadą, ja tu zostanę – postanowiła Marianne i zamarzyła o ciszy w domku.

9

DZIEWCZYNA Z GARAŻU W SALTSJÖBADEN

Siedem lat wcześniej, Sztokholm

Siedemnastoletnia Anne-Marie nie lubiła jeździć do Saltsjöbaden. Dom Heleny von Sydow był duży i piękny. Zawsze potem była smutna, że mieszkają w norze i jedzą gówno. Kiedy pierwszy raz się poskarżyła, matka uderzyła ją w twarz. Ale Anne-Marie zebrała ślinę i splunęła jej prosto w oczy. Od tego czasu matka bała się z nią zadzierać. Henning nadal tam jeździł. Lubił się włóczyć po okolicy i oglądać supersamochody. To tam poznał tego dziadka. Pomalował mu kawałek bramy, którą chwyciła rdza, i dostał za to kupę kasy. – Każdy, kto tam mieszka, ma służbę – obwieściła Anne-Marie. – Nie musi się wysługiwać gówniarzami do malowania płotów. – Powiedział, że jak był w moim wieku, też sobie dorabiał malowaniem. – Henning był dumny, bo

pierwszy raz mógł zaprosić siostrę na pizzę. – Jeszcze potrzebuje pomocy w garażu. Może pójdziesz ze mną. Podzielimy się kasą. – Ale ani słowa matce. – To się wie – wymruczał i pomagając sobie palcami, wepchnął do ust wielki kawał ciasta z salami i mozzarellą. Następnego dnia pojechali po szkole do Saltsjöbaden i szybko się uwinęli z robotą. Piwnica była prawie pusta. Stały w niej trzy nowe motory Yamaha. Odkurzyli je irchowymi szmatkami, a na koniec pocałowali w bak i przysięgli, że kiedyś sobie takie kupią. Potem wyrzucili kilka kartonów z książkami i pozamiatali betonową podłogę. Dziadek zapłacił im więcej, niż obiecał, chociaż narzekał, że pracowali długo i niedokładnie. Anne-Marie od razu się zorientowała, że to totalny świr. Ale na świrach można nieźle zarobić. Ten był kiedyś adwokatem i miał mieszkanie obwieszone obrazami w złotych ramach. Kiedy skończyli z garażem, nalał im prawdziwego wina i zapytał, czy ich mamusia pozwala na picie alkoholu. – Biedna matka to żadna matka. Nie ma nic do gadania. Jesteśmy wolnymi ludźmi – odpaliła AnneMarie, a stary tak zarechotał, że aż złapał go atak kaszlu. Nalał im jeszcze po jednym, a potem wzniósł toast: – Za wasze lekcje! Żeby wam się dobrze odrabiało po winku! Roześmiali się. Najgłośniej śmiała się Anne-Marie. Stary nawet na nią nie patrzył. Przychodząc tu, bała się, że będzie chciał ją obmacywać, a ona już upatrzyła sobie torebkę. Skórzaną, nabijaną ćwiekami i bardzo drogą. Była gotowa nawet dać się dotykać przez kwadrans, żeby tylko ją sobie kupić. Dotykanie to przecież żadne kurewstwo. Lekarz też jej dotykał, i co? Ale adwokat miał inny plan. Najpierw wypili do końca butelkę wina i zjedli miskę orzeszków ziemnych, a potem stary świr pokazał im swoje atlasy. Cztery albumy ze zdjęciami z pism pornograficznych. Nogi, ręce, fiuty i dupy należały do dorosłych, ale główki były dziecięce. Wycięte z fotografii i doklejone. Anne-Marie była pewna, że zaraz się porzyga. Miała już prawie osiemnaście lat i nigdy nie widziała czegoś tak potwornego. – Skąd pan ma te zdjęcia? – zapytała.

– Zawsze są jakieś albumy rodzinne – zaśmiał się i szybko zwilżył językiem suche usta. – Jestem artystą. Robię kolaże. – To pana rajcuje? – Spojrzała na starucha. – Jak cholera – odrzekł poważnie i pogłaskał jedno ze zdjęć. – Te wycinanki to moje skarby. – Uśmiechnął się czule, nie odrywając oczu od albumu. – Wali pan przy tym konia? – zapytała krótko Anne-Marie, a Henning dał jej kuksańca na znak, że przesadziła. – Jestem zmęczonym mężczyzną. Wystarcza mi samo patrzenie – roześmiał się dziadek. – Akurat! – Możesz nie wierzyć, ale nigdy nie zrobiłem nikomu krzywdy. – Myśli pan, że kupuję tę historyjkę?! – To mnie zrobiono krzywdę. – Mam uwierzyć, że jakiś wujcio gmerał panu w bawełnianych majtaskach?! Staruch zamknął oczy. Zacisnął żuchwę. Wypełniała go wściekłość, ale musiał być dla nich miły. – To ile byście chcieli? – zapytał. – Zależy za co – odparła Anne-Marie, choć już się domyślała. – Za odklejenie naszych starych fotek z familijnego albumu? – zaproponował Henning. Anne-Marie spojrzała na brata. Zawsze był mniej bystry. – Zapłaciłbym ekstra za ekstrarobotę – zaczął adwokat. – Co pan powie! – zaśmiała się Anne-Marie. – Tak. – Mamy panu przynieść zdjęcia siusiaków? – Henning wyglądał na przestraszonego. – Nie mamy takich świńskich zdjęć. – Ale możecie je zrobić, prawda? Chyba umiecie robić foty? Sami mówiliście, że jesteście dużymi i wolnymi ludźmi – nalegał. Cicho, ale spokojnie i stanowczo. – Nie będę fotografował swojego fiuta! – obraził się Henning. – Nie, nie... – szybko zaprzeczył stary. – Ty jesteś już za duży do mojego albumu. Chodzi mi o...

Widzę go codziennie na placu zabaw. Bardzo wrażliwy. Płakał nad żukiem, którego rozdeptał. – Co?! – prychnęła ze śmiechem Anne-Marie. – Tak. Nieśmiały i wrażliwy chłopczyk. – Mamy porwać dzieciaka?! – Henning prawie krzyknął. – Wyluzuj, braciszku. Tylko zdjąć mu gatki i zrobić ohydne pornofoty! – Zboczeniec. – Henning wymówił to słowo cicho, dodatkowo zasłaniając usta dłonią. – Adwokat! Kompletny czub! – roześmiała się w głos Anne-Marie. – To nie tak, jak myślicie... – No tak, pana myśli, dziadziusiu, są czyste i niewinne! – Właśnie! – przytaknął Henning. – Mam dwa motory. Widzieliście? Daję je wam na zawsze, ale żeby nie było podejrzeń, zostaną u mnie w garażu i niby będę je wam pożyczał. – Ma pan trzy motory – podkreśliła dobitnie Anne-Marie. Machnął ręką. – Wybierzecie, które chcecie. – Ale my lubimy ścigać się nocą. Pan wtedy od dawna lula. – Już się nie śmiała. Zaczęła negocjować. – Będziecie mieli klucze do garażu – powiedział z ulgą gospodarz. – A teraz poznajcie mojego teriera. – Wstał i uchylił drzwi do sąsiedniego pokoju. Wybiegł stamtąd mały biały pies na krótkich łapach, z wielką kwadratową głową. Podbiegał do nich, łasił się i piszczał z radości. Wyglądało na to, że długo siedział w zamknięciu. – Muszę sobie kupić torebkę. Jest bardzo droga, ale przecież zboczonego starego adwokata stać na wszystko – powiedziała cicho Anne-Marie do brata. Ostro odsunęła od siebie psa. Brzydko pachniał. – Też chcę mieć psa, ale dużego – oznajmił Henning. – Jak myślicie...? – zapytał gospodarz. – Taki śliczny piesek chyba spodoba się małemu dżentelmenowi?

10

TOPIELICA ZNAD JEZIORA SKIRESJÖN

5 grudnia, środa, nad jeziorem Skiresjön

Zaraz po przebudzeniu Marianne narzuciła kurtkę, opatuliła się szalem i otworzyła drzwi, żeby

przegonić resztki snu. Nagle odkryła ślady butów na świeżym śniegu. Wyglądało na to, że ktoś obchodził jej dom bardzo blisko, tuż pod oknami. Przypomniała sobie, że wczoraj śnieg padał cały wieczór. Przestał dopiero po jedenastej. Miała więc w nocy obserwatora. Na samą myśl o tym przeszedł ją dreszcz. Wróciła do domu i nie rozbierając się, przysiadła na stołku przy drzwiach wejściowych. Co ma robić? Wracać do Sztokholmu? Siedzieć na odludziu nie wiadomo w jakim celu? Trzeba jednak będzie poprosić Thobiasa i Dagy o pomoc w przeprowadzce do miasta. Poczuła, że buty jej przemokły, nawet skarpety były w kilku miejscach wilgotne. Zamszowe kozaki kupiła rok temu, ale nadawały się tylko do miasta. Do pokonywania kilku metrów między samochodem a domem czy pracą. Do chodzenia po leśnych zaspach potrzebowała czegoś solidniejszego. Przysunęła fotel do okna i postawiła na parapecie kubek z kawą. Chętnie przesiadywała w tym miejscu, gapiąc się na jezioro. Widok uwalniał spokojne myśli. Przyszłość zaczynała przypominać dobrze uporządkowaną szufladę. Każda rzecz była ułożona na swoim miejscu. Żadnych przykrych niespodzianek. Odwrotnie niż w prawdziwym życiu. Drgnęła. Piknięcie komórki było jak ukłucie komara. Sięgnęła po telefon. Thobias. Krótka wiadomość. Napisał tylko: „Jak się czujesz?”. Jak ma zmieścić w SMS-owym rozmiarze wszystko, co chciałaby mu powiedzieć? Gdyby była szczera, napisałaby, że są dni, kiedy bardzo za nim tęskni. Ale byłemu mężowi nie pisze się w SMS-ie, że się za nim tęskni. Rzuciła telefon na sąsiedni fotel i spojrzała na jezioro. Właśnie wyszło słońce i po tafli wody biegały jasne zajączki światła. Ziemię przy wejściu na pomost pokrywała całkiem gruba warstwa śniegu. Po trawie zostało tylko kilka wysokich i sztywnych źdźbeł. Nagle poczuła, że chciałaby wejść do swojej wielkiej wanny w Sztokholmie. Pławić się w pianie i słuchać, jak chłopcy się kłócą, a Thobias nieudolnie próbuje doprowadzić do zawieszenia broni. Dziwne, ale te odgłosy dawniej wyprowadzały ją z równowagi. Teraz wydawały się kojącym wspomnieniem. Zabarwionym cierpką nostalgią, że te chwile już nigdy nie wrócą. Chyba powinna przespać ten zły czas i obudzić się na wiosnę. Szczupła w talii i w samym środku nowego życia.

Poczuła chłód od podłogi. Tak trudno utrzymać ciepło w piecu. Z wysiłkiem wstała, żeby przygotować termofor. Napełniła go wrzątkiem, a potem poczłapała z kuchni do sypialni. W dresie weszła pod kołdrę, ale zimny wiatr nie dawał spać. Leżała w łóżku, opierając lodowate stopy o włochaty termofor. Dostała go od kogoś w prezencie dawno temu. W Sztokholmie latami leżakował na dnie szafy. Dobrze, że sobie o nim przypomniała i zawiozła do domku nad jeziorem. Nawet nie przypuszczała, że kiedykolwiek będzie go używać. Kojarzył się ze starymi Angielkami o kościach pogruchotanych artretyzmem. Nagle jej się wydało, że ktoś stoi nieruchomo w śniegu. Kilka metrów od domu. Zawahała się, czy podejść do okna, a kiedy to zrobiła, okazało się, że nikogo tam nie ma. Odepchnęła od siebie myśl, że to samotność prowadzi ją do urojeń. Włożyła kurtkę i czapę. Na koniec owinęła szczelnie szal wokół głowy. Czuła się już potwornie zmęczona. W ciąży szybko się męczyła, jakby wszystko robiła za dwoje. Zamknęła drzwi na klamkę, tak by chłód nie oziębił wnętrza. Zabrnęła w zaspę, ale tylko na kilka kroków. Wystarczy. Żeby sprawdzić. Żeby się przestraszyć. Ktoś rzeczywiście tam stał i obserwował, jak krząta się po domu. Śnieg jest wyraźnie rozdeptany. Potem oddalił się w stronę lasu i asfaltowej drogi. Chyba pospiesznie, bo ślady są poruszone i nierówne. Pochyliła się, jak tylko jej wielki brzuch na to pozwolił, i stwierdziła, że odcisk buta jest jednak niewielki. Mogła to być kobieta. Albo mężczyzna o małych stopach. Jednak paranoja nakazuje jej również uwzględnić wariant, że ktoś specjalnie włożył za ciasne obuwie, żeby ją zmylić. Teraz, kiedy jest zziębnięta i zdziczała, bo z ludźmi komunikuje się tylko przez komputer czy telefon, może wierzyć każdej, nawet najbardziej fantastycznej przesłance. Zawróciła. Było już lżej, bo szła po swoich śladach. Z narastającą irytacją na samą siebie zaczęła się rozbierać. Może powinna codziennie ćwiczyć na tym bawełnianym pasiastym dywaniku, który położyła w pracowni? Rozleniwiła się, a poziom energii ma coraz mniejszy. Zagotowała wodę, wlała wrzątek do szklanki, odczekała, aż trochę ostygł, i rozpuściła dwie łyżki ciemnego miodu. Ciepły płyn podziałał uspokajająco. Trochę się sobie dziwiła, że nie wystraszyła się tego obserwatora – czy raczej obserwatorki – zza szyby. Być może kiedy czeka się na poród, psychika włącza myślenie tunelowe. Widzi się tylko te dni, które nas dzielą od wyjazdu do szpitala. Postanowiła, że w przyszłym tygodniu musi jednak ewakuować się do Sztokholmu. Naraziłaby dziecko na brak opieki medycznej, gdyby poród rozpoczął się przed terminem.

Nadmiar glukozy z miodu sprawił, że Marianne poczuła się senna. Ledwo przeniosła swoje wielkie ciało na łóżko. Nie zdjęła ubrania ani grubych skarpet, naciągnęła tylko kołdrę i usnęła. Z niespokojnej poobiedniej drzemki obudziła się po godzinie czy dwóch. Nie później, bo świeczka w emaliowanym kaganku jeszcze się paliła. Przez moment Marianne starała się zlokalizować odgłosy. Ktoś pukał w szybę. Z każdym uderzeniem jej serce przyspieszało, puls wyskakiwał z nadgarstka, a dziecko zaczynało kopać. Usiadła na łóżku i wystarczy jej tylko lekkie odchylenie głowy, żeby się zorientować, kto stoi za szybą. Anders. Dzielny pogromca szczurów. Również tych, których nie widać. Cholera. Przez jej głowę galopowało tysiące myśli. Już wyszedł ze szpitala. Długo tam nie trzymają. Zaopatrzyli go w leki. Ale to nie daje żadnej gwarancji, że poczuł się lepiej. Z trudem wstała i podeszła do okna. Przez moment patrzyli sobie w oczy. Marianne i Anders. Taksowali się spojrzeniami, jakby zamierzali się boksować. W końcu zapytała: – Czego chcesz? Jest noc. – Wypuścili mnie. To był przypadek. Dostałem w zawieszeniu. – Pochylił głowę, jakby kłamał. – A potem byłem w szpitalu. Teraz czuję się wspaniale. – Uśmiechnął się i znowu zapukał w szybę. – Gratuluję, ale nie myślę dzielić z tobą tej radości. Popatrzyła na niego spode łba. – Puk! Puk! Chciałem tylko pożyczyć jakiś alkohol. – Jutro sobie kupisz. – Pożycz, co masz. Wódkę czy to coś, co bełtasz z mlekiem. – Już nic nie bełtam, choćbym chciała – obwieściła, wskazując na brzuch. – Kto ci to zmajstrował? – Z tego, co pamiętam, chyba jakiś facet. – Nie masz nic, naprawdę? Nawet kropli wódki? – Naprawdę – skłamała Marianne.

– Szkoda, bo mam kobietę. Przykro tak siedzieć i niczym się nie rozgrzać. – Masz gościa? – Będę miał. – To ktoś z więzienia? Zaśmiał się. – To wielka dama. – Brawo. Jestem zmęczona, obudziłeś mnie. Skinął głową ze zrozumieniem. Na rzęsach miał szron. Myślała, że nie odejdzie, ale szybko się odwrócił i poczłapał przez śnieg, jakby brodził w gęstej wodzie.

Wędrował między drewnianymi, pomalowanymi na czerwono domami o spadzistych dachach. Niektóre były odśnieżone, na innych siedziały wielkie białe czapy. Wracał od tej Fogler. Był wściekły, a złość ciążyła jak kamienie u nóg. Trudniej było mu się przedzierać wąską ścieżką po własnych śladach. W niektórych miejscach nie widział już odcisków buciorów. Wiatr się wzmagał, biały puch zrównywał wszystko. Myślał o Fogler. Łaziła w ciąży. I jak każda, co nosi wielki brzuch, zbrzydła i napuchła. Wystraszyła się na jego widok, wyczuł to od razu, ale udawała odważną. Dlatego pomyślał, że będzie potulna i grzeczna. Ale nie chciała być taka. Odmówiła mu wódki, a na pewno miała ją w domu. Łatwo wyłamałby drzwi na werandę i sam się poczęstował, ale nie chciał jej dodatkowo straszyć. Jeszcze by zaczęła rodzić czy też poszłaby z niej krew tam dołem. Chyba jak się bachor rodzi, to krwi jest pełno... Mógł jeszcze szukać wódki po sąsiednich domach, ale poczuł, że nie ma już czasu. Zaraz będzie miał gościa. Może ona przywiezie coś mocniejszego. Chociaż i tak szybko się rozgrzeją. Uśmiechnął się na myśl o przebiegu spotkania. Gdy był już w domu, dorzucił drew do pieca. Przyczesał się przed lusterkiem zawieszonym na gwoździu w łazience. Potem wymienił świeczki na nowe. Stół był teraz lepiej widoczny. Odpryski starej farby i ślady po posiłkach tworzyły na blacie ciekawe malunki. Usiadł i zaczął śledził je wzrokiem.

Noc uciekała. Żałował, że nie ma do niej telefonu. Wysłała mu SMS-a z zastrzeżonego numeru, że będzie u niego właśnie piątego grudnia.

Nie mogę się doczekać. Nie mów nikomu, a dostaniesz niespodziankę. Specjalnie dla ciebie włożę sukienkę z dziurką.

Nagle usłyszał jakieś dźwięki. Zbliżył się do okna. Kilkanaście metrów od domu zatrzymał się samochód. To ona, pomyślał i włosy zjeżyły mu się na karku. Wytarł spocone dłonie o nogawki spodni. Pospiesznie rzucił jeszcze raz okiem w kierunku drogi i już miał wkładać śniegowce, żeby jej pomóc, kiedy zobaczył, że obok samochodu stoją dwie osoby. Jedna wyższa, w kombinezonie narciarskim. Druga niższa, chyba skulona, jakby staruszka czy nawet starsze dziecko. Chwilę postały, a potem ruszyły. Wcale nie w stronę jego domu. Ta niższa szła na przedzie. Kierowała się w ku jezioru. To nie ona, dotarło do niego. Zaczął chodzić dokoła stołu, żeby się uspokoić. Ciągle nie ona. W końcu przysiadł na zydlu pod piecem i zaczął obracać w dłoniach komórkę jak gorący ziemniak. Czekał na nią i czytał tego SMS-a z tysiąc razy. „Sukienka z dziurką”. Co to, u diabła, jest? Ale brzmiało tak, że rozsadzało mu rozporek. Co jakiś czas musiał się podnieść i przespacerować po pokoju. Czekał do trzeciej w nocy. Nie przyjechała. Wtedy zaczął się bać. Jak gdyby zrozumiał, że może nie jest tak, jak myślał. Dlaczego nie chciała mu podać numeru swojego telefonu? Ani adresu. Tłumaczyła, że ma piekielnie zazdrosnego męża. – Gówno prawda! – krzyknął głośno do swoich myśli. Sukienka z dziurką, rozmyślał. Z otworkiem na fiutka, a może z dziurką od kulki? Zdenerwowanie nie pozwalało mu usiedzieć w miejscu. Nadal oczywiście ją kochał. Gdyby teraz weszła, zrobiłby dla niej wszystko. Cokolwiek by mu kazała. Ale jej nie ma! Zaczął niecierpliwie szukać wiertła do lodu. Nigdzie go nie było. Poczłapał do szopy i przyświecając sobie latarką, odgarniał stare wędki i połamane meble. Nie ma. Może pożyczył jakiemuś wędkarzowi i o tym zapomniał. Może sam w zeszłym roku wypił zbyt dużo wódki i zostawił

sprzęt na krze. Był wściekły, wymienił baterie w latarce na nowe. Zauważył, że trzęsą mu się ręce.

Otwór w krze zrobiony. Pakunek wsunięty do wody. Szybko poszedł na dno, obciążony kamieniami. Można było wracać. Stopy miarowo posuwały się po zamarzniętym jeziorze. Potem brnęły przez zaspy aż do drogi, po której chyba wczoraj przejechał pług. Nie była już ubita, ale szło się nią znacznie lżej. Zasapał się. Ciekło mu z nosa. Pomimo wszystko nie wolno było zwalniać tempa. Wreszcie asfalt, droga i samochód. Plan wykonany. Już nic nie musiał. Rozpiął zimowy kombinezon, wsunął rękę. Rozmasowane ciało poczuło ulgę. Wiązadła ścięgien były już wcześniej nadwyrężone od nieustannego noszenia pudeł. W górę i w dół. Odwinął mankiet swetra i spojrzał na zegarek. Późno. Nie straciłby aż tyle energii, gdyby nie ten śnieg. Cały czas gęsto sypał. Prosto w oczy. Ciężki i wilgotny. Podmuchy wiatru zapierały dech, a biała kurzawa mroziła ciało aż do kości. Właśnie wtedy, kiedy wkładał już kluczyk do stacyjki, przypomniał sobie tę Marianne Fogler. Kręciła się leniwie po domu. Była w ciąży. Siódmy miesiąc, początek ósmego, koniec szóstego...? – zastanawiał się. Miała na sobie ciepły norweski sweter, może ją pogrubił? Kolejna osoba, która ma wszystko, pomyślał. Która dostaje to, co jej się należy. – Cholera jasna! Kurwa! – sklął całą tę sytuację, która mu nie pozwalała wreszcie się wyciszyć i pozamykać tych spraw znad jeziora Skiresjön. Szybkim ruchem nadgarstka przekręcił kluczyk i uruchomił silnik. Ruszył z impetem, wznosząc za sobą burą kurzawę.

Anders wziął siekierę ze schowka przy drzwiach i wyszedł z domu. Wszędzie był śnieg – im dłużej szedł, tym więcej sił zużywał, brodząc w zaspach. Żałował, że nie wziął biegówek. Nie pomyślał o tym, chociaż narty stały przy wieszaku z ciepłymi kapotami. Zasapał się. Siekiera była ciężka, ostatnio pod osłoną nocy ścinał nią drzewo. Duże drzewo, miał

czym palić przez trzy tygodnie. Przykucnął na zasypanym molu, napisał SMS-a i wysłał go do wszystkich numerów zapisanych w kontaktach. Wiadomości wysłanej nie można już wycofać. Wtedy zobaczył, że jest prawie czwarta. Godzina wilka, pomyślał i pokiwał z zadowoleniem głową. Moja godzina. Zawsze byłem samotnym wilkiem. Pewnym krokiem wszedł na taflę jeziora. Mniej więcej po dziesięciu minutach skręcił na północ. Wiedział: tam jest największa głębia. Zwykle w tym właśnie miejscu łowił ryby w przerębli. Tam właśnie pływały najliczniej. Uklęknął i zamachnął się siekierą. Lód był gruby. Nawet nie drgnął, tylko ostrze się ślizgało, robiąc delikatne rysy. Ogarnęła go wściekłość. Walił zapamiętale. Uderzał rytmicznie i mocno, aż boleśnie podskakiwała mu głowa i ciemniało w oczach, jakby ostrze siekiery dosięgało mózgu, nie kry. Walił i walił. W końcu zdjął ubranie: wełniany sweter i ostro cuchnący potem podkoszulek. Potem na gołe ciało włożył starą kurtkę. Z kieszeni spodni wyjął zapalniczkę i podpalił. Brzeg swetra od razu się zajął. Łachy szybko się spaliły, a lód pod spodem zrobił się cienki. Kiedy w niego rąbnął, zaczęła w końcu pokazywać się woda. Zemdliło go od fizycznego zmęczenia, ale wreszcie wyciął przerębel. Na koniec odwrócił siekierę i trzonkiem powiększył obwód. Wrzucił siekierę do wody, potem komórkę. Na koniec zgasił latarkę i też posłał ją w topiel. Zrobiło się ciemno, ale dzięki temu chyba było mu łatwiej. Zniknęła wyraźna granica pomiędzy lądem a wodą. Życiem a śmiercią. Usiadł na lodzie i wymacał przeręblę. Wsunął się w otwór i poczuł, jak spocona skóra twarzy niemal syczy w kontakcie z lodowatą wodą. Głowa zanurzyła się i wyskoczyła na powierzchnię. Jak korek. Przy drugiej próbie powtórzyło się to samo. Łapczywie otworzył usta. Czuł, jak lodowata woda prawie zamarza mu w krtani i boleśnie rozsadza przełyk. Znów szybko się zanurzył i znów wyskoczył na powierzchnię. Jak jakiś śmieć. Zbyt lekki, by utonąć. Myślał, że łatwo jest się utopić z własnej woli, ale nagle tej woli mu zabrakło. Nie był już Andersem człowiekiem. Był zwierzęciem. Ciałem, które chce żyć. Jedynie tyle. Chce żyć. Gwałtownie otworzył usta. Prawie ze szlochem. Płuca wypełniły się tlenem. Uspokoił się. Przestał czuć ból. Jak gdyby organizm wyłączył wszelkie odczuwanie i przestawił się na tryb awaryjny: przeżyć, ocaleć, oddychać.

Chciał podnieść ręce. Wynurzyć je z wody, wczepić palce w obrzeże przerębli i się na nich wesprzeć. Ale nie mógł, kurtka z futrzaną podpinką namokła. Teraz ważyła tonę, a otwór w lodzie wydawał się znacznie mniejszy niż wtedy, gdy do niego wpełzał. Ściśle oplatał mu szyję. Niemal go gilotynował ostrymi krawędziami. Wtedy Anders zaczął krzyczeć. Sądził, że krzyczy. Wydzierał się z całych sił, ale nie słyszał swojego głosu. Gwałtownie i szybko otwierał usta. Poruszał napuchniętymi wargami jak ryba wyrzucona na brzeg. Nagle coś mu przyszło do głowy. Z wielkim wysiłkiem, jakby poruszał się na zwolnionym filmie, wyswobodził się z kurtki. Całe szczęście, że nie zapiął jej po zdjęciu swetra. Ostatkiem sił zaczął walić rękami w kanty lodu. Zobaczył ostro poprzecinany naskórek z nitkami krwi, ale nadal nic go nie bolało. Tryb awaryjny działał i było zbyt zimno. Szarpał się i wił, aż w końcu wyskoczył w górę na tyle, by oprzeć się jednym ramieniem o krawędź tafli jeziora. Odpoczął kilka sekund i wypełznął na lód. Leżał, ciężko oddychając. Miał wrażenie, jakby cały przełyk i oskrzela były nafaszerowane wilgotnym śniegiem. Starał się zapanować nad płytkim i gorączkowym oddechem. Utulony okładami z lodu, nie trząsł się. Odczuwał nawet coś w rodzaju narastającej przyjemności i senności. Bał się tego, co czuje. Wciąż zachował strzępki świadomości i wiedział, że zbliża się koniec. Rozpływające się ciepło i poczucie błogości to pierwszy etap śmierci z wychłodzenia. Zza chmur wyszedł księżyc. Widoczność ciągle nie była zbyt dobra, ale Anders zobaczył, że leży w czerwonym śniegowym błocie. Musiał krwawić. Z dłoni, a także z nosa, bo kiedy go wytarł, myśląc, że po prostu ma katar – gęsta śliska maź utoczyła mu się przez usta. Wstał i poszedł do domu. Strach przed wykrwawieniem zamienił się w adrenalinę. Dodała mu sił i mógł się dźwignąć z lodu. Dotarł do domu szybciej, niż myślał. Rozpalił w piecu. Podgrzał wielki gar wody i polał nią ciało. Włożył świeże rzeczy. Kalesony, sztruksowe spodnie, kilka podkoszulków, a na to wszystko bluzę z kapturem. Wypił wielki kubek kawy. Smolistej i aż gęstej od fusów.

Wtedy zdecydował, że pojedzie na policję i powie prawdę. A może jednak poczeka do rana. Ale po co ma czekać do rana, skoro jest już po piątej? Na posterunku i tak mają całodobowy dyżur. Może najpierw zadzwoni i powie, że już do nich jedzie. Ale właściwie co miałby im wtedy opowiedzieć? Początek tej historii czy jej koniec? Wyszedłby na głupka i usłyszał, żeby w ogóle nie przyjeżdżał, bo wystarczy, jeśli zrobią z tego notatkę. Przecież wiedzą, że był w psychiatryku. Takim jak on się nie wierzy. Tak, lepiej pojedzie i nie ruszy się stamtąd, dopóki nie zaczną działać. Musi się szybko ubrać. Kręcił się w kółko. Nie miał już zimowej kurtki ani czapki, zostały w jeziorze. Włożył kapotę do wędkowania, brzydką i dziurawą, i kaszkiet w kratę, którego nie lubił, bo pił go w czoło. Poszedł do samochodu, schylił się i poprawił łańcuchy na kołach. Droga była marnie odśnieżona. Zanim dotarł do asfaltowej, musiał kilka razy odgarniać śnieg, a na pagórkach tak nim kolebało, że lada moment mógł dachować w zaspie. Może dlatego gdy już poczuł pod kołami czarne asfaltowe podłoże, przestał być tak czujny jak podczas przedzierania się przez las. Był potwornie zmęczony. Prawie senny. Chociaż serce waliło mu mocno i rytmicznie po potężnej dawce kofeiny. Zaczął kasłać i naszły go mdłości. Poczuł, jak rośnie mu temperatura. Zupełnie jednak się tym nie przejął. Co tam grypa w porównaniu z losem topielca, jaki sam sobie chciał zafundować! I to przez kogo? Przez tę akwizytorkę trutki na szczury. Przez tę puszczalską z cipami na łydkach. Ciekło mu z nosa. Wiedział, że ma w skrytce szmatę do okien. Można w nią wysmarkać nos. Pochylił się i wtedy usłyszał huk. Stracił panowanie nad kierownicą, ale samochód wbił się bezpiecznie w potężną przydrożną zaspę. Przez moment Anders siedział bez ruchu, zaciskając dłonie na kierownicy. Aż do bólu. Ogarnął go strach i zarazem euforia ocalonego. Dopiero potem uchylił drzwi, wyjrzał na zewnątrz i zobaczył to zwierzę. Łoś leżał na środku drogi. Nie był wielki i dorodny. Raczej nieduży. Chyba dwulatek. Anders rozpiął pasy i wydostał się z samochodu. Idąc w kierunku zwierzęcia, miał nadzieję, że zginęło na miejscu. I tak właśnie wyglądało. Kałuża krwi wokół brązowego ciała powiększała się z każdą sekundą. Jakby ktoś wylał na drogę kilka wiader brudnej czerwonej farby.

Kiedy był już blisko, łoś zobaczył go i chciał się poderwać do ucieczki, ale zdołał jedynie na moment unieść wielką głowę, a potem uderzył nią o twardą nawierzchnię. Anders zatrzymał się i patrzył. Wielki korpus łosia wydawał się ciepły. Jakby parował. Zmrożone powietrze falowało nad nim, tworząc niezwykłą poświatę. Można by pomyśleć, że ktoś z nieba rzuca srebrne konfetti. Nigdy w życiu nie widział czegoś takiego. To było jak bajka. Piękna i zarazem okrutna. Zwierzę zmrużyło oczy i poruszając chrapami, ciężko dyszało. – Pierdolone życie to zawsze jednak życie – przeklął na głos Anders, a para z jego ust zawirowała. Zastanowił się, czy powinien dobić łosia, żeby nie cierpiał. Przypomniał sobie o łopacie w bagażniku. Odgarniał nią zaspy z drogi. Nawet po przejeździe pługu wiatr strząsał z drzew wielkie czapy śnieżne i trzeba było się zatrzymywać. Wyjął łopatę i zbliżył się do łosia. Teraz zwierzę wyglądało, jakby już naprawdę było martwe. Nie dyszało, ale oczy miało rozwarte. Pochylił się, żeby zobaczyć, czy są mętne. Było, jak przypuszczał. Już nie odnalazł w nich tego blasku i przerażania. Stały się matowe i jakby mniej wodniste. Wyprostował się i wtedy poczuł, jakby ktoś wbił mu siekierę pomiędzy żebra, w sam środek mostka. Upadł do przodu. Na twarz. Ustami prosto w krew łosia.

6 grudnia,

czwartek

Marianne obudziła się po dziewiątej rano.

Na dworze szalało coś, co najlepiej dałoby się określić jako burza śnieżna. Wydawało się, że wiatr hula też po domu. Było jej zimno i czuła ssanie w żołądku. Narzuciła na dres polarową chustę, poszła do kuchni i pospiesznie posmarowała sobie suchar dżemem z borówek. Chrupała, nastawiając ekspres do kawy. Dobrze, że ciągle jest prąd. Jak się trochę rozgrzeje, dorzuci drewna i znowu będzie fajnie. Na siłę starała się myśleć pozytywnie, choć nigdy nie była dobrego zdania o takim zaklinaniu rzeczywistości. Kawa już jest w dzbanku. I ten zapach! Gdzie jest śmietanka w proszku? Wczoraj znalazła ją na parapecie... Dziś schowała się za opakowanie pieczywa Wasa. Nie powinna jej używać. Powoduje zgagę, ale co zrobić, skoro rozbielona kawa jest lepsza? Popijając kawę, włożyła dodatkowe getry i kamizelkę, w której wygląda jak pogrążony w depresji klaun na emeryturze. Sięgnęła po laptop i szum uruchamiającego się komputera wprawił ją w jeszcze lepszy humor. Zaczęła się przedzierać przez wirtualną sieć, sprawdzając po drodze pogodę w Nowym Jorku, aż wreszcie dotarła do skrzynki pocztowej. Wysypało się dużo byle jakich maili, trochę reklam i jedna wiadomość od Zuzy Wolny. Zuza zazwyczaj dzwoni albo przybiega, a pisze tylko wtedy, kiedy coś się wydarza w nocy. Tego maila wysłała zaledwie pół godziny temu. Jest krótki. Zaledwie kilka zdań:

Pewnie już wiesz. Odnaleźli Andersa. Chyba zmarł na zawał. Trzeba jeszcze poczekać na wyniki sekcji, ale lekarz z pogotowia już pokusił się o próbę diagnozy.

Marianne przeczytała tę wiadomość kilka razy, zanim zdała sobie sprawę, że przecież Anders był u niej kilka godzin przed śmiercią, prosząc o alkohol. Może gdyby mu nie pożałowała, upiłby się i doczekał następnego dnia cały i zdrowy. Na pewno jechał do Vimmerby po wódkę. Niech to szlag! – zaklęła w duchu. Czuła, że jej nie lubił, ale nigdy nie potrafiła odwzajemnić tej antypatii. Zawsze patrzyła na niego jak na skrzywdzone duże dziecko. Rodzaj dziwaka, z którego najłatwiej zrobić mordercę. Zresztą sąd to potwierdził. Kolejna śmierć dziecka spowodowana nieuwagą dorosłych. Anders wrzucił ciało do mrowiska, ale wymiar sprawiedliwości nie dopatrzył się w tym zbeszczeszczania zwłok, tylko uznał to za działanie w szoku. A teraz już i jego nie ma. Żył w lesie i zmarł jak leśne zwierzę.

Marianne czuła, że z każdą myślą narasta w niej napięcie. Wyszła ze skrzynki pocztowej i kliknęła na stronę lokalną. No tak, wszyscy już wszystko wiedzą. Są świeże newsy. Anders przed śmiercią wysłał SMS-a do każdego, kogo miał w kontaktach. „Wybaczcie mi. Żegnajcie. Nie mogę z tym żyć”. Było kilka minut po czwartej, nikt nie odebrał, adresaci spali. – Do cholery – powiedziała na głos i oparła się o krzesło. Bóle w krzyżu dopadały ją teraz z samego rana. Nic do siebie nie pasowało. Miał mieć zawał, a nie odwalić kitę na własne życzenie. I skoro Amelia umarła przez przypadek, to dlaczego dręczyły go aż takie wyrzuty sumienia? Czyżby był nie tylko odludkiem i dziwakiem, ale również kimś ultrawrażliwym? Jedno drugiego nie wyklucza. Westchnęła. Często teraz wzdychała. Nie wiedziała, czy robiła to zatroskana światem, czy też jej organizm chciał się lepiej dotlenić. Potem były różne wpisy. Począwszy od melodramatycznej analizy czasu samobójstwa. „Godzina wilka. Budzą się demony. Nieczyste sumienie wymierza swojemu właścicielowi karę”. Po opis łosia, którego rozjechał. Zamknęła laptop, wróciła do sypialni i stanęła w oknie, do którego jeszcze nie tak dawno skrobał Anders. Nie wyglądał wtedy na chorego. Był całkiem zadowolony. Czekał na kobietę. W głowie kłębiło jej się tysiące pytań, ale wszystkie wyzerowały się w jednej sekundzie. Dziecko kopnęło ją kilka razy. Poczuła drobny ból fizyczny i psychiczną ulgę. Zmrużyła powieki i zobaczyła, że nocna zamieć zatarła wszystkie ślady. Nikt nie będzie wiedział, że Anders u niej był, a ona zachowała się okropnie. Położyła się na łóżku i zaczęła gładzić po brzuchu. Dziecko się uspokoiło. Uśmiechnęła się, przechyliła lekko i wyciągnęła rękę po leżącą na stoliku komórkę. Włączyła ją. Miała jednego SMS-a. Od Andersa. „Wybaczcie mi. Żegnajcie. Nie mogę z tym żyć”. Do mnie też wysłał? – zdziwiła się, ale tylko na moment. No pewnie, miał ją w swoich kontaktach. Odłowił u niej szczura. Leżała na plecach, wpatrzona w białe deski sufitu. Nachodziły ją wątpliwości. „Wybaczcie mi. Żegnajcie. Nie mogę z tym żyć”. To chyba nie jego język. On by tak nie napisał. Był zbyt dumny, żeby przepraszać za swoją śmierć.

Ale spodziewał się wizyty tej kobiety. Coś musiało pójść nie tak. Może dosypała mu coś do alkoholu? Coś, co spowodowało późniejsze zatrzymanie akcji serca. Narkotyk? Albo razem się zabawili, potem ją odwiózł, a wracając, miał zawał. Sekcja zapewne może to ustalić. Być może ta kobieta tak pokierowała rozmową, że odebranie sobie życia było dla Andersa jedynym wyjściem? I nagle Marianne nabrała pewności, że ta kobieta, która stała na śniegu i patrzyła w jej okno, to ta sama, na którą czekał Anders. Czy nadal jest w pobliżu? Czy zaglądała w inne okna, a może interesowała się tylko nią?

10 grudnia,

poniedziałek

Mróz nie zelżał ani trochę. Mocno trzymał. Zimne błyski wody były coraz mniejsze, jezioro pokrywało się lodem, matowym i ciężkim. Dni Marianne nie różniły się od siebie. Po śniadaniu brała szuflę z werandy i odkopywała małą ścieżkę od schodów w kierunku rachitycznego pomostu, a potem do góry, w stronę innych domów. Śnieg nigdy nie był idealny. Albo zbyt puszysty nie trzymał się łopaty, prósząc na boki jak mąka. Albo zbyt wilgotny, ciężki, pozwalał się tylko trochę odsuwać. W swoim stanie nie powinna dźwigać ani zbyt energicznie machać szuflą. A tymczasem nie dość, że

pracowała do utraty tchu, to jeszcze starała się równo odcinać kanty śniegu. Odkąd była w ciąży, widok linii prostych i poczucie spełnionej symetrii wprawiały ją w dobry nastrój. Za każdym razem, kiedy się prostowała, sprawdzając, ile już zrobiła, zastanawiała się, po co właściwie jej ta przecinka. Kontakt z ludźmi, nawet z Zuzą, ograniczył się do maili. Być może odgarniała śnieg na wypadek nagłej jazdy do lekarza. Gdyby miała jakieś plamienia czy krwawienia. Ale przy tych opadach i tak samochód na nic się nie zda. Potrzebowałaby pługu śnieżnego. Po pracy na zewnątrz szła do spiżarni i przez dłuższą chwilę przebiegała wzrokiem po zgromadzonych zapasach. Prowiantu ciągle było dużo. Chleb Wasa, suchary, makaron i ryż. Suszone plastry mięsa wołowego, które wrzucone na patelnie wymagały jeszcze wielominutowego żucia, ale zmieniały smak makaronu i udawały carbonarę. Wzięła ostatni słoik nutelli i usiadła w oknie, żeby pogapić się na jezioro. Nagle zobaczyła postać. Tańczyła na lodzie, robiąc zawijasy i piruety. Chwyciła lornetkę. To była Zuza. W długiej sukni i w białych botkach, do których przytwierdziła chyba łyżwy retro. Marianne odstawiła słoik. Założyła ortalionowe spodnie, które już nie zapinały się w pasie, ale przytrzymywane paskiem od szlafroka nie spadały jeszcze z bioder. Potem sweter w norweskie wzory, ciepły i ciężki, a na koniec wielkie włochate buty. Czapa uszatka. Kilka plam tłustego kremu na twarz, rękawice. I już mogła iść w kierunku przyjaciółki. Brnęła, potykając się, przez głęboki śnieg. Z wierzchu szorstki, zlepiony kryształkami lodu, pod spodem puchaty i miałki. Skrzypiał pod podeszwami. W końcu weszła na jezioro. Pokrywała je mgiełka ze świeżego śniegu. Marianne czuła w dole brzucha dziwny ciągnący ból. Pojawiał się i znikał zwykle zaraz po przebudzeniu, ale teraz objawił się w momencie, kiedy docierała na środek jeziora. Zuza wydawała się szczęśliwa. Na powitanie wykonała piruet. Kręciła się niezbornie i chybotliwie dokoła osi, z każdą sekundą potęgując wrażenie, że zaraz się przewróci. Wreszcie dopadły do siebie, obie okutane w wiele warstw odzieży. Uściskały się niezgrabnie. Jak niedźwiedzice polarne. – Ależ masz lodowatą buźkę! – Zuza uszczypnęła ją w policzek. – Zwalista królowa lodu we własnej osobie – odpowiedziała Marianne takim tonem, że obie parsknęły śmiechem. Zuza zaprosiła ją na świeżo wyciśnięty sok z marchwi. Marianne nie mogła odmówić. Nagle mocno zatęskniła za warzywami. Jak mogła o nich zapomnieć, robiąc zapasy! Kupiła tylko kilka skrzynek jabłek dekoracyjnie umoszczonych w trocinach. Zostały

zaledwie dwa czy trzy, pomarszczone już i skulone, a według sprzedawcy miały zachować jędrność aż do wiosny. Obie ruszyły w kierunku mola. Posuwały się powoli i niekiedy miały wrażenie, że są jedynie czarnymi punkcikami na wielkiej białej połaci. Mróz przyniósł ciszę, las zdawał się zamarznięty, nie było to miłe uczucie. W końcu postanowiły skrócić drogę i wydostać się z lodowej tafli wprost na udeptaną przez niedzielnych wędkarzy ścieżkę, ale zorientowały się, że lód jest tu cienki i podsiąknięty wodą. Zrozumiały, dlaczego od kilkunastu dni nie widziały nikogo z wędką. – Chodźmy tędy. – Zuza wskazała pasmo twardego lodu. – A potem jakoś przejdziemy brzegiem po śniegu, aż natrafimy na ścieżkę. – Odwinęła wielki fioletowy szalik z cekinami i jeden koniec podała Marianne. – Czy za to będziesz wyciągała mnie z przerębli? – zachichotała Marianne. Towarzystwo Polki poprawiło jej nastrój. – A co, może za bardzo ażurowy? – zażartowała Zuza, sunąc przodem małymi krokami. Wtedy nadleciał tak potężny powiew, że prawie obrócił je dokoła osi. Wczepiły się w siebie, by lepiej utrzymać równowagę. Chwilę stały bez słowa, odpoczywając. – Tajfun Zuza? – zapytała Marianne. Wiatr zdmuchnął z tafli biały pył, ukazując przezroczysty lód, a pod nim wodę w jeziorze. Było piekielnie ślisko. Posuwały się powoli. Marianne bała się, że upadnie i narobi sobie i dziecku kłopotu. Wydawało jej się, że na jezioro nałożone jest cienkie szkło. Chwila nieuwagi i będzie po niej. Próbując pozbyć się złych myśli, rzuciła w kierunku Zuzy: – Powinnaś napisać wspomnienia znad jeziora Skiresjön. – Nawet wiem, jaki będzie tytuł – podchwyciła Zuza. Sunęła na łyżwach całkiem sprawnie. Wyprzedziła sąsiadkę i zaraz do niej wróciła. Marianne zaproponowała: – Wspomnienia napalonej i zziębniętej imigrantki, czyli... – ...seks nie tylko dla seryjnych. – Zuza zaryła czubkiem łyżwy w lód, spod którego od razu wytrysnęła strużka wody. – Jest chyba z minus dwadzieścia, a lód nadal się kruszy.

Śmiejąc się, zrobiły kilka kroków, kiedy to zobaczyły. Obie naraz. W jednym momencie ich wzrok podążył w tamtym kierunku. Dwa metry w lewo. Wyglądało to tak, jakby ktoś włożył pod przezroczysty lód okrągły bochenek chleba, a obok umieścił kajzerkę. Zatrzymały się, instynktownie zbliżyły do siebie, a potem w milczeniu i powoli przysunęły się do tego dziwnego obrazka. Zmrużyły powieki. Kurczowo przytrzymując się jedna drugiej, zrobiły kilka kroków do tyłu. Łyżwa Zuzy wykrzywiła się przy tym i ostro zarysowała taflę lodu. Wymieniły szybkie spojrzenia, a potem szybko, bez słowa, dotarły razem do brzegu. Dopiero wtedy wpadły na pomysł, żeby zadzwonić na policję. Marianne zapomniała telefonu, a Zuza nie mogła go znaleźć. Długo grzebała w kieszeniach kożuszka, jak gdyby zapisany w pamięci widok podwodnego znaleziska skutecznie upośledzał jej ruchy. W końcu połączyła się ze swoim policjantem. Kiedy skończyła rozmowę, popatrzyła na Marianne bez słowa, a potem zaczęła otrzepywać się ze śniegu. Bardzo długo i dokładnie. Można było pomyśleć, że ta czynność ją uspokaja i choć na trochę przenosi w inne miejsce. Wreszcie zdecydowała się przerwać milczenie. – Zaraz tu będą – oznajmiła, jakby przemawiała do wystraszonego dziecka, które trzeba natychmiast pocieszyć, nie ujawniając przy tym własnego strachu. – To dobrze. – Marianne pokiwała głową i objęła brzuch od dołu. Stały tak, już się nie odzywając. Zaczęło do nich docierać, co tak naprawdę widziały. Namoknięty bochenek chleba okazał się kobiecą głową z szeroko uchylonymi ustami, a to, co w pierwszej sekundzie wzięły za kajzerkę, było chyba dłonią zaciśniętą w pięść. – Może lód się pod nią ukruszył i nie mogła wydostać się z przerębli? – zastanowiła się głośno Marianne. Zuza rozgrzewała się chuchaniem w dłonie. – Widziałaś tę twarz? – zapytała w taki sposób, jakby nie oczekiwała odpowiedzi. – Hm... – mruknęła Marianne. – Chyba pójdę do domu. – Masz rację. Nie powinnaś się przeziębić.

– Miała ładne długie włosy. – Kręcone. Chyba ciemne. – Albo zmoczone. – Nie, to jest brunetka. – Była brunetką. Wymieniały bezsensowne uwagi. – Topielica? – Nie. – Wiem, że nie – odpowiedziała zbyt ostro Zuza. – Ta jej twarz... ciągle jeszcze było na niej przerażenie. – Kiedy się topisz, też jesteś przerażona – dorzuciła cicho Marianne. Rozejrzała się dokoła, unosząc nieco głowę. Zimno zaszczypało ją w odsłoniętą szyję. – Chodźmy na brzeg – zaproponowała Zuza. Objęła Marianne i odbijając się czubkiem łyżwy, zaczęła powoli holować ją w stronę mola. Co jakiś czas zatrzymywały się, by wyrównać oddech. Dotarły już prawie do celu. Z mola zostało tylko kilka pali wystających ponad linię lodu. Marianne uniosła głowę i dostrzegła zawieszony na drzewie głośnik. Duża gałąź ochroniła go przed śniegiem, dzięki czemu był dobrze widoczny. – Tyle zostało po Maratonie Czarnego Tanga. Zuza spojrzała we wskazanym kierunku, lecz nie zdążyła nic odpowiedzieć, bo usłyszały wreszcie warkot nadjeżdżających samochodów. Po kilku minutach dotarły do nich męskie głosy. Trzech policjantów w puchowych kurtkach przedarło się przez zwały śniegu na zboczu, po czym z trudem zaczęło schodzić na poziom jeziora. Grube okrycia, czapy i rękawice usztywniły im stawy. Wyglądali jak manekiny. Kiedy godzinę później Marianne obserwowała ich przez lornetkę, na jeziorze widać było białoniebieską plastikową taśmę wzdętą od wiatru. Policyjni technicy pochylali się nad czymś, co przypominało nieruchomą fokę rozciągniętą na lodzie. Odległość była zbyt duża, by w tym kształcie rozpoznać kobietę.

18 grudnia,

wtorek

Najbliższy tydzień upłynął Marianne na korespondencji z Alejem. Napisała mu o Andersie i o topielicy. Odpowiedział: „Chciałbym być obok i głaskać Cię po policzku”. Przesypiała całe dnie, ale czuła się lepiej. Już nie kasłała, a katar nawet się nie pojawił. Odkąd nawiązała kontakt z Alejem, ciąża zaczęła jej służyć. Doceniła bezsenne noce bez miejskiego smogu. Niebo było czyste, a gwiazdy tak idealnie rozmieszczone na nieboskłonie, że wydawały się światełkami na choinkę. Zuza dzwoniła co dzień rano, pytając, czy czegoś jej nie trzeba. Potem trochę paplały, zręcznie omijając temat zarówno Andersa, jak i topielicy. Marianne przypomniała sobie o adwentowym świeczniku schowanym w wiklinowym koszu. Ustawiając go na kuchennym parapecie, usłyszała ciąg sygnałów informujących o nowych SMS-ach. To od Zuzy. Prawie jedenaście zdjęć. Zrobiła je komórką, jakość jest kiepska. Chyba też pstrykała je w pośpiechu. Zapewne kiedy jej policjant poszedł do łazienki. Marianne natychmiast wgrała je do laptopa. Chciała powiększyć, bo nie mogła ich odczytać, i dopiero wtedy się zorientowała, że to odręczne zapiski z zebrania w komendzie. Widać mężczyzna Zuzy na dobre się u niej zadomowił. Zaczęła szybko czytać. Był to zapis zebrania poświęconego topielicy. Kobieta nie utonęła. Już nie

żyła, kiedy ją wrzucono do wody. Na szczęście została odnaleziona po mniej więcej dwóch dobach. W dodatku niska temperatura sprawiła, że ciało było dobrze zachowane. Na potylicy odkryto krwiak powstały zapewne w wyniku upadku bądź uderzenia tępym narzędziem. Przyczyną zgonu było jednak przedawkowanie. Ale już w trakcie wyjmowania ciała z wody dokonano makabrycznego odkrycia. Denatce ktoś uciął kończyny tuż za kolanami. Prawdopodobnie zaraz po zgonie. Na następnej kartce kilka luźnych haseł: brak materiałów kryminalnych, sadysta, afekt, psychopatyczne rysy osobowości, miłość, dominacja, kontrola. Wrzucenie do wody, czyli może niska inteligencja, morderca niezorganizowany, impulsywny, skłonny do zadawania bólu. Impuls, morduje i tam zostawia zwłoki. Sprzeczka na jeziorze. Ale dlaczego wziął siekierę? Wędkarz? Brak śladów opon. Albo ślady zasypane. Robota: identyfikacja denatki i szukanie wędkarzy. Znaleźć właściciela siekiery. Kłótnia kochanków czy przypadkowe spotkanie z psychopatą? Może miłość z psychopatą. I tu pojawia się ikonka uśmiechniętej buźki, a potem masa bazgrołów. Zapewne efekt nudy na zebraniu. Marianne próbowała to wszystko jakoś usystematyzować. Mamy więc kolejne morderstwo nad jeziorem Skiresjön, pomyślała. Oczywiście kobieta mogła być pozbawiona życia w innym miejscu, ale z jakiegoś powodu podrzucono ją tutaj. Przypuszczalny czas zgonu pokrywa się mniej więcej ze śmiercią Andersa. Marianne pomyślała, że może to na kobietę bez łydek czekał szczurołap. I dlaczego ją zabił? Dlaczego odrąbał jej nogi do kolan? Czy pozbawienie części nóg koresponduje w jakiś psychopatologiczny sposób z tańcem? Z Maratonem Czarnego Tanga? Czy sprawa Amelii została zakończona, czy też topielica jest jej kontynuacją? Zapaliła adwentowy świecznik i zatęskniła za grzanym winem z goździkami. Próbowała dodzwonić się do Zuzy, ale jej komórka była wyłączona. No tak, Zuza obfotografowała notes kochanka, kiedy ten był w łazience. Teraz zapewne wyszedł i spędzają razem czas na zajęciach raczej mało adwentowych.

Marianne obudziła się wcześniej niż zwykle. Zawsze rano skóra swędziała ją najbardziej. Na nogach odkryła żółte smugi, prawdopodobnie zmiany hormonalne. Była inkubatorem i nie poznawała swojego ciała. Musi przetrwać. I jeszcze się uśmiechać, że przeżywa cudowne doświadczenie. Tymczasem zamiast gładzić się po brzuchu, miała ochotę krzyczeć. Napaliła w piecu i nastawiła ekspres. Poczuła się lepiej. Lubiła poranną krzątaninę. Na klamce kuchennego okna zawiesiła przaśnego renifera z szarego płótna. Kupiła go wczoraj na Statoil, kiedy nagle zachciało jej się caffč latte. Był wyjątkowo brzydki i godny politowania. Może właśnie dlatego odpowiadał jej jako towarzysz. Przypomniała sobie, że kiedy się wprowadziła, znalazła w drewutni staroświecką purpurową bombkę. Cacuszko. Wyciągnęła ją teraz z pudełka z espadrylami i fantazyjnie umieściła na dnie kielicha do wina. Ładna dekoracja. Marianne była z siebie zadowolona. Zawsze celowała w stwarzaniu pozorów radosnego świętowania. Popijając gorącą kawę, weszła do sieci i zalogowała się w swojej skrzynce. Zero ważnych wiadomości. Jakieś reklamy i informacje towarzyskie wagi spamu. Napisała po krótkim liście do każdego z synów, a kiedy wstawała, by zrobić sobie naleśniki, zadzwoniła Zuza. – No, wreszcie wyszedł, a ja mogę telefonować. Dostałaś? – Pewnie – odpowiedziała zadowolona Marianne. Właśnie znalazła w szafce słoik dżemu z gorzkich pomarańczy. A już myślała, że opróżniła go na jesieni. – I jak? – Koszmar. Mamy kolejne morderstwo. – W dodatku wiem, kto to jest. – Nie mów! Znasz nazwisko topielicy? – Wiem tylko, że podobno w czasie przesłuchania po śmierci Amelii jakiś uczestnik maratonu zeznał, że jedna z kobiet, ta drobna, która tańczyła z Alejem, miała na łydkach tatuaż w kształcie cipek – obwieściła Zuza nie wiadomo czemu szeptem. – Jakich cipek? – Nie wiesz, co to cipka? – zdenerwowała się Zuza. – Trochę się domyślam. Ta topielica była partnerką Aleja...? – zapytała niepewnym głosem Marianne. – Nie wiem! Wiem tylko, że z nim tańczyła na samym początku, ale potem już jej nie było. Nikt tego nie zauważył. Ludzie szybko się upili. To wyszło dopiero w czasie przesłuchań.

– Jak ona się nazywa? – Marianne pomyślała, że to może być kobieta, z którą Alejo witał uczestników maratonu. – Nie wiem! – W tonie Zuzy słychać było zniecierpliwienie. – Skąd mam wiedzieć?! – Nie przesłuchali jej? – Wyobraź sobie, że nie! Zniknęła. – Określenie „przepadła jak kamień w wodę” doskonale tu pasuje. – Marianne starała się zachować spokój. – Może to ona zabiła Amelię? – Głos Zuzy zdradzał wyraźne pobudzenie. – To był nieszczęśliwy wypadek – orzekła Marianne, nie wierząc własnym słowom. – Za dużo tych nieszczęśliwych wypadków – zdenerwowała się Polka. Marianne nie odezwała się. W milczeniu poprawiła poduszkę pod kręgosłupem. – Marianne... jesteś tam? – Przepraszam, zamurowało mnie. – Ktoś obciął jej część nóg, żeby pozbyć się cechy charakterystycznej, czyli tatuażu. Chciał w ten sposób utrudnić identyfikację. – Ale brak łydek jest jeszcze bardziej znamienny – zamruczała Marianne. – Od razu skupia uwagę i ukierunkowuje śledztwo... Myślisz, że to była narzeczona tego Aleja? – No co ty?! Rozmawiałam na ten temat ze swoim boskim policjantem i podobno ta w tatuażach przyjechała tu całkiem sama. Autostopem. Dotarli do faceta, który ją wysadził przy zjeździe nad jezioro. – Czyli już wcześniej jej szukali? – Od czasu tej sprawy z Amelią. Po prostu ktoś wspomniał w zeznaniu o tancerce ze świńskim tatuażem, a na przesłuchaniach takowej nie mieli. I tyle. – Najpierw zapadła się pod ziemię, potem pod lód. – To nie jest śmieszne, Marianne! – Masz rację, ani trochę. Przepraszam, ale ostatnio mało mam powodów do śmiechu i chyba zaczynam ich szukać nie tam gdzie trzeba. – Okay. Rozumiem.

– I zaprzestali poszukiwań? – Przecież ustalenia były takie, że mała zginęła przypadkowo. Boski powiedział, że i tak wszystkich tancerzy nie przesłuchali. Wielu wyjechało już w nocy, kiedy się okazało, że nic się nie da zrobić z nagłośnieniem. – Dużo wiesz. Od tego swojego mundurowego? – Nawet się nie domyśla, że zrobiłam mu rewizję. – Zerwie z tobą. Zobaczysz! Zuza się zaśmiała. – Ze mną nie tak łatwo jest zerwać. Kiedy skończyły rozmowę, Marianne siadła przy stole, czekając, aż zaparzy się kolejna kawa. Miała ochotę na papierosa, ale sobie odmówiła. Nałożyła tuńczyka na chleb Wasa i patrząc na lodowy krajobraz za oknem, zaczęła chrupać. Po jedzeniu naszedł ją atak kaszlu. Suchego i ostrego, aż do łez. Powinna się oszczędzać, a nie bawić się w zakochaną nastolatkę. Ale pod wieczór, kiedy śnieg zaczął gęsto sypać, a ona zbyt dużo rozmyślała o Aleju, była tak roztrzęsiona, że za jednym podejściem odgarnęła cały śnieg z podjazdu. Przydałby się ktoś, kto by jej pożałował i wszystko za nią zrobił. Pomarzyła przez kilka minut, ale znowu zadzwoniła Zuza. – Mają nowe wieści o topielicy! To prostytutka. Działała w Sztokholmie. Jakiś policyjny informator zeznał, że często zaopatrywała się u jego kolegi w towar. Od jakiegoś czasu dobrze jej szło, bo kupowała więcej niż zwykle. Co o tym myślisz? – To chyba jakiś trop... Ale skoro ona nie żyje, to raczej do niczego nas nie doprowadzi. Jeszcze do niedawna topielica i Amelia miały ze sobą coś wspólnego. A właściwie kogoś... – Andersa! – wykrzyknęła Zuza. – Też na to wpadłaś? – Jedną wrzucił do mrowiska, a drugą do przerębli! – Wydaje mi się, że to na nią czekał tej nocy, kiedy przyszedł do mnie pożyczyć wódkę, a potem łoś wpakował mu się pod koła. – Nie mówisz mi o wszystkim! – przerwała jej Zuza. – A ja robię drenaż mózgu swojemu policjantowi, żeby tylko dostarczyć ci mięsa armatniego! – Wydawało mi się, że ci o tym opowiedziałam.

– Nie zasłaniaj się amnezją ciężarnych! – Zuza parsknęła śmiechem. Marianne już wie, że kiedy Zuza jest szczęśliwie zakochana, nie potrafi długo się gniewać. Nagle wpadła na pomysł, że mogłaby przy pomocy Zuzy wykraść od policji jakieś wiadomości o Aleju... Ale w sumie odpowiadał jej ten ich romans korespondencyjny. Jest dobrze, po co to zmieniać? Jej też by się nie podobało, gdyby ją szpiegował za pośrednictwem osób trzecich. W jakiś sposób są razem i Alejo nie wrzuca jej do miłosnego spamu. Dobrze, że Zuza nie dopytuje, z kim zafundowała sobie trzecią ciążę. Po porodzie i tak będzie musiała się zmierzyć z powiedzeniem jej prawdy o ojcu dziecka. Na razie trzyma się wersji o koledze ze Sztokholmu. Ale kolega ze Sztokholmu może również być ciemnoskóry. Inna sprawa, że do Zuzy na pewno dotarły wieści, że kochała się z Alejem „w terenie niezabudowanym”, jak to określił policjant, który ją przesłuchiwał po śmierci Amelii. Z jakiegoś jednak powodu Zuza przemilcza ten epizod. Dziwne, bo przecież o wszystko by ją podejrzewała, tylko nie o dyskrecję. Marianne zaczerpnęła głęboko powietrza i powróciła do pytań: – Co jeszcze wiadomo o tej kobiecie z cipkami na łydkach? – Zwabiała mężczyzn niby na prywatne lekcje tanga. Takie przynajmniej dawała ogłoszenia. Zaczynała od anonsów w sieci, ale potem reklamowała się już tylko na skrawkach papieru wkładanych pod samochodowe wycieraczki – zrelacjonowała Zuza. – Nie wiadomo, czy rzeczywiście kiedyś bawiła się w nauczycielkę tańca? – Tango mogło być przynętą. – Mogło. – Marianne kiwnęła głową i podrapała się w podbrzusze. – Albo szyfrem skrywającym usługi seksualne. – Dlaczego Anders ją utopił? Może odrzuciła jego zaloty? – Niewykluczone. – Chociaż prędzej uwierzyłabym w to, że nie chciał jej odpowiednio zapłacić. – W każdym razie po jego śmierci przeszukano dom i znaleziono takie wiertło do wycinania przerębli. Były na nim ślady DNA topielicy. – Zuza urwała na moment i dodała niepewnie: – Nie wiem, czy mogę ci o tym powiedzieć...? – Mów!

– Jesteś w ciąży i... – Może mam w sobie dziecko, ale nim nie jestem. Nie cenzuruj dla mnie wiadomości. Najwyżej się porzygam albo będę miała kolejną bezsenną noc. – Chyba nie będziesz mogła zasnąć. – Dobra. Gadaj! – Anders przewiercił nie tylko lód na jeziorze. Przewiercił również brzuch tej prostytutce. Ustawił świder idealnie na pępku. – Pierdolony miłośnik symetrii – jęknęła Marianne, bo dziecko właśnie ją kopnęło. – Ale wtedy już nie żyła – dopowiedziała szybko Zuza. – Była nafaszerowana dragami. Dodatkowo jeszcze ją walnął, chyba młotkiem albo kamieniem. Narzędzia nie znaleziono. Marianne przeniosła ciężar ciała na prawą stronę i zaczęła masować brzuch. – Wygląda na morderstwo w afekcie. Złych emocji było tak wiele, że nie wyczerpały się nawet w trakcie mordowania. Starczyło jeszcze na wiercenie dziury w brzuchu. – A ja myślę, że Anders musiał ją nieźle kochać – obwieściła Zuza. Marianne odpowiedziała jej natychmiast: – Morderstwa z miłości i nienawiści są bardzo podobne. – Policjanci tylko nie wiedzą, co zrobić z tymi śladami, które pobrano w dniu znalezienia topielicy kilkanaście metrów od domu Andersa. Do czego je dopasować? – Jakimi śladami? – Marianne nagle poczuła straszliwą chęć na papierosa. – Jakimi śladami?! – prawie krzyknęła, bo głód nikotyny ssał ją od środka. – Według techników ktoś wpakował się samochodem na jedno z drzew i okorował je na tyle, że musiał porysować karoserię. Wiadomo tylko, że mogło się to zdarzyć w dniu śmierci tej z tatuażami. I że był to mercedes. Nikt tu nie ma takiej bryki. – Może kobieta z cipkami przyjechała mercedesem – wydedukowała Marianne i przysięgła sobie, że do zestawu na porodówkę dorzuci paczkę marlboro. Mocniej będzie parła, mając świadomość, że zaraz potem zajara. – Słyszałaś, Zuza? To mógł być mercedes tej dziwki. Ukradła go klientowi, którego wcześniej zamordowała. Albo miała bogatych rodziców, a puszczanie się było jej hobby... – Marianne! Marianne! Marianne! – krzyknęła piskliwie Zuza. – Marianne, co ty bredzisz? – Chce mi się palić.

– Teraz musi ci się chcieć rodzić. Inne twoje pragnienia nie liczą się dla społeczeństwa. Lepiej słuchaj... Ta z cipkami mogła tu przyjechać mercedesem. Okay. Tylko jak nim odjechała z powrotem, skoro z przewierconym brzuchem i odrąbanymi nogami leżała na dnie jeziora? Powiesz mi? – Ktoś inny siedział za kierownicą – odpowiedziała naburmuszona kobieta w ciąży. – Nie wiemy kto. – Anders? – Jego DNA nie było w samochodzie. – No to kto? – Dowiedziałam się tylko, że szukali, ale nikogo nie namierzyli. Ale być może ten ktoś, kto wpakował się na sosnę, nie miał związku z zabójstwem. – Akurat! Tak po prostu przyjechał pohasać sobie w zaspach. Albo pospacerować po zamarzniętym jeziorze przy minus dwudziestu stopniach. – Ale przecież myśmy właśnie spacerowały – uczepiła się Zuza. Marianne stanowczo skontrowała: – Jestem pewna, że w tym samochodzie oprócz kierowcy były jeszcze odrąbane nogi z tatuażem w cipki. – Naraz odczuła dziwne rozdwojenie. Jedna jej część chciała parsknąć śmiechem, a druga się rozpłakać. Z ciążowych ekscesów hormonalnych zdecydowanie wolała wczorajszy brak czucia od pasa w dół niż tę schizofreniczną mieszankę nastrojów. – Chyba potrzebuję kawy – powiedziała Zuza, ziewając. – Co się dzieje? Moja adrenalina wysiada przy tym wszystkim, co się tu dzieje. Marianne nie zdradziła, że się boi. Codzienna dawka lęku, jaką przyjmowała, rosła. Pozornie bez powodu. Tak właśnie chciała o tym myśleć. To zwykłe podenerwowanie. Żadna tam kobieca intuicja. Nic mi nie grozi, nic mi nie grozi, powtarzała w myślach, zbyt mocno ściskając słuchawkę telefonu, podczas gdy Zuza paplała o swoim policjancie i jednocześnie nalewała wodę do ekspresu.

19 grudnia, środa, Sztokholm

Tessan Hasselberg wzięła lornetkę i patrzyła, jak sąsiadka z naprzeciwka rytmicznie rusza się w tył i przód, uczepiona parapetu. Jej nagie piersi kreśliły małe kółka. Mężczyzna był prawie niewidoczny. Był tylko rozmazaną cielistą plamą na szybie. Robili to raz czy dwa razy w tygodniu. Potem nieubrani siadali przy stole i jedli śniadanie. Tessan świadkowała temu od ponad roku. Miała wrażenie, że oni o tym wiedzą, ale to tylko ich rozgrzewa. Podglądając, nie czuła nic. Czasami najwyżej obrzydzenie, narastający wstręt. Zdarzało się nawet, że zabierała lornetkę z kuchennego parapetu i chowała w szufladzie sekretarzyka w holu. Ale gdy nadchodziła sobota, znowu ją wyjmowała i biegła do okna, Tego dnia było jak zwykle. Bujany fotel. Penis w ustach. Potem wstali i podeszli do okna. Leniwe ruchy i klapsy w pośladek. I właśnie wtedy coś innego zwróciło uwagę Tessan. Biegnąca kobieta. Uprawiała jogging codziennie. Zwykle tylko śmigała pod oknami, ale teraz było inaczej. Rozwiązało jej się sznurowadło, kucnęła i zawiązywała ją z grymasem niezadowolenia na twarzy. Obserwatorka widziała dokładnie te wygięte usta. Lekko zmrużone oczy. Biegaczka poprawiała teraz sznurowadło drugiego buta. Zmieniła pozycję i ustawiła się profilem do okularów. Tessan poczuła nagły skurcz. Pulsowanie całego ciała. Jakby w sekundę krew się w niej zagotowała. Nagły zastrzyk adrenaliny omal jej nie powalił. Biegaczka popędziła dalej. Sąsiadka nabijała się na penisa swojego mężczyzny.

Tessan odłożyła lornetkę, podeszła do zlewu i przemyła dłonie. Tak bardzo były wilgotne od potu. Na początku postanowiła o tym nie myśleć. Pomimo pobudzenia wypić drugą kawę i na chłodno poddać analizie ten klik, który pojawił się w jej umyśle, kiedy na skrzydełku nosa biegaczki zobaczyła charakterystyczną brodawkę. Sięgnęła po puszkę z kawą, odmierzyła ziarna, wsypała je do ekspresu i nacisnęła guzik. Po chwili usłyszała chrzęst, młynek pracował, potem był syk pary i zapach świeżo zmielonych i zaparzonych ziaren. To właściwie wystarczyło, żeby poczuła się orzeźwiona. Już nawet nie musiała aplikować sobie kolejnej dawki kofeiny, żeby to nagłe odkrycie ułożyło się w sensowną całość. Przed ślubem z Henrikiem miała podobną brodawkę na lewym skrzydełku nosa. Usunęła ją pomimo protestów rodziny, że takich rzeczy nie powinno się ruszać. Ale minęło już tyle lat i nadal żyje. I nic jej nie szpeci. Od tego czasu jest szczególnie wrażliwa na narośle, jakie wychwytuje na twarzach nieznanych osób. Identyczną brodawkę widziała wcześniej dwa razy. Raz w terminalu, kiedy wylatywali na Maderę. U pewnego starszego mężczyzny. Wyglądała paskudnie. Drugi raz na zdjęciu w jakiejś szmatławej gazecie na papierze lichej jakości. Tego była pewna na sto procent. I jeszcze jedno: doskonale pamiętała nie tylko sam defekt, lecz także naznaczoną nim osobę. Johanne zawsze się śmiała, że mam fotograficzną pamięć, ale ta fotografia i tak utkwiłaby w moim umyśle. Na samo wspomnienie tych dni, kiedy wpadła jej w ręce owa gazeta, Tessan czuła strach. To były obrzydliwe miesiące. Pełne oczekiwania na upokorzenie i wstyd. Ale wszystko rozeszło się po kościach. W policyjnym dochodzeniu Henrik nigdy nie przesunął się z pozycji mało istotnego świadka na pozycję jednego z oskarżonych. Jeden ze sprawców okazał się emerytowanym adwokatem. Kiedy grupka podejrzanych zaczęła się zawężać, zamknął się w garażu i uruchomił silnik yamahy. Udusił się spalinami. Podczas przeszukania domu natrafiono na całe kartony obrzydliwych zdjęć. Przypuszczano, że miał wspólnika, lecz nigdy go nie odnaleziono. Henrik się obawiał, że pociągną go do odpowiedzialności choćby za nienależyte zabezpieczenie baraku, gdzie doszło do tragedii. Ale z prokuratury nie wypłynął żaden wniosek. Życie toczyło się dalej. Pozornie wszystko było jak dawniej. Aż do dzisiejszego odkrycia.

Tessan wyciągnęła z kredensu swoją ulubioną filiżankę. Rzadko z niej piła. Miała antykwaryczną wartość. Ale teraz nadeszła chwila, w której mogła nawet cisnąć nią z radości o ścianę i zatańczyć tango na skorupach. Niczego by nie żałowała.

11

KOBIETA Z DZIECINNEGO POKOJU

Nad jeziorem Skiresjön

Marianne nie mogła się otrząsnąć po uświadomieniu sobie dziwnych związków między topielicą a dzieckiem w mrowisku. Wspomnienie nocy świętojańskiej wróciło do niej z całą mocą, jakby Amelia umarła wczoraj. Wytatuowana kobieta miała z jej śmiercią coś wspólnego. I było to chyba coś więcej niż osoba Andersa. Otworzyła laptop. W jej pliku wszystkie ślady nie łączyły się jeszcze w logiczną całość. Nie zważając na wczesną porę, zadzwoniła do Jonasa, kolegi syna. Napisał na Facebooku, że lata po necie tak szybko, jakby się drapał po jajach. – Hej, Jonas. Tu Marianne, matka Markusa. – Hej, matko Markusa, amerykańskiego boya. – Poszukuję informacji o Henriku Hasselbergu. – Kiepska sprawa. – Znalazłeś legalną robotę? – Hasselberg to grzebanie w wysypisku. Pełno ogłoszeń o sprzedaży działek i domów. Aktoreczki i inne gwiazdy jednej nocy. – A gdyby zawęzić pole? – Podpowie pani coś? – Dzieci. – Wszystko o spadkobiercach. Nie ma sprawy. Nawet na jutro. – Nie chodzi mi o jego dzieci, tylko o cudze dzieci. Nie chcę wymawiać słowa „pedofilia”. Sama nic nie wiem... – Ciężko będzie. – Ile chcesz? – Powinienem powiedzieć, że nic. Ale mam dziewczynę. Nie mówię, że Gucci i Prada, ale... – Ale Gap i Zara – zaśmiała się. – Przyślij mi swój numer konta. – Robi się, szefowo.

Zamknęła laptop. Dorzuciła drewna do pieca i trochę się porozciągała. Każdego ranka bóle w krzyżu dosłownie powalały ją na kolana. Włączyła radio. Wszędzie leciały kolędy. Ta sztuczna radość, która miała ją wywabić z domu na zakupy. Ale Marianne była całkowicie uodporniona na amerykańskie przyśpiewki z kretyńskimi dzwoneczkami w refrenie i nie potrzebowała kolejnych chińskich światełek na choinkę. Dobrze, że sklepy były za zaspami, za jeziorami. Wszyscy zapewne już dawno odkurzyli i wystawili w oknach adwentowe świeczniki, a perfekcyjne panie domu uwijały się przy blachach z piernikami. A ona, zamiast śmigać z rozgrzaną kartą kredytową, siedziała i gapiła się na jezioro, w którym odnaleziono prostytutkę bez nóg. Zapewne jutro znajdzie jakieś odrąbane łydki pomiędzy drewienkami na rozpałkę.

19/20 grudnia,

noc ze środy na czwartek

Przed północą Marianne obudził SMS. Od Jonasa. Dwa słowa: „Proszę zadzwonić”. I trzy kretyńskie emotikony. Dwa uśmieszki i jeden diabełek. Oddzwoniła. Głos Jonasa brzmiał jak po ośmiopaku red bulla. – Nie ma śladów. Jeden wpis na forum Villa Lazura... że gość lubi... – Znam ten wpis – przerwała mu Marianne. – Nie grzebałeś głęboko. – Wpisałem po angielsku „Hasselberg baby”. Trochę się wysypało.

– A konkretnie? – Hasselberg kolekcjonuje trash kids. – Śmieciowe dzieci? – Yes. – Co to takiego? – Zobaczy pani. Wyślę załączniki. – Przestań. Nie mam siły ruszyć ręką. Powiedz, co wiesz... – To właściwie takie różne niby dzieła sztuki... – Te trash kids? – Tak. Niby sztuka. Totalne badziewie, mówię pani. – Ty tak oceniasz. Jonas roześmiał się szyderczo. – Wątpi pani w mój gust? To potworki. – Skoro tak mówisz... I Hasselberg to kupuje? – zapytała, żeby przejść do szczegółów. Głos Jonasa zabrzmiał poważnie. – Wygląda na to, że tak. Znalazłem tylko jeden wpis. Wynika z niego, że nasz król nieruchomości kolekcjonuje dzieła jakiegoś artysty, który robi sztukę z odpadków z piaskownicy. – Nie jest źle. – Połamane zabawki. Jakaś laleczka bez rączki czy główki. Co sobie wygrzebie za darmochę, to połączy i sprzeda za dużą kasę. „Jest klient, jest towar”, jak mówi weterynarz mojego labradora, specjalista od protez dla psów. – Jonas ponownie wybuchnął śmiechem. – Ceny są w euro? – Artysta światowy, to i ceny światowe. – Reasumując: nasz król nieruchomości ma bzika na punkcie śmieciowej sztuki. – Sama pani zobaczy te cuda. Już pakuję plik. Marianne usłyszała, jak zapalczywie stuka w klawisze, a potem się odzywa:

– Jedna mi się nawet podoba. Barbie z rączkami i nóżkami od innych laleczek. A na brzuchu ma wycięty nożykiem napis: Non omnis moriar. – „Nie wszystek umrę”. Po łacinie. – Ten jak najbardziej pozytywny przekaz jest ochlapany czerwoną farbą. Znaczy się laleczka krwawi z brzuszka. – Jednak koszmarne są te prace. – Ryją mózg. Sznyty na sercu – powiedział grobowym głosem. – Masz listę artystów, którzy robią trash art? – Pełno ich, ale Hasselberg kupuje tylko od Cassé. – Cassé? – Z jękiem sięgnęła po długopis. – Yes! Przez „c” na początku i dwa „s”. Cassé. – Cassé. – Zapisała na przedramieniu, bo tak było najprościej. – Cassé. To imię czy nazwisko? – Pseudonim. Pani poczeka! – rozkazał Jonas i Marianne usłyszała, jak ponownie wali w klawisze. – Jeszcze coś sprawdzam... mam! Cassé to po francusku „złamany”. Złamas jeden! Nic o nim nie ma. Zero informacji o artyście, od którego Hasselberg kupuje śmieciową sztukę za kilkanaście tysięcy dolarów! Jutro gnam do śmietnika i robię sztukę! – To już samo w sobie jest megawiadomością. – Co? – Że nie ma wiadomości. Może Hasselberg płaci temu Cassé za coś innego? – Ma już pani tego maila? Sięgnęła po laptop. Uruchomiła go. Kliknęła w pocztę. Pobrała załączniki od Jonasa. Wysypały się zdjęcia. Fragmenty ciał lalek połączone taśmą policyjną, rączki oplatające żarówki. Marianne nie przestraszyła się. Jednego była pewna. Już raz widziała dzieło tego artysty. Na jednej z fotografii mieszkania Anne-Marie. Chyba nie było jej stać na kupno takiej lampki. Może znała artystę? Wiedziała, kto się kryje pod pseudonimem „Cassé”? – Jest tam pani?! – Nie krzycz tak, Jonas! – Sorry, ale nie da się cenzurować ekspresji, kiedy człowiek obcuje z taką sztuką – wyznał

scenicznym szeptem. – Sztuką przez wielkie „S” – dodała Marianne takim samym tonem. A kiedy Jonas zanosił się od śmiechu, ona znowu zaczęła się bać.

Sztokholm

Henrik Hasselberg rzucił okiem na zawartość swojej skrzynki w sejfie. Już tak krótka chwila wystarczyła, żeby poczuł się lepiej. Widok króliczego ucha, plastikowego wozu strażackiego i koślawy domek z klocków Lego działały na niego korzystniej niż prochy na uspokojenie i na sen. Gdyby tylko mógł, zabrałby te wszystkie skarby do domu i napawał się ich obecnością. Ale dopóki mieszka z nim Tessan, to niemożliwe. Wszystko wyniucha, wyśledzi i zgrabnie dopasuje do swojej teorii. Myśli, że ma go w garści, ale on nie jest szaleńcem. Jest tylko jednym z tych, którzy boją się policji, śledczych i prokuratorów. Sam nie wie, skąd w nim ten irracjonalny lęk. Zaledwie raz był na przesłuchaniu. W sprawie pustych baraków za miastem, które zamierzał wyburzyć, a działkę przygotować pod inwestycję, potrzymać kilka lat i sprzedać z dużym zyskiem, bo Sztokholm rozrastał się w tym kierunku. Może boi się, bo nie wyjawił jednego szczegółu. Po zakończonym przesłuchaniu policjant dał mu wizytówkę. „Proszę zadzwonić, gdyby pan sobie coś przypomniał”. Niczego sobie nie przypomniał, ale coś znalazł. Właśnie ten żółto-czerwony koślawy domek wbity w piach za barakiem. Dlaczego ekipa go przegapiła, skoro był na terenie ogrodzonym policyjną taśmą? Podniósł te kilka klocków i schował do kieszeni, a potem zawiózł do banku. Ciągle tu są, połączone w niewprawną konstrukcję krzywego domku. Świadectwo dziecięcej rączki,

która go budowała. Za każdym razem wywołują u Henrika dziwną mieszankę uczuć. Od silnego zadowolenia, prawie rozkoszy, aż do przykrego napięcia gdzieś w potylicy. Dlatego zawsze po wyjściu z banku biegnie truchtem do kawiarni naprzeciwko, żeby zamówić espresso i ciastko. Siada z dala od okna, kuli się na krześle i pozwala organizmowi powoli wrócić do normy. W wielkim lustrze na ścianie widzi kredowobiałego mężczyznę o nieobecnych oczach, którym wyraźnie wstrząsają dreszcze. Zbliżają się święta. Choć zapadła już noc, w powietrzu unosi się radość. On nigdy jej nie poczuje. Dla niego święta już zawsze będą się kojarzyć ze śmiercią siostrzyczki. Zachłysnęła się piernikiem. Śmieszna, straszna śmierć. Dlatego zawsze mówił, że jest jedynakiem. Raz tylko poszedł do terapeuty. To było kilka tygodni po tym, jak siedział na bujanym fotelu z prawie dwuletnią Lisą, a Tessan wpadła niespodziewanie na werandę i była pewna, że dotyka jej wnuczki między udami. A przecież obie dłonie miał na poręczy. Obiecała, że nic nie powie Johanne, ale kazała sobie płacić za milczenie. Nie wie, dlaczego się zgodził. Czasem trudno udowodnić, że ma się czyste sumienie. Sama Tessan zapewne również wolała takie rozwiązanie niż upublicznienie domowej hańby. Poślubiła przystojnego i zamożnego przemysłowca, żeby leczyć swoje kompleksy, a nie po to, by kontynuować pasmo rodzinnych nieszczęść. Zawsze zazdrościła starszej kuzynce Helenie, że żyje w dawnym stylu rodziny von Sydow w wilii z parkiem w Saltsjöbaden. Dzięki zamążpójściu przestała być tą gorszą. Nie musiała wcale opowiadać o swoich chałupniczych metodach radzenia sobie z traumatyczną przeszłością. Henrik wyczuwał to intuicyjnie. Jak również i to, że choć może seksualnie całkiem się nie dobrali, to jednak psychicznie byli dla siebie stworzeni. Cementem ich małżeństwa był tajny pakt, zmowa milczenia na temat swojej odmienności. On wiedział, że Tessan bardziej niż siebie kocha pieniądze, a ona wiedziała, że Henrik największą czułością obdarza swoją kolekcję zabawek. Niektóre, koniecznie używane i najlepiej zniszczone, kupował na aukcjach, ale teraz najbardziej liczyły się te, które sam odnalazł podczas kolekcjonerskich łowów na placach zabaw czy w parkach. Psycholog uspokoił go: ta jego pasja to forma pamięci o zmarłej siostrze. W ten symboliczny sposób uwiecznia szczęśliwy czas dzieciństwa. Sprzed tych tragicznych świąt. Sprzed utraty siostry. Tessan była jednak innego zdania. I tylko raz je wypowiedziała: – Ciągnie cię do dzieci. Była przy tym bardzo spokojna i pewna siebie. I to właśnie wydawało się najstraszniejsze. Tuż przed północą Henrik zapłacił i wyszedł z kawiarni. Miał dziś zły dzień. Nie opuszczały go wspomnienia siostrzyczki i Amelii. Te dwie dziewczynki były do siebie tak bardzo podobne. Takie różowe księżniczki powinny być tylko w pięknych bajkach. W prawdziwym życiu zawsze umierają.

Tessan doszła do wniosku, że przeszukiwanie strychu przełoży na kolejną noc. Jakby nie była jeszcze gotowa na ostateczne potwierdzenie swoich przypuszczeń. Ale tej nocy obudziła się już godzinę po zaśnięciu. Prześcieradło było skręcone. Widocznie musiała rzucać się na łóżku. Stwierdziła też, że poduszka jest mokra od potu. Przez moment leżała w ciemności, ważąc decyzję, a potem zapaliła lampkę, podniosła się i poczłapała do kuchni. Zagrzała sobie mleka sojowego, wrzuciwszy do rondelka trochę wanilii i imbiru. Piła powoli, czując, jak ciepło dochodzi leniwie do każdego zakątka ciała. Potem wyciągnęła z pojemnika na chleb kawałek czerstwego pieczywa i żuła go przez moment. To zawsze pomagało jej się skoncentrować. Teraz albo nigdy, postanowiła. Zgasiła światło w kuchni i przyświecając sobie latarką, poszła do garderoby. Zdjęła domowe klapki i włożyła grube wełniane skarpety. Miała nadzieję, że to wyciszy jej kroki, a Henrik nie obudzi się i nie odkryje, że buszuje nad jego głową. Na strychu wszystko było poukładane, ale właściwie od lata nikt tu niczego nie ruszał. Dlatego zajęło jej to ponad godzinę, ale wreszcie odnalazła, czego szukała. Jak dobrze, że tego nie wyrzuciła! Intuicja jej nie opuszczała. Zawsze potrafiła przewidzieć, czego można się pozbyć, a co należy zapakować i tylko usunąć z pola widzenia. O wyniku selekcji nie decydowało kryterium przyszłej użyteczności, tylko skomplikowany osąd, co może się przydać w odświeżaniu pamięci o ludziach i sprawach. Dlatego na poddaszu nie było starych futer, zaśniedziałych półmisków, sreber i innych rodowych pamiątek. Były za to gazety, kwity, faktury, rachunki i notatki. Posegregowane według lat albo według osób. To, czego szukała tej nocy, było w segregatorze dotyczącym sprawy baraku na działce Saltsjöbaden. Wszystkie wycinki związane z tamtymi wydarzeniami były umieszczone w foliowych koszulkach i starannie przykryte przepisami kulinarnymi powycinanymi z prasy dla kobiet. Nawet gdyby Henrik zaczął tu myszkować, raczej by ich nie odkrył. Kaczka w sosie imbirowym z płatkami migdałów, specjalność Lisy Thurston ze Skanii. Sztywna kolorowa strona doskonale maskowała gazetowy wycinek ze zdjęciem. Tessan wydobyła go ostrożnie. Poczuła, że żołądek podchodzi jej do gardła, a resztki senności odstępują w jednej sekundzie. Jeden rzut oka na fotografię i była pewna, że dobrze skojarzyła. Brodawka na skrzydełku nosa. Identycznie obrzydliwa jak u biegaczki. Identycznie obrzydliwa, bo ta sama. Kobieta, która przed jej domem zawiązywała sznurowadło, to osoba ze zdjęcia w gazecie.

Nad jeziorem Skiresjön

Marianne pomasowała brzuch i zaczęła szukać miejsca, gdzie mogłaby spokojnie przysiąść. W końcu usadowiła się na fotelu i wybrała numer Jonasa. – Znalazłem wzmiankę o Cassé na hiszpańskich stronach Google – usłyszała podekscytowany chłopięcy głos. Już samo słuchanie tego świergotu jest kroplówką z młodości, pomyślała, patrząc na swoje opuchnięte stopy. – Super – skomentowała. – Barman z jakiejś knajpy dostał paczkę z upiorną lampką zrobioną z nogi lalki z ciemnego ebonitu. Dla żartu dał w necie ogłoszenie, że sprzeda dzieło sztuki. Zrobił to, a za kilka dni zgłosił się anonimowy facet mówiący po angielsku i zaoferował za tego maszkarona, cytuję, „kupę kasy”. Lampka poleciała do... – Szwecji? – Myślałem, że panią zaskoczę. – Jonas miał zawiedziony głos. Jak dzieciak, któremu nie udał się psikus. – I tak jest! – przekonała go szybko Marianne. – Gdybym nie była opuchnięta jak foka, podskoczyłabym ze zdziwienia do góry. – Dlaczego jest pani opuchnięta? – Bo jestem w ciąży. – A, prawda... Nie używa pani gumek? – Starym też zdarza się o nich zapomnieć. Usłyszała, że Jonas przypala sobie papierosa. Zaciągnął się tak mocno, że bez trudu mogła sobie

wyobrazić szary dym wędrujący do jego oskrzeli i wylatujący z powrotem w postaci małych kółeczek. – Nie pal. – Niedługo pani rodzi. Jeszcze trochę i pani zajara. – Zgaś. – Gaszę – skłamał Jonas. – Mam jeszcze coś dla pani. Właściwie miałem nie dzwonić z tą wiadomością z hiszpańskich stron Google, ale znalazłem ciekawą rzecz w angielskiej Wikipedii. – Widzę, że skaczesz po całym świecie. – Robię, co mogę. – Ponownie zaciągnął się do utraty tchu. – Właśnie to pani wysłałem. – Muszę przemieścić się do laptopa – stęknęła, podnosząc się z zapadniętego już fotela. Wolnym krokiem podeszła do stołu. Pomiędzy brudnymi kubkami, talerzami i kawałkami zeschniętego chleba czekał na nią komputer. Usiadła na krześle, które wydawało się twardsze niż zazwyczaj. Widocznie miała jeden z tych okropnych dni, kiedy wszystkie miejsca do siedzenia sprawiają wrażenie upstrzonych nitami i ćwiekami. Nacisnęła klawisz. Komputer zaszumiał, a potem zaświecił się ekran. Zalogowała się. Najpierw z błędem, bo zagapiła się na swoje nabrzmiałe palce u rąk. Wczoraj musiała zdjąć pierścionek. – Jest tam pani? – zapytał Jonas, nie wiedzieć czemu rozbawiony. – Co ci tak wesoło? – zapytała wściekła. – Okropnie pani stęka. Muszę to nagrać. Weszła w pocztę. Jest. Mail od Jonasa zawierał tylko załącznik.

Cassé – pseudonim artysty o nieznanej tożsamości, prawdopodobnie szwedzkiego pochodzenia. Uprawia trash art, czyli sztukę ze śmieci, jako alternatywną metodę recyklingu wyrzuconych zabawek. Przetwarzając je w obiekty oświetlenia, przywraca im znaczenie. Daje nowe życie przedmiotom po przejściach. Charakterystyczną cechą obiektów Cassé jest duży ładunek niesymbolicznego okrucieństwa i agresji. Artysta nie sprzedaje swoich prac. Wysyła je obcym osobom według sobie tylko znanego klucza.

– I co? – zapytał Jonas i zakasłał. – Palenie szkodzi! – Podoba się pani moja praca ulepiona z googlowego śmietnika? – Bardzo. Oczekuj przelewu – wymamrotała, po czym się rozłączyła. Cassé to po francusku – złamany, stłuczony. Chyba nie tylko zabawka może być stłuczona? – zamyśliła się. Czy cassé może się również odnosić do pokiereszowanej twarzy? Zniszczonego życia? Kim jest Cassé? Ktoś zniszczył mu życie czy on niszczy życie innym? Pytania mnożyły się w głowie Marianne. Nawet jej nie przeszkadzało, że dziecko w brzuchu kopie dziś wyjątkowo boleśnie. Przeniosła się znowu na welurowy fotel. W swoje wysiedziane zagłębienie jak do gniazda. Odchyliła głowę. Dłonią masowała wielki brzuch. Już prawie przysypiała, kiedy zadzwonił telefon. Na wyświetlaczu pojawiło się nazwisko PETERSSON. – Jeszcze jego mi teraz trzeba – jęknęła, nie odbierając połączenia. Ale za kilka minut kolega Rozerotyzowany zadzwonił ponownie, a potem próbował co kwadrans. W końcu wysłał SMS-a, którego Marianne nawet nie chciała czytać. A może to wcale nie potrzeba świntuszenia, tylko jakiś przełom w sprawie Amelii? Otworzyła wiadomość. „Julio, namierzyłem Romea. Jest blisko”. Marianne zamarła. Poczuła się tak, jakby na zatłoczonej ulicy wysypały jej się wszystkie rzeczy z torebki. Nie wiedziała, co robić. Dzwonić do Peterssona czy przede wszystkim zadbać o komfort Wielkiego Brzucha? Jedno wyklucza drugie. Jednak zaciekawienie pokonało potrzebę higieny psychicznej. Zadzwoniła do Peterssona. Głos miał jak zwykle wkurzająco radosny.

– Chyba zdobyłem adres czarnoskórego wodzireja Maratonu Czarnego Tanga. – Co? – Miałaś rację. To nie chłopak z kreskówki. – No i...? – Marianne starała się grać znudzoną i mało zainteresowaną. – Mieszka w Sztokholmie. I chyba się nieźle urządził. Odetchnęła głęboko, a dopiero potem zapytała: – To nie wrócił do Buenos Aires? – Ma garsonierę na Torstenssonsgatan. To nie ulica, to marzenie. Chyba sobie wytańcował jakąś starą bogatą dziwkę. – Mieszka na Torstenssonsgatan? Teraz? – Na to wygląda. – Nie wiem, czy to dobre wieści, ale dzięki. – Prawda jest zawsze dobrą wiadomością – zarechotał głośno Petersson. Torstenssonsgatan kojarzyła się Marianne z dwunastopokojowym mieszkaniem rodziny von Sydow, które kuzynka Thobiasa, Sofie Alexandersson, fotografowała dla duńskiego „Elle Decoration”. Nie pamiętała już szczegółów wnętrza, ale nigdy nie zapomni, że stylizację do sesji przygotowywała Dagy, która specjalnie w tym celu przyleciała ze Stanów. To wtedy Sofie zapoznała ją z Thobiasem. W zachowaniu Sofie Marianne dostrzegła przebiegłość swatki. Trzeba mieć konkretne powody, żeby na kolację zaprosić kuzyna, ale bez żony. Torstenssonsgatan. Alejo jest sąsiadem familii von Sydow. Takiego awansu społecznego Marianne się po nim nie spodziewała. Chociaż już wiedziała, że na wiele go stać.

20 grudnia, czwartek,

Sztokholm

Tessan poszła na spacer w kierunku domu tej kobiety z brodawką. Śnieg chrzęścił pod botkami i żeby dodać sobie pewności, zaczęła pogwizdywać pod nosem. Dzień wstawał mroźny i jasny, wymarzony do robienia interesów. Czuła, że powinna natychmiast działać. Już dziś. Doszła do celu. Kobieta była u siebie. Odśnieżała śnieg przed schodami do drzwi wejściowych. Tessan pospiesznie wróciła do domu. Nie zdejmując wierzchniego ubrania ani śniegowców, weszła do kuchni i wyłożyła na miskę kawałek wędzonego śledzia. Kotka natychmiast podbiegła i aż pisnęła, kiedy Tessan ją złapała i ukryła pod swoim futrem. – Wreszcie na coś się przydasz! – powiedziała agresywnie i ruszyła w drogę powrotną. Z trudem przepchnęła kotkę między prętami ogrodzenia i z satysfakcją patrzyła, jak wystraszone zwierzę sunie wielkimi susami przez zaspy śnieżne, by schronić się dopiero pod gzymsem podmurówki opadającej ku garażowi w piwnicy. Teraz mogła zawołać: – Przepraszam! Moja kotka wskoczyła do pani ogrodu. Kobieta wyprostowała się i odwróciła. Tessan krzyknęła jeszcze raz: – Kotka mi uciekła. – Pokazała palcem. – Jest tam, przy garażu. Zobaczyła, że tamta bez słowa rusza w kierunku zwierzęcia. Kotka wskoczyła na murek. – Proszę mnie wpuścić. Jest trochę dzika. Tylko ja ją mogę złapać. Kobieta zawahała się, ale wspięła się po schodach i zniknęła na ganku. Po chwili wróciła z pilotem i otworzyła furtkę. Tessan weszła na teren posesji. Po odegraniu próby złapania kotki udała wreszcie, że upada.

– Nic pani nie jest? – zapytała kobieta bez cienia troski. Tessan miała nadzieję, że pospieszy jej z pomocą, ale ona nie ruszała się z miejsca. – Obawiam się, że muszę panią prosić o szklankę wody z cukrem. Cukrzyca. Kobieta lekko się skrzywiła, słysząc ostatnie słowo, ale szybko zapanowała nad mimiką twarzy. – Przepraszam, powinnam była pani pomóc. Po kilku minutach Tessan znalazła się tam, gdzie chciała. W salonie tej kobiety. Została nawet ugoszczona świeżo zaparzoną kawą w ładnej angielskiej filiżance i ciastkami orzechowymi w czekoladzie. Gospodyni siedziała naprzeciw niej. Bez czapki w norweski wzór i sportowej puchowej kurtki wyglądała na znacznie szczuplejszą. Spoglądała na kotkę, która niespokojnie, z naprężonym ogonem przechadzała się po cudzym domu. – Pewnie weszła przez uchylone kuchenne okno – powiedziała. – Zaraz ją schwytamy – odrzekła z uśmiechem Tessan, przyglądając się orzeszkowi ziemnemu zatopionemu w ciemnej polewie. – Znakomite ciasteczka. Solone orzeszki i mleczna czekolada. – Nowe smaki – rzuciła oschle kobieta. – Eksperymenty bywają udane. Tessan pokiwała głową i dokładnie wymiotła językiem okruchy z ust. Nic nie mogło jej teraz rozpraszać. Przechodziła do punktu drugiego swojego planu. Ale przedtem rozejrzała się jeszcze po salonie. W domu było zbyt ciepło i niechlujnie. Być może inni w tych dziwnych metalowych meblach i pstrokatych dywanach dopatrzyliby się artystycznego nieładu, ale nie ona. Jej uwagę zwróciła jedna z lamp. Okropna. Zrobiona z głowy staroświeckiej plastikowej lalki. Podobne kupował sobie Henrik. Miał cały zbiór tych ohydnych bobasów w pudłach po butach narciarskich. Myślał, że jest za niska, by się tam dostać. Ale od czego są drabiny? – Takie szkaradne zabawki miałam w dzieciństwie – odezwała się, patrząc na lampę. Kobieta się zarumieniła. – To prawda. Teraz lalki wyglądają jak modelki – odpowiedziała, siląc się na grzeczny ton.

– To dlatego już małe dziewczynki mają depresję. Muszą się bawić miniaturkami ślicznych pań ze spiczastym biustem i wąską talią – zaszczebiotała Tessan, a potem chrząknęła i powiedziała swoim normalnym tonem, stanowczym i oschłym: – Myślę, że mogłaby pani dać mi trochę gotówki. Kobieta wyglądała na zszokowaną. Wyprostowała się i pospiesznie omiotła wzrokiem gościa. Była dość ładna. Styl zamożnej mieszczki. Gęste brązowe włosy z siwymi pajęczynkami zaczesane staromodnie w koczek z tyłu głowy. – Gotówki? Za co? – zapytała z wyraźnym lękiem w głosie. – Wygląda pani na zaniepokojoną – uśmiechnęła się Tessan. – Chyba niepotrzebnie. To w końcu tylko pieniądze. – Za co miałabym...? – Kto to wie? Może to mój mąż Henrik zabił tę małą nad jeziorem Skiresjön. – Tessan wyraźnie podniosła głos. – Jest pani szalona? – Raczej wścibska. Znalazłam jego zapiski. – Swojego męża? Tak? – Zacznę od końca. Myślę, że to on zabił tę małą Amelię. Od pewnego czasu jestem nawet pewna. Ufam, że tego nie zaplanował. To się stało przypadkowo. Może chciał ją trochę odurzyć tymi różowymi granulkami. – Mówi pani o trutce na szczury? – W rzeczy samej. – Ale dlaczego chce pani ode mnie pieniędzy? – zapytała kobieta, przykładając palce do skroni. Czuła, że będzie miała migrenę. – Ma pani kłopoty finansowe? – Jestem zamożna, ale pieniędzy nigdy nie jest za dużo. W dodatku zamierzam odejść od męża. Nie da się całe życie przymykać oczu. – Ale dlaczego właśnie to ja mam pani dać pieniądze? Za co mam płacić? – powtórzyła, bo Tessan nie odzywała się, tylko patrzyła jej prosto w oczy, jakby mierzyła się z nią wzrokiem. – Aż tak powoli pani kojarzy? Mam pamięć do twarzy i od razu byłam przekonana, że już wcześniej gdzieś panią widziałam. – Tessan urwała na moment. Zaschło jej w gardle. Pochyliła się i pociągnęła kilka łyków wody. Oblizała wargi. – Powiem krótko. Mój mąż Henrik prawdopodobnie skrzywdził to biedne dziecko, ale nie wiedzieć czemu policja tylko go przesłuchała, tak jak innych uczestników maratonu. Myślałam, że jeszcze go wezwą. Ale oni nie połączyli wydarzeń znad jeziora Skiresjön z dawnym śledztwem, w którym zeznawał jako świadek.

– To znaczy? – Kobieta usiadła głębiej na sofie, zawadzając głową o spiczaste liście wielkiej draceny. – Był już wtedy całkiem zręcznym graczem na rynku nieruchomości. Ale nie wkroczył jeszcze do branży deweloperskiej. Specjalizował się w kupowaniu pustych hal czy upadłych zakładów rzemieślniczych. I w jednym z takich baraków zmarł mały chłopiec. Ciało przeniesiono potem w inne miejsce, ale ślady prowadziły do tego właśnie opuszczonego baraku na terenie kupionym przez Henrika. Kobieta pochyliła się w stronę Tessan. Zachodzące na twarz liście draceny wyraźnie jej przeszkadzały. – Może wróci pani do zasadniczego wątku. Dlaczego akurat ja mam pani płacić? – Mądrzej byłoby zapytać: za co? – Właśnie. – Za to, żebym zaraz poszła na policję i przekazała zboczone notatki Henrika. Pisze on o sobie jako o mordercy, który psuje się od głowy. – Co by to dało? – Śmierć dziecka zostałaby pomszczona. Ale na okładce „Expressen” mógłby się ukazać mój portret z napisem: „Żona mordercy”. Kobieta westchnęła. – Nadal nie rozumiem związku z moją osobą. Nachodzi mnie pani w domu. Widzimy się pierwszy raz... Tessan weszła jej w słowo. – Kłamstwo! Przecież była pani na Maratonie Czarnego Tanga nad jeziorem Skiresjön. Dziwię się, że wcześniej nic mi nie zaskoczyło, dopiero jak wiązała pani sznurowadło... – Proszę się nie gniewać, ale mam wrażenie, że potrzebuje pani pomocy. To oczywiście odrobinę niewiarygodne, że mieszkamy na jednej ulicy, a potem lądujemy na drugim końcu kraju, w lesie, na maratonie tanga. Chociaż... Mam wrażenie, że cała ta akcja spontanicznego skrzykiwania się przez Internet była w istocie doskonale zaplanowana przez Gold Club Gym. Ten przy stacji metra. Chodzę tam na siłownię i chyba widziałam pani męża... Tessan znowu jej przerwała. – Może i potrzebuję pomocy. Ale na pewno nie neurologicznej. Pamięć mam doskonałą. – Nie chciałam pani urazić. Być może rzeczywiście pani mąż ma pewne... jak by to powiedzieć...

– Upodobania. – Właśnie. Upodobania. Chyba powinna to pani zgłosić na policję, ale sprawa Amelii, o ile wiem, została rozwiązana. Nieszczęśliwy wypadek. Jakiś miejscowy szczurołap. Samotnik, chyba nawet z pewnym z deficytem intelektualnym. Widziałam go w brukowcu... – Pani też była w brukowcu. Stała na środku pokoju dziecinnego i płakała. Kobieta chciała coś powiedzieć, ale widać było, że ma problem ze znalezieniem właściwych słów. Tessan uprzedziła ją. – Jak pani wpadła na to, że mój mąż miał coś wspólnego ze sprawą chłopca z baraku? Kobieta wpatrywała się w dywan, zanim odpowiedziała: – Jako pokrzywdzona uzyskałam dostęp do akt. Było tam nazwisko pani męża. – Skąd pani wiedziała, że mój mąż dotykał mojej wnuczki? – Podsłuchałam. Przechodziłam i usłyszałam, jak pani krzyczy. – Nie krzyczałam. – Krzyczała pani. Choć nie trwało to długo. Raptem dwa, trzy zdania. Dla innych nie miałoby to znaczenia, ale ja byłam przeczulona na takie treści. – Nie krzyczałam – powtórzyła Tessan i zaczęła gwałtownie rozmyślać, jak ma teraz pokierować rozmową, żeby zrealizować plan do końca. – Na pewno nie podniosłam głosu. – Słyszałam krzyk – upierała się kobieta. – Może pani tego nie pamięta. To zresztą zrozumiałe. Była pani wzburzona. Pod wpływem silnych emocji. – Nigdy nie bywam pod wpływem emocji – odpowiedziała Tessan. – Też bym sobie tego życzyła. – Głos kobiety załamał się w środku zdania. – Obie jesteśmy ofiarami. – Zabrzmiało to jak zwykle w przypadku Tessan. Racjonalnie. Bez śladu skargi. – Kiedy mogę liczyć na gotówkę? – zapytała, ale nie doczekała się już odpowiedzi. Kobieta najpierw szybko sięgnęła do donicy z draceną, chwyciła kamień i uderzyła nim w skroń Tessan, a potem ściągnęła nieprzytomne ciało na podłogę i usiadłszy na nim okrakiem, zaczęła je zaciekle okładać. Nie przerwała, nawet gdy zobaczyła, że twarz nieproszonego gościa tężeje, a granatowy język wyłazi z ust.

Wreszcie, zmęczona, wyprostowała się i poszła do kuchni. Wrzuciła kamień do zmywarki i uruchomiła urządzenie na długi program. Wróciła do salonu. Otworzyła na oścież okno. Mroźny podmuch natychmiast omiótł jej ciało, kilka razy zaczerpnęła świeżego powietrza, a kiedy wydawało jej się, że już dochodzi do siebie, że puls się uspokaja, nagle poczuła, że po nogach ścieka jej mocz. Wypłynął szybko i niespodziewanie. Jak w dzieciństwie, kiedy moczyła się w nocy. Ale teraz nie było obok niej nikogo, kto by ją przytulił i pocieszył. Zamknęła okno i pobiegła do łazienki, żeby się umyć. W korytarzu omal nie zdeptała kotki. Potknęła się o przestraszone zwierzę i upadła z krzykiem.

Kiedy Henrik wrócił do domu, kotki nie było. Na kuchennym stole znalazł liścik od Tessan: „Uciekła. Idę jej szukać”. Zrobiła to specjalnie. Był tego pewien. Wybiegł z domu. Rankiem się przejaśniło, ale po południu znowu spadł śnieg. Henrik, wściekły, z trudem brnął przez zasypaną uliczkę. Odśnieżarki jeszcze tu nie dotarły. Rozglądał się dokoła, nawołując. Odnalazł ją szybciej, niż się spodziewał. Jego ulubienica siedziała w jednym z frontowych okien domu na końcu ulicy. Henrik machnął do niej ręką i był pewny, że kotka go zauważyła. Nacisnął dzwonek. Cisza. Nie ma nikogo. Prawdopodobnie wbiegła tam niezauważona, a domownicy wyszli. Albo, co gorsza, wyjechali. Została uwięziona i czeka ją śmierć głodowa. Przez moment stał, wahając się, co dalej. Nagle usłyszał męski głos: – Henrik Hasselberg, co pan tu robi? Odwrócił się. Mężczyzna wyglądał na czterdziestolatka. Był opalony. Zapewne poznali się w Hiszpanii. Kupił w jego agencji jakąś nieruchomość. – Carl Michael – przypomniał się, a widząc nieobecny wzrok rozmówcy, szybko dopowiedział: –

Kupiłem od pana dom na Maderze. – Ach, tak – speszył się Henrik.– Tak też myślałem. Mam nadzieje, że jest pan zadowolony. – Nie mieszkam tam zbyt często. – Ale to dobra inwestycja. – Na pewno. Składa pan wizytę mojej byłej? – Mój kot jest uwieziony w tym domu. – Zaraz zwrócę mu wolność. Sam też źle się tu czułem – roześmiał się cicho. – Już pan tu nie mieszka? – zapytał Henrik. Mężczyzna zaczął szukać kluczy. – Teraz to oaza mojej pani. Od kilku lat zamierzamy definitywnie się rozstać. Bez skutku. Kupiłem sobie poddasze. Ale jakoś trudno mi na nim zacząć nowe życie. – Zaśmiał się cierpko i zaczął szukać kluczy. – Podobno zmienić dom to zmienić przeznaczenie. – Henrik pokiwał głową. – Nie zawsze jednak to się udaje. Nieszczęścia bardziej sklejają ludzi niż szczęście. – Carl Michael znalazł klucze i otworzył furtkę. – Synek nam umarł. – Przykro mi – odpowiedział Henrik, wchodząc na teren posesji. – Paskudna sprawa. Śpiączka cukrzycowa – wyjaśnił mężczyzna. – Zaraz wyłączę alarm w domu i już możemy się bawić w straż dla zwierząt. W milczeniu przemierzyli wijąca się drogę wzdłuż parceli przed domem, aż wreszcie weszli po schodach na ganek. – Świeżo odśnieżone. I to doskonale – pochwalił Henrik z grzeczności. – Chyba nie ma jej w domu. Kobiece zakupy! Nigdy się nie kończą – zakpił. Weszli do środka. Ganek był mały, ale miał zachowane dziewiętnastowieczne witraże w oknach. – Proszę dalej, tam jest wieszak – zaprosił gospodarz. Henrik posłusznie wszedł do domu. – Mam nadzieję, że znajdę chociaż lo tengo torrontes. Zawsze zwozi je z Buenos Aires. Jak dla mnie argentyńskie wina są zbyt delikatne, ale wypite w dobrym towarzystwie... Chyba nie odmówi pan? – Spojrzał na Henrika, a ten pokiwał głową.

Dom był przestronny i panował w nim wielki bałagan. Jakby ktoś się pospiesznie pakował. – Jak tu niebanalnie! – skomentował Henrik. Kotka przybiegła w susach, jak tylko usłyszała głos pana. Ale zamiast podejść bliżej, szybko czmychnęła w głąb mieszkania. – Czuje się, jakby była u siebie – ocenił. Kilka minut później obaj mężczyźni raczyli się winem, siedząc w fotelach klubowych. – Jest naprawdę dobre. – Wzrok Henrika nie mógł się odkleić od lampy zrobionej z nogi lalki. – Cudowny bukiet – dodał i zmienił pozycję, tak by nie patrzeć na lampkę. – Trochę babskie. Kwiatowe. – Pana żona często jeździ do Buenos Aires? – rzucił Henrik ot tak, by podtrzymać miłą pogawędkę. – Lubi tango. Rozumie pan? Kobiety lubią tańce, które udają miłość. – My też lubimy – wtrącił Henrik. – Ale z innego powodu. Mamy gwarancję, że wraz z melodią skończy się również wszystko inne. Bez wrzasków i alimentów. Gospodarz wybuchnął śmiechem. – Był pan w Buenos? – Nie. – To musi pan jechać. Przez moment sączyli wino w milczeniu. Nie mogli znaleźć wspólnego tematu i obu im to ciążyło. – Czym się pan zajmuje? – zapytał król nieruchomości. – Produkuję małe formy plastikowe. – Sprzedają się? – Nie narzekam. – To dobrze. – I pomyśleć, że dziesięć lat temu goliłem głowę na łyso, nosiłem skórzaną kurtkę i słuchałem ostrego rocka. – Pan?

– Nieprawdopodobne, prawda? A moja dziewczyna miała krótkie różowe włosy i nosiła kwieciste mini do przetartej ramoneski. Tworzyła instalacje przestrzenne z udziałem zużytych kondomów i tamponów. – Co? – Dokładnie! Pamiętam nawet tytuł: After Love. To były szalone dni. – Pokiwał głową i przetarł oczy. – Byliśmy artystami pełną gębą, a jednak szybko wyrośliśmy z buntu. Jak tylko zarobiłem pierwszą dużą kasę. – Śpiewając rocka? – zapytał Henrik, jednak bez przesadnej ciekawości. Carl Michael zaśmiał się. – Nieoczekiwany spadek. Mały zakład ślusarski po wuju. Wpadł mi do głowy pomysł, żeby trochę zmienić produkcję. Zaryzykowałem, ale chwyciło. – Brawo! Gospodarz, zadowolony z pochwały, szybko dolał wina. – Musi pan pojechać do Buenos. Koniecznie sam. Żadnej Szwedki u boku. Rozumie pan? – Mrugnął do Henrika. Było widać, że szybko się upił. – Buenos zawsze nas zaskakuje – powiedział sentencjonalnie i czknął zbyt głośno. Roześmiali się zgodnie i wspólny rechot wprawił ich w naprawdę dobry humor. Gospodarz ponownie się podniósł, żeby nalać do kieliszków kolejną porcję wina. Właśnie w tym momencie kotka wbiegła do pokoju. Henrik miał wrażenie, że Carl Michael chciał mu coś powiedzieć, ale się rozmyślił, machnął ręką, szybko wstał i zajrzał do pokoju przy kuchni. – Czy pana kot lubi tuńczyka? – Moja kotka je tylko tuńczyka, ale po takim stresie chyba zje wszystko. – Myślę, że nie będzie musiała rezygnować ze swoich przyzwyczajeń. Moja eks również uwielbia tuńczyka. Gospodarz poszedł do wnęki kuchennej i nałożył posiekaną rybę na wielki angielski talerz. Kotka jednak nie chciała podejść. Henrik wstał i sam spróbował ją zachęcić do zjedzenia tuńczyka. Zbliżyła się i przystanęła, delikatnie wywijając naprężonym ogonem. Wtedy zauważyli, że sierść na jednym jej boku wygląda jak zaschnięty skrzep krwi.

– Zraniła się? – zapytał Carl Michael. Henrik nie odpowiedział. Poczuł silny strach. I nie był on związany z obawą o zdrowie kotki.

Kiedy ten sympatyczny mężczyzna nakładał jego kotce tuńczyka na ozdobny talerz, Henrik przez chwilę miał ochotę się przyznać, że wie o jego życiu więcej, niż on się spodziewa. Kilkanaście minut wcześniej go rozpoznał. Nie od razu. To w nim dojrzewało. A wszystko zaczęło się od szoku: w salonie jest lampa Cassé! To był znak, że nie zabłądził do pierwszego lepszego domu. Że znajduje się w pomieszczeniu, z którym sam również ma jakiś związek. Dlatego pierwszy kieliszek wina wypił dość szybko. Podobnie drugi. Po trzecim już wiedział, że gospodarz – ten, jak się przedstawił, Carl Michael – nie czytał akt sprawy. W przeciwnym wypadku nie przyjąłby go tak serdecznie. Zresztą nazwisko Hasselberg pojawiało się w materiałach śledczych tylko raz, i to w załączniku: Opis i stan hipoteczny nieruchomości, w której znaleziono ciało. Człowiek pogrążony w rozpaczy po utracie dziecka może nie czytać pobocznych dokumentów. Henrik został przesłuchany. Raz. W swoim biurze. Zaraz po powrocie z Madery. Dla prowadzącego śledztwo była to czysta formalność. W końcu firma Hasselberg kupiła ten barak ledwo kilka miesięcy wcześniej. Sześcian zardzewiałej blachy o mało stabilnej konstrukcji. Postawili ostrzeżenie o zakazie wchodzenia, a ekipa dokonująca wyburzeń miała tam wejść z początkiem następnego miesiąca. Sekretarka skserowała dla policji wszystkie papiery. Do niczego nie mogli się przyczepić. Carl Michael. Trudno go było dziś rozpoznać. Postarzał się przez te siedem lat. Wtedy był młody, z burzą jasnych włosów. Teraz wyłysiał na skroniach i strzygł się tuż przy skórze. Jasnozielone oczy schowane były za modnymi okularami w grubych rogowych oprawkach. Ale wspomniał o śmierci synka. Zgadzało się. Henrik nabrał pewności, że znalazł się w tym domu nieprzypadkowo. Podobnie jak jego kotka. Ona też nie zbłądziła tu sama. Dowód na to odkrył, zaledwie przestąpił próg. Kiedy otrzepywał buty ze śniegu, dostrzegł wielką

futrzaną czapkę zawieszoną na haku w przedpokoju. Sam ją przywiózł Tessan w zeszłym roku z Rosji. Mało prawdopodobne, by jakaś kobieta w Sztokholmie miała identyczną. „Takie sobole kupi pan tylko u mnie w Moskwie” – powiedział sprzedawca. Henrik otrzymał wyraźny znak, że jego żona tu weszła i już stąd nie wyszła. Był mróz, nie zapomniałaby o czapie. Dlaczego więc udawał przed sobą samym, że nie odczytał tej informacji? Prawdopodobnie dlatego, że jestem bardzo kruchy psychicznie, rozmyślał z twarzą w dłoniach, kiedy Carl Michael dzwonił po policję. Pewnego dnia, kiedy się kłócili, zapytał Tessan: „Po co w ogóle za mnie wyszłaś, dumna panno von Sydow? Czy dlatego, że ktoś zrobił ci wcześniej dziecko i uciekł gdzie pieprz rośnie?”. Odpowiedziała od razu: „Jak tylko cię poznałam, zauważyłam, że masz słabe nerwy. Pomyślałam: z kimś takim łatwo dam sobie radę”. Kiedy przyjechała policja, słabe nerwy bardzo się przydały w odegraniu sceny rozpaczy po śmierci żony. Policyjny lekarz dał mu coś na uspokojenie. Henrik ze szklanką wody usiadł w cudzej jadalni i czekał na przesłuchanie. Kolejna w jego życiu „czysta formalność”, której musiał się poddać. Wstał i opuścił roletę w oknie. Przed domem zebrali się już paparazzi i dziennikarze. Wszyscy chcieli wiedzieć, co sprawiło, że Tessan Hasselberg z domu von Sydow została zamordowana, prawdopodobnie przy próbie kradzieży cennej biżuterii. Na poranionej szyi żony króla nieruchomości znajdowało się kilka sznurów pereł, a na rękach – liczne pierścionki i wysadzane diamentami bransoletki. Jeden z policjantów właśnie dostał wiadomość od kolegów: denatka miała już bogatą kartotekę jako kleptomanka. Pozostało tylko zatrzymać osobę, która w szoku po zabiciu włamywaczki uciekła z miejsca zdarzenia. Telefon eksżony Carla Michaela nie odpowiadał, co mogło sugerować, że ma ona związek z tą sprawą.

Marianne postanowiła, że najpierw pojedzie do Henrika Hasselberga, a potem do Aleja.

Oto jej plan: najpierw praca, a potem przyjemności. Szykowała się na ten ważny dzień, słuchając, jak zwykle, Beautiful Tango.

Beautiful Tango, take me by the hand. Beautiful Tango, until you make me dance. How sweet it can be if you make me dance?

Przejrzała się w lustrze. Ciemne hormonalne plamy na twarzy były widoczne pomimo kilku warstw fluidu. Czuła się, jakby miała maskę, a urody i tak nie poprawiła. Westchnęła, bo musiała podjąć kolejną kluczową decyzję tego ważnego dnia: czy na spotkanie z Alejem ma włożyć elastyczne pończochy, które zalecił jej lekarz na żylaki? Pomyślała, że nie wyglądają zbyt seksownie. Ale ona też nie wyglądała teraz na tajemniczą, szaloną uwodzicielkę. Włożyła puchową kurtkę, ale musiała ją rozpiąć, kokosząc się przy kierownicy, bo jej morris mini z trudem znosił dodatkowe obwody jej nowej figury. Z wielkim brzuchem w małym samochodzie czuła się jak zapakowana do puszki. Na szczęście korki były umiarkowane, a drogi odśnieżone. Bez większych trudności podjechała pod dom Henrika Hasselberga. Chwilę jej zajęło, nim, stękając, wydobyła się z samochodu. Kiedy wreszcie się wyprostowała, zobaczyła Henrika przed furtką. Wyglądał, jakby zastygł z kluczem w dłoni. Podeszła bliżej, zastanawiając się, jak ma zacząć rozmowę. Ale właśnie wtedy się do niej odwrócił. Za pazuchą trzymał kota. – Żona mi zmarła – poinformował cicho. – Przykro mi. – Akurat! – prychnął. – Czego chcesz? – Chciałabym zobaczyć kolekcję lalek. Odezwał się dopiero po chwili.

– Skąd wiesz, że ją mam? – Z sieci. – Bzdura. A zresztą mam ją w sejfie bankowym. – Kto je robi? – Artysta – odparł ironicznie. – Kim jest Cassé? Wzruszył ramionami. Dopiero teraz zobaczyła, że wygląda na wyczerpanego. Blada twarz, sińce pod oczami. – Cassé? Nikt nie wie, kim jest. To byłoby za proste. A w dodatku obniżałoby cenę. Tajemnica się dobrze sprzedaje. – Nic mi nie powiesz? Masz jakieś podejrzenia? Może chciałabym kupić taką pokrwawioną laleczkę? Pasowałaby mi do czerwonej sofy z Ikei. – Pensjonarka. Perwersyjna pensjonarka – mruknął nagle i spojrzał na jej brzuch. – Kto cię tak urządził? – Seks nocy świętojańskiej – odpowiedziała Marianne i odeszła. Czuła, że od niego nic już się nie dowie. Henrik patrzył, jak toczyła się do samochodu. Wydawało mu się, że z takim brzuchem nie da rady wejść do morrisa mini. Potem opuścił wzrok i popatrzył na klucz, który dalej trzymał w ręku, jakby nie wiedział, co z nim robić.

12

CHŁOPIEC Z BARAKU

Siedem lat wcześniej, Sztokholm

Henning przyrzekł siostrze, że nie wybierze się na pogrzeb, ale w tajemnicy przed nią poszedł do kościoła. Pierwszy raz był w katolickiej świątyni, na katolickim nabożeństwie. Trumna była biała, bardzo strojna. Przed nią stały dwa drewniane koziołki. Na każdym były zawieszone przepiękne wieńce z szarfami.

„Kochanemu synkowi – rodzice”. „Naszemu aniołkowi – dziadkowie”. I mały wianek ze zdjęciem Patrika i napis: „Zawsze będziesz z nami”. Pomyślał, że zdjęcie jest zbyt upozowane. Okropne. Jakby chowali lalkę, a nie dzieciaka. Zrobił kilka kroków. Spocił się. Trumna była otwarta. Jakaś starsza kobieta pochyliła się i pocałowała Patrika w czoło, a potem się przeżegnała. Pomimo strachu Henning podszedł jeszcze bliżej. Poczekał, aż kobieta odejdzie, i nachylił się nad zmarłym chłopcem. Na pogrzebie nie został. Obiecał to Anne-Marie. Zawsze się jej słuchał. Tamtej nocy nie mógł zasnąć. Przypomniała mu się twarz zmarłego Patrika. Wyglądał, jakby żył, tylko przysnął w trumnie. Ale było widać, że powieki ma sfastrygowane przezroczystą nitką. No tak, kiedy go znaleźli, leżał z otwartymi oczami i wyglądał, jakby patrzył w sufit. Tych zielonych oczu już nie mogli mu zamknąć. Anne-Marie była wściekła. A on być może właśnie dlatego postanowił zabrać ciało z tego wstrętnego baraku i podrzucić je do dziecinnego pokoju. Pyzata niewinna twarz i siusiak pięciolatka. Takie foty mieli zrobić dla zboczonego dziadziusia. Mały bez problemu dał się rozebrać z granatowego sweterka i całej reszty. Wystarczyło, że AnneMarie mu obiecała, że zaraz pójdą na spacer i będzie sam trzymał smycz teriera. Bawił się nadmuchiwanym fallusem i mówił na niego „balonik”. Henning tak się pokładał ze śmiechu, że ledwo mógł robić zdjęcia. Patrik był spoko, ale szybko się męczył. Wydawał się coraz bardziej senny. Wyszli z baraku tylko na kwadrans czy dwa. Musieli zapalić fajki i ustalić, kto jeszcze dziś podrzuci foty zgredowi. Ustalili też, że Anne-Marie weźmie srebrną yamahę, a czarny motor będzie dla Henninga. Kiedy wrócili do baraku, Patrik leżał w dziwnej pozycji. Na boku, z twarzą ukrytą w ramionach. Anne-Marie myślała, że gówniarz się zgrywa, ale Henning od razu wiedział, że coś mu się stało. Dopiero z gazety dowiedzieli się, że Patrik był diabetykiem. Obniżył mu się poziom cukru, mały zapadł w śpiączkę i wykitował. Nawet ich nie szukali, podobno chłopczyk miał fantazję i już kiedyś uciekał z domu. Patrik Wędrowniczek – taki był jeden z tytułów. – Gówno prawda! – Anne-Marie prychnęła kpiąco, odrzucając gazetę. – Jakby miał śpiączkę, toby nie miał otwartych oczu. Musiał być jeszcze na coś chory.

– Może się obudził przed śmiercią? – zaczął niepewnie Henning i natychmiast tego pożałował, bo głos mu się łamał. – Będziesz płakał po cudzym dzieciaku? Posłuchaj, ten cały Patrik miał po prostu spieprzoną karmę! Rozumiesz?! Gdyby nas nie spotkał, to wpadłby pod samochód albo utopił się na basenie. Przed przeznaczeniem nie dasz dyla. Myślisz, że mi go nie szkoda? Szkoda! Gdyby nasza stara była normalna i mniej skąpa, nigdy nie musielibyśmy robić tych zboczonych fot! Nigdy. Płaczesz? – Nie – odpowiedział zapłakany Henning. – Rycz! Jeszcze tego mi trzeba, żebyś się załkał na śmierć. Podała mu papierosa. Przez dłuższą chwilę palili w milczeniu. W końcu, szczękając zębami, jakby mu było zimno, Henning wydukał: – Jesteśmy mordercami. – Uspokój się – bezbarwnie odparła Anne-Marie. – Przecież nie jesteśmy potworami. Jak się jest nastolatkiem, to się robi głupie rzeczy, no nie? A potem się z tego wyrasta. I nie będziemy już o tym rozmawiać, rozumiesz? Posłusznie skinął głową, ale pewnego dnia, kiedy za kasę od zboczeńca kupił sobie dżinsy i buty na motor, pomyślał, że w tajemnicy przed Anne-Marie napisze krótki list do matki Patrika. Wyrwał kartkę z zeszytu. Nie wiedział, jak zacząć, więc napisał bez wstępu. Ale bał się, że go złapią z tym listem. Poszedł więc do zgreda, napił się wina i wziął motor. Kiedy późnym wieczorem podjechał pod dom rodziców Patrika, wyglądało, jakby gdzieś wyjechali. Okna były pozamykane, a żaluzje ściągnięte. Wrzucił list do skrzynki, nie schodząc z siodełka. Ruszył wolno, a potem ostro przyspieszył. Motor wydał przeciągły ryk, a on się roześmiał. Wtedy zza zakrętu coś wypadło i jakby wskoczyło mu na kark. Potem nic nie było. Miał wrażenie, że śpi. Pod kołdrą. Poczuł na twarzy światło. Z samochodu, który zatrzymał się w pobliżu, wyskoczył kierowca, podbiegł i się nad nim pochylił. Wtedy Henning zorientował się, że leży na ulicy. Obok była Anne-Marie. Wyglądała jak wtedy, kiedy rozkwasił jej na głowie zgniłego pomidora. Światło nagle zgasło.

Zrobiło się ciemno. Nigdy wcześniej nie zaznał takiej ciemności. Pomyślał, że to dziwne, że tak samo zgasło, bo przecież kierowca ukląkł przy nim i dotknął palcami jego szyi. Ale światło zgasło.

13

MĘŻCZYZNA Z BUENOS AIRES

20 grudnia, czwartek, Sztokholm

Kiedy Marianne przed domem Hasselberga wciskała się do swojego morrisa mini, poczuła silny skurcz, po którym jednak na szczęście nie nastąpił kolejny. Kończył się dopiero szósty miesiąc, ale brzuch miała monstrualny. Każdy pytał, ile dni jej zostało. Wzdychając, rozpięła puchową kurtkę i zdjęła czapkę. Przekręciła kluczyk w stacyjce. Szum silnika zawsze sprawiał jej przyjemność. Pogłaskała się po brzuchu i ruszyła. Jechała spokojnie, podśpiewując cicho jakiś idiotyczny przebój, który nie chciał się wykasować z umysłu. Kretyńskie słowa o szalonym tańcu z opaloną dziewczyną okazały się silnie uzależniające. Wjechała w Torstenssonsgatan. „To nie ulica, to marzenie”– przypomniała sobie słowa Peterssona. Miał rację. Pierwszy raz się z nim zgadzała. W takim stopniu, w jakim pozwalał jej na to brzuch, pochyliła się nad kierownicą, śledząc wzrokiem numery domów. Jest! Zadbana stara kamienica. Mogłaby tu mieszkać. Miała jednak nadzieję, że nie jest to adres Aleja: trop okaże się fałszywy, a ona spokojnie się poturla na lody nugatowe. Wysiadła z samochodu i rozejrzała się dokoła. Podeszła do bramy. Domofon cicho buczał. Nacisnęła klawisz z kluczykiem i brama odskoczyła. Super, to najlepsze rozwiązanie. Pójść pod same drzwi, a nie dukać coś do metalowej kratki nie wiadomo do kogo. Wyliczyła, że mieszkanie znajduje się na czwartym piętrze, czyli na poddaszu. Chwilę pokręciła się po holu. No tak. Brak windy. Niedobrze. Zaczęła się wspinać. Powolnym, rekreacyjnym krokiem. Jeżeli on tam będzie, to lepiej, żeby na wstępie nie widział jej spoconej twarzy emitującej krótki świszczący oddech. Na drugim piętrze oparła się o niski parapet i przez moment patrzyła na blade geranium wystawiające liście ku nikłemu zimowemu światłu. Odwinęła długi szalik w norweski wzór, zdjęła kurtkę i rozpięła sweterek naciągnięty maksymalnie na opasłe ciało. Przez moment poczuła orzeźwienie, ale kiedy zaczęła się dalej wspinać, zmęczenie się potęgowało. Brzuch był duży, łatwo się męczyła, a stopy z każdym krokiem puchły i wydawało się, że rozsadzą ortalionowe zimowe kozaki. A tyle się namocowała, żeby je włożyć! To nie był

dobry pomysł. W samochodzie miała przecież ogrzewanie, a teraz, w czasie wspinaczki, odnosiła wrażenie, że pot chlupie jej pod stopami. Co będzie, jeśli go nie zastanę? – pomyślała, sapiąc, na trzecim piętrze. Po prostu napiszę kartkę. Albo nic nie napiszę. Nie będę obcym ludziom zostawiała liścików. Zbyt kurczowo uchwyciła się poręczy. Aż palce jej zbielały. Kiedy wreszcie dotarła na czwarte piętro, zorientowała się, że jest tam tylko jedna para drzwi, a sufit na klatce wyraźnie obniżony w stosunku do lokali położonych niżej, co sugerowało, że Alejo Horacio Rodrigues Casares uwił sobie kawalerskie gniazdo na poddaszu. Nie dopuszczała do siebie myśli, że mieszka tam z kobietą. Wycieraczka z kokosa była w barwach amerykańskiej flagi. Żadnej wizytówki, numeru, nic. Tylko proste drzwi obite rzucającą się w oczy wielką blachą. Marianne nigdy wcześniej nie widziała, żeby ktoś tak zabezpieczył drzwi wejściowe. Poczuła wibrowanie komórki. Zirytowana wyjęła ją z kieszeni. Dagy. Dobijała się do niej od rana. Wspaniała żona mojego męża. Chce się ze mną zaprzyjaźnić. Wyłączyła komórkę. Teraz muszę zawalczyć o swoje życie, a nie słuchać nowojorskich opowieści z cyklu, gdzie i komu cudowna Dagy przestawiła kanapę w stylu Chesterfield. Stała pod drzwiami, za którymi podobno mieszkał Alejo. Musiała uspokoić oddech i myśli. A kiedy była już gotowa, żeby zadzwonić, stwierdziła, że nie ma przycisku. Zapukała. Cisza. Zapukała znowu. Jeszcze raz, a w końcu kilkakrotnie walnęła w blachę pięścią, zła i rozżalona, że wspinała się tu nadaremnie. Ten wybuch emocji i fizyczny wysiłek momentalnie ją wykończyły. Oparła się plecami o drzwi i żeby złapać więcej powietrza, odchyliła do tyłu głowę. Ktoś na nią patrzył. Była obserwowana. Umieszczona u powały kamera mrugała czerwonym światełkiem. Marianne zdecydowała, że nie pozostaje jej nic innego, jak tylko zejść. W tej samej chwili blacha wydała głuchy odgłos i drzwi się otworzyły. Odwróciła się. W progu stał Alejo Horacio Rodrigues Casares. Z wymuszonym, sztucznym uśmiechem.

Nowy Jork

Marianne nie odbierała telefonu. Dagy niecierpliwiła się. Miała nałożony makijaż i asystentka pukała już do niej kilka razy, zapraszając na nagranie. Realizowali nocą program w studiu. Jakieś dokrętki, bo okazało się, że mieli za mało materiału. Był pospiech i nerwy, bo wszędzie dyndały świąteczne dzwoneczki i każdy chciał lecieć do sklepów i kupować prezenty oraz świąteczne żarcie, a nie debatować nad ustawieniem sofy względem stołu. Dagy ponownie nacisnęła klawisz połączeń i po kilku sygnałach usłyszała automatyczną sekretarkę Marianne. Zaczęła mówić: – Hello! Tu wspaniała żona naszego kapryśnego Thobiasa, który wczoraj skręcił łydkę i lepiej do niego nie podchodzić. Marianne, nie gniewaj się, ale kiedy byłam u ciebie, w pokoju, w którym spałam z Thobiasem, były pudła z gazetami z czasów tego maratonu. Przez jet lag nie mogłam spać i trochę sobie czytałam. To chyba głupie, ale rozpoznałam jedną osobę. Nie wiem, dlaczego nie chciałam ci o tym powiedzieć. Uważam, że nie jestem tylko zwykłą dekoratorką wnętrz, ale też trochę lekarką dusz. I muszę, tak jak lekarz, zachować dyskrecję. Dlatego proszę cię: nie mów, że coś ci zdradziłam. Przerwała na moment i poprawiła kosmyk, który chyba oparł się lakierowi. Westchnęła i kontynuowała nagrywanie: – Chodzi o zdjęcie dwóch kobiet na tle tego okropnego mrowiska. Jednej z nich robiłam kiedyś dom. To było bardzo nietypowe zadanie. Nie tyle przygotowywałam dom do sprzedaży, ile utylizowałam ślady dziecka. Chłopca. Kilkuletniego, sadząc po zabawkach. Zmarł, a oni z jakichś względów nie chcieli się przeprowadzić. No to ciao, ciao, sweet darling! Dagy rozłączyła się i wtedy przyszło jej do głowy, że chyba nie wyjaśniła, kogo właściwie rozpoznała. Połączyła się ponownie i lekko już poirytowana ze zmęczenia wysłuchała głosu automatycznej sekretarki, a potem szybko wycedziła: – Ta kobieta, której robiłam dom, to Catarina Holmgren.

Sztokholm

Od pierwszego wejrzenia Marianne odkryła, że ten Alejo, który otworzył drzwi, tylko w małym stopniu przypomina mężczyznę, z którym kochała się nad jeziorem Skiresjön. Nie miał w sobie tej kociej łagodności ruchów. Wydawał się napięty jak struna. Zdenerwowany i niepewny zaciskał dłoń na klamce. Przestępował z nogi na nogę jak metalowy robot. Pozbył się również charakterystycznej fryzury. Zlikwidował afro, a włosy przyciął mocno przy skórze. Nowy wygląd pozbawił go chłopięcego i egzotycznego wdzięku. – Mogę wejść...? – zapytała niepewnie. Speszył się. – Oczywiście. Wejdź. Witaj, Marianne. – Zerknął na jej brzuch, ale nie wydawał się zaszokowany czy zdziwiony tym widokiem. – Jak mnie znalazłaś? – Otworzył szerzej drzwi i cofnął się na tyle, by mogła wejść. Przekraczając próg, zarejestrowała kątem oka, że blacha jest wyjątkowo gruba. Odniosła wrażenie, że wchodzi do sejfu, a nie do mieszkania. Usłyszała dwa metaliczne odgłosy. Alejo zamknął drzwi na zasuwy. Zrobiła dwa kroki i znalazła się w miejscu, gdzie przedpokój otwierał się na przestronny salon. Zamarła, zatrzymała się i próbowała szybko zebrać myśli. Było to trudne, bo na jednej z sof siedziała ta kobieta, która podczas joggingu nad jeziorem Skiresjön natknęła się w lesie na mrowisko z ciałem Amelii. Marianne nawet nie pamiętała jej imienia czy nazwiska. Teraz, siedząc na mięsistej skórzanej sofie, kobieta patrzyła na nowo przybyłą jak drapieżnik na ofiarę. Jej teraz zadziwiająco kredowobiała twarz natychmiast skojarzyła się Mariannie z tymi idiotycznymi młodzieżowymi filmami o wampirach.

Ale nie było jej do śmiechu. Przestało być dla niej ważne, że nakryła Aleja na kłamstwie. Był nie w Buenos Aires, tylko w Sztokholmie. Nie był samotny, tylko spotykał się, czy nawet mieszkał, z kobietą, która natknęła się na zwłoki Amelii w mrowisku. Marianne wiedziała, że w tym wnętrzu coś się rozgrywało. I z pewnością było to coś więcej niż kłótnia kochanków. Nie miała wątpliwości: weszła tam, gdzie nie powinna. Zaczerpnęła powietrza, a Alejo położył jej swoją wielką dłoń na ramieniu. – Usiądź naprzeciwko Catariny – powiedział. Posłuchała natychmiast. Usiadła nawet szybciej, niż jej stan na to pozwalał. Niestety, niedobrowolnie. Siła ręki Aleja nie dawała jej szans na jakikolwiek opór. On usiadł obok niej i kiedy rzuciła okiem na jego twarz, zrozumiała, że nie przysiadł się po to, by trzymać ją za rękę i dodawać otuchy. – O co chodzi? – zapytał. – Właściwie o nic. Chciałam się czegoś dowiedzieć o tej twojej tancerce z tatuażem na łydkach – odezwała się bezmyślnie i już wiedziała, że tylko pogorszyła sytuację. Catarina i Alejo wymienili krótkie, intensywne spojrzenia, a potem utkwili wzrok w twarzy Marianne. – Brawo, ty gruba kurwo! – odezwała się w końcu Catarina piskliwym ze zdenerwowania głosem. – Sama się pchasz na gilotynę. Marianne usiłowała się zorientować, o co chodzi. Huczało jej w głowie. Na szyi czuła pulsowanie krwi. Bała się, że rozsadzi jej tętnice. Wstrzymała oddech. Na dłoniach pojawił się zimny pot. Wytarła go o nogawki spodni. Wpakowała się w jakiś miłosny trójkąt? Zapewne nie tylko ją Alejo przeleciał podczas maratonu. Ale ładniejsza i zamożna Catarina, mieszkająca na Torstenssonsgatan, okazała się lepszą partią niż lokatorka wiejskiego drewniaka. Nagle Alejo z całym impetem runął na Catarinę, przewrócił ją na podłogę, usiadł jej okrakiem na brzuchu i zaczął okładać pięściami. Marianne chciała uciec, ale krzyknął: – Siadaj, bo cię zabiję! Usiadła i patrzyła, jak walczą. Catarina unosiła głowę i z furią odpychała go od siebie. W pewnym momencie chwyciła go za policzek w taki sposób, jakby chciała mu wyrwać płat skóry.

Alejo zawył, ale oderwał jej rękę, a ciosy jeszcze bardziej przybrały na sile. W pewnym momencie Catarina pobladła i uderzyła głową o terakotę. Wydawała się nieprzytomna. Alejo dla pewności jeszcze raz jej przyłożył, tak mocno, że aż Marianne cicho krzyknęła. Wtedy się podniósł i z obolałą miną zaczął masować policzek, a potem ramiona. Kilka razy kopnął Catarinę, zupełnie jakby była wielkim worem z ziemniakami. Przez chwilę uspokajał oddech. Podszedł do parapetu i duszkiem wypił z pół butelki wody, ale cały czas zezował w jej kierunku. Nagle z impetem rzucił butelkę za siebie. Upadła obok Catariny, potoczyła się i zatrzymała na srebrnym koszu na śmieci. Wyszedł z części kuchennej apartamentu i zbliżył się do Marianne. – Czego ty, kurwa, chcesz? Przełknęła ślinę i próbowała usiąść wygodniej, zastanawiając się, czy pulsujący kurcz w podbrzuszu nie zwiastuje czegoś niedobrego. – Mam nadzieję, że nie będę rodzić – wycedziła. – Zostały mi jeszcze trzy miesiące. – Akurat! Kolejna do opowiadania bajeczek. – Wytarł pot z czoła i usiadł naprzeciw niej. Spojrzał w kierunku Catariny. – Może wezwać pogotowie? – zasugerowała cicho. – Brawo! Superpropozycja. I co powiemy? Kto ją skatował? Baba w ciąży czy Murzyn? – Nie mów tak o nas... – wydukała z goryczą. – O nas? Nie mówię o nas. Mówię o mnie i o tobie – powiedział i podejrzliwie spojrzał na jej brzuch. – Wypuścisz mnie? – Próbowała jeszcze do niego dotrzeć. – Proszę cię, Alejo. Nie wiem, co cię z nią łączy, ale w swoim stanie chyba nie powinnam być świadkiem kłótni kochanków – powiedziała, masując podbrzusze. Starała się przybrać łagodny, ciepły ton, ale nie mogła zapanować nad drżeniem głosu. – Gdybyśmy byli nadal kochankami, wszystko byłoby prostsze. Ale postanowiła zdradzić wspólnika. – Zarechotał dziwnie, jakby krztusił się śliną. – Chciała mnie zostawić z całym tym szajsem, który sama stworzyła! – rzucił wściekle i zaczął masować podrapany policzek. – Może przyłożysz sobie lód? – poradziła. – Zaraz tobie przyłożę, bo naprawdę nie wiem, co robić! – prawie krzyknął. Był zły i nie potrafił

tego ukryć. Marianne nie miała pojęcia, co powiedzieć. Może powinna wyznać, że to on będzie ojcem ich dziecka? – Mam nadzieję, że mnie nie skrzywdzisz, bo... – Zamknij się! – przerwał jej agresywnie, aż poczuła kropelki jego śliny w okolicy nosa. – Wypuść mnie i wezwij karetkę. Póki nie jest za późno. Burknął: – Już dawno jest za późno. Dałem się nabrać. Myślałem, że chce sobie potańczyć nad jeziorem. Idiota! – syknął. – Znaliście się już wcześniej? – zapytała prawie szeptem i skrzywiła się, czując kłucie w pachwinie. – Poznaliśmy się w Buenos. – W Buenos Aires? W Argentynie? Nie zaprzeczył ani nie potwierdził. Zobaczyła tylko, jak pracują mu kości żuchwy. Był wkurzony. Zacisnął pięści i wyglądał, jakby szykował się do ataku. Ale kiedy w końcu się odezwał, głos miał zadziwiająco spokojny. – Myślisz, że ta narkomanka też była w jej grze? – Jaka narkomanka? – Fiffi! Ćpunka Fiffi! – wrzasnął i pochylił się w kierunku Marianne. Do jej nozdrzy dotarł ostry zapach męskiego potu. – Nie znam jej. – Nie znasz?! – rzucił kpiąco i z niedowierzaniem. – Otwierała ze mną ten maraton. Miała wytatuowane cipy na łydce. – Ach, tak... – wyrwało jej się cicho i niewyraźnie. – Teraz już wiesz? – powiedział takim tonem, jakby zaklął. – Była twoją asystentką? – Asystentką! Musiałem z nią pląsać, chociaż zbierało mi się na mdłości! Catarina wyciągnęła ją z jakiejś nory przy dworcu. Potrzebowała śmiecia, którego nikt nie będzie potem szukał. I znalazła.

Marianne czuła, że cały brzuch już jej pulsuje od bólu, język puchnie, a oczy zaczynają się kleić. Albo to spadek poziomu glukozy, rozważała, albo reakcja na stres. Odchyliła się do tyłu. Plecy oparła o miękki zagłówek sofy. Oddychała rytmicznie, z półotwartymi ustami. – Zamierzasz tu rodzić? – rzucił Alejo z napiętą twarzą. – Nie, ale to mi pomaga – westchnęła. Spojrzał na nią, jakby o czymś intensywnie myślał, a potem rzucił rozkaz: – Wstań! Sam podniósł się szybko, stanowczym gestem chwycił ją za ramię. Miał miażdżący ucisk, krzyknęła z bólu. – Cicho! – nakazał. Jak więźniarkę wyprowadził ją do sąsiedniego pomieszczenia. Popchnął i uderzyła głową o powałę. W jednej sekundzie zrobiło jej się mdło i ciemno przed oczami. Usłyszała szczęk, chyba klucza w zamku. Ale już po chwili, o dziwo, poczuła się lepiej. Rozmasowała czoło i rozejrzała się dokoła. To nie był pokój. Raczej zabudowana wnęka pod skosem dachu. Nagle usłyszała dobrze znany dźwięk. Taki, jaki wydaje nóż elektryczny, którym zwykle kroi w kuchni pieczeń. Poczuła, jak włosy podnoszą jej się na karku, a zimny dreszcz pełznie po kręgosłupie. Alejo rozprawiał się z Catariną.

14

MATKA ZE SZWECJI

Siedem lat wcześniej, Sztokholm

Policja powiedziała, że procedura została wdrożona. Musi uzbroić się w cierpliwość. Według zeznań świadków mały pobiegł za pieskiem. Widocznie zabłądził. Na pewno go odnajdą. To kwestia godziny, może dwóch. – Ale on jest diabetykiem! – zaczęła krzyczeć. – Powinien już dostać zastrzyk. O tej porze nawet drugi! Jest chory! Mój chłopczyk jest chory!

Policyjna psycholożka pozwoliła jej się wykrzyczeć, a potem ciepłym głosem, zapewne wyćwiczonym w czasie treningów postępowania z rodzinami ofiar, zaczęła odbudowywać w niej poczucie bezpieczeństwa: – Tym lepiej. Paradoksalnie tym lepiej. Dziecko, które zemdlało, łatwiej odnaleźć. Odepchnęła psycholożkę, plując jej w twarz, i pobiegła do pokoju syna. – Chcę być sama! – krzyknęła, widząc, że idzie za nią. Zamknęła najpierw drzwi, a potem otwarte okno. Rozejrzała się. Zobaczyła jego samochodziki, kolejkę i spodnie, które rzucił na środek dywanu. Znowu zaczęła płakać. Choć myślała, że wszystkie łzy już wypłakała przez te pięć godzin, jakie upłynęły, odkąd zniknął z placu zabaw. Dlaczego poszła kupić ten szmatławiec do czytania? Dlaczego zawsze się nudzi, kiedy jest z synem? Pogardzała sobą i jednocześnie było jej siebie żal. Po krótkim czasie zapach jej dziecka stał się tak intensywny, że zaczęło jej się wydawać, że on tu jest, tylko się ukrył. Szybko omiotła wzrokiem zabawki i porzucone ubrania. Mam urojenia. To pewne. Jak go nie znajdą, zwariuję. Znowu się rozpłakała i osunęła na łóżko. Uderzyła się w nogi. Zabolało. Rzuciła okiem – szuflada na pościel jest źle zamknięta. A tak zawsze o to dbała, żeby mały nie nabił sobie siniaków! Resztkami sił wstała, kucnęła i odchyliła szufladę, by lepiej ją wsunąć. Najpierw ujrzała granatowy sweterek z białą aplikacją. Dopiero potem popatrzyła na twarz. Wyglądał, jakby spał. Tyle że z otwartymi oczami. Jej Patrik nigdy tak nie spał. Nigdy! Gdzie są jego nóżki? Nóżki! Delikatnie wysunęła szufladę. Płynnymi ruchami, ostrożnie. Byle tylko nie obudzić synka. Po chwili już wiedziała. Patrik nie śpi. Ktoś go zabił, a potem złożył zwłoki na pół, żeby zmieściły się w szufladzie.

15

KOCHANKA ZE SZWECJI

Pięć lat wcześniej, Buenos Aires

Za godzinę już była u niego. Prawie tu biegli. Mieszkał na trzecim piętrze w obdrapanej kamienicy. Na schodach zatrzymali się

i uspokajali oddech, ukradkiem uśmiechając się do siebie. Nic nie było w stanie jej rozczarować. Nawet jego małe lokum. Nędzny pokój z żeliwnym zlewem, pomarańczowym od cieknącej wody. Łóżko przykryte nieświeżą pościelą, niebieską w złote gwiazdki. Poczuła zaduch. On również. Podszedł do okna i otworzył je na oścież. Jazgot Buenos Aires wypełnił wnętrze. Śpiewy i melodie, dobiegające z wielu lokali i spelunek, zmiksowały się z nocnymi krzykami i rozmowami ludzi błądzących po ulicach. Mieli wrażenie, że nie są sami. A chcieli być tylko we dwoje. Zamknął na powrót okno. I dodatkowo zaciągnął zbyt kusą zasłonkę. – Chcesz kawy? – zapytał, niezgrabnie chwytając blaszaną kawiarkę. Skinęła głową i usiadła na łóżku. Nie widziała brudu, nie czuła nieświeżego zapachu. Zdjęła buty i masowała sobie stopy. Kawa zaczęła bulgotać na wątłym płomieniu kuchenki gazowej. Intensywny zapach odprężył ich oboje i wyciszył po szalonym tańcu. – Czy to tango, które tańczyliśmy, ma jakąś nazwę? – zapytała, kiedy podawał jej niską szklankę z grubego szkła. Kawa wydzielała ostry aromat. Parzyła ją delikatnie w dłonie. To było miłe. – Nie ma nazwy – odrzekł, gładząc swoją szklankę. Miał piękne długie palce, a paznokcie wydawały się pomalowane na perłowo. Chciała, żeby już ją pieścił. Uśmiechnęła się i wypiła pierwszy łyk. Lekko sparzyła sobie usta. Dotknęła ich palcem wskazującym, a potem rozmasowała. – Skąd jesteś? – Ze Szwecji. Zmęczonym ruchem odstawiła szklankę po kawie na podłogę, obok butów, a potem położyła się na wznak. Sufit był w zaciekach. On wypił swoją kawę i odniósł szklankę do zlewu. Potem włączył stojący w rogu pokoju wiatrak. Powietrze poruszało żyrandolem z soplami, który wyglądał jak dziecięca karuzela.

Położył się obok niej. Przysunęli się do siebie i zapatrzyli w sufit. – Jakie było twoje dzieciństwo? – zapytała, chociaż wcale nie była ciekawa. Myślała o dzieciństwie swojego synka. Krótkim i szczęśliwym, przerwanym w potworny sposób. – Moje dzieciństwo...? Było smoliste – zamilkł na moment, a potem przekręcił twarz w jej stronę. Poczuła ciepłe powietrze z jego ust. Miała ochotę go całować. Długo i niespiesznie, inaczej niż w tańcu. Uśmiechnęła się, kładąc mu rękę na brzuchu. Pogłaskał ją. Był to żałosny, mechaniczny ruch, który jednak sprawiał jej przyjemność. Zaczęła mówić: – Miał pięć lat. Dwa razy go widziałam po śmierci. Pierwszy raz w jego dziecinnym pokoju. Podrzucili go martwego do szuflady na pościel. Tam go znalazłam. Miał na sobie swój granatowy sweterek. W dniu pogrzebu, wiedziona jakimś dziwnym impulsem, zakopałam go w ogrodzie, za pergolą. Dlatego potem nie mogłam się stamtąd wyprowadzić, choć bardzo tego pragnęłam. Jednocześnie nie byłam dość silna, by ten sweterek odgrzebać. Drugi raz widziałam swoje dziecko w trumnie. Niczym się nie różniła od tej szuflady, w której je znalazłam. Chociaż mój mąż wybrał śliczną białą trumienkę. Milknie na moment. Mężczyzna bierze jej dłonie w swoje i ogrzewa. Tak, jakby stali na mrozie. Jakby nie było parnej nocy w Buenos Aires. – Pierwszy raz o tym opowiadam. I nawet nie płaczę. Myślałam, że jak tylko zacznę o tym mówić... zaraz się rozpłaczę. – Jak możesz zacząć płakać, skoro nigdy nie skończyłaś? Od tamtej chwili cały czas płaczesz. – Miał tylko pięć lat – powtórzyła. – Pięć lat dobrego życia to już jest coś. Bez względu na koniec. Wstał, ale tylko na moment. Wyłączył dmuchawę. Żyrandol znieruchomiał. Znowu położył się obok, jeszcze bliżej. – Jak się nazywasz? – zapytała. – Alejo Horacio Rodrigues Casares. Turystka ze Szwecji musiała to powiedzieć na głos: – Alejo Horacio Rodrigues Casares.

Pomyślała, że zabrzmiało pięknie. Jak pieszczota. Jak obietnica.

16

KOBIETA Z PODDASZA

20 grudnia, czwartek, Sztokholm

Marianne była zamknięta w klitce przypominającej wnętrze szafy i słuchała brzęczenia noża elektrycznego. Pracował długo i nieregularnie, a potem nagle zaległa cisza. To było najgorsze. Dopóki słyszała, że Alejo ćwiartuje zwłoki Catariny, dopóty czuła się w absurdalny sposób bezpieczna. Teraz była pewna, że to on odciął nogi tej Fiffi. Catarina była na to zbyt drobna. Poza tym wiedza zawodowa podpowiadała jej, że kobiety rzadko ćwiartują swoje ofiary. Oczy przyzwyczaiły się do mroku. Nie było na czym usiąść. Marianne, pomagając sobie ręką, zsunęła się po ścianie i klapnęła na podłodze. Pachniało plastikiem, czymś sztucznym i drażniącym oskrzela. Próbowała zachować spokój. Czuła jednak, jak nienaturalnie mocno bije jej serce. Rytmicznie głaskała się po brzuchu, ale nie mogła się uspokoić. Żadnej drogi ucieczki. Klaustrofobiczne pomieszczenie bez okien. Chyba kiedyś było tu tylko miejsce na sedes. W rogu przetrwała pozostałość po rurze kanalizacyjnej, byle jak zakryta sosnową deską. Jedna ściana biegła skosem zgodnie z linią dachu. Zza drzwi nadal nie dochodziły żadne odgłosy. Chyba Alejo zastanawiał się, co ma z nią zrobić. Najlepszy scenariusz był taki, że porzuci ją i ucieknie. Miejmy nadzieję, że ją znajdą, zanim skona z głodu i pragnienia. I jeszcze ten poród... Nadmiar emocji może go przedwcześnie wywołać. Za wszelką cenę powinna zachować spokój i uciec myślą od koszmarnych scenariuszy. Wszędzie walały się kartony. Stare tekturowe pudła, mniej lub bardziej wykoślawione. Zajrzała do środka. Były tam nogi. Otworzyła drugie. Rączki. W następnych kilka oskalpowanych główek, a w największym pudle – pełno włosów. Wiedziała już, że trafiła do magazynu artysty o pseudonimie „Cassé”. Kto nim jest? Poćwiartowana Catarina? A może Alejo, który przed chwilą rozłożył ją na części pierwsze. Jak niepotrzebną lalkę. Nie miała czasu na dedukcję. Usłyszała chrobot klucza. Drzwi się otworzyły. Do komórki wpadło jaskrawe światło z salonu. Na kilka sekund zmrużyła oczy.

Kiedy uniosła powieki, zobaczyła Aleja. Stał na rozstawionych nogach. Wyglądał gorzej niż rzeźnik. Krew miał nawet na twarzy. Sprawiał wrażenie ochlapanego czerwonosinym błotem.

Brudnokrwista maź pokrywała elegancką czarno-białą podłogę w kuchni. Widać było kępki włosów, oko, jakieś ostre, nierówne odpryski kości oblepione jak sosem białawą substancją. Zapewne mózgiem. Głowa Catariny Holmgren leżała obok lodówki Smeg pistacjowej barwy. Z szyi wystawał wielki nóż elektryczny do krojenia mięsa. Posklejane krwią włosy przypominały biało-czerwone dredy. Sztywne, sterczące. Usta były sine, wyglądały jak naklejone, wycięte z jakiejś wielkiej maski. Marianne zaczęła krzyczeć. Była pewna, że poroni, że zaraz zacznie się akcja porodowa, ale nie mogła nad sobą zapanować. Krzyczała tak głośno, jakby chciała tym krzykiem popełnić samobójstwo. Rozerwać się na strzępy. Szybko opadła z sił i potoczyła się na sofę. – Nie zabijaj mnie – zdążyła powiedzieć, zanim zabrakło jej tchu. Nie potrzebowała łapy Aleja, żeby się udusić. Strach ścisnął jej gardło. Miała wrażenie, że tchawica jest gumowym wężem, który zgina się i przełamuje. Alejo spojrzał na nią. Przez dłuższą chwilę oglądał ją w milczeniu. Na jego twarzy nie drgnął ani jeden mięsień. Tylko kości żuchwy poruszały się rytmicznie. Był wściekły. – Daj spokój – powiedziała zmienionym głosem. W ustach jej zaschło. – Pozwól mi tylko wybrać śmierć. Nie chcę być pokrojona. Wezmę jakieś prochy albo co. – Posłuchaj... – zaczął, wycierając przedramieniem maź z twarzy. – Miałem tylko zorganizować ten maraton. W zamian za nowe, lepsze życie. Z dala od Buenos Aires. Z dala od całego tamtego gówna. Zamilkł na moment i usiadł naprzeciwko Marianne. Poczuła odór. Płyny, które ulały się z Catariny, cuchnęły. Były jak mieszanka azjatyckiej smażeniny na starym oleju i niedrożnej kanalizacji. Alejo zacisnął zęby. Nie patrzył już na nią. Ciemne czoło pokryło się dużymi kroplami potu. Skulił się i pocierał dłoń o dłoń. Szybko i mechanicznie. Groźnie. W końcu wyczuł, że mu się przygląda. Podniósł wzrok, a kiedy ich spojrzenia się spotkały, zaczął mówić:

– O wszystkim powiedziała mi dopiero po śmierci tej małej. To miała być zemsta na jej matce. – Anne-Marie? Kiwnął głową. – Odpowiadała za śmierć syna Catariny. To było kilka lat temu, ale zemsta za śmierć dziecka nie ma przedawnienia. – Rozumiem – powiedziała Marianne, biorąc głęboki oddech. – Catarina była w zmowie z tą w tatuażach. Ta ćpunka też chciała zacząć nowe życie. Zupełnie tak jak ja. Ale Fiffi zawaliła sprawę i wsypała pod łóżko za dużo trutki na szczury. A w tym pokoju spała już tylko Amelia. Jej starzy na drugą noc przenieśli się do pomieszczenia obok. Oni się tylko podtruli, a opary były zbyt mocne, by mógł to przetrzymać organizm dziecka. – Catarina była w zmowie z Andersem? – On o niczym nie wiedział. Wystarczyło tylko, żeby Fiffi włożyła mu łapę w rozporek. Zakochał się i wpuścił ją do domu. Nawet nie wiedział, że rozsypała jakąś polską trutkę do silosów. – A skąd pomysł z wrzuceniem Amelii w mrowisko? Przecież to Anders zanosił tam zdechłe szczury. – To on odkrył martwe dziecko. Wpadł w panikę i podrzucił je mrówkom. Miał nadzieję, że szybko je przerobią. – Catarina natknęła się na ciało Amelii przypadkiem? Nie odpowiedział. Podrzuciła mu inny scenariusz: – Może to była część gry, która miała odwrócić od niej uwagę. – Przysięgała, że to był przypadek. I wielki błąd. Nie mogła sobie darować, że zadzwoniła po policję. Marianne poczuła, że chce się napić zimnego piwa. Przez całą dotychczasową ciążę nie miała zachcianek, a teraz to silne pragnienie... Przełknęła ślinę i wydukała: – Ta w tatuażach nie żyje. – Sprzątnąłem ją. – O Boże... – jęknęła. Do tej pory miała nadzieję, że Alejo jest tylko niewinną marionetką w rękach Catariny. – Zabiłeś ją – powtórzyła. Odkąd tu weszła, mówiła nie to, co powinna. Miała tego świadomość, ale brnęła dalej.

– Musiałem. Tę dziwkę naszły wyrzuty sumienia. Że niby Anders niewinnie cierpiał. Postanowili zgłosić się na policję. Szczęśliwie Catarina przeczytała SMS-y Fiffi, gdy ta była zajęta wciąganiem. Wysłała mnie za nią. – Utopiłeś ją. – Dostała za dużo towaru. Sama sobie wstrzyknęła. – Nad jeziorem Skiresjön? – Tam ją dogoniłem. Już prawie wchodziła do domu Andersa. – Ale jak odciąłeś łydki? – Normalnie, a jak? – Po co? – Miałem zostawić ślad?! Przecież była moją parą w maratonie! Każdy to wiedział! – Wszystko miało pójść na konto Andersa? – I tak nic nie miał z życia. Był świrem tańczącym ze szczurami. – Obawiam się, że topielica nie będzie wiązana z Andersem. Zmarł na zawał. – No i doskonale! Przynajmniej uniknął więzienia. Podrzuciłem mu wiertarkę z krwią tej dziwki. – Wygląda na to, że gdybym nie wkroczyła, odnieślibyście z Catariną pełny sukces – wymruczała Marianne. Alejo spojrzał na nią dziwnie: – Nie pochlebiaj sobie. To Catarina nie wytrzymała. Zatłukła jakąś sąsiadkę, która wpadła na jej trop. Nie wiem, o co chodzi, ale przyszła do jej domu po swojego kota... Coś w tym stylu. – Catarina ma drugi dom? – Żeby tylko! Jej mąż ma kasę i dlatego lepiła się do niego i słuchała go we wszystkim. – Myślisz, że wiedział o planie żony? – Jakim planie?! – zapytał agresywnie Alejo, a wzrok miał taki, jakby na moment wyłączył się z rozmowy. – O Maratonie Czarnego Tanga zorganizowanym właściwie dla jednej osoby. Dla Anne-Marie. – Gówno mnie obchodzi, czy on wiedział! – wykrzyczał. – Catarina zamierzała mnie w to wszystko

wrobić! Rozumiesz?! Przyszła tylko po to, by podrzucić mi torebkę tej baby od kota! – To twoje mieszkanie? – Nie, Catariny! Posłuchaj! Mam zgnić w więzieniu tylko dlatego, że jakaś pieprzona turystka ze Szwecji nie mogła przeboleć śmierci dzieciaka? – jęknął. – Dlaczego akurat ją poprosiłem do tego tanga?! Przecież w tej obszczanej budzie Promesa Amarga zawsze jest pełno bogatych dup. – Ukrył twarz w dłoniach. – Muszę się napić – westchnęła Marianne. – Daj mi coś mocnego. Alejo spojrzał jej w oczy: – Masz wielki brzuch. Kiedy rodzisz? – Nie wiem, czy w ogóle urodzę. – Jak to? – Przecież, kurwa, mam umrzeć! – zasyczała. – Masz piwo? Nie wytrzymam! – Przestań! – Poszedł do kuchni, roznosząc błoto po Catarinie, i wyciągnął oszronioną puszkę. Odgłos otwieranego wieczka był dla Marianne najpiękniejszą melodią. Wypiła jednym duszkiem. – Z tego się robi jakaś komedia – beknęła i wierzchem dłoni wytarła usta z pianki. – Siedzisz z Murzynem, który pomylił kobietę z kurczakiem – uśmiechnął się Alejo Zauważyła, że drobinki Catariny przylepiły się mu do nosa i czoła. – Mam ochotę śmiać się i płakać zarazem – powiedziała smutno. – Nigdy nie myślałam, że zdechnę w zaawansowanej ciąży po jednym piwie i z uśmiechem na ustach. – Zamierzasz umrzeć ze śmiechu? Marianne wstała. Dziwne, ale musiała mieć tak wysoki poziom adrenaliny, że nie czuła ani ciężaru brzucha, ani... – Słuchaj, Alejo, fajnie nam się rozmawia, ale chyba któreś z nas albo zginie, albo zadzwoni na policję. Poprawiła się na sofie. Dziecko znowu kopnęło. Alejo wyglądał, jakby coś przeliczał w myślach.

– To moje dziecko? – zapytał sprytnie. – Dobrze liczysz, ale może miałam mnóstwo kochanków. – Mnóstwo kochanków to miała moja matka. Too much – dorzucił. – A jeśli twoje, to co? Milczał wpatrzony ponuro w kąt kuchni, gdzie leżały fragmenty ciała Catariny. – Muszę zapalić – oznajmiła Marianne. – Masz fajki? Wzruszył ramionami. Nie spuszczając go z oczu, sięgnęła po leżącą na stole torebkę Catariny. Wyrzuciła wszystko na szklany blat stolika. Brzęknęły monety, wypadła paczka papierosów, zapalniczka i etui z dokumentami. Włożyła papierosa do ust i zaciągnęła się głęboko. Zostało jej jeszcze kilka minut życia, niech chociaż będą przyjemne. W torebce był też kawałek poplamionego ze starości papieru, zabezpieczonego plastikową koszulką z wytartymi brzegami. Widać, że Catarina długo nosiła go przy sobie. Marianne zaciągnęła się ponownie i przebiegła wzrokiem niechlujne pismo: Przepraszam, to był tylko wypadek. Gdziekolwiek Patrik teraz jest, jest wszędzie. I niewyraźny podpis z dopiskiem umieszczonym w nawiasie: (brat Anne-Marie). – Oko za oko. Dziecko za dziecko – powiedziała. Podsunęła list Alejowi. – Chcesz przeczytać? Znowu wzruszył ramionami. – Mam to gdzieś – wysyczał, nie odrywając wzroku od jej brzucha. – To moje dziecko? – zapytał i uniósł ramię, jakby chciał ją uderzyć. Policjantka w czarnym mundurze siedziała na sofie, na której dwie godziny temu siedział Alejo. Druga, bardziej rosła, zajmowała miejsce obok Mariannie, trzymając ją za rękę, podczas gdy lekarz z pogotowia podawał jej kroplówkę. – Zaraz pojedziemy do szpitala – zapewniał. – Tylko jedno pytanie. – Siedząca przy Marianne policjantka wzrokiem poprosiła lekarza o zgodę. – Po co pani tu przyszła? – Chciałam kupić lalkę – poskarżyła się cicho Marianne. – Myślałam, że idę do pracowni artysty

o pseudonimie „Cassé”. Kiedy zadzwoniłam, ten facet szybko otworzył drzwi i wciągnął mnie do środka. – Czy może pani podać jego rysopis? – Był w czarnej kominiarce. – Wysoki? Niski? – Raczej niski. Chudy, ale o wielkiej sile. Przypominał akrobatę. To dziwne porównanie, ale... – Czy coś krzyczał? – zapytała policjantka siedząca naprzeciwko. Rękawy jej munduru były podwinięte. Na przegubie miała zawiązaną czerwoną nitkę, taką jaką nosi Madonna. – Może... Tak. Mówił z jakimś akcentem. – Marianne zawahała się. – To był akcent z północy. – Drobny, silny facet z północy – podsumowała policjantka. – Na teraz wystarczy – przerwał lekarz. – Mam się położyć na noszach? – zapytała Marianne. Kiedy będzie w szpitalu, powie prawdę. Najpierw dziecko, prawda może poczekać.

23 marca,

sobota

Marianne wyciągnęła się na małżeńskim łóżku. Po stronie, gdzie zawsze spał Thobias, leżała Malika. Urodziła się trzy dni temu. Miała długie czarne włosy i śniadą karnację. Wyglądała jak orzeszek laskowy z fryzurą trolla. No i była taka podobna do Aleja. Ale teraz nie będzie o nim myślała. Może za rok, może za pięć lat... Może wtedy, kiedy znowu wtargnie w jej życie. Miłość też potrzebuje wakacji, chyba była kiedyś taka piosenka. Poprawiła laptop na kołdrze i połączyła się przez Skype’a ze Stanami. Po raz pierwszy bracia mieli zobaczyć siostrę. Markus, odkąd jego dziewczyna poroniła, wydawał się znacznie starszy. Ale nie wyglądał na załamanego. Bardziej na łobuziaka, który dostał wyrok w zawiasach. – Jest strasznie mała – wyrwało się Magnusowi. – I strasznie czarna – dopowiedziała Marianne. – Włosy ma fajne – pochwalił Markus. – Odpada wydatek na kręcarkę – dopowiedział jego brat. – Chyba na lokówkę? – zaśmiała się Marianne. – Na samoopalaczu też zaoszczędzi. – Nie musi się pacykować. Od razu widać że będzie niezłą laską. – Ojciec z macoszką już byli u ciebie? – zapytał Markus. – Wiesz, że chcą kupić dom pod Sztokholmem? – Może wpadną dzisiaj. Myślicie, że Dagy pęknie z zazdrości na widok Maliki? – zapytała z nadzieją Marianne. – Jeżeli nie ona sama, to jej usta pękną na pewno. Znowu przesadziła z botoksem. Roześmiali się. Po zakończeniu połączenia Marianne dała małej pierś i usnęła. Kiedy się obudziła, Dagy głośno przestawiała talerze w kuchni. Wszędzie czuła się jak u siebie. No tak, cała rodzina w komplecie, pomyślała Marianne. Trzeba dać im znak, że już się obudziłam. W tym momencie usłyszała sceniczny szept Dagy: – Jakoś to przetrzymam. I promise, my sweet. Nienawidzę dzieci.

Thobias natychmiast ją pocieszył: – Nie będziemy musieli długo siedzieć. Marianne po raz pierwszy usłyszała w głosie Dagy lekkie poirytowanie: – Odkąd mi przedstawiłeś swoją eksżonę, cały czas mam wrażenie, że muszę ją zabawiać. Jest taka nudna. Marianne uśmiechnęła się. No tak, wreszcie wszystko wraca na swoje miejsce. Żona byłego męża ją obgaduje. I tylko udaje anioła. Odczekała kilka minut i zawołała: – Czy jest tu ktoś z Ameryki?! Chyba słyszę nowojorski akcent! Weszli, uroczyście demonstrując nowy wózek. – Najnowszy design! – zaszczebiotała Dagy. Marianna uniosła głowę. Pomyślała, że chyba będzie musiała chodzić na wrotkach, aby nim kierować. – Od razu widać, że bryka z samego serca Central Parku. – Rozpromieniła się demonstracyjnie w stylu Dagy. – To chyba porsche wśród wózków? – Yes, of course – zasalutowała Dagy. Malika zakwiliła. Marianne podała jej palec, a niemowlę go złapało. – Mam nadzieję, że wracacie szybko do Stanów, bo zamierzam jechać na wieś. – No coś ty?! – oburzyła się Dagy z uśmiechem na ustach. – Mieliśmy nadzieję na dramatycznie lodowate przedwiośnie w Sztokholmie. Nagrania mam dopiero w kwietniu. Ale skoro wyjeżdżasz...

17

IMIGRANTKA Z POLSKI

28 marca, czwartek, w drodze nad jezioro Skiresjön

Carl Michael Holmgren wypił kawę w centrum handlowym. Okazała się całkiem niezła. Podobnie jak francuskie ciastka ze śliwkami. Pozwolił sobie na trzy. Czekał go ciężki dzień. Potem kupił gazety, gumę do życia i kilka paczek papierosów. Zastanawiał się przez moment nad alkoholem, ale pomyślał, że świętować będzie dopiero po zakończeniu akcji. W ostatniej chwili przypomniał sobie o kanapkach i zaopatrzył się w dwie bagietki z szynką i serem. Był gotowy. Schodami ruchomymi zjechał na parking. Odnalazł samochód i zaczął się zastanawiać, jak mógłby się najszybciej wydostać ze Sztokholmu na autostradę biegnącą na wschód. Jechał nad jezioro Skiresjön, jakby miał zaraz umrzeć. Przed oczami przebiegały mu obrazy z całego życia. Dzieciństwo w Malmö, koledzy szkolni, przedwczesny udar matki, ślub, sukces finansowy,

śmierć Patrika i załamanie Catariny. Mocniej ścisnął kierownicę. Wjechał w strefę pięknych lasów. Niedługo będzie na miejscu. Był już niecałe trzydzieści kilometrów od parku rozrywki Astrid Lindgren, gdy zgodnie z GPS-em skręcił w żwirowaną drogę prowadzącą nad jezioro Skiresjön. Okolica nie wyróżniała się niczym szczególnym. Rozsiane domy, ładne, dorodne drzewa. Cisza i spokój. Błogi spokój. Zwolnił, bo droga była nierówna i samochodem zaczęło rzucać. Otworzył okno. Rześkie, czyste powietrze połaskotało mu krtań. Właśnie w takim miejscu mógłby trochę pomieszkać. Dom położony był z dala od innych, stojących nad samym jeziorem. To, co Carl Michael widział, doskonale zgadzało się z obrazem na zdjęciu. Mimo że Catarina zrobiła je pod koniec jesieni. Wszedł na podwórko, zrobił kilka kroków w kierunku schodów na werandę i zaczął się zastanawiać, jak wejść do środka. Obszedł dom dokoła. Okna były pozamykane i zasłonięte białymi lnianymi kotarami. Drewniane ramy wydawały się do pokonania, gdyby podważyć je jakimś grubszym metalowym prętem. Ale po co się męczyć, skoro można wybić szybę? Wrócił przed dom i podszedł do werandy. Za schodami zobaczył oparte o mur staroświeckie narty z rzemiennymi wiązadłami. Zapewne dekoracja. Pod nimi stał mały zydel. Pamiętał, że jego babka siadywała na takim, dojąc krowy. Teraz idealnie się nada do wybicia szyby. I już chciał przystąpić do dzieła, gdy rzuciła mu się w oczy nierówność we framudze, która – zapewne wypaczona od wilgoci – wyraźnie odstawała od innych. Nawet nie musiał się wysilać, żeby ją popchnąć, a okienko się uchyliło. Stanął na stołeczku, włożył rękę i otworzył sąsiednie. Potem kolejne, aż doszedł do największego, przez które mógł się już swobodnie wsunąć do środka i otworzyć drzwi wejściowe od wewnątrz. Szybko znalazł sypialnię i zrobił to, co miał w planie. Kiedy wracał do Sztokholmu, nie czuł wyrzutów sumienia. Po prostu wykonał swoje zadanie, które mógł nazwać testamentem matki. Przez dłuższy czas jechał dość szybko, skoncentrowany tylko na drodze, i właściwie sam nie wiedział, dlaczego w pewnej chwili gwałtownie zwolnił i zjechał na pobocze autostrady. Wysiadł z samochodu. Był bez czapki i kurtki. Próbował intensywnie oddychać. Mroźne powietrze mu w tym nie pomagało. Czuł się, jakby cały płonął. Nie mógł wybić sobie z głowy tej nagłej zmiany planów. Wiedział już, czego chce. Było to pragnienie intensywne. Nie mógł nad nim zapanować. Testament matki wymagał pewnej korekty. Nie miał nic na swoje usprawiedliwienie.

Może tylko to, że kiedy człowiekowi przypada w udziale wielkie niezawinione cierpienie, to w jego umyśle łatwo może się zasiać zło. Tak było z Catariną i tak jest ze mną, pomyślał. Podszedł do samochodu i nacisnął przycisk bagażnika. Klapa uniosła się, odsłaniając dwa rzędy czarnych worków foliowych. Sięgnął po pierwszy z brzegu. Próbował go otworzyć, ale supeł był zbyt ścisły. Gwałtownie, aż syknął, rozdarł z boku folię. W środku było kilka kilogramów gumowych główek. Z rzędem otworów po oskalpowanych włosach przypominały durszlak. Co parę tygodni miał pomysł na nową lampę. Zrozumiał, że kiedy skończy jedną pracę, poczuje się lepiej, ale już po kilku dniach napięcie powróci ze zdwojoną siłą. Musiał wreszcie zrobić coś, co naprawdę da mu spokój i ukojenie. Wyrzucił wszystkie worki z bagażnika w przydrożną zaspę. Zmęczył się, miał atak kaszlu. Wsiadł do samochodu i przez moment sam siebie chciał odwieść od podjętej decyzji. Ale nie był w stanie niczego sobie przetłumaczyć. Nie bał się konsekwencji. Kiedy człowiek traci dziecko, przestaje czegokolwiek się bać. On i Catarina doskonale się uzupełniali. Jako Cassé stanowili jedno ciało. Teraz, kiedy ona nie żyła, jego dni były już policzone. Carl Michael przekręcił kluczyk w stacyjce i zawrócił do domu Marianne Fogler nad jeziorem Skiresjön.

Nad jeziorem Skiresjön

Marianne spokojnie jechała do domku na wieś. Przepowiadali zamiecie śnieżne i niewiele osób wybrało się w drogę. Właściwie mijała tylko pługi śnieżne i samochody dostawcze.

Mała doskonale znosiła podróż. Prawie cały czas spała, z dwiema przerwami na karmienie. Rolę kołysanki odgrywał zapewne monotonny szelest wycieraczek. Marianne już dawno miała je wymienić na nowe. Tym razem te odgłosy przestały ją irytować. Kiedy dojeżdżała nad jezioro Skiresjön, poczuła, że temperatura gwałtownie się obniżyła. Arktyczne zimno czuło się nawet w ogrzewanym samochodzie. Ale drzewa miały wielkie śnieżne czapy. Błyszczały jak posypane srebrnym konfetti. Ubity śnieg skrzypiał pod morrisem mini i kilka razy myślała, że koła ugrzęzną na dobre. Doszła do wniosku, że dopiero jutro pojedzie na stację Statoil i pokaże Malikę Camilli i Nilsowi. Przedtem jednak zaprosi Zuzę. Dobrze by było, gdyby przyszła na śniadanie. Mogłyby spokojnie pogadać. Musiała zaparkować z dala od domu. Tam, gdzie droga była jeszcze odśnieżona. Z trudem dotarła z samochodu pod drzwi. Śniegu było rzeczywiście bardzo dużo. Miękki i puszysty nie ułatwiał wędrówki. Najpierw przeniosła dziecko i gondolę. Okienka na werandę były uchylone. Na początku myślała, że to włamanie. Ale wszystko wyglądało jak należy. Na pewno zrobił to silniejszy podmuch wiatru. Już wcześniej miała ten problem. Postawiła gondolę na środku kuchennego stołu i ułożyła w niej małą. Przypięła pasy, poprawiła rękawki śpioszków. Wróciła do morrisa mini, żeby zabrać tylko niezbędne rzeczy. Po resztę wróci jutro. Poprosi o pomoc Zuzę. Dopiero teraz poczuła zmęczenie. Nastawiła ekspres do kawy, włączyła lodówkę i poukładała w niej zapasy. Zaczęło naprawdę mocno śnieżyć. Za oknem widać było tylko płatki. Jezioro i drzewa zniknęły. Nie wiedziała, czy to zwiastun zbliżającej się burzy śnieżnej, ale było jakoś cicho. Gdyby mała nie spała, włączyłaby radio. Teraz musiała jednak znosić ten nieprzyjemny bezgłos. Ale dom pachniał już arabiką. Spojrzała na córeczkę: smacznie spała. Postanowiła przenieść ją do sypialni, a potem może sprezentować sobie jakieś pół godziny i wreszcie swobodnie zapalić papierosa. Ostrożnie wypięła małą z gondoli i kiedy zaczęła iść w stronę sypialni, od razu poczuła, że coś jest nie tak. Słaby, niewyraźny ślad obcego zapachu. Zmiana, której jeszcze nie potrafiła sprecyzować. Niebezpieczeństwo, którego jeszcze nie zlokalizowała. Zawahała się, ale pomimo groźnych przeczuć zatrzymała się tylko na moment, po czym ruszyła ciasnym korytarzem w stronę uchylonych drzwi sypialni.

Drewniana podłoga skrzypiała. Jakby mocniej niż zwykle. Każdy krok miał swój dźwięk. Nie była to kojąca melodyjka. Bawełniany chodnik się skończył i Marianne znowu przystanęła. Była już za progiem, w smudze dziennego światła sączącego się przez szparę w uchylonych drzwiach. Poirytowana swoimi wizjami, cofnęła się pół kroku. Rozejrzała się nerwowo i popatrzyła za siebie. Spokój. Żadnych podejrzanych odgłosów czy szmerów. Tylko cisza. Straszna cisza. Rodzaj pustki, która przypomina sieć. Wpada się w nią i nie można się z niej wydostać. Zacisnęła usta, walcząc z irracjonalnymi przeczuciami, i czekała, aż jej samopoczucie wróci do normy. To pewnie jedna z tych poporodowych burz emocjonalnych, pomyślała, usiłując zracjonalizować silny napad lęku. Może jednak nie powinna była przyjeżdżać na to odludzie z noworodkiem? Dobre powietrze nie zastąpi poczucia bezpieczeństwa. Ostrożnie pochyliła się nad Maliką i pocałowała w spoconą główkę. Zrobiła mały krok, a potem wyciągnęła nogę i stopą popchnęła drzwi. Odchyliły się w stronę futryny z zawiasami. Drgnęła i... zamarła. Od razu to zobaczyła. Z trudem wciągnęła powietrze. Ktoś włamał się do jej domu i coś zostawił. Coś ohydnego. Zamiast lampy sufitowej wisiał żyrandol. Olbrzymi. Wyglądał jak wielki włochaty pająk górujący nad całym pomieszczeniem. Żarówki były umieszczone w brzuchach czarnych ebonitowych lalek, które przypominały aniołki, ale o twarzach przerażonych i zdeformowanych bólem. Długie skręcone włosy, doskonale maskujące oprawki, wydawały się ufryzowane czymś lepkim, jakąś galaretowatą smolistą mazią, która wydzielała dziwny zapach. Organiczny. Jakby pochodzący z żywego organizmu. Na zdrętwiałych ugiętych nogach Marianne cofnęła się kilka kroków i oparła plecami o ścianę. Przełknęła ślinę. Próbowała ochłonąć. Nagle na jednym z ramion lampy dostrzegła tekturową tabliczkę zawieszoną na parcianym sznurku. Niedużą, niewiele większą od formatu wizytówki. Mocniej przytuliła Malikę do piersi. Podeszła do żyrandola. To pułapka, pomyślała. Ramiona lampy złapią ją i zakleszczą się na szyi. Ale nic się nie działo. Wykrzywione twarze czarnych kupidynów patrzyły na nią nieruchomymi oczami. Uniosła rękę, dotknęła tabliczki i delikatnie odchyliła ją palcami, żeby przeczytać napis: „Mocno

ściśnij głowę największemu Murzynkowi”. To kolaż. Ktoś wyciął litery z gazet. Z kolorowego tabloidu. Nie chciał zostawić śladu. Poszukała wzrokiem największej lalki. Jest! Czarna dziewczynka. Omiotła wzrokiem pozostałe. Tak, reszta to chłopcy. Ebonitowe siusiaki są wyraźnie zaznaczone w zagłębieniu ud. Stanęła na palcach. Nacisnęła. Nic. Zero reakcji. Nacisnęła mocniej. Znowu nic. Nacisnęła wreszcie tak mocno, jakby chciała wycisnąć laleczce mózg. Nagle uruchomiło się nagranie. Zaczęło się pojedynczymi odgłosami. Trzeba było się w nie wsłuchać, żeby nabrały sensu. Marianne już rozpoznała te dźwięki. Ktoś idzie. Niezbyt szybko, ale miarowo. Zdecydowanie i pewnie. Ubity śnieg trzeszczy pod stopami. Cisza. Zatrzymuje się. Kaszle. To mężczyzna. Idzie dalej. Śnieg chrzęści. Całość tworzyła niepokojące przesłanie. Tajemnicze, ale nie odległe. Miało się wrażenie, że to nie jest nagranie, tylko przekaz z mikrofonu kogoś, kto się zbliża. Kto jest już bardzo blisko. Dźwięki stawały się coraz bardziej wyraźne. Coraz głośniejsze. Malika obudziła się z płaczem.

Dzień był jak inne w marcu, ciemny i cichy. Ten wyciszony mrok mógł się wydawać idealny do spania. A jednak mało kto spał. Taki na przykład Malmberg właśnie zmarł. Leżał w swoim uroczym drewnianym domku, który jego ojciec wybudował ponad sto lat temu na beznadziejnym odludziu, z dala od innych zabudowań w tej okolicy. Prawdopodobnie śmierć zdybała starego Malmberga w jego własnym łóżku już jakiś czas temu. Wydawał się prawie sztywny. Opuszczona głowa wyglądała na zgilotynowaną, kark był usztywniony, a nogi i ręce skrzyżowane ze sobą, niemal w angielski znak &. Żywi nie układają się do snu, przybrawszy taki kształt. Przynajmniej nie sami z siebie. Taką fantazją mogła się poszczycić tylko kostucha. Albo morderca. Taki właśnie obraz widziała Zuza Wolny, stojąc na progu sypialni Gudmunda Malmberga. Pracowała u niego dopiero od miesiąca i było lepiej, niż przypuszczała. Podopieczny miał już dobrze po dziewięćdziesiątce i ciągle jeszcze nie potrzebował pampersów.

Chociaż zdarzało mu się nie zdążyć do toalety. Albo do niej nie trafić. Lub też pomylić ją z lodówką. Od czasu udaru nikt nie potrafił zrozumieć, co mówi, on chyba też sam siebie nie rozumiał. Chyba nie był to dla niego problem. Przed chorobą prawie z nikim nie gadał. Zamiast ludzi wolał ptaki. Na werandzie miał ponad dziesięć obsranych karmników. Wielkich jak skrzynki balkonowe. Góry guana wydawały się nieskrobane od dziesięcioleci. Zuza nie zamierzała tego tykać. Podeszła bliżej i pochyliła się nad łóżkiem. Ale nie za bardzo, bo zaraz odskoczyła, jakby ktoś chlusnął jej wrzątkiem w twarz. Stary Gudmund patrzył prosto na nią. Mrugał oczami i marszczył nos, jak zwykle kiedy był wściekły. Ale te dowody niezadowolenia były jednocześnie dowodami życia. – To ty? – zapytał z furią i jak na niego zadziwiająco wyraźnie. – Tak. To ja. – odpowiedziała. W jej głosie słychać było ulgę. Jednak nie straci roboty. – Masz... jakiś inny głos. – Jaki? – Inny. Z akcentem – zdenerwował się. – Mówisz z akcentem! Jakbyś była jedną z tych pieprzonych imigrantek. – Obawiam się, że chyba nią jestem, panie Malmberg. – Oszalałaś! – Jeszcze nie, ale nie wiem, czy wkrótce do tego nie dojdzie. Zważywszy na warunki pracy u pana. – Pieprzona imigrantka – zamruczał. – Jakiś problem?! Tak, jestem jedną z tych pieprzonych imigrantek i chyba wyczuwa pan dumę w moim głosie, co? Ciekawa jestem, co by pan zrobił bez jednej z tych pieprzonych imigrantek? Na przykład wczoraj, kiedy się pan posrał na luźno i nie mógł sięgnąć papierem do własnej dupy! – Mówisz z akcentem! – przerwał jej. – Ten pieprzony akcent! Na miłość boską, Ingrid, przestaniesz się wygłupiać?! Kiedy skończysz z tymi kretyństwami?! Stara, a głupia! – fukał zarazem zaintrygowany i podenerwowany. Jak kot przy odkręconym kranie. – Bierzesz mnie za swoją żonę? – Zamkniesz się wreszcie! Nie drocz się ze mną, dobrze wiesz, że właśnie tego nienawidzę. – Ingrid nie żyje. Z tego, co mi powiedział pański bratanek, chyba już od trzydziestu lat. Malmberg zamrugał zmętniałymi od jaskry oczami.

– Ingrid...? – zapytał jeszcze raz, ale tym razem bez złości w głosie, bardziej niepewnie. – To ja, Zuza. – Zmieniłaś imię? Przecież Ingrid ci pasowało. Zawsze uważałem, że pasuje do brzydkich kobiet. Umilkł nagle, zmęczony gadaniem. – To ja, Zuza. Nazywam się Zuza Wolny i jestem pana osobistą pielęgniarką i opiekunką – Akurat! – prychnął. – Całe życie obywałem się bez opiekunki. – To powiedzmy, że mieszkam z panem. Wprowadziłam się do pańskiej uroczej rozwalającej się budy nad jeziorem Skiresjön. Malmberg zaczął mrugać oczami szybciej niż zazwyczaj. – Dajesz mi dupy? – zapytał rzeczowo, bez cienia emocji. – Co takiego?! – Pytam, czy podajesz mi tylko śledzia z kartoflami na stół, czy dajesz mi też dupy, bo nie pamiętam – oznajmił tonem, jakby się zgubił i pytał o drogę. – Nie daję dupy szanownemu panu i mam nadzieję, że nigdy nie będę aż tak zdesperowana, żeby to zrobić – odpaliła. – To jak masz na imię? Powiesz...? Skoro się ciupciamy, to chyba byłoby miło znać swoje imiona, nie sądzisz? – Zuza. Już mówiłam. Zuza. Malmberg poruszył bezdźwięcznie wargami. Sposobił się do wymówienia tego, co usłyszał. W końcu wypalił tak zaciekle, że aż się opluł: – Bzdura! Nonsens! Oszukanica! To nie może być imię! Takich imion nie ma. – To polskie imię. Przez chwilę milczał, uspokajając oddech. Potem już zdecydowanie ciszej wyznał: – To ty, Ingrid? Nabijasz się? Wiedziałem, że jak tylko stracę wzrok, zaraz to wykorzystasz. – Nie jestem Ingrid. A wzrok stracił pan niedawno. Do jaskry doszedł mikroudar. Z tego, co mi powiedział pana lekarz... – Mój lekarz?! Ten obszczymurek Kalle sam powinien iść do geriatry, a nie brać się za leczenie ludzi!

– Ja też uważam, że doktor Kalle powinien wreszcie zakończyć swoją prywatną praktykę – obwieściła Zuza. – Zaraz wrócę. Muszę dojść do siebie, bo myślałam, że straciłam robotę. Poszła do kuchni zaparzyć świeżej herbaty. Przygotowując czajniczek, dostrzegła za oknem mężczyznę. Wisiał na pasku na gałęzi tuż przy parapecie. Odruchowo się cofnęła, ale zaraz podeszła bliżej. Nie znała go. Spodnie zsunęły mu się do kolan. Uda wydawały się srebrzyste, ale był to tylko zamarznięty śnieg. Pod stopami wisielca, na śniegu, żółtawa plama z moczu. Zuza szybko wciągnęła na siebie kurtkę. Ciężką, z pikowaną podszewką. Wybiegła z domu. Żeby dotrzeć pod kuchenne okno, musiała okrążyć cały dom Malmberga. Pochylona brnęła przez śnieg. Puszysty na pół metra, a pod spodem twardy jak beton. Kilka razy się potknęła. Oddychała ze świstem, czując, że zamiast gardła ma sopel lodu. Już była u celu. Zatrzymała się kilka metrów od drzewa. Bała się podejść do wisielca, ale teraz zauważyła, że w dole, tam gdzie odśnieżana droga zakręca w stronę asfaltowej szosy, stoi jakiś samochód. Drzwi od strony kierowcy były otwarte. Zdecydowała się pokonać zaspę. Już po pierwszym kroku stwierdziła, że może sobie ułatwić wędrówkę. Iść po śladach, które zostawił mężczyzna, kiedy wysiadł z wozu i szedł się powiesić. Świeży śnieg jeszcze ich nie przykrył. Wszystko musiało się wydarzyć nie więcej niż kwadrans, pół godziny temu. Zuza, dysząc, stawiała stopy we wgłębienia w śniegu. Mężczyzna był znacznie wyższy, musiał stawiać nienaturalnie duże kroki. Szybko się zmęczyła. Przystanęła, żeby odpocząć, ale było zbyt zimno. Teraz mogła się przekonać, że samobójca szedł prosto i równo. Wyglądało na to, że był zdecydowany. Samochód stał przyprószony śniegiem. Na szybach osiadł srebrny szron. Wgniecenia w śniegu sugerowały, że kierowca okrążał auto wielokrotnie. Być może jeszcze ważył decyzję o odebraniu sobie życia. Przy jednym z przednich kół pozostał wyraźny odcisk kolan. Nie dotykając karoserii, Zuza zajrzała do środka. Samobójca musiał być akwizytorem części do zabawek czy czegoś w tym rodzaju. Wszędzie walały się plastikowe nóżki i rączki.

Wracając do domu po komórkę, zastanawiała się, czy najpierw powinna wrócić do siebie i zrobić się na bóstwo, czy zadzwonić po policję. Telefon zawibrował w kieszeni dresu. Zatrzymała się, żeby go wydobyć. Marianne. Natychmiast odebrała połączenie. – Kiedy wracasz nad Skiresjön? Zrobię ci zakupy. – Ledwo to wypowiedziała, poczuła, że sztywnieją jej usta. – Już tu jestem. – Nie mogłaś mnie uprzedzić? – Mam problem. – Coś się stało? – Potrzebuję pomocy. Muszę zdjąć żyrandol. Zuza schyliła głowę, by chronić twarz od śniegu. Najchętniej by się zamknęła w samochodzie samobójcy. – Piekielnie śnieży – odpowiedziała, połykając płatki. – Jeśli nie zakopie mnie po dach, to przyjdę jutro i ci pomogę. – Nie! – krzyczy Marianne. – Musisz przyjść zaraz! Rozumiesz? Zaraz! Zuza nigdy nie słyszała, żeby jej sąsiadka była taka wściekła. Ale skoro jest depresja porodowa, to może być i furia poporodowa. Walcząc z zamiecią, przytrzymała kaptur i oznajmiła spokojnym tonem: – Uwierz mi, Marianne, twoje problemy są niczym w porównaniu z losem Polek na obczyźnie. – Odwróciła się w stronę wisielca. Burza śnieżna wyraźnie się przybliżała. Mrok zgęstniał. Śnieg już nie odbijał światła. Las coraz głośniej trzeszczał, jakby w silnych powiewach zaczynały się łamać konary. Zuza zmrużyła powieki. Ciało mężczyzny rytmicznie poruszało się na pasku. Gałęzie nad głową samobójcy były tak wygięte, że całość przypominała wielką grzechotkę.

Spis treści

Motto 1. Turystka ze Szwecji 2. Blogerka ze Sztokholmu 3. Dziecko ze Sztokholmu 4. Pacjentka z Vimmerby 5. Samobójcy ze Sztokholmu 6. Dziewczyna z klubu Pussycat 7. Mężatka z hotelu Park Tower 8. Ciężarna znad jeziora Skiresjön 9. Dziewczyna z garażu w Saltsjöbaden 10. Topielica znad jeziora Skiresjön 11. Kobieta z dziecinnego pokoju 12. Chłopiec z baraku 13. Mężczyzna z Buenos Aires 14. Matka ze Szwecji 15. Kochanka ze Szwecji 16. Kobieta z poddasza 17. Imigrantka z Polski