Patterson James - 01.Maximum Ride - Eksperyment Aniol

James Patterson MAXIMUM RIDE EKSPERYMENT „ANIOŁ” OSTRZEŻENIE Jeśli odważysz się to przeczytać, weźmiesz udział w Eksperymencie. Wiem, że brzmi to trochę tajemniczo, ale na razie mogę powiedzieć tylko tyle. Max

PROLOG Gratulacje. Skoro to czytasz, zrobiłeś wielki krok ku temu, by przeżyć do swoich następnych urodzin. Tak, ty, który stoisz i kartkujesz tę książkę. Nie odkładaj jej. Mówię śmiertelnie poważnie – być może od tego zależy twoje życie. To jest moja historia, historia mojej rodziny, ale równie dobrze może stać się twoją. Wierz mi tkwimy w tym wszyscy. Pierwszy raz to robię, więc zacznę od razu, a ty staraj się nadążyć.

No dobrze. Jestem Max. Mam czternaście lat. Mieszkam z rodziną, czyli pięciorgiem dzieci nie spokrewnionych ze mną , ale to i tak moja rodzina. Jesteśmy … powiedzmy, że wyjątkowi. Nie odwaliło mi na własny temat, ale gwarantuję, że nigdy nie spotkałeś nikogo takiego jak my. Zasadniczo jesteśmy w porządku, fajni, niegłupi – ale w każdym razie nieprzeciętni. Cała szóstka – ja, Kieł, Iggy, Kuks, Gazownik i Angela – zostaliśmy stworzeni przez tak

pokręconych, chorych „naukowców”, że sobie nie wyobrażasz. Stworzyli nas w ramach eksperymentu. Eksperymentu, w wyniku którego jesteśmy ludźmi tylko w dziewięćdziesięciu ośmiu procentach. Te dwa pozostałe robią różnicę, uwierzcie mi. Wychowaliśmy się w laboratorium – więzieniu, które nazywano Szkołą. W klatkach, jak króliki doświadczalne. Cud, że w ogóle umiemy myśleć i mówić. Ale

umiemy – nawet, ale dużo więcej. W Szkole był jeszcze jeden eksperyment, który przetrwał wiek niemowlęcy. Pół ludzie, pół wilki, w sumie drapieżniki. Nazywają ich Likwidatorami. Są twardzi, inteligentni i trudni do opanowania. Wyglądają jak ludzie, ale kiedy zechcą, mogą się przekształcić w wilkołaki, z futrem, kłami i pazurami. W Szkole służą jako strażnicy, policjanci i … kaci. Dla nich jesteśmy szóstką ruchomych

celów – zwierzyną łowną, na tyle inteligentną, że fajnie się ją tropi. Mają jeden zasadniczy cel: powyrywać nam tchawice. I drugi: żeby świat się o nas nie dowiedział. Ale na razie jakoś sobie radzę. I ostrzegam cię. Ta historia mogłaby opowiadać o tobie – albo o twoich dzieciach. Jak nie dziś, to wkrótce. A więc bardzo, bardzo proszę, potraktuj ją serio. Opowiadając ci ją, ryzykuje wszystko, co się dla mnie liczy – ale musisz się o tym dowiedzieć.

Czytaj dalej – nie pozwól, by ktoś ci przerwał. Max. I moja rodzina: Kieł, Iggy, Kuks, Gazownik i Angela. Witaj w naszym koszmarze. CZĘŚĆ PIERWSZA SPŁOSZONE STADO 1 W spoglądaniu śmierci w oczy najśmieszniejsze jest to, że człowiek błyskawicznie zyskuje właściwą

perspektywę. Jak na przykład w tej chwili. Biegnij! No biegnij! Przecież możesz. Zachłysnęłam się powietrzem. Mój mózg działał na przyśpieszonych obrotach. To była walka o życie. Myślałam tylko o ucieczce. Nie liczyło się nic więcej. Jeżynowe chaszcze poszarpią mi ręce na strzępy? Iiiii tam. Bosymi stopami trafiam na każdy ostry kamień, korzeń, patyk w okolicy? Nie ma

sprawy. Płuca mi płoną z braku powietrza? Dam radę. Dopóki dzieli mnie jak największa odległość od Likwidatorów. Tak jest. Likwidatorzy. Mutanty: pół ludzie, pół wilki, zwykle uzbrojeni, zawsze spragnieni krwi. W tej chwili ścigają właśnie mnie. Rozumiecie? I od razu wiadomo, co jest w życiu ważne. Biegnij. Jesteś od nich szybsza. Potrafisz prześcignąć każdego. Jeszcze nigdy tak się nie oddaliłam od Szkoły. Kompletnie się zgubiłam. Ale

biegłam, przedzierałam się przez zarośla, przeszywałam wzrokiem półmrok. Prześcigną ich. Znajdę polankę na tyle dużą, żeby... O, nie. O, nie. Wśród drzew rozległo się upiorne ujadanie ogarów, które schwyciły trop. Zrobiło mi się słabo. Mogę prześcignąć człowieka – jak my wszyscy, nawet Angela, która ma dopiero sześć lat. Ale żadne z nas nie ucieknie dużemu psu. A podobno pies to najlepszy przyjaciel człowieka.

Było coraz bliżej. Między drzewami przede mną majaczyło coś jasnego – polana? Oby, oby... Wpadłam spomiędzy drzew, zdyszana, z cienką warstwą zimnego potu na skórze. Tak! Nie! O, nie! Wyhamowałam z poślizgiem – machając rękami, zaryłam stopami w skalistą ziemię.

To nie była polana. Przede mną znajdowało się urwisko, stroma kamienna ściana, a za jej krawędzią – kilkudziesięciometrowa przepaść bez dna. W lesie za plecami miałam krwiożercze psy i psychopatycznych uzbrojonych Likwidatorów. Obie opcje były do bani. Psy skomlały z podniecenia. Znalazły zwierzynę, mianowicie mnie. Spojrzałam w przepaść.

W sumie nie miałam wyboru. Na moim miejscu też byście to zrobili. Zamknęłam oczy, wyciągnęłam ręce... i runęłam w dół. Likwidatorzy wrzeszczeli, wściekli jak nie wiem, psy ujadały histerycznie , a potem słyszałam tylko świst powietrza. Przez sekundę zrobiło mi się cholernie błogo. Uśmiechnęłam się. Potem nabrałam powietrza i rozłożyłam skrzydła najszybciej i najmocniej, jak się dało. Czterometrowe, jasnobrązowe w białe

smugi i brązowe plamy jak piegi, trafiły na prąd powietrzny i nagle gwałtownie szarpnęło mnie do góry, jakby otworzył się nade mną spadochron. Aaa! Zapamiętaj: żadnych gwałtownych ruchów przy otwieraniu. Skrzywiłam się, z całej siły poruszyłam skrzydłami w dół, w górę, znów w dół. Ale czad, frunęłam – tak jak we śnie. Tonące w mroku dno przepaści oddaliło się. Ze śmiechem śmignęłam w górę, czując opór mięśni, wiatr świszczący w

lotkach, podmuch osuszający pot na twarzy. Wznosiłam się ponad krawędź przepaści, nad ogłupiałe psy i wściekłych Likwidatorów. Jeden – z włochatym pyskiem i ociekającymi krwią kłami – wycelował we mnie broń. Na mojej podartej nocnej koszuli pojawiło się czerwone światełko. Nie dzisiaj, leszczu, pomyślałam i ostro skręciłam na zachód , żeby słońce raziło go w te

oszalałe z nienawiści ślepia. Dziś nie umrę. 2 Usiadłam gwałtownie na łóżku , zdyszana, trzymając się za serce. Mimo woli spojrzałam na koszulę. Zero laserowych światełek. Zero dziur po kulach. Padłam na pościel, osłabła z ulgi. Boże, jak ja nienawidzę tego snu. Zawsze taki sam: uciekam za Szkoły , Likwidatorzy i psy mnie ścigają, spadam

z urwiska i nagle szszu, skrzydła, lot, ucieczka. Zawsze budzę się na sekundę przed śmiercią. Zapamiętaj: pogadaj z podświadomością na temat lepszych snów. Było lodowato, ale jakoś się wygrzebałam z ciepłego łóżeczka. Włożyłam czysty dres – cud, Kuks zrobiła wczoraj pranie. Reszta spała: miałam dla siebie parę minut ciszy i spokoju, żeby przygotować się do ataku na nowy dzień.

Po drodze do kuchni zerknęłam przez okno w korytarzu. Poranne słońce wyglądało zza gór, pogodne niebo, głębokie cienie, ani żywej duszy. Znajdowaliśmy się wysoko w górach, bezpieczni. Tylko ja i moja rodzina. Nasz dom był zbudowany w kształcie stojącej grzbietem do góry litery E. Poprzeczki E wspierały się na palach, wysoko nad stromym kanionem, więc kiedy wyjrzałam przez okno, miałam wrażenie, że unoszę się w powietrzu. W skali

fajności od jednego do dziesięciu ten dom leciutko osiągał piętnaście. Tu moja rodzina i ja możemy być sobą. Tu możemy żyć swobodnie. Dosłownie na swobodzie, znaczy nie w klatkach. Długa historia. Później opowiem. I oczywiście najlepsze: tu nie ma dorosłych. Kiedy się tutaj przenieśliśmy, Jed Batchelder dbał o nas jak ojciec. Uratował naszą szóstkę. Żadne z nas nie ma

rodziców, ale Jed wspaniale ich zastępował. Dwa lata temu zniknął. Wiem, że nie żyje, wszyscy wiemy, ale o tym nie rozmawiamy. Od tej pory jesteśmy zdani na siebie. Jasne, że nikt nam nie rozkazuje, co mamy robić, co jeść, kiedy iść spać. Znaczy oprócz mnie. Ja jestem najstarsza, więc staram się , jak mogę, żeby ten interes się nie rozleciał. Robota jest ciężka i niewdzięczna, ale ktoś ją musi wykonywać. Nie chodzimy też do szkoły, więc dzięki Bogu za Internet, bo inaczej bylibyśmy

durni, że matko. Ale nie mamy szkoły, nie chodzimy do lekarza, do naszych drzwi nie puka opieka społeczna. Proste: dopóki nikt o nas nie wie, żyjemy. Właśnie rozglądam się po kuchni za czymś do jedzenia, kiedy usłyszałam człapanie. - Cześć, Max. 3 Cześć, Gazik – powiedziałam do zaspanego ośmiolatka, który ciężko klapnął na

krzesło przy stole. Pogłaskałam go po plecach i cmoknęłam w głowę. Od małego jest dla nas Gazownikiem. Co mogę powiedzieć? Dzieciak ma jakąś usterkę w układzie trawiennym. Dobra rada: trzymajcie się od zawietrznej. Gazownik łypnął na mnie fantastycznie niebieskimi ślepkami, okrągłymi i ufnymi. - Co na śniadanie? - spytał, prostując się. Delikatne jasne włosy układały mu się w

wicherki na głowie. Dzięki temu wyglądał jak pisklak. - Eee... niespodzianka – wykazałam się pomysłem, bo nie miałam pojęcia, co jest w domu. - Naleję soku – podskoczył Gazownik. Serce mi stopniało. Słodki, przesłodki dzieciak, podobnie jak jego siostrzyczka. Tylko on i sześcioletnia Angela są ze sobą spokrewnieni, ale i tak wszyscy

jesteśmy jedną rodziną. Iggy, wysoki i blady, przywlókł się do kuchni. Z zamkniętymi oczami padł na naszą sponiewieraną sofę, trafiając bezbłędnie. Jego ślepota przeszkadzała nam tylko wtedy, Kiedy ktoś z nas o niej zapomni i przestawi jakiś mebel lub coś w tym rodzaju. - Cześć, Ig, słoneczko ty moje – powiedziałam - Weź się ugryź – wymamrotał przez sen. -Proszę bardzo. Przepadnie ci śniadanie.

Zajrzałam naiwnie do lodówki – może odwiedziła nas spożywcza wróżka – i poczułam ciarki na plecach. Szybko wyprostowałam się i obejrzałam. - Przestań, dobra? Kieł zawsze zjawiał się tak bezszelestnie, nie wiadomo skąd, jak żywy cień. Przyjrzał mi się spokojnie, ubrany, czujny, z długimi ciemnymi włosami spływającymi na plecy. Był ode mnie cztery miesiące młodszy, ale już przewyższał

mnie o dziesięć centymetrów. - Co mam przestać? - spytał spokojnie. Oddychać? Przewróciłam oczami. - Już ty wiesz co. Iggy podniósł się ze stęknięciem. - Zrobię jajka – oznajmił. Pewnie gdybym miała w sobie więcej z fembota, byłabym zła, że ślepy, młodszy ode mnie o pół roku smarkacz gotuje lepiej niż ode mnie.

Ale nie mam. A więc nie byłam zła. Rozejrzałam się po kuchni. Śniadanie przygotowywało się aż miło. - Kieł, nakryj do stołu. Pójdę po Kuks i Angelę. Dziewczynki zajmowały najmniejszą sypialnię. Otworzyłam drzwi; jedenastoletnia Kuks spała, okręcona kołdrą. Z zamkniętymi ustami jest nierozpoznawalna, pomyślałam wrednie. Kiedy nie śpi, nazywamy ją Radiostacja Kuks – bo nadaje

non stop, bez chwili przerwy. - Cześć, skarbie, wstajemy – powiedziałam łagodnie potrząsając ją za ramię. Śniadanie za dziesięć minut. Kuks zamrugała, z trudem skupiając na mnie spojrzenie brązowych oczy. - Sssso...?- Wymamrotała. - Nowy dzionek – obwieściłam. Wstawaj i do boje. Kuks z jękiem dźwignęła się do

pokręconej, ale zasadniczo wyprostowanej pozycji. Kąt po drugiej stronie pokoju oddzielała cienka zasłona. Angela zawsze lubiła małe, przytulne zakątki. Jej łóżeczko wyglądało jak gniazdko. -pełne pluszaków , książek, prawie wszystkich jej ubrań. Z uśmiechem rozsunęłam kotary. - Hej, Już się ubrałaś? - spytałam, obejmując ją. - Cześć, Max – powiedziała Angela, wyciągając jasne kędziorki zza

kołnierza. Możesz mi zapiąć? - Jasne. - Odwróciłam ją i zaczęłam zapinać guziki. Nigdy nie mówiłam tego innym, ale po prostu kocham, kocham, kocham Angelę. Może dlatego , że właściwie zajmuje się nią, od kiedy była niemowlęciem. A może dlatego, że jest niewiarygodnie słodka i pełna miłości.

-A może dlatego, że jestem twoją małą córeczką – odezwała się Angela , zerkając na mnie prze ramię. -Ale nie martw się, nikomu nie powiem. Poza tym ja też ciebie kocham najbardziej. Zarzuciła mi na szyję chude ramionka i cmoknęła mnie w policzek trochę lepkimi ustami. Przytuliłam ją mocno. No tak – to jej kolejna wyjątkowa cecha. Angela czyta w myślach. 4 Chcę dziś zbierać poziomki – oznajmiła

Angela zdecydowanie, nabierając na widelec jajecznicę. - Już dojrzały. -To dobrze, bo ja też – ucieszył się Gazownik. I jednocześnie przytrafił mu się kolejny wypadek, co go rozbawiło. - Rany, Gazik – powiedziałam karcąco. -Atak gazowy! - wyrzęził Iggy, chwytając się za gardło i udając, że się dusi. - Już skończyłem – oznajmił Kieł,

szybko wstał i zaniósł talerz do zlewu. - Przepraszam – pokajał się rutynowo Gazownik, ale jadł dalej. - Masz rację, Angela – odezwała się Kuks. - Świeże powietrze wszystkim nam dobrze zrobi. Ja też pójdę. - Wszyscy pójdziemy – zdecydowałam. Na dworze było cudownie, jasno i słonecznie, pierwsze prawdziwe majowe uprawy. Wzięliśmy ze sobą wiaderka i koszyki, a Angela zaprowadziła na

wielką polanę pełną poziomek. Chwyciła mnie za rękę. - Jeśli zrobisz ciasto, upiekę babeczki z poziomkami – oznajmiła radośnie. -Aha, chciałbym zobaczyć, jak Max robi ciasto – usłyszałam głos Iggy'ego.- Ja zrobię. Podskoczyłam jak ukłuta. - Wielkie dzięki! - warknęłam. - Dobra, może nie jestem genialną kucharką, ale jak ci skopię tyłek, to długo nie

zapomnisz! Iggy roześmiał się i gwałtownie zamachał rękami. Kuks zdusiła chichot, nawet Kieł się uśmiechnął, a Gazownik wyglądał... jak kot. Który zeżarł kanarka. -To byłeś ty? - spytałam go. Wyszczerzył zęby i wzruszył ramionami, bardzo się starając nie wyglądać na zbyt dumnego. Gazownik miał jakieś trzy latka, kiedy zorientowałam się, że potrafi

dokładnie naśladować wszystkie dźwięki i głosy. Nawet nie wiem, ile razy Iggy i Kieł omal się nie pobili o to, co Gazik powiedział ich głosami. Niebezpieczny talent, a Gazownik posługuje się nim bez skrupułów. Po prostu, kolejny dziwny dat – większość z nas jakiś ma. I cokolwiek to jest, życie z takim darem jest ciekawsze. Angela stanęła jak wryta i krzyknęła.

Spojrzałam na nią zaskoczona, a sekundę później z nieba spuścili się jak pająki ludzie z wilczymi pyskami i ogromnymi kłami, o czerwonych, płonących oczach. Likwidatorzy! I tym razem to nie był sen. 5 Nie było czasu się zastanawiać. Jed nauczył nas tego, żeby wówczas tylko działać. Rzuciłam się na Likwidatora, podskoczyłam i z obrotu kopnęłam jego pękatą klatkę piersiową. Powietrze z niego uszła – ufff – i rozszedł się straszny smród, jakby szambo rozlała się

i upadł. Potem wszystko potoczyło się jak w filmie – sceny jedna za drugą, aż nie do wiary. Walnęłam jeszcze raz, potem jakiś Likwidator zdzielił mnie pięścią tak mocno, że głowa mi odskoczyła, a z ust bluznęła krew. Kątem oka zobaczyłam Kła broniącego się przed innym Likwidatorem. A potem rzucili się na niego dwaj następni i upadł pod ciosami pazurzastych łap.

Iggy jeszcze stał, ale jedno oko tak mu spuchło, że nie mógł go otworzyć. Pozbierałam się z ziemi, odrętwiała z szoku, i zobaczyłam nieprzytomnego Gazownika leżącego twarzą do ziem. Skoczyłam do niego, ale Likwidatorzy znowu mnie zaatakowali. Dwaj wykręcili mi ręce na plecach. Trzeci pochylił się – czerwone oczy błyszczały mu dziko, twarz całkowicie przekształciła się w pysk. Zamachnął się i zdzielił mnie pięścią w brzuch.

Przeszył mnie niewiarygodny ból. Zgięłam się wpół i padłam na ziemię jak kłoda. Resztką świadomości zarejestrowałam krzyk Angeli i płacz Kuks. Wstawaj, powiedziałam sobie, usiłując zaczerpnąć powietrza. Wstawaj! Jesteśmy odmieńcami, mutantami, o wiele, wiele silniejszymi niż normalni dorośli ludzie. Ale Likwidatorzy nie są normalnymi dorosłymi ludźmi i mieli przewagę liczebną. Mogli nas zjeść na śniadanie. Z wysiłkiem dźwignęłam się na kolana,

usiłując nie puścić pawia. Wstałam z żądzą mordu w oczach, gotowa zabijać. Dwóch Likwidatorów trzymało Kuks za ręce i nogi. Rozhuśtali ją i puścili; uderzyła głową w drzewo. Usłyszałam jej zduszony, bolesny krzyk; skuliła się wśród sosnowych igieł. Z ochrypłem, bulgoczącym krwią wrzaskiem rzuciłam się na Likwidatora i walnęłam go obiema rękami w kudłate uszy. Bębenki mu pękły, zawył, upadł na kolana.

- Max! - pisnęła z przerażeniem Angela. Odwróciłam się. Likwidator trzymał ja za ramiona. Puściłam się pędem, przeskoczyłam Iggy'ego, który leżał nieprzytomny. Dwaj Likwidatorzy dopadli mnie, przewrócili, jeden wgniótł mi w pierś ciężki kolano. Z trudem oddychając, próbowałam się wyrwać, ale on mocno uderzył mnie w twarz i rozdarł mi policzek zakrzywionymi pazurami.

Zakręciło mi się w głowie i osunęłam się na ziemię. Tamci dwaj mnie przygnietli i z niewypowiedzianym przerażeniem ujrzałam, jak trzej inni wpychają Angelę, moje maleństwo, do brudnego worka. Krzyczała i płakała, a jeden ją uderzył. Szarpałam się gorączkowo, usiłując krzyczeć, ale zdołałam wydać z siebie tylko zachrypły, zdławiony szloch. - Puszczaj, ty głupi, obleśny... wyrzęziłam i znowu mnie przygnietli. Jeden pochylił się nade mną z ohydnym

uśmiechem. - Max – powiedział. Żołądek mi się ścisnął; czy ja go znam? - Miło cię znowu spotkać – dodał, jakbyśmy się sobie gawędzili. Wyglądasz jak szmata. Zawsze strasznie zadzierałaś nosa, więc bardzo mnie to cieszy. - Kim jesteś? - wydyszałam. Gdzieś w samym środku mojego jestestwa poczułam lodowate zimno. Likwidator wyszczerzył długie kły. Ledwie mieściły mu się w ustach.

- Nie poznajesz mnie? Chyba trochę wyrosłem. Nagle zrozumiałam i oczy prawie wyszły mi z głowy. -Ari – szepnęłam, a on roześmiał się jak szalony. Potem wstał. Zobaczyłam jeszcze zbliżający się do mnie wielki, czarny bucior, kopniak odwrócił mi głowę na bok i zapadła ciemność. W ostatniej chwili zdążyłam się zdziwić: Ari był synem Jeda. Zrobili z niego

Likwidatora. Miał siedem lat. 6 - Max? - głosik Gazownika był bardzo dziecinny, bardzo wystraszony. Usłyszałam okropny, chrapliwy jęk, a potem dotarło do mnie, że wyrwał się z mojego gardła. Gazownik i Kieł pochylali się nade mną i patrzyli z niepokojem. Sami mieli posiniaczone, zakrwawione twarze. - Jestem cała – wychrypiałam, choć wcale nie miałam tej pewności. Wróciły

do mnie wspomnienie i usiłowałam się podnieść. -Gdzie Angela? Kieł nie patrzył mi w oczy. - Zabrali ją. Omal znowu nie zemdlałam. Przypomniało mi się, jak w wieku dziewięciu lat wyglądałam przez zakratowane okno laboratorium, patrząc w półmroku na Likwidatorów. Jeden biały fartuch wypuścił na teren Szkoły szympansy i poszczuł

na nie nowo zrobionych Likwidatorów. Chodziło o naukę polowania. Ciągle słyszę te przerażone i bolesne krzyki małp. I właśnie oni mają Angelę. Ogarnęła mnie wściekłość – dlaczego nie wzięli mnie? Po co im kruche dziecko? Może ja miałabym szansę... Może. Wstałam rozdygotana. W głowie mi się kręciło i musiałam się oprzeć na ramieniu

Kła, rozdrażniona swoją słabością. - Musimy ją odbić – powiedziałam gwałtownie, usiłując nie upaść. Musimy ją odbić zanim... - Przed oczami mignęły mi straszne sceny; Angela ścigana, kaleczona, zabijana. Przełknęłam ślinę i wyłączyłam te obrazy. - Dobra, weźcie się w garść. Gotowi do pościgu? Przyjrzałam się całej czwórce. Wyglądali, jakby wpadli do szatkownicy. -Tak – potwierdziła Kuks ze łzami w oczach.

- Ja też – dodał Iggy, niewyraźnie, zapewne z powodu pękniętej wargi. Gazownik skinął poważnie głową. Straszne, ale na chwilę w oczach stanęły mi gorące łzy. Otarłam je i skupiłam się na wściekłości, żeby nie rozpaść się na kawałki. Iggy lekko przechylił głowę. To był dla mnie znak, żeby nadstawić ucha. Wtedy i ja to usłyszałam: cichy warkot silnika. -Tam! - rzucił Iggy, wskazując palcem. Ruszyliśmy w piątkę – sztywno, niezdarnie - w stronę, skąd dochodził dźwięk. Po

stu metrach przedzierania się przez las dotarliśmy do urwiska nad starą, nieużywaną szosą – ze trzydzieści metrów w dole. I zobaczyłam to: czarna terenówka, zakurzona i ubłocona, podskakiwała na bitej drodze. Serce mi załomotało. Od razu, bez pudła, wiedziałam, że w środku jest moje maleństwo, moja Angela. Wieźli ją tam, gdzie śmierć wydaje się błogosławieństwem. Po moim trupie.

- Za nią! - krzyknęłam, po czym cofnęłam się o jakieś dziesięć kroków pozostali ustąpili mi drogi – wzięłam rozbieg, popędziłam na skraj przepaści i zwyczajnie skoczyłam w powietrze. Zaczęłam spadać. Rozłożyłam skrzydła – szybko – chwytając powietrzny prąd. I pofrunęłam. 7 Jak widać, moje senne koszmary są nie do odróżnienia od prawdziwego życia.

Naprawdę mieszkaliśmy w śmierdzącej wylęgarni zła zwanej Szkołą. Stworzyli nas naukowcy, „fartuchy”, którzy wszczepili nam do ludzkiego genomu ptasie DNA. Jed był kiedyś fartuchem, ale zrobiło mu się nas żal, serce mu zmiękło i wywiózł nas stamtąd. Jesteśmy dziećmi ptakami, sześcioosobowym stadem. A Likwidatorzy chcą nas zabić. Teraz mają sześcioletnią Angelę. Moje mięśnie ramion naprężyły się,

poruszały w górę i w dół czterometrowymi skrzydłami. Przechyliłam się ostro na jedną stronę, pędząc za terenówką. Zerknęłam za siebie; Kuks już skoczyła, a za nią Iggy, Gazownik i Kieł. W ścisłym szyku spłynęliśmy w dół ku samochodowi. Kieł w locie ułamał z drzewa suchą gałąź. Zapikował i walnął nią w przednią szybę. Terenówka gwałtownie szarpnęła, jedno

okno się otworzyło i ze środka wychyliła się lufa. Wokół mnie z drzew posypały się gałązki roztrzaskane kulami. W powietrzu rozszedł się zapach nagrzanego metalu i prochu. Schowałam się za drzewami, nieustannie podążając za samochodem. Kieł znowu walnął w przednią szybę. Z kilku okien świsnęły pociski. Kieł rozsądnie odfrunął. -Angela! - wrzasnęłam. - Jesteśmy! Idziemy po ciebie! - Przed nami! - wrzasnął Kieł.

Jakieś dwieście metrów przed nami znajdowała się polana. Widziałam przez drzewa zielonkawą sylwetkę helikoptera. Terenówka podskakiwała na wyboistej drodze. Spojrzałam Kłowi w oczy; skinął głową. Mieliśmy szansę przejąć Angelę, kiedy będą ją przenosić z samochodu do helikoptera. Ale wszystko potoczyło się bardzo szybko. Terenówka zahamowała niezgrabnie, z poślizgiem, w błocie. Drzwi otworzyły

się z rozmachem. Z samochodu wyskoczył Likwidator. Kieł spadł na niego, ale cofnął się z krzykiem. Z ręki bluznęła mu krew. Likwidator popędził do helikoptera i dał susa w otwarty właz. Drugi szczerząc wielkie żółte zęby, wyprysnął z samochodu i rzucił coś w powietrze. Kuks z krzykiem chwyciła Iggy'ego za rękę i szybko się wycofali; granat wybuchł tuż przed nimi, bryzgając na wszystkie strony odłamkami metalu i korą z drzew.

Wirnik helikoptera śmigał coraz szybciej; wypadłam spomiędzy drzew. Nie zabiorą mi mojego maleństwa! Nie zabiorą jej w tamto miejsce! Ari wyskoczył z samochodu. Niósł worek z Angelą. Runęłam na helikopter; ze strachu i z wściekłości szumiało mi w uszach. Ari cisnął worek w otwarty właz helikoptera. Skoczył za nim, niesamowicie zwinnie. Z rykiem furii rzuciłam się za nim i chwyciłam płozę śmigłowca w chwili,

gdy oderwał się od ziemi. Metalowy pręt był rozpalony od słońca i zbyt szeroki, żeby go objąć dłonią. Zaczepiłam o niego ramieniem, usiłując zachować równowagę. Potężny podmuch powietrza od wirnika omal nie złamał mi skrzydeł. Wyciągnęłam je, a Likwidatorzy ze śmiechem wytykali mnie palcami, zamykając szklany właz. Widziałam Ariego. Podniósł karabin i wycelował we mnie. - Zdradzę ci tajemnicę, staruszko! -

wrzasnął. - Wszystko ci się pomyliło. To my jesteśmy ci dobrzy! -Angela – szepnęłam, bliska łez. Ari położył pazur na spuście. Zrobi to. A martwa na nic się nikomu nie przydam. Z łamiącym się sercem puściłam płozę i spadłam; w tej samej chwili zobaczyłam małą, rozczochraną blond główkę, wyswobadzającą się z worka. Moje maleństwo odleciało na spotkanie ze śmiercią. I wierzcie mi, czymś o wiele gorszym od śmierci.

8 Wszyscy mamy świetny wzrok – sokoli po prostu. Dlatego bolesne odprowadzanie wzrokiem helikoptera z Angelą trwało w naszym przypadku o wiele dłużej. Gardło ściskało mi się od płaczu. Angela, którą opiekowałam się, gdy była jeszcze niemowlakiem, ze śmiesznymi kurczęcymi skrzydełkami! Czułam się, jakby ktoś mi odrąbał prawe skrzydło, po którym została ziejąca, krwawa rana. - Mają moją siostrę! -zawył Gazownik,

rzucając się na ziemię. Zawsze strasznie starał się być twardzielem, ale miał tylko osiem lat i przed chwilą zobaczył, jak jego siostrę porywają psy z piekła rodem. Uderzył pięścią w ziemię; Kieł ukląkł przy nim, obejmując go za ramiona. - Max, co zrobimy? - w oczach Kuks kręciły się łzy. Była cała posiniaczona i zakrwawiona. Niespokojnie zaciskała pięści. - Porwali Angelę. Nagle poczułam , że zaraz się załamię. Wzbiłam się w powietrze, rozłożyłam

skrzydła i odleciałam najszybciej, jak umiałam. Odleciałam poza zasięg ich wzroku i słuchu. Przed sobą zobaczyłam wielki świerk; wylądowałam niezgrabnie na jednej z wyższych gałęzi, jakieś pięćdziesiąt metrów nad ziemią, rozpaczliwie usiłując się uchwycić gałęzi, ponieważ trochę nie wycelowałam. Zdyszana, przylgnęłam do drzewa. Dobra, Max, myśl. Myśl! Zrób coś! Znajdź jakieś rozwiązanie. W mojej głowie kotłowało się zbyt wiele: myśli, emocje, rozterki,

wściekłość, ból. Musiałam się wziąć w garść. Ale nie mogłam. Czułam się, jakbym straciła młodszą siostrę. - O Boże! Angela, Angela, Angela! Rycząc na całe gardło, pięściami bębniłam w grubą korę sosny, raz po raz, aż w końcu do mojej rozgorączkowanej świadomości przedarła się informacja o bólu.

Spojrzałam na kostki palców, zobaczyłam krew, zdartą skórę, drzazgi. Ból fizyczny sprawia o wiele mniejsze cierpienie niż ten psychiczny. Moja Angela, moje maleństwo! Zabrali ją. Była z drapieżnymi mutantami, pół ludźmi, pół wilkami, spragnionymi jej krwi. Zabiorą ją do tych obleśnych świrów z laboratorium, którzy rozłożą ją na części. Dosłownie. I nagle się rozpłakałam, wczepiona w to drzewo jak w szalupę z „Titanica”. Łkałam i łkałam, aż zrobiło mi się niedobrze. Powoli szlochy przeszły w

dygot. Otarłam twarz rękawem, rozmazując krew. Siedziałam na drzewie, aż oddech mi się uspokoił, a mózg znowu ruszył pełną parą. Ale ręce bolały jak cholera. Zapamiętaj: przestań boksować się z przedmiotami nieożywionymi. Dobra. Pora zejść na ziemię, być silną, zorganizować wszystkich i wymyślić plan awaryjny.

I jeszcze jedno: w głowie nieustannie łomotały mi ostatnie słowa Ariego: „To my jesteśmy ci dobrzy” 9 Nawet nie pamiętam lotu do domu. Byłam zrozpaczona i odrętwiała, a kiedy weszliśmy do kuchni, pierwsze, co mi się rzuciło w oczy, to talerz Angeli na stole. Iggy zawył i jednym ruchem ręki zmiótł z kuchennego blatu kubek, który śmignąl w powietrze i uderzył Kła w skroń.

- Oczu nie masz idioto?! - ryknął Kieł z furią. Potem zdał sobie sprawę, co powiedział, zacisnął zęby i spojrzał na mnie bezsilnie. Po moich policzkach płynęły strumienie łez. Sól wżerała mi się w rany po pazurach Likwidatora. Automatycznie poszłam po apteczkę i zaczęłam dezynfekować Gazownikowi ranki i otarcia. Rozejrzałam się. Z policzka Kuks ciekła krew; widać drasnął ją odłamek. Przynajmniej raz przestała

gadać – skuliła się na kanapie i płakała. Gazownik zerknął na mnie. Jak mogłaś do tego dopuścić? Sama zadawałam sobie to pytanie. Jasne, jestem tu szefową, jestem Max. Niezwyciężona – ale jestem też czternastoletnim dzieckiem. I od czasu do czasu, na przykład kiedy do mnie dotrze, że Jed nie wróci, że jesteśmy zdani na siebie, że pozostali zależą ode mnie i nie wolno ich zawieść, no, to wtedy zaliczam doła. Nagle staję się małym dzieckiem,

które pragnie, żeby Jed do nas wrócił, albo nawet, kurczę, żebym była normalna! Albo miała rodziców. I co jeszcze. - Sam nie masz oczu! - wrzasnął Iggy na Kła. - Co się stało? Przecież wy wszyscy widzicie, nie? Dlaczego nie mogliście odbić Angeli? - Bo mieli helikopter! - wrzasnął Gazownik, wyszarpując mi się z rąk. - I broń! Nie jesteśmy kuloodporni! - Hej! Hej! - włączyłam się. - Wszyscy jesteśmy zdenerwowani. Ale nie

jesteśmy wrogami! Nie my, tylko tamci! Przyklepałam plaster Gazownikowi i zaczęłam krążyć po kuchni. - Zamknijcie się na chwilę i dajcie pomyśleć – dodałam spokojniej. To nie ich wina, że nasza misja ratunkowa zakończyła się totalną porażką. To nie ich wina, że porwano Angelę. Ale ich wina, że kuchnia sprawiała wrażenie, jakby należała do rodziny wychowanych na śmietniku szakali. Z tym postanowiłam

rozprawić się później. Kiedy takie sprawy znowu staną się ważne. Jeśli w ogóle. Iggy podszedł do sofy i prawie przygniótł Kuks. Zdążyła się przetoczyć na bok, a kiedy usiadł, położyła mu głowę na ramieniu. Pogładził ją po włosach. - Oddychaj głęboko – poradził mi Gazownik, bardzo zatroskany. Znowu omal się nie poryczałam. Pozwoliłam porwać jego siostrę, nie zdołałam jej ocalić, a on się o mnie martwi!

Kieł zapadł w ponure milczenie. Nie spuszczał ze mnie oczu, otwierając grubo obandażowaną ręką puszkę ravioli i biorąc widelec. - Wiesz, gdyby chcieli zabić ją albo nas, to by to zrobili – odezwała się Kuks rozdygotanym głosem. - Mieli broń. Z jakiegoś powodu Angela była im potrzebna żywa .I nie obchodzi ich, czy my żyjemy. Nie pofatygowali się sprawdzić, by sprawdzić, czy nas na pewno zabili. Rozumiecie, co chcę powiedzieć.

Dlatego uważam, że jeszcze zdążymy uratować Angelę. -Ale oni mieli helikopter – przypomniał Gazownik. - Zrobili kawał drogi. Mogą być wszędzie. - Wargi mu zadrżały. Zacisnął zęby. - Na przykład w Chinach czy gdzieś. - Nie sądzę, żeby zabrali ją do Chin. - Wiemy, dokąd ją wzięli. - Spokojne słowa Kła padły jak kamienie. Jego widelec zazgrzytał o dno puszki.

- Czyli? - spytał Iggy, unosząc głowę. Jego ślepe oczy były zaczerwienione od niewypłakanych łez. - Do Szkoły – odpowiedzieliśmy jednocześnie Kieł i ja. I te słowa, jak pewnie sobie wyobrażacie, zaciążyły nam jak tona cegieł. 10 Kuks zasłoniła usta ręką i szeroko otworzyła oczy. Gazownik wystraszył się, ale próbował to ukryć.

Iggy zesztywniał i pobladł jak śmierć. W szkole próbowali mu chirurgicznie udoskonalić nocne widzenie. I oślepili go na trwałe. Ups. - Zabrali Angelę do Szkoły? - powtórzył ze zdziwieniem Gazownik. -Tak uważam – odpowiedziałam, usiłując zachowywać się spokojnie i bojowo, jakbym w środku nie wrzeszczała ze strachu. - Dlaczego? - szepnęła Kuks. - Po czterech latach... Myślałam, że zapomnieli...

- Chcą nas odzyskać – odezwał się Kieł. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Ze niby co z oczu, to z serca. Nie, raczej jakbyśmy usiłowali wyrzucić z pamięci to, że byliśmy na łasce i niełasce sadystycznych bliskich krewniaków diabła w miejscu, które stanowi kompletną, piekielną obrazę boską i można z nim zrobić tylko jedno: zbombardować. Tak, raczej tak. - Nigdy o nas nie zapomną. Jedowi nie wolno było nas tu zabrać –

uprzytomniłam Gazownika. - Jed wiedział, że tamci za wszelką cenę będą chcieli sprowadzić nas z powrotem. Gdyby ktokolwiek odkrył, co nam zrobili, to byłby koniec Szkoły. wytłumaczył Kieł. -To dlaczego im nie powiemy? - spytała Kuks. - Chodźmy do jakiejś telewizji i powiedzmy wszystko, coś w rodzaju „ Patrzcie, wyhodowali nam skrzydła, a

przecież jesteśmy tylko dziećmi i ...” -Tak, to by ich załatwiło – przerwał Iggy – ale my wylądowalibyśmy w zoo. -To co robimy? - Gazownik najwyraźniej zaczął panikować. Kieł wstał i wyszedł, a po chwili wrócił ze stertą pożółkłych, spłowiałych dokumentów. Ich brzegi były jakby obgryzione, a spomiędzy kartek wypadło parę mysich bobków. - Fuj – jęknęła Kuks, wycierając nos rękawem. - Fuj! Czy to...

- Zobacz- powiedział Kieł, wciskając mi papiery. Były to stare dokumenty Jeda. Gdy zniknął, zawartość jego biurka wepchnęliśmy w najgłębszy kąt szafy, żeby nie musieć ciągle tego oglądać. Rozłożyliśmy dokumenty na kuchennym stole. Od samego patrzenia na nie włosy jeżyły mi się na karku. Jeszcze ta porażająca woń mysich pachnideł. Wszystko było lepsze od tego. Kieł zaczął przeglądać stertę. Znalazł wielką kopertę zapieczętowaną kroplą

wosku. Spojrzał na mnie, a gdy skinęłam głową, podważył grudkę paznokciem. - Co to? - spytał Gazownik. - Mapa – mruknął Kieł, rozkładając spłowiały szkic. - Mapa czego? - Kuks zajrzała mu przez ramię. -Mapa tajnego budynku – odpowiedziałam z zaciśniętym żołądkiem. Miałam nadzieję, że nigdy więcej tego nie zobaczę, nigdy nie złamię woskowej pieczęci. -

W Kalifornii. To Szkoła. 11 - Co? - kwiknął Gazownik. Iggy stał się jeszcze bledszy niż zwykle, o ile to w ogóle możliwe. -Tam zabrali Angelę – wyjaśniam. - I tam musimy się dostać, żeby ją odbić. - O – mruknęła Kuks. Mózg wyraźnie pracował jej na szybszych obrotach. Tak. Musimy odbić Angelę. Nie możemy jej zostawić... z nimi. To potwory. Zrobią jej coś strasznego. I zamkną w klatce.

Skrzywdzą. Ale nas jest pięcioro. Czyli reszta będzie musiała wziąć gmmmb... Zakrywam jej usta ręką. Wyzwoliła się. - Daleko to? - Z tysiąc kilometrów, mniej więcej – powiedział Kieł. - Lot co najmniej siedmiogodzinny, bez postojów. - Możemy to przedyskutować? - spytał Iggy, nie odwracając głowy. - Jest nas za mało.

- Nie. - Oglądam mapę, już teraz obmyślając trasy, postoje i plany awaryjne. -A może już teraz zagłosujemy? Oni mają broń! I helikopter. - w głosie Iggy'ego zabrzmiało zdenerwowanie. - Iggy, tu nie ma demokracji – warknęłam. Rozumiałam, że się boi, ale nic na to nie mogłam poradzić. -Tu jest maxokracja. Wiesz, że musimy odbić Angelę. Nie możesz dopuszczać myśli, że

powinniśmy im ją oddać. Opiekujemy się sobą nawzajem – choćby nie wiadomo co. Nikt z nas nie będzie więcej żył w klatce, póki żyję. -Nabrałam powietrza w płuca. -Ale skoro o tym mowa, po Angelę wyruszymy Kuks, Kieł i ja. Ty i Gazownik, macie tu zostać. Bronić frontu. Na wypadek nikłej szansy, że Angela ucieknie i wróci do domu. Zapadła głucha cisza. -Akurat! - Iggy odwrócił się do mnie. Nie dlatego nas nie chcesz zabrać. Mów.

Z nerwów rozbolał mnie żołądek. Nie miałam czasu na takie rzeczy. Nie – to Angela nie miała czasu. - Dobrze – powiedziałam, siląc się na pojednawczy ton. -Rzeczywiście, nie chcę was zabrać. Prawda wygląda tak, że jesteś ślepy i choć świetnie latasz tu, gdzie znasz wszystko, nie chcę się o ciebie martwić w trakcie strzelaniny z Likwidatorami. Iggy, z twarzą wykrzywioną gniewem, otworzył usta, ale nie zdążył się odezwać.

-A ja? - pisnął Gazownik. - Nieważne, że mają broń, helikoptery i Likwidatorów. To moja siostra! - Właśnie. A skoro tak im na niej zależało, to może zacznie zależeć i na tobie – zauważyłam. - Poza tym świetnie latasz, ale masz osiem lat, a my będziemy w drodze wiele godzin. - Jed nigdy by nas tu nie zostawił – rzucił gniewnie Iggy. - Nigdy. Przenigdy. Zacisnęłam usta. Postępowałam, jak umiałam najlepiej.

- Może i tak. Nigdy się nie dowiemy. Jed nie żyje. Dobra zbierajcie się. CZĘŚĆ DRUGA HOTEL KALIFORNIA -TAK JAKBY 12 - Wszyscy zrozumieli plan B? – spytałam podniesionym głosem, żeby przekrzyczeć ryk wiatru. Lecieliśmy prosto w stronę słońca, na

południe – południowy zachód. Za nami zostały góry Sangrie de Cristo, a my pruliśmy w stałym tępię stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Gdybyśmy trafili na dobry prąd powietrzny, moglibyśmy zwiększyć prędkość o jakieś trzydzieści kilometrów. Wspaniały lot! Kieł skinął głową. Och, jej. Silny, milczący typ! -Aha – odezwała się Kuks.- Gdyby coś nas rozdzieliło… choć nie wiem co, chyba

żeby któreś się zgubiło w chmurach czy coś takiego… Myślisz, że to jest możliwe? Nigdy nie byłam w chmurach. Na pewno jest ohydnie. W chmurze niczego się nie widzi… Łypnęłam na nią. Urwała, apotem szybko dokończyła: - Spotkamy się na najbardziej wysuniętym na północ brzegu jeziora Mead. Przytaknęłam. -A gdzie jest Szkoła?

- W Dolinie Śmierci, piętnaście kilometrów na północ od Złej Wody. Już otwierała usta, żeby coś dodać, ale uniosłam brew. Kocham Kuks, jest super, ale od tego jej nadawania nawet Matka Teresa stałaby się psychopatyczną morderczynią. - Wszystko jasne – powiedziałam. – Dobra robota. Słyszeliście? Czy Szkoła mogłaby się znajdować w bardziej stosownym miejscu? Dolina Śmierci. Nad Złą Wodą. To tak

jakbyśmy wylądowali na drodze wybrukowanej dobrymi chęciami, nad brzegiem rzeki Styks. Wcale by mnie to nie zdziwiło. Wiatr rozplatał mi warkocz; długie pasma włosów smagały po twarzy, co było okropnie denerwujące. Zapamiętaj: zetnij włosy. Gazownik i Iggy nie pożegnali nas radośnie, ale moim zdaniem podjęłam właściwą decyzję. Na tym polega

problem bycia szefem. Nie dostaje się instrukcji obsługi. Ale ponieważ Angelę spotkało to, co spotkało, ich zadowolenie spadło na ostatnią pozycję moich priorytetów. Zerknęłam na Kła. Twarz miał odprężoną, niemal… no, nie szczęśliwą. Kieł nigdy nie jest szczęśliwy, ale… absolutnie spokojną. Zbliżyłam się do niego. - Plusem tej sytuacji jest to, że fantastycznie się frunie – odezwał się i spojrzała na mnie porozumiewawczo. Jego ciemne skrzydła łopotały energicznie, połyskując w słońcu

ciemnym fioletem. Wiatr świstał nam w uszach, widzieliśmy teren w promieniu wielu kilometrów. Przypuszczam, że tak pewnie czuje się Bóg. No, powiedzmy. -A minusem, że jesteśmy zmutowanymi dziwolągami, które nigdy nie będą mogły żyć normalnie. Kieł wzruszył ramionami.

- Coś za coś. Byłam zbyt zdenerwowana, żeby się roześmiać, ale uśmiechnęłam się półgębkiem i spojrzałam na Kuks. Jak my wszyscy, jest wysoka jak na swój wiek – i chuda. Pewnie waży nie więcej niż trzydzieści kilo – dzięki mocnym, lekkim ptasim kościom. Sto pięćdziesiąt na godzinę – mało. :Naukowcy” ze Szkoły potrafią zrobić wiele złego przez siedem godzin. Poza tym w drodze będziemy musieli robić postoje. Jeśli mamy coś zdziałać, to powinniśmy

być wypoczęci i najedzeni. Spojrzałam na zegarek – lecieliśmy dobre dwie godziny. Już czułam się głodna i było mi trochę słabo. W powietrzu spala się energię jak nigdzie, a po długim locie mogłabym pożreć konia z kopytami. Bez soli. Nawet w tej sytuacji nie mogliśmy zapomnieć o podstawowej konieczności jedzenia. - Max? – Kuks spojrzała na mnie wielkimi oczami w tym samym płowordzawym

odcieniu, jak jej skrzydła. -Tak się zastanawiam… Zaczyna się. - Wiesz, Max, zanim wystartowaliśmy… Tak trochę zerknęłam w dokumenty Jeda, wiesz? I niektóre były o nas. O mnie. Zobaczyłam moje imię, prawdziwe, Monique, a potem nazwisko jakiś ludzi i.. Tipisco w Arizonie. Tipisco jest na granicy Arizony z Kalifornią, sprawdziłam na mapie. Wygląda na malutkie miasteczko. No więc tak

się zastanawiam… Żadne z nas nie zna swoich prawdziwych rodziców i, no wiesz, zawsze się zastanawialiśmy, a przynajmniej ja się zastanawiałam, czy oddali nas tak jakby dobrowolnie, czy… - Rozumiem, co czujesz, Kuks, ale te nazwiska mogą nie mieć związku z tobą. Nie wiemy, czy jesteśmy dziećmi z probówki, czy nie. Zlituj się. Myśl tylko o ratowaniu Angeli. Zapadła cisza.

- Kuks? -Tak, jasne. Zamyśliłam się. Oczywiści, ten temat jeszcze wróci, żeby mnie ugryźć znienacka w tyłek. 13 W ustach miała straszną suchość. Bolała ją głowa – i wszystko inne też. Zamrugała parę razy, usiłując oprzytomnieć. Nad sobą widziała sufit z ciemnobrązowego plastiku. Klatka. Psia buda. Taka ze sklepu, na psy średniej wielkości.

Angela usiadła z wysiłkiem; w głowie zakotłowały się jej mgliste myśli. Wiedziała, gdzie jest – wszędzie rozpoznała by ten chemiczny zapach środka dezynfekującego. Znalazła się w Szkole. Nowa – nowa – skrzydła – i – nowa – nowa-skrzydła – dziewczynka – nowa Szybko odwróciła się w stronę, z której dochodziły myśli. W klatce obok siedziało dwoje młodszych od niej dzieci. Ich oczy, zbyt wielkie w wygłodzonych buziach, uporczywie się w nią wpatrywały.

- Cześć – szepnęła. Nie wyczuwała w pobliżu fartuchów – czuła tylko te chaotyczne, niezborne dziecięce myśli. Usta – dźwięk – dziewczynka – skrzydła – nowa – nowa Dzieci patrzyły, nie odpowiadając. Siląc się na uśmiech, Angela przyjrzała im się uważniej. To chyba byli dwaj chłopcy. Jeden miał szorstką, łuskowatą skórę – jakby pokrytą rybimi łuskami, ale tylko miejscami. Nie wyglądało to ładnie. Drugi wyglądał jak… bubel. Miał za dużo palców u rąk i nóg, za to szyi nie

miał prawie wcale. Ogromne oczy wychodziły mu z orbit, a spomiędzy rzadkich włosów przeświecała łysa skóra głowy. Serce bolało os samego patrzenia. - Jestem Angela – szepnęła znowu. – Macie imiona? Dźwięk – dźwięk – zły – dziewczynka – skrzydła – zły – dźwięk Obaj chłopcy, chyba przestraszeni, odsunęli się od niej w najdalszy kąt klatki.

Angela z trudem przełknęła ślinę. Już się nie odzywała. Co się stało z Max i pozostałymi? Czy też są w klatkach? Drzwi otworzyły się i rozległy się kroki na linoleum. Angela wyczuła, że chłopcy w klatce dygoczą ze przerażenia; w ich głowach wirowały oszalałe ze strachu myśli. Wtulili się w siebie. Ale dwa fartuchy zatrzymały się przed klatką Angeli. - Boże… Harrisom miał rację – powiedział jeden, przykucając, by przyjrzeć się

Angeli przez kratkę w drzwiach. - Złapali ją! Ty wiesz, jak długo czekałem na to, żeby dostać ją w swoje ręce? – Spojrzał z ożywieniem na towarzyszkę. – Czytałaś raport Dyrektora o tej grupie rekombinantów? -Tak, ale nie bardzo uwierzyłam – odpowiedziała – To ma być Obiekt Jedenasty? Ta dziewczynka? Pierwszy zatarł radośnie ręce.

- We własnej osobie. – Pochylił się i otworzył drzwiczki. – Chodź, malutka. Jesteś potrzebna w laboratorium siódmym. - Nareszcie! Niech no tylko otworzę jej mózg… Angela skrzywiła się, gdy brutalnie wywleczono ją na zewnątrz. Chłopcy odetchnęli z żałosną ulgą, bo fartuch przyszedł po nią, a nie po nich. Angela wcale nie miała im tego za złe. 14 - Max, konam z głodu.

Od pół godziny usiłowałam nie zwracać uwagi na moje zaciekle burczące wnętrzności. Na pewno nie złamię się pierwsza, nie dam Kłowi tej satysfakcji. W życiu. Ale jako szefowa byłam zobowiązana dbać o Kuks. I choć nie chciałam tracić czasu na postoje, trzeba było spojrzeć prawdzie w oczy. - Dobrze, dobrze. Musimy znaleźć żarcie. – Genialna przywódcza decyzja, nie? - Kieł! Przystanek na tankowanie. Jakieś pomysły?

Kieł zamyślił się głęboko. Zawsze mnie zadziwia, że potrafi być taki spokojny w najgorszej z najgorszych sytuacji. Czasami zachowuje się jak android albo robot. Kieł R2-D2. Pod nami ciągnęły się góry – łańcuch San Francisco, jak podawała mapa. Zerknęliśmy na siebie – to upiorne, ale przeważnie znamy swoje myśli. -Trasy narciarskie – powiedziałam, a on przytaknął. – Poza sezonem. Puste domki letniskowe.

- Z jedzeniem? – spytała Kuks. -To się zaraz okaże – mruknęłam. Zatoczyliśmy wielkie koło nad górami. U ich stóp rozsiane były miasteczka, które w zimie tętniły życiem. Ominęłam je szerokim łukiem, kierując się tam, gdzie między drzewami dostrzegłam parę domków, jak atrapy z kolejki elektrycznej. Jeden był oddalony. Nie zauważyłam stojącego przed nim samochodu, z komina nie unosił się dym. Nie ma gospodarza?

Przechyliłam się na bok, zwolniłam, lekko zgięłam skrzydła i zaczęłam spływać w dół. Wylądowaliśmy jakieś sto metrów od domu. Jak zwykle po wielu godzinach lotu nogi trochę się pode mną ugięły. Potrząsnęłam najpierw jedną, potem drugą, a na koniec ułożyłam ciepłe skrzydła ściśle przy ciele. Kuks i Kieł zrobili to samo. Szliśmy cicho przez las. Nigdzie śladu żywej duszy. Ganek zasypany był

sosnowymi igłami, na podjeździe nikt nie parkował, żywopłot wybujał i zarósł. Podniosłam kciuk do góry, a Kuks uśmiechnęła się, choć – cud! – nic nie powiedziała. Kochane dziecko. Szybka akcja zwiadowcza upewniła mnie, że w domu nie ma systemu alarmowego. Nie widziałam migających czerwonych światełek czujników ruchu. Nie była to wielka, wypasiona hacjenda, w której warto zakładać takie cuda, tylko letnia chatka, malutka jak pudełko.

Scyzorykiem przecięłam siatkę w oknie i otworzyłam zasuwkę. Siatkowy ekran dał się łatwo odczepić. Starannie odstawiłam go pod ścianę. Ale ze mnie dobrze wychowany włamywacz. Potem razem z Kłem zaczęliśmy trząść starą okienną framugą, aż zamek na górze się otworzył. Pierwszy wszedł Kieł, ja podsadziłam Kuks, wgramoliłam się do środka i zamknęłam okno. Wszystko pokrywała warstwa kurzu. Lodówka był wyłączona i otwarta.

Zaczęłam przetrząsać kuchenne szafki. - Bingo – powiedziałam, wyjmując zakurzoną puszkę z zupą. – Ho, ho! Żyła złota! – Puszka z fasolą, owocami, skondensowanym mlekiem i innymi paskudztwami. No i nieśmiertelne ravioli. – Żyjemy! Kieł znalazł zakurzone butelki oranżady, no to je otworzyliśmy. I wierzcie mi – nie bez powodu podaje się ją schłodzoną.

Pół godziny później rozwaliliśmy się na kanapach trochę zalatujących pleśnią. Przysypialiśmy, obżarci do niemożliwości. - Uuuuch – jęknęła Kuks. – Jestem jak… jak… beton. - Zróbmy sobie dziesięć minut przerwy, przekimajmy się – powiedział Kieł, przymykając oczy. Położył się, krzyżując długie nogi. – Jak to strawimy, lepiej się poczujemy. - Popieram – mruknęłam. Powieki mi opadły. Już po ciebie

idziemy Angela. Za minutkę. 15 - Wrzućmy ich rzeczy do przepaści – rzucił wściekle Iggy i walnął pięścią we framugę drzwi. Słychać, jak reszta odlatuje, i siedzieć bezczynnie, bo się jest ślepym – to było ponad jego siły. - Nawet ich łóżka zmieszczą się przez okno w korytarzu. Gazownik łypnął na niego spode łba. -Ale że nie pozwolili mi ratować

własnej siostry…! Kopnął czerwony znoszony trampek, który odbił się od kuchennego stołu. Dom był strasznie pusty i zbyt cichy. Gazownik nieustannie nasłuchiwał głosu Anhelli, czekał, aż zacznie cicho nucić albo mówić do pluszowych zwierzątek. Przełknął ślinę. To była jego siostrzyczka. A on był za nią odpowiedzialny. Na stole leżała otwarta torba płatków. Nabrał garść i schrupał. Nagle chwycił całą torbę rzucił nią o ścianę. Rozdarła się i bryznęła na wszystkie strony

kolorowymi drobinkami. - Dno! – ryknął. -A co, dopiero do ciebie dotarło? – rzucił sarkastycznie Iggy. – Nikt nie oszuka Gazownika. Może nie od razu chwyta, ale… - Zamknij się – warknął Gazownik. Iggy ze zdziwieniem uniósł brew. – Słuchaj. Jest dennie. Max nas zostawiła, bo myślała, że im nie dorównamy. Iggy zesztywniał. -Ale czy przyszło jej do głowy, co się stanie, jeśli Likwidatorzy tu znowu

przyjdą? Może uwięzili Angelę gdzieś niedaleko. Przecież widzieli nas wszystkich. Czyli wiedzą, że musimy tu gdzieś być. Dlaczego mieli by po nas nie wróci? - Hm – mruknął Iggy w zamyśleniu. – No, trudno było by im znaleźć to miejsce i jeszcze trudniej tu dotrzeć. - Nie, jeśli mają helikopter – zauważył Gazownik. – A mają. - Hm – mruknął Iggy, a Gazownik był dumny, że pomyślał o tym wszystkim

przed nim, choć Iggy był starszy – tak dorosły jak Max i Kieł. Prawie zgrzybiały. -To będziemy tu siedzieć i czekać, aż to się stanie? – Gazownik walnął pięścią w blat. – Nie! Nie musimy czekać, aż Likwidatorzy po nas przyjdą! Możemy działać. Możemy obmyślić plan. Przecież nie jesteśmy do niczego, choć Max uważa inaczej. - Fakt – pokiwał głową Iggy. Podszedł do Gazownika – płatki chrzęściły mu pod

nogami – i usiadł obok niego przy stole. – Teraz widzę, o co ci chodzi. Że tak powiem. - Chodzi mi o to, że nie jesteśmy głupi! Jesteśmy twardzi jak kamienie! Max nie pomyślała o bezpieczeństwie obozu, ale my i tak możemy o nie zadbać. - No dobra, racja. Eeee… ale jak? - Możemy zrobić pułapki! Zasadzki! Bomby! – Gazownik zatarł ręce. Iggy się rozpromienił. - Bomby, fajnie. Kocham bomby.

Pamiętasz tamtą na jesieni? Omal nie spowodowałem lawiny. - Wtedy chciałeś zrobić drogę w lesie. W porządku. To był powód. Max się zgodziła. Gazownik zaczął ryć w stertach starych gazet, śmieciach, starych skarpetach, przy okazji odkrywając zapomnianą miskę, w której kiedyś znajdowało się coś jadalnego – ups – aż w końcu dokopał się do nieco zatłuszczonego notesu.

- Wiedziałem, że gdzieś tu jest – mruknął, wyrywając zapisane strony. Po chwili nowych poszukiwań odnalazł ołówek. – No, więc potrzebny nam świetny plan. Jakie mamy cele? Iggy jęknął. - O, nie. Lata życia pod wpływem Max zrobiły z ciebie potwora. Mówisz jak ona. Jesteś jak jej… maxotka. Jak Maxenstein. Jak… jak… Gazownik łypnął na niego złym

wzrokiem, nie przestając pisać. - Jeden: zrobić bomby, tylko i wyłącznie dla naszej ochrony. Dwa: wysadzić w powietrze diabelskich Likwidatorów, kiedy wrócą. – Odczytał notatkę i uśmiechnął się. – No fajnie. Wreszcie do czegoś zmierzamy. To dla ciebie, Angela! 16 Angela zrozumiała, że dłużej nie wytrzyma. Płuca zaczęły ją palić już godzinę temu; jeszcze wcześniej straciła czucie w

nogach. Ale kiedy przestawała biec, ten sadystyczny fartuch – Reilly – porażał ją czymś w rodzaju pałki. Przeszywał ją elektryczny prąd, aż podrywała się z piskiem. Miała już cztery oparzenia, bardzo, bardzo bolesne. A jeszcze gorsze było to, że wyczuwała jego niecierpliwe wyczekiwanie – on lubi sprawiać ból. Teraz może ją porazić tysiąc milionów razy, jeśli tak mu się podobało. Nie miała już sił. Rezygnacja przyniosła jej ulgę. Cały świat się skurczył i stał się niewyraźnym wąskim korytarzykiem, a potem zupełnie

poszarzał. Poczuła, że spada w przepaść; jej nogi zaplątały się w ruchomą taśmę bieżni. Znowu przeszył ją ładunek elektryczny: raz, dwa razy, trzy, ale był jakiś daleki, raczej jak nieprzyjemne ukłucie niż prawdziwy ból. Pojawiła się Max. Głaskała ją po przepoconych włosach i płakała. Angela oczywiście wiedziała, że to sen, ponieważ Max nigdy nie płakała. Max była najsilniejszą osobą, jaką Angela znała. Choć właściwie nie znała aż tak

wielu osób. Odgłos darcia, a potem nowy przeszywający ból kazał jej się podnieść. Zamrugała; w oczy raziło ją białe światło. Światło szpitalne, światło więzienne. Dobiegł ją ten straszny smród; omal nie zwymiotowała. Jakieś ręce oddzierały wszystkie przyklejone do jej skóry elektrody, trach, trach, trach. - Boże, trzy i pół godziny – mamrotał Reilly. – A puls przyśpieszył zaledwie o

siedemnaście procent. Dopiero pod koniec, przez ostatnie dwadzieścia minut, było niedotlenione. Było! – pomyślała Angela. Chciało się jej krzyczeć. – Nie mów o mnie „to”! - Nie do wiary, że mamy szansę zbadać Obiekt Jedenasty. Od czterech lat pragnę zrobić sekcję tego rekombinanta – odezwał się inny cichy głos. Interesujący poziom inteligencji. Chciałabym jak najszybciej zdobyć próbki jego mózgu. Angela czuła ich podziw, obleśny zachwyt. Podobało im się wszystko to,

co było z nią nie tak, wszystko, co było nienormalne. Te głupie długie słowa złożyły się w jeden wniosek: Angela była eksperymentem. Dla tych fartuchów była częścią wyposażenia laboratorium, jak probówka. Była przedmiotem. Ktoś wsunął jej w usta słomkę. Woda. Zaczęła szybko pić – była spragniona, jakby najadła się piasku. Potem fartuch wziął ją na ręce. Była zbyt zmęczona, żeby się opierać Muszę wymyślić, jak stąd uciec, powtarzała sobie, ale jakoś trudno było jej

pozbierać myśli. Ktoś otworzył psią klatkę i wrzucił Angelę do środka. Znieruchomiała tam, gdzie upadła – przynajmniej leżała. Musiała się trochę przespać. Potem spróbuje uciec. Dźwignęła ciężkie powieki i ujrzała gapiącego się na nią chłopca rybę. Ten drugi zniknął. Biedny mały. Zabrali go rano i jeszcze nie wrócił. Może już nie wróci. Ale nie ja, pomyślała Angela. Ja będę walczyć. Tylko… niech… odpocznę…

17 - Uchchchch… Okropne łóżko! Co się stało z łóżkiem? Ze złością uklepałam poduszkę w wygodniejszy kształt i raptem zaczęłam histerycznie kichać, bo w nos buchnęła mi chmura kurzu. -A, a, a… PSIK! Chwyciłam się za nos, żeby nie wyleciał mi cały mózg, ale ten nagły ruch sprawił, że straciłam równowagę i raptownie gruchnęłam na podłogę. Ryms!

-Auu! Ożeż ty w… - Pozbierałam się niezdarnie. Namacałam szorstką tapicerkę i krawędź stołu. Dobra, nic nie rozumiem. Otworzyłam przekrwione oczy i popatrzyła dokoła. – Co się… Gdzie ja jestem? Rozejrzałam się w popłochu. To jakaś… chatka. Chatka! Aaaaa. Chatka. Jasne, jasne. Było wpół do… świtu – całkiem ciemno. Zerwałam się na równe nogi, omiotłam wzrokiem pokój i nie dostrzegłam nic

niepokojącego. Z wyjątkiem faktu, że najwyraźniej zmarnowaliśmy bezcenne godziny na sen! O mój Boże. Podbiegłam do rozwalonej na kanapie Kuks. - Kuks! Kuks! Budź się! O rany… Rzuciłam się na Kła, ale on już wstał. Kichnął i potrząsnął głową. - Która godzina? – spytał spokojnie. - Prawie rano! – wrzasnęłam w panice. – Następnego dnia! Kieł ruszył do kuchni. W szafie znalazł

stary, poplamiony plecak i zaczął metodycznie pakować do niego puszki tuńczyka, paczki krakersów, torebki orzeszków. - Ssoest? – wybełkotała półprzytomnie Kuks. - Zaspaliśmy! – oznajmiłam, chwytając ją za ramiona i sadzając. – Jazda! Musimy lecieć! Na czworakach wygrzebałam spod sofy swoje buty i zdmuchnęłam z nich kurz.

- Kieł, nie uniesiesz tego wszystkiego – rzuciłam. – Będzie ci za ciężko. Puszki okropnie dużo ważą. Kieł wzruszył ramionami i założył plecak. Uparta bestia. Bezszelestnie przeszedł przez pokój i wymknął się przez okno jak cień. Wbiłam buty na nogi Kuks i poklepałam ją po plecach, żeby oprzytomniała. Zawsze baaardzo powoli się budzi. Normalnie cenię kobieto jej poranne otępienie, bo wtedy nie gada, ale dziś

musieliśmy się ruszać, ruszać, ruszać! Prawie wypchnęłam Kuks przez okno, potem sama się wymknęłam i jak umiałam, przymocowałam siatkowy ekran na miejsce. Szybki bieg drogą i wystartowaliśmy, wzbijając się w powietrze. Przepraszam, Angela. Przepraszam, przepraszam, przepraszam, dziecinko. 18 - No dobra. Choć wschód słońca był tuż-tuż, gdy tylko wzbiliśmy się na

czubki drzew, poczułam się lepiej. No, nie! Co ze mnie za idiotka! Co za życiowa porażka! Dlaczego pozwoliłam wszystkim zasnąć w samym środku akcji ratowniczej? Pomyślałam o czekającej na nas Angeli i serce mi się ścisnęło. Przechyliłam się na jedno skrzydło i skierowałam się dwanaście stopni na południowy zachód. Strach dodawał mi sił; musiałam pamiętać, żeby znajdować dobre prądy powietrzne

i dryfować na nich, Kidy to tylko było możliwe. - Musieliśmy odpocząć – odezwał się Kieł, zbliżając się do mnie z tyłu. Zerknęłam na niego z irytacją. - Dziesięć godzin? - Dziś mamy przed sobą cztery godziny lotu, może trochę więcej – odparł. – Nie mogliśmy przefrunąć całego dystansu za jednym podejściem. Wyruszyliśmy późno. I tak będziemy musieli zrobić jeszcze jeden przystanek, zanim dotrzemy na

miejsce, i znowu zatankować. Nie ma nic bardziej wkurzającego niż zimna logika i rozumowanie, kiedy człowieka ochotę trochę popanikować. Kieł miał oczywiście rację – niech go – i oczywiście musieliśmy zrobić następny przystanek. Na razie nie dotarliśmy nawet do granicy Kalifornii. Byliśmy jeszcze daleko. - Napadniemy na nich czy jak? – spytał Kieł godzinę później. -Właśnie. Tak się zastanawiam, jaki masz plan – dodała Kuks, zrównując się

ze nami. –Jest nas tylko trójka, a ich cała masa. Poza tym Likwidatorzy mają broń. Może byśmy staranowali bramę ciężarówką? I drzwi budynku? Albo może zaczekamy do zmroku, włamiemy się i wykradniemy Angelę, zanim nas zauważą. Ta wariacka myśl jakoś ją rozweseliła. Ja milczałam – nie miałam serca jej powiedzieć, że to tak samo prawdopodobne , jak to, że dolecimy na Księżyc. Ale

gdyby doszło do najgorszego, miałam tajny plan C. Gdyby się udał, wszyscy by uciekli i odzyskali wolność. Z wyjątkiem mnie. I dobrze. 19 Choć niepokoiłam się coraz bardziej, lot był cudowny. Niewiele ptaków fruwa na takiej wysokości – tylko niektóre sokoły, jastrzębie i inne drapieżniki. Od czasu do czasu jakiś nam się przyglądał, myśląc pewnie: „ Ja nie mogę, cholernie brzydkie te ptaki”. Z tej wysokości ziemia wyglądała jak

kołdra z pozszywanych kawałków w kolorze zielonym i brązowym, jak ciuszki Robin Hooda. Samochody sunęły niby pracowite mróweczki. Od czasu do czasu znajdowałam sobie jakiś punkcik i wyostrzałam wzrok. Niesamowite, jak takie maleństwa – basen, traktor i różne inne – nagle stawały się wyraźne. Dobrze, że świry ze Szkoły nie miały czasu „udoskonalić” mi wzroku tak jak Iggy’emu.

-Kurczę, ciekawe, co robią Iggy i Gazownik – trajkotała Kuks. – Może naprawili telewizor? Mam nadzieję, że nie obrazili się za bardzo. Byłoby… to znaczy łatwiej jest, kiedy siedzą w domu. Ale na pewno nie sprzątają, nie rąbią drewna ani w ogóle nie robią niczego, co do nich należy. Byłam gotowa się założyć, że przeklinają mnie od rana do nocy. Ale przynajmniej są bezpieczni. Z roztargnieniem wybrałam sobie niewyraźny kształt w

dole i skupiłam na nim wzrok. Mała kropka zmieniła się w ludzi, dostrzegłam twarze, ubrania, różne cechy charakterystyczne. To była grypka dzieci, może w moim wieku, może starszych. Tak niepodobnych do mnie, jak to tylko możliwe. No i co z tego, pomyślałam. To zwykłe, nudne dzieci, przykute do ziemi, z lekcjami do odrobienia. Z porą snu i milionem dorosłych, którzy mówią im, co robić, jak robić i tak dalej. Budziki,

szkoła, praca po południu. Biedne łebki. A my jesteśmy wolni, wolni, wolni. Śmigamy w powietrzu jak rakiety. Niesie nas wiatr. Robimy, co chcemy i kiedy chcemy. Fajnie, co? Prawie uwierzyłam. Znowu spojrzałam w dół i wyostrzyłam wzrok. I zaraz się skrzywiłam. To, co na pierwszy rzut oka wyglądało jak banda nudnych ziemskich dzieciaków człapiących do szkoły, po dokładniejszej obserwacji zmieniło się w kilkoro większych wokół jednego, o wiele mniejszego. Dobra,

może mam paranoje, wszędzie widzę wrogów, ale dałabym głowę, że te duże dzieciaki zastraszały mniejszego. Dużymi byli sami chłopcy. Mniejszym – dziewczynka. Zbieg okoliczności? Nie sądzę. Nawet nie zaczynajcie z chromosomem Y. Mieszkam z trzema chłopakami, pamiętacie? Są w porządku, a jednak nie do zniesienia. Podjęłam jedną z moich słynnych błyskawicznych decyzji – z tych, które

później pamięta się jako najdurniejszy wygłup świata albo też cudowną zmianę na lepsze. Częściej słyszę to pierwsze. To się nazywa wdzięczność. Odwróciłam się do Kła, ale nie zdążyłam otworzyć ust. - Nie – powiedział. Zmrużyłam oczy. Znowu otworzyłam usta. - Nie!

- Spotkamy się na północnym brzegu jeziora Mead – oznajmiłam. - Co? Co ty mówisz? – wtrąciła Kuks – Robimy postój? Znowu zgłodniałam. - Max chce się zabawić w latającą eskadrę ratunkową – powiedział Kieł z wyraźnym rozdrażnieniem. - O… - Kuks spojrzała w dół, marszcząc brwi, jakby wszystko stało się jasne. Zaczęłam zataczać szeroki krąg, by wrócić do tej dziewczynki w dole. W głowie tłukła mi się jedna myśl: a jeśli ta

dziewczynami kłopoty, jak Angela, i nikt się nie zatrzyma, żeby jej pomóc? - Och, Max, pamiętasz, jak uratowałaś tego króliczka przed lisem i jak go trzymaliśmy w pudełku w kuchni, a jak wydobrzał, to go wypuściłaś? Fajne to było. - Kuks wpatrywała się w dół. – Znowu zobaczyłaś króliczka? - Mniej więcej – mruknęłam. Moja cierpliwość była na wyczerpaniu. – To zajmie dwie sekundy. Dołączę do was, zanim zrobicie pięćdziesiąt kilometrów –

rzuciłam do Kła. – Tylko nie schodźcie z kursu, a jak się coś skomplikuje po drodze, spotkamy się nad jeziorem Mead. Kieł gapił się przed siebie, z włosami łopoczącymi na wietrze. Był wściekły, czułam to. No tak. Wszystkim się nie dogodzi. - Dobra – rzuciłam wesoło. – To na razie. 20

Jeśli chodzi o Iggy’ego, to rzecz w tym, że czasami… jakby to powiedzieć… potrafi rozumować jak prawdziwy naukowiec. Jest niesłychanie, a nawet przerażająco mądry. - Mamy chlor? – spytał Gazownik. – Zmieszany z innymi takimi tam robi się wybuchowy. Iggy zmarszczył brwi. - Z jakimi innymi, z twoimi skarpetami? Nie, nie mamy chloru. Nie mamy basenu. Jakiego koloru jest ten kabelek?

Gazownik pochylił się i spojrzał na splątane wnętrzności stereo leżące na kuchennym stole. - Wygląda, jakby robot tu zwymiotował – zauważył. – Kabelek jest żółty. - Dobrze. Idź za nim. To bardzo ważne. Nie pomyl się go z czerwonym. Gazownik przyjrzał się schematowi, który znalazł w Internecie. Tego ranka Iggy uruchomił wentylator na CPU i komputer przestał się histerycznie zawieszać co dziesięć minut. Po prostu naprawił

komputer, ot tak. - Doooobra – mruknął Gazownik, przeglądając strony. – Teraz musimy mieć jakiś licznik. Iggy zastanowił się przez chwilę. Uśmiechnął się. Nawet jego oczy jakby się uśmiechnęły. - Ooo… to był złowieszczy uśmiech – zauważył niespokojnie Gazujący. - Idź po budzik, Max. Ten z Myszką Miki.

21 Wylądowałam dość ciężko i musiałam przebiec parę metrów, żeby nie zaryć nosem w glebę. Byłam idziesz w Arizonie, w chaszczach na tyłach jakiegoś pustego magazynu. Wciągnęłam skrzydła – poczułam, jak się składają, rozgrzane po wysiłku, w ścisłą harmonijkę po obu stronach kręgosłupa. Zawiązałam sznurek kurtki na szyi. I proszę. Chodząca normalność.

Wyszłam zza magazynu i zobaczyłam trzech chłopaków, może piętnasto-, może szesnastoletnich. Dziewczynka wyglądała na młodszą. Mogła mieć dwanaście lat. - Uprzedzałem, żebyś nikomu nie mówiła o Ortizie – wrzeszczał na nią jeden z chłopaków. –Nie twój interes. Musiałem go nauczyć! Dziewczynka zagryzła wargę, zła i przestraszona. - Biciem? Wygląda, jakby go potrącił samochód. I nic ci nie zrobił –

powiedziała, a ja pomyślałam: tak trzymaj, dziewczyno. - Zrobił. Odszczekuje się. Żyje! Oddycha moim powietrzem – powiedział chłopak, a jego durne kolesie zarechotały. Boże, co za gnojki. W dodatku uzbrojone. Jeden trzymał w zgięciu ręki strzelbę. Ameryka, prawo do posiadania broni, ple, ple, ple. Ile lat miały te przygłupy? Czy ich rodzice wiedzą, że synalki mają broń? To się robi nudne – ciągle słabsi

wyżywają się na młodszych. Taka jest historia mojego życia – dosłownie – i chyba w ogóle całego świata. Miałam tego dość, dość takich chłopaków, głupich i agresywnych. Wyszłam zza rogu. Dziewczynka zobaczyła mnie i w jej oczach zamigotało zdziwienie. Wystarczyło. Chłopaki odwróciły się w moją stronę. To tylko głupia dziewczyna, pomyśleli z ulgą. Ich wzrok na chwilę zatrzymał się na mojej podrapanej twarzy i podbitym oku, ale nie przyjrzeli mi się uważnej.

Pierwszy błąd. -To jak się wytłumaczysz, Ella? – prychnął ten najważniejszy. – I czy z jakiegoś powodu nie powinienem dać też nauczki tobie? -Trzech przeciwko jednej dziewczynce. Można powiedzieć, wyrównane siły – odezwałam się podchodząc. Z trudem hamowałam furię. Krew pulsowała mi w skroniach. - Zamknij się – warknął jeden z nich. – Lepiej spadaj, jeśli wiesz, co dobre. - Nie mogę – odparłam i stanęłam obok

dziewczynki, którą nazywali Ellą. Spojrzała na mnie przerażona – Bo uważam, że dobry to będzie łomot, który wam spuszczę. Roześmiali się. Drugi błąd. Jak reszta mojego stada, jestem o wiele silniejsza od najsilniejszego nawet mężczyzny – efekt inżynierii genetycznej. A Jed nauczył nas wszystkich samoobrony. Znam różne chwyty. Do wczoraj nie musiałam ich używać. Gdybym

mogła stąd uciec z Ellą… - Brać ją – zarządził ten najważniejszy i dwaj pozostali obstąpili mnie z obu stron. To był trzeci błąd. Bach, i po wszystkim. Pojęcia nie macie, jak szybko zadziałałam. Bez ostrzeżenia kopnęłam tego głównego w pierś. Od ciosy, po którym Kieł najwyżej straciłby oddech, tamtemu chyba pękło żebro, bo coś trzasnęło. Zakrztusił się, wybałuszył na mnie oczy w

totalnym szoku i upadł na plecy. Pozostali rzucili się na mnie jednocześnie. Obróciłam się i wyrwałam jednemu strzelbę. Trzymając ją za lufę, z rozmachem walnęłam jej właściciela w skroń. Trzask! Ogłuszony zatoczył się do tyły, a z głowy popłynęła mu jaskrawoczerwona struga. Zerknęłam z ukosa; Ella stała przerażona. Miałam nadzieję, że się mnie nie boi.

- Uciekaj! – krzyknęłam na nią. – Spadaj stąd! Po chwili wahania odwróciła się i uciekła, zostawiając za sobą chmurę czerwonego pyłu. Trzeci chłopak chwycił mnie za rękę; wydarłam się, zamachnęłam i zdzieliłam go pięścią. Celowałam w brodę, ale trafiłam w nos. Skrzywiłam się – ups! – bo poczułam pękającą kość. Potem nastąpiła bardzo długa sekunda, jak na

zwolnionym filmie, aż w końcu bluznęła krew. O matko – z ludźmi trzeba delikatnie jak z jajkiem. Gnojki zdrowo oberwały, ale wstały skrzywione z wściekłości i upokorzenia. Jeden chwycił broń i wycelował we mnie. - Gorzko tego pożałujesz – zapowiedział, spluwając krwią. Ruszył w moją stronę. - Zakład, że nie? – rzuciłam, obróciłam się na pięcie i zwiałam do lasu, aż się zakurzyło.

22 Oczywiście, gdybym pofrunęła, byłabym już mała kropeczką na niebie, ale nie mogłam pokazać tym głupkom moich skrzydeł. Zresztą po paru sekundach i tak byłam w lesie. Pędziłam przez zarośla, roztrącając gałęzie na boki. Bardzo się cieszyłam, że mam dobre buty. Nie miałam pojęcia, dokąd pędzę. Za moimi plecami słyszałam wrzaski tych kretynów. Przeklinali i wyliczali,

co też mi zrobią, jak mnie złapią. Miałam ochotę się roześmiać, ale szkoda mi było czasu. Coraz bardziej się od nich oddalałam. I raptem rozległo się głośne „bum!”, kora posypała mi się na głowę. Ta głupia broń! Myślicie to, co mi się wydaje? Zastanawiacie się, czy dostrzegłam podobieństwo z sytuacją ze snu? A i owszem. Nie jestem opóźniona. Ale zdecydowałam, że będę

się zastanawiać potem. Sekundę później znowu rozległ się strzał i prawie jednocześnie ramię przeszył mi nagły ból. Krzyknęłam i zobaczyłam, że na rękawie rozrasta mi się plama krwi. Ten idiota mnie trafił! Potem – to była już czysta złośliwość losu – potknęłam się o korzeń, upadłam na zranioną rękę i jeszcze w dodatku ześliznęłam się po stromym zboczu, przez zarośla, krzaki, pnącza, i co tam jeszcze. Usiłowałam przytrzymać się czegoś, ale lewa ręka nie zadziałała jak trzeba, a

prawą nic nie chwyciłam. W końcu znieruchomiałam na dnie zarośniętego chwastami wąwozu. Podniosłam głowę i zobaczyłam nad sobą tylko zieleń; przykryły mnie pnącza i krzaki. Leżałam nieruchomo, usiłując złapać oddech, i starałam się coś wymyślić. Wysoko w górze słyszałam wrzaski tych świrów i znowu strzały. Przedzierali się przez zarośla, hałasując jak słonie. Przebiegli niedaleko mnie, ale byłam cicho.

Czułam się, jakby ogr pobił mnie maczugą. Ledwie mogłam poruszać lewą ręką; palił jak ogniem. Spróbowałam wyciągnąć skrzydło i mało nie zawyłam, bo okazało się, że ono także jest zranione. Nie za dobrze je widziałam, ale przeszywający ból mówił sam za siebie. Byłam cała podrapana, zgubiłam kurtkę i, o ile się nie myliłam, , usiadłam w pokrzywach. Wstałam powoli, tłumiąc okrzyk bólu. Musiałam stąd spadać. Spojrzałam na

słońce i ruszyłam na południe. Zdławiłam jęk, uświadomiwszy sobie, że Kuks i Kieł pewnie się już o mnie niepokoją. Centralnie spaprałam sprawę. Angela też na mnie czekała – o ile jeszcze żyła. Wszystkich zawiodłam. A w dodatku byłam ranna i miałam na karku ścigających mnie uzbrojonych świrów. Cholera. Sklęłam samą siebie. W mojej naturze leży ujmowanie się za skrzywdzonymi. Jed

zawsze powtarzał, że to mnie zgubi. I miał rację. 23 - Wiesz, Kieł, jestem bardzo głodna. Od rozstania z Max minęła prawie godzina, a Kuks jeszcze nie pojęła, co się wydarzyło. Kieł skinął głową i wskazał coś przed nimi. Pofrunęli w tamtą stronę. Dotarli do prążkowanych skał o ściętych, płaskich szczytach. Kieł

skierował się ku cienistej rozpadlinie. Kuks zaczęła przebierać nogami, żeby zwolnić. Z bliska okazało się, że rozpadlina jest raczej szeroką, płytką grotą. Kuks wylądowała w niej, pochylając głowę. Kieł niemal bezszelestnie spłynął na ziemię. Grota miała jakieś pięć metrów głębokości i sześć szerokości. Po obu stronach się zwężała. Grunt był w niej piaszczysty i suchy. Kuks usiadła z ulgą.

Kieł zdjął plecak i zaczął wyjmować z jedzenie. - Och, tak , tak – ucieszyła się Kuks, rozrywając paczkę suszonych owoców. Kieł pomachał jej przed nosem czekoladą, na widok której pisnęła ze szczęścia. - Och, gdzie ją znalazłeś/ Musiałeś ją ukrywać…Nie pisnąłeś ani słówka, a cały czas miałeś czekoladę! O Boże, jaka dobra… Kieł uśmiechnął się blado i usiadł. Ugryzł swój kawałek czekolady i przez

chwilę przeżuwał powoli, przymknąwszy ciemne oczy. - No, to gdzie jest Max? – spytała Kuks parę minut później. – Dlaczego tam wylądowała? I chyba powinna już wrócić? Przecież musimy dotrzeć aż do jeziora Mead? Co zrobimy, jeśli zaraz nie wróci… - urwała, bo Kieł podniósł rękę. - Max zobaczyła, że ktoś ma kłopoty, i chciała pomóc – powiedział jak zwykle cicho, starannie dobierając słowa. – Tu na nią zaczekamy; jezioro Mead jest

dokładnie pod nami. Kuks zaczęła się niepokoić. Każda sekunda była droga, więc dlaczego tu utknęli? Co wydało się Max ważniejsze od Angeli? Dojadła suszone morele i rozejrzała się. No dobrze, skoro Kieł o tym wspomniał, rzeczywiście – po lewej stronie widać było błękitny skrawek jeziora. Kuks wstała, prawie dotykając głową sklepienia. P bokach groty znajdowały się dość szerokie skalne występy; stanęła za tym

po lewej stronie, żeby popatrzeć na jezioro. - Hm… Kieł… 24 Kieł stanął obok Kuks i skamieniał. Skalny występ wznosił się ku szczytowi skały. Rosły na nim rzadkie rosochate rośliny, a z ubitej gliny sterczały skały. Wśród głazów i roślin znajdowały się wielkie gniazda. Każde miało pół metra średnicy. W większości siedziały duże puchate pisklęta, przeważnie w

towarzystwie większych, rdzawych rodziców, którzy wpatrywali się w Kuks i Kła zimnymi oczami drapieżników. - Co to? – szepnęła Kuks kątem ust. - Myszołowy królewskie – odszepnął Kieł. – Największe drapieżniki w Stanach. Usiądź… bardzo powoli. Żadnych gwałtownych ruchów albo oboje staniemy się ptasią karmą. Piiięęęęknie, pomyślała Kuks, płynnie

osuwając się na ziemię. Miała ochotę odwrócić się i uciec, ale przypuszczała, że wtedy ptaki by ją zaatakowały. Szpony, które widziała, nie wróżyły nic dobrego. Nie wspominając już o ostrych, zakrzywionych jak haki, śmiercionośnych dziobach. - Myślisz… - zaczęła cicho, ale Kił dał jej znak, żeby siedział cicho. Bardzo cicho. Przysiadł obok niej, nie spuszczając oczu z ptaków. Jeden myszołów trzymał w

dziobie rozdartego świstaka. Pisklęta głośno domagały się jedzenia. Po paru chwilach Kuks poczuła, że zaraz zacznie krzyczeć. Nie znosiła milczenia, miała milion pytań, nie wiedziała, ile czasu jeszcze zdoła tak wytrwać. Kątem oka zarejestrowała jakiś ruch. Kieł bardzo powoli rozpościerał jedno skrzydło. Myszołowy jednocześnie odwróciły się w jego stronę; ich oczy jak lasery wbiły się w chłopca. - Chcę, żeby oswoiły się z moim zapachem – wymamrotał Kieł, ledwie

poruszając wargami. Po chwili długiej jak rok ptaki trochę się uspokoiły. Były ogromne, lodowato spokojne i silne, a ich rozpostarte skrzydła miały niemal półtora metra. Pióra z wierzchu były przeważnie brązowe z rdzawymi smugami i pasami bieli pod spodem. Prawie jak skrzydła Kuks, ale jej były o wiele większe – pewnie ze dwa razy.

Niektóre myszołowy wróciły do karmienia hałaśliwych pisklaków, inne wyruszyły na polowanie, jeszcze inne wracały z kolacją. -A fu – szepnęła Kuks, kiedy jeden z ptaków nadleciał z wężem, jeszcze wijącym mu się w dziobie. Na jego widok pisklęta wręcz oszalały i zaczęły się nawzajem tratować, byle tylko zdobyć pierwszy kęs. – Fu, fu.

Kieł powoli odwrócił głowę i wyszczerzył zęby. Kuks była taka zaskoczona, że odpowiedziała uśmiechem. Faktycznie było fajnie. Strasznie się jej spieszył, żeby ruszać dalej, ponaglała w myślach Max, żałowała, że nie mają więcej jedzenia, ale i tak cudownie było siedzieć w słońcu, wśród tych wielkich, pięknych ptaków, rozłożywszy własne skrzydła, i odpocząć. Uznała, że nie zawadzi porozkoszować się tym jeszcze chwilkę.

25 -Ale nie aż tak długo. Angela na nas czeka – odezwała się po jakimś czasie. – Przecież to nasza siostrzyczka. Otrzepała się z kamiennego pyłu i tak zakurzone opalone nogi i spochmurniała. Zaczęła skubać strup na kolanie. - W nocy, kiedy miałyśmy spać, ja i Angela gadałyśmy o różnych rzeczach i opowiadałyśmy sobie kawały. – Spojrzała na Kła wielkimi brązowymi oczami. –

Mam teraz spać w tym pokoju sama? Max musi wrócić. Nie zostawiła by tak Angeli, prawda? - Prawda – przytaknął Kieł. – Ona nie zostawi Angeli. Patrz… widzisz, jak ten wielki, ten z ciemnym pasem po bokach… widzisz, jak porusza jednym skrzydłem szybciej, kiedy się przechylał? W ten sposób wychodzi mu to zgrabnie i płynnie. My też powinniśmy spróbować. Kuks zerknęła na niego. Chyba jeszcze nigdy się tak nie rozgadał.

Przyjrzała się ptakowi. -Aha. Rozumiem… Ale nie zdążyła skończyć, gdy Kieł wstał, lekko podbiegł na skraj przepaści i skoczył. Jego wielkie, mocne ciemne skrzydła schwyciły prąd powietrza i poniosły go w górę. Zbliżył się do myszołowów zataczając kręgi jak w jakimś ptasim balecie. Kuks westchnęła. Bardzo, bardzo chciała, żeby Max już tu była. Czy coś się jej stało? Czy powinni po nią wrócić?

Spyta Kła, kiedy znudzi mu się latanie. W tej samej chwili Kieł śmignął obok niej, obniżając lot. - Chodź! – zawołał. –Spróbuj! Będziesz lepiej fruwać. Kuks znowu westchnęła i strzepnęła z koszuli czekoladowe okruszki. Czy on się nie martwi o Angelę? Nawet jeśli, to pewnie by tego nie okazał. Ale wiedziała, że Kieł kocha Angelę – czytał jej książeczki, zanim sama nauczyła się czytać, i uspokajał ją , gdy się czymś

zdenerwowała. No, może ja też powinnam poćwiczyć, pomyślała. Lepsze to niż bezczynne siedzenie. Zeskoczyła ze skalnego zrębu; wbrew samej sobie poczuła to gorzkosłodkie szczęście, które zalało jej serce. To było takie… piękne – unosić się w powietrzu, poruszać mocno skrzydłami i swobodnie śmigać nad ziemią. Leciała obok Kła, który pokazał jej, jak powinna wykonywać manewr. Przyjrzała

się i powtórzyła. Faktycznie, był skuteczny. Zatoczyła parę wielkich kręgów, ćwicząc ruchy. Zbliżyła się do myszołowów, które tolerowały jej obecność. Byle tylko nie myśleć o Max i Angeli, a wszystko będzie dobrze. Wieczorem położyła się na brzuchu, i patrzyła, jak rodzice czyszczą piórka swoim młodym. Bardzo delikatnie, uważnie. Te drapieżne, silne ptaki czule muskały nakrapiane białe piórka pisklaków, karmiły je, pomagały im wygramolić się z

gniazda na naukę fruwania. Gardło jej się ścisnęło. Pociągnęła nosem. - Co? – spytał Kieł. -Te ptaki – mruknęła, wycierając oczy. Było jej wstyd. – No wiesz, głupi myszołów zna swoją mamę, a ja nie. Ci rodzice zajmują się swoimi dziećmi. A mną, kto się zajmował? No, z wyjątkiem Max. Ale ona nie jest mamą. -Aha. Jasne. – Kieł nie patrzył na nią. W jego głosie zabrzmiał niemal smutek.

Słońce zaszło i myszołowy umościły się w gniazdach. W końcu wrzaskliwe pisklęta umilkły. Jakąś godzinę po zapadnięciu zmroku Kieł zbliżył się do Kuks i wyciągnął pięść. Kuks spojrzała na niego, a potem położyła na jego swoją. Ich stado robiło ten gest przed pójściem spać. Ale nie wtedy, kiedy zasnęli w chatce. A teraz zostało ich tylko dwoje. Kuks klepnęła na jego pięść drugą rękę, a on powtórzył jej gest. - Dobranoc – szepnęła.

Czuła się, jakby odebrano jej wszystko, na czym jej zależało. Zwinęła się w kłębuszek pod ścianą groty. - Dobranoc, Kuks – odpowiedział cicho Kieł. 26 Nie. Zdecydowanie nie był to najlepszy dzień w moim życiu. Ramię ciągle mi trochę krwawiło, choć uciskałam je od paru godzin. Za każdym razem kiedy nim poruszałam, między palcami przesączała mi się ciepła krew.

Nie spotkałam już więcej tych uzbrojonych debili, ale ciągle ich słyszałam. Szerokim łukiem zmierzałam na północ, usiłując jak najbardziej zmylić trop, gdyby nadal mnie ścigali. Kiedy tylko dobiegały mnie ścigali. Kiedy tylko dobiegały mnie ich głosy, zastygałam na nieskończenie długie minuty, usiłując się stopić z chaszczami. Potem zesztywniała i odrętwiała, brnęłam z mozołem dalej. Na wypadek gdyby przyprowadzili psy, cztery razy

przechodziłam przez strumień i, wierzcie mi, balansowanie na omszałych głazach w lodowatej wodzie, kiedy ma się zranione ramię, wcale nie jest takie fajne. Obmacałam bark i skrzydło. Wyglądało na to, że kula drasnęła mi skórę, ale nie utknęła w ciele. Mimo to ręka i skrzydło były nie do użytku i okropnie bolały. Robiło się późno. Od porwania minęło wiele godzin. Angela jest pewnie poddawana Bóg wie jakim

okropieństwom i zastanawia się, dlaczego mnie jeszcze nie ma. Zacisnęłam wargi, usiłując nie płakać. Nie mogłam frunąć, nie mogłam dogonić Kła i Kuks, którzy pewnie się na mnie wściekali. Ale co miałam zrobić, zadzwonić do nich? Sytuacja była autentycznie beznadziejna, i to w stu procentach z mojej winy, a od tego było mi jeszcze gorzej. Następnie, ma się rozumieć, zaczął padać deszcz.

No więc przedzierałam się przez mokry las, mokre poszycie, brnęłam w czerwonej grząskiej glinie, deszcz zalewał mi oczy i przenikał chłodem, a ja byłam coraz bardziej znękana, głodna i wariacko wściekła na siebie. Nie słyszałam tamtych od dawna – może wrócili do domu, żeby nie zmoknąć. Po chwili zamrugałam oczami i otarłam je. Wytężyłam wzrok. Dostrzegłam przed sobą światło. Jeśli to jakiś magazyn albo szopa, mogłam zaczekać, aż wszyscy wyjdą, i

przenocować pod dachem. Podkradłam się na dziesięć metrów, przyczajona w ciemnościach, i wyjrzałam spomiędzy ociekających drzew. Zobaczyłam dom. Jakaś postać przeszła na tle okna. Brwi same mi się uniosły. To była ta dziewczynka, Ella. Chyba tu mieszkała. Zagryzłam wargę. Pewnie dzieli ten dom z dwojgiem troskliwych rodziców i jeden koma sześć rodzeństwa. Miło. No cóż, dobrze, że bezpiecznie dotarła do domu. Mimo wszystko nigdy bym sobie nie

wybaczyła, że pozwoliłam tym gnojkom ją pobić. Zadygotałam gwałtownie ; lodowaty dreszcz spłynął mi po plecach. Czułam, że za chwilę upadnę. Co tu robić? Wymyśl coś… Ciągle czekałam na natchnienie, kiedy boczne drzwi domu się otworzyły i na zewnątrz wyszła Ella z wielkim parasolem. U jej stóp poruszał się jakiś cień. Pies, tłusty, z niskim zawieszeniem.

- No, Magnolia – zawołała Ella. – Pośpiesz się, bo przemokniesz. Pies zaczął węszyć na skraju podwórka, rył pyskiem w chwastach, nie zwracając uwagi na wilgoć. Ella zaczęła spacerować, kręcąc parasolem i rozglądając się po ogródku. Była odwrócona do mnie plecami. Rozpaczliwa sytuacja usprawiedliwia rozpaczliwe postępowanie. Nie wiem, kto to wymyślił, ale miał łeb. Nabrałam głęboki haust powietrza i bardzo, bardzo

cicho ruszyłam w stronę Elli. 27 - Dobrze jeszcze dwie próbki krwi i krzywa glukozy będzie gotowa. Potem zrobimy EEG. Dlaczego jeszcze nie koniec? Gdzie jesteś, Max? – pomyślała Angela ze smutkiem, patrząc na zbliżającego się laboranta. Drzwi psiej klatki stanęły otworem, a tamten ukląkł spoglądając na

nią. Ze wszystkich sił wtuliła się w ścianę. Wyciągnął rękę, by chwycić jej ramię tam, gdzie założono cewnik, i przypadkiem spojrzał na jej twarz. Odwrócił się. - Co mu zrobiliście? - Ugryzł Reilly’ego – odpowiedział ktoś – No to je uderzył. Angela usiłowała się zwinąć w jak najmniejsze kłębuszek. Cała lewa strona jej

twarzy pulsowała od bólu. Ale dobrze, że go ugryzła. Nienawidziła ich wszystkich. - Głupi Reilly. Powinien pracować w myjni. Jeśli zniszczy ten okaz, zabiję go. - Nie dociera do niego, jaki to cenny egzemplarz? – spytał gniewnie fartuch. – Przecież to Obiekt Jedenasty! Nie wie, jak długo go szukaliśmy? Powiedz Reilly’emu, żeby nie niszczył własności laboratorium. Sięgnął do klatki, znowu usiłując schwycić rękę Angeli.

Angela nie wiedziała, co powinna zrobić. Ręka bolała ją po założeniu wenflonu; przytuliła ją do piersi. Przez cały dzień nie dostała nic do jedzenia ani picia, za to wmusili w nią jakiś ohydny, mdląco słodki, pomarańczowy płyn. Pobierali jej krew z ramienia, al. opierała się i ugryzła tamtego. No to założyli jej wenflon na wierzchu dłoni, żeby sobie ułatwić sprawę. Pobrali jej krew już trzy razy. Była bliska łez, ale zacisnęła zęby. Rozluźniła powoli mięśnie i zbliżyła się do drzwi. Wyciągnęła rękę do laboranta.

- O, tak – powiedział łagodnie i wyjął igłę połączoną z probówką. Otworzył wenflon i wsunął do środka igłę. – Nie będzie bolało. Naprawdę. Angela odwróciła się od niego, wyciągając rękę jak najdalej. Nie trwało to długo i nie bolało. Może to doby fartuch – jak Jed. A może gruszki rosną na wierzbach. 28 - Dobra – powiedział Iggy. – Maksymalna ostrożność. Tak? Gazik? Maksymalna ostrożność?

- Jest – mruknął Gazownik, klepiąc ładunek wybuchowy, który nazwali Dużym Chłopcem. - Gwoździe? Gazownik potrząsnął słoikiem. - Są. - Brezent? Olej? - Są. – Gazownik pokiwał głową. – Geniusze jesteśmy. Ci Likwidatorzy nawet się nie połapią, o co chodzi. Gdybyśmy

tylko mieli czas wykopać wilczy dół… -Tak, i napuścić do środka jadowitych żmij – mruknął Iggy. – Ale i tak jest dobrze. Teraz musimy stąd pryskać, nie pokazywać się i sprawdzić drogi i ewentualne obozowiska Likwidatorów. - Dobrze. Potem możemy zasypać jezdnię gwoździami i rozłożyć brezent z olejem. – Gazownik wyszczerzył zęby. – I nie dać się złapać. - Właśnie. Głupio by było – przyznał

Iggy śmiertelnie poważnie. – No, jest już noc? - Prawie. Znalazłem ci ciemne ubranie. – Gazownik wcisnął Igg’emu koszulę i spodnie. – I sobie też. Gotowy? Miał nadzieję, że Iggy nie wyczuje jego zdenerwowania. To był świetny plan, musieli go wykonać – ale gdyby się nie udał, nastąpiłaby katastrofa. Prawdopodobnie zakończona ich śmiercią. -Tak. Biorę Dużego Chłopca tak na wszelki wypadek. – Iggy przebrał się,

po czym zapakował bombę domowego wyrobu do plecaka, który zarzucił na ramię. - Nie martw się – dodał, jakby widział minę Gazownika. - Nie wybuchnie, dopóki nie nastawię licznika. Do tego czasu jest to stuprocentowo bezpieczna bomba. Gazownik usiłował się uśmiechnąć. Otworzył okno w korytarzu na całą szerokość i wspiął się na parapet. Dłonie mu się pociły, a żołądek wyczyniał dziwne

harce. Ale nie było wyboru – to wszystko dla Angeli. Żeby pokazać tamtym, co się dzieje, kiedy zadzierają z rodziną. Przełknął ślinę i skoczył w mrok. Zdumiewające uczucie – rozłożyć skrzydła i pofrunąć. Wspaniale! Poczuł wiatr na twarzy i od razu poweselał. Stał się silny i niebezpieczny. Nie był już ośmioletnim mutantem. 29 - Hm, hm… Ella…

Dziewczynka podskoczyła. Wychyliłam się z zarośli, żeby zobaczyła moją twarz. -To ja – dodałam, czując się jeszcze głupiej. – Ta, co wtedy. Zmierzchało i ciągle padał deszcz. Miałam nadzieję, że mimo to Ella mnie rozpozna. Pies przytruchtał do nas, zobaczył mnie i szczeknął bez przekonania. -A, tak. Właśnie, dzięki… że mi pomogłaś – powiedziała Ella, wytężając wzrok,

żeby zobaczyć mnie przez zasłonę deszczu. – Wszystko dobrze? Co tu robisz? Była przestraszona; rozejrzała się, jakby podejrzewała, że od ostatniego spotkania przeszłam na stronę Zła. - Wszystko dobrze – mruknęłam nie przekonywująco. – No właściwie to chyba potrzebuje pomocy. Pierwszy raz w życiu powiedziałam coś takiego. Dobrze, że Jed nie widzi , jak się upokarzam.

- O… - szepnęła Ella. – Rany. No tak. Czy tamci… - Jeden do mnie strzelił, uwierzysz? Podeszłam bliżej. Ella jęknęła i zasłoniła usta ręką. - O, nie! Dlaczego od razu nie powiedziałaś? Jesteś ranna. Dlaczego nie poszłaś do szpitala? Jejku, wejdź do domu! Odstąpiła na bok i odpędziła ode mnie Magnolię, która przyczłapała do nas i z zainteresowaniem obwąchiwała moje

mokre ubrania. I wiecie co? Zawahałam się. Nadeszła decydująca chwila. Dopóki nie wejdę do tego domu, mogę jeszcze uciec. A kiedy wejdę, zrobi się o wiele trudniej. Może to skaza na moim skądinąd idealnym charakterze, ale mam tendencję do panikowania, jeśli poczuję się gdzieś uwięziona. Wszyscy tak mamy – to znaczy wszyscy w stadzie. Tak to już jest, kiedy pierwszy lata życia spędzisz w klatce. Ale byłam na tyle uczciwa, żeby sobie

powiedzieć: długo tak nie pociągnę. Byłam przemoczona, wyziębiona, głodna i osłabiona z powodu utraty krwi. Musiałam schować dumę do kieszeni i przyjąć pomoc. Od obcych. -Twoi rodzice są w domu? – spytałam. -Tylko mama. Nie mam taty. Chodź, wejdź. Mama ci pomoże. Magnolia, idziemy, malutka. – Ella ruszyła energicznie do domu. Wbiegła po drewnianych schodkach,

odwróciła się i spojrzała na mnie. – Możesz iść? - Mhm. Powoli weszłam do domu Elli, ciepłego i jasnego. Miałam zawroty głowy i zaczęła mnie ogarniać panika. Być może to ostatni na długiej liście potężnych błędów, które dzisiaj popełniłam. Ranną rękę trzymałam w drugiej. - O Boże… Czy to krew? – spytała Ella, wpatrując się w moją błękitną bluzę. – O, nie, wejdź, musimy się tobą szybko zająć! – Mamo! Mamo! –Ta

dziewczynka potrzebuje pomocy! Zamarłam. Zostać czy uciekać? Zostać czy uciekać? Zostać? 30 - Myślisz, że ten drut wytrzyma? – szepnął Gazownik. Iggy skinął głową, ze zmarszczonymi brwiami skręcając dwa przewody za pomocą szczypców. Oparł się o sosnę, żeby nie stracić równowagi, a kiedy drut się naprężył, założył na niego zacisk.

- Wytrzyma przez jakiś czas – odszepnął. – Aż pewien hummer wejdzie w niego z całą prędkością. Gazownik ponuro pokiwał głową. Co za noc. Tyle już zrobili – Max nie spisała by się lepiej. Miał nadzieję, że już uratowała Angelę. I że nic się nie skomplikowało. Jeśli fartuchy wciąż mają Angelę… Przez ułamek sekundy zobaczył ją, bladą i martwą, na zimnym stalowym stole, a nad nią fartuchy bredzące o jej

niezwykłej budowie kostnej. Przełknął ślinę i odpędził od siebie ten straszny obraz. Znowu rozejrzał się, nasłuchując. - Do domu? – spytał cicho Iggy. -Aha. Gazownik wystartował, trzymając się blisko drzew. Podążał za cieniem Iggy’ego, frunąc na zachód, w stronę domu. Z góry nie widział efektów swojej pracy – i

dobrze. Nie chcieli, żeby Likwidatorzy zobaczyli z helikoptera brezent czy drut – zanim będzie za późno. - Zabezpieczyliśmy drogi dojazdowe – odezwał się do Iggy’ego, kiedy znaleźli się odpowiednio wysoko. – Olej poślizgowy, gwoździe na jezdni, drut. To powinno wystarczyć. Iggy pokiwał głową. - Wkurza mnie, że nie mogliśmy wykorzystać Dużego Chłopca, ale nie chciałem

go zmarnować. Najpierw musimy ich zobaczyć. To znaczy ty. - Może jutro - pocieszył go Gazownik. – Wyjdziemy i sprawdzimy jakie posadziliśmy zniszczenie. - Posialiśmy – mruknął Iggy. - Wszystko jedno. Gazownik głęboko odetchnął chłodnym nocnym powietrzem. No, niech tylko Max się dowie, jacy byli świetni. 31

Ciemnowłosa kobieta o zatroskanych oczach otworzyła drzwi szerzej. - Co? Co się stało? - Mamo, to jest… - Ella zamarła z ręką w powietrzu. - Max. – wypaliłam. Dlaczego nie podałam zmyślonego imienia? Bo mi to do łba nie przyszło. - Moja przyjaciółka Max. Opowiadałam ci o niej, to ona uratowała mnie przed José, Dwayne’em i resztą. Uratowała mnie, a tamci ją postrzelili.

- O, nie! – wykrzyknęła mama Elli. – Proszę, Max, wejdź. Mam zadzwonić do twoich rodziców? Stałam na wycieraczce, żeby nie nanieść do domu błota i krwi. - Eee… Wtedy mama Elli zobaczyła moją zakrwawioną bluzę i przyjrzała się mojej twarzy. Byłam podrapana i miałam podbite oko. Sytuacja zmieniła się w mgnieniu oka. - Przyniosę rzeczy – powiedziała łagodnie mama Elli. – zdejmij buty i idź

z Ellą do łazienki. Poczłapałam korytarzem w przemoczonych skarpetkach. - Jakie rzeczy przyniesie? – spytałam szeptem. Ella włączyła światło i zaprosiła mnie do staroświeckiej łazienki z zielonymi kafelkami i umywalką z zardzewiałym kółkiem wokół odpływu. - Lekarskie – odszepnęła. – Jest weterynarzem, więc zna się na ranach. Nawet ludzkich.

Weterynarz! Zaczęłam się delikatnie śmiać i aż musiałam usiąść na brzegu wanny. Weterynarz. Zaraz się przekona, że trafiła na właściwego pacjenta. Mama Elli zjawiła się z plastikową apteczką. - Ella, może przyniesiesz Max jakiś sok czy coś. Pewnie potrzebuje cukru i płynów. - Sok, świetnie – przytaknęłam z entuzjazmem. Ella skinęła głową i pobiegła korytarzem.

- Rozumiem, że nie chcesz, żebym dzwoniła do twoich rodziców? – spytała cicho mama Elli, zaczynając rozcinać kołnierz mojej bluzy. - Eee… nie. Halo, laboratorium? Czy mogę mówić z probówką? - Z policją pewnie też nie? - Nie ma potrzeby ich mieszać – odparłam i syknęłam, gdy delikatnie zbadała mi ranę na barku. – Zdaje się, że kula tylko

mnie drasnęła. -Tak, chyba masz rację, ale rana jest dość głęboka i poszarpana, a tutaj… Siedziałam jak skamieniała, gapiąc się przed siebie. Wszystkie moje zmysły zamarły. Zdecydowałam się na gigantyczne ryzyko. Nie macie pojęcia jakie. Nigdy, przenigdy nie pokazałam moich skrzydeł nikomu spoza stada. Ale teraz była wyjątkowa sytuacja, z którą nie potrafiłam sobie poradzić. Strasznie mi się to nie podobało. Mama Elli lekko zmarszczyła brwi.

Rozcięła do końca kołnierz bluzy, zdjęła ją, a ja zostałam w samym topie. Siedziałam jak posąg, zmrożona do szpiku kości chłodem, który nie miał nic wspólnego z przemoczeniem. - Proszę – powiedziała Ella i podała mi wielką szklankę soku pomarańczowego. Omal się nie udławiłam, usiłując go wypić jednym haustem. Boże, jaki był dobry. - Co… - zaczęła mama Elli, muskając skraj mojego skrzydła w miejscu, gdzie złożone wtulało się w zagłębienie

wzdłuż kręgosłupa, od barku po talię. Pochyliła się, żeby lepiej je obejrzeć. Wpatrywałam się w mokre skarpetki, kuląc palce u stóp. Mama Elli odwróciła mnie delikatnie do siebie. Nie opierałam się. - Max. – Jej brązowe oczy były zatroskane, zmęczone i zdenerwowane, wszystko naraz. – Ma, co to jest? – spytała łagodnie, dotykając ledwie widocznych piór. Przełknęłam z trudem ślinę. W tym

momencie strasznie chciałam wszelką szansę na normalne porozumienie z Ellą i jej mamą. Przypomniałam sobie rozkład domu: w prawo korytarzem, zaraz potem w lewo i drzwi wyjściowe. Może jeszcze zdążę po drodze chwycić buty. -To… skrzydło – szepnęłam. Kątem oka widziałam minę Elli. – Moje… hm, skrzydło. – Cisza. – Też jest zranione. Wzięłam głęboki wdech, jakbym miała

rzucić piłką, i pokonując ból, rozprostowałam skrzydło, tylko troszkę, żeby pokazać mamie Elli, gdzie trafiła mnie kula. Obie zrobiły wielkie oczy. I jeszcze większe. I jeszcze większe. Zaczęłam się bać, że wypadną im z głów. - Cc… co…- zaczęła Ella. Jej mama pochyliła się i zbadała mnie dokładniej. Niesamowite, ale usiłowała się zachowywać normalnie, wiecie: aha, jasne, masz skrzydło, dobrze, wszystko w porządku.

Zaczęło mi się kręcić w głowie, a świat powoli zmieniał się w tunel ze światełkiem na końcu. -Tak, skrzydło też jest zranione – mruknęła mama Elli, delikatnie je rozprostowując. – Zdaje się, że kula odłupała kawałeczek kości. – Wyprostowała się i spojrzała na mnie. Gapiłam się w podłogę. Czułam na sobie ich spojrzenia. Nie do wiary, że władowałam się w taką sytuację. Kieł mnie zamorduje. A jak już będę martwa, to

mnie zabije jeszcze raz. I dobrze mi tak. Mama Elli zrobiła głęboki wdech i wydech. - Dobrze, Max – odezwała się spokojnym, opanowanym głosem. – Najpierw musimy oczyścić rany i zatamować krwotok. Kiedy ostatnio miałaś zastrzyk przeciwtężcowy? Spojrzałam jej prosto w oczy. Ta kobita była rozsądna i … niewiarygodnie

troskliwa. Wobec mnie. Ostatnio zrobiłam się straszną płaksą, więc nawet mnie nie zdziwiło, że świat znowu rozpływał mi się w łzach. - Hm. Nigdy. - Dobrze. Tym też się zajmę. 32 - No już, już – dyszał Gazownik. Trzymał się sosnowej gałęzi tak kurczowo, że stracił czucie w palcach. - Co się dzieje? – spytał niecierpliwie Iggy. – Mów natychmiast!

Był wczesny ranek; obaj siedzieli niemal na samym czubku starej sosny z doskonałym widokiem na jedną z opuszczonych dróg, którymi wywożono ścięte drzewa. Gazownik miał rację: co najmniej dwóch, a może i więcej Likwidatorów robiło prowizoryczne obozowisko niedaleko miejsca, w którym wylądował helikopter. Wydawało się jasne, że szukają reszty stada. Nieważne, czy zamierzali ich zabić, czy tylko porwać: trafienie do niewoli nie wchodziło w grę.

Gazownik nadal miewał koszmary, w których powracał do Szkoły. Śniło mu się, że fartuchy pobierają mu krew, robią zastrzyki z różnych substancji, żeby sprawdzić jego reakcje, każą mu biegać, skakać i połykać radioaktywne markery, żeby zbadać jego krążenie. Niezliczone dni, tygodnie, lata mdłości, wymiotów, wyczerpania, uwięzienia w klatce. Prędzej umrze, niż tam znowu wróci. Angela na pewno także wolałaby umrzeć – ale nie dano jej wyboru.

- Zbliża się hummer – syknął Gazownik. - Właściwą drogą? - Mhm. I jadą zbyt szybko. – Gazownik uśmiechnął się z fałszywą troską. - Nie dbają o bezpieczeństwo. Cóż. Szkoda. - Dobra, są blisko – mruknął Gazownik. – Sześć kilometrów. - Widzisz brezent? - Nie. Gazownik patrzył z natężeniem na zabłoconą czarną terenówkę pędzącą po

bitej drodze. - Już zaraz – szepnął do Iggy’ego, który prawie dygotał z napięcia. - Miejmy nadzieję, że zapieli pasy. Albo nie. I stało się. Było jak na filmie. Kanciasty czarny pojazd pędził drogą i raptem gwałtownie rzuciło nim w lewo. Pisnęły hamulce. Samochód wpadł w powolną, niezdarną serię

raptownych obrotów, po czym niespodziewanie wjechał na drzewa na poboczu. Zderzył się z pniem, wyprysnął w powietrze, przeleciał jakieś pięć metrów kołami do góry i spadł z głośnym zgrzytem miażdżonej blachy. - Noooo – westchnął Gazownik. – To było niewiarygodne. - Masz dwie sekundy, żeby mi to opisać. – rzucił ze złością Iggy. - Najechał na olej, a jak. Obrócił się, wpadł na drzewo i dachował – powiedział

zwięźle Gazownik. – I leży jak wielki, brzydki, zdechły żuk. - Ha! – Iggy podskoczył, a gałąź się zakołysała. – Jakieś oznaki życia? - E… a, tak. – Tak, jeden właśnie wybił okno. Teraz wyłażą. Rany, ale są wściekli. Idą, więc nic im nie jest. Gazownik wolałby pozbyć się Likwidatorów i więcej się nimi nie przejmować. A jednocześnie nie wiedział, co by poczuł, gdyby zginęli.

Potem przypomniało mu się, że to oni porwali Angelę. Doszedł do wniosku, że nie żałowałby ich, gdyby zginęli w wypadku. - Niech to! – Iggy był zawiedziony. – Jest sens zrzucić na nich Dużego Chłopca? Gazownik pokręcił głową, ale przypomniał sobie, że Iggy nie widzi, i powiedział: - Nie sądzę. Gadają przez walkie-talkie. Teraz idą prosto do lasu. Pewnie spowodowalibyśmy wielki pożar albo coś w tym guście.

- Hmmm – zamyślił się Iggy. – Dobrze. Musimy się przeorganizować i przystąpić do Fazy Drugiej. Może chwilę posiedzimy w chacie? - Super. Chodźmy. – Dość już zrobiliśmy jak na jeden dzień. 33 Osiemdziesiąt lat wcześniej w tej prowizorycznej chacie mieszkali drwale podczas wyrębu. Potem budynek, porzucony na trzydzieści lat, zmienił się w ruinę.

Co oznaczało, że stanowi wymarzoną siedzibę stada. - Zatem zamknęliśmy Fazę Pierwszą – oznajmił Iggy, siadając na połamanym plastikowym fotelu. Pociągnął nosem. – Nie byliśmy tutaj od wieków. - Mhm. – Gazownik rozglądał się dookoła. – Jeśli się to ciekawi, to nadal jest tu straszny śmietnik. - Jak zawsze. Dlatego nam się tu podoba. - Człowieku, no nie mogę! Ten brezent z olejem totalnie wykończył Hammera! –

zachwycał się Gazownik. – To było aż… straszne! Naprawdę się udało. Iggy otworzył plecak i wyjął z niego Dużego Chłopca. Przesunął swoimi wrażliwymi palcami po zegarze przyklejonym taśmą do ładunku wybuchowego. - Musimy wyeliminować Likwidatorów – mruknął. – Żeby nigdy więcej nie zrobili nam krzywdy. - Żeby nigdy więcej nie porwali Angeli – dodał Gazownik, mrużąc oczy. –

Wysadźmy helikopter, co? Iggy skinął głową i wstał. - Dobra. Słuchaj, spadajmy stąd, wracajmy do domu, obmyślmy nowy plan. W tej samej chwili lekkie drgania desek podłogi sprawiło, że znieruchomiał. Gazownik zerknął na niego: niewidzące oczy Iggy’ego spoglądały na wszystkie strony. - Słyszałeś? – szepnął Gazownik. Iggy przytaknął, unosząc rękę. – Może to

szop… - Nie za dnia – odpowiedział Iggy bezgłośnie, samym ruchem warg. Ciche drapanie w drzwi zmroziło Gazownikowi krew w żyłach. To na pewno tylko zwierzę, jakaś wiewiórka lub… - Świnki, świnki, wpuśćcie mnie. – szept, anielsko słodki, napłynął do środka jak trujący dym. Był to głos Likwidatora, głos, który potrafił skłonić człowieka do skoku w przepaść.

Gazownik z łomoczącym sercem rozejrzał się szybko po chatce. Drzwi. Dwa okna, jedno w dużym pokoju, drugie, maleńkie w łazience. Wątpił, żeby zdołał się zmieścić w tym drugim, nie mówiąc już o Iggym. Likwidator znowu zaskrobał w drzwi; Gazownikowi zjeżyły się włoski na karku. No dobrze, zatem to większe okno. Zaczął się do niego skradać, wiedząc, że Iggy podąży za najcichszym nawet odgłosem. Trzask! Drzwi otworzył się gwałtownie,

drzazgi śmignęły w powietrzu jak strzałki. - Na ósmej! – szepnął Gazownik, kierując Iggy’ego do okna. W progu stanął potężny Likwidator. Gazownik spiął się do skoku – ale w oknie niespodziewanie pojawiła się wielka wyszczerzona paszcza. - Witaj świnko, świnko, świnko – zaszydził drugi Likwidator za zakurzoną szybą. Lata treningu pod kierunkiem Max zaowocowały u Gazownika nagłym

przypływem adrenaliny. Drzwi zatarasowane. Okno też. Byli otoczeni, pozbawieni drogi ucieczki. Będzie walka, uświadomił sobie i już zaczął się przygotowywać. Najprawdopodobniej walka na śmierć i życie. 34 Kuks budziła się cztery razy, zanim w końcu rozkleiła powieki i wstała. Dopiero świtało. Kieł zniknął. Najpierw Angela, potem Max – teraz Kieł.

Zniknął! Kuks rozejrzała się, podpełzła na czworakach do wyjścia z groty. Nic nie budzi lepiej niż panika – od razu wszystkie zmysły ruszają z kopyta. Kuks w ułamku sekundy stała się czujna, przerażona, napięta. W jej głowie zakotłowały się tabuny myśli. Kątem oka zauważyła jakiś ruch; odwróciła się w stronę luźnego szyku myszołowów krążących na tle zimnego, jasnobłękitnego nieba. Były piękne, silne, pełne wdzięku, połączone z niebem, ziemią i skałami. Jednym z nich był Kieł.

Kuks wstała szybko, omal nie rozbijając sobie głowy o niskie sklepienie groty. Bez wahania zeskoczyła ze skalnej półki i poszybowała w niebo. Rozłożyła skrzydła, które chwyciły wiatr jak żagle, i nagle stała się brązową łódeczką na nieskończonym oceanie błękitu. Zbliżyła się do myszołowów, które obrzuciły ją ostrym, przenikliwym spojrzeniem, po czym się rozsunęły, wpuszczając ją do szyku. Kieł przyglądał się jej; ze zdumieniem zauważyła, że jego twarz jest wyjątkowo ożywiona i… spokojna.

Kieł zawsze był jakiś spięty, naprężony jak cięciwa. Teraz wydawał się spokojny i pełen życia. - Cześć – rzucił. - Jestem głodna – powiedziała Kuks. Skinął głową. - Miasto jest trzy minuty stąd. Leć za mną. Przechylił ciało jakimś nowym ruchem, dzięki któremu nie musiał używać skrzydeł.

Wyglądał fajnie, jak samolot. Kuks też chciała spróbować, ale nie za dobrze jej wyszło. Jeszcze poćwiczy. Pod nimi ciągnęła się wąska dwupasmówka, a po obu jej stronach było widać ostatnie nieliczne sklepiki; dalej droga prowadziła na pustynię. Kieł wskazał głową: za Fast fordem znajdował się wielki kubeł na śmieci. Nawet z tej wysokości Kuks dostrzegła pracownika wyrzucającego kartonowe pudełka z jedzeniem. Przez chwilę krążyli na niebie, a potem,

upewniwszy się, że pracownik już nie wyjdzie , złożyli skrzydła i zapikowali ostro w dół, tylko czubkami lotek regulując lot. Jakieś dziesięć metrów nad celem znowu rozłożyli skrzydła, gwałtownie hamując, i wylądowali – niemal bezszelestnie - na skraju pojemnika na śmieci. - Nirwana – odezwał się Kieł, przeglądając jedzenie, jeszcze dobre, ale nie nadające się do sprzedania. – Burgera? Kuks zastanowiła się i pokręciła głową.

- No, nie wiem… Napatrzyłam się, jak myszołowy rozdzierają zwierzęta… O, patrz, są sałatki. I szarlotka! Niespodzianka! Zacisnęli w talii sznurki kurtek i zabrali się do roboty. Szybko pakowali za pazuchę wszystko, co nadawało się do transportu. Po trzech minutach znowu znaleźli się w powietrzu, obładowani i uśmiechnięci. Zdumiewające, jak bardzo Kuks rozpogodziła się po posiłku. Westchnęła i usiadła po turecku u wejścia do groty, przyglądając się latającym

myszołowom. Kieł dojadł piątego cienkiego hamburgera i wytarł palce o dżinsy. - Wiesz, zdaje mi się, że kiedy te myszołowy nurkują i tak dalej, przesyłają w ten sposób wiadomość innym. Na przykład, gdzie widzą zwierzynę albo dokąd lecą. Rozumiesz. Na razie nie całkiem to rozgryzłem, ale rozgryzę. - Hm. – Kuks przysiadła w kucki i rozłożyła skrzydła. Słońce przyjemnie ogrzewało jej pióra. Usiłowała milczeć

i nie przeszkadzać Kłowi, ale po pięciu minutach omal nie pękła. – Kieł? Musimy znaleźć Max – powiedziała. – A może sami uratujemy Angelę? Kieł z trudem oderwał wzrok od myszołowów. - Musimy się cofać, zataczając kręgi, żeby znaleźć Max. Pewnie… na coś się natknęła. Kuks pokiwała poważnie głową. Nie potrafiła wymyślić, co takiego mogło zatrzymać Max. I nie chciała się nad tym

zastanawiać. Kieł wstał, wysoki i mroczny na tle zwietrzałego piaskowca. Spojrzał na nią spokojnie i cierpliwie. Jego oczy nie odbijały światła. - Gotowa? Kuks zerwała się na równe nogi, otrzepując się z piasku. - Zdecydowanie. Jak myślisz, gdzie… Ale Kieł już wystartował, porwany przez wiatr, uniesiony prądem powietrznym

znad przepaści. Kuks rozpędziła się i skoczyła ze skalnego występu. -Tarzan! – wrzasnęła. Cokolwiek to miało znaczyć. 35 Obudziłam się w cieple i suchości, zabandażowana i… całkowicie bezpieczna. Czułam się jakbym umarła. Jak zawsze po oprzytomnieniu zaliczyłam sekundę paniki, nie wiedząc,

gdzie jestem. Mój mózg z niepokojem zarejestrował widok tapety w kwiatki. Miękkie, ciepłe łóżko pachniało płynem do pukania. Spojrzałam na siebie. Miałam na sobie ogromy podkoszulek z jakąś nie znaną mi postacią z kreskówki. Byłam w domu Elli. Miałam ratować Angelę – o ile jeszcze żyła. Kieł i Kuks pewnie już nakłuwają moją lalkę igłami. Nie mam do nich pretensji.

Wraz ze świadomością powrócił ból ramienia i skrzydła, ostry, promieniujący we wszystkie strony. Uch. Przypomniałam sobie, jak raz, podczas bójki z Kłem , wybiłam sobie bark. Strasznie bolała; łaziłam, trzymając się za ramię i cicho piszcząc. Jed uspokoił mnie, zagadał, odwrócił moją uwagę i kiedy się tego nie spodziewałam, nastawił mi rękę. Ból zniknął w ułamku sekundy. Jed uśmiechnął się, odgarnął mi z czoła przepocone

włosy i przyrządził lemoniadę. A ja pomyślałam „ Tak zrobiłby ojciec. Nie, nawet ojciec nie postąpił by tak fajnie”. Nadal tęsknię za Jedem. Tak, że aż mnie w gardle ściska. Nagle znieruchomiałam, bo drzwi sypialni zaczęły się bardzo, bardzo powoli otwierać. Uciekaj! - wrzasnęło mi w głowie. Ręce same zacisnęły się na pościeli. Fruń! Brązowe oczy Elli, ciekawe i wesołe,

zajrzały przez szczelinę. - Chyba się obudziła – usłyszałam. W progu stanęła mama Elli. - Cześć, Max. Jesteś głodna? Lubisz naleśniki? - I małe żaróweczki? – dorzuciła Ella.- I owoce, i wszystko? Miałam nadzieję, że tylko mi się wydaje, że się ślinię. Pokiwałam głową. Obie uśmiechnęły się, wyszły i dopiero wtedy zobaczyłam, że

na łóżku leżą ubrania. Moje dżinsy i skarpetki były uprane, a obok niech leżała lawendowa bluza z wielkimi rozcięciami na plecach. Mama Elli zaopiekowała się mną zupełnie jak Jed. Nie wiedziałam, jak się zachować, co powiedzieć. Można by się do tego przyzwyczaić. 36 Gazownik był pewien, że choćby Likwidatorzy zabili ich bardzo szybko,

dla niego będzie się to ciągnąć w nieskończoność. - W górę! – szepnął Iggy, robiąc nieznaczny kroczek w jego stronę. W górę? Gazownik zmarszczył brwi. Iggy chyba żartuje. Przez dach? Trzask! Gazownik podskoczył nerwowo; okno za jego plecami rozpadło się w eksplozji szklanych odłamków i drzazg. Wyszczerzony w uśmiechu Likwidator przeciskał się przez wybitą szybę. - Wiecie co? – zagadnął pierwszy

Likwidator sympatycznym tonem. – Mamy małą, was nie potrzebujemy. Obaj ryknęli śmiechem, ogłuszającym jak bicie wielkiego dzwonu, a potem ich twarze zaczęły się przekształcać. Gazownik skrzywił się mimo woli, widząc, jak się zmieniają, upodobniają do wilków. Usta wydłużyły się w pyski, zęby wystawały jak ostrza noży. - Chłopcy, chłopcy – odezwał się Likwidator głosem niemal podobnym do mruczenia. – Czy nikt wam nie mówił? Możecie uciekać, ale się nie ukryjecie.

Jego lśniące ciemne włosy gęstniały, a dłonie i ramiona pokryły się groteskowymi kępkami sierści. Likwidator oblizał się i zatarł wielki kudłate łapy, jakby naśladował jakąś postać z kreskówki. - Gotowy? Głos Iggy’ego zabrzmiał tak cicho, jego usta poruszały się tak nieznacznie, że Gazownik nie był pewien, czy coś usłyszał. Każda sekunda dziwnie się ciągnęła. Gazownik zacisnął pięści. Był gotowy. Pewnie.

-Ten odmieniec jest ślepy – odezwał się Likwidator, wskazując na Iggy’ego. – Nie martw się, mały. Zaraz będzie po wszystkim i ślepota przestanie ci przeszkadzać. Ale szkoda, że nie dali ci nowych oczu – jak moje. Gazownik spojrzał na niego i omal nie zwymiotował. W oczodołach Likwidatora tkwiły metalowe kule. Lśniły laserową czerwienią, przez co wyglądały jak zalane krwią. Likwidator wyszczerzył zęby i zwrócił oczy na Gazownika. Na koszuli

chłopca pojawiła się czerwona plamka i z wolna zaczęła przepalać materiał. Likwidatorzy parsknęli śmiechem. - Odszedłeś, zanim zdążyli cię wyposażyć w najnowszy wynalazek – powiedział jeden. – Twoja strata. No nie mów, pomyślał Gazownik z obrzydzeniem. - Co wy na to, świnki? – spytał pierwszy Likwidator. – Chcecie jeszcze uciekać? Kto wie, może wam się poszczęści. Przez chwilkę.

Obaj ruszyli na nich, krwiożerczo szczerząc zęby. - Na trzy. I znowu Gazownik nie był pewien, czy naprawdę usłyszał głos Iggy’ego, czy tylko go sobie wyobraził. - Raz. Gazownik podkulił palce u stóp. - Dwa. Kiedy Iggy krzyknął „Trzy” , Gazownik wyprysnął w powietrze, rozwinąwszy

skrzydła z głośnym szelestem. Likwidator ryknął wściekle i chwycił go za stopę. Iggy przebił się przez przegniły dach chatki, prosto w niebo. Gazownik wyszarpał się z łap Likwidatora. Przepchnął się przez dziurę, przyciskając skrzydła do siebie. Na zewnątrz wylądował zbyt gwałtownie i niezdarnie na rozchwianej belce. Ześliznął się, po drodze chwytając dachówki, które kruszyły mu się w palcach.

Iggy wrzasnął z góry: - Gazik! Ruchy! W chwili gdy Gazwonik zsunął się na skraj dachu, rozłożył skrzydła i załopotał nimi ze wszystkich sił. Dołączył do Iggy’ego, który zrzucił ładunek na chatkę. - Ruchy, ruchy, ruchy! – ryknął Iggy, łopocząc skrzydłami jak szalony. Po paru sekundach byli już sto metrów dalej. Bum! Nie, raczej : łubu-duuuuuuuuuuu!

Fala uderzeniowa odrzuciła ich daleko. Gazownik z trudem odzyskał równowagę i wielkimi oczami spojrzał na rozkwitający w miejscu chatki kłąb ognia, o średnicy chyba dziesięciu metrów. Chłopcom odebrało mowę. Kiedy kłąb rozpełzł się na boki, chatka zaczęła się palić jak oblana benzyną. Stare, spróchniałe drewno było idealną pożywką dla ognia. Płomienie sięgały do nieba, lizały zielone drzewa nieopodal,

sunęły po ziemi, zapalając suche sosnowe igiełki. Jeny, to było piękne. - No – odezwał się Iggy po długiej chwili. – to ich załatwiło. Gazownik pokiwał głową. Było mu niedobrze. Wybuch wyrzucił w powietrze jedno ciemne ciało, które padło na ziemię jak rozżarzony węgiel. Drugi Likwidator odczołgał się parę metrów od chatki – płonąca sylwetka, która runęła na ziemię w otoczeniu płomieni.

- Chyba że uciekli – dodał Iggy. No, ale on przecież nic nie widział. Gazownik odchrząknął. - Nie – powiedział. – Nie żyją. Było mu dziwnie, czuł się winny i brudny. Potem przypomniał sobie Angelę, jak trzy dni temu podzieliła się z nim ostatkiem lodów. Była taka miła, a Bóg jeden wie, jakie straszne rzeczy teraz z nią wyprawiają. Zacisnął zęby. - Bobrze wam tak – mruknął. – To za moją siostrę, za Angelę, wy szambojady.

Potem zobaczył czarnego hummera z pogiętym dachem, jadącego szybko w stronę płonącej chaty. Likwidator wychylał się z okna obok kierowcy, spoglądając przez lornetkę. - Jazda, Iggy – powiedział Gazownik. – Spadamy stąd. 37 Dzwonek zajazgotał przeraźliwie i czyjeś ręce brutalnie pchnęły Angelę. Potknęła się i ledwie zdołała odzyskać równowagę. - w ostatniej chwili przed upadkiem na zwoje kolczastego drutu.

Chciało jej się płakać. Robiła to przez cały dzień – a był już wieczór. Była strasznie głodna , kręciło jej się w głowie, bolały ją wszystkie mięśnie – a oni ciągle zmuszali ją do biegu. To był labirynt. Zbudowali go w ogromnej sali gimnastycznej w głównym budynku Szkoły. Uruchamiali dzwonek i popychali ją, a potem musiała biec ile sił. Za każdym razem labirynt się zmieniał, wyjście znajdowało się gdzie indziej. Jeśli zwalniała, raził ją impuls elektryczny – tak mocny, że w głowie jej się mieszało.

Albo porażali ją rozpalonymi do czerwoności przewodami w podłodze. Z oczami rozognionymi od łez biegła więc na oślep, miotając się tu i tam, aż wreszcie docierała do wyjścia. Potem dawali jej łyk wody, pozwalali odetchnąć przez pięć minut i zmieniali labirynt. Pociągnęła nosem, usiłując zachować spokój. To wstrętne! Gdyby tylko wiedziała wcześniej – gdyby mogła to

przewidzieć, przyśpieszyłaby i nie zdołali by jej ani porazić, ani sparzyć. Wyprostowała się w napięciu, po plecach przebiegł jej dreszcz. Przymknęła oczy i spróbowała przechwycić myśli fartuchów. Jeden chciał wpuścić do labiryntu Likwidatora, żeby z nią walczył. Wtedy przekonaliby się, jaka jest silna. Inny myślał, że powinni zwiększyć liczbę rozgrzanych przewodów, żeby zawsze musiała na nie wbiegać, czy zwalniała, czy nie. Wtedy zbadaliby wpływ stresu na

poziom adrenaliny. Życzyła im, żeby wszyscy przez wieczność płonęli w piekle. Następny już projektował nowy labirynt. To był ten obleśny. Angela skupiła się; miała nadzieję, że wygląda, jakby odpoczywała. Ktoś podał jej łyk wody, którą szybko przełknęła. Widziała schematyczny plan labiryntu! Pojawił się w jej głowie, ponieważ był w głowie fartucha. Oddychała, udając zmęczenie, ale poczuła nowy przypływ nadziei.

Już wiedziała. Wiedziała, jak będzie wyglądać nowy labirynt. Zamrugała ospale, usiadła, tępo gapiąc się w pustkę. A oczami wyobraźni śledziła schemat labiryntu: skręt w prawo , potem w lewo, ominąć następne trzy korytarze po prawej i wybrać czwarty... i tak dalej, aż ujrzała wyjście. Widziała wszystkie pułapki, ślepe zaułki, ścieżki prowadzące donikąd. Już się nie mogła doczekać. Ale się zdziwią! Będzie fajnie! Fartuch chwycił ją, postawił przed

wejściem do następnego labiryntu. Dzwonek zajazgotał. Ktoś ją popchnął. Ruszyła. Ruszyła jak najszybciej, na wypadek, gdyby wszystkie przewody były rozpalone, skręciła w prawo, w prawo, w lewo i tak dalej. Pędziła z rekordową prędkością, bez wahania. Ani razu jej nie porazili, ani razu nie poczuła pod stopami rozgrzanego przewodu. Wypadła z labiryntu i runęła na chłodną drewnianą posadzkę.

Mijał czas. Dochodziły do niej słowa: zdumiewające. Zdolności poznawcze. Umiejętność interpretacji. Twórcze rozwiązywanie problemów. Sekcja mózgu. Zachować organy. Wyizolować DNA. Jakiś głos powiedział: - Nie, nie, na razie nie możemy zrobić sekcji mózgu. - Mówiący roześmiał się, jakby go to bawiło.

Ten głos... Słyszała go w bajce czy czymś podobnym, w nocy, w domu, z Max... Zatrzepotała powiekami, oprzytomniała. Na swoje nieszczęście spojrzała w górę. Stał nad nią starszy pan w drucianych okularach. Uśmiechnął się do niej. Nie potrafiła wychwycić żadnej jego myśli. Wyglądał jak... - Cześć, Angela – odezwał się miło Jed Betchelder. - Dawno się nie widzieliśmy. Tęskniłem, dziecinko.

38 Kuks nie wiedziała, co właściwie Kieł spodziewał się zobaczyć. Lecącą do nich Max? Max stojącą na ziemi i machającą rękami? Ciało Max, bezwładne... tę myśl zdusiła. Musiała czekać. Kieł był starszy i bardzo mądry. Max mu ufała. Kuks też. Jak dawno Max oddaliła się od nich? Kuks nie mogła sobie przypomnieć. Od wielu godzin zataczali coraz szersze kręgi. Skąd mieli wiedzieć, że nie rozminęli się z Max, która teraz czeka na nich nad jeziorem Mead?

- Kieł, pamiętasz gdzie ją zostawiliśmy? -Tak. - Pofruniemy tam? Chwila milczenia. - Nie, chyba że nie będzie wyjścia. -Ale dlaczego? Może jest ranna i potrzebuje pomocy? Może musimy ją ratować, zanim uratujemy Angelę. Trudno było rozdzielić te misje. Najpierw Angela, teraz Max, potem znowu

Anglela. Kieł przechylił się w lewo, pod ostrzejszym kątem, tak jak podpatrzył u myszołowów. Kuks poszła za jego przykładem. Ziemia w dole wydawała się spieczona; tylko od czasu do czasu pojawiały się drogi, kaktusy, krzaki. - Nie sądzę, żeby Max sama się zraniła – powiedział powoli Kieł. - Nie zderzy się z drzewem ani nie spadnie. Jeżeli się spóźniła, bo coś jej się stało, to znaczy, że ktoś ją skrzywdził. A to znaczy, że ten ktoś o niej wie. Nie chcemy, żeby dowiedział się także o nas. A dowiedzą

się, jeśli wrócimy po Max. Kuks słuchała go z otwartą buzią. -A jeśli Max się spóźniła, bo jest czymś zajęta, to nasze przybycie niczego nie przyśpieszy – sama wróci, kiedy będzie gotowa. Czyli na razie robimy ogólne rozpoznanie terenu. Ale nie zawracamy. Kuks usłyszała głos Max : „ Zastanów się, zanim coś powiesz”. Zamknęła usta i zaczęła się zastanawiać. Nie miała pojęcia, dlaczego Kieł nie chce wracać po Max, nawet jeśli to znaczy, że sami

mogliby zostać złapani albo zostać ranni. Przecież podczas ratowania Angeli może ich spotkać to samo, prawda? Dlaczego Max mieliby traktować inaczej niż Angelę? Max jest nawet ważniejsza, pomyślała Kuks z poczuciem winy. Opiekuje się nami, dba o nas. Zerknęła ukradkiem na Kła. Kieł jest dobry, choć nie bardzo czuły i nie lubi się przytulać. Jest silny, przystojny i zaradny. Ale czy zadbałby o wszystkich, gdyby zabrakło Max?

Nagle w oczach stanęły jej łzy, gardło się ścisnęło, nos zapchał. Boże. Jeśli Max zniknie, ona tego nie wytrzyma. Zamrugała powiekami, żeby odzyskać ostrość widzenia, i usiłowała myśleć o czymś innym. W dole zobaczyła białą ciężarówkę i skupiła na niej uwagę, zmuszając się do zastanowienia, jakie towary się w niej znajdują i skąd pochodzą. Jakby to miało znaczenie. Parę razy zaczerpnęła powietrza i zatrzymała je w płucach. Nie rozpłacze się w

obecności Kła. Może wkrótce będzie musiała stać się bardzo silna. Lepiej od razu się wprawiać. Ciężarówka dojechała do skrzyżowania, przy którym stały tablice drogowe. Kuks zamrugała i wytężyła wzrok, aż napisy się wyostrzyły. Na jednej tablicy przeczytała: Kalifornia Welcom Center 30 km. Na drugim: Las Vegas, 158 km. Na trzecim Tipisco, 5 km. Tipisco! Tipisco w Arizonie! To samo, z którego pochodzi! W którym mieszkali jej rodzice! O, Boże – może ich odnajdzie? Może zechcą ją przyjąć? Czy

stęsknili się za nią przez te wszystkie lata? - Kieł! - krzyknęła, już spływając w dół. – Tam jest Tipisco! Lecę! - Nigdy w życiu – odezwał się Kieł, podlatując do niej. – Nie rozpraszaj się. Zostań ze mną. - Nie! – rzuciła. Czuła się nieulękła, zdesperowana i odważna. Zgarbiła się, schowała głowę w ramiona i zaczęła schodzić w dół. - Muszę odnaleźć rodziców! Jeśli Max nie wróci, muszę sobie kogoś znaleźć.

Ciemne oczy Kła rozszerzyły się z zaskoczenia. - Co? Zwariowałaś? Daj spokój, pogadajmy. Usiądziemy, odpoczniemy… - Nie! – powtórzyła. Łzy znowu napłynęły jej do oczu. – Schodzę! Nie zatrzymasz mnie! 39 Jesteśmy bezpieczni, chyba że Likwidatorzy wywęszą nasz trop – szepnął Gazownik do Iggy’ego.

Schowali się w wąskiej rozpadlinie skalnej, wysoko w górach. Rosochate krzaki zakrywały wejście. Likwidatorzy musieliby się wspinać po skałach, żeby do nich dotrzeć – albo skorzystać z helikoptera. Iggy oparł ręce na kolanach. -Totalna załamka – burknął. – Myślałem, że skoro skasowaliśmy tamtych dwóch, mamy spokój, przynajmniej na chwilę. Chyba wezwali posiłki, zanim zaatakowali

chatę. Gazownik przesiewał piasek między palcami. - Przynajmniej o dwóch mniej. Zastanawiał się, czy Iggy też się czuje tak dziwnie i niefajnie. Trudno było poznać. - No, tak ale co teraz? Utknęliśmy tu, jak palec w nosie – powiedział Iggy. – Nie możemy wrócić do domu, tamci pewnie są już wszędzie. Gdzie się podziejemy? A jeśli Max i reszta trafią prosto w zasadzkę?

- Nie wiem – jęknął Gazownik bezsilnie. – Nie myślałem o niczym poza tym, żeby ich wysadzić w cholerę. Może ty byś coś wymyślił. Siedzieli w półmroku i duchocie. Gazownikowi zaburczało w brzuchu. - Co ty powiesz – mruknął Iggy, opierając głowę na kolanach. - Wiem – odezwał się nagle Gazownik. – Mam pomysł. Ryzykowny, a jak Max się dowie, to nas pozabija.

Iggy podniósł głowę. - Już mi się podoba. 40 Przez czternaście długich lat mojego życia jeszcze nigdy nie poczułam się jak normalny człowiek – z wyjątkiem tego dnia, który spędziłam z Ellą i jej mamą, doktor Martinez. Najpierw zjadłyśmy razem prawdziwe śniadanie przy stole. Na talerzach, z widelcami, nożami i serwetkami. Nie hot doga na szpikulcu, spalonego na węgiel nad ogniem. Nie

płatki bez mleka. Nie masło orzechowe wyjadane nożem ze słoika. Ani parówki z puszki. Potem Ella musiała iść do szkoły. Martwiłam się, że znowu ją dopadną te gnojki, ale powiedziała, że nauczycielka dobrze wszystkich pilnuje i kierowca szkolnego autobusu też. Szkolny autobus! Prawdziwy! Jak w telewizji. I tak zostałam tylko z doktor Martinem. -A więc- odezwała się, wyjmując talerze ze zmywarki.

Zesztywniałam. - Chcesz porozmawiać… o czymkolwiek? Spojrzałam na nią. Jej opalona twarz była serdeczna, oczy ciepłe i pełne zrozumienia. Ale gdybym zaczęła mówić, nie potrafiłabym przestać. Załamałabym się, zaczęłabym ryczeć. I świrować. I przestałabym bym być Max, nie mogłabym funkcjonować, opiekować się innymi, być szefową. Uratować Angeli. O ile już nie

jest za późno. - Raczej nie – mruknęłam. Mama Elli pokiwała głową i zaczęła układać czyste talerze. Wyobrażałam sobie, że mogłabym się przyjaźnić z Ellą i jej mamą nawet wtedy, kiedy wrócę do domu. Odwiedzałabym je czasami… Tak, mogłybyśmy jeździć na pikniki, wysyłać sobie kartki na święta. Jasne. Zaczęłam tracić kontakt z rzeczywistością. Musiałam się stamtąd zbierać.

Doktor Martinem schowała czyste talerze, a brudne włożyła do zmywarki. - Masz jakieś nazwisko? Zastanowiłam się. Ponieważ oficjalnie nie istniałam, nie mogła nic zrobić z tą informacją. Potarłam skronie – od śniadania czułam zbliżającą się migrenę. -Tak – odparłam w końcu. Wzruszyłam ramionami. – Sama je wymyśliłam. W dniu jedenastych urodzin ( też go sobie sama wyobrażałam) spytałam Jeda o moje nazwisko. Chyba miałam nadzieję

usłyszeć: „ Nazywasz się Batchelder, jak ja”. Ale nic z tego. Jed powiedział: „ Powinnaś je sobie sama wybrać”. No to zaczęłam myśleć. Że potrafię latać. I kim jestem. - Nazywam się Ride – powiedziałam do mamy Elli. – Jak Sally Ride, ta astronautka. Maximum Ride. Skinęła głową. - Ładnie. Czy są jeszcze inni tacy jak ty? Zacisnęła usta i odwróciłam wzrok. Głowę rozsadzał mi ból. Najgorsze było

to, że chciałam jej powiedzieć. Coś mnie kusił, żeby wszystko z siebie wyrzucić. Ale nie mogłam. Jed latami wbijał mi do głowy, żeby nigdy nikomu nie ufać. - Potrzebujesz pomocy? Zerknęłam na nią. - Max… czy te skrzydła…czy naprawdę potrafisz latać? - No tak – palnęłam, bo mnie zaskoczyła. Cała ja: maksymalnie milcząca Max. Na torturach bym nic nie wygadała. Rany!

Tak już mam, jak mnie przenocują w ciepłym łóżku i nakarmią domowym jedzeniem. - Naprawdę? Naprawdę potrafisz latać? – Była zafascynowana, lekko wystraszona i chyba troszkę zazdrosna. Skinęłam głową. - Moje kości są lekkie…cienki – zaczęłam, zła na siebie. Zamknij się, Max! – Cienkie i lekkie. Mam dodatkowe mięśnie. I większe płuca. I serce. Bardziej

wydajne. Ale muszę mnóstwo jeść. To trudne. Ugryzłam się w język, a na policzki wstąpił mi palący rumieniec. Ludzie, w życiu nie powiedziałam tyle komuś spoza stada. Ale jak już sypię, to na całego! Równie dobrze mogłabym wynająć samolot z transparentem: „ Jestem zmutowanym odmieńcem!”, żeby zrobił parę rundek po niebie. - Jak do tego doszło? – spytała cicho mama Elli. Oczy mi się zamknęły. Gdybym była teraz sama, zatkałabym uszy i zwinęła

się w kłębek na podłodze. Wyrywkowe obrazy, fragmenty wspomnień, strach, ból – wszystko to zakotłowało mi się w głowie. Wydaje się wam, że dorastanie jest bolesne? Spróbujcie dorastać z obcym DNA, które nawet nie należy do ssaka! - Nie pamiętam – mruknęłam. Nie była to prawda. 41

Doktor Martinem była wyraźnie zaniepokojona. - Max, może jednak potrzebowałabyś mojej pomocy? Pokręciłam głową, zła na siebie i na nią, że to wszystko wywlokła. - Nie. Zresztą już po wszystkim. Stało się. Ale… Muszę stąd odejść. Przyjaciele na mnie czekają. To bardzo ważne. -Ale jak do nich dołączysz? Podwieźć cię? - Nie – rzuciłam z grymasem. Potarłam zranione ramię. – Muszę, eee…

polecieć. Ale na razie jeszcze nie mogę. Doktor Martinem zmarszczyła brwi w zamyśleniu. - Jeśli będziesz forsować ranną rękę, to się może źle skończyć. Nie wiem, jak poważne są twoje obrażenia. Ale mogłabym się zorientować, gdybyśmy miały wynik rentgena. Spojrzałam na nią poważnie. - Ma pani rentgen w oczach?

Roześmiała się zaskoczona. Ja też mimo woli się uśmiechnęłam. Kurczę, Ella ma tak na co dzień. Prawdziwa mama. - Nie. Nie wszyscy mamy nadludzkie zdolności – powiedziała żartobliwie. – Choć niektórzy mają dostęp do aparatów rentgenowskich. Okazało się, że doktor Martinez wraz z innym lekarzem prowadzi lecznicę weterynaryjną. Dziś miała wolne, ale była pewna, że nikt się nie zdziwi, kiedy się tam pojawimy. Dała mi kurtkę, żebym przykryła ramiona, a ja mało nie

ześwirowałam z wrażenia na widok obcych ludzi. - Część- odezwała się doktor Martinem, kiedy weszłyśmy do lecznicy. – To koleżanka Elli. Pisze wypracowanie o zawodzie weterynarza, więc przyprowadziłam ją na krótkie zwiedzanie. Trzy osoby za kontuarem uśmiechnęły się i pokiwały głowami, jakby uwierzyły. Może i tak. Skąd mam wiedzieć? Dwie sekundy po wejściu zamarłam w

progu. Policzki mi zapłonęły, zdjął mnie ślepy strach. Tam był mężczyzna. W białym fartuchu. Doktor Martinem zerknęła na mnie. - Max? Gapiłam się na nią bez słowa. Delikatnie wzięła mnie za ramię i poprowadziła do gabinetu. -Tak, tutaj badamy naszych pacjentów –

powiedziała wesoło, zamykając za nami drzwi. Potem dodała ciszej: - Co się stało? Coś złego? Z wysiłkiem odetchnęłam parę razy, głęboko i powoli. Zmusiłam się do rozprostowania palców zaciśniętych w pięści. -Ten zapach – szepnęłam zawstydzona. – Chemiczny, jak w laboratorium. Facet w białym fartuchu. Muszę stąd spadać. Możemy wyjść natychmiast, od razu? Rozejrzałam się za jakąś drogą ucieczki,

oknem, czymkolwiek. Pogłaskała mnie po plecach. - Gwarantuję, że jesteś tu bezpieczna. Może zostaniemy chwilę, żebym zrobiła ci szybkie prześwietlenie? Potem od razu wyjdziemy. Usiłowałam przełknąć ślinę, ale w ustach miałam sucho. Serce mi tak łomotało, że poczułam szum w uszach. - Proszę cię, Max.

Z trudem skinęłam głową. Doktor Martinem sprawdziła, czy nie mam biżuterii – biżuterii, też coś! – i pokazała mi, jaką pozycję mam zająć na leżance. Nade mną zawisła maszyna. Omal nie puściły mi nerwy. Doktor Martinez wyszła, usłyszałam ciche „bzz” i było po wszystkim. Dwie minuty później pokazała mi wielkie, ciemne zdjęcie moich kości barku, ramienia i części skrzydła zaznaczonego na biało. Przyczepiła je do szklanego

ekranu na ścianie i włączyła światło. Zdjęcie zrobiło się wyraźne. - Patrz – powiedziała, obwodząc palcem moją łopatkę. – Ta kość jest nietknięta. Tylko mięśnie ucierpiały – widzisz rozdartą tkankę tutaj i tutaj? Skinęłam głową. -A kości skrzydła – dodała, nieświadomie ściszając głos – są chyba całe. To dobrze. Niestety, mięśnie goją się dłużej niż kości. Choć muszę przyznać, że regenerujesz się zadziwiająco szybko.

W zamyśleniu przyjrzała się zdjęciu, stukając w nie palcem. -Twoje kości są bardzo cienkie i lekkiepowiedziała cicho, jakby do siebie. – Piękne. A tu… hm. Co to takiego? Wskazała wyraźny biały kwadracik dwucentymetrowej szerokości, wbity w sam środek mojego przedramienia. -To nie jest biżuteria, prawda? – zerknęła na mnie. – Może suwak kurtki? - Nie, zdjęłam ją.

Spojrzała na zdjęcie z bliska, mrużąc oczy. -To… wygląda, jak… - Jak co? - nie wytrzymałam. Wyraz jej twarzy wytrącił mnie z równowagi. -To mikrochip – odparła z wahaniem. Wszczepiamy podobne zwierzętom. Żeby je zidentyfikować, gdyby się zgubiły. Twój wygląda jak te, które zakłada się bardzo drogim rasom, psom wystawowym i tak dalej. W razie, gdyby zostały skradzione,

można je namierzyć. Znaleźć wszędzie, choćby zawędrowały nie wiem jak daleko. 42 Wyraz pogłębiającej się zgrozy na mojej twarzy zaniepokoił ją. - Nie twierdzę, że to na pewno to – zastrzegła szybko. – Tylko tak wygląda. - Niech mi to pani wyjmie – rzuciłam ochryple. Wyciągnęłam do niej rękę, podwinęłam rękaw. – Proszę. Natychmiast. Znowu przyjrzała się zdjęciu,

zastanawiając się przez parę minut, a ja usiłowałam nie wyskoczyć ze skóry. - Przykro mi – powiedziała w końcu. – Moim zdaniem nie da się tego usunąć chirurgicznie. Najwyraźniej wszczepiono ci to dawno temu, Kidy miałaś o wiele mniejsze ramię. Teraz wokół mikrochipa narosły mięśnie, nerwy i naczynia krwionośne i tak go oplotły, że gdybym ci go usunęła, prawdopodobnie straciłabyś władzę w ręce. Może wam się wydaje, że przyzwyczaiłam się do tego

przewlekłego koszmaru, który uchodzi za moje życie, ale tak się składa, że kompletnie i żałośnie zaskoczyło mnie, iż te demoniczne istoty ze Szkoły nadal mogą mnie gnębić – po tylu latach i na odległość. Ale dlaczego ja się dziwię, pomyślałam gorzko. Przecież dwa dni temu tego dowiedli. Znowu zobaczyłam Angelę, jej słodką, uśmiechniętą buzię, promieniującą miłością. Przełknęłam ślinę i głęboko nabrałam powietrza. W tej samej chwili obie usłyszałyśmy głosy w poczekalni – głosy mężczyzn, miłe,

uwodzicielskie, pytające. Znowu zesztywniałam, jak jeleń gapiący się w reflektory samochodu. Doktor Martinez spojrzała na mnie i zaczęła nasłuchiwać. - Max, to na pewno nic złego – powiedziała spokojnie. – Ale może na chwilę tu wejdziesz? Małe drzwi w korytarzyku prowadziły do magazynu leków. W środku wisiało parę długich białych fartuchów; schowałam

się za nimi, przywierając do ściany. Tak, dociera do mnie ironia sytuacji, dzięki, że pytacie. Doktor Martinez wyłączyła światło i zamknęła drzwi. Nie minęło dwadzieścia sekund, a w sali, w której przed chwilą byłam, rozległy się głosy. - Co się tu dzieję? – spytała doktor Martinz ostro i z oburzeniem. – To gabinet lekarski! - Bardzo panią przepraszamy – rozległ

się głos tak mdląco słodki, jakby ociekał miodem. Serce mi załomotało. - Jestem doktorem – warknęła mama Elli. - Przepraszamy, pani doktor – odezwał się drugi głos. Kojący, uspakajający, przepraszający. – Proszę wybaczyć, że przeszkadzamy. Nie ma powodu do niepokoju. Jesteśmy z miejscowych sił porządkowych. - Chcemy zapytać, czy nie zauważyła

pani niczego dziwnego – dodał pierwszy głos. – Wzglądy bezpieczeństwa. Niestety, nie mogę wyjaśnić więcej. Sugerował, że to waga sprawy państwowej. Może i była. Zapadła cisza. Czy doktor Martinez dała się nabrać na ten słodki ton? Nie byłaby pierwsza. O Boże… Nagle przypomniałam sobie o moim zdjęciu na podświetlanym ekranie i zasłoniłam usta ręką. Żołądek mi się ścisnął. Za chwilę będę walczyć o życie. Było za ciemno, żeby rozejrzeć się za bronią. Myśl, myśl…

- Pod jakim względem dziwnego? – spytała jadowicie doktor Martinez. – Na przykład podwójną tęczę? Benzynę za mniej niż dolara pięćdziesiąt? Smaczną colę light? Po prostu musiałam się uśmiechnąć. Dobra była. I wydawała się nieczuła na urok Likwidatorów, co już samo w sobie było niezłe. - Nie – powiedział drugi głos po chwili milczenia. – Chodzi o na przykład jakieś dziwne osoby. Obcych. Dzieci i

nastolatki, których pani nie zna albo które wyglądają podejrzanie. A nawet dziwne zwierzęta. - Jestem weterynarzem – wycedziła doktor Martinez lodowato. – Szczerze mówiąc, na ogół nie przyglądam się właścicielom moich pacjentów. I nie widziałam żadnych obcych w okolicy. Co do dziwnych zwierząt, w zeszłym tygodniu leczyłam krowę z macicą dwurożną. W każdej części miała zdrowe cielę. Czy panom pomogłam? Cisza. Strasznie bym nie chciała narazić

się mamie Elli. - Eee… - rozległo się. - Jeśli panowie wybaczą, mam pracę. – Jej słowa były najeżone lodowymi soplami. – Wyjście jest tam. - Jeśli zobaczy pani lub usłyszy coś dziwnego, proszę zadzwonić pod ten numer. Dziękuję, że poświęciła nam pani czas. Przepraszamy za kłopot. Ciężki kroki oddaliły się i ucichły. Po chwili usłyszałam trzaśnięcie drzwi

frontowych lecznicy. - Jeśli znowu zobaczysz tych dwóch, dzwoń po policję – rzuciła doktor Martinez do recepcjonistki. Wypuściła mnie i poważnie mi się przyjrzała. - Ci ludzie oznaczają kłopoty – powiedziała. – Tak? Potwierdziłam. - Lepiej od razu odejdę. Pokręciła głową.

- Najwcześniej jutro rano. Musisz wypocząć przez jeszcze jedną noc. Obiecaj mi to. Otworzyłam usta, żeby zaprotestować, ale usłyszałam własny głos mówiący: - Dobrze, obiecuję. 43 Kuks, ostatni raz się proszę, daj spokój. To zły pomysł – powiedział Kieł. – Okropny. Kuks w głębi duszy dziwiła się, że Kieł jeszcze przy niej jest. Już parę razy

groził, że ją zostawi, ale kiedy przekonał się, że jest nieugięta, zapadł w gniewne milczenie. Znaleźli się na obrzeżach dzielnicy mieszkalnej przyczep. Kuks pamiętała adres, a Tipisco okazało się tak małe, że nietrudno było je obejść i znaleźć właściwą ulicę. Nie wiedziała w gruncie rzeczy, czego się spodziewała, ale na pewno nie tego. Dzielnica przyczep była pełna krętych uliczek, na ogół opatrzonych

prowizorycznymi drewnianymi tabliczkami, na których wypisano nazwy: Roadrunner Lane, Serugo Street i tak dalej. - Chodź – odezwał się cicho Kieł. – Widzę , Serugo Court. Ruszyli slalomem między dzikimi wiśniami, krzakami jałowca, porzuconymi sprzętami domowego użytku i szkieletami samochodów. To nie była dzielnica białych płotków.

Na ostatniej przyczepie w rzędzie Kuks dostrzegła numer 4625. Przełknęła ślinę. Tam mogą być jej rodzice! Rozgarnęła na boki puszki po farbie w sprayu i razem z Kłem przykucnęła za rdzewiejącym, pokrytym graffiti samochodem. -A jeśli się przeprowadzili? – spytał Kieł po raz kolejny. – A jeśli źle zrozumiałaś to, co było w dokumentach i ci ludzie w ogóle nie są z tobą spokrewnieni? – I, z okropną delikatnością, dodał: -Kuks, nawet, jeśli nie jesteś dzieckiem z probówki…

choć pewnie jesteś… to może oddali cię nie bez powodu? Może nie zechcą cię przyjąć. - Myślisz, że o tym nie pomyślałam? – odszepnęła, zła jak nigdy. – Ja to wszystko wiem! Ale muszę spróbować. Bo jeśli istniej chociaż cień szansy… Ty byś nie spróbował? - Nie wiem – odpowiedział po chwili. - Bo nie potrzebujesz niczego ani nikogo – mruknęła i znowu wpatrzyła się w przyczepę.-Ale ja jestem inna.

Potrzebują ludzi. Kieł zamilkł. Ukryci między samochodem a kępą rachitycznych sosenek byli prawie niewidoczni. Kuks denerwowała się tak bardzo, że zaczęła dygotać. Kieł nagle skamieniał i wtedy ona też usłyszała skrzyp otwieranych drzwi. Wstrzymała oddech, gdy z przyczepy wyszła jakaś kobieta. Kuks szybko zerknęła na swoje ramię, sprawdzając, czy kolor się zgadza. Mniej więcej. Trudno było

stwierdzić. Kobieta zeszła po schodkach na trawnik zasypany suchymi sosnowymi szpilkami i usiadła w cieniu na tanim krzesełku. Włosy miała mokry i nawinięte na wałki, na ramiona narzuciła ręcznik. Oparła się wygodnie, zapaliła papierosa i otworzyła puszkę napoju. - Cola. Nie tylko na śniadanie – szepnął Kieł. Kuks trąciła go łokciem. Hmmm. Przysiadła na piętach. Dziwna sytuacja. Właściwie trochę liczyła na to,

że to jednak nie jej mama. Lepiej by było, gdyby kobieta na przykład postawiła na parapecie tacę ciasteczek albo pracowała w ogródku, albo coś w tym rodzaju. Gdyby robiła to, co zazwyczaj robią mamusie. Ale Kuks trochę też chciała, żeby to była jej mama, bo tak naprawdę, każda mama jest lepsza od braku matki. Teraz należało tylko wstać, podejść i zapytać: „ Przepraszam, czy jakieś dziesięć, jedenaście lat temu nie straciła pani córki o imieniu Monique?”. Aha, dokładnie tak Kuks powinna zapytać. A wtedy kobieta odpowiedziałaby… - Szukacie czegoś, odmieńce? To już

znaleźliście. Nie było wątpliwości: piękny, melodyjny śmiech Likwidatora zabrzmiał tuż za ich plecami. 44 Kuks zerwała się na równe nogi. Było ich trzech i już się zaczęli przekształcać. Na początku wyglądali jak modele, ale potem ich twarze wydłużyły się im w obrzydliwe pyski, z krwawych dziąseł przebiły się kły, a z opuszków palców – pazury. -Ari – powiedział spokojnie Kieł.

Kuks zmarszczyła brwi. Przyjrzała się uważniej ich przywódcy. -Ari! - zdziwiła się. – Przecież byłeś taki mały. Ari uśmiechnął się i rozprostował pazurzaste dłonie. -A teraz jestem wielkim, dorosłym Likwidatorem – odparł. Żartobliwie kłapnął zębami, aż zgrzytnęły głośno. – A ty jesteś małym brązowym prosiaczkiem. Mniam. - Co oni ci zrobili? – spytała cicho Kuks. – Biedny Ari.

- Litość zachowaj dla siebie. Jestem dokładnie tym, kim chciałem być. I mam dla was wieści. – Podwinął rękawy, ukazując muskularne, owłosione i żylaste ramiona. - Wasza kryjówka w górach zmieniła się w kupę popiołu. Wasi przyjaciele mieli różne nieprzyjemne wypadki. Już tylko wy zostaliście przy życiu – i właśnie was dopadliśmy. Likwidatorzy zaczęli rechotać, aż im się trzęsły ramiona. Kuks miała mętlik w

głowie. Tylko oni przeżyli? Inni zginęli? Ich dom się spalił/ Wybuchnęła płaczem. Nakazywała sobie przestać, ale nie mogła. I rozszlochała się jak dziecko. Niespokojnie zerknęła na Kła, ale on patrzył na Arieto, zaciskając zęby i pięści. - Wiatrak – mruknął kątem ust. Ari zmarszczył brwi. Najwyraźniej zastanawiał się, co znaczy „wiatrak”. Zmrużył wielkie, piękne oczy.

- Najpierw kaktus – odmruknęła Kuks. Sama nie wierzyła, że zachowuje się tak odważnie, prawie jak Kieł. Reszta stada nie żyje? Niemożliwe. Po prostu niemożliwe. - Na trzy – rzucił spokojnie Kieł. Co miało znaczyć „na trzy”. Ari pochylił się i błyskawicznie uderzył go w ramię. - Milcz! - Raz – powiedział Kieł, odzyskując równowagę.

Kuks natychmiast skoczyła, ze wszystkich sił uderzając drugiego Likwidatora w pierś. Ten, zaskoczony, zatoczył się do tyłu, prosto na najeżony ostrymi igłami kaktus. Zaklął, zamachnął rękami, ale nadział się na ośmiocentymetrowe kolce. Zawył przeraźliwie jak syrena okrętowa – głośna, melodyjna syrena. Sekundę później Kuks skoczyła w górę, modląc się, żeby kieł zdążył ją złapać. Zdążył. Chwycił ją za ręce i wykorzystując jej rozpęd, obrócił nią w

powietrzu. Wierzgnęła, trafiając Arieto w kark. Niemal natychmiast upadł, krztusząc się i dławiąc. Wtedy Kieł rozhuśtał ją ze wszystkich sił, podrzucił, o ona rozwinęła skrzydła i załopotała nimi tak szybko, że pozostała w górze. - Zginiesz, mutancie – warknął Ari, skacząc do wzbijającego się w górę Kła. Chwycił go za nogi i obaj ciężko gruchnęli na ziemię. Ari usiadł na piersi

Kła i walnął go pięścią. Kuks jęknęła i zakryła usta dłonią, widząc krew tryskającą z nosa Kła. Drugi Likwidator kopnął go w pierś, mocno, a potem znowu, łup, łup. Kuks oszalała ze strachu – to była prawdziwa katastrofa. Mieszkańcy przyczep zaraz ją zobaczą nad tymi drzewami. Kieł znowu oberwał, aż głowa odskoczyła mu w bok – i raptem splunął strumieniem krwawej śliny prosto w twarz Arieto.

Ari ryknął i oburącz uderzył Kła w pierś tak mocno, że mógłby mu złamać żebra. Kuks usłyszała syk powietrza ulatującego z płuc Kła. Co robić? Jeśli wyląduje, będzie już po niej, a Kłowi nie pomoże. Gdyby tylko mogła… Przypomniała sobie o puszkach po farbie w sprayu. Może były puste. A może nie.

W ułamku sekundy obniżyła lot, chwyciła najbliższą i znów śmignęła go góry, poza zasięg Likwidatorów. Mocno potrząsnęła puszką, zapikowała w dół i wycelowała ją w twarz Arieto. Przez dramatyczną chwilę rozległo się tylko charczenie, a potem trysnęła zielna farba. Ari wrzasnął i zerwał się na równe nogi, wycierając oczy pazurzastymi dłońmi. Kieł skoczył w górę tak szybko, jak jeszcze nigdy dotąd. Kuks zdołała strzyknąć w twarz drugiemu Likwidatorowi, a potem farba się

skończyła. Rzuciła w głowę Arieto puszką, która odbiła się od jego zdrowych, gęstych, teraz zielonych włosów. A potem oboje pofrunęli wysoko nad głowami Likwidatorów. Ari nadal stał, ale jego kumpel wił się na ziemi, klnąc i usiłując oczyścić oczy. Ten, który wreszcie odczepił się od kaktusa, był strasznie pokuty. Czerwona krew, zielona farba – wyglądali bardzo bożonarodzeniowo. - Już nie żyjecie, odmieńce! – warknął Ari, któremu z oczy płynęły strumienie

łez. Długie, pożółkłe kły wydawały się zbyt wielkie dla jego ust. -A ty kto jesteś? – rzuciła złośliwie Kuks. – Spójrz w lustro, burku! Ari pogmerał pod kurtką i wyjął broń. Kuks i Kieł błyskawicznie śmignęli przed siebie. Kula świsnęła koło ucha Kuks. Mało brakowało. Kiedy znaleźli się w bezpiecznej odległości, Kuks rzuciła bez tchu: - Przepraszam. Przeze mnie cię pobili.

Kieł splunął krwią i przyjrzał się, jak kropla spada, spada i spada. - Nie twoja wina – odezwał się w końcu. – Jesteś tylko dzieckiem. - Wracajmy do domu. - Przecież powiedzieli, że jest spalony – mruknął, wycierając zakrwawione wargi. - Nie. Do domu u myszołowów. 45 Angela wpatrywała się w Jeda Batcheldera. Długo. Długo. Bardzo długo.

Znała go. Kiedy go widziała po raz ostatni, miała tylko cztery lata, ale i tak poznała jego twarz, jego uśmiech. Pamiętała, jak zawiązywał jej buty, jak bawił się z nią w ciuciubabkę, jak jej rozbił popcorn. Pamiętała, jak raz ją przytulił, kiedy się skaleczyła. Max opowiadała, jaki był dobry, jak uratował ich przed złymi ludźmi ze Szkoły. A potem zniknął i uznali, że nie żyje. Ale żył! Był tutaj! Wrócił, żeby znowu ją uratować! Nadzieja wypełniła ją jak ciepłe światło. Omal nie rzuciła mu się w ramiona. Czekaj. Zastanów się. Coś tu jest nie tak.

Nie potrafiła wydobyć z jego głowy ani jednej myśli – szara pustka. Dotąd nigdy jej się to nie zdarzyło. A Jed miał na sobie biały fartuch. Pachniał środkiem antyseptycznym. No i w ogóle był tutaj. Jej mózg działał jednocześnie na wysokich obrotach i ospale; parę razy mrugnęła, usiłując to pojąć. Jed ukląkł przed nią. Fartuchy, które obsługiwały labirynt, cofnęły się w cień. Jed sięgnął za siebie i coś jej podał. Spojrzała tępo. Wpatrywała się w tacę z jedzeniem, mnóstwo pyszności, gorących, aż leciała

para. Pachniały tak cudownie, że z gardła Angeli wydarł się pisk. Wpatrywała się w tacę, mózg pękał jej od nowych informacji i nagle doszła do kilku wniosków naraz. Po pierwsze, Jed wyglądał, jakby był po stronie tamtych. Wrogów stada, innych fartuchów ze Szkoły. Po drugie, niech tylko Max się o tym dowie. Będzie, no, będzie strasznie wściekła, zraniona i tak się zdenerwuje, że Angela nawet nie umiała sobie tego

wyobrazić. I nie chciała. Nie chciała, żeby Max tak się czuła. - Chyba jesteś głodna? Nie dawali ci nic do jedzenia, prawda? – Jed przyglądał się jej z troską. – Kiedy mi powiedzieli, czym cię karmili… skarbie, oni nie rozumieją. Nie wiedzą, jaki masz apetyt. – Roześmiał się cicho, kręcąc głową. – Pamiętam, jak raz jedliśmy hot dogi. Każdy zjadł po dwa, ale ty… ty spałaszowałaś cztery! – Znowu się roześmiał i spojrzał na nią z podziwem, jakby to było jakieś osiągnięcie. – Miałaś trzy latka. Cztery hot dogi!

Pochylił się i delikatnie podsunął jej tacę pod sam nos. - Rzecz w tym, że przy twoim metabolizmie i w tym wieku powinnaś dziennie otrzymywać około trzech tysięcy kalorii. Na pewno nie wyciągasz nawet tysiąca. – Pokręcił głową. – Ale skoro tu jestem, to się zmieni. Dopilnuję, żeby dobrze cię traktowali, tak? Spojrzała na niego spod przymkniętych powiek. To pułapka. Właśnie przed tym ostrzegała ich Max. Ale nie

przewidziała, że zagrożenie nadejdzie ze strony Jeda. Angela usiadła bez słowa, założyła ręce na piersi i spojrzała na niego jak Max na Kła, kiedy się kłócili, a Max wygrywała. Angela zabroniła sobie patrzeć na jedzenie, nawet wdychać jego zapach. Widok Jeda tak ją przeraził, że żołądek i tak się jej skręcił. A ponieważ nie słyszała jego myśli, wydawał jej się dziwny i martwy. Jed uśmiechnął się krzywo i poklepał ją po kolanie. - Wszystko w porządku. Śmiało, jedz. Przecież musisz. Chcę, żebyś się lepiej

poczuła. Starała się nawet nie mrugać, by nie zdradzić, jaka jest zdenerwowana. Jed westchnął i rozwinął białą papierową serwetkę, wyjął z niej widelec i położył go na talerzu. Wystarczyłoby tylko sięgnąć… i będzie po niej? - Wiem, że to wszystko jest dziwne – powiedział Jed łagodnie. – Nie mogę teraz tego wyjaśnić. Ale wkrótce zrozumiesz. - Jasssne. – Włożyła w to słowo cały

ból, który sprawił jej swoją zdradą. - Po prostu – ciągnął poważnie – samo życie jest próbą. Wszystko jest próbą. Czasami musisz przez nią przejść, a potem wszystko zaczyna się wydawać bardziej sensowne. Sama zobaczysz. No więc śmiało, jedz. Daję ci słowo, że nic ci nie grozi. Daję słowo. Jakby jego słowo coś dla niej znaczyło. - Nienawidzę cię – powiedziała. Nie zdziwił się. Może trochę posmutniał.

- Nie szkodzi, kochanie. Nic nie szkodzi. 46 Jestem… w… niebie… - powiedziałam, wciągając powietrze w płuca. Doktor Martinez parsknęła śmiechem. - Nie patrz na ciastka, bo nigdy się nie upieką – zażartowała. Żeby moje bajkowe wakacje stały się już zupełnie idealne, po kolacji upiekłyśmy w trójkę ciasteczka z czekoladą – prawdziwe, domowe.

Najadłam się surowego ciasta po dziurki w nosie, a potem zapach piekących się ciasteczek wprowadził mnie w stan nirwany. Przez szybę piekarnika widziałam rozpływającą się czekoladę. Zapamiętaj: pokaż Kuks i Angeli, jak się piecze ciasteczka z czekoladą. Jeśli jeszcze spotkam Angelę. Mama Elli wyjęła z piekarnika pierwszą blachę z ciasteczkami i wsunęła drugą. Nie mogąc się doczekać, aż wystygną, porwałam jedno, ugryzłam i prawie

spaliłam sobie język. Z pomrukiem rozkoszy zaczęłam powoli jeść, smakując każdy kęs. Ella i jej mama patrzyły na mnie z identycznymi uśmiechami. - Można by pomyśleć, że nigdy dotąd nie próbowałaś domowych ciasteczek – powiedziała Ella. - Bo nie – wybełkotałam, przełykając. W życiu nie jadłam czegoś tak pysznego. Smakowało domem.

-To zjedz jeszcze – zachęciła mnie doktor Martinez. - Jutro muszę spadać – powiedziałam do Elli wieczorem, kiedy szykowałyśmy się do snu. - Nie! – jęknęła. – Tak mi z tobą dobrze. Jesteś jak kuzynka. Albo siostra. Śmieszne, ale od takich słów może się zrobić ciężej na sercu. - Ludzie na mnie liczą. To bardzo ważne. - Odwiedzisz nas jeszcze kiedyś? Kiedykolwiek?

Spojrzałam na nią bezradnie. Pierwszy raz zdarzyło mi się poznać człowieka spoza stada – z wyjątkiem Jeda. I było fajni. Po prostu super. A jej mama była niesamowita. W pewnych sprawach ogromnie zasadnicza – nie rozrzucać skarpetek – ale w innych nie tak bardzo. Na przykład w sprawie wezwania glin. W przeciwieństwie do innych znanych mi rodziców nie wypytywała mnie o szczegóły, nie pouczała i

wierzyła we wszystko, co mówiłam. Naprawdę mnie akceptowała. Tak jak akceptowała Ellę – taką, jaka była. Już to samo wystarczało, żebym się załamała… gdybym pozwoliła sobie na rozmyślanie. - Pewnie nie – powiedziałam, z przykrością patrząc na zawiedzioną twarz Elli. – Nie sądzę… żebym dała radę. Zrobiłabym to gdybym mogła, ale… Odwróciłam się i zaczęłam myć zęby.

Jed zawsze mówił, żeby myśleć mózgiem, nie sercem. Jak zwykle miał rację. A więc schowałam serce do pudełka i zamknęła na klucz. 47 Kuks nadal nie mogła pogodzić się z myślą, że Max i pozostali nie żyją. To było niemożliwe – nie potrafiła w to uwierzyć – więc zmusiła się do myślenia o czymś

innym. Musiała przyznać: to smutne, że teraz ta skała na środku pustyni wydaje jej się przytulna i wygodna. Położyła się na plecach, z nogami na ścianie groty, i przyglądała się gamie odcieni litego kamienia nad głową: kremowy, brązowy, różowy, brzoskwiniowy. Słońce prażyło, ale w jaskini było chłodnie i przewiewnie. Tak to już jest, pomyślała. Sądzisz, że potrzebujesz tych wszystkich rzeczy, ulubionego kubka, najlepszego koca,

rodziców – a potem dociera do ciebie, że potrzebujesz tylko jednego: żeby Likwidatorzy cię nie dopadli. Nie mogła przeboleć tego, co się stało z Arim. Kiedy ostatnio się wiedzieli, był dzieckiem. Pamiętała, jak grał Max na nerwach , bo wiecznie się za nią włóczył. Teraz był dojrzałym Likwidatorem, najgorszym ze wszystkich. I to wszystko stało się w ciągu zaledwie czterech lat? Jak to możliwe? Pół godziny temu usłyszeli bardzo

wyraźny warkot helikoptera. Błyskawicznie wrócili do groty i przylgnęli do chłodnej skały. Po dwudziestu minutach Kieł uznał, że jest już bezpiecznie. Wyszedł poszukać jedzenia. Miała nadzieję, że wkrótce wróci. Ich dom spłonął na popiół. Wszyscy przyjaciele – z wyjątkiem Kła – zginęli. Teraz ona i Kieł byli zdani wyłącznie na siebie. I może tak będzie już zawsze. W końcu przyfrunął i niemal bezgłośnie wylądował na skalnej półce. Kuks poczuła

ciepłą falę ulgi. - Masz ochotę na kawałek pustynnego szczura na surowo? – spytał, klepiąc się po kieszeni. - Nie – jęknęła ze zgrozą. Kieł zdjął kurtkę i otrzepał czarny podkoszulek. Włożył coś do ust, przeżuł i połknął. - Świeżutki – dodał zachęcająco. - Fuj! – Kuks wzdrygnęła się i odwróciła.

Szczur! Latać jak myszołów to jedno, ale żywić się jak myszołów? O, nie! - No to trudno – skwitował Kieł. – A co powiesz na kebab? Możesz zjeść same warzywa. Kuks aż podskoczyła, gdy Kieł rozpakował owiniętą folią paczkę. Napłynął ku niej dymny zapach wołowiny z warzywami. - Kebab! – ucieszyła się i podbiegła. – Skąd masz? Nie zdążyłeś polecieć aż do miasta. O rany, jaki gorący! - Powiem tak: na pewnym biwaku ktoś

zaliczy zdziwienie – rzucił sucho Kieł, odgarniając mięso na jedną stronę, a cebulę i paprykę na drugą. Kuks zjadła kawałek papryki. Była ciepła, delikatna, słodkawa – niebo w gębie. -Teraz musimy postanowić, czy dalej szukamy Max, czy ratujemy Angelę – oznajmił Kieł, zajadając wołowinę. -Ale Likwidatorzy powiedzieli, że wszyscy nie żyją. To Angela i Max chyba też? – mruknęła Kuks.

Smutek znowu ją przygniótł jak kamień. -Trudno stwierdzić. Faktem jest, że Max Tu nie ma, ale czy dlatego, że nie żyje? Jak mogli ją znaleźć? Angela…- Urwał. – No, wiemy, że złapali Angelę. Teraz jest już pewnie po wszystkim. Kuks oparła głowę na dłoniach. - Nie mogę o tym myśleć. - Wiem, ale co…- urwał i zmrużył powieki, wpatrując się w coś w oddali. Kuks osłoniła oczy ręką i także spojrzała. Bardzo daleko na niebie dostrzegła

dwie plamki. I co z tego? Myszołowy. Wyprostowała się i powoli zjadła ostatni kawałki papryki. Wylizała folię. Kieł musi obmyślić plan – tylko tyle im zostało. Ale Kieł nadal wpatrywał się w niebo. Zmarszczył brwi. Dwie czarne plamki stały się większe. Bardzo duże myszołowy. Może nawet orły! Kieł wstał nagle i sięgnął do kieszeni po małe metalowe lusterko. Wyciągną rękę, złapał ostatnie promienie zachodzącego słońca i odbił je.

Lusterko zamigotało, zgasło, zamigotało, zgasło. Myszołowy stawały się coraz większe. Spływały spiralnie ku nim. Niech to tylko nie będą latający Likwidatorzy, pomyślała Kuks w nagłej panice. Uświadomiła sobie, że obie sylwetki są zbyt wielkie i niezdarne, by mogły być prawdziwymi ptakami. I nagle otworzyła usta. Pół minuty później na skalnym występie wylądowali

niezgrabnie, wzbijając kłęby pyłu i sypiąc kamieniami, Iggy i Gazownik. Kuks gapiła się na nich tak szczęśliwa, że aż odebrało jej mowę. - Nie jesteście martwi – wykrztusiła wreszcie. - Nie. Ty też nie – rzucił Iggy z irytacją. – A gdzie się podziało tradycyjne „cześć”? - Cześć – powiedział Gazownik, otrzepując zakurzone włosy. – Nie mogliśmy zostać w domu – w górach jest pełno Likwidatorów. No to postanowiliśmy

przylecieć do was. Gniewacie się? 48 Rankiem następnego dnia włożyłam moją nową bluzę. Spróbowałam poruszyć skrzydłem. Działało, choć było niewiarygodnie sztywne i obolałe. Z ulgą myślałam, że znowu polecę. Wiedziałam, że Kieł i Kuks mnie zabiją, jak tylko się pojawię. Wiedziałam, że zawiodłam Angelę. Ale przecież nie mogłam nie

zrobić tego, co zrobiłam. Nie byłabym sobą. Szczerze mówiąc, bycie nie-sobą ma czasami swój urok. Doktor Martinez dała mi mały plecak. - Jest stary, i tak go nie używam – rzuciła szybko, jakby wiedziała, że nie będę chciała go przyjąć. – Weź go, proszę. - No skoro pani prosi – mruknęłam, a ona się roześmiała. Ella stała ze wzrokiem wbitym w ziemię, zgarbiona. Usiłowałam na nią nie

patrzeć. - Jeśli kiedyś będziesz czegokolwiek potrzebować – czegokolwiek – zadzwoń do nas, proszę – dodała jej mama. – Włożyłam kartkę z naszym numerem telefonu do plecaka. Skinęłam głową, choć wiedziałam, że nigdy z tego nie skorzystam. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć, ale musiałam spróbować. - Pomogłyście mi – odezwałam się z

trudem – a nawet mnie nie znacie. Byłoby źle, gdyby nie wy… Wymowna jestem, co? Dukałam jak Tarzan. -To ty mi pomogłaś – odparła Ella. – I nawet mnie nie znałaś. I przeze mnie byłaś ranna. Wzruszyłam ramionami, jak zwykle urocza. - No, co tam. Dziękuję. Za wszystko. Jestem wam naprawdę wdzięczna. - Nie ma za co – powiedziała mama

Elli, uśmiechając się przyjaźnie. – Zrobiłyśmy to z radością. I powodzenia… w tym, co chcesz zrobić. Skinęłam głową i wtedy – wyobraźcie sobie – obie chwyciły mnie w objęcia, z obu stron, na kanapkę. I znowu poczułam się przerażająco blisko łez. Szybko to stłumiłam, ale pozwoliłam się ściskać, i nawet poklepałam Ellę po łokciu, bo tylko tam mogłam dosięgnąć. I nie będę kłamać – było fajnie. I jednocześnie okropnie. Bo czy jest coś gorszego niż świadomość, że czegoś chcesz – oprócz

świadomości, że tego nie dostaniesz? Łagodnie wyplątałam się z ich objęć i otworzyłam drzwi. Było słonecznie i ciepło. Skinęłam lekko ręką – miałam nadzieję, że wyszło to dziarsko i wesoło – i wyszłam na podwórko. Postanowiłam, że dam im coś w rodzaju prezentu. Uznałam, że zasługują. Czy pomyślą, że wyglądam głupio? Jak właściwie wyglądamy – my, stado – w oczach innych? Nie miałam pojęcia i nie było czasu się nad tym zastanawiać.

Poprawiłam bluzę i plecak. Odwróciłam się. Ella i jej mama patrzyły na mnie wielkimi, zaciekawionymi oczami. Przebiegłam parę kroków i skoczyłam w górę, rozwijając skrzydła. Poczułam, że chwytają wiatr, i skrzywiłam się lekko z bólu. Moje rozłożone skrzydła mierzą prawie cztery metry i mają brązowe plamki i białe łaty. Mocny ruch w dół, aua, w górę, aua, w dół. Znajomy rytm. Ella wpatrywała się we mnie z zachwytem i zdumieniem,

złożywszy ręce. Doktor Martinez przecierała oczy. Wargi jej drżały. Po chwili byłam już wysoko, domek Elli stał się malutki, a dwie postacie przy nim machały do mnie ze wszystkich sił. Też im pomachałam i pofrunęłam dalej, rozkoszując się znajomą radością lotu, wolności, pędu. Szybowałam ku horyzontowi, na północny zachód, tam gdzie umówiłam się z Kuks i Kłem. Miałam nadzieję, że jakimś cudem jeszcze tam czekają.

Dzięki, Ella, pomyślałam, odpędzając smutek. Dzięki wam obu, za wszystko. Angela. Wreszcie do ciebie lecę. CZĘŚĆ TRZECIA SZKOŁA - CZY JEST COŚ STRASZNIEJSZEGO? 49 Jakieś pół godziny później skrzydła mi się rozruszały. Wiedziała, że jutro będę miała straszne zakwasy, ale teraz czułam

się dobrze, a liczyło się tylko teraz. Frunęłam szybko, przy każdej okazji szybując na powietrznych prądach. Tym razem nie patrzyłam już w dół. Godzinę później dotarłam do miejsca spotkania. Modliłam się, żeby Kuks i Kieł jeszcze tam byli. Spóźniłam się o dwa dni i nie miałabym do nich pretensji, że mnie olali, ale wolałam nie myśleć, co by było, gdyby ruszyli ratować Angelę na własną rękę.

W pobliżu miejsca spotkania zaczęłam zataczać wielkie kręgi, z wolna wytracając wysokość. Przyglądałam się ziemi, skałom, cieniom. Nic. Przeleciałam wzdłuż całego wąwozu, wypatrując jakichś znaków, ale znowu się zawiodłam. Panika ścisnęła mnie za gardło. Ale byłam głupia! Boże, a jeśli oni tu nie dotarli? A jeśli… Jakiś cień przesunął się nade mną. Podniosłam głowę myśląc: „Helikopter!”. Ale

nie – to tylko stado myszołowów krążyło po niebie. Zmarszczyłam brwi. Wzbiłam się wyżej. Kilka myszołowów było jakoś dziwnie dużych i niekształtnych. Ale leciały z innymi, jakby należały do stada. Wytężyłam wzrok, wzlatując coraz wyżej. Serce zabiło mi mocniej – naliczyłam cztery za duże myszołowy. Tyle że myszołowy na ogół nie są takie niezdarne. I nie noszą trampek. A więc czekali na mnie i byli bezpieczni. Ulga i radość zalała mi ciało i duszę. Teraz znajdziemy Angelę i stado znowu będzie w komplecie.

Tak, powiedziałam „duszę”. 50 Zauważyli mnie; Gazownik i Kuks rozpromienili się w identycznych uśmiechach. Iggy oczywiście mnie nie widział, a Kieł nie przepada za uśmiechami. Pochwycił moje spojrzenie i wskazał głową w stronę skał. Nie widziałam go tylko dwa dni, ale przez ten czas nauczył się latać z nową gracją i siłą. Jego rozpościerające się na cztery metry skrzydła lśniły czernią w słońcu. Kuks pisnęła ze szczęścia i musnęła lotkami moje skrzydło.

- Max! Max! Nie do wiary! Do wiary? No nie do wiary, prawda? Kieł wylądował pierwszy, jakby rozpływając się w powietrzu. Dopiero pięć metrów nad skałą dostrzegłam, że przycupnął w płytkiej rozpadlinie. Fantastyczne miejsce na postój. Kolejno wlecieliśmy do groty i wylądowaliśmy, ścisnąwszy się , żeby wszyscy się zmieścili. Znowu razem. Przynajmniej nasza piątka była bezpieczna. - Max! – krzyknęła Kuks, rzucając mi się

w ramiona. Objęła mnie chudymi ramionkami. Ja też ją przytuliłam, podrapałam jej skrzydła w miejscu, w którym zrastały się z ramionami, tak jak lubiła. – Tak się martwiliśmy… nie wiedziałam, co się stało, i nie wiedzieliśmy, co robić, a Kieł powiedział, że będziemy jeść szczury i … - Dobrze, dobrze. Wszystko dobrze – uspokoiłam ją. Zerknęłam ponad jej ramieniem na Kła i powiedziałam bezgłośnie: szczury? W

oczach mignął mu przelotny uśmiech i zaraz zniknął. Popatrzyłam w wielkie brązowe oczy Kuks.- Bardzo się cieszę, że jesteś cała i zdrowa – powiedziałam. Obejrzałam się na Gazownika i Iggy’ego. -A wy co tu robicie? Dlaczego nie zostaliście w domu? - Nie mogliśmy – zaczął się tłumaczyć Gazownik. – W górach roi się od Likwidatorów. Polowali na nas. Już byśmy byli psią karmą. - Kiedy zaczęli na was polować? –

spytałam zaskoczona. – Od razu po naszym odejściu? - Nie – odparł z wahaniem Gazownik. Łypnął na Iggy’ego, który stał obojętnie, otrzepując z ciemnych spodni kurz, którego nie mógł widzieć. - No co? – Czułam, jak narasta we mnie podejrzliwość. – Kiedy zaczęli was ścigać? - Może po tym, jak się im hummer poślizgnął na oleju? – spytał niepewnie

Gazownik Iggy’ego. Zrobiłam wielkie oczy. Że co proszę? Iggy w zadumie potarł drogę. -Albo może raczej po bombie – dodał cicho Gazownik, nie patrząc na mnie. - Prędzej to drugie – zgodził się Iggy. – Ta bomba ich zdecydowanie wkurzyła. - Bomba? – powtórzyłam w osłupieniu. – Bomba? Odpaliliście bombę? Nie sądzicie, że w ten sposób zdradziliście Likwidatorom, gdzie jesteście? Powinniście byli pozostać w ukryciu!

- Oni już i tak wiedzieli, gdzie jesteśmy – wyjaśnił Gazownik. – Wszystkich nas widzieli. To była tylko kwestia czasu – poparł go Iggy. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć. Szczerze? W ogóle nie przyszło mi do głowy, że Likwidatorzy mogą znaleźć nasz dom. Otworzyłam usta i znowu je zamknęłam. Może za jakieś dwadzieścia lat nauczę się postępować z chłopakami. A może nie.

- No, dobrze, że jesteście bezpieczni – powiedziałam słabo i usłyszałam zduszony chichot Kła. Zignorowałam go. – Dobrze, że tu przylecieliście. Mądra decyzja. Brawo. Przytuliłam Gazownika, apotem Iggy’ego, który był prawie dziesięć centymetrów wyższy ode mnie, co dopiero teraz sobie uświadomiłam. Jeszcze raz przytuliłam Kuks, a ona przywarła do mnie kurczowo. Pogłaskałam ją o włosach. - Już dobrze, skarbie – powiedziałam

łagodnie. W końcu mnie puściła, a ja wyciągnęłam ręce do Kła. Kieł nie jest może najbardziej przytulasty na świecie – stoi jak słup, a człowiek musi się jakoś dostosować. No i się dostosowałam. Potem podniosłam pięść i cała czwórka natychmiast położyła na niej swoje pięści. Dwa razy przyklepaliśmy drugą dłonią i wyrzuciliśmy ręce w górę. - Po Angelę! – wrzasnęłam, a tamci pochwycili:

- Po Angelę! Po Angelę! I kolejno zeskoczyliśmy w przepaść, otworzyliśmy skrzydła i poszybowaliśmy do znienawidzonej, przerażającej Szkoły. 51 Dobra – odezwałam się, kiedy byliśmy już wysoko i frunęliśmy w równym tempie. – Proszę o krótkie raporty. - Chciałam znaleźć mamę – wypaliła niespodziewanie Kuks.

- Co?! – Oczy mało mi nie wypadły z głowy. – Mamę? Kuks wzruszyła ramionami. - Kiedy na ciebie czekaliśmy, zmusiłam Kła, żeby wylądował w Tipisco. Poszliśmy pod ten adres. Zobaczyłam kobietę, miała skórę w takim samym kolorze jak ja, ale nic nie wiem na pewno. Potem przyszli Likwidatorzy razem z tym skunksem Arim, więc skopaliśmy im tyłki i odlecieliśmy. Przetrawiałam to przez jakiś czas.

-To znaczy, że z nią nie rozmawiałaś? Z tą, hm, twoja mamą? - Nie. Kuks starannie obejrzała swoje paznokcie. Miarowo poruszała skrzydłami. - Była miła? Nic nie poradzę, byłam ciekawa. Wszyscy mamy obsesję na punkcie rodziców. W kółko o nich gadamy, a nawet, szczerze mówiąc, płaczemy za nimi. - Później ci powiem – rzuciła Kuks

niedbale, więc już wiedziałam, że coś poszło nie dobrze. Mrużąc oczy spojrzałam na Gazika i Iggy’ego. - Co wymalowaliście, to już wiemy – westchnęłam. Gazik uśmiechnął się słodko, z zawstydzeniem. Taki to już dzieciak. Nadeszła pora na moje rewelacje. - Zdaje się, że wszczepili mi chip, który można namierzyć – rąbnęłam. Poczułam

na twarzy prąd powietrzny. Uniosłam się na nim. – Pewności nie mam, ale rentgen go wykrył. Szczęki im opadły. Patrzyli na mnie ze zgrozą. - Zrobiłaś sobie prześwietlenie? – spytał Kieł z niedowierzaniem. Skinęłam głową. - Szczegóły potem. Jeśli mam tego chipa, to by wyjaśniało, skąd się wzięli Likwidatorzy, chociaż dziwne, dlaczego odnaleźli nas dopiero po czterech latach. I nie wiem, czy któreś z was też taki ma

– dodałam, widząc pytającą minę Iggy’ego. Wszyscy zamilkli. Frunęli pogrążeni we własnych myślach i lękach. A potem… - Max? Uważasz, że jest jeszcze szansa? – Gazownik strasznie się starał byś silny. Kolejny powód, dla którego tak lubię tego małego. Nie wiem. Mam nadzieję – powiedziałam szczerze. Szczerość zawsze jest dobra, … z wyjątkiem tych momentów, kiedy

lepiej jest skłamać. Na przykład żeby ich chronić. – Wiem, że przez mnie spóźniliśmy się dwa dni. Bardzo mi przykro. Zrobiłam to , co musiałam. Ale skoro dotarliśmy aż tutaj, nie możemy zawrócić .Idziemy po Angelę, choćby nie wiem co. Na parę chwil zapadło milczenie, jakbyśmy zbierali odwagę. Ja na pewno. Usiłowałam skupić wszystkie moje siły w zwartą, ścisłą kulę, z której będę

czerpać przez resztę tego dnia. Wracaliśmy do miejsca, które było naszym najgorszym koszmarem. Dla was też by było, uwierzcie. 52 Chyba jeszcze o tym nie wspomniałam, ale wszyscy z naszego stada mają wrodzone wyczucie stron świata. Nie wiem, jak to działa. Po prostu zawsze wiemy, w którym kierunku zmierzamy. No więc przez dobre dwie godziny pruliśmy na

północny zachód. Towarzyszyło nam wiele myszołowów, u których zamieszkali Kieł i Kuks. Leciały obok nas w luźnym szyku. Nasi nowi kumple. Nauczyłem się czegoś od nich – odezwał się Kieł, widząc, że je obserwuję. – Niektórych ruchów, sposobów komunikacji, takich tam. - Są super – dodała Kuks, podfruwając do nas. - Na przykład czubki piór wyznaczają kierunek. My też spróbowaliśmy i było ekstra. Taki drobiazg, a różnica niesamowita. Nawet

nie wiedziałam, że mogę ruszać tymi piórami. - Nauczycie nas tego? - spytałam. - No pewnie – powiedział Kieł. Zjedliśmy w locie ostatnie batoniki muesli. Frunęliśmy nad pustynią, górami, rzekami, równinami. Patrzyłam w dół tylko wtedy, gdy musiałam, i wystrzegałam się myśli o Elli i jej mamie, za którą tęskniłam jak za własną. Obserwowałam myszołowy, naśladując ich ruchy, to, jak się pochylają, podążają

za sobą, szybują, pikują – dosłownie wszystko z wyjątkiem wykańczania gryzoni. Upajałam mnie myśl, że te groźne, wspaniałe ptaki włączyły nas do swojego stada. Zrobiło mi się smutno, kiedy na skraju swojego terytorium odłączyły się od nas. Akurat w chwili, gdy zaczęłam się trząść z niedocukrzenia, przed nami pojawiły się pierwsze punkty orientacyjne. Dałam znak pozostałym i zaczęłam schodzić w dół, kierując się do małego lasku u stóp góry.

Teren był opustoszały i nigdzie nie widziałam śladów ludzkiej obecności – z wyjątkiem centrum handlowego jakieś półtora kilometra dalej. Wylądowaliśmy i rozejrzeliśmy się dokoła. Roztarłam obolałe ramię. - Dobra, musimy coś zjeść. I niegłupio było by znaleźć mapę okolicy. - Szkoły nie ma na żadnej mapie – odezwał się Kieł. - Wiem. Ale dość nieźle pamiętamy, gdzie jej szukać. Na mapie będzie puste

miejsce, ale za to znajdziemy drogi dojazdowe. Po piętnastu minutach marszu znaleźliśmy się na tyłach centrum handlowego. Było dość duże, ze stację benzynową, bankomatem, pralnią chemiczną i salonem kosmetycznym. Ale jedzenie sprzedawali tylko na stacji. - Chcesz sobie zrobić fryzurę? - spytał Kieł, więc go zdzieliłam. Tak jakbym kiedykolwiek była u fryzjera. Przez całe życie kuchennymi

nożyczkami ciacham włosy, kiedy zaczynają mi przeszkadzać. - No to co teraz? - spytał Gazownik. Idziemy dalej? - Niech się zastanowię - wymamrotałam, przyglądając się budynkowi. Autostop nie wchodził w grę – skończylibyśmy zamordowani w jakimś rowie czy coś w tym stylu. Do Szkoły było ze trzydzieści kilometrów. Mogliśmy pofrunąć, ale nie chciałam zbliżać się do niej z powietrza. Trzeba było więc iść pieszo, ale to by potrwało, a już zgłodnieliśmy.

- No dobra – odezwałam się w końcu. Chyba będziemy musieli... Zagłuszył mnie nagle pisk opon. Błyskawicznie schowaliśmy się w krzakach na tyłach budynku. Wypasiony szary samochód ze srebrną ozdobą na masce zahamował przy małym bankomacie. Okno otworzyło się, na zewnątrz buchnęła głośna muzyka. Jakiś obleśny typ wychylił się do bankomatu, nie odrywając komórki od ucha.

- Zamknij się, idiotko! - mówił. Gdybyś nie zgubiła karty, nie potrzebowałbym kasy! Wepchnął kartę do bankomatu, szybko wystukał kod i zastygł. -Tak mi dziękujesz za to, że ci ufam! warknął do telefonu. - Nie potrafisz nawet sama wstać z łóżka! - Palant – szepnęła kuks. Skinęłam głową. Bankomat jak za dotknięciem różdżki zaczął wypluł kilka zielonych

banknotów, a tamten chwycił je i zaczął przeliczać. W tej samej chwili na parking wjechała z łomotem wielka czarna furgonetka i zatrzymała się zbyt blisko wypasionego wozu. Spod jej kół bryznęły kamyczki, które zabębniły o drogi lakier. Cofnęliśmy się głębiej w zarośla. Oddech uwiązł mi w gardle. Likwidatorzy? Ten mój chip. Czy mam się rzucić do ucieczki, żeby odciągnąć ich od stada?

- On zaraz eksploduje – zapowiedział Kieł z cichą uciechą. Palant z samochodu wychylił się przez okno – żyły na szyi tak mu nabrzmiały, że omal nie pękły – i wywrzeszczał sporo interesujących słów, w tym jedno nowe, które zapamiętałam i schowałam na później, może się przyda. Przyciemniana szyba furgonetki zjechała w dół; bezgłośnie wciągnęłam powietrze. - Co powiedziałeś, gównojadzie? spytał Ari z uśmiechem, od którego

zrobiło mi się zimno. 53 Przełknęłam ślinę; mięśnie mi się napięły. Położyłam rękę na ramieniu Gazika. - Ćśśś. Ćśśś. Idiota w szarym samochodzie wybałuszył oczy i dał gazu, aż miło. Ari roześmiał się jak szaleniec i czarna furgonetka także runęła przed siebie, sypiąc żwirem spod kół. Pięć sekund

później ryk obu silników prawie ucichł. - On wróci – szepnął Kieł. - Czy Ari miał zielone włosy? spytałam niepewnie. - No – potwierdziła Kuks z dziwną powściągliwością. Popatrzeliśmy na siebie – no, może z wyjątkiem Iggy'ego – a potem na bankomat. Dochodziło z niego ciche popiskiwanie. Rozejrzeliśmy się. W samochodach siedzieli klienci, ale bankomat był od

nich odwrócony. Bez słowa przemknęliśmy ukradkiem na parking. Nikt z nas do tej pory nie korzystał z bankomatu. Z jakiegoś dziwnego powodu szaleni naukowcy ze Szkoły nie założyli nam kont ani funduszy powierniczych. Na szczęście, te maszyny są zaprojektowane tak, że nawet idiota je obsłuży. CZY CHCESZ PRZEPROWADZIĆ NOWĄ TRANSAKCJĘ? - spytał bankomat na

pomarańczowo. - Bierz kasę – doradził niepotrzebnie Kieł. - No co ty – mruknęłam wrednie. - Szybko – rzucił Gazownik. Wcisnęłam odpowiedni klawisz. PROSZĘ PODAĆ KWOTĘ. Zawahałam się. - Sześćdziesiąt dolarów? Za to można by kupić masę jedzenia, prawda?

-To był straszny gnojek – powiedział Kieł. - Bierz wszystko. Wyszczerzyłam zęby. - Jesteś podły. To mi się podoba. Sprawdziłam stan konta i wszyscy wytrzeszczyliśmy oczy. - Oj, tak, oj, tak – zanuciła Kuks i zaczęła podrygiwać. - Jesteśmy bo-gaci, kupimy sa-mo-chód, oj, tak. Może nie wiecie, ale te bankomaty mają limit kwoty, jaką można pobrać za

jednym razem. Tak więc nasze plany zakupu całego kraju dla siebie legły w gruzach. Ale maszyna zgodziła się wypłacić dwieście dolarów. Jak tylko wprowadzimy ponownie Pin – dla bezpieczeństwa. - No nie – jęknęłam. - Ktoś widział ten PIN? - Ja. Słyszałem – odezwał się Iggy z namysłem. - Jeśli pomylimy się więcej niż dwa razy, automat połknie kartę – rzucił Kieł. - Dasz radę? - spytałam Iggy'ego

- Eee... spróbuję. Iggy z wahaniem sięgnął ku klawiaturze. Jego wrażliwe palce zlokalizowały klawisze. - Śmiało, Ig – powiedział Kieł. - Zrób, to co możesz, i resztą się nie przejmuj. Czasami Kiełkowski potrafi się zachować niesamowicie w porządku, chociaż nie wobec mnie. Iggy wprowadził pięć cyfr i wszyscy wstrzymaliśmy oddech.

HASŁO NIEPRAWIDŁOWE. PROSZĘ SPRAWDZIĆ PIN I SPRÓBOWAĆ PONOWNIE. - Spróbuj ponownie – rzuciłam nerwowo. - Masz najlepszy słuch na tej planecie. I znowu Iggy uniósł białe palce nad klawiaturą. Skupił się i wystukał pięć cyfr. Nic. Serce zjechało mi do żołądka. A potem z maszyny wyskoczył stosik dwudziestek. - Bingo! - ucieszył się Kieł. - Mutanty

górą! - Bierz i zjeżdżamy stąd – rzuciłam. Kuks zaczęła wpychać banknoty do kieszeni. Już mieliśmy uciec, kiedy bankomat znowu zapiszczał. DZIĘKUJEMY ZA TRANSAKCJĘ. PROSZĘ ZABRAĆ KARTĘ. - My też dziękujemy – powiedziałam, chwytając kartę. Uciekliśmy do lasu, ile sił w nogach. No, w nogach i skrzydłach.

54 Nie wiem dlaczego, ale jakoś wcale nie było mi wstyd, że zabraliśmy pieniądze tego gościa. Może dlatego, że zachowywał się jak palant. Wystąpiliśmy w roli zemsty losu. Zresztą nie wiem. Ale wiem, że Elli i jej mamie nie ukradłabym nawet słoika masła orzechowego. Ani niczego innego. Nigdy. - Szkoda, że nie dało się wycisnąć więcej – powiedział Kieł, przeliczając kasę.

- Chodźmy na stację benzynową, nakupimy jedzenia – rzuciła Kuks z entuzjazmem. Pokręciłam głową. - Ludzie mogli nas zauważyć. Lepiej się stąd zwijać Kiedy ukrywaliśmy się w chaszczach, na tyłach jednego ze sklepów zatrzymała się czerwona furgonetka. Jakiś chłopak wyładował z niej towar i wszedł do budynku. Zanim drzwi się zamknęły, zauważyliśmy, że przybija kartę pracy.

A więc miał zostać w sklepie przynajmniej parę godzin, do pierwszej przerwy. A jego furgonetka stała tuż przed nami. Kieł i ja spojrzeliśmy na siebie. - Kasa palanta to jedno. - powiedziałam. - Samochód zwyczajnego faceta to co innego. - Pożyczymy tylko na parę godzin – odparł. - Możemy mu zostawić pieniądze za wypożyczenie.

- Kradniemy ten samochód – zainteresował się Gazownik. - Super. Zmarszczyłam brwi. - Nie. Zastanawiamy się nad pożyczeniem. Z jednej strony nie miałam ochoty zostać nieletnią kryminalistką. Z drugiej – z każdą mijającą minutą Angela była coraz bliższa wystąpienia w roli preparatu anatomicznego dla oszalałych genetyków. -To jak gra... „GrandTheftAuto” pomocnie odezwał się Gazownik. -

Pokazywali w telewizji. Bardzo popularna. - Lepiej szybciej „pożyczajmy” doradził Iggy. - Słyszę helikopter. Podjęłam przywódczą decyzję. Wiem, wiem – niedługo i na mnie zemści się los. W filmach ludzie „pożyczają” samochody, wyrywając spod deski rozdzielczej jakieś przewody i łącząc je ze sobą. W normalnym życiu trzeba mieć śrubokręt i taki interesik do uruchamiania silnika

pod maską. Z poczucia przyzwoitości nie podam więcej informacji. Jeszcze tego mi brakuje: fali zuchwałych kradzieży samochodów w całej Ameryce, popełnionych przez moich czytelników. Wykluczam tę opcję. No więc uruchomiłam samochód, a Iggy siedział za kierownicą i przyciskał pedał gazu. Kiedy silnik warknął, zatrzasnęłam maskę i wskoczyliśmy do środka. Moje serce łomotało ze dwieście razy na

minutę. No i spojrzałam na te wszystkie kontrolki. - Kurczę – odezwał się Kieł. - Nikt z nas nie umie prowadzić. Nie mógł sobie odmówić tej istotnej informacji. - Widziałam w telewizji, jak się kieruje – oznajmiłam, udając pewność siebie. To nie może być trudne. Coś tam słyszałam... Dobra, proszę państwa, wszystko w porządku.

55 Może nie wiedzieliście, ale w samochodzie jest osobny hamulec. Nie tylko ten zwykły, nożny. Tego drugiego często nie zauważa się gołym okiem. Prowadzenie samochodu, zanim znajdzie się i zwolni ten hamulec, przypomina wleczenie bernardyna do wanny. Oszczędzę wam szczegółów. - Dobra, dobra, świetnie nam idzie – wymamrotałam po dwudziestu minutach, kiedy w końcu znalazłam i zwolniłam to

diabelstwo. Miałam wrażenie, że prowadzę ogromnego, niezdarnego i zbuntowanego słonia. Pot lał się ze mnie i omal nie wyskoczyłam ze skóry, tak się denerwowałam, ale udawałam pewną siebie i spokojną. - Nie jest to takie fajne jak fruwanie, ale o niebo lepsze od marszu! uśmiechnęłam się dzielnie do Kła, który spojrzał na mnie chłodno. - Co? - Możesz uważać na zakrętach? - spytał.

- Już mi lepiej idzie. Muszę tylko poćwiczyć. - Nie wiedziałam, że furgonetka może jechać na dwóch kołach – odezwała się Kuks. - I to tak długo. - Nie chciałbym zwymiotować w pożyczonym samochodzie – dodał Gazownik. Zacisnęłam usta i skupiłam wzrok w szarej drodze. Niewdzięcznicy. - Musimy skręcić na wschód za jakieś pięć kilometrów – mruknęłam, wyglądając

przez okno. Kilometr dalej zaparkowałam na poboczu i oparłam głowę na kierownicy. - Gdzie ta droga, do cholery? - ryknęłam wściekle. -Tu nie ma żadnej głupiej drogi. - Kierujesz się własnym wczuciem – zwrócił mi uwagę Kieł. - Droga nie może być wszędzie tam, gdzie uważasz, że powinna być – dodał rozsądnie Iggy. Miałam ochotę ich obu zdzielić.

- Będę musiała pojechać mniej racjonalną trasą – powiedziałam. Denerwował mnie upływ czasu i to, że nie wiedziałam, czy Angela jeszcze żyje. Poza tym okropna była świadomość, że zbliżam się do Szkoły, gdzie wydarzyło się wszystko najgorsze, co nas kiedykolwiek spotkało. Miałam wrażenie, że wiozę nas na pewną śmierć, i z trudem zmuszałam się, żeby jechać dalej. -Aaaaa!

Kiedy kolejny niespodziewany zakręt oddalił nas od kierunku, w którym powinniśmy zmierzać, znowu zjechałam na pobocze i parę razy walnęłam w kierownicę. Wszystkie mięśnie mi zdrętwiały od tego prowadzenia. Dostałam migreny. Ostatnio coś często miewam migreny. Kurczę, ciekawe dlaczego? - Już dobrze, Max – odezwał się niespokojnie Gazownik. - Czy ona bije pięścią w kierownicę? zaciekawił się Iggy.

- Patrz – powiedział Kieł, wskazując tablicę przy drodze. - Przed nami jest miasto. Pojedźmy tam, zjedzmy coś i znajdźmy mapę. Takie błąkanie się nic nam nie da. Bennett było małym i prawie uroczym miasteczkiem. Wyprostowałam się za kierownicą i zrobiłam poważną minę, usiłując wyglądać na starszą. Znaleźliśmy parę restauracji. Powoli skręciłam na parking i ostrożniutko wycofałam furgonetkę, jak najdalej od pozostałych samochodów.

Wyłączyłam silnik, a Kuks i Gazik rzucili się gorączkowo do drzwi. - Przeżyliśmy! - wrzasnął Gazownik. - Chwila! - zastopowałam ich. Słuchajcie, jesteśmy bardzo blisko Szkoły. Wydaję się, że to straszna dziura, ale Likwidatorzy mogą być wszędzie... I każdy może być Likwidatorem. Zresztą sami wiecie. A więc musimy bardzo uważać. - Jeść też musimy – odparła Kuks, ledwo powstrzymując jęk. Na pewno było jej ciężko – zdaje się, że spala kalorie szybciej od pozostałych,

może z wyjątkiem Gazownika. - Wiem, Kuks – powiedziałam łagodnie. -I zaraz się najemy. Mówię tylko, że musimy zachować wyjątkową ostrożność. Bądźcie czujni i gotowi do ucieczki, dobrze? Każdy spotkany człowiek może być Likwidatorem. Skinęli głowami. Opuściłam klapę przeciwsłoneczną, żeby przejrzeć się w lusterku, i na kolana wypadło m coś małego i ciężkiego. Zamarłam, a serce podeszło mi do

gardła. Co to...? Ostrożnie spojrzałam. To nie był granat, tylko klucze. Jeden uruchamiał furgonetkę. Gapiłam się na niego jak głupia. - No, to bardzo upraszcza sprawę – mruknął Kieł. 56 Chciałbym, żeby w moim pokoju pachniało dokładnie tak jak tutaj. - Iggy zaciągnął się głęboko zapachem hamburgerów i gorących frytek.

-To byłaby miła odmiana – zgodziłam się, studiując jadłospis. Czułam, że mój żołądek trawi już sam siebie. Dygotałam z napięcia i zdenerwowania i w ogóle miałam wrażenie, jakbym się rozlatywała na kawałki. W fast foodzie był tłok i hałas. Wszyscy robimy się nerwowi, kiedy znajdujemy się w pobliżu normalnych ludzi. Stanęliśmy w kolejce, starając się nie rzucać w oczy. O ile się orientowałam, nikt tutaj nie był Likwidatorem.

Ale oczywiście oni wyglądają zupełnie normalnie – dopóki nie zaczną się zmieniać, żeby odgryźć człowiekowi głowę. - Nigdy więcej nie zjem już mięsa – oznajmiła Kuks. W odpowiedzi na moje pytające spojrzenie dodała. - Nie po tym, co myszołowy wyprawiały z królikami,wężami i różnymi ptakami. Ohyda. Kieł zamówił trzy podwójne cheeseburgery, czekoladowego shake'a, colę z

kofeiną i cukrem, trzy razy frytki, trzy szarlotki. - Musisz nakarmić wojsko? - spytała sprzedawczyni. - Właśnie – potwierdził słodko. Aha, musi nakarmić siebie i swoje pozostałe osobowości, pomyślałam. Spojrzałam na Kuks. - Dobra – zwróciłam się do niej, oddychając bardzo głęboko, żeby zachować cierpliwość. -Ale musisz jeść mnóstwo protein.

Iggy zamówił to samo co Kieł. Zapłaciłam za niego. Kieł zaczekał, obaj odebrali jedzenie i poszli dyskretnie w najciemniejszy kąt sali. - Hm, niech się zastanowię – powiedziałam podchodząc do lady. Poproszę dwie kanapki z grillowanym kurczakiem, dwa podwójne cheeseburgery, cztery razy frytki, sześć szarlotek, dwa waniliowe shaki, jeden truskawkowy i trzy podwójne cheeseburgery, ale bez mięsa.

- Czyli z samym serem? -Tak. O to chodzi. -spojrzałam na Kuks, która przytaknęła. Byłam bliska zemdlenia z głodu, a te zapachy mnie dobijały. Gazownik niecierpliwie przestępował z nogi na nogę. Zanim dostaliśmy trzy wyładowane tace , zapłaciliśmy i dobiliśmy do Kła i Iggy'ego, minęło ze sto lat. Rozejrzałam się dyskretnie: wszędzie dookoła widziałam wesołe rodziny, dzieci,

plotkujące kobiety, nastolatków. Ciężko klapnęłam na ławę, Kuks zajęła miejsce obok mnie. Gazownik wcisnął się tuż przy niej. Czy jestem twarda? I silna? I odporna? A jakże. Czy zatopiwszy zęby w przepysznej gorącej kanapce z kurczakiem zakwiliłam z rozkoszy? A jakże. Kuks zajadała te swoje buły z serem, Kieł wykańczał drugiego hamburgera, Iggy

ledwie oddychał, tak się napchał, a Gazownik garściami pochłaniał frytki. Pewnie wyglądaliśmy jak wygłodzone sieroty. No co! Przecież byliśmy nimi. Przez kilka minut z naszego kąta dochodziło tylko mlaskanie. Nagle przypomniałam sobie cudowne, cywilizowane posiłki u Elli i jej mamy, z serwetkami, dobrymi manierami i rozmowami o zwykłych rzeczach. No pięknie. Z tego wszystkiego gardło mi się ścisnęło i zaczęłam się dławić. Nie wiem kiedy, ale z wolna zdałam sobie sprawę, że sztywnieją mi mięśnie

karku. Zerknęłam na Kła, który popatrywał na mnie kątem oka, zajadając frytki. Znałam to spojrzenie. Baaaardzo niedbale rozejrzałam się dookoła. Rodziny, które siedziały obok nas, już sobie poszły. Raptem wokół nas zaroiło się od pożywiających się modeli. Obsiedli wszystkie stolik. Co do jednego przystojni, o gęstych czuprynach, wielkich, pięknych oczach i

anielskich głosach. O rany. Żołądek zaczął mi ciążyć jak beczka pełna ołowiu. 57 Niemal niezauważalnie skinęłam głową do Kła i zerknęłam na wyjście awaryjne za jego plecami. Mrugnął na znak, że rozumie. Dotknął dłoni Iggy'ego. - Kuks – mruknęłam pod nosem. - Gazik. Nie podnoście głowy. Za trzy sekundy skaczecie w te drzwi za Kłem.

Nie zareagowali. Obaj dalej żuli. Kuks od niechcenia pociągnęła łyk shake'a. I raptem zerwała się, wskoczyła na stół i szczupakiem rzuciła się do drzwi. Gazownik był tuż za nią. Mało nie pękłam z dumy. Rozdzwonił się alarm, ale ja też już pędziłam za nimi – a Kieł i Iggy deptali mi po piętach. Dopadliśmy furgonetki, zanim Likwidatorzy zdążyli wybiec. Wbiłam kluczyk w stacyjkę samochodu i uruchomiłam silnik. Likwidatorzy zaroili się na parkingu. Już zmieniali się w wilki.

Wdepnęłam pedał gazu i szybko się cofnęłam; poczułam, że zderzyłam się z Likwidatorem. Wrzasnęłam, przyśpieszyłam i z rykiem skoczyliśmy nad krawężnikiem, prosto w krzaki otaczające parking. Z piskiem opon wbiłam się w ruch na jezdni, w pełni zasługując na chór wściekłych klaksonów, który się za nami odezwał. Przecięłam na ukos placyk przed stacją benzynową, o włos omijając parę samochodów. Znowu wyjechałam na

jezdnię. - Max! - wrzasnęła Kuks, ale ja też zobaczyłam tę przyczepę i w ostatniej chwili ją ominęłam. Za nami rozległ się zgrzyt metalu; ciężarówka otarła się o jakiś samochód. Potem jeszcze parę razy włączałam się do ruchu i zjeżdżałam z szosy. Żałowałam, że nie umiem lepiej prowadzić i że ukradliśmy akurat furgonetkę. - Strasznie jest nieruchawa! krzyknęłam z rozpaczą, na dwóch kołach pokonując zakręt.

No dobra, za szybko jechałam. Ale jechałam. -To furgonetka – powiedział Kieł dobitnie, jakby miał pretensje, że nie ukradłam wyścigówki. Wypadliśmy z miasta – musiałam uciec przed tymi samochodami. W żyłach płynęła mi czysta adrenalina, ręce przyrosły mi do kierownicy i zesztywniały na beton. Musimy pozbyć się tej furgonetki. - Staję! - ryknęłam, przekrzykując warkot silnika. -Wyskakujcie i w górę,

najszybciej jak można. - Dobra! - odkrzyknęli. Zerknęłam w lusterko wsteczne: trzy czarne samochody ścigały nas i już prawie doganiały. Były o wiele szybsze od naszego. Musiałam grać na zwłokę. Zaciskając zęby, gwałtowni skręciłam z szosy na pole kukurydzy. Sunęliśmy wśród suchych łodyg, krzywiąc się, gdy smagały przednią szybę. Usiłowałam jechać zygzakiem. A potem przed nami pojawiło się coś jasnego, jakby

prześwit, może droga. W lusterku wstecznym nic nie widziałam, kukurydza chrzęściła tak głośno, że nie słyszałam silników tamtych samochodów. Zgubiliśmy je? I tak, to była droga! Wspaniale! Furgonetka wpadła ciężko na szosę, podskoczyła parę razy, aż wszystkim zadzwoniły zęby. Ledwie dotknęliśmy oponami asfaltu, dodałam gazu...

I właśnie wtedy przed nami znalazł się jakiś sedan. Zderzyłam się z nim z prędkością stu kilometrów na godzinę. 58 Zapamiętaj: w następnym ukradzionym samochodzie wyłącz poduszki powietrzne. Z tymi poduszkami jest tak, że kiedy uderzysz w coś z prędkością stu albo stu dwudziestu kilometrów na godzinę, nadymają się z taką mocą, że wgniatają cie w

siedzenie jak szmacianą lalkę, przy okazji miażdżąc ci twarz. I to właśnie spotkało mnie, w wyniku czego musiałam tamować krwotok z nosa. - Meldować się – zawołałam słabo. - U mnie w porządku – odezwał się Kieł, siedzący obok mnie. Szyję miał podrapaną do krwi przez pas, który prawie przerżnął mu gardło. - U mnie w porządku – pisnęła Kuks bardzo dziecinnym, przerażonym głosikiem. Odwróciłam się w jej stronę. Była blada, a na czole miała siniak po

zderzeniu z siedzeniem z przodu. Na widok mojej zakrwawionej twarzy zrobiła wielkie oczy. -To z nosa – uspokoiłam ją szybko. Więcej strachu niż bólu. Patrz, już przestaje. Kłamstwo. - Czuję się jak... budyń – jęknął Iggy. Budyń z zakończeniami nerwowymi. Bardzo obolały bydyń. - Niedobrze mi – stęknął Gazownik, blady jak ściana, z bezkrwistymi ustami.

Trzask! Wszystkie okna w samochodzie pękły. Poderwaliśmy się i zasłoniliśmy twarze. Dostrzegłam broń wbijającą się w szybę, a potem włochate łapy z zakrzywionymi pazurami otworzyły drzwi. Nie było czasu nawet nikogo kopnąć – wywlekli mnie i Kła i rzucili na ziemię. - Wiać! - ryknęłam i syknęłam z bólu, bo zaliczyłam kolejne uderzenie w nos. Zerknęłam w samą porę, by zobaczyć, jak tylne drzwi furgonetki się otwierają i

Iggy z Gazownikiem śmigają w powietrze. Przejęła mnie taka radość, że uśmiechnęłam się od ucha do ucha – i zakrztusiłam się świeżą krwią. Wyplułam ją. Likwidatorzy ryknęli z furią i zaczęli strzelać do chłopców. Ale Iggy i Gazik lecieli coraz wyżej. Super, super, super! Likwidatorzy wyciągnęli z furgonetki wierzgającą i wrzeszczącą Kuks. Rzucili ją obok mnie. Miała w oczach łzy; przytuliłam ją. Likwidator z rozmachem przykopał mi

stopą w ręcznie szytym włoskim półbucie. Au! - Berek. Jesteś spalona – zażartował Ari, a pozostali ryknęli śmiechem. Prawie tańczyli z potwornej radochy. - Można by powiedzieć, że nie chcecie wracać do Szkoły – ciągnął, obnażając żółty, ostre jak brzytwa zębiska i kapiąc na mnie śliną. Likwidatorów było pięciu, a nas troje. Jestem dziwnie, niewiarygodnie silna

jak na swój wzrost, ale Ari był ode mnie cięższy o jakieś osiemdziesiąt kilo i trzymał nogę na moim czole. Miałam ochotę do niego strzelić – tylko raz, za to w mózg. Spojrzałam w oczy Kła, ciemne i bez wyrazu, a potem na Kuks. Usiłowałam się uśmiechnąć pocieszająco, ale ponieważ moja twarz wyglądała jak siekany kotlet, nie rozweseliłam ich tak, jak zamierzałam. Potem wszyscy usłyszeliśmy ten cholerny warkot helikoptera i Likwidatorzy

zaczęli wrzeszczeć i wymachiwać rękami. - Cóż za wzruszająca scena – zawołał do mnie Ari. - Wracamy do domu! Jak za dawnych czasów. 59 Angela żyje. A skoro tak, to z wszystkim innym dam sobie radę. Wiedziałam, że żyję, ponieważ patrzyłam na nią – siedziała w okropnej klatce, nieopodal tej, w której zamknięto mnie. Gdybyśmy wysunęły palce przez kraty,

brakowałoby zaledwie centymetra, żebyśmy mogły się dotknąć. - Przynajmniej dali ci dużą klatkę – odezwała się słabym, ochrypłym głosikiem. Ja siedzę w średniej. Gardło mi się ścisnęło. Ta mężna próba żartu omal mnie nie załamała. Wstydziłam się, że zostawiłam małą na tak długo, że Likwidatorzy nas złapali, że nic mi nie wychodzi, nawet bycie mutantem. -To nie twoja wina – powiedziała, jak zwykle czytając mi w myślach.

Wyglądała strasznie. Oczy miała zapadnięte, podkrążone, z fioletowymi cieniami. Na jednym policzku rozlewał się siniak, na brzegach żółtawozielony. Była wychudzona i jakby zaschnięta, niczym listek; kości zrobiły jej się delikatne jak łodyżki. Piórka miała obwisłe, brudne. W klatkach naprzeciwko tkwili Kuks i Kieł. Kuks była roztrzęsiona, usiłowała panować nad strachem, ale przegrywała tę walkę. Kieł siedział bez ruchu, obejmując kolana. Na widok Angeli uśmiechnął się, ale poza tym

zachowywał spokój i dystans. Wycofał się w głąb siebie, jedyną dostępną mu kryjówkę. - Przepraszam cię, Max – szepnęła Angela z przygnębieniem. -To wszystko przeze mnie. - Nie bądź durna – wygęgałam przez złamany i zapchany nos. -To mogło spotkać każdego z nas. I moja wina, że nas złapali. Zapach zimnego metalu i środków antyseptycznych budził straszne

wspomnienia, które pochowałam dawno temu. Błyski światła, ból, strach migotały w mojej głowie i powolutku doprowadzały mnie do szaleństwa. Nos już nie krwawił, ale bolał. Migrena wróciła – wielka jak słoń – i zaczęłam widzieć mgnienia przedziwnych wizji. Co to wszystko znaczy? - Max, muszę ci o czymś powiedzieć. Angela zaczęła płakać. - Ćśśś – szepnęłam. -To może poczekać. Odpocznij. Spróbuj odzyskać siły.

- Nie, Max. To bardzo ważne... Drzwi się otworzyły i usłyszeliśmy głośne kroki na linoleum. W oczach Angeli pojawiła się panika. Ogarnęła mnie furia, że coś lub ktoś mógł doprowadzić tę małą dziewczynkę do takiego stanu. Napięłam wszystkie mięśnie, zmrużyłam oczy i zrobiłam najpaskudniejszą z moich min. Pożałują, że zadarli z Angelą. Gorzko pożałują, że w ogóle się urodzili. Zacisnęłam pięści. Przykucnęłam, gotowa rzucić się na tego, kto otworzy

moją klatkę. Wyrwę mu płuca. Zacznę od Ariego, króla oblechów. Angela skuliła się, płacząc cicho, i zaczęłam wewnętrznie panikować na myśl, co jej mogli zrobić. Adrenalina uderzyła mi do głowy, aż lekko od tego ześwirowałam. Przed moją klatką zatrzymały się czyjeś nogi. Widziałam skraj białego fartucha. Ten ktoś pochylił się i zajrzał do mojej klatki, z łagodnym, smętnym wyrazem

twarzy. Serce prawie przestało mi bić i odskoczyłam gwałtownie. - Maximum Ride – odezwał się Jed Batchelder. -Ach, jak ja za tobą tęskniłem. 60 Majaczę, pomyślałam mętnie. Mam zwidy. Nie widziałam niczego poza Jedem uśmiechającym się do mnie zza krat psiej klatki.

Jed był jedynym odpowiednikiem rodzica w moim życiu. Porwał naszą szóstkę cztery lata temu, wywiózł nas z tego cyrku i ukrył w domu w górach. Nauczył nas latać - nikomu z nas nie dano dotąd dość przestrzeni, żebyśmy mogli chociaż spróbować. Karmił nas, ubierał, wpoił nam zasady przetrwania i walki, nauczył nas czytać. Opowiadał nam kawały, czytał bajki, pozwalał grać w gry wideo. Robił nam kolację i układał do snu. Kiedy ogarniał mnie strach, przypominałam sobie, że Jed jest przy mnie i że będzie nas chronił – i to

zawsze mi pomagało. Dwa lata temu zniknął. Wiedzieliśmy, że został zabity. Wiedzieliśmy, że prędzej by umarł, niż zdradził, gdzie mieszkamy. Zginął, żeby nas chronić. I tak dalej. Przez te dwa lata wszyscy straszliwie tęskniliśmy za Jedem – tak bardzo, aż bolało. No wiecie, jak po śmierci taty albo mamy. Na początku było to okropne, kiedy nie wracał do domu. Potem

musieliśmy pogodzić się z tym, że już nie wróci. Żywy czy martwy, przez te cztery lata, był dla mnie bohaterem. Codziennie. Od czterech lat. A teraz przekonałam się na własne oczy, że jest jednym z nich. I może był nim od samego początku. Że wszystko, co do niego czułam i co o nim wiedziałam, było wstrętnym, śmierdzącym kłamstwem. Teraz słowa Angeli, jej strach, jej łzy, stały się całkiem zrozumiałe. Ona wiedziała.

Strasznie chciałam spojrzeć na nią, Kła i Kuks, żeby sprawdzić ich reakcję. Ale nie dałam mu tej satysfakcji. Cała moja miłość i zaufanie do Jeda znikły, jakby z hukiem zatrzasnęły się jakieś drzwi. W to miejsce pojawiły się nowe uczucia, tak silne i nienawistne, aż się przestraszyłam. To chyba o czymś świadczy. - Wiem, że jesteś zaskoczona – powiedział z uśmiechem. - Chodź, muszę z tobą

porozmawiać. Otworzył drzwi psiej klatki i przytrzymał je. W jedną nanosekundę obmyśliłam plan działania: nie działać. Tylko słuchać i patrzeć. Chłonąć wszystko i niczego po sobie nie pokazywać. Dobra, dobra, może nie był to plan jak, powiedzmy, projekt Opactwa Westminsterskiego, ale zawsze coś. Powoli wygramoliłam się z klatki. Moje mięśnie jęknęły z bólu, kiedy się wyprostowałam. Nie spojrzałam na

nikogo ze stada, ale mijając ich, pokazałam im za plecami rękę z dwoma złączonymi palcami. To był nasz znak: „czekać”. Jed nas go nauczył. 61 Przeszłam razem z Jedem obok szeregu komputerów i znikłam z oczu pozostałym. Drzwi prowadziły do niewielkiego, mniej podobnego do laboratorium pomieszczenia

z sofami, stołem, krzesłami, zlewozmywakiem i mikrofalówką. - Siadaj, Max, bardzo proszę – powiedział Jed, wskazując krzesło. Zrobię gorącą czekoladę. Rzucił to od niechcenia, ale wiedział, że uwielbiam czekoladę. Całkiem jak byśby byli w naszej kuchni. - Max, muszę ci to powiedzieć... Jestem z ciebie niesłychanie dumny – oznajmił, wstawiając kubki do mikrofalówki. -Aż nie wierzę, jak dobrze sobie poradziłaś. Nie, właściwie całkowicie w to wierzę, byłem pewien, że sobie poradzisz. Ale widząc, że jesteś taka zdrowa, silna, tak

doskonale się sprawdzasz jako przywódczyni... Och, jaki jestem dumny. Mikrofalówka zapiszczała i Jed postawił przede mną parujący kubek. Znajdowaliśmy się w super tajnym budynku w środku Doliny Śmierci, oficjalnie zwanej „cholerną pustką”, a jednak Jed wytrzasnął skądś dwie pianki, które wrzucił do mojego kubka. Patrzyłam na niego nieruchomym wzrokiem, ignorując gorącą czekoladę, choć

żołądek mi głośno burczał. Jed odczekał, jakby dając mi czas na odpowiedź, a potem usiadł przy stole naprzeciwko mnie. Tak, to był Jed – mój mózg wreszcie pogodził się z niezaprzeczalną prawdą. Poznałam tę cienką różową bliznę na dolnej szczęce, lekkie skrzywienie nosa. Mały pieg na prawym uchu. To nie jego zły bliźniak. To on. To on jest zły. - Na pewno masz do mnie wiele pytań – ciągnął. - Nawet nie wiem od czego

zacząć. Ale... ale strasznie cię przepraszam. Żałuję, że nie mogłem tego wyjaśnić dwa lata temu... tobie, jeśli nie innym. Żałuję, że nie wiem co ci dać, żeby znowu zobaczyć twój uśmiech. Może twoją głowę na rożnie? -Ale z czasem wszystko się wyjaśni i zrozumiesz, co się dzieje. Tak powiedziałem Angeli. Powiedziałem jej, że wszystko jest próba, nawet jeśli o tym nie wiesz. Że czasami po prostu musisz coś zrobić, a reszta wyjaśni się później. To wszystko był test. - Machnął od niechcenia ręką, jakby obejmował moje całe mżycie.

Siedziałam tam ze świadomością, że na bluzie mam zakrzepłą krew , że twarz mnie boli, że znowu jestem głodna – cóż za niespodzianka – i że jeszcze nigdy tak bardzo nie chciałam kogoś zamordować, nawet zeszłego lata, kiedy Iggy podarł moje ukochane spodnie, jedyne, których nie dostałam po kimś, bo musiał z nich zrobić lont na tyle długi, żeby wysadzić coś z odległości piętnastu metrów. Nie odezwałam się. Siedziałam z kamienną twarzą. Jed zerknął na mnie, potem na zamknięte drzwi.

- Max... -W jego głosie zabrzmiała nutka natarczywości. - Max, niedługo przyjdą tu pewne osoby, żeby z tobą porozmawiać. Ale najpierw muszę ci o czymś powiedzieć. Że jesteś wcielonym diabłem? - Coś, czego nie mogłem powiedzieć ci wcześniej, coś, na co chciałem cię stopniowo przygotować. Rozejrzał się, jakby sprawdzał, czy nikt nie podsłuchuje. Chyba całkiem

zapomniał o naszych lekcjach technik inwigilacyjnych, o ukrytych mikrofonach i czujnikach ciepła, które przenikają ściany, i o zdalnych urządzeniach podsłuchowych, które wychwytują kichnięcie szczura z odległości kilometra. - Rzecz w tym, Max – podjął z chwytającym za serce wzruszeniem – że jesteś bardziej wyjątkowa, niż ci mówiłem. Widzisz, zostaliście stworzeni z jakiegoś powodu. I zachowano was przy życiu w

pełnym szczególnym celu. Poza tym, że szaleni naukowcy chcieli zobaczyć, czy uda im się wszczepić ptasie DNA w ludzką komórkę jajową? Jed nabrał tchu, spojrzał mi głęboko w oczy. Zimno odcięłam się od wszystkich dobrych wspomnień, wesołych, szczęśliwych chwil, od każdej myśli o nim jako o moim ojcu. - Max, ten cel jest następujący: masz uratować świat.

62 Dobra, nie wyrobiłam: szczęka mi opadła. Szybko zamknęłam usta. Hm. To znakomity argument w walce o pierwsze miejsce w kolejce do łazienki z samego rana. - Nie mogę powiedzieć ci nic więcej – oznajmił Jed, znowu się rozglądając – Ale muszę cię poinformować, z jak wielką sprawą masz do czynienia, jak ogromne jest jej znaczenie. Jesteś nie tylko

wyjątkowa, zostałaś wybrana. Masz przeznaczenie, którego nie potrafisz sobie wyobrazić. Może dlatego, że nie jestem kompletnym świrem. - Max, wszystkie twoje czyny, wszystkie twoje cechy, wszystko to, co dopiero zrobisz, ma związek z twoją misją. Twoje życie jest warte tysiąca innych osób. To, że żyjesz, jest naszym największym osiągnięciem. Jeśli spodziewa się wyrazów wdzięczności, to sobie poczeka. Westchnął ciężko, nie odwracając ode

mnie spojrzenia, rozczarowany moim brakiem entuzjazmu na wieść, że jestem nowym Mesjaszem. - Cóż, dobrze – odezwał się ze smutnym zrozumieniem. - Nawet nie potrafię sobie wyobrazić co czujesz lub myślisz. W porządku. Chciałem ci to powiedzieć osobiście. Później przyjdą inni, którzy z tobą porozmawiają. Potem będziesz mogła się zastanowić, uświadomić sobie, co to oznacza dla ciebie i innych. Ale na razie nie mów nic reszcie stada. To nasza tajemnica. Niedługo dowie się o niej cały świat.

Ale jeszcze nie teraz. W milczeniu jestem świetna. Jed wstał i pomógł mi się podnieść z krzesła; usłużna ręka, od dotyku której przeszedł mnie dreszcz. W milczeniu wróciliśmy do sali z klatkami. Jed otworzył moją i czekał cierpliwie, aż się wgramolę się do środka. Dżentelmen. Zamknął drzwi, pochylił się i rzucił mi ostatnie porozumiewawcze spojrzenie. - Pamiętaj – szepnął. - Zaufaj mi. Tylko o to cię proszę. Zaufaj. Słuchaj swojego

instynktu. Aha. Ile razy już to od niego słyszałam? - pomyślałam z pogardą. W tej chwili instynkt podpowiadał mi, żeby kleszczami wyszarpać mu płuca. - W porządku? - spytała niespokojnie Angela, przyciskając twarz do prętów. Skinęłam głową. Spojrzałam na Kła i Kuks. - W porządku. Wszyscy mają się trzymać, dobrze? Kuks i Angela przytaknęły ze strapieniem. Kieł nie odwracał ode mnie

wzroku. Nie miałam pojęcia, co myśli. Może zastanawiał się, czy zdradziłam? Albo czy Jed jakoś mnie przekonał... Albo czy od samego początku byłam z Jedem w zmowie? Wkrótce się przekona. 63 Mijały godziny. W słowniku obok słowa „stres” znajduje się obrazek średniej wielkości mutanta wciśniętego do psiej klatki i zastanawiającego się, czy jego przeznaczeniem jest śmierć, czy

uratowanie świata. No wiecie, nie całkiem. Ale powinien się znajdować. Jeśli potraficie wymyślić coś bardziej szarpiącego nerwy, skutecznie skręcającego każde włókienko ciała w ścisły węzeł, to dajcie znać. Nie mogłam pisnąć innym ani słowa – nawet szeptem. Jeśli Jed chciał dla draki udawać, że zamknięte drzwi i ściszony głos to najlepsza obrona przed podsłuchem, nie zamierzałam mu psuć zabawy. Ale głupia nie jestem. Tu wszędzie powinny być

ukryte kamery i mikrofony, pewnie również wbudowane w nasze klatki. Nie mogłam więc przekazywać planów, pocieszać ani nawet spanikować i wrzasnąć: „ O Boże! Jed żyje!” Kiedy Angela szepnęła: „ Gdzie Gazik i Iggy?”, tylko wzruszyłam ramionami. Otworzyła buzię, a ja wbiłam w nią wymowne spojrzenie. Uciekli. Nic im nie jest. Odczytała moje myśli, skinęła nieznacznie głową i wyczerpana osunęła

się na ścianę klatki. Potem mogliśmy już tylko wymieniać wymowne spojrzenia. Godzinami. Migrena wróciła, a kiedy zamykałam oczy, pod powiekami tańczyły mi wizje. W pewnej chwili pojawił się fartuch i wrzucił kolejny „eksperyment” do klatki obok mojej. Zerknęłam z zaciekawieniem i szybko odwróciłam wzrok. Serce mnie rozbolało. To coś wyglądało na tyle na

dziecko, że poczułam mdłości, ale bardziej przypominało ohydnego grzyba. Prawie całe jego ciało pokrywały wielkie gruźlaste narośle. Miał parę palców u rąk i tylko jeden u stopy, sterczący jak strąk. Pozbawione wyrazy niebieskie oczy spojrzały na mnie i mrugnęły. Tak jakoś pół godziny później uświadomiłam sobie, że „eksperyment” nie oddycha. Umarł tuż obok mnie. Spojrzałam ze zgrozą na Angelę. Płakała. Już wiedziała.

W końcu, dużo później, drzwi laboratorium się otworzyły. Do środka wszedł cały tłum; usłyszałam ludzkie głosy i uwodzicielskie szczebioty i śmiechy, jakby Likwidatorów. Grupa wtoczyła wielką platformę na kołach. - Doliczyłem się tylko czterech – odezwał się jakiś zasadniczy, zmartwiony męski głos. - Dwóch się skasowało – oznajmił Ari triumfalnie. - Zostało tylko tyle. Kopnął

moją klatkę, aż pręty zaszczękały. Cześć, Max. Tęskniłaś? - doktor ma całkowitą pewność? spytała kobieta. -To wielka szkoda, tyle mogliśmy się od nich nauczyć. -Tak – odezwał się trzeci fartuch. -Ale to zbyt ryzykowne. Skoro to małe było tak niechętne do współpracy... Pochwyciłam spojrzenie Angeli i podniosłam kciuk w górę, dumna z jej oporu. Uśmiechnęła się do mnie słabo. Potem chwycili brutalnie jej klatkę i

wrzucili na platformę jak bagaż. Angela skrzywiła się, uderzywszy o ścianę posiniaczonym policzkiem, a ja znowu wpadłam w furię. Zaraz potem Ari chwycił moją klatkę i wrzucił ją na platformę tak gwałtownie, że rozcięłam sobie wargę. Właśnie mi brakowało do kompletu kolejnej rany na twarzy. Uśmiechnął się przez kraty, obnażając długie, żółte kły - Silny jak byk – oznajmił dumnie.

-Tatuś musi być bardzo dumny – mruknęłam wrednie, a on natychmiast stracił dobry humor i walnął w moją klatkę tak mocno, że omal się nie przewróciłam. - Spokojnie – mruknął fartuch, a Ari warknął na niego złowrogo. Potem dwaj inni Likwidatorzy załadowali obok nas Kuks i Kła. Wściekły Ari i reszta wypchnęli platformę przez otwarte podwójne drzwi. Korytarz był zalany rażącym światłem i duszny od zapachu

pasty do podłogi i biurowych sprzętów. Chwyciłam kraty i wyjrzałam, usiłując rozpoznać drzwi, biura – byle tylko zorientować się, w jakiej części Szkoły jesteśmy. Likwidatorzy pchali łapy do klatek, usiłując nas zranić albo chociaż rozdrażnić. Zaciekawiło mnie, czy trzeba być bardzo silnym, żeby złamać takiemu Likwidatorowi paluch. Skręciliśmy ostro w lewo i przejechaliśmy przez kolejne podwójne wahadłowe drzwi, a potem znaleźliśmy się na

dworze. Szybko wciągnęłam powietrze w płuca, ale tu nawet na dworze cuchnęło. Zmrużyłam oczy, rozejrzałam się na boki, szukając charakterystycznych cech terenu. Za nami znajdował się budynek laboratorium. Przed nami, może sto metrów dalej, niski czerwony dom. Byliśmy na podwórku na tyłach Szkoły. Na to podwórko spoglądałam w środku nocy z okna laboratorium. Na tym podwórku Likwidatorzy uczyli

się dopadać ofiary i rozdzierać je na strzępy. I pewnie dlatego tak się śmiali. 64 W spoglądaniu śmierci w oczy najśmieszniejsze jest to, że człowiek błyskawicznie zyskuje właściwą perspektywę. Na przykład teraz. Miałam do wyboru albo się poddać i pozwolić zabić, albo walczyć za pomocą wszystkich dostępnych mi środków.

Wybrałam to drugie, bo taka już jestem dziwna. W chwili gdy zaczęłam się zastanawiać, jaką postać przyjmie moja walka na śmierć i życie, jakiś cień zasłonił mi słońce. - Masz wygodne buty, świnko? odezwał się Ari, wpychając włochate paluchy do mojej klatki. Zatrzepotał nimi. - Co powiesz na trochę sportu? Chcesz się pościgać? Pobawić w polowanie? Na ciebie?

Uśmiechnęłam się złowrogo, przysunęłam się i ugryzłam go w te paluchy. Zachłysnął się i ryknął boleśnie. Zebrałam wszystkie siły, zacisnęłam szczęki mocniej, aż poczułam, że przebijam mu skórę, poczułam jego ohydną krew. Ale wiecie co? Nic mnie to nie obchodziło. Widok jego cierpienia był wart tej ceny. Po wypadku samochodowym gryzienie czegokolwiek sprawiało mi wybitny ból, ale zignorowałam go i zacisnęłam szczęki z całą furią, która mnie

roznosiła. Ari potrząsnął moją klatką, uderzył w nią drugą ręką, aż podskoczyła mi głowa. Ale nie puściłam go. Zmieniłam się w pitbulla. Fartuchy zaczęły na mnie wrzeszczeć. Ari, ciągle wyjąc, dziko kopnął w moją klatkę. Nagle puściłam go. Od jego kolejnego kopniaka moja klatka parę razy przekoziołkowała. Wylądowałam nogami do góry, tuż obok klatki Angeli. Ponieważ jestem

mądrzejsza od, powiedzmy, przeciętnego niedźwiedzia, otworzyłam jej klatkę w parę sekund. - Uciekaj! - rozkazałam. - Już! Bez dyskusji! Wygramoliła się w tej samej chwili, gdy Ari w morderczym szale skoczył na moją klatkę, rycząc z bólu. Przyczaiłam się, a klatka runęła bokiem na trawę i przez ułamek sekundy dostrzegłam niebo. Było pokryte smugami ciemnych, szybko przemieszczających się burzowych

chmur. Potem Ari znowu kopnął moją klatkę, a ja poczułam się jak ciuchy w pralce. Ari ryczał z furią, obrzucał mnie strasznymi słowami i tak trząsł swoimi krwawiącymi palcami, że pryskał na mnie krwią. Ale ja się uśmiechałam. Po raz pierwszy od wielu dni. Bo wiedziałam, co to za burzowe chmury. To były myszołowy – a na ich czele Iggy i Gazownik, jakże by inaczej?

Atakowali Szkołę. 65 Może jestem nienormalna, ale widok wielkich drapieżnych ptaków szarpiących ciało Likwidatora ma w sobie coś rozweselającego. Akurat w chwili gdy Ari, który w szale zapomniał o zasuwce w drzwiach, skończył rozdzierać moją klatkę, z nieba spadł na niego myszołów o szponach ostrych jak sztylety. Ja tam nie wiem, ale ten ptak miał chyba jakąś urazę do wilków.

Wyskoczyłam i zobaczyłam, jak Ari opędza się, piszcząc jak smarkacz, a myszołów rozszarpuje mu kark. -Angela! Spadaj stąd! - krzyknęłam, podbiegając. Dwa fartuchy ścigały Angelę, ale ja dopadłam ich pierwsza. Jednego odtrąciłam łokciem, objęłam małą w pół i podrzuciłam w górę. Potem zdążyłam jeszcze otworzyć klatkę Kła. Fartuchy rzuciły się na mnie, ale

zwykły dorosły nie ma szans w starciu z rozwścieczoną Max. Trzasnęłam jednego w szczękę wierzchem dłoni, wybijając mu zęby. Drugiego kopnęłam prosto w podwójny podbródek. Odrzuciło jego głowę do tyłu, a on sam padł jak ścięte drzewo. Kieł wyprysnął z klatki, chwycił fartucha i cisnął go na platformę. Zamachnął się i zdzielił go pięścią, zimny i zdeterminowany. Fartuch błysnął białkami i zemdlał. Do Kuks dotarłam w pół sekundy.

Wytoczyła się z klatki w chwili, gdy Iggy i Gazownik poprowadzili stado myszołowów do drugiego ataku. Jedna kobieta z personelu zaczęła wstawać. Rzuciłam się do niej, wyskoczyłam i z półobrotu walnęłam ją w pierś, bach! Osunęła się na kolana, nie mogąc odetchnąć, z oszołomioną miną. - Ryzyko zawodowe, głupia babo! warknęłam i odwróciłam się, by sprawdzić, co

się dzieje ze stadem. Kieł wyładowywał się na Arim, który kulił się na ziemi, osłaniając głowę rękami. Kieł kopnął go, a potem uderzył pięścią w skroń. A dla lepszego efektu uniósł klatkę i wbił mu ją w łeb. Teraz Ari wyglądał, jakby w niej siedział. Wyprysnęłam w powietrze; kiedy drapieżne myszołowy śmigały wokół mnie, ogarnęło mnie uniesienie. Naliczyłam cztery fartuchy, Ariego i trzech innych powalonych Likwidatorów plus dwóch

jeszcze stojących. Jeden wyciągnął broń, ale mięśnie jego nadgarstka nie miały szans w zetknięciu z okrutnym ciosem dzioba. Auu. To musiało zaboleć. - Kieł! - ryknęłam. - Iggy! Gazik! Spadamy! Ruchy, ruchy, ruchy! Wbili się w powietrze niemal z ociąganiem. Iggy leciał wśród myszołowów. Jakimś sposobem zakomunikował im, że walka się skończyła. Piękne ptaki zawróciły z wdziękiem i poszybowały w górę. Od

ich dzikich krzyków zadzwoniło mi w uszach. - Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć – policzyłam moje stado i dałam im znak, żeby wzbili się wyżej. - Kieł! Łap Angelę! Mała jakimś cudem zdołała się utrzymać w powietrzu, ale już słabła i traciła wysokość. Gazownik natychmiast znalazł się po jednej stronie, Kieł po drugiej, chwycili ją za ręce i unieśli. Z budynku wybiegły fartuchy i

Likwidatorzy, ale byliśmy już zbyt wysoko i frunęliśmy zbyt szybko, żeby mogli nam coś zrobić. Pa, debile, pomyślałam. Szkoła się skończyła – na zawsze. - Max! Ten głos. Spojrzałam w dół. Na dole stał Jed. Chyba oberwało mu się od myszołowów, bo biały fartuch miał porwany, a na ramieniu widać było plamę krwi. - Maximum! - krzyknął znowu.

Miał dziwną minę – nie wściekłą. Nie potrafiłam jej nazwać. - Max! Proszę! To była próba! Nie rozumiesz? Jesteście tu bezpieczni! To była tylko próba! Musicie mi zaufać – tylko mnie możecie zaufać! Proszę! Wróćcie! Pozwólcie mi wyjaśnić! Spojrzałam na niego – człowieka, który cztery lata temu uratował mi życie, nauczył mnie praktycznie wszystkiego, pocieszał, gdy płakałam, rozśmieszał, gdy

byłam zła, przytrzymywał mi włosy, kiedy wymiotowałam, i w ogóle był prawdziwym tatą. - Raczej nie sądzę – odpowiedziałam zmęczonym głosem. Potem załopotałam skrzydłami i uniosłam się wysoko, daleko, do mojej rodziny. 66 Dwie godziny później zobaczyliśmy jezioro Mead i skałę, którą obsiadły wielkie

myszołowy, nasi wybawiciele. Cała nasza szóstka, znowu razem wylądowała wśród kamieni. Angela padła na chłodne, pokryte pyłem skalne podłoże. Usiadłam obok i pogładziłam ja po włosach. - Myślała, że nigdy więcej cię nie zobaczę – powiedziała. Po policzku potoczyła się jej jedna łza. - Robili ze mną najróżniejsze rzeczy. Straszne. Straszne. Straszne.

- Nigdy bym się nie zostawiła – odparłam. Serce mi pękało. - Nie oddałabym im ciebie. Najpierw musieliby mnie zabić. - Prawie zabili – szepnęła załamującym się głosikiem. Chwyciłam ją w objęcia i długo tuliłam. -Tak powinni być zawsze – powiedział Iggy. - Wszyscy razem. Spojrzałam na Kła, który opierał się o ścianę i patrzył w wąwóz. Poczuł mój wzrok i odwrócił się. Wyciągnęłam le pięść. Niemal z uśmiechem podszedł i położył na

niej swoją. Inni dołączyli się do nas kolejno, a ja wyplątałam prawą rękę z włosów Angeli i poklepałam ich dłonie. - Jestem wam bardzo... wdzięczna – powiedziałam. Kuks spojrzała na mnie z lekkim zaskoczeniem. No dobrze, może nie jestem najwylewniejszą osobą świata. Kocham moją rodzinę i staram się być miła, ale nie ględzę od rana do wieczora, co do nich czuje. Może powinnam. -No bo – dodałam, trochę się plącząc –

uświadomiłam sobie, jak bardzo potrzebujemy się nawzajem. Potrzebuję was. Kocham was. Ale pięcioro, troje czy dwoje to nie my. My to cała szóstka. Kieł z wielkim zainteresowaniem przyglądał się swoim trampkom. Iggy nerwowo bębnił w kolano białymi, długimi palcami. Ale młodsi załapali, o co mi chodzi. Kuks zarzuciła mi ramiona na szyję. - Ja też cię kocham! Kocham was

wszystkich. -Tak, ja też – dodał Gazownik. Nieważne, czy mieszkamy w domu, czy w grocie, czy w pudełku po butach. Dom jest tam, gdzie my, wszyscy razem. Objęłam go, a on wtulił się we mnie, bardzo zadowolony. Później zasnęliśmy i obudziliśmy się w nocy, słysząc deszcz – pustynny cud. Wyszliśmy z groty, a ulewa zmyła z nas krew, brud i wspomnienia. Nawet krople

wody urażały mój obolały nos, ale stałam w strugach deszczu, oczyszczona, wyziębiona i drżąca. Zadygotałam i Kieł szybko roztarł mi ramiona. Spojrzałam w jego oczy, czarne jak niebo nad pustynią. - Jed wie, gdzie jest nasz dom – powiedziałam bardzo cicho. Skinął głowa. - Nie możemy tam wrócić. Trzeba poszukać nowego domu. -

Tak – mruknęłam z namysłem. Zamknęłam oczy i rozchyliłam lekko usta, wdychając chłodne, obmyte deszczem powietrze. Uniosłam powieki. -Na wschód -Oznajmiłam z przekonaniem, bo coś mi mówiło, że tak trzeba. Pofruniemy na wschód. CZĘŚĆ CZWARTA NOWY JORK, NOWY JORK 67

Błękitne, bardzo błękitne niebo nad chmurami. Jest chłodniej, ale na tej wysokości słońce grzeje mocniej. Powietrze jest rzadkie i lekkie jak szampan. Powinniście kiedyś spróbować. Byłam szczęśliwa. Nie mieliśmy domu ani celu, musieliśmy uciekać – i może tak miało pozostać do końca naszego życia, jakkolwiek było by krótkie. Ale... W końcu wczoraj wyrwaliśmy się z łap wysłanników piekieł. Mieliśmy przyjemność zobaczyć, jak myszołowy,

nasi przyjaciele, rozdziobują fartuchy i Likwidatorów na krwawe strzępy. Odbiliśmy Angelę. Zerknęłam na nią – nadal była w żałosnym stanie. Dojście do siebie po tym, co jej zrobili, trochę potrwa. Kiedy o tym myślałam, gniew ściskał mnie za gardło, aż nie mogłam oddychać. Poczuła mój wzrok i odwróciła się do mnie z uśmiechem. Policzek miała zielonożółty – jeden wielki blednący siniak. - Boże! - odezwała się kuks i przyśpieszyła, żeby złapać prąd

powietrzny za mną. - Jest tak, tak... wiesz? - Z gracją spłynęła w dół, uniosła się i zrównała ze mną. - Wiem – uśmiechnęłam się do niej. - Rozumiesz, to powietrze i ta wysokość, i nikt nas nie ściga, i jesteśmy razem, i na śniadanie byliśmy w naleśnikarni. - Spojrzała na mnie brązowymi oczami, promiennymi i beztroskimi. - I wiesz, jesteśmy tutaj, jest super, a tam na dole dzieci siedzą na lekcjach albo... no nie wiem, sprzątają czy coś. Nie znosiłam sprzątać mojego pokoju.

Kiedy go jeszcze miała. Westchnęłam. Nie myśl o tym. Sekundę później zakrztusiłam się. Chyba wydarł mi się z gardła jakiś odgłos, a potem głowę przeszył mi oślepiający, ogłuszający ból. - Max! - krzyknęła Kuks. Nie mogłam myśleć, nie mogłam mówić, nie mogłam działać. Skrzydła oklapły mi jak papierowe serwetki i runęłam w dół. Działo się coś niewiarygodnie złego. Znowu.

68 Z oczu płynęły mi strumienie łez, ręce same zaciskały się na skroniach, żeby ból nie rozsadził mi czaszki. W głowie miałam tylko jedną składną myśl: „ Niech już się rozkwaszę na ziemi, żeby ten cholerny ból ustał, ustał, USTAŁ”. Kieł chwycił mnie w ramiona, żylaste i twarde, i poczułam, że znowu wznoszę się w powietrze. Kieł miażdżył mi skrzydła, ale nie liczyło się nic poza tym, że w miejscu mojego mózgu wybuchła supernowa czystego bólu. Starczyło mi

przytomności, żeby się zawstydzić własnego żałosnego jęku. Śmierć wydawała mi się wspaniałą ewentualnością. Nie wiem, jak długo Kieł mnie niósł. Powoli, bardzo powoli ból zelżał. Niemal zdołałam odrobinę rozkleić powieki. Przełknąć ślinę. Ostrożnie, krzywiąc się, puściłam skronie, niemal pewna, że w rękach zostaną mi kawałki czaszki. Łypnęłam na Kła – jego ciemne oczy wpatrywały się we mnie. Leciał, wciąż

trzymając mnie w ramionach. - Rany, ważysz chyba tonę – powiedział. - Czego się nażarłaś, kamieni? -A co, brakuje ci któregoś w głowie? wychrypiałam. Jego wargi drgnęły, niemal jakby się uśmiechnął, i dopiero wtedy zauważyłam, że jest zdenerwowany. - Max, żyjesz? - Kuks patrzyła na mnie z przerażeniem. Wyglądała jak małe dziecko.

Mhm – wydusiłam. Po prostu miałam mały udar albo wylew. - Wylądujmy gdzieś – dodałam. -Proszę. 69 Jakąś godzinę później doszłam do wniosku, że już mi przeszło – tylko co to było? Zaczęliśmy rozbijać obóz na noc. - E, uważać! - zawołałam. - Usuńcie więcej poszycia. Chcecie sfajczyć ten las czy co?

- I znowu jesteś sobą – mruknął Kieł, odgarniając suche gałęzie z miejsca, w którym Iggy rozpalał ognisko. Łypnęłam na niego spode łba, a potem pomogłam Kuks i Angeli otoczyć ognisko wielkimi kamieniami. Może spytacie, dlaczego ślepy bawi się zapałkami? Bo umie. We wszystkim, co ma związek z ogniem, zapalaniem, eksplozjami, lontami, knotami, materiałami łatwopalnymi, Iggy jest mistrzem. Co ma dobrą i złą stronę.

Dwadzieścia minut później sprawdziliśmy doświadczalnie, co się nadaje do pieczenia nad ogniskiem. - Nie takie złe – oznajmił Gazownik, jedząc powykręcany kawałek pieczonej kiełbasy na patyku. - Banany się nie nadają – ostrzegła Kuks ponuro, wyrzucając w krzaki ciepłą paćkę. - Delicje – mruknęłam, rozgniatając razowego krakersa na kanapce z czekoladą i

pianką. Ugryzłam i mruknęłam rozkoszy. - Fajnie – powiedział Gazownik z zadowoleniem. - Jak na majówce. - Mutantówce – mruknął Kieł. - Dla zbiegłych dziwolągów. Trąciłam go nogą. - Nieprawda, jest fajnie. Kieł rzucił mi spojrzenie typu „jak sobie chcesz” i przypiekł bekon z drugiej strony. Oparłam głowę na zwiniętej w kłębek bluzie. Pora się odprężyć. Nie miałam

pojęcia, skąd się wziął ten ból, ale już zniknął, więc nie zamierzałam się martwić. Akurat. Prawie dzwoniłam zębami ze strachu. Rzecz w tym, że ci tak zwani naukowcy ze Szkoły bawili się w ryzykowną grę, łącząc ludzkie i nieludzkie DNA. Mówiąc ogólnie, rozmontowane geny po jakimś czasie zaczynają się psuć i organizm ma tendencje do na przykład autodestrukcji. Stado widziało to milion razy: królikopies miał przerąbane. Tak samo jak połączenie owcy z makakiem.

W wyniku eksperymenty z genami myszy i kota powstała ogromna, agresywna mysz z genialnym poczuciem równowagi i niezdolnością trawienia i ziarna, i mięsa. No i umarła z głodu. Nawet Likwidatorzy, choć w zasadzie udani, mają jedną, za to wielką wadę: krótkie życie. Z embriona stają się noworodkiem w pięć tygodni, dojrzałość osiągają po czterech latach. W wieku mniej więcej sześciu lat

rozpadają się i umierają. Ale fartuchy cały czas usiłują ich udoskonalić. A my? Jak wiele czasu zostało? O ile mi wiadomo, byliśmy najstarszymi rekombinantami w Szkole. Ale termin ważności może nam minąć w każdej chwili. Może mój właśnie minął. - Max, obudź się – odezwała się Angela, dotykając mojego kolana. - Nie śpię. - usiadłam, a Angela położyła mi się na kolanach. Objęłam ją,

odgarnęłam z buzi splątane jasne loczki. - Co się dzieje? Spojrzała na mnie poważnie wielkimi błękitnymi oczami. - Mam tajemnicę. Ze Szkoły. Chodzi o nas. Skąd się wzięliśmy. 70 Jak to skarbie? - spytałam łagodnie. Cóż to za nowy koszmar. Angela mięła skraj koszulki, nie patrząc na mnie. Odcięłam swoje myśli, żeby nie usłyszała mojego niepokoju.

- Usłyszałam różne rzeczy – powiedziała niemal szeptem. Przygarnęłam ją bliżej. Kiedy porwali ją Likwidatorzy, czułam się, jakby odrąbali mi rękę. Odkąd wróciła, pustka się wypełniła. -Te, które mówili, czy te, które myśleli? - spytałam. - Które myśleli – szepnęła. Zauważyłam, że jest bardzo zmęczona. Może lepiej było zaczekać z tym do jutra. - Nie, chcę powiedzieć teraz – odpowiedziała na moje myśli. - Ja to

tylko usłyszałam. I nie wszystko zrozumiałam, bo części brakowało. I to były myśli różnych osób. - Jeda też? -spytałam z zaciśniętym gardłem. Angela spojrzała mi w oczy. -Nie. Od niego nic nie wyczułam. Nic. Jakby był martwy... -Po chwili zaczęła mówić dalej. -Ciągle robili eksperymenty, wiesz, i wszyscy o mnie myśleli, o

stadzie, zastanawiali się, gdzie jesteście i czy po mnie przyjdziecie. - I przyszliśmy – oznajmiłam dumnie. -Tak. No i okazało się, że w innym miejscu mają o nas informacje... Na przykład skąd się wzięliśmy. Mózg mi się obudził. - Co? I jak długo będziemy żyć? I skąd wzięli nasze DNA? Czy w ogóle chcę wiedzieć, ile będziemy żyć?

-No gadaj wreszcie! -zażądał z typową dla siebie delikatnością Iggy, który przez cały czas podsłuchiwał. Zgromiłam go spojrzeniem, oczywiście bez sensu. I naturalnie wszyscy się obudzili. -Maja nasze akta – powiedziała Angela. -W jakiejś centrali. W Nowym Jorku. To miejsce nazywa się Instytut. - Instytut? W mieście Nowy Jork czy w stanie Nowy Jork? -Nie wiem. Wydaje mi się, że myśleli „Instytut”. Instytut Awansu czy coś w tym

rodzaju. Kieł wpatrywał się we mnie w milczeniu i ze skupieniem. Wiedziałam: już postanowił, że tam polecimy. Skinęłam głową. -To nie wszystko – dodała Angela. Głos jej zadrżał; przytuliła buzię do mojego ramienia. -Zawsze mówimy o naszych rodzicach, ale tak naprawdę nie wiemy, czy nie jesteśmy z probówki, prawda?

Potwierdziłam. - Widziałam moje imię w starych dokumentach Jeda – odezwała się Kuks. - Serio. - Wiem, Kuks – westchnęłam. Posłuchaj przez chwilkę Angeli. - Kuks ma rację – wypaliła Angela. Mamy rodziców. Prawdziwych. Nie jesteśmy z probówki. Urodziliśmy się jak normalne dzieci. Z ludzkich matek. 71 Gdyby wtedy obok na trzasnęła jakaś

gałązka, wszyscy pewnie wyskoczylibyśmy na trzy metry w górę. - I od wczoraj nic nie pisnęłaś? wściekł się Iggy. - Co z tobą? Jesteś najmłodsza, ale nie musisz być najgłupsza! - Moment – odezwałam się, nabierając tchu. - Spokojnie. Dajmy Angeli mówić. Odgarnęłam jej loczki z twarzy. - Opowiesz nam wszystko, co usłyszałaś? -To były tylko strzępy – wyjąkała

niepewnie. - No przepraszam. To takie wstrętne... i bardzo, bardzo smutne. Nie chcę płakać. No nie, znowu płaczę. - Już dobrze – powiedział Kieł cicho i spokojnie. - Rozumiemy. Jesteś teraz bezpieczna, z nami. Kuks wyglądała, jakby miała eksplodować, ale rzuciłam jej spojrzenie mówiące: wytrzymaj chwilę. Gazownik zbliżył się i chwycił mnie za pasek – najwyraźniej potrzebował bliskości. Objęłam go jednym ramieniem, a Angelę drugim.

- Wydaje mi się – zaczęła powoli Angela – że pochodzimy z różnych miast, różnych szpitali. Ale zabrali nas tuż po urodzeniu. Nie jesteśmy z probówki. - Jak nas zdobyli? - spytał Kieł. - I jak nam władowali te ptasie geny? - Nie bardzo rozumiem – szepnęła Angela. - Brzmiało to tak, jakby… jakby wszczepili nam te geny, zanim się urodziliśmy. -Potarła czoło. -To się nazywało... amino... ammo...

-Amniopunkcja? - podsunęłam, czując lodowaty dreszcz na plecach, -Aha. Właśnie. I w tej amniopunkcji podali nam ptasie geny. - Dobrze, mów dalej – rzuciłam. Wszystko wyjaśnię im później. - No więc się urodziliśmy i lekarze oddali nas do Szkoły – ciągnęła Angela. Słyszałam... słyszałam, że powiedzieli rodzicom Kuks, że ich córka umarła. Ale nie umarła.

Kuks przełknęła ślinę. W jej brązowych oczach zalśniły łzy. - Czyli miałam rodziców – szepnęła. Miałam! -A mama Iggy'ego... Iggy skamieniał, z natężeniem słuchając cichego głosiku Angeli. - Umarła – powiedziała mała i westchnęła. -Umarła przy porodzie. Na wyrazistej twarzy Iggy'ego odmalowała się osłupiała rozpacz. Trudno było na to patrzeć. Nie wiedziałam, co robić, co

powiedzieć, jak złagodzić ich ból. -A my? - spytał Gazownik. - Jak to możliwe, że zabrali nas oboje, choć dzielą nas dwa lata? Angela otarła oczy. - Nasi rodzice sami oddali nas do Szkoły – powiedziała i zaczęła płakać tak strasznie, że trzęsły się jej chude ramionka. Gazownik otworzył usta, a oczy zrobiły mu się wielkie jak spodki. - Co?

- Chcieli pomóc Szkole – wyszlochała Angela. - Pozwolili im dodać nam ptasie geny. I oddali nas. Za pieniądze. Serce mi się łamało. Gazownik ze wszystkich sił starał się być dzielny, ale przecież był tylko dzieckiem. Oparł się o mnie, ukrył twarz w mojej koszuli i wybuchnął płaczem. -A o mnie coś słyszałaś? Albo o Max? Kieł zaczął odzierać patyk z kory. Mówił od niechcenia, ale cały był spięty, a twarz mu skamieniała.

-Twoja mama myśli, że umarłeś, tak jak Kuks – odparła Angela. - Była nastolatką. Nie wiedzą, kto jest twoim tatą. Ale powiedzieli twojej mamie, że umarłeś. Patyk pękł w pobielałych palcach Kła. W jego ciemnych oczach pojawił się ból. Ból, smutek i odbicie naszego ogniska. Odchrząknęłam. -A ja? Zawsze marzyłam o tym, że mam prawdziwą mamę. A nawet -to jest tak

potwornie żenujące, że nigdy więcej się do tego nie przyznam – miałam nadzieję, że pewnego dnia się pojawi, będzie cudowna i wyjdzie za Jeda. I zajmie się nami wszystkimi. Wiem. Żałosne, nie? Angela spojrzała na mnie. - O tobie nic nie słyszałam. Nic. Bardzo przepraszam. 72 Nie do wiary – powtórzył Gazownik po raz trzydziesty. - Oddali nas. Chyba

zwariowali. Świry. Bardzo dobrze, że ich nie znam. - Przykro mi, Gazik – odpowiedziałam po raz trzydziesty, niemal już tracąc cierpliwość. Było mi go naprawdę żal, ale granicę wytrzymałości przekroczył trzynaście odzywek temu. No, ale zmierzwiłam jasne, delikatne włosy Gazownika i przytuliłam go. Buzię miał brudną, ze śladami łez. Szkoda, że nie mogliśmy wrócić do naszego domu

w górach. Likwidatorzy już o nim wiedzieli, już się tam od nich roiło. Nigdy nie wrócimy. Ale w tej chwili strasznie chciałam zaprowadzić Gazika pod prysznic i ułożyć do snu. Niestety, te dni przeminęły. -Angela, późno się robi. Spróbuj zasnąć. Właściwie wszyscy powinniśmy już spać.

- Chcę zasnąć – oznajmiła Kuks głosem ochrypłym od łez. - I niech się ten dzień wreszcie skończy. Wytrzeszczyłam oczy. W życiu nie wypowiedziała tak krótkiego zdania. Stanęliśmy razem. Wyciągnęłam lewą pięść, Kieł położył na niej swoją i kolejno wszyscy pozostali poszli w nasze ślady. Na koniec poklepaliśmy swoje pięści prawymi dłońmi. Zawsze tak robimy, gdziekolwiek jesteśmy. Przyzwyczajenie.

Angela skuliła się na swoim posłaniu. Przykryłam ją moją bluzą. Gazownik położył się obok mnie, a dalej Kuks. Uklękłam przy niej i zapięłam jej kołnierzyk pod szyją. Prawie zawsze idę spać ostatnia – muszę dopilnować, żeby wszyscy się położyli. Zaczęłam zasypywać ogień. Kieł przyszedł, żeby mi pomóc. -To może jednak się wyklułaś – powiedział. Zawsze sobie dogadywaliśmy, że

wykluliśmy się z jajek. Roześmiałam się sucho. - No. Może. Albo znaleźli mnie w kapuście. - Właściwie masz szczęście – szepnął. Lepiej nie wiedzieć. Nienawidzę tego. Czyta w moich myślach, chociaż nie jest żadnym jasnowidzem. - W ten sposób wszystko jest możliwe – ciągnął. - Może prawda jest gorsza, ale może i o wiele lepsza.

Przykucnął, patrząc na ogień, i rozłożył skrzydła, żeby je ogrzać. - Nastolatka – mruknął z niesmakiem. Pewnie jakaś narkomanka. Nigdy by tego nie powiedział, gdyby reszta słuchała. O niektórych sprawach rozmawialiśmy tylko ze sobą. - Może nie – odparłam, zasypując płomienie. - Może była fajna, ale popełniła błąd. Przynajmniej chciało jej się odczekać dziewięć miesięcy i cię urodzić. Może by cię zatrzymała albo oddała do jakiejś dobrej rodziny.

Kieł prychnął z powątpiewaniem. - Z jednej strony mamy jakąś nieistniejącą miłą rodzinę, która chce mnie adoptować. Z drugiej – bandę szalonych naukowców, którzy robią eksperymenty na niewinnych dzieciach. Hmm, co by tu wybrać? Położył się ciężko przy Gaziku i zamknął oczy. Ramię opadł na czole. - Przykro mi – powiedziałam bezgłośnie.

Też się położyłam; stopą dotknęłam Kuks, przytuliłam Angelę. Byłam zbyt zmęczona, żeby przejmować się dzisiejszym atakiem bólu. I żeby się zastanawiać, jak znajdziemy ten Instytut w Nowym Jorku. Albo myśleć o ratowaniu świata. 73 Jazda! - rzuciłam głośno. - Ruszać się, pobudka! Na pewno się ucieszycie, gdy się dowiecie, że obojętność na wszystko

minęła mi, jak ręką odjął, ledwie pierwsze promienie słońca zaświeciły mi w oczy. Wstałam, znowu rozpaliłam ogień – taka jestem troskliwa i wspaniała – i przystąpiłam do wykopywania członków stada z legowisk. Rozległy się jęki i narzekania, na które nie zwróciłam uwagi, zajęta opiekaniem nad ogniem torebki z popcornem. Popcorn na śniadanie? Czemu nie. Zawsze to ziarno. Jak ptasia karma, ale z

zachowaniem szacunku dla siebie. Ponadto nikt nie może spać, kiedy wokół rozlega się kanonada pękającego popcornu. Wkrótce całe stado skupiło się smętnie wokół ognia, trąc zaspane oczy. - Lecimy do Wielkiego Jabłka, proszę państwa. Do miasta, które nigdy nie zasypia. Dzieli nas od niego sześć, siedem godzin. Dwadzieścia minut później wystartowaliśmy kolejno. Ja leciałam na końcu, za

Angelą. Przebiegłam dwadzieścia kroków i skoczyłam w powietrze, łopocząc mocno skrzydłami. Byłam może trzy metry nad ziemią, kiedy znowu się zaczęło: jakaś niewidzialna ręka wbiła mi niewidzialny szpikulec w mózg. Krzyknęłam, spadłam i gruchnęłam na ziemię tak mocno, że straciłam oddech. Zwinęłam się w kłębek, ściskając głowę. Po policzkach płynęły mi gorące łzy, a ja usiłowałam nie krzyczeć. - Max? - Kieł dotknął delikatnie mojego

ramienia. - Znowu? Nie mogłam nawet przytaknąć. Stać mnie było tylko na ściskanie głowy, żeby nie obryzgać mózgiem przyjaciół. Usłyszałam jakieś cienkie zawodzenie. To ja! W głowie wirowały mi rozbłyski czerwieni i pomarańczu, jakby ktoś odpalał sztuczne ognie. Potem moje siatkówki zmieniły się w ekran kinowy. Migające obrazy bombardowały mnie z taką szybkością, że zrobiło mi się niedobrze.

Ledwie mogłam cokolwiek rozróżnić: zamglone budynki, zamazane pejzaże, nierozpoznawalne twarze ludzkie, jedzenie, nagłówki w gazetach, stare białoczarne filmy, psychodeliczne, wirujące wzory... Nie wiem, jak długo to trwało. Może parę lat? W końcu stopniowo uświadomiłam sobie, że mogę się ruszać, i czym prędzej runęłam w krzaki, gdzie rozstałam się ze śniadaniem. Potem upadłam, dysząc ciężko. Czułam

się jak trup. Minęło sporo czasu, zanim zdołałam otworzyć oczy i zobaczyć nad sobą błękitne niebo, puchate białe chmurki i pięć zmartwionych twarzy. - Max, co się z tobą dzieje? - spytała Angela przerażonym głosem. - Może powinniśmy iść do lekarza? spytał jakby mimochodem Kieł, ale sam badał mnie wzrokiem. - Oooo, jaki świetny pomysł – jęknęłam słabo. - Koniecznie musimy powiadomić o naszym istnieniu inne władze.

- Słuchaj... -zaczął Kieł, ale nie pozwoliłam mu skończyć. - Już mi lepiej – skłamałam bezczelnie. Może to jakieś zatrucie. Aha. Zatrucie, które powoduje raka mózgu. Zatrucie, które się dostaje, kiedy cała mapa genetyczna zaczyna się rozpadać na kawałki. Zatrucie, które prowadzi do śmierci. - Lećmy już do tego Nowego Jorku – dodałam. 74

Kieł przyjrzał mi się przeciągle, badawczo, po czym wzruszył ramionami i dał znak Gazownikowi, żeby ruszał. Ten usłuchał niechętnie. Inni podążyli za nim. -Ty pierwsza – powiedział Kieł, wskazując niebo kciukiem. Zacisnęłam szczęki, wstałam i pokuśtykałam przed siebie. Rozłożyłam skrzydła i znowu skoczyłam w powietrze,spodziewając się nowej eksplozji bólu. Nic się nie stało. Dalej jednak czułam się, jakbym miała zwymiotować, co w powietrzu

wyszło by dość makabrycznie. - W porządku? - spytała Kuks, kiedy już lecieliśmy. Skinęłam głową. - Myślałam o moich rodzicach – powiedziała, łopocząc skrzydłami w tym samym tempie co ja i prawie muskając mnie lotkami. - Na pewno... skoro myślą, że umarłam jedenaście lat temu, to pewnie by się ucieszyli na mój widok, nie? Oczywiście, gdyby chcieli, żebym była z nimi... No przecież by się chyba ucieszyli, nie sądzisz?

Milczałam. - Chyba, że... - Zmarszczyła brwi. - No... chyba, że czegoś takiego się nie spodziewali, nie? To nie moja wina i w ogóle, ale wiesz... mam skrzydła. Właśnie, pomyślałam. - Mogliby mnie nie zechcieć przez te skrzydła i dlatego, że jestem taka dziwna, i w ogóle – ciągnęła ciszej. Może woleliby normalną córkę, a skoro jestem dziwna, to by mnie już nie chcieli. Co sądzisz? - Nie wiem – mruknęłam. - Jak dla mnie rodzice muszą kochać, choćby nie wiem

co, choćbyś była inna. Przypomniało mi się, że Ella zaakceptowała mnie taką, jaka jestem, ze skrzydłami i wszystkim. A doktor Martinez na zawsze pozostanie dla mnie idealną matką. I też mnie zaakceptowała. Zaczęłam przełykać ślinę, żeby się nie poryczeć. Mało mi było silnych emocji jak na jeden ranek? Wymamrotałam pod nosem coś brzydkiego. Odkąd Angela bluznęła jak szewc, kiedy stłukła sobie palec, postanowiłam uważać na to, co

mówię. Jeszcze mi brakuje sześcioletniej mutantki z niewyparzoną gębą. Przypomniało mi się, jak razem z Ellą i jej mamą zrobiłyśmy ciasteczka z czekoladą. Domowe. Z mąki i prawdziwych jajek. Żadne tam kupne ani nawet z proszku. Kiedy się piekły, pachniały niewia-ry-go-dnie. Pachniały... domem. Tak jak powinien pachnieć prawdziwy dom. W życiu nie jadłam tak fantastycznych ciastek. 75

Ja nie mogę – wymamrotałam, gapiąc się na światła pod nami. Prawie cały Nowy Jork leży na dole długiej, wąskiej wyspy – Manhattanu. Dokładnie widać, gdzie się zaczyna i kończy, bo nagle na czarnym terenie pojawiają się olśniewające światła. Ruchome perełki reflektorów sunęły powoli arteriami miasta. Wyglądało to, jakby wszystkie okna w budynkach były oświetlone. - Masa ludzi – zauważył Kieł, zrównując się ze mną.

Widziałam, o czym myśli. Wszyscy miewamy tendencje do klaustrofobii i leciutkiej paranoi, kiedy znajdujemy się w pobliżu tłumu. Jed nieustannie ostrzegał nas, żebyśmy pod żadnym pozorem nie kontaktowali się z innymi ludźmi, a poza tym zawsze istniała możliwość, że któryś z tych nieznajomych nagle zmieni się w Likwidatora. - Jeju, jeju, jeju – jęczała Kuks z wrażenia. - Ja chcę tam wylądować! Chcę się

przejść po Piątej Alei! Chcę do muzeum. - Obejrzała się na mnie z nadzieją. Zostały nam jakieś pieniądze? Możemy kupić coś do jedzenia? I na przykład iść na zakupy? - Pieniądze mamy – odpowiedziałam. Jedzenie kupić możemy. Ale pamiętaj, że musimy znaleźć Instytut. Kuks pokiwała głową, ale wiedziałam, że połowa moich słów do niej nie dotarła. - Co to za dźwięk? - spytał skupiony Iggy. -To muzyka. Czy pod nami gra

muzyka? Dlaczego ją słyszę tak wysoko? Central Park wyglądał jak wielki, względnie ciemny prostokąt. Na jego skraju dostrzegłam na trawniku ogromny tłum. Oświetlały go potężne reflektory. -To chyba koncert – powiedziałam do Iggy'ego. – W parku. Na świeżym powietrzu. - Super! - ucieszyła się Kuks. Wylądujemy? Proszę, proszę, proszę! Prawdziwy koncert!

Jeśli można podskakiwać podczas lotu, to właśnie to robiła. W parku było dość ciemno. Kręciły się po nim setki tysięcy osób. Nawet Likwidatorzy mieli by problem ze znalezieniem nas w tym tłumie. Podjęłam przywódczą decyzję. -Tak. Lądujcie z dala od reflektorów, żeby nikt was nie zobaczył. Opadliśmy na ziemię w kępie potężnych dębów. Tam rozluźniliśmy zdrętwiałe nogi i schowaliśmy skrzydła pod kurtkami. Przeliczyłam stado i ruszyłam

w stronę tłumu, starając się wyglądać normalnie. Kto latał, ja? Skąd! Muzyka była niewiarygodnie hałaśliwa:głośniki wielkości Iggy'ego stały ustawione po trzy, jeden na drugim. Wydawało mi się, że ziemia wibruje. - Co to za koncert? - ryknął mi w ucho Iggy. Spojrzałam ponad tysiącami głów na scenę. Dzięki mojemu ptasiemu wzrokowi bez trudu rozpoznałam muzyków. Na tablicach widniało: Natalie i Trent Taylor.

- Bliźniaki Taylor – poinformowałam, a moje stado zaczęło wiwatować i gwizdać. Kochali tą kapelę. Angela trzymała się blisko mnie, ściskając moją dłoń małą łapką. Znajdowaliśmy się na tyle daleko, że unikaliśmy efektu sardyny w puszce, czego nie można powiedzieć o ludziach stojących bliżej sceny. Gdybyśmy znaleźli się w tłumie, nie mogąc się swobodnie ruszać, pewnie wszyscy byśmy ześwirowali. Iggy posadził

sobie Gazownika na ramionach i dał mu zapalniczkę, żeby nią kołysał jak tysiące innych fanów. Gazownik kolebał się w rytm muzyki, wysoko unosząc ogienek. Raz zerknął na mnie i był tak szczęśliwy, że omal się nie poryczałam. Ile razy go takim widziałam? Dwa? Przez osiem lat? Słuchaliśmy Natalie i Trenta do samego końca. Gdy obok nas ruszył strumień ludzi, ukryliśmy się w cieniu drzew. Gałęzie nad nami wydawały się grube i zachęcające. Pofrunęliśmy w górę i usadowiliśmy się na nich wygodnie.

-To było niesamowite. - oznajmiła radośnie Kuks. - Nie do wiary, ilu tu ludzi, i wszyscy w jednym miejscu. No wiecie, tu nigdy nie jest cicho, nigdy. Ciągle słyszę ludzi, samochody, syreny i psy. W domu zawsze było tak cicho. - Za cicho – dodał Gazownik. -A mnie się nie podoba – rzucił Iggy sucho. - Kiedy jest cicho, potrafię powiedzieć, gdzie są te cholerne przedmioty i ludzie, bo poznaję po echu. A tutaj jestem otoczony grubą ścianą dźwięków. Chcę stąd odejść. - Och, nie! - krzyknęła Kuks. -Tutaj jest

super. Przyzwyczaisz się. - Przylecieliśmy tutaj, żeby dowiedzieć się jak najwięcej o Instytucie – przypomniałam obojgu. -Przykro mi, Iggy, ale może po jakimś czasie faktycznie przywykniesz. Kuks, to nie jest wycieczka dla przyjemności. Mamy znaleźć Instytut. -Ale jak? - spytała Angela. - Mam plan – rzuciłam dobitnie. Boże, naprawdę muszę przestać tak strasznie kłamać.

76 Gdyby otoczyć Nowy Jork płotem, wyglądałby jak największy cyrk stacjonarny świata. Kiedy następnego dnia obudziliśmy się o świcie,w parku już byli biegacze, rowerzyści i nawet konni jeźdźcy. Zsunęliśmy się z drzew i od niechcenia ruszyliśmy alejkami. Nie minęła godzina, a zaczęli się pojawiać rolkarze, uliczni artyści rozstawili

swoje rekwizyty, a na ścieżkach zaroiło się od ludzi z psami i mamuś z wózkami. -Ta pani miała sześć białych pudli! syknęła Kuks, zasłaniając usta ręką. - Po co komuś sześć białych pudli? - Może je sprzedaje – mruknęłam. Dzieciom, które się tak na nią gapią. - Coś niesamowicie pachnie – powiedział Iggy, odwracając się w stroną źródła zapachu. - Co to? Dochodzi stamtąd. Wskazał w lewo. - Jakiś facet sprzedaje jedzenie – oznajmiłam. -Na tablicy ma napisane:

„Prażone fistaszki w miodzie”. - Dla mnie bomba – mruknął Iggy. - Dasz kasę? Razem z Iggym i Angelą poszliśmy kupić sześć małych torebek orzeszków w miodzie ( pachniały naprawdę bosko), a Kieł, Kuks i Gazownik gapili się na kobietę klauna z balonami. Kiedy wracaliśmy do nich, nagle coś mnie uderzyło. Kobieta klaun patrzyła na ciemnowłosego elegancika, który z wolna nadchodził ścieżką. Ich oczy się spotkały.

Po plecach przebiegł mi dreszcz. Radość tego miłego dnia prysnęła w jednej sekundzie. Wrócił strach, gniew i silny instynkt przetrwania. - Iggy, alarm – szepnęłam. - Idź po resztę. Angela, cała napięta, ściskała moją dłoń. Ruszyliśmy szybko do pozostałych. Kieł, odruchowo kontrolujący teren, zauważył moją minę. W chwilę potem chwycił za ramię Kuks i gazownika i zawrócił ich gwałtownie.

Spotkaliśmy się w alejce i przyśpieszyliśmy kroku. Zerknęłam za siebie; ciemnowłosy facet szedł za nami. Dołączyła do niego kobieta, równie skupiona i silna jak on. Przez głowę przebiegła mi wiązanka heroicznie zdławionych brzydkich słów. Rozejrzałam się, szukając drogi ucieczki, jakiejkolwiek kryjówki. Doganiają nas. - Biegiem! - rzuciłam.

Nasza szóstka potrafi prześcignąć każdego dorosłego, ale Likwidatorzy też zostali genetycznie udoskonaleni. Jeśli nie znajdziemy wyjścia, mamy przerąbane. Teraz zrobiło się ich troje – dołączył do nich kolejny facet, śliczny jak model. Ruszyli truchtem, coraz bardziej zbliżając się do nas. Ścieżki łączyły się z innymi, to szerszymi, to węższymi. Co chwila zderzaliśmy się z rowerzystami i rolkarzami. - Już czworo – rzucił Kieł. - Ruchy!

Przyśpieszyliśmy. Byli już może dwadzieścia metrów za nami. Ich piękne twarze wykrzywiały drapieżne uśmiechy. - Sześcioro! - rzuciłam. - Są zbyt szybcy – powiadomił mnie niepotrzebnie Kieł. - Może powinniśmy pofrunąć. Zagryzłam wargę, mocno ściskając rączkę Angeli. Co robić, co robić? Są coraz bliżej i nawet jeszcze bliżej...

- Ośmioro! - odezwał się Kieł. 77 W lewo! -warknął Iggy, więc bez dyskusji wszyscy skręciliśmy w lewo. Skąd wiedział, że akurat tam, nie mam pojęcia. Ścieżka niespodziewanie doprowadziła nas do placyku, na którym sprzedawcy handlowali wszystkim, co tylko można sobie wyobrazić. Po lewej stronie wznosiły się ceglane budynki, a przez wielką metalową bramę przepływał tłum dzieci.

Dostrzegłam napis: ZOO. - Wmieszać się w tłum! - rozkazałam i natychmiast wtopiliśmy się w tłum uczniów. Kieł, Iggy, Kuks i ja pochyliliśmy się, żeby wyglądać na niższych, i przebiliśmy się w środek tłumu, tak że otoczyli nas inni. Nikt się nie zdziwił na nasz widok – przez tę bramę przepędzano pewnie ze dwieście sztuk dzieciaków. Chciało mi się zamuczeć, ale dzielnie się powstrzymałam i wyjrzałam ostrożnie zza ramienia jakiejś dziewczynki.

Likwidatorzy rozdzielili się i wypatrywali nas z irytacją. Jeden usiłował się przepchnąć koło policjanta przy bramie, ale ten go zatrzymał. - dziś wstęp tylko dla szkół – usłyszałam. -A, pan jest przewodnikiem? Proszę okazać przepustkę. Likwidator cofnął się, cicho warcząc, i dołączył do swoich. Uśmiechnęłam się promiennie. Niech żyje nowojorska policja!

Dotarliśmy do bramy. Chwila prawdy. I Przeszliśmy! - Przechodzić, przechodzić, przechodzić – mruczał facet przy bramie, nawet na nas nie patrząc. Po drugiej stronie stanęliśmy i przybiliśmy piątkę. - Sssuper! - syknął Gazownik. - Wstęp tylko dla szkół. Bardzo mi się tu podoba. - Zoo! - pisnęła Kuks, dosłownie dygocząc z emocji. - Zawsze chciałam zobaczyć

zoo! Czytałam o tym... i widziałam w telewizji. Super! Dzięki, Max. nie odpowiedziałam,ale łaskawie skinęłam głową. Ależ jestem wspaniałomyślna. - Chodźcie dalej – odezwał się Iggy nerwowo. - Oddalmy się od nich. O Boże, czy to lew? Powiedzcie, że siedzi w klatce. -To zoo – oznajmiła Kuks z politowaniem, biorąc go za ramię. Wszystkie zwierzęta są w klatkach.

Jak kiedyś my. 78 O rany, ale misiek! Gazownik przycisnął twarz do szyby, za którą w wielkim basenie pływał z gracją gigantyczny niedźwiedź polarny. Dali mu do zabawy pusta beczkę, którą obracał w wodzie. Powiem od razu i uczciwie: do tej pory w życiu nie widziałam takich zwierząt. Nie na własne oczy. W dzieciństwie nie zaliczyliśmy ani jednej pouczającej

wycieczki z rodzicami. To był kompletnie inny, obcy świat, w którym dzieci swobodnie biegały po zoo, zwierzęta mieszkały na swoim terenie i nie robiono na nich eksperymentów genetycznych, a my spacerowaliśmy nie podłączeni do EEG i ciśnieniomierza. Aż dziwne. Na przykład ten misiek. Właściwie dwa miśki. Jeden wielki, główny, drugi mniejszy, zapasowy. Mieszkały na całkiem sporym terenie, wśród wielkich skał, z ogromnym basenem i zabawkami, żeby im się nie nudziło.

- Rany – odezwał się Gazownik tęsknie. - Jak ja bym chciał mieć basen. Serio? A może jeszcze dom? Bezpieczeństwo? Pełno jedzenia? Wszystko to było tak samo nieosiągalne jak basen. Pogłaskałam małego po ramieniu. - Byłoby ekstra – zgodziłam się. Te zwierzaki, choć zamknięte, pewnie znudzone do szaleństwa i samotne, i tak miały o wiele lepiej niż my w Szkole. Poczułam rozdrażnienie, wściekłość,

zdenerwowanie – jeszcze nie opadła we mnie adrenalina po ucieczce przed Likwidatorami. Na widok tych zwierząt przypomniałam sobie dzieciństwo, które spędziłam w klatce tak małej, że nie mogłam się wyprostować. A to mi uświadomiło coś jeszcze: mamy znaleźć ten jakiś Instytut. Za krótką chwilę dowiemy się, kim jesteśmy, skąd się wzięliśmy, jak doszło do tego, że żyjemy tak, jak żyjemy. Potarłam usta; byłam rozedrgana i czułam zbliżająca się migrenę. Ale

Kuks, Gazownik, Angela i Iggy świetnie się bawili. Kuks opisywała wszystko Iggy'emu, śmiali się i biegali. Całkiem jak normalne dzieci. No, poza tymi schowanymi skrzydłami i resztą. - Ciarki mnie tu przechodzą – odezwał się Kieł. - Ja tez świruję – przyznałam. Wspomnienia... I mam... - chciałam powiedzieć

„migrenę”, ale uznałam, że lepiej to przemilczeć, bo Kieł znowu zaczął by gadać o lekarzu. - …potężną chętkę, żeby uwolnić te zwierzaki. - Po co? -spytał sucho Kieł. - Żeby uciekły. - Na środku Manhattanu? Żeby żyły bez ochrony, bez opiekuna, który ich kami, bez pojęcia, jak o siebie zadbać? Tu im lepiej. Chyba, że masz ochotę lecieć na Grenlandię z polarnym niedźwiedziem na plecach. Taka żelazna logika bywa czasem

wkurzająca. Rzuciłam mu wredne spojrzenie i odwróciłam się do reszty. - Możemy się zbierać? - spytałam, tłumiąc jęk. Jęki nie pasują przywódcy. Chcę stąd spadać. Jesteś jakaś zielona – zauważył Gazownik z zainteresowaniem. Fakt, zaczęło mnie mdlić. - No. Może się wycofamy, zanim puszczę pawia na oczach tych niewinnych

dzieci? -Tam – rzucił Kieł, wskazując wielka szczelinę między dwoma sztucznymi* Za szczeliną znajdowała się ścieżka, chyba dla pracowników, bo była pusta i zagrodzona. Udało mi się wycofać bez hałasu, wrzasków i wymiotowania. Miła odmiana. 79 Wiecie co mi się podoba w Nowym Jorku? - spytał Gazownik, z głośnym

mlaskaniem pochłaniając koszernego hot doga. - Że pełno w ni nowojorczyków, którzy są jeszcze dziwniejsi od nas. - Czyli nie rzucamy się w oczy? - spytał Iggy. Zerknęłam na niego. Lizał loda, który wyglądał dokładnie jak jego miniaturka: cienki, długi i biały. Iggy miał już ponad metr osiemdziesiąt – imponujące jak na czternastolatka. Przy tym wzroście, bardzo jasnej skórze i rudawoblond włosach zawsze rzucał się w oczy najbardziej z nas wszystkich, ale na tej szerokiej alei,

wśród olśniewających modeli, rockowców, punków, metalowców, urzędników, studentów, ludzi ze wszystkich krajów świata, sześcioro niespecjalnie czystych dzieciaków w wiatrówkach i obdartych ciuchach nie rzucało się w oczy. - Mniej więcej – przyznałam. Oczywiście w sprawie Likwidatorów to nam nie pomaga. Odruchowo sprawdziłam teren, wypatrując niepokojących oznak.

- Skoro o nich mowa – odezwał się Kieł – chyba wyprodukowali wersję 6.0. - Pewnie tak – zgodziłam się. Tegoroczny model wygląda bardziej ludzko. I mają kobiety. A to fatalnie. Jednocześnie wodziłam wzrokiem o tłumie, w każdej twarzy dopatrując się tej złowieszczej gładkości, okrutnych światełek w oczach, zaciśniętych ust. - Jasne. Wszyscy wiemy, jakie baby są krwiożercze. Chwytają poniżej pasa i w

ogóle – mruknął Kieł. Przewróciłam oczami. Strasznie śmieszne. - Mogę burrito? - spytała Kuks, zbliżając się do kolejnego straganu. Stanęła przede mną i zaczęła podskakiwać. - Co to jest nisza? Mogę burrito, tak? - Knysza – poprawiłam ją. -To smażone tłuczone ziemniaki. * Jakiś błąd w wydruku, ponieważ zdanie nie jest dokończone.( to tak ode mnie :)) Wodziłam wzrokiem po budynkach, szukając... nie wiem czego. Może wielkiego

szyldu „Instytut”? - Co to jest kiszona kapusta? - zapytała Angela. - Nie chcesz tego – rzuciłam. - Zaufaj mi. Każdy wziął burrito, gorące i zawinięte w folię. - Fajnie, że możemy kupować jedzenie, nigdzie się nie zatrzymując – oznajmiła Kuks radośnie. - Idziesz, a po drodze zawsze ktoś sprzedaje żarcie. I bary. Uwielbiam je! Są wszędzie! Gdzie tylko się ruszysz, masz wszystko, czego

potrzeba: bary z przekąskami, banki, stacje metra, przystanki autobusowe, stragany z owocami. Kocham to miasto. Może powinniśmy tu zamieszkać. - Likwidatorom pewnie by to pasowało – powiedziałam. - Nie musieliby nas szukać w dzikich ostępach. Kuks zmarszczyła brwi, a Angela chwyciła mnie za rękę. -Ale masz rację – dodałam, bo zrobiło mi się przykro, że zepsułam nastrój. Wiem, o co ci chodzi.

Tyle, że ta impreza była kosztowna, a nam zaczęły się kończyć pieniądze. No i mieliśmy misję do wykonania. Nagle zatrzymałam się gwałtownie, jakby ktoś mnie zdzielił młotkiem. Kieł przyjrzał mi się uważnie. - Boli? - spytał cicho, rozglądając się. Pewnie się zastanawiał, gdzie mnie zawlec, gdybym zemdlała. Pokręciłam głową i zrobiłam głęboki wdech. - Ciastka!

Wytrzeszczył oczy. Obróciłam się gwałtownie w stronę, skąd dochodził ten boski aromat. No jasne. Tuż przed nami znajdował się mały czerwony sklepik: „U pani Fields”. Zapach ciasteczek prosto z pieca wypływał na ulicę. Pachniało domem Elli, bezpieczeństwem. - Muszę zjeść ciastko – oznajmiłam i pomaszerowałam do sklepu, z Angelą u boku.

Były bajeczne. Ale nie takie dobre, jak domowe. 80 No to jak zamierzasz znaleźć Instytut? spytał Iggy. - Nogi mnie bolą – poskarżyła się Kuks. - Możemy na chwilę gdzieś usiąść? Nie czekając na odpowiedź, osunęła się na szerokie kamienne schody przed budynkiem. Oparła głowę na rękach i zamknęła oczy. - E... - wyjąkałam tylko.

Odpowiedź: „Zamierzam chodzić tak długo, aż go znajdziemy” jakoś nie wydawał mi się na miejscu. Ale Iggy trafił w sedno: nie wiedziałam. Nie wiedziałam, jak wygląda Instytut ani nawet czy znajduje się w tym mieście. Gazownik i Angela usiedli obok Kuks. Znowu mnie uderzyło, jacy są niewiarygodnie uroczy – jak na mutantów. - Może książka telefoniczna? - podsunął Kieł. - Po drodze widziałem w pary

miejscach. -Tak, jest to jakieś wyjście – przyznałam, wściekła na siebie, że nie wymyśliłam nic lepszego. Musieliśmy znaleźć jakieś źródło informacji – na przykład komputer, do którego się włamiemy. Moje spojrzenie zatrzymało się na wielkim marmurowym lwie: przed budynkiem stały aż dwa. Elegancja Francja. Nagle zobaczyłam cztery lwy, jak nałożone na siebie obrazy. Zamigotały

mi przed oczami; potrząsnęłam głową. Zamrugałam i wszystko wróciło do normy. Zrobiło mi się ciężko na sercu – mózg znowu zaczął mi nawalać. - No to co robimy? - spytał Iggy. Właśnie. Wodzu, prowadź. Grając na zwłokę – z obawy, że głowa mi w lada chwili eksploduje – spojrzałam na budynek, przed którym stanęliśmy. Miał nazwę. Nazywał się „ Nowojorska

Biblioteka Publiczna Nauk Humanistycznych i Społecznych”. Halo! Biblioteka. Wskazałam głową budynek. - Zaczniemy tutaj – zarządziłam energicznie i klasnęłam, żeby młodsi wstali. Pewnie mają komputery, bazy danych... Ruszyłam energicznie do drzwi. Kuks, Gazik i Angela podreptali za mną. - jak ona to robi? - usłyszałam, jak Kieł mruknął do Iggy'ego. 81

W bibliotece było ekstra. Nikt z nas jeszcze nie odwiedził żadnej biblioteki, więc gapiliśmy się z otwartymi gębami jak wiejskie przygłupy. - Mogę w czymś pomóc? Za ladą z polerowanego drewna stał jakiś młodziak. Był dość skrzywiony, ale nie sprawiał wrażenia, jakby chciał nam wyrwać serce, więc założyłam, że to nie Likwidator. -Tak... - Podeszłam do niego, ze wszystkich sił starając się wyglądać poważnie i profesjonalnie... o ile to

możliwe w przypadku mutanta, który w życiu nie zaliczył biblioteki. - Chciałam znaleźć informacje o pewnym instytucie, który chyba znajduje się w Nowym Jorku. Uśmiechnęłam się do niego z tak autentyczną serdecznością, że aż wytrzeszczył oczy. Niestety, nie znam ani pełnej nazwy, ani adresu. Czy jest tu jakiś komputer, z którego mogłabym skorzystać? Albo baza danych? Młodziak przyjrzał nam się kolejno. Angela przystąpiła do mnie i wzięła

mnie za rękę. Uśmiechnęła się słodko jak aniołek. - Na trzecim piętrze -oznajmił po chwili milczenia. -W głównej czytelni znajdują się komputery. Można z nich korzystać za darmo, ale należy się wpisać. - Bardzo dziękuję – powiedziałam z promiennym uśmiechem. I pogalopowaliśmy do windy. Gazownik wcisnął guzik. -Ach, jaka czarująca – mruknął Kieł, nie patrząc na mnie.

- Co? - zdziwiłam się, ale nie powiedział nic więcej. Wjechaliśmy na górę, czując się bardzo nieswojo w ciasnym, zamkniętym pomieszczeniu. Kiedy drzwi się rozsunęły, czoło miałam zroszone rzęsistym potem. Wyskoczyliśmy na zewnątrz, jakby nas coś goniło. Błyskawicznie znaleźliśmy komputer z instrukcją, jak surfować po sieci. Teraz trzeba było tylko się wpisać. Złożyłam zamaszysty podpis „Ella Martinez”, a pani za biurkiem uśmiechnęła się do

mnie. Była to ostatnia pozytywna rzecz, jaka nas spotkała przez następne półtorej godziny. Kieł i ja wykonywaliśmy każdy dostępny manewr i znaleźliśmy z milion instytutów na Manhattanie i w obrębie całego stanu Nowy Jork, ale nic nie budziło nadziei. Mój ulubiony typ? Instytut Odnajdywania Wewnętrznego Potencjały Twojego Pupila. Jeśli ktoś wie, co tam się robi, niech da mi znać. Angela leżała pod biurkiem u naszych stóp, nucąc pod nosem. Kuks i

Gazownik grali w wisielca. Od czasu do czasu skakali sobie do oczu, bo oboje są beznadziejni w ortografii. Iggy siedział nieruchomo. Wiedziałam, że nasłuchuje wszystkich szeptów, szurania krzeseł, szelestu materiałów, tworząc niewidzialna mapę otoczenia. Wpisałam kolejne poleceni i z rozpaczą ujrzałam, że ekran komputera zaczyna migotać. Szereg pomarańczowych słów „awaria” przepłynął i zniknął, a ekran zgasł.

- I tak już prawie zamykają – powiedział Kieł. - Możemy tu spędzić noc? - spytał cicho Iggy. -Tak tu cicho. Podoba mi się. - Eee, nie sądzę – mruknęłam, rozglądając się. Nawet nie zauważyłam, że zrobiło się pusto – w sali zostaliśmy tylko my i strażniczka, która właśnie nas zauważyła. Ruszyła ku nam; było w niej coś takiego – może te zdyscyplinowane ruchy – że włączył mi się wewnętrzny alarm.

- Spadamy – warknęła, podnosząc Iggy'ego z krzesła. Wymknęliśmy się z sali, znaleźliśmy schody i zbiegliśmy w wyścigowym tempie. W każdej chwili spodziewałam się Likwidatorów, ale kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz,w przedwieczornym półmroku, i zbiegliśmy po stopniach na chodnik, nikt nas nie ścigał. 82

Może wrócimy do parku metrem? spytała zmęczona Kuks. Zrobiło się późno. Postanowiliśmy, że te noc także spędzimy w Central Parku. Był ogromny, ciemny i pełen drzew. - Mamy do przejścia tylko jakieś osiemnaście przecznic – zaprotestowałam. Ale Angela także zaczęła opadać z sił, bo wciąż jeszcze nie wróciła do siebie. Zobaczmy, ile też nas będzie to kosztować. Pięć schodków w dół do metra i już

zaczęłam sztywnieć z nerwów. Kuks, Angela i Gazownik byli zbyt zmęczeni żeby im przeszkadzała ta zamknięta przestrzeń, ale Kieł, Iggy i ja zrobiliśmy się cali rozedrgani. Opłata wynosiła dwa dolary za osobę, z wyjątkiem dzieci poniżej metra wzrostu, które mogły podróżować za darmo. Przyjrzałam się Angeli. Chociaż ledwie skończyła sześć lat, już miała ponad metr dwadzieścia wzrostu. Czyli w sumie

wyszło dwanaście dolarów. Ale budka kasjera była pusta. Musielibyśmy skorzystać z automatu z biletami... gdybyśmy cofnęli się przed takim drobiazgiem jak przeskoczenie przez bramkę, kiedy nikt nie patrzył. Znaleźliśmy się w środku i dziesięć minut czekaliśmy na metro. Dziesięć dłuuuugich minut. Chciało mi się krzyczeć i chodzić po ścianach. Gdyby ktoś nas

śledził, gdyby zjawili się Likwidatorzy... Iggy odwrócił głowę, nasłuchując czegoś w głębi mrocznego tunelu. - Co? - spytałam. - Ludzie. Tam. - Robotnicy? - Nie sądzę. Zajrzałam w mrok. Kiedy się skupiłam, usłyszałam głosy. A daleko w głębi dostrzegłam coś jakby migotanie ognia – odbicie światła za zakrętem tunelu.

Podjęłam błyskawiczną decyzję, co zawsze sprawia, że stado czuje się tak bezpiecznie i spokojnie. - Idziemy – zarządziłam, zeskoczyłam z peronu i ruszyłam po torach w mrok. 83 Co to znaczy? - spytał Gazownik, wskazując małą metalową tabliczkę z napisem: „nie zbliżać się do trzeciej szyny!” -To znaczy, że w trzeciej szynie płynie prąd o napięciu siedmiuset woltów –

wyjaśnił Kieł. - Dotknij, a zmienisz się w mięsny popcorn. - Dobra – powiedziałam. - Słuszna uwaga. Wszyscy z daleka od trzeciej szyny. Potem rzuciłam Kłowi spojrzenie mówiące: „Dzięki za ten uroczy obrazek”. Prawie się uśmiechnął. Iggy pierwszy poczuł nadjeżdżający pociąg. - Wszyscy z torów – zarządził i znieruchomiał.

Wzięłam go za ramię. Przytuliliśmy się do obrzydliwej, oślizłej ściany, usiłując się na niej rozpłaszczyć. Po paru sekundach obok nas przemknął pociąg, tak szybko, że prąd powietrza szarpnął nas w jego stronę. Kolanem przytrzymałam Angelę, żeby jej nie zwiało. - No, no. Ale emocje – mruknęłam, ostrożnie odklejając się od ściany. - Kto tam? - Głos był ochrypły, agresywny i szorstki, jakby jego właściciel przez pięćdziesiąt lat odpalał jednego papierosa od drugiego.

Może i tak było. Ruszyliśmy dalej, czujnie, gotowi rozłożyć skrzydła, gdyby trzeba było nagle wzbić się w powietrze. - Nikt – zawołałam inteligentnie i wyszliśmy zza zakrętu. - O rany! - wykrzyknął Gazownik. Przed nami rozciągało się miasto. Małe, szmatławe miasteczko w podziemiach Manhattanu. W wielkiej, betonowej grocie kręcili się ludzie. Strop znajdował się trzy piętra nad nami,

najeżony stalaktytami z farby i oślizły od pary. Kilka brudnych twarzy odwróciło się ku nam i ktoś powiedział: - Nie gliny. Dzieci. Stracili zainteresowanie, z wyjątkiem jednej kobiety, która miała na sobie chyba z pięć warstw ubrań. - Macie jedzenie? - warknęła. Kuks bez słowa wyjęła z kieszeni owiniętą w serwetkę knyszę i podała jej. Kobieta powąchała, przyjrzała się, po czym odwróciła się plecami do nas i

zaczęła jeść. Tu i tam w grocie stały wielkie beczki, w których palił się ogień. Noc była ciepła, ale ogień dawał światło i odpędzał wilgoć, która już przemoczyła mi nogi. To był całkiem inny świat, świat bezdomnych, niedopasowanych, uciekinierów. Dostrzegliśmy garstkę dzieciaków w naszym wieku. Uświadomiłam sobie, że głowa mnie boli. Przez cały wieczór ból stawał się coraz

silniejszy, a teraz już tylko chciałam spać. -Tam – odezwała się kobieta od knyszy i wskazała palcem. Zobaczyliśmy wbudowaną w ścianę wąską betonową półkę. Miała kilkanaście metrów długości i ludzie spali na niej i siedzieli, zaznaczając swój teren starymi kocami albo tekturowymi pudełkami. Kobieta wskazała nam wolny dziesięciometrowy odcinek. Spojrzałam na Kła, który wzruszył ramionami. Nie było tak fajnie jak w

parku, ale ciepło, sucho i w miarę bezpiecznie. Wspięliśmy się na półkę, a ja podsadziłam Angelę. Odwróciliśmy się plecami do reszty, ustawiliśmy pięści w piramidkę i dwa razy klepnęliśmy. Kuks niemal natychmiast położyła się, opierając głowę na rękach. Kieł i ja usiedliśmy pod ścianą. Potarłam skronie. - W porządku? - spytał Kieł. - Mhm – mruknęłam. - Jutro będzie lepiej. - Idź spać – powiedział. - Biorę

pierwszą wartę. Uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością i natychmiast zapadłam w sen – nie mając pojęcia, jak poznamy, czy jest już jutro. 84 Mózg eksplodował mi podczas snu. Jeszcze przed chwilą przechadzałam się leniwie po polu żółtych kwiatków, jak w jakiejś beznadziejnej reklamie szamponu, i raptem poderwało mnie do pozycji

siedzącej. Złapałam się za głowę i zrozumiałam, że to już: śmierć po mnie przyszła i nie ma zmiłuj. Z gardła wyrwał i się świszczący oddech. Czaszkę przeszył ostry ból; usłyszałam własne kwilenie. Błagam, zrób to szybko, poprosiłam Boga. Skończ z tym, skończ ze mną, ale natychmiast. Błagam, błagam, błagam. - Max... -Cichy głos Kła, wyszeptany w moje ucho, przesączył się przez konwulsyjne cierpienie.

Nie mogłam odpowiedzieć. Twarz ociekała mi łzami. Gdybym stała nad przepaścią, nic by mnie nie powstrzymało przed skokiem. Bez skrzydeł. W mojej głowie migały niezrozumiałe wizje, od których mnie mdliło, atakowały moje zmysły obrazami, słowami, dźwiękami. Jakiś głos bełkotał bez ładu i składu. Może mój. Jakby z wielkiej odległości poczułam rękę Kła na moim ramieniu, ale miałam

wrażenie, jakbym oglądała film– kompletnie niezwiązany z tym, co przeżywam. Zęby zacisnęły mi się tak mocno, że rozbolała mnie szczęka, a potem poczułam smak krwi – przegryzłam sobie wargę. Kiedy wejdę w ten słynny tunel białego światła, o którym tyle się nasłuchałam. Ten, u którego wylotu czekają ludzie, uśmiechnięci, z wyciągniętymi rękami? Czy dzieci ze skrzydłami idą do nieba?

A potem przez ból przebił się gniewny głos: - Kto mi się wcina w komputer? 85 Tak jak poprzednio ból z wolna ustąpił i omal się nie rozpłakałam z rozczarowania: jeśli się skończyło, to nie umarłam. Skoro nie umarłam, będę musiała znowu przez to przechodzić. W mojej głowie migały wizje, ale zamglone i niezrozumiałe. Gdybym była sama, pewnie bym się rozryczała. Ale musiałam podjąć rozpaczliwą próbę

opanowania się, by nie obudzić młodszych (jeśli już się nie pobudzili) i by nie zdradzić naszej kryjówki. - Kim jesteś? - spytał gniewny głos. - Co robisz? Zniszczyłeś mi system, ty beznadziejny palancie! Normalnie już bym się zerwała, wściekła i groźna, i zasłoniła sobą Angelę i innych. Ale teraz leżałam, upokarzająco zwinięta w kłębek, trzymałam się za

głowę, zaciskałam powieki i usiłowałam nie szlochać jak kompletna łajza. - Że co proszę? -spytał Kieł głosem, w którym pobrzmiewała metaliczna nuta. - Mój system padł. Wykryłem zakłócenia, i to z twojej winy. Radzę ci, przestań, bo jak nie...! Wciągnęłam histerycznie oddech, kompletnie zażenowana, że obcy widzi mnie w takim stanie. - I co się z nią dzieje? Ma odlot?

- wszystko w porządku – warknął Kieł. Nic nie wiemy o twoim komputerze. Jeśli nie jesteś kompletnie durny, lepiej się stąd zbieraj. Nikt nie potrafi mówić wredniejszym, zimniejszym tonem niż Kieł, jeśli mu zależy. Tamten obcy odpowiedział sucho: - Nigdzie nie pójdę, dopóki nie przestaniesz mi psuć komputera. Dlaczego nie odwieziesz swojej dziewczyny do szpitala?

Dziewczyny? Rany boskie. Tym zajmę się później. Ale to wystarczyło, żebym dźwignęła się na łokciu, a potem usiadła. -A ty kim jesteś, do cholery? warknęłam, choć przez ten mój słaby, rozszlochany głos efekt nie był najlepszy. Zamrugałam szybko – nawet przyćmione światło w podziemiu raziło mnie w oczy – i spróbowałam skupić wzrok na intruzie. Odniosłam mgliste wrażenie, że to ktoś w moim wieku, jakiś obszarpaniec w

szarych bojówkach. Na szyi miał zawieszonego laptopa, jak cymbałki czy coś w tym rodzaju. - Nie twoja sprawa! - odpalił. -Tylko się odwal od mojej płyty głównej. Nadal byłam zalana lekkim potem, mdliło mnie, głowę przeszywał i ból i dygotałam, ale uznałam, że stać mnie na zbudowanie całego zdania. - O co ci chodzi? - O to!

Chłopak wskazał mi swój laptop, a ja spojrzałam na ekran i przysięgam, autentycznie jęknęłam. Bo na ekranie migotały wizje, rysunki, mapy, szyfry, nieme nagrania rozmawiających ludzi. Dokładnie to, co zalało mi mózg podczas ataku. CZĘŚĆ PIĄTA JAK ZACZĘŁAM SŁYSZEĆ GŁOS

ebook by katia113 86 Spojrzałam na brudną twarz chłopaka. -Kim jesteś? – spytałam znowu, nadal roztrzęsionym głosem. -Gościem, który ci skopie tyłek, jak się nie przestaniesz wtrącać do mojego komputera – warknął. W tej samej chwili z ekranu znikły wszystkie obrazy i pojawiło się zgniłozielone tło, w identycznym kolorze

jak jego bojówki. Potem przesunęły się po nim duże czerwone litery: CZEŚĆ, MAX. Kieł odwrócił się do mnie gwałtownie, a ja bezradnie spojrzałam w jego wielkie ciemne oczy. Potem, jak na komendę, oboje skierowaliśmy wzrok na ekran. Przesuwał się po nim napis: WITAJ W NOWYM JORKU. Głos w mojej głowie powiedział: Przybyłaś zgodnie z moimi oczekiwaniami. Mam w związku z tobą wielkie plany.

-Słyszysz go? – szepnęła. – Słyszysz? -Co? – spytał Kieł. -Ten głos… -jęknęłam. Głowa mi pękała, ale to był inny, łagodniejszy ból, i nabrałam wiary, że jednak nie zwymiotuję. Potarłam skronie i spojrzałam na chłopaka z laptopem. -Co się dzieje? – spytała chłopak, o wiele mniej obrażony, za to bardziej ogłupiały. – Co to za Max? Jak to robicie? -Nic nie robimy – prychnął Kieł.

W mojej głowie znowu eksplodował ból i na komputerze ponownie mignęły chaotyczne, bezładne obrazy, plany, rysunki, wszystko zamglone i niezrozumiałe. Zerknęłam na ekran, skrzywiona, ciągle trzymając się za skronie, i odczytałam trzy słowa: „Instytut Zaawansowanego Życia”. Spojrzałam na Kła, który leciutko przytaknął: też to zobaczył. I ekran znowu zgasł.

87 Chłopak zaczął stukać w klawiaturę, mamrocząc pod nosem: -Zaraz cię wyśledzę… Kieł i ja patrzyliśmy na niego, ale po chwili przestał i trzepnął komputer w bezradnym gniewie. Spojrzał na nas, mrużąc oczy, i zauważył wszystko: zaschniętą krew na mojej brodzie, dzieci śpiące nieopodal. -Nie wiem, jak to robicie – powiedział z rezygnacja i rozdrażnieniem. –

Gdzie macie sprzęt? -Nie mamy żadnego sprzętu – odparł Kieł. – Groza, co? -Uciekliście? Macie kłopoty?

ebook by katia113 2 Jed wbił nam do głowy, że nie wolno ufać nikomu (teraz wiemy, że włącznie z nim). Ten chłopak zaczął mnie cholernie wkurzać. -Dlaczego tak uważasz? – spytał Kieł. Chłopak przewrócił oczami. -Niech się zastanowię. Może dlatego, że jesteście nieletni i śpicie w tunelu

metra. Daje do myślenia, nie sądzisz? No, może i tak. -A ty? – spytałam. – Sam jesteś nieletni i śpisz w tunelu. Nie chodzisz do szkoły? Roześmiał się ochryple. -Wywalili mnie z MIT. MIT to uniwersytet dla geniuszy – tak słyszałam. Ten chłopak był za młody. -Jaaasne – powiedziałam z niewymownym znudzeniem.

-Nie, naprawdę – rzucił prawie ze wstydem. – Przyjęli mnie w trybie wyjątkowym. Na kierunek technologii komputerowej. Ale zacząłem świrować, więc kazali mi spadać. -Jak to świrować? – spytał Kieł. Tamten wzruszył ramionami. -Nie chciałem barć torazyny. Powiedzieli, że jeśli nie wezmę, to wylotka. Hm. Spędziłam dość życia w towarzystwie szalonych naukowców, żeby

podłapać parę informacji. Na przykład to, że torazynę podaje się schizofrenikom. -A więc torazyna ci nie smakuje – powiedziałam. -Nie. – Spochmurniał. – Ani haldol, ani melleril, ani zyprexa. Wszystkie są do bani. Ludzie chcą, żebym siedział cicho, robił, co mi każą, i nie rozrabiał. Dziwne – trochę mi przypominał nas: postanowił żyć w trudzie i brudzie, ale na wolności, zamiast w wygodnym więzieniu.

Oczywiście, mi schizolami nie byliśmy. Choć właściwie… ostatnio zaczęłam słyszeć głosy. Lepiej już nie będę się wymądrzać. -Co się dzieje z twoim komputerem, stary? – spytał Kieł. Chłopak znowu wzruszył ramionami. -Komputer to mój żywiciel. Potrafię znakować wszystko. Ludzie czasem mi za to płacą. Kiedy potrzebuję pieniędzy, najmuje się do roboty. – Zamilkł. – Bo co? Kto pyta?

-Wyluzuj – rzucił Kieł, marszcząc brwi. – Tak sobie gadamy. Tamten zaczął się wycofywać, nagle wkurzony. -Kto was przysłał? – wrzasnął. – Kim jesteście? Dajcie mi spokój! Nie zbliżajcie się! Kieł uniósł ręce w pojednawczym geście, ale tamten odwrócił się i uciekł. Piętnaście sekund i nawet nie słychać było tupotu. -Jak to miło spotkać gorszego świra od nas – zauważyłam. – Wydajemy się

tacy normalni. -My? – mruknął Kieł.

ebook by katia113 3 -Co się dzieje? – spytał zaspany Iggy, podnosząc się na łokciu. Westchnęłam, ale zmusiłam się, żeby mu opowiedzieć o chłopaku z komputerem, o Głosie w mojej głowie i wizjach, które migały mi przed oczami podczas ataków. Usiłowałam mówić nonszalancko, żeby nie poznał, jak się trzęsę.

-Może zaczęłam świrować – oznajmiłam lekko. – Ale dzięki temu trafię na szczyt. Jak Joanna d’Arc. -Ale włamanie do cudzego komputera? – spytał sceptycznie Iggy. -Nie wiem, jak to się stało – powiedziałam. – Ale ponieważ nie wiem, kto i jak mógł to zrobić, nie mogę niczego wykluczyć. -Hmm. Myślisz, że to ma związek ze Szkołą albo z tym Instytutem? – odezwał się Kieł.

-No, albo ma, albo taka się urodziłam – odparłam sarkastycznie. – A jeśli dziwnym zrządzeniem losu nie jest to moja cecha wrodzona, postarajmy się jutro znaleźć ten Instytut. Przynajmniej wiemy, jakiej nazwy szukać. Instytut Zaawansowanego Życia. Wpada w ucho, nie. 88 Czy wstaliście kiedyś rano z łóżka sto razy bardziej zmęczeni, niż byliście wieczorem?

Następnego ranka – przynajmniej założyłam, że jest rano, bo wszyscy się obudziliśmy – poczułam się jak dwanaście księżniczek które tańczyły całą noc, aż zdarły swoje buciki, i powinny przespać cały kolejny dzień. Tylko że: a) żadna ze mnie księżniczka, b)spanie w podziemnym tunelu i kolejna eksplozja mózgu to nie to samo co całonocne pląsy i c) moje traperki miały całe podeszwy. Poza tym sytuacja identyczna.

-Czy już rano? – spytała Angela, ziewając. -Jestem głodna – oznajmiła Kuks, czego można się było spodziewać. -Dobra, znajdziemy jakieś żarecko – odezwałam się ze zmęczeniem. – A potem poszukamy Instytutu. Kieł, Iggy i ja postanowiliśmy, że nie opowiemy młodszym o hakerze ani o moim ataku. Po co ich martwić? Wyplątanie się z labiryntu podziemnych tuneli na otwarta przestrzeń zajęło

nam parę minut. Kiedy powietrze na nowojorskiej ulicy wydaje się świeże i czyste, wiadomo już, że do tej pory człowiek oddychał niewiarygodnym smrodem. -Jak jasno – powiedział Gazownik, osłaniając oczy. A potem: -Czy to orzeszki w miodzie?

ebook by katia113 4 Temu boskiemu zapachowi nie sposób było się oprzeć. Nic by nas nie powstrzymało, nawet gdyby Likwidator stał za straganem. Wyostrzyłam wzrok i przyjrzałam się sprzedawcy. Nie. Nie Likwidator. Nakupiliśmy sobie orzeszków i chrupiąc, ruszyliśmy przez Czternastą Ulicę.

Usiłowałam wymyślić jakąś rozsądną metodę przeczesania miasta. Najpierw książka telefoniczna. Nawet szybko znaleźliśmy budkę, ale wisiał w niej tylko łańcuszek, na którym kiedyś znajdowała się książka. Czy w sklepie pozwolą nam skorzystać ze swojej? Hej! Informacja! Wygrzebałam z kieszeni monetę i zadzwoniłam pod 411. -Nowy Jork, Instytut Zaawansowanego Życia – powiedziałam, kiedy włączył

się automat. -Przykro nam, nie ma wpisu pod tą nazwą. Proszę sprawdzić i połączyć się znowu. Frustracja stała się moją nieodłączną przyjaciółką. Miałam ochotę krzyczeć. -I co teraz, do cholerrry? – warknęłam do Kła. Spojrzał na mnie w zadumie. Podsunął mi torebkę. -Orzeszka? Ruszyliśmy dalej, jedząc i gapiąc się z

niegasnącym osłupieniem na wystawy. Na Czternastej Ulicy w Nowym Jorku można kupić wszystko. Oczywiście, nas nie było na nic stać. Ale i tak widok był niesamowity. -Uśmiechnij się, jesteś w ukrytej kamerze – powiedział Kieł, wskazując wystawę. W sklepie AGD kamera wyświetlała na paru telewizorach przechodzących ludzi. Automatycznie wciągnęliśmy głowy w ramiona i odwróciliśmy się z

instynktowną paranoiczną niechęcią do uwieczniania swoich twarzy. Nagle skrzywiłam się; skroń przeszył mi ostry ból. Jednocześnie kątem oka dostrzegłam słowa przepływające przez ekran telewizorów. W osłupieniu przeczytałam: DZIEŃ DOBRY, MAX. -O rany – jęknął cichutko Kieł, zatrzymując się gwałtownie. Iggy wpadł na niego. -Co? Co się stało? -To ty? – spytał Gazownik. – Skąd cię

znają? Nauka poprzez zabawę, Max, odezwał się Głos w mojej głowie. Brzmiał tak samo jak wczoraj. Uświadomiłam sobie, że nie wiem, czy należy do dorosłego, czy dziecka, mężczyzny czy kobiety, przyjaciela czy wroga. Cudnie. W zabawie testujesz swoje możliwości. Zabawa to ważny element ludzkiego rozwoju. Idź się bawić, Max. Zatrzymałam się, nie zważając na

opływające nas strumienie przechodniów. -Nie chcę się bawić! Chcę usłyszeć parę odpowiedzi! – wrzasnęłam wbrew samej sobie. Wariatka rozmawia ze swoim wewnętrznym Głosem.

ebook by katia113 5 Wsiądź do autobusu jadącego na Madison Avenue, rozkazał Gł9os. Wysiądź tam, gdzie jest dobra zabawa. 89 Nie wiem, jak jest u tych z was, którzy też słyszą głosy, ale mój był kompletnie zniewalający. Musiałam go słuchać. Zamrugałam i ujrzałam stado gapiące się na mnie poważnie. Zafascynował

ich widok szefowej, na ich oczach pogrążającej się w szaleństwie. -Max, dobrze się czujesz? – spytała Kuks. Przytaknęłam. -Musimy wsiąść do autobusu na Madison Avenue – oznajmiłam, rozglądając się za jakimś znakiem drogowym. Kieł przyjrzał mi się z namysłem. -Dlaczego? Pochyliłam się ku niemu, żeby reszta nie

usłyszała, i syknęłam: -Głos. Pokiwał głową. -Tylko… -szepnął ledwie dosłyszalnie. …jeśli to pułapka? -Wiem! – jęknęłam. – Ale może na razie powinniśmy robić, co nam każe, i przekonać się, co z tego wyniknie. -Co kot każe? – chciał wiedzieć Gazownik. Ruszyłam w stronę rogu ulicy.

-Max słyszy głos – wyjaśnił Kieł. – W głowie. Nie wiemy, co to. Tyle na temat niemartwienia innych . -Glos sumienia? – spytała Kuks. – Te telewizory mają coś z tym wspólnego? -Nie wiemy. Na razie Głos chce, żebyśmy wsiedli do samochodu na Madison Avenue. Przystanek znajdował się czternaście przecznic dalej. Wsiedliśmy i wepchnęłam pieniądze do automatu. Kierowca machnął na nas, mówiąc

bardzo znudzonym tonem: „Przechodzić, przechodzić”. Miałam nadzieję, że Głos mnie nie zrujnuje – pieniądze nam się skończyły. Dla osób, które w małych zamkniętych pomieszczeniach i w tłumie robią się nerwowe, jazda autobusem jest po prostu koszmarem. Był taki tłok, że musieliśmy stać, miażdżeni ze wszystkich stron. Doszłam do wniosku, że w razie czego możemy wykopać szybę i wyskoczyć, ale i tak nadszarpnęło mi to

moje już bardzo nadszarpnięte nerwy. Nieustannie się rozglądałam, sprawdzając, czy pasażerowie nie przekształcają się nagle w Likwidatorów. No, Głosie, pomyślałam. Co teraz? Może się zdziwicie, ale nie odpowiedział. Angela trzymała mnie ufnie za rękę i przyglądała się miastu za szybami autobusu. Wszystko zależało ode mnie. Musiałam dbać o ich bezpieczeństwo.

ebook by katia113 6 Musiałam znaleźć Instytut. Jeśli umrę podczas następnego ataku, Kieł przejmie dowodzenie. Ale do tego czasu byłam numerem jeden. Nie mogłam zawieść stada. Słyszysz, Głosie? Jeśli chcesz mnie zmusić, żebym ich zawiodła, to pożałujesz, że… wlazłeś mi do mózgu. Rany boskie, świrowałam na całego.

-Uwaga – powiedział kierowca prze mikrofon. – Pięćdziesiąta Ósma Ulica! Tutaj jest dobra zabawa! Zaskoczona spojrzałam na Kła, po czym zaczęłam przepychać wszystkich w stronę tylnych drzwi autobusu. Wysiedliśmy na słonecznej ulicy. Samochód odjechał z warkotem , zostawiając nas w kłębach spalin. Znaleźliśmy się przed Central Parkiem. -Co, do… -zaczęłam i zrobiłam wielkie oczy na widok wielkiego

przeszklonego budynku po drugiej stronie ulicy. Za szyba stał ogromny miś, gigantyczny drewniany żołnierzyk i czterometrowa baletnica stojąca na paluszkach jednej nogi. Na szyldzie widniał napis: „AFO Schmidt”. Najbardziej niesamowity na świecie sklep z zabawkami. Aha. 90 Nikt z nas – biednych, porzuconych, godnych politowania dzieci – nigdy nie

był w sklepie z zabawkami. A AFO Schmidt to miejsce, w którym dziecko czuło się, jakby żywcem poszło do nieba. Tuż za drzwiami wejściowymi stał ogromny zegar, wysoki na dwa piętra, cały w ruszających się figurkach. W sklepie rozbrzmiewała głośno piosenka „It’s a Small Word”, ale pewnie po to, żeby odstraszyć złodziei. Nie miałam pojęcia, co tu robimy. Raczej nie należało mieć nadziei, że znajdziemy drogę do Instytutu, ale

podjęłam przywódczą decyzję, żeby sprawdzić, co z tego wyniknie. Pluszowa żyrafa naturalnej wielkości – w otoczeniu innych pluszowych zwierząt – wskazywała drogę do działu milusich zwierzątek, tak wielkiego jak nasz dawny dom. Spojrzałam na Gazika i Angelę; byli w szoku, gapili się na te bajeczne zabawki w ilościach, z którymi umysł nie chciał się pogodzić. -Iggy – odezwał się Gazownik – tam jest

cała sala klocków lego i bionicle’ów. -Idź z nimi – zwróciłam się do Kła. – I pilnujcie się nawzajem, dobrze? Skinął głową i poszedł za chłopcami do sali z klockami, a ja powlokłam się za Angelą i Kuks, które miotały się od jednego pluszaka do drugiego. -O jejciusiu – mówiła Kuks, tuląc małego tygryska. – Och, Max, słodki, co? Nazywa się Samson.

ebook by katia113 7 Zgodziłam się, że nie istnieje nic słodszego, i ciągle rozglądałam się w poszukiwaniu Likwidatorów albo jakiejś podpowiedzi Głosu. -Max? – Angela pociągnęła mnie za rękaw. Pochyliłam się, a ona pokazała mi małego misia. Był przebrany za aniołka, w białej szacie i ze skrzydełkami. Nad

jego łebkiem kołysała się malutka aureola. Oczy Angeli patrzyły błagalnie. Sprawdziłam cenę. Przyjemność posiadania tego misia kosztowała jedyne czterdzieści dziewięć dolarów. -Bardzo mi przykro – powiedziałam, spoglądając jej prosto w oczy. – Ten miś kosztuje czterdzieści dziewięć dolarów. A nam prawie skończyły się pieniądze – nie mam tyle. Naprawdę mi przykro. Chciałabym ci go kupić.

Wiem, że to aniołek, jak ty. – Pogłaskałam ją po włosach i oddałam jej misia. -Ale ja go chcę – warknęła Angela, zupełnie jak nie ona. -Powiedziałam: nie. Koniec dyskusji, mała. Odeszłam parę kroków dalej, nie tracąc dziewczynek z oczu, i zaczęłam oglądać „mistyczną” kolekcję. Były tu magiczne kule; kiedy się nimi potrząsnęło, w okienku pojawiała się odpowiedź. Potrząsnęłam. „Bardzo

prawdopodobne”, odpowiedziała kula. Niestety, zapomniałam zadać pytanie. Była też gra o nazwie „Kabała!”, gra „Cygańska Wróżka” i przebój wszech czasów” tablica ouija. Westchnęłam, wbiłam ręce w kieszenie i rozejrzałam się po sklepie. Może dziś przenocujemy tutaj. Kątem oka dostrzegłam ruch i mój sokoli wzrok błyskawicznie odnalazł poruszający się kształt. Był to ten mały interesik od tablicy ouija – ten, którym rzekomo poruszając „duchy”, wskazując

na pewne litery, choć tak naprawdę wszyscy wiedzą, że to nie żadne duchy tylko dzieci. Ten interesik się poruszał, choć nikt go nie dotykał. Rozejrzałam się. W pobliżu nie było nikogo. Angela stała prawie sześć metrów dalej, nadal zapatrzona w misia. Przesunęłam dłonią nad tablicą – nie było żadnych drutów. Interesik dotknął U, a potem R. Podniosłam tablicę i zajrzałam pod spód, szukając magnesu. Wskazówka dotknęła A i ruszyła do

T. URAT. Odłożyłam tablice gwałtownie, jakby mnie sparzyła. Mały czarny trójkącik przepełzł do U, a potem do J. URATUJ. Bardzo powoli wskazówka powędrowała do Ś. Zmarszczyłam brwi. Wspięła się wyżej do W. Zacisnęłam zęby. Kiedy dotarła do I, byłam gotowa rzucić tym

cholerstwem przez cały sklep. Ponuro czekałam, aż skończy. T. Potem były litery M, A, X. URATUJ ŚWIAT, MAX.

ebook by katia113 8 91 Kieł! Kieł odwrócił się, rzucił na mnie okiem i natychmiast trącił Iggy’ego i Gazownika. Spotkali się ze mną i Kuks pod tym gigantycznym zegarem. -Spadajmy stąd – wymamrotałam katem ust. – Tablica ouija kazała mi

ratować świat. -Rany, jesteś sławna – powiedział Gazownik z podziwem. Najwyraźniej groza sytuacji do niego nie dotarła. -Gdzie Angela? – spytał Kieł. Wyciągnęłam rękę i namacałam tylko powietrze. Podskoczyłam, obejrzałam się i pogalopowałam do działu pluszaków. Panika już zaczęła odbierać mi rozum – przecież porwali ją niespełna tydzień temu…

Wyhamowałam ostro przy zwisającym z sufitu szympansie naturalnej wielkości. Angela rozmawiała z jakąś starszą panią. Jeszcze nigdy nie widziałam tak sędziwego Likwidatora, więc trochę odetchnęłam. Angela była smutna. Pokazała kobiecie misia. -Co ona… -zaczął Kieł. Kobieta zawahała się i coś powiedziała, nie wiem co. Angela rozpromieniła się i przytaknęła gorliwie.

-Ktoś kupuje Angeli prezent – szepnął Iggy. Angela wiedziała, że na nią patrzymy, ale z premedytacją unikała naszego wzroku. Cała nasza piątka poszła za nimi do kasy. Gapiłam się z niedowierzaniem, jak kobieta, troszkę zdziwiona, wyjmuje portfel i płaci za misia Angeli. Mała dosłownie i autentycznie skakała ze szczęścia. Podrygiwała, tuląc misia do piersi, i powtórzyła „dziękuję” chyba tysiąc razy. Potem starsza pani, nadal trochę

oszołomiona, uśmiechnęła się, skinęła głową, i wyszła ze sklepu. Otoczyliśmy naszą małą. -Co to było? – wycedziłam. – Dlaczego ta kobieta kupiła ci misia? Kosztował czterdzieści dziewięć dolarów! -Co jej powiedziałaś? – spytał Iggy. – Nikt nam nie kupuje prezentów! -Nic – oznajmiła Angela, przyciskając do siebie misia. – Tylko spytałam tę panią, czy kupiłaby mi misia, bo bardzo, bardzo tego chcę, a nie mam

pieniąrzków. Zaczęłam wyganiać stado ze sklepu, zanim Angela wyłudzi od kogoś żyrafę naturalnej wielkości. Słońce stało wysoko na niebie; nadeszła pora obiadu. I pora, by ruszyć w drogę. -To znaczy poprosiłaś obcą osobę, żeby kupiła ci drogą zabawkę, a ona się zgodziła? – upewniłam się. Angela pokiwała i pogłaskała misia po uszach.

ebook by katia113 9 -Właśnie, tylko poprosiłam. Wiesz, w myślach. 92 Kieł i ja wymieniliśmy spojrzenia. Trochę to było przerażające. Właściwie to nawet strasznie przerażające. -A jak dokładnie to zrobiłaś? – spytałam.

Dobra, mogę się pogodzić z tym, że Angela zna cudze myśli i uczucia. Ale pierwszy raz usłyszałam, że wysyła myśli. -Tak po prostu ją spytałam, w myślach – rzuciła lekko, prostując białe uszka misia. – I powiedziała, że dobrze. I mi go kupiła. Nazwę go Celestyna. -Angela, mówisz, że skłoniłaś tę kobietę, żeby kupiła ci misia? – spytałam ostrożnie. -Celestynę – poprawiła mnie Angela. –

Co znaczy „skłoniłaś”? -Wywarłaś na kogoś wpływ. Coś mi się wydaję, że zmusiłaś tę kobietę do kupienia ci misia… -Celestyny. -Celestyny… czy chciała, czy nie. Rozumiesz, co chcę powiedzieć? Angela zmarszczyła brwi i z niepokojem wzruszyła ramionami. Po chwili się rozpogodziła. -Ale ja naprawdę chciałam dostać Celestynę. Bardziej niż cokolwiek na

calusieńkim świecie. Jakby to wszystko tłumaczyło. Otworzyłam usta, żeby wygłosić wykład, który prosił się o wygłoszenie, ale zauważyłam wymowne spojrzenie Kła. Jego mina mówiła: „Daj sobie spokój”. Zamknęłam usta i skinęłam głową. Później dowiem się, o co mu chodzi. A na razie wracamy do wykonania zadania. Gdybym tylko miała choć blade pojęcie, jak znaleźć Instytut.

Zatrzymaliśmy się, żeby kupić falafel na obiad, a potem, rozglądając się, czy nic nam nie grozi, ruszyliśmy dalej, jedząc. Angela włożyła swoją misię – Celestynę – za pasek spodni, żeby uwolnić ręce. Angela ma tylko sześć lat i Bóg mi świadkiem, że jej wychowania nie można nazwać normalnym. Ale wydawało mi się, że jest na tyle duża, żeby rozpoznać różnicę między dobrem a złem. Myślałam, że wie, iż zmuszenie tej

kobiety do kupna Celestyny jest złem. Ale to zrobiła. I to mnie niepokoiło. Skrzywiłam się i chwyciłam za skroń. Jedwabisty Głos powiedział: To tylko zabawa, Max. Dzieci powinny mieć zabawki. Nie sądzisz, że ty też zasługujesz na zabawkę? -Za stara jestem na zabawki – mruknęłam gniewnie, a Kieł zerknął na mnie ze zdumieniem.

-Chciałaś zabawkę? – zdziwił się Gazownik?

ebook by katia113 10 Pokręciłam głową. Nie zwracajcie na mnie uwagi. Gawędzę sobie z Głosem. Przynajmniej tym razem głowa mnie tak nie bolała. Przepraszam, że czasami boli. Nie chcę ci sprawić bólu. Chcę ci pomóc. Zacisnęłam usta, żeby nie odpowiedzieć. Kiedy są mi potrzebne informacje, Głos milczy, kiedy nie mam ochoty go

słuchać, nawija jak wściekły. Wkurzał mnie prawie tak samo jak Kieł. 93 Zaczęłam autentycznie świrować. Dokądkolwiek szliśmy, to coś ze Strefy Mroku mnie doganiało. Jak nie głos w głowie, to wiadomość na ekranie telewizora. Albo ten mały haker z metra, któremu na komputerze wyświetliła się zawartość mojego mózgu. Albo kierowca autobusu, który mnie informuje,

gdzie się można zabawić. Albo Likwidatorzy. Jak brzmi to powiedzonko? Nie masz paranoi, jeśli ktoś naprawdę cię prześladuje. -Otoczyli mnie – powiedziałam w końcu z rozpaczą. – Musimy znaleźć Instytut. Poznać naszą historię i przeznaczenie. A nie łazić po sklepach z zabawkami. Musimy się do tego ostro zabrać Wszystko w swoim czasie, Max. Kieł chciał coś powiedzieć, ale

podniosłam palec – sekunda. Musisz się nauczyć odprężać. Odprężanie sprzyja nauce i porozumieniu. T potwierdzone naukowo. A ty się nie odprężasz. -No pewnie, że się nie odprężam! – syknęłam. – Muszę znaleźć Instytut! Kończy nam się kasa! Jesteśmy w nieustannym zagrożeniu! Pozostali stanęli, gapiąc się na mnie z niepokojem. Kieł wyglądał, jakby w tym momencie ostatecznie postanowił

oddać mnie do czubków. Świrowałam, nie? Coś mi szkodziło na mózg – może miałam wylew czy coś w tym stylu i zaczęłam słyszeć głosy. Przez co stałam się inna od reszty stada. Zbyt odmienna. Poczułam się osamotniona. Tylko jeden głos, Max. Nie głosy. Spokojnie. -Co się stało? – spytał Gazownik. Odetchnęłam głęboko, próbując zapanować nad sobą.

-Czuję się, jakbym miała eksplodować – wyznałam szczerze. – Trzy dni temu Angela powiedziała nam, co usłyszała: że informacje na nasz temat można znaleźć w jakimś Instytucie w Nowym Jorku. Informacje! Zawsze chcieliśmy je zdobyć! -Bo możemy się dowiedzieć o naszych rodzicach? – spytał Iggy. -Tak. Ale teraz jesteśmy w Nowym Jorku, dzieją się dziwne rzeczy, a ja nie wiem…-I raptem zjeżyły mi się włoski na karku.

-Cześć, młodzi! Dwaj Likwidatorzy wyskoczyli z drzwi budynku przed nami. Angela wrzasnęła, a ja odruchowo chwyciłam ją za ramię i szarpnęłam do tyłu.

ebook by katia113 11 Odwróciłam się błyskawicznie i popędziliśmy przed siebie, bijąc wszystkie rekordy szybkości. Kieł i Iggy biegli za nami, Kuks z Gazownikiem z boku. Na chodnikach było tłoczno, więc ucieczka wyglądała jak bieg z przeszkodami. -Druga strona! – ryknęłam i śmignęłam na ulicę.

Cała nasza szóstka przemknęła między dwiema taksówkami, które roztrąbiły się wściekle. Za naszymi plecami rozległ się głuchy łomot i przestraszony, zdławiony krzyk. -Kurier na rowerze znokautował Likwidatora! – krzyknął Kieł. Potraficie chichotać, jednocześnie ratując życie i ochraniając sześciolatkę? Ja potrafię. Ale dwie sekundy później ciężka pazurzasta łapa chwyciła mnie za włosy i

szarpnęła do tyłu, zwalając z nóg. Puściłam Angelę, która wrzasnęła jak obdzierana ze skóry. Myślicie, że wiecie, jak brzmi taki wrzask? O, nie. 94 Likwidator, nie zatrzymując się, zarzucił mnie sobie na ramię. Zwierzyna łowna. Poczułam jego przenikliwy wilczy odór, spojrzałam w przekrzywione oczy. Śmiał się, szczęśliwy, że mnie złapał, a długie żółte kły nie mieściły mu się w

ustach. Angela nadal krzyczała. Darła się wniebogłosy! Zaczęłam się szarpać, wrzeszczeć, bić, wierzgać i drapać, ale Likwidator tylko się śmiał i ruszył galopem przez chodnik, wśród gapiących się ludzi. -Film kręcą – usłyszałam. -E tam, to za oryginalne na Hollywood. Tam się robi tylko sequele. Podniosłam głowę i ujrzałam Kła, mrocznego i zdeterminowanego. Pędził za

nami. Dotrzymywał nam kroku, ale nas nie doganiał. Jeśli Likwidatorzy mają tu gdzieś samochód, to po mnie. Szarpnęłam się ze wszystkich sił, grzmociłam i biłam, ale tej bestii to w ogóle nie szkodziło. Usunęli im receptory bólu czy jak? -Kieł! – ryknęłam. Był coraz dalej. Likwidator uciekał. Dobiegł mnie jeszcze przeraźliwy pisk Angeli. Wywrzeszczałam wszystkie znane mi przekleństwa, podkreślając je cisami pięści i kopniakami. Likwidator

nawet nie zwolnił. I nagle runęliśmy, bez ostrzeżenia, jakby ktoś podciął Likwidatorowi nogi. Ogromne cielsko łupnęło o ziemię z głuchym łoskotem, a ja walnęłam głową o beton i zobaczyłam gwiazdy. Przygniótł mi nogi; gorączkowo zaczęłam wierzgać, wyzwalając się spod jego cielska. Nie poruszył się. Stracił przytomność? Dlaczego? Wycofałam się pod kubeł ze śmieciami,

stanęłam na czworaka i przyjrzałam się Likwidatorowi. Leżał kompletnie nieruchomo, z otwartymi, szklistymi

ebook by katia113 12 oczami. Z ust ciekła mu krew, twarz zastygła w trakcie przemiany w wilczy pysk. Parę osób zatrzymało się i zaczęło na nas gapić, ale reszta szła i gadała przez komórki. Dzień jak c dzień w Nowym Jorku. Kieł przygalopował do mnie i poderwał mnie z ziemi. Chciał mnie odciągnąć. -Czekaj! – rzuciłam. – Słuchaj… on

chyba nie żyje. Kieł odwrócił spojrzenie ode mnie i przeniósł je na Likwidatora. Kopnął czubkiem buta nieruchome ciało. Nie drgnęło, nie ożyło. Kieł, nie wypuszczając mojej ręki, ukląkł i przyłożył palec do nadgarstka bestii, czujny i gotowy do ucieczki. -Masz rację -mruknął, wstając. – Martwy. Co ty mu zrobiłaś? -Nic. Biłam go, ile wlezie, ale nawet nie poczuł. I nagle runął jak kłoda. Tłum wokół nas zgęstniał i przysunął się

do nas. Zjawiła się reszta stada. Angela rzuciła mi się w ramiona i wybuchnęła płaczem. Przytuliłam ją, uciszyłam, zapewniłam, że nic mmi nie jest. Kieł odchylił kołnierz Likwidatora. Oboje zobaczyliśmy tatuaż na karku: 11-00-07. W tej samej chwili obok nas zatrzymał się radiowóz z ryczącą syreną i błyskającymi światłami. Zaczęliśmy się wycofywać, torując

sobie drogę w tłumie. -Ten narkoman oszalał! – zawołał donośnie Kieł. I odeszliśmy szybkim krokiem, skręcając w najbliższą uliczkę. Postawiłam Angelę, która ruszyła truchtem, pociągając nosem. Mocno ściskałam jej rączkę, uśmiechałam się do niej pocieszająco, ale w środku cała się trzęsłam. Cholera, mało brakowało. Musieliśmy znaleźć Instytut i spadać z tego miasta – na pustynię. Tam,

gdzie nas nie znajdą. Ale zrobiło się późno. Znaleźliśmy się niemal przy parku, w którym zamierzaliśmy przenocować. Ulicą przejeżdżały samochody i taksówki; nikt nie zdawał sobie sprawy, że nieopodal wydarzyło się coś dramatycznego. -A więc miał pięć lat – powiedział cicho Kieł. Przytaknęłam. -Wyprodukowany w listopadzie dwutysięcznego roku, siódmy w serii.

Krótkie mają życie, co? A ile my pożyjemy? Nabrałam tchu i powiodłam dookoła wzrokiem. Moje spojrzenie spoczęło na taksówce, która miała na dachu reklamę z błyskających czerwonych światełek, jedną z tych, które informują o różnych pizzeriach, pralniach czy restauracjach. Tu zobaczyłam napis: „Każda podróż zaczyna się od pierwszego kroku”.

Jak taksówkowa przepowiednia. Każda podróż, pierwszy krok. Zamrugałam gwałtownie. Zatrzymałam się i spojrzałam w dół, na moje stopy, które robiły kroki składające się na tę długą, dziwą podróż.

ebook by katia113 13 Zauważyłam wątłe, krzywe drzewko rosnące na skrawku zieleni pośród płyt chodnikowych. Metalowa kratka chroniła jego korzenie przed zadeptaniem. Pomiędzy prętami tkwiła ledwie widoczna plastikowa kartka. Podniosłam ją w nadziej, że nie ma przy niej płonącego lontu.

Była to karta bankomatowa, a na niej moje nazwisko: Maximum Ride. Szarpnęłam Kła za rękaw i bez słowa pokazałam mu kartę. Lekko rozszerzyły mu się oczy, co w jego przypadku oznaczało wstrząs. I proszę, mój stary przyjaciel Głos znów przemówił: Możesz jej użyć, jeśli odgadniesz hasło. Podniosłam głowę, ale tajemnicza taksówka już dawno znikła. -Mogę jej użyć, jeśli odgadnę hasło – powiadomiłam Kła.

Pokiwał głową. -W porządku. Przełknęłam ślinę i schowałam kartę do kieszeni. -Chodźmy do tego parku – mruknęłam. – Kochany, bezpieczny Central Park. 95 Skąd Głos wie, gdzie jestem i co widzę? – szepnęłam do Kła. Cała nasza szóstka usadowiła się na szerokim, gościnnym konarze

ogromnego dębu w Central Parku. Na wysokości niemal piętnastu metrów mogliśmy rozmawiać swobodnie, nie bojąc się, że ktoś nas usłyszy. Chyba że drzewo było na podsłuchu. Wierzcie mi, takie rzeczy już dawno przestały mnie dziwić. -On tkwi w tobie – odpowiedział Kieł, opierając się o pień. – Jest przy tobie zawsze i wszędzie. Jeśli podłączył się do któregoś z twoich zmysłów, to wie, gdzie jesteś i co robisz.

No pięknie, pomyślałam z przygnębieniem. Tego nie brałam pod uwagę. Czy to znaczy, że nie mam już prywatności? -Nawet w łazience? – Gazownik otworzył szeroko oczy, zdumiony i ubawiony. Kuks pohamowała uśmieszek, a ja rzuciłam Gazownikowi wredne spojrzenie. Angela wygładzała szatkę Celestyny i czesała jej futerko. Wyjęłam kartę i przyjrzałam się jej.

Nadal miałam tę, którą ukradliśmy palantowi w Kalifornii. Porównałam je. Ta nowa wyglądała tak samo prawdziwie jak stara. Wsunęłam starą w głęboką dziuplę w drzewie – i tak już się nie przyda. -A więc musimy odgadnąć hasło – mruknęłam, oglądając nową kartę ze wszystkich stron. Świetnie. To nam zajmie zaledwie tysiąc lat.

ebook by katia113 14 Byłam wykończona. Miałam także potężnego guza po zderzeniu z chodnikiem. Bo rozumiecie, ostatnio głowa nie bolała mnie ani razu i już zaczęło mi się nudzić. Bez słowa wysunęłam pięść. Kieł dostawił swoją, potem Iggy i Kuks. Gazik ledwie dosięgnął ze swojej gałęzi.

Angela pochyliła się i położyła pięść na jego pięści, a potem łapkę Celestyny na swojej. Gazik westchnął. Albo coś mruknął. Wszyscy klepnęliśmy się po dłoniach, po czym umościliśmy się na szerokich konarach. Angela leżała dokładnie nade mną; jej mała stópka dotykała mojego kolana. Zauważyłam, że Celestyna została ułożona do snu. Słodkie. Otuliło mnie wieczorne powietrze. W ostatniej chwili pomyślałam jeszcze: jak to dobrze, że przynajmniej dziś

jesteśmy razem, bezpieczni. 96 Wchodzenie na drzewa w Central Parku jest nielegalne – rozległ się metaliczny, ale bardzo donośny głos. Otworzyłam gwałtownie powieki i od razu napotkałam spojrzenie ciemnych oczu Kła. Oboje zerknęliśmy w dół. Pod nami stał czarno-biały policyjny samochód z błyskającym kogutem. Jakby w Nowym Jorku nie było groźniejszych przestępców niż grupka

śpiących na drzewie dzieci. -Skąd w ogóle wiedzieli, że tu jesteśmy? – mruknął Gazik. – Kto się przygląda drzewom? Policjantka w mundurze przemawiała do nas przez megafon. -Wchodzenie na drzewa w Central Parku jest zabronione – zagrzmiała. – Proszę natychmiast zejść. Jęknęłam. Musimy niezdarnie zsunąć się w dół, zamiast zeskoczyć i wylądować jak fantastyczne,

supersprawne mutanty. -Dobra – rzuciłam. – Schodzimy. Starajcie się wyglądać normalnie. Na ziemi od razu pryskamy. Jeśli nas rozdzielą, spotykamy się na rogu Pięćdziesiątej Czwartej Ulicy i Piątej Alei. Jasne? Skinęli głowami. Kieł zszedł pierwszy, za nim Iggy, starannie wymacując drogę. Kurczę, jak na takiego dzieciaki to niesamowicie zwinnie się poruszali. Potem zeszła Angela, następnie Kuks, Gazik, a na końcu ja.

-Wszędzie stoją znaki ostrzegające, że wchodzenie na drzewa jest zabronione – pompatycznie oznajmił policjant. Zaczęliśmy się powoli wycofywać, usiłując wyglądać, jakbyśmy się wcale nie poruszali. -Uciekliście z domów? – spytała policjantka. – Zabierzemy was w bezpieczne miejsce. Możecie zadzwonić do rodziców. I z tym, pani władzo, będzie pewien

problem…

ebook by katia113 15 Zjawił się kolejny radiowóz i wysiadła następna policyjna para. Potem zatrzeszczała krótkofalówka i pierwszy gliniarz wyjął ją, żeby odpowiedzieć. -Wiać! – szepnęłam i rozpierzchliśmy się we wszystkie strony. -Celestyna! – rozległ się pisk Angeli. Odwróciłam się i zobaczyłam, że mała zawraca po upuszczonego misia.

Dwaj policjanci pędzili w jej stronę. -Nie! – ryknęłam i pociągnęłam ją za sobą. Prawie mi się wyszarpnęła, zaparła się w miejscu i usiłowała się uwolnić. Chwyciłam ją w ramiona i pobiegłam, a potem rzuciłam ją Kłowi. Gdy jeszcze zerknęłam za siebie, zauważyłam, że policjantka podniosła misia i gapi się za nami. Inni policjanci wyskakiwali z radiowozów. W chwili gdy skręcałam, dostrzegłam wysokiego policjanta, który właśnie wsiadał do

wozu. Wytrzeszczyłam oczy. Serce mi zamarło. To Jed. A może nie? Potrząsnęłam głową i popędziłam dalej. Dogoniłam stado. -Celestyna! – płakała Angela, wyciągając ręce. – Celestyna! Była zrozpaczona, a ja czułam się okropnie z powodu ej zostawionej zabawki. Ale jeśli miałam wybierać między Angelą i Celestyną, to misiek nie ma szans. Nawet jeśli Angela mnie za to znienawidzi. -Kupię ci inną! – wyzipałam, galopując

za Kłem. -Nie chcę innej! – załkała Angela. Objęła Kła i wybuchnęła płaczem. -Zgubiliśmy ich? – Gazownik obejrzał się przez ramię. Ja też spojrzałam. Przez potok samochodów na ulicy przebijały się dwa radiowozy, coraz bardziej zbliżające się do nas. -Nie! – Spuściłam głowę i popędziłam szybciej. Czasami mam wrażenie, że nigdy nie

będziemy wolni ani bezpieczni. Nigdy, przenigdy, dopóki żyjemy. Co zresztą może nie potrwać długo. 97 Kierowaliśmy się na południe i wschód, poza park, w nadziei, że zgubimy się w tłumie zalewającym ulice. Kieł postawił Angelę na ziemi, a ona posłusznie zaczęła biec, z buzią bladą i mokrą od łez. Było mi bardzo, bardzo głupio przez tę Celestynę. Iggy galopował obok mnie, lekko muskając

mnie dłonią. Doskonale mu idzie dotrzymywanie nam kroku, tak doskonale, że czasami zapominamy o jego ślepocie. Minęliśmy Pięćdziesiątą Czwartą Ulicę, a policja nadal nas ścigała. -Do sklepu? – spytał Kieł, dobiegając do mnie. – I ucieczka przez tylne wyjście? Zastanowiłam się. Gdybyśmy mogli polecieć, wzbić się w powietrze, zostawić za sobą te hałasy, tłum i

gliniarzy znaleźć się na błękitnym,

ebook by katia113 16 przebłękitnym niebie, wolni… Moje skrzydła chciały się rozłożyć, rozpostrzeć na całą szerokość, złapać promienie słońca i wiatr. -No, może – rzuciłam. – Skręćmy na wschód na Pięćdziesiątej Pierwszej. Tak zrobiliśmy. Popędziliśmy chodnikiem, bardzo szybko. Omal się nie

roześmiałam, kiedy dotarło do mnie, że to jednokierunkowa ulica i że – radiowozy będą musiały zrobić objazd. Gdybyśmy tylko znaleźli bezpiecznie schronienie, zanim nas dogonią… -Co to? – spytała Kuks, wskazując palcem. Zahamowałam gwałtownie, jak w kreskówkach. Przed nami wznosił się ogromny budynek z szarego kamienia. Wystrzelał w niebo, spiczasty i koronkowy na górze, zupełnie niepodobny do drapaczy chmur.

Wyglądał inaczej, jakby szare kamienne kryształy zaczęły rosnąć ku niebu, po drodze wydłużając się i stając cienkie. Do wnętrza budynku prowadziły troje łukowatych drzwi, z których środkowe były największe. -Muzeum? – spytał Gazik. Rozejrzałam się, szukając tabliczek. -Nie. To katedra świętego Patryka. Kościół. -Kościół! – ucieszyła się Kuks. – Nigdy

nie byłam w kościele. Wejdziemy? Już miałam im przypomnieć, że ratujemy życie, a nie bawimy się w turystów, kiedy Kieł powiedział cicho: -Sanktuarium. I przypomniałam sobie, że w przeszłości kościoły bywały schronieniem – policjanci nie mieli do nich wstępu. Setki lat temu. Pewnie teraz to już nie obowiązuje. Ale kościół był ogromny i pełen turystów, więc mogliśmy się tu ukryć tak samo dobrze jak gdzie indziej.

98 Przez ogromne, podwójne środkowe drzwi wpływał jednostajnie strumień ludzi. Wmieszaliśmy się w tłum, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Ledwie przekroczyliśmy próg, powietrze natychmiast stało się chłodniejsze i zmieniło zapach, który stał się starożytny, kościelny i jakby… religijny. Wewnątrz strumień rozdzielił się; jedni ruszyli na zwiedzanie, inni po prostu kręcili się po wnętrzu, odczytując

tabliczki i studiując przewodniki turystyczne. Było niewiarygodnie cicho, zważywszy, że budynek miał wielkość boiska futbolowego i wypełniały go setki osób. Daleko w głębi ludzie siedzieli albo klęczeli z pochylonymi głowami. -Chodźmy – odezwałam się cicho. – Tam. Cała nasza szóstka przeszła w milczeniu po chłodnej marmurowej posadzce do ogromnego białego ołtarza. Kuks szła z otwartą buzią, wyciągając szyję,

ebook by katia113 17 zapatrzona w rozświetlone słońcem witraże. Sklepienie nad nami sięgało na wysokość drugiego piętra i było pełne łuków i rzeźb jak w pałacu. -Tu jest cudownie – westchnął Gazownik. Skinęłam głową. Czułam się tu dobrze, bezpiecznie, choć Likwidatorzy albo gliniarze mogli sobie spokojnie wejść

przez te drzwi jak każdy inny. Ale w środku było przestronnie, choć tłoczno, i widno. Całkiem niezłe miejsce. A nawet bardzo dobre. -Co robią ci ludzie? – szepnęła Angela. -Chyba się modlą – odpowiedziałam cicho. -To my też się pomódlmy. -Eee… Ale ona już ruszyła do pustej ławki. Przesunęła się na środek, a potem

wyciągnęła coś takiego do klęczenia. Przyjrzała się innym, po czym, naśladując ich, uklękła i oparła głowę na splecionych dłoniach. Dałabym głowę, że modli się za Celestynę. Usiedliśmy obok niej, klękając niezdarnie i z zażenowaniem. Iggy przesunął lekką jak pióro dłonią wzdłuż całej sylwetki Gazika, a potem przybrał jego pozycję. -O co się modlimy? – spytał.

-Eee… o co chcesz – odparłam. -Modlimy się do Boga, tak? – upewniła się Kuks dla porządku -Na tym polega idea… w ogólnym zarysie – mruknęłam, choć sama byłam dość pogubiona. A jednak miałam dziwne wrażenie, że w tym miejscu można prosić o wszystko. Tak jakby właśnie tutaj, pod tym wysokim, strzelistym sklepieniem, wśród marmurów, chwały, religii i pasji, sześcioro bezdomnych dzieci mogło

zostać wysłuchanych. -Drogi Boże – odezwała się cicho Kuks. – Chcę prawdziwych rodziców. Ale żeby oni też mnie chcieli. Chcę, żeby mnie kochali. Ja już ich kocham. Proszę cię, zrób, co się da. Bardzo dziękuję. Twoja Kuks. No wiecie, nie mówię, że robimy to zawodowo. -Proszę, zwróć mi Celestynę – szepnęła Angela, mocno zaciskając powieki. – I pozwól, żebym dorosła i stała się taka jak Max. I wszystkich nas broń. I

zrób coś złego tym złym. Nie powinni więcej nas krzywdzić. Amen, pomyślałam. Ze zdumieniem zauważyłam, że Kieł zamknął oczy. Ale nie poruszał ustami, więc nic nie słyszałam. Może tylko wypoczywał. -Chcę widzieć – powiedział Iggy. – Jak kiedyś, gdy byłem mały. I chcę skopać tyłek Jedowi że no. Dziękuję. -Boże, chcę być duży i silny – szepnął Gazownik, a mnie gardło się ścisnęło.

Spojrzałam na te jego rozwichrzone jasne włosy, na oczy zamknięte w skupieniu. Miał tylko osiem lat, ale kto wie, kiedy skończy mu się termin przydatności. – Żebym mógł pomagać Max i innym też.

ebook by katia113 18 Z trudem przełknęłam ślinę i gwałtownie zamrugałam, walcząc ze łzami. Westchnęłam ciężko i rozejrzałam się ukradkiem dookoła. W całej katedrze panował spokój i cisza. Zero Likwidatorów. Czy wśród policjantów widziałam Jeda? Czy to były prawdziwe gliny, czy znowu te bandziory ze Szkoły – albo z

Instytutu? Co za pech, że Angela zgubiła Celestynę. Boże święty, jak raz się Angeli trafiła ukochana zabawka, los od razu ją małej wyrwał z rąk. -Pomóż Angeli w sprawie Celestyny – powiedziałam niespodziewanie. Nawet nie zauważyłam, że zamknęłam oczy. Nie miałam pojęcia, do kogo właściwie mówię – nawet nie wiedziałam, czy wierze w Boga. Czy Bóg pozwoliłby fartuchom ze Szkoły zrobić nam coś takiego? Właściwie, jak to jest

z tym Bogiem? Ale już się rozpędziłam, więc mówiłam dalej. -I pomóż mi być lepszą przywódczynią, lepszym człowiekiem – dodałam, poruszając bezgłośnie wargami. – Niech będę silniejsza, odważniejsza, mądrzejsza. Niech się umiem zaopiekować stadem. Pomóż m znaleźć niektóre odpowiedzi. Eee… dziękuję – odchrząknęłam. Nie wiem, jak długo tam byliśmy – aż mi zdrętwiały kolana.

Ogarnął nas taki cudowny spokój jak wtedy, gdy łagodny wietrzyk gładził nasze pióra. Podobało nam się w tym domu. Nie chcieliśmy z niego wychodzić. 99 Bardzo poważnie zastanawiałam się nad noclegiem w katedrze. Było w niej mnóstwo miejsca na chórze i w ogóle masa przestrzeni. Może by się udało. Spojrzałam na Kła. -Może… -zaczęłam i skrzywiłam się, bo

moją głowę przeszył ostry ból. Nie taki straszny jak poprzednio, ale zamknęłam oczy i przez chwilę nie mogłam się odezwać. W mojej głowie pojawiły się obrazy, jak film. Były to rysunki architektoniczne, plany, które wyglądały jak linie metra. Na moim prywatnym ekranie zawirowały podwójne helisy DNA, a potem zmieniły się w spłowiałe, nieczytelne wycinki z gazet, staccato dźwięku, kolorowe pocztówki Nowego Jorku. Jeden

budynek pozostał mi przed oczami przez parę sekund, wysoki, zielonkawy. Dostrzegłam adres: Trzydziesta Pierwsza Ulica. Potem zobaczyłam szereg numerów. Rety, rety – co to znaczy? Odetchnęłam parę razy i ból ustąpił. Otworzyłam oczy. Przyglądało mi się pięć bardzo zatroskanych twarzy.

ebook by katia113 19 -Możesz iść? – spytał szorstko Kieł. Skinęłam głową. Wyszliśmy przez wysokie drzwi w ślad za grupą japońskich turystów. Na dworze było zbyt jasno; zasłoniłam oczy, znowu czując migrenę i mdłości. Kiedy tylko oddzieliliśmy się od tłumu, zatrzymałam się.

-Zobaczyłam Trzydziestą Pierwszą Ulicę. W głowie – oznajmiłam. – I numery. -A to znaczy… -zaczął Iggy. -Nie wiem – przyznałam. – Może na tej ulicy jest Instytut? -Byłoby miło – mruknął Kieł. – Na wschód czy na zachód? -Nie wiem. -Widziałaś coś jeszcze? – spytał cierpliwie. -Tak, masę liczb. I wysoki, jakby

zielonkawy budynek. -Może powinniśmy iść pieszo aż do trzydziestej Pierwszej Ulicy – powiedziała Kuks. – I przez całą drogę wypatrywać tego budynku. Tak? Bo sokor go widziałaś to nie bez powodu. A może widziałaś całą masę budynków albo miasto, albo coś? -Tylko jeden – odparłam. Brązowe oczy Kuks rozszerzyły się. Angela patrzyła poważnie. Wszyscy czuli to samo: rozedrganie nerwowego

oczekiwania i obezwładniającą trwogę. Z jednej strony, w Instytucie możemy znaleźć klucz do wszystkiego – odpowiedź na wszystkie pytania na nasz temat, o naszej przeszłości, o rodzicach. Moglibyśmy się nawet dowiedzieć czegoś o tajemniczym Dyrektorze, o którym wspomniały fartuchy. Z drugiej strony, czuliśmy się tak, jakbyśmy z własnej woli wrócili na próg Szkoły i nacisnęli dzwonek. Jakbyśmy

oddali się w ręce diabła. I te dwa uczucia rozdzierały nas na strzępy. Nie dowiesz się, dopóki się nie przekonasz, oznajmił radośnie Głos. 100 Czyli co, mamy pieniądze? Oby – odezwał się Gazik, kiedy mijaliśmy stragan z polską kiełbasą. -Niewykluczone – powiedziałam, wyciągając kartę do bankomatu. – Jak sądzisz? – spytałam Kła. – Mam spróbować?

-No, pieniądze są potrzebne, to fakt – odparł. – Ale może to pułapka. W ten sposób dowiedzą się, gdzie jesteśmy i co robimy. -No tak… -Zmarszczyłam brwi. To bezpieczne. Możesz jej użyć, powiedział mój Głos. Tylko odgadnij hasło. Wielkie dzięki, Głosie, pomyślałam z goryczą. Jest nadzieja, że zdradzisz mi to cholerne hasło? A skąd. Niech Bóg broni, żeby cos nam przyszło bez trudu.

ebook by katia113 20 Potrzebowaliśmy pieniędzy. Mogliśmy spróbować żebrać, ale wtedy gliny by nas złapały, zanim zdążylibyśmy mrugnąć. Zdobycie pracy nie wchodziło w grę. Kradzież? W ostateczności. Na razie nie było tak źle. Ta karta mogła pasować do bankomatu dowolnego banku. Nabrałam tchu i

podeszłam do ogólnego bankomatu. Wsunęłam kartę i wystukałam: maxride. Porażka. To może nasz wiek: 14, 11, 8, 6. Nie. Spróbowałam wpisać: „hasło”. Błąd. Maszyna zacięła się i kazała zadzwonić do biura obsługi klienta. Poszliśmy dalej. Trochę miałam wrażenie, że usiłujemy grać na zwłokę, zanim dojdziemy do Instytutu. Albo tak przynajmniej uważał mój wewnętrzny

psychoanalityk. -A może pierwsze inicjały naszych imion? – zaproponował Gazownik. -Albo na przykład „dajpieniądze” – dodała Kuks. Uśmiechnęłam się do niej. -To musi być coś krótszego. Angela szła ze spuszczoną głową, powłócząc nogami. Gdybym miała pieniądze, kupiłabym jej druga Celestynę. Na następnej przecznicy w innym

bankomacie spróbowałam wpisać pierwsze inicjały naszych imion: „MKIKGA”. Nie. Spróbowałam „Szkoła” i „Maximum”. Bankomat kazał mi zadzwonić do biura obsługi. W następnym wpisałam „Kieł”, „Iggy” i „Gazownik”. W jeszcze następnym „Kuks” i „Angela”, a potem dodatkowo przyszło mi do głowy wbić dzisiejszą datę.

Bankomat namolnie powtarzał, żebym zadzwoniła do biura obsługi. Wiem, co myślicie: czy wpisałam nasze daty urodzenia albo numery ubezpieczenia? Nie. Nikt z nas nie wie, kiedy się urodził, choć każde z nas wybrało sobie jakiś fajny dzień i uznało go za swoje urodziny. A te świry ze Szkoły, nie wiadomo dlaczego zapomniały nam wykupić polisę ubezpieczeniową, więc na razie żadne z nas nie może iść na

emeryturę. Zatrzymałam się przed następnym bankomatem i rozłożyłam ręce. -Nie mam pomysłu – wyznałam i chyba powiedziałam te słowa po raz drugi w życiu. Angela podniosła głowę ze zmęczeniem. Błękitne oczy miała smutne. -Może wpiszesz „matka”? – spytała i zaczęła grzebać czubkiem trampka w pęknięciu chodnika. -Dlaczego tak sądzisz? – spytałam

zaskoczona. Wzruszyła ramionami i zrobiła ruch, jakby chciała przytulić Celestynę, ale jej, rzecz jasna, nie znalazła.

ebook by katia113 21 Kieł i ja wymieniliśmy spojrzenia, o czym powoli wsunęłam kartę i wystukałam na klawiszach słowo „matka”. JAKĄ TRANSAKCJĘ CHCESZ WYKONAĆ? – zainteresował się bankomat. Oniemiała, wzięłam dwieście dolarów i schowałam je do zapinanej na suwak

wewnętrznej kieszeni. -Skąd wiedziałaś? – spytał Kieł Angelę. Mówił tonem bez wyrazu, ale w jego ruchach widziałam napięcie. Angela znowu wzruszyła ramionami, zgarbiona. Nawet jej loczki zwisały smutno. -Tak mi przyszło do głowy – bąknęła. -Głos ci powiedział? – spytałam bardzo ostrożnie. Może mój Głos przeskakuje z głowy do głowy.

Angela zaprzeczyła. -Tak po prostu do mnie przyszło. Nie wiem skąd. I znowu ja i Kieł spojrzeliśmy na siebie, ale nie odezwaliśmy się słowem. Nie wiedziałam, jak on, ale ja ponownie zaczęłam myśleć, że Angela była w Szkole przez parę dni, zanim ją uratowaliśmy. Kto wie, co tam zaszło, jakie obrzydliwe, obleśne eksperymenty? Może ją także zachipowali. Albo gorzej.

101 Jeszcze parę przecznic i skręciliśmy w lewo, w stronę East River. Moje napięcie narastało. Oddychałam szybko i ostro. Każdy krok zbliżał nas do tego budynku, w którym mógł się mieścić Instytut: miejsce, gdzie odkryjemy tajemnicę naszego życia, znajdziemy odpowiedzi na wszystkie pytania. I coś wam powiem: straciłam pewność, czy ja naprawdę chcę znaleźć te odpowiedzi. A jeśli moja mama oddała

mnie umyślnie, jak Gazownika i Angelę? A jeśli moi rodzice byli jakimiś strasznymi typami? Albo jeśli byli wspaniałymi, cudownymi ludźmi, ale nie zechcą mieć takiej córki – dziwoląga z wielkimi skrzydłami? Łatwiej było nie wiedzieć. Ale szliśmy, przyglądając się każdemu budynkowi. Inni zerkali na mnie raz po raz, ale ja tylko kręciłam głową. Przeszliśmy parę dłuuuugich przecznic i z każdym krokiem stawałam się coraz

bardziej spięta. Tamci też. -Ciekawe, jak wygląda ten Instytut – trajkotała nerwowo Kuks. – Pewnie jak Szkoła. Musimy się włamać? Jak ukrywają Likwidatorów przed normalnymi ludźmi? Jak myślisz, jakie mają dokumenty na nasz temat? Na przykład nazwiska prawdziwych rodziców? Co? -Kuks, zlituj się, nie męcz! – odezwał się Iggy, jak zwykle taktowny. Jej słodka buzia spochmurniała. Szybko objęłam ją za ramiona.

ebook by katia113 22 -Wiem, że się martwisz – powiedziałam cicho. – Ja też. Uśmiechnęła się i zaraz potem zobaczyłam napis: 443 Wschodnia Trzydziesta Pierwsza Ulica. To był budynek, który widziałam na rysunku w swojej głowie. A jeśli nie sądzicie, że to dziwne zdanie, przeczytajcie je jeszcze raz.

Budynek był wysoki, miał jakieś czterdzieści pięć pięter i zielonkawą fasadę, trochę staroświecką. -Ten? – zapytał Iggy. -No – mruknęłam. – Gotowi? -Aj, aj, kapitanie – rzucił dziarsko Iggy i zasalutował. Bardzo żałowałam, że nie mogę go zabić wzrokiem. Pomaszerowaliśmy po schodach, przeszliśmy przez obrotowe drzwi. W środku znajdował się hol, cały w

lśniącym drewnie i mosiądzu, z wielkimi roślinami. Posadzka była z gładkiego granitu. -Tu – powiedział cicho Kieł, wskazując wielką tablicę za szkłem. Znajdował się na niej spis wszystkich urzędów i firm w budynku, wraz z numerami pokojów i piętrami. Instytutu Zaawansowanego Życia nie było. Ani żadnego innego. Bo przecież to byłoby za proste.

Potarłam czoło, powstrzymując gorzkie słowa rozczarowania. Chciało mi się płakać, krzyczeć i coś skopać, a potem wziąć gorący prysznic i znów płakać. Wzięłam głęboki wdech i spróbowałam się zastanowić. Rozejrzałam się. Nigdzie nie było innego spisu urzędów. W recepcji siedziała przy laptopie kobieta. Ochroniarz zajmował inne stanowisko, po drugiej stronie holu. -Przepraszam – zagadnęłam uprzejmie. – Czy w budynku znajdują się firmy,

które nie figurują na tej tablicy? -Nie. Recepcjonistka rzuciła na nas okiem, a potem wróciła do pisania czegoś niewiarygodnie pilnego – na przykład swojego CV do następnej pracy. Odwróciliśmy się w chwili, gdy wydała dziwny dźwięk, jakby się zachłysnęła. Obejrzałam się, zerknęłam na jej komputer; ekran opustoszał. Zrobiło mi się niedobrze.

POD KAŻDĄ TĘCZĄ JEST GARNCZEK ZŁOTA oznajmiły wielkie czerwone litery na ekranie laptopa. Zmalały i zaczęły się w kółko przesuwać po ekranie. Garnczek złota pod każdą tęczą… Co jest, pracują tu skrzaty czy jak? Zaraz wyskoczy Judy Garland z pieśnią na ustach? Dlaczego nie mogę się doprosić normalnej informacji? Bo to zagadka. Próba. Dosłownie zgrzytnęłam zębami. Pod każdą… Hmmm.

-Czy w tym budynku jest piwnica? – spytałam. Recepcjonistka zmarszczyła brwi i popatrzyła na mnie surowo. -Kim jesteście? Czego tu szukacie?

ebook by katia113 23 Podniosła głowę i spojrzała na ochroniarza. Czy to Likwidatorzy? Bez wątpienia mogli nimi być. W całym budynku mogło się roić od tych odrażających ludzi wilków. -Nieważne – mruknęłam i wypchnęłam wszystkich przez obrotowe drzwi. Ochroniarz już nam deptał po piętach, więc wychodząc, wbiłam w drzwi

długopis. Facet utknął w szklanej komorze drzwi i zaczął je taranować ciałem. Wypadliśmy na ulicę i rzuciliśmy się pędem przed siebie. 102 Paliło mnie w płucach. Znacie to uczucie. Jakieś sześć przecznic dalej zwolniliśmy. Nikt za nami nie gonił, na ulicy nie pojawił się żadne radiowóz, nie było śladu po Likwidatorach. W głowie pulsował mi potworny ból. Miałam

wrażenie, że pora trochę odpocząć od tego życia. Gazownik odwrócił się nagle i zdzielił pięścią skrzynkę pocztową. -Do bani! – ryknął. – Nic nie idzie jak trzeba! Nic się nie udaje! Głowa Max nawala, Angela straciła Celestynę, wszyscy jesteśmy głodni – mam dość! Mam dość wszystkiego! Zgłupiałam. Zamknęłam rozdziawione usta i podeszłam do niego. Kiedy położyłam mu rękę na ramieniu, odepchnął ją. Inni stanęli wokół nas –

ten wybuch strasznie nie pasował do Gazika. Taki był z niego zawsze mały żołnierzyk. Cholera. Stado gapiło się na mnie, czekało, aż powiem Gazownikowi, żeby wziął się w garść i nie jęczał. Podeszłam, objęłam małego, przytuliłam. Oparłam czoło na jego głowie i tylko go trzymałam, nic więcej.

Pogładziłam jego jasne włosy i poczułam drżenie chudych pleców. -Przepraszam, Gazik – wymamrotałam. – Masz rację. Beznadziejna sytuacja. Wiem, że czasami robi się ciężko. Słuchaj, co mogłoby ci teraz poprawić humor? Przysięgam, gdyby powiedział „zamieszkajmy w Witzu”, ruszyłabym tam galopem.

Gazownik pociągnął nosem, trochę się wyprostował i wytarł buzię brudnym rękawem. Postanowiła, że wkrótce kupimy nowe ciuchy. Przecież byłam Dumną Posiadaczką Karty do Bankomatu. -Serio pytasz? – spytał bardzo dziecinnie. -Serio. -To chciałbym… chciałbym gdzieś posiedzieć i strasznie się objeść. Nie jeść w biegu, tylko usiąść, odpocząć i zjeść.

ebook by katia113 24 Spojrzałam mu poważnie w oczy. -To da się załatwić. 103 Wylądowaliśmy znowu w pobliżu Central Parku. Knajpa na Pięćdziesiątej Siódmej Ulicy wyglądała zachęcająco, ale trzeba było czekać pół godziny. A potem na uliczce w parku dostrzegliśmy

restaurację. W dębach, które ją otaczały, migotały miliony maleńkich niebieskich światełek. Na tablicy widniał napis: „Na parking Ogrodowej Tawerny”. Wśród drzew krył się okazały budynek z dziesiątkami okien wychodzącymi na park. Gazik podskoczył z wrażenia. -Ale fajnie! Było to ostatnie miejsce na Ziemi, w które miałam ochotę się pchać. Za

duże, za efektowne, za drogie i bez wątpienia pełne wystrojonych dorosłych. Nie wmieszamy się w tłum. Nie przemkniemy się niezauważeni. Ale Gazownik chciał tu zjeść. A ja mu obiecałam wszystko, czego zapragnie. -Eee… no dobra – zgodziłam się, już teraz przestraszona i zdenerwowana. Kieł otworzył masywne szklane drzwi i weszliśmy. -No, no – powiedziała Kuks, otwierając

szeroko oczy. Z wejścia widać było trzy sale. Sala Tęczowa, pełna kryształków: żyrandoli, kandelabrów, okien z rżniętym szkłem. Drzwi numer dwa prowadziły do Sali Ogrodowej, która wyglądała jak dżungla ze stołami, krzesłami i kelnerami. I była jeszcze Sala Zamkowa, dla tych, którzy Lucią się czuć podczas jedzenia o królewsku. Strzeliste sufity z belkami. W Sali Zamkowej znajdowało się palenisko tak wielkie, że można by na nim upiec jelenia.

Z ulgą przekonałam się, że nie jesteśmy jedynymi nieletnimi – choć tylko nam nie towarzyszyli rodzice. -W czym mogę pomóc? – spytała kobieta, wysoka i jasnowłosa jak modelka. Rozejrzała się, sprawdzając, z kim jesteśmy. – Czekacie na rodziców? -Nie – odparłam. – Przyszliśmy sami – dodałam z uśmiechem. – Czy możemy prosić stolik na sześć osób? Zaprosiłam przyjaciół za pieniądze, które dostałam na urodziny. – Następne

kłamstwo, następny uśmiech. -Eee… oczywiście – powiedziała hostessa. Zaprowadziła nas do stołu w Sali Zamkowej, prawie przy kuchni. Ponieważ w razie potrzeby przez kuchnię świetni się ucieka, nie zgłosiłam zastrzeżeń. Wspięliśmy się na wysokie krzesła, a ona podała nam wielkie, bardzo eleganckie menu.

ebook by katia113 25 -Waszym kelnerem będzie Jason – oznajmiła, po czym obrzuciła nas jeszcze jednym niepewnym spojrzeniem i odeszła. -Ma… tu jest… ekstra! – zawołała z przejęciem Kuks, ściskając ogromne menu. – W życiu nie jadłam w tak fantastycznym miejscu! Wierzę – biorąc pod uwagę, że nieraz

pożywialiśmy się na wysypisku. Kieł, Iggy i ja czuliśmy się strasznie. Kuks, Gazik i Angela – fantastycznie. W Sali Zamkowej było całkiem fajnie, gdyby nie to, że nie znoszę tłumu, wyróżniania się, dorosłych, ataków paranoi i wydawania pieniędzy. Z ulgą przekonałam się, że w menu istnieje osobna oferta dla dzieci. -Czekacie na rodziców? – Niski, kręty kelner z przylizanymi rudymi włosami – Jason – stanął obok Iggy’ego.

-Nie, jesteśmy tylko my. Zmarszczył lekko brwi i popatrzył na nas badawczo. -Aha. Złożycie już zamówienie? -Każdy już sobie coś wybrał? – spytałam. Gazownik podniósł głowę. -Ile polędwiczek drobiowych jest w porcji? Jason spojrzał na niego z bolesnym wyrzutem. -Zdaje się, że cztery.

-No to zamawiam dwie porcje – oznajmił Gazownik. – I ten koktajl owocowy. I dwie szklanki mleka. -Dwie porcje dla ciebie? – upewnił się Jason. Gazownik pokiwał głową. -I frytki. Na początek. -Ja chcę lody z gorącą masą toffi – oświadczyła Angela. -Najpierw konkretne jedzenie – odezwałam się. – Musisz się wzmocnić.

-Dobrze – zgodziła się potulnie Angela i spojrzała na Jasona. – Nie jesteśmy rozpuszczone bogate bachory – wyjaśniła. – Chce nam się jeść. Jason drgnął, zaczerwienił się i przestąpił z nogi na nogę. -Chciałabym ten jakiś antrykot – powiedziała Angela przyglądając się jadłospisowi dla dorosłych. – I wszystkie dodatki. I wodę mineralną. I lemoniadę. -Porcja waży szesnaście uncji – zaznaczył kelner. – To pół kilo mięsa.

-Aha – zgodziła się Angela, nie rozumiejąc, w czym rzecz. -Da radę – wtrąciłam. – Ma spust. Kuks? Co byś zjadła? -Latanię primavera – zdecydowała Kuks. – Dwie porcje. Podajecie do tego surówkę, prawda? I chleb? I jeszcze mleko? Dobrze? – Spojrzała na mnie, a ja skinęłam głową. Jason stał jak wmurowany. Chyba myślał, że jest e ukrytej kamerze. -Dwie lazanie?

-Może zacznie pan zapisywać poradziłam. Odczekałam, aż zanotuje zamówienia, i powiedziałam: -Ja zacznę od koktajlu krewetkowego. Potem

ebook by katia113 26 polędwica wieprzowa w glazurze z syropu klonowego, z kapustą, ziemniakami i resztą. Sałatka z niebieskim serem. Oraz lemoniada i mrożona herbata. Jason zapisał wszystko z tak cierpiąca miną, jakby ktoś mu wydłubywał oko. -Zupa z homara – zaordynował Kieł. – A potem antykot. Duża butelka wody.

-Dla mnie spaghetti klopsiki – odezwał się Iggy. -To z jadłospisu dla dzieci – wytknął z urazą kelner. – Dla klientów liczących poniżej dwunastu lat. Iggy wyraźnie się wkurzył. -Może jagnięcina? – spytałam szybko. – Z ziemniakami, szpinakiem i sosem rozmarynowym w winie? -Trudno, niech będzie – rzucił Iggy z irytacją. – Plus parę szklanek mleka i chleb.

Jason opuścił notes. -To bardzo dużo jedzenia jak na sześć osób – zauważył. – Może przesadziliście? -Rozumiem pańską troskę – wycedziłam, bo już mnie zaczęło ponosić. – Ale wszystko w porządku. Proszę przynieść zamówienie. -Będziecie musieli za wszystko zapłacić, czy zjecie, czy nie. -Owszem, tak już to zwykle bywa w restauracji – powiedziałam powoli, z

przesadnym opanowaniem. -To będzie bardzo dużo pieniędzy – męczył nas dalej. -Rozumiem – warknęłam, bez powodzenia starając się zachować spokój. – Pojmuję w czym rzecz. Jedzenie kosztuje. Dużo jedzenia dużo kosztuje. Proszę przynieść zamówienie. Dziękuję. Jason spojrzał na mnie zimno i oddalił się do kuchni. -Cudnie tu – powiedział z powagą Kieł.

-Zamówiliśmy za dużo? – spytała Angela. -Nie – mruknęłam. – Wszystko w porządku. Chyba nie przywykli tu do ludzi z apetytem. Pomocnik kelnera przyniósł dwa koszyki z chlebem i małe talerzyki oliwy z oliwek. Nawet on patrzył na nas z powątpieniem. Zmięłam biały obrus w kurczowym zaciśniętych palcach. A potem wszystko potoczyło się bardzo szybko.

104 Dobry wieczór. Przy naszym stoliku zmaterializował się mężczyzna w garniturze z krawatem. Obok stał Jason. -Witam – powiedziałam wrogo.

ebook by katia113 27 -Jestem kierownikiem sali. Czy mogę w czymś pomóc? Czy to podchwytliwe pytanie? -No cóż, nie sądzę – odparłam. – Chyba że zabrakło czegoś, co zamówiliśmy. -No tak… Zdaje się, że złożyliście nietypowo wielkie zamówienie. Nie

chcielibyśmy zmarnować jedzenia ani postawić wam rachunku na szokującą kwotę, ponieważ przeceniliście swój apatyt. – Kierownik prychnął sztucznym śmieszkiem. -O, to bardzo miłe! – byłam już bliska wybuchu. – Ale jesteśmy dość głodni. Zdaje się, że właśnie złożyliśmy zamówienie, więc prosimy o jego realizację. Nie szło nam tak gładko, jak by się można spodziewać. Kierownik zrobił cierpiętniczą minę.

-Może w innej restauracji poczulibyście się lepiej – powiedział. – Niedaleko jest Broadway. Nie do wiary. -Nie wątpię – warknęłam, wreszcie wyprowadzona z równowagi. – Ale jesteśmy tutaj i chce nam się zjeść. Mam pieniądze, mamy apatyt, dostaniemy zamówienie czy nie? Kierownik zrobił minę, jakby się napił soku z cytryny. -Raczej nie – wycedził i dał znak

osiłkowi przy drzwiach. Świetnie. Po prostu cudnie. Potarłam czoło. -To głupie – rzucił gniewnie Iggy. – Chodźmy stąd. Gazik, pójdziemy do baru, w którym nie żądzą naziści, w porządku? -W porządku – niepewnie zgodził się Gazownik. Angela popatrzyła na kierownika. -Jason uważa, że zadziera pan nosa i perfumuje się jak baba – oznajmiła. –

A co to jest ciota? Jason zdusił pisk i poczerwieniał. Kierownik spojrzał na niego jak seryjny morderca. -Świetnie – powiedziałam, rzucając serwetkę. – Wychodzimy. I tak pewnie macie wstrętne żarcie. Wtedy pojawili się policjanci. Kto ich wezwał? Czy byli prawdziwi? Nie zamierzałam zostawać, żeby to

sprawdzić.

ebook by katia113 28 105 Pamiętacie, jak powiedziałam, żer przez kuchnię można w razie czego uciec? Można by, i owszem, gdyby policjanci się nie rozdzielili. Dwóch zjawiło się w głównym wejściu, dwóch nadeszło od strony – zgadliście – kuchni. Ludzie wokół nas gapili się z otwartymi

ustami. Pewnie przez cały tydzień nie przydarzyło im się nic tak ciekawego. -W górę – mruknął Kieł, a ja niechętnie kiwnęłam głową. Kuks i Iggy byli zaskoczeni, Gazik się uśmiechnął, a Angela zrobiła zawziętą minę. -Dobrze, dzieci – powiedziała policjantka, lawirując między stolikami. – Musicie z nami pójść. Zadzwonimy z posterunku do waszych rodziców.

Jason rzucił mi triumfujący uśmiech i nagle ogarnęła mnie furia. Naprawdę nie mógł mi odpuścić? Ne zastanawiając się, chwyciłam miskę z oliwą i wylałam mu na głowę. Rozdziawił gębę, a bladozielony płyn spłynął mu po twarzy. Jeśli to go zaskoczyło, następne wydarzenia chyba wywróciły mu świat do góry nogami. Błyskawicznie, jak to potrafi tylko zmutowany genetycznie nastolatek-ptak,

dałam susa na krzesło, stanęłam na stole i skoczyłam w powietrze, gwałtownie łopocząc skrzydłami. Unosiłam się niepokojąco blisko ziemi – nie miałam miejsca na rozbieg, który zawsze pomagał – ale po następnym ruchu skrzydeł wbiłam się pod wysoki belkowy sufit. Dołączyła do mnie Angela. Później Iggy, Gazownik, Kuks i Kieł. Spojrzałam w dół i nie mogłam powstrzymać śmiechu na widok ludzi.

„Zdumieni” to za mało powiedziane. Byli wstrząśnięci, osłupiali, kompletnie przerażeni. -Głupek! – wrzasnął Gazownik i rzucił w kierownika sali kawałkiem chleba. Kieł krążył pod sufitem, szukając drogi ucieczki. Gliniarze już ochłonęli i ruszyli tyralierą. Nie będę was okłamywać – było niesamowicie śmiesznie. Jasne, mieliśmy kłopoty, jasne, sytuacja była katastrofalna i tak dalej, ale muszę

powiedzieć, że widok tych gapiących się w górę twarzy, te spojrzenia, to było najlepsze, co nas spotkało od czasu przybycia do Nowego Jorku. -Tutaj! – krzyknął Kieł i wskazał witrażowy świetlik w suficie. -Za mną! – ryknęłam, zdając sobie sprawę, że w dole błyskają flesze. Bardzo niedobrze. – Spadamy! Kieł zgarbił się, zakrył głowę rękami i przebił się przez okno. Szyba

rozprysła się na tęczowe odłamki, które posypały się w dół.

ebook by katia113 29 Iggy leciał tuż za Kuks, muskając palcami jej kostkę. Przefrunęli jedno po drugim, w ostatniej chwili składając skrzydła, żeby się zmieścić. -Angela, lecisz! – rozkazałam i mała śmignęła przed siebie. Jej białe skrzydełka wyglądały jak te Celestyny. -Gazik! Gazu!

Zauważyłam, że Gazownik pikuje w dół po czyjś zapomniany deser. Wsadził do buzi całą eklerkę, skinął głową i przeleciał przez okno. Ja byłam ostatnia, a kiedy znalazłam się na zewnątrz, rozprostowałam skrzydła i odetchnęłam. Wiedziałam, że popełniliśmy ostateczny, gigantyczny błąd i będziemy musieli za niego zapłacić. Ale wiecie co? Prawie było warto. Te ich miny… 106

W drzewa – rzuciłam do Kła, który skinął głową i zatoczył wielkie koło, kierując się na północ. Dzień był mglisty, ale nie znaleźliśmy się tak wysoko, żeby ktoś nie mógł nas zauważyć. Miałam nadzieję, że nikt nie spojrzy w górę. Cha, cha. Usiedliśmy w koronie wysokiego klonu, bardzo zadyszani. -Fajnie wyszło – mruknął Kieł, strzepując szklany pył z ramion. -To przeze mnie – odezwał się Gazownik. Buzię miał usmarowaną

czekoladą. – Ja chciałem tam pójść. -To ich wina – odpowiedziałam. – Daję głowę, że to nie były prawdziwe gliny. Jechało od nich Szkołą na kilometr. -Nie zastanowiłaś się, zanim oblałaś kelnera oliwą, co? – spytał Kieł. Łypnęłam na niego z pode łba. -A ja ciągle jestem… -zaczęła Kuks, ale urwała. Ponieważ chciała powiedzieć :głodna, ale uznała, że głupio teraz o tym

mówić. Ale fakt, ciągle byliśmy głodni. Musieliśmy coś zjeść. Pomyślałam, że jak tylko ochłonę, pójdę poszukać spożywczaka. -Ludzie robili zdjęcia – zauważył Iggy. -Tak – jęknęłam. – W skali katastrof ta dostałaby sporo punktów. -I robi się coraz gorzej – dodał miodopłynny głos. Skoczyłam tak z pół metra w górę, a potem chwyciłam się gałęzi i

spojrzałam w dół. Nasze drzewo otaczali Likwidatorzy.

ebook by katia113 30 Mimowolnie rzuciłam przerażone spojrzenie na Iggy’ego; zwykle to on był naszym systemem wczesnego ostrzegania. Skoro nie usłyszał ich nadejścia, to chyba zmaterializowali się z nicości. Jeden wystąpił naprzód. Zaparło mi dech. Ari. -Wracasz jak bumerang – rzuciłam.

-Miałem to samo powiedzieć o tobie – odparł z morderczym uśmiechem. -Pamiętam, jak miałeś trzy latka – zauważyłam konwersacyjnym tonem. – Byłeś słodki… apotem wyrosłeś i zszedłeś na psy. -Można by pomyśleć, że zwracałaś na mnie uwagę – rzucił. Ze zdziwieniem usłyszałam w jego głosie autentyczna gorycz. – Ja też byłem tam uwięziony, ale mnie odtrąciliście. Usta same mi się otworzyły.

-Przecież byłeś normalny. I byłeś synem Jeda. -Synem Jeda, jasne – warknął. – Jakby Jed w ogóle mnie nie zauważał. Jak myślicie, co się ze mną stało, kiedy uciekliście z moim ojcem, żeby się z nim bawić w dom? Myślicie, że tak sobie zniknąłem. -No, to jedno się wyjaśniło – mruknął Kieł pod nosem. -Ari, miałam dziesięć lat – powiedziałam cedząc słowa. -Ścigasz nas przez tę starą historię?

Dlatego chcesz nas zabić? -Oczywiście, że nie – Ari splunął na ziemię. – Ścigam was, bo to moja robota. A przez tę starą historię robota staje się przyjemnością. – I uśmiechnął się brzydko. -Fruwaj stąd – powiedziałam. (Chwytacie? Powiedziałam do niego „fruwaj”. Ja…! Nieważne. Już się przekształcał, a kiedy się uśmiechną, jego twarz jakby pękła na pół,

jak psi pysk. Zza pleców wyjął coś małego, z brązowym futerkiem i dwoma białymi… -Celestyna! – krzyknęła Angela i zaczęła schodzić. -Nie! – ryknęłam, a Kieł dodał: -Nie ruszaj się! Ale moja malutka już zeskoczyła i wylądowała miękko na ziemi, o parę kroków od Ariego. Inni Likwidatorzy skoczyli do niej, ale Ari podniósł rękę i kazał się im

zatrzymać. Stanęli spięci, przewiercając Angelę zimnym spojrzeniem wilczych ślepi. Ari pokiwał żartobliwie Celestyną. Angela zrobiła krok naprzód. Zeskoczyłam na ziemię; w moich żyłach płynęła czyta adrenalina. I znowu Likwidatorzy chcieli na mnie skoczyć, ale Ari ich powstrzymał. -Tylko jej dotknij, a zabiję – ostrzegłam go, zaciskając pięści. Ari rozdziawił paszczę w paskudnym uśmiechu. Popołudniowe słońce lśniło

w jego ciemnych kędzierzawych włosach. Znowu pokiwał misiem, a Angela aż zadygotała. -Oddawaj moją misię – powiedziała cicho i bardzo poważnie.

ebook by katia113 31 Ari się zaśmiał. Angela zrobiła kroczek do przodu, ale chwyciłam ją za kołnierz. -Oddawaj. Moją. Misię. – Moja malutka mówiła dziwnym, jakby nie swoim głosem, intensywnie wpatrując się w oczy Ariego. Uśmiech mu zbladł, a przez twarz przemknęło zdziwienie. Przypomniałam

sobie, jak Angela skłoniła tamtą panią, żeby kupiła jej Celestynę. -Jesteś… -zaczął Ari, zakrztusił się lekko, zakaszlał, dotknął gardła. – Jesteś… -Puszczaj. No! – Angela rzuciła głosem twardym jak beton. Ari, najwyraźniej wbrew własnej woli, rozluźnił chwyt pazurzastej łapy i Celestyna upadła na ziemię. Angela – ruchem niemal zbyt szybkim dla moich oczu – skoczyła do

zabawki, chwyciła ją i uciekła na drzewo. Zamrugałam. Ciekawe, czy miałam tak samo głupią minę jak Ari. Pozostali Likwidatorzy ocknęli się z bezruchu, jakby dopiero po paru sekundach dotarło do nich, że Angela prysnęła. Ari wyciągnął rękę i zatrzymał jednego. -Dostaliście rozkazy! – huknął. – Nie wolno ich kwestionować! – Odwrócił się i spojrzał na mnie znacząco. – Nie wolno kwestionować rozkazów –

powtórzył normalnym głosem, kierując te słowa do mnie. – Nawet jeśli wydają się głupie. Nawet jeśli wolelibyśmy rozerwać stado na strzępy. Któryś Likwidator zawarczał przeciągle, łakomie, a j musiałam się bardzo opanować, żeby nie zadrżeć. Ari przysunął się do mnie, jakby zapamiętywał mój zapach. -Już niedługo się spotkamy, ptaszynko – szepnął. – A wtedy osobiście cię wykończę.

-Na razie nierób sobie apetytu, piesku. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale nagle przechylił głowę i przycisnął palec do ucha, jakby coś usłyszał. -_ Dyrektor nas wzywa – warknął do swojej bandy. – Natychmiast! Rzucił mi ostatnie przeciągłe spojrzenie, odwrócił się i poszedł za innymi. Rozpłynęli się w mroku jak dym.

ebook by katia113 32 107 Siedząc na drzewie Angela tuliła mocno Celestynę, mrucząc do niej cicho. -Zdaje się, że wspomnieli o Dyrektorze Szkoły – odezwała się Kuks. – Kto to? Wzruszyłam ramionami. -Jakiś zbrodniarz.

Jeden z wielu naszych prześladowców. Ciekawe, czy to Jed, nasz nibyojciec. Wybawiciel, a potem zdrajca. -Dobrze się czujesz? – spytał Iggy. Zauważyłam, że ściska gałąź tak mocno, że pobielały mu palce. Delikatnie trąciłam go butem. -Brylantowo – powiedziałam. -Ale chcę stąd natychmiast spadać. W końcu wylądowaliśmy na ostatniej kondygnacji dziewięćdziesięciopiętrowego

wieżowca budowanego na Upper East Side. Pierwsze siedemdziesiąt pięter miało już oszklone okna, ale na tej wysokości stały tylko gołe mury. Przez ogromne otwory w ścianach mieliśmy fantastyczny widok na East River i Central Park. Kuks i ja poszłyśmy do spożywczaka i przytargałyśmy trzy ciężkie reklamówki jedzenia. W naszym lofcie było nieco przewiewnie, ale bezpiecznie. Posililiśmy się, patrząc, jak

gasną ostatnie promienie zachodzącego słońca. Bolała mnie głowa, ale nie za bardzo. -Jestem zmęczona – odezwała się Angela. – Chcę do łóżka. -Tak. Spróbujmy się przekimać – powiedziałam. – To był długi i raczej makabryczny dzień. Uniosłam lewą pięść i wszyscy zrobiliśmy piramidkę. Klepnięcie dłoni wydawało się takie znajome, kojące, łączyło nas.

Razem z Gazownikiem odgarnęłam gruz, a Iggy i Kieł przynieśli płyty gipsowe, z których zbudowali parawan. W ten sposób powstał zaciszny kącik, w którym stado zasnęło w dziesięć minut. Ale nie ja. Jak to możliwe, że Likwidatorzy tak łatwo nas odnajdują? Wbiłam wzrok w lewe przedramię, jakbym wzrokiem mogła wydobyć chip na powierzchnię. Może jestem dla nich drogowskazem, chociaż o tym nie wiem i nic nie mogę

na to poradzić – mogłabym najwyżej opuścić stado i dalej działać sama. Likwidatorzy podążali za nami, ale nas nie zabijali. Dlaczego Ari ich powstrzymał? I co się dzieje z Angelą? Jej zdolności telepatyczne chyba się rozwijają. Jęknęłam w duchu, wyobraziwszy sobie, jak Angela twardo egzekwuje prezenty urodzinowe, słodycze przed kolacją, głupie modne ciuchy. Nie martw się na zapas, odezwał się mój Głos.

ebook by katia113 33 Dawno się nie słyszeliśmy, po9myślałam. Zamartwianie się nic nie daje. Nie masz wpływu na to, co się dzieje z Angelą. Możesz uratować świat, ale panować potrafisz tylko nad sobą. Idź spać, Max. Pora zacząć się uczyć. Uczyć się czego? – chciałam spytać, ale wtedy, jakby ktoś mnie wyłączył,

straciłam przytomność. 108 Kiedy następnego ranka dźwignęłam powieki, powitał mnie widok gazet i śniadania, podanego do łóżka. -Sssso…? – wymamrotałam. -Śniadanie przyszło – oznajmił Kieł, zajadając muffinka. – Nie można się było ciebie dobudzić. Ugryzłam pierwszy kęs ciastka i zdałam sobie sprawę, że atmosfera wokół

mnie jest napięta. -Coś jeszcze? Kieł wskazał na gazety. -Niewątpliwie kupiłeś, żeby poczytać komiksy – mruknęłam, przysuwając do siebie stertę. Do dnia dzisiejszego nasza główną strategią przetrwania było unikanie rozgłosu i rzucania się w oczy. Stwierdziłam, że w związku ze zdjęciami na stronie tytułowej „New York Posta”,

wraz z wielkimi, krzykliwymi nagłówkami typu: „Cud czy iluzja? Nadludzie czy ofiary genetycznej manipulacji?”, możemy ostatecznie tę znakomitą strategię spuścić w klopie. Kieł kupił cztery gazety. W każdej na pierwszej stronie widniały nieostre zdjęcia, na których wesoło fruwamy sobie po Ogrodowej Tawernie. -Zobaczyłem po drodze – wyjaśnił, popijając sok. – Lepiej na razie się nie wychylać.

-Tak, wielkie dzięki, geniuszu – warknęłam. Coś by mu się stało, gdyby zaczął mówić bardziej pełnymi zdaniami? Spojrzałam na „New York Timesa”. Pod zamazanym zdjęciem widniał napis: „Nikt nie przyznał się do tego być może najbardziej zdumiewającego żartu roku”. W końcu westchnęłam i znowu zabrałam się za jedzenie muffinka. -Rzecz w tym, że równie dobrze moglibyśmy się oflagować i wyjść na

ulicę. Zdaje się, że Instytut jest dla nas niedostępny, przynajmniej na razie. – Byłam tak zdesperowana, że chciało mi się krzyczeć.

ebook by katia113 34 -Może powinniśmy chodzić w przebraniu – wpadł na pomysł Gazownik. -Właśnie, nosić okulary i sztuczne nosy – dodała Angela. Uśmiechnęłam się. -Tak mówicie? 109

Tego dnia po południu musieliśmy znowu wyprawić się po prowiant. Sześć par okularów i sześć par sztucznych nosów jakoś nam się znikąd czarodziejsko nie zjawiło, więc poszliśmy tak, jak staliśmy. W najbliższym sklepie spożywczym nakupiliśmy kanapek, napojów, chipsów, ciastek i wszystkiego, co można jeść w podróży. -No i uważam, że powinniśmy opuścić miasto, jak tylko się ściemni –

powiedziałam do Kła. Pokiwał głową. -Dokąd? -Niezbyt daleko. Nadal chcę się dostać do Instytutu. Może odskoczymy w głąb stanu. Albo pofruniemy nad ocean. -Hej, wy! Podskoczyłam i upuściłam swoją colę; drogę zastąpił nam jakiś chłopak z irokezem na głowie. Kuks wpadła na mnie od tyłu, Kieł skamieniał.

-Jesteście idealni! – oznajmił chłopak z przejęciem. O, jak miło. Ale kim był ten sympatyczny świrus? -Idealni do czego? – spytał Kieł, złowróżbnie spokojny. Chłopak machnął chudą, wytatuowaną ręką w stronę sklepu. Na szyldzie widniał napis: „sTYl: moda jutra już dziś”. -Dziś jest akcja zmieniania looku – wyjaśnił chłopak takim głosem, jakbyśmy

właśnie wygrali milion dolarów. – Możemy wam totalnie zmienić styl, i to za darmo – jeśli pozwolicie stylistom robić, co im się podoba. -Na przykład? – spytała Kuks z zainteresowaniem. -Makijaż, fryz, wszystko! – obiecał gość, bliski ekstazy. – Z wyjątkiem tatuaży. Na to trzeba pozwolenia od rodziców. -Zatem odpada – mruknęłam pod nosem. -Ja chcę! – ucieszyła się Kuks. – Brzmi

ekstra. Możemy, Max? Ja chcę do stylisty! -E… Z drzwi „sTYl” wyszło właśnie parę nastolatek. Wyglądały obłędnie. Pewnie najbliższe przyjaciółki by ich nie rozpoznały.

ebook by katia113 35 Aha! -Wchodzę – oznajmiłam energicznie. Oczy Kła rozszerzyły się leciutko. Rzuciłam mu znaczące spojrzenie. – Bardzo byśmy chcieli znaleźć nowy Styl. Zróbcie tak, żebyśmy wyglądali zupełnie inaczej.

ebook by katia113 CZĘŚĆ SZÓSTA GDZIE JEST TWÓJ TATA, GZIE TWOJA MAMA?? 110 Bosko – powiedziała z zachwytem Kuks, kiedy obróciła się , prezentując nową dżinsową kurtkę. Oczywiście będę musiała w niej zrobić rozcięcia, żeby skrzydła wyszły na zewnątrz, ale pyzatym była świetna.

Popatrzyłam na nią z uśmiechem. Wyglądała jak nie ona. Przy każdym spojrzeniu mnie to zaskakiwało. Jej ciemne krótkie super skręcone włosy zostały idealnie sprostowane i pocieniowane. Potem fryzjer zrobił na nich jasne pasemka. Różnica była niewiarygodna – Kuks w niespełna godzinę zmieniła się z obszarpanej nastolatki w nieco zbyt niską modelkę. Jakoś nigdy nie zauważyłam, że ma szansę być niesamowicie piękna, kiedy dorośnie. Jeśli dorośnie.

- Popatrzcie – Gazownik był odziany w moro od stóp do głów. - Dla mnie bomba – powiedziałam. W tym wielkim jak stodoła sklepie z używaną odzieżą przechodziliśmy kompletną zewnętrzną transformację. Jasne włosy Gazika zostały utleniona na biało i najeżone za pomocą żelu. Czubki tych kolców były jasno niebieskie. Po bokach zostawiono tylko jeżyka. - Dlaczego nie pozwoliłaś, żeby mi wystrzygli „SKOCZ MI” z tyłu głowy? –

spytał z pretensją. - Bo nie – mruknęłam, stawiając mu kołnierz. - A Iggy przekuł sobie ucho. - Nie. - Ale wszyscy tak robią! – zawołał, idealnie naśladując głos swojego stylisty. - Odpowiedz odmowna. Westchnął z desperacją i poszedł do Kła, któremu także obcięto włosy, zostawiając tylko długą, spadającą na

oczy grzywkę. Rozjaśniono ją na kilka odcieni brązu i wyglądała dokładnie jak skrzydło jastrzębia. Przezabawny zbieg okoliczności. Kieł wymienił w sklepie swój ascetyczny czarny strój na troszkę inny ascetyczny czarny strój. - Fajne to – powiedziała Angela, trzymając coś falbaniastego. Już ubrałam ją w nowe bojówki i podkoszulek, a ona wybrała sobie niebieską puchatą bluzę z polaru. - Hm – mruknęłam.

- To takie ładne – dodała zachęcająco. – Proszę….. Zaczęłam zastanawiać się, czybym poznała, gdyby Angela majstrowała w mojej głowie. Oczy miała wielkie i niewinne. - Celestynie tez się podoba – dodała. - Rzecz w tym – zaczęłam – że nie wiem, czy baletowa spódniczka jest praktyczna w podróży. Wiesz, że musimy się ukrywać i tak dalej. Angela z namysłem popatrzyła na spódniczkę.

- Chyba tak. - Gotowi? – spytał Iggy z odrobiną zniecierpliwienia. - Oczywiście, strasznie fajnie jest robić zakupy. - Wyglądasz jakbyś wsadził palec do kontaktu – powiadomił go Gazownik. Prawie białe włosy Iggy’ego były najeżone i czarne na czubkach. - Naprawdę? – zdziwił się Iggy – Super. Nawet nie zauważyłam, kiedy przekuli mu ucho; jego kolczyk z cienkiego

złotawego drutu był jedynym nabytkiem za jaki musiałam zapłacić. Wyszliśmy stamtąd pod wieczór. Czułam się wolna i szczęśliwa, choć szukanie Instytutu musieliśmy na jakiś czas odłożyć. Zakładam się, że nawet Jed by mnie nie poznał. Stylistka wzięła mój długi warkocz i zwyczajnie go ciachnęła. Teraz moje włosy unosiły się w strzępiastych warstwach. Już nie będą mi włazić w oczy

podczas lotu. Koniec wypluwania pasm z ust podczas ucieczki. Mało tego, zrobili mi też jasnoróżowe pasemka i choć się broniłam, pojechali na całość z makijażem. Teraz wyglądam zupełnie inaczej i w dodatku, jakbym miała ze dwadzieścia lat. I moje metr siedemdziesiąt było całkiem w porządku. - Tam jest mały park – powiedział Kieł. Skinęłam głową. Ciemniej niż na ulicy, plus będziemy miejsce na rozbieg.

Pięć minut później już unosiliśmy się nad miastem, zostawiając za sobą światła, hałas i zamęt. Cudownie było znów rozłożyć skrzydła, załomotać nimi mocno, stać się kimś o wiele szybszym, sprawniejszym i fajniejszym niż na ziemi. Dla samej radochy zaczęłam zataczać wielkie kręgi. Oddychałam głęboko i nie mogłam się nacieszyć lekkością nowej fryzury. Stylistka powiedziała, że jest

„czesana wiatrem”. Jakby zgadła. 111 Z tej wysokości wyraźnie widziałam zarys Manhattanu. Po drugiej stronie East River znajdowała się wyspa Long Island, o wiele, wiele większa od Nowego Jorku. Przyfrunęliśmy nad nią po zachodzie słońca, ledwie widząc kędzierzawe białe grzywy fal przy brzegu.

Po półtorej godzinny zobaczyliśmy długi pas mrocznej plaży. Nie była dobrze oświetlona, co oznaczało niewielkie zaludnienie. Kieł skinął głową i zaczęliśmy schodzić w dół. Kolejka śmierci to w porównaniu z tym głupstwo. - Nieźle wygląda – ocenił Kieł, rozglądając się po plaży, gdy wylądowaliśmy już na miękkim piasku. Była dzika, nigdzie nie widziałam parkingów. Dostępu do niej broniły obu

stron wielkie skały, więc czuliśmy się jeszcze bezpiecznej. Ponadto inne głazy, ciągnęły się jakieś 30-metrów w głąb terenu, utworzyły naturalną grotę. - To jesteśmy w domu – oznajmiłam sucho, zdejmując nowy plecak. Zaczęłam szukać w nim jedzenia, rozdarłam to, co znalazłam i osunęłam się na wielką kłodę wyrzuconą przez morze drewna. Po 20 minutach zrobiliśmy piramidkę z pięści, klepnęliśmy się i skuliliśmy na piasku w grocie.

Lekko się skrzywiłam, bo w mojej głowie znów rozległ się Głos. Pora na naukę powiedział. I straciłam przytomność, jakby zagarnęła mnie jakaś obca fala. Słyszałam niewyraźne strzępy rozmów w obcych językach, a Głos powiedział: To niezbędne minimum. Musisz to wiedzieć. 112 Ocean. Kolejne i niewygodne doświadczenie. Do czwartego roku życia

mieszkaliśmy w klatkach w laboratorium. Potem wykradł nas Jad i od tego czasu ukrywaliśmy się za wszelką cenę unikając nowych doświadczeń. Teraz codziennie robiliśmy coś nowego. Niesamowite. -Krab!- ryknął Gazownik, wskazując stopą wodę. Angela pobiegła obejrzeć, trzymając Celestynę tuż nad wodą. -Ciasteczko?- spytał Iggy, podsuwając mi torbę.

-Ależ jak najchętniej- powiedziałam. Dzisiaj rano odrobinkę ugrzeczniłam swój wygląd i razem z Kuks poszłyśmy do najbliższego miasta. Uzupełniłyśmy zapasy żywności w malutkim sklepiku, w którym sprzedawano ciasteczka domowego wypieku. Za cel życia-nie ukrywam-postanowiłam sobie znalezienie ciasteczek z czekoladą co najmniej tak dobrych jak te, które zrobiłam z Ellą i jej mamą. No to kupiłam parę tuzinów. Ugryzłam ciastko i zaczęłam żuć.

-Hmmm- odezwałam się, unikając nie pluć okruszkami.-Wyczuwalna nuta wanilii, kawałki zbyt słodkiej czekolady, wyraźny zapach brązowego cukru. Ciasto przyzwoite, choć nie wyborne. Mimo to solidne i bezpretensjonalne. -Spojrzałam na Kła.-Co powiesz?Może być. Niektórzy nie potrafią docenić wypieków. -Daję 7 punktów na 10- ciągnęłam nieustępliwie.-Choć są prosto z pieca i jeszcze ciepłe, brakuje im tego czegoś.

Moja misja trwa. Iggy parsknął śmiechem i wyjął jabłko z torby. Kuks przybiegła do nas w spodniach mokrych do kolan. - Tu jest super?- powiadomiła nas.Kocham ocean! Jak dorosnę, chcę być naukowcem badającym życiem oceanu. Będę jeździła nad morze, nurkowała i odkrywała nowe rzeczy i zatrudnią mnie w National Geographic. Jasne. Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy ja zostanę prezydentem. Kuks wróciła galopem

nad wodę; Iggy wstał i pobrnął za nią. -Są szczęśliwi- powiedział Kieł. Skinęłam głową. -No jasne. Świeże powietrze, spokój, cisza, ocean. Szkoda, że nie możemy tu zostać. Kieł milczał przez chwilę. - A gdybyśmy bili tu bezpieczni?- spytał. – Gdybyśmy wiedzieli na pewno, że nikt nas nie będzie niepokoić. Chciałabyś tu zostać?

Zaskoczył mnie. - Musimy znaleźć Instytut. A jeśli się czegokolwiek dowiemy, wszyscy będą chcieli odszukać rodziców. A potem może znajdziemy Jeda i się z nim policzymy. I kim jest ten Dyrektor? Dlaczego nam to zrobili? Dlaczego ciągle powtarza mi, że mam ocalić świat? Kieł podniósł rękę i dopiero teraz zdałam sobie sprawę że zaczęłam krzyczeć.

- A gdyby – powiedział powoli, nie patrząc na mnie – a gdyby tak o tym wszystkim zapomnieć? Szczęka mi opadła. Żyjesz z kimś na co dzień, myślisz, ze go znasz a on ci raptem odpala taka bombę. - Właściwie…- zaczęłam, ale właśnie wtedy Gaziownik przygalopował z żywym krabem pustelnikiem, którego rzucił mi na kolana, a następnie Angela zażyczyła sobie obiadu. Dlatego nie zdążyłam chwycić Kła za

ramiona i wrzasnąć: „ kim Jesteś i co robiłeś z prawdziwym Kłem?”. Może później. 113 Następnego ranka Kieł wrócił z miasta i z lekkim ukłonem złożył mi u stóp New York Posta. Przerzuciłam go. Na stronie 6 znalazłam tytuł: ”Tajemnicze latające dzieci znikły bez śladu”. - I dobrze – powiedziałam. – Przetrwaliśmy 2 dni, nie powodując draki w

miejscu publicznym i nie trafiając na 1 strony gazet. - Będziemy pływać! – obwieściła Kuks, 2 razy klepiąc Iggy’ego, który wstał i poszedł za nią, Angelą i Gazikiem na brzeg. Słońce świeciło, a choć woda była zimna, im to nie przeszkadzało. Cieszyłam się że nie mają te małe wakacje i mogą się bawić, jeść i pływać, nie przejmując się niczym. Ja, oczywiście, przejmowałam się wszystkim.

Kieł czytał gazetę, z roztargnieniem wyjadając orzeszki z puszki. Patrzyłam na młodych pluskających się w wodzie. Tuż poza zasięgiem fal Iggy stawiał zamek z piasku, na wyczucie. Jak to możliwe, że Likwidatorzy jeszcze nas nie znaleźli? Czasami dopadali nas bez trudu, innym razem, na przykład teraz, jakby nas gubili. Czy mój chip wysyła sygnał? A jeśli tak, to dlaczego Likwidatorów tu nie ma? Jakby się z nami bawili w kotka i myszkę…. Bawią się to cholerna zabawa.

To, co powiedział Jad w szkole. To, co powtarzał mi Głos – że wszystko jest zabawą, że uczysz się poprzez zabawę, że wszystko jest testem. Poczułam się jakby ktoś zapalił neon przed nosem. Po raz pierwszy wreszcie zrozumiałam, że to wszystko może być misterną, pokręconą grą jakiegoś chorego umysłu. A ja jestem jego najważniejszym graczem. Przesiewałam pomiędzy palcami

ziarenka piasku i intensywnie myślałam. No dobrze. Skoro to gra, to czy grają tylko dwie strony? Czy mają podwójnych agentów? Otworzyłam usta, żeby podzielić się myślą z Kłem, ale zamilkłam. Zerknął na mnie z zaciekawieniem w ciemnych oczach i nagle przejął mnie lodowaty strach. Odwróciłam wzrok, czując, że policzki mnie palą. A jeśli wszyscy gramy w tej samej

drużynie? Poczułam się głupio, że w ogóle tak pomyślałam. Ale zaraz potem przypomniałam sobie ile razy moja urocza paranoja uratowała nam tyłki. Spojrzałam na wodę, gdzie Angela chlapała wodą na Gazownika i zanosiła się śmiechem. Zanurkowała, a Gazik ruszył za nią. Czy Angela się zmieniła, odkąd odbiliśmy ją ze Szkoły? Jęknęłam i schowałam twarz w dłoniach. Tego już

za wiele. Jeśli nie mogę ufać tej piątce, to nie warto żyć. - Głowa cię boli? – spytał Kieł z cichym niepokojem. Westchnęłam, zaprzeczyłam i znowu spojrzałam na ocean. Polegałam na Kle. Potrzebowałam go. Muszę mu ufać. Muszę? Gazik gapił się na powierzchnię wody, obracał się i rozglądał się zdezorientowany. Spojrzał na mnie w panice. Angela się nie wynurzyła. Nadal była pod wodą. Popędziłam jak strzała.

114 Angela-ryknęłam, skacząc w wodę. Dotarłam do Gazika i chwyciłam go za ramię.-Gdzie znikła? - Tutaj!- krzyknął.Zanurkowała tam! Widziałem, jak się zanurza. Kieł z chlupotem dobrnął do nas, Kuks i Iggy ruszyli w nasza stronę. Cała nasza piątka spojrzała w zimną szarobłękitną wodę. Dna nie było widać. Uderzyła w nas fala.

-Fantastyczny moment, żeby któreś w nas ujawniło rentgen w oczachmruknęłam. Zimna ręką ścisnęła mnie za serce. Moje nogi szarpnął mocny podwodny prąd, wiatr zmarszczył powierzchnię oceanu. -Angela!- wrzasnęła Kuks, osłaniając usta dłońmi. -Angela!- dołączyłam, brodząc w wodzie wielkimi krokami. Modliłam się, żeby poczuć muśnięcie ciała małej. Kieł badał wodę rękami, z twarzą tuż

przy powierzchni. Rozproszyliśmy się, na zmianę nurkując. Gardło mi się zaciskało. Czułam się, jakby miała zwymiotować. Chrypiałam, a oczy paliły mnie od słońca i soli. Zatoczyliśmy wielki krąg, może 30 metrowy, a po niej nie było ani śladu. Moja Angela. Zerknęłam na brzeg, jakbym spodziewałam się że Angela wychodzi na piasek do czekającej na nią Celestyny. Mijały minuty, długie jak wiek.

Podwodny prąd szarpał moim ciałem. Przed oczami nieustannie miałam widok przerażonej Angeli, którą nurt znosił w głąb morza. Czy po to zaszliśmy tak daleko, żeby ją teraz stracić? -Widzicie coś?- krzyknęłam do Kła. Pokręcił głową, nie odrywając oczu od wody i ciągle wiosłując ramionami. I znowu. I znowu. I nagle coś zobaczyłam. Zamrugałam i wyostrzyłam wzrok.

Co to...czy to... Boże! Setki metrów dalej z wody wystawała mała, mokra główka z zaplecionymi warkoczykami. Wytrzeszczyłam oczy. Angela zanurzona w wodzie do pasa, machała do nas. Omal nie zemdlałam. Musiałam się wziąć w garść, żeby nie runąć na twarz do wody. -Angela!- zdołałam wyszeptać, z trudem wierząc własnym oczom.-Angela, gdzie byłaś?

-Wiecie co?- odparła mała z zadowoleniem.- Umiem oddychać pod wodą! 115 Chwyciłam ją w ramiona, przytuliłam mokre, zziębnięte ciałko. -Angela-wymamrotałam, usiłując nie płakać.-Myślałam, że utonęłaś! Co robiłaś? Przytuliła się mocniej, a ja ruszyłam do brzegu. Padłyśmy na mokry piasek; Gazownik też walczył że łzami. -Tak sobie pływałam-wyjaśniła Aniela-i

niechcący napiłam się wody i zaczęłam się krztusić. Ale nie chciałam żeby Gazik mogę znalazł. Bawiliśmy się w chowanegowyjaśniła. -Pod wodą. No to zostałam pod powierzchnią, a potem zrozumiałam, że mogę tak jakby połykać wodę i nie wypływać i się nie dusić. -Jak to połykać wodę? -No, normalnie połykać, a potem robić tak.-Angela wydmuchnęła powietrze

nosem. Omal nie parsknęłam śmiechem na widok jej miny. -Wychodzi ci nosem?- spytał Kieł. -Nie- odpowiedziała. -Nie wiem, którędy wychodzi woda, ale powietrze idzie nosem. Spojrzałam na Kła. -Pobiera tlen z wody. -Pokażesz nam?- spytał Kieł. Angela wstała i pobiegła truchtem na

brzeg. Zanurzyła się w miejscu, gdzie woda sięgała jej do pasa. Stałam o parę centymetrów od niej, zdecydowana nie spuszczać jej z oka ani na sekundę. Angela uklękła, nabrała do buzi wody i wstała. Wydawało mi się, że przełknęła i wydmuchnęła powietrze nosem. Oczy mi mało nie wyszły z głowy: z niewidzialnych porów po obu strony jej szyi wysączyły się strużki morskiej wody. -Ja nie mogę-wyszeptał Gazownik.

Kuks wyjaśniła Iggy'emu, co zaszło. Gwizdnął z szacunkiem. -Mogę tak robić i być pod wodą i tylko sobie pływać- powiedziała Angela. Poruszyła ramionami i rozłożyła skrzydła, żeby wyschły w ciepłym słońcu. -Ja też na pewno mogę!- oznajmił Gazownik.-Bo jesteśmy rodzeństwem. Zanurzył się i nabrał wody w usta. Przełknął ją, usiłując wydmuchnąć powietrze. Zakrztusił się i rozkaszlał. Z nosa

wypłynęła mu morska woda. Znowu zakaszlał i mało brakowało, a zacząłby wymiotować. -Już dobrze?- spytałam, kiedy wreszcie się uspokoił. Skinął głową, przemoczony, żałosny, chory. -Iggy- zarządziłam.- Dotknij szyi Angeli i powiedz, czy je czujesz...te pory, przez które wypływa woda. Iggy musnął lekkimi jak piórko palcami jasną skórę małej. -Nic nie wyczuwam-oznajmił, co mnie

zaskoczyło. No więc dla wszelkiej pewności wszyscy musieliśmy spróbować. Okazało się, że nie umie tego nikt oprócz Angeli. Oszczędzę wam odrazających szczegółów, ale przez jakiś czas nie radzę się kąpać w tym rejonie oceanu. A więc Angela umiała oddychać pod wodą. Nasze zdolności ciągle się ujawniały, jakby były zaprogramowane, żeby aktywizować się po osiągnięciu jakiegoś tam wieku. Nagle odkrywało

się nową umiejętność, jeszcze bardziej niezwykłą niż poprzednie. Dziwne. To nie dziwne, odezwał się nagle mój Głos. To boskie. I wspaniałe. Wszyscy jesteście arcydziełami. Cieszcie się tym. Może bym się cieszyła, pomyślałam z goryczą, gdybym nie była taka zajęta ciągłą ucieczką. Arcydzieła czy dziwolągi? Szklanka od połowy pusta czy pełna? W każdej chwili oddającym skrzydła za

normalne życie z normalnymi rodzicami i normalnymi przyjaciółmi. W mojej głowie zabrzmiał śmiech. Nie wygłupiaj się, powiedział Głos. Oboje wiemy, że to nieprawda. Normalne życie i normalni rodzice zanudziliby cię do łez. -Ktoś cię pytał?- warknęłam. -O co?- spytała zdziwiona Kuks. -O nic-wymamrotałam. No i proszę. Niektórzy odstają fajne

umiejętności, jak czytanie w myślach i oddychanie pod wodą, a niektórzy mają w głowie namolne głosy. Ja to mam szczęście. Co byś chciała zrobić?- spytał mnie Głos. Gdybyś mogła wszystko? Hmmm. O tym nie myślałam. No, latać już umiałam. Może chciałabym czytać w myślach jak Angela. Ale wtedy wiedziałabym wszystko, na przykład że ktoś wcale mnie nie lubi, tylko udaje. Ale gdybym mogła zrobić wszystko?

Może zechciałabyś uratować świat, dodał Głos. Myślałaś kiedyś o tym? Nie. Takie rzeczy zostawiam dorosłym. Ale to właśnie dorośli niszczą świat, powiedział Głos. Zastanów się nad tym. 116 Patrzcie, kto przyjechał nad morze. Niski głos, jedwabisty i groźny, obudził mnie ze snu. Napięłam się jak cięciwa i usiłowałam się zerwać, ale gardło przygniatał mi ciężki bucior. Ari. Ciągle ten Ari.

Sekundę później obudzili się Kieł i Iggy, a ja wolną ręką szarpnęłam Kuks. Adrenalina zatętniła mi w żyłach, spięła mięśnie. Angela obudziła się i bez rozpędu wystrzeliła w niebo. Mocno przyciskała Celestynę do piesi, unosząc się jakieś 6 metrów nad nami. Ja też się rozejrzałam. I mimo woli jęknęłam. Otaczali nas Likwidatorzy-w liczbie dotąd niespotykanej. Były ich

dosłownie setki. Hodują ich w niewyobrażalnych ilościach. Ari pochylił się i szepnął: -Ślicznie wyglądasz, kiedy śpisz-i nie gadasz. Ale szkoda, że obciełaś włosy. -Jak będę ciekawa twojego zdania, to cię spytam-warknęłam, szarpiąc się pod jego butem. Roześmiał się i pogłaskał mnie pazurem po twarzy. -Lubię takie krnąbrne. -Odwal się od niej!- Kieł rzucił do

Ariego, zaskakując go. Ari był z 50 kilo cięższy, ale Kła ogarnęła zimna furia i żądzą krwi. W takim stanie potrafi być straszny. Iggy i ją skoczyliśmy mu na pomoc i natychmiast znaleźliśmy się w łapach innych Likwidatorów. -Kuks i Gazik, góra!- ryknęłam.- Już! Usłuchali bez słowa, oboje skoczyli w powietrze i załopotali gwałtownie skrzydłami, unosząc się obok Angeli. Likwidatorzy próbowali chwycić ich za

stopy, ale nie zdążyli. Byłam dumna, zwłaszcza kiedy Kuks wyszczerzyła zęby i warknęła. Walczyłam, ale 3 Likwidatorów trzymało mnie w miażdżącym uchwycie. -Kieł!- wrzasnęłam, ale on nie słyszał, zajęty walką z Arim, który rozorał mu policzek pazurami, zostawiając równolegle krwawe linie. Cała nasza 6 jest nadludzko silna, ale nawet my nie mamy masy mięśniowej dorosłego Likwidatora. Kieł był bez szans, choć zdołał zadać Ariemu cios w

obojczyk. Ari zaskowyczał i obnażył zęby, a potem zdzielił Kła w głowę. Widziałam, jak Kieł zamyka oczy i bezwiednie pada na piasek. Ari chwycił go za włosy i mocno uderzył jego skronią o kamień. I jeszcze raz. - Daj mu spokój! dosyć! przestań!wrzeszczałam. Mgła furii zaćmiła mi wzrok. Szarpałam się w łapach Likwidatorów i udało mi

się z rozmachem stanąć jednemu na stopie. Zawył coś brzydkiego i wykręcił mi ramię, aż łzy stanęły mi w oczach. Kieł w trudem otworzył oczy. Zobaczył nad sobą Ariego, chwycił garść piasku i rzucił nim w twarz napastnika. Zerwał się na równe nogi i wymierzył Ariemu kopniaka w pierś. Tamten zatoczył się do tylu, łapiąc powietrze, ale szybko odzyskał równowagę i zdzielił Kła łokciem. Z ust Kła bluznęła krew i znów zemdlał.

Płakałam, ale nie mogłam krzyczeć, co Likwidator zasłonił mi usta włochatą i twardą łapą. Potem Ari pochylił się nad ciałem Kła, otworzył usta i obnażył kły, gotowy by przegryźć mu krtań. -Nażyłeś się już?- warknął. Boże, Boże, Boże, nie Kieł, nie Kieł, nie Kieł... -Ari! Otworzyłam oczy szeroko. Zbyt dobrze znałam ten głos. Jed. Mój

przybrany ojciec. Mój najgorszy wróg 117 Wpatrywałam się z najstraszniejszym, najbardziej sprawiedliwym gniewem i nienawiścią w Jeda Batcheldera, który przychodził przez tłum Likwidatorów rozstępujących się brzeg nim jak morze czerwone przed Mojżeszem. Jego widok ciągle mnie zaskakiwał-tak się przyzwyczaiłam opłakiwać go, nie nienawidzić. Ari znieruchomiał ze śmierdzącym, strasznym pyskiem tuż och szyja Kła,

który był nieprzytomny, ale oddychał. -Ari!- powtórzył Jed.- Dostałeś rozkazy. Podszedł do mnie i nie spuszczał wzroku z Ariego. Po poru bardzo długich sekundach Ari powoli, powolusieńku cofnął się i wyprostował. Kieł leżał na piasku w nienaturalnej, skręconej pozycji. Jed zatrzymał się przed mną. Nieraz uratował mi życie. Nam wszystkim. Nauczył mnie czytać, robić jajecznicę, odplać samochody bez używania kluczyków. Kiedyś potrzebny

był mi jak powietrze, był jedynym pewnikiem, jedyna stałą wartością. - Czy już rozumiesz? – spytał cicho. – Czy dostrzegasz niewiarygodne piękno tej gry? Żadne dziecko, żaden dorosły, nikt oprócz ciebie nie doświadczył tego co czujesz. Rozumiesz, dlaczego to wszystko jest takie konieczne? Likwidatorzy, którzy mnie trzymali, cofnęli paluchy z moich warg, żebym mogła odpowiedzieć. Natychmiast

splunęłam ze wszystkich sił, oczyszczając gardło i usta z łez. Trafiłam w but Jeda. - Nie – odparłam cicho, choć wszystko we mnie krzyczało i wyrywało się do Kła. – Nie rozumiem. Nigdy nie zrozumiem chce się z tego wypisać. Jego wzruszająco znajoma twarz skamieniała, jakby tracił cierpliwość. Trudno. - Mówiłem ci, że masz uratować świat – powiedział.

- To jest celem twojego życia. Myślisz, że zwykła, niewyszkolona 14-latka mogłaby tego dokonać? Nie. Musisz być najlepsza, najsilniejsza, najmądrzejsza. Musisz być wyjątkowa. Maksymalna. Ziewnęłam i przewróciłam oczami, wiedząc, że to go wkurzy. Zesztywniał z gniewu. - Nie zawiedź mnie – powiedział z ostrą nutką w głosie. – W Nowym Jorku spisałaś się dobrze, ale popełniłaś poważne i dość głupie błędy. Błędy kosztują.

Podejmuj lepsze decyzje. - Nie jesteś już moim tatą – odezwałam się, wkładając w te słowa cały dostępny mi jad. – Nie jesteś za mnie odpowiedzialny. Robię, co chcę. Sama wybrałam sobie imię. - Zawsze będę za ciebie odpowiedzialny – warknął. –Jeśli wydaje ci się, że sama podejmujesz decyzje, to może nie jesteś aż tak inteligentna, jak sądziłem. - Weź się wreszcie zdecyduj – odwarknęłam. – jestem w końcu

najmądrzejsza czy najgłupsza? Skinął ręką i Likwidatorzy puścili mnie i Igg’ego. Ari uśmiechnął się do mnie wrednie i posłał mi pocałunek. Splunęłam na niego. - Tatuś zawsze mnie kochał bardziej! – syknęłam. Twarz mu pociemniała. Zrobił ku mnie szybki krok z łapami zaciśniętymi w pięści, ale odepchnęła go fala Likwidatorów. Zagarnęli go i znikli

za wielkim głazem na końcu plaży. Jed był z nimi. Nie, był jednym z nich. 118 Potykając się jak pijana, z rękami palącymi żywym ogniem, pobrnęłam plażą do Kła. Zanim go podniosłam, sprawdziłam czy nie ma złamanego karku. Potem ostrożnie go odwróciłam. Z ust pociekła mu krew. - Kieł, musisz się ocknąć – szepnęłam.

Pozostali podbiegli do nas. - Kiepsko z nim – powiedział Gazik. – Powinien zobaczyć go lekarz. Nie wydawało mi się, żeby Kieł miał coś złamanego – może nos – ale był nieprzytomny. Położyłam sobie na kolanach jego głowę i bluzą otarłam mu smugi krwi z twarzy. - Możemy go ponieść, ty i ja – odezwał się Iggy. Przesunął smukłymi, białymi dłońmi po całym ciele kła zapamiętując siniaki,

guzy i krew. - Dokąd? – warknęłam z goryczą. – Do szpitala go nie zaniesiemy. - Szpital nie – wymamrotał Kieł, nie otwierając oczu. Odetchnęłam z ulgą. - Kieł! – zawołałam. – Bardzo źle? - Dość – mruknął niewyraźnie i z jękiem spróbował odwrócić się na bok. - Nie ruszaj się! – rzuciła, ale uniósł głowę i splunął krwią na piasek. Wypluł coś na rękę i otworzył

przekrwione oczy. - Ząb – powiedział z niesmakiem. – Masakra – dodał, dotykając guzów na potylicy. Usiłowałam się uśmiechnąć. - Wyglądasz jak Kot. – Ruchem dłoni pokazałam na swojej twarzy coś w rodzaju kocich wąsów i wskazałam policzki Kła ze śladami pazurów Ariego. Łypnął na mnie bez zachwytu. – Słuchaj – dodałam załamującym się głosem. – Żyj, ja cię

bardzo proszę. Żyj. Nagle pochyliłam się i pocałowałam go w usta. Tak po prostu. - Au – jęknął, dotykając rozciętej wargi, a potem oboje popatrzyliśmy na siebie w szoku. Ze wstydu paliła mnie twarz. Zerknęłam na Kuks i Gazownika, którzy w osłupieniu wytrzeszczyli na nas oczy. Co za szczęście że Iggy jest ślepy, a Angela poszła po wodę dla Kła. Gazik spoglądał to na Kła, to na Iggy’ego, najwyraźniej uznawszy, że

ostatecznie straciłam kontakt z rzeczywistością i trzeba się jakoś ratować. Kieł dźwignął się do pozycji siedzącej, zaciskał szczęki, a po twarzy spływal mu pot. - O rany – mruknął i odkaszlnął. – Kiepsko. Jeśli chodzi o swoje samopoczucie, to było wszystko, co miał do powiedzenia. Wstał chwiejnie i przyjął wodę od Angeli. Wypłukał usta i splunął na piasek.

- Zabiję Ariego – oznajmił. 119 Kieł i my, reszta stada, pofruneliśmy na Manhattan i udało się nie runąć na ziemię z powodu zmęczenia, obrażeń lub obu tych powodów. -Ho, ho, jaki macho-zauważyłam, kiedy wreszcie wylądowaliśmy w Central Parku. Kieł był zmęczony, spocony i blady, ale leciał bez słowa skargi. -Cały ja- odpowiedział, lecz obrzucił

mnie przeciągłym spojrzeniem typu "nie zapomniałem, co zrobiłaś". Chodziło o pocałunek. Zaczerwieniłam się jak burak, potwornie zawstydzona. Nigdy w życiu tego nie przeboleję. -Ale dobrze się czujesz, Kieł?- spytała Kuks z wzruszającą troską. Bardzo był jej bliski. Kieł wyglądał, jakby spadł z wieżowcatwarz zniekształcały mu ogromne

fioletowe siniaki i na policzkach miał straszne rany po pazurach Ariego, a poruszał się sztywno, z wyraźnym bólem. -Wszystko gra - odparł.- Podczas lotu trochę się rozruszałem. -Słuchajcie, znajdziemy nocleg, przekimamy się i znowu spróbujemy z tym Instytutem-powiedziałam. -Musimy to załatwić, nie możemy się teraz zatrzymać, prawda? -Jasne-poparła mnie Kuks.-Tak,

załatwmy to, niech będzie po wszystkim. Chcę się dowiedzieć czegoś o swojej mamie. I w ogóle. Chcę poznać całą swoją historię, dobrą czy złą. -Ja też- powiedział Gazik.-Chcę znaleźć rodziców i powiedzieć im, że są centralnie do bani. Cześć mamo, cześć tato, wy świnie! Uznałam, że ze względu na bezpieczeństwo lepiej będzie przenocować pod ziemią. Na stacji metra zeskoczyliśmy z

peronu i szybko ruszyliśmy wzdłuż torów. Droga wydawała się znajoma i faktycznie, po paru chwilach dotarliśmy do ogromnej groty bezdomnych i wyrzutków. Wymarzony dom-zwłaszcza odkąd staliśmy się kanałowymi szczurami. -Ooo, piękny widok-powiedział Kieł, zabierając ręce. Spojrzałam na niego z grymasem, wspinając się na półkę w ścianie. Ale po

cichu cieszyłam się, że ma siłę na ironię. Nagle poczułam się wykończona fizycznie i psychicznie. Wyciągnęłam lewą pięść, żeby zrobić wieczorną wierzę. Załatwiliśmy co trzeba i Angela przytuliła się do mnie. Sprawdziłam czy pozostałym, szczególnie Kłowi, nic nie brakuje i położyłam się, a desperacja okryła mnie jak koc. W samym środku snu poczułam, że nie otwierając oczu wymuszałam się na

powierzchnię świadomości. Nie analizując tego impulsu, szybko wyciągnęłam rękę i chwyciłam czyjś nadgarstek. Błyskawicznie, nadal polegając na instynkcie, usiadłam i wykręciłam temu komuś rękę. Przytomność wróciła do mnie w wyścigowym tempie. -E, spokojnie!- szepnął wściekłe właściciel ręki. Szarpnęłam tak, że omal nie wyrwałam mu ramieniem ze stażu. Byłam do tego zdolna.

Kieł podniósł się czujnie, ale jego ruchy były niezdarne. -Znowu mi włazisz do komputerapowiedział haker.- Puściłam go.- O rany, a tobie co się stało?- To było do Kła. -Zacięłem się przy goleniu-wycedził Kieł. Haker roztarł ramię, naburmuszony. -Dlaczego wróciliście?- spytał z pretensją.-Totalnie niszczycie mi kompa. -Pokaż-zażądałam, a on niechętnie otworzył laptopa.

Na ekranie widniało wnętrze mojego mózgu: obrazy, słowa, fotografie, mapy, równania matematyczne. Haker wytrzeszczył oczy, bardziej zdumiony niż wściekły. -Dziwne-mruknął.- Nie macie komputera, co? -Nie-odpowiedział Kieł.-Nawet komórki. -A palmtopa? -Nie- rzuciłam.- Mamy ubogi park maszynowy.

Posiadanie jednorazowej chusteczki byłoby dla nas przełomem. -Chip z pamięcią?- nie odpuszczał haker. Zamarłam. Mimo woli spojrzałam na Kła. -Jaki chip?- spytałam, usiłując mówić od niechcenia. -Jakikolwiek. Zawierający dane, które zakłócają pracę mojego komputera. - A gdybyśmy mieli-zaczęłam ostrożniemogłabyś się do niego włamać? -Gdybym wiedział, jaki...to może. Co

masz? -Jest mały i kwadratowy-zaczęłam, nie patrząc na niego. -Taki?- rozstawił palce na jakieś 6 centymetrów. -Mniejszy. Jego palce zbliżyły się na odległość centymetra. -Taki? Skinęłam głową. -Chcę go zobaczyć. Gdzie jest?

Nabrałam tchu. -We mnie. Wszczepili mi go. Widziałam na prześwietleniu. Haker przyjrzał mi się ze zgrozą. Wyłączył i zamknął laptopa. -Masz wszczepionego chipa tej wielkości? -upewnił się. Skinęłam głową. Odniosłam dziwne wrażenie, że już lepiej byłoby mieć wszy. Haker cofnął się o parę kroków. -Taki chip to nic dobrego-powiedział powoli, jak do przygłupa.-To może być

NASA. Ja się do tego nie mieszam. Trzymajcie się z dają ode mnie! Jeszcze brakuje, żeby przyczepili się do mnie. Wycofał się w mrok, wyciągając przed siebie rękę, jakby odpędzał diabła. Nienawidzę ich! Nienawidzę! I znikł w zakamarkach tuneli. - Na razie- szepnęłam.-Nie chciałabym być tobą. Kieł spojrzał na mnie z rozdrażnieniem. -Nigdzie się z tobą nie można pokazywać.

Kurcze, to okropne, że taki był potłuczony-bo gdyby nie był, to dopiero bym mu przyłożyła! 120 Usiłowaliśmy się przespać-Bóg świadkiem że było nam to potrzebne. Trochę się zdrzemnęłam. A potem się okazało, że już nie śpię. Ale też nie byłam całkiem obudzona. Raczej jakby wciągnęło mnie do innego wymiaru, w którym mniej więcej

czułam swoje ciało, wiedziałam, gdzie się znajduję, a jednak nie mogłam się poruszać ani mówić. Byłam w filmie, w którym grałam główną rolę. Mogłam tylko patrzeć, co mi się przydarza. Szłam długim, ciemnym tunelem, a może to tunel przesuwał się obok mnie, a ja stałam. Z obu stron śmigały pociągi, czyli byłam w metrze. Pomyślałam :no dobra, tunel metra. I co z tego? Potem zobaczyłam stację: 33 ulica.

Budynek Instytutu znajdował się na 31. W ciemnościach wyśnionego tunelu ujrzałam brudną, zardzewiałą kratę. Popatrzyłam jak ją unoszę. Pod nią bulgotała, śmierdząca, bura woda. Bleto był kanał pod miastem. Aha! Pod tęczą... Bingo, Max, odezwał się mój Głos. Otworzyłam oczy. Kieł przyglądał mi się z troską.

-Co znowu? -Wiem, co zrobić - oznajmiłam. -Budź resztę. 121 Tędy – powiedziałam, prowadząc ich mrocznym tunelem. Czułam się, jakby ktoś mi odbił na siatkówce szczegółowa mapę. Nakładała mi się na obraz rzeczywisty i w ten sposób odnajdowałam właściwą drogę. Gdybym miała tak na co dzień, obowiązkowo

musiałabym zwariować, ale w tej chwili było to cholernie przydatne. Aha, muszę wspomnieć jeszcze o czymś - bardzo, bardzo, bardzo się bałam, bardziej niż dotąd i w dodatku nie rozumiałam dlaczego. Może nie chciałam poznać tej całej prawdy. Ponadto w głowie pulsował mi ból i to mnie także doprowadzało do lekkiego szału. Czy kończy mi się termin ważności? Czy ja umieram? Czy za chwilę po prostu się przewrócę i opuszczę ten świat oraz przyjaciół?

- Głos ci to powiedział? – trącając mnie, spytała Kuks. - Mniej więcej – mruknęłam - Cudownie – wymamrotał Iggy, ale go olałam. Z każdym krokiem zbliżaliśmy się do Instytutu – czułam to. Wreszcie znajdziemy odpowiedź na swoje pytania, a przy okazji prawdopodobnie stoczymy największą walkę naszego życia. Ale ciekawość nie dawała mi spokoju: kim jesteśmy? Jak zabrano nas rodzicom?

Kto nam wszczepił ptasie DNA i po jakiego grzyba? Jakoś odrzucało mnie od tematu rodziców. Właściwie nie byłam pewna, czy chcę poznać prawdę. Za co aż mnie skręcało, żeby poznać odpowiedzi na te inne pytania. Chciałam znaleźć winnych. Wiedzieć, komu za to wszystko sprawić łomot. - Aha, tutaj tunel się rozwidla – odezwałam się – a my idziemy tym, w którym nie ma szyn.

Angela trzymała mnie za rękę, malutka i ufna. Gazownik, nadal oszołomiony i niedobudzony, od czasu do czasu się potykał. Iggy szedł za Kłem, z palcem zahaczonym o jego pasek. Szukaliśmy zardzewiałej karty w betonowych płytach pod stopami. W moim śnie znajdowała się na skrzyżowaniu dwóch tuneli, więc to musiało być tutaj. Ale niczego nie znalazłam. Zatrzymałam się, a reszta stanęła za mną. - Musi być tutaj – syknęłam pod nosem, wytężając wzrok.

Nie zastanawiaj się nad tym, co być musi. Pomyśl o tym, co jest. Zacisnęłam zęby. A może byś mi coś powiedział wprost? – pomyślałam. Po co w kółko te wygłupy typu „jaki dźwięk wydaje jedna klaszcząca ręka” i tak dalej? Dobra, obejdzie się. Zatem: co tu jest? Zamknęłam oczy i wyostrzyłam zmysły, świadomie chłonąc wszystkie wrażenia. Czułam się jak nawiedzona. A potem ruszyłam przed siebie, z zamkniętymi oczami, usiłując wyczuć,

co powinniśmy zrobić. Instynkt podpowiedział mi, ze mam stanąć. No to stanęłam. Spojrzałam w dół. U moich stóp znajdował się ciemny zarys wielkiej zardzewiałej kraty. Jesteś niezwykła, zachwyciłam się sobą. - Tutaj! – zawołałam. Krata dała się podnieść bez trudu, bo śruby pordzewiały na wylot. Dźwignęłam ją razem z Kłem i Iggym.

Oderwała się, a my odłożyliśmy ją na bok. Pod nami znajdowało się zejście do kanału, z zardzewiałymi klamrami w ścianie, które mogły służyć jako drabina. Zeszłam i zanurzyłam się w ścieki Nowego Jorku. Oto moje przeznaczenie. W końcu musiałam zadać Głosowi pewne pytanie. MUSIAŁAM. Czy ja umrę? Czy o to chodzi?

Następnie długa cisza, bardzo długa, wykańczająca, drastyczna. A potem Głos jednak raczył odpowiedzieć. Tak Max umrzesz. Jak wszyscy. Wielkie dzięki, Konfucjuszu. 122 Może się zdziwicie, ale kanały miasta liczącego 8 milionów mieszkańców są jeszcze mniej rozkosznym zakątkiem, niż sobie wyobrażacie. Kolejno zeszliśmy do środka i stanęliśmy na oślizgłym

kamiennym występie, szerokim na jakieś 0,5 metra. Nad nami znajdowało się okrągłe sklepienie o średnicy mniej więcej 4 metrów, a pod nami płynął rwący nurt cuchnącego szamba. - Błe – odezwała się Kuks. – Ohyda. Kiedy stąd wyjdziemy, niech ktoś obleje mnie środkiem dezynfekującym. Angela schowała Celestynę pod koszulą. - Max – odezwał się Gazownik. – Czy to są szczury?

Brylantowo. - Tak, zdaje się, że to szczury, względnie myszy na koksie – powiedziałam wesoło, tłumiąc wrzaski przerażenia i pragnienie panicznej ucieczki. - Rany – mruknął Iggy z niesmakiem. – że też nie wolą mieszkać w parku. Przed nami znajdowało się skrzyżowanie czterech tuneli i krzyż. Zawahałam się i skręcałam, całkowicie i ostatecznie zagubiona. Hej, Głosie, pomyślałam. Może jakaś wskazówka?

Nie miałam nadziei na odpowiedź, ale gdyby jej udzielił, pewnie byłoby to coś w rodzaju: „Czy drzewo padające w lesie wydaje odgłos, skoro nikt go nie słyszał…”. Spojrzałam w dół i aż mnie zatkało. Stałam na przezroczystej platformie podwieszonej wysoko nad kanałami. Omal nie wrzasnęłam ze strachu i zaskoczenia. Poniżej zobaczyłam drugą Max, przerażoną jak jeleń w światłach samochodu i wpatrujące się w nią stado. Kieł dotknął ramienia tej drugiej Max i

poczułam to, choć nikogo obok mnie nie było. Kiedy zaczniesz mi ufać? – spytał Głos. Kiedy zaczniesz ufać sobie? - Może kiedy przestanę się czuć jak totalny świr – warknęłam. Przełykając ślinę i spróbowałam się wziąć w garść. Ostrożnie spojrzałam na przezroczystą powierzchnię. Drogę, którą przyszliśmy, znaczyły delikatne świetliste linie. Potem popełzły dalej tunelami, jak neonowy drogowskaz. Szybko podniosłam wzrok, ale

zobaczyłam tylko łuk obrzydliwego stropu pokrytego żółtymi, obślizgłymi od pleśni kafelkami – zero szklanej tafli. Kieł ciągle trzymał mnie za ramię, przyglądając się przenikliwie. Rzuciłam mu zażenowany uśmiech. - Nie znudziły ci się zatroskane spojrzenia? - Robią się monotonne – przyznał. – co się stało? Znaczy przed chwilą.

- Nawet nie spróbuję wyjaśnić – mruknęłam, ocierając zimny pot z czoła. – Oddałbyś mnie do domu wariatów. Obeszłam go z daleka i poprowadziłam stado dalej. Niektóre odcinki tunelu rozjaśniło słabe światło wpadające przez kratę w sklepieniu, inne tonęły w mroku i smrodzie. Ale już nie zgubiłam drogi, ani przez chwilę nie poczułam niepewności, a po marszu, który ciągnął się chyba kilometrami, stanęłam, ponieważ poczułam, że to pora. Jakby feng shui działało naprawdę, nie? Uff.

Staliśmy rozglądając się w ciemnościach i raczej stroniąc od naszych nowych przyjaciół szczurków. I zrozumiałam, dlaczego tu trafiliśmy. W oślizgłej, ociekającej szlamie ścianie kanału znajdowały się niemal całkowicie niewidoczne drzwi z szarego metalu. - Jesteśmy na miejscu, ludzie. To tutaj. 123 Nie podniecajcie się. Drzwi były oczywiście zamknięte na klucz.

- Dobra – powiedziałam cicho. – Jest tu ktoś, kto otwiera drzwi myślą? Przyznawać się natychmiast. Nikt się nie przyznał. - No więc. Iggy… Odsunęłam się z drogi i delikatnie poprowadziłam go w właściwe miejsce. Wyciągnął swoje wrażliwe palce, musnął drzwi, wyczuwając niemal niezauważalnie krawędzie i zatrzymując się nad dziurką od klucza. Jakby ktoś miał się zjawić z

kluczem. - W porządku – mruknął. Wyjął z kieszeni zestaw włamywacza. Wiedziałam. Choć wydawało mi się, że zaledwie dwa miesiące temu skonfiskowałam Iggy’emu na zawsze, kiedy włamał się do mojej szafy w domu. Dom. Nawet o tym nie myśli. Nie masz już domu. Jesteś bezdomna. Iggy ostrożnie wybrał jakieś narzędzie, zmienił zdanie, wziął inne. Angela

przestępowała z nogi na nogę, popatrując nerwowo na szczury, które zaczęły się nami niepokojąco interesować. - Ugryzą nas – szepnęła, ściskając moją dłoń i głaszcząc Celestynę przez brudną koszulkę. – Potrafię czytać w ich myślach. - Nie, kochanie – odpowiedziałam cicho. – one tylko się nas boją. Jeszcze nigdy nie widziały takich ogromnych, brzydkich… stworów i chcą sprawdzić, kim

jesteśmy. Mała nagrodziła mnie bledziutkim uśmiechem. - Fakt. Dla nich jesteśmy brzydcy. Otwarcie drzwi zajęło Iggy’emu 3 minuty i w ten sposób pobił swój poprzedni rekord, wynoszący 4,5 minuty – bo tyle zajęło mu pokonanie 3 zamków mojej szafy. Iggy, Kieł i ja wbiliśmy paznokcie w szczelinę w masywnych drzwiach i pociągnęliśmy – klamki nie było.

Powoli, powolutku zaczęły się otwierać. Za nimi znajdowały się długie, cienkie niekończące się schody. Prowadzące w dół oczywiście. - Aha. Tego nam było trzeba – mruknął Kieł. – schody do piekła. Iggy westchnął bez entuzjazmu. - Ty pierwsza – rzucił do mnie. Postawiłam stopę za progiem. Od tej pory jesteś zdana na siebie, powiedział mój Głos. Na razie.

124 Migrena wróciła, gorsza niż dotąd. - Z życiem – rzuciłam przez ramię. W przeciwieństwie do kanałów nie było tu żadnych świetlików w stropie, więc zrobiło się czarno. Na szczęście nieźle wszyscy widzimy w ciemnościach. Zwłaszcza Iggy. Schody ciągnęły się w nieskończoność i w dodatku nie miały balustrady. Ich konstruktor chyba gwizdał na

bezpieczeństwo. - Wiesz, co robisz? – spytał cicho Kieł. - Idziemy na spotkanie z przeznaczeniem – odparłam, schodząc w mrok. – Ku odpowiedziom, o których marzyliśmy przez całe życie. - Robisz to, co kazał ci Głos. Zaniepokoiłam się. - I co z tego? Na razie Głos miał rację, nie? W końcu dotarliśmy na sam dół.

- Jesteśmy – powiedziałam z mocno bijącym sercem. - Przed tobą jest ściana – odezwał się Iggy. Wyciągnęłam rękę i w czerni o parę kroków ode mnie dotknęliśmy ściany, potem drzwi, potem klamki. - Drzwi – oznajmiłam. – Mogę cię potrzebować, Iggy. Nacisnęłam klamkę, tak sobie i proszę – drzwi zaczęły się otwierać. Wszyscy ucichliśmy. Drzwi bezszelestnie otworzyły się na oścież i

owiał nas chłodny podmuch świeżego, chłodnego powietrza. Po zatęchłym smrodzie kanałów omal nas nie powalił. Przekroczyliśmy próg, czując się jak Alicja wpadająca do króliczej nory. Moje utytłane byty zatonęły w puszystym dywanie. Tak jest, w dywanie. W przyćmionym świetle ujrzałam następne drzwi. Otworzyłam je, niemal krzycząc z napięcia.

Wszystko to szło nam okropnie łatwo, podejrzanie łatwo, przerażająco łatwo. Przeszliśmy przez te drugie drzwi i stanęliśmy jak wryci. Znajdowaliśmy się w laboratorium, dokładnie takim, jakie było w Szkole, w oddalonej o 1000 kilometrów Kalifornii. - Jesteśmy w Instytucie – oznajmiłam. - Tylko to dobrze? – szepnął Gazik. 125

Jasna [ tu wstawcie swoje ulubione brzydkie słowo] – powiedział Kieł w oszołomieniu. - Co ty powiesz – mruknęłam. Przed nami ciągnęły się szeregi komputerów wyższych ode mnie. Oraz stoły pierwszorzędnym sprzętem. Tablice pokryte diagramami – z których wiele widziałam podczas moich ataków. Urządzenia były w trybie czuwania, choć mruczały, ale nie działały – jeszcze nie

świt. Ruszyliśmy slalomem między stolikami, usiłując dostrzec wszystko naraz, potwornie przerażeni. Wiedziałam, że w tym budynku są Likwidatorzy – czułam ich. Potem zobaczyłam jeden wciąż działający komputer, na ekranie którego pojawiły się dane. To może być to – nasza szansa poznania przeszłości, naszych rodziców, całego tego zadziwiającego bigosu.

- Dobra, ludzie – odezwałam się cicho. – Rozproszyć się, stanąć na czujce, osłaniać mnie. Z życiem! Spróbuję się włamać. Usiadłam na stołku i chwyciłam myszkę. Hasło? Trzasnęłam kostkami palców; Kieł skrzywił się boleśnie. No tak, możliwości mam zaledwie 100 milionów, pomyślałam. Nic trudnego. Zaczęłam pisać. Nie będę was nudzić całą listą

odrzuconych haseł. Dobrze, że komputer nie zablokował się po 3 nieudanych próbach. Jednak „Szkoła”, „Batchelder”, „Matka”, „Likwidator”, „Stado” i masa innych okazały się durnymi pomysłami. - Bez sensu – oznajmiłam na skraju załamania. -Co się stało? – spytała cicho Kuks, stojąc obok. - Kogo ja oszukuję? – jęknęłam. – W życiu nie odgadnę hasła. Dotarliśmy aż

tutaj po nic. Jestem beznadziejna! Nie mogę! Kuks przysunęła się i dotknęła ekranu palcem, żeby odwrócić go do siebie. Spojrzała na ekran, bezgłośnie poruszała ustami. Miałam ją odsunąć, ale po co było niepotrzebnie sprawiać jej przykrość. Kuks zamknęła oczy. - Hej… - zagadałam. Przytknęła dłoń do ekranu, jakby chciała ją rozgrzać. - Hej co robisz? – spytałam.

- Hm. Duże x, małe j, małe n, duże p, cyfra 7, duże o, duże h, małe j i cyfra 4 – odpowiedziała szeptem. Wytrzeszczyłam na nią oczy. Kieł przyglądał nam się z daleka. Spojrzałm mu w oczy. Szybko, żeby nie zapomnieć, wpisałam wszystko, co powiedziała Kuks: w okienku hasła pojawiły się kolejne kropki. Wcisnęłam enter i komputer ożył, na lewej stronie ekranu pojawiła się lista

ikon. Włamaliśmy się. 126 Oszołomiona gapiłam się na Kuks, a ona powoli otworzyła oczy. Rozpromieniła się. - Przeszło? -Przeszło – mruknęłam, nadal osłupiała. – Skąd to wzięłaś? - Z komputera – oznajmiła z wielkim zadowoleniem. – Tak jakoś przez

dotyk. – Znowu przyłożyła rękę do ekranu. –Widzę kobietę, która tu pracuje. Ma takie rozczochrane rude włosy. Pije dużo kawy. Wpisała to hasło, a ja je poczułam. - O rany – powiedziałam z szacunkiem. – Dotknij czegoś innego. Kuks podeszła do krzesła i położyła na nim głowę. Zamknęła oczy, a parę chwil później uśmiechnęła się. - Tu siedzi facet. Łysy. Obgryza paznokcie. Wczoraj wyszedł wcześniej do

domu. – Otworzyła oczy i spojrzała radośnie. – Mam nową zdolność! Umiem robić coś nowego! Ale super! - Brawo – powiedziałam. – Uratowałaś nam tyłki. Usiłując zachować spokój pomimo tych najnowszych rewelacji, przejrzałam ikony i kliknęłam przeglądarkę. Zaczęłam szukać „ptasi”, „Szkoła”, „genetyka”… I raptem, rrrany boskie… na ekranie pojawiły się dokument.

Śmignęłam palcami po klawiaturze, szukając nazwisk, dat czegokolwiek związanego z nami. Pochodzenie. To mi wyglądało obiecująco; kliknęłam na to słowo. Przesunęłam wzrokiem po linijkach tekstu – i gardło mi się ścisnęło. Omal nie padłam z wrażenia. Zobaczyłam nasze imiona, nazwy szpitali, nazwy miast – nawet coś co mogło być nazwiskami rodziców. Potem

pojawiły się zdjęcia dorosłych, dołączone do tych nazwisk. Czy to nasi rodzice? Na pewno. Boże, Boże, więc to jest to! Dokładnie to, czego na było trzeba! Kliknęłam „drukuj” i drukarka zaczęla wypluwać kolejne strony. - Co robisz? – spytał Kieł, podchodząc. - Możliwe, że coś znalazłam – odparłam zdławionym głosem. Widziałam, że nie możemy przeglądać tych stron tutaj. – Wydrukuję i spadamy w cholerę. Zacznij zbierać pozostałych.

Chwytałam kolejne kartki, składałam je i upychałam po wszystkich kieszeniach. Nawet nie wiem, ile ich było. Drukarka w końcu przestała pracować. Omal nie pękłam, tak bardzo chciałam powiedzieć dzieciakom wszystkim, ale nie. Zagryzłam policzek aż do bólu. Już wiecie, dlaczego jestem szefową? - Chodźcie! – rzuciłam z pośpiechem. – Spadamy! Zwijać się! - Max poczekaj sekundę – odezwał się Gazownik bardo, ale to bardzo

dziwnym głosem. 127 Stał pod ścianą zasłoniętą materiałem i z typową dla siebie ciekawością odsunął kotarę. Powoli podeszliśmy do niego i wytrzeszczyliśmy oczy. O dwa kroki od ściany serce mi załomotało i stanęło. Zakryłam usta ręką, żeby nie wrzasnąć. Za to Angela zaczęła krzyczeć i krzyczała tak długo aż Kieł ją zakneblował dłonią, Za zasłoną znajdowała się szklana ściana. No, nic strasznego.

Ale za szkłem była inna sala laboratoryjna, a w niej stoły, komputery i… klatki. Klatki ze śpiącymi stworzeniami. Stworzeniami wielkości dzieci. Dziesiątkami stworzeń. Mutanty. Jak my. 128 Straciłam głos. Rozejrzałam się szybko i dostrzegłam na wysokości oczu

małą tabliczkę z guzikiem. Podeszłam i przycisnęłam go bez zastanowienia, co jest moim uroczym zwyczajem. Szklana ściana rozsunęła się i weszliśmy cichutko, z nerwami napiętymi ja gumki recepturki. No i fakt, w tych klatkach i kojcach dla psów spały dzieci mutanty. Znów przypomniało mi się moje makabryczne i odrażające dzieciństwo i omal nie poddałam się atakowi histerii. O bólu głowy zapomniałam na jakąś minutę, ale teraz wrócił i tak mnie łupał mózg, że

nogi się pode mną ugięły. Angela zaglądała ze smutkiem do klatek; podeszłam do niej. Z setek genetycznych eksperymentów tylko my i Likwidatorzy przeżyliśmy – o ile mi było wiadomo. Dwa małe stworzenia śpiące w klatkach były prawdopodobnie straszliwymi wypadkami przy pracy i pewnie nie czekało ich długie życie. Przynajmniej tak można przypuszczać, jeśli ktoś ma narządy wewnętrzne na zewnątrz. Nerki, jelita, serce. O, biedne

maleństwa. - Potworne – szepnął Kieł. Odwróciłam się i zobaczyłam, że patrzy na dużego kota, serwala albo margaja. Nigdy dotąd nie widziałam w laboratorium prawdziwego zwierzęcia. Akurat kiedy się zastanawiałam, o co tu chodzi, kot obudził się, zamrugał sennie, odwrócił się i znów zasnął. Przełknęłam ślinę z wielkim trudem. Kot miał ludzkie oczy. A kiedy przyjrzałam się uważnie jego łapom, pomiędzy schowanymi pazurami

zobaczyłam ludzkie palce. Boziuniu. Podniosłam głowę; Angela czytała napis na tabliczce innej klatki. Jej psopodobny mieszaniec biegał przez sen. - Cześć Psieniu – szepnęła mała. - Cześć pieseczku. Wyglądasz jak Toto. Z Czarownika z Oz. Podeszłam do Kuks, która stała w osłupieniu. Zajrzałam do klatki.

To stworzenia miało skrzydła. Zerknęłam na Kła, który podszedł do nas. Na widok dziecka-ptaka westchnął i pokręcił głową. W jego oczach zobaczyłam prawdziwy smutek i czułość. Aż zachciało mi się go przytulić. Czego rzecz jasna nie zrobiłam. - Wiesz, nie możemy uratować wszystkich – powiedział cicho. - Podobno uratuję cały świat, pamiętasz? – odszepnęłam. – Zacznę od nich.

No i proszę, odezwał się Głos. Oto różnica między tobą a Kłem. Nie waż się mówić złego słowa na Kła, pomyślałam. Przeważnie ma słuszność. W tej chwili pewnie też. Czy to ważne: mieć słuszność czy robić to co słuszne? To jedna z trudniejszych lekcji. Dobra, jak sobie chcesz. Zajęta jestem - Otwierajcie klatki – szepnęłam do Iggy’ego, który przekazał to Gazikowi, a ten innym.

Odsunęłam skobel i delikatnie potrząsnęłam śpiącym w klatce stworzeniem. - Bądź gotów do ucieczki – szepnęłam. – Zabieramy cię stąd. Biedne dziecko popatrzyło na mnie nie rozumiejąc. Parę innych stworzeń obudziło się i przywarło do prętów, wydając dziwaczne odgłosy, jakich nigdy wcześniej nie słyszałam. Otwieraliśmy klatki najszybciej, jak tylko mogliśmy. W końcu wszyscy więźniowie odzyskali

wolność i stanęli, gapiąc się oszołomieniu lub strachu na drzwi laboratorium. W jednej klatce duże dziecko ściskało kurczowo pręty. Jego ładne, delikatne rysy wskazywały, że to chyba dziewczynka. Miała skrzydła ciasno złożone po bokach. Była starsza od pozostałych skrzydlatych dzieci. Szybko otworzyłam drzwi jej klatki i omal nie wyskoczyłam ze skóry bo przemówiła.

- Kim jesteście? Dlaczego to robicie? – szepnęła. - Dzieci nie powinny siedzieć w klatkach – odpowiedziałam. I dorzuciłam głośno: - DOBRA, LUDZIE, OPUSZCZAMY TEN LOKAL! 129 Tędy – rzuciła Kuks, usiłując wypędzić mamuty z sali. - Nie bójcie się. - Słyszę głos – ostrzegł Iggy. – Bardzo się bójcie.

- Ruchy, ruchy! – rozkazałam. Serce mi łomotało… Co ja wyprawiam? Chcę się opiekować? Z trudem radzę sobie z tymi, które już mam. Pomyślę o tym jutro. - Kuks! Kieł! Angela! – wrzeszczałam. Gazu, gazu, gazu! Śmignęli obok mnie jak błyskawice, popędzając pozostałych, a potem wypadliśmy przez pierwsze drzwi i po miękkim dywanie pogalopowaliśmy do drugich.

- Na schody! Nie miałam słuchu Iggy’ego, ale poczułam wszystkimi zmysłami, że nasz oddział ratunkowy za chwile zostanie zlokalizowany. Zastanawiaj się w biegu. Tak jest, Głosie. Dobrze, więc schody, potem kanały – dosłownie wlokłam innych po ciemnych schodach, jeden, dwa, trzy…. Jakiś dzieciak przestraszył się i skulił w kłębek, popiskując. Chwyciłam go pod pachę i biegłam dalej, po dwa schodki naraz. Odtwarzałam w pamięci trasę, którą musieliśmy pobiec.

Kieł, który nas wyprzedził, otworzył ostatnie drzwi, te prowadzące do tunelu, i wszyscy wysypaliśmy się w ślad za nim, z chłodnego, Świerzego powietrza w rozprażoną, cuchnącą wilgoć, od której wykrzywiało mi nos. - Gdzie jesteśmy? - spytała skrzydlata dziewczyna. Wyglądała na jakieś 10 lat i należała do nielicznych, które potrafiły mówić. - W kanałach pod wielkim miastem – wyjaśniłam zwięźle. – W drodze na świeże powietrze i słońce.

- Nie tak szybko – syknął Ari za moimi plecami. – Najpierw musimy pogawędzić, Maximum. Ty i ja. O dawnych czasach. 130 Znieruchomiałam, a oczy skrzydlatej dziewczynki rozszerzyły się ze strachu. Czyżby znała Ariego? Powoli oddałam jej małego, popiskującego mutanta i odwróciłam się. - Znowu wróciłaś? Co tu robisz? – spytałam. – Myślałam, że tatuś trzyma

cię na krótkiej smyczy. Zacisnął pazurzaste łapy. Musiałam grać na zwłokę. Za plecami zrobiłam dłonią gest oznaczający „uciekać!”. - No to opowiadaj – rzuciłam, żeby skupić na sobie jego uwagę. – Kto się tobą zajmował, kiedy Jed uciekał z nami? Zmrużył oczy, a jego kły stały się wyraźnie większe. - Fartuchy. Nic się nie martw, byłem w

dobrych rękach. Najlepszych. Ktoś się o mnie troszczył, Zmarszczyłam brwi z namysłem. - Ari, czy Jed pozwolił In zrobić z ciebie Likwidatora, czy też ktoś zadziałał na własną rękę? Jego masywne ciało zaczęło się trząś się z gniewu. - Co cię to obchodzi? Jesteś taka idealna, jedyny udany rekombinant. A ja jestem nikim, pamiętasz?

Porzuconym chłopcem. Mimo wszystko, mimo faktu, że z radością wkopałabym mu zęby za to, co zrobił Kłowi, poczułam, cień litości. Fakt – kiedy uciekliśmy ze Szkoły, nawet o nim nie pomyślałam. Nie zastanawiałam się, dlaczego Jed go zostawił i co się z nim stało. - Ktoś cię strasznie skrzywdził, bo Jed cię opuścił i nie mógł cie obronić – powiedziałam cicho. - Milcz! – warknął. – Nic nie wiesz!

Jesteś głupia jak but! - A może nie. Ktoś chciał sprawdzić, czy Likwidator wytrzyma dłużej, jeśli nie zacznie od wieku niemowlęcego – ciągnęłam. Ari dygotał, zaciskając i rozluźniając pieści. – Miałeś 3 lata, a oni ci wszczepili DNA i otrzymali super Likwidatora. Tak? Nagle skoczył na mnie i zamachnął się łapą. I choć mam superszybki refleks, zdołał mnie grzmotnąć w policzek tak mocno, ze rzuciło mnie na oślizłą

ścianę tunelu. Do twarzy przylgnęło mi coś jakby smarki. Odetchnęłam głęboko, godząc się z myślą, ze pewnie oberwę jak nigdy. Stary Jed, aczkolwiek najwyraźniej był szatańskim podmiotem, nauczył nas użytecznej sztuki walk ulicznych. Nigdy nie walczyć fair – nie tak się wygrywa. Stosuj wszystkie chwyty poniżej pasa. Spodziewaj się bólu. Spodziewaj się ran. Jeśli ból cię zaskoczy, to już przegrałeś. Powoli odwróciła się do Ariego.

- W prawdziwym świecie byłby w drugiej klasie – powiedziałam. W ustach czułam słony smak krwi. – Gdyby Jed cię bronił - W prawdziwym świecie zabiliby takiego odrażającego zmutowanego odmieńca. No to rękawica rzucona. - A ty jesteś… czym? –spytał niby to z uprzejmym zakłopotaniem. – Spójrz prawdzie w oczy. Nie jesteś po prostu wielkim, włochatym 7-latkiem. Jesteś

zmutowanym odmieńcem o wiele bardziej niż ja. I to twój własny ojciec do tego dopuścił. - Zamknij się – ryknął Ari z furią. Nic na to nie poradzę – przez sekundę było mi go żal. Ale tylko przez sekundę. - No i sam widzisz – rzuciłam od niechcenia i kopnęłam go z obrotu ta, że normalnemu mężczyźnie wgniotłabym klatkę piersiową. Ari się tylko cofną.

O pól kroku. Nawet nie cały. Znowu mnie walnął, aż pokazały mi się gwiazdy i mgławice. Wbił mi pięć w żołądek, Boże był silny jak stado byków. Czyli bardzo silne, jasne? - Już nie żyjesz – warknął. – Dosłownie. Skoczył na mnie z pazurami i … pośliznął się! Trafił butem na ociekającą śluzem betonową płytę i gruchnął na plecy. Tak mocno, że powietrze uszło z niego ze świstem.

- Zabieraj ich stąd! – wrzasnęłam do Kła, nawet nie odwracając głowy i natychmiast skoczyłam obiema nogami na pierś Ariego. Serce mi łomotało, adrenalina tętniła w żyłach, zmieniając mnie w Atomówkę. Przypomniałam sobie, jak Ari pobił Kła na plaży – i jaką mu to sprawiło przyjemność. Ari wstał chwiejnie, rzężąc jak wielkie zwierzę z zapaleniem płuc. Chciał mnie przewrócić; chwyciłam go obiema rękami jego głowę.

Ale zdążył mi się wyrwać. Był szybki, szybszy ode mnie. Znowu uderzył mnie pięścią i wydawało mi się, że słyszę trzask żebra. Metodycznie robił ze mnie miazgę. Za co on mnie tak nie nawiedził? Za co nienawidzili nas wszyscy Likwidatorzy? - Tak, to mi sprawia przyjemność. Chcę, żeby to trwało długo, bardzo długo. Stałam się jego workiem trentowym i nic nie mogłam na to poradzić. Nie

wyobrażacie sobie, z jaką furią się na mnie rzucił, co to był za ból. Od zagłady uratowała mnie tylko ta maź pod nogami. Ari znów stracił równowagę i wreszcie dostrzegłam białe światełko nadziei. Przynajmniej jakąś szansę. Kopnęłam go, tym razem w krtań. Dobry, solidny kopniak. Ari zakrztusił się i zaczął się osuwać w dół. Skoczyłam na niego, chwyciłam go za głowę i razem ruszyliśmy jak w zwolnionym tempie. Był wielki, ciężki i

padliśmy jak kłody. Bach! Ręka, noga…. Trzymałam go mocno i nie puszczałam – Ari uderzył karkiem o ścianę tunelu. Usłyszałam straszliwy, mdlący trzask, który rozszedł się wibracją w moich ramionach. Ari i ja spojrzeliśmy sobie w oczy z przerażeniem. - Zrobiłaś mi krzywdę – wychrypiał, a w jego głosie brzmiało straszliwe zaskoczenie. – Ja bym cie nie

skrzywdził. Nie tak… Głowa mu opadła i całe jego ciało zwiotczało. Oczy wywróciły mu się białkami. -Max? – Iggy silił się na spokój. – Co to było? - Chyba… chyba.. – przełknęłam ślinę, siedząc na potężnej piersi Ariego i nadal trzymając jego głowę. – Chyba złamałam mu kark. Zakrztusiłam się, czując, że zaraz puszczę pawia.

- On chyba nie żyje. 131 Na schodach za nami rozległy się gniewne głosy i tupot ciężkich kroków. Nie było czasu zastanowić się i rozważać, co się właściwie stało. Zeskoczyłam z ciała Ariego i złapałam Angelę za rękę. Angela chwyciła Iggy’ego i ruszyliśmy biegiem, a Kuks i Gazownik tuż za nami. Wszystko mnie bolało, ale galopowałam jak w sto koni, choć nie wiem co to są stokonie. Nigdzie niw widziałam Kła ani innych

mutantów – już uciekli. - Lecimy! – krzyknęłam, puściłam rękę Angeli, a ona natychmiast skoczyła nad kanałem, rozprostowała skrzydła i załopotała nimi. Zmoczyła je w ściekach, ale uniosła się i pofrunęła przez tunel; jej białe upierzenie majaczyło przed nami jak wiałko. Gazownik poleciał za nią, przerażony i blady, a za nim Iggy. - To był mój syn! – zagrzmiało z tyłu. Rozpaczliwe krzyki Jeda odbił się echem od kamiennych ścian, zaatakował

mnie ze wszystkich stron. Zabrakło mi tchu. Naprawdę zabiłam Ariego? Czy on umarł przeze mnie? To wszystko wydawało się nierealne – kanał, akta, mutanty, Ari…. Czy to sen? Nie. Byłam boleśnie świadoma, ze to jawa, ze jestem sobą, tutaj, teraz. Odwróciłam się i spojrzałam na Jeda – człowieka, który dawno temu był moim bohaterem. - Dlaczego to robisz? – krzyknęłam na całe gardło. – Po co ci ta zabawa?

Ten test? Patrz, co narobiłeś! Jed patrzył na mnie i nagle dokładnie przypomniały mi się czasy, kiedy był jakby moim ojcem, jednym człowiekiem, któremu ufałam. Kim wtedy naprawdę był? Kim się stał? Nagle zupełnie zmienił ton. Już nie wrzeszczał. - Max, chcesz poznać tajemnicę życia, a to niemożliwe. Nikt nie zdoła jej poznać, nawet ty. Jestem twoim przyjacielem. Nigdy o tym nie zapomnij.

- Już zapomniałam! – ryknęłam i odwróciłam się od niego. – W prawo! – zawołałam do Angeli, która z wdziękiem skręciła do większego tunelu. Pofrunęłam w ślad za nią, niemal rozbijając się na ścianie, bo zbyt późno zrobiłam przechył. Za mną rozległ się ostatni krzyk. Jed znowu zmienił ton – wrzeszczał, a ja wyobraziłam sobie jego czerwoną twarz, czerwoną jak znak stopu. - Zabiłaś własnego brata!

132 Przerażające słowa Jeda wciąż dźwięczały mi w głowie. Za każdym razem ich znaczenie i konsekwencje stawały się coraz gorsze. „Zabiłaś własnego brata”. Czy to możliwe? Jak to? A może to znowu jakiś postęp? Próba? Jakoś udało nam się wydostać na ulicę, gdzie czekał na nas Kieł. Byłam ogłuszona, jakbym się zderzyła z ciężarówką, ale zmusiłam się, żeby iść dalej.

Przypomniałam sobie, co mam w kieszeniach. Nazwiska, adresy, zdjęcia… naszych rodziców? - Gdzie są tamci? Mutanty? – spytałam Kła. Tyle się wydarzyło, że z trudem to wszystko ogarniałam, ale musiałam wziąć się w garść. - Zabrała ich dziewczyna ze skrzydłami – wzruszył ramionami. – Nie chciała z nami zostać. Nie słuchała argumentów. Coś ci to przypomina?

Machnęłam ręką – nie miałam ochoty gadać na ten temat, nie małam ochoty gadać na żaden temat. Ciągle widziałam oczy Ariego wywracające się białkami do góry, słyszałam trzask jego karku. - Idziemy. Ruszać się – powiedziałam i pokuśtykałam przed siebie. - Marsz, marsz. Dopiero jakieś 3 minuty później dotarło do mnie, że Angela niesie coś

oprócz Celestyny. - Angela! – Zatrzymałam się na środku chodnika. – Co to jest? Pod pachą wierciło się coś małego, czarnego i kudłatego. - Piesek? – oznajmiła i zadarła brodę jak zawsze, kiedy się prze czymś upierała. - Co takiego? – zawołał Kieł, oglądając rzeczone stworzenie. Wszyscy obstąpiliśmy Angelę kręgiem, ale przypomniałam sobie, że nie

wolno nam rzucać się w oczy. - Idziemy – mruknęłam. – Dyskusja jeszcze się nie skończyła Angela. W Bettery Park w dolnej części Manhattanu, wśród przerośniętych rododendronów i krzaków cisu, znajdowała się mała, zaniedbana muszla koncertowa. Skuliliśmy się pod jej dachem; deszcz spłukiwał pył z ulic miasta. Byłam wykończona. Czułam się jakby nie zostało we mnie ani iskierka siły/ - Dobra – powiedziałam siadając

względnie prosto i starając mówić się energicznie. – Angela, tłumacz się. - To mój piesek – oznajmiła mała twardo, nie patrząc na mnie. – Z Instytutu. Kieł posłał mi spojrzenie mówiące: „jeśli pozwolisz jej go zatrzymać, to cie zabiję”. - Angela, nie możemy mieć psa – rzuciłam surowo. Psiak wyrwał się z jej ramion i usiadł obok. Na moje oko wyglądał dość

normalnie. Jego błyszczące czarne ślepka wpatrywały się we mnie, a pysk szczerzył się w sympatyczny uśmiech. Krótki, gruby ogonek merdał wesoło. Nos węszył radośnie, zachwycając się nowymi zapachami. Angela przygarnęła psa do siebie. Gazownik przycupnął obok, przyglądając mu się z ciekawością. - Poza tym masz już Celestynę – zauważyłam.

_ kocham Celestynę – powiedziała Angela lojalnie – ale nie mogłam zostawić Totola. - Totala – powtórzył Iggy. - Tak było napisane na jego klatce. - Totalnie zmutowanego psa, który pewnie poprzegryza nam gardła we śnie – dodał Kieł. Pies przechylił łepek, a jego uśmiech zgasł na chwilę. Ale potem znowu zamerdał ogonkiem, puszczając obelgę

w niepamięć. Kieł spojrzał na mnie: to ja mam być złym gliniarzem i wyegzekwować sprawiedliwość. - Angela – zaczęłam przymilnie. – nie zawsze udaje nam się znaleźć jedzenie dla siebie. Uciekamy. Tu jest niebezpiecznie. Musimy się zajmować sobą. Angela zacisnęła zęby i wbiła wzrok w ziemię. - To najwspanialszy pieseczek na cały świecie – oznajmiła. – No więc sama

widzisz. Spojrzałam bezradnie na Kła. - Angela – zaczął surowo. Mała spojrzała na niego wielkimi błękitnymi oczami. Umorusana buzia, brudne ubranie, rozwichrzone warkoczyki. - pierwszy przypadek niesubordynacji i pies wylatuje – westchnął Kieł. – Zrozumiano? Angela rozpromieniła się i rzuciła mu ramionka na szyję. Ja tylko gapiłam

się na niego ciężkim wzrokiem. Uścisnął Angelę i zauważył moją minę. Wzruszył ramionami. - Spojrzała jak Bambi – szepnął. – Wiesz, że jestem bezradny, kiedy patrzy jak Bambi. - Total – wrzasnęła Angela. – Możesz zostać! Przytuliła małe, ruchliwe czarne ciałko i odskoczyła z uśmiechem. Total pisnął ze szczęścia i dał susa w powietrze.

Wszystkim nam opadły szczęki. Gapiliśmy się w osłupieniu. Total mało nie walną łepkiem w sufit muszli, mniej więcej 6 metrów nad nami. - Oj – jęknęła Angela. Total wylądował z lekkim poślizgiem, po czym znowu podskoczył i polizał ją po twarzy. - Właśnie, oj – mruknęłam. 133 Tej nocy rozpaliliśmy małe ognisko i

usiedliśmy nad wodą w części Nowego Jorku, która nazywa się Staten Island. Lizaliśmy rany. Zwłaszcza ja. Wszystko mnie bolało. Ale byłam także niesamowicie przejęta tym, co znalazłam w Instytucie. - No dobrze, na razie nic nam nie grozi i jesteśmy razem. – Odetchnęłam głęboko i powoli. – znaleźliśmy Instytut i być może to, o co nam chodziło. Słuchajcie: mam nazwiska, adresy, nawet zdjęcia ludzi, którzy mogą być

naszymi rodzicami. Widziałam ich zaskoczenie, szok, ekstremalne napięcie, ale także strach i złe przeczucia. Potraficie sobie wyobrazić, co znaczy spotkanie z rodzicami, kiedy ma się o 6 do 14 lat? Ja nie potrafiłam. - Na co czekasz? – spytał Iggy. – Otwieraj tę kopertę, bardzo proszę. No już. Niech ktoś mi powie, co tam jest napisane.

Drżąc z przejęcia, zaczęłam wyjmować kartki, które zabrałam z Instytutu. Zawierały wyjaśnienie tajemnicy naszego życia, nie? Pozostali zebrali się wokół mnie, opierając się na moich ramionach i pomagając mi rozprostować zadrukowane strony tak, by nie rozmazać tuszu. - Max, dlaczego Jed powiedział, że zabiłaś własnego brata? – wypaliła znienacka Kuks. Bardzo dla nie typowe – znowu znalazła się we własnym świecie. –

chyba nie chodziło mu o to, że Ari był twoim bratem? Chyba nie byliście… yyy… Uniosłam rękę. Kotłowały się we mnie takie uczucia, ze omal nie zaczęłam krzyczeć. - nie wiem – odparłam z trudem. – nie potrafię traz o tym myśleć. Przeczytajmy, co tu jest napisane. Kiedy ktoś znajdzie coś ciekawego, niech krzyczy. Rozdałam strony.

- Gdzie twój tata? – zanucił Gazownik. – Gdzie twoja mama? 134 Angela zaczęła czytać powoli, poruszając ustami. - Bez sensu – oznajmiła po 10 sekundach. Potem Gazownik poderwał się z ziemi. - Jestem! Jestem! – wrzasnął. - Daj popatrzeć, Gazik. Podał mi swoje kartki, nad którymi się

zadumałam. Rzeczywiście, znalazłam jego imię: „F28246eff(Gazownik)” Serce prawie mi stanęło. - Jest adres! – rzuciłam, wodząc palcem po stronie. – W Wirginii! - Ja też mam adresy i nazwiska – odezwał się Kieł. – I moje imię. I, o rany zdjęcia. - Pokaż, pokaż! Wszyscy zebrali się wokół niego i choć normalnie jest takim wcieleniem

spokoju, chłodu i opanowania, cały dygotał. Jak my wszyscy. Ja trzęsłam się, jakby temperatura spadła do minus 20. Kuks wskazała ksero, które trzymał Kieł. Przedstawiało mężczyznę i kobietę koło 30 lat. - Ale podobny do ciebie! Ona też! To na pewno twoi rodzice, na pewno. Głos się jej załamał i nagle wszyscy się rozryczeliśmy, oczywiście z wyjątkiem Kła, który tylko wymamrotał: - Może tak. Może nie.

Potem zaczęliśmy przeglądać strony, poszukując naszych rodziców. Nikt się nie odzywał. Aż… - Są! Mama i tata! – krzyknął Gazik. – Cortlandt Lane 167 w Alexandrii w stanie Wirginia! Angela, patrz! To oni. Niesamowite. Cud. Wyglądają jak ja! I ty, Angela! Angela patrzyła przez chwilę w milczeniu, a potem usta wygięły jej się w podkówkę i zaczęła szlochać. Natychmiast przygarnęłam do siebie jej małe ciałko, pogłaskałam po włosach.

Normalnie nie jest beksą, ale kiedy poczułam, jak cała dygocze, jej ból prawie rozsadzał mi serce. - Tu jest masa cyfr i innych bzdur – odezwał się Kieł, przywracając nas do rzeczywistości. Może też to zastanawiało. - Dlaczego zaszyfrowali część informacji? To bez sensu. - Kogo to obchodzi? – wrzasnął radośnie Gazik. – Znalazłem mamę i tatę!

Hurra! Już nie jestem na nich zły! Kieł, Gazik, i Angela znaleźli to, czego szukali, ale ja na razie nie. A Kuks nadal nie wiedziała, czy jej rodzice mieszkają na zachodzie. - Iggy! Iggy! Twoja mama! Ooo… tu jest napisane, ze twój tata nie żyje – zrelacjonował Gazownik. – przykro mi z powodu taty, ale mamę masz fajną. – I zaczął ja opisywać. A zatem w stadzie znalazł się jeden obcy, jedyna sierota bez mamy i taty.

Tak, zgadujcie: ja. Nadal byłam niczyja i znikąd. Chciałam powiedzieć, że mam bardzo dobry charakter, jestem świetnym kompanem, że nie czułam się kompletnie opuszczona, porzucona, rozdarta i zdruzgotana – ale ostatnio staram się rzucić nałóg kłamania. A więc tak, zaliczyłam te ohydne uczucia i parę innych. Ale udawałam dzielną, uśmiechałam się, zachwycałam, raz po raz czytałam akta, cieszyłam się szczęściem mojego

stada – które, spójrzmy prawdzie w oczy, nie zaznało wiele radości w swoim trudnym, krótkim i dziwnym życiu. Jednego mój żelazny umysł nie mógł odpuścić. - No więc dlaczego te inne informacje są zaszyfrowane? – spytałam znowu. Tylko po to, żeby coś powiedzieć i odwrócić własną uwagę od tego cholernego bólu. - Może to informacje, których fartuchy nie chcą nikomu udostępnić –

odezwał się Kieł głuchym, upiornym głosem z horroru, jakim czasami mówił, kiedy sytuacja robiła się wyjątkowo dziwna – w odróżnieniu od zwyczajnej sytuacji. - Na przykład fundacje – dodałam w zamyśleniu. – Albo nazwy szpitali, które oddają im dzieci. Albo nazwiska świrniętych lekarzy, którzy im pomagają. I w ogóle klucze do całego Imperium Zła. - Jasna Cholerka! – Iggy aż podskoczył. – Gdybyśmy to rozszyfrowali, mogliśmy ich rozpędzić na 4 wiatry!

Moglibyśmy znieść te informacje do gazet. Ten gruby zrobiłby film – Jak „Zabawy z bronią” czy coś tam. - A mnie to wisi – oznajmiła Kuks. – ja chcę tylko wreszcie odnaleźć rodziców. O, o! To ja! – Wstrzymała oddech i przeczytała informację przy wpisie N88034gnh ( Moniqe). – wiecie co? – rzuciła szybko przeglądając kartki. – wszystkie te adresy są w Wirginii, Maryland i Waszyngtonie. To blisko siebie,

nie? A w Waszyngtonie jest siedziba rządu prawda? - Po prostu bomba – powiedział Iggy z rozmarzeniem. – Najpierw poznamy rodziców. Radosne spotkania, uściski, pocałunki. Potem zniszczymy Szkołę, Instytut, wszystkich łajdaków, którzy do tego dopuścili. Będzie świetnie. Możemy zlikwidować Likwidatorów, wszystkich, jednocześnie! Suuuper! - To co zrobimy? – spytał Gazownik, nagle bardzo poważniejąc. – Tak naprawdę?

- Ja zrobię to co Max – oznajmiła Angela. Celestyna i Total też. Total zakręcił się w kółko, słysząc swoje imię i polizał rękę Angeli. Nie wiem, co z nim robili w Instytucje, ale najwyraźniej nie miał o to pretensji. Potem polizał Celestynę. Ten biedny misiek bardzo potrzebował kąpieli. Jak my wszyscy. Spojrzałam na swoją kompanię. Na razie byliśmy bezpieczni. Byliśmy razem. Zalała mnie fala wdzięczności.

- Polecimy do Waszyngtonu – oświadczyłam w końcu. – Wykąpiemy się. I znajdziemy naszych rodziców. Mamy adresy, tak? - Jupi! – wrzasnął Gazownik i znienacka przybił piątkę Iggy’emu. Uśmiechnęłam się. Tak bardzo ich wszystkich kochałam i chciałam, żeby byli szczęśliwi, mogłam to zrobić wszystko żeby spełnić marzenia swoich bliskich. Nawet gdyby mnie to miało zabić.

Tej nocy – a może już nad ranem – usiłowałam porozmawiać z Głosem. Może, przypuśćmy, łaskawie by mi odpowiedział. Mam do ciebie 2 pytania, dobra? Tylko 2. Nie raczej 3. No tak. Gdzie są moi rodzice? Dlaczego brakuje tylko moich akt? Dlaczego mam te straszne migreny? I kim jesteś? Czy jesteś wrogiem w mojej głowie? Czy moim przyjacielem? Głos odpowiedział natychmiast.

To więcej niż 3 pytania. Czasami to, czy ktoś jest wrogiem, czy przyjacielem, zależy od punktu widzenia. Ale skoro musisz wiedzieć, uważam się za twojego przyjaciela, serdecznego przyjaciela, który bardzo cię kocha. Nikt nie kocha cię bardziej ode mnie. Teraz słuchaj. To ja zadaję pytania, nie ty. Ty, natomiast poświęć maksimum uwagi – i tu zachichotał, serio! – Maximum. Niesamowitej, niesłychanej Maximum Ride. EPILOG

Nie ma na świecie nic lepszego niż lot wczesnym rankiem, tak koło 6. Z wysokości 5 kilometrów widziałam kolory samochodów sunących po autostradzie do New Jersy. Fantastycznie było. Znów krążyć w powietrzu, rozprostować skrzydła, rozruszać sztywne stawy. Lecieliśmy w luźnym szyku, uśmiechając się do siebie. Cieszył nas wspólny lot wysoko nad światem, w którym zostały nasze tajemnice i ból.

Total chyba lubił wiatr świszczący w uszach i w ogóle się nie przejmował, że znalazł się tak wysoko. Stado było nieprzytomne z wrażenia na myśl o odnalezieniu rodziców, a ja wiedziałam, że będę przy nich do końca, cokolwiek się stanie. Kieł zerknął na mnie bez emocji, z kamienną miną, choć niemal czułam jego niecierpliwość. Uśmiechnęłam się, a on błysnął ciemnymi oczami. Kieł…. Muszę się nad ni zastanowić. Ja…. Nad sobą tez muszę się

zastanowić. Kiedy dotrzemy do Waszyngtonu, albo będzie niewiarygodnie wspaniałe, albo czeka nas kompletna katastrofa. Iggy uważał, że spotkanie z rodzicami to nasza przepustka do bezpieczeństwa, wolności i szczęścia. Ja nie byłam taka naiwna. Wiedza to straszne brzemię, powiedział mój Głos. Może ci pomóc, ale też może cię narazić na niebezpieczeństwo większe niż cokolwiek do tej pory.

Chwytam. Ale i tak musiałam to zrobić. Max…. Masz ważniejszą misję niż szukanie rodziców stada. Skup się na ratowaniu świata, nie przyjaciół. Szybowałam spokojnie, a moje skrzydła unosił ciepły prąd powietrzny. Czułam się, jakbym dryfowała na chmurce; najlepsze uczucie, jakie możecie sobie wyobrazić. Szkoda, że nie lecicie ze mną. Może następnym razem. Wiesz, Głosie, pomyślałam w końcu, moim światem są przyjaciele.

Pamiętacie, co powiedziałam na samym początku? Teraz daje wam wybór. Możecie odłożyć tę, książkę, ale to była dopiero część historii. Reszty szukajcie gdzie indziej. Jak poszukacie dobrze, może weźmiecie w niej udział. Odpowiedzi szukajcie w sieci. Jeśli znajdziecie portal. Uważajcie. I nie mówcie, ze was nie ostrzegam MAX