Przemek Corso Archeolog Robert Karcz t 03 Miasto z gliny

Wydawnictwo „Bernardinum” Sp. z o.o. 83-130 Pelplin, ul. Biskupa Dominika 11 tel. 58 536 17 57, fax 58 536 17 26 [email protected] www.bernardinum. com.pl Copyright © 2016 tekst Przemek Corso Ilustracje: Fotolia Copyright © 2016 opracowanie plastyczne W. Cejrowski Sp. z o.o. Copyright © 2016 plastyczny kształt Serii z Mustangiem W. Cejrowski Sp, z o.o. Copyright © 2017 for the Polish edition Wydawnictwo „Bernardinum” Sp. z o.o. All rights reserved Projekt okładki: Agnieszka Rajczak-Kucińska Projekt elementów graficznych: Agnieszka Rajczak-Kucińska Redakcja: Edyta Urbanowicz, Wojciech Cejrowski Korekta: Edyta Urbanowicz, Anna Mędrzecka, Piotr Koperski Skład i łamanie: EFFEKT s.c, Łódź Druk i oprawa: Drukarnia Wydawnictwa „Bernardinum” Sp. z o.o. tel. (58) 536 43 75, e-mail: [email protected]

Wydanie I (2017)

ISBN 978-83-7823-850-8

All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Reprodukowanie, kopiowanie w urządzeniach przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek formie oraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych - również częściowe - tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw autorskich.

Mojej córce Anastazji. Kocham Cię.

Kocham Cię.

PROLOG

IEDY dotarł w okolice Międzygórza, świtało, a nad krętą leśną drogą unosiła się kilkunastocentymetrowa warstwa mgły. Znad kierownicy samochodu widział tylko gęsty las. Był skupiony na drodze. Szarżował, co kilka chwil dociskając pedał gazu i hamulec. Popisywał się, a może po prostu się stęsknił? Przyklejona do tapicerki mała figurka przedstawiająca diabełka kiwała mocno głową, jakby zachęcała go do jeszcze większej lekkomyślności. Figurka była całkowicie nowa, wykonana ręcznie. Stała w tym samym miejscu, co poprzednia. Tak! Tak! Szybciej! O tej porze dnia prawdopodobieństwo spotkania kogoś na drodze było minimalne, a on znał te drogi. Znał każdy zakręt, każdą górę, każdy wąwóz, każde cholerne drzewo. Stary ford mustang ryczał jak bestia przy każdym ostrzejszym zakręcie. Jego karoseria była zniszczona i nie trzeba było być detektywem, żeby domyślić się, że ktoś go kiedyś oblał benzyną i podpalił. Wystarczyło spojrzeć na wypalone zacieki, które sprawiały, że samochód wyglądał naprawdę groteskowo. Gdyby ktoś widział go wtedy, jak ścina z rykiem kolejny zakręt, musiałby się uszczypnąć, żeby się upewnić, że nie śni. Ale to nie był sen. Samochód zatrzymał się na krawędzi urwiska, a małe kamyczki zachrzęściły pod oponami. Z mustanga wysiadł mężczyzna. Był już po trzydziestce. Miał na sobie starą, krótką skórzaną kurtkę z setką małych zamków i zameczków. Zatrzasnął drzwi, wsunął ręce głęboko do kieszeni spodni, chroniąc je przed przejmującym zimnem, i zrobił kilka kroków w kierunku urwiska. - Cholera - sapnął. - Zimno jak diabli... Tak, jesień zaczynała tracić kolory, zwiastując nadejście zimy, a tego dnia zimno naprawdę przeszywało do kości. Lekko dygotał, a z każdym oddechem z jego ust i nosa dobywała się para. To nie był sen. Ile czasu minęło? Spoglądał na górzysty leśny pejzaż.

K

Hen, daleko widział wyłaniające się spośród porannej mgły drewniane zabudowania: stajnię i piękne domki w stylu tyrolskim. Zupełnie jakby to było w Alpach, a nie w Polsce. Gdzieś w oddali było słychać wodospad. Mężczyzna wziął głęboki wdech, który go orzeźwił i zadziałał na niego lepiej niż kawa, po czym wsiadł do samochodu i ruszył dalej w drogę. „Jestem na miejscu - pomyślał. - Jestem w domu”. ***

Tadeusz Cieplak skończył w tym roku sześćdziesiąt osiem lat, ale miał więcej energii niż niejeden młodziak. W zależności od humoru mówił, że jest to albo zasługa górskiego powietrza, albo aktywnego trybu życia, albo bimbru, który pędził w piwnicy. Każda z wersji brzmiała tak samo prawdopodobnie. - Dawno cię nie było, ty stary draniu! - krzyknął w kierunku Roberta Karcza, kiedy ten zaparkował swojego forda mustanga Mach 1 na podjeździe. Narzucił na siebie ulubiony płaszcz z podpinką i ostrożnie zszedł z ganku. - Dobrze wiesz, że nie lubię sobie odmrażać tyłka - mruknął, jakby nigdy nic. Jakby nie widzieli się raptem od kilku godzin, a nie od kilku lat. Podszedł do samochodu i przyjrzał mu się uważnie, a w jego spojrzeniu pojawiło się coś w rodzaju rozczarowania podszytego bólem. - Jest gorzej, niż podejrzewałem - westchnął po chwili, dotykając zniszczonej maski Macha 1. - Taki piękny wóz... Mój Boże... Karcz wyciągnął z bagażnika skórzaną torbę. Chuchał sobie cały czas w dłonie, próbując się ogrzać. - Mówiłem ci, że go zniszczyli. Da się coś z tym zrobić? Cieplak zdawał się go nie słuchać. Wsadził do ust skręta i nadał oglądał samochód. - Palisz? - zwrócił się do Roberta, nie patrząc na niego. - Nie, wujku. Nie palę. Starszy mężczyzna tylko uśmiechnął się kwaśno i wskazał spaloną karoserię mustanga. - Sądząc po tym, można by pomyśleć, że jarasz cały czas... Kiedy do mnie zadzwoniłeś, nie podejrzewałem, że Mach będzie wyglądał, jakbyś pojechał na przejażdżkę do piekła i z powrotem. Dopadłeś tych drani, co go tak załatwili? - Nie do końca - przyznał niechętnie, przestępując z nogi na nogę i mocno zaciskając zsiniałą z zimna dłoń na rączce torby.

- Niedobrze... To zacieki po benzynie, nie? Kto robi takie rzeczy? Oblali go i podpalili? - Tak. Zrobiłem wszystko, żeby doprowadzić go jako tako do ładu. Zapłaciłem za wymianę szyb... Ale to wszystko prowizorka. Da się coś z tym zrobić? - powtórzył pytanie. - Myśli wujek, że damy radę? Cieplak zaciągnął się głęboko skrętem, a później rzucił go pod nogi i zdeptał kapciem. Podszedł do Karcza, spojrzał mu głęboko w oczy i objął go. Mocno, po męsku. - Coś ci zagraża? - zapytał nagle. - Nie bardziej niż zwykle, wujku. - Tęskniliśmy za tobą - powiedział. - Ja i Nina. - Ja też - odparł Karcz i poczuł, jak zaczyna mu się robić cieplej. - Tylko mi się z tego wzruszenia nie zacznij mazać - prychnął Cieplak i machnął w kierunku domu. - Za to, co zrobiłeś z samochodem swojego starego, powinienem zostawić cię na dworze. Poważnie! Powinienem ci założyć kaganiec i kazać spać w budzie. Nie śmiej się! - Nie śmieję się. Tylko twarz mi zesztywniała od zimna i to tak wygląda, jakbym się uśmiechał... - W kagańcu byś się nie uśmiechał - rzucił żartobliwie Cieplak. Idę do środka, otworzę ci warsztat. Objedź dom z drugiej strony. Mam nadzieję, że nie zapomniałeś, gdzie co jest... A! I dlaczego masz tę obrzydliwą rzecz na tapicerce? - Co? - zdziwił się i zerknął w stronę wozu. - Tę figurkę! - warknął. - Tego diabła czy co to jest! Chcesz, żeby twój stary przewrócił się w grobie? - Dostałem to w prezencie od pewnego dzieciaka. To nowa figurka, bo... poprzednia nie przeżyła pożaru. - I naprawdę musisz mieć to w środku? - Wujku, to jest Obama. Znaczy, figurka byłego prezydenta... Pomalowana. Z rogami. - Polityk? - Tak. Cieplak tylko burknął coś pod nosem. - Weźmiesz moją torbę? - zapytał Karcz, ale Cieplak już wszedł do domu. Po chwili drzwi uchyliły się, a Karcz zobaczył w szczelinie jego twarz. - No i co tak stoisz? Nie jestem głuchy. Zrobię się milszy, jak przestanę się wściekać za to, co zrobiłeś z wozem. Na razie torbę noś sobie sam. - To nie była moja wina! - zaprotestował, ale drzwi zatrzasnęły

się znowu. Karcz rozejrzał się po posesji. Wielki, piękny trzypiętrowy dom miał w kilku miejscach tabliczki z napisem: „pokoje /rooms/Zimmer 24/7”. Po prawej stronie zobaczył budę dla psa. Psa nie było, ale przez daszek przerzucony był długi łańcuch. Wzdrygnął się na samą myśl, westchnął i wsiadł do samochodu. ***

Tadeusz Cieplak i jego żona Nina tak naprawdę nie byli spokrewnieni z rodziną Karczów. Tadeusz po prostu przyjaźnił się z Karczem seniorem przez wiele lat, a wspólna pasja dotycząca motoryzacji uczyniła ich kimś w rodzaju braci. Robert nie znał szczegółów, ale to dzięki Cieplakowi Mach 1 został sprowadzony do Niemiec w latach osiemdziesiątych, a później przeprowadzony przez polską granicę. Zresztą nie tylko Mach, masa innych samochodów również, choć te pozostałe nie wzbudzały w nim już żadnych emocji. Nikt nie musiał się martwić o pozwolenia, wizy czy bilety, bo wiadomo było, że - jak to mówili rodzice - „wujek Cieplak załatwi”. Zresztą bardzo często, kiedy coś się chrzaniło, ojciec powtarzał: „Cieplak załatwi”. Nie tylko w kwestiach motoryzacyjnych. W pewnym sensie weszło to nawet do ich domowego słownika. Robert pamiętał to doskonale. Pamiętał, jak przez lata właściwie mieszkali w okolicach Międzygórza. Jak ojciec kupił tu dom. Cieplak z ojcem odrestaurowali wspólnie kilka samochodów i zorganizowali jeden z dwóch Karczowych zlotów motoryzacyjnych. Senior był dumny jak paw. A później wszystko się skończyło. Minęły lata i Robert nagle znowu siedział przy masywnym drewnianym stole, tylko że zamiast herbaty pił czarną kawę, powtarzając w myślach jak mantrę: „Cieplak załatwi”. Historia zatoczyła koło. W drugim końcu jadalni siedziało małżeństwo z dwuletnią córeczką i psem. Dziewczynka, zajmująca honorowe miejsce w foteliku dla dzieci, co chwilę zrzucała psu na podłogę zawartość swojego talerza. - Widzę, co robisz, dziecko! - powiedział w końcu zniecierpliwiony ojciec, a dziewczynka zaczęła chichotać tak głośno, że po chwili wszyscy zaczęli się śmiać. Karcz również.

- Wynajęli pokój na trzy dni - wyjaśnił Cieplak, siadając naprzeciwko Roberta i stawiając przed nim talerz z omletem. - Fajna rodzinka... Zaraz wyruszają na szlak. Karcz kiwnął ze zrozumieniem głową. - Dalej nosisz kurtkę swojego ojca - zauważył Cieplak. - Wiesz, że matka nigdy nie pozwalała mu w niej chodzić? Mówiła, że to wstyd nosić coś takiego, więc zakładał ją tylko do garażu. Karcz upił łyk kawy. - Takiego go zapamiętałem... Cieplak westchnął. - Brakuje mi drania - powiedział w końcu. - Jedz omlet... - Ciocia Nina go robiła? - Eeee, nie. Nina jest w sanatorium. Mam pomoc kuchenną na wszelki wypadek. - A jak biznes? Cieplak podrapał się po porośniętej siwą szczeciną twarzy. - Pytasz: „jak”, odpowiadam: „srak” - odparł po długiej chwili namysłu. - Jak nie ma sezonu, to nic się nie dzieje. Więcej zarabiam na wypożyczaniu samochodów na wesela albo do centrów handlowych... Gdyby nie to, musielibyśmy jeść żwir z podjazdu. Mam lincolna, jednego starego chevy i kabriolet jak z taśmy produkcyjnej. Wszystko jest na stronie internetowej. Takie czasy. Ludzie dzwonią. Wynajmują. - To dobrze. - Jedz, synku. Masz na głowie jakieś nowe blizny? Karcz uśmiechnął się tylko, nie podejmując tematu. Nabił na widelec kawałek omleta i wsadził go do ust. - Jak tam twoja siostra? Ty przynajmniej dzwonisz, a ona jak poszła w świat... Ho, ho, ho! Nawet pół telefonu. Oglądamy ją często w telewizji. Piękna i wyszczekana jak wasz stary. Ciekawe, że ty zawsze miałeś opinię uciekiniera, ale to ona odcięła się od przeszłości... Tłumaczymy sobie z Ninką, że to jej sposób na radzenie sobie z tym, co spotkało waszych rodziców. - Też tak uważam. - Widujesz się z nią? Wszystko u niej dobrze? Karcz chrząknął, jakby coś stanęło mu w gardle. - Znowu masz kłopoty? - zapytał Cieplak szeptem, zupełnie jakby odczytał coś na jego twarzy. - W co wpieprzyłeś się tym razem? Karcz uciekł wzrokiem i spojrzał na trzyosobową rodzinę z psem. - Powiedzmy, że ja i jej nowy chłopak nie przypadliśmy sobie do gustu - mruknął.

- Coś więcej? - Powiedzmy, że... - Karcz zawahał się na ułamek sekundy - ...on jest z podobnej branży, co ja. Cieplak zastanawiał się przez chwilę nad jego słowami i w końcu parsknął śmiechem. - Z tego co wiem, przez ostatni rok byłeś nauczycielem historii, tak? Podejrzewam, że nie chodzi ci o tę branżę... Bardziej o tę drugą, tak? Tę, przez którą ponad rok temu trafiłeś do więzienia w Egipcie i zafundowano ci ekstradycję? Karcz wyciągnął w górę kciuk. - Ładnie to opisałeś, wujku, dzięki! - rzucił ironicznie. - Moje życie w twoich ustach absolutnie nie brzmi jak totalna katastrofa... To nie było więzienie, tylko kilkumiesięczny areszt. Cieplak wybuchnął niepohamowanym śmiechem. Po chwili Karcz do niego dołączył, a potem wesołością zaraziła się też rodzina z małą dziewczynką. - Boże, Robert, ty stary draniu - powiedział Cieplak, ocierając łzę ściekającą po policzku. - Jak długo zostaniesz? - Do końca tygodnia. - Wiesz, że naprawa Macha zajmie trochę czasu? - Tak, wiem, ale lecę za granicę. - Na ile? - Na dwa tygodnie. - Będziesz robił to, co myślę, że będziesz robił? Karcz uśmiechnął się. - Ani jednej z tych rzeczy... To bardzo skomplikowane. Nie będę sam... opowiem ci zresztą później. - Powiesz, jeśli będziesz chciał - machnął ręką Cieplak. - Bardziej mnie interesuje inna kwestia. Tej twojej szkoły, w której pracowałeś. Powiedz mi, ale tak całkiem szczerze, synku, czego ty uczyłeś te dzieci? W tej całej szkole? - Słucham? - Czego je uczyłeś? Jak okradać szkolny sklepik? Jak ukraść samochód dyrektora? Karcz omal nie zakrztusił się kawą. - Słucham? - Przepraszam, sklepik dla ciebie to pestka. Ty wolisz muzea albo prywatnych kolekcjonerów dzieł sztuki, prawda? - Jak możesz o to pytać? - Pytam, bo czegokolwiek uczyłeś te dzieciaki, to na pewno nie była historia. - Miałem jeden epizod z muzeum... jako dziecko - powiedział

Karcz zażenowany. - A w szkole po prostu uczyłem historii. Wiesz, jak było. Justyna załatwiła mi pracę. Popracowałem przez rok i zrezygnowałem... - Wujka nie oszukasz - przerwał mu Cieplak. - Jeden epizod z muzeum, jako nastolatek, w Polsce! Po śmierci twojego ojca. Nie chcę ci przypominać, że przez ciebie byłem w to zamieszany, po tym jak część waszego majątku poszła pod młotek. Przygarnęliśmy was. Ciebie i siostrę. Ale ty wolałeś cały czas pakować się w kłopoty. - Sam mnie nauczyłeś... - Ani słowa! - warknął. - Wiem, czego cię nauczyłem. Chciałem, żebyś się czymś zajął, a nie żebyś... - O czym my w ogóle rozmawiamy? - nie dał mu dokończyć Karcz. - Byłem dzieciakiem... - Tak. I to ja cię kryłem. To do mnie przychodziła policja. Przypomnij mi, ile ostatnich lat spędziłeś za granicą? Karcz, zamiast odpowiedzieć, tylko wzruszył ramionami. - Nawet teraz jesteś po uszy w szambie - kontynuował Cieplak. Mach 1 wygląda tak, jakby go ktoś celowo podpalił, a to pozwala mi się domyślać, że ciebie też ktoś chciał pięknie urządzić... Więc pozwól, synku, że zapytam: za co? - Jestem archeologiem. Mam czystą kartotekę - powiedział i odsunął od siebie pusty talerz. - Muzea mnie nie interesują. A ostatnio nawiązałem współpracę... z ministerstwem. Trafiłem na trop pewnej sprawy. W Legnicy. I tak jakoś... wszystko się potoczyło... Cieplak przerwał mu, unosząc wysoko dłoń. - Nie chcę tego słuchać. Użyłeś słowa na „m”, za chwilę zaczniesz mówić o politykach. Wybacz, to obrzydliwe. Wolę normalnych złodziei. Przynajmniej wiem, czego się po nich spodziewać. - Sam pytałeś... - No dobrze, a co z tym pętakiem, chłopakiem twojej siostry? Po której stronie barykady jest? Kolekcjoner? - Pośrodku. Nielegalny handlarz. System jak w piramidzie. On jest na górze i ma kontakty. - A ty wbiłeś mu się pod paznokieć i nie chcesz wyjść - stwierdził Cieplak. - Justyna pewnie nic nie wie, prawda? Karcz milczał. - Nic nie wie, tak? - powtórzył dobitniej. Karcz dalej milczał. - Zapytam inaczej: czy twoja siostra wie, że jej chłopak może być potencjalnie niebezpieczny i że masz z nim zatarg? Karcz nabrał powietrza, jakby chciał coś powiedzieć, ale z jego ust

nie wydobyło się ani jedno słowo. Chwycił kubek i napił się kawy. Cieplak przyglądał mu się z niedowierzaniem. - A czy ty w końcu... w końcu porozmawiałeś ze swoją siostrą i powiedziałeś jej, czym TY się zajmujesz? Bez owijania w bawełnę? Tak jak mi obiecałeś kilka lat temu? Karcz bardzo powoli ukrył się za kubkiem z kawą. Cisza była wymowna. - Muszę jej pilnować - powiedział wreszcie, jakby to wszystko wyjaśniało. - Opiekuję się nią. Nic innego nie mogę zrobić. Czekam. Cieplak zaklął siarczyście. - Czyli nadal tylko ja wiem? - Tak. Myślę, że Justyna się domyśla, ale nigdy nie chciała wiedzieć. - Powiedziała ci to? Powiedziała ci, że nie chce wiedzieć? - Wyczytałem to w jej spojrzeniu - odparł Karcz po bardzo długiej chwili. Jego głos brzmiał bez przekonania. - Wy, dzieci, nie przestajecie mnie zaskakiwać... Czy to ten nowy pętak Justyny jest odpowiedzialny za to, co się stało z Machem? - W pewnym sensie. - Powiesz jej? - Posłuchaj... - Synek, to ty mnie posłuchaj. Nawarzyłeś piwa i teraz musisz je wypić. Nie wszystkie rzeczy da się naprawić jak forda mustanga. - Powiedziałem ci, że w przyszłym tygodniu lecę za granicę... - Wspomniałeś. Na dwa tygodnie. - Powiedziałem ci, że nie lecę sam... Cieplak próbował domyślić się, do czego zmierza. - Lecę do Tunezji z Justyną... - ...i z nim - dokończył za niego. - Z pętakiem. - Tak. Justyna zaprosiła też moją znajomą z Legnicy. Studiuje teraz w Warszawie. Zuza. Pisałem ci o niej. Justyna ufundowała jej wycieczkę, żebym nie był sam i nie czuł się jak piąte koło u wozu. - To twoja... - Nie, nic z tych rzeczy. - Cholerne rodzinne wakacje - zakpił Cieplak. - Nie wierzę. - Na to wychodzi. - Niewiarygodne. On coś czuje do niej? Ten pętak do Justyny, znaczy. - Tak. Najwyraźniej. - I ma kupę szmalu? - Tak.

- I ma masę znajomości? - Tak. - I pewnie jest Żydem, tak? - Wujku, litości! Nie znoszę takich komentarzy. - To nie komentarz, tylko stwierdzenie faktu. Muszę się napić Cieplak nagle wstał od stołu, zabrał pusty talerz po omlecie i ruszył nieco chwiejnym krokiem do kuchni. - Też mi dolej - poprosił Karcz, stawiając pusty kubek po kawie na środku stołu. - Synek, ja nie mówię o kawie. Ja mówię o bimbrze. Wstawaj! Idziesz ze mną! Napijemy się, posłuchamy dobrego country i jakoś znajdziemy wyjście z tej sytuacji. Karcz spojrzał na zegar na ścianie. - Jest siódma rano. Cieplak odwrócił się przez ramię. - Kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje... Ruchy, synek! Wybierzemy farbę do wozu i przedyskutujemy resztę twojego życia.

ROZDZIAŁ PIERWSZY W KTÓRYM WSZYSCY CZUJĄ WAKACYJNY KLIMAT

BYŁO to tak. Lot wyczarterowanym samolotem z Warszawy do Tunezji trwał niewiele ponad trzy godziny. Zabieranie ze sobą skórzanej kurtki nie miało najmniejszego sensu, ale mimo to Karcz zrobił to. Czuł się w niej bezpiecznie, zupełnie jakby nosił ochronny pancerz. Ściągnął ją dopiero przed wejściem do samolotu, złożył i wsadził do walizki, w której oprócz najpotrzebniejszych rzeczy miał jeszcze buty na zmianę, małego netbooka, aparat fotograficzny i czytnik e-booków z kilkunastoma książkami nagranymi na karcie pamięci. Jedna z książek nosiła tytuł „Idiota za granicą”. Polecił mu ją nauczyciel geografii z legnickiego gimnazjum. W głębi duszy modlił się, żeby tytuł nie okazał się dla niego proroczy... Swoją drogą nigdy nie sądził, że miejsce prawdziwych książek w jego bagażu zajmie elektroniczne urządzenie, ale musiał przyznać nawet wbrew sobie - że było to bardzo wygodne. Justyna Karcz i Zuza Nir były bardzo zadowolone z rozwoju wydarzeń i cały czas trajkotały jak najęte. Z całego towarzystwa tylko Michał Karmelita, wyglądem przypominający amerykańskiego surfera, był całkowicie wyluzowany. W samolocie wychylił trzy drinki, choć bynajmniej nie sprawiał wrażenia, jakby bał się latać. W sumie bardziej sprawiał wrażenie, jakby miał z całej tej sytuacji niezwykłą frajdę. Karcz obserwował go ukradkiem. Spoglądał na niego średnio co kwadrans, próbując dostrzec w jego zachowaniu chociaż jeden fałszywy ruch. Przyglądał się, jak trzymają się za ręce z jego siostrą. Nie ma co, Karmelita był świetnym aktorem. Uśmiechał się do Karcza za każdym razem, kiedy ich spojrzenia spotykały się niby przypadkiem. Zachowywał się tak, jakby Karcz był dla niego zupełnie neutralny. Jakby nie łączyła ich żadna niezbyt miła historia.

A

Zuza Nir co chwilę szturchała Karcza w bok. - Czy ty mnie w ogóle słuchasz? - Słucham? Zuza przewróciła oczami. - Karcz, pytałam, czy byłeś w Tunezji? Ostatnie spojrzenie w kierunku Karmelity. - Tak, byłem - odparł i wziął głęboki wdech. - I co? „Nic” - pomyślał. - Kraina Berberów i Kartagińczyków - odparł, jakby miało jej to wszystko wyjaśnić. - Gdybym cię nie znała, pomyślałabym, że jesteś skończonym nudziarzem - żachnęła się. - Nie dziwię się, że nie masz dziewczyny... Na dźwięk tych słów jego siostra odwróciła się do nich. - Ona ma rację, Robert - powiedziała, puszczając do niego oko. Była śliczna. Czasami nie mógł uwierzyć, jak wiele lat minęło od czasu, kiedy byli dziećmi i tłukli się przy każdej możliwej okazji. - Myślę, że... - zaczął Karmelita, po raz pierwszy odkąd spotkali się na lotnisku w Warszawie włączając się do rozmowy. - Robert to cicha woda. Ma więcej tajemnic, niż mogłoby się wydawać, co nie, Robert? Karcz tego nie skomentował. Czuł, jak Zuza szturcha go kilka razy, najwyraźniej próbując wydobyć od niego jakąś odpowiedź, ale bezskutecznie. „Najważniejsze są pozory” - pomyślał. „Będziemy dobrze się bawić. Dziewczyny będą zadowolone. Śmiechy i wygłupy. Wszyscy czują wakacyjny klimat”. Z tą myślą przysnął na godzinę, a kiedy się obudził, zauważył na swoich kolanach zapakowaną w folię hawajską koszulę. - Co to jest? - zapytał zaspany. Justyna i Zuza jednocześnie wybuchnęły śmiechem. - Nie przejmuj się - odparł Karmelita. - Dostałem identyczną. Na potwierdzenie swoich słów uniósł koszulę w folii nad głowę, tak aby Karcz mógł ją zobaczyć ze swojego miejsca. - Mam to nosić? - upewnił się, pocierając zaspane oczy. - Jezu, Robert! To prezent! Udawaj chociaż, że się cieszysz! Musimy was rozruszać - stwierdziła Justyna. - Będziecie wyglądali bosko. Kiedy wysiedli na lotnisku w Monastyrze, czas natychmiast zwolnił. Odprawa paszportowa trwała wieczność i okazała się o wiele

bardziej męcząca niż lot. Przez kilka chwil, stojąc w długiej kolejce z paszportem w zębach i walizką w jednej ręce, a hawajską koszulą w drugiej, poczuł niepokój. A co będzie, jeśli nie przepuszczą go przez odprawę? Co, jeżeli poda paszport, a pogranicznicy dopatrzą się czegoś na ekranach komputera? Tylko czego? Był już w Tunezji trzy razy, ale nigdy jako turysta. Kiedy dotarł do okienka, powitał go po francusku czarnoskóry urzędnik. Wszystko było dobrze. - Witamy w Tunezji... I po wszystkim. Kiedy Karmelita zniknął w toalecie, Justyna złapała brata za kark i przyciągnęła go do siebie. - Robert, co się dzieje? - szepnęła. - Co? - wydukał. - Nie jestem głupia. Co się dzieje? - Pyśka... - zaczął, ale Justyna ścisnęła go mocniej i przyciągnęła do siebie tak blisko, że wyglądali jak para zakochanych. - Ściskasz mi kark - zauważył lekko zniecierpliwiony. - Wiem, co robię - usłyszał w odpowiedzi. Zuza Nir, wyraźnie zaciekawiona ich dziwnym zachowaniem, podeszła do nich, ciągnąc za sobą swoje dwie ciężkie walizki, ale wystarczyło jedno spojrzenie Justyny, żeby zrozumiała, że musi im dać chwilę. - Ty i Michał... Dlaczego się nie lubicie? - Pyśka... - Jeszcze cztery miesiące temu wszystko było w porządku, a teraz zachowujecie się jak dwa koguty. Co. Się. Stało? - zapytała, akcentując każde słowo. - Justyna, puść mnie... - Kocham cię, Robert, ale zaklinam cię... - syknęła. - Lubię tego faceta i chcę, żebyśmy miło spędzili czas. Zależy mi na tym. Uśmiechaj się, noś tę cholerną koszulę i poświęć trochę czasu Zuzi. Ona cię lubi, a ostatnio czuje się przez ciebie odtrącona... - Co? - Zachowujesz się dziwacznie! Rozmawianie z tobą to ciągłe słuchanie „tak, tak, tak, w porządku, ok”. Ja to zauważyłam i ona też to zauważyła. Jesteś jak ściana, a mnie się kończy groch, którym mogę rzucać. Nie lubię cię takiego. Coś knujesz. - Wcale nie.

- Wiem, że coś knujesz! Jesteś nieobecny. Nie pytam cię o opinię. Wycisnę z ciebie, co się dzieje. Albo z Michała. On też jest na ciebie cięty. Doprowadza mnie to do szału. Ale póki co, spędzimy czas jak rodzina... jak paczka przyjaciół. Puściła jego kark i mimochodem pogładziła go po twarzy. - Sam chciałeś lecieć na te wakacje - szepnęła ledwo dosłyszalnie. - Zaprosiłam Zuzię, bo ją lubię... i ty też. A gdybyś miał lecieć z nami sam, Michał by się nie zgodził. Karcz pocałował ją w policzek. „Chciałem, bo muszę się tobą opiekować” - pomyślał, ale nie odezwał się słowem. To był jego sposób na powiedzenie: „tak, masz rację. Kiedyś zrozumiesz”. Na razie nie rozumiała. Na ulicy powitał ich uśmiechnięty kierowca busa w tradycyjnej czerwonej szaszii - swoistej czapeczce, noszonej niegdyś wyłącznie przez mężczyzn. Teraz szaszije były do kupienia na każdym straganie z pamiątkami, i to w dowolnym kolorze. Karmelita uścisnął kierowcy rękę i płynnym francuskim zaczął z nim negocjować cenę przejazdu do Port el-Kantaoui, ponad sto kilometrów na północ. Było gorąco. Aż strach było pomyśleć, jaki skwar musiał panować w pełnym słońcu. - Wszystko w porządku? - szepnęła Zuza do Justyny. Justyna tylko kiwnęła głową. - Tak. Musiałam w końcu... sama wiesz... - Gdzie on w ogóle zniknął? - zapytała Zuza po chwili, próbując sobie wyobrazić przebieg rozmowy pomiędzy rodzeństwem. Justyna rozejrzała się po ulicy, próbując w tłumie odszukać Roberta. - Niewiarygodne - westchnęła. - Spójrz... Karcz szedł właśnie do nich, ubrany w hawajską koszulę. - Dziewczyny, wyglądam, jakbym był na wakacjach? - zapytał, jak gdyby nigdy nic. - Przebrałeś się! - parsknęła śmiechem Zuza. - Naprawdę, do twarzy ci! Karmelita obrzucił go nieprzychylnym spojrzeniem, a on tylko pochylił się w stronę siostry i szepnął jej do ucha: - Ja ciebie też. Wtedy po raz pierwszy poczuła, że cały ten szalony plan urlopowy może się udać. Że wszystko będzie dobrze.

Spojrzała bratu głęboko w oczy i z uznaniem kiwnęła głową. - Jedziemy - zadecydował Karmelita. - Dajcie facetowi walizki. W tym samym momencie z głośników znajdujących się na pobliskim meczecie dało się słyszeć nawoływanie, na co kierowca, zupełnie ignorując człowieka o wyglądzie amerykańskiego surfera, po prostu zaczął się modlić. Dopiero po chwili schował walizki do busa. Wszystko odbyło się w całkowitym milczeniu - najwyraźniej nadal się modlił. - Co to wszystko znaczy? - zapytała cicho Zuza. - Modlitwa jest lepsza niż sen, Zuziu - odpowiedział Karcz. - Tak przy lotnisku? - zapytała jeszcze ciszej, najwyraźniej nie chcąc nikogo urazić, a zapewne najbardziej samego kierowcy. - Wszędzie - wtrącił się Karmelita. - Pięć razy dziennie... wszędzie. - Witaj, przygodo! - stwierdziła Zuza, coraz bardziej podekscytowana. ***

Pięciogwiazdkowy hotel, w którym się zameldowali na dwa dni, wyglądał jak pałac otoczony basenami, palmami i drzewami cytrusowymi. Kilkaset balkonów na wschodniej elewacji miało kształt łuku, który sprawiał wrażenie, jakby w zamyśle architekta miał obejmować turkusowe morze. Cały horyzont. Balkony i tarasy z widokiem na szeroką piaszczystą plażę oraz przystań dla jachtów i tak były lepsze od tych na zachodniej stronie, wychodzących na pola golfowe i całą resztę tego raju dla bogaczy. Cały Port el-Kantaoui był jednym wielkim, nowoczesnym kompleksem rozrywkowo-wypoczynkowym. Takich hoteli jak ten, w którym mieszkali, było więcej. Wszystkie w rękach kuwejckich szejków. Wszystkie bezduszne. Wyglądało to trochę jak „państwo w państwie”. Port otoczony był charakterystycznymi biało-niebieskimi domkami wystylizowanymi na tunezyjską wioskę. Ciasne uliczki i medyna, czyli stara arabska dzielnica z bazarami. Tylko że ta była nowa. Nieprawdziwa. Pełna plastikowych pamiątek i obrzydliwie drogiego szmelcu. Robert Karcz przez dwa dni pobytu zdążył wymyślić hasło reklamujące cały ten lunapark dla bogaczy. Jeżeli Tunezja to jeden z najciekawszych krajów na świecie, to Port el-Kantaoui to pięciogwiazdkowa dziura w dupie Tunezji. Nawet potrafił to sensownie uargumentować.

Jeżeli nie interesują cię zabytki. Jeżeli masz gdzieś historię. Jeżeli kochasz splendor i cię na niego stać. Tutaj poczujesz się lepiej niż w domu. Innymi słowy, było zupełnie inaczej, niż sobie wszyscy wyobrażali, a przynajmniej zupełnie inaczej, niż wyobrażała sobie to Zuza Nir, która od dwóch dni chodziła po obiekcie z rozdziawioną buzią. Najzabawniejsze było to, że wszystko miało pozostać bez zmian aż do dnia wyjazdu. Robert Karcz, w ciemnych okularach, ubrany w hawajską koszulę, stał przy jednym z basenów, obserwując hotel. Ten ogromny pałac. Próbował zlokalizować balkon swojego pokoju, ale na próżno. - Fajna koszula - usłyszał nagle za swoimi plecami. - Wiesz, że nie jesteś na Hawajach? Odwrócił się i zobaczył śliczną, opaloną na ciemny brąz dziewczynę. Wyglądała jak z billboardu. Mogła mieć jakieś dwadzieścia parę lat. Było tu takich więcej, ale żadna do tej pory nawet na niego nie spojrzała. „Hebanowa piękność” - pomyślał. Widział swoje odbicie w szkłach jej okularów. W hawajskiej koszuli, którą kupiła mu siostra, wyglądał jak skończony pajac, no ale Justynie zależało, żeby poczuł wakacyjny klimat. Pocieszał się tym, że nie on jeden dostał taki prezent. - Zorientowałam się, że jesteś Polakiem - powiedziała po polsku dziewczyna i zachichotała. Karcz przyglądał się jej przez chwilę, jakby zastanawiał się, czy mówi do niego. - Zorientowałaś się po koszuli? - zażartował. - Między innymi. Ale usłyszałam też, jak przeklinasz - odparła zaczepnie i dotknęła swojej głowy na wysokości skroni. - Jestem bystra. Bang! Bang! - Jest tu jeszcze jeden facet ubrany podobnie... - mruknął pod nosem. - Twój kolega? Karcz zawahał się. - Nie, nic z tych rzeczy - odpowiedział po chwili. - Tamten jest opóźniony w rozwoju. Nazywa się Michał. Zabraliśmy go na wycieczkę, żeby poznał ludzi. Mają tu ładną strefę dla dzieci i zjeżdżalnie. Zawsze dostajemy na niego zniżkę, więc się opłaca. - Michał? - Tak. Michał Karmelita. Jako dziecko potrafił zapamiętać jedynie nazwę cukierka, więc tak go zaczęliśmy nazywać. „Michałek,

Michałek, chodź tu” - dodał z kamienną twarzą, jakby rzeczywiście mówił o czymś naprawdę ważnym. Hebanowa dziewczyna wycelowała w niego palec, jakby próbowała go zastrzelić z niewidzialnego rewolweru. „Naładowana broń mima” - pomyślał. - Jesteś całkiem zabawny - stwierdziła. - Moi znajomi to sztywniaki... Postawisz mi drinka? Karcz posłał jej uśmiech. - Pewnie, czemu nie - stwierdził i wyciągnął z kieszeni kartę do swojego pokoju. W hotelowych barach i przy basenie za wszystko płaciło się kartą do pokoju. Wystarczyło zbliżyć ją do terminalu. Podał dziewczynie kartę. Klasnęła w dłonie jak dziecko na widok słodyczy. Miał wrażenie, że zaraz rzuci mu się na szyję z wdzięczności. - Ciekawa jestem, jak wyglądasz pod tą koszulą... - mruknęła. Masz ochotę na moktajl? - Nie wiem, co to jest. - A sex on the beach? - zapytała kokieteryjnie i, nie czekając na odpowiedź, ruszyła w stronę zadaszonego baru, gdzie arabski przystojniak potrząsał shakerem przed tłumem rozchichotanych panienek i panów, którzy za wszystko płacili. Odprowadził ją wzrokiem. Kręciła zmysłowo pupą, a on na ten widok westchnął ciężko. - Witaj, nudo! Boże, co za nuda! Tu można zakwitnąć! Kto to u licha jest, Karcz? To była Zuza Nir. Miała na sobie jasny sportowy top i kolorowe szarawary, nazywane też spodniami Sindbada. Biorąc pod uwagę, że znajdowali się w Tunezji, można by docenić jej umiejętność adaptowania się do otoczenia, ale ona często chodziła w takich spodniach również w Polsce. Taki miała styl. Za to tutaj nikt takich nie nosił... Mało powiedzieć, że wyróżniała się z tłumu. To, że wyglądała zupełnie inaczej niż „wakacyjna dziewczyna” w bikini, było nawet zabawne. Ten kontrast. Oczywiście była naprawdę ładna. Ładna i aż nadto praktyczna. Bardzo jasne blond włosy miała spięte w ciasny kucyk. Spodnie wyglądały, jakby narobiła w gigantyczną pieluchę, ale Karcz wiedział, że są bardzo wygodne. O sportowym staniku nie wspominając. Nie ma co. Wyróżniała się, zwłaszcza w takim miejscu, jak tunezyjski kurort. - Karcz, czy ty się gapisz na moje szarawary? - zapytała nagle z pretensją.

Karcz podniósł wzrok i ich spojrzenia się spotkały. Zauważył, że Zuza mruży oczy, co chwilę spoglądając w ślad za opaloną ślicznotką. Czyżby była zazdrosna? Zuzę Nir poznał ponad rok temu w Legnicy. Była kilkanaście lat młodsza od niego, ale od razu się zakumplowali. Kilka razy nawet mu pomogła, jeżeli za pomoc można uznać wożenie Karcza co chwila do szpitala, kiedy pakował się w kolejne kłopoty. Czasem też wertowała razem z nim stare książki i dzienniki. Ona często nazywała go w myślach „panem detektywem”, a on ją „irytującym dzieciakiem”. I tak już zostało. Duet prawie doskonały. Ona w szarawarach i sportowym staniku, a on w hawajskiej koszuli i szortach. Obydwoje wyglądali jak skończone głupki. - Co to za lachon? - zapytała ostro. - Naganiasz sobie panienki? Myślałam, że masz gust... Karcz pokazał jej wysoko uniesiony kciuk, pomijając milczeniem to, co powiedziała. - Jak mija dzień? - zmienił temat. - Byłam właśnie na siłowni. Pobiegać na bieżni. Człowieeeeku... - jęknęła. - Mam nadzieję, że pojedziemy w końcu na jakąś wycieczkę, bo to miejsce mnie przeraża. Uśmiechnął się. Lubił w niej to, że była szczera i nie przebierała w słowach. - To znaczy? - Ale ty jesteś głupi, Karcz! Rozejrzyj się. Jesteś archeologiem, nie? Powinieneś lubić stare rzeczy. A jedyna stara rzecz w tym hotelu to stare bogate baby z młodymi chłopakami i obrzydliwe grubasy ze złotymi zegarkami... Jeżeli mamy tu siedzieć jeszcze przez dwa tygodnie, to chyba nie wyjdę z siłowni - znowu jęknęła. - Gadam tak, jakbym była niewdzięczna? - Nie, gadasz normalnie. Jak Zuza Nir. - Pytam poważnie. - Gadasz jak dziewczyna, która idzie na basen w szarawarach... - Oj, odwal się, Karcz! Panie Hawajska Koszula - syknęła i odwróciła się od niego. Co chwilę uciekała wzrokiem w kierunku baru. - Widziałaś moją siostrę? - zapytał po chwili. - Taaaa - mruknęła. - Jest z Michałem na polu golfowym. Podobno zaczynają się tam dzisiaj jakieś Międzynarodowe Mistrzostwa Golfiarzy...

- Naprawdę? - Powinni zmienić nazwę na Mistrzostwa Nudziarzy... Nie zrozum mnie źle, ale kiedy Justyna zaprosiła mnie na wakacje do Tunezji, myślałam, że będziemy zwiedzać, że przejedziemy się na wielbłądach... Wiesz, cieszę się i oczywiście jestem wdzięczna, ale... - Przecież niedaleko są wielbłądy - zauważył. - Karcz, w zagrodzie! A ja marzę o pustyni i podróży. O zobaczeniu czegoś więcej. WIĘCEJ, rozumiesz?! - Rozumiem - przytaknął, a po chwili dodał: - Mam tak samo. - Tylko nie mów Justynie, że narzekam. - Nie powiem jej. Możesz być spokojna. „I tak wszyscy zauważyli” - dodał w myślach. - Dzięki, Karcz. - Nie ma problemu - odparł. - To powiesz mi w końcu, co to za... dziewczyna? - powtórzyła pytanie po raz trzeci, ale tym razem grzeczniej. Najwyraźniej cała sytuacja, w której znalazł się Karcz, nie przypadła jej do gustu. - Tamta? - wskazał dziewczynę przy barze lekkim kiwnięciem głowy. - Taaa... Cmoknął, zastanawiając się, czy powiedzieć jej prawdę. Że umiera z nudów. Że dziewczyna jest naciągaczką. Że przyjechała tu z Polski z koleżankami na urlop i świetnie się bawi na cudzy koszt. Że wystawił się jej i od półtora dnia czekał, aż złapie haczyk. Tylko że gdyby był z nią szczery, Zuza pewnie od razu zapytałaby, po co to robi. A on był po prostu ciekaw, czy w takim hotelu jak ten w jakikolwiek sposób weryfikowane są karty do pokoi. Czy można swobodnie korzystać z cudzych kart i czy system rejestruje każdą aktywność posiadacza. A co najważniejsze, cały czas próbował zlokalizować balkon i okna swojego pokoju. Oszacować odległość i wysokość. - To tylko syrena - szepnął. - Co? - zdziwiła się i podeszła bliżej, żeby lepiej słyszeć. - O czym ty gadasz, Karcz? - Zaczepia facetów i wyłudza drinki. Polska turystka. Nie jest miejscowa. - To tak można? - zdziwiła się, przyglądając się nadchodzącej właśnie opalonej piękności, niosącej dwa drinki: jeden dla Karcza, drugi dla siebie. - Przystojniaku, mam nadzieję, że się nie gniewasz, ale postawi-

łam też drinka koleżankom - powiedziała hebanowa dziewczyna z uśmiechem, a Karcz pomyślał, że zrobiła dokładnie tak, jak przewidział. Kiedy zauważyła Zuzę Nir, obrzuciła ją lodowatym spojrzeniem, a później uśmiechnęła się z politowaniem. - To twoja dziewczyna? Czy może przyjaciółka upośledzonego Michałka? - zakpiła. - Karcz - warknęła Zuza. - Kto to jest upośledzony Michałek? Dziewczyna podeszła do Karcza i ze smutną miną podsunęła mu drinka. - Nie będę wam przeszkadzać. Jak będziesz chciał pogadać, wiesz, gdzie mnie szukać, panie... - Tak? - ...panie z pokoju siedemset dziesięć - szepnęła. Karcz uśmiechnął się i wziął od niej fikuśny kieliszek z palemką. - Masz moją kartę? - zapytał. - Miałam zajęte ręce, więc wsunęłam ją za majteczki - poinformowała go prowokacyjnie. - Wyciągniesz ją? - Zaraz rzygnę - powiedziała Zuza wystarczająco głośno, żeby usłyszał ją każdy w promieniu kilku metrów. - Już masz jedną rękę wolną - zauważył Karcz i na dowód swoich słów uniósł drinka w geście toastu. - Poradzisz sobie. Hebanowa wyglądała na zaskoczoną, ale nie dała się zbić z tropu. Wyciągnęła kartę zza majtek i wręczyła mu ją z uśmiechem. - Może jednak jesteś bardziej interesujący, niż myślałam stwierdziła. Opuściła ciemne okulary, ukazując zielone oczy, i mrugnęła do niego. - Rzygnę, Karcz! - powtórzyła Zuza głośniej. - Cholera! - zaklęła dziewczyna i spiorunowała Zuzę Nir wzrokiem. Zmiana nastroju i wyrazu jej twarzy była błyskawiczna. - Przeszkadzam ci w czymś, blondyno? Nie widzisz, że rozmawiam? Zuza przewróciła tylko oczami, co poirytowało tamtą jeszcze bardziej. - To jest ten twój upośledzony Michaś, tak? - zwróciła się do Karcza, najwyraźniej zniesmaczona. - Wszystko teraz kumam. Elo! Spadam stąd. Bawcie się dobrze w swoim towarzystwie. I dzięki za driny... Karcz, którego to wszystko niezmiernie bawiło, tylko się uśmiechał. - Kim jest upośledzony Michaś? - drążyła Zuza, rozkładając ręce w geście kompletnego zdezorientowania. - O czym ona bredzi? - Nieważne.

- Postawiłeś tej... tej dziewczynie drinka? - upewniła się z obrzydzeniem. - Dobrze słyszałam? I jej koleżankom? „Nie ja” - pomyślał Karcz. - Rachunek jest na pokój, a za pokoje płaci Michał Karmelita. Za twój też. Poużywaj sobie. Postaw jakiemuś chłopakowi z siłowni napój izotoniczny. Zuza Nir zamrugała, jakby nie zrozumiała ani jednego słowa. Jakby komputer wewnątrz jej głowy przegrzał się na ułamek sekundy. - Nie rozumiem, Karcz. Myślałam, że to twoja siostra płaci za nasze wakacje. Nie skomentował tego, tylko wręczył jej kieliszek z palemką. - Smacznego - powiedział. - To pyszny moktajl. Wrócę za piętnaście minut. Zuza przyjrzała się szklance. - Ja nawet nie wiem, co to takiego... Co to jest moktajl, Karcz? Nie słuchał jej. Lekkim krokiem szedł już w kierunku hotelu. Jeszcze kilka razy spróbował znaleźć swój balkon i ocenić odległość od znajdującego się piętro wyżej apartamentu. Jeżeli nie uda się z kartą, będzie musiał spróbować innego sposobu. Ale z drugiej strony - dlaczego miałoby się nie udać? ***

W recepcji powitał go uśmiechem czarnoskóry mężczyzna w eleganckim uniformie z nazwą hotelu na krawacie. Miał okulary i zadbany zarost na twarzy. Każda z osób zatrudnionych w hotelu wyglądała, jakby na co dzień pracowała w telewizji. Te same uśmiechy i spojrzenia. „Justyna musi mieć wrażenie, że w ogóle nie wyszła z pracy” pomyślał. - Moja siostra i ja zgubiliśmy karty do pokoju - powiedział Karcz po angielsku, opierając się o długi na kilkanaście metrów blat. Ściągnął ciemne okulary, złożył je i wsunął do kieszonki na piersi. Recepcjonistów i recepcjonistek było więcej. Przypominało to trochę salę odpraw na lotnisku, tylko że tutaj traktowano człowieka z przesadną nadgorliwością. Recepcjonista z profesjonalnym uśmiechem prześwietlił go spojrzeniem, a później wystukał coś na klawiaturze. - Pana nazwisko? - zapytał. Miał ładny, wyuczony akcent. - Karcz - odparł. - K-A-R-C-Z... Robert. - Pana siostra również?

- Tak. Oczywiście. - Obydwoje zgubiliście karty? - dopytywał. - Tak. Ja mam pokój osobno, ona jest w apartamencie. K-A-R-C-Z. Justyna, zupełnie jak JUSTIN, ale z Y. - Tak, widzę państwa w systemie. Pański pokój ma numer siedemset dziesięć, a pana siostra... ma apartament B2, tak? Recepcjonista podrapał się po twarzy. Wyraźnie się wahał. - Och... - powiedział Karcz nagle, wyciągając z kieszeni kawałek plastiku. - Mam przy sobie polski dowód osobisty. Paszporty mamy w pokojach... jeżeli to pomoże. Recepcjonista spojrzał na dokument z orzełkiem i zdjęciem potwierdzający tożsamość i wyraźnie poczuł ulgę. To ułatwiało sprawę. - Gdzie państwo zgubili karty? Karcz podrapał się po głowie. - Niestety, nie wiem. Gdybym wiedział, spróbowałbym je znaleźć... Moja siostra poszła teraz z panem Karmelitą... Jak „karmel” przez K i ITA na końcu... Recepcjonista po raz ostatni zerknął na ekran komputera. Przeczytał coś i kiwnął głową. Opłaty za dwa pokoje i apartament dokonano w dniu przyjazdu kartą kredytową zarejestrowaną na nazwisko Karmelita. Musiał przeczytać tę informację. Wersja Karcza zgadzała się w stu procentach. Recepcjonista znowu posłał mu profesjonalny uśmiech. - Proszę dać mi chwilę - odpowiedział. - Pańska karta do pokoju... To ciekawe... robił pan zakupy w barze przy basenie? Kilkanaście minut temu? Karcz nabrał powietrza i zrobił minę skończonego głupka. - Nie - odpowiedział z pełnym przekonaniem. - Nie ma takiej możliwości. Nawet nie zbliżyłem się do baru od dwóch dni. - Osiem drinków? - Na pewno nie. - Jest pan pewien? - Oczywiście - mina głupka ustąpiła miejsca sztucznej irytacji. Ile razy mam powtórzyć? Recepcjonista struchlał. - Możemy sprawdzić zapisy z kamery, jeżeli pan sobie życzy, ale... - No pewnie, że chcę! ***

Karcz został zaprowadzony do ukrytego pomieszczenia za recepcją. Długi korytarz, rząd krzeseł i drzwi, każde opisane znaczkami. Biuro parkingu, biuro recepcji, kierownik piętra i tak w nieskończoność. Przy każdych drzwiach elektroniczny zamek na kartę albo na kod. Recepcjonista kazał mu zaczekać pod drzwiami ze znaczkiem „monitoring”. Po kilku chwilach drzwi otworzyły się, a recepcjonista zaprosił go do środka uprzejmym gestem. Pokój był ogromny i panował w nim półmrok. Siedziały w nim cztery osoby, każda otoczona ekranami. - Niech pan spojrzy na ten duży ekran - odezwał się recepcjonista. - To bar... Ujęcie pokazywało tłum kobiet i mężczyzn znad głowy barmana. - Ta kobieta zapłaciła za drinki, używając pana karty. Zna ją pan? Hebanowa dziewczyna i jej koleżanki przy barze. Każda z drinkiem w wymyślnym kieliszku z parasolką. Nie żałowały sobie. Karcz pokręcił głową. - Pierwszy raz ją widzę na oczy. Recepcjonista westchnął. - Możemy sprawdzić resztę nagrań... Zwrócimy panu koszt drinków... - Nie, nie ma potrzeby - przerwał mu Karcz. Próbował zachować spokój i brzmieć obojętnie, ale wszyscy czterej pracownicy monitoringu zerknęli na niego. - Szkoda czasu. To moja wina. Nie pilnowaliśmy swoich kart... Proszę koszt tych drinków dopisać do rachunku. Zapłacę za swoją głupotę. Proszę tylko zablokować natychmiast obydwie karty i wydać mi duplikaty. - Na pocieszenie dodam, że na karcie pana siostry nie ma żadnych transakcji. - Oooo, świetnie. Bardzo się cieszę. Panowie, dobra robota. Przepraszam za kłopot - zwrócił się do pracowników ochrony. Dwóch pokręciło głową i uśmiechnęło się z zażenowaniem, a dwóch pozostałych mruknęło coś w podziękowaniu. Karcz ostatni raz rzucił okiem na ekran, na którym w stopklatce została utrwalona hebanowa dziewczyna pochylona nad specjalnym terminalem. Uśmiechała się. W dłoni trzymała jego kartę. „Na zdrowie” - pomyślał. Kiedy wrócili na recepcję, czarnoskóry mężczyzna usłużnie wydał mu duplikat karty do pokoju numer siedemset dziesięć. - A karta mojej siostry? - Będzie musiała podejść po nią osobiście - poinformował go

grzecznie. - Jej stara karta jest już zablokowana. Karcz skrzywił się. - Podobno przy płaceniu kartą sprawdzacie tożsamość w systemie - powiedział z pretensją. - Dlaczego moją kartą zapłaciła jakaś dziewczyna? Znam politykę hotelu. Wiem, że jest to dla was priorytetowe. Są tu bardzo ważni ludzie. Wyglądam jak tamta dziewczyna z nagrania? Chyba nie... - Nie, proszę pana - przyznał zakłopotany recepcjonista. - Tak właśnie myślałem. Miły z pana człowiek, a ja nie robię panu problemów, ale - kontynuował Karcz tonem nieznoszącym sprzeciwu - siostra prosiła mnie, żebym zablokował jej kartę i wziął nową, więc chciałbym to zrobić. Po prostu. Teraz! Recepcjonista przez chwilę bił się z myślami, aż w końcu podsunął mu nową kartę do apartamentu B2, w którym nocowali Justyna Karcz i Michał Karmelita. - Jeszcze raz bardzo pana przepraszam - powiedział recepcjonista. - Udanego pobytu. Jestem do pana dyspozycji. Karcz wziął kartę, kiwnął w jego kierunku głową i odszedł. Serce waliło mu w piersi jak oszalałe. Czuł kopa adrenaliny. Było to przyjemne, ale też ryzykowne. Być może zaczną przeglądać nagrania i chociaż był prawie pewien, że wybrał miejsce, w którym nie uda się go zidentyfikować, musiał brać pod uwagę, że się pomylił. Że mogą zobaczyć, że jednak rozmawiał z hebanową dziewczyną przed i po zakupach. A może po prostu to zignorują i uznają temat za zamknięty? Może uznają, że jest zwykłym naiwniakiem, którego orżnęła inna polska turystka? Mogło być różnie. Nie wiedział, który ze scenariuszy się ziści, ale w każdym przypadku musiał się śpieszyć, jeżeli miał zamiar zrobić to, co planował. Ostatni raz rozejrzał się po ogromnym i pięknym holu. Kiedy wszedł do windy, użył karty z numerem B2. Usłyszał cichy dźwięk skanera i drzwi zasunęły się, zamykając go na trzy minuty w wielkiej puszce. ***

Szybkim, ale nie nerwowym krokiem przemierzał korytarz wyłożony miękkim dywanem. Jedną rękę trzymał nonszalancko w kieszeni szortów, w drugiej ściskał kartę z numerem B2. Nic nie wskazywało na to, że w każdej chwili był gotów zerwać się do biegu. Wyglądał tak jak planował - jak facet na wakacjach. Facet, który pozornie świetnie czuje się w swojej skórze, nawet jeżeli wcale tak nie jest.

Na ścianach wisiały ogromne zdjęcia portu i jachtów. Na swój sposób były piękne, ale poświęcił im tylko kilka pobieżnych spojrzeń. Miał bardzo mało czasu. Od adrenaliny szumiało mu w uszach. Znał to uczucie aż za dobrze. Zaczynał dochodzić do wniosku, że każda decyzja, którą podejmował w swoim życiu, zawsze - wcześniej czy później doprowadzała go do sytuacji, w której jego serce zaczynało pompować adrenalinę. Zupełnie jakby podświadomie tego chciał, jakby się uzależnił. Nauczył się przy tym zachowywać pozorny spokój, a jego mózg, który pracował wtedy na najwyższych obrotach, co chwilę wyrzucał z siebie kolejne myśli. Jak maszyna próbująca wyliczyć prawdopodobieństwo. Uda się, czy się nie uda? Uda się? Nie uda? Ile razy miał lufę przyłożoną do głowy? Kilka razy za dużo, to pewne. Tym razem sprawa była o wiele prostsza. Chciał wejść do apartamentu tylko po to, żeby odnaleźć dokumenty Karmelity i je skopiować. Tyle na początek wystarczy. Samo nazwisko to za mało. Potrzebny mu był jego paszport albo dowód osobisty. Był gotowy i zdeterminowany. Dwa dni wakacji w Tunezji poświęcił na planowanie tego, co miał zamiar zrobić. Znosił fałszywe uśmiechy Karmelity i nawet ostentacyjne klepanie po plecach. Chciał do końca tego roku znaleźć na niego porządnego haka. Jakiś słaby punkt. A żeby to zrobić, potrzebował więcej informacji. Z jednej strony wspólne wakacje były najgorszym możliwym pomysłem. Z drugiej - najlepszą możliwą okazją. Nawet uprzedził już telefoniczne swojego znajomego z Polski, że dzisiaj dostanie ważny mail i że ma załączone do niego zdjęcia potraktować priorytetowo. Zwolnił kroku i spojrzał na kawałek plastiku, który trzymał w ręce. Ogarnęły go wątpliwości. Może wujek Cieplak miał rację? Może powinien po prostu porozmawiać z siostrą, zamiast kombinować? Tylko co by jej powiedział? „Potrzebuję twardych dowodów - pomyślał. - Wtedy porozmawiam z siostrą. Powiem jej wszystko”. Wszystko? Naprawdę powie jej, że facet, z którym się związała, jest niebezpieczny?

Że handluje skradzionymi zabytkami? Że na skalę międzynarodową to nie jest grzeczny biznes? Powie jej, że znowu przez przypadek wpakował się w kłopoty? Powie jej, że nie może z nim walczyć, choć próbował? Powie jej, że wszystko, co robił w tajemnicy, robił po to, żeby ją ochraniać? Jak zawsze?... ...od zawsze. „Powiem jej, że archeologia była tylko kluczem do tego, co zawsze chciałem robić - pomyślał. - Że czasami nie ma legalnego sposobu na to, żeby zrobić to, co jest słuszne. Że wcześniej czy później musiałem zderzyć się z Michałem Karmelitą i że musiało dojść do konfrontacji. Bo to jest to samo środowisko. Ci sami ludzie”. Karcz był Don Kichotem, a Karmelita był ogromnym wiatrakiem, pytanie tylko, jak długie miał ramiona. Jak daleko sięgały i ile ziarna ten wiatrak potrafił zmielić. Niech to szlag! Tak naprawdę nigdy nie byłoby odpowiedniego momentu, żeby jej to wszystko powiedzieć. „Teraz będzie inaczej” - pomyślał, próbując trzymać się dobrej myśli. Skręcił w korytarz po prawej i nagle poczuł, że cała jego dobra myśl to tylko dym i lustra. Iluzja. Poczuł się, jakby ktoś chlusnął na niego wiadrem zimnej wody. Otrząsnął się i wszystkie przemyślenia, które towarzyszyły mu od chwili opuszczenia recepcji, zniknęły. ...a może jednak się nie uda? Zobaczył dwóch mężczyzn. Jeden uderzał otwartą dłonią w drzwi jednego z apartamentów. Drugi wyglądał tak, jakby był gotów wejść do środka w chwili, w której drzwi uchylą się chociaż odrobinę. Coś było nie tak. Byli agresywni. Nie wyglądali jak obsługa hotelu. Nie wyglądali też jak goście. Zaczął iść w ich stronę. Zauważyli go i szybko zamienili ze sobą kilka słów. Uspokoili się. Najwyraźniej chcieli zachować pozory. Jeden był czarnoskóry, a jego twarz przypominała kolorem najczarniejszą smołę. Skóra drugiego, znacznie drobniejszego, miała kolor zgniłych zielonych oliwek. Afrykanin i Arab. Jeden wielki, drugi mały. Z odległości kilku metrów Karcz zauważył, że Arab nie ma ucha. Na jego widok Arab błyskawicznie wsunął rękę pod poły marynarki. Karcz spuścił wzrok i po prostu szedł dalej. Krok za krokiem. Kiedy był na tyle blisko mężczyzn, że mógł poczuć ich zapach, pod-

niósł na chwilę wzrok i spotkał się ze wzrokiem czarnoskórego. Ułamek sekundy, który mógł trwać wieczność. Mężczyzna patrzył na niego z wyraźną odrazą. Przekrwione oczy świdrowały go na wylot. Mowa jego ciała była jednoznaczna. Odejdź! Nie gap się! Zniknij! Zjeżdżaj! Nie zadawaj pytań, białasie! Karcz uśmiechnął się grzecznie. Taki właśnie miał zamiar. Miał zamiar zniknąć. Zerknął na drzwi, przy których stali mężczyźni, i poczuł, jak zasycha mu w ustach. Arab był o wiele bardziej okaleczony, niż się z początku wydawało. Tak jakby ktoś go kiedyś torturował. Nie tylko nie miał ucha, ale jeszcze połowa jego twarzy była jedną wielką zabliźnioną raną. Na szyi miał wypalony symbol. Ktoś oznakował go tak samo, jak znakuje się bydło. Karcz wzdrygnął się, ale nie na widok blizn. B2 - apartament jego siostry i cholernego Michała Karmelity. To były te drzwi. Najwyraźniej nie on jeden próbował dostać się do środka. Ominął ich. Wsunął kartę dostępowa do kieszeni szortów. Próbował zachować spokój. Miał wrażenie, że lada moment usłyszy za plecami głos, że poczuje dotknięcie na ramieniu, ale nic takiego się nie stało. Wszedł do windy, żeby zjechać ponownie do recepcji. Zerknął na swoje odbicie w lustrze i zauważył, że całą twarz ma zlaną potem. Faceci, których spotkał na korytarzu, najwyraźniej zamierzali odwiedzić Michała Karmelitę, ale nie po to, żeby z nim poplotkować i napić się herbaty. „Czy Karmelita kręci w Tunezji jakiś biznes?” - zastanowił się, otarł pot z czoła i mimowolnie zacisnął pięści. W trakcie cholernego urlopu? Zaklął cicho. Znał symbol, który Arab miał wypalony na szyi. Niewiele brakowało, a jakiś czas temu sam dorobiłby się takiego na własnym ciele. Dwóch facetów z korytarza nie miało dobrych zamiarów. Prawdopodobnie byli najemnikami. Karcz zetknął się już z tym typem ludzi. Oni nie negocjują i nie rozmawiają. Oni przekazują wiadomość albo przesyłkę. Tylko co tu, do cholery, robią? Symbol wypalony na szyi oznaczał: ZŁODZIEJ. ***

- Dziwnie się zachowujesz, Karcz - warknęła Zuza z pretensją, kiedy Karcz, nadal w hawajskiej koszuli i szortach, wrócił na basen. Siedziała ze splecionymi nogami na jednym z leżaków niedaleko miejsca, gdzie widzieli się po raz ostatni. - Wkurzasz mnie. - Muszę się napić - mruknął, zabierając jej szklankę z finezyjną parasolką i z powrotem zakładając na twarz ciemne okulary. Upił łyk i zakrztusił się. - Co to jest? - zdziwił się. - Bezalkoholowy moktajl cytrusowo-pietruszkowy. Sam mi go dałeś. Jest całkiem niezły. W sumie zdziwiłam się nawet, że aż tak bardzo mi smakuje. - Ohyda - skrzywił się. - Gdzie byłeś przez ostatnie dwadzieścia minut? Jesteś czerwony, jakbyś brał udział w sprincie. - Musiałem załatwić pewną sprawę. - Jaką znowu sprawę? - Gdzie dokładnie jest Justyna? - zapytał nagle, ignorując jej pytanie. - Mówiłam ci już. Karcz przyjrzał się jej uważnie, próbując przypomnieć sobie chwilę, w której wspomniała mu o Justynie. Zuza westchnęła i ostentacyjnie podniosła się ze swojego miejsca. - Wiesz co, Karcz? Ty nawet nie słuchasz tego, co mówię... stwierdziła z wyrzutem. - Zuza... Przepraszam. - A do twojej informacji... Ta twoja syrenka, znaczy, opalona dętka... Już nie musisz zawracać sobie nią głowy. Ochrona ją stąd wyprowadziła. - Poważnie? - zdziwił się. - Tak. Widziałam to z bliska. Przyszli po nią do baru i ją wyprowadzili. - Chodzi mi o to, jak ją nazwałaś. Opalona dętka? - zaśmiał się, przy okazji oddając jej szklankę. Nie chciał już mieć nic wspólnego z moktajlami aż do końca urlopu, a prawdopodobnie aż do końca życia. Na początku nie chciała jej przyjąć, jakby nie mogła się zdecydować, czy boczy się na niego, czy na szklankę, ale w końcu niechętnie ją wzięła. - Taaa - mruknęła i spojrzała na niego znad okularów. - Szkoda, żeby się zmarnował. - Słusznie. - Powiesz mi, co się dzieje?

Zamiast odpowiedzieć cokolwiek, rozłożył ręce z rezygnacją. - Że niby co? Że nie możesz mi powiedzieć? - Jej spięte w kucyk słomiane włosy zakołysały się jakby z dezaprobatą. - Zuza... - Chodzi o mnie? To przeze mnie zachowujesz się tak dziwnie? - Zuza! - Powiedz szczerze. - Zuza... wszystko jest w porządku. - Taaaaa, jasne! - podniosła głos. - Ziom, musimy być szczerzy ze sobą. Myślałam, że jesteśmy kumplami. - Słowo honoru, wszystko ci dzisiaj wyjaśnię... - Gdzie i o której godzinie, Karcz? - zapytała stanowczo, jakby od jego odpowiedzi miała zależeć cała ich dalsza znajomość. Przygotowywała się do tej rozmowy przez kilkanaście ostatnich minut. Chciała, żeby tak właśnie to brzmiało. - Dzisiaj - obiecał, pozostawiając resztę zawieszoną w niedopowiedzeniu. - Nie wciskaj mi kitu! Gdzie i o której? - naciskała. - Dzisiaj - powtórzył, ale nie uwierzyła mu. Sam by sobie nie uwierzył.

ROZDZIAŁ DRUGI W KTÓRYM ZACZYNAMY OD POCZĄTKU

USTYNA Karcz, wbrew temu, co mogła sądzić Zuza Nir i jej brat, wcale nie czuła się na wyjeździe swobodnie. Chciała wypocząć i w sumie tylko ona jedna wiedziała, jak bardzo tego potrzebowała. Ale mimo wszystko była spięta. Na nieszczęście w hotelu, w którym byli zakwaterowani, spotkała zaprzyjaźnioną parę producentów, świętującą zakończenie zdjęć do kolejnego telewizyjnego serialu, który miał trafić na antenę jej stacji jesienią. „Cholerny Port el-Kantaoui”, pomyślała z goryczą. - Zrozum, Justynko, że zainwestowaliśmy w to ogromne pieniądze. To ma być wielki powrót Czarka na ekrany - usłyszała przy przypadkowym spotkaniu i posłała im w odpowiedzi promienny uśmiech numer pięć. - Musisz go zaprosić do programu. Rozmawialiśmy już z twoim wydawcą... Będzie cudnie! Nie znosiła Czarka. Nie śmieszył jej piętnaście lat temu, kiedy była jeszcze nastolatką, i nie śmieszył jej teraz. Kiepsko, jak na „najzabawniejszego aktora RP”. Na samą myśl, że gra główną rolę w serialu i że będzie musiała o tym opowiadać na wizji, zrobiło jej się słabo. Tylko kogo to obchodzi w showbiznesie? - Cudowny zbieg okoliczności, Justynko! Rewelacja! Pięknie wyglądasz! I twój towarzysz też... Nie dopadły go jeszcze portale plotkarskie? - Myślę, że umarłyby z nudów - odparł Michał Karmelita i poprawił opadające na twarz jasne pasemka włosów. Tak, wyglądał jak amerykański surfer albo model z okładki. Nawet w hawajskiej koszuli było mu do twarzy. Justyna nigdy nie wyobrażała sobie, jak mógłby wyglądać jej chłopak, ale gdyby kilka lat temu zobaczyła zdjęcie Michała z informacją, że to jest facet, z którym stworzy swój najdłuższy jak do tej pory związek, udusiłaby się ze śmiechu. Nie ten typ. Co to, to nie! Nie ma takiej opcji! A jednak.

J

Jego łobuzerskie spojrzenie i dołki w policzkach, kiedy się uśmiechał. Niewiarygodne. - A czym się zajmuje twój... przyjaciel? - Michał Karmelita - przedstawił się. - Zajmuję się dewelopingiem. - O! - Budujemy, sprzedajemy - dodał, jakby była to najprostsza rzecz na świecie. Justyna złapała go pod rękę i przytuliła się do niego mocno. - Musimy uciekać - wtrąciła się. - Jesteśmy umówieni. - Z kim? „A co was to obchodzi?” - pomyślała. Karmelita zdawał się wyczuć jej myśli, pochylił się i pocałował ją w skroń. - Mam sprawy biznesowe do załatwienia - wyjaśnił. Pożegnali się uprzejmie i poszli w swoją stronę. - Działasz na ludzi jak magnes - stwierdził, kiedy oddalili się na bezpieczną odległość. Justyna, nadal trzymając go pod rękę, nabrała powietrza i wstrzymała oddech. - Nabierasz wody w usta? - Bez komentarza. - Tak rozmawiasz z dziennikarzami? - Spadaj, sama jestem dziennikarką. - Chyba gwiazdą. - Może czas zmienić pracę? Zwolnili kroku. Karmelita złapał ją za ramiona i spojrzał jej głęboko w oczy. - Czego chcesz? Justyna podniosła okulary i wsunęła je we włosy nad czołem. - A ty? Karmelita skrzywił twarz w grymasie, który lubiła. - Pocałować cię - odparł. „Lowelas” - pomyślała, ale zrobiło jej się miło. A nawet bardzo miło. - Fajnie ci w tej koszuli - mruknęła, poprawiając mu kołnierz. - Czego chcesz? - zapytał znowu, ale ona nie odpowiedziała od razu. - Wiem, czego nie chcę... - stwierdziła po chwili zastanowienia. - Umieram z ciekawości.

***

Niespiesznie, trzymając się za ręce, ruszyli spacerem po piaszczystej plaży. Szum morza był uspokajający i wbrew temu, co podejrzewali, nie było tu zbyt wielu turystów. Większość wylegiwała się kilkadziesiąt metrów wyżej przy basenach, a pozostali spędzali czas na jachtach - symbolach absolutnego dobrobytu. Karmelita upił łyk kawy z papierowego kubka z logiem hotelu, którą kupił w jednym z pobliskich sklepików, i próbował kontynuować rozmowę, ale nie było mu łatwo. Prawdę mówiąc, odechciało mu się wszystkiego. - Wybacz, że to powiedziałam... - Spokojnie. - ...ale musiałam - dokończyła. Karmelita podsunął jej kubek z kawą. Z jednej strony mogło to wyglądać jak miły gest zakochanych, ale prawda była o wiele bardziej zaskakująca. Chciał ją uciszyć. Chciał, żeby czymś się zajęła, żeby mógł pozbierać myśli. Justyna tylko pokręciła głową. - Czy chodzi o twojego brata? - zapytał nagle i zabrzmiało to ostrzej niż zamierzał. Puściła jego dłoń. - O czym ty mówisz? - Pytam, czy chodzi o Roberta? - powtórzył już spokojniej. Justyna przyglądała mu się z niedowierzaniem, jakby dopiero teraz zauważyła jego prawdziwą twarz. - Nie, Michał. Chodzi o mnie! Jaki masz problem z moim bratem? Karmelita uśmiechnął się nieprzyjemnie. - Nie mam z nim problemu. Uważam tylko, że na tobie żeruje. - Znowu sugerujesz, że jest nieudacznikiem? Karmelita dopił kawę i zgniótł kubek w pięści. - Tak, tak uważam. Wielki pan archeolog z cofniętą licencją... - Michał! - Zobacz, do czego doszłaś w życiu. Spójrz na siebie. I spójrz na niego... - Nie będę z tobą rozmawiała w ten sposób - odparła spokojnie, ale głos miała lodowaty. - Sama mi mówiłaś, że dwa lata temu był w więzieniu w Egipcie. Że poruszyłaś niebo i ziemię, żeby go stamtąd sprowadzić. Przypomnij mi proszę, za co ludzie idą do więzienia? Chyba coś ukradł,

prawda? Albo przynajmniej próbował... - Nie znasz mojego brata i nie masz prawa tak o nim mówić! - A może mam? A może mam prawo tak o nim mówić, bo nie wiem, czy zauważyłaś, ale przyczepił się do ciebie jak rzep. Nawet przeprowadził się do Warszawy! Zauważyłaś, że od kilku miesięcy nie odstępuje cię na krok? Mam go dość! Mam wrażenie, że dajesz mu się doić... Wywęszył pieniądze, gwarantuję ci. - Przyczepił się, jak to dobrze ująłeś, bo zeszłam się z tobą... Na dźwięk tych słów Karmelita zbladł. Przez chwilę sprawiał wrażenie, jakby dostał w twarz. - C-co? - wydukał. - Nie obraź się, ale mój brat nie jest głupi. Jest lekkomyślny i czasami zachowuje się jak skończony dureń, ale robi to specjalnie. Znam go. On i ta jego cholerna poza... Jak się już zorientujesz, nie będziesz mógł patrzeć na niego inaczej. Jest jak pies gończy... - Coś sugerujesz? - Nie powinnam ci mówić... - Chyba i tak powiedziałaś mi dzisiaj wystarczająco dużo. Jeszcze jedna rzecz niczego nie zmieni, prawda? - On cię nie lubi. Uważa cię za zagrożenie - wypaliła nagle. - Powiedział ci to? Justyna wybuchnęła śmiechem, jakby usłyszała coś arcyzabawnego. - Michał, on nie powiedziałby mi, co jadł na śniadanie, nawet gdybym zapytała. Ale znam go. Znam go jak własną kieszeń. To mój brat. - Przypominam ci, że od kiedy go poznałem, zdążył zostać postrzelony i ktoś spalił mu samochód. Ale to on mnie uważa za zagrożenie, tak? - On taki jest. Albo się z tym pogodzisz, albo nie. - Czyli... z nami koniec? Justyna milczała przez dłuższą chwilę. - Wiem, czego nie chcę - powiedziała wreszcie. - Ale wiem też, czego chcę. I chcę być z tobą, Michale Karmelito. Dobrze mi z tobą i jestem szczęśliwa - stwierdziła z całą stanowczością. - Chcę też, żebyś był ze mną szczęśliwy i żeby wszystko toczyło się własnym tempem... Karmelita odwrócił się i spojrzał w kierunku morza i zachodzącego słońca. - Czyli - zaczął po chwili - koniec z wypadami na pola golfowe, jachtami... Koniec z jacuzzi, spa, z siłownią... O czymś jeszcze zapomniałem? Z sauną? Lubisz saunę czy jej nie lubisz, bo już się

pogubiłem? - zażartował. Zobaczyła jego łobuzerski uśmiech i natychmiast poczuła motylki w podbrzuszu. - Nie dziw się, że czuję się nieswojo, skoro uciekam z Warszawy i znowu trafiam w ten sam kocioł. Sam wiesz, że przechodzę teraz jakąś rewolucję, zechcę zmienić pracę... Sam jeszcze kilka chwil temu musiałeś wyciągać mnie spod ostrzału ludzi z telewizji... Widzę miny Zuzy i Roberta, czuję, że myślą to samo, co ja. Wszyscy chcielibyśmy ruszyć się stąd. Weźmy samochód z hotelowej wypożyczalni i jedźmy gdzieś! - Wyjaśnij mi, o co chodzi z tą Zuzką? Oni są razem? Mają się ku sobie? Justyna prychnęła. - Nie żartuj! - Zuzka jest młodsza od niego... ile? Dwanaście lat? - Proszę cię. Zuza by go wykończyła. Stare psy nie... - ...uczą się nowych sztuczek - dokończył za nią i westchnął. Rozejrzał się ostatni raz i podrapał się po czole. - No dobrze. Czyli próbujesz powiedzieć, że z całego towarzystwa tylko ja wyszedłem na burżuja, co nie lubi się dobrze bawić? Bo wybrałem to właśnie miejsce na wakacje? Cholerny Port el-Kantaoui? Justyna pokiwała głową. - Cholerny Port el-Kantaoui - przyznała. - W pewnym sensie o to chodzi. Być może dlatego też Robert ci nie ufa... - dodała w zamyśleniu. - Bo on nigdy nie wybrałby takiego miejsca, prawda? - Mniej więcej. - Bo mam porsche, a on jeździ głupim kozackim mustangiem? - Hola, hola! - podniosła głos i pogroziła mu palcem. - Możesz nie lubić mojego brata, ale od Macha 1 się odwal! - Rodzinny spadek? - Raczej członek rodziny... Byłby mój, o mały włos... Karmelita zaśmiał się, złapał ją mocno w pasie i przyciągnął do siebie. - A dlaczego nie jest? - Bo miałam pecha. Urodziłam się dziewczynką. Karmelita udał, że się nad czymś zastanawia. - W sumie... chyba miałaś szczęście - stwierdził z przekonaniem. Pocałowała go. - Nie, kochanie. To ty miałeś. Przytulił ją mocno i wziął głęboki wdech. Czuł zapach jej włosów i

skóry i nie chciał, żeby ta chwila się kończyła. Stali tak na plaży w objęciach, a gdzieś na horyzoncie przepływał ogromny jacht z ludźmi tańczącymi na pokładzie. „Nie chcę cię stracić, Justyno - pomyślał w duchu - a stracę na pewno, jeżeli Robert będzie się kręcił wokół ciebie i znaczył teren jak bezpański pies”. „To koniec - postanowił. - Koniec zabawy. Koniec cackania się. Jeżeli mamy być szczęśliwi, twój brat musi umrzeć. Zniknąć na zawsze, pogrzebany w odmętach pamięci. Tylko wtedy będę mógł żyć spokojnie jako Michał Karmelita, mając u boku Justynę Karcz. Dosyć uciekania. Chciałem mu dać szansę, wytrzymałem kilka miesięcy, ale drania trzeba posłać do piachu. Przetrwamy na tym urlopie, do końca udając, że świetnie bawimy się w swoim towarzystwie, a kiedy wrócimy do Polski, Robert stanie się ofiarą wypadku samochodowego albo napadu z bronią. Decyzja zapadła. Wrzód trzeba wyciąć, nawet jeżeli znajduje się w delikatnym miejscu”. - O czym myślisz? - zapytała Justyna, wyrywając go z zamyślenia. Spojrzała mu głęboko w oczy, ale nie dostrzegała w nich nic niepokojącego. Uśmiechnął się. - O nas - odpowiedział. - Myślę o nas... ***

- Myślisz tylko o sobie - stwierdziła Zuza. Karcz skrzywił się. - Że co? - Rozgryzłam cię - dodała. - Długo zastanawiałam się, czemu jesteś taki... - Jaki? - Porąbany. - I na co wpadłaś? Zuza zarzuciła ręcznik na ramię. Spędzili na siłowni ostatnią godzinę. Karcz nawet nie zbliżył się do maszyn do ćwiczeń, a tym bardziej do wolnych ciężarów. Wskoczył na bieżnię i biegł do momentu, w którym zaczął czuć niepokojący szum w głowie. Tak naprawdę nienawidził biegać, ale wiedział, że musi utrzymywać względną formę na wypadek, gdyby musiał biec, żeby na przykład... przed czymś uciec.

- Wpadłam na to, że... - zaczęła, ocierając pot z czoła. Miała w sobie tak dużo energii, że gdyby jej nie znał, zacząłby ją podejrzewać o doping. - Że generalnie... no wiesz, są ludzie, którzy tworzą w umyśle pałace... - Że co? - zapytał i znowu się skrzywił. - Pałace pamięci, Karcz! Słuchaj mnie, jak do siebie mówię! Karcz zaczął się śmiać, a po chwili schylił się, żeby rozmasować obolałe kolano. Siłownia była prawie pełna. Zastanawiające było to, że podczas urlopu ludziom chciało się chodzić na siłownię. Być może chodziło o to, że skoro płacili tyle za hotel, to głupio im było nie skorzystać, skoro siłownia była wliczona w cenę. Ta zasada zapewne dotyczyła wszystkich poza Zuzą Nir. Zuza Nir potrzebowała wysiłku fizycznego, bo inaczej prawdopodobnie waliłaby głową w ścianę i zdzierała tynk zębami. Przynajmniej tak sobie to wyobrażał. Uśmiechnął się na samą myśl. - Booooże! - jęknęła. - Przejęzyczyłam się. Miałam na myśli „słuchaj mnie, jak mówię do CIEBIE”. Do ciebie, Karcz! Nie do siebie... - Do rzeczy - ponaglił ją. - Pałac pamięci budujesz ze swoich wspomnień. Tworzysz w wyobraźni pomieszczenia, komnaty i tak dalej, a za drzwiami znajdują się twoje własne wspomnienia i rzeczy, które trzeba zapamiętać. Wizualizujesz to, rozumiesz? Rudy wysłał mi mailem taką stronę, na której jest to opisane... - Rudy? - Nasz rudy. Rajmund. Jedyna osoba, która cię lubi, poza mną zażartowała. - Co u niego? - Gdybyś odpowiadał mu na maile, tobyś wiedział. Rudy Rajmund był jednym z jego uczniów podczas roku spędzonego w Legnicy. Teraz korespondowali ze sobą od czasu do czasu. Młody był specyficzny i szczególnie upodobał sobie jego forda mustanga. Można powiedzieć, że była między nimi swoista nić porozumienia, mimo że nie widział chłopca od kilku miesięcy. Nawet specjalnie nie zaskoczyło go, że to właśnie on znalazł w internecie coś o pałacach pamięci i że wysłał to do Zuzy. Kolejne dziwne zainteresowanie dziwnego chłopca. Powinien do niego zadzwonić. Ba, nawet chciał... - Czytałem, ale nie miałem czasu odpisać. - Taaaa... Jasne, Karcz! - prychnęła.

- No dobra! - przerwał jej. - A co ten cały pałac ma wspólnego z tym, że... - Boli cię kolano? - spytała ni stąd, ni zowąd. - Tak. Jak diabli - przyznał, wstając. Biała koszulka, którą miał na sobie, była cała mokra i lepiła mu się do ciała. Nawet specjalnie nie zaskoczyła go ta nagła zmiana tematu. Zuza, odkąd ją znał, zawsze była hiperaktywna. - Może je nadwyrężyłeś? - dopytywała. - Prawdopodobnie. - Biegając za jakimiś opalonymi laskami na basenie, nie? Za... syrenkami? Zniesmaczony machnął ręką i zaczął kuśtykać w stronę szatni. Zuza natychmiast ruszyła za nim. Krążył myślami gdzieś pomiędzy dwoma podejrzanymi facetami, którzy tak samo jak on próbowali wejść do apartamentu zajmowanego przez jego siostrę i Michała Karmelitę, a samym apartamentem, do którego w końcu się nie dostał. Czuł, że coś jest na rzeczy, ale nie wiedział dokładnie co. - Znowu to robisz! - powiedziała głośno i postukała się palcami dwóch dłoni w głowę - Siedzisz w swoim pałacu - wyjaśniła w taki sposób, jakby była nawiedzona, a później dodała już normalnym głosem: - Choć do ciebie bardziej pasuje określenie... sama nie wiem... muzeum? - Dziękuję, Zuza. - No więc siedzisz tam i czujesz się bezpiecznie. Nie ma tam nikogo i niczego, co zaburzałoby twój spokój. Tylko że oprócz tego trzeba żyć. Jeść, kupować meble, tworzyć relacje... Wyciągnął w jej stronę uniesiony kciuk. - Super. Ale nie ma żadnego pałacu ani muzeum - zaprotestował. - I radzę sobie, jak to określiłaś, w relacjach... - Człowieku! - jęknęła. - Ty nie potrafiłeś nawet stworzyć relacji z psem, tylko po tygodniu podrzuciłeś go jakiejś starej babie, żeby zjadł jej mieszkanie... Karcz westchnął. - Żałuję, że ci to opowiedziałem. - A ja nie żałuję. Popłakałam się ze śmiechu, ziom. To moja ulubiona historia. Opowiedziałam ją chłopakowi, z którym się ostatnio spotykałam. Karcz chrząknął. - Chciałaś powiedzieć „byłemu chłopakowi”. Podszedł do lodówki i wyciągnął z niej butelkę wody. „Goście

hotelowi muszą mieć wszystko pod ręką” - przemknęło mu przez myśl. - To nie moja wina - warknęła Zuza - że znowu trafiłam na skończonego barana. Myślałam, że po przeprowadzce do stolicy będzie łatwiej... no wiesz, spotkać kogoś fajnego... ale tancerze i akrobaci to chyba nie jest dobra partia. - Może za dużo czasu spędzają w swoich pałacach pamięci zamiast z tobą? - zażartował i błyskawicznie wypił całą wodę. Wahał się przez chwilę, czy zostawić odkręconą nakrętkę, ale w końcu wrzucił butelkę do wiklinowego kosza na stertę podobnych pustych butelek. - Cha, cha, cha, ale zabawne, Karcz! Pałace pamięci istnieją... - Nigdy nie byłem dobry w tych wszystkich psychobzdurach przerwał jej. - Zawsze wolałem poczytać... - ...katalog zaginionych zabytków? - zapytała z triumfalnym uśmiechem na twarzy. - Żeby wiedzieć, co ile kosztuje, tak? Karcz otworzył szeroko oczy. - Co? Że co? - zdziwił się. Teraz ona machnęła ręką. - Ale ty jesteś głupi, Karcz. Jaja sobie robię. Odetchnął z ulgą. - Wiem, że nie masz pałacu pamięci. Wkręcałam cię. Karcz stał nieruchomo, próbując odnaleźć jakikolwiek sens tej rozmowy, ale wyraźnie miał z tym problem. - Po co? - zapytał tylko. - Co: po co, Karcz? - No, w jakim celu mnie wkręcałaś? - Lubię widzieć, jak się miotasz. Masz wtedy minę jak ułom. - Dziękuję bardzo, Zuziu - odparł oficjalnym tonem. - Zawsze jest mi miło, kiedy tak do mnie mówisz... - Poza tym nie mógłbyś mieć pałacu pamięci, bo jesteś na to za głupi - szepnęła mu na ucho, przechodząc obok niego, a kiedy już chciał zaprotestować, szturchnęła go boleśnie w bok i zaczęła uciekać. - Ruszaj się, staruchu! - krzyknęła. Nie miał siły. - Pałac pamięci - mruknął pod nosem. - Wielkie dzięki, Rajmund... „Ty mały rudzielcu” - dodał w myślach. ***

Kiedy wrócili do hotelu, Justyna postanowiła udać się na chwilę do pokoju. Karmelita rzucił tylko okiem na zegarek.

- Umówiliśmy się z nimi na trzecią? - upewnił się. - Tak - odparła. - Pewnie już tam są. Idź do nich. Ja muszę się odświeżyć. - W środku czy na zewnątrz? - zapytał, mając na myśli część restauracyjną hotelu. Justyna tylko spojrzała na niego z politowaniem. - Ach tak, zapomniałem - mruknął Karmelita. - Wy, KARCZE, brzydzicie się luksusów i najchętniej na wakacjach jedlibyście to, co sami upolujecie przy pomocy maczugi... - Chcesz dodać coś jeszcze? - zapytała oschle, zbijając go z tropu, ale uśmiechnął się do niej łobuzersko. - Nic nie chcę dodać - odparł, unosząc dłonie w geście kapitulacji. - Tylko żartowałem. - Wiem, przecież się śmieję - odrzekła spokojnie. Karmelita tylko zmrużył oczy, jakby próbował dopatrzyć się w jej kamiennym obliczu choćby cienia uśmiechu. - Oj, chyba kłamiesz. Nie widzę, żebyś się śmiała - stwierdził żartobliwie. - Bo to nie było śmieszne - wyjaśniła dobitnie. - Zachowuj się i znajdź Zuzę i Roberta. Bądź tak miły... - Ojej - powiedział. Lubił się z nią droczyć, a teraz, kiedy kryzys w związku został zażegnany, znowu musiał powoli odzyskiwać swoją pozycję. Małe złośliwości zawsze w tym pomagały. Zaczesał opadające na twarz pasemka z powrotem na tył głowy i rozejrzał się po recepcji, szukając wzrokiem strzałki z napisem RESTAURACJA. Kiedy Justyna weszła do windy, wyciągnęła z małej płóciennej torby swoją kartę do pokoju i przystawiła ją do czytnika. Nie usłyszała jednak znajomego dźwięku, a winda nadal stała. Obejrzała kartę dokładnie z dwóch stron, potarła ją obydwiema dłońmi i znowu przyłożyła do czytnika. Może się rozmagnesowała? Miała tak raz z kartą płatniczą. Znowu nic. - Na które piętro pani jedzie? - zapytał po niemiecku starszy mężczyzna, wchodząc do windy. W dłoni miał gumową kaczkę, a na sobie opiętą koszulkę polo. - Mogę panią zabrać, gdzie pani chce dodał kokieteryjnie. - Halo? - Karta nie działa - wydukała po niemiecku z mocnym polskim akcentem. Nie znosiła tego języka. - Nie wejdę do pokoju... Chciała wysiąść z windy, ale mężczyzna złapał ją za ramię. - Mogę pomóc - powiedział z uśmiechem, prezentując garnitur

lśniących porcelanowych zębów. - Nie, dziękuję - syknęła, odtrącając jego rękę i wychodząc na korytarz. Wściekła ruszyła w kierunku recepcji. Kartę do pokoju ściskała w dłoni tak mocno, że aż pobielały jej knykcie. Była przyzwyczajona do tego, że zaczepiają ją ludzie, nawet obleśni, ale najbardziej na świecie nie znosiła niedziałającej elektroniki. Zupełnie jakby winda nie mogła działać na normalne przyciski, a pokój nie mógłby być otwierany przy pomocy klucza. Kobieta w recepcji powitała ją uśmiechem. Miała włosy spięte w kok i gdyby nie logo hotelu widoczne na jej uniformie, można by pomyśleć, że jest stewardessą. - Czym mogę służyć? - Mam problem z kartą do pokoju - wyjaśniła. Kobieta kiwnęła głową i nadal z tym samym uśmiechem przyklejonym do twarzy poprosiła o kartę gestem dłoni. Justyna już chciała jej wręczyć kartę, kiedy poczuła dłoń na swoim ramieniu. - Ty sukin... - syknęła, odskakując jak poparzona. - Ile razy mam ci mówić? - krzyknęła po niemiecku. Spodziewała się zobaczyć starszego Niemca. Oczyma wyobraźni widziała, jak wychodzi za nią z windy i podąża jej śladem. Jak idzie za nią do recepcji i, dalej lśniąc sztuczną szczęką, łapie ją za ramię. Jakie było jej zdziwienie, kiedy zamiast Niemca zobaczyła swojego brata. - Boże, Robert! - sapnęła i dłonią, w której ściskała kartę do pokoju, dotknęła czoła. - Pyśka! - powiedział po bardzo długiej chwili. Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek był bardziej... no właśnie, wystraszony? Zdziwiony? - Czemu krzyczysz po niemiecku? - Nie wiem... Była zakłopotana i zrobiła się czerwona jak burak. - Są tu jacyś Polacy? - szepnęła. - Co? - zdziwił się. - Czy gdzieś w okolicy są jacyś Polacy, którzy mogą mnie znać i widzieli, jak... no wiesz... - Drzesz się na mnie po niemiecku? Z koszmarnym akcentem? Zaczęła się śmiać. - Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Podszedł do niej i znowu dotknął jej ramienia. - Spokojnie, Pyśka.

- Moja karta przestała działać - wyjaśniła szybko. - Dlatego przyszłam tutaj i... - Wiem - nie pozwolił jej dokończyć. Przeprosił recepcjonistkę, po czym złapał siostrę za nadgarstek i odciągnął ją od recepcji. - Daj mi tę kartę - powiedział. - Ale ona nie działa... Uśmiechnął się. - Nie uwierzysz... - zaczął, a ona od razu zrobiła krok do tyłu. Co się stało? - zdziwił się. - Nie, nie, nie! - Co? - Robert, znam twoje „nie uwierzysz”! - Pyśka - powiedział uspokajająco. - Tym razem naprawdę nie uwierzysz... Splotła ręce na piersiach i stanęła w lekkim rozkroku, jakby była gotowa do walki. - Mów - powiedziała. - Zgubiłem swoją kartę do pokoju. - Mhm - mruknęła. - I co dalej? - Więc poszedłem ją zablokować i poprosić o duplikat - kontynuował z głupkowatym uśmiechem, którego nie znosiła. - I przez przypadek zablokowali też twoją kartę... - Czyli muszę wziąć duplikat - stwierdziła. Karcz tylko złapał jej dłoń, wyjął z niej zablokowaną kartę, zabrał ją i schował sobie do kieszeni. - Nie - wyjaśnił. - Nie musisz brać duplikatu, bo dostałem duplikat i swojej, i twojej karty. Przyglądała mu się uważnie. - Jak to możliwe? - zapytała w końcu. Karcz wzruszył ramionami. - Bo mamy takie samo nazwisko? - zapytał retorycznie. - Bo takie rzeczy się zdarzają za granicą? Opuściła ręce. Ta odpowiedź ją całkowicie uspokoiła. - Daj mi kartę - poprosiła szybko. - Idziesz do pokoju czy idziemy na obiad? Zuza już tam jest. - Michał też - dodała. - Co robimy? - zapytał. Przygryzła wargę, zastanawiając się. - Szkoda czasu, chodźmy do nich - powiedziała w końcu. - Tylko daj mi kartę i nie mów o tym Michałowi. Karcz wyciągnął z kieszeni kartę i wręczył jej.

- Mam mu nie mówić, że miałem kartę do waszego pokoju? - Tak. Oszczędź nam tego. - A jak wam się w ogóle układa? - zapytał jakby od niechcenia. Westchnęła. Pomyślała o godzinach zmarnowanych na polu golfowym i w tym ogromnym hotelu, a później o spacerze na plaży i doszła do wniosku, że nawet nie ma ochoty zaczynać tego tematu. Złapała go pod ramię i zaczęli iść. - Powiem ci tylko tyle, że... - Mmm? - Miałam z nim poważną rozmowę. Na twój temat też... - Naprawdę? - Tak. Obydwaj doprowadzacie mnie do szału, ale porozmawiałam z nim szczerze na temat tego hotelu i całego wyjazdu... i ciebie... - I? - I gdyby twoje związki z kobietami trwały dłużej niż trzy miesiące, tobyś wiedział, że dorośli ludzie czasami muszą porozmawiać i oczyścić atmosferę. - Nie domyśliłbym się. Boleśnie wbiła mu paznokcie w biceps. - Wiesz, że jesteście całkiem podobni - było to bardziej stwierdzenie, niż pytanie. - Wątpię - odparł bez entuzjazmu. - A ja nie. - Na niego też krzyczysz po niemiecku? Zauważył, że znowu się czerwieni. - W windzie zaczepił mnie jakiś stary Niemiec - zaczęła się tłumaczyć. - Myślałam, że poszedł za mną... - Nie tłumacz się. Ja to rozumiem. Pracujesz w końcu dla niemieckiej telewizji... - Polskiej! - syknęła poirytowana. Był to jeden z najbardziej drażliwych tematów w całej jej zawodowej karierze. - Z kapitałem niemieckim - uściślił. - Odwal się! To ty pół życia spędziłeś na wyjazdach Bóg wie gdzie i Bóg wie z kim, robiąc rzeczy za Bóg wie czyje pieniądze... - Bóg wie - powiedział - że zawsze starałem się za swoje... Weszli do części restauracyjnej, przeszli przez nią i znaleźli się na zewnątrz hotelu. - Robert - zaczęła po chwili, kiedy przy jednym ze stolików zauważyli Zuzę i Michała. Śmiali się z czegoś do rozpuku. Nie ma co, Karmelita potrafił rozbawić towarzystwo. Przynajmniej wszystkich

poza Karczem. - Jak długo miałeś moją kartę do pokoju? - Tylko chwilę. Zwolniła kroku i zmusiła go do zatrzymania się. - Obiecaj mi, że to był przypadek - powiedziała wyraźnie zaniepokojona. Zmiana w jej nastroju, szczególnie tak błyskawiczna, nigdy nie oznaczała niczego dobrego. Spojrzał na nią, zastanawiając się, o co może jej chodzić. - Ale co? Pokręciła głową, jakby chciała przepędzić złe myśli. - Nie wiem... Nieważne. - Co się dzieje? - Nie, to głupie... Nie jesteśmy dziećmi. Chodź! ***

Karcz czuł na sobie świdrujące spojrzenie siostry, jakby chciała odczytać jego myśli, a on po prostu uśmiechał się niewinnie, tak jak wtedy, gdy mieli po kilka lat, a on udawał, że jest grzeczny, choć pożar w piwnicy sugerował coś zupełnie innego. Justyna Karcz była piękna. Wszyscy zawsze powtarzali, że dostała tę lepszą pulę genów niż brat, bo po matce. Przy tym wszystkim była inteligentna i piekielnie ambitna. Być może dlatego właśnie bez problemu odnalazła się w telewizji i bardzo szybko zaczęła prowadzić własny program. Po drodze były relacje z rajdów Paryż-Dakar i program motoryzacyjny, z którego odeszła po dwóch sezonach, bo bała się, że przylgnie do niej łatka „chłopczycy”. Niepotrzebnie - widzowie ją uwielbiali niezależnie od wszystkiego. Karcz kochał ją najbardziej na świecie i choć tego nie okazywał, był wdzięczny. Był wdzięczny za to, że chociaż ich relacje czasem nie były najlepsze i że często trzymał ją na dystans, ona zawsze była na każde jego zawołanie - zazwyczaj nawet nie musiał wołać, a ona i tak zjawiała się jak anioł stróż i ratowała mu skórę. Nauczyli się tej relacji i nauczyli się w niej żyć, choć żadnemu z nich nie było w niej do końca dobrze. Obydwoje szli na kompromisy. „Gdyby tylko miała lepszy gust w kwestii facetów” - pomyślał z goryczą. Kiedy prawie dwa lata wcześniej Karcz wybrał się na wyprawę archeologiczną do Egiptu, która zakończyła się dla niego aresztowaniem, a potem deportacją i zamrożeniem licencji, to właśnie Justyna uratowała mu życie. Dzięki niej wrócił do domu.

Pamiętał o tym i dlatego nie chciał się z nią konfrontować. Chciał trzymać ją jak najdalej od problemów. Nie zniósłby myśli, że ją zranił, nawet pośrednio. Ale znała go aż za dobrze. Justyna Karcz poruszyła niebo i ziemię, żeby wyciągnąć go z celi i przetransportować do Polski. Ściągnęła mu przy okazji na głowę nadgorliwego pracownika Ministerstwa Ochrony Zabytków, który tak samo jak Karcz nie znosił nielegalnych kolekcjonerów i tak samo jak Karcz nie zawsze działał legalnie. Ręka rękę myje. Układ działał. Przynajmniej na razie. Justyna nie wiedziała, że wyciągnęła go z jednego szamba i wrzuciła w nowe, ale nie musiała wiedzieć. Załatwiła mu pracę nauczyciela w Legnicy, niedaleko Wrocławia, bo chciała wsadzić go w bezpieczne miejsce, jakby zamknąć w pudełku, żeby mogła się nim opiekować. Niestety, tam znowu wpadł w kłopoty, poznał Zuzę Nir, a po jakimś czasie - również niestety nowego chłopaka swojej siostry, który razem z nią postanowił przyjechać z Warszawy i odwiedzić go podczas przerwy międzysemestralnej... Jak to się skończyło, wiedzieli tylko Karcz i Karmelita. Cała sieć powiązań, w którą wpadli, sprawiła, że w pewnym sensie byli na siebie skazani. Przynajmniej na razie. Dopóki nie znajdzie sposobu, żeby się go pozbyć z ich życia. Na czysto. Najlepiej wsadzając go do więzienia na długie lata. Nie mieszając w to swoich bliskich. Ostatni raz zerknął na siostrę. „Zupełnie jakbym czekał na wyrok - pomyślał Karcz. - A to przecież nie ja powinienem się tak czuć, tylko ten dupek”. Musieli porozmawiać, ale jeszcze nie teraz. Na razie jedli. Siedzieli przy jednym z białych stolików w części restauracyjnej hotelu przy ogromnych sztucznych palmach, z widokiem na port z jachtami. Wokół panował przyjemny gwar, wszyscy śmiali się, rozmawiali i pili, korzystając z wakacji. Michał Karmelita, który miał dzisiaj wyjątkowo dobry humor, co od razu wydało się Karczowi podejrzane, biorąc pod uwagę, że wiedział, że jeszcze dwie godziny wcześniej do jego drzwi dobijało się dwóch szemranych typów, zdawał się chwilami czytać mu w myślach. Tak jakby pogrywał sobie z nim. - Jak było na polu golfowym? - zagadnęła Zuza.

Justyna ukryła tylko twarz w dłoniach, sprowadzając na nich ogólną wesołość. - Aż tak tragicznie? - zdziwił się Karmelita, dolewając sobie wina do kieliszka. - Nie, nie było tragicznie - powiedziała Justyna i od razu pomyślała o stu trzydziestu hektarach pola golfowego i facetach w śmiesznych czapkach. - Nie, nie było tragicznie - przyznał Karmelita żartobliwie. - Dobrze, nie mogę kłamać - westchnęła Justyna. - Było tragicznie. Chcielibyśmy wypożyczyć samochód i ruszyć w trasę. Uważam... obydwoje z Michałem uważamy, że się trochę tu zasiedzieliśmy... Zuza uniosła ręce, jakby wygrała bieg na sto metrów. - To najlepsza informacja, jaką usłyszałam od dwóch dni! - Wiedziałam, że się ucieszycie - powiedziała Justyna i zerknęła na brata. - Sprawdzałem ceny samochodów - Karcz oficjalnie włączył się do rozmowy. - To świetny pomysł. - Też tak sądzę - przyznała Justyna. - Robert, masz jakieś propozycje? To ty jesteś tu specem od włóczenia się po świecie. Karmelita drgnął. - Michał, chcesz coś powiedzieć? - Ton głosu Justyny sugerował, że powinien milczeć. - Nie, nie, to Robert jest specem... Masz jakieś propozycje, El Roberto? Karcz wziął łyk wody z wysokiej szklanki i spojrzał na wielką palmę, przy której siedzieli. Była sztuczna, bez dwóch zdań. - Moglibyśmy wrócić do Monastyru... - Tam, gdzie wylądowaliśmy? - prychnął Michał. - A co tam jest ciekawego? - To stare miasto i w gruncie rzeczy ma ciekawą historię... - No mów, Karcz! - zachęciła go Zuza. Wierciła się, podekscytowana na samą myśl, że ruszą się z tego miejsca i wybiorą w podróż. - Wcześniej nazywało się Ruspina. Znajduje się tam jeden z najstarszych klasztorów warownych w całej architekturze islamskiej, Ribat Harthema. Jest tam teraz muzeum i odbywają się różne... bo ja wiem? Wydarzenia kulturalne. - Brzmi nieźle - przyznała Justyna. - Nakręcili tam kilka filmów - dodał Robert w ramach ciekawostki. - Ale to oczywiście jedna z propozycji... Monastyr może być punktem wyjścia do dalszej podróży albo...

- Lubisz filmy, Robert? - przerwał mu Michał. - Tak, lubię - odparł i na chwilę zawiesił głos. - Szczególnie o policjantach i złodziejach. Koniecznie z happy endem. No wiesz, czarny charakter trafia do pudła, a bohater odchodzi z dziewczyną... Karmelita drapieżnie oblizał górną wargę. - To mój ulubiony gatunek: zabili go i uciekł... - Chłopaki! - powiedziała Justyna, lekko stukając otwartą dłonią w blat. - Do rzeczy. Co dalej, Robert? Karcz znowu napił się wody. - Mam trochę szaloną propozycję... - zaczął. - Tak, Karcz! - pisnęła Zuza. - To jest dobre nastawienie! - Moglibyśmy wziąć samochód i pojechać na północ, aż do Tunisu. - Do stolicy? - zdziwiła się Justyna i spojrzała na Zuzę, której najwyraźniej było wszystko jedno, byleby tylko wiązało się to z podróżą. - Chcesz jechać do stolicy? - zdziwił się Karmelita. - Czy dobrze rozumiem? Tutaj w raju dla turystów wam się nie podoba, bo baseny, siłownie, jachty... mają tu nawet zoo, a ty proponujesz stolicę? Karcz niezadowolony podrapał się po policzku. - Są tam pałace, muzea, tysiące zabytków - zaczął wyliczać. - Początki Tunisu sięgają siódmego wieku przed naszą erą. To daje nam tysiące możliwości... Poza tym to jest rzut beretem od dawnej Kartaginy. - Coś mi mówi ta nazwa - pochwaliła się Zuza. - Starożytne państwo Kartagina. Od dziewiętnastego wieku prowadzą tam wykopaliska archeologiczne - dodał. - To ma sens - przyznała Justyna. - Jestem za Tunisem. Można zacząć zwiedzanie Tunezji od stolicy, a po drodze odwiedzić kilka wiosek - dodała z zadowoleniem. - Skąd tyle wiesz o Tunezji? - zapytał Karmelita. - Z internetu? - Michał! - Pytam, bo mnie to interesuje. Przecież nie jest możliwe, żeby był chodzącym kompendium wiedzy. - Lubię wiedzieć, dokąd lecę na wakacje - odparł Karcz. Ironia była lekka jak bryza. - Cofnęli ci licencję archeologa, nie? - zapytał Karmelita prosto z mostu. - Jestem ciekaw, bo ostatni raz widzieliśmy się w Legnicy, kilka miesięcy temu, nie? Jak ten czas leci... Nigdy nie pytałem, ale Justyna coś wspominała... - Możecie przestać? - warknęła Justyna.

Karcz zrobił minę, jakby zupełnie nie wiedział, o co jej chodzi. „Kto ma przestać? Ja? - zdawał się pytać. - Nic nie robię, siostrzyczko”. Karmelita postukał widelcem w krawędź talerza i nagle wybuchnął śmiechem. - Po prostu zapytałem. Przepraszam, Robert. Nie sądziłem, że to drażliwy temat... Karcz wzruszył ramionami. - No dobra - powiedział Karmelita w końcu. Uśmiech nie schodził mu z twarzy. - Podsumowując: wypożyczymy samochód jutro i zadecydujemy dokąd, dobrze? Jeżeli chcecie ruszyć w trasę, to ruszymy. Ale uprzedzam, że mam dla was jeszcze małą niespodziankę... Jutro rano. Wszyscy spojrzeli na niego uważnie. - Tak, tak, tak, serio. Chcę, żebyście się wszyscy świetnie bawili. Jutro rano niespodzianka, a później ruszamy w trasę. Nie będę kłamał, mówiąc, że nie miałem poważnej rozmowy z Justyną na temat naszego wyjazdu... Mam nadzieję, że rozumiecie, co mam na myśli, mówiąc „poważna rozmowa”, nie? - Przestań! - syknęła Justyna niezadowolona. - Po co mówisz takie rzeczy? - Są tu sami bliscy - stwierdził Michał. - Prawda, Robert? Karcz tylko wyciągnął w jego stronę uniesiony kciuk, w pewnym sensie potwierdzając publicznie jego słowa, choć zarówno Justyna, jak i Zuza wiedziały, że to bzdura. - Jesteśmy z Robertem jak członkowie klubu hawajskich koszul kontynuował Michał tym samym żartobliwym tonem i nabił na widelec kawałek pieczonej baraniny. „Ktoś z nas na pewno jest członkiem” - pomyślał Karcz i też się uśmiechnął. Zuza, która jako jedyna z towarzystwa była wegetarianką i skrzętnie omijała wszystkie mięsne dania, skrzywiła się lekko. Od początku przyjazdu na obiad jadła w zasadzie to samo, czyli kaszę jaglaną na słodko z orzechami i rodzynkami. - O co chodzi z tym, że te wszystkie kasze i mięsa tutaj są czerwone? - zagadnęła, chcąc zmienić temat. Doszła do wniosku, że jeżeli nie zainterweniuje i rozmowa o jutrzejszym wyjeździe potrwa jeszcze chwilę dłużej, to Michał z Robertem w końcu skoczą sobie do gardeł. - Chodzi o przyprawy? - O przyprawy też - przytaknął Michał. - Jest taka opinia, że... urwał, jakby nie potrafił się zdecydować, jak poprowadzić ten wywód.

- Jest takie powiedzenie, że gdyby jedzenie nie było czerwone, to nie smakowałoby Tunezyjczykom - przyszedł mu z pomocą Karcz. Sam jadł kremową zupę warzywną z kluskami i chlebem. - Serio tak jest? - zdziwiła się Zuza. - Bo myślałam przez chwilę, że to po prostu na jedno kopyto, a głupio mi zamówić tutaj pizzę... No wiecie, w końcu to Tunezja, nie? Justyna uśmiechnęła się. - To jedzenie takie po prostu jest, ale z tym kolorem czerwonym to chyba lekka przesada. Na pewno jest tu dużo kaszy... - Bardzo dużo - powiedział Karmelita. - Chodzi głównie o paprykę, paprykę i paprykę, i jeszcze raz pomidory. Nie wiem jak wy, ale ja uwielbiam to jedzenie. Pyszna czerwień - dodał, nawiązując do słów Zuzy i puszczając do niej oko. - Zawsze dobrze mi się kojarzyła. Zuza, chcesz spróbować? Zuza pomachała widelcem, jakby chciała przepędzić natrętną muchę. - Spokojnie. Nie obchodzi mnie, czym się sami trujecie. Nie zmienię zdania na temat mięsa i nie przekonasz mnie, żebym spróbowała. - A wam jak minął dzień? - zapytała Justyna. - Byłam dwa razy na siłowni - odpowiedziała Zuza. - Nawet raz wyciągnęłam twojego brata... - Jak ci poszło, Robert? Dałeś radę naszej Zuzi? - zaśmiał się Karmelita, wychylając kieliszek do połowy. Karcz wziął kolejną kromkę chleba, rwał ją powoli na kawałki i wrzucał do talerza z zupą. Nie wiedział, co odpowiedzieć. Nigdy nie był dobry w jałowych rozmowach o niczym. Co można odpowiedzieć na pytanie: „dałeś radę naszej Zuzi?” Rozmowa, której jedynym celem było wypowiadanie bezsensownych zlepków słów tylko po to, żeby trzymać pozory. „Zupełnie jak wtedy, kiedy byłem nauczycielem w gimnazjum” pomyślał i wzdrygnął się. - Michał, zapomniałem ci coś ważnego powiedzieć - zaczął nagle, wkładając ostatni kawałek chleba do ust zamiast do miski. Chleb był trochę czerstwy, tak jak lubił. Karmelita zmrużył oczy, jakby próbował przewidzieć, co za chwilę usłyszy. Z marnym skutkiem. - Szukali cię jacyś mężczyźni - powiedział Karcz i otrzepał dłonie z okruchów.

Przy stoliku momentalnie zapadła absolutna cisza. - To znaczy kto? - zapytał Karmelita. - Obsługa hotelu? - Nie wyglądali jak obsługa. Byli w marynarkach. Jeden z nich, Arab, miał poparzoną połowę twarzy i tatuaż na szyi... - O cholera! - sapnęła Zuza, wyobrażając sobie zarówno blizny, jak i ból. - Nie mówiłeś mi o tym... Karcz wzruszył ramionami. Karmelita zbladł i niespokojnie poruszył się na krześle. „Teraz zapytaj mnie, czy lubię filmy” - pomyślał Karcz z satysfakcją. - Nie wiem, o kim mówisz... - Michał bezskutecznie usiłował zachować spokój. - Kiedy byliście na polu golfowym, podeszli do mnie w lobby i zapytali o ciebie - skłamał. Nie przypuszczał, że tak gładko wyjdzie to z jego ust i że taką przyjemność sprawi mu patrzenie na Karmelitę. - Ale... czemu podeszli akurat do ciebie? - zapytał, mocno już podenerwowany. Justyna przyglądała się całej wymianie zdań z rosnącym niepokojem. Nie podobało jej się to, co mówi Robert, a tym bardziej nerwowa reakcja jej chłopaka. Co się dzieje? - Ktoś na recepcji im powiedział, że jesteśmy razem... Klub hawajskich koszul, rozumiesz - zacytował go z lekką ironią. - Nie przejmowałbym się. Zresztą pewnie są gdzieś w hotelu i znajdą cię. Karmelita chrząknął kilka razy nerwowo, jakby coś stanęło mu w gardle, i przepłukał usta resztką wina, którą miał w kieliszku. Justyna delikatnie dotknęła jego dłoni i posłała mu pytające spojrzenie: wszystko w porządku? - Nie mam bladego pojęcia, o kim mógłbyś mówić - powiedział Karmelita po dłuższej przerwie i uśmiechnął się nieprzyjemnie do Karcza. - To na pewno pomyłka. Albo pracownicy działu technicznego z hotelu, bo zgłaszałem problem z klimatyzacją... Karcz kiwnął głową, jakby to zamykało temat, ale tak naprawdę oznaczało to uznanie dla tak gładkiego kłamstwa. „To zabawne, że naprawdę zaczynamy rozmawiać ze sobą dopiero w chwili, w której obydwaj zaczynamy kłamać” - pomyślał. - Masz rację, to na pewno dział techniczny - stwierdził i odwrócił się do Zuzy. - Prawda, Zuza? Zuza wybałuszyła oczy i natychmiast, z ustami pełnymi jedzenia, przytaknęła. Wiedziała, że Karcz w coś pogrywa i skoro zwrócił się do niej, liczył na pełne poparcie. - Dziwne - mruknęła Justyna, spoglądając to na Michała, to na

swojego brata. Obiad w beztroskiej, rodzinnej atmosferze okazał się katastrofą, ale próbowała jeszcze nie dopuścić do siebie tej świadomości. - Przepraszam was na chwilę - odezwał się Karcz, wstając. - Zaraz wracam. Zuza odprowadziła go spojrzeniem. - Jak wyglądali ci mężczyźni, którzy o mnie pytali? - zapytał Michał bez ogródek. - Zuza, słyszysz mnie? - Co? - Jak wyglądali? „Dzięki, Karcz - pomyślała. - Wystawiłeś mnie i wmieszałeś w jakieś swoje gierki!” - Eeeeee - jęknęła zakłopotana. - Ja ich widziałam z daleka. Wyglądali jak... jak goście od klimy - skłamała. Karmelita popatrzył na Justynę i pokręcił głową. - Kompletnie nie wiem, co to mogli być za faceci - szepnął. - Naprawdę. Justyna nerwowo postukała palcami w blat. - Zobaczcie, jak tu pięknie - powiedziała Zuza, znowu próbując zmienić temat na jakiś bardziej neutralny. - Niby gorąco, a jednak chłód od morza... Rozmawiali przez kilka minut, aż w końcu Karmelita, wychylając do dna kolejną lampkę wina, wskazał krzesło Karcza. - Utknął w toalecie? - rzucił niby żartem. Próbował udawać wesołego, ale informacja o dwóch mężczyznach bardzo go wystraszyła. O ile była prawdą. „Później sobie to wyjaśnię - postanowił - nawet gdybym miał zabrać cholernego Karcza na stronę i wydusić z niego tę informację”. Zuza spojrzała na puste miejsce i rozejrzała się. - Myślałam, że skoczył do kibla - powiedziała zawiedzionym głosem. Justyna podniosła się gwałtownie, jakby uderzył w nią piorun. Zbyt dużo zbiegów okoliczności! Czy to możliwe? - Teraz ja przepraszam was na chwilę - powiedziała, posyłając im uspokajający uśmiech i zabierając z oparcia krzesła swoją płócienną torbę. - Idziesz mu na ratunek? - zapytał Michał. Miało to brzmieć jak żart, ale nie zrobił na niej najmniejszego wrażenia. - Zamówcie deser - poprosiła ich jeszcze. Zuza spojrzała na swój talerz ze słodką kaszą i na samą myśl o słodkim deserze zrobiło jej się niedobrze.

Justyna pewnym krokiem, ściskając w dłoni torbę, wyszła z restauracji i omijając grupę nowych turystów obładowanych bagażami, ruszyła w kierunku recepcji. Wyciągnęła z torby kartę do pokoju i drżącą dłonią położyła ją na blacie. - Dzień dobry - powiedziała po angielsku. - Chciałabym sprawdzić, czy moja karta działa. Czarnoskóry recepcjonista wziął kartę i przyłożył ją do czytnika. - Przykro mi - odpowiedział po chwili, a serce Justyny od razu zabiło szybciej. Przypomniała sobie, jak jej brat zabrał jej kartę i wsunął sobie do kieszeni. Zapytał ją wtedy, czy idzie do pokoju, czy od razu do restauracji. - Karta jest zablokowana... Zgłoszono jej zaginięcie - powiedział recepcjonista spokojnym i rzeczowym głosem, ale mimo to był lekko zmieszany. Takie sytuacje nie zdarzały się przecież zbyt często. „Robert, ty draniu - pomyślała. - Poczekałeś na moją odpowiedź i oddałeś mi tę samą kartę!” Chwiejnym krokiem ruszyła z powrotem do restauracji. Recepcjonista krzyczał coś za nią, ale nie zwracała na niego uwagi. Robert, co ty knujesz? Robert i to jego „nie uwierzysz”! Znowu dała się na to złapać, mimo że już od bardzo dawna nie byli dziećmi. - Jestem naiwna i głupia - mruknęła. - Jestem skończoną idiotką! Wróciła do stolika i jedno spojrzenie na puste krzesło upewniło ją co do tego, gdzie teraz znajduje się Robert. - Wszystko w porządku? - zaniepokoił się Karmelita. - Tak, tak - sapnęła. - Tylko zakręciło mi się w głowie od słońca. Karcz wiedział, że musi działać szybko. To była jego ostatnia szansa, żeby skorzystać z karty Justyny. Miał dosłownie kilka minut. Nie czuł się dobrze z myślą, że ją oszukał, ale z drugiej strony sama sobie była winna, że dała się nabrać na ten stary jak świat numer. Schował do kieszeni zablokowaną kartę, a później oddał ją jej, udając, że wręcza nową. Dziecinada, ale skuteczna. „Wchodzę, robię swoje i wychodzę - postanowił - a potem wrzucam działającą kartę do jej torby”. Drzwi apartamentu otworzyły się, wydając cichy dźwięk, ale zanim wszedł do środka, rozejrzał się po raz ostatni. Nie wierzył, że dwóch podejrzanych typów, których widział w tym miejscu wcześniej

może się tu nagle zmaterializować, ale jeżeli czegoś nauczyło go doświadczenie, to tego, żeby być przesadnie ostrożnym w tych kwestiach. Nigdy nie wiadomo, kiedy oberwie się w głowę i straci przytomność. Już mu się to kiedyś zdarzyło. Prawdę mówiąc, tyle razy dostał po głowie, że dziwił się, że od tego wszystkiego jeszcze nie zaczął się jąkać. Apartament B2 był niewiele większy od jego własnego pokoju. Odróżniała go tylko duża przestrzeń wypoczynkowa, coś w rodzaju salonu z fotelami i niskim stolikiem. Na jednej z białych ścian zawieszony był potężny płaski telewizor, a pod sufitem wisiało sześć egzotycznych, kolorowych lampek. Pierwszą rzeczą, jaką zauważył, były uchylone przeszklone drzwi na szeroki balkon. Drugie wejście prowadziło pewnie do sypialni. Ot, i cały apartament. Większy telewizor i większy salon. Na fotelach były porozrzucane kobiece ubrania. Jego siostra zawsze była bałaganiarą. Niewiele myśląc, wślizgnął się do sypialni. Ogromne łóżko z baldachimem, o jakim czytał w hotelowej ulotce, było naprawdę ogromne. Całą jedną ścianę zajmowała rozsuwana szafa, a przy drzwiach na obrotowym ramieniu zawieszony był kolejny telewizor. „Nie ma to jak pojechać na wakacje, siedzieć w pokoju i oglądać telewizję” - pomyślał. Podszedł do szafki nocnej po prawej stronie łóżka i, nie marnując czasu, zaczął przeglądać jej zawartość. Kosmetyki, książki, dwie srebrne bransoletki, zapewne kupione w sklepie z pamiątkami, tablet i napoczęta tabliczka mlecznej czekolady. - Justyna, ty łakomczuchu - szepnął. Obszedł łóżko z drugiej strony i pochylił się nad drugą szafką. Zegarek, paczka papierosów... Czyżby Karmelita palił? I MacBook Pro. Niech to szlag. Otworzył go, poczekał, aż system się uruchomi. Kiedy zobaczył prośbę o podanie hasła, wiedział już, że jedyną możliwością, żeby dostać się do zawartości komputera, jest kradzież sprzętu, a to nie wchodziło w rachubę. Po chwili spróbował wpisać hasło: JESTEMZADUFANYMWSOBIEDUPKIEM

...błędne hasło... „Warto było spróbować” - pomyślał. Zamknął komputer i schował go ostrożnie do szuflady. Wyprostował się i podpierając się pod boki, rozejrzał się po sypialni. Co robić? Gdzie szukać? Podszedł do rozsuwanej szafy. Przejrzał trzy wnęki i zatrzymał się przy części, którą zajął Michał. Sprawdził poukładane w równe kupki ubrania Karmelity, delikatnie wsuwając pod nie dłoń. - Mam cię - pomyślał z satysfakcją. Portfel i paszport. Otworzył portfel i szybko przewertował jego zawartość. Po raz pierwszy naprawdę się ucieszył, że na terenie całego obiektu główną walutą płatniczą była cholerna karta-klucz, przypisana do pokoju. Wyciągnął z kieszeni szortów mały aparat cyfrowy i zrobił zdjęcia kart kredytowych, a później dowodu osobistego Michała Karmelity. Paszport zostawił na koniec. Sprawdził dokładnie każdą stronę i zrobił wszystkie potrzebne zdjęcia. Wiek... Kolor oczu... Znaki szczególne... Kilka pieczątek. Francja, Niemcy, USA... Dokument wydany przed dwoma laty. Zamyślił się na chwilę. Znowu otworzył portfel i wyciągnął z niego dowód osobisty. Dokument wydany przed dwoma laty... Ten sam termin ważności dwóch dokumentów. Bliźniacze daty. To mogło nic nie oznaczać, ale w przekonaniu Karcza tylko potwierdziło jego teorię, że Michał Karmelita to fałszywka, dobrze przemyślana przykrywka, wesoła i uśmiechnięta imprezowa twarz innego człowieka, którym w rzeczywistości był. Ostrożnie schował dokumenty na swoje miejsce. „Powinienem stąd spadać” - pomyślał, ale pchnięty jakąś wewnętrzną potrzebą, sprawdził jeszcze bagaż podręczny i dwie duże puste walizki ukryte na samym dnie szafy. Wsunął rękę w każdą możliwą szczelinę i kiedy chciał już odpuścić, wymacał palcami dziwny kształt. Wyciągnął małe kwadratowe pudełko i podniósł je do oczu.

- Tylko nie to! - mruknął. Otworzył pudełko i zobaczył pierścionek zaręczynowy z pięknym oszlifowanym diamentem. - Nie! - warknął. - Tylko nie to! To niemożliwe. Z siłą zamknął pudełko i w momencie, w którym chciał odłożyć je tam, skąd je wziął, usłyszał znajomy dźwięk. Ktoś otworzył drzwi i wszedł do apartamentu. Wszedł do środka! ALE JAK???! KTO?! Karcz nerwowo rozejrzał się po sypialni. NIECH TO SZLAG! Trzy opcje. Pierwsza: chowam się w szafie. Druga: wchodzę pod łóżko. Trzecia: biegnę w kierunku drzwi od balkonu i modlę się, żeby się udało!

ROZDZIAŁ TRZECI W KTÓRYM JUSTYNA SKACZE PO ŁÓŻKU

PRZĄTACZKA zaczęła odkurzanie od sypialni. Odkurzacz był ogromny i kształtem przypominał wysoki kubeł na śmieci. Miał specjalną rączkę, zupełnie jak sklepowy wózek, i dwa koszyki po każdej stronie, w których znajdowały się płyny do mycia szyb, do czyszczenia mebli, do odplamiania, do dezynfekcji toalety i do udrożniania rur. Karcz obserwował ją ze swojego miejsca pod łóżkiem w sypialni właściwie nie oddychając. Pierwszy głęboki wdech wziął dopiero wtedy, kiedy usłyszał głośną pracę odkurzacza. Maszyna hałasowała tak, że spokojnie mogłaby zagłuszyć kichnięcie. Nie miał jednak zamiaru tego sprawdzać. Policzkiem dotykał gęstego dywanu, a na plecach czuł ucisk wąskich, ale gęsto rozmieszczonych desek podtrzymujących gruby i ciężki materac. W dłoni cały czas kurczowo ściskał małe pudełko z pierścionkiem. Zerknął na nie, jakby zastanawiał się, jakim cudem w ogóle znalazł się w tej sytuacji. Gdyby wiedział, że to sprzątaczka, po prostu wyszedłby z apartamentu na korytarz, rzucając jej przelotne „dzień dobry”. Teraz nie mógł, ot, jakby nigdy nic, wyczołgać się spod łóżka, zapytać, co słychać i wyjść. A może jednak? „Nie! Nawet o tym nie myśl” - skarcił się w myślach. Kiedy kobieta wreszcie skończyła pracować nad dywanem, zamiast wyłączyć odkurzacz, ściągnęła końcówkę i wsadziła rurę z impetem pod łóżko, omal nie wybijając Karczowi zębów. Rycząca rura zatrzymała się na chwilę przed jego twarzą, a później, całkowicie nieskutecznie, zaczęła wędrować wzdłuż krawędzi łóżka. Fuszerka pełną gębą. Ale w pewnym sensie miał szczęście, bo dzięki temu, że kobieta nie sprzątała zbyt dokładnie, była jakaś szansa, że nie znajdzie dorosłego mężczyzny ukrytego pod łóżkiem. „Jeszcze chwila - powtarzał w myślach - Zaraz skończy, zaciągnie

S

odkurzacz do salonu, a ja...” Dokładnie w tej samej chwili, kiedy wyobrażał sobie, co zrobi w momencie, w którym sprzątaczka da mu wolną przestrzeń do ucieczki, poczuł silne i bardzo bolesne pchnięcie tuż pod żebrami. Stęknął, a rura, wydając głośny dźwięk siorbania, zassała fragment jego koszuli. Cholera! Nie, nie, nie! Nienaturalnie wykręcił rękę, próbując złapać rurę, ale bezskutecznie. Cała sytuacja nagle zamieniła się w walkę o przetrwanie. Sprzątaczka zaczęła szarpać rurą, a on w ostatniej chwili złapał koszulę i wyciągnął z rury zassany kawałek. Sprzątaczka wyłączyła odkurzacz, wyciągnęła rurę spod łóżka i najprawdopodobniej zaczęła jej się uważnie przyglądać. Czyżby coś utknęło w środku? Teraz wszystko zależało od tego, czy kobiecie będzie się chciało schylać, żeby zobaczyć, czy rzeczywiście coś znajduje się pod łóżkiem, czy też da sobie spokój. „Wóz albo przewóz” - pomyślał Karcz. Ze swojego miejsca doskonale widział jej buty. Skórzane, lekko przetarte buty do pracy. Widział też kółka odkurzacza. Widział to wszystko i zastanawiał się, czy za chwilę zobaczy też twarz tej kobiety. Wielką, okrągłą twarz i zdziwienie, albo nawet strach, jaki się na niej odmaluje w sekundzie, w której ich spojrzenia się spotkają. Gdyby był dzieckiem, pewnie udawałby martwego albo popłakałby się, udając, że utknął pod łóżkiem i od kilku godzin woła o ratunek. Wtedy kobieta pewnie pobiegłaby po pomoc, a on miałby czas, żeby uciec. Zrobiłby tak, gdyby był dzieckiem. Ba, robił już podobne numery. Ale już nie był dzieckiem. Liczył w głowie sekundy. Trzy... Cztery... Pięć... Ale nic się nie wydarzyło. Kobieta skapitulowała. Włączyła odkurzacz, sprawdziła, czy działa i zaciągnęła go do salonu. Z oddali Karcz widział całą jej sylwetkę. Wkręciła końcówkę na długą rurę i zaczęła odkurzać wokół zestawu wypoczynkowego. Jej usta poruszały się bezgłośnie, jakby nuciła coś pod nosem, ale wszystko ginęło w hałasie odkurzacza. Karcz drgnął i bardzo powoli zaczął wysuwać się spod łóżka. Ro-

bił to bokiem, żeby móc od razu zerwać się z podłogi i dokleić do jednej ze ścian. Zrobił dokładnie tak, jak zaplanował. Dotykając plecami ściany, otarł przedramieniem pot płynący z czoła, a później delikatnie pomacał obolałe miejsce poniżej żeber. Istniało pewne prawdopodobieństwo, że skończy z poważnym siniakiem. Idealne do opowiedzenia jako anegdotka przy drinku, gdyby tylko miał komu to opowiedzieć... Musiał wyjść na balkon albo zwyczajnie spróbować prześlizgnąć się przez salon. Najlepiej za plecami sprzątaczki. Zerknął zza framugi w kierunku salonu i szybko oszacował sytuację. W tym samym czasie wsunął pudełko z pierścionkiem do kieszeni szortów. To był odruch. Od zaciskania palców na pudełku zaczęła go boleć dłoń. Wziął kilka głębszych wdechów, oderwał się od ściany i podszedł do drzwi prowadzących na balkon. Wiedział, co zrobi. To było jedyne rozsądne rozwiązanie. Przejdzie balkonem z sypialni do salonu i, jakby nigdy nic, przywita się ze sprzątaczką. Będzie udawał zaspanego, jakby drzemał na jednym z dwóch leżaków, a potem wyjdzie z apartamentu. Tak po prostu. I tak zmarnował za dużo czasu. Każda kolejna sekunda narażała go na wykrycie. Kiedy znalazł się na balkonie, poczuł uderzenie fali gorąca. Klimatyzowane wnętrze było o wiele przyjemniejsze. Zmrużył oczy od słońca i spojrzał na bezkres oceanu, a po chwili podszedł trochę bliżej do barierki i popatrzył na baseny i część rozrywkową hotelu, usytuowaną pod gołym niebem. Tam właśnie mieścił się park zabaw dla dzieci, cztery boiska do siatkówki oraz parkiet, bary i restauracja. Gdzieś tam, ponad sto metrów pod nim, Justyna, Zuza i cholerny Michał Karmelita kończyli jeść obiad, a przynajmniej taką miał nadzieję. Nabrał powietrza w płuca i ruszył pewnym krokiem w kierunku uchylonych drzwi prowadzących do salonu. Odruchowo przygarbił się i pchnął delikatnie przeszklone drzwi. Sprzątaczka zajęta odkurzaniem nawet nie zwróciła na niego uwagi. Na głowie miała ciemną chustę. Spadam stąd! Chrząknął oznajmująco.

Jestem tutaj! Chciał się do niej odezwać, zakomunikować jej, że spał na balkonie i że odkurzacz go obudził, ale zanim zdążył otworzyć usta, gdzieś pośród ryku odkurzacza usłyszał znajomy dźwięk. Piknięcie sygnalizujące użycie karty dostępowej. Serce dosłownie stanęło mu w gardle. W tym samym momencie wydarzyły się dwie rzeczy. Po pierwsze, sprzątaczka spojrzała na niego i aż podskoczyła ze strachu, uświadamiając sobie, że nie jest w apartamencie sama. Było to nawet zabawne. Prawdopodobnie gdyby znalazła go pod łóżkiem, padłaby trupem. Pomachała otwartą dłonią przed twarzą, jakby przeganiała złego ducha albo próbowała zapewnić sobie dodatkową ilość tlenu. Powiedziała coś, czego nie zrozumiał, a co mogło oznaczać: „Mój Boże, nie widziałam pana. Nie zauważyłam! Stracha pan napędził! Pan to jest! Pan to jest!” Drugą rzeczą, która się wydarzyła w tym momencie, a która była dla Karcza o wiele ważniejsza, to otwierające się drzwi prowadzące na korytarz. Zanim zdążył zareagować, zobaczył w progu Michała Karmelitę i swoją siostrę. I cały jego plan runął jak domek z kart. Zuza Nir siedziała na plaży ze słuchawkami w uszach. Kupiła kilka płyt z arabską muzyką na jednym ze straganów już pierwszego dnia. Był to zakup jak najbardziej planowany, z przeznaczeniem na zajęcia taneczne. Z wsuniętymi na nos przeciwsłonecznymi okularami przyglądała się, jak morskie fale pieszczą piaszczysty brzeg, jakby za każdym razem chciały sięgnąć jeszcze dalej. Jeszcze bardziej zawłaszczyć sobie suchy ląd. Piasek był jednak górą. Było go dużo i był wszędzie. „Nie wygrasz” - pomyślała Zuza, patrząc na wielką wodę. Za plecami miała ogromny hotel i cały ten turystyczny zgiełk. Przed nią była tylko woda. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie ruszyć wybrukowaną ścieżką wzdłuż plaży gdzieś dalej, ale zarówno po lewej, jak i po prawej stronie widziała zacumowane jachty. Niektóre warte nawet kilkadziesiąt milionów. Nie potrafiła wyobrazić sobie takich pienię-

dzy. Prawdę mówiąc, pieniądze nigdy jej nie interesowały. Rozmawiała kiedyś z koleżanką z Akademii Tańca, na co by przeznaczyła forsę, gdyby wygrała na loterii. Myślała o tym przez całe dwa dni. Ta myśl nie dawała jej spokoju. W końcu zaczepiła koleżankę w przerwie pomiędzy zajęciami i powiedziała: „na schronisko dla zwierząt”. Tylko tyle. Tamta zrobiła taką minę, jakby nie za bardzo rozumiała, o czym mowa. Podobne sytuacje zdarzały jej się często. Aż w końcu poznała Roberta Karcza, który okazał się bardziej porąbany niż ona. To była miła odmiana. Gdyby tylko nie doprowadzał jej do szału. Ciekawe, jak musiała się czuć jego siostra. Zuza uwielbiała Justynę i czasami jej współczuła. Widziała, że pomiędzy rodzeństwem jest więź, ale miała poczucie, że mimo wszystko są wobec siebie ostrożni. Jakby obchodzili się z czymś bardzo delikatnym. Do tego wszystkiego dochodził jeszcze Michał Karmelita. Na początku go lubiła, a teraz ją irytował. Zachowywał się jak pewny siebie bufon, co w końcu obrzydziło jej całą jego osobę. Nie dziwiła się, że Karcz za nim nie przepada, ale wiedziała też, że za całą tą jego niechęcią kryje się coś więcej. Znacznie więcej. Wyciągnęła słuchawki z uszu i wsłuchała się w szum morza i dobiegającą z oddali taneczną muzykę. Dzisiaj wieczorem miała się odbyć wielka impreza. Zamknęła oczy i wystawiła twarz do słońca. Nawet przez szkła okularów i zamknięte powieki czuła promienie słoneczne, zupełnie jakby przedzierały się przez oczy do środka jej głowy. Jak musiało być na pustyni w pełnym słońcu? Wyłączyła odtwarzacz, a słuchawki zwinęła i wsunęła do kieszeni. Z kolanami podciągniętymi wysoko pod brodę postanowiła, że zapyta o to Karcza. Był kilka razy na wykopaliskach w czasach, kiedy jeszcze się nie znali. Być może tam słońce za bardzo przygrzało mu w dekiel? A tak w ogóle to gdzie on zniknął? Siedzieli przy obiedzie jakby nigdy nic, a później wstał i wyszedł. A co gorsza, wystawił ją! Mogła się tego spodziewać w każdej innej sytuacji, ale nie na wakacjach! Wspólnych wakacjach. I o co chodziło z tymi kolesiami, którzy podobno szukali Karme-

lity? Karcz ich wymyślił czy byli prawdziwi? Jeśli byli prawdziwi, to czy mogło mieć to coś wspólnego z tajemniczym zniknięciem Karcza podczas obiadu? Justyna nie była zachwycona, lekko mówiąc. Kroiła się tu grubsza sprawa. Po dzisiejszym obiedzie i po tym, jak Michał i Karcz przekomarzali się jak stare baby, nabrała pewności, że Karcz coś na niego ma. Pytanie tylko, czy ma to związek jedynie z Justyną, czy z czymś jeszcze? Może z zabytkami? Od kiedy ford mustang spłonął, Karcz zachowywał się inaczej. Próbowała połączyć te dwa fakty, ale nijak nie zgadzały się ze sobą. Czy Karmelita mógł mieć coś wspólnego z całą tą „detektywistyczną” robotą Karcza? Zdawała sobie sprawę, że tylko ona myśli o tym w kategoriach „roboty detektywistycznej”, ale tak łatwiej było jej tłumaczyć sobie jego dziwne zachowanie, gadanie półsłówkami i ciągłe ładowanie się w kłopoty. Zresztą dwa razy w ciągu ostatniego roku wpadł na trop jakiejś zagadki historycznej i każda z nich zakończyła się chociaż częściowo odnalezieniem jakiegoś zaginionego przedmiotu. O ile kilka sztabek nazistowskiego złota można określić mianem „przedmiotu”. Stary rosyjski dziennik na pewno był przedmiotem. I to zaginionym! Myślała o tym przez dłuższą chwilę, a później podniosła się i niespiesznie otrzepała z drobnego, gładkiego piasku. Później zrobiła kilka skrętów tułowia i skłonów. Wzięła głęboki wdech i wyciągnęła ręce ku górze, jakby chciała sięgnąć nieba. Wypuściła powietrze przez zęby. „Oczyść umysł - pomyślała. - Odpędź złe myśli. ALE TY JESTEŚ GŁUPI, KARCZ! Oczyść umysł. GŁUPI KARCZ! Odpędź złe myśli. Mógłbyś mi wszystko powiedzieć, zamiast wszystkich nas traktować jak dzieci”. „Jutro wyruszymy w trasę, pozwiedzamy i będziemy szczęśliwi. A przynajmniej szczęśliwsi - dodała w myślach. - Ja na pewno”. - Dobra, co teraz? - mruknęła pod nosem i rozejrzała się. Karcza nie ma i nie odbiera komórki, a Justyna i Michał poszli do siebie, żeby przebrać się i odświeżyć, cokolwiek to w ich przypadku

oznacza. Jeżeli Karcz się odnajdzie, to wstępny plan zakłada, że dzisiaj wieczorem pójdą na długi spacer do miasta. Może nawet wypiją gdzieś drinka. Oczywiście o ile Karcz się znajdzie... Może wpadł do kibla i utonął? Zrobiła kilka kroków w dół plaży z zamiarem zamoczenia nóg w wodzie i wtedy go dostrzegła. Mężczyzna, Arab, szybkim krokiem szedł w jej kierunku. Nie spodziewała się zagrożenia aż do ostatniej chwili. - Codo...? Kiedy mężczyzna był wystarczająco blisko i kiedy zauważyła, że jedną połowę jego twarzy pokrywają blizny i że w miejscu, w którym powinno być ucho, widnieje dziura, przypomniała sobie słowa Karcza skierowane do Karmelity. - Hej, ziom! Odwal się! - krzyknęła Zuza, kiedy gwałtownie złapał ją za ramię. Syczał do niej po francusku, a jego oddech cuchnął czymś nieświeżym. Podsunął jej przed twarz jakiś kawałek papieru, który wyglądał na zdjęcie. Nie potrafiła skupić uwagi ani zobaczyć dokładnie, co jest na tym zdjęciu. Szarpnęła się kilka razy, a silny uścisk mężczyzny stał się bolesny. W akcie desperacji kopnęła go w podbrzusze, ale to nic nie dało. Tylko straciła równowagę i przewróciła się na piasek. Okulary spadły jej z twarzy i zgięły się, kiedy przez przypadek na nich stanęła. - Phone! - warknął Arab, wyciągając do niej dłoń, też pokrytą bliznami. Zamknął i otworzył palce kilka razy, dając jej do zrozumienia, że nie będzie dłużej czekał. – PHONE! NOW! Jego angielski brzmiał źle. Jakby wypluwał z siebie słowa. Warczał. „Chce moją komórkę” - pomyślała. Jej serce waliło jak młot. Czy on planuje mnie okraść? - Nie oddam ci komórki! - krzyknęła i, leżąc na piasku, wykrzyczała z całych sił pierwszą rzecz, która przyszła jej do głowy. Aż do zdarcia gardła. Najgłośniej, jak potrafiła. - KAAAARCZH! ***

Robert Karcz nie potrafił logicznie wytłumaczyć, jak znalazł się ponownie pod łóżkiem w sypialni, ale wiedział jedno: Karmelita i jego siostra nie zauważyli go. Wszystko trwało może dwie sekundy. Weszli do apartamentu i całą uwagę poświęcili sprzątaczce. Karcz wyobraził sobie, jak sprzątaczka, podwójnie zaskoczona i zaatakowana z dwóch stron, najpierw przez niego, a później przez nich, znowu zaczyna machać otwartą dłonią przed twarzą. Gdyby cała sytuacja odbywała się na scenie w teatrze, to bohaterowie tego spektaklu byliby niemi, zagłuszeni przez potężny odkurzacz. A teraz znowu był pod łóżkiem. Serce waliło mu w piersi, a pudełko z pierścionkiem schowane do kieszeni szortów uwierało go w udo. Lepiej być nie może. Znowu ze swojego miejsca widział sprzątaczkę. Widział, jak jest zdezorientowana. Widział, jak nerwowo zerka na Justynę i Michała, a później na miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu stał on sam. „Podejdzie i sprawdzi balkon? - zastanowił się. - Zrobi to? Powie im, że widziała na balkonie faceta w hawajskiej koszuli?” Wyłączyła odkurzacz i zapadła błoga cisza. Karcz nasłuchiwał z twarzą przyciśniętą do dywanu. Karmelita powiedział coś do sprzątaczki, zapewne prosząc ją o wyjście. Kobieta protestowała, ale ostatecznie wyszła z apartamentu. Wtedy Karcz zobaczył bose stopy swojej siostry i usłyszał skrzypienie materaca tuż nad sobą. Justyna usiadła na krawędzi łóżka. - Chyba się nie dziwisz, że jestem wkurzony? - głos Karmelity. - Mogłeś pozwolić tej kobiecie skończyć pracę - głos Justyny. - Mówię o twoim bracie! Karcz pomiędzy stopami siostry widział sylwetkę Karmelity stojącego w pewnej odległości w salonie. - Wiem, o kim mówisz - warknęła Justyna, niezadowolona. Mam dość rozmawiania na ten temat. - Zobacz, jak on się zachowuje! - kontynuował Michał. - Mówisz mi, że jestem złośliwy, a zobacz, co on wyrabia... Wyszedł w połowie posiłku i nie wrócił. - Zauważyłam. - Jak to wytłumaczysz? To jest brak szacunku. - Powiedziałam ci, że mam dość rozmawiania o Robercie.

- To przestań zarzucać mi, że jestem... jak to powiedziałaś? Uprzedzony? Justyna milczała. Podkurczyła kilka razy palce stóp, jakby chciała złapać nimi gęsty dywan. Robiła tak często w dzieciństwie. - Ten koleś cię nie szanuje. Gdyby cię szanował... - Odwal się, Michał! - warknęła znowu Justyna, tym razem bardziej stanowczo. - Wyjaśnię sobie to z nim. To nie jest twój problem. - „Wyjaśnię sobie” - przedrzeźnił ją. - Jesteśmy parą prawie rok, a ty cały czas sobie coś z nim wyjaśniasz. Widzę, że jego zachowanie sprawia ci przykrość. Nie odpuszczę tego. I jeszcze ten spalony mustang... Myślisz, że ktoś mu podpalił samochód przez przypadek? „Ty sukinsynu!” - pomyślał Karcz i poczuł gniew. - Michał, to jest mój brat. To ja powinnam się wściekać, nie ty. Nie będę powtarzać... Nie życzę sobie twoich komentarzy. Karmelita wszedł do sypialni i Karcz zobaczył jego stopy tuż obok stóp Justyny. Materac zaskrzypiał, a Karcz poczuł tak duży ucisk od góry, że aż sapnął. „Uduszę się tutaj, słuchając obelg na swój temat” - pomyślał, a gdzieś w głębi jego umysłu pojawiła się panika. Nie mam czym oddychać! - Co to było? - Nie wiem. - Wydawało mi się, że coś słyszę... Siedzieli na łóżku, a on pod łóżkiem gapił się na ich stopy. Na skórę na piętach. Na ścięgna Achillesa. - Mówię to, bo mi na tobie zależy. Wiem, że go kochasz - głos Karmelity. - Ale powinnaś odpuścić. Niech da coś z siebie. Niech to on w końcu... nie wiem, otworzy się przed tobą. Cały czas mówisz, że nie jest z tobą do końca szczery. - Koniec tematu, rozumiesz! - powiedziała ostro. - To nie jest ostrzeżenie. Jeszcze raz coś powiesz na temat mojego brata i idę wynająć sobie osobny pokój... Nagle materac znowu zaskrzypiał, a ich stopy zniknęły z pola widzenia. Położyli się. - Kocham cię - głos Karmelity. - Zależy mi na tobie. Na nikim wcześniej mi tak nie zależało... - Mnie na tobie też... - Kochasz mnie? Materac zaskrzypiał, a Karcz z trudem złapał oddech. - Co to za dźwięk?

- Ptak... Pytałem, czy też mnie kochasz? - Chyba tak... - odparła po chwili. Pocałowali się. Karcz słyszał to, ale próbował sobie tego nie wyobrażać. Boże, jeżeli mnie teraz słyszysz, błagam cię, niech nie robią teraz na tym łóżku niczego, co będzie dla mnie traumą do końca życia! Boże! Oszczędź mi tego! Błagam! - Czym ty się w ogóle zajmujesz? - zapytała Justyna ni stąd, ni zowąd, a Karmelita niespokojnie poruszył się na łóżku. - To znaczy? - zdziwił się. - Od kilku miesięcy jeździsz na jakieś ważne spotkania. Mówisz, że pracujesz w firmie deweloperskiej. Widziałam, jak mieszkasz, ale nigdy nie widziałam, jak pracujesz. Karmelita gwałtownie zerwał się z łóżka, a materac wycisnął z Karcza resztki powietrza. Poczuł, jak kręci mu się w głowie. - Justyna! - powiedział Karmelita podniesionym głosem. - O czym ty, do diabła, mówisz? - Po prostu pytam. Mówisz, że mnie kochasz, ale wiesz o mnie więcej, niż ja o tobie... - Robert ci coś powiedział? - burknął. „Jeszcze nie, sukinsynu, ale powiem” - pomyślał Karcz. - Robert cię na mnie napuszcza? - drążył Karmelita. Materac zaskrzypiał, Justyna prawdopodobnie usiadła ze splecionymi nogami, jak to miała w zwyczaju. „Takie duże łóżko, dlaczego siedzisz akurat na mnie?” - zastanowił się Karcz. - Robert mnie nie napuszcza. Nie znosi cię. Wiem, że uważa cię za zagrożenie, ale nie wiem dlaczego. Tu nie chodzi o mojego cholernego brata, kiedy to w końcu zrozumiesz?! Tu chodzi o nas. O ciebie! Tak łatwo przychodzi ci mówienie o miłości... Mówisz, że mnie kochasz. Że chcesz ze mną być. A ja... czasami mam wrażenie, że cię nie znam... Ty wiesz o mnie prawie wszystko, a ja nie potrafiłabym szczegółowo opisać ostatnich dziesięciu lat twojego życia. Cały czas słyszę tylko „firma deweloperska, firma deweloperska”, ale co to w ogóle znaczy? Że masz nieruchomości? – podniosła głos. - Wiem, że masz! Wiem, że ostatnio kupiłeś kamienicę w Warszawie. Wiem to wszystko, ale nie widziałam żadnego twojego zdjęcia z dzieciństwa. Wyobrażam sobie, jaki mogłeś być, ale nawet nie mam punktu odniesienia. Jesteś Michał Karmelita... jakbyś był wycięty z papieru. - Naprawdę tak myślisz?

- Jesteśmy razem rok. Rok! Chcesz, żebyśmy razem zamieszkali... - Co chcesz wiedzieć? - To tak nie działa - jęknęła Justyna. - Nie będę cię teraz przesłuchiwać. - To czego oczekujesz? - krzyknął. - Oczekuję, żebyś nie był pieprzonym hipokrytą! Cały czas czepiasz się mojego brata, a jesteś taki sam. Dlatego go tak nie lubisz. Też nie jesteś ze mną do końca szczery. Za fasadą ładnego uśmiechu jest inna osoba, do której mnie nie dopuszczasz... - Nie ma o czym mówić... Cisza. „Zerwij z nim, Justyna - pomyślał Karcz ostatkiem sił. Żyły na skroniach pulsowały w rytm tętna, a twarz dociśnięta do dywanu była cała czerwona. - Daj mu kosza i zejdź z łóżka, bo zaraz mnie udusisz!” - Kocham cię, dziewczyno - głos Karmelity. - Chcę tylko, żebyś była szczęśliwa... „Cwany lis” - pomyślał Karcz. - Chcesz drinka? - głos Karmelity. Poszedł do salonu. - Tak - odpowiedziała po chwili i w końcu zeszła z łóżka. Karcz natychmiast poczuł ulgę i złapał głęboki świszczący wdech. Powietrze w płucach wydało mu się lodowate. Stopy Justyny zatrzymały się i kilka sekund później zobaczył dłonie, a później twarz siostry. Jej oczy miały rozmiar spodków. - Zabiję cię! - syknęła przez zęby, widząc swojego brata. Na jej twarzy malowało się zaskoczenie i gniew. Zabójcza mieszanka Justyny Karcz. - Moja karta do pokoju! - Co mówisz? - głos Karmelity. - Nic, to ten ptak, o którym wspomniałeś! - krzyknęła. - Jaki ptak? Karcz, zamiast cokolwiek powiedzieć, z trudem wyciągnął do niej rękę z wyprostowanym kciukiem. - Zamorduję cię! - szepnęła. - Co robisz pod łóżkiem? Z twarzą dociśniętą do dywanu pokiwał lekko dłonią w geście dającym jej do zrozumienia, że trudno byłoby to wytłumaczyć w kilku słowach. - Zamorduję! - powtórzyła. Zerwała się na równe nogi i skoczyła na łóżko. Karcz jęknął. A później drugi i trzeci raz. - Zamorduję, Robert! - krzyknęła, podskakując. Wiedział, że robi to celowo. Próbowała zadać mu jak najwięcej

bólu. - Co ty robisz? - zapytał Karmelita, stając w progu. W dłoni miał dwie szklaneczki, w jednej była whisky, a w drugiej gin z tonikiem. - Dlaczego skaczesz po łóżku? Hej! Zeskoczyła z głośnym krzykiem, zagłuszając ostatni jęk Karcza, podeszła do Karmelity, zabrała mu szklankę z whisky i wychyliła ją do dna. - Dla ciebie był gin... - wydukał Karmelita. - Nienawidzę się z tobą kłócić - powiedziała wesoło. - Musiałam się wyżyć. Karmelita wybuchnął śmiechem. - Krzycząc „zamorduję cię, Robert”? Czyli nie jesteś już na mnie zła? - Jestem, ale nad związkiem trzeba pracować - stwierdziła i zabrała mu drugiego drinka, którego wychyliła do połowy. - Ewidentnie masz ochotę poszaleć - zauważył. - Poza tym - dodała znacznie głośniej, tak żeby jej ukryty pod łóżkiem i zmaltretowany brat słyszał - zaczynam mieć poważne wątpliwości co do Roberta. W pewnym sensie miałeś rację. Chętnie przywaliłabym mu w zęby, gdyby tu był... Karmelitę zamurowało. - Poważnie? - wydukał. - Tak. Tłamszę w sobie gniew! - krzyknęła. - Chciałabym, żeby Robert mnie teraz słyszał. Wygarnęłabym mu. - Poskakać z tobą po łóżku? - zagadnął Karmelita żartobliwie. Najwyraźniej cieszył się, że burzowe chmury gromadzące się nad nimi na chwilę się rozstąpiły, ale biorąc pod uwagę poważny ton kłótni, wolał nie okazywać zbytniego entuzjazmu. Justyna, dysząc ciężko, najwyraźniej rozważała opcję wspólnego skakania albo po prostu brała brata na przetrzymanie. „Błagam, nieeee” - pomyślał Karcz, przygryzając dolną wargę do krwi. - Nie - powiedziała w końcu. - Nie miałem na myśli takiego skakania - mruknął Karmelita. „Boże, błagam, nie” - jęknął w myślach Karcz. - Nie! Nie! Nie!” - Tym bardziej nie - powiedziała Justyna, złapała Karmelitę pod rękę i wciągnęła go do salonu. Po bardzo długiej chwili Karcz, cały czerwony i obolały, wysunął się spod łóżka i, trzymając się za bok, zatoczył się na ścianę. Zjeżdżam stąd, teraz! Niewiele myśląc, wyszedł na balkon i nabrał w płuca świeżego

powietrza. Poczuł ulgę. Słyszał głosy Justyny i Michała dobiegające z salonu. Dosłownie kilka metrów od niego. Spojrzał w prawo. Szerokie balkony były umieszczone naprzemiennie, a to oznaczało, że balkon obok znajdował się nie tylko dwa metry od niego, ale również trzy metry poniżej. Od balkonu znajdującego się na tym samym poziomie, czyli należącego do pokoju z tego samego piętra, dzieliło go jakieś dziesięć metrów. Niech to szlag. Wziął głęboki wdech i wskoczył na betonową balustradę. Od wysokości i przestrzeni zakręciło mu się w głowie. Próbował nie patrzeć w dół. Kucał przez chwilę na balustradzie, a później rozłożył szeroko ręce, łapiąc równowagę, i cofnął się ostrożnie o dwa kroki. Miał wrażenie, że chodzi po linie. Wiedział, że jeżeli spadnie, zginie na miejscu. Zostanie z niego tylko mokra plama. Nawet gdyby jakimś cudem wpadł do basenu, to przy takiej wysokości w zetknięciu z wodą połamałby nogi i kręgosłup. „Najważniejsze to trafić w tamten balkon” - pomyślał, a później wziął rozbieg i skoczył. „Świetne wakacje, będzie super” - powiedział w myślach, a po chwili grzmotnął w stolik stojący na balkonie piętro niżej. Stolik złożył się pod jego ciężarem, odrobinę amortyzując jego upadek. Usłyszał nad głową głos Karmelity. - Co to, u licha, było? Musiał działać szybko. Wstał, podszedł chwiejnym krokiem do kolejnej barierki, tym razem kierując się w lewo, i w ułamku sekundy był już w powietrzu, a dokładniej pod balkonem Justyny i Michała. Lądowanie było o wiele przyjemniejsze, przynajmniej nie połamał żadnych mebli. Kolejny balkon i kolejny skok wykona w prawo. W ten sposób będzie najbezpieczniej. Pomiędzy balkonami zygzakiem w dół. Serce waliło mu jak oszalałe. Przyczaił się na kilka chwil. Kilkanaście metrów powyżej słyszał przytłumione głosy. Nie wiedział, o czym rozmawiają. „Wakacje życia” - pomyślał z goryczą.

Dopiero po chwili zorientował się, że nie jest na balkonie sam. Na leżaku obok zauważył grubego mężczyznę z gumową kaczką na brzuchu. Mężczyzna był wystraszony. Gapił się na Karcza i prawie nie oddychał. Karcz spojrzał na niego i przyłożył do ust wskazujący palec, prosząc go o zachowanie ciszy. Wyciągnął ostrożnie z kieszeni pierścionek zaręczynowy, a potem wskazał palcem na dół. Zupełnie jakby chciał wyjaśnić, że planuje oświadczyć się jakiejś kobiecie zajmującej pokój kilka pięter poniżej. Przynajmniej miał nadzieję, że nieznajomy tak to zrozumie. Co prawda gumowa kaczka na wielkim zwalistym brzuchu wzbudziła w nim lekki niepokój i pomyślał, że jego intencje mogą być odczytane zupełnie inaczej, ale łudził się, że jednak w większe bagno niż do tej pory już nie wpadnie... Mężczyzna wyraźnie się odprężył i zaczął trajkotać do niego po niemiecku, a później zachichotał. Szalony, gruby Niemiec z gumową kaczką. Świetnie. Karcz uciszył go gestem dłoni. - Henneberg - powiedział Niemiec, wskazując na siebie. - Robert - powiedział Karcz, wskazując na siebie i otarł pot z czoła. - Henneberg - powtórzył Niemiec i znowu wskazał na siebie palcem, a później wskazał na kaczkę i powiedział: - Meine Ente. Karcz zamrugał. - Tak, wiem, że to kaczka - powiedział po polsku, zażenowany, a po chwili spróbował wydukać kilka słów po niemiecku. - Czy mogę... ja... wyjść... przez twój... pokój? Stąd? Wyjść stąd? Panie Henneberg? Ja wyjść przez pokój? Henneberg tylko zachichotał, a kaczka zadrżała na jego wielkim brzuchu. - Henneberg - powtórzył, znowu wskazując na siebie palcem. - Chyba w takim razie skoczę przez balkon - powiedział Karcz i pokazał mu uniesiony kciuk. - Miło się rozmawiało. Danke! - Meine Ente. - Tak, tak... Super! Alles klar! ***

- Teresa, jakiś wariat skacze po balkonach - powiedział Adam ze swojego leżaka przy basenie. Był grubo po sześćdziesiątce, a na głowie miał szary kaszkiet. On i jego żona Teresa byli jednymi z siedemdziesięciorga dziewięciorga polskich turystów przebywają-

cych w tym momencie w hotelu. Wszystko dokładnie sprawdził. Tak samo jak sprawdził, ile dokładnie będzie musiał zjeść i wypić, żeby całe to all inclusive wyszło na plus. - No, Teresa! No patrz przecież... No patrz! Teresa niechętnie podniosła wzrok. Na głowie miała wielki kapelusz. Prawdę mówiąc, już dawno nie była tak zrelaksowana. Gdyby nie Adam, byłoby idealnie. - Nic nie widzę - powiedziała. - No patrz! O! O! Znowu skoczył! - Może okna myje - stwierdziła. - Oj tam, cholera! - warknął Adam coraz bardziej zniecierpliwiony. Dawał się łatwo wyprowadzić z równowagi i kiedy jego emocje sięgały zenitu, zaczynał trząść się jak galareta. Teresa wiedziała o tym doskonale i mimo że nigdy się do tego głośno nie przyznała, lubiła to czasami wykorzystywać. - O! PATRZ! Znowu skoczył. Nie patrzysz... Tam wysoko! - Mówię ci, że może okna myje. - Oj tam, gadasz. Ma chyba... hawajską koszulę - powiedział, wytężając wzrok. - No mówię ci! Patrz, jaki wariat! No patrz! Rany!... ***

Zuza Nir była sprowadzona do parteru, a oprawca z każdą chwilą stawał się coraz bardziej agresywny. - KAAAARCZ!!! - wrzasnęła w końcu. Nie wiedziała, czemu nie krzyknęła po prostu „pomocy”. To było silniejsze od niej. Wiedziała jednak, że prawdopodobieństwo, że Robert Karcz zaraz zmaterializuje się tuż przy niej, jest bardzo małe. Znikome, żeby nie powiedzieć: żadne. Musiała bronić się sama. Arab z pokrytą bliznami twarzą cały czas na nią nacierał. - PHONE! NOW! PHONE! Szarpał ją przy tym za szarawary. Poczekała na odpowiedni moment i postanowiła wykorzystać lata ćwiczeń w tańcu. Zrobiła przewrotkę do tyłu i, wykorzystując siłę odśrodkową, kopnęła oprawcę z całej siły w twarz. W ułamku sekundy była gotowa do walki, choć nigdy wcześniej nie walczyła. Arab leżał na piachu. Z pękniętych ust leciała mu krew. „Kolejna blizna do kolekcji” - pomyślała i rzuciła się do ucieczki, wpadając prosto w ramiona wysokiego, szpakowatego mężczyzny. Mógł mieć ze dwa metry wzrostu i mimo eleganckiego ubioru składającego się z lnianego garnituru i lśniących butów miał w sobie

coś groźnego. Był potężnie zbudowany i sprawiał wrażenie, jakby był w doskonałej formie. - Uważaj, panienko - sapnął po polsku, a Zuza, słysząc jego niski głos, przytuliła się do niego mocno. Nie pamiętała, kiedy ostatni raz tak się cieszyła ze spotkania z kimś. - Pomocy! Próbował mnie napaść! Mężczyzna delikatnie odsunął ją od siebie i podszedł do Araba. Złapał go za kark i postawił. Arab wyglądał przy nim jak konus. Zuza podejrzewała, że Nieznajomy mógłby złamać go jak zapałkę, gdyby tylko chciał. Rozmawiali przez chwilę po francusku. Nieznajomy mówił bardzo stanowczo, prawie krzyczał, a na końcu pchnął Araba tak mocno, że ten znowu upadł. Po chwili zerwał się i w popłochu zaczął uciekać. Mężczyzna odprowadził go wzrokiem, po czym niespiesznie wrócił do Zuzy Nir. - Dziękuję! - powiedziała w emocjach. - Bardzo dziękuję. Nigdy wcześniej... mi się to nie zdarzyło. - Spokojnie - powiedział z rozbawieniem i jedną rękę nonszalancko wsadził do kieszeni. Wyciągnął z niej paczkę mentolowych papierosów. - Poczęstujesz się? Zuza przyglądała się paczce, jakby przez chwilę naprawdę rozważała, czy zapalić papierosa. - Nie, nie, nie, muszę już iść. Zresztą nie palę... - Poczekaj chwilę, ochłoń. Odprowadzę cię do hotelu. Zuza nerwowo poprawiła spięte w kucyk włosy, a później zaczęła otrzepywać się z piachu. - Straszne uczucie - jęknęła w końcu. - Czuję się jak frajerka. Powinnam zacząć zwiewać... - Ten dureń chciał twój telefon - powiedział Nieznajomy. Zapalił papierosa i zaciągnął się głęboko. Zapach mentolowego dymu miał już jej towarzyszyć do końca dnia. - Swoją drogą rozłożyłaś go na łopatki. Walczysz? Słyszałem, że teraz wszystkie nowoczesne... kobiety uczą się walczyć. W jego głosie wyczuła wahanie, jakby nie wiedział, czy użyć słowa „dziewczyna”, czy „kobieta”. - Nie, uczę się tańczyć. Uczęszczam do Akademii Tańca. A przez całe życie byłam harcerką... - O! - zainteresował się. - Muszę przyznać, że miałaś piękny wykop. Powalił tego faceta na kolana. - Improwizowałam... Mężczyzna zastanowił się.

- To następnym razem improwizuj tak, żeby trafić w krtań powiedział. - Albo mocno, centralnie w żuchwę. Wtedy go znokautujesz. Mocno, bez wątpliwości. Silny cios. Zuza podparła się pod boki i przyjrzała się Polakowi odrobinę uważniej. Naprawdę był wielki. W jej kategorii wagowej można by powiedzieć, że ogromny. Był też bardzo sympatyczny. Czuła się przy nim bezpiecznie. Coś jednak było nie tak. - Czym się pan zajmuje? - zapytała nagle. - Jest pan byłym bokserem? - Starość, nie radość - zażartował. - Nie, nie jestem bokserem. Przyjechałem dzisiaj do Port el-Kantaoui pilnować swojego interesu. - Czyli służbowo? - Niestety. Zuza kiwnęła kilka razy głową. - Pan mówi „niestety”, a ja się cieszę - wypaliła w końcu i wskazała miejsce na piasku, gdzie chwilę wcześniej została zaatakowana. - Uratował mnie pan. - Zrobiłem to, co każdy zrobiłby na moim miejscu - powiedział, dopalając papierosa aż do filtra. - Dama w opałach... - Jakoś nie zauważyłam, żeby ktokolwiek inny przybiegł mi z pomocą - mruknęła. Polak zapraszającym gestem zaproponował jej, żeby udali się w kierunku hotelu. Zuza szła obok niego, trzymając się jego lewej strony, ale po chwili podbiegła do miejsca, gdzie szarpała się z Arabem i zaczęła uważnie przyglądać się piachowi. - Wszystko w porządku? - krzyknął za nią. - Słuchawki! - skłamała. Kiedy znalazła wymiętą fotografię, schowała ją błyskawicznie do kieszeni i wróciła do nowo poznanego mężczyzny. To tym zdjęciem Arab machał jej przed twarzą. To było chwilę wcześniej, zanim zażądał od niej telefonu. - Wszystko w porządku? - powtórzył. Miał pogodny głos. - Tak, tak - wydukała pospiesznie. - Mówił pan, że czym się zajmuje? - Import i eksport - wyjaśnił. - A tutaj jestem, bo pilnuję swojego interesu... Doglądam... - Nie rozumiem - powiedziała. - Czyżby? Przyglądała mu się uważnie, jakby chciała zapamiętać jego twarz.

- Dziękuję, że mnie... że mnie pan odprowadził. Muszę lecieć... - Zgłoś w hotelu, że cię napadnięto - doradził jej i wsadził do ust kolejnego mentolowego papierosa. Wyciągnął z kieszeni marynarki skórzany futerał, wyjął z niego ciemne okulary w rogowej oprawce i założył je. - Jesteś z kimś w hotelu? Rodzice? Narzeczony? Zuza wstrzymała na chwilę oddech. Po tym całym incydencie na plaży drżały jej nogi. „Ten facet cię uratował - skarciła się w myślach. - Bądź miła”. - Jestem z przyjaciółmi - powiedziała. - Przepraszam, jeżeli... „Boże, czuję się jak w szkole na spotkaniu z dyrektorem” - pomyślała. - Nie mogę uwierzyć, że jakiś ciapaty ziom mnie zaczepił... Nieznajomy uśmiechnął się, przygryzając filtr papierosa. - Jesteś ładną dziewczyną. Dziwię się, że się dziwisz, że cię zaczepiają. - Taaaa... Ale ja wolę jednak zwyczajne „hej, co słychać?”, zamiast tarzania po piachu... - Twoi przyjaciele są gdzieś na basenie? - kontynuował. Nie był wścibski. Odebrała to bardziej jako rozmowę, która miała pomóc jej się uspokoić. Proste pytania. Proste odpowiedzi. Z dala od jakiegokolwiek niebezpieczeństwa. - Eeeeee - jęknęła. - Są gdzieś... GDZIE JEST ROBERT KARCZ!? - zastanowiła się. Nie wiedziała, czy ma ochotę dać mu w zęby, czy go przytulić. Jakkolwiek by na to patrzeć, zostawił ją samą i zniknął bez śladu. - Wieczorem idziemy na spacer... - Plaża? - zapytał mężczyzna. - Miasto. Nie wiem, która godzina... My idziemy około siódmej. Startujemy spod hotelu, jeżeli będzie chciał ich pan spotkać... - Może przy okazji. Nie będę się wam naprzykrzał - powiedział w końcu i zapalił papierosa. - Tunezja to bardzo postępowy kraj w porównaniu z innymi państwami islamskimi. Mówię tu o prawach kobiet, spożyciu alkoholu i wyrobów tytoniowych... wiedziałaś o tym? - Nie. Zaciągnął się głęboko i wypuścił dym nosem. - Poczytaj o Tunezji - zaproponował. - To bardzo ciekawe. - Miłego dnia - powiedziała. - Miłego dnia - powtórzył. - Poczekaj sekundę... - Tak?

- Krzyknęłaś na plaży coś bardzo dziwnego... To był okrzyk bojowy? - Co? Mężczyzna uśmiechnął się z politowaniem. - Coś na K. - Karcz? - zapytała. - Nie wiem. Być może. - To imię jednego z moich przyjaciół. Chciałam... zawołać go na pomoc - wyjaśniła i zrobiło się jej bardzo głupio. - Harcerzyk? - zażartował, ale Zuza nie zrozumiała sarkazmu. - Nie, on nie jest z harcerstwa - odpowiedziała. - To po prostu znajomy. - I nazywa się Karcz? - zapytał, coraz bardziej rozbawiony. - Od „karczowania”? - Taaaa... Robert Karcz. Mężczyzna uśmiechnął się. Papierosowy dym spowijał jego twarz. - Pilnuj się, dziewczyno - powiedział po bardzo długiej przerwie. - Będę - odparła. - Dzięki za wszystko. Odwróciła się na pięcie i zaczęła biec pomiędzy leżakami pełnymi turystów. Przez chwilę przeszło jej przez myśl, że zapomniała zapytać mężczyznę, jak się nazywa. Było jednak za późno, żeby naprawić ten błąd. Kiedy wbiegła do chłodnego hotelowego holu, wyciągnęła z kieszeni pogniecioną fotografię, którą przyniosła z plaży. Rozprostowała ją i przyjrzała się temu, co przedstawia. - Bez kitu! - szepnęła do siebie. ***

Robert Karcz wziął chłodny prysznic. Telefon, który zostawił w pokoju, miał trzydzieści dwa nieodebrane połączenia. Większość od Justyny i Zuzy. Wiedział, że będzie musiał się gęsto tłumaczyć. Założył świeżą bieliznę i wciągnął na siebie jeansy z czarnym paskiem z dużą klamrą. Powąchał hawajską koszulę, oceniając jej świeżość, i po chwili zastanowienia założył ją, zapinając na razie tylko dwa guziki na wysokości brzucha. Po całym tym numerze z włamaniem do pokoju i skakaniem po balkonach wiedział, że szczegóły mogą zadecydować o tym, czy jego siostra wybuchnie od razu, czy może da mu czas na sensowne wyjaśnienie.

Jak często znajdujesz pod łóżkiem w pokoju hotelowym swojego brata? - Bywało gorzej - powiedział do siebie. Podczas upadku na stolik znajdujący się na jednym z balkonów zdarł sobie łokieć. Rana szczypała, ale zauważył ją dopiero pod prysznicem, kiedy zeszła z niego cała adrenalina. Generalnie był wyczerpany. Najpierw siłownia z Zuzą, która sprawiała wrażenie, jakby napędzało ją czyste paliwo rakietowe, potem dźgnięcie pod żebro rurą od odkurzacza, Justyna, która o mało nie udusiła go, skacząc po łóżku, a na koniec seria skoków w dal. Przyjrzał się telefonowi i odłożył go. Usiadł na łóżku z netbookiem i podpiął pod niego aparat fotograficzny. Zalogował się do sieci hotelowej i wysłał mail z załącznikami. Nie było tego dużo, ale mogło być punktem wyjścia do prześwietlenia Michała Karmelity i jego aktywności w systemach bankowych i w sieci, a także do sprawdzenia wiarygodności samych dokumentów, które posiadał. „Zrób, co możesz. RK” - napisał tylko. Nigdy nie był specjalistą od długich form. Sprawdził skrzynkę odbiorczą i zauważył wiadomość podpisaną „wujek”. Kliknął i zobaczył zdjęcie Macha 1. Jego serce zabiło szybciej. Zdjęcie zrobiono w garażu u Cieplaka. Ford mustang był podświetlony lampami halogenowymi. Na zdjęciu był jakiś mężczyzna w ubraniu roboczym. Pewnie znajomy Cieplaka. Samochód wyglądał jak nowy. Jak nowy kolor?:) //Pogrzebałem w silniku. Zdziwisz się, ile wycisnąłem z tego konia... tylko nie płacz przy płaceniu za benzynę. Myślę, że cię stać... //Jak Justynka? Gwiazdorzy?:))))))) tak wyglądam kiedy się szczerzę :)))))))//wujek. Karcz odpisał w kilku zdaniach. Uśmiechając się od ucha do ucha. Ostatnie zdanie brzmiało: SILNIK?? Da się go podkręcić bardziej? To jest wóz sportowy, a nie wehikuł czasu. Zapisał zdjęcie z wiadomości i ustawił je jako tło pulpitu. Teraz mógł patrzeć na odnowionego Macha 1 za każdym razem, kiedy

uruchamiał urządzenie. Kolejny mail w skrzynce odbiorczej był podpisany „Corso”. Kliknął i odczytał krótką wiadomość. Planowałem, że schudnę do wakacji i zrzucę 12 kilo. Zbliża się lipiec, a mnie zostało do zrealizowania celu 15 kilo. Co u Ciebie, Robert? Jakieś nowe przygody? Pojechałeś w końcu na te wakacje z Justyną i z tym całym karmelkiem? Czekam na pikantne szczegóły. Jak Zuza Nir? Znowu skończyłeś burzliwy romans, zanim się w ogóle zaczął?//Kiedyś napiszę o Tobie książkę, brachu. Moja roczna córka chce w końcu poznać wujka Roberta//Corso Karcz uśmiechnął się. Przemka Corso poznał dobrych kilka lat wcześniej. Od tamtej pory pisali do siebie regularnie. Rzadko, ale regularnie. Corso był jedyną osobą, z którą Karcz upił się podczas dialogu prowadzonego poprzez komputer. Po każdej wiadomości pisali po prostu „siup”. I tak przez cały wieczór, aż każdy z nich osuszył butelkę po swojej stronie internetowych łączy. Czasami jeden krótki mail, jedna wiadomość napisana przez kogoś bliskiego potrafiła poprawić humor. Dla Karcza tego typu znajomości były najwygodniejsze i najbardziej wartościowe. Hej, nie ma i nie było żadnego romansu! Karmelek się przeterminował. Niedługo trafi do kosza. Mam drobne kłopoty. Później podeślę zdjęcia. Widzimy się wkrótce. Nie pisz żadnej książki. Nikt nie będzie chciał jej czytać. Pozdrów Anaszkę. RK. W skrzynce odbiorczej były jeszcze trzy wiadomości od Rudego Rajmunda. Jego byłego ucznia z gimnazjum w Legnicy. Dobrze było wiedzieć, że chłopak ma się dobrze. Odpisał na jeden z trzech maili, jednocześnie odpowiadając na wszystkie trzy i po raz kolejny podpisał się RK. Ostatnia wiadomość była od Jana Michalskiego. Wracam do zdrowia. Dziękuję za przelew. Nie musiałeś - napisał i załączył zdjęcie ze swojego spaceru z żoną. To był cud, że chodził. Prawdziwy cud. Kolejna znajomość na odległość, choć w przypadku Michalskiego prawda była taka, że gdyby nie on, Karcz nigdy nie ukończyłby archeologii i nie jeździłby na ekspedycje. Zawdzięczał mu więcej, niż mógłby mu zwrócić.

Musiałem. Byłem ci winien - odpisał Karcz i nacisnął Enter. Zamknął netbooka i położył go na poduszce obok. Wiedział, że jego wiadomości przypominały konstrukcją telegramy - właściwie po każdym zdaniu jakiś cichy głos w jego głowie mógłby powiedzieć: „stop”. Nie przepadał za pisaniem. Wszystko, co wychodziło spod jego palców, czytane na głos brzmiało mniej więcej tak: Wszystko dobrze (STOP) Nie wiem, co napisać (STOP) Wolałbym porozmawiać na żywo (STOP) Wszystko dobrze (STOP) Skakałem po balkonach (STOP) Z cichym stęknięciem przekręcił się i sięgnął po leżący na szafce pierścionek zaręczynowy. Otworzył pudełko i uważnie obejrzał diament. Był drogi. Niewiarygodne. Po co go w ogóle zabierałem? Wstał z łóżka, podszedł do szafy i wyciągnął z niej swoją skórzaną kurtkę. Wisiała na wieszaku ze sztucznego tworzywa z logo hotelu w widocznym miejscu. Wsunął do jednej z kieszeni pudełeczko z pierścionkiem i zapiął suwak. Przyglądał się kurtce, walcząc z potrzebą założenia jej. Zupełnie jakby obawiał się, że nie będzie pasować. - Szlag - mruknął pod nosem. Szybkim ruchem ściągnął kurtkę z wieszaka i narzucił ją na plecy. Kiedy miał ją na sobie, na chwilę zamknął oczy i wziął głęboki wdech. To głupie, ale po raz pierwszy od bardzo dawna poczuł się jak w domu. „Ile bym dał, żeby wskoczyć za kółko Macha 1 i spalić gumę na kilku zakrętach” - pomyślał. Wkrótce! Już niedługo. Zdjął kurtkę, schował do szafy, sprawdzając jeszcze, czy w kieszeni aby na pewno jest pierścionek zaręczynowy, i znowu poszedł do łazienki. Opłukał twarz zimną wodą. - Co ja zrobię z tym pierścionkiem? - zapytał swojego lustrzanego odbicia. Wiedział, co chciałby zrobić, ale to byłoby niestosowne. Nagle komórka, którą kompletnie zignorował, zaczęła brzęczeć.

- Halo? - rzucił tylko. - Karcz! - warknęła Zuza. - Mam nadzieję, że nie żyjesz i odbierasz ten cholerny telefon z zaświatów! - Zuza, był wyciszony... - powiedział takim tonem, jakby to miało wyjaśnić, dlaczego wyszedł z obiadu i zostawił ich bez słowa. - Arab bez ucha z poparzoną twarzą zaatakował mnie na plaży... - Gdzie jesteś? - zapytał szybko. Natychmiast wszystko inne straciło na znaczeniu. - Wszystko dobrze? Jak się czujesz? - Jest spoko... Jakiś starszy typ mnie uratował... Wielki jak szafa... - Gdzie jesteś? - powtórzył pytanie. - W recepcji. - Już idę! - Karcz! - podniosła głos. - Jest za pięć siódma. Jesteśmy umówieni z twoją siostrą i z Michałem na wycieczkę po mieście. Nie wiem, co zrobiłeś Justynie, ale ma ochotę cię zamordować... - Już schodzę, tylko założę buty... Na pewno dobrze się czujesz? - Jest źle, Karcz - syknęła do słuchawki. - Musimy pogadać! W cztery oczy! Mam zdjęcie. Ten gość je upuścił... Musimy porozmawiać, rozumiesz? Złaź natychmiast! - Już idę! - powiedział. - Zakładam buty i schodzę. Poczekaj! Oczyma wyobraźni zobaczył, jak mężczyzna z okaleczoną twarzą atakuje Zuzę i poczuł skurcz w żołądku. Nie potrafił wyobrazić sobie nic gorszego. Nie wiedział, jak bardzo się myli... ***

To, co wydarzyło się w ciągu dwóch minut od momentu, w którym winda zjechała na parter, miał zapamiętać do końca życia. Panowała cisza. Pierwsza sekunda... Drzwi windy rozsuwają się, a Karcz widzi lekko zdenerwowaną Zuzę Nir. Podchodzi do niej, a ona go przytula. Po raz pierwszy, od kiedy się poznali. Czuje zapach jej włosów i palce jej dłoni wbijające się w jego plecy. Obejmuje ją delikatnie. Dwudziesta sekunda... Spoglądają sobie w oczy. On chce zapytać o człowieka, który ją zaatakował. Chce, żeby wszystko mu opowiedziała. Ona patrzy na jego usta i nie może się skupić. W jej głowie pojawia się myśl, czy tak wygląda początek ich pierwszego pocałunku i czy to

w ogóle możliwe? Czy to objęcie znaczy coś więcej? Dwudziesta druga sekunda... Dostrzega w oddali Michała Karmelitę i swoją siostrę. Patrzy na Justynę. Dwudziesta czwarta sekunda... Do hotelu wpadają zamaskowani mężczyźni z bronią i padają pierwsze strzały. Kiedy Karcz orientuje się, co się dzieje, kilkudziesięcioosobowy tłum w okolicach recepcji, wejścia do hotelu i do restauracji zaczyna uciekać. Ludzie wrzeszczą i każdy biegnie w swoim kierunku. Tworzy się niebezpieczna fala. Do ludzi dociera tylko jedna informacja. Zaatakowano hotel. Uzbrojeni napastnicy wtargnęli do środka i strzelają. Karcz mocniej obejmuje Zuzę i zanim drzwi windy się zasuną, wpycha ją do kabiny. Zuza Nir jest bezpieczna. Nie mija minuta, a Karcz biegnie już pomiędzy ludźmi. Wie, że jeżeli się przewróci, zostanie stratowany. Gdzieś przy wejściu pojawia się uzbrojona ochrona hotelu. Ciężko jest ocenić sytuację. Karcz wie jedno. Musi uratować siostrę! W pierwszej minucie i dwudziestej trzeciej sekundzie incydentu dochodzi do wymiany ognia pomiędzy ochroną hotelu a napastnikami. Karcz dostrzega swoją siostrę. Leży na ziemi. Na wielkich czarno-białych płytach podłogowych. Rzuca się w jej stronę, wykonując prawdopodobnie najbardziej niebezpieczną rzecz w swoim życiu, i zasłania ją sobą. Żyje. Jest przerażona, ale żyje. Przytula ją tak mocno, jakby chciał ją ścisnąć do minimalnych rozmiarów i wsadzić do wnętrza swojego ciała. Przytula ją tak, jakby to miał być ostatni raz. - Justyna - jego usta układają się w jej imię. Ona dyszy mu w szyję. Jest rozpalona. Wtedy padają kolejne strzały. Karcz zerka w kierunku, z którego przybiegli napastnicy. Na ulicy przed hotelem stoi zaparkowana furgonetka. Dwóch mężczyzn wlecze po ziemi Michała Karmelitę. Trzeci zakłada mu worek na głowę. „Mój Boże” - myśli Karcz, obejmując siostrę z całych sił i wciąż próbując osłonić ją własnym ciałem najlepiej jak potrafi.

Wtedy ktoś szarpie go za ramiona i odciąga od niej. Próbuje walczyć, ale nie daje rady. Pierwsza minuta i czterdziesta piąta sekunda... Karcz zrywa z twarzy jednego z oprawców kominiarkę. Okazuje się, że pod maską skrywa się ten sam czarnoskóry mężczyzna, którego widział pod drzwiami apartamentu Karmelity i swojej siostry wcześniej tego dnia. To jest on. Na pewno. Czarnoskóry mężczyzna również rozpoznaje Karcza po hawajskiej koszuli. Wyciąga broń i przystawia mu ją do czoła. Karcz szybko łamie mu rękę w dwóch miejscach i ścina go z nóg. Mężczyzna zwala się bezwładnie na czarno-białe kafle niczym wór mięsa. Murzyn wrzeszczy jak opętany, a Karcz znowu osłania siostrę własnym ciałem. TYLKO NIE TY! TYLKO NIE TY! -powtarza w myślach. Nie zginiesz dzisiaj! - Robert... - jęczy. - Przepraszam... - szepcze. Pierwsza minuta pięćdziesiąta czwarta sekunda... Pada ostatni strzał. Ktoś narzuca na głowę Karcza worek. Napastników jest więcej. Nie może się bronić. Odciągają go od siostry i wywlekają z hotelu. Ktoś po drugiej stronie ulicy nagrywa całe zajście telefonem komórkowym. Nikt nie reaguje. Dwie minuty, które miał zapamiętać do końca życia.

ROZDZIAŁ CZWARTY W KTÓRYM DOWIADUJEMY SIĘ, CO SIĘ STAŁO Z KARCZEM

OLSKI MSZ w ciągu kilku godzin od zajścia poinformował, że żaden polski turysta nie zginął podczas ataku na hotel w Port el-Kantaoui. Wykluczono również możliwość ataku terrorystycznego. Mimo to jedno z największych polskich biur podróży tymczasowo wstrzymało loty do Tunezji i wydało uspokajające oświadczenie: W tym momencie w Tunezji przebywają ponad trzy tysiące polskich turystów. Żaden nie ucierpiał. Naszym priorytetem jest zapewnienie wszystkim naszym klientom bezpiecznego powrotu do domu, jeżeli oczywiście zgłoszą taką potrzebą. Nie ma jednak powodu do paniki. Nikt nie wspomniał o porwaniu. Nawet jednym słowem. Justyna Karcz wiedziała, że to porwanie. Widziała to na własne oczy. Najpierw Michał, a później jej brat. Zniknęli. Starała się odtworzyć tamten moment w swoim umyśle. Ktoś pchnął ją na ziemię, padły strzały, Michał próbował się bronić, ale byli zbyt silni. A później Robert. Osłonił ją własnym ciałem. To, jak wtedy na nią spojrzał, uświadomiło jej, że nie był to sen. Robert... Po całym wydarzeniu od razu skontaktowała się z ambasadą. Mimo szybkiej reakcji od kilku godzin jednak milczeli, a ona razem z Zuzą utknęła na posterunku policji. Nikt nawet nie wspomniał o porwaniu. Dlaczego? Justyna spojrzała na zegar wiszący w obskurnym korytarzu i wzięła dwie kawy z automatu. Wiedziała, że dzisiaj nie zaśnie. Inspektor Arif z tunezyjskiej policji był bardzo spokojny. Każdy gest, jaki wykonywał, i każde słowo, które padało z jego ust, zdawały się być dobrze przemyślane. Był niski, nosił okrągłe okulary i generalnie sprawiał wrażenie, jakby niejedno w życiu widział i przeżył. To

P

właśnie to wrażenie, mimo jego drobnej postury, nadawało całej jego postaci dziwnej pewności siebie. Na początku korzystali z pomocy polskiego tłumacza, ale Justynę doprowadzało to do szału, więc postanowili rozmawiać po angielsku. Wróciła do dobrze oświetlonej sali i postawiła przed Zuzą plastikowy kubek. Zuza tylko kiwnęła głową. Miała podkrążone oczy i trzymała się za ramiona, jakby sama w sobie poszukiwała chociaż odrobiny bliskości. Kiedy odnalazły się z Justyną w tłumie tuż po całym zajściu, jedyne, co Zuza potrafiła z siebie wykrztusić, to: „wrzucił mnie do windy”. - Lepiej? - zapytał inspektor Arif po angielsku, zerkając na Justynę znad cienkiego tableta. Jego krótkie palce cały czas przesuwały się po ekranie, jakby czegoś szukał. - Co to znaczy: lepiej? Byłam w toalecie i po kawę - warknęła w odpowiedzi. Arif uśmiechnął się uspokajająco. - Pytam, czy możemy wrócić do rozmowy - wyjaśnił i zerknął na Zuzę Nir. Nie sprawiała wrażenia, jakby w ogóle miała zamiar pić kawę przyniesioną przez Justynę. - Włosi napisali, że ataku na hotel można było uniknąć - poinformował je i pokazał na tablecie stronę internetową, którą właśnie przeglądał. - To nazywa pan prowadzeniem śledztwa? - zapytała Justyna. - Oczywiście. Szukam informacji na temat... tego zamieszania odparł i pokręcił wskazującym palcem na wysokości skroni. - To bardzo ciekawe... - To znaczy? - Kocham ten kraj - powiedział. - Kocham Tunezję bardziej niż cokolwiek innego. Lubię wierzyć, że Tunezja tak samo kocha mnie i wszystkich, którzy ją odwiedzają... Jest mi przykro, kiedy takie artykuły jak ten pojawiają się na świecie i próbują kreować moją ojczyznę na drugą Libię... Justyna w milczeniu upiła łyk kawy. Kawa była całkiem smaczna, ale Justyna nie była w nastroju, żeby to docenić. - Jakakolwiek forma przemocy wymierzona w duże skupiska turystów to dla nas sprawa bardzo delikatna. Kojarzycie wydarzenie w Susie, prawda? Terrorysta udający turystę zaczął strzelać do ludzi na plaży, a później przed hotelem. Prawie czterdzieści osób wtedy zginęło...

Zuza ukryła twarz w dłoniach. - Ma to coś wspólnego z moim bratem i... - Narzeczonym? - podpowiedział i znowu się uśmiechnął. - To nie jest mój narzeczony - poprawiła go. - To jest mój chłopak. Inspektor Arif tylko wzruszył ramionami. - Żadna różnica - odparł. - Chodzi mi o to, że sprawa w Susie wstrząsnęła całą Tunezją, a nawet całym światem. Nie zrozumcie mnie źle, ale Tunezja to jeden z najwspanialszych krajów, i to oczywiście nie jest tylko moje zdanie. A takie wydarzenia jak tamto... mają zły wydźwięk. U nas nie ma zamieszek. U nas nie ma wojny domowej. U nas każda kobieta jest bezpieczna. My w Tunezji przestrzegamy prawa. Wszystkie media na świecie pisały, że w Tunezji mordują ludzi, ale mało kto napisał, jak skutecznie radzimy sobie z terroryzmem. Lepiej niż Belgowie. Lepiej niż Francuzi. - Mam inne zdanie - powiedziała Justyna. - No właśnie - westchnął Arif i odłożył tablet na stół. Wyłączył ekran i przez chwilę stukał jeszcze palcem w obudowę. - Przez jedno wydarzenie zmieniła pani zdanie na temat całej mojej ojczyzny. Przez kilku złych ludzi cały pani światopogląd uległ zmianie. Od ponad roku nasz wywiad i wszystkie służby pilnują, żeby w Tunezji było bezpiecznie. Walczymy o to, żeby ludzie nie kojarzyli naszego kraju ze strzelaninami w muzeach i hotelach. Radykalni islamiści to nie jest część Tunezji. Nasza ziemia nie rodzi takich owoców... Po wydarzeniach w Susie nasz prezydent zamknął ponad sześćdziesiąt meczetów, ale o tym ludzie już nie mówili tak głośno... - Robert Karcz i Michał Karmelita zostali uprowadzeni na moich oczach - powiedziała Justyna stanowczo. - Kiedy ich znajdziecie? Arif zerknął na Zuzę i wskazał plastikowy kubek z kawą stojący przed nią. - Będzie pani to piła? Zuza tylko pokręciła głową. Arif pochylił się nad szerokim stołem i przysunął kubek do siebie. - I w tym momencie przechodzimy do sedna. Nie lubię szybko osądzać ani generalizować... to dobre słowo? Rozumie pani słowo „generalizować”? Jego pytanie spotkało się z brakiem jakiejkolwiek odpowiedzi, ale bynajmniej go to nie zniechęciło. Uznał to pewnie za naturalną reakcję wszystkich swoich rozmówców - szczególnie tych, którzy trafiali do sali przesłuchań. - Chodzi mi o to, że mężczyźni, którzy wtargnęli do waszego

hotelu, nie byli terrorystami. Nie było żadnych ofiar śmiertelnych. Ochrona hotelu została spacyfikowana nabojami ogłuszającymi. Nikt nie zginął. Na nagraniach z kamer widać, że była to błyskawiczna, zaplanowana akcja... - A rozumie pan określenie cut the bullshit? - zapytała Justyna. - Amerykański akcent... - zauważył. - Tak, wiem, co to znaczy, ale chcę też wam wyjaśnić, dlaczego tu jesteście. Ci mężczyźni byli profesjonalistami. Czekali pod hotelem, a później weszli do środka, dokładnie w momencie, w którym dostrzegli cel. A tym celem był kto? Proszę mi przypomnieć... Justyna zacisnęła mocno powieki, zupełnie jakby chciała przenieść się w czasie do zupełnie innej chwili w swoim życiu. Najlepiej jakiejś poprzedzającej wylot do Tunezji. - Dlaczego oficjalnie nie opublikowano informacji o porwaniu? spytała, próbując zachować spokój. - Z tego samego powodu, dla którego wasza ambasada milczy od kilku godzin - odrzekł Arif. - Nie ma pewności, że to było porwanie... - Że co? - wybuchnęła Justyna, a Zuza poruszyła się niespokojnie. Inspektor Arif wziął łyk kawy i zajrzał do kubka, jakby chciał ocenić, czy to, co pije, na pewno jest kawą. - Proszę się nie denerwować - powiedział. - I tak wiem już o was wystarczająco dużo. - Co tu się w ogóle dzieje? - zapytała Zuza po polsku, zwracając się do Justyny. - Jest po północy... Czego oni od nas chcą? Arif wycelował w nią wskazujący palec i pokręcił nim, jakby chciał ją skarcić. - Proszye o spokyj - powiedział po polsku, a później znowu przeszedł na angielski. - Wiem, że mówicie prawdę. Wiem, że waszych bliskich porwano. Albo że wy tak myślicie... Justyna chciała się wtrącić, ale uciszył ją gestem dłoni. - Wszyscy widzieli atak na hotel i porwanie dwóch osób. Potwierdzają to nagrania z telefonów komórkowych, które udało nam się uzyskać. Poza tym wiem, że jest pani znana w Polsce - dodał i postukał palcem w leżący przed nim tablet. - I szczerze mówiąc, nie znalazłem żadnej informacji o tym, że znana polska... jak to się mówi? Dziennikarka? Gospodarz telewizyjny? Że polska celebrytka była w niebezpieczeństwie, a co więcej, że porwano jej bliskich. W sieci nie ma pół informacji na ten temat. A to oznacza, że nie zależy wam na rozgłosie. Wy chcecie tylko znaleźć swoich bliskich. - Tak - przyznała Justyna. - Proszę...

- Proszę mnie nie prosić - przerwał jej. - Na podstawie nagrań i zeznań świadków mogę wysnuć następujące wnioski. Cel porwania był tylko jeden, i to nie był pani brat. Widziałem na nagraniu z telefonu komórkowego, co zrobił: zasłonił panią... własnym ciałem. Mam brata, ale nie wiem, czy w podobnej sytuacji zasłoniłbym go własnym ciałem... Bardzo imponujące. Ale zupełnie nie pasuje mi to do tego, co powiedziałyście na początku. Że jest archeologiem... nauczycielem, tak? Nagle uderzył otwartą dłonią w blat. Dziewczyny podskoczyły, a ze stojącego przed inspektorem kubka chlusnęła kawa. - Pani brat pokonał tamtego człowieka w sekundę - powiedział ostro. - Widać na nagraniu, jak tamten chciał go zastrzelić, a on złamał mu rękę i rzucił nim jak workiem pełnym odchodów. Mógłby go zabić, gdyby chciał, ale wolał znowu panią osłonić. Jak to możliwe? - Razem z bratem wychowywaliśmy się poza miastem. Wie pan, co to znaczy? Użyłam dobrego określenia czy mam panu wytłumaczyć? Był pan kiedyś w Polsce? Polecam wieś. Na pewno bardzo by pana tam polubili... - Tak, oczywiście, rozumiem... Ironia, tak? Nie, nie byłem w Polsce - zaśmiał się. Agresywny ton poszedł w niepamięć. - Mogę być z wami szczery? Dziewczyny milczały. - Nie mogę wykluczyć, że to było jedno wielkie... show. Że to było zaplanowane. Uzbrojeni mężczyźni wpadają do hotelu, nikogo nie ranią, strzelają w sufit albo nad ludźmi. Robią to specjalnie, bo wiedzą, że gdyby zabili, ucieczka nie byłaby tak prosta. Zgarniają cel i odjeżdżają. I nie ma żadnego żądania okupu. Nic. Cisza. Koniec. Najzabawniejsze jest jednak to, że jakimś zrządzeniem losu wszystkie nagrania z hotelowego monitoringu w tym dniu zostały skasowane. Awaria systemu. Mamy tylko zeznania, kilka zdjęć i... - urwał na chwilę, uruchomił tablet i wybrał jakąś aplikację - cztery nagrania z telefonów komórkowych. Dziwne, prawda? - Nie ma nagrań z monitoringu? - zdziwiła się Justyna. Cała sytuacja coraz bardziej przyprawiała ją o duszności. Wiedziała, że zbliża się chwila, w której będzie musiała stąd wyjść, i to o wiele dalej niż do automatu z kawą. Będzie musiała wyjść na zewnątrz, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza. - Nie. To było do przewidzenia. Tak jak mówiłem wcześniej, to zawodowcy. W tej sprawie też prowadzimy śledztwo. Nie, nie, nie. Dla mnie dziwne jest coś innego. Dziwne jest to, że w dzisiejszych czasach Amerykanie i Europejczycy zawsze mają włączone

nagrywanie w telefonach. Gdyby ktoś do mnie strzelał, uciekałbym, zamiast kręcić film. Zabawne, prawda? - zaśmiał się. - Chociaż z drugiej strony, gdyby nie ta potrzeba nagrywania wszystkiego i robienia zdjęć wszystkiemu, nie mielibyśmy materiału dowodowego, a ja nie wiedziałbym tylu rzeczy. Spojrzał na zegar wiszący na ścianie. - Od zdarzenia minęło kilka godzin. Nie ma ani pół informacji na temat okupu. Nikt nie zadzwonił. Nikt nie wypuścił do sieci oświadczenia. - To było porwanie - naciskała Justyna. - Mój brat i chłopak są w niebezpieczeństwie. Inspektor Arif cmoknął. - No właśnie. I tutaj wracamy do tematu zdjęcia, które nasza młoda koleżanka znalazła na plaży chwilę po tym, jak została zaatakowana - powiedział i wyciągnął z kieszeni zdjęcie zapakowane w folię ochronną. - Podobno została zaczepiona na plaży i anonimowy oprawca podetknął jej pod twarz to zdjęcie... - Zostałam zaczepiona - powiedziała Zuza po polsku. - Nie „podobno”, tylko zostałam! Justyna, powiedz mu... Justyna w szybkich słowach przetłumaczyła jej wypowiedź. - Wiem - powiedział Arif i uśmiechnął się pobłażliwie. - Ale to jest teraz mniej ważne. Ważniejsze jest to, kto jest na tym zdjęciu. Położył zdjęcie na blacie przed nimi. Justyna znowu zacisnęła powieki, a później drżącą ręką złapała kubek i napiła się kawy. - Pani brat został porwany. Walczył jak lew i próbował panią chronić. Ale co z tym człowiekiem? Czy mamy pewność, że nie sfingował całej tej akcji? Zdjęcie przedstawiało Michała Karmelitę. Miał na sobie mundur, a w dłoni trzymał karabin. Zdjęcie musiało być wykonane wiele lat temu, ale to na pewno był on. - Legia Cudzoziemska - wyjaśnił Arif. - W Tunezji mamy poważny problem z najemnikami. Wielu z nich służyło w Legii Cudzoziemskiej. To bezwzględni ludzie, którzy pracują na zlecenie tych, którzy mają gruby portfel... rozumiecie to określenie? Gruby portfel? Ten człowiek ze zdjęcia nie nazywa się tak jak myślicie. Z hotelu zabrali go jemu podobni... Justyna przyjrzała się fotografii, a z jej lewego oka popłynęła łza. Otarła ją wierzchem dłoni. Szybki ruch, który dalej pozwolił jej trzymać emocje na wodzy. - Wiedziała pani o tym? - zapytał Arif, patrząc na Justynę i stu-

kając palcem w zdjęcie. - Wiedziała pani, że był w Legii i że z niej zdezerterował? Wiedziała pani o liście gończym? Każde pytanie było jak cios wymierzony w jej twarz. - Nie... nie miałam o tym pojęcia... - wydusiła z trudem. Zuza, widząc jej kiepski stan, podsunęła się do niej i objęła ją ramieniem. - Wiem, że mówicie prawdę - powtórzył inspektor Arif po chwili. Każde kolejne zdanie wypowiadał niespiesznie, jakby miał do dyspozycji cały czas tego świata. - A przynajmniej wierzycie, że mówicie prawdę. Wiem, że chcecie, żeby wasi bliscy byli bezpieczni. Gdyby było inaczej, już coś znalazłoby się w sieci. Dlatego proszę o cierpliwość. - Jakie mają szanse? - zapytała nagle Justyna. Arif zastanowił się. - Zawsze będę walczył o dobre imię mojej ojczyzny - odpowiedział wymijająco. - Dlatego nie będę oceniał ich szans, dopóki nie upewnię się, czy na pewno zagraża im niebezpieczeństwo. Jeżeli chcecie znać moje zdanie, to była ustawka albo zemsta. Celem był ten człowiek - dodał i wskazał fotografię Karmelity w mundurze Legii Cudzoziemskiej. - Pani brat... nie sądzę. Znam się na tym. Przypadek. Collateral damage, rozumiecie to określenie? Gdyby nie ruszył pani na ratunek, zostawiliby go w spokoju. Ale pani mogła stać się krzywda... - A stała się jemu - dokończyła. Odstawiła kubek jakby z obrzydzeniem. Cały czas usiłowała wmawiać sobie, że to zły sen i że zaraz się obudzi. - O co w tym wszystkim chodzi? - zapytała Zuza nagle łamaną angielszczyzną. - Obiecuję wam, że zrobię wszystko, żeby się dowiedzieć - odpowiedział inspektor. - Naprawdę wszystko. Jest już bardzo późno i proponuję, żebyście udały się do nowego hotelu, który wam wynająłem. Wasze rzeczy i rzeczy waszych bliskich już tam są. Nie jest to tak ekskluzywny hotel, jak poprzedni, ale na pewno będziecie w nim bezpieczne. Policja będzie miała na was oko. - Czekamy na wieści z ambasady - zaprotestowała Justyna. Nie miała ochoty się z nim spierać, ale czuła wewnętrzną potrzebę, żeby trwać na stanowisku. - Kąpiel i świeża pościel... Ambasada jutro - powiedział Arif. Nie zrozumcie mnie źle, ale z mojego punktu widzenia dzisiaj nie wydarzyło się nic szczególnego. Pewnych ludzi dopada przeszłość.

Zawsze tak jest... - Po tych słowach wskazał na sufit i powiedział kilka słów w swoim rodzimym języku. - Sprawiedliwość - dodał filozoficznie. - Przykro mi, że musicie z tego powodu cierpieć, ale pewnych rzeczy nie dało się uniknąć... - Nie wrócimy do Polski, dopóki ich nie odnajdziecie - powiedziała Justyna po dłuższej chwili. Wzięła zdjęcie Karmelity i odwróciła się, zupełnie jakby nie chciała na nie patrzeć. Inspektor Arif wybuchnął niepohamowanym śmiechem. Złączył krótkie palce obydwu dłoni jakby z zadowoleniem, a kiedy się trochę uspokoił, w jego spojrzeniu pojawiła się dziwna wrogość. - Drogie panie - zaczął. - Nikt was nie odsyła do Polski. Trwa śledztwo. Póki co, w mediach jest cisza. Ludzie mówią o naszych bohaterach i szybkiej akcji policji, i ani słowa o porwaniu. Tak ma zostać. I wy również... macie tu zostać. Wydaje mi się, że macie jeszcze urlop, prawda? Cieszcie się nim. Zwiedzajcie. Czekajcie na wieści. I radzę wam, żebyście nie szły do prasy. Ani naszej, ani polskiej. Bądźcie takie jak teraz... - To znaczy? - zapytała Zuza. Miała trudności ze zrozumieniem wszystkiego, co mówi, ale z łatwością wyłapywała sens każdego zdania. A to, co usłyszała na końcu, niespecjalnie jej się spodobało. - Bądźcie mądre... i cierpliwie - powiedział w końcu. - Policja odwiezie was do hotelu. Arif obserwował z okna swojego biura dwie Polki wsiadające do policyjnego radiowozu. Zerkał co chwilę na zdjęcie Michała Karmelity w mundurze Legii Cudzoziemskiej. Wiele lat pracował w służbach specjalnych. Wiedział, jak rozmawiać z przesłuchiwanymi. Specjalnie przetrzymał kobiety w sali przesłuchań kilka godzin dłużej. Czekał, aż pękną. Czekał, aż dadzą mu coś więcej. Jakieś dodatkowe informacje, które pozwoliłyby mu poskładać wszystkie te elementy w całość. Z marnym skutkiem. Niechętnie przyznał, że nie mają nic do ukrycia. A nawet jeżeli mijają się z prawdą, to nieświadomie, wierząc w każde swoje słowo. Ostatni raz spojrzał na zdjęcie, a później wrzucił je do szuflady biurka. Laboratorium w ciągu kilku godzin ściągnęło z niego wszystkie odciski palców. Kartotekę poparzonego Araba bez ucha miał już na ekranie komputera. Nie było tego wiele, ale dawało mu punkt

zaczepienia. Arif wiedział, że dzięki temu wcześniej czy później będzie mógł go namierzyć, a co za tym idzie - prawdopodobnie zlokalizować zleceniodawcę, a przy odrobinie szczęścia może nawet znaleźć dwa polskie ciała. Nie wierzył w to, że chłopaków da się uratować. Każda minuta decydowała o ich życiu. Wbrew temu, co powiedział w sali przesłuchań, wcale nie sądził, że akcja może być sfingowana. Atak na hotel był zbyt niebezpieczny i zbyt niepewny. Nie chodziło też o okup, więc prawdopodobnie cel był ważny dla ich zleceniodawcy. Może widział za dużo albo miał coś, czego potrzebowali. W pewnym sensie było mu szkoda nauczyciela. Nie dlatego, że uważał go za czystego. Co to, to nie. Naprawdę walczył o siostrę. Bez zawahania. Z agresją i precyzją. Było to imponujące, szczególnie, że znał te ruchy. Znał te techniki. To wszystko składało się w całość. Westchnął. Zasłonił żaluzje w oknach i sięgnął po kubek z herbatą. Miał ochotę na drinka, ale był trzeźwy od lat. Musiał być trzeźwy. Wzniósł kubek ku górze, jakby wznosił niemy toast. „Wasze zdrowie, dziewczyny” - pomyślał, wracając myślami do dwóch Polek. Miłe dziewczyny. Szkoda. Dziennikarka pewnie poruszy niebo i ziemię, a w konsekwencji narobi niepotrzebnego zamieszania. Na pewno to zrobi. Nie wybaczy sobie tego, że jej brat zginął, ratując jej życie. Ale na razie czekała. Wiedział, że poczeka. Nie była głupia. Miała w spojrzeniu coś, co wzbudzało jego niepokój i fascynację. Po chwili przypomniał sobie nagranie, na którym było widać jej brata i dwa szybkie ciosy, które zadał napastnikowi. Dziwne rodzeństwo. Bardzo dziwne. I co to w ogóle za nazwisko? Karcz... ***

Hotel, w którym zostały zameldowane, był niskim dwupiętrowym budynkiem i bardziej przypominał polski hostel, niż zagraniczny punkt wypadowy. Recepcjonistka była bardzo miła i mimo późnej pory zaproponowała im coś do picia. Odmówiły.

Dostały jeden pokój z dwoma łóżkami i łazienką. Pod ścianami leżały walizki z ich rzeczami. Nie wszystkimi. Justyna już miała się zdenerwować, ale tak naprawdę poczuła ulgę. Nie chciała wracać do tamtego hotelu. Przynajmniej na razie. - Dziękuję, że porozmawiałaś z moim tatą - powiedziała Zuza. Myślałam, że zamieni się w chmurę radioaktywnego pyłu albo w rakietę ziemia-powietrze... Stara, słowo honoru, nie znasz go, ale on był gotów się tu pojawić... Tak naprawdę mam dziwne przeczucie, że już tu leci. Nie wiem jak, nie wiem czym, ale czuję, że się zbliża... Serio. - Nie ma problemu - odparła Justyna. Opuściły ją wszystkie siły i nagle poczuła się przytłoczona całym tym dniem. - Przykro mi tylko, że musiałyśmy kłamać - dodała Zuza. - Boję się... boję się, że... - Wiem. - Boję się o chłopaków. Słabo znam Michała, ale Karcz... to znaczy, twój brat... Justyna podeszła do niej i objęła ją mocno. W milczeniu stały tak przez chwilę pośrodku pokoju, wśród porozrzucanych rzeczy i źle zapakowanych walizek, i każda z nich na swój sposób szukała odrobiny pocieszenia. - Myślę, że ten policjant może mieć trochę racji. Musimy poczekać - powiedziała Justyna, w końcu zwalniając uścisk i odsuwając się od Zuzy. - Twój tata mógłby się niepotrzebnie zdenerwować. - Ja nawet nie wiem, czy on kiedykolwiek lubił twojego brata... Przepraszam, że to mówię... - Rozumiem. - Mój tata ma bardzo zdecydowane poglądy na pewne sprawy i jest zasadniczy, ale... chodzi mi o to, że jak poznałam Karcza w Legnicy, to mój tata wynajął mu garaż i... i myślę, że zrobił to dla mnie... Justyna usiadła na krawędzi jednego z łóżek, oparła łokcie o kolana i ukryła twarz w dłoniach. - Robert miał coś na Michała - rzekła w końcu. Chciała opowiedzieć o tym, że ukradł jej kartę dostępową do pokoju i znalazła go dzisiaj pod łóżkiem w ich apartamencie, ale ostatecznie nie odezwała się. Jeszcze nie miała siły o tym opowiadać. Musiała najpierw sama poukładać sobie w głowie wszystkie nowe informacje z dzisiejszego dnia. - Myślisz, że chodzi o tę całą Legię Cudzoziemską? - Nie wiem, Zuzia. Ja już nic nie wiem... - Justyna, ja...

- Nie mam siły o tym myśleć... Zuza dreptała chwilę w miejscu, a potem zaczęła buszować w rzeczach przywiezionych z tamtego hotelu. - Nie kumam - powiedziała w końcu. Mimo że w sali przesłuchań była właściwie wyłączona z rozmowy z inspektorem, teraz poczuła dodatkowy przypływ energii. W odróżnieniu od Justyny, która wyglądała, jej zdaniem, jak chodzące zwłoki, ale bała się powiedzieć to głośno. - To jest w ogóle legalne, żeby nas pakowali? I grzebali w naszych rzeczach? Pytanie przez chwilę zawisło w próżni. - To wszystko nie jest normalne - odpowiedziała Justyna, znowu pocierając oczy. Cały tusz, który miała na powiekach rozmazał się, przez co zaczęła wyglądać jak szop. - Zobacz! - zawołała nagle Zuza. - To są chyba rzeczy Karcza! - Co? - Taaaa... to są jego rzeczy - kontynuowała, podnosząc rzuconą na jedną z walizek skórzaną kurtkę z zamkami - Zobacz! Mimo szczerych intencji Zuzy, Justyna na widok kurtki, zamiast się ucieszyć, rozpłakała się. W jednej krótkiej chwili puściły jej nerwy i dała upust wszystkim emocjom. Zuza rzuciła kurtkę na swoje łóżko i usiadła obok Justyny. Były tam razem. Całe i zdrowe. I mimo wszystko to było najważniejsze. - Zobaczysz, wszystko będzie dobrze... - próbowała uspokajać ją Zuza, choć w jej głosie pobrzmiewało zwątpienie. Nigdy wcześniej nie widziała Justyny w takim stanie. Lubiły się. Można powiedzieć, że od pierwszej chwili złapały ze sobą kontakt, ale nigdy nie spędzały razem wystarczająco dużo czasu. Nie były ze sobą na tyle blisko, żeby nauczyć się siebie nawzajem. Zuza nie wiedziała, co robić. Pomyślała o rodzicach i o tym, jak wymarzone wakacje zamieniły się w koszmarny sen. Justyna uspokoiła się po kilku minutach na tyle, żeby ruszyć się z miejsca i wejść do łazienki. Zuza przejrzała resztę rzeczy i przygotowała sobie kosmetyki i ciuchy do spania. Nie grzebała w rzeczach Karmelity, ale pozwoliła sobie rzucić okiem na rzeczy Karcza. Szczególną uwagę poświęciła czytnikowi książek. Karcz nigdy nie wydawał jej się typem człowieka korzystającego z takich urządzeń. W pamięci czytnika mogły się pomieścić tysiące książek. W tym konkretnym było tylko kilkanaście.

Ubrania były porozrzucane po walizkach bez jakiegokolwiek ładu i składu. W rzeczach Karcza poza koszulkami i bielizną nie znalazła nic więcej. Kiedy Justyna wyszła z łazienki, miała mokre włosy. Przewiązała je ręcznikiem. Wyglądała już o wiele lepiej. - Przepraszam - rzuciła cicho. - Myślałam, że lepiej to zniosę. Te godziny na posterunku były gorsze niż... niż to całe... Urwała w pół słowa i nie kończąc, zaczęła przeglądać swoje rzeczy. Wyciągnęła z jednej z walizek długi T-shirt z wizerunkiem zabawnego psa i przebrała się szybko, ściągając stanik przez rękaw. Zuza przyglądała jej się uważnie. Justyna nie sprawiała wrażenia kobiety, która zakłada na siebie koszulki z tego typu nadrukami, ale trzeba było przyznać, że nawet mimo okoliczności i zmęczenia - a może bólu? - malującego się na twarzy nadal wyglądała zjawiskowo. Zuza nagle spojrzała na swoje szarawary i poczuła się nieswojo. - Woda pod prysznicem nie jest najcieplejsza. Wykąp się, bo za chwilę może być gorzej - usłyszała głos Justyny. - Nie ma laptopa Karcza - stwierdziła, ściągając buty i spodnie. Chyba że źle szukałam albo czegoś nie kumam, ale jestem pewna na stówę, że nie ma. Justyna zmierzyła ją uważnym spojrzeniem, a później przerzuciła kilka ubrań, jakby dla formalności. Otworzyła dwie kolejne walizki. - MacBook Michała też zniknął... I kable... Mojego netbooka też nie ma. Masz ładowarkę do telefonu? W moim zaraz padnie bateria. - Tylko że ja mam normalnego smartfona. Nie stać mnie było na Apple'a... Mam inną końcówkę. - Niech to szlag... - Zostawili sprzęt w hotelu? - zagadnęła Zuza, rozglądając się lekko zdezorientowana. - W sensie, w naszych pokojach? Justyna westchnęła i pokręciła głową. - Prawdopodobnie go zarekwirowali - wyjaśniła. - Rano zadzwonię do Arifa i poproszę o zwrot rzeczy. - Ale zostawili Kindle'a - powiedziała Zuza i pomachała czytnikiem książek. - Możemy coś poczytać. Justyna podeszła do niej i delikatnie wyjęła jej go z ręki. - Kupiłam go Robertowi w prezencie. - Nie wiedziałam... - Ciekawe, czy go w ogóle użył... Zuza wzięła pod pachę przygotowane kosmetyki i ubrania do spania.

- Mogę cię o coś zapytać? Justyna odwróciła się do niej. - Tak? - O co chodzi z tą kurtką Karcza? Zawsze mnie to zastanawiało... Ona należała do... waszego taty? Justyna uśmiechnęła się. - Tak szczerze mówiąc, tata nigdy jej nie nosił. Wygrał ją podobno w karty. - W karty? - To tylko opowieść. Tata uwielbiał opowieści... Dla niego opowieść była najważniejsza. Był gawędziarzem i często koloryzował... Uwielbialiśmy go słuchać, a potrafił gadać godzinami. Snuł swoje historie o niesamowitych przygodach i niesamowitych ludziach, których poznawał... - Może to prawda? Justyna wzruszyła ramionami, jakby było jej wszystko jedno. - Wątpię. Życie to nie bajka - stwierdziła ponuro. - Czyli Karcz dostał kurtkę od waszego taty? - Nie - zaśmiała się. - On ją ukradł. - Ukradł ją własnemu tacie? - zdziwiła się. - Nie. Kurtka wisiała w garażu u ojca jak trofeum. Jako dodatek do starych samochodów, przy których grzebał. Po śmierci taty, kiedy zostaliśmy sami, spora część majątku poszła pod młotek... nie wiem, czy ci mówił? - Bez kitu! Nic nie powiedział. Nic nie wiem... W ogóle nic o was nie wiem. W sensie, o dzieciństwie. Karcz nie jest zbyt wylewny... - Dostaliśmy spadek do podziału... - A Mach 1? - Tata darzył ten samochód szczególnym uczuciem. Dużo mówił o Ameryce i o fordach mustangach. Wiesz, oglądał westerny i opowiadał te swoje historyjki... Zawsze mówił, że tego samochodu nie sprzeda. I nie sprzedał. Przepisał go nam. Po tym jak mama zmarła na raka, bardzo pilnował wszystkich kwestii notarialnych. W pewnym sensie zapewnił nam finansowy start w dorosłe życie. Wszystko zaplanował. Dlatego też nie wszystko dało się uratować... Dlatego zaczęły się licytacje, żeby zamknąć wszystkie niedokończone sprawy rodziców i żebyśmy dostali pieniądze... Tata tak to zaplanował. - Niesamowite. - Tak, tylko nie pomyślał o tym, że Robert chciałby również kurtkę. Byliśmy dziećmi, Zuziu... Justyna wzięła kurtkę i podniosła ją do oczu, jakby oceniała jej

stan. Po chwili wahania założyła ją. Była na nią za duża, ale podciągnęła dwa paski wiszące po bokach, odrobinę zwężając ją w talii, a później zapięła zamek błyskawiczny aż pod samą szyję. Na samym końcu zakasała obszerne rękawy. - Zaraz, bo nie kumam. Czyli kurtkę... on ją podwędził? - dopytywała Zuza. - W pewnym sensie kurtka od początku była jego. Stała się dla niego jakimś symbolem, tak samo jak Mach 1... Musisz go zrozumieć... Niewiele nam zostało po rodzicach. A Robert raczej nie odpuszcza. - Właśnie chciałam też zapytać o samochód... - Mógł być mój. Wiesz, byłam starsza, no ale urodziłam się dziewczyną, więc dałam spokój - powiedziała i puściła do niej oko, a potem obróciła się wokół własnej osi, jakby chciała zapytać, jak wygląda. Zuza uniosła kciuk, jakby przedrzeźniając Karcza. - Nawet spoko - odparła. - Wyglądasz w niej lepiej niż on. - Tylko nie mów mu tego, bo się obrazi - powiedziała i nagle zamarła. Świadomość, że Robert z Michałem zostali porwani, znowu ją uderzyła, ale tym razem z podwójną siłą. Zachwiała się i usiadła. - Zły, bardzo zły dzień... - mruknęła pod nosem. Zuza milczała. Trzymając swoje rzeczy pod pachą, zrobiła kilka kroków w kierunku łazienki. - Jacy byli wasi rodzice? - Zabawni. Na przykład pewnego dnia tata powiedział do mamy ze skruszoną miną, że bardzo przeprasza, że zapomniał o jej imieninach. Ona na to: „Jak to? Przecież dałeś mi imieninowy prezent tydzień wcześniej, nie pamiętasz?” Żebyś zobaczyła ulgę na jego twarzy... Powiedział coś w stylu: „ufff... Całe szczęście, bo już się bałem”. - A czym się zajmowali? - Mama była nauczycielką historii. To ze względu na nią Robert poszedł na studia pedagogiczne. Chciał ją uhonorować. Ale po licencjacie stwierdził, że nauczanie nie jest dla niego, więc skończył archeologię na uniwersytecie... Jedno trzeba mu przyznać: nawet w chwili, w której zorientował się, że nienawidzi swojego pierwszego kierunku, zrobił to dla mamy. Został nauczycielem... W pewnym sensie... Zuza milczała przez długą chwilę, jakby zastanawiała się, czy kontynuować rozmowę, czy iść w końcu do łazienki.

- A tata? - zapytała jeszcze. - Mam tylko jego - powiedziała nagle Justyna, a jej oczy znowu się zaszkliły. - Mam tylko tego durnia... Tylko on żyje... Najpierw straciłam mamę, później tatę, a teraz boję się, że stracę jego. I że jedyne, co mi zostanie, to ta idiotyczna kurtka! - Karcz potrafi sobie radzić... - powiedziała ostrożnie Zuza, niepewna, czy w ogóle powinna się odzywać. Czy jej słowa przy takim wyznaniu cokolwiek zmienią. Ale Justyna, słysząc to, pokiwała głową. - Liczę na to... - powiedziała jakimś lodowatym tonem. - Liczę na to... ***

Kiedy Zuza się odświeżyła i przebrała, poczuła ogromne znużenie. Wyszła z łazienki i zobaczyła Justynę siedzącą na łóżku. Skórzana kurtka jej brata była rzucona w kąt, a ona trzymała w ręku małe pudełko. - Wszystko w porządku? - zaniepokoiła się Zuza. Wyrwana z zamyślenia Justyna wzdrygnęła się. - Tak, tak - odparła pośpiesznie i położyła pudełko na jednej z dwóch szafek. Zuza w pierwszej chwili chciała zapytać o pudełko, ale zrezygnowała. Jedyne, o czym marzyła, to pójść spać. - Mogę się na chwilę położyć z tobą? - zwróciła się do Justyny, a ona w odpowiedzi tylko kiwnęła głową. Położyła się, a po chwili przyszła do niej Zuza ze swoją kołdrą. - Tylko na chwilę - wyjaśniła. Justyna uśmiechnęła się uspokajająco. - Jest mi przykro, że zostałaś napadnięta na plaży - powiedziała nagle, kiedy Zuza, zwinięta w kłębek, leżała obok niej. - Mnie też... - szepnęła. - Myślałaś o Michale? O tym wszystkim... O zdjęciu... o tym, co to w ogóle może znaczyć? - Mam w głowie mętlik - odparła Justyna. - Coś we mnie pękło. Czuję się, jakby mnie zdradził. Boję się o niego, ale czuję też... - Co? - Obrzydzenie. - Serio? - Kiedy zobaczyłam to zdjęcie, poczułam się jak skończona idiotka. A najgorsze jest to, że mam wrażenie, że Robert wiedział albo podejrzewał, że z Michałem coś jest nie tak. I nie powiedział mi...

- Nie lubili się... - Nie znosili - uściśliła Justyna. - Coś się między nimi musiało wydarzyć. - Też to zauważyłam. - Zuza... Czy coś łączyło cię z moim bratem? Zuza aż się uniosła na łokciu. - Co? Dlaczego pytasz? Justyna pomyślała o małym pudełku, które znalazła w kieszeni skórzanej kurtki, ale spojrzała dziewczynie głęboko w oczy i wiedziała, że nie ma sensu dalej pytać. Ten pierścionek nie był dla niej. Karcz nie oświadczyłby się jej w Tunezji. Ale jak znalazł się w jego kurtce? Ukradł go? Ale komu? - Przepraszam... Myślę o nim... o nich... Chciałam zapytać... próbowała wyjaśnić. Zuza po długiej chwili znowu się położyła, myśląc intensywnie nad tym, co usłyszała. - Mogę ci zadać ostatnie pytanie? - odezwała się w końcu. - Pewnie. - Czy wszyscy faceci to kłamcy, oszuści i krętacze? Justyna milczała. - Wszyscy - odparła wreszcie z przekonaniem. - Wszyscy, Zuziu. A najgorsi są... - Tak? - ...ci, którzy myślą, że robią to dla dobra innych... ***

Karcz stał, przestępując z nogi na nogę i mocno zaciskając siną dłoń na rączce torby. Znowu był w Międzygórzu i stał przed domem Tadeusza Cieplaka. - Da się coś z tym zrobić? - powtórzył pytanie i wskazał spaloną maskę forda mustanga Mach 1. - Myśli wujek, że damy radę? Cieplak zaciągnął się głęboko skrętem, a później rzucił go pod nogi i zdeptał kapciem. Podszedł do Karcza, spojrzał mu głęboko w oczy i objął go. Mocno, po męsku. - Tęskniliśmy za tobą - powiedział. - Ja i Nina. Dobrze było to usłyszeć, bardzo dobrze. - Ja też - odparł Karcz i poczuł, jak zaczyna mu się robić cieplej, chociaż wokół panował mróz.

- Tylko mi się z tego wzruszenia nie zacznij mazać - prychnął Cieplak i machnął w kierunku domu. - Za to, co zrobiłeś z samochodem swojego starego, powinienem zostawić cię na dworze. Poważnie! Powinienem ci założyć kaganiec i kazać spać w budzie. Nie śmiej się! - Nie śmieję się - powiedział, bo naprawdę się nie śmiał. Wcale nie było mu do śmiechu. Dopiero co był w hotelu i ktoś założył mu worek na głowę. Coś było nie tak. Cały obraz, który widział, zaczął się walić. Wszystko się rozsypywało, jakby przeżarte korozją. „Czy ja śnię?” - zastanowił się nagle. OCZYWIŚCIE! Poczuł natychmiastową potrzebę, żeby wsiąść do samochodu. Najpierw było mu zimno, ale teraz robiło się gorąco. Coraz bardziej gorąco. Musiał stąd odjechać! TERAZ! - Za to, co zrobiłeś z samochodem swojego starego, powinieneś spać w budzie - powtórzył wujek Cieplak bardziej stanowczo. Rozumiesz, chłopcze? Powinienem założyć ci łańcuch i kaganiec! Karcz cofnął się kilka kroków. Wiedział, że musi wsiąść do samochodu i uciec. Wiedział, że coś jest nie tak. Podszedł do Macha 1 i złapał za klamkę drzwi od strony kierowcy. Były zamknięte. Nerwowo wsadził rękę do kieszeni kurtki w poszukiwaniu kluczyków, ale znalazł jedynie pierścionek zaręczynowy. To naprawdę sen. Nagle silnik Macha 1 ryknął, a samochód bez kierowcy wrzucił wsteczny bieg i zaczął cofać się na podjeździe. - Stój! - krzyknął Karcz. - Zatrzymaj się! Samochód nie zareagował. Przez zamkniętą szybę widział uśmiechniętą twarz Diabełka Obamy. Kiwał głową, wyraźnie zadowolony. W taki sam sposób uśmiechał się prawdziwy Obama, nie dotrzymując obietnic wyborczych. Samochód odjechał i zostawił go samego. - Za to, co zrobiłeś... powinienem założyć ci łańcuch i kaganiec usłyszał głos swojego wujka za plecami, a później dotknął swojej twarzy. Miał na niej kaganiec. Był już tam.

Zamknął oczy, a kiedy je otworzył, wokół panowała nieprzenikniona ciemność. Słyszał buczenie ciemności i chichot. - Witaj ponownie - powiedział głos. Dobiegał zewsząd i był nie do zidentyfikowania. - A gdybyśmy ci powiedzieli, że nadal jesteś w tunelu pod ziemią? KARCZ! Drgnięcie. - Karcz! Obudź się, do cholery! ***

Kiedy otworzył oczy, uświadomił sobie, że samochód, w którym się znajdował, zatrzymał się. - Obudź się! - usłyszał głos. Pobrzmiewał w nim błagalny ton. Czuł dziwny ucisk w dolnej części twarzy, ale nic nie widział. Nadal miał na głowie worek. Pamiętał, że się bronił. Pamiętał hotel, a później, że walczył. Kogoś ugryzł. Czuł miedziany smak w ustach. Pamiętał wyraz twarzy siostry, kiedy widział ją ostatni raz. Wrzucili ich do samochodu z workami na głowach. Jego i Karmelitę. Czy to był jego głos? Głos Michała? Musieli jechać wiele godzin. Bez zatrzymania. Leżał na brzuchu, a ręce i nogi miał związane łańcuchem, który wbijał mu się w skórę na nadgarstkach i kostkach. Ktoś związał go jak prosiaka i przełożył przez oczka łańcucha żelazną kłódkę. Najgorsze było jednak to, co miał na dolnej części twarzy. Nie wiedział, co to jest, ale sprawiało mu ból. Leżał na brzuchu i czuł ucisk na szczęce. Spróbował się ruszyć, ale z mizernym skutkiem. - Karcz, obudź się - usłyszał znowu głos. - Zatrzymaliśmy się... Słyszysz mnie? - Michał? - zapytał. - Tak. Ściągnąłem worek z twarzy... Nie jestem w najlepszym stanie... Możesz się ruszyć? - Nie. - Ci, którzy byli tu z nami, przed chwilą wysiedli. Został tylko kierowca... Karcz znowu spróbował się ruszyć, ale tylko jęknął. Chciał coś powiedzieć, ale przeszkodził mu głośny dźwięk

odsuwanych drzwi samochodu. - Panowie, panowie, panowie - usłyszeli po angielsku. Karcz nie znał tego głosu. - Dotarliśmy do celu. Wasz ostatni przystanek... - Mówiłem wam! - krzyknął Karmelita. - Że chodzi wam o niego, nie o mnie... „Ty draniu - pomyślał Karcz. - Nawet ich nie znam”. - Chodzi wam o niego - powtórzył Karmelita kilka razy, ale w odpowiedzi usłyszał tylko śmiech... Ktoś złapał Karcza za łańcuch na plecach i boleśnie przeciągnął po podłodze samochodu, a później wyrzucił na zewnątrz. Było chłodno. Poczuł, że wylądował na czymś sypkim. To był piach, a dokładniej miliony ton piachu. Czyjaś ręka brutalnie ściągnęła mu worek z głowy i pierwszą rzeczą, którą zobaczył, był mrok i rozświetlone gwiazdami niebo. Prawdopodobnie najbardziej gwieździste niebo, jakie widział w całym swoim życiu. Po chwili obok niego wylądował Michał Karmelita. W ciemności ciężko było dostrzec szczegóły, ale miał wrażenie, że wobec Karmelity byli o wiele bardziej bezwzględni. Najemnicy włączyli wojskowe latarki i poświecili im po oczach. Leżeli na piasku jak dwa barany przed wypatroszeniem. Karcz dostrzegł, że Karmelita, w odróżnieniu od niego, nie ma nic na twarzy poza wieloma siniakami. Już nie był przystojny, a cała irytująca pewność siebie, jaka go cechowała, ustąpiła miejsca przerażeniu. - Błagam was - jęczał po angielsku, a później po francusku. Jeden z najemników uciszył go jednym uderzeniem. Karcz widział to kątem oka. Co tu się dzieje? Kim oni są? Silne ręce złapały Karcza za łańcuch i odwróciły go z brzucha na prawy bok. Syknął, bo łańcuch wbił mu się w ramiona. Jeden z mężczyzn pochylił się nad nim i postukał go włączoną latarką w to, co założyli mu na twarz. - A oto nasz wojownik - odezwał się po angielsku ten sam mężczyzna, który mówił do nich na początku. Bez trudu można było poznać, że jest z pochodzenia Brytyjczykiem. Tego akcentu nie dało się pomylić z żadnym innym. - Nie powinieneś gryźć, Polaku. Wściekłe psy się usypia... Karcz tylko jęknął.

- W tym już nikogo nie pogryziesz - kontynuował mężczyzna. Złamałeś rękę mojemu koledze. Niedobrze. Chciał cię od razu zabić, ale mu odradziłem. To, co cię spotka, jest o wiele gorsze... Gdybyś się nie wtrącał, nie trafiłbyś tutaj. Chodziło nam tylko o niego... Kim jesteś? - Ro... Robert Karcz... - On był z nim w hotelu? To kumple? - zapytał mężczyzna, zwracając się do swoich kolegów. Karcz oddałby wiele, żeby dostrzec chociaż fragment jego twarzy, ale nie był w stanie. Przeszkadzało mu oślepiające światło latarki. - Moi ludzie mówią, że byliście w hotelu razem. Powinieneś lepiej dobierać sobie kumpli... Karcz nie zdążył odpowiedzieć, bo silne kopnięcie znowu obróciło go na brzuch, aż zakrztusił się miałkim piachem. Mężczyzna zaczął rozmawiać z Karmelitą płynnym francuskim. Trwało to dłuższą chwilę, a później mężczyzna wybuchnął śmiechem i klasnął w dłonie. - Panowie, panowie, panowie - powiedział raz jeszcze, znowu przechodząc na angielski. - Miło było was poznać. Za kilka kwadransów wzejdzie słońce i zobaczycie piękno tego miejsca. Nacieszcie oczy, bo to będzie ostatnia piękna chwila w waszym życiu. Jak tylko skończył, najemnicy złapali Karcza i Karmelitę za łańcuchy na plecach i zaczęli ciągnąć ich po piachu. Nic nie było widać. Wszędzie tylko nieprzenikniony mrok. Jak koszmarny sen, z tą tylko różnicą, że to nie był sen. „Niech to się już skończy” - pomyślał Karcz i dokładnie w tej samej chwili runął w głąb czegoś, co mogło być specjalnie wykopanym na tę okoliczność dołem albo czymś zupełnie innym. W mroku nie miało to znaczenia. Spadł na stertę piachu, uderzając twarzą w kamień. Kaganiec uchronił go przed okaleczeniem albo śmiercią, ale przy okazji przeciął mu skórę na policzku tuż pod okiem. Czuł to. Karmelita zwalił się tuż obok niego. Poczuł unoszące się w powietrzu drobinki piachu, drapiące w gardło i opadające mu na twarz. Karmelita zawył. Wszędzie piach. Gdzieś nad nimi było widoczne jeszcze przez chwilę światło latarki, a później zniknęło. Głosy oddaliły się. Najwyraźniej tamci wsiedli do samochodu i odjechali. Po chwili zapanowała martwa cisza. Był tylko oddech Karmelity i jego własny.

- Chyba złamałem rękę - jęknął Karmelita w końcu. Karcz poruszył się, próbując znaleźć odrobinę wygodniejszą pozycję. Do kącika ust spływała mu krew z przeciętego policzka wymieszana z piachem. Przypomniał sobie ostatnie słowa mężczyzny. „Za kilka kwadransów wzejdzie słońce i zobaczycie piękno tego miejsca. Nacieszcie oczy, bo to będzie ostatnia piękna chwila w waszym życiu...” Gdzie my jesteśmy? Co to za miejsce? Wschód słońca da odpowiedź. „Justyna, obyś była cała i zdrowa - pomyślał. - Nic więcej nie chcę. Tylko tyle. Nic więcej. Bądź cała i zdrowa. Przepraszam”.

ROZDZIAŁ PIĄTY W KTÓRYM TRAFIAMY NA SAHARĘ

BUDZIŁ go chłód i smak piachu w ustach. Miałki piach przypominający mąkę był wszędzie. Czuł, że ma go nawet pod powiekami. Kiedy słońce wzeszło nad horyzontem i mrok ustąpił miejsca szarości, a on otworzył oczy, dotarło do niego, że wszystko, co się wydarzyło, nie było koszmarnym snem. Zrozumiał, w jak parszywej sytuacji się znaleźli. On i Michał Karmelita. Obydwaj związani łańcuchami. Obydwaj jak zwierzęta przygotowane do złożenia w ofierze na ołtarzu. Tylko że nigdzie nie było ołtarza. Był tylko piach. Kiedy Karcz ujrzał śpiącego nieopodal Karmelitę, zrozumiał też, że - chociaż miał założony metalowy kaganiec, który zasłaniał dolną część jego twarzy - to właśnie Karmelita skończył gorzej. Pobili go. Po przystojnym, pewnym siebie gogusiu nie został nawet ślad. Był tylko ten związany człowiek z siniakami i zaschniętą krwią pod nosem, wyglądający naprawdę przygnębiająco. Karcz spróbował się przesunąć, ale łańcuch boleśnie wpił mu się w ciało. Ktoś całkiem fachowo związał im dłonie i stopy za plecami łańcuchem, którym oplótł również klatkę piersiową, po czym założył kłódkę. A później jeszcze kilka kłódek. Przynajmniej tak to wyglądało u Karmelity. Przyjrzał mu się uważnie, próbując jednocześnie ocenić sytuację. Słyszał, jak tamten rzęzi. Być może przez złamany nos, a może przez wszechobecny piach, który dostał się do jego dróg oddechowych. Karcz zagryzł zęby i mimo bólu spróbował przekręcić się z brzucha na prawy bok. Kaganiec na twarzy musiał ważyć co najmniej dwa kilo i od

O

podnoszenia głowy zaczynał boleć go kark. Wszędzie piach. Leżeli w czymś w rodzaju wielkiego dołu. Kaszlnął kilka razy i rozejrzał się uważnie. Nieopodal zauważył fragment muru. Wypalony słońcem kawałek ściany wystający z wydmy. Czyżby były to pozostałości po jakimś domostwie? Prawdopodobnie. Nad ścianą było lekkie wzniesienie. Stamtąd musieli ich zrzucić. Prosto w miejsce, które było... no właśnie, czym? Czyimś domem? Z pewnością. Nie kilka, ale kilkanaście, a może i kilkadziesiąt lat temu. Karcz znał kolor tych cegieł. Widział takie ściany. - Cześć, Robert - wyrzęził Karmelita, uchylając na chwilę jedno oko, a potem zaśmiał się chrapliwie. - Można powiedzieć, że... wpadliśmy jak... śliwki w szambo, nie? - Kim oni byli? - warknął Karcz. Miał sucho w ustach, a jego głos dla niego samego brzmiał dziwnie obco. - Do twarzy ci w tym czymś... Ugryzłeś któregoś - stwierdził. Słyszałem, jak się szarpiesz. Jak dzik... - Kim oni są? - warknął Karcz ponownie i spróbował napiąć wszystkie mięśnie, zupełnie jakby liczył, że łańcuch puści, ale w rezultacie obrócił się z powrotem na brzuch, wcale tego nie chcąc. Odpowiadaj! Karmelita poruszył się niespokojnie i jęknął. - Cholera... chyba naprawdę złamałem rękę - dodał po chwili. - Kim oni są? Karmelita milczał. - Nie mam bladego pojęcia - sapnął w końcu. - Naprawdę. Próbowałem im wmówić, że chodzi im o ciebie, a nie o mnie, ale nie zadziałało - mruknął i zaczął się śmiać. - Zaczaili się na nas i dopadli nas jak dwa prosiaki... - Rozmawiałeś z nimi po francusku. Czego chcieli? - Mógłbym się przyzwyczaić do widoku tego kagańca na twojej twarzy, Robert - powiedział wymijająco. - Pasuje do ciebie. Jesteś jak głupi pies... I jeszcze ta hawajska koszula... Szkoda, że nie mogę ci zrobić zdjęcia. Karcz wziął głęboki wdech, próbując nie wciągać do ust piachu. Pomyślał o Justynie. O tym, jak wyglądała po raz ostatni, kiedy widział ją w hotelu.

Jej przerażenie na twarzy. - Od tego, co powiesz, zależy nasze życie - wycedził. Próbował brzmieć spokojnie, ale wiedział, że gdyby nie był związany, rzuciłby się Karmelicie do gardła. - Do twojej informacji - wyrzęził Karmelita. - Nie wiem, kim są. Mam masę wrogów... Szczerze mówiąc, nie powinno mnie być w Tunezji... - Do rzeczy! - Byli przeszkoleni. Część prawdopodobnie z Legii. Znam takich ludzi. Ktoś ich wynajął, żeby mnie... żeby nas - poprawił się - tu wywieźć i zostawić. - Okup? Karmelita zachichotał. - Nie. Podejrzewam, że obydwaj jesteśmy niewiele warci... - Wiesz, gdzie jesteśmy? - zapytał Karcz w końcu. Znowu spróbował przekręcić się na bok, ale nie udało mu się. - Domyślam się. - Gdzie? - Kilka godzin jazdy, piach i martwy facet za tobą... Domyślam się... - Co? - zdziwił się Karcz i z wysiłkiem odwrócił głowę. Zobaczył pękniętą czaszkę. Ogołocone kości zakopane w piachu. Czyli to, w co uderzył twarzą w nocy, nie było kamieniem. Karcz przez chwilę leżał nieruchomo, a później niespokojnie zaczął pełznąć, jakby chciał odsunąć się od trupa. - Nie mów, że go nie zauważyłeś - powiedział Karmelita i znowu zarzęził. - Same kości i szmaty... - Gdzie jesteśmy? - sapnął Karcz. - Wywieźli nas na pustynię - wyjaśnił Karmelita. - Nie ma innej możliwości. Leżymy w dole pośrodku pustyni. Jestem pewien. Nic nie ma wokół, tylko piach... Idę o zakład, że nawet jeżeli wypełzniesz na górę, to zobaczysz tylko wydmy... - Po co? Dlaczego? - Żebyśmy się tu usmażyli. Umarli z pragnienia. Żebym dostał nauczkę... To bez różnicy. TO SAHARA! - wrzasnął nagle. - SAHARA!!! Jego głos został pochłonięty przez ogromną pustą przestrzeń nad nimi. Karcz zacisnął powieki i powtórzył sobie kilka razy, że to sen, ale to naprawdę nie był sen. Pęknięta czaszka szczerzyła się do niego.

Miał déjà vu. To nie pierwsza czaszka. Nie pierwszy trup. Kiedyś widział już podobną w podziemnych tunelach pewnego miasta. Dziwne uczucie. Nagle zaczął się śmiać. - Z czego rżysz? - Karmelita wydawał się zdezorientowany. - Bo to mój pierwszy prawdziwy urlop - wyjaśnił w końcu i zaczął rechotać jeszcze głośniej, tak żeby zagłuszyć wszystko inne. Justyna mówiła „w Tunezji będzie super!”, „spędzimy miło czas!”, „będziesz się świetnie bawił!”... Karmelita, słysząc to, też zaczął się śmiać. Dwóch związanych łańcuchami mężczyzn śmiejących się wniebogłosy i tylko wznoszące się nad horyzontem słońce... - Kiedy słońce wzejdzie, temperatura może wynieść nawet pięćdziesiąt stopni Celsjusza - powiedział Karmelita w końcu. Prawdopodobnie umrzemy tu, Robert. Zamiast odpowiedzieć, Karcz znowu napiął mięśnie. Łańcuch zaklekotał. - Co ty robisz? - zdziwił się Karmelita. - Myślisz, że go rozerwiesz? - Naraziłeś moją siostrę - syknął Karcz i posłał mu lodowate spojrzenie. Znad kagańca widać było tylko jego oczy. - Módl się, żebym się nie uwolnił, bo spotka cię coś gorszego, niż do tej pory... - Czy ty mi grozisz? - zapytał retorycznie. - W kagańcu na gębie, związany jak prosiak? Umrzemy tu, Robert. Nie zgrywaj się... - Spokojnie. - Robert... - Pozwól mi się skupić! - Nie uda ci się rozerwać łańcucha. - Nie próbuję go rozerwać. - To co robisz? - zapytał i po raz pierwszy, od kiedy się obudzili, w jego głosie było słychać strach. - Robert, co robisz? ***

Kiedy słońce wzeszło, zrobiło się gorąco. Bardzo gorąco. W tej temperaturze nie dało się myśleć. Leżeli na piachu jak dwa kawałki mięsa rzucone na rozgrzaną patelnię. - Wiedziałem, że ci się nie uda - szepnął Karmelita z trudem. W

ciągu trzech godzin obydwaj podpełzli jak węże do fragmentu ściany wystającego z piachu i, leżąc obok siebie, próbowali osłaniać głowy przed słońcem. - Wiedziałem... że ci się nie uda... I tak przez kolejne trzy godziny. Po prostu leżeli. Smażyli się na słońcu. Umierali na słońcu. Tylko oni i bezlitosna ściana, która do tej pory nie dała im nawet odrobiny cienia. Karcz czuł, jak jego skóra gotuje się pod jeansami. Miał zamknięte oczy, a jego usta były tak spierzchnięte, że wydawało mu się, że gdyby się odezwał, mogłyby pęknąć. Czuł, jak każdy jego oddech wprawia w drganie znajdujące się w pobliżu ziarenka piachu. Tak mógłby oddychać zdychający koń w drodze nad Morskie Oko. Nie był nawet pewien, czemu o tym pomyślał. Spomiędzy cegieł mógł wyjść skorpion albo wypełznąć wąż, ale z każdą kolejną chwilą było mu coraz bardziej wszystko jedno. Najważniejsze, żeby zrobiło się choć odrobinę chłodniej. Tymczasem piach w zagłębieniu i ściana nagrzewały się coraz bardziej. Jak kamienny piec. Łańcuch również zaczynał palić żywym ogniem. Słońce wisiało tuż nad nimi, jakby ze swojej pozycji na bezkresnym niebie próbowało dojrzeć, czym oni w ogóle są. - Nawet gdybyś się uwolnił... - kontynuował Karmelita cicho. Też miał oczy zamknięte. Dotykał czołem ściany. Wyglądał, jakby się modlił. - Nawet gdybyś... gdybyś wypełzł z tej dziury, zauważyłbyś, że nie ma nadziei... Ja to wiem... Karcz milczał. Oszczędzał siły. W umyśle miał utrwalony obraz swojej siostry i Zuzy. Stały obok siebie i patrzyły na niego, uśmiechając się. „Miło cię widzieć” - zdawały się mówić. Was też miło widzieć... Nagle obraz oddalił się, a on wyobraził sobie, że trafił na wyspę pośrodku oceanu. Piasek, na którym leżał, budował skojarzenia. Wiedział, jak pachnie. Dosłownie czuł jego smak. Wyobraził sobie piękne białe plaże i orzeźwiającą, chłodną bryzę. Na wyspie były góry, a na najwyższym szczycie drewniany dom. Na wiele lat przed śmiercią matka opowiadała mu o podobnym domu. Wyobrażał go sobie jako dziecko. Dom bez problemu pojawił się

na najwyższym szczycie wyspy. Taki, jaki widział wtedy, oczami wyobraźni. Po prostu tam był. Czekał. Słyszał w oddali głos matki. Był kojący. Same dobre skojarzenia. Wyobraził sobie, że stoi na brzegu wyspy i spogląda na horyzont. Na plaży pomiędzy dwiema palmami wisiał hamak. Kamiennymi schodami ruszył na górę i zanim się obejrzał, pokonał tropikalny las i był już na samym szczycie. Przed domem stał zaparkowany jego samochód. Ford mustang Mach 1 z 1971 roku. Jak się tam znalazł? Nie miało to znaczenia. Konik na masce lśnił zachęcająco. Uśmiechnął się. Przydałby się garaż. I oto pojawił się nagle jako solidna drewniana dobudówka. Tuż obok werandy, na której stał bujany fotel. Z werandy mógł widzieć całą wyspę i bezkres oceanu. Cisza i spokój. Tylko gdzieś w oddali kojący głos matki. - Co ty, do diabła, robisz? - warknął Karmelita. - Oszaleję! Przestań! Karcz na ułamek sekundy przestał obracać nadgarstkiem. Głos Karmelity był ostry i nieprzyjemny. Wdarł się do jego spokojnej wizji. Zagryzł zęby, czując w ustach piach, a później spróbował wyprostować odrobinę nogi, naciągając tym samym łańcuch przeciągnięty przez plecy. Pętle na nadgarstkach zacisnęły się trochę, niemal odcinając dopływ krwi do dłoni. Znowu zaczął obracać dłonią. Cały czas. Nieustannie. Od kilku godzin. Łańcuch drżał i z każdym obrotem nadgarstka klekotał lekko. Jego oczka zdzierały mu skórę. W miejscu, w którym mógłby mieć zegarek, była wytarta rana. Bolało. Ból był nieznośny. - Przestań! - jęknął Karmelita. - Nie zniosę tego dźwięku... Błagam cię... Karcz obracał ręką. Nieustannie. Krew powolną strużką spływała mu po przedramieniu. Musiał uciec od słońca i uciec od bólu. Znowu był przed domem w swoim pałacu pamięci. Na swojej bezludnej wyspie.

Wsiadł do samochodu, a w jego ręce pojawiły się kluczyki. Uruchomił silnik i sprawnie wprowadził Macha 1 do garażu. Klimatyzacja w samochodzie chłodziła go przyjemnie. Czuł na skórze zimny powiew. Wysiadł z samochodu i w mgnieniu oka stanął pod drzwiami drewnianego domu. Nacisnął klamkę i wszedł do środka. Wnętrze było większe niż zakładał. Wyglądało jak muzeum albo galeria sztuki. W gablotach były eksponaty, a na ścianach wisiały obrazy, podświetlone od dołu i od góry jasnym, ciepłym światłem. - Witaj, synu - powiedziała jego mama. Elegancka, w spódnicy do kolan. Była w jego wieku. Tak właśnie wyglądała, kiedy on miał niespełna dziesięć lat. Taką ją zapamiętał. - Mama? - Znowu wpadłeś w kłopoty, prawda? - zapytała, ale jej mina świadczyła o tym, że zna odpowiedź. - Boję się, że tym razem to koniec - odpowiedział. Podeszła do niego i uśmiechnęła się. Zauważył, że jego siostra jest łudząco do niej podobna. Tylko odrobinę niższa. - Nie bądź niepoważny - parsknęła i dotknęła jego twarzy. Miała chłodne ręce. Pachniały rumiankiem i miętą. Dały mu ulgę. - Tęskniłem za tobą - powiedział. - Ja za tobą też... Pamiętasz, co ci mówiłam? - O czym? - Żebyś nie biegał po słońcu z gołą głową? - To nie takie proste - odparł. - Biorąc pod uwagę okoliczności... Mama pocałowała go w policzek. - Kochanie, chodźmy do kuchni - zaproponowała. Karcz rozejrzał się niespokojnie po wnętrzu galerii. - Gdzie jest kuchnia? - zdziwił się. - Wymyśliłeś to miejsce... To wszystko twoje trofea - odparła matka. - Pamiętasz świętego Franciszka z Asyżu? Pamiętasz ten obraz? - Wskazała palcem znajdujący się nieopodal obraz, przedstawiający Franciszka w brązowym habicie, przepasanego białym sznurem. W ręce trzymał krucyfiks, a u jego stóp leżała czaszka symbol pokuty. - Ukradłem go prywatnemu kolekcjonerowi - rzekł w końcu. Pamiętam... - Wszystko tutaj to twoje wspomnienia - powiedziała mama. Tylko że jest tu straszny bałagan i musisz zrobić tu porządek.

- Mamo... - Chodź do kuchni, proszę. Muszę ci opatrzyć rękę. - Jaką rękę? - zdziwił się. Chciał zadać jeszcze jakieś pytanie, ale już siedział w kuchni na drewnianym taborecie, a mama, delikatnie trzymając go za dłoń, otwierała butelkę z jodyną. - Ile razy cię tak opatrywałam i zszywałam, kiedy byłeś dzieckiem? - zapytała retorycznie. - Wiele razy... - Nie gniewaj się, ale martwiłam się, że nie wyjdziesz na ludzi. - Mamo... Kobieta tylko zachichotała, a jej uśmiech znowu sprawił mu przyjemność. - Oj, żartuję. Wiedzieliśmy, że jesteś łobuzem, ale jednak masz dobre serce. Lepsze niż wielu innych. W to akurat nie wątpiłam nawet przez chwilę. Butelka z jodyną na chwilę zawisła przed jego twarzą. - Bałam się, że zbłądzisz - kontynuowała mama. - Ale jesteś dobrym człowiekiem. Zawsze byłeś. Niepokornym, zamkniętym w sobie i upartym, ale dobrym... - To dlatego, że coś się we mnie zmieniło - przerwał jej. W głębi duszy zastanawiał się, czy przypadkiem nie odtwarza właśnie rozmowy, którą kiedyś już odbył. Czy to w ogóle możliwe? Ile wtedy mógł mieć lat? Mama pocałowała jego dłoń. - Jesteś dobrym człowiekiem... - Ale co, jeśli na świecie nie ma sprawiedliwości? Co, jeżeli każda moja kradzież, każde dzieło sztuki, każdy obraz, każda rycina, każdy przedmiot... co, jeżeli po prostu zamiast to uratować... co, jeżeli przez to wszystko stałem się tylko i wyłącznie złodziejem? Mama wzruszyła ramionami. - Mówiłam, że jesteś dobrym człowiekiem, a nie, że zawsze postępujesz dobrze - zażartowała. - Mamo... - Kochanie, proszę cię. Muszę się na chwilę skupić, żeby opatrzyć ci ranę - przerwała mu i wskazała na jego rękę. Na wysokości nadgarstka znajdowała się szeroka na dwa centymetry rana, z której obficie leciała krew. - Niech to... - syknął, patrząc na to. - Pamiętaj, że bardzo cię z ojcem kochamy. I twoją siostrę też.

Nie zostawiaj jej samej. To, że odeszliśmy, nie jest twoją winą... nigdy nie było. Wykorzystaliśmy ten czas... - Mamo? - Musisz ją znaleźć i uratować. Musisz sprawdzić, czy jest bezpieczna. Kocham cię, synu, i jesteśmy z ciebie bardzo dumni. Pamiętaj! - Ja ciebie też... - Skarbie... - Tak? - Wstawaj i bierz się do roboty - powiedziała. Chciał zareagować, ale nie zdążył. Jodyna wylała się na jego ranę, a jego umysł dosłownie stanął w płomieniach. Wrzasnął. Słońce paliło go. Po przyjemnym dotyku mamy nie zostało nawet wspomnienie. Leżał przy ścianie i wdychał piach, a słońce w zenicie doprowadzało go do obłędu. Ból i gniew miotały jego ciałem. Kręcił ręką w łańcuchu, a po jego przedramieniu spływała krew. Było jej coraz więcej. Cały łańcuch był aż śliski od krwi. Z trudem podciągnął nogi, żeby chociaż odrobinę poluzować łańcuch. Był gotów. Teraz albo nigdy. Podwinął kciuk i próbował przez chwilę manewrować w śliskim od krwi łańcuchu. Karmelita bełkotał coś pod nosem. Spał niespokojnym snem skazańca. Każdy z nich miał swój własny sen, ale pora była się obudzić i zacząć działać. Łańcuch był śliski i po kilku próbach uwolnił dłoń. Wytarta niemal do kości rana bolała go bardziej niż cokolwiek innego w całym życiu. Piach lepił się do krwi. Uwolnioną rękę położył na chwilę obok siebie i z walącym sercem spróbował oszacować sytuację. Podciągnął rękę na wysokość twarzy i chwycił kaganiec. Chciał go ściągnąć. Doprowadzał go do szału. Niestety, nie był w stanie. Jeszcze nie teraz. Łańcuch, którym był przewiązany, zrobił się luźniejszy. Po kolejnych trzydziestu minutach uwolnił kolejną dłoń, tym ra-

zem bez okaleczania się. Nadal leżąc na brzuchu, z głową wciśniętą w piach pod ścianą, zaczął ściągać z siebie łańcuch. Uwolnienie nóg, kiedy miał już obydwie ręce swobodne, poszło najszybciej. Leżał przez chwilę z wyprostowanymi kończynami. Bolało go całe ciało. Nienaturalnie wykręcone i skrępowane przez wiele godzin, potrzebowało dłuższej chwili, żeby odzyskać wszystkie funkcje. W końcu podniósł się i chwiejnym krokiem ruszył po rozpalonym piachu w górę. Przez ostatnie godziny widział tylko to wgłębienie i kawałek ściany. Obserwował świat z perspektywy robaka. Teraz wszystko wróciło do normy. Kiedy w końcu dotarł na górę i zobaczył horyzont, zrozumiał, że Karmelita mówił prawdę. Do ostatniej chwili łudził się, że zobaczy coś więcej niż tylko piach. Ocean piachu. Rozejrzał się dookoła. Wszędzie był piach. Aż po horyzont. Z każdej możliwej strony. Bezkresny płaski teren, a w oddali piaskowe wydmy. „Naprawdę wywieźli nas na pustynię” - pomyślał i znowu ogarnął go strach. Słońce zaczynało chylić się ku zachodowi. Cały dzień w pełnym słońcu pozbawił go sił. Ile godzin minęło? Ile godzin bez wody? Był wrakiem człowieka. Musiał coś wymyślić, i to szybko! Nie chciał umierać. Nie po to się uwolnił, żeby teraz paść trupem. Złapał za kaganiec. Wyczuł kłódkę. - Karcz! - usłyszał krzyk za swoimi plecami. To był Karmelita. Dojrzał go na wzniesieniu. - Nie zostawiaj mnie! Karcz! Błagam! Karcz omiótł ostatnim spojrzeniem pustynię, a potem, grzęznąc w piachu, wrócił do zagłębienia. - Karcz! - chrypiał Karmelita. - Jak ty to zrobiłeś? Jak... JAK!? JAK SIĘ UWOLNIŁEŚ? Karcz nie miał siły mówić. Padł na kolana przed leżącym Karmelitą i z trudem zaczął ściągać z siebie hawajską koszulę. Miał problem z chwyceniem w palce guzików. Kiedy już ją ściągnął, rozpiął pasek w spodniach i sięgnął do rozporka. Kilka ruchów.

Jeszcze tylko kilka ruchów. Zwinął koszulę w kulkę i zaczął na nią sikać. Pęcherz palił go żywym ogniem. Nasikał odrobinę na ranę na nadgarstku i wrzasnął. Piekło. Gorąco jak w piekle. Kiedy skończył, przyłożył mokrą koszulę do twarzy. Próbował zwilżyć usta przez kaganiec i wycisnął kilka kropel do ust, a później zarzucił koszulę na głowę i runął na piach. Obsikana koszula dawała mu uczucie chłodu. Kropelki moczu kapały z materiału na jego nagie plecy i od razu zaczynały parować. Smak moczu był obrzydliwy, ale koił. Dopiero mokra koszula uświadomiła mu, jak bardzo rozpaloną ma głowę. - Karcz! - charczał Karmelita. - Błagam cię... - Nie błagaj - jęknął w końcu. - Na ciebie nie nasikam... - Byłem w Legii Cudzoziemskiej, wiem, jak przeżyć na pustyni... Uwolnij mnie. Beze mnie nie dasz rady... Padło więcej słów, ale już ich nie słyszał. „Jestem wolny - pomyślał. - Uwolniłem się”. Tylko to się liczyło. Gdzieś w głębi duszy wiedział, że to dopiero początek jego problemów, ale cieszył się chwilą. Małym zwycięstwem. Czuł intensywny zapach moczu, ale było mu błogo. Głos jego mamy we wspomnieniach powtarzał mu, żeby wstał i brał się do roboty. „Dzięki, mamo” - pomyślał. Podniósł się i na klęczkach, z koszulą na głowie, zbliżył się do Karmelity. - Która ręka? - zapytał. - Co? - Która ręka złamana? - powtórzył pytanie bardziej dobitnie. Karmelita wyraźnie się wahał. Karcz, nie czekając na odpowiedź, złapał go mocno za rękę i szarpnął. Wrzask Karmelity dało się słyszeć w promieniu kilku kilometrów. Kilka godzin później zapadł zmrok. ***

Sahara jest największą pustynią na świecie. Jej wielkość szacuje się na prawie dziewięć i pół miliona kilometrów kwadratowych.

Sahara znajduje się łącznie na terenie dziesięciu państw: Tunezji, Maroka, Algierii, Libii, Egiptu, Mauretanii, Mali, Nigru, Czadu i Sudanu oraz terytorium Sahary Zachodniej. Jest wielka jak cała Europa. Fakt, że nie potrafili określić, w którym jej miejscu się znajdują, wcale nie dodawał im otuchy. Karcz parę lat wcześniej spędził kilka miesięcy w Egipcie. Wiedział dużo o pustyni, ale cała wiedza survivalowa, jaką posiadał, była zbudowana na jednym mocnym fundamencie, który nijak nie pasował do tego, co się wydarzyło: NA SAHARZE NIC NIE MA, więc żeby przeżyć, musisz zabrać ze sobą kilka rzeczy. A on miał tylko ubranie. Z czego na koszulę zdążył już nasikać i zrobić z niej kompres, więc cuchnęła. Niezbyt to pocieszające. Jeżeli w samym sercu pustyni twój samolot się rozbije, a ty cudem przeżyjesz, to masz do wykorzystania wrak i sprzęt, który przewoził. Wrak nawet w najgorszym przypadku może posłużyć ci jako schronienie. Nawet jeżeli na środku pustyni popsuje ci się samochód - nadal masz samochód, czyli potencjalne schronienie. Szanse na udar słoneczny maleją. Masz COS! Jakiś punkt wyjścia. Masz coś, dzięki czemu możesz zachować zdrowy rozsądek. Masz punkt zaczepienia, który może stać się dźwignią w dalszej walce o życie. On nie miał nic. Miał Michała Karmelitę, czyli człowieka, przez którego wpakował się w kłopoty, no i kawałek ściany. Kilka cegieł. Żadna szkoła przetrwania nie uczy cię tego, jak przeżyć, kiedy ktoś wywiezie cię związanego i porzuci na pustyni. ŻADNA. Zrobiło się chłodniej, a na niebie pojawiły się pierwsze gwiazdy. Temperatura na Saharze w ciągu dnia sięgała pięćdziesięciu stopni - w samym słońcu jeszcze więcej - a w nocy potrafiła spaść nawet do trzech. Siedzieli pod ścianą, opierając się o nią plecami. Była gorąca. Nagrzana od słońca. Mogłaby być w pewnym sensie źródłem ciepła, gdyby planowali tu zostać. Najgorszy był jednak brak wody. Karcz czuł potworny ból głowy, jakby ktoś wcisnął go w ogromne imadło. Z pomocą Michała zsunął kaganiec i rzucił go na stertę łańcuchów.

Wiedział, że na twarzy zostanie ślad po przecięciu, ale będzie to po prostu kolejna blizna do kolekcji. Z drugiej strony - jakie to miało znaczenie, jeżeli i tak prawdopodobnie nie przeżyją jutrzejszego dnia? Na pustyni należało pić ponad cztery litry wody, a oni od kilkunastu godzin nie wypili nawet kropli. Ale pocili się. Pocili się cały czas. Odwodnienie równa się śmierć. Udar słoneczny równa się śmierć. W ich sytuacji prawie wszystko równało się śmierci. Jeżeli przestaną się pocić, to będzie ostatni sygnał. Krew zetnie się w żyłach, a oni usmażą się jak jajka. „Wolałbym utonąć - pomyślał Karcz. - Naprawdę. Wolałbym nałykać się wody i w konwulsjach wyzionąć ducha, niż konać tu na pustyni”. A może myślał tak tylko dlatego, że woda dobrze mu się kojarzyła? Kojarzyła mu się z orzeźwieniem? Odkopali z piachu szkielet i ściągnęli z niego ubrania. Chustę na głowę wziął Karcz, a resztę wziął Karmelita. Od razu zasłonił głowę i ramiona. Na część materiału również nasikał. - To mogli być Ruscy - wychrypiał Karmelita w końcu. Na niebie zaczęły pojawiać się pierwsze gwiazdy. Karcz był pewien, że nigdy nie widział piękniejszego nocnego nieba. - Ruscy albo Szwaby - dodał. - Ewentualnie Żydzi. Robiłem z nimi interesy... - Gratuluję - szepnął Karcz z ironią. - Nie wyobrażasz sobie, ile Ruscy płacą za zabytki. Prywatni kolekcjonerzy mają w zbiorach takie rzeczy... - urwał na chwilę i gwizdnął delikatnie, jakby chciał podkreślić, jakie niesamowite rzeczy znajdują się w prywatnych wnętrzach należących do rosyjskich milionerów i miliarderów. - Tak? - Obrazy, dzieła sztuki... Robert, tam są rzeczy, o których istnieniu już dawno zapomniałeś! - Mhm. - Teraz cały biznes przeniósł się do internetu. Wchodzisz na strony zakończone .ru albo na fora i robisz interesy... Ja zawsze wolałem się spotkać. Dobić targu osobiście, zjeść kolację, wypić drinka, negocjować... - Brawo.

- Jestem w tym dobry... Byłem. Mam sieć kontaktów na całym świecie. Lata pracy, Robert. Karcz lekko obrócił się do niego. - Mówisz o milionerach i o kontaktach, a siedzisz ze mną w jakiejś zasypanej piaskiem norze. Jesteś z siebie dumny? Tak szczerze? Karmelita skrzywił się w grymasie, który mógł być uśmiechem. - Przez całe życie nie miałem nic... Tak, jestem dumny. Wywalczyłem to... ale ty nie zrozumiesz tego... - Handlowanie przedmiotami, które powinny być w muzeum, nie powinno być powodem do dumy... - I mówi to złodziej... - Wal się! - Poważnie. Poucza mnie złodziej, i to jeszcze podrzędny - parsknął. - Myślisz, że cię nie sprawdziłem? Ile jesteś w stanie zarobić na japońskich drzeworytach? Ile wyciągniesz za szmelc z Egiptu? Za skamieliny? - Nie twoja sprawa... - Myślisz, że jak jeździsz starym rzęchem, to jesteś kowbojem? Karmelita zaśmiał się, co zabrzmiało jak kaszel. - Miło się gada stwierdził w końcu i podkurczył złamaną rękę. - Wiesz, że cię nienawidzę. Już pomijam fakt, że pół roku temu naraziłeś mnie na kilka milionów strat. I jeszcze złamałeś mi nos... - Te sztabki złota nie były twoje. - Tak. Dlatego wszystko trafiło w ręce zidiociałych polityków, bo nie potrafiłeś odpuścić i wszystko, co Devraux wykopał w Legnicy, zaprzepaściłeś, napuszczając na magazyn policję! Chciałem ci to powiedzieć. Nie jesteś bohaterem. Jesteś nikim... Karcz uniósł tylko kciuk. - Wiesz, ile krajów się teraz o to bije? O te nazistowskie sztabki? - zapytał Karmelita retorycznie. - Wiesz, ile zniknęło już z depozytów? Wiesz, że oprócz tego, że zagrałeś mi na nosie... nam na nosie, nie osiągnąłeś zupełnie nic? Nic nie uratowałeś? Niemiecki konwój ze złotem... jak krew w piach... Wszystko zaprzepaściłeś. To nawet nie było twoje... - Twoje też nie! - Ale znaleźliśmy to. Było nasze. Wykopaliśmy to sobie. Devraux jest w tym wyjątkowo skuteczny. Tylko żaden z nas nie przewidział, że się zjawisz... - Twój partner... - Karcz urwał, jakby szukał odpowiedniego słowa. - Devraux? - zdziwił się Karmelita. - Gdyby nie on, już dawno

dostałbyś kulkę. - Czyżby? - Dziwię się, że cię oszczędził. I ja, i on, musisz to wiedzieć, mamy życia na sumieniu - wyjaśnił. - Lata temu zdezerterowaliśmy z la Légion étrangère... Na pustyni podobnej do tej trafiliśmy na pewien trop... To była nasza pierwsza zdobycz. Obiecałem mu, że to sprzedam. I sprzedałem. Tak się zaczęło. Dlatego zdezerterowaliśmy. Postawiliśmy wszystko na jedną kartę. Zostaliśmy partnerami w zbrodni i pracujemy tak razem od kilkunastu lat. Wszystko szło gładko, dopóki ty się nie pojawiłeś... - Miło mi... - powiedział Karcz w końcu - ...że się otworzyłeś. Myślałeś, żeby napisać pamiętnik? „Mój drogi pamiętniczku. Nazywam się Michałek”... Karmelita kaszlnął kilka razy. - Myślałem, że chcesz dowiedzieć się o mnie czegoś. Nie o to ci chodziło? Nie chcesz posłuchać tego, co mam do powiedzenia? - Teraz chcę tylko się stąd wydostać. Mam w nosie twoje płaczliwe historyjki. Jesteśmy tu, bo ktoś z twoich kolegów od interesów się na ciebie wkurzył i nasłał na ciebie najemników, więc... Zamieniam się w słuch, panie Legia Cudzoziemska. Powiedziałeś, że bez ciebie nie przeżyję na pustyni, dlatego cię uwolniłem... No, słucham! Karmelita, trzymając się ściany, z trudem podniósł się do pozycji stojącej. - Nie - zaprzeczył. - Uwolniłeś mnie, bo jesteś... harcerzykiem. Karcz zadrżał. Przypomniały mu się słowa matki. „Jesteś dobrym człowiekiem”. - Musimy znaleźć wodę, bo inaczej za kilka godzin będziemy martwi - powiedział Karmelita spokojnie. Próbował zebrać myśli. Mam już pierwsze oznaki odwodnienia... Nie mogę... nie mogę się skupić. I boli mnie głowa... - Co ty nie powiesz? - Zamknij się - warknął Karmelita i zataczając się, stanął na środku zagłębienia, które od kilkunastu godzin było ich nowym domem, a później spojrzał na gwiazdy. Złamaną rękę trzymał zgiętą, lekko obejmując ją zdrową dłonią. Wyglądał jakby trzymał w objęciach dziecko albo małe szczenię. Z ramion i z głowy zwisały mu kawałki szmat zerwanych z zakopanego w piasku trupa. Kim mógł być trup? A jakie to miało znaczenie? - Ta ściana - powiedział Karcz - oznacza, że było tu kiedyś domostwo, czyli przebiegał tędy szlak... Przywieźli nas samocho-

dami... Gdzieś za horyzontem jest cywilizacja. - To może być nawet czterdzieści kilometrów - odparł Karmelita bez entuzjazmu. - Sprawdziliśmy przecież: nie ma śladów opon. Musimy znaleźć kierunek, bo inaczej będziemy kręcić się w kółko. - Gwiazda polarna? - Zamknij się i pozwól mi się skupić - warknął znowu, tym razem głośniej, cały czas wpatrując się w niebo. - Ciężko... mi się myśli... - Mogłeś tyle nie gadać - mruknął Karcz pod nosem, ale Karmelita go nie usłyszał. Gwiazda polarna była jedną z nielicznych nieruchomych gwiazd. Zawsze wskazywała północ. Przez tysiące lat używano jej do nawigacji. Należało ją tylko znaleźć. „Za rzadko spoglądałem w gwiazdy?” - zastanowił się filozoficznie. - Jeżeli przeżyjemy - powiedział nagle - zrobię wszystko, żebyś trafił do pudła. Ty i Devraux... Karmelita milczał przez dłuższą chwilę. - Kocham twoją siostrę - wypalił wreszcie. - Naprawdę. - Nie chcę tego słuchać. - Ona mnie też... - Ona nawet nie wie, kim jesteś! - O tobie też chyba nie za wiele wie, prawda, Karcz? - syknął jadowicie. - Ty cholerny hipokryto! Zapadła cisza. Karmelita po kilku trwających wieczność sekundach wskazał na niebo. - Tam jest północ - wyjaśnił. - Musimy iść. Teraz. Jest zimno, ale to nasza jedyna nadzieja. Jeżeli tu zostaniemy, umrzemy. Najważniejsze to znaleźć wodę, bo inaczej za kilka godzin tak czy inaczej padniemy jak psy. Bez wody za dwadzieścia cztery godziny będziemy martwi, tak jak ten kolega tutaj... Mamy kilka procent szans na znalezienie jakiejś oazy albo obozu Berberów, ale to i tak lepsze niż siedzenie tutaj i czekanie na słońce... Karcz uniósł kciuk na znak, że rozumie, po czym podniósł się powoli. Hawajską koszulę, na którą kilka godzin wcześniej nasikał, miał z powrotem na sobie, a głowę przewiązał czarną chustą, którą wykopał z piachu. Chusta była bardzo długa. Obwiązał ją również wokół szyi, a na końcu zasłonił twarz. Zajęło mu to kilka minut. Szkieletowi i tak na nic się już nie przyda. - Musimy tylko uważać na skorpiony, węże i... - dodał Karme-

lita, obserwując Karcza z uwagą. Najwyraźniej zazdrościł mu chusty. - Chodźmy - przerwał mu Karcz. Nie miał ochoty go słuchać. Już nie. - Gwiazda - Karmelita jeszcze raz wskazał na gwiazdę polarną. To jest kierunek... - Chodźmy - powtórzył Karcz i po prostu ruszył przed siebie. Piasek był grząski. Karmelita po chwili ruszył za nim, nie zdając sobie jeszcze sprawy, że po kilku kilometrach marszu runie twarzą w piach i straci przytomność. Na razie szedł. Na razie gwiazda polarna w milczeniu wskazywała im północ i tylko to się liczyło. Krok za krokiem. Najważniejsze to znaleźć wodę. Najważniejsze to żyć. ***

Zuza Nir nie potrafiła zapamiętać nazwy miejscowości, w której się znajdowały, ale poczuła ulgę, kiedy na własne oczy zobaczyła, że Tunezja to nie tylko hotele, baseny i plaże, ale również miejsca i ludzie, z których każdy miał do opowiedzenia własną ciekawą historię. Tak to rozumiała. Hotelik, w którym były zameldowane, znajdował się ponad dwadzieścia kilometrów od Port el-Kantaoui. Miasteczko wydało im się piękne. Niskie budynki były nadgryzione zębem czasu, ale wszystkie ulice były pełne ludzi. Nie tylko turystów, ale także rodowitych mieszkańców. Pierwszego dnia wybrały się z Justyną na spacer po okolicy i trafiły na targowisko. Na głównej ulicy był taki tłum, że chcąc nie chcąc, musiały poruszać się wraz z nim. Justyna wytargowała dobrą cenę na dwie wielkie chusty i jedną podarowała Zuzi. Z obwiązanymi głowami i w ciemnych okularach czuły się bezpieczniej. Nie musiały tego nawet mówić. Rozumiały się bez słów. Na targowisku panował gwar. Wszędzie dookoła stały skrzynie pełne słodyczy, suszonych owoców, zabawek i ubrań. Co trzeci stragan oferował ubrania Dolce & Gabbana, torebki, paski, zegarki, a nawet buty. Zuzę najbardziej zainteresowały szklane pamiątki z wzorami

usypanymi z piasku. Podobno piasek pochodził z samego serca Sahary, ale powątpiewała w prawdziwość tej informacji. Idąc w tłumie, Zuza co chwilę czuła czyjś dotyk. Raz po raz jakiś mężczyzna łapał ją za rękę i gestem zapraszał na swój bazar. Nie byli agresywni, raczej irytujący. - Taki mają styl bycia - powiedziała Justyna w końcu. - Nie przejmuj się. Spod przepastnej chusty i ciemnych okularów Zuza widziała tylko jej nos i fragment ust. - Myślisz, że Karczowi by się tu spodobało? - zapytała. Justyna długo zastanawiała się nad odpowiedzią. - Myślę, że tak... - Jak się czujesz? - W tym momencie? Jak sardynka. Zuza zagwizdała. - A tak ogólnie? - Lepiej, Zuziu, lepiej... Wierzyła jej. Rano zjadły porządne śniadanie w restauracji na parterze. Z samego rana dołączył do nich również inspektor Arif. Ku ich zdumieniu przywiózł ze sobą netbooka należącego do Karcza i MacBooka Michała. - Musieliśmy je sprawdzić - powiedział jakby nigdy nic i wyszczerzył w uśmiechu małe równe ząbki. Justyna wyglądała znacznie lepiej niż poprzedniego dnia. Była oazą spokoju, ale Zuza czuła się, patrząc jej w oczy, jakby spoglądała w okna pustego domu. Porwanie Michała i Roberta nią wstrząsnęło, ale była twarda. Twarda jak skała. Zuzie z kolei wszystko wydawało się dziwnie obce. Cała ta historia o uzbrojonych mężczyznach wpadających do hotelu po kilkunastu godzinach i przespanej nocy brzmiała w jej uszach jak bajka. Jak coś nieprawdziwego. Wiedziała, że byłoby zupełnie inaczej, gdyby była świadkiem całego wydarzenia, ale Karcz wepchnął ją do windy. Oszczędził jej przez to tego całego piekła, przez które przechodziła teraz jego siostra. Była mu wdzięczna. Inspektor Arif umilił im czas, opowiadając trochę o sezonie turystycznym w Tunezji. Zamówił małą kawę i opowiadał o okolicy ze swobodą i lekkością. Zupełnie jakby byli starymi znajomymi, którzy

spotkali się po kilku miesiącach i mają sobie wiele do opowiedzenia. Justyna później przetłumaczyła jej większość tego, czego nie zrozumiała z opowieści inspektora. - Ramadan - zaczął swoją opowieść, popijając małymi łykami kawę z okrągłego kubka - to miesiąc Boga... Wy, katolicy, macie Wielki Post i my też mamy wielki post. Post jest tarczą chroniącą przed ogniami piekielnymi. Podczas Ramadanu wszystko jest inne. Nawet wycieczki do Tunezji są tańsze. Ludzie, nasi ludzie, poszczą całymi dniami, przez cały miesiąc... Nie wychodzą, nie jedzą i nie piją od wschodu do zachodu słońca... Zuza słuchała go z zainteresowaniem. Wyobraziła sobie krótkie kolejki do restauracji i ulice, na których byliby tylko turyści - przyjezdni. Wyobraziła sobie, jaki spokój musiałby panować wokół. Jaka cisza. - Tylko taksówki podczas Ramadanu są droższe - zażartował Arif, a po chwili dodał: - To bardzo ważny miesiąc dla naszej religii. Miesiąc oczyszczenia... Później opowiedział jeszcze kilka rzeczy o okolicy i mieszkańcach. Wspomniał o znajdującym się niedaleko, bardzo popularnym targowisku i o cenach. - Mamy centra handlowe Soula. Tam są normalne ceny - dodał. W każdym innym przypadku musicie się targować. Justyna zapytała go o Roberta i Michała, a on tylko się uśmiechnął. - Mamy trop - powiedział. - Szukamy ich. Spokojnie. Bądźcie mądre i spokojne. Były mądre i spokojne. - Za kilka dni wszystko się wyjaśni - dodał Arif i zostawił im swoją wypisaną ręcznie wizytówkę. - W przypadku pytań dzwońcie... Kilka godzin później były już na targowisku i przesuwały się razem z tłumem. Zuza kupiła kilka suszonych daktyli i małego pluszowego wielbłąda. Wieczorem, kiedy wróciły do hotelu, Justyna zaczęła dzwonić do swoich znajomych. Już nie była „mądra i spokojna”. Dwadzieścia cztery godziny od porwania i nadal żadnej informacji na temat tego, czy Robert i Michał w ogóle żyją. - Cały dzień łaziła za nami policja - powiedziała Justyna pomiędzy jednym połączeniem telefonicznym a drugim. - Zauważyłaś? - Tak - przyznała Zuza. - Zauważyłam. Ten cały... inspektor, tak? On powiedział rano, że ma jakiś trop...

Justyna westchnęła. - A co innego mógł powiedzieć? - zapytała retorycznie. Zuza obracała w rękach pluszowego wielbłąda. Kosztował ją jednego dinara. W Polsce nigdy za takie pieniądze nie kupiłaby podobnej zabawki. Już pomijając fakt, że był to wielbłąd. - W ambasadzie powiedzieli, że nie było żadnego żądania okupu - dodała Justyna po chwili. - Dziwne... - Myślisz, że ma to związek z tym zdjęciem? Z Michałem w mundurze? - Nie wiem. Od dwóch godzin dzwonię po ludziach, którzy mogliby nam pomóc. Po dziennikarzach śledczych w Polsce, po znajomych, którzy mają znajomych w Tunezji... Nikt nic nie wie, nikt nic nie słyszał... Brytyjczycy napisali artykuł o porwaniu, ale nie napisali, kogo porwano i dlaczego... - Zmieniłam zdanie co do Tunezji - powiedziała Zuza w końcu. Nie zrozum mnie źle, ale gdyby nie okoliczności... no wiesz, cały ten porąbany cyrk, to naprawdę niesamowite miejsce. Widziałaś tych wszystkich ludzi? Czułam się dzisiaj jak na innej planecie... łaaaałłł! jakbym była w Gwiezdnych Wojnach, kumasz? Justyna uśmiechnęła się, a później odnalazła w komórce kolejny numer i bez słowa go wybrała. - Halo? Cześć, tu Justyna Karcz. Jestem za granicą. Masz chwilę? To bardzo ważne... Słyszałeś o wczorajszym ataku na hotel w Port el-Kantaoui? Nie, nie chcę robić z tego materiału, to prywatna sprawa... Posłuchaj mnie. Posłuchaj mnie bardzo uważnie... ***

Drugiego dnia Zuza obudziła się przed Justyną. Poustawiała wszystkie walizki w kątach pokoju, żeby zrobić sobie miejsce, a później usiadła na podłodze i zaczęła się rozciągać. Nie była to joga, raczej zestaw ćwiczeń, które poznała podczas nauki tańca. Rozgrzany organizm jest zupełnie do niczego - brzmiała jedna z jej życiowych mądrości. Albo: twoje ciało to maszyna, trzeba o nie dbać. Dostarczać mu odpowiednie paliwo i pilnować, żeby nie zardzewiało. Później nadszedł czas na szybki prysznic. Był chłodny i przyjemny. Kiedy wyszła z łazienki, Justyna już nie spała, tylko stała przy oknie i wyglądała na ulicę. Rozmawiała przez komórkę. Po zakończonej rozmowie rzuciła telefonem o ścianę, a ten rozpadł się na

kilka części. - Przepraszam - wydukała do Zuzy. - Jestem na skraju wytrzymałości... Zuza przyglądała się częściom telefonu porozrzucanym po pokoju, a później, jakby nigdy nic, znowu zaczęła wycierać głowę ręcznikiem. Nie chciała drążyć. Widziała kiedyś takie napady gniewu. Wiedziała, że jej zadaniem powinno być łagodzenie sytuacji, a nie rozdrapywanie rany i grzebanie w niej palcem. To nigdy nie kończyło się dobrze. Schyliła się po baterię i klapkę od telefonu i położyła je na łóżku. Rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu reszty, ale nie znalazła. - Dzwoniłam do inspektora - powiedziała Justyna w końcu. Zgadnij, co powiedział? Zuza przyjrzała jej się uważnie. Przypomniało jej się powiedzenie, którego używał czasami jej tata: operacja się udała, pacjent zmarł. Nigdy nie oznaczało to nic dobrego. - Żebyśmy były cierpliwe i mądre - wycedziła Justyna przez zęby. - Cierpliwe i mądre, rozumiesz? - Co innego możemy zrobić? Nie znajdziemy ich. Nawet nie wiemy, gdzie szukać... - Wynajmiemy samochód i pojedziemy do ambasady. Albo znajdziemy busa... Mam dość siedzenia tutaj i rozmawiania przez telefon. Potrzebuję konkretnych odpowiedzi. A jeżeli ich nie dostanę, to znajdę kogoś, komu będę mogła wydrzeć je z gardła. - O! - Musimy zacząć działać, ale muszę wiedzieć, czy mi pomożesz. - Czyli że co? - zapytała Zuza i uśmiechnęła się. - Pakujemy się i zjeżdżamy stąd? - Tak - odpowiedziała Justyna. - Koniec z biernością! Zuza rzuciła ręcznik w kąt i wyciągnęła ręce ku górze. - Boże! - krzyknęła. - W końcu! Już miałam dość bycia cierpliwą i mądrą! - Cierpliwa i mądra - powtórzyła Justyna z niedowierzaniem, jakby wypowiadała jakieś egzotyczne, obce słowa i nagle zaczęła się śmiać. - Zuza, czas zmienić zasady gry...

ROZDZIAŁ SZÓSTY W KTÓRYM KTOŚ DOSTAJE SZANSĘ, A KTOŚ INNY JĄ TRACI

UDZKI organizm składa się w siedemdziesięciu pięciu procentach z wody. Pragnienie pojawia się w przypadku utraty już od jednego do dwóch procent wody. Skutkami poważnego odwodnienia organizmu są skurcze mięśni, problemy ze wzrokiem, wstrzymanie potliwości organizmu, nudności, wymioty, biegunka, bóle głowy, chroniczne zmęczenie, senność, omamy, zaburzenie pracy serca, zaburzenie pracy nerek, problem z krążeniem krwi, zaburzenia układu nerwowego, a w efekcie śmierć. Największą utratę wody powoduje przebywanie w wysokich temperaturach. Na największe ryzyko odwodnienia narażone są osoby starsze, dzieci, osoby z nadwagą oraz osoby porwane przez bliżej nieznanych uzbrojonych mężczyzn, a następnie porzucone na środku pustyni. W przypadku poważnego odwodnienia organizmu niezbędna jest interwencja lekarza.

L

***

Szli. Szli po grząskim piachu, a każdy kolejny krok wydawał się trudniejszy od poprzedniego. Szli przez noc i obydwaj wiedzieli, że teraz nie mogą się już zatrzymać. Że jeżeli zrobią przerwę, to już nie będą w stanie zacząć iść od nowa. Piaskowe wydmy. Piaskowe diuny. Piaskowe grzbiety, fale, wąwozy. Wszystko z siwego, grząskiego piasku. Z każdej strony, aż po horyzont. Pragnienie, które odczuwali, było nieporównywalne z niczym, co czuli kiedykolwiek wcześniej. Wszystko pokrywał pył. Czuli jego smak i zapach. Był wszędzie.

Życie albo śmierć. Karmelita stracił przytomność na ponad godzinę, choć Karcz nie potrafił dobrze oszacować tego czasu. Runął na piach i charczał. Jego złamana ręka spuchła i zaczął gorączkować. Albo była to gorączka spowodowana złamaniem, albo coś o wiele gorszego. Noc na pustyni była chłodniejsza, niż Karcz podejrzewał. Wolał jednak chłód niż okrutne słońce, nawet jeżeli był to chłód przeszywający na wskroś. Orzeźwił go. W pewnym sensie dodał sił. Wmawiał sobie, że to prawda. Kiedy Karmelita odzyskał przytomność, o dziwo, był bardzo rzeczowy. Wiedział, że jego szanse malały. Wiedział, że muszą się ruszyć. Wstał i zaczął iść, a Karcz, zataczając się lekko i drżąc z zimna, ruszył za nim. Szli. Karcz wpatrywał się w gwiazdy. Utrwalał ten obraz w swojej pamięci. Miał zapamiętać układ konstelacji do końca życia. Gwiazda polarna wydawała mu się teraz największa. Była jak latarnia, która prowadzi zagubione statki w kierunku lądu. Już zawsze miał wiedzieć, jak ją znaleźć. - Wakacje życia - powiedział w pewnym momencie do siebie, ale zabrzmiało to jak zachęta do rozmowy, chociaż wcale nią nie było. - Nienawidzę pustyni, nienawidzę piachu... powiedział Karmelita, jakby w odpowiedzi na to, co usłyszał. - Zawsze nienawidziłem... - Dlatego wybrałeś Tunezję jako cel wycieczki? - rzucił kpiąco Karcz, próbując kontrolować oddech. - Justyna... Justyna wybrała. Ha! Zabawne... - Chciała, żebyśmy się polubili... żebyśmy zbliżyli się do siebie zauważył Karcz. - No to się zbliżyliśmy. Bardziej się chyba nie da... Po tych słowach zachichotał, a dźwięk, który wydobył się z jego gardła, wydał mu się obcy, zupełnie jakby zrobił to ktoś zupełnie inny. - La misère tombe toujours sur les pauvres... - powiedział Karmelita. - Super - odparł Karcz bez entuzjazmu. - I co to niby znaczy? - Justyna chyba nie podejrzewała, że tak skończymy... - odparł, ignorując jego pytanie. - No wiesz, że umrę w twoich ramionach... Karcz prychnął. - Nie licz na to.

- Na co? - Nie będziesz umierał w moich ramionach. Zgnijesz wwiezieniu... - Będziesz... jeżeli cię poproszę... będziesz się za mnie modlił? - O nie. Na to też nie licz. - A jeżeli cię poproszę szczerze? Zrobisz to dla mnie? - Przestań się mazać - warknął Karcz. Dialog, który prowadzili, zaczął go irytować. Zmierzał w złym kierunku. - Nie pozwolę ci umrzeć. Wsadzę cię do więzienia. Cała ta sytuacja... to wszystko nie czyni nas przyjaciółmi. - Nienawidzę cię - szepnął Karmelita nagle. Tchnął w to stwierdzenie całą swoją siłę. - Wczoraj podjąłem decyzję, żeby się ciebie pozbyć po powrocie do Polski. Zlecić komuś, żebyś zniknął z naszego życia. Raz na zawsze! Chciałem się oświadczyć, ale zrozumiałem, że dopóki będziesz obok, ona nigdy nie powie „tak”... Jesteś jak choroba... Karcz klasnął. - Brawo! Miło mi to słyszeć. Pogrążasz się jeszcze bardziej. - Robię rachunek sumienia, Robert! Posłuchaj... - Mam to w nosie. - Kocham twoją siostrę. Wiem, że ciężko ci to zrozumieć, ale... dla niej chciałem zmienić wszystko... - Bredzisz. Nie kochasz jej. - Skąd... możesz... być taki pewny? Powiedz, skąd?! - Bo za bardzo kochasz siebie. Cała ta fryzurka, porsche... Cała ta fasada... Lubisz brzmienie swojego własnego głosu, delektujesz się nim... A przynajmniej tak było, dopóki nie obili ci gęby... Karmelita kaszlnął kilka razy, co mogło oznaczać śmiech. - Nie zwalniaj kroku - polecił mu Karcz po kilku sekundach, tracąc na chwilę równowagę. - Idź! Nie zatrzymuj się! Tutaj na pustyni wszystko wydawało mu się dziwnie oddalone. Każda myśl. Było tylko tu i teraz. - Co daje ci prawo, żeby mnie oceniać? - zapytał Karmelita retorycznie. - Jesteś zwyczajnym złodziejem. Zawsze marzyłem o lepszym życiu, Karcz! Miałem do tego podstawy, których nigdy nie zrozumiesz, bo nie chcesz rozumieć. Świat nie jest czarno-biały... Zmieniłem tożsamość więcej razy, niż możesz sobie wyobrazić... - Brawo! Najpierw prywatyzujesz dobra historyczne, a teraz... prywatyzujesz ciężkie dzieciństwo. Czy ty siebie słyszysz? - Jako nastolatek zakopałem swoją jarmułkę na podobnej pustyni

jak ta. W piachu, rozumiesz? Potrafisz sobie to wyobrazić, ignorancie? Zakopałem wszystko to, kim byłem... Chciałem się uwolnić. Zapisałem się do Legii, bo wydawało mi się, że oni nie będą zadawali pytań... Tylko że po dwóch latach zrozumiałem, że tam wcale nie jest lepiej... Ze Strasburga pojechałem do Marsylii. Zrobili mi badania lekarskie i testy... Tak to się zaczęło. Byłem młody i głupi... Przez pierwsze miesiące byłem tylko ochotnikiem. Szkolili nas, maszerowaliśmy po Saharze... Robert, mój Boże! Maszerowaliśmy cały czas po tej pustyni, rozumiesz? Tak jak teraz... Potrafisz zrozumieć ironię losu? Znowu tu jestem. Na tej samej pustyni. Na Saharze. Poznaję ją po zapachu. Piach śnił mi się po nocach... Mieliśmy być twardzi! To miało nas zahartować... Uczyliśmy się walczyć o życie. W Legii byli też inni Polacy. Tam poznałem Devraux. Nigdy nie powiedział, jak nazywa się naprawdę. Kiedy zdezerterowaliśmy i ukradliśmy te diamenty, obiecałem sobie po raz kolejny, że nigdy więcej... A teraz jestem tutaj... - dodał nagle. - To jak zły sen... - Cieplak miał rację - mruknął Karcz. - Co? - Nic. Nieważne... Jakie diamenty? - Krwawe - rzucił filozoficznie. - Prawdziwy skarb. Znaleźliśmy je w buszu, w obozie jakiegoś murzyńskiego bandziora, który kontrolował kawałek kraju i kazał nazywać się prezydentem... - Forsa. Wszędzie forsa - prychnął Karcz. - Postanowiliśmy je zachować - dodał z satysfakcją. - Z dnia na dzień staliśmy się bogaci, a jeszcze chwilę wcześniej jedliśmy robaki... Każdego, kto nie chciał współpracować, skasowaliśmy. Wyobrażasz sobie? - Wyobrażam - odparł. - Zjadłbym cokolwiek. - Nie mówię o robakach. Mówię o śmierci. - Po prostu idź. Nie chcę być twoim spowiednikiem. - A ty kim jesteś, Karcz? Tak naprawdę? - Jestem synem swoich rodziców - zażartował. - Miło się gada, Michał. Naprawdę miło... - Bądź szczery. - Cieszę się urlopem - powiedział i rozłożył ręce w niemym geście udającym zachwyt. - Idę w hawajskiej koszuli przez największą plażę w moim życiu. Ha! - Otworzyłem się przed tobą - rozzłościł się Karmelita. - Mogę nie przeżyć kolejnej godziny, jest ze mną źle, a ty robisz sobie jaja! Jaja w takiej sytuacji! - Jesteś bardzo wrażliwy jak na bezwzględnego kryminalistę.

Zrobisz furorę w więzieniu. Oni tam lubią wrażliwych chłopców... - Nie trafię do więzienia. Nic na mnie nie masz. - Ale będę miał. - Żyjesz urojeniami. - Hej! - krzyknął. - Nie powiedziałem, że to będzie polskie więzienie. Mówię o więzieniu, z którego się nie wywiniesz. Sam powiedziałeś, że zdezerterowałeś z Legii. Na pewno się ucieszą na twój widok... Jeżeli będę musiał, osobiście cię tam zawiozę... - Czym? Mustangiem? Bądź poważny! Kolejnych kilka minut szli w milczeniu. Ile zrobili kilometrów? Ile czasu zostało do wschodu słońca? Mogli się tylko domyślać. Szli, a wokół była tylko oświetlona gwiazdami pustynia i nic więcej. Nogi Karcza były jak kłody. Powłóczył nimi, rozrzucając piach na wszystkie strony. Krok za krokiem, byle tylko się nie zatrzymać. - Zostało nam kilka godzin... Mnie może mniej... Robert, słyszysz? - wydukał Karmelita nagle. - Jeżeli padnę jeszcze raz, nie będzie co zbierać... Wolałbym, żeby nas zastrzelili. Skróciliby nasze cierpienie... - Mów za siebie - przerwał mu Karcz. - Poczekaj! Zaraz! Stój! - wychrypiał Karmelita. - Robert! Robert! Widzisz ten kształt na horyzoncie? Widzisz to? Był wyraźnie pobudzony. Wskazał drżącą ręką coś na zachodzie. Ciężko było cokolwiek dostrzec w świetle gwiazd i księżyca, ale na horyzoncie rzeczywiście coś majaczyło. Na tle nieba wyglądało jak kolejny cień, ale... - To drzewa - stwierdził Karcz po chwili. - Niech mnie... - Woda! - powiedział Karmelita i przyśpieszył kroku, zmieniając kierunek marszu. - Tam może być woda! ***

Wokół drzew leżały kamienie i wysuszone, spalone słońcem liście. W świetle księżyca niewiele potrafili dostrzec, ale z pewnością nie mieli do czynienia z oazą. Mimo to widok palm dodał im nadziei. Karmelita chichotał pod nosem i zdrową dłonią dotykał kory drzewa. - Uważaj na kamienie! - ostrzegł Karcza w pewnym momencie. Bądź ostrożny. Skorpiony i inne małe bydlaki. Jedne z najbardziej jadowitych na świecie. Karcz tylko ze zrozumieniem kiwnął głową.

Rzeczywiście głupio byłoby paść trupem przez ugryzienie jakiegoś robala, szczególnie teraz. Karmelita się ożywił. Co więcej, znowu zaczął mówić spokojnym, rzeczowym tonem. Na powrót złapał równowagę na huśtawce emocjonalnej, na której siedział, od kiedy ocknął się po upadku. Teraz rzeczywiście sprawiał wrażenie kogoś w formie. Kogoś, kto chce dalej walczyć. - Mamy szansę - powtarzał. - Mamy szansę... To palmy daktylowe... Karcz, nie jestem w stanie kopać, musisz zrobić to za mnie. Przy pniu... ostrożnie... Karcz padł na kolana przy jednej z palm i zaczął odgarniać piach palcami. Kiedy dół miał kilkanaście centymetrów głębokości, posłał tylko Karmelicie pytające spojrzenie. - Może się przydać - powiedział Karmelita, choć nie było w jego słowach poprzedniej mocy. - Spróbuj przy kolejnej palmie, proszę cię! Kop! Karcz zatoczył się do kolejnego drzewa, uklęknął i znowu zaczął odgarniać piach. Czego szukał? Wody? Czy to było w ogóle możliwe? - Kop głębiej! - usłyszał głos Karmelity. Przez kilka minut kopał z całych sił i kiedy zaczynał już tracić nadzieję, nagle to poczuł. Piach zrobił się odrobinę wilgotny. Ze zdwojoną siłą zaczął kopać jeszcze głębiej. - Nie ma wody, ale piach jest mokry. Czuję to - zwrócił się do Karmelity. Karmelita padł na kolana tuż obok niego i wsadził dłoń w zagłębienie, a później ściągnął z siebie lnianą koszulę, położył ją obok dołu i zdrową ręką zaczął nakładać wilgotny piach do prowizorycznego pakunku. Karcz nie był pewien, co się dzieje, ale przyglądał mu się uważnie, zupełnie jakby w tym szaleństwie miała być jakaś metoda. - Zawiń piach w koszulę i wyciśnij - poinstruował go Karmelita. - Z całych sił! Musisz mi pomóc... Karcz złapał koszulę, zwinął ją i mocno skręcił, a później jeszcze trochę. Do oporu! Materiał zrobił się mokry, a on zaczął go łapczywie ssać. Karmelita znowu zachichotał. Karcz oddał mu koszulę i szybko ściągnął swoją, przy okazji odrzucając z twarzy chustę. Naładował piachu do koszuli i zrobił to samo, co za pierwszym razem.

- Zdrowie! - powiedział. Trwało to ponad pół godziny i przyniosło im ulgę, ale nie ugasiło pragnienia. Karmelita poinstruował Karcza, żeby tym razem wyłożył obydwa doły suchymi liśćmi palmowymi i żeby nawrzucał tam drobnych kamieni. Na końcu kazał mu zakryć kamienie pozostałymi liśćmi. - Skok temperatur. Kamienie pokryją się rosą - wyjaśnił Karmelita, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. - Trzeba to zrobić teraz, bo inaczej jutro wszystko wyschnie na wiór. - Zaczynam wierzyć w tę twoją Legię Cudzoziemską. Karmelita odsunął się i oparł plecami o palmę. - Powinniśmy się ubrać. Wyziębienie organizmu też może nas zabić. Pomóż mi założyć koszulę... - Tu wszystko może nas zabić - stwierdził Karcz. - Bo to Sahara - mruknął, jakby to tłumaczyło absolutnie wszystko. Karcz wysypał piach ze swojej koszuli i narzucił ją na plecy. - Miałem znajomego w Egipcie, nazywał się Hassan - zaczął po bardzo długiej chwili. Nie miał zamiaru opowiadać o sobie i swoim życiu, ale chciał się w końcu odezwać. Miał potrzebę, żeby opowiedzieć cokolwiek o swoich dotychczasowych doświadczeniach, a piach zdecydowanie kojarzył mu się tylko z jednym. - Hassan to dobry człowiek, ale straszny tchórz. Jest Egipcjaninem. Pomógł mi kilka razy... Opowiadał mi o pustyni, o przesądach, o ruchomych piaskach, o skorpionach... Ale nigdy nie sądziłem, że dojdzie do tego wszystkiego... Po tych słowach uśmiechnął się kwaśno i zakręcił palcem w okolicach twarzy. Nie wiadomo, czy próbował nawiązać do pustyni wokół nich, czy po prostu do tego, co od kilku godzin działo się w jego głowie. - Prawie dwadzieścia cztery godziny na pustyni - stwierdził Karmelita. - Cud, że żaden z nas nie dostał udaru... albo zawału... - Zawału? - Słyszałem historie... - Jeżeli nie mają szczęśliwego zakończenia, to nawet... nawet nie zaczynaj... - Jeżeli mamy szczęście, to na szczycie tych palm są daktyle - powiedział Karmelita po chwili. - Pyszne daktyle. Będziesz musiał po nie wejść, kiedy wzejdzie słońce... Karcz pokazał mu uniesiony kciuk, a później spojrzał na oświetlone przez księżyc i gwiazdy korony drzewa.

- Ile kupi nam to czasu? - zapytał wprost. - Jeżeli zdobędziemy owoce, nawet niedojrzałe, myślę, że przeżyjemy kolejne dwadzieścia cztery godziny... Chyba że... dobije mnie gorączka albo słońce nas usmaży... Nadzieja w tym, że przeczekamy tu dzień i wyruszymy dopiero podczas kolejnej nocy. Karcz znowu pokazał mu uniesiony kciuk. - Dalej cię nie znoszę - kontynuował Karmelita. Widać było, że te słowa sprawiły mu dużą przyjemność. - Choć wierzę, że powinieneś dla mnie pracować... Naprawdę! Powinieneś być ze mną, a nie przeciwko mnie. Mógłbyś osiągnąć o wiele więcej niż z pomocą... tych nudziarzy z Ministerstwa Ochrony Zabytków. Oni nie są w stanie zapewnić ci nawet połowy możliwości, którymi dysponuję ja. - Nie pracuję dla nich. Współpracuję. - Taaaa... Ale czasami się tobą wyręczają, a ty nie masz nic w zamian. Wyparliby się ciebie przy pierwszej okazji. - Na urlopie nie powinno się rozmawiać o pracy, prawda? zauważył Karcz. - Czyli... Rozważyłbyś to? - Ale co? - No, pracę dla mnie. Pytam poważnie. - Wolałbym w tym momencie paść trupem - odparł Karcz po chwili zastanowienia. - Kiedy jutro będę ssał te pyszne, wilgotne kamienie, które zakopałem, a później wdrapię się na palmę po jeszcze pyszniejsze daktyle, to będę udawał, że nie było tej rozmowy. Karmelita chrząknął. - Niby dlaczego? - Bo wtedy nie będę miał... ochoty przywalić ci w zęby. Karmelita westchnął. Dokładniej wysypał ze swojej koszuli piach i nadal odrobinę wilgotną przyłożył do twarzy w poszukiwaniu ukojenia. - Jak sobie wolisz - odparł zza materiału. - Umiesz rozpalić ogień? Musimy się trochę ogrzać... Mówiłem ci o wyziębieniu organizmu... Karcz zaśmiał się kilka razy pod nosem, jakby bez powodu, a później wstał i bardzo ostrożnie zaczął zbierać liście palmowe. - Śmieszy mnie, że prawdopodobnie mówiłeś poważnie... - O tym, żebyś dla mnie pracował, czy że musimy rozpalić ogień? - Mówię o pracy dla ciebie. - Naprawdę wolałbym się ciebie pozbyć, ale z drugiej strony... Pomyśl, to ułatwiłoby nam życie. Moglibyśmy stworzyć jakiś ucz-

ciwy układ... - To dobrze. Dobrze... bardzo dobrze... - Tak sądzisz? - mruknął Karmelita. Karcz położył kilka suchych liści obok miejsca, w którym jeszcze do niedawna siedział, po czym podszedł do palmy i spróbował zerwać z niej korę. - Mówię, że to dobrze, że zaczynasz myśleć o czymś innym niż o śmierci. Jeszcze jakiś czas temu tylko jęczałeś, a teraz już tego nie robisz - wyjaśnił. Karmelita milczał. Ściągnął z twarzy koszulę i przykrył się nią. Karcz rzeczywiście trafił w sedno. - Skąd u ciebie ta cecha? - zapytał, kiedy Karcz zabrał się za pocieranie długich kawałków drewna. - Jaka? - Brak strachu. Zachowujesz się jak pies biegnący za samochodem. Myślisz, że go złapiesz albo pogonisz. Ale u samych podstaw zapominasz, że nadal jesteś tylko psem... - Nie będę szczekał. - Ja się boję. Odczuwam strach. Szczerze. - Znowu spowiedź? - A masz coś lepszego do roboty? Posłuchaj! Robiłem interesy z bardzo niebezpiecznymi ludźmi. Prawdopodobnie któryś z nich zlecił, żeby mnie zabić. Dlatego jesteśmy tutaj... Jestem przerażony, boję się, Robert, a ty nie... nie sprawiasz takiego wrażenia. Od miesięcy nie daje mi to spokoju... Co jest z tobą nie tak? - Boję się - odparł Karcz, pocierając drewno na stercie suchych liści. Było ciemno i było to tym trudniejsze, ale dało mu poczucie celu. - Nie wyglądasz, jakbyś się bał. Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny poznałem cię prawdopodobnie lepiej niż twoja własna matka. Widziałem w swoim życiu strach w oczach ludzi. Widziałem rezygnację, widziałem śmierć... Nie wyglądasz, jakbyś się bał. Nie zachowujesz się tak... Zastanawiam się, czy to głupota, czy po prostu jesteś... uszkodzonym modelem? Słowa o „uszkodzonym modelu” wypowiedział w taki sposób, jakby to był żart, ale obydwaj wiedzieli, że to nieprawda. - Boję się - powtórzył Karcz, zabierając się do pracy z jeszcze większym zacięciem. - Ale nie o siebie. I to nas właśnie odróżnia. Ja nie boję się o siebie. Dlatego nie jestem bandziorem i gangsterem... i nie dam się kupić!

***

Oczywiście nie udało mu się rozpalić ognia, ale ciągłe próby rozgrzały go na tyle, że nie przemarzł. Z Karmelitą było gorzej. Spał niespokojnie, szczękając zębami. Kiedy słońce pojawiło się na horyzoncie, uświadomił sobie, że oto wita kolejny dzień na pustyni. Porzucony na pastwę losu. Nigdy wcześniej nie był w takiej sytuacji, ale teraz potrafił myśleć jedynie o Justynie i Zuzie. „Mam nadzieję, że jesteście bezpieczne - pomyślał. - Nie zasłużyłyście na taki los”. Podniósł się. Kolana bolały go tak, jakby ktoś nasypał do nich potłuczonego szkła. Przy każdym ruchu coś w nim chrzęściło. Spojrzał na Karmelitę i na oko ocenił jego stan. Przez chwilę walczył z myślą, czy nie dotknąć jego czoła i nie sprawdzić, czy nadal ma gorączkę. Wiedział, że nigdy nie byłby w stanie go polubić. Ale historia jego życia, choć serwowana w strzępach i bez szczegółów, była interesująca. Chciał wiedzieć więcej, ale nie zachęcał go do rozmowy, szczególnie w trakcie marszu, kiedy każde wypowiadane słowo osłabiało jeszcze bardziej. Udawał obojętność, lecz uważnie słuchał każdego zdania. Wszystko mogło się przydać później, nawet jeśli brzmiało jak zmyślona na poczekaniu historia cwanego lisa. Za mało szczegółów, żeby w ogóle określić, czy choć jedno słowo na temat Legii było prawdą. Pewnie było. Sporo z tego, co usłyszał miało sens, a biorąc pod uwagę sytuację, w jakiej się znaleźli, raczej nie miał powodu, by kłamać. Mimo wszystko Karmelita nie sprawiał wrażenia żołnierza. Czyżby tak dobrze udawał? Jeżeli był w Legii i pełnił służbę, musiało to trwać krócej niż w przypadku chociażby pana Devraux. Podszedł do jednej z palm i przyjrzał się uważnie koronie znajdującej się kilka metrów nad nim. - Dasz radę - mruknął i zaczął się wspinać. Nogi i ręce jeszcze nigdy nie wydawały mu się tak niegodne zaufania. Kiedy po kilku minutach był na górze i zobaczył kiści zielonych owoców, nie potrafił ukryć radości. Wsadził kilka do ust i zaczął je żuć, mimo że były obrzydliwie gorzkie, a następnie zaczął zrywać pozostałe i zrzucać je na dół.

Zanim się obejrzał, na palmie nie było już ani jednego daktyla. - Łap! - krzyknął. Karmelita się jednak nie poruszył. Nawet nie drgnął. Karcz zszedł i, wzniecając chmurę pyłu, zatoczył się w stronę śpiącego mężczyzny. - Obudź się. Ty... Zawahał się i urwał w pół słowa. - Michał? ***

Justyna wiedziała, że nie będą mogły zabrać swoich rzeczy. Poprosiła Zuzę, aby ta wybrała się na poszukiwanie jakichś plecaków albo podręcznych toreb, a sama zajęła się przepakowywaniem walizek. Co więcej, ściągnęła na telefon specjalną aplikację, coś w stylu „tunezyjskiego niezbędnika dla każdego szwendacza”. Dzięki niej miała dostęp do mapy z uwzględnieniem wszystkich możliwych noclegów i środków transportu, wliczając w to samoloty, taksówki, autobusy, busy i pociągi. Bus do Tunisu miał odjechać za dwie godziny. Musiały się śpieszyć. Na jednym z łóżek ułożyła równo dokumenty należące do całej czwórki - ich obu oraz Roberta i Michała - a także sprzęt elektroniczny. Laptopy, Kindle'a i odtwarzacze muzyki. Dodatkowo przygotowała sobie trochę bielizny na zmianę i kosmetyki. Same niezbędne rzeczy. Resztę zapakowała do walizek. Po dłuższej chwili zajęła się również bagażem chłopaków i dla każdego przygotowała bieliznę i koszulki. Robiła to z ciężkim sercem. Kiedy Zuza wróciła do hotelu, wyglądała na zadowoloną. Dobiła pierwszego poważnego „dealu”, jak sama to określiła. - Masa podróbek, dżizasss - powiedziała, wręczając Justynie dwa sportowe plecaki. - Wiesz, niektóre wyglądały jak oryginały. Kojarzysz te wszystkie drogie torebki, które widziałyśmy wczoraj, nie? No to trafiłam na wysyp ostrych wałków... - Co to znaczy? - zapytała Justyna, pakując rzeczy do jednego z plecaków. Zuza zajęła się swoją walizką. Szybkim spojrzeniem oceniła to, co Justyna ułożyła na kanapie i wyciągnęła dla siebie podobny zestaw. - O! Masz ciuchy dla Michała i Karcza... Spoko! Przydadzą im się. Weźmy im też szczoteczki do zębów. Justyna kiwnęła głową z uznaniem.

- Mówiłaś o... - Jasne. No więc ci wszyscy ludzie są bardzo mili, ale zagadują cię na śmierć. Jeden nawet dotknął moich włosów, czaisz? A tam na straganie ze wszystkich stron Adibasy, Niki i inne dziwne rzeczy... Nie kumam przelicznika z dinarów, ale też nie było drogo... Ludzie chyba muszą kupować to dla jaj? - Zdziwiłabyś się - odparła Justyna. Podeszła do skórzanej kurtki wiszącej na oparciu krzesła i założyła ją. Wręczyła Zuzi wielką czarną chustę, a swoją zarzuciła na głowę. Później stanęła przed lustrem w łazience. - Jest gorąco? - Nie jest najgorzej - odparła Zuza. - Ale i tak spociłam się w takich miejscach, że nie wiedziałam, że istnieją. - Dobra - odrzekła Justyna. - Kurtka i tak nie wejdzie do plecaka... - Czyli zostawiamy resztę rzeczy? - upewniła się Zuza, zapinając swój plecak i wciskając do bocznej kieszeni pluszowego wielbłąda. No co? Lubię tego wielbłąda. Muszę mieć jakąś pamiątkę... Rodzice zabiją mnie za te walizki... - Słucham? - zdziwiła się Justyna. - No, że je zostawiłam. To walizki mamy... - Liczę, że je odeślą. - Serio? - zapytała bez przekonania. - Nie, ale powinni. Zuza obwiązała głowę czarną chustą dokładnie w taki sam sposób jak Justyna i wsunęła na nos ciemne okulary. - No właśnie, no właśnie - powtarzała pod nosem. - Co: no właśnie? - No właśnie się zastanawiam, jak powiem rodzicom, że zostawiłam prawie cały bagaż... Ja mam do tego zdrowe podejście i... to znaczy, nie jest mi szkoda. Ty masz masę drogich ciuchów, telewizja i tak dalej... ale wiesz, rodzice uczyli mnie szacunku do pieniądza... - Oddam ci za te walizki, nie martw się - uspokoiła ją Justyna. To naprawdę nie problem. - Nie, nie o to chodzi. Skumaj coś innego. Wejdę tam, do domu, oni się ucieszą, że mnie widzą, ja się ucieszę, a później zapytają, gdzie mam dwie walizki... - Rozumiem. - No właśnie! - zawołała Zuza. - Dlatego mam wczesny plan roboczy na tę ewentualność. Rzucę w nich tym pluszowym wielbłądem, żeby odwrócić ich uwagę, i ucieknę. Co ty na to?

Justyna przyglądała jej się przez chwilę, a później pokazała jej uniesiony kciuk. - Możesz w rodziców rzucić mną. Wszystko im wyjaśnię. - Hej! Pokazujesz kciuk jak Karcz! Justyna zaśmiała się. - Bo ja jestem Karcz. I to ten starszy. - O dwa lata, nie? - Trzy! On ma jakąś obsesję na tym punkcie. Uważa, że skoro jest z lutego, a ja z listopada, to jestem starsza o dwa lata i trzy miesiące, ale to są rocznikowo trzy lata... Zuza zrobiła dłuższą pauzę, jakby próbowała to wszystko przeliczyć, ale po chwili skapitulowała. Po kilku minutach opuściły pokój i dla odmiany wybrały drzwi na zaplecze hotelu. - To jaki mamy teraz plan? - Prosty: jedziemy do polskiej ambasady, szukamy kogoś w najdroższym garniturze i zaczynamy z nim rozmawiać. - Czyli to samo, co przez telefon? - Wiesz, że to nic nie dało... Pełna kontrola tutejszej policji nad sprawą daje mi do myślenia. Na początku tego nie rozumiałam, ale to zdjęcie Michała w mundurze wszystko zmienia... - To znaczy? - Domyślam się, że oni nie chcą zrobić z tego porwania dwóch turystów, tylko jakieś porachunki. Chodzi o to, że atak nie był wymierzony w ludność cywilną, a w „potencjalnych kryminalistów”. Dzięki temu całe zajście będzie miało zupełnie inny wymiar. Wszyscy turyści są bezpieczni. A po Michale i Robercie słuch zaginie... Zamiotą wszystko pod dywan. - Ale... wszystko wskazuje na to, że to rzeczywiście były jakieś porachunki. Że... no wiesz, ten inspektor też powiedział, że to nie było przypadkowe... Że wszystko było zaplanowane i przemyślane. Nikt nie zginął... - Tylko że ja chcę prawdy. Całej prawdy, a nie tylko kawałka. W ambasadzie dowiemy się, na jaki temat przeprowadzono rozmowy z policją i jak brzmi nieoficjalna wersja dotycząca całego zajścia... Ta prawdziwa... Dowiemy się też, dlaczego wylądowałyśmy tutaj na łasce i niełasce tunezyjskich mundurowych. I oczywiście przypomnimy bardzo dobitnie kilku urzędnikom w polskiej placówce dyplomatycznej, że w Tunezji zostało porwanych dwóch polskich obywateli, rozumiesz?

- No kumam. Wszędzie w necie są jakieś brednie. - Tak, albo ogólniki. Rozmawiałam już ze znajomym - dodała po chwili. - Czeka na mój sygnał. Ma zadzwonić i pogrozić im medialnym skandalem... - Czyli będzie grubo? - powiedziała Zuza. - Bardzo grubo. - Myślisz, że policja będzie nas szukać? - Raczej tak... - I wczoraj, i dzisiaj miałam wrażenie, że nas obserwują. Wczoraj na targu... nawet dzisiaj, jak poszłam po plecaki... Justyna uspokajająco poklepała ją po ramieniu - Dlatego wyszłyśmy tyłem - odparła znacząco. - Nie są głupi, ale liczę, że któryś będzie czymś bardzo zajęty, a my to wykorzystamy. - Ryzyk fizyk? - zapytała Zuza. - Chodźmy! Przeciskając się ciasnymi, nagrzanymi słońcem uliczkami, po raz pierwszy od dawna miały wrażenie, że robią coś, zamiast bezczynnie siedzieć, a to było bardzo przyjemne uczucie. Zuza od czasu do czasu dotykała rozpalonych słońcem ścian i w zdumieniu przyglądała się wypłowiałym dywanom, zwisającym gdzieniegdzie z niskich budynków. Po jakimś czasie znalazły się w bardziej nowoczesnej części miasta, pełnej turystów, również tych, którzy wybrali się na wycieczkę prosto z Port el-Kantaoui. Wyglądali odrobinę inaczej. Zuza szła ramię w ramię z Justyną, a kiedy mijały kolejne osoby, które zatrzymywały się, żeby zrobić komuś albo czemuś zdjęcie, uśmiechała się w duchu. Kiedy dotarły do miejsca, z którego powinien odjeżdżać bus, mający zabrać je do Tunisu, ze zdziwieniem stwierdziła, że w końcu poczuła zew przygody i choć bała się powiedzieć to głośno, wreszcie, po raz pierwszy podczas tych wakacji, poczuła się szczęśliwa. Rozmawiały, wybierając jak najbardziej ogólne tematy. Było trochę o muzyce, trochę o pracy w telewizji, ale potem rozmowa znowu zeszła na Karcza. - Czyli próbujesz powiedzieć, że Karcz... - zaczęła Zuza w nawiązaniu do jednego z tematów, które poruszyły wcześniej, i momentalnie urwała, czując na sobie oceniające spojrzenie Justyny. Czuła je nawet pomimo szkieł ciemnych okularów. Cały czas miała w pamięci pytanie Justyny, czy coś ją łączy z jej bratem i wolała się nie narażać. - Mam na myśli naszego Karcza... - Tak?

- Czyli ćwiczył boks? Justyna wzruszyła ramionami. Trzymała małą plastikową butelkę z wodą, z której co kilka chwil brała mały łyk, a w drugiej ręce ściskała włączony telefon z aplikacją, która miała pokazać im właściwy kierunek. - Dziwi cię to? - Nie, ale kumasz... Po prostu zawsze wydawało mi się, że to raczej on dostaje łupnia, i to raz za razem. Raz w Legnicy jacyś kolesie go napadli, a skończyło się na tym, że to on jednego z nich skroił na portfel... Justyna odwróciła się do niej jakby w zwolnionym tempie. - O czym ty mówisz, Zuza? - Oj tam, długa historia... Chodzi mi o to, że i tak pojechałam z nim do szpitala. Wiesz, myślę, że gdyby dobrze walczył, to... to nie biegałby tak często ze szwami... - Kiedy jeszcze regularnie ćwiczył, to może i nie był jakoś wybitnie dobry, ale ciężko było go położyć na deski. I jeszcze wkurzał przeciwników, co chyba ich trochę dekoncentrowało. Później mu przeszło i zaczął studia... Na chwilę zawiesiła głos, jakby zastanawiała się, po co w ogóle o tym mówi. „Później mu przeszło”. Jak dużym uproszczeniem to było? Jak bardzo to sformułowanie było niesprawiedliwe w stosunku do niej i do niego? Robert zaczął ćwiczyć boks tuż po tym jak umarł tata. To był jedyny powód. Zdarł kostki, szukając spokoju ducha. Później były szkolenia wojskowe. Nic poważnego, ale wzbudzało jej niepokój. Kiedyś go zapytała, po co to robi? A on odpowiedział, że nie wie. Może chciał się sprawdzić? Może szukał kogoś, kto narzuci mu dyscyplinę? „Później mu przeszło”. Znormalniał, ale czy mu przeszło? Z pespektywy lat odnosiła wrażenie, że nigdy tak naprawdę już jej do siebie nie dopuścił. Postanowiła, że go zapyta. Już niczego nie odłoży na potem. Przystanek, na którym się zatrzymały, nie wyglądał jak przystanek. Na chodniku stała tablica informująca o godzinach odjazdu, a wokół niej zgromadziło się kilkoro turystów. I tyle. Justyna po raz ostatni spojrzała na telefon, a później wsunęła go do kieszeni kurtki. Po chwili dopiła resztę wody i wsadziła pustą butelkę

do bocznej kieszeni plecaka. - Tutaj naprawdę jest jak na innej planecie - powiedziała w końcu z rozbawieniem. - Aż mi wstyd, że jeszcze dwa dni temu, siedząc przy obiedzie, dyskutowaliśmy o tym, że chcielibyśmy zobaczyć prawdziwą Tunezję. To brzmi jak złośliwy żart. A Robert jeszcze sam proponował wycieczkę do stolicy... Zuza rozpromieniła się i na chwilę odsłoniła twarz. - Ty! Wiesz, że mam tak samo? Nie chciałam ci tego mówić, ale od dłuższej chwili o tym myślę... - Wakacyjny klimat? - podpowiedziała jej. - Głupie, nie? Chłopaki porwani przez terrorystów, a ja się cieszę z pluszowego wielbłąda. No i z tego, że jestem tutaj... Justyna przyglądała jej się przez chwilę, a później delikatnie dotknęła jej ramienia. - Ja też się cieszę. Ale to nie byli terroryści, tylko najemnicy. - Spoko, znam różnicę. Tak mi się powiedziało... Ile będziemy jechać do Tunisu? - Myślę, że... Nie dokończyła, bo tuż przy nich zatrzymała się taksówka. Mały, poobijany samochód nie zachęcał do podróży, ale kierowca nadrabiał uśmiechem i zaangażowaniem. - Gdzie? - zapytał łamaną angielszczyzną. - Nigdzie - odpowiedziała Justyna i machnęła dłonią, żeby jechał dalej. - Gdzie, gdzie, gdzie? - naciskał kierowca, a jego uśmiech zrobił się jeszcze szerszy. - Nigdzie, nigdzie, nigdzie... - odpowiedziała i odsłoniła usta, uznając, że jeżeli kierowca zobaczy, jak artykułuje słowa, być może w końcu dotrze do niego, co próbuje mu powiedzieć. Dwójka turystów stojąca nieopodal zainteresowała się taksówką i ruszyła w jej kierunku. - Przyjaciele! - krzyknął kierowca do turystów, których widział pierwszy raz w życiu. - Dokąd? Nachylili się do okna i już mieli zacząć negocjacje, kiedy raptem Justyna odepchnęła ich, otworzyła drzwi taksówki i wpakowała do niej Zuzę. - Co się... - zająknęła się Zuza. Justyna wsiadła za nią i trzasnęła drzwiami. - Wielki jak szafa facet - syknęła Justyna przez zęby. - Idzie w naszą stronę... - Gdzie? - zapytał kierowca po angielsku. Za każdym razem,

kiedy wypowiadał to słowo, brzmiało inaczej, zupełnie jakby znaczyło coś innego. Czasami „gdzie”, było pytające, czasami pełne pretensji, a czasami po prostu brzmiało jak przerywnik w potoku pozostałych słów, które wypowiadał już w swoim języku. - Jedź! - poleciła mu Justyna, a później znowu zwróciła się do Zuzy. - Ten facet, o którym mi opowiadałaś... ten, którego poznałaś na plaży... Chyba go widziałam... - Co? - zdziwiła się Zuza i wykręciła głowę, żeby spojrzeć przez tylną szybę. Rzeczywiście był tam. Duży, elegancki mężczyzna w lnianym garniturze i błękitnej koszuli. Króciutkie szpakowate włosy. Szedł do taksówki. Szedł dokładnie w ich stronę. I wtedy ich spojrzenia się spotkały. Pomachał do niej i uśmiechnął się, zupełnie jakby chciał powiedzieć: „Cześć, Zuza, kopę lat!” - To jest ten ziomek, rzeczywiście! - zdziwiła się Zuza. - Co on tu robi? - Jedź!! - ryknęła Justyna na kierowcę. - Jedź, jedź, jedź! - Ok, ok, ok... - odparł w końcu, wrzucając kierunkowskaz i zwalniając ręczny. Ruszyli i włączyli się do ruchu ulicznego. - Gdzie? Justyna chciała krzyknąć, że gdziekolwiek, żeby po prostu jechał, ale wtedy kierowca gwałtownie nacisnął hamulec. Nerwowo zatrąbił kilka razy i zaklął siarczyście. - Gdzie?! - krzyknął, wychylając głowę przez otwarte okno. Wielki mężczyzna w lnianym garniturze dosłownie wyskoczył mu przed maskę. Przez przednią szybę było widać tylko fragment jego sylwetki. Justyna i Zuza zamarły. Mężczyzna pochylił się na tyle nisko, że zobaczyły jego twarz. Wskazał palcem najpierw jedną, a później drugą i gestem kazał im wysiąść z taksówki. Był bardzo opanowany. Nie wyglądał, jakby dopiero co wskoczył pod koła samochodu, żeby go zatrzymać. - Mąż? - zapytał taksówkarz. - Nie - odpowiedziała Justyna. - Jedź! - Niemąż? - zdziwił się. - Jeżeli panie nie jadą tą taksówką, to my się zdecydujemy powiedziała do Justyny polska turystka, zaglądając do niej przez okno. - Bo widzę, że panie nie mogą się zdecydować... Wielki mężczyzna wykorzystał tę chwilę, obszedł samochód i otworzył drzwi. - Nazywam się Devraux - powiedział mocnym niskim głosem,

zwracając się do Justyny. - Tę młodą damę poznałem już wcześniej... Musimy porozmawiać. Wszyscy... - Nie - odparła Justyna. - Ładna kurtka - stwierdził z lekkim uśmiechem. - Już ją kiedyś widziałem... - Mąż czy niemąż? - zapytał kierowca wyraźnie zniecierpliwiony, ale mężczyzna, który przedstawił się jako Devraux, warknął coś do niego po arabsku i tamten zamilkł. - Moje drogie panie - zaczął po chwili, zmieniając ton głosu. Błagam was. Jest gorąco jak w piekle, chce mi się palić, a przede wszystkim chcę wiedzieć, gdzie są Michał Karmelita i Robert Karcz. Porozmawiajmy... - Skąd ich znasz? - zdziwiła się Zuza. - Zapytałaś wtedy na plaży, czym się zajmuję. Powiedziałem, że pilnuję swojego interesu. Karmelita to mój interes... Chodźcie. - Chodźmy - szepnęła Zuza do Justyny. - Ten gość jest w porządku. Devraux zaczekał, aż obydwie wysiądą, a później wyciągnął z kieszeni banknot i wcisnął go kierowcy, żeby go uciszyć. - Zaczekaj! Skąd wiedziałeś, że nas tu znajdziesz? - zapytała nagle Justyna. - Niektórzy policjanci są przekupni... Informacja o tym, gdzie was zakwaterowali, była łatwa do uzyskania... Zejdźmy na chodnik. - A kim jesteś? - zapytała ostrzej niż zamierzała. - Wiesz, że porwali naszych bliskich? - Tak, wiem. I wiem, kto to zrobił - odpowiedział, patrząc jej prosto w szkła okularów. Zdawał się przewiercać je na wylot. Jej serce zaczęło bić szybciej. Miał przewagę. Na to stwierdzenie nie miała żadnej sensownej riposty. - Dobrze. Chodźmy - wydusiła z trudem. - Dokąd idziemy? - zdziwiła się Zuza. - Byle dalej od policji - odpowiedział. - I tam, gdzie mają klimatyzację... ***

Nie trzeba było być detektywem, żeby wiedzieć, że wpadły w kłopoty. Nie wiedziały jeszcze tylko, jak poważne. Pan Devraux wsadził je do dużego, przestronnego samochodu z napędem na cztery koła i zabrał do jakiegoś lokalu na obrzeżach miasta. Mieścił się w piwnicy, a w środku panował przyjemny chłód.

To był bar, ale w odróżnieniu od ulic pełnych białych turystów, tutaj nie było ani jednego. Weszli do środka, czując się jak intruzi, ale po kilku sekundach gwar rozmów rozpoczął się na nowo i wszyscy kompletnie przestali zwracać na nich uwagę. Devraux wyciągnął z bagażnika samochodu wielki wór. Niósł w nim coś ciężkiego, ale zachowywał się, jakby w ogóle tego nie odczuwał. - Co jest w środku? - zaniepokoiła się Justyna, myśląc o najgorszym. - Wszystko w swoim czasie... Sprawiał wrażenie osoby zrelaksowanej i pewnej siebie, zupełnie jakby w piękny letni dzień wyszedł z psem na spacer. - Co to za speluna? - skrzywiła się Zuza. - Lokalne piękno i koloryt - odparł Devraux. Zajęli miejsca przy stoliku daleko na końcu sali. Kilku mężczyzn wokół nich paliło fajki wodne. Pili również zdecydowanie mocny alkohol. - Allach nie widzi przez gruby sufit piwnicy - dodał Devraux, wsadzając do ust mentolowego papierosa. Zapalił go, a jego twarz spowiła chmura gęstego dymu. - Zamieniam się w słuch - powiedziała Justyna. Do stolika podszedł niski, wysuszony mężczyzna i postawił przed nimi puste szklanki i gliniany dzbanek oraz półmisek z owocami. - Lubię to miejsce - powiedział Devraux, wyciągając z półmiska figę i obracając ją w palcach. Po chwili odłożył ją na blat stołu i z papierosem w zębach ściągnął marynarkę. Pod spodem miał koszulę z krótkim rękawem. Był świetnie zbudowany, ale Justyna była pewna, że raczej nie było to wynikiem modnego dbania o zdrowie. To nie był typ człowieka, który idzie na siłownię leczyć się z kryzysu wieku średniego. Każdy jego ruch był spokojny i opanowany. Nie było w tym żadnej pozy. Spod rękawów wylewały mu się wytatuowane na skórze węże. Kiedy ruszał rękoma, tatuaże sprawiały wrażenie, jakby też się ruszały, co przyprawiało ją o dreszcze. - Podejrzewam, że nie macie pojęcia, że Michał Karmelita od kilku lat zajmuje się nielegalnym handlem zabytkami - powiedział w końcu, biorąc figę z blatu i rozrywając ją na dwie części. Trzymał papierosa w kąciku ust i mrużył jedno oko, chroniąc je przed dymem. - Mówimy tu o poważnym handlu z bardzo poważnymi ludźmi. - Dlatego go porwali? - domyśliła się Justyna.

- Tak - odpowiedział, gasząc papierosa w jednej połówce figi. Drugą połowę owocu wsadził do ust i przeżuł. - To był jedyny powód... - No dobrze. A mój brat? Co z Robertem? Co on miał z tym wszystkim wspólnego? - Nic. Gdyby nie ruszył ci na ratunek, pewnie by go zostawili w spokoju... - Skąd to wszystko wiesz? - Byłem tam - odparł i znowu się uśmiechnął. „Babciu, dlaczego masz takie wielkie zęby?” - pomyślała Zuza i nagle włączyła się do rozmowy: - Co masz w worku? - zapytała. - Miałeś nam powiedzieć... - Pokażę wam, ale w bardziej ustronnym miejscu - mruknął. - Powiedz teraz! Kto normalny chodzi z workiem pełnym węgla albo czegoś tam po knajpie? Czy tam są odcięte głowy? - drążyła, jakby rzeczywiście oczekiwała, że za chwilę mężczyzna złapie wór, odwróci go, a po podłodzie potoczą się ludzkie głowy. Devraux zaśmiał się. - Chciałbym, ale niestety nie... - Chciałbyś? - wystraszyła się i spojrzała prosto w jego bladoniebieskie oczy. Wyglądały jak zrobione z lodu. - Kim jesteś? - zapytała Justyna. - Jestem wspólnikiem Michała. Ja załatwiam towar, a on go sprzedaje. - Towar? Wzruszył ramionami, jakby nigdy nic. - Rzeczy o dużej wartości historycznej albo po prostu zaginione dobra. - Jesteście mafią? - Oj - powiedział Devraux, nalewając do trzech szklanek parujący płyn z dzbanka. - Kobieta, która pracuje w medialnym koncernie, nie powinna używać słowa „mafia”... My nie okłamujemy ludzi, nie wciskamy im broni ani narkotyków. W naszej pracy liczy się to, co jest bezcenne, pogrzebane w odmętach historii... To, co jest zapomniane... - Czyli nie było nigdy żadnej firmy deweloperskiej? Michał, on... - Z tego, co wiem, Michał kupił kilka nieruchomości, ale nie nazwałbym tego... „dewelopingiem” - wyjaśnił jej, rozbawiony tym słowem. - Wiem, że właśnie to pani powiedział, ale oczywiście było to kłamstwo... a raczej jedno z jego kłamstw. Przykro mi. - Dobrze - powiedziała Justyna twardo, jakby słuchanie tego

wszystkiego sprawiało jej ból. - Dobrze, w takim razie co wydarzyło się w hotelu i dlaczego? Powiedziałeś, że wiesz, kto jest za to odpowiedzialny... - Z moich źródeł wiem, że, niestety, nie możecie liczyć na niczyją pomoc. Całej tej sprawie zostanie ukręcony łeb. - Co takiego?? - Atak na hotel i porwanie zostanie przechrzczone na „tajną operację policyjną, która miała na celu przechwycenie dwóch poszukiwanych przestępców”... - Że co? - To będzie kaczka dziennikarska. Miód na uszy i serca tych, którzy boją się skandali, wysadzania autobusów, strzelania do turystów... Policja i tutejsze służby specjalne nie potwierdzą ani nie zaprzeczą z wdzięczności, że ktoś znalazł sensowne wytłumaczenie czegoś, co śmierdziało na kilometr poważnymi problemami. Wszystko ułoży się w logiczną całość: nikt nie zginął, hotel zaatakowali profesjonaliści, celem były dwie osoby... - Inspektor Arif mówił, że nie ma nagrań z hotelowego monitoringu... - powiedziała Justyna, lekko wystraszona. Wszystko brzmiało coraz bardziej sensownie. - I tutaj mam jeszcze jedną złą wiadomość - ciągnął. - Jeżeli ktoś będzie za bardzo drążył całą sprawę, do sieci trafi zdjęcie Michała w mundurze francuskiego legionisty, który lata wcześniej zdezerterował i ma na sumieniu kilka istnień ludzkich. To tylko potwierdzi wspomnianą kaczkę dziennikarską. Justyna przyglądała mu się, jakby próbowała ocenić, czy mężczyzna nie kłamie. - Czy to prawda? - O Michale? O moim drogim żydowskim przyjacielu Sashy? zapytał retorycznie. - To nie tylko prawda. To czubek góry lodowej... Justyna potarła oczy kciukiem i palcem wskazującym. - Gdzie oni są i kto ich porwał? Devraux podniósł do ust szklankę z herbatą z domieszką lokalnego alkoholu. - Najemnicy. Przewodził im Brytyjczyk, Aiden Pierce. - A ten Arab bez ucha z plaży? - przypomniała sobie Zuza. Robert wspominał jeszcze o jakimś Murzynie... - Mówisz o tym, któremu Robert urządził rękę? Obydwaj panowie pracują dla Pierce'a. - Znasz Roberta? - zapytała Justyna nagle. - Poznaliśmy się w Legnicy. Po tym, co się tam wydarzyło, Ro-

bert wiedział o Sashy już dużo, ale nie miał żadnego dowodu, więc po prostu przyczepił się do was, próbując wyprowadzić go z równowagi. Podejrzewam, że taki był właśnie jego cel. - Mów na niego „Michał” - poprosiła Justyna. Devraux ze zrozumieniem kiwnął głową. - No więc twój brat wiedział o Michale całkiem dużo... Doszło pomiędzy nami trzema do, nazwijmy to, małego spięcia. Z Karczem widziałem się ostatni raz w Pradze. Znalazł mnie, żeby przekazać mi, że ma zamiar utrudniać nam pracę w każdy możliwy sposób. Tak jak wspomniałem, małe spięcie... - Małe spięcie? - Złoto z zaginionego nazistowskiego konwoju... Na pewno kojarzycie sprawę - Że co? - krzyknęła Justyna. - Policja znalazła magazyn ze sztabkami w Małopolsce. Pani robiła o tym program. Rozmawiała pani z ekspertami i pasjonatami historii... Wydało mi się to zabawne - kontynuował Devraux. - I co niby Robert miał z tym wspólnego? - To Robert znalazł magazyn... nasz magazyn i dał cynk policji. Uroczy człowiek. Nie kojarzę nikogo więcej, kto byłby takim wrzodem na dupie... No ale poszło w niepamięć - uśmiechnął się i wzniósł szklankę z herbatą w geście toastu. - Zaraz, zaraz, nie wierzę w to! - Mówiłem, że to uroczy człowiek... Siostra, przepraszam za wyrażenie, telewizyjna celebrytka, a brat złodziej, okradający innych złodziei w imię tylko przez niego rozumianej sprawiedliwości. Proszę sobie wyobrazić, co by było, gdyby dowiedziały się o tym portale plotkarskie. Niezły temat, prawda? Po tych słowach dopił herbatę i podniósł się. Pomachał do wysuszonego mężczyzny, który obsługiwał ich stolik, a ten natychmiast pojawił się obok nich. Devraux zwrócił się do niego po francusku, mężczyzna usłużnie kiwnął głową i pokazał gestem dłoni, żeby poszli za nim. Devraux podniósł leżący na podłodze worek i spojrzał na dziewczyny. - Zapraszam - zwrócił się do nich. - To dopiero początek, ale o reszcie musimy porozmawiać w bardziej stosownym miejscu. Justyna i Zuza spojrzały po sobie, a później wstały, zabierając plecaki. Devraux zostawił swoją lnianą marynarkę przewieszoną przez oparcie krzesła.

- Wiedziałaś o Robercie? - szepnęła Zuza, prawie dotykając ustami ucha Justyny. - Domyślałam się... - mruknęła w odpowiedzi. Jej twarz miała grobowy wyraz. - Nie aresztowali go przecież w Egipcie za kradzież cukierków. Tylko nie zdawałam sobie sprawy, że to ma aż taki zasięg... - Złoty konwój - wyartykułowała Zuza bezgłośnie. Justyna przytaknęła. - Taaaa... A ten głąb pożycza ode mnie na benzynę. A ja się gimnastykowałam, żeby dostał pracę w szkole... Zuza chrząknęła. - Ja dostałam sztabkę. - Co? - Dostałam sztabkę - powtórzyła. - Chłopak z biblioteki w gimnazjum też jedną dostał, ale słowo honoru, że nie wiedziałam nic o Małopolsce. Myślałam, że to tylko te z Legnicy... wiesz, trzy sztabki czy ile ich tam było pod szpitalem w Lasku Złotoryjskim... Justyna westchnęła. - Zabiję go! - rzuciła zdenerwowana. - Przynajmniej wiem, z czego zrobił mi ostatni przelew... - Nie sądziłam, że tego złota może być... no wiesz, więcej... - Zuza - powiedziała nagle Justyna bardzo poważnie. - Coś tu jest nie tak. Na mój sygnał przygotuj się do ucieczki... - Co? - Przygotuj się - powtórzyła tylko. - Jesteśmy na miejscu - powiedział Devraux, odwracając się do nich. Niski, kręty korytarz doprowadził ich z głównej sali lokalu do dużego pomieszczenia wyłożonego dywanami. Wokół były poduszki do siedzenia i niziutkie stoliki, na których stały fajki wodne. Zapach w pomieszczeniu był dziwny i kojarzył się z czymś nieprzyjemnym. „Co oni tu palą?” - zastanowiła się Justyna. - To jakieś pomieszczenie dla VIP-ów? - zapytała w końcu. - Jest całe dla nas - powiedział Devraux, po czym stanął na samym środku i z hukiem wysypał zawartość worka na dywan. Justyna i Zuza zobaczyły stertę łańcuchów i coś, co z wyglądu przypominało kaganiec, ale trudno było jednoznacznie stwierdzić, czym było. - Co... co to... jest? - wyjąkała przerażona Justyna. - To zostało po Robercie i Sashy - wyjaśnił. Złożył worek i rzucił go pod ścianę, a następnie wyciągnął z kieszeni spodni paczkę

papierosów i jednego wsadził do ust. Przyglądając się łańcuchom, jakby je analizował, zapalił papierosa. - Aiden Pierce i jego ludzie to, jak już wspomniałem wcześniej, najemnicy różnych narodowości. Nie wyróżniają się niczym szczególnym poza faktem, że mają opinię skutecznych. Za odpowiednią stawkę są w stanie zrobić prawie wszystko. Mogą porwać, zastraszyć, przesłuchać i zabić. W tym konkretnym przypadku dostali pieniądze za zrobienie wszystkich tych rzeczy. Porwali ich, związali łańcuchami i wywieźli na pustynię... Zuza, słysząc to, zasłoniła usta dłonią. - Jest to dosyć popularna metoda, mająca na celu zmiękczenie osób przed właściwym przesłuchaniem - kontynuował. - Nie rozumiem... - Czterdzieści osiem godzin na pustyni i człowiek jest w stanie oddać wszystko za szklankę wody. - Czyli?... - Sasha, albo, jak wolisz, Michał, jest w posiadaniu cennych informacji, dzięki którym finalizuje swoje interesy. Ja nie mam tych kontaktów. W gruncie rzeczy nawet nie wiedziałbym, co i komu sprzedać na większą skalę... Tak się podzieliliśmy: ja znajduję i przywożę, a on sprzedaje. Musicie wiedzieć, że w tej branży taka wiedza, jaką dysponuje Michał, oraz jego znajomości są bezcenne. Nawet nie musi się specjalnie napracować, żeby skasować swoją działkę. I co? I to właśnie ludzie Pierce'a mieli wyciągnąć z niego te wszystkie cenne informacje. Po to był ten cały cyrk. Ale schrzanili robotę... Ich słynny sposób nie zadziałał. Kiedy wrócili do swojego specjalnego „magicznego miejsca”, znaleźli tylko łańcuchy... Justyna spojrzała na stertę łańcuchów i poczuła jak krew zastyga jej w żyłach. Naprawdę tym byli związani? - Podobno nikt wcześniej nie uciekł... - powiedział Devraux. - Czy wiesz, gdzie oni są? - zapytała Justyna w końcu. Devraux tylko zaciągnął się głęboko. - Nikt nie wie. Durnie, którzy ich tam zostawili, podejrzewają, że ktoś ich znalazł. Obecnie szukają na pustyni i kursują po obozach Berberów... Bo wiedzą, że za spartoloną robotę nie dostaną całego wynagrodzenia. - Jak to w ogóle możliwe? - Głos Justyny zmienił się nagle. Devraux znowu się zaciągnął. - Jak to możliwe? Zabawne, że pytasz... Nie sądziłem, że kiedykolwiek to powiem, ale uważam, że odpowiedź brzmi: Robert

Karcz. Jestem pewien, że to właśnie dzięki niemu uciekli. Długo na ten temat myślałem. Analizowałem każde ogniwo tych przeklętych łańcuchów i każdą kłódkę... - Znalazłeś coś? - Tak. Potwierdzenie mojej cichej teorii mówiącej o tym, że kiedy na horyzoncie pojawia się twój brat, to nawet najlepszy plan może trafić szlag. Spójrzcie na to w ten sposób: tuzin opłaconych, przeszkolonych baranów ma za zadanie uprowadzić z hotelu jedną osobę. Tylko jedną osobę! Ale zabierają ze sobą również twojego brata, kompletnie nie wiedząc, kim jest i jak bardzo potrafi zaleźć za skórę. Zastanawiacie się, dlaczego go zabrali? Prawdopodobnie dlatego, że kiedy próbował ratować ciebie, czyli swoją siostrę, przy okazji złamał jednemu z tych bolków rękę... trach, trach... i do wozu, łubudubu... Nie chcieli go zabijać, bo to utrudniłoby im ucieczkę. A później doszli do wniosku, że świetnym pomysłem będzie zostawić go na pustyni razem z Sashą. Teraz sobie pewnie plują w brodę. To oczywiście tylko moje podejrzenia, ale z doświadczenia wiem, że Sasha... - Nie o to pytałam - przerwała mu Justyna, łapiąc Zuzę za rękę i cofając się ostrożnie o dwa kroki. - Pytałam, jak to w ogóle możliwe, że tyle o tym wiesz? O całej tej sprawie... - Domyślam się, że znasz już odpowiedź na to pytanie, więc możemy sobie darować gierki - stwierdził. Z każdym słowem z jego ust ulatywała chmura tytoniowego dymu. - Tak - odparła Justyna. - To ty wynająłeś Pierce'a i tych ludzi... Devraux klasnął kilka razy w dłonie, jakby z uznaniem. - Tak - powiedział. - I bardzo, ale to bardzo zależy mi na tym, żeby znaleźć twojego ukochanego Michała. I co więcej, przejąć od niego w całości nasz mały biznes. - Chcesz okraść przyjaciela? - Przyjaciela? Nie jesteśmy przyjaciółmi. Łączyła nas tylko forsa. Byłem dla niego użyteczny aż do momentu, w którym on przestał być użyteczny dla mnie. Justyna zerwała się do ucieczki i, ciągnąc za sobą Zuzę, ruszyła pędem podziemnymi korytarzami. A potem tłum ciemnoskórych mężczyzn nagle zastąpił im drogę i straciły jakąkolwiek nadzieję. Koniec drogi. Nie przebiją się dalej. - Tak jak wspominałem... - kontynuował Devraux, pojawiając się tuż za dziewczynami. W odróżnieniu od nich szedł wolnym, spacerowym krokiem. - Nie chcę przeceniać umiejętności Karcza, ale może po raz pierwszy od kilku miesięcy na coś się przyda i jeżeli żyje, to

was znajdzie, a co ważniejsze... Pochylił się nad nimi na tyle blisko, że czuły jego oddech przesiąknięty zapachem mentolu i papierosowego dymu. - ...przyprowadzi do mnie Sashę i tym samym odkręci to, co zrobił ten dureń Pierce i jego niekompetentni ludzie - dokończył. Justyna, niewiele myśląc, spoliczkowała go siarczyście. - Chcesz wiedzieć, co o tym myślę? - zapytała wyzywająco. Devraux tylko się uśmiechnął. Uderzenie najwyraźniej nie zrobiło na nim wrażenia. ***

Karcz wsłuchiwał się w szum fal. Śnił, że leży w hamaku na swojej wymyślonej wyspie i wpatruje się w piękne błękitne niebo. Kiedy pojawiło się uczucie pragnienia, mlasnął kilka razy i niechętnie zeskoczył z hamaka. Ruszył plażą w kierunku morza, żeby zanurkować w chłodnej toni, ale linia wody cofała się z każdym jego krokiem. Trwało to naprawdę bardzo długo, aż w końcu zorientował się, że nie ma żadnej wyspy ani hamaka. Wszędzie wokół był tylko piach... Niekończący się piach. Kiedy upadł i stoczył się z wydmy, nie pamiętał już, ile kilometrów pokonał samotnie w drodze przez pustynię. Słońce już dawno wychyliło się znad horyzontu. Powieki miał ciężkie i nie mógł otworzyć oczu. Nagle w ciszy, przerywanej odgłosami wiatru tańczącego na wydmach, usłyszał głosy. Był pewien, że to kolejne urojenie. Nie mógł słyszeć głosów, bo przecież był sam. Zupełnie sam. - Hej, tu jest człowiek! - Zwariowałeś? - Mówię ci, że to człowiek. Wyszedł zza wydmy i padł na twarz... - Rzeczywiście! Kolejne głosy były już w innych językach. Nie rozumiał. - Ja... ja go chyba znam... - Co? Zobacz, w jakim jest stanie... Co on w ogóle ma na sobie? Jest nieprzytomny... - Boże, to Robert! Robert! Ja go znam!

- Co ty gadasz? Jak to: znasz go? - Znam. - Poważnie? Aleks, dziewczyno, zastanów się. Tong nie będzie zachwycony. Ostrzegam cię... Co ten typ w ogóle tu robi? Jak się tu znalazł? Będziemy mieli kłopoty! - Uspokój się! To był mój narzeczony! - On?! - Tak. Cholerny Robert Karcz! - Żarty sobie robisz? A później głosy ucichły, zostało tylko echo, które rozmyło się i zamieniło w jedno wielkie nic.

ROZDZIAŁ SIÓDMY W KTÓRYM POJAWIA SIĘ PAN TONG I PO CHWILI KTOŚ TRACI ŻYCIE

IEDY Robert Karcz obudził się na łóżku polowym w dużym białym namiocie, utwierdził się w przekonaniu, że jednak nie oszalał i że ktoś go uratował. Pewne rzeczy i głosy, które słyszał, były zawieszone na granicy snu, ale sen właśnie się skończył, a wenflon wbity w przedramię był jak najbardziej rzeczywisty. Ściągnął z czoła mokry kompres i przyłożył go na chwilę do ust, a później usiadł. Przy okazji zauważył, że ktoś bardzo starannie opatrzył mu nadgarstek. Wiedział, że rana jest poważna i na pewno pozostawi bliznę. Po hawajskiej koszuli, jeansach i zdartych butach nie było śladu. W pasie był przewiązany czymś w rodzaju bardzo długiego miękkiego ręcznika. W namiocie stały jeszcze trzy podobne łóżka, a pośrodku, tuż obok słupów podtrzymujących konstrukcję, ustawiono rozkładane stoły. Najbardziej interesujące były piętrzące się wszędzie skrzynie z numerami seryjnymi. Co zawierały? Mógł się tylko domyślać. Zaczął masować sobie skronie. Czuł się sponiewierany. Na moment uciekł myślami do Michała Karmelity i aż zrobiło mu się niedobrze. Obraz Karmelity przykrytego liśćmi i leżącego gdzieś pod palmą pośrodku Sahary przyprawiał go o zawroty głowy. „Ile spałem? - zastanowił się. - Jak długo tu jestem? Niech to szlag! Gdzie ja w ogóle jestem?” Wyciągnął wenflon z przedramienia i pilnując, żeby ręcznik nie zsunął się i nie obnażył go, wstał z łóżka. Z trudem rozprostował kości. Przez kilka chwil czuł się jak na wzburzonym morzu, ale policzył do dziesięciu i wszystko się uspokoiło.

K

Kuśtykając lekko, ruszył w kierunku wyjścia z namiotu. W pierwszym momencie słońce go oślepiło. Osłonił się wolną ręką, tą, którą nie przytrzymywał ręcznika, a kiedy stanął bosymi stopami na rozgrzanym piachu, aż zazgrzytał zębami. Później obraz zaczął wracać do normy. Wszystko nabrało ostrości i kolorów. To, co ujrzał, zaparło mu dech w piersi. Miasto, a raczej fortyfikacja. Częściowo wykute w skale nad nim, a częściowo, dziesiątki metrów poniżej, zbudowane z wypalonej słońcem gliny. Widział coś podobnego już wcześniej, ale to miejsce sprawiało wrażenie zawieszonego w czasie, zupełnie jakby żadna ludzka stopa nie stanęła w nim od... - Na razie nazywamy je „Miastem z gliny” - usłyszał kobiecy głos. - Piętnasty wiek, pewnie się już domyśliłeś, ale pod spodem jest starsze. Najpierw był ten ogromny dziedziniec poniżej. Dziesiątki spichlerzy i komnat, później zaczęli piąć się w górę i wykuwać w skałach przestrzenie mieszkalne... Odwrócił się i wtedy ją zobaczył. Po raz pierwszy od lat spojrzał w oczy, w których tonął więcej razy, niż mógł zapamiętać. Jej opalona skóra miała kolor mlecznej czekolady, a króciutkie czarne włosy nadawały jej wojowniczego wyglądu. Była ubrana w solidne wojskowe buty, spodnie i lnianą koszulę w kolorze khaki. W takim zestawie tylko ona mogła wyglądać pięknie i kobieco. I wyglądała. Karcz poczuł mrowienie, a dopiero po chwili strach. - Karcz... Wiedziałam, że to ty. Nie mogłam uwierzyć... powiedziała. - O... Ola? - zająknął się, a ręcznik, który trzymał, nagle zsunął się prosto na rozgrzany piach pod jego nogami, zostawiając go całkowicie nagiego i jeszcze bardziej bezbronnego niż chwilę wcześniej. - Tak - odparła z uśmiechem. - Teraz jestem pewna, że to ty... ***

Karcz dostał komplet nowych ubrań z lnu oraz biały kapelusz z szerokim rondem. Spacerował po wykopaliskach i dotykał wypolerowanych przez piach murowanych ścian. Nie były to cegły, tylko poukładane na sobie kamienie. Ułożone z precyzją i wzmocnione gliną. Nie do sforsowa-

nia. Żeby dostać się na dziedziniec miasta, należało zejść po wykutych w skale stopniach. Dopiero patrząc z dołu, można było dostrzec ogromny kunszt całego miejsca. Dziedziniec, na którym stały murowane i gliniane spichlerze, otoczony był ze wszystkich stron skałami, w których wykute były wielkie dziury przypominające dziuple. Do każdej z nich prowadziły osobne schody. Mógł tu być wcześniej ogromny wąwóz, który ktoś zagospodarował. Na środku dziedzińca była głęboka studnia, a tuż obok niej coś, co mogło przypominać świątynię. - To wszystko jest ogromne - powiedział w końcu, co chwilę z niedowierzaniem dotykając ścian. - Widziałem wcześniej ksary, ale to miejsce wygląda jak... Tu mogły mieszkać setki osób! - Rozumiem i czuję się tak samo. To przypomina trochę fort, trochę pałac... Ola, która towarzyszyła mu w trakcie spaceru, już od dawna nie była dziewczyną, jaką zapamiętał. Była kobietą - Aleksandrą, do której wszyscy w wielonarodowościowej ekipie badaczy zwracali się „Aleks”. Ksary były wioskami znajdującymi się w miejscach dobrze położonych, najczęściej przy oazach albo na drodze pustynnych karawan. Setki dziur wydrążonych w skałach otaczających dziedziniec przypominały trochę plaster miodu i nie wyglądały zbyt przyjaźnie, ale za to były doskonałym schronieniem dla ludzi pustyni oraz dla ich dóbr. Dawały chłód w ciągu upalnego dnia oraz ciepło nocą. Do tego dochodziły gliniane spichlerze, w których przechowywano płody rolne. - Kto by pomyślał - mruknął Karcz. Spieczone usta miał posmarowane wazeliną. - Glina zawsze wydawała mi się nietrwała, ale to miejsce wygląda jak nowe... Jest w doskonałym stanie... Ola tylko przytaknęła. - Kilkaset lat - dodała. - Tego miejsca nie widać nawet na zdjęciach satelitarnych. Z góry wygląda jak plama. Jak nic. Jak zwyczajna duża dziura w ziemi obok wielkiej skały. Karcz rozejrzał się uważnie. Wszędzie wokół kręcili się ludzie w podobnych ciemnych okularach i białych kapeluszach. - Znaleźliście coś? Zrobiła niepewną minę i to wystarczyło mu za odpowiedź.

- Nikt tu nie mieszka, prawda? - zapytał. - Jak długo jest puste? - Tak, nikt tu nie mieszka - potwierdziła. - I nikt nie wie o tej osadzie. Nawet nie ma nazwy, dlatego nazywamy ją „Miastem z gliny”. - Co znaleźliście? - powtórzył pytanie bardziej dobitnie. - Wszystko - odpowiedziała tajemniczo. - Widzisz to? Wskazała palcem strzelistą konstrukcję wybudowaną w samym środku dziedzińca tuż za studnią. - To świątynia - wyjaśniła. - Mała, ale niewątpliwie służyła do odprawiania modłów. W dziurach powyżej mieszkali, a tu schodzili się modlić... Karcz uciszył ją machnięciem ręki i zrobił kilka kroków w kierunku budowli. Wszystko zaczęło mu się składać w całość. - Trafiliście na prawdziwe zaginione miasto... Aleks pokręciła przecząco głową. - Robert, nie trafiliśmy - odparła w końcu. - My go szukaliśmy od miesięcy. I znaleźliśmy. - Czy... - Jest tu wszystko - powiedziała i uśmiechnęła się. Karcz znał ten uśmiech. - Co to znaczy? - Rozejrzyj się. Karcz posłusznie rozejrzał się po dziedzińcu. Dostrzegł jednego z archeologów, który ostrożnie wynosił z jednego ze spichlerzy zwoje dokumentów. Było tego więcej. - Wszystko - powtórzyła Ola. - Jakby wszyscy mieszkańcy pewnego dnia po prostu zniknęli. - Epidemia? Czarna ospa? - Albo rozkaz proroka i natychmiastowy wymarsz. - Proroka? - Oni zostawili wszystko! - Co to znaczy: wszystko? - Nawet sobie nie wyobrażasz, Robert. ***

Obóz, który znajdował się na wzniesieniu tuż nad miastem, składał się z dziesięciu białych, ogromnych i nowoczesnych namiotów. Każdy z nich wyglądał jak mały dom. To właśnie w jednym z nich Karcz ocknął się tego ranka, w pewnym sensie dostając od życia drugą szansę. Nad obozem archeologów był jeszcze jeden obóz, ale ten nie miał

z nowoczesnością nic wspólnego. Tam mieszkali Berberzy, ludzie pustyni. Karcz wiedział, że zostali wynajęci, żeby pilnować i utrzymywać przy życiu resztę ekipy, składającej się w głównej mierze z Europejczyków, co, jak się miało później okazać, nie było do końca prawdą. To Berberzy w normalnych okolicznościach budowali i zamieszkiwali tego typu wioski. Na południu Tunezji można było nawet przy odrobinie szczęścia wykupić wycieczkę do takich właśnie berberyjskich wiosek. Tylko że miejsce, w którym się znajdował, to nie była wioska. To miało rozmiar małego miasteczka. Na dziedzińcu pomiędzy spichlerzami można było zabłądzić. Karcz nie miał wystarczająco dużo czasu, żeby się rozejrzeć, ale to, co zauważył do tej pory, pozwoliło mu wyciągnąć pierwsze wnioski. - Ty tu rządzisz - stwierdził, kiedy usiedli na rozkładanych krzesłach pod namiotem należącym właśnie do niej. Twarz posmarował tłustym i śmierdzącym balsamem, który wzbudzał w nim wstręt, ale postanowił nie protestować. - Wszyscy kłaniają ci się w pas... - Kieruję tą ekspedycją - przyznała ostrożnie. - Ale nie rządzę. Karcz milczał, zastanawiając się nad jej słowami. Kiedy poznali się lata wcześniej, obydwoje byli na studiach. Karcz był starszy od niej o kilka lat, ale zaczął archeologię w tym samym roku co ona, ponieważ przedtem robił licencjat z pedagogiki. Ola była tak samo piękna jak tego dnia, kiedy ją zobaczył po raz pierwszy. Z tą tylko różnicą, że rysy twarzy jej się wyostrzyły. Nie sprawiała już wrażenia kocięcia, którym była jeszcze kilka lat temu, ale przypominała drapieżną pumę. To już nie była Ola, nie. To była Aleks. Nawet punkowa fryzura była prawdopodobnie celowym zabiegiem wykonanym po to, żeby miała większy posłuch u obcych mężczyzn. Karcz przyglądał jej się z nieukrywaną fascynacją. Żył i podróżował z tą kobietą przez ponad dwa lata. Żył i kochał tę kobietę aż do chwili, w której zniknął i porzucił ją i marzenia o normalnym, stabilnym życiu. - To cud - wydukał w końcu. - Nie mogę w to uwierzyć... - Nie ukrywam - uśmiechnęła się drapieżnie. - Ma to znamiona cudu... Ale nadal nie wiem, jak się tu znalazłeś. Postukała palcem w zegarek na nadgarstku. - Minęło już chyba wystarczająco dużo czasu, żebyś doszedł do siebie i mógł mówić. Dostałeś zastrzyki z glukozy i wlano w ciebie nie

wiem ile soli fizjologicznych... - Na pustyni został mój znajomy... Nie miał siły już iść... Układałem strzałki z kamieni, żeby po niego wrócić. Aleks przyglądała mu się uważnie, jakby próbowała pomiędzy słowami wyczytać, czy mówi prawdę. - Jak trafiłeś na pustynię? - Ja... - Miałeś na sobie cuchnącą hawajską koszulę i jeansy. Nie byłeś ubrany na wyprawę. Rozbił wam się samolot? Chrząknął i napił się wody z blaszanej manierki. - Zostawili nas tam - powiedział w końcu. Myśl o długim, niekończącym się spacerze przyprawiła go o dreszcz biegnący wzdłuż kręgosłupa. - Kto? - Nie wiem. - Nie wiesz? - Chodziło o niego, nie o mnie. Trafiłem tam przez przypadek. Opowiedział jej historię urlopu w Tunezji, pomijając szczegóły dotyczące Karmelity i wprowadził go po prostu jako nielubianego potencjalnego szwagra. Historyjka musiała brzmieć wiarygodnie, bo Aleks nawet nie zadawała pytań. - Muszę zadzwonić - powiedział w końcu Karcz. - Do siostry. Gdzie macie telefon satelitarny? Aleks założyła nogę na nogę i rozpięła kilka guzików. Karcz zauważył krople potu spływające po jej dekolcie i przełknął ślinę. - Nic z tych rzeczy - odparła. - Przykro mi... - Muszę zadzwonić do siostry - powtórzył. - Nie mamy telefonu satelitarnego. Nie mamy żadnego sprzętu do komunikacji. To nie są normalne wykopaliska - przyznała niechętnie. - Sektor prywatny - mruknął pod nosem. - Kto? Amerykanie? Rosjanie? Aleks wzięła od niego manierkę i upiła łyk. - Japończycy - powiedziała cicho. - To nie jest twoje zmartwienie, ale i tak pewnie poznasz dzisiaj pana Tonga. - Sponsor? Jest tutaj? - Powiedzmy, że to... prawa ręka sponsora - spojrzała na niego znacząco. - Nie twoja sprawa. - Zostałaś najemnikiem? Wzruszyła ramionami.

- W pewnym sensie... Przyglądał się, w jaki sposób układa usta, kiedy mówi. Patrzył na jej uszy, odsłoniętą szyję i niesamowitą fryzurę. Tak. To na pewno była ona. - Gapisz się, jakbyś zobaczył ducha - powiedziała w końcu. - A to ja powinnam tak powiedzieć. - Ola... Nie mogę w to uwierzyć... - wskazał palcem najpierw ją, a potem wykopaliska, jakby to miało wszystko tłumaczyć. - Posłuchaj... ja muszę skontaktować się z Justyną... Aleks kiwnęła na znak, że rozumie, ale po chwili znowu pokręciła powoli głową, jakby rozmawiała z krnąbrnym dzieckiem. - Nie ma takiej możliwości, Robert. Przykro mi, nie dysponujemy w obozie takim sprzętem. - A ten cały... - zastanowił się - ...pan Tong? Aleks uśmiechnęła się, jakby powiedział coś zabawnego, albo jakby wiedziała coś, czego nikt poza nią nie wie. - Zapomnij. Mówię poważnie. Karcz jeszcze nie czuł się na siłach, żeby z nią dyskutować. - A Michał Karmelita? Mój znajomy? Poszukacie go? - Wysłałam po niego Berberów, ale nic nie obiecuję - odparła smutno. - Prawdopodobieństwo, że przeżył, jest bliskie zeru... I nie myśl o naszych jeepach. To wozy, które przywiozły tu cały obóz i mają go również stąd zwinąć po skończonej robocie. Są nie do ruszenia. Mamy oczywiście zapasy paliwa, ale one są nam potrzebne. Pan Tong... nie pozwoli - dodała szybko. Karcz wpatrywał się w rozciągające się poniżej zagubione w czasie miasto i szukał kolejnych osób, próbując oszacować liczbę uczestników ekspedycji. - Zawsze wiedziałem, że masz talent - powiedział nagle. Większy niż ja... Aleks zaśmiała się. - Zamknij się - powiedziała, ale jej głos nie brzmiał wesoło. - Mówię poważnie. Jestem pod wrażeniem... - Dziękuję. - To twój pierwszy raz? - Drugi dla tego zleceniodawcy. - Japończyka? - Tak, ale to nie twoja sprawa. - Dziękuję za opatrzenie ręki i... za wszystko - dodał. - Miałem kiepskie dwa dni... Milczeli przez kilka chwil i obserwowali pustynne wydmy i

wynurzające się z piasku miasto. Niesamowity widok. Konstrukcja była misterna. Karcz nie miał pewności, ale odnosił wrażenie, że niektóre wydrążone w skale tunele łączyły się, tworząc większą całość. Uciekał wyobraźnią w tamte miejsca. W osmolone od sadzy sufity i tajemnice, które mogły kryć się w środku. - Robert - głos Aleks był stanowczy, jakby zauważyła, że zaczął błądzić gdzieś myślami. Błyskawicznie sprowadziła go na ziemię, i to nie pierwszy raz. - Muszę cię o coś zapytać... - Tak? Wiedział, o co zapyta. Od kiedy ją ujrzał, czekał, aż zada mu to pytanie. - Dlaczego mnie zostawiłeś? Karcz skrzywił się, jakby to wspomnienie spowodowało, że poczuł w ustach gorycz. - Ola... byłaś... - Jaka? - Cudowna - dokończył. - A ja... nie chciałem zrujnować ci życia... Aleks pokiwała głową z udawanym zrozumieniem. - Czyli jednak - przyznała. - Jednak byłeś egoistycznym dupkiem. Karcz milczał. - Dwa lata razem. A ty zniknąłeś z dnia na dzień. Zostawiłeś mnie, a ja nawet nie wiedziałam, gdzie zacząć cię szukać... - Przepraszam - wydusił. - Jest mi przykro... - O, tak! - powiedziała, odchylając głowę i spoglądając w niebo. Czekałam na to kilka lat. Wmawiałam sobie, że umarłeś, bo tak bardzo chciałam cię zabić, a ty mówisz, że jest ci przykro... „Ostatnio słyszę to dość często” - pomyślał. - Ola... nie chciałem cię ranić. Chciałem cię chronić. - Wyglądam, jakby trzeba było mnie chronić? Karcz zastanowił się. - Teraz nie, ale wtedy... Podjąłem decyzje, które... - Oświadczyłeś mi się - warknęła. - Oświadczyłeś mi się, rozumiesz? Nie byłeś pierwszym lepszym frajerem. Byłeś miłością mojego życia... Wstała i odeszła kilka kroków, najwyraźniej po to, żeby się uspokoić. Unikała jego wzroku, a on nawet nie próbował złapać z nią kontaktu. - Dlaczego mi się oświadczyłeś? - zapytała nagle, nadal na niego

nie patrząc. - Minęło kilka lat, a ja zaczynam wierzyć, że spotkałam cię na środku Sahary właśnie po to, żeby usłyszeć, co masz do powiedzenia. „Bo cię kocham - pomyślał. - Zawsze kochałem i zawsze będę kochał, ale nie potrafię założyć rodziny. Nie wiem, jak to zrobić. Nie potrafię sobie nawet tego wyobrazić. Nie wiem, jak to jest być mężem. Nie wiem, jak to jest BYĆ przy kimś”. Przełknął ślinę. To był ten moment. Był gotów. W końcu, po latach. Chciał to wszystko powiedzieć, ale nie zdążył, ponieważ tuż obok ich namiotu pojawiła się niska, uśmiechnięta postać. Jej oczy były zasłonięte przez czarne gogle, a na głowie miała kapelusz z niedużym rondem. - Panie Tong - zwróciła się do niego Aleks i ukłoniła się. Karcz, widząc mężczyznę, który miał nie więcej niż metr sześćdziesiąt wzrostu, powoli wstał i również się lekko ukłonił. Pan Tong był bardzo elegancko ubrany jak na surowe warunki pustyni. Miał na sobie dwuczęściowy kremowy garnitur, a jedyną rzeczą, która nie pasowała do reszty ubioru, były wysokie wojskowe buty, najwyraźniej wykonane na zamówienie. Na pewno ułatwiały mu przemieszczanie się po piachu - Dobrze widzieć pana w zdrowiu - powiedział Tong z szerokim uśmiechem, przyglądając się Karczowi. Mówił płynnym brytyjskim angielskim, zupełnie jakby był królewskim arystokratą, a nie japońskim kretem kopiącym w piaskach pustyni. - Aleks dużo o panu mówiła. Nie będę ukrywał, że jesteśmy wszyscy zaskoczeni pana obecnością. - Sam jestem zaskoczony - przyznał Karcz po angielsku, a po chwili wypalił: - Tong to japońskie nazwisko? Całe życie byłem przekonany, że chińskie... - Jest pan spostrzegawczy - odparł mężczyzna i zerknął na Aleks. - Nazywają mnie Tong, bo tak jest łatwiej, a ja nie mam nic przeciwko. Moje prawdziwe imię i nazwisko nie jest pana zmartwieniem. - Rozumiem, Tong-san - powiedział, używając oficjalnego japońskiego tytułu grzecznościowego. - Bardzo przepraszam i dziękuję za uratowanie życia. Pan Tong przyjrzał mu się uważnie i również skłonił się w jego kierunku. - Słyszałem, że jest pan archeologiem - zaczął. - Zabawny zbieg okoliczności... Prowadził pan na Saharze wykopaliska?

- Nie, Tong-san - odparł uprzejmie. - Tak jak wspominałem obecnej tutaj... Aleks-san, razem z moim przyjacielem zostałem porwany i porzucony na pustyni. Sprawcy nieznani. Jemu nie udało się dotrzeć aż tutaj. Właśnie prosiłem Aleks o możliwość skorzystania z telefonu satelitarnego albo o pomoc w odnalezieniu tego człowieka. Aleks spojrzała na Karcza zaskoczona jego ogładą i zmianą w zachowaniu. Pan Tong, który sięgał mu odrobinę poniżej ramienia, milczał przez bardzo długą chwilę, a później powiedział coś do Aleks po japońsku. - Pan wybaczy - odezwał się znowu po angielsku. - Miło mi, że wie pan, co to szacunek i zna trochę japońską kulturę. Z przyjemnością przy kolacji posłucham, co ma pan do powiedzenia w kwestii pana podróży i przybycia tutaj. - Dziękuję - powiedział Karcz. Pan Tong jeszcze przez chwilę patrzył na Aleks, jakby próbował czytać w jej myślach, a później odwrócił się w kierunku wykopalisk. - Podobno byliście zaręczeni - rzucił nagle. - Nie wierzę w zbiegi okoliczności. Najwyraźniej tak musiało być... Co pan sądzi o naszym odkryciu? Wskazał gestem ręki „Miasto z gliny”. Karcz milczał, ale Aleks zasygnalizowała mu, że może się odezwać. - Przykro mi, ale nie potrafię ocenić, w której części pustyni się znajdujemy - powiedział po przerwie. - Ciężko mi się odnieść... - Proszę próbować. Karcz zamknął na chwilę oczy i spróbował przypomnieć sobie trwającą wiele godzin podróż samochodem z kagańcem i workiem na twarzy. Próbował oszacować czas i odległość, a także możliwości samochodu. - Południowa część Tunezji albo jeszcze dalej na południe... - Proste, jeżeli wie się, gdzie się było - odparł Tong, nadal na niego nie patrząc. - Coś więcej? Karcz przypomniał sobie mężczyznę wynoszącego ze spichlerza dokumenty. - Mam teorię... - zaczął ostrożnie. - Jeżeli jesteśmy gdzieś na środku pustyni, a w spichlerzach znajdują się dokumenty, to znaczy, że ktoś przed czymś uciekał i próbował coś ukryć. Jeżeli to miejsce było nietknięte stopą ludzką, jedyne, co przychodzi mi do głowy, to kolonizacja Tunezji przez Francję pod koniec dziewiętnastego wieku. W tysiąc osiemset osiemdziesiątym pierwszym roku Francuzi w

liczbie trzydziestu sześciu tysięcy podbili Tunis. Słyszałem o przypadkach ludzi uciekających na pustynię. Zabierali ze sobą całe biblioteki, bojąc się zmian. Wiele z tych miejsc było później przejętych przez Francję. Wykorzystywali forty jako swoje własne twierdze strategiczne... - Tak - przyznał Tong. - Ale nie to miejsce. Na pewno nie to miejsce... Pan Tong milczał i kiwał głową, mrucząc coś pod nosem. W końcu odwrócił się do Karcza, ściągnął okulary i spojrzał mu prosto w oczy. - Jak wiele powiedziała panu była narzeczona? Karcz zdębiał. - Niewiele - odparł zgodnie z prawdą. - Dobrze - przyznał. - Może będzie pan przydatny... w naszym małym projekcie. - Muszę skontaktować się z siostrą, Tong-san - poprosił Karcz. Błagam. Muszę jej dać znać, że żyję i mam się dobrze... Pan Tong ze zrozumieniem kiwnął głową. - Tego nikt nie wie - powiedział nagle. - Jest pan wycieńczony, być może umarł pan na pustyni, a jeszcze po prostu pan tego nie zauważył. Rozumie pan? Karcz poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy. - Słucham? - Nigdzie pan nie zadzwoni, a pana życie zależy od pana przydatności i neutralności. Nie mamy tu kontaktu ze światem. Prosiłem Aleks, żeby przekazała panu, jak tylko się pan obudzi, że najważniejsza jest dla nas dyskrecja. Proszę to uszanować. Karcz tylko pochylił się lekko. Nie była to sytuacja, w której mógł dyskutować z tym małym człowiekiem. - Widzimy się na kolacji - dodał Tong. Podszedł do Aleks i dotknął jej ramienia, jakby sprawdzał, czy wszystko z nią w porządku, a potem odszedł w kierunku namiotów, zostawiając ich samych. ***

Europejczycy z ekspedycji zjedli obiad razem. Pan Tong i jego dwóch azjatyckich asystentów nie zaszczyciło ich obecnością. W grupie archeologów pracowało dwóch Brytyjczyków, czterech Francuzów, trzech Niemców i czterech Polaków. Jeden z Polaków rozpoznał Karcza i, widząc go w dobrej formie, przyszedł się przywitać. Włosy miał zaczesane na tył głowy i za uszy, a pojedyncze niesforne pasemka opadały mu na okrągłe szkła okula-

rów w cienkiej oprawce. - Hej, koleżko - zaczął. - Pamiętasz mnie? Sebastian. Karcz pokręcił przecząco głową. Nie było zbyt wielkiego skwaru, więc ustawili na środku obozowiska pięć rozkładanych stołów, tworząc jeden wielki biesiadny stół. Takie okazje nie zdarzały się często, jak poinformowała go Aleks, więc w pewnym sensie miał szczęście. Oprócz archeologów byli jeszcze Berberzy ze swoim obozowiskiem zorganizowanym powyżej. Berberzy gotowali posiłki dla wszystkich, ale sami jedli oddzielnie. Ciężko było nie odnieść wrażenia, że obiad był tylko dla Europejczyków. - Tong-san? - zdziwiła się Aleks, wręczając Karczowi miskę z zupą. - Nigdy w życiu nie byłeś taki grzeczny. - Pracowałem z Japończykami. - Domyśliłam się. - Naprawdę mnie nie pamiętasz? - dopytywał Sebastian. Okulary cały czas zsuwały mu się z nosa. - Pracowaliśmy raz na ekspedycji naukowej z Michalskim... kojarzysz go? Karcz, słysząc nazwisko swojego mentora, popatrzył na Sebastiana. - Przykro mi. Naprawdę nie pamiętam - odparł zgodnie z prawdą. - Trudno. Ja ciebie pamiętam - uśmiechnął się Sebastian. - Zawsze wszyscy uważali cię za ważniaka, bo nie lubiłeś z nami rozmawiać... - O! - powiedziała Aleks takim tonem, jakby w ogóle jej to nie zaskoczyło. - To ciekawe - kontynuował Sebastian, zajmując miejsce przy stole tuż obok nich. - Słyszałem, że Michalski został postrzelony w Egipcie rok temu. Podobno jest przykuty do łóżka... - Już chodzi - sprostował Karcz. - Na początku było ciężko, ale teraz jest już dobrze. Chodzi o własnych siłach. Sebastian zjadł trochę zupy, a później wycelował oblizaną łyżkę w Karcza. - Czyli utrzymujecie kontakt - zauważył. - Tak, utrzymujemy - przyznał Karcz, a później zażartował: - W chwilach, kiedy nie umieram na pustyni. Sebastian postukał łyżką w przednie zęby, jakby bił się ze swoimi myślami. - Słyszałem, że to przez ciebie go postrzelili... i że cię aresztowali. To prawda?

Karcz uśmiechnął się krzywo. Miał dość dopadającej go na Saharze przeszłości. Sebastian, choć sympatyczny, zaczął go irytować. - O tym też mi nie mówiłeś - zauważyła Aleks. - Nie ma o czym... - Co ty w ogóle robiłeś na pustyni? - zapytał Sebastian, znowu wskazując go łyżką, zupełnie jakby tym gestem próbował skupić na sobie jego uwagę. Coś w stylu: „Hej, ty! Słuchaj uważnie, bo mam pytanie!”. Karcz spróbował zupy i skrzywił się. W misce pływało coś, co nie wyglądało szczególnie zachęcająco. - Co robiłem na pustyni? - Dokładnie. - Myślałem, że to plaża. Szukałem morza - odparł po chwili, nawet nie patrząc w jego kierunku. Sebastian pociągnął nosem i poprawił okulary. Później spojrzał z satysfakcją na Aleks. - Widzisz - powiedział. - Ważniak! - Czego szukacie? Jaki jest cel tej całej kampanii? - zapytał nagle Karcz, a Sebastian przed udzieleniem odpowiedzi popatrzył na Aleks. Ona tylko pokręciła głową. - Naprawdę byliście zaręczeni? - zmienił temat Sebastian, unikając odpowiedzi na poprzednie pytanie. Karcz twierdząco kiwnął głową. - To było dawno... - Romantyczne - odparł Sebastian i siorbnął zupę. Aleks jednym szybkim ruchem wyrwała mu łyżkę z ręki i rzuciła w piach. - Eeeej! - jęknął. Kilku mężczyzn zaczęło się śmiać, a kilku pozostałych, wyraźnie zniesmaczonych poziomem kultury przy stole, tylko mruczało coś pod nosem. Uczeni, archeologowie. Tylko kilku z nich było wyluzowanych. Ci sprawiali wrażenie, że doskonale wiedzą, że są tu po to, żeby odwalić fuchę. Pozostali zachowywali się tak, jakby robili coś ważnego dla świata. Karcz rozumiał i jednych, i drugich, ale mimo wszystko zawsze skłaniał się duchowo ku tej drugiej grupie. Sebastian nieporadnie pobiegł po łyżkę, a później poszedł do namiotu po nową - taką, do której nie lepił się piach. Karcz rozumiał, dlaczego Ola wyrwała mu łyżkę i potraktowała go

tak, jak w szkole traktuje się słabsze dzieciaki. Musiała udawać, że ma więcej testosteronu niż pozostali. Zarządzała grupą facetów, a wokół była tylko pustynia i patrzący wszystkim na ręce pan Tong. Zasady gry były aż nadto czytelne. Karcz jadł zupę bardzo powoli. Zaczęło do niego docierać, że to jego pierwszy prawdziwy posiłek od kilkudziesięciu godzin. Miała dziwny smak, ale cieszył się z każdej kolejnej porcji. Cała ekipa przy stole była bardzo życzliwa. Traktowali jego pojawienie się w obozie jako ciekawostkę. - Masz jaja - powiedział w pewnym momencie jeden z Brytyjczyków, najstarszy ze wszystkich obecnych. Reszta znowu zaczęła rechotać. - Robert, słyszysz? Masz jaja! Sebastian wrócił na swoje miejsce i jadł w milczeniu. Karcz wyłowił z miski kawałek mięsa, wziął go do ust i zaczął żuć, ale było to bardzo trudne. - Co to jest? - zwrócił się do Aleks szeptem. - Zupa - odparła. - Co to za mięso? Aleks zajrzała do jego miski, tak jakby w jej misce było coś zupełnie innego. - Baranie jądra - powiedziała. - I kawałki penisa... Karczem wstrząsnęły torsje i zwymiotował. Kolejne dwie godziny przeleżał w namiocie, w którym odzyskał przytomność. Leżał na składanym łóżku z kocem zwiniętym pod głową. Wiedział, że musi się ruszyć. Na zewnątrz zrobiło się trochę chłodniej. Nawet nie wyobrażał sobie, że mógłby przeleżeć tu resztę popołudnia. Dostał od jednego z Niemców dwie torebki suszonej wołowiny z prywatnego przydziału i żuł ją z wdzięcznością. Nigdy wcześniej nie miał problemu z jedzeniem. Kiedy coś mu nie smakowało, to po prostu tego nie jadł. Nie należał też do osób, w których można łatwo wywołać obrzydzenie. A jednak. Baranie jądro w ustach sprawiło, że zmieniła mu się perspektywa. Zwymiotował i zrobiło mu się słabo. Teraz leżał i żuł pakowaną hermetycznie suszoną wołowinę, popijając ją drobnymi łykami wody. Kiedy poczuł się na siłach, rozejrzał się trochę uważniej po namiocie. Najwięcej uwagi poświęcił skrzyniom z numerami seryj-

nymi. Zajrzał do środka, ale nic nie zauważył. Z blaszaną manierką wyszedł przed namiot, a później niespiesznie ruszył w kierunku wykopalisk. Kilka osób zapytało go po drodze, czy już się pozbierał i czy czuje się lepiej. Tak, czuł się lepiej. Tak naprawdę czuł się dokładnie tak, jak kilka lat temu, kiedy sam wyjeżdżał na ekspedycje dzięki pieniądzom od sponsora i robił dokładną dokumentację zapomnianych przez współczesność miejsc i przedmiotów. Po kilku minutach dotarł na dziedziniec i zatrzymał się przy studni. Nachylił się i zajrzał do środka. Była wyschnięta. Aleks wspomniała, że ludzie zamieszkujący to miejsce zniknęli. Może po prostu zabrakło im wody? Użyteczność tego typu miejsc była zależna od dostępu do wody i możliwości uprawy czegokolwiek lub wypasu. Wokół „Miasta z gliny” był tylko miałki piach i nic więcej. Może dotychczasowi mieszkańcy po prostu się wynieśli, zostawiając cały dobytek? Członkowie ekipy, z którą jadł obiad, kręcili się po okolicy. W większości przy strzelistym glinianym budynku, który był meczetem. Ustawili tam agregat i dokładnie oświetlali wnętrze. Wszystko sprawiało wrażenie wypalonego słońcem i martwego. Jeżeli było tu wcześniej jakieś życie, to z pewnością zniknęło na bardzo długo. Karcz podszedł do ściany i spojrzał na wykute w niej dziuple. Do każdej z nich prowadziły mniej lub bardziej strome stopnie. Niewiele myśląc, zaczął się wspinać. Kiedy wszedł do pierwszej dziupli, zauważył, że większość rzeczy, które się tam kiedyś znajdowały, już dawno zamieniła się w pył. Sufit rzeczywiście był osmolony, a wykuta przestrzeń nie była przestrzenią magazynową, a mieszkalną. Na ścianach były wypisane słowa, których nie potrafił odczytać, a także coś jeszcze. Wrócił do wejścia i dotknął oszlifowanej przez niesiony wiatrem piach skały. Wsunął palec do jednej z dziur. Wyczuł dziwny kształt i po kilku próbach udało mu się wydłubać to coś ze środka. Zniekształcony kawałek ołowiu. Kula.

Pocisk. Najwyraźniej doszło tu do wymiany ognia. Po kilku chwilach dopatrzył się kolejnych małych dziur. Ostrożnie zszedł na dziedziniec, cały czas obracając w palcach kawałek ołowiu. - Czego tu szukacie? - zapytał po angielsku Niemca wychodzącego z glinianego spichlerza. Ocierał pot z czoła zewnętrzną częścią dłoni w rękawiczce. - Tego, co zawsze - odparł, prezentując w uśmiechu krzywe zęby. - Szczęścia. ***

Aleks szukała go przez ponad pół godziny, a kiedy w końcu na niego wpadła, pokazał jej ołowiany pocisk. - Tak, wiem - mruknęła. - Pan Tong przełożył kolację na wieść, że znowu się źle poczułeś... Karcz chrząknął. - Ja też bym na jego miejscu przełożył... Sama rozumiesz... - Lepiej się czujesz? - Tak. Jądra zawsze dodają mi energii. Aleks z niesmakiem pokręciła głową. - Nie żartuj sobie. Wiesz, że to Berberzy gotują. A w takich warunkach muszą wykorzystywać każdą część ciała... - Wiem, wiem - odparł i machnął ręką. - Jean Paul podejrzewa u ciebie udar - poinformowała go. - Kto to jest Jean Paul? - Facet z ekipy. Pomógł mi się tobą zająć... - Jak może podejrzewać udar, skoro nawet ze mną nie rozmawiał? Aleks zmarszczyła nos. Zawsze mu się to podobało. - Bo cię obserwuje od rana. Nie musi z tobą rozmawiać, żeby cię zdiagnozować. Karcz złapał ją za rękę i zaczął ciągnąć w kierunku namiotów. - Ola, muszę zadzwonić do Justyny - szepnął. - Proszę, skontaktuj się z moją siostrą... Aleks dotknęła jego spierzchniętych ust. Miała chłodny, kojący dotyk. - Puść mnie - odszepnęła. - Bo pożałujesz... Karcz zwolnił uścisk i opuścił ręce. - Przepraszam... - Chodź do mojego namiotu - powiedziała i klepnęła go w ramię.

- Zanim znowu na kogoś zwymiotujesz... ***

Namiot należący do Aleks był w środku zupełnie inny niż ten, w którym obudził się dzisiejszego poranka. Rzuciło mu się w oczy kilka tablic ścieralnych, na których rozpisane były różne rzeczy, niezupełnie dla niego zrozumiałe. Nie to jednak przykuło jego uwagę. W namiocie stały krzesła, tak jakby to właśnie tutaj były prowadzone odprawy każdego dnia, i tylko jedno łóżko, które należało do Aleks. Co więcej, tutaj też były skrzynie z numerami i rozkładane stoły, a to, co się znajdowało na blatach, dosłownie zaparło mu dech w piersiach. Wokół stołów ustawiono lampki podpięte do stojącego na zewnątrz generatora. Dodatkowe oświetlenie umożliwiało skrupulatną pracę nawet w nocy. - Odkryliśmy to w glinianych ścianach - wyjaśniła Aleks, widząc płomień, który rozbłysnął w jego oczach. Uśmiechała się pod nosem. Wszystko zostało tam ukryte. Na stołach leżały całe stosy manuskryptów i dokumentów. Wszystkie spisane pieczołowicie na wygarbowanych skórach. - Nie potrafimy większości sami przetłumaczyć - kontynuowała Aleks - ale to prawdziwy przełom. Niektóre liczą nawet setki lat. - Przetrwały? - Nie wszystkie... - Te są nowe - stwierdził, podchodząc do jednego ze stołów. Opuszkami palców dotknął dokumentu, na którym były tysiące słów i rysunek przedstawiający... Znał to. Wiedział, co to oznacza. Wpatrywał się przecież w gwieździste niebo nieustannie prawie przez dwie noce. - Gwiazdy - powiedział z niedowierzaniem. Aleks podeszła do niego i wskazała mu inne dokumenty. - Setki tysięcy manuskryptów, Robert. Astronomia, filozofia, sztuka... - Matematyka - dodał i cofnął się kilka kroków, jakby zakręciło mu się w głowie i próbował odzyskać równowagę. Zupełnie jakby stanął na szczycie wieżowca i nagle spojrzał w dół. - To nie... niewiarygodne! Co jeszcze? - Każda dziedzina życia. Dokładnie spisana. To ewenement. Podobna sytuacja miała miejsce w Timbuktu, ale tamto miasto w porównaniu z tym było ogromne.

- Wszystko było w ścianach? Niewiarygodne - powtórzył. - Niewiarygodne - przyznała. - Mamy też kilka egzemplarzy Koranu. Piękne, oprawione w skórę księgi... - Gdzie to przechowujecie? - zapytał nagle, a ona wskazała mu skrzynie z numerami seryjnymi. Wszystko zrozumiał. - To bardzo delikatne materiały. Skrzynie w namiocie socjalnym u ciebie są już pełne, te jeszcze puste... Karcz zakrył twarz dłońmi i oparł się o jedno z rozkładanych krzeseł stojących obok. - Dla... dlaczego mi to pokazujesz? - zapytał. - Twój szef chyba nie będzie zachwycony... - Rozmawiałam z nim. I tak będziesz musiał być z nami tutaj... przez kilka dni... - Kilka dni? - Tak - odparła, uciekając wzrokiem. - Uważam, że możesz się przydać. Jesteś archeologiem, podchodzisz do tych rzeczy z szacunkiem... - Jak to znaleźliście? - Odpowiedziałam ci - odparła z uśmiechem i posłała mu zadziorne spojrzenie. - Szukaliśmy tego miejsca. Wszystko zaczęło się od zapisków, na które mój szef trafił ponad rok temu. Opisane było tam miejsce, w którym schronili się ludzie z północy, uciekając przed przewrotem. - Czyli byłem blisko... - Całkiem blisko. Zapalnikiem było podpisanie traktatu w Bardo i kolonizacja. Część tutejszych mieszkańców uciekła na pustynię, zabierając wszystko, co było dla nich najważniejsze. - Biblioteki... - Wiedzę - uściśliła. - I choć brzmi to banalnie, wiedza była dla nich wszystkim. Tak mówił Koran. - Czyli to nie byli Berberzy... - Samo miasto powstało przed piętnastym wiekiem, ale ludzie, którzy tu przybyli, do pałacu pośrodku pustyni, uciekali przed zmianą, o której niewiele wiedzieli. To były zamożne rodziny, Robert. Rodziny z dostępem do zasobów, o jakich ci się nie śniło. - Czyli przed początkiem dwudziestego wieku uciekli, ratując siebie i swoją religię... i swojego Boga... Aleks rozłożyła ręce, jakby chciała mu pokazać wszystko wokół. - A później zniknęli... - Nie rozumiem. Czemu mieliby to zostawiać?

- Też nie wiem. Ksary służyły Francuzom i Niemcom w trakcie wielkich wojen jako twierdze i warownie, ale tutaj nie dotarli... - Gdzie dokładnie jesteśmy? - Robert, nie mogę ci powiedzieć. Przykro mi. Po zakończonym projekcie dowiesz się wszystkiego. - Ola, jak daleko jesteśmy... - To już nie jest Tunezja. Jesteśmy dalej na południe. - Jak daleko? - Jesteśmy w miejscu, w którym od ponad stu lat nikt niczego nie szukał, bo wszyscy myśleli, że nic tu nie ma... - Ola! - Siedemset kilometrów na południowy zachód od Tunisu. Pustynia. Piach. Wielkie nic... Karcz milczał. Nagle poczuł, że znowu zaschło mu w gardle. Cały czas popijał wodę, zupełnie jakby podróż przez pustynię wzbudziła w nim lęk przed utratą dostępu do płynów. - Pomożesz nam? - zapytała po bardzo długiej pauzie. - Udowodnij, że jesteś przydatny. Wszystkim ułatwi to życie. Wiem, że chcesz... On też wiedział. ***

Przyszła do niego w nocy. Obudził go dźwięk zamka błyskawicznego, a później poczuł jej ciało wsuwające się pod kołdrę. Pocałował ją, a ona odwzajemniła ten pocałunek. Czuł jej smak i zapach. Delektował się nim. - Powiedz to - szepnęła. - Powiedz to tak jak wtedy... - Aż na koniec świata - powiedział. - Tylko my. Leżeli przytuleni, nerwowo szukając siebie takich, jakimi byli jeszcze kilka lat wcześniej, a gdzieś na bezkresnym pustynnym niebie spadła kolejna gwiazda. Dla jednej osoby były to marzenia o lepszym życiu, a dla reszty świata - tylko chwila zupełnie bez znaczenia. Jak łza na deszczu. Jak ziarnko piachu na pustyni. ***

Nad ranem kątem oka zauważył, że Aleks wciąga na siebie spodnie i szybkim ruchem zakłada stanik. - Nie komentuj tego. Nie chcę rozmawiać - powiedziała tylko. -

Chciałam po prostu znowu poczuć się jak tamta dziewczyna... - Ola? - zaczął, podnosząc się z łóżka. - Robert? - zapytała, jakby przedrzeźniając go. - Uspokój się. Nie jesteśmy dziećmi. Podszedł do niej i pocałował ją. Pocałunek nie był przyjemny, bo usta miał jeszcze bardziej popękane niż poprzedniego dnia, ale był ważny. Zarówno dla niej, jak i dla niego. - Chciałabym, żebyś już dzisiaj zabrał się do pracy - oznajmiła, odsuwając się od niego. Karcz podrapał się po głowie, rozglądając się w poszukiwaniu swoich ubrań, a raczej jednej konkretnej części garderoby. Aleks zarzuciła na siebie koszulę i pas, przy którym miała nóż i pistolet marki Beretta. Karcz dopiero teraz zwrócił uwagę, że ma broń. Chciał coś na ten temat powiedzieć, ale nagle wielbłądy zaryczały głośno i usłyszeli krzyki. Aleks w ułamku sekundy wybiegła na zewnątrz prosto w objęcia chłodnego poranka, a Karcz został sam, nerwowo szukając jakiegokolwiek kawałka odzieży. Kiedy znalazł spodnie, wciągnął je na siebie i zapiął guziki w rozporku, po czym wyszedł z namiotu, żeby zidentyfikować powód hałasu. Blisko wjazdu do obozu zatrzymał się samochód. Wysiadło z niego dwóch mężczyzn. Rozmawiali z panem Tongiem. Widział ich jak na dłoni. Do pana Tonga w bardzo krótkim czasie dołączyła Aleks i kilku członków ekipy. Dyskutowali o czymś bardzo żywo. Karcz boso ruszył po piachu w kierunku całego zamieszania, żeby dowiedzieć się, o co chodzi. I wtedy go dostrzegł. To był Arab bez ucha. Ten z bliznami na twarzy i wypalonym na szyi afrykańskim symbolem złodzieja. Był uzbrojony. Jego towarzysz również. Co tu robili o świcie? Co się dzieje? Karcz poczuł, jak włosy jeżą mu się na karku. Arab bez ucha, ten, który szukał Karmelity w hotelu, był tutaj! Aleks, widząc zbliżającego się Karcza, podbiegła do niego, chwyciła go mocno za rękę i siłą wciągnęła z powrotem do namiotu. - Robert - szepnęła. - Ci ludzie szukają ciebie i tego twojego znajomego...

- Co?? - Mówią, że jeżdżą po pustyni i szukają dwóch zaginionych mężczyzn... - To są najemnicy - odszepnął Karcz. - Skąd wiedzieli, jak nas znaleźć? - Nie mam pojęcia. Może po prostu szukali... Przyjrzała mu się, jakby zastanawiała się, czy mówi prawdę, a potem ze zrozumieniem kiwnęła głową. - Idę z nimi porozmawiać. Nie wychodź z tego cholernego namiotu! - poleciła mu. Wyszła, a Karcz rzucił się w poszukiwaniu swojej wczorajszej koszuli. Znalazł ją, narzucił na siebie i właśnie zapinał guziki, kiedy krzyki zaczęły robić się coraz głośniejsze. Wystraszony, spodziewając się najgorszego, wyjrzał na zewnątrz i zobaczył pana Tonga z rewolwerem w ręce, który strzela Arabowi między oczy. Zanim jego towarzysz zdążył zareagować, dopadła go kula wystrzelona z oddali przez jednego z Berberów. Większość osób biorących udział w dyskusji rozbiegła się w popłochu na odgłos wystrzału. Może to nawet i lepiej. I tak nie było już z kim rozmawiać. Dwóch najemników, dwie kule, dwa trupy. Było życie i go nie ma. Pan Tong bardzo powoli schował rewolwer do kabury. Aleks szybkim krokiem ruszyła w stronę namiotu najwyraźniej po to, żeby porozmawiać z Karczem. Kiedy weszła, Karcz zauważył, że jest blada jak ściana. - Posłuchaj mnie teraz bardzo uważnie - zaczęła drżącym głosem. - Jeżeli chcesz żyć, musisz się dostosować. Dzisiaj masz zabrać się do pracy... - Ola! - krzyknął. - Co tam się wydarzyło?! - Szukali cię. I szukali twojego towarzysza. Powiedzieli, że mają dziewczyny... Nie wiem, co to znaczy... - Co? - Przykro mi. Nie wiem, po co ci to powiedziałam... - Ola! - Jeżeli się nie dostosujesz, Tong strzeli ci między oczy... W tym momencie w progu namiotu pojawił się pan Tong. Miał kamienną twarz, a Karcz po raz kolejny zobaczył jego oczy. Dwa małe gorejące węgielki wciśnięte w dwie szczeliny. - Przyjechali tutaj pana koledzy - poinformował go. - To bardzo

dziwne, że zaraz po pana odwiedzinach pojawiają się nowi... - Przyjechali mnie zabić - wyjaśnił Karcz. Tong milczał. - Aleks za pana ręczy - powiedział w końcu. - Chciałbym, żeby miała co do pana rację, bo inaczej obydwoje będziecie mieli problemy. Aleks próbowała coś powiedzieć, ale uciszył ją stanowczym gestem. - Nie obchodzi mnie, jak spędzacie noce - dodał nagle. - Ważne, żebyście w ciągu dnia pracowali... Na twarzy Aleks pojawiły się wielkie rumieńce. - Moja droga Aleks - zwrócił się do niej Japończyk. - Skracamy plan. Macie czas do końca tygodnia. - Nie! - krzyknęła. - To za mało! - Do końca tygodnia - powtórzył lodowatym tonem. - I ani dnia więcej. - Co do końca tygodnia? - zapytał Karcz, kiedy Tong wyszedł i znowu zostali sami. - Co się tutaj, do diabła, dzieje? Nie musiała mu odpowiadać. Znał już odpowiedź. Był więźniem. Ola ukryła twarz w dłoniach, a później sięgnęła do kieszeni. Wyciągnęła z niej monetę zapakowaną w płaski przezroczysty futerał i rzuciła mu ją. - Co to jest? - zapytał, przyglądając się monecie z dwóch stron. Była wykonana ze złota i była stara. - Henri III... Henri IV... Nie potrafię tego odczytać. To Henryk Trzeci czy Czwarty? Aleks otarła łzę płynącą po twarzy. - Nie mam pojęcia, ale jest tego więcej... - Tych monet? Tutaj? - Mamy za zadanie zabezpieczyć manuskrypty, a później odszukać skarbiec... Karcz milczał. Moneta, którą trzymał w rękach, była z piętnastego albo szesnastego wieku. - Skarbiec? - powtórzył niepewnie. - Tak, Robert - warknęła. Była kłębkiem nerwów. - Mamy zacząć wysadzać to miejsce w powietrze. Pojawienie się twoje i tych dwóch bandziorów zabrało nam właśnie dwa tygodnie pracy. - Macie... wysadzać to miejsce w powietrze? - zapytał, jakby nie rozumiał znaczenia tych słów. Aleks podeszła do niego i wyrwała mu monetę z rąk.

- Po trupach do celu. Myślałam, że wiesz, co to znaczy... Wiedział. Wiedział aż za dobrze.

ROZDZIAŁ ÓSMY W KTÓRYM KARCZ WKRACZA DO AKCJI

ZUŁ na sobie baczne spojrzenia ludzi w obozie. Jedynymi, którzy zdawali się go ignorować, byli Berberzy. Oni trzymali się razem na uboczu. Czekali na sygnał. Praca przy wykopaliskach rozpoczęła się z samego rana. Myślał o słowach, które usłyszał od Aleks. O tym, że będzie musiał zostać z nimi i im pomóc. Że nie ma wyjścia. Stał na wydmie z rękoma głęboko w kieszeniach, oglądając wszystko ze stosownej perspektywy. Na głowie miał biały kapelusz, a na twarzy ciemne okulary przypominające wyglądem stare gogle motocyklowe, ale był to oczywiście całkowicie nowy sprzęt, idealny do pracy w nieprzychylnych warunkach Sahary. Wszyscy mieli tutaj identyczne okulary i kapelusze. Wśród glinianych budowli poniżej było widać niemal same białe kapelusze. Każdy pracował, pilnując wyliczonych przerw. Trzeba przyznać, że Japończyk trzymał obóz twardą ręką. Karcz nie mógł przestać myśleć o złotej monecie, którą zobaczył wczoraj. Świadomość, że raptem kilka dni dzieli ich od momentu, w którym zaczną wysadzać to miejsce w powietrze w poszukiwaniu podobnych monet, przyprawiał go o dreszcz. Nie mógł na to pozwolić. „Jak mogłem wpakować się w taką kabałę? - zastanowił się. Wpadłem jak śliwka w szambo”. Największym piętnem odcisnęły się na nim jednak słowa Aleks, która rzekomo cytowała Araba. Araba, który chwilę później padł na piach jak wór ziemniaków z kulką pomiędzy oczami. „Mają dziewczyny”. Czy naprawdę mogło chodzić o Justynę i Zuzę? Co tu się w ogóle działo? Czy Arab współpracował z najemnikami, którzy wywieźli ich z hotelu w Port el-Kantaoui, czy to może ktoś zupełnie inny? Oczywiście, że był z nimi - przecież przyjechał tu z nim ten czarnoskóry, którego Karcz wtedy sprowadził do parteru.

C

A teraz jeżdżą i szukają Michała Karmelity? Czyli porzucenie na pustyni nie miało ich zabić, ale... zmiękczyć? A może po prostu popełnili błąd? Może coś zmieniło się w trakcie? „Ktoś będzie musiał się bardzo gęsto tłumaczyć” - pomyślał. Martwego Araba i jego partnera wsadzili do samochodu 4x4, którym tamci przyjechali, a potem zaparkowali go z dala od namiotów i od obozu Berberów, dokładnie przykrywając pustynnym materiałem maskującym. Na pewno było to rozwiązanie tymczasowe. Ciała szybko zaczną puchnąć przy tej temperaturze. Przez chwilę łudził się, że ktoś jednak ich pochowa, ale wystarczyło kilka godzin, żeby przekonać się, że nikt nie ma takiego zamiaru. Niech to szlag! Wiedział, że ten samochód to jego jedyna szansa na uzyskanie odpowiedzi. Na pewno mieli w nim satelitarny GPS, dzięki któremu przemieszczali się po pustyni, a może również funkcjonujący telefon? Kto to wie?... Z miejsca na wydmie obserwował wszystko i wszystkich uważnie, próbując dopatrzyć się jakiegoś schematu w zachowaniu ludzi. Schematu, według którego wydeptywali ścieżki w obozie i w „Mieście z gliny”. To, co zdążył zauważyć i czego był stuprocentowo pewny to fakt, że kilka osób było oddelegowanych do całodobowego pilnowania namiotów, czyli centralnej części obozu. Pozostali w ciągu dnia siedzieli na wykopaliskach. Berberzy, uzbrojeni w strzelby z długimi lufami, pilnowali wielbłądów, ale wszystko wskazywało na to, że także pięciu samochodów terenowych zaparkowanych tuż za obozem. Tam również znajdowały się zapasy paliwa i prawdopodobnie reszta sprzętu, która nie trafiła do namiotów. Berberzy sprawiali wrażenie niewzruszonych, ale to oni mogli być prawdziwym i jedynym zagrożeniem. - Robert! Złaź z tej wydmy! - krzyknęła Aleks. - Tong traci cierpliwość... Karcz w kilka sekund znalazł się na dole. - Przykro mi, że wszystko się tak potoczyło - powiedziała, kiedy delikatnie chwycił ją za rękę, żeby złapać równowagę. - Wczoraj myślałem, że to ty rządzisz obozem - stwierdził, puszczając jej dłoń. - Aleks, dwie osoby zginęły... Przez chwilę przygryzała dolną wargę, a później rozejrzała się po obozie, jakby szukała tam potrzebnych słów.

- Po tym, co się wydarzyło, Tong przyśpieszył całą operację. Mieliśmy mieć czas na spokojną pracę, ale ty i twoi koledzy nam go odebraliście. - Co to znaczy? - To znaczy, że zaraz zaczną podkładać ładunki w miejscach, które mogą dać nam odpowiedź, czy na pewno siedzimy na żyle złota. A na razie nadal zabezpieczamy wszystkie dokumenty, narzędzia... - Mieliśmy chronić takie miejsca! - wypalił nagle. Przez ciemne szkła okularów nie mogli dojrzeć swoich oczu, ale obydwoje czuli, że patrzą we właściwym kierunku. - Nie udawaj honorowego - warknęła, a jej głos brzmiał coraz bardziej dobitnie i okrutnie. - Przyszłam do ciebie w nocy, bo znowu chciałam się poczuć jak tamta dziewczyna. Ale mamy to już za sobą. Radzę ci teraz, żebyś współpracował. Posłuchaj dobrej rady i pomóż nam szukać i uratować, co się da. - Ten człowiek powiedział o dziewczynach - zauważył lodowatym tonem. - Powiedział, że „mają dziewczyny”. Tak mi to przetłumaczyłaś... Aleks zamilkła. Odczepiła od paska manierkę i wypiła trochę wody. - Tak, tak powiedział - przyznała niechętnie. - Mowa o mojej siostrze i przyjaciółce - wyjaśnił Karcz, artykułując powoli każde słowo. - Jeżeli zagraża im niebezpieczeństwo, muszę im pomóc... - Teraz mówi się „przyjaciółka”, zamiast „narzeczona”? prychnęła z pogardą. Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale Karcz złapał ją w pasie, przyciągnął do siebie i pocałował. - Ucieknij ze mną - szepnął. Odsunęła się od niego gwałtownie. - Chcesz, żebym ci pomogła, bo mnie potrzebujesz, a nie dlatego, że chodzi ci o mnie - syknęła po chwili. - Na mnie to już nie działa. Nie wykorzystasz mnie... - Ola, to nieprawda - odparł. - Ale rozumiem cię... Muszę znaleźć siostrę i zrobię to. Uprzedzam cię. - Przekażę Tongowi, że za piętnaście minut weźmiesz się do pracy. Wiem, że jesteś spostrzegawczy. Zaangażuj się, a wszystko skończy się dobrze. Proszę cię. Dla ciebie... Powiedziałeś, że powinniśmy chronić takie miejsca jak to, więc bierz dupę w troki i zacznij działać. Po tych słowach ruszyła w kierunku obozu. Kiedy oddaliła się od Karcza, dotknęła swoich ust, zupełnie jakby

chciała dotknąć miejsca, w którym jeszcze chwilę temu znajdowały się jego usta. - Aleks! - zawołał Tong, kiedy znalazła się przy pierwszym z namiotów. - Chyba nie muszę mówić, jak bardzo jestem zaniepokojony. - Weźmie się do roboty - rzuciła opryskliwie. - Zaczynam podejrzewać, że z twoją lojalnością zaczyna dziać się coś niedobrego. Obym się mylił... Niski Japończyk wypowiadał każde słowo po angielsku z imponującą precyzją. Aleks uśmiechnęła się usłużnie. - Mylisz się, i to bardzo, mój drogi panie Tong - odparła. Wzięła ostatni łyk wody i powiesiła manierkę z powrotem na pasku. W pierwszej chwili nie zauważyła niczego niepokojącego. Najpierw przypomniała sobie, jak Robert złapał ją w pasie i mocno przycisnął do siebie. Później był pocałunek... A później? - Gdzie, do diabła, jest mój nóż? - warknęła. Spojrzała w kierunku wydmy, pod którą jeszcze kilka minut wcześniej stała z Robertem, ale już go tam nie było. Zniknął. To nie był dobry plan. Prawdę mówiąc, to nawet nie był plan. Musiał odczekać, uśpić ich czujność, odwrócić ich uwagę, a później zwiać. Proste, prawda? Najpierw należało poczynić drobne przygotowania. Z tego, co zdążył zauważyć, jedyna broń w całym obozie znajdowała się u Berberów i w największym namiocie należącym do pana Tonga. Podejrzewał również, że tylko w tych dwóch miejscach były narzędzia do komunikacji. Radia, telefony i stacje nadawcze. To tłumaczyło, dlaczego od rana pozwalali mu się całkowicie swobodnie szwendać po okolicy. Wiedzieli, że nie jest żadnym zagrożeniem. Obserwowali go, ale nic poza tym. Jego niańką była Ola. To ona wzięła na siebie całą odpowiedzialność. Teraz tylko rodziło się pytanie: na ile może sobie pozwolić? Wrócił do swojego namiotu i po kilku minutach poszukiwań udało mu się zlokalizować przepastną torbę na ramię. Spakował do niej dwie butelki wody i - o dziwo! - dwa pistolety na race: jeden czerwony, drugi niebieski. Nie był pewien, czy ma to związek z kolorem

samego ładunku, ale nie robiło mu to większej różnicy. Jako ostatnią z jednego ze stolików zabrał zapalniczkę i razem z nożem, który ukradł Oli, wsunął do torby. Czuł się trochę jak dziecko w fabryce cukierków, a świadomość, że lada moment może zostać złapany, pompowała mu do krwi adrenalinę. Z torbą na ramieniu wyszedł z namiotu i obszedł go dookoła. Przemieszczał się szybko. Kiedy całkowicie zniknął z pola widzenia, podbiegł do znajdujących się niedaleko beczek z paliwem. Rzucił torbę pomiędzy beczki i przysypał ją dokładnie piachem. Znowu przemknął pomiędzy namiotami i kiedy znalazł się na widoku, zwolnił kroku i spacerem ruszył w kierunku małego obozowiska Berberów. „To tylko spacer - powtarzał w myślach, zaklinając rzeczywistość. - To tylko spacer. Jestem niewidzialny. Nikt nie zwraca na mnie uwagi”. Ale zwracał. Czuł na sobie wzrok co najmniej kilku osób. Wśród nich na pewno był pan Tong i któryś z jego asystentów. Kiedy Karcz zbliżył się do Berberów, zsunął z twarzy gogle, tak aby mogli zobaczyć jego oczy, i pochylił się w pokornym geście powitania. Nie rozmawiali ze sobą. Po prostu przez kilka chwil w milczeniu tolerowali swoje towarzystwo. Ciemnoskórzy mężczyźni w luźnych szatach i chustach wylegiwali się pod zadaszeniem zrobionym ze zszytych ze sobą kawałków bawełnianego materiału rozpiętych na drewnianych słupkach i przymocowanych linkami. Fascynujące. Wystarczyło kilka sekund, żeby zorientować się, że długie strzelby są naładowane i gotowe do użycia. Każdy z młodych mężczyzn miał broń w zasięgu ręki. Karcz obserwował ich, a później gestem poprosił o papierosa. Po raz pierwszy, odkąd trafił na wykopaliska, mógł im się przyjrzeć. Młodzi, silni faceci. Każdy przed trzydziestką. Każdy wyglądał tak, jakby z miejsca mógł trafić na okładkę magazynu podróżniczego. Sami niebiesko- albo zielonoocy. Zahartowani przez piach i ekstremalne warunki panujące na Saharze. Jeden z Berberów wyciągnął spośród fałdów swojej szaty paczkę czerwonych marlboro i rzucił mu. Karcz wyciągnął jednego papierosa, podszedł odrobinę bliżej i oddał paczkę. - Dziękuję - powiedział po polsku, wsadzając papierosa w zęby. - Jak czuje? - zapytał mężczyzna po angielsku mocno za-

chrypniętym głosem, który wskazywał na jakąś poważną chorobę strun głosowych. - Ok - odparł. - Ile dni na Sahara? Karcz wzruszył ramionami, a później pokazał mu dwa palce. - Dwa dni. Berber wychrypiał coś do swoich towarzyszy, którzy wybuchnęli śmiechem. - Debil - powiedział Berber, wskazując Polaka palcem. - Cud! Karcz wskazał niebo, a później dotknął swojego serca. „Tak, to był cholerny cud, w rzeczy samej” - przyznał w myślach i z powrotem założył gogle. - Debil - powtórzył mężczyzna i wskazał największego wielbłąda stojącego nieopodal. Zwierzę sprawiało wrażenie przygnębionego. W odróżnieniu od pozostałych miało na pysku coś w rodzaju skórzanego kagańca. Dziwne. Karcz nie był specjalistą od wielbłądów, ale wiedział, że to nietypowe. - Nie rozumiem - przyznał zgodnie z prawdą, przyglądając się zwierzęciu. Berberzy znowu się roześmiali. - Ty i on - tłumaczył mężczyzna, wskazując na wielbłąda. - Szalony! Ty i on! - Debil i szalony to dwa różne słowa - wyjaśnił Karcz, tak naprawdę poświęcając ten czas, żeby przyjrzeć się wszystkim dookoła. - Tak - przyznał Berber bezsensownie. Co tak? - Ja i wielbłąd... - zaczął Karcz po chwili i zaśmiał się. Za fasadą głupiego uśmiechu kryło się analizujące spojrzenie. - Szaleni? Wielbłąd interesował go najmniej, ale był dobrym tematem do rozmowy. Dawał mu czas potrzebny na to, żeby wyeliminować wszystkie niewiadome. - Ty i wielbłąd... - kontynuował Berber. - Tak? - Safa uciekł, wszedł do namiotu i zjadł cenne rzeczy - powiedział inny mężczyzna, głęboko zaciągając się papierosem. Siedział w oddali i mówił głośnym, stanowczym tonem, uciszając w ten sposób śmiechy. Jego angielski był o wiele lepszy, a poza tym sprawiał wrażenie, jakby jego jedynego ta sytuacja nie bawiła. - Safa zjadł cenne rzeczy. Pan Tong chciał go zastrzelić, ale tu na pustyni wielbłąd, nawet głupi, jest bardzo potrzebny.

- A co to ma wspólnego ze mną? - zapytał Karcz, wyciągając z ust nieodpalonego papierosa i obracając go w palcach. - Mówisz, że spędziłeś dwa dni na pustyni. Tong ciebie też chciał zastrzelić, ale tego nie zrobił... Karcz tylko przełknął ślinę. Potrafił sobie to wyobrazić. Przypomniał sobie huki wystrzałów towarzyszące egzekucji dwóch najemników, którzy pojawili się w obozie. To, jak w mgnieniu oka uleciało z nich życie. Drobna sylwetka i postawa pana Tonga kryła w sobie coś, od czego Karcz chciał trzymać się z daleka. - Czy ty też bardzo potrzebny na pustyni? - zapytał go Berber retorycznie, wyrywając go z zamyślenia. - Czy niepotrzebny? Jak dla mnie, wielbłąd bardziej potrzebny niż ty... - Dobrze, rozumiem - powiedział Karcz i zerknął ostatni raz na wielbłąda z przewiązanym pyskiem. Zwierzę w jakiś dziwny sposób odnalazło jego spojrzenie. MAMY PRZERĄBANE, STARY, zdawało się mówić. „Wiem - pomyślał Karcz. - Coś wymyślę”. Kiedy znowu spojrzał na Berberów, zorientował się, że dwóch z nich trzyma już broń. Nie była wycelowana, ale była wyraźnym ostrzeżeniem. - Idź stąd i więcej tu nie przychodź - rozkazał mężczyzna stanowczym głosem. - Nie chcemy problemów. - Tak, rozumiem - przyznał Karcz, unosząc papierosa. - Dziękuję za to wspaniałe marlboro. - I szukaj papierosów gdzie indziej! Karcz pokazał mu uniesiony kciuk, w domyśle był to jednak zupełnie inny palec. - Żebyś się nie zdziwił - odparł po polsku. Odwrócił się i zaczął schodzić. Miał już wszystkie informacje, których potrzebował. Cały czas obracał w dłoni papierosa i w końcu wsadził go do ust. Kiedy zbliżył się do wykopalisk i stanął na głównym dziedzińcu glinianego miasta, dotarło do niego, że to, co spróbuje zrobić, nie będzie wcale takie proste, jak mu się wydaje. - Gdzie jest mój nóż, do cholery? Ten głos rozpoznałby wszędzie. - Nie rozumiem - udał zaskoczenie i odwrócił się do niej. Była wściekła. - Ukradłeś mi nóż - warknęła. - Widziałam też, że wynosisz coś z namiotu! Torba? - Ola, bądź poważna - poprosił ją. - Po pierwsze, niczego ci nie

ukradłem. Jak chcesz, możesz mnie przeszukać, a po drugie... A po drugie, nie wiem, o jakiej torbie mówisz. Przyglądała mu się, zastanawiając się, czy kłamie, czy nie. - Nie wiedziałam, że palisz... - To? - zdziwił się, wyciągając papierosa z ust, jakby dopiero zorientował się, że tam jest. - Doszedłem do wniosku, że może się przydać... Wiesz, symboliczny ostatni papieros. Aleks skrzywiła się. - Nie jesteś skazańcem. - Jeszcze nie jestem. - Boże, zapomniałam, jaki jesteś czasami wkurzający. Jean Paul się tobą zaopiekuje. Będziesz z nim pracował... - Ten, który podejrzewa u mnie udar? - Ten sam... - Ola - przerwał jej i wskazał dłonią z papierosem studnię. - Co to jest? - Studnia na wodę. Sucha jak pieprz. - Sprawdziłaś ją? - Robert, chodzi ci o coś? To studnia. Nie widziałeś nigdy wcześniej studni? Zrzuciliśmy na dno flarę. Zrobiliśmy dokumentację. - Dobrze. Aleks na chwilę ukryła twarz w dłoniach. - Dobra! - podniosła głos. - Do czego zmierzasz? No? Karcz tylko wzruszył ramionami i schował papierosa ostrożnie do kieszeni na piersi. - Gdzie jest ten cały Jean Paul? - zapytał, zmieniając temat. Aleks wskazała mu drogę, a później, przez chwilę bijąc się z myślami, podeszła do studni na środku dziedzińca i zajrzała do wnętrza. Kamienie, jak wszystko wokół, były wypalone słońcem. Jedno wielkie nic. Pusto. - Bzdury - syknęła przez zęby. ***

Jean Paul okazał się bardzo miły. Miał długie szpakowate włosy, które wysuwały mu się spod kapelusza, a ciemny zarost, który prawdopodobnie zapuszczał od początku pobytu na wykopaliskach, porastał jego twarz tylko w kilku miejscach. Wyglądał jak żywcem wyrwany z wyblakłych powieści przygodowych, które ojciec Karcza namiętnie czytywał wieczorami.

Mówił płynnym, dobrym angielskim i tylko w niektórych słowach pobrzmiewał jego francuski akcent. Karcz podejrzewał, że mężczyzna większość życia musiał spędzić poza Francją. Dawało się to wyczuć nie tylko ze sposobu mówienia. - Będzie dobrze - powiedział Jean Paul na powitanie i klepnął go w ramię. - Nic się nie martw. - Mam nadzieję - przyznał Karcz, lekko zbity z tropu. Przesadny entuzjazm obcych osób zawsze go nieco peszył. - Jak się czujesz? - zapytał Francuz. Karcz bez słowa uniósł kciuk. - Wiesz, czym się zajmuję? Karcz ruszył za nim w długi spacer pomiędzy glinianymi spichlerzami. - Nie znam dokładnego podziału ról. Wiem, czym się zajmują Ola i pan Tong - odparł niechętnie. - Ola? - Aleks - wyjaśnił Karcz. - Nazywacie ją Aleks... - Tak, Aleks - mruknął Jean Paul w taki sposób, jakby smakował to imię. Karczowi się to nie spodobało. - Jestem z zawodu konserwatorem - powiedział Francuz w końcu, przerywając długą ciszę. - Jestem odpowiedzialny za zabezpieczenie wszystkich znalezionych dokumentów, artefaktów... - I pakowanie ich do skrzyń - przerwał mu. - Zabezpieczenie - powtórzył Jean Paul bardziej dobitnie. - Nie bawmy się w słówka, Robercie. Jego imię zabrzmiało w ustach Francuza dziwne miękko. - Myślałem, że jesteś obozowym lekarzem - zagadnął Karcz po chwili. - Bywam. Pomagałem postawić cię na nogi... - Dziękuję - powiedział ze szczerością, która zaskoczyła nawet jego samego. Jean Paul uśmiechnął się i klepnął go w ramię. Mocno. Ile mógł mieć lat? Czterdzieści? Pięćdziesiąt? Nie więcej. Nagle zwolnił kroku i nachylił się do ucha Karcza. - Wiem, że twoja sytuacja jest... skomplikowana - szepnął konspiracyjnie. - Ale naprawdę będzie dobrze, gwarantuję ci to. Rozmawiałem z Aleks. Naprawdę długo. - Rozumiem. - Pan Tong jest niebezpiecznym człowiekiem, ale ma zasady. - Po tym jak potraktowano innych niezapowiedzianych gości, zaczynam w to wątpić - odpowiedział oschle.

- Masz podstawy tak sądzić, ale pozwól, że powtórzę to jeszcze raz: pan Tong ma zasady. Trzeba ich tylko przestrzegać. Cała ta operacja jest zbyt duża, żeby pozwolić sobie na dodatkowe zagrożenie z zewnątrz. Rozejrzyj się! - Widzę - przyznał Karcz. - Widzisz, ale czy dostrzegasz? Jak duże i ważne to wszystko jest? Karcz po bardzo długiej chwili przytaknął. Jean Paul wzbudzał jego zaufanie, przynajmniej na tyle, na ile mógł komuś zaufać w takich warunkach. - To co mam robić? - zapytał w końcu. Jean Paul uśmiechnął się szeroko. To był szczery uśmiech. - To proste - wyjaśnił. - Masz trzymać się mnie. - Tylko tyle? Słyszałem, że pan Tong oczekuje... że będę przydatny... - Tak to określił? - Tak. Że będę pracował. - Wszystko jasne - odparł Jean Paul i przejechał palcem po krawędzi swojego kapelusza. - Dlatego masz trzymać się mnie, udawać, że wykonujesz wszystkie moje polecenia, a ja będę pilnował, żebyś pił dużo wody i żeby Japończyk mieszkający o, tam, w swoim pięknym, ogromnym namiocie, był pewien, że dajesz z siebie wszystko. Karcz skrzywił się lekko w grymasie przypominającym uśmiech. - Cieszę się, że się cieszysz - stwierdził Francuz żartobliwie i znowu klepnął go w ramię, tym razem na tyle mocno, że Karcz lekko się zachwiał. - Wiesz, jak to mówią: Il faut faire une bonne mine à mawais jeu. To znaczy, że razem z Aleks będziemy cię ochraniać, a ty masz się nie wychylać. I wtedy wyjdziesz z tego cały i zdrowy. Po tych słowach znowu wziął zamach, żeby klepnąć Karcza w ramię, ale ten szybko się uchylił. - Dlaczego cały czas to robisz? - zapytał w końcu. - Co? - Klepiesz mnie po ramieniu. - Sprawdzam coś. - Co? Jean Paul zrobił minę, jakby zastanawiał się, czy powiedzieć prawdę. - Czy masz udar - wyjaśnił szybko, jakby mówił: „dobra, chłopie, niech ci będzie...”. - I co? Mam?

- Raczej nie. Już dawno leżałbyś na ziemi. - Dobrze wiedzieć. - Tak. Dobrze wiedzieć - przyznał i niespodziewanie pomachał do stojącej kilkadziesiąt metrów dalej Aleks. Chwilę zajęło Karczowi, żeby ją odnaleźć. Najwyraźniej ich obserwowała. Podparła się pod boki i stała nieruchomo nieopodal obozowiska. - O la la... Nasza kotka wyraźnie nad czymś myśli. Mam nadzieję, że Japończyk nie dał jej za bardzo popalić - zatroskał się Francuz. - Pewnie zastanawia się, gdzie ma nóż - stwierdził Karcz. - Nóż? - Tak. Zgubiła go gdzieś i pewnie nadal nie może znaleźć... ***

Na wykopaliskach pracowało się od świtu do wczesnych godzin popołudniowych. Potem niektóre prace przenosiły się do namiotów, a późnym popołudniem część osób wracała do pracy w terenie, a pozostali zajmowali się dokumentacją, czyli robili to, co kazali Jean Paul, Aleks albo pan Tong. Większość spichlerzy, które mijali podczas pierwszego obchodu, miała już wyburzone ściany. Od razu było widać, że była to robota profesjonalistów. Wyburzono tylko tyle, ile było potrzeba, żeby wyciągnąć ukryte w ścianach dokumenty. - Też byłem w szoku - stwierdził Jean Paul, zachowując się jak pilot wycieczki. - Znaleźliśmy tu zbiory, których mogłaby pozazdrościć nam niejedna biblioteka... - Ale te rzeczy nigdy nie trafią do bibliotek - rzucił Karcz cierpko. Cały czas nosił przy sobie aparat fotograficzny, który dali mu Niemcy na polecenie Jeana Paula. Co jakiś czas robił zdjęcie, czując się przy tym jak skończony leser udający, że robi coś przydatnego. Jean Paul zbył długim milczeniem jego komentarz o bibliotekach, który wyraźnie go poirytował. Odcinał się od tematów, o których w ogóle nie chciał rozmawiać, a Karcz wiedział, że to nie jest odpowiednia sytuacja, żeby być uszczypliwym, czy, nie daj Boże, niewdzięcznym. Słońce zaczynało wspinać się po niebie coraz wyżej. Identyczne kapelusze o szerokich rondach rzucały cienie na twarze wszystkich, których mijali po drodze do namiotu należącego do Francuza. - Wiecie już, dlaczego miasto zostało porzucone? - zapytał Karcz po półtorej godziny, kiedy opuścili teren wykopalisk i weszli do obozu.

- Miasto? - Tak. Byłem w dziuplach powyżej - zaczął i wskazał dziury wykute w skale. - Widziałem otwory po pociskach... - To rzeczywiście jest prawdziwa tajemnica tego miejsca - przyznał Jean Paul. „Nie wspominając o lokalizacji tajemniczego skarbca” - miał już dorzucić Karcz, ale w porę ugryzł się w język. - Są jakieś wzmianki w kronikach? - zadał kolejne pytanie, na co Francuz podrapał się po brodzie - Jeszcze nie wiem. Wszystko, co zostało tutaj znalezione, to robota na kolejnych dziesięć lat. Sam powinieneś wiedzieć o tym najlepiej... Karcz tylko przytaknął. - Wstępnymi tłumaczeniami zajmuje się Etienne, ale jeżeli mogę być szczery - ciągnął Jean Paul, po czym urwał na chwilę, jakby szukał odpowiednich słów. - Bez względu na to, „dlaczego”, ważniejsze jest jednak to, że udało im się zabezpieczyć i ocalić swoje dziedzictwo. Wiem, że to może wydać się przykre, ale ważniejsze niż oni sami jest dziedzictwo, które pozostawili, a o którym reszta świata nie miała wcześniej pojęcia. - Fakt - odparł Karcz, zastanawiając się, jak musiało wyglądać to miejsce w czasach, kiedy tętniło życiem, kiedy mieszkały w nim całe rodziny. - C'est la fin qui couronne l'œuwre - dodał Francuz, kiedy zatrzymali się przed rozsuwanym wejściem do jego namiotu. Zaprosił Karcza do środka, a on z zainteresowaniem wszedł. Wnętrze wyglądało jak polowe laboratorium. Lampy przy stołach, sprzęt fotograficzny, płyny w butelkach, dozowniki, narzędzia i blaty zastawione księgami i dokumentami. - Jeżeli będziesz chciał czegoś dotknąć, koniecznie przepłucz ręce w płynie i załóż rękawiczki. Tam masz dystrybutor. - Nie ma potrzeby. - Papier był bardzo cenny. Spójrz na marginesy - kontynuował Jean Paul. - Poświęcano każdy milimetr na dodatkowe przypisy i komentarze. Każdy z dokumentów, mimo pięknej kaligrafii, jest zapisany z obu stron. - Przepiękne - przyznał Karcz zgodnie z prawdą. Postanowił nie wspominać, że część dokumentów widział w namiocie Oli. Jean Paul zabrał mu aparat, podał manierkę z wodą i poklepał go życzliwie po ramieniu.

- Pij, chłopie. Pamiętaj, żeby dużo pić... - Dzięki. Jean Paul oparł się pięściami o blat jednego ze stołów i westchnął. - Wydaje mi się, że całe życie spędziłem właśnie po to, żeby... zaczął nagle. - Tak? - Żeby trafić na takie znalezisko. Ci ludzie... oni więcej wiedzieli o astronomii niż ja. Zobacz tutaj... wiesz, co to jest? Wskazał na pojedynczy i bardzo zniszczony kawałek skóry. - Nie mam pojęcia. Jean Paul zaśmiał się. - Przepis na pastę do zębów. Wytłumaczone krok po kroku, jak wykorzystywać węgiel i inne składniki, żeby zęby były piękne i białe. Rozumiesz? Jak w reklamie. Tylko że setki lat temu. Czasami mi się wydaje, że niewiele zmądrzeliśmy... Karcz ściągnął kapelusz, otarł spocone czoło i wziął kolejny łyk wody. Podobało mu się, że Francuz opowiada o tym wszystkim z taką pasją. Ułatwiało to realizację jego planu. - Jak się czujesz? - zapytał Francuz nagle, a w jego głosie Karcz wyczuł troskę. To jeszcze bardziej utwierdziło go w przekonaniu, że miał do czynienia z porządnym gościem. - Nie najlepiej - skłamał. - A w zasadzie to bardzo kiepsko. - Zaraz siadamy do posiłku - powiedział, rzucając okiem na zegarek. - Zjesz i poczujesz się lepiej. - Ja... będę musiał się położyć - odrzekł Karcz. - Zjem później. - Oczywiście. Teraz? - Nie, za chwilę... - zaprotestował i znowu napił się wody. - Nie chcę być wścibski, ale Tong wspomniał coś o wysadzeniu tego miejsca w powietrze... Jean Paul zrobił minę, jakby ktoś zaszedł go od tyłu i przyłożył do karku zimną lufę pistoletu. - Strasznie dużo wiesz - stwierdził wyraźnie niezadowolony. Aleks ci to wszystko powiedziała? Naprawdę musi ci ufać... - Nie, to pan Tong. Tuż po tym jak zastrzelił tamtych ludzi. Przyszedł do mnie i zapytał, czy byli ode mnie... Jean Paul rozejrzał się po wnętrzu namiotu, jakby próbował się upewnić, że naprawdę są sami. - Co ci dokładnie powiedział? - zapytał podejrzliwie. Z każdą chwilą sprawiał wrażenie coraz mniej zadowolonego. Karcz zaczął się obawiać, że zaczyna tracić swoją szansę, żeby go urobić.

- Że z powodu całej tej sytuacji straciliście dodatkowy czas i że... - powiedział szybko. - Że co? Karcz udawał, że się waha. - Że szukacie złotych monet. Skarbca... Jean Paul prychnął z pogardą. - Chore japońskie ambicje! - zawołał, a później zaklął po francusku. - To jego wymysł, tego Japończyka. Jest mu mało, rozumiesz? Nie było mowy o żadnych wybuchach! - Nie rozumiem... - A ja nie mogę z tobą rozmawiać na ten temat - pogroził mu palcem. Karcz westchnął. Wiedział, że odgrywa właśnie rolę życia i tylko od kolejnych słów będzie zależało, czy Jean Paul mu pomoże. - Nie możemy do tego dopuścić - powiedział w końcu. Stanowczo, ale nie na tyle, żeby jego rozmówca poczuł się atakowany. - Brednie - odparł Francuz. - Nie rozumiesz? - Czego? - To złoto, o ile istnieje, jest bezwartościowe w porównaniu z tym wszystkim. Spójrz, po to tu przyjechaliśmy! - wskazał dokumenty i skrzynie. - Znaleźliśmy więcej, niż chcieliśmy! Japończyk chce mieć stuprocentową pewność, że znaleźliśmy wszystko, nawet gdyby to miały być jeszcze dwie monety. Po prostu on i jego wspólnicy chcą mieć wszystko. Uroił sobie za tymi skośnymi oczkami, że na wykopaliskach musi być coś jeszcze, rozumiesz? Na podstawie kilku monet, które znaleźliśmy, wymyślił sobie jakiś skarbiec, który dla nas jest bez znaczenia. Większą wartość miałaby dla mnie łyżka. Rozumiem cię, Karcz, ale... - Nie możemy na to pozwolić. Jean Paul zerwał z głowy biały kapelusz i rzucił go w kąt. - Boli mnie to, ale wiem, na co się pisałem w chwili, w której wynegocjowałem swoją stawkę. Koniec tematu! Zrobimy wszystko, żeby znaleźć to, czego szuka, a jeżeli się nie uda... Cóż, kilka kontrolowanych wybuchów i tak nie zrobi różnicy. Przykro mi. - A gdybym ci powiedział, że mam inną teorię? - powiedział Karcz i spojrzał mu głęboko w oczy. - Tak? Jaką? - zapytał niechętnie. - Nawet gdyby Tong znalazł to, czego szuka, te całe wykopaliska i tak poszłyby z dymem. Jean Paul znowu prychnął. - Ty jednak masz udar. To ma być kilka kontrolowanych wybu-

chów w kilku miejscach - podniósł głos. - Nic więcej. Przebijałeś się kiedyś przez skały? Japończyk chce mieć pewność, że znaleźliśmy wszystko. I tylko tyle. - Wcale nie. - Nie znasz go. To nie jest głupi facet. Zatrudnia najlepszych... - Sektor prywatny. - Koniec rozmowy - warknął Jean Paul. - Ciężko pracuję. Przyjechaliśmy po biblioteki. Znaleźliśmy je. Uratowaliśmy je. Jest po robocie. To wszystko, co stąd zabierzemy, jest bezcenne! - Posłuchaj - zaczął Karcz. - On chce wywieźć wszystko, a później po prostu zetrzeć to miejsce z powierzchni ziemi. Gwarantuję ci to. Jean Paul splótł ręce na piersi. - Po co miałby to robić? - Żeby wywindować wartość znaleziska i żeby nie pozwolić nikomu innemu uszczknąć z tego miejsca czegokolwiek więcej. - Powtórzę to jeszcze raz. To wszystko i tak jest już bezcenne podkreślił Jean Paul. - Prywatni kolekcjonerzy - Karcz skrzywił się z obrzydzeniem. Jesteś tego częścią, a nawet o tym nie wiesz. Posłuchaj. Japończyk do końca tygodnia znajdzie swój wyśniony skarbiec, albo chociaż pół kufra złota, i odpuści. Zobaczysz, że nawet jeden ładunek nie eksploduje. - Nieprawda - odparł. - Ta rozmowa prowadzi donikąd... Nie jesteśmy w stanie tego sprawdzić. Karcz tylko się uśmiechnął. To, co wydarzyło się podczas kolejnych kilku sekund, Francuz miał zapamiętać do końca życia i odtwarzać w pamięci jeszcze wiele razy. Karcz sięgnął do kieszeni spodni, wyciągnął z niej coś małego i rzucił mu. Jean Paul szybkim i pewnym ruchem złapał w locie przedmiot. Była to stara złota moneta. - Znalazłem złoto i wiem, gdzie jest skarbiec - oświadczył Karcz stanowczo. - Jeśli chcesz sprawdzić, czy mam rację co do Tonga, możemy zrobić to nawet zaraz, ale nie radzę... Twarz Francuza wydłużyła się. - Il est impossible! - Możliwe, możliwe. Tylko musisz mi teraz pomóc. - Kiedy to znalazłeś? Przecież... - Tak jak zawsze - przerwał mu i wziął łyk wody z manierki. Kiedy nikt nie patrzył.

- Jak? - Powiem ci wszystko, tylko najpierw musisz mi pomóc. ***

Aleks czuła, że coś jest nie tak, kiedy tylko zobaczyła Jeana Paula samotnie spacerującego po obozie. Gogle wisiały mu na szyi, a kapelusz miał nisko nasunięty na oczy. Stoły zostały wystawione do wspólnego posiłku i wszyscy członkowie ekspedycji zaczynali powoli zbierać się do wspólnej uczty. Część osób zajęła już swoje miejsca, pozostali poszli się odświeżyć. - Hej! - krzyknęła, podchodząc do Francuza. - Gdzie jest Robert? Jean Paul wyrwany z zamyślenia spojrzał na nią zaskoczony. - Co? - Robert. Gdzie jest? Miałeś go pilnować! - U siebie. Śpi - odpowiedział. - Zostawiłeś go samego? - zdziwiła się. - Prosiłam cię... - Śpi - warknął poirytowany. - Mam go schować do kieszeni i nosić przy sobie? - Śpi, tak? Jean Paul zmieszał się. - Aleks, kim jest ten facet? - Co? - Kim jest ten facet? Mówiłaś, że znasz go ze studiów, że byliście razem, że jest archeologiem... - O co pytasz? Co on ci nagadał? Francuz zsunął kapelusz na tył głowy i podrapał się po czole. - Nic mi nie nagadał - powiedział. - Tu bardziej chodzi o mnie. Jestem lekko zdezorientowany... - Czym? - Rozmawialiśmy o... skarbcu. Aleks zaklęła po polsku i podeszła do niego na tyle blisko, że czuła zapach jego potu. - Posłuchaj mnie uważnie, Jean Paul. Rozmawiałam z Tongiem. Sytuacja jest napięta. Zastrzelił na naszych oczach dwie osoby. - Wiem, że sukinsyn jest niebezpieczny - odparł. - Wiem! - Wiem, że wiesz, dlatego proszę, żebyś zachował zimną krew. Pracujemy ze sobą trochę czasu. Co masz mi do powiedzenia? - Kocham cię, kocie - zwrócił się do niej czule. - Nie mów mi takich rzeczy... - Tak, tak, wiem, że dla ciebie było i minęło... Ale rozmowa z

tym całym Robertem dała mi do myślenia. - To znaczy? - A co, jeżeli robimy źle? - To niewiarygodne! -warknęła wściekła. - Zostawiam cię na trzy godziny z Robertem Karczem, a ty... - Tu nie chodzi o niego! - zaprotestował. - Mam go gdzieś! Wszystko, co robię, robię dla ciebie, kocie, i wiesz o tym, ale on może mieć rację... - Zapytam ostatni raz, zanim stracę cierpliwość - wycedziła. - Co masz mi do powiedzenia? Jean Paul westchnął ciężko. - Postanowiłem mu zaufać, Aleks. - Czy on śpi? - Aleks... - Czy Robert Karcz śpi w namiocie? Francuz kiwnął głową, ale wyczuła, że ją okłamuje. - Jeżeli tam pójdę, wolałabym, żeby tam był, rozumiesz? Nie czekając na jego reakcję, ruszyła w stronę namiotu, żeby sprawdzić na własne oczy, czy Karcz rzeczywiście tam śpi, ale nagle poczuła silny ucisk na ramieniu. - Zaczekaj! - poprosił Jean Paul. - Musimy porozmawiać... Aleks błyskawicznie złapała go za nadgarstek i wykręciła mu rękę. - Dotknij mnie tak jeszcze raz, to... - Aleks, na miłość boską! - krzyknął i wyrwał się. Aleks wzruszyła ramionami i zaczęła iść do namiotu. - Prosiłam cię o jedną rzecz. Żebyś go pilnował i nie zostawiał samego! - Aleks! - O jedną rzecz, Jean Paul! - warknęła. - Znaleźliśmy to! Zatrzymała się, a później bardzo powoli odwróciła się do niego. Podszedł do niej, trzymając się za nadgarstek. - Ludzie Japończyka się na nas gapią - szepnął. - Widzę ich. Chodź ze mną spokojnie do stołu i zjedzmy posiłek. Wszystko ci wyjaśnię. - Co znaleźliście? Jean Paul chrząknął. - Tak naprawdę to on to znalazł - wyjaśnił. Wsunął rękę do kieszeni i wyciągnął z niej mały przedmiot. - Daj dłoń... Zobacz... Kiedy wyczuła w palcach monetę, jej serce zabiło szybciej. - Twój kolega znalazł skarbiec - powiedział Jean Paul, a jego

twarz rozpromienił szeroki uśmiech. - Rozumiesz? Nawet nie wiem kiedy. Dał mi to jako dowód... Aleks bardzo długo patrzyła na niego, a później opuściła wzrok i spojrzała na złotą monetę. Była prawdziwa. Obracała ją w palcach, ale ku zaskoczeniu Francuza na jej twarzy nie pojawił się nawet cień uśmiechu. Podniosła wolną dłoń i zakryła nią twarz. - Cholerny Robert Karcz - szepnęła. - Dogadałem się z nim. Obiecał mi, że... - zaczął Francuz, ale Aleks gwałtownie mu przerwała. - Jesteś skończonym bałwanem, Jean Paul - powiedziała. - Co? - To moja moneta! - wrzasnęła. - Ta sama, którą mu pokazałam! Ukradł mi ją! Jean Paul poczuł, jak kręci mu się w głowie. - Co mu obiecałeś? Gadaj!! - Ja... Ja... Zaczęła biec. Kiedy wpadła do namiotu, w którym miał spać Karcz, okazało się, że jest pusty. - Karcz!!!! - krzyknęła. Po kilku sekundach dołączył do niej Jean Paul. Próbował ją uspokoić. Zrobić cokolwiek. Nie zdążył, bo w namiocie pojawił się ledwo żywy Sebastian. Dyszał ciężko, a włosy lepiły mu się do spoconego czoła i częściowo zasłaniały mu okulary. - Aleks! Jean Paul! Nie uwierzycie! - sapnął. Aleks tylko posłała mu mordercze spojrzenie. - Berberzy wrócili! Przywieźli tego drugiego! Znaleźli go na pustyni! Żyje! - Kto? - zapytał Francuz. - Kogo? - Tego kumpla Karcza! - wydyszał Sebastian podekscytowany. Jean Paul ściągnął kapelusz i potarł spierzchnięte usta. Jego ręce drżały. - Aleks... - zaczął, ale nie zdążył powiedzieć nic więcej, bo nadlatująca pięść wytrąciła go z równowagi. Zachwiał się i wpadł na zaplombowane skrzynie. - Znajdź Karcza! - powiedziała. Sebastian przyglądał się całej scenie z lekkim przerażeniem. - Zaraz, zaraz... Gdzie jest Karcz? - zapytał, ale Aleks podeszła do niego i złapała go za fraki. - Milcz! - powiedziała, płynnie przechodząc na język polski i potrząsając nim gwałtownie. - Jeżeli Japończyk albo jego asystenci

dowiedzą się, to życie nas wszystkich będzie zagrożone, rozumiesz? - Co się dzieje!? - Sebastian! To nie są żarty! Pytam, czy rozumiesz? - Tak... Puściła go. - Masz pilnować namiotów. Wszystkich! Jean Paul będzie szukał, a ja zajmę się Tongiem. - Ale co się dzieje? - zapytał Sebastian ostatni raz, poprawiając okulary i nerwowo zerkając to na Francuza, to na nią. - Jeszcze nie wiem - wyjaśniła w końcu. - Ale dla nas wszystkich raczej nic dobrego.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY W KTÓRYM KTOŚ NACISKA DETONATOR

PIERWSZEJ chwili wydawało się, że mężczyzna nie żyje, ale jeden z Berberów zagwarantował, że wyczuwa puls. Ściągnął mężczyznę ostrożnie z wielbłąda i położył go na piachu, ustawiając się tak, żeby rzucić na niego jak najwięcej cienia. Pan Tong, który stał w towarzystwie swoich dwóch skośnookich asystentów, przyglądał się całej sytuacji bardzo uważnie. Był bardzo powściągliwy, ale ci, którzy pracowali z nim dłużej, wiedzieli, że nawet najmniejszy grymas na jego twarzy może oznaczać bardzo wiele skrajnie różnych emocji. Kiedy Aleks podbiegła bliżej i wmieszała się w powiększającą się grupę osób, od razu zorientowała się, że Tong jest rozgniewany. - Aleks - zwrócił się do niej i przewiercił ją spojrzeniem. - To chyba o nim mówił twój przyjaciel? „Twój przyjaciel” zabrzmiało w jego ustach jak najgorsza obelga. Aleks przyjrzała się nieprzytomnemu mężczyźnie. Wyglądał jakby już dawno wyzionął ducha. Skóra z twarzy schodziła mu płatami, a usta przypominały wysuszony, pęknięty owoc. - Ma złamaną rękę - stwierdził Berber, ten sam, który odnalazł go na pustyni i przywiózł do obozu. Sprawiał wrażenie absolutnie opanowanego, zupełnie jakby takie widoki w ogóle nie robiły na nim wrażenia. - Gdzie był? - zapytała Aleks. Berber zamyślił się. - Pierwszy nadszedł z północy i ruszyłem jego śladem, ale nie szli rozsądnie, błądzili. Tego tutaj odnalazłem dopiero, kiedy skierowałem się na zachód. Myślałem, że umarł, ale jeszcze dyszał. Trafili na martwą oazę... - Jakie ma szanse? - zapytał jeden z Niemców. - Żeby przeżyć? - upewnił się Berber. - Bardzo małe. Nawet jeżeli przeżyje, nie wiadomo, czy się obudzi. Ręka bardzo niedobra. Straci na pewno. Amputacji nie przeżyje.

W

Tong nagle klasnął w dłonie i szmery rozmów momentalnie ucichły. Wszyscy w jednej chwili spojrzeli na niego. Jego dwaj uzbrojeni asystenci nawet nie drgnęli. Wszyscy w milczeniu czekali na jego słowa. Sytuacja w obozie i tak była napięta. Każdy, kto podpisał kontrakt na ekspedycję wiedział, że jest nielegalna. Każdy wiedział, że na obcej ziemi mogą pojawić się zagrożenia i że mogą się przytrafić sytuacje, o których nigdy nikomu nie będą mogli powiedzieć. Każdy wiedział, kto będzie miał dostęp do broni, a kto nie. Wszyscy się zgodzili na taki układ, nawet jeżeli w rezultacie okazało się że wszyscy naukowcy i archeolodzy są bezbronni... ...ale mimo to rano wydarzyło się coś, co zadziałało na większość uczestników ekspedycji jak otrzeźwiająca kąpiel w lodowatej wodzie. Pan Tong bez zmrużenia oka zamordował dwóch mężczyzn i to zmieniało całą relację. Nawet jeżeli tamci byli zagrożeniem, nawet jeśli byli niebezpiecznymi najemnikami, jak później powtarzano, i Tong zrobił to, żeby chronić obóz i ich wszystkich, to sposób, w jaki to zrobił, wzbudzał strach. To nie była samoobrona, tylko egzekucja. A teraz? Teraz wydarzyła się kolejna sytuacja, która nigdy nie miała prawa się wydarzyć. W „Mieście z gliny” pojawił się kolejny niezapowiedziany gość. Aleks wpatrywała się w Tonga, wstrzymując oddech. Oczyma wyobraźni widziała, jak wyciąga rewolwer i bez słowa strzela. Japończyk napotkał jej wzrok, jakby czytał jej w myślach, i powiedział tylko: - Pomóżcie mu. Zróbcie, co się da. Zebrani odetchnęli z ulgą. Polacy od razu doskoczyli do nieprzytomnego i zaczęli go podnosić, żeby przenieść go do namiotu sanitarnego - tego samego, w którym postawili na nogi Roberta Karcza. Berber odsunął się i chwycił lejce swojego wielbłąda. Aleks wypuściła wstrzymywany oddech. „Tong, ty cwany draniu - pomyślała. - Gdybyś go teraz zabił na oczach tych ludzi, straciłbyś wiarygodność i resztki lojalności. Zagrałeś wielkodusznego, bo doskonale wiesz, jak zaczęli cię postrzegać”. - Aleks - usłyszała głos Tonga. - Tak, szefie?

- Liczę, że się co do ciebie nie pomyliłem i zapanujesz nad całym obozem. Aleks zacisnęła tylko usta w niewidoczną kreskę. Ten osobisty przytyk zabolał ją bardzo. Cały czas miała świadomość, że Karcz zniknął i Bóg jeden wie, gdzie jest i co robi. Ta myśl doprowadzała ją do szału. - Oczywiście, szefie - odpowiedziała. Tong rzucił kilka słów do jednego ze swoich asystentów. - Gdybyś czegoś potrzebowała, Sao będzie służył ci pomocą... Aleks spojrzała na Sao, który był o głowę wyższy od niej i od pana Tonga. Mógł mieć z metr osiemdziesiąt. Niestety, przez szkła jego czarnych gogli nie potrafiła dojrzeć jego oczu. „Sao będzie służył ci pomocą” prawdopodobnie oznaczało w wolnym tłumaczeniu, że od tej pory Sao nie będzie odstępował jej na krok. - Szefie, czy mogłabym z panem porozmawiać na osobności? zapytała nagle. Tong po dłuższej chwili kiwnął głową i poprosił ją, żeby odeszli na bok. - Z całym szacunkiem, nie potrzebuję pomocy Sao... - Wiem. - Czy szef coś sugeruje? - Sugeruję, że teraz mamy w obozie nie jednego gościa, a dwóch, i że trzeba ich pilnować. Aleks zakasłała. - Panie Tong - zwróciła się do niego stanowczo. - Ten drugi nie przeżyje! Musielibyśmy go natychmiast hospitalizować i pan o tym wie. Nie ma powodu, żeby... - Wiem - przerwał jej i uśmiechnął się, prezentując rząd białych, równych ząbków. - Ale nie ty o tym decydujesz. Skinęła głową. - Nie chciałabym, żeby pan... - Aleks, Aleks, Aleks - znowu jej przerwał. - Wieczorem oczekuję pełnego raportu o postępach prac. - Panie Tong, dostaje pan raporty codziennie - odparła zdziwiona. - Pełen raport! - powtórzył jadowicie. - Pełen? - Chyba nie muszę ci tłumaczyć, na czym polega twoja praca?

Chcesz mnie rozczarować? - Panie Tong... - Pełen raport! Aktualny stan magazynowy, pełna dokumentacja ze zdjęciami, waga skrzyń i szacowany czas potrzebny na to, żeby wystartować z konwojem. Słysząc to, aż otworzyła usta. - Panie Tong, powiedział pan, że mamy czas do końca tygodnia... - Kończymy - odparł i machnął dłonią, jakby odganiał natrętną muchę. - Kończymy? - Kończymy rozmowę - mruknął. Odwrócił się i ruszył do swojego namiotu. - Cholerny kurdupel! - szepnęła pod nosem po polsku. Zaciśnięte z nerwów pięści wsunęła do kieszeni. „Opanuj się - powtarzała w myślach. - Opanuj się! Igrasz z ogniem!” Od kiedy Karcz pojawił się w obozie, chyba zaczęło jej odbijać. - Chcesz jeszcze coś dodać? - zapytał Tong, odwrócony do niej plecami. - Nie, panie Tong. Będę u pana wieczorem. Tong zwrócił się po japońsku do asystenta Sao. - Sao pomoże wam w namiocie sanitarnym, tak abyś ty mogła zająć się raportem - dorzucił jeszcze przez ramię i znowu zaczął iść. Aleks z pogardą spojrzała na Sao, a później odwróciła się w kierunku wykopalisk. Rozmowa z Tongiem przyprawiła ją o szybsze bicie serca. Facet był przerażający jak wyprany z uczuć robot. - Dobra Karcz! - warknęła. - Teraz kolej na ciebie! Gdzie, u diabła, jesteś? Naprawdę miała nadzieję, że Jean Paul znalazł go i że przynajmniej jeden poważny problem będzie miała z głowy. - Aleks! - usłyszała nagle za swoimi plecami i lodowaty dreszcz przebiegł jej po plecach. To nie wróżyło nic dobrego. Odwróciła się i spojrzała prosto w oczy pana Tonga. - Szefie? - zająknęła się. Patrzył jej głęboko w oczy przez dłuższą chwilę, po czym złapał ją za pasek od spodni dokładnie w miejscu, w którym znajdował się pusty futerał na nóż, i pociągnął za niego dwa razy. - Gdzie twój nóż? - zapytał. Zbladła.

- Mój nóż? Tylko na nią patrzył. - Zostawiłam u siebie w namiocie. - Powód? - Bez powodu. - W odpowiednich rękach nóż to broń. Nigdy nie zostawiaj broni bez opieki - powiedział, jakby tłumaczył coś małemu dziecku. - Przepraszam - wydukała. Przyjął przeprosiny i tym razem w końcu zostawił ją samą. Przynajmniej pozornie. ***

- Co tu robi ten Ciong Ciang Ciong? - zapytał jeden z Polaków, kiedy do namiotu sanitarnego weszła Aleks w towarzystwie Sao. Było tu kilka osób skupionych wokół rozkładanego łóżka, na którym leżał nieprzytomny mężczyzna przywieziony z pustyni przez Berbera. - Siedź cicho, Adam - powiedziała Aleks po polsku. Również nie kryła swojego niezadowolenia z obecności uzbrojonego Japończyka, ale musiała zachowywać się jak szefowa, którą w końcu była. - Za dużo was tu jest - dodała, przechodząc na angielski, tak by każdy z obecnych mógł ją zrozumieć. - Niech zostaną tylko ci, którzy mogą pomóc. Reszta niech idzie na obiad, zrozumiano? Kilku mężczyzn posłusznie wyszło z namiotu. Jednym z tych, którzy zostali, był lekko wystraszony Sebastian. Wycierał nerwowo swoje okulary rąbkiem koszulki. Aleks kiwnęła do niego głową, jakby pytając, czy wszystko jest ok, ale zaprzeczył. Szlag! - Przydałby się Jean Paul - powiedział Polak od „Gong Ciang Ciong”. - Wbiłem facetowi kroplówkę i zrobiłem mu wilgotne okłady. To cud, że żyje. Jeżeli ten cały Robert Karcz dotarł tu na nogach i był w kiepskim stanie, to ten tu już dawno powinien wąchać kwiatki od spodu. Aleks pstryknęła kilka razy palcami, jakby pomagało jej to w zastanawianiu się. - Dobrze. Na razie rób, co możesz - poprosiła. Japończyk Sao stanął w kącie namiotu i przyglądał się całej sytuacji w milczeniu. Widać było, że wykonuje obowiązki i że nie bardzo go to wszystko interesuje. - Potrzebuję Jeana Paula - powtórzył Polak bardziej dobitnie. -

On się zna na tym lepiej... Tego całego Karcza postawił na nogi. - Wiem, Adam. - Gdzie oni w ogóle są? Chyba obydwaj powinni tu być, czy nie? - Są razem na wykopaliskach, zaraz po nich poślę - w głosie Aleks brzmiało zniecierpliwienie. Nagle odnalazła wzrokiem Sebastiana, który, kręcąc głową, dawał jej znać, że się myli, czyli że prawdopodobnie Jean Paul i Karcz nie są razem, zatem Francuz go jeszcze nie znalazł. - Sebastian - zwróciła się do niego. - Chodź, chcę zamienić z tobą słówko... ***

- Jean Paul nie może go znaleźć - szepnął Sebastian, kiedy wzięła go na spacer w kierunku wykopalisk. - Karcz zniknął. Aleks słuchała tego z rosnącą irytacją. - Nie kręcił się wokół namiotów? - C-co? - Karcz! - warknęła. - Wiesz, o kogo pytam! Czy nie kręcił się wokół namiotów? - Z tego, co widziałem, to nie. Pilnowałem wszystkiego tak jak kazałaś, ale później przynieśli tego drugiego - dodał i wskazał palcem miejsce, z którego przyszli - i zrobił się lekki chaos... - Dobrze - mruknęła i spojrzała na teren wykopalisk, próbując odnaleźć wzrokiem albo Karcza, albo Jeana Paula. W pełnym słońcu widoczność była całkiem dobra, ale nie dojrzała zupełnie nic. - Wiedziałem, że trzeba na niego uważać - zauważył Sebastian. Aleks tylko się skrzywiła. - Jeszcze nic nie zrobił - pogroziła mu palcem. - Podejrzewam, że planuje uciec albo nawiązać kontakt z siostrą. Nic więcej. - Bez sensu - żachnął się Sebastian. - Nie ma tu nawet pół radiostacji. Mówię ci, wszyscy przez niego dostaniemy po dupach! Jak pracowałem z nim lata temu na wykopaliskach, to... - Sebastian - przerwała mu. - Tak? - Udawaj chociaż, że masz jaja, dobrze? Chciała mówić dalej, ale nagle gdzieś za wydmami usłyszeli potężny wybuch, a później kolejny i jeszcze kolejny... ***

Namiot pana Tonga wyglądał jak apartament. Podłoga była wyłożona drewnem i dywanami. Wszystko było bardzo minimalistyczne.

Niewielką część przeznaczono na biuro, w pozostałej znajdowały się łóżka, na których spał on i jego asystenci. Każde z łóżek oddzielała gruba kotara. Na samym środku stał wykonany z drewna manekin do ćwiczeń, a tuż za nim był zamknięty składzik na broń. Japończyk bardzo dużo czasu poświęcał na ćwiczenia. Miał czas, szczególnie na pustyni. Kiedy Tong wszedł do namiotu, nie od razu dostrzegł zmianę. Z początku była ona w zasadzie niezauważalna. Wszedł do namiotu sam - jeden z asystentów, Sao, został wysłany do pilnowania Europejczyków, a drugi jak zwykle pilnował wejścia do namiotu. Ściągnął kapelusz i starannie położył go na przeznaczonym do tego miejscu. Czyżby coś było nie tak? Bezgłośnie przemieścił się po wnętrzu, rzucając okiem na swoje miejsce do pracy, a później spojrzał na składzik z bronią. Składzik był otwarty! Wziął głęboki wdech i podszedł bliżej. Kolejną rzeczą, którą zauważył, było pionowe nacięcie w białym płótnie. Ktoś wyciął sobie wejście, wślizgnął się do środka i myszkował, kiedy byli zajęci przywiezionym z pustyni, nieprzytomnym mężczyzną. Tong wziął kolejny głęboki, świszczący oddech. Nie potrzebował wiele czasu, żeby domyślić się, czego brakuje. Wystarczyło, że usłyszał gdzieś w oddali potężny wybuch. A później kolejny... ...i następny. ***

Karcz podłożył ładunki C4 za wydmami. Był gotowy do drogi. Ciąg następujących po sobie wydarzeń dał mu więcej czasu, niż potrzebował. Z ciężką torbą na ramieniu dotarł do beczek z paliwem. Wiedział, że nie może w tym miejscu podłożyć ładunku, dlatego po prostu wbił w jedną z beczek nóż należący do Oli i pozwolił paliwu wypływać na piach. Wiedział, że najbardziej niebezpieczne i wybuchowe są opary, dlatego wyciągnął z kieszeni na piersi połamanego, wymiętoszonego papierosa i odpalił, a następnie położył go na krawędzi jednej z beczek.

Torba, którą miał na ramieniu, była o wiele cięższa, niż planował. Tak, zachłanność z pewnością nie była dobrą cechą, ale nie mógł się powstrzymać. Wóz albo przewóz! Odszedł od beczek na bezpieczną odległość. W głębi duszy liczył na to, że teraz też wszystko pójdzie zgodnie z planem. Widział, jak przenoszą Karmelitę do namiotu. Zdawał sobie sprawę, że powinien zrobić wszystko, żeby wsadzić faceta do więzienia, ale prawdopodobnie miało go spotkać coś o wiele gorszego od więzienia. Niestety! Karcz chrząknął i splunął, próbując pozbyć się z ust smaku papierosa. - Dobra, zaczynamy - szepnął i wyciągnął z kieszeni radiowy detonator. Żeby dostać się do samochodu, którym przyjechał Arab bez ucha i jego partner, musiał wystawić się na widok wszystkich. Nie było innego wyjścia. Odbezpieczył detonator i nacisnął przycisk. Trzy potężne ładunki C4 wybuchły jeden po drugim. Dobra, to odwróci uwagę wszystkich! Teraz wystarczyło dostać się do wozu! JAK TRUDNE MOGŁO TO BYĆ? ***

Karcz z ciężką torbą na ramieniu prześlizgnął się pomiędzy namiotami i, omijając kilka przerażonych osób, ruszył przed siebie. Jakby nigdy nic. Jako jedyny szedł w przeciwnym kierunku. - Robert! Ten krzyk nie mógł zwiastować niczego dobrego. - Ola? - zapytał retorycznie, zerkając w stronę idącej do niego wściekłej dziewczyny. - Czy to ty jesteś za to odpowiedzialny?! -wrzasnęła. - Co ty wyrabiasz? Co masz w torbie?! Karcz przyśpieszył kroku, nie zwracając na nią uwagi. - Karcz!!! - wrzasnęła. - Nie wiem, na które pytanie mam odpowiedzieć - odparł, doprowadzając ją do jeszcze większej wściekłości. - Czy to ty zdetonowałeś te ładunki?! - Nie, to nie ja - skłamał. - On nas pozabija! - dopadła go i złapała za ramię. - Tong nas

zabije! - Ola, mówiłem ci, że muszę znaleźć siostrę! Jestem gotów! Samochód też jest gotów! - Co masz w torbie? - zapytała bardziej dobitnie. - Wodę - odparł, tylko częściowo mówiąc prawdę. Znad ramienia Oli dojrzał idącego w ich kierunku pana Tonga. Musiał ich dostrzec. - WY! - krzyknął Tong stanowczo swoim doskonałym angielskim. - Stać! Był jeszcze daleko. - Robert, nie chcę ci robić krzywdy! - naciskała Aleks, ignorując zbliżającego się Tonga. Japończyk zaczął biec, a jego ręka sięgnęła do znajdującego się w kaburze rewolweru - tego samego, z którego zastrzelił Araba bez ucha. - Żadnej broni! - krzyknęła Aleks, która zauważyła rewolwer kątem oka - Tong, odłóż broń!! Karcz zerknął w kierunku Berberów. Kilku złapało za strzelby. „Cały plan się zawalił - pomyślał z żalem. - A tak dobrze szło”... Zaraz będzie w wozie. Zdążył wcześniej wywalić z niego ciała i przygotować go do drogi. Wystarczy, że usiądzie za kierownicą i będzie po wszystkim! Kiedy Tong był już w odległości kilkunastu metrów od Karcza, wymierzył w niego odbezpieczony rewolwer. - Nie, nie, nie! - wrzasnęła Aleks. - Koniec zabijania! - Cokolwiek planujesz, już jest po tobie - powiedział stanowczo Tong, przeszywając Karcza spojrzeniem. - Robert - powiedziała Aleks. - Pokaż, co masz w torbie. Pokaż mu, że masz tam tylko wodę... Karcz ostrożnie zaczął otwierać torbę. - Ola, jedź ze mną - poprosił szeptem. - Samochód jest gotowy do drogi. Wszystko przygotowałem... - Pokaż mu, że to tylko woda - naciskała. - Bo inaczej cię zastrzeli... - Ola... Powiedziałem, że to woda... - zaczął, powoli rozchylając torbę. - Ale mogłem pominąć kilka innych przedmiotów. Aleks, słysząc to, zakryła twarz dłońmi, domyślając się, że to, co jest w torbie, prawdopodobnie jeszcze bardziej pogorszy całą sytuację. - Koniec gry! - powiedział Tong, cały czas trzymając Karcza na muszce. - Koniec przeszkadzania! Karcz zauważył, że Berberzy znajdujący się w swoim obozie na

wydmie też już trzymają go na muszce. - Chcę tylko zabrać ich samochód i odjechać! - krzyknął Karcz najpierw po polsku, a później po angielsku na tyle głośno żeby wszyscy wokół oraz ci pracujący na wykopaliskach go słyszeli. - Nic więcej! Pozwólcie mi odejść! Aleks podeszła do Japończyka i delikatnie dotknęła jego ramienia, jakby chciała, żeby opuścił broń. - Proszę... On jest nieszkodliwy. Porwano mu bliskich - zwróciła się do Japończyka. - Panie Tong, gwarantuję, że... że ten człowiek nie może nam w żaden sposób zaszkodzić. - Okradł mnie! - zawołał Tong. Oczywiście nie miała pewności, a słowa Sebastiana, który zziajany podbiegł do nich, obniżyły wiarygodność Karcza praktycznie do zera. - Boże, ten wybuch! Sprawdziłem! Okradli nas... - wydyszał Sebastian. - Aleks, z twojego namiotu... zniknęły dokumenty i plany miasta... monety... wszystko... Podparł się jedną ręką o swoje ugięte kolano i, poprawiając opadające na nos okulary z ciemnymi nakładkami, spojrzał na Karcza, a później na Aleks i Tonga, jakby dopiero zaczynało do niego docierać, co się właściwie tutaj dzieje. Tong z odbezpieczonym rewolwerem oznaczał, że nie jest to pogawędka, a raczej kłótnia, w której tylko jeden z rozmówców miał w tej chwili prawo głosu. - Jeszcze chwilę temu wszystko było na miejscu, klnę się na Boga. Ktoś rozciął namiot od tyłu i... i... - Nagle zauważył wypchaną torbę Karcza i jakby doznał olśnienia. - Zaraz, zaraz... Hej! Czy ty... Czy wy teraz... Czy on... Panie Tong! - krzyknął. - To on! To Karcz! To Karcz! To wszystko przez tego sukinsyna... On nam uciekł! To on musiał... Aleks błyskawicznie wyszarpnęła z kabury swoją berettę i wymierzyła ją w Karcza. Zerwała z twarzy ciemne okulary i rzuciła w niego z całej siły. Jej furia zaskoczyła nawet samego pana Tonga. - Spokojnie - powiedział Karcz, idąc tyłem do samochodu. Tylko spokojnie... - Zabiję cię!! - wrzasnęła. - Ty draniu! Otwieraj torbę! - Ola... Jedź ze mną - poprosił po raz ostatni. - Ten bydlak nas okradł! - krzyknął Sebastian, a później z niedowierzaniem spojrzał na swojego szefa. Pan Tong nie odwzajemnił jego spojrzenia. Stał nieruchomo niczym posąg. - Jak mogłeś?! Okradłeś mnie?! - darła się Aleks, podchodząc do Karcza. - Zastrzelę cię! Uratowaliśmy ci życie!

Jej oczy płonęły. Widać było, że jest gotowa na wszystko. Karcz był przygotowany na cios, ale nie na kulę. Chciał coś powiedzieć, przerwać jej, uspokoić ją, ale wszystko, co mogło ewentualnie wyjść z jego ust, okazałoby się niczym więcej, jak tylko kłamstwem. - Przepraszam - szepnął tylko i dokładnie w tym samym momencie znajdujący się za namiotami skład paliwa wyleciał w powietrze, wzniecając chmurę dymu i pyłu. Ludzie zaczęli wrzeszczeć i zapanował popłoch. Jeden z namiotów zajął się ogniem. Pan Tong stracił równowagę i o mały włos upadłby na ziemię. Aleks odwróciła się gwałtownie w kierunku wybuchu, upuszczając broń, a Karcz zrobił pierwszą rzecz, jaka przyszła mu do głowy. Jakie miał szanse? Niewielkie. Ile miał czasu? Niewiele. Czy zdąży dobiec do samochodu, zanim mężczyźni na wzniesieniu odzyskają czujność i po prostu zastrzelą go? Mało prawdopodobnie. CHYBA ŻE... Wyciągnął z rozsuniętej torby pistolet na racę, odbezpieczył go, wycelował i strzelił prosto w kierunku obozowiska Berberów. Wszystko może trwało dwie sekundy i nastąpiło bezpośrednio po eksplozji. Raca zostawiła nad ziemią długi duszący ślad, a kiedy dosięgła celu i wybuchła, wszyscy Berberzy zostali wytrąceni z równowagi. Wielbłądy, najpierw wystraszone wybuchem zbiorników, teraz przerażone bezpośrednim atakiem i pokryte niebieskim pyłem, uciekły, zrywając się z uwięzi i ciągnąc za sobą berberyjskie namioty. Chaos, piekło i niebieskie wielbłądy. Ostatnią rzeczą, którą zauważył Karcz, zanim ruszył biegiem w kierunku samochodu ukrytego pod maskującym materiałem, był widok wyłaniającego się wprost z niebieskiej chmury, która powstała w miejscu dotychczasowego obozowiska, zafarbowanego na niebiesko mężczyzny. Powłóczył nogami i krztusił się, ale żył. Pozostali również. Po prostu zostali spacyfikowani. Karcz wiedział, że kupił sobie dodatkowe sekundy, ale nie na tyle, żeby marnować je na podziwianie widoków. Wszyscy byli w szoku, a najbardziej Aleks. Zaczęła wrzeszczeć i

ruszyła biegiem za Karczem, gotowa zatłuc go gołymi pięściami. Nie zdążyła. Pierwszy dopadł go pan Tong.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY W KTÓRYM KARCZ PRZYZNAJE, ŻE NIE POTRAFI WALCZYĆ, DLATEGO MUSI TROCHĘ OSZUKIWAĆ

AN DEVRAUX siedział wygodnie w wiklinowym fotelu na obszernym tarasie jednej z restauracji w Susie. Słońce zaczynało chylić się ku zachodowi i zrobiło się odrobinę chłodniej, a on obserwował panoramę tej części miasta. Mentolowy papieros dymił leniwie w popielniczce, a obok stała kryształowa szklaneczka ciepłej zielonej herbaty. Jego lniana marynarka była przewieszona przez balustradę tarasu, a on po raz pierwszy od dawna pozwolił sobie na chwilę luzu. Nawet rozpiął kilka guzików koszuli, pokazując kolejne ukryte pod ubraniem tatuaże. Obok popielniczki leżały dwa telefony. Jeden należący do Justyny Karcz, a drugi do jej młodszej, zakręconej jak sprężyna koleżanki. Telefony dzwoniły od czasu do czasu, ale wyświetlające się nazwy kontaktów nie wzbudzały w nim chęci odbierania. Czekał. Aż do momentu, w którym na telefon Justyny nie zadzwonił nieznany numer zaczynający się od +212, czyli numeru kierunkowego z Tunezji. To mogła być policja, ale nawet jeśli, nie robiło to na nim szczególnego wrażenia. Jak się jednak okazało, instynkt go nie zawiódł. Odebrał i wtedy usłyszał znajomy głos. Ucięli sobie wtedy bardzo długą rozmowę, a dobrych kilka godzin później, kiedy pomarańczowa poświata otulała panoramę starej części Susy, siedział już ze swoim rozmówcą na tarasie. - Czyli oficjalnie zostałeś Rambo - powiedział Devraux, wyciągając papierosa z popielniczki i zaciągając się. Zerknął na swojego rozmówcę. - Wyglądasz, jakbyś w pojedynkę wygrał drugą wojnę światową...

P

Robert Karcz siedzący po drugiej stronie stołu był cały w piachu i zaschniętej krwi, która po kilku godzinach zamieniła się w skorupę pękającą za każdym razem, kiedy próbował coś powiedzieć. A mówił niewiele. Devraux z łatwością ocenił, że większość krwi musiała należeć do niego samego. Teorię tę potwierdzały dodatkowe obrażenia ciała, żeby wspomnieć choćby powybijane ze stawów palce lewej dłoni. Karcz nastawił je sobie już kilka godzin wcześniej, ale dłoń była w opłakanym stanie i cały czas trzymał ją w misce z lodem. - Mogłeś się chociaż umyć - zauważył Devraux. - Wyglądasz, jakbyś miał na sobie barwy wojenne... - Tak. Tak kiepsko jeszcze nie było... I rzeczywiście. Podróż jeepem do Susy zajęła Karczowi prawie cały dzień z przerwami na tankowanie. Nie miał czasu na cackanie się ze sobą. Rany opatrzone były nieumiejętnie, a kiedy w końcu wdrapał się na taras, powłóczył nogą. - Czyli urządził cię tak ten Japończyk? - zapytał Devraux. - Jak on się zwał? Pan Tong? - Pan Tong, pan Devraux... Polubilibyście się... - Zabawne, doprawdy - odparł Devraux bez uśmiechu i pomachał w kierunku obsługi. Byli na tarasie całkowicie sami, ponieważ oficjalnie lokal był zamknięty, a nieoficjalnie został po prostu wynajęty. Devraux powiedział kilka słów do młodego mężczyzny w koszuli i czarnej kamizelce, a później znowu spojrzał na Karcza. - Zaraz przyniesie ci miskę z wodą i ręczniki, żebyś chociaż trochę opłukał twarz. Devraux zaciągnął się głęboko po raz ostatni, dając sobie czas, żeby ułożyć w głowie całą historię, którą usłyszał. - Czyli po wybuchu i strzeleniu do Berberów z pistoletu na race poszedłeś na pięści z tym Japończykiem, tak? Karcz poruszył się w fotelu i jęknął. Podejrzewał, że któreś z żeber musiało pęknąć. - Tak - zaczął po chwili i uśmiechnął się cierpko. - Obił mnie konus mierzący metr pięćdziesiąt... W życiu bym nie pomyślał... - Robił salta? - zażartował Devraux i pomachał palcem, jakby chciał w ten sposób pokazać latającego Japończyka. - Kopał z półobrotu. Był cholernie szybki. Nawet nie widziałem, z której strony nadlatywały ciosy... Rzeczywiście tak było. Po zafarbowaniu Berberów na niebiesko

rzucił się pędem w kierunku samochodu. Słyszał za sobą wrzask Aleks i podejrzewał, że ruszyła za nim w pościg. Miała prawo być na niego wściekła, ale to, jak zostanie potraktowany przez pana Tonga, było absolutnie nie do przewidzenia. Niski mężczyzna był szybszy. Dopadł go, nim dobiegł do wozu. Pierwszy kopniak trafił go od góry. Karcz upuścił torbę i runął na piach. Zerwał się błyskawicznie i wtedy spadła na niego fala ciosów. Pan Tong był jak maszyna do zabijania. Każdy cios sięgał celu. Karcz nie potrafił tego policzyć, ale miał wrażenie, że na każdą sekundę walki otrzymywał dwa mocne ciosy, każdy winną część ciała, każdy paraliżujący ostrym bólem. Wstyd było przyznać, ale w pierwszej połowie starcia posłużył jako worek treningowy. To były ciosy ortopedyczne - każdy wymierzony z brutalną precyzją. Pierwszy wybił mu bark, a kolejne trafiały w ścięgna i sploty. Raz za razem, bez pudła, w każdy punkt konstrukcji, jaką był szkielet. Karcz znowu runął na piach. Pan Tong, który nawet się nie zziajał, tylko spojrzał na niego z pogardą. Wtedy Aleks znowu zaczęła wrzeszczeć, a on wykorzystał ułamek sekundy i, zachlapany własną krwią, doczołgał się do torby. - I co wtedy? - zapytał Devraux, przerywając mu na chwilę opowieść. Karcz wzruszył obolałymi ramionami. - Przez chwilę naprawdę wierzyłem, że wolałbym chyba, żeby mnie zastrzelił... Devraux uśmiechnął się z zadowoleniem, jakby informacja o tym, że Karcz dostał łupnia, sprawiła mu przyjemność. - Okazało się - Karcz kontynuował opowieść - że nie mam z nim żadnych szans. Że w porównaniu z nim nie potrafię walczyć, więc muszę zacząć oszukiwać... - Więc wyciągnąłeś z torby drugi pistolet na racę i strzeliłeś do niego? Karcz zrobił taką minę, jakby wiedział, że nie postąpił fair, ale ze względu na okoliczności nie miał innego wyjścia. Tym razem Devraux parsknął śmiechem. - Ach, to dlatego całe twoje ubranie jest czerwone... Od wybuchu flary? - Z kurduplem było gorzej... - przyznał Karcz niechętnie. Karcz wycelował i wystrzelił. Aleks dostrzegła jego ruch kątem

oka i zdołała się osłonić. Raca trafiła Tonga prosto w brzuch i wybuchła mu w twarz, wzniecając chmurę czerwonego pyłu. Karcz złapał oddech, wstał z piasku i zawył, kiedy wybity bark wskoczył na miejsce. Z trudem podniósł torbę i doczłapał do samochodu. Ból dodał mu sił. Krew z rozciętego czoła lała mu się na oczy, ale udało mu się chwycić siatkę maskującą i ściągnąć ją z samochodu. Kiedy próbował otworzyć drzwi od strony kierowcy, tuż obok znowu pojawił się Japończyk. Jedyną częścią jego ciała niezafarbowaną na czerwono były oczy, osłoniły je bowiem okulary. Wybuch racy rozerwał mu jednak ubranie i poranił go. - Odwal się! - sapnął Karcz i wtedy znowu poszli na pięści. Pierwsze ciosy należały do Tonga, ale Karcz szybko zaczął go punktować, wkładając w ciosy całą swoją siłę. Czuł, że dłużej nie da rady i że to jego ostatnia szansa, żeby znokautować kurdupla, ale kiedy już miał zadać ostatni cios, Japończyk zrobił salto i kopniakiem uszkodził mu pięść, wybijając mu trzy palce ze stawów. Karcz wrzasnął i kiedy tylko nadarzyła się okazja, uderzył go z całej siły głową w twarz. Po tym ciosie obaj zwalili się na piach. KONIEC WALKI. - Tak to mniej więcej wyglądało - podsumował Karcz. - Mniej więcej? - zapytał Devraux. Karcz udał, że nie słyszy, próbując uniknąć doprecyzowywania szczegółów swojej historyjki. - Bywało gorzej - stwierdził tylko. Wyciągnął dłoń z miski z lodem, a następnie obejrzał ją uważnie. - I pewnie nie powiesz mi, gdzie konkretnie znajduje się to twoje „Miasto z gliny”? - Nie. - A powiesz mi, co masz w torbie? - Nie mam przy sobie żadnej torby - wziął łyk herbaty, przepłukał usta i splunął do miski. - Niech to szlag... - Wierzę - odparł Devraux. - Choć brzmi to jak bajeczka dla dzieci... Ja też będę z tobą szczery... - Byłem szczery. Devraux przez kilka chwil napinał mięśnie, co sprawiało, że węże wytatuowane na jego ramionach jakby pełzały po jego skórze. Niepokojące, i to za każdym razem. - Współpracowałem z Sashą od wielu, wielu lat. Przez ostatni rok

zacząłem mieć dość jego i jego popisywania się. Zmienił się. Nigdy nie był człowiekiem o mocnym charakterze, ale to, co stało się z nim podczas ostatnich miesięcy... Zaczął przesadzać, chodzić na salony, odwiedzać Warszawę, jakby był cholernym producentem filmowym, a nie ściganym listem gończym kryminalistą. Poznał twoją siostrę i zaczął się ich bujny romans, który niestety zaowocował twoją obecnością w naszym życiu i dziwną, dysfunkcyjną zależnością między wami. - Justyna... - Tak. Kiedy dowiedziałem się, że wszyscy razem planujecie wspólny urlop... - urwał, jakby powiedział coś niedorzecznego i znowu napiął wszystkie mięśnie. Węże na jego skórze niemal zasyczały. - Postanowiłem definitywnie zakończyć z nim współpracę. - Definitywnie, czyli... - Był zagrożeniem dla siebie, ale w szczególności dla mnie, a na to nie mogłem sobie pozwolić. Szczególnie po akcji, jaką ty, mój drogi kolego, wywinąłeś nam w Małopolsce. - Wspomniał mi o tym podczas naszego spaceru - odparł z satysfakcją - że nie byliście zachwyceni. Devraux, zniecierpliwiony, zgasił papierosa i wyciągnął z paczki kolejnego. Ewidentnie temat nazistowskich sztabek złota działał mu na nerwy. - Myślisz, że zakochał się w mojej siostrze? - zapytał Karcz po długiej chwili, przypominając sobie o pierścionku zaręczynowym i próbując zmienić temat na bardziej neutralny. - Myślę, że zapomniał, kim naprawdę jest. Wakacje w Tunezji! warknął, jakby sama myśl o tym wzbudzała w nim gniew. - Pod prawdziwym nazwiskiem ma w tym kraju wyrok. To nie jest normalne. To zwyczajne popisy. Gdyby nie ja, nie przeżyłby w Legii nawet miesiąca... Liczyłem na to, że gówniarz okaże się bardziej rozsądny... - Myślałem, że... jest rozsądny. Biznes przecież wymaga rozsądku. - Nie. To ja jestem rozsądny. On po prostu miał w sobie pewne cechy i znajomości, które pielęgnował. Cechy i znajomości, które przydały nam się w interesach... Ale teraz już go nie ma, prawda? Więc w gruncie rzeczy nie ma o czym mówić. - Nie wiadomo, czy przeżyje. Jest w śpiączce - poinformował go Karcz, choć, jak na ironię, sam czuł się tak, jakby miał nie przeżyć. Ale jednak żył i oddychał. - Nie mogę uwierzyć, że po niego wróciłeś... - powiedział nagle

Devraux z podziwem. Jakby dopiero przypomniał sobie o fakcie, że Karcz, poturbowany i wykończony po walce z wściekłym Japończykiem, na wykopaliskach Bóg wie gdzie, miał jeszcze siłę ruszyć samochodem z misją ratunkową. - Był tam, gdzie go zostawiłem - wyjaśnił Karcz, ciesząc się, że Devraux tak gładko łyknął historyjkę. - Pod palmą, ledwo żywy... Obiecałem mu, że wsadzę go do więzienia... nikt nie zasługuje na taką śmierć, Devraux. Poza tym nawet gdybym zastał go martwego... Moja siostra zasłużyła na coś więcej... - Biorąc pod uwagę, że wiem, co się z wami stało i wiem, gdzie jest nasz szanowny kolega, nie pozostaje mi nic innego, jak zaczekać, aż się ocknie albo... opuści ten padół łez. Wolałbym tę pierwszą opcję. - Czyli - zaczął Karcz po chwili, znowu wsadzając dłoń do miski - uznałeś, że Tunezja to dobra okazja, żeby go przechwycić, poddać torturom i przejąć biznes w całości? A ja... się napatoczyłem? Devraux nie odpowiedział. Zamiast tego wyciągnął z kieszeni plik banknotów w euro, przeliczył je, a potem rzucił Karczowi. - Co to jest? - zdziwił się. - Spisałeś się lepiej niż ci imbecyle, których wynająłem. Weź pieniądze i zrób coś z sobą, zanim pojedziesz po siostrę i tę blond panienkę. - Nie wezmę od ciebie pieniędzy - zaprotestował. - To je ukradnij - zaproponował Devraux i uśmiechnął się groźnie. - Zresztą mam dla ciebie propozycję... Nazwijmy to prezentem pożegnalnym... - To znaczy? - To znaczy, że zapracujesz na te pieniądze. - Nie wejdę z tobą w interesy. Devraux tylko prychnął. - To nie interesy. Mówiłem ci, że to prezent pożegnalny. - Tak? - Facet nazywa się Aiden Pierce - powiedział Devraux. - Pomyślałem, że zapewne chciałbyś wiedzieć, kto dowodził całą akcją i kto... zostawił was na pustyni. Karcz długo myślał nad jego słowami. - I co niby miałbym zrobić? Devraux postukał palcami w blat stolika, a później dopił resztę zielonej herbaty. - Mam to gdzieś, Karcz. Zrobisz, co zechcesz... Po tych słowach położył przed nim dwa telefony komórkowe należące do Justyny i Zuzy.

- Znowu zostałeś bohaterem - zadrwił. - A nic nie osiągnąłeś. Stoisz po złej stronie, nie sądzisz? Karcz wyciągnął z miski dłoń i spróbował zacisnąć pięść, a później wziął telefony z blatu i schował do kieszeni zafarbowanych na czerwono spodni. - Ja nie stoję po żadnej stronie. - Tak ci się tylko wydaje. - Cóż... - Jeżeli kiedyś spotkasz Pierce'a, pozdrów go ode mnie i powiedz mu, że sam jest sobie winien... Karcz milczał, kiedy Devraux podsunął mu złożoną kartkę papieru. - Ach, i jeszcze jedno - dodał, a Karcz tylko zerknął na niego. Dziękuję, że przywiozłeś mi Sashę... Karcz skrzywił się. - Nie przywiozłem go tobie. Zawiozłem go do szpitala i zawiadomiłem, kogo trzeba. - Wiem, wiem... - Jeżeli wybudzi się ze śpiączki, to będzie cud - dodał. Devraux wsadził do ust kolejnego papierosa i odpalił go. - To i tak... jakbyś przywiózł go prosto do mnie - odparł z satysfakcją. Karcz milczał. Nie było już o czym gadać. ***

Kiedy wyszedł na ulicę przed budynkiem, czuł na sobie spojrzenia przechodniów. Wszyscy się na niego gapili, a jedna z mijających go osób zapytała, czy nie potrzebuje pomocy. Nie było to wielkim zaskoczeniem. Wyglądał jak ofiara wypadku samochodowego. Po kilku chwilach, kulejąc, ruszył w kierunku samochodu. - Czemu, do diabła, kuśtykasz? - warknęła Aleks, opierając się plecami o samochód. - Jeszcze przed chwilą chodziłeś normalnie. Natychmiast wyrównał krok i zatrzymał się dopiero obok niej. - Dla lepszego efektu - wyjaśnił. - Brałeś go na litość? - zapytała z odrazą. - Jesteś niemożliwy! Wiesz, że zrujnowałeś mi życie? Karcz milczał. - Nie patrz tak na mnie. Cały czas się zastanawiam, po jaką cholerę wsiadłam z tobą do tego samochodu. Czuję się jak idiotka... Już

drugi raz rozwaliłeś wszystko, co budowałam wokół siebie... - Pomogłaś mi, bo wiedziałaś... wiedziałaś, że po tym jak urządził mnie twój niby szef, nie będę w stanie ani uciec, ani sam prowadzić... Aleks tylko się skrzywiła. - Tak, świetnie. Brawo ja! Zrobiło mi się ciebie szkoda... Zrujnowałam sobie życie! - krzyknęła nagle. - Znowu! Przez tego samego faceta! A jakby tego było mało, to wyszło na to, że sama siebie okradłam! Widzisz tu jakąś dziwną zależność? Bo nie wiem, czy wiesz, ale zabierając ciebie i torbę i spieprzając, gdzie pieprz rośnie, dokonałam współudziału... To jest syndrom sztokholmski, Robert! To właśnie mi zrobiłeś... - Nie można okraść złodziei - przypomniał jej Karcz. Aleks westchnęła. - Boże... Żałuję, że cię nie zastrzeliłam... - Jedźmy. - Wiem, że ciężko ci to sobie wyobrazić, ale nie wszyscy archeologowie zatrudnieni w prywatnym sektorze to cholerni złodzieje! - Przypomniałaś mi coś - wtrącił nagle. - Muszę zadzwonić do znajomego z Polski. Z ministerstwa... - I po co? - Żeby powiedzieć mu o Karmelicie... - Jezu, na ile ty frontów lecisz? Przed chwilą dokonałeś dealu z jakimś gościem, pamiętasz? Nie tak mówiłeś? Jeszcze zamiast umyć się jak człowiek, to dla lepszego efektu poszedłeś tam z brudną gębą! Karcz pokiwał głową, jakby zastanawiał się, czy rzeczywiście zgadza się z tym, co usłyszał, albo jakby próbował sobie przypomnieć, czy naprawdę mówił takie rzeczy. - Jedźmy - powtórzył. - Mamy mało czasu... Ciężko powiedzieć, czy naprawdę było źle. W gruncie rzeczy można uznać, że całkiem nieźle się urządziły. Co prawda od wolności dzieliły je grube drewniane drzwi, ale wszystkie stoliki były zastawione jedzeniem i dzbankami pełnymi herbaty i wody. - Zrób to jeszcze raz! - powiedziała Zuza i wybuchnęła śmiechem. - Powiedz to jeszcze raz! Justyna, która leżała na wielkiej poduszce tuż obok i paliła fajkę wodną, nie dała się długo namawiać. Chwyciła ustnik, udając, że to mikrofon. Odrzuciła włosy z twarzy, a po chwili z promiennym

uśmiechem zaczęła mówić niby do kamery: - Wycieczka zagraniczna to nie tylko okazja do wypoczynku, ale również bardzo często przygoda życia albo mrożąca krew w żyłach podróż przez zakamarki własnej duszy. Każdego dnia setki turystów jest porywanych ze swoich hoteli i ośrodków, a następnie przetrzymywanych w takich miejscach jak to. Ci, którzy mają mniej szczęścia, są wywożeni na pustynię... „Tunezja, jakiej nie znacie” z Justyną Karcz już wkrótce na państwa ekranach. Zuza zachichotała. - Nie, nie, nie, ziom. To drugie - poprosiła. - Błagam cię, tylko nikomu nie mów, że to paliłam - powiedziała Justyna, na chwilę zasłaniając usta. - Ostatni raz robiłam coś takiego, jak miałam siedemnaście lat... Słuchaj, ja nie wiem, co jest w tych fajkach, ale czuję się świetnie. Mogłabym tu zostać... ZOSTAJĘ! wrzasnęła w kierunku drzwi. - Możecie mnie porywać, kiedy tylko chcecie... Zaciągnęła się głęboko fajką i odchyliła głowę do tyłu. Już dawno nie czuła się lepiej. Z każdą kolejną, trwającą wieczność, chwilą coraz lepiej. Zuza od kilkunastu minut nieprzerwanie wyjadała owoce i ciastka z talerzy i usiłowała sobie przypomnieć, kiedy ostatnio było jej tak cudownie. Pomieszczenie było przestronne. Wszędzie były dywany i poduszki do wylegiwania się. Po kilku godzinach starszy Tunezyjczyk nawet przyniósł im kineskopowy telewizor, którego nie dało się oglądać, bo ekran nie działał, ale dało się słuchać, ponieważ po podpięciu do prądu od razu włączał się kanał muzyczny. Szybko go przyciszyły, ale muzyka nadal sączyła się z głośników. - Jak Devraux nazwał to miejsce? - zapytała Justyna w końcu, odkładając ustnik od fajki wodnej na specjalną podkładkę. - Strefa VIP? - zastanowiła się Zuza. - Tak - przyznała. Coraz przyjemniej szumiało jej w głowie. - Bo my jesteśmy VIPy! - krzyknęła Zuza, a później zaczęła śpiewać razem z telewizorem. - Ooooo, oooooooooo... - Łeb mi pęka... - Ja jestem głodna jak wilk - odparła Zuza. - Mogłabym zjeść nawet ciebie. Justyna zachichotała. - Ile godzin tu jesteśmy? - spytała. - Chyba... nie wiem. Jeden dzień? - odrzekła z pełnymi ustami.

- Boże... Czy to kara za to, że źle dobieram facetów? - jęknęła Justyna. - Czy to kara? Czy to naprawdę kara za to, że jestem głupia? - Brata nie wybierałaś... - Brat to nie problem. Ten głąb jest jak magnes, który przyciąga do siebie tych wszystkich bandziorów. Całe życie tak było. A ja? - Też przyciągasz bandziorów. - Dlaczego? - jęknęła znowu. - Dlaczego? - Co: dlaczego? - Dlaczego musiałam zacząć się z nim spotykać? - Mam nadzieję, że Michał żyje - powiedziała nagle Zuza. - Mam nadzieję, że Karcz ich stamtąd wyciągnął... - Tęsknisz? Zuza wsadziła do ust kilka fig, jakby chciała się zakneblować, żeby nie musieć odpowiadać na to pytanie. - Ty tęsknisz za moim bratem! Ty małpo! - krzyknęła Justyna. Ty coś do niego czujesz! Zuza przetoczyła się z poduszki na dywan i z pełnymi ustami zaczęła tylko jęczeć. - No powiedz! Powiedz to! Zuza zaczęła jęczeć coraz głośniej. Justyna wybuchnęła śmiechem, jakby zobaczyła najzabawniejszą rzecz na świecie. Magiczna fajka wodna działała w najlepsze. - Zabujałaś się w moim bracie! - stwierdziła Justyna rozmarzona. Zuza nagle zerwała się na równe nogi, wypluła figi i wytarła twarz ze śliny. Miała trudności z utrzymaniem równowagi. Wymierzyła palec w Justynę i zaczęła powtarzać: - Nie, nie, nie, nie, nie, nie... - Nie wstydź się. Mnie możesz powiedzieć... - Nie, nie, nie, nie, nie, nie... - Ja też tęsknię za Michałem... Chciałabym, żeby tu był... - Bez kitu. Serio? - zdziwiła się Zuza. - Tak - przyznała Justyna łagodnie. - Chciałabym, żeby tu był. Żebym mogła wybić mu zęby... Chciałabym wepchnąć mu to zdjęcie... no wiesz, to, na którym jest w mundurze... prosto do gardła. Mówiąc to, zamachnęła się pięścią, zupełnie jakby dostrzegła w unoszącym się pod sufitem dymie jego twarz. Zuza westchnęła i ukryła twarz w dłoniach. - Nie wiem, co było w tych fajkach, ale czuję się fatalnie wymamrotała.

- Poczujesz się lepiej, jak powiesz mi prawdę - odparła Justyna. - Nie ma żadnej prawdy! Karcz jest głupi i stary! Nie ma opcji! Po tych słowach zapadła cisza. Justyna milczała, wpatrując się w jakiś punkt znajdujący się za Zuzą. - Co... jest? - zapytała zaniepokojona Zuza i odwróciła się. Drzwi do strefy VIP, w której je przetrzymywano, były otwarte, a w progu stał Robert Karcz i jakaś niska brunetka z króciutkimi włosami. - Hej - powiedział Karcz i oparł się o framugę. Wyglądał, jakby właśnie wyszedł z chlewu, gdzie taplał się w błocie, tylko że to raczej nie było błoto. - Co tu tak śmierdzi? Justyna wpatrywała się najpierw w brata i nieznajomą, a później przeniosła wzrok na przerażoną Zuzę Nir. Zuza wyglądała tak, jakby jej twarz roztopiła się pod wpływem wysokiej temperatury i zaczęła spływać na podłogę. I właśnie wtedy Justyna zaczęła rechotać. Rechotała tak głośno, aż zaczął boleć ją brzuch. - Najarały się - powiedziała Aleks, wchodząc do pomieszczenia i przewracając jedną z fajek wodnych butem. - Świetna misja ratunkowa, Robert. Brawo! To są te damy w opresji? - Pyśka, Zuza... idziemy - zdecydował Karcz. - Musimy stąd spadać. Zuza Nir nadal stała jak sparaliżowana, co wprawiało Justynę w jeszcze większą wesołość. - Misja ratunkowa roku... - warknęła znowu Aleks, rozglądając się po pomieszczeniu, po czym odwróciła się i boleśnie szturchnęła Karcza w ramię. - Czekam na zewnątrz. - Karcz! - wrzasnęła Zuza. - Gdzie byłeś? I czemu cię nie było tutaj, kiedy byłeś potrzebny? I czemu wyglądasz jak zombie? I co to za lala? I co się tu w ogóle dzieje?! - Zuza... - zaczął. - Wiem, że mi nie uwierzysz, ale brakowało mi twojego gadania! ***

Justyna przykładała do twarzy mokry kompres. Czuła się fatalnie, zupełnie jakby ktoś ściskał jej głowę żelazną obręczą. - To kac - wyjaśnił Karcz. Sytuacja pomiędzy jej bratem a nieznajomą dziewczyną była napięta, ale mimo wszystko było widać, że tamta się o niego troszczy.

Kiedy w czwórkę wynajęli pokój w hotelu, zamknęła się z nim w łazience na pół godziny i pomogła mu wziąć prysznic, a potem zaczęła zszywać mu rany na twarzy. - To jakiś koszmarny sen - szepnęła Zuza. Była naprawdę w kiepskim stanie. Morderczy kac dopadł również ją. Leżała zwinięta w kłębek na jednym z łóżek i gadała przez komórkę, prawdopodobnie z rodzicami. Justyna mogła się tylko domyślać, jak brzmiała ta rozmowa. - Jeżeli ktokolwiek z was... kiedykolwiek powie... komukolwiek... o tych fajkach wodnych... - wymamrotała Justyna, a później spojrzała na brata. - Jak do tego wszystkiego w ogóle doszło? Słuchała opowieści Roberta od ponad czterech godzin, ale i tak niewiele z niej zrozumiała. W tym czasie zdążyli wymienić środek transportu na klasyczną taksówkę i znaleźć nowy hotel. W tym czasie pojawił się też kac. Karcz krzyknął z bólu. - Wybacz - mruknęła Aleks. Zrzuciła z siebie ubrudzone czerwonym pyłem - bo chyba to był pył? - ubranie i stała przed nim w samej bieliźnie, próbując ostrożnie operować igłą. - Będziesz miał bliznę... - Znalazłaś go na pustyni? - zapytała Justyna w końcu, oddając jej trochę swoich czystych ciuchów. - Mniej więcej - odparła i uśmiechnęła się do niej. - Nie pamiętasz mnie, prawda? Justyna rzuciła mokrym kompresem w kierunku otwartych drzwi łazienki i trafiła prosto do umywalki. - Ty jesteś Ola - olśniło ją nagle. - Kojarzę cię. Robert, nosiłeś jej zdjęcie w portfelu, nie? Aleks skrzywiła się, jakby ta informacja ją zabolała. - Zdjęcie w portfelu? - zapytał niepewnie Karcz. - Jakie zdjęcie? Siedział przed nią w samych spodniach. Była tak blisko, że nie potrafiłby skłamać. - Wykupimy wam lot do Polski - powiedział w końcu, sycząc za każdym razem, kiedy igła wbijała mu się w skórę. - Nie ma sensu dłużej siedzieć ani w Susie, ani w ogóle w Tunezji... - Nam? - wycedziła Justyna. - Wykupisz lot nam? Czy ja się przesłyszałam? Aleks postanowiła na chwilę całkowicie wyłączyć się z rozmowy. Spojrzała na twarz Karcza, wzięła przygotowane przez Justynę ubranie i poszła do łazienki. - Kiedy zdążyłeś ją zbałamucić? - zapytała Zuza, jak tylko Aleks

zniknęła za drzwiami. Pytanie zaskoczyło zarówno Roberta, jak i Justynę. Obydwoje popatrzyli na nią. - To była... to była moja narzeczona kilka lat temu - wyjaśnił. Mówiłem wam, znalazła mnie na pustyni... - Spoko loko - powiedziała Zuza. - A teraz odsyłacie nas do Polski i zostajecie tu we dwójkę, tak? Justyna chrząknęła znacząco. - Właśnie, możesz nam to wytłumaczyć? - poprosiła. - Mamy pewną sprawę do załatwienia na pustyni. Obiecałem jej... - Oszalałeś? - krzyknęła Justyna. - Powinieneś być w szpitalu! Nie wiem, czy z taką gębą w ogóle przejdziesz odprawę paszportową... Co masz do załatwienia? - Ubierzmy się, to wszystko wam opowiem... i pokażę... - wskazał wielką torbę. - Miasto z gliny? - zapytała ironicznie Zuza. - Chcesz... chcecie wracać na te wykopaliska? No nie wierzę... Potrząsnęła głową, jakby usłyszała najbardziej niedorzeczną rzecz na świecie. - Pięć minut - poprosił Karcz i wziął od Justyny czarną koszulkę. Z pomocą siostry założył ją na siebie. - Do twarzy ci w mojej kurtce - szepnął jej do ucha, a później przytulił ją. Było to niespodziewane, ale Justyna natychmiast odwzajemniła uścisk. - Kocham cię, Pyśka. Przepraszam... gdyby coś ci się stało... Justyna ostrożnie pocałowała go w policzek. - Czyli Michał jest w szpitalu? - upewniła się. - Nie zobaczę go już? Karcz tylko kiwnął głową, a potem dotknął nosem czubka jej głowy. - Nie wiadomo, czy przeżyje... Skończył gorzej niż ja... Przykro mi... Justyna zacisnęła usta, aż stały się ledwie widoczną kreską, a później odsunęła się od niego, zdjęła z wieszaka kurtkę i podała mu ją. Spojrzał na nią z wdzięcznością. - Robert - zaczęła nagle. - Przykro mi to mówić, ale jeżeli nie wsiądziesz z nami dzisiaj do tego samolotu, to nie chcę cię więcej znać... Zuza zastrzygła uszami jak koń. - Pyśka - westchnął Robert. - Nic nie rozumiesz...

- Nie obchodzą mnie twoje argumenty. Masz wracać z nami do Polski. Albo wsiądziesz do tego samolotu, albo zerwę z tobą jakikolwiek kontakt. Nie wyobrażasz sobie, co przeszłyśmy przez te dni... Nie zasłużyłyśmy na to wszystko... Karcz milczał. Sięgnął tylko do kieszeni kurtki i wymacał w niej znajomy kształt. Bez słowa wyjął pudełeczko z pierścionkiem zaręczynowym. - Michał chciał ci się oświadczyć - powiedział nagle. W oczach Justyny pojawiły się łzy. - Ukradłeś go? Wtedy z naszego pokoju? - Nie miałem takiego zamiaru. - Nie wierzę. - Myślę, że powinnaś go zachować... Justyna, płacząc, usiadła na łóżku. - Ty naprawdę jesteś upośledzony - zatkała. - Nie masz w ogóle wyczucia czasu... Zuza posłała tylko Karczowi pełne nienawiści spojrzenie, ale nie zdążyła się odezwać. - Robert! - powiedziała Aleks, wychodząc z łazienki. Była ubrana w długi T-shirt ze śmiesznym psem. Sięgał jej do połowy uda. W dłoni trzymała swoją bieliznę. - Skończ pieprzyć chociaż raz w życiu i powiedz wreszcie prawdę. Powiedz im wszystko. Opowiedz im szczerze o każdym detalu. Opowiedz o mnie... Karcz poluzował paski w skórzanej kurtce, nadając jej odpowiedni kształt i rozmiar i z trudem założył ją na siebie, a później zapiął przedni zamek do połowy wysokości. Czuł, że wszystkie trzy wlepiają w niego wzrok. Westchnął, wyciągnął z torby kilka złotych dublonów i zaczął opowieść. ***

Opowiadał o tym, jak żył i czym się zajmował przez ostatnie lata. O niemal wszystkich kłopotach, w które się wpakował i wrogach, których sobie po drodze stworzył. Opowiadał o przedmiotach, które ukradł i dziwnej współpracy, jaką nawiązał z Ministerstwem Ochrony Zabytków. Opowiadał o poczuciu obowiązku. Opowiadał o historii. Opowiadał o miłości. Opowiadał im o Devraux i Michale Karmelicie, a na końcu wspomniał o Oli i odnalezionym na pustyni, zaginionym mieście Berbe-

rów. O tym, że ludzie marzą o miejscach takich jak „Miasto z gliny”. O tym, że w czasach powszechnego dostępu do internetu i wszechogarniającej sieci trafili na miejsce nietknięte przez cywilizację. Opowiadał o tym, że takie miejsca już praktycznie nie istnieją. Że to cud. Że są tam ludzie, którzy rozumieją, z czym mają do czynienia, ale jest to niczym w kontekście planowanych wybuchów. Wszystko z powodu złotych dublonów, których mogło tam nawet nie być. Tyle warte było całe to miejsce dla Japończyka i jego szefów, a reszta po prostu przerzucała piach łopatami, myśląc tylko o kontrakcie i wynagrodzeniu. Opowiadał o tym w taki sposób, że Oli w pewnej chwili zrobiło się wstyd. Snuł swoją opowieść aż do momentu, w którym omal nie stracił życia w walce z panem Tongiem. - Trudno mi nie wierzyć w przeznaczenie - powiedział w końcu. Naprawdę trudno nie wierzyć, jeżeli... jeżeli na środku pustyni znajduje mnie kobieta, którą kiedyś kochałem... Co więcej, we wszystko wplątana jest również moja siostra i moja najlepsza przyjaciółka... jedyna przyjaciółka, jaką kiedykolwiek miałem. Jak mam nie wierzyć, skoro to wszystko jest ze sobą tak ciasno powiązane? - Robert - powiedziała Justyna szukając odpowiednich słów. Aleks milczała, podpierając ścianę. Zasłaniała twarz dłonią. Nie była w stanie wydusić nawet słowa. Zuza wpatrywała się w swoje stopy. - Zrozumcie to. Ola, wybacz, nigdy nie chodziło o ciebie.. . Wiem, że masz własne powody, żeby tam wrócić. Wiem, że chodzi o całe twoje życie. Ale pozbyłem się całego C4. Spowolniłem ich pracę. Japończyk nie wygrał, a ja będę miał szansę jeszcze go dopaść. Jak nie teraz, to w przyszłości. I zrobię to! Bo tym się właśnie zajmuję. - A ja nie pozwolę ci robić żadnych głupot - zareagowała natychmiast Justyna. - Chyba kompletnie oszalałeś! - Nie powstrzymasz ich - stwierdziła Ola. - To wszystko brzmi bardzo ładnie, ale nie dasz rady. Wysadziłeś im w powietrze połowę obozu. Strzelą ci między oczy jak tylko cię zobaczą... Karcz uśmiechnął się. - Nie chodzi tylko o nich. Takich jak oni jest znacznie więcej... - To niepoważne - powiedziała Justyna. - Polecimy samolotem

do domu. Jeżeli tam pojedziesz sam albo będziesz robił niekończące się głupoty, to koniec. Koniec nas. Koniec tej rodziny. Mówię poważnie... Zuza sięgnęła do plecaka i wyciągnęła z niego pluszowego wielbłąda. - Zawsze chciałam przejechać się na wielbłądzie - oznajmiła nagle, spojrzała Karczowi prosto w oczy i rzuciła w niego pluszową zabawką. Karcz spojrzał na wielbłąda, a potem powiedział to, co miał na końcu języka już od kilku minut, ale nie potrafił tego wyartykułować. - Nie musicie tego akceptować. Chcę tylko, żebyście choć trochę zrozumiały... Justyna zrobiła taką minę, jakby nie wierzyła w to, co właśnie usłyszała. - Żartujesz? - Przygody są fajne - mruknęła Zuza. - Chociaż raz, od kiedy poznałam Karcza, chciałabym być w centrum wydarzeń... - Nie przestanę. Ktoś musi - tłumaczył Karcz. - Chcę tylko, żeby wszyscy mieli pewność, że nigdy was już nie narażę... bo powiedziałem wszystko. I będę mówił. Od teraz już zawsze. „Prawie zawsze” - poprawił się w myślach. Justyna westchnęła. Wiedziała, że to, co teraz powie, zabrzmi jak wyrok sądu. Wiedziała, że musi zdecydować. Czuła na sobie odpowiedzialność nie tylko za swojego brata, ale co ważniejsze - za Zuzę. Miała kaca, czuła się fatalnie, a wydarzenia ostatnich kilku dni były materiałem na film, powieść albo cykl reportaży. W ręku ściskała pudełko z pierścionkiem zaręczynowym. Pomyślała o Michale Karmelicie i o tym, jak wiele razy wcześniej została okłamana zarówno przez niego, jak i swojego własnego brata. Pomyślała o tym, jak często była tylko narzędziem, zarówno w pracy, w rękach kolejnych producentów, jak również - co się później okazało - w życiu prywatnym. Chłopcy i ich zabawki. Zawsze tylko chłopcy i ich zabawki. Chrzanić to! Wzięła głęboki wdech i powiedziała po prostu: - Dobrze. - Dobrze? - zdziwiła się Zuza, wyraźnie uradowana. - Dobrze - powtórzyła głośniej.

- Dziękuję - powiedział Karcz, czując, że musiało ją to dużo kosztować. Wiedział, że to nie załatwia spraw pomiędzy nimi, ale jest milowym krokiem w dobrym kierunku. Pierwszy raz. Zuza poklepała Justynę po plecach, zadowolona z jej decyzji, po czym wskoczyła na łóżko i przyjęła pozę niczym sportowiec na podium. - Czyli jest git! - krzyknęła, a po kilku sekundach wskazała palcem na Aleks. - I pamiętaj Karcz, głupku! Następnym razem TO JA jadę z tobą, a nie jakieś babki nie wiadomo skąd! Kumasz?!

EPILOG

IEDY Michała Karmelitę zaprowadzono do sali przesłuchań, nie miał już na twarzy śladów po pobiciu. Jedyną pamiątką, którą pozostawiła po sobie Sahara, był gips na ręce i koszmary senne. Od wielu dni śnił o prażącym słońcu i pragnieniu, a później budził się i łapczywie pił wodę z kranu, który znajdował się w jego małej, schludnej celi. To nie było więzienie. W każdym razie jeszcze nie. W sali przesłuchań czekał już na niego mężczyzna w garniturze. Na jego widok uśmiechnął się. - Tomasz Kubek, Ministerstwo Ochrony Zabytków, tak? - zapytał Karmelita i puścił do niego oko. - Tak, z pewnością. Poznaję po modnym garniturze. Kubek, na oko czterdziestokilkuletni mężczyzna, nie zwrócił na jego słowa uwagi. - Pan usiądzie, panie... w sumie to nie wiem, jak się do pana zwracać... Karmelita? A może... - Dość! - przerwał mu Michał i usiadł po drugiej stronie przykręconego do podłogi stołu. - Jesteś znajomym Roberta Karcza stwierdził. - Wartościowa znajomość... Uratował pana na pustyni - powiedział Kubek bez mrugnięcia okiem. - Wartościowa dla was. Przynajmniej dopóki nie zorientuje się, że ministerstwo wykorzystuje go tak samo jak wszyscy inni - zauważył Karmelita kąśliwie. - Wie pan, nasza relacja jest odrobinę bliższa. Opiekuję się na przykład jego psem. Szczerze mówiąc, pies jest dość krnąbrny. Trochę jak właściciel... Ciężko kontrolować kogoś takiego jak Robert Karcz. Można mu tylko wskazać odpowiedni kierunek. - Jeżeli pies jest podobny do Karcza, to wiele tłumaczy - zażartował, ale nagle spoważniał. - Od kilku dni słyszę, że nie mam szans na adwokata. Zastanawiam się zatem, dlaczego mnie

K

przetrzymujecie... Kubek tylko pokręcił głową. - Niestety, adwokat pana nie dotyczy. Przynajmniej nie na tym etapie. - Czy mogę się dowiedzieć, co tu robię? Kubek uśmiechnął się. - Zależy nam na pańskich kontaktach w Antwerpii. Chcę wiedzieć, z kim pan handlował, kiedy i czym. Proszę zrozumieć powagę sytuacji. To dla mnie bardzo ważne... - Nic wam do tego. Nic na mnie nie macie. - Mamy, oj, mamy - powiedział Kubek po dłuższej chwili. W jego spojrzeniu było coś nieprzyjemnego. Coś zupełnie niepasującego do wizerunku oficjalnego biurokraty bez poczucia humoru. - Mamy na pana bardzo dużo i tylko od pana zależy, na jak długo trafi pan do więzienia... - Chcę rozmawiać z adwokatem. - To raczej niemożliwe. Bo wie pan... my teraz nawet oficjalnie ze sobą nie rozmawiamy. Jesteśmy w Maroku. Ja mam urlop, a pan oficjalnie zaginął... Karmelita nerwowo podrapał się po gipsie, jakby chciał w ten sposób podrapać się po ręce. - W co ty grasz, Kubek? - syknął w końcu. Kubek westchnął i wstał. - Gram w grę - odpowiedział. - A nauczyli mnie tej gry ludzie pana pokroju. Szemrani biznesmeni... - Nie wiesz, o czym mówisz... Kubek podszedł do drzwi i otworzył je. Stał za nimi wielki jak szafa Devraux. - Devraux!! - wrzasnął z niedowierzaniem Karmelita. - Poszedłeś z nimi na układ?! Devraux z dłońmi głęboko w kieszeniach tylko cmoknął. Miał na sobie czarną koszulkę i wojskowe spodnie. Spod rękawów wypełzały mu wytatuowane na bicepsach węże. Karmelita znał te tatuaże. - Nie - odparł, wymijając Kubka. - To oni poszli na układ ze mną. - Zdrajco! - krzyknął znowu. Devraux podszedł do ściany i oparł się o nią plecami. Obserwował Karmelitę z końca pomieszczenia. - W tym momencie oficjalnie przejmuję biznes - oznajmił, jakby nigdy nic. - A teraz porozmawiamy o twoich kontaktach i potencjalnych kupcach...

Karmelita parsknął. - Zapomnij! Devraux spojrzał na Kubka. - Zostaw nas - polecił mu. - Lepiej, żebyś tego nie widział. Kubek zawahał się. - Wyjdź! - ryknął na niego Devraux. Wysunął z kieszeni dłonie zaciśnięte w pięści. Karmelita struchlał, a Kubek bez słowa wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Kiedy Devraux skończył z Karmelitą, również wyszedł i zapalił mentolowego papierosa. Wyglądał na zadowolonego. Kubek już na niego czekał. - Pamiętaj o naszym układzie - przypomniał mu. Wielki jak szafa mężczyzna nawet na niego nie popatrzył. - Masz dać Karczowi immunitet - ciągnął Kubek - Nic nie może się stać ani jemu, ani jego bliskim. A z informacji, które wyciągnąłeś od... od niego - mówiąc to, kiwnął głową w kierunku budynku - masz wystawić mi kilka nazwisk... - Dostaniesz je. A o reszcie zapomnij - odparł Devraux i dmuchnął mu dymem papierosowym w twarz. - Co do Karcza, zmieniam warunki umowy... Kubek zdębiał. - Że co? Nie możesz! Devraux spojrzał na niego z góry i uśmiechnął się jadowicie. - Już się nim zająłem - wyjaśnił. - Znudziła mnie ta dziecinada. Straciłem do niego cierpliwość... Informacje o Robercie Karczu powinny być dostępne już wszędzie... - Co takiego?? Co to ma znaczyć? - To ma znaczyć, że jak tylko pojawi się na lotnisku w Tunezji, powita go tłum paparazzi, i bynajmniej nie będzie chodziło o jego siostrę. - Co ty gadasz? - Karcz to bohater, więc powinien być traktowany jak bohater. W końcu ratujemy zabytki przed „złymi ludźmi” już od wielu lat... Poza tym jego kurtka jest bardzo medialna. - Mój Boże... - Tak, wystawiłem go na światło dzienne - oświadczył Devraux i zaciągnął się głęboko. Wypuścił dym nosem, przez co wyglądał przez chwilę jak groźny smok z bajki dla dzieci. - On stanie się dla nas... dla mnie bezużyteczny - powiedział zdenerwowany Kubek. - Coś ty najlepszego zrobił? - To, co powinienem był zrobić już dawno temu i jeszcze nie

skończyłem - odpowiedział i odwrócił się. Wyciągnął do niego otwartą dłoń, na której leżała karta pamięci opisana numerem trzy. Teraz czas na ciebie. Ministerstwo ma potwierdzić oficjalną wersję wydarzeń, macie wystawić Karcza i zrobić z niego celebry tę. Zasługi za przejęcie odnalezionych sztabek złota z Legnicy macie przypisać jemu. Ma spić całą śmietankę. Dostać order od prezydenta. Mają o nim mówić w każdej telewizji śniadaniowej... Kubek tylko pokręcił głową. Chciał coś powiedzieć, ale Devraux złapał go raptownie za gardło i przyciągnął do siebie. - To nie była prośba!- syknął. - Jeżeli chcesz żyć i chcesz, żeby Karcz dalej żył, i chcesz, żeby jego bliscy, o których się tak troszczysz, dalej żyli, zrobisz wszystko, co ci powiem. I zrobisz to w ciągu najbliższych dwóch godzin! - dodał i puścił go. Kubek zaczął się krztusić i zatoczył się. Atak niemal ściął go z nóg. - Miłego dnia. Czekam na dobrą nowinę - powiedział pogodnie Devraux. Znowu wsadził ręce do kieszeni i z papierosem w kąciku ust zaczął odchodzić. Powolnym, spacerowym krokiem. Po raz pierwszy od dawna czuł spokój. Co się odwlecze, to nie uciecze. Następnych kilka dni postanowił spędzić w Maroku, a później... Któż może to wiedzieć? Teraz mógł już wszystko. Karmelita będzie milczał jak grób. Nie dał mu wyjścia. Teraz Devraux rozdawał karty. ***

Aiden Pierce wychylił szklankę cydru do dna i otarł usta zewnętrzną stroną dłoni. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz cieszył się tak z wizyty w pubie. Powrót do Londynu wydłużył się ze względu na problemy z przesiadką, ale najważniejsze było to, że dotarł bezpiecznie do ojczyzny. Kiwnął głową w kierunku barmana, a później znowu całą swoją uwagę skupił na zawieszonym pod sufitem telewizorze. BBC znowu pokazywało nagranie z hotelu w Tunezji. Na nagraniu było widać, jak mężczyzna w hawajskiej koszuli staje w obronie swojej siostry. Jak zasłaniają własnym ciałem, a potem błyskawicznie nokautuje jednego z uzbrojonych oprawców. Wszyscy mówili o bohaterskim Polaku. Archeolog. Awanturnik. Brat znanej siostry. Teraz sam był na ustach wszystkich. Większość telewizji i gazet na

świecie pokazywała jego twarz. Robert Karcz. Tak wygląda nowy bohater ludu, ulubieniec publiczności. Internet zawrzał. Wszyscy oglądali nagranie, na którym próbuje ratować siostrę w hotelu. Dziennikarka z BBC z uśmiechem na ustach poinformowała widzów, że z potwierdzonych źródeł wiadomo, że Polak od lat na własną rękę zajmował się ratowaniem i ochroną zabytków. Według szokujących informacji to właśnie on kilka miesięcy wcześniej udaremnił nielegalne wywiezienie z Polski złota zaginionego podczas drugiej wojny światowej, co odbiło się szerokim echem w mediach na całym świecie. Teraz ten duch miał twarz. Aiden uśmiechnął się cierpko. Kiedy zostawiał Polaka na Saharze, nie podejrzewał, że jeszcze kiedykolwiek zobaczy go żywego. Sam osobiście włożył mu na gębę kaganiec. - Twardy sukinsyn - szepnął z niedowierzaniem, a kiedy barman przyniósł mu kolejny cydr, wyciągnął szklankę w kierunku ekranu w geście toastu. Widząc to, barman pochylił się nad nim. - Podobno koleś zagrał na nosie mafii handlującej skradzionymi zabytkami czy komuś takiemu - wyjaśnił. - Ale czytałem w necie, że ich wszystkich załatwił. Chcieli go porwać i zabić, a on zwiał... Idę o zakład, że zaraz zrobią o nim film. Ty też byłeś teraz w Tunezji na jakiejś robocie, nie? Fucha ochroniarska? - Taaaa... Byłem... - Słyszałeś o tym numerze w Port-coś-tam? To wszystko prawda? - Taaa... Słyszałem - mruknął Aiden, a później dodał w myślach: „tylko że nie wspominają słowem o tym drugim kolesiu, na którego było zlecenie”. - Czyżbyśmy mieli do czynienia z polskim Simonem Templarem? - zapytała uśmiechnięta od ucha do ucha dziennikarka, a na końcu dodała: - Jedno jest pewne: Robert Karcz niewątpliwie nie jest postacią literacką. Później poinformowała jeszcze, że podczas ataku na hotel nikt nie ucierpiał i że nie była to akcja mająca podłoże religijne. Bla, bla, bla. - Panowie, panowie, panowie - powiedział Aiden nagle i stuknął kilka razy w blat pięścią. - Idę zapalić.

Zeskoczył z wysokiego krzesła i poprawił spodnie. Wiedział, że ktoś wystawił Polaka. Załatwił go na cacy. Jeżeli rzeczywiście był z branży, to właśnie go publicznie spalono. Teraz każdy zna jego twarz. Nie będzie mógł się nawet podrapać bez informowania o tym połowy świata. Wyszedł na zewnątrz i nabrał w płuca nocnego londyńskiego powietrza. Rozejrzał się po ulicy. Nie było zbyt wielu ludzi. Kilka przejeżdżających samochodów, a w oddali światła zbliżającego się autobusu. Cisza i spokój. Wsadził do ust papierosa i odpalił go od benzynowej zapalniczki. Od początku wiedział, że cała ta robota śmierdzi. Mieli porwać jednego faceta, a wywieźli na pustynię dwóch. Chcieli załatwić sprawę oldschoolowo, a wyszło bagno. „Czas na urlop”, pomyślał. Zaciągnął się głęboko i machnął do wychodzących z pubu znajomych. - Panowie, panowie, panowie! Do zobaczyska! Całuj Lucy! krzyknął i odsunął się kawałek. Wtedy go zauważył. Stał zaparkowany nieopodal. Dokładnie pod jedną z latarni. Czerwony ford mustang z czarnymi pasami na masce. To był chyba model z lat osiemdziesiątych albo siedemdziesiątych, ale z tej odległości wyglądał jakby dopiero co zjechał z taśmy produkcyjnej. Aiden uśmiechnął się pod nosem i z papierosem w zębach lekkim krokiem ruszył w kierunku samochodu. W głowie przyjemnie mu szumiało od cydru, a widok samochodu jeszcze bardziej poprawił mu humor. Na chwilę zapomniał o Tunezji, Polaku i wszystkim innym. Liczył się tylko ten wóz. Obszedł samochód z dwóch stron i, przekładając papierosa z jednej ręki do drugiej, dotykał palcami lśniącej karoserii. Znał ten model. Mach 1. - Cacuszko - szepnął. - Czyja jesteś, dziecino? Zaciągnął się ostatni raz i rzucił peta do studzienki kanalizacyjnej. Potarł usta i pochylił się nad posrebrzanym konikiem na masce. Wtedy zauważył coś dziwnego. Na tablicy rejestracyjnej była naklejka.

Zaniepokojony złapał jej krawędź i oderwał kawałek. Pod naklejką znajdowały się zupełnie inne numery rejestracyjne. Z zupełnie innego kraju. POLSKA. Dokładnie w tej samej chwili latarnie na całej ulicy zgasły. - Co do... - zdziwił się i spojrzał w górę, jakby chciał znaleźć powód awarii, ale nie zdążył nawet zareagować. Z uliczki za jego plecami wyłoniła się postać. Na twarzy miała czarną kominiarkę, a w jej dłoniach błysnął paralizator. Aiden tylko tyle zdążył zauważyć, zanim nieprzytomny upadł na chodnik, a silne szarpnięcie wciągnęło go do bagażnika samochodu. ***

Kiedy ktoś gwałtownym ruchem ściągnął mu worek z głowy, Aiden już dokładnie wiedział, co się z nim stało. Kilkanaście godzin w bagażniku pędzącego samochodu zakrawało na prawdziwą ironię losu. A teraz? Teraz, kiedy w końcu mógł zobaczyć twarz swojego oprawcy, siedział przypięty do drzewa mocnym łańcuchem. Był nim obwiązany jak baleron. Wszędzie były kłódki. To właśnie je zauważył jako pierwsze. - Pamiętasz mnie? - zapytał mężczyzna. Mówił bardzo dobrym angielskim, ale to nie był akcent brytyjski. Aiden zamrugał kilka razy, próbując odzyskać ostrość widzenia. - Owszem - powiedział i uśmiechnął się. Mężczyzna w skórzanej kurtce kucnął tuż przed nim, tak żeby ich twarze znalazły się dokładnie na tym samym poziomie. Nieopodal stał zaparkowany mustang Mach 1, którego widział pod pubem. Wszędzie były drzewa. To był las. - Jesteś tym gościem z telewizji - stwierdził Aiden. - Polak z Tunezji... - Zostawiłeś mnie na pustyni... Aiden tylko pokręcił głową. - Nie wiem, o czym mówisz, człowieku... - Ale ja wiem - odparł Polak. - Podejrzewałem, że samochód zwróci twoją uwagę, ale nie sądziłem, że wszystko pójdzie tak łatwo... - Widziałem cię w telewizji, w gazetach, w internecie - zaczął wyliczać Aiden. - Jesteś jakimś bohaterem od zabytków. Mężczyzna skrzywił się, jakby te słowa mocno go poirytowały.

- Robert... jak ci tam... coś na K - kontynuował Aiden. - Nazywam się Robert Karcz - podpowiedział mężczyzna, a później wstał i poszedł do samochodu. Wyciągnął z bagażnika pistolet na gwoździe i plik kartek. - Co ty, do diabła, robisz? - zaniepokoił się Aiden, ale mężczyzna bez słowa wrócił do niego, a potem kilka razy pociągnął za spust tuż nad jego głową. - Co to jest? - Twój list gończy - wyjaśnił mężczyzna. - Przybijam go tutaj w kilku egzemplarzach na wypadek silnego wiatru. Spędzisz tu trochę czasu... Aiden warknął. - Już po tobie. Znam twoją twarz, wiem kim jesteś. Znajdę cię, człowieku... Mężczyzna tylko się uśmiechnął i pokazał mu wyciągnięty w górę kciuk. - Nie znajdziesz. A nawet jeśli, to będę czekał... Wrzucił pistolet do bagażnika, po czym wyciągnął coś jeszcze. - Kupiłem to na stacji z myślą o tobie - powiedział, rzucając Aidenowi puszkę pomiędzy nogi. - Na wypadek, gdyby chciało ci się pić. Odwodnienie organizmu jest bardzo niebezpieczne, szczególnie kiedy ktoś zostawia cię gdzieś na pastwę losu... Znasz to uczucie? Aiden Pierce spojrzał na puszkę z odrazą. - Moi kumple na pewno zauważyli, że mnie nie ma. Nie wyjedziesz z Anglii żywy, gwarantuję ci to. Na pewno szukają już twojego wozu. Mężczyzna znowu się uśmiechnął i jeszcze raz pokazał mu uniesiony kciuk. Niespiesznie podszedł do samochodu, zupełnie jakby wracał ze spaceru, a wsiadając, zerknął ostatni raz na Aidena. - Nie jesteśmy w Anglii człowieku”. Aiden zamarł. - Co takiego? Co?!! Mężczyzna go już nie słyszał. Silnik mustanga ryknął i po chwili samochód zniknął z jego pola widzenia. Aiden krzyknął kilka razy. Kiedy opadł z sił, znowu spojrzał na puszkę i w gniewie spróbował ją kopnąć. Puszka oleju silnikowego pozostała jednak niewzruszona, a przejaw agresji nie zrobił na niej żadnego, nawet najmniejszego, wrażenia. Mijały godziny... A kiedy zaczął już tracić jakąkolwiek nadzieję, kiedy nabrał stuprocentowej pewności, że nikt go tu nie znajdzie i że na pewno sam

nie będzie w stanie się uwolnić, na miejsce przyjechała... wojskowa żandarmeria. - Aiden Pierce - powiedział wesoło jeden z mundurowych, zrywając z drzewa list gończy. - Witaj we Włoszech. Znowu! Tęskniłeś?

ROBERT KARCZ powróci w książce „Miasto tajemnic”.