Riddle A. G. 2013 - Zagadka Pochodzenia 02. Atlantydzka Zaraza

A.G Riddle Zagadka Pochodzenia Tom 2 Atlantycka Zaraza Tytuł oryginału: The Atlantis Plague Przekład Stanisław Kroszczyński

Dedykuję nieustraszonym czytelnikom, którzy podejmują ryzyko zapoznawania się z książkami nieznanych autorów.

Prolog 70 000 lat temu w pobliżu obecnej Somalii

Otworzyła oczy i potrząsnęła głową, próbując rozjaśnić umysł. Statek przyspieszył proces jej wybudzania. Dlaczego? Zazwyczaj odbywał się on bardziej stopniowo, chyba że… Gęsta mgła w jej tubusie rozproszyła się nieco i dostrzegła na ścianie migające czerwone światło – sygnał alarmowy. Tubus otworzył się. Otoczyło ją zimne powietrze, poczuła mrowienie na skórze, chwilę później rozwiały się ostatnie obłoczki białej mgły. Wyszła na lodowatą metalową podłogę i niepewnym krokiem zbliżyła się do panelu kontrolnego, z którego wytrysnęły iskrzące fale zielonego i białego światła, wypełniając jej dłoń fontanną wielobarwnych świetlików. Poruszyła palcami, co sprawiło, że ożywił się umieszczony na ścianie wyświetlacz. Teraz już była pewna – hibernacja, która w założeniu miała trwać dziesięć tysięcy lat, skończyła się o pięćset lat za wcześnie. Spojrzała na dwa puste tubusy z tyłu, potem na jeszcze jeden, w którym znajdował się jej towarzysz. To urządzenie również rozpoczęło już proces wybudzania. Jej palce wykonały kilka szybkich ruchów. Miała nadzieję, że zdoła powstrzymać akcję, ale było już za późno. Jego tubus otworzył się z sykiem.

– Co się stało? – Nie jestem pewna. Wyświetliła mapę świata wraz z danymi statystycznymi. – Mamy alarm populacyjny. Być może chodzi nawet o wymarcie gatunku. – Źródło? Przesunęła mapę do niewielkiej wysepki otoczonej potężnym tumanem czarnego dymu. – To superwulkan w pobliżu zwrotnika. Temperatura na planecie gwałtownie spadła. – Jakich podgatunków to dotyczy? – spytał jej towarzysz. Wyszedł z tubusu, po czym podszedł do stacji kontrolnej. – Tylko jednego. Osiem-cztery-siedem-dwa. Na centralnym kontynencie. – To spore rozczarowanie – stwierdził. – Bardzo dobrze się zapowiadali. – To prawda. – Już nie opierała się o konsolę. Odrętwienie minęło na tyle, że mogła stać samodzielnie. – Muszę to sprawdzić. Towarzysz spojrzał na nią pytająco. – Chciałabym pobrać kilka próbek. Cztery godziny później naukowcy zdążyli już przenieść się w zupełnie inną część tego małego świata. Przebywająca w śluzie wejściowej kobieta zapięła ostatnie klamry kombinezonu i umocowała hełm, po czym wstała. Czekała, aż drzwi się otworzą.

Następnie aktywowała system łączności w hełmie. – Próba dźwięku. – Słyszę cię – odpowiedział jej partner. – Mam też podgląd. Możesz ruszać. Drzwi rozsunęły się, ukazując białą, piaszczystą plażę. Od miejsca, gdzie nie sięgały fale, plażę zalegała gruba warstwa popiołu ciągnąca się aż do skalnego urwiska. Spojrzała w górę w pociemniałe, zapylone niebo. Popiół znajdujący się w atmosferze w końcu kiedyś opadnie i powróci słoneczne światło, jednak dla większości mieszkańców planety – wliczając w to podgatunek 8472 – będzie już wtedy za późno.

Wspięła się na szczyt urwiska. Gdy się odwróciła, ujrzała za sobą w całej okazałości wielki czarny pojazd zalegający na plaży niczym cielsko przerośniętego mechanicznego walenia. Świat był ciemny i nieruchomy; przypominało to krajobraz wielu badanych już planet w stadium przed pojawieniem się życia. – Ostatnio odnotowano znaki aktywności tych istot tuż przy brzegu urwiska, zakres dwa do pięciu stopni. – Zrozumiano – odparła uczona. Ruszyła naprzód raźnym krokiem. Ujrzała przed sobą wielką jaskinię, a wokół niej usianą skalnymi odłamkami płaską przestrzeń, na której zgromadziło się jeszcze więcej popiołu niż na plaży. Nadal zmierzała ku jaskini, ale teraz już szła wolniej. Buty ślizgały się po skałach i popiele, tak jakby szła po szklanej powierzchni posypanej zmielonymi piórami. Chwilę później, zanim dotarła do ujścia jaskini, poczuła pod butem coś innego, co nie było ani popiołem, ani skałą – ciało i kość, a dokładnie noga. Uczona cofnęła się i pozwoliła wyświetlaczowi w hełmie, by się dostroił. – Widzisz to? – spytała. – Tak. Dostosowuję twój wyświetlacz. Ostrość poprawiła się, teraz widziała ich wyraźnie: ciała leżące jedne na drugich aż po wejście do jaskini. Wynędzniałe, czarne zwłoki ledwo odróżniały się od skały, na której zaległy, a popiół, który na nie spadł, złagodził ich rysy, tworząc krawędzie i wypukłości, przez co bardziej przypominały odkryte korzenie jakiegoś wielkiego drzewa. Ku zaskoczeniu uczonej ciała okazały się nietknięte. – To niezwykłe. Żadnych oznak kanibalizmu. Oni znali się nawzajem. Być może byli członkami plemienia posiadającego wspólny kod moralny. Myślę, że przyszli tutaj nad morze w poszukiwaniu schronienia i żywności. Jej kolega przełączył wyświetlacz na podczerwień, aby potwierdzić, że wszyscy są martwi. Mimo to, choć niewypowiedziany komunikat był jasny: załatwić sprawę i skończyć z tym. Pochyliła się i wyciągnęła niewielki cylindryczny pojemnik. – Pobieram próbkę. – Przytknęła próbnik do najbliższych zwłok i odczekała, aż urządzenie wyizoluje, a następnie zabezpieczy odpowiednią porcję DNA. Kiedy przyrząd uporał się z zadaniem, wstała. Suchym, urzędowym tonem wyrecytowała

– Lądownik Alpha, dziennik pokładowy ekspedycji naukowej, wpis oficjalny. Wstępne obserwacje potwierdzają, że podgatunek osiem-cztery-siedem-dwa doznał wydarzenia prowadzącego do wyginięcia. Gatunek ewoluował przez około sto trzydzieści tysięcy lokalnych lat, licząc wstecz od daty niniejszego zapisu. Próbka pobrana od osobnika, który prawdopodobnie przeżył najdłużej. Odwróciła się i weszła do jaskini. Światła po obu stronach hełmu włączyły się automatycznie, rozświetlając wnętrze. Tutaj również spoczywały ciała skupione pod ścianami, jednak podczerwień nie wykazała żadnych oznak życia. Kate weszła głębiej. Kilka metrów dalej ciał już nie było. Przyjrzała się podłożu – ślady. Czyżby powstałe niedawno? Szła dalej, w głąb jaskini.

Kiedy spojrzała w stronę skalnej ściany, zobaczyła na wyświetlaczu hełmu słabą karmazynową poświatę – oznaka życia. Za zakrętem ciemna czerwień rozjarzyła się barwami bursztynu, oranżu, błękitów i zieleni. Żywy okaz.

Uczona szybko dotknęła przełącznika na dłoni, przerzucając się na normalny widok. To był osobnik płci żeńskiej. Żebra odstawały mu w nienaturalny sposób, naciągając czarną skórę, jakby miały ją rozedrzeć przy kolejnym wdechu. Pod żebrami brzuch nie był tak zapadnięty, jak należałoby się spodziewać. Kate na powrót uruchomiła podczerwień i potwierdziła swoje przypuszczenie – samica była ciężarna.

Kobieta sięgnęła po kolejny próbnik DNA, ale sekundę później znieruchomiała. Usłyszała za sobą jakiś odgłos – czyjeś kroki, ciężkie stąpanie, jakby ktoś powłóczył nogami po kamieniach.

Zdążyła odwrócić głowę w samą porę, żeby ujrzeć potężnie

zbudowanego osobnika płci męskiej, który właśnie wszedł chwiejnym krokiem do ciasnej komory jaskini. Był niemal o dwadzieścia procent wyższy niż przeciętne osobniki płci męskiej, których ciała widziała po drodze, a także szerszy w ramionach. Czyżby przywódca plemienia? Jego żebra również wystawały, jeszcze bardziej niż u samicy. Podniósł przedramię, osłaniając oczy przed światłem lamp na hełmie. Ruszył w jej stronę, trzymając coś w ręce.

Kate sięgnęła po pałkę obezwładniającą i cofnęła się. Odeszła dwa kroki na bok od samicy, jednak rosły mężczyzna dalej szedł w jej stronę. Uruchomiła pałkę. Tamten już miał wyciągnąć do niej rękę, ale nagle odwrócił się w stronę samicy, opadł na podłoże i oparł się obok niej o ścianę. Podał jej to coś, co trzymał w ręce – plamisty, butwiejący kawałek mięsa. Samica łapczywie wbiła zęby w ochłap, mężczyzna zaś pozwolił głowie opaść w tył, jego oczy się zamknęły.

Uczona starała się zapanować nad przyspieszonym oddechem.

Głos partnera w hełmie był naglący, ostry.

– Alpha Lądownik Jeden, mam anormalne odczyty funkcji życiowych. Czy jesteś w niebezpieczeństwie?

Uczona pospiesznie dotknęła kontrolki na dłoni, wyłączając w ten

sposób czujniki kombinezonu oraz przekaz wideo.

– Zaprzeczam, Lądownik Dwa – zawiesiła głos. – Przypuszczalnie usterka czujników. Nadal pobieram próbki od osobników gatunku osiem-cztery-siedem-dwa najdłużej pozostałych przy życiu – o ile wiadomo.

Wyciągnęła próbnik. Przyklękła obok rosłego samca i przytknęła cylinder w zgięciu jego prawego ramienia, od wewnątrz. Kiedy go dotknęła, samiec wyciągnął w jej stronę drugie ramię. Położył dłoń na przedramieniu uczonej i zacisnął lekko – więcej sił umierający osobnik nie był w stanie z siebie wykrzesać. Tymczasem leżąca obok samica kończyła właśnie posiłek, przypuszczalnie ostatni w jej życiu. Przełknęła jeszcze kęs zepsutego mięsa i spoglądała teraz na Kate oczami pozbawionymi blasku.

Próbnik zabrzęczał, dając znać, że wykonał zadanie. Potem znowu, ale uczona go nie zabrała. Siedziała, jakby ją zamurowało. Coś się z nią działo. Chwilę później dłoń mężczyzny zsunęła się z jej przedramienia, a głowa znów oparła się o ścianę. Nie zastanawiając się nawet nad tym, co robi, uczona podniosła samca i zarzuciła go sobie na ramię. Na drugim ramieniu umieściła samicę. Ekoszkielet kombinezonu bez trudu wytrzymał ten ciężar, jednak kiedy wyszła z jaskini jeszcze trudniej było jej utrzymać równowagę na przykrytych popiołem skałach.

Po dziesięciu minutach przeszła przez plażę i dotarła do statku, którego wrota się rozsunęły. Gdy znalazła się wewnątrz, umieściła jedno i drugie ciało na zaopatrzonych w kółka noszach. Zrzuciła kombinezon i szybko przetransportowała oba okazy do sali operacyjnej. Odwróciła się, spojrzała przez ramię, po czym skupiła się na stacji roboczej. Przeprowadziła kilka symulacji, a następnie zaczęła precyzować algorytmy.

Usłyszała za sobą głos:

– Co robisz?

Drgnęła nerwowo. Nie słyszała dźwięku otwierających się drzwi. Odwróciła się. Jej towarzysz stał w wejściu i sondował wzrokiem pomieszczenie. Na jego twarzy z początku malowało się zdziwienie, potem wyraźny niepokój.

– Co ty…

– Ja… – jej myśli galopowały. Udzieliła jedynej możliwej odpowiedzi: – Przeprowadzam eksperyment.

Część I

SEKRETY

Rozdział 1

Dystrykt Orchidei

Marbella, Hiszpania

Doktor Kate Warner spoglądała na pacjentkę, która w konwulsjach szarpała pasy mocujące ją do prowizorycznego stołu operacyjnego. Drgawki stawały się coraz gwałtowniejsze, z jej ust i uszu ciekła krew.

Kate nie mogła dla tej kobiety nic zrobić i ta świadomość była trudna do zniesienia. Nawet podczas studiów medycznych i późniejszych praktyk szpitalnych Kate nie widziała do tej pory umierającego pacjenta. Miała wówczas nadzieję, że nigdy nie zobaczy takiego widoku.

Podeszła do kobiety i chwyciła ją za lewą rękę, po czym stała przy pacjentce, aż wreszcie drgawki ustały. Kobieta wydała ostatnie tchnienie, a jej głowa opadła bezwładnie.

W pomieszczeniu zapanowała cisza, jeśli nie brać pod uwagę odgłosu kapania krwi spływającej ze stołu na pokrytą plastikową folią podłogę. Wszystko w tym pomieszczeniu było owinięte ciężkimi półprzezroczystymi płachtami. Właśnie ten pokój ze wszystkich dostępnych we wczasowej miejscowości pomieszczeń najbardziej przypominał salę operacyjną – przedtem pracowali tu masażyści. Kate używała stołu, na którym jeszcze trzy miesiące wcześniej dopieszczano majętnych turystów, do wykonywania doświadczeń, których istoty nadal nie rozumiała.

W górze nad nią rozległ się cichy brzęk elektrycznego silnika. To maleńka kamera ożywiła się, przestała obserwować kobietę i skierowała swój obiektyw na Kate, ponaglając ją: zarejestruj raport.

Kate zerwała maskę i delikatnie położyła rękę kobiety na jej

brzuchu.

– Temat: zaraza atlantydzka, próba alfa-czterysta dziewięćdziesiąt trzy. Rezultat: negatywny. Obiekt Marbella-dwa-dziewięć--osiemnaście.

Kate spojrzała na kobietę, próbując wymyślić dla niej jakieś imię. Tamci nie chcieli używać imion, ale Kate jakoś nazywała każdego z pacjentów. I co jej za to zrobią? Może uważali, że zatajenie imion i nazwisk ułatwi pracę. Nic podobnego, wręcz przeciwnie. Poza tym nikt nie zasługuje na to, by być tylko numerem i umrzeć bez imienia.

Kate odkaszlnęła.

– Pacjentka nazywa się Maria Romero. Czas zgonu: godzina piętnasta czternaście czasu miejscowego. Domniemana przyczyna zgonu… Cóż, przyczyna zgonu taka sama jak w przypadku ostatnich trzydziestu osób, które znalazły się na tym stole.

Kate ściągnęła gumowe rękawiczki, czemu towarzyszył głośny odgłos, i rzuciła je na pokrytą folią podłogę obok wciąż rosnącej kałuży krwi. Odwróciła się i sięgnęła do klamki.

Głośniki pod sufitem zatrzeszczały i odezwały się:

– Musisz wykonać autopsję.

Kate zerknęła w stronę kamery.

– Sam sobie zrób autopsję.

– Proszę cię, Kate.

Tamci prawie niczego jej nie wyjaśnili, wiedziała jednak, że jest im potrzebna. Okazała się odporna na zarazę atlantydzką, była więc idealną osobą do przeprowadzania tych prób. Trwało to już od tygodni, odkąd przywiózł ją tutaj przybrany ojciec, Martin Grey. Po pewnym czasie zaczęła coraz natarczywiej domagać się odpowiedzi. Obiecywano jej informacje, ale wciąż nie otrzymała żadnego wyjaśnienia.

Odkaszlnęła znowu i odezwała się głośniej.

– Na dziś mam już dosyć.

Pchnęła drzwi.

– Zaczekaj. Wiem, że chcesz otrzymać odpowiedź. Pobierz tylko próbkę, potem porozmawiamy.

Kate przejrzała zawartość metalowego wózka czekającego na zewnątrz, tak jak zrobiła to już trzydzieści razy wcześniej. Miała pustkę w głowie. Sięgnęła po zestaw do pobierania krwi, podeszła z powrotem do Marii. Wbiła igłę w zgięcie jej ramienia. Kiedy ustaje akcja serca, to zawsze trwa dłużej – przemknęło jej przez myśl.

Gdy próbówka była już pełna, wyciągnęła igłę, a następnie podeszła do wózka i umieściła szklane naczynie w centryfudze. Minęło kilka minut. Usłyszała za sobą głos, polecenie przekazane przez głośniki. Wiedziała, że je usłyszy. Spojrzała na wirówkę, która właśnie się zatrzymała. Sięgnęła po próbówkę, wetknęła ją do kieszeni i udała się do hallu.

Po zakończeniu pracy zwykle zaglądała do chłopców, jednak tego dnia musiała jeszcze wcześniej coś zrobić. Weszła do swojego pokoiku i siadła ciężko na „łóżku”. Pokój ów nader przypominał więzienną celę: pusty, bez okien, nagie ściany i tylko żelazna rama łóżka z materacem pamiętającym czasy średniowiecza. Jak przypuszczała, przedtem pomieszczenie to było przeznaczone dla kogoś z personelu sprzątającego. Zdaniem Kate trzymanie ludzi w takich warunkach było czymś zgoła nieludzkim.

Schyliła się i sięgnęła w mrok pod łóżkiem. Po dłuższej chwili namacała butelkę wódki, wyciągnęła ją. Zgarnęła z nocnego stolika

papierowy kubek, zdmuchnęła z niego kurz i nalała sobie szczodrą porcję, którą wypiła jednym haustem.

Odstawiła butelkę i wyciągnęła się na łóżku. Sięgnęła ręką za głowę i nacisnęła przycisk, aby uruchomić stare radio. Było to jej jedyne źródło informacji o świecie zewnętrznym – i z trudem przychodziło jej uwierzyć w to, co słyszała.

Radiowe doniesienia opisywały świat, który przed atlantydzką plagą ocalił cudowny lek: Orchidea. W obliczu globalnego zagrożenia wszystkie uprzemysłowione kraje zamknęły swoje granice i ogłosiły stan wyjątkowy. Nie zdołała się zorientować, ilu ludzi umarło na skutek pandemii. Ci, którzy przeżyli, niezależnie od tego, ilu ich pozostało, zostali zapędzeni do Dystryktów Orchidei. Były to ogromne obozy, w których ludzie kurczowo trzymali się życia i codziennie zażywali dawkę Orchidei – leku, który pozwalał zapanować nad zarazą, jednak nie był w stanie całkowicie z niej wyleczyć.

Minione dziesięć lat Kate spędziła na przeprowadzaniu badań klinicznych, ostatnio zajmowała się opracowywaniem leku na autyzm. Wiedziała doskonale, że leków nie wymyśla się z dnia na dzień, niezależnie od tego, jak wiele pieniędzy się na to wyda i jak pilna jest potrzeba. Orchidea to z całą pewnością lipa. Ale jeżeli tak jest, to jak naprawdę wygląda zewnętrzny świat?

Widziała tylko migawki. Trzy tygodnie wcześniej Martin ocalił ją oraz dwóch z chłopców poddawanych próbom związanym z autyzmem od pewnej śmierci w przedziwnej, ogromnej strukturze wybudowanej pod Zatoką Gibraltarską. Kate i chłopcy uciekli do konstrukcji pod Gibraltarem – Kate uważała teraz, że była to właśnie zaginiona Atlantyda – z podobnego kompleksu znajdującego się dwie mile pod powierzchnią Antarktyki. Jej biologiczny ojciec, Patrick Pierce, odpalił dwie bomby atomowe w Gibraltarze, aby osłonić ich ucieczkę. Zniszczył przy tym dawne ruiny i w ten sposób za pomocą gruzów niemal całkowicie zamknął przejście. Martin wywiózł ich na pokładzie łodzi podwodnej o krótkim zasięgu dosłownie minuty przed eksplozją. Podwodnemu podjazdowi ledwie starczyło mocy, żeby wypłynąć z obszaru, w którym znajdowały się szczątki, i dotrzeć do Marbelli w Hiszpanii – miejscowości wypoczynkowej położonej na wybrzeżu w odległości około osiemdziesięciu kilometrów od Gibraltaru. Łódź pozostawili w przystani jachtowej i podeszli do Marbelli pod osłoną nocy. Martin zapewniał, że to tylko tymczasowe miejsce schronienia, a Kate nie zwróciła wtedy uwagi na otoczenie. Wiedziała tylko, że weszli na teren jakiegoś pilnie strzeżonego obszaru, a następnie ona oraz obaj chłopcy zostali zamknięci w dawnym budynku kąpielowym.

Martin poinformował Kate, że powinna dopomóc w prowadzonych tam badaniach – w próbie znalezienia leku na zarazę atlantydzką. Jednak

od czasu swojego przybycia widywała go rzadko, zresztą nieczęsto widywała kogokolwiek poza pośrednikami, którzy dostarczali jej żywność i instrukcje dotyczące pracy.

Obracała próbówkę w dłoni, zastanawiając się, dlaczego jest ona dla nich tak ważna i kiedy po nią przyjdą. No i najważniejsze – kto po nią przyjdzie?

Spojrzała na zegar – wkrótce popołudniowe wiadomości. Zawsze ich słuchała. Powtarzała sobie samej, że chce po prostu wiedzieć, co dzieje się na świecie, jednak prawda była znacznie prostsza. Tak naprawdę, chciała dowiedzieć się czegoś o losach jednej osoby: Davida Vale’a. Jednak w radiu nie podawano takich informacji, pewnie już nigdy niczego się o nim nie dowie. Z grobowców na Antarktyce istniały tylko dwie drogi ucieczki – jedna przez lodowe wejście, a druga przez portal do Gibraltaru. Drogę gibraltarską jej ojciec zamknął bezpowrotnie, a w Antarktydzie czekała armia Immari. Ci z pewnością nie pozostawiliby Davida przy życiu. Kate odepchnęła od siebie tę myśl, kiedy odezwał się głos spikera.

Słuchają państwo radia BBC, głosu tryumfu ludzkości w siedemdziesiątym ósmym dniu zarazy atlantydzkiej. Przygotowaliśmy dla państwa trzy raporty specjalne. W pierwszym z nich poznamy historię czterech pracowników naftowej platformy wydobywczej, którzy

przetrwali trzy dni na morzu bez jedzenia, lecz w końcu udało im się dotrzeć bezpiecznie do Dystryktu Orchidei w Corpus Christi w Teksasie. Następnie raport specjalny Hugo Gordona, który odwiedził wielkie zakłady produkujące Orchideę, mieszczące się pod Dreznem w Niemczech, przy czym od razu możemy zapowiedzieć, że materiał ten dementuje pogłoski, jakoby zmniejszała się produkcja leku zwalczającego zarazę. Na koniec okrągły stół, czyli dyskusja z udziałem czworga ekspertów; jak się okazuje, opracowania skutecznego leku na zarazę możemy się spodziewać w ciągu najbliższych tygodni, już nawet nie miesięcy.

Najpierw jednak opowieść z południowej Brazylii – opowieść o odwadze i wytrwałości – gdzie bojownicy o wolność odnieśli wczoraj znaczące zwycięstwo nad zgrupowaniami partyzanckimi kierowanymi z opanowanej przez Immari Argentyny…

Rozdział 2

Ośrodek Zapobiegania i Przeciwdziałania Epidemii

Atlanta w stanie Georgia

Doktor Paul Brenner przetarł oczy i zasiadł przed komputerem. Nie spał od dwudziestu godzin. Siłą rzeczy jego umysł działał już na zwolnionych obrotach, co niestety wpływało na jakość jego pracy. Teoretycznie zdawał sobie sprawę, że musi odpocząć, jednak nie mógł się zmusić, żeby przerwać. Ekran komputera ożył; postanowił sprawdzić wiadomości, a potem pozwolić sobie wreszcie na drzemkę, ale co najwyżej godzinną.

1 NOWA WIADOMOŚĆ

Chwycił za mysz i kliknął, czując przypływ nowej energii…

OD: Marbella (OD-108)

TEMAT: Alfa-493, wyniki (Obiekt MP-2918)

Wiadomość nie zawierała tekstu, tylko nagranie wideo, które samo

się uruchomiło. Na ekranie pojawiła się doktor Kate Warner. Paul poruszył się niespokojnie – świetna dziewczyna, jednak z jakiegoś powodu sam jej widok wprawiał go w zdenerwowanie.

Zaraza atlantydzka, próba alfa-czterysta dziewięćdziesiąt trzy. Rezultat: negatywny…

Gdy wideo się skończyło, Paul sięgnął po telefon.

– Proszę zorganizować konferencję. Tak, ze wszystkimi. Tak, teraz.

Po piętnastu minutach siedział u szczytu stołu konferencyjnego, przed sobą miał dwanaście ekranów, a na każdym z nich znajdował się badacz z innego ośrodka na całym świecie.

Paul wstał.

– Właśnie otrzymałem wyniki próby alfa-czterysta

dziewięćdziesiąt trzy. Wynik jest negatywny. Ja…

Naukowcy zarzucili go pytaniami i oskarżeniami. Pomyśleć, że jedenaście tygodni wcześniej, kiedy wybuchła epidemia, to była kliniczna, ucywilizowana grupa skupiona na celu i działaniu.

Teraz dominującym uczuciem był strach. Jak najbardziej zresztą uzasadniony.

Rozdział 3

Dystrykt Orchidei

Marbella, Hiszpania

Ten sam sen, który Kate tak bardzo lubiła. Miała wrażenie, że jest już niemal w stanie świadomie go kontrolować, jak nagranie wideo, które można cofnąć i odtworzyć dowolną ilość razy. Ten sen pozostał jedyną rzeczą, która ją cieszyła.

Leżała w Gibraltarze, na piętrze willi położonej dosłownie kilka

kroków od brzegu. Przez otwarte okna na werandę wpadał chłodny wietrzyk, poruszał cienkimi zasłonami z białego lnu, te zaś nadymały się, po czym znowu opadały. To była chwila doskonała – wszystko zespalała harmonia, tak jakby cały świat był jednym sercem, jakby wszystkie serca biły tym samym rytmem.

Leży na plecach i gapi się w sufit, nie mając odwagi zamknąć oczu. David leży obok niej na brzuchu i śpi. Jego muskularne ramię spoczywa na jej brzuchu, zasłaniając prawie całą bliznę. Chce dotknąć tego ramienia, ale nie zaryzykuje i nie zrobi niczego, co mogłoby zakończyć sen…

Czuje, że ramię lekko się porusza. Ten drobny ruch sprawił, że cała sceneria burzy się jak podczas trzęsienia ziemi; ściany i sufit zaczynają się rozsypywać. Pokój zadrżał raz jeszcze i poczerniał, po czym przeistoczył się w mroczną, ciasną „celę” w Marbelli. Już nie wygodne, szerokie łoże, tylko twardy materac i wąska prycza. Jednak… ramię nadal jest… ale nie ramię Davida, tylko kogoś innego. Poruszało się, przesuwając się po jej brzuchu. Kate zamarła. Ręka powędrowała do jej boku – namacała kieszeń, a potem sięgnęła do zaciśniętej dłoni, próbując zabrać jej próbówkę. Kobieta chwyciła rękę złodzieja i wykręciła ją tak mocno, jak potrafiła.

Jakiś mężczyzna krzyknął z bólu, Kate tymczasem zerwała się i

pociągnęła za łańcuszek lampy. W jej świetle ujrzała… Martina.

– A, to ciebie przysłali.

Jej przybrany ojciec z pewnym trudem dźwignął się na nogi. Miał już ponad sześćdziesiąt lat, a wydarzenia ostatnich miesięcy stanowiły dla niego znaczne obciążenie, także pod względem fizycznym. Wyglądał na przemęczonego, ale jego głos pozostał miękki jak głos dobrego dziadziunia.

– Wiesz co, Kate, czasami naprawdę przesadzasz.

– Przecież to nie ja zakradam się do cudzych pokojów i obmacuję ludzi po ciemku. – Podniosła próbówkę. – Po co ci to? Co tu się w ogóle dzieje?

Martin potarł obolały nadgarstek i patrząc na nią, zmrużył oczy; oślepiało go światło wiszącej na drucie żarówki. Odwrócił się, wziął ze stojącego w kącie stolika woreczek i podał go jej.

– Włóż to.

Kate przyjrzała się przedmiotowi. To nie był woreczek, tylko miękki kapelusz przeciwsłoneczny. Martin musiał znaleźć go pośród

rzeczy pozostawionych przez turystów odwiedzających Marbellę w czasach przed epidemią.

– Po co? – spytała.

– Nie możesz mi po prostu zaufać?

– Najwyraźniej nie mogę. – Ruchem głowy wskazała łóżko.

Głos Martina był beznamiętny i rzeczowy.

– Chodzi o to, żeby zakryć twoją twarz. Na zewnątrz budynku są strażnicy, jeżeli cię zobaczą, natychmiast cię aresztują albo gorzej – zastrzelą na miejscu.

Wyszedł z pokoju.

Kate wahała się chwilę, po czym poszła za nim z nakryciem głowy w zaciśniętej dłoni.

– Czekaj. Dlaczego mieliby zastrzelić akurat mnie? I dokąd chcesz mnie zabrać?

– Chcesz usłyszeć odpowiedzi?

– Tak. – Zatrzymała się. – Ale zanim wyruszymy, chcę zajrzeć do chłopców.

Martin zmierzył ją wzrokiem, potem skinął głową.

Kate otworzyła skrzypiące drzwi do pokoiku chłopców; robili to, czemu poświęcali dziewięćdziesiąt dziewięć procent swojego czasu, a mianowicie pisali po ścianach. Większość siedmio- i ośmioletnich chłopców bazgrałaby dinozaury albo żołnierzy, ale Adi i Surya stworzyli niemal kompletną tapetę złożoną z równań oraz symboli matematycznych.

Obaj młodzi Indonezyjczycy nadal przejawiali wiele cech charakterystycznych dla autyzmu. Byli całkowicie pochłonięci swoją pracą, żaden z nich nie zauważył, że Kate weszła do pokoju. Adi balansował na krześle, które postawił na jednym ze stołów; sięgał

wysoko, zapisywał już jeden z ostatnich wolnych fragmentów ściany.

Kate podbiegła i zdjęła go z krzesła. Wymachiwał długopisem w powietrzu i protestował słowami, których Kate nie potrafiła zrozumieć. Odstawiła krzesło na jego właściwe miejsce, czyli przy stole, a nie na nim.

Przykucnęła i wzięła Adiego za ramiona.

– Adi, już ci mówiłam, żebyś nie stawiał mebli jednych na drugich i nie wchodził na nie.

– Ale zabrakło nam miejsca.

Odwróciła się do Martina.

– Załatw im coś, żeby mieli na czym pisać.

Popatrzył na nią z niedowierzaniem.

– Mówię poważnie.

Wyszedł, Kate zajęła się chłopcami.

– Jesteście głodni?

– Niedawno przynieśli kanapki.

– Nad czym pracujecie?

– Nie mogę ci powiedzieć, Kate.

Kate poważnie skinęła głową.

– Jasne. Top secret.

Chwilę później powrócił Martin i podał jej dwa sporego formatu bruliony z żółtego papieru.

Kate wyciągnęła dłoń i wzięła Suryę za ramię, żeby mieć pewność, że chłopiec jej słucha. Pokazała im bruliony.

– Odtąd piszecie w tym, zrozumiano?

Obaj chłopcy skinęli głowami i wzięli zeszyty. Zaczęli je przerzucać, sprawdzając, czy strony są czyste. Gdy inspekcja wypadła pomyślnie, każdy z nich podszedł do swojego stołu, zasiadł na krześle i spokojnie podjął pracę.

Kate i Martin wyszli z ich pokoju bez słowa.

– Sądzisz, że to dobry pomysł, żeby im dawać taką swobodę? – spytał Martin.

– Oni tego nie okazują, ale bardzo się boją. W dodatku są zdezorientowani. Natomiast bardzo lubią matematykę i to odwraca ich myśli od zagrożenia.

– Rozumiem, ale czy to właściwe, żeby pozwalać im na poddawanie się takiej obsesji? Czy od tego ich stan się nie pogarsza?

Kate zatrzymała się.

– Pogarsza w stosunku do czego?

– Słuchaj, Kate…

– Ludzie, którzy odnoszą największe sukcesy we wszystkich dziedzinach, to po prostu ludzie opętani jakąś obsesją. Obsesją czegoś, co jest potrzebne światu. Ci chłopcy znaleźli sobie konstruktywne zajęcie, które obaj uwielbiają. To im zdecydowanie dobrze robi.

– Chciałem tylko powiedzieć… No, dobrze, w każdym razie, jeżeli trzeba będzie ich przenieść, będzie to oznaczało przerwanie im tej pracy.

– A trzeba ich dokądś przenieść?

Martin westchnął i odwrócił się.

– Włóż ten kapelusz.

Poprowadził ją innym korytarzem, przeciągnął kartę przez czujnik przy jakichś drzwiach. Te otworzyły się, a promienie słońca niemal oślepiły Kate. Osłoniła oczy dłonią, starając się nadążać za Martinem.

Stopniowo zaczęła się orientować w nowym otoczeniu. Wyszli z piętrowego budynku wznoszącego się nad samym brzegiem u skraju terenu zajmowanego przez ośrodek wczasowy. Po prawej wznosiły się trzy śnieżnobiałe wieżowce sięgające wysoko ponad bujne tropikalne drzewa i do niedawna doskonale utrzymane trawniki. Z lśniącymi hotelowymi budynkami brutalnie kontrastowało otaczające cały ośrodek wysokie na dwadzieścia stóp siatkowe ogrodzenie zwieńczone drutem kolczastym. W świetle dziennym miejsce to wyglądało jak luksusowa miejscowość wczasowa zamieniona w więzienie. Czy te ogrodzenia miały bronić przed intruzami, czy przeciwdziałać ucieczce? A może jedno i drugie?

Z każdym krokiem narastał ostry zapach. Co to takiego? Choroba? Śmierć? Może, ale było tam coś jeszcze. Kate rozglądała się, aż u stóp wieżowców wypatrzyła rzędy białych namiotów, pod nimi zaś rozstawione stoły, przy których siedzieli ludzie i obrabiali coś nożami. Ryby. Stąd ten smród, ale tylko częściowo.

– Gdzie my jesteśmy?

– W getcie Orchidei.

– Czyli w Dystrykcie Orchidei?

– Ludzie mieszkający wewnątrz nazywają to gettem, ale owszem, to jest jeden z Dystryktów.

Kate musiała podbiec, żeby za nim nadążyć. Przytrzymywała kapelusz. Widok tego miejsca i ogrodzeń sprawił, że słowa Martina od razu stały się bardziej wiarygodne.

Spojrzała za siebie na budynek spa, z którego wyszli. Jego ściany i dach pokrywało szare, matowe tworzywo. Z początku Kate przyszedł na myśl ołów, ale tak dziwnie to wyglądało – mały, szary, pokryty ołowiem budynek nad brzegiem morza, w cieniu lśniących od szkła białych

wieżowców.

Po drodze Kate dostrzegła więcej szczegółów. W każdym budynku, na każdym piętrze było po kilka osób, które stały i wyglądały przez rozsuwane szklane okna. Natomiast nie dostrzegła ani jednej osoby, która by przebywała na balkonie. Potem zrozumiała dlaczego: wzdłuż metalowej ramy każdych drzwi biegła srebrzysta, poszarpana szrama – zostały zaspawane.

– Dokąd mnie zabierasz?

Martin wskazał jej piętrowy budynek na wprost nich.

– Do szpitala.

Szpital w swoim poprzednim wcieleniu najwyraźniej był dużą plażową restauracją.

W drugim końcu obozu, za białymi wieżowcami, do bramy podjechał konwój hałaśliwych dieslowskich ciężarówek. Zatrzymał się. Kate stanęła również, żeby im się przyjrzeć. Wozy były stare, ich skrzynie zakrywały łopoczące na wietrze zielone plandeki. Kierowca pierwszej ciężarówki krzyknął coś do strażników i siatkowa brama rozsunęła się. Samochody znów ruszyły.

Kate zwróciła uwagę na błękitne sztandary wiszące na wieżach strażniczych po obu stronach bramy. Z początku myślała, że to flaga ONZ – była jasnoniebieska, a pośrodku miała białe znaki – jednak to nie był wizerunek kuli ziemskiej otoczony oliwnymi gałązkami, tylko orchidea. Na fladze był kwiat orchidei o symetrycznych płatkach; natomiast czerwony wzór pośrodku był nierówny, tak jakby promienie słońca wyglądające zza mrocznego księżyca podczas zaćmienia.

Ciężarówki zatrzymały się tuż za bramą i żołnierze zaczęli wyciągać z nich ludzi – mężczyzn, kobiety, a nawet kilkoro dzieci. Wszyscy mieli związane ręce, niektórzy szarpali się ze strażnikami, wykrzykując coś po hiszpańsku.

– Gromadzą tych, którzy przeżyli – wyszeptał Martin, jakby mogli usłyszeć go z tej odległości. – Przebywanie na zewnątrz jest niezgodne z prawem.

– Dlaczego? – spytała, po czym uświadomiła sobie coś jeszcze. – To znaczy, że przeżyli również ludzie, którzy nie zażywają Orchidei?

– Tak. Jednak… nie są tacy, jak byśmy się spodziewali. Zobaczysz.

Wprowadził ją dalej do restauracji. Kiedy doszli na miejsce,

zamienił kilka słów ze strażnikiem i weszli do środka – czyli do wyłożonej płachtami plastikowej folii komory dezynfekcyjnej. Uruchomiły się spryskiwacze nad nimi i po bokach, zraszając ich mgiełką o gryzącym zapachu. Kate znów była zadowolona, że ma na głowie ten kapelusz. W rogu pomieszczenia miniaturowe światło uliczne zmieniło się z koloru czerwonego na zielony. Martin pchnął wahadłowe drzwi i zatrzymał się tuż za progiem.

– Już nie potrzebujesz kapelusza. Tu wszyscy wiedzą, kim jesteś.

Kate posłusznie zdjęła nakrycie głowy i wtedy po raz pierwszy ujrzała obszerną salę – dawną salę jadalną restauracji. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Nie spodziewała się takiego widoku.

– Co to takiego?

Martin odezwał się miękkim głosem.

– Rzeczywistość przedstawia się inaczej niż opowiadają przez radio. Tak właśnie wygląda plaga atlantydzka.

Rozdział 4

Dwie mile pod bazą operacyjną Immari „Pryzmat”

Antarktyka

David Vale nie mógł przestać przyglądać się swoim zwłokom. Leżały w korytarzu, w kałuży krwi, a jego wciąż otwarte oczy wpatrywały się w sufit. Obok nich leżało drugie ciało, trup jego zabójcy, Doriana Sloane’a. Ciało Sloane’a stanowiło bezkształtną poszarpaną masę: ostatnie kule Davida dosięgły przeciwnika z bliska. Od czasu do czasu jakiś skrawek ciała odrywał się od sufitu i spadał, trochę jak z wolna rozpadające się pińata.

Odwrócił wreszcie wzrok od tej scenerii. Szklana tuba, w której się znajdował, miała mniej niż metr szerokości, a gęste opary białej mgły pływające w jej wnętrzu sprawiały, że jeszcze bardziej odczuwało się ciasnotę. Popatrzył dalej, w głąb ogromnej komory, na całe kilometry innych tub rozmieszczonych od dołu do samego sklepienia, które znajdowało się tak wysoko, że nie był w stanie go dostrzec. W tamtych tubach mgła była gęstsza, nie było widać ich zawartości. Był w stanie dostrzec tylko jedną osobę i człowiek ten znajdował się w sąsiedniej tubie. Dorian Sloane. W przeciwieństwie do Davida nie rozglądał się. Sloane patrzył tylko na niego z wściekłą nienawiścią. Stał zupełnie

nieruchomo, chwilami tylko drgały mu mięśnie szczęki.

David spojrzał w jarzące się oczy swojego zabójcy, po czym znów, po raz setny, podjął inspekcję swojej tuby. Trening, jaki odbył w CIA, nie obejmował takiego zagadnienia, jak wydobycie się z tuby hibernacyjnej umieszczonej w liczącej sobie dwa miliony lat strukturze znajdującej się dwie mile pod powierzchnią Antarktyki. To znaczy jasne, była o tym jedna lekcja, ale akurat wtedy był na wagarach. David uśmiechnął się, opowiedziawszy sobie ten bardzo słaby dowcip. Czymkolwiek był, nie stracił pamięci – ani też poczucia humoru. Myśl ta odeszła w niepamięć, kiedy przypomniał sobie wpatrzone w niego spojrzenie Sloane’a. Uśmiech na twarzy Davida zrzedł. Mógł tylko mieć nadzieję, że gęstniejąca mgła ukryła ów niewczesny wyraz twarzy przed oczami wroga.

David poczuł na sobie spojrzenie jeszcze czyichś oczu. Rozejrzał się po komorze. Nikogo nie dostrzegł, był jednak pewien, że ktoś tam jest. Próbował się pochylić, spojrzeć głębiej w korytarz – tam, gdzie leżały zwłoki. Gdy tak się rozglądał, coś go zaniepokoiło – Sloane. Nie wpatrywał się już w Davida. David podążył za jego spojrzeniem. Między ich tubami stał jakiś człowiek. W każdym razie z wyglądu przypominał człowieka. Przybył z zewnątrz, czy ze środka struktury? A może był Atlantą? Kimkolwiek był, cechował się wysokim wzrostem, mierzył co najmniej metr osiemdziesiąt, a ubrany był w kruczoczarny strój

przypominający wyglądem wojskowy mundur. Skórę miał białą, niemal przezroczystą. Był gładko ogolony, włosy porastały tylko czubek głowy, coś w rodzaju grzebienia – sama zaś głowa była chyba odrobinę zbyt wielka w stosunku do ciała.

Osobnik ów stał przez chwilę, spoglądając to na Davida, to na Sloane’a, niczym entuzjasta wyścigów konnych, odwiedzający stajnię i zastanawiający się, którego z koni obstawić przed wielkim wyścigiem.

Potem zaś ciszę przerwał rozlegający się echem w komorze rytmiczny odgłos bosych stóp kroczących po metalowej podłodze. Oczy Davida zwróciły się w tamtą stronę. Sloane. Był już na zewnątrz. Ile sił powłóczył nogami w stronę trupów oraz leżącej przy nich broni. David spojrzał jeszcze raz na Atlantę, akurat w tej chwili otworzyła się również jego tuba. Wyskoczył, zachwiał się na odmawiających mu posłuszeństwa nogach i ruszył do przodu. W tym czasie Sloane znajdował się już w pół drogi do celu.

Rozdział 5

Dystrykt Orchidei

Marbella, Hiszpania

Urządzone naprędce szpitalne skrzydło podzielono na dwie sekcje, a Kate nie bardzo mogła zrozumieć, co widzi. Pośrodku pomieszczenia jedne obok drugich stały wąskie łóżka – przypominało to wojskowy szpital polowy. Na pryczach leżeli ludzie, jęczeli i zwijali się w konwulsjach; niektórzy już umierali, inni tracili przytomność, to znowu ją odzyskiwali.

Martin szedł dalej, w głąb pomieszczenia.

– Ta epidemia różni się od zarazy z tysiąc dziewięćset osiemnastego roku.

Mówił o pandemii grypy hiszpańskiej, która przeszła przez całą kulę ziemską. Wówczas na chorobę zapadło około miliarda ludzi, z czego przypuszczalnie około pięćdziesięciu milionów zmarło. Kate i David odkryli wspólnie coś, o czym Martin i jego pracodawcy Immari wiedzieli już od niemal stu lat: mianowicie, że epidemię wywołał prastary artefakt, który przy współpracy jej ojca został wydobyty z atlantydzkich struktur w Gibraltarze.

W umyśle Kate kłębiło się mnóstwo pytań, zdołała jednak tylko

wykrztusić:

– Dlaczego oni umierają? Myślałam, że Orchidea powstrzymuje rozwój choroby.

– Bo powstrzymuje. Jednak w tej chwili obserwujemy osłabienie jej skuteczności. Według naszej oceny za mniej więcej miesiąc lek w ogóle przestanie być skuteczny. Niektórzy z umierających zgłaszają się na ochotnika do prób. Tych właśnie ludzi badałaś.

Kate podeszła bliżej do jednego z łóżek. Przyglądała się chorym, zastanawiała się…

– Co będzie, kiedy Orchidea przestanie działać?

– Bez Orchidei prawie dziewięćdziesiąt procent chorych umrze w ciągu siedemdziesięciu dwóch godzin.

Kate nie mogła w to uwierzyć. Ktoś musiał się pomylić w obliczeniach.

– Niemożliwe. Śmiertelność w roku tysiąc dziewięćset osiemnastym…

– Tak, była znacznie niższa. Właśnie tym różni się obecna epidemia. Zdaliśmy sobie sprawę także z innych różnic, kiedy zaczęliśmy badać tych, którzy przeżyli… – Martin przerwał, skinął głową, wskazując tym ruchem odgrodzone częściowo kubiki ciągnące się wzdłuż ściany.

Na ile Kate mogła ocenić, ci ludzie zdawali się zdrowi, jednak większość z nich tuliła się do siebie, nie patrząc na zewnątrz. Coś z nimi było nie w porządku, zdecydowanie, lecz na pierwszy rzut oka nie potrafiła tego zdiagnozować. Podeszła krok bliżej.

Martin chwycił ją za ramię.

– Nie podchodź. Ci ocaleńcy tak jakby… dewoluowali. Wygląda na to, że coś dzieje się z ich systemem nerwowym, następują zmiany w mózgu. W niektórych przypadkach prezentuje się to lepiej, w innych gorzej, w każdym razie mamy do czynienia ze stanem regresyjnym.

– I to dzieje się ze wszystkimi ocalałymi?

– Nie. Mniej więcej pięćdziesiąt procent z nich doznaje owej dewolucji.

– A pozostali? – spytała Kate, niemal lękając się, co usłyszy w

odpowiedzi.

– Chodź ze mną.

Martin zamienił kilka słów ze strażnikiem stojącym w końcu sali, a kiedy tamten odsunął się na bok, przeszli do kolejnej sali. Okna tego pomieszczenia zabito deskami. Zostało podzielone na mniejsze pokoje, a jego środkiem prowadził wąski korytarz.

Martin nie szedł dalej.

– Tutaj mamy pozostałych ocaleńców – to oni zakłócali spokój w obozie.

W tej ciasnej sali przebywało z pewnością około stu lub więcej pacjentów, jednak panowała tam martwa cisza. Nikt nawet się nie poruszał. Stali i patrzyli na Kate i Martina zimnym, beznamiętnym wzrokiem.

Martin mówił dalej przyciszonym głosem:

– Nie dochodzi do jakichś istotnych zmian fizjologicznych. W każdym razie niczego takiego nie stwierdziliśmy. Jednak u nich również następują zmiany w mózgu, tyle że stają się inteligentniejsi. Podobnie

jak w przypadku osobników dewoluujących nasilenie objawów jest różne. Natomiast można stwierdzić, że u niektórych osobników pojawiają się zdecydowanie ponadprzeciętne zdolności, jeśli chodzi o rozwiązywanie zadań. Niektórzy stają się nieco silniejsi. Pojawia się też inny motyw: mianowicie jakby zanikały u nich empatia i współczucie. I znowu następuje to w różnym stopniu, natomiast odnosimy wrażenie, że wszyscy ocaleńcy doznają upośledzenia funkcji społecznych.

Tak jakby na komendę zgromadzeni w tej sali nagle rozstąpili się, ukazując czerwone litery widniejące na ścianie za nimi. Litery napisane krwią.

Orchidea nie powstrzyma Darwina.

Orchidea nie powstrzyma ewolucji.

Orchidea nie powstrzyma zarazy.

Na przeciwległej ścianie widniał inny napis:

Zaraza atlantydzka = ewolucja = przeznaczenie ludzkości.

W następnej celi na ścianie napisano:

Ewolucja jest nieunikniona.

Tylko głupcy walczą z przeznaczeniem.

– Walczymy nie tylko z zarazą – szepnął Martin. – Walczymy też z ocalałymi, którzy nie chcą lekarstwa, którzy postrzegają swój stan jako kolejny krok w rozwoju ludzkości albo też zupełnie nowy początek.

Kate stała i nie mówiła nic. Nie wiedziała, co ma powiedzieć.

Martin odwrócił się, wyprowadził Kate z powrotem do głównego pomieszczenia szpitalnego, potem przez inne wyjście do sali niegdyś będącej kuchnią, a teraz laboratorium. Siedziało tam na stołkach kilku naukowców, pracowali, posługując się sprzętem rozstawionym na stalowych stołach. Wszyscy spojrzeli w jej stronę, jeden po drugim przerywali pracę; zerkali, wymieniali uwagi ściszonym głosem.

Martin otoczył ją ramieniem i zawołał:

– Pracujcie dalej. – Po czym szybko przeprowadził Kate przez kuchnię. Zatrzymał się niespodziewanie przy jakichś drzwiach w wąskim korytarzu. Na małym panelu wystukał kod i drzwi otworzyły się z sykiem. Weszli do środka, a kiedy drzwi się zamknęły, wyciągnął dłoń.

– Próbka.

Kate namacała w kieszeni plastikową próbówkę. Martin powiedział jej tylko część prawdy – akurat tyle, żeby dostać to, czego chciał. Odchyliła się do tyłu na piętach.

– Dlaczego tym razem zaraza przebiega inaczej? Dlaczego nie powtarza się scenariusz z roku tysiąc dziewięćset osiemnastego?

Martin odsunął się od niej i opadł ciężko na krzesło stojące przy sfatygowanym drewnianym biurku. Kiedyś to pomieszczenie z pewnością służyło jako gabinet kierownika restauracji. Było tam małe okienko z widokiem na teren. Biurko zastawiono sprzętem, którego Kate nie była w stanie rozpoznać. Na ścianie zawieszono sześć dużych ekranów komputerowych wyświetlających mapy i wykresy, poza tym przesuwały się na nich niekończące się linie tekstu, zupełnie jak na wyświetlaczach ukazujących kursy giełdowe.

Martin potarł skronie, przerzucił kilka papierów.

– Epidemia wygląda inaczej, ponieważ my staliśmy się inni. Ludzki genom nie zmienił się tak bardzo, natomiast nasze mózgi działają zupełnie odmiennie niż sto lat temu. Szybciej przetwarzamy informacje. Całymi dniami czytamy e-maile, oglądamy telewizję, pochłaniamy informacje dostarczane przez internet, nie wypuszczamy z ręki smartfonów. Wiadomo, że tryb życia, dieta, a nawet stres mogą wpłynąć na aktywację genu, a także mają bezpośrednie oddziaływanie na to, w jaki sposób wpływają na nas patogeny. Na ten właśnie moment w naszym rozwoju czekał ktoś, kto zaprogramował atlantydzką zarazę. Naprawdę, to wygląda zupełnie jakby ktoś stworzył epidemię przewidzianą właśnie na ten moment, kiedy ludzki umysł osiągnie taki stopień dojrzałości, w którym będzie mógł zostać wykorzystany.

– Wykorzystany do czego?

– Oto jest pytanie, Kate. Nie znamy odpowiedzi, mamy natomiast pewne tropy. Jak sama się przekonałaś, wiemy, że zaraza atlantydzka oddziałuje przede wszystkim na system nerwowy w mózgu. W przypadku nielicznej grupy ocaleńców wręcz usprawnia jego działanie. W przypadku pozostałych – unicestwia go. Całą resztę epidemia zabija. Prawdopodobnie ta reszta to osobniki zbędne. Plaga dokonuje przemiany ludzkości na poziomie genetycznym, skutecznie bioformując nasz gatunek do przewidzianego kształtu.

– Wiadomo, jakie geny atakuje zaraza?

– Nie, ale do tego dochodzimy. Mamy roboczą hipotezę streszczającą się do tego, że zaraza atlantydzka jest po prostu genetyczną aktualizacją, która próbuje manipulować genem atlantydzkim. A dokładniej próbuje uzupełnić w systemie nerwowym mózgu zmianę, która rozpoczęła się siedemdziesiąt tysięcy lat temu wraz z wprowadzeniem genu atlantydzkiego, tak zwanym wielkim skokiem naprzód. Nie wiemy jednak, do czego to w rezultacie ma doprowadzić. Czy czeka nas drugi wielki skok, mający nas zmusić do przyspieszenia rozwoju, czy może wielki krok w tył, cofnięcie ewolucji gatunku ludzkiego na gigantyczną skalę?

Kate próbowała to wszystko przetrawić. Widziała przez okno, że opodal najbliższej wieży strażniczej rozpętała się bójka z udziałem wielu osób. Równy szereg rozsypał się i bezładny tłum ruszył na strażników. Kate odnosiła wrażenie, że to ci sami ludzie, których przedtem przywieziono; nie była jednak tego pewna.

Martin spojrzał za okno, ale zaraz znowu zwrócił się do Kate:

– Zamieszki zdarzają się często, zwłaszcza kiedy przybywa nowy transport. – Wyciągnął rękę. – Naprawdę potrzebuję tej próbki, Kate.

Kate jeszcze raz rozejrzała się po pokoju – sprzęt, ekrany, wykresy…

– A więc to ty kierujesz badaniami, prawda? Ty jesteś głosem w pokoju. Pracowałam dla ciebie.

– Wszyscy dla kogoś pracujemy…

– Mówiłam ci, że chcę uzyskać odpowiedzi.

– Odpowiedź brzmi: tak. Ja kieruję tymi badaniami.

– Ale po co było mnie okłamywać? – spytała Kate, a w jej głosie słychać było, że czuje się dotknięta. – Przecież bym ci pomogła.

– Wiem, ale zaczęłabyś zadawać pytania. Obawiałem się nadejścia tego dnia, kiedy będę musiał ci powiedzieć całą prawdę. Powiedzieć, co zrobiłem, co tak naprawdę dzieje się ze światem. Chciałem cię przed tym chronić, no… Powiedzmy, że jeszcze przez jakiś czas.

Martin odwrócił wzrok. W tej chwili wyglądał na dużo starszego.

– Orchidea. To kłamstwo, tak?

– Nie. Orchidea naprawdę działa. Powstrzymuje zarazę, ale dzięki niej tylko zyskujemy na czasie i ten czas właśnie nam się kończy. Działanie Orchidei słabnie, mamy problemy z produkcją, a ludzie zaczynają tracić nadzieję.

– Ale to niemożliwe, żebyście tak z dnia na dzień stworzyli lek – stwierdziła Kate.

– Nic podobnego nie miało miejsca. Orchidea była naszym kołem ratunkowym, właściwie nie tyle naszym, co twojego ojca. Za jego sprawą przyjęliśmy założenie, iż w pewnym momencie epidemia wybuchnie. Zmusił nas do wszczęcia badań na wypadek wybuchu zarazy. Pracowaliśmy nad tym lekiem przez dziesięciolecia, ale tak naprawdę istotnych postępów dokonaliśmy dopiero po opracowaniu leku na HIV.

– Chwileczkę, to istnieje już lekarstwo na HIV?

– Wszystko ci powiem, Kate. Przysięgam. Ale teraz potrzebuję tej próbki. Poza tym musisz wracać do swojego pokoju. Jutro zgłosi się po ciebie oddział SAS. Zabiorą cię do Anglii, w bezpieczne miejsce.

– Co? Nigdzie nie jadę. Chcę pomóc.

– Możesz pomóc. Muszę jednak wiedzieć, że jesteś bezpieczna.

– Bezpieczna? A co mi grozi? – spytała Kate.

– Immari. Ich siły znajdują się już w obszarze Morza Śródziemnego.

W wiadomościach radiowych, których słuchała Kate, była głównie mowa o siłach Immari w krajach trzeciego świata, gdzie ponosili oni kolejne klęski.

– To znaczy, że Immari stanowią realne zagrożenie?

– Jak najbardziej. Opanowali już większość półkuli południowej.

– Chyba nie mówisz poważnie…

– Mówię jak najbardziej poważnie. – Martin potrząsnął głową. – Nie rozumiesz. Kiedy wybuchła epidemia atlantydzka, w ciągu dwudziestu czterech godzin zakażeniu uległo ponad miliard ludzi. Rządy, które nie upadły z dnia na dzień, ogłosiły stan wyjątkowy. Wówczas Immari zaczęli dokonywać podboju świata. Mają do zaoferowania nowe rozwiązanie: społeczeństwo ocaleńców, złożone

jednak wyłącznie z tych, którzy szybko ewoluują – nazywają ich „wybranymi”. Zaczęli od półkuli południowej, od krajów o znacznej liczbie ludności znajdujących się w pobliżu Antarktyki. Opanowali już Argentynę, Chile, kraje Afryki Południowej i jeszcze kilkanaście innych państw.

– Co…

– Tworzą armię, przygotowują się do inwazji. Ich bazą jest Antarktyka.

Kate przyglądała mu się z niedowierzaniem. Niemożliwe. Przecież doniesienia BBC brzmiały tak optymistycznie. Machinalnie wyciągnęła próbówkę z kieszeni i podała ją Martinowi.

Wziął od niej próbkę i obrócił się na krześle. Dotknął przycisku na pojemniku przypominającym z wyglądu termos z małym wyświetlaczem, podłączonym do urządzenia podobnego do telefonu

satelitarnego. Górna pokrywa pojemnika się otworzyła się i Martin wrzucił próbówkę do środka.

Bójka za oknem stawała się coraz bardziej zawzięta.

– Co właściwie robisz? – spytała Kate.

– Przekazuję wyniki do sieci. – Spojrzał na nią przez ramię. – Jesteśmy tylko jednym z punktów prowadzących badania. Wygląda na to, że do czegoś pomału dochodzimy, Kate.

W oknie błysnęło i Kate nawet przez ścianę poczuła falę gorąca. Martin rzucił się do klawiatury, ekrany pokazały widok obozu, a potem wybrzeża. Na jednym z nich pojawiły się czarne helikoptery. Mężczyzna zdążył jeszcze wstać, nim cały budynek zadrżał, a wstrząs rzucił Kate na podłogę. Dźwięczało jej w uszach. Poczuła tylko, że Martin zasłania ją swoim ciałem przed gruzem sypiącym się z sufitu.

Rozdział 6

Dwie mile poniżej bazy operacyjnej Immari „Pryzmat”

Antarktyka

Dorian zdołał niemal dotrzeć do obu trupów i broni leżących w korytarzu. Słyszał za sobą łomot bosych stóp Davida. Już miał skoczyć, kiedy David uprzedził go, rzucając się na niego, tak że Dorian upadł twarzą na podłogę. Jego wrzask wypełnił przestrzeń, kiedy uderzył o zimne płyty.

Upadli w kałużę zasychającej już krwi wokół zwłok – wokół ich zwłok. Dorian uniósł unurzany we krwi tułów na tyle, żeby móc trzasnąć Davida łokciem w twarz.

Chwyt Davida zelżał, Dorian wykorzystał tę chwilę. Szarpnął się, strząsnął go z siebie, po czym rozpaczliwym wypadem rzucił się w stronę pistoletu leżącego dwa metry dalej. Musiał go zdobyć, to była jego jedyna szansa. Dorian co prawda nigdy nie przyznałby tego głośno, ale w całym swoim życiu nie spotkał nikogo walczącego wręcz lepiej niż David. Zmagali się na śmierć i życie – i Dorian wiedział, że bez pistoletu po prostu przegra.

Poczuł palce Davida wpijające się w tył uda na chwilę przedtem, jak pięść uderzyła w dolną część jego pleców. Ból promieniował od pleców do brzucha, aż po klatkę piersiową. Poczuł przypływ mdłości.

Zachłysnął się, gdy drugie uderzenie trafiło go wyżej, pośrodku pleców, prosto w kręgosłup. Ból był tak potworny, że niemal stracił czucie w nogach. Opadł na ziemię, a David znów znalazł się na nim; w następnej chwili już miał go dobić uderzeniem w tył głowy.

Dorian odbił się dłońmi od zakrwawionej podłogi i mobilizując wszystkie pozostałe siły, odepchnął się, uderzając jednocześnie do tyłu głową. Trafił prosto w podbródek Davida, wytrącając go z równowagi.

Dorian opadł z powrotem na podłogę. Natychmiast zaczął czołgać się na łokciach, wlokąc własne ciało przez kałuże krwi. Miał już broń, odwrócił się akurat w chwili, kiedy David na niego opadł. Dorian próbował wycelować, lecz David pochwycił go za nadgarstki. Kątem oka Dorian spostrzegł, że Atlanta podchodzi bliżej. Przyglądał się beznamiętnie, jak asystujący przy walce psów widz, który tym razem akurat nie obstawił wyniku.

Dorian usiłował myśleć – musiał w jakiś sposób odzyskać przewagę. Rozluźnił mięśnie ramion. David opadł niżej, jednak nadal trzymał mocno jego nadgarstki. Dorian skierował pistolet trzymany w prawej dłoni w stronę Atlanty i pociągnął za spust.

David puścił lewą rękę Doriana i sięgnął po pistolet. Dorian wyprostowanymi palcami lewej dłoni pchnął go z całej siły w brzuch,

paraliżując jego przeponę. David gwałtownie wciągnął powietrze i odchylił się do tyłu. Dorian zdołał wtedy wyrwać się z jego uchwytu, podnieść pistolet i strzelić prosto w głowę Davida. Raz. Potem znów wycelował w Atlantę i strzelał do niego, aż opróżnił magazynek.

Rozdział 7

Dwie mile poniżej bazy operacyjnej Immari „Pryzmat”

Antarktyka

Atlanta przyglądał się Dorianowi jakby z lekkim rozbawieniem. Kule z pistoletu Doriana przeszły przez niego na wylot. Dorian szybko spojrzał w stronę drugiego pistoletu leżącego na podłodze.

– Chcesz sobie jeszcze postrzelać, Dorianie? Proszę bardzo. Ja zaczekam. Mam mnóstwo czasu.

Dorian zamarł. To coś znało jego imię. I wcale się go nie bało.

Atlanta podszedł bliżej. Stał w kałuży krwi, ale ani kropla nie

przylgnęła do jego stóp.

– Wiem, po co tu przyszedłeś, Dorianie. – Spoglądał na niego bez mrugnięcia. – Przybyłeś tu, aby ocalić swojego ojca i zabić wroga. Aby ocalić swój świat. Wroga właśnie zabiłeś.

Dorian zdołał oderwać spojrzenie od potwora i rozejrzał się po pomieszczeniu w poszukiwaniu czegoś, czym mógłby się posłużyć. Czucie w nogach powróciło, zdołał wstać i chwiejnie cofnął się o krok dalej od Atlanty, nie spuszczając z niego wzroku. Ten spoglądał na Doriana z uśmiechem, ale nawet się nie ruszył.

Muszę się stąd wydostać – przemknęło przez myśl Doriana. Jego umysł pracował na pełnych obrotach. – Czego potrzebuję? Kombinezonu ochronnego. Kombinezon Doriana miał na sobie jego ojciec. Kombinezon Kate został uszkodzony, ale może uda się go naprawić. Kombinezony, które miały na sobie dzieci, byłyby dla niego za małe, może jednak uda się je wykorzystać do naprawy kombinezonu Kate. Potrzebował ochrony przed chłodem tylko na kilka minut – tyle, żeby wydostać się na powierzchnię i wydać rozkaz do ataku.

Odwrócił się i puścił się biegiem przez korytarz, ale drzwi zatrzasnęły się przed nim i wszędzie wokół, odcinając wszystkie drogi ucieczki.

Atlanta zmaterializował się teraz przed Dorianem.

– Wyjdziesz stąd, kiedy powiem, że możesz wyjść, Dorianie.

Dorian spoglądał na niego; w spojrzeniu tym było zarówno wyzwanie, jak i osłupienie.

– Jak to załatwimy, Dorianie? Po dobroci czy będziesz robił trudności? – Odczekał chwilę, a kiedy Dorian nie odpowiedział, skinął obojętnie głową. – Dobrze, niech ci będzie.

Dorian poczuł, że coś wyssało powietrze z pomieszczenia. Wszystkie dźwięki zanikły i doznał wrażenia, jakby coś z całych sił uderzyło go w piersi. Otworzył usta, na próżno usiłując zaczerpnąć tchu. Opadł na kolana. Czarne plamy pojawiły się w jego polu widzenia. Podłoga ruszyła mu na spotkanie, gdy runął w mrok.

Rozdział 8

Dystrykt Orchidei

Marbella, Hiszpania

Kate wyczołgała się spod Martina i dokonała szybkich oględzin jego ran. Krew ciekła z rozcięcia na tyle głowy. Sądziła, że przypuszczalnie doznał lekkiego wstrząsu, jednak ku jej zaskoczeniu skrzywił się i zamrugał kilka razy, po czym wstał. Rozejrzał się, a Kate podążyła za jego spojrzeniem. Większość komputerów i sprzętu na biurku uległo zniszczeniu.

Martin podszedł do szafki, wyciągnął z niej telefon satelitarny i dwa pistolety. Jeden z nich podał Kate.

– Immari podejmą próbę otoczenia obozu – stwierdził, pakując jednocześnie plecak. Szybko sprawdził, w jakim stanie jest urządzenie przypominające termos, po czym wepchnął je do plecaka; oprócz tego umieścił w nim kilka notesów i komputer. – Zajmują kolejne wyspy na Morzu Śródziemnym, próbując się przekonać, czy Narody Orchidei zechcą i czy są w stanie stawić im opór.

– A są w stanie?

Sytuacja nieco się uspokoiła, więc Kate chciała opatrzyć ranę na głowie Martina, ale ten zbyt szybko poruszał się po pokoju.

– Nie. Alians Orchidei ledwo się trzyma. Wszystkie posiadane zasoby – łącznie z zasobami militarnymi – poświęcone są produkcji Orchidei. Pomoc nie nadejdzie. Musimy się stąd wydostać.

Umieścił na stole urządzenie w kształcie jajka i przekręcił jego górną część. Urządzenie zaczęło tykać.

Kate próbowała się skupić. Martin właśnie uruchomił mechanizm zegarowy w celu zniszczenia swojego biura. To znaczyło, że nie zamierza już do niego wrócić. Pomyślała natychmiast o budynku SPA i o chłopcach.

– Musimy wziąć ze sobą Adiego i Suryę.

– Kate, nie mamy na to czasu. Wrócimy po nich – z oddziałem SAS, który tu zmierza.

– Nie zostawię ich. Nie ma mowy – powiedziała Kate tonem tak stanowczym, że musiało to dotrzeć do Martina.

Adoptował ją, kiedy miała sześć lat – zaraz po tym, jak zniknął jej biologiczny ojciec – toteż znał ją dostatecznie dobrze, żeby wiedzieć, kiedy nie zgodzi się na żaden kompromis.

Pokręcił głową, na jego twarzy malowało się coś pomiędzy zdumieniem a niedowierzaniem.

– Dobrze, ale lepiej przygotuj się na użycie tego. – Wskazał broń. Wystukał kod na panelu przy drzwiach i wypuścił ją na zewnątrz. Natychmiast po tym, jak wyszła, zamknął je znowu i wprowadził kod na panelu zewnętrznym.

W korytarzu było gęsto od dymu, a w kuchni szalały płomienie. Zza kłębów dymu dobiegały krzyki.

– Czy jest jakieś drugie wyjście…?

– Nie. Tylko przez komorę odkażania – odpowiedział Martin. Wysunął się przed nią. Podniósł broń. – Będziemy biegli. Strzelaj do każdego – powtarzam, do każdego – kto będzie próbował cię zatrzymać.

Kate spojrzała na broń i w tej chwili ogarnął ją strach. Nigdy dotąd nie strzelała z czegoś takiego i wcale nie była pewna, czy będzie w stanie strzelić do człowieka. Martin chwycił pistolet, przesunął zamek do tyłu i z powrotem do przodu, a następnie czymś kliknął.

– To bardzo proste. Celujesz i naciskasz.

Odwrócił się i pobiegł w dym, ku ogarniętej płomieniami kuchni.

Rozdział 9

Dwie mile pod bazą operacyjną Immari „Pryzmat”

Antarktyka

Dorian wytężył wzrok, starając się wyraźniej dostrzec rozmazany kształt. Nie był w stanie głęboko oddychać, chwytał powietrze krótkimi, urywanymi haustami. Czuł się, jakby tonął. Bolało go całe ciało, a najbardziej płuca, kiedy wciągał w nie powietrze.

Postać ukazała mu się wyraźniej. Atlanta. Stał nad nim, przyglądał mu się i czekał… Ale na co?

Dorian próbował się odezwać, ale nie był w stanie zaczerpnąć dostatecznej ilości powietrza. Wydał z siebie tylko nieartykułowany skrzek. Zamknął oczy. Nieco więcej powietrza. Uniósł powieki.

– Czego… chcesz?

– Chcę tego samego co ty, Dorianie. Chcę, żebyś ocalił gatunek ludzki przed wymarciem.

Dorian zmrużył oczy.

– Mylnie nas osądzasz, Dorianie. Nie moglibyśmy was skrzywdzić, tak samo jak rodzice nie byliby w stanie skrzywdzić swojego dziecka. – Skinął głową. – To prawda. My was stworzyliśmy.

– Pierdolenie – warknął Dorian.

Atlanta pokręcił głową.

– Genom ludzki jest o wiele bardziej złożony, niż zdajecie sobie z tego sprawę. Mieliśmy mnóstwo trudności z waszą zdolnością wysławiania się. Najwyraźniej zostało jeszcze co nieco do zrobienia.

Dorian oddychał już prawie normalnie, zdołał usiąść. Czego chciał od niego ten Atlanta? Po co te wszystkie zagadki? Z całą pewnością dysponował miażdżącą przewagą. Do czego mu jestem potrzebny? – zastanawiał się.

Atlanta odpowiedział mu, tak jakby Dorian wypowiedział swoje myśli na głos:

– Nie przejmuj się tym, czego od ciebie chcę. – Po drugiej stronie pomieszczenia rozsunęły się ciężkie wrota. – Chodź ze mną.

Dorian dźwignął się na nogi. Jaki mam wybór? – przemknęło mu przez myśl. – Może mnie zabić w każdej chwili, gdy tylko zechce. Rozgryzę tę szaradę, niech no tylko na chwilę się odsłoni.

Atlanta prowadził Doriana mrocznym korytarzem o ścianach z szarego metalu.

– Zdumiewasz mnie, Dorianie. Jesteś inteligentny, a jednak kieruje tobą nienawiść i strach. Pomyśl logicznie: przybyliśmy tu pojazdem działającym na zasadzie praw fizyki, których twoja rasa nawet jeszcze nie odkryła. Krążycie wokół tej maleńkiej planety w pomalowanych puszkach z aluminium, napędzanych dzięki spalaniu płynnych resztek kopalnych gadów. Naprawdę przypuszczasz, że zdołalibyście nas pokonać?

Dorian natychmiast pomyślał o trzystu głowicach nuklearnych znajdujących się na statku.

Atlanta spojrzał w jego stronę.

– Myślisz, że nie wiemy, co to jest broń jądrowa? Rozbijaliśmy atomy zanim wy potrafiliście rozszczepić kawałek drewna na ognisko. Ten pojazd wytrzymałby eksplozję wszystkich zasobów nuklearnych znajdujących się na tej planecie. Osiągnąłbyś tylko tyle, że stopiłbyś lód na tym kontynencie, zalał całą kulę ziemską i zatopił waszą cywilizację. Myśl racjonalnie, Dorianie. Gdybyśmy chcieli was zabić, już dawno byście nie żyli. Zabilibyśmy was dziesiątki tysięcy lat temu. Tymczasem przeciwnie, my was ocaliliśmy i od tamtego czasu jesteśmy waszymi przewodnikami.

Atlanta kłamał. Na pewno. Po prostu usiłował zniechęcić Doriana do podjęcia ataku.

Atlanta uśmiechnął się.

– I dalej mi nie wierzysz. Właściwie nie powinno mnie to dziwić. Właśnie tak was zaprogramowaliśmy – abyście odpowiadali agresją na każde zagrożenie. Tylko w ten sposób mogliście przeżyć.

Dorian przestał zwracać uwagę na jego słowa. Wyciągnął rękę i podszedł bliżej. Dłoń przeszła na wylot Atlanty.

– Ciebie tutaj nie ma.

– Widzisz mój awatar.

Dorian rozejrzał się. To, co usłyszał, oznaczało jakby przebłysk nadziei.

– Gdzie jesteś?

– Dojdziemy do tego.

Drzwi rozsunęły się i Atlanta wszedł przez nie.

Dorian rozejrzał się po niewielkim pomieszczeniu. Na ścianie wisiały dwa kombinezony, a na ławeczce pod nimi stała lśniąca, srebrzysta walizeczka. Zaczął obmyślać plan ucieczki. Jego tu nie ma. Jest tylko projekcją. Czy da się go unieszkodliwić?

– Jak mówiłem, Dorianie, możemy to przeprowadzić bezboleśnie lub też wręcz przeciwnie. Wybieraj. A teraz włóż ten kombinezon.

Dorian spojrzał na strój ochronny, potem rozejrzał się po pokoju, desperacko próbując znaleźć coś, czym mógłby się posłużyć. Drzwi zatrzasnęły się i poczuł, że zaczyna brakować mu powietrza. Sięgnął po

kombinezon, szybko zaczął go na siebie wkładać. W jego myślach powstał już plan. Wetknął hełm pod prawe ramię.

Atlanta wskazał mu srebrną walizeczkę.

– Weź ją.

Dorian spojrzał niepewnie.

– Co…

– Dosyć tego gadania, Dorianie. Weź walizkę, ale jej nie otwieraj. Cokolwiek się zdarzy, nie otwieraj walizki.

Dorian podniósł neseser. Ruszył za Atlantą, który szedł tym samym korytarzem, z powrotem ku otwartej przestrzeni, gdzie leżały zwłoki. Rozsuwane drzwi, które przedtem się zatrzasnęły, teraz znowu były otwarte. Miał przed sobą całą przestrzeń ogromnego grobowca. Dorian spojrzał na otwartą tubę, z której wyszedł David. Obaj, on i Dorian… „zmartwychwstali” w tych tubach po śmierci. Czy David znowu się pojawi? Jeżeli tak, mogą być kłopoty.

– A co z… – zaczął.

– Już się nim zająłem. Nie wróci.

Wtedy Dorian pomyślał o czymś jeszcze: o różnicy w czasie. Jego ojciec spędził tu osiemdziesiąt siedem lat, ale wewnątrz upłynęło tylko osiemdziesiąt siedem dni. W obrębie działania Dzwonu tworzyła się bańka czasowa. Jeden dzień wewnątrz oznaczał cały rok na zewnątrz. Jaki tam jest teraz rok? Ile czasu spędził w tubie?

– Co z czasem…?

– Unieruchomiłem urządzenie, które nazywacie Dzwonem. Minęło tylko kilka miesięcy. A teraz jazda. Nie będę tego powtarzał.

Nie mówiąc już ani słowa, Dorian ruszył w drogę korytarzem. Widniały tam ślady krwi – krwi jego ojca. Jednak ku uldze Doriana z każdym krokiem mniej było czerwonych kropel, aż w końcu zupełnie znikły. – Wkrótce znowu będziemy razem i dokończymy dzieła. – Marzenie jego życia znów stało się osiągalne. W podłużnym pomieszczeniu komory dekontaminacyjnej ujrzał podarty kombinezon Kate i dwa mniejsze, które miały przedtem na sobie dzieci z jej laboratorium.

Dorian podszedł do drzwi portalu i włożył hełm. Czekał, trzymając walizeczkę w prawej ręce. Trzy trójkątne panele portalu rozsunęły się

kolistym ruchem, więc Dorian ruszył szybkim krokiem w ich stronę. Tuż przed progiem odrzucił walizkę. Niewidzialne pole siłowe uderzyło go, jakby wpadł na stalową ścianę, i pchnęło z powrotem.

– Nie zapomnij o bagażu, Dorianie – odezwał się głos Atlanty w jego hełmie.

Dorian podniósł lśniącą walizeczkę. – Nie mam wyboru. Zostawię walizkę przy samym wyjściu. To bez znaczenia. – Wyszedł z pojazdu i zatrzymał się, żeby ocenić sytuację. Sceneria przedstawiała się niemal identycznie jak w momencie, kiedy wchodził przed portal: lodowa komnata o wysokim sklepieniu, sterta śniegu, zgnieciony metalowy kosz, kłąb stalowej liny i lodowy szyb o przekroju około trzech metrów prowadzący na powierzchnię, czyli około dwóch mil powyżej. Było tam jednak też i coś nowego. Pośrodku komory, tuż pod lodową sztolnią znajdowały się trzy głowice nuklearne umieszczone na stalowej platformie i połączone plątaniną przewodów. Na każdej z nich błysnęły kolejno lampki, co oznaczało, że głowice właśnie się uzbroiły.

Rozdział 10

Dystrykt Orchidei

Marbella, Hiszpania

Kate wybiegła za Martinem przez płonącą kuchnię na otwartą przestrzeń jadalni, do głównego pomieszczenia szpitalnego. Zniszczenia były większe, niż się spodziewała. Połowa wewnętrznej ściany zawaliła się, ludzie wybiegali z budynku, starając się unikać spadających kawałków gruzu. Ciągnęli za sobą chorych.

Martin rzucił się w tłum, rozpychał się łokciami. Kate z trudem dotrzymywała mu kroku. Zdumiewało ją, jak szybko potrafi się poruszać, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że był ranny.

Znaleźli się na zewnątrz, a wtedy Kate po raz pierwszy zobaczyła obozowisko, a raczej to, co z niego pozostało. Wszystkie wieże strażnicze stały w płomieniach. Znad samochodów ciężarowych i terenówek wznosiły się ku niebu grube słupy białego i czarnego dymu. Nieznośny smród płonącej gumy i plastiku sprawił, że Kate zaniosła się kaszlem, po czym zasłoniła nos i usta połą koszuli. Białe wieżowce hotelowe chyba pozostały nietknięte, natomiast u stóp każdego z nich kłębiły się tłumy ludzi.

Cały teren obozu był zatłoczony. Ludzie biegli we wszystkich

kierunkach, gorączkowo szukając drogi ucieczki lub schronienia przed wybuchami, które następowały co kilka sekund. Wyglądali jak ogarnięte paniką stada zwierząt na sawannie umykające przed niewidzialnym drapieżnikiem, kiedy każdy w panice naśladuje zachowanie osobników znajdujących się obok niego.

Martin zatrzymał się, aby dokonać oceny sytuacji.

Kate przebiegła obok niego, zmierzając prosto do pokrytego ołowianą blachą budynku spa. W jednym jego końcu migotały płomienie, ale poza tym budynek pozostał nienaruszony. Usłyszała za sobą wybuch bomby pozostawionej w biurze Martina.

Dobiegła do drzwi i uniosła broń, żeby strzelić w zamek, lecz Martin był już za nią.

– Oszczędzaj amunicję.

Machnął kartą i drzwi otworzyły się. Biegli korytarzami. Kate otworzyła drzwi do pokoju Adiego i Suryi. Ogarnęła ją ulga na widok dwóch chłopców, którzy siedzieli przy biurkach po przeciwnych stronach pokoju i pisali coś w swoich notatnikach, nie zwracając uwagi na cały świat.

– Chłopcy, musimy uciekać.

Obaj ją zignorowali. Podeszła do Adiego i podniosła go. Był szczupły, jednak ważył ponad dwadzieścia kilo. Kate z trudem utrzymała go w pozycji stojącej, wyrywał się i wił, usiłując za wszelką cenę sięgnąć po notes. Pozwoliła mu usiąść, podała mu notes, a wtedy natychmiast się uspokoił. Tymczasem Martin zmagał się z tak samo stawiającym opór Suryą.

Praktycznie rzecz biorąc, wywlekli chłopców z budynku. Teraz Martin szedł przodem, prowadził Kate przez obóz, prosto w rojące się ludzkie masy. Gdzieś przed nimi rozpętała się strzelanina, tłum rozproszył się w panice. Między sylwetkami uciekających ludzi Kate dostrzegła hiszpańskich żołnierzy walczących z grupą ocaleńców – rozpoznała twarze, które widziała w szpitalnej celi, i twarze tych nowych, których dopiero co przywieziono. Jasnobłękitna flaga Orchidei wiła się i trzepotała na wietrze, płonąc ponad ich głowami.

Martin sięgnął do plecaka i podał Kate zielone jajo z rączką.

– Na pewno rzucasz lepiej niż ja – powiedział. – Jeżeli Hiszpanie zostaną pokonani, nie zdołamy się wydostać. – Wyciągnął zawleczkę, a kiedy Kate zdała sobie sprawę, co to takiego, omal nie upuściła granatu. Martin zacisnął jej dłoń. – Rzuć nim.

Zamieszanie wokół wciąż narastało. Ludzie wpadali na nią, aż wyrwali z jej dłoni rękę Adiego. Chłopiec upadł na ziemię. Mało brakowało, aby go stratowali. Kate cisnęła granat w kierunku bramy i odgłosów strzelaniny, po czym wmieszała się w tłum. Objęła Adiego ramionami, kiedy rozległ się huk i ogarnął ich żar eksplozji.

Rozwiał się dym, ludzie biegli już w przeciwnym kierunku – wszyscy zmierzali do bramy. Kate, Martin i chłopcy dołączyli do uciekających; zdążyli przedostać się za ogrodzenie tuż przed tym, jak znowu rozległy się strzały – tym razem już poza nimi.

Brama wychodziła na drogę prowadzącą do głównej szosy. Widok był taki, że Kate aż się zatrzymała – wyglądało to niesamowicie. Jak okiem sięgnąć, porzucone samochody. Stały na obu pasach; im bliżej wjazdu do Dystryktu Orchidei, tym było ich więcej. Właściciele zostawili otwarte drzwi, wszędzie walały się ubrania, zepsute jedzenie i przedmioty, których Kate nie była w stanie rozpoznać. Ludzie przyjechali tu w rozpaczliwej nadziei, w poszukiwaniu leku mającego uratować ich życie. Gdyby udało im się dostać do jednego z pierwszych samochodów, mogliby się stamtąd prędko oddalić.

Martin jakby czytał w jej myślach. Pokręcił głową.

– Nie, dawno spuszczono z nich wszystkich benzynę. Musimy dostać się do starej części miasta. To nasza jedyna szansa.

Szli w tłumie, ale z każdym krokiem zbita ludzka masa przerzedzała się, odłączały się od niej pojedyncze osoby i całe rodziny. Ruszali swoją drogą, byle dalej od wybrzeża i śmierci w Dystrykcie Orchidei. Martin nadal szedł przodem, oboje z Kate prowadzili chłopców za ręce.

Po drugiej stronie szosy rozpoczynała się sieć uliczek zwykłego hiszpańskiego miasteczka: sklepiki plażowe, sieciowe minimarkety, hotele. Wszystkie budynki były puste, większość okien zamknięto na okiennice. Słońce prawie już zaszło, w oddali nadal słychać było strzelaninę, jednak już mniej intensywną.

Kate zdała sobie sprawę z nowego zapachu – to był słodkawy zapach rozkładu. Trupy. Ile może ich tu być? Pamiętała, co właśnie usłyszała od Martina, że dziewięćdziesiąt procent zarażonych umiera w ciągu siedemdziesięciu dwóch godzin. Ilu ludzi zmarło, nim powstał Dystrykt Orchidei? Jakich widoków należy spodziewać się poza obrębem obozu?

W milczeniu minęli kilka przecznic. Tutaj miasteczko wyglądało inaczej. Ulic nie pokrywał już asfalt, tylko bruk; budynki także się

różniły. Sklepy były mniejsze, a zarazem bardziej eleganckie: galeryjki, kafejki, butiki z pamiątkami, w których kiedyś można było kupić ręcznie wykonane kubki. Przetrwały katastrofę lepiej niż markety w centrum, jednak i tutaj widać było wypalone budynki, porzucone samochody oraz piętrzące się stosy śmieci.

Martin w końcu zatrzymał się, żeby zaczerpnąć tchu, przy pobielonym wapnem murze z żelazną bramą – przypuszczalnie bramą prowadzącą na Stare Miasto. Przypływ adrenaliny, która dostarczała mu sił i pozwoliła przebyć drogę od obozu, jakby się wyczerpał i Kate odniosła wrażenie, że w tej chwili wygląda na bardziej wycieńczonego niż kiedykolwiek – jak pijak rankiem na ciężkim kacu. Oparł się dłońmi o kolana, oddychał głęboko.

Kate odwróciła się, żeby popatrzeć na ciągnące się w oddali wybrzeże. Część staromiejska Marbelli znajduje się na wzgórzu, z którego rozciąga się wspaniały widok. Gdyby nie słupy dymu, zachód słońca nad Morzem Śródziemnym i krajobraz piaszczystego wybrzeża, byłyby zachwycające. Tymczasem jednak z chmury dymu wyłoniło się kilkanaście czarnych punktów: eskadra helikopterów.

Złapała Adiego i Suryę za ręce i chciała biec, ale Martin powstrzymał ją, wyciągając rękę. Zacisnął palce na jej ramieniu. Osłaniał ją i chłopców przed czymś…

Kate obejrzała się i zrozumiała, przed czym.

Na skrzyżowanie ulic wyszły dwa wilki. Przez chwilę stały, nasłuchując, a potem z wolna zwróciły łby w stronę Kate, Martina i chłopców. Cicha, nieruchoma chwila wlokła się w nieskończoność. Potem Kate usłyszała miękki stukot łap na bruku. Do pierwszych dwóch wilków dołączyły dwa następne, potem jeszcze jeden, a następnie trzy kolejne. Razem było ich osiem, stały na ulicy i patrzyły.

Największy wilk oderwał się od stada i ruszył ku nim, nie spuszczając oczu z Martina. Tuż za nim podążał drugi osobnik. Stanęły metr czy dwa przed Martinem i przyglądały mu się. Dłonie Kate zaczęły drżeć, wilgoć wypełniła przestrzeń między nimi a rączkami chłopców.

Z tyłu coraz głośniej rozlegał się warkot motorów i łoskot śmigieł helikopterów.

Rozdział 11

Dwie mile pod bazą operacyjną Immari „Pryzmat”

Antarktyka

Dorian uniósł ramiona, upuszczając jednocześnie walizkę na ubity śnieg. Czego niby się spodziewał po swoich towarzyszach z Immari? Wyszedł właśnie w atlantydzkim kombinezonie, jeszcze do tego trzymając w ręce tajemniczy neseser. Sam na ich miejscu odpaliłby atomówkę.

Okienko hełmu było pokryte lustrzaną powłoką, nie mogli więc widzieć jego twarzy. Musiał znaleźć jakiś sposób, żeby się z nimi porozumieć, żeby przesłać im informację. Rozejrzał się po lodowej komorze w poszukiwaniu czegoś, czym mógłby się posłużyć. Na lodzie nie zdołałby nic napisać, był twardy jak stal. Zaczął więc w powietrzu kreślić rękami litery: D-O-R-I-A-N. Na atomówkach zabłysły kolejne lampki. Jeszcze raz wyrysował litery w powietrzu. Nic z tego, nie zadziałało. Spoglądał to tu, to tam, desperacko próbując znaleźć jakiś sposób, żeby…

Niemal zagrzebane w lodzie zwłoki. Pod ścianą. Dorian przypadł do nich i zaczął rozgarniać bryłki lodu, aby je wykopać. Może uda się uruchomić radio wbudowane w kombinezon? Odgarnął lód z hełmu i odruchowo się cofnął. Jego ojciec. Twarz okalały strużki zamarzniętej krwi. W tak niskiej temperaturze jego ciało w ogóle nie uległo

rozkładowi. Zabili go – zostawili tutaj na pastwę Dzwonu. Ale kto? Dlaczego? Dorian siedział i spoglądał na martwe ciało swojego ojca. Nic już go nie obchodziły bomby.

W końcu korytarza rozległ się odgłos stali uderzającej o lód, odbił się echem. Dorian odwrócił się. Czekała na niego klatka. Lampki na bombach nie zgasły, ale już kolejne nie zapłonęły. Proces aktywacji został wstrzymany.

Dorian uwolnił z lodu całe ciało ojca, uniósł je w ramionach i ruszył do windy. Delikatnie ułożył zwłoki na dnie i stanął nad nimi. Kosz zaczął się unosić.

Rozdział 12

Stare Miasto

Marbella, Hiszpania

Kate zorientowała się teraz, że te osiem zwierzaków to nie żadne wilki, tylko psy – wychudzone, wygłodniałe…

Kate wypuściła rączkę Adiego i drżącą dłonią sięgnęła do kieszeni po pistolet. Kiedy wyciągnęła rękę, najpierw większy pies obnażył zęby i warknął; to samo zaraz uczynił jego towarzysz. Futro na karkach obu zwierzaków nastroszyło się, przyczaiły się do skoku.

Martin dotknął dłoni Kate i z wolna skierował ją z powrotem w stronę kieszeni, tak żeby pistolet stał się niewidoczny. Patrzył przed siebie, ale unikał bezpośredniego kontaktu wzrokowego z psami.

Trwało to chwilę, ale w końcu z psów jakby zeszło powietrze. Nastroszone futro na ich grzbietach położyło się, skudlone i zmatowiałe, kły schowały się, a ślepia znów zaczęły mrugać. A potem odwróciły się i na powrót dołączyły do stada, by w następnej chwili bezgłośnie zniknąć z opustoszałej ulicy.

– Łączą się w hordy, ale chodzi im tylko o zdobywanie pożywienia. Mają tu pod dostatkiem żywności, której my byśmy raczej nie tknęli.

Odgłos silników rozlegał się już niemal bezpośrednio nad ich głowami, a Kate dostrzegła blask pojedynczego reflektora. Czego mogli tu szukać?

Martin wziął Suryę za rękę i ruszył przed siebie, Kate i Adi pobiegli za nimi.

– Kilka ulic stąd jest kościół. W pobliżu znajduje się nasz punkt kontaktowy – zawołał. – Jeżeli zdołamy przetrwać do rana, spotkamy się z drużyną SAS w punkcie ewakuacyjnym.

Kate przyspieszyła biegu, doganiając Martina. Z każdą chwilą światło dzienne było coraz słabsze. Teraz świeciły nad nimi aż trzy reflektory na granatowym niebie.

Nagle Kate zatrzymała się jak wryta – helikoptery coś zrzucały. Wraz z Martinem dali nura do najbliższej bocznej uliczki. W tym czasie jedna z bomb eksplodowała kilkanaście metrów nad nimi, zasypując ich… kartkami papieru. Kate pochwyciła jedną z nich – to była ulotka. Helikoptery zrzucały „bomby” propagandowe. Tekst był napisany po hiszpańsku, ale kiedy odwróciła kartkę, znalazła też angielskie tłumaczenie.

Do ludności i więźniów Andaluzji:

Usłyszeliśmy wasze wołanie.

Wolność jest na wyciągnięcie ręki.

Immari International przybyli do was, aby przywrócić wam podstawowe prawa ludzkie do wolności, których odmówił wam Blok Orchidei.

Przyłączcie się do nas i domagajcie się należnych wam praw do życia i śmierci według własnego wyboru.

Wasi dyktatorzy pozbawili was prawa do wyboru własnego rządu.

Wywieście na dachach prześcieradła, aby pokazać, jakiego wyboru dokonaliście.

Przybywamy w pokoju, nie zawahamy się jednak przed użyciem siły.

Kate spojrzała w stronę horyzontu. Teraz z helikopterów spływały na miasto płachty białego materiału. Immari najwyraźniej postanowili wyręczyć mieszkańców w „dokonywaniu wyboru”. Co zrobią potem? Zrobią zdjęcia satelitarne i pokażą je całemu światu, aby usprawiedliwić inwazję?

Zdała sobie sprawę, że Martin wybiegł już z powrotem na ulicę i

pędzi z całych sił w stronę kościoła. Wetknęła ulotkę do kieszeni i ruszyła za nim.

Z tyłu rozległ się terkot kolejnej eskadry helikopterów. Z tych spadało coś innego – spadochrony, a na nich… żołnierze? Jacyś komandosi?

Martin zerknął w tył na helikoptery, a wówczas przez mgnienie sekundy Kate dostrzegła w jego oczach lęk. Napięcie i dodatkowo przebyty biegiem dystans musiały sprawić, że gwałtownie skoczyło mu ciśnienie – co nie jest wskazane przy zranieniach głowy. Trzeba będzie jak najprędzej zaszyć tę ranę.

Przyspieszyli jeszcze biegu. Ani się spostrzegli, jak wybiegli poza obszar Starego Miasta. Nad nimi, kołysząc się w powietrzu, opadał spadochron.

Martin i Kate zatrzymali się, a chłopcy razem z nimi. Nie było już dokąd uciekać, tylko że… Do spadochronu nie był doczepiony człowiek, lecz metalowy, beczułkowaty pojemnik.

Zasobnik uderzył o bruk ulicy i turlał się przez sekundę. Następnie otworzył się w nim zawór, z którego zaczął dobywać się zielony dym, szybko wypełniając ulicę. Pojemnik cały czas wirował gwałtownie.

Martin dał jej znak ręką.

– Chcą zagazować miasto. Szybko, musimy dostać się do wewnątrz.

Sprawdzali kolejne budynki w poszukiwaniu sklepu, którego witryny nie byłyby stłuczone, jednak wszystkie przedstawiały się tak samo: łańcuchy i kłódki na drzwiach, a szyby wystaw dawno wybite. Adi poruszał się coraz wolniej, tracił siły, więc Kate musiała go ciągnąć za rękę. Zresztą obaj chłopcy byli już zmęczeni. Kate zatrzymała się i wzięła Adiego na ręce. Spostrzegła, że Martin robi to samo z Suryą. Jak długo zdołają ich nieść? Przed nimi, z przecznicy, wypłynęła chmura zielonego dymu.

Kate musiała jakoś zyskać na czasie. Postawiła Adiego na ziemi i chwyciła jedną z płóciennych płacht leżących na ulicy. Oderwała z niej cztery pasy. Następnie owinęła je wokół głów chłopców, zasłaniając ich nosy i usta, i podała prowizoryczną maskę Martinowi.

Chmury gazu wypływały już z bocznych uliczek po prawej i lewej stronie. To samo działo się na skrzyżowaniach przed nimi i za nimi. Kate ponownie wzięła Adiego na ręce i poszła za Martinem, pogrążając się w zielonych oparach.

Rozdział 13

Obszar wokół bazy operacyjnej „Pryzmat”

Antarktyka

Dorian czekał spokojnie, tymczasem kosz wznosił się ku górze w zupełnych ciemnościach. Nikłe światło rozjaśniające lodową komorę poniżej dawno już znikło, ponad nim nie jaśniało żadne światło, dzienne ani sztuczne, widział tylko zupełny mrok.

Dorian przykucnął nad ciałem ojca i rozmyślał o tym, co zrobi, kiedy znajdzie się na powierzchni – a przede wszystkim, co oni zrobią.

Postąpili rozsądnie, posyłając po niego kosz. Wyszli z założenia, że Dorian jest kombatantem po stronie wroga. Zawsze lepiej jest prowadzić działania wojenne na wybranym przez siebie polu i w pobliżu własnych odwodów. Tymczasem w dół sztolni Immari mogli posłać tylko ograniczoną liczbę żołnierzy, gdy zaś ci znaleźliby się na dnie, mogłoby się okazać, że pojawią się nowi atlantydzcy żołnierze. Możliwość

szybkiego dosłania posiłków była ograniczona, więc wszelkie siły, jakie mogliby skierować na dół, mogłyby zostać unicestwione – lub gorzej: wzięte do niewoli, co pozwoliłoby uzyskać dane wywiadowcze na temat liczebności wojsk Immari oraz ich potencjału bojowego.

Jednego Dorian był pewien: tego mianowicie, że zostanie obezwładniony, gdy tylko kosz dotrze na powierzchnię.

Położył się w nim na plecach, ramię w ramię z martwym ojcem. Czekał i patrzył. Wreszcie w czerni pojawiły się smugi reflektorów z platformy na górze, stawały się coraz bardziej widoczne, aż wreszcie ujrzał je całkiem wyraźnie.

Kosz z trzaskiem znieruchomiał i zakołysał się lekko na wietrze. Dorian nasłuchiwał, jak śnieg chrzęści pod butami zbliżających się ku niemu żołnierzy. W następnej chwili był już otoczony, wszyscy mierzyli do niego z broni automatycznej.

Całość odbyła się prawie bezgłośnie, potem jeszcze przez chwilę nic się nie działo. Czekali, co zrobi. Dorian nadal się nie poruszył. Wreszcie któryś z żołnierzy podszedł by skrępować mu ręce i nogi. Następnie dwaj inni podnieśli Doriana, a potem jego ojca, i zanieśli ich obu w stronę bazy. Jaskrawe światła reflektorów rozświetlały cały teren, mógł więc naocznie przekonać się, jakie zmiany zaszły w bazie.

Najbliższa sekcja wyglądała tak, jak Dorian ją pamiętał: wielka biała gąsienica ciągnąca się na długość co najmniej boiska futbolowego, zaokrąglona na końcach. Teraz jednak pojawiło się więcej takich gąsienic – trzydzieści, a może i więcej, jak okiem sięgnąć. Ilu żołnierzy w nich stacjonowało? Miał nadzieję, że wystarczająco wielu. Znajdzie zabójcę ojca i dopilnuje, żeby odpowiedział za swój uczynek; najpierw jednak musiał poradzić sobie z zagrożeniem spod powierzchni.

Żołnierze weszli do rozległego pomieszczenia dekontaminacyjnego. Uruchomiły się spryskiwacze, które zrosiły płynem odkażającym zarówno Doriana, jak i wszystkich pozostałych. Po zakończeniu dezynfekcji wynieśli go i rzucili na jakiś stół.

Żołnierz stojący najbliżej niego otworzył zasłonę hełmu Doriana i uniósł ją, a wówczas wszyscy jakby zamarli.

– Uciekłem. A teraz mnie rozwiążcie. Oni się obudzili. Musimy atakować.

Rozdział 14

Obóz treningowy Immari „Camelot”

Kapsztad, Afryka Południowa

Raymond Sanders spoglądał ze szczytu wzgórza. Właśnie pierwsi żołnierze dotarli do celu. Biegli z maksymalną prędkością, niemal trzydzieści pięć kilometrów na godzinę, a każdy z nich niósł wyposażenie ważące dwadzieścia siedem kilogramów. W oddali nad szczytami Afryki Południowej wschodziło słońce, ale Sandersa nie interesowało nic, poza rosnącą armią superżołnierzy trenujących w dole.

– Czas? – odezwał się Sanders do swojego asystenta, Kosty, nie odwracając się w jego stronę.

– Czternaście, dwadzieścia trzy. – Kosta pokręcił głową. – Niewiarygodne.

Sanders też był pod wrażeniem osiągniętych wyników. Im większa presja, tym więcej ci ludzie z siebie dawali.

– Mamy jednak straty – stwierdził Kosta.

– Ilu?

– Sześciu. W tej kohorcie z początku było dwustu ludzi.

– Przyczyna?

Kosta przerzucił kartki.

– Czterech zeszło podczas wczorajszego marszu. Autopsje w toku. Przypuszczalnie zawał albo coś podobnego. Dwaj kolejni zmarli w nocy. Sekcji jeszcze nie przeprowadzono.

– Trzy procent to niewygórowana cena przy takich wynikach. A co z innymi kohortami?

– Widoczna poprawa, ale nie dorównują piątej.

– W takim razie zrezygnujemy z pozostałych systemów treningowych. Nie zaprzestajemy jednak dalszych prób.

– Testujemy na tych samych kohortach?

– Nie. Weźmy inne i zacznijmy od zera. Nie chcę, żeby poprzednio testowane systemy szkoleniowe wpłynęły na wyniki. Naukowcy przygotowali już nowe protokoły?

Kosta skinął głową.

– Całe mnóstwo.

– Dobrze…

– Muszę jednak coś powiedzieć, sir. Oni dochodzą już do szczytu możliwości. Moim zdaniem uruchomiliśmy już wszystkie rezerwy. W końcu to ludzie, nie cyferki w wyliczeniach statystycznych, które zawsze można trochę podrasować. To tak jakbyśmy…

– Osiągają coraz lepsze wyniki. Są coraz szybsi, silniejsi i inteligentniejsi. Ostatnie testy kognitywne dały najlepsze dotychczasowe wyniki.

– To prawda, ale w pewnym momencie musimy uznać, że są wystarczająco dobrzy. Nie możemy bez końca podnosić poprzeczki i grać na zwło…

– Chyba się przesłyszałem, bo wydawało mi się, że mówiłeś coś o

„grze na zwłokę”, Kosta. Może się mylę, ale odnoszę wrażenie, że to ja tutaj dowodzę, a ty jesteś tylko moim pomocnikiem od przekładania papierków z miejsca na miejsce. – Teatralnym gestem potrząsnął głową. – Można się o tym przekonać tylko w jeden sposób. Jeżeli im powiem, żeby wcielili cię do następnej kohorty, i mój rozkaz zostanie wykonany, będziemy mieli dowód.

Kosta przełknął ślinę i spojrzał przez okno na równe rzędy namiotów ciągnące się niemal w nieskończoność.

– Ja tylko staram się dopomóc, sir… Chodzi mi o to, że… No, mamy tu prawie milion żołnierzy. Dysponujemy skutecznym systemem szkoleniowym, dzięki któremu osiągają praktycznie maksimum swoich możliwości. Przy tym tak naprawdę nie wiemy, ile mamy czasu.

– Za to wiemy, że dysponujemy tylko jedną szansą. Armia, którą poślemy do grobowców, będzie pierwszą i ostatnią, następnej nie będzie. Odniosą zwycięstwo albo znajdziemy się w nader niepewnej sytuacji. Nie życzę sobie tego, a ty? Możesz wykonywać moje rozkazy albo dołączyć do tych tam, w namiotach. A teraz powiedz mi, jak przedstawia się sytuacja na południu Hiszpanii.

Kosta sięgnął po kolejną teczkę.

– Zajęliśmy najważniejsze miasta w Andaluzji – Sevillę, Kadyks, Grenadę i Kordobę. Przejęliśmy też kontrolę nad najważniejszymi miastami wybrzeża, w tym nad Marbellą, Malagą i Almerią. Rozpracowujemy ośrodki informacyjne, naciskamy na nie, by przedstawiały naszą wersję wydarzeń. Nasi agenci donoszą, że tamci się wahają. Jeżeli stwierdzą, że mamy szanse, mogą cofnąć swoje wsparcie dla Orchidei. Wkrótce wszystko się wyjaśni. Nasze wojska desantowe zbliżają się do wybrzeża.

– Jakieś reakcje ze strony Aliansu Orchidei?

– Jak dotąd brak. Nie spodziewamy się istotnego oporu. Clocktower twierdzi, że alianci są zbyt zajęci spowolnieniem produkcji Orchidei we Francji i północnej Hiszpanii. Ludność krajów należących do aliansu ogarnia panika.

W samą porę, Sandersowi nie udałoby się zaplanować korzystniejszego momentu.

Drzwi otworzyły się, po czym wszedł jeden z immaryjskich generałów.

– Sir…

– Tu się pracuje – warknął Sanders.

– Otworzył się portal na Antarktyce.

Sanders otworzył szeroko oczy.

– Wyszedł Dorian Sloane. Miał ze sobą walizkę. Mówi…

– Gdzie on teraz jest? – spytał oschłym głosem Sanders.

– Wyciągnęli go na powierzchnię. Teraz przebywa w głównej sali konferencyjnej, przekazują mu informacje o tym, co zaszło podczas jego nieobecności.

– Kurwa, nie wierzę własnym uszom.

Generał zmieszał się.

– No, przecież on jest pełnoprawnym członkiem Rady Immari.

– Proszę mnie posłuchać uważnie, generale. Ja też jestem pełnoprawnym członkiem Rady Immari. Tymczasem Dorian Sloane spędził tam prawie jedenaście tygodni. Nie mamy pojęcia, co tam wyprawiał, ale zapewniam pana, że to dla nas nic dobrego. Musimy

przyjąć założenie, że został przeprogramowany, doznał prania mózgu i dopiero po tym wszystkim wypuścili go, dając konkretną misję do spełnienia.

– Co w takim razie…

– Posłużcie się agentami Clocktower znajdującymi się na miejscu. Niech powiedzą Sloane’owi, że muszą mu coś pokazać. Następnie niech go zaprowadzą do jednego z laboratoriów i wpuszczą gaz. Potem trzeba zabrać go do pokoju przesłuchań i porządnie przypiąć pasami. Nie wolno go nie doceniać. Diabli wiedzą, co oni tam z nim zrobili. Dodatkowo ustawić straże przy drzwiach. – Sanders zastanowił się przez krótką chwilę. – Mówił pan o jakiejś walizce. Gdzie ona jest?

– Sloane zostawił ją na dnie szybu. Jego zdaniem może być niebezpieczna. Twierdzi, że nie powinniśmy jej otwierać.

Sanders zamyślił się. W pierwszej chwili przyszło mu na myśl, że w walizce jest bomba. Pewnie Sloane też tak sądził. Jeżeli ją wyciągną, może zniszczyć całe obozowisko albo nawet dokonać jeszcze poważniejszych szkód. Istniała jednak też druga możliwość: że Sloane zostawił ją na dole, ponieważ on albo Atlanci chcieli, żeby tam właśnie się znalazła. Czy atlantydzka armia potrzebowała jej, żeby móc wydostać się z grobowców? A może służyła do jakiegoś innego celu?

Może miała doprowadzić do roztopienia lodu i uwolnić statek? Musiał dowiedzieć się, jaka jest odpowiedź na te pytania. Nie mógł pozwolić, żeby walizka tam została, i nie mógł jej ruszyć, dopóki nie będzie wiedział, co się w niej znajduje.

– Jaki personel naukowy znajduje się na miejscu?

– Nieliczny. Kiedy dokonywaliśmy przegrupowania wojsk w przygotowaniu do ataku, ewakuowaliśmy prawie wszystkich.

– Poślijcie na dół sztolni wszystkich badaczy, jakich mamy w pobliżu. Dowiedzcie się, co jest w tej walizce. Dowiedzcie się, ale jej nie otwierajcie. Poślijcie tam wyłącznie ludzi nie znających naszego potencjału bojowego. I informujcie mnie bezpośrednio, kiedy tylko się czegoś dowiecie.

Generał skinął głową, lecz nadal czekał.

– To wszystko, generale.

Kiedy generał wyszedł, Sanders zwrócił się znowu do Kosty:

– Koniec testów. Cała sprawa dzieje się właśnie teraz. Musimy ruszyć do wojny z armią, jaką mamy. Mam przy tym wrażenie, że

przyda nam się więcej wojsk. Przyspieszcie czystki w Andaluzji. Jak stoimy z transportem?

– Wciąż próbujemy zgromadzić jak najwięcej statków.

– No to próbujcie bardziej. Musimy przetransportować na Antarktykę milion żołnierzy, i to jak najprędzej.

Rozdział 15

Tu mówi BBC, głos triumfu ludzkości nad atlantydzką epidemią.

BBC dysponuje potwierdzonymi doniesieniami o immaryjskiej inwazji na kontynentalną Europę. Rozpoczęła się ona wczoraj o zachodzie słońca, kiedy to helikoptery i drony ostrzelały rakietami miasta w południowej Hiszpanii. W tej chwili nie dysponujemy danymi dotyczącymi strat w ludziach.

Z relacji naocznych świadków wnosimy, że w całej hiszpańskiej prowincji Andaluzji głównym przedmiotem napaści Immaryjczyków były Dystrykty Orchidei. Eksperci polityczni już od kilku tygodni wyrażali przypuszczenia, iż Immari rozpoczną asymilację podatnej populacji w Europie i Azji. Wszystko wskazuje na to, że rozpoczęli

swoją kampanię od południowej Hiszpanii.

Doktor Stephen Marcus, ekspert współpracujący z think tankiem Western Century stwierdził dziś rano: „Nikt tak naprawdę nie wie, jakie są cele Immari, ale jedno jest jasne: niewątpliwie tworzą armię. Armię tworzy się wtedy, kiedy ktoś chce się bronić lub też zamierza napaść kogoś, kogo uznaje za wroga. Trudno przypuszczać, by Alians Orchidei był w stanie zdobyć się na jakikolwiek kontratak”.

Słabość Aliansu Orchidei wywołała na całym świecie obawy, iż wdarcie się Immari na teren Andaluzji to zaledwie preludium do inwazji na kontynentalną Europę – inwazji, której Alians Orchidei nie zdoła odeprzeć.

Janet Bauer, ekspert w dziedzinie produkcji Orchidei, zgadza się z tą opinią. „Alianci radzą sobie jako tako z utrzymaniem obecnego poziomu produkcji Orchidei. Nie są jednak w stanie prowadzić wojny. Nawet gdyby mieli taki zamiar, problem logistyczny polegający na dostarczaniu Orchidei na linie frontu, aby utrzymać żołnierzy przy życiu, jest praktycznie nie do rozwiązania. Natomiast utworzenie alianckiej armii z ocaleńców wiązałoby się z zupełnie innymi zagadnieniami, mianowicie z kwestią lojalności. Większość z tych, którzy przetrwali atak choroby i utrzymali się przy zdrowych zmysłach, sympatyzuje z Immari, czemu trudno się dziwić, skoro zostali zmuszeni do

przebywania w Dystryktach Orchidei przez bez mała trzy miesiące; wielu z nich uważa to za równoznaczne z pozbawieniem wolności”.

Eksperci przypuszczają, że Immari dokonują po prostu rozpoznania na obrzeżach Europy – czyli zajmując prowincję, której Alianci nie mogą bronić, przeprowadzają test determinacji aliantów oraz obywateli krajów sojuszu. Krótko mówiąc, Immari poniekąd mierzą puls Europy.

Doktor Marcus wypowiedział się szerzej na ten temat: „Oto prosta, zero-jedynkowa strategia wojenna. Agresor czyni jeden mały krok, przekraczając linię graniczną, a potem czeka na rezultaty. Czy atakowany potulnie ustąpi, czy też nastąpi odwet? Nasza reakcja określi jego kolejne posunięcie. Gdy wyczuje słabość, podejmie następne działania, a potem kolejne”.

Zdaniem wielu ekspertów tym kolejnym krokiem mogą być Niemcy. Pani Bauer zgadza się z tą hipotezą. „Niemcy to prawdziwie królewski łup. Ten teren stanowi klucz do całego kontynentu. W Niemczech produkowane jest siedemdziesiąt procent Orchidei zużywanej w Europie. Jeżeli wojska Immari opanują Niemcy, dla Europy gra będzie skończona. Losy Niemiec są ściśle powiązane z losami całego kontynentu”.

Aby pozwolić się wypowiedzieć też drugiej stronie, zgodziliśmy

się odczytać oświadczenie Immari na temat ataków:

„Immari International podjęła wczoraj zakrojoną na szeroką skalę operację ratunkową w południowej Hiszpanii. Od niemal trzech miesięcy ludność Andaluzji mieszkała w obozach koncentracyjnych, zmuszana wbrew swojej woli do zażywania lekarstwa. Organizacja Immari International powstała dla realizacji celu, jakim jest stworzenie zjednoczonego globalnego społeczeństwa. Wywodzimy się z handlu, tworzyliśmy więzi na całym świecie. Również dzisiaj ta tradycja jest nam bliska, jednak niedopuszczalne posunięcia krajów Orchidei wobec całego świata zmusiły nas do poszukiwania nowych środków w dążeniu do globalnej wolności. Nie jesteśmy zwolennikami przemocy, ale będziemy bronić ludzkość przed uciskiem i dążeniami do ograniczenia jej wolności”.

BBC pragnie powiadomić słuchaczy, że z zasady podczas konfliktów zbrojnych nie opowiada się po żadnej ze stron. Przekazujemy wiadomości i nadal będziemy to robić, niezależnie od tego, kto okaże się zwycięzcą, a kto pokonanym.

Rozdział 16

Pokład liniowego samolotu Immari 1

Nad Oceanem Atlantyckim, w drodze na Antarktykę

Raymond Sanders odwrócił się od okienka samolotu, aby odebrać połączenie na telefonie satelitarnym.

– Sanders.

– Właśnie otrzymaliśmy raport od zespołu badającego walizkę. Twierdzą, że jest pusta.

– Pusta? – Tego Sanders się nie spodziewał. – Skąd mogą to wiedzieć?

– Użyli przenośnego aparatu rentgenowskiego. Twierdzą też, że wnioskując z jej wagi, nie może zawierać niczego prócz powietrza.

Sanders usadowił się wygodnie.

– Sir?

– Słucham, słucham – odpowiedział Sanders. – Jeszcze coś?

– Tak. Przypuszczają, że walizka może emitować jakiś rodzaj promieniowania.

– Co to znaczy? Czy to…

– Uczeni tego nie wiedzą, sir.

– Jaka jest robocza hipoteza? – spytał Sanders.

– Nie mają żadnej teorii.

Sanders zamknął oczy i przetarł powieki. Ktokolwiek znajdował się wewnątrz tamtych struktur, chciał, żeby walizka znalazła się na zewnątrz.

– Sloane zostawił walizkę tuż przy wejściu, przy portalu. Może jest potrzebna Atlantom, żeby się wydostać? Może właśnie kiedy tam się znajduje, służy do jakiegoś podobnego celu?

– Nie wiem, niewykluczone. Nie mam pewności, czy jesteśmy w stanie sprawdzić taką teorię. Tu, na miejscu, mamy bardzo ograniczony liczebnie personel i tylko podstawowe wyposażenie.

– W porządku… Zabierzcie stamtąd walizkę. Zamknijcie ją w ołowianej skrzyni, czy w jakiś inny sposób zabezpieczcie się od promieniowania, a następnie zabierzcie ją do któregoś z naszych wiodących ośrodków badawczych – takiego, który potrafi uzyskać konkretne wyniki.

– Kogo mamy zaangażować do badań?

Sanders zastanawiał się przez krótką chwilę.

– Jak się nazywał ten burkliwy uczony, Chang?

– Ten jest nad Morzem Śródziemnym, zajmuje się epidemią…

– Nie, nie o tym mówię. Ten od energii jądrowej.

– Chase?

– Tak. Niech on się tym zajmie. Powiedzcie mu, żeby meldował mi bezpośrednio o wynikach.

Rozdział 17

Stare miasto

Marbella, Hiszpania

Zielony gaz rozproszył się teraz, tworząc mgłę. Kate widziała tylko na kilka metrów przed sobą, podążała za Martinem. Miała nadzieję, że przynajmniej on wie co robi i dokąd zmierza, i że wkrótce znajdą schronienie. Przedtem zatrzymywał się i sprawdzał okna sklepów, teraz po prostu parł jak najszybciej naprzód. Niósł Suryę. Głowa Adiego spoczywała na ramieniu Kate. Obejmowała mocno chłopca, którego ciałem przez kilka sekund wstrząsał kaszel.

Dym szczypał ją w oczy i zostawiał w ustach metaliczny posmak. Nie potrafiła się domyślić, co to takiego i co ta trucizna z nimi robi.

Idący przodem Martin nagle gwałtownie skręcił w prawo, na mały dziedziniec. W jego końcu wznosił się pobielony wapnem kościół, Martin biegł w stronę jego ciężkich drewnianych wrót. Kiedy zbliżyli się, Kate spojrzała na witrażowe okna. Zdesperowani mieszkańcy Marbelli nie mieli powodu, żeby je wybijać.

Martin pchnął drzwi i wszyscy wpadli do środka. Zamknął je zaraz,

jedynie kilka pierwszych kłębów zielonego dymu zdołało dostać się do wewnątrz.

Kate postawiła Adiego na ziemię, o mało sama nie upadła. Była wycieńczona i zbyt zmęczona, żeby choćby rozejrzeć się po katedrze. Ostatkiem sił zdjęła tkaninę z twarzy Adiego i Suryi, zdołała jeszcze naprędce sprawdzić, czy nic im się nie stało. Sprawiali wrażenie zmęczonych, ale poza tym wyglądali dobrze.

Odwróciła się, podeszła do najbliższej drewnianej ławy i wyciągnęła się na niej. Po paru minutach Martin podał jej batonik proteinowy i butelkę wody. Wzięła jedno i drugie, odgryzła kęs, wypiła trochę, a potem z wolna zamknęła oczy. Odpłynęła w sen.

Martin spoglądał na nią przez jakiś czas, czekając jednocześnie, aż uaktywni się bezpieczne połączenie.

Okno czatu powiększyło się, pojawiła się też na nim linijka tekstu.

Stacja 23.DC> Status?

Stacja 97.MB> Krytyczny. W trakcie inwazji Immari na Marbellę. Jesteśmy w pułapce. Ze mną jest Kate oraz Beta-1 i Beta-2. Na razie bezpieczni. Nie na długo. Żądam natychmiastowej ewakuacji. Nie mogę czekać. Obecna lokalizacja: kościół NMP.

Stacja 23.DC> Nie rozłączaj się.

Stacja 23.DC> Wg raportu grupy operacyjnej Prezent-2: znajdują się w pobliżu Marbelli. Miasto zagazowane, ale dym się rozchodzi. Będą pod wskazaną lokalizacją o 0900 czasu lokalnego /KONIEC MELDUNKU/. UWAGA: grupa operacyjna składa się z pięciu uzbrojonych żołnierzy w hiszpańskich mundurach wojskowych.

Martin odchylił się do tyłu i odetchnął. Może jest jeszcze jakaś szansa. Zerknął na Kate. Poruszała się przez sen niespokojnie, na jej twarzy pojawiał się grymas. Z pewnością to był zły sen, a fakt, że spała na twardej drewnianej ławie raczej nie poprawiał sytuacji. Jednak chwilowo nie mógł dla niej załatwić niczego lepszego. Wiedział, że koniecznie potrzebuje odpoczynku.

Kate śniła, ale ten sen był niezwykle rzeczywisty. Znów znajdowała się na Antarktyce, w grobowcach Atlantów. Lśniące szare ściany, paciorkowate światła na podłodze i suficie sprawiły, że aż się wzdrygnęła. Była tam zupełnie sama pośród panującej ciszy. Własne kroki odbijały się głośnym echem, które wprawiało ją w nerwowe drżenie. Spojrzała w dół. Miała na sobie wysokie buty, a do tego jakiś uniform. Gdzie się podział David? Jej ojciec? Chłopcy?

– Halo? – zawołała, ale w odpowiedzi usłyszała tylko własne słowa odbijające się echem pośród pustej, zimnej przestrzeni.

Po jej lewej stronie rozsunęły się pokaźnych rozmiarów wrota i do mrocznego korytarza wpadła struga światła. Weszła do pomieszczenia i rozejrzała się po nim. Znała ten pokój. Widziała go wcześniej. Znajdowało się w nim kilkanaście pionowo ustawionych tubusów. W każdym z nich znajdował się inny przodek ludzkości, okaz jednego z ludzkich podgatunków. Teraz jednak połowa tubusów była pusta. Gdzie się podziały pozostałe ciała?

– Mamy dalsze rezultaty badań.

Kate odwróciła się szybko, lecz zanim zdążyła ujrzeć twarz, pomieszczenie znikło.

Rozdział 18

Baza operacyjna Immari „Pryzmat”

Antarktyka

Dorian znał to pomieszczenie – to był ten sam pokój przesłuchań, w którym zamknął Kate Warner, zanim udało jej się uciec. Ktoś tylko wstawił do niego specjalne krzesło – coś w rodzaju fotela dentystycznego zaopatrzonego w grube pasy unieruchamiające nogi w kostkach, nadgarstki i klatkę piersiową. Żołnierze zapięli go tak mocno, że z trudem oddychał. Wciąż czuł zawrót głowy od gazu. Dlaczego jego ludzie zwrócili się przeciwko niemu? Czy portal znów się otworzył? Czy wyszedł z niego inny Dorian Sloane i opowiedział inną wersję historii? Może też wyszedł z walizką? A może ta walizka eksplodowała?

Dorian nie musiał długo czekać na odpowiedź. Drzwi otworzyły się i do środka wszedł jakiś ważniak. Po obu bokach towarzyszyli mu immaryjscy żołnierze sił specjalnych. Zaraz, przecież Dorian znał tego człowieka. Jak mu tam było? Stanford? Anders? Sanders. Tak, Sanders. Facet był w stolicy Immari średniej rangi zarządzającym. Wyraz twarzy Sandersa powiedział Dorianowi, o co chodzi: walka o władzę. Widząc to, Dorian odprężył się. Odczuł ulgę, bo wiedział, że w takiej walce potrafi sobie poradzić.

Dorian z trudem zaczerpnął tchu, ale jego adwersarz odezwał się pierwszy:

– Dorian. Kopę lat. Co tam u ciebie?

– Nie mamy czasu na takie…

Tamten skinął głową.

– Wiem. Atlanci. Budzą się. Wychodzą. Zajmujemy się tym.

– Wewnątrz pojazdu jest coś, co go kontroluje. Musimy zniszczyć pojazd z zewnątrz.

Sanders podszedł blisko do Doriana i przyjrzał mu się dokładnie.

– Co oni z tobą zrobili? Bo wiesz, świetnie wyglądasz. Całkiem jak nowy. Gładka skóra. Naprawdę, pozbyłeś się tego wyglądu mięczaka, co to niejedno już przeżył i nie bardzo sobie z tym radzi.

Na tym polegał plan Sandersa. Chciał upokorzyć Doriana, aby pokazać komuś, kto ich obserwował, że to on ma wszystko pod kontrolą, a Dorian nie stanowi zagrożenia. Dorian szarpnął się, usiłując nachylić ku rozmówcy, ale pas na piersiach skutecznie go powstrzymał.

Wyrzucił z siebie jadowitym tonem:

– Słuchaj mnie bardzo uważnie, Sanders. Wypuścisz mnie natychmiast, a wówczas o wszystkim zapomnimy. Jeżeli tego nie zrobisz, to przysięgam, rozerwę Cię na strzępy i nachlam się twojej krwi jeszcze zanim zdechniesz.

Sanders drgnął, uniósł brwi, pozostał przez chwilę z tym wyrazem twarzy, a potem głośno się roześmiał.

– Boże mój, co oni z tobą zrobili, Dorianie? Jesteś jeszcze bardziej obłąkany niż przedtem. Kto by pomyślał, że to w ogóle możliwe? – Odszedł krok czy dwa, potem odwrócił się i spoważniał. – A teraz posłuchaj uważnie, co mam ci do powiedzenia, bo tak się składa, że to ja tu decyduję, nie ty. Zostaniesz tu, przypięty do tego fotela, możesz się szarpać ile chcesz i wrzeszczeć do woli. A potem damy ci środek, po którym opowiesz nam wszystko, co zdarzyło się tam na dole. Kiedy już skończymy z tobą, twoje bezwładne ciało wrzucimy do dziury, żebyś zamarzł na śmierć. Zawsze to lepszy koniec niż ten, który mój poprzednik zgotował twojemu obłąkanemu tacie.

Na twarzy Doriana pojawił się wyraz osłupienia.

– Tak, my to zrobiliśmy. Co ci mogę powiedzieć, Dorianie? Zmiana zarządu przybiera czasem brutalne formy. Zaraz ci pokażę, co mam na myśli. – Sanders zwrócił się do jednego ze strażników: – Dajcie ten narkotyk, szkoda czasu.

Doriana opanowała zimna wściekłość: trzeźwa, wyrachowana nienawiść, która zamiast go zaślepić, pozwoliła mu się skoncentrować. Spojrzał szybko na pasy krępujące jego ramiona i klatkę piersiową. Nie dałby rady zerwać żadnego z nich. Raczej połamałby sobie ręce. Szarpnął więc w tył lewym ramieniem. Za słabo. Poczuł jednak ból promieniujący od dłoni. Omal nie wybił sobie kciuka. Szarpnął drugi raz, mocniej, wyrywając tym razem kciuk ze stawu. Ból w umyśle Doriana walczył o lepsze ze wściekłością. Wściekłość zwyciężyła.

Sanders sięgał właśnie do klamki.

– To by było na tyle, Dorianie.

Jeden ze strażników skinął głową i ruszył w stronę Doriana. Czyżby zorientował się, co Dorian robi?

Dorian szarpnął lewym ramieniem z całą siłą, na jaką było go stać. Knykcie palca wskazującego i małego palca ustąpiły, wsuwając się pod palce środkowe – teraz mógł już wyciągnąć dłoń. Jednak była mocno

uszkodzona, był w stanie posługiwać się tylko dwoma środkowymi palcami. Czy to wystarczy? Sięgnął i pochwycił pas mocujący jego prawe ramię. Środkowym palcom ledwo starczyło siły, żeby rozpiąć klamrę, ale jednak się udało. Ból doprowadzał go do szaleństwa. Szarpnął, pas ustąpił. Żołnierz schylił się nad nim. Dorian błyskawicznym ruchem rozpiął klamrę na piersi i uniósł się. Uderzył podstawą dłoni prosto w twarz strażnika, wbijając przegrodę nosową w jego mózg, i natychmiast odwrócił się, akurat na czas, żeby chwycić Sandersa za nogi.

Pasy wciąż trzymały Doriana za kostki, ale udało mu się powalić Sandersa na ziemię, a potem przyciągnąć ku sobie. Sanders wrzasnął, kiedy Dorian wgryzł się w jego szyję. Krew trysnęła na twarz Doriana i na podłogę, w mgnieniu oka wszystko wokół stało się czerwone. Dorian oderwał się od Sandersa w samą porę, by ujrzeć, jak drugi strażnik dobywa broni. Chwilę później żołnierz wpakował Dorianowi dwie kule w głowę.

Rozdział 19

Kościół Nuestra Seńora de la Encarnación

Marbella, Hiszpania

Kate obudził odgłos intensywnego stukania w klawiaturę. Uniosła dłoń, żeby przetrzeć oczy, i od razu zdała sobie sprawę, jak bardzo boli ją całe ramię. Gorączkowa ucieczka z Dystryktu Orchidei i sen na twardej drewnianej ławie dał się jej we znaki. Po raz pierwszy, odkąd Martin sprowadził ją do Marbelli, zatęskniła za wąskim łóżkiem w budynku zabiegów kąpielowych oraz poczuciem wyizolowania i spokojem, jaki tam panował.

Usiadła i rozejrzała się. W kościele było ciemno, jeśli nie liczyć dwóch świec płonących w środkowej nawie i blasku laptopa oświetlającego twarz Martina. Widząc, że się obudziła, szybko zamknął komputer, sięgnął po coś do plecaka i podszedł do niej.

– Głodna? – spytał.

Kate potrząsnęła głową. Starając się przebić wzrokiem przez ciemność, rozglądała się za chłopcami. Leżeli jeden obok drugiego na sąsiedniej ławie, każdy z nich owinięty kilkoma płachtami zrzuconymi przez helikoptery. Emanował od nich spokój. Martin musiał wyjść po te płachty, kiedy ona usnęła. Odwróciła się znów do niego.

– Chcę dokończyć naszą rozmowę.

Na twarzy Martina pojawił się wyraz zakłopotania. Odwrócił się, wyciągnął z plecaka jeszcze dwa przedmioty.

– Dobrze, ale najpierw potrzebuję czegoś od ciebie. A właściwie dwóch rzeczy. – Pokazał jej urządzenie do pobierania krwi. – Muszę zbadać twoją krew.

– Myślisz, że jestem jakoś powiązana z epidemią?

Martin przytaknął ruchem głowy.

– Jeżeli się nie mylę, stanowisz istotny element tej łamigłówki.

Kate chciała się dowiedzieć, o co chodzi, ale pilniejsze było drugie pytanie.

– A ta druga rzecz to co?

Martin podał jej okrągłą plastikową butelkę wypełnioną brązowym płynem.

– Musisz przefarbować włosy.

Kate patrzyła na wyciągnięte ręce Martina.

– Dobrze – powiedziała. – Ale chciałabym wiedzieć, kto mnie szuka.

Najpierw wzięła próbnik, Martin pomógł jej pobrać krew.

– Wszyscy cię szukają.

– Jak to, wszyscy?

Martin na chwilę odwrócił wzrok.

– Owszem. Alians Orchidei, Immari oraz wszystkie upadające rządy, jakie jeszcze istnieją.

– Co takiego? Dlaczego?

– Po wybuchu fabryki w Chinach Immari International wydało oświadczenie, w którym stwierdziło, że to ty dokonałaś zamachu, wyzwalając w ten sposób epidemię. Zrobiłaś to, rzekomo posługując się wirusem grypy jako bronią – wirusem powstałym w wyniku twoich badań. Pokazali nagranie wideo, które oczywiście było prawdziwe.

Wszystko się zgadzało, razem z oświadczeniami wydanymi uprzednio przez rząd indonezyjski, który oskarżył cię o zamachy w Dżakarcie i o wykonywanie nielegalnych badań na dzieciach z autyzmem.

– To kłamstwo – stwierdziła bezbarwnym głosem Kate.

– Tak, to kłamstwo. Ale powtórzyły je media, a kłamstwo powtórzone wielokrotnie staje się powszechnie przyjętą opinią – ta zaś przeradza się w rzeczywistość. Poza tym bardzo trudno jest zmienić ogólnie przyjętą opinię. Kiedy epidemia się rozpowszechniła, rozpoczęło się gorączkowe poszukiwanie winnego. Ty napatoczyłaś się pierwsza i z wielu powodów było to najlepsze rozwiązanie.

– W jaki sposób najlepsze?

– Zastanów się. Samotnie działająca kobieta, prawdopodobnie zupełnie pomylona, tworzy wirusa, aby zakazić nim cały świat i osiągnąć w ten sposób zrealizowanie jakichś swoich chorych ambicji. To przecież brzmi dużo mniej groźnie niż inne rozwiązania, takie jak międzynarodowy spisek albo najgorsza z możliwości – zjawisko naturalne, coś, co mogło zdarzyć się gdziekolwiek, w każdej chwili. Zresztą obie alternatywy oznaczają stale zagrażające niebezpieczeństwo, a świat wcale nie lubi, kiedy stale coś mu zagraża. Świat lubi dostać na tacy jednego winnego, samotnego strzelca i najlepiej, żeby winowajca

już nie żył. Chociaż nie, jeszcze lepiej, żeby go schwytano i żeby poniósł zasłużoną karę. Ten świat funkcjonuje na dość prostych zasadach: złapać i zabić złoczyńcę, to znaczy, że można zaznaczyć punkt na swoją korzyść. Dzięki temu wszyscy zyskują odrobinę nadziei, że może jednak, mimo wszystko, jakoś się z tego wygrzebiemy.

– A co z prawdą? – spytała Kate. Podała mu próbnik ze swoją krwią.

Martin włożył pojemnik do termosu.

– Sądzisz, że ktokolwiek by w to uwierzył? Że Immari dokopali się do prastarych struktur znajdujących się pod Gibraltarem – struktur liczących sobie setki tysięcy lat; że przez to pilnujące tych konstrukcji urządzenie wyzwoliło globalną pandemię? Owszem, jest to prawdą, natomiast brzmi kiepsko, nawet jak na fikcję literacką. Większość ludzi cechuje bardzo ograniczona wyobraźnia.

Kate otarła czoło. Przez całe dorosłe życie prowadziła badania naukowe na temat autyzmu, starając się dołożyć swoją cegiełkę, aby świat stał się lepszy. A teraz okazuje się, że jest publicznym wrogiem numer jeden. Cudownie.

– Nie mówiłem ci, bo nie chciałem cię martwić. I tak nic nie

mogłabyś na to poradzić. Prowadziłem negocjacje, żeby zapewnić ci bezpieczną podróż i azyl. Ostatecznie dogadałem się dwa dni temu.

– Dogadałeś się?

– Brytyjczycy zgodzili się ciebie przyjąć – odpowiedział Martin. – Za kilka godzin się z nimi spotkamy.

Kate odruchowo spojrzała w stronę chłopców śpiących na ławie.

– Jadą z tobą – dodał pospiesznie Martin.

Kiedy Kate zorientowała się, że Martin ma konkretny plan działania, dzięki czemu być może wkrótce będą bezpieczni, lęk przynajmniej do pewnego stopnia ustąpił i napięcie zelżało.

– Dlaczego akurat Brytyjczycy?

– Gdybym mógł wybierać, zdecydowałbym się na Australię, ale jesteśmy za daleko. Anglia jest bliżej i jest tam chyba równie bezpiecznie. Europa kontynentalna prawdopodobnie zostanie w całości opanowana przez Immari. Anglicy natomiast będą się bronić do samego końca. Tak jak dawniej. Tam będziesz bezpieczna.

– A co zaoferowałeś im w zamian?

Martin wstał i potrząsnął butelką z farbą do włosów.

– Do roboty, czas się przestylizować.

– Obiecałeś im lekarstwo. Obiecałeś im lek na zarazę w zamian za moje bezpieczeństwo.

– Wiesz, Kate, ktoś i tak dostałby je jako pierwszy. A teraz już nie zwlekaj. Nie mamy zbyt wiele czasu.

Rozdział 20

Obóz badawczy Immari

Pod Norymbergą, Niemcy

Doktor Nigel Chase spoglądał przez panoramiczne okno do wnętrza pomieszczenia, w którym tajemnicza srebrzysta walizka stała sobie na stole, połyskując w ostrym świetle. Załoga z Antarktyki

dostarczyła walizkę godzinę wcześniej i jak dotąd Nigel nie zdołał niczego się o niej dowiedzieć.

Nadszedł czas, żeby zaczął przeprowadzać doświadczenia i wysnuwać hipotezy. Ostrożnie dotknął joysticka. Ramię robota w sterylnej sali drgnęło gwałtownie i omal nie zrzuciło walizki ze stalowego stołu. Nigdy się tego nie nauczę – pomyślał. To urządzenie działa tak samo sprawnie, jak te głupie zabawki w supermarketach: wrzucasz monetę i usiłujesz wyłowić pluszaka. Nigdy się to nie udaje. Otarł pot z czoła i zamyślił się. Może nie trzeba będzie odwracać walizki. Ramienia można przecież użyć do obsługi urządzeń.

– Chcesz, żebym ja spróbował? – spytał Harvey, jego asystent.

Nigel darzył serdecznym uczuciem swoją siostrę, Fionę, i niemal równie serdecznie żałował tego, że przyjął jej syna na swojego asystenta. Jednak Fionie zależało, żeby pozbyć się Harveya z domu, a do tego chłopak stanowczo potrzebował jakiegoś zajęcia.

– Nie, bardzo ci dziękuję. Skocz dla mnie po colę light, dobrze?

Po piętnastu minutach Nigelowi udało się wreszcie ustawić sprzęt, natomiast Harvey wciąż jeszcze nie wracał z napojem.

Nigel zaprogramował na komputerze serię napromieniowań, po czym rozsiadł się w fotelu. Spoglądał przez okno, czekając na wyniki.

– Cola light się skończyła. Sprawdziłem wszystkie automaty w budynku. – Harvey podał mu puszkę. – Przyniosłem ci zwykłą colę.

Przez sekundkę kusiło Nigela, by powiedzieć Harveyowi, że logicznym rozwiązaniem byłby raczej inny napój typu light, ale przecież chłopak tak się postarał. Niech mu będzie.

– Dziękuję, Harvey.

– Masz już coś?

– Nie – odparł Nigel.

Trzasnęła zawleczka, gdy otworzył puszkę. Upił łyk karmelowego płynu. Komputer zabrzęczał, po czym na ekranie pojawiły się linijki tekstu. Uzyskane wyniki. Nigel szybko odstawił puszkę i pochylił się w stronę ekranu. O ile odczyty były prawidłowe, walizka emitowała neutrina – subatomowe cząsteczki powstające jako wynik radioaktywnego rozpadu i reakcji nuklearnych na Słońcu oraz w reaktorach. Skąd się tutaj wzięły?

Potem kolor liter zmienił się na czerwony, wskazania neutrinów opadały powoli, aż osiągnęły poziom zerowy.

– Co się stało? – zainteresował się Harvey.

Nigel myślał intensywnie. Czy to znaczy, że walizka reaguje na promieniowanie? Może był to jakiś sygnał, coś jakby światła naprowadzające samolot lądujący w ciemnościach? A może wręcz SOS, przysłowiowe puk-puk-puk za pomocą cząstek subatomowych?

Nigel był inżynierem-jądrowcem. Zajmował się głównie systemami wytwarzającymi energię atomową, choć co prawda, w latach osiemdziesiątych miał trochę do czynienia z głowicami nuklearnymi, a w dziewięćdziesiątych z reaktorami napędzającymi okręty podwodne. Fizyka cząsteczek nie była jego specjalnością. Sumienie podszeptywało mu, że może powinien wezwać innego eksperta – właśnie kogoś znającego się na fizyce cząsteczek – ale też coś sprawiało, że nie mógł się na to zdobyć.

– Harvey, zmieńmy częstotliwość. Zobaczymy, co zrobi walizka.

Minęła godzina. Nigel dopił już trzecią colę i zaczął przechadzać się po pokoju. Cząsteczki, które wyemitowała ostatnio skrzynka, mogły być tachionami, czyli hipotetycznymi cząstkami poruszającymi się – przynajmniej w teorii – z prędkością większą niż światło; co nie do końca zgadza się ze szczególną teorią względności Einsteina. Te właśnie cząsteczki – również teoretycznie – mogłyby umożliwiać podróż w czasie.

– Harvey, spróbujmy jeszcze raz zmienić częstotliwości.

Nigel zabrał się do przeprogramowywania komputera, podczas gdy Harvey zajął się znowu kontrolerem ramienia robota. W sumie nieźle sobie radził. Może faktycznie gry komputerowe i w ogóle młodzi ludzie na coś się jednak mogą przydać – pomyślał Nigel.

Skończył programowanie protokołu naświetleń. Przyglądał się, jak urządzenie porusza się w sterylnej sali. Nigel miał już pewną teorię: być może walizka manipuluje cząstkami-kameleonami – kolejnymi hipotetycznymi cząstkami skalarnymi, które cechują się zmienną, zależną od otoczenia masą.

Kameleony w

przestrzeni kosmicznej posiadałyby masę nieznaczną, zaś w środowisku ziemskim bardzo dużą, dzięki czemu możliwe byłoby ich wykrycie. Jeżeli Nigel się nie mylił, oznaczałoby to, że stoi u progu odkrycia podstaw ciemnej energii, ciemnej materii, a nawet siły napędzającej kosmiczną inflację.

Jednak cząstki kameleonowe stanowiły tylko połowę jego teorii. Druga sprowadzała się do tego, że walizka jest urządzeniem służącym do komunikacji, które po prostu pokazuje, jakiego rodzaju cząstki są mu potrzebne, by mogło zrobić to, do czego zrobienia je przeznaczono. Czymkolwiek było owo „coś”. Krótko mówiąc, walizka domagała się określonego rodzaju cząstek subatomowych. Jednak na co jej były potrzebne? Może stanowiły jakieś „składniki”, żeby coś zbudować, a może szyfr, aby otworzyć walizkę? Nigel miał wrażenie, że znalazł właśnie ten klucz, wiedział już, jak należy napromieniować walizkę. Może chodziło o jakiś test inteligencji ze strony Atlantów, jakieś zadanie do rozwiązania? Całkiem możliwe. Wszak matematyka jest językiem wszechświata, a cząstki subatomowe przysłowiowymi kamiennymi tablicami, jakby kosmicznym palimpsestem. Ale co ta skrzynka chciała przekazać?

Ekran komputera rozbłysł. Urządzenie zaczęło rejestrować potężną emisję – neutrina, kwarki, grawitony i cząstki, których nawet nie było w stanie określić.

Nigel spojrzał przez okno. Walizka zaczęła się zmieniać. Lśniąca srebrzysta powierzchnia zmatowiała, potem pojawiły się drobne wybrzuszenia – tak jakby polerowana blacha przekształcała się w piasek. Następnie ziarna piasku zaczęły się przez chwilę mrowić, a następnie przesuwać do środka, gdzie już tworzył się wir.

Mroczny wir pożerał walizkę od wewnątrz. Ta po chwili całkiem się zapadła, a pomieszczenie wypełniło się światłem.

Budynek eksplodował białym błyskiem, który w mgnieniu oka pochłonął sześć wznoszących się wokół niego biurowców i rozlał na całe mile wokół, powalając drzewa i wypalając ziemię. Następnie zaś światło zaczęło słabnąć, by wreszcie cofnąć się do punktu wyjścia.

Przez chwilę panowała noc i mrok ogarnął całą ziemię, potem z ziemi wystrzeliła ciemna strużka światła; chwiała się na wietrze jak fosforyzująca struna. Ze smugi światła wysunęły się macki, które połączyły się z innymi smugami, aż utworzyły sieć splecioną tak mocno, że stała się masywną ścianą światła o łukowatym sklepieniu, mniej więcej dwa razy wyższą niż przeciętne drzwi. Świetlisty portal

połyskiwał w ciszy. Czekał.

Rozdział 21

Kościół Nuestra Seńora de la Encarnación

Marbella, Hiszpania

Kate przysiadła w łazience na krawędzi żeliwnej wanny. Czekała, aż farba utrwali się jej na włosach.

Martin koniecznie chciał przy tym asystować, tak jakby obawiał się, że Kate nie poradzi sobie z farbowaniem albo posłuży się jakimś fortelem i tego nie zrobi. Tymczasem świadomość, że szukają jej wszyscy, dawała Kate dziwną, ale zdecydowanie silną motywację, żeby zmienić swój wygląd. Chociaż jednak… Ta logiczna, ultraracjonalna część jej umysłu protestowała gwałtownie: zaraz, przecież jeżeli wszyscy na całym świecie chcą mnie złapać, to przefarbowanie włosów nic tu nie pomoże. Z drugiej jednak strony akurat nic innego zrobić nie mogła, a zmiana koloru przecież na pewno nie zaszkodzi. Owinęła wokół palca pasmo włosów, teraz już brązowych. Ile to czasu należało

odczekać?

Martin siedział niedaleko, na kafelkowej podłodze, z wyprostowanymi nogami, plecami oparty o drewniane drzwi łazienki. Stukał w klawiaturę komputera, czasami przerywał i popadał w zamyślenie. Kate była ciekawa, co robi, ale chwilowo postanowiła go nie wypytywać.

Jej umysł zajmowały inne zagadnienia. Nie bardzo wiedziała, od czego zacząć, jednak wciąż nie dawała jej spokoju jedna rzecz, którą usłyszała od Martina: epidemia w ciągu zaledwie dwudziestu czterech godzin objęła ponad miliard ludzi. Trudno jej było w to uwierzyć, zwłaszcza że Martin i jego współpracownicy przygotowywali się na wybuch choroby już od dziesięcioleci.

Odkaszlnęła.

– Miliard ludzi zakażony w ciągu dwudziestu czterech godzin?

– Owszem – mruknął Martin, nie podnosząc wzroku znad laptopa.

– To niemożliwe. Żaden patogen nie porusza się tak szybko.

Zerknął na nią.

– Zgadza się. Ale ja cię nie okłamałem, Kate. Żaden znany patogen nie przemieszcza się tak szybko. Ta epidemia jest czymś innym. Posłuchaj, wszystko ci wyjaśnię, ale chciałbym zaczekać, aż znajdziesz się w bezpiecznym miejscu.

– Moje osobiste bezpieczeństwo nie jest w tej chwili moim największym zmartwieniem. Chcę wiedzieć, co się naprawdę dzieje, i chcę coś w tej sprawie zrobić. Powiedz, co przede mną ukrywasz. Przecież i tak w końcu się dowiem. Lepiej, żebym usłyszała to od razu i od ciebie.

Martin milczał przez długą chwilę, potem zamknął laptopa i westchnął.

– No, dobrze. Pierwsza rzecz, z której musisz zdawać sobie sprawę, to że zaraza atlantydzka jest dużo bardziej złożona, niż nam się zdawało. Mechanizm jej działania rozumiemy właściwie dopiero teraz.

Największą zagadką był dla nas Dzwon.

Na wzmiankę o Dzwonie Kate wzdrygnęła się nerwowo. Immari odkryli Dzwon w Gibraltarze w roku 1918. To tajemnicze urządzenie stanowiło część atlanckich struktur, które Immari odkopali dzięki pomocy ojca Kate. Kiedy Dzwon został odkryty, stał się przyczyną epidemii grypy hiszpanki – najbardziej śmiertelnej pandemii w nowożytnej historii. Po jakimś czasie Immari wykopali Dzwon i przenieśli go w celu zbadania. Dorian Sloane, szef sił bezpieczeństwa Immari, posłużył się zwłokami jego dawnych ofiar, aby rozsiać po świecie zarazę atlantydzką, powtarzając wybuch epidemii, i w ten sposób zidentyfikować osoby obdarzone genetyczną odpornością na działanie Dzwonu. Czynił to w celu zebrania armii i zaatakowania wraz z nią Atlantów, którzy go stworzyli.

– Sądziłam, że wiecie, jak działa Dzwon i na jakie geny wpływa – powiedziała Kate.

– My również tak myśleliśmy. Popełniliśmy jednak dwa podstawowe błędy. Pierwszy polegał na tym, że dysponowaliśmy zbyt małą próbką. Drugi zaś na tym, że badaliśmy ciała, które miały bezpośredni kontakt z Dzwonem, a nie braliśmy pod uwagę możliwości retransmisji. Sam Dzwon nie wydziela jakichś zaraźliwych czynników, żadnych wirusów czy bakterii, wydziela natomiast promieniowanie.

Według naszej roboczej teorii promieniowanie Dzwonu wywołuje mutacje u endogennego retrowirusa, co sprowadzałoby się do tego, że reaktywuje dawnego wirusa. Ten zaś następnie dokonuje transmutacji nosiciela, czyli transformacji zestawu genów i markerów epigenetycznych. Naszym zdaniem ten dawny wirus jest kluczem do całej zagadki.

Kate uniosła dłoń. Musiała to przetrawić. Teoria Martina, jeśli miałaby okazać się prawdziwa, była czymś doprawdy niespotykanym. Oznaczałaby bowiem istnienie zupełnie nowego rodzaju patogenu, a nawet nowej patogenezy – z początku pochodzenia radiacyjnego, potem wirusowej. Czy to w ogóle możliwe?

Retrowirusy to po prostu wirusy, które mogą wprowadzić DNA do genomu nosiciela, zmieniając jego poziom genetyczny. Jest to jakby aktualizacja oprogramowania komputerowego. Kiedy ktoś łapie takiego retrowirusa, otrzymuje poniekąd zastrzyk DNA, który zmienia genom w niektórych komórkach jego ciała. Zależnie od tego, jakiego rodzaju

DNA zostaje wprowadzone, zakażenie takim wirusem może być korzystne, niekorzystne lub obojętne. Rzecz w tym, że nigdy nie można być pewnym wyniku, ponieważ genom każdego człowieka jest inny.

Retrowirusy mają tylko jeden cel i sens istnienia: chodzi o to, by produkować więcej i więcej ich własnego DNA. Radzą sobie z tym znakomicie. Należy zdać sobie sprawę, że wirusy stanowią większość całego materiału genetycznego planety. Gdyby dodać do siebie wszystkie DNA ludzkie, pochodzące od wszystkich innych zwierząt i od wszystkich roślin, a więc od wszelkich niewirusowych form życia na planecie – otóż suma tych wszystkich DNA stanowiłaby wciąż mniej niż wszystkie wirusowe DNA na Ziemi.

Wirusy nie wyewoluowały w taki sposób, żeby szkodzić swoim nosicielom. W rzeczywistości żyjący nosiciel jest dla nich niezbędny, aby mogły się mnożyć. I to dokładnie robią, kiedy znajdą właściwego nosiciela – żyją sobie i rozmnażają się w najlepsze aż do momentu, kiedy nosiciel umiera śmiercią naturalną. Uczeni nazywają takich nosicieli „rezerwuarami”, gdyż przechowują wirusa, nie przejawiając przy tym w zasadzie żadnych symptomów choroby. Na przykład kleszcze przenoszą wirusa gorączki plamistej Gór Skalistych, myszy polne – hantawirusy, a komary – wirusa gorączki zachodniego Nilu oraz dengi, zaś świnie i kury – wirusa grypy.

Ludzie także są rezerwuarami dla niezliczonych gatunków bakterii i wirusów, które nawet jeszcze nie zostały skatalogowane. Około dwudziestu procent informacji genetycznej w ludzkim nosie nie odpowiada jakimkolwiek znanym czy sklasyfikowanym organizmom. Podobnie w trzewiach, czterdzieści do pięćdziesięciu procent całego DNA pochodzi od bakterii i wirusów, których dotąd nie sklasyfikowano. Nawet we krwi mamy aż do dwóch procent czegoś w rodzaju „biologicznej mrocznej materii”. Ta biologiczna czarna materia, owo morze nieznanych wirusów i bakterii, jest pod wieloma względami ostateczną granicą.

Niemal wszystkie wirusy są nieszkodliwe, dopóki nie przeniosą się do organizmu innego nosiciela, formy życia odmiennej od ich naturalnego gospodarza. Wówczas wirus wchodzi w kombinację z całkowicie odmiennym genomem, powodując nową i niekorzystną reakcję – chorobę.

Na tym polega największe niebezpieczeństwo, jeżeli chodzi o wirusy, jednak Martin nie mówił o wirusach infekcyjnych, dostających się do ludzkiego ciała z zewnątrz. Miał na myśli proces uaktywnienia się przeszłej infekcji, kryjącego się w genomie uśpionego zestawu wirusowego DNA pochodzącego z wnętrza ludzkiego ciała. Inaczej mówiąc, to tak, jakby ktoś zaraził się wirusem od samego siebie – coś w rodzaju konia trojańskiego na poziomie DNA, który aktywuje się i

zaczyna siać spustoszenie w organizmie.

Tego rodzaju ludzkie endogenne retrowirusy (HERV) – jak się je nazywa – są w swojej istocie wirusowymi skamienielinami – pozostałościami dawnych infekcji, które zmieniły genom nosiciela, zostały zintegrowane z DNA jego spermy, a następnie w ten sposób przekazane przyszłym pokoleniom. Niedawno uczeni ustalili, że endogenne retrowirusy mogą stanowić nawet do ośmiu procent całego ludzkiego genomu. Utrwalone w ten sposób pozostałości dawnych infekcji wirusowych można odnaleźć u naszych najbliższych genetycznych krewnych, żyjących obecnie i wymarłych: szympansów, neandertalczyków oraz denisowian. Doznawali oni i nadal doznają zakażeń wieloma z wirusów, które nam również zagrażają.

Kate rozpatrywała tę kwestię. Endogenne retrowirusy uważano dotąd za bezwładne i zaliczano do „śmieciowego DNA”, jakiego sporo znajduje się w genomie każdego z nas. Retrowirusy te nie są zakaźne, chociaż wpływają na ekspresję genów. W ostatnich czasach naukowcy rozważają hipotezę, iż mogą one odgrywać pewną rolę w schorzeniach wrodzonych, takich jak lupus, stwardnienie rozsiane, zespół Sjögrena, a nawet nowotwory. Jeżeli wirus odpowiedzialny za epidemię atlantydzką to retrowirus endogenny, należałoby z tego wnioskować, że…

– Chcesz przez to powiedzieć, że cała rasa ludzka jest już

zakażona? Jesteśmy zarażeni już od dnia urodzin, gdyż wirus odpowiedzialny za epidemię atlantydzką stanowi od samego początku fragment naszego DNA? – umilkła na chwilę. – Dzwon i ciała wewnątrz niego jedynie uruchomiły uśpionego wirusa, tak?

– Otóż to. Naszym zdaniem wirusowe komponenty epidemii atlantydzkiej zostały dodane do ludzkiego genomu dziesiątki tysięcy lat temu.

– Uważasz, że ktoś dokonał tego umyślnie? Że ktoś wszczepił nam endogennego wirusa – zarazę atlantydzką – wiedząc z góry, że któregoś dnia się uaktywni? – upewniła się Kate.

– Tak. Uważam, że epidemia atlantydzka została zaplanowana bardzo dawno temu. Moim zdaniem Dzwon to tylko mechanizm mający uruchomić ostateczną transformację rasy ludzkiej. Atlanci albo zamierzali sprowokować kolejny wielki krok naprzód – zapewne ostateczny – albo też wielki krok wstecz, regresję do stanu sprzed momentu wszczepienia genu atlantydzkiego.

– Czy udało wam się wyizolować wirusa odpowiedzialnego za epidemię?

– Nie, właśnie to stanowi główną przeszkodę. Właściwie

przypuszczamy, że może tu chodzić o działanie dwóch różnych endogennych retrowirusów, tak jakby w ciele człowieka rozgrywała się wirusowa wojna. Te dwa wirusy zmagają się o przejęcie kontroli nad genem atlantydzkim, być może w celu dokonania jego trwałej przemiany. W dziewięćdziesięciu procentach zakażeń wojna wirusowa prowadzi do pokonania systemu immunologicznego i śmierci.

– Tak jak wirus grypy hiszpanki.

– Właśnie. Zresztą spodziewaliśmy się czegoś takiego, tylko że byliśmy przygotowani raczej na wybuch epidemii przenoszącej się w tradycyjny sposób, czyli za pośrednictwem płynów cielesnych, drogą powietrzną i tak dalej.

– Byliście przygotowani? Jak?

– Jest nas trochę, przy czym w większości nasza grupa składa się z pracowników rządowych i naukowców. Przez ostatnie dwadzieścia lat w tajemnicy pracowaliśmy nad lekarstwem. Orchidea miała stanowić naszą broń przeciwko zarazie – niezwykle nowoczesną terapię, dla której wzorem był lek na HIV.

– Lek na HIV?

– W dwa tysiące siódmym roku leczono na HIV niejakiego Timothy’ego Raya Browna, znanego później jako „berliński pacjent”. Stwierdzono u niego ostrą białaczkę szpikową. Jego seropozytywność HIV stanowiła komplikację w leczeniu. Podczas chemioterapii zmagał się z sepsą, wobec czego lekarze zdecydowali się na próbę mniej tradycyjnego podejścia. Jego hematolog, doktor Gero Hutter, postanowił podjąć terapię polegającą na całkowitym przeszczepie szpiku kostnego. Hutter zdecydował się na dawcę szpiku o specyficznej mutacji genetycznej: CCR5-Delta 32. Jest to odmiana, za sprawą której komórki stają się odporne na HIV.

– Nie do wiary.

– Istotnie. Z początku sądziliśmy, że mutacja Delta 32 musiała powstać w Europie podczas epidemii czarnej ospy – bo około czterech do szesnastu procent Europejczyków posiada przynajmniej jedną jej kopię. Trafiliśmy jednak na dawniejsze tropy. Sądziliśmy, że może chodzić o ospę wietrzną, ale natrafiliśmy na próbki DNA z epoki brązu, w którym się znajdowała. Pochodzenie tej mutacji pozostaje tajemnicą, jednak jedno jest pewne: przeszczep szpiku z CCR5-Delta 32 wyleczył Browna zarówno z białaczki, jak i z HIV. Po przeszczepie przestał brać leki przeciw retrowirusom i nigdy więcej nie miał pozytywnego wyniku w teście na HIV.

– Jednak w jaki sposób dopomogło to w badaniach nad Orchideą? – spytała Kate.

– To był przełom otwierający rozmaite drogi poszukiwań. CCR5-Delta 32 chroni nosicieli nie tylko przed HIV, ale też przed ospą wietrzną, a nawet Y. pestis – bakterią powodującą czarną ospę. Skupiliśmy się na tej odmianie. Rzecz jasna, wtedy jeszcze nie zdawaliśmy sobie w pełni sprawy ze złożonego charakteru zarazy atlantydzkiej, udało nam się jednak rozwinąć Orchideę na tyle, żeby powstrzymywała jej objawy. Kiedy nastąpił wybuch epidemii, lek nie był jeszcze gotów, bo nie był w stanie doprowadzić do całkowitego wyleczenia. Nie udało nam się bowiem wyizolować jakiegoś istotnego składnika epidemii, jakiegoś jeszcze nie dostrzeżonego czynnika. Jednak nie mieliśmy wyboru, uważaliśmy, że należy wykorzystać Orchideę. Naszym celem stało się odizolowanie chorych. Sądziliśmy, że jeżeli zdołamy oddzielić ich od reszty społeczeństwa oraz powstrzymać objawy choroby, zyskamy na czasie, aż uda nam się wyodrębnić endogenne retrowirusy stanowiące przyczynę epidemii i manipulujące genem atlantydzkim – czyli rozpoznać źródło choroby. Właśnie dlatego twoja praca była dla nas tak interesująca.

– Nadal nie rozumiem, skąd taka prędkość przenoszenia. Promieniowanie?

– Też z początku tego nie rozumieliśmy. Już w czasie pierwszych godzin po wybuchu epidemii przekonaliśmy się o czymś nieoczekiwanym: epidemia radziła sobie ze wszystkimi przeszkodami, nie powstrzymywały jej żadne kwarantanny. Kate, to było jak pożar sawanny – nie do powstrzymania. Nigdy niczego takiego nie widzieliśmy. Zakażeni nawet po całkowitym odizolowaniu nadal zarażali osoby znajdujące się w promieniu ponad trzystu metrów od nich.

– Niemożliwe.

– Z początku sądziliśmy, że mamy jakąś lukę w protokole izolacji chorych, jednak to samo działo się na całym świecie.

– Ale jak?

– To jest mutacja. Ktoś gdzieś miał w sobie endogennego retrowirusa, jakiegoś innego prastarego wirusa, ukrytego w genomie.

Kiedy doszło do jego aktywacji, cały świat zachorował. W ciągu dwudziestu czterech godzin zakażeniu uległ miliard ludzi. Jak mówiłem, dysponowaliśmy zbyt nikłą próbką, żeby znaleźć tego drugiego endogennego wirusa. Prawdę mówiąc, nadal go szukamy.

– Nie rozumiem, w jaki sposób mógł on wpłynąć na prędkość rozpowszechniania się choroby.

– Trwało całe tygodnie, zanim to zrozumieliśmy. Wszystkie ustalone przez nas protokoły izolacji, starannie opracowywane przez dziesięciolecia, już po kilku pierwszych dniach okazały się nieprzydatne – atlantydzkiej zarazy nie dało się powstrzymać. Gdy tylko gdzieś się pojawiała, natychmiast obejmowała całą populację. Odkryliśmy wtedy coś, czego absolutnie nikt się nie spodziewał. Zarażeni nie tylko przechowywali w swoich tkankach promieniowanie Dzwonu, lecz również sami emitowali nieznane nam promieniowanie. Teraz przypuszczamy, że drugi wirus endogenny uruchamia geny, które sprawiają, że zmienia się promieniowanie emitowane przez ciało.

Kate starała się ogarnąć umysłem to, co właśnie usłyszała. Owszem, każde ciało ludzkie wydziela radiację, jednak niezwykle nikłą, coś na kształt szumu elektromagnetycznego.

Martin mówił dalej:

– Każda aktywowana osoba staje się źródłem promieniowania, jednocześnie aktywując i zakażając wszystkich dookoła – nawet jeżeli osoby te znajdą się w namiotach bioizolacyjnych. Człowiek stojący w odległości mili od ciebie może cię zarazić bez żadnego osobistego kontaktu. Nie istnieją procedury pozwalające uniknąć czegoś takiego. Dlatego właśnie rządy całego świata dopuściły do rozpowszechnienia się zarazy – chociaż może nie tyle dopuściły, co nie były w stanie jej powstrzymać. Zamiast tego skupiły się na kontrolowaniu ludności, tak żeby Immari oraz ocaleńcy nie przejęli kontroli nad całą planetą. W ten sposób powstały dystrykty Orchidei i dlatego zapędzono do nich pozostałych przy życiu obywateli.

Kate przypomniała sobie o czymś. Ten budynek, w którym przeprowadzała doświadczenia…

– Aha, to dlatego ściany pokryte były ołowianą blachą. Chcieliście powstrzymać promieniowanie.

Martin przytaknął ruchem głowy.

– Niepokoiła nas ta kolejna mutacja. Szczerze mówiąc, nie czujemy się dobrze na tym terytorium. Mowa tu przecież o biologii kwantowej: cząsteczki subatomowe przekształcają ludzki genom. To

zjawiska z pogranicza fizyki i biologii przekraczające naszą obecną znajomość obu tych dziedzin. Możemy tylko obserwować, co dzieje się na powierzchni, lecz istoty tych zjawisk jesteśmy w stanie zaledwie się domyślać. Zdecydowanie nie nadążamy, jednak w ciągu minionych trzech miesięcy sporo udało nam się zrozumieć. Dowiedzieliśmy się, że zarówno ty, jak i chłopcy jesteście odporni na zarazę, ponieważ wtedy w Chinach uszliście z życiem. Staramy się wyizolować wirusa powodującego promieniowanie. Najbardziej obawialiśmy się, że radiacja pochodząca od uczestników zarażonych nową mutacją przedostanie się do obozowiska, unicestwiając działanie Orchidei. Gdyby do tego doszło, nic już nie stałoby na drodze epidemii. Orchidea jest coraz mniej skuteczna, jednak wciąż jej potrzebujemy, bo trzeba nam jeszcze trochę czasu. Sądzę, że jesteśmy blisko stworzenia leku, lecz do układanki wciąż brakuje nam jeszcze jednego kawałka. Sądziłem, że znajdziemy go tutaj, w południowej Hiszpanii, ale myliłem się… I to co do kilku rzeczy.

Kate skinęła głową. Z zewnątrz doszedł pomruk, jakby daleki grzmot. Coś wciąż ją niepokoiło. Jako naukowiec wiedziała, że najczęściej prawidłowe jest najprostsze wyjaśnienie.

– Jak udało wam się tak szybko odkryć, że istnieje drugi retrowirus endogenny? Skąd w ogóle ta pewność, że działają dwa retrowirusy? Może tylko jeden? Przecież jeden wirus może być przyczyną różnych

zjawisk – zarówno przyspieszonej ewolucji, jak i dewolucji, a także powodować zmiany w radiacji.

– Owszem… – Martin urwał na chwilę, jakby zastanawiając się, co powiedzieć. Kate otworzyła usta, żeby powiedzieć coś więcej, ale Martin uniósł dłoń, mówiąc dalej: – Chodzi o statki. Są różne.

– Jakie znowu statki?

– Pojazdy Atlantów. Ten pod Gibraltarem i ten z Antarktyki. Kiedy natrafiliśmy na strukturę w Antarktyce, spodziewaliśmy się, że będzie mniej więcej z tej samej epoki i podobnej konstrukcji co ta pod Gibraltarem.

– A więc się różnią?

– Nie są nawet podobne. W tej chwili przypuszczamy, że pojazd gibraltarski jest, a raczej był, lądownikiem. Czymś na kształt łazika do poruszania się po planecie. Tymczasem pojazd z Antarktyki to statek kosmiczny, i to potężny.

Kate starała się zrozumieć, co to może mieć wspólnego z epidemią.

– Myślisz, że ten mniejszy pochodzi z pojazdu znajdującego się na

Antarktyce?

– Z początku tak przypuszczaliśmy, jednak metoda węglowa całkowicie to wykluczyła. Pojazd gibraltarski jest dużo starszy niż ten z Antarktyki, a co ważniejsze, przebywał na Ziemi o wiele dłużej, może nawet o sto tysięcy lat.

– Nie rozumiem – stwierdziła Kate.

– O ile możemy się zorientować, technologia zastosowana w obu pojazdach jest podobna i na obu znajdował się Dzwon, jednak pochodzą z zupełne różnych okresów. Wygląda na to, że statki te należą do dwóch różnych odłamów Atlantów prowadzących ze sobą wojnę. I sądzę, że te dwa odłamy próbowały w jakimś celu manipulować ludzkim genomem.

– Czyli że zaraza jest ich narzędziem, które ma nas ukształtować.

Martin przytaknął.

– Tak, teoria sprowadza się do tego. Brzmi to jak czyste szaleństwo, ale w gruncie rzeczy nie ma innego sensownego wyjaśnienia.

Rumor na zewnątrz narastał.

– Co to? – spytała Kate.

Martin nasłuchiwał przez chwilę, potem zerwał się i wyszedł z pomieszczenia.

Kate podeszła do zlewu i spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Twarz miała bardziej wydłużoną niż zazwyczaj, a ciemne, nienaturalnie zabarwione włosy przydawały jej gotyckiego wyglądu. Odkręciła kran i zaczęła spłukiwać brązowy osad z palców. Szum wody zagłuszył kroki Martina. Oparł się o futrynę, zdyszany.

– Zmyj resztki tego paskudztwa z włosów. Szybko. Musimy ruszać.

Rozdział 22

Kościół Nuestra Seńora de la Encarnación

Marbella, Hiszpania

Kate szybko obudziła chłopców i wyprowadziła ich z kościoła. Martin czekał już na dziedzińcu. Niecierpliwił się. Z jego ramion zwisał ciężki plecak, a na twarzy malował się niepokój. Kate spojrzała w ślad za jego wzrokiem i zrozumiała. Ulicą biegli ludzie, nie kończący się tłum; gnali jak oszalali, na oślep, łomocąc stopami o bruk. Przypomniały jej się gonitwy z bykami w Pampelunie. W kącie dziedzińca pod bieloną wapnem ścianą kościoła leżały dwa martwe psy.

Martin ruszył jej na spotkanie, wziął Adiego za rękę.

– Będziemy ich nieść.

– Co się dzieje? – stęknęła Kate, dźwignąwszy Suryę.

– Ten gaz był chyba na psy. Immari spędzają wszystkich mieszkańców… Musimy działać szybko.

W ślad za Martinem Kate wmieszała się w tłum. Teraz, kiedy chmury dymu nie zasłaniały widoku, Kate zorientowała się, że wąskie uliczki wypełnione są resztkami pozostałymi po upadku Marbelli: wypalonymi samochodami, szczątkami zrabowanych towarów, a poza tym przewróconymi stolikami i krzesełkami z dawno opuszczonych kafejek, które niegdyś mieściły się przy tych uliczkach i alejkach.

Słońce wznosiło się nad budynkami. Zmrużyła oczy, próbując odruchowo osłonić je przed oślepiającymi odbłyskami światła. Przyzwyczaiła się pomału do blasku, a monotonny tupot stóp stał się dźwiękowym tłem dla tego porannego joggingu.

Ktoś nagle wpadł na nią od tyłu, omal nie powalając na ziemię. Martin chwycił ją za ramię, pomógł utrzymać równowagę. Biegli dalej przed siebie. Za nimi pojawiła się nowa grupka biegaczy, rozpychała się pośród tłumu i posuwała się do przodu jeszcze szybciej niż oni. Kate zorientowała się, że niektórzy z nich są chorzy – już jeden dzień bez Orchidei sprawił, że objawy atlantydzkiej epidemii znów się pojawiły. W ich oczach był obłęd i przerażenie.

Martin wskazał jej boczną alejkę dziesięć metrów przed nimi. Zawołał coś, czego Kate nie dosłyszała, ale pobiegła za nim, zbliżając się do ścian budynków. Dali nura w alejkę; inni biegnący w mgnieniu oka zapełnili lukę, jaką pozostawili po sobie w tłumie.

Martin biegł dalej. Kate z trudem dotrzymywała mu kroku.

– Dokąd oni pędzą? – spytała.

Martin zatrzymał się i oparł dłońmi o kolana, dysząc ciężko. Miał już sześćdziesiąt lat i był w znacznie gorszej formie niż Kate. Zdawała

sobie sprawę, że nie utrzyma długo takiego tempa.

– Północ. Na północ. W stronę gór. Głupcy – wysapał. – Pędzą ich… Jesteśmy blisko punktu kontaktowego. Chodź, dalej.

Znów dźwignął Adiego. Ruszyli dalej wąską alejką.

W miarę jak poruszali się na wschód, ku wyludnionej części miasta gwar wydawany przez przemieszczającą się masę ludzi za nimi zanikał. Jednak z na pozór opustoszałych budynków, które mijali, co pewien czas dochodziły jakieś dziwne dźwięki.

Martin odezwał się:

– Można uciekać albo można się kryć.

– A co jest lepszym pomysłem?

– Kryć się. Chyba, nie wiem. W każdym razie, kiedy Immari oczyszczą miasto, przeniosą się do następnego. Przynajmniej tak postępowali w innych krajach.

– Jeżeli bezpieczniej jest się kryć, to dlaczego uciekamy?

Martin zerknął na nią.

– Nie możemy ryzykować. Chłopaki z SAS wyciągną cię z tego.

Kate stanęła jak wryta.

– Mnie wyciągną?

– Ja nie mogę z tobą jechać, Kate.

– Jak to…?

– Mnie też szukają. Jeżeli zostałbym rozpoznany w jakimś punkcie kontrolnym, od razu będą wiedzieli, kim jesteś. Nie mogę pozwolić na to, żebyś przeze mnie wpadła w ich ręce. A poza tym jest coś jeszcze… Muszę coś znaleźć.

Nim Kate zdążyła zaprotestować, na ulicy przed nimi rozległ się ryk dieslowskich silników. Martin ruszył biegiem w stronę ujścia alei, po czym przyklęknął za rogiem budynku. Z plecaka wydobył lusterko i wyciągnął je przed siebie, tak aby ujrzeć w nim, co dzieje się na ulicy. Kate zatrzymała się tuż za nim. Ulicą jechała powoli wielka ciężarówa z zieloną płócienną plandeką zakrywającą jej skrzynię – podobna do tej, która przywoziła ocaleńców do obozu. Obok niej tyralierą szli żołnierze

w maskach gazowych. Sprawdzali kolejne domy, jeden po drugim. Na ulicy za nimi wznosiła się chmura dymu.

Kate chciała coś powiedzieć, ale nim zdążyła to zrobić, Martin wyprostował się szybko, ruchem ręki wskazał wąski pasaż między budynkami znajdujący się mniej więcej pośrodku alejki. Znów ruszyli pędem wąską przestrzenią między ścianami.

Po kilku minutach przesmyk stał się szerszy, aż przeszedł w otwartą promenadę, pośrodku której znajdowała się duża fontanna.

– Martin, musisz jechać z nami…

– Cicho bądź – warknął Martin. – Nie ma o czym dyskutować, Kate.

Podszedł do samego rogu, znów wydobył z plecaka lusterko, ale tym razem wyciągnął je w górę, by pochwycić promień słońca. Po drugiej stronie placu odpowiedziały mu błyski światła.

Martin chciał jej coś powiedzieć, ale przeszkodził mu huk potężnej eksplozji, która wstrząsnęła placem. Powietrze zgęstniało od kurzu. Kate dzwoniło w uszach, ledwo widziała pośród kłębów pyłu. Poczuła, jak Martin chwyta ją za ramię, więc ona z kolei chwyciła za ręce Adiego i

Suryę. Razem uciekli z placu, na którym rozpętało się piekło.

Kate ujrzała pośród opadającego pyłu żołnierzy Immari wybiegających z bocznych uliczek i alejek. Żołnierze w hiszpańskich mundurach wojskowych – z pewnością zwiad SAS, o którym mówił Martin – zajęli pozycję za potężną kamienną fontanną. Otworzyli ogień do Immari. Rozległy się eksplozje granatów i strzały z broni automatycznej. Dwóch żołnierzy SAS padło. Reszta została otoczona; byli bezsilni wobec liczebnej przewagi napastników.

Martin pociągnął za sobą Kate, zmierzali ku ulicy po północnej stronie. Właśnie gdy dotarli do jej ujścia, z przecznicy wyłoniła się pierwsza fala tłumu, który biegł prosto na nich.

Kate spojrzała za siebie, na plac. Umilkły ostatnie wystrzały, słychać było tylko łoskot – rumor biegnących ludzkich stóp, który wciąż się zbliżał. Żołnierze SAS już nie żyli. Dwaj leżeli w poczerwieniałej wodzie fontanny, dwaj pozostali twarzą do ziemi na bruku.

Rozdział 23

Stare Miasto

Marbella, Hiszpania

Kate nie mogła oderwać wzroku od znajdujących się za nią żołnierzy Immari. Myślała, że lada chwila rzucą się, żeby pojmać ją, Martina i obu chłopców, ale tak się nie stało. Rozproszyli się; niektórzy weszli w ulice odchodzące od placu, inni przechadzali się wzdłuż potężnych ciężarówek; jedni palili papierosy, drudzy rozmawiali przez krótkofalówki. Wszyscy wyposażeni w broń automatyczną, wszyscy na coś czekali – ale Kate nie wiedziała, na co.

Odwróciła się w stronę Martina.

– Co oni…

– To strefa załadowcza. Czekają, aż ludzie sami do nich przyjdą. Szybko!

Ruszył biegiem wąską ulicą, prosto na nadciągający motłoch. Kate zawahała się, ale pobiegła za nim. Tłum znajdował się teraz zaledwie sto metrów od nich i zbliżał się szybko. Martin nacisnął klamkę najbliższych drzwi – wejścia do jakiegoś sklepu – ale były zamknięte.

Kate przebiegła na drugą stronę ulicy, szarpnęła za drzwi jakiejś kawiarni, lecz te również się nie otworzyły. Przyciągnęła chłopców mocniej do siebie. Tłum znajdował się już pięćdziesiąt metrów od nich. Nacisnęła klamkę drzwi prowadzących do kamieniczki obok sklepu. Też zamknięte. Już tylko sekundy dzieliły Kate i chłopców od stratowania przez tłum. Może jeżeli schowa się we framudze i osłoni sobą chłopców, przyciśnie ich do drzwi… może wtedy zdoła ich ocalić. Czekała.

Usłyszała za sobą Martina. Podbiegł do niej i stanął tak, żeby ją osłonić, tak samo jak ona chłopców. Od zbitej masy tłumu dzieliło ich jeszcze trzydzieści metrów. Kilku biegnących wysforowało się naprzód, biegli z zimną determinacją w oczach. Nawet nie spojrzeli w stronę Kate, Martina i chłopców, gdy ich mijali.

W oknie na piętrze ktoś odchylił cienką białą firankę. Pojawiła się twarz kobiety w wieku zbliżonym do Kate, o ciemnych włosach i oliwkowej cerze. Kobieta spojrzała w dół i napotkała wzrok Kate. Minął moment, wyraz jej twarzy zmienił się ze spłoszonego na… zatroskany, zaniepokojony? Kate otworzyła usta, żeby krzyknąć do niej, ale kobieta już znikła.

Kate mocniej przycisnęła chłopców do drzwi.

– Teraz się nie ruszajcie. To naprawdę ważne.

Martin spojrzał za siebie, na nadbiegający tłum.

Wtedy rozległo się szczęknięcie i drzwi się otworzyły. Kate, Martin i chłopcy runęli jak dłudzy na podłogę. Jakiś mężczyzna pomagał im wstać, tymczasem kobieta z okna na piętrze zatrzasnęła drzwi. Dudniący łoskot stóp dochodził teraz stłumiony zza ściany.

Mężczyzna i kobieta wprowadzili ich głębiej do wewnątrz, z przedpokoju do dużego pomieszczenia – salonu z wielkim kominkiem, ale bez okien. Tajemnicze wnętrze rozbłyskiwało światłem świec, do którego Kate trudno było przywyknąć.

Martin już rozmawiał z tamtymi po hiszpańsku. Kate chciała się zająć chłopcami, sprawdzić, czy nic im się nie stało, ale ci wykręcali się i nie pozwalali się nawet dotknąć. Po prostu mieli już dosyć jak na jeden dzień. Obaj byli podenerwowani, zmęczeni i rozkojarzeni. Co miała z nimi zrobić? Już niewiele więcej zdołają znieść. Pytanie brzmi, czy można się tu schować? Tak jak mówił Martin: uciekać albo ukryć się.

Otworzyła zamek błyskawiczny plecaka Martina, wyjęła z niego dwa bloki i ołówki, podała je Adiemu i Suryi. Chłopcy pochwycili podane przedmioty, po czym dali nura w kąt. Tego im właśnie było trzeba – skrawka normalności, czegoś znajomego i bliskiego. Choćby

przez chwilę, żeby móc się uspokoić.

Tymczasem Martin wymachiwał rękami podczas rozmowy, przez co Kate nie mogła zapiąć z powrotem jego plecaka. Powtarzał ciągle to samo słowo: túnel. Mężczyzna i kobieta spoglądali na siebie, najwyraźniej się wahali, w końcu jednak zgodzili się potakując skinięciem głowy. Najwyraźniej na taką odpowiedź Martin liczył. Spojrzał w stronę Kate.

– Musimy tutaj zostawić chłopców.

– Nie ma mowy…

Odciągnął ją na bok, w stronę kominka. Mówił półgłosem:

– Ci ludzie w wyniku epidemii stracili dwóch synów. Przygarną chłopców. O ile Immari będą przeprowadzać czystkę według dotychczas obowiązującego protokołu, rodziny z małymi dziećmi zostaną oszczędzone – wystarczy, że złożą przysięgę. Do wojska biorą tylko nastolatków i bezdzietnych dorosłych.

Kate rozejrzała się wokół, jej umysł szukał jakichś argumentów. Na gzymsie nad kominkiem zauważyła zdjęcie mężczyzny i kobiety na plaży, dłonie trzymali na ramionach dwóch uśmiechniętych chłopców,

mniej więcej w wieku Adiego i Suryi. Nawet kolor włosów i karnacja były zbliżone.

Spojrzała najpierw na dorosłych, potem na chłopców, którzy skuleni, pisali coś gorączkowo przy blasku kilku świec jaśniejących w kącie. Zmrużyła oczy, próbowała się skupić.

– Oni nie znają hiszpańskiego…

– Kate, przecież oni prawie wcale się nie odzywają. Ci ludzie zajmą się nimi najlepiej jak potrafią. To nasza jedyna szansa. Pomyśl, w ten sposób możemy ocalić cztery ludzkie istnienia. – Ruchem głowy wskazał dwoje dorosłych. – Jeżeli chłopcy zostaną złapani z tobą lub ze mną, Immari od razu będą wiedzieć, kim jesteśmy. Nie możemy ich tak narażać. Musimy postąpić właśnie w ten sposób. Wrócimy po nich. A poza tym, nie bardzo możemy zabrać ich tam, dokąd się udajemy. Oznaczałoby to… jeszcze większy stres.

– A dokąd…

Martin nie pozwolił jej dokończyć. Znów podjął rozmowę z dwojgiem ludzi, którzy ruszyli w stronę wyjścia. Kate nie udała się od razu ich śladem. Najpierw podeszła do chłopców w kącie i objęła ich obu. Z początku się bronili, ściskali kurczowo w dłoniach bloczki

papieru, ale po chwili się uspokoili. Pocałowała każdego z nich w czubek głowy, po czym ich wypuściła.

Mężczyzna i kobieta, po wyjściu z salonu, poprowadzili Martina oraz Kate wąskim korytarzem do zagraconego gabinetu z wielkim dębowym biurkiem i regałami na książki sięgającymi aż do sufitu. Mężczyzna podszedł do jednej ze ścian i zaczął zrzucać ciężkie tomy na podłogę. Kobieta dołączyła do niego i wkrótce półki były już puste. Następnie mężczyzna odsunął ciężki regał od ściany. Nacisnął na przełącznik ukryty w sąsiednim regale; coś trzasnęło i ściana cofnęła się odrobinę. Pchnął, wówczas ściana otworzyła się na oścież, a ich oczom ukazał się mroczny okopcony tunel.

Rozdział 24

Stare Miasto

Marbella, Hiszpania

Kate nie cierpiała tuneli. Kamienne ściany były wilgotne i zdawały się ociekać jakąś czarną mazią. Niestety, musiała się ocierać o nie niemal

przy każdym zakręcie, zaś zakrętów było tyle, że nie zdołałaby ich zliczyć. Jakiś czas wcześniej spytała szeptem Martina, czy wie, dokąd ten korytarz prowadzi, ale uciszył ją tylko, co uznała za odpowiedź przeczącą. Czy mieli jednak jakiekolwiek inne wyjście? Martin prowadził. W ręce trzymał zapaloną LED-ową latarkę, która rozświetlała tunel wyłącznie na tyle, żeby nie wpadali głową na kolejne ściany.

Wreszcie ciasny korytarz zaprowadził ich do okrągłego pomieszczenia, z którego wychodziły trzy kolejne tunele. Martin zatrzymał się i uniósł latarkę nad głową.

– Jesteś głodna?

Kate skinęła głową. Martin ściągnął plecak, wydobył baton proteinowy i butelkę wody.

Kate wgryzła się w baton, popiła wodą, a kiedy przełknęła już papkę, spytała półgłosem:

– Nie masz pojęcia, dokąd idziemy, prawda?

– Faktycznie, nie bardzo. Prawdę mówiąc, wcale nie mam pewności, czy te tunele prowadzą dokądkolwiek.

Kate spojrzała na niego pytająco.

Martin położył latarkę na ziemi między nimi i wypił łyk wody.

– O Marbellę, podobnie jak o większość starych miast nad Morzem Śródziemnym, od tysiącleci toczyły się walki. Grecy, Fenicjanie, Kartagińczycy, Rzymianie, Muzułmanie… I tak dalej, i tak dalej. Marbella została zdobyta i złupiona pewnie ze sto razy. Co bogatsi jej mieszkańcy zapewnili sobie drogę ucieczki, drążąc tunele – aby uniknąć w ten sposób nieprzyjemności związanych z plądrowaniem miasta. Niektóre z tych korytarzy to tylko schrony. Inne mogą prowadzić nawet poza miasto, ale to nic pewnego. W najlepszym wypadku raczej łączą się z systemem kanalizacyjnym pochodzącym z późniejszych czasów. Myślę natomiast, że tutaj jesteśmy bezpieczni. Przynajmniej na razie.

– Immari nie przeszukają tuneli?

– Wątpię, raczej nie. Owszem, zrobią rewizję we wszystkich domach, ale tylko pobieżną. Szukają przede wszystkim ludzi, którzy nie chcą się poddać, a których pominęli podczas pierwszych łapanek. Mam wrażenie, że jedyne, co nam tutaj zagraża, to szczury i ewentualnie węże.

Kate wzdrygnęła się na myśl o niewidzialnym gadzim cielsku

pełznącym po niej w ciemnościach. Nie przypadała jej do gustu perspektywa, by spać w tym miejscu, ze szczurami i wężami… Uniosła dłonie w geście protestu.

– Mógłbyś oszczędzić mi pewnych szczegółów.

– Ach, naturalnie. Wybacz. – Sięgnął po plecak. – Zjesz coś jeszcze?

– Nie. Dziękuję. A co teraz? Jak długo będziemy czekać?

Martin zastanowił się przez chwilę.

– Biorąc pod uwagę wielkość Marbelli, sądzę, że jakieś dwa dni.

– Ale właściwie co się tutaj dzieje?

– Najpierw spędzą wszystkich razem i dokonają wstępnej selekcji.

– Selekcji? Pod jakim względem?

– Pierwsze, oddzielają umierających i ulegających degeneracji od tych, którzy przeżyli. Następnie ocaleńcy stają przed wyborem – mogą złożyć przysięgę Immari lub odmówić.

– A jeżeli odmówią?

– Wówczas dołączą do umierających.

– I co dalej?

– Immari dokonają ewakuacji całej ludności. Ci, którzy złożyli przysięgę, oraz wszyscy pozostali zostaną załadowani na statek, którym popłyną do jednej z ich baz operacyjnych. Jednak na miejsce dotrą tylko ci, którzy przysięgli. – Pochwycił latarkę i podniósł ją, żeby widzieć twarz Kate. – To ważne, Kate. Jeżeli nas złapią i będziesz miała ten wybór, musisz złożyć przysięgę. Obiecaj mi, że to zrobisz.

Kate skinęła głową.

– Mówię poważnie. To tylko słowa. W tej chwili najważniejszą kwestią jest przetrwanie.

– A ty? Ty także złożysz przysięgę?

Martin odłożył latarkę na ziemię i przestrzeń między nimi znów wypełniła się mrokiem.

– Co do mnie, to trochę inna sprawa. Będą wiedzieli, kim jestem. Jeżeli zostaniemy schwytani, musimy się rozdzielić.

– Ale złożysz przysięgę?

– Dla mnie to bez znaczenia. – Martin zakaszlał chrapliwie, zabrzmiało to jak kaszel wieloletniego palacza. Kate przyszło na myśl, że w tym tunelu może panować bardzo niezdrowa atmosfera. Martin pokręcił głową. – Raz przyłączyłem się do nich. To był największy błąd w moim życiu. Tak więc, jeśli chodzi o mnie, to trochę co innego.

– Przecież sam mówiłeś, że to tylko słowa – przypomniała mu Kate.

– Trafiony, zatopiony – mruknął Martin. – Trudno to wytłumaczyć…

– Spróbuj – zaproponowała Kate, upiła kolejny łyk wody. – Czasu nam nie brak.

Martin znów zakaszlał.

– Przydałoby ci się trochę świeżego powietrza – stwierdziła Kate.

– To nie jest kwestia powietrza.

Martin sięgnął do plecaka i wydobył małe, białe puzderko. W półmroku Kate widziała, jak wsuwa do ust małą pigułkę. Pigułki miały kształt kwiatu o trzech szerokich, sercowatych płatkach z czerwonym krążkiem pośrodku. Orchidea.

Dla Kate to był wstrząs, z trudem wydobyła z siebie głos:

– Nie jesteś…

– Nie, nie jestem odporny na chorobę. Nie chciałem ci tego mówić. Wiedziałem, że to cię zmartwi. Jeżeli zostaniemy schwytani, powędruję do obozu dla umierających. Gdyby do tego doszło, to ty musisz doprowadzić moje badania do końca. Masz.

Sięgnął do plecaka, podał jej mały notes.

Kate odłożyła go na bok.

– Ile dawek leku ci zostało? – spytała.

– Wystarczy – odparł stanowczo Martin. – Nie martw się o mnie. Teraz musisz trochę odpocząć. Biorę na siebie pierwszą wachtę.

Rozdział 25

Stare Miasto

Marbella, Hiszpania

– Kate! Obudź się.

Kate otworzyła oczy. Martin stał nad nią. W słabym blasku latarki dostrzegła niepokój na jego twarzy.

– Szybko – ponaglił ją i pomógł dźwignąć się na nogi. Następnie pochwycił plecak, podał go Kate i wyjął coś z niego. – Załóż go i stań za mną – polecił. Sam stanął przodem do jednego z ujść tuneli. W ręku trzymał pistolet.

Kate nic nie widziała, ale chyba słyszała… Tak, jakiś słaby odgłos. Kroki. Martin wycelował pistolet w ujście tunelu. Drugą ręką sięgnął na dół i bezgłośnie wyłączył światło. Pogrążyli się w całkowitych ciemnościach.

Sekundy wlokły się nieznośnie, a kroki rozbrzmiewały coraz bliżej. Kroki dwóch osób. W tunelu pojawił się słaby blask. Rozjaśniał się stopniowo i skupiał, aż przybrał kształt latarki. Światło przekroczyło próg pół sekundy przed tym, który trzymał latarkę w ręce: otyłym, brodatym mężczyzną, który prawie całkiem zasłaniał młodą kobietę podążającą tuż za nim.

Na widok Martina i wymierzonej broni mężczyzna upuścił latarkę i cofnął się gwałtownie, przewracając kobietę.

Martin zbliżył się do niego. Mężczyzna podniósł ręce do góry i mówił coś szybko po hiszpańsku. Martin spojrzał na mężczyznę, potem na kobietę, następnie odpowiedział, też po hiszpańsku.

Po tej wymianie zdań Martin milczał, jakby rozważając, czy należy dać wiarę usłyszanej opowieści. Zwrócił się do Kate:

– Weź ich latarkę. Mówią, że Immari wpuścili psy do tuneli. Żołnierze przeszukują podziemia.

Kate podniosła latarkę, a Martin ruchem ręki trzymającej pistolet kazał mężczyźnie i kobiecie wstać. Wskazał im wejście do korytarza stanowiącego przedłużenie tunelu, którym zmierzali dotąd Kate i Martin.

Tamci posłuchali bez słowa sprzeciwu, jak więźniowie na pokazówce dla kamer telewizyjnych. Wszyscy czworo w milczeniu ruszyli przed siebie szybkim krokiem.

Po jakimś czasie korytarz wyszedł na kolejne okrągłe pomieszczenie, w którym zastali sześć innych osób. Po krótkiej wymianie zdań wszyscy ruszyli w dalszą drogę.

Kate zachodziła w głowę, jak poradzą sobie z psami i wojskiem. Swój pistolet schowała do plecaka, ale teraz mimo woli zastanawiała się, czy nie należałoby go wydobyć. Jednak zanim zdążyła cokolwiek zrobić, tunel się skończył i doprowadził ich do pokaźnych rozmiarów sali; tym razem na planie prostokąta, wysoko sklepionej. Stąd nie było żadnego wyjścia.

Wewnątrz zdążyło się już zgromadzić ponad dwadzieścia osób. Kiedy grupka z Kate i Martinem weszła do środka, wzrok wszystkich skierował się ku nim.

Kate usłyszała, że grubas za jej plecami wykrzykuje jakieś słowa. Odwróciła się. Mówił do trzymanej w dłoni krótkofalówki.

Zanim zdążyła się zastanowić, co to znaczy, przeciwległa ściana pomieszczenia eksplodowała; wnętrze wypełnił kurz i gruz, owiała ich

niewidoczna moc wybuchu. Kate poczuła, jak uderza o podłogę tunelu. Kiedy pył opadł, światło zalało salę. Widziała żołnierzy Immari wchodzących przez wyłom w murze. Wywlekali kolejno ludzi z usianego gruzem pomieszczenia; otyły mężczyzna i kobieta oraz jeszcze kilkoro innych również brali w tym udział.

Oślepiające światło i dzwonienie w uszach sprawiły, że Kate zawirowało w głowie; miała wrażenie, że zaraz zwymiotuje. Dostrzegła kątem oka, jak jeden z żołnierzy podnosi z ziemi pistolet Martina, a potem bierze jego samego pod ramię, żeby wywlec go na zewnątrz. Potem ją także pochwycił drugi żołnierz. Próbowała się wyrwać, ale szybko się poddała. Opór nie miał sensu. Dopadli ją. Dopadli ich wszystkich.

Rozdział 26

Dorian otworzył oczy. Spoglądał przez wielką szybę. Nie znajdował się w tubusie – w każdym razie nie w takim, w jakim obudził się poprzednio. Gdzie jestem? Czy umarłem, tym razem na dobre? Z pewnością już umarł. Na pewno, przecież strażnik strzelił mu w głowę. Spojrzał na swoje ciało. Miał na sobie uniform – taki sam, jaki nosił Atlanta. Teraz widział już wszystko wyraźniej. Za tym wielkim oknem rozciągał się widok na przestrzeń kosmiczną. Niebieska i zielona planeta

wypełniała jego dolną połowę. Po powierzchni poruszały się jakieś potężne machiny, które wyrzucały w atmosferę ziemię i chmury czerwonego pyłu. Nie, to było coś więcej niż pył, a te maszyny to przemieszczające się góry.

– Generale Ares, nadzór geologiczny donosi, że przemieszczenia płyt tektonicznych na północnej hemisferze przez cztery tysiące lat nie będą stwarzać problemów. Zostawić wszystko tak, jak jest?

Dorian odwrócił się, żeby na niego spojrzeć. Na tamtego. Stał obok Doriana. To musiał być pokład obserwacyjny statku kosmicznego. Dorian usłyszał własny głos:

– Nie. Za te cztery tysiące lat też mogą sobie z nimi nie poradzić. Ustabilizujcie wszystko teraz.

Odwrócił się znów do okna. Ujrzał w nim swoje odbicie, zobaczył siebie samego, jednak osobnik spoglądający na niego z lśniącej powierzchni nie był Dorianem – był natomiast tamtym Atlantą, jego młodszą wersją. Na głowie miał białe i złote włosy, zaczesane na płasko, do tyłu.

Szkło znikło, zmieniło się powietrze i ciążenie. W oddali wybuchła bomba, Dorian zorientował się, że nastąpiło to w jakimś dużym mieście.

I nie chodziło o żadne miasto na Ziemi, to wiedział od razu. Każdy z budynków zdawał się mieć niepowtarzalny kształt. Lśniły tak, jakby zostały wytworzone dopiero wczoraj i to z jakiegoś materiału, którego nigdy nie widział. Połączone były powietrznymi pomostami, które tworzyły w mieście jakby pajęczą sieć spajającą niezliczone lśniące kryształy wewnątrz geody. A potem jeden z budynków runął. Podniebne mosty łączące go z sąsiednimi oderwały się niczym uwolnione ramiona podążające za padającym ciałem. Chwilę później nastąpiła druga eksplozja i zawalił się kolejny budynek.

Żołnierz stojący obok Doriana odkaszlnął, po czym spytał cicho:

– Czy mamy zacząć, sir?

– Nie. Za jakiś czas. Niech świat zobaczy, z kim musimy walczyć.

Następny wybuch i horyzont poczerniał, a rozjaśniło się niebo. Teraz Dorian stał na innym pokładzie obserwacyjnym – na jakiejś planecie. Nie, na jakimś księżycu. Widział planetę po swojej prawej stronie, natomiast o wiele większe wrażenie robił widok na rozciągającą się przestrzeń kosmiczną. A dalej płonąca biała gwiazda, ku której zbliżała się cała flota pojazdów. Były ich setki, może nawet tysiące. Widok całej floty zapierał dech w piersiach. Czuł, jak ciarki przechodzą mu po ramionach. Nad wszystkim dominowała jedna myśl: zwyciężyłem.

Dorian próbował skupić się na tej wizji, ale już dokądś umknęła. Teraz znajdował się gdzie indziej, na kolejnej planecie. Wędrował długim betonowym chodnikiem w stronę monstrualnej, monolitycznej struktury. Szedł sam, ale po obu jego bokach wędrowały tłumy, cisnąc się ramię w ramię; niektórzy przepychali się, aby móc na niego choćby spojrzeć. U stóp kamiennego monumentu, tuż obok mrocznego wejścia, czekała na niego kobieta i dwóch mężczyzn. Dorian nie był w stanie odczytać inskrypcji wykutej nad wrotami, ale skądś już wiedział, co głosi: „Tu spoczywa nasz ostatni żołnierz”.

Kobieta postąpiła krok do przodu, przemówiła:

– Postanowiliśmy. Podążać będziesz długą drogą wieczności.

Dorian wiedział, że kobieta odgrywa swoją rolę do kamery. Zdradziła go.

– Każdy zasługuje na to, by umrzeć – odezwał się.

– Legendy nigdy nie umierają.

Dorian odwrócił się, przez ułamek sekundy chciał uciec. Tak będą go pamiętać, jego ostatni uczynek. Wszedł do grobowca – przez

kamienną fasadę do statku. Lśniące szare ściany odbijały paciorkowate światła rozmieszczone na suficie i podłodze. Ostatnie promienie słońca znikły w ciągnącym się za nim tunelu, a światła zajaśniały mocniej w rozległej komnacie. Jak okiem sięgnąć ciągnęły się rzędy tubusów. Wszystkie były puste. Pierwszy z nich otworzył się, czemu towarzyszyło ciche syczenie. Dorian wszedł do środka. Niech się stanie.

Gdy tylko tubus się zamknął, otworzył się znowu, a Dorian wybiegł ze świątyni. Niebo było ciemne z każdej strony, jeśli nie liczyć rozbłysków wokół niego. Zamrugał powiekami. Oto stał pośród opustoszałej ulicy innego miasta pajęczych pomostów. Eksplozje rozbłyskiwały o wiele dalej niż poprzednio. Widział statki spływające z nieba. To była zagłada totalna.

A potem znalazł się znowu w wielkiej sali z tubusami. Wszystkie były już pełne. Biegł długim korytarzem. Spoglądał z przerażeniem, jak jego pobratymcy – Atlanci – budzą się z krzykiem i wyczołgują z tubusów, a potem umierają. Nieskończony przepływ istnień: gdy tylko któryś umierał, w tubusie kształtowało się zastępcze ciało, by ulec nieskończonemu cyklowi agonii. Dorian dobiegł do stacji kontrolnej, operował palcami w strumieniach białego i zielonego światła omywającego jego dłonie. Musiał powstrzymać cykl rezurekcji, położyć kres ich czyśćcowi. Nigdy już się nie obudzą, ale w ten sposób mógł zapewnić im bezpieczeństwo. To był jego obowiązek jako żołnierza,

jego święty obowiązek.

Cofnął się od konsolety i znów znajdował się na pokładzie obserwacyjnym statku. W dole w obszar widzenia wpłynął błękitno-zielono-biały glob – Ziemia. Niebo było czyste, a ziemia poniżej nietknięta. Żadnych miast, żadnej cywilizacji. Tabula rasa. Szansa, by zacząć od początku.

Odwrócił się; teraz znowu znajdował się w grobowcach, ale już nie w tamtej wielkiej komorze. Tutaj, w mniejszym pomieszczeniu, znajdowało się dwanaście tubusów, wszystkie były puste. Zmrużył oczy i uniósł powieki; w centralnym tubusie pojawiło się ciało – człowiek prehistoryczny. Znów mrugnął i ujrzał kolejnego ludzkiego przodka.

Pokój rozmył się, teraz Dorian przebywał na wolnym powietrzu, na szczycie góry. Widok był zniekształcony krzywizną przejrzystej powierzchni – wizjera hełmu. Miał na sobie skafander środowiskowy podobny do tego, jaki otrzymał od Atlanty. Stał na metalowym rydwanie unoszącym się w powietrzu nieco ponad szczytami drzew.

Słońce lśniło wysoko na niebie, las pod jego stopami był zielony i gęsty, przerywany tylko skalnymi urwiskami tworzącymi stopnie prowadzące do doliny.

Tam, w dole, zmagali się jaskiniowcy, walcząc za pomocą drewnianych i kamiennych narzędzi. To były dwa odrębne gatunki, teraz Dorian widział to wyraźnie. Przedstawiciele jednego z nich byli drobniejsi, jednak dysponowali lepszymi narzędziami. Nacierali falami na potężniejszych przeciwników i ciskali w nich dzidami. Porozumiewali się za pomocą chrapliwych dźwięków i w ten sposób koordynowali swoje ataki.

Słońce wznosiło się coraz wyżej, a dolina była pełna walczących. Wojna rozszalała się na dobre – istna rzeź totalna. Krew płynęła po ziemi, plamiąc białe i szare kamienie. Dorian unosił się w powietrzu na swoim rydwanie. Patrzył i czekał.

A potem słońce zaszło; następnie zaś równie prędko wzeszło, a w dolinie zapanował spokój. Ciała usłały ziemię tak gęsto, że nie było widać trawy. Nad zbiorowym grobowcem roiły się miliardy much. Sępy krążyły w powietrzu. Na skalistych krawędziach zebrało się zwycięskie ludzkie plemię, dzierżąc włócznie i kamienne topory. Wojownicy spoglądali w milczeniu na pokonanych wrogów. Ciała zwycięzców były pomalowane na czerwono i czarno – krwią wroga i popiołem. Jakiś rosły osobnik ludzki – Dorian uznał, że to zapewne wódz – wystąpił do przodu z płonącą pochodnią. Wypowiedział kilka słów, a może były to tylko jakieś nieartykułowane dźwięki, po czym cisnął w dolinę pochodnię. Zgromadzeni na krawędzi urwiska współplemieńcy postąpili tak samo.

Deszcz ognia spadł w dolinę, aż zajęło się poszycie, potem zaś drzewa i zwłoki.

Dorian uśmiechnął się i uruchomił rekorder.

– Podgatunek osiem-cztery-siedem-dwa wykazuje godną uwagi zdolność do zorganizowanego prowadzenia działań wojennych. Na nich więc wskazują logiczne przesłanki. Inne linie przekazu genetycznego zostają tym samym zakończone.

Po raz pierwszy czuł nadzieję – patrząc na ten prymitywny, wojowniczy gatunek.

Dym wypełnił dolinę, po czym z wolna wzniósł się ku górze, aż sięgnął krawędzi urwiska. W dymie zniknęli zwycięzcy, a potem czarne i białe pióropusze uniosły się jeszcze wyżej, otaczając Doriana. Ogarnęły go słupy dymu, gdy zaś rozwiały się, Dorian znowu spoglądał z tubusa na komnatę pod Antarktyką – na pokładzie tego samego statku, który istniał ongiś w rodzimym świecie Atlantów. Jego myśli były znów jego myślami, podobnie jak ciało.

Nowe ciało. Jeszcze raz.

Atlanta stał obok i przyglądał mu się bez większego

zainteresowania. Dorian zdał sobie sprawę, że tamten… Twarz tamtego, białe włosy na twarzy… To przecież był on sam na statku we śnie. Ale czy to na pewno był sen?

Tubus otworzył się i Dorian wyszedł na zewnątrz.

Rozdział 27

Dwie mile poniżej bazy operacyjnej Immari „Pryzmat”

Antarktyka

Dorian spoglądał przez długą, długą chwilę na Atlantydę. Potem spojrzał wokół i odezwał się:

– No dobrze. Słucham cię.

– Przyznaję, że nie zawodzisz mnie, Dorianie. Ukazałem ci upadek mojego świata i pochodzenie twojego gatunku, a ty po prostu mówisz, że mnie słuchasz…

– Chcę wiedzieć, co widziałem.

– Wspomnienia – odparł Atlanta.

– Ale czyje?

– Nasze. Twoje i moje. Wspomnienia z mojej przeszłości i wspomnienia z twojej przyszłości.

Atlanta odszedł kilka kroków, ku wejściu do komory, w której leżały ciała Doriana i Davida.

Dorian ruszył za nim, rozważając w myśli to, co właśnie usłyszał. Nie wiedział skąd, ale wiedział, że to prawda. Te wydarzenia były prawdziwe, były jego wspomnieniami. Tylko jak…?

Prowadząc Doriana korytarzami wyłożonymi płytami szarego metalu, Atlanta tłumaczył niespiesznie:

– Jesteś czymś innym, Dorianie. Zawsze zresztą wiedziałeś, że jesteś kimś wyjątkowym, że masz szczególne przeznaczenie.

– Jestem…

– Jesteś mną, Dorianie. Moje imię brzmi Ares. Jestem żołnierzem, ostatnim żołnierzem, jakiego kiedykolwiek miał mój lud. Za sprawą dziwnego zrządzenia losu posiadasz moją pamięć. Przez cały ten czas moje wspomnienia pozostawały uśpione w twoim umyśle. Zdałem sobie z tego sprawę dopiero wtedy, gdy znalazłeś się na pokładzie tego statku.

Dorian spojrzał przez zmrużone powieki na Atlantę – Aresa – nie bardzo wiedząc, co ma powiedzieć.

– W głębi duszy wiesz, że to jest prawda. W roku tysiąc dziewięćset osiemnastym w Gibraltarze umieszczono w tubusie pewnego umierającego siedmiolatka. Kiedy obudziłeś się w roku tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym ósmym, nie byłeś już tym samym człowiekiem. Lecz to nie czas cię odmienił. Opętała cię nienawiść, oszalała żądza zemsty, pragnienie stworzenia armii, która pokona wrogów ludzkości, i pragnienie, by odnaleźć swojego ojca. Miałeś poczucie własnego przeznaczenia, którym miała być walka o przyszłość twojej rasy. Po to tu przyszedłeś, po to się tu zjawiłeś. Wiedziałeś nawet, co musisz uczynić: odmienić rasę ludzką na poziomie genetycznym. Wiedziałeś to, ponieważ ja to wiedziałem. Takie było moje pragnienie. Masz moje wspomnienia. Masz moją siłę, moją nienawiść i moje marzenia. Dorianie, w tym świecie istnieje nieprzyjaciel potężniejszy, niż jesteś w stanie sobie wyobrazić. Mój lud był rasą o najwyższym stopniu rozwoju w znanym wszechświecie, a jednak ten nieprzyjaciel

pokonał nas w ciągu jednego dnia i jednej nocy. Przyjdą też po ciebie, to jedynie kwestia czasu. Jednak ty możesz ich zwyciężyć – o ile zechcesz zrobić to, co musi zostać zrobione.

– To znaczy?

Ares odwrócił się i spojrzał Dorianowi w oczy.

– Musisz dopilnować, żeby dopełniła się transformacja genetyczna twojego gatunku.

– Po co?

– Wiesz, po co.

Przez umysł Doriana przemknęła myśl: Żeby zbudować naszą armię.

– Otóż to – rzekł Ares. – Prowadzimy wojnę. Na wojnie mogą przetrwać tylko najsilniejsi. Poprowadziłem waszą ewolucję z myślą o jednym: o przeżyciu. Bez końcowych przemian genetycznych ludzie żyjący tutaj nie przetrwają. Podobnie jak nie przetrwa nikt z nas.

W jakimś zakątku umysłu Doriana czaiła się pewność, że to

prawda, i że od zawsze to wiedział. Teraz już pojmował, po co to wszystko: jego ambicja, jego na pozór ślepe i nierozumne dążenie do przekształcenia rasy ludzkiej – do pokonania niewidocznego przeciwnika. Po raz pierwszy w życiu wszystko rozumiał i wszystko miało sens. Ogarnął go spokój. Wreszcie odnalazł tę jedną jedyną właściwą odpowiedź. Teraz tylko pozostawało skupić się na zadaniu.

– Jak stworzymy naszą armię?

– Pamiętasz tę walizkę, którą wyniosłeś na zewnątrz? Emituje ona nową sygnaturę radiacyjną, która dopełni całości procesu. Nawet Orchidea nie zdoła powstrzymać zmutowanego wirusa, który powstanie. Właśnie w tej chwili, kiedy my tu rozmawiamy, w centralnych Niemczech wokół miejsca wybuchu rozpowszechnia się nowa fala zarazy, która wkrótce ogarnie cały świat. Ostateczny kataklizm nastąpi w najbliższych dniach.

– Jeżeli tak, to co pozostało jeszcze do zrobienia? Najwyraźniej panujesz nad sytuacją.

– Musisz dopilnować, żeby nikt nie znalazł leku. Mamy silnych przeciwników! A potem musisz mnie uwolnić. Pamiętaj, że razem możemy przejąć kontrolę nad ocaleńcami. Możemy wygrać bitwę o tę planetę. To są nasi ludzie. Oni są armią, którą rzucimy przeciwko

naszemu dawnemu wrogowi. I w końcu wygramy tę wojnę.

Dorian skinął głową.

– Mam cię uwolnić. W jaki sposób?

– Walizka służy do dwóch celów. Wydziela promieniowanie, za sprawą którego Orchidea staje się nieskuteczna, a dodatkowo stworzyła portal prowadzący do miejsca, w którym przebywam – sztuczny korytarz czy też most poprzez przestrzeń i czas – Atlanta umilkł.

Dorian zdał sobie sprawę, że stoją przed drzwiami do pokoju, w którym znajdowała się walizka i dwa skafandry. Teraz pomieszczenie było puste, a w środku został tylko jeden skafander.

Dorian wszedł do pokoju i zaczął się ubierać w ochronny strój.

– Musisz zrobić coś jeszcze, Dorianie. Musisz sprowadzić kobietę, która tu była. Musisz ją odnaleźć i zabrać ze sobą przez portal.

Dorian wciągnął drugi z butów.

– Co to za kobieta?

– Kate Warner.

– Co ona ma z tym wszystkim wspólnego?

Atlanta wyprowadził go z pokoju. Szli teraz korytarzem.

– Co ma wspólnego? Wszystko, Dorianie. Ona jest kluczem do całości. Za jakiś czas, całkiem niedługo, zdobędzie pewną informację, czyli kod. Ten kod jest kluczem do mojego wyzwolenia. Musisz ją schwytać i sprowadzić tutaj, ale nie wcześniej niż zdobędzie ten kod.

Dorian skinął głową, ale nie dawała mu spokoju myśl: Skąd Atlanta może o tym wiedzieć?

– Wiem, bo czytam w twoich myślach. Tak samo, jak czytam w swoich.

– To niemożliwe.

– To jest niemożliwe tylko z punktu widzenia wiedzy dostępnej twojemu gatunkowi. To, co wy nazywacie genem atlantydzkim, jest w istocie bardzo wyszukanym połączeniem biologii z technologią kwantową. Wykorzystuje prawa fizyki, których wy nawet jeszcze nie odkryliście. Był dla was przewodnikiem w waszej ewolucji. Posiada

wiele funkcji, ale jedną z nich jest uruchamianie w waszych ciałach różnych procesów, które kontrolują promieniowanie.

– Jakie promieniowanie?

– Każde ciało ludzkie promieniuje. Gen atlantydzki przekształca ten przypadkowy szum w strumień uporządkowanych danych, które przekazuje w sposób ciągły; dotyczy to wspomnień i przemian fizycznych, aż po zjawiska zachodzące na poziomie komórkowym. Coś jakby tworzenie kopii zapasowej w czasie rzeczywistym, bo dane dostarczane są do centralnej pamięci w każdej milisekundzie.

Zatrzymali się przy wejściu do komory zawierającej nieskończone rzędy tubusów.

– Kiedy ten pojazd otrzymuje sygnał o śmierci i potwierdzenie, że nie nastąpi dalsza transmisja danych, stwarza nowe ciało – replikę dokładną co do komórki i co do najdrobniejszego wspomnienia.

– Więc to miejsce jest…

– Pojazdem rezurekcyjnym.

Dorian usiłował to wszystko ogarnąć umysłem.

– Więc oni wszyscy nie żyją?

– Zmarli bardzo dawno temu. Nie mogę ich przebudzić, nie zdołam tego zrobić. Sam widziałeś. Spotkała ich zła śmierć w świecie, który od niepamiętnych czasów nie zaznał nagłej śmierci. Jednak ty i ja możemy ich ocalić. Tylko oni pozostali z naszego ludu. Oni na ciebie liczą, Dorianie.

Teraz Dorian już inaczej spoglądał na ciągnące się w dal tubusy. Z naszego ludu… Czy były jakieś inne?

– Czy pojazd gibraltarski też ma taką funkcję? Też służy do rezurekcji?

– Nie, to co innego. To pojazd naukowy. Eksplorator służący do prowadzenia badań o charakterze lokalnym, nie nadaje się do głębokich podróży kosmicznych. Inaczej mówiąc, lądownik alfa ekspedycji naukowej. Jest na nim osiem ogniw rezurekcyjnych. Wyprawy badawcze są niebezpieczne, a ich uczestnikom przydarzają się niekiedy nieszczęśliwe wypadki. Jak już wiesz, ogniwa rezurekcyjne także dają możliwość uzdrawiania. Rezurekcje czy wskrzeszenia działają tylko w przypadku Atlantów, ponadto ogniwa mają ograniczony zasięg. Wybuchy nuklearne w Gibraltarze najprawdopodobniej zniszczyły

tamtejsze ogniwa. Oznacza to, że mogą cię wskrzesić tylko te tubusy, które znajdują się tutaj. Jednak jeżeli oddalisz się na więcej niż sto kilometrów stąd, już nie zmartwychwstaniesz. System nie sporządzi kopii, jeżeli nie będzie dysponował aktualnymi danymi – to zasada Prometei. Jeśli wyruszysz w świat, znów staniesz się śmiertelny. A więc jeśli umrzesz, umrzesz już na zawsze, Dorianie.

Dorian spojrzał w stronę ciała Davida.

– A dlaczego on nie…

– Zdezaktywowałem jego wskrzeszenie. Nie musisz się nim przejmować.

Dorian wskazał w stronę korytarza prowadzącego na zewnątrz.

– Poprzednim razem mnie pojmali. Nie mieli już do mnie zaufania.

– Widzieli twoją śmierć, Dorianie. Kiedy znowu stąd wyjdziesz – zmartwychwstały, lecz ze wspomnieniami tego, co ci się zdarzyło – nikt nie ośmieli ci się przeciwstawić.

Dorian przez chwilę się wahał. Pozostawało jeszcze jedno ostatnie pytanie, którego nie miał ochoty zadawać.

– O co chodzi? – spytał Ares.

– A moje… nasze wspomnienia? Te pozostałe?

– Pojawią się we właściwym czasie.

Dorian skinął głową.

– W takim razie do zobaczenia wkrótce.

Rozdział 28

David Vale otworzył oczy. Znów przebywał w tubusie, jednak w innym miejscu – nie w tej ogromnej komorze pod Antarktyką. To pomieszczenie było dużo mniejsze, co najwyżej siedem na siedem metrów.

Widział coraz wyraźniej i coraz ostrzej. Były jeszcze trzy tubusy, wszystkie puste. Ścianę naprzeciwko zajmował duży ekran znajdujący się nad wysokim pulpitem przypominającym deski rozdzielcze, jakie widział w atlantydzkich strukturach pod Gibraltarem i na Antarktyce. Pod nim na podłodze leżał pognieciony skafander, zaś w obu bocznych

ścianach pomieszczenia były drzwi. Zamknięte.

Co to takiego? Co się ze mną stało? Pomieszczenie wydawało się Davidowi inne od tych, które widział na Antarktyce, bardziej przypominało laboratorium struktury gibraltarskiej opisane w dzienniku ojca Kate. Czy właśnie tam się znalazł? Ale jeżeli tak, to po co tu jestem? Czy chodzi o jakiś eksperyment? Poza tym nie mógł zrozumieć, dlaczego wciąż budził się w tych tubusach. Działo się tak za każdym razem, kiedy Dorian Sloane go zabił. Dostatecznie trudno było pogodzić się z faktem, że został śmiertelnie postrzelony, i to nie raz. Teraz jednak należało się zająć pilniejszą sprawą – jak wydostać się z tubusa. W tej samej chwili jakby na zawołanie rozległ się syk i pojemnik się otworzył. Rzadka szarobiała mgła wydostała się na zewnątrz, by zaraz się ulotnić.

David tkwił w bezruchu. Nasłuchiwał, oczekując następnego ruchu ze strony tej niewidzialnej osoby, która go pojmała. Jednak nic się nie wydarzyło, wyszedł więc na zewnątrz. Z trudem trzymał się na nogach. Oparł się o blat deski rozdzielczej. U jego stóp leżał skafander środowiskowy. Hełm leżał oparty o ścianę za pulpitem. David zorientował się, że kombinezon jest uszkodzony. Pochylił się i przewrócił go na drugą stronę. Był to strój tego samego typu jak te, które widział na holograficznym filmie pod Gibraltarem. Atlanci mieli je na sobie, kiedy wybiegli z pojazdu i w pobliżu Skały Gibraltarskiej ocalili neandertalczyka przed mordem rytualnym.

Przyjrzał się dokładniej skafandrowi – na wysokości torsu widniał w nim duży otwór. Przestrzelony? Materiał był przebity, ale nie miał poszarpanych brzegów. Jaki z tego wniosek? Na filmach, które widział, pojazd gibraltarski eksplodował po tym, jak potężne tsunami wyrzuciło go na brzeg, potem zaś fale wciągnęły go z powrotem do morza. Immari uznali, że na dnie cieśniny nastąpiła seria eksplozji kieszeni metanowych, które rozerwały pojazd na kilka kawałków.

Eksplozja obezwładniła jednego z Atlantów w skafandrach. Ten drugi zaniósł jego (lub ją) przez drzwi – przypuszczalnie prowadzące do Antarktyki. Czy to był skafander jednego z gibraltarskich Atlantów? David rozglądał się, szukając w pomieszczeniu jakichś innych śladów. Na ławeczce przy desce rozdzielczej dostrzegł jakiś inny ubiór, starannie poskładany. Podszedł do niego chwiejnym krokiem. Teraz łatwiej mu było utrzymać równowagę, ale nogi wciąż jeszcze do pewnego stopnia odmawiały posłuszeństwa. Rozłożył strój – był to czarny wojskowy uniform. Podniósł go, aby przyjrzeć mu się w świetle przypominających ciekłokrystaliczne diody lampek lśniących na podłodze i suficie. Strój zalśnił, tak jakby odbijał światło. Niemal przypominał rozgwieżdżone niebo. Poruszył nim, wtedy materiał znowu się zmienił, a następnie przystosował do światła i znajdujących się za nim ścian. Teraz już rozumiał – to był rodzaj aktywnego kamuflażu. Bluza munduru była gładka, bez żadnych oznak, tylko po prawej stronie kołnierza widniał

kwadratowy emblemat: [II].

II, czyli Immari International, a więc był to mundur armii Immari.

Po lewej stronie kołnierzyka widniał srebrny liść dębu – oznaka stopnia podpułkownika.

David rzucił uniform z powrotem na ławkę. Był nagi i wolał już pozostać gołym niż włożyć na siebie ten mundur.

Podszedł do panelu kontrolnego i przesunął nad nim dłonią. Ojciec Kate nauczył się, jak obsługiwać te atlantydzkie przyrządy. Zawsze, kiedy uczynił taki gest, pojawiało się błękitne i zielone światło, które reagowało na ruch jego dłoni, jednak ten pulpit pozostał czarny i martwy. David dotknął go palcami, ale bez rezultatu.

Spojrzał na jedne i na drugie drzwi. Nie uśmiechała mu się myśl, że być może jest uwięziony, niczym szczur w pułapce. Podszedł do bliższych drzwi i stał przed nimi przez chwilę, ale te się nie rozsunęły. Dotknął dłonią panelu umieszczonego obok nich – bez skutku. Przyłożył dłonie do szarego metalu i pchnął, jednak nadal ani drgnęły. Były zamknięte na głucho i szczelne jak grodzie okrętu podwodnego.

Podjął próbę z drugimi drzwiami, lecz równie bezskutecznie. A

więc jednak znajdował się w pułapce. Na ile starczy mu powietrza? Jak długo wytrzyma, nim umrze śmiercią głodową?

Siedział w milczeniu na ławce, sam na sam ze swoimi myślami. I choćby nie wiadomo jak się starał, te zawsze kierowały się ku Kate. David nie mógł przestać się zastanawiać, gdzie ona teraz jest. Mógł tylko mieć nadzieję, że jest bezpieczna.

Myślał też o jedynej nocy, którą spędzili razem na Gibraltarze, i o tym, jak odmienny to był świat od miejsca, w którym się teraz znajdował. Kiedy się obudził, jej już nie było. Wybaczył jej to, przecież próbowała go ocalić. Tyle że on popełnił inny błąd – stracił ją z oczu raz jeszcze, na Antarktyce, kiedy został z tyłu, aby powstrzymać Doriana i jego ludzi.

David obiecał sobie, że nigdy więcej na to nie pozwoli. Jeżeli zdoła jakoś wydostać się z tego pomieszczenia, odnajdzie Kate, gdziekolwiek znalazła się w świecie czy też tym, co ze świata pozostało – a potem już nigdy nie straci jej z oczu.

Rozdział 29

Marbella, Hiszpania

Kate znalazła się w pasażerskiej naczepie ciężarówki wypełnionej po brzegi pojmanymi. Byli jak świeżo złowione ryby w drodze na targ, a w każdym razie tak cuchnęli: potem i rybą. Wokół rozlegał się kaszel, a ludzie obijali się o siebie, gdy ciężarówka podskakiwała na wybojach. Najwyraźniej pędziła z maksymalną prędkością po nierównych brukach Marbelli.

Próbowała odnaleźć Martina, ale było zbyt ciasno i zbyt ciemno. W końcu znalazła sobie miejsce w odrobinę mniej zatłoczonej części samochodu, bliżej przodu, dalej zaś od podwójnych drzwi.

Wóz zwolnił, zatrzymał się na kilka sekund, a potem znowu ruszył, tym razem jednak bardzo powoli. Zahamował gwałtownie, z piskiem hamulców. Kilka sekund później umilkło dudnienie silnika.

Nagle ludzi w naczepie ogarnęła panika. Zerwali się na nogi i ruszyli tłumnie ku drzwiom sekundę wcześniej, zanim się otworzyły.

Kate pozwoliła, by przebiegli obok niej. W blasku zachodzącego słońca przyjrzała się widocznej na zewnątrz scenerii.

Z dwóch błękitnych sztandarów Orchidei wiszących ongiś na

ogrodzeniu pozostały tylko zwęglone szczątki. Immari pozostawili je zapewne jako symbol, oznakę swojego triumfu. Po obu stronach bramy wisiały teraz ich własne sztandary. Odziani w czarne mundury żołnierze pełnili straż na wieży – tej jednej z wież, która nie została doszczętnie zniszczona.

W naczepie robiło się już pusto. Kate gorączkowo usiłowała opracować jakiś plan działania. Zsunęła plecak z ramienia i otworzyła go. Miał podszewkę z jakiegoś grubego, ciężkiego materiału. Zapewne ognioodporny i wodoodporny – pomyślała. Dokonała szybkiego przeglądu zawartości: pistolet, laptop, telefon satelitarny, notes Martina i przypominające termos urządzenie, w którym umieścił próbkę. Wyjęła broń. Raczej nie mogła liczyć na to, że z jej pomocą przedrze się na wolność. W gruncie rzeczy wcale nie była pewna, czy w ogóle zdołałaby chociaż raz wystrzelić. Potrzebowała jakiegoś lepszego pomysłu. Poza tym, jeżeli złapią ją z bronią… Ukryła pistolet w ciemnym kącie. Najważniejsze, żeby nie stracić reszty zawartości plecaka, bo zapewne znajdują się tam dane o istotnym znaczeniu dla stworzenia lekarstwa.

Martin zapowiedział też, co się potem zdarzy: Immari dokonają segregacji – umierającym pozwolą umrzeć, natomiast ocaleńcy będą mogli złożyć przysięgę lub dołączyć do umarłych.

Miała więc przed sobą wybór.

Rozdział 30

Ośrodek Kontroli Epidemicznej i Prewencji

Atlanta, Georgia, USA

Doktor Paul Brenner przechadzał się przed ekranami zajmującymi ścianę. Mapa świata, która na nich widniała, usiana była czerwonymi kółkami: każde z nich oznaczało jeden z dystryktów Orchidei. Kiedy wybuchła epidemia, Orchidea zawodziła zaledwie u mniej więcej 0,3 procent zakażonych. Teraz jednak liczby rosły. W jednym z niemieckich dystryktów od zarazy umierał już niemal jeden procent mieszkańców. Czyżby Orchidea miała w końcu okazać się fiaskiem?

Zdarzały się już lokalne załamania, jednak jak dotąd okazywały się tymczasowe i wynikały z kwestii technicznych, z pomyłek w recepturze czy z niedociągnięć produkcyjnych. Teraz jednak mieli do czynienia ze zjawiskiem o charakterze globalnym. Jeżeli to kolejna… Paul nie chciał nawet w myślach wypowiedzieć słowa „mutacja”. Jeśli jednak…

– Cofnijcie to – nakazał Paul. – Pokażcie dane sprzed godziny, sprzed dwóch. Cofajcie dalej co godzinę, aż dane się ustabilizują.

Paul przyglądał się malejącym liczbom, aż do momentu, kiedy się wyrównały.

– Stop, zatrzymajcie.

Sprawdził godzinę.

Podszedł do swojego biurka w wielkiej sali konferencyjnej i zaczął przeglądać papiery. Co się wtedy wydarzyło? Czy Immari wypuścili zmutowanego wirusa, którego Orchidea nie jest w stanie powstrzymać? Chyba na tym polegał ich plan, a przynajmniej tak brzmiała robocza hipoteza. Przeglądał doniesienia dotyczące działalności Immari – jedno z nich przykuło jego uwagę. Sprawdził godzinę. Blisko, czas się zgadzał. Dokładniej przyjrzał się raportowi.

Ściśle tajne

W

korporacyjnym

ośrodku badawczym Immari

pod

Norymbergą w Niemczech prawdopodobnie doszło do wybuchu jądrowego

Przyczyna (najbardziej prawdopodobna): wypadek przy produkcji; detonacja eksperymentalnej broni – w ramach Programu Badawczego Zaawansowanych Broni Immari.

Paul wiedział, że Immari przeprowadzają badania dotyczące wszelkiego rodzaju nowych typów broni. Tylko ta zbieżność w czasie… Przejrzał szybko dalszą część raportu.

Alternatywne wyjaśnienia:

(1) Krążą niepotwierdzone pogłoski, że Immari przenieśli jakiś obiekt z lokalizacji w Antarktyce w celu przebadania w Niemczech; możliwy związek.

(2) Immari być może celowo zniszczyli ośrodek, aby nie dopuścić do przejęcia go przez Aliantów po agresji na południową Hiszpanię.

Paul odetchnął głęboko. Pewien był tylko dwóch rzeczy: po pierwsze – że Orchidea na całym świecie zaczyna zawodzić, a po drugie – że przyczyną tego było jakieś działanie Immari. Ile zostało czasu? Dzień, być może dwa? Czy można czegokolwiek dokonać w tak krótkim czasie?

– Połączcie się ze wszystkimi z grupy – polecił Paul. – Nadszedł czas, żeby postawić wszystko na jedną kartę.

Rozdział 31

David Vale nie pamiętał, ile już razy próbował otworzyć któreś drzwi lub uruchomić panel kontrolny. Powrócił nawet do tubusu w nadziei, że w ten sposób zdoła aktywować drogę ucieczki. Jednak odkąd

się obudził, pomieszczenie nie zmieniło się ani na jotę. Czuł, że staje się coraz słabszy. Być może pozostało mu już tylko kilka godzin.

Musiał jakoś działać. Podszedł do uszkodzonego atlantydzkiego skafandra leżącego na podłodze. Może jeżeli go włoży… Przyłożył go do piersi, spojrzał na zwisające nogawki. Ledwo sięgały mu do łydek. David był mężczyzną o szerokich ramionach i miał sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu, natomiast poprzedni właściciel skafandra musiał być raczej drobnej budowy i wzrostu nie większego niż sto siedemdziesiąt centymetrów. Rzucił strój i spojrzał na ten drugi – nowiutki jak spod igły mundur pułkownika Immari.

Siadł na ławce obok niego. Właściwie to było jedyne, czego jeszcze nie spróbował. Czy mam jakiś wybór? – pomyślał. Niechętnie wsunął nogi w nogawki i włożył buty. Wstał, w wyciągniętych rękach trzymał przed sobą górną część uniformu. W krzywym zwierciadle owalnych tubusów odbijała się jego zniekształcona sylwetka. Znikły zarówno świeże rany postrzałowe w klatce piersiowej i w ramieniu, jak i starsze blizny z jego piersi – ślady oparzeń, jakich doznał podczas ataku na World Trade Center jedenastego września. Zatarł się ślad rany kłutej tuż pod ostatnim żebrem, której nabawił się podczas pewnej akcji pod Dżakartą, zanikły też ślady po odłamkach z Pakistanu. Stał się nowym człowiekiem. Tylko oczy pozostały takie same – o spojrzeniu wyrazistym, choć nie twardym.

Przygładził dłonią krótkie blond włosy, westchnął i przez długi czas przyglądał się kurtce, zanim ją włożył. Połyskiwała, dostosowując się do światła.

Ciekawe, czy jeśli zginę, znów obudzę się w takiej tubie – zastanowił się. Jakby w odpowiedzi na to niewypowiedziane pytanie, rozległ się cichy trzask. Pierwszy z tubusów pękł. Potem pojawiły się drobniejsze pęknięcia, jak pajęczyna. Rozchodziły się we wszystkie strony, mnożyły i rozdzielały – jak komórki na szkiełku preparatowym. To samo zaczęło dziać się z pozostałymi tubusami, aż wreszcie wszystkie cztery były już tak spękane, że sprawiały wrażenie wykonanych z białego szkła. Potem zaś rozległy się kolejno cztery ciche implozje i drobniutkie kawałki popękanego szkła wpadły do środka.

Tam, gdzie znajdowały się cztery tubusy, teraz wznosiły się lśniące w ostrym świetle niczym diamenty, stożki potłuczonego szkła.

To chyba wystarczająca odpowiedź – uznał David. Cokolwiek by się stało poza tym pomieszczeniem, tutaj wskrzeszenie już nie nastąpi.

Drzwi po jego prawej stronie rozsunęły się z sykiem. David podszedł do nich i wyjrzał na zewnątrz. Ujrzał za nimi ciasny, wąski korytarz, którego końca nie było widać. Lampki w suficie i podłodze

ledwo rozświetlały mrok.

Ruszył przed siebie, a drzwi za nim zamknęły się, odcinając go od pomieszczenia, w którym znajdowały się tubusy. Po obu stronach korytarza nie było żadnych innych otworów; poza tym przejście było węższe od tych, które uprzednio widywał w atlantydzkich strukturach. Zapewne droga ewakuacyjna, może korytarz techniczny? Szedł tak przez kilka minut, aż ciasny tunel doprowadził go do dużych, owalnych drzwi. Otworzyły się, gdy do nich podszedł, ukazując jego oczom okrągłe pomieszczenie, które musiało być windą. David wszedł do środka i czekał. Nie odniósł wrażenia, że jedzie w górę czy w dół, ale wydawało mu się, że platforma się obraca.

Minęła minuta, drzwi drgnęły i rozwarły się. Podmuch powietrza cisnął Davidem o ścianę, jednak różnica ciśnień szybko się wyrównała.

Wciągnął w płuca wilgotne powietrze; zdecydowanie znajdował się gdzieś pod ziemią. Na zewnątrz panowały zupełne ciemności. David wyszedł za próg. Ściany były kamienne, ale gładkie – ten otwór został wywiercony za pomocą jakiejś maszyny. Gdzie ja jestem? Chłodno, ale nie mroźno. To z pewnością nie Antarktyka. A więc czyżby Gibraltar?

Droga prowadziła pod górę i była nachylona może o dwadzieścia stopni. Czy wyjdzie nią na powierzchnię? Na końcu tunelu nie widział

światła. Może po drodze jest jakiś zakręt lub bardziej strome podejście?

David rozpostarł ramiona i ruszył przed siebie, przesuwając palcami po ścianach z nadzieją, że wykryje jakąś zmianę – niczego jednak nie wymacał. Z każdym jego krokiem powietrze stawało się coraz cieplejsze i suchsze, wciąż natomiast nie widział wyjścia. Nagle przez jego ciało przeszła elektryczna fala, jakby wstrząs, który sprawił, że David poczuł iskrzenie na powierzchni skóry.

Chłodny, mroczny tunel znikł. Teraz David stał na dworze, w jakiejś górzystej okolicy. Była noc, a nad jego głową lśniły gwiazdy – jaśniejsze niż kiedykolwiek, nawet w południowo-wschodniej Azji. Jeżeli znajdował się w Europie albo Afryce Północnej, musiałoby to oznaczać, że całkowicie znikło tak zwane zanieczyszczenie świetlne. Jeżeli zaś tak się stało… W ciemnościach, po drugiej stronie najbliższego grzbietu górskiego, głośnym echem rozległy się strzały i wybuchy. David pobiegł w tamtą stronę. Potykając się raz po raz, zmierzał ku krawędzi.

Zatrzymał się, żeby zbadać okolicę. Po jego lewej stronie wzgórza opadały ku rozciągającemu się w oddali wybrzeżu. David usiłował zrozumieć, co właściwie widzi – bo sprawiało to wrażenie, jakby ktoś połączył światy z dwóch odrębnych epok.

Na półwyspie oddzielonym rozległą zatoką wznosiła się jakaś dziwaczna postapokaliptyczna forteca; a może baza wojskowa z przyszłości. Półwysep sięgał co najmniej pięć kilometrów w głąb morza, a najbliżej brzegu zwężał się do zaledwie kilkuset metrów – idealne miejsce do odpierania ataków ze strony lądu. Wznosił się tam wysoki mur górujący nad wypalonym pustkowiem. Ku ścianie zmierzały zastępy konnych żołnierzy; krzyczeli i strzelali w galopie. Wyglądało to prawie jak średniowieczne oblężenie zamku – zamku wywodzącego się z przyszłości. David wychylił się zza grzbietu, żeby lepiej się przyjrzeć budowli. W tej samej chwili rozległ się potężny huk, grzyb ognia wzniósł się znad muru, a podmuch wybuchu pchnął Davida w tył. Jednocześnie ujrzał odblask światła i potężne urwisko po drugiej stronie wody – Skała Gibraltarska. Znajdował się więc w północnym Maroku, po drugiej stronie Cieśniny Gibraltarskiej. Na półwyspie znajdowała się Ceuta, autonomiczne miasto należące do Hiszpanii. To znaczy, znajdowała się kiedyś, nim przekształcono ją w fortecę. Pozostały nawet ślady miasta, ale…

Za swoimi plecami David usłyszał odgłos silnika. Odwrócił się akurat w porę, żeby spojrzeć prosto w oślepiający strumień światła. Ktoś musiał go dostrzec w blasku wybuchu.

Z góry rozległ się głos:

– Stój!

Rzucił się w tył, kule waliły o skały. Sturlał się aż do stóp ściany, z której wyszedł, i zaczął desperacko ją obmacywać, szukając wejścia. Niestety wejścia już nie było. Przeszedł przez coś w rodzaju drzwi prowadzących tylko w jedną stronę. Być może było to jakieś pole siłowe, które w dotyku i wyglądzie nie różniło się niczym od kamieni.

Usłyszał za sobą tupot stóp. Odwrócił się i zobaczył, że żołnierze Immari właśnie zdążyli go otoczyć.

Rozdział 32

Obóz treningowy Immari „Camelot”

Kapsztad, Republika Południowej Afryki

Dorian stał w wysokim oknie. Wojska Immari, które widział w dole, zwijały obozowiska; niektóre oddziały maszerowały już w stronę portu i czekających tam na nich okrętów.

Jednym z oddziałów dowodziła kobieta. Miała w sobie… Coś – jak stwierdził Dorian. Nie potrafił tego bliżej określić.

– Kosta – zawołał do swojego nowego asystenta, który pracował przy biurku za nim.

Niski, tłusty człowieczek podbiegł natychmiast.

– Szefie?

– Kim jest ta kobieta?

– Która? – Kosta wyjrzał przez okno.

Dorian wskazał mu ją palcem.

– Tamta, o jasnych włosach i… No, ładna.

Kosta stropił się.

– Ja… Nie wiem, szefie. Źle się sprawuje? Zaraz ją zdejmiemy z dowództwa…

– Nie, nie. Tylko dowiedz się, kto to.

– Tak jest! – zawołał Kosta, ale nie wrócił na swoje miejsce. – Prawie wszystkie okręty już tu są. Teraz tylko potrzebujemy jeszcze nieco więcej ciepłej odzieży…

– Nie potrzebujemy.

– Słucham, szefie?

– Nie wybieramy się na Antarktykę. Płyniemy na północ. Nasza wojna rozegra się w Europie.

Część II PRAWDA, KŁAMSTWA

I ZDRAJCY

Rozdział 33

Flota Immari

U wybrzeży Angoli

Dorian powoli i delikatnie przesunął palcem wzdłuż nagich pleców Johanny, potem po jej pośladku i udzie. Piękne. Naprawdę wspaniałe.

Kiedy przestał ją dotykać, wzdrygnęła się, uniosła głowę i odgarnęła z oczu złote włosy.

– Chrapałam? – spytała sennym głosem.

Dorian uwielbiał jej akcent. Holenderski – jak mu się wydawało. Czy jej rodzice wywodzili się z afrykanerskich osadników? Mógłby ją o to spytać, ale w ten sposób okazałby jej zainteresowanie. Czyli słabość. Próbował sobie wmówić, że jest nudna i płytka, że nie zasługuje na jego uwagę, że jest tylko jedną z mnóstwa dziewczyn na tym okręcie, a okrętów jest wiele i na wszystkich są dziewczyny. Jednak… Coś go w niej kręciło. Nie żeby była partnerką do rozmowy. Większość czasu spędzała w jego kabinie, leżąc nago i przeglądając stare plotkarskie magazyny. Poza tym spała lub dostarczała mu rozkoszy.

Odwrócił się od niej na drugi bok.

– Gdybyś chrapała, nie byłoby cię już tutaj.

Ton jej głosu zmienił się:

– A więc chcesz…

– Kiedy będę chciał seksu, dowiesz się o tym.

W tej samej chwili rozległo się ciche pukanie do stalowych drzwi kabiny.

– Wejść – polecił głośno Dorian.

Drzwi otworzyły się, i do środka wszedł Kosta. Na widok Doriana i kobiety leżących w łóżku, odwrócił się na pięcie i ruszył z powrotem do wyjścia.

– Na litość boską, Kosta, nigdy nie widziałeś dwojga nagich ludzi? Stój. Czego chcesz, do cholery?

– Za godzinę będą gotowi, żeby rozpocząć transmisję wiadomości

skierowanej do hiszpańskich jeńców – wyjaśnił Kosta ze wzrokiem wciąż wbitym w podłogę. – Drużyny komunikacyjne chciałyby dokonać przeglądu kilku tez przemówienia.

Dorian wstał, włożył slipy. Dziewczyna zerwała się, podała mu sweter. Uśmiechnęła się do niego. Dorian nie nawiązał z nią kontaktu wzrokowego. Przerzucił sweter przez oparcie krzesła stojącego przy biurku.

– Sam piszę tezy do swoich przemówień, Kosta. Przyjdź po mnie, kiedy będzie czas.

Dorian słyszał, jak Johanna wierci się w łóżku, próbując zwrócić na siebie jego uwagę. Zignorował to. Musiał się skupić, żeby znaleźć właściwy przekaz. To przemówienie było ważne, bo miało nadać tonację wszystkim posunięciom mającym nastąpić na terenie Europy – miało być wstępem do wszystkiego, co zdarzy się potem.

Musiał sprawić, żeby zaczęło im zależeć na czymś więcej niż tylko przetrwanie, żeby zaczęli walczyć z nieegoistycznych pobudek. Należy sprzedać im ten wybór, możliwość przyłączenia się do Immari jako coś

więcej – szansę, by stać się częścią wielkiego ruchu. Deklaracja niepodległości, nowy początek. Wolność od Orchidei… I co dalej? Na czym polega hiszpański Zeitgeist? Jakie są problemy? Co trapiło ich przed zarazą atlantydzką? Na jakie słowa zareagują odpowiednio?

Sięgnął po długopis i zaczął pisać:

Zaraza = Globalny Kapitalizm: darwinowska siła, której nie sposób powstrzymać; przesącza się do sedna każdego narodu, by unicestwić słabych i pozostawić przy życiu silnych.

Orchidea = bodziec ze strony Centralnego Banku: łatwe pieniądze, fałszywy lek, który nigdy nie rozwiąże właściwych przyczyn problemów, zwalcza tylko objawy, przedłuża agonię.

Obecne przesilenie: jest jak kolejny globalny kryzys finansowy. Nie do powstrzymania, nieuleczalne, nieodwracalne. Nieuniknione.

Może być. Choć może trzeba będzie nieco złagodzić wymowę.

Ares ma rację – pomyślał Dorian. Zaraza jest ostateczną szansą na stworzenie nowej ludzkości – jednej społeczności ludzkiej bez klas i bez konfliktów. Niczym armia zmierzająca jednomyślnie ku jednemu celowi: bezpieczeństwu.

Johanna zrzuciła kołdrę, ukazując mu swoje wspaniałe ciało.

– Zmieniłam zdanie.

Zmieniła zdanie? – zastanowił się Dorian. Zaskoczyło go, że w ogóle miała na jakikolwiek temat zdanie, które mogła zmienić. A teraz właśnie je zmieniła. Ciekawe, co zaraz usłyszy. Może kolejny komentarz na temat faktów z życia „celebrytów”, o których Dorian nigdy nie słyszał, czy coś w rodzaju: „myślisz, że ładnie by mi było w tej sukience?”. Tak jakby tę sukienkę można było kupić w okrętowej kantynie.

– Umieram z ciekawości… – mruknął Dorian i odwrócił od niej wzrok. Zamierzał ponownie zająć się przemówieniem.

– Doszłam do wniosku, że byłeś milszy, gdy nie zajmowałeś się

niczym innym oprócz spania, chlania i pieprzenia mnie.

Dorian westchnął i odłożył długopis. Praca może zaczekać.

Rozdział 34

Obóz segregacyjny Immari

Marbella, Hiszpania

Kate stała w kolejce. Rozglądała się po obozie i próbowała wymyślić, jak stamtąd uciec. Dawny dystrykt Orchidei legł w ruinie, a zgliszcza w niczym nie przypominały pięciogwiazdkowego ośrodka wypoczynkowego, którym były przed wybuchem zarazy; ani nawet tamtego obozu, który Martin pokazał jej poprzedniego dnia. Wieże strażnicze i garaże nadal płonęły; wznosiły się z nich ku niebu wąskie smugi czarnego dymu, jak wąż wijący się ponad białymi hotelowymi wieżowcami. Zachodzące słońce jarzyło się czerwienią i oranżem nad wodami Morza Śródziemnego. Kolejka, w której stała Kate, postępowała niespiesznie w stronę morza; szli jak owce idące na rzeź.

Żołnierze Immari robili właśnie to, o czym mówił Martin: dokonywali segregacji. Chorych odprowadzano do najbliższego z wieżowców, gdzie zajmowali się nimi strażnicy – uzbrojeni i wyposażeni w elektryczne kije do poganiania bydła. Kate mogła się tylko domyślać, co potem z nimi zrobią. Może po prostu ich tam zostawią, żeby samoistnie umarli? W końcu bez Orchidei ci ludzie nie przeżyją więcej niż trzy dni. Kate wiedziała, że w tej grupie znajdował się Martin. Nie widziała go, odkąd zostali pojmani. Usiłowała wypatrzeć go w tłumie.

– Ruszać się! – wrzasnął żołnierz.

Może Martin już znajduje się wewnątrz, a może stoi w kolejce gdzieś za nią. Nie mogła oderwać wzroku od budynku, w którym zamykano chorych. Co zrobią za kilka dni, kiedy będzie pełen trupów? Lub wcześniej, kiedy zakończą ewakuację Marbelli? Oczyma wyobraźni Kate ujrzała wstrząsający dawnym hotelem wybuch i zapadające się ściany. Muszę jakoś wydostać stamtąd Martina – przemknęło jej przez myśl. Trzeba…

– Rusz się!

Ktoś chwycił ją za ramię i szarpnął do przodu. Ktoś inny chwycił ją za szyję, wymacując brutalnie węzły chłonnie. Pchnął ją zaraz w lewo,

gdzie kolejny mężczyzna – tym razem nie żołnierz, może nawet lekarz – wetknął jej do ust patyczek owinięty watą i przesunął pod policzkiem. Watę wrzucił do plastikowej próbówki z kodem paskowym. Takich próbówek było już mnóstwo, wszystkie jechały na taśmie do otworu maszyny – były to próbki DNA, którymi oznaczają genomy pojmanych.

Dzięki ufarbowanym włosom i ogólnie zszarganemu wyglądowi, jakiego nabrała za sprawą wędrówki po okopconych tunelach, Kate mogła liczyć na to, że żołnierze jej nie rozpoznają – zupełnie nie przypominała siebie samej sprzed dwudziestu czterech godzin. Jednak jeżeli mieli próbkę jej DNA i dopasują markery, będą dokładnie wiedzieli, kim jest.

Strażnik stojący po drugiej stronie chwycił ją za nadgarstek, który wetknął do niewielkiego, okrągłego otworu w innej maszynie. Poczuła ostry ból, ale zanim zdążyła krzyknąć, było już po wszystkim. Strażnik pchnął ją mocno w plecy; stanęła twarzą w twarz z następnym żołnierzem, który przesunął jakimś czujnikiem wzdłuż jej ciała.

– Wynik negatywny – burknął, po czym pchnął Kate w tłum po drugiej stronie.

Kate stała przez chwilę bez ruchu, nie wiedząc, co robić dalej. Gdy grupa powoli się rozchodziła, dostrzegła w niej dwie znajome twarze:

mężczyznę i kobietę, którzy zwabili Kate i Martina w pułapkę, praktycznie oddając ich w ręce Immari.

Podszedł do niej jakiś pucołowaty mężczyzna; biały, w średnim wieku, bez choćby śladu opalenizny.

– Już dobrze. Po wszystkim! – oznajmił. Ton jego głosu wahał się między zdenerwowaniem a podekscytowaniem. – Należysz do ocaleńców. Jesteśmy ocaleni.

Kate spojrzała w stronę techników, potem na swoją dłoń i palące czerwone piętno z czarnym kodem paskowym pośrodku.

– Skąd wiesz…

– …że należysz do ocaleńców? Nie miałaś implantu Orchidei.

Implantu? Martin nic nie mówił o żadnych implantach.

Mężczyzna najwyraźniej zauważył zdumienie Kate.

– Nie słyszałaś o implantach?

– Trochę… No, wypadłam z obiegu.

– O rany. Już się domyślam – byłaś tu na wakacjach i ukrywałaś się, odkąd wybuchła zaraza? Ja tak samo!

Kate przytaknęła mu ruchem głowy.

– Tak, coś w tym rodzaju.

– O rany, o rany! Od czego tu zacząć? No cóż, nie masz implantu, a to znaczy, że nigdy cię nie złapali i nie musiałaś znosić przymusowego leczenia. Nie uwierzysz. Po wybuchu epidemii hiszpański rząd ogłosił stan wojenny. Zagnali wszystkich – wszystkich, którzy przeżyli – do ogromnych obozów koncentracyjnych. Wszyscy musieli zażywać lekarstwo, które nazywa się Orchidea i opóźnia chorobę, ale jej nie leczy. Każdy dostał implant – jakieś biotechnologiczne urządzenie, które miało dokonywać syntezy lekarstwa ze znajdujących się w organizmie aminokwasów czy coś w tym rodzaju. A przynajmniej tak utrzymywali, w gruncie rzeczy nikt bowiem nie wie, do czego to urządzenie służyło. Ale skoro ty go nie masz, najwyraźniej należysz do ocaleńców. Teraz już nic nam nie będzie. Immari wyzwolili Marbellę. Krążą pogłoski, że robią to samo w całej południowej Hiszpanii. Oczyszczą to miejsce, a potem wszystko wróci do normy.

Kate wciąż się rozglądała. Tłum był podzielony na dwie grupy,

teraz widziała to wyraźnie. Jej grupa była znacznie mniej liczna – składała się z ocaleńców. Ta druga była liczniejsza – zapewne byli to mieszkańcy dystryktu Orchidei, którzy nie wykazywali symptomów zarazy. Próbki DNA, kody paskowe… Teraz Kate już wszystko rozumiała. Immari dokonywali spisu powszechnego na swój użytek, niejako tworzyli katalog ludzi, ponieważ prowadzili własne badania, w których starali się wyodrębnić endogenne retrowirusy sprawujące kontrolę nad genem atlantydzkim. O to im chodziło – żeby zwiększyć bazę próbek. „Wyzwolenie” nastąpiło przy okazji, dla zamydlenia oczu. A może coś jeszcze miało się zdarzyć?

Usłyszała w myślach echo słów Martina: „obiecaj mi, że złożysz przysięgę”. Kate niczego nie obiecała i nie miała zamiaru go posłuchać. Nie po tym, co zrobili. Nie po tym, co nadal robili. Niby co będzie robić po tej przysiędze? Prędzej czy później i tak ją wytropią. Tego nie da się długo odwlekać. Poza tym w ten sposób na pewno nie zdoła uratować Martina. Jeżeli będzie miała wybór, wolałaby nawet umrzeć niż składać kłamliwą przysięgę, niż ugiąć się przed wrogiem.

Za plecami Kate rozjaśniła się wielka biała powierzchnia. Żołnierze rozwiesili prześcieradła, tworząc w ten sposób coś na kształt wielkiego ekranu plenerowego kina. Oczom wszystkich ukazało się proste drewniane biurko, a w tle stalowa gródź – zapewne pokład jakiegoś statku. Obok kamery przeszedł jakiś mężczyzna, odwrócił się i

usiadł za biurkiem. Był sztywny, o zaciętej twarzy pozbawionej jakichkolwiek emocji.

Kate zamarła. Zaschło jej w ustach.

– Nazywam się Dorian Sloane.

Z wolna wybrzmiały słowa, a myśli Kate ułożyły się w jedno proste zdanie: skoro Dorian żyje, David nie żyje. Dowód widziała na ekranie o rozmiarach trzy na sześć metrów i dowód ten spoglądał martwym wzrokiem na wystraszony tłum. Skoro Dorian żyje, David nie żyje. Ta pewność sprawiła, że Kate uświadomiła sobie, jak wielką miała nadzieję. Łzy wypełniły jej oczy, ale zamrugała, żeby je powstrzymać. Odetchnęła głęboko, powstrzymała chęć otarcia powiek. Inni wokół niej ocierali łzy, ale z całkiem innego powodu. Ludzie w tłumie klaskali, obejmowali się, wiwatowali. Niektóre twarze pozostawały nieprzejednane, tak jak twarz Kate, a wielu po prostu wbijało wzrok w ziemię lub odwróciło się od ekranu. Wśród tych okrzyków oraz ponurych spojrzeń Dorian perorował dalej, odległy i obojętny.

– Nie przybywam do was jako wyzwoliciel czy wybawca ani jako wasz przywódca. Jestem ludzką istotą, człowiekiem próbującym przetrwać, osobą usiłującą ocalić tak wiele istnień, jak tylko może. Po prostu znalazłem się na szczególnym stanowisku. Jako prezes Immari International mam pod swoją kontrolą skuteczne środki po temu. Immari posiada własny wydział do spraw bezpieczeństwa, prywatną służbę wywiadowczą, zasoby naturalne, przedsiębiorstwa komunikacyjne i transportowe oraz – co być może najistotniejsze – ma do swojej dyspozycji jeden z najbardziej zaawansowanych na naszej planecie kompleksów zajmujących się badaniami naukowymi. Krótko mówiąc, posiadamy możliwości, by na coś się przydać w tych trudnych czasach. Jednak nasze środki nie są nieograniczone. Ujmijmy to tak, że możemy podjąć tylko te bitwy, które jesteśmy w stanie wygrać. Nie wykręcamy się jednak od tej walki, nie wypieramy się odpowiedzialności, która ciąży na nas jako na istotach ludzkich. Ocalimy tych, których zdołamy ocalić. Spójrzcie na siebie. Spójrzcie, jaki los zgotowały wam światowe rządy.

Stanęliśmy wobec zagrożenia bezprecedensowego w ewolucji ludzkiego gatunku. Znaleźliśmy się w punkcie zwrotnym. To jest jak potop. Stoimy po szyję we krwi tych, którzy nie mogą przetrwać w tym nowym świecie. Światowe rządy przykuły was do ludzi, którzy w tym potopie pływać nie potrafią. Chciały pozwolić, byście utonęli. My mamy

wam do zaofiarowania wyjście, z tratwy ratunkowej wyciągamy do was pomocną dłoń. Dajemy wam wybór. Immari International nie brak odwagi, by uczynić to, co zrobione być musi, aby ocalić te istnienia, które możemy ocalić i zaoferować pokój pozostałym. To właśnie chcę wam dzisiaj zaproponować: życie. Nowy świat zbudowany przez ocalałych. Nie żądamy w zamian niczego prócz waszej lojalności i pomocy w tworzeniu tego nowego świata. Przyda się każda pomoc, potrzebna jest każda para rąk zdolnych do pracy. Przed nami prawdziwe wyzwanie. Pragniemy tylko szansy na odegranie swojej roli w nadchodzącym kataklizmie, więc proszę was teraz: przyłączcie się do nas lub odejdźcie. Jeśli nie zechcecie się przyłączyć, nie skrzywdzimy was. Przetransportujemy was do tych, którzy z nami się nie zgadzają, abyście mogli szukać rozwiązań we własnym zakresie. Nie dążymy do rozlewu krwi, świat ma jej na swych rękach zbyt wiele.

Nasi przeciwnicy nazywają nas „imperium”. W desperackim usiłowaniu utrzymania się u koryta władzy rozpowszechniają kłamstwa. Spójrzcie jednak, do czego im ta władza posłużyła – stworzyli świat złożony z dwóch klas narodów: ich kraje stały się elitą, a reszta to trzeci świat. To za ich sprawą kapitalizm posegregował obywateli wszystkich krajów – i tych z pierwszego, i tych z trzeciego świata – pod względem wartości rynkowej. Miejsce każdej osoby w społeczeństwie określane jest ceną, jaką zdoła uzyskać za to, co wytwarza każdego dnia. Epidemia jest właściwie biologicznym ekwiwalentem tych samych założeń, które

stosowali od stuleci, by nas dzielić.

Rozwiązanie proponowane przez Immari International jest proste: jeden świat i jeden naród – wszyscy pracujemy razem. Jeżeli wolicie dawny świat, jeżeli wolicie Orchideę i chcecie siedzieć w obozie koncentracyjnym, czekając na lekarstwo, które nigdy się nie pojawi, czekając na śmierć – droga wolna. Możecie jednak wybrać życie, sprawiedliwy świat i możliwość stworzenia nowej wartości. Dokonajcie wyboru teraz. Jeżeli nie chcecie być częścią rozwiązania Immari, zostańcie tam, gdzie jesteście. Jeżeli zaś chcecie nam dopomóc i przyczynić się do ocalenia istnień ludzkich, podejdźcie do ludzi trzymających znaki Immari International. Siedzący przy biurku przeprowadzą z wami wywiad, aby dowiedzieć się, jakimi umiejętnościami dysponujecie i w jaki sposób możecie dopomóc ludzkości.

Tłum wokół Kate zaczął rzednąć. Na miejscu pozostało dziesięć procent obecnych, może nawet mniej.

Kate z niechęcią musiała przyznać, że Dorian wygłosił bardzo przekonujące przemówienie – przekonujące, o ile ktoś nie wiedział, jaki jest naprawdę. No cóż, był zręcznym mówcą, wiedziała o tym aż nazbyt dobrze. Przyglądała się, jak ludzie zmierzają ku żołnierzom Immari, a w jej myślach pojawiały się obrazy z przeszłości. Jej ojciec: zginął,

próbując zapobiec masakrze spowodowanej przez Immari. Jej matka: zmarła z powodu rozpętanej przez nich zarazy. David: zginął z rąk Doriana. A teraz Martin, jej przybrany ojciec, który wkrótce stanie się ich ofiarą. Dokonał tak wielu trudnych wyborów, tyle poświęcił – wielokrotnie z myślą o niej, dla jej bezpieczeństwa. Tak długo starał się ją chronić…

Nie mogła go zostawić. Wiedziała, że nic ją do tego nie zmusi oraz że dokończy jego badania.

Poczuła ciężar plecaka. Czy w nim znajduje się klucz do rozwiązania zagadki? Do wynalezienia leku?

Postąpiła krok do przodu. Jeszcze jeden krok. Będzie grać w tę grę – tak długo, jak będzie to konieczne. Tak właśnie postępował jej ojciec. Potem jednak odwrócił się od nich, a oni pogrzebali go w kopalni pod Gibraltarem. Nie, nie podda się.

Stanęła w jednej z kolejek.

– O, tu jesteś.

Kate odwróciła się. To był ten mężczyzna w średnim wieku, z którym przedtem rozmawiała.

– Hej – odezwała się. – Przepraszam, że poprzednio byłam trochę mało rozmowna. Po prostu… nie byłam pewna, po której stronie jestem. Otóż okazuje się, że istotnie należę do ocaleńców.

Rozdział 35

Okolice Ceuty

Północne Maroko

Pośród mroku nocy i oślepiającego blasku reflektorów David dostrzegał tylko zarysy potężnej bazy wojskowej, w stronę której go wieziono.

Teren wokół też sprawiał niezwykłe wrażenie. Konwój trzech samochodów terenowych pędził przez płaską powierzchnię; David przysiągłby, iż jest to pole zastygłej lawy. Tu i tam ze spalonego, nierównego podłoża unosiły się smugi dymu. Jego swąd potwierdził obawy Davida. Immari wykopali rów, odgradzając część miasta, po czym ją spalili, a następnie zniwelowali zgliszcza – pozostawiając w ten

sposób otwarty obszar, który musiałby przebyć nieprzyjaciel, aby ich zaatakować. Sprytne. Drastyczne i brutalne, ale zarazem sprytne.

Ta sceneria przypomniała mu pewien wykład. Przez chwilę znów przebywał na Uniwersytecie Columbia, na długo zanim świat się zmienił, a raczej zwalił mu się na głowę. W audytorium grzmiał głos profesora:

„Cesarz rzymski Justynian rozkazał, by zwłoki spalić. Działo się to w połowie szóstego wieku naszej ery. Zachodnie Cesarstwo Rzymskie zostało podbite przez Gotów, którzy splądrowali Rzym i przejęli w nim władzę. Cesarstwo Wschodnie ze stolicą w Konstantynopolu, czyli dzisiejszym Stambule, stanowiło jedną z największych potęg ówczesnego cywilizowanego świata, a w zasadzie można stwierdzić, że najważniejszą z nich. Pod władzą cesarstwa znajdowały się Persja, basen Morza Śródziemnego i właściwie każdy skrawek lądu, do którego imperialna armia zdołała dopłynąć. Dopiero epidemia, która wybuchła w pięćset czterdziestym pierwszym roku zmieniła na zawsze równowagę sił. Zarazy o takim zasięgu, która zebrałaby tak obfite żniwa, świat dotąd nie widział – nie zdarzyła się też nigdy potem. Ulice miasta usłane były trupami. Trupów było tak wiele, że Justynian kazał wrzucać je do morza. To jednak nie wystarczyło. Poza obrębem murów miejskich Rzymianie wykopali masowe mogiły, a w każdej z nich można było umieścić siedemdziesiąt tysięcy zwłok. Ogień płonął całymi dniami”.

Historia się powtarza – pomyślał David. Skoro coś takiego przydarzyło się w Ceucie, jak wygląda reszta świata? Uwolniona przez Protokół Toby zaraza – której wybuchowi starał się zapobiec przez ostatnie dziesięć lat – doszła do skutku, a on poniósł klęskę. Ilu ludzi już umarło? Mimo woli skupił się na jednej tylko osobie: Kate. Czy wydostała się z Gibraltaru? Jeśli tak, gdzie może być? Na południu Hiszpanii? A może tutaj, w Maroku? Szukać jej to jak próbować odnaleźć igłę w stogu siana, jednak obiecywał sobie, że jeśli przeżyje grożące mu teraz niebezpieczeństwo, przemierzy cały świat, byle znów ją zobaczyć.

Konwój zwolnił przy stalowej bramie pośrodku potężnego muru. Po obu jej stronach zwisały czarne sztandary. Kiedy brama rozsunęła się, by wpuścić samochody, powiew wiatru rozwinął flagi, ukazując „II” – symbol Immari International. Mur wznosił się na co najmniej dziesięć metrów, a biel betonu była tu i ówdzie naznaczona długimi czarnymi smugami – bez wątpienia były to ślady pozostawione przez konnych napastników. W pobliżu bramy ściana wyglądała niemal jak skóra zebry, która otworzyła pysk, by połknąć konwój. Sztandary zatrzepotały na wietrze. W samą paszczę bestii – stwierdził w duchu David, kiedy przejeżdżał pod sklepieniem bramy, a wrota zamknęły się za nimi.

Na wzgórzach pojmało go ośmiu żołnierzy – skrępowali mu ręce i

umocowali do paska munduru. Siedział w milczeniu na tylnym fotelu wozu, znosząc cierpliwie wyboistą, niekiedy nawet bardzo wyboistą drogę. Przerobił w myślach kilka scenariuszy ucieczki, wszystkie jednak sprowadzały się do tego, że musiałby wyskoczyć w biegu, co groziło połamaniem kości, a co za tym idzie – niezdolnością do walki.

Teraz rozglądał się ostrożnie na prawo i lewo, trochę w poszukiwaniu możliwości ucieczki, a także, by zorientować się w sytuacji. Dopiero wewnątrz wysokich murów widać było, na jak szeroką skalę zakrojona była ta twierdza. Żołnierze Immari biegali w różne strony, aby zasilić szeregi obrońców na licznych wieżach wznoszących się na linii muru. Ilu ich mogło być? Co najmniej tysiące, a przecież musieli być jeszcze inni, strzegący umocnień od strony morza. Od strony lądu za murem i szeroką drogą dojazdową zaczynały się rzędy domów; sprawiały wrażenie opustoszałych, jednak niekiedy w drzwiach któregoś z nich widywało się żołnierza, który przez nie wchodził czy wychodził.

Po obu stronach drogi ciągnęły się trzy pasy zaoranej ziemi. Co kilka metrów sterczał z niej drewniany słup, coś na kształt krótkiego słupa telefonicznego. Na każdym wisiały po dwa pękate worki, umieszczone w pewnej odległości od siebie. W pierwszej chwili David pomyślał, że to jakieś monstrualne gniazda os.

Z przodu wznosił się kolejny pobielony wapnem mur, wyglądający

niemal identycznie jak ściana zewnętrzna, dzięki czemu David zorientował się, że przebywa w strefie śmierci. Gdyby nieprzyjaciel Immari zdołał kiedykolwiek przedrzeć się przez umocnienia zewnętrzne, znalazłby się w pułapce. W pasach zaoranej ziemi ciągnących się wzdłuż gruntowej drogi bez wątpienia ukryto miny. David domyślał się też, że te pękate worki wiszące na słupach pełne były wszelkiego rodzaju odłamków metalu czy gwoździ, które w razie wybuchu posiekałyby na strzępy wszystkich napastników uwięzionych między murami.

Starożytna forteca została nowocześnie wyposażona. Na każdej z wież strażniczych stały potężne działa, lecz David nie rozpoznał ich modelu. Czyżby coś nowego? Z wielu domów zdjęto dachy. Przypuszczał, że tam umieszczono na hydraulicznych wysięgnikach baterie przeciwlotnicze, gotowe w każdej chwili wynurzyć się i otworzyć ogień do nacierających sił powietrznych nieprzyjaciela. David wątpił jednak, by konni napastnicy dysponowali tego rodzaju sprzętem.

Jeden z żołnierzy ponownie nawiązał kontakt radiowy, po czym otworzyła się brama wewnętrznego muru. Ten mur nie był tak naznaczony spalenizną jak zewnętrzny, jednak i jego biel od szczytu aż do podstawy czerniło kilka pasów. Kolejna brama oznaczała dla Davida coraz mniejsze szanse na ucieczkę. W takiej sytuacji taktyka typu „powal najbliższego strażnika i wiej” nie mogła się sprawdzić. Trzeba będzie wymyślić coś lepszego.

Za wewnętrzną bramą ciągnęła się ulica, wzdłuż której stały domy i sklepy. Tutaj nie było już pól minowych ani słupów ze szrapnelami. Ta część bardziej przypominała staromodne zabudowania miejskie. Oprócz żołnierzy widywało się tu również ludzi ubranych po cywilnemu – najwyraźniej była to główna część mieszkalna bazy.

Za dwoma szeregami budynków wznosiła się kolejna ściana, ta była z kamienia i widać było, że jest znacznie starsza. Otworzyła się następna brama. Miasto swoją strukturą przypominało rosyjskie matrioszki: w większej lalce ukryta była mniejsza, w niej jeszcze mniejsza…

Ceuta zapewne powstała w taki sam sposób jak inne miejscowości nad brzegami Morza Śródziemnego. Na pewno z początku, tysiące lat temu, pojawiła się tu mała osada, która funkcjonowała jako punkt wymiany handlowej. Jej mieszkańcy bogacili się, a dobrobyt przyciągał kolejnych osadników, przy okazji zaś także pozbawionych wszelkich skrupułów oportunistów: piratów i złodziei. Dla obrony handlu przed występkiem powstały pierwsze miejskie mury, a w miarę upływu stuleci i rozwoju miasta budowano kolejne, dla ochrony nowych mieszkańców.

Tutaj budynki były znacznie starsze i nie widywało się nikogo po cywilnemu, jedynie żołnierzy i całą masę sprzętu – działa, skrzynie z

amunicją i inne elementy wyposażenia. Immari przygotowywali się do wojny, najwyraźniej Ceuta stanowiła jeden z ośrodków ekspansji. W tej części miasta z pewnością znajdowało się centrum dowodzenia – David zdawał sobie sprawę, że właśnie tutaj rozstrzygnie się jego los.

Zwrócił się do siedzącego obok żołnierza:

– Kapralu, wiem, że wypełniacie rozkazy, ale lepiej będzie, jeżeli mnie wypuścicie. Popełniacie bardzo poważny błąd. Proszę wywieźć mnie za bramę miasta i uwolnić. Nikt się nie dowie, a wy unikniecie odpowiedzialności przed sądem wojennym za utrudnianie tajnej operacji.

Młody mężczyzna spojrzał niepewnie na Davida, po czym szybko odwrócił wzrok.

– Nie da rady, panie pułkowniku. Mamy wyraźny rozkaz, aby pojmać lub zastrzelić każdego, kogo złapiemy poza obrębem umocnień.

– Kapralu…

– Już zameldowałem o pana pojmaniu. Będzie pan musiał porozmawiać z majorem.

Młody żołnierz odwrócił się od niego. Wjechali właśnie na

dziedziniec, gdzie parkowała cała flota terenowych wozów. Konwój

zatrzymał się, a żołnierze wywlekli Davida i zaprowadzili go do środka budynku. Przemierzyli kilka korytarzy, po czym umieścili go w celi oddzielonej potężną kratą i oświetlonej jedynie małym, wysoko umieszczonym okienkiem.

David stał i czekał na dalszy rozwój wydarzeń, wciąż ze skrępowanymi i przymocowanymi do paska rękami. Po jakimś czasie w kamiennym korytarzu głośnym echem rozległy się kroki i pokazał się oficer w nieskazitelnym mundurze – z jedną srebrną belką na ramieniu. Porucznik. Zatrzymał się przed Davidem, lecz nie podszedł do samej kraty. W przeciwieństwie do kaprala dowodzącego patrolem, był pewny siebie, a w jego głosie zabrzmiało stanowcze żądanie:

– Wasze dane?

David podszedł krok w jego stronę.

– Chcieliście chyba spytać: „wasze dane, panie pułkowniku?”.

Teraz na twarzy mężczyzny pojawiło się wahanie, lecz powtórzył

powoli:

– Wasze dane, panie pułkowniku?

– Poruczniku, czy powiadomiono was o tajnych operacjach odbywających się na terenie Maroka?

Oczy porucznika strzeliły w lewo i w prawo. Już nie był taki pewny siebie.

– Nie… nikt mnie nie informował…

– A wiecie, dlaczego? – David nie czekał na odpowiedź. – Proszę nic nie mówić, to było retoryczne pytanie. Nie został pan powiadomiony, a to z tej racji, że tajne operacje są… Jakie? Tajne. Niejawne! Jeżeli zameldujecie o mojej obecności tutaj, cała operacja weźmie w łeb. Tak samo jak wszelkie wasze szanse na awans oraz dowodzenie jakąkolwiek operacją bardziej odpowiedzialną niż obieranie kartofli. Zrozumiano?

David umilkł na chwilę, aby jego słowa zapadły w świadomość młodego oficera. Kiedy podjął, przemawiał już łagodniejszym tonem:

– W tej chwili ja nie wiem, jak wy się nazywacie, a wy nie znacie mojego nazwiska. Tak właśnie być powinno. W tej chwili mamy do

czynienia z drobnym nieporozumieniem, z głupim błędem, do jakiego doszło za sprawą rutynowego patrolu, który wmieszał się w coś, w co nie powinien. Jeżeli mnie uwolnicie i dostarczycie mi samochód, zapomnimy o wszystkim.

Porucznik zastanawiał się przez chwilę i już zdawało się, że zaraz sięgnie po coś do kieszeni, może nawet po klucze, kiedy w korytarzu rozległ się odgłos kolejnych kroków. Pojawił się następny oficer, tym razem w stopniu majora. Wyższy szarżą oficer spoglądał to na porucznika, to na Davida, jakby przerwano mu coś w połowie. Wyraz jego twarzy był nijaki, a może nawet – jak uznał David – bliski rozbawienia.

Na widok majora porucznik wyprężył się i zameldował:

– Sir, złapali go na wzgórzach Dżabal Musa. Odmawia podania swoich danych i nie ma żadnych dokumentów transferowych.

David przyglądał się majorowi. Owszem, rozpoznał go. Miał teraz dłuższe włosy i twarz mu zeszczuplała, ale miał nadal te same oczy, które wiele lat temu David widział na zdjęciu przypiętym spinaczem do kserokopii raportu z akcji bojowej. Raport został spisany nadzwyczaj starannie, równo i schludnie, jak gdyby jego autor ważył nie tylko każde słowo, lecz także każdą literę. Major był agentem Clocktower,

członkiem tajnej grupy do zadań specjalnych, dla której pracował także David. David całkiem niedawno dowiedział się, że w istocie kontrolę nad Clocktower sprawowali Immari. Major mógł wiedzieć, kim jest David. Jednak jeśli nie wiedział… Tak czy inaczej David nie miał szans, jeśli nie odegra zręcznie swojej roli.

Podszedł do żelaznych prętów. Porucznik cofnął się, położył dłoń na rękojeści pistoletu. Major niemal nie drgnął, lekko się tylko odwrócił.

– Zgadza się, poruczniku – odezwał się David. – Nie jestem pułkownikiem. Tak samo jak mężczyzna, który obok pana stoi, nie jest majorem – David znów nie pozwolił dojść porucznikowi do głosu. – Powiem wam coś jeszcze, czego o swoim „majorze” nie wiecie. Dwa lata temu zneutralizował poszukiwanego terrorystę, niejakiego Omara Al-Quso. Odstrzelił go o zmroku z odległości niemal dwóch kilometrów. – David skinął głową w stronę majora. – Zapamiętałem to, bo kiedy czytałem raport, pomyślałem sobie: „cholera, to dopiero strzał”.

Major przechylił głowę, po czym wzruszył ramionami, ale jednocześnie jakby pierwszy raz się ożywił.

– Prawdę mówiąc, miałem wtedy sporo szczęścia. Już przeładowałem, kiedy zorientowałem się, że ten Al-Quso nie wstaje.

– Ja… nie rozumiem – odezwał się porucznik.

– Wszystko jasne. Nasz tajemniczy gość właśnie opisał ściśle tajną operację Clocktower. Z tego wniosek, że albo jest dowódcą stacji, albo jednym z głównych analityków. Mam jednak wrażenie, że analitycy nie odwiedzają tak często siłowni, jak tu obecny pan pułkownik. Wypuścić go.

Porucznik otworzył kratę i rozwiązał sznur krępujący nadgarstki Davida, po czym zwrócił się do majora:

– Czy mam…

– Macie zmyć się stąd jak najprędzej, poruczniku. – Major odwrócił się i ruszył korytarzem. – Proszę za mną, pułkowniku.

Idąc kamiennym korytarzem, David zastanawiał się tylko, czy przypadkiem zamiast przyczynić się do swojego uwolnienia, nie zabrnął jeszcze głębiej w pułapkę.

Rozdział 36

Baza operacyjna Immari w Ceucie

Północne Maroko

Major wyprowadził Davida z budynku aresztu, po czym przeszli przez rozległy dziedziniec, którego znaczną część zajmowały drewniane zagrody. David słyszał, jak wewnątrz nich coś się porusza. Czyżby trzymali tutaj trzodę? W ciemnościach rozlegały się odgłosy, których nie potrafił dokładnie zidentyfikować.

Major spostrzegł zainteresowanie Davida i machnął ręką.

– Barbarzyńcy czekają na przewoźnika.

David nie bardzo wiedział, co tamten miał na myśli. W greckiej mitologii „przewoźnik” dokonywał transportu dusz zmarłych przez rzekę Styks (lub Acheron) w zaświaty. Mimo to postanowił nie drążyć tej kwestii. Miał ważniejsze sprawy na głowie.

Resztę drogi przeszli w milczeniu, aż znaleźli się w sporym budynku w samym sercu wewnętrznej części miasta.

David dyskretnie rozejrzał się po gabinecie majora. Nie chciał zbyt

ostentacyjnie okazywać zainteresowania, jednak spostrzegł to i owo. Po pierwsze, pomieszczenie było zbyt obszerne jak na rangę majora. Niewątpliwie była to siedziba dowództwa całej bazy. Po drugie, było puste. W środku były gołe ściany otynkowane na biało i właściwie niewiele poza tym: czarna flaga Immari w kącie, proste drewniane biurko i obrotowe metalowe krzesło za nim oraz dwa składane krzesła po drugiej stronie.

Major zasiadł za biurkiem i wyciągnął z górnej szuflady paczkę papierosów, po czym szybko przypalił jednego od zapałki. Wciąż trzymając zapałkę, spojrzał na Davida.

– Papierosa?

– Rzuciłem, kiedy wszystko się zaczęło. Pomyślałem sobie, że za parę tygodni nie będzie już można dostać fajek.

Major zgasił zapałkę i wrzucił ją do popielniczki.

– Cieszę się, że nie jestem taki przewidujący.

David nie usiadł przy biurku. Chciał zachować pewien dystans. Podszedł do okna i wyjrzał. Czekał w nadziei, że major jakoś ułatwi mu sprawę, że zagai rozmowę, którą David mógłby podjąć.

Tymczasem major wypuścił kłąb dymu i spokojnym głosem, niespiesznie wycedził:

– Jestem Alexander Rukin, panie, hm, pułkowniku …

Dobry jest – przemknęło przez myśl Davidowi. Wprost do rzeczy. Żadnych wstępów. Jakimi danymi dysponuję? Ten pokój. Zwykły major dowodzący tak dużą bazą? Mało prawdopodobne. Jednak David wyczuł, że na miejscu nie ma już wyższego oficera.

– Powiedziano mi, że dowódca bazy zostanie powiadomiony o mojej obecności, na wypadek gdybyśmy mieli ze sobą do czynienia.

– Może i był powiadomiony. – Rukin wciągnął dym z papierosa. David poczuł, że coś się zmienia. Czyżby trafił w sedno? – Jest w południowej Hiszpanii, dowodzi inwazją. Zabrał ze sobą praktycznie wszystkich ludzi. W tej bazie mamy zaledwie minimum obsady. Naszego szefa stacji, pułkownika Garrotta zdjęli dwa dni temu. Głupek łaził wszędzie, pakował się na każdą wieżę strażniczą i ściskał wszystkim ręce, jakby kandydował na burmistrza w tym piekle. Berberyjski snajper kropnął go jednym strzałem. Zakładamy, że strzał padł właśnie ze wzgórz, stąd te patrole. Poza tym, rzecz jasna, rozmieściliśmy na umocnieniach systemy detekcji wystrzałów… Ale to

nieistotne. Chciałbym się dowiedzieć, dlaczego pan tu jest.

Tak, Rukin podawał bezużyteczne szczegóły w nadziei, że David odpowie tym samym, rozgada się i popełni jakiś błąd.

– Mam tu zadanie do wypełnienia.

– Jakie…

– Tajne – odpowiedział David, odwracając się twarzą do Rukina. Ile czasu mi pozostało? Może godzina, zanim zorientuje się, że to wszystko ściema? Przynajmniej może uda mi się odrobinę zyskać na czasie. – Niech pan skontaktuje się z centralą. Jeżeli posiada pan odpowiednie uprawnienia, to panu powiedzą.

– Przecież wie pan, że nie mogę.

– Niby czemu?

– Z powodu wybuchu. – Rukin spostrzegł wyraz twarzy Davida. – Nic pan nie wie?

– Wygląda na to, że nie.

– W niemieckiej kwaterze głównej Immari ktoś odpalił ładunek subnuklearny. W tej chwili nikt z nikim nie nawiązuje połączenia, zwłaszcza w sprawie weryfikowania tajnych operacji.

Davidowi nie udało się ukryć zdumienia, ale uzyskał informację, której potrzebował.

– Cholera… Byłem w tranzycie, bez kontaktu.

– Tranzycie skąd?

Aha, zaczął się test.

– Recife – odpowiedział David.

Rukin pochylił się nieco w jego stronę.

– Na Recife nie ma ośrodka Clocktower…

– Właśnie mieliśmy go stworzyć, kiedy zaczęła się czystka analityków. A potem wybuchła zaraza. Ledwo się stamtąd wydostałem. Od tego czasu wykonuję zadania specjalne.

– Ciekawe. Naprawdę ciekawa historyjka, pułkowniku. A oto jak

sprawy się mają: jeżeli nie dowiem się, kim pan jest i co robi właśnie tutaj, będę musiał zamknąć pana w celi, dopóki nie uda mi się zweryfikować pańskiej tożsamości. Stanę na łbie, ale wszystko sprawdzę.

David przyglądał mu się uważnie.

– Słusznie. Cóż, obowiązek dochowania tajemnicy wchodzi w krew. Stare nawyki. Może za długo pracuję dla Clocktower… – Następnie David opowiedział bajeczkę, którą układał sobie od przekroczenia pierwszej bramy twierdzy. – Mam za zadanie dopomóc w zabezpieczeniu tej bazy. Wie pan, jak ogromne znaczenie ma Ceuta dla naszej sprawy. Nazywam się Alex Wells. Nawet jeżeli kwatera główna uległa zniszczeniu, z pewnością pozostał z dyrektoriatu tajnych operacji ktoś, kto może to potwierdzić.

Rukin zapisał kilka słów na kartce.

– Rzecz jasna, dopóki to nie nastąpi, muszę pana trzymać pod strażą. Chyba mnie pan rozumie, pułkowniku.

– Tak, to oczywiste – odpowiedział David.

A więc zyskałem na czasie – pomyślał. Czy jednak na tyle, żeby się

z tego miejsca wyrwać? Davidowi w tej chwili przyświecał jeden podstawowy cel: znaleźć Kate. Do tego zaś potrzebował informacji.

– Mam pewną… prośbę. Jak wspomniałem, byłem w tranzycie. Chciałbym wiedzieć, co się ostatnio wydarzyło. Oczywiście nie pytam o żadne informacje sklasyfikowane jako tajne.

Rukin oparł się wygodnie, jakby dopiero teraz nieco się rozluźnił.

– Chodzą plotki, że Dorian Sloane powrócił. Rzecz jasna, aresztowano go natychmiast po tym, jak wyszedł ze struktur na Antarktydzie. Powiadają jednak, że przyniósł ze sobą jakąś walizkę. Debil, który tam dowodził, posłał walizkę do kwatery głównej, no i tam właśnie eksplodowała. Przykład naturalnej eliminacji jednostek niedostosowanych umysłowo.

– A co ze Sloanem?

– To jest najdziwniejsze. Wieść głosi, że podczas przesłuchania zabił strażnika i przegryzł gardło przewodniczącego Sandersa. A potem, niech pan uważa, zabili go – dwie kule w łeb, i to z bliska. A po godzinie facet drugi raz wychodzi z tego samego miejsca. Całkowicie nowe ciało, ale zachował wszystkie wspomnienia. Natomiast na skórze ani draśnięcia.

– Niemożliwe.

– No raczej. Chodzi jednak o to, że szefostwo Immari uparło się, by stworzyć wokół niego swoistą mityczną aurę. I to działa. Wszyscy go ubóstwiają, od szeregowca po sztabowców. Koniec świata, mesjasz, paruzja i tak dalej… Wszyscy o tym trąbią, tutaj w Ceucie i wszędzie na świecie, gdzie powiewa sztandar Immari. Porzygać się można.

– A pan w to nie wierzy?

– Wierzę tylko w jedno: cały świat to jeden wielki ściek, a Immari International to jedyne gówno, które jeszcze w nim nie tonie.

– W takim razie… Cóż, miejmy nadzieję, że nadal będzie się unosić na powierzchni. Majorze, jestem trochę zmęczony po wędrówce.

– Jasne.

Rukin przywołał dwóch żołnierzy i polecił im odeskortować Davida do kwatery oraz pełnić przy nim straż przez dwadzieścia cztery godziny na dobę.

Alexander Rukin zgniótł niedopałek papierosa, wziął do ręki kartkę z notatkami.

Drzwi otworzyły się i wszedł kapitan Kamau, jego zastępca. Wysoki Afrykańczyk odezwał się tubalnym głosem:

– Kupuje pan tę historyjkę, panie majorze?

– Jasne. Tak samo jak wierzę w Świętego Mikołaja.

Rukin zapalił następnego papierosa, zajrzał do paczki. Zostały już tylko trzy.

– Co to za jeden?

– Nie mam pojęcia. Ale z pewnością to ktoś. Zawodowiec. Może jeden z naszych, ale przypuszczalnie jednak nie.

– Mam go sprawdzić?

– Tak, proszę. – Rukin podał mu kartkę. – I dobrze go pilnujcie. Uważać, żeby nie zobaczył niczego poza tym, co Alianci i tak mogli

zaobserwować z powietrza.

– Tak jest. – Kamau przyjrzał się zapiskom na kartce. – Podpułkownik Alex Wells?

Rukin skinął głową.

– Nie mam pewności, czy to fałszywa tożsamość, ale dziwnie mi to przypomina Arthura Wellesleya.

– Kto to jest Wellesley? – zdziwił się Kamau.

– Książę Wellington. Pokonał Napoleona w bitwie pod Waterloo. Zresztą, nieważne.

– Jeżeli ściemnia, to dlaczego nie weźmiemy go od razu w obroty? Dlaczego go nie przesłuchamy?

– Jesteś dobrym żołnierzem, Kamau, ale na wywiadowczej robocie to ty się nie znasz. Musimy się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi. Czasami trzeba posłużyć się płotką, żeby złapać grubszą rybę.

Major zgasił niedopałek. Cierpliwości mu nie brakło, umiał czekać.

– Przyprowadźcie mu dziewczynę. Może przy niej będzie rozmowniejszy. – Znów spojrzał na paczkę papierosów. – I załatw mi więcej fajek.

– Wczoraj skończył się zapas w magazynie – powiedział Kamau i umilkł na sekundę. – Ale słyszałem, że porucznik Shaw wczoraj wieczorem wygrał w karty kilka paczek.

– Poważnie? Jaka szkoda, że mu je ukradli. Niektórzy to mają pecha.

– Zajmę się tym, sir.

David przetarł powieki. Był pewien dwóch rzeczy: że major Rukin nie uwierzył w ani jedno jego słowo oraz że nie zdoła stąd uciec. Postanowił więc odpocząć, a potem przywabić jakoś strażników do drzwi. Potem… no, tego jeszcze nie wiedział.

Wewnętrzny dialog przerwało mu ciche stukanie do drzwi.

David wstał.

– Wejść.

Do pokoju weszła szczupła kobieta o falujących czarnych włosach i karmelowej karnacji, szybko zamknęła za sobą drzwi.

– Pozdrowienia od majora Rukina – odezwała się półgłosem, nie patrząc na niego.

Dziewczyna była naprawdę piękna. Im bardziej David poznawał ten świat, tym mniej mu się on podobał.

– Może pani odejść.

– Proszę…

– Proszę odejść – zażądał stanowczym tonem David.

– Bardzo pana proszę. Będę miała kłopoty, jeżeli mnie pan odprawi.

Oczami wyobraźni David już widział, jak dziewczyna podrzyna mu gardło we śnie. Miał wrażenie, że Rukin nie zawahałby się przed czymś takim. Nie mógł ryzykować.

– To ja mogę mieć kłopoty, jeżeli pani zostanie. Proszę odejść. Nie będę powtarzał.

Wyszła, nie mówiąc już ani słowa.

Kolejne stukanie, tym razem bardziej stanowcze.

– Powiedziałem, że nie…

Drzwi otworzyły się, ukazał się w nich wysoki Afrykańczyk. Skinął głową obu wartownikom pełniącym straż przed wejściem i wszedł. Zatrzasnął za sobą drzwi.

Przez myśl Davida przemknęło: „koniec gry”.

– Kamau – wyszeptał.

– Witaj, Davidzie.

Rozdział 37

Baza operacyjna Immari w Ceucie

Północne Maroko

Przez dłuższą chwilę David i Kamau milczeli. Stali, spoglądając na siebie. Pierwszy ciszę przerwał David.

– Przyszedłeś, żeby zaprowadzić mnie do majora.

– Nie.

– Nie powiedziałeś mu, kim jestem?

– Nie. I nie powiem.

David uświadomił sobie, że teraz przede wszystkim trzeba znaleźć odpowiedź na podstawowe pytanie: po czyjej stronie stoi Kamau? Musiał się tego dowiedzieć.

– Dlaczego mu nie powiedziałeś?

– Dlatego, że ty mu nie powiedziałeś. Jestem przekonany, że miałeś ku temu powód, chociaż nie wiem jaki. Wiem natomiast, że trzy

lata temu w Zatoce Adeńskiej ocaliłeś mi życie.

David dobrze pamiętał tę operację – chodziło o działania przeprowadzone przez połączone zespoły z kilku stacji Clocktower, mające na celu zwalczanie pirackiej siatki. Kamau był agentem z ośrodka w Nairobi. Był dobrym żołnierzem, który tamtego dnia po prostu nie miał szczęścia. Jego oddział wszedł na pokład drugiego z trzech pirackich statków, jednak szybko okazało się, że przeciwnik dysponuje przytłaczającą przewagą liczebną – z brzegu nie sposób było stwierdzić, jak liczna jest załoga każdej z jednostek. Oddział Davida opanował wyznaczony mu statek, potem zaś ruszył z pomocą oddziałowi Kamau, jednak dla wielu z jego żołnierzy było już za późno.

– Ani przedtem, ani potem nie widziałem nikogo, kto by tak walczył. Zachowam twoją tożsamość w tajemnicy, w ten sposób przynajmniej częściowo będę mógł ci się odwdzięczyć. A poza tym, jeżeli zechcesz, pomogę ci – o ile jesteś tu w takim celu, jak mi się wydaje.

Czy to pułapka? – przemknęło przez myśl Davidowi. – Chodzi o to, żeby go pociągnąć za język? Instynktownie skłaniał się, by uwierzyć Kamau, musiał jednak zyskać więcej informacji.

– Skąd się tu wziąłeś?

– Trzy miesiące temu oberwałem odłamkiem w nogę. Dostałem od Clocktower urlop zdrowotny, więc skorzystałem z okazji i pojechałem odwiedzić rodzinę w Tangerze. Tam przychodziłem do zdrowia, aż wybuchła zaraza. W parę dni miasto opustoszało. Ja dostałem się tutaj. Wszyscy agenci Clocktower z miejsca dostawali funkcje w armii Immari. Przyznano mi stopień kapitana. Dowódcy stacji dostawali podpułkownika, właśnie dlatego major Rukin przynajmniej do pewnego stopnia ci uwierzył. Afryka Północna jest niebezpieczna dla kogoś, kto działa w pojedynkę, nawet dla żołnierza. Można więc powiedzieć, że tutaj się schroniłem, bo nie miałem innego wyboru.

– A co to za miejsce?

Kamau zdziwił się.

– Nie wiesz?

David odpowiedział ostrożnie:

– Chcę usłyszeć od ciebie.

Odpowiedź na to pytanie powinna wyjawić, jakie są przekonania Kamau, w co tak naprawdę wierzy.

Kamau wyprostował się.

– To parszywe miejsce. Przedsionek piekła. Ośrodek selekcyjny. Tutaj zwozi się ocaleńców z Afryki i wysp na Morzu Śródziemnym. A wkrótce także z południowej Hiszpanii.

– Ocaleńców… – powtórzył David. Potem go oświeciło: – Tych, którzy przeżyli zarazę?

Kamau spoglądał na niego z coraz większym zdziwieniem.

– Przez jakiś czas… nie byłem na bieżąco. Musisz mi szybko wyjaśnić, co się dzieje.

Kamau opowiedział mu więc o tym, jak ukształtowała się globalna sytuacja, jak padały kolejne rządy, powstawały Dystrykty Orchidei, a Immari rozpoczęli realizację swojego planu. David słuchał w milczeniu. Coraz bardziej docierało do niego, że zrealizował się scenariusz rodem z najstraszniejszego koszmaru.

– Ocaleńców zwożą tutaj, tak powiedziałeś – odezwał się. – Co potem z nimi robią?

– Oddzielają silnych od słabych.

– A co robią ze słabymi?

– Odsyłają ich z powrotem, to znaczy… Tak naprawdę wsadzają ich na statki, a potem wrzucają do morza.

David siadł przy stole, próbując pojąć, o co w tym wszystkim chodzi.

Kamau, widząc jego zdezorientowanie, wyjaśnił:

– Immari chcą stworzyć armię, największą armię w historii. Krążą pogłoski, że znaleźli coś na Antarktyce. W ogóle krąży mnóstwo niesprawdzonych plotek. Powiadają na przykład, że Dorian Sloane powrócił, i że nie można go zabić. Rukin mówił prawdę, wczoraj w Niemczech doszło do wybuchu w kwaterze głównej Immari. Mówi się o wojnie totalnej, ale Alianci mają jeszcze inny problem. Ponoć ich cudowny lek, Orchidea, już nie działa. Fala śmierci znów ruszyła, wielu sądzi, że to oznacza koniec świata.

David potarł skronie.

– A twoim zdaniem, po co tu jestem?

Kamau odparł:

– Żeby zniszczyć to miejsce, prawda?

W chwili, gdy zabrzmiały te słowa, David podjął decyzję. Czyż nie jest obowiązkiem żołnierza walczyć w słusznej sprawie, nawet jeśli to przegrana sprawa? Poza tym, co innego mógł zrobić? Desperacko pragnął odnaleźć Kate, ale nie… nie ucieknie, nie przed tym. Zginie, walcząc. Hm, w dodatku już nie pierwszy raz… Odpędził od siebie tę myśl, nie miał ochoty zastanawiać się nad tubusami i swoim wskrzeszeniem. Tu i teraz, tylko to się liczy – stwierdził.

– Tak, jestem tutaj, żeby zniszczyć to miejsce. Mówiłeś, że mi pomożesz?

– Pomogę.

David popatrzył uważnie na Kamau; wciąż jeszcze nie był w stu procentach pewny, czy może mu zaufać.

– A dlaczego nie spróbowałeś zrobić tego wcześniej? Jesteś tu już od…

– Od dwóch miesięcy. – Kamau odwrócił wzrok. – Przed przybyciem tutaj nie znałem planów Immari. Nie wiedziałem też, że Clocktower była przykrywką dla ich tajnych operacji. Gdy się dowiedziałem, to był dla mnie wstrząs. Nie mogłem uwierzyć.

David wiedział aż za dobrze, jakie to uczucie. Kamau tymczasem mówił dalej:

– Trafiłem do Ceuty jak do pułapki. Świat ogarnęła panika. A ja wiedziałem tylko tyle, że ci, którzy przeżyli, ściągają tutaj i otrzymują schronienie. Nie miałem pojęcia… Nie wiedziałem, że – aby przeżyć – podpisałem pakt z diabłem. Nie miałem na kim się oprzeć. Nie miałem wyboru. Do wczoraj stacjonowało tu prawie sto tysięcy żołnierzy Immari.

– A obecnie?

– Jakieś sześć tysięcy.

– Ilu z nich będzie walczyć po naszej stronie?

– Niewielu. Na śmierć i życie zaufałbym co najwyżej kilkunastu. A w tej grze będzie chodziło właśnie o życie.

Kilkunastu przeciwko sześciu tysiącom. Oględnie mówiąc, niesprzyjający układ sił. David potrzebował jakiegoś dodatkowego czynnika, który przeważyłby szalę na jego korzyść.

– Jak mogę pomóc, Davidzie?

– Na razie muszę się wyspać. Dasz radę jakoś powstrzymać Rukina, żeby nie dowiedział się, kim jestem?

– Tak, ale nie na długo.

– Dzięki. Widzimy się o szóstej zero zero, kapitanie.

Kamau skinął głową, po czym wyszedł.

David opadł na łóżko. Pierwszy raz od chwili, gdy wyszedł z tubusa, poczuł się pewnie i zdawał sobie sprawę, skąd się to bierze. Wreszcie wiedział, na czym stoi: teraz miał przed sobą jakiś cel, misję do wypełnienia oraz wroga do pokonania. To było dobre uczucie. Sen nadszedł prędko.

Rozdział 38

Obóz selekcyjny Immari

Marbella, Hiszpania

Żołnierze skierowali Kate i innych ocaleńców, którzy złożyli przysięgę, do jednego z białych wieżowców ośrodka wczasowego, po dwie osoby w pokoju. Słońce zaszło już wiele godzin wcześniej, ale Kate wyjrzała przez szklane drzwi, tak samo jak czynili to dawni mieszkańcy budynku, których widziała poprzedniego dnia.

Na Morzu Śródziemnym nie było żadnych świateł. Nigdy nie widziała, żeby było tak czarne. Tylko na przeciwległym wybrzeżu w oddali połyskiwały światła jakiegoś marokańskiego miasta.

– Chcesz spać tutaj? – spytała jej współlokatorka. Wskazywała łóżko bliżej Kate, pod oknem.

– Może być.

Współlokatorka położyła swoje rzeczy na drugim łóżku i zaczęła przeszukiwać pokój – Kate nie miała pojęcia, co spodziewa się znaleźć.

Najchętniej otworzyłaby plecak i przeszukała go, żeby przekonać się, czy nie ma w nim czegoś przydatnego, czuła się jednak zbyt wyczerpana, zarówno fizycznie, jak i umysłowo.

Schowała plecak pod kołdrę, sama pod nią weszła i pozwoliła, by ogarnął ją sen.

To nie były atlantydzkie struktury, co do tego Kate zorientowała się od razu. Wnętrze przypominało raczej jakąś willę w stylu śródziemnomorskim, może na przykład w staromiejskiej części Marbelli. Wyłożony marmurowymi płytami korytarz prowadził do łukowo sklepionych dębowych drzwi. Kate wiedziała, że jeśli je otworzy, wydarzy się coś ważnego, pozna jakąś prawdę.

Podeszła. Teraz po jej prawej stronie znajdowało się dwoje drzwi.

Za bliższymi z nich usłyszała jakiś ruch.

– Halo?

Ruch ustał. Podeszła do tych drzwi i powoli je otworzyła. David.

Siedział na skraju niepościelonego, szerokiego łóżka. Był bez koszuli, nachylony, rozwiązywał sznurówki wysokich czarnych butów.

– O, jesteś.

– To ty… żyjesz?

– Wychodzi na to, że ostatnio niełatwo mnie zabić. – Patrzył jej w oczy. – Ładne rzeczy. Myślałaś, że już nigdy mnie nie zobaczysz? Zwątpiłaś we mnie.

Kate zamknęła drzwi.

– Nigdy nie zdarza mi się wątpić w tych, których kocham.

Kate obudziła się z dziwnym uczuciem: pamiętała każdą sekundę tego snu, tak jakby to spotkanie z Davidem wydarzyło się naprawdę. Czy on naprawdę żyje? A może po prostu podświadomość podsuwała jej taką nadzieję? Musiała się skupić. Martin. Uciekać stąd. To było w tej chwili najważniejsze.

Do pokoju zakradały się pierwsze promienie słońca, ale jej

współlokatorka już nie spała.

Kate otworzyła plecak i zaczęła przeglądać jego zawartość. Znalazła notes i otworzyła go na pierwszej stronie.

Martin napisał do niej list.

Moja najukochańsza Kate,

skoro czytasz te słowa, to znaczy, że zostaliśmy schwytani. Tego właśnie najbardziej się obawiałem przez ostatnie 40 dni. Próbowałem 4 razy cię wydostać, ale było już za późno. Każdy z 30 pacjentów, którzy zmarli podczas prób, mógł dostarczyć nam jakichś wskazówek dotyczących leku. Niestety zabrakło nam czasu. Od śmierci twojego ojca 29-5-87 roku nieustannie starałem się zapewnić ci bezpieczeństwo. Poniosłem więc całkowitą klęskę.

Spełnij moje ostatnie życzenie: ratuj się. Zostaw mnie. O nic więcej nie proszę.

Jestem dumny z tego, kim się stałaś.

Martin

Kate zamknęła notes, po czym otworzyła go znowu. Przeczytała ponownie list. Przekaz był jasny, a do tego wzruszający, ale czuła, że kryje się w nim coś jeszcze. Wyjęła z plecaka ołówek, zakreśliła nim wszystkie cyfry.

4043029587

Numer telefonu. Kate usiadła na łóżku.

– Co to jest? – spytała współlokatorka.

Kate była tak pogrążona w myślach, że ledwo ją dosłyszała.

– To? Krzyżówka.

Współlokatorka niespodziewanie się ożywiła i przewróciła się na bok.

– Dasz mi, jak skończysz?

Kate wzruszyła ramionami.

– Przykro mi, zapisałam ją.

Współlokatorka skrzywiła się. Wstała z łóżka, po czym ciężko poczłapała do łazienki, nie mówiąc już ani słowa. Zgrzytnął zamek w drzwiach.

Kate wyłowiła z plecaka telefon satelitarny, wystukała numer.

W słuchawce rozległ się jeden sygnał, potem kliknięcie i głos – od razu, bez żadnych wstępów, tak że szybko można było się zorientować, iż to nagranie. Głos był kobiecy i przemawiał z amerykańskim akcentem:

– Continuity. Status następujący. Czas nagrania: dwudziesta druga piętnaście czasu lokalnego, Atlanta. Siedemdziesiąty dziewiąty dzień zarazy. Próba czterysta dziewięćdziesiąta ósma: wynik negatywny.

Próba numer czterysta dziewięćdziesiąt osiem. Który to numer miała ostatnio przeprowadzona przez Kate próba? Ta, podczas której zmarła Maria Romero? Próbówka, której Martin tak usilnie się od niej domagał i którą umieścił potem w pojemniku przypominającym termos, nosiła oznaczenie… Tak, czterysta dziewięćdziesiąt trzy. To znaczy, że od tamtego czasu przeprowadzono jeszcze pięć prób, rzecz jasna w innych ośrodkach.

– Stan sieci: nieczynna. Aby połączyć się z operatorem, wybierz

zero – głos umilkł, po nim odezwał się inny: – Continuity. Unsere Situation ist…

Ta sama wiadomość po niemiecku. Kate nacisnęła na klawisz oznaczony zerem. W łazience rozległ się szum wody.

Jeżeli współlokatorka zobaczy telefon, natychmiast na nią doniesie, a Kate zostanie przesłuchana. Żołnierze zaznajomili ocaleńców z obowiązującym „kodeksem honorowym” – wszyscy „członkowie” mieli obowiązek zdać wszelką broń i urządzenia elektroniczne. Nie zostali przeszukani, bo częścią immaryjskiego prania mózgu najwyraźniej było wmawianie im, że są ochotnikami, a nie więźniami. Oczywiście przymusowe rewizje byłyby tego zbyt jawnym zaprzeczeniem. Jednak sprawę postawiono jasno: ktokolwiek zostanie przyłapany na posiadaniu podejrzanych przedmiotów, a więc przedmiotów ostrych lub wyposażonych we włącznik, miał natychmiast zostać przeniesiony do drugiego wieżowca – do tych, którzy nie złożyli przysięgi.

Kate schowała telefon za poduszkę, żeby współlokatorka nie zobaczyła urządzenia, jeżeli niespodziewanie wyjdzie z łazienki. Opuściła głowę, zakrywając nią telefon. Słuchała.

Po chwili odezwał się kobiecy głos, szybko i zwięźle:

– Kod dostępu?

Kate dopiero po sekundzie zrozumiała sens polecenia.

– Co…

– Kod dostępu.

– Nie znam go – wyszeptała Kate. Spojrzała nerwowo w stronę drzwi.

– Imię, nazwisko? – spytała jej rozmówczyni; w jej głosie słychać już było jakby zaniepokojenie czy podejrzliwość.

– Ja… ja współpracuję z Martinem Greyem.

– Proszę dać go do telefonu.

Kate umilkła na chwilę. W zasadzie chciałaby dowiedzieć się jak najwięcej, nie zdradzając ze swojej strony zbyt wiele, ale niby jak miała tego dokonać? Nie miała czasu i nie miała wyboru. Nie pozostawało jej nic innego, jak opowiedzieć wszystko i poprosić o pomoc.

Zamek w drzwiach łazienki zgrzytnął. Kate wsunęła telefon pod

poduszkę. W ostatniej chwili przypomniała sobie, żeby się rozłączyć.

Podniosła wzrok, współlokatorka patrzyła na nią.

Kate jak gdyby nigdy nic spojrzała do trzymanego w drugiej ręce notesu.

– Co tam? – spytała niewinnym głosem.

– Mówiłaś coś?

– Ja? Nie. – Kate uniosła notes. – To znaczy tak, powtarzałam sobie na głos. To mi pomaga, bo mam kłopoty z ortografią.

A kłamać to już zupełnie nie potrafię – dodała w myśli.

Współlokatorka nie sprawiała wrażenia przekonanej, ale nie zadawała jej więcej pytań, tylko poszła na swój tapczan i powróciła do lektury.

Następne trzy godziny upłynęły w milczeniu. Kate leżała na łóżku i rozmyślała, w jaki sposób wydostać Martina. Jej współlokatorka czytała, śmiała się od czasu do czasu.

Wreszcie rozległ się sygnał na śniadanie. Tamta zerwała się natychmiast, już była przy drzwiach, ale zatrzymała się.

– Nie idziesz na śniadanie?

– Zaczekam, aż kolejka się przewali – odparła Kate.

Gdy tylko drzwi się zamknęły, Kate znowu wystukała numer.

– Kod dostępu?

– To znowu ja. Pracuję z Martinem Greyem.

– Proszę dać doktora Greya do telefonu…

– Nie mogę. Rozdzielono nas. Zostaliśmy pojmani przez Immari.

– Proszę podać kod dostępu.

– Niech mnie pani posłucha, nie znam żadnego kodu. Potrzebujemy pomocy. On mnie o niczym nie informował. Nic nie wiem, ale jeżeli ktoś nam nie pomoże, to Martin za parę godzin umrze.

– Imię, nazwisko.

Kate westchnęła.

– Kate Warner.

Po tamtej stronie zapadła cisza, Kate już myślała, że połączenie zostało zerwane. Spojrzała na wyświetlacz telefonu. Nie, licznik wciąż odmierzał kolejne sekundy.

– Halo? – odczekała chwilę. – Halo?

– Proszę się nie rozłączać.

Dwa sygnały, potem głos mężczyzny – młodzieńczy, rześki, skoncentrowany.

– Doktor Warner?

– Tak.

– Tu mówi Paul Brenner. Współpracuję z Martinem już od jakiegoś czasu. W zasadzie to byłem… No, w każdym razie znam wszystkie pani raporty, doktor Warner. Gdzie pani jest teraz?

– W Marbelli. Dystrykt Orchidei. Immari opanowali miasto.

– Wiemy.

– Potrzebujemy pomocy.

– Telefonistka mówiła, że zostaliście państwo rozdzieleni, to znaczy pani i doktor Grey.

– Zgadza się.

– Czy ma pani dostęp do notatek z badań doktora Greya?

Kate spojrzała na plecak. Te wszystkie pytania zdenerwowały ją…

– No… może i mam. A o co chodzi?

– Podejrzewamy, że w jego posiadaniu są pewne wyniki, których rozpaczliwie potrzebujemy.

– Natomiast my rozpaczliwie potrzebujemy wydostać się stąd, do cholery, więc może się jakoś dogadamy.

– Nie możemy nic zrobić…

– Niby czemu nie? A co z NATO? Nie możecie przysłać tu jakichś komandosów, żeby nas wydostali, czy coś w tym rodzaju?

– NATO już nie istnieje. Niech mnie pani posłucha, to wszystko jest o wiele bardziej skomplikowane…

– Więc niech pan mi wyjaśni.

– Dobrze. Orchidea przestała działać i nie powstrzymuje już zarazy. Ludzie mrą jak muchy, wszędzie. Kilka godzin temu zmarł prezydent, a wiceprezydent niedługo potem.

– W takim razie kto sprawuje władzę…?

– Funkcję prezydenta przejął spiker izby reprezentantów, lecz wkrótce został zamordowany; podejrzewano go zresztą o sprzyjanie Immari. Wedle pogłosek obecnie władzę sprawuje sztab generalny, a jego przewodniczący kreuje się na prezydenta nadzwyczajnego. Rozważa plan polegający na… Doktor Warner, my naprawdę bardzo potrzebujemy tych wyników.

– Dlaczego Orchidea przestała działać?

– Kolejna mutacja. Proszę posłuchać, wydaje nam się, że Martin pracował nad czymś istotnym, natomiast nie wiemy dokładnie, co to było. Koniecznie muszę z nim porozmawiać.

Kate przerzucała strony notesu. Nie rozumiała umieszczonych w nim zapisków.

– Doktor Warner?

– Jestem. Możecie nas stąd zabrać?

Długa pauza.

– Nie zdołamy wprowadzić nikogo do Dystryktu Orchidei, natomiast jeżeli uda wam się wydostać… zobaczę, co możemy zrobić, żeby załatwić wam transport. Jednak… nasze źródła podają, że dzisiaj późną nocą Immari zamierzają przeprowadzić ewakuację południowej Hiszpanii, w każdym razie wywieźć stamtąd ocaleńców.

Kate wyjrzała przez szklane drzwi. Słońce prawie już wzeszło. Zapowiadał się długi dzień.

– Zadzwonię później. Bądźcie gotowi.

Rozdział 39

Baza operacyjna Immari w Ceucie

Północne Maroko

Davidowi zdarzyło się tylko jedno głośniejsze budzenie: było to w Langley, w stanie Wirginia, w roku dwa tysiące trzecim. Niemal przytknięto mu trąbkę do głowy. Wyskoczył z łóżka półnagi. Nie dali mu się ubrać, wywieźli do lasu, po czym usłyszał polecenie: „W tym lesie kryje się sześciu strzelców wyborowych. Masz czas do zmierzchu, żeby dotrzeć do koszar. Strzelają pociskami z farbą i jeżeli zobaczymy chociaż jeden ślad trafienia, nie chcemy cię tutaj”.

Potem wyrzucili go z wozu, właściwie jeszcze w biegu. Zameldował im się, kiedy słońce zachodziło za piętrowe baraki koszar CIA.

Od tamtego wieczora zawsze spał w ubraniu, poza jednym wyjątkiem – chwilą słabości z Kate, wtedy, w Gibraltarze.

Za jego drzwiami rozlegał się głośny tupot ciężkich butów. Zajął pozycję w przeciwległym rogu pokoju, po przekątnej od drzwi, gotów do ataku. Czyżby Rukin go zdemaskował? Może w pokoju był podsłuch? Tylko dlaczego czekał tak długo?

Drzwi drgnęły, ale się nie otworzyły. Wysunęły się zza nich dwie czarne dłonie – otwarte, żeby pokazać, że nic w nich nie ma. Zza drzwi rozległ się głos przekrzykujący łoskot buciorów.

– Kamau.

– Wejdź, a potem zamknij drzwi – polecił David. Następnie błyskawicznie, bezgłośnie przebiegł na drugą stronę pokoju; w kąt, który był niewidoczny zza drzwi.

Kamau wszedł do pomieszczenia i szybko zamknął za sobą drzwi. W pierwszej chwili spojrzał w to miejsce, z którego przed chwilą dochodził głos Davida, potem natychmiast w drugi róg pokoju, na Davida.

– Zostaliśmy zaatakowani – oznajmił.

– Przez kogo?

– Nie wiemy. Major chce cię widzieć.

David ruszył za Kamau do hallu, w którym roiło się od żołnierzy; każdy z nich zmierzał na swoją pozycję, nie zwracając na nich uwagi.

Również na wewnętrznym dziedzińcu cytadeli mnóstwo się działo. David chciał się zatrzymać, aby dokonać taktycznej oceny sytuacji, ale Kamau ponaglił go, ruszając truchtem w stronę wysokiej wieży.

Wbiegli po chwiejnych stalowych schodkach; tuż przed ostatnim podestem Kamau chwycił Davida za ramię.

– Oni też nie wiedzą, co się dzieje. Rukin chce cię sprawdzić.

David skinął głową. Wszedł za Kamau do centrum dowodzenia. Wygląd wnętrza przekraczał wszelkie, choćby najśmielsze oczekiwania Davida. Miało kształt ośmioboku, a co druga ściana była przeszklona od podłogi do sufitu, dzięki czemu z wieży rozciągał się doskonały widok na wszystkie strony. Na pozostałych czterech ścianach znajdowały się ekrany wyświetlające mapy, tabele i odczyty, których David nie był w stanie zrozumieć.

Pośrodku sali siedziało przy biurkach dwóch techników, przed nimi jaśniały ekrany komputerów. Obok stało jeszcze jedno krzesło, które

zajmował major.

– Uruchomić baterię czwartą i piątą. I ognia, walić do skutku.

Odwrócił się gwałtownym ruchem do Davida.

– Wiedział pan o tym!

– Przecież nawet nie wiem, o czym pan mówi.

Odezwał się jeden z techników:

– Samoloty zrzuciły ładunek.

Major nadal piorunował wzrokiem Davida.

Widoczne przez okna działa po północnej stronie obróciły się szybko i otworzyły ogień.

Trwało to tylko krótką chwilę i zakończyło się kaskadą powietrznych eksplozji. Szczątki atakujących samolotów wpadły do wody.

– Siedem obiektów, siedem trafień – skonstatował drugi z

techników.

Zdumiewająca skuteczność – stwierdził w duchu David. Nie znał się szczególnie dobrze na systemach obrony przeciwlotniczej, natomiast to, co przed chwilą widział, bez wątpienia stanowiło przykład o wiele bardziej zaawansowanej technologii niż ta, z którą kiedykolwiek miał do czynienia. Nie da się pokonać tej bazy z powietrza.

Żołnierz, który wystrzelił pociski, stuknął kilka razy w klawiaturę, po czym potrząsnął głową.

– Radar czysty. To była tylko jedna eskadra.

Major wstał, podszedł do okna.

– Widziałem siedem wybuchów. Dlaczego nie było żadnego trafienia po naszej stronie? Czyżby ich rakiety nie trafiły do celu?

– Nie zdążyli wystrzelić.

Za zachodnim oknem wzniósł się wysoki słup wody i światła.

– Co to było, do cholery? – warknął Rukin.

Techniczni pochylili się nad komputerami. Ten drugi wstał po chwili i wskazał ekran.

– Mam wrażenie, że nie byliśmy celem, sir. Wygląda na to, że zaminowali cieśninę. Szczątki jednej z maszyn trafiły w minę, powodując eksplozję.

Major stał przez chwilę bez ruchu, spoglądając na wodę w miejscu, gdzie nastąpił wybuch.

– Połączcie mnie z flotą przewodniczącego. Musi zmienić kurs – rozkazał major i machnął ręką na Davida oraz Kamau, żeby się wynieśli.

Schodząc po schodach, David miał okazję przyjrzeć się z góry zagrodom na dziedzińcu. Były pełne ludzi, ściśniętych razem, stłoczonych. Musiało ich tam być ze dwa albo i trzy tysiące. Rukin mówił o barbarzyńcach czekających na przewóz. Jak można być zdolnym do czegoś takiego?

W drodze powrotnej do skrzydła rezydencyjnego Kamau i David nie odzywali się do siebie. Dopiero w wyznaczonej sobie kwaterze David zwrócił się do Kamau:

– Zostań chwilę. Co tam się działo?

– Eskadra RAF-u. Nie pokazywali się od miesięcy. Próbowali zdobyć bazę krótko po wybuchu epidemii, jeszcze zanim Immari spalili miasto i zorganizowali obronę przeciwlotniczą. Sądziliśmy, że Anglikom skończyło się paliwo lotnicze.

– Po co mieliby zaminować cieśninę?

– Dorian Sloane tu zmierza. Prowadzi na północ główną flotę Immari. Zamierzają podbić Europę. Przypuszczam, że Brytyjczycy zaminowali cieśninę, aby odciąć go od Morza Śródziemnego.

– Jak daleko od nas znajduje się Sloane?

– Główna flota dotrze tu za parę dni. Dopiero co czytałem memorandum, z którego wynika, że Sloane wyprzedził ją na czele mniejszej flotylli. Szuka czegoś albo ściga kogoś. Może tu być nawet dziś wieczorem.

David skinął głową. Sloane. Tutaj. Przejęcie Ceuty za nim on się zjawi mogłoby ocalić więcej istnień ludzkich niż David potrafił sobie wyobrazić – o ile zdoła zabić lub pojmać Sloane’a. A przed chwilą właśnie się dowiedział, jak możnaby tego dokonać.

– Co to za działa?

– Elektromagnetyczne – odpowiedział Kamau.

– Niemożliwe.

– Powstały w ramach tajnego programu zbrojeniowego Immari.

Co prawda David wiedział, że armia Stanów Zjednoczonych przeprowadzała eksperymenty z bronią elektromagnetyczną, ale prawdziwe działa tego typu nie zostały wprowadzone do użycia. Zasadniczy problem stanowiło ich zasilanie, bowiem aby móc wyrzucić pocisk z szybkością naddźwiękową – ponad sześć tysięcy kilometrów na godzinę – działo elektromagnetyczne wymaga ogromnych zasobów energii.

– Skąd zasilanie?

– Zbudowali ogromną siłownię słoneczną, kilka zespołów luster w pobliżu portu.

– Zasięg?

– Nie wiem dokładnie. Mogę powiedzieć tyle, że podczas inwazji

na południową Hiszpanię ostrzeliwali cele w Marbelli i nawet w Maladze, czyli ponad sto kilometrów stąd.

Nie do wiary. Działa w Ceucie byłyby w stanie unicestwić każdą flotę znajdującą się w ich zasięgu, być może nawet całą armię Immari w południowej Hiszpanii. Pytanie, czy można je wykorzystać do…

Kamau jakby czytał w jego myślach:

– Nawet jeżeli zdołamy przejąć kontrolę nad wieżą dowodzenia, nie da się skierować dział do wewnątrz bazy.

David przytaknął skinieniem głowy.

– Kim są ci jeźdźcy?

– Tutejsi, którzy przeżyli zarazę – Berberowie. Gdy upadła cywilizacja, powrócili do swoich korzeni. Prawdę mówiąc, niewiele więcej o nich wiemy.

– A ilu ich może być?

– Brak danych.

David próbował sklecić jakiś plan.

– Rukin. Co to za gość?

– Brutalny. Fachowiec.

– Słabości?

– Tylko papierosy i… kobiety.

David obciągnął na sobie kurtkę munduru Immari. Wzmianka o kobietach przypomniała mu tę dziewczynę, którą przysłano mu do pokoju. Natychmiast potem w jego myślach pojawił się obraz Kate. Nie chciał w tej chwili o niej myśleć, ale z drugiej strony przecież musiał wiedzieć… Wiązało się z tym pewne ryzyko, ale w końcu jednak David zadał pytanie, które cisnęło mu się na usta odkąd tylko przybył do Ceuty.

– Widziałeś jakieś raporty dotyczące niejakiej Kate Warner?

– Pewnie z tysiąc. Jest w tej chwili najbardziej poszukiwaną osobą na świecie.

Davida przeszedł dreszcz lęku. Tego się nie spodziewał.

– Poszukiwaną? Przez kogo?

– Przez wszystkich. Przez Immari, przez Alians Orchidei.

– Przypuszczalne miejsce pobytu?

– Immari nie wiedzą. Przynajmniej nas tutaj na ten temat nie informowano.

David znów skinął głową. Kto wie, może jeszcze żyje – pomyślał. Miał nadzieję, że ukrywa się gdzieś bardzo daleko, gdzieś poza zasięgiem Immari. Nawet gdyby wyruszył na jej poszukiwanie, przypuszczalnie nigdy by jej nie znalazł. Tymczasem tutaj miał coś do zrobienia.

– No dobrze. Wystaraj się o cywilne ubranie dla mnie. Oraz o najlepszego konia, jakiego zdołasz znaleźć.

Rozdział 40

Statek „Destiny”

Morze Śródziemne

Kapitan wydał obu mężczyznom polecenie:

– Jesteśmy gotowi. Możecie zaczynać. I sprawdźcie, czy doktor Chang i doktor Janus mają jakieś zwłoki do usunięcia.

– Rozkaz! – odpowiedział starszy z dwóch mężczyzn, po czym obaj opuścili mostek kapitański.

Zeszli pod pokład i zaczęli ubierać się w kombinezony, tak jak zawsze.

– Zdarza ci się myśleć o tym, co robimy? – spytał młodszy.

– Staram się nie myśleć.

– A uważasz, że to coś złego?

Starszy zerknął na niego z ukosa.

– Przecież to są ludzie, tyle że chorzy.

– Poważnie? Co z ciebie taki mądrala, jesteś naukowcem czy co? Bo ja nie. Cieciowi nikt nie płaci za myślenie.

– Zgadza się, ale…

– Przestań. Nie kombinuj, tylko skup się. Masz mnie ubezpieczać. Moje życie jest w twoich rękach. Przekombinujesz, to przez ciebie szlag trafi nas obu. A przede wszystkim to ja zginę. O ile te świry na pokładzie nas nie dopadną, to dorwą nas wariaci z dowodzenia. Mamy tylko jedną szansę, żeby przetrwać: robić swoje. Więc zamknij mordę i wkładaj te szmaty.

Młodszy odwrócił się i zajął się na powrót przymocowywaniem taśmy do swojego kombinezonu. Zerkał jednak od czasu do czasu na starszego.

– Co robiłeś przed zarazą?

– Nic nie robiłem – odpowiedział tamten.

– Byłeś bezrobotny? Ja też. Mniej więcej tak samo jak każdy w moim wieku w Hiszpanii. Ale ja akurat dostałem robotę w szkole, jako nauczyciel…

– Siedziałem w pierdlu.

– Za co?

– To było takie więzienie, w którym nikt nie pyta, za co człowiek siedzi. I żadnych kumpli. Tak samo jak tutaj. Słuchaj, mały, wytłumaczę ci to w prosty sposób: świat się skończył. Teraz liczy się już tylko jedno – kto przeżyje. Zostały dwa rodzaje ludzi. Jedni mają miotacze płomieni, a drudzy giną w tych płomieniach. Trzymasz właśnie w łapach miotacz, więc siedź cicho i ciesz się. I pamiętaj, żadnych kumpli. Nigdy nie wiesz, kogo zaraz będziesz musiał spalić.

W tej chwili drzwi otworzyły się i do ciasnego pomieszczenia wszedł uczony zwany przez załogę doktorem Dolittle, który naprawdę nazywał się doktor Janus. Jego twarz pozbawiona była wyrazu, nie patrzył nikomu w oczy. Dwaj asystenci laboratoryjni wepchnęli wózki z ciałami w workach, po czym natychmiast się wynieśli.

– To wszyscy? – spytał starszy z mężczyzn.

– Póki co – odpowiedział doktor, w dalszym ciągu nie patrząc na żadnego z nich.

Odwrócił się, żeby wyjść, ale młodszy z mężczyzn odezwał się,

choć uczony był już prawie w drzwiach.

– Są jakieś postępy?

Doktor Janus zatrzymał się na chwilę, a potem się odezwał:

– To zależy… Zależy, co kto uważa za postęp. – I wyszedł.

Młodszy z mężczyzn zwrócił się do starszego:

– Myślisz…

– Słowo daję, jeszcze raz coś powiesz o myśleniu, a sam cię spalę. Chodź już.

Założyli hełmy, wmaszerowali po schodach i otworzyli drzwi do zagród, w których znajdowali się chorzy w fazie dewolucji oraz ocaleńcy, którzy odmówili złożenia przysięgi. Kilka sekund później pierwsi ludzie wpadali już do morza.

Rozdział 41

Obóz selekcyjny Immari

Marbella, Hiszpania

Kate wyglądała z okna szóstego piętra na teren dawnego ośrodka wypoczynkowego. Wraz z innymi ocaleńcami umieszczono ją w wieżowcu położonym najbliżej morza. Środkowy żołnierze zajęli dla siebie, a dalszy, położony najbardziej w głąb lądu i najbliżej bramy, przepełniony był po brzegi zmarłymi i umierającymi. Tam właśnie przebywał Martin. Kate mogła tylko mieć nadzieję, że zalicza się jeszcze do żywych, nie do umarłych. Spoglądała na wysoki budynek i na czterech strażników kręcących się przy wejściu – palili papierosy, rozmawiali, śmiali się albo czytali jakieś czasopisma. Czas oczekiwania dłużył jej się nieznośnie, jednak nie miała wyboru. Musiała zdobyć się na cierpliwość, aż do nadejścia właściwej chwili. A wtedy będzie miała tylko jedną szansę, żeby wydostać Martina.

Odwróciła się i siadła na łóżku. Po drugiej stronie pokoju jej współlokatorka leżała na łóżku, czytała jakąś starą książkę.

– Co czytasz? – spytała Kate.

– To Ona.

– Słucham?

Kobieta przewróciła się na bok i pokazała Kate okładkę.

– Ona. Historia pewnej przygody. Mogę ci dać, jak skończę. Chcesz?

– Nie, dziękuję – odparła Kate. – Póki co, przygód mam pod dostatkiem – dodała półgłosem.

– Co?

– Nic takiego.

W obozowisku rozległ się ryk silników potężnych ciężarówek. Kate zerwała się i wyjrzała przez szybę. Czekała w nadziei, że… Tak, przywieźli właśnie nowy transport. Kolejny ładunek ludzi, prawdopodobnie z okolic Marbelli. Przypuszczalnie dawny Dystrykt

Orchidei stał się teraz głównym ośrodkiem selekcyjnym w regionie. Co parę godzin pojawiał się nowy konwój, który przywoził zarówno chorych, jak i zdrowych, a wraz z nim przybywały kolejne oddziały wojska. Zamęt. Godzina chaosu. A to oznaczało szansę.

Kate rzuciła się do drzwi.

– Zwariowałaś? Dokąd idziesz? Za dwadzieścia minut mamy obchód po pokojach… – zawołała za nią współlokatorka, ale Kate nie zatrzymała się ani na chwilę.

Zbiegła pędem po schodach. Na parterze, za kontuarem odnalazła plan budynku. Czy uda jej się znaleźć to, co potrzebne? Co powiedzieć, jeżeli zatrzyma ją strażnik? Co się stanie, kiedy stwierdzą, że nie ma jej w pokoju? Obchód i sprawdzanie listy odbywały się dwa razy dziennie. Nie miała pojęcia, jak się zachowają, jeżeli liczba „gości” przestanie się zgadzać – dotąd jeszcze ani razu się to nie zdarzyło.

W recepcji znalazła pierwszy potrzebny przedmiot: identyfikator. Xavier Medina, Vargas Resorts. Bez znaczenia. Potrzebowała po prostu jakiejkolwiek plakietki. Jeżeli ktoś ją zatrzyma, to i tak wszystko przepadło. Przeszła przez sklep z pamiątkami. Na szczęście plan był aktualny i za sklepem znajdowała się nieużywana sala restauracyjna. Przeszła przez pogrążone w półmroku pomieszczenie, a potem pchnęła

stalowe wahadłowe drzwi do kuchni. Bił stamtąd smród niemal nie do zniesienia. Zatkała nos i weszła dalej. Tu już było ciemno, aż nazbyt ciemno. Cofnęła się do drzwi i za pomocą stołka unieruchomiła je w pozycji otwartej. Przetrząsnęła całe pomieszczenie, aż znalazła w kącie to, czego szukała: kucharski fartuch. Rozłożyła go. Był pobrudzony, przód pokrywały zielone i czerwone smugi. Zdała sobie sprawę, że będzie musiała go skrócić, żeby nie wyglądał zbyt dziwnie. Na stole pośrodku kuchni leżał rzeźnicki nóż. Wzięła go i odjęła dłoń od nosa na tyle czasu, ile potrzebowała, żeby przyciąć okrycie. Wywróciła fartuch na lewą stronę i założyła go na siebie. Przyczepiła identyfikator Xaviera, po czym przyjrzała się swojemu odbiciu w stalowej powierzchni ogromnej lodówki: biały kitel, przyczepiony agrafką identyfikator, spięte z tyłu ciemne włosy, zapadnięte policzki i blada cera. Przez myśl przemknęło jej: To za cholerę nie może się udać. Odetchnęła głęboko i przeczesała koński ogon dłonią. Co ja właściwie wyprawiam?

Dobrze, ale co innego mogła zrobić? Szybkim krokiem wymaszerowała z kuchni i przeszła obok recepcji. Przez obrotowe szklane drzwi do hallu wpadało jasne słoneczne światło. Za drzwiami stali dwaj strażnicy. Powinnam natychmiast zdjąć to bzdurne przebranie i wracać do pokoju. – Stwierdziła, a następnie potrząsnęła głową. Co zrobią, kiedy ją przyłapią? Ale nie, nie mogła się cofnąć. Coś musiała zrobić. Nie była w stanie siedzieć bezczynnie i czekać, skoro wiedziała, że Martin umiera, że umiera cały świat. Musiała zaryzykować. To była

właśnie ta jedyna szansa.

Podeszła do obrotowych drzwi i mocno je pchnęła. Strażnicy przestali rozmawiać, patrzyli na nią. Przeszła obok nich szybkim, stanowczym krokiem. Zawołali coś do niej, odwróciła się i pomachała ręką. Przyspieszyła nieco kroku. Nie za bardzo, nie na tyle, żeby budzić podejrzenie. Poszli za nią czy nie? Nie mogła się odwrócić, jeszcze jedno spojrzenie za siebie mogło ją zdradzić.

Kątem oka Kate dostrzegła coś, co ją zaskoczyło – światła na wodzie. Z jej pokoju w hotelu nie było widoku na brzeg. Zatrzymała się więc na moment, żeby zdać sobie sprawę z tego, co widzi. Monstrualny biały statek połyskiwał w mroku, poruszał się powoli, lecz bez wątpienia kierował się w stronę Marbelli. Wyglądał niemal… Tak, jak transatlantyk, tyle że z zamontowanymi na dziobie i na rufie wielkimi armatami. Czy to on miał wszystkich zabrać? Czy ocaleńcy – włączając w to ją samą – zostaną zgromadzeni i załadowani na jego pokład? Musiała odnaleźć Martina, nim statek zawinie do portu.

Daleko przed nią przy ciężarówkach utworzyła się długa, gęsta kolejka: nowo przybyli podchodzili do stolików i urzędujących za nimi żołnierzy, tak samo jak Kate poprzedniego dnia. Czy im także odtworzą przemówienie Doriana? Czy im też urządzą takie kino pod chmurką o zmroku? Myśl o Dorianie wprawiła ją w gniew, który dodał jej trochę

odwagi.

Szła za mężczyzną i kobietą – oboje kasłali, szli niepewnym krokiem w stronę budynku przeznaczonego dla chorych.

Czterej strażnicy rozmawiali ze sobą, nie zwracając uwagi na niekończący się strumień chorych zmierzających do budynku. Jednak kiedy do obrotowych drzwi podeszła Kate, jeden ze strażników spojrzał na nią, zmarszczył czoło i postąpił krok w jej stronę.

– Hej, a ty tu czego…?

Kate chwyciła dwoma palcami identyfikator Xaviera, wysunęła go, uważając przy tym, żeby nie rozpięła się agrafka trzymająca go w klapie.

– S-sprawa urzędowa – wykrztusiła.

Nie czekając ani chwili dłużej, pchnęła obrotowe drzwi. Jaka znowu sprawa urzędowa? Rany boskie, zaraz mnie złapią. Drzwi wyrzuciły ją do hallu, a kiedy jej oczy przywykły do panującego tam półmroku, Kate rozejrzała się. Nie mogła się spodziewać widoku, jaki zobaczyła.

Omal nie cofnęła się, odruchowo – ale do przodu pchnęła ją ludzka

ciżba, wciąż wlewająca się do budynku.

Wszędzie leżały ciała. Martwe, umierające, jęczące, kaszlące – oto świat bez Orchidei. To samo zaś rozgrywało się w całej południowej Hiszpanii, a jeżeli Paul Brenner nie skłamał, również na całym świecie. Ilu ludzi zmarło już tego pierwszego dnia? Miliony? Może już miliard? Nie, nie wolno o tym teraz myśleć, trzeba się skupić – nakazała sobie w myślach.

Widziała ludzi napływających do budynku, jednak nie miała pojęcia, ilu ich się tam znajdowało. W lobby, na stosunkowo niewielkiej powierzchni, było co najmniej sto osób. A ile było w całym budynku? Może nawet parę tysięcy? Hotel miał trzydzieści pięter – nigdy nie znajdzie Martina.

Spostrzegła, że strażnik wszedł za nią przez obrotowe drzwi. Wiedział. Szedł po nią. Kate ruszyła pospiesznym krokiem przez lobby, w stronę schodów. Jeżeli zamierzają zniszczyć budynek, to kiedy to nastąpi?

Odepchnęła od siebie te myśli. Wbiegła po schodach, na których było względnie pusto. Od którego piętra zacząć? Na dole otworzyły się drzwi na klatkę schodową.

– Stój! – wrzasnął strażnik z parteru.

Wbrew zdrowemu rozsądkowi Kate wychyliła się przez poręcz i napotkała wzrok żołnierza. Wbiegał po schodach. Kate otworzyła drzwi na czwarte piętro i…

Korytarz był pełen ludzi, niektórzy leżeli, inni siedzieli, wielu już nie żyło. Widząc Kate, jakaś kobieta chwyciła ją za biały fartuch.

– Pani przyszła, żeby nam pomóc.

Kate potrząsnęła głową i próbowała uwolnić się z uchwytu tej kobiety, ale otoczyli ją inni. Wszyscy mówili jednocześnie.

Drzwi za nią otworzyły się, stanął w nich strażnik z bronią gotową do strzału.

– Dobra, odwróć się. A wy, odsunąć się od niej.

Nagle wokół Kate zrobiło się pusto.

– Czego tu szukasz? – spytał strażnik.

– Ja… pobieram próbki.

Strażnik sprawiał wrażenie zdezorientowanego. Podszedł do niej i spojrzał na identyfikator. Na jej fałszywy identyfikator. Teraz już wiedział, co ma robić.

– Odwróć się. Ręce na kark.

– Ona jest ze mną – wtrącił drugi żołnierz, który właśnie swobodnym krokiem wszedł ze schodów na korytarz. Był wyższy i mocniej zbudowany niż strażnik, który szedł za Kate. Poza tym odniosła wrażenie, że mówi z ledwie dosłyszalnym brytyjskim akcentem.

– A ty co za jeden, do cholery?

– Adam Shaw. Przyjechałem z transportem z Fuengiroli.

Niższy strażnik pokręcił głową, jakby próbując się w tym wszystkim połapać.

– Ona ma lipny identyfikator.

– No pewnie. A chciałbyś, żeby ci ludzie tutaj wiedzieli, kim jest? Myślisz, że wiedzą, jak wygląda prawdziwy identyfikator zespołu badawczego Immari?

– Ja… – Strażnik zerknął z ukosa na Kate. – Będę musiał o tym zameldować.

– Jasne, zrób to – powiedział drugi żołnierz.

Stanął za strażnikiem, szybkim ruchem pochwycił jego głowę obiema rękami, po czym gwałtownie szarpnął i przekręcił. W korytarzu rozległ się głośny chrzęst. Strażnik padł na podłogę, a ludzie w korytarzu rozbiegli się w panice; przynajmniej ci, którzy jeszcze byli w stanie się poruszać. Kate została sama z tajemniczym żołnierzem.

Przyjrzał się jej uważnie.

– Przyjście tutaj, to był bardzo głupi pomysł, pani doktor Warner.

Rozdział 42

Baza operacyjna Immari w Ceucie

Północne Maroko

Major Alexander Rukin poprawił nastawienie przyrządów celowniczych snajperskiego karabinu. Przez lunetę widział wyraźnie tajemniczego pułkownika, który zbliżał się konno do czekających na niego kilku Berberów. Ubrany był po cywilnemu, tak jakby mogło mu to w czymś pomóc.

Pułkownik udzielał wykrętnych odpowiedzi co do tego, po co chce się tam wybrać, a Rukin tylko pro forma oponował; jedynie na tyle, żeby wypadło to wiarygodnie. W rzeczywistości pojawiła się właśnie szansa, na którą liczył Rukin. Umieścił w ubraniu pułkownika pluskwę i tracker, tak żeby dokładnie wiedzieć, gdzie się znajduje i słyszeć każde jego słowo. Ponadto śladami pułkownika podążał zwiad – tak na wszelki wypadek, gdyby tamten zechciał dać nogę. W ten sposób również sam by się zdemaskował. Tak czy inaczej, Rukin zamierzał wkrótce dowiedzieć się, o co tak naprawdę chodzi rzekomemu „Alexowi Wellsowi”.

Pułkownik tymczasem ściągnął wodze, po czym zeskoczył z konia. Uniósł ręce do góry.

Na jego spotkanie wybiegło trzech Berberów w zasłaniających twarze beduińskich chustach. Uzbrojeni byli w pistolety maszynowe, coś wrzeszczeli w swoim języku, ale pułkownik się nie odezwał. Otoczyli

go, po chwili jeden uderzył go w głowę, po czym zawlekli pułkownika za skałę.

Rukin potrząsnął głową.

– Jezu. Sądziłem, że ten głupiec ma choć odrobinę lepszy plan. – Uniósł lufę karabinu do góry i podał go Kamau. – Podejrzewam, że więcej już naszego tajemniczego pułkownika nie ujrzymy.

Kamau skinął głową, spojrzał jeszcze raz w kierunku, gdzie znikli Berberowie wraz ze swoim jeńcem, po czym poszedł za majorem

schodami prowadzącymi z dachu na dół.

– Jestem tu, żeby wam pomóc – powtórzył David.

Berberyjscy wojownicy zdarli z niego resztę ubrania, strzępy wynieśli poza namiot.

Osobnik, który im przewodził, podszedł nieco bliżej. Tak jak i pozostali, twarz miał zasłoniętą kefiją, ale białą.

– Nie okłamuj nas. Przybyłeś tu, żeby pomóc sobie samemu. Nie znasz nas. Nic cię nie obchodzimy.

– Jestem…

– Nie mów mi, kim jesteś. O tym zaraz się przekonam.

Zawoalowana postać skinęła na mężczyznę stojącego w wejściu do namiotu. Tamten skłonił się, odszedł szybkim krokiem, a po chwili wrócił z niewielkim jutowym workiem. Zamknął połę namiotu, przez co wewnątrz zrobiło się niemal całkiem ciemno; światło dawała tylko migocząca świeczka. Ten w białym nakryciu głowy wziął od swojego człowieka worek i rzucił go Davidowi na kolana.

David sięgnął po worek.

– To nie jest dobry pomysł.

David najpierw spojrzał, a dopiero potem poczuł. Jakby palec przesuwający się po jego przedramieniu. A potem coś jak linę zsuwającą się po jego udzie. Węże. Wzrok Davida zdążył już przywyknąć do półmroku, toteż zorientował się natychmiast, jaki to gatunek: dwie egipskie kobry – jedno ukąszenie i po nim. Umrze w ciągu dziesięciu minut.

David starał się kontrolować oddech, ale było to prawie niewykonalne. Czuł, jak napinają się jego mięśnie i wydawało mu się, że węże na to reagują. Ten pierwszy wspinał się prędzej po jego ramieniu, aż do szyi, do twarzy. Kolejny płytki wdech. Nie mógł sobie pozwolić na to, by w pełni zaczerpnąć powietrza – obawiał się, że mógłby tym wydać na siebie wyrok. Bardzo powoli wypuścił powietrze, skupił całą uwagę na jego przepływie przez nozdrza, jedynie na tym odczuciu, na pustce wolnej od wszelkich innych myśli. Patrzył prosto przed siebie, na jakąś ciemną plamę na podłodze. A potem jeszcze łaskotanie wzdłuż kręgosłupa, lecz jego umysł koncentrował się wyłącznie na oddechu, wdech – wydech, na odczuciu powietrza przepływającego przez nozdrza. Nie czuł już dotyku węży.

Na peryferiach swojego pola widzenia dostrzegł tamtą postać, teraz bliżej niego. Zarejestrował ten fakt, ale nawet nie drgnął.

– Boisz się, a jednak panujesz nad strachem. Żaden człowiek rozumny nie przemierza świata wolny od strachu. Tylko ci, którzy panują nad lękiem, mogą być od niego wolni. Ty jesteś człowiekiem, który żył pośród węży i nauczył się myśleć jak one. Jesteś człowiekiem, który umie kłamać, który umie prawić kłamstwa tak, jakby sam w nie wierzył. To bardzo niebezpieczne. W tej chwili bardziej niebezpieczne dla ciebie niż dla mnie.

Nieznaczny ruch dłonią, w którym czaił się rozkaz. Człowiek od węży podszedł ostrożnie i zabrał swoich podopiecznych, po czym wyszedł z namiotu.

– A teraz możesz kłamać lub możesz powiedzieć prawdę. Wybierz mądrze. Widzieliśmy tu wielu kłamców. I pochowaliśmy wielu.

David opowiedział więc to, co miał opowiedzieć. Kiedy skończył, zapanowało milczenie. Przygotowywał w myślach odpowiedzi na pytania, lecz nie padło ani jedno. Postać w bieli bez słowa wstała i wyszła.

Do namiotu wpadło trzech mężczyzn. Pochwycili Davida, wywlekli go i ciągnęli w stronę ogniska płonącego pośrodku koczowniczego obozu. Członkowie plemienia gromadzili się, szli za nimi. Gdy byli już blisko płomieni, David poczuł grunt pod nogami, uwolnił się od uchwytu z prawej strony, ale ten po lewej trzymał go mocno. David uderzył prosto w twarz, tamten puścił go i padł bezdźwięcznie na piasek. David odwrócił się, w tym momencie trzech kolejnych wojowników powaliło go na ziemię i unieruchomiło jego ramiona.

Potem rzucił się na niego ktoś jeszcze – ten ktoś nosił białą kefiję.

Opadł jakiś przedmiot, może nóż, a może ostrze włóczni? Rozpalone żelazo jarzyło się pomarańczowym blaskiem, dymiło. Wbiło się w pierś Davida, przeszyła go fala rozdzierającego bólu, a do nozdrzy dotarł ohydny smród spalonego ciała i włosów. David poczuł, że go mdli; pociemniało mu w oczach i stracił przytomność.

Rozdział 43

Obóz selekcyjny Immari

Marbella, Hiszpania

Kate chwilowo była bezpieczna, tak jej się przynajmniej zdawało. Ten wysoki Anglik, Adam Shaw, zabił strażnika i… znał jej nazwisko.

– Kim pan jest? – spytała.

– Jestem piątym żołnierzem z grupy operacyjnej SAS przybyłej, żeby panią stąd zabrać.

Piątym…

– Troszkę się pospieraliśmy o taktykę. Ja sugerowałem, że należy zmodyfikować nasz plan i zrezygnować z hiszpańskich mundurów, bo to doprowadzi do natychmiastowej konfrontacji z Immari, ale koledzy nie chcieli mnie słuchać.

Kate przyglądała mu się z niedowierzaniem.

– Ale w jaki sposób udało się panu…

– Teraz panuje tu niezły zamęt. Pojawia się sporo nowych twarzy. A my studiowaliśmy bardzo uważnie organizację armii Immari. Wiem wystarczająco dużo, żeby udawać jednego z nich. Mundur łatwo było zdobyć, wystarczyło zabić osobnika mojego wzrostu. A właśnie. – Pochylił się nad martwym strażnikiem. – Proszę mi pomóc zdjąć z niego mundur.

– Ale po co?

– Jak to po co? Chce pani stąd wyjść w takim stroju? Każdy idiota zorientuje się, że przycięła pani fartuch kucharski, a chociaż pani o tym nie wie, zapewniam, że czuć panią na kilometr. Jak chodzącą kupę kompostu.

Kate uniosła ramię i ostrożnie powąchała rękaw. Faktycznie, cuchnął. Przypuszczalnie potężny smród, jaki panował w kuchni, sprawił, że nie wyczuła tego wcześniej.

Shaw podał jej kurtkę munduru, po czym ściągnął z nieboszczyka spodnie.

Kate zawahała się.

– Proszę się odwrócić.

Tamten uśmiechnął się.

– Niech zgadnę, pani doktor. Para cycków, nienaturalnie płaski brzuch i zgrabne nogi. Widziałem już coś takiego, księżniczko. Przed wybuchem zarazy miałem internet.

– Nie jesteśmy w internecie, więc niech się pan odwróci.

Potrząsnął głową, ale posłusznie odwrócił się do niej plecami.

Kate wydało się, że słyszy, jak tamten mruknął coś pod nosem w rodzaju „cnotka Amerykanka”. Zignorowała to i ubrała się w uniform.

Był nieco zbyt obszerny, ale bez przesady.

– A co teraz?

– Teraz zamierzam wykonać zadanie, czyli przetransportować panią do Londynu. Tam dokończy pani badania, znajdzie lek na ten koszmar i odtąd świat stanie się piękny, a wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie. Na pierwszych stronach gazet pokaże się moje zdjęcie z królową i tak dalej, i tak dalej. Zakładając, że nie będzie już pani wyprawiała głupot, jakoś damy sobie radę.

Kate obeszła trupa i stanęła przed Shawem.

– Tutaj jest pewien człowiek, doktor Martin Grey. Jest moim przybranym ojcem i to właśnie on zawarł umowę z pańskim rządem. Musimy go znaleźć i zabrać ze sobą.

Shaw wyprowadził Kate z korytarza na schody.

– Jeżeli on tu jest, to znaczy, że albo nie żyje, albo umiera. Nie możemy mu w żaden sposób pomóc. Moja misja polega na tym, żeby wydostać stąd panią, a nie jego.

– Jego również, bo bez niego się stąd nie ruszę.

– W takim razie pani tu zostanie.

– A pan nie wykona zadania. Nici z audiencji u królowej.

Żachnął się.

– Żartowałem, a to poważna sprawa.

Kate skinęła głową.

– Owszem, bardzo poważna. Śmiertelnie – tu chodzi o życie człowieka.

– Nie, Kate. Tu chodzi o życie miliardów ludzi.

– Żaden z nich nie jest mi tak bliski.

Shaw westchnął ciężko i spojrzał w stronę martwego strażnika leżącego na korytarzu.

– Tamci trzej wkrótce zaczną go szukać. Musimy się wydostać z tego budynku.

Kate przez krótką chwilę zastanowiła się nad tym, co powiedział.

– Mam wrażenie, że z tym problemem będzie pan musiał jakoś sobie poradzić.

Myślała intensywnie. W żaden sposób nie zdoła przeszukać całego wieżowca, musiała wpaść na jakiś pomysł. Dokąd Martin mógł się udać? Znał rozkład hotelu i protokół inwazyjny Immari. Wpierw przyszedł jej na myśl sejf hotelowy. Czy wytrzymałby zawalenie się budynku? Być może, ale w ten sposób Martin znalazłby się w pułapce bez wyjścia. Żywności nie starczyłoby mu na długo, zresztą raczej mało prawdopodobne, żeby ktokolwiek w dającej się przewidzieć przyszłości zamierzał przeszukiwać rumowisko. No tak, jasne. Żywność.

– Kiedy pozbędziesz się ciała strażnika, spotkamy się w kuchni.

– Dlaczego akurat tam?

– Bo tam właśnie jest Martin.

Spojrzała w dół schodów.

– Zaczekaj. – Shaw podniósł z ziemi pas strażnika, do którego umocowana była kabura, i zapiął go w talii Kate. – Dziwnie byś bez tego

wyglądała, ale staraj się nie używać broni.

– Dlaczego?

– Choćby dlatego, że strzały wzbudzają niepotrzebne zainteresowanie. Poza tym, jeżeli strzelasz do kogoś, kto jest uzbrojony, prawdopodobnie ten ktoś radzi sobie z bronią lepiej niż ty.

– Skąd wiesz, że nie jestem ekspertką od broni?

– Stąd, że przeczytałem twoje akta, Kate. Uważaj na siebie.

Nie mówiąc już ani słowa więcej, zbiegł po schodach, przeskakując po kilka stopni. Zniknął, zanim Kate zdążyła cokolwiek powiedzieć.

Zeszła jego śladem, ale dużo wolniej. Przebywający w lobby chorzy odsunęli się dalej na jej widok. Przez szklane obrotowe drzwi widziała, jak Shaw rozmawia z trzema strażnikami. Żywo gestykulował, a tamci się śmiali.

Kate ruszyła do hotelowej restauracji. Układ pomieszczeń przedstawiał się podobnie, jednak to wnętrze było utrzymane w innej tonacji kolorystycznej; niestety wobec obecnej demolki nie sposób było stwierdzić, na czym miał polegać motyw przewodni dekoracji.

Znajdowało się tam kilka osób, ale znacznie mniej, niż się spodziewała. Czołgając się, schodzili jej z drogi; echo jej kroków rozlegało się w opustoszałej sali jadalnej.

Pchnęła drzwi do kuchni, ale nie ustąpiły. Pchnęła mocniej – bezskutecznie. Zajrzała przez owalne, oszklone okienko.

Martin siedział tam na podłodze, oparty o stalową szafkę. U jego stóp piętrzył się stos pustych butelek po wodzie. Kate nie była w stanie stwierdzić, czy żyje, czy już umarł.

Rozdział 44

Baza operacyjna Immari w Ceucie

Północne Maroko

Strażnik poprawił ostrość w lornetce, żeby lepiej przyjrzeć się jeźdźcowi. Dosiadał jednego z ich koni, tego zabranego przez

pułkownika. Jeździec miał jednak na głowie beduiński zawój. Strażnik uruchomił alarm.

Pięć minut później ten sam strażnik oraz inni żołnierze z oddziału zajmującego się obroną zewnętrznych umocnień czekali na jeźdźca. Ten zaś zatrzymał się przed bramą i powoli uniósł do góry ręce. Jedną z nich odgarnął czerwoną tkaninę owiniętą wokół głowy, odwinął ją.

Strażnik odezwał się do swoich ludzi:

– Fałszywy alarm. To pułkownik.

Potem spojrzał jeszcze raz na tego człowieka. Coś jednak w nim się zmieniło.

David wszedł do kantyny oficerskiej i skierował się prosto do majora.

Major odłożył karty, odchylił się w krześle z uśmiechem.

– Oho, oto powrót bohaterskiego jeźdźca! Myśleliśmy, że dzikusy zjadły pana na kolację.

David bez pytania sięgnął po krzesło z sąsiedniego stolika i wsunął je między dwa siedziska zajmowane przez ludzi majora, którzy posłusznie, bez słowa odsunęli się na boki. Rozchylił koszulę, ukazując ledwo zagojoną ranę.

– Owszem, próbowali podsmażyć. Okazałem się zbyt ciężkostrawny. – David spojrzał na jednego i drugiego z siedzących przy stoliku oficerów. – Mógłbym pogadać z szefem w cztery oczy?

Major skinął głową. Obaj mężczyźni niechętnie wstali ze swoich miejsc. Obaj też spojrzeli jeszcze ostatni raz na swoje karty, nim rzucili je na stół, tak jakby każdy z nich był przekonany, że jest o krok od wygranej.

– Mogę rozwiązać pański problem dotyczący Berberów.

– Zamieniam się w słuch – odpowiedział Rukin.

– Proszę im oddać córkę wodza. Wtedy skończą się napaści.

Major przechylił z lekka głowę.

– Jaką córkę?

– Tę dziewczynę, którą przysłał pan do mojego pokoju.

– Gówno prawda.

– Po prostu prawda.

– To zwyczajny podstęp.

– Oni chcą tylko tej dziewczyny, niczego więcej. Potem ustąpią, zaprzestaną napaści, a może nawet zgodzą się nam pomóc w rozprawie z innymi plemionami. Wyznaczyli już czas i miejsce ataku. Mogą nam ich podać na tacy. Chodzi jednak o to, żeby oddać im córkę wodza i inne kobiety.

– Nie ma mowy. Nie mogę ich oddać.

– Niby dlaczego?

– Po pierwsze… – Rukin zawiesił głos, jakby się zastanawiał. – Otóż, jeżeli wypuszczę kobiety, stracę wówczas argument przetargowy. Tubylcy poczują się silniejsi, uznają, że to oznaka naszej słabości, a ich

siły; i kapitulacja z naszej strony. Nabiorą pewności siebie. W dodatku to nie wszystko. Te kobiety potrzebne mi są ze względu na… Powiedzmy, morale. Stanowią w zasadzie jedyną rozrywkę, jaką mogę zapewnić moim ludziom na tym pustkowiu. Kiedy kobiety opuszczą mury tego miasta, z miejsca będę musiał liczyć się z możliwością powstania buntu.

– Pańscy ludzie mogą przeżyć bez uprawiania seksu. Takie rzeczy już się zdarzały. Natomiast tubylcy zaprzestaną ataków. Proszę posłuchać, wyznaczono mi zadanie, moją misją jest zapewnienie bezpieczeństwa w Ceucie przed przybyciem prezesa Sloane’a. Znalazłem odpowiednie wyjście i przedstawiłem panu stosowny sposób działania. Może pan z niego skorzystać, może pan go zlekceważyć, natomiast jeżeli ci jeźdźcy ostrzelają helikoptery Sloane’a, gdy tu się pojawi, pan będzie za to odpowiadał.

Straszenie Sloanem i groźba odpowiedzialności za tak poważne uchybienie najwyraźniej poskutkowały.

Major odezwał się już innym tonem:

– Jest pan pewien, że wówczas zaprzestaną ataków?

– Absolutnie pewien.

– Ale jak to możliwe? Przecież to trwa już od miesięcy, czy oni szturmują mury twierdzy wyłącznie po to, żeby ją odzyskać?

– Tak. Z tym że mówiąc ściślej, dotychczasowe napaści miały jedynie charakter rozpoznania walką. Chcieli się zorientować, jaką siłą dysponujemy, przy czym oczywiście nie uszło ich uwadze znaczne osłabienie garnizonu po wypłynięciu floty inwazyjnej. Jak dotąd, widział pan tylko jedną dziesiątą ich potencjału. Jest jeszcze wiele innych obozowisk. Wciąż zastanawiają się, jak zdobyć bazę. Jak pan się domyśla, nie będą brali jeńców.

– Zaryzykowałby życie swoich ludzi dla jednej dziewczyny?

– Nie wolno nie doceniać uczuć rodzicielskich. Czego nie zrobiłby ojciec, aby ocalić swoje dziecko… A tak poważnie, to zapewne kwestia honoru.

Rukin odwrócił się i myślał, co powiedzieć.

David nie zamierzał ustępować.

– Oddamy im te dziewczyny, a oni pomogą nam rozprawić się z

innymi plemionami. Dzięki temu zapewnimy bazie bezpieczeństwo, co z kolei pozwoli nam skupić się na naszej podstawowej misji – odegraniu roli, jaką wyznaczono Ceucie w globalnym planie Immari. Jeżeli nie będziemy gotowi, jeżeli zamiast tego będziemy zmuszeni koncentrować nasze siły na obronie muru miasta, polecą głowy… I nie będzie wśród nich mojej. Ja spełniłem swoje zadanie. Przekazałem panu informacje, w jaki sposób można i należy zapewnić Ceucie bezpieczeństwo.

David wstał, by skierować się do wyjścia. W oficerskiej kantynie panowała absolutna cisza..

Po chwili major odezwał się:

– Jeżeli wypuszczę te kobiety… Naprawdę uważa pan, że kiedy ich wódz zorientuje się, co zrobiliśmy z jego córką, zechce odstąpić od ataków?

– Owszem…

– Ale ona…

– Wódz obiecał mi to wobec całej starszyzny plemiennej. W tej chwili staje się to kwestią honoru. Gdyby złamał przysięgę, nawet w stosunku do nieprzyjaciela, straci twarz wobec swoich ludzi. Nie może

sobie na to pozwolić. A poza tym, myli się pan. Przez całe miesiące modlił się, żeby ją odzyskać, żeby żyła. Toteż kiedy ją zobaczy, oszaleje z radości. Nic innego nie będzie się liczyło.

David ruszył do wyjścia, rzucił jeszcze przez ramię:

– Wybór należy do pana, majorze.

Rozdział 45

Obóz selekcyjny Immari

Marbella, Hiszpania

Kate powtórnie walnęła kolbą pistoletu w szybę. Tym razem szkło ustąpiło, a jego odłamki posypały się do wnętrza kuchni. Hałas spłoszył kilka osób przebywających jeszcze w sali restauracyjnej. Została sama.

Lufą pistoletu wybiła resztki szklanych zębów sterczących z ramy okienka, po czym sięgnęła do metalowej sztaby, którą Martin umieścił w uchwytach drzwi. Wyciągnęła ramię jak najdalej, czując, jak ostatnie

resztki szkła wbijają się w jej skórę. Cofnęła się. Pochwyciła dłonią pistolet i znów wyciągnęła rękę, tym razem udało jej się dosięgnąć. Pchnęła mocno, antaba z głośnym brzękiem spadła na podłogę.

Pchnęła drzwi i podbiegła do Martina. Owszem, żył, ale był rozpalony od gorączki. Ujęła dłońmi jego głowę. Na policzkach miał ciemne plamy. Skóra zaś była gorąca. Kate uniosła jego powieki. Białka oczu miały mlecznożółty kolor – żółtaczka, czyli niewydolność wątroby. A co z innymi organami?

– Martin? – Kate potrząsnęła nim, jego oddech przyspieszył.

Zmrużył oczy i cofnął głowę na jej widok. Zaniósł się kaszlem.

Kate obszukała go, chciała znaleźć puzderko z pigułkami Orchidei. Nic więcej nie mogła zrobić, ale pudełko przepadło. Znowu zaczął kasłać, tym razem skulił się i zsunął tak, że legł na podłodze.

Wtedy Kate zobaczyła pudełko – trzymał je z tyłu za sobą, pod szafką. Otworzyła je szybko. Jedna pigułka. Zerknęła znów na Martina, który teraz kasłał bezgłośnie, wciąż leżąc na podłodze. Oszczędzał lek, miał nadzieję, że w ten sposób dłużej przetrwa.

Podwójne drzwi do kuchni rozwarły się. Kate odwróciła się

gwałtownie. W drzwiach stał Shaw, w rękach trzymał torbę.

Spoglądał na Kate i na Martina.

– O jasna cholera!

– Pomóż mi go podnieść. – Poleciła Kate, starając się na powrót oprzeć Martina o szafkę.

– Już po nim, Kate. Nie możemy go zabrać w takim stanie.

Kate sięgnęła po butelkę wody i zmusiła Martina do zażycia ostatniej pigułki. Shaw rzucił torbę do jej stóp. Zorientowała się, że wewnątrz znajduje się jeszcze jeden mundur armii Immari.

Shaw potrząsnął głową.

– Myślałem, że po prostu sobie stąd wyjdziemy. Mogłoby się udać, gdyby był w trochę lepszej formie. Zrozum, Kate, żołnierze Immari tak nie wyglądają. Natychmiast zwrócilibyśmy na siebie uwagę i wzbudzili podejrzenia.

Martin podniósł głowę i próbował coś powiedzieć, ale zdołał wydać z siebie tylko nieartykułowany bełkot. Gorączka go pożerała.

Kate otarła mundurem pot z jego twarzy.

– A gdyby nic mu nie było, co byś zrobił po opuszczeniu budynku? Jaki masz plan?

– Poszlibyśmy z tłumem, z ocaleńcami. Potem wsiedlibyśmy na statek do Ceuty, czyli do głównego ośrodka selekcyjnego Immari…

– Co? Przecież musimy uciec od Immari!

– Nie możemy. Stąd nie ma ucieczki. W tej chwili wypalają do gołej ziemi obszar wokół Dystryktu Orchidei w promieniu około pół kilometra.

Kate natychmiast pomyślała o chłopcach i tych dwojgu ludziach na starówce.

– Czy spalą stare miasto?

Shaw uniósł brwi.

– Nie. Tworzą tylko pas wypalonej ziemi wokół obozu. Zamierzają tu utworzyć nowy ośrodek selekcyjny. Tak czy inaczej, o zmroku miasto będzie otoczone ogniem, a statek zawinie do portu. Innej drogi ucieczki

nie ma.

Kate podjęła decyzję.

– W takim razie trudno, płyniemy.

Shaw otworzył usta, ale Kate nie dała mu dojść do słowa.

– Nie, nie pytam cię o zdanie. Posłuchaj, w moim pokoju jest plecak. Wiesz, gdzie mnie zakwaterowali?

Skinął głową.

– Przynieś go. Wewnątrz są wyniki badań. A potem znajdź mi jakieś…

Trzeba było spróbować czegoś, co mogłoby spowolnić rozwój choroby. W normalnej sytuacji, gdyby chodziło o jakiegokolwiek innego wirusa, należałoby się postarać o leki przeciwwirusowe i uzbroić w cierpliwość. Jednak jeżeli ta epidemia przebiega w podobny sposób do plagi z tysiąc dziewięćset osiemnastego roku – jak uznała Kate – w tej chwili Martin przechodzi właśnie dotkliwy kryzys dotyczący całego systemu immunologicznego. Atakuje go własne ciało.

– Zorganizuj mi jakieś sterydy.

– Sterydy?

– Takie lekarstwa. – Kate próbowała sobie przypomnieć jakieś europejskie nazwy. – Prednizolon, Kortyzon, Metyloprednizolon…

– Okej, mniej więcej wiem, o co chodzi.

– Przyda się też trochę żywności. Kiedy zacznie się załadunek, zabierzemy go stąd. Powiemy, że jest żołnierzem i że się upił.

Shaw odchylił do tyłu głowę.

– To naprawdę kiepski pomysł. – Spojrzał na Kate, ale widząc jej determinację, odwrócił się i wyszedł. Zatrzymał się w drzwiach, pokazał palcem metalową sztabę, która do niedawna je blokowała. – Załóż to z powrotem na drzwi zaraz po moim odejściu. I zachowuj się cicho.

Rozdział 46

Awangarda floty Alfa Immari

W pobliżu Wysp Zielonego Przylądka

Dorian wyszedł na mostek kapitański. Skrzywił się, widząc, że wszyscy oficerowie, łącznie z kapitanem okrętu, przerwali swoje zajęcia i zasalutowali.

– Rany boskie, przestańcie mi salutować. Następnego, który mi zasalutuje, zdegraduję do stopnia zerowego. – Właściwie nie był pewien, czy istnieje taka ranga, jednak po twarzach oficerów obecnych w pomieszczeniu zorientował się, że istota przekazu dotarła do adresatów. Dorian odszedł z kapitanem na bok. – Jakieś wiadomości w sprawie Operacji Genesis?

– Nie, sir.

Akurat w tym wypadku brak wiadomości oznaczał złe wiadomości. Skoro nie było żadnych informacji od podwładnych, Dorian mógł jedynie stwierdzić, że nie posunął się ani o krok do przodu w sprawie pojmania Kate Warner. Zastanowił się przez chwilę, czy nie należy zmienić kursu.

Atlanta powiedział wyraźnie: „nie prędzej niż zdobędzie kod”.

– Czy będą nowe rozkazy, sir?

Dorian odwrócił głowę.

– Nie… Proszę utrzymać kurs, kapitanie.

– Jest coś jeszcze, sir.

Dorian spojrzał na niego pytająco.

– Wiadomości z Ceuty. Mówią, że Anglicy zaminowali Cieśninę Gibraltarską. Nie damy rady przepłynąć.

Dorian odetchnął głęboko i zamknął oczy.

– Czy to pewne?

– Tak jest, sir. Wysłali kilka statków zwiadowczych. Liczyli na to, że uda się znaleźć drogę, którą nas przeprowadzą, ale Angole tym razem się postarali. Z drugiej strony, można to uznać za dobrą wiadomość.

– Dobrą? Jak to?

– Nie blokowaliby cieśniny, gdyby zamierzali stawić nam opór u wybrzeży Hiszpanii.

Brzmiało to całkiem logicznie, kapitan chyba miał rację. W umyśle Doriana zarysowywał się już plan dalszych działań, jednak najpierw chciał wysłuchać opinii kapitana.

– Opcje?

– Dwie. Pierwsza: płyniemy na północ, staramy się opłynąć Wyspy Brytyjskie i zawijamy do jakiegoś portu w północnych Niemczech, a następnie przedzieramy się na południe. Ja osobiście nie rekomendowałbym takiego rozwiązania, bo najwyraźniej właśnie tego życzą sobie Anglicy. Z pewnością brakuje im paliwa lotniczego, być może prawie już go nie mają. Natomiast ich okręty podwodne i połowa niszczycieli ma napęd atomowy. Zakładając, że dysponują odpowiednią liczbą ocaleńców, aby obsadzić chociaż część z nich, są w stanie

uruchomić skuteczną flotę. U wybrzeży Brytanii mogliby nas wyciąć w dwa ognie – z morza i z powietrza.

– A druga opcja?

– Rzucamy kotwicę u wybrzeży Maroka i przerzucamy pana do Ceuty helikopterem, a następnie płynie pan przez Morze Śródziemne na jednym z okrętów znajdujących się w Ceucie.

– Jakie jest ryzyko?

– Będzie pan miał mniejszą flotę, mniej okrętów wojennych i mniej swoich wyszkolonych żołnierzy – tylko tylu, ilu zdołamy przerzucić na pokładzie pięciu helikopterów. Wyjdzie pan na ląd w północnych Włoszech i stamtąd dostanie się do Niemiec. Według raportów z kontynentu w całej Europie następuje ewakuacja Dystryktów Orchidei. Panuje tam kompletny chaos. Kiedy znajdzie się pan we Włoszech, dalsze poczynania nie powinny stanowić problemu.

– A nie możemy dostać się tam po prostu samolotem? Na pewno jakiś by się znalazł.

Kapitan pokręcił głową.

– Na kontynentalnej Europie wciąż działają stanowiska obrony przeciwlotniczej dysponującej zasobami, które pozwolą im się bronić przez całe lata. W tej chwili zestrzeliwują wszystkie niezidentyfikowane

jednostki latające – zazwyczaj po kilka dziennie.

– W takim razie płyniemy do Ceuty.

Kiedy Dorian powrócił do swojej kajuty, Johanna już nie spała. Leżała nago, wyciągnięta na łóżku, i czytała stary plotkarski magazyn – choć on sam nie zdołał nigdy pojąć, co w nim było takiego interesującego.

Siadł na brzegu łóżka i ściągnął buty.

– Ejże, nie czytałaś już tego ze dwadzieścia razy? Przypominam ci, że wszyscy ci idioci już nie żyją; zresztą nawet przed epidemią to, czym się zajmowali, nie miało żadnego znaczenia.

– To mi przypomina czasy sprzed zarazy. Tak jakbym cofała się znowu do normalnego świata.

– Uważasz, że tamten świat był normalny? Jesteś jeszcze bardziej obłąkana niż sądziłem.

Rzuciła na bok czasopismo i przeturlała się w jego stronę. Pocałowała delikatnie jego nagi bok – właśnie zdjął koszulę – po czym spytała:

– Ciężki dzień w pracy, Panie Nadęty Marudo?

Dorian odepchnął ją.

– Nie odzywałabyś się do mnie w ten sposób, gdybyś mnie lepiej znała.

Uśmiechnęła się niewinnie, co stanowiło ostry kontrast wobec jego wykrzywionej twarzy.

– A więc to dobrze, że nie znam cię lepiej. Wiem natomiast, jak poprawić ci humor.

Rozdział 47

Baza operacyjna Immari w Ceucie

Północne Maroko

David stał na wieży strażniczej. Wyregulował ostrość w lornetce i czekał na rozpoczęcie bitwy. Już od prawie trzech godzin oddziały Immari ścigały Berberów. Z wysokości David widział całą zastawioną pułapkę – linię ciężkiej artylerii oraz umocnienia na odległym krańcu wysokiego grzbietu wznoszącego się nad doliną. Wkrótce Berberzy przebędą przeciwległy grzbiet, po czym zjadą do doliny, a wówczas bitwa rozpocznie się na dobre. Immari zwyciężą, zabiją lub wezmą do niewoli każdego Berbera, który znajdzie się w dolinie.

– Jak tam tubylcy?

David odwrócił się, ujrzał stojącego za sobą Kamau.

– Nie najlepiej. Prawie już w pułapce. A jak tam nasze sprawy?

– Jedenastu ludzi.

David skinął głową.

– Mógłbym spróbować powiększyć siatkę, ale wówczas ryzyko znacznie wzrośnie.

– Nie. Musimy poradzić sobie z jedenastoma.

Kilka godzin później łoskot ciężkiej artylerii niósł się echem po wypalonym pustkowiu, które ongiś było miastem noszącym nazwę Ceuta. David wstał, podszedł do balustrady wieży strażniczej i uniósł lornetkę. W dolinie kończyła się jatka. W najodleglejszym jej krańcu garstka jeźdźców wciąż szturmowała umocnienia, za którymi kryły się potężne działa., Lecz Immari zabijali konie, po czym wykańczali tubylców ogniem z broni automatycznej. Atakujący padali jak muchy. David opuścił lornetkę, która zawisła na pasku u jego boku. Siadł znowu na ławeczce i czekał.

Gdy zaszło słońce, procesja Immari dotarła do zewnętrznej bramy. David spoglądał z wieży strażniczej. Major Rukin zjawił się przy bramie jako pierwszy, a kiedy wóz terenowy, którym jechał, przyspieszył,

spojrzenia jego i Davida spotkały się. Major skrzywił się lekko, ale David tylko patrzył z kamienną twarzą.

David zamknął drzwi swojego pokoju i siadł na łóżku. Mógł sobie pozwolić jeszcze na krótką drzemkę, nim zacznie się ostateczna rozgrywka. Następnych kilka godzin miało rozstrzygnąć o jego przyszłości, a być może również o losie milionów ludzkich istnień.

Rozdział 48

Obóz selekcyjny Immari

Marbella, Hiszpania

Kate zmusiła Martina do zjedzenia jeszcze odrobiny batonika pochodzącego z zapasów, jakie udało się zgromadzić Shawowi. Przytknęła szyjkę butelki do ust Martina; pił chciwie, jakby nie był w stanie zaspokoić pragnienia.

Shaw stał w kącie, a wyraz jego twarzy mówił wyraźnie: „tracimy tylko czas i możemy przypłacić to życiem”. Kate zdążyła już poznać go na tyle dobrze, żeby czytać w jego myślach.

Szybkim ruchem głowy wskazała mu lśniące stalą podwójne drzwi.

Shaw wzruszył ramionami i wyszedł.

– Martin, muszę cię spytać o notatki. Nie rozumiem ich.

Z trudem utrzymywał głowę w pionowej pozycji, nawet gdy opierał ją o szafkę.

– Podpowiedzią są… są… umarli. Martwi i pogrzebani. Nie wśród żywych…

Kate znów otarła pot z jego czoła.

– Martwi i pogrzebani? Ale kto, gdzie? Nie rozumiem.

– Znajdź punkty zwrotne. Kiedy zmienia się genom. Szukaliśmy… Nie żywych. Ponieśliśmy klęskę. Ja poniosłem.

Kate zamknęła oczy i przetarła powieki. Może należy dać mu więcej sterydów? Musiała się dowiedzieć czegoś więcej. Co prawda wiąże się z tym pewne ryzyko… Sięgnęła po butelkę z Prednizolonem.

Drzwi kuchni otworzyły się, Shaw wsunął przez nie głowę.

– Zaczyna się, pora na nas.

Kate skinęła głową na znak zgody. Pomogła Shawowi postawić Martina na nogach, a potem wyprowadzili go z budynku. Gdy przeszli przez obrotowe drzwi, stanęła jak wryta na widok tego, co działo się w obozie. Od wieżowca ocaleńców płynął nieprzerwany strumień ludzi. Pióropusze palm powiewały nad przepływającą w dole ludzką masą. Strażnicy machali latarkami, zaganiali ludzi. Ogromny liniowiec wznosił się jak twierdza u nabrzeża. Na pokład prowadziły dwie wielkie rampy, jakby to była arka Noego.

– Idziemy do tego dalszego trapu – powiedział cicho Shaw, wciąż holując Martina.

Teraz mogła przyjrzeć się z bliska statkowi. Niegdyś musiał to być wspaniały i luksusowy transatlantyk, teraz jednak wyglądał jak kupa złomu i aż dziwne było, że jeszcze utrzymuje się na powierzchni wody. Trap, do którego zmierzali, a który najwyraźniej był przeznaczony dla osób lojalnych wobec Immari, był pilnowany przez czterech żołnierzy.

Shaw zamienił ze strażnikami kilka słów. Kate usłyszała tylko fragmenty rozmowy o tym, że „ktoś zażył za dużo syropu na kaszel” oraz „jutro to będzie miał kaca”. Ku jej uldze posterunek udało się minąć bez trudności i wkrótce wmieszali się w tłum wchodzący po trapie. Kiedy weszli na pokład, znaleźli się między dwiema ścianami; z góry

widać było nocne niebo. Przywodziło jej to na myśl korytarz, jakim zagania się bydło do zagrody podczas jarmarków czy rodeo. Posuwali się z wolna w stronę środkowej części pokładu. Shaw szedł przodem. Dwa razy musieli się zatrzymać, żeby Martin złapał oddech – stał oparty o ścianę, podczas gdy ciżba przepływała obok nich, ciasno zapełniając całą przestrzeń. W ścianach były drzwi prowadzące do pomieszczeń, które zapełniały się ludźmi.

– Musimy zejść niżej i znaleźć jakąś kabinę. Te zagrody na górze rankiem zmienią się w piekło – stwierdził Shaw i patrząc na Martina, dodał: – Nie wyszłoby mu to na dobre.

Gdy dotarli wreszcie do końca korytarza, zeszli schodami kilka pięter niżej, a potem znów błądzili korytarzami, aż wreszcie udało im się znaleźć pustą kajutę.

– Zostań tutaj, nie rób hałasu i nie otwieraj drzwi. Kiedy wrócę, zapukam trzykrotnie po trzy razy – zapowiedział Shaw.

– Dokąd idziesz?

– Idę po zakupy – odpowiedział i zatrzasnął drzwi, nim Kate zdążyła cokolwiek odpowiedzieć.

Zamknęła drzwi na zasuwkę. W kajucie panowały całkowite ciemności. Kate próbowała namacać włącznik światła, ale nie zdołała go

znaleźć. Wyciągnęła z plecaka LED-ową lampę; ciasną przestrzeń zalało światło. Martin leżał oparty o ścianę i dyszał ciężko. Kate pomogła mu położyć się na jednym z łóżek. Najwyraźniej było to jedno z pomieszczeń przeznaczonych pierwotnie dla załogi: dwie wąskie koje i mała szafka pośrodku.

Wyjęła telefon satelitarny, włączyła go i spojrzała na wyświetlacz – brak zasięgu. Musiałaby wyjść na górę, żeby dokończyć rozmowę. Potrzebowała odpowiedzi, a rozmowa z Martinem nie na wiele się zdała. Genetyczne punkty zwrotne… odpowiedzi… martwi i pogrzebani…

Kate była wykończona. Wyciągnęła się na drugiej koi. Postanowiła, że zamknie oczy i odpocznie; tylko przez chwilę, żeby móc skupić myśli.

Co pewien czas słyszała pokasływanie Martina. Nie wiedziała, ile czasu upłynęło, ale zdawało jej się, że poczuła, jak ten wielki statek rusza. Sen ogarnął ją jakiś czas potem.

Kate szła boso, jej stopy prawie nie wydawały odgłosu na marmurowej podłodze. Przed nią w końcu długiego korytarza były drewniane drzwi. Po prawej stronie te same dwoje drzwi co wtedy. Pierwsze były otwarte: to przez nie przedtem weszła i spotkała Davida. Zajrzała do środka – pusto. Podeszła do drugich drzwi po prawej stronie i pchnęła je. Ten pokój był okrągły, zalany światłem wpadającym przez szeroko otwarte okna i oszklone drzwi wychodzące na taras. W dole rozpościerało się błękitne morze, na którym nie było statków, tylko półwysep; na nim wzgórza porośnięte drzewami, a za nim znowu woda, jak okiem sięgnąć.

W pokoju nie było mebli poza stołem o dębowym blacie i stalowych nogach. Za nim na starym żelaznym stołku siedział Dawid.

– Co rysujesz? – spytała Kate.

– Plan – odpowiedział, nie podnosząc na nią wzroku.

– Plan czego?

– Plan zdobycia miasta. Ocalenia istot ludzkich.

Pokazał jej precyzyjnie wykonany rysunek drewnianego konia.

– Chcesz zdobyć miasto za pomocą drewnianego konia?

David położył kartkę na stole i podjął pracę nad rysunkiem.

– Nie ja pierwszy…

Kate uśmiechnęła się.

– Owszem, coś o tym słyszałam.

– Tak stało się w Troi.

– Owszem, owszem. Świetna rola Brada Pitta.

Potrząsnął głową. Wytarł gumką jakiś fragment rysunku.

– Wszyscy myśleli, że to bajka, podobnie jak inne epickie opowieści. Aż tu pewnego dnia znalazły się naukowe dowody na istnienie miasta opiewanego przez Homera. – Zrobił jeszcze kilka kresek ołówkiem, odchylił się i przyjrzał swojemu dziełu. – A tak poza tym, to jestem na ciebie wściekły.

– Dlaczego?

– Porzuciłaś mnie. W Gibraltarze. Nie ufałaś mi. Mogłem cię ocalić.

– Nie miałam wyboru. Byłeś ranny…

– Należało mi zaufać. Nie doceniłaś mnie.

Rozdział 49

Baza operacyjna Immari w Ceucie

Północne Maroko

Major Rukin nalał whiskey do wysokiej szklanki. Wypił i rozsiadł się w fotelu przy okrągłym stole stojącym tuż za jego łóżkiem. Niespiesznie rozpiął kurtkę munduru, a kiedy poczuł się swobodniej, nalał sobie kolejnego drinka, też do pełna. Miał za sobą długi dzień, liczył jednak, że tym razem ostatecznie rozprawił się z tymi cholernymi barbarzyńcami wciąż napastującymi bazę. No i dobrze, ma ich z głowy. Wyrżnąć ich wszystkich to świetny pomysł, ale wyrżnąć część, a resztę wziąć do niewoli – jeszcze lepszy. W bazie zawsze brakuje rąk do pracy.

I nie tylko rąk… No właśnie, gdzie ona jest? Faktycznie, to był długi, bardzo stresujący dzień.

Zsunął z ramion przesiąkniętą potem kurtkę i zawiesił ją na oparciu fotela. Nalał sobie trzeciego drinka, teraz już mniej uważnie, przez co kilka kropel jasnobrązowego płynu znalazło się na blacie stołu. Wypił i schylił się, żeby rozsupłać sznurowadła. Bolały go stopy, lecz uczucie to znikało w miarę, jak zaczynał działać alkohol.

Rozległo się głośne stukanie do drzwi.

– Co jest?

– To ja, Kamau.

– Wejść.

Kamau otworzył drzwi, ale nie wszedł. Obok niego stała wysoka, szczupła kobieta, której Rukin wcześniej nie widział. Świetnie, nowa dziewczyna. Kamau dobrze się spisał. Niby starsza i nie całkiem w jego typie, ale akurat właśnie miał ochotę na coś innego. Nie ma to jak urozmaicenie. Poza tym miała w sobie jeszcze coś. Może to jej spojrzenie – w jej oczach była pewność siebie, chociaż nie wyzywająca. Nie boi się – pomyślał. Cóż, jeszcze się nauczy.

Rukin wstał.

– Może być.

Kamau służbiście skinął głową i pchnął dziewczynę do wewnątrz, po czym zamknął drzwi.

Patrzyła na majora, nie zadawała sobie trudu, żeby rozejrzeć się po jego rozległej kwaterze.

– Mówisz po angielsku?

Zmarszczyła lekko brwi, wykonała przeczący ruch głową.

– Nie, jasne, że nie. Żadna z was nie mówi po angielsku. Nieważne. Zrobimy to jak jaskiniowcy.

Uniósł rękę, dając jej znak, żeby się nie ruszała, po czym stanął za nią, zsunął okrycie z jej ramion i rozwiązał pasek. Szlafrok bezgłośnie opadł na podłogę. Obrócił ją, żeby popatrzeć…

Wyglądała zupełnie inaczej niż się spodziewał – była mocno umięśniona. Zbyt mocno, a oprócz tego na nogach i w dolnej części

tułowia miała blizny – rany od noża, rany postrzałowe, jakieś inne – może od strzał? Nie do zaakceptowania. Nie miał ochoty na nic, co by mu przypominało o wojnie.

Pokręcił głową i podszedł do stołu, żeby wziąć stamtąd krótkofalówkę.

– Zabrać mi ją z powrotem do stajni.

Poczuł na swoim ramieniu silną dłoń; machinalnie odwrócił się, zaskoczony. Napotkał jej spojrzenie. Stanowcze. Więcej, jej pewność siebie przemieniła się w ogień. Pewnie zrozumiała, że ją odrzucił. Rukin popatrzył uważniej, nie był już wcale pewien, czy nie zmieni zdania.

Na twarzy majora pojawił się uśmiech, a tymczasem druga ręka kobiety w ułamku sekundy zbliżyła się do niego i pięść wbiła się w jego brzuch, tuż pod przeponą. Gwałtownie zachłysnął się powietrzem. Opadł na kolana z głuchym stękiem. Rozpaczliwie chwytał ustami powietrze. Kobieta kopnęła go w bok, tuż pod żebrami, aż potoczył się po podłodze, a fala whiskey z żołądka zalała mu gardło, usta i nos. Zakrztusił się, zaczął się dławić, a trunek palił jego śluzówki żywym ogniem. Ból skręcał jego wnętrzności – od uderzeń i od torsji.

Obeszła go ostrożnie i czujnie, nie spuszczając przeciwnika z oczu.

W kącikach jej ust pojawił się uśmieszek, a oczy się zmrużyły.

Ona się mną bawi, będzie z rozkoszą patrzeć, jak umieram – przemknęło przez myśl Rukinowi. Przewrócił się na brzuch i zaczął się czołgać w stronę drzwi. Gdyby tylko udało mu się odzyskać oddech, mógłby krzyknąć. Może jeżeli zdoła dotrzeć do drzwi…

Jej stopa wgniotła go w twardą podłogę i uderzył w nią twarzą. Pękła mu przegroda nosowa, omal nie zemdlał. Poczuł dłonie chwytające go za nadgarstki i ciągnące ramiona w tył. Stopa wciąż przygniatała jego plecy w lędźwiowej części kręgosłupa. Zaraz złamie go w pół. Chciał krzyczeć, ale nie potrafił wydobyć z płuc żadnego dźwięku prócz zwierzęcego skowytu. Trzasnęło jego prawe ramię, a fala bólu uderzyła go jak kopnięcie w twarz; znów był bliski utraty przytomności. Zemdlałby z pewnością, lecz trunek go znieczulał; przynajmniej do pewnego stopnia, na tyle, że jednak zachował świadomość. W następnej chwili z paskudnym chrupnięciem pękło jego lewe ramię – kobieta wykręciła obie ręce majora do tyłu.

Rukin słyszał jej kroki, gdy odchodziła od niego. Miał nadzieję, że idzie po pistolet. Śmierć byłaby wybawieniem. Jednak zamiast szczęku broni usłyszał trzeszczenie odwijanej taśmy klejącej. Związała jego nadgarstki za plecami. Każde dotknięcie wywoływało kolejną falę nieznośnego cierpienia.

Teraz już oddychał prawie normalnie, próbował krzyknąć, ale kobieta zalepiła mu usta taśmą; zakryła je, a potem kilkakrotnie owinęła taśmę wokół jego głowy. Zaraz potem skrępowała jego nogi od kostek po kolana, po czym uniosła go i praktycznie rzuciła nim o ścianę, w taki sposób, że uderzył o nią plecami. Znów potworny ból, jaki musiał znosić, gdy ramiona zetknęły się ze ścianą, a potem rozpaczliwa walka o powietrze, kiedy usiłował oddychać przez nos.

Przyglądała mu się przez chwilę, a potem spokojnym krokiem podeszła do stołu. Mięśnie widoczne pod jej nagą skórą napinały się lekko przy każdym sprężystym stąpnięciu. Zerknęła na butelkę z trunkiem i wyjęła pistolet z kabury u paska Rukina.

Zrób to – ponaglił ją w myśli.

Wyjęła magazynek i przesunęła zamek do tyłu. Nabój nie wypadł, Rukin nigdy nie trzymał naboju w komorze. Wsadziła z powrotem magazynek i przeładowała.

Zrób to.

Odłożyła pistolet na stół, usiadła i założyła nogę na nogę. Patrzyła

na niego.

Rukin wrzasnął przez taśmę zaklejającą mu usta, lecz nie zwróciła na niego uwagi.

Sięgnęła po jego radio, przestawiła je na inny kanał i przysunęła do ust, po czym powiedziała:

– Ogień oczyszcza wszystko.

Minęło kilka minut. W oddali Rukin usłyszał głośny wybuch, potem następny i jeszcze następny, niczym dudniący grzmot. Rozpoczął się ostrzał twierdzy.

Rozdział 50

Statek „Destiny”

Morze Śródziemne

Kate miała już dość czekania na Shawa. Przewróciła się na bok,

żeby wstać z pryczy. Musiała dostać się na górę, żeby uzyskać połączenie telefoniczne. Zerknęła na Martina. Nie, nie mogła go tu zostawić samego. Pomogła mu wstać i zaprowadziła do drzwi. Otworzyła je, wyjrzała na korytarz. Był pusty.

Dotarli do drzwiczek windy. Kate przywołała ją za pomocą przycisku. Kabina pojawiła się już po chwili, rozsunęły się drzwi, ukazując ciasne wnętrze. Na które piętro? Kate nacisnęła guzik z cyfrą jeden i czekała.

Drzwi otworzyły się. Przed nią stało dwóch mężczyzn w białych fartuchach, wyglądali na lekarzy. W rękach trzymali notatniki i dyskutowali o czymś.

Jeden z nich był Chińczykiem, drugi Europejczykiem. Chiński doktor postąpił krok do przodu i odezwał się:

– Doktor Grey?

Kate zamarła. Prawie już wyszła z windy. Chciała się cofnąć, ale chiński doktor podszedł już całkiem blisko. Europejczyk stał tuż za nim.

– Zna pan tego człowieka? – spytał.

Martin wciąż słaniał się na nogach, ale podniósł wzrok.

– Chang… – jego głos zabrzmiał słabo, ledwo dosłyszalnie.

Serce Kate biło jak oszalałe.

– Tak… – zaczął Chang. Odwrócił się do kolegi. – Owszem, kiedyś z nim pracowałem. To… kolega. Razem prowadziliśmy badania naukowe na rzecz Immari. – Zerknął przelotnie na Kate. – Chodźcie państwo ze mną.

Kate ukradkiem rozejrzała się po korytarzu, w prawo i w lewo. W obu końcach stali strażnicy.

Znalazła się w pułapce. Chang ruszył wąskim korytarzem prosto przed siebie. Europejczyk przyglądał jej się uważnie. Nie miała wyboru, poszła za Changiem.

Korytarz prowadził do rozległej kuchni, którą przekształcono w laboratorium. Stalowe blaty przystosowano w taki sposób, by pełniły rolę stołów operacyjnych. Przypominało to Kate kuchnię w Dystrykcie Orchidei – tę, przez którą przeszła, zanim wreszcie w pomieszczeniu administracyjnym dowiedziała się od Martina czegoś istotnego o zarazie.

– Proszę mi pomóc położyć go na stole – polecił Chang.

Europejczyk podszedł, żeby przyjrzeć się Martinowi z bliska.

Martin powoli odwrócił głowę, żeby spojrzeć na Kate. Jego twarz pozostawała bez wyrazu, nie odzywał się. Chang stanął między tym drugim uczonym a Kate i Martinem.

– Zechce pan… zostawić nas samych na chwilę. Muszę z nimi porozmawiać.

Kiedy tamten wyszedł, Chang odezwał się do Kate:

– Pani jest Kate Warner, prawda?

Kate nie wiedziała, co ma zrobić. Skoro domyślał się, a jednak jej nie wydał… Być może mogła mu zaufać.

– Tak. – Wskazała Martina. – Czy może pan mu pomóc?

– Wątpię. – Chang otworzył stalową szafkę i wyjął z niej strzykawkę. – Zawsze jednak mogę spróbować.

– Co to takiego?

– Coś, nad czym pracowaliśmy. Immaryjska wersja Orchidei. Wciąż w fazie eksperymentów i nie na każdego działa. Mało tego, może go zabić – dodał z naciskiem. – Z drugiej strony, może dać mu kilka dodatkowych dni. Chce pani, żebym mu podał ten środek?

Kate popatrzyła na Martina, na jego umierające ciało. Skinęła głową.

Chang podszedł i zrobił zastrzyk. Spojrzał w stronę drzwi.

– Coś jest nie tak? – spytała Kate.

– Ależ nie… – mruknął Chang, po czym zajął się badaniem Martina.

Rozdział 51

Baza operacyjna Immari w Ceucie

Północne Maroko

W zbrojowni naprzeciwko Davida stało jedenastu ludzi.

– Panowie, walczymy w przegranej sprawie. Jednak jest to sprawa słuszna. Ta baza to wrota do piekła, czyli do świata, który Immari chcą zbudować. Jeżeli ją zniszczymy, damy mieszkańcom Europy szansę w nierównej walce. Wróg dysponuje przewagą liczebną oraz przewagą ognia, a my znajdujemy się w sercu jego terytorium. Za nami przemawiają trzy rzeczy: dysponujemy elementem zaskoczenia, mamy wolę walki i świadomość, że bronimy słusznej sprawy. Jeżeli dożyjemy do świtu, zwyciężymy. Dzisiejsza noc zadecyduje o naszym losie oraz o losach milionów ludzi. Będziemy walczyć do ostatka, nie lękając się śmierci. Są dużo gorsze rzeczy – a jedną z nich jest życie, z którego nie jest się dumnym.

Skinął na Kamau, który wysunął się naprzód, aby wydać polecenia każdemu z żołnierzy.

Wkrótce potem zapadło milczenie, które przerwał chrypiący głos w radiu:

– Ogień oczyszcza wszystko.

– Już czas – stwierdził David.

David i Kamau przeszli przez pomost w towarzystwie jeszcze trzech żołnierzy. Centrum operacyjne bazy znajdowało się na szczycie wieży, w samym środku fortecy – a więc w miejscu bezpiecznym od napaści, natomiast można było stamtąd gołym okiem obserwować wszystko, co działo się wokół – gołym okiem albo jeszcze lepiej, przez lornetkę. Dobrze pomyślane – stwierdził David. Ten, kto zaprojektował bazę, nie chciał polegać wyłącznie na kamerach i raportach z pola walki – wszystko to mogło zawieść lub ulec zniekształceniu. Z tego zaś miejsca dowódca mógł prowadzić bezpośrednią obserwację.

David zatrzymał się na jednym z podestów; za pomocą latarki dał sygnał berberyjskim oddziałom czekającym za zewnętrznymi umocnieniami. Błysnął ostatni raz i ruszył znowu w górę, jego podwładni tuż za nim. Pomieszczenie na szczycie wieży wyglądało dokładnie tak samo, jak je zapamiętał: coś pomiędzy wieżą kontroli

lotniczej a mostkiem kapitańskim okrętu wojennego.

Czterech oficerów operacyjnych siedziało przy stanowiskach kontrolnych – obserwowali płaskie monitory, czasami stukali w klawisze komputerów. W kącie parzyła się kawa. Na widok Davida jeden z nich zerwał się z miejsca, zasalutował nerwowo, tak jakby nie bardzo wiedział, jak się zachować wobec takiej nieoczekiwanej wizyty. Trzej pozostali zrobili to samo.

– Witam, panowie – odezwał się David. – Macie za sobą długi dzień, a jak zapewne słyszeliście, major Rukin odniósł na wzgórzach decydujące zwycięstwo. Jest na dole i świętuje tak, jak na to zasłużył. – Na twarzy Davida pojawił się najszczerszy z uśmiechów. – Wam też należy się coś od życia. Dołączcie do zabawy, zastaniecie go w kantynie. Jest wyżerka, chlanko… i łupy wojenne. Nowy towar. My przejmujemy wachtę.

Oficerowie przyjęli tę wiadomość z entuzjazmem – takie rozkazy każdy lubi otrzymywać. Zwłaszcza że wydał je przełożony w randze pułkownika.

Kiedy wyszli, ludzie Davida zajęli miejsca przy konsoletach. David nie rozumiał nic z tego, co widział na ekranach, toteż machinalnie jeszcze raz zapytał:

– Na pewno wiecie, jak się to obsługuje?

– Tak jest, szefie. Przez kilka miesięcy pracowałem tu na dzienną zmianę, zaraz po tym, jak przeniesiono mnie do tej bazy.

Kamau obszedł pomieszczenie i każdemu z żołnierzy wręczył kubek kawy. Zatrzymał się przy Davidzie, przez chwilę obaj stali ramię w ramię i wpatrywali się w noc. David pomyślał, że małomówność towarzysza dobrze o nim świadczy. Po kilku minutach Kamau, nadal nic nie mówiąc, pokazał mu swój zegarek: dwudziesta druga zero zero. David uruchomił krótkofalówkę.

– Do wszystkich stanowisk: meldować się.

Jeden po drugim jego ludzie zameldowali się, ich głosy mieszały się z trzaskami w głośniczku urządzenia. Czekał na nie jak na kolejne fragmenty układanki, by ułożyła się całość. Przybrali pseudonimy rodem z wojny trojańskiej; David, nim zdążył się spostrzec, zyskał sobie wśród nich miano Achillesa.

– Do Achillesa, tu Ajaks. Trojanie zgromadzili się w sali biesiadnej. Rozpoczęliśmy ucztę.

„Rozpoczęcie uczty” było kryptonimem – oznaczało, że drzwi zostały zamknięte od zewnątrz, po czym do środka puszczono gaz.

– Zrozumiano, Ajaksie – odpowiedział David.

Wyszedł z centrum dowodzenia i zszedł na pierwszy podest. Znów podniósł latarkę, włączył ją i wyłączył. Gdy znalazł się z powrotem na szczycie wieży, ładunki zaczęły już wybuchać wokół zewnętrznego obwodu umocnień. Płomienie i kłęby dymu wznosiły się nad murem. Jego trzej towarzysze w pomieszczeniu dowodzenia rozmawiali przez krótkofalówki i stukali zawzięcie w klawiatury.

Na ekranach widać było pole bitwy. Kolejne fale uzbrojonych jeźdźców zbliżały się do umocnień; automatyczne działa na wieżach powalały ich całymi łanami, lecz wciąż nadciągali nowi, nacierając bez wytchnienia.

Jeden z żołnierzy zwrócił się do Davida:

– Wieża numer dwa prosi o zgodę na użycie działa elektro.

Kamau spojrzał w stronę Davida.

Wiadomo było, że ogień z dział elektromagnetycznych

zdziesiątkuje siły Berberów. Jednak wyrażenie zgody na ich zastosowanie stanowiłoby dla żołnierzy przekonujący argument, oznaczałoby bowiem, że baza naprawdę jest w niebezpieczeństwie.

Ruchem dłoni David wskazał snajperski karabin, który Kamau trzymał u boku.

– Zdejmij ich po pierwszym strzale.

Podszedł do fotela dowódcy, uruchomił mikrofon.

– Wieża numer dwa, tu mówi pułkownik Wells. Major przekazał mi dowodzenie. Uruchomić działo elektro delta – i walcie w nich, ile wlezie.

Wyłączył radio, czekał. Działo elektromagnetyczne wypuściło w noc pocisk, a następnie w powietrze trysnął gejzer ziemi i krwi; tam gdzie sekundę wcześniej znajdowali się jeźdźcy i ich konie, pojawiła się czarna chmura. Przez chwilę potem wydawało się, że mimo bitewnego zgiełku zapadła głucha cisza. David mógł tylko mieć nadzieję, że Berberowie nie przerwą natarcia. Byli mu potrzebni.

Z tarasu poniżej dobiegły trzy strzały, jeden po drugim. Działo elektromagnetyczne umilkło.

David znów kliknął przyciskiem mikrofonu na konsolecie kontrolnej.

– Bataliony pierwszy, drugi i trzeci, marsz do pierwszej strefy. Powtarzam: bataliony pierwszy, drugi i trzeci, tutaj dowództwo Ceuty. Zewnętrzne umocnienia zagrożone, marsz do pierwszej strefy i zająć pozycje.

Niemal natychmiast po wydaniu rozkazu przez Davida w cytadeli zapanowało ożywienie. Żołnierze biegli miarowo, otworzyła się brama i ciężarówki wyjeżdżały przez nią jedna za drugą. Berberowie zaatakowali z jeszcze większą mocą – bitwa rozgorzała na dobre.

– Dowództwo, tu wieża numer jeden. Wieża numer dwa nie odpowiada, powtarzam: wieża numer dwa nie odpowiada.

– Wieża numer jeden, potwierdzam odbiór – odpowiedział jeden z ludzi Davida. – Wiemy o tym. Nadchodzą posiłki.

Zaledwie minutę po pierwszym rozkazie Davida obszar między dwiema liniami umocnień pełen był żołnierzy Immari; zgromadziło się ich tam prawie cztery tysiące. Wszystko dokładnie według planu Davida i to właśnie była jedyna szansa, żeby opanować bazę. Ręce drżały mu

lekko i przez tę krótką chwilę zastanawiał się, czy zdoła to zrobić. Co będzie, jeżeli okaże się do tego niezdolny? Teraz nie było już odwrotu.

Żołnierze patrzyli na niego, każdy z nich wiedział, co zaraz nastąpi. W końcu jeden z nich odezwał się:

– Czekamy na rozkaz, szefie.

Morderstwo na wielką skalę. Śmierć czterech tysięcy ludzi. Żołnierzy! Owszem, żołnierzy wroga. Potworów – jak przekonywał sam siebie David. Jednak niemożliwe, żeby wszyscy byli potworami. To po prostu byli ludzie, którzy znaleźli się akurat po stronie przeciwnika, którzy mieli pecha, bo za sprawą okoliczności znaleźli się w obozie nieprzyjaciela.

Wystarczyło, by David wypowiedział jedno słowo. Żołnierz naciśnie odpowiednie klawisze, miny pod umocnieniami zostaną odpalone, wybuchną ładunki umieszczone na słupach i rozpęta się prawdziwe piekło. Zginą tysiące żołnierzy. Więcej: tysiące ludzi.

– Nie będzie rozkazu – oznajmił David.

Na twarzach swoich ludzi zobaczył zdumienie i przerażenie – na twarzach wszystkich oprócz Kamau. Jego oblicze było maską, która nie

zdradzała żadnych emocji.

David podszedł do głównej konsolety.

– Pokaż mi, które klawisze mam nacisnąć.

To brzemię musiał udźwignąć osobiście, on sam musiał wziąć na siebie całą odpowiedzialność.

Mężczyzna pokazał mu sekwencję komend, David zapamiętał je. Wstukał kody, a wówczas krąg między liniami umocnień eksplodował i przekształcił się w morze krwi, od której grunt stał się grząski. W radiu rozległy się jednocześnie różne, liczne głosy, lecz jeden z żołnierzy po prostu wyłączył fonię.

David odezwał się przez swoją krótkofalówkę:

– Ajaksie, tu Achilles. Ściana zewnętrzna została pokonana. Czas na konia.

– Tak jest, Achillesie – usłyszał odpowiedź.

Teraz na ekranach ujrzał korytarze skrzydła więziennego. Biegli nimi trzej żołnierze Davida i otwierali kolejne cele – uwalniając

pojmanych Berberów i rozdając im broń. Rozpoczęła się bitwa o cytadelę i o Ceutę.

– Otworzyć bramę – zakomenderował David. – I połączcie się z tamtymi.

Opadł na „fotel kapitański” i czekał.

Po chwili żołnierz zawołał przez ramię:

– Połączenie nawiązane.

– Tu dowództwo Ceuty do dowództwa Floty Alfa. Atakują nas. Powtarzam, atakują nas. Zewnętrzne umocnienia zostały przerwane. Żądamy natychmiastowego wsparcia powietrznego.

– Dowództwo Ceuty, wiadomość odebrana. Czekajcie na odpowiedź.

David wiedział, co zaraz usłyszy. Flotą dowodził Sloane, a David znał go dostatecznie dobrze, by mieć pewność, że Dorian osobiście będzie dowodził natarciem z powietrza. Sloanowi wiele można było zarzucić, lecz na pewno nie to, by dekował się na tyłach.

– Do dowództwa Ceuty, tu Flota Alfa. Uwaga, wsparcie powietrzne nadchodzi. Spodziewany czas wdrożenia: za piętnaście minut.

– Odebrałem, Flota Alfa. Spodziewany czas, za piętnaście minut. Dowództwo Ceuty: koniec odbioru.

Upewnił się, że kanał jest zamknięty, po czym wydał ostatnie rozkazy.

– Musicie zaczekać, aż znajdą się w pełnym zasięgu naszego rażenia. Nie wolno wam ryzykować.

– Nawet jeżeli pierwsi otworzą ogień…

– Nawet jeżeli otworzą ogień ze wszystkiego, co mają. Czekajcie. Nie kierujcie dział elektro w ich stronę, dopóki nie będziecie gotowi, żeby otworzyć ogień. Ktoś przebywający na terenie twierdzy mógłby ich ostrzec. Jeżeli zdołacie zestrzelić te helikoptery, może uda nam się zmienić bieg historii. – Podszedł do Kamau stojącego u drzwi. – Panowie, to był zaszczyt współdziałać z wami. Teraz postaramy się nieco zyskać dla was na czasie.

Sięgnął do klamki, ale powstrzymał go okrzyk jednego z żołnierzy:

– Szefie, mamy gości. Zbliża się…

– Już są? Tak szybko?

– Nie, z morza. Statek z ochotnikami. Znajduje się nieco ponad milę od nas. Płynie z Marbelli. Właśnie wysłali nam prośbę o zgodę na zawinięcie do portu oraz manifest ładunkowy.

David szybkim ruchem odwrócił się w stronę Kamau.

– Jak to się stało, że nic o tym nie wiemy?

Tamten potrząsnął głową.

– Statki przypływają i wypływają, kiedy chcą. Nie mają stałego rozkładu. Mogą czekać na zawinięcie do portu całymi dniami, więc to

nie ma znaczenia.

Przeszedł przez pomieszczenie i zastukał w klawiaturę. Manifest pokładowy pojawił się na dużym ekranie.

David rozejrzał się.

– Co mają na pokładzie? Jakie uzbrojenie? Co to w ogóle za statek?

Kamau odpowiadał, cały czas pracując przy komputerze:

– To stary liniowiec, statek pasażerski. Uzbrojenie minimalne, tylko dwa działa kalibru pięćdziesiąt cztery, na dziobie i na rufie. Tylko że… Wiozą na pokładzie wszystkie nadliczbowe oddziały niepotrzebne już w południowej Hiszpanii. – Wstał. – W sumie prawie dziesięć tysięcy żołnierzy. Poza tym nowych rekrutów i tych, którzy złożyli ślubowanie Immari. Kto wie, ilu ich tam jest. Na pokładzie może się znajdować nawet dwadzieścia tysięcy żołnierzy nieprzyjaciela. Ponadto na pokładzie zazwyczaj znajdują się chorzy, ale w tej odległości od Ceuty… z pewnością już zostali usunięci.

David potarł czoło.

– Ile czasu zostało, zanim tu dopłyną?

– Pięć, może dziesięć minut.

Nie było wyboru. Dwadzieścia tysięcy żołnierzy, którzy nadchodząc od portu, wzmocniliby z tyłu obronę cytadeli.

– Otworzyć ogień – polecił David. – Wszystko jedno, jakim kosztem. Zatopić ten statek.

Chwycił karabin i wybiegł, Kamau tuż za nim.

Kiedy działa elektromagnetyczne umiejscowione w pobliżu portu rozpoczną ostrzał statku należącego do Immari, pozostali przy życiu immaryjscy obrońcy cytadeli zorientują się, że zostali zdradzeni. Ostateczna bitwa o Ceutę miała rozpocząć się już za chwilę.

Kiedy David i Kamau znaleźli się na dole, ujrzeli, jak działa portowe rozpoczęły ostrzał. Ogromny statek eksplodował, po czym złamał się w pół i stanął w płomieniach, dryfując bezwładnie.

Kosta wpadł do pokoju, ale tym razem nie wycofał się na widok leżących nago Doriana i kobiety.

– Sir, Ceuta została zaatakowana. Proszą o wsparcie powietrzne.

Dorian zerwał się, ubrał w mgnieniu oka i wybiegł z pokoju, zanim dziewczyna zdążyła się obudzić.

Rozdział 52

Awangarda Floty Alfa

Okolice Tangeru w Maroko

Dorian przeszedł zatłoczonym korytarzem. Luk był otwarty, widać było przez niego pogrążony w mroku pokład. Cztery śmigłowce dudniły głucho na lądowisku. Obok nich czekali na niego żołnierze, gotowi, by wyruszyć do bitwy.

Po raz pierwszy, odkąd obudził się w tamtym antarktycznym tubusie, poczuł się normalnie. Poczuł się sobą. Sobą, czyli żołnierzem wyruszającym na wojnę. Był w swoim żywiole.

W mijanych korytarzach kątem oka widział marynarzy, którzy chcieli chociaż raz z bliska go zobaczyć – wodza ostatniego imperium ludzkości. Człowieka, który umarł i powstał z martwych, kogoś przewyższającego zwykłych śmiertelników – może boga, a może diabła.

Usłyszał za sobą tupot bosych stóp na metalowej podłodze i odwrócił się akurat w porę, żeby zobaczyć biegnącą za nim Johannę. Skoczyła, pochwycił ją.

Oplotła go ramionami, pocałowała go. Z początku stał, nieruchomy jak głaz, ale potem i on także drugim ramieniem objął dziewczynę, przycisnął i odwzajemnił pocałunek.

W korytarzu rozległy się gwizdy i okrzyki.

Kiedy stawiał ją na podłodze, czuł uśmiech rozjaśniający jego twarz. Uśmiech, który znikł zaraz, gdy odwrócił się i ruszył w stronę czekających przy helikopterach żołnierzy.

Martin otworzył oczy. Rozjaśniło mu się w głowie, znów mógł myśleć. A więc jest tu Kate. Znajdował się w jakimś laboratorium czy szpitalu. Ktoś pochylił się nad nim. Martin znał tego człowieka. Powróciło wspomnienie: rozmawiał z nim podczas wideokonferencji. To był doktor, prowadził badania w Chinach, eksperymenty z Dzwonem. Doktor…

– Chang – odezwał się chrapliwym głosem.

– Jak pan się czuje?

– Okropnie.

Usłyszał śmiech Kate, podeszła bliżej.

– Przynajmniej wiesz, jak się czujesz. To już znaczna poprawa.

Uśmiechnął się do Kate. Pomyślał, że chciałby wiedzieć, co zrobiła, żeby go ocalić. Czy narażała życie? Miał nadzieję, że nie. To byłoby marnotrawstwo. Miał jej tyle do powiedzenia, tak wiele musiała się jeszcze dowiedzieć.

– Kate…

Statek zadrżał i Martinem cisnęło na drugą stronę pokoju. Uderzył głową w stalowe drzwi chłodziarki, a czarne plamy zakryły jego pole widzenia.

Rozdział 53

Okolice Ceuty

Północne Maroko

Dorian spoglądał na czubki drzew umykające pod jego stopami. Przez przednią szybę śmigłowca widział w oddali rozbłyski ognia, jak świetliki w ciemnościach. Wkrótce znajdą się w ogniu bitwy, a zaraz potem nastąpi zwycięstwo.

Włożył na głowę hełm.

– Tu mówi generał Sloane. Test łączności dla grupy uderzeniowej Delta.

Śmigłowce odpowiedziały na jego wezwanie.

Sloane rozsiadł się wygodniej w fotelu. Jeszcze przez chwilę spoglądał na błyski, zastanawiając się jednocześnie, co robi Johanna, co ma na sobie, co czyta…

Do diabła, co się ze mną dzieje? – napomniał siebie samego.

Przywiązanie. Sentymentalizm. Słabość. Po powrocie będzie trzeba się jej pozbyć.

Pierwsze kule zabębniły o metalowe rusztowanie, kiedy David i Kamau znaleźli się na samym dole.

Stanęli plecami do siebie, stykając się na tyle, żeby wiedzieć, gdzie znajduje się ten drugi, po czym otwarli ogień. Strzelali na prawo i na lewo, a puste łuski sypały się na ziemię.

Piechociarze Immari wysypywali się z baraków otaczających wieżę dowodzenia. David i Kamau kładli pokotem kolejne fale nadbiegających, wciąż jednak pojawiali się nowi. Grupa żołnierzy Immari zajęła pozycję po przeciwnej stronie dziedzińca i zaczęła ich ostrzeliwać.

David zaczął przesuwać się w stronę budynku wznoszącego się obok wieży dowodzenia, by tam szukać osłony. Kamau poszedł w jego

ślady.

W słuchawce Davida rozległ się głos:

– Achillesie, tu Ajaks. Mam ze sobą Myrmidonów. Zaraz będziemy cię osłaniać.

– Odebrałem, Ajaksie – odpowiedział David. – Im prędzej, tym lepiej.

Oddał jeszcze jeden strzał, potem broń już tylko szczęknęła. Błyskawicznym ruchem zmienił magazynek i przeładował. Znów otworzył ogień.

Nocne niebo rozjaśniły trzy potężne eksplozje, a potem ogień płonący na wodzie.

W jego świetle Dorian ujrzał zarys bazy w Ceucie.

– Co to było, do cholery? – spytał Dorian.

– Chyba działo elektromagnetyczne z linii umocnień – odparł pilot.

– Jakie „chyba”? Ktoś strzelał do statku, tylko kto?

– Może ci dzicy, tubylcy? – podsunął raczej pytającym głosem

pilot.

Dorian myślał szybko. Ci konni barbarzyńscy mieliby atakować statek? Niby po co? Mało prawdopodobne. Coś tu nie gra – stwierdził.

– Oddział uderzeniowy Delta, wstrzymać atak. Powtarzam, wstrzymać atak w kierunku Ceuty.

Jednak jeszcze przez chwilę śmigłowce pędziły w noc, ku płonącej bazie i tajemniczym płomieniom na wodzie.

Chwycił pilota za ramię.

– Schodzimy, natychmiast. Schodzimy!

Pilot posłuchał i helikopter dał nura w kierunku drzew.

– Oddział uderzeniowy…

Prowadzący helikopter eksplodował, dwa pozostałe natychmiast też stanęły w ogniu. Odłamki uderzyły w maszynę Doriana. Łopaty wirnika rozsypały się w mgnieniu oka, a śmigłowiec zaczął się kręcić wokół własnej osi i spadać. Kabinę wypełnił dym, Dorian poczuł żar płomieni bijących z góry. Drzewa zbliżały się ku nim w zastraszającym

tempie, poczuł uderzenie gałęzi, która wyrzuciła go na zewnątrz, a potem już tylko leciał w powietrzu.

David wystrzelił ostatni pocisk i sięgnął do kabury z pistoletem. Było ich zbyt wielu, nadbiegali zbyt szybko, żeby ich powstrzymać. Kamau odwrócił się teraz i walczył ramię w ramię z nim, kładąc kolejnych żołnierzy wybiegających z baraków; ale na ich miejsce pojawiali się nowi.

Pistolet Davida kliknął sucho. Nie miał już więcej magazynków. Kamau stanął przed nim, strzelał dalej.

David zawołał przez krótkofalówkę:

– Ajaksie, tu Achilles. Trojanie zaraz zdobędą naszą pozycję.

Kamau padł do tyłu, przewracając też na ziemię Davida. Usłyszał w słuchawce odpowiedź Ajaksa, ale nie zdołał rozróżnić słów. Chwycił karabin Kamau, strzelał dalej, najpierw leżąc, potem przyklęknął na jednym kolanie. Ile pestek jeszcze zostało?

Zerknął kątem oka na Kamau – towarzysz wił się na ziemi. David lewą ręką próbował go odwrócić, żeby zobaczyć, gdzie trafił pocisk.

Kate z trudem wstała, statek drżał i wibrował. Zgrzyt łamiącej się stali był niemal ogłuszający. Sprawdziła odruchowo, czy wciąż ma na sobie plecak. Nie zdołała zachować równowagi, ale podczołgała się do Martina i ułożyła jego głowę na swoich kolanach.

Statkiem znów targnął potężny wstrząs i rzuciło nią na drugą stronę pokoju. Chang pochwycił ją w ostatniej chwili, ratując przed uderzeniem o ścianę.

– Nic pani nie jest? – krzyknął głośno.

Uruchomił się system gaśniczy, z sufitu trysnęła woda. Rozdzwoniły się sygnały alarmowe statku.

Drzwi otworzyły się gwałtownie i do środka wpadł Shaw.

– Szybko, musimy dostać się do szalup.

Zaraz za nim wbiegł drugi uczony, Europejczyk. Przerażony rozejrzał się po laboratorium.

– Wyniki naszych badań! – zawołał do Changa.

– Nie ma czasu! – odkrzyknął Chang.

Chińczyk i Shaw podnieśli Martina, Kate ruszyła za nimi.

Nagle z tyłu, za Davidem, rozległy się strzały; kule gwizdnęły mu koło ucha. Odwrócił się gwałtownie, gotów otworzyć ogień, ale to był Ajaks i wspierający go Berberowie. Przebiegli obok i w mgnieniu oka opanowali pozycje żołnierzy Immari.

David przeciągnął Kamau pod ścianę budynku i przewrócił go na plecy – nie było krwi. Kamau spoglądał na niego. Pokręcił przecząco głową.

– Mam kamizelkę kuloodporną. Trochę mnie tylko zamroczyło.

Ajaks i berberyjski dowódca jednocześnie zbliżyli się do ich pozycji.

– Jak sytuacja? – spytał David.

– Prawie opanowaliśmy już cytadelę – powiedział Ajaks. – Część się poddała, jednak kilka jednostek walczy do ostatka.

– Chodźcie ze mną – polecił David.

Pomógł Kamau wstać i razem weszli do baraków.

Na zewnątrz strzelanina już cichła, tylko od czasu do czasu rozlegał się wybuch granatu. Zatrzymali się przy sporych drzwiach, David zastukał cicho.

– To ja, Achilles.

Drzwi otworzyły się, a za nimi stał wódz – a właściwie przywódczyni Berberów. Miała na sobie błękitną szatę, w dłoni trzymała pistolet. Skinęła, by weszli do środka.

Major Rukin leżał zakneblowany i związany na podłodze. Na twarzy Davida pojawił się nikły uśmiech. Major szarpał się w więzach i usiłował krzyczeć przez knebel.

– Czy dotrzymasz słowa? – spytał David dowódcę Berberów.

– Dotrzymam, tak jak i ty dotrzymałeś swojego. Nic złego nie stanie się tym, którzy się poddadzą. – Spojrzała w miejsce, gdzie naznaczyła jego pierś rozpalonym żelazem. – Prawdziwy wódz zawsze dotrzymuje słowa.

David podszedł do majora i wyciągnął z jego ust knebel.

– Ty głupcze…

– Zamknij się – polecił David. – Przejęliśmy kontrolę nad Ceutą. Pozostaje tylko jedna kwestia: ilu żołnierzy Immari zginie tej nocy. Jeżeli udasz się do ośrodka dowodzenia razem z tu obecną przywódczynią plemion berberyjskich… – David przerwał na chwilę, napawając się zdumieniem, jakie odmalowało się na twarzy majora. – Tak jest, właśnie ona im przewodzi. A tamta dziewczyna to jej córka, tak jak mówiłem. U Berberów od niepamiętnych czasów kobiety pełnią rolę przywódczą. Czasami przydaje się znajomość historii i innych kultur. Nawet na wojnie. No więc, jeżeli pójdziesz z nią i każesz poddać się tym z twoich żołnierzy, którzy jeszcze nie złożyli broni, położysz kres niepotrzebnej rzezi. Jeżeli nie, zarówno ona, jak i jej ludzie nie będą mieli nic przeciwko temu, by zginęli, zapewniam.

– Kim jesteś? – spytał Rukin.

– To nieistotne – powiedział David.

Rukin wykrzywił się we wzgardliwym uśmiechu.

– Tacy jak ty nie wygrywają wojen. To nie jest świat dla superbohaterów.

Rozdział 54

Statek „Destiny”

Morze Śródziemne

Shaw otworzył kolejne drzwi. Miał przez nie przejść, kiedy nagle korytarz za nimi wypełnił się płomieniami.

– Do tyłu! – krzyknął i zatrzasnął drzwi.

Kate spojrzała w tył. W tamtym końcu korytarza również kłębił się dym. Właściwie nawet już nie było widać tego końca. Płomienie

pochłaniały statek, napierały na nich i ich dusiły. Znaleźli się w pułapce.

Usłyszała, jak nad ich głowami jakieś szczątki walą się na strop. Od sufitu również bił żar. Zostaną zmiażdżeni, spłoną żywcem albo się uduszą. Nie było ucieczki, znajdowali się zbyt głęboko w trzewiach statku.

Shaw chwycił ją za ramię, otworzył jakieś drzwi i pociągnął ją za sobą – jeszcze głębiej, w kierunku wnętrza statku.

– Nie możemy tam…

– Cicho! – przerwał jej.

Gwałtownym ruchem otworzył drzwi kabiny i właściwie wrzucił Kate do środka. Chang wciąż podtrzymywał Martina; razem z drugim naukowcem też weszli do kajuty.

– Nie możemy tu zostać… – zaczęła Kate, ale Shaw był już za drzwiami, które zatrzasnął.

Kate szarpnęła klamką, lecz zamek się zaciął. Shaw uwięził ich w tej kabinie.

Na wewnętrznym dziedzińcu cytadeli prawie zapanował spokój. Tylko z oddali dochodziły jeszcze strzały, odgłosy nadal trwających potyczek między żołnierzami Immari a berberyjskimi wojownikami. David szedł za przywódczynią Berberów i trzema jej ludźmi. Jeden z

nich ciągnął majora Rukina za rękę – sprawiając mu w ten sposób ból przy każdym kroku.

Wielki statek płonął na wodzie. Od czasu do czasu coś na nim wybuchało.

Trudno, to jest wojna – rzekł do siebie David. Kamau powiedział przecież, że wszyscy na statku to żołnierze nieprzyjaciela – Immari oraz nowi rekruci, którzy złożyli ślubowanie. Nie było zresztą innego wyjścia.

Kate usłyszała trzy wybuchy, jeden po drugim. W pokoju panowała całkowita ciemność, jedynymi odgłosami rozlegającymi się wewnątrz były postękiwanie i pokasływanie Martina, Changa czy też

europejskiego uczonego.

Kate usłyszała szczęknięcie zamka. Drzwi otworzyły się w chwili, gdy sięgnęła do klamki. Shaw chwycił ją za ramię i pociągnął mocno. Spojrzała za siebie w nadziei, że Martin podąża za nią, ale nie widziała już nic. Dym był zbyt gęsty. Palił ją w oczy, wypełniał jej płuca. Kaszlała i krztusiła się, a Shaw wciąż wlókł ją za sobą. Miała wrażenie, że wyrwie jej ramię.

Ciemności i dym przerzedziły się nieco na następnym skrzyżowaniu korytarzy, ale zaraz potem Kate najpierw usłyszała i poczuła, a potem także zobaczyła buchające płomienie.

Ogień palił się po jednej stronie korytarza, języki płomieni lizały sufit i sięgały do drugiej ściany. Przez nie widać było otwartą przestrzeń. Statek rozsypał się na kawałki. Shaw użył granatów, aby oczyścić drogę. Wyglądało to tak, jakby jakiś ogromny stwór wygryzł dziurę w burcie statku.

Adam pociągnął ją w stronę płomieni.

David oparł się o framugę drzwi w centrum dowodzenia na

szczycie wieży. Jeden z Berberów zerwał taśmę z ust Rukina i pchnął go w stronę mikrofonu. Rukin spojrzał na przywódczynię, potem na Davida,

a następnie przemówił do mikrofonu:

– Uwaga, wszystkie siły Immari. Mówi major Alexander Rukin. Rozkazuję wam natychmiast się poddać. Złóżcie broń. Dalsza obrona bazy w Ceucie nie ma sensu…

David słuchał Rukina i jednocześnie przyglądał się jatce, jaka rozgrywała się na kolejnych ekranach: wokół bazy, między liniami umocnień, na wodzie.

Co ja narobiłem? – przemknęło mu przez myśl. Odpowiedź pojawiła się natychmiast: Zrobiłem to, co trzeba było zrobić. Napotkał spojrzenie Kamau. Skinął nieznacznie głową.

Kate zamknęła oczy, kiedy Shaw przeciągał ją przez ogień. Potem już znalazła się na krawędzi korytarza, ściany po obu stronach skończyły się, spadali…

Wylądowała twardo na nogach, lecz kolana ugięły się pod nią i potoczyła się po pokładzie. Shaw już zrywał się na nogi. Ten facet przypominał superżołnierza z jakiegoś filmu. W górze Kate zobaczyła Martina, Changa i nieznajomego, którzy wyskakiwali właśnie przez płomienie, spadając na pokład poniżej. Upadli z trzaskiem sekundę po tym, jak przetoczyła się na bok. Wszyscy trzej żyli, ale Kate obawiała się, że mogą mieć połamane kości. Zrzuciła plecak i zaczęła czołgać się w ich stronę. W górze rozległ się kolejny wybuch. Szczątki statku wyrzucone w powietrze zaczęły opadać na nich. Kate zwinęła się w kłębek, by się chronić.

Shaw szarpnął ją za ramię.

– Musimy skakać! – Wskazał powierzchnię wody poniżej.

Spojrzała i otworzyła szeroko oczy – siedem, może dziesięć metrów. Na wodzie też płonął ogień otaczając statek.

– Nie ma mowy…!

Chwycił jej plecak i cisnął go do wody, potem pociągnął Kate ku krawędzi. Zamknęła oczy i wstrzymała oddech.

Jeden z żołnierzy podał Davidowi styropianowy kubek z kawą, David podziękował.

Sączył napój, obserwując ekrany w pomieszczeniu dowodzenia. Rozbrojeni żołnierze Immari szli gęsiego do cytadeli, czekały już na nich świeżo zwolnione zagrody.

Dwaj żołnierze obsługujący komputery dokonywali przeglądu stanu zniszczeń statku – chodziło o to, żeby stwierdzić, czy konieczny jest dalszy ostrzał.

Nagle w samym środku burty nastąpił wybuch. Żołnierz Immari przewlekł przez płomienie jakąś kobietę i rzucił ją na pokład poniżej. Zwinęła się w kłębek, chwilę potem ten sam żołnierz znów stał nad nią.

David znieruchomiał. Jej włosy były ciemne… ale twarz… Przecież to niemożliwe. A jednak to Kate. A może przywidzenie? Napięcie, adrenalina, zmęczenie… Czyżby widział to, co pragnął zobaczyć?

Patrzył, jak Kate szarpie się z żołnierzem Immari, który po chwili rzucił ją w wodę, gdzie zapewne czekała ją śmierć.

David przypadł do żołnierza obsługującego komputer.

– Cofnij ten kawałek.

Ujrzał to samo, lecz w odwrotnej kolejności.

– Zatrzymaj.

David przysunął się do ekranu. Teraz już był pewien – to Kate. Ten żołnierz szarpał ją jak szmacianą lalkę, a następnie wrzucił ją do wody. David obiecał sobie, że zadusi go własnymi rękami.

Odwrócił się, zawołał do jednego ze swoich ludzi:

– Przejmujesz dowodzenie do mojego powrotu. Nie strzelać do tego statku. Cokolwiek by się działo, nie strzelać.

Wybiegł z pomieszczenia, w następnej sekundzie pędził w dół po schodach.

Kamau zawołał za nim:

– David! Zaczekaj, przyda ci się pomoc!

Rozdział 55

Dawna baza operacyjna Immari w Ceucie

Północne Maroko

Znaleźli się na przystani. David rozejrzał się. Stało tam sporo kutrów rybackich, ale tylko kilka jachtów motorowych. Próbował się skupić – co ważniejsze, zasięg czy prędkość? Potrzebował jednego i drugiego, ale w jakich proporcjach? Rozpoznał jacht typu Sunseeker 80. Próbował przypomnieć sobie jego dane techniczne; znał ten model, bo dwa lata wcześniej zastanawiał się nad jego kupnem. Dwadzieścia cztery i pół metra długości, prędkość rejsowa dwadzieścia cztery węzły, wyciągnie trzydzieści… Zasięg mógł wynosić jakieś trzysta pięćdziesiąt mil morskich. Jednak dalej przy nabrzeżu

stała bestia, czterdziestometrowy Sunseeker. Przy odrobinie szczęścia na pokładzie znajdzie się może sprzęt do nurkowania. Wskazał go ruchem głowy.

– Weźmiemy ten duży – powiedział do Kamau.

Kilka minut później luksusowy jacht pędził po wodach Morza Śródziemnego w kierunku statku płonącego pośród ciemności.

Kate zaczynała odczuwać zmęczenie w ramionach i nogach. Z trudem przychodziło jej utrzymać głowę nad powierzchnią wody. Ze statku nadal dobywały się kłęby dymu, a szczątki sypały się do wody tak gęsto, że co kilka sekund groziło im trafienie.

Nie było jednak żadnej drogi ucieczki… Na powierzchni wody płonęła szeroka ściana ognia – pierścień, który więził ich na niewielkim obszarze w pobliżu statku.

Bolały ją wszystkie mięśnie, bolały też płuca i coraz trudniej było oddychać.

Shaw pływał wokół i czegoś szukał. W końcu znalazł nadający się do użytku fragmentu statku, który przyholował do niej i trzech

mężczyzn.

– Chwyćcie się. Musimy przeczekać, aż wypali się ogień, potem spróbujemy dopłynąć do brzegu.

David obserwował uważnie dryfujący statek. Płonął jak ognisko na powierzchni morza. Wrak zapadał się, wybuchał w różnych miejscach. W pewnej chwili eksplodowały zbiorniki z paliwem zasilającym turbinowe silniki, a płonąca ropa wylała się, tworząc wokół statku półpierścień ognia. Ludzie skakali ze wszystkich pokładów, niektórzy zapewne nie mieli szans na przetrwanie. Znikali w wodzie za ścianą ognia. David nie widział dla nich żadnych szans. Z pewnością nie mogli przepłynąć przez ogień, a pas płomieni był zbyt szeroki, by to zrobić pod spodem.

Mógł tylko mieć nadzieję, że Kate przeżyła upadek i znajdzie ją po drugiej stronie.

Zszedł pod pokład i sprawdził kombinezon. Spojrzał na kontrolki butli – puste. Brak tlenu. Co robić? Czekać, aż ogień się wypali? A co, jeżeli jest ranna?

– Davidzie, czego potrzebujesz?

– Tlenu.

Kate dostrzegła pod wodą jakiś kształt – na ułamek sekundy, zanim ów kształt pochwycił Shawa i wciągnął go pod powierzchnię.

W pierwszej chwili sądziła, że to rekin albo jakiś inny morski stwór, jednak Shaw wypłynął, wymachując desperacko ramionami. Wyciągnął rękę, namacał krawędź deski, której się uczepili, i pochwycił ją z całych sił, by podciągnąć się do góry. Stwór wynurzył się ponownie i rzucił się na Shawa, uderzając jego ciałem o deskę. To był człowiek, teraz już to widziała, ale niewiarygodnie silny. Miał potężne muskuły. Był ubrany w kostium nurka, a na plecach miał kilka butli. Shaw bronił się dzielnie, opierał się resztkami sił, jednak potwór był zbyt silny. Jego pięści dosięgły twarzy Shawa, który uderzył tyłem głowy o twardą krawędź. Ciało komandosa zwiotczało; tamten pochwycił go i zaczął wciągać pod wodę.

Kate przedostała się do nich i rzuciła się, by ich rozdzielić. Odepchnęła dłonią maskę nurka, a drugą ręką chwyciła Shawa, próbując go uwolnić.

Potwór zerwał maskę z twarzy.

– Co ty wyprawiasz, cholera?

David.

Kate zamarła. Znieruchomiała ze zdumienia i zachłysnęła się słoną wodą.

David puścił Shawa i pochwycił Kate. Przez sekundę patrzył jej w oczy, po czym otworzył usta, by coś powiedzieć. W tym momencie pięść Shawa trafiła go prosto w twarz, tak że teraz David znalazł się pod wodą. Shaw zanurkował za nim, ale Kate odzyskała już przytomność umysłu i zdołała ich rozdzielić.

– Spokój, chłopaki! – Odepchnęła obu i szybko znalazła się między nimi.

– Bronisz go? – oburzył się David, plując wodą.

– On uratował mi życie – powiedziała Kate.

– Wyrzucił cię ze statku.

– No tak, ale… To długa historia.

David wpatrywał się w nią.

– Wszystko jedno, nieważne. Wiejemy stąd. – Odpiął jedną z butli i pchnął ją w kierunku Kate. – Weź to.

Kate odwróciła się w stronę Martina, Changa i nieznajomego naukowca.

– A co z nimi?

– A co ma być?

– Bierzemy ich ze sobą – oświadczyła stanowczo Kate.

David potrząsnął głową. Zapinał jednocześnie pasy butli na ramionach Kate.

Odepchnęła go, popłynęła w kierunku tamtych.

– Nie zostawię Martina, ich też nie zostawię.

– Dobrze. Wy trzej… – Spojrzał nieżyczliwie na Shawa. – …Wy czterej możecie podzielić się tą drugą butlą.

– Kate, muszę z tobą pomówić. To pilne – odezwał się nagle Martin. Z trudem utrzymywał głowę nad powierzchnią wody.

Europejski uczony także zabrał głos:

– Nie potrzebuję tlenu. Dam radę przepłynąć.

Spojrzenia wszystkich zwróciły się ku niemu.

– Naprawdę, bardzo dobrze pływam – wyjaśnił.

David rzucił drugą butlę Shawowi.

– W porządku, urządźcie sobie posiedzenie komitetu i uzgodnijcie szczegóły. My stąd spadamy.

Chwycił Kate za ramię.

– Czekaj – powiedziała. – Martin jest ranny. I chory. Najpierw zabierz jego, Davidzie.

– Nie. – Podpłynął do niej. – Nie zamierzam spuścić cię z oka. Nigdy więcej.

Słyszała, że Shaw mruknął coś pod nosem, ale czas jakby stanął w miejscu. Zdała sobie sprawę, że właśnie przytaknęła.

– Na miłość boską – odezwał się Shaw – ja wezmę Martina. Wy zajmijcie się uczonym, dużo tlenu i tak nie zużyje. – Zwrócił się do europejskiego naukowca: – A pan… Podobno świetnie pan pływa?

Uczony nie odpowiedział, tylko dał nura pod wodę. Martin opierał się, ale Shaw się nim zajął, w następnej chwili obaj także znikli. David założył maskę Kate, zanurkowali, ale stawiła opór na tyle skutecznie, że musieli zaraz się wynurzyć.

– O co chodzi? – spytał David.

– Chang.

David spojrzał przez ramię. Doktor Chang przebierał rękami i

nogami w wodzie.

– Myślałem, że zostawicie mnie tutaj.

Przecież on uratował Martinowi życie – pomyślała Kate.

– Nie ma mowy, nie zostawimy pana. – Ruchem głowy wskazała mu Davida. – Niech pan go chwyci za rękę.

– Nie chciałbym się narzucać…

– Och, niech pan da spokój! – Chwyciła dłoń Changa i zacisnęła palce na dłoni Davida; wszyscy troje zanurkowali.

Najpierw do butli podłączona była Kate, potem Chang. Wydawało się, że Davidowi potrzeba do oddychania mniej niż im obojgu.

Kate nie widziała Shawa, Martina ani tego drugiego uczonego. Powierzchnia pod ogniem zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Spojrzała w górę przez maskę. Ogień widziany od dołu wyglądał przepięknie, czegoś takiego nigdy jeszcze nie oglądała. Przypominał pomarańczowe i czerwone kwiecie rozwijające i zwijające płatki niczym na filmie odtwarzanym w przyspieszonym tempie.

Obok niej młócił wodę nogami Chang. Zamknął oczy, zapewne w wodzie była ropa. David prowadził, miał na stopach płetwy. Zdecydowanymi ruchami silnych nóg poruszał się do przodu, holując ich za sobą.

Wreszcie skończyło się morze ognia i Kate ujrzała nad swoją głową czarne nocne niebo. David skierował się ku górze. Po chwili on i Chang na powierzchni łapczywie chwytali powietrze.

Kate podniosła rękę, żeby osłonić oczy przed jaskrawymi światłami, które ją oślepiały. Tuż za linią ognia na powierzchni kołysał się inny statek. To był biały, jacht o czarnych oknach, trzypiętrowy. Wiedziała, że w żeglarskim żargonie piętra jachtu nazywają się jakoś inaczej – taki jednak widok miała przed oczami: trzypiętrowy wodny apartamentowiec. Wrażenie to potęgowały jeszcze zachodzące na siebie z przodu i z tyłu tarasy.

David holował ją i Changa w stronę jachtu. Na rufie stał rosły, czarnoskóry mężczyzna. Wyciągnął ręce, pochwycił Kate za oba ramiona i bez trudu wciągnął ją na pokład.

Kate zdjęła plecak, tymczasem Afrykanin jedną ręką wydobył z wody Changa i złożył go obok niej.

David wszedł na pierwsze stopnie drabinki.

– Jesteśmy pierwsi?

Afrykańczyk skinął głową.

David zatrzymał się, wziął maskę od Kate i miał już skoczyć do wody, kiedy na powierzchni pojawiła się czyjaś głowa – europejski uczony.

– Widział pan tamtych dwóch? – zawołał do niego David.

– Nie. – Naukowiec otarł wodę z twarzy. – Płynąłem z zamkniętymi oczami, w wodzie jest benzyna.

Kate zauważyła, że nawet nie był bardzo zdyszany. Koniecznie chciała porozmawiać z Davidem, ale już go nie było, już zanurzył się na powrót w czarnych wodach.

Mijające sekundy wlekły się niczym godziny.

– Jestem Kamau.

Kate odwróciła się w jego stronę.

– Kate Warner.

Ujrzała, jak uniosły się jego brwi.

– Wiem, wiem. Wszyscy tak reagują.

Spojrzała znów w kierunku wody.

Pojawiła się kolejna głowa. Shaw. Martina z nim nie było. Kate wychyliła się za barierkę.

– Gdzie Martin?

– Nie ma go tutaj? – Shaw odwrócił się w wodzie. – Spanikował, myślał, że tonie. Wydawało mi się, że popłynął przodem. Tam pod wodą nic nie widać.

Zanurkował z powrotem.

Kate wpatrywała się w ścianę ognia. Jeżeli Martin wypłynął pośrodku płomieni… Czekała. Poczuła, że ktoś owinął jej ramiona kocem. Podziękowała, nie odwracając się, żeby sprawdzić, kto to zrobił.

Nad powierzchnią pojawiły się dwie głowy, jeden mężczyzna ciągnął drugiego w stronę wody: David, a za nim Martin. Twarz Martina była poparzona, był prawie nieprzytomny. David wniósł go na pokład i ułożył na białej skórzanej kanapie w salonie. Chang podbiegł, żeby zbadać rannego. Kamau przyniósł zestaw do pierwszej pomocy, a Kate gorączkowo przeszukiwała apteczkę.

Shaw wypłynął znowu.

– Macie go?

– Tak! – krzyknęła Kate.

W momencie, gdy Shaw uchwycił się drabiny, David krzyknął do Kamau:

– Zabierajmy się stąd!

Kate i Chang w dalszym ciągu zajmowali się Martinem; zabandażowali mu głowę, ustabilizowali oddech.

– Wyliże się z tego – stwierdził Chang. – Teraz już poradzę sobie sam, Kate.

David wziął Kate pod ramię i zaprowadził ją pod pokład. Czuła dotyk jego dłoni. Była przemoczona i do cna wycieńczona, ale widok Davida i świadomość, że on żyje, wprawiały ją w euforię, uniesienie nie do opisania.

Zamknął drzwi na zasuwę.

– Musimy porozmawiać – powiedział David, wciąż zwrócony twarzą do drzwi.

Rozdział 56

Północne Maroko

Doriana przywrócił do przytomności dojmujący ból. Próbował zmienić pozycję, ale to tylko wzmogło cierpienie, aż krzyknął. Coś wbiło się w niego i tkwiło w jego ciele, zagłębiało się i poruszało w jego boku niczym gorący nóż. Zdarł z siebie hełm. Pochylił się, żeby zobaczyć, na co się nadział.

Gałąź drzewa wbiła się w jego bok tuż nad biodrem, tuż pod dolną krawędzią kamizelki kuloodpornej. Ostrożnie rozsupłał sznurówki i zdjął

ciężki pancerz. Ten ruch sprawił mu taki ból, że musiał go przerwać. Wypuścił kamizelkę z rąk i zadarł podkoszulek. Gałąź tkwiła kilka centymetrów od jego boku. Gdyby trafiła bliżej środka, załatwiłaby mu wątrobę.

Zacisnął zęby, zabrał się do wyciągania drewnianej drzazgi. Obejrzał ranę. Krwawiła, ale wiedział, że nic mu nie będzie. W tej chwili miał poważniejszy kłopot. Nawet na tle mrocznego nieba widoczne były trzy słupy czarnego dymu wznoszące się znad drzew – tylko tyle zostało po trzech śmigłowcach.

Ceuta nie dysponowała wsparciem powietrznym, wszystkie siły lotnicze zostały posłane do południowej Hiszpanii – natomiast ktoś, kto zdołał opanować bazę w Ceucie, musiał dysponować znaczną liczbą wojsk lądowych. Logicznie rzecz biorąc, wkrótce należało się spodziewać zwiadu.

Dźwignął się na nogi. Krzyki dobiegające z miejsca, gdzie rozbił się helikopter. Instynkt wziął górę – chwycił hełm, kamizelkę i pobiegł w stronę płonącego wraku. Od śmigłowca zajął się las i płonął gwałtownie, tworząc ścianę ognia, przez którą Dorian nie był w stanie przejść. Krzyki dobiegały teraz głośniej, jednak Dorian nie potrafił rozróżnić słów.

Cisnął na ziemię kamizelkę, potem hełm. Obiegł płomienie w poszukiwaniu jakiegoś przejścia. Po drugiej stronie ogień nie był tak gęsty, ale Dorian nadal nie widział wyraźnie płonącej maszyny. Uznał jednak, że zdoła się przedrzeć.

Wyjął pistolet z kabury i rzucił go na ziemię, a obok niego zapasowe magazynki. Odłożył też telefon satelitarny. Schował dłonie pod kamizelką i podszedł do linii ognia. Buty, mundur i hełm były ognioodporne, jednak tylko do pewnego stopnia, a poza tym pozostawały jeszcze nieosłonięte części ciała.

Zaczerpnął głęboko tchu i wstąpił w płomienie. Jego stopy dudniły o ziemię. Paliły nieznośnym żarem… Wstrzymywał oddech… aż wreszcie wypadł na przestrzeń wolną od ognia. Teraz widać było, że trzy z jego helikopterów upadły blisko siebie, a wzniecony przez nie pożar połączył się w jeden płomienisty krąg. Płonęły wszystkie maszyny. Dorian zdał sobie sprawę, że nie ma już czego w nich szukać, a krzyki nie dochodziły z wnętrza żadnego z nich.

Tymczasem usłyszał je znowu. Dorian odwrócił się gwałtownie. Czarna zbroja Immari, którą miał na sobie pilot, czyniła go w nocy niemal niewidocznym na tle ciemnej ziemi, a nawet w świetle ognia.

Dorian podbiegł do niego. Noga mężczyzny była wykrzywiona w

nienaturalny sposób, w boku jego uda ziała głęboka rana. Mężczyzna zatamował już krwawienie, co uratowało mu życie, jednak Dorian nie był pewien, czy to dobra wiadomość. Facet zdołał się wyczołgać z płonącego helikoptera, ale nie mógł biec, nie mógłby nawet stanąć.

– Pomocy! – zawołał tamten.

– Cisza – rzucił machinalnie Dorian spod ciemnego hełmu.

Co robić? Ten człowiek i tak stracił już zbyt wiele krwi, nie było do dyspozycji żadnych środków opatrunkowych. Dorian chciał sięgnąć po pistolet, ale zdał sobie sprawę, że zostawił go po drugiej stronie ściany ognia. Coś podpowiadało mu: Zakończ jego cierpienia i ruszaj. Nieprzyjaciel wkrótce tu będzie, na pewno zechce przeszukać okolicę. Nie wolno ci przez niego zginąć. Jednak Dorian nie potrafił się na to zdobyć, nie mógł przecież zostawić człowieka w ogniu, nie mógł porzucić na pastwę płomieni jednego ze swoich żołnierzy.

Pochylił się i chwycił mężczyznę za ramię.

– Dziękuję, szefie – wysapał pilot.

Dorian zawahał się chwilę, po czym wstał, poszedł po swój hełm i wrócił do rannego.

– Włóż to na głowę. Musimy przejść przez ogień.

Dorian zebrał wszystkie siły, by stawić opór bólowi, kiedy dźwignął mężczyznę i przerzucił go sobie przez ramię. Rana w boku dręczyła go, podczas wysiłku czuł ją tak, jakby rozdzierał własne ciało na strzępy.

Podbiegł do krawędzi ognia, zaczerpnął tchu, po czym ruszył naprzód. Teraz brnął wolniej, mobilizował przy tym wszelkie zasoby energii, jakie jeszcze posiadał. Kiedy znalazł się wreszcie poza zasięgiem płomieni, upuścił tamtego na ziemię i sam runął jak długi. Ogień przemieszczał się w przeciwną stronę, z wiatrem. Póki co, byli bezpieczni.

Dorian z trudem chwytał oddech, chciało mu się rzygać od bólu. Bolało go wszystko, nie potrafił nawet stwierdzić gdzie. Kątem oka dostrzegł pistolet, magazynki i telefon. Mógł zakończyć cierpienia tamtego – gdyby tylko zdołał sięgnąć… Próbował dźwignąć się i przeczołgać, jednak zmęczenie i ból wzięły górę, wgniotły go w ziemię, zmuszając do bezruchu.

Pilot przyczołgał się do Doriana, zaczął coś robić. Dorian próbował

go odepchnąć, ale pilot nie dawał za wygraną. Kolejne dźgnięcie bólu, tym razem w nogach. Ten człowiek znęcał się nad nim. Dorian próbował kopać, jednak tamten przygniótł jego nogi ciężarem swojego ciała. Ból narastał i ogarniał Doriana jak fala. Zatapiał go, aż w końcu zatopił bez reszty. Drzewa znikły w ciemnościach.

Kiedy Dorian się obudził, wciąż panował mrok, jednak w miejscu, gdzie spadły helikoptery, nie było już ognia, tylko dym. Dym i ból. Jednak znów mógł się poruszyć. Obok niego leżał pilot.

Dorian usiadł, krzywiąc się przy każdym ruchu. Jego stopy były poparzoną, opuchniętą masą. Obok leżały rozsznurowane, stopione buty. Podeszwy w miejscu, gdzie żar zmienił je w płyn, który przywierał do jego stóp, stały się zupełnie gładkie. Pilot zdjął z niego buty, prawdopodobnie ratując mu w ten sposób stopy. Ile czasu trzeba, żeby zastygła roztopiona guma? Gdyby buty pozostały na nogach Doriana, być może już nigdy nie mógłby chodzić.

Obok zwęglonych buciorów Doriana stała nowa, nietknięta para. Dorian spojrzał jeszcze raz na chrapiącego pilota – był boso. Dorian przystawił buty do swoich stóp. Trochę za małe, ale wystarczą, chociaż to zależy, jak daleko trzeba będzie iść. Tego właśnie należało się

dowiedzieć.

Podczołgał się do miejsca, gdzie leżał jego pistolet i telefon. Spojrzał na pilota; przez chwilę zastanawiał się, co zrobić najpierw. Obszar wokół rany w nodze pilota już wykazywał oznaki zakażenia.

Dorian uruchomił telefon.

– Dowództwo Floty. Mówi Sloane…

– Szefie, my…

– Milczeć. Połączcie mnie z kapitanem Williamsem.

– Panie generale…

– Kapitanie, dlaczego ciągle jeszcze znajduję się gdzieś w lesie, za liniami nieprzyjaciela?

– Szefie, wysłaliśmy dwie misje ratunkowe. Obie zostały zestrzelone. Znajduje się pan głęboko w zasięgu ich dział.

– Nie chcę teraz słyszeć, ile razy pan nawalił, kapitanie. Wyślijcie na mój telefon mapę z nałożonym zasięgiem ostrzału.

– Tak jest, szefie. Sądzimy, że Ceuta może posłać w stronę pańskiej lokalizacji siły naziemne…

Dorian odsunął telefon i przyglądał się mapie, nie zwracając uwagi na gadaninę kapitana. Z miejsca, w którym Dorian się znajdował, przypuszczalnie za trzy godziny mógł dotrzeć do najbliższego punktu kontaktowego znajdującego się poza zasięgiem armat. Zerknął na poparzone stopy. Tak, raczej cztery godziny – biorąc rzecz bardziej realistycznie. Nie będzie to łatwa wędrówka, ale da radę.

Do świadomości Doriana dotarło chrapanie śpiącego pilota. Zerknął w jego stronę poirytowany. Co ma robić? Pistolet i magazynki leżały tuż obok, bezgłośnie podsuwając rozwiązanie. Odwrócił od nich wzrok, rozważając w myślach alternatywy. Każdej z rozważanych opcji towarzyszyła taka sama, chłodna i ostateczna myśl: Nie bądź głupcem. Wiesz, co trzeba zrobić.

Pierwszy raz w swoim życiu Dorian był w stanie połączyć z tą myślą twarz – twarz Aresa. Teraz już wiedział. Po raz pierwszy czuł swoje własne myśli – swoje prawdziwe myśli, tę osobę, którą był przed pierwszym wybuchem epidemii, kiedy ojciec umieścił go w tubusie. Chwila, którą obecnie przeżywał, była mikrokosmosem wszystkich trudnych decyzji, jakie kiedykolwiek podjął – walki między tym, co jego

emocjonalna, jego ludzka jaźń chciała zrobić, a tym okrutnym, zimnym głosem. Ares. Ares był czającą się za kulisami, niewidoczną, powodującą Dorianem siłą sprawczą kształtującą jego myśli. Dorian nigdy dotąd nie był w pełni świadom tych zmagań odbywających się wewnątrz umysłu – aż do tej chwili.

Ares zawołał znowu: Nie bądź słabeuszem. Jesteś kimś wyjątkowym. Ty musisz przetrwać. Od ciebie zależą losy twojego gatunku. On jest tylko jeszcze jednym żołnierzem, który padł za naszą sprawę. Niech jego poświęcenie nie mąci twojego osądu.

Dorian podniósł telefon do twarzy.

– Kapitanie, właśnie wysłałem panu współrzędne.

Spojrzał na pilota, potem na poparzone stopy. Mocno poparzone, ale nadal był w stanie iść.

– Szefie?

Umysł Doriana zachowywał się jak stateczek na wzburzonym morzu, to w przód, to w tył. Głos przemawiał teraz stanowczo: Ten świat nie został stworzony dla słabych. Dorianie, rozgrywasz największą partię szachową w historii. Nie narażaj króla, by ocalić pionka.

– Jestem tutaj – oznajmił Dorian. – W punkcie kontaktowym będę za…

Nie rób tego.

– …za osiem godzin. Weźcie pod uwagę, że mam ze sobą jeszcze jedną ranną osobę. Jeżeli nie znajdziemy się w wyznaczonym miejscu, oddział ratunkowy ma ruszyć nam na spotkanie i szukać nas w lesie w obszarze określonym kątem czterdziestu siedmiu stopni.

Głos zniknął, umilkł, jakby nigdy go nie było. Myśli Doriana znów należały tylko do niego. Był wolny. Był… inny, czy może właśnie był osobą, którą zawsze miał być? Rozważania przerwały mu słowa, które rozległy się w słuchawce:

– Tak jest, panie generale. Powodzenia.

– Kapitanie.

– Tak jest, szefie?

– Dziewczyna w mojej kwaterze – powiedział Dorian.

– Tak jest, sir. Jest tutaj…

– Powiedzcie jej… że nic mi nie jest.

– Tak jest, dopilnuję tego…

Dorian rozłączył się.

Opadł na ziemię. Był głodny. Musiał coś zjeść, potrzebował sił, zwłaszcza że czekało go dźwiganie dodatkowego ciężaru. Musiał upolować coś do zjedzenia.

Dosłyszał w oddali niski grzmot. Czyżby burza? Nie. To był łoskot setek końskich kopyt.

Rozdział 57

Gdzieś u wybrzeża Morza Śródziemnego w okolicach Ceuty

Przez większą część minionej godziny Kate nie zamieniła z Davidem ani słowa i czuła się z tym bardzo szczęśliwa. Leżeli, oboje nadzy, w pościeli na wielkim małżeńskim łożu w wyłożonej

drewnianymi panelami głównej sypialni jachtu.

Wydawało jej się to niemal nierealne, tak jakby nagle znaleźli się w luksusowym hotelu, jak gdyby świat zewnętrzny był tylko złym snem. Czuła się bezpieczna i wolna, pierwszy raz od… Nie pamiętała już od kiedy.

Głowa Kate spoczywała na jego piersi. Uwielbiała słuchać bicia jego serca, czuć jak jego ciało wznosi się i opada z każdym oddechem. Przesunęła palcem wokół przerywanej blizny, która wyglądała jak wypalone piętno.

– Ta jest nowa – rzekła półgłosem.

– Koszt drewnianego konia w tym popieprzonym świecie.

Jego głos brzmiał poważnie.

– Czy to miał być żart? – Podniosła się i popatrzyła mu w oczy, licząc na wyjaśnienie, ale patrzył gdzie indziej.

Był w jakiś sposób inny, twardszy, odleglejszy. Wyczuła to, kiedy się kochali. Nie był tak delikatny jak wtedy, w Gibraltarze.

Znów położyła głowę na jego piersi, kryjąc twarz.

– Śniłam o drewnianym koniu. Rysowałeś…

David zepchnął ją z siebie.

– Rysowałem, to prawda…

To był prawdziwy szok. Z wolna, niepewnie, pokiwała głową.

– Tak, weranda z widokiem na błękitną zatokę i pokryty lasem półwysep…

– Niemożliwe… – wyszeptał David. – Jak?

Przypomniała sobie, co mówił Martin o tym, że gen atlantydzki przypuszczalnie powiązany jest z jakościowym procesem biologicznym. Mówił też o cząstkach subatomowych przemieszczających się z szybkością przewyższającą prędkość światła…

Kate przetoczyła Davidowi krew, nie mogła jednak zmienić jego genomu, nie mogła oddać mu genu atlantydzkiego – a jednak istniała między nimi jakaś więź.

– Przypuszczam, że to ma coś wspólnego z genem atlantydzkim, uruchamia jakiś rodzaj biologicznego powiązania kwantowego…

– Dobrze, dobrze. Daj sobie spokój. Nie chcę słuchać tego naukowego bełkotu. Musimy porozmawiać.

Kate odsunęła się.

– Mów. Nie potrzebujesz zaproszenia na piśmie.

– Porzuciłaś mnie.

– Co takiego?

– W Gibraltarze. Ufałem ci…

– Pozwól, że ci przypomnę: zostałeś trzykrotnie trafiony, prawda? Keegan właśnie miał cię zabić.

– Ale nie zabił.

– Zawarłam z nim układ…

– Nic podobnego. On mnie potrzebował. Chciał, żebym zabił

Sloane’a. Manipulował i tobą, i mną. Powinnaś była przyjść do mnie…

– Mówisz poważnie? Davidzie, ledwo trzymałeś się na nogach. Keegan powiedział mi, że w budynku roi się od jego ludzi, agentów Immari. I byli to jego ludzie, tak czy nie?

– Byli…

– I co mogłeś zrobić? Byłeś otoczony…

– Nie okłamałbym ciebie. Nie spałbym z tobą i nie zniknął w nocy.

Kate ogarnął gniew. Starała się panować nad emocjami.

– Nigdy cię nie okłamałam…

– Ale nie wierzyłaś mi. Nie powiedziałaś mi…

– Ocaliłam ci życie. – Wstała i potrząsnęła głową. – Zrobiłam, co zrobiłam. Stało się.

– Zrobiłabyś znowu to samo?

Kate powstrzymała odpowiedź cisnącą jej się na usta.

– Odpowiedz mi!

Wpatrywała się w niego, a on przyglądał się jej. Był tak bardzo inny. A jednak wciąż był tym mężczyzną, którego…

– Tak, Davidzie. Zrobiłabym to jeszcze raz. Jesteś tutaj. I ja jestem tutaj. Oboje żyjemy.

Chciała powiedzieć coś więcej, ale nie mogła się na to zdobyć, kiedy patrzył na nią w ten sposób, takim zimnym, martwym wzrokiem.

– Nie pozwolę, żeby pod moim dowodzeniem znajdował się ktoś, kto mi nie ufa.

Kate nie potrafiła powstrzymać się dłużej.

– Pod twoim dowodzeniem?!

– Tak jest.

– W takim razie, świetnie się składa, bo nie zamierzam wstąpić do żadnej armii… Ani brać udziału w czymkolwiek, co tu zorganizowałeś…

Rozległo się stukanie do drzwi. Dla Kate było ono niczym łyk wody dla umierającego. Otworzyła usta, ale David ją uprzedził.

– Nie teraz…

– Tu Kamau. Pilna sprawa.

David i Kate ubrali się pospiesznie, stojąc plecami do siebie. David spojrzał na nią chłodno, przybrał uprzejmy wyraz twarzy. Kiedy skinęła głową, otworzył drzwi.

– Davidzie… – zaczął Kamau.

– Co jest?

– Ten stary.

– Co z nim?

– Nie żyje.

David spojrzał znów na Kate, teraz jego twarz uległa przemianie, twardość rysów znikła bez śladu. Dostrzegła współczucie i mężczyznę,

którego pokochała. Radość na ten widok walczyła w jej sercu z bólem odczuwanym z powodu żałobnej wieści. Prócz tego zaskoczenie: Martin miał poparzoną twarz, ale nie był ciężko ranny. Czy lekarstwo Changa nagle przestało działać? Co teraz bez niego zrobi? Nigdy nie zdążyła mu podziękować za wszystko… Jakie były ostatnie słowa, które do niego powiedziała?

– Dziękuję… że nam powiedziałeś – odezwał się David.

– Musisz tam pójść, Davidzie. Weź broń.

– Po co?

Kamau rozejrzał się, sprawdzając, czy nikt ich nie podsłuchuje.

– Mam wrażenie, że ktoś go zabił.

Martin leżał nieruchomo na białej skórzanej kanapie w głównym salonie górnego pokładu.

Byli tam wszyscy: Kate, David, Kamau, Shaw i obaj uczeni, czyli

Chang i europejski naukowiec, który wreszcie przedstawił się jako doktor Arthur Janus. Kate przez chwilę przyglądała się Martinowi, potem przeszła przez pokój i uklękła. Starała się panować nad sobą… ale on był najbliższą jej istotą, prawie ojcem. Nie za bardzo się sprawdził w tej roli, ale niewątpliwie bardzo się starał. Nie wiedzieć czemu, właśnie to było dla Kate najtrudniejsze. Usiłowała zaprowadzić porządek w myślach i skupić się. A jednak niełatwo było zapomnieć słowa Kamau: „Chyba ktoś go zabił”.

Nie dostrzegła śladów walki. Obejrzała jego paznokcie – żadnych strzępów naskórka czy śladów krwi. Na jego ciele widniało kilka siniaków, ale zdaniem Kate nie były nowsze niż potłuczenia powstałe podczas ucieczki ze statku. Martin wyglądał tak samo jak w chwili, kiedy Kamau wyciągnął go z wody. Spojrzała na Afrykanina, zadając wzrokiem pytanie, czy jest pewien.

Skinął lekko.

Kate dotknęła karku Martina. Tak… Poruszyła nieznacznie jego głową, sprawdzając zakres ruchu. Złamany kręgosłup na odcinku

szyjnym. Poczuła, że coś ściska ją za gardło. Ktokolwiek to zrobił, znajdował się w tym pokoju i właśnie w tej chwili jej się przyglądał.

– Kate, strasznie mi przykro z powodu Martina – odezwał się Shaw. – Naprawdę. Ale musimy zejść z pokładu tego statku i ruszać w drogę. Tutaj nie jesteś bezpieczna.

Czy Shaw też to zauważył? Czy wiedział?

– Ona nigdzie się nie wybiera – zaprotestował David.

– Owszem – upierał się Shaw. – Proszę mi powiedzieć, dokąd pan nas wiezie, a ja poczynię starania, żeby ktoś nas stąd zabrał.

David nie zwracał na niego uwagi. Podszedł krok w stronę Kate.

Shaw chwycił go za ramię.

– Ej, mówię do pana.

David odwrócił się i odepchnął go, omal nie powalając.

– Dotknij mnie jeszcze raz, a wyrzucę cię za burtę.

– Nie ma sprawy. Tylko spróbuj.

Kamau stanął obok Davida, dając Shawowi do zrozumienia, że jakby co, będzie miał dwóch przeciwników.

Kate wepchnęła się między trzech mężczyzn.

– Dobrze, dosyć już tego prężenia muskułów!

Chwyciła Davida za rękę i odciągnęła go.

Rozdział 58

Północne Maroko

– Dziękuję, szefie, że pan mnie uratował – powiedział pilot.

Dorian odciął kawałek rozgotowanego mięsa i pochłonął go łapczywie.

– Nie ma o czym mówić. Poważnie: nigdy nie mów o tym nikomu.

Pilot zawahał się.

– Tak jest, szefie.

Przez chwilę jedli w milczeniu, aż zaspokoili pierwszy głód.

– To mi przypomina, jak jeździłem z tatą na biwak.

Dorian wolałby, żeby ten sentymentalny frajer stracił przytomność, przynajmniej wtedy by się zamknął. Spojrzał jeszcze raz na jego ranę, na oznaki zakażenia. Noga zdecydowanie do amputacji… O ile facet dożyje do rana. Jednak właśnie ta myśl sprawiła, że Dorian odpowiedział.

– Mój ojciec… niespecjalnie przepadał za biwakowaniem.

Pilot helikoptera chciał się odezwać, ale Dorian nie dopuścił go do słowa.

– Służył w wojsku i był z tego bardzo dumny. Już wtedy zainteresował się Immari International, ale w czasach mojego dzieciństwa to był po prostu rodzaj klubu, do którego należał. Dopiero później zgromadzenie o charakterze raczej towarzyskim przerodziło się w poważne przedsięwzięcie. Łączyło nas właściwie tylko jedno – to, że zabierał mnie na parady wojskowe. Już podczas pierwszej z nich

wiedziałem, kim chcę zostać. Wystarczyło, że zobaczyłem żołnierzy Kaisera ustawionych w szeregi i maszerujących równym krokiem, że usłyszałem rytm marszowej muzyki…

– Niesamowite, szefie. Już wtedy pan wiedział, że chce zostać żołnierzem?

Tamtego wieczoru Dorian powiedział ojcu: „Chcę maszerować w pierwszym rzędzie, tato. Proszę, kup mi trąbkę. Będę najlepszym trębaczem w całej armii cesarza”. Po odrodzeniu w tubusie znikły blizny na nogach i tylnej części ciała, ale Dorian wciąż jeszcze pamiętał, jakie

lanie dostał od ojca. „Dieterze, oto, co świat ma do zaoferowania trębaczom”.

– Tak. Już wtedy wiedziałem. Żołnierzem…

Ale kiedy wiedział tak naprawdę? Kiedy stał się tym, kim jest? Tamtego dnia w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym szóstym roku, kiedy wyszedł z tubusa. Był już inny – był Aresem. Taka była prawda. Teraz rozumiał to jasno. Jednak…

– Chwileczkę, sir. Powiedział pan coś o armii Kaisera?

– Owszem. To… długa historia. A teraz morda w kubeł i odpocznij trochę. To rozkaz.

Dorian czuwał przez połowę nocy i spał tylko kilka godzin, jednak kiedy się obudził, czuł się o wiele lepiej. Na wschodzie pojawiły się pierwsze promienie słońca, las budził się do życia.

Co więcej, Dorian obudził się z pomysłem. Dlaczego nie wpadł na to wcześniej? Należało działać szybko, jeżeli chciał mieć jakieś widoki na powodzenie.

Przeczołgał się w stronę pilota. Facet oddychał płytko. Ropa sączyła się z rany i wsiąkała w leśne poszycie, tworząc wokół rannego czarną i czerwoną kałużę. Co jakiś czas wstrząsały nim drgawki.

Dorian odszedł na palcach, siadł na kamieniu i przez dłuższą chwilę nasłuchiwał, próbując wyczuć kierunek. Kiedy był już pewien, sprawdził broń i wyruszył.

Zza krzaków Dorian dostrzegł dwóch Berberów. Jeden spał na ziemi, drugi, pewnie ważniejszy w hierarchii, zajmował namiot. Miał niemal pewność, że jest ich tylko dwóch, bo jedynie dwa konie stały przywiązane do pobliskiego drzewa.

Obok dymiącego ogniska leżała wielka maczeta. Dorian postanowił się nią posłużyć. Strzały zwróciłyby niepotrzebnie uwagę przeciwnika. Dwaj śpiący Berberzy nie będą stanowili problemu.

Dorian uderzył piętami w końskie boki. Pędził na grzbiecie wierzchowca przez las. Kiedy tylko dotrze do rannego, posłuży się telefonem i przyspieszy ewakuację. Jak długo potrwa, nim dotrą tam konno? Chociaż właściwie pytanie brzmiało inaczej: ile czasu zostało jeszcze pilotowi? Tego Dorian nie był w stanie określić. Wiedział jednak, że konie mogły uratować mu życie. Znów ponaglił swojego wierzchowca, a ten posłusznie przyspieszył. Drugiego prowadził za sobą na wodzach. Zdumiewające zwierzęta.

Dotarłszy do celu, Dorian zwolnił i zeskoczył, zanim konie się zatrzymały.

– Hej, wstawaj!

Dorian sięgnął po telefon satelitarny. Pilot nie odpowiadał. Zamarł. Nie… Odwrócił się. Wiedział, co oznacza ten widok, jednak podbiegł do towarzysza i przyłożył dwa palce do jego szyi. Poczuł dotyk zimnej skóry zanim zorientował się, że nie ma pulsu, jednak jeszcze przez sekundę nie odejmował ręki i spoglądał na jego zamknięte oczy.

Ogarnęła go wściekłość. Omal nie kopnął martwego ciała. Miał ochotę uklęknąć i bić go pięściami po twarzy – za to, że umarł, że był mu ciężarem, że… Za wszystko. Gwałtownie wstał, konie spłoszyły się i cofnęły, a jeden z nich zarżał i wspiął się na zadnie nogi. Głupie, śmierdzące zwierzaki. Chciał walnąć któregoś z nich, ale były poza jego zasięgiem. Nieważne. Jednego zajeździ na śmierć, potem wsiądzie na drugiego i pojedzie dalej.

Przypadł do telefonu.

– Dowództwo Floty.

– Dajcie mi kapitana Williamsa.

– Proszę określić swoją tożsamość.

– A jak myślisz, kurwa, kto mówi? Często zdarzają się pomyłki? Dawaj mi Williamsa, bo jak wrócę, rozedrę cię na pół!

– P-proszę zaczekać, s-szefie.

Minęły dwie sekundy.

– Tu Williams…

– Zmiana planów. Będę w strefie lądowania za niecałą godzinę.

– Możemy tam dotrzeć…

– Nie pytam, co możecie. Macie być za godzinę, a raczej wcześniej. Co jest, do ciężkiej cholery, ruszcie dupska. Pospieszcie się. Jeżeli będę musiał wracać do floty na własną rękę, przypłacisz to życiem, kapitanie!

Dorian słyszał, jak kapitan wykrzykuje rozkazy.

– Będziemy… na czas, szefie.

– Dziewczyna…

– Opiekujemy się nią.

– Pozbądźcie się jej.

– Chce pan…

– Nieważne, dokąd ją odprawicie, jak wrócę, ma już jej nie być.

Dorian rozłączył się. Wskoczył na bliższego z koni i uderzył z całej siły piętami w jego boki.

Rozdział 59

Na Morzu Śródziemnym w pobliżu Ceuty

– To Shaw go zabił – rzekł bezbarwnym głosem David.

Kate wzdrygnęła się, spojrzała na zamknięte drzwi.

– Nie mów tak głośno.

– Dlaczego? On wie, że to zrobił. I wie, że ja wiem.

Kate patrzyła mu w oczy. Był tak rozgniewany. Widziała to nie tylko w jego oczach, lecz także na całym jego ciele, słyszała to w jego głosie, a również czuła to – na jakimś głębszym poziomie, tak jakby jakaś część jej istoty była nim samym. Tak jakby gniew wzbierał w nim, a następnie przesączał się do jej jestestwa, niczym żar bijący od rozgrzanego asfaltu na szosie. Czuła, jak ten gniew ją zakaża, odruchowo opierała się i podświadomie przygotowywała do kolejnego starcia. Wszystko wymykało się spod kontroli.

Musiała to przerwać, tylko od czego zacząć? Podjęła decyzję: zacznie od Davida. Potrzebowała go, pragnęła go, nie mogła tego zrobić bez niego… Nie chciała nic zrobić bez niego.

David przechadzał się po pokoju i rozmyślał. Były to ponure przemyślenia, Kate czuła to doskonale. Wyciągnęła rękę i czekała, aż na nią natrafi. Bez słowa zaprowadziła go do łóżka. Posadziła go i uklękła przed nim.

– Chcę, żebyś ze mną porozmawiał. Dobrze? – Ujęła jego twarz dłońmi.

David siedział ze wzrokiem wbitym w ziemię, nie patrzył na nią.

– Zwiążę ich wszystkich, żeby było sprawiedliwie, Kamau także. Gdzieś ich wysadzimy. Nieważne gdzie. Będzie więcej żywności dla nas dwojga. Potem trzeba będzie skontaktować się z Anglikami i Amerykanami. – Pokręcił głową. – Flota Sloane’a jest tuż przy wybrzeżu marokańskim. Dlaczego Angole jeszcze na nią nie uderzyli? Na co czekają? Mogliby w ten sposób szybko skończyć wojnę. Brak im paliwa? Może lotniczego, ale przecież mają atomowe okręty podwodne, całe mnóstwo. Wystarczy najpierw rozprawić się z flotą, potem otaczać kolejne obozowiska Immari, osądzać winnych na miejscu i po sprawie. Szybko i skutecznie.

– Davidzie…

Nadal na nią nie patrzył.

– Wiem, to brzmi okrutnie, ale nie ma innego wyjścia. Może o to właśnie w tym wszystkim chodzi. Zaraza jest ostatecznym sprawdzianem. A może raczej sądem ostatecznym, dniem, w którym ludzie okazują się takimi, jakimi są w rzeczywistości. Nie wiesz, jakich rzeczy oni się dopuszczali, Kate. Tak, to sprawdzian i szansa – by oczyścić świat z ludzi pozbawionych moralności, wartości i współczucia dla bliźnich.

– W tej sytuacji ludzie przestają być sobą, to desperacja…

– Nie. Myślę, że właśnie epidemia ujawnia ich prawdziwą naturę. Albo dopomagają tym, którym powiodło się gorzej, albo dopuszczają się zdrady własnego gatunku, pozostawiając swoich pobratymców na pastwę śmierci. Teraz już wiemy, kim są. Trzeba wytropić wszystkich Immari i wszystkich sympatyków Immari, a następnie ich wyeliminować. Świat potem stanie się lepszy. Zapanuje pokój, będzie to świat ludzi troszczących się o siebie nawzajem. Świat bez wojen, bez głodu, bez…

– Davidzie. Davidzie, nie jesteś sobą.

Popatrzył na nią po raz pierwszy.

– Być może jestem nowym sobą. Ot, taki żarcik dla wtajemniczonych.

Kate zacisnęła zęby. Miała ochotę go spoliczkować.

– Mówisz jak ktoś inny, kogo znam. On chce zmniejszyć populację planety i wyeliminować ludzi, którzy nie pasują do jego ideału.

– Cóż… Może Sloane miał dobry pomysł, tylko wykonanie okazało się nie takie, jak powinno. Jak wykonanie wyroku.

Kate czuła, że zaraz wybuchnie. Zamknęła oczy. Potrzebowała argumentów, musiała zmienić tok tej rozmowy. Chciała wyciągnąć z niego jakieś informacje, które pozwoliłyby jej zrozumieć, co się z nim stało, dlaczego tak się zmienił. Musiała skupić się na faktach.

Słyszała, jak David mruczy pod nosem:

– Do diabła, gdyby były jakieś problemy z okrętami podwodnymi, mogliby po prostu użyć pocisków balistycznych…

– Wiem, dlaczego nie atakują floty Immari.

– Zaraz, co ty mówisz?

– Powiedziałabym ci, ale ty musisz mi wyjawić, co się z tobą stało.

– Ze mną? Nic. Dzień jak co dzień.

– Mówię poważnie.

– No cóż, zastanówmy się… Od czego by tu zacząć… Sloane mnie zabił. Właściwie zrobił to dwa razy. – Podniósł poły koszuli. – Widzisz? Nie ma już tych starych blizn.

Jego skóra była gładka jak u noworodka. Kate nie zwróciła na to uwagi wcześniej, kiedy się kochali… Wytężyła całą siłę woli, by nie okazać wstrętu i nie odsunąć się od niego. Kim on jest…?

– Ja… Nie rozumiem.

– Witamy w klubie. Myślisz, że ja coś pojmuję? Chcesz wiedzieć więcej?

– Opowiedz mi o wszystkim.

– W porządku. Po drugiej śmierci Davida Vale’a obudziłem się, rzecz jasna, wewnątrz tajemniczej atlantydzkiej struktury. Wiadomo, normalka. Logiczne. Była tylko jedna droga ucieczki, jak korytarz wyznaczony szczurowi w labiryncie. Rzeczony korytarz doprowadził mnie na wzgórza w pobliżu Ceuty. – Wpatrywał się w przestrzeń, przywołując wspomnienie. – To było straszne. Suma wszystkich moich lęków, ziszczenie wszystkich obaw przede mną, na moich oczach: Immari. Protokół Toby. Klęska, jaką poniosłem. Na całej linii. Patrzyłem na to, co się rozgrywa, jak we śnie. Schwytał mnie patrol Immari i zabrali mnie do bazy. I wtedy zobaczyłem, co tam się dzieje, co tam robią…

Kate skinęła głową.

– I postanowiłeś z nimi walczyć.

– Nie. Nie od razu i tego się wstydzę. Bardzo się tego wstydzę. W pierwszym odruchu chciałem uciec i odnaleźć ciebie. –

Popatrzył na nią i przez ułamek sekundy znów ujrzała mężczyznę, którego pokochała. Silnego i delikatnego zarazem. Davida. Odwrócił wzrok.

– Nie miałem jednak pojęcia, gdzie jesteś, skąd zacząć. Wtedy postanowiłem walczyć i przejąć bazę.

– Davidzie, czy to cię w jakiś sposób zmieniło?

– Przed dzisiejszym dniem zabiłem już setki ludzi – cholera, nie wiem nawet ilu. Większość z nich na to zasługiwała, a w każdym razie byli to nieprzyjaciele, którzy próbowali zabić mnie czy ludzi z mojego oddziału – no, może nie licząc tych, których zastrzeliłem z karabinu snajperskiego, ale w gruncie rzeczy, to na jedno wychodzi. W Ceucie stało się coś innego. Tutaj nie wykonywałem rozkazów, tylko sam opracowałem plan, zaangażowałem ludzi w jego wykonanie, a kiedy wybiła godzina, nacisnąłem guzik i unicestwiłem tysiące żołnierzy –

jednym słowem rozpętałem piekło. Jestem sprawcą tej jatki i towarzyszy mi myśl, że to sprawiedliwa wojna, że na to zasłużyli. Chcę doprowadzić tę walkę do końca. Czuję wolę, która płonie we mnie jak ogień. Chcę więcej. Chcę zniszczyć ich wszystkich, teraz, dopóki to możliwe…

Kate rozumiała go. Po tym, jak porzuciła go w Gibraltarze, i po tym, jak powziął decyzję, żeby podjąć walkę w Ceucie. Zdawała sobie sprawę, że jego rany nie zagoją się z dnia na dzień, a jego gniew szybko nie wygaśnie. Istniała jednak furtka, okienko, przez które mogła przemknąć, aby się do niego dostać. David poruszył się niespokojnie. Teraz łatwo było go dotknąć i czuła, że następne słowa zadecydują o tym, co stanie się z nimi obojgiem, a także z wieloma innymi ludzkimi istnieniami.

– Potrzebuję twojej pomocy, Davidzie.

Spojrzał w jej stronę, ale nic nie powiedział.

– W ciągu najbliższych czterdziestu ośmiu godzin dziewięćdziesiąt procent ludności całej kuli ziemskiej umrze.

– Co?

– Wirus podległ mutacji. W Niemczech nastąpił wybuch…

– Sloane. To on wyniósł walizkę ze struktur na Antarktyce.

– Cokolwiek to było, wywołało promieniowanie, które ogarnęło całą planetę. Nastąpiła przemiana, zmieniła się postać epidemii. Teraz nie ma już obrony przeciwko niej. Orchidea zawiodła. Wszystkie narody czeka zakażenie i śmierć. Sądzę jednak, że potrafię znaleźć lekarstwo. Martin współpracował z tajnym konsorcjum noszącym nazwę Continuity. Należą do niego ludzie z CDC, ośrodka badań nad epidemią. Myślę, że Martin był bliski znalezienia leku. Mam jego notatki, ale potrzebuję twojej pomocy.

– Sądzisz…

– Jest jeszcze coś. Muszę coś ci powiedzieć… Kocham cię, Davidzie i przykro mi, że sprawiłam ci ból, kiedy porzuciłam cię wtedy na Gibraltarze. I przykro mi, że nie powiedziałam ci o Keeganie. Żałuję, że ci nie zaufałam. To się więcej nie powtórzy. Cokolwiek się stanie, od tej chwili ty i ja dokończymy to razem. Dodam, że nie ma dla mnie znaczenia, ile razy umarłeś, czy jakie blizny masz, a jakich nie masz.

Pocałował ją w usta i był to pocałunek jak tamten w Gibraltarze. Czuła, jak uchodzi z niego gniew, jakby ten pocałunek udrożnił jakiś zawór – zawór, który bez tego mógł być przyczyną śmiercionośnej

eksplozji.

Kiedy się rozdzielili, patrzył na nią, a w jego oczach znów pojawiła się miękkość.

– I jeszcze jedno: oddaję się pod twoje rozkazy.

– Prawdę mówiąc… Mam wrażenie, że przez jakiś czas to ty mogłabyś porozkazywać. Ja w tej chwili trochę odpadam, zaczynam patrzeć na wszystko z innej perspektywy, przypominam sobie różne rzeczy, które dopiero co powiedziałem… – David potrząsnął głową. – Nie były to najrozsądniejsze słowa, jakie wyszły z moich ust, zresztą też niezbyt logiczne. Wygląda na to, że ty wiesz lepiej, co się dzieje. Więc zajmij się myśleniem, a ja się skupię na strzelaniu.

– To chyba dobry pomysł.

David wstał i rozejrzał się po salonie.

– Tajemnicze morderstwo na jachcie oraz odliczanie do globalnej apokalipsy. Nieźle, przecież to dopiero druga randka.

– Trzeba przyznać, że ciekawie się zaczyna.

– Cóż, nie chciałbym, żebyś się nudziła w moim towarzystwie. A więc od czego zaczynamy? Od zarazy czy od mordercy Martina?

– Chyba…

Nagle jacht zwolnił. Tracił szybkość i wszystko wskazywało na to, że wkrótce znieruchomieje.

– Co się dzieje?

– Nie wiem.

David objął ją ramieniem i przeprowadził przez pokój. Wskazał korytarz prowadzący do schodków i luksusowej łazienki w dole. Podał jej pistolet.

– Schowaj się tam. Zamknij drzwi. Ja…

Pocałowała go znowu.

– Uważaj na siebie. To mój pierwszy rozkaz.

Rozdział 60

Awangarda Floty Alfa Immari

W pobliżu Tangeru, Maroko

Dorian wszedł na mostek kapitański. Wszyscy odwrócili się i wyprężyli na baczność.

– Podobno masz dla mnie jakąś wiadomość – odezwał się do kapitana.

Kapitan bez słowa podał mu kartkę, Dorian rozwinął ją.

Mam Warner.

Ma kod.

Przygotuj ekstrakcję.

Na jachcie blisko Ceuty.

Kierunek nieznany.

Bądź gotowy.

Dorian rozważał możliwości działania. Gdyby ci cholerni Angole nie zaminowali cieśniny, jego flota mogłaby tam popłynąć. Fakt, że Berberzy opanowali Ceutę i północne Maroko również nie ułatwiał zadania.

– Wysłaliśmy za nimi jednostki z Fuengirola – powiedział kapitan.

– Przypuszczalny czas przechwycenia? – spytał Dorian.

– Nieznany.

– Co to ma znaczyć? Jak to „nieznany”?

– Poruszają się z prędkością prawie trzydziestu węzłów. Nie mamy tak szybkiego statku, żeby ich dogonić.

Dorian pokręcił głową.

– Dorwiemy ich, kiedy zwolnią albo się zatrzymają. Albo dopadniemy ich, kiedy zawiną do jakiegoś portu.

– Powiadomcie źródło. I dajcie mi mapę z zasięgiem ostrzału z Ceuty. Musimy okrążyć ich działa.

Rozdział 61

Morze Śródziemne w pobliżu Ceuty

David zatrzymał się przy drzwiach. Nasłuchiwał, czekał na jakieś odgłosy, które pozwoliłyby mu zorientować się w sytuacji. Silniki umilkły, czterdziestometrowy jacht przemieszczał się teraz niemal bezgłośnie. David spojrzał w kierunku przeszklonej ściany, za którą znajdował się taras.

Cofnął się od drzwi. Jeżeli zabójca Martina próbował przejąć statek, z pewnością czekałby na niego właśnie przy drzwiach kabiny. Wyszedł na taras. W zasięgu wzroku nie było innych jednostek. Nawet światła Ceuty zgasły, pozostał jedynie blask księżyca. David zajrzał

ostrożnie do salonu – pomieszczenia sąsiadującego z sypialnią. Nikogo. Stłumiona poświata ukrytych lamp oświetlała luksusowe wnętrze, jego część bawialną i jadalną. Na głównym pokładzie znajdowała się tylko największa z kabin i ten salon. Pomieszczenia dla załogi i gości znajdowały się poniżej.

Zakładając, że przeżyję następnych kilka minut – pomyślał – będę musiał przenieść Kate niżej, do jakiegoś pomieszczenia, w którym nie będzie tarasu i tylu okien. Tam łatwiej będzie jej bronić. Choć z drugiej strony, można też wciągnąć taras, odcinając w ten sposób boczne wejście do głównego apartamentu. Co będzie bezpieczniejsze? Wkrótce trzeba będzie podjąć decyzję.

Usłyszał czyjeś kroki na górnym pokładzie. Mieścił się tam kokpit jachtu, rozległy apartament gościnny oraz salon dla gości z tarasem. Wyszedł szybko z salonu i wbiegł po schodach, wciąż z bronią gotową do strzału. Salon na górze był pusty.

Usłyszał głosy dobiegające z kokpitu. Skierował się tam szybkim krokiem. Najpierw zobaczył doktora Janusa z tym samym obojętnym wyrazem twarzy, wyraźnie widok Davida i jego pistoletu nie zrobił na nim wrażenia. David rozejrzał się szybko. Kamau i Shaw przy bocznych drzwiach spierali się o coś, ale na widok Davida umilkli, popatrzyli na niego.

– Davidzie… – zaczął Kamau.

Umysł Davida pracował szybko. Chang.

– Gdzie jest Chang?

– Nie widzieliśmy go…

David wypadł z kokpitu, znów znalazł się w salonie na górze. Miał już zbiec po schodach, kiedy otworzyły się drzwi łazienki. Pojawił się w nich Chang, mówił coś do siebie. David odwrócił się na pięcie, wciąż z pistoletem w wyciągniętych rękach, jednym skokiem znalazł się przy uczonym.

Chang cofnął się, omal nie siadł z powrotem na klozecie. Ręce podniósł do góry, drżącym głosem wyjąkał:

– Ja… Okropnie przepraszam, nie wiedziałem, czym mam spuścić wodę… A potem poczułem, że zwalniamy… Ja…

Kamau, Shaw i Janus weszli do salonu.

Afrykańczyk odezwał się pierwszy:

– Skończyło nam się paliwo.

David opuścił rękę z bronią, wciąż jednak trzymał ją w pogotowiu.

– To niemożliwe. Kiedy wypływaliśmy z portu w Ceucie, mieliśmy pół zbiornika.

– Zgadza się – rzekł Kamau – ale w przewodzie paliwowym jest dziura. Nastąpił wyciek.

David patrzył na czterech mężczyzn. Jeden z nich zabił Martina, a potem uszkodził przewód paliwowy. Komuś zależało na tym, żeby unieruchomić jacht. Po co? Czy chciał w ten sposób uniemożliwić ucieczkę?

Shaw odezwał się:

– Mogą być też inne uszkodzenia. W maszynowni widać ślady po kulach.

Kamau potwierdził to skinieniem głowy.

Ślady strzałów – pomyślał David. – Czy to możliwe, że jacht został

ostrzelany przez żołnierzy z liniowca wiozącego ochotników albo uległ uszkodzeniu podczas walk w Ceucie? Niewykluczone…

W umyśle Davida zaczął układać się plan. Trzeba będzie naprawić uszkodzenie, by zapobiec dalszemu wyciekowi, natomiast dokładniejsze oględziny będą mogły zdradzić zabójcę – zależnie od tego, czy nastąpiło to za sprawą zabłąkanej kuli, czy rozmyślnego działania.

– Gdzie każdy z was był przed chwilą?

– Ja w kuchni, przygotowywałem posiłek – oświadczył Janus.

– A ja w kokpicie – powiedział Kamau. – Nie przyszło mi wcześniej na myśl, żeby sprawdzić poziom paliwa, ale kiedy zobaczyłem, ile go zostało, wyłączyłem silniki.

– A ja… – powiedział Chang – byłem w ubikacji.

Shaw odkaszlnął, wyprostował się.

– Prawdę mówiąc, miałem właśnie zapukać do drzwi i zażądać, żebyś przekazał mi opiekę nad doktor Warner. Korzystając z okazji oraz wobec zaistniałych okoliczności, teraz wyrażam to żądanie.

David liczył na to, że któryś z uczonych widział Kamau, miał nadzieję, że zapewnią w ten sposób alibi jego towarzyszowi. Przede wszystkim podejrzewał Shawa i Changa – w tej właśnie kolejności.

– Oddajcie broń.

– Ja… Nie mam broni…

– Nie do pana mówię, doktorze Chang.

David patrzył na Kamau i na Shawa. Żaden z nich nie posłuchał.

– Davidzie, na Morzu Śródziemnym są piraci – stwierdził Kamau. – Musimy być uzbrojeni…

– To rozkaz.

Kamau skinął głową, zerknął z ukosa na Shawa, po czym wyciągnął pistolet i podał go kolbą do przodu.

– Mnie nie możesz rozkazywać, nie zamierzam pozbyć się…

– Oddawaj broń, bo zastrzelę cię na miejscu. Nie wierzysz mi, Shaw?

David podszedł krok bliżej i uniósł pistolet na wysokość klatki piersiowej tamtego.

Shaw zaklął i mruknął coś po nosem, ale wręczył mu swój pistolet. Ruszył do wyjścia.

– Zostajecie tu, wszyscy. – Skinął na Kamau. – Przynieś mi karabin snajperski i nasze pistolety maszynowe.

David wiedział, że ani Kamau, ani Shaw nie potrzebują broni, żeby zabić jego czy też Kate, jednak pewność, że musieliby dokonać tego w walce wręcz, dawała mu minimalne poczucie bezpieczeństwa. Miał

wrażenie, że wobec takiej sytuacji ma nieco większe szanse na przeżycie.

Kate nasłuchiwała, próbując odgadnąć, co dzieje się na górze. Od czasu do czasu słyszała kroki, ale żadnych wystrzałów. Uznała to za dobry znak. Pomyślała, że wobec tego może na chwilę wyjść z łazienki – wziąć telefon satelitarny i połączyć się z Continuity. Chciała wiedzieć, ile czasu jej zostało, jaka jest sytuacja. Usłyszała jednak, że ktoś otwiera

drzwi do salonu.

Chciała zawołać Davida, ale zawahała się. Ktoś buszował po pomieszczeniu, jakby intensywnie je przeszukiwał.

Po chwili rozległo się pukanie do drzwi łazienki.

– Kto…

– To ja, David.

Otworzyła mu. Odetchnęła z ulgą.

– Co się stało?

– Mamy wyciek paliwa.

– Wyciek?

– Albo ktoś dokonał świadomego sabotażu, albo podczas bitwy jakaś kula uszkodziła przewód paliwowy. Osobiście przypuszczam, że ktoś dokonał tego naumyślnie.

Weszła do pokoju, panował tam niesłychany bałagan.

– Czego szukałeś?

– Sejfu. – Pokazał jej wbudowaną w ścianę kasę pancerną, która była zamknięta, natomiast mniejszy sejf, który mógłby służyć do przechowywania biżuterii, stał otworem. W środku leżało kilka pistoletów i magazynków. David zamknął stalowe drzwiczki, wręczył klucz Kate.

– Teraz my mamy dostęp do broni. My i tylko my. Musimy zastanowić się, co robić dalej. Zachowaj ostrożność. Jeden z nich nie jest tym, za kogo się podaje. Wkrótce wszystko się wyjaśni.

Rozdział 62

Morze Śródziemne w pobliżu Ceuty

David i Kate weszli po schodach na górny pokład, gdzie czekali na nich czterej mężczyźni. Kamau i Shaw przechadzali się niecierpliwie, zaś Chang i Janus siedzieli i wyglądali przez okno jakby nic się nie stało.

David zwrócił się do Kamau:

– Ile paliwa nam zostało?

– Mniej niż jedna czwarta zbiornika.

– Jaki zasięg to oznacza?

– Zależnie od prędkości…

– Damy radę dopłynąć do brzegu?

Kamau nie odpowiedział od razu, co zaniepokoiło Davida.

– Zakładając, że uda nam się naprawić uszkodzenie, chyba tak. Natomiast nie ma żadnej gwarancji, że znajdziemy tam paliwo.

– Lepiej siedźmy cicho tutaj – wtrącił Shaw. – Taka luksusowa łajba kłuje w oczy, już nikt nie pływa czymś takim po Morzu Śródziemnym. Piraci nas dopadną w ciągu kilku godzin, najpóźniej o świcie.

David miał ochotę spierać się z nim, jednak… Facet po prostu miał rację. Choćby dlatego, że ci, którzy przeżyli wybuch epidemii i udało im się uniknąć Immari oraz Dystryktów Orchidei, byli bezpieczniejsi na

morzu niż na brzegu. Wielu postanowiło przeczekać zarazę na wodach Morza Śródziemnego, żywili się złowionymi rybami, a do picia służyła im zbierana woda deszczowa – zaś na tak dużej jednostce można było jej sporo zebrać. Krótko mówiąc, czterdziestometrowy jacht stanowił niezwykle łakomy kąsek i z pewnością prędzej czy później skusi piratów.

David nie odpowiadał, więc Shaw mówił dalej:

– Kate, muszę prosić cię o pożyczenie telefonu satelitarnego. Postaram się, żeby rząd mojego kraju zapewnił nam transport powietrzny, to potrwa kilka godzin. Zdajesz sobie sprawę, że prowadzimy wyścig z czasem. Wkrótce będziemy w Londynie. Tam

możesz kontynuować swoje badania i kto wie, może ocalisz wiele ludzkich istnień.

Chang i Janus wstali.

– Chętnie byśmy się przyłączyli…

– Nikt się stąd nie ruszy – oświadczył David.

– Prowadziliśmy badania na własną rękę – powiedział Chang.

– Jakiego rodzaju? – spytała Kate.

– Badania dotyczące leku – wyjaśnił Janus. – Jesteśmy bliscy stworzenia skutecznego lekarstwa, a w każdym razie alternatywy lepszej od Orchidei. Pracowaliśmy nad tym w tajemnicy, nie przekazując naszych odkryć Immari.

– Ten lek, który dał pan Martinowi… – zaczęła Kate.

– Owszem – odparł Chang. – Jest sporządzony według najnowszej receptury. Nie jest jeszcze w stu procentach skuteczny, ale jak widać, działa całkiem nieźle.

Kate szepnęła Davidowi do ucha:

– Możemy porozmawiać?

Kiedy znaleźli się pod pokładem, Kate stwierdziła stanowczo:

– Sam wiesz, że Shaw ma rację.

David wyglądał przez okno. Wyjście proponowane przez Shawa rzeczywiście wydawało się najlepsze. David nie mógł zabrać Kate do Ceuty. Wkrótce wszyscy by się zorientowali, kim jest. Ciemne włosy nikogo nie zmylą. A skoro rozeszłaby się wieść, że Kate przebywa w Ceucie, bazę zacząłby szturmować cały świat.

Zastanawiał się, co on sam zrobi, kiedy znajdzie się w Londynie. Prawdopodobnie miał status poszukiwanego zbiega, sądził jednak, że jakoś sobie z tym poradzi.

Jednak jeżeli to Shaw zamordował Martina, jeżeli to on uszkodził przewód paliwowy, żeby ich wystawić – z pewnością David nie mógł oddać Kate w jego ręce.

– Muszę to wszystko przemyśleć – stwierdził, nie patrząc w oczy Kate.

– Tu nie ma się nad czym zastanawiać. Leć z nami.

– Tylko… Daj mi jeszcze parę godzin, Kate. Najpierw naprawmy ten jacht.

Sądził, że Kate będzie nalegać, ale tylko patrzyła na niego przez

chwilę, po czym skinęła głową.

– Zajmij się tym, ja w takim razie popracuję razem z Changem i Janusem. Chcę im pokazać notatki Martina. Są zapisane za pomocą kodu, którego nie udało mi się jak dotąd złamać.

David uśmiechnął się mimo woli. Kiedyś, w Dżakarcie, Martin przesłał mu zakodowaną wiadomość; rozpętała ona cały ciąg wydarzeń, które zaszły w ciągu minionych miesięcy. Stary próbował ostrzec Davida, ale nie udało się rozszyfrować wiadomości na czas.

– No tak, Martin i jego szyfry…

Uznał, że to niezła myśl. Kate może uda się dojść do jakichś wniosków, tymczasem on zastanowi się nad dalszym postępowaniem.

– Dopilnuj tylko, żeby żaden z nich nie dorwał się do telefonu – powiedział.

Kate omawiała notatki Martina z doktorami Chengiem i Janusem już od godziny. Obaj słuchali jej uważnie, niekiedy któryś z nich podnosił rękę i zadawał pytanie.

Kiedy Kate skończyła, opowiedzieli jej o wynikach własnych badań, zaczynając od zwięzłego przedstawienia siebie i swoich osiągnięć. Jak przystało na rasowych uczonych, obaj wstali podczas prezentacji.

Kate przyszło na myśl, że biografia doktora Changa bardzo przypomina historię Martina. Shen Chang miał sześćdziesiąt jeden lat, a zaczął pracować dla Immari Research zaraz po ukończeniu akademii medycznej. Zachwyciły go otwierające się możliwości badań, wkrótce jednak poznał prawdę o Immari. Przez resztę zawodowego życia robił wszystko, co w jego mocy, by zapobiec najstraszniejszym występkom Immari, jednak w końcu podobnie jak Martin, wpadł w pułapkę i poniósł klęskę.

– Muszę coś pani wyznać, doktor Warner. Zrozumiem, jeżeli po tym, co powiem, nie będzie pani chciała już ze mną pracować… Przewodziłem zespołowi naukowców w zakładzie w Qino. Byłem tam, kiedy umieszczono panią w pomieszczeniu Dzwonu.

Zapadła cisza. Po długiej chwili Kate odezwała się:

– W tej chwili pracujemy po tej samej stronie. Skupmy się na pracy, która jest przed nami. Chodzi o to, żeby znaleźć ten lek.

– Bardzo chętnie się temu poświęcę. Ale jeszcze jedno… Wygląda pani bardzo znajomo. Zastanawiam się, czy już się gdzieś nie spotkaliśmy.

Kate przyjrzała mu się uważnie.

– Nie wiem… Ale nie sądzę.

– Cóż, pewnie coś mi się przywidziało, doktor Warner.

– Kate. Mówmy sobie po imieniu.

Kiedy Chang skończył, opowiedział o sobie Janus. Doktor Arthur Janus był biologiem ewolucyjnym i wirologiem zajmującym się ewolucją wirusów – czyli tym, w jaki sposób wirusy przystosowują się i mutują.

– Pracowałem w Algierze, byłem zatrudniony przez Światową Organizację Zdrowia, kiedy wybuchła zaraza – powiedział. – Ledwo się stamtąd wyrwałem. Dotarłem jakoś do Ceuty i tam Immari po przeprowadzeniu selekcji przydzielili mnie doktorowi Changowi jako asystenta.

Doktor Chang roześmiał się.

– Tylko że od tej pory to ja pełnię tę rolę. Doktor Janus jest geniuszem naszego zespołu. To dzięki niemu dokonaliśmy najważniejszych odkryć.

Nastąpiła krótka wymiana uprzejmości, podczas której obaj uczeni wychwalali wzajemnie swoje zasługi i umniejszali własne.

Następnie dokonali opisu swoich badań. Ku zdumieniu Kate, okazało się, że przyjęli zupełnie odmienną metodykę. Zajmowali się epidemią z całkiem innego punktu widzenia, szukali podobieństw z epidemiami, które miały miejsce w przeszłości, a także starali się znaleźć kogoś obdarzonego naturalną odpornością na wirusa, licząc na znalezienie anomalii genetycznej, która by tę odporność zapewniała.

Janus zaparzył herbatę i podał wszystkim. Siedzieli teraz, sączyli gorący napój i mówili po kolei. Po wypowiedzi każdego z nich

następowała krótka dyskusja.

Wszystko odbywało się w atmosferze naukowej kurtuazji, nikt nie dezawuował bezpośrednio stwierdzeń kolegów. Dzięki rzeczowej i spokojnej atmosferze o wiele łatwiej było nawiązać współpracę, skupić się na pracy oraz na poszczególnych teoriach.

Jednak dobre maniery nie zdały się na wiele, jeśli chodziło o odczytanie notatek Martina. Zajmowali się stroną, na której zapisana została tajemnicza informacja:

PIE = Immaru

535...1257 = druga Toba? Nowy system dystrybucji?

Adam => Potop/upadek A$ => Toba 2 => KBW

Alfa => brakująca Delta? => Delta => Omega

70K LT => 12,5K LT =>535...1257 => 1918-1978

Mityczny Alfa Ludzkości, Tezaurus Atlandydy

Teorie pojawiały się i upadały. Kate zaczęła obawiać się, że wkrótce zabraknie im pomysłów. Od czasu do czasu z maszynowni poniżej dochodziły odgłosy stukania, po czym słychać było głośne przekleństwa; David i Shaw obrzucali się nawzajem obelgami, po czym nieodmiennie rozlegał się głęboki baryton Kamau, kończący spór tym samym napomnieniem: „Ależ panowie, panowie!”.

Ciekawe, czy jak skończą zostanie z silnika choćby trybik – pomyślała Kate.

Ogólnie rzecz biorąc, hałasy z dołu przywodziły na myśl awanturę w spelunce, a stonowane głosy na górze – naukową konferencję, którą też w istocie były.

Po kolejnych łomotach i jeszcze jednym „panowie, proszę!” ze strony Kamau, na górze pojawił się umazany smarem David.

– Prawie skończyliśmy – oznajmił. – Ale na tym koniec dobrych wiadomości. Nie starczy nam paliwa, żeby dotrzeć do brzegu.

Kate skinęła głową. Jak najbardziej skłaniała się, żeby zgodnie z życzeniem Shawa zwrócić się o pomoc do angielskiego rządu, natomiast uznała, że na to jeszcze nie czas. David najwyraźniej jeszcze się nie zdecydował. Ale z drugiej strony, co zrobią, jeżeli faktycznie pojawią się piraci? Pobiegną do pokoju, rozdadzą broń i amunicję, by podjąć desperacką próbę obrony? Licząc przy tym na to, że w ogniu walki ktoś, kto zabił Martina, nie zechce tym razem zastrzelić jej i Davida?

David poszedł do kuchni, prawdopodobnie, żeby umyć ręce.

Janus odstawił filiżankę.

– Najbardziej zastanawia mnie sam początek. Skąd się bierze to „PIE=Immaru”? To zakrawa na jakiś żart. Może faktycznie chodzi o to, żeby zniechęcić albo zmylić niepożądanych czytelników? Coś w rodzaju kamuflażu. Być może należałoby pominąć ten fragment…

– Co pan powiedział? – David wychylił się z kuchni.

– Ja…

David wziął zatłuszczoną ręką kartkę z notatkami Martina.

Kate próbowała mu ją odebrać.

– Davidzie, pobrudzisz…

– Wiesz, co to znaczy? – spytał David.

– Nie, a ty może wiesz?

– Pewnie.

– Ale co zrozumiałeś?

– Wszystko. To znaczy, wiem, co te skróty znaczą. Nie mają nic wspólnego z biologią czy medycyną. To są odnośniki historyczne.

Rozdział 63

Morze Śródziemne w pobliżu Ceuty

David spoglądał na Kate i obu uczonych, po czym jeszcze raz przeczytał „zaszyfrowaną” notkę Martina.

PIE = Immaru

535...1257 = druga Toba? Nowy system dystrybucji?

Adam => Potop/upadek A$ => Toba 2 => KBW

Alfa => brakująca Delta? => Delta => Omega

70K LT => 12,5K LT =>535...1257 => 1918-1978

Mityczny Alfa Ludzkości, Tezaurus Atlandydy

Czy przypadkiem się nie mylił? Ależ skąd, był pewien, że ma rację. Jednak od pierwszego fragmentu wolałby nie zaczynać, również dla niego wyglądał… No, zbyt fantastycznie, żeby uwierzyć.

– Może byś jednak najpierw umył ręce? – poprosiła Kate.

David odłożył kartkę.

– To przecież nie żadna świętość…

– Dla mnie, owszem. Poza tym może zawierać klucz do odnalezienia leku na zarazę.

David uznał, że jeszcze nigdy nie była tak urocza. Siedziała w klubowym fotelu pokrytym białą skórą w luksusowym salonie jachtu na górnym pokładzie, w pobliżu na kanapie siedzieli obok siebie obaj uczeni. Na niskim stoliku przed nimi stały trzy filiżanki z białej porcelany, wszystkie do połowy pełne brązowej herbaty. Cała ta scena wyglądała przedziwnie, niczym eleganckie spotkanie przedstawicieli jet-setu w jakimś dubajskim penthauzie.

David oddał jej kartkę i posłusznie z powrotem pomaszerował do kambuza. Wyszorował dłonie, rozmyślając tymczasem o treści zapisków. Oczywiście, że miał rację. Z dołu znów dobiegało łomotanie. Shaw i Kamau kończyli robotę w maszynowni. Tylko co dalej? David musiał podjąć decyzję co do następnego ruchu. Od tego wszystko zależało, czuł na sobie brzemię nie lada odpowiedzialności. Jeżeli dokona błędnej oceny, jeżeli postąpi tak, jak będzie to na rękę komuś, kto zabił Martina, i uszkodził jacht…

Wrócił do salonu.

– Ale poważnie, naprawdę nie wiecie, o co chodzi? Nie kpicie sobie ze mnie?

– Nie.

Troje naukowców spoglądało na niego co najmniej z powątpiewaniem, David nie mógł powstrzymać uśmiechu.

– Chcecie powiedzieć, że wy, światowej klasy uczeni, nie możecie sobie z tym poradzić i trzeba wam aż kogoś takiego jak ja, czyli nieuka, który odpadł w połowie studiów?

– Naprawdę? Nie wiedziałam, a co studiowałeś…?

– Studiowałem historię Europy na University of Columbia.

– Dlaczego przerwałeś? – spytała Kate, jej sceptycyzm jakby nieco zmalał.

– No… Z powodów zdrowotnych. We wrześniu dwa tysiące pierwszego roku.

Ściślej mówiąc, został przywalony gruzami budynku zburzonego w wyniku ataku terrorystów, po czym musiał poświęcić rok na rehabilitację. Może nie był to typowy „powód zdrowotny”, jednak David nie bardzo wiedział, jak ma o tym opowiedzieć. Niewątpliwie tamten dzień był przełomowy w jego życiu i karierze. Porzucił ambicje akademickie, natomiast nigdy nie opuściło go zamiłowanie do dawnych dziejów.

– Aha, rozumiem… – powiedziała Kate półgłosem.

– Już kiedyś ci mówiłem, że interesuję się historią.

Ciekaw był, czy pamięta, jak wspomniał o tym w Dżakarcie.

– Owszem, mówiłeś – potwierdziła Kate.

Umilkł na sekundę, by pozbierać myśli. Według jego teorii, rzekomy „kod” był zapisanym w skrócie zarysem historii ludzkości, ze szczególnym uwzględnieniem najważniejszych punktów zwrotnych. Zaczął jednak od tego, czego był najbardziej pewien.

– Po pierwsze: PIE to nie żadne świństwa, chodzi bowiem o pewną grupę etniczną.

Odpowiedziały mu wyczekujące spojrzenia.

– PIE to znaczy Praindoeuropejczycy. Niewątpliwie jedna z najistotniejszych grup etnicznych w historii świata.

– Pra… co? – spytała Kate. – Nigdy o nich nie słyszałam.

– Ja również nie – powiedział doktor Chang.

– Również dla mnie to obce pojęcie – dodał doktor Janus.

– Bo też i niewiele o nich wiadomo. Dowcip polega na tym, że jest to cywilizacja, z której wywodzą się niemal wszyscy obecni mieszkańcy Europy, Bliskiego Wschodu i Indii. W zasadzie połowa obecnej populacji Ziemi pochodzi bezpośrednio od Praindoeuropejczyków.

Janus pochylił się.

– Skąd wiadomo? Czy chodzi o pulę genową?

David uniósł dłoń.

– My, historycy, dysponujemy innym narzędziem, równie istotnym jak pula genowa. I także przekazywanym z pokolenia na pokolenie.

Możemy określić zmiany zachodzące w nim na osi czasu, możemy też tropić jego wędrówkę po kuli ziemskiej i modyfikacje zachodzące w różnych miejscach.

Żadne z trojga naukowców nie odezwało się ani słowem, nawet nie próbowali zgadnąć, o czym mówi.

– Chodzi mianowicie o język – wyjaśnił David. – Wiemy, że niemal wszyscy w Europie, na Bliskim Wschodzie i w Indiach mówią którymś z języków pochodzących ze wspólnego praindoeuropejskiego pnia, z języka używanego przez wspomnianą grupę etniczną, a więc Praindoeuropejczyków mniej więcej osiem tysięcy lat temu. O ile wiadomo, ludzie ci żyli albo w Anatolii, albo na stepach Euroazji – czyli w obecnej Turcji lub na południowym zachodzie Rosji.

– Fascynujące – mruknął Janus i zerknął przez okno.

– Davidzie, to wszystko bardzo ciekawe, ale nie bardzo rozumiem, w jaki sposób wiąże się to z kwestią zarazy – powiedziała łagodnym głosem Kate.

Janus patrzył na Davida, potem zerknął na Kate.

– W zasadzie się zgadzam, ale prawdę mówiąc, chętnie

usłyszałbym o tym więcej.

David obdarzył Kate spojrzeniem mówiącym: „Widzisz? Przynajmniej on jeden mnie docenia”.

Janus odezwał się znowu:

– Mam dwa pytania. Po pierwsze, skąd pan wie, że to wszystko jest prawdą?

– Cóż, o istnieniu tych „PIE” nawet nie wiedzieliśmy i to aż do roku tysiąc siedemset osiemdziesiątego trzeciego, kiedy brytyjski sędzia, niejaki William Jones, został oddelegowany do Indii. Jones był wybitnym uczonym i lingwistą. Znał grekę, łacinę i zaczął uczyć się sanskrytu – głównie w celu zapoznania się z tamtejszym prawodawstwem, które w większości zapisane było właśnie w tym języku. Jones dokonał istotnego odkrycia: stwierdził, że sanskryt i starożytne języki Europy Zachodniej są do siebie bardzo podobne. Było to zupełnym zaskoczeniem. Kiedy zaczął dokładniej porównywać sanskryt, grekę i łacinę, zdał sobie sprawę, że wszystkie wywodzą się z jednego pierwotnego języka. Mamy więc trzy różne języki; dzielą je tysiące mil i tysiące lat, podczas których nie zachodziły praktycznie żadne interakcje między tymi kulturami, a jednak wszystkie te języki wywodzą się ze wspólnego korzenia – z języka, który dzisiaj nazywamy

praindoeuropejskim. Jak przystało na rzetelnego uczonego, Jones pogłębił swoje dociekania i doszedł do zdumiewających rezultatów. Również inne języki okazały się indoeuropejskiego pochodzenia, wcale nie jakieś zapomniane narzecza, tylko właściwie wszystkie najważniejsze języki używane od Indii aż po Wielką Brytanię. Łacina, starożytna greka, staronordyjski, język runiczny, gocki – wszystkie one powstały na bazie języka praindoeuropejskiego. Dotyczy to całej masy współczesnych języków. Na przykład wszystkie języki germańskie, a więc norweski, szwedzki, duński, niemiecki, angielski…

Janus podniósł rękę, spytał:

– Jeśli można na chwilę, chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej o języku praindoeuropejskim. Wspomniał pan, że pochodzą od niego też inne języki?

– Ależ oczywiście, całe mnóstwo. Wszystkie języki romańskie: włoski, francuski, portugalski, hiszpański… Co tam jeszcze… Języki

słowiańskie: rosyjski, serbski, polski. Języki bałkańskie. Oczywiście język grecki – Grecy byli potomkami Praindoeuropejczyków. Wspomniany już sanskryt, hindi, farsi, pasztu. Poza tym mamy wiele wygasłych języków praindoeuropejskiego pochodzenia: hetycki, języki tocharskie. Dzięki temu uczeni zdołali z dużą dozą prawdopodobieństwa odtworzyć podstawy prajęzyka. Na tym jednak kończy się nasza wiedza dotycząca tego ludu. Inaczej mówiąc, wiemy, że znali słowa na określenie konia, koła, słowa dotyczące rolnictwa i hodowli zwierząt, gór pokrytych śniegiem oraz bóstwa powiązanego z niebem.

David umilkł, nie bardzo wiedząc, co ma mówić dalej.

– Zasadniczo wiadomo jeszcze, że Praindoeuropejczycy byli nadzwyczaj zaawansowani jak na swoją epokę. Dosiadali koni, znali koło, posługiwali się narzędziami, uprawiali ziemię – wszystko to sprawiło, że stali się potęgą w swoim regionie, zaś ich potomkowie podbili kawał świata, od Europy po Indie. Jak już chyba mówiłem, dziś mniej więcej połowa ludności Ziemi posługuje się językami indoeuropejskiego pochodzenia. Pod wieloma względami to oni są archetypem zaginionej cywilizacji – David urwał, po czym spojrzał na Janusa. – A jakie jest drugie pytanie?

Janus zamyślił się głęboko, więc dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że wszyscy na niego patrzą.

– A, tak. Chciałbym wiedzieć… gdzie oni teraz są.

– To jest prawdziwa zagadka. Nie bardzo nawet wiadomo, gdzie ich szukać. Wszystko, co o nich wiemy, opiera się na rekonstrukcjach językowych oraz mitach – ponieważ wraz z językiem przekazali w spadku swoim następcom pojawiające się w różnych kulturach mity. Historia posługuje się właśnie takimi narzędziami: językiem, opowieściami zapisywanymi lub przekazanymi z ust do ust, a także obiektami kultury materialnej. Z tym że w ich przypadku dysponujemy bardzo niewieloma artefaktami, właściwie możemy analizować tylko język i mity.

– Mity? – powtórzył za nim Janus.

– Tutaj również dokonujemy rekonstrukcji danych wierzeń, opierając się na mitach wspólnych dla wielu kultur – chodzi o to, że często taka sama lub nieznacznie zmodyfikowana historia pojawia się w zupełnie różnych krajach. Na przykład takim wspólnym wierzeniem jest przekonanie, iż przodkami całej ludzkości są dwaj bracia, niekiedy mówi się o nich jako o bliźniakach. W Indiach byli to Manu i Jama, w germańskich sagach – Mannus i Ymir. U mitycznego zarania historii Rzymu znajdujemy Remusa i Romulusa; Żydzi mają Kaina i Abla. Innym powszechnie spotykanym mitem jest historia potopu, która w

takiej czy innej formie pojawia się we wszystkich kulturach pochodzących od Praindoeuropejczyków. Zmieniają się nazwy czy imiona, jednak istota historii pozostaje taka sama. Najbardziej rozpowszechnionym mitem jest wizja epickiej bitwy zakończonej zabiciem węża, chociaż najczęściej jest to rodzaj smoka.

Chang sięgnął po kartkę.

– Wygląda na to, że doktor Grey domyślał się z dużą dozą pewności, kim byli owi Praindoeuropejczycy. Ale co to ma znaczyć: „PIE=Immaru”? Żadnych Immaru też nie znam.

David spojrzał na Kate, jakby chciał zapytać: „Czy im powiemy?”.

Kate nie wahała się ani chwili.

– Immaru są, a raczej najprawdopodobniej byli, grupą mnichów zamieszkujących góry w Tybecie. Po wypadku w Chinach, podczas którego David omal nie zginął, zostaliśmy przez nich ocaleni.

Chang skrzywił się, David sądził, że coś powie, może będzie się tłumaczył albo przepraszał, jednak Kate nie przerwała wywodu.

– Rozmawiałam z kilkoma mnichami. Jeden z młodszych, Milo,

zajmował się nami, a starszy mnich imieniem Qian pokazał mi kiedyś zabytkowy kobierzec. W jego przekonaniu był to prastary dokument historyczny przekazywany z pokolenia na pokolenie przez całe tysiąclecia. Przedstawiał on cztery potopy. Pierwszym był potop ognia, czyli przypuszczalnie katastrofa związana z wybuchem Toby – wulkanu, którego erupcja siedemdziesiąt tysięcy lat temu doprowadziła do zmiany gatunku ludzkiego. Na kobiercu można było podziwiać jakiegoś boga, który ocalił grupkę umierających ludzi. Bóg ten podzielił się z nimi własną krwią. Uważam, że ten opis stanowi alegorię, jest zapisem informacji o terapii genetycznej, jakiej Atlanci poddali przedstawicieli wymierającego gatunku ludzkiego. Zaszczepili im gen – gen atlantydzki – który pomógł niewielkiej garstce istot ludzkich przetrwać wulkaniczną zimę, jaka nastała w wyniku erupcji.

Doktor Chang przytaknął z zapałem:

– To zgadza się z teorią popularną w kręgach naukowych związanych z Immari – mianowicie, że gen atlantydzki został wprowadzony siedemdziesiąt tysięcy lat temu i spowodował rewolucję: przemianę w systemie nerwowym, dzięki której ludzie dokonali skoku ewolucyjnego, dystansując się od innych hominidów.

– Qian wyjaśnił mi też, że Immari są tak naprawdę odszczepieńcami Immaru – wywodzą się z grupki mnichów, którzy

wiele tysięcy lat temu poszli własną drogą. Immari odżegnywali się od mitów i alegorii, zaczęli szukać odpowiedzi w naukach i archeologii – powiedziała Kate.

– Nie sposób tego wykluczyć, ale pewności nie mam – stwierdził doktor Chang. – Nigdy nie zdołałem poznać prawdziwej historii Immari. Fakty skrzętnie skrywano pod zasłoną najściślejszej tajemnicy oraz tworzonych w tym celu mitów. Doktor Grey zapewne tę historię znał, był przecież członkiem Rady, a więc jednym z trzech najwyższych rangą w hierarchii. Myślicie państwo, że właśnie dlatego napisał o Immaru i Praindoeuropejczykach? Czy mają oni coś wspólnego z zarazą?

Kate zastanowiła się przez chwilę.

– Wiem, że Martin czegoś szukał. Kiedyś wyznał mi, że spodziewał się ową rzecz znaleźć w południowej Hiszpanii, ale niesłusznie. Może próbował odnaleźć trop Immaru oraz Praindoeuropejczyków, by znaleźć ten przedmiot… Może oni go mają…

– Przyszła jej jeszcze inna myśl: – Immaru istotnie coś przechowywali, mieli jakąś skrzynię. Podczas drugiego potopu, kiedy Ziemię zalała woda, bóg powraca i nakazuje ludziom, by się nawrócili oraz przenieśli w głąb lądu. Wielu odmówiło, lekceważąc ostrzeżenie. Jednak Immaru mieli wiarę, więc posłuchali boga i zanieśli skrzynię na wyżyny.

– A co w niej było? – spytał David.

– Tego nie wiem.

– Nie pytałaś?

– Qian nie wiedział.

– Aha… Ale jak wyglądała?

– Duża, zwykła skrzynia, którą nosiło się na drągach.

– Co poza tym przedstawiał kobierzec?

Miał nadzieję, że dzięki tej informacji łatwiej mu będzie zrozumieć kod stworzony przez Martina. Pierwsza część opisu jak najbardziej potwierdzała jego teorię. Był już bliski rozszyfrowania wiadomości.

– Trzecia scena przedstawiała potop krwi. Globalną apokalipsę. A czwarta – potop światła. Nasze zbawienie. Qian twierdził, że to wydarzenia, które mają nadejść.

– Myślisz, że ten potop krwi to obecna zaraza? – spytał David.

– Tak mi się zdaje.

– Opowiedziałaś Martinowi o kobiercu?

– Tak.

David skinął głową.

– Ten kobierzec to rodzaj kroniki, w której odnotowano główne punkty zwrotne w historii ludzkości. Uważam, że notatka Martina również jest tego rodzaju zapisem. Jest chronologią wydarzeń, którą Martin stworzył, by odkodować przekaz zawarty w kobiercu, próbując określić specyficzne wydarzenia w przeszłości – te, które mają kluczowe znaczenie dla wynalezienia leku na zarazę.

– Interesujące – mruknęła Kate.

– Brawo – pochwalił go Janus.

– Przyłączam się do wyrazów uznania – powiedział Chang.

David rozsiadł się wygodniej na krześle. Tak, teraz był tego pewien, właśnie o to chodziło w zapiskach Martina. Tajemnicą pozostawało natomiast, kto go zabił i po co? Niewątpliwie zrobił to ktoś na tym jachcie. Może któryś z uczonych, ze względu na badania Martina?

Stąpanie ciężkich buciorów po cienkim dywanie przerwało jego rozmyślania, David odwrócił się i ujrzał wmaszerowującego do pokoju Shawa.

– Wszystko gotowe. Czas podjąć decyzję… – Rozejrzał się po pomieszczeniu i dopiero teraz przyjrzał się czwórce zebranych. – Co jest, cholera? Jakaś proszona herbatka?

– Rozmawiamy o notatkach Martina – wyjaśniła Kate i pokazała mu leżącą na stole kartkę.

Shaw chwycił ją szybkim ruchem.

David jeszcze szybciej wyrwał mu ją z dłoni.

– Zostaw. Zatłuścisz.

Odłożył kartkę z powrotem na stół. Spojrzał porozumiewawczo na Kate, jakby chciał powiedzieć: „Ach, jakie to straszne, kiedy się ma do czynienia z barbarzyńcami!”. Znał ją tak dobrze.

Słyszał, jak za jego plecami Shaw się wścieka:

– Jaja sobie ze mnie robisz? Jesteśmy w środku…

David z wolna odwrócił głowę w stronę Shawa, gotów do starcia, ale jego uwagę zwrócił jakiś błysk na horyzoncie. Wpatrywał się przez chwilę, potem wstał i podszedł do okna. Tak, to były światła w ciemnościach. Jakaś pływająca jednostka. Dwie. I najwyraźniej płynęły prosto na nich.

Rozdział 64

Od Tybetu do Tel Awiwu

Milo zdjął ciężki plecak i podszedł do krawędzi skalnej półki. Nieskazitelna zieleń płaskowyżu w zachodnim Tybecie ciągnęła się aż

po horyzont, gdzie inne pasmo górskie sięgało do zachodzącego słońca. Majestatyczny, malowniczy krajobraz przypomniał mu o klasztorze. Natychmiast w jego umyśle pojawiły się sceny zniszczenia, ostatnie chwile miejsca, które było jego jedynym domem. Stał wtedy na innej skalnej półce, spoglądając w dół, jak płoną, a potem walą się drewniane budynki, jak w dół po zboczach toczą się zwęglone belki, pozostawiając tylko czarne zgliszcza na nagim obliczu skały.

Milo wyrzucił te wizje ze swojej świadomości. Nie zamierzał o tym myśleć. Jakby słyszał słowa Qiana: „Umysł, który zajmuje się przeszłością, buduje więzienie, z którego nie może uciec. Panuj nad swoim umysłem, bo inaczej on zapanuje nad tobą i nigdy nie wydostaniesz się poza zbudowane przez niego mury”.

Milo oczyścił myśli i wrócił do swojego pakunku. Zamierzał przenocować w tym właśnie miejscu, a potem wstać o świcie i ruszyć dalej, tak jak w poprzednich dniach. Wydobył namiot, potem sidła i mapę, której przyglądał się każdego wieczoru. Znajdował się, jak sądził, gdzieś w pobliżu regionu Kaszmir w północnych Indiach czy Pakistanie; a może już we wschodnim Afganistanie, ale prawdę mówiąc, nie miał pojęcia, gdzie się znajduje. Po drodze nie spotkał ani jednej żywej duszy, nikogo, kto mógłby mu to objaśnić. Qian miał rację, zapowiedział przecież: „Przemierzysz długą, samotną drogę. Nie zabraknie ci jednak niczego”.

Qian miał zwięzłą i stanowczą odpowiedź na każde z pytań zadawanych przez Milo. Jedzenie? „Leśne zwierzęta będą twoimi towarzyszami i one zapewnią ci żywność”. Milo wszedł do lasu i jak każdego poprzedzającego wieczoru zaczął rozstawiać pułapki. Po drodze żywił się orzechami i jagodami. Zazwyczaj znajdował ich tyle, by nie zabrakło mu energii do chwili, gdy rankiem następnego dnia będzie mógł już posilić się śniadaniem obfitującym w proteiny z mięsa zwierząt.

Kiedy rozmieścił już samotrzaski, postawił namiot i ułożył w nim swoją matę. Siadł, skupił się na oddechu i poszukał wewnętrznej ciszy. Nadeszła stopniowo, a wspomnienia i błądzące myśli zamieniły się w pustkę. Gdzieś na obrzeżach umysłu pojawiła się tylko świadomość, iż słońce zaszło za odległy łańcuch górski, zaciągając zasłonę mroku nad płaskowyżem. W oddali rozległ się trzask jednej z zastawionych przez niego pułapek. A więc mógł mieć pewność, że następnego dnia rano czeka go śniadanie.

Milo schował się do namiotu, gdzie w kącie czekały na niego dwie ostatnie rzeczy otrzymane od Qiana. Obie były książkami. Pierwsza z nich nosiła tytuł Pieśni umierających, jednak ku zaskoczeniu Mila, nie zawierała żadnych pieśni, tylko trzy proste historyjki.

Pierwsza z nich opowiadała o ojcu, który poświęcił się, aby ocalić swoją córkę. Druga o mężczyźnie i kobiecie wędrujących przez rozległe pustkowie, aby odnaleźć skarb zostawiony im przez przodka; a bogactwo owo stanowiło ich jedyną nadzieję na wyleczenie umierających współplemieńców. W ostatniej historii opowiedziano dzieje pewnego skromnego człowieka, który pokonał olbrzyma i został królem, jednak zrezygnował z władzy, zwracając ją ludowi.

Wręczając mu tę książkę, Qian oznajmił:

– Ta książka jest przewodnikiem po naszej przyszłości.

Milo dziwił się.

– Jak można zapisać przyszłość?

– Przyszłość została zapisana w naszej krwi, Milo. Wojna jest zawsze taka sama, zmieniają się tylko imiona i miejsca. Na tej ziemi grasują demony. Żyją w naszych sercach i umysłach. To jest historia naszych zmagań, kronika dawnej wojny, która się powtórzy. Przeszłość i nasza natura stanowią zapowiedź naszej przyszłości. Przeczytaj tę książkę. Zapamiętaj dobrze, co w niej napisano.

– Ktoś mnie z niej odpyta?

– Nie żartuj, Milo. Życie jest sprawdzianem, który zdajemy codziennie. Musisz się skupić. Musisz być gotów nieść pomoc, kiedy będziesz potrzebny.

– Komu?

– Komuś, kogo wkrótce spotkasz. Oni się tu zjawią i będą potrzebować twojej pomocy teraz, a w przyszłości tym bardziej. Musisz być przygotowany.

Milo rozważał przez chwilę te słowa. Brzmiały jak zapowiedź emocjonujących wydarzeń.

– Co mam robić?

– Ściga ich wielki smok. Niedługie będzie ich wytchnienie. Smok ich odnajdzie i zionie na nas ogniem. Musisz zbudować podniebny pomost, aby ich uratować. Oni muszą ocaleć.

– Zaraz, naprawdę jest jakiś smok? Ma tutaj przylecieć?

Qian potrząsnął głową.

– Milo, to tylko taka metafora. Nie wiem, co się zdarzy, ale musisz być gotów. A potem bądź gotów do drogi.

Milo spędził następne tygodnie na wyplataniu kosza – gondoli powietrznego rydwanu, który miał powieźć przybyszów z dala od ognistego smoka. Sądził wtedy, że Qian wymyślił mu tę pracę, aby go czymś zająć i uchronić go od sarkania starszych mnichów. Jednak potem pojawili się – doktor Kate i pan David – całkiem tak, jak zapowiedział Qian. Pan David był u wrót śmierci, Milo nigdy nie widział go w takim stanie, ale doktor Kate uleczyła pana Davida.

Spełniła się też druga przepowiednia Qiana. Nadleciał smok, pruł powietrze i zionął ogniem, a doktor Kate i pan David ledwo zdołali przed nim uciec. Milo znów znalazł się na szczycie góry, spoglądał ku niebu, na zbudowany przez siebie kosz. Wisiał uczepiony ogromnego balonu, jednego z wielu lecących ku horyzontowi i oddalających się od płonącego klasztoru w dole. Starsi mnisi wiedzieli już wcześniej. Przyjęli tylko jednego młodego ucznia. Tym uczniem był właśnie Milo. Oni nie uciekli od swojego losu. „Tak jest zapisane” – powiedział Qian. Ale kto to zapisał?

Milo otworzył drugą książkę, Pierwsze plemiona ludzkości: zarys historii. Z tej książki rozumiał jeszcze mniej. Napisana była w pradawnym języku, którego Qian go nauczył. Milo był zachwycony,

mogąc uczyć się angielskiego, natomiast ten język był inny i o wiele trudniejszy. A sam tekst… Co to wszystko właściwie miało znaczyć?

„Twoja podróż rozpocznie się dopiero, kiedy poznasz odpowiedź” – tak powiedział Qian.

„Skoro znasz odpowiedź, dlaczego mi jej po prostu nie zdradzisz? – spytał Milo z uśmiechem. – Oszczędzilibyśmy na czasie, mógłbym polecieć balonem i wkrótce…”

„Milo! – Qian oparł się o stół. – Wędrówka jest celem. Trzeba, byś samodzielnie znalazł odpowiedzi i osiągnął zrozumienie. Na tej drodze nie ma skrótów”.

„Aha. No, tak”.

Kiedy Milo doszedł do tego, co zostało z Tel Awiwu, myślał, że zrozumiał już obie te książki. Zmienił się po drodze, z powodu tego, co dane mu było ujrzeć wcześniej, i za sprawą tego, co robił, by przetrwać.

Trafił mu się kuter rybacki, który mógł go zawieźć dalej.

– Czego chcesz, mały?

– Chcę się zabrać z tobą – odpowiedział Milo.

– Dokąd się wybierasz?

– Na zachód.

– Masz coś, czym mógłbyś mi zapłacić?

– Tylko moją gotowość, by ciężko pracować. A także… najwspanialszą historię, jaką kiedykolwiek usłyszałeś.

Rybak spoglądał na niego podejrzliwie.

– No dobra, wsiadaj.

Rozdział 65

Morze Śródziemne w pobliżu Ceuty

David patrzył przez chwilę na światła pozycyjne dwóch nadpływających jednostek.

– Kamau! – zawołał.

Rosły Afrykanin pojawił się po kilku sekundach, pokryty potem i smarem.

– Ruszamy – polecił David.

– Ale dokąd? – spytał niecierpliwie Shaw.

David zwrócił się teraz do niego:

– Zgasić wszystkie światła na pokładzie. – A do Kamau: – Chodzi o to, żeby zostawić jak najdalej w tyle tamte światła. – Wskazał je palcem przez okno. – Cała naprzód.

– Jezu – mruknął Shaw. Wybiegł z salonu. Chwilę potem wszystkie lampy na pokładzie jachtu zgasły.

David przyniósł z kokpitu lornetkę, ale akurat, kiedy nastawił ostrość na ścigające ich łodzie, także na nich zgasły wszystkie światła pozycyjne. W słabym świetle księżyca David nie był w stanie wypatrzeć jakichkolwiek oznaczeń czy choćby zorientować się, z jakiego typu jednostkami ma do czynienia; jednego jednak był pewien – reflektory na nich zgasły natychmiast po tym, jak Shaw wyłączył oświetlenie jachtu.

Pokład drgnął, jacht ruszył. Shaw wrócił do salonu.

– Zgasili światła…

– Widziałem.

– Ścigają nas.

David zignorował to spostrzeżenie. Odezwał się do Kamau stojącego w drzwiach:

– Przynieś mapę i określ naszą pozycję.

– Davidzie, pozwól mi użyć telefonu. Siły rządowe mojego kraju mogą nas stąd zabrać drogą powietrzną. To jedyna szansa na ucieczkę, przecież chyba zdajesz sobie z tego sprawę – nalegał Adam.

Kamau wrócił z mapą i rozłożył ją na stole, zakrywając notatki Martina. Wskazał kropkę na wodzie między Hiszpanią a Maroko.

– Jesteśmy tutaj.

David myślał intensywnie.

– No, dobrze – odezwał się spokojnym głosem Shaw. – Powiem to pierwszy. Martina ktoś zabił.

Oczy wszystkich w pokoju spoczęły na nim.

– Wszyscy to wiemy – mówił dalej Shaw. – Jest tu troje lekarzy i trzech żołnierzy, wszyscy dysponujemy wystarczającą wiedzą, by stwierdzić, że został zabity. Zabił go ktoś z nas. Nie byłem to ja i nie była to Kate. Proponuję więc, żebyśmy zrobili, co następuje: Kate zamknie się w głównym apartamencie i tam też pozostanie nasza broń. My w piątkę zostaniemy tutaj, na górnym pokładzie, dopóki nie pojawią się żołnierze SAS. W ten sposób zapewnimy Kate bezpieczeństwo – spojrzał na Davida. – Bo o ile dobrze zrozumiałem, wszyscy zgadzamy się co do tego, że jest to nasz priorytet.

Chociaż Kate starała się nie okazywać po sobie, co myśli, David odczytał z jej wyrazu twarzy, że uważa to za całkiem niezły pomysł. W rzeczy samej – pomyślał – byłoby to całkiem niezłe rozwiązanie, jednak pod warunkiem, że Shawowi można zaufać. Natomiast jeżeli to on zamordował Martina, byłaby to idealna pułapka. Najpierw wszystkich rozbroić, a potem sprowadzić tych, dla których pracuje, aby bez trudu pojmać Kate.

David dostrzegł na mapie niewielki punkt.

– Co to jest?

– Wyspa Alborán – odpowiedział Kamau.

– Mówiłeś jeszcze w Ceucie, że Immari opanowali wyspy na Morzu Śródziemnym.

– Owszem. Alborán także. Ale to bardzo mały posterunek.

– Jak mały?

– Bardzo mały. Cała wyspa ma powierzchnię poniżej jednej dziesiątej kilometra kwadratowego. Jest tam latarnia morska i jeden budynek, w nim pewnie kilku strażników. Poza tym lądowisko, a na nim dwa duże helikoptery. Słaba obrona – dodał, jakby czytając w myślach Davida – ale we dwóch trochę trudno będzie zdobyć całą wyspę. – Mimo woli zerknął w stronę Shawa.

– Uzbrojenie? – spytał David.

– Tak, trochę tego jest. Parę stacjonarnych baterii artylerii. Trzeba by ich jakoś zaskoczyć. W każdym razie ten posterunek służy głównie

wsparciem powietrznym okrętom Immari, którym zdarzają się jakieś kłopoty – awarie na morzu, napaści ze strony piratów i tak dalej.

– Helikoptery są dalekiego zasięgu?

– O tak. Brano pod uwagę użycie ich do wsparcia inwazji na południową Hiszpanię, ale w końcu jednak zostały.

David skinął głową. A więc, jeśli uda im się zdobyć posterunek na wyspie Alborán, będą mogli polecieć właściwie dokąd zechcą.

Shaw nie mógł już wytrzymać:

– Chyba nie mówicie poważnie? Macie możliwość ucieczki drogą powietrzną, a zamiast tego wybieracie atak na posterunek Immari? Przecież to śmieszne.

David złożył mapę.

– Owszem, to właśnie zamierzamy zrobić. To nie jest dyskusja, podjąłem już decyzję. – Podał mapę Kamau. – Wyznacz dokładny kurs.

Shaw milczał.

– Davidzie – odezwała się Kate. To znaczyło „muszę z tobą porozmawiać”.

Davidowi nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Poszedł za nią na dół do apartamentu.

Zamknęła za nim drzwi.

– Przepraszam cię, ale czy nie myślisz, że powinniśmy…

– Chciałbym, żebyś mi zaufała, Kate. Pozwól mi działać. – Czekał na jej odpowiedź.

Skinęła powoli głową.

– Dobrze.

– Do Alborán dopłyniemy za pięć godzin – rzecz jasna, o ile ci, którzy nas ścigają, wpierw nas nie dogonią. Zanim się tam dostaniemy, musimy wykryć, kto zamordował Martina.

– Zgoda. Jednak najpierw chciałabym, żebyśmy odczytali dalszy ciąg notatek Martina, a potem zadzwonimy do Continuity i przekażemy im, czego się dowiedzieliśmy. W ten sposób, jeżeli na Alborán wydarzy

się… coś niepomyślnego, przynajmniej będą mieli wyniki naszych

badań. Miejmy nadzieję, że zdołają opracować lek.

Proponowała więc układ polegający na tym, że David pomoże jej w pracy nad lekarstwem, a ona zgodzi się zaufać mu i realizować jego plan. Targi, kompromisy, zaufanie. Ich relacja zaczęła przeradzać się w prawdziwy związek. „Ja zrobię to, ty zrobisz tamto. W tym jesteś lepszy, w tym ja jestem lepsza”.

– W porządku, zgoda.

Dorian przewrócił się na bok.

– Wejść.

Drzwi do kajuty otworzyły się i do środka zajrzał nieśmiało marynarz. W ręku trzymał zamkniętą kopertę.

Dorian pochwycił ją i rozerwał.

Kurwa, gdzie jesteś?

Warner zaraz odczyta kod.

Nasz cel: wyspa Alborán.

Spodziewany czas przybycia: za pięć godzin.

Bądź tam.

Bądź gotowy.

Rozdział 66

Morze Śródziemne

Kiedy David i Kate wrócili do salonu, obaj uczeni już na nich czekali, siedzieli obok siebie na białych poduszkach sofy jak gdyby

nigdy nic; jakby świat nie umierał na globalną pandemię i jakby nie zaciążyło na nich przed chwilą posądzenie o morderstwo. David musiał przyznać, że ich zimna krew zrobiła na nim wrażenie. Nie był tylko pewien, czy im zazdrości, czy raczej nie potrafi ich zrozumieć.

– Jesteśmy gotowi do podjęcia naszych rozważań. Rzecz jasna, o ile nie macie państwo nic przeciwko temu – oznajmił Janus.

Kate i David zasiedli w klubowych fotelach.

Wyłożone drewnianymi panelami, przeszklone pomieszczenie oświetlały teraz tylko trzy świeczki stojące na stole. Nastrój nie przypominał już naukowej konferencji, a raczej przywodził na myśl imprezę, która przeciągnęła się do późna w nocy.

David odwrócił kartkę z zapiskami Martina, tak żeby siedzącym naprzeciwko było łatwiej je odczytać. Przyszło mu na myśl, że leży między nimi wszystkimi na stole niczym tablica ouija.

Dał im chwilę, żeby jeszcze raz przeczytali.

PIE = Immaru

535...1257 = druga Toba? Nowy system dystrybucji?

Adam => Potop/upadek A$ => Toba 2 => KBW

Alfa => brakująca Delta? => Delta => Omega

70K LT => 12,5K LT =>535...1257 => 1918-1978

Mityczny Alfa Ludzkości, Tezaurus Atlandydy

– Niektóre szczegóły wciąż są dla mnie niejasne – powiedział David. – Myślę, że dwie pierwsze linijki to tylko notatki. Pierwsza z nich, jak już mówiliśmy, prawie na pewno dotyczy tego, że zdaniem Martina Immaru to PIE, czyli Praindoeuropejczycy, czy w każdym razie ich potomkowie. W drugiej linijce mamy cyfry: 535 oraz 1257. Wiem, o co chodzi, i zaraz to wyjaśnię. Potem kolejne trzy linijki to chronologia – zapis kolejnych wydarzeń

odpowiadających wyobrażeniom przedstawionym na tybetańskiej tkaninie, którą Kate oglądała w klasztorze Immaru. Odnoszę jednak wrażenie, że chronologia Martina nie jest kompletna. Zajmijmy się tym wszystkim po kolei.

Wskazał słowo „Adam”.

– „Adam, Alpha, 70 K LT”.

– W notatkach z badań – powiedziała Kate – „Alpha” oznacza pierwszą osobę poddaną klinicznemu doświadczeniu – na przykład pierwszą, którą poddano eksperymentalnej terapii.

– Właśnie – powiedział David. – Sądzę, że „Adam” to pierwszy człowiek, który otrzymał gen atlantydzki. To jest pierwsze wydarzenie ukazane na kobiercu przy okazji potopu ognia, a także pierwsze w chronologii Martina. Następne to „Potop, upadek A$”, dwanaście i pół tysiąca lat temu. Myślę, że A$ to skrót oznaczający Atlantis, czyli Atlantydę. Mamy więc „Potop, upadek Atlantydy”. Kiedy przebywałem w atlantydzkich strukturach pod Gibraltarem, trafiłem do pomieszczenia, gdzie wyświetlały się takie jakby… ruchome hologramy. Wydaje mi się, że ukazywały właśnie to wydarzenie – upadek Atlantydy u stóp Skały Gibraltarskiej. Na tym filmie atlantydzki statek unosił się tuż nad

powierzchnią wody, a potem skierował się ku brzegowi, tuż obok prehistorycznego megalitycznego osiedla. Dwaj Atlanci w skafandrach wyszli na zewnątrz, a następnie przerwali prehistoryczny plemienny rytuał, ratując neandertalczyka. Kiedy tylko wrócili na statek, uderzyła w nich fala, która wdarła się w głąb lądu, niszcząc ludzkie osiedle. Gdy woda wciągnęła statek z powrotem do morza, potężny wybuch zniszczył pojazd.

– A następnie pojazd spoczywał pod wodą przez prawie trzynaście tysięcy lat, aż do roku tysiąc dziewięćset osiemnastego, kiedy mój ojciec pomógł Immari go odnaleźć – wtrąciła Kate.

– Otóż to. Natomiast zastanawia mnie, co ma znaczyć „brakująca Delta?”

– Delta oznacza zmianę – wyjaśniła Kate. – „Brakująca Delta”… Czy z tego należy wnioskować, że zmiana nie nastąpiła?

– Jeżeli zestawimy ze sobą notatki Martina, kobierzec i to, co widziałem na hologramach w Gibraltarze… Podczas dwóch pierwszych potopów na kobiercu Atlanci nawiązują bezpośrednią interakcję z ludźmi. Ratują ich, a może ostrzegają.

Kate usiadła wygodniej w fotelu.

– A może Atlanci w jakichś sposób wpływali na ewolucję gatunku ludzkiego? Byłoby to coś w rodzaju eksperymentu, podczas którego co jakiś czas interweniowali – natomiast interwencja dwanaście i pół tysiąca lat temu nie doszła do skutku, ponieważ na ich statku nastąpił wybuch i był to upadek Atlantydy.

– Chyba właśnie to Martin chciał przekazać w swoich zapiskach.

Jednocześnie Davidowi przyszła do głowy osobliwa myśl: Czyżby udało mu się znaleźć kolejny fragment łamigłówki?

W Antarktyce, kiedy David znajdował się w tubusie, Atlanta najpierw uwolnił Doriana, dając mu w ten sposób fory. Następnie przyglądał się walce Davida i Doriana, tak jak gdyby znał z góry jej wynik, jak gdyby po prostu czekał, aż zwycięży jego zawodnik – czyli Dorian.

W Antarktyce David umarł po raz wtóry. Jednak w przeciwieństwie do pierwszego razu, nie zmartwychwstał w Antarktyce. Obudził się w atlantydzkich strukturach opodal Gibraltaru – w sekcji znajdującej się pod pasmem górskim Musa w Maroku. Ktoś doprowadził do jego powstania z umarłych. Czyżby inny Atlanta? Na podłodze tamtego

pomieszczenia David widział uszkodzony skafander. Tymczasem na ruchomych hologramach nie było zapisu, z którego by wynikało, że którykolwiek z kombinezonów został zniszczony; tego był pewien.

Cóż, to nie ulegało wątpliwości: jakiś inny Atlanta sprowadził go z powrotem do żywych – po tym, jak Dorian i antarktyczny Atlanta go zabili. Czyżby rywalizacja? Jeden z nich najwyraźniej chciał go uśmiercić. Drugi go ocalił.

David był już pewny dwóch rzeczy: po pierwsze, że Atlanci prowadzą coś w rodzaju wewnętrznej wojny. A po drugie, że w żadnym razie nie może opowiedzieć Kate albo obu uczonym, co mu się przydarzyło.

– Mam pewną teorię – odezwał się na głos. – Uważam, że to, co widziałem – to znaczy katastrofa Atlantydy – nie było naturalnym zjawiskiem. Sądzę, że zostali zaatakowani.

– Przez kogo? – spytał Chang.

– Tego nie wiem – odpowiedział David. – Może jednak pośród Atlantów istnieją czy istniały dwa stronnictwa, a może to robota zdrajcy; może ktoś dokonał sabotażu, by uniemożliwić dalszą interwencję? Wystarczy przyjrzeć się historii ludzkości. Wszystko, co najistotniejsze, wydarzyło się w ciągu ostatnich trzynastu tysięcy lat – powstało rolnictwo, zbudowano miasta, wymyślono pismo… I tak dalej. Gwałtownie wzrosła populacja. Owszem, zbiega się to z maksimum glacjalnym, a następnie ociepleniem klimatu, ale…

Janus pochylił się do przodu.

– Ta teoria „niedoszłej interwencji” brzmi bardzo intrygująco. Dostrzegam jednak pewną lukę. Następnym punktem w chronologii jest „535… 1257, Toba 2, Delta” – to by wskazywało, że wówczas nastąpiła przemiana, całkiem niedawno. Natomiast z zapisu filmowego wynika, że statek uległ zniszczeniu.

David przytaknął ruchem głowy.

– Wydaje mi się, że tamci dwaj Atlanci zginęli w Gibraltarze. To jedyne wytłumaczenie. Natomiast ten, który ich zabił, doprowadził do przemiany, która nastąpiła w roku pięćset trzydziestym piątym.

– Z tego wysnuwam wniosek – podjął Janus – że jeżeli w tymże roku interweniował jakiś Atlanta – jak mówiliście, nastąpiła kolejna Delta – to gdzie on jest? Jeżeli Atlanci są w stanie sprawować kontrolę nad ewolucją gatunku ludzkiego, gdzie się kryją?

David zastanowił się nad tym pytaniem. Nie miał na nie gotowej odpowiedzi, a było to w istocie bardzo dobre pytanie. Fakt, że wygłosił sporo śmiałych twierdzeń i często czuł się nieco niezręcznie; tak jakby był zobowiązany, żeby bronić swojej teorii. Jakby mimowolnie spiął się, gotów do walki.

Doktor Chang odstawił filiżankę.

– Ja również uważam, że to istotna kwestia. Chciałbym jednak dowiedzieć się czegoś więcej, jeśli chodzi o samo wydarzenie. Druga Toba nastąpiła w roku pięćset trzydziestym piątym czy w tysiąc dwieście pięćdziesiątym siódmym? Czyżby doktor Grey nie był pewien, co do dokładnej daty?

To pytanie sprowadziło Davida z powrotem na ziemię, pozwoliło mu się skupić.

– Nie. Nie sądzę. Moim zdaniem te daty oznaczają początek i koniec

pewnego okresu, wyznaczonego dwoma określonymi wydarzeniami.

– Cóż to za okres? – zdziwił się Janus.

– Mroki średniowiecza w Europie. Tak zwane „wieki ciemne”.

– A te dwa wydarzenia?

– Wybuch wulkanu, a potem zaraza – odpowiedział David. – Wulkan zapoczątkował ów ciemny okres, epidemia go zakończyła, przynajmniej w Europie. Istnieją przekonujące dowody na to, że w roku pięćset trzydziestym piątym nastąpił potężny wybuch wulkanu gdzieś opodal Toby w Indonezji – urwał na chwilę. – Krótko mówiąc, możemy to określić jako drugi wybuch Toby.

– Ejże, wiedziałabym coś, gdyby nastąpił drugi wybuch Toby – obruszyła się Kate.

David uśmiechnął się. To śmieszne, że teraz on opowiadał jej o

wulkanie, który wpłynął na losy ludzkości.

– Nic dziwnego. Wielu naukowców nie uznaje tej teorii – odparł, powtarzając jej słowa, kiedy w Dżakarcie opowiadała mu po raz pierwszy o teoriach dotyczących wybuchu wulkanu Toba.

– Trafiony, zatopiony – rzuciła Kate.

– Wiemy tyle, że w roku pięćset trzydziestym piątym temperatura na całym globie gwałtownie spadła. Była to zima, która trwała osiemnaście miesięcy – mroźna, surowa, prawie bez słońca. Tak została opisana w zachowanych tekstach. Można ją uznać za najdrastyczniejszą anomalię klimatyczną odnotowaną w zapisanej historii ludzkości. W Chinach śnieg spadł w sierpniu. W całej Europie przepadły zbiory i nastąpiła klęska głodu.

– Zima wulkaniczna…

– Tak. Potwierdzają to zapiski historyczne z Azji i Europy, a prócz tego zarówno próbki lodu z tamtych lat, jak i słoje na zachowanych pniach drzew, znalezionych w Skandynawii i Europie Zachodniej – od roku pięćset trzydziestego szóstego do pięćset czterdziestego drugiego drzewa rosły znacznie wolniej, wszystko powróciło do normy dopiero po roku pięćset pięćdziesiątym. Jednak to nie trwająca całymi latami zima

pogrążyła ludzkość w mrokach, tylko epidemia, która po niej nastąpiła – najstraszniejsza pandemia w znanej historii ludzkości.

– Plaga justyniańska – wyszeptała Kate. – Jeżeli chodzi o śmiertelność, była to najstraszniejsza katastrofa w znanych dziejach świata. Ale zaraz, powiedz mi jeszcze raz, skąd o tym wszystkim wiesz?

– Może trudno będzie ci w to uwierzyć, ale byłem naprawdę bardzo bliski ukończenia studiów. I miałem pisać pracę dyplomową dotyczącą ciemnych wieków w Europie. – Wpatrywał się w nią przez chwilę, po czym teatralnym gestem rozłożył ręce. – Jak widzisz, nie tylko śliczna buzia i zgrabna figura. Jest we mnie coś więcej.

Kate potrząsnęła głową, na jej twarzy malowało się coś pomiędzy zawstydzeniem a niedowierzaniem.

– Chylę czoła. Proszę, mów dalej.

– Jak wiadomo, za sprawą zarazy zmarła co najmniej jedna trzecia mieszkańców wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Zadała potężny cios Wschodniemu Cesarstwu Rzymskiemu. Jego stolica, Konstantynopol, przed wybuchem zarazy liczyła około pół miliona mieszkańców, po epidemii liczba ludności spadła do niecałych stu tysięcy. Zarazę nazwano od imienia cesarza rzymskiego, Justyniana.

Zebrała żniwo, jakiego świat dotąd nie widział. Niektóre ofiary umierały długo, całymi dniami. U innych objawy pojawiały się, a zaraz potem następował zgon. Na ulicach piętrzyły się stosy trupów. Wszędzie panował odór śmierci. W Konstantynopolu cesarz rozkazał, by martwych wrzucać do morza. – Davidowi na krótką chwilę przypomniała się Ceuta, ale odepchnął od siebie tę myśl. – Było ich jednak zbyt wielu. Rozkładające się zwłoki stanowiły zagrożenie dla żywych mieszkańców miasta. Dlatego też cesarz rozkazał wykopać poza murami stolicy masowe groby. Palono tam ciała; ponoć przestano je rachować, kiedy doliczono się trzystu tysięcy.

Żadne z uczonych nie odezwało się.

David upił łyk wody, mówił dalej:

– Z punktu widzenia historyka, epidemia istotna jest nie z powodu szczególnie wysokiej śmiertelności, lecz ze względu na wpływ, jaki miała na cały ówczesny świat. Pod wieloma względami świat, jaki dziś znamy, wywodzi się bezpośrednio z wydarzeń, które miały miejsce w szóstym wieku naszej ery.

– W jakim sensie? – spytała Kate.

– W wyniku zarazy upadły potęgi świata starożytnego. Na przykład

Persja, która swego czasu była prawdziwym mocarstwem. Wschodnie cesarstwo było bliskie odbicia zachodniej połowy – odzyskania Rzymu, z którego wywodziło się całe imperium. Tymczasem w wyniku pandemii o mało nie doszło do jego całkowitego upadku! Cesarstwo utrzymało się jako Bizancjum, natomiast na całej kuli ziemskiej upadały dawne cywilizacje, a schedę po nich przejmowali barbarzyńcy. Istotny morał płynący z historii epidemii justyniańskiej sprowadza się do tego, że najboleśniej ucierpiały kultury najwyżej rozwinięte, najbardziej zaawansowane, korzystające z międzynarodowych szlaków handlowych i dysponujące wielkimi ośrodkami miejskimi; natomiast najlepiej poradziły sobie społeczności prowincjonalne, odcięte od reszty świata. Weźmy choćby Brytanię z szóstego wieku, bo to znakomity przykład. W czasach zarazy rządzili tam Bryto-Rzymianie. Wnioskując z artefaktów, możemy stwierdzić, że prowadzili wymianę handlową z krajami tak odległymi jak Egipt – a właśnie tam najpierw pojawiła si zaraza; w każdym razie tam ją po raz pierwszy odnotowano.

– Nie rozumiem – stwierdził doktor Chang.

– Zaraza przybyła szlakami handlowymi. Brytyjczycy prowadzili wojnę z kilkoma germańskimi plemionami, które osiedliły się na zachodnim wybrzeżu wyspy. Kiedy nastąpił wybuch epidemii w połowie szóstego wieku, plemiona te znajdowały się w odwrocie, a Brytyjczycy uważali je za barbarzyńców. Nie handlowali z nimi, jedynie wyjątkowo

dochodziło od mieszanych małżeństw. Po wybuchu zarazy plemiona te przejęły inicjatywę i rozprzestrzeniły się na terenie całej Brytanii, aż w końcu przejęły władzę. Najważniejsze z nich to Anglowie i Saksoni. Niektórzy zresztą twierdzą, że legenda o królu Arturze to zachowana sprzed stuleci opowieść o Brytyjczykach walczących przeciwko anglosaskim najeźdźcom. Obecnie zarówno na Wyspach Brytyjskich, jak i na całym świecie mówi się po angielsku – czyli językiem germańskim – a stało się tak za sprawą zarazy oraz tryumfu Anglów i Saksonów, który po niej nastąpił. Działo się tak nie tylko w Brytanii, lecz także na całym świecie. Wszędzie upadały rozwinięte cywilizacje, a przyczyniły się do tego gęstość zaludnienia, istnienie dużych ośrodków miejskich oraz funkcjonowanie szlaków handlowych. Znaczenia nabrali barbarzyńcy, którzy dokonywali inwazji, a potem najczęściej szli dalej. Jeżeli zdarzało im się stanowić własne rządy, zazwyczaj nie trwały one dłużej niż sto lat, gdyż obalały je kolejne fale agresorów. Nastąpił prawdziwy koniec pewnej epoki, czasu wielkich miast i potężnych cywilizacji. Taki był początek ciemnych wieków, które trwały bardzo długo, prawie tysiąc lat. Stanowiły największy regres w historii ludzkości, zakończyły się zaś dopiero po kolejnej epidemii…

– Chwila – przerwała mu Kate. – Muszę się przyznać do mojej ignorancji, jestem tylko skromnym genetykiem. Nie rozumiem jednak, w jaki sposób wybuch wulkanu i następująca potem zima wulkaniczna przyczyniły się do wybuchu zarazy justyniańskiej.

– Praca historyka częściowo polega na wyszukiwaniu artefaktów i dopatrywaniu się procesów. Proces zachodzący przy wybuchu tej epidemii polegał na tym, iż zaczęła się ona w północnej Afryce, potem przeniosła do Egiptu, a stamtąd eksplodowała na cały wschodni basen Morza Śródziemnego. Kiedy dotarła do Konstantynopola, nastąpił jakby efekt domina – reszta cywilizowanego świata błyskawicznie została objęta zarazą, bo statki handlowe rozwiozły ją po całym świecie. Nadal toczą się spory na ten temat, jednak wielu historyków uważa, że plaga przybyła do Europy na statkach wiozących zboże z północnej Afryki i że przeniosły ją szczury okrętowe.

– David ma rację – powiedział doktor Janus. – To prawdziwa ironia losu, ale właściwe zagrożenie wiążące się z szybkimi zmianami klimatycznymi nie ma nic wspólnego z samą pogodą. Zagrożenie polega na destabilizacji ekosystemów, co powoduje, że wchodzą ze sobą w kontakt organizmy normalnie nie mające styczności. Wiemy, że epidemie wybuchają najczęściej, kiedy dzikie zwierzęta będące nosicielami śmiercionośnego patogenu są zmuszone do opuszczenia

swojego naturalnego habitatu. Po tym drugim wybuchu wulkanu Toba nastąpiło właśnie zakłócenie równowagi ekosystemów, i to na całej kuli ziemskiej. Jeżeli teoria doktora Greya jest zgodna z rzeczywistością, byłoby to coś absolutnie fascynującego. Świat starożytny musiał być strasznie trudnym miejscem do wprowadzenia zmiany genetycznej na skalę globalną. Zaraza byłaby idealnym nośnikiem, pozostaje jednak jeden poważny problem.

– Dystrybucja – podsunęła Kate.

– Otóż to – potwierdził Janus. – Ówczesny świat był bardzo rozproszony. Różne cywilizacje pozostawały bez łączności ze sobą, w związku z czym rozpowszechnienie zarazy byłoby niemożliwe. Natomiast wulkan rozsnuł nad całą Ziemią chmurę pyłu, tworząc w ten sposób globalny system rozpowszechniania. W jednych miejscach wulkan sprowadza zimę, w innych suszę i klęskę nieurodzaju, po czym spadają ulewne deszcze. Roślinność usycha, gwałtownie wzrasta. W miejscach takich jak Afryka Północna gryzonie muszą miewać się całkiem nieźle. Zaczynają więc się błyskawicznie mnożyć. Co dalej? Rosnąca populacja jest zmuszona do poszukiwania nowych terytoriów, bo dotychczasowy ekosystem nie jest już w stanie ich wszystkich wyżywić. Niektóre z tych szczurów są nosicielami dżumy, przedostają się w obszary zamieszkałe przez ludzi. O ile szczury są tylko rezerwuarami – nosicielami odpornymi na patogen – żerujące na ich

grzbietach pchły nie mają tego szczęścia. Tak więc pchły mrą od zarazy, a mechanizm przebiegu choroby w ich wypadku sprawia, że roznoszą chorobę dalej. Dotknięte dżumą pchły dosłownie zdychają z głodu. Bakterie mnożą się w ich wnętrznościach i uniemożliwiają przyswajanie substancji odżywczych. Owady szaleją z głodu, więc przeskakują z gryzoni na innych nosicieli – i w ten sposób przekazują dżumę ludziom. Owszem, zarówno gryzonie, jak i dosiadające je pchły przenosiły zarazę przez tysiące lat. Jednak geniusz – jeśli państwo pozwolą, że użyję tego określenia – otóż geniusz tej zarazy polega na tym, że doszło do genetycznej modyfikacji zarazków, a stało się to, jak sądzę, za sprawą wulkanu. Pył, który wraz z deszczem spadał na ziemię, odmienił bakterie żyjące w organizmach szczurów – bo nie wywołał pandemii bezpośrednio u ludzi. Ludzka pandemia po prostu by wygasła, nie rozeszłaby się dalej. Sporządzona ręką doktora Greya notatka „druga Toba? nowy system dystrybucji?” świadczy, jak mi się zdaje, o tym, że sam jeszcze nie był tego całkiem pewien. Natomiast, opierając się na wynikach naszych badań – na rezultatach uzyskanych przez doktora Changa i przeze mnie – możemy potwierdzić, że w istocie chodziło o nowy system dystrybucji, w dodatku nadzwyczaj wyrafinowany. Ktokolwiek dokonał modyfikacji żyjących w szczurach bakterii, zagwarantował w ten sposób kolejne fale epidemii; samonapędzającą się genetyczną transformację, która drzemała, uśpiona, w nosicielach, czyli szczurach, czekając na odpowiednią chwilę.

– Zgadza się to z zapiskami historycznymi – dodał David. – Pierwsza fala nadeszła około roku pięćset trzydziestego piątego, potem jednak pojawiły się następne, niekiedy nawet jeszcze gwałtowniejsze. Nie sposób sobie wyobrazić, ilu ludzi padło ich ofiarą. Zaraza szerzyła się przez dwieście lat. Zmarło około połowy mieszkańców Europy. Potem zaś około roku siedemset pięćdziesiątego wszystko przycichło – mniej więcej aż do roku tysiąc dwieście pięćdziesiątego siódmego, czyli drugiej daty umieszczonej w notatkach Martina. Wtedy wybuchł kolejny wulkan, również znajdujący się na terenie Indonezji. Jak wynika z przeprowadzonych stosunkowo niedawno badań, można stwierdzić ze sporą dozą prawdopodobieństwa, iż wtedy właśnie nastąpił niewiarygodnie silny wybuch wulkanu Samalas na wyspie Lombok. Efekt był znacznie potężniejszy niż po wybuchu Tambory w tysiąc osiemset piętnastym roku, który wywołał tak zwany „rok bez lata”. Sądząc po słojach w pniach drzew, w roku tysiąc dwieście pięćdziesiątym siódmym nastąpiło to samo, czyli zapadła zima wulkaniczna, która trwała przez ponad rok. Zarażone szczury powróciły, a wraz z nimi do Europy znów przybyła dżuma. Działo się to już niemal

siedemset lat później, więc dysponujemy znacznie precyzyjniejszymi zapiskami historycznymi. Epidemia rozpoczęła się niemal tak samo jak poprzednio, miała podobny przebieg, natomiast wiemy już o niej znacznie więcej. Wówczas pojawiło się określenie „czarna śmierć”. Tej nazwy używano w Europie, ale była to ta sama choroba…

– Czyli dżuma – uściśliła Kate.

– Właśnie – mówił dalej David. – Ta sama choroba wróciła po niemal tysiącu lat, by spowodować podobne spustoszenie.

– Zaraz. – Kate uniosła rękę. – Przecież czarna śmierć zaczęła się w Europie około tysiąc trzysta czterdziestego ósmego roku, prawie sto lat po wybuchu tamtego wulkanu…

– Zgadza się – przyznał David. – Posłuchaj, to wygląda tak: w roku tysiąc dwieście pięćdziesiątym siódmym wybucha potężny wulkan, w dodatku położony dziwnie blisko tego, którego erupcja nastąpiła w szóstym wieku, i to z podobnym rezultatem – zima wulkaniczna, a następnie klęska głodu w całej Europie. Mogę tylko zakładać, że powrót epidemii miał jakiś związek z wybuchem wulkanu, natomiast faktycznie, tym razem odstęp w czasie był znaczny, może wynikał z jakiegoś rodzaju odporności…

– CCR 5 Delta 32 – wtrąciła zamyślona Kate.

– Co?

– Martin o tym wspominał. Jest obecny u mniej więcej szesnastu procent Europejczyków. To mutacja, której posiadacze są odporni na HIV, ospę i inne wirusy. Przypuszczalnie także na bakterię wywołującą dżumę.

– Interesujące – stwierdził David. – Zawsze jedną z największych zagadek historii były przyczyny epidemii czarnej śmierci. Wiemy prawie na pewno, że w szóstym wieku plaga justyniańska przybyła z Afryki na teren krajów położonych nad wschodnią częścią Morza Śródziemnego. Natomiast czarna śmierć była inna. Niby ten sam scenariusz – wulkan, a potem dżuma – ale uważa się, że tym razem epidemia rozpoczęła się w Środkowej Azji. Stabilizacja określana jako pax mongolica umożliwiła osiadłym w Środkowej Azji Mongołom rozpowszechnianie zarazy Jedwabnym Szlakiem na wschód. Niekiedy dosłownie i świadomie: podczas oblężenia Kaffy, czyli dzisiejszej Teodozji na Krymie, Mongołowie przerzucali zainfekowane ciała na drugą stronę murów za pomocą katapult.

– Poważnie? – zdumiała się Kate.

– A jakże. Jak na tamte czasy, wyjątkowo sprytnie pomyślane. Coś w rodzaju średniowiecznej wojny biologicznej. Po Kaffie zaraza szybko rozprzestrzeniła się na całą Europę. Historycy uznali, że przyczyną stuletniej zwłoki jest wędrówka z Azji, lecz może to kwestia…

– Mutacji – odpowiedziała Kate.

– No właśnie. – David napomniał w duchu siebie samego, żeby trzymać się faktów, które znał, a nie oddawać się spekulacjom. – W każdym razie w ciągu następnych lat za sprawą czarnej śmierci wyginęło od trzydziestu do sześćdziesięciu procent całej ówczesnej ludności Europy. Zmarła jedna trzecia mieszkańców Chin. Minęło sto pięćdziesiąt lat nim zaludnienie kuli ziemskiej powróciło do poziomu sprzed epidemii. Obawiam się jednak, że na tym kończy się moja wiedza. Inaczej mówiąc, nie mam pojęcia, do czego ta chronologia zmierza. Skojarzyłem tylko punkty odniesienia, znając odpowiednie daty.

– Myślę, że moglibyśmy rzucić nieco światła na to zagadnienie – odezwał się doktor Chang. – Jak wspomniał przedtem doktor Janus, nasza teoria robocza głosiła, że obecna epidemia jest bezpośrednią kontynuacją poprzedniej, próbą dopełnienia jakiejś transformacji genetycznej, która nie została ukończona. Aby lepiej zrozumieć, w jaki sposób zmienił się ludzki genom, staraliśmy się wyizolować DNA z czasów poprzednich wybuchów. – Zwrócił się do Davida: – Panie Vale,

miał pan rację co do związku zachodzącego między kolejnymi wybuchami zarazy. Kilka lat temu grupa naukowców odkryła, że przyczyną zarazy justyniańskiej była Yersinia pestis albo w skrócie Y. pestis wywołująca dżumę. Było to nadzwyczaj intrygujące odkrycie: dwie najstraszniejsze pandemie w znanej nam historii ludzkości – a więc plaga justyniańska i czarna śmierć – były epidemiami dżumy. Przypuszczamy, że w obu wypadkach pojawiła się mutacja genetyczna bakterii Y. pestis. Posłużyliśmy się Immari, aby zdobyć dowody. Dostarczyli nam próbek z ofiar obu epidemii. Następnie dokonaliśmy sekwencjonowania tych genomów oraz próbek Y. pestis z obu epok. Dysponujemy też próbkami z okresu hiszpanki w roku tysiąc dziewięćset osiemnastym. Odnaleźliśmy pewne wspólne sekwencje genetyczne. Uważamy, że są one powiązane z zarazą atlantydzką. Wnioskując z notatek doktora Greya oraz naszej obecnej dyskusji, mogę stwierdzić, że uzyskane przez nas dane stanowią kluczowy element układanki, niezbędny do opracowania leku. Niestety wszystko przepadło, kiedy statek poszedł na dno.

Janus wstał z kanapy.

– Doktorze Chang, winien jestem panu przeprosiny.

Chang uniósł pytająco brwi.

– Dotąd nie ufałem panu całkowicie – mówił dalej Janus. – Przydzielono mnie do pana. Prowadził pan nasze badania, ale aż do dziś podejrzewałem, że jest pan lojalny wobec Immari, a celem pańskich działań jest pozyskanie wyników moich badań. Sporo więc przed panem zataiłem. – Wyciągnął z kieszeni kostkę przenośnej pamięci. – Wszystko zapisałem na tym urządzeniu. Także wyniki prowadzonych przez nas wspólnie badań. Jest tutaj wszystko i wydaje mi się, że mamy również zarejestrowane zmiany genomu, których szukał doktor Grey – Delta 2, czyli zapis genetycznej struktury zarazy atlantydzkiej.

Chang popatrzył na pendrive’a.

– Ważne jest to, że zachował pan dane. Myślę, że na pańskim miejscu… Tak, kto wie. Może zachowałbym się tak samo. Problem w tym, że brakuje nam jeszcze jednego elementu – określonego mianem Omega. Moim zdaniem chodzi tu o punkt docelowy, końcowy rezultat przemiany genetycznej. Doktor Grey napisał daty „1918… 1978”, co zdaje się wskazywać, iż w jego mniemaniu w tych latach nastąpiła przemiana. Nie rozumiem też, co znaczą litery „KBW” w pierwszej linii tekstu. Panie Vale, czy może to być kolejne odniesienie historyczne?

Nad znaczeniem owego „KBW” David zastanawiał się od samego początku, kiedy tylko zobaczył notatkę. Musiał jednak przyznać się do porażki.

– Nie. Nie mam pojęcia, co to znaczy.

– Ale ja wiem – powiedziała Kate. – „KBW” to moje inicjały. Katherine Barton Warner. Myślę, że to ja jestem Omegą.

Rozdział 67

Morze Śródziemne w pobliżu Ceuty

Dorian spoglądał przez szybę helikoptera na wodę umykającą w tył. Na jej powierzchni lśniło słońce, niczym latarnia prowadząca go do celu.

Pomyślał o białych świetlnych wrotach w Niemczech. Dokąd prowadzą? Do innego świata? Do innego czasu?

Włączył mikrofon swojego hełmu.

– Przypuszczalny czas przybycia?

– Za trzy, może trzy i pół godziny.

Czy zdążą, nim pojawi się tam Kate ze swoimi towarzyszami? Może się uda.

– Połączcie mnie z posterunkiem.

Minutę później Dorian rozmawiał z oficerem dowodzącym na wyspie Alborán.

Porucznik wojsk Immari rezydujący na wyspie Alborán zakończył rozmowę i popatrzył po pozostałych czterech żołnierzach, którzy zajęci byli grą w karty i paleniem papierosów.

– Niech ktoś nastawi kawę. Musimy wytrzeźwieć. Wkrótce będziemy mieli gości.

Sens słów wypowiedzianych przez Kate z wolna docierał do Davida: „Ja jestem Omegą”…

Do pokoju zajrzał Shaw.

– Będę parzył kawę… – Rozejrzał się. – O co chodzi, wyglądacie wszyscy, jakbyście zobaczyli ducha.

– Pracujemy – warknął David.

Kate powiedziała pojednawczym tonem:

– Ja bardzo chętnie napiję się kawy. Dziękuję.

– Nie ma sprawy – odpowiedział Shaw. – Doktorze Chang? Doktorze Janus?

David zwrócił uwagę, że on sam wyraźnie nie zasłużył, by zaproponować mu kawę. Zupełnie mu to nie przeszkadzało.

– Och tak, z miłą chęcią – odpowiedział doktor Chang, wciąż głęboko zamyślony.

Doktor Janus spoglądał przez okno z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Nagle zdał sobie sprawę, że wszyscy czekają na jego odpowiedź, więc rzucił pospiesznie:

– Nie. Bardzo dziękuję.

Shaw wrócił z dwoma kubkami kawy, ale potem nie wycofał się, tylko został przy oknie. Stał za Davidem, David go nie widział, ale zdawał sobie sprawę z jego obecności; i to mu jednak trochę przeszkadzało.

Pierwszy odezwał się Janus:

– Nie wątpię w pani słowa, doktor Warner. Pragnę to od razu

zaznaczyć. Chciałbym jednak dokonać podsumowania naszych podstawowych założeń i rozważyć kilka różnych możliwości.

David odniósł wrażenie, że Kate trochę się spięła, ale upiła tylko łyk kawy i skinęła głową.

Janus mówił dalej:

– Pierwsze założenie jest następujące: ów tybetański kobierzec był dokumentem przedstawiającym interakcje Atlantów i ludzi; w szczególności interwencję tych pierwszych siedemdziesiąt tysięcy lat temu w celu ocalenia ludzkości przez wprowadzenie genu atlantydzkiego, który dokonał zmiany ludzkiego umysłu i wpłynął na dzieje ludzkości – a następnie ostrzeżenia przed wielkim potopem. Przypuszczamy, że kolejne wydarzenia przedstawione na kobiercu mają zajść w przyszłości. Chciałbym w związku z tym o coś spytać, ale zrobię to później.

Drugie założenie: notatki Martina to zapis chronologiczny – próba odkodowania przeszłości, zidentyfikowania zwrotnych punktów

genetycznych w dziejach gatunku ludzkiego, co miało na celu umożliwienie stworzenia leku zwalczającego zarazę.

Naszym trzecim i ostatnim założeniem jest, co następuje: ta chronologia określa brakujący element Delta, a więc punkt, w którym atlantydzka interwencja w rozwój ludzkiego gatunku się nie powiodła. Miało to miejsce w pewnym momencie między wielkim potopem a upadkiem Atlantydy. Pan Vale twierdzi, że to ostatnie wydarzenie nastąpiło z powodu rywalizacji między Atlantami. To tyle tytułem podsumowania. Sugerowałbym wobec powyższego, że Omegą – ostatecznym rezultatem wszystkich atlantydzkich interwencji dotyczących ewolucji ludzkości – byliby ludzie, którzy przetrwali zarazę atlantydzką. Zwłaszcza ci, którzy ulegają szybkiej ewolucji. Czy nie oni są wynikiem, do którego zmierzają Atlanci? To wydaje się najoczywistszym rozwiązaniem. Proszę wybaczyć, ale jako naukowiec zawsze przede wszystkim biorę pod uwagę najprostsze wyjaśnienie, dopiero w drugiej kolejności zajmuję się, hmm… bardziej egzotycznymi teoriami.

Zdaniem Davida argument Janusa brzmiał przekonująco. Chciał się

odezwać, ale ubiegła go Kate.

– W takim razie dlaczego Martin umieścił moje inicjały w swojej chronologii nad Omegą?

– Cóż, to dobre pytanie – odparł Janus. – Myślę, że uzyskamy na nie odpowiedź, rozważając powodujące Martinem motywy. Wiemy przecież, że wszystko, co robił – wszystkie jego badania, zawarte przez niego układy i kompromisy – wszystko to prowadziło do jednego celu: aby panią chronić. Myślę, że to właśnie jest powód. Po prostu pragnął, by – jeśli te notatki zostaną znalezione – czytelnik odnalazł panią, a następnie zapewnił pani bezpieczeństwo, aby mogła pani pomóc je odczytać, a także współdziałać z kimś, kto będzie dążył do opracowania leku.

David mimo woli przytaknął ruchem głowy. Brzmiało to całkiem rozsądnie.

– Ogólnie rzecz biorąc, całość ma sens – stwierdził Chang – ale moim zdaniem, mamy tu pewien kłopot z datowaniem wydarzeń. A więc siedemdziesiąt tysięcy lat temu:

Adam, zaszczepienie genu atlantydzkiego. Dwanaście i pół tysiąca lat temu: upadek Atlantydy, brakująca Delta. Lata od pięćset trzydzieści pięć do tysiąc dwieście pięćdziesiąt siedem: druga Toba, dwa wulkany, następnie kolejne wybuchy epidemii dżumy, początek mrocznych wieków; następnie ich koniec, a później renesans. Potem zaś rok tysiąc dziewięćset osiemnasty: Dzwon, atlantydzkie urządzenie, które spowodowało wybuch grypy hiszpanki. Aż wreszcie w tym roku: kolejna epidemia spowodowana Dzwonem, zaraza atlantydzka. Martin w jakiś sposób pomylił daty: tysiąc dziewięćset osiemnaście… tysiąc dziewięćset siedemdziesiąt osiem. Ów siedemdziesiąty ósmy rok to błąd, powinien zamieścić rok bieżący, przecież to obecna epidemia ma stworzyć Omegę.

– To byłoby logiczne – dodał Janus.

– Kiedy się urodziłaś? – spytał David. – Pytam, oczywiście, z czysto naukowych pobudek.

– To miłe z twojej strony – odpowiedziała Kate. – Urodziłam się w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym ósmym. Tylko że… zostałam poczęta w tysiąc dziewięćset osiemnastym roku.

– Co? – spytali niemal chórem Janus i Chang.

David mimochodem odnotował, że stojący za nim Shaw poruszył się i podszedł bliżej – pierwsza oznaka jakiegokolwiek zainteresowania tą wymianą zdań.

– Tak, to jest prawda – powiedziała Kate. – Martin był moim przybranym ojcem. Mój biologiczny ojciec był inżynierem górnikiem i oficerem w armii amerykańskiej podczas pierwszej wojny światowej. Został wynajęty przez Immari, by dokopać się do atlantydzkich konstrukcji pod Gibraltarem. Zgodził się na to w zamian za aprobatę ich małżeństwa przez ojca mojej matki wobec. Wtedy właśnie wykopał Dzwon, urządzenie, które spowodowało, że rozpętała się epidemia grypy hiszpanki. Ponurym zrządzeniem losu ofiarą zarazy padła także moja matka. Jednak w atlantydzkich strukturach, które odkrył, znajdowało się pomieszczenie, a w nim cztery tubusy. Ojciec stwierdził, że są one urządzeniami służącymi do uzdrawiania i hibernacji. W jednym z nich umieścił moją matkę, a wraz z nią mnie, jeszcze nie narodzoną. Tam pozostawałyśmy do roku tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego ósmego, czyli do roku, kiedy przyszłam na świat.

Doktor Arthur Janus aż usiadł z wrażenia. Tak – pomyślał – to może wszystko zmienić.

Słowa Kate wstrząsnęły również do głębi doktorem Shenem Changiem, chociaż wiedział już o Dzwonie i o hibernacji.

W roku tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym ósmym Shen pracował nad pewnym projektem finansowanym przez Immari International. Któregoś dnia zadzwonił do niego niejaki Howard Keegan, człowiek, którego nigdy przedtem nie spotkał. Keegan powiadomił go, że jest nowym przewodniczącym organizacji Immari i pragnie nawiązać współpracę ze Shenem. Obiecał mu wysokie wynagrodzenie oraz że nigdy więcej nie będzie już musiał się martwić o sfinansowanie swoich badań, a poza tym uzyska możliwość podjęcia wyjątkowego wyzwania – jego praca może ocalić świat. Jednak nigdy nie będzie mu wolno o niej nikomu powiedzieć.

Shen zgodził się. Keegan zaprowadził go do pomieszczenia z czterema tubusami. W jednym przebywał chłopak, który później wyrósł na Doriana Sloane’a. W drugim Patrick Pierce – jak powiedział Keegan, był to człowiek, który znalazł tubusy. W ostatnim znajdowała się ciężarna kobieta.

– Wypuścimy ją na samym końcu, a pan zrobi wszystko, co w pana mocy, aby ją uratować, jednak absolutnym priorytetem jest dobro dziecka.

Shen nigdy w życiu tak bardzo się nie bał. To, co zdarzyło się później, utkwiło na zawsze w jego pamięci. Trzymał w ramionach niemowlę, pamiętał oczy dziewczynki… Te same oczy, którymi teraz przypatrywała mu się Kate Warner. Nie do wiary.

Opowieść Kate wprawiła w zdumienie również Adama Shawa. W tym wszystkim kryje się coś więcej, niż sądziłem – stwierdził w myśli. – A konkretnie, to ona kryje w sobie więcej, niż się zdawało. Ale tak czy inaczej, dostarczę ją bezpiecznie, cokolwiek by się nie zdarzyło.

Kate miała już dosyć tej ciszy.

– Może ktoś by coś powiedział?

– Tak – zaczął Janus. – Chciałbym zrewidować moje wcześniejsze stwierdzenia. Teraz wierzę, że istotnie jest pani Omegą. A to sporo zmienia. Na przykład w tej chwili już zupełnie inaczej postrzegam pracę Martina. Moim zdaniem ta notka jest czymś więcej niż tylko zwykłą

chronologią. To znaczy jest nią, ale nie tylko. Ten „kod” jest też czymś więcej, mianowicie planem naprawy ludzkiego genomu, skorygowania problemów stwarzanych przez gen atlantydzki, wykreowania prawdziwej ludzko-atlanckiej hybrydy – nowego gatunku, którego jest pani pierwszą przedstawicielką. Spisana przez Martina sekwencja zaczyna się od zaszczepienia genu atlantydzkiego u Adama, następnie zaś odnotowuje interferencje, nieudaną poprawkę w czasie potopu, potem ciemne wieki… Kończąc na pani, jako na osobie o stabilnym, funkcjonującym genie atlantydzkim, co nastąpiło dzięki tubusowi, który ocalił pani życie, oraz dzięki pani niezwykłym narodzinom. Tylko… wciąż pozostaje niezwykle istotne pytanie, całkiem praktycznej natury: co zrobimy teraz? Mamy nasze badania, rozumiemy notatkę Martina. Musimy znaleźć jakieś laboratorium…

Kate przerwała mu:

– Jest jeszcze jedna rzecz, o której wam wszystkim nie powiedziałam. Martin był jednym z założycieli konsorcjum noszącego nazwę Continuity. Jest to grupa uczonych z całego świata. Wszyscy

prowadzą doświadczenia już od lat, poszukując leku. W Marbelli Martin kierował ośrodkiem badawczym. – Przypomniała sobie coś: – Pracowałam tam w budynku ekranowanym ołowiem. Przeprowadziłam serię doświadczeń, a Martin systematycznie pobierał ode mnie próbki DNA.

– Sądzi pani, że przeprowadzał doświadczenia na pani czy na pacjentach? – spytał doktor Chang.

Kate była już tego pewna:

– I jedno, i drugie. Martin powiedział mi kiedyś, że jego zdaniem stanowię klucz do całości. A teraz, kiedy widzę te zapiski, notatkę na temat Omegi… Tak, wiem, że tak jest. Continuity dysponuje wszystkimi wynikami jego badań. Kontaktowałam się z nimi.

Po twarzy Davida widać było, że jest wstrząśnięty.

– Co się stało? – spytała go Kate.

– Nic. – Potrząsnął głową.

Zwróciła się do Changa i Janusa:

– Uważam, że powinniśmy przesłać Continuity wyniki badań i omówić z nimi nasze teorie.

Doktor Janus wyciągnął z kieszeni pendrive’a.

– Zgadzam się.

Chang skinął głową.

Rozdział 68

Morze Śródziemne w pobliżu wyspy Alborán

Rozmowa z Continuity miała intrygujący przebieg. Kate była przekonana, że w końcu rozumie istotę badań, w których brała udział w Marbelli.

Uczeni z Continuity od lat pracowali nad algorytmem zwanym Symfonią Genomu. Jego istota polegała na tym, że kiedy tylko jakaś terapia genetyczna lub retrowirus wprowadzały zmiany genetyczne do danego genomu, algorytm Symfonii był w stanie przewidzieć ekspresję genu. Przewidywania takie w połączeniu z wiedzą, gdzie w genomie

skrywają się atlantydzkie retrowirusy endogenne, mogły doprowadzić do określenia odpowiedzi danego osobnika na zarazę atlantydzką oraz daną terapię.

Wyniki badań Changa i Janusa, czyli wyizolowanie zmian genomu z czasów dwóch epidemii, z początku i końca średniowiecza, stanowiły brakujące ogniwo – przynajmniej taką nadzieję żywiono w Continuity.

Kate przyglądała się, jak doktor Janus pracuje na komputerze; przekazywał swoje wyniki, dołączając je do bazy danych Symfonii. Kate nigdy nie widziała, żeby ktoś w jego wieku tak sprawnie posługiwał się komputerem. Pod tym względem z pewnością był geniuszem.

Kate połączyła się z nimi przez telefon satelitarny nastawiony na tryb głośnomówiący.

– I co teraz?

– Teraz czekamy – odpowiedział doktor Brenner. – Algorytmy zaczną działać, po czym przedstawią

możliwe rozwiązania terapeutyczne. Przetestujemy uzyskane wyniki. Pozostaje nam mieć nadzieję, że wszystko ułoży się szczęśliwie. Jeżeli uda nam się opracować skuteczną terapię, jesteśmy w stanie szybko wprowadzić ją w życie. Czy Martin opowiadał państwu o naszych implantach genetycznych?

– Nic mi na ten temat nie wiadomo – stwierdził doktor Janus.

– W gruncie rzeczy sprowadza się to do tego, że wszczepiamy podskórnie urządzenie biotechniczne, które pozwala nam dostarczyć każdemu osobnikowi terapię przystosowaną do jego potrzeb. Implanty utrzymują bezprzewodową łączność z serwerami znajdującymi się w każdym Dystrykcie Orchidei.

Tego Kate się nie spodziewała.

– Sądziłam, że implanty służą do kontroli i obserwacji. A więc to nie Orchidea stanowi terapię?

Brenner odpowiedział:

– Cóż, i tak, i nie. Implanty faktycznie zbierają dane, co jest

niezwykle istotne, więc rzeczywiście niejako służą do kontroli. Jako że genom ludzki bywa bardzo różny, odkryliśmy, że w przypadku każdego chorego terapia wymaga modyfikacji – nieznacznych, lecz posiadających zasadnicze znaczenie.

Kate pokiwała głową. Oznaczało to niewiarygodny skok technologiczny – wszczepione urządzenie biotechniczne zapewniające każdemu z chorych indywidualne leczenie genetycznie. Skok o całe dziesięciolecia, niczego podobnego dotąd nie stworzono. Jaka szkoda – pomyślała – że trzeba było zagrożenia ze strony Immari oraz zarazy, by dokonać takiego przełomu.

– Skoro prawdziwą terapię zapewnia implant, po co wciąż dajemy wszystkim Orchideę? – spytał doktor Janus.

– Z trzech powodów. Podczas niektórych prób we wczesnych stadiach stwierdziliśmy, że implanty nie są w stanie zapewnić skutecznej terapii wszystkim chorym. Tworzyły substancje przeciwwirusowe na bazie enzymów i protein danego organizmu, przycinając terapię na miarę jego potrzeb. Jednak skutkowało to tylko w przypadku około osiemdziesięciu procent pacjentów. Dajemy więc implantom coś w rodzaju materiału budowlanego, niejako antywirusowej gliny, z której mogą ulepić terapię. Tym właśnie są pigułki Orchidei – surowcem wyjściowym.

– Nadzwyczaj interesujące… – mruknął zamyślony Janus.

– A pozostałe dwa powody? – spytała Kate.

– Ach, tak – zmitygował się Brenner. – Rozgadałem się i zapomniałem, co miałem powiedzieć. Otóż drugim powodem jest szybkość. Wiedzieliśmy, że musimy wprowadzić nową terapię jak najprędzej – wyprodukowanie nowego leku nie wchodziło w rachubę, natomiast to jest rozwiązanie, które można modyfikować. Wiedzieliśmy, że potrzebna jest podstawowa terapia, która następnie podlegnie tysiącom minimalnych wariacji dokonanych przez implanty, aby mogła być skuteczna dla wszystkich na całym świecie.

– A ostatni z powodów?

– Nadzieja. Ludzie zażywają Orchideę codziennie… Uważaliśmy, że potrzebne jest coś, co mogliby zobaczyć i wziąć do ręki, coś namacalnego, zgodnego z ich dotychczasowymi doświadczeniami, czyli pigułka jako lek na chorobę. Mam nadzieję, że teraz dostaliśmy od pani brakujące ogniwo – formułę, którą będziemy mogli przekazać implantom. Symphony przetwarza już uzyskane informacje. Jeżeli algorytm zdoła

wytworzyć poprawkę do terapii, możemy rozpowszechnić ją na skalę globalną za pośrednictwem Aliansu Orchidei, wystarczy kilka godzin.

Uczeni słuchali uważnie i kiwali głowami. David i Shaw popatrzyli na siebie.

Chwilę milczenia przerwał znów doktor Brenner:

– Jest coś, o czym pani nie powiedziałem, doktor Warner.

– Co takiego? – spytała Kate, nadal w trybie głośnomówiącym, nie zamierzała niczego ukrywać.

– Kierownictwo Orchidei wydało nam polecenie, aby uruchomić protokół eutanazji.

– Słucham?

– Mamy stałe rozkazy – wyjaśnił Brenner. – Gdyby okazało się, że

terapia przestaje działać lub Immari stają się poważnym zagrożeniem, mamy wydać implantom komendę odwołującą wszystkie działania – chodzi o to, by umierający umierali szybciej. W ten sposób powstałby świat ocaleńców Orchidei, tak jakby baza, dzięki której Alians będzie mógł przetrwać. Jak dotąd po prostu ignorowaliśmy te polecenia. Skupialiśmy się na badaniach i mieliśmy nadzieję, że kierownictwo nie zdecyduje się na wprowadzenie tego planu w życie. Doszły nas jednak pogłoski, że jeśli nie uruchomimy protokołu eutanazji, wojska aliantów mogą przejąć kontrolę nad Continuity i po prostu nas do tego zmuszą.

Kate opadła na fotel. Zapadło milczenie.

– Czy możecie opóźnić protokół eutanazji? – spytała Kate.

– Będziemy próbować, jednak… Przede wszystkim, miejmy nadzieję, że pani terapia poskutkuje.

Kiedy znaleźli się na dole, w apartamencie, David niemal wydarł się na Kate:

– Chcesz powiedzieć, że przez cały czas miałaś możliwość połączenia się z globalnym konsorcjum?

– Tak, a co?

– Połącz się z nimi natychmiast. Zaraz ci wyjaśnię…

Kate wystukała numer do Continuity.

– Doktorze Brenner? Nie, wszystko w porządku, ale muszę pana poprosić o przysługę. Czy zechciałby pan skontaktować się z wywiadem brytyjskim i spytać, czy pracuje dla nich niejaki Adam Shaw, czy należał do oddziału wysłanego po nas do Marbelli. I po drugie, czy mógłby pan dowiedzieć się w Światowej Organizacji Zdrowia czegoś o niejakim doktorze Arthurze Janusie? Tak, to bardzo pilna sprawa. Dobrze, dziękuję. Proszę odezwać się do mnie, kiedy będzie miał pan jakieś wiadomości.

Doktor Paul Brenner rozłączył się i spojrzał na zapisane nazwiska: Shaw i Janus. Na pokładzie tamtego jachtu chyba dzieje się coś niepokojącego. Czy Kate grozi niebezpieczeństwo?

Prawdę mówiąc, dosyć ją polubił. Przez całe tygodnie oglądał ją na nagraniach wideo, teraz rozmawiał z nią przez telefon. Miał nadzieję, że nic jej się nie stanie. Sięgnął ponownie po telefon i połączył się ze znajomymi z WHO, a potem w wywiadzie brytyjskim. Od jednego i od drugiego usłyszał obietnicę, że oddzwonią, kiedy tylko czegoś się dowiedzą.

Paula czekała jeszcze jedna rozmowa telefoniczna – a przynajmniej taką miał nadzieję – musiał jednak zaczekać na wyniki opracowane przez Symphony.

Wyszedł z gabinetu na korytarz. Wszędzie panował przygnębiający nastrój, wszyscy byli przemęczeni i przepracowani. Tracili nadzieję i trudno było się temu dziwić: nie poczynili żadnych postępów, w żaden sposób nie zbliżali się do stworzenia leku, nic też nie wskazywało, by mogło im się to udać – dopóki nie nadeszła wiadomość od Kate. Od tego czasu minęło już prawie pół godziny.

– Jak wiele czasu zajmie Symphony przetworzenie danych? O ile w ogóle otrzymane wyniki doprowadzą do opracowania leku… – spytał samego siebie półgłosem.

Szklana przegroda zamykająca otwartą przestrzeń, gdzie pracowali jego koledzy, rozsunęła się; dwie przezroczyste tafle ustąpiły, by

wpuścić go do środka. Wszyscy znajdujący się w zaadaptowanej naprędce sali konferencyjnej jak na komendę spojrzeli w jego stronę. Sceneria przypominała salę nauki w jakimś uniwersyteckim akademiku, tylko że tutaj studenci koczowali niemal bez przerwy już od dwóch miesięcy: stoły konferencyjne rozstawione byle jak, zawalone laptopami, stosami papierów, map i poplamionych kawą wydruków oraz do połowy opróżnionych styropianowych kubków.

Wystarczyło popatrzeć na ich twarze, nie musiał o nic pytać. Potwierdzały to cztery wielkie ekrany wiszące na ścianach. Migotał na nich tekst: Zidentyfikowano jedną terapię.

Widzieli już ten napis wiele razy wcześniej, za każdym razem radość i euforia była nieco mniejsza niż poprzednio. Jednak tym razem panowała zupełnie inna atmosfera. Ludzie z zespołu zgromadzili się wokół Paula, mówili jeden przez drugiego o przełomie w badaniach i o tym, co trzeba będzie zrobić potem. Padały różne propozycje co do ośrodków, gdzie należy wypróbować nowe rozwiązania.

– Sprawdzimy to tutaj, na naszej kohorcie – oświadczył Paul.

– Czy to dobry pomysł?

– Tutaj także są ludzie, którzy nie mogą czekać.

Spojrzał na zegar odliczający czas do puszczenia w ruch protokołu eutanazji. Zostały niecałe cztery godziny. Wszędzie na kuli ziemskiej było mnóstwo ludzi, którzy nie mogli już czekać.

Musiał jednak być pewien, nim rozpocznie działanie na szerszą skalę. Miał jeszcze jedną rzecz do załatwienia, nim zadzwoni.

Po drodze zajrzał do urządzonej naprędce salki szpitalnej.

Zatrzymał się przy łóżku swojej siostry. Oddychała płytko, ale wiedział, że go poznała. Wyciągnęła do niego rękę.

Zbliżył się, by ująć jej dłoń. Była wiotka i słaba.

– Chyba znaleźliśmy, Elaine. Zobaczysz, wyzdrowiejesz.

Poczuł, że próbuje uścisnąć jego dłoń palcami.

Paul wziął do ręki słuchawkę. Po kilku minutach uzyskał połączenie z Salą Sytuacyjną w Białym Domu.

– Panie prezydencie, mamy nową terapię. Jest bardzo obiecująca. Proszę o zawieszenie protokołu eutanazji.

Rozdział 69

Morze Śródziemne w pobliżu wyspy Alborán

– Ile to potrwa? – spytał David.

– Brenner powiedział, że odezwie się, jak tylko uzyska jakieś informacje. Oni tam w Continuity mają ręce pełne roboty…

– Ale my do wyspy Alborán dopłyniemy za niecałe trzy godziny. Kiedy znajdziemy się w pobliżu, będę musiał dać broń Shawowi i Kamau oraz zrobić coś z naukowcami. Do tego czasu musimy się zorientować, który z nich zabił Martina i uszkodził jacht.

Kate usiadła na łóżku. Wiedziała, że jeśli zaczną dyskutować o tym, kto jest zabójcą, rozpęta się kolejna kłótnia. Ona zaś nie miała ochoty na spory – nie z nim i nie w tej chwili. Zdjęła bluzkę i rzuciła ją

na krzesło.

Oczy Davida rozbłysły. Wyjął z kabury pistolet i wsunął go pod poduszkę. Ściągnął koszulę, a potem spodnie.

Podszedł do Kate, ona pocałowała go w brzuch. Pchnął ją na łóżko i zaraz znalazł się nad nią.

Przez moment cały świat wokół zniknął. Nie myślała już o zarazie, o Immari, o notatkach Martina ani o znajdującym się na pokładzie jachtu mordercy. Pragnęła tylko Davida, w tej chwili tylko on się dla niej liczył.

Było gorąco jak wszyscy diabli, David nie pomyślał zawczasu, żeby uruchomić klimatyzację. Leżeli obok siebie nadzy, on i Kate, oboje ociekali potem. Jego oddech wyrównał się szybciej, ale oboje milczeli.

Czas stał w miejscu. Spoglądali na sufit. David nie wiedział, jak długo to trwało. Kate odwróciła się w jego stronę i pocałowała go w szyję tuż pod podbródkiem.

Dotyk sprawił, że powróciło poczucie rzeczywistości. Wówczas David zadał pytanie, nad którym nie chciał się zastanawiać od tamtej

rozmowy z doktorem Brennerem.

– Sądzisz, że to zadziała? Że Continuity po prostu użyje danych od Janusa i Changa… I co, złączą to wszystko razem, coś jak TriForce, i tym magicznym sposobem uzyskają lek?

– TriForce?

– Nie żartuj?

– Co to jest?

– To z Zeldy – wyjaśnił David. – No wiesz, trzeba zebrać TriForce, by uratować księżniczkę Zeldę i ocalić Hyrule.

– Nie widziałam tego.

– Chodzi o grę, nie o film!

O rany, jak można tego nie wiedzieć? – zdumiał się w myśli. To był dla niego większy wstrząs niż wszystkie rewelacje zawarte w notatkach Martina. Jednak na poruszenie tego tematu będzie jeszcze czas. Uznał, że Kate pewnie nie wie nawet, czym się różnią Gwiezdne Wojny od Star Treka. Czeka go wiele pracy, pod warunkiem, że za kilka

godzin będą jeszcze żywi.

– Słuchaj, mniejsza o Zeldę. Pytanie brzmi, czy to może zadziałać. Wierzysz w skuteczność takiego rozwiązania?

– Muszę wierzyć. Robimy, co w naszej mocy, innego wyjścia nie ma.

David przewrócił się na plecy i znów patrzył w sufit. Po co właściwie zadawał te pytania? Sam nie wiedział, co zamierzał w ten sposób udowodnić. Nagle ogarnął go lęk. Dziwny niepokój. I nie chodziło tu o czekającą go walkę. Obawa dotyczyła czegoś innego, jakiegoś przeczucia, którego nie potrafił sprecyzować.

– Jak to się stało, że tak dobrze znasz się na łodziach? – spytała Kate, najwyraźniej chcąc zmienić temat.

– Kiedyś, w Dżakarcie, miałem własny jacht.

– Nie wiedziałam, że tajni agenci mają czas na takie luksusowe rozrywki – stwierdziła nieco żartobliwym tonem.

David uśmiechnął się.

– Zapewniam cię, że tamta łódka nie służyła rozrywce. Co prawda, nieźle się do tego nadawała. Sprawiłem ją sobie, żeby w razie potrzeby mieć czym uciec. Jak pamiętasz, bardzo nam się przydała.

– Słabo pamiętam. Żałuję, ale w zasadzie nie pamiętam wcale.

Przygładziła kołdrę.

David przypomniał sobie, że faktycznie, Immari podczas przesłuchania podali jej narkotyk, przez co w jej pamięci zachowały się tylko śladowe wspomnienia o tym, jak ją uratował i o ich późniejszej wspólnej ucieczce.

– Co z nią zrobiłeś? – spytała.

– Z łodzią? Podarowałem pewnemu rybakowi w Dżakarcie. – Uśmiechnął się i odwrócił wzrok. – Trzeba przyznać, że to była porządna łajba.

Był ciekaw, co stało się z nią później, czy Harto zabrał rodzinę z głównej wyspy na którąś z tysięcy mikroskopijnych niezamieszkanych wysepek na Morzu Jawajskim. Tam mieliby szansę na przetrwanie – Harto mógłby łowić ryby, a jego rodzina mogłaby zbierać leśne owoce. Tam zaraza nie dotrze, a Immari nie będą sobie zawracać głowy

kilkorgiem ludzi na odległej wysepce. Biorąc pod uwagę, jak toczyły się losy świata, mogliby pozostać ostatnimi ludźmi na Ziemi. Kto wie, może dzięki temu świat stałby się lepszy – gdyby prości ludzie odziedziczyli planetę i żyli w taki sam sposób, jak przez dziewięćdziesiąt cztery procent dziejów swojego gatunku.

– Ale gdzie się nauczyłeś tego wszystkiego? Samo przyszło?

– Nie, nauczyłem się tego od ojca. Zabierał mnie na żagle, kiedy byłem mały.

– Byliście sobie bliscy?

David poruszył się niespokojnie.

– Trudno powiedzieć. Zmarł, kiedy byłem jeszcze mały.

Kate chciała się odezwać, ale David ją uprzedził:

– Nie przejmuj się tym. To było dawno temu. W osiemdziesiątym trzecim roku. Liban. Miałem wtedy siedem lat.

– Bombardowanie koszarów marines?

David skinął głową. Jego wzrok spoczął na mundurze Immari i srebrnym liściu dębu – odznace określającej szarżę.

– Miał wtedy trzydzieści siedem lat i już dosłużył się stopnia podpułkownika. Mógłby dojść do stopnia generała brygady albo nawet wyżej. To było moje dziecięce marzenie. Wyobrażałem sobie, jak stoję przed szeregami marines, a na ramieniu mam generalską gwiazdkę. Zabawne, oczami duszy wciąż widzę ten obraz, przez tyle czasu utrzymał się w mojej pamięci. Niesamowite że, jako dzieci mamy tak wyraźne marzenia, a potem życie wszystko komplikuje. Zwykła ambicja rozdrabnia się na setki pragnień i szczegółów – o czym marzymy, kim chcemy być.

Kate nie patrzyła już na niego. Odwróciła się, ale wciąż leżała obok.

Pewnie chciała, żeby poczuł się swobodniej. David nie był tego pewien, w każdym razie cieszył się, że jest obok niego; zachwycał go miękki dotyk jej skóry, obecność jej ciepłego ciała i żar, który czuł, kiedy go dotykał.

– W dniu pogrzebu matka wróciła do domu, przyniosła trójkątną skrzynkę z poskładaną flagą i umieściła ją na gzymsie kominka. Leżała tam przez następne dwadzieścia lat. Skrzynka była trochę zbyt grubo

polakierowana, miała szklane wieko. Obok niej mama ustawiła dwa zdjęcia: jego portret w mundurze i fotkę ich obojga razem, zrobioną gdzieś w tropikach, gdzie byli szczęśliwi. Tamtego dnia dom był pełen ludzi. Wszyscy powtarzali to samo. A ja poszedłem do kuchni, wyciągnąłem z szafki największy czarny worek na śmieci, jaki udało mi się znaleźć i wypełniłem go moimi zabawkami – wrzuciłem do niego żołnierzyki, czołgi i wszystko, co w jakikolwiek sposób kojarzyło się z wojskiem. Potem poszedłem do mojego pokoju i przez następne trzy lata grałem w Nintendo.

Kate łagodnie pocałowała go w czoło, tam gdzie zaczynały się włosy.

– Zelda?

– Kwestia TriForce pojawiła się w moim życiu coś około dwóch milionów razy. – Zerknął w jej stronę i uśmiechnął się. – Później w jakimś momencie zacząłem naprawdę interesować się historią. Czytałem wszystko, co wpadło mi w ręce. Szczególnie interesowałem się historią wojskowości oraz dziejami Europy i Bliskiego Wschodu. Chciałem zrozumieć, w jaki sposób świat stał się takim, jakim jest dzisiaj. A może po prostu wydawało mi się, że praca nauczyciela historii to najbezpieczniejsze zajęcie pod słońcem, że zajmując się bitwami przeszłości, znajdę się możliwie najdalej od prawdziwej wojny. Jednak

potem nadszedł jedenasty września i zamach na WTC. Odtąd chciałem już tylko jednego – chciałem zostać żołnierzem. Tak jakby cały mój świat przewrócił się do góry nogami. Chciałem odwetu, ale jednocześnie postanowiłem zająć się jedyną rzeczą, w której mogłem być dobry – a przynajmniej tak mi się wydawało. Zrozumiałem, że to moje przeznaczenie, tylko dotąd bałem się stawić mu czoło. Niewykluczone, że po prostu nie da się uciec przed własnym losem. Cokolwiek człowiek usiłuje zrobić, nie może przestać być prawdziwym sobą. Może nam się zdawać, że zabiliśmy i pogrzebaliśmy swoją istotną naturę, a tymczasem ona wciąż gdzieś w nas drzemie albo wręcz kieruje z ukrycia naszymi postępkami.

Kate nie odezwała się, David był jej za to wdzięczny. Przytuliła się do niego i położyła głowę na jego ramieniu. Jakiś czas później David zorientował się, że oddycha wolniej i miarowo. Usnęła. Pocałował ją w czoło.

Zdał sobie sprawę, jak bardzo jest zmęczony – dyskusją o notatkach Martina, miłosnymi zmaganiami Kate, a nawet zwierzeniem, bo o tym wszystkim jeszcze nigdy nikomu nie opowiadał.

Wyciągnął pistolet spod poduszki i położył obok siebie, tak żeby był pod ręką. Spojrzał na drzwi. Z pewnością usłyszy, gdyby ktoś próbował je otworzyć. Zdąży, jeżeli ktoś zechce ich zaatakować. A teraz

tylko na chwilkę opuści powieki…

Rozdział 70

Kiedy David otworzył oczy, wiedział od razu, że znów znalazł się w tamtej willi nad Morzem Śródziemnym. Kate stała obok niego. Drewniane drzwi o charakterystycznym łukowatym zwieńczeniu znajdowały się w końcu korytarza. Przez dwoje otwartych drzwi po ich prawej stronie wpadało jaskrawe światło zalewające ciasną przestrzeń.

David znał te drzwi i pokoje, które za nimi się znajdowały – widział tam Kate. To jej sen. Jestem w jej śnie – pomyślał.

Kate podeszła powoli do końca korytarza i wyciągnęła rękę ku drzwiom.

– Nie rób tego – przestrzegł ją David.

– Muszę. Za nimi znajduje się odpowiedź.

– Nie rób tego, Kate…

– Dlaczego?

David lękał się, we śnie wiedział już, dlaczego.

– Nie chcę, żeby cokolwiek się zmieniło. Nie chcę cię stracić. Zostańmy tutaj, zostańmy tu razem.

– Chodź ze mną.

Otworzyła drzwi i światło pochłonęło korytarz. Ruszył pędem za nią, jednym skokiem dopadł drzwi…

Usiadł na łóżku, oddychał ciężko, z trudem. Podnosząc się, zrzucił z siebie Kate, ale to jej nie obudziło.

Odwrócił jej głowę twarzą w swoją stronę.

– Kate!

Ociekała potem. Miała słabe tętno. Płonęła od gorączki. Była nieprzytomna.

Co mam zrobić? Sprowadzić któregoś z doktorów? Nie mogę im zaufać – myślał gorączkowo. Ogarnęło go przerażenie, jakiego dotąd nigdy nie zaznał. Przywarł do niej mocno.

Ku zaskoczeniu Kate, drzwi prowadziły na zewnątrz.

Odwróciła się, by spojrzeć za siebie, ale nie ujrzała już drzwi, lecz potężny statek wznoszący się nad nią. Stała na plaży, tam właśnie wylądował pojazd. Nie wiadomo skąd, ale Kate wiedziała, że to Lądownik Alfa. Nazwany później przez prymitywne istoty ludzkie Atlantydą.

Spojrzała na siebie – Była ubrana w skafander ochronny.

Niebo nad nią było ciemne, pełne popiołu. Początkowo sądziła, że to noc, ale zaraz ujrzała niemal bezpośrednio nad sobą przyćmione słońce, którego promienie z trudem przebijały się przez chmury gęstego pyłu.

Niemożliwe – pomyślała Kate. – To krajobraz po wybuchu Toby, siedemdziesiąt tysięcy lat temu.

W jej hełmie rozległy się słowa:

– Ostatnio odnotowano znaki aktywności tych istot tuż przy brzegu urwiska, zakres dwa do pięciu stopni.

– Zrozumiano – usłyszała swój własny głos.

Ruszyła raźnym krokiem przez pokrytą pyłem plażę. Gdy przeszła przez krawędź niewielkiego wzniesienia, ujrzała ich – zobaczyła czarne ciała piętrzące się na ziemi, od doliny aż po ujście jaskini.

Przebyła ten dystans i weszła do groty. Czujniki podczerwieni potwierdzały to, co widać było gołym okiem: wszyscy nie żyli.

Postradała już niemal całkowicie nadzieję, gdy na wyświetlaczu pojawiła się słaba karmazynowa poświata. Któryś z nich jeszcze żył. Ocalał? Podeszła bliżej.

Usłyszała za sobą czyjeś kroki. Odwróciła się i ujrzała rosłego samca, niezwykle silnie zbudowanego. Szedł w jej stronę niepewnym krokiem i trzymał coś w ręce.

Sięgnęła po pałkę obezwładniającą, ale samiec – mężczyzna –

przestał zwracać na nią uwagę. Opadł na podłoże obok samicy i podał jej coś: to był ochłap rozkładającego się mięsa. Kobieta rzuciła się łapczywie na strawę.

Teraz Kate to dostrzegła – ta kobieta nosiła w sobie jeszcze jedno życie. Była ciężarna. Dwieście czterdzieści siedem lokalnych dni od zapłodnienia.

Głowa mężczyzny opadła i oparła się o ścianę jaskini. Czy to był przywódca plemienia? Możliwe. Ci dwoje umrą tutaj, w tej grocie. Będzie to oznaczać wygaśnięcie ich gatunku.

Oraz mojego gatunku – pomyślała Kate. – To są moi ludzie, może już ostatni. Mogłabym ich ocalić za pomocą jednej genetycznej zmiany. Nie mogę patrzeć, jak umierają. Nie pozwolę na to.

Bez zastanowienia dźwignęła oboje humanoidów, zarzucając ich sobie na ramię. Egzoszkielet kombinezonu i skomputeryzowany system równoważenia ciężaru bez trudu poradziły sobie z tą sporą masą. A tamci byli zbyt słabi, żeby stawiać opór.

Kiedy znalazła się już na pokładzie pojazdu, czym prędzej zaniosła ich do laboratorium.

Ten gatunek był zbyt młody na pełną modyfikację genetyczną, nie przeżyliby tego. Ona jednak podjęła już decyzję – wszczepi im genetyczny prekursor. To ich ocali, a zarazem będzie stanowić źródło problemów. Jednak ona będzie przy nich, żeby im pomagać, prowadzić ich i zaradzić kłopotom. Pełna aktywacja nastąpi później, kiedy będą już gotowi.

– Co robisz? – usłyszała za sobą męski głos.

To był jej towarzysz. Gorączkowo zastanawiała się, co powinna mu powiedzieć.

– Ja…

Stał w drzwiach, widziała go pod światło, jednak nie była w stanie dostrzec rysów jego twarzy. Musiała się dowiedzieć, kto to jest. Wstała i podeszła do niego, ale wciąż nie widziała twarzy.

Kate wiedziała, że jej współtowarzysz czeka na odpowiedź. Muszę mu coś powiedzieć. Najlepiej prawdę, tylko nie całą i nieco przeinaczoną.

– Przeprowadzam eksperyment – oświadczyła, gdy już znalazła się tuż przy nim. Chwyciła go za ramię, lecz cień nadal skrywał jego twarz.

David zużył kolejną chusteczkę, ocierając pot z twarzy Kate. Dosyć tego, muszę sprowadzić tu lekarza. Nie pozwolę, żeby umarła w moich ramionach.

Ułożył ją na łóżku, ona jednak złapała go za rękę i gwałtownie wciągnęła powietrze. Chwytała je ustami, jej powieki zamrugały, a oczy otworzyły się.

David wpatrywał się w nią, próbując zrozumieć.

– Co się stało, do jasnej cholery? Próbowałem przebiec przez drzwi, ale…

– Ja to zrobiłam – powiedziała cicho.

– Co?

– Toba, siedemdziesiąt tysięcy lat temu. To ja ocaliłam umierających ludzi.

Bredzi – przemknęło przez myśl Davidowi.

– Sprowadzę tu lekarzy.

Zacisnęła palce na jego przedramieniu, potrząsnęła głową.

– Nic mi nie jest. I nie oszalałam. Ale to nie był tylko sen. Powróciły wspomnienia. – Wreszcie oddychała równiej. – Odzyskałam moje wspomnienia.

– Zaraz…

– W roku tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym ósmym nie urodziłam się tak po prostu z tubusa. Zostałam wskrzeszona. Tutaj dzieje się o wiele więcej, niż dotąd zdawaliśmy sobie sprawę.

– Więc jesteś…

– Jestem osobą, która wszczepiła nam gen atlantydzki. Jestem Atlantką.

Część III

EKSPERYMENT ATLANTYDZKI

Rozdział 71

Morze Śródziemne w pobliżu wyspy Alborán

David próbował zrozumieć sens tego, co powiedziała Kate.

– Jesteś…

– Tak, jestem Atlantką – powtórzyła Kate.

– Słuchaj, ja…

– Daj mi powiedzieć, dobrze? – Kate oddychała już normalnie.

Ktoś zastukał do drzwi. David chwycił broń.

– Kto tam?

– Kamau. Davidzie, za godzinę będziemy u celu.

– Zrozumiano. Coś jeszcze?

Chwila milczenia.

– Nie, szefie.

– Zaraz będę – zawołał David w stronę drzwi. – O co chodzi, do cholery? – spytał Kate.

– Teraz już pamiętam, Davidzie. To jak potop, jakby pękła tama. Wspomnienia. Nie wiem, od czego zacząć…

– Skąd ci się wzięły te wspomnienia?

– Tamte tubusy – Immari sądzili, że to urządzenia służące do uzdrawiania. To tylko część prawdy. Owszem, uzdrawiają, ale głównym ich zadaniem jest wskrzeszanie Atlantów.

– Wskrzeszanie?

– Kiedy umiera Atlanta, odradza się w tubusie, ze wszystkimi swoimi wspomnieniami, które miał przed śmiercią. A gen atlantydzki to coś znacznie więcej, niż dotąd sądziliśmy. To niezwykłe osiągnięcie biotechnologii. Za jego sprawą ciało emituje promieniowanie, które jest jakby nośnikiem subatomowego przekazu danych. Wspomnienia, struktury komórkowe… wszystko to jest odnotowane, a następnie zostaje replikowane.

David stał jak oniemiały, nie miał pojęcia, co zrobić z tą informacją.

– Nie wierzysz mi.

– To nie tak – odpowiedział. – Zapewniam, że ci wierzę. Wierzę, że wszystko, co powiedziałaś, jest prawdą.

Myślał o własnych wskrzeszeniach, zmartwychwstaniach – najpierw w Antarktyce, potem w Gibraltarze. Czuł przy tym, że ona go potrzebuje. Właśnie przechodziła coś, czego on nawet jeszcze nie zaczął pojmować.

– Jeżeli ktokolwiek na całym świecie ci wierzy, to właśnie ja. Słyszałaś moją historię – opowieść o moim wskrzeszeniu. Ale omówmy to wszystko na spokojnie. Po pierwsze: jak to możliwe, że masz

atlanckie wspomnienia?

Kate otarła pot z czoła.

– Tam, w Gibraltarze, pojazd uległ uszkodzeniu, został niemal zniszczony. Wybuch cisnął mną o ścianę, a mój towarzysz próbował mnie ratować, przytrzymał mnie… Nie wiem, co stało się potem. Z pewnością umarłam. Jednak nie zmartwychwstałam. Prawdopodobnie pojazd samorzutnie powstrzymał proces rezurekcji – może po prostu był uszkodzony, a może dlatego, że nie było stamtąd ucieczki. Albo, kto wie, mógł to zrobić on, mój partner. – Kate pokręciła głową. – Niemal widzę jego twarz… On mnie uratował. Jednak jakoś nie odrodziłam się w tubusie. W roku tysiąc dziewięćset dziewiętnastym mój ojciec umieścił w tubusie Helenę Barton, moją matkę. Ja przyszłam na świat w roku tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym ósmym. Tubusy są tak zaprogramowane, żeby odtworzyć Atlantę takim, jakim był w chwili śmierci. Najpierw jest płód, potem wszczepia się wspomnienia, a następnie płód dojrzewa do standardowego wieku.

– To znaczy, jakiego?

– Mniej więcej takiego, w którym jestem teraz.

– To znaczy, że Atlanci się nie starzeją?

– Owszem, starzeją się, ale mogą zatrzymać ten proces za pomocą kilku prostych zmian genetycznych. Starzenie się to nic innego jak zaprogramowane umieranie komórek. Natomiast dla Atlantów powstrzymywanie procesu starzenia jest tabu.

– Słucham? Niestarzenie się jest tabu?

– Oni to uważają za… Och, trudne do wytłumaczenia… No, za coś w rodzaju pazerności na życie. Chociaż nie, to niezupełnie tak. Nie tylko, bo jeszcze jest to postrzegane jako oznaka braku pewności siebie. Kiedy ktoś odmawia starzenia, to jakby trzymał się kurczowo niespełnionej młodości; jakby nie dojrzał, żeby pójść dalej. Kto rezygnuje ze śmierci, daje w ten sposób do zrozumienia, że jego życie pozostaje niedokończone, że nie zdołał osiągnąć w nim satysfakcji. Wstrzymanie procesu starzenia jest tolerowane u pewnych określonych grup ze względów praktycznych, wtedy ich członkowie pozostają w standardowym wieku – dotyczy to na przykład eksploratorów kosmosu czy podróżników.

– A więc Atlanci… – David urwał. – Ty właśnie jesteś taką

podróżniczką?

– Nie, nie całkiem. Przepraszam, ciągle używam niewłaściwych słów. – Przyłożyła dłonie do skroni. – Zobaczyłbyś, czy nie ma w łazience jakiegoś leku na ból głowy?

David wrócił z fiolką advilu, a Kate wzięła od razu cztery pastylki i połknęła je bez popijania, zanim David zdążył zaprotestować przeciwko tak dużej dawce. W końcu to ona jest lekarką – pomyślał. – Powinna wiedzieć lepiej.

– Stanowiliśmy we dwójkę zespół badawczy…

– W jakim celu tu przybyliście?

– Nie… tego nie pamiętam.

Potarła skronie.

– Zespół badawczy… Jakiego rodzaju badania prowadziliście? W jakiej dziedzinie?

– Antropologii. Jak by to najlepiej określić… antropologia ewolucyjna. Tak, badaliśmy ewolucję gatunku ludzkiego.

David potrząsnął głową.

– I to okazało się tak niebezpieczne?

– Badanie pierwotnych światów zawsze jest niebezpieczne. Zostaliśmy zaprogramowani na wskrzeszenie, na wypadek gdybyśmy zostali zabici, żebyśmy mogli podjąć badania. Tyle tylko, że z moim zmartwychwstaniem coś poszło nie tak. W tym wypadku nastąpiła implantacja wspomnień, natomiast urządzenie nie mogło przyspieszyć procesu dojrzewania, ponieważ moje nienarodzone ciało pozostawało uwięzione w organizmie mojej matki. Wspomnienia te pozostawały zagrzebane w podświadomości przez całe moje dotychczasowe życie, aż do teraz – bo właśnie osiągnęłam standardowy wiek. – Opadła na łóżko. – Wszystko, co kiedykolwiek zrobiłam, działo się tak naprawdę właśnie za sprawą tych wspomnień. Najpierw zostałam lekarką, potem zajęłam się działalnością badawczą. A w końcu podjęłam pracę nad terapią genetyczną dla autystyków, co stanowiło najzwyczajniej w świecie przejaw pragnienia, by dokonać korekcji genu atlantydzkiego.

– Korekcji?

– Owszem. Siedemdziesiąt tysięcy lat temu, kiedy wprowadziłam gen atlantydzki, ludzki genom nie był jeszcze do tego przygotowany.

– Nie rozumiem.

– Gen atlantydzki jest niezwykle skomplikowany. Jest to jakby gen przetrwania i komunikacji.

– Komunikacji? Masz na myśli nasze wspólne sny?

– Tak. Właśnie dzięki temu mogliśmy podświadomie porozumiewać się ze sobą, bo cząsteczki subatomowe, promieniowanie, przechodziły z mózgu do mózgu. To się zaczęło, kiedy ty byłeś w północnym Maroko, a ja na południu Hiszpanii. Oboje mamy gen atlantydzki i jesteśmy połączeni ze sobą. Ludzkie istoty nie będą w stanie posługiwać się tym „łączem” jeszcze przez tysiące lat. Wprowadziłam do organizmów ludzi gen atlantydzki, aby mogli przetrwać. Chodziło wyłącznie o ich ocalenie, nic więcej. Jednak wszystko to wymknęło się spod kontroli.

– Wszystko, czyli co?

– Ten eksperyment, rozwój gatunku ludzkiego. Musieliśmy dokonywać kolejnych modyfikacji genetycznych, zmieniać gen atlantydzki. – Pokiwała głową w zamyśleniu. – Posługiwaliśmy się w tym celu retrowirusami. Tak, właśnie tak: endogenne retrowirusy w

ludzkim genomie są skamienielinami pozostałymi po dawniejszych terapiach genetycznych, jakie zaaplikowaliśmy ludziom; są niejako śladami po wcześniejszych aktualizacjach oprogramowania.

– Kate, ja nadal nie rozumiem…

– Martin wszystko pojął. To nie do wiary. Był geniuszem.

– Ale…

– Mówię o spisanej przez Martina chronologii przemian genu

atlantydzkiego. Ostatnia z nich wcale nie odbyła się dwanaście i pół tysiąca lat temu.

– No tak, ale…

– Napisał „brakująca Delta” oraz „upadek Atlantydy”, to odnosi się do zniszczenia naszego pojazdu i usunięcia ze sceny mojego zespołu badawczego. Dokonywane przez nas zmiany w ludzkim genomie zakończyły się, jednak…

– A więc to znaczy, że…

– Że przemiany następowały dalej. Ktoś inny zaczął manipulować ewolucją ludzkości. Miałeś rację, mówiąc, że istnieją dwa stronnictwa.

Dorian zamknął oczy. Nigdy nie potrafił zasnąć przed bitwą. Dzieliły go już tylko godziny od wyspy Alborán, pojmania Kate i zabrania jej do Aresa. Kiedy już uwolni Atlantę, wreszcie odkryje, kim jest – kim jest naprawdę. Dręczył go niepokój. Czego się wówczas dowie?

Dorian próbował zwizualizować sobie Aresa. Owszem, był tu z nim, wpatrywał się w niego, w zniekształconą krzywizną przezroczystego tubusa postać. Czy też raczej odbicie postaci, bo tubus był pusty.

Dorian postąpił krok w tył. Tubusów było kilkanaście, wszystkie

ustawione w półkole. Zawierały istoty ludzkie lub małpy człekokształtne, trudno stwierdzić.

Drzwi za nim otworzyły się z sykiem.

– Nie wolno ci było tu przychodzić!

Dorian znał ten głos, ale nie wierzył własnym uszom. Odwrócił się powoli.

Stała przed nim Kate. Miała na sobie kombinezon podobny do jego ubioru, ale jednak inny. On miał na sobie mundur. Jej strój przypominał raczej odzież ochronną, jakiej używa się w sterylnych warunkach laboratoryjnych.

Na widok tubusów oczy Kate otworzyły się szerzej.

– Nie masz prawa ich zabierać…

– Ja ich chronię.

– Kłamiesz.

– To ty ich narażasz. Ty dałaś im część naszego genomu. Nie doceniasz nienawiści naszego nieprzyjaciela. Dopadną nas wszystkich.

– Właśnie dlatego nie wolno ci tu było przychodzić…

– Jesteście ostatnimi z mojego ludu. Oni także.

– Ja tylko uratowałam jeden podgatunek – powiedziała Kate.

– Tak. Uzmysłowiłem to sobie po zbadaniu próbek. Teraz ten gatunek już nigdy nie będzie bezpieczny. Potrzebujesz mojej pomocy.

Rozdział 72

Morze Śródziemne w pobliżu wyspy Alborán

Kate opłukała twarz w umywalce, jakby mogła w ten sposób zmyć osnuwające umysł pajęcze sieci, w które zaplątały się zagubione wspomnienia. Czuła, że odpowiedzi na jej pytania kryją się zaraz pod powierzchnią, tylko schowały się gdzieś w zakamarkach umysłu, tuż poza jej zasięgiem.

Kiedy wróciła, David czekał na nią w pokoju, ubrany i w kamizelce kuloodpornej. Jego twarz wyrażała determinację, gotowość bojową i skupienie – rozpoznawała to wszystko instynktownie.

– Skąd wiesz, że wśród Atlantów są dwa stronnictwa?

– Po prostu wiem. Poza tym te pojazdy – Martin miał rację i pod tym względem. Są różnego pochodzenia.

– Pod Antarktyką całymi milami ciągną się pomieszczenia pełne tubusów. Co w nich jest? Inni uczeni? Żołnierze? Armia?

Kate zamknęła oczy i przetarła powieki. W jej myślach panował chaos, a jednak kryły się tam odpowiedzi.

– Ja… nie pamiętam. Chyba nie są to badacze.

– A więc żołnierze?

– Nie. Chociaż może? Daj mi trochę więcej czasu. Wszystko gotuje mi się w głowie.

David siadł na łóżku i objął ją ramieniem. Przez kilka chwil siedzieli w milczeniu. Wreszcie odezwał się:

– Za niecałą godzinę dopływamy. Musimy odkryć, kto jest zabójcą.

Kate skinęła głową.

– Podejrzewam Shawa i Changa, w tej kolejności – dodał.

– Zaraz, rozważmy tę sprawę od początku – zaproponowała Kate. – Zacznijmy od motywu. Kto mógłby chcieć zabić Martina? Dlaczego którykolwiek z nich miałby to zrobić?

– Martin był bliski stworzenia leku. Wiemy to z jego notatek.

– Z tego wniosek, że głównym naszym podejrzanym będzie ktoś, kto chciał go przed tym powstrzymać – stwierdziła Kate. – Dla mnie jest oczywiste, że zarówno Chang, jak i Janus chcą stworzyć ten lek. Moim zdaniem to ich wyklucza z grona podejrzanych. Z drugiej strony wiemy, że Immari chcą przede wszystkim uniemożliwić stworzenie terapii. Na

tym statku jest tylko jedna osoba, która od samego początku była lojalnym żołnierzem Immari. Kamau.

– To na pewno nie on – rzucił ostrym tonem David.

– Skąd ta pewność?

– W Ceucie uratował mi skórę.

– Może na tym polegała jego misja. Miał ciebie ocalić, żebyś następnie doprowadził go do mnie.

David westchnął ciężko.

– Dobrze, jedźmy dalej. Chang również od samego początku był lojalny wobec Immari. – Kate usłyszała gniew w jego głosie. – Szlag by to, to on ma na sumieniu więcej istot ludzkich niż ktokolwiek z nas na tej łajbie. Ilu ludzi zabił w Chinach? Setki, tysiące?

– Nie wydaje mi się, żeby zdołał skręcić Martinowi kark – powiedziała Kate.

– Może nie za życia, ale jeżeli… No właśnie, co jeżeli Chang zabił go już wcześniej? Mówiłaś, że na tamtym statku podał mu lek. Ale może

ten rzekomy lek go zabił, a Chang skręcił kark Martinowi po jego śmierci, żeby to ukryć?

– Nie jesteśmy w stanie sprawdzić tej teorii. Nie mamy ani czasu, ani warunków, żeby przeprowadzić autopsję. Kamau jest wykwalifikowanym, wyszkolonym zabójcą. Jego podejrzewam o wiele bardziej.

– Ja też przeszedłem odpowiednie szkolenie. Shaw również.

– Nie wspomniałeś ani słowem o Janusie.

– Czy ja wiem? Jakoś mi się nie wydaje, żeby to mógł być on. Nie wiem, dlaczego.

– W Marbelli Shaw uratował mi życie – przypomniała Kate.

– Być może na tym polegała jego misja…

– Owszem, na tym polega jego misja…

– Jego misja wyznaczona przez Immari – rzekł z naciskiem David.

– Istnieje jeszcze inny motyw. Mniejsza o lek. Może na przykład Martin wiedział, jacy żołnierze SAS mają wziąć udział w akcji, może wiedział

skądinąd, że Shaw do nich nie należał?

Na to Kate nie znalazła odpowiedzi.

– Sama powiedziałaś, że Shaw był doskonale zorientowany i poruszał się bez przeszkód po obozowisku Immari.

– Z tego, co słyszałam, ty też poradziłeś sobie wśród nich całkiem nieźle.

David potrząsnął głową.

– Otóż to. Nie mam pojęcia.

Było coś, co Kate chciała powiedzieć, nim potoczy się dalej ta rozmowa, spór czy dyskusja.

– Posłuchaj, nie wiem, kto zabił Martina, nie wiem też, co powinniśmy teraz zrobić. Jestem pewna tylko jednego: cokolwiek postanowisz, jestem po twojej stronie.

David ucałował jej rozpalone czoło.

– Właśnie tego mi trzeba.

David zgromadził wszystkich na górnym pokładzie jachtu. Wręczył Kamau karabinek szturmowy i pistolet. Taki sam karabinek wisiał na ramieniu Davida.

Shaw odezwał się:

– Nie widzę broni dla mnie…

– Milczeć – nakazał David. – Za dwadzieścia pięć minut dopływamy do wyspy Alborán. Oto mój plan.

Kiedy David wyjaśnił im, na czym ów plan polega, Shaw pokręcił z niedowierzaniem głową.

– Przez ciebie wszyscy zginiemy. Kate…

– Postąpimy dokładnie tak – oświadczyła stanowczo.

W kokpicie jachtu David skinął na Kamau, który uruchomił radio.

– Do posterunku na wyspie Alborán, jesteśmy oficerami armii Immari, uciekamy z Ceuty zdobytej przez wroga. Żądamy zgody na zawinięcie do przystani.

Posterunek odpowiedział. Padło pytanie o szarżę Kamau i jego kod oficerski w armii Immari. Stojąc plecami do Davida, odpowiedział pewnym i spokojnym głosem.

– Mamy zgodę na zawinięcie do przystani – powiedział Kamau.

– Dobrze. Do roboty.

Rozdział 73

Isla de Alborán

David ustawił ostrość w lornetce. Przyglądał się przez okno kokpitu wyspie Alborán. Wschodzące słońce rozświetlało skrawek kamienistego gruntu wyłaniającego się z wód Morza Śródziemnego.

Wyspa jest nieduża, właściwie to tylko większa skała. Na przeciwległym końcu do przystani wznosi się prosty piętrowy budynek z kamienia i betonu, który wygląda prawie jak średniowieczna twierdza. Pośrodku niczym donżon wznosi się latarnia morska. Na drugim końcu wyspy znajduje się lądowisko, czekały na nim bezgłośnie trzy helikoptery.

Przystań znajduje się u stóp kilkumetrowego klifu opadającego do morza. David skierował jacht w tamtą stronę.

– Zawsze tu trzymają trzy eurokoptery X3 s?

– Nie, zazwyczaj tylko jeden. Musieli otrzymać posiłki. Mogą należeć do głównej floty Immari albo do sił inwazyjnych w południowej Hiszpanii.

David, rzecz jasna, doskonale wiedział, jakie należy z tego wyciągnąć wnioski. Każdy taki helikopter może zabrać dwunastu ludzi. To znaczy, że trzeba założyć obecność w budynku ponad czterdziestu żołnierzy oczekujących ataku. Zbyt wielu.

W myślach dokonał korekty planu.

Kamau przycumował jacht i zaczął wchodzić po schodach prowadzących na miniaturowy płaskowyż.

Na przystani nie było nikogo, na górze schodów również. Zatrzymał się tam i rozejrzał po rozciągającej się przed nim przestrzeni. Tam również nie było żołnierzy, tylko nagie skały i piasek oraz wiatr wzniecający chmury pyłu. Od latarni morskiej dzieliła go odległość kilkudziesięciu metrów. W świetle wschodzącego słońca wieża rzucała długi cień, który wyglądał jak prowadząca ku nieznanemu mroczna droga pośród blasku.

Kamau wyszedł z cienia. Zależało mu na tym, żeby widzieli wyraźnie, że jest nieuzbrojony. Zwiesił ramiona luźno po bokach. Czuł się bardzo nieswojo, gdy tak zbliżał się, zupełnie bezbronny, do uzbrojonego posterunku, ale nie było innego wyjścia.

Rozległ się wystrzał, pocisk wzbił chmurkę kurzu metr przed nim. Kamau zatrzymał się i uniósł ręce.

Na dachu budynku pojawiło się trzech snajperów. Z drzwi posterunku wybiegło siedmiu żołnierzy, którzy szybko otoczyli Kamau.

– Nazwisko, stopień? – warknął jeden z nich.

Kamau, wciąż trzymając ręce w górze, odpowiedział spokojnie:

– Rozumiem, że otrzymaliście ode mnie wiadomość. Musicie dać mi broń, a następnie musimy zająć ten jacht. Trzeba go odbić z rąk nieprzyjaciela.

Immari zastanowił się chwilę.

– Ilu ich tam jest, na tym statku?

– Dwóch żołnierzy, są dobrze uzbrojeni i wyszkoleni. Znajdują się na górnym pokładzie i czekają, aż wrócę. Pod pokładem troje uczonych, każde zamknięte osobno w kabinie. Nieuzbrojeni. Wśród nich jedna kobieta. Nie może jej spaść włos z głowy.

Żołnierz Immari porozumiał się z kimś przez radio. Z budynku wyszło jeszcze trzech mężczyzn w mundurach, którzy dołączyli do grupy otaczającej Kamau.

– Musicie dać mi broń…

– Milczeć. Zostajesz tutaj – oświadczył żołnierz. – Tobą zajmiemy się potem.

Skinął na swoich ludzi, żeby ruszyli za nim. Dwóch pozostało, żeby pilnować Kamau. Teraz na dachu było już tylko dwóch zbrojnych; zapewne do oddziału udającego się na jacht dołączył jeden ze snajperów.

Kamau stał, wciąż z lekko uniesionymi ramionami, i patrzył, jak grupa żołnierzy dotarła do skraju skalnej platformy. Chwilę potem zbiegli po schodach ku znajdującej się w dole niewidocznej przystani.

Wpatrywał się intensywnie w biały jacht.

Pięć sekund, dziesięć, piętnaście, dwadzieścia…

Potężny wybuch wstrząsnął całą wysepką, a w niebo buchnęła

smuga ognia. Podmuch eksplozji powalił Kamau i obu pilnujących go żołnierzy. Wciąż jeszcze leżąc, potężnym ciosem pozbawił przytomności jednego z nich. Drugi zdołał się dźwignąć na kolana, ale Kamau rzucił się w jego stronę. Tamten próbował go uderzyć, lecz Kamau znalazł się już zbyt blisko. Trzasnął jego głową o kamienne podłoże i poczuł, jak ciało przeciwnika wiotczeje.

Nie tracił czasu, żeby spojrzeć, co się dzieje w górze. Pochwycił granat, który tamten miał u paska, odbezpieczył i cisnął na dach, mając nadzieję, że wyeliminuje w ten sposób snajperów, nim zdążą zająć swoje

pozycje. Chwilę potem rzucił drugi, na wypadek, gdyby pierwszy zawiódł. Rozległy się dwie eksplozje, w tej samej chwili Kamau rzucił trzecim granatem, rozbijając nim szklane okno na parterze.

Chwycił pistolet maszynowy żołnierza i ruszył pędem w stronę budynku. Musiał zdążyć do niego dobiec i przypaść do ściany, w przeciwnym razie szkło i odłamki poszarpałyby go na strzępy.

David machał nogami z całej siły. Dzięki płetwom poruszał się w wodzie prędko, jednak nie mógł nie zauważyć, jak wspaniałe rafy otaczają wyspę Alborán. W innych okolicznościach mógłby tu spędzić wiele dni, podziwiając te wspaniałości. Nie miał jednak na to ani chwili czasu. Mobilizował wszystkie siły, a jednocześnie próbował w myślach ocenić, jak daleko zdołał już dotrzeć na wyimaginowanej mapie. Jeżeli pojawi się zbyt prędko w pobliżu posterunku, strzelcy z dachu łatwo go wypatrzą.

W końcu postanowił wynurzyć się na powierzchnię. Pospiesznie zrzucił butlę i sprzęt do nurkowania. Był nieuzbrojony, jeśli nie liczyć noża.

Podszedł pod same urwisko i czekał. Najchętniej wspiąłby się i

wyjrzał, by przekonać się, jak blisko śmigłowców się znajduje, jednak było to zbyt ryzykowne. Cierpliwie czekał.

Rozległ się huk eksplozji. David natychmiast ruszył do akcji. Podciągnął się na powierzchnię platformy, po czym popędził w stronę helikopterów. Stały w odległości sześćdziesięciu metrów.

Od strony posterunku rozległy się kolejne dwa wybuchy, a potem jeszcze jeden.

Kate poprawiła pistolet w dłoni. Czuła się z nim okropnie niezręcznie. Maleńka tratwa ratownicza podskakiwała na falach jak szalona.

– Wiem, że to nie zda się na wiele, ale naprawdę przykro mi, że tak wyszło.

– Ależ to całkowicie zrozumiałe – stwierdził doktor Janus.

– Otóż to – zgodził się z nim doktor Chang. – Przecież to było

jedyne rozwiązanie.

Shaw mruknął coś pod nosem. Kate zdołała rozróżnić tylko kilka przekleństw. Pewnie lepiej, że nie usłyszałam wszystkiego – uznała.

W oddali maleńką wysepką wstrząsnął wybuch. Na oczach Kate szczątki czterdziestometrowego jachtu spadały do Morza Śródziemnego.

Zdziwiła się, bo widok ten niespodziewanie sprawił jej przykrość. Co prawda pobyt na pokładzie jachtu wiązał się z niemałym stresem i doznała podczas tego rejsu bolesnej straty, ale również spędziła niezapomniane chwile z Davidem. Z niecierpliwością oczekiwała dalszych wydarzeń.

David prawie już dobiegł do trzech helikopterów, kiedy na szczycie budynku pojawił się Kamau. David zatrzymał się i odwrócił w stronę posterunku. Czekał.

Kamau przyłożył do ramienia snajperski karabin, wymierzył go w stronę Davida oraz helikopterów, po czym przesunął nim kilka razy w lewo i w prawo. Opuścił broń i dał Davidowi znak, że droga wolna.

David nie spodziewał się tego. Przypuszczał, że przynajmniej jeden żołnierz będzie pełnił straż przy śmigłowcach. Sloane z pewnością nie zostawiłby ich bez odpowiedniego nadzoru. Z tego wniosek, że na wyspie go nie było, teraz David był już tego pewien. Dowódca bazy użył wszystkich sił, jakimi dysponował, aby zająć jacht. Chyba że…

David dotarł do pierwszego helikoptera i szybko zajrzał do wewnątrz, potem błyskawicznie sprawdził dwa pozostałe – wszystkie były puste. A więc Kamau się nie mylił, nikogo tu nie było.

Dlaczego? Może w helikopterach podłożone są ładunki wybuchowe? David musiał teraz zobaczyć, który ma najwięcej paliwa. Podszedł do drzwiczek najbliższego pojazdu, sprawdził je uważnie. Nie było żadnych drutów, które mogłyby uruchomić zapalnik. Chwycił za klamkę i przekręcił ją.

Kamau w biegu sprawdzał kolejne pomieszczenia budynku i szukał zapasowych pojemników z paliwem. Znalazł je w magazynie na parterze. Pochwycił dwa karnistry i wybiegł na zewnątrz. David czekał na niego.

– Natknąłeś się na jakieś ślady obecności Sloane’a?

Kamau potrząsnął głową.

– W takim razie to musiała być czujka – żeby sprawdzić, czy działa elektromagnetyczne ich nie zestrzelą. Sloane w żadnym razie nie ryzykowałby własnego życia. Musimy się pospieszyć, z pewnością jest już niedaleko. – Davidowi przyszedł do głowy pewien pomysł. – Widziałeś w środku jakieś materiały wybuchowe?

– Tak.

– Bierzemy. Przygotujemy Sloane’owi niespodziankę.

Pięć minut później David siedział już w helikopterze i zerkał spokojnie, jak oddala się wysepka Alborán. W następnej chwili znaleźli się nad otwartym morzem, Kamau dokonał korekty kursu śmigłowca. Tratwa ratunkowa, na której znajdowała się Kate i trzej mężczyźni, została nieco zniesiona przez prąd, ale łatwo było ją odnaleźć.

Wejście na pokład helikoptera odbyło się według kolejności ustalonej przez Davida jeszcze na jachcie: najpierw po drabince wspięła się Kate, niosąc torbę z bronią i sprzętem komputerowym, po niej Janus, następnie Chang i na końcu Shaw.

Kiedy wszyscy siedzieli już w helikopterze, Kamau przez interkom spytał Davida:

– Teraz dokąd?

Prawdę mówiąc, David nie miał pojęcia. Tyle że nie było sensu lecieć na północ do Hiszpanii lub na południe do Maroka czy też na zachód nad Atlantyk.

– Na wschód. Utrzymuj małą wysokość.

Rozdział 74

Wyspa Alborán

Nim Dorian ujrzał wysepkę Alborán, dostrzegł dwie grube kolumny czarnego dymu. Pilot zatrzymał helikopter dowodzenia, w którym znajdował się Dorian, w odległości pół kilometra od wyspy, tak żeby wszyscy w składającej się z trzech śmigłowców eskadrze mogli dokonać oględzin sytuacji.

W przystani dopalał się kadłub dużego jachtu. Kamienny budynek strażnicy, do którego przylegała latarnia, również gwałtownie płonął. Dorian niewiele się spóźnił, może o godzinę.

– Szefie – odezwał się pilot – wygląda na to, że nie załapaliśmy się na imprezę.

Ten człowiek najwyraźniej cierpiał na idiotyczną przywarę, która, zdaniem Doriana, przybrała w jego otoczeniu rozmiar epidemii. Nie mógł się powstrzymać od stwierdzania rzeczy oczywistych w taki sposób, jakby to było nie lada odkrycie.

– Genialne spostrzeżenie. Powinni cię zatrudnić jako analityka – syknął Dorian, zastanawiając się jednocześnie, co teraz robić.

– Bravo-lider, tu Bravo-trzy. Zostało nam czterdzieści procent paliwa. Proszę o zgodę na lądowanie w celu zatankowania, bo…

– Odmowa, Bravo-trzy – przerwał mu Dorian.

– Szefie? – Pilot jego helikoptera odwrócił się do niego. – My też mamy już mniej niż pięćdziesiąt procent…

– Formacja Bravo, utrzymać dystans od posterunku. Bravo-trzy,

walnij w najbliższy helikopter na lądowisku.

Sąsiednia maszyna wypuściła rakietę, która w następnej chwili trafiła w jeden z dwóch pozostałych na wyspie śmigłowców. Ułamek sekundy po uderzeniu nastąpił drugi, silniejszy wybuch.

– Zaminowali helikoptery? – zdumiał się pilot.

– Tak. Rozwalcie też drugi – polecił Dorian. – Gdzie mamy najbliższe źródło paliwa?

– Marbella albo Granada. Siły inwazyjne donoszą, że oba te

obszary są już opanowane…

– Oni odlatują na wschód.

– Skąd pan wie…

– Przecież wiedzą, że ich ścigamy, a z ich punktu widzenia żaden inny kierunek nie wchodzi w grę. – Dorian rzucił gniewne spojrzenie w stronę Kosty, swojego asystenta, siedzącego obok. – Mamy tu gdzieś w okolicy jakiś okręt? To znaczy na wschód od nas?

Kosta zastukał gorączkowo w klawisze laptopa.

– Tak, ale już prawie zawija do portu w Kartagenie.

– Zawróćcie go. Powiedz mu, żeby płynął na południe, niech się z nami spotka.

– Tak jest.

– A mamy coś od niego? – spytał Dorian.

Ostatnia wiadomość brzmiała „Wyspa Alborán. Pospiesz się”. Czyżby groziło mu niebezpieczeństwo?

– Nie wiem, szefie. – Kosta zerknął przez okno, w stronę płonącego posterunku. – Może zginął w akcji…

– Nawet mi nie mów takich rzeczy, Kosta.

Doktor Paul Brenner spał na kanapie w swoim gabinecie, kiedy ktoś gwałtownie otworzył drzwi, tak mocno, że aż uderzyły o ścianę. Zerwał się, jakby ktoś go oblał ukropem.

Półprzytomny namacał okulary, które pozostawił na stoliku. Był otępiały, zdezorientowany. Nie spał tak mocno już od… No, od jakiegoś czasu.

– Co jest…?

– Musi pan to zobaczyć – głos laboranta drżał.

Podniecenie? Przerażenie? Nim jednak Paul zdążył włożyć okulary, tamten wybiegł już z pokoju.

Paul ruszył za nim korytarzem do części szpitalnej. Jego oczom ukazały się rzędy łóżek osłoniętych plastikowymi namiotami. Widać było przez nie tylko mglisty zarys leżących postaci. Jednak przeraziło go raczej to, czego nie zobaczył. Żadnego ruchu, żadnych świateł. Żadnego odgłosu – umilkło nawet rytmiczne pulsowanie aparatury.

Szedł dalej. Odrzucił na bok plastikową zasłonę najbliższego z łóżek. Monitor pracy serca milczał jak zabity, był wyłączony. Leżący na łóżku pacjent nie poruszał się. Z jego ust ciekła stróżka krwi, plamiąc białą poduszkę.

Paul wolnym krokiem podszedł do łóżka siostry. To samo.

– Ilu przeżyło? – spytał bezbarwnym tonem.

– Zero procent – odpowiedział laborant.

Paul wyszedł stamtąd chwiejnym krokiem, lękał się każdego stąpnięcia, zmuszał się, żeby iść przed siebie. Czuł się wypalony, stracił resztkę nadziei, jaka pozostała mu jeszcze od wybuchu epidemii; a nawet od tego dnia dwadzieścia lat wcześniej, kiedy Martin Grey zaprosił go do Genewy i oznajmił, że potrzebuje pomocy w pracach nad projektem, który w najczarniejszej godzinie może oznaczać ocalenie dla ludzkości.

Znów otworzyły się przed nim szklane drzwi. Ekrany, które uprzednio wyświetlały wyniki wypracowane przez algorytm Symphony, teraz pokazywały mapę świata, czerwoną od liczb ukazujących statystykę zgonów na całym świecie.

Twarze zabranych w pomieszczeniu odzwierciedlały milczącą grozę tego, co widniało na ekranach. Wchodzącego Paula powitały posępne spojrzenia. Ujrzał mniej twarzy niż za poprzednim razem. Niektórzy członkowie jego zespołu przeszli zarazę pomyślnie i uodpornili się na nią, tak jak on. Jednak dla większości Orchidea oznaczała możliwość przetrwania, a teraz właśnie ich zawiodła. Ci znajdowali się w części szpitalnej albo już w kostnicy.

Pozostali – mężczyźni i kobiety, którzy zazwyczaj kręcili się wokół biurek, spierali się i dyskutowali – siedzieli teraz w milczeniu. Mieli wory pod oczami, a na blatach stały pełne kawy styropianowe kubki.

Szef zespołu wstał, odkaszlnął. Zaczął mówić, ale Paul nie słyszał ani słowa. Skupił się na mapie, jakby w transie, jakby ta przyciągała go do siebie.

Dystrykt Orchidei, Boston: zmarło 22% ogółu populacji

Dystrykt Orchidei, Chicago: zmarło 18% ogółu populacji

Przeglądał dalej złowrogie statystyki.

Na Morzu Śródziemnym, tuż na południe od Włoch, zielonymi znakami świeciła niewielka wyspa położona tuż na południe od Italii; wyglądała jak jeden piksel, który wypalił się albo z innych powodów przestał działać.

Paul dotknął interaktywnego ekranu i mapa się powiększyła.

Malta

Dystrykt Orchidei, Valletta: zmarło 0% populacji

Dystrykt Orchidei, Victoria: zmarło 0% populacji

– O co tu chodzi?

– To taka ich sztuczka – stwierdził jeden z analityków.

– Tego nie możemy wiedzieć! – zaprotestował drugi.

Stojący obok szef zespołu podniósł obie ręce.

– Otrzymujemy z całego świata doniesienia o wzmożonej śmiertelności.

– Ci z Malty nie przysłali raportu? – spytał Paul.

– Owszem, przysłali. Twierdzą, że nie ma u nich zgonów.

Do rozmowy przyłączył się trzeci analityk:

– Kawalerowie Maltańscy wydali oświadczenie, że „tak jak ongiś zapewniają schronienie, opiekę i pociechę w tych mrocznych czasach kryzysu i wojny”.

Paul zerknął na mapę, nie wiedział, co ma powiedzieć.

– Naszym zdaniem – podjął szef zespołu – po prostu usiłują podtrzymać mit rycerzy szpitalników albo, co gorsza, usiłują za pomocą takiego fortelu ściągnąć jak najwięcej ludzi do obrony wyspy.

– Interesujące… – mruknął Paul.

– W tej chwili ze wszystkich innych miejsc przychodzą doniesienia stwierdzające od piętnastu do trzydziestu procent śmiertelności. Podejrzewamy, że liczby w niektórych miejscach są niedokładne: Dystrykt Watykański donosi o dwunastu procentach, Dystrykt Alfa w Szanghaju ma trzydzieści cztery procent, natomiast Beta w tym samym Szanghaju zaledwie połowę tego…

Paul ruszył w stronę drzwi, rozmyślał gorączkowo.

– Szefie, czy jest jeszcze jakaś terapia?

Paul odwrócił się. Zastanawiał się w tej chwili, czy Biały Dom umieścił w zespole swojego człowieka – kogoś, kto natychmiast doniesie swoim przełożonym, czy nowa terapia odniosła pożądany skutek; czy też wręcz przeciwnie – informatora, który dostarczy Waszyngtonowi danych koniecznych do wprowadzenia w życie decyzji dotyczącej przejęcia Continuity, a następnie uruchomienia protokołu eutanazji.

– Owszem… jest pewna koncepcja – odpowiedział Paul. – Pracuję nad tym od jakiegoś czasu. Sprawa dotyczy właśnie Malty. Skontaktujcie się z dyrektorami dystryktów w Victorii i Valletcie. Dowiedzcie się od nich jak najwięcej.

Do pomieszczenia wbiegł asystent Paula.

– Szefie, prezydent na linii.

Rozdział 75

Nad Morzem Śródziemnym

We wnętrzu helikoptera panowało milczenie. Kate usnęła zaraz po

wejściu na pokład, co zapewne należało przypisać działaniu monotonnych wibracji silnika. David siedział wyprostowany i wyglądał przez okno. Kamau znajdował się z przodu, za sterami, Shaw siedział obok niego. Janus i Chang siedzieli naprzeciwko Davida. Obaj byli zmęczeni, znużenie malowało się na ich twarzach.

Kate wtuliła się w niego i oparła głowę na jego ramieniu. David nie śmiał się poruszyć. Pistolet wsunął pod prawe udo, by w każdej chwili móc po niego sięgnąć.

Ze świadomością, że Kate jest przy nim, z pistoletem w garści i mając na oku wszystkich czterech podejrzanych, David czuł się lepiej niż kiedykolwiek od śmierci Martina. Nastrój poprawiał mu też fakt, że udało im się dostarczyć materiały do opracowania leku.

Kate oddychała równo i powoli, nie tak jak w trakcie burzliwych snów na jachcie, kiedy zalewał ją pot. David ciekaw był, gdzie teraz przebywa jej umysł, o czym śni… albo co sobie przypomina.

Janus odezwał się półgłosem, żeby nie obudzić Kate:

– Muszę wyrazić swoje uznanie, panie Vale. Mało komu udało się zrobić na mnie takie wrażenie swoją znajomością historii… To godne uwagi. A ja sądziłem, że jest pan zwykłym żołnierzem.

– Mniejsza z tym. Żołnierzem też jestem.

David podejrzewał, że Janus do czegoś zmierza, na przykład próbuje wyciągnąć z niego jakąś istotną wiadomość; od razu nabrał podejrzeń, ale nie potrafił zgadnąć, do czego uczony może zmierzać.

– Z mojego punktu widzenia jedna rzecz pozostaje tajemnicą.

David uniósł brwi. Obawiał się, że takie słowa mogą obudzić Kate. Janus wyciągnął notkę Martina, żeby David spojrzał na nią jeszcze raz.

PIE = Immaru

535...1257 = druga Toba? Nowy system dystrybucji?

Adam => Potop/upadek A$ => Toba 2 => KBW

Alfa => brakująca Delta? => Delta => Omega

70K LT => 12,5K LT =>535...1257 => 1918-1978

Mityczny Alfa Ludzkości, Tezaurus Atlandydy?

– Chodzi mi o ostatnią linijkę. Martin napisał: „Mityczny Alfa Ludzkości, Tezaurus Atlandydy?” . Jak pan sądzi, co to może znaczyć? – Janus schował z powrotem notatkę. – Ciekaw też jestem, dlaczego Martin na górze umieścił notkę o Praindoeuropejczykach. Wydaje się zbędna – przynajmniej o ile zakładamy, że lek kryje się w genomie Kate oraz osób ocalałych po dwóch epidemiach dżumy w przeszłości.

David musiał przyznać, że nie dostrzega znaczenia tych fragmentów.

– Może chodzi o kamuflaż, żeby zmylić kogoś niepowołanego, kto dobrałby się do notatek.

– Owszem, niewykluczone. Ja mam jednak inną teorię. Być może coś nam umknęło, pominęliśmy fragment całości, mianowicie jeszcze jeden genetyczny punkt zwrotny. Alfa. Adam. Wprowadzenie genu atlantydzkiego.

David zastanowił się.

– Kto wie… Ale nie tak łatwo jest odszukać zwłoki zmarłych w szóstym i trzynastym wieku, chociaż w całej Europie pochowano ich miliony. Tutaj zaś mówimy o zwłokach jednego konkretnego człowieka, pochowanych gdzieś w Afryce siedemdziesiąt tysięcy lat temu… Nie ma szans, żeby je znaleźć.

– Zgadza się – powiedział Janus i westchnął. – Mówię o tym tylko dlatego, że pan chyba najlepiej pojmuje znaczenie tych zapisków. Ku mojemu zdziwieniu okazuje się, że czasem znajomość historii sprawdza się lepiej niż wiedza naukowa. – Wyjrzał przez okno helikoptera. – Zastanawiam się, czy Martin jednak ich nie znalazł. Czy nie zdołał zlokalizować w jakiś sposób szczątków Adama i czy nie ukrył jakoś wskazówki w tej notatce.

David zastanawiał się przez chwilę. Czyżby w zapiskach rzeczywiście kryło się coś więcej?

– I jeszcze jedno – dodał Janus. – Zastanówmy się nad intencjami Martina. Najwyraźniej zdawał sobie sprawę, że Kate stanowi część tej genetycznej łamigłówki; natomiast jego podstawowy cel sprowadzał się do zapewnienia jej bezpieczeństwa w zamian za lek. Skoro zidentyfikował wszystkie fragmenty układanki, może odkrył też

ostateczne rozwiązanie – czyli odnalazł Adama – na jej użytek.

– Tylko że nie ma żadnych wskazówek, żadnych dat, żadnych lokalizacji. Wiemy tylko tyle, że brakujący Alfa ma prowadzić do skarbu Atlantydy. Przecież nawet nie wiemy, czym jest ten „tezaurus”.

– Owszem, jednak mam pewną teorię. Jeżeli zastanowimy się nad znaczeniem tybetańskiego kobierca, co do którego wszyscy zgadzamy się, że stanowi on klucz do stworzonego przez Martina kodu i chronologii, staje się jasne, czym jest ten tezaurus, czyli skarb – ową arką, którą przodkowie zanieśli na wyżyny w czasach potopu i upadku Atlantydy.

David skinął głową, niemal wbrew sobie. Dlaczego nie wpadł na to wcześniej? I co to mogło oznaczać? W jaki sposób Adam miał doprowadzić do tego skarbu? I co może znajdować się w skrzyni, czyli w arce?

– Owszem, to interesujące… – mruknął.

– Jeszcze jedno, panie Vale. Pierwsza linijka notatki: „PIE = Immaru?”. Jak pan sądzi, dlaczego Martin to napisał?

– Żeby nas nakierować, przypomnieć o kobiercu?

– Tak, ale może jest to trop prowadzący do czegoś więcej… Jakoś nie pasuje do reszty. Gdyby usunąć tę linijkę, cała chronologia pozostaje nietknięta. Ten zapis nie dodaje żadnych praktycznych informacji, podobnie jak i ostatnia linijka odnosząca się do tezaurusa. Rzecz jasna, o ile nie są to kolejne wskazówki, które mają nas doprowadzić do Adama i jego skarbu. Może jest to klucz do tajemnic tego „atlantydzkiego eksperymentu”.

Chang drgnął, jakby obudził się ze snu.

– Sądzisz…

– Sądzę – powiedział Janus – że nie wiemy jeszcze wszystkiego. Może moglibyśmy obudzić Kate i spytać ją o zdanie? Wszystko wskazuje na to, że właśnie ona jest kluczem do całej zagadki.

David odruchowo przycisnął Kate mocniej do siebie.

– Nie, nie będziemy jej budzić.

Janus spojrzał na śpiącą.

– Coś jej dolega?

– Nic jej nie jest – odpowiedział David nieco głośniej niż dotąd. – Musi wypocząć. Dajmy jej na jakiś czas spokój.

– Doskonale – odparł Janus. – Czy mogę spytać, dokąd się wybieramy?

– Powiem wam, kiedy znajdziemy się na miejscu.

Rozdział 76

Kate stwierdziła, że ten sen jest wyraźniejszy niż poprzednie. To nie był sen, tylko wspomnienie. Weszła do komory dekompresyjnej i czekała. Lądownik Alfa – tak się nazywał ten pojazd. Skafander, który miała na sobie, lekko falował, poruszany zawirowaniami powietrza.

Potężne wrota rozsunęły się, ukazując plażę i kamienisty klif, który widziała już wcześniej. Warstwa czarnego popiołu pokrywająca ziemię, teraz zniknęła.

Głos, który rozległ się w hełmie brzmiał wyraźnie, Kate drgnęła lekko na jego dźwięk.

– Zalecałbym, żebyś wzięła rydwan. Na piechotę to kawał drogi.

– Zrozumiałam – odpowiedziała Kate. Jej głos brzmiał jakoś inaczej, mechanicznie, pozbawiony był emocji.

Podeszła do ściany i wyciągnęła rękę w stronę panelu. Rozbłysła chmura błękitnego blasku, wsunęła w nią dłonie i ruchami palców wydała kilka komend. Otworzyła się ściana, a do pomieszczenia wpłynął zawieszony w przestrzeni rydwan.

Kate wsiadła do niego i sięgnęła do panelu sterowania. Rydwan obrócił się w miejscu, po czym wystrzelił jak z procy, na zewnątrz, ale Kate prawie nie czuła przeciążenia – urządzenie tworzyło rodzaj pola, które równoważyło przyspieszenie i siłę bezwładu.

Rydwan pędził nad plażą. Kate spojrzała w niebo. Było czyste, ani śladu pyłu. Słońce płonęło jasno, Kate spostrzegła bujną zieleń roślin wychylających się zza ciągnącego się wzdłuż plaży kamienistego klifu. Świat wyzdrowiał, powracało do niego życie.

Jak wiele czasu minęło, odkąd zastosowała terapię – technologię genetyczną, którą kiedyś ludzie nazwą genem atlantydzkim? Lata? Dekady? Rydwan uniósł się nad krawędź zbocza.

Kate mogła teraz podziwiać soczystą zieleń nietkniętego pejzażu. Powróciła dżungla, wyrosła z popiołów niczym od zera stworzony nowy świat – wielki ogród, naturalny raj dla raczkującego gatunku ludzkiego. W oddali ku niebu wznosił się słup czarnego dymu. Skierowała rydwan w tamtą stronę i na horyzoncie pojawiła się osada. Usytuowali ją u stóp wysokiej skalnej ściany, aby lepiej się chronić przed nocnymi atakami drapieżców. Umiejscowili swoją siedzibę tak, że było do niej tylko jedno wejście, pilnie przy tym strzeżone. Chaty i szałasy tworzyły krąg, a najpokaźniejsze budowle wspierały się bezpośrednio o skałę. Pośrodku płonął ogień, wielkie ognisko, które służyło do smażenia mięsa i dawało ciepło w nocy, ale również odstraszało drapieżniki.

Kate wiedziała, że ludzie z czasem nauczą się wzniecać ogień, ale na tym etapie rozwoju potrafili go jedynie podtrzymywać, kiedy powstał z przyczyn naturalnych, takich jak uderzenie błyskawicy. Utrzymanie ognia stanowiło nieodzowny priorytet – ze względu na ochronę, jaką zapewniał, i do pichcenia strawy, która pozwoli im rozwinąć mózgi.

Wokół ogniska stało czterech osobników płci męskiej, którzy dorzucali drwa i poprawiali je – krótko mówiąc, pilnowali, aby nigdy nie zgasło. Płomienie buchały za ogrodzeniem z kamieni ułożonych na planie kwadratu, na tyle wysokim, by chronić małe dzieci przed żarem. Dzieci, których było całe mnóstwo, może nawet setka, roiły się wokół, bawiły się i przywoływały wzajemnie machaniem rąk.

– Ich populacja rośnie w zastraszającym tempie – stwierdził jej partner. – Musimy coś z tym zrobić. Trzeba ograniczyć liczebność tego plemienia.

– Nie.

– Jeżeli pozwolimy im się mnożyć bez żadnej kontroli…

– Nie wiemy, co się stanie – upierała się Kate.

– Przez to będzie im tylko gorzej…

– Zamierzam zbadać osobniki alfa – oświadczyła Kate, zmieniając temat.

Szybki przyrost populacji istotnie był trochę niepokojący, ale nie musiało to stanowić problemu. To mały świat, ale dość wielki nawet dla znacznie liczebniejszych plemion – o ile zdołają żyć w pokoju. Na tym zamierzała się skupić.

Rydwan opadł na ziemię, wysiadła z niego. Dzieciaki stały i gapiły się na nią. Wiele z nich chciało pobiec w jej stronę, ale starsi uniemożliwili im to. Pchnęli je na ziemię, po czym sami też padli na

twarz, rozpościerając jednocześnie ramiona.

W głosie jej partnera zabrzmiał jeszcze większy niepokój:

– Fatalnie. Biorą cię za jakiegoś boga…

Kate zignorowała tę uwagę.

– Idę w głąb ich osady.

Dała znak istotom ludzkim, żeby wstały, ale one nadal leżały twarzą do ziemi. Podeszła do leżącej najbliżej kobiety i podniosła ją. Podniosła jeszcze jedną osobę, po czym wszyscy zaczęli wstawać, tłoczyć się ku niej. Otaczali ją ciasnym kręgiem, gdy przechodziła obok ognia płonącego pośrodku osady.

Chatę wodza rozpoznała od razu. Była większa i przyozdobiona kłami jakiegoś zwierzęcia. U wejścia pełniło straż dwóch rosłych mężczyzn. Widząc ją, odsunęli się na boki.

Wewnątrz w kącie siedział stary mężczyzna, a obok niego stara kobieta – osobniki alfa. Byli tacy starzy, wynędzniali. Nigdy nie odzyskali pełni sił po klęsce głodu, którą ledwo przeżyli. Wokół kwadratowej platformy pośrodku chaty siedzieli trzej mężczyźni, zajęci

czymś przypominającym z wyglądu mapę czy jakiś inny rysunek. Wstali wszyscy. Wyższy z mężczyzn postąpił krok w stronę Kate, ale starzec wstał na drżących nogach i odprawił go skinieniem. Skłonił się Kate, po czym odwrócił się i wskazał palcem ścianę. Widniał na niej ciąg prymitywnych rysunków. W hełmie rozległ się głos, tłumaczący ich treść:

Zanim nadszedł Bóg z Nieba była tylko ciemność. Bóg z Nieba przemienił człowieka na swój obraz i stworzył nowy świat, pełen obfitości i żyzny. Bóg z Nieba przywrócił słońce i obiecał, że świecić ono będzie tak długo, jak długo człowiek żyć będzie na podobieństwo Boga i chronić będzie swoje królestwo.

Mit o stworzeniu. Zadziwiająco zresztą trafny. Ich umysły dokonały ogromnego skoku naprzód, osiągnęły samoświadomość i zdolność rozwiązywania problemów na niespotykaną dotychczas skalę. Ich świeżo powstały intelekt skoncentrował się na podstawowym zagadnieniu: „Skąd się tu wzięliśmy? Kim jesteśmy? Kto nas stworzył? Po co żyjemy?”.

Po raz pierwszy uzmysłowili sobie istnienie tajemnic otaczających ich egzystencję, zaczęli więc szukać odpowiedzi na te pytania, podobnie jak czynią wszystkie rozumne gatunki. Z braku odpowiedzi absolutnych, zapisali swoją interpretację – opis tego, co w ich mniemaniu się

wydarzyło.

Jej partner był wyraźnie zdenerwowany.

– To jest naprawdę niebezpieczne.

– Niekoniecznie.

– Nie są jeszcze na to gotowi – oświadczył stanowczo.

Ten gatunek istotnie był zbyt młody na mitologię, ale ich umysły dotarły już do tego etapu, wkrótce pojawi się też religia i będzie mogła stanowić potężne narzędzie.

– Damy sobie z tym radę. To może oznaczać dla nich ocalenie.

Jej partner nie odpowiedział. Jego milczenie ciążyło Kate. Łatwiej by było, gdyby chciał się z nią spierać. Cisza oznacza, że Kate musi uzasadnić swoje twierdzenie.

– Musimy zakończyć ten eksperyment tu i teraz, zanim to wszystko źle się skończy. Źle dla nich – dodał partner, teraz półgłosem.

Kate zawahała się. To prawda, ukształtowanie religii w tak

wczesnym stadium naprawdę było niebezpieczne. Tak łatwo o wypaczenia. Co zaradniejsi i bardziej samolubni członkowie plemienia mogą zacząć się nią posługiwać dla własnych korzyści, dokonując manipulacji w stosunku do pozostałych. Religia może posłużyć za usprawiedliwienie, nawet za punkt wyjścia dla wszelkich form zła. Jednak jeśli posłużyć się nią w prawidłowy sposób, może stanowić nadzwyczaj skuteczny czynnik cywilizacyjny. Coś w rodzaju przewodnika.

– Możemy im pomóc – odezwała się. – Poradzimy sobie z tym.

– W jaki sposób?

– Damy im kodeks, ludzki kodeks postępowania. W ich opowieści wpleciemy nauki, etykę.

– To ich nie zbawi.

– To udawało się już przedtem.

– Takie rozwiązania działają tylko tymczasowo. Co się stanie, kiedy stracą wiarę? Mity nie będą zawsze zadowalać ich intelektów.

– Poszukamy rozwiązania, kiedy problem się pojawi. Mamy

jeszcze sporo czasu.

– Przecież nie możemy tkwić tu nieustannie i trzymać ich za

rączkę. Nie możemy rozwiązywać wszystkich problemów, przed jakimi staną.

– Niby dlaczego nie? To my ich stworzyliśmy. Teraz mają w sobie coś z nas. Jesteśmy za nich odpowiedzialni. Kto wie, może się okazać, że niesiona im przez nas pomoc będzie najważniejszą rzeczą, jakiej kiedykolwiek dokonamy. Nie możemy po prostu ich zostawić i wrócić do domu.

Po tych słowach Kate zapadła już tylko cisza. Jej partner wycofał się z dyskusji. Przynajmniej tymczasowo. Nie cierpiała się z nim spierać, ale zarazem dobrze wiedziała, co ma zrobić.

Wyciągnęła rękę i uruchomiła pokładowy komputer. Ten dokonał błyskawicznej analizy symbolicznego języka plemienia. Był, rzecz jasna, dosyć prosty, więc komputer bez trudu stworzył słownik. Wyciągnęła przed siebie dłoń i na kamienną ścianę padł strumień światła. Wyświetlane przez nią znaki pojawiły się tuż pod napisem dokonanym na skale przez członków plemienia.

Starzec alfa skłonił się. Wydał polecenie. Dwóch osobników płci męskiej wybiegło z chaty, powrócili niemal natychmiast z dwoma wielkimi zielonymi liśćmi wypełnionymi jakąś ciemnoczerwoną cieczą. Kate z początku sądziła, że to zgniecione jagody, ale wkrótce zorientowała się, co tak naprawdę tam się znajduje: krew.

Mężczyźni zaczęli malować na szarym kamieniu wyświetlane przez nią znaki.

Kate otworzyła oczy. Znów była w helikopterze razem z Davidem. Drzwi były otwarte, a w dole połyskiwało morze. Jej płuca wypełniło świeże morskie powietrze i dopiero wtedy zdała sobie sprawę, jak bardzo ją bolą. Otarła rękawem pot z czoła. David spoglądał na nią.

Wskazał jej wiszące na kablu słuchawki. Kate sięgnęła po nie i nałożyła na uszy. David pochylił się, nacisnął przełącznik.

– Jesteśmy teraz na prywatnym kanale – powiedział.

Mimo woli spojrzała w stronę Changa i Janusa siedzących naprzeciwko.

– Coś jest nie tak? – spytał David.

Skupiony na niej, nie zwracał uwagi na siedzących w milczeniu uczonych.

– Nie wiem.

– Opowiedz mi o wszystkim.

– Nie wiem. – Kate znowu otarła pot z twarzy. – Wspomnienia nadchodzą, nie potrafię ich teraz zatrzymać. Przeżywam to wszystko na nowo… To tak jakby… one przejmowały nade mną władzę… Tak mi się wydaje, ale nie wiem. Boję się, że tracę… że umyka mi część samej siebie.

David spoglądał na nią bezradnie, jakby nie wiedział, co ma powiedzieć.

Kate wysiłkiem woli skupiła się.

– Być może jestem w wieku, w którym atlancka terapia – to, co dokonuje się w tubusach, czyli odtworzenie pamięci – bierze górę nad…

– Nic nad niczym nie bierze góry. Będziesz dokładnie taka, jaka

jesteś.

– To jeszcze nie wszystko. Mam wrażenie, że coś nam umknęło.

David rzucił teraz okiem w kierunku naukowców.

– Co takiego?

– Nie wiem.

Kate zamknęła oczy, teraz już nie nadeszły wspomnienia, a jedynie sen.

Rozdział 77

Nad Morzem Śródziemnym

Kate obudziły wibracje przy nodze. Pierwsze, co zobaczyła, to oczy Davida.

Wyciągnęła z kieszeni spodni wibrujący telefon i spojrzała na wyświetlacz. Zaczynał się od cyfr cztery, zero, cztery – czyli Atlanta w

stanie Georgia. Ośrodek badań nad epidemią. Continuity. Paul Brenner. Senność minęła w jednej chwili. Odebrała połączenie i słuchała.

Paul Brenner był roztrzęsiony. Mówił prędko, a wypowiadane przez niego zdania padały jak ciosy pięści. „Próba okazała się klęską. Nie ma alternatywnej terapii. Władze nakazały wprowadzenie w życie protokołu eutanazji. Czy może pani jakoś pomóc?”.

– Proszę zaczekać – odezwała się do telefonu.

Uniosła się.

– Nie podziałało – powiedziała do Davida, Changa i Janusa.

– Bo to jeszcze nie wszystko, Kate. Jest kolejny kawałek genetycznej łamigłówki – powiedział Janus. – Potrzebujemy więcej czasu.

– Mamy coś – rzuciła Kate do telefonu. Słuchała przez chwilę, po czym skinęła głową. – Dobrze, w porządku. Co? Dobrze, nie. Jesteśmy…

Spojrzała na Davida.

– Jak daleko jesteśmy od Malty?

– Malty?

Kate potwierdziła skinieniem głowy.

– Dwie godziny lotu, może nawet trochę mniej, jeżeli przyspieszymy.

– Dystrykty Orchidei na Malcie nie odnotowały żadnych zgonów. Coś tam się dzieje.

David nie odezwał się. Przeszedł między nią, a Changiem i Janusem, po czym zamienił kilka słów z siedzącymi w kokpicie Shawem i Kamau – zapewne ustalając kurs na Maltę.

Kate otarła czoło. Czuła się teraz trochę inaczej. Była bardziej… zdystansowana, kliniczna, odrętwiała. Niemal jak robot. W pełni panowała nad swoim umysłem; tak jakby obserwowała samą siebie z zewnątrz, jakby to wszystko przytrafiało się komuś innemu. W perspektywie pojawiło się ogromne

zagrożenie, unicestwienie dziewięćdziesięciu procent ludzkiego gatunku…

A ona czuła się, jakby po prostu przeprowadzała eksperyment naukowy, doświadczenie o niepewnym wyniku, lecz z pewnością nie dotyczące jej bezpośrednio. Co się ze mną dzieje? – zastanawiała się. Odnosiła wrażenie, że oddalają się od niej jej własne uczucia, jej emocjonalna jaźń.

Kiedy David wrócił na swoje miejsce, siadł obok Kate i powiedział:

– Zgadza się, w ciągu dwóch godzin będziemy na Malcie.

Kate podniosła telefon do ucha i ponownie podjęła rozmowę z Paulem.

– Sprawdzimy to… Możesz ich powstrzymać? Nie wiemy, co tam jest… Postaraj się, Paul… To jeszcze nie koniec.

Zakończyła rozmowę i odwróciła się do współtowarzyszy.

Janus odezwał się, nim zdążyła powiedzieć choćby słowo.

– Mieliśmy to cały czas przed samym nosem. – Stuknął palcem w kartkę z notatkami Martina. – „Mityczny Alfa Ludzkości, Tezaurus Atlantydy”. MALTA.

Kate spoglądała, jak David z niedowierzaniem przygląda się kartce. Wyraz jego twarzy zmienił się. Co to było? Poczucie winy?

Przerwała milczenie.

– Martin szukał tego czegoś przez długi czas. Sądził, że owa rzecz znajduje się w południowej Hiszpanii, ale sam mi wyznał, że pomylił się co do lokalizacji. Tę uwagę dotyczącą Malty musiał dopisać potem.

– Czy pani wie, co to jest? – spytał Janus. – Do czego ma nas doprowadzić ten „Tezaurus Atlantydy”?

Kate pokręciła głową. David przytulił ją.

– Za parę godzin się dowiemy.

Jednak w jego spojrzeniu kryło się pytanie: „Czy pamiętasz, co to takiego?”. Kate zamknęła oczy i próbowała się skupić.

Charakterystyczny odgłos w komorze dekompresyjnej, szelest tworzywa, z którego wykonano kombinezon.

Znów w hełmie Kate odezwał się ten wyraźny głos.

– Teraz są już dwie osady.

– Zrozumiałam.

– Wysyłam współrzędne pierwotnej osady.

Na wyświetlaczu hełmu pojawiła się mapa. Ów pojazd, Lądownik Alfa, wciąż znajdował się u wybrzeża Afryki, tam gdzie zaszczepiła gen atlantydzki.

Pośrodku pomieszczenia czekał bezgłośnie szybujący rydwan. Wrota otworzyły się powoli, ukazując krajobraz. Kate wsiadła do niego i pojazd ruszył. Świat stał się jeszcze zieleńszy. Ile to lat minęło?

Kiedy z bliska ujrzała osadę, zdała sobie sprawę, że upłynęło niemało czasu. Było co najmniej pięć razy więcej chat niż przedtem. Z

pewnością nadeszło już kolejne pokolenie.

Zmieniło się jeszcze coś. Osady ze wszystkich stron pilnowali strażnicy, muskularni mężczyźni, ubrani i pomalowani w barwy wojenne. Kiedy pojawił się jej rydwan, unieśli włócznie, zwracając się w jej stronę.

Pospiesznie chwyciła pałkę ogłuszającą. Jakiś starszy mężczyzna przykuśtykał do wojowników i krzyknął do nich. Kate słuchała tego ze zdumieniem. Niewiarygodne, jak rozwinął się ich język, pojawiły się już złożone struktury lingwistyczne, chociaż użyte w tym momencie słowa były raczej „nieformalne”.

Wojownicy opuścili włócznie i cofnęli się. Opuściła rydwan na ziemię, a następnie weszła na teren osady.

Tym razem nikt nie padał na twarz, nie było żadnych hołdów. Wznosząca się u stóp skały siedziba wodza także uległa przemianie. Z prostej chaty przeistoczyła się w świątynię o kamiennych ścianach. Kroczyła ku niej.

Mieszkańcy wioski utworzyli szpaler; trzymali się w pewnej

odległości, choć przepychali się, żeby ją zobaczyć.

Stojący u wejścia do świątyni strażnicy rozsunęli się na boki i weszła do środka. Na ołtarzu w głębi pomieszczenia spoczywały zwłoki. Wokół nich klęczeli ludzie o czarnej skórze.

Kiedy Kate podeszła bliżej, odwrócili się w jej stronę.

Kątem oka spostrzegła starca, który kroczył ku niej – osobnik alfa. Kate zdumiała się, widząc, że przeżył tak długo. Jej interwencja okazała się nadzwyczaj skuteczna.

Spojrzała znów na zwłoki, a następnie odczytała symbole wypisane nad ołtarzem: „Tu spoczywa drugi syn naszego wodza. Poległ w polu, zabity przez ludzi z plemienia jego brata, powodowanych żądzą plonów z naszych ziem”.

Szybko przeczytała dalszą część tekstu. Wszystko wskazywało na to, że najstarszy syn wodza stworzył własny klan – grupę nomadów, którzy utrzymywali się z rabunku.

Starszy syn sprawował władzę nad obszarem, na którym jego plemię polowało i zbierało plony. Młodszego syna uważano za

spadkobiercę ojca, następnego wodza. Znaleziono go martwego w polu, a drzewa i krzewy zostały ogołocone. Był pierwszą ofiarą najazdów ze strony plemienia młodszego brata i obawiali się, że będzie takich ofiar jeszcze więcej. Przygotowywali się do wojny.

– Musimy to powstrzymać – odezwał się do Kate jej partner.

– I powstrzymamy.

– Wojna wyostrzy ich intelekt, spowoduje rozwój technologii. To kataklizm…

– Zapobiegniemy mu.

– Jeżeli przeniesiemy jedno z plemion – stwierdził jej partner – nie zdołamy zapanować nad genomem.

– Istnieje rozwiązanie – odparła Kate.

Uniosła dłoń i wyświetliła znaki na ścianie.

„Nie będziesz szukał pomsty nad niegodnym. Odejdziesz z tego miejsca. Od dziś zaczyna się wasza wędrówka”.

Kate otworzyła oczy i ujrzała patrzącego na nią Davida.

– I co?

– I nic.

Otarła pot z czoła. Wspomnienia opanowywały ją w coraz większym stopniu i coraz prędzej. Przejmowały nad nią władzę. Coraz bardziej stawała się kimś, kim była w odległej przeszłości, a w mniejszym stopniu kobietą, którą była jeszcze niedawno, która zakochała się w Davidzie. Przytuliła się do niego mocniej.

Co mogę zrobić? Chciałabym to powstrzymać. Otworzyłam drzwi, ale czy zdołam je zamknąć? – pomyślała. Czuła się tak, jakby ktoś trzymał ją przemocą i wciskał wspomnienia do jej gardła.

Kate znajdowała się w innej świątyni. Miała na sobie skafander, a tłoczący się przed nią ludzie zgromadzili się wokół innego ołtarza.

Kate wyjrzała na zewnątrz przez wejście do świątyni. Tu również roślinność była bujna, lecz jednak nie tak obfita jak w Afryce. Gdzie się znalazła? Gdzieś na wschodzie, w Azji? Podeszła bliżej.

Kamienna skrzynia na ołtarzu, już gdzieś ją widziała – na tybetańskim kobiercu, wraz z innymi przedstawieniami dotyczącymi wielkiego potopu, kiedy wezbrały wody i pochłonęły wybrzeże, ścierając z powierzchni ziemi miasta dawnego świata. Immaru zanieśli skrzynię na wyżyny, to wiedziała na pewno. Czy to miał być ów „tezaurus”, ten skarb, który być może znajduje się na Malcie?

Członkowie plemienia powstali z ziemi i zwrócili się ku niej twarzami. We wnękach głównych korytarzy świątyni Kate dostrzegała teraz dziesiątki postaci członków plemienia: klęczeli, medytowali, poszukiwali ciszy.

Plemię to stało się z czasem Immaru – zamieszkującymi górski klasztor mnichami, którzy zanieśli arkę na wyżyny, którzy dochowali wiary i starali się wieść żywot zgodny z nakazami religii.

Kate szła w kierunku ołtarza.

– Wiesz, co trzeba zrobić – odezwał się jej partner.

– Tak.

Tłum przy ołtarzu rozstąpił się, weszła po stopniach i zajrzała do

kamiennej skrzyni.

Samiec alfa – założyciel plemienia i jego wódz – wciąż tam spoczywał, nieruchomy, zimny, wreszcie martwy. Zdumiewające, jak bardzo przypominał samego siebie w dniu, kiedy Kate ujrzała go po raz pierwszy w jaskini; kiedy przyniósł swojej samicy cuchnący ochłap, padł na ziemię, a następnie oparł się o ścianę, aby umrzeć. Wtedy podniosła go i ocaliła mu życie. Teraz już nie mogła go uratować.

Odwróciła się do ludzi zebranych wokół ołtarza. Ich wciąż mogła uratować.

– To niebezpieczne.

– Innego wyjścia nie ma – odparła Kate.

– Owszem, możemy zakończyć to doświadczenie, tu i teraz.

Kate mimo woli potrząsnęła głową.

– Nie możemy. Teraz nie ma już powrotu.

Kiedy dokonała modyfikacji, zeszła z ołtarza. Wokół niej znów zaroiło się od ludzi, kapłani zmierzali w stronę trumny, niosąc coś ciężkiego – kamienne wieko, którym zakryli skrzynię.

Spoglądała, jak wykuwają na jednym z boków Arki swoje znaki.

Komputer przetłumaczył:

„Tu spoczywa pierwszy z naszego rodzaju, ten, który przetrwał ciemności, który ujrzał światłość i podążył drogą prawości”.

Kate otworzyła oczy.

– Wiem, co jest na Malcie. Wiem, czego strzegli Immaru.

Oczy Davida mówiły: „Nie mów tego głośno”.

– Czy to ma coś wspólnego z lekiem? – spytał Janus.

Chang pochylił się, zaciekawiony.

– Być może – odpowiedziała Kate. Zwracając się do Davida, spytała: – Jak daleko do Malty?

– Niedaleko.

Dorian wyjął z kieszeni telefon satelitarny.

Kierunek wschód. Cel: Malta. Gdzie jesteś, do cholery?

Szybkim krokiem przemierzył pokład statku i wsiadł do śmigłowca.

– Lecimy.

Rozdział 78

Kate znajdowała się w obszernym centrum dowodzenia. Na ścianie świeciły holograficzne monitory, tego rodzaju urządzeń wyświetlających

nigdy jeszcze nie widziała. Mapy przedstawiały populację ludzką na wszystkich kontynentach.

W kącie pomieszczenia zabłysło światło alarmowe. Nadciągający pojazd.

Jej partner podbiegł do panelu kontrolnego i zaczął manipulować w chmurze błękitnego blasku.

– To jeden z naszych – oznajmił.

– Jak to możliwe?

Pięćdziesiąt tysięcy tutejszych lat wcześniej Kate i jej partner otrzymali przekaz: ich świat, ich atlancki świat, uległ zagładzie. Gwałtownej zagładzie, w ciągu jednego dnia i jednej nocy. Jak to możliwe, że ktoś przetrwał? A może ta wiadomość o katastrofie ich rodzimego świata była fałszywa? Gdy Kate i jej partner odebrali przekaz, ukryli swoją naukową ekspedycję. Przyjęli, że są ostatnimi ze swojego gatunku, że pozostali teraz samotni we wszechświecie, jak rozbitkowie wyrzuceni na obcy brzeg – dwoje naukowców, którzy już nigdy nie powrócą do domu. Czyżby było inaczej?

– Ten pojazd do tratwa ratunkowa – stwierdził jej partner i

odwrócił się w jej stronę. – Statek rezurekcyjny.

– Nie mogą tu przybyć – powiedziała Kate.

– Za późno. Już lądują. Zamierzają pogrzebać statek pod pokrytym lodem kontynentem na biegunie południowym.

Jej partner dokonywał kolejnych operacji na panelu kontrolnym. Sprawiał wrażenie spiętego. Coś go niepokoi?

– Kto jest na pokładzie? – spytała Kate.

– Generał Ares.

Dreszcz lęku przeszył Kate.

Sceneria zmieniła się. Kate znajdowała się na pokładzie innego statku – nie lądownika. Ten pojazd był ogromny. Przed nią widniały szklane tubusy, które ciągnęły się całymi milami.

W przestrzeni rozległy się echem czyjeś kroki.

– Jesteśmy ostatnimi – rozległ się głos z cienia.

– Dlaczego przyjechałeś właśnie tutaj? – spytał jej partner.

– Dla ochrony, jaką daje Latarnia. Ponadto czytałem wasze raporty badawcze. Zaszczepiliście prymitywnemu ludowi gen przetrwania. Uważam, że to… bardzo obiecujące.

Ten, kto przemawiał, wstąpił w światło. Dorian.

Kate omal się nie cofnęła. Generał Ares był Dorianem. Jak to? Usiłowała się skoncentrować. Twarz tego mężczyzny nie przypominała Doriana, jednak zarazem Kate miała dojmujące poczucie, że Dorian znajduje się wewnątrz tego osobnika. A może było odwrotnie? Czy Ares znajdował się wewnątrz Doriana i Kate wyczuwała ten pierwiastek, a teraz dostrzegała go w najczystszej formie? Kiedy Kate spoglądała na Aresa, widziała jedynie Doriana.

– Tubylcy na nic ci się nie przydadzą – stwierdził jej partner.

– Ależ przeciwnie. Oni są naszą przyszłością.

– Nie masz prawa…

– To wy nie mieliście prawa ich odmieniać, ale co się stało, to się stało – powiedział Dorian. – Wystawiliście ich na niebezpieczeństwo w chwili, kiedy udzieliliście im części naszego genomu. Odtąd nasz wróg będzie polował na nich, tak jak będzie polować na nas, aż po najdalsze zakątki wszechświata, gdziekolwiek byśmy się udali. Ja chcę ich ocalić, chcę zapewnić im bezpieczeństwo. Dopomożemy im w rozwoju, a oni będą stanowić naszą armię.

Kate potrząsnęła głową.

Dorian spojrzał na nią.

– Trzeba było słuchać mnie wcześniej.

Niekończące się rzędy tubusów znikły, teraz Kate znajdowała się w innym pomieszczeniu o tej samej strukturze. Tutaj znajdowało się tylko kilkanaście tubusów, które były ustawione pionowo i tworzyły półokrąg. Widziała już to miejsce – na Antarktyce – tam spotkała Davida i swojego ojca. W każdym tubusie znajdował się okaz innego ludzkiego podgatunku.

Drzwi za nią otworzyły się. Dorian.

– Ty… prowadzisz eksperymenty na własną rękę – powiedziała Kate.

– Tak. Ale już ci mówiłem, że nie mogę robić tego sam. Potrzebuję twojej pomocy.

– Nie łudź się.

– Oni bez ciebie umrą – stwierdził Dorian. – Wszyscy umrzemy. Ich los jest naszym losem. Ostateczna wojna jest nieunikniona. Albo zapewnisz im genetyczne wyposażenie, którego potrzebują, albo zginą. Nasze przeznaczenie jest zapisane. Jestem tutaj dla nich.

– Kłamiesz.

– A więc zostaw ich i pozwól im umrzeć. Przekonaj się, do czego doprowadzi bezczynność. – Czekał. Kate nie odzywała się, więc mówił dalej: – Oni potrzebują naszej pomocy. Ich transformacja dokonała się dopiero w połowie. Musisz skończyć to, co zaczęłaś. Nie ma innego rozwiązania, nie ma powrotu. Pomóż mi. Pomóż im.

Kate pomyślała o swoim partnerze i o jego sprzeciwie.

– Twój towarzysz jest głupcem. Tylko głupcy walczą z przeznaczeniem.

Milczenie Kate było sygnałem – dla Doriana i dla niej samej. On zaś zdawał sobie sprawę z jej wahania.

– Oni już się rozdzielają. Zgromadziłem kandydatów, przeprowadziłem własne doświadczenia. Brak mi jednak kwalifikacji, które ty masz. Jesteś mi potrzebna. Potrzebuję twojej współpracy. Razem możemy ich przekształcić.

Kate nie miała już siły dłużej się opierać. Czuła, że ulega jego perswazji. Tak samo jak przedtem – przedtem z jej punktu widzenia, w San Francisco. Starała się to zracjonalizować, obmyślić układ korzystny dla obu stron, ale jej umysł dryfował ku gibraltarskim doświadczeniom, a później przeżyciom na Antarktyce, kiedy ją osaczył. Znów powtórzyło się to samo. Ci sami gracze, choć grający w inną grę, a także na innym

etapie, lecz z tym samym zakończeniem. To bowiem stało się dużo wcześniej, w innym życiu, w innej epoce.

– Jeżeli ci pomogę – powiedziała – chcę mieć pewność, że nic złego nie przytrafi się mojemu zespołowi.

– Daję ci na to słowo. Przyłączę się do twojej ekspedycji – jako doradca do spraw bezpieczeństwa. Przyda wam się specjalista, bo jest jeszcze wiele do zrozumienia, jeżeli chodzi o ukrycie naszej obecności na tej planecie. Ty zaś zaprogramujesz swoje tubusy rezurekcyjne na moją sygnaturę radiacyjną – tak na wszelki wypadek, gdyby… gdyby miało przytrafić mi się coś złego.

Dorian oparł głowę o zagłówek fotela w śmigłowcu i zamknął oczy. To nie był sen, nie było to też wspomnienie – on tam był, tylko że w przeszłości.

Była tam również Kate; najpierw spierała się z nim, potem mu dopomogła. Przejął wyniki jej badań, wykorzystał je, a potem ją zdradził, kiedy nie była mu już potrzebna.

Przez wieki odgrywali ten sam scenariusz – walczyli ze sobą, przekształcając zarazem ludzką rasę. Ona działała dla ich dobra, a on próbował stworzyć armię, by stawić czoło potężnemu wrogowi. Które z nich miało słuszność?

Odczuł coś jeszcze: Kate przypomina sobie te wydarzenia w tym

samym czasie co on, tak jakby byli połączeni w tej samej sieci; oboje otrzymywali sygnały, wizje z przeszłości, które prowadziły ich do określonego celu. W ten sposób Kate otrzyma kod – tak zaplanował to Ares. Czy w tym celu zaprogramował walizkę?

To, że ujrzał Kate, a także jej lęk i jej słabość, dodało Dorianowi energii. Było tak samo jak przedtem. Wówczas miał moc i będzie miał ją teraz. Ona zaś miała potrzebne dane. Wkrótce dostanie je od niej, wystarczy, że ona sobie przypomni.

Jednak nie tylko to się zdarzyło – tam, wtedy. Chodziło o jakąś informację, o jakiś kod, który ona ma pamiętać. Ares o tym wiedział. Dorian był blisko Kate, a ona była bliska przypomnienia sobie całej reszty, całego kodu, który był mu potrzebny. Wszystko zostało dokładnie rozplanowane w czasie. Wkrótce posiądzie ją i odbierze jej ostatni sekret – to, co dla niej najcenniejsze, a wówczas Kate poniesie całkowitą klęskę.

Rozdział 79

U wybrzeży Malty

Nad Morzem Śródziemnym

David ujrzał pojawiające się na horyzoncie dwie największe wyspy Malty. W ciągu minionych sześciuset lat o ten maleńki archipelag, którego łączna powierzchnia wynosi zaledwie trzysta szesnaście kilometrów kwadratowych, toczyły się najzacieklejsze walki w historii całej planety. W czasie drugiej wojny światowej w żadnym miejscu planety nie spadło tyle bomb na metr kwadratowy, co właśnie tutaj. Siły niemieckie i włoskie dokonały tam straszliwym spustoszeń, lecz Anglicy utrzymali swoją pozycję.

Mieszkańcy niektórych miast, na przykład Rabatu, wycofali się pod ziemię i zamieszkali w kamiennych lochach, połączonych kilometrami tuneli. Tamtejsze katakumby są legendarne. W czasach rzymskich chowano tam zmarłych, a w czasie wojny pomogły niezliczonym mieszkańcom Malty pozostać przy życiu podczas morderczych nalotów.

Prawie czterysta lat wcześniej, zanim za sprawą Luftwaffe na Malcie rozpętało się piekło, wyspom zagroził inny straszliwy wróg: flota imperium osmańskiego. W roku tysiąc pięćset sześćdziesiątym trzecim sułtan Sulejman Wspaniały posłał ku wyspom prawie dwieście okrętów wiozących na pokładach około pięćdziesięciu tysięcy żołnierzy – w

tamtym czasie była to najliczniejsza armia świata.

Starcie to przeszło do historii jako wielkie oblężenie Malty, trwało długie miesiące i odmieniło historię świata. Podczas niezwykle zawziętych i okrutnych zmagań jednej z najkrwawszych bitew w historii z wyspy i w jej kierunku wystrzelono sto trzydzieści tysięcy kul armatnich. Zginęła jedna trzecia mieszkańców Malty. Rycerze Szpitalnicy wraz ze zbieraniną około dwóch tysięcy żołnierzy z Hiszpanii, Italii, Grecji i Sycylii utrzymywali wyspy przez cztery miesiące, aż flota osmańska, poniósłszy straty liczone w dziesiątkach

tysięcy zabitych, odstąpiła i powróciła do ojczyzny.

Wielu historyków twierdzi, że gdyby Turcy w roku tysiąc pięćset sześćdziesiątym piątym zdobyli Maltę, ich siły bez trudu opanowałyby później Europę kontynentalną, niszcząc renesansową kulturę i zmieniając nieodwołalnie dzieje zachodniej cywilizacji.

Mieszkańcy Malty walczyli na śmierć i życie. Czyżby bronili czegoś więcej niż własnego życia?

David spojrzał na kartkę. „Mityczny Alfa Ludzkości, Tezaurus Atlantydy”.

Co takiego znalazło się na Malcie? Jakiś prastary skarb? Co ów „tezaurus” mógł mieć wspólnego z pustoszącą świat epidemią?

David był historykiem – wierzył faktom. Wierzył w prawdę ustaloną na podstawie danych z licznych źródeł i zweryfikowaną przez relacje naocznych świadków, a najlepiej, żeby było ich wielu oraz by różnili się pod względem przynależności do klasy społecznej, wykształcenia i tak dalej.

Skarby to przynęta dla głupców. Podobnie zresztą jak mityczne przedmioty. Arka Przymierza. Święty Graal. Nie wierzył w istnienie żadnego z nich. Co innego historia wojskowości – to konkret, na którym można polegać. Wodzowie i liczba ofiar po jednej i po drugiej stronie – zawsze gdzieś między tymi liczbami kryła się prawda.

W tym wypadku prawda sprowadzała się do faktu, iż na przestrzeni wieków o Maltę walczyły przeróżne armie, a napastnikom rzadko towarzyszyło powodzenie.

Teraz wspomnienia stały się bardziej jasne. Kate czuła się niemal tak, jakby była w stanie nad nimi zapanować, a więc poruszać się do przodu i cofać w czasie.

Znów miała na sobie atlancki skafander i znajdowała się we wnętrzu prostej chaty, w której było tylko jedno pomieszczenie. Wyjrzała za drzwi. Panował tu inny klimat – była wilgoć i padał deszcz, zaś sama roślinność była niemal tropikalna. Na pewno nie znajdowała się nad Morzem Śródziemnym, może gdzieś w południowej Azji.

Na ziemi siedziały trzy kobiety, pracowały nad czymś zawzięcie. Kate podeszła do nich i przyjrzała się z bliska, co robią. Tybetański kobierzec. Tworzą przekaz, ostrzeżenie. Na wypadek, gdybyśmy ponieśli porażkę – pomyślała.

Atlanci przekazali im to ostrzeżenie – to znaczy, ona im je przekazała – w charakterze planu awaryjnego.

Teraz już wiedziała.

Wyszła na zewnątrz, na otwarte powietrze. Osada sprawiała wrażenie raczej obozowiska wędrowców, jakby wzniesiono ją w pośpiechu i wkrótce miano porzucić.

Pośrodku stała prowizoryczna świątynia. Ruszyła w jej stronę. Strażnicy u wejścia rozsunęli się na jej widok i weszła do środka.

Wewnątrz znajdowała się kamienna Arka. Wokół niej ze spuszczonymi głowami i skrzyżowanymi nogami siedzieli mnisi.

Na odgłos jej kroków jeden z mężczyzn wstał i ruszył w jej stronę.

– Wkrótce nastąpi potop – powiedziała mu.

– Jesteśmy gotowi. Jutro wyruszymy na wyżyny.

– Czy ostrzegliście mieszkańców innych osad?

– Posłaliśmy im wieść. – Wciąż spoglądał w ziemię. – Oni jednak nie chcą o niczym słyszeć. Powiadają, że są panami tego świata i nie lękają się wody.

Prymitywna świątynia znikła, zamiast niej pojawiło się szkło i stalowe ściany, a na nich holograficzne monitory.

Kate stała w pomieszczeniu kontrolnym Lądownika Alfa obok swojego współpracownika, oboje przyglądali się globalnej mapie.

Zarys wybrzeży południowej Azji zmieniał się. Wody potopu

wdzierały się na ląd, na zawsze zmieniając kształt kontynentu i zalewając nadmorskie osady – niektóre z nich także już na zawsze.

Hologram przełączył się na widok satelitarny grupy ludzkich istot wspinających się pod górę, z dala od wód potopu. Ludzie ci nieśli kamienną skrzynię, którą widziała przedtem – Arkę.

Kate nadal nie mogła dostrzec twarzy swojego partnera, natomiast kątem oka widziała Doriana, który był tam również i przyglądał się wyświetlaczom z umiarkowanym zainteresowaniem.

– Nie jest tak źle – stwierdził. – Zmniejszenie populacji pozwoli nam na konsolidację genomu, być może nawet na wyeliminowanie niektórych problemów.

Kate nie miała ochoty na to odpowiedzieć. Dorian miał rację, ona zaś zdawała sobie sprawę z takiej ewentualności i obawiała się jej. Tymi nienazwanymi po imieniu przez Doriana problemami były: narastająca przez ostatnie dziesięć tysięcy lat agresja wymykająca się spod kontroli, nadmierna wojowniczość i skłonność do bezwzględnego eliminowania wszelkich zjawisk postrzeganych jako potencjalne zagrożenie. Owa narastająca tendencja była co prawda fundamentalną dysfunkcją genu przetrwania, ale z drugiej strony prowadziła do określonych rezultatów: logiczne umysły ludzi zdawały sobie sprawę, że ich otoczenie może

zapewnić ograniczoną ilość niezbędnych zasobów, że posiadana przez ludzi technologia pozwala na przetrwanie w obecnym habitacie, jedynie ograniczonej liczbie osobników. Robili więc co mogli, żeby to oni i ich linia genetyczna przetrwała. Rozwiązaniem wszystkich problemów była wojna – fizyczna eliminacja wszelkiej konkurencji do objęcia w posiadanie ograniczonego zasobu dóbr. Wszystko to było naturalne, jednak krwiożerczość tej rasy narastała w zbyt dużym tempie, tak, jakby ktoś sztucznie symulował ten proces. Działał w ten sposób na niekorzyść ludzkości i wbrew założeniom eksperymentatorów.

W umyśle Kate zakiełkowało już podejrzenie, że dokonał tego Dorian. Znaczyłoby to, że ją zdradził. Wykorzystał uzyskane od niej dane i dokonał ich modyfikacji. Współpracowała z Dorianem/Aresem w tajemnicy przed swoim partnerem. Wiedziała, że jej współpracownik nie zgodziłby się na coś takiego, nie widziała natomiast innego wyjścia. Ludzkim plemionom potrzeba było wszelkiego możliwego genetycznego wsparcia – jeśli prawdziwe były twierdzenia Doriana co do ich nieprzyjaciół.

Co innego mogłam zrobić? – zastanawiała się Kate. Nie istniało inne rozwiązanie; z punktu widzenia logiki wybrała jedyną możliwą drogę.

Obraz na wyświetlaczach zaczął się zmieniać. Na całej mapie

pokazały się czerwone znaki: odczyty dotyczące poziomu śmiertelności.

Jej współpracownik doskoczył do stacji kontrolnej.

– Alarmy populacyjne!

– Musimy interweniować – stwierdził Dorian.

– Nie. Nie na tym poziomie – zaoponował jej partner. – Będziemy postępować zgodnie z lokalnie stworzonym precedensem – jedynie w razie ryzyka wymarcia.

Kate skinęła głową. Ich „precedens” został stworzony siedemdziesiąt tysięcy lat wcześniej, kiedy podjęła samowolną decyzję, by dostarczyć istotom ludzkim gen atlantydzki – w tamtej jaskini, gdzie dogorywał ich podgatunek.

Otworzyła usta, żeby się odezwać, ale na holograficznych monitorach pojawił się sygnał alarmowy.

Alarm populacyjny: podgatunek 8471: 92% ryzyko wymarcia

Kate sprawdziła lokalizację. Syberia. Denisowianie. Potop w żadnym razie nie mógł tam dotrzeć. Co się stało?

Kolejny alarm wyświetlił się na ekranie w innym miejscu.

Alarm populacyjny: podgatunek 8473: 84% ryzyko wymarcia

Ten podgatunek występował tylko na wyspach indonezyjskich. To byli tak zwani hobbici – podgatunek, który później zostanie nazwany Homo floresiensis. Co doprowadziło do załamania się ich populacji? Oddziaływanie potopu wraz z napływem agresywnych plemion, które dopiero niedawno osiedliły się na wyspach – Kate znała już historię. Wiedziała, że ten podgatunek wymarł. Który to rok? Zerknęła na hologram, odcyfrowując atlancki system datowania.

Wspomnienie sprzed trzynastu tysięcy lat.

Jednocześnie uświadomiła sobie coś jeszcze: będzie świadkiem upadku Atlantydy. Dowie się, jak do tego doszło i co się stało z brakującą Deltą.

Pojawił się trzeci alarm populacyjny.

Alarm populacyjny: podgatunek 8470: 99% ryzyko wymarcia

Neandertalczycy. Gibraltar.

Jej towarzysz pobiegł do drugiego panelu kontrolnego i zaczął

poruszać palcami w błękitnym świetle.

– Ty to zrobiłeś! – rzucił Dorianowi w twarz.

– Niby co zrobiłem? Przecież to wasz eksperyment naukowy. Ja jestem zwyczajnym doradcą wojskowym. Uczeni nie pozwalają, żebym im wchodził w drogę.

Jej współpracownik umilkł, czekając, co powie Kate.

– Trzeba ustalić priorytety i ocalić tych, których da się uratować –

stwierdziła.

Bez słowa podjął działania przy panelu, a Kate poczuła, że pojazd się wznosi. Na mapie ukazała się jego trajektoria. Leciał nad Afryką, kierując się w stronę Gibraltaru.

Dorian stał niczym posąg i wpatrywał się w mapę.

Jej partner podszedł do drzwi, ale w ostatniej chwili się zatrzymał.

– Idziesz czy nie?

Kate była pogrążona w myślach. Trzy alarmy dotyczące wymarcia gatunku w tym samym czasie. Co to mogło znaczyć?

Czy Dorian postanowił wyeliminować wszystkie inne podgatunki? Czy testował w ten sposób swoją broń, kończąc eksperyment? Czy dostał, czego chciał? Czy ją zdradził? A może stało się coś innego?

Może to robota ich wroga?

A może przypadek? Czysty zbieg okoliczności?

Możliwe było każde wyjaśnienie, nawet to najbardziej nieprawdopodobne. Kate wiedziała, że wkrótce pozna prawdę.

Widziała plecy swojego towarzysza. Teraz jej myśli zajęła inna kwestia: Kim on był? Musiała koniecznie zobaczyć jego twarz, dowiedzieć się, kto jest jej sprzymierzeńcem.

Potrzebowała odpowiedzi. Musiała się skupić.

– Tak. Już idę.

Doktor Paul Brenner przyglądał się patchworkowi ekranów w głównej sali. Wskaźniki śmiertelności rosły.

Dystrykt Orchidei, Budapeszt: potwierdzono zgon 37% ogółu populacji.

Dystrykt Orchidei, Miami: potwierdzono zgon 34% ogółu populacji.

Wiszący w kącie zegar odliczający wstecz pokazywał:

1:45:08.

Mniej niż dwie godziny do niemal całkowitego wymarcia gatunku ludzkiego, a w każdym razie do następnego etapu w ewolucji ludzkości.

Po wprowadzeniu w życie protokołu eutanazji pozostaną dwie grupy istot ludzkich: ewoluujący i dewoluujący. Po raz pierwszy od tysięcy lat powstaną dwa odrębne podgatunki ludzkie. Paul wiedział, że taki stan rzeczy nie utrzyma się długo, podobnie jak poprzednio. Pozostanie tylko jeden z nich i z pewnością nie będzie to ten słabiej rozwinięty.

Ci, którzy przeżyją, staną się panami świata oczyszczonego z osobników słabszych genetycznie.

Rozdział 80

Tu mówi radio BBC, głos tryumfu ludzkości przemawiający do państwa w osiemdziesiątym pierwszym dniu zarazy atlantydzkiej.

Nadajemy specjalną wiadomość. Panie i panowie: lek!

Przywódcy całego Aliansu Orchidei, łącznie ze Stanami Zjednoczonymi, Zjednoczonym Królestwem, Niemcami, Australią i Francją oznajmili, że odkryto właśnie lek na zarazę atlantydzką.

Trudno o bardziej wyczekiwaną wiadomość. BBC dotarło do tajnych raportów, potwierdzonych relacjami naocznych świadków, według których w niektórych Dystryktach Orchidei współczynnik śmiertelności sięga już czterdziestu procent.

Wiadomość o odkryciu leku została podana w formie zwięzłych komunikatów, głowy państw odmówiły dalszych komentarzy, pozostawiając ekspertom i autorytetom rozważania na temat owego tajemniczego leku – szczególnie odnoszące się do tego, w jaki sposób można go będzie z dnia na dzień wyprodukować w niezbędnej ilości. Jednak dyrektorzy kilku Dystryktów Orchidei poinformowali nas, zastrzegając sobie zachowanie anonimowości, że obecne zakłady produkujące Orchideę zostały już przestawione na produkcję nowego leku, który zacznie być podawany w ciągu najbliższych godzin.

To była specjalna wiadomość radia BBC.

Rozdział 81

Kate ponownie znajdowała się w komorze dekompresyjnej, znów ubrana w skafander. Zerknęła w bok, na swojego współpracownika. Też miał na sobie strój ochronny.

– Drony określiły miejsce pobytu jednego ocalałego osobnika.

Jeden ocalały osobnik. Nie do wiary. Aż nazbyt… sprzyjająca sytuacja.

– Zrozumiałam – odpowiedziała Kate.

Odwróciła się. Dorian też tam był. Bez skafandra.

– Wy jedźcie. Ja zajmę się statkiem.

Kate próbowała wyczytać coś z jego twarzy. Jej partner tymczasem przytroczył do skafandra ostatnie elementy ekwipunku.

Dorian zniknął, kiedy pompy wysysały resztki powietrza z pomieszczenia.

Ze ścian wyłoniły się dwa rydwany, dosiedli je oboje – ona i jej współpracownik – po czym wylecieli z lądownika.

Widok zapierał dech w piersiach – prehistoryczna osada otoczona kamiennymi pomnikami, niczym amfiteatr pod otwartym niebem, a w jej środku ogromny płonący stos, z którego strzelały ku niebu płomienie.

Grupa ludzi prowadziła neandertalczyka do wspólnego ognia, lecz wypuścili go i cofnęli się na widok rydwanów.

Jej partner pochwycił neandertalczyka, wstrzyknął mu środek uspokajający i wrzucił go na swój rydwan. Zawrócili i ruszyli z powrotem w stronę statku.

– Nie ufam mu – odezwał się jej współpracownik na prywatnym kanale.

Też mu nie ufam – pomyślała Kate. Nie odezwała się jednak. Jeżeli to Dorian ich zdradził, jeżeli on to wszystko zaplanował, była to po części jej wina. Przecież to ona przeprowadziła potrzebne mu badania.

Dorian spoglądał na połyskujące w dole wody Morza Śródziemnego. Był półprzytomny z niewyspania.

Wspomnienia szturmowały teraz jego umysł, jak film, do którego oglądania ktoś go zmusił. Pojawiła się kolejna scena, a on nie mógł się odwrócić, nie był w stanie uciec. Zresztą nie da się uciec od własnego umysłu. Helikopter i żołnierze sił uderzeniowych Immari siedzący naprzeciwko niego znikli, przebywał teraz wewnątrz zupełnie innego pomieszczenia.

Znał dobrze to miejsce: struktury w Gibraltarze. Znajdował się w pomieszczeniu kontrolnym, patrzył jak Kate i jej towarzysz pędzą na ratunek, by ocalić tamtego prymitywnego osobnika.

Głupcy. Czułe serduszka.

Dlaczego nie mogą pogodzić się z tym, co nieuniknione? Ich nauka oraz ich moralność sprawiają, że nie potrafią dostrzec prawdy i bezwzględnej rzeczywistości – ten świat i otaczający go wszechświat może pomieścić tylko jeden myślący gatunek. Zasoby są ograniczone. Tym gatunkiem musimy być my. Prowadzimy wojnę, walczymy o życie.

O tych dwojgu będzie się pamiętać jako o tych, których zwiodły zasady moralności. Ten kodeks, który dali prymitywnym gatunkom – aby żyły w pokoju – powstał po to, aby podtrzymywać kłamstwo, że możliwa jest współegzystencja. Tymczasem w otoczeniu o ograniczonych zasobach, przy nieograniczonym wzroście populacji jeden gatunek musi pokonać drugi.

Sięgnął do przyrządów kontrolnych i zaprogramował bomby. Opuścił pomieszczenie dowodzenia, pobiegł korytarzem.

Mijał w pędzie kolejne zakręty, aż znalazł się w pokoju o siedmiu drzwiach. Uruchomił wyświetlacz w hełmie i, czekał. Kate i jej partner znaleźli się już na pokładzie statku.

Dorian odpalił pierwszą bombę – tę znajdującą się pod powierzchnią morza. Siła uderzeniowa utworzyła potężną falę, która wyrzuciła pojazd na ląd. Kiedy cofająca się woda wywlekła go z powrotem na morze, Dorian uruchomił pozostałe bomby – te, które miały unicestwić statek i zniszczyć Lądownik Alfa.

Wyszedł przez jedne z siedmiu drzwi. Wiedział, że jest teraz na Antarktyce, na pokładzie swojego własnego statku. Wkrótce uwolnię mój lud i znów obejmiemy władzę nad światem – pomyślał.

Przeszedł przez pomieszczenie kontrolne i ujął w dłonie miotacz plazmowy. Wrócił do pokoju o siedmiu drzwiach i stanął pośrodku.

Mieli tylko jedną drogę ucieczki, mogli wydostać się z Gibraltaru tylko w jeden sposób. Czekał.

Kate patrzyła, jak jej towarzysz umieszcza neandertalczyka wewnątrz tubusu.

– Ares nas zdradził. Pracuje przeciwko nam.

Kate milczała.

– Gdzie on jest?

– Co powinniśmy…

Wewnątrz jej hełmu rozbłysnął sygnał alarmowy. Nadciągająca fala.

– Odpalił bombę na dnie oceanu…

Fala uderzeniowa dotarła do statku. Siła bezwładu cisnęła Kate na ścianę. Ból przeszył jej ciało.

Wydarzało się w tej chwili coś jeszcze. Traciła kontrolę. Wspomnienia były zbyt realne. Usiłowała się skupić, ale ogarnęła ją czerń.

David wsunął głowę do kokpitu helikoptera, między Kamau i Shawa. Patrzył na znajdującą się w dole Vallettę, stolicę Malty. Ciasny port zapełniony był wszelkiego rodzaju łodziami i kutrami. Zajmowały niemal każdy cal powierzchni wody, wypełniały port i cumowały jedne do drugich poza obrębem zatoki, już na pełnym morzu. Pokłady porzuconych łodzi przemierzał tłum, posługując się nimi jak platformami tworzącymi drogę na brzeg. Z góry, ze śmigłowca, wyglądali jak mrówki wędrujące swoją ścieżką w jednym określonym kierunku; bo po wyjściu na ląd cztery ludzkie strumienie zlewały się w jeden, podążający główną ulicą miasta, prosto do Dystryktu Orchidei.

Promienie zachodzącego słońca oślepiały Davida zza kopuły wysokiego budynku. Podniósł dłoń, żeby przesłonić oczy. Dlaczego

wszyscy uciekali właśnie tam? Co tam było takiego, co mogło ich ocalić?

Maszyna zadrżała, wstrząs rzucił Davida na tylne siedzenie.

– Mają rakiety przeciwlotnicze!

– Wiejemy stąd! – zawołał David.

Objął ramieniem Kate i przyciągnął ją do siebie. Była prawie nieprzytomna, jej oczy miały nieobecny wyraz.

Kate uniosła powieki. Uderzyła ją kolejna fala, ale ta była inna, to nie tsunami. Znów znajdowała się z Davidem w helikopterze. Z Davidem, który na nią patrzył.

Co się ze mną dzieje? Czuła się teraz inna. Wszystko, czego się dowiedziała, te wspomnienia, zmieniły ją w jakiś sposób, którego nie potrafiła zdefiniować. Ludzkość… to wynik eksperymentu. Czy i on był częścią tego doświadczenia?

– Co się stało? – spytał.

Potrząsnęła głową.

– Nic ci nie jest? – upewnił się.

Zamknęła oczy i zaprzeczyła ruchem głowy. Nie czuła się na siłach, by podjąć konfrontację z rzeczywistością.

David przypiął Kate pasem do ławy helikoptera. Podtrzymywał ją, podczas gdy maszyna nurkowała i robiła uniki, a wokół nich wybuchały pociski. Malta potrafiła się bronić tak samo, jak w dawnych czasach – i to całkiem skutecznie.

Przyjmowali uciekinierów przybywających drogą morską, nikt jednak nie mógł dotrzeć na wyspę drogą powietrzną.

Wyciągnął telefon satelitarny.

– Powiadom Continuity – powiedział do Kate. – Powiedz im, że przybywamy helikopterem Immari, ale jesteśmy przyjaciółmi. Niech ci

tam na Malcie przestaną do nas strzelać. Musimy wylądować.

Kate otworzyła oczy, spojrzała na niego, a potem z trudem

wystukała numer. W następnej chwili nastąpiła szybka wymiana zdań z Paulem Brennerem.

Paul odłożył telefon. Kate i jej zespół znaleźli się na Malcie.

– Proszę mnie połączyć z dyrektorem Dystryktu Orchidei w Valletcie – powiedział do asystentki.

Dorian z oddali obserwował wybuchy. Valletta ostrzeliwała każdy pojazd lotniczy, który się zbliżył.

Uruchomił interkom.

– Znajdźcie jakiś statek z uchodźcami.

– Słucham, szefie?

– Wykonać. Nie zdołamy dolecieć do wyspy, mają silną obronę przeciwlotniczą.

Dziesięć minut później śmigłowiec zawisł nad rybackim kutrem. Opuściły się liny. Jego ludzie stanęli na pokładzie i wymierzyli broń w załogę oraz pasażerów statku, którzy po chwili wycofali się do kabiny.

Dorian wylądował na pokładzie i rzucił do skulonych ze strachu ludzi:

– Nic wam z naszej strony nie grozi. Potrzebujemy po prostu, żeby ktoś nas podwiózł na Maltę.

David poczuł, że helikopter siadł na lądowisku. Odgarnął kosmyk włosów z twarzy Kate.

– Możesz iść?

Była taka ciepła – nie rozpalona od gorączki, ale… zbyt ciepła. Co

się z nią dzieje? Nie mogę jej utracić. Nie po tym wszystkim.

Pomógł jej wysiąść z helikoptera, otoczył ramieniem i poprowadził dalej.

Za nimi znajdował się wróg: Chang, Janus albo Shaw. David nie wiedział, który to z nich. Wiedział jednak, że ma za sobą także Kamau i

że towarzysz broni będzie pilnował jego pleców. Teraz najważniejsza była Kate.

– Doktor Warner! – powitał ich jakiś mężczyzna w dizajnerskich okularach i wygniecionym garniturze. – Doktor Brenner powiadomił nas o pani badaniach. Chętnie pomożemy…

– Proszę nas zabrać do szpitala – przerwał mu David. Nic innego nie przyszło mu do głowy, a Kate najwyraźniej potrzebowała pomocy.

David nie wierzył własnym oczom. Szpital sprawiał wrażenie doskonale wyposażonego, jednak wszędzie leżeli umierający i nikt się nimi nie zajmował, nie próbował nawet im pomagać.

– Co tu się dzieje? Dlaczego nie leczycie tych ludzi? – spytał dyrektora Dystryktu.

– Nie ma potrzeby. Uciekinierzy przybywają tu chorzy, mija kilka godzin i wstają zdrowi.

– Bez leków?

– Lekiem jest ich wiara.

David spojrzał na Kate. Wyraźnie czuła się lepiej. Pot nie ściekał już jej z czoła. Odciągnął ją na bok.

– Wierzysz w to?

– Wierzę w to, co widzę, ale nie wiem, jak to się dzieje. Musimy znaleźć źródło. Daj mi coś, na czym mogłabym pisać.

David zabrał z czyjejś szafki nocnej bloczek. Kate zaczęła szybko szkicować.

Dyrektor Dystryktu Orchidei patrzył na nich jak sęp. W kącie pomieszczenia Janus rozstawił komputer Kate i pojemnik na próbki – to przypominające z wyglądu termos urządzenie, które David widział już

wcześniej. Kamau oraz Shaw stali obok i spoglądali na siebie tak, jakby tylko czekali na dzwonek, żeby zacząć ze sobą walczyć.

Kate wręczyła rysunek dyrektorowi.

– Szukamy czegoś takiego. To jest kamienna skrzynia…

– Ale ja…

– Wiem, że ten przedmiot tu jest. Znajduje się tutaj od bardzo

długiego czasu. Ukryli go tu tak zwani Immaru tysiące lat temu. Proszę nas tam zabrać.

Dyrektor odwrócił wzrok, przełknął nerwowo ślinę, po czym odprowadził ich dalej, żeby nikt go nie usłyszał.

– Nigdy nie widziałem tego na własne oczy. Nie wiem, co to takiego…

– Musimy to znaleźć – oświadczył David.

– Rabat. Plotka głosi, że Kawalerowie Maltańscy wycofali się do tamtejszych katakumb.

Dorian wędrował wraz z hordą pospólstwa zmierzającego do maltańskiej stolicy i klął pod nosem. Ależ oni cuchną – stwierdził. Nieśli swoich chorych i rozpychali się, pragnąc jak najprędzej dostarczyć ich w bezpieczne miejsce.

Głowę owinął podartym kocem, po części po to, żeby nikt go nie rozpoznał, lecz także, aby osłonić się od zgniłego odoru atakującego nozdrza. To się nazywa cierpieć za sprawę – pomyślał.

W oddali, za szpitalem, w powietrze wzniósł się helikopter ze znakami Immari, po czym odleciał w głąb wyspy.

Dorian wydał idącemu obok niego oficerowi rozkaz:

– Lecą dalej. Znajdź dla nas jakiś helikopter. Nic tu po nas.

Rozdział 82

Malta

Przez okno śmigłowca David widział całe miasteczko. Nie spodziewał się takiego widoku. Rabat był opustoszały. Wyglądał na całkowicie porzucony przez mieszkańców, tak jakby wszyscy uciekli tylko w tym, co mieli na sobie. Kiedy wybuchła zaraza, tutejsza ludność przeniosła się do jednego z dwóch maltańskich Dystryktów Orchidei, do Victorii lub Valletty.

Spoglądał na twarze Janusa i Changa – były spokojne, bez wyrazu. Przez szparę między fotelami widział też odbicia twarzy Shawa i Kamau w przedniej szybie – twarde, zawzięte, skupione. W Rabacie będą sami, tylko ich sześcioro. Zabójca Martina z pewnością wykona ruch – niezależnie od tego, czy jego celem jest Kate, lek czy jeszcze coś zupełnie innego.

David znów spojrzał przez okno, a jego myśli zajęła wiedza historyczna. Umysł poprowadził go tam, gdzie czuł się jak u siebie w domu, bezpiecznie.

Rabat jest właściwie przedmieściem Mdiny, dawnej stolicy Malty – miasta, które zdaniem historyków zostało założone ponad cztery tysiące lat przed naszą erą. Pierwsi osadnicy na Malcie byli tajemniczymi przybyszami z Sycylii, pojawili się około roku pięć tysięcy dwusetnego przed naszą erą.

W dwudziestym wieku archeolodzy znaleźli na obu głównych wyspach Malty megalityczne świątynie; w sumie jest ich jedenaście, z czego siedem zostało uznanych przez UNESCO za pomniki światowego dziedzictwa kultury. Niektórzy uczeni twierdzą, że są to najstarsze budowle wzniesione przez człowieka. Nikt jednak nie wie, kto je stworzył. Datuje się je na trzy tysiące sześćset lat przed naszą erą, być może nawet wcześniej. Wiek tych świątyń, jak zresztą cała historia Malty, jest swoistą anomalią, faktem nie pasującym do współczesnego pojmowania ludzkiej historii.

Wieki ciemne starożytnej Grecji rozpoczęły się około roku tysiąc dwusetnego przed naszą erą. Pierwsze cywilizacje i pierwsze miasta w miejscach takich jak Sumeria pojawiły się zaledwie cztery tysiące pięćset lat przed naszą erą. Imperium Akadyjskie sięga około dwóch tysięcy czterystu lat przed naszą erą, a Babilon mniej więcej tysiąca dziewięciuset lat. Nawet Stonehenge, zbliżony charakterem megalityczny monument, powstał przypuszczalnie około roku dwa tysiące czterechsetnego przed naszą erą – czyli ponad tysiąc lat po

owych tajemniczych osobnikach, którzy wznieśli świątynię na odległej wysepce Malcie. Nie istnieje wytłumaczenie, skąd wzięły się maltańskie megalityczne struktury; ich historia i dzieje ludu, za sprawą którego powstały, zginęły w mrokach dziejów.

Historycy i archeolodzy nadal wiodą spór co do tego, gdzie znajduje się kolebka ludzkiej cywilizacji. Wielu twierdzi, że pierwsze osady pojawiły się w dolinie Indusu w dzisiejszych Indiach lub nad Żółtą Rzeką w obecnych Chinach, jednak przeważa opinia, iż cywilizacja, którą definiuje się jako funkcjonujące, stałe ludzkie osiedla, powstała około czterech tysięcy pięciuset lat temu gdzieś na obszarze Lewantu, czy też szerzej pojmowanego regionu Żyznego Półksiężyca, czyli tysiące kilometrów od Malty.

Z drugiej jednak strony prymitywne osadnictwo w regionie Żyznego Półksiężyca było rozproszone i nietrwałe – w przeciwieństwie do zdecydowanie, w porównaniu z nimi, bardziej zaawansowanych technicznie kamiennych struktur na Malcie, które w dodatku mogą przecież być jeszcze wcześniejsze. Kwitła tam odosobniona cywilizacja, pozostawiła po sobie świątynie ku czci jakichś wyższych istot, a potem w tajemniczy sposób znikła, nie pozostawiając żadnych innych śladów czy historii, oprócz swoich miejsc kultu.

Pierwszymi osadnikami na Malcie, po których pozostały

historyczne zapiski, byli Grecy, a następnie, około siedemset pięćdziesiątego roku przed naszą erą, Fenicjanie. Około trzystu lat później miejsce Fenicjan na Malcie zajęli Kartagińczycy, ich zaś panowaniu położyli kres Rzymianie, którzy przybyli w roku dwieście szesnastym przed naszą erą i w ciągu kilku lat podbili wyspy.

Podczas rzymskich rządów na Malcie gubernator wybudował swój pałac w Mdinie. Niemal tysiąc lat później, czyli w roku tysiąc dziewięćset pierwszym, Maltę zdobyli Normanie, którzy całkowicie zmienili oblicze miasta, budując potężne fortyfikacje otoczone szeroką fosą – w ten sposób nordyccy najeźdźcy oddzielili Mdinę od najbliższego miasta, a więc od Rabatu.

Być może najważniejszym elementem tradycji historycznej dotyczącym Mdiny jest opowieść o bytności tam świętego Pawła. W roku sześćdziesiątym naszej ery apostoł spędził tam jakiś czas, gdy w wyniku katastrofy morskiej znalazł się na Malcie.

Paweł udawał się do Rzymu wbrew swojej woli. Człowiek, którego obecnie czci się jako apostoła, miał zostać osądzony za bunt w charakterze więźnia politycznego. Statek, którym płynął, rozbił się w czasie burzy morskiej właśnie u wybrzeży Malty. Wszyscy znajdujący się na pokładzie, w sumie dwieście siedemdziesiąt pięć osób, zdołali bezpiecznie dopłynąć do brzegu.

Jak głosi legenda, apostoła i innych rozbitków przyjęli pod swój dach mieszkańcy wyspy. Święty Łukasz w Dziejach Apostolskich pisze:

Po ocaleniu dowiedzieliśmy się, że wyspa nazywa się Malta. Tubylcy okazywali nam niespotykaną życzliwość; rozpalili ognisko i zgromadzili nas wszystkich przy nim, bo zaczął padać deszcz i zrobiło się zimno.

Dalej czytamy, że kiedy ogień zapłonął, Pawła ukąsił jadowity wąż, jednak apostołowi nic się nie stało. Wyspiarze uznali to za znak, iż mają do czynienia z kimś niezwykłym.

Istnieje legenda, wedle której podczas pobytu na wyspie apostoł zamieszkał w jaskini w Rabacie, wybierając skromne życie pod ziemią, choć oferowano mu wygodne siedziby.

Rzymski namiestnik w Malcie, niejaki Publiusz, zaprosił go zimą do pałacu. Podczas swojego pobytu apostoł uleczył ojca Publiusza z poważnej choroby. Podobno namiestnik nawrócił się wtedy na chrześcijaństwo i został pierwszym biskupem Malty. W każdym razie Malta była niewątpliwie jedną z pierwszych rzymskich kolonii, które przyjęły chrześcijaństwo.

– Gdzie lądujemy? – zawołał Kamau przez radio, wybijając Davida z zamyślenia.

– Na placu – odpowiedział David.

– Wejście jest w kościele świętego Pawła?

– Nie, katakumby znajdują się nieco dalej. Siądź na placu, potem pójdziemy pieszo.

Musiał się skupić. Jacyś tajemniczy przybysze zasiedlili Maltę, a następnie przez tysiące lat o tę wyspę toczyły się zawzięte walki. Wiązały się z nią legendy o cudownych uzdrowieniach i pradawne megalityczne kamienne świątynie, starsze od większości ziemskich cywilizacji; a teraz jeszcze coś na Malcie leczyło uchodźców z zarazy. Jaki związek łączył te fakty?

Podczas gdy helikopter lądował, David zwrócił się do Kate:

– Możesz iść?

Przytaknęła skinieniem głowy.

Wydała się Davidowi dziwnie… odległa. Nie wiedział, co jej jest.

Czuł przemożną potrzebę, by objąć ją ramieniem, ale wysiadła już ze śmigłowca, a za nią z maszyny gramoliło się dwóch uczonych. Po nich wysiedli Shaw i Kamau.

– Sądziłem, że katakumby są pod kościołem – odezwał się Janus.

– Nie – zawołał David, przekrzykując cichnący łoskot silnika.

Spojrzał na kościół pod wezwaniem świętego Pawła, na kamienną budowlę powstałą w siedemnastym wieku na miejscu jaskini – zwanej obecnie grotą świętego Pawła – w której ponoć mieszkał apostoł.

Kiedy oddalili się już nieco od maszyny, David wyjaśnił:

– Katakumby są tam, przed nami. Rzymianie ze względów sanitarnych nie pozwalali grzebać zmarłych w obrębie murów miejskich, w tym wypadku ówczesnej stolicy, Mdiny. Stworzyli rozległą sieć podziemnych katakumb, czyli komór grzebalnych, tutaj w Rabacie, tuż za murami miasta.

Jako historyk David miał ochotę rozwinąć temat, bardzo kusiło go, żeby wygłosić wykład o tym, że katakumby w Rabacie służyły za miejsce pochówku chrześcijan, pogan i żydów, którzy leżeli tam obok siebie, niczym wyznawcy takiej samej wiary. Stanowiło to przejaw

tolerancji religijnej niemal niesłychanej w obrębie Imperium Rzymskiego, w dobie powszechnych prześladowań innowierców.

Podczas gdy rodziny pogan, żydów i chrześcijan chowały swoich bliskich na wieczny spoczynek w sąsiadujących ze sobą grzebalnych komorach katakumb rzymskiej Malty, niejaki Saul z Tarsu, żyd i obywatel rzymski, gorliwie prześladował wczesnych wyznawców Jezusa. Saul zawzięcie dławił w zarodku nowo powstały kościół chrześcijański, potem jednak nawrócił się w drodze do Damaszku. Saul z Tarsu znany jest jako apostoł Paweł, a katakumby w Rabacie nazwano jego imieniem.

Zamiast ciągnąć te wywody David musiał się teraz skupić na bieżącym zadaniu.

Weszli w kolejną uliczkę. Po chwili zatrzymali się przed kamiennym budynkiem. Szyld głosił:

WYDZIAŁ MUZEUM

KATAKUMBY ŚWIĘTEGO PAWŁA

Janus pchnął żelazną bramę, a potem ciężkie drewniane wrota. Weszli do przedsionka muzeum.

W rozległym pomieszczeniu o marmurowej posadzce panowała niesamowita cisza. Ściany zdobiły plakaty, fotografie i obrazy. W kilku korytarzach prowadzących z głównego pomieszczenia stały szklane gabloty zawierające przedmioty z kamienia i inne drobiazgi, których David nie mógł dostrzec w półmroku. Spojrzenia wszystkich obecnych skupiły się na nim.

– I co teraz? – spytał Chang.

– Zakładamy tu obozowisko – oświadczył David.

Gdy tylko wypowiedział te słowa, Kamau oczyścił jeden stół i złożył na ziemię swój marynarski worek, po czym zaczął rozkładać broń: pistolety, karabinki szturmowe i kamizelki kuloodporne.

Janus zbliżył się do Kate i wyciągnął rękę po jej plecak.

– Czy można?

Kate z nieprzytomnym wyrazem twarzy podała mu plecak, po czym Janus naprędce urządził sobie stanowisko do pracy. Uruchomił

komputer i połączył go z przypominającym termos urządzeniem, którego Martin używał w celu wydzielania próbek DNA. Następnie Janus wyjął telefon satelitarny i położył go na stole.

– Może powinniśmy zadzwonić do Continuity? Powiedzieć im, co się z nami dzieje?

– Nie – sprzeciwił się David. – Odezwiemy się do nich, kiedy będziemy mieli coś istotnego do zakomunikowania. Nie ma sensu zdradzać naszej lokalizacji.

Spoglądał na telefon. Jeden z nich to właśnie robił – zdradzał ich lokalizację. Wziął urządzenie ze stołu i podał je Kate.

– Pilnuj go dobrze.

Shaw stał niedaleko Kamau i przyglądał się, jak czarnoskóry żołnierz rozkłada broń. David napotkał jego spojrzenie, przez chwilę spoglądali na siebie wzajemnie.

Shaw ustąpił pierwszy. Niedbałym krokiem podszedł do jednego ze stolików znajdujących się w pobliżu schodów prowadzących w dół do katakumb. Wziął z niego składaną broszurkę i zaczął ją czytać.

– I co teraz, Davidzie? – spytał beztroskim tonem. – Zaczekamy, aż wyjdzie stąd średniowieczny rycerz i spytamy go, czy przypadkiem nie widział gdzieś kamiennego sarkofagu?

Próbując złagodzić napięcie, Janus odezwał się:

– Pragnę przypomnieć wszystkim o powadze sytuacji…

– Wchodzimy – oznajmił David.

Kamau uznał to za sygnał. Włożył kamizelkę kuloodporną i podał drugą Davidowi.

– To szukanie igły w stogu siana – stwierdził Shaw. Potrząsnął broszurką. – Katakumby są naprawdę ogromne. Normalnie tylko mała część jest otwarta dla zwiedzających, natomiast to… to coś może być dosłownie wszędzie. Korytarze ciągną się całymi kilometrami.

David próbował wyczytać coś z twarzy Kate, jednak w tej chwili była pozbawiona wyrazu, niemal obojętna. Czy nawiedziła ją kolejna fala wspomnień?

– Uważam, że powinniśmy się rozdzielić – powiedział Janus. – W ten sposób będziemy działać skuteczniej.

– Czy to nie byłoby… niebezpieczne? – spytał zaniepokojony Chang.

– Moglibyśmy prowadzić poszukiwania dwójkami: w każdym zespole jeden żołnierz i jeden naukowiec – zaproponował Janus.

David zastanowił się nad tym pomysłem. Jeśli nie, musiałby zostawić kogoś tutaj, w muzeum – a wówczas ten ktoś mógłby zamknąć wyjście z katakumb i wezwać wsparcie. Nie istniało idealne rozwiązanie.

– Niech będzie – powiedział na głos. – Shaw i Chang, idziecie jako pierwsi – David chciał oddzielić od reszty grupy obu podejrzanych. – Potem Kamau i Janus. Kate i ja na końcu.

– Cholera, nie mamy pojęcia, co jest tam w dole – rzucił gniewnie Shaw. – Nie schodzę tam bez broni. Jak chcesz, możesz mnie zastrzelić.

David podszedł do stołu, wziął z niego szturmowy nóż i rzucił go w stronę Shawa, klingą do przodu. Shaw złapał broń za rękojeść. Jego oczy zabłysły.

– Jesteś uzbrojony. Idź pierwszy, bo jak nie, to rzeczywiście cię zastrzelę. Nie wierzysz? A chcesz się przekonać?

Shaw wahał się przez chwilę, potem odwrócił się i zszedł po schodach; tuż za nim Chang. Chwilę potem do podziemi zeszli wszyscy pozostali.

Rozdział 83

Katakumby świętego Pawła

Rabat, Malta

W katakumbach panował mrok i cuchnęło stęchlizną. Zainstalowane oświetlenie nie działało, ale w świetle LED-owych latarek widzieli gabloty oraz tablice, przy których jeszcze niedawno zatrzymywały się wycieczki, żeby przeczytać o poszczególnych

komorach.

Po dziesięciu minutach marszu doszli do korytarza odchodzącego w bok.

– Widzimy się za godzinę w sieni muzeum, niezależnie od wyników poszukiwań. Jeżeli nic nie znajdziecie, też wracajcie – polecił David. – Postarajcie się sporządzić mapę zbadanych miejsc.

– Jasne, mamuśka. Za godzinę w domu, z odrobioną pracą domową – warknął Shaw.

Odwrócił się i ruszył przed Changiem mrocznym korytarzem.

Kate, David, Kamau i Janus szli dalej w milczeniu. Po pięciu minutach nastąpiło kolejne rozgałęzienie. W nowy korytarz weszli Kamau i Janus.

– Powodzenia, Davidzie – powiedział Kamau.

Janus tylko skinął głową, patrząc na Kate i na Davida.

– Nawzajem – odpowiedział David.

Szli z Kate jeszcze przez chwilę w milczeniu. Kiedy David uznał, że są już poza zasięgiem głosu, zatrzymał się.

– Powiedz mi, że wiesz, o co w tym wszystkim chodzi. Co takiego ratuje ludzi na Malcie przed zarazą?

– Nie wiem. Widziałam w przeszłości Arkę, ale nie wiem, co się z nią stało. Widziałam Immaru niosących ją na wyżyny, ale co dalej – tego nie wiem.

– Tutaj wznoszą się megalityczne kamienne świątynie sprzed prawie sześciu tysięcy lat, przypuszczalnie najstarsze znane ruiny na świecie. Legendy o cudownych uzdrowieniach krążyły już w czasach rzymskich, kiedy święty Paweł pojawił się na Malcie. Czy to możliwe, że Immaru tutaj przywieźli i ukryli Arkę?

– Niewykluczone – odpowiedziała Kate, ale najwyraźniej nie była tego pewna.

– Jak to możliwe, że uzdrawia tych ludzi?

– Nie wiem…

– Co jest wewnątrz?

– Ciało Adama, naszego osobnika Alfa – pierwszej osoby, której zaszczepiliśmy gen atlantydzki. Obecnie mogą to być najwyżej resztki kości.

– W jaki sposób jego kości mogą uzdrawiać?

– Nie wiem. Nie wiem… W przeszłości coś z nim zrobiliśmy. Byłam tam, ale nie zdołałam tego zobaczyć. Nie mogłam nawet dostrzec twarzy mojego towarzysza. Genom ludzki rozdzielał się, mieliśmy kłopoty z zapanowaniem nad eksperymentem.

– Aha. Eksperymentem…

Kate skinęła głową, ale nie rozwinęła tego tematu.

– Davidzie, coś się ze mną dzieje. Nie mogę się skoncentrować. I jeszcze coś. Obecność Doriana…

– Tutaj?

– Nie. Jego obecność w przeszłości. Mam wrażenie, że on ma wspomnienia innego Atlanty, wojownika imieniem Ares, który przybył na Ziemię później niż nasza ekspedycja.

David słuchał jej z niedowierzaniem.

– Jak to?

– On też tam był, to znaczy w Gibraltarze. Tubusy zostały przeprogramowane na jego sygnaturę radiacyjną. Kiedy Dorian został umieszczony w jednym z nich, po wybuchu grypy hiszpanki, prawdopodobnie otrzymał te wspomnienia i obudził się z nimi. Tak samo jak ja otrzymałam wspomnienia uczonej Atlantki.

– Nie do wiary – wyszeptał David.

Z wolna docierał do niego sens tych słów. Ogarniał go niepokój, bo skoro Dorian znał przeszłość, być może nawet dokładniej niż Kate, miał dzięki temu przewagę taktyczną.

– Jaki masz plan, Davidzie?

Milczał przez chwilę, a potem spojrzał za siebie, w czeluść mrocznego tunelu.

– Musimy znaleźć, co jest do znalezienia, następnie sprawdzimy,

czy przyda nam się to do opracowania leku, a potem wiejemy stąd jak najprędzej.

– A reszta z nas?

– Jeden z nich jest mordercą i zdrajcą. Zostawimy ich tutaj. Musimy się od nich oddzielić – to jedyny sposób, żeby zapewnić ci bezpieczeństwo.

Kate szła za Davidem przez korytarz. Katakumby przypominały jej kamienne tunele, przez które Martin przeprowadzał ją pod Marbellą. Zresztą samo miasteczko Rabat też w znacznym stopniu przywodziło jej na myśl starówkę hiszpańskiego kurortu.

Miała wrażenie, że najistotniejsze wspomnienie – konkluzja jej dawnego życia, podsumowanie tego, co zdarzyło się w Gibraltarze – jest tuż, tuż, w zasięgu jej świadomości. Jednocześnie czuła, że jeżeli pozwoli mu wypłynąć na powierzchnię, zniweczy w ten sposób resztę swojego dawnego świata. I straci przez to Davida. Z jej punktu widzenia najgroźniejszym wrogiem była ta nieodkryta pamięć; natomiast wiedziała, że David ma słuszność – w jednym z tych korytarzy czaił się morderca.

Rozdział 84

Ośrodek Zapobiegania i Przeciwdziałania Epidemii

Atlanta w stanie Georgia

Doktor Paul Brenner ostrożnie otworzył drzwi separatki, w której leżał jego siostrzeniec, Matthew. Chłopiec nie poruszał się. Paul poczuł, jak przejmuje go lęk. Minęła sekunda, Matthew drgnął, a jego pierś uniosła się lekko. Oddech.

Paul ostrożnie zamknął drzwi.

– Wujek! – wyszeptał z trudem Matthew, przewrócił się na bok i zakaszlał.

– Cześć, Matt. Wpadłem zobaczyć, jak się miewasz.

– A gdzie mama?

– Twoja matka… jest zajęta, pomaga mi w pewnej ważnej pracy.

– Kiedy ją zobaczę?

Paul zmartwił się, nie wiedział, co powiedzieć.

– Niedługo – odpowiedział niewyraźnie.

Matthew usiadł i znów zaniósł się kaszlem, na jego dłoń padały kropelki krwi. Paul spoglądał, jak te kropelki pomału zaczęły przeradzać się w strużki ściekające po dłoni chłopca. Jego siostrzeniec również przyjrzał się swojej ręce, po czym otarł ją o koszulę.

Paul chwycił go za nadgarstek.

– Czekaj, nie rób tego… Zawołam pielęgniarkę. – Wstał i uciekł z pokoju.

Słyszał, jak Matthew za nim woła, ale już był na korytarzu, szedł szybkim krokiem. Nie mógł patrzeć, nie był w stanie zostać w tym pokoju ani sekundy dłużej. Nie daję już rady – stwierdził w duchu. – To ponad moje siły.

Miał ochotę iść do swojego gabinetu, zamknąć drzwi na klucz i

czekać, aż to wszystko się skończy, aż cały świat się skończy.

Na jego widok asystentka wstała.

– Doktorze Brenner, jest wiadomość do pana…

Odprawił ją ruchem ręki, nie zwalniając kroku.

– Nie ma mnie dla nikogo, Claro.

– Właściwie to dwie wiadomości. – Nie dawała za wygraną. – Jedna ze Światowej Organizacji Zdrowia, druga od brytyjskiego wywiadu. – Potrząsnęła w powietrzu dwiema kartkami.

Paul wziął je do ręki i przeczytał pospiesznie. Potem przeczytał jeszcze raz. Odwrócił się i poszedł do swojego gabinetu, wciąż przyglądając się wydrukom. Co to może znaczyć?

Zamknął drzwi i wybrał numer do Kate Warner. Jej telefon satelitarny nie odpowiadał, od razu odezwała się skrzynka głosowa. Rozładowana bateria czy znalazła się poza zasięgiem?

– Kate, tu mówi Paul. To znaczy, Paul Brenner.

Uświadomił sobie, że Kate przecież doskonale wie, kto dzwoni. Właściwie nie wiedział, co znaczy wiadomość, którą miał jej przekazać, ale nie brzmiało to dobrze. Czuł się niezręcznie.

– Posłuchaj, dostałem wiadomość od znajomego z WHO. Wygląda na to, że nie pracuje dla nich żaden doktor Arthur Janus. Mam też odpowiedź z brytyjskiego wywiadu. Żaden Adam Shaw nie jest ich agentem. Sprawdzili nawet utajone rejestry – urwał, nie wiedząc, co jeszcze dodać. – Mam nadzieję, że u ciebie wszystko w porządku, Kate.

Dorian zatrzasnął drzwiczki śmigłowca. Spoglądał, jak udający się tłumnie ludzie stają się coraz mniejsi, w miarę jak wraz ze swoimi ludźmi z sił specjalnych wznosił się nad Vallettę.

– Jaki kierunek, szefie? – spytał pilot.

Dorian spojrzał na wyświetlacz telefonu. Żadnych wiadomości.

– Polecieli na zachód – odpowiedział. – Będziemy musieli szukać ich maszyny. Zaczniemy od miast.

W katakumbach świętego Pawła, w podziemiach miasteczka Rabat, Kamau szedł przed Janusem. Wysoki Afrykańczyk szedł przodem, trzymając w dłoniach karabinek szturmowy. Światło latarki, którą

przymocował do lufy broni, ledwo rozświetlało szeroki korytarz. Blask latarki Janusa niewiele pomagał.

– Skąd pan pochodzi, panie Kamau? – spytał półgłosem Janus.

Kamau zawahał się, po czym odpowiedział:

– Z Afryki.

– Z której części?

Kolejna pauza, tak jakby Kamau nie miał ochoty odpowiadać.

– Kenia, okolice Nairobi. Ale powinniśmy…

– Czyli w pobliżu miejsca narodzin współczesnego człowieka.

Uważam, że dobrze się składa: powinniśmy mieć w naszym gronie kogoś z Afryki Wschodniej, skoro tropimy tego szczególnego Afrykanina, który odmienił historię, który rozpoczął nową epokę w dziejach ludzkości.

Kamau odwrócił się, świecąc latarką w twarz Janusa.

– Powinniśmy zachować ciszę.

Janus uniósł dłoń, by osłonić oczy.

– Jak pan sobie życzy.

W innej części katakumb doktor Chang szedł przodem, a za nim podążał Shaw. Anglik stwierdził, że jest to wskazane ze względów bezpieczeństwa.

Po jakimś czasie Chang zatrzymał się i poświecił w tył.

– Czy pan notuje, jaką drogą szliśmy? – spytał.

– Jasne, sypię też okruszki chleba. Dzięki nim odnajdziemy drogę

powrotną. Idziemy dalej, doktorze.

Światło latarki oświetliło tylko połowę twarzy Shawa, co sprawiło, że wydawał się młodszy. W tej krótkiej chwili wyglądał na znacznie mniej niż swoje trzydzieści kilka lat.

I tę twarz, tę młodszą twarz, Chang znał. Tylko skąd?

Minęły lata, dziesiątki lat. Zaraz po tym, jak dopomógł w przyjściu na świat Kate, wydobytej z ciała jej matki, z tubusu.

W tym wspomnieniu Howard Keegan, dyrektor Clocktower i jeden z członków rady Immari, siedział za wielkim biurkiem w swoim gabinecie, a Chang kręcił się niespokojnie, siedząc na krawędzi krzesła naprzeciw niego.

– Chcę, żeby zbadał pan dokładnie chłopca, którego wyciągnął pan z tubusu. Nazywa się Dieter Kane, ale nazywamy go Dorian Sloane. Ma pewne problemy z, jak by to powiedzieć… z przystosowaniem się.

– To znaczy, że on jest…

– To pan niech mi powie, co z nim jest nie tak – przerwał mu Keegan, wyciągając w jego stronę palec wskazujący. – Doktorze, niech pan niczego nie zaniedba. Proszę przeprowadzić wszystkie potrzebne badania, a potem wrócić do mnie. Zrozumiano?

Kiedy Chang skończył badania, stawił się posłusznie w gabinecie Keegana, po czym zajął to samo krzesło naprzeciwko gigantycznego biurka. Wyciągnął teczkę i zaczął odczytywać swój raport. „Fizycznie w dobrej kondycji. Dwa centymetry wyższy niż wynosi średnia w jego wieku. Kilka niedawno nabytych siniaków. Kilka widocznych blizn, również świeżych…”.

Chang podniósł wzrok.

– Podejrzewa pan, że był maltretowany?

– Nie, na litość boską, doktorze! To on maltretuje wszystkich. Co z nim jest nie tak, do ciężkiej cholery?

– Obawiam się, że nie rozumiem…

– Posłuchaj pan. Sześćdziesiąt lat temu, kiedy powędrował do tego tubusu, był najsłodszym dzieciakiem na świecie. Jak go wyjęliście, zrobił się wredny jak żmija. Zwyczajny socjopata, na granicy psychozy.

Ten tubus coś mu namieszał w mózgu, doktorze, a ja chcę wiedzieć, co się stało.

Chang siedział i milczał, nie wiedział, co ma odpowiedzieć.

Boczne drzwi gabinetu otworzyły się z hukiem i do środka wpadł Dorian.

– Jazda stąd, Dorianie! Nie przeszkadzaj mi w pracy.

Za Dorianem wbiegł drugi chłopiec, zderzył się z nim. Wyjrzał zza ramienia Doriana. Ta twarz. Obaj chłopcy wyszli, zamykając za sobą ciężkie drzwi.

Keegan rozparł się w fotelu i ujął dwoma palcami nasadę nosa.

Chang czuł się niezręcznie, bo rozmówca uparcie milczał, zapytał więc:

– Ten drugi chłopiec…

– Co? – spytał gwałtownie Keegan i pochylił się w jego stronę. – Ach, ten. To mój syn, Adam. Wychowuję Doriana jak jego brata w

nadziei, że w ten sposób zapewnię mu jakąś stabilizację, jakieś więzi rodzinne. Nikt z jego rodziny nie żyje. Ale… obawiam się jak śmierci, że to Dorian zarazi go swoim mrokiem i swoją chorobą. Że go zepsuje. Bo to jest choroba, doktorze. Coś jest z nim bardzo, bardzo nie w porządku…

Wizja odeszła, Chang znów znajdował się w kamiennym korytarzu i widział połowę twarzy w świetle latarki. Widział Adama Shawa i to był on, przyrodni brat Doriana. Syn Keegana.

– No, co? – spytał Shaw.

Chang cofnął się o krok.

– Nic, nic.

Shaw podszedł bliżej.

– Słyszałeś pan coś?

– Nie… Ja… – Chang nadaremnie szukał słów, jakiegoś wytłumaczenia.

Myśleć – nakazał sobie. – Powiedzieć cokolwiek.

Shaw uśmiechnął się drapieżnie.

– Pamiętasz mnie. Co, Chang?

Chang zmartwiał. Dlaczego nie potrafię ruszyć się z miejsca? Tak jakby jakiś niewidzialny wąż go ukąsił, a trucizna sparaliżowała każdy cal jego ciała.

– Byłem ciekaw, czy mnie sobie przypomnisz. Masz pecha. Martin też mnie rozpoznał.

– Ratunku! – zdołał wykrztusić Chang, na sekundę zanim Shaw dobył noża zza paska i szybkim ruchem przeciął jego krtań i aortę.

Krew trysnęła na kamienną ścianę, a Chang z bulgotem padł na

ziemię – chwytając rozwartą gardziel i walcząc o oddech, którego już nigdy miał nie zaczerpnąć.

Shaw otarł zakrwawiony nóż o ubranie Changa i przeszedł nad

umierającym. Umieścił na podłodze ładunek wybuchowy, pospiesznie go uzbroił i pobiegł dalej.

Kamau stanął jak wryty. To brzmiało jak wołanie o pomoc. Obejrzał się w stronę Janusa. Mężczyzna trzymał coś w ręce, czyżby broń?

Kamau uniósł lufę. Powaliło go oślepiające światło, tak jaskrawego blasku Kamau nigdy w życiu nie widział. W jego głowie rozległ się odgłos, nie wibracja, a jakby pojedynczy ton. Upadł na kolana. Co ten Janus mu zrobił? Czuł, jakby puchła mu głowa, jakby jego mózg miał eksplodować.

Janus minął go bez słowa.

David drgnął i znieruchomiał. Usłyszał wołanie o pomoc. Kto to był? A więc morderca wykonał swój ruch. Ten dźwięk rozległ się niedaleko. W sąsiednim tunelu? W prostopadłym?

Kate odezwała się szeptem:

– Davidzie…

– Ćśśś. Idziemy dalej.

Ruszył przed siebie. Biegli korytarzem. Przedtem David zatrzymywał się na każdym skrzyżowaniu, sprawdzając z bronią w ręku boczne korytarze. Teraz jednak przede wszystkim liczyła się prędkość, żeby oddalić się jak najbardziej od miejsca, w którym rozległ się ów dźwięk i dotrzeć do bezpiecznego miejsca, w którym można by się bronić.

Tunel kończył się dużą komorą grzebalną, z kamiennym stołem pośrodku.

David zwolnił kroku i zastanawiał się gorączkowo, co teraz. Zawrócić? Zatrzymał się, poczuł dziwny dreszcz na plecach.

Chciał się odwrócić, lecz usłyszał głos:

– Nie ruszaj się.

Rozdział 85

Katakumby świętego Pawła

Rabat, Malta

David podniósł ręce do góry. Czuł na sobie spojrzenie Kate, która nie wiedziała, jak zachowa się jej towarzysz. Czy odwróci się i strzeli do tego człowieka w tyle? David chętnie by to uczynił, nie wiedział jednak, kto tam się znajduje i jak liczny jest przeciwnik.

Ciszę przerwał inny głos, znajomy.

– Opuśćcie broń. To właśnie na nich czekamy.

David i Kate odwrócili się powoli, przyglądając się w półmroku młodemu człowiekowi, który wyszedł z cienia.

– Milo – wyszeptała Kate.

– Dzień dobry, doktor Kate. – Milo skłonił się. – Panie Davidzie. Chodźcie ze mną – powiedział.

Poprowadził ich korytarzem w towarzystwie dwóch uzbrojonych po zęby żołnierzy – jak przypuszczał David, byli to kawalerowie maltańscy. Korytarz prowadził do wielkiego, wykutego w kamieniu pomieszczenia, o wiele obszerniejszego niż inne komory katakumb. Wewnątrz znajdowało się jeszcze kilku strażników z bronią gotową do strzału. W głębi pomieszczenia na niewielkim wyniesieniu znajdował się kamienny sarkofag.

Kate podbiegła, zrzuciła plecak.

– Możecie podnieść wieko? – zwróciła się do żołnierzy.

Milo skinął głową, czterej strażnicy odłożyli broń i zbliżyli się do sarkofagu.

– Milo, jak tu się dostałeś? – spytał David.

– To długa historia, panie Davidzie, powiedzmy… że nie miałbym ochoty tego powtórzyć.

– Aha. Chyba rozumiem.

Na ołtarzu Kate stała pochylona nad kamienną Arką. David podszedł do niej i zajrzał do sarkofagu. Pomimo kiepskiego światła

zorientował się, że wewnątrz leży pojedynczy szkielet.

Kate manipulowała jakimś urządzeniem, którego David nie rozpoznał, a które uprzednio wyjęła z plecaka. Wiedział, że pobiera próbkę, chociaż nie miał pojęcia, w jaki sposób.

Odwrócił się; Milo stał w milczeniu pośród uzbrojonych strażników. David pomyślał, że ten chłopak uległ jakiejś zasadniczej zmianie, odkąd widział go pierwszy raz w tybetańskim klasztorze. Dojrzał i zyskał wewnętrzną równowagę.

David zerknął w stronę Kate.

– Masz wszystko, czego ci trzeba?

Skinęła głową.

– Milo – odezwał się David – musimy wydostać się z powrotem na powierzchnię do naszego komputera, żeby zbadać pobraną próbkę – urwał. – Obawiam się, że w tych podziemiach jest zabójca.

– Poradzimy sobie, panie Davidzie. – Milo ruchem głowy wskazał

żołnierzy. – Oni strzegą tego miejsca już od zamierzchłych czasów. Wyprowadzą was bezpiecznie z katakumb.

Kilku żołnierzy podeszło do wyjścia prowadzącego na powierzchnię. David i Kate ruszyli za nimi.

Kątem oka Dorian dostrzegł helikopter ze znakami Immari stojący na ziemi.

Wskazał palcem:

– Tam! Muszą być blisko.

Gdy David ujrzał pierwsze promienie słońca w tunelu, zdał sobie jednocześnie sprawę, że nie słyszy już w tyle kroków żołnierzy. Obejrzał się – strażnicy znikli. Pokręcił głową. Jeszcze jedna tajemnica – pomyślał.

Kiedy znaleźli się na powierzchni, Kate podbiegła do komputera, zdjęła plecak i natychmiast zabrała się do pracy.

David rutynowo sprawdził magazynek i zaczął przechadzać się nerwowo po pomieszczeniu, nie spuszczając oka z wejścia.

– Co teraz? – rzucił przez ramię w kierunku Kate.

– Muszę załadować nowe dane i przesłać je do Continuity. Miejmy nadzieję, że dzięki temu zdołają opracować terapię.

– Ile to potrwa?

Otarła czoło, wpatrywała się w ekran.

– Nie wiem…

– Jak to, nie wiesz?

Rzuciła mu gniewne spojrzenie.

– Cóż, w tej chwili mój mózg nie działa na pełnych obrotach. Poprzednio robił to Janus, radzi sobie z komputerem znacznie lepiej ode mnie.

Nasłuchiwał przez sekundę, bo zdawało mu się, że z podziemi

doszedł jakiś odgłos.

– Dobrze, dobrze. Tylko coś mi mówi… że nie ma czasu do stracenia.

Nastało milczenie, które przerwał piskliwy brzęczyk.

– Co to?

Kate wyjęła telefon z kieszeni.

– Wiadomość głosowa.

Odłożyła telefon na stół i dalej stukała w klawisze, spoglądając na ekran komputera.

– Sprawdź, co to takiego, jeżeli chcesz. Słyszałam, że podobno nie ma czasu do stracenia, a ja mam co robić.

David zerknął na telefon, ale zaraz odwrócił się w stronę wyjścia z podziemi i uniósł broń. Odnotował w pamięci, żeby nie drażnić Kate, kiedy pracuje, i nie prawić komunałów, które mogą zostać użyte przeciw niemu.

Tymczasem z podziemi już wyraźnie dochodził odgłos kroków. Odgłos nikły, ostrożny, tak jakby ktoś zbliżał się do wejścia – ktoś, kto nie chciał, by go usłyszano.

David dał bezgłośnie znak Kate, uniósł palec do ust, odszedł parę kroków od wyjścia i zajął pozycję. Wymierzył broń, gotów do strzału. To będzie Shaw – był tego pewien i zamierzał należycie go powitać.

Dorian spoglądał przez kokpit w stronę śmigłowca stojącego na placu pod nimi.

– Siadamy obok? – spytał pilot.

– Oczywiście. Może jeszcze wyślemy im wiadomość, że już jesteśmy? A może wystrzelimy race?

Pilot przełknął nerwowo ślinę.

– Znaczy, co mam robić, szefie?

– Posadź nas gdzie indziej. Mogą czekać przy śmigłowcu, to może

być zasadzka. Zbadamy teren pieszo.

Dorian jeszcze raz sprawdził telefon – żadnych wiadomości. Dlaczego? Czy Adam nie żyje? Oznaczałoby to, że stracił jedyną bliską mu osobę. Brata. Jedynego człowieka na całym świecie, któremu mógł zaufać i powierzyć misję schwytania Kate Warner. Adam był gdzieś tu, w Rabacie, Dorian czuł to. Ale dlaczego, po co? Co tu jest?

Wiedział, że w tym wypadku przydałaby się znajomość historii, dzięki niej mógłby się dowiedzieć, co takiego kryje się w tej miejscowości – nigdy jednak nie chciało mu się uczyć o starociach. Zbyt wiele zachodu.

– Wiecie coś o historii Rabatu? Jakieś fakty z przeszłości?

Żołnierze gapili się na niego, ich spojrzenia były puste, a twarze bez wyrazu.

Przez interkom odezwał się pilot:

– Za czasów Rzymian Mdina była tutejszą stolicą. A przedtem rządzili też stąd Fenicjanie i Grecy.

Kto wypełnia ich mózgi takim bezużytecznym gównem? – pomyślał

Dorian.

– No, ciekawe… Ale nie jesteśmy w Mdinie, zgadza się? Tutaj jest Rabat.

– Tutaj chowali zmarłych.

– Co takiego?

– Rzymianie bardzo dbali o higienę. I o bezpieczeństwo. Otaczali swoje miasta murami i nie pozwalali grzebać zmarłych w ich obrębie.

Rabat był przedmieściem…

– Co ty pieprzysz? Szybciej, do rzeczy!

– Tutaj są miejsca pochówku. Bardzo stare. Nazywają się katakumby świętego Pawła.

To trafiło Dorianowi do przekonania. Istotnie, należało się spodziewać, że David i Kate będą szukali trupów, jakichś pradawnych genetycznych tropów, żeby zdobyć materiały do stworzenia lekarstwa. Ile tysięcy lat pogrzebano pod tym miastem w kamiennych lochach? Czy ktoś ukrył tu pradawne zwłoki, a wcześniej zawinął je w całun? Pewnie

myślał, że najlepiej je schować pośród innych trupów.

Ciekawe, ale nieistotne. Potrzebował tylko jej i kodu – wiedzy zawartej w jej umyśle.

Stopniowo z ciemności wyłaniał się zarys sylwetki. David oparł palec o spust. Nacisnął leciutko, gotów do strzału. Mężczyzna, z uniesionymi rękami. Janus.

Kate wstała od stołu.

– Dzięki bogu. Potrzebuję pana pomocy.

Janus podszedł do niej. David powiódł za nim lufą broni.

– Znaleźliście? – spytał Janus.

– Tak…

– Znaleźliście Arkę z tybetańskiego kobierca? Naprawdę tam jest? Tyle lat… I jest w niej Alfa? Adam? – dopytywał się Janus.

Kate przytaknęła.

– Niewiarygodne… – mruknął Janus. Zerknął w stronę komputera. – Mogę?

– Oczywiście, bardzo proszę. – Kate odsunęła się na bok.

– A gdzie Kamau? – zapytał David.

– Rozdzieliliśmy się po tym, jak usłyszeliśmy krzyk.

– Ale żyje?

– Jak najbardziej, przynajmniej taką mam nadzieję – odpowiedział Janus, stukając jednocześnie w klawiaturę komputera, wpatrzony w ekran.

Upłynęła minuta, podczas której David wpatrywał się w wyjście korytarza, a Kate i Janus zajmowali się komputerem.

Janus odezwał się:

– To jest to. Punkt wyjścia, pierwszy człowiek, który otrzymał gen atlantydzki. Jeżeli skombinujemy ten genom z materiałem uzyskanym ze

szczątek ofiar epidemii dżumy oraz tych, którzy przeżyli hiszpankę, wszystko nabiera sensu. Myślę, że na podstawie takiego zbioru danych będą w stanie wyizolować wszystkie endogenne retrowirusy. Gotowe, Kate.

Kate pochwyciła telefon i podłączyła go do komputera. Przez chwilę stukała w klawisze.

– Już się ładuje.

Janus odszedł od stołu i skierował się ku wejściu do katakumb.

– Nie może pan tam wrócić – zaprotestował David.

– Obawiam się, że muszę to zrobić – odpowiedział Janus. Spojrzał na Davida. – Dla mnie jako dla naukowca jest to niepowtarzalna okazja, jedyna w swoim rodzaju. Pierwszy przedstawiciel zupełnie nowego plemienia, dokument genetycznego kataklizmu, który zapoczątkował wszystkie późniejsze wydarzenia. Narodziny historii, narodziny nauki. Mniejsza o ryzyko, muszę to zobaczyć na własne oczy.

– Proszę tu zostać…

Janus zniknął w korytarzu, zanim David zdołał go pochwycić.

Kate odłączyła telefon satelitarny od komputera i pospiesznie wystukała numer. David zajął pozycję między nią a ujściem korytarza.

– Paul, właśnie wysłałam nowe dane… Tak… Co…? Nie, nie odsłuchałam.

Kate otworzyła szeroko oczy.

– Nie… ja… Dziękuję za wiadomość. Oddzwoń, kiedy będziesz miał coś nowego.

Rozłączyła się.

– Janus i Shaw. Ani jeden, ani drugi nie jest tym, za kogo się podaje.

Rozdział 86

Katakumby świętego Pawła

Rabat, Malta

Kate wpatrywała się w ujście tunelu, próbując zorientować się, kto nadchodzi. Kolejna postać z rękami w górze. Kamau.

Stanął w wejściu i zasłonił się ramionami przed światłem, jakby sprawiało mu ból.

– Co ci jest? – spytał David.

– Prawie nic nie widzę.

David podbiegł, pomógł Kamau wyjść z korytarza i zaprowadził go do krzesła przy drugim stole, gdzie siedziała Kate. Czarnoskóry żołnierz sprawiał wrażenie zdezorientowanego, bezradnego.

– Co się stało? – spytał David.

– Janus. Oślepił mnie za pomocą jakiejś świetlnej broni. Obezwładnił mnie na dłuższy czas.

David zerknął w stronę Kate.

– Mógł zniekształcić dane.

Kate otworzyła usta, ale nie powiedziała nic, bo zauważyła, że leżący na stole telefon wibruje. Chwyciła go i odebrała połączenie.

– Jeden wynik… aha. Nie. Myślę, że musicie… Zgadzam się, Paul… Zadzwoń, jak będziesz wiedział.

Zakończyła rozmowę. Ta jedyna terapia stanowiła ostatnią szansę. Ale…

– Udało im się opracować jeden wariant terapii – powiedziała. – Już ją wdrażają. Nie ma innego wyjścia. – Patrzyła na Davida. – Musimy porozmawiać z Janusem.

David pochylił się nad Kamau.

– Jak twoje oczy?

– Już lepiej, ale wszystko widzę jak przez mgłę.

Próbuje trzymać fason przed swoim dowódcą – pomyślała Kate.

David wręczył mu karabinek szturmowy, który wziął ze stołu.

– Strzelaj do każdego, kto pojawi się w wyjściu z tego korytarza. Kiedy będę wracał, zanim się pojawię, zawołam: „idzie Achilles”.

Kamau skinął głową.

Zwracając się do Kate, David dodał:

– Założę się, że Chang nie żyje. Tam w dole jest już tylko Shaw i Janus. Wiem, dokąd wybiera się Janus. Przyprowadzę go z powrotem. – Po czym zniknął w ciemnościach.

Kate podeszła do stołu i wzięła z niego pistolet. Przesunęła palcem po wygrawerowanych z boku literach: SIG SAUER.

– Umie się pani tym posłużyć? – tubalnemu głosowi Kamau towarzyszyło echo.

– Szybko się uczę.

Adam Shaw umieścił kolejny ładunek w kamiennej wnęce. Gdzie teraz? Należało wziąć z hallu muzeum plan podziemi, te korytarze

ciągnęły się w nieskończoność. Gdzieś w oddali usłyszał kroki. Wyłączył latarkę.

Wsunął się głębiej do jednego z pomieszczeń. Usłyszał cichy szelest, gdy otarł palcami gumowaną powierzchnię rękojeści noża dobywanego z pochwy. Ktoś szedł korytarzem i niósł latarkę. Światło z każdą sekundą stawało się mocniejsze.

Shaw znieruchomiał, czekał. Pomieszczenie, w którym się ukrył, było ciasne, najwyżej dwa na trzy metry; jedna z wielu komór przylegających do głównego korytarza. W myślach śledził zbliżające się kroki; wiedział, że będzie miał tylko ułamek sekundy, żeby obliczyć skok i obezwładnić ofiarę.

Bliżej. Coraz bliżej. Ujrzał postać… Janus.

Shaw nie miał powodu go zatrzymywać. Odetchnął głębiej. Zaraz jednak usłyszał kogoś jeszcze. Kto szedł za Janusem? Kamau? Byli przecież razem w zespole. Shaw zamarł. David. Gonił Janusa.

A potem znikł. Doskonale. Shaw, nie przyznając się do tego przed samym sobą, w głębi duszy wiedział, że w walce wręcz z Vale’em ma nikłe szanse, nawet mimo elementu zaskoczenia. Przed rozpoczęciem tej

misji zapoznał się z dotyczącą Davida poufną dokumentacją sporządzoną w Clocktower. Szukał sposobu, żeby go zabić, od pierwszej sekundy, kiedy tylko go zobaczył; kiedy David wyłonił się z wód Morza Śródziemnego i walnął jego głową o unoszące się na nich resztki statku – dając w ten sposób Adamowi bezpośrednio do zrozumienia, jak groźnym jest przeciwnikiem.

Teraz jednak Shaw nie musiał się nim przejmować – przeciwnik oddalał się korytarzem w głąb podziemi, coraz dalej od Kate, która dla Davida była najważniejsza. Otwierał tym samym Adamowi drogę; mógł teraz bez przeszkód pojmać ją i spełnić misję, a tym samym zemścić się na Davidzie.

Wyszedł na korytarz i skręcił w lewo, po czym ruszył wskazaną mu przez Davida drogą do Kate.

Janus biegł najszybciej, jak potrafił. Przed sobą widział już lampy rozświetlające wykute w skale pomieszczenie. Zdawał sobie sprawę, że najprawdopodobniej jest pilnie strzeżone – przynajmniej wskazywały na to wszelkie wnioski, jakie mógł wyciągnąć ze znajomości historii.

Wyjął kubik kwantowy z kieszeni i zwolnił. Teraz ją widział –

widział Arkę leżącą w głębi komnaty. Zdumiewające. Wyglądała dokładnie tak samo jak kiedyś.

Zza kamiennych ścian wyłonili się dwaj strażnicy, zagradzając mu drogę. Janus uruchomił kubik i pomieszczenie zalało oślepiające światło. Podregulował urządzenie, jeszcze zwiększając jego moc. Żołnierze padli na ziemię, usłyszał też łoskot innych ciał uderzających o kamienną posadzkę pomieszczenia.

Przekroczył próg, rozejrzał się. Sześciu uzbrojonych europejskich żołnierzy i jeszcze ktoś – nastoletni Azjata w kapłańskiej szacie.

Janus podszedł do sarkofagu i zajrzał w głąb. To był on. Ten pierwszy. Jednak go przechowali. Przez te wszystkie lata, nie do wiary. Doprawdy, co za niezwykły gatunek. Przerośli jego wszelkie oczekiwania… W niczym to jednak nie zmieniało faktu, że miał do wykonania określone zadanie. Nie istnieje żadna alternatywa – powiedział do siebie.

Pochwycił kość udową osobnika Alfa, zamachnął się i uderzył nią z całej siły o kamienny sarkofag.

Wypadł mały metalowy czip, który natychmiast znikł pośród szarego pyłu. Janus schylił się i odgarnął okruchy zmurszałej kości.

Wygrzebał procesor. Szukał go od tylu miesięcy. Ostatni element. Kiedy go nie będzie…

Podniósł czip do światła, by spojrzeć na urządzenie, które wraz ze swoją towarzyszką wszczepili niemal siedemdziesiąt tysięcy lat wcześniej. Maleńki implant radiacyjny, który umożliwił im wprowadzanie zmian w ludzkim genomie przez dziesiątki tysięcy lat. Za każdym razem, gdy programowali nowy schemat napromieniowania, zmieniał genom istot ludzkich przebywających w jego zasięgu, korygując kurs obrany przez ewolucję. Urządzenie było już stare, jego źródło zasilania niemal się wyczerpało, przez co znacznie zmniejszył się jego obszar oddziaływania.

Janus nie był pewien, czy zdoła je znaleźć. Wobec obecnej epidemii zachowało się zgodnie z planem, uruchamiając program alarmowy i aktywując gen atlantydzki, co oznaczało ratunek dla tych, którzy znaleźli się w pobliżu. Szkoda, że tak wielu musiało umrzeć, żeby Janus mógł je znaleźć. Jednak dopiero gdy zabraknie tego urządzenia,

nic już nie będzie stało na drodze ostatecznej genetycznej metamorfozy, którą puścił już w ruch.

W tym momencie Janusa ogarnęła ciekawość. Uruchomił moduł pamięci implantu i patrzył na zapis zachowanych danych. Rozpoczynał się on wraz z przemianą plemienia. Sarkofag najpierw przebywał w tropikach, potem został zaniesiony w góry, wędrował przez pustynię, aż znalazł się na statku. Drogą morską przywędrował tutaj, na Maltę, gdzie osiedlili się jego opiekunowie, mając nadzieję, że wyspiarska izolacja zapewni im ochronę do chwili, gdy Janus i jego partnerka powrócą. Atlanci jednak się nie pojawili, a wyspa zapewniła bezpieczne schronienie tylko na jakiś czas.

Odnaleźli ją barbarzyńcy, którzy przywieźli ze sobą coś, o czym odcięte od reszty świata plemię niemal już zapomniało: przemoc. Immaru znaleźli się pod rządami najeźdźców, tak jak i rodacy Janusa, gdy padli ofiarą potężnego nieprzyjaciela. Historia się powtórzyła. Czy źle nimi pokierował? W świecie zbyt cywilizowanym, by walczyć, najbezwzględniejsi z barbarzyńców przejmują władzę.

Ci, w których ręce wpadła Malta, zaczęli badać pozostawione przez Immaru świątynie. Głęboko w podziemiach jednej z nich, gdzie spoczywał sarkofag i ukryty w nim osobnik Alfa, pod wpływem radiacji grupa barbarzyńców uległa przemianie. Najpierw stało się tak z

Fenicjanami, potem zaś przemiana dotknęła Greków, którzy przegnali Fenicjan. Greccy najeźdźcy zawieźli genetyczne zdobycze z powrotem do ojczyzny, ich kultura rozkwitła na wiele stuleci, a wszystko to dzięki zmianom w systemie nerwowym.

Powstało środowisko kulturowe, które w Grecji jak nigdzie indziej sprzyjało pewnemu niespotykanemu dotąd zjawisku – kilku bardziej oświeconych osobników zdołało dotrzeć do zasobów wspólnej pamięci, głęboko zagrzebanych w podświadomości. Owa pamięć pojawiła się pod postacią mitu – opowieści o mieście bogów zwanym Atlantydą, które zatonęło u wybrzeży Gibraltaru.

Janus zrozumiał, że implant w ten właśnie sposób ukształtował wspólną pamięć, aby cywilizowana społeczność odnalazła statek, ratując w ten sposób Janusa i jego towarzyszkę. W pewnym sensie implant i mit o Atlantydzie przez niego przekazany rzeczywiście ich ocalił. W każdym razie to Grecy jako pierwsi sformułowali historię Atlantydy, zapisali ją i rozpowszechnili, po czym pozostała ona na zawsze utrwalona w ludzkich umysłach, pomimo upływu kolejnych wieków.

Janus odczytał relację o tym, jak Grecy podzielili z czasem los Fenicjan. Stali się zbyt cywilizowani, przez co nie byli w stanie stawić oporu potężnej armii rzymskiej.

Z biegiem lat Rzymianie podbili Grecję, a wraz z nią Maltę. Ich imperium rozwinęło się i powstała wysoko zorganizowana cywilizacja. Rzymianie budowali drogi, stanowili prawa i stworzyli kalendarz, który nadal jest w użyciu. Nastąpił kolejny wzlot ludzkości. Rzymska ekspansja zdawała się nie mieć końca, lecz za każdym razem, gdy cesarstwo rozszerzało swoje granice, tym trudniej było ich bronić. Z czasem nastąpił schyłek Rzymu i jego upadek pod naporem barbarzyńskich plemion, które przedarły się przez źle strzeżone granice, podbiły rzymskie terytoria, aż wreszcie pokusiły się o zdobycie najważniejszych miast.

Kiedy upadał Rzym, z położonego w obecnej Indonezji superwulkanu wzniósł się ogień i pył. Sypiący się z nieba popiół przyniósł najstraszniejszą pandemię w zapisanej historii, znaną pod nazwą zarazy justyniańskiej, i jednocześnie nastąpiła fala przemian genetycznych. Wymiana handlowa zamarła, a wraz z nią ustał napływ ludzi na Maltę. Promieniowanie implantu nie mogło dosięgnąć tylu ludzi, ilu trzeba było, aby odmienić bieg historii. Świat cofnął się w rozwoju; wiodąc prymitywną egzystencję, mógł jedynie czekać na nadzieję i uwolnienie.

Nadeszły mroczne wieki. Przez niemal tysiąc lat nie pojawiały się wielkie cywilizacje. Malta i cały ludzki gatunek czekały na następny bodziec. Wreszcie nastąpił kolejny wybuch wulkanu i zapanowała

czarna śmierć.

Uciekinierzy lądowali na Malcie, implant zaś wyzwolił nową falę promieniowania i dalsze genetyczne zmiany. Ozdrowieńcy pożeglowali z Malty do rodzinnych krajów, uniemożliwiając w ten sposób Aresowi finalną transformację ludzkości, a pierwszym spektakularnym przejawem kulturowym nowych wartości był renesans.

Od tego czasu implant pozostawał w uśpieniu – aż do wybuchu zarazy atlantydzkiej. Globalna klęska Orchidei doprowadziła do jego kolejnej reaktywacji, dzięki czemu wyszło na jaw miejsce jego przechowywania i Janus mógł bez problemu znaleźć urządzenie.

Teraz badacz pojmował już wszystko – rozumiał sens całego procesu historycznego, począwszy od upadku Atlantydy. Maleńki implant zamknięty w sarkofagu oraz chroniący go ludzie prowadzili wojnę przeciw ciemnościom

i genetycznym modyfikacjom wprowadzanym przez Aresa – za pomocą wulkanicznego popiołu i epidemii z szóstego, a potem czternastego wieku, następnie zaś podczas zarazy atlantydzkiej.

Przez tysiąclecia ludzkie istoty kurczowo trzymały się życia. Walczyły nieugięcie. Tak, musiał przyznać, że podgatunek 8-4-7-2 cechował się niezwykłą odpornością i elastycznością. Teraz nadejdzie kres ich historii, ale za to będą bezpieczni. Mógł im to zagwarantować. Wrzucił czip do skrzynki i zmiażdżył go.

Usłyszał za sobą kroki, które nagle umilkły. Odwrócił się i ujrzał stojącego w wejściu Davida. Trzymał egzemplarz tej ich prymitywnej broni miotającej metalowe pociski.

Janus sięgnął po kubik kwantowy.

– Janus, niech pan tego nie robi. Przysięgam, że strzelę.

– Nieładnie, panie Vale. Nie wypada zwracać się tak do kogoś, kto uratował panu życie.

Rozdział 87

Ośrodek Zapobiegania i Przeciwdziałania Epidemii

Atlanta, Georgia

Paul Brenner wszedł do pomieszczenia kontrolnego Symphony. Panował tam nastrój radosnego święta. Na centralnym ekranie świeciły dwa słowa:

JEDEN WYNIK

Mieli nową terapię genetyczną przeciw zarazie atlantydzkiej. Nową nadzieję.

– Do dzieła – zakomenderował Paul. – Przekażcie wszystkim Dystryktom. Prześlijcie dane wszystkim naszym partnerom.

Biegł korytarzem, wpadł jak burza do pokoju siostrzeńca. Chłopiec leżał nieruchomo. Nie zareagował, nie rozpoznał Paula. Był nieprzytomny. Ale miał jeszcze czas…

W hallu prowadzącym do katakumb świętego Pawła Kate odchyliła się w tył i zastanawiała się, czym by się zająć.

Postać, która wypadła z wylotu korytarza, była jak mgła. Kate drgnęła, lecz tamten poruszał się zbyt szybko. Zwalił Kamau z krzesła. Karabinek upadł na ziemię, obaj mężczyźni tarzali się po podłodze i wpadli na jedną z oszklonych gablotek. Kamau uderzył pięścią, ale Kate widziała, że jest zdezorientowany, oślepiony, zaskoczony. Nie da rady.

Ruszyła w ich stronę, uniosła pistolet.

Zmagali się gwałtownie, wciąż na ziemi. Kate próbowała wymierzyć w tego drugiego. W zasadzie wiedziała, że to Shaw, jednak nie chciała w to uwierzyć. Nie potrafiła pogodzić się ze zdradą kogoś, komu uprzednio zaufała; i przecież przysięgła, że nigdy nie pozwoli, żeby znowu do tego doszło. Shaw uratował ją w Marbelli. Ale…

Powstał z nożem w dłoni. Z ostrza noża na białą marmurową podłogę kapała krew. Kamau drgnął raz i drugi, a potem znieruchomiał.

Odwrócił się w stronę Kate. Shaw.

Kate chciała pociągnąć za spust, ale była jak sparaliżowana. Nie mogła tego zrobić.

Shaw wyrwał pistolet z jej dłoni.

– Nie ty oberwałaś, Kate, więc się ciesz.

Otworzyły się drzwi wejściowe i pojawił się w nich Dorian Sloane. Za nim weszli czterej uzbrojeni mężczyźni, którzy natychmiast zajęli pozycje w pomieszczeniu; dwóch z nich stanęło przy wejściu do tunelu.

– Gdzie się podziewałeś, do cholery? – spytał Shaw.

– Wyluzuj – odparł niedbałym tonem Dorian. – Złapałem gumę. – Rozejrzał się szybko po pokoju. – Vale?

– W podziemiach – odpowiedział Shaw.

Dorian skinął na żołnierzy stojących u wejścia.

– Nie – powstrzymał go Shaw. – Stamtąd jest tylko jedno wyjście.

Wyciągnął z kieszeni małe pudełeczko i mocno nacisnął guzik. W podziemiach rozległ się łoskot wybuchu, a potem drugi, jak zbliżający się podmuch gromu. Shaw podniósł wzrok na Doriana.

– A teraz już tego wyjścia nie ma.

Dorian uśmiechnął się.

– Miło cię widzieć, braciszku.

David usłyszał wybuchy, nim poczuł je na swoich plecach. Sklepienie waliło się na niego. W peryferyjnym obszarze widzenia dostrzegł Milo leżącego bezwładnie na ziemi. Przyskoczył, by go osłonić własnym ciałem. Kamienie spadały obok niego i na niego, dudniło mu w uszach. Ciało Milo było tak kruche, szczupłe. Czy on to przeżyje?

Kolejny kamień uderzył Davida w plecy. Skrzywił się. Jeszcze jeden, tym razem w nogę. Bolało go wszystko, ale nie ruszył się z miejsca. Wytrzymał, czekał na koniec.

Koniec nadszedł, lecz inny niż David się spodziewał. Kopuła światła, która okryła go, powstrzymała spadający gruz. Ale David nadal

się nie ruszał.

Kate spoglądała na Doriana nienawistnym wzrokiem.

– Nic z tego. Mamy już lek.

Dorian uśmiechnął się szerzej, jak ktoś, kto jest panem nieznanego nikomu sekretu.

– Ach, Kate, mogłem się tego spodziewać. Co mnie obchodzi jakiś lek? Przyszedłem po kod, który masz w głowie.

– Nie mam żadnego…

– Ale będziesz miała. Przypomnisz sobie, a wówczas dostaniemy, czego nam trzeba.

Jeden z ludzi Doriana chwycił ją i wywlókł na zewnątrz.

Rozdział 88

Katakumby świętego Pawła

Rabat, Malta

David poczuł, że ktoś chwyta go za ramię i przewraca na bok. W kamiennej komnacie było teraz ciemno i cicho. Nic nie widział. Z wolna po wnętrzu rozeszła się żółtawa poświata. Wydawało się, że jej źródłem jest wyciągnięta dłoń. Ten ktoś trzymał w niej mały świecący sześcian.

David patrzył w jego twarz. Janus. Tym dziwnym urządzeniem osłonił go od spadających kamieni.

– Kim ty jesteś, cholera? – spytał David ochrypłym głosem.

– Grzeczniej, panie Vale.

– Słucham?

Janus podszedł bliżej i wyjaśnił półgłosem:

– Jestem jednym z dwojga uczonych, którzy przybyli tutaj bardzo dawno temu, aby badać istoty homoidalne na tej planecie.

David zakaszlał.

– Atlanta.

– Tak, nazywacie nas Atlantami. Zgadza się.

David przyglądał się twarzy Janusa. Teraz sobie przypominał. Widział go już wcześniej. Przebywał wówczas wewnątrz tubusu, ta sama twarz przyglądała mu się z odległego krańca pomieszczenia. A potem znikła.

– To pan był w Antarktyce.

– Owszem, chociaż nie osobiście. Wtedy widział pan mój awatar, zdalnie sterowany obraz mojej osoby.

David usiadł.

– Uratował mnie pan. Dlaczego?

– Obawiam się, że na mnie już czas, panie Vale.

– Chwileczkę.

David wstał i spojrzał w stronę broni, zastanawiając się, czy próbować ją podnieść. Nie. Za pomocą tego sześcianu Janus obezwładnił wszystkich żołnierzy. Bez trudu poradzi sobie z Davidem. Poza tym Janus go uratował, już dwukrotnie.

– Lek, który wysłał pan do Continuity. Jest fałszywy, prawda?

– Nie, jest całkiem realny…

– Ale czy wyleczy ludzi z zarazy?

– Wyleczy ludzkość ze wszystkiego, co ją trapi.

Nie brzmiało to dobrze, Davidowi nie przypadł też do gustu ton Janusa, z którego jasno wynikało, że rozmowa na ten temat jest skończona.

Janus skupił się na trzymanym w dłoni sześcianie. Wsunął palce drugiej ręki w obłok światła wokół tajemniczego przedmiotu i zaczął

nimi poruszać. Wyglądało to tak, jakby go programował.

David dokonał oceny sytuacji. Ktoś zaminował podziemia, po czym wysadził ładunki. Nie była to bomba z góry. Podczas drugiej wojny światowej Niemcy i Włosi zrzucili na te katakumby setki bomb, ale nie zdołali ich uszkodzić. Nie, to Shaw. Zamknął wyjście z katakumb. Dostanie w swoje ręce Kate. A może już przekazał ją Dorianowi?

– Shaw schwytał Kate – powiedział David.

– Tak, to możliwe – odparł Janus, nie odwracając wzroku od sześcianu.

– Ona ma wspomnienia pańskiej towarzyszki.

– Co? – To musiał być dla Janusa prawdziwy wstrząs, jego twarz zmieniła się, a nigdy dotąd nie okazywał emocji.

– Te wspomnienia zaczęły napływać kilka dni temu. Najpierw we śnie, a potem także na jawie. Nie potrafiła ich powstrzymać.

– Nie wierzę.

– Powiedziała, że do waszej ekspedycji dołączył jeszcze ktoś trzeci, wojownik. W sekrecie dopuściła go do prac przy zmianie genomu. Powiedziała, że nazywał się Ares.

Janus stał bez ruchu, nic nie mówił.

– Wspomnienia Aresa ma Dorian. A teraz pojmał Kate – na tym polegała misja Shawa. Teraz już wiem. W bazie Immari w Ceucie słyszałem plotki. Ze struktur w Antarktyce Dorian wyniósł jakąś walizkę, z której powstało coś w rodzaju portalu. Chce tam zabrać Kate. Grozi jej niebezpieczeństwo.

– Jeżeli to, co pan mówi, panie Vale, jest prawdą, niebezpieczeństwo grozi nam wszystkim. Jeżeli dotrą do portalu, jeżeli Ares dostanie ją w swoje ręce… zginą wszyscy na tej planecie, a także zostanie unicestwionych wiele innych istnień.

Rozdział 89

Katakumby świętego Pawła

Rabat, Malta

David zbliżył się do Janusa na wyciągnięcie ręki. Miękkie żółte światło wydzielane z sześcianu oświetlało ich twarze od dołu, wyglądali jakby siedzieli przy ognisku.

– Niech pan pomoże mi ją uratować – odezwał się David spokojnym głosem.

– Nie – odpowiedział Janus ostrym, naglącym tonem. – To pan pomoże mi ją uratować.

– Ale…

– Nie ma pan pojęcia, w co pan się wpakował, panie Vale. Tu chodzi o coś na znacznie większą skalę…

– Nie wiem, więc niech pan mi powie. Proszę mi wierzyć, chętnie posłucham.

– Po pierwsze, musi pan przysiąc, że będzie pan wykonywał moje rozkazy. To znaczy, że zrobi pan, co powiem – i kiedy powiem, żeby pan to zrobił.

David wpatrywał się w niego.

Janus podjął:

– Zauważyłem, że w krytycznych sytuacjach zdradza pan tendencję… No, po prostu nie pytając nikogo o zdanie, przyjmuje pan rolę przywódcy. Ma pan problem z wykonywaniem poleceń oraz podejmowaniem ryzyka, zwłaszcza gdy chodzi o cudze życie, szczególnie zaś o życie Kate. To jest istotne obciążenie. Zresztą to nie pana wina, prawdopodobnie wynika to z pańskiej przeszłości…

– Dzięki, obejdzie się bez psychoanalizy. Proszę posłuchać, jeżeli obieca pan, że zrobi pan wszystko, żeby ją ocalić, jestem do pańskiej dyspozycji.

– Proszę mi wierzyć, zrobię wszystko, co w mojej mocy. Obawiam się jednak, że nasze szanse są niewielkie. Będą się liczyć sekundy, panie Vale. A zaczynamy natychmiast.

Janus wstał i wyciągnął dłoń. Lśniący sześcian wzniósł się, po czym wgryzł w kamienną ścianę. Z otworu dobywały się kłęby pyłu.

David przyglądał się w milczeniu. Kubik drążył otwór, przegryzał kamień niczym laser. Dotknął ściany powstałego tunelu. Była gładka, tak

samo jak te korytarze wewnątrz skał gibraltarskich, jak ten ciemny tunel, którym wyszedł na zewnątrz. To już naprawdę przekracza granicę mojego pojmowania – stwierdził w myśli.

– A więc tak pan to zrobił…

– Ten maleńki kubik kwantowy wydobył mnie już nieraz z opałów podczas moich wędrówek.

David spoglądał w głąb korytarza, w którym wciąż unosiły się kłęby pyłu.

– No cóż, jasne. Dzięki Bogu za kwantowe kubiki…

Leżący na ziemi Milo poruszył się. David podszedł do niego, przyklęknął.

– Nic mu nie będzie?

– Zaraz mu przejdzie.

David odwrócił na bok.

– Jak się czujesz?

Milo powoli otworzył oczy.

– Jak zmiażdżony.

Zakaszlał, David pomógł mu usiąść.

– Pomału, zaraz stąd wyjdziemy.

– My? – zainteresował się Janus.

– Tak, zabieramy go ze sobą – David umilkł i potrząsnął głową. Niełatwo mu było przystosować się do nowego schematu dowodzenia. – Chciałem powiedzieć, że z całym szacunkiem sugeruję, żebyśmy wzięli go ze sobą. Należy do Immaru. Znalazł Arkę przed nami. Jego wiedza może okazać się użyteczna.

Janus podszedł bliżej, żeby przyjrzeć się młokosowi.

– Nie do wiary. Po tylu latach. Ilu was jeszcze zostało?

Milo podniósł na niego wzrok.

– Już tylko ja.

– Szkoda – stwierdził Janus. – Tak, bardzo proszę, chodź z nami…

– Mam na imię Milo.

– Bardzo mi przyjemnie, Milo. Ja nazywam się Arthur Janus.

Milo skłonił się na tyle wytwornie, na ile pozwalała na to siedząca pozycja.

Tymczasem kubik drążył nowy tunel. Wydzielane przez niego żółte światło lśniło coraz słabiej, w miarę jak się oddalał. Ile czasu potrwa – zastanawiał się David – nim dotrze do powierzchni? A przede wszystkim, czy zdążą na czas, żeby uratować Kate?

Kiedy helikopter uniósł się w powietrze, Kate przestała się wyrywać Shawowi i siedzącemu obok komandosowi Immari. Dokąd miałaby teraz uciec? Dopóki nie wylądują, znajdowała się w pułapce. A kiedy wylądują, to co? Czy uda jej się uciec?

Przypięli ją mocno do fotela, na dodatek związali nadgarstki

opaską zaciskową.

Przyglądała się Dorianowi, który siedział naprzeciwko. Z jego twarzy nie schodził półuśmieszek, złośliwy grymas. Jakby chciał powiedzieć: „Wiem o czymś, czego ty nie wiesz. Stanie ci się coś bardzo złego, a wtedy to dopiero będę miał powód do radości”.

Miała ochotę uderzyć go w twarz. Obok Doriana siedział Shaw. Wyglądał przez okno helikoptera, jak dzieciak, który cieszy się z pierwszego lotu samolotem.

– Zabiłeś Martina.

– Ty go zabiłaś – mruknął w odpowiedzi.

– Skręciłeś mu kark…

– Umierał, odkąd przestała działać Orchidea. Tylko przedłużyłaś jego agonię, Kate.

To było kłamstwo.

– Adamie, dlaczego?

Dopiero wtedy odwrócił się od okna i spojrzał w jej stronę.

– Wiedziałem, że rozpozna mnie, kiedy odzyska przytomność. A wtedy mnie wyda. Spodziewałem się, że umrze bez mojego udziału, ale terapia Changa mu pomogła. Kiedy poszłaś… No, kiedy poszłaś do

Davida, nadarzyła się okazja. Zrobiłem, co musiałem, żeby wykonać moją misję. Nic osobistego.

Dorian pochylił się nieco.

– Nie słuchaj go, Kate. Wiemy oboje, że to bardzo osobista sprawa. I zawsze była osobista, od ilu to już lat? Od siedemdziesięciu tysięcy? – Uśmiechnął się szeroko. – To twój słaby punkt, zgadza się? Ludzie. Nie potrafisz odgadnąć, kiedy coś knują. Jesteś bystra jak wszyscy diabli, ale nigdy się nie zorientujesz, że nadchodzi zdrada. Uwielbiam cię za to. Strasznie to zabawne.

Kate zamknęła oczy i zmusiła się do milczenia. Czuła, jak narasta w niej gniew. Jak to się działo, że zawsze potrafił ją dotknąć do żywego? Manipulował nią bez najmniejszego trudu. Ten potwór zachowywał się tak, jakby dokładnie wiedział, co robić, jakby znał wszystkie jej słabe punkty. Co gorsza znał i bezceremonialnie wykorzystywał, cały czas uśmiechnięty od ucha do ucha, bo dokładnie wiedział, jak ona na to

zareaguje.

Usiłowała się skupić, wyprzeć go ze swoich myśli.

W ciemnościach odezwał się głos:

– On nas zdradził.

Kate otworzyła oczy. Znajdowała się w stalowej komorze, a przed nią stały cztery tubusy. W jednym z nich był nieruchomy neandertalczyk. To było w Gibraltarze, w pomieszczeniu odnalezionym przez jej ojca w roku tysiąc dziewięćset osiemnastym. To było ostatnie wspomnienie – to właśnie, którego dotąd nie udało jej się przywołać. Odblokowały je słowa Doriana, a może fakt, że zobaczyła go na własne oczy.

– Słyszałaś, co powiedziałem? – odezwał się znów tamten głos.

Wewnątrz hełmu Kate, na wyświetlaczu pojawił się ruchomy obraz. Głowa w takim samym hełmie. Janus. To on był drugim członkiem zespołu i ekspedycji, jej towarzyszem.

– Pytam, czy…

– Słyszałam – odezwała się Kate.

Opierała się o stół pośrodku pomieszczenia. Odwróciła się i stanęła twarzą do Janusa. Musiała mu to wreszcie powiedzieć.

– Ja… – zacięła się. – Owszem, Ares nas zdradził…

Kolejny wybuch wstrząsnął pojazdem.

– Ale ja mu pomogłam.

Wyświetlacz nie pokazywał już twarzy Janusa, patrzyła na lustrzane odbicie. Widocznie Janus nie chciał, żeby Kate obserwowała jego reakcję.

– Powiedział mi, że chce pomóc. Że chce zapewnić im bezpieczeństwo. Im i nam wszystkim – dodała prędko.

– Wykorzystał cię i wykorzystał wyniki naszych badań. Potrzebował terapii genetycznej, żeby zbudować sobie armię.

Janus przeszedł przez pokój do panelu kontrolnego. Szybkimi

ruchami palców wydawał komendy.

– Co robisz? – spytała Kate.

– Ares będzie próbował przejąć statek pierwotny. Potrzebuje go, żeby przewieźć swoje wojska. Zablokowałem go.

Kate skinęła głową. Teraz na wyświetlaczu widziała wpisywane komendy. Każda linia przynosiła nowe wspomnienia, rozumiała wszystko coraz lepiej.

Statek, w którym obecnie się znajdowali, był tylko zwykłym lądownikiem. Przybyli tu znacznie większym pojazdem, który pozwalał na przemierzanie przestrzeni kosmicznej. Podstawową zasadą ich działania zawsze było trzymanie się na uboczu i niezostawianie śladów. Dopóki prowadzili badania na powierzchni planety, nie potrzebowali tamtego pojazdu, a przy tym nie chcieli, żeby został dostrzeżony. Ukryli go po drugiej stronie jedynego księżyca planety, głęboko pod powierzchnią. Drzwi portalu na lądowniku zapewniały natychmiastowy dostęp do pojazdu, w razie gdyby zaszła taka potrzeba, ale Janus wydawanymi komendami właśnie go zamykał – odtąd miał się stać niedostępny zarówno z Gibraltaru, jak i z Antarktyki. Odtąd nie mogli już na niego wrócić, ale nie mógł też zrobić tego Ares, a w każdym razie nie przez portal.

Janus pracował dalej.

– Zastawię przy okazji kilka pułapek, na wypadek gdyby Ares zdołał jakoś dotrzeć do statku.

Kate obserwowała zapis kolejnych komend. Pojazdem znowu wstrząsnęła eksplozja, znacznie silniejsza niż poprzednia.

Janus przerwał na moment.

– Statek się rozpada. Nie ma szans.

Kate stała i nie wiedziała, co ma robić.

– Czy Ares wprowadził już swoją terapię? Czy już ich przekształcił?

Kate zastanawiała się intensywnie.

– Nie wiem. Chyba jeszcze nie.

Janus znów gorączkowo operował przy panelu. Teraz Kate widziała kolejne sekwencje DNA. Komputer przeprowadzał symulacje.

– Co robisz? – spytała.

– Statek ulegnie zniszczeniu. Tubylcy z czasem go znajdą. Programuję modyfikator rozszerzenia czasowego w taki sposób, żeby emitował promieniowanie, które cofnie wszystkie wprowadzone przez nas terapie. Staną się tacy, jakimi byli zanim ich znaleźliśmy, zanim dostali ten gen.

A więc to było to. Dzwon był podjętą przez Janusa próbą odwrócenia wszystkich interwencji genetycznych Atlantów. Tyle tylko, że trzynaście tysięcy lat temu, kiedy Janus nastawiał Dzwon, uwzględniał niewłaściwy genom. Prymitywni tubylcy, jak ich nazywał, mieli znaleźć pojazd dopiero w roku tysiąc dziewięćset osiemnastym, kiedy ojciec Kate dokopał się do niego pod Zatoką Gibraltarską.

Janus nie uwzględnił różnicy w czasie – tego, jak długo trwało, nim Dzwon został odnaleziony – oraz zmian genetycznych, które zaszły w tym okresie. Teraz Kate wiedziała, że nastąpiły aż dwie poważne modyfikacje – czyli „Delty”, jak określił to w swojej chronologii Martin; dwie epidemie – w szóstym i trzynastym wieku. Tak, bez wątpienia były to interwencje ze strony Aresa, zastosowanie terapii, którą Kate pomogła mu stworzyć. Dlaczego nastąpiło to tak późno? Dlaczego czekał dwanaście tysięcy lat? Gdzie był przez ten czas? I gdzie podziewał się

Janus? Żył tutaj w przeszłości czy był tutaj w przyszłości?

Statkiem znów targnął wstrząs, który cisnął Kate na ścianę. Jej głowa uderzyła o twardy hełm, straciła panowanie nad swoim ciałem. Nie widziała już nic. Słyszała tylko kroki i głos Janusa, lecz nie potrafiła rozróżnić słów. Poczuła, że podnosi ją i dokądś niesie.

Rozdział 90

Katakumby świętego Pawła

Rabat, Malta

David zapalił latarkę i skierował jej światło na Janusa.

– Chcę wiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi.

Janus spojrzał w głąb tunelu drążonego powoli przez kubik.

– Proszę bardzo. Mamy nieco czasu. Proszę o pierwsze pytanie.

Od czego zacząć? – zastanowił się David.

– Uratował mnie pan. Jak i dlaczego?

– To przekracza pańską możliwość pojmowania…

– Proszę więc wyłożyć to w prosty sposób, tak żeby dotarło do prymitywnego ludzkiego móżdżku, którego najwyraźniej przez siedemdziesiąt tysięcy lat wszelkie atlanckie interwencje nie zdołały porządnie wykształcić.

– Najwyraźniej. „Jak” pozostaje w pewnej relacji do „dlaczego”. Od tego zacznę. Aha, najpierw kilka słów wstępu. Jak mówiłem wcześniej, w Antarktyce nie widział pan mnie we własnej osobie, tylko mój awatar. Domyśla się pan, dlaczego?

– Bo przebywał pan w Gibraltarze.

– Tak. Bardzo dobrze, panie Vale. Doktor Grey w zasadzie bardzo trafnie odtworzył znaczną część atlanckiej historii tej planety. Byłem zdumiony, kiedy zapoznałem się ze spisaną przez niego chronologią. Jest naprawdę całkiem dokładna, chociaż są w niej istotne braki, ponieważ pewnych rzeczy po prostu nie mógł wiedzieć.

– Na przykład?

– Nie wiedział, jak doszło do tego, co odnotował jako „upadek A$”, czyli do upadku Atlantydy i zniszczenia naszego statku u wybrzeży Gibraltaru. Mianowicie zostaliśmy zaatakowani. Jak pan wie, było nas dwoje. Byliśmy uczonymi wędrującymi przez galaktyki, studiowaliśmy ewolucję ludzkich gatunków na niezliczonych zamieszkałych planetach.

– Niesamowite – rzekł półgłosem David.

– Niesamowity to jest ten świat i wasz gatunek. Nasz gatunek jest stary. Już bardzo dawno temu skupiliśmy się na zewnętrznych światach, a szczególnie na tych, gdzie wykształciły się humanoidalne formy życia. W zasadzie stało się to naszą obsesją. Sens prowadzonych przez nas dociekań sprowadzał się do jednej fundamentalnej kwestii: skąd pochodzimy.

– Przecież ewolucja…

– Ewolucja to tylko proces biologiczny. Tymczasem tutaj chodzi o coś znacznie więcej – kiedyś i wasza nauka do tego dojdzie. Wiecie już, że wszechświat sprzyja pojawieniu się ludzkiej formy życia. Tak naprawdę wszechświat właśnie tak został zaprogramowany. Gdyby którakolwiek ze stałych – a więc grawitacja, pole elektromagnetyczne,

wymiary w czasoprzestrzeni – zmieniła się choć trochę, nie byłoby ludzkich istnień. Istnieją tylko dwie możliwości: albo życie i człowiek pojawiły się dlatego, że prawa wszechświata wspierają je za sprawą zdumiewającego, lecz przypadkowego zbiegu okoliczności, albo wręcz przeciwnie – że wszechświat został stworzony po to, aby ludzie mieli gdzie się narodzić i żyć.

David słuchał Janusa w milczeniu.

– Z początku przyjęliśmy założenie, że jest to kwestia wyłącznie przypadku; że istniejemy dlatego, że stanowiliśmy po prostu jedną z nieskończonej liczby biologicznych możliwości w nieskończonej liczbie wszechświatów, które istnieją w metawszechświecie. Według naszej teorii istniejemy, ponieważ matematycznie musimy zaistnieć w jakimś wszechświecie, biorąc pod uwagę, że liczba możliwych wszechświatów jest nieskończona, a my jesteśmy skończonym możliwym wynikiem. Istniejemy w tym wszechświecie, ponieważ jest on jedynym, który zdolne są uzmysłowić sobie nasze umysły.

– Aha – David nie miał pojęcia, co innego mógłby na ten temat powiedzieć.

– Następnie dokonaliśmy odkrycia, które doprowadziło nas do zrewidowania tego błędnego poglądu, począwszy od zakwestionowania

przyjętych wcześniej założeń. Odkryliśmy jednostkę kwantową, subatomową substancję przenikającą wszechświat. To było największe odkrycie naszej cywilizacji. Przyjęło się powszechnie, że ta jednostka kwantowa jest po prostu jeszcze jedną stałą we wszechświecie, czymś nieodzownym w ramach układu odniesienia, co umożliwia powstanie ludzkiego życia. Część z nas poświęciła się dalszemu zgłębianiu tego zagadnienia. Przez tysiące lat badań nauczyliśmy się zyskiwać dostęp do tej jednostki kwantowej, jednak natrafiliśmy na mur nie do pokonania…

David podniósł obie ręce do góry.

– Dobra, poddaję się. Muszę wyznać, że nie mam pojęcia, co to jest jednostka kwantowa.

– Czy jest panu znane pojęcie stanu splątanego?

– Nie za bardzo.

– Rozumiem. Powiedzmy, że odkryliśmy, iż wszyscy ludzie są powiązani za pośrednictwem jednostki kwantowej.

Niektórzy członkowie naszej społeczności o wyjątkowo silnych połączeniach mogą nawet posłużyć się takim łączem i porozumiewać się na odległość.

Davidowi przypomniały się sny, które dzielił z Kate.

– Trudno w to panu uwierzyć, panie Vale?

– Nie. W to akurat wierzę. Proszę mówić dalej.

– Jednostkę kwantową łączącą wszystkich ludzi nazywamy jednostką pierwotną. Nasza praca w swoim najdonioślejszym zakresie polega na badaniu jej powstania, a zarazem powstania naszego gatunku. Nazywamy to „misterium stanu pierwotnego”. Uważamy, że jednostka pierwotna wywiera wpływ na cały wszechświat, że jest zarówno punktem wyjścia, jak i ostatecznym punktem docelowym dla ludzkiej świadomości.

Milo przytaknął:

– To jest historia stworzenia, którą nam daliście.

– Tak – powiedział Janus. – Wasze umysły ze zdumiewającą prędkością ewoluowały do zadziwiająco zaawansowanego stanu.

Zaczęliście szukać odpowiedzi, zwłaszcza dotyczących waszego istnienia. Daliśmy wam jedynie wyjaśnienia, jakie sami posiadaliście, chociaż dokonaliśmy ich modyfikacji, żebyście mogli je zrozumieć. Daliśmy też wam nasz kodeks – moralny wzorzec i sposoby postępowania, które zgodnie z naszymi odkryciami zbliżają nas do jednostki pierwotnej, wzmacniają łącza, zbliżają ludzi do siebie wzajemnie i do harmonii, jaką można uzyskać dzięki jednostce pierwotnej. Położyliśmy również nacisk na to, że życie każdej ludzkiej istoty jest cenne, ponieważ każdy człowiek jest połączony z istotą pierwotną i posiada dostęp do jej tajemnicy – umilkł na chwilę. – Jednak znaczna część tego przekazu z czasem uległa zapomnieniu.

– Niektórzy wciąż w to wierzą – wtrącił Milo.

– Tak, najwyraźniej. Ostatecznie nasza misja na tej planecie skończyła się niepowodzeniem, choć zaczynała się bardzo obiecująco. Przez lata naszych dociekań dotyczących pierwotnej istoty nigdy nie mieliśmy do czynienia z gatunkiem takim jak wasz. Obserwowaliśmy wszystkie ludzkie światy. Pan, panie Vale, jako historyk powinien to docenić. Na tej planecie trzy i pół miliona lat temu, w wyniku kataklizmu nastąpiło stosunkowo mało znaczące zjawisko biologiczne, które jednak bezpośrednio doprowadziło do pojawienia się ludzkości. Trzy i pół miliona lat temu zderzenie dwóch płyt tektonicznych spowodowało wyniesienie dna morskiego w zachodniej części Morza

Karaibskiego, w wyniku którego powstał Przesmyk Panamski. Po raz pierwszy Atlantyk i Pacyfik zostały od siebie oddzielone, co uniemożliwiło mieszanie się ich wód na większą skalę. Spowodowało to łańcuch wydarzeń, które doprowadziły do nastania na tej planecie epoki lodowcowej, która trwa nadal. W Afryce Zachodniej zaczęły się kurczyć dżungle. W tym czasie znaczna liczba gatunków ssaków naczelnych znajdujących się na zaawansowanym etapie ewolucji żyła na drzewach. Z biegiem lat bujne dżungle ustąpiły miejsca sawannom, co zmusiło owe gatunki do zejścia z drzew i życia na trawiastych równinach. Znikło wiele źródeł ich wegetariańskiego pożywienia. Wiele gatunków wyginęło, jednak część z nich obrała inną drogę. Dostosowały się do środowiska i na rozległych przestrzeniach zaczęły szukać nowych źródeł pożywienia. Po raz pierwszy skosztowały mięsa, co zmieniło ich mózgi. Zaczęły polować – co zapoczątkowało dalsze zmiany. Te prehistoryczne ssaki naczelne, adepci survivalu, stały się inteligentniejsze niż jakiekolwiek inne stworzenia żyjące przed nimi na Ziemi. Po jakimś czasie wytworzyły prymitywne narzędzia z kamienia i nauczyły się polować w grupie. Ten sam wzorzec – a więc załamanie klimatyczne, groźba wyginięcia w szybko zmieniającym się środowisku, następnie odbicie od dna i adaptacja – miał się stać motywem powracającym wielokrotnie w waszej drodze do obecnego stadium. Przybyliśmy tu, aby was badać, kiedy byliście jeszcze w stanie niemowlęctwa, mieliśmy bowiem nadzieję, że gatunek o takich zdolnościach adaptacyjnych i ewolucyjnych pozwoli nam dowiedzieć się czegoś nowego o pierwotnej

tajemnicy. Zastosowaliśmy, jak zwykle, określone środki bezpieczeństwa. Na orbicie planety umieściliśmy podążającą za nią Latarnię.

– Jaką latarnię?

– W zasadzie jest to rodzaj maskowania, zasłony dymnej, za sprawą której nikt nie może obserwować waszego rozwoju, a wy nie widzicie innych ludzkich światów. Tak zwany paradoks Fermiego – polegający na tym, że ludzkie światy muszą być liczne, a jednak nie udało się wam znaleźć żadnego – to właśnie rezultat działania Latarni, która filtruje widziane przez was światło oraz światło emitowane przez wasz świat. Dzięki temu jest on niewidoczny dla kogokolwiek znajdującego się poza zasłoną. Wdrożyliśmy też wszystkie pozostałe procedury. Ukryliśmy nasz statek…

– Na Antarktyce? – przerwał David.

– Nie, to inny pojazd. Za chwilę to wytłumaczę. Zazwyczaj

chowaliśmy nasz statek służący do dalekich podróży kosmicznych gdzieś w okolicznym pasie asteroidów, a w tym wypadku zdecydowaliśmy się na Księżyc. Jak mówiłem, chodziło o bezpieczeństwo, na wypadek gdyby jakiś próbnik przebił się przez zasłonę Latarni. Wszechświat jest niebezpiecznym miejscem, a my nie zamierzamy ściągać niczyjej uwagi na przedmiot naszych badań oraz na nas samych. Za pomocą lądownika dostaliśmy się na powierzchnię planety i tu pozostaliśmy. Następnie postępowaliśmy tak samo, jak na innych planetach: pobieraliśmy próbki, analizowaliśmy rezultaty i poddawaliśmy się hibernacji, z której budziliśmy się w regularnych odstępach, by powtórzyć te same rutynowe czynności. Jednak około stu tysięcy lat temu zostaliśmy wybudzeni przed czasem ze względu na sytuację alarmową. Nasz rodzimy świat został zaatakowany. Wkrótce potem nadeszła kolejna wiadomość – nasz świat został pokonany przez nieprzyjaciela dysponującego niewiarygodną potęgą. Polecono nam, abyśmy dla naszego własnego bezpieczeństwa pozostali na tym ukrytym świecie. Zdawaliśmy sobie sprawę, że nasz wróg będzie ścigał wszystkich pozostałych przy życiu Atlantów, aż po sam kres wszechświata. Obawialiśmy się też, że wraz z nami zagładzie ulegną wszystkie gatunki ludzkie we wszystkich ludzkich światach. Co zdarzyło się potem, sam pan dobrze wie. Siedemdziesiąt tysięcy lat temu w obecnej Indonezji nastąpił wybuch superwulkanu, a obecność popiołu wulkanicznego w atmosferze doprowadziła wasz gatunek niemal do wymarcia. Z hibernacji wybudził nas alarm populacyjny. Nastąpiło to,

czego najbardziej się obawialiśmy. Istniała możliwość, że jesteśmy ostatnimi przedstawicielami naszego gatunku – dwojgiem kosmicznych wędrowców, którzy nigdy nie wrócą do domu. Staliśmy się świadkami wymierania jednego z ostatnich ludzkich gatunków, których nasz wróg jeszcze nie odnalazł. Podjęliśmy więc razem z moją towarzyszką brzemienną w skutki decyzję.

– O wszczepieniu nam genu atlantydzkiego.

– Tak. W zasadzie ona podjęła tę decyzję, bez mojej wiedzy czy zgody. Stwierdziła, że to eksperyment, że wszczepi wam gen przetrwania, aby przekonać się, jak sobie z nim poradzicie. Cóż, stało się. Pogodziłem się z tym. Mniej więcej dwadzieścia tysięcy lat po wszczepieniu przez nią genu atlantydzkiego pojawił się drugi statek z naszego świata. Wylądował na Antarktyce, gdzie odtąd pozostaje w ukryciu. Na tym statku znajdują się przedstawiciele naszego ludu, czy raczej ostatni z nich.

– To jest grób?

– Tak jakby. Chociaż właściwie jest czymś znacznie więcej. To jest statek rezurekcyjny. W naszym świecie zwykłym jego mieszkańcom przyznawano limit stu lat życia. Istniały jednak wyjątki, do których należeli badacze odległych przestrzeni kosmicznych, tacy jak ja. Nauki

medyczne opanowaliśmy w stopniu niemałym, jednak zdarzają się nieszczęśliwe wypadki. W takiej sytuacji następuje wskrzeszenie naszych obywateli, które dokonuje się właśnie na tych statkach.

– Ach, więc to tak – odezwał się David. – Tam spoczywają martwi Atlanci?

– Tak. Zostali zmasakrowani, kiedy nasz rodzimy świat został zaatakowany. Wszyscy oprócz jednego. Od czasu do czasu w drodze głosowania wybieraliśmy jednego z przedstawicieli naszej rasy, którego chcieliśmy zachować. Był to rodzaj kulturowego wyróżnienia. Na tym statku osobą zarchiwizowaną był generał Ares. Jest on reliktem naszej przeszłości, żywym okazem muzealnym, ponieważ nasz gatunek całkowicie się zmienił od jego czasów. Zachowaliśmy go dla pamięci. Jest naszym najsławniejszym wojownikiem. Podczas napaści w jakiś sposób udało mu się odlecieć tym statkiem z naszego rodzimego świata, po czym zjawił się tutaj.

– A więc ci inni na statku pod Antarktyką… Oni też mogą się obudzić i wyjść z tubusów?

– Owszem, mogliby to zrobić. Problem w tym, że jesteśmy obecnie gatunkiem, któremu obca jest przemoc. Tymczasem tamta napaść na nasz świat była niezwykle brutalna, istna rzeź… A tubusy potrafią

wyleczyć tylko fizyczne rany. Moi pobratymcy na Antarktyce mogą się obudzić, zachowają jednak wspomnienia, aż do ostatniej strasznej sekundy umierania. Wybudzenie ich byłoby czymś nazbyt okrutnym. Ich mózgi skonstruowane są nieco inaczej niż wasze. Z psychologicznego punktu widzenia trauma, którą przeszli, jest zbyt wielka. Nie będą w stanie uciec przed wspomnieniami o tym, co się z nimi stało. Przebywają tak jakby w niekończącym się czyśćcu – nie mogą umrzeć ostatecznie, ale nie mogą też powstać na nowo do życia.

Normalnie David nie uwierzyłby mu, ale przecież sam tego doświadczył – śmierci i wskrzeszenia w tubusie. Dorian strzelił do niego i go zabił, a potem David obudził się w tubusie z nowym ciałem, dokładną repliką poprzedniego.

– Coś takiego właśnie mi się przytrafiło, najpierw Dorian mnie załatwił, a potem przebudziłem się do życia w tej szklanej rurze. Zupełnie jak ci ludzie z pańskiego świata.

– Tak.

– Jak to działa? Jak możliwe jest zmartwychwstanie?

– Z punktu widzenia naukowego to dość skomplikowane…

– Mimo wszystko niech pan spróbuje wytłumaczyć to w uproszczeniu. – David spojrzał na kubik, który wciąż jeszcze był widoczny w całkiem niedużej odległości. – Mamy czas.

– No dobrze. Produkt technologii genetycznej, który nazywacie genem atlantydzkim, w istocie spełnia kilka różnych funkcji. W tym wypadku interesuje nas fakt, że przekształca radiację ciała w strumień danych. Każdy żywy człowiek wydziela promieniowanie. Gen atlantydzki przekształca te izotopy we wzorzec komórkowy – szczegółowy raport dotyczący całości organizmu, łącznie z komórkami mózgowymi, w których zawarte są wspomnienia, i to aż do ostatniej sekundy życia.

– Gdy Dorian zabił mnie po raz drugi, obudziłem się na statku gibraltarskim. Jak to się stało?

– Tu właśnie krzyżują się nasze losy, panie Vale. Kiedy przybył statek rezurekcyjny, czyli czterdzieści tysięcy lat temu, ludzie na tej planecie mieli już wszczepiony gen atlantydzki. Aresa bardzo to zainteresowało. Uznał, że trafia się w ten sposób okazja, by z istot ludzkich stworzyć nową armię i z jej pomocą dokonać odwetu na naszym wrogu. Zapewniał, że gen atlantydzki stanowi dla was zagrożenie, stajecie się bowiem potencjalnym celem dla naszych przeciwników. Zdołał przekonać moją towarzyszkę. Bez mojej wiedzy

podjęła z nim współpracę i dokonała modyfikacji terapii w taki sposób, aby zwiększyć wasze zdolności przetrwania. Dostrzegłem zmiany i nabrałem podejrzeń. Zdawałem sobie sprawę, że wasz gatunek rozwija się zbyt szybko, jednak z drugiej strony nigdy dotąd nie przeprowadzaliśmy tak daleko idącej ingerencji w ewolucję żadnego gatunku. Nie wiedziałem, czego należy oczekiwać. Poza tym nawet nie przyszło mi na myśl, że mnie zdradziła. Wiem jednak, dlaczego tak się stało: chodzi o poczucie winy z powodu czegoś, co zrobiła w naszym rodzimym świecie, a co doprowadziło do naszego upadku.

– Co to było?

– O tym porozmawiamy innym razem. Wracając do mojej opowieści: tutaj, na Ziemi, Ares znalazł wszystko, czego potrzebował, czyli procedurę genetyczną niezbędną do stworzenia armii. Próbował zniszczyć lądownik i nas razem z nim – to właśnie wydarzyło się u wybrzeża Gibraltaru. Pojazd rozpadł się na kilka części.

Przewidzieliśmy, że jego następnym posunięciem będzie przejęcie naszego właściwego statku kosmicznego. Jest on mu potrzebny, by móc przetransportować powstałą armię. Zamknąłem pojazd i zablokowałem go, uniemożliwiając dotarcie do niego komukolwiek z lądownika czy z Antarktyki. Zainstalowałem też kilka przeszkód utrudniających zadanie komuś, kto próbowałby się tam dostać. Jednak nasz lądownik – wciągnięty przez powracającą falę pod powierzchnię morza w Cieśninie Gibraltarskiej – ulegał coraz większemu uszkodzeniu. Moja towarzyszka była ranna i nieprzytomna. Wziąłem ją na ręce i zaniosłem w jedyne miejsce, do którego mogłem się udać.

– Pojazd pod Antarktyką?

– Tak. Ares czekał już tam na mnie. Zabił ją pierwszym strzałem. Jak łatwo się domyślić, przeprogramował urządzenia rezurekcyjne na statku antarktycznym w taki sposób, żeby uniemożliwić wskrzeszenie nas obojga. Na tym polegał jego plan. Mnie też postrzelił, w klatkę piersiową, zdołałem jednak wycofać się na drugą stronę portalu. Znalazłem się w innej części lądownika na dnie Cieśniny Gibraltarskiej.

David zaczynał już rozumieć. Zgadza się. W tym pokoju, gdzie on sam zmartwychwstał po raz drugi, znajdował się uszkodzony strój ochronny.

– Skafander leżący na podłodze…

Janus skinął głową.

– Istotnie, należał do mnie. Kiedy uciekłem do tej części pojazdu, przede wszystkim dla własnej ochrony zablokowałem go od strony Antarktyki. Potem udało mi się dowlec do tubusu – jednego z tych, w których pan został wskrzeszony. Kiedy zostałem uzdrowiony, dokonałem podsumowania sytuacji. A ta przedstawiała się niewesoło. Ta sekcja lądownika, w której się znalazłem, znajdowała się obecnie głęboko pod wodą i daleko od wybrzeża. Gdybym nawet się wydostał, utonąłbym na długo, nim dotarłbym do powierzchni; nie dysponowałem zaś możliwością stworzenia repliki butli z tlenem. – Zerknął w stronę Davida. – Uniform pułkownika Immari, który dla pana stworzyłem, był znacznie łatwiejszy do wykonania.

– A jak pan…

– Dojdę do tego – przerwał mu Janus, podnosząc rękę. – Znalazłem się w pułapce. Byłem sam. Moja towarzyszka nie żyła i ku mojemu zaskoczeniu moje myśli skierowały się przede wszystkim ku niej. Procedura wskrzeszenia obwarowana jest szeregiem ścisłych regulacji. Sekwencja śmierci, która wysyłana jest za pomocą radiacji przez gen atlantydzki, jest niemożliwa do podrobienia i tak właśnie musi być –

proszę sobie wyobrazić, co by było, gdyby po obudzeniu okazało się, że po świecie spaceruje pański sobowtór? Najpierw próbowałem wymusić jej wskrzeszenie, oszukać system i przekonać go, że ona nie żyje. Było to niezbędne, ponieważ prawdziwa sekwencja śmierci została przekazana statkowi pod Antarktyką, po czym Ares ją skasował. Moja strategia polegała na tym, żeby wmusić w komputer znajdujący się w mojej sekcji fałszywą sekwencję jej śmierci i doprowadzić do jej wskrzeszenia w części statku znajdującej się najbliżej brzegu – aby mogła uciec i być może powstrzymać Aresa. Próbowałem wszystkiego, ale bez powodzenia. Dopiero trzynaście tysięcy lat temu odniosłem sukces. W pewnym sensie. W roku tysiąc dziewięćset osiemnastym Patrick Pierce umieścił w tubusie swoją umierającą żonę, wewnątrz której znajdowała się Kate. Komputer musiał właśnie wtedy zrealizować sekwencję wskrzeszenia, jednak dziecko nie dojrzało tak, jak działoby się to zgodnie z normalną procedurą, czyli nie dorosło wewnątrz tubusu – ponieważ przebywało w ciele matki. Kiedy przyszło na świat, to znaczy kiedy Kate przyszła na świat, zaczęła rosnąć i najwyraźniej teraz powróciły jej wspomnienia. Dotąd zaś wspomnienia mojej partnerki pozostawały uśpione w umyśle Kate. Zadziwiające.

– A jak to się stało, że Dorian ma wspomnienia Aresa?

Janus pokręcił głową.

– Jak mówiłem, byłem zdesperowany. Próbowałem wszystkiego. Musiałem umożliwić wskrzeszenie kogokolwiek. Ares przyłączył się do naszej ekspedycji, mieliśmy więc jego sygnaturę radiacyjną wraz ze wspomnieniami. Tylko że musiały się one skończyć tysiące lat temu…

– Dorian też dwukrotnie umarł na Antarktyce. Ares mógł uzupełnić luki.

– Tak… to jest możliwe. Ares mógł bez trudu wprowadzić dodatkowe wspomnienia. Dorian być może nawet na własne oczy zobaczył sporo minionych wydarzeń w trakcie swojego wskrzeszania. Co do Kate, niewątpliwie wspomnienia ukryte w zakamarkach jej umysłu wywierały pewien wpływ i determinowały jej decyzje, tak jak działanie podświadomości. – Odszedł kilka kroków. – Została genetyczką, by badać anomalie systemu nerwowego. Podświadomie szukała sposobu na ustabilizowanie genu atlantydzkiego, by w ten sposób dokończyć podjęte dzieło. Niezwykła historia.

Janus zamyślił się, jakby przebywał duchem w zamierzchłej przeszłości.

– A co dalej działo się z panem? – odezwał się po chwili David, nie bardzo wiedząc, o co jeszcze pytać.

– Nic takiego. Przez trzynaście tysięcy lat nie działo się ze mną nic. Sądziłem, że podjęta przeze mnie próba wskrzeszenia zmarłej towarzyszki zakończyła się niepowodzeniem. Moja ostatnia opcja polegała na tym, żeby popełnić samobójstwo w mojej sekcji, po uprzednim zaprogramowaniu własnego wskrzeszenia w innej części. Jednak nie byłem w stanie się na to zdobyć. Widziałem, co stało się z moimi pobratymcami, którzy zginęli gwałtowną śmiercią, zamkniętymi w tubach pod Antarktyką, uwięzionymi w wiecznym czyśćcu. Zamknąłem się więc w tubusie i tam pozostałem przez trzynaście tysięcy lat. Zamierzałem przeczekać jak najdłużej w nadziei, że coś się wydarzy, coś się zmieni.

David od razu się zorientował, na czym polegała zmiana, do której w końcu doszło. Na Antarktyce David powstrzymał Doriana i jego ludzi, dzięki czemu Kate i jej ojciec mogli uciec. W Gibraltarze jej ojciec doprowadził do eksplozji dwóch ładunków atomowych, niszcząc fragment lądownika, który wykopał.

– Wybuchy atomowe?

– Tak. Fala uderzeniowa przemieściła kawałek lądownika, w którym się znajdowałem, bliżej Afryki Północnej. A dokładniej w pobliże Maroka i Ceuty. Natychmiast aktywowałem moje łącze ze statkiem. Zobaczyłem, co stało się w Gibraltarze, potem zaś połączyłem

się z Antarktyką i obejrzałem dokumentację stamtąd. Dowiedziałem się, że poświęcił pan życie, aby ocalić mężczyznę, kobietę i dwóch chłopców. Ten drugi – którego imienia wtedy jeszcze nie znałem, a teraz wiem, że nazywa się Dorian – otóż ten okazał się znacznie mniej rycerski. Pan postąpił według ludzkiego kodeksu, według naszej moralności. Okazał pan szacunek dla ludzkiego życia. Ponieważ znam Aresa, wiedziałem, co wydarzy się dalej. Wiedząc, że pan i Dorian jesteście nieprzyjaciółmi, rzuci was przeciwko sobie, a następnie wykorzysta zwycięzcę do swoich celów. Postanowiłem rozpocząć zapis pańskich danych. Aby przechwycić pańską sygnaturę radiacyjną, musiałem na krótką chwilę ujawnić mój awatar. Resztę pan wie. Po śmierci obudził się pan w części statku, która przez tak długi czas była moim więzieniem. Zaprogramowałem tubusy na samodestrukcję, aby mieć pewność, że ruszy pan przed siebie, na zewnątrz.

– Dlaczego? Czego pan po mnie oczekiwał?

– Przekonałem się już, jakim jest pan człowiekiem. Liczyłem na to, że będzie pan ratował innych ludzi. Wiedziałem, że pan to zrobi. Ponadto dokonał pan czegoś innego, czegoś więcej – doprowadził mnie pan do leku.

– Tego nie mógł pan przewidzieć – zauważył David.

– Nie. Nie miałem pojęcia, że tak się stanie. Krótko mówiąc, po raz pierwszy od trzynastu tysięcy lat moja część pojazdu znalazła się w pobliżu stałego lądu. Mogłem uciec. Świat, który odkryłem, przyprawił mnie o zgrozę. Zwłaszcza Immari. Jestem jednak naukowcem i pragmatykiem. Wówczas nie wiedziałem, że istnieje Continuity. Na ile mogłem się zorientować, to właśnie Immari przeprowadzali najbardziej zaawansowane eksperymenty genetyczne. Przyłączyłem się do nich, mając nadzieję, że wykorzystam ich potencjał, aby znaleźć lek.

– Właśnie, pański lek. Jest fałszywy, zgadza się?

– Nie, jest całkiem realny. Już mówiłem.

– Ale jak działa? – spytał David.

Janus spojrzał na kamienny sarkofag znajdujący się na skraju złotego blasku roztaczanego przez kubik.

– Dokonuje korekcji, poprawia pewien błąd. Za jego sprawą dzieje się coś, co zaniedbałem bardzo, bardzo dawno temu.

– Proszę mówić do mnie po ludzku.

Janus nie zwrócił uwagi na Davida. Wpatrywał się w sarkofag.

– Alfa był ostatnim niezbędnym elementem. Nie do wiary, że przechowali go przez tyle stuleci.

– Ostatnim elementem czego?

– Terapii, która cofnie wszystkie nasze genetyczne aktualizacje – wszystko, razem z genem atlantydzkim. Ludzie, którzy pozostaną na tej planecie, będą dokładnie tacy jak wtedy, gdy ich znaleźliśmy.

Rozdział 91

U wybrzeży Włoch

Te ostatnie słowa Doriana były dla Kate ciosem prosto w serce, wiedział o tym doskonale. Znał ją dobrze. Była wrażliwą istotą, którą tak łatwo było manipulować. Mógł grać na niej jak na pianinie.

Miała teraz zamknięte oczy, ale on wiedział, że myśli o nim.

Stał w pokoju o siedmiu drzwiach. W rękach trzymał broń gotową do strzału. Otworzyły się drzwi i wszedł ktoś w skafandrze środowiskowym, niósł drugą osobę. Dorian strzelił najpierw w bezwładne ciało, które niósł uciekinier. Uderzenie rozerwało je na strzępy i cisnęło obojgiem o drzwi.

Ten jeszcze żywy skulił się i próbował podnieść martwe ciało. Dorian podszedł i znowu uniósł broń. Tamten wstał. Dorian strzelił, trafił w sam środek skafandra, ale cel był już w drzwiach. Zdołał uciec.

Dorian w pierwszym odruchu chciał go ścigać. Podbiegł do panelu kontrolnego i zaczął operować palcami. Ale było już za późno. Wróg znalazł się w części statku na dnie Cieśniny Gibraltarskiej i nie miał możliwości ucieczki. Dobrze mu tak, czeka go wieczność w grobie na morskim dnie.

Zajął się teraz programowaniem drzwi portalu, żeby dostać się na ich statek kosmiczny. Miał już terapię genetyczną, która była mu potrzebna, aby dokonać ostatecznej transformacji. Jeżeli wejdzie w posiadanie statku, będzie mógł pomścić swój lud.

Panel kontrolny nie reagował. Dorian przyglądał mu się. Uczeni zablokowali i zamknęli swój statek. Bardzo sprytnie. Są przebiegli, ale

ja jestem przebieglejszy – stwierdził.

Wyszedł z pomieszczenia, w którym znajdowały się drzwi do portali i stanął na korytarzu. Doskonale znał ten korytarz, był tu już wcześniej. Syknęły otwierające się drzwi.

Ten sam pokój. Teraz wiszą w nim trzy skafandry, a na ławeczce leżą trzy pojemniki. Wyszedł z powrotem i powędrował do laboratorium. Zaprogramował walizki, a następnie sięgnął po lśniący cylindryczny zasobnik, w którym umieścił ostateczną terapię.

Opuścił statek. Przestrzeń na zewnątrz była lodową katedrą, jaką widział wcześniej.

Postawił walizkę i nacisnął kilka miejsc na panelu kontrolnym wbudowanym w skafander. Pojemnik otworzył się z wolna. Jakby rozpłynął się, zamgliło go, następnie srebrzystobiały fluid, w rzeczywistości stop, zawirował nad ziemią, a potem wzniósł się wyżej, wijąc się niczym kobra wstająca z koszyka do tańca. Srebrzysta kolumna rozdzieliła się na dwa świetliste słupy, które następnie złączyły się z hukiem. Po obu stronach wysunęły się macki, aż lśniący portal stanął otworem. Dorian od

razu wiedział, co to takiego: tunel czasoprzestrzenny. Przejście prowadzące właśnie tam, dokąd potrzebował się udać.

Dorian postąpił naprzód.

Stał na szczycie góry. Nie, to było coś więcej niż góra. Wulkan. Fale płynnej skały jarzyły się i kłębiły pod jego nogami. Na otaczających wyspach kwitł tropikalny raj.

Wyciągnął przed siebie pojemnik, po czym cisnął go w masę płynnej magmy. Co to takiego?

Jego umysł odpowiedział: „Plan awaryjny. Jeśli nie powiedzie mi

się, jeżeli statek naukowców mnie uwięzi, transformacja genetyczna i tak nastąpi”. To tylko kwestia czasu, wulkan prędzej lub później wybuchnie, wystrzeli w powietrze materiał genetyczny i rozproszy go na cały świat.

Uruchomił drugi portal i powstało kolejne przejście. Wszedł do tunelu.

Znalazł się w pomieszczeniu kontrolnym statku naukowców. Pojazd był zagrzebany głęboko pod powierzchnią, ale z tym potrafi sobie poradzić, i to prędko. Zbliżył się do konsolety przyrządów, uruchamiał po kolei systemy pojazdu. Odwrócił się.

Czy to… Powietrze… Zaczynało brakować powietrza. Tak, czuł, że się dusi. Dorian był przygotowany na takie ryzyko. Spodziewał się, że ten naukowiec zechce schwytać go w pułapkę lub uśmiercić; nie miał

jednak wyboru, musiał spróbować. Nie miał na co czekać, to nie miałoby sensu. Teraz usiłował skupić się na bieżącym problemie.

Ile czasu mu zostało? Przebiegł przez pomieszczenie. Jego umysł pracował gorączkowo, rozważał możliwe opcje.

Wahadłowiec ratunkowy. Ale nie, nie miał dokąd uciec. Zresztą statek był zagrzebany na co najmniej dwieście metrów pod

powierzchnią, może głębiej. Jaka jest procedura?

Czy mieli na pokładzie cokolwiek służącego do budowania portali? Czy wolno im było mieć coś takiego? Nawet jeżeli posiadali taką technologię, nie znajdzie jej w tak krótkim czasie.

Skafandry EVA. Tak, skafander wytwarza tlen.

Czuł, jak z sekundy na sekundę powietrze jest coraz rzadsze. Zatrzymał się i dotknął dłonią ściany, uruchamiając w ten sposób skafandry. Gdzie mogą być? Blisko śluzy powietrznej.

Jego oddech stał się chrapliwy. Próbował przełknąć ślinę, ale nie był w stanie tego zrobić. Gorączkowo studiował mapę. Potrzebował innej opcji.

Tuby ratunkowe. Blisko. Chwiejnym krokiem przeszedł korytarz. Drzwi rozsunęły się i upadł na podłogę. Przed sobą widział sześć lśniących przejrzystych tubusów. Wpełzł dalej.

Cóż za ironia – pomyślał. Spędzić wieczność w tubusie, głęboko pod powierzchnią. Oto mój los. Nie zdołam przed nim umknąć. Nigdy nie wyjdę na spotkanie śmierci, nigdy nie spełnię swojego przeznaczenia. Moja armia nigdy nie powstanie, a ja nigdy nie spocznę.

Tubus otworzył się i Dorian wczołgał się do niego.

Dorian znów znajdował się w helikopterze. Powiew powietrza owiewał jego twarz, w uszach dudnił łoskot rotoru.

Wreszcie wszystko zaczynało mieć sens. Wszystkie skrawki informacji zaczęły tworzyć jedną całość. Teraz miał już pełny obraz.

Portal w Niemczech. Prowadził do statku, do Aresa. Wyśmienicie.

Kate. Kate przejęła wspomnienia atlantydzkiej uczonej. Tylko ona potrafi otworzyć statek i uwolnić Aresa. Ares i Dorian razem dokończą swojego dzieła na Ziemi i przewiozą armię na wojnę ostateczną. Wkrótce potem nastąpi zwycięstwo.

Dorian wpatrywał się w Kate. Siedziała naprzeciwko niego z zamkniętymi oczami.

Słyszał w myślach słowa Aresa. Ona jest kluczem do całości. Za jakiś czas, całkiem niedługo, zdobędzie pewną informację, czyli kod. Ten kod jest kluczem do mojego wyzwolenia. Musisz schwytać ją i

sprowadzić tutaj, ale nie prędzej niż zdobędzie ten kod.

Dorian podziwiał geniusz Aresa. Dopiero teraz dotarło do niego całe znaczenie planu Atlanty. Czuł… zachwyt. Dorian wreszcie spotkał kogoś równego sobie. Nie, kogoś, kto go przewyższał. Tylko że Ares był kimś jeszcze, teraz Dorian to wiedział. Ares obmyślił cały ten plan po części dla niego, aby on, Dorian, dojrzał i wzrósł. Szarada na Antarktyce to wyzwanie, by odnaleźć Kate. Tak jakby Ares go prowadził, był jego mentorem. Tylko że to też za mało, nie dość powiedziane. Ares był czymś więcej niż jego mistrzem. Dorian nosił w sobie część Aresa, jego wspomnienia i jeszcze coś – jego pragnienia i niespełnione sny.

Ojciec. Oto najwłaściwsze słowo. Tym właśnie był dla niego Ares. A wkrótce znów będą razem.

Dorian próbował wyobrazić sobie ich spotkanie, co powie on, co odpowie Ares. A potem… Czego jeszcze zechce nauczyć go Ares? Czego Dorian dowie się o sobie samym? Wiedział już. Tego pragnął naprawdę. Chciał rozwikłać największy sekret ze wszystkich – jak stał się tym, czym był.

Ares i odpowiedzi znajdowali się za portalem. Wkrótce go przebędą.

Rozdział 92

Ośrodek Zapobiegania i Przeciwdziałania Epidemii

Atlanta, Georgia

Paul Brenner otworzył drzwi i wszedł do izolatki, w której leżał jego siostrzeniec.

– Jak się czujesz?

Chłopiec popatrzył na niego. Chciał się odezwać, lecz słowa nie wybrzmiały. O co tu chodzi? – przemknęło przez myśl Paula.

Sprawdził funkcje życiowe – wszystko w normie. Pod względem fizycznym chłopak doznał cudownego ozdrowienia. Paul potarł skronie. Co się ze mną dzieje? Dlaczego nie mogę jasno myśleć? Jego umysł jakby pogrążył się we mgle, w mętnej chmurze, z której nie umiał się wydostać.

David usiłował pojąć sens słów Janusa.

– Cofasz nas do epoki kamienia? Przeprowadzasz… dewolucję?

– Zapewniam wam bezpieczeństwo. Czy niczego nie zrozumiałeś? Przecież mówiłem. Mój lud jest ścigany przez nieprzyjaciela, którego potęgi nie potrafisz sobie uzmysłowić. Teraz macie w sobie część z nas. Regresja, dewolucja – to wasza jedyna szansa. Ocali wasz gatunek.

– Tylko czy będziemy jeszcze tym samym gatunkiem? Nie możemy się cofnąć. Nie zgodzę się na to.

– Szanuję to, panie Vale. Cóż, właśnie dlatego pana wybrałem – bo walczy pan o swoich pobratymców i jest pan gotów się dla nich poświęcić. Postępuje pan zgodnie z kodeksem ludzkim. Jednak w tej chwili on pana zawodzi. Właśnie usłyszał pan historię swojego świata i swojego gatunku. Ssaki naczelne, które zeszły z drzew i walczyły o byt na sawannach, cechowała szczególna zdolność przetrwania. Trzeba by spytać szympansy i goryle, czy nie wolałyby jednak pozostać w

koronach drzew. Tam żyło się łatwiej, jednak ci, którzy odważyli się wyjść z lasu, którzy wybrali trudniejszą drogę, stali się silniejsi,

dostosowali się i ewoluowali – i ta właśnie garstka przetrwała. Plemiona, które powędrowały ku morzu, kiedy wybuchł Toba, też miały gen przetrwania. Jest on definiującą cechą waszego gatunku. Dzięki niemu przetrwacie tę próbę. – Janus spojrzał w stronę tunelu. – Kubik już się przebił…

David pochwycił lampę.

– Ta rozmowa jeszcze nie jest skończona.

– Skończyła się już wieki temu, panie Vale.

David szedł przodem, za nim zaś tunelem podążali Janus i Milo. Zmierzali w stronę promieni słońca, które jaśniały u ujścia korytarza. Jaśniejący żółty sześcian unosił się w powietrzu tuż za nowo powstałym wyjściem.

David pierwszy wyszedł na zewnątrz. Wpadł do pokoju z pistoletem maszynowym gotowym do strzału. Żadnych oznak życia. W kącie kałuża krwi. David podszedł ostrożnie, lękając się tego, co zobaczy.

Kamau. Rana w klatce piersiowej.

David pochylił się i dotknął palcami szyi przyjaciela. Poczuł dotyk chłodnej skóry i brak pulsu. Nie mógł się jednak zdobyć na to, by w to uwierzyć.

Janus i Milo spoglądali na niego. Pewnie żaden z nich nie wiedział, co powiedzieć.

David wyprostował się w końcu i podszedł do komputera Kate. Zamknął go i wrzucił razem z resztą sprzętu do plecaka.

– Ruszamy stąd.

Wyszli na plac, ale śmigłowca już tam nie było. Odwrócił się w stronę Janusa.

– Co teraz? Przecież nie dogonimy ich, nim dotrą do Niemiec. Nie zdążymy.

– Istnieje alternatywa – stwierdził Janus. – O ile na czas

znajdziemy się, gdzie trzeba.

– Rycerze mają samolot – podpowiedział Milo. – Umie pan pilotować, panie Davidzie?

– Umiem pilotować wszystko, co lata – odpowiedział David.

Czasami nieco większy problem stanowi lądowanie, ale o tym nie wspomniał. Po co ich niepokoić?

Dorian spoglądał, jak morze pod jego stopami przeszło w ląd. Włochy. Wkrótce znajdą się w Niemczech, a zaraz potem dotrą do portalu.

Plaga zmiażdżyła Europę kontynentalną. NATO postradało jakiekolwiek znaczenie obronne już dużo wcześniej i poświęciło wszystkie siły ratowaniu chorych. Nic nie mogło go powstrzymać.

Kate otworzyła oczy. Dorian gapił się na nią. Nawet nie zamrugała. Nie bała się go. Już nie. Wiedziała, kim jest, i zdawała sobie sprawę, kim jest ona sama. Tym razem historia się nie powtórzy.

– Jak tam, Kate? – spytał Dorian z przekąsem.

Odpowiedziała beztrosko:

– Może być.

Pół godziny później helikopter wylądował i Dorian wyprowadził ją na zewnątrz, na płytę lądowiska.

Wokół portalu stały wozy terenowe, a pośród zimnej, cichej nocy na ich karoseriach połyskiwały odblaski białego światła.

Minęli je, Kate ujrzała, że na ziemi wokół leżą martwi żołnierze – ofiary zarazy. Rząd niemiecki posłał wojsko, żeby pilnowało portalu, ale żołnierze zachorowali. Ci, którzy nie umarli, z pewnością uciekli.

Dorian ciągnął ją za sobą w stronę jaśniejącego wejścia do tunelu czasoprzestrzennego.

– Trzymaj się blisko – zawołał przez ramię do Shawa. – Zamknie się zaraz po naszym przejściu.

Shaw dogonił ich, po czym we trójkę wkroczyli w światłość; i już

po chwili znaleźli się w zupełnie innym miejscu.

Kate przypominało ono korytarze katakumb pod Antarktyką. Jednak nie, te były węższe. Znała to miejsce. To był jej statek – pojazd do dalekich podróży kosmicznych, którym przybyli tutaj razem z Janusem.

Chciała odetchnąć, ale przyszło jej to z trudem. Poczuła na sobie spojrzenie Doriana, jednak zanim zdążył się odezwać, powietrze zaczęło wypełniać przestrzeń. Czyżby statek rozpoznał Kate? Wracał do życia, skoro powróciła? Tak, właśnie tak.

Dorian szarpnął ją za ramię i pociągnął za sobą pogrążonym w półmroku korytarzem. Zatrzymał się na rozwidleniu. Próbował sobie przypomnieć, dokąd iść. Albo którędy szedł?

– Tędy – zadecydował.

Paciorki świateł w podłodze i suficie stały się jakby jaśniejsze. Nie, to po prostu Kate uświadomiła sobie, że jej oczy przywykły do półmroku.

Zachodziła w niej jeszcze inna zmiana, głęboka i istotna. Powróciło ostatnie wspomnienie – to o śmierci pod Antarktyką, z rąk Aresa czy też

Doriana. Przemiana dokonała się definitywnie.

Kate zawsze miała problemy w relacjach z otoczeniem. Nie potrafiła spontanicznie nawiązywać kontaktu. Rozpaczliwie pragnęła bliskości, ale zawsze przychodziło jej to z trudem, musiała na to ciężko zapracować.

Sądziła dotąd, że właśnie z tego powodu zajęła się studiowaniem autyzmu, że chciała stworzyć lek dla tych, którym brakowało w systemie nerwowym naturalnych mechanizmów pomagających funkcjonować w społeczności, operować językiem. Teraz wiedziała, że powodowała nią o wiele głębsza motywacja.

Dorian nie mylił się, była naiwna, łatwowierna. Łatwo było ją oszukać. Teraz jednak rozgrywała strategiczną grę i dysponowała przy tym wszystkimi danymi. Znała pozostałych graczy. Wiedziała, jaki ruch należy wykonać. Wiedziała, że jest sprytniejsza i zwycięży.

Rozdział 93

Lotnisko w okolicach Ceuty

David nie oszczędzał paliwa. Nie było obawy, że go zabraknie, bo bak był pełny; mógł więc lecieć z maksymalną prędkością.

Na horyzoncie pojawiły się umocnienia Ceuty. David uruchomił radio i nawiązał rozmowę z wieżą kontrolną. Działa elektromagnetyczne mogłyby bez trudu unicestwić samolot, a David nie miał przecież pewności, jaką sytuację zastanie. Jednak nie było innego wyjścia.

Odpowiedziano mu natychmiast.

– Zgoda na lądowanie, panie Vale.

Nie było to miękkie lądowanie, wręcz przeciwnie, jednak żaden z jego pasażerów nie zaprotestował. Bądź co bądź, znaleźli się na ziemi cali i zdrowi, a przede wszystkim żywi. I wciąż jeszcze istniała szansa, że Kate także żyje. Kiedy wysiadali z samolotu, David spostrzegł zmierzający w ich stronę konwój samochodów. Odruchowo mocniej pochwycił karabinek.

Samochody zatrzymały się i otworzyły się drzwi pierwszego humvee. Wysiadła z niego przywódczyni Berberów – ta sama, która najpierw napiętnowała go, a potem pomogła mu zdobyć bazę – i powitała go z uśmiechem na twarzy.

– Już myślałam, że nigdy więcej cię nie zobaczę.

– Wzajemnie.

Spoważniała.

– Wróciłeś, by objąć dowodzenie?

– Nie. Wpadłem tylko po drodze. Potrzebuję samochodu.

Piętnaście minut później David pędził już jeepem przez pustynne wzgórza. Zbliżali się do miejsca, w którym po swoim wskrzeszeniu wyszedł na zewnątrz, ubrany w mundur Immari.

– Nie trafię do wejścia – zawołał David w stronę Janusa.

– Pokażę panu – odpowiedział Janus.

Davidowi zdawało się, że jadą całą wieczność. Stawało się coraz stromiej, wyboje były coraz większe i coraz bardziej zdradliwe. W jego wyobraźni każda sekunda mijała bezpowrotnie, a z każdą z nich szansa

uratowania Kate wymykała im się z rąk.

Wreszcie Janus dotknął jego ramienia.

– Proszę się tutaj zatrzymać.

David podjechał do stromej skalnej ściany. Nim zdążył całkowicie wyhamować wóz, Janus już wyskoczył i ruszył zdecydowanym krokiem. David i Milo dogonili go.

– Co właściwie chcemy zrobić? – zawołał David.

Podczas jazdy Janus nie chciał wyjawić żadnych szczegółów swojego planu, co niezbyt odpowiadało Davidowi.

– Wszystko po kolei – odkrzyknął Janus.

Zniknął za załomem skalnym, a kiedy David też się tam znalazł, uczonego już nie było. David rozejrzał się dookoła. Powierzchnia skały po jego lewej stronie wyglądała jak to miejsce, z którego się wyłonił, lecz nie mógł stwierdzić tego z całą pewnością.

– Halo! – zawołał.

Podbiegł do skały i dotknął jej dłonią. Kamień. Przeszedł kilka kroków tam i z powrotem. Milo stał bez ruchu, jakby czekał na coś w kolejce.

– Janus! – wrzasnął David.

Janus go zdradził. Od samego początku na tym polegał jego plan…

Chwilę później Janus wyszedł dosłownie z litej skały, a kiedy to zrobił, rozpłynęła się za nim projekcja kamiennej ściany.

– Musiałem wyłączyć pole siłowe. Chodźmy.

– Aha. Cholera, mogłeś powiedzieć… – David potrząsnął głową i ruszył za Janusem, który ich poprowadził tunelem wydrążonym przez kubik, a więc drogą, którą poprzednio David przebył w przeciwną stronę.

Wsiedli do tej samej windy, którą posłużył się David. Za poprzedniego pobytu Davida wszystkie drzwi były zamknięte. Teraz otworzyły się, gdy do nich podeszli. Janus skręcił w lewo, wraz z nim znaleźli się w pomieszczeniu o czterech drzwiach.

– I co teraz? – spytał David.

– Teraz zaczekamy. O ile się nie mylę, Kate będzie wiedziała, co zrobić. Nie tylko otworzy rezurektor i wypuści z niego Aresa, otworzy też cały statek. Otworzy go, żeby nas wpuścić. Będziemy mieli mało, bardzo niewiele czasu, żeby zrobić, co do nas należy.

Janus wyjaśnił mu szczegóły planu, David mógł tylko przytakiwać. Znalazł się w obcym sobie świecie, nie miał wyboru, mógł tylko zaufać Atlancie.

David wręczył Milo pistolet.

Milo spojrzał na broń, nie wziął jej do ręki. Cofnął się o krok.

– Milo, jeżeli ktoś poza nami wejdzie przez te drzwi, musisz strzelać.

– Nie mogę, panie Davidzie.

– Ale musisz…

– Wiem, że musiałbym to zrobić, żeby przeżyć. Ale tego we mnie nie ma. Wiem, że jeśli nadejdzie czas, nie zdołam pociągnąć za spust. Nie potrafię odebrać komuś życia. Podczas mojej wędrówki w

poszukiwaniu Arki na Malcie wiele się nauczyłem. A najważniejsze, że dowiedziałem się, kim naprawdę jestem. Przykro mi, że muszę pana zawieść, panie Davidzie, ale nie potrafię pana okłamać i nie będę udawał kogoś, kim nie jestem.

David skinął głową.

– Zapewniam cię, Milo, że mnie nie zawiodłeś. Mam nadzieję, że nigdy nie będziesz miał ani powodu, ani okazji, żeby to się miało zmienić.

Myślał przez chwilę o sobie samym, o dniach spędzonych na studiach i nauce – zanim runął wysokościowiec, a z gruzowiska rozpoczęła się droga Davida ku zemście.

Janus podszedł do ściany. Gdy zbliżył się, otworzył się w niej panel. Wyjął drugi żółty kubik i wsunął palce w żółtą poświatę, jaka się wokół niego rozeszła.

Wręczył przedmiot Milo.

– To podobne narzędzie do tego, którym posługiwałem się w katakumbach na Malcie. Nie odbierze życia, natomiast obezwładni każdego w swoim zasięgu. Ciebie też, Milo. Rzecz jasna, na Atlantów

nie zadziała. Może jednak dać ci nieco czasu, może nawet tyle, żeby zdążył nadciągnąć sprzymierzeniec.

– Ma pan jeszcze coś ciekawego z broni? – zainteresował się David.

– Nic, co mogłoby się panu przydać. Wystarczy, że postąpi pan zgodnie z planem. Proszę pamiętać, że ma pan natychmiast podążyć za moim kubikiem.

Janus zbliżył się do drzwi portalu i podniósł w górę kubik, gotów go wypuścić.

– Chcę dostać lekarstwo na zarazę, zanim przejdziemy na drugą stronę.

– Powiedziałem panu, panie Vale, że ta dyskusja jest już dawno skończona. Pan i Kate posiadacie gen atlantydzki w czystej formie, więc wy się nie zmienicie. Zostaniecie takimi, jakimi jesteście.

– Nie mogę się na to zgodzić.

– Pańska zgoda jest zbędna.

Dorian przyprowadził Kate przed podwójne wrota. Pogmerał przy panelu, drzwi się rozwarły.

W pomieszczeniu stało siedem tubusów. W środkowym przebywał Ares. Jego oczy podążały za nimi, zimne, bez zmrużenia powiek.

Dorian spoglądał na niego przez długą chwilę.

– Uwolnij go – rozkazał, nie patrząc na Kate.

Uniosła związane dłonie i zakręciła młynka palcami.

– Najpierw ty musisz mnie uwolnić.

Dorian warknął:

– Poradzisz sobie.

– Nie, nie mogę. Nie zdołam uruchomić systemu ze związanymi rękami. Rozwiążcie mnie, to go wam wypuszczę – umilkła. – Co jest z wami? Boicie się mnie? Myślicie, że we dwójkę nie dacie mi rady?

Właściwie we trójkę?

Dorian skinął na Shawa, który wydobył nóż szturmowy i przeciął trytytkę.

Kate podeszła do panelu kontrolnego. Czuła na sobie spojrzenie Aresa.

Następny ruch określi definitywnie jej los, a także przyszłość wielu innych istot.

Teraz nadeszły jeszcze wyraźniejsze wspomnienia – teraz widziała w nich postacie, nie miejsca.

Janus. Przez tysiące lat zbadali setki światów. On zawsze pozostał taki sam, ona zaś zmieniła się gdzieś po drodze. Nabrała współczucia, skłonności do refleksji, silniejszej motywacji. I zapragnęła żyć z kimś bardziej podobnym do siebie samej – obdarzonym zarówno intelektem, jak i pasją. Z kimś takim jak David.

Co do Janusa zaś, jedna rzecz mocniej od pozostałych utkwiła w jej pamięci – był to najmądrzejszy z ludzi, jakich kiedykolwiek spotkała. Na

to właśnie liczyła. Przejście, które się wytworzy, nie pozostawi marginesu na błąd.

Z panelu uniósł się obłok błękitnego blasku. Wokół niej rozbłysły światła, inne panele powróciły do życia.

Tubus rozsunął się i Ares wyszedł na zewnątrz.

– Dobra robota, Dorianie.

– Teraz!

Drzwi portalu otworzyły się i Janus rzucił się do przodu. David szedł tuż za nim.

Janus cisnął kubikiem w głąb korytarza; przyrząd popędził, zostawiając za sobą żółtą smugę światła.

Zadaniem kubika było odnaleźć Kate i zaprowadzić do niej Davida, żeby mogli oboje wrócić przez portal. Janus obiecał Davidowi, że zajmie się statkiem. Nie pozwoli, by wpadł w ręce Doriana czy Aresa.

David pędził za kubikiem. Z sąsiedniego korytarza dobiegał łoskot butów Janusa.

Gdy tylko Ares wyszedł z rezurektora, Kate jednym susem dopadła

Doriana. Jej atak zupełnie go zaskoczył. Trzasnęła go pięścią prosto w szczękę, aż zatoczył się na ścianę, a potem upadł. Wylądowała na nim, ale poczuła, że Shaw chwyta ją i ciągnie w tył. Co z tego, dywersja się powiodła. Czy zyskała na czasie wystarczająco dużo? Odpowiedź nadeszła w postaci oślepiającego błysku żółtego światła, który wybuchł w pomieszczeniu.

David jeszcze przyspieszył biegu. Przed sobą widział kubik, który wpadł do pomieszczenia. Przez drzwi widać było potężny błysk. David usłyszał krzyk. Ostatni wysiłek…

Shaw krzyczał z bólu. Upadł na podłogę obok Kate i Doriana, wił się, a jego ciałem wstrząsały drgawki.

Kate była już na nogach. Znalazła się w drzwiach, kiedy ktoś ją pochwycił. Próbowała się szarpnąć, ale objęły ją mocne ramiona.

– Prędko – zawołał David.

Pobiegli korytarzem.

W uszach Doriana dzwoniło, plamy latały mu przed oczami. Ktoś nim szarpał. Panel na przeciwległej ścianie eksplodował. Co to jest? Cały statek zadrżał.

Ares wymierzył mu policzek i ujął jego twarz dłońmi.

– Skup się, Dorianie. Janus uruchomił procedurę samozniszczenia. Musimy uciekać.

Podniósł Doriana i wywlókł go z pokoju.

Kątem oka Dorian ujrzał leżącego na podłodze, obezwładnionego

Shawa. Dorian chwycił się krawędzi drzwi.

– Adam!

Ares odciągnął go, a w tym czasie drzwi się zasunęły.

– Musimy go zostawić. Nie bądź głupcem, Dorianie.

Pociągnął go korytarzem. Kolejny wybuch cisnął ich na podłogę.

Dorian dźwignął się i na czworakach ruszył w stronę pomieszczenia, z którego wciąż dobiegały rozpaczliwe krzyki Shawa.

Ares chwycił Doriana za ramiona i przycisnął go do ściany.

– Nie zostawię cię. Jeżeli go nie porzucisz, zabijesz nas obu, a on i tak zginie. Wybieraj, Dorianie!

Dorian potrząsnął głową. Jego brat, jedyna bliska mu istota… Nie potrafił się na to zdobyć.

Dłonie potrząsały jego ramionami, waliły nim o ścianę.

– Wybieraj!

Dorian jakby z zewnątrz widział, jak odwraca się plecami do Adama, jedynego człowieka w całym świecie, który coś dla niego znaczył. A potem już biegli – on i Ares.

Znowu wybuch. Nie zdążą.

Janus wprowadził do systemu ostatnią sekwencję poleceń. Cofnął się i oglądał na ekranach, jak eksplodują i ulegają dekompresji poszczególne sekcje statku. Wkrótce potężny pojazd kosmiczny miał się stać bezużytecznym wrakiem.

Ale ona będzie bezpieczna. Tylko to się liczyło – tylko po to przybył tutaj i na którykolwiek z setek światów.

Kolejna eksplozja wstrząsnęła statkiem. Wkrótce nadejdzie po niego śmierć. Wreszcie tego dokonał – oddał życie, by ją ocalić. Każdego dnia przez trzynaście tysięcy lat, kiedy przebywał uwięziony pod wodami Cieśniny Gibraltarskiej przysięgał sobie, że to zrobi. To takie łatwe, takie proste – pomyślał.

Janus wiedział, dlaczego – już nigdy się nie obudzi, nie zmartwychwstanie. Nie będzie dźwigał przez życie brzemienia pamięci o swojej śmierci, nie grozi mu niekończąca się agonia, jak tamtym na statku Aresa. Umrze ze świadomością, że ocalił jedyną osobę, która była mu bliska. W tej chwili rozumiał dzieje ojca Kate i jego poświęcenie w Gibraltarze. I Martina. Kto wie, może podgatunek 8-4-7-2 zaszedł dalej niż mu się zdawało? Cóż, nawet gdyby tak było, teraz to już bez znaczenia. Następny wybuch wstrząsnął pomieszczeniem kontrolnym,

Janus stanął mocniej na nogach.

Jak długo to jeszcze potrwa? Być może pozostało mu jeszcze dość czasu, aby naprawić ostatni błąd. Uruchomił komunikator awaryjny do uzyskiwania łączności transkosmicznej. Odkaszlnął i stanął wyprostowany.

– Nazywam się doktor Arthur Janus. Jestem uczonym i obywatelem dawno upadłej cywilizacji.

Przez podwójne wrota wpadli do pomieszczenia, w którym znajdowały się trzy portale. Ares zajął się obłokiem światła przy panelu. Dorian był jak sparaliżowany, oniemiały. Ares przeciągnął go na drugą stronę portalu dosłownie w tej samej chwili, w której podmuch wybuchu omiótł ściany.

Dorian znalazł się w pomieszczeniu, które widział już wcześniej – tym o siedmiu drzwiach. Ares stał pochylony i oddychał ciężko, a dłonie oparł o kolana. Kiedy odzyskał oddech, wyprostował się.

– Teraz widzisz, Dorianie. Chcą cię osłabić. Chwytają za samo serce. Powstrzymują. Próbują uniemożliwić ci spełnienie tego, co musisz uczynić, abyś mógł przeżyć. – Wyszedł z pomieszczenia.

Dorian odruchowo ruszył za nim. Miał wrażenie, jakby znalazł się poza własnym ciałem. Nie czuł już nic, żadnej reakcji.

Ares zatrzymał się u wejścia do wielkiej komory, w której umieszczono niekończące się rzędy tubusów.

– Teraz jesteś gotowy Dorianie. Ocalimy ich. Od dzisiaj to twój lud.

Rozdział 94

Okolice Ceuty

Kate przemknęła przez portal i upadła na ziemię; sekundę później David wylądował obok niej. Portal natychmiast się za nimi zamknął.

Milo od razu znalazł się przy Kate i pomógł jej wstać.

– Dobrze się pani czuje, pani doktor?

– Nic mi nie jest, Milo. Dziękuję.

Przypadła do panelu obok drzwi portalu. Tak, połączenie ze statkiem było już zerwane, bezpowrotnie unicestwione. Janus dobrze się sprawił. Kiedy zobaczyła, że przybył po nią tylko David, od razu zrozumiała, co Janus zamierza zrobić. Był dzielny.

Widząc Davida, upewniła się w tym, że ów płomyk, ta drobinka w niej skryta, wciąż jeszcze się jarzy. Teraz musiała się pospieszyć, by utrzymać ją przy życiu.

Miała schemat statku, czy raczej tej sekcji, w której się znajdowali. To była sekcja medyczna, jedno z ich laboratoriów. Wiedziała, że sobie z tym poradzi. Zaczęła programować procedurę – terapię genetyczną, która odwróci proces rezurekcji, przebudowując jej system nerwowy. Straci wspomnienia Atlantki, ale na nowo stanie się sobą. Jej palce zawzięcie pracowały przy panelu.

David siadł na ziemi i przez długą chwilę patrzył na drzwi portalu. Podszedł do Kate.

– Janus powinien już wrócić…

– On już nie wróci.

Rozwiązanie było już tuż, tuż, tylko sięgnąć ręką. A do laboratorium blisko, kilka poziomów, nie więcej.

– On dał nam fałszywy lek.

Kate dokonała jeszcze kilku ostatnich modyfikacji…

– Hej! – David wziął ją za rękę. Podał jej plecak. – Terapia, którą przekazał Continuity, wszystko cofa. Zaraz znajdziemy się w epoce

Flinstonów. – Popatrzył jej w oczy. – Przyniosłem twój komputer. Możesz to naprawić?

Dopiero wtedy na niego spojrzała.

– Owszem, mogłabym. Tylko wtedy zabraknie mi czasu, żeby naprawić samą siebie.

– Co… – David przyglądał jej się uważnie. – Jak to, naprawić? Nie rozumiem.

– Chodzi o proces zmartwychwstania. Wspomnienia. Odpadam, odlatuję. Za kilka minut dokona się końcowe stadium rezurekcji. Po prostu przestanę być sobą.

Plecak wysunął się z palców Davida, upadł na ziemię.

– Co chcesz, żebym zrobiła?

Głos Kate brzmiał mechanicznie. Czekała na odpowiedź.

– Wiem, czego chcę. Chcę ciebie. Ale znam cię, znam kobietę, którą kocham. I zdaję sobie sprawę, jakiego wyboru dokonałaś, jakiego poświęcenia. Wiem tyle, ile przypomniałaś mi całkiem niedawno na

pokładzie pewnego jachtu przemierzającego Morze Śródziemne. Przypomniałaś mi, kim naprawdę jestem, więc teraz ja przypominam tobie, kim ty jesteś. Tyle jestem ci winien, mniejsza z tym, czego pragnę dla siebie.

Kate spoglądała na niego bez słowa. Tak, pamiętała dobrze tamtą rozmowę. Davida nagle ogarnęła bezrozumna rządza krwi, a Kate sprowadziła go z powrotem na Ziemię; przypomniała mu, o jaką stawkę toczy się gra. Tutaj chodziło o coś podobnego, tylko że tym razem to ona stała się nazbyt racjonalna; myślała zbyt klinicznie. Wiedziała, czego chce, i zdawała sobie sprawę ze stawki w tej grze. Jednak jeżeli się ocali, jeżeli zatrze wspomnienia, wyjdzie z tych korytarzy i powróci do życia w świecie prymitywnym, zaludnionym przez istoty, którym odmówiła ocalenia. Będzie miała na sumieniu niezliczoną rzeszę jednostek. Byłaby taka sama, jak tamci nieszczęśnicy pod Antarktyką, na zawsze już niezdolni do przeżywania szczęścia, na zawsze prześladowani wspomnieniami z przeszłości. Nigdy nie zdołałaby już uciec przed tą decyzją.

Wybór był prosty: ona albo oni. Uratować ludzi cierpiących z powodu fałszywego leku przekazanego Continuity przez Janusa lub wybawić siebie samą. Tylko że to wcale nie takie proste. Jeśli wybierze siebie, nigdy już nie będzie taka sama. Jeśli wybierze ich, być może utraci ostatnią cząstkę siebie, ostatnią iskierkę, dzięki której łączyło ją

coś z osobą, którą była dotąd.

W tej chwili nagle zrozumiała Martina. Dotarło do niej, jak ciężkich wyborów musiał dokonywać, jak bardzo poświęcił się i jakie jarzmo dźwigał przez tyle lat. Oraz dlaczego tak desperacko starał się trzymać ją z daleka od tego świata.

Nie myśląc już więcej, sięgnęła po plecak i wyciągnęła komputer. Uruchomiła program Continuity, szybko wstukała kilka komend. Zobaczyła, czego dokonał Janus. Błyskotliwe, genialne. Szukał genu atlantydzkiego w czystej formie od niepamiętnych czasów. Ta część statku, w której zawarta została baza danych dotycząca ich badań, została całkowicie zniszczona, natomiast pojazd kosmiczny został zamknięty, więc tamtejsze zasoby informacji również stały się niedostępne. Jedynym wyborem było odnalezienie ciała Alfy.

To było niezwykłe: w mapach genomu widziała teraz wszystkie endogenne retrowirusy – te, które ona sama zaszczepiła ludzkości, oraz pozostałości przemian, w których dopomogła Aresowi, a potem Dorianowi. Tak jakby pracowała nad układanką, której nie potrafiła rozwiązać w dzieciństwie, a kiedy powróciła do niej jako dorosła, dzięki nabytej wiedzy i doświadczeniu, zdołała ją ukończyć. Martin miał rację. Interwencje z czasów średniowiecza spowodowały zmiany genomu wywołujące radykalne konsekwencje. I zmiany te uniemożliwiły owe

cofnięcie terapii, które Janus usiłował dokonać za pomocą Dzwonu.

Teraz po raz pierwszy była w stanie objąć umysłem znaczenie wszystkich transformacji, dostrzec je niczym lśniące światełka w stosie gruzu. Potrafiła je wydobyć, uporządkować i stworzyć z nich inne wzorce prowadzące do innych rezultatów. Stukała zawzięcie w klawisze komputera, przeglądając możliwe scenariusze.

Baza danych Symphony – zbiór miliardów sekwencjonowanych genomów pobranych w Dystryktach Orchidei na całym świecie – stanowiła ostatni kawałek układanki. Jaka szkoda, że świat musiał stanąć na skraju zagłady, by stało się możliwe tak wielkie dokonanie.

Prawdziwe wyzwanie polegało na tym, że Kate musiała ustabilizować wszystkie zmiany genetyczne – zarówno te, których dokonała z Aresem, jak i te powstałe w wyniku interwencji Aresa – a więc stworzyć terapię, która dokonywałaby całkowitej synchronizacji w zasadzie u wszystkich: u umierających, dewoluujących i tych, którzy ulegli błyskawicznej ewolucji. Musiał z tego powstać zunifikowany, stabilny genom – niejako genom atlancko-człowieczej hybrydy.

Pracowała niemal pół godziny, nim na ekranie zabłysnął komunikat:

Zidentyfikowano jedną terapię docelową.

Kate sprawdziła jeszcze raz. Owszem, będzie działać.

Powinna w tej chwili czuć euforię i dumę, a może nawet ulgę. Przecież dla tej chwili pracowała przez całe życie, zarówno jako Atlantka, jak i przedstawicielka istot ludzkich. Wreszcie udało jej się stworzyć terapię, która będzie stanowić spełnienie dzieła jej życia – genetyczny lek, dzięki któremu zostanie ocalona ludzka rasa i będą naprawione przeszłe pomyłki. A jednak czuła się tak, jakby po prostu odrobiła zadanie, wykonała jeszcze jeden eksperyment, dochodząc przy tym do konkluzji, której się spodziewała, którą hipotetycznie zakładała, którą przewidywała przez całe życie. Tam, gdzie powinna pojawić się radość, było tylko zimne, kliniczne zainteresowanie wynikiem. Być może Atlanci nie są zdolni do odczuwania radości w taki sam sposób. Może radość zostawili za sobą cztery miliony lat temu?

Taka właśnie praca czekała ją teraz: naprawić siebie, wrócić do tej osoby, którą była przedtem. Nie wiedziała jeszcze, jakie szanse powodzenia ma ten kolejny eksperyment.

Pochwyciła telefon.

– Musimy wyjść na górę.

David wyprowadził ją ze statku. Zatrzymała się na zboczu wzgórza i przez chwilę spoglądała w dół na Ceutę. Martwi ludzie i konie leżeli rozrzuceni na wypalonej równinie ciągnącej się aż po potężne umocnienia. Teren po drugiej ścianie muru był brązowy i czerwony od rzezi, jaką spowodował David. Ostatnie szczątki statku dryfowały jeszcze po wodach zatoki, z wolna zbliżając się ku brzegowi.

Owszem, podjęła właściwą decyzję, nawet gdyby miało to oznaczać, że rezygnuje z ostatniego kawałka siebie. Teraz już była tego pewna.

Podłączyła telefon do komputera i wysłała wyniki do Continuity.

Gdy dane się załadowały, zakończyła połączenie, by następnie zadzwonić do Paula Brennera.

Odpowiedział prawie od razu, ale

sprawiał wrażenie rozkojarzonego, nieobecnego. Kate musiała mu powtarzać wszystko po kilka razy. Zrozumiała, co się stało – Paul natychmiast wprowadził w życie fałszywy lek opracowany przez Janusa i zastosował go na swojej kohorcie. Teraz Continuity było ośrodkiem promieniowania regresyjnej terapii Janusa, któremu uległ również Paul. Na to jednak Kate nie potrafiła już nic poradzić. Mogła tylko mieć nadzieję, że zdoła odczytać wysłane przez nią wyniki i będzie pamiętał, co trzeba z nimi zrobić.

Zakończyła rozmowę. Co dalej, czas pokaże.

Dorian wszedł do mrocznej jaskini.

– I co teraz?

– Teraz zaczyna się walka – odpowiedział Ares, nie spuszczając wzroku z ciągnących się na milę szklanych tubusów.

– Nie mamy statku – stwierdził Dorian.

– Zgadza się. Nie możemy przybyć do nich z wojną, lecz możemy

wojnę sprowadzić tutaj. Nie bez powodu pogrzebałem ten statek pod Antarktyką, Dorianie.

Rozdział 95

Ośrodek Zapobiegania i Przeciwdziałania Epidemii

Atlanta, Georgia

Paul Brenner oparł się o ścianę. Zupełnie nie mógł się skoncentrować. Gdzie się wszyscy podziali? Nie było nikogo na korytarzu. W biurze też nikogo. Schowali się przed nim czy co? Trzeba będzie ich poszukać.

Nie. Miał coś innego do załatwienia. Przecież ona coś mu przysłała. Ta ładna, z filmów.

Rozsunęły się szklane drzwi. Zabłysły ledowe ekrany.

1 WYNIK

„1 wynik”. Ale wynik czego? Jakiegoś doświadczenia. A, tego, któremu przewodniczył.

Czego dotyczyło doświadczenie? Lekarstwa. Lekarstwa na zarazę. On też zachorował. Od tego leku. Nie, przecież tak być nie może. Jak można zachorować od leku? Coś tu nie grało.

Rozejrzał się. Puste pomieszczenie. Wszędzie kubki po kawie. Poplamione papiery na stole i na krzesłach.

Paul siadł i przysunął bliżej klawiaturę. Nagle go oświeciło. Tak, jeden wynik! Stukał, aż rozbolały go palce. Napis na ekranie zmienił się.

URUCHOMIONA TRANSMISJA NOWEJ TERAPII DO WSZYSTKICH DYSTRYKTÓW ORCHIDEI

Rozdział 96

Tu mówi rozgłośnia radia BBC, głos tryumfu ludzkości w pierwszym dniu po zakończeniu zarazy atlantydzkiej.

Radio BBC z wiarygodnych źródeł dowiedziało się, że początkowe doniesienia o poczuciu dezorientacji oraz tak zwanego „przymulenia” kojarzone z lekiem na zarazę atlantydzką stanowiły wyłącznie drobne efekty uboczne działania leku, zjawisko umiarkowanie uciążliwe, lecz przelotne.

Dystrykty Orchidei na całym świecie donoszą obecnie o stuprocentowej skuteczności nowej terapii, przy czym nie zachodzi potrzeba dalszej kuracji za pomocą Orchidei.

Przywódcy narodów całego świata z radością powitali ten przełom, nie omieszkali też wspomnieć o inwestycjach włożonych w medyczne badania naukowe oraz oznajmić swoją nieugiętą wolę sprzeciwiania się złu, które panoszy się na świecie w naszych ciężkich czasach.

Z pozostałych wiadomości: źródła powiązane ze środowiskiem wywiadowczym donoszą, iż obywatele krajów opanowanych przez Immari International otrzymali rozkaz, by opuścić regiony przybrzeżne. Ludność regionów w Republice Południowej Afryki, Chile i Argentynie udaje się na wyżyny, zabierając ze sobą jedynie żywność i wodę.

Doktor Phillip Morneau z think tanku zwanego „Jutro Zachodu” tak wypowiada się w tej sprawie:

„Są zagubieni. Stawiali na to, że zaraza nie wygaśnie, liczyli na upadek ludzkości. My tymczasem nie oparliśmy się przeciwnościom, jak zwykle wyszliśmy obronną ręką”.

Co ostrożniejsi obserwatorzy sugerują jednak, że takie posunięcie ze strony Immari może oznaczać część szerzej zakrojonego planu, być może przygotowania do kontrofensywy.

W miarę pojawiania się dalszych szczegółów, będziemy uzupełniać ten raport.

Rozdział 97

Ośrodek Zapobiegania i Przeciwdziałania Epidemii

Atlanta, Georgia

Paul Brenner brnął przez korytarze instytutu Continuity. Czuł się tak, jakby dopiero co wydobrzał po ciężkiej grypie lub wręcz zapaleniu opon mózgowych. Teraz jednak był już w stanie myśleć i wiedział, co ma do zrobienia. Obawiał się tego, bał się odpowiedzi.

Kiedy miał wyjść przez rozsuwane szklane drzwi, zauważył siedzącą w pomieszczeniu młodą analityczkę. Gapiła się na ekran. Stoły i biurka nadal były rozstawione byle jak, nadal pełno było śmieci – kubków po kawie i pogniecionych papierów.

Paul podszedł już do samych drzwi, a kiedy rozsunęły się, tamta dziewczyna odwzajemniła jego spojrzenie, w jej oczach dojrzał tyleż zaskoczenia, co nadziei. A może ulgi? W każdym razie Paula to zbiło z tropu.

– Może pani już iść do domu – powiedział.

Wstała.

– No wiem. Tylko chyba… nie chciałabym zostać sama.

Paul skinął głową.

– A tamci?

– W większości poszli. Niektórzy… zostali tutaj.

Zostali w kostnicy – dokończył za nią w myśli Paul. Podszedł do

ściany i wyłączył największy z monitorów.

– Chodźmy. U mnie w domu też nikogo nie ma.

Wyszli razem, Paul poprosił ją jeszcze, żeby zaczekała na korytarzu przed drzwiami izolatki. Pchnął drzwi, przygotowany na najgorsze…

– Wujek Paul!

Jego siostrzeniec raźno przewrócił się na bok. Oczy chłopca lśniły, choć kiedy próbował wstać, mięśnie odmówiły mu posłuszeństwa, opadł z powrotem na łóżko.

Paul postąpił ku niemu i położył dłoń na ramieniu małego.

– Pomału.

Chłopiec odpowiedział uśmiechem.

– A jednak mnie naprawiłeś, co?

– Nie. Nie ja, tylko taka jedna pani doktor. Dużo mądrzejsza ode

mnie. Ja tylko dostarczyłem lekarstwo.

– A gdzie mama?

Paul pochylił się i objął chłopca ramionami. Odezwał się znowu dopiero, kiedy już wychodził z pokoju:

– A teraz wypoczywaj.

– A co potem?

– Potem wrócimy do domu.

Paul wiedział, że z wyjawieniem prawdy trzeba zaczekać, aż chłopiec nabierze nieco sił. Aż obaj nabiorą nieco sił.

Kate dawno już zatrzasnęła pokrywę laptopa. Siedziała teraz na krawędzi urwiska. David był przy niej obok. Czekał w milczeniu.

Chyba wyczuł, że trzeba jej spokoju i przestrzeni, ale zarazem nie spuszczał jej z oka. Oboje spoglądali za wzgórza, jak słońce tonie w Atlantyku. Ostatnie promienie przesunęły się po zboczu, krwawe

pobojowisko Ceuty i jej okolic zakrył cień. Przemknęło jej przez myśl, że taki sam zachód słońca widać z Gibraltaru; nie wiadomo dlaczego, zastanowiła się, na ile cień skały gibraltarskiej różni się od tutejszego.

Kiedy zapadła już noc, Kate odezwała się wreszcie:

– Co teraz będzie? Co będzie z nami?

– Nic się nie zmieni.

– Ale ja się zmieniłam. Nie jestem już tą samą osobą.

– To, co właśnie zrobiłaś, stanowi najlepszy dowód na to, kim jesteś. Będzie nam ze sobą dobrze. Ja mogę poczekać. – Podszedł do samej krawędzi urwiska, żeby móc spojrzeć jej w oczy. – Nigdy się nie poddaję, kiedy kogoś kocham.

Gdy wybrzmiały te słowa, Kate zrozumiała, że najważniejsza część jej jestestwa pozostała bez zmian. Może nie była w pełni sobą, ale dawna Kate nie odeszła bezpowrotnie, a to już był jakiś początek. Uśmiechnęła się.

David próbował odczytać jej myśli z wyrazu twarzy. Zmarszczył czoło.

– Co, przesadziłem?

Wzięła go za rękę.

– Nie. Podobało mi się. Chodźmy już. Sprawdzimy, co porabia Milo.

U wejścia do tunelu powiedziała jeszcze:

– Chyba masz rację. Będzie nam razem dobrze.

EPILOG

Obserwatorium Arecibo

Arecibo, Puerto Rico

Doktor Mary Caldwell poruszyła myszką tam i z powrotem, żeby obudzić komputer. Ekran rozjarzył się światłem i ukazały się na nim zgromadzone nocą dane. Spojrzała na widoczny przez okno

radioteleskop – trzysta metrów średnicy, największy na świecie teleskop o jednej czaszy. Wkopano go w ziemię, przez co wygląda jak wielki szary talerz na wysokim stole płaskowyżu górującego nad zalesioną równiną rozciągającą się poniżej.

Pierwsze promienie słońca wyjrzały znad gór, a potem oświetliły gigantyczną antenę. Mary nigdy nie przepuszczała okazji, żeby podziwiać ten widok, jednak teraz patrzyła inaczej. Tylu ludzi odeszło.

Zanim nastała zaraza, załoga obserwatorium składała się z dwunastu osób – teraz zostały trzy. Nawiasem mówiąc, personel Arecibo kurczył się już wcześniej i to przez lata – wtedy jednak przyczyną były cięcia budżetowe. Epidemia tylko dokończyła dzieła.

Tego dnia Mary przyszła punktualnie na swoją zmianę, jak zresztą co dzień od sześciu lat. Nie miała dokąd odejść i nie było takiego miejsca, do którego by chciała odejść. Wiedziała, że rząd Stanów Zjednoczonych wkrótce znajdzie jakiś sposób, aby odebrać

obserwatorium przydział mocy. Pracownicy spodziewali się tego lada dzień, postanowiła jednak wytrzymać do samego końca, aż zgaśnie ostatnia żarówka. Potem zamierzała wybrać się w szeroki świat i przekonać się, jakiego rodzaju pracę może zdobyć ktoś, kto zna się tylko na astronomii.

Sprzedałaby duszę diabłu za kubek kawy, ale kawa skończyła się już wiele tygodni wcześniej.

Skupiła się na danych w komputerze. Zaraz… Kliknęła jeden ze słupków danych. Zaschło jej w gardle. Przeprowadziła analizę, a potem kolejną. Obie potwierdziły – to był zorganizowany sygnał. Nie żadne przypadkowe odbicie tła kosmicznego. To był przekaz.

Mało tego, było coś znacznie istotniejszego: chwila, na którą czekała całe życie.

Spojrzała na telefon. Przećwiczyła sobie tę scenkę wielokrotnie w ciągu minionych dwudziestu lat, odkąd tylko zaczęła marzyć o zostaniu astronomką. W pierwszym odruchu chciała zadzwonić do National Science Foundation. Dzwoniła jednak do nich co tydzień, odkąd rozpętała się epidemia, i ani razu nikt nie odpowiedział. Próbowała też nawiązać kontakt z SRI International, również bez skutku. Do kogo dzwonić? Do Białego Domu? Kto by jej uwierzył? Potrzebowała

pomocy, potrzebowała kogoś, kto pomógłby jej w analizie przekazów. Instytut SETI w Mountain View? Do nich jeszcze nie próbowała się odzywać. Nie miała dotąd powodu. Może…

Do gabinetu wtoczył się John Bishop, inny uczony – chyba teoretycznie można go tak nazwać – pracujący nad tym samym projektem. Niestety zazwyczaj był trzeźwy najwyżej godzinę po wstaniu z łóżka, nie dłużej.

– John, mam coś…

– Nie żartuj? Masz kawę?

– To nie kawa…

NOTA OD AUTORA

Dziękuję za przeczytanie tej książki.

Osiem miesięcy, które upłynęły od publikacji Genu atlantydzkiego, to czas nadrealny, wykańczający, rozweselający i wszystko pomiędzy.

Mam nadzieję, że Zaraza atlantydzka okazała się warta

oczekiwania. Wiem, to sporo czasu, ale postanowiłem się nie spieszyć, żeby napisać najlepszą powieść, na jaką mnie stać.

Tak wielu z Was zechciało napisać recenzję Genu atlantydzkiego, jestem Wam za to dozgonnie wdzięczny. Te recenzje pomogły mi ogromnie w pracy, bardzo pragnąłem okazać się godny Waszego zainteresowania. Nauczyłem się z tych recenzji bardzo wiele, a wiele słów zachęty zapewniło mi inspirację podczas pisania tej powieści.

Jeżeli macie czas, żeby wyrazić swoją opinię, będę za to szczerze wdzięczny, bardzo liczę na odzew z Waszej strony.

Bardzo ekscytuję się Światem Atlantydy, trzecią i ostatnią książką z trylogii Zagadka pochodzenia. Więcej możecie się dowiedzieć z mojej strony internetowej AGRiddle.com. Tamże znajduje się zakładka zatytułowana Facts vs Viction poświęcona temu, co jest naukowym faktem, a co fantazją w świecie przedstawionym Zarazy atlantydzkiej: AGRiddle.com/Atlantis-plague-facts.

Jeszcze raz dziękuję Wam za przeczytanie książki, wszystkiego najlepszego – Gerry

A. G. Riddle

PS: Jak zwykle, możecie pisać do mnie emaile ([email protected]) i dzielić się ze mną wszelkimi przemyśleniami oraz opiniami. Czasem trwa to kilka dni, ale odpowiadam na każdą wiadomość.

PODZIĘKOWANIA

Doznaję zawrotu głowy na myśl o tym, jak wielu ludziom muszę podziękować.

Nauczyłem się jednej rzeczy, otóż dużo prościej jest pisać, kiedy się po prostu pisze (a nie „jest się pisarzem”). Uwielbiam pisać, natomiast bycie pisarzem – rany, ileż to czasu zajmuje!

Coraz więcej ludzi pozwala mi się skupić na pisaniu, czyli poświęcić się stukaniu w klawiaturę, przechadzkom i rozmyślaniom (na tym bowiem polega moje pisanie).

W domu to Anna pilnuje, żebym kąpał się regularnie i utrzymywał jakieś stosunki towarzyskie (co przydaje się szczególnie, jeżeli opisuję postacie, które nie są Atlantami). Teraz włączyła się dodatkowo w tę pisarską przygodę, zajęła się korektą, marketingiem i właściwie wszystkim innym, poza kleceniem zdań (jakoś muszę na siebie zarobić).

Pragnę też podziękować:

Mojej Mamie, za wskazówki i zachętę – jak zawsze.

Davidowi Gatewoodowi, mojemu nadzwyczajnemu redaktorowi, za to, że dzięki niemu narracja w powieści śmiga niczym kubik kwantowy.

Carole Duebbert, redaktorce wersji końcowej, za nadzwyczaj wnikliwą korektę i sugestie.

Juanowi Carlosowi Barquetowi za rewelacyjną, oryginalną okładkę Genu atlantydzkiego (a wkrótce także Zarazy).

I na koniec ci, których nie znam osobiście.

Po pierwsze: Wy. Czytelnicy, którzy zapoznają się nawet z notą od autora i podziękowaniami, odwiedzają stronę internetową, wpisują się na listę mailingową, piszą recenzje na Amazonie i czasem piszą coś do mnie, gdy dotrą już do ostatniej strony.

Wiadomości od Was przez całe minione osiem miesięcy były doświadczeniem, którego nie potrafię opisać. I którego nigdy nie

zapomnę. To była naprawdę najbardziej satysfakcjonująca część całego procesu tworzenia. Po prostu nie wiem, jak Wam dziękować za wsparcie, którego doznałem tak wcześnie w mojej karierze.

Oraz: moim czytelnikom beta. Wybaczcie, że nie powiedziałem tego nigdy wcześniej, ale muszę Wam podziękować z całego serca. „Wy” to następujące osoby: Andrea Sinclair, Annette Wilson, Christine Girtain, Dave Renison, dr Andrew Villamagna, Drew Allen, Jane Eileen Marconi, Joe O’Bannon, John Schmiedt, Joseph DeVous, Markel Coleman, Richard Czeck, Skip Folden, Steve Boesen, Ted Hust, Tim Rogers i Tina Weston.

Oraz wielu innym, o których tu nie wspomniałem.