Robert Wagner 02 Operacja Schmaeterling

ROBERT WAGNER

OPERACJA SCHMÄTERLING v. 1.41

Copyright© Robert Wagner 2001 – 2004 Przed przystąpieniem do lektury sprawdź czy posiadasz najnowszą wersję tej powieści. Jeśli nie, moŜesz ją w kaŜdej chwili pobrać pod adresem: www.robertwagner.prv.pl Jeśli tylko pragniesz wiedzieć wszystko, to znaczy rzeczy, których nie opisano ponownie, aby uniknąć zbędnych powtórek, wskazane jest abyś przeczytał najpierw powieść pt. Zabijcie ich wszystkich, którą równieŜ moŜesz znaleźć pod tym samym adresem.

LICENCJA Plik pt.: Operacja Schmaterling w poniŜszej postaci, jest zupełnie bezpłatny. Oznacza to, Ŝe autor wyraŜa swoją zgodę na jego dalsze powielanie, kopiowanie, drukowanie, przesyłanie drogą elektroniczną oraz wszelkie inne rozpowszechnianie, pod warunkiem nie pobierania za to Ŝadnych opłat. Na wykorzystywanie go do celów innych jak lektura autor nie wyraŜa swojej zgody. Jednocześnie autor nie bierze na siebie Ŝadnej odpowiedzialności za ewentualne złe wraŜenia, uraŜone uczucia, obraŜone wartości i inne czynniki w tym nawet te, mogące wystąpić dopiero po jego przeczytaniu. Uwaga! W Ŝadnym wypadku nie powinni go czytać przede wszystkim: rolnicy, zwolennicy: nazizmu, faszyzmu, futurofaszyzmu, neofaszyzmu, futurofaszyzmu neorolnego oraz Fuhrera, jak równieŜ miłośnicy zwierząt, roślin oraz Brytyjczyków, pacyfiści, ekolodzy, wegetarianie oraz osoby o skłonnościach samobójczych no i dentyści, bo ich nie lubię za kanałowe poczucie humoru. Ponadto autor ze swojej strony gwarantuje, Ŝe poniŜszy plik nie zawiera Ŝadnych wirusów ani teŜ innych, szkodliwych programów i Ŝyczy – smacznego. JeŜeli jesteś nadwraŜliwy, nieletni lub nie akceptujesz powyŜszych warunków – nie czytaj tej powieści! Robert Wagner

„Idea walki jest tak stara jak samo Ŝycie, bo Ŝycie moŜna zachować tylko wówczas, gdy jakieś inne Ŝycie ginie w walce. W walce tej zwycięŜa silniejszy i dzielniejszy a mniej dzielny i słabszy przegrywa. Walka jest matką wszystkiego” Adolf Hitler

* PROLOG *

HERMES Ośrodek Szkoleniowy Kadetów – wokołomarsjańska orbita geostacjonarna 30 lipca 2765 Upał w ośrodku panował wszechobecnie przenikając w równym stopniu wszystko oraz wszystkich. Po kadetach, skwar dawał się we znaki spływając im bystrymi strumykami potu za kołnierze oraz wykwitając wielkimi plamami lepkiej wilgoci na plecach oraz pod pachami. Upał czasami tylko, kiedy agregaty dotykała jakaś awaria, odrobinę się zmniejszał, lecz od pół roku nic takiego się w maszynowni nie wydarzyło więc grzało bezlitośnie dzień i noc, bez przerwy. Poza tym, upał był jak zawsze nieznośny i odkąd tylko pamiętano, przekraczał wszystkie dopuszczalne normy. Gorąco było jedyną rzeczą, na którą ze stuprocentowym prawdopodobieństwem w koszarach moŜna było liczyć. Wszystko pozostałe, w tym oczywiście harmonogram zajęć, było nieustannym kalejdoskopem zaskakujących i nieprzewidywalnych zmian. Zmian mogących nawet najbardziej zrównowaŜonego robota wyprowadzić z równowagi. – Puszczanie bąków nie jest wbrew pozorom, wcale prostą sprawą. Na pewno nie, panowie kadeci. – Ned oznajmił pozostałym uroczystym tonem. Następnie, przerywał na chwilę pochłonięty usuwaniem ochronnego, stalowego stelaŜa w jaki armia w trosce o jego szyję wyposaŜyła kołnierzyk bluzy od munduru. – Nie? – zaskoczonym tonem zapytał kilkuosobowy chór podnosząc na niego spojrzenia. – Nie tak prostą przynajmniej, jakby się mogło prostodusznym prostaczkom, czyli wam wydawać. – odparł. Wepchnął na miejsce usuniętego właśnie stelaŜa doskonale dopasowany kawałek

tektury, któremu z pomocą noŜa udało się w końcu nadać idealny kształt. Na zakończenie z cięŜkim westchnieniem obrzucił krytycznym spojrzeniem wynik swoich dwugodzinnych starań. Widząc niczego sobie efekt swej krawieckiej poprawki z zadowoleniem uśmiechnął się i juŜ zupełnie pogodnym tonem dodał. – Ta sztuka, tak sztuka powtarzam, wymaga przede wszystkim długoletnich i gruntownych przygotowań. Całej masy troskliwego trudu, wysiłków oraz morderczej, forsownej samodyscypliny... Kadeci siedzieli na swych łóŜkach pochłonięci polerowaniem pozbawionych juŜ pancerza butów, prasowaniem zmodyfikowanych mundurów, usuwaniem z nich tytanowego Ŝelastwa, (dokładnie tak to określali), czyli przeciwpancernych zabezpieczeń, ochraniaczy oraz innymi przygotowaniami do nadchodzącej w ekspresowym tempie promocji. Trzymane w dłoniach, bynajmniej nie dla kontemplacji plazmowe spawarki, przenośne szlifierki i hydrauliczne kleszczozgniatarki zapewniały w sali temperaturę, z jakiej byłby dumny kaŜdy bez wyjątku średniowieczny kowal. Otwarte na ościeŜ wszystkie okna niewiele pomagały jeśli chodziło o temperaturę ale przynajmniej usuwały z sali spawalnicze dymy. Ocierając co chwilę spływający strumieniami pot kadeci zabijali czas leniwą pogawędką. – Samodyscypliny, powiadasz? – ocierając czoło zapytał go Bert spoglądając z niechęcią na odległe, masywne niczym egipskie piramidy, znienawidzone przez wszystkich, sięgające nieba tlenotwórcze agregaty. Agregaty zapewniały swoją pracą w całej bazie tlen oraz niejako przy okazji, przemiłą dla organizmu szkolącego się kadeta, temperaturę czterdziestu pięciu stopni Celsjusza. – Właśnie, kurewskiej samodyscypliny oraz cierniowej zaprawy i treningu. Jeśli się tylko rzecz jasna, pragnie w tym względzie w ogóle coś osiągnąć. – zaraz zaznaczył Ned popijając nieco wody z samo filtrującej kaŜdy płyn, manierki bojowej. – Co takiego, na przykład? – zapytał Bob, który rzadko kiedy wiedział o co chodzi. – Na przykład w miarę przyzwoity poziom, matołku. – Chrzanisz, Ned! – prychnął Mario natychmiast biorąc w obronę Boba. – Poziom w puszczaniu bąków? O czym ty gadasz, człowieku? – Widzę Ŝe wy, baranki naprawdę nie wiecie o tym kompletnie niczego. – westchnął Ned zabierając się ze spawarką za przeciwodłamkowe podeszwy swoich butów. – Chodzi po prostu o to, Ŝe nie moŜna puszczać bąków ot tak sobie. – Nie? – W pewnych kręgach uwaŜano by to wręcz za zniewagę. Dlatego naleŜy podejść do tematu powaŜnie, jak najbardziej naukowo i... – Jakich, kurwa kręgach? – Pierdzieli? – z całej sali dobiegły Neda prychnięcia. Ned zignorował ich drwiący ton i z wyrozumiałym, ojcowskim spokojem ciągnął dalej spoglądając przelotnie na Maria. – Bąki naleŜy puszczać zawsze w sposób właściwy, tępy makaroniarzu. Właściwy powiadam a do tego potrzebne są niestety całe lata cholernie cięŜkich przygotowań. Trening jednak to nie wszystko. Bardzo waŜne są teŜ, odpowiednia motywacja, zdrowe oraz regularne odŜywianie, maksymalna koncentracja, stosowna do okoliczności dieta przed występem oraz oczywiście nieprzerwane, uporczywe i mozolne ćwiczenia. – Ćwiczenia, hę? – Ćwiczenia, bez których nie ma nawet, co marzyć o zbliŜeniu się do jako

takiego poziomu. Dopiero wówczas, kiedy te wstępne warunki są w pełni spełnione moŜna zacząć myśleć o osiągnięciu prawdziwej doskonałości w tym temacie. Czy opowiadałem wam o czasach, kiedy mieszkałem w Nowym Jorku? – Ciągle o tym gadasz. – padło kilka zgodnych jęknięć z drugiej strony sali. – Miałem wówczas kumpla. Bobbiego. Przez pewien czas kręciliśmy razem klawe interesy. Zresztą niewaŜne. WaŜne jest to, Ŝe kiedy Bob puszczał w subgravie bąka to było naprawdę coś. – Ned zrobił pauzę. OdłoŜył obcęgami na bok zdemontowaną podeszwę i podnosząc z podłogi drugi but ciągnął dalej. – Jego ulubionym miejscem do ataku była stacja na Park Avenue. Godziny szczytu, tłumy nieświadomych ofiar... chyba wiecie co takiego mam na myśli? – Wiemy. – padło z kilku stron jednocześnie. – Bob najpierw przez dobry kwadrans mocno się koncentrował nad wyraz starannie wybierając cel ataku. Kiedy znalazł juŜ odpowiednio zatłoczony pociąg dopiero wówczas odpręŜał się i przystępował do roboty. Robił to natychmiast, kiedy tylko drzwi się zamykały a pociąg unosił się na poduszkach ale zanim jeszcze ruszał z miejsca. – Dlaczego? – PoniewaŜ niezwykle waŜny jest teŜ wybór idealnego momentu. – Jak to? – Psychologia. Chodzi o spotęgowanie przeraŜenia. Gdyby to zrobił odrobinkę wcześniej, ludzie by po prostu wysiedli i pojechali innym składem. Gdyby zaś później, pasaŜerowie wstrzymaliby oddech i za wszelką cenę starali się jakoś dotrwać do następnej stacji. Natomiast kiedy Bob atakował ich w chwili kiedy tylko się zamykały drzwi, natychmiast wybuchała panika, poniewaŜ widząc zamykające się drzwi i brak jakiegokolwiek wyjścia pierwszą myślą kaŜdego człowieka jest to, Ŝe znalazł się w pułapce. To odruchowy instynkt i działa na kaŜdego kto niczego niezwykłego nie spodziewa się. A teraz naświetlę wam co nieco technikę Bobbiego. OtóŜ on robił to w sposób, uwaga matoły, wyrafinowany i w pełni profesjonalny, czyli wypuszczał bąka niedostrzegalnie. Zazwyczaj zwykłego, cebulowego, ale za to robił to morderczo skutecznie. Hm, co się wówczas działo. Pociąg z wolna ruszał a gaz zaczynał błyskawicznie działać. Kiedy po kilkunastu sekundach jazdy mechaniczne detektory głupiały juŜ do reszty od smrodu i automatycznie odcinały skaŜony wagon od pozostałych, muchy zdychały w powietrzu, karaluchy skacząc w biegu popełniały zbiorowe samobójstwo, powietrze gęstniejąc natychmiast skraplało się w postaci cuchnącego deszczu a nieprzygotowani na to wszystko ludzie walczyli między sobą wręcz pchając się do wyjścia, przy czym nie mogąc się wydostać przy zmniejszonej grawitacji, mdleli osłabieni wywracając oczy i zwalając się na bezwładną i cuchnącą kupę. Moja wrodzona przyzwoitość nie pozwala mi powiedzieć wam nic ponad to, Ŝe potem następował grande finale, czyli koncertowy dopalacz Bobbiego o smaku jajecznym, po którym wszyscy jeszcze przytomni rzygali na wszystkich, a kiedy pociąg dojeŜdŜał w końcu do następnej stacji, przypominał wszystko tylko nie pociąg a ludzie juŜ nie przypominali ludzi w ogóle. Taki właśnie był Bobby w szczytowym okresie swojej kariery i zawsze udawało mu się zręcznie wymykać tropiącym go stróŜom prawa, jakich wciąŜ nasyłał nowojorski zarząd kolei miejskich. Zanim nasze drogi ostatecznie się rozeszły to właśnie Bobby nauczył mnie wszystkiego o puszczaniu bąków. – stwierdził Ned. Na moment pogrąŜył się w nostalgicznej zadumie za minionymi czasami, po czym zaraz dodał. – Od niego wiem na ten temat wszystko. Dosłownie wszystko. W tym równieŜ to, jak wielką rolę w sztuce puszczania bąków odgrywają odpowiednie

przygotowania. – obrzucił słuchaczy przelotnym spojrzeniem. – Z waszych głupich min widzę jednak, Ŝe o tym równieŜ nic nie wiecie? Uwaga, więc objaśniam. Zrozumcie jedno matoły, nie moŜna tak po prostu naŜreć się byle czego wsiąść do grawibusu potem brutalnie zesrać się i szczerzyć zęby z radochy. – Nie? – To byłoby takie wulgarne, nieetyczne, hm... takie kurwa niemieckie, jeśli ech... wiecie, co mam na myśli. Tak zachowują się jedynie prymitywne szkopy, kiedy juŜ naŜrą się do oporu swoich, końskich, tłustych parówek i popiją piwa. NadąŜacie? – Czyli, Ŝe jak według ciebie naleŜy to robić? – zapytał Mario. – Ze smakiem, ot co. Oto cała tajemnica sukcesu w rekordowym skrócie. Reszta jest to tylko i wyłącznie uporczywy trening. Trzeba walnąć z grubej rury to prawda ale po pierwsze, po cichu a po drugie, za wszelką cenę naleŜy przy tym zachować pokerową twarz... – Czyli...? – wtrącił Bob. – Czyli morda jak z kamienia. Zrozumcie to wreszcie. Czy wyraŜam się jasno? – Chyba tak. – dobiegło kilka ściszonych głosów. – Czy ktoś z was, zatem tak potrafi, pedały? – zapytał Ned wodząc wzrokiem po wpatrzonych w siebie twarzach. – No widzicie. – rzucił do siebie z rezygnacją. – Prócz tego, sam zapach nie moŜe być za słaby lub BoŜe broń, skalany jakimiś obcymi domieszkami. Koniecznie i bezwarunkowo musi to być czysty, skoncentrowany oraz niezwykle intensywny smród o jednoznacznej, nie budzącej wątpliwości treści. śadnych tam, kurwa zbełtanych komponentów czy zmiksowanych mieszanek. To ma być jednolity fetor, którego ofiary nie usuną później z odzieŜy nawet po czwartym, próŜniowym praniu. – Mamy uwierzyć, Ŝe ty tak potrafisz? – zaczepnym tonem ponownie rzucił Mario. – Zgadza się. – odparł Ned. Jego twarz była jednym, wielkim promiennym uśmiechem. – To przecieŜ niemoŜliwe. – rzucił Mario. – KaŜde pranie usuwa... – Pamiętasz ostatnią balangę w kasynie oficerskim? – Tę z okazji którejś tam rocznicy powstania Korpusu? – Właśnie. – Pewnie Ŝe pamiętam, bo była tamta, po chuju afera. – Więc posłuchaj jaka była geneza tej afery. Ten kutas, porucznik Hammer wkręcił mnie właśnie tamtego dnia na przymusową słuŜbę w kasynie. Podstępny skurwiel. W dodatku zesłał mnie tam jako kelnera. Szlag by go. – Ned westchnął. Widząc nieme zainteresowanie w oczach wszystkich usiadł wygodniej po czym rozwinął opowieść, przypalając sobie papierosa. – Było więc tak. Jako Ŝe wyrobiłem przed terminem obowiązkową ilość patroli, napierdalając na piechotę z pełnym ekwipunkiem przez dobre dwa tygodnie setki kilometrów za agregatami, naleŜała mi się i to kurwa juŜ od dawien dawna zaległa przepustka. Miałem zamiar z drugim batalionem iść na długo odkładane dziwki. Zamiast na dziwki jednak, przez tego bezdusznego skurwysyna musiałem przez całą sobotę latać z tacą i roznosić drinki pieprzonym oficerom, ich otyłym do niemoŜliwości Ŝonom oraz zaproszonym gościom. Ech, chuj by spalił jego wieś. – w głosie Neda zabrzmiała nutka spóźnionego Ŝalu za bezpowrotnie utraconą przepustką, która bez jego w niej udziału tak po prostu wzięła i przeminęła. – Tylko nam nie mów, Ŝe ta akcja miesiąc temu to była twoja robota. Śledztwo przecieŜ wykazało, Ŝe puściły cztery uszczelki przy pociskach chemicznych zmagazynowanych w piwnicach pod kasynem. – zaczął znowu Mario. – Jezu, Mario! Jak rany! Ty naprawdę czytasz te sztabowe okólniki? – Ned

zarechotał razem z całą salą, po czym dodał maksymalnie litościwym tonem. – Gdzieś ty się uchował, czereśniaku? Daj spokój, no nie mogę. – lekcewaŜącym machnięciem ręki natychmiast rozwiał jego przypuszczenia, skinieniem głowy uspokoił i zarazem wspaniałomyślnie wybaczył aŜ tak niespotykaną łatwowierność. – Pociski, to kłamliwa, oficjalna wersja. W rzeczywistości pod kasynem nie ma Ŝadnej amunicji tylko nielegalna bimbrownia, w połowie zresztą moja, a śledztwa nie prowadziła Ŝandarmeria tylko chłopaki z kompanii chemicznej, którzy jedynie poprzebierali się i udawali Ŝandarmów Ŝeby wiara w koszarach głupio nie szemrała. – Skąd to wiesz? – Do licha, nie zgłosiłem się do armii by dokładać do interesu tylko aby coś odłoŜyć, kurwa. Mój powszedni chleb to jebana, dokładna aŜ do bólu informacja, a poniewaŜ to podstawa i fundament mojego wojskowego bytu, wiem o tej lipie z Ŝandarmami od samego początku, bo mam u nich w batalionie zaufanego kumpla, do cholery! – To, po co w takim razie wciskali nam ten cały kit? – Nie chcieli się skompromitować. Autorytet przełoŜonych poszedłby się jebać i to wszystko. W rzeczywistości te całe gazowanie, to była tylko i wyłącznie moja robota. Moja, kurwa. – Cholera! – Jak to zrobiłeś? – padły pytania. – Naprawdę chcecie wiedzieć? – zapytał ich w odpowiedzi. – Gadanie! – Będzie więc was to kosztowało karton fajek. – Ned sprawnie wycenił wartość swojej opowieści. – Dobra. – podejrzanie prędko się zgodzili. – Tych prawdziwych, z przemytu. – Niech ci, kurwa nasza krzywda... – natychmiast rozległy się masowe, pełne oburzenia protesty. – śadnego beztytoniowego gówna z kantyny. – podkreślił Ned złośliwie rozkoszując się wyrazem ich twarzy. – No gadaj wreszcie! – po dokonaniu błyskawicznej zrzutki ciekawość, o czym z góry wiedział Ned, jednak zwycięŜyła. – No więc było tak. – Ned zaczął opowieść upychając papierosy po kieszeniach. – Jak chyba doskonale wiecie, w piątki grywam sobie z magazynierami w tradycyjnego, weekendowego pokerka. – To wiemy. – Mów o rzeczach, których nie wiemy. – Spokojnie, dojdziemy do wszystkiego. – Ned uspokoił słuchaczy i dodał. – Nie dość więc, Ŝe karta mi w ogóle wówczas nie szła to jeszcze przez prawie całą sobotę i to aŜ do samego obiadu wałęsałem się po całym garnizonie w poszukiwaniu jakiegoś naprawdę spokojnego miejsca, gdzie mógłbym w końcu odespać całonocną imprezkę i nabrać sił na wieczorny rewanŜyk. KrąŜyłem więc po całym, cholernym ośrodku i szukałem potrzebnego mi spokoju. W końcu, po długich staraniach znalazłem wymarzony azyl. Było to u chłopaków na kuchni. No i Ŝeby za długo nie przynudzać o rzeczach nieistotnych powiem tylko, Ŝe kiedy ledwie przyłoŜyłem głowę do poduszki zaraz nakrył mnie w podziemiach kuchni ten wścibski kutas Hammer. Nie dość więc, Ŝe nawet oka nie zmruŜyłem to on jeszcze, natychmiast po tym jak mnie nakrył, zesłał w podły sposób moją skromną osobę na słuŜbę przy obsłudze wieczornego bankietu... – Dlaczego ci karta nie szła? – rzucił Bob. Zapadło niezręczne milczenie. Kiedy Ned ze spuszczoną smętnie głową wyjaśnił

mu przyczyny, dwóch siedzących najbliŜej wzięło Boba pod pachy i troskliwie odprowadziło na świetlicę, gdzie przykutego do krzesełka zostawili przed oknem z którego miał przepiękny widok na ćwiczących na dziedzińcu pierwszoroczniaków oraz oczywiście agregaty. – Zatem odpowiednią motywację posiadałeś? – zapytał ktoś, kiedy Ned ponownie się rozpogodził. – OtóŜ to. – Ned przytaknął głową. – Kiedy oficerska impreza rozkręciła się i przybyli wszyscy, się skoncentrowałem, w szparę pod drzwiami wejściowymi podłoŜyłem gumowego klina no i... dałem z siebie wszystko. To był bąk jak z bajki, panowie kadeci. Koncertowy tak, Ŝe nawet Bobby byłby w swoim czasie z niego dumny. Był gęsty jak marzenie, o wysublimowanym, kwaśno cebulowym smaku. Intensywny tak, Ŝe wprost wyborny. Niemal wszystkie baby natychmiast się porzygały a dzięki klimatyzacji z obiegiem zamkniętym, bąk nieustannie wisiał i wisiał sobie w miejscu niczym śmietana z koncentratów... – Baaaaaczność! – ryknął Mario na widok wchodzącego do sali sierŜanta. Cała sala w jednej chwili, obliczonej niegdyś starannie na jedną dziesiątą sekundy, umilkła, wepchnęła kompromitujące dowody pod łóŜka i wypręŜyła się stając na baczność. – Spocznij. – rzucił sierŜant. SierŜant Horst pieszczotliwie nazywany przez kadetów Złym Kutasem, odchylając na bok o milimetr górną, silikonową wargę po raz pierwszy w tym roku uśmiechnął się stojąc w drzwiach. Uśmiech ten, mimo Ŝe trwał jedną setną sekundy był jak jego właściciel, złowrogi, pełen czystej, bezinteresownej nienawiści, jadowity i złowieszczy. SierŜant błyskawicznie opanował grymas. Posępnym wzrokiem z wolna rozejrzał się po całej sali wchodząc z wolna do środka. Sprzęt jakiego uŜywali znikł co prawda jak kamfora, lecz w powietrzu i tak nadal unosiły się kłęby spawalniczych obłoków jasno świadczące o tym co przed chwilą się tu odbywało. Cała znajdująca się wewnątrz ósemka, milcząco oczekiwała na to, co Zły Kutas powie. Horst był najbardziej znienawidzoną osobą, jaką kiedykolwiek dane im było poznać osobiście. W sposób metodycznie sadystyczny, prowadził skrupulatnie ich szkolenie od samego początku biorąc ich rocznik pod własne skrzydła. W ciągu minionych pięciu lat sprawowania nad nimi swej troskliwej opieki, z całą pewnością zasłuŜył sobie w pełni na swój przydomek. Wśród kadetów zawsze budził paniczny lęk, mimowolne dreszcze oraz dogłębne przeraŜenie samą tylko swoją bliską obecnością. Wiedząc doskonale, Ŝe wystarczy zbyt gwałtowny ruch gałkami ocznymi, aby natychmiast zostać nagrodzonym całym marsjańskim miesiącem dodatkowej słuŜby w latrynie, stali regulaminowo niczym drewniane posągi wpatrzone wprost przed siebie. Wejście sierŜanta zaskoczyło ich kompletnie, poniewaŜ Mario mający mieć oko na korytarz znowu spieprzył sprawę. W myślach juŜ układali plan jak mu się odpłacą, kiedy tylko Zły Kutas wreszcie sobie pójdzie, ale w tym momencie były to odległe plany. SierŜant wbił, bowiem swoje złośliwie przymruŜone, czerwone oczka właśnie w stojącego najbliŜej niego Maria i odsłaniając na moment stalowe, powlekane teflonem kły, otworzył usta, aby coś powiedzieć. Po chwili jednak się rozmyślił. Przeciągnął dłonią po pokrytej całą kolekcją starych oraz nowych blizn, o których pochodzeniu nieustannie krąŜyły w koszarach jedynie przeraŜające legendy swojej łysej czaszce i... przysiadł sobie na pierwszym z brzegu łóŜku. ŁóŜko naleŜało do Maria. – No i cóŜ knujecie, chuje? – odezwał się patrząc juŜ normalnie, czyli jadowicie na kadetów.

– Melduję sir, Ŝe... – przepełniony niewyobraŜalną skruchą zaczął niepewnie Mario. – Bierz kubły, szmaty i zamelduj się w latrynie. – od niechcenia przerwał mu Zły Kutas. – Jak sobie w kiblu poŜytecznie z tydzień popracujesz, być moŜe nauczysz się nie odzywać nie pytany? No, więc? – zwrócił się do pozostałych, kiedy Mario ze szlochem juŜ odmaszerował pobrzękując wiaderkami. Milczeli. – Dobra. W kaŜdym bądź razie... na czym to, kurwa stanęliśmy? – zapytał Horst drapiąc się bagnetem w pokrytą matowo oksydowanym tytanem szczękę. – W kaŜdym bądź razie. – ktoś Ŝyczliwie podpowiedział z drugiego końca sali. Horst rzucił w tamtą stronę błyskawiczne spojrzenie. Jednak mimo wprawy oraz doświadczenia spóźnił się o ułamek sekundy. Szereg spoglądających na niego stamtąd twarzy wyraŜał jedynie czystą, nieskalaną niewinność uniemoŜliwiającą juŜ zdemaskowanie sprawcy. – Pytałem, co knujecie? Parker? – powtórzył sierŜant złowrogo. – Nic, sir. – odparł Bert. – Hę? – To znaczy... tego, nic niedozwolonego regulaminem, sir. Przygotowujemy się do promocji, sir. Prasujemy mundury, czyścimy buty bojowe... – MoŜecie usiąść. – westchnął sierŜant wskazując owłosioną ręką łóŜko naprzeciwko. Posłusznie usiedli podczas kiedy on sam wpierw pociągnął nozdrzami po czym z wolna pochylił się i rzucił okiem pod łóŜko i ponownie się uśmiechnął. Zadowolenie sierŜanta było dla nich sprawą co najmniej podejrzaną oraz równie zagadkową. Z czymś podobnym, nigdy się jeszcze nie spotkali. W normalnych okolicznościach juŜ sam widok spawarek uŜywanych poza warsztatami nagrodzony zostałby tygodniem cięŜkich robót w dokach próŜniowych, nie wspominając juŜ o przeróbkach ekwipunku, za które była tylko jedna kara. Chłosta oraz juŜ zupełnie gratisowo karcer, gdzie w spokoju moŜna było zaszyć popejczowe rany i wyleczyć pozostałe obraŜenia podczas dwumiesięcznej rekonwalescencji, poniewaŜ krótszych zsyłek zwyczajowo się nie stosowało. – Mówiłem do Parkera i Harrisa. – sierŜant wyjaśnił zwięźle tym, którzy zbyt szybko się rozluźnili, po czym szybko dodał. – Pozostali posprzątać ten chlew, biegiem wypierdalać na dziedziniec i za minutę zbiórka w pełnym oporządzeniu na placu defilad. – Dlaczego, sir? – ktoś wystękał łamiącym się z rozpaczy głosem. – Dwanaście okrąŜeń wokół garnizonu. Wykonać natychmiast! I odliczać mi kaŜde jedno tak głośno, Ŝebym nawet stąd was, kurwa słyszał. – Tak jest! – gruchnęło gromko, po czym Kadeci wybiegli zabierając w przeraŜeniu drzwi ze sobą niczym spłoszone stado bawołów przegnane przez łąkę z suszącą się bielizną. Kiedy ucichł juŜ tupot biegnących metalowym korytarzem ludzi, sierŜant wyciągnął z kieszeni beznikotynowe marlboro. Pocierając o siebie dwa zmodyfikowane paznokcie zapalił papierosa, potem poczęstował ich podsuwając uprzejmie nadal płonącego kciuka. Ned z Bertem spojrzeli po sobie zbaraniali. Zły Kutas musiał szykować coś naprawdę niedobrego, lecz nie wiedząc o co chodzi posłusznie zapalili. Zdumieni zauwaŜyli jak Horst uśmiechnął się w przelocie po raz trzeci. To był dzień niespodzianek. Kiedy tylko sierŜant schował papierosy, wydobył piersiówkę. Zanim ochłonęli na jej widok w jego rękach, ten szybkim jak atak węŜa ruchem dłoni, nalał po jednym, po

czym piersiówka na powrót zniknęła bez śladu gdzieś pod jego plazmoodporną bluzą. – CóŜ. – sierŜant podrapał się w głowę patrząc im w oczy. – Mamy, więc promocję, hę? – Tak jest, sir. – słuŜbowym tonem odparł Ned. – To właśnie dziś, sir. – potwierdził równieŜ Bert. – Widząc was po raz pierwszy pięć lat temu, nigdy bym nie przypuszczał, Ŝe doŜyjecie tej chwili. MoŜe jeszcze po jednym, co Ned? Stała się rzecz niepojęta. Horst po raz pierwszy nazwał Neda po imieniu. Spojrzeli po raz drugi po sobie nic juŜ nie rozumiejącymi spojrzeniami. Najpierw poczęstunek prawie papierosem, potem zupełnie juŜ prawdziwym alkoholem a teraz jeszcze to. SierŜant nie uŜył określenia, chuju, kutasie, sukinsynu, czy choćby banalnego matkojebco lecz powiedział... Ned. O czymś tak nieregulaminowym nigdy nawet nie słyszeli. Ba, nikt nie słyszał. Siedzieli naprzeciw sierŜanta na duraluminiowym łóŜku marszcząc czoła i bezskutecznie usiłując rozgryźć jego podstępne zamiary w czasie, kiedy ten zaszokował ich po raz kolejny. – Cecil. – przedstawił się wyciągając dłoń. W normalnych okolicznościach natychmiast pospadaliby ze śmiechu na ziemię na sam dźwięk jego owianego odwieczną tajemnicą imienia, co do którego w koszarach krąŜyły jedynie tysiące nigdy nierozstrzygniętych zakładów i przypuszczeń. Obecnie jednak okoliczności nie były normalne a oni byli zbyt wstrząśnięci, by się śmiać lub chociaŜby zastanawiać jak na tej informacji raz dwa coś zarobić. Bezwiednie uścisnęli jego powleczoną imitującą skórę, Ŝaroodporną gumą dłoń. – Bert. – Ned. Tymczasem sierŜant Horst do reszty się rozkleił uśmiechając się juŜ po raz trzeci. Nie pytając nalał wszystkim jeszcze jedną kolejkę, po czym rzucił. – Wierzcie mi lub nie, ale takie w Korpusie są zasady. Politycy przysyłając tutaj cywilne śmieci wszelkiej maści, kaŜą nam z tej zgrai łachudrów zrobić StraŜników. Z tych dwóch tysięcy łazęgów z jakim zaczynaliście szkolenie do końca dotarło nieco mniej niŜ stu dwudziestu. Reszta odpadła, została usunięta, zginęła podczas ćwiczeń lub sama sobie wyświadczyła przysługę popełniając samobójstwo. Został tylko i wyłącznie zdrowy, wyszkolony rdzeń, czyli wy. – Tak jest, sir. – rozpoznając juŜ tę gadkę gruchnęli gromko zrywając się na nogi. SierŜant uniesioną nieco dłonią rozkazał im na powrót usiąść po czym dodał. – Element niepoŜądany, niezaradny, nieodporny i nie wart nawet większej wzmianki został w toku szkolenia w sposób sprawny i skuteczny trwale wyeliminowany. Moją niewdzięczną rolą w systemie, było jedynie zrobić z was ludzi godnych noszenia munduru StraŜnika. Waszym natomiast jedynym zadaniem, było przeŜyć i gorąco mnie znienawidzić... – AleŜ Cecil... – zaprotestował nieszczerze Bert. – Tak, tak. Znienawidzić. – ciągnął dalej sierŜant. – Dlatego, kiedy kadeci nazywają mnie Złym Kutasem wiem, Ŝe w pewnym stopniu mi się to udało i nie zaprzeczajcie. Wiem. Tak juŜ po prostu musi być i juŜ. SierŜant wypił swoją kolejkę jednym, szybkim ruchem po czym zapalił nowego papierosa. Nie wiedząc do czego zmierza nie odzywali się zapobiegawczo. Horst zaciągnął się głęboko i zaraz dodał. – Zastanawiacie się pewnie, dlaczego tu z wami siedzę i tak sobie gadam, hę? Trafił w dziesiątkę. Siedzieli jednak nadal patrząc na niego bez słowa. – Dziś promocja. Kadeci staną się StraŜnikami a jutro kaŜdy z nich najpierw

wylosuje i zaraz potem odleci tam, gdzie odtąd będzie jego przydział. Ale tyle to juŜ pewnie sami wiecie? – Tak jest, sir. – KaŜdy ale nie wy dwaj. – wtrącił zwięźle Horst. – Was dwóch, bowiem promocja ominęła. Siedzieli z zamarłymi ze strachu sercami zastanawiając się, co teŜ mogło się u licha stać i do czego w końcu ten drań zmierza. CzyŜby w końcu spełnił swoje wieloletnie obietnice i postanowił usunąć ich z Korpusu. I to na kilka godzin przed końcem szkolenia. Po tym wrednym osobniku, jak najbardziej mogli się tego właśnie spodziewać. Coś takiego było oczywiście jak najbardziej w jego stylu. Tym bardziej zastanawiająca była jego dająca do myślenia przymilność. Ten widząc w ich ponurych oczach niewypowiedziane pytanie z przyzwyczajenia podręczył ich trzymając ich jeszcze przez chwilę w niepewności, po czym wydobył z kieszeni dwie koperty, które następnie wręczył im bez słowa. To były takie same srebrzystoszare koperty jak te, w których znajdowały się bilety powrotne dla dyscyplinarnie relegowanych z ośrodka kadetów. Oglądali je juŜ wielokrotnie w ciągu minionych pięciu lat. DrŜącymi rękoma niechętnie wzięli je i natychmiast otworzyli. Spodziewając się wewnątrz biletów na Ziemię zachowali ponure milczenie układając w myślach odpowiednio obelŜywe i wulgarne wiązanki poŜegnalne. W kopertach znajdowały się bilety, a jakŜe. Tyle, Ŝe były one z metalowej folii, czyli wojskowe i nie na Ziemię lecz Marsa więc słuŜbowe. Oprócz biletów koperty zawierały równieŜ wykonane z przezroczystego metalu mikronieśmiertelniki stwierdzające, iŜ obydwaj od trzech godzin są porucznikami w słuŜbie czynnej oraz rozkazy wyjazdu najbliŜszym transportowcem do Centrum Dowodzenia Korpusu znajdującego się w Thompsontown na Marsie. Poza dokumentami w kopertach znajdował się zaległy za pięć lat Ŝołd, o którym moŜna było powiedzieć wszystko z wyjątkiem tego, Ŝe wypychał on koperty. Było to ponad czterdzieści tysięcy dolarów w niewymienialnych nigdzie prócz wojskowych kantyn dwóch bezwartościowych bonach. Bony te co prawda, moŜna było wymienić równieŜ u czarnorynkowych kolekcjonerów wojskowych osobliwości, lecz po tak humorystycznym kursie, Ŝe nie wartym nawet wzmianki. W normalnych okolicznościach, normalni ludzie oraz naturalnie, normalne dziwki, nawet nie chciały patrzeć na wojskowe bony, poniewaŜ nie sposób było odróŜnić oficjalnych od tych, jakie masowo drukowali sobie sami kadeci w ramach radosnej samopomocy urlopowo koszarowej, która powodowała lawinową inflację i regularne kryzysy wojskowo koszarowe oraz chyba dla równowagi, niesłabnącą koniunkturę w pobliskim przemyśle papierniczo handlowym. Jedynie podczas ich pięcioletniego pobytu krój, wygląd oraz nominały bonów zmieniły się przynajmniej coś z szesnaście razy w związku z nieustannymi wymianami. – Czy to oznacza, Ŝe...? – zaczął Bert ze wzruszeniem przytulając po raz pierwszy w Ŝyciu oryginalne bony do piersi. – Dokładnie. – rzucił Horst. – Od szóstej dwadzieścia jesteście oficerami a za niecałą godzinę macie odlot ze śluzy północnej. Po drodze pozwoliłem sobie zajrzeć do kopert. – wyjaśnił z tak szerokim uśmiechem Ŝe dostrzegli przez moment tuŜ pod skórą jego warg fragment siatki z drutu nierdzewnego. – Ja pierdolę! – westchnął z niewyobraŜalną ulgą Ned. – Nareszcie koniec tego syfu, bagna, gnoju... ale zaraz, chwila. Dlaczego tak nagle, kurwa? – zapytał sierŜanta. – I to do samego Centrum? – dodał Bert. O takim przydziale kaŜdy z kadetów mógł sobie jedynie pomarzyć. Rzeczywistość, bowiem była jednak taka, iŜ z reguły absolwentów drogą losowania

przydzielano do konwojowania skazańców, nudnej pracy patrolowej na dalekim Nigdzie albo nieciekawej pracy w siłach porządkowych przy tłumieniu zamieszek gdzieś na niemal niecywilizowanych i w związku z tym wiecznie zbuntowanych zadupiach Układu Słonecznego. – Nie mnie, prostego Ŝołnierza o tak trudne rzeczy pytać. – odparł sierŜant chętnie pomagając mu osmalonym kciukiem wcisnąć mikronieśmiertelnik na dolną szóstkę, do której standartowo armia je Ŝołnierzom dopasowywała. – Góra miała zapewne swoje powody wybierając właśnie was a nie kogoś innego. – dodał błyskawicznie wycofując palca sprzed zaciśniętych nieoczekiwanie zębów niezbyt szczęśliwego jego poczynaniami Neda. – Dlaczego? Pojęcia nie mam. PrzecieŜ zawsze uwaŜałem, Ŝe juŜ dawno powinni was rozstrzelać. – stwierdził gwoli wyjaśnienia. – Ale powiem wam jedno. Odkąd tylko tutaj jestem, a jestem od zawsze, jeszcze nigdy nie słyszałem o takim pośpiechu. – dodał w zamyśleniu. – Musi, jakaś pilna sprawa. – Właśnie mówię. Nie dali nam nawet czasu na uroczystą promocję. – w głosie nadal nieco oszołomionego Neda dało się słyszeć coś jakby zawód. – Pięć jebanych lat czekałem na tę chwilę... – Daj spokój! Czterogodzinna defilada w galowych mundurach na kurewsko rozgrzanym, metalowym placu to chyba nie jest coś, czego moŜna w sumie Ŝałować. – rzeczowo stwierdził Bert sprowadzając go jak zawsze na ziemię. Nawet nie zauwaŜyli, kiedy sierŜant nalał nową kolejkę. Wypili po czym zapalili juŜ rozluźnieni. – Chyba nie macie do mnie Ŝalu, co? – spytał Horst. – AleŜ Cecil... – No, co ty wygadujesz? – Mam na myśli, Ŝe te wszystkie lata... – W porządku jest. – zapewnili go. – To dobrze, poniewaŜ czasami kadeci okazują się lekko niewdzięczni... – Pięć lat gnojenia i wdeptywania w ziemię, obraŜania nas, naszych rodzin, przodków oraz wszystkich znajomych naszych przodków, te nieustanne złośliwe zagrywki i baczne czuwanie aby spokój i pogoda ducha nie zagościły na naszych obliczach dłuŜej niŜ na kwadrans, to przecieŜ Ŝaden powód do Ŝalu, prawda? – rzucił do siebie Bert. – Co ty o tym sądzisz, Ned? – śal i niewdzięczność to nie my. – oznajmił Ned. – Porządne z was chłopaki. – sierŜant odetchnął z ulgą. – Napijecie się jeszcze po jednym? – Jasne, Ŝe się napijemy. – odparł pogodnie Bert. – Ale nie wy, sierŜancie. – przechodząc na słuŜbowy ton wyjaśnił Ned odbierając mu piersiówkę ze zmartwiałych rąk. – Wy Ŝołnierzu, porobicie sobie trochę pompek. Hm, powiedzmy dwieście. I zabierzcie, do cholery bliŜej siebie tę gumową rękę. – Ale...? – Wykonać natychmiast. – rzucił bez emocji Bert. – Dwieście pięćdziesiąt za pyskowanie. – zaraz sprostował. Podczas, kiedy sierŜant postękując przystąpił do wykonywania rozkazu, obydwaj dokładnie osuszyli butelkę obserwując beznamiętnie jego unoszące się rytmicznie krępe i Ŝylaste ciało. Kiedy Zły Kutas ukończył juŜ rozgrzewkę zaopatrzyli go w maskę przeciwgazową, antybiologiczny kombinezon, Ŝaroodporną pelerynę, narzutkę antyradiacyjną, czterdziestokilogramowy karabinek plazmowy, pozwalający przeŜyć dwumiesięczne oblęŜenie zapas racji Ŝywnościowych upchany w poręcznym tytanowym pojemniku, po czym zawieszając mu dla równowagi na lekko juŜ

przygiętym karku dwa siedmiokilogramowe akumulatory z zapasową amunicją dziarsko wyszli z nim na zewnątrz biorąc kierunek w stronę toru przeszkód, gdzie zamierzali w jak najbardziej poŜyteczny sposób spędzić resztę dzielącego ich od odlotu czasu. Stali tam sobie paląc jednego za drugim, nieszkodliwe papierosy Horsta, w czasie kiedy ten pracowicie sobie ćwiczył i trenował. Mijając ich przy drugim okrąŜeniu sierŜant łypnął spode łba z nienawiścią. Jego spozierające spoza zaparowanej maski oczka, jeszcze rankiem wzbudziłyby w nich jedynie paniczną trwogę. Jednak obecnie role odwróciły się a jedyną rzeczą, jakiej było im naprawdę Ŝal to szybko topniejący czas, jaki pozostał do startu. Kiedy stwierdzili niepocieszeni, Ŝe pozostało im zaledwie dwadzieścia minut do odlotu, postanowili spoŜytkować je maksymalnie zabierając sierŜanta na jego ulubione „wyciąganie rannego towarzysza broni spod ostrzału”. Rannym towarzyszem był zaopatrzony w narysowane kończyny betonowy sześcian o rozmiarach zamraŜarki, który kazali mu dostarczyć do szpitala znajdującego się po drugiej stronie garnizonu. Pełznącego z betonem sierŜanta gorąco dopingowali, wszyscy tłumnie zebrani w oknach koszar kadeci. Oni równieŜ mieli świeŜo w pamięci te wszystkie lata, jakie im minęły pod jego opiekuńczymi skrzydłami oraz hektolitry własnego potu jaki od lat wsiąkał w „towarzysza broni”. Nic jednak, co piękne nie trwa długo. Czas płynął nieubłaganie i kwadrans później, chcąc nie chcąc zostawili wyczerpanego sierŜanta w spokoju i z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku udali się w kierunku śluzy Ŝegnani niemilknącą owacją na stojąco. Pilnujący śluzy północnej Ŝandarm, dwu i pół metrowe, nafaszerowane ekosterydami aŜ po sam wierzch wzmocnionej turbotytanem czaszki, kwadratowe bydlę, bardzo długo i starannie sprawdzał ich papiery bez przerwy jednym okiem podejrzliwie im się przyglądając. Dopiero po całej minucie drobiazgowych oględzin nieco się rozluźnił. Mrugnięciem powieki wyłączył w końcu świdrującą ich kamerę na podczerwień, jaką miał zamontowaną w gałce ocznej. Sensorem nosowym wyczuł co prawda, alkohol od razu, jednak poza ściszonym warknięciem niczego sensownego nie powiedział. Kiedy skończył miętolić ich papiery niechętnie im zasalutował oddając z powrotem dokumenty. Odbierając je beknęli mu w twarz z cicha i oddali salut niedbałym, trzy lata trenowanym w szatni gestem, który miał juŜ od pierwszej chwili stwierdzać iŜ jego autorzy to nie nowicjusze tylko zaprawieni i to w niejednej kampanii weterani. śandarm jednak nie dał się sprowokować. Napiął jedynie ze złowieszczym chrzęstem wszystkie hydrauliczne mechanizmy jakie miał zamontowane w plecach i na zakończenie końcem okrutnie poszczerbionej, stalowej pałki wskazał im w geście będącym parodią uprzejmości dalszą drogę. W minutę dotarli do portu, który jeśli tylko by im bardzo zaleŜało, równieŜ mogliby obejść w minutę wokoło. W śluzie stał tylko jeden statek, więc dylematów do którego wsiąść, nie było. Przestarzały, ocięŜały transportowiec rozgrzewał juŜ silniki szykując się do startu. Obrzucili koszary poŜegnalnym, pełnym nienawiści spojrzeniem, po czym przeciągając rozkazami wyjazdu po czytniku wejściowym wkroczyli do środka. Popędzani mechanicznym głosem, który odliczał czas do startu sprawnie odnaleźli kabinę i rzucili się na fotele. Minutę po tym jak zajęli miejsca przypinając się do wygodnych, stalowych siedzeń, transportowiec z konwulsyjnym drŜeniem oderwał się od płyty portu i wyruszył w drogę obierając kurs na majaczącego w oddali Phobosa. Kościsty, bezimienny, pilotujący ten złom sierŜant musiał mieć Ŝołądek z tworzywa sztucznego, poniewaŜ dopiero po dwóch minutach przyspieszenia 10g nieco zwolnił. Wówczas wyrównał lot i oddając stery automatom zagadnął ich.

– Na Marsa, hę? Wpychając gałki oczne na powrót w oczodoły w odpowiedzi wręczyli mu swoje rozkazy wyjazdu. – Do Centrum. Cholera! – ten mruknął będąc pod wraŜeniem. – Nic mi nie mówili, Ŝe na pokładzie będą oficerowie. Gdybym wiedział, dałbym nieco mniej gazu... – W porządku. – uspokoił go wspaniałomyślnie Bert. – MoŜesz to nadrobić podczas lądowania. – Dobra. – Którędy wiedzie wasza trasa, Ŝołnierzu? – rzucił Ned. – Dlaczego pytasz, sir? – PoniewaŜ to co widzę przed nami za cholerę nie wygląda mi na kurs w stronę Marsa? – Racja. – przyznał pilot. – Lecimy nieco okręŜną drogą. – wyjaśnił. – Nieco? – Zostawimy tylko śmieci na Phobosie. W sumie to nawet prawie jest po drodze. – dodał pilot z nieokreślonym gestem dłonią. – A kiedy będzie juŜ po wszystkim to juŜ z pustymi ładowniami lecimy prosto na Marsa wysadzić oficerów. – zaraz dodał. – Śmieci? – nagabnął go Ned. – Gdzieś trzeba przecieŜ je usuwać. – sierŜant odparł filozoficznie. Po dwóch minutach masywny transportowiec na dobre opuścił atmosferę. Jak tylko niebo poczerniało pilot zapowiedział manewr i wprowadził transportowca w łagodny skręt. Skręt był łagodny jedynie dla kadłuba, bowiem łomoty przewalających się bezwładnie w ładowniach śmieci oraz ich narządy wewnętrzne usiłujące wyrwać się na zewnątrz świadczyły o czymś odmiennym. Kiedy statek skończył juŜ manewrować sierŜant dostrzegł ich wymowne spojrzenia. Przepraszającym tonem bąknął coś pod nosem a kiedy kwadrans później ustawił juŜ transportowca rufą do powierzchni Phobosa wyłączył napęd i przesiadł się na drugi fotel. Tam walcząc oburącz z oporną wajchą, natychmiast uruchomił wrota rufowe. Zaciekawieni obserwowali na monitorach jak dwieście pięćdziesiąt tysięcy ton śmieci, niczym kometa, opadać zaczyna z wolna na rozległą dolinę księŜyca. Widok pełen był według opisu pilota pełen majestatu, dostojeństwa i po prostu widowiskowo przewspaniały. Śmieci wysypywały się kolorową, długą na setki kilometrów wstęgą, po czym znikały gdzieś daleko w dole gdzie pod wpływem zmiany grawitacji wiły się niczym gigantyczna serpentyna. Obydwaj z braku czegoś lepszego do roboty, obserwowali na zmianę śmieci oraz wskaźniki ilościowe ładowni, które stosunkowo szybko topniały. Wyładunek był juŜ niemal ukończony w stu procentach, kiedy wszędzie wokół rozpętało się prawdziwe piekło. Przestrzeń nad Phobosem w jednaj chwili rozjarzyła się dziesiątkami jądrowo plazmowych eksplozji a wokół transportowca przemykać zaczynały coraz to nowe smugi pocisków, torped oraz co gorsza zaczęły pojawiać się niepokojąco bliskie błyski dział laserowych. – Kurwa! – zaklął sierŜant odrzucając na bok kubek z lurowatą kawą i nie czekając, aŜ reszta śmieci wypchnięta zostanie na zewnątrz uderzeniem pięści wyłączył hydrauliczne spycharki pozbywając się reszty śmieci za jednym zamachem. W czasie, kiedy milkły juŜ wszelkie dźwięki dochodzące z siłowników, sierŜant wskoczył na fotel pilota, zapiął pasy i pochwycił nerwowo manetki sterowe. Widząc jego pośpiech sami równieŜ przypięli się bez słowa. SierŜant bez słowa wprawił transportowca w tak gwałtowne przyśpieszenie, Ŝe pozapadały im się nawet dziąsła w stronę gardeł. Następnie kolejno zrobił kilka uników, podczas których dziękowali opatrzności za to Ŝe zdąŜyli pozapinać pasy.

– Co to kurwa jest? – po kilkunastu sekundach wrzasnął w jego stronę Ned kiedy juŜ odzyskał mowę. – Walą do nas sukinsyny! – wrzasnął równie głośno w odpowiedzi sierŜant jednym uderzeniem pięści zamykając ostatecznie tylne wrota. – Jakie sukinsyny? – Sukinsyny z artylerii! Kiedy ciągnący się za transportowcem długi na kilkaset kilometrów pas śmieci przestał wreszcie zdradzać ich pozycję, pilot odetchnął wreszcie z ulgą. Dla pewności jak to ujął, włączył jeszcze ekrany maskujące, po czym uraczył ich 15g zmieniając jeszcze kilkanaście razy kurs dla zmylenia wrogich torped. Ich skurczone wspólnym strachem Ŝołądki w jakiś przedziwny sposób tym razem nawet nie zaprotestowały. Kiedy transportowiec oddalił się juŜ na bezpieczną odległość od księŜyca a największe zagroŜenie minęło, aczkolwiek nie do końca, bowiem co kilka minut komputatory wprowadzały jeszcze śmieciarkę na kurs awaryjny unikając kolizji z nadlatującymi torpedami, Ned zapytał go ponownie. – Pytałem, co to było, do cholery? – zapytał Bert. – Toczymy z kimś wojnę sierŜancie, czy jak? – Skąd? To nasza, własna, kochana artyleria po prostu nas namierzyła. – Jak to, nas namierzyła? – To długa historia. – sierŜant jednak nie był skłonny do wyjaśnień. – Omal tu nie zdechłem, w dodatku to mój pierwszy dzień wolności, zatem gadaj draniu. – Bert zaproponował łagodnie zakładając na jego szyję potrójnego marsjańskiego nelsona. – Prawie tu wyparowałem kurwa i chcę wiedzieć dlaczego, do cholery. SierŜant zgięty juŜ w pół milczał jednak jak zaklęty. Widocznie ćwiczył kiedyś jogę lub pracował w cyrku. – Wykręć mu jeszcze odrobinkę lewą nogę, aŜ popękają mu jelita i nerki. – fachowym tonem poradził Ned stojący z boku. – Będziecie srać przez rurkę, sierŜancie. – maksymalnie lekarskim tonem dodał w stronę pilota. Bert zwiększał nacisk z rozmysłem, powoli i stopniowo. W chwili, kiedy obie pięty nieszczęśnika zetknęły się z uszami i coś chrupnęło nieprzyjemnie w jego kręgosłupie sierŜant wreszcie zmienił zdanie wywracając młynki oczami. Bert widząc na jego twarzy pierwsze oznaki mowy ciała, rozluźnił odrobinę uchwyt. – Dobra, będę mówił. – ten wychrypiał. – No juŜ dobra, ech... – zaraz dodał. – Tylko bez lipy. – ostrzegł go Bert. – No to puszczaj, do cholery. – Gadaj. – Bert uwolnił go z uchwytu. – Kiedyś, dawno... – Jak dawno? – Bert zawsze wolał słuchać konkrety. – No... jakieś trzy lata temu, ktoś od nas z batalionu sanitarnego wpadł na pomysł. – Pomysł? – Aha. Pomysł racjonalizatorski, jeśli chodzi o ścisłość. – Chodzi. – potwierdził Ned. – Jaki pomysł? – Zamiast po prostu wywozić śmieci na orbitę i odpalać samonaprowadzające się kontenery w stronę Słońca zaczęto je wysypywać na powierzchnię Phobosa. – Po jaką cholerę? – Jak to? Phobos jest bezludny, w związku z tym bez znaczenia a swoją nieregularnością wkurwia jedynie wędkarzy, komplikując im przypływy. Wszystkim innym jego obecność najzwyczajniej zwisa. Poza tym słuŜy jedynie jako poligon dla

tych sukinsynów z artylerii... – śe to sukinsyny to juŜ wiemy. – przerwał mu Ned. – Mów o śmieciach. – A tak. Więc, jak mówiłem ktoś, kiedyś wpadł na pomysł. – Kto to taki? – zapytał go ciepło Ned. – To było tak dawno, Ŝe nikt juŜ nie pamięta. – odparł sierŜant patrząc mu prosto w oczy. – Wszyscy nazywają tego dobrego człowieka po prostu tajemniczym, anonimowym, sanitarnym przodkiem. – Rozumiem. Mów dalej. – OtóŜ, on pierwszy wpadł na przełomowy pomysł aby zrzucać śmieci na Phobosa a wszystkie niewykorzystane kontenery, silniki i zaoszczędzoną w ten sposób nadwyŜkę paliwa, eee... zaofiarować potrzebującym... – Czyli z przyzwoitym zyskiem opylić na Marsie? – wpadł mu w słowo Bert. – Na pewno nie jest to działalność przynosząca straty. – bąknął w odpowiedzi sierŜant. – Chyba wiecie sierŜancie, co o czymś takim twierdzi regulamin? – Regulamin nie zabrania pomagania innym. – AleŜ skąd. Działalność czarnorynkowa nagradzana jest rozstrzelaniem lub doŜywotnią zsyłką do jednego z ziemskich obozów poŜytecznej pracy. – Dajcie spokój. Regulamin nie zabrania myśleć oszczędnościowo. – odparł nie zraŜonym tonem sierŜant. – A skoro na jednym transporcie moŜna zarobić na czysto około stu tysięcy... – Sto tysięcy!? – jęknęli mając świeŜo w pamięci ile trudu, potu i zniewag kosztował ich pięcioletni Ŝołd. – Prawdziwych, nowych dolarów? – No właśnie. Jakiś wewnętrzny głos od razu mi powiedział, Ŝe to was zainteresuje. – sierŜant uspokoił się juŜ całkowicie. – Jeśli, panowie oficerowie zachowamy na ten temat milczenie, to na wasze konta mogłoby wpływać powiedzmy... pięć tysięcy miesięcznie. – Proponujesz nam łapówkę? – zapytał Bert. – I w dodatku, za tak niepewny interes, Ŝe nie wiadomo czy doŜyjemy pierwszej wypłaty? – uzupełnił Ned. – Płatne w jednorazowej racie. – wyjaśnił sierŜant. – Z góry, naturalnie za powiedzmy... cały rok. – Chcesz przekupić oficerów? – Sześć tysięcy. – Sąd polowy! – Degradacja! – Siedem. – Nie wyjdziecie juŜ nigdy z karnej kompanii, sierŜancie. – zapewnił go Ned. – A jak juŜ wyjdziecie, to prosto do obozu cywilnego. – dodał Bert. – No dobra, dziesięć kawałków. To moja ostatnia oferta i nie podlega dalszej negocjacji. Inaczej się po prostu juŜ nie będzie opłacało. Jeśli mnie naprawdę zdegradują i wyleją z armii, pieprzę to. I tak juŜ sporo odłoŜyłem i dam sobie potem radę. – sierŜant bezradnie rozłoŜył ręce dając im do zrozumienia, Ŝe jest mu juŜ naprawdę wszystko jedno. – Stoi. Podali mu numery swoich kont. SierŜant zrobił kwaśną minę oraz przelew i minutę później piwem wznieśli toast. – No dobra sierŜancie, ale ja w dalszym ciągu nie wiem jednego. Dlaczego nasi nas ostrzelali? – zapytał go Ned kiedy juŜ opróŜnił swoją puszkę. – To zabawne ale wszystko przebiegało bez najmniejszych komplikacji, łatwo, prosto i przyjemnie dopóki ktoś, kiedyś, omyłkowo rzecz jasna, nie zrzucił śmieci na

ich stanowiska ogniowe. – Tych z artylerii? – zapytał go Ned. – Tak, to taka smutna historia. – Omyłkowo? – rzucił Bert. – Prosimy o szczegóły. – dodał Ned. – To były takie tam urodziny. – sierŜant rozwinął opowieść. – W tamtych odległych czasach, jeszcze przed jebanymi cięciami w Korpusie, załogi sanitarnych transportowców liczyły po pięć osób plus robot. To były dobre czasy. Dowodził nami pewien porucznik, którego nazwiska juŜ nawet nie pamiętam. Przydzielili go nam na dowódcę, no wiecie jak to jest, jakoś tak nagle i bez uprzedzenia a gość był początkowo naprawdę upierdliwie skrupulatny i tego no... regulaminowy. Nawet słyszeć nie chciał o jakiś oszczędnościach tylko wolał bezmyślnie trwonić szmal podatników. Potem dopiero nieco znormalniał i po jakimś czasie, odrobinę dał się nawet lubić. No ale to w późniejszych latach. Z początku był jak mówiłem, naprawdę przykry. No w kaŜdym bądź razie facet miał pewnego dnia drobny wypadek. Przycięły go wrota rufowe podczas nadzorowania załadunku w sposób dość nieszczęśliwy i Ŝeby nie przynudzać powiem tylko, Ŝe ze starego ciała ocalała mu jedynie głowa no i niemały fragment ręki. Chyba lewej ale nie przysięgnę. Resztę zmiaŜdŜonego ciała potem mu sklonowali i doszyli ale nie tak do samego końca. Wjebało się bowiem jakieś zakaŜenie do pojemnika z jego zapasowym sercem no i kaŜde kolejne klonowanie powtarzało się z tym zakaŜeniem. śeby więc jakoś postawić nieszczęśnika na nogi sprowadzono mu zupełnie nowe serce prosto z Ziemi, pochodzące od jakiegoś grawicyklisty, który równieŜ miał wypadek... – Co wy nam tu pierniczycie, sierŜancie? – warknął Ned na niego. – Do rzeczy. – ponaglił go Bert. – JuŜ dochodzę do sedna. Cierpliwości. Grawicyklista zamiast starego serca wolał zupełnie nowe a te po wypadku chociaŜ całkiem dobre zdecydował się dla zysku opchnąć i tak trafiło ono do naszego pechowego porucznika. Tak się jednak niejako przy okazji złoŜyło, Ŝe jego dawca serca urodził się w ten sam dzień co nasz porucznik. JuŜ rozumiecie? – Nic nie rozumiemy. – odparli jednocześnie. – Więc objaśniam. To był rutynowy kurs ze śmieciami a nasz porucznik miał właśnie te swoje cholernie fartowne urodziny. I to nie takie sobie zwykłe, podkreślam ale PODWÓJNE URODZINY. Coś specjalnego i wyjątkowego, rozumiecie? No niewaŜne. – sierŜant machnął ręką. – WaŜne jest to, Ŝe na Hermesie nie za bardzo są moŜliwości na zrobienie porządnej imprezy. O tym chyba coś juŜ wam wiadomo? – Oj, wiadomo. – przyznali. – Urządziliśmy więc sobie porucznikowo urodzinową popijawę na pokładzie po to, aby uniknąć tej całej koszarowej drętwoty oraz przykrego, słuŜbowego skrępowania i stworzyć przyjacielską, hm... to dobre słowo, serdeczną atmosferę. Warto tu wspomnieć równieŜ o tym, Ŝe z Marsa zabraliśmy w tym celu kilka chętnych dziwek, parę skrzynek porządnej gorzały i dopiero tak przygotowani ruszyliśmy z imprezą hej na orbitę. Obydwaj uwielbiali tego typu opowieści. Poczęstowali sierŜanta papierosem i nie przerywając mu, by przypadkiem nie utracił wątku słuchali dalej. – Traf chciał, Ŝe jedna z nich naprana jak szturmowy torpedowiec zaczęła w czasie orgii manipulować łapami przy sterówce załadunkowej i zwaliła nieszczęśliwie cały ładunek śmieci wprost na batalion artylerii odbywającej akurat wtedy na Phobosie te swoje, cholerne manewry. Daliśmy wówczas stamtąd nogę tak szybko, Ŝe nikt nas nawet nie zauwaŜył. Nikomu na Phobosie, co prawda nic się nie stało bo śmieci opadły wolno, no ale ucierpiała i to bardzo ta ich czereśniacka duma.

Próbowali jakoś dojść do siebie i puścić incydent w niepamięć ale cała armia coraz bardziej się z nich śmiała w miarę jak się coraz szerzej rozchodziły o tej ich przygodzie wieści. Kiedy po całym Układzie Słonecznym zaczęły juŜ krąŜyć dowcipy, Ŝe Obcym znudziło się robienie na Ziemi zboŜowych kręgów i przenieśli się w okolice Marsa tworząc śmieciowe serpentyny, ich dowódca wkurwił się na dobre i zarządził zrzutkę, po czym wynajęli z Ŝandarmerii najlepszego detektywa. Skurczysyn dobry był, muszę przyznać i pochodzenie naszych śmieci raz dwa się wyjaśniło. Był malutki skandal, petycje i protesty. Potem heca urosła i dotarło w końcu aŜ do sztabu. Całej aferze jaka potem wynikła udało się wówczas sprawnie ukręcić łeb zwalając winę na awarię urządzeń pokładowych i w sumie w batalionie dobry miesiąc ubaw był po pachy z tych nieszczęsnych, przysypanych śmieciem czereśniaków. Tamci z artylerii opacznie jednak odczytali nasze oficjalne komunikaty z wyjaśnieniami i nieźle się wkurzyli. Naprawdę nieźle. – dodał sierŜant. – Od tamtej teŜ pory walą bez uprzedzenia do naszych śmieciarek ze wszystkiego, co mają akurat pod ręką. – Teraz rozumiem ich Ŝal. – przyznał Bert. – Ale czy wy z sanitarnego nie moŜecie po prostu zgłosić do kontroli lotów godzin waszych przelotów nad Phobosem? Tak oficjalnie, Ŝeby nie było potem Ŝadnego to tamto? – Początkowo owszem, zgłaszaliśmy ale i tak strzelali tłumacząc się za kaŜdym, pieprzonym razem, hm... awarią ich systemów alarmowych. śe są zbyt czułe, bla, bla, Ŝe ich trwałe przestrojenie zmniejszyłoby obronność, itp. Przerobiliśmy juŜ z tuzin róŜnorakich, podpartych regulaminem wymówek, tracąc dwie załogi i cztery transportowce. – O kurwa. – No właśnie. Teraz wolimy zachowywać wszystko w ścisłej tajemnicy. – wyjaśnił sierŜant z niechęcią. – W ten sposób jest po prostu zdrowiej. – Rozumiem, chociaŜ na waszym miejscu nie wiem czy aŜ tak bym ryzykował. PrzecieŜ to była niczego sobie salwa i pytaniem jest, czy warto aŜ tak nadstawiać dupę. – stwierdził Bert. – Od czasu, kiedy za nasze własne pieniądze udało się wyposaŜyć transportowce w ekrany maskujące, za kaŜdym razem udawało nam się niezauwaŜenie podkraść w pobliŜe Phobosa. – dodał sierŜant. – Kłopoty, jeśli się w ogóle pojawiały to dopiero w momencie, kiedy manna juŜ leciała w dół. Wówczas trzeba nam było nieźle się naskakać, by zwalić ten cholerny towar i nie dać się zdmuchnąć pajacom z artylerii. Trochę mnie dziś zaskoczyli, nie powiem bo przez dwa ostatnie miesiące nawet nic nie zauwaŜali. – Nic? – Nasza tajna broń. Przekupiliśmy jednego z ich kancelistów i dostarczał nam ich aktualny grafik wart i patroli. Dzięki temu posunięciu nasze sanitarki były ostatnio bezpieczne jak jeszcze nigdy dotąd a frajerzy z duŜymi pukawkami dowiadywali się o naszej wizycie dopiero, kiedy juŜ wyłazili rankiem z bunkrów i musieli brodzić po śmieciowych Himalajach, godzinami odkopując swe zabawki buldoŜerami. – Dzisiaj jednak jakoś nie przespali sprawy. – jęknął Ned odruchowo masując się po Ŝołądku. – Musieli chłopa zdemaskować, hm. – mruknął sierŜant nie bez Ŝalu. – Zatem, cholewcia znowu będzie cięŜko. – westchnął z tęsknotą za czasami, które przeminęły. – W tym cholernym Ŝyciu nic nie przychodzi łatwo. – filozoficznie zauwaŜył Ned widząc jego cięŜką minę. – To samo powiadam. – poparł go gorliwie sierŜant. – Gdyby tylko wtedy ta cholerna dziwka nie dotknęła tej jebanej dźwigni... ech. – To fakt. – przyznał równieŜ Bert. – W armii nie ma lekko. – Święta prawda. – sierŜant przyznał, po czym zmienił temat wskazując ręką na

zbliŜającego się na monitorach Marsa. – Za niecałą godzinę będziemy na miejscu, panowie. Obserwowali w milczeniu rosnącą juŜ w oczach planetę. TuŜ przed samym wejściem w atmosferę pilot zwolnił nieco transportowca, sprawdził kontrolnie skanery najbliŜszej przestrzeni, uśmiechnął się, po czym sprzedał paliwo oczekującemu na orbicie stacjonarnej okrętowi przemytników. Po trwającym kwadrans przeładunku, jak tylko umilkł szum agregatów pompowniczych, odcumowali i ruszyli ostro w stronę powierzchni Czerwonej Planety. Wchodząc juŜ w atmosferę sierŜant podzielił się z nimi kolejną niespodzianką. Okazało się, iŜ rutynowo opchnął tyle paliwa co zwykle, nie biorąc w roztargnieniu poprawki na to, ze musi wysadzić dwóch pasaŜerów na powierzchni planety. Jednym słowem nie miał juŜ w zbiornikach wystarczającej ilości paliwa na dodatkowe lądowanie. Śmieciarka zniŜyła jedynie pułap i wściekle rycząc, lotem ślizgowym przeleciała na wysokości dwudziestu trzech tysięcy metrów ponad powierzchnią. SierŜant pomógł zająć im miejsca w kapsule ratunkowej udzielając ochoczo wszechstronnych wskazówek dotyczących jej ręcznego odpalenia gdyby rzecz jasna jakoś nieprawdopodobnie ale jednak zawiodły automaty. – To dziadostwo chyba nigdy nie było uŜywane. – zauwaŜył posępnie Bert. – Jesteś pewien, Ŝe to przeŜyjemy? – Ned zapytał sierŜanta równieŜ uwaŜnie przyglądając się doszczętnie skorodowanemu wnętrzu kapsuły – Bez obaw. Cały transportowiec miesiąc temu miał gruntowny przegląd. Kapsuła wyposaŜona jest w aŜ czternaście spadochronów. To wystarczyłoby na łagodne lądowanie nawet na Ziemi. Na Marsa opadniecie lekko niczym puch bo ciąŜenie jest dwa razy mniejsze... – Jeden koma siedem. – sprostował natychmiast Ned. – No w kaŜdym bądź razie, opadniecie lekko niczym płatek śniegu. – pogodnie dodał sierŜant pokazując dłonią jak opada płatek śniegu. – Lepiej Ŝeby tak właśnie było. – odparł Bert podając mu na poŜegnanie rękę. – Bo jak nie, to po klonowaniu znajdziemy cię i będzie to bolesne spotkanie. – Połamcie karki. Drzwi skrzypnęły, uszczelniacze zaszumiały, w zespole cumowniczym coś szczeknęło, wreszcie zaczepy puściły i kapsuła rozsuwając boczne stabilizatory na dobre odłączyła się od transportowca. Pochłonięci obserwacją trzęsących się monitorów widzieli, Ŝe opadają ku powierzchni z zawrotną prędkością. Mające zapobiegać wirowaniu stabilizatory, jakoś nie sprawdzały się. Z zainteresowaniem wyjrzeli przez jedyne okrągłe okienko zobaczyć co tam z nimi. Przez wizjer dostrzegli jak jeden po drugim stabilizatory najpierw się wyginają po czym, kolejno odłamują i odlatują gdzieś na bok znikając z pola widzenia. W chwili, kiedy to się stało kapsuła zaczęła wściekle koziołkować. Bert bezskutecznie usiłował uruchomić stabilizatory awaryjne ciągnąc odpowiednią dźwignię z całych sił. Zapasowe jednak wysunęły się dopiero, gdy z oporną dźwignią pomógł równieŜ Ned. Wówczas stabilizatory wysunęły się co prawda z kadłuba błyskawicznie, po czym zaraz rozłoŜyły, lecz w chwilę po tym one równieŜ odpadły odłamując się w przeŜartych rdzą na wylot miejscach. – Kurwa, zostawmy wreszcie to dziadostwo w cholerę! – widząc to jęknął zdruzgotany Ned. – Bierzmy się lepiej za odpalanie tych jebanych spadochronów! – Dobra! – Bert porzucił zbędną dźwignię posłusznie zabierając się za tablicę przyrządów. Ta działała bez zarzutu. JuŜ po pierwszym uderzeniu pięścią rozjarzyła się kolorowymi diodami wszystkich systemów alarmowych. PrzewaŜał kolor czerwony.

Zupełnie inaczej sprawy się miały ze spadochronami. Jak się niebawem okazało osiem z nich sprzedanych zostało przez zaradnego sierŜanta a z sześciu pozostałych działały jedynie cztery. Pierwszy, w chwilę po rozłoŜeniu, siłą pędu podarty został na strzępy. Drugi wytrzymał nieco dłuŜej, co pozwoliło nieco wyhamować kapsułę i powstrzymać jej bezładne wirowanie zanim spotkał go los poprzednika. Jak tylko tak się stało kapsuła spadała ponownie nabierając nieco wytraconej juŜ prędkości a na wysokości pięciu tysięcy metrów zaczęły towarzyszyć im świdrujące aŜ do bólu dźwięki czterech pokładowych syren alarmowych. Te, jak obiecał sierŜant, były automatyczne i działały bez wyjątku wszystkie otaczając ich wszechobecnym rykiem, który w Ŝaden sposób okazał się nie do wyłączenia.

* CZĘŚĆ PIERWSZA – NAZWISKO *

Thompsontown, Mars 30 lipca 2765 – Kwatera Główna Operacji Schmaterling Szef sztabu Korpusu StraŜników generał van Hold, spoglądał z wysokości pięciu kilometrów na oszałamiającą panoramę, którą w przewaŜającej części wypełniał widniejący w oddali Olympus Mons. Oparty o stylową, ręcznie wykonaną i kosztowną zarazem balustradę, jaka otaczała taras tytanowym kręgiem, patrzał zamyślonym wzrokiem wprost przed siebie. ChociaŜ doskonale wiedział, Ŝe tuŜ pod nim leŜy miasto liczące ponad dwa miliardy mieszkańców, z których jedna czwarta przebywała w tym samym budynku, nie widział ich, poniewaŜ uniemoŜliwiały to zalegające na sześciuset metrach gęste, burzowe chmury. Dziś pogody na powierzchni Marsa nie było. Tego dnia z tarasu 1734 piętra mógł jedynie oglądać najwyŜszą górę w Układzie Słonecznym. Jej majestatyczne, niemal w całości ośnieŜone zbocza, oślepiająco błyszczały w promieniach porannego słońca. Sam szczyt giganta, ukryty gdzieś w górnych warstwach stratosfery, pozostawał jak zawsze niewidoczny. Budynek w którym van Hold przebywał, chociaŜ równieŜ największy na obydwu światach, nie mógł przy Olympusie ubiegać się nawet o miano karzełka. Z tą górą nic nie mogło się równać. Nawet na obydwu światach. Olympus mający przy podstawie ponad pięćset kilometrów średnicy i łączną masę taką, Ŝe gdyby stał na Ziemi, natychmiast by się zapadł pod własnym cięŜarem przed płaszcz wprost do płynnej magmy, w kaŜdym człowieku wzbudzał szacunek. Generał nie naleŜał jednak do ludzi mitręŜących czas na filozoficzne bzdury. Zdecydowanym krokiem podszedł do umieszczonej na poręczy balustrady lunety. Z licznika na wyświetlaczu stwierdził Ŝe od wczoraj ubyło dwóch i nachylając się odrobinę obrzucił kontrolnym spojrzeniem, przypominającą szereg maszerujących mrówek, wciąŜ ponad trzystuosobową ekspedycję wspinającą się mozolnie po zboczu giganta. Wyprawa, której biernie kibicował juŜ od ponad czterech miesięcy pokonała w tym tygodniu czwarty kilometr i zbliŜała się powoli do poziomu na jakim się znajdował jego gabinet. Z wiadomości wiedział, Ŝe ci maniacy zamierzają pobić dotychczasowy rekord wspinaczki, wynoszący 13 250 metrów i chociaŜ za cholerę nie mógł zrozumieć motywów jakie nimi kierowały, zaczynał podejrzewać Ŝe zamiar ten moŜe im się w przyszłym półroczu nawet powieść. Tak przypuszczał, poniewaŜ zapaleńcy idąc wytrwale pokonywali mimo wszystko po kilkaset metrów dziennie a

lawiny, choroby, awarie kombinezonów oraz nagłe załamania pogody nie wyeliminowały z gry jeszcze nawet połowy z pierwotnych uczestników. Generał westchnął, kciukiem wyzerował licznik, wymienił zarejestrowany przez ostatnią dobę kryształ aby później w gabinecie na spokojnie sobie obejrzeć jak dokładnie zmniejszyła się liczba uczestników, po czym sprawdził stan baterii w samorejestrującej kamerze dołączonej do lunety. Na zakończenie obrzucił poŜegnalnym spojrzeniem kolosa i powrócił do gabinetu. Z czterech siedzących wewnątrz osób, jedynie jedna nie była przygnębiona. Człowiekiem tym był świeŜo upieczony laureat nagrody Einsteina, prof. Kazuo Jong. Pozostali mieli miny ponure jakby w gabinecie szefa sztabu odbywał się właśnie casting na najbardziej obiecującego oratora mów pogrzebowych. – I jak? – van Hold rzucił w stronę sekretarki. – Jeszcze nic. – ta odparła smętnie unosząc na chwilę głowę znad wyświetlacza. – Chwileczkę! Generale, właśnie dotarła wiadomość, Ŝe opuścili juŜ Hermesa i wkrótce tutaj będą. – przeczytała ze swojego komputatora. Van Hold skinął głową, po czym spojrzał na naroŜnik szyby, jakimś dziwnym, technicznym trikiem, robiący mu za ścienny zegar i zajmując miejsce w fotelu zwrócił się do pozostałych. – No cóŜ panowie, wygląda więc, Ŝe zaczniemy nasze przedsięwzięcie zgodnie z planem. Cieszę się niezmiernie, Ŝe w tym doniosłym wydarzeniu zgodziliście się wziąć udział osobiście. Obecnych tu chyba nikomu się muszę przedstawiać ale warto to zapewne zaprotokołować. – dodał spoglądając na sekretarkę. Ta uruchomiła rejestrator i powróciła do milczącego czuwania ponad wyświetlaczem. – Godzina 6.15. – zaczął dyktować generał. – Rozpoczynamy operację o kryptonimie Schmaterling, której celem jest wymazanie z rzeczywistości Adolfa Hitlera. Przewidywany czas zakończenia operacji: dzisiaj, godzina 12.00 marsjańskiego czasu uniwersalnego. Czas trwania operacji w terenie: 13 – 14 dni czasu rzeczywistego. Osoby sprawujące bezpośredni nadzór nad przebiegiem operacji: prof. Kazuo Jong z Marsjańskiego Instytutu Badań Fizykochemicznych, Uli Robinson asystentka profesora Jonga i absolwentka Uniwersytetu Historycznego w Thompsontown, doktor Olaf Baddoc z Nowonowojorskiego Instytutu Przeszczepów Szybkich sprawujący nadzór medyczny nad personelem, agent operacyjny o utajnionych danych personalnych, który przed godziną juŜ został wysłany w przeszłość w celu dokonania rekonesansu rozpoznawczego, dwaj następni agenci operacyjni o równieŜ utajnionych personaliach, którzy... hm... – Przybędą niebawem. – podpowiedziała sekretarka zręcznie wpadając mu w słowo. – Właśnie. – stwierdził van Hold. – Formalne przywództwo nad operacją Rada przydzieliła generałowi van Hold, czyli mnie i to chyba tyle wprowadzenia. Jakieś pytania? – Skąd pewność generale, Ŝe ci dwaj w ogóle tu przybędą? A przynajmniej w czasie, bo póki co, ich nadal nie ma? – rzucił zwięźle Jong tak grobowym tonem, Ŝe van Hold natychmiast go wykluczył z klubu optymistów, i tak wąskiego. – Wystarczy przecieŜ jedna mała zwłoka aby cały, latami doprowadzany do obecnego stanu harmonogram zadań, kompletnie się nam rozpadł i załamał. Czy wy z armii nigdy nie moŜecie usiąść i się do zadania porządnie przygotować tylko zawsze, ale to zawsze improwizujecie wszystko na ostatnią chwilę? Van Hold spojrzał na niego cięŜkim wzrokiem. Kiedy profesor skończył biadolić, odparł mu bez wahania. – CóŜ, odpowiadam na pytanie numer jeden. Pewności absolutnej nigdy nie ma,

profesorze. Jednak z ostatnich informacji wynika, Ŝe agenci są juŜ w drodze i będą tutaj lada chwila. Aczkolwiek ich konkretny czas przybycia i tak nie ma większego znaczenia, poniewaŜ jak pan doskonale wie operacja odbywa się w przeszłości i moment przystąpienia ich do ingerencji według naszego czasu jest w zasadzie bez znaczenia. A teraz pytanie drugie. Wy naukowcy nigdy tak do końca nie ufacie armii ale zapewniam pana o tym, Ŝe jesteśmy przygotowani na kaŜdą ewentualność i jak wkrótce pan się sam przekona, podczas tej operacji nie będzie miała miejsca Ŝadna, nieprzemyślana prowizorka. Więcej zaufania, profesorze. Więcej zaufania. W końcu, nasza wspólna operacja nie jest czymś nieprzemyślanym lub co gorsza złowieszczym, tylko jednogłośnie uchwalonym na forum Rady przedsięwzięciem chlubnym, które ma za zadanie tylko i wyłącznie zmienić świat na lepsze, czyŜ nie? – Oby miał pan rację, generale. Według obliczeń kaŜde spóźnienie ma jednak pewne znaczenie. – Jakie znaczenie? – Znaczenie tym większe im większa jest ewentualna zwłoka. Czas nie jest wbrew pozorom taką prostą sprawą. Zwłaszcza jeśli się zamierza działać w dwóch róŜnych przedziałach czasowych jednocześnie. No ale póki co, nie kraczmy aby nie zapeszyć. Pozwólmy aby sprawy nabrały samodzielnie biegu, zgoda? – No zatem dobrze panowie i panie. – van Hold się rozpogodził. – Zatem dość juŜ tych formalnych dupereli. Bierzmy się w takim razie do roboty to uwiniemy się z tym jeszcze przed lunchem. Chciałbym przypomnieć, Ŝe pracy czeka nas dziś całkiem sporo a ponadto w samo południe odbędzie się bezpośrednia transmisja z finałowej rozgrywki Ogólnoświatowej Ligi Wojennej a nie wiem jak wy, ale ja nie mogę tego wydarzenia za nic w świecie przegapić i to nie tylko ze względów zawodowych. – CzyŜby pan obstawił rozgrywki, panie generale? – spytał Baddoc ze zdumieniem. – Oczywiście, do cholery! Postawiłem dwie pensje na Pancerne Kutasy Upkego, poniewaŜ zupełnie nieźle im szło w ubiegłym sezonie. – Dobry wybór, generale? – stwierdził profesor. – Ale czy pan wie, Ŝe niedawno zmienili producenta sprzętu i trenera? – Wiem doskonale Ŝe zmienili to i owo ale tylko jeśli chodzi o batalion wsparcia, więc co z tego? Trzon ich pułku wodorowych czołgów nadal przecieŜ stanowią na swych Lordach cholernie dobre zawadiaki. Nowy trener to równieŜ przyznaję jakaś ciota, czyli nie wprawiona w boju dupa, ale czy to moŜe tak do końca zabić ducha walki u dobrze dowodzonych i juŜ doświadczonych Ŝołnierzy? – No cóŜ, wkrótce zobaczymy jak sprawy się rozwiną, prawda? – odparł Jong pojednawczym tonem. – Prawdopodobnie nie ma ani jednego człowieka, który nie byłby zagorzałym zwolennikiem Ligi. A przynajmniej ja o takim człowieku jak Ŝyję nie słyszałem. Oczywiście uznam to za zaszczyt mogąc finały obejrzeć z ekspertem. – stwierdził na zakończenie. – Doskonale. – odparł van Hold z zadowoleniem, poniewaŜ został mile połechtany. – Miejmy więc nadzieję, Ŝe się wyrobimy z czasem i nie będzie Ŝadnych komplikacji. Pora więc zaczynać, panowie i panie. Dwa i pół tysiąca ludzi czeka. – dodał Ŝartobliwie naciskając jedyny przycisk na swym biurku. Olbrzymia ściana gabinetu rozsunęła się na boki i oczom zebranych ukazała się wielka hala poniŜej, którą wypełniały całe setki ludzi w białych kombinezonach, aparatura, niezliczone ekrany i całe mnóstwo sprzętu, który sprawiał, Ŝe hala przypominała centrum kontroli lotów w sporym kosmoporcie. Wszyscy oprócz generała byli pod wraŜeniem rozmachu z jakim rozpoczęto przedsięwzięcie. Pierwszy zabrał głos Jong. – ChociaŜ doskonale zdaję sobie sprawę, Ŝe to co zamierzamy zrobić poparte

jest pięcioletnim programem przygotowawczym, niesłychanie drobiazgowymi analizami i niezaleŜnie prowadzonymi symulacjami na najnowszym oprogramowaniu biograficznym, mam jednak jeszcze pewne obawy co do powodzenia naszej operacji, panowie. – AleŜ profesorze! – zaprotestował natychmiast van Hold. – Ma pan na myśli coś konkretnego, coś o czym nie wiemy, czy tylko dręczą pana jakieś nieokreślone przeczucia? – Zdecydowanie to drugie. – ten odparł. – Mam nienajlepsze przeczucia związane z nie przeprowadzeniem jeszcze w praktyce prób z Wahadłem. – No to bez obaw. Zapewniam, Ŝe my równieŜ jesteśmy niepewni co do wszystkich szczegółów, lecz znamy prognozy w nie mniejszym stopniu niŜ pan. Znamy i jak wszystkim jest wiadomo, są doskonałe. Jestem więc pewien, Ŝe wszystko pójdzie jak trzeba a nasze obawy rodzą się prawdopodobnie dlatego, poniewaŜ nikt jeszcze nie robił tego przed nami. A wykonalność takiego jak to przedsięwzięcia zawdzięczamy tylko i wyłącznie dzięki panu i pańskim odkryciom. Nikt nigdy, zarówno teraz jak i w przyszłości nie zamierza umniejszać pańskich zasług i dokonań. Więc proszę się w końcu rozchmurzyć, profesorze. To wspaniały dzień i zapewniam, przejdzie on do historii. – Oby tylko tej dobrej. – mruknął Jong. – Oby. Z głośniczka zaczęły dochodzić komunikaty o postępie przy rozruchu aparatury. – Sieć komputatorów, przeszła autotest pomyślnie. – Zasilanie awaryjne, przygotowane. Podstawowe, moc dziewięćdziesiąt procent. Ogółem w rezerwie sto siedemdziesiąt dwa procenty wymaganego zasilania. – Młyn zaczyna się obracać. – Pełna stabilność za minus trzydzieści minut. – Widzi pan, profesorze? – rzucił w stronę Jonga generał przyciszając nieco głośnik. – Nawet nasze najkosztowniejsze maleństwo w przestrzeni, funkcjonuje bez zarzutu i za pół godziny będzie w pełni gotowe. – Chyba w końcu przekonał mnie pan co do Wahadła. – ten westchnął z ulgą nie spuszczając wzroku z hali. – Jeszcze tylko jedno nieco mnie przygnębia. – Co takiego? – Czy ci ludzie tam na dole są aby na pewno w pełni kompetentni? – zapytał Jong postukując palcem w odgradzającą gabinet od reszty hali grubą na pół metra taflę szkła polaryzowanego. – Zapewniam pana, Ŝe są to tylko i wyłącznie najlepsi w swych dziedzinach specjaliści. Selekcję personelu prowadzono pod moim osobistym nadzorem przez dwa ostatnie lata i osobiście panu ręczę, Ŝe nie znajduje się tam nikt kto byłby czyimś szwagrem lub kuzynem. – Na pewno? – Na pewno. No przynajmniej, jeśli nie jest to jednocześnie ekspert najwyŜszej klasy światowej w swojej dziedzinie. ChociaŜ kaŜdy z nich posiada wymagane przez nas minimum, czyli przynajmniej jedną Nagrodę Nobla, powiem panu, Ŝe dobierając pracowników, bardziej preferowaliśmy ludzi uhonorowanych za dokonania praktyczne oraz laureatów Nagrody Einsteina a tych nielicznych tylko z Noblami skierowano na stanowiska pozbawione mordęg decyzyjnych, czyli do obsługi sprzętu. – Doskonale. – mruknął zupełnie juŜ spokojnym tonem Jong. – Przyznam, Ŝe potrafi pan uspokoić nerwowego z natury człowieka. – Nie martwmy się na zapas, profesorze. – Spróbuję. – Na zmartwienia będzie czas kiedy coś nas zaskoczy, ok? – Zgoda.

***

Alt Schweiner, Germania Dolna, Mars Dopiero trzeci i czwarty spadochron odpalone jednocześnie ponownie wyhamowały kapsułę w stopniu pozwalającym na lądowanie. Lądowanie pomimo iŜ udane, było jak najbardziej cięŜkie, trudne, i w niczym nie przypominające opadającego puchu a na podstawie zarejestrowanych parametrów czarnej skrzynki posłuŜyło w późniejszych latach jako czarny wariant dla niezbyt się przykładających do ćwiczeń w symulatorach kandydatów na pilotów w Akademii Floty. Z wnętrza kapsuły lądowanie dawało się odczuć, niczym crashtest zrzuconego z wieŜy kościelnej fortepianu. Gdyby obserwatorzy spadającej kapsuły znajdowali się na zewnątrz z łatwością mogliby stwierdzić iŜ fortepian ów porusza się lotem ślizgowym a gdyby jeszcze byli obserwatorami doświadczonymi z łatwością zwróciliby uwagę, Ŝe jedynymi czynnikami amortyzującymi upadek były drzewa oraz spłoszone ze swych gniazd nieliczne zmutowane ptaki. Opadająca pod bardzo ostrym kątem kapsuła wyryła długą na dwanaście i szeroką na pół kilometra przecinkę w gęstym sosnowym lesie, co sprawiło, Ŝe po lądowaniu niemal juŜ nie było sosnowego lasu oraz doprowadziło miejscowego hodowcę drzew do szczerego Ŝalu, poniewaŜ wrak nie chcąc pogwałcić którejś tam zasady termodynamiki, po upadku natychmiast oddał całą nagromadzoną w czasie lotu energię sprawiając, Ŝe te z drzew które ocalały podczas lądowania, płonęły obecnie wysokimi na trzydzieści metrów płomieniami trzeszcząc przy tym donośnie. Błękitno pomarańczowe niebo, pod wpływem silnego wiatru wkrótce aŜ po wschodni horyzont wypełniły kłęby dymu. – śyjesz? – zagadnął Ned, kiedy ucichły juŜ ostatnie trzaski i łomoty towarzyszące lądowaniu. – Na to wygląda. – odparł Bert. – No to wynośmy się stąd. – Racja, nic tu po nas. Wiedząc juŜ na własnej skórze jak się czuje upuszczony fortepian zgodnie klnąc wszystko oraz wszystkich, lecz szczególnie mocno posiadającego smykałkę handlową sierŜanta, uwolnili się z przeciwprzeciąŜeniowych kombinezonów, złoŜyli w duchu ich konstruktorom Ŝyczenia wszelkiej pomyślności i czując kaŜdym nerwem Ŝar dobiegający z zewnątrz, załoŜyli Ŝaroodporne peleryny, po czym opuścili pojazd odpalając jakoś niesprzedanym ładunkiem wybuchowym zapieczony Ŝarem lądowania luk awaryjny. Ledwie wygramolili się z roztrzaskanej kapsuły na zewnątrz, natychmiast musieli robić Ŝwawe uniki przed Ŝądnym zemsty leśnikiem, który zdąŜył w mgnieniu oka zmontować złoŜoną z najbliŜszej rodziny, sąsiadów oraz dalszych krewnych niewielką, aczkolwiek nienajgorzej uzbrojoną armię mścicieli. – Kurwa! Nie wygląda mi to na pierwszą pomoc, człowieku! – wrzasnął Ned kiedy w szczątki kapsuły trafiać zaczęły pierwsze promienie i pociski. – Wcale nie wygląda! – dodał robiąc unik przed głośnym rykoszetem. – Masz absolutną rację! – odparł Bert wskakując na powrót do wraka. Wkrótce pojawił się z powrotem targając na zewnątrz dwa karabinki plazmowe i

skrzynkę zapasowych akumulatorków. – Co to za jebane i gościnne strony, grzecznie pytam? – Ned biadolił przycupnięty za prowizoryczną osłoną z odłamanej pokrywy luku. – Wydaje mi się, Ŝe wkrótce dane nam będzie, bliŜej poznać tych samarytanów. – Bert odparł mściwym tonem wręczając mu jeden z karabinków. Niebezpiecznie bliskie eksplozje pocisków z moździerza zmusiły ich do uaktywnienia kamuflaŜu i pełznięcia przez blisko kilometr zanim ustała najgorsza kanonada. Pięć lat intensywnego szkolenia przy ciąŜeniu 1g sprawiło, Ŝe poruszali się o wiele sprawniej od napastników i wkrótce dotarli bez szwanku do samej krawędzi lasu. Dopiero tam zgubili prześladowców. Z pomocą gałęzi i krzewów w kilka minut zorganizowali kryjówkę i wyłączyli kamuflaŜ oszczędzając energię. Niewidoczni dla wroga, który stracił ich trop postanowili nieco lepiej rozejrzeć się po najbliŜszej okolicy. W tym celu Bert wystrzelił pozycyjną flarę, która wzniosła się na wysokość półtora kilometra, gdzie zawisła i zaczęła filmować obraz całej okolicy a wyniki przesłała natychmiast do niego w celu przeanalizowania sytuacji. Z wyświetlacza umieszczonego na kolbie karabinka Berta, natychmiast uzyskali obszerniejszy niŜ dotychczas wgląd w sytuację. Ich połoŜenie było jak się okazało nieciekawe. Nad całym terenem nieustannie krąŜyły antygrawitacyjne patrolowce prześladowców skutecznie uniemoŜliwiające im wydostanie się na otwartą przestrzeń. Patrolowce te nie były być moŜe najnowocześniejszymi i pochodzącymi z wyposaŜenia wojskowego pojazdami bojowymi, lecz poprzerabianymi do walki z kłusownikami kombajnami, jakich powszechnie uŜywali plantatorzy, ale mimo to i tak stanowiły realne zagroŜenie, poniewaŜ zamontowano na nich całą masę mniej lub bardziej legalnego uzbrojenia. Świadczyły o tym uciekające przed płomieniami w stronę otwartego pola zwierzęta, które natychmiast ginęły trafiane przez automatyczne karabinki plazmowe uwieszone pod patrolowcami. Na razie jednak, mające ich wytropić czujniki termolokacyjne skutecznie ogłupiał szalejący w niemal całym lesie intensywny poŜar. Ukryci na samym skraju zalesionego obszaru obserwowali pościg szukając jakiegoś rozwiązania. Prześladowcy stosunkowo szybko dotarli i spenetrowali najbliŜszą okolicę wraku. Wkrótce zdąŜyli równieŜ otoczyć dokładnie cały teren i obecnie gęstą tyralierą przeczesywali go starannie w poszukiwaniu zbiegów. Nad przeciwległym, leŜącym w bezpośredniej bliskości rozbitej kapsuły obszarem pojawiły się niebawem pojazdy gaśnicze starające się uratować te resztki drzew, które nie spłonęły. Sytuacja, w jakiej się znaleźli była zgoła beznadziejna. – Popatrz no, kurwa! Się zawzięli... – westchnął Ned przełykając ślinę. – PrzecieŜ widzę. Co robimy? – Nie przebijemy się w otwartej walce. Za duŜo ich. – A zatem? – Starają się opanować sytuację... – To widzę. – Kiedy juŜ ją opanują i ugaszą poŜar zabiorą się za szukanie nas. – kontynuował Ned wskazując na zbliŜające się od strony niezbyt odległej osady posiłki. – Nie mając nic innego do roboty szybko im to pójdzie. Jakie więc wnioski? – Nie pozwolimy im na to. – odparł Bert odbezpieczając swój wielofunkcyjny karabinek plazmowy i umieszczając w nim trzy dodatkowe akumulatory. Podkradli się z aktywnym kamuflaŜem najbliŜej płomieni jak się tylko dało, po czym oddali natychmiast bezgłośną salwę w stronę prześladowców krąŜących w górze. Kiedy cztery z siedmiu patrolowców eksplodując spadły na ziemię, przystąpili

do systematycznego ostrzału pociskami zapalającymi tych nielicznych obszarów lasu, które wcześniej nie ucierpiały w ogóle. Zamieszanie, jakie tam wybuchło sprawiło, Ŝe obława straciła na chwilę swój pierwotny impet. Szukająca ich tyraliera natychmiast się postrzępiła a nowoprzybyłe posiłki zamiast do walki z nimi przydzielono do zwalczania nowych płomieni, a wszystkie pozostałe patrolowce zapobiegawczo wzniosły się na znacznie większy pułap na razie trzymając się od ogarniętego poŜogą obszaru z daleka. – Zyskaliśmy nieco czasu. Co dalej? – zapytał Ned wskazując na walczących z płomieniami mieszkańców osady. – Myślę, Ŝe teraz całkiem niegłupio byłoby pozbyć się co nieco tych cholernych, nadgorliwych kmiotków. – zaproponował Bert. – Więc do roboty, stary. – odparł Ned przykładając oko do lunety swojego karabinu. – Ja ich przytnę od lewej ty bierz prawą stronę. – Dobra. Pojedynczymi strzałami starannie przerzedzili szeregi samozwańczych straŜaków okrutnie ich dziesiątkując a kiedy niedobitki się gdzieś wycofały oddali jeszcze kilka salw za pomocą pocisków zapalających prosto w stronę zabudowań z których przybyła wroga odsiecz. Minutę później licząca kilkadziesiąt budynków osada, równieŜ stała w płomieniach konkurując z sięgającym juŜ stratosfery dymem unoszącymi się znad lasu. Strategia okazała się dobra, poniewaŜ prześladowcom o wiele bardziej zaleŜało na osadzie niŜ na lesie. Z lasu natychmiast skierowano w jej stronę dwie trzecie ludzi oraz sprzętu gaśniczego. Do osady dotarło jednak niewiele ponad dziesięć procent tych którzy wyruszyli, poniewaŜ trasa ratowników przebiegała w polu widzenia karabinowych lunet. – Trzeba będzie później wpaść do tej wsi. – rzucił Bert wskazując wzrokiem osadę. – Po jaką cholerę? – Zasięgnąć języka, ot co. – Zasięgnąć? – spytał Ned. – No wiesz, wypytać wieśniaków o parę spraw. Nie wiem jak ty ale ja nie mam nawet bladego pojęcia gdzie jesteśmy i co się z tym wiąŜe w którą stronę jest do Thompsontown. – Racja. Kiedy znudziło im się juŜ strzelanie do przemykających polem sylwetek i pojazdów, na spokojnie przystąpili do ostrzału pociskami zapalającymi resztek lasu i wykańczania gaszących go niedobitków. Dopiero jak się juŜ z nimi uporali i w ogarniętym płomieniami lesie nie było prócz nich nikogo Ŝywego, załadowali do karabinków pociski burzące i zachowując aktywny kamuflaŜ skierowali się prosto w stronę osady. PoniewaŜ skutecznie pokrzyŜowali plany prześladowców i bezpośrednie zagroŜenie ich Ŝycia minęło, mieli zamiar tylko nieco się rozejrzeć we wsi nie krzywdząc niepotrzebnie juŜ nikogo więcej. Nie zaatakowali zatem osady od frontu i nie wybili przy okazji wszystkich niedobitków tylko nadłoŜyli drogi i okrąŜyli wieś wchodząc do niej z drugiej, tej nie nadpalonej strony. Kiedy do osady juŜ dotarli, zauwaŜyli Ŝe wysiłek mieszkańców walczących z płomieniami odnosił juŜ pierwsze efekty. Płonęły bowiem, jeszcze tylko dwa niewielkie zabudowania leŜące na samym skraju osady. W pierwszym domu do jakiego weszli nie napotkali nikogo. W drugim i trzecim tak samo. W czwartym równieŜ nie było nikogo, lecz tam przynajmniej zaopatrzyli się w rękawicowidły słuŜące przy pracach polowych, gumowce z samojezdnymi

gąsienicami oraz stylowe berety chroniące przed promieniowaniem, upodabniające ich na pierwszy rzut oka do ludności tubylczej. Tak ucharakteryzowani wymazali jeszcze twarze popiołem z domowego paleniska i pomaszerowali w stronę ratowników z zamiarem porwania jednego z nich i przesłuchania. Jako pierwszy spostrzegł ich jakiś rosły dryblas ciągnący bosakiem na bok płonącą belkę. – Dyć, kaj się kurwa, szwendaliściech? – zagadnął do nich juŜ z daleka. – Powiedz mi Bert, Ŝe masz translator. – szepnął Ned posyłając dryblasowi jakiś przepraszający gest widłorękawicą. – Kurwa. – dodał widząc przeczący grymas wspólnika. – Nie wiem jak ty ale ja zrozumiałem tylko jedno słowo. – To i tak o jedno więcej ode mnie. Będziesz więc tłumaczem. – Bert zadecydował w odpowiedzi. Przybierając na twarzach skruszone miny podbiegli truchcikiem do dryblasa, po czym bez zastanowienia chwycili widłowymi chwytakami za belkę pomagając mu ją ciągnąć. Dryblas spojrzał na nich uwaŜniej i juŜ miał zamiar coś powiedzieć, lecz Bert nie pozwolił na to. Zawczasu juŜ bowiem rozchylił połę peleryny i widząc w jego oczach nieprzyjazne lśnienie, przyłoŜył mu do głowy końcówkę lufy i posłał w nią natychmiast 70 tysięcy volt z ogłuszacza. Dryblas zachwiał się, potrząsnął głową i o dziwo nie zwalił się na ziemię, tylko znów miał zamiar coś powiedzieć. Jednak kolejna dawka, tym razem od Neda juŜ na dobre go zniechęciła do zadawania pytań. – Nic nie mów nie pytany, to nie będzie bolało, ok? – poradził mu Ned. – Jak się nazywasz? – zaraz spytał. – Jorg van der... – Dobra Jorg, posłuchaj. Musimy na kilka chwil spokojnie sobie usiąść i pogadać. Potem spadamy. Gdzie mieszkasz? Dryblas wskazał oczami na wyludniony środek wioski. – Doskonale, idziemy więc do ciebie. Ciągnąc belkę wspólnie w tamtą stronę po chwili zniknęli pozostałym ratownikom z oczu. Wówczas porzucili ją w cholerę i prowadząc dryblasa pod ramiona wkroczyli do jego domu. – Wow. Jorg jesteś sołtysem. – rzucił z uznaniem Ned widząc odpowiednią wywieszkę przed domem. – Myślę Ŝe lepiej, to my nawet nie mogliśmy trafić, chłopie. – Czy masz moŜe w obejściu jakiegoś translatora? – zapytał go Bert obchodząc wokoło umieszczoną na samym środku pomieszczenia olbrzymią makietę przedstawiającą jakąś sporą inwestycję, na którą składały się przede wszystkim ustawione równymi szeregami baraki. Jorg skinął głową, stęknął i spod stołu wydobył jakiegoś przedpotopowego translatora. Translator był niemoŜliwie wielki, wyglądem i wielkością przypominał bardziej przemysłową zamraŜarkę ale na szczęście posiadał własne kółka i co najwaŜniejsze działał znakomicie. – Co to jest? – rzucił w stronę dryblasa Ned pokazując na imponującą makietę, kiedy czytnik translatora po całej serii autotestów wyświetlił jedno słowo: ok. – Przypomina mi nie wiem dlaczego, jakiś obóz koncentracyjny. – Świńska ferma. – wyjaśnił Jorg. – Świniobóz, znaczy. – westchnął Ned. – Czyje to dzieło? – Sam go, to znaczy ją zaprojektowałem. – dodał z dumą Jorg. – Gdyby nie ten poŜar, ferma byłaby gotowa w przyszłym roku. – Kawał drania z ciebie. – stwierdził Bert. – Obozy koncentracyjne dla zwierząt...

– Hej, to tylko ferma. – Świniobóz. – sprostował Ned. – No dobra nazywajcie to sobie jak chcecie. – Jorg wzruszył ramionami. – Nie ma przecieŜ nic złego w fer... świniobozach. – Chyba wiesz o tym, Ŝe to nielegalne kmiocie i podpada pod ustawę o znęcaniu się nad zwierzętami? – Hę? – jęknął dryblas. – Jeśli twierdzisz, Ŝe to nic złego hodować zwierzęta dla zysku...? Ty chyba nie chcesz mi powiedzieć, Ŝe hodujesz świnie dla samej przyjemności i one zdychają śmiercią naturalną? – SkądŜe. Zamierzam je produkować po prostu dla bekonu i rzecz jasna zysków. Na pewno nie dla przyjemności. – No więc tłumaczę właśnie, Ŝe to nielegalne. – stwierdził Ned. – Jak to, nielegalne? – Zabijanie zwierząt dla zysku jest nielegalne, poniewaŜ podpada pod znęcanie się nad zwierzętami, poniewaŜ one podczas rzezi cierpią. Kumasz, chamie? – Ach, o to chodzi. – Jorg się rozpromienił. – No to nie ma Ŝadnego przestępstwa. – Jak to nie ma? – Bert nieco zaintrygowany ich rozmową podszedł nieco bliŜej. – Moje świnie nie będą cierpiały podczas, hm zabijania. – wyjaśnił sołtys. – Nie ma cierpienia, nie ma więc łamania prawa. – zaraz dodał. – Mógłbyś nieco jaśniej. – CóŜ, no więc wyglądać to miało tak. – ten ciągnął dalej wstając i podchodząc do makiety. – Widzicie ten okrągły budynek umieszczony na samym środku kompleksu? – Widzimy. – odparł Ned. – To jest właśnie akcelerator. Mojego własnego projektu zresztą. – Do rzeczy Jorg, do rzeczy. – ponaglił go Ned. – Zwierzę odczuwa za pomocą receptorów, które z pomocą neuronów przesyłają układem nerwowym odczucia bólu wprost do mózgu, zgoda? – Mów dalej. – W moim akceleratorze zwierzę nic nie poczuje, poniewaŜ śmierć nastąpi znacznie szybciej nim wystąpi uczucie bólu. – Pierdolisz Jorg. Neurony poruszają się z połową prędkości światła. Jak więc chcesz Ŝeby podczas zabijania świnie niczego nie poczuły? – spytał go Ned. – Ty coś kombinujesz. Pewnie chcesz je gazem rozweselić? – No skąd? Kto mówi o gazie? – No to w jaki sposób świnie nie poczują, Ŝe się je zabija? – Ha, no właśnie. Będzie tak, poniewaŜ moje świnie będą rozpędzane do dziewięćdziesięciu pięciu procent prędkości światła, zatem ich śmierć będzie całkowicie bezbolesna. – Jak to dziewięćdziesięciu pięciu procent? – Szybciej się nie da, poniewaŜ zbliŜając się do prędkości światła rośnie masa obiektu, który się zbliŜa. W naszym przypadku jest to prosiak. I z tego właśnie powodu niemoŜliwe jest nadanie prędkości światła czemuś co ma masę większą od zera, rozumiecie? – Nie. – Einstein, klasyka? – dodał Jorg. – TeŜ nic wam to nie mówi? – TeŜ. – odparli. – No ale tak juŜ jest, Ŝe jak coś ma prędkość to posiada równieŜ masę, a jak prędkość rośnie, rośnie teŜ i ona. W miarę jak obiekt zbliŜa się do prędkości światła

jego masa rośnie aŜ do nieskończoności, a poza tym to ja w ogóle zamierzam zabijać prosiaki w pełni rozkwitu a nie rozpędzać je bez powodu, rozumiecie? – Nie. – Mów wolniej Jorg, bo translator się przegrzewa. – uspokoił go Ned. – Co ty konkretnie pragniesz robić z tymi prosiakami? – Pragnę je uśmiercać w pełni sił, czyli wtedy, kiedy są najbardziej rozwinięte, smakowite oraz jednocześnie wartościowe, nadąŜacie? – kontynuował sołtys pewnym siebie tonem. – Teraz tak. – No więc gdyby nawet udało się rozpędzić prosiaki do prędkości światła, one natychmiast i to w nieprzyjemny sposób by zmłodniały a to nie jest przecieŜ dla właściciela fermy wskazane, poniewaŜ zaczęłyby tracić masę, rozumiecie? – Mózgowiec z ciebie Jorg. Mów dalej. – Łatwiej będzie to zrozumieć na przykładzie. Widzicie tę rampę startową? – sołtys zapytał ich pokazując palcem stosunkowo wąskie wejście do akceleratora. – Po umieszczeniu prosiąt w wagoniku, elektromagnesy w ciągu pięciu minut rozpędzają go niemal do prędkości światła, poniewaŜ jak juŜ wiemy, bardziej się juŜ nie da, po czym następuje nagłe hamowanie. – Gdzie? – O, tu w hamowni. – Jorg wskazał niewielki kompleks do którego bezpośrednio z akceleratora prowadziły szyny. – Wagony w jednej chwili się zatrzymują, zaczepy zwalniają i prosięta siłą bezwładności wyrzucane są z wózka prosto w stronę chłodni. – śywe? – spytał Ned. – Naturalnie. – Co to za haki po drodze? – Wyglądają trochę dziwnie, przyznaję. – odparł Jorg i dodał. – Jeszcze lecąc, prosięta niejako samoczynnie się o nie zahaczają i w przeciągu jednej milionowej sekundy są juŜ w pełni oskórowane. Następnie nagie tusze przelatują przez plazmowy piec gdzie są wyparzane i trafiają do rozbieralni nadal posiadając trzy czwarte prędkości światła. Po minięciu rozbieralni wlatują juŜ bez wnętrzności do masarni gdzie są dzielone na czynniki pierwsze, potem jest sortownia, dział opakowań i powiem wam, Ŝe prosięta znajdują się juŜ w zamkniętych konserwach na jedną dziesięciotysięczną sekundy przed tym, zanim w ich mózgach zdąŜyłoby się zrodzić coś w rodzaju niepokoju, nie wspominając nawet o banalnym bólu. Ostatnią rzeczą jaką młodzieŜ chlewna będzie pamiętała będzie przejaŜdŜka moim rollercoasterem. W zasadzie więc w chwili śmierci załoga wagoników powinna się nawet nieco cieszyć... – Ty to sobie Jorg, dokładnie wszystko przemyślałeś. – rzucił do niego Ned podejrzliwie. – Przed przybyciem na Marsa studiowałem w Dortmundzie fizykę na uniwersytecie... – Jesteś więc wykształconym świniokatem. – bąknął Ned. – A to co ma być, do cholery? – zapytał wskazując na olbrzymi, majestatyczny posąg leŜącej na przednich łapach świni, który znajdował się przy głównym wejściu na teren obozu, a właściwie to sam stanowił gigantyczne wejście do niego. – Świnks. – wyjaśnił dryblas. – To tylko element ozdobny, chociaŜ nie do końca, bowiem będą się w nim znajdowały równieŜ moje biura. Zwiedzający mój świniobóz, przechodzić będą tą olbrzymią bramą, czyli pomiędzy jego łapami i poza tym będzie on najwyŜszą budowlą w promieniu tysiąca kilometrów. Chodzi tu najbardziej o sam efekt reklamowy... – No dobra, panowie. – przerwał im pogawędkę Bert. – Ned, tubylcy ugasili juŜ poŜar a my niczego sensownego jeszcze się nie dowiedzieliśmy.

– Racja. – ten przyznał partnerowi słuszność. – Słuchaj Jorg, gdzie my kurwa właściwie jesteśmy i jak daleko stąd dokądkolwiek? – Jak to? To nie wiecie gdzie wylądowaliście? – Nie wiem czy pamiętasz ale mieliśmy drobny kurwa problem z lądowaniem. – rzucił Ned z westchnieniem. – No tak, racja. – przyznał sołtys. – No cóŜ, znajdujecie się w samym sercu Germanii Dolnej, panowie. – Czy on powiedział Germania Dolna? – jęknął Ned zdając sobie natychmiast sprawę, Ŝe Thompsontown znajduje się niemal dokładnie po przeciwnej stronie globu. – O kurwa, nadal będzie zatem odrobinkę cięŜko. – zawtórował mu Bert potwierdzając jego najgorsze obawy. – Nie wiem dokąd zmierzacie ale znając miejscowe warunki nie opuścicie Ŝywi kontynentu. – dodał beznamiętnie dryblas. – Gdzie nie spojrzeć same bezludne pustkowia na których moŜna znaleźć jedynie szkodliwe promieniowanie. Nie będziecie mieli się gdzie schronić a kiedy was znajdą, Ŝywcem obedrą was ze skóry za to co tu zrobiliście a jeśli nawet opuścicie wieś, i tak najdalej za godzinę będzie o was wiedział kaŜdy szpicel w kraju. Bez profesjonalnego translatora, z tym kiepskim akcentem nie macie w Germanii Ŝadnych szans. Sam na was doniosłem... – Co takiego? – Bert mu przerwał. – Jorg, no jak mogłeś? – jęknął Ned. – A tak się, kurwa miło z tobą gawędziło. – Jak to, jak mogłem? Spełniłem swój obywatelski obowiązek. Jak zresztą wszyscy zaraz po waszej agresji na naszą ziemię... – Jorg, zamknij się. To był nieszczęśliwy wypadek, no ewentualnie katastrofa, a nie Ŝadna kurwa tam agresja, chamie. – uciszył go Ned i zwrócił się do Berta. – No i co my z nim zrobimy? śeby kutas jeszcze coś kręcił albo się wypierał, hm a on tak prosto z mostu. Doniosłem na was. – dodał naśladując intonację Jorga. – Jorg posłuchaj. – Bert zwrócił się do niego. – Ni cholery nie wiem po coś ty to zrobił chłopie, ale opowiem ci co się stało z jedynym donosicielem jakiego widziałem. – dodał po czym spytał Neda. – Pamiętasz tego czerepa, który przybył z Niemiec? Helmut jakiś tam? – Oj słabo. Czy to nie ten pięć lat temu, jeszcze na samym początku szkolenia? – Ten sam, dokładnie. – No więc co się z nim stało? – zniecierpliwił się Jorg. – To była prawdziwa sierota a nie Ŝołnierz. – kontynuował Bert. – Przydzielono go do naszego oddziału i od tego momentu przestało nam się wieść. Starał się jak mógł, by wciąŜ gdzieś umoczyć, podpaść no i bez przerwy, upierdliwie zaniŜał nam wyniki bo w zasadzie cienki tak ogólnie był z niego kadecik. Za marne wyniki przejebane miał przez niego cały oddział. On umaczał a jebano nas i tak to właśnie w kółko z tą sierotą było. Został więc dla odmulenia wymoczony w szambie no i Ŝeby się potem biedak nie przeziębił przeczołgano go dla osuszenia z „rannym towarzyszem” kilkanaście razy wokół agregatów. Wiesz Jorg jak to w armii jest? – Nie wiem. – Po to właśnie gadam Ŝebyś wiedział, więc się zamknij i nie przerywaj. – Bert upomniał go podniesionym głosem. – No i traf chciał Ŝe szkopina po tym Ŝyciowym doświadczeniu zamiast po prostu poderwać się do boju i zwiększyć pracę nad samym sobą, poszedł był jebany no i złoŜył donos. WyobraŜasz to sobie? – Jak najbardziej. – Miałeś się zamknąć. – tym razem upomniał Jorga Ned. – Przepraszam. – Czy wiesz Jorg co się potem z biednym szkopkiem stało? Jorg milczał.

– Jorg, zadałem ci kurwa pytanie! – Bert wrzasnął na niego z odległości centymetra, w najlepszym wojskowym stylu. – Przepraszam, nie wiem. – Czego kurwa nie wiesz? Nie wiesz o co pytam czy co się z nim stało? – Ja juŜ nic nie wiem, ja przepraszam... – wystękał skołowanym tonem Jorg. – Jak kurwa nie wiesz, to zapytaj a wtedy ja ci kurwa powiem! Kumasz, chamie? – Przepraszam, co się z nim stało? – wystękał Jorg. – Nawet jebanych pięciu sekund nie zajęło połamanie mu na grzbiecie wszystkich taboretów. – odparł Bert zupełnie juŜ pogodnym tonem. – Oto co się donosicielowi najpierw stało. – Przepraszam, najpierw? – Potem się powiesił. – Czy mi równieŜ zrobicie to samo? – zapytał sołtys z przeraŜeniem. – Jorg, czy widziałeś Ŝebyśmy nosili ze sobą jakieś taborety? – zapytał go Bert. – Nie. – A co widziałeś? – Ogłuszacza. – Bingo Jorg, widzisz bystrzak z ciebie. – We wsi oczywiście nie ma portala? – bardziej stwierdził niŜ zapytał Ned, kiedy Jorg juŜ się zadziwiająco prędko podniósł po pierwszej, energetycznej dawce jaką mu zaaplikowali. – Nie ma. – ten odparł z mściwą satysfakcją w głosie. – NajbliŜszy znajduje się sześćdziesiąt kilometrów stąd, na przedmieściach Nowego Hamburga. – Co robimy? – rzucił w stronę partnera Bert widząc na powierzchni translatora prostą linię z której wynikało Ŝe dryblas nie kłamie. – W mieście pewnie juŜ o nas wiedzą a portale są od dawna obstawione. – zastanawiał się gorączkowo Ned ładując kolejne kilowaty w głowę Jorga. – Nie moŜemy się tak po prostu pchać w pułapkę... – Poddajcie się. – zaproponował nieoczekiwanie Jorg przyklepując dłonią nieco tlące się kępki włosów. Spojrzeli na niego zaskoczeni. – Zgłupiałeś Jorg? Sam powiedziałeś... zabiją nas. – I dobrze, jeśli tylko raz. – No właśnie. – CóŜ, jeśli oddacie się w nasze ręce dobrowolnie, osobiście jako sołtys wysunę propozycję na forum sołectwa, Ŝeby was zlikwidowali w moim akceleratorze. Uwierzcie, to naprawdę jest jedyny sposób. Nic nie poczujecie, w stodole mam prototyp i... – Jorg, zamknij się w końcu, dobra. – Ned uciszył go uniesioną ręką. – Ja juŜ nie mam, człowieku baterii na ciebie. JuŜ wystarczająco duŜo czasu przez ciebie zmarnowaliśmy słuchając o świniobozach, kiedy wokół nas zaciskała się bez przerwy pętla poszukiwań. Wiedziałeś o tym ale nas nie uprzedziłeś więc się w końcu zamknij, dobra? – i zaraz dodał do Berta. – Zróbmy tak. Wykończmy tych tutaj raz dwa do nogi, to nie pójdzie im zbyt sprawnie ze zrobieniem naszych portretów pamięciowych. – Dobry pomysł. – stwierdził Bert. – Potem natychmiast wyruszymy w stronę miasta a po drodze dalej się pomyśli. – Ned zaproponował dalej. – Zgoda. – Więc do roboty.

– AleŜ panowie, to niewinni ludzie, kobiety i dzie... – Jorg umilkł kiedy otrzymał podwójny impuls z ogłuszacza. – Spadajmy wreszcie. Buraki się zbliŜają. W tej samej chwili nieokreślone głosy jakie dobiegały zza okna przybliŜyły się na tyle, Ŝe zaczął na nie reagować translator sołtysa. Ze słów jakie z niego padły w mig zorientowali się, Ŝe wokół nich ni mniej nie więcej tylko zacieśniał się właśnie ostateczny pierścień obławy. Jak tylko translator rozwiał ich ostatnie i tak marne wątpliwości stało się jasne, Ŝe mieszkańcy musieli się jakoś zorientować, Ŝe niebezpieczni intruzi znajdują się obecnie we wsi. Wyjrzeli ostroŜnie przez szparę w oknie i ujrzeli niczego sobie kilkusetosobową zgraję tubylców uzbrojonych w widły, widlarki, oraz widłownice. Tu i ówdzie nadjeŜdŜały równieŜ przeraŜające swymi rozmiarami samobieŜne widłoroztrząsarki stanowiące czoło pierścienia. Te, kierowane przez równie srogich i olbrzymich operatorów z których min jasno wynikało iŜ nie jadą sobie powidłować z sianem. – Chyba mamy problem Ned? – Widzę. – Są juŜ wszędzie dookoła. To tylko kwestia paru minut nim nas tutaj znajdą. – Moja amunicja jest na wykończeniu. – stwierdził w odpowiedzi Bert. Rzucając wymowne spojrzenie na pulsującą Ŝółtą diodę na karabinku Neda wiedział Ŝe u niego równieŜ prąd się kończy. – Więc? – szepnął w stronę Neda. – CóŜ, czerwony guzik. – ten zaproponował. – Co? – Słyszałeś. – Jesteś tego pewien? – Jak niczego nigdy przedtem. Jeśli tego nie zrobimy będzie po nas. – W... porządku. – Ned odsłonił przedramię. Rzucił jeszcze pytające spojrzenie wspólnikowi, lecz widząc w jego twarzy wyłącznie aprobatę uaktywnił swój komputator i natychmiast po tym wprowadził w niego kod alarmowy. Kiedy po kilku sekundach przyszedł rozkaz potwierdzenia, powtórzył czynność i czym prędzej skrył się z całym skromnym ekwipunkiem w polu zerowym jakie w tym samym czasie uaktywnił Bert ze swojego przedramienia. Przez pierwszych kilkanaście sekund nic się nie działo, lecz juŜ w dwudziestej siódmej sekundzie oczekiwania na niebie pojawiły się pierwsze błyskawice. – Potraktowali serio naszą małą sprawę. – skomentował widok grzmotów Ned wyglądając przez okno. – Widzę. – Popatrz, uŜyli nawet zasłony burzowej. Oj, będzie jasno. Lepiej zamknijmy oczy, bo się będzie działo, stary. Tak teŜ uczynili. W kolejnych sekundach jedna po drugiej trzy torpedy plazmowe uderzyły wprost z zenitu w wieś w ułamku sekundy spopielając wszystkich oraz wszystko w zasięgu raŜenia. Jedynie wyobraźnia im podpowiadała zdarzenia jakie zachodziły na zewnątrz pola. Nie mając gogli bojowych woleli nie ryzykować oślepienia przez otwarcie oczu. Zgodnie z instruktaŜem jaki niedawno przeszli w ośrodku, siedzieli przez pierwszą minutę nieruchomo na lekko podkurczonych nogach. W połowie czasu jaki sobie w myślach odliczali dał się wyczuć niewielki ruch, który sprawił Ŝe poczuli się jak w ruszającej windzie, a zaraz potem poczuli coś jak upadek z niewielkiej wysokości. Gdy tylko upłynęła minuta niecierpliwie otworzyli oczy. Stwierdzili Ŝe znajdują się wprost na gołej ziemi. Właściwie było to centrum

szerokiego jak okiem sięgnąć głębokiego na kilkanaście metrów leja. W minutę dotarli do krawędzi i wydostali się na górę. Stąd lej juŜ nie wyglądał na tak wielki jak z dołu, lecz i tak miał dobrze ponad sto metrów średnicy. Po chacie sołtysa jak i wszystkich pozostałych nie było Ŝadnych śladów nie licząc minimalnych, wciąŜ z ogłuszającym trzaskiem topiących się brył, będących jeszcze parę minut temu solidnymi Ŝelbetowymi budynkami. Strefa zupełnego wypalenia sięgała od jednego do drugiego horyzontu gigantycznym kręgiem. Pod osłoną pola wymaszerowali z tego, piekielnego kręgu. Po kilkudziesięciu kolejnych minutach Ŝar nieco ustąpił, lecz mimo to szli dalej w osłonie. Godzinę później osada nie istniała juŜ w ogóle wytapiając się do końca. Teren potraktowany torpedami przybrał postać niemal idealnie płaską i zeszkloną na powierzchni, a cały obszar zaściełały jedynie, kontury ludzi wypalone w postaci cienia wprost na ziemi oraz szczątki zaadaptowanych domowym sposobem do walki, pojazdów rolniczych, które były nadal świecącymi w snopach iskier niewielkimi bryłkami roztopionego metalu. Wkrótce nawet śladu juŜ nie było i na zakończenie wszystko doskonale się wygładziło. – No i chyba tyle z nimi. – rzucił Ned zatrzymując się jako pierwszy tuŜ poza wypalonym kręgiem. Bert dołączył do niego i wyłączył pole. Z ulgą wciągnęli w płuca świeŜe powietrze. ZałoŜyli peleryny antyradiacyjne nadal wpatrzeni w obszar zniszczeń. – Cholerne, zawzięte buraki. – westchnął Bert ocierając czoło z resztek potu. – Witamy na Marsie, poruczniku. – rzucił Ned w odpowiedzi. – Niech tylko dorwę tego sierŜanta, który nas w to wpakował... – Co ma wisieć... na razie grunt Ŝe Ŝyjemy i Ŝe obyło się bez klonowania. – Słusznie. – przyznał Bert. – Więc co teraz? – Kiedy jeszcze opadaliśmy w kapsule, przez krótką chwilę widziałem coś jakby większe miasto. To było chyba gdzieś z tamtej strony. – Ned wskazał kierunek ręką. – TeŜ je widziałem, ale to było z duŜej wysokości więc ten cholerny Nowy Hamburg jest naprawdę daleko. Bez słowa wyruszyli w drogę. – Co robimy do jutra? – po godzinie intensywnego marszu zapytał Ned. – Do jutra? Musimy się zameldować w Centrum jak najprędzej. – w odpowiedzi Bert odczytał mu oficjalnym tonem stosowny fragment rozkazu. – PrzecieŜ po raz pierwszy od pięciu lat jesteśmy naprawdę poza koszarami. Wydaje mi się stary, Ŝe niegłupio byłoby najpierw nieźle się zabawić. – JuŜ myślałem, Ŝe nigdy tego nie zaproponujesz. – poparł go z uśmiechem. – Jaki więc mamy plan, poruczniku? – Prosty Ŝołnierz nie ma zbyt wielkiego wyboru... – A zatem...? – Ned zapytał znając odpowiedź doskonale. – Znajdziemy jakąś przytulną spelunę, będziemy tam chlać aŜ urŜniemy się w trupka, padniemy pod stolik a potem będziemy rzygać. Zabawimy się teŜ w międzyczasie z panienkami. MoŜe na Marsie, kto wie, dziwki nie znają się na bonach? – To dobry plan. – stwierdził Bert z uciechą. – Tak właśnie zrobimy. Po kilkuminutowym milczeniu Bert nawiązał rozmowę. – Jak myślisz, dlaczego tak nagle nas wezwali? – Pojęcia nie mam, ale... – Ale co? – Gdyby chcieli nas za coś upieprzyć załatwiliby to na miejscu. – No i nie dawaliby nam stopni oficerskich. – Właśnie.

– Lepiej, więc nie martwmy się na zapas. PoŜyjemy, zobaczymy. – Racja, człowieku. Święta racja. Po szesnastu godzinach marszu jeszcze przed wieczorem dotarli do przedmieść miasta. Obawy Ŝe o ich przybyciu władze juŜ wiedzą i zastawiły pułapkę, okazały się nie warte wzmianki, poniewaŜ Ned sprawnie podłączył się do pierwszego portala jaki napotkali i za pomocą wojskowego szpiega sprawdził czy policja nie załoŜyła na nim przekaźnika, kierującego poszukiwanych na najbliŜszy posterunek. Kiedy okazało się Ŝe tak jest w istocie, wprowadził wirusa do systemu i w kilka minut zrobił w nim potęŜną wyrwę, niczym fala powodziowa w glinianej tamie. Samoklonujący się wirus poczynił takie spustoszenia i modyfikacje w portalach, Ŝe te kierowały na policję wszystkich bez wyjątku podróŜujących przez Germanię Dolną ludzi. Zanim wypalili papierosa germańskie posterunki niemal juŜ popękały w szwach od tłumów rozwścieczonych podróŜnych. Według obliczeń Neda po dwudziestu, dwudziestu pięciu minutach od wprowadzenia wirusa monitoring systemu stanie się kompletnie niewydolny i w obawie przed jeszcze gorszymi następstwami wyłączony. Aby jednak mieć pewność Ŝe nie wpadną w ręce władz, pół godziny później schwytali włóczącego się w pobliŜu portala kota i wysłali go na próbę do Nowej Europy tam i z powrotem. Kiedy zwierzak wrócił sprawdzili trasę jego podróŜy z pluskwy jaką Ned przykleił mu do obroŜy, po czym wypuścili go na wolność. Kiedy poprychując sobie coś niedobrego kot poszedł gdzieś w cholerę, wymienili uśmiechy ubolewania nad prymitywnymi germańskimi pułapkami, po czym dokonali transferu przedostając się bez przesiadek wprost na drugą półkulę. W Nowej Europie świtało. Kiedy wychodzili ze znajdującej się w samym centrum Thompsontown kabiny odbiorczej, naprawdę zaskoczyła ich imponująca wielkość miasta, dodatkowo podkreślona przez migoczące w resztkach ciemności niezliczone jak okiem sięgnąć neony, które nieustannie przepływały ponad miastem pulsując wszystkimi barwami tęczy. – Witamy w stolicy! – z uśmiechem tak szerokim, Ŝe niemal wychodzącym z twarzy, przywitał ich stojący tuŜ przed stacją jakiś niewielki zasuszony człowieczek o wyglądzie dziwaka. Prócz owiniętego wokół głowy uśmiechu wyposaŜony był w jakiś niespotykany tułów przypominający kształtem beczkę poruszającą się na karykaturalnie dopasowanych do niej idealną krzywizną, nogach. Obrzucili go milczącym, przeciągłym spojrzeniem. – Widzę, Ŝe nie mamy bagaŜu. – stwierdził człowieczek odkrywczo po tym jak obskoczył ich trzy razy dookoła. – Potrzebujecie przewodnika, taksówki, panienki? A moŜe chłopca, hę? Zignorowali go czekając aŜ pojawią się karabinki. Kiedy po niecałej minucie broń pomyślnie przeszła wszystkie testy i zapaliła się zielona lampka stwierdzająca Ŝe właściciele są upowaŜnieni do jej legalnego posiadania, karabinki z Ŝyczeniami pomyślnego dnia wysunęły się z automatycznego podajnika. – śołnierze, wow! – mruknął człowieczek na widok broni. – Nie chcecie przypadkiem ich odsprzedać? Naturalnie po korzystnej cenie? – Spadaj pokurczu z powrotem do swojej kreskówki. – poradził mu Bert. – Albo zagubić, bo są takie wielkie, niewygodne, Ŝe ho ho, i kupić w zamian coś wygodniejszego? – człowieczek zmienił ofertę. Spojrzeli na niego tak cięŜko, Ŝe ten juŜ bez Ŝadnych dodatkowych pytań wyparował szybko przebierając nóŜkami. Idąc przed siebie rozglądali się ciekawie po najbliŜszej okolicy. – Spore miasto, co? – rzucił Ned nerwowym tonem. – Mhm. – Bert potwierdził i widząc dziwnie wiercącego się partnera zaraz

spytał. – Co tam z tobą? – Kurwa, jak rany. Wiesz jak mnie swędzą plecy? Ech. – ten westchnął przystając i drapiąc się niezdarnie lufą karabinka między łopatkami. – To te cholerne portale zawsze tak na mnie działają. – Naprawdę? – zapytał go Bert z udawanym zainteresowaniem. – Po kaŜdym transferze przez dwie, trzy godziny łaskocze mnie cały grzbiet jak cholera. – wyjaśnił Ned. – Ciebie, nie? – Nigdy. – Dlaczego więc, kurwa tylko mnie się takie coś przytrafia, pytam. – Masz pewnie grupę krwi 0 rh minus, Ŝołnierzu? – suchy człowieczek ponownie wyrósł przed nimi jak spod ziemi. – Zgadza się. Skąd to wiesz, cudaku? – zapytał go zaskoczony jego obecnością Ned. – śyję z tego, Ŝe wiem to i owo. – ten odparł z zagadkową miną. – A wiem dziś jedno. To twój szczęśliwy dzień, Ŝołnierzu. – Szczęśliwy? No nie wiem. Popolemizowałbym. – Tak się bowiem składa, – ten ciągnął ściszonym tonem. – Ŝe mam akurat ze sobą środek rozluźniający w sprayu. – dodał szeptem rozchylając ukradkiem połę swego płaszcza. Przez krótką jak mgnienie oka chwilę ujrzeli niewielką, lecz bogato wyposaŜoną aptekę z której byłby dumny kaŜdy szpital polowy. Gestem iluzjonisty człowieczek sprawnie wydobył z odpowiedniej przegródki odpowiednią buteleczkę. – Piętnaście dolarów. Efekt natychmiastowy. – oznajmił. – Bo ja wiem... – Zdejmij więc koszulę, Ŝołnierzu. Jeśli natychmiast nie poczujesz ulgi, nic nie płacisz, ok? Ned podrapał się w głowę. – To uczciwa propozycja więc nie marudź, szkoda czasu. – człowieczek dodał przebierając niecierpliwie nóŜkami. Ned wzruszył ramionami, po czym zdjął koszulę. Człowieczek uniósł dłoń i starannie spryskał całe jego plecy. – I jak? – zapytał na powrót zamykając tajemniczą buteleczkę. – Przyjmujesz bony? – Zapomnij. – odparł człowieczek oddalając się z buteleczką. Pochwycili go za kołnierz. Ned pogmerał w drugiej kieszeni, po czym wręczył mu dwudziestkę w prawdziwej walucie i odebrał chciwie buteleczkę. – Interesy z tobą to przyjemność. – oświadczył człowieczek zapinając płaszcz z powrotem. Kiedy został ponownie złapany za kołnierz dodał. – Czego? – Nie zapomniałeś o czymś? – A to nie był napiwek? Zresztą i tak nie mam wydać, bo nie noszę drobnych przy niedzieli. – Powinieneś więc zaczynać tydzień w poniedziałki. – Słuchaj, jeśli twojego kumpla nic nie swędzi, to juŜ sobie pójdę, dobra? I aha, znam jeden tani lokal w okolicy w którym przyjmują jeszcze bony. Ta informacja warta jest co najmniej dychę ale dogadamy się za pół ceny bo mam dzisiaj dobry humor. – Mów. – Ale nie nastawiajcie się na wielkie halo. – człowieczek zaraz zaznaczył. – Wiecie jak to jest, gówniana waluta, gówniana obsługa. Dwie przecznice tędy, potem

tam po lewej. – wskazał ręką drogę. Ned pragnął człowieczka jeszcze o coś spytać, lecz na widok przejeŜdŜającego patrolu chodząca apteka w jednej chwili ulotniła się przepadając gdzieś bez śladu. – To gówno naprawdę ci pomogło? – rzucił do niego Bert z zaciekawieniem. – I to jeszcze jak, człowieku. To dziwne, Ŝe przewoźnicy nie dają tego środka w ramach biletu. Nic nie swędzi. Co za ulga, ja pierdolę. – No to w porządku. – Jeszcze jak. Ruszyli w stronę zachęcającego trójwymiarowym hologramem tanie drinki i dobrą zabawę baru mieszczącego się po drugiej stronie skrzyŜowania. Barman sprawnie spławił ich kiedy wyciągnęli bony. Kiedy podobny afront spotkał ich w trzech kolejnych barach udali się do tego, który wcześniej wskazał cudak. Trafili bezbłędnie idąc po śladach jakie zostawiali na chodniku nieco schorowani Ŝołnierze, których zamroczone ciała leŜały tu i ówdzie po drodze. Wewnątrz nikt nie zaśmiał im się w twarz na widok bonów więc rozgościli się po czym niezupełnie tanio, jednak bardzo prędko zamroczyli serwowanymi przez zmodyfikowanego, półautomatycznego barmana na kółkach, seledynowej barwy drinkami. Nie wiadomo jak i dlaczego, ale godzinę później w barze wybuchła niczego sobie bójka. Obydwaj nieźle sobie nawet w niej radzili, lecz zabawę wkrótce przerwało nagłe pojawienie się Ŝandarmów. Wówczas wszelkie nieporozumienia w barze znikły jak kamfora, a wszyscy obecni zgodnie rzucili się w ich stronę. Szczere wysiłki bywalców poradzenia sobie z czwórką Ŝandarmów spełzły na niczym w chwili, kiedy jeden z nich obezwładnił wszystkich obecnych w barze dawką promieni z szerokopasmowego, słuŜbowego promiennika. Jedynie pięcioletni, intensywny trening pozwolił Nedowi i Bertowi chwiejnie utrzymać się na nogach. Jednak mimo to i tak stracili zdolność ruchu. Wszyscy pozostali zwalili się pokotem na ziemię tracąc nawet przytomność. Drętwota mięśni ustąpiła im dopiero godzinę później, kiedy na posterunku sprawdzano im dokumenty. Kiedy okazało się, iŜ obydwaj są oficerami, sierŜant Ŝandarmów przestał poszturchiwać ich co jakiś czas słuŜbowym kastetem, a nawet raz lub dwa uśmiechnął się przepraszająco. – Tak mi przykro, panowie. śaden z moich ludzi nie widział naszywek. – Pewnie. – burknął Bert masując się po Ŝebrach. – Nie zdąŜyliśmy ich jeszcze nawet poprzyszywać, sierŜancie. – Tak teŜ właśnie sobie pomyślałem. – Skoro więc wszystko się juŜ wyjaśniło w takim razie lepiej będzie jak juŜ sobie pójdziemy. – stwierdził Bert wstając z miejsca. – Obawiam się, Ŝe w chwili obecnej jest to niemoŜliwe, sir. – uprzejmie jak nigdy dotąd rzucił w odpowiedzi sierŜant. – JuŜ nie musicie się obawiać, Ŝe powrócimy do baru. – uspokoił go Bert. – Chyba widzieliście nasze rozkazy, sierŜancie? Są cholernie pilne... – Zgadza się, lecz mimo wszystko najpierw muszę was przepuścić przez orzeźwiacz, panowie. – Mowy nie ma. – zerwali się na równe nogi. SierŜant widząc ich niechęć wezwał pozostałych. Szóstka wbiegłych do pokoju Ŝandarmów wyszczerzyła zęby, po czym warcząc ponownie ich obezwładniła. Wyrywających się wściekle zaniesiono do sąsiedniego pomieszczenia, którego przytulne, betonowe wnętrze zajmował jedynie nietypowy rozmiarami portal stojący samotnie na samym środku sali. Portal ten był znacznie większy od tych standardowych, słuŜących do podróŜowania, a ponadto był wyposaŜony w jakieś

podejrzane bańki, rurki oraz podajniki sterczące ze wszystkich stron urządzenia. Słyszeli juŜ wcześniej w koszarach straszne, opowiadane półszeptem pogłoski o tym, Ŝe coś takiego istnieje, a nawet przeraŜające opowieści tych, którzy mieli okazję skorzystać z tego urządzenia. Nigdy jednak nie spotkali się z prawdziwym orzeźwiaczem oko w oko. Sam widok maszynerii przypominającej olbrzymią, wysoką niemal do samego sufitu, stojącą pionowo podkowę sprawił, Ŝe momentalnie zmiękły im nogi w kolanach. – Wyprowadzić nas stąd natychmiast, sierŜancie! – naśladując skrzypiącą jak zatarta śluza, przenikliwą intonację głosu Horsta, Ned odwołał się do jego Ŝołnierskiej dyscypliny. – To rozkaz! – cedząc słowa dodał próbując ostatniej deski ratunku. – To jest równieŜ wasza ostatnia szansa sierŜancie na uniknięcie sądu polowego za niewykonanie rozkazu. – ostrzegł go Bert równieŜ skrzypliwie zmieniając brzmienie swego głosu. SierŜant w odpowiedzi jedynie wrednie się uśmiechnął odsłaniając metalowe zęby. Następnie bez słowa wskazał im kciukiem wiszącą za drzwiami i dotychczas ukrytą przed wzrokiem ciekawskich instrukcję podpisaną przez dowództwo sztabu. Jego mina zdradzała, iŜ wykonywał ten gest juŜ wielokrotnie i co gorsza uwielbiał go wykonywać. śandarmi chwytając ich pod pachami przybliŜyli się aby mogli się zapoznać z instrukcją napisaną mikrodrukiem. Przez prawie minutę z grobowymi minami studiowali wywieszkę mówiącą o zawieszeniu wszelkich szarŜ podczas pobytu w tym pomieszczeniu. Poza tym instrukcja w swojej zawiłej i skomplikowanej treści, zawierała tyle cytatów z regulaminów, paragrafów, rozporządzeń i poprawek do konstytucji, Ŝe odruchowo zakręciło im się w skołatanych głowach. – Czy moŜemy juŜ zaczynać? – zapytał niecierpliwie sierŜant widząc ich zmartwiałe oblicza. – Nie widzicie sierŜancie, Ŝe jeszcze nie skończyliśmy tego gówna czytać? – zapytał go Ned. – Pytam tylko czy przechodzicie dobrowolnie przez orzeźwiacz, czy wolicie to zrobić z naszą, Ŝyczliwą pomocą? – zapytał ich ciepło podwijając i tak za krótkie rękawy swej koszuli. Pozostali Ŝandarmi zbliŜyli do nich bez słowa swoje twarze na około siedem centymetrów. – śartujesz? Czy ktoś, kiedykolwiek przeszedł przez to dobrowolnie? – równie ciepło zapytał go Bert. – Nie odkąd tutaj jestem, a jestem od zawsze, ale zawsze moŜna grzecznie spytać. – sierŜant odparł szanując ich decyzję i skinął głową na swych ludzi ustawiając w sposób ostateczny na środkowym połoŜeniu wajchę odsysacza. Gładko wykończone surowym betonem ściany, nie za bardzo dawały oparcie rozpaczliwie szukającym jakiegoś punktu zaczepienia palcom. śandarmi znali równieŜ wszystkie ich wyuczone chwyty a nawet kilka takich, które dla nich były nowe. Pojmano ich ponownie i unieruchomiono w niecałe trzy sekundy. Na pierwszy ogień poszedł Ned. śandarmi wykręcili mu ręce oraz nogi daleko za plecami, po czym zanieśli w pobliŜe portala. Tam rozhuśtali jego ciało i na komendę zgodnie wrzucili do wnętrza maszyny. Światełka znajdujące się na zewnętrznym obwodzie zabłysły. Coś nawet przez chwilę zaiskrzyło. Kiedy Ned przelatywał przez portal pojawiła się teŜ na krótką chwilę jakaś niewielka, blada mgiełka wokół urządzenia. W następnej chwili Ned wylądował cięŜko na podłodze po drugiej stronie orzeźwiacza. Całą operację powtórzono i po niecałej minucie obydwaj wstawali chwiejnie na nogi, przyglądając się ciekawie mającemu złagodzić upadek materacowi. Materac leŜał o dwa metry dalej niŜ upadli i był to fakt zastanawiający. – Jesteście cali? – Ŝyczliwie zapytał sierŜant zbliŜając się.

– W porządku. – uspokoił go Bert. – Na szczęście ta terakota zamortyzowała nasz upadek. – dodał poklepując podłogę. Poobijane od upadku kości nie były ich największym zmartwieniem bowiem ciała, całym swoim wnętrzem paliły ich niemiłosiernie. W chwili obecnej juŜ wiedzieli, Ŝe w przeciwieństwie do standardowych portali, te wojskowe usuwają podczas transferu wszelkie związki alkoholu z organizmu, robiąc to, błyskawicznie, nad wyraz dokładnie, w sposób nieprzyjemny ale za to ani odrobinę bezboleśnie. SierŜant uśmiechnął się i wskazał na stojące w podajniku dwa kubki z wodą. Wypili je łapczywie. Ich drŜące niczym w malarii ciała nadal piekły nieznośnie na całej swej powierzchni. – Podrzucić was do Centrum? – Wypchajcie się sierŜancie. Orzeźwiacz zaszumiał i z kranika znajdującego się po jego lewej stronie wypłynął strumyk płynu wprost do przeźroczystego pojemnika znajdującego się poniŜej. Kiedy płyn przestał płynąć sierŜant odpiął pojemnik rzucając spojrzenie na pasek kontrolny wtopiony w jego boczną ściankę. – No i proszę bardzo. Mieliście w sobie niemal dwa litry czystego alkoholu. – rzucił wręczając pojemnik jednemu ze swych ludzi. śandarmi zabrali pojemnik, strzelili obcasami, po czym opuścili pomieszczenie. – To chyba nie zbrodnia, co? – rzucił z niechęcią Bert rozglądając się za czymś jeszcze do wypicia. – Na moim terenie, owszem. – sierŜant ponownie uśmiechnął się. – Jeszcze wody? – Dawaj. Kiedy odwrócił się by napełnić kubki, wymienili spojrzenia i jednocześnie rzucili się na niego. SierŜant był zmodyfikowany, kwadratowy oraz nawet jak na standardy w Ŝandarmerii niespotykanie wielki. Posturą przypominał dorosłego Hulka. W pojedynkę jednak nie miał Ŝadnych szans. Zwłaszcza z elementem zaskoczenia. Szybko wykopali mu od tyłu stawy kolanowe, pochwycili za ręce i błyskawicznie obezwładnili przyciskając jego kark kolanami do ziemi. Całość nie trwała nawet jednej sekundy. Zaraz potem złapali drugi oddech nabierając nadwątlonych walką sił. Następnie Ned popchnął wajchę do samego końca, po czym brutalnie wykręcając sierŜantowi ręce, wepchnęli go z pomocnym kopniakiem do orzeźwiacza. Jego krótki przeraŜony wrzask na chwilę przed transferem, wywołał na ich umęczonych twarzach jedynie wyraz sadystycznego samozadowolenia. Maszyna, co prawda nie stwierdziła w organizmie sierŜanta obecności alkoholu, jednak i tak usunęła z niego około czterech litrów płynów ustrojowych. Opuszczając pomieszczenie pozostawili kwiczącego z odwodnienia osiłka po drugiej stronie maszyny. Ten siedział tam masując potłuczenia i wzrokiem jeszcze bardziej obłędnym niŜ oni spoglądał na odległy materac. Sprawnie i bez przeszkód opuścili budynek i dopiero na ulicy puścili się biegiem nie chcąc po raz drugi trafić w łapy miejscowych Ŝandarmów. – Jak na jeden dzień na Marsie, mam juŜ dosyć przygód. – westchnął Ned kiedy odbiegli kilka przecznic. – To zabawne. Ja tak samo. Chcąc nie chcąc postanowili opuścić niegościnną, przesyconą Ŝandarmami okolicę i czym prędzej zgłosić się do Centrum. I chociaŜ upłynęło zaledwie kilka minut, odkąd stali się zupełnie trzeźwi ich organizmy nadal jeszcze nie potrafiły przyjąć tego faktu spokojnie do wiadomości. Niedomagania ustały dopiero, kiedy wypili po kilka, zaprawionych elektrolitycznie piw po drodze. Czując się wówczas znacznie lepiej sprawnie odnaleźli publiczny portal. Wybierając numer Centrum podali swoje numery

identyfikacyjne. Chwilę później, juŜ po przejściu przez weryfikację wojskową, znajdowali się na miejscu. Opuścili kabinę transferową tuŜ przed gigantycznym budynkiem, którego szczyt ginął w chmurach. Ned drapiąc się po plecach sklął głośno Ŝandarmów, którzy skonfiskowali mu niedawno nabyte cudo w sprayu, uwaŜnie się rozejrzał, po czym skierował kroki w stronę konsoli informacyjnej, jaka znajdowała się niemal naprzeciwko tuŜ za wejściem do budynku. Bert w milczeniu podąŜył za nim. Znajdujący się w holu automat informator obwąchał ich swymi czułkami, sprawdził karty, jakie mu podali, coś tam z cicha zachrobotał, po czym wskazał im wysięgnikiem najkrótszą drogę wiodącą wprost do dowództwa. Kiedy na zakończenie wręczył im papierowe okulary Ned zwięźle go zapytał. – Po jaką cholerę nam one, blaszaku? W odpowiedzi skrzywił się, kiedy automat uniósł jedną ze swych mechanicznych czułkołapek i z chirurgiczną precyzją wstrzyknął jemu oraz Bertowi jakieś krople w oczy. – Och ty, kurwa! – Przez te okulary będziecie widzieć strzałki, które wyłącznie dla was zaprogramowałem w podłoŜu. – automat poinformował ich suchym, metalicznym głosem. – Strzałki zawiodą was prosto do samego Centrum. – dodał podając im po chusteczce higienicznej. – Wielkie dzięki. – rzucił do niego Bert przecierając gałki oczne. – To naprawdę miło z twojej strony. Od razu poczułem się wyróŜniony. – nadal mrugając dodał uprzejmie Ned, po czym kopnął znienacka w jego plastykową obudowę natychmiast po tym jak odzyskał wzrok. Robot aŜ się zatrząsł ze zniewagi, potem zachrzęścił ze złości i zabierając odłamaną klapkę serwoładowarki zręcznie umknął przed kolejnymi ciosami zapadając się gdzieś pod blatem swej konsoli, skąd jeszcze przez jakiś czas nieszkodliwie się odszczekiwał cytując jakieś paragrafy. Ruszyli przed siebie. Zakładając kontrolnie co jakiś czas okulary, sprawnie przemierzali kolejne korytarze, chodniki, schody, nieustannie zmieniające się poziomy i galerie, prowadzące ich prosto do wyznaczonego celu. Widząc ten istny labirynt zdali sobie sprawę, Ŝe bez bezcennych strzałek nigdy nie mieliby szans na odnalezienie właściwej drogi. Kiedy po kilkudziesięciominutowej pieszej podróŜy dotarli na miejsce, wyczerpani forsownym marszem zatrzymali się i zamówili coś bez alkoholu do wypicia. W pobliskiej fontannie odświeŜyli się na zakończenie, wymienili spojrzenia, po czym wzruszyli ramionami i wkroczyli do zaopatrzonego w stosowną tabliczkę kolejnego holu. Tam po pokonaniu kilkunastu następnych korytarzy trafili w końcu pod właściwe drzwi. Wkroczyli w nie bez wahania mijając nie zwracającą na nich w ogóle uwagi, milczącą sekretarkę. Sekretarka nie zareagowała, bowiem od ich pojawienia się w budynku i tak śledziła ich na monitorach. Pomieszczenie do którego weszli okazało się windą bez przycisków, która zawiozła ich samoczynnie do innego pomieszczenia. W pomieszczeniu czekał na nich jakiś człowiek. Skinął ręką więc udali się za nim. Winda za ich plecami tymczasem bezgłośnie się zamknęła po czym odjechała. Ich milczący przewodnik wskazał im jedyne drzwi, po czym wrócił tam skąd przybył. Pokonując krótki, przeszklony korytarzyk weszli do gabinetu. Siedzący za olbrzymim biurkiem zmodyfikowany człowiek w generalskim mundurze sprawił, Ŝe zatrzymali się w progu wypręŜeni na baczność niczym rekruci. Kiedyś, dawno w koszarach słyszeli opowieści, Ŝe są gdzieś hen na szerokim świecie generałowie. To fakt. Jednak po raz pierwszy w Ŝyciu widzieli coś takiego na własne oczy a równy

szereg ośmiu złotych gwiazdek wytatuowanych na powiększonych modyfikacją skroniach siedzącego za biurkiem człowieka dobitnie świadczył, iŜ nie były to tylko koszarowe plotki. Generałowie a przynajmniej ten jeden, rzeczywiście istnieli. – Spocznij. – ten rzucił w ich stronę podnosząc się z fotela. Gdy tylko wstał, blat biurka najpierw zadrŜał nerwowo, po czym natychmiast odpłynął w lewo robiąc mu niechętnie przejście. Generał obrzucił odpływający blat leniwym spojrzeniem po czym podszedł do nich. – Van Hold. – przedstawił się treściwie. – Ciekawe jak on ma na imię. – pomyślał Ned odruchowo salutując. – Na imię mam generał. – dodał van Hold przyglądając mu się przenikliwie. – Porucznik Bert Parker i porucznik Ned Harris meldują swoje przybycie, sir. – wyrecytował Bert wręczając mu nieco juŜ pomiętą przez orzeźwiacz i Ŝandarmów kopertę z rozkazami. Ten wziął ją do rąk i nie czytając rzucił na biurko. To znaczy chciał rzucić jednak biurko się zagapiło i koperta spadła na podłogę. Generał skrzywił się, cmoknął z niesmakiem w czasie kiedy biurko usłuŜnie podjechało i podniosło kopertę w pełnym skruchy skłonie. Van Hold widząc to rozchmurzył się i kręcąc z dezaprobatą głową podszedł zwinnie w pobliŜe niewielkiej, klasycznej biblioteki gdzie zajął miejsce w fotelu wskazując im dwa kolejne naprzeciwko. Widząc, Ŝe zajmują miejsca przy obszernym stole, biurko zniknęło gdzieś bez słowa obraŜone. Kiedy usiedli generał przez dłuŜszą chwilę bez słowa studiował ich napięte twarze. – Nie śpieszyliście się za bardzo. – stwierdził. – Przybyliśmy najszybciej jak było to moŜliwe, sir. – stwierdził Ned. – Wiem skądinąd, Ŝe koszary opuściliście, juŜ dwanaście godzin temu według czasu uniwersalnego. – Po drodze były pewne eee... trudności, sir. – Trudności? – generał potarł się dłonią po olbrzymiej, łysej czaszce. – Długo by mówić... – Ned starał się jakoś wykręcić, jednak uwaŜne spojrzenie jaki utkwił w nim van Hold sprawiło iŜ niechętnie ciągnął jednak dalej. – Najpierw nastąpił kłopotliwy brak paliwa potrzebnego do lądowania, potem samo lądowanie, jeszcze bardziej kłopotliwe... – Był teŜ ten gajowy... – Bert ruszył Nedowi z pomocą. – Gajowy? – wtrącił generał. – Strzelał do nas bez pardonu i zupełnie bez powodu ale za to ze wszystkimi sąsiadami. – wyjaśnił Bert. – Właśnie. – przyznał Ned. – Był zawzięty jak wszyscy diabli. – Tak, wiem o tym. – van Hold dał do zrozumienia iŜ doskonale wie o czym mówią. – Pan wie? – Pozwólcie, Ŝe coś wam wyjaśnię. Pomimo iŜ kolonizacja Marsa trwa juŜ od ponad czterystu lat, problemy z promieniowaniem sprawiają, Ŝe nadal jeszcze nie udało się nam stworzyć roślin zdolnych do rozrodu w naszych, specyficznych warunkach. O ile sadzonki sprowadzone z Ziemi na ogół przyjmują się bez problemów, to zaledwie ułamek procenta wydanych przez nie nasion zdolne jest do wzrostu na naszej planecie. Te, które to potrafią są niezmiernie rzadkie i co się z tym wiąŜe, wręcz bezcenne. Z tego teŜ powodu, aby zalesić jakiś obszar wciąŜ potrzebne są kosztowne sadzonki i rośliny z importu. Rodzi to niesłychane wręcz nakłady finansowe. WiąŜe się z tym równieŜ spora doza cierpliwości poniewaŜ drzewa to nie

zboŜe i trochę dłuŜej trzeba czekać aŜ urośnie. Sadzonki zatem są na naszej planecie, co najmniej na wagę złota. Czy teraz rozumiecie gniew tego hm, gajowego? – Chyba tak, sir. – Lądując na jego terenie i niszcząc owoc jego wieloletnich starań sprawiliście, Ŝe człowiek ten stracił majątek. – To było tylko parę drzew... – rzucił Ned. – No moŜe paręnaście. – dodał Bert. – Niewymierny majątek wręcz dorobek Ŝycia, poniewaŜ zniszczyliście siedem tysięcy dwieście dwanaście drzew plus zabudowania i sto procent osadników. – Czy to znaczy, Ŝe ktoś juŜ to wszystko podliczył? – wykrztusił Bert. – Owszem. – odparł generał i dodał. – PoniewaŜ jednak to był nasz, wojskowy sprzęt, Rada wypłaci leśnikowi i osadnikom gigantyczne odszkodowanie... – Ale on to znaczy jego... eeee, czyli ich chyba nie ma... – szepnął Ned. – Naraziliście armię na kolosalne koszty. Grunt po uderzeniu torpedami plazmowymi będzie się wyŜarzał jeszcze przez przynajmniej dwa miesiące. Klonowanie zabitych przez was osadników zajmie kilka lub kilkanaście kolejnych miesięcy. Potem odbędzie się nie mniej kosztowna odbudowa zniszczonego Alt Schweiner. A poza tym armię czeka w najbliŜszym czasie nieustanne pasmo kłopotliwych odszkodowań i procesów. Całkiem sporo udało się wam zdziałać w te dwanaście godzin. – Sir, chciałbym dodać, Ŝe... – Bert chciał coś powiedzieć wstając z fotela. – Mniejsza jednak juŜ z kosztami, więc spokojnie. – przerwał mu generał uniesioną ręką kaŜąc mu z powrotem usiąść. – Jesteśmy ubezpieczeni, więc to naprawę jest juŜ nieistotne. Chciałem wam jedynie nieco naświetlić sprawę i wyjaśnić, Ŝe człowiek ten miał podstawy prawne oraz finansowe by was ścigać. Czy to jasne? – Tak jest, sir. – mruknął Ned. – Chciałbym tylko... – Zresztą jest juŜ po procesie, więc naprawdę nie ma o czym mówić. – przerwał mu generał. – Przepraszam sir, jakim procesie? – Waszym oczywiście. Nic nie wiecie? Pokręcili jedynie przecząco głowami. – Ach tak, więc... otóŜ zostaliście juŜ przez sąd wojskowy osądzeni ale naprawdę nie ma o czym mówić, poniewaŜ na rozprawie osobiście was broniłem i zapewniam, wszystko poszło jak najlepiej. – To chyba dobrze, nie? – Ned zapytał Berta rzucając na niego zaskoczone spojrzenie. – Wszystko poszło doskonale, zapewniam was. Nie ma sensu więc dłuŜej odbiegać od tematu, zgoda? – Tak jest, sir. – Chyba tak, sir. Ale jeśli gajowy... eee i proces... – Do diabła! – zdenerwował się van Hold. – Mówiłem Ŝe mniejsza naprawdę juŜ z tym gajowym oraz jego cholernym, zniszczonym drzewostanem. To zajęcie dla programów prawniczych. Niech się one głowią. – dodał po czym niecierpliwie machnął ręką. – W ramach wyroku skazano was jedynie na niewielkie odszkodowanie, ale to akurat zostało juŜ przez armię wspaniałomyślnie uregulowane, oraz po 870 godzin pracy przy sadzeniu lasu i odbudowie zniszczonej osady. To niestety, ale będziecie musieli odpracować osobiście. Naturalnie nie teraz, tylko kiedyś tam w wolnej chwili. Macie na to dwieście rzeczywistych lat do dyspozycji a kiedy juŜ odpracujecie całość wasze kartoteki będą znowu czyste. W międzyczasie, być moŜe programy prawnicze coś wykombinują to się znowu odwołamy. O wiele

bardziej interesują was zapewne powody dla których was tu wezwano? – To prawda, sir. – zgodnie skinęli głowami. – Niestety muszę mówić szybko, poniewaŜ czas ucieka i nie mamy ani chwili do stracenia. Poza tym za kilka godzin są finały, więc od razu przejdę do rzeczy, jeśli pozwolicie. PoniewaŜ to nie było pytanie tylko kategoryczne stwierdzenie, posłusznie skinęli głowami. – Oczywiście, sir. – OtóŜ, całe wasze szkolenie oraz oczywiście wasza ostatnia podróŜ, zostały w taki sposób zaprogramowane, aby ostatecznie ocenić czy nadajecie się do zadań specjalnych. – Zaprogramowane? – Zadań specjalnych? – Zgadza się. I tu, choć bez entuzjazmu muszę przyznać, zaliczyliście końcowy egzamin. – Jakie to zadania? – Ned nadal drąŜył temat. – Właściwie jest to jedno zadanie. Zadanie trudne oraz hm, bardzo specyficzne. – dodał van Hold pocierając się ręką po brodzie. – Więc to wszystko... – Ned powiódł ręką wokół. – to wszystko było ukartowane? – Zaprogramowane. – sprostował generał. – Obserwację, uwaŜną obserwację kadetów prowadzi się rutynowo i to juŜ od momentu opuszczenia przez nich statków, którymi przybywają na Hermesa. Nie robimy jednak tego z chorobliwej ciekawości czy chęci poznania ich brudnych sekretów, o nie, lecz tylko i wyłącznie w celu określenia indywidualnych zdolności, predyspozycji oraz moŜliwości kaŜdego z nich podczas przydzielania do przyszłych zadań, jakie wynikają ze specyfiki słuŜby... – PrzecieŜ to losowanie decyduje... – wpadł mu w słowo Bert. – Nie decyduje. – zimnym jak kubeł wody tonem wyjaśnił generał dając do zrozumienia, iŜ nie lubi jak mu się przerywa. Zgodnie wymienili porozumiewawcze spojrzenia zastanawiając się o co tak naprawdę chodzi temu człowiekowi. PrzecieŜ mówiąc im to wszystko miał zapewne jakiś cel. Celem tym z pewnością jednak nie było zrobienie im szkody. Gdyby takie właśnie były jego zamiary, – pomyśleli. – nie odsłaniałby przed nimi swoich kart. – I tak, – van Hold ciągnął dalej. – wiem obecnie, Ŝe chociaŜ moŜna o was dwóch wiele powiedzieć, określenie: wzorowy StraŜnik nijak do was nie pasuje. – W czasie szkolenia dokładaliśmy wszelkich starań, sir. – wpadł mu w słowo Bert. – Tak, tak, wiem coś o tym. – van Hold pokiwał ze zrozumieniem swą wielką głową. – JuŜ od pierwszych tygodni w ośrodku, zorganizowaliście produkcję a następnie handel bimbrem produkowanym na bazie zmodyfikowanych ziemniaków i pianki do golenia. – To pan o tym równieŜ wie!? – Nedowi nie udało ukryć się zdumienia. – Nielegalny handel alkoholem, materiałami pornograficznymi i tytoniem pochodzącymi z przemytu, czarnorynkowa giełda znajdująca się w podziemiach garnizonu, nielegalne zakłady sportowe, hazard, ech... długo by wymieniać. – zakończył widząc jak oklapli momentalnie na fotelach. – Ale... – jęknął Bert. – Wiem jedynie tylko, Ŝe gdyby dać wam jeszcze ze dwa lata, z duŜym prawdopodobieństwem kręcilibyście całym tym koszarowym światkiem mając wszystko pod osobistą kontrolą i wszystkich bez wyjątku w kieszeni. – To nie tak, sir.

– W przeciągu zaledwie kilkunastu godzin jakie minęły od chwili opuszczenia koszar zdąŜyliście zdemoralizować ledwo poznanego sierŜanta, następnie go skorumpować i wydoić z oszczędności, wylądować na niesprawnym sprzęcie, wydostać spod ostrzału leśnika a to on miał przecieŜ cięŜki sprzęt, masę broni oraz kupę ludzi do pomocy, uniknąć policyjnej obławy w Germanii Dolnej i przedostać na drugą stronę planety w najlepszym jak dotąd czasie oraz zarobić po drodze całkiem niezłą premię i niejako przy okazji poturbować kilku innych ludzi oraz automaty. Jednym słowem, niezwykle zaradni z was oficerowie i to jest jedyna cecha, która ostatecznie zadecydowała o waszym wyborze do zadań specjalnych. Ale o tym juŜ za chwilę. – Nie rozumiem, sir. – bąknął Bert. – Jak to w najlepszym czasie? – Udało się wam dotrzeć tutaj w zaledwie dwanaście godzin czasu uniwersalnego. To jest oczywiście jak najbardziej karygodne spóźnienie, lecz jednocześnie jest to najlepszy czas jak dotąd, poniewaŜ nikt nie spóźnił się przed wami mniej. Oprócz was, jedynie jeden człowiek dokonał tego w takim samym czasie. Wszyscy pozostali nie zmieścili się nawet w jednej dobie. – Zatem jest nas trzech. – rzucił nieco uspokojony łagodnym tonem generała Ned. – MoŜna wiedzieć, panie generale kto to taki? – Dwóch. – sprostował van Hold. – Jemu, bowiem nie udało się po drodze ani porządnie upić ani narozrabiać w stolicy. On jedynie tutaj dotarł nie zabijając nawet jednej osoby po drodze. A tak nawiasem mówiąc, wkrótce poznacie go osobiście. Generał cięŜko wstał, rozprostował nogi, po czym gestem zaprosił ich do sąsiedniej sali. Posłusznie podnieśli się z miejsc i udali za nim. Nadal mieli skołatane głowy i nie wiedzieli, co naprawdę o tym wszystkim myśleć. W świetle aktualnie posiadanych informacji powinni obecnie siedzieć w jakimś przytulnym, na wskroś betonowym areszcie cierpliwie oczekując rozprawy a nie pogodnie gawędzić sobie z szefem sztabu. W wyłoŜonym wyciszającym tworzywem pomieszczeniu sąsiadującym z biblioteką nie było nikogo, jeśli nie liczyć kobiety, która stała samotnie w pobliŜu projektora. Kobieta nie była zmodyfikowana. Poza tym była posągowo piękna. Widząc ich wchodzących skinęła głową w milczeniu. Nie odezwała się jednak nawet jednym słowem. – Uli Robinson. – przedstawił ją generał. – Studiuje historię i wprowadzi was w nasze małe zagadnienie. – dodał. – Uli. – dziewczyna wyciągnęła dłoń. – Bert. – Ned. Nie byli zdolni nawet na krótką chwilę oderwać od niej swoich oczu. Stali wpatrzeni w nią przez dłuŜszą chwilę zanim generał pierwszy przerwał milczenie przechodząc do konkretów. – Co wiecie o Hitlerze? – Hitler, Hitler... – Bert zamyślił się przetrząsając zakamarki swej pamięci. Po chwili udało mu się coś przypomnieć, więc niepewnym tonem stwierdził. – Adolf Hitler, tego, eee, Adolf Hitler był. – A pan, poruczniku? – generał przeniósł spojrzenie na Neda. – Czy to nie ten gość, który wymyślił napęd plazmowy? Van Hold pokręcił przecząco głową. – JuŜ mam! – ponownie wtrącił Bert. – Wymyślił jakiś napęd ale na pewno nie plazmowy. Wiem, to była technologia... gazowo piecowa. Gazen und heizung, czy tak? – No dobrze, ech. – van Hold westchnął zajmując miejsce w fotelu, po czym

dodał. – Domyślam się, Ŝe wykłady z historii mieliście zaraz po sztukach walki? – Skąd pan wie? – A głęboki, beztroski i wzorowy sen na tych wykładach, mógłby być wykładany na wydziałach dla noworodków. – generał dodał do siebie, po czym zwrócił się do Uli. – Wygląda, Ŝe będziesz musiała zacząć z nimi od podstaw. Dziewczyna posłusznie skinęła głową przechodząc na sam środek pomieszczenia. Stała tam przez chwilę patrząc na nich przenikliwie, po czym zapytała. – Teorię podróŜy w czasie znacie mam nadzieję? – Oczywiście. – Nie jesteśmy tak do końca tępi. – W porządku. Darujemy, więc ją sobie. Zacznę zatem od naszego właściwego zagadnienia. Będę mówiła a kiedy przestaniecie nadąŜać, przerwijcie mi proszę, zgoda? – Jasne. Dziewczyna rozpoczęła opowieść mającą wprowadzić ich w czekające ich zadanie. A kiedy godzinę później dodała na zakończenie, Ŝe w zasadzie to juŜ wszystko, Ned zapytał. – Czyli, Ŝe nasze zadanie polega na uwolnieniu tego... trzeciego z nas? – Dokładnie. – potwierdził generał. – Z ostatnich wiadomości, jakie o nim posiadamy wiadomo jedynie, Ŝe wpadł w ręce gestapo. – Jak on się, zatem nazywa? My nadal przecieŜ nawet nie wiemy, kim on tak naprawdę jest. – przypomniał generałowi Bert. – To najlepszy dubler wszechczasów. Kameleon profesjonalista. Jego wrodzone umiejętności w zakresie podszywania się pod innych ludzi sprawiają, Ŝe jest wręcz bezcenny dla dobra naszej sprawy. – Chciałem jedynie wiedzieć jak nasz bohater się nazywa. – rzucił Bert wzruszając ramionami. – Czy to jakaś tajemnica? – Człowiek ten, juŜ tyle razy z powodzeniem wcielał się w postacie innych ludzi, Ŝe dla ułatwienia zmienił swoje prawdziwe imię i nazwisko na Imię i Nazwisko. Spojrzeli po sobie spode łba. – Pan Ŝartuje? – rzucił Ned. Powaga, z jaką van Hold pokręcił przecząco głową sprawiła, Ŝe nie padły juŜ z ich strony Ŝadne pytania. – Niezły odlot. – mruknął Bert w stronę Neda. – Popatrz nie znam nawet gościa ale juŜ go lubię. – Z tego co pan powiedział wynika, Ŝe facet ma podobny do naszego styl i chyba współpraca z nim jakoś się ułoŜy. – stwierdził pogodnym tonem Ned patrząc na van Holda. – Jakieś pytania zatem? – zapytał generał po dłuŜszej chwili podnosząc się z fotela. – Czy mamy jakiś wybór? – roztropnie rzucił Bert nękany wątpliwościami co do tej podejrzanej misji. – Oczywiście. Wiem doskonale, Ŝe to jest niezwykle trudne zadanie. Bardo trudne i bardzo łatwo będzie przy nim zginąć. I z tego teŜ względu zarezerwowane jest ono wyłącznie dla ochotników. Najlepszych ochotników. – wyjaśnił mu pogodnie van Hold. – Pięć lat karnej kompanii, konfiskata nielegalnie zdobytego majątku, degradacja, wydalenie z armii, potem proces cywilny, kilka dodatkowych lat odsiadki, deport na Ziemię, wilczy bilet... – Z dumą zgłaszamy się na ochotnika, sir! – równocześnie trzasnęli nogami przyjmując postawę zasadniczą.

– Doskonale. Generał wyrozumiałym, ojcowskim machnięciem ręki przyjął do wiadomości ich decyzję. – Biurko. – zawołał. Te podpłynęło posłusznie przedzierając się przez bibliotekę. Van Hold sięgnął po leŜące na jego blacie plastikowe kwestionariusze, po czym błyskawicznie podsunął im pisemną zgodę do podpisania. Kiedy odcisnęli na kwestionariuszach kciuki generał jeszcze błyskawiczniej schował je do szuflady biurka, które tym razem się nie zagapiło. – I nie zapomnijcie w wolnym czasie odpracować teŜ tych 870 godzin. – przypomniał na zakończenie, po czym wstał i opuścił gabinet. – Do rzeczy, chłopcy. – otrzeźwiła ich po jego wyjściu Uli Robinson. – Mamy bardzo mało czasu a spraw do omówienia jest naprawdę wiele. – Słuchamy cię piękna. – zwrócił się do niej nad wyraz ciepło i uprzejmie Ned, kończąc wpisywać do pamięci swojego komputatora parametry czasowo geograficzne zniszczonej dolnogermańskiej osady. – Więc tak. – odparła niewzruszona jego pełnym namiętności spojrzeniem. – Za kilkadziesiąt minut przerzucimy was w przeszłość. W miejsce znajdujące się niedaleko tego, w którym zniknął dubler przed nadaniem swej ostatniej wiadomości. Tam powinniście rozpocząć poszukiwania, następnie go odnaleźć, zabezpieczyć lub zniszczyć jego sprzęt i sprowadzić go całego i zdrowego z powrotem w teraźniejszość. Szczegóły dotyczące powrotu poznacie tuŜ przed samym transferem. – Oczywiście. – Na miejsce przybędziecie na kilka dni wcześniej po to, aby maksymalnie dobrze się zaaklimatyzować. Macie tam przede wszystkim dobrze zapoznać się z miejscowymi warunkami oraz zwyczajami czasowców. MoŜecie równieŜ spoŜytkować ten czas na dokładniejsze zapoznanie się tamtą epoką oraz czekającym was zadaniem. Nie moŜemy sobie pozwolić na spapranie czegoś i utratę tego człowieka. Dlatego dajemy wam dodatkowy czas na niezbędne przygotowania. Będąc juŜ na miejscu, wpierw trzykrotnie przeanalizujcie wszystkie, powtarzam wszystkie moŜliwości zanim przystąpicie do jakiejkolwiek akcji. – W jaki dokładnie okres nas wysyłacie? – zapytał ją Ned. – Będzie to rok 1942. Rok wojny. Przypominam wam, Ŝe to była naprawdę trudna epoka i będziecie musieli zachować szczególną ostroŜność. – OstroŜność? – rzucił Bert. – śadnego spoufalania się z czasowcami, to znaczy przede wszystkim handlu z nimi. – spojrzała na niego z wyrzutem. – śadnych interesów na boku, spotkań z kobietami, popijaw i takich tam, rozumiecie? – Jasne. – Na pewno? – Oczywiście. – Liczy się tylko i wyłącznie zadanie. Musicie tylko odnaleźć i sprowadzić Nazwisko! – stwierdziła. – Jest to sprawa o najwyŜszym priorytecie i wszystko inne schodzi na plan dalszy. Wszystko, rozumiecie? – Kiedy dokładnie nasz gość zaginął? – zapytał Bert. – Przed tygodniem według czasu rzeczywistego przepadł bez wieści. Nie przesłał przed zaginięciem koordynatów umoŜliwiających zainstalowanie portala stacjonarnego więc nie moŜe wrócić samodzielnie. My nie moŜemy wysłać nikogo w okres wcześniejszy niŜ jego zniknięcie, poniewaŜ zaszedłby szereg paradoksów nie do przyjęcia przez Wielki Porządek Rzeczy. Jedyny sposób to wysłać po niego ekipę ratunkową, która go odnajdzie bezpośrednio w tamtej epoce i bez naruszania zasad

Wielkiego Porządku sprowadzi z powrotem w teraźniejszość. – To moŜe by tak pogadać na miejscu z czasowcami...? – zaczął Ned. – Pogadać? – No wypytać ludzi. – Sposób realizacji zadania jest dowolny. Jednak kontakty z tubylcami... szczerze odradzam. – Jak to? – Na tamtych czasowców, to znaczy uczciwość ich wypowiedzi nie moŜecie liczyć w Ŝadnym razie. – Dlaczego? Zawsze była jakaś grupa niezadowolonych, bo ja wiem, opozycja, przeciwnicy... – stwierdził Bert. – Nie w epoce Hitlera. – ucięła mu dziewczyna. – W 1942 roku opozycji w Niemczech nie ma a wszyscy są za nim. – Jak to wszyscy? – Absolutnie wszyscy. Na własne oczy zobaczycie zresztą na pierwszym lepszym wiecu, Ŝe klaszczą mu ze szczerym uwielbieniem dosłownie wszyscy. Klaszczą dzieci, klaszczą starcy, klaszczą pozbawieni rąk wojenni inwalidzi... – Jak? – Dobierają się parami. Po prostu nie moŜecie liczyć na niczyją pomoc. Wszelkie prognozy rokują powodzenie tylko, jeśli do zadania zabierzecie się wyłącznie o własnych siłach i w jak największej rzecz jasna, tajemnicy. Czy to jasne? Skinęli głowami w ponurym milczeniu. – Oprócz tego, Ŝe nikt wam nie udzieli pomocy, przygotujcie się równieŜ na to, Ŝe ponad dziesięć procent Niemców z entuzjazmem pracuje w charakterze szpicli i donosicieli, więc ze szczerą chęcią natychmiast was zadenuncjują, jeśli tylko dacie im okazję zdradzając się jakąś przypadkową rozmową albo zachowaniem. – Dziesięć procent? – Co najmniej. – Ale skąd...? – To ich cecha narodowa. Donosicielstwo na sąsiadów, członków rodziny lub kolegów jest kultywowane w Niemczech od pokoleń i starannie pielęgnowane od najmłodszych lat a anonimowe donosy mają wiarygodność dowodów sądowych. Jeśli idąc ulicą choćby spojrzycie krzywo na portret Hitlera moŜecie być pewni, Ŝe w co dziesiątym statystycznie oknie zaszeleszczą firanki i natychmiast popłyną Ŝyczliwe raporty. – Fajny kraj. – stwierdził Bert. – Dlatego właśnie, abyście mogli poznać chociaŜ przedsmak tego co was w Niemczech czeka, generał postanowił zrzucić was w Germanii. – wyjaśniła i zaraz zapytała. – Jakieś pytania? Pokręcili przecząco głowami analizując otrzymane właśnie informacje. – Zatem odpocznijcie teraz. – oznajmiła. – Macie cały kwadrans. Wykorzystajcie go na sporządzenie testamentów, napisanie listów do waszych rodzin, dziewczyn, itp. Wiadomości te zostaną ocenzurowane rzecz jasna, poniewaŜ od tej pory obejmuje was całkowita dyskrecja na temat zadania. Jakieś pytania? Nie? W takim razie, do zobaczenia za pół godziny. – dodała kierując się do wyjścia. – O rany! Co tak wszystko nagle? – Mówiłaś kwadrans? – Kwadrans na listy, drugi to juŜ wymagane badania lekarskie. – Gdzie się niby mamy spotkać za te pół godziny? – rzucił do niej Ned. – Hej, jakie badania? – uzupełnił Bert. – Jestem zdrowy. – Dowiecie się niebawem, więc nie ma sensu się powtarzać. – odparła i dodała.

– I jeszcze jedno. Ze zrozumiałych względów nie moŜecie juŜ opuszczać tego pomieszczenia. – Więc jak cię znajdziemy? – To ja przybędę po was, gdy nadejdzie pora. – wyjaśniła. – Tutaj znajduje się terminal łączności. – ręką wcisnęła jakiś guzik odsłaniając ukrytą za wiszącym na ścianie obrazem konsolę. Do zobaczenia wkrótce. – rzuciła znikając za drzwiami. – Ładny gnój. – juŜ po jej wyjściu stwierdził Ned bezskutecznie mocując się ze stawiającą opór klamką. – Stary, ona nie Ŝartowała. Naprawdę nie moŜna juŜ stąd wyjść. – Co teraz? – Czy ty równieŜ masz wraŜenie, Ŝe wysyłają nas na rzeź? – Owszem. – Widziałeś jak się gruby uwinął z tymi arkuszami? – Do diabła, zrobił to sprawnie jak zawodowy kieszonkowiec. – No właśnie. – Chyba nie pozostaje nam nic prócz tego, co zaproponowała. Pogodzeni ze swym losem zostawili klamkę w spokoju po czym posłusznie zasiedli do konsoli usiłując nadać wiadomości dla swych rodzin. Ledwie skończyli wypełniać przygotowane w konsoli testamenty opatrzone ich personaliami do pokoju wjechał cały zespół medyczny, potocznie nazywany przez Ŝołnierzy kombajnem. Był to polowy, samobieŜny i najnowszy rzecz jasna zestaw do pełnej opieki nad rannymi na froncie Ŝołnierzami. Zestaw taki, o czym doskonale wiedzieli sam przemierzał pole bitwy, zbierał z niego rannych, przewoził do szpitala, po drodze operował, reanimował, czasami kremował i wsypywał w urny, lecz z reguły doskonale się opiekował kaŜdym rannym Ŝołnierzem o ile tylko jakikolwiek fragment Ŝołnierza większy od kciuka na polu bitwy ocalał. Mniejszymi od kciuka elementami, kombajn się juŜ nie opiekował tylko je starannie mielił. Zestaw podjechał wpierw do Neda. Ten widząc tuŜ przed twarzą olbrzymi napęd gąsienicowy odruchowo cofnął się odrobinę do tyłu. Z boku pojazdu otworzył się niewielki właz i z zestawu wyszedł uśmiechnięty gość w białym kitlu. Gość oprócz kitla miał identyfikator z przygnębiającym napisem: dr Baddoc. Doktor wcisnął wajchę, potem jakiś guzik i zanim się obejrzeli juŜ leŜeli przywiązani do dwóch operacyjnych stołów, które rozłoŜyły się bezgłośnie nie wiadomo nawet kiedy. Wówczas posiadacz kitla jeszcze bardziej się uśmiechnął po czym optymistycznie strzelił z gumowych rękawic wciągając je na owłosione dłonie. Zanim minęła sekunda dostrzegli jak doktor juŜ im grzebie skalpelem gdzieś pod paznokciami. – Co ty robisz, facet? – rzucił do niego Bert. – Mhmm? To nie powinno boleć. – Jak nie powinno to poodginaj sobie własne pazury, kutasie! – A więc boli jednak? – Skąd wiesz? – JuŜ kończę, spokojnie. Po chwili biały skończył z paznokciami i podjechał z całą masą jeszcze groźniejszego sprzętu prosto pod ich same twarze. Widząc jakieś błyszczące, łyŜkowate narzędzia zabierające się za ich oczy, w nagłej panice cofnęli głowy. Te jednak były juŜ zawczasu i podstępnie przez zestaw bojowy przywiązane mocnymi klamrami bezpośrednio do zagłówków. Nim się obejrzeli ich gałki oczne spoczywały juŜ na jakimś chłodnym talerzyku. Nadal jednak były połączone nerwami z głowami, poniewaŜ mieli jaki taki obraz

sytuacji. Obraz jednak tak wirował w ślad za ruchem gałek po gładkim talerzyku, Ŝe błyskawicznie im się w głowach zakręciło. Chwilę potem niemal jednocześnie stracili przytomność. Ocknęli się po minucie, kiedy doktor dał im coś ohydnego do powąchania. Natychmiast rozejrzeli się i stwierdzili z ulgą, Ŝe ich oczy i paznokcie znajdują się juŜ z powrotem na właściwych miejscach. Z wysiłkiem unieśli ciała do pozycji siedzącej. Zestaw jęknął cicho serwomotorkami i przeniósł ich z powrotem na fotele. – Teraz zrelaksujcie się i odpocznijcie chwilę. – rzucił doktor wsiadając z powrotem do zestawu. Zanim w głowach przestało im kołatać zestaw razem z uśmiechniętym gościem wyjechał na dobre z pomieszczenia. Obydwaj odetchnęli cięŜko zamykając oczy.

***

Punktualnie pół godziny po swoim odejściu Uli pojawiła się z powrotem. Milczącym gestem zaprosiła ich do pomieszczenia skrytego za niedziałającą klamką, która pod jej ręką jednak się otworzyła. Posłusznie udali się tam za nią sprawdzając ostroŜnie czy biały nie czai się gdzieś za rogiem ze swoim zestawem. Asekurując się nawzajem, bez niespodzianek znaleźli się w kolejnej windzie. Podczas krótkiej podróŜy Uli nieco ich oświeciła. – Na lewych kciukach wszczepiono wam operacyjne poradniki terenowe bezpośrednio pod paznokcie. – Poradniki? – bąknął Ned obmacując swój paznokieć. Zamiast poradnika spod paznokcia wycisnął tylko odrobinę krwi. – Czyli kompendium wiedzy jaką posiadamy o dwudziestym wieku. Nie sposób w tak krótkim czasie, jakim dysponujemy nauczyć was wszystkiego, stąd te wszczepy. Poza kompendium, poradniki zawierają równieŜ dodatkowe instrukcje postępowania w kaŜdym moŜliwym przypadku, jaki tylko moŜe się wam przytrafić podczas tego konkretnego zadania. – Jak to, w kaŜdym przypadku? – Staramy się przewidywać co się tylko da i na wszystko odpowiednio was zawczasu przygotować. Nie lekcewaŜcie tego poradnika. Całe setki specjalistów opracowywały go przez pięć ostatnich lat. – Doprawdy? – zapytał z pobłaŜaniem Ned. – Jeśli w czasie misji napotkacie jakiekolwiek kłopoty, zajrzyjcie wpierw do poradnika, poniewaŜ to naprawdę jest pomocna rzecz i przypuszczam, Ŝe jeszcze nie raz będziecie nam za niego dziękować. – Niczego tam nie widać. – zauwaŜył Bert oglądając paznokieć z bliska. – Poradnik uaktywnia się po trzykrotnym naciśnięciu paznokcia w odstępie sekundowym. – wyjaśniła wciskając trzy razy, rytmicznie jego paznokieć. Wpierw rytmicznie wydobyły się trzy, kolejne krople krwi a po chwili powierzchnia paznokcia rozjarzyła się na biało. – Za małe litery, jak rany. – stwierdził Bert z oburzeniem. – Kto to ma niby przeczytać? Jakieś w mordę, krasnoludki? – Między innymi po to zmodyfikowaliśmy równieŜ wasze oczy... – Oczy? – wykrzyknął Ned ze zgrozą. – Ja się kurwa na to nie zgadzałem, poniewaŜ ja mam kurwa doskonały wzrok.

– Widziałam twój i jego podpis na umowie. – odparła. – Zgoda zatem była. A poza tym, twój wzrok jest obecnie bez wątpienia doskonalszy. – zapewniła z przekonaniem. – Obydwaj macie załoŜone dorogówkowe powiększalniki o mocy średniej klasy mikroskopu kwantowego oraz juŜ w samej gałce ocznej zoom optyczny razy trzy tysiące. A teraz na chwilę uspokójcie się i spróbujcie spojrzeć na paznokcie z odrobinką intuicyjnej koncentracji. – zaproponowała. Tak zrobili i zaszła rzecz zdumiewająca. Mikrodruk na paznokciach stał się w jednej chwili czytelny i olbrzymi. Oprócz tekstu były tam równieŜ gładkie i wyraźne animacje oraz mnóstwo ilustracji. Napinając odpowiednio wzrok mogli regulować wielkość powiększenia. – MoŜe być? – zapytała. – W porządku. – warknął Ned. – Tylko ciekawe co tam jeszcze było w tych papierach, które podpisałem? – O tym nie mogę rozmawiać, poniewaŜ widziałam nagłówek, Ŝe to ściśle tajne. – wyjaśniła mu ciepłym tonem. – O kurwa, na blankiecie nie było Ŝadnego nagłówka. – przypomniał sobie Ned. – I teraz jeszcze bardziej jestem pewien, Ŝe na pewno nie było nic o oczach. – Ja widziałam dokumenty jako ostatnia i nagłówek był. – zapewniła go. – Skąd mogę wiedzieć jak to było kiedyś tam? – zapytała. – Teraz widać, o w dupę jak wyraźnie! – tymczasem z nowego wzroku ucieszył się Bert. – Cieszę się. Nieco treningu i się z nowymi oczami doskonale oswoicie. – stwierdziła, po czym zaraz dodała. – Jesteśmy na miejscu. Dziewczyna wysunęła się do przodu i zaprosiła ich do jakiegoś nowego pomieszczenia. Pomieszczenie okazało się jaskinią lwa, czyli gabinetem szefa sztabu. Wewnątrz zauwaŜyli van Holda prowadzącego gorączkową dysputę z jakimś nieznajomym jajogłowym, znajomego juŜ doktora, niczego sobie sekretarkę pogrąŜoną nad swym wyświetlaczem oraz dwa i pół tysiąca innych ludzi ale poniewaŜ ci ostatni znajdowali się za gigantyczną szybą w najmniejszym stopniu nie odczuli skrępowania. Bert jedynie szturchnął łokciem Neda wskazując oczami sekretarkę, którą przysiągłby Ŝe widział przed wejściem do windy a to było przecieŜ po drugiej stronie korytarza juŜ nawet nie wspominając o odrębnym piętrze. Ned musiał dojść do podobnych wniosków bo jedynie mruknął. – Musi to jebany cyborg. – Myślisz? – I to pewnie cała seria, bo tamta teŜ miała kolczyki z łusek po plazmowej amunicji. ZałoŜę się, Ŝe to jakiś wykonany najtańszym kosztem, supertajny projekt wojskowy i nie kupisz takiej dupy w sklepie z seksownymi przedmiotami. Pewnie umie latać wodorowym czołgiem i w ogóle... – Powtarzam panu generale to z uporem, poniewaŜ to naprawdę jest istotne. – ciągnął tymczasem nieznajomy jajogłowy w ogóle ich przybyciem się nie rozpraszając. – Czas jest rzeczą indywidualną i dla kaŜdego obserwatora z osobna płynie inaczej. Wykazał to jeszcze Einstein, lecz mówiąc, Ŝe nic nie moŜe osiągać większych od światła prędkości mylił się, podobnie jak w przypadku stałej kosmologicznej co do której samo załoŜenie jej istnienia, jak sam później przyznał, było jego największym Ŝyciowym błędem. Tu jednak równieŜ się pomylił, bowiem największym jego błędem było załoŜenie iŜ prędkość światła jest nie do pokonania i nic nie moŜe poruszać się z większą od niej prędkością. – Do rzeczy profesorze. – westchnął van Hold. – I aha, oto nasi dwaj agenci o których wcześniej wspominałem. Właśnie przybyli. – dodał kiedy zauwaŜył wchodzących.

– JuŜ później nie moŜna było? – warknął Jong w ich stronę. Spojrzeli po sobie i w odpowiedzi zgodnie wzruszyli ramionami. Zapobiegawczo woleli jednak się nie odzywać, poniewaŜ gniewny nieznajomy uzbrojony był w biały kitel, a za nic w świecie nie zadarliby z kolejnym białym. – Jestem Kazuo Jong a to moja asystentka... – Jong rozpoczął gniewną prezentację. – Do rzeczy, profesorze. Pozostali się juŜ znają. – przerwał mu van Hold. – Proszę zatem kontynuować, poniewaŜ czas nieubłaganie nam ucieka. – Muszę skończyć myśl, bo zapomnę o czym gadam. – jeszcze gniewniej oznajmił Jong wszystkim i ciągnął dalej. – OtóŜ panowie, błędność wcześniejszych załoŜeń dotyczących podobno nieprzekraczalnej prędkości światła, opartych w zasadzie bez zmian od czasów Einsteina, wykazałem juŜ przed trzydziestu laty wysuwając swoją hipotezę oraz przedstawiając odmienną teorię, a następnie w przeciągu dwudziestu siedmiu lat pracy badawczej udowodniłem ją doświadczalnie wykazując szereg błędów zarówno Teorii Względności jak i Ogólnej Teorii Kwantowej, jakie jeszcze kilkadziesiąt lat temu powszechnie uwaŜane były za niepodwaŜalne. Nie wnikając jednak w niepotrzebne szczegóły pozwólcie, Ŝe przejdę od razu do sedna. Głośne i zbiorowe westchnienie ulgi było odpowiedzią jakiej Jong się spodziewał. Uśmiechnął się wyrozumiale, po czym nieco juŜ łagodniej ciągnął dalej. – OtóŜ przekraczając prędkość światła, moŜliwe staje się przekroczenie bariery czasu i podróŜowanie w tymŜe. PodróŜe jednak a ingerencja w czas to są równieŜ dwie odrębne sprawy. O podróŜach pewnie juŜ wszystko wiecie, poniewaŜ nie byłoby cywilizacji marsjańskiej bez nich i są one wszystkim doskonale znane od kilkuset lat, nieprawdaŜ? – PrawdaŜ. – Jak chyba jednak doskonale wiecie, do tej pory niemoŜliwe było nic poza samym podróŜowaniem. O jakiejkolwiek ingerencji w przeszłość nie mogło być nawet mowy a wszystkie podróŜe mogły mieć tylko i wyłącznie charakter badawczy, czyli obserwacyjno dokumentalny. I tu powoli przechodzimy do sedna. Z całą odpowiedzialnością oświadczam, Ŝe kluczem do ingerencji w przeszłość staje się skala, panowie. Skala przez duŜe s. Zanim przejdę do szczegółów pozwólcie, Ŝe przedstawię najpierw parę fundamentalnych praw na których oparłem załoŜenia mojej Ogólnej Teorii Wielkości. Chciałbym teŜ, aby to posiedzenie nie było jedynie moim jałowym monologiem lecz wielokierunkową dyskusją naukową. Pragnę przede wszystkim aby wszystko zostało jasno i wyraźnie zrozumiane, poniewaŜ to wy panowie zadecydujecie o przeszłości ludzkości. Czy to jest dla was całkowicie jasne? – Oczywiście. – stwierdził generał. – Pragnąc ingerować w przeszłość i coś w tym względzie zmieniać, musimy zdawać sobie w pełni sprawę z następstw i mówiąc po ludzku, trzymać rękę na pulsie, poniewaŜ zbyt wiele od naszego dzisiejszego zebrania zaleŜy aby cokolwiek pozostało niezrozumiałe lub zostało przez nas niewybaczalnie zbagatelizowane. – Rozumiemy to doskonale, profesorze i bardzo dobrze zdajemy sobie sprawę z powagi sytuacji. – w imieniu wszystkich zapewnił go van Hold. – Czym zatem jest czas? – Jong zmienił temat. – Czy miał początek? Jak upływa? I czy na jego upływ moŜna uzyskać wpływ czyli to właśnie, co nas tu i teraz interesuje? Czy potraficie odpowiedzieć chociaŜ na jedno z tych pytań? – Wolelibyśmy usłyszeć odpowiedź od eksperta. – z optymistycznym wyrazem twarzy zapewnił go Bert. – Czas jest po prostu naszym subiektywnym, ludzkim sposobem obserwacji płynących zjawisk. Wyznacznikiem jego kierunku jest strzałka czasu. Strzałka czyli

to, co sprawia Ŝe pamiętamy rzeczy które były a nie te, które dopiero będą. Strzałka czasu w najprostszym rozumieniu jest naszym psychologicznym odczuciem z pomocą którego moŜemy sobie jakoś poradzić z zagadnieniem czasu. Jeśli zaś chodzi o prawa fizyki rządzące wszechświatem, tu sprawy wyglądają zupełnie inaczej, bowiem strzałka czasu nie ma na nie Ŝadnego wpływu. Jest tak, poniewaŜ dla praw fizyki nie ma Ŝadnego znaczenia kierunek czasu. Prawa te pozostają identyczne zarówno w normalnych okolicznościach oraz kiedy czas płynie we wstecznym kierunku. Teraz pytanie drugie. Tego czy czas miał początek nie moŜna jednoznacznie dowieść ale naleŜy przyjąć Ŝe tak właśnie jest? – Dlaczego? – zapytał go Bert. – PoniewaŜ, jeśli prawa wszechświata były w stanie sprawić, Ŝe on w ogóle powstał a wraz z nim my, czyli ludzkość zdolna do zadawania pytań o jego początki w tym czasu, naleŜy albo przyjąć Ŝe tak właśnie jest albo się poddać leczeniu, poniewaŜ gdyby wszechświat nie istniał wraz z rządzącymi nim prawami, w tym równieŜ czasem, nie moŜna by w ogóle pytać o jego istotę, poniewaŜ po prostu nie byłoby komu zadawać owych pytań. Czy zgodzicie się ze mną, panowie? – Oczywiście. – padło prędko w odpowiedzi, poniewaŜ nikt nie kwapił się do leczenia. – Zatem naleŜy albo załoŜyć, Ŝe czas miał początek wraz z początkiem wszechświata albo rozejść się do domów. – Dobra, czas więc miał początek. – Ned zgodził się z rozumowaniem Jonga. – Co z pytaniem trzecim, profesorze? – Upływ czasu. I tu przechodzimy do ciekawych rzeczy, panowie. – kontynuował Jong. – Jak myślicie, jaki jest upływ czasu? – zapytał patrząc na van Holda. – No tego... czas płynie... – Ale jak, generale? – Skąd mam do cholery takie rzeczy wiedzieć? Jestem do diabła Ŝołnierzem, w dodatku wyszkolonym do konkretnych działań a nie teoretykiem, który się wykształcił w jakieś wąskiej jak szpara elektrycznej sekretarki dziedzinie. Niech mnie pan zapyta jak bez strat rozpieprzyć ze dwa kraje albo przeprowadzić udany desant na KsięŜycu czy Wenus to panu odpowiem, ale o pierdołach czasowo fizycznych nie wiem niemal niczego. Po to u licha właśnie pana tu sprowadziłem! Ja odpowiadam za stronę militarną naszej operacji, pan za sprawienie Ŝeby się jej załoŜenia pogodziły z Wielkim Porządkiem Rzeczy, panna Robinson za wszechstronne informacje historyczne, panowie oficerowie za jej korzystne dla wszystkich przeprowadzenie w terenie i tak dalej. Nich kaŜdy z nas skoncentruje się maksymalnie na tym co potrafi najlepiej a nie miesza innym w głowach. Czy to jest jasne, profesorze? – Oczywiście. – bez najmniejszych oznak zdenerwowania odparł Jong. – Lecz dla dobra sprawy kaŜdy z nas powinien maksymalnie duŜo wiedzieć o związanych z operacją zagadnieniach i dlatego pozwoli pan Ŝe powtórzę moje pytanie. Jak upływa czas, hę? – Czas upływa jednostajnie, dobra? Jeśli jest dwóch ludzi i kaŜdy z nich ma porządny, wojskowy zegarek stwierdzą, Ŝe czas płynie jednakowo niezaleŜnie od miejsca w którym obaj go zmierzyli. Wystarczy? – No cóŜ, generale. – westchnął Jong. – Przedstawił pan popularny pogląd, który jednak obalił jeszcze nawet Einstein. Niemniej on równieŜ się mylił w kwestii upływu czasu twierdząc iŜ płynie on dla kaŜdego obserwatora w sposób indywidualny, chociaŜ prawdę mówiąc on jako pierwszy otarł się o prawdziwą postać rzeczy. Nie będę więc niepotrzebnie przedstawiał wam wszystkich teorii usiłujących wyjaśnić upływ czasu, lecz przedstawię stan rzeczywisty, zgoda?

– Jak najbardziej, profesorze. Na tym bez wątpienia najbardziej wszystkim zaleŜy. Gdyby jeszcze przedstawił pan ten stan w sposób maksymalnie uproszczony... – tym razem głos zabrała pojednawczo Uli. – Oto więc panowie najistotniejsze załoŜenia mojej Ogólnej Teorii Wielkości oraz wypływające z niej wnioski. OtóŜ jej najistotniejsze załoŜenie jest takie, Ŝe mówiąc z grubsza, im coś jest większe, tym czas dla niego upływa wolniej. Im wielkość jest mniejsza, czas płynie szybciej. Jest tak, poniewaŜ wraz z rozmiarem danego ciała rosną równocześnie jego masa oraz grawitacja. Od tego naleŜy w ogóle zacząć zanim przejdziemy do spraw bardziej skomplikowanych. – Jak to, czas płynie wolniej jeśli coś jest większe? – zapytał z nagłym oŜywieniem Ned. – To właśnie tak wygląda. W maksymalnym oczywiście uproszczeniu. – wyjaśnił Jong. – Profesorze, wydaje mi się, Ŝe niegłupio byłoby jeszcze nieco uprościć odrobinkę owo uproszczenie. – bąknęła mu szeptem do ucha Uli widząc w gabinecie niemal same niewyraźne miny. – Wyjaśnię to chyba najlepiej na kilku prostych przykładach. – stwierdził z cięŜkim westchnieniem Jong. – Weźmy zatem człowieka, panowie. – Jakiego człowieka? – zapytał generał. – Zwykłego, przeciętnego człowieka. Mogę kontynuować? – Bardzo proszę. – Czas płynący dla przeciętnego człowieka jaki jest, kaŜdy z nas wie jako człowiek i przyjmijmy jako jego przykładową wartość po prostu jeden, aby to lepiej zrozumieć. – ciągnął dalej Jong. – Teraz, gdy zaczniemy następnie skalą ludzką mierzyć upływ czasu innych stworzeń będziemy mogli stwierdzić fakty zgoła zastanawiające. Na przykład dla typowego karalucha upływ czasu jest dziesięć razy szybszy od ludzkiego i to jedynie nam wydaje się, Ŝe on się tak szybko porusza, poniewaŜ w rzeczywistości jego upływ czasu jest normalny czyli wynosi jeden i dla niego to ludzie poruszają się niczym ślimaki z jedną dziesiątą jego prędkości. NadąŜamy? – profesor zapytał kontrolnie. – Oczywiście. – Patrząc natomiast na zagadnienie upływu czasu w drugą stronę i porównując z człowiekiem dajmy na to słonia, zauwaŜymy Ŝe jego upływ czasu wynosi jedną trzecią naszej wartości. Dla nas słoń jest powolny ale my dla niego pomykamy niczym karaluchy. Przykłady takie moŜna mnoŜyć ale prawdziwe róŜnice w upływie czasu moŜemy stwierdzić zwiększając jeszcze bardziej skalę porównawczą. Badając komórki, atomy oraz najmniejsze cząstki elementarne dochodzimy do oszałamiających wartości upływu czasu w porównaniu do ludzkiej skali. Tak nawiasem mówiąc, trudno było mi pojąć dlaczego nikt nigdy na to wcześniej nie wpadł, chociaŜ fakty te dosłownie leŜały od zawsze pod ręką i dosłownie kaŜdy człowiek na własne oczy mógł je ujrzeć i zaobserwować i to niemal od zarania dziejów. – CóŜ profesorze, najciemniej jest pod latarnią. I to jest fakt. – pocieszył go Ned. – Powiem panu, Ŝe o istnieniu naszej bimbrowni w koszarach teŜ nikt się nigdy nie dowiedział, chociaŜ tak prawdę mówiąc była ona od zawsze w podziemiach kantyny centralnej i nikt specjalnie nawet nie starał się jej kamuflować. Na zawsze otwartych drzwiach znajdowała się jedynie wywieszka o treści wstęp wzbroniony, sfałszowany podpis dowódcy oraz z pół tuzina nieistniejących paragrafów z nieistniejącego regulaminu pod spodem. Wystarczyło jedynie znać zasadę działania prostej klamki aby bimbrownię zdemaskować. Nikt jednak tego nigdy nie zrobił. – filozoficznie stwierdził Ned. – A jeśli chodzi o fakty róŜnego upływu czasu dla róŜnych skalowo

obiektów, to najwidoczniej nikomu wcześniej przed panem nie dane było połączyć tych faktów w spójną teorię. – No, to naprawdę jest niewaŜne w tej chwili. – stwierdził skromnie ale nie bez dumy Jong nieco zbity z tropu historią bimbrowni. – Kontynuujmy zatem zagadnienie upływu czasu ale pójdźmy dla odmiany w drugą stronę. Weźmy dla zobrazowania coś, na czym się bez wątpienia doskonale znacie. – Na przykład? – spytał van Hold. – Na przykład jakiś wybuch. Najlepiej jakąś duŜą detonację, Ŝeby wpływ upływu czasu stał się zauwaŜalny. Czy jako wojskowi byliście kiedyś świadkami porządnej eksplozji? – Jak porządnej? – zapytał jeszcze raz van Hold. – Wybuch magazynów z amunicją moŜe być? – Prawdę mówiąc chodziło mi o coś większego, generale. – Plazmówka? – No od biedy ujdzie, ale wolałbym jeszcze coś większego, jeśli moŜna. – Widziałem kiedyś wybuch wulkanu w TV. – odparł Bert. – Doskonale. – ucieszył się profesor. – Co pan zauwaŜył, jeśli chodzi o samą eksplozję pod kątem upływu czasu naturalnie? – No sam nie wiem. To była najzupełniej normalna eksplozja tylko, Ŝe po byku. – Czy nie odniósł pan przypadkiem wraŜenia, Ŝe odbywa się ona tak jakby w zwolnionym tempie? – Hm, rzeczywiście. – Bert odparł po namyśle. – Teraz to sobie przypominam. Wszystko wyglądało jak na zwolnionym filmie ale powiem szczerze, Ŝe nie zwróciłem aŜ do teraz, na ten fakt uwagi. – Niech pan się nie martwi. Nikt inny teŜ nie zwrócił, poniewaŜ Teoria Wielkości jest mojego autorstwa. – pocieszył go Jong. – To naprawdę zdumiewające. – zastanawiał się głośno van Hold. – Ja równieŜ widziałem kilka wybuchających wulkanów w wiadomościach i równieŜ muszę przyznać, Ŝe te eksplozje w świetle tego co pan powiedział wyglądały jakby się odbywały w nieco wolniejszym niŜ normalnie tempie. Więc chyba ta pana teoria jest jednak prawdziwa. – Zapewniam, Ŝe jest. – zarechotał Jong. – To samo zjawisko zapewne mogliście zaobserwować patrząc na satelitarny obraz pierwszego lepszego huraganu. ChociaŜ jego prędkość przemieszczania się oraz prędkość samego wiatru na powierzchni jest olbrzymia, to rozmiar zjawiska sprawia, Ŝe odbywa się jakby w zwolnionym tempie. Zwłaszcza jeśli zjawisko owo oglądane jest z duŜej odległości, chociaŜby z orbity, nieprawdaŜ? – PrawdaŜ. – Dokładnie. – I tu powoli docieramy do sedna. Oczywiście sama skala zjawiska dla którego staramy się zmierzyć jego upływ czasu jest istotna, lecz Ŝeby uniknąć przekłamań i zrozumieć w pełni moją teorię, uwzględnić naleŜy równieŜ cały szereg innych rzeczy z których najbardziej istotnymi są, odległość obiektywnego obserwatora od obserwowanego obiektu oraz masa własna obiektu, czyli skala grawitacji jaką on wytwarza, rozumiecie? – To moŜe by tak jakiś prosty przykład? – rzucił zatroskanym tonem Bert. – Weźmy zatem dla przykładu po prostu nasze ukochane Słońce. – zaproponował Jong. – Płonie jak chyba doskonale wszyscy wiecie całą swoją objętością i płonie tak sobie juŜ coś z pięć miliardów lat. Czyli według naszej skali płonie bardzo długo, zgoda? – Oczywiście.

– Porównując z nim na przykład główkę zapalonej zapałki stwierdzimy, Ŝe chociaŜ ona równieŜ płonie całą swoją objętością, to jednak wypala się błyskawicznie, czyŜ nie? – O, to robi się ciekawe. – zauwaŜył Ned. – Co dalej, profesorze? – I tu dochodzimy do sedna. OtóŜ, to jest tylko nasze subiektywne, ludzkie postrzeganie zjawiska upływu czasu. W rzeczywistości, gdyby przykładowo ludzie byli wielkości naszego Układu Słonecznego... – Ludzie! – westchnął Bert. – Tak ludzie. Gdyby nasze ciała były tej wielkości, wraz z szeregiem związanych z tym zagadnień grawitacyjno odległościowych i obserwowalibyśmy Słońce z odpowiedniego proporcjonalnie dystansu to wypaliłoby się ono szybko niczym nasza przykładowa zapałka w obecnej skali, zapewniam was. Rozumiecie teraz co mam na myśli mówiąc o upływie czasu i wpływie na niego masy, grawitacji oraz odległości od obserwatora? – To było naprawdę niezłe, profesorze. – widząc ich miny Uli stwierdziła szeptem wprost do ucha Jonga. – Ja sama bym tego nie przedstawiła lepiej a przypomnę ukończyłam z wyróŜnieniem siedem kursów przedstawiania w sposób jasny specjalistycznych zagadnień zacofanym technologicznie czasowcom. Zapewniam pana, Ŝe oni wszystko zrozumieli, mimo iŜ są to Ŝołnierze. – To moŜe by tak juŜ nie szeptać po kątach. – upomniał ją van Hold. – To jest otwarte zebranie. – przypomniał. – Dobrze zatem idźmy nieco dalej. – stwierdził z zadowoleniem Jong skrobiąc się w brodę. – Mając juŜ obraz sytuacji wiemy, Ŝe kluczem do zrozumienia upływu czasu jest przede wszystkim wielkość i to wielkość przez duŜe w, panowie. Z kolei kluczem do podróŜy w czasie, a więc kolejnym krokiem do przodu jest skala, równieŜ przez duŜe s. Osiągając dostatecznie wielką skalę porównawczą dochodzimy do wartości krytycznej, określanej od kilku lat, z dumą to muszę przyznać, jako stałą Jonga. A juŜ w chwilę po jej przekroczeniu jesteśmy w stanie sprawić, Ŝe upływ czasu staje się wręcz ujemny, czyli mówiąc potocznie podróŜować w czasie chociaŜ język fizyki określa to nieco precyzyjniej, nazywając przekroczenie stałej, cofaniem subiektywnego upływu czasu dla obserwatora. – No dobra, wiemy juŜ Ŝe moŜliwe jest podróŜowanie w czasie, ale jak zatem poradzić sobie z paradoksem dziadka? – rzuciła Uli i zaraz dodała. – Pytam, poniewaŜ mnie równieŜ o to zapyta kilku czasowców w dwudziestowiecznej Brazylii i muszę się na wyrywki do tematu przygotować. – wyjaśniła patrząc na profesora. – JuŜ wyjaśniam. – ten odparł. – Najpierw zapytam jednak pozostałych, czy w ogóle wiedzą na czym polega paradoks dziadka? Wśród potakujących w milczeniu głów jedynie Ned i Bert zdradzili się, kiedy wymienili porozumiewawcze spojrzenia. – Czy zagadnienie paradoksu dziadka jest wam znane, panowie? – przycisnął ich bezlitośnie Jong. – CóŜ, – głos zabrał Ned. – słyszałem jedynie o paradoksie babci i tego... nie wiem czy...? – Paradoksie babci? – teraz to Jong był zdumiony. – MoŜna nieco bliŜej. – dodał zachęcająco widząc jego niewyraźną minę. – Paradoks babci polega na tym, Ŝe jeśli się cofniemy do czasów młodości swojej babci, poznamy ją osobiście, a następnie zainwestujemy w babcię ze dwa drinki to... hop i jesteśmy ojcem własnego ojca, czyli paradoks, nie? – Hm. – Jong zasępił się na chwilę z niesmakiem po czym odparł z namysłem. – Muszę przyznać, Ŝe to dość koszarowa odmiana paradoksu dziadka, jednak ogólnie o to właśnie chodzi...

– Transportowiec jest gotowy. – do rozmowy wtrąciła się patrząc w stronę van Holda sekretarka. – Jedną chwilę, profesorze. – przerwał Jongowi van Hold. – Myślę, Ŝe zanim posłuchamy sobie o paradoksach, nasi chłopcy mogliby juŜ w tym czasie z wolna wykonywać zadanie. Co pan na to? – AleŜ oczywiście. – zgodził się z nim Jong. – Pod jednym wszak warunkiem, generale. – Jakim? – śe nie będę w związku z tym nieustannie się powtarzał. Po prostu nie znoszę tego. – AleŜ oczywiście. To Ŝaden problem. Nasi ludzie juŜ mają wszczepione poradniki zawierające całą potrzebną im wiedzę w tym pewnie równieŜ tę o paradoksach. – stwierdził generał, po czym zaraz dodał patrząc prosto w ich stronę. – Naturalnie przejrzycie je panowie w wolnej chwili? – Tak jest, sir. – odparł Ned. – Oczywiście. – dodał Bert i pomyślał. – Nie ma przecieŜ jak opasły tom pod ręką na długiej, nudnej wojnie. – To miło. – van Hold na sekundę skrzywił się pokazując jak mu miło po czym dodał. – Zatem panna Robinson odprowadzi was teraz na statek. My tymczasem omówimy sobie pozostałe sprawy. Czekamy na meldunki i aha, za wszelką cenę sprowadźcie Nazwisko Ŝywego. Macie moje pełne pełnomocnictwo i całkowicie wolną rękę w tej sprawie. Jeśli chodzi o te priorytetowe zagadnienie nic z wyjątkiem techniki was nie ogranicza. Połamcie karki. Czołgiem, Ŝołnierze! – Czołgiem, panie generale! Wraz z dziewczyną odmaszerowali. Energicznym krokiem podąŜali za nią umilając sobie czas pogawędką. – Wolna ręka, nieźle. Powinno więc pójść jak z płatka. Jak myślisz Bert? – To właśnie lubię, stary. Wszystkie chwyty dozwolone oraz Ŝadnych tam, gównianych ograniczeń. – Nie wiesz piękna przypadkiem co gruby miał na myśli, kiedy gadał o technice? – Ned zwrócił się do dziewczyny targnięty nagłym niepokojem. – Tylko tyle, Ŝe przy wykonywaniu zadania nie moŜecie uŜywać naszych środków technicznych. Słowem, nie zabieracie do dwudziestego wieku Ŝadnej współczesnej broni. – Tylko? Chwila! PrzecieŜ to nas udupia juŜ na samym starcie i załatwia negatywnie całą sprawę. Jak mam niby walczyć z Hitlerami nie mając pod ręką choćby ogłuszacza? – Właśnie. – poparł go Bert i oskarŜycielskim tonem dodał. – Coś tu ostatnio za wiele rzeczy mi umyka. Wszystko tak nagle i piorunem. Jak niby mamy sobie z tym zadaniem dać radę i...? – Poproszę o jedno pytanie naraz, ok? – uniesioną ręką nieco go przystopowała. – Po pierwsze, ograniczenia dotyczą tylko współczesnej broni, poza tym do swobodnego uŜytku otrzymacie translatory. Transmiterów w waszych komputatorach, równieŜ moŜecie uŜywać bez przeszkód do kontaktów z Centralą ale tu uwaga, ze względu na daleki zasięg kaŜde połączenie poŜera mnóstwo energii, więc lepiej nie łączcie się bez waŜnego powodu oraz naturalnie odpowiedniej kondycji fizycznej, poniewaŜ w dosłownym znaczeniu moŜe to was po prostu wyczerpać. Poza tym będzie teŜ działał wasz kamuflaŜ bojowy, no i przede wszystkim macie pełną swobodę, jeśli chodzi o terenowe poradniki. Tam są wszelkie moŜliwe wyjaśnienia... – No jasne, poradniki. – prychnął Ned z udawanym olśnieniem. – One naturalnie rozwiązują sprawę. Włączymy kamuflaŜ, zajdziemy Hitlera od tyłu i zakatujemy go

swobodnymi cytatami z poradnika? – Mogę kontynuować? – uprzejmie zapytała. – Dziękuję. Po drugie nie przejmujcie się Hitlerem. Przynajmniej na początku. To potem. W chwili obecnej skoncentrujcie się tylko i wyłącznie na odnalezieniu Nazwiska, bo to on jest teraz najwaŜniejszy i to on zaginął. Wasze pięć minut dla Hitlera będzie potem. To Nazwisko jest niezbędny do rozprawy z głównym celem i bez niego nie macie nawet co myśleć o tamtym zadaniu. Powtarzam, najpierw sprowadźcie jego w teraźniejszość a dopiero potem zorganizowane zostaną wszystkie, pozostałe sprawy, ok? – Ok. – odparli. – Lecąc na wahadło czy teŜ po wojskowemu młynek, zamiast gadać o dupie Maryni przejrzyjcie poradniki i zorientujcie się co do waszych moŜliwości, taktyki, zaplanujcie moŜe w końcu coś przemyślanego dla odmiany, a juŜ na miejscu wcielcie swój plan w Ŝycie i to... to tyle. Przywieźcie go po prostu z powrotem a reszta sama się ułoŜy. – Dobrze ci gadać. – mruknął Bert. – Ty zostajesz. To my lecimy tam nic nie wiedząc... tak wiem, wiem, poradniki. – dokończył z cicha.

***

Stacja kosmiczna Wahadło – gdzieś w przestrzeni między orbitami Ziemi a Marsa Pół godziny później znajdowali się juŜ prawie na miejscu. Automatyczny transportowiec podstawiony specjalnie dla nich, przez całą drogę sam się nawigował. Po wydostaniu się z przestrzeni marsjańskiej podróŜ na wahadło trwała niecałe dwadzieścia minut. W momencie kiedy transportowiec zbliŜył się do strefy patrolowanej przez cięŜkie krąŜowniki Korpusu wszystkie kontrolki oŜyły jednocześnie zdradzając iŜ nie są uszkodzone. Ich pojazd przepuszczono bez najmniejszej nawet kontroli. Natychmiast po tym jak transportowiec wleciał do strefy wewnętrznej ekrany równieŜ oŜywiły się niwelując wcześniejsze zakłócenia obrazu a ich oczom ukazała się przestrzeń ze wszystkich kamer dookoła statku. – Czas dokowania, minus siedem minut. – zakomunikował autopilot głosem, który według Neda musiał naleŜeć do geja, poniewaŜ Ŝaden normalny facet tak miękko nie mówi. Bert nie zdąŜył przedstawić swojej na ten temat opinii, poniewaŜ w tej samej chwili monitor komunikatora rozjarzył się. Jak tylko rozjarzył się do końca, przygasły ich oblicza, bowiem jedyną rzeczą jaką w nim ujrzeli była wielka głowa van Holda. Głowa, oczywiście nie w nastroju. – Witam panowie. – Czołgiem, panie generale. – Do czasu zadokowania mamy jeszcze chwilę, więc profesor nalegał, Ŝe wprowadzi was nieco w nasze drobne zagadnienia. Zagadnienia techniczne, rzecz jasna. W tej samej chwili duŜa głowa van Holda zniknęła, a pojawiła się w jej miejsce nieco mniejsza Jonga. – Dokowania do czego, profesorze? – rzucił do niego Ned pokazując wymownie

przestrzeń przed transportowcem. – Nic tu przecieŜ nie ma i nie jestem nawet pewien czy po drodze widziałem chociaŜ jednego portera... – To za chwilę. – ten przerwał mu nerwowo, po czym rzucił oschle. – Nie lecicie w dwudziesty wiek porterem. – Sam juŜ nie wiem dlaczego takie rzeczy mnie nie dziwią. – mruknął Bert do Neda, po czym spojrzał pytająco na Jonga. – To dosyć spora operacja. – ten stwierdził. – Wysyłanie was w przeszłość porterem zbyt wiele by Radę kosztowało. – PrzecieŜ portery i tak latają nieprzerwanie we wszystkie moŜliwe epoki. – Tak, lecz tylko w celach obserwacyjnych. Wy po raz pierwszy w historii udajecie się w przeszłość wpływać na przebieg zdarzeń, a to zupełnie inne zagadnienie oraz co się z tym wiąŜe, zupełnie innej klasy sprzęt oraz rzecz jasna nakłady finansowe. Mimo iŜ wstępnie szacując całkowity kosztorys tego, przedsięwzięcia udało nam się zmniejszyć koszty operacji o ponad dwie trzecie poprzez zmianę środka transportu to i tak ostroŜnie licząc pochłonie ono cały nasz marsjański dochód narodowy z nadchodzących dwudziestu lat. – Dwudziestu? – jęknął Bert. – I to przy optymistycznym załoŜeniu, Ŝe nic nie wymknie się spod kontroli i przebiegnie z pierwotnie załoŜonym planem. – dodał profesor. – Skoro pan tak twierdzi. – Ned wzruszył ramionami. – JeŜeli zatem w imię lepszej sprawy, moŜna było obniŜyć owe i tak kolosalne koszty, – ciągnął dalej Jong. – dlaczego nie polecieć tym? – mówiąc to wymownie wskazał oczami na ekrany znajdujące się za ich plecami. Odwrócili się i zdębieli. Przestrzeń, całą przestrzeń za nimi wypełniała jakaś monstrualna konstrukcja na pierwszy rzut oka przypominająca niknący gdzieś w oddali tunel. Tunel otoczony był przez gigantyczny pierścień, z którego z miejsca w którym się znajdowali dostrzegali jedynie jedną czwartą jego monumentalnego obwodu. Jego ogrom sprawił, Ŝe nie wymówili nawet słowa. Jong musiał się ucieszyć widokiem ich min, kiedy podziwiali pierścień, poniewaŜ nieco weselszym tonem zaproponował. – Jeśli coś was interesuje to jest doskonały moment aby zadać pytania. – Co to jest, do cholery? – Jak to działa, jak rany? – Hm, robi wraŜenie, prawda? – I to niemałe, profesorku. – bąknął Ned. – Nie mam pojęcia co to takiego ale gdyby tylko Hitler wiedział co mu pan tu przygotował, chyba posrałby się ze strachu. – No cóŜ panowie, przedstawiam wam osobiście dzieło mojego Ŝycia czyli wahadło, nazywane nie wiem zresztą czemu młynem. Przygotowując się do tego zadania postanowiliśmy co nieco wyjść myślami do przodu i juŜ po zakończeniu naszej operacji wynająć wahadło do celów komercyjnych. Stąd troska o jego trwałość i te wszystkie zabezpieczenia na które nie Ŝałowaliśmy pieniędzy. Chcemy po prostu aby nasze hm, wahadełko pokręciło się bez przeszkód przez najbliŜsze dwieście lat. Przynajmniej dwieście i rzecz jasna przyniosło zwrot kosztów a w późniejszym etapie, nawet wymierne korzyści. Ale to temat na potem. Grubo na potem. – dodał. – Jakie zabezpieczenia? – Między innymi pierścień osłonowy, który widzicie wokół wahadła. – Co to za pierścień? – Jego rola podobna jest do tej, jaką pełni w Układzie Słonecznym Jowisz. – Czyli...? – Gigantycznego odkurzacza. – wyjaśnił Jong. – Zrozumiałe chyba jest, Ŝe

mając do czynienia z tak idealnie wywaŜoną konstrukcją, niedopuszczalne jest aby na jego powierzchnię opadła choć jedna drobina pyłu kosmicznego. I podobnie jak Jowisz oczyszcza nasz Układ z co grubszych, nadlatujących śmieci wchłaniając je po prostu samą swoją grawitacją, tak nasz pierścień zajmuje się pomniejszymi drobiazgami, które mogłyby zaszkodzić wahadłu. Robi to dwustopniowo. Po pierwsze, likwidując co waŜniejsze okruchy jeszcze daleko w przestrzeni za pomocą baterii laserów rozmieszczonych równomiernie na całym swoim obwodzie, a jeśli potem jeszcze jakiś nieistotny pyl pozostanie, zostaje przyciągany właśnie do niego zamiast opaść na samym wahadle i zakłócić jego idealną równowagę. – Jak przyciągany? – Sztuczną grawitacją, czyli tymi samymi potęŜnymi elektromagnesami, których uŜywa się do rozpędzania wahadła. – Chwila, powoli profesorku. – przerwał mu Ned. – To moŜe by tak od początku, co? Dopiero tu przylecieliśmy i wśród wielu, wielu rzeczy jakie się dziś wydarzyły ta jest przypuszczam jedyna interesująca. Proszę nam opowiedzieć jakoś rzeczowo co to jest, jak działa i co my mamy z tym wspólnego. Proszę pamiętać, Ŝe my widzimy to po raz pierwszy w Ŝyciu. – Hm, więc nawet nie zajrzeliście do poradników. – mruknął Jong. – Szkoda. No cóŜ, wahadło jest w istocie długą na dwieście dwadzieścia tysięcy kilometrów rurą umieszczoną w punkcie w którym znoszą się siły cięŜkości Marsa i Ziemi. Co prawda obydwie planety krąŜą wokół Słońca i nieustannie zmieniają swoje połoŜenie ale to co jest istotne to fakt, Ŝe obie planety wzajemnie oddziaływują na nasze wahadło grawitacyjnie przez niemal cztery miesiące kaŜdego marsjańskiego roku. Rozumiecie? – Nie. – Aby nasze wahadło działało po prostu musi się obracać, zgoda? – Skoro pan tak twierdzi. – Musi, zaufajcie mi. Zatem aby tak gigantyczną konstrukcję wprawić w ruch obrotowy wokół własnego środka cięŜkości postanowiono wykorzystać przyciąganie grawitacyjne Ziemi oraz Marsa. – Jak? – Po prostu kaŜda z tych planet przyciąga do siebie ten koniec naszej rury który jest bliŜej niej w danej chwili. Wystarczy odpowiednio ustawić wahadło w pozycji wyjściowej to znaczy nadać urządzeniu prawidłowy kąt nachylenia aby nadlatujący z przestrzeni Mars albo Ziemia pochwycił go w zasięg własnego pola grawitacyjnego i wprawił w ruch. Taki korzystny dla nas układ planet występuje przez całą porę letnią na Marsie, lub według drugiego kalendarza przez sześć miesięcy w co drugim ziemskim roku. Potem planety się oddalają a grawitacja zmniejsza się a nawet chwilami zanika i aby efekt ponownie wykorzystać naleŜy poczekać do chwili, aŜ planety przyjmą odpowiednie połoŜenie w przestrzeni. Ale to w zasadzie nieistotne, poniewaŜ nam chodzi jedynie o samo początkowe wprawienie wahadła w ruch. A na to mamy niemal trzysta nadających się dni w roku. Potem kręci się juŜ niezaleŜnie od połoŜenia planet. – Trzysta według którego kalendarza? – zapytał Ned. – Według obydwu. Na Marsie i Ziemi doba jest niemal taka sama. My tylko pory roku mamy dwa razy dłuŜsze od Ziemniaków. – Teraz wszystko jasne. – zrzucił Bert. – Mamy więc wahadło wprawione w ruch planetarnym przyciąganiem. Co dalej? – To inicjujące wprawienie, niczym kosmiczne perpetum mobile nadaje początkowy impuls młynowi, który zaczyna się obracać niejako za darmo, czyli bez nawet grama energii z naszej strony. Co prawda nie pozwala nam to jeszcze na osiągnięcie właściwej prędkości obrotowej ale zaoszczędza mnóstwo energii, której w

innym przypadku potrzeba by wprost niewyobraŜalnej ilości do wprawienia takiej masy w ruch. – Jakiej prędkości? – No cóŜ, do przekroczenia bariery światła i tym samym zmiany upływu czasu naleŜy przekroczyć prędkość światła. – Czyli rozpędzić młynek do prędkości większej? – zapytał Ned. – Dokładnie. – przyznał Jong. – To przecieŜ, niemoŜliwe. – Naprawdę? – Nie widać nawet aby młyn w ogóle się obracał, a co dopiero mówić o prędkości światła... – Nie widać z waszego punktu widzenia, poniewaŜ na razie dokujecie do wahadła i co się z tym wiąŜe obracacie się wraz z nim. Ale to Ŝadna prędkość, przyznaję. Suma oddziaływania grawitacyjnego Marsa i Ziemi pozwala nadać młynowi prędkość rzędu co najwyŜej dwóch obrotów na dobę. To rzeczywiście jest za mało, fakt i po to właśnie zbudowaliśmy wokół młyna pierścień. Jego wnętrze wypełniają potęŜne elektromagnesy i dopiero one nadają właściwego pędu młynowi stopniowo, lecz dynamicznie go rozpędzając. – A to nie poŜera energii? – Owszem, ale rozpędzić tak masywne ciało od zera a jedynie nadać juŜ rozpędzonemu dodatkowego pędu to dwa odmienne zagadnienia. Największy wysiłek w tym względzie mamy właściwie za darmo. A to zawdzięczamy naszym dwóm planetom. Drugi etap rozpędzania naleŜy do dwóch elektrowni plazmowych umieszczonych na przeciwległych końcach wahadła a dopiero ten ostatni, trzeci, podświetlny etap wykonują elektromagnesy. – I niby w ten sposób pragnie pan uzyskać prędkość światła? – Tam uzyskać. – prychnął Jong. – Przekroczyć ją, do licha! – Ale w jaki sposób? – zapytał Ned. – PrzecieŜ nawet Jorg nie był w stanie rozpędzić swych prosiaków do prędkości światła, poniewaŜ twierdził, Ŝe to niemoŜliwe. – Jakich prosiaków? To znaczy... dlaczego niemoŜliwe? – PoniewaŜ wraz ze wzrostem prędkości jakiegoś obiektu rośnie jego masa i zbliŜając się do prędkości światła osiąga wartość wręcz nieskończoną. – Ned przypomniał sobie wykład Jorga. – Przesądy. – uciął mu Jong. – Nie wiem co to za jeden ten Jorg ale facet po prostu was okłamał. Tak czy siak za niecałe pół godziny przekonacie się, Ŝe to jest moŜliwe. – No nie wiem. Gość zanim umarł z sensem gadał. Zresztą zawsze moŜemy się zapytać o to jego klona. – Jeśli go spotkacie, przyślijcie tego nieuka do mnie na kilka wykładów. – odparł Jong. – Tak zrobimy. – odparł kwaśno Bert. – No to jak jest w końcu z tą masą? Rośnie wraz z prędkością, czy nie? – dorzucił Ned nerwowo czując Ŝe zastraszająco szybko kończą mu się argumenty. – Oczywiście, Ŝe tak. – stwierdził Jong. – Do nieskończoności? – Dokładnie. – Więc widzi pan, Ŝe niemoŜliwe jest osiągnięcie prędkości światła, poniewaŜ nawet masa pojedynczego protonu byłaby przy prędkości podświetlnej nieskończenie wielka, więc do jego dalszego rozpędzania potrzeba by nieskończonych ilości paliwa, a co tu dopiero mówić o tak ogromnym cholerstwie, które juŜ na samym starcie jest

po prostu gigantyczne. – To pozorna sprzeczność. Pozorna, powiadam. – No nie wiem, profesorku. – rzucił Ned z niepokojem. – Ja tam wolę wiedzieć co mnie czeka, poniewaŜ to ja mam być do cholery pasaŜerem tego jak pan stwierdził prototypu. Skoro takie są prawa fizyki a nie inne, to jak mam się czuć bezpiecznie wiedząc, Ŝe zamierza mnie pan porozpędzać do prędkości światła... – Nawet ją przekroczyć. – uzupełnił Bert. – No właśnie, przekroczyć. – zgodził się z nim Ned. – Gdyby to pan siedział w środku, chętnie bym popatrzał z bezpiecznej odległości co z tego wyniknie, ale jest na odwrót więc chcę wszystko wiedzieć z góry. Bez tego nigdzie nie jadę. – dodał kategorycznym tonem. – MoŜemy was zmusić. – bąknął zza pleców profesora van Hold znacząco drapiąc się w głowę jakimś nietypowym promiennikiem. – Ale no dobrze, niech najpierw będzie po waszemu. – dodał ustępując miejsca profesorowi. – Co konkretnie chcecie wiedzieć? – zapytał ze zniecierpliwieniem Jong ponownie pojawiając się na monitorze, kiedy skończył juŜ przed kamerą przepychankę z generałem. – Jak dokładnie, to znaczy w prostych słowach, zamierza pan przekroczyć prędkość światła tym czymś ze mną na pokładzie? – Ze mną teŜ? – uzupełnił Bert patrząc na Jonga ciekawie. – Czym więc według was jest w ogóle prędkość? – zapytał ich Jong. – Pytam bo bez tego nie ma co tłumaczyć dalej. – Jak to czym? To chyba jasne. Prędkość jest to droga pokonana w jakimś czasie, prawda? – Jaka droga, w jakim czasie? – dopytywał się Jong. – Jak to jaka? Po prostu jakaś. Z pieprzonego punktu A do pieprzonego punktu B. – Nie tak po prostu. – odparł Jong i wyjaśnił. – Tylko droga zmierzona przez konkretnego obserwatora, który prócz tego, Ŝe obserwuje to równieŜ mierzy ową drogę oraz czas jej pokonania naturalnie a tutaj juŜ dochodzi cały szereg nowych zaleŜności. – Jakich na przykład? – Na przykład takich, czy nasz obserwator jest nieruchomy, czy teŜ się porusza. – Czy ma pan pod ręką jakiś poręczny przykład? – wtrącił Bert mając jakieś nieokreślone wraŜenie, Ŝe Jong chce go spławić technicznym bełkotem. – Oczywiście. Niech zatem biegnie sobie jakiś człowiek na sto metrów i niech mu mierzy czas jakiś sędzia, czyli obserwator, zgoda? – Zgoda. – OtóŜ jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, Ŝe sędzia w momencie całego biegu, jak równieŜ w chwili osiągnięcia przez naszego biegacza mety stał nieruchomo w miejscu i tak otrzymamy cały szereg róŜnych wyników owej prędkości w zaleŜności od tego jakie czynniki jeszcze weźmiemy pod uwagę. – Jak to, jeszcze? – Jeśli, bowiem uwzględnimy to, iŜ stadion na którym mieści się sędzia oraz biegacz znajduje się na powierzchni poruszającej się w przestrzeni planety, a ta z kolei krąŜy po swojej wokółsłonecznej orbicie, a ono z kolei kręci się wraz z galaktyką, która notabene równieŜ się przemieszcza, za kaŜdym razem otrzymamy inny wynik pomiaru prędkości, poniewaŜ nigdy, ale to nigdy nie mamy do czynienia z idealnie nieruchomym obserwatorem, który mógłby zmierzyć jakąkolwiek prędkość w pełni obiektywnie. Zawsze więc dochodzi nam w pomiarze jakiejkolwiek prędkości błąd pochodzący z poruszania się obserwatora, który wprowadza fałsz w nasze

obliczenia. – Więc prędkość jest róŜna w zaleŜności od hm, punktu widzenia? – zapytał Ned trawiąc otrzymane informacje. – Oczywiście. – A gdyby załoŜyć, Ŝe obserwator jest jednak nieruchomy, czy błąd pomiaru byłby wielki? – Skąd, błąd byłby tak mały, Ŝe wręcz moŜna by go pominąć w obliczeniach. – To po jaką cholerę nam pan niepotrzebnie gmatwa sprawę? – zdenerwował się Ned. – Niech pan powie w końcu jak zamierza przekroczyć prędkość światła, ok? – Staram się być po prostu precyzyjny. – wyjaśnił Jong. – A jeśli chodzi o pytanie drugie to nadmienię, Ŝe prędkość aby juŜ wszystko było jasne, jest to róŜnica prędkości zarówno mierzonego obiektu, który się przemieszcza oraz prędkości poruszania się samego obserwatora. – Ale sam pan mówił, Ŝe to w sumie nieistotne. – Dla zrozumienia jednak sprawy jest to waŜne, poniewaŜ aby wam wyjaśnić jak zamierzam rozpędzić wahadło do prędkości większej od prędkości światła musicie sobie precyzyjnie zdawać sprawę co względem czego w naszym urządzeniu się porusza. Nie będziemy przecieŜ mierzyć prędkości obrotowej wahadła względem na przykład prędkości przemieszczania się galaktyki. Czy jesteście w stanie pojąć moje rozumowanie? – Chyba tak. – odparł Ned. – No tak, to byłoby bez sensu. – przyznał równieŜ Bert. – Więc w naszym urządzeniu interesuje nas przede wszystkim fragment pierścienia w którym wy za chwilę zajmiecie wygodnie miejsca. – poinformował ich Jong. – Więc to pierścień zapierdala? – odgadł Ned w przebłysku nagłej intuicji. – Fizyka określa to ruchem obrotowym. – poprawił go Jong. – Wahadło wprawione w ruch siłą grawitacji naszych kochanych planet, samo wprawia w ruch pierścień wewnętrzny, do którego jest przymocowane. To etap pierwszy. – Pierścień wewnętrzny? – To potem. Na razie nadąŜacie? – Oczywiście. – odparł Ned. – Jasna sprawa. – wtrącił Bert. – Rura ciągnie pierścień bo są pewnie połączone i się wspólnie obracają. – Dokładnie. – potwierdził profesor. – Następnie, umieszczone na przeciwległych końcach rury elektrownie plazmowe przechodzą na pełną moc i rozpędzają nasze wahadło jeszcze bardziej niŜ planety. To etap drugi. – Prędkość światła? – Nie, do cholery. Po prostu nieco szybciej niŜ z pomocą grawitacji planetarnej. Do prędkości światła jeszcze jest cholernie daleko, ok? – zdenerwował się profesor. – Ok. – Dopiero w etapie trzecim, kiedy wyruszają do boju rozmieszczone na pierścieniach elektromagnesy wahadło osiąga sześćdziesiąt procent prędkości światła na swoim obwodzie wewnętrznym, czyli dokładnie tam gdzie wy się będziecie znajdowali. I wówczas jesteśmy w domu. – oznajmił im profesor. – Jak to w domu. Te sześćdziesiąt procent ma wystarczyć? – Ach, nie wspomniałem, Ŝe pierścień zewnętrzny obraca się równieŜ, tylko w odwrotną stronę, więc hm, będziecie się z nim mijali z prędkością około dziesięć procent większą od prędkości światła. – Sześćdziesiąt i sześćdziesiąt to daje sto dwadzieścia. – zauwaŜył Bert. – Coś mi pan tu profesorku, podejrzanie umniejsza z tymi prędkościami.

– Prędkości podświetlne sumuje się nieco inaczej niŜ zyski z czarnorynkowych przekrętów. – odparł mu zgrabnie Jong. – Czyli, Ŝe tak czy siak, nasza masa wzrośnie a my Bert, umrzemy. – stwierdził ponuro Ned. – Pamiętacie co mówiłem minutę temu o tym co względem czego się porusza? – zapytał Jong. – No tak. – Więc wy razem z pierścieniem wewnętrznym zresztą, poruszać się będziecie w szczytowym okresie z prędkością wynoszącą sześćdziesiąt procent prędkości światła, a więc całkowicie bezpieczną, względem dajmy na to jakiegokolwiek statku znajdującego się obok pierścienia w przestrzeni. Natomiast względem pierścienia zewnętrznego będzie to prędkość większa od prędkości światła i tylko względem niego. Nie chcemy przecieŜ marnotrawić energii na rozpędzanie was do podświetlnej, bo na to nigdy by nam jej i tak nie wystarczyło w związku ze wspomnianymi problemami przyrostu masy. Zamiast więc was rozpędzać do pełnej prędkości wystarczyło problem obejść, dzieląc pierścień na dwie połowy, z których kaŜda porusza się niewiele tylko szybciej niŜ połowa prędkości światła ale w odwrotne strony. Czy teraz jest to dla was zrozumiałe? – Sprytnie to sobie profesorku wszystko wykombinowałeś. – mruknął Ned. – Czyli, Ŝe my będziemy rozpędzeni nieco szybciej jak połowa ale to zadziała jakbyśmy pędzili dwa razy prędzej? – Takie są załoŜenia. – Pytanie tylko czy obydwa pierścienie wiedzą, Ŝe zamierza je pan oszukać w tak prymitywny sposób? – zamyślił się Bert. – Wszystkie testy przebiegły pomyślnie. – pogodnie odparł Jong. – Wysyłaliśmy juŜ w przeszłość skazańców, zwierzęta, raz były nawet jakieś sandały... wszystko do celu bezbłędnie trafiało. – Nie jesteśmy do cholery skazańcami. – przypomniał mu Ned i dodał. – A mam wraŜenie Ŝe będzie z nami lipa, poniewaŜ po prostu mimo iŜ prędkość pierścienia wyniesie tylko ponad połowę to i tak wydaje mi się, Ŝe przeciąŜenie będzie olbrzymie. – Masz zupełnie dobre wraŜenie. – przyznał profesor. – W szczytowym okresie wyniesie ono 720 g. – Miałeś rację, Ned. Zginiemy. – rzucił Bert opuszczają smutno głowę. – Hej, spokojnie, skąd zaraz tak ponure przypuszczenia? – zapytał wesoło profesor. – PrzecieŜ kaŜdy martwy kosmonauta wie, Ŝe w minutę góra dwie zabija nawet 18 g. – Ned wyrecytował mu wierszyk zapamiętany na kursie w Akademii Floty. – Wy nie odczujecie tego przeciąŜenia. – Jak to? – Wasza kabina wyłoŜona jest spinem–2. I to nawet dosyć szczelnie. – Co to jest spin–2? – Fizycy wiedzą. – My równieŜ pragniemy być poinformowani. – Chcecie zostać fizykami? – MoŜe w przyszłości, jak się zrobi nudno. No gadaj, profesorku. – Spin–2 to tworzywo nie przepuszczające grawitonów. No prawie. – Czyli? – Czyli zatrzymujące ponad dziewięćdziesiąt dziewięć procent nich. – Więc jednak pomyślał ktoś o zabezpieczeniu młyna? – Oczywiście ale spin–2 jest za drogi aby całe wahadło nim obłoŜyć. WyłoŜona nim jest tylko wasza kabina.

– Więc czy to cholerstwo w miarę rozpędzania nie rozleci się na miliard kawałków? – zapytał Ned. – To jest po prostu niemoŜliwe. – Dlaczego, nie? – PoniewaŜ tak doskonale wywaŜonego obiektu jak wahadło nie ma w całym wszechświecie. Obie połowy młyna, czyli naszej rury mają identyczną masę wyliczoną skrupulatnie na poziomie cząstek elementarnych z odchyłką nie przekraczającą masy siedmiu protonów. Tak samo obydwa pierścienie. Stąd właśnie bierze się nasza szczególna troska o brak jakichkolwiek drobin wokół wahadła mogących ową równowagę zakłócić. – Ale czy w ogóle nie byłoby łatwiej i taniej rozpędzić czegoś mniejszego? – zapytał Bert. – Czegoś co byłoby na tyle małe by je w całości pokryć tym spinem? – Pamiętacie Teorię Wielkości? – Pamiętamy. – Urządzenie do podróŜy w czasie musi być po prostu duŜe. Poza tym o wiele łatwiej zwiększyć na obwodzie prędkość obrotową, mając do dyspozycji bardzo długi promień, co przy zupełnym braku szkodliwego tarcia pozwala na... W tej samej chwili coś z zewnątrz szczęknęło donośnie, aŜ echo poniosło po całym kadłubie, po czym rozległ się syk tłoczonego w śluzy powietrza. Z monitora zniknął Jong a w jego miejsce pojawił się van Hold, który natychmiast zakomunikował. – Przykro mi przerywać tak uroczą pogawędkę ale czeka nas robota. Za piętnaście minut młyn osiągnie pełną moc więc nie mamy juŜ na te mętne opowiastki czasu. – oznajmił bezceremonialnie. – Szczegóły techniczne wahadła oraz wielu innych rzeczy znajdziecie oczywiście w swoich poradnikach. A teraz, jeśli pozwolicie zapraszam was do środka. – dodał wskazując dłonią w pełni juŜ otwartą śluzę znajdującą się tuŜ za nimi, tak jak gdyby jej otwierania sami nie słyszeli. – Przebierzcie się najpierw w wasze ubrania operacyjne, zabierzcie przygotowany dla was ekwipunek i po zeskanowaniu całości ruszajcie bezzwłocznie w drogę. Połamcie karki. – Tak jest, sir. – A zanim je połamiecie sprowadźcie Nazwisko. Zasalutowali w stronę uśmiechniętej zagadkowo twarzy po czym odwrócili się i wkroczyli do śluzy. Wkroczyli do niej z wahaniem i nawet uwaŜny obserwator nie dostrzegłby na ich twarzach grama optymizmu. Wewnątrz śluzy sprawnie przebrali się w czekające na nich ubrania po czym ściskając w dłoniach walizki podeszli do skanera. Ten wiązką błękitnego światła zdjął z nich obraz atomowy i jak tylko zapaliła się zielona kontrolka, zajęli miejsca w obszernym wagoniku. Kiedy zapinali pasy usłyszeli jeszcze z głośników Jonga. – Niczym się nie martwcie. Nic nie poczujecie i zanim się obejrzycie znajdziecie się na miejscu. I aha, pamiętajcie Ŝeby zaraz po przybyciu najpierw dokładnie zmierzyć najbliŜszą okolicę. Wtedy technicy niezwłocznie wstawią tam portala powrotnego i... – Proszę ich nie dekoncentrować niepotrzebnie, profesorze. Poradzą sobie. – uciął generał ostatecznie przerywając połączenie. Siedząc juŜ na fotelach rozglądali się ciekawie dookoła przeglądając uwaŜniej przede wszystkim swój nowy dobytek. – Kurwa ale workowate są te łachy. – zagaił Ned. – obmacując swoje nowe spodnie. – Jak myślisz, co nam tutaj jeszcze dali? – odparł Bert otwierając swoją wyświechtaną na wszystkich naroŜnikach nieporęczną walizkę.

– Stary, nie mam pojęcia. Ale sądząc po tych płaszczach wyglądających jak z wiosennej kolekcji prosto od Łachmaniego, nie nastawiałbym się na jakieś rarytasy. Spójrz, no tylko kurwa na to! No nie wierzę własnym oczom! – Ned stwierdził z oburzeniem wkładając wskazujący palec w dziurę widniejącą w spodniach na kolanie. – Armia musi cienko przędzie skoro tak nas wyekwipowano. – Jak znam Ŝycie to się za jakiś czas okaŜe, Ŝe to księgowy coś z naszego funduszu podkradał. – stwierdził Bert wzruszając ramionami. – Ale ty masz całe spodnie. – stwierdził Ned z jeszcze większym oburzeniem. – Dlaczego akurat to ja mam robić za dziada? W odpowiedzi Bert jedynie po raz drugi wzruszył ramionami. – Słuchaj to, Ŝe... Nagłe szarpnięcie sprawiło, Ŝe pasy bezpieczeństwa niemal ich poprzecinały. Ich ciała pod wpływem nagłego przyśpieszenia niemal zespoliły się z fotelikami a ich powieki odrzucone siłą bezwładności wysoko na czoła sprawiły, Ŝe nic nie mogło umknąć ich uwagi. Jednak i tak mimo to chwilę później poczuli jedynie mdłości, później niesamowity ból we wszystkich kościach a następnie litościwą utratę świadomości, która w końcu przyniosła wymarzoną ulgę.

***

Kilkanaście kilometrów na zachód od Monachium, Niemcy 28 lipca 1942 Bert podniósł się z ziemi. Miał zamiar rozejrzeć się wokoło, lecz nagłe uderzenie w głowę sprawiło, Ŝe mu pociemniało w oczach i ponownie opadł na kolana. Tym co na niego spadło była walizka. Trzymając się za głowę ponownie wstał i złorzecząc odszedł nieco na bok. Obrzucił skołatanym wzrokiem najbliŜszą okolicę. Siedzący w kucki dwa metry dalej Ned, podobnie jak on rozglądał się zdezorientowanym wzrokiem na wszystkie strony. Drapał się przy tym ze zbolałą miną w swoje plecy obrzucając raz po raz głośnymi komplementami sierŜanta Ŝandarmów, który skonfiskował mu drogocennego spraya. Bert podszedł i przyjrzał się w zamyśleniu jego plecom, które w miejscach spryskanych sprayem przybrały barwę ciemnobrązową. Sekundę później jego kontemplację przerwała walizka Neda, która równieŜ się zmaterializowała pojawiając się metr nad nimi. Bert słysząc ściszony odgłos transferu odskoczył w ostatniej chwili. Walizka spadając uderzyła za to Neda okutym kantem w głowę. To sprawiło, Ŝe ten zapomniał momentalnie o swędzeniu i obmacał sobie czoło przeklinając niezupełnie z cicha. Po chwili obydwaj stanęli pewnie na nogach i ponownie zlustrowali otoczenie. Znajdowali się na prawdziwej leśnej łące, porośniętej prawdziwą leśną trawą. W powietrzu nie czuć było w ogóle wszechobecnej woni plastiku. Wszędzie wokół ćwierkały sobie ptaki a poza tym panowała przyjemna orzeźwiająca temperatura. Prócz ptasich dźwięków panowała niczym nie zmącona cisza oraz przynoszący ulgę spokój. Zmęczeni ostatnimi gorączkowymi wydarzeniami z prawdziwą ulgą usiedli na przewróconym pniu jakiegoś drzewa usiłując poskładać do kupy wszystkie niedawne wypadki, jakie przydarzyły się w przeciągu ostatnich kilkunastu godzin. Pomimo intensywnego przeszkolenia natłok zdarzeń jednak robił swoje. Nadal bowiem mieli

mętlik w głowach i czuli się ogólnie porozbijani. – To będzie chyba tamta szopa, co? – Ned wskazał palcem widoczną w oddali budę zbitą z surowych desek. – Spójrz tylko. Jest cała wykonana z drewna. Bert podąŜył oczami za jego wzrokiem i zrobił sobie zoomem zbliŜenie. – Musiała kosztować fortunę. – gwizdnął z podziwem. – To prawdziwe drewno. Kiedy podeszli i całej szopie dokładnie się przyjrzeli z bliska uznali Ŝe jest bez wątpienia tą, której opis otrzymali od Uli. Wygląd pozostałej okolicy równieŜ zgadzał się z zapamiętanymi w Centrum detalami. – Tak, to na pewno tu. – stwierdził Bert po chwili. – To z tej szopy pochodził ostatni meldunek wysłany przez Nazwisko. – Jeśli, więc nasz transfer powiódł się i w Centrali nie spaprali czegoś z czasem rzeczywistym, mamy dziś dwudziesty ósmy lipca a dubler powinien być tutaj siedem dni temu. – Zgadza się. – Ale jego meldunek nie nadszedł. Zatem zaszło coś, o czym nie wiemy. – dedukował dalej Ned. – OtóŜ to. – stwierdził Bert otwierając jedną z kilku paczek papierosów jakie otrzymali w Centrali. Były to zawierające prawdziwą nikotynę papierosy o nazwie Juno. Poczęstował równieŜ Neda, po czym schował je na powrót do kieszeni obszernego, niewygodnego prochowca. – Co teraz? – ten rzucił z ulgą zaciągając się dymem. – Nadamy wiadomość, Ŝe jesteśmy na miejscu cali i zdrowi... – stwierdził Bert. – No nie wiem czy tak do końca cali. Ta jebana walizka rozcięła mi czoło i chyba naderwała ucho... – Chcesz by przysłali tu Białego z tym jego cholernym zestawem? – zapytał go ciepło Bert. – Zapomnij. Jestem cały i w pełni zdrowy. Właściwie to czuję się świetnie... – I tak właśnie zameldujemy. – westchnął Ned i dodał. – Potem wyruszymy do miasta rozejrzeć się za naszą drogocenną zgubą. Mamy adres, pod którym ostatnio mieszkał. Myślę, więc, Ŝe to właśnie stamtąd powinniśmy rozpocząć poszukiwania. – Dobra myśl. – w odpowiedzi Ned podwinął lewy rękaw. Kciukiem prawej dłoni poprzez delikatny nacisk nadgarstka uaktywnił wszczepiony w skórę przedramienia komputator. Kiedy tylko juŜ na dobre uwidoczniły się przypominające klawiaturę prostokątne emblematy napisał na nich prawą dłonią krótką wiadomość, potem jeszcze zeskanował całą okolicę do pamięci, szybko zaszyfrował całość, po czym zaraz wysłał całość w jednym meldunku do Centrali. Na zakończenie ponownie wcisnął kciukiem nadgarstek sprawiając, iŜ emblematy poczęły ponownie blednąć by po chwili zniknąć całkowicie wtapiając się w skórę przedramienia. Wówczas opuścił rękaw oczami dając partnerowi do zrozumienia, iŜ jest gotów. Podnieśli się z miejsca. Ned aŜ się zatoczył ze zmęczenia. – Co z tobą, chłopie? – zapytał Bert. – Te połączenia rzeczywiście są Ŝarłoczne. – Ned przytrzymując się drzewa stwierdził zdziwiony. Postał tam chwilę podpierając się o pień dla równowagi. Kiedy kilka głębszych wdechów poskutkowało i przestał się juŜ chwiać z osłabienia wywołanego połączeniem dodał. – Następnym razem ty się łączysz. – Ok. Dopalili papierosy, po czym z walizkami w dłoniach opuścili leśną polanę.

Kierując się polną dróŜką w dół łagodnego zbocza skierowali się w stronę widocznych na horyzoncie zabudowań miasta.

***

Monachium, Niemcy Nieświadom zupełnie wrogich jemu knowań, Adolf Hitler siedział przy kominku w swoim apartamencie w centrum miasta bijąc się z myślami. ChociaŜ nieświadom zagroŜenia, nie był w Ŝadnym bądź razie odpręŜony. Mówiąc ściślej, bardzo daleki był od stanu odpręŜenia. Jeszcze tego ranka bowiem zbudził się z bólem głowy i juŜ od chwili wstania z łóŜka znał jego przyczynę. Od świtu wszystkie jego myśli pochłonięte były w rozmyślaniach, które go rozbudziły. ROZMYŚLANIACH, które pojawiły się po raz pierwszy pewnej pamiętnej nocy w schronisku dla bezdomnych, jeszcze w Wiedniu. Kiedy rozmyślania go dopadały, wszystko, absolutnie wszystko schodziło takiego dnia na dalszy plan. A to był właśnie jeden z takich dni. Wertując po raz tysięczny, przygotowane juŜ kilka dni wcześniej papiery do przemówienia, które miał wygłosić dziś wieczorem, klął co chwilę, poniewaŜ pogrąŜony był w zupełnie innych rozwaŜaniach i pomimo, Ŝe miętosił przygotowane zapiski tuŜ przed oczami w ogóle nie widział w nich starannie wykaligrafowanych przez sekretarkę liter. Za nic nie mógł się na nich skoncentrować, gdyŜ poprzez wszystkie jego myśli na plan pierwszy wysuwały się rozmyślania. Ostatnimi czasy coraz częściej mu się przytrafiało rozmyślać i to go niepokoiło. Czasami próbował z nachalnymi rozmyślaniami walczyć myśląc o czymś innym, lecz z reguły kończyło się to potęŜnym bólem głowy i oczywiście końcową poraŜką, poniewaŜ one i tak zawsze zwycięŜały. A kiedy zwycięŜały po wyczerpującej walce, były jeszcze bardziej dokuczliwe. To było tym bardziej niepokojące, poniewaŜ rozmyślania narastały pojawiając się z coraz większą częstotliwością i tylko patrzeć jak go kiedyś dopadną w najmniej oczekiwanym momencie, czyli wówczas, kiedy nie będzie sam. Wówczas mógłby się z nimi nie uporać i wyjść w oczach innych ludzi na dziwaka. Zniechęcony taką perspektywą poczuł jak dopada go chandra, obawy oraz zgoła nieciekawe wątpliwości. – Do kurwy tam z nimi! – mruknął odrzucając w końcu i tak nieprzydatne papiery prosto w buchający na kominku ogień. Płomienie wyskoczyły w górę poŜerając zachłannie wielostronicowe przemówienie. On sam natomiast zrelaksował się nieco, poniewaŜ zawsze uwielbiał przyglądać się płonącym przedmiotom. Ból głowy wkrótce nieco zelŜał. Nieco tym pokrzepiony z ulgą pociągnął koniaku. – Walnę im przemówienie prosto z głowy a i tak będą ze szczęścia pod siebie srali. Jak zresztą zawsze. – stwierdził w myślach, doskonale zdając sobie sprawę z wybornego talentu oratora, którym był obdarzony. Kiedy płomienie zlikwidowały juŜ ostatecznie problem z zapiskami skronie przestały w końcu aŜ tak bardzo pobolewać. – Oto jestem. – pomyślał z ulgą oddając się juŜ w pełni bezbolesnym rozmyślaniom. – Adolf Hitler, Wódz narodu. Siedzę w tym apartamencie i sobie rozmyślam. Ciekawa sprawa. Ciekawe równieŜ, czy mój poprzednik, kiedy tu sobie

siedział teŜ myślał o tym samym? – Hm, pewnie nie. Ten stary pierdoła, pewnie bez przerwy pochłonięty był bez reszty tylko tym, czy najbliŜszy oddział geriatryczny znajduje się w pogotowiu i naprawdę blisko. Zresztą, do dupy z nim i starymi czasami. Teraz ja jestem Wodzem. – Zaraz, zaraz, czy aby na pewno? – w ułamku sekundy zrodziły się niejasne wątpliwości. – A jeśli to tylko iluzja? Jakieś niesprawiedliwe, kurewskie złudzenie? Jeśli tak naprawdę nie jestem Wodzem a tylko tak mi się wydaje? – O czym ty mówisz? – Co ma niby naprawdę świadczyć o tym, Ŝe jestem jedynym przywódcą wielkiego narodu, który toczy wojnę z całym światem? Człowiekiem o władzy jakiej nie miał jeszcze nikt przede mną? PrzecieŜ kaŜdy kto siedzi przy kominku moŜe tak sobie pomyśleć, nie? – Uspokój się, człowieku. Gdyby to było tylko złudzenie nie myślałbyś jak Wódz. – Doprawdy? A co, jeśli siedzę tu i TYLKO mi się wydaje, Ŝe jestem Wodzem? Do diabła, przecieŜ kiedy tu siedzę pewne jest tylko jedno. To, Ŝe tu siedzę i rozmyślam. Z tego jest przynajmniej jeden wniosek, jestem. Ale to czy jestem Wodzem nie jest juŜ takie pewne. – Jak to? – A tak, juŜ mówiłem Ŝe to moŜe być tylko jakaś podła, uknuta przeciw mnie tajna konspiracja a moje Ŝycie to tylko jebane złudzenie. – Ale czyja konspiracja? – Czy ja wiem? Czy ktokolwiek to wie, jeśli to naprawdę wielka konspiracja? Jeśli tak właśnie jest i ktoś coś o tym wie, to z pewnością są to Ŝydzi. – Dlaczego Ŝydzi? – Skąd ja mam takie rzeczy wiedzieć? Wydaje mi się, Ŝe to Ŝydzi, poniewaŜ oni zawsze zdają się najwięcej wiedzieć. MoŜe więc dlatego? Powtarzam więc, pewne jest jedno, jestem w tym apartamencie i siedzę przy kominku, ale to czy jestem Wodzem to juŜ nie jest takie jasne, no bo skąd wziąć pewność, Ŝe to nie złudzenie? – Daj spokój, przecieŜ wystarczy Ŝe otworzysz drzwi i zawołasz adiutanta. Doskonale wiesz, Ŝe trzaśnie kopytami i zawoła: Mein Fuhrer! – Pewnie tak zawoła, tylko o czym ma to świadczyć? – Nie rozumiem. – Co, pytam, jeśli on takŜe jest częścią iluzji i teŜ konspiruje? – Hm, no to sam juŜ nie wiem... – Wiedziałem! Wiedziałem to od zawsze. To jest jakaś cholerna, olbrzymia konspiracja i kiedyś przyłapię konspiratorów na gorącym uczynku. – Daj spokój, to niedorzeczne. Po co by miała być w ogóle jakaś konspiracja, hę? No zastanów się przez chwilę, po co? – śeby się zabawić moim kosztem, ot co. JuŜ mam! – Adolf zerwał się z fotela i podbiegł znienacka do okna. Po chwili ze spuszczoną smętnie głową powrócił do fotela. – I czego się spodziewałeś wyglądając na ulicę? No, czego? – przez głowę przebiegły mu szydercze pytania. – śe nie będzie przystrojona twoimi portretami, co? śe nie będzie maszerujących po niej esesmanów? śe znikną dwudziestometrowe flagi rozwieszone na frontonach kamienic, hę? – No dobra, są flagi, esesmani i portrety, ale daruj sobie ten szyderczy ton, dobra? Nie udało mi się ich zaskoczyć, uczciwie to przyznaję, ale o czym ma to niby świadczyć? śe moje Ŝycie to nie jest złudzenie? – Dokładnie! Dokładnie o tym. – A co, jeśli ta ulica to jest tylko dalsza część złudzenia?

– No wtedy... sam juŜ nie wiem. – Dobra pójdźmy więc jeszcze dalej, dobra? – Dobra. – Więc, co jeśli mi się tylko wydaje Ŝe jestem Wodzem, lub czyimś złudzeniem Ŝe tu siedzę i mi się wydaje Ŝe jestem Wodzem? Jeśli tak właśnie jest to znam tylko jego złudzenia to znaczy wiem o czym ten ktoś myśli. A jeśli tak jest w istocie, to jak mieć pewność Ŝe to nie mi się wydaje Ŝe jemu się wydaje tylko Ŝe to ja rzeczywiście tu siedzę i do diabła jestem Wodzem? – Powoli dobra, powoli bo nie nadąŜam. Mógłbyś jeszcze raz? – Dobra, zastanawiam się tylko do cholery, Ŝe co, jeśli to tylko złudzenie w złudzeniu a w rzeczywistości w ogóle mnie nie ma w ogóle! Do diabła, przecieŜ musi być jakiś sposób Ŝeby mieć absolutną pewność i uzyskać niepodwaŜalne rozstrzygnięcie zanim oszaleję. Na razie pewne jest tylko jedno, jestem i myślę. A skoro jestem i myślę to znaczy Ŝe... jestem. – Spokojnie, spokojnie zaraz coś tu się w końcu wyjaśni. Rozwiązanie jest juŜ na końcu języka, trzeba tylko powoli, logicznie i na chłodno pozbierać do kupy bezapelacyjnie udowodnione fakty a odrzucić wszelkie niejasne przypuszczenia. Odrzucić, bo inaczej nigdy do niczego nie dojdziemy, zgoda? – Zgoda. – Hitler skinął głową nieco się uspokajając, lecz zaraz dodał nerwowo. – No i prawie bez przerwy mam te cholerne mroczki. – Mroczki? – Dobrze wiesz o czym mówię. – Te ulotne, szare kłębki, które ulatują z głowy w dal, kiedy się na coś intensywnie patrzysz? – Ja patrzę? – No dobra, my patrzymy. NiewaŜne. – Tak, te właśnie mroczki. – Więc co z nimi? – Jak to co? One są, nie mam pojęcia po co, a ja po prostu nie wiem czy powinny być. – Ja teŜ tego nie wiem. To chyba mógłby wyjaśnić doktor... – Daj spokój. – Dlaczego? To przecieŜ lekarz. – I co z tego? – MoŜe teŜ ma mroczki, kto wie? – A jeśli nie ma? – To być moŜe o nich słyszał i wie co znaczą. – A jeśli nie słyszał? – No to usłyszy od ciebie. Zwoła gremium, skonsultuje i wyjaśni zagadnienie. – A jeśli nawet jego gremium nigdy o mroczkach nie słyszało? – No to sam juŜ nie wiem. – Ale ja wiem. Wiem i powiem ci. On i całe jego gremium weźmie mnie za idiotę i będzie się od tej pory śmiał za plecami. – Pewnie tak. – Dlatego nigdy nikomu o mroczkach ani słowa, zrozumiano? – Oczywiście. – A przynajmniej dopóki mroczki nie bolą, jasne? – Jak sobie chcesz. – Na czym więc stanęliśmy? – Na tym, Ŝe siedzisz przy kominku i wydaje ci się Ŝe jesteś Wodzem. – Ach tak. – Hitler skinął głową. – Dobra, zatem ustalone jest to, Ŝe tu siedzę, to

raz. Myślę, to dwa. W rozmyślaniach jestem Wodzem i... Gwałtowne pukanie do drzwi apartamentu sprawiło, Ŝe cały skomplikowany ciąg logiczny jaki był juŜ starannie ułoŜony w jego głowie prysł jak mydlana bańka. – Wejść! – ryknął z wściekłością w stronę drzwi zaciskając palce na szyi niewidzialnego wroga. Do apartamentu wkroczył adiutant i w sposób podejrzanie znajomy trzasnął kopytami wypręŜając się na baczność. – Mein Fuhrer! – Słucham? – Dzisiejsze dokumenty do podpisania. – ten odparł kładąc na biurku starannie ułoŜone papiery jakie miał w lewej ręce. – Coś jeszcze? – zapytał Hitler widząc wyraz jego twarzy. – Krawiec Gruber czeka w kancelarii z nowym mundurem do przymiarki, Mein Fuhrer. – Ach tak. – Hitler przypomniał sobie umówioną przed dwoma dniami wizytę najlepszego w Monachium krawca. – Wezwij go natychmiast, skoro juŜ mi przeszkodziłeś. – rzucił z rezygnacją. Westchnął cięŜko zdając sobie sprawę, Ŝe tym samym zaczął właśnie bieg kolejny dzień wypełniony spotkaniami, biurokracją i daremnymi czynnościami a sprawa rozmyślań nie zostanie juŜ tego dnia rozwikłana. Przynajmniej nie przed nocą. – Tak jest! – adiutant odmaszerował. Po chwili wrócił w towarzystwie zgarbionego starca. – Heil Hitler! – ten rzucił w jego stronę z blaskiem w oczach. Hitler uprzejmie skinął głową zapraszając go bliŜej. Staruszek podszedł i wydobył z torby starannie złoŜony mundur. Hitler zdjął marynarkę i przymierzył przyniesioną bluzę od munduru. LeŜała jak ulał. – Ten cholerny dziad chyba w końcu się przyłoŜył. – pomyślał na wspomnienie trzech poprzednich wizyt Grubera, podczas których zmianom ulegały pagony, kołnierzyk i mankiety. Z nowym optymizmem odłoŜył bluzę i udając się za parawan wciągnął spodnie. – I jak? – wychodząc na środek apartamentu rzucił w stronę adiutanta. – Mein Fuhrer, wygląda pan wspaniale. Staruszek słysząc to pokraśniał z zachwytu. – Panie Gruber? – Tak Mein Fuhrer? – Nogawki wydają się w porządku lecz zdaje się, Ŝe spodnie jeszcze odrobinę uciskają mnie w kroku. – Och, doprawdy? – twarz Grubera stała się momentalnie jedną, wielką, pomarszczoną troską. Hitler spojrzał na niego cięŜko i przytaknął głową. – W mig, Mein Fuhrer to zmienimy. – staruszek sięgnął ręką do kieszeni i z garścią igieł podreptał Ŝwawo do Hitlera. TuŜ przed nim krawiec uklęknął i sprawnie zaczął przepinać umieszczone na spodniach fastrygi. Hitler widząc jak jego drŜące dłonie w których pomiędzy palcami Gruber powtykał nie wiadomo kiedy kilkadziesiąt długich igieł, niepokojąco szybko latają wokół jego krocza, wstrzymał oddech starając się stać nieruchomo. Gruber niczym wirtuoz błyskawicznie przepinał jedne igły w miejsce drugich, nawet nie zdając sobie sprawy z lęków jakie budziły u Hitlera jego szybkie ruchy. Ten, niczym ofiara kieszonkowca nie czując zupełnie niczego, bez przerwy co

prawda podświadomie czekał na nieuchronne ukłucie, ponuro zastanawiając się czy nadejdzie tylko jedno. Kiedy po dwóch minutach Ŝadne ukłucie nie nadeszło a krawiec skończył wstając z klęczek, uczucie dziwnego niepokoju nieco ustąpiło. – Jak teraz, Mein Fuhrer? – zapytał krawiec robiąc przy tym dla nabrania lepszej perspektywy kilka kroków w tył. – Zobaczmy. – ten odparł podchodząc w stronę lustra. – Nie uciskają co prawda ale obecnie wyglądam na chorego na słoniowaciznę. Kto to widział takie wielkie krocze? – To tylko złudzenie. Wszystko będzie dobrze, Mein Fuhrer kiedy tylko wszystkie szwy trafią na właściwą stronę. – zapewnił go Gruber. – Miejmy nadzieję. – rzucił Hitler pełen wątpliwości co do efektu finalnego udając się za parawan. – Miejmy nadzieję. – dobiegło juŜ zza niego. Krawiec słysząc to rzucił pełne wątpliwości i zmieszania spojrzenia w stronę adiutanta. Ten oczami zapewnił go iŜ rzeczywiście wszystko będzie dobrze, przekazując mu swym obliczem olbrzymią dawkę optymistycznego nastawienia. – Auuu! – z cicha coś jęknęło spoza parawanu i ku przeraŜeniu krawca nie był to jęk optymistyczny. – Najmocniej przepraszam, Mein Fuhrer. – wystękał Gruber. – Powinienem był usunąć igły... stary dureń ze mnie... – Nic takiego się nie stało, drogi panie Gruber. – odparł Adolf wychodząc ze spodniami na ramieniu. – Nic takiego. – dodał. – Naprawdę? – Naród cierpi na wszystkich frontach, czym więc w porównaniu z jego cierpieniami jest moje małe, prywatne męczeństwo? – rzucił w jego stronę. – Z cierpienia się rodzimy i z cierpieniem podąŜamy później całą naszą Ŝyciową ścieŜką. Więc i tak będę dumny, Ŝe stosunkowo niewielkim cierpieniem zasłuŜyłem sobie na mundur uszyty przez genialne dłonie samego Grubera. – Och, doprawdy, jest pan zbyt łaskawy. – krawiec się odpręŜył nieco. – Obiecuję Ŝe juŜ na jutro cały mundur będzie gotów. Będę pracował nad nim całą noc by ukończyć jak najprędzej... – Doskonale. Zatem proszę go przysłać do mnie natychmiast, jak tylko będzie gotowy. – Hitler uniesioną dłonią uciął jego przemówienie dając do zrozumienia iŜ audiencja dobiegła końca. Gruber opuścił apartament odprowadzony przez niosącego jego torbę adiutanta. Po niecałej minucie ten był juŜ z powrotem. – Co o tym myślisz Fritz? – Wygląda, Ŝe w końcu mundur będzie doskonale na panu leŜał, Mein Fuhrer. – Nie o to pytałem. Widziałeś jak do mnie podbiegł nie proszony? – Tak jest. – przyznał adiutant. – Wszystko widziałem. – Z tymi latającymi na wszystkie strony łapskami pełnymi igieł? Ciekawe co wówczas sobie staruch myślał? Kiedy tak klęczał przede mną i majstrował bez pozwolenia przy moich klejnotach? Czy choć przez jedną chwilę zastanowił się jak ja się niezręcznie przez to czuję? – Nie wydaje mi się, Mein Fuhrer. – Mi równieŜ. Ale chyba się tego juŜ nie dowiemy, poniewaŜ jak tylko skończy ten cholerny mundur wyślesz go do Dachau w najbliŜszym moŜliwym terminie. – Tak jest. Wysłać krawca do Dachau. – adiutant potwierdził rozkaz. – I dla bezpieczeństwa Rzeszy całą jego rodzinę do czwartego pokolenia. Nie chcemy przecieŜ aby po wszystkich pracowniach krawieckich krąŜyć zaczęły odtąd jakieś małomiasteczkowe legendy i anegdoty jak to Adolf Hitler przymierzając

spodnie pokłuł sobie jądra, nieprawdaŜ? – Tak jest Mein Fuhrer. To byłoby niedopuszczalne. Jeszcze dziś SS obejmie go całodobową obserwacją a kiedy tylko staruch skończy pracować z pańskim mundurem trafi z całą rodziną do obozu z adnotacją w aktach by nie było po Gruberach najdalej po miesiącu najmniejszego śladu. – Doskonale Fritz. Doskonale. Zajmij się zatem tym bezzwłocznie i dopilnuj by w obozie równieŜ był pod obserwacją i to do samego końca. – Natychmiast, Mein Fuhrer. – odparł adiutant trzaskając kopytami. Kiedy adiutant juŜ opuścił jego apartament, Hitler sięgnął po butelkę i nalał sobie następną kolejkę. Trzymając kieliszek w dłoni podszedł i dołoŜył do kominka. Kiedy płomienie skoczyły w górę usiadł na fotelu wpatrzony w ich rosnącą siłę.

***

ZbliŜało się południe. Dwóch piechurów niezmordowanie zbliŜało się do miasta. Oddalał się jedynie rześki poranek i czasy kiedy ręce nie bolały. Obecnie panował, nawet podsycany wysiłkiem fizycznym niewielki upał. Zmęczeni forsownym marszem i cięŜkimi walizkami nie mieli od dłuŜszego czasu ochoty nawet na rozmowę. Pragnąc lepiej poznać aktualną sytuację, Bert i Ned od kilku dobrych godzin w ogóle juŜ nie rozmawiali w milczeniu maszerując. Nie zbijali jednak bąków. Nie pozwalały na beztroskę niewygodne walizki, jakie coraz częściej zmieniając ręce uparcie dźwigali. Dźwigając je klęli, a poza zmaganiem się z walizkami pochłonięci byli wysłuchiwaniem informacji, jakie niezmordowanie przekazywały im translatory. Te przypominające ziarnko pieprzu urządzenia dr Baddoc zainstalował im podstępnie w uszach jeszcze przed opuszczeniem Centrum. Translatory prócz tego, Ŝe w sposób natychmiastowy i w pełni automatyczny przekładały wszelkie znane ludzkości języki na anglomarsjański, były teŜ istną kopalnią informacji na temat czekającego ich zadania. Obecnie wysłuchiwali skomplikowanego Ŝyciorysu Adolfa Hitlera, który translatory cierpliwie pompowały im wprost w kory mózgowe. Adolf Hitler urodził się w gospodzie Zum Pommer 20 kwietnia 1889 roku o godzinie 18.30. Było to w miejscowości Braunau leŜącej nad rzeką Inn, na pograniczu ówczesnej Austrii i Bawarii, około osiemdziesięciu kilometrów od miasta Wiednia. Jego przodkowie podpisywali się Hiedler, Hutler oraz Hitler a wywodzili ze wsi odległej o około 100 km od Wiednia. Jego ojciec Alois, do trzydziestego dziewiątego roku Ŝycia nosił nazwisko swojej matki, Schicklgruber. Kiedy mająca czterdzieści siedem lat Maria Anna Schicklgruber wyszła za Georga Hiedlera, miała juŜ pięcioletniego bękarta, Aloisa. Po czterech latach zmarła a Georg wyjechał zacierając po sobie ślady. Dopiero po kilku latach pojawił się zgłaszając do notariusza gdzie oświadczył, iŜ jest legalnym synem Marii. Było to spowodowane okazją do zagarnięcia niewielkiego spadku po zmarłym bracie swego ojca, domniemanym wujku Johannie Nepomuku Hiedlerze. To wówczas właśnie Alois zmienił nazwisko na Hitler i się oŜenił. Jego pierwsza Ŝona umarła porzucona. Druga równieŜ lecz na gruźlicę. Dopiero trzecia, bliska krewna Klara Polltz w kazirodczym związku stała się matką Hitlera. Adolf był jej wątłym, czwartym dzieckiem. Poprzednie, Gustawa, Klarę oraz Idę straciła bardzo wcześnie.

Ojciec Adolfa, starszy od Klary o 23 lata terminował przez pewien czas u szewca. Pragnąc jednak wyjść na ludzi, (tak nazywano ówczesny awans społeczny) porzucił to zajęcie zostając urzędnikiem celnym. W tamtej epoce, podobnie jak komornik, prawnik oraz hycel był to zawód legalny, nawet szanowany a wykonujący go ludzie nie cieszyli się wyłącznie powszechną pogardą. Przez całe swoje Ŝycie człowiek ten marzył o męskim potomku. Nie przeszkodziło mu to jednak, aby Adolfa usynowić dopiero tuŜ przed samą śmiercią. Teraz co nieco o rodzeństwie. Brat Adolfa, mętny typek o imieniu Alois juŜ jako osiemnastolatek odsiedział parę miesięcy za kradzieŜ. Potem była recydywa, proces o bigamię i tym podobne sądowe korowody. W późniejszym okresie swojego Ŝycia, dzięki wpływom Adolfa otworzył piwiarnię w mieście Berlin. Przyrodnia siostra Adolfa, Angela była co prawda normalna, jednak z jej córką Geli Raubal Hitler miał w późniejszym okresie swego Ŝycia burzliwy romans. Sam Adolf Hitler porzucił szkołę w miejscowości Leondig. W dzieciństwie nie grzeszył pilnością, więc ojciec posłał go w 1897 roku do sławnej, prowadzonej przez benedyktynów szkoły w Lambach aby zaznał nieco dyscypliny. Tam mały Adolf zainteresował się między innymi religią. W okresie tym pragnął nawet zostać księdzem, (to równieŜ było wówczas zajęciem niezwykle popłatnym i legalnym). Oświadczył ojcu, Ŝe nie będzie jak on straŜnikiem celnym i we wrześniu 1900 roku został przeniesiony do szkoły w Linzu. Tam z zapałem śpiewał w chórze, stał się zagorzałym wielbicielem muzyki Wagnera oraz wiernym czytelnikiem więziennych opowieści niejakiego Karola Maya. Rówieśnikom kazał się nawet przez jakiś czas nazywać Winnetou, ale przezwisko jakoś się nie przyjęło, poniewaŜ nikt nie mógł sobie wyobrazić Indianina wyposaŜonego w dziwny wąsik. W okresie późniejszym, kiedy pomysł z Winnetou ostatecznie juŜ upadł, postanowił zostać malarzem. Podczas pobytu w Linzu Hitler przeŜył równieŜ swoją pierwszą, wielką miłość. Zrozpaczony jednak brakiem jakiejkolwiek wzajemności usiłował, bez powodzenia zresztą, popełnić samobójstwo. Szkoły nie ukończył tłumacząc, Ŝe winny temu jest miłosny dramat. Przez dwa kolejne lata był włóczęgą. W okresie tym trochę malował, układał wiersze oraz w miarę swoich skromnych moŜliwości finansowych brał równieŜ lekcje muzyki. Na początku 1906 roku udał się do Wiednia. W przedziwny sposób nie trafił tam jednak. Ponowił próbę i po niemal rocznej tułaczce znalazł miasto korzystając z drogowskazów. Kiedy skończył osiemnaście lat otrzymał naleŜną mu część spadku po ojcu. Wtedy zamieszkał w Wiedniu na stałe i wystartował z paczką swych rysunków do Akademii Sztuk Pięknych. Oblał jesienne egzaminy i powiedział sobie, Ŝe to przez miłosny dramat. W grudniu zmarła jego matka ale nie przez dramat tylko raka. Po pogrzebie ponownie wrócił do Wiednia gdzie przebywał przez sześć następnych lat. W okresie tym szczególnie mocno poznał gorzki smak biedy oraz Ŝyciowych niepowodzeń, tłumacząc swe niepowodzenia miłosnym dramatem. Nielegalnie udało mu się wyszarpać rentę w wysokości 50 koron miesięcznie przysługującą uczącym się. Nielegalnie, bowiem on nie uczył się tylko nadal przeŜywał dramat. Wspólnie z niejakim Kubitzkiem w nędznej dzielnicy miasta wynajmował równie nędzny pokój. Nie zachowywał się jednak jak nędzarz. Wręcz przeciwnie, sypiał do południa, uczęszczał do teatru, słowem zachowywał się jak ówczesny pan. W roku 1908 ponownie wystartował do Akademii lecz nie dopuszczono go nawet do wstępnych egzaminów. Dramat. Po bezskutecznych, trzech kolejnych próbach, zawiedziony w nadziejach i uraŜony niedocenianiem jego geniuszu, zaczął na dobre stronić od ludzi stając się z wolna odludkiem. Stoczył się na samo dno, (ławki w parkach, mosty, itp.). Rok później był juŜ stałym mieszkańcem schroniska dla bezdomnych w Meding na przedmieściach Wiednia oraz Domu Samotnych MęŜczyzn, mieszczącego się przy Maldemannstrasse gdzie zawsze było grono chętnych do słuchania opowieści o

miłosnym dramacie, jaki go prześladował. Przebywał tam aŜ do 1913 roku zajmując się, (poza opowiadaniem dramatu) dorywczo odgarnianiem śniegu, trzepaniem dywanów i noszeniem bagaŜów na dworcu zachodnim. Poza tymi zajęciami w wolnych chwilach rysował zabytki i sprzedawał obrazki sprzedawcom pustych ramek. Rysował teŜ plakaty reklamowe, (Puder przeciwpotowy Teddy, Kupujcie świeczki). Mieszkając w hospicjach, Ŝył w skrajnej nędzy, starannie ukrywając przed matką, (kiedy ta jeszcze Ŝyła) swą Ŝyciową poraŜkę. Zawsze był szczupły ale wtedy niebezpiecznie schudł. W okresie tym nosił ze sobą wszystko, co tylko posiadał. A były to; czarny, sięgający kostek płaszcz otrzymany w podarunku od niejakiego Neumanna, brudna wojskowa menaŜka, długie włosy, brodę, zatłuszczony melonik oraz obsypany bujnym łupieŜem odpinany kołnierz. Nosił równieŜ bez przerwy płócienną torbę wypchaną okultystycznymi, astrologicznymi i przygodowymi broszurami, jakie w kółko czytał. Nosił więc sporo nawet nie licząc bagaŜu psychiczno dramatycznego, który był bez mała największym dla niego oraz naturalnie słuchaczy których dopadł obciąŜeniem. W świecie sutenerów, włóczęgów i wyrzutków, czyli ludzi przegranych ideą przewodnią była nienawiść do społeczeństwa, które ich odrzuciło. W okresie tym na dobre uformowały się jego przyszłe poglądy. Stykając się z najbardziej radykalnymi kręgami wiedeńczyków szybko stał się zagorzałym nacjonalistą, antysemitą i wykładowcą amatorem dramaturgii stosowanej. Po raz pierwszy zaczął wtedy głośno myśleć o stworzeniu potęŜnych Niemiec, w których nie ma miejsca na biedę i dramaty. Mając dwadzieścia cztery lata, uchylając się od przymusowej wówczas słuŜby wojskowej na zawsze opuścił Wiedeń udając się do miasta Monachium w Niemczech. Udało mu się przy tym skutecznie zmylić, pragnącą doprowadzić go przed komisję poborową policję. Aby zapiąć wszystko na ostatni guzik i juŜ ostatecznie zagmatwać trop którym podąŜali za nim wiedeńscy policjanci, kiedy tylko dotarł do Monachium natychmiast zgłosił się na tamtejszą policję i tym samym spieprzył sprawę. Przekombinował. Jego naiwny plan spalił na panewce, bowiem władze Austriackie dowiedziały się o jego miejscu pobytu dzięki wynalazkowi zwanemu telefonem, po czym zmusiły go do odbycia badań lekarskich i stanięcia przed obliczem komisji wojskowej. Jak na ironię komisja poborowa uznała go za niezdolnego zarówno do słuŜby liniowej jak teŜ pomocniczej, poniewaŜ był wątłym cherlakiem. Poza sprawami poborowymi duŜo czasu zabierały Hitlerowi w owym okresie niezliczone biesiady w kawiarniach i piwiarniach, w których z zapałem rozprawiał o marksistach, kapitalistach, Ŝydach, zawiedzionych w miłości, itp., (były to obowiązujące tematy ówczesnych piwoszy). Odrzucenie nawet przez armię wywarło silne piętno na jego psychice wpędzając go w jeszcze większe przygnębienie, tak Ŝe nawet jego dotychczasowy „odwieczny dramat” na jakiś czas ustąpił miejsca „rozczarowaniu poborowemu”. Niebawem, nie czekając aŜ Adolf się ze swymi dramatami do końca upora, wybuchła I Wojna Światowa. Pragnąc jak zawsze upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu, czyli awansować z klasy wyrzutków do klasy patriotów oraz rozwiązać problem dramatu atakując go od frontu, wstąpił do armii ochotniczo. Od króla Bawarii Ludwika otrzymał przydział do 1 kompanii 16 regimentu infanterii. Całą wojnę przesłuŜył jako łącznik przy sztabie pułku. W październiku 1916 roku brał udział w bitwie nad Sommą, a w październiku 1918 roku w czasie walk pod Ypres stracił czasowo wzrok, kiedy Brytyjczycy uŜyli gazów bojowych. W czasie wojny był dwukrotnie odznaczony, 1914 rok – śelazny KrzyŜ II klasy, 1918 rok – śelazny KrzyŜ I klasy. (Dopiero kilka lat potem okazało się, Ŝe w rzeczywistości był to krzyŜ jeden ale jego późniejszy minister propagandy Goebbels w cudowny sposób go podwoił, podczas przebudowy, poprawionego Ŝyciorysu – sagi o bohaterskim Wodzu.)

O kapitulacji Niemiec Hitler dowiedział się podczas rekonwalescencji w lazarecie w mieście Pasewalk, gdzie leczył wszawicę, grzybicę i ślepotę. Wówczas postanowił zostać politykiem. Po wyjściu z lazaretu ochotniczo został straŜnikiem w obozie jeńców wojennych w mieście Traunstein. Rola klawisza bardzo mu odpowiadała, ze względu na moŜliwość nieustannego doglądania. Dopilnowując czegoś, w tym wypadku jeńców, zanikała jego wrodzona potrzeba czucia się potrzebnym. Nie mając więc innych prócz miłosny dramat problemów, powoli odŜywał i gdyby tak znakomita sytuacja jeszcze przez kilka lat się utrzymała, być moŜe na dobre rozwiązałby swoje problemy. CóŜ, kiedy w marcu 1919 roku obóz mu zlikwidowano i cały plan nie wypalił niemal na starcie. Z bagaŜem problemów miłosno bezrobotniczych, powrócił więc do Monachium, w którym w międzyczasie władzę przejął „lud”, powołując do Ŝycia Bawarską Republikę Rad. Kapitulację Niemiec wytłumaczył sobie zdradą Ŝydów, socjalistów oraz innych wrogich ugrupowań, nie licząc rzecz jasna zakochanych. Wściekły takim obrotem sprawy zamieszkał w dawnych koszarach, gdzie ponownie znalazł nieświadomych słuchaczy. Słuchacze zadziwiająco szybko się uświadomili i jeszcze szybciej jego piętro kompletnie opustoszało. Hitler jednak powrócił z wojny w stopniu kaprala, więc niŜsze szarŜe, na drodze słuŜbowej otrzymały wyraźny rozkaz dokładnego słuchania, więc nie mogły się wykręcić. W opinii wojennych dowódców Hitler nie zasługiwał na większy niŜ gefrajter, (kapral) awans, poniewaŜ nie posiadał według nich cech dowódcy i nie był odpowiedzialny, co notabene było powodem dziękczynnych modłów wszystkich chorąŜych oraz sierŜantów, jacy mieszkali później z nim w koszarach. Na rozwój jego dalszej, właściwej kariery niemały wpływ odniósł wówczas niejaki kapitan Ernst Rohm, członek niewielkiej i niewaŜnej partii o zagmatwanym oraz pełnym wzajemnych sprzeczności lewicowo prawicowym statucie. Szukając, bowiem człowieka, który werbowałby ludzi nie mających po demobilizacji gdzie się podziać, wkrótce dostrzegł osobnika, który choć zbzikowany, zawsze był gotów przez godzinę lub dwie gadać gromiąc „czerwonych”, nieczułe kobiety oraz sławić armię. Wynajął więc Hitlera z ramienia partii, jako agenta do spraw specjalnych za dwie marki dziennie. Partia Rohma powierzyła mu zadanie zbierania informacji dla komisji śledczej pułku o uczestnikach rewolucji. Tak oto Hitler został płatnym donosicielem. PoniewaŜ był najbardziej gorliwym kapusiem jakiego kiedykolwiek spotkał, Rohm niezwłocznie wysłał go na kurs szkolący przyszłych instruktorów politycznych Reichswehry. Na kursie tym, Hitler zdobył specjalizację w zakresie nieuchwytnego podsłuchiwania przez postawienie na sztorc kołnierza prochowca wtulając w niego jednocześnie ucho i ukończył go z wyróŜnieniem wracając do Rohma juŜ jako „szpicel–złote ucho”, jak Ŝartobliwie nazywano prymusów odznaczonych śelaznymi Uszami. Po kursie tym wysyłano go na zebrania innych partii w celu zbierania dalszych informacji. Hitler po raz pierwszy w Ŝyciu doceniony, otrzymał równieŜ zezwolenie na wystąpienia publiczne, za co wzruszył się i wykupił u równie wzruszonego sprzedawcy, w pobliskim sklepie papierniczym cały nakład brulionów z zamiarem wypełnienia ich swoimi dramatami przepoczwarzonymi w polityczne przemówienia. Następnie podjął oficjalnie pracę juŜ jako agent wywiadu Reichswehry. W tym właśnie charakterze znalazł się 12 września 1919 roku na odbywającym się w salce piwiarni Sterneckerbrau w Monachium zebraniu maleńkiej, powstałej w styczniu 1919 roku Niemieckiej Partii Robotniczej, (Deutsche Arbeiterpartei). Ludzie, których tam spotkał prezentowali poglądy będące pomieszaniem socjalizmu, nacjonalizmu i antysemityzmu, co bardzo odpowiadało Hitlerowi. Porozmawiał z nimi z taką konsekwencją, Ŝe przeczekał wszystkich, nawet zaprawionego w słuchaniu dramatów barmana. Kilka dni później, ci co opuścili piwiarnię jako pierwsi, wyspali

się, najedli, potem znowu wyspali i do piwiarni powrócili. Widok nadal gadającego Hitlera do personelu z trzeciej, dwukrotnie juŜ zdublowanej zmiany, wywarł na nich tak wielkie wraŜenie, Ŝe natychmiast otrzymał od nich zaproszenie na następne zebranie odbywające się w piwiarni Atles Rosenbad i juŜ pod wieczór, czyli po przemówieniu został formalnie przyjęty do tej organizacji jako jej członek – bajarz. Ta nędzna, nie licząca nawet stu członków partia, ofiarowała Adolfowi Hitlerowi legitymację z numerem siódmym a poniewaŜ w Ŝadnej z większych partii nie miał szans na wybicie się, z ochotą dał się im zwerbować dziękując wylewnie przez trzy bite godziny. Dzięki swoim zdolnościom oratorskim szybko stał się niekwestionowanym liderem tej partii, zagadując juŜ w przedbiegach kaŜdego rywala. W lipcu 1921 roku, kiedy został jej przywódcą, partia liczyła juŜ 3 tysiące członków. Zręcznie zepchnął na dalszy plan jej dawnych przywódców zamęczając ich austriackim akcentem i nawiązał dobre stosunki z bawarskimi kapitalistami jodłując od czasu do czasu im lub ich podstarzałym Ŝonom, (Bechstein – fabrykant fortepianów, Gertruda von Seidlitz – właścicielka niemieckich i fińskich papierni, Hanfstaenglowie – przemysłowcy, Bruckmannowie – wydawcy). W 1923 roku przekształcił swoją niewielką partię prawicową w faszystowską NSDAP a symbolem partii stała się swastyka. Właśnie wtedy poznał go Rudolf Hess i określił jako „człowieka, który po poniŜającym traktacie wersalskim jest zdolny uratować honor Niemiec”. W piwiarni Hofbrauhaus w Monachium Hitler przedstawił słuchaczom swój 25–punktowy program, który przewidywał między innymi: zerwanie traktatu wersalskiego, stworzenie armii narodowej, wydalenie cudzoziemców oraz opiekę socjalną państwa. Program ten szybko zyskał zwolenników, w tym szefa policji miejskiej Pohnera oraz Wilhelma Fricka, późniejszego ministra spraw zagranicznych Rzeszy. Hitler był znakomitym mówcą od zawsze ale wtedy jeszcze ten talent dodatkowo rozwinął stosując w praktyce mowę ciała. 3 października 1919 roku machając rękami wystąpił w piwiarni Hofbrauhauskeller przed stu ludźmi. Miesiąc później oglądać jego wymachy przyszło sto osiemdziesiąt osób, po dwóch dwieście, w lutym 1920 roku dwa tysiące. Później kilka razy udało mu się wypełnić słuchaczami po brzegi ogromny cyrk Krone, w którym na machanie i chodzenie w kółko miejsca miał sporo. Bardzo intensywnie rozwijał teŜ przez cały czas swoją partię. Praktycznie, aŜ do roku 1930 cała energia Hitlera skierowana była na rozwijaniu bicepsów, mięśni języka, oraz stworzeniu silnej partii nazistowskiej. Wszystkich urzędników partyjnych mianował wyłącznie osobiście poprzez poklepanie i tylko przed nim oni później odpowiadali. Odpowiadali w znaczeniu luźnym, poniewaŜ w dosłownym naleŜałoby to określić: odsłuchiwali. Głównych kadr dostarczył mu świat przestępczy. Trzon partii stanowiła „wierna idei oraz sprawie”, zupełnie pozbawiona „przesądów”, czyli ludzkich uczuć i wewnętrznych hamulców elita rynsztoka: Julius Streicher, (4 lata więzienia za przestępstwo seksualne na dziewięcioletniej dziewczynce), Hermann Esser, (sutener oraz płatny donosiciel), Dietrich Eckart, (narkoman), Ernst Rohm, (homoseksualista silnie związany ze światem przestępczym), Edmund Heines, (morderca i szantaŜysta), Robert Ley, (alkoholik), Hermann Goering, (wieloletni narkoman), oraz Martin Bormann, (brutalny morderca). Hitler w swoich przemówieniach zręcznie odpierał zarzuty tłumacząc gromadzenie tych wyrzutków „opieraniem się na społeczeństwie”, agitację pośród bywalców piwiarni nazywał „werbowaniem proletariatu”, a przyciąganie mętów i pedałów określał „wynoszeniem na piedestał zdrowych męŜczyzn o zdrowym duchu”. Przez cztery lata, aŜ do próby przewrotu mającej miejsce w 1923 roku w Monachium, (tak zwany pucz piwiarniany) energicznie werbował nowych członków do swojej partii. W piwiarni Burgerbraukeller, odbywały się doroczne spotkania

starych bojowników. Partia Hitlera poprzez wspólne wystąpienia mocno związała się z wiedeńskimi faszystami. To właśnie od nich Hitler „poŜyczył” sobie emblemat, (swastykę) oraz nazwę NSDAP, (Niemiecka Narodowosocjalistyczna Partia Robotnicza). Swastykę jeszcze wcześniej, faszyści austriacko sudeccy, równieŜ „poŜyczyli” sobie od wiedeńskich nacjonalistów, a ci z kolei wertując broszury religijne wypatrzyli ją w jakiejś dotyczącej Buddy. Skąd buddyści ją wzięli do dziś, (2765) nie wiadomo, poniewaŜ zapytany o odpowiedź jedyny tybetański mnich, który zgodził się udzielić wywiadu, koncentruje się nad odpowiedzią juŜ czterdzieści siedem lat. Hitler początkowo współpracował z faszystami, później stopniowo wchłaniał ich poprzez zagadanie. 29 lipca 1921 roku, kiedy został przewodniczącym NSDAP miał 32 lata. Zdobyta w partii pozycja pozwalała mu na realizację marzenia o tym, by wreszcie stać się kimś znaczącym pośród ludzi a następnie im o tym opowiedzieć. Podsycał nacjonalizm niemiecki, antysemityzm oraz wykorzystywał marazm i zobojętnienie zdemobilizowanej części wojska. Zyskał jeszcze większe poparcie Rudolfa Hessa i Josepha Goebbelsa, którzy wstąpili do NSDAP w 1922 roku, w epoce, kiedy Hitler zaostrzył swój program, wzywając wyraźnie do pokonania wszystkich, którzy nie są Niemcami. Po przekształceniu organizacji gimnastycznych w wojskowe jedną z nich, której członkowie nosili brązowe koszule powierzył Rohmowi i nazwał Sturm Abteilung. Członkowie SA pierwotnie mieli ochraniać zebrania partyjne ale marzył głośno, aby na wzór Mussoliniego i jego, Czarnych Koszul pewnego dnia wkroczyć na jej czele do Berlina. 27 stycznia 1923 roku zorganizował w Monachium wielką partyjną paradę w czasie której wbrew zakazowi komisarza przemaszerował z 5 tysiącami członków bojówek SA. Podczas przygotowań do zamachu stanu i przejęcia władzy w Bawarii Hitler nawiązał równieŜ kontakty z wpływową grupą wojskowych. Pomimo trudnej sytuacji gospodarczej kraju oraz napięć politycznych, stwarzających podatny grunt dla jego demagogii, władzom bawarskim udało się udaremnić podjętą w dniach 8 – 9 listopada 1923 roku próbę puczu. Podczas dwuminutowej strzelaniny 100– osobowemu oddziałowi policji udało się rozpędzić liczące 3 tysiące osób oddziały faszystów. Niepowodzenie to wcale jednak nie zniechęciło Hitlera. Wręcz przeciwnie. W rocznicę zwycięstwa Prus nad Francją w bitwie pod Sedanem, 2 września 1923 roku zgromadził w Norymberdze około 100 tysięcy nacjonalistów i spośród nich utworzył nową organizację Deutscher Kampfbund. Jako cel wskazywał obalenie rządu w Berlinie i odrzucenie „słabej polityki”. Po powrocie do Monachium 11 listopada został aresztowany, a następnie wyrokiem sądu skazany za zdradę państwa na 5 lat więzienia, czyli minimalny wyrok. Karę tę odbywał w twierdzy Landsberg. Zachęcony zręcznie przez zniechęconych do dramatów słuchaczy, którzy mimo iŜ dzielili z nim niedolę, to jednak zamiast słuchać woleli spokojną grę w karty, dał się im jak dziecko nabrać na pomysł napisania czegoś w rodzaju Ŝyciowej mądrości albo wręcz pamiętników przekazujących całemu światu jego problemy oraz ich rozwiązania. Tam teŜ Hitler obchodził swoje 35 urodziny i tam napisał dzieło swego Ŝycia Mein Kampf, (Moja walka) ksiąŜkę wypełnioną mglistą, napastliwą, paranoiczną i rasistowską wizją przyszłego, niemieckiego świata w którym to facet odrzuca kobiety. W ksiąŜce tej sformułował cały program ruchu nazistowskiego oraz usunięty później na wniosek drukarza stosunek do kobiet, sprzedając go oddzielnie jako materiał dla pism kobiecych, które notorycznie cierpiały na brak materiałów w rubrykach „listy od czytelniczek”. JuŜ po tych „kobiecych” poprawkach i wydrukowaniu, Mein Kampf mówiła o zniesieniu postanowień traktatu wersalskiego, rozbiciu ruchu komunistycznego i socjalistycznego oraz o eliminacji podstępnych i złych Ŝydów oraz

Słowian zabierających przestrzeń Ŝyciową, która miała się naleŜeć Niemcom jako narodowi panów, (Herrenvolk). Doktryna ta zawierała wyraźne koncepcje rasistowskie, nacjonalistyczne oraz lewicowe. Zadedykował ją, równieŜ odsiadującemu wyrok, swojemu osobistemu sekretarzowi Rudolfowi Hessowi, który jako jedyny w Landsbergu niezmordowanie był gotów o kaŜdej porze przerwać karty, przyjść i go wysłuchać. 20 grudnia 1924 roku, po zaledwie 9 miesiącach na mocy generalnej amnestii Hitler został wypuszczony na wolność. Po przedterminowym zwolnieniu z więzienia skupił wokół siebie grono ambitnych i bezwzględnych współpracowników takich jak Goering, Goebbels, Hess i Himmler. Gadając, wykorzystywał czas niemal wyłącznie na rozbudowę terenowych oddziałów partii, która w lutym 1925 roku odzyskała prawo legalnego działania i w wyborach w maju 1928 roku zdobyła 12 miejsc w parlamencie. Dwa lata później NSDAP poparło 6 milionów wyborców, co dało jej aŜ 107 mandatów. Za honoraria z wydania Mein Kampf Hitler kupił willę w Obersalzbergu, co uczcił dwudniowym wystąpieniem wśród miejscowej ludności, okrutnie ich dziesiątkując, co mimo doskonałej pogody wyjaśnił nieustannie padającym deszczem. 7 kwietnia 1925 roku zrzekł się, (w dosłownym znaczeniu tego określenia) obywatelstwa austriackiego zostając bezpaństwowcem juŜ po półgodzinnym przemówieniu. Wkrótce po tym utworzona została Hitlerjugend, paramilitarna organizacja mająca sprawować połączony ze szkoleniem wojskowym nadzór polityczny nad młodzieŜą oraz Sztafety Ochronne, czyli SS. Była to formacja przeciwstawna SA kierowana od 1929 roku przez niejakiego Himmlera, wcześniej właściciela motocykla oraz kurzej fermy noszącego w partii przydomek Himmler– gnój. W 1926 roku Hitler ostatecznie uporał się z miłosnym dramatem puszczając go w niepamięć, (przez niejedzenie mięsa i przejściu na dietę bogatą w margarynę) po czym dopisał drugi tom Mein Kampf juŜ jako jarosz. W październiku 1928 roku poznał 17– letnią pomocnicę fotografa Ewę Braun i ona właśnie stała się jego wymarzoną towarzyszką Ŝycia, poniewaŜ niedosłyszała i gotowa była słuchać nawet jego powtórek z przemówień. Po opublikowaniu swojej ksiąŜki, przystąpił do działania. Mianował Goebbelsa szefem okręgu Berlin, zmienił dowódcę brunatnych koszul, a Heinricha Himmlera, uczynił swoim zastępcą w SS. W roku 1927 Hitler wykończył ostatecznie głównego rywala na stanowisko szefa partii, niejakiego Gregora Strassera, bawarskiego aptekarza i kierownika gorzelni, szerzej znanego jako autora pracy doktorskiej pt. „Zasięg, znaczenie i hodowla w Niemczech buraka cukrowego”. Wkrótce po wyjściu z więzienia Hitlerowi sprawnie udało się odbudować podzieloną podczas jego nieobecności na kilka niewielkich ugrupowań partię a nawet przyciągnąć do niej rzesze nowych zwolenników. Zabiegał teŜ ponownie o wsparcie pośród przemysłowców Nadrenii i Zagłębia Ruhry. Początek mającego miejsce w 1929 roku, wielkiego kryzysu gospodarczego otworzył przed nim nowe moŜliwości. Rozwijane w jego licznych przemówieniach wizje zlikwidowania bezrobocia, poprawy sytuacji gospodarczej kraju a wreszcie przywrócenia Niemcom pozycji światowego mocarstwa zyskiwały coraz większe poparcie wśród szerokich kręgów społeczeństwa w miarę jak roztrzaskiwał jedną mównicę za drugą waląc w nie pięściami. Władza, której nie udało mu się zdobyć na drodze zamachu stanu, stała się jego udziałem w rezultacie demokratycznych wyborów. Przeprowadzone w 1932 roku wybory do parlamentu przyniosły partii nazistowskiej znaczące zwycięstwo. Poparcie kilku drobniejszych partii pozwoliło Hitlerowi na zdobycie niezbędnej do utworzenia rządu większości i objęcia 30 stycznia 1933 roku urzędu Kanclerza Niemiec. Po

przejęciu tej funkcji przystąpił do bezwzględnej rozprawy z opozycją, zdobywając w krótkim czasie władzę absolutną. Zniszczenie w państwie prawa, wprowadzenie zakazu działania wszystkich demokratycznych organizacji i fizyczne prześladowanie ich zwolenników, których mordowano, więziono bądź zmuszano do emigracji, stanowiły początek państwa nazistowskiego. W przeciągu jednego roku dokonano ujednolicenia – wszystkie kluczowe pozycje zostały obsadzone na nowo ale wyłącznie hitlerowcami. Działalność wszystkich partii politycznych, poza jego własną została zakazana a przeciwnicy nowego reŜimu byli mordowani lub zamykani w obozach koncentracyjnych, jakie stworzył dla niewygodnych obywateli. Hitler przystąpił teŜ do otwartego łamania postanowień traktatu wersalskiego i rozpoczął wdraŜanie programu intensywnych zbrojeń, który stając się kolejnym kołem zamachowym całej niemieckiej gospodarki zapewnił rzeszom bezrobotnych nowe miejsca pracy, przyczyniając się jednocześnie do wzrostu potęgi militarnej Niemiec. Hitler bez przerwy chlubił się swoim frontowym doświadczeniem oraz okazywał jawne wręcz lekcewaŜenie utytułowanym generałom, których obciąŜał winą za klęskę Niemiec w I Wojnie Światowej powołując na ich miejsce swoich własnych faworytów. W tym czasie Niemcy przeŜywały powaŜny kryzys gospodarczy wywołany krachem na giełdzie Nowojorskiej, jaki miał miejsce 29 października 1929 roku. Prócz tego Niemcy były po I Wojnie Światowej podzielone na siedemnaście niewielkich państewek. A ponadto w wyniku traktatu wersalskiego nałoŜono na nie olbrzymie, sięgające pięciu milionów marek odszkodowania wojenne. Nękane gigantycznym bezrobociem oraz olbrzymią inflacją społeczeństwo niemieckie popadało w coraz większą nędzę. Coraz częściej zdarzały się wypadki samobójstw dla ratowania najbliŜszych przed nieuchronnym głodem. Przeprowadzone w takich właśnie warunkach wybory dały nazistom przewagę w nie przygotowanym na jego przemówienia parlamencie. Kiedy wezwano pośpiesznie stolarzy i uporano się z uszkodzonymi blatami, było juŜ za późno na demokrację. Hitler parlamentarzystów po prostu zagadał obejmując w posiadanie Niemcy. Nie było to co prawda państwo kwitnące, lecz jednak państwo. Niemcy po zakończonej klęską I Wojnie Światowej utraciły terytoria, które naleŜały do nich w 1914 roku a kraje zwycięskie nie chcąc dopuścić do ich ponownego wzmocnienia militarnego zdecydowały o ograniczeniu im sił zbrojnych. Wielu Niemców buntowało się przeciwko takiemu stanowi rzeczy a najgłośniej Hitler, poniewaŜ jako obywatel z kilkunastodniowym staŜem, posiadał motywację i energię godną tylko nuworyszów. Kiedy Hitler doszedł do władzy absolutnej, coraz większą popularność zyskiwały głoszone przez niego hasła o konieczności odzyskania dawnych ziem, przejęcia obszarów państw sąsiednich, na których Ŝyła ludność niemieckojęzyczna, czyli od razu gotowa do słuchania przemówień nie poprzekręcanych przez tłumaczy, oraz odbudowy potęgi wojskowej Niemiec, aby mieć silne środki do zdobywania kolejnych odbiorców. W listopadzie 1931 roku jego kochanka i jednocześnie siostrzenica Geli Raubal popełniła samobójstwo, zorganizowane przez zawsze pomocnego Himmlera. Popełniła je, (według wersji oficjalnej) ze względu na nieodwzajemnioną miłość Wodza czyli, (wersja prawdziwa) zaszła w ciąŜę z przygodnie poznanym malarzem, notabene Ŝydem. To ostatnie przebrało, i tak zawsze elastyczny kredyt zaufania, jakiego jej Adolf wspaniałomyślnie w przeszłości udzielał. Hitler dobrodusznie wybaczał jej liczne wcześniejsze zdrady lub nie wybaczał tylko wszczynał awantury i zamykał ją w areszcie domowym. Postępował w zaleŜności od nastroju, sytuacji społecznej konkurenta oraz tego co konkurent miał do powiedzenia. Geli nie mogąc opuszczać domu według własnego uznania i tym samym swobodnie zaspokoić

popędów jakie jej młode ciało nieustannie zŜerały, Ŝyła w ustawicznym strachu, atmosferze podejrzeń, słowem przeŜywała gehennę nieustannie szpiegowana przez zazdrosnego Hitlera lub kogoś z jego ludzi. Poza tym perwersyjne przejawy miłości wuja, (to osobny temat, którego specyfiki ze względu na zdrowie psychiczne czytelników nie sposób tu zamieścić) rujnowały w błyskawicznym tempie jej młodą psychikę. Aby więc w zamknięciu nie oszaleć Geli rozsmakowała się w turbulentnych romansach ze słuŜbą domową, aby chociaŜ w ten sposób dać upust rozpierającym ją uczuciom. Uczuciami, miłością oraz naturalnie ciałem obdarzała sprawiedliwie niemal cały świat. Niemal, poniewaŜ Hitler był jedynie wyjątkiem potwierdzającym regułę. Najbardziej znaną historią z tamtego okresu była awantura jaka wybuchła, kiedy Hitler zastał Emila Maurice’a podczas kopulacji z Geli. Dwie rzeczy wówczas go zdenerwowały, to Ŝe Geli szczytowała oraz fakt, Ŝe Emil był jego szoferem. To drugie jakoś strawił, lecz nie mógł wybaczyć im tego pierwszego. Zabronił mu więc zatem wchodzenia do swojego domu. PoniewaŜ jednak Geli nadal była chętna, Emil nie dał się tak łatwo spławić i odparł, Ŝe jeśli Hitler go wyrzuci pójdzie do Frankfurter Zeitung i opowie wszystko co wie. PoniewaŜ wiedział duŜo, prócz Geli otrzymał jeszcze dwadzieścia tysięcy marek, które przeznaczył na zakup wymarzonego sklepu zegarmistrzowskiego oraz oficjalny awans z szofera na osobistego ochroniarza, czyli człowieka od mokrej roboty. Od tamtej pory Hitler zawsze zabierał go ze sobą jeśli chodziło o jakieś brudne sprawy. Wracając do samobójstwa, Hitler nauczony dotychczasowymi doświadczeniami na niezgłębionych tak do końca sprawach uczuciowych, w swojej dobroduszności zapewne wybaczyłby malarzowi z Linzu zbezczeszczenie „jego” Geli mając nadzieję, Ŝe w końcu szczęście uśmiechnie się równieŜ i do niego. Zapewne wybaczyłby równieŜ fakt, Ŝe nie tylko kochankiem lecz malarzem tamten był lepszym od niego. Chęć wyjścia za mąŜ za malarza, równieŜ była do wybaczenia lub przynajmniej do przedyskutowania. Nie mógł jednak wybaczyć malarzowi jego narodowości oraz faktu, Ŝe w piecyku Geli rośnie w połowie koszerne ciasto nie będące tak w zasadzie jego. Urodziny tego dziecka byłyby dniem w którym dobiegłaby końca jego polityczna kariera i stąd wzięły się bezpośrednie powody, dla których Geli Raubal musiała popełnić samobójstwo. W 1932 roku Hitler przegrał wybory prezydenckie z ówczesnym prezydentem Hindenburgiem ale otrzymał w nich aŜ 40 procent głosów. Zapowiadając „dynamiczne zmiany” i „odejście od szarej rzeczywistości” bardzo szybko zdobył jeszcze szersze poparcie społeczeństwa. JuŜ w 1932 roku partia Hitlera posiadała najwięcej reprezentantów w niemieckim parlamencie. Jednak wraz z postępującą poprawą sytuacji gospodarczej naziści zaczęli tracić głosy wyborców, poniewaŜ obywatele woleli dobrobyt niŜ puste gadanie. 31 lipca 1932 roku NSDAP zwycięŜyła w wyborach do Reichstagu, jednak z braku absolutnej większości, zapewniającej realne dojście do władzy Adolf Hitler ponownie zmuszony został do zabiegania o względy kapitalistów. Przed zupełnym bankructwem uratowali wówczas jego partię tacy ludzie jak: Eduard Hilgard, (towarzystwo ubezpieczeniowe Alianz), Friedrich Reinhart, (Commerz und Privatbank AG), Emil Mayer, (Dresdner Bank), Henri Deterling, (dyrektor generalny koncernu paliwowego Royal–Dutch–Schell), Kurt von Schroeder, (współwłaściciel banku Steina), Schacht, Krupp, (bardziej znany jako król armat właściciel połowy Niemiec), Voegler, (prezes koncernu Bosch), Funk, oraz Schnitzler, (dyrektor IG Farbenindustrie). Mając jeszcze świeŜo w pamięci nieudany pucz monachijski Hitler nie chciał zdecydować się na kolejną, siłową próbę przejęcia władzy. Kiedy w 1933 roku partia konserwatystów uległa rozłamowi Kanclerz Franz von Papen zaproponował nazistom utworzenie koalicji. W ten właśnie sposób 30 stycznia 1933 roku otrzymując mandat z

rąk prezydenta Republiki Weimarskiej Paula von Hindenburga Adolf Hitler, jako przywódca najsilniejszej partii w Niemczech urzeczywistnił swoje marzenia zostając kanclerzem Niemiec. Zaledwie w przededniu nominacji uzyskał formalnie obywatelstwo Niemieckie, poniewaŜ wcześniej był juŜ wspomnianym bezpaństwowcem. Bardzo szybko przy współpracy Hessa, Himmlera i Goeringa stworzył sprawny aparat terroru i prześladowania przeciwników politycznych. Z okresu przełomu wieków pochodziły mity o aryjskiej krwi, jako podstawie przezwycięŜającej wszystkie klasowe przeciwieństwa niemieckiej wspólnoty narodowej (Volksgemeinschaft), roszczenie do odgrywania wiodącej roli politycznej w świecie, Ŝądanie przestrzeni Ŝyciowej na wschodzie oraz eliminacji Ŝydów. Nawet juŜ wcześniej paragraf aryjski, wykluczający Ŝydów z członkostwa, funkcjonował w licznych niemieckich zrzeszeniach i stowarzyszeniach. JuŜ w okresie drugiego cesarstwa oraz Republiki Weimarskiej prekursorzy rasizmu głosili tezy, które po roku 1933 stały się doktryną państwową i prawem. Hitler utrafił swoimi hasłami w ducha czasu i znalazł posłuch u mas. Uzyskał teŜ wsparcie duŜej części rządzących elit w państwie i gospodarce, które były zdania, Ŝe jego panowanie w najlepszy sposób zagwarantuje im realizację własnych interesów, spychając jednocześnie na bok „czerwonych”. Hitler bardzo łatwo zlikwidował demokrację, poniewaŜ było zbyt mało ludzi gotowych do jej obrony oraz odpornych na jego przemówienia. W marcu 1933 roku a więc dwa miesiące po przejęciu pełni władzy, utworzył pierwszy obóz koncentracyjny w Dachau, poniewaŜ więzienia były juŜ przepełnione. W 1933 roku poŜar Reichstagu dał mu pretekst do delegalizacji Komunistycznej Partii Niemiec, dzięki czemu zyskał, przy wykorzystaniu słabości niemieckiej konstytucji, dającej kanclerzowi moc wydawania dekretów, władzę dyktatorską. Nazizm stał się tym samym oficjalną doktryną III Rzeszy. W tym samym roku Hitler utworzył ministerstwo propagandy obsadzając na jego czele Josepha Goebbelsa, autora kilku nie wydanych ksiąŜek oraz nie sfilmowanego scenariusza. Po roku 1933 obok dzielnicy rządowej utworzył główną kwaterę główną aparatu terroru państwa i partii. W 1936 roku połączył je równieŜ organizacyjnie. Himmler urzędował od tego momentu jako Reichsfuhrer SS i Szef Policji Niemieckiej. W 1939 roku zespolił Gestapo i policję kryminalną ze SłuŜbą Bezpieczeństwa SS – SD w ramach Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy, (RSHA). Głównym zadaniem Urzędu był nadzór nad przeciwnikami politycznymi. SD pod kierownictwem wyrzuconego z marynarki Reinharda Heydricha, wykorzystując spis ludności, załoŜyła kartoteki Ŝydów i Ŝydowskich organizacji w kraju i za granicą. W 1936 roku SD naciskała na Aryzację oraz przymusową emigrację. Referat Ŝydowski Gestapo opracowywał wraz z właściwymi resortami Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ministerstwa Sprawiedliwości projekty wrogich Ŝydom ustaw. Kiedy po śmierci w 1934 roku Hindenburga Hitler został prezydentem, natychmiast ogłosił się jedynym Wodzem, (Fuhrerem) III Rzeszy. Zleceniami państwowymi odwdzięczył się wcześniejszym sponsorom: Friedrich Krupp AG, IG Farbenindustrie, Mannesmann AG, Siemens, AEG, oraz Rochling. Pierwszymi decyzjami nowego kanclerza były remilitaryzacja Niemiec oraz przywrócenie poboru do wojska. W czasie sierpniowego kongresu NSDAP Hitler wprowadził w Ŝycie tzw. Ustawy Norymberskie. Zawierały one między innymi całkowity zakaz zawierania małŜeństw pomiędzy Aryjczykami i nie–Aryjczykami, a juŜ 21 grudnia 1935 roku wszyscy lekarze pochodzenia Ŝydowskiego musieli odejść z pracy w szpitalach niemieckich. Wkrótce po tym, wyodrębnił, dowodzone przez Himmlera oddziały SS, czyniąc z nich swoją osobistą gwardię oraz przyznał im większą niŜ poprzednio samodzielność. Kiedy stwierdził, Ŝe w kierownictwie SA pojawiła się opozycja bez dalszej zwłoki

się z nią rozprawił. Poprzez aresztowania i rozstrzelania usunął z partii kilkuset nazistów likwidując w sposób ostateczny oddziały SA. Okazja ku temu nadarzyła się, kiedy pewien młody Ŝyd, którego rodzice zostali deportowani do Polski, zastrzelił w ParyŜu niemieckiego dyplomatę. Zabójstwo to posłuŜyło 30 czerwca 1934 roku jako doskonały pretekst do pogromu, (noc długich noŜy) jakiego w Niemczech nigdy nie było. Rzekomo spontaniczny protest był akcją zorganizowaną przez NSDAP. Członkowie SA i SS w ubraniach cywilnych podpalali w całych Niemczech synagogi i niszczyli Ŝydowskie sklepy. Bezkarnie dopuszczano się tej nocy podpaleń, zniszczeń, grabieŜy, gwałtów, mordów oraz zabójstw. Policja przyglądała się temu bezczynnie i nie interweniowała. StraŜ poŜarna wkraczała jedynie tam, gdzie ogień zagraŜał innym budynkom. Tej nocy Hitler zamordował równieŜ samego „starego towarzysza” Ernsta Rohma, jedynego człowieka, z którym był na ty. Rohm był równieŜ jedynym, który zawsze traktował Hitlera z góry, doskonale pamiętając, Ŝe w dowództwie VII okręgu Reichswehry Adolf Hitler był w oddziale politycznym jego płatnym konfidentem. To była dla Hitlera pracowita noc, poniewaŜ nie ograniczał się jedynie do wydawania rozkazów. Do Rohma, bowiem wybrał się wraz z ochroniarzem Emilem Maurice’m osobiście. Śpiącego w hotelu Hauselbauer Rohma, Emil natychmiast zastrzelił, a zaraz po tym jeszcze ciepłemu nieboszczykowi Hitler oznajmił, Ŝe jest aresztowany. Potem obydwaj udali się zastrzelić szefa SA, Edmunda Heinesa, któremu notabene niemal udało się zastrzelić Hitlera. Niemal, poniewaŜ Emil był szybszy i zastrzelił go pierwszy ratując Hitlerowi Ŝycie. Hitler Emilowi się odwdzięczył strzelając do niego kiedy tamten napełniał opróŜniony magazynek. Zawsze uwielbiał załatwiać za jednym razem dwie sprawy, więc był podwójnie zadowolony, Ŝe ma problem Emila i Geli od razu z głowy. Zaraz po tej krwawej czystce Hitler stworzył i wprowadził w Ŝycie kastowe państwo faszystowskie. Dawną SA zastąpił Sicherheitdienst (SD), którą powierzył odpowiedzialnemu równieŜ za obozy koncentracyjne Himmlerowi. W marcu 1935 roku odrzucił „dyktat wersalski” jak określał traktat wersalski oraz wszelkie ograniczenia rozwoju niemieckich sił zbrojnych. W tym teŜ celu poprzez wprowadzenie powszechnej słuŜby wojskowej przemianował stutysięczną Reichswehrę na nowy, znacznie liczniejszy Wehrmacht. 5 sierpnia 1935 roku na kongresie NSDAP w Norymberdze, zapewniał zebranych, Ŝe w przyszłym tysiącleciu Ŝycie Niemców ulegnie zasadniczej przemianie. Entuzjastycznie przyjęty przez naród, triumfował przemawiając bez końca. Plebiscyt wykazał, Ŝe opowiedziało się za nim aŜ 38 milionów Niemców, a więc zaledwie 9 procent obywateli odrzucało jego propozycje. Jeszcze w 1936 roku powierzył zadanie stworzenia tajnej policji Gestapo, niejakiemu Reinchardowi Heydrichowi, a w październiku 1936 roku Himmler otworzył masową produkcję czystych rasowo Niemców. W tym samym roku Hitler rozpoczął realizację swojego zamysłu przywrócenia Niemcom mocarstwowej pozycji wkraczając do Nadrenii. Dwa lata później przyłączył do Niemiec swoją starą ojczyznę Austrię oraz stanowiące część Czechosłowacji Sudety. Wkrótce rozciągnął swoją władzę ponad całymi Czechami. Antysemityzm dostarczył Niemcom demagogicznej formuły, która według nich wyjaśniała wszelkie społeczne niedomagania. Po tym okresie, gdy juŜ raz udało się przeforsować tezę, Ŝe wszystkiemu winni są Ŝydzi, wystarczyło napiętnować jako Ŝydowskie niepoŜądane idee, osoby lub instytucje, aby usprawiedliwić wszelkie podejmowane przeciwko nim kroki. W tym kontekście marksizm, demokracja parlamentarna, Liga Narodów czy teŜ socjaldemokracja uwaŜane były za Ŝydowskie wynalazki. Czy to się tyczyło pogardy dla nowoczesnej sztuki i literatury, czy teŜ kryminalizacji partii demokratycznych i związków zawodowych – uzasadnienia

dostarczały zawsze hasła antysemickie. Gdy nikt nie mógł juŜ publicznie sprzeciwić się Hitlerowi z rozmachem rozpoczął realizację dwóch celów, ku którym zmierzał od początku: walki przeciwko Ŝydom i przygotowaniom do wojny zaborczej. W celu psychologicznego przygotowania niemieckiej opinii publicznej do norymberskich ustaw rasowych odbywały się nie tylko manifestacje. Aby wywołać wraŜenie, iŜ to sama ludność Ŝąda interwencji, NSDAP organizowała kampanie polegające na ustawianiu w całych Niemczech tablic z zakazami ostrzegającymi Ŝydów przed wstępem do restauracji, parków oraz całych miejscowości. Wprowadzona 15 września 1935 roku ustawa o obywatelach Rzeszy, (Reichsburgergesetz) uczyniła z Ŝydów obywateli drugiej kategorii. śydowska rodzina zatrudniająca chrześcijańską pomoc domową mogła być sądzona z powodu hańby rasowej, podobnie jak para, która obeszła ustawę poprzez zawarcie małŜeństwa za granicą. Nowe ustawy tworzyły podstawę dla niezliczonych dalszych rozporządzeń, zarządzeń i posunięć, poprzez które państwo nazistowskie krok po kroku pozbawiało niemieckich Ŝydów wszelkich praw oraz odbierało im podstawy egzystencji. Ustawa o ochronie krwi wywołała falę masowego donosicielstwa. Po odbyciu ustawowej kary, skazanych automatycznie wywoŜono do obozów koncentracyjnych. Norymberskie ustawy rasowe, które negowały ideę europejskiego oświecenia o równości wszystkich obywateli wobec prawa były jedynie wstępem do właściwych prześladowań. Swój pierwszy punkt kulminacyjny tendencja ta osiągnęła 9 listopada 1938 roku podczas Nocy Kryształowej, (Reichskristallnacht), czyli zorganizowanego przez państwo pogromu, połączonego z konfiskatą własności Ŝydowskiej po którym ponownie nastąpiła fala zaostrzonych antyŜydowskich ustaw. Ludzie, których rodziny od wieków były osiedlone w Niemczech, opuszczali swoją ojczyznę, lecz bezpieczni byli jedynie ci, którzy uciekli za ocean. 12 listopada 1938 roku pod przewodnictwem Goeringa w Ministerstwie Lotnictwa Rzeszy odbyło się posiedzenie, na którym podjęto decyzję o dalszych posunięciach, których celem było pozbawienie praw Ŝydów niemieckich. Postanowiono forsować wywłaszczanie, przymusową sprzedaŜ i emigrację. Za szkody, które im wyrządzono ofiary pogromu musiały jeszcze płacić. Podczas tej Aryzacji szczególnie wzbogacili się Fritz Riess, wcześniej drobny przemysłowiec, za współpracę z Gestapo dochrapał się stołka w zarządzie Commerzbanku, Hans Joachim Goetz, esesman, który później został członkiem rady nadzorczej Deutsche Banku i prezesem firmy papierniczej Pelikan, Eberhard Taubert, esesman i kierownik NSDAP w Berlinie, później został dyrektorem prezesa Riessa oraz Rudolf Thiessmann, działacz NSDAP, późniejszy kierownik koncernu Horten. W dniu 30 stycznia 1939 r. Hitler groził w Reichstagu na wypadek wojny, (którą jeszcze w tym samym roku miał rozpocząć) zniszczeniem Ŝydowskiej rasy w Europie. Jeszcze w lipcu 1936 roku wysłano do obozu koncentracyjnego w Dachau pierwszą grupę Cyganów a w sierpniu tego roku rozpoczęły się masowe aresztowania świadków Jehowy. Do chwili wybuchu w 1939 roku wojny, działały obozy koncentracyjne równieŜ w Sachsenchausen, Buchenwaldzie, Flossenburgu, Ravensbruck i Mauthausen. Hitler konsekwentnie zmierzał do realizacji swojego głównego celu, czyli stworzenia przestrzeni Ŝyciowej dla narodu niemieckiego, który w jego planach miał liczyć w przyszłości 250 milionów obywateli. Zachodnie mocarstwa przyglądały się bezczynnie rozszerzaniu się potęgi Niemiec. Dopiero atak Niemiec na Polskę 1 września 1939 roku skłonił Francję i Wielką Brytanię do wypowiedzenia Niemcom wojny. Niestety tylko wypowiedzenia. Opieszałe i niepojęte w rzeczywistości Ŝadne inne działania aliantów nie mogły bowiem powstrzymać Hitlera. Następne ataki na kraje zachodnie równieŜ zakończyły się pełnym sukcesem hitlerowskich Niemiec.

W 1940 roku Niemcy podbiły Danię, Norwegię, Belgię, Holandię oraz Francję, a w następnym roku zajęły Grecję oraz Jugosławię. Po kilkuletnich, najintensywniejszych zmaganiach, w 1946 roku III Rzesza podbiła całą Amerykę Południową, Europę oraz północną część Afryki. Po sześciomiesięcznej wiosennej ofensywie w 1947, równieŜ USA i Kanadę. Do roku 1950 władza Hitlera obejmowała w pełni trzy główne kontynenty, (Europa, obie Ameryki i Afryka) oraz duŜą cześć Azji. Zaraz po II Wojnie Światowej nastąpiły niczym juŜ nieskrępowane rządy imperialnych hitlerowskich Niemiec nad całym cywilizowanym światem. W okresie swoich rządów naziści wymordowali blisko dziewięćset milionów ludzi i niepodzielnie władali Ziemią przez niemal osiemdziesiąt następnych lat. Ich panowanie trwało, nieprzerwanie aŜ do 2022 roku, kiedy to nastąpił M–day oraz późniejsze konflikty i upadek III Rzeszy...”

***

TuŜ po czternastej byli juŜ tak głęboko w mieście jak się tylko dało. Przedzierając się przez gęstniejący w centrum tłum zmierzali do dzielnicy w której Nazwisko wynajmował mieszkanie. Im bliŜej jednak byli celu, tym wolniejsza stawała się ich mozolna wędrówka, poniewaŜ coraz częściej musieli się przepychać. Walcząc łokciami o kaŜdy metr uporczywie pokonywali przecznicę za przecznicą. Mając jeszcze całkiem świeŜo w pamięci instrukcje Uli dotyczące zawierania znajomości z czasowcami nie reagowali na zaczepki ludzi, których przedzierając się nieumyślnie potrącali. Tych, którzy potrącali ich, równieŜ ignorowali, chociaŜ ręce same rwały im się do napierających zewsząd rozhisteryzowanych gardeł. Kiedy w pewnej chwili wydostali się z kolejnej zatłoczonej ulicy z zaskoczeniem stwierdzili Ŝe zamiast skrzyŜowania i kolejnej ulicy, znajdują się na obszernym placu. Ten jednak, równieŜ był wypełniony do ostatniego metra i na domiar złego, znajdujący się na nim tłum był gęsty jak jeszcze nigdy wcześniej. – Mam dość stary. – westchnął Bert wymownie opuszczając ręce. – Wpadliśmy jak śliwki. – przyznał Ned nie widząc wyjścia z placu. – Nie ma co, utknęliśmy na dobre. – Co zatem? – W Ŝyciu się stąd nie wydostaniemy. Musimy po prostu przeczekać. – Czas to jedyna rzecz, człowieku której nie mamy. – zauwaŜył Bert kwaśno. – Wiem o tym. Jeśli chcesz moŜemy nie tkwić tu bezczynnie tylko raz dwa przedzierać się z powrotem. Za jakieś dwie, trzy godziny wydostaniemy się i... będziemy dokładnie tam gdzie byliśmy dwie, trzy godziny temu. Więc... – Dobra, rozumiem. Więc co robimy? – Skoro juŜ tu tkwimy, posłuchajmy co nasz człowiek ma do powiedzenia. – odparł Ned wskazując oczami gestykulującą sylwetkę walącego raz po raz w mównicę Hitlera. – śartujesz? – Skąd? – Wolałbym gdzieś usiąść i zapalić. – Ja teŜ. Rozejrzeli się ale nawet nie zdołali wydobyć rąk z kieszeni, poniewaŜ tłum się nagle ścisnął.

– śyjesz? – rzucił Ned kiedy omal go nie zgniotło. – Jeszcze. – No to dobra. – stwierdził pakując jakiemuś człowiekowi palec w oko. A kiedy tuŜ przy nich zrobiło się luźniej dodał. – No więc dobra, posłuchajmy go. Ned pokiwał przecząco głową wyciągając z kieszeni papierosy. – Masz jakiś ogień? – zapytał Berta. – Wjebało mi zapałki. – To niedobrze, bo moje stratował motłoch... – Ciiiiii. – dobiegło z boku. Odwrócili głowy i ujrzeli w najwyŜszym stopniu podenerwowanego jegomościa, któremu najwyraźniej nie w smak było jakiekolwiek zakłócanie przemówienia Wodza. Widząc jego hipnotyczne spojrzenie, podniecone policzki i wyraz najwyŜszej koncentracji na twarzy, zgodnie wzruszyli ramionami i wsłuchali się w głos przemawiającego z nie zapalonymi papierosami w ustach. – ...Ŝyd nigdy nie stworzył Ŝadnej cywilizacji, choć zniszczył ich setki. Nie posiada Ŝadnej własnej twórczości, na którą mógłby wskazać. Wszystko ukradł. Obcy ludzie, obcy robotnicy, zbudowali mu jego świątynie. To obcy stworzyli i pracowali dla niego i to obcy przelewali za niego krew. śyd nie ma Ŝadnej własnej sztuki. Kawałek po kawałku, ukradł ją innym narodom. Nie potrafi nawet zachować tych cennych rzeczy, które inni stworzyli... – śe go tak piąstki nie rozbolą! – westchnął Bert po dłuŜszej serii tak silnych uderzeń, Ŝe aŜ zadygotała mównica. – Ciii, do licha! – Szzzz. – natychmiast dobiegło kilkanaście kolejnych szeptów oraz syknięć z boku. Bert uspokoił najbliŜszego jegomościa promiennym uśmiechem i ignorując jego mściwe spojrzenie powrócił do obserwacji Hitlera. – Spójrz tylko jak się juŜ nasz człowiek pięknie rozgrzał. – westchnął szturchając Berta łokciem. – Poczerwieniał jak wygłodniały sęp. Jeszcze chwila i z gorąca łeb mu się rozpęknie. – Rzeczywiście. – ten przyznał. – Z tą spoconą grzywką, która mu stanęła na sztorc, naprawdę przypomina sępa. ZauwaŜyłeś jaką gość ma fantastyczną mowę ciała? – mruknął po chwili wskazując oczami Hitlera walącego juŜ obiema pięściami w mównicę. – Hej! – krzyknął radośnie pragnąc nieco rozluźnić słuchaczy stojących z otwartymi ustami, którzy przypominali mu jakieś zahipnotyzowane postacie nie z tego świata. – Niech ktoś z przodu poda mu jakieś rękawice zanim na dobre poodgniata sobie kostki! – Ciiiiii! – Psssst! – Cicho tam! JuŜ ze wszystkich stron jednocześnie rozległy się pełne gniewu syknięcia i niecierpliwe ponaglenia mające sprawić aby Bert zamknął się natychmiast. Ten z dezaprobatą wymienił zdziwione spojrzenia z Nedem, po czym wzruszył ramionami i powrócił do obserwacji juŜ krzyczącego w międzyczasie Hitlera. – ... w ostatecznym rozrachunku tylko Aryjczycy potrafią tworzyć państwa i prowadzić je ku przyszłej wielkości. śyd tego wszystkiego nie potrafi, a skoro nie potrafi, to wszystkie jego rewolucje muszą być międzynarodowe. Muszą się rozpowszechniać jak zaraza. śyd zdąŜył juŜ zniszczyć Rosję, teraz przyszła kolej na Niemcy i wiedziony tym swoim zawistnym instynktom destrukcji, stara się skruszyć narodowego ducha Niemców i skalać ich krew...

– Co to jest narodowy duch? – zapytał Bert jegomościa z boku. – Jak to? – ten z zaskoczenia aŜ wyjął ręce z prochowca. – No wiesz, nie jesteśmy stąd. Rano przyjechaliśmy z tej no... juŜ mam, Bawarii... – Ach, z Bawarii? – Właśnie. Wiesz, stoimy tak sobie z kumplem juŜ dobry kwadrans i słuchamy cudaka, ale tak prawdę mówiąc chwilami zupełnie nie wiem o czym gościu gada... – To waŜne rzeczy. Radzę bardziej się wsłuchać. – ten odparł. – W tym przemówieniu jest głęboki sens... – Być moŜe. Tylko gdyby tak nie wrzeszczał. – westchnął Bert. – No i co jakiś czas przynajmniej, ocierał z gęby ślinę... byłoby cudownie. – uzupełnił Ned. – Brać ich! – rozkazał człowiek w prochowcu. Tłum wokół nich momentalnie zgęstniał i kilkanaście par rąk jednocześnie pochwyciły ich ze wszystkich stron uniemoŜliwiając jakąkolwiek reakcję. Następnie ludzie wokół nich w cudowny sposób się rozstąpili. Nie zdąŜyli jednak zapytać człowieka w prochowcu jak on to zrobił, poniewaŜ nad wyraz sprawnie wywleczono ich w jakąś boczną uliczkę, a zaraz potem kilkanaście par silnych owłosionych rąk wciągnęło ich do wnętrza mrocznej bramy i pod przywództwem człowieka w prochowcu rozpoczęło się jeszcze sprawniejsze katowanie. Pod gradem uderzeń zadanych kastetami, pałkami oraz podkutymi buciorami w ciągu kilkunastu sekund obydwaj stracili przytomność.

***

Utracone w bramie zmysły odzyskali dwie godziny później, kiedy ktoś wylał im na twarze wiadro zimnej i cuchnącej wody. Z okrzykiem obrzydzenia, później równieŜ bólu, z trudem zmusili swoje obolałe ciała do powstania. W poszukiwaniu jakiejś ulgi usiedli opierając się o surową, ceglaną ścianę pomieszczenia w jakim się znajdowali. – Witam serdecznie, meine Herren. – ktoś rzucił ciepło w ich stronę spoza oślepiającego kręgu jaki promieniował ze skierowanej w ich stronę lampki biurowej. – Kto tam, hę? Gdzie my jesteśmy? Ech. – jęknął Ned opuchniętym językiem wymacując wyrwę po wybitych zębach. – OŜ kurwa! – po chwili dodał zaraz z cicha, kiedy nie doliczył się czterech z przodu. – Otto? – ponownie odezwał się głos po czym jakiś kwadratowy człowiek natychmiast wynurzył się zza jasnego kręgu i podnosząc ich z ziemi lekko niczym szczenięta, zaniósł bliŜej biurka. Tam posadził ich na krzesłach bezpośrednio przed oślepiającą Ŝarówką aŜ poczuli bijące od niej ciepło i bezgłośnie zajął pozycję tuŜ za ich plecami. PoniewaŜ nie zrobił tego delikatnie Ned usiłował zaprotestować. – Mógłbyś uwaŜać, klocu... Silne uderzenie jakie natychmiast spadło na jego kark sprawiło Ŝe nie skończył. – Będziecie mówić tylko kiedy ja pozwolę. – ponownie odezwał się głos spoza lampki. – To zasada numer jeden. – Kim jesteś do cholery? Nie wiem nawet o co... auuu! – Ned ponownie jęknął pod wpływem mocnego uderzenia w tył głowy.

– Pozwolicie Ŝe to ja będę zadawał pytania, zgoda? Skinęli posłusznie głowami bezbłędnie odgadując iŜ to jest zasada numer dwa. – Nazywam się obersturmbanfuhrer Klaus Lepke i mam przyjemność gościć was w monachijskiej siedzibie gestapo. – beznamiętnym tonem wyjaśnił im rozmówca. Susząc twarze tuŜ przed Ŝarówką, ponownie skinęli głowami podczas kiedy ten ciągnął dalej. – Myślę, Ŝe na początek porozmawiamy sobie o tym, co wydarzyło się podczas przemówienia Wodza. – Czy...? – Czyli ja będę pytał a wy będziecie odpowiadać, zgoda? – głos podniósł się dobiegając tym razem nieco sponad świetlistego kręgu skąd wywnioskowali, Ŝe rozmówca właśnie wstał. I w rzeczy samej juŜ po chwili tuŜ przed nimi wyłoniła się postać mówiącego. Natychmiast rozpoznali w niej człowieka w prochowcu. Ten zbliŜył swą twarz na kilka centymetrów do twarzy Berta i zapytał. – Co miałeś na myśli mówiąc o oślinionej gębie? – To nie było wcale tak, panie ober... – Bert przerwał, kiedy na znak Lepkego, Otto wykręcił mu rękę i otwierając bez trudu zaciśniętą pięść przycisnął mu rozcapierzoną dłoń do blatu biurka. – Och, ty skuuuur...! – ryknął, kiedy olbrzym najpierw odgiął jego mały palec z trzaskiem go łamiąc a następnie obracając dookoła oderwał go jak skrzydełko od kurczaka. – Nie wolno mnie w Ŝadnym razie zwodzić ani okłamywać. – wyjaśnił Lepke Bertowi nadal patrzącemu z otępieniem na sączącą się krew z kikuta. Sam palec leŜał juŜ w popielniczce a Otto sprawnie owijał mu rękę jakimś przylepcem tamując w kilka chwil krwawienie. – No juŜ dobrze. – nieco niecierpliwym tonem Lepke pochwalił jego pielęgniarskie starania. – Wystarczy. Teraz, kiedy znacie juŜ wszystkie trzy zasady, zapytam jeszcze raz. Z odpowiedzią nie musicie się śpieszyć ale podkreślam, odpowiedź bezwarunkowo musi być prawdziwa. Czasu mamy pod dostatkiem i oczekuję od was wyłącznie odpowiedzi jasnych, zgodnych z prawdą i wyczerpujących. Na początek poproszę o wasze nazwiska? – zapytał tym razem zbliŜając twarz do Neda. – Przegiąłeś Lepke. – ten rzucił mu prosto w twarz. – Ty i ten osiłek... aaaaa... – Ned urwał, kiedy Otto zajął się pośpiesznie jego dłonią. Po minucie w popielniczce były juŜ dwa palce. – Jak sobie chcecie, panowie. – mruknął Lepke wzruszając ramionami. – Palców, przepraszam czasu, mamy tu naprawdę sporo i nikomu, nigdzie się nie śpieszy. No dobrze, jest juŜ późno a wy zapewne jesteście juŜ nieco znuŜeni. Na dziś zatem więc skończymy a wy wypoczniecie w celi. Otto, zaprowadź teraz panów na pokoje. Niech poznają nasze gościnne apartamenty a jutro od samego rana zaczniemy rozmowę od początku. Otto pochwycił ich pod pachy i wyniósł z gabinetu. Stojący na końcu korytarza straŜnik podniósł się ze swojego krzesła i bez słowa otworzył celę. Otto biorąc niewielki rozmach wrzucił ich do środka nie przekraczając nawet progu i obdarzając poŜegnalnym uśmiechem powrócił w milczeniu na korytarz. W zamku szczęknęło i kiedy ucichły jego i straŜnika kroki z korytarza, w celi zapadła kompletna cisza. Bert z trudem uniósł się do pozycji siedzącej i przysunął bliŜej Neda. W milczeniu obrzucili wzrokiem pomieszczenie. Cela wykonana była z czystego betonu. Prostota i surowość pomieszczenia musiała być motywem przewodnim jej natchnionego ascetyzmem projektanta. Z takiej celi byłby dumny bez wątpienia kaŜdy

średniowieczny mnich, który nade wszystko ceniłby sobie brak nachalnego towarzystwa i utrudniających modły wygód. Betonowy kibel, oddzielony od betonowych łóŜek betonowym przepierzeniem stanowił cale wyposaŜenie jej przytulnego wnętrza. Nie było rozpraszających uwagę lokatorów okien, umywalek ani pościeli, jeśli nie liczyć zbrojenia wystającego z jednego łóŜka. Jedynym elementem nie wykonanym z betonu była zwisająca z sufitu Ŝarówka. Znajdowała się tak wysoko iŜ nie było Ŝadnej moŜliwości dostania się do niej z powodu idealnie gładkich, wysokich na pięć metrów betonowych ścian. – Jak z tobą? – odezwał się Bert ukończywszy pełne kontemplacji oględziny celi. – Boli jak cholera. – ten odparł manipulując niezdarnie okaleczoną ręką przy swoim komputatorze. – PomóŜ mi, bo prawie nie mam czucia w prawej dłoni. Bert pochylił się nad jego przedramieniem zasłaniając własnymi plecami Neda od strony widniejącego w drzwiach celi judasza. Aktywując zdrową ręką jego komputator uruchomił w nim jako pierwszy program medyczny. Ten po chwili zrobił to samo dla niego i juŜ po chwili obydwaj znali szczegółową diagnozę. – Mam dwa pęknięte Ŝebra, brak czterech i pół zębów no i ten cholerny palec. – pierwszy zakomunikował Ned otrzymane wyniki. – Jak u ciebie? – Złamane przedramię, górne zęby latają mi jak kastaniety, jest pęknięta rzepka i teŜ palec. Kurwa, minie miesiąc nim odrośnie. A twój? – Trzy tygodnie. – Do diabła, nie moŜemy tyle czekać. W takim jak dziś tempie ten cholerny wyrośnięty, wcześniej nam je wszystkie poodrywa. – A kto wie za co on się weźmie potem? – filozoficznie rzucił Ned. – Wolę nawet o tym nie myśleć w tej chwili. – Święta racja. Zdecydowanie zbyt sprawnie mu to wyrywanie idzie. Musimy stąd spierdalać, Ned. Spierdalać i to szybko. Nie chcę się z nim spotkać z rana. – Bert dodał z ulgą w glosie, kiedy zaczęły w końcu działać zaaplikowane przez program środki znieczulające. – JuŜ się obawiałem, Ŝe ci się tu spodobało i nigdy tego nie zaproponujesz. – Ned rzucił Ŝartem kiedy jego ból równieŜ odszedł w niebyt. – Więc dobra. Myślę Ŝe najlepiej będzie jak wrócimy po prostu na polanę i zaczniemy ten cholerny dzień od nowa? – Dokładnie stary. Dokładnie tak zrobimy. – Potem idziemy do miasta i słuchamy pana Hitlera tym razem z uwagą? – Zgadza się. – śadnego pyskowania? – Absolutnie Ŝadnego. Bez słowa uruchomili transmitery mające ich przerzucić na zewnątrz budynku. – Bert? – rzucił Ned po jakiejś chwili. – Co jest? – Chyba mamy problem. – O czym ty mówisz? Uwaga, dziesięć, dziewięć, osiem... – Bert zaczekaj. – Sześć, pięć... – ten odliczał sekundy pozostałe do transferu. – Bert wyłącz to na chwilę! – Co jest? – ten niechętnie, lecz posłusznie przerwał sekwencję. – Mój transmiter nie działa. – Co takiego? – Chyba musieli coś uszkodzić kiedy mnie skopali w bramie. – rzucił Ned z

rosnącym niepokojem. – PokaŜ to specjaliście, człowieku. – ten odparł pochylając się nad jego ręką. Pogmerał przy niej uruchamiając autotest całego komputatora. – Kurwa ale pech. – westchnął po chwili przyznając partnerowi rację. – Co dokładnie jest nie tak? – zapytał go z rosnącym niepokojem Ned. – Poszły się pieprzyć niemal wszystkie układy transferowe. – Niemal? Dlaczego akurat one. Rany to nie moŜe być prawda. – PrzecieŜ wiesz. – odparł Bert. – Jako najwaŜniejsze, wszczepiono nam je w kości przedramienia a nie w tkankę miękką. Dla bezpieczeństwa, naturalnie. – Naturalnie. – rzucił z rozpaczą Ned. – Niestety, ale tak się nieszczęśliwie złoŜyło Ŝe złamali ci akurat tę kość transferową... – Jakie mamy opcje? – Obwody uległy co prawda odcięciu, lecz naprawią się samoczynnie kiedy tylko kość się zrośnie. To będzie za jakieś eee... siedem, osiem dni, moŜe nawet dwa tygodnie. W zaleŜności od jakości poŜywienia, opieki oraz naturalnie leków... – Ty chyba Ŝartujesz? – Mówię ci jak jest. Mam pocieszać cię i kłamać? – Kurwa, przecieŜ oni mnie tu wykończą zanim ta jebana kość się zrośnie. Bert jedynie wzruszył w odpowiedzi ramionami. – Spróbuj jakoś obejść to, do cholery! – JuŜ obszedłem programując obwody z pomocą drugiej kości. Ale zanim one w ogóle popłyną musi się najpierw zregenerować zniszczony węzeł nerwowy, który odpowiada za transfer. Bez tego musiałbyś czekać półtora miesiąca... – Bert? Ten uniósł wzrok na zmęczone oblicze partnera. – Bert, ja nie wytrzymam z panem Otto nawet tygodnia, a ty gadasz o miesiącach? Zabraknie mi po prostu palców a na dobre Ŝarcie chyba nie ma co tu liczyć, więc...? – Zastanówmy się na spokojnie, bez emocji, zgoda? – Chyba juŜ po mnie, stary. – Daj spokój. Coś się wymyśli, mamy czas do rana. Najpierw ustalmy jakie mamy moŜliwości. – Ja nie widzę ich dla siebie wiele. – Fakty są takie. – Bert ciągnął dalej beznamiętnie. – Nie moŜemy się stąd wyrwać o własnych siłach, no nie ty przynajmniej i nie na razie, ok? – Tyle to juŜ wiem. Co dalej? – Na polanie pewnie juŜ czeka na nas portal, ale wpierw trzeba się do niego dostać, mam rację? – Jak cholera. – Hm, w takim razie eee... coś tam się wymyśli. – Aleś kurwa chłopie plan wygłówkował! Ja pierdolę, normalnie chylę czoła! – szyderczo jęknął Ned. – Wiesz, co? Najlepiej będzie chyba, jak się po prostu prześpimy bo coś czuję, Ŝe bez snu nic ciekawego się nie wykombinuje. – Racja. Intensywne wydarzenia całego dnia oraz kojące wrzaski torturowanych, jakie dobiegały gdzieś z głębi korytarza sprawiły Ŝe usnęli niemal natychmiast.

***

Monachium, Niemcy 29 lipca 1942 Poranek był wyjątkowo rześki. Nawet bardziej niŜ wczorajszy, bowiem strumień lodowatej wody z gumowego węŜa błyskawicznie postawił ich na nogi. Trzęsących się z zimna i ociekających wodą, Otto bez słowa zaniósł wprost do gabinetu. Czekający wewnątrz Lepke uprzejmie skinął głową. – Witam panowie. – rzucił i zaraz zapytał patrząc na nich złośliwie. – Jak się spało? – No cześć Lepke. – rzucił Ned ziewając rozdzierająco w jego stronę. – Bądź aniołkiem i powiedz, Ŝe masz jakąś kawę. – mruknął do niego Bert przecierając ze znudzeniem oczy. – Otto, słyszałeś? Przygotuj natychmiast naszym gościom kawy. – rozkazał uprzejmie Lepke. – Jaką pijecie? – spytał wskazując im dwa wolne krzesła. – Dla mnie zwykła. – odparł Bert. – Tylko nie przesadzaj z dodatkami i nie ma mowy o Ŝadnej szklance czy blaszanym kubku. Ma być w prawdziwej albo sztucznej porcelanie. – Dla mnie mocna, po turecku, ze śmietanką. – rzucił nieco głośniej w stronę Otta Ned zakładając nogę na nogę. Kiedy ten posłusznie zakręcił się przy czajniku obydwaj wymienili zaskoczone spojrzenia. – Zanim woda się zagotuje, moŜe papierosa? – zaproponował Lepke podejmując ich grę w locie. – Dawaj. Z ulgą zapalili kładąc swoje przemoczone papierosy pod Ŝarówką aby nieco wyschły. Lepke obserwując ich w milczeniu cierpliwie czekał. – Jak myślisz, co ten kutas knuje? – w translatorze rozległo się pytanie Berta. Jeszcze w nocy przed zaśnięciem zapobiegawczo przestroili je na komunikację wewnętrzną dostosowując ich zakresy do częstotliwości fal mózgowych, co pozwalało na porozumiewanie się bez słów. – Standardowe zmiękczanie. W sumie nic nowego. – odparł Ned strząsając popiół do znajomej popielniczki. – Chce nas wstępnie podłamać psychologicznie dając do zrozumienia, Ŝe czasu ma do oporu i nie mamy innej moŜliwości jak tylko powiedzieć mu to czego chce, i to nawet słysząc nasze dzisiejsze odpowiedzi, które zapewne nie naleŜą tu do szablonowych. – Jaką metodę my więc wybieramy? – ten zapytał w odpowiedzi. – MoŜe luźną rozmowę, tak Ŝeby za prędko się nie połapał, Ŝe wpuszczamy go w maliny. – zaproponował Ned. – Dlaczego stary? Nie lepiej go wkurwić tak jak wczoraj, szybciutko i od razu? – Myślisz, Ŝe to podziała? – Jasne. Wtedy raz dwa Otto nam dołoŜy, my stracimy przytomność, a poniewaŜ mamy juŜ środki przeciwbólowe zaaplikowane jak naleŜy, szczerze nam to zwisa i za parę minut przynajmniej znów będziemy w celi. – Czyli w punkcie wyjścia, bo na dłuŜszą metę to nic nie da. Jeśli wczoraj wszystko dobrze obliczyłem w ten sposób nie wyrobimy się w czasie bo pozostaniemy bez palców i to grubo przed terminem mojej kości. – O kurwa. To prawda. – stwierdził Bert. – A zatem? – Musimy w inny sposób pograć z nim na zwłokę. – Jak?

– Hm, myślę Ŝe jakoś tak, Ŝeby nas bardziej nie uszkodził. – A więc podyskutujemy? – Dokładnie. – Jaką konkretnie metodę rozmowy masz na myśli? – Zagram mu w przebiegły i podstępny sposób na inteligencji. – Ty mu zagrasz? Co to znaczy? – Najpierw naprowadzę buraka na krzyŜowy ogień pytań tak, Ŝe się nawet nie zorientuje kiedy to się stanie, a następnie dojdzie do wniosku, Ŝe to on mnie naprowadził. Potem, kiedy juŜ będzie wstępnie urobiony, zasypię go stekiem bzdur, których tak szybko nie zweryfikuje. To dobry plan. – Myślisz, Ŝe zadziała? – Na sto procent. Gdzieś czytałem, Ŝe nic tak nie podbudowuje oprawcy jak przekonanie, Ŝe wykończył ofiarę nie brutalną siłą, lecz inteligencją właśnie. – No dobra, skoro twierdzisz, Ŝe tak potrafisz... – Spoko, zaufaj mi. W gadce z burakami jestem wirtuozem. – optymistycznie zapewnił go Ned i zaraz dodał. – Ty natomiast najlepiej niczego nie mów bo jeszcze spierdolisz sprawę. – Jak to? – Ty tylko siedź spokojnie, ucz się i uwaŜnie mistrza słuchaj. – Smakowała kawa? – zapytał uprzejmie Lepke gdy skończyli pić. – Nie wyczułem co prawda, ani ziarnka cukru ale ostatecznie moŜe być. – odparł Ned. – Och najmocniej przepraszam ale sami rozumiecie, w końcu mamy wojnę a ja za nic w świecie nie chciałem kalać sacharyną waszej kawy. – Jasne Lepke. Nie ma sprawy. – uspokoił go Ned z niecierpliwością patrząc prosto w jego oczy. – Zatem, czy moŜemy juŜ zaczynać? – ten podchwycił spojrzenie i zapytał w czasie, kiedy Otto zbierał filiŜanki. – Oczywiście. Pytaj śmiało o co tylko chcesz a powiem ci, co tylko pragniesz wiedzieć. – Och, to miło z twojej strony. – No wiesz, ja równieŜ chciałbym mieć to juŜ za sobą i to jak najprędzej. Pytaj więc śmiało i za nic w świecie nie unikaj trudnych pytań. – Ach, to naprawdę nie będzie nic wielkiego. – odparł Lepke lekcewaŜąco machając dłonią. – Powiedz mi jedynie, co naprawdę robiliście na wczorajszym wiecu, dlaczego nie słuchaliście Wodza z naleŜytą uwagą, oraz z jakich nie pojętych dla mnie powodów nienawidzicie go i spiskujecie przeciwko niemu, czyli państwu. – dodał otwierając akta. – Jeśli chcesz wiedzieć tylko tyle... – zaczął Ned. – Tylko tyle. – potwierdził Lepke. – ...to nie będzie trudne, poniewaŜ w takim razie widzisz... to było tylko małe i niezręczne nieporozumienie jakie nie wiadomo kiedy jakoś samo zaszło. – Doprawdy? – Oczywiście, poniewaŜ w rzeczywistości obydwaj z całego serca uwielbiamy Wodza i nie ma rzecz jasna przeciw niemu Ŝadnego spisku o którym byłoby mi coś wiadomo. – wyjaśnił Ned. – Nie ma. – potwierdził Lepkemu równieŜ Bert przecząco kręcąc głową. – Miałeś się nie odzywać. – upomniał go przez translator Ned. – Nie ma? – Lepke zapytał Neda z udanym zaskoczeniem. – Przyznam ci się, tak między nami oczywiście, Ŝe ja nawet nie wiem co to spisek. – Ned nachylił się i ściszając głos poufałym tonem zakomunikował mu prosto

w oczy. – Ja normalnie nie znam tego słowa. – Hm. – zamyślił się Lepke coś tam sobie notując. – Czy spodziewałbyś się zatem, iŜ sąd uwierzy w to, Ŝe złośliwie komentując wypowiedzi Wodza uwielbiasz go i nie spiskujesz przeciwko niemu? – zapytał ponownie kiedy skończył pisać. – Tak, mógłbym gdybym chciał. – A więc nie chciałeś? – Tego nie powiedziałem. – Powiedziałeś, Ŝe mógłbyś gdybyś chciał. – W tym sensie, Ŝe mógłbym, ale tak nie było. – Wynika więc, Ŝe nie chciałeś? – Dokładnie. – Zatem podsumujmy. Mam tu zanotowane Ŝe mógłbyś ale nie chciałeś. Było więc jak? – Chciałem. – odparł automatycznie Ned. – Ale tak nie było? – upewnił się Lepke. – Nie było, co? – Nie było tego co chciałeś. – Więc myślisz, Ŝe co ja chciałem? – Mógłbyś nie spiskować ale spiskowałeś. – Chwileczkę Lepke. – Ned sięgnął po kolejnego papierosa. – Wyjaśnijmy coś sobie. Nie było spisku więc spiskować nie chciałem. Co zaś do sądu, to mógłbym... – PrzecieŜ, przed chwilą powiedziałeś coś zupełnie przeciwnego. – odparł uprzejmie Lepke. – Zobacz, mam to w protokole. – dodał podsuwając mu pod nos stenogram z przesłuchania. – Chwila. Posłuchaj... to dlatego, poniewaŜ krótko dzisiaj spałem. Nie moglibyśmy zacząć tak od początku zanim ktoś w tym sądzie powyciąga mylne wnioski? – Sąd nad wami wcale się nie odbędzie. – Jak to? Sam mówiłeś, Ŝe... – JuŜ nie ma takiej potrzeby w świetle tego co zeznałeś. – odparł Lepke przypalając sobie papierosa. – Bo widzisz, w czasie wojny unikamy zbędnej biurokracji maksymalnie upraszczając procedurę. PoniewaŜ mam tu twoje przyznanie się do spisku, nie ma w ogóle potrzeby oraz podstaw prawnych aby roztrząsano to jeszcze na drodze sądowej. Zatem jeszcze dziś udasz się wraz z przyjacielem do obozu w Dachau gdzie odbędziecie ustawowo przewidzianą karę. 25 lat za spiskowanie. Zamykam sprawę. – dodał starannie przykładając pieczątkę pod protokołem. – Daj spokój, człowieku. PrzecieŜ ty jeszcze o nasze nazwiska nawet nie zapytałeś. – Och, takie drobiazgi jak personalne formalności zawsze zostawia się na koniec, poniewaŜ z reguły i tak nie mają, jak w waszym przypadku, większego znaczenia. – Jak to? – W obozie przydzielone wam zostaną numery i nikt zapewniam, nie będzie ciekaw jak wcześniej się nazywaliście. Nikt. A tak nawiasem mówiąc, pytałem o to wczoraj, lecz nie chciałeś mi odpowiedzieć. Dziś z kolei temat waszych nazwisk juŜ mnie nawet nie interesuje. – Przepraszam Lepke. – podnosząc nerwowo wskazujący palec wtrącił się do rozmowy Bert widząc, Ŝe przybiera ona z kaŜdą chwilą coraz bardziej niekorzystny obrót. – Tak?

– Słuchaj, jeszcze dwie minuty temu nie wiadomo było co to spisek a ty juŜ nas wysyłasz do odbycia za niego kary? – Dokładnie. – PrzecieŜ ja nawet jednego słowa nie wypowiedziałem. – Twój przyjaciel zeznał juŜ wystarczająco wiele. – On wcale nie jest moim przyjacielem. Ja przecieŜ nawet nie znam tego człowieka. Wczoraj go spotkałem. Widzisz więc, Ŝe to jakieś nieporozumienie. No wiesz jak to jest z nieznajomymi... – No cóŜ, – Lepke poskrobał się po głowie. – ja odniosłem odmienne wraŜenie, ale jak powiadają jestem tylko omylnym człowiekiem. – No właśnie, to pomyłka. Tak jak mówisz. – W takim razie... jak by ci tu pomóc... kiedy sprawa juŜ zamknięta...? – Lepke zamyślił się. – Hm, juŜ wiem. – Tak? – Berta twarz była jedną, wielką nadzieją. – W przypadku uzasadnionych wątpliwości moŜesz wnieść na piśmie odwołanie. – Otto, dawaj papier. Wnoszę. – Och, nie do mnie. – Lepke uniesioną dłonią usadził Otta w miejscu. – Ja tę sprawę juŜ zakończyłem. – Więc do kogo, do cholery mam wnieść te przeklęte odwołanie? – Do komendanta obozu, naturalnie. – I on to rozpatrzy? – Oczywiście. – Kiedy? – Najwcześniej po roku. – Ale...? Jaja sobie ze mnie robisz? – AŜ tyle spraw z reguły czeka w kolejce. – wyjaśnił mu Lepke cierpliwie przebieg obozowej procedury i zaraz dodał z optymizmem. – Ale zwaŜywszy na fakt iŜ przeciętna średnia Ŝycia w Dachau wynosi trzy miesiące, nie sądzę by to na wiele ci się zdało. – Nie moŜesz Lepke mi tego zrobić! Nie moŜesz! – Być moŜe gdybyś miał przypadkiem 10 tysięcy marek, kto wie, moŜe mógłbym nieco popchnąć sprawę odwołania. Masz? – No nie przy sobie. – Szkoda. – stwierdził Lepke zamykając z trzaskiem akta, po czym dodał wstając z krzesła. – No cóŜ twojego nieznajomego przyjaciela nie będę nawet pytał o sprawy finansowe, widząc w jakim stanie znajdują się jego spodnie. – Lepke, tak nie wolno. – Ned zaprotestował. – Ty oceniasz ludzi po ubraniu. A co, jeśli mam pękate konto i szlachetne, lojalne Fuhrerowi serce? – Do widzenia panowie. Otto pomóŜ panom, tego... się zabrać w drogę. Otto podszedł i im pomógł. – To był twój błyskotliwy i przebiegły plan? – w translatorze Neda rozległo się pytanie Berta, kiedy Otto wsadził ich pod pachy i niósł kolejnymi korytarzami do czekającej na dziedzińcu cięŜarówki. – No to piękne dzięki, stary. – Sorry, to nie tak miało być. – ten odparł. – Sorry? Kurwa, sorry? Mogłem juŜ od dawna siedzieć sobie w przytulnej celi i obserwować jak mi rosną palce, ale nie... ech w dupę, zamiast tego dzięki tobie jedziemy właśnie kurwa do obozu... – Posłuchaj... – Ja pierdolę! Jak ja się w to wszystko wpakowałem? – To nie moja wina, człowieku. Sam widziałeś Ŝe ten chuj nie grał ze mną fair.

– Ale to ty zapewniałeś mnie, Ŝe przerobisz go jak buraka! – Bo tak właśnie miało być. – No to wytłumacz mi w jaki sposób prymitywny i nieokrzesany czasowiec przerobił geniusza, jak to było... aha wirtuoza, hę? – No cóŜ, widzisz... Lepke po chamsku naduŜywał trybu przypuszczającego a ja tego... nigdy nie byłem orłem akurat z gramatyki... – Daj spokój, to Ŝałosne i nie chce mi się tego nawet słuchać. – To po cholerę pytasz? – PrzecieŜ do licha muszę się na kimś wreszcie wyładować. – To moŜe zejdź w końcu ze mnie i wyładuj się choćby na Otto? – Otto jest za duŜy, a poza tym to nie on mnie wysłał do obozu. – stwierdził Bert i zaraz dodał. – Jedno jest pewne Ned, następnym razem to ja będę gadał. – Ok.

***

Thompsontown, Mars 30 lipca 2765 – Kwatera Główna Operacji Schmaterling – Pozory, pozory, pozory, generale. – rzucił Jong ze znuŜeniem. – To portery przemieszczając się w czasie muszą uzyskiwać wcześniej drobiazgowe koordynaty czasowo przestrzenne w celu precyzyjnego określenia ich celu podróŜy. – A wahadło nie? – Wahadło jako obiekt samo się nigdzie nie przemieszcza. – odparł Jong. – Obracając się ono jedynie przekracza w sposób względny prędkość światła w pewnych swych fragmentach i jedynie ogniskuje u celu podróŜy owe fragmenty, wytwarzając w tubie, w odpowiednim momencie, odpowiednio silne pole. – Eee? – CóŜ, to nieco bardziej skomplikowane niŜ z porterami. Nie wiem czy jestem w stanie to panu wytłumaczyć. – Niech pan wpierw spróbuje, do cholery. – van Hold rzucił do niego z niechęcią. – Czy z wami naukowcami zawsze się musi tak cięŜko rozmawiać? Czy ja za kaŜdym razem muszę pana uprzejmie prosić o wyjaśnienia? – Co pan ma na myśli, generale? – Skoro armia wywaliła na wahadło taką kupę szmalu, jako jej przedstawiciel mam pieprzone prawo wiedzieć jak to działa, poniewaŜ nasi ludzie nadal się nie odzywają a to właśnie pan wydawał te pieniądze i nie muszę chyba prosić o wyjaśnienie, bo to pan pracuje dla mnie do cholery i w związku z tym nie robi mi pan Ŝadnej, pieprzonej przysługi, tylko współpracuje. Niech pan spróbuje jakoś pokonać swe problemy z wymową, bo czas ucieka nam na dyrdymały i nieubłaganie zbliŜają się finały. – zakończył złośliwie. – Problem nie polega na tym, Ŝe ja nie potrafię tego wypowiedzieć lub opisać, tylko na tym, Ŝe pan tego i tak nie zrozumie. – odparł zgrabnie Jong. – Panowie. – upomniała ich z wyrzutem Uli, a kiedy po dłuŜszej chwili obydwaj przestali morderczo patrzeć sobie w oczy dodała. – Proszę kontynuować, profesorze. – PodróŜe w czasoprzestrzeni są podróŜami w czterech wymiarach, zgoda? – Mhm. – mruknął van Hold. – W czterech wymiarach nasza kochana przestrzeń wygląda zgoła odmiennie od

tej znanej nam trójwymiarowej. Ta subtelna róŜnica powoduje, Ŝe podróŜujący z pomocą wahadła pokonują inną trasę niŜ podróŜujący porterem. – To moŜe by tak jakiś prosty przykład. – rzuciła do niego Uli widząc pogłębiającą się z sekundy na sekundę szeroką bruzdę na szerokim czole generała. – Dobrze, w naszym doskonale znanym trójwymiarowym Układzie Słonecznym planety, księŜyce oraz cała reszta inwentarza porusza się z reguły po elipsach pokonując jakąś tam drogę w jakimś tam czasie. Czy zgodzi się pan ze mną? – Oczywiście, przynajmniej dopóki będzie pan nadal gadał z sensem. – Natomiast gdybyśmy dysponowali takimi moŜliwościami w postaci naszych zmysłów i mogli zaobserwować ten sam Układ Słoneczny ale w czterowymiarowej czasoprzestrzeni, moglibyśmy dostrzec iŜ wszystkie planety, księŜyce itp., poruszają się wyłącznie po liniach prostych. Liniach geodezyjnych, czyli prowadzących z jednego punktu do drugiego po najkrótszej, moŜliwej trasie. – Doprawdy? – jęknął van Hold jakoś nie mogąc sobie wyobrazić takiego Układu Słonecznego. – Tak. Nasze ludzkie zmysły nie pozwalają nam tego zaobserwować ale tak właśnie jest, generale. śeby moŜna było to sobie wyobrazić uproszczę to odejmując po jednym wymiarze. – Co to znaczy, Ŝe pan uprości? – PodróŜ będzie w trzech wymiarach a przestrzeń będzie miała dwa. – Aha. – A teraz wyjaśnię róŜnicę na podróŜowaniu porterem i podróŜowaniu z pomocą młyna. Przypuśćmy, Ŝe moduł transferowy młyna przemieszcza się niczym dajmy na to, międzykontynentalny wahadłowiec. – Czyli? – Ot, leci sobie z jednego kontynentu na drugi po najkrótszej moŜliwej trasie i jeśli pominąć nieistotne w naszym przykładzie start i lądowanie, jest to lot prosty, niczym po linii geodezyjnej, prawda? – Prawda. – Natomiast porter, chociaŜ leci z tego samego punktu do tego samego celu, leci inaczej. – Dlaczego? – PoniewaŜ jego lot wygląda jak poruszający się po powierzchni cień wahadłowca. – Czyli? – Kiedy napotyka na swej drodze, pasma górskie cień podnosi się a kiedy doliny, morza i tak dalej, opada. Czyli podsumowując, cień pokonując tę samą trasę w tym samym czasie, pokonuje w rzeczywistości jednak większą odległość ze względu na nierówności terenu. – Teraz wszystko jasne. – van Hold w końcu się rozpogodził chwytając róŜnicę między trzema a czterema wymiarami. – Stąd się biorą właśnie oszczędności. – rzucił Jong. – To prawda, armia wywaliła na wahadło kupę szmalu, ale gdyby tego nie zrobiła na portery wywaliłaby o wiele więcej, więc juŜ naprawdę nie sprzeczajmy się o to kto tu komu robi przysługę.

***

Dachau, Niemcy 12 sierpnia 1942 Po dwóch tygodniach złamana kość przedramienia była juŜ niemal zrośnięta. Co prawda, Ned nadal nie miał w lewej ręce jeszcze pełni władzy i nie mógł nią normalnie pracować, ale dzięki podskórnemu usztywnieniu jakie zaaplikował mu program medyczny, przynajmniej nie odczuwał juŜ bólu przy kaŜdym poruszeniu ręką i co najwaŜniejsze, obwody transferowe były juŜ zregenerowane w dziewięćdziesięciu pięciu procentach. śycie w obozie koncentracyjnym upływało im w szalonym tempie. Szalonym ze względu na nieustanny pośpiech, ciągłą pracę a w wolnych chwilach nieustającą walkę o przetrwanie. Z wielogodzinnych rozmów, jakie przeprowadzili z translatorami wiedzieli juŜ, Ŝe w okupowanej przez Hitlera Europie istniała niezliczona liczba obozów wszelkiego rodzaju, róŜnej kategorii i wielkości. Były to obozy pracy, obozy przejściowe, obozy jeńców wojennych oraz obozy koncentracyjne wraz z niezliczonymi podobozami, w których trzymano więźniów politycznych z wszystkich europejskich krajów. Nazwy Dachau, Sachsenchausen, Buchenwald, Flossenburg i Mauthausen, Ravensbruck, Natzweiler, Neuengamme, Stutthof i Gross Rosen stały się synonimami strachu oraz przeraŜenia u tej części ludności, która jeszcze do Ŝadnego z nich nie trafiła. Istniały takŜe obozy zagłady, gdzie z samego załoŜenia przy Ŝyciu pozostawał jedynie niemiecki personel wartowniczy i Ŝydowskie komando robocze. Funkcjonowały równieŜ takie, które łączyły funkcje obozów koncentracyjnych i obozów zagłady: Majdanek oraz przede wszystkim Auschwitz. Pierwszą rzeczą, jaka natychmiast po przybyciu przytrafiała się kaŜdemu więźniowi, niezaleŜnie od tego do jakiego obozu trafił, była selekcja obozowa. Selekcja ta decydowała nie tylko o Ŝyciu i śmierci, lecz takŜe o momencie śmierci. Część więźniów była, bowiem mordowana natychmiast po przybyciu, innych natomiast wykorzystywano przed zamordowaniem jako siłę roboczą, aŜ do ich całkowitego, fizycznego wyczerpania. W języku SS nazywano to wyniszczeniem przez pracę. Rzesza Niemiecka wynajmowała swoich niewolników licznym przedsiębiorstwom wielkiego przemysłu za trzy do czterech marek dziennie. Wpływy z tego interesu wynosiły przeciętnie grubo ponad 50 milionów marek miesięcznie. Obozową codzienność w Dachau cechowały niedostateczne oraz podłe wyŜywienie, liche ubranie, najprymitywniejsze zakwaterowanie w barakach, katastrofalne warunki higieniczne, trwające wiele godzin i odbywające się niezaleŜnie od warunków pogodowych apele i nieludzkie traktowanie przez nadzorców. Barbarzyńskie kary, czyli pozbawianie wyŜywienia, cela do przebywania na stójkę, chłosta lub szubienica, tworzyły atmosferę stałego terroru. Poza tym w hierarchii obozowej Ŝydzi plasowali się na samym dnie obozowego społeczeństwa. Po trzech lub maksymalnie sześciu miesiącach takiego Ŝycia więzień ostatecznie tracił siły. JeŜeli nie skonał lub z rozpaczy nie popełnił samobójstwa, był w trakcie siejących strach dodatkowych selekcji oddzielany od innych jako niezdolny do pracy i zabijany zastrzykiem fenolu względnie był zagazowywany. Realną szansę na przeŜycie mieli jedynie ci nieliczni, którym udało się zdobyć jakąkolwiek funkcję w administracji obozowej, lazarecie lub przede wszystkim w kuchni. W Dachau była całodobowa opieka lekarska. Zadaniem obozowych lekarzy SS nie była jednak wyłącznie selekcja napływających transportów do gazu lub do pracy. Większość ich obowiązków obejmował nadzór nad karami chłosty, egzekucjami oraz prowadzenie dla celów wojskowych, w ramach badań nad higieną rasy, całej serii doświadczeń medycznych. W momencie ich przybycia do obozu, w zaawansowany etap wkroczyły śmiałe eksperymenty medyczne na zlecenie przemysłu farmaceutycznego, polegające na stworzeniu krzyŜówki Ŝydówki i owczarka niemieckiego.

Obydwaj, kiedy tylko znaleźli się w obozie odnieśli wraŜenie Ŝe dostali się do obcego świata. Świata, którym rządziło odrębne prawo. Natychmiast po przybyciu zabrano im cywilne ubrania oraz wszystkie rzeczy osobiste, ostrzyŜono głowy i ubrano w pasiaki. Zgodnie z obietnicą Lepkego na przedramiona naniesiono im numery w formie tatuaŜu, które od tego momentu stały się ich obozowymi nazwiskami. Dotychczasowe Ŝycie zostało w ten sposób raz na zawsze wymazane i nikogo juŜ prócz nich nie obchodziło. Tak przygotowanych, natychmiast poddano Ŝelaznym zasadom regulaminu obozowego oraz terrorowi nadzorców. Z upływem dni coraz bardziej stawali się bezbronnymi ofiarami głodu, chłodu i przemęczenia. Ponure rozmyślania przerwało Nedowi nagłe rozpaczliwe wołanie Berta jakie rozległo się w jego translatorze. – Ned, mamy kłopoty! Ten przystanął. Z trudem podniósł głowę znad niesionej na ramieniu kłody drewna i z niemałym zaskoczeniem ujrzał jak jeden z dozorujących pracę kapów, uzbrojony w pałkę osiłek imieniem Urlich, najwidoczniej postanowił dzisiaj nieco się zabawić. Bertowi, idącemu z podobną kłodą kila metrów przed nim, zerwał mianowicie czapkę z głowy i natychmiast odrzucił ją daleko poza linię wartowników. – Co ty mu zrobiłeś? – zapytał Berta przez translator. – Nic, kurwa. Nawet na niego nie spojrzałem. Zresztą czy to teraz waŜne? Co mam robić, do cholery? PrzecieŜ nie pójdę po tę kurewską czapkę, bo esesman mnie zastrzeli. – Nie idź po tę czapkę... – Tyle to i ja wiem, kurwa! – dobiegła go pełna rozpaczy odpowiedź. – Pytam, co dalej? – Zagraj na zwłokę. Dowiem się raz dwa, o co chodzi. – Ned rzucił do niego i natychmiast zapytał człowieka z którym targał belkę. – Co się dzieje? – CóŜ, vorarbeiter chce zagarnąć dziś jego michę zupy. – To wszystko? – Poza tym esesman, który go załatwi dostanie parę dni urlopu. No wiesz, odwiedzi rodzinę... – Nie pytam o nich. Co Bert powinien teraz zrobić? – Nic. – stwierdził z niechęcią zapytany. – Jego godzina właśnie wybiła i nic juŜ się nie da zrobić. Chodźmy dalej, bo zaraz sami będziemy przed podobną jak on alternatywą. – współwięzień ponaglił go ruszając dalej. – Są dwa wyjścia. – w tym samym momencie stwierdził głos w translatorze. Zanim Ned zdąŜył ochłonąć, poniewaŜ to nie był głos Berta, tamten zaraz dodał w czasie kiedy Bert nadal udawał głupiego stojąc na baczność przed kapem i z najgłupszym wyrazem twarzy jaki udało mu się przybrać udawał, Ŝe nie rozumie wkrzykiwanych mu do uszu rozkazów natychmiastowego podniesienia wyrzuconej poza linię posterunków czapki. Stał prawidłowo wypręŜony i gadał do niego w greckim dialekcie, Ŝeby z kolei on nie za prędko go zrozumiał. – Nie wiem kutasie, dlaczego taki przykry z ciebie sukinsyn i to juŜ od rana, ale ty chyba nie myślisz sobie w tym durnym łbie, Ŝe pójdę teraz po tę, jebaną czapkę... – Kim jesteś? Kto do mnie mówi? – zdezorientowanym głosem spytał Ned. – Nie czas teraz na to. – odparł mu głos. – Teraz posłuchaj uwaŜnie. Po pierwsze, Bert moŜe iść po czapkę, jeśli chce zostać zastrzelony... – Bert tego nie chce. – uciął Ned. – Po drugie. MoŜe odmówić ze względu na realne niebezpieczeństwo. – Naprawdę? – Mhm. Wówczas zostanie zabity pałkami przez kapo i jego pomagierów za nie

wykonanie rozkazu. – Kurwa. Tylko tyle masz do powiedzenia w sprawie człowieka, który przybył ratować twoją dupę? – Ned po początkowym szoku szybko zdąŜył się domyślić kim jest jego tajemniczy rozmówca. – Brawo, szybko kojarzysz. – stwierdził Nazwisko z pochwałą. – Zrób co tylko moŜesz, by nie stracić tego daru. A jeśli chodzi o niego, niech z pójściem po czapkę zaczeka jeszcze jakąś chwilę. – dodał tonem nie znoszącym sprzeciwu. – Jest mała szansa, tylko Ŝadnych zbędnych pytań. – Bert? Graj na zwłokę ile się tylko da. – Ned natychmiast rzucił przez translator w stronę partnera. – Ned czy ja mam wraŜenie, Ŝe słyszę jakieś głosy? Co? Czy ktoś nas podsłuchuje? Czy jest ktoś trzeci? – Pytania potem. Teraz się dokładnie słuchaj. – Mądre słowa. – dodał Nazwisko. – Ok. – Bert odparł i z miną niewiniątka sypnął vorarbeiterowi szerszą wiązkę średniowiecznych, greckich przysłów do strawienia, które zaraz poprawił twierdzeniem Pitagorasa, teŜ w oryginale. Ten w ultra szybkim czasie zdąŜył juŜ doprowadzić swoje oblicze do barwy mocno fioletowej. Wszystkie jego rozkazy Bert komentował po grecku i w pójściu po czapkę nie pomagały Ŝadne zachęty wymachiwaną nieustannie pałką. Po kolejnej minucie kapo rozwścieczony opornym więźniem juŜ do granic swej wytrzymałości prędko posłał jednego ze swych ludzi po tłumacza. Sprowadzono go raz dwa, poniewaŜ zachętą dla obznajomionych w grece była spora kromka chleba. Dwie minuty później kromka była juŜ zjedzona a Bert wiedział, Ŝe ma natychmiast udać się po czapkę. Wysiłkom znającego grecki więźnia, towarzyszyły zachęcające szturchnięcia pałką w plecy. Po kaŜdym uderzeniu, Bert zyskując na czasie zwalał się cięŜko na błotnistą ziemię, po czym ponownie wstawał udając, Ŝe przychodzi mu to z najwyŜszym trudem. Z translatora dobiegało go co chwilę. – Jeszcze chwila. Jeszcze trochę. Bądź czujny i czekaj na mój znak. Kolejne uderzenie ponownie zwaliło go z nóg, lecz tym razem było naprawdę celne i Bert nie udawał. Runął twarzą w błoto i krztusząc się ponownie wstał. Kolejne uderzenie i ponowny upadek. W poobijanej głowie coraz głośniej mu tętniło i obawiał się, Ŝe jeszcze chwila i nie będzie juŜ słyszał niczego. – Teraz, Bert! Teraz! – rozległo się w translatorze. Wskrzeszając wszystkie resztki sił, jakie mu pozostały przewrócił się na plecy i wyrzucając nogi przed siebie wstał w rekordowym czasie, z którego nawet Horst w swoim czasie byłby dumny. Rozepchnął rozcapierzonymi rękoma zdumionych pomagierów kapa na boki i runął sprintem w stronę czapki. Esesman, który w ciągu kilku poprzednich minut zdąŜył juŜ stracić nadzieję na trzy dni urlopu za zastrzelenie więźnia podczas ucieczki, teraz ponownie patrolował swój kawałek terenu chodząc tam i z powrotem. W chwili, kiedy Bert rozpoczął bieg, znajdował się maksymalnie daleko od niego i juŜ za chwilę miał dokonać kolejnego nawrotu, przy samym końcu swojej trasy. Zaalarmowany krzykami kapa i jego ludzi nagle się odwrócił. Kiedy ujrzał jak jego niedoszły urlop właśnie podbiega i podnosi czapkę poderwał karabin z ramienia. Zanim jednak wycelował, Bert juŜ trzymając czapkę w garści ponownie zdąŜał w stronę kapa. StraŜnik natychmiast oddał strzał. Niecelny. Zanim przeładował broń z powrotem uciekinier był juŜ ponownie pośród innych więźniów. Esesman splunął z niechęcią przez ramię i chcąc nie chcąc powrócił do patrolowania swojej trasy.

Kapo wraz ze swymi pomagierami równieŜ z niechęcią rozeszli się do swych zajęć obdarzywszy Berta jedynie poŜegnalną serią uderzeń zadanych pałkami. – Dobra robota. – westchnął z ulgą Ned zarówno do partnera jak i do Nazwiska. – To jeszcze nie koniec. – odparł Nazwisko. Ned ponownie odwrócił głowę w stronę Berta. – Kurwa. – jęknął widząc jak esesman dokończył nawrót i obecnie przywołuje palcem Berta wprost do siebie. – Co teraz? – Właśnie tego od początku się obawiałem. – odparł Nazwisko. – Jeśli esesman jest zawzięty, a ten najwidoczniej taki właśnie jest, i się następnie orientuje, Ŝe system zup i urlopów przestaje działać, wówczas wkracza bezpośrednio. – Czyli jak? – Zaraz sam zobaczysz. Kiedy Bert posłusznie podszedł do esesmana natychmiast otrzymał uderzenie kolbą w głowę i polecenie odmaszerowania do następnego wartownika. Kiedy tylko podszedł do drugiego esesmana historia powtórzyła się tylko zamiast uderzenia kolbą otrzymał je zaciśniętą pięścią. – Wykończą go. – zauwaŜył z rezygnacją Ned, kiedy po pół godzinie nie zanosiło się, Ŝe esesmanom znudzi się zabawa. – Chcą go zmusić biciem, by się poddał i sam poszedł na druty? – Dokładnie o to chodzi. Ty naprawdę szybko łapiesz. – potwierdził jego obawy Nazwisko. – śaden z nich urlopu za to nie dostanie ale się odegrają i zabiją nudę. – Oraz przy okazji Berta. – mruknął Ned. – Co teraz zatem proponujesz Ŝeby Bert nie popełnił samobójstwa? – Kiedy znów podejdzie do tego, który wali pięścią niech nie stoi jak kołek tylko wywinie takiego kozła w tył daleko jak tylko to moŜliwe. Ned natychmiast przekazał otrzymaną radę Bertowi. Ten nieco juŜ otępiony przedłuŜającym się biciem posłusznie skinął głową i kiedy tylko otrzymał obiecane uderzenie odbił się obunóŜ wykonując całkiem prawidłowe salto w tył lądując twarzą w błocie. Esesman z zaskoczeniem spojrzał na swą owłosioną dłoń i zadowolony z efektu oraz dumny z siły własnego ciosu rozkazał mu wrócić do pracy. Słysząc z jego ust magiczne słowo arbeit Bert w pierwszej chwili miał nawet ochotę go uściskać z radości. Opanował się jednak i udając, Ŝe jeszcze się po uderzeniu zatacza zostawił uśmiechniętego esesmana salutując mu poprzez całkiem prawidłowe zdjęcie czapki, po czym powrócił do przerwanego czapkowym zajściem dźwigania mokrej kłody drewna. Pozostała reszta dniówki w kanalkommando przebiegła im juŜ bez dalszych przygód. Po pracy jak zwykle zagnano wszystkich do kąpieli w lodowatej wodzie. Higiena w Dachau była skwapliwie przestrzegana. W łaźni, Bert oprócz nowej porcji siniaków na swym ciele mógł się równieŜ przyjrzeć nieprawdopodobnie wyniszczonym ciałom innych współwięźniów. Zwłaszcza tym, którzy przebywali dłuŜej od niego w obozie. Mimowolnie ogarnął go wstręt, kiedy dotykał stłoczonych w niebywałym ścisku ciał. Widok był zaiste odraŜający. Pokryte, niezliczoną ilością wrzodów ciała samym swym widokiem budziły silne mdłości. Wszechobecne w Dachau czyraki były wszędzie. Na plecach, rękach, głowach, lecz najwięcej na szyjach oraz udach. Jeszcze przed wejściem pod strumień wody otrzymał od nadzorującego kąpiel esesmana kostkę mydła i kopniaka mającego go zachęcić do wejścia pod lodowatą wodę. – Witam panowie, Nazwisko. – w pewnej chwili podszedł do nich i przedstawił się jakiś dobrze odŜywiony i wyglądający najzupełniej zdrowo człowiek. – Więc to ty jesteś...?

– We własnej osobie. – Bert. – Ned. – kolejno się przedstawili usiłując zmusić oporne kostki do mydlenia. – Miło was poznać. Poza tym to jeszcze bardziej miło, Ŝe w końcu po mnie tu wpadliście. Czemu tak długo, pytam, kurwa to wszystko trwało? – My tego, eee... – zaczął Ned wyjaśnienia. – Bo juŜ się, kurwa zaczynałem z wolna tutaj przyzwyczajać. – Ile tu jesteś? – JuŜ piąty, jebany miesiąc. – Miesiąc? – zapytali jednocześnie. – To ja pierwszy pytałem. – rzucił z wyrzutem Nazwisko namydlając sobie nogi. – Czemu tak długo to trwało? – rzucił do nich z wyrzutem. – Hej, wyluzuj gościu, dobra? – odparł mu Ned ze złością nie mogąc strawić w jego głosie zaczepnego tonu. – Czy w tym cholernym obozie tylko ty jeszcze na mnie dziś nie powrzeszczałeś? Przybyliśmy dwa tygodnie temu a przez ten czas nie wiedzieliśmy nawet Ŝe tu jesteś, ok? – Nie wiedzieliście? – Nie. – odparli jednocześnie. – To po co w takim razie tu przybyliście? – Z nudów, człowieku. Z nudów, ot co? Nie wiedzieliśmy po prostu co z nadmiarem wolnego czasu począć i pewien gość z miasta polecił nam właśnie tutaj spędzić urlop. – Mogę poznać jego nazwisko? – spytał Nazwisko. – Lepke. – odparł niechętnie Bert odruchowo masując się w odrastający palec. – Doprawdy? Znam faceta. Mi równieŜ on dał skierowanie. – Widzisz jaki ten świat mały. – westchnął Ned z zadumą. – Dobra, więc Ŝeby wszystko było jasne... nie przybyliście tu specjalnie po mnie? – Spoko, przybyliśmy po ciebie tylko nie wiedzieliśmy Ŝe teŜ jesteś w Dachau, bo tak na dobrą sprawę zgarnęli nas jeszcze przed rozpoczęciem właściwych poszukiwań. – No dobra, mniejsza z tym. – Nazwisko zadziwiająco prędko się rozpogodził. – NajwaŜniejsze, Ŝe w końcu przybyła kawaleria, nie? No to kiedy mnie stąd wyciągniecie? Jeszcze przed kolacją, czy dopiero w nocy? – Nie zdenerwuj się ale z tym moŜe być niewielki problem. – zaczął Ned. – O czym on mówi? – Nazwisko z poszarzałą nagle twarzą zapytał Berta. – Tak właściwie, to jeśli chodzi o zabranie ciebie, to są eee... dwa niewielkie problemy. – ten mu odparł. – Z tobą jednak lepiej mi się rozmawiało. – Nazwisko powrócił spojrzeniem do Neda. – Jaki konkretnie to był problem? – Moje obwody transferowe są zniszczone. Ludzie Lepkego złamali mi rękę. – Nie. – jęknął Nazwisko spuszczając głowę. – Ale kość się zrośnie najdalej za trzy dni. – A drugi problem? – Nie wiem czy doŜyjemy do tej chwili. – odparł zamiast niego Bert. – Z dnia na dzień słabniemy i nie ma dnia Ŝeby przynajmniej raz, ktoś nie chciał mnie zabić. – To wszystko? – zapytał Nazwisko. – Tylko tyle? – Tylko? Człowieku nie wiem jak ty tu przeŜyłeś te pięć miesięcy, ale my słabniemy z dnia na dzień w ekspresowym tempie. Słabniemy, kurwa i to nie są tylko puste słowa. Spójrz. – Bert odwrócił się i pokazał mu świeŜe ślady na poobijanej twarzy. – Po dzisiejszym biciu jutro ani na centymetr juŜ nie ruszę głową. A jak

dodamy do tego fakt, Ŝe dzisiejszą michę muszę oddać kapowi Ŝeby w podobny sposób nie chciał się zabawić jutro, to juŜ sam nie wiem czy najpierw padnę z przemęczenia czy teŜ zdechnę z głodu. Innemu więźniowi Ŝarcia nie zwinę, bo raz Ŝe nie mam serca a dwa, poniewaŜ zanim mnie za to zabiją będą się znęcać ze dwa dni dla zabawy... – Moją michą się dziś podzielimy... – rzucił Ned. – Jeśli tylko takie macie problemy to nie macie problemów. – stwierdził Nazwisko przerywając im naradę. – Jak to? – spytał Ned. – Twoją michą się nie podzielicie tylko ją oddacie komuś innemu razem zresztą z michą Berta. – oznajmił Nazwisko Nedowi. – Wasz kapo nie dostanie Ŝadnej dodatkowej michy tylko tęgie bicie prosto w mordę, a ja przez te trzy dni tak was odkarmię, Ŝe popękacie z przejedzenia, bo jeśli dobrze zrozumiałem za trzy dni twoja kość się zrośnie i spadamy stąd w cholerę. Tak właśnie zrobimy, ok? – Masz takie moŜliwości? – TeŜ byście takie mieli gdybyście pomieszkali nieco dłuŜej. – odparł Nazwisko wyrozumiale. – To jak? Pasuje układ? Czy jest jeszcze coś, o czym nie wiem? – Jeśli masz naprawdę jakieś dojścia do dodatkowego Ŝarcia, to pasuje jak cholera. – Dobra. Gdzie was zakwaterowali? – Tam. – Ned pokazał ręką najbliŜszy barak. – Mój jest więc ten na lewo. Zróbmy tak. Po apelu kolację oddajcie dziś komuś innemu i jak się zrobi ciemno przyjdźcie do mnie. Czwarta prycza od wejścia, po lewej na samej górze. Na spokojnie pogadamy i coś zjemy, ok? – Ok? – I na rany, zwiększcie ludzie zakres swoich translatorów, najlepiej na maksa. Gdybyście od razu tak zrobili znalazłbym was juŜ dwa tygodnie temu. – Oszczędzaliśmy energię... – zaczął Ned. – No niewaŜne. Zatem teraz je zwiększcie to będziemy w ciągłym kontakcie na terenie całego obozu. – Nie ma sprawy. – Zatem do wieczora. – A tak a propos, wiecie, co to oznacza? – zapytał ich Nazwisko wskazując na trzy literki RIF, którymi nacechowane było mydło. W odpowiedzi oboje jedynie wzruszyli ramionami usiłując w dalszym ciągu zmusić oporne kostki do mydlenia. – Rein Judisches Fett. – śartujesz? – rzucił Bert przyglądając się swojej kostce. Spojrzenie, jakie ujrzał w oczach Nazwiska upewniło go, Ŝe ten nie Ŝartował. – Skurwysyny. – No właśnie. – zawtórował mu Ned. – NajwyŜsza pora wynosić się stąd w diabły.

***

Kolację zgodnie z obietnicą oddali najbardziej wynędzniałemu więźniowi, jaki mieszkał w ich baraku. Nadzorujący kocioł z zupą blokowy oraz kapo w niemiły dla

siebie sposób zostali tego wieczoru podwójnie zaskoczeni. Kapo widząc stojącego w kolejce Berta dał dyskretny znak pałką nalewającemu. Ten preferował wybrańców kapa nabierając dla nich chochlą z dna kotła najgęstszego poŜywienia. Dla wszystkich pozostałych była okraszona pływającym po powierzchni robactwem zwykła woda. Kapo widząc jak miska gęstej od ziemniaków zupy zamiast dla niego przelewana jest do miski innego więźnia, który ze zdumienia na chwilę aŜ oniemiał, z udręką przełknął ślinę. To było dla niego zaskoczenie numer jeden. Drugie spotkało go w chwilę potem, kiedy obdarowany miską Neda więzień odwdzięczył się im dwoma całymi papierosami. Blokowy widząc to, minę miał jeszcze bardziej niŜ kapo nietęgą. Kiedy siedząc wygodnie na taboretach z błogą ulgą wydmuchiwali dym prosto w oczy kapa jego wzrok był jedną, wielką, milczącą obietnicą rychłego mordu. Zignorowali go puszczając mu w twarz kółka. Nocą, grubo po zgaszeniu świateł, udając się do kibla wymknęli się kolejno z bloku. NiezauwaŜenie przedostali się do sąsiedniego bloku. Pryczę Nazwiska znaleźli po omacku ale bez najmniejszego trudu. Ten widząc ich, bez słowa skinął na sąsiada z dołu. Tamten, równieŜ bez słowa podniósł się i nie wzuwając drewniaków potruchtał bezszelestnie do kapówki, skąd w mgnieniu oka przytaszczył zamykaną na kłódkę skrzyneczkę. PołoŜył ją na pryczy Nazwiska i bez słowa wrócił do siebie. – Częstujcie się. – zachęcił ich otwierając wieko. – Czym chata bogata. – zarechotał widząc ich oniemiałe oczy. – Jak juŜ sobie sprawiedliwie podjecie i nie dbajcie w Ŝadnym wypadku o skromność, weźcie po jednej z tych tabletek na wzmocnienie i napchajcie kieszenie czymś poŜywnym na śniadanie. – dodał potrząsając znajdującą się w kuferku buteleczką. To była uczta o jakiej nawet szeregowi esesmani nie marzyli. Pachnące świeŜością kiełbasy, niemal ciepły chlebek, smalec ze skwarkami, jajka i czyściuteńkie warzywa. Jedli nie profanując nawet jednym słowem tak wybornej uczty, którą zakończyli butelką prawdziwego wina. – I jak? – zapytał Nazwisko kiedy skończyli. – Oj, gościu. – westchnął Bert. – To nie było Ŝarcie tylko poezja. Jak ty to zdobyłeś? – No cóŜ, przyznaję, nie było lekko. Przynajmniej na początku. Po pierwszym miesiącu wyglądałem dokładnie tak samo jak wy i w ekspresowym tempie zbliŜałem się do totalnego zmuzułmanienia. Dopiero potem dałem sobie spokój z pracą ku chwale III Rzeszy, otworzyłem własny biznes i odbiłem się od dna, zyskując niejako przy okazji oprócz Ŝarcia szacunek na całym bloku. – Jak? – No cóŜ, harując i więdnąc w obozie, cholernie intensywnie zastanawiać się zacząłem co takiego mógłbym ludziom zaoferować, samemu przecieŜ nic nie mając, tak Ŝeby się nie napracować i przy okazji dobrze na tym zarobić. – Trudne zagadnienie. – przyznał Ned. – Myślę od początku o tym samym, ale jeszcze nic sensownego nie wykombinowałem. – Ja tak samo. – dodał Bert. – Więc na czym zarobiłeś? Handel Ŝarciem? – Nie. JuŜ na początku uznałem, Ŝe to bez sensu bo wszystkich i tak bym nigdy nie nakarmił. Poza tym przecieŜ Ŝadnych pieniędzy równieŜ w obozie się nie uŜywa więc w rachubę wchodziłby jedynie handel wymienny a to za bardzo zagmatwane jest i upierdliwe. Trzeba by gdzieś towar trzymać, zabezpieczać, i nieustannie chronić przed konfiskatą lub kradzieŜą. Słowem to bez najmniejszego sensu w pojedynkę. Zamiast więc handlu nastawiłem się na potrzeby duchowe. Otworzyłem biznes spowiedniczy. – śe co proszę? – przerwał mu Bert.

– Terapia duchowa. – wyjaśnił Nazwisko. – Nie mając samemu niczego, tylko to mogę dać ludziom równieŜ pozbawionym wszystkiego, w tym uwaga, nadziei. – Czyli zaraz. – upewniał się Ned. – Spowiadasz ludzi a oni umierając z niedoŜywienia są tak głupi, Ŝe oddają ci za to własne Ŝarcie? – I to jeszcze ile. – odparł Nazwisko. – Nawet nie podejrzewacie jacy mogą być ludzie hojni, kiedy się ich cierpliwie wysłucha a potem umiejętnie pocieszy. – To odraŜające, chłopie. – rzucił Ned. – śerujesz po prostu na tych biedakach jak najgorsza kanalia. – I to według najlepszych, sprawdzonych na przestrzeni wieków, kościelnych wzorców. – uzupełnił z uśmiechem Nazwisko. – Jesteś naprawdę obleśny. – rzucił Bert i zaraz dodał. – Chyba wiesz o tym, Ŝe w naszych czasach jakakolwiek działalność w charakterze psychoanalityka lub spowiednika oprócz tego, Ŝe jest nieetyczna jest równieŜ nielegalna? – Nie jesteśmy w naszych czasach, to raz. – ten odparł bez najmniejszego cienia wstydu i zaraz dodał. – Poza tym to nie ja wymyśliłem obóz, dobra? – No niby racja. – Więc jeśli w ogóle ktoś ma zostać tu zamordowany, niech to nie będę ja, zgoda? To przecieŜ całkiem proste, nie? Mając więc do wyboru Ŝycie albo śmierć, w sumie nie ma wyboru, prawda? – Co o tym sądzisz, Ned? – Sam nie wiem. – ten odparł bijąc się z myślami. – Jeśli macie co do mojej działalności jeszcze jakieś wątpliwości, pozwólcie Ŝe ułatwię wam uzyskanie prawidłowej odpowiedzi i zapytam wrednie, smakowało Ŝarcie? – Dobra, przekonałeś nas. – No widzisz. Poza tym, mając do oporu poŜywienia jestem w stanie utrzymywać w dobrym stanie ze dwudziestu innych więźniów realnie zwiększając w ten sposób ich naprawdę marne szanse na przeŜycie. Takich jak ten z dołu na przykład. – Nazwisko pokazał na niŜszą pryczę. – Facet sam się zgłosił do pomocy o kaŜdej porze dnia lub nocy w zamian za dwie kostki smalcu tygodniowo i zapewniam was, Ŝe gdybym mu przemawiał do honoru i zniechęcał go na wszystkie moŜliwe sposoby do usługiwania, miałbym zamiast wdzięczności śmiertelnego wroga. Wierzcie mi lub nie ale takie są w obozie układy. Płacę więc Ŝarciem komu się da i za co tylko się da, Ŝeby maksymalnie wiele osób dało się utrzymać. Jeden ścieli moje łóŜko, inny myje michę, ktoś tam sprząta i tak to się kręci. Nawet kapo się nie wtrąca tylko sam mnie za butelkę wina tygodniowo zwalnia z pracy i pozostawia na bloku, po to Ŝebym mógł spokojnie na te jego wino zapracować. Gdybym mu oznajmił, Ŝe nie chcę być traktowany lepiej niŜ inni i Ŝe pragnę pracować na zewnątrz jak pozostali, najprawdopodobniej jeszcze by się gość obraził i mnie pobił lub utopił w umywalni, więc wolę Ŝyć z nim w zgodzie i mimo Ŝe to najgorszy skurwysyn jakiego widziałem, dawać mu co tydzień te cholerne wino i mieć święty spokój. Obóz, panowie ma swoje własne zasady, swój kodeks, swoje prawa i reguły. Nie moŜna tego co się tu dzieje oceniać jakąkolwiek zewnętrzną miarą. Poza tym oceniać go mogą wyłącznie ci którzy w nim osobiście byli. śadne inne głosy nie mają znaczenia, więc sram z wysoka na to, co o spowiednikach twierdzi się w naszych czasach, poniewaŜ w naszych czasach oni robią to dla zysku a nie dla przetrwania, rozumiecie? – Mhm. – mruknął Bert. – Mi takie wyjaśnienie teŜ wystarcza. – dodał Ned. – Poza tym to tylko dodatkowo mnie utwierdza w przekonaniu Ŝeby wypierdalać stąd jak najprędzej. – Święte słowa, człowieku. – przyznał mu Nazwisko i dodał po chwili. – Dobra, robi się naprawdę późno. NajwyŜszy czas Ŝebyście juŜ wracali do siebie i złapali

przynajmniej z godzinkę snu, bo jak nie ma snu samo dobre Ŝarcie w przetrwaniu nie wystarczy. – Jasne, to na razie i dzięki za koryto. – Nie ma sprawy. Trzymajcie się i do jutra. Tej nocy po raz pierwszy od przybycia zasypiali najedzeni. Idąc spać byli tak nasyceni, Ŝe nawet poranna pobudka następnego dnia nie mogła wyprowadzić ich z równowagi. Wrzeszczący w niebogłosy i skaczący jak małpa po pryczach kapo, który walił o świcie na oślep wszystko co wlazło mu pod rękę po raz pierwszy ich nie stresował tego ranka. Nie stresował, poniewaŜ nie skakał i nie pałował nogą od krzesła nikogo. Z odrobiną ciekawości rozejrzeli się po bloku, jakby nieco za czymś utęsknieni, chociaŜ nie do końca, poniewaŜ z pewnością nie była to tęsknota z jaką rozgląda się za rodzicami na przykład zagubione dziecko. Tęsknota na ich twarzach bardziej przypominała uczucia z jakimi Ŝegna się paczkę nadaną w klozecie. Kapo niemal natychmiast się odnalazł, zupełnie jakby przeczuwał Ŝe ktoś go szuka. Z trudem wygramolił się ze swojej nory a potem przez całą pobudkę i ścielenie łóŜek stał na progu kapówki cięŜko podpierając się na swojej pałce. Z wczorajszego spojrzenia nie było w jego oczach najmniejszego nawet śladu. Jego twarz była potulna jak u domowego kotka i w zasadzie to tylko po niej odgadli w jakim był nastroju, poniewaŜ grube wały opuchlizny, jakie spowijały jego głowę, niemal uniemoŜliwiały ujrzenie jego oczu. – Nie martw się Karl, będzie dobrze. – wychodząc na apel pozdrowił go na powitanie Ned przegryzając ze znudzeniem na pół pętko suchej kiełbasy jakie wczoraj zabrał sobie z gościnnego kuferka na śniadanie. – A kto wie, moŜe będzie jeszcze lepiej. – dodał w stronę osowiałego kapa Bert. Z placu apelowego widać było Alpy. Jak z pomocą translatorów, przekazał im Nazwisko był to nieomylny znak nadchodzącego wkrótce deszczu. To nie była pomyślna wiadomość zwaŜywszy na czekającą ich dniówkę na otwartym powietrzu. – Będzie lało, bez dwóch zdań. – powtórzył Nazwisko. – Po apelu, sugeruję Ŝebyście nie łapali się za łopaty tylko te kawałki szkła pod murem. – poradził im Ŝyczliwie. – Ok. – odparli. Wkrótce przekonali się Ŝe Nazwisko po raz kolejny miał rację. Kiedy, bowiem maszerujące z łopatami na ramionach kanalkommando znikało im z oczu w strugach deszczu oni siedzieli juŜ na drewnianych koziołkach pod przytulnym dachem nowo wznoszonych baraków skrobiąc zawzięcie nieoheblowane ściany kawałkami szkła do gładkości. – Niezła robota, co? – Dzięki stary. – odparł Bert. – Chyba bym dzisiaj zdechł targając na plecach w tym deszczu te podkłady kolejowe po kolana w błocie.

***

Dachau, Niemcy 15 sierpnia 1942 W nowo odkrytej w ten sposób robocie, czyli na skrobaniu ścian upłynęły im trzy spokojne dni. Przed przenikliwym wiatrem chroniły ich ściany a przed deszczem

dachy skrobanych szkłem baraków. W połączeniu z obfitym jedzeniem jakie im dostarczał nocami Nazwisko w ekspresowym tempie powracali do formy. Po trzech dniach kość Neda była juŜ zrośnięta i obwody transferowe odzyskały zdolność do działania. Ucieczkę zaplanowali zatem na dzisiejszą noc, zaraz po zgaszeniu świateł, Ŝeby mieć maksymalnie duŜo czasu do chwili jej odkrycia na porannym apelu. W celu zaplanowania ostatecznych szczegółów, tego dnia wybrali do oskrobania najbliŜej połoŜony drutów barak. – Jak wygląda sytuacja? – rzucił im przez translatory Nazwisko przebywający tradycyjnie na swoim bloku, gdzie zwyczajowo udzielał terapii obozowym prominentom. – Więc tak. – zaczął Bert rozglądając się po okolicy. – Mamy tu zwykłe, ładne ogrodzenie z drutu kolczastego. Oczywiście pod napięciem. – dodał spluwając kontrolnie na druty, które natychmiast po tym kilka razy zaiskrzyły. – To przecieŜ wiem. Co jest dalej? – Dwadzieścia metrów dalej na lewo widzę chyba doskonałe miejsce do ucieczki. – Opisz je dokładnie. – Budki wartownicze są niedaleko co prawda, ale gdyby tak uszkodzić jedną, jedyną Ŝarówkę cały ten teren znajdowałby się wówczas w głębokim cieniu padającym w nocy od budynku krematorium. – Doskonale, to się da załatwić. A jak w tym miejscu jest za drutami? – Co dziesięć minut łazi tam i z powrotem wartownik z jakimś stworzeniem a potem są kolejne druty. Chyba teŜ pod napięciem. – To raczej pewne jeśli na słupach są izolatory. – Są. – zapewnił go Ned. – Jaka jest tam odległość między ogrodzeniami? – Siedem, osiem metrów. – To nam powinno wystarczyć. – ucieszył się Nazwisko. – A jeszcze dalej? – Dalej teren jak marzenie. Jakaś łąka, wysoka trawa, potem las i na lewo wiocha. – Doskonale. – ucieszył się Imię. – Jest coś jeszcze interesującego? – Przylazło właśnie do nas stworzenie wartownika. – dodał Bert patrząc w oczy olbrzymiemu owczarkowi, który stojąc po drugiej stronie ogrodzenia oblizywał się spoglądając spod byka na niego. – Ma interesujące zęby. – Czy ma moŜe poszarpane lewe ucho? – zapytał Nazwisko. – Owszem. I Ŝółte oczy. – To Bruto. – oznajmił Imię. – Skurwiel nigdy nie wydaje z siebie dźwięku. – O, to miło z jego strony. – zauwaŜył Ned. – Tak. – stwierdził Imię. – Dotychczas zagryzł juŜ sześciu więźniów. Prawda, Ŝe milusi? – Jasne. Z tym wyrazem mordy wygląda zupełnie jak komornik sterczący przy wideofonie. – stwierdził Ned odwracając się od psa i wracając do przerwanej pracy. Reszta dnia upłynęła im spokojnie na skrobaniu a chwilami nawet nieźle się ubawili podsłuchując w translatorach terapię jaką praktykował Imię. ChociaŜ przeszkadzali mu jak mogli złośliwie ją komentując i wtrącając do niej swoje uwagi, tego dnia nic nie mogło go wyprowadzić z równowagi, poniewaŜ to był dzień na który czekał od niemal pół roku.

***

Wieczorem, tradycyjnie spotkali się u niego na bloku. – Jak stoimy z kamuflaŜem? – Nazwisko rzucił do nich na powitanie. – Mój jest sprawny. – odparł Bert przysiadając na jego pryczy. – Mój prawie kompletnie zniszczony. – rzucił Ned. – Mogę kamuflować tylko prawą dłoń i kawałek nogi. – CóŜ, ja nie mam kamuflaŜu wcale. – oznajmił Nazwisko smętnie. – Nie dali ci kamuflaŜu? – Pewnie, Ŝe dali, a jakŜe. Tylko, Ŝe gdybym go miał sprawnego, juŜ dawno wyszedłbym stąd chociaŜby przez bramę. – ten odparł. – Otto i Lepke sprawili, Ŝe cały poszedł się dokumentnie pieprzyć i to juŜ po pierwszym przesłuchaniu. – No tak, racja. – A jak wasze obwody? – W pełni sprawne. – odparł Ned. – Jeszcze rano gruntownie je sprawdziliśmy przerzucając się na próbę po całej umywalni. – Doskonale. Jaki macie zasięg? – Stuprocentowy do dwudziestu metrów. Potem nie ma juŜ gwarancji. – odparł Ned. – Raz tylko spróbowałem dać dwadzieścia pięć ale jak mnie walnęło o drzwi, dałem sobie spokój. – dodał pokazując świeŜy siniak i rozcięcie z tyłu głowy. – Świetnie, dwadzieścia w zupełności nam wystarczy. – ucieszył się Nazwisko. – A twój? – zapytał go Ned. – Pół metra. – Tylko? – Taa, to teŜ dzięki Lepkiemu. – ten odparł z niechęcią. – Bez was jakakolwiek moja ucieczka byłaby bez sensu. – Widzisz? – słysząc to zwrócił się Ned do Berta. – Miałem nosa nie idąc z Lepkem w zaparte, tylko umiejętnie z nim rozmawiając. Gdyby nie ja, teŜ bylibyśmy obecnie poturbowani i kto wie czy w ogóle planowalibyśmy stąd ucieczkę z niesprawnymi transmiterami. – MoŜe i miałeś nosa przyznaję, ale twoje umiejętne rozmowy to sprawa mocno dyskusyjna. – Bert skrzywił się na wspomnienie przesłuchania. – Chwila, czy to oznacza, Ŝe Otto z Lepkem was nie bili? – rzucił ze zdumieniem Nazwisko. – Kurwa, nie mogę w to uwierzyć, bo mnie okładali regularnie. – Trochę bili, potem nie bili. – Bert wzruszył ramionami. – RóŜnie bywało. – Był nawet taki dzień, Ŝe Lepke zrobił kawę. – dodał Ned. – Nie mogę uwierzyć, Ŝe poszliście z nimi na współpracę. – Imię stwierdził z zaskoczeniem. – Nie wy przecieŜ. Hm, panowie moraliści. – Nikt z nikim nie współpracował, do cholery. – zdenerwował się Bert. – Ja się do niego nawet nie odzywałem a i tak Otto oderwał mi małego palca. W sumie powiem ci, Ŝe Ned wciskał mu bez przerwy taki kit, Ŝe Lepke ostatecznie nie wyciągnął od nas nawet naszych danych personalnych. – dodał z satysfakcją. – Ze mnie wyciągnął. – stwierdził posępnie Nazwisko. – JuŜ po czwartym palcu wiedział jak się nazywam ale i tak nie uwierzył, więc odrywał dalej. – Hm, dziwny jest ten stary świat. – rzucił Ned filozoficznie. – A w przerwach między palcami nie było nawet mowy o kawie. – dodał jeszcze Imię ze skargą. – No nie dramatyzuj tyle. Twoje palce dawno juŜ odrosły i w ogóle lepiej dałeś

sobie tutaj radę, podczas kiedy my zwyczajnie zdychaliśmy z głodu. – Ok. Zresztą Lepke jest teraz niewaŜny. Spójrzcie, zrobiłem procę. – zmieniając temat stwierdził Imię wyciągając spod siennika kawał gumki od słoika. – No nie wiem stary, to nie wygląda zbyt obiecująco. – podniósł ją do oczu Ned. – Jakaś ona cała jest parchata, no i popękana w paru miejscach. – Ale w zupełności nam wystarczy. – ten zakomunikował w odpowiedzi, z dumą wkładając zdobyczną gumkę do kieszeni pasiaka. – A zatem? – rzucił nieco juŜ zniecierpliwionym tonem Bert. – Ruszamy. – Idźcie pierwsi. – odezwał się Nazwisko. – Jak tylko pozałatwiam parę spraw, zaraz do was dołączę. – Tylko pośpiesz się. – rzucił do niego Ned wychodząc jako pierwszy z bloku. Najpierw Ned potem Bert, pojedynczo opuścili barak i przekradli się bez problemów w pobliŜe krematorium. Kiedy wyszli, Nazwisko wyjął boczną deskę z pryczy i jak tylko poupychał po kieszeniach nieco jedzenia w zasadzie gotów był do drogi. Jeszcze przed samym odejściem zbudził sąsiada z dolnej pryczy i w zwięzłej formie uczynił go spadkobiercą bezcennego kuferka obdarowując go na poŜegnanie równie bezcennym kluczykiem do niego. JuŜ miał wychodzić z baraku, kiedy do jego pryczy podeszła jakaś postać. – Co jest? – zapytał nerwowo czując się z wypchanymi kieszeniami jak przyłapany złodziej. – Muszę porozmawiać. – Jest noc do cholery. Przyjdź z rana. – domyślił się po łagodnej odpowiedzi, Ŝe to musi być ktoś po terapię. – Nie mogę dłuŜej czekać. Wiem Ŝe paru ludziom juŜ pomogłeś, nawet bardzo i dlatego... – Znamy się w ogóle? – Raz rozmawialiśmy. Dawno, jakieś trzy miesiące temu. – Aha, zresztą i tak nie pamiętam. Zrozum jednak, Ŝe nie mam na to teraz czasu. Szedłem do kibla, bo mam parcie... – Musisz mi pomóc. – postać chwyciła go za rękę. – Ok, no dobra, byle szybko. – Wielkie dzięki, mam kiełbasę ze wsi... – Do rzeczy. – Nazwisko gestem dał do zrozumienia Ŝe zapłata go nie interesuje. – Nie wiem od czego by zacząć. – w głosie postaci dało się słyszeć wahanie. – Dobra, to idź się dowiedz i przyjdź rano. – JuŜ wiem. Mam lęki. – Nazwisko? Gdzie jesteś? – rozległo się w jego translatorze. – JuŜ idę. – odparł machinalnie. – Co takiego? – zapytała postać. – To nie do ciebie. – odparł. – Więc do kogo? – Do nikogo. Czasem gadam sam ze sobą. Jakie lęki? – Z kim rozmawiasz? – rozległo się ponownie w translatorze. – Sorry, ale ktoś właśnie przylazł po poradę. – odparł nie poruszając wargami. – Więc go spław. Czas ucieka. – Właśnie próbuję więc nie przeszkadzajcie to mi pójdzie prędzej. – odparł ze złością i dodał juŜ na głos. – Jakie cię trapią lęki? – Straszne lęki. – Dobrze. Jakiego typu są to straszne lęki? – Obawiam się...

– Tak? – rzucił nieco zniecierpliwiony. – Nie pomogę ci jeśli tego nie wykrztusisz. – Gwałtu. Najbardziej obawiam się gwałtu. – Nazwisko do chuja wafla, chcesz by się rozjaśniło? – padło ponownie w translatorze. – Do dupy z takimi błahostkami. My się z Bertem o wiele bardziej się lękamy, poniewaŜ droga jest daleka a noce są naprawdę krótkie latem. – Nie podsłuchujcie. – rzucił do nich ze złością. – Kto podsłuchuje? – zapytała postać. – Eee, to tylko moja gorsza część osobowości. – odparł. – Nie przejmuj się. Więc tak, jeśli chodzi o gwałt... – No szybciej. – kolejne ponaglenie. – Nie moŜemy czekać w nieskończoność. – Dajcie mi pół minuty, dobra? – No nie wiem człowieku. – Na pół minuty zamknijcie po prostu wasze wścibskie mordy. – doprowadzony do ostateczności rzucił przez translator z maksymalnym jadem. – Dobra. – rozległo się po namyśle w translatorze głosem Berta. – Pół minuty i ani sekundy więcej. Jak się znowu nie wyrobisz to tak na ciebie wsiądziemy, Ŝe... lepiej nie pytaj. – Wpierw wsiądziemy a potem idziemy sami. – uzupełnił Ned. – Masz trzydzieści sekund, albo całą resztę z dwudziestu pięciu lat. – Tak, więc na czym stanęliśmy? – zapytał Nazwisko nerwowo, mimowolnie odliczając w myślach upływające sekundy. – Ach mam, więc jeśli chodzi o lęk przed gwałtem, hm... – Tak? – postać przysunęła się bliŜej tak Ŝe ujrzał jej twarz w blasku KsięŜyca. – To widzisz, w zasadzie... nie tu widzę podstaw do Ŝadnego lęku. – AleŜ ja się bez przerwy boję. Wręcz panicznie boję się, Ŝe mnie zgwałcą. – Więc nie lękaj się. – Dlaczego? – PoniewaŜ Ŝeby w ogóle doszło do gwałtu, najpierw ktoś musiałby nieszczęśliwie się pomylić biorąc cię za kobietę. – Ja jestem kobietą! – Och. – Nazwisko z rezygnacją spuścił głowę. – No tak, cóŜ... a zatem... w takim razie, tego... miałem na myśli, Ŝe sama widzisz jak nieszczęśliwie cię obdarzono. To fakt, i wiesz co? – Co? – Bądźmy dalej szczerzy. Wyglądając jak wyglądasz i tak nie znajdziesz nigdy chłopa tylko na sucho się zestarzejesz. Musisz więc przyznać, Ŝe wyglądając jak stara panna z męskim głosem oraz wydłuŜoną twarzą, gwałt nie byłby wcale takim najgorszym rozwiązaniem. – Nie? – Wręcz przeciwnie, na twoim miejscu nigdy bym się go aŜ tak nie obawiał nie mając pod ręką innej alternatywy. – Naprawdę! – Zaufaj mi. To klucz do twoich lęków. – stwierdził wstając. – Powiem więcej, czekaj na ten gwałt z utęsknieniem. To jedyna droga. Wyjdź obawom odwaŜnie naprzeciw. Staw im czoła a pokonasz w końcu lęki. – Dziękuję. – śyj bez lęku. – rzucił wychodząc. – Uwierz w siebie i Ŝyj bez trwogi... gdzieś daleko. Berta i Neda zastał drepczących nerwowo na miejscu za węgłem ceglanego muru krematorium.

– JuŜ dłuŜej nie moŜna kurwa było? – dobiegło kiedy tylko znalazł się w zasięgu wzroku. – Co ja mogę, Ŝe gwałtu zawsze boją się największe pasztety? Nazwisko podszedł do nich ignorując pełne wyrzutów spojrzenia, po czym z miną profesjonalisty wydobył z kieszeni gumkę. Kiedy juŜ zobaczyli jak ją wyciąga, ujrzeli jak starannie przywiązuje jej końce na dwóch palcach. Następnie zobaczyli jak Imię podniósł z ziemi odpowiedni kamyk i umieścił go w procy. Obydwaj obserwowali jego pełne celebracji przygotowania z umiarkowanym zainteresowaniem bardziej koncentrując się na krąŜącym w oddali wartowniku. Nazwisko wychylił się zza węgła odrobinę, starannie wycelował procę po czym wystrzelił. Kamyk minął Ŝarówkę o kilka centymetrów i uderzył z cichym brzęknięciem w jedno z okien na wartowni esesmanów. Zamarli bez ruchu chowając na powrót głowy w cieniu. Minęła nerwowa minuta. Na szczęście nikt włącznie z wartownikiem nie zwrócił na brzęknięcie uwagi. Jedynie pies na chwilę uniósł łeb w tamtą stronę i zawarczał, ale kiedy wartownik szarpnął go za smycz ten posłusznie podreptał z powrotem za nim. – Rany, postaraj się bardziej człowieku zanim obudzisz cały obóz. – jęknął Ned szeptem. – Teraz pójdzie lepiej. – ten odparł ponownie napinając procę. – Tylko w Ŝadnym razie mnie nie rozpraszajcie. – dodał ostrzegawczo. Dla lepszej koncentracji Imię zmruŜył jedno oko, podparł łokieć o szczerbę w murze i ponownie, starannie wycelował. Kiedy proca była maksymalnie naciągnięta, gumka pękła, kamyk upadł a koniec gumki z trzaskiem strzelił go w nie zmruŜone oko. – OŜeŜ kur...! – Ciiiii. – błyskawicznie go uspokoili garścią ziemi zatykając jego usta. Pies tym razem nieco dłuŜej warczał ale ostatecznie jakimś cudem ich nie zwęszył. To jednak było juŜ ponad wytrzymałość Berta. Obrzucił zgoła niesympatycznym spojrzeniem nadal biadolącego nad swym okiem Nazwiska po czym włączył kamuflaŜ i wyszedł z cienia. Następnie podszedł do latarni, wspiął się na palce i wykręcił z niej Ŝarówkę. Widząc to Imię otworzył ze zdumienia usta oraz załzawione oko a Ned z kretyńską miną raz po raz uderzał się otwartą dłonią w czoło. Kiedy Ŝarówka zgasła esesman z psem natychmiast odwrócili się w jej stronę. Po chwili poświęconej na obserwację okolicy wartownik wzruszył ramionami i pomaszerował sobie dalej. Podeszli do czekającego pod latarnią Berta. Tam uruchomili swoje komputatory. Po kilkunastu sekundach wszystko było gotowe. – Podchodzimy do pierwszego ogrodzenia i odpalamy normalny, czterosekundowy transfer? – dla pewności spytał Bert. – Ty zabierasz Imię? – Dokładnie. – odparł Ned. – Więc do roboty. Pierwszy do transferu poszedł Bert. Stanął pół metra przed ogrodzeniem i uruchomił sekwencję na swym przedramieniu. Ned i Nazwisko równieŜ odliczali jego transfer we własnych głowach. Kiedy odliczanie się skończyło Bert zniknął im z oczu w jednej chwili. Ned z Bertem poświęcili wczoraj niemal cały dzień usiłując co nieco dowiedzieć się na czym tak w zasadzie polegają minitransfery. PoniewaŜ temat był na czasie, nagabnęli w tej sprawie translatora. Ten, pytany o szczegóły udzielał im albo mających zamaskować jego niewiedzę wykrętnych odpowiedzi, albo zasypywał tak

szczegółowymi danymi technicznymi, Ŝe niemal niczego z nich nie zrozumieli. Dyskusja na ten temat ostatecznie skończyła się niewąską sprzeczką w czasie której translator na jakieś trzy godziny nawet się obraził po czym zamilkł nie odzywając się do Neda, poniewaŜ ten najbardziej mu ubliŜał. Stało się tak po większej porcji obelg, ale w ostatecznym rozrachunku wycisnęli z niego pod wieczór informację, Ŝe minitransfery mają jakiś bliŜej niewyjaśniony związek z ruchem obrotowym Ziemi w otaczającej ją przestrzeni. Zmuszony do ostateczności pod groźbą wyjęcia baterii, translator dodał równieŜ, Ŝe prędkość ta wynosi około czterech metrów na sekundę i w związku z tym kaŜdy punkt na jej powierzchni pokonuje w czasie jednej sekundy taką właśnie odległość. Stąd, juŜ metodą dedukcji wyciągnęli proste wnioski, Ŝe przemieszczenia lokalne na powierzchni Ziemi mają wzajemną zaleŜność wynoszącą cztery metry na sekundę a metodą prób i bolesnych błędów przekonali się doświadczalnie, Ŝe ich wewnętrzne transmitery działają doskonale w granicach pięciu sekund. Przy wartościach większych, ich moc wyraźnie słabnie i dochodzi do przerzutów niezupełnie trafnych i przewidywalnych. Ned przekonał się o tym osobiście, kiedy zachęcony przez translatora zwiększył śmiało moc i zamiast na środku umywalni znalazł się na drzwiczkach od klozetu, poniewaŜ przy osłabionej zasięgiem mocy zniosło go nieco na południowy wschód od kierunku początkowo obranego. Translator zapytany o przyczyny wyjaśnił w odpowiedzi, Ŝe ma to coś wspólnego z kierunkiem wiatru słonecznego ale Ned nie o to wcześniej pytał. Ten z kolei nie chcąc się z nim znowu przekomarzać obmył z głowy krew i dał tematowi za wygraną. Bert pojawił się po chyba czterech najdłuŜszych sekundach ich Ŝycia lądując z cichym trzaskiem w trawie. Było to kilka metrów poza drugim ogrodzeniem. – O kurwa! – rozległ się jego przeraŜony głos w translatorach, po czym machając rozpaczliwie rękami Bert zniknął im po raz drugi z oczu. Zapadła dzwoniąca w uszach cisza. – Bert? – po sekundzie rzucił Ned z niepokojem wpatrując się w ciemność. Po bardzo długiej chwili nad trawą pojawił się jego uniesiony kciuk. – UwaŜajcie, po drugiej stronie jest jakiś pierdolony rów z wodą. – Rów? – zapytał Ned. – Tak rów, do cholery. No dalej. – Czy są tam jakieś pułapki? – zapytał Ned, któremu nie wiedzieć czemu przypomniał się jakiś film z rycerzami w grzechoczących zbrojach. W filmie tym to nie rycerze jednak odegrali główne role tylko fosa wypełniona sterczącymi szpikulcami, które przerzedziły większość rycerzy oraz wodą, która wytopiła mniejszość, która szpikulce jakoś ominęła. – Nie ma pułapek, jeśli nie liczyć, Ŝe coś obleśnego tutaj w kółko kumka i rechocze. – ten po chwili odpowiedział. – Wjebałem się po pachy w te rechoczące gówno, bo nie widziałem wcześniej Ŝadnego rowa. – Przestraszyłeś mnie człowieku. – odparł z ulgą Ned. – Idziemy do ciebie. Podeszli z Imieniem bliŜej ogrodzenia, gdzie stanęli bliŜej siebie po czym objęli się ramionami aby znaleźć się w zasięgu pojedynczego pola. Ned uruchomił sekwencję i na wszelki wypadek przycisnął Nazwisko jeszcze mocniej ramionami. – No dalej. Na co czekacie? – usłyszeli jeszcze ponaglenie Berta po czym zniknęli. Cztery sekundy później zmaterializowali się w dalszym ciągu objęci. – No i po wszystkim. – westchnął z ulgą Imię. – O kurwa. – dodał omal nie nadziewając się na kolczaste ogrodzenie. – Ludzie? Gdzie do chuja was przerzuciło? Nie widzę was. – rozległo się wołanie Berta. – Co wy tam robicie? – ten zaraz dodał dostrzegając ich w końcu

między ogrodzeniami na pasie wydeptanej ziemi. – Jak to się stało? – jęknął zdruzgotanym tonem Ned z przeraŜeniem rozglądając się wokoło. – Po prostu nie wziąłeś pod uwagę zwiększonej pasaŜerem masy. – uprzejmie poinformował go translator. – Teraz mi to kurwa mówisz? – Wcześniej nie pytałeś. – Przysięgam, Ŝe rozkręcę cię na pojedyncze śrubki. – Więc radź sobie teraz sam. – ten odparł obraŜonym tonem. – Translatorku, Ŝartowałem. – Akurat. – Naprawdę. Masz moje słowo, Ŝe jak tylko nas stąd wyciągniesz to dam ci jutro do oporu się poelektryzować w jakimś przytulnym pudle z elektromagnesami. Doładujesz sobie pamięć, potem puścisz przez nią elektrony... – Słowo? – Słowo. – Mam to nagrane. – zastrzegł się jeszcze translator po czym dodał. – Stań twarzą na wschód i ustaw zakres na piętnaście metrów. – Jest środek nocy. – To prawda. – Więc skąd mam kurwa wiedzieć gdzie jest wschód? Nie moŜesz jaśniej? – Znowu na mnie krzyczysz. – Esesman zawraca. – zauwaŜył obserwujący go Bert. – No dalej. – jęknął Ned do translatora. – Wykrztuś wreszcie gdzie ten wschód, bo nie będzie mnie, ciebie i magnesów tylko krematorium. – A skąd ja mam takie rzeczy wiedzieć? – zapytał go translator. – Mam doktorat z filozofii i nie jestem jakimś tam kompasem. – Słońce wschodzi tam. – Nazwisko wskazał palcem kierunek na wartownię esesmanów. – Jesteś pewny? – zapytał go Ned z niedowierzaniem. – Po pięciu miesiącach ty teŜ byłbyś. W tym samym momencie zwęszył ich pies wartownika. Wyrwał mu z ręki smycz i co było jeszcze straszniejsze zupełnie go zignorował i runął prosto w ich stronę. Nawet nie warknął ani razu ostrzegawczo tylko w miarę jak się zbliŜał coraz cięŜej dyszał wywalając na wierzch jęzor, który w nieprzyjemny sposób sobie łopotał podąŜając za nim. – To ten Bruto. – zauwaŜył Bert spoza drutów. – Ile on gadał? – zapytał Ned nerwowo programując sekwencję. – Piętnaście metrów. – przypomniał Imię ponownie mocno go obejmując. – Trzymaj się. Na chwilę przed nadbiegającym psem zniknęli. Niemal całkowicie. To znaczy Imię zniknął całkowicie a Ned zostawił w paszczy psa spory bądź, co bądź kawałek prawej ręki. Olbrzymi owczarek, który właśnie był w fazie wyskoku kiedy jego ofiary zdematerializowały się, zanim mocniej zacisnął szczęki, całą siłą swego pędu wpadł na druty gdzie przez chwilę sobie podygotał. Kiedy po trzech sekundach pojawili się w rowie z wodą z owczarka juŜ się unosiły kłęby białego dymu oraz przenikliwy swąd spalonej sierści. Kilkanaście sekund później do psa dobiegł wartownik. Trzymając karabin ostroŜnie za kolbę odciągnął go lufą od ogrodzenia. Przez chwilę oglądał zesztywniałe truchło, po czym zapalił papierosa a kiedy skończył podszedł do telefonu i zadzwonił. Po kolejnej minucie na miejsce dotarł czteroosobowy patrol.

Stojąc po szyje w wodzie obserwowali całe zajście wystawiając tylko oczy ponad jakąś pływającą kępkę. – Kurwa, znajdą nas. – biadolił Bert przez translatora. – To wszystko przez ciebie. – rzucił z wyrzutem do Imienia. – A niby co ja takiego zrobiłem? – Spóźniłeś się kurwa i wszystko się popierdoliło. Za chwilę nas nakryją. – Przeceniasz ich. – Ja przeceniam? Sam zobacz jak węszą dokładnie z latarkami. To są Niemcy, kurwa! Oni nigdy i niczego nie przegapiają. – No właśnie. Są zbyt dokładni i dlatego nas nie złapią. – oznajmił Nazwisko. – Spójrz jak cal po calu oglądają ogrodzenie i starannie zadeptują nasze ślady. – Nazwisko ma rację. – potwierdził Ned robiąc sobie oczami powiększenie. – Te durne szkopy juŜ wszystkie nasze właściwe ślady dokumentnie stratowały. Tak było w istocie. Wartownicy nie odkrywszy Ŝadnego uszkodzenia na ogrodzeniu nie sprawdzali nic innego i wkrótce dali sobie spokój, po czym powrócili do wartowni ciągnąc za ogon Bruto po ziemi. Starając się poruszać bezgłośnie wydostali się ostroŜnie z rowu i pełznąc w trawie oddalali się kilkaset metrów od obozu. – Gdzie jest portal? – zapytał Imię z ulgą wstając tam na nogi. – Na polanie koło twojej szopy. – To po drugiej stronie miasta. – stwierdził Bert. – A do samego Monachium będzie jeszcze z pięć kilometrów. – W takich ubraniach je równieŜ musimy okrąŜyć wokoło. – Więc juŜ sam nie wiem czy zdąŜymy na miejsce przed świtem. – Musimy. Do polany dotarli grubo po wschodzie słońca. Nogi zmęczone całonocnym marszem bolały ich niemiłosiernie. Z niekłamaną ulgą Ned przywitał znajomą kłodę na której przysiedli sobie z Nedem zaraz po przybyciu. Zlokalizowanie portala nie zajęło im zbyt wiele czasu, poniewaŜ teren jaki wcześniej został pomierzony nie był zbyt rozległy. Na jego środku Bert wprowadził sekwencję i urządzenie się ukazało ich oczom. Portal umieszczono cztery metry nad ziemią. Było to bezpośrednio w pniu najbliŜszego rosnącego olbrzymiego dębu. – No dobra, panowie. Czas się zabierać nareszcie stąd w cholerę. – radośnie zakomunikował Ned jako pierwszy kładąc dłoń na portalu, kiedy juŜ wszyscy wdrapali się na drzewo. Portal nie zareagował. – Co jest kurwa? – Ned połoŜył na nim obie dłonie. – Daj, ja spróbuję. – rzucił Bert kiedy to równieŜ nie pomogło. Później spróbował nawet Nazwisko, lecz to takŜe niczego nie zmieniło. Portal tkwił na swoim miejscu bez jakichkolwiek oznak Ŝycia, nawet kiedy go ze złością kolejno kopali. Po półgodzinie daremnych wysiłków zeszli z drzewa. – I co teraz? – zapytał Bert przysiadając nerwowo na kłodzie. Odpowiedziało mu jedynie wzruszenie ramionami. – Jakieś pomysły? Powiedzcie coś do cholery. – Pogadam z translatorem. – rzucił Ned i dodał. – Translatorku? – Czego? – Nie wiesz przypadkiem dlaczego portal nie działa? – Wiem. – No to gadaj, kurwa twoja. – wszyscy naraz się oŜywili. – A gdzie są moje obiecane wczoraj elektromagnesy, hę?

– Widzisz, one są po drugiej stronie... – Znowu łŜesz. JuŜ nie mogę tego słuchać. – Wcale nie. – Drugi raz juŜ mnie nie nabierzesz. Wyłączam się. – odparł translator, po czym się wyłączył rozgniewany. – Translatorku, zaczekaj. Nedowi odpowiedziała tylko głucha cisza. – Spróbujcie z waszymi. – rzucił z nadzieją. Minutę później wiedzieli juŜ, Ŝe wszystkie translatory złośliwie się zmówiły i odłączyły moduły do konwersacji, pozostając jedynie na biernych nasłuchach zwykłymi tłumaczami. – MoŜe by tak kopsnąć raport do Centrali. – po kilku minutach intensywnego myślenia zaproponował Imię. – Wal chłopie. – MoŜe oni coś wymyślą. – gorliwie go zachęcili poniewaŜ wyglądał na najlepiej odŜywionego z nich wszystkich. – Ok. Imię podwinął rękaw pasiaka po czym wysłał zwięzłą wiadomość. Kontakt tak go wyczerpał, Ŝe ze zmęczenia aŜ zamknął zaraz po tym oczy. Sekundę po tym jak jego wiadomość została wysłana w portalu na drzewie cos głośno szczęknęło. – Jesteś wielki. – stwierdził Bert. – Masz u mnie skrzyneczkę czego tylko zechcesz, jak będziemy w domu. – szczerze mu pogratulował Ned. Pomagając mu wdrapali się z powrotem na drzewo. Portal przywitał ich zamkniętymi drzwiczkami. Kiedy Ned połoŜył na nim dłoń na wysokości jego oczu otworzyła się wąska szczelina przez którą natychmiast wypadło pismo na metalowej folii. Nie tego się spodziewał toteŜ nim się zorientował pismo poleciało na ziemię a szczelina na powrót się zamknęła. – Musimy zejść. – powiedział. – To był chyba jakiś list, jeśli dobrze zauwaŜyłem. Z powrotem kolejno poschodzili z drzewa. Na ziemi z dziwnym niepokojem w sercu Ned podniósł z ziemi pismo i głośno przeczytał nagłówek. – To z Centrali od głównego komputatora. – No to czytaj, człowieku. – zachęcił go Bert. – Identyfikacja osób pozytywna. Transfer niemoŜliwy. – Jak to kurwa niemoŜliwy, skoro nasze id jest pozytywne? – rzucił zdenerwowanym tonem Nazwisko. – Cicho, niech czyta dalej. – uspokoił go Bert z umiarkowanym optymizmem. – Ogólne prawdopodobieństwo nieprawdopodobnych zmian przekroczone o dwanaście procent. – ciągnął dalej Ned. – O, niŜej jest jeszcze bardziej szczegółowo. Zbyt wielkie prawdopodobieństwo nielogicznych zmian przyszłości w przypadku transferu, (koniec analizy, transfer niemoŜliwy). Koniec wydruku. – I juŜ? – zapytał Imię. – Co to miało kurwa znaczyć? – Niczego więcej nie napisali? – zapytał Bert. – Jak widzisz, jest tylko tyle. – oznajmił mu Ned podsuwając pismo bliŜej. – O, kurwa. Jest jeszcze coś po drugiej stronie. – zaraz dodał ucieszony, kiedy zauwaŜył nadruk po drugiej stronie metalowej folii. – Uwaga panowie, czytam dalej. – Sugerowane rozwiązania: 1 – zmniejszenie ogólnego prawdopodobieństwa nieprawdopodobnych zmian o dwanaście procent. 2 – rezygnacja z transferu. – I co dalej? – dopytywał się Bert.

– I to tyle. – odparł Ned. – Dalej są tylko wskazówki jak zrealizować któryś z tych punktów. – No to czytaj, człowieku. – Bert westchnął z niewyobraŜalną ulgą po czym dodał. – Chcesz bym padł tu na zawał? – MoŜliwe opcje realizacji punktu 1–go: 1. cofnięcie zmian wprowadzonych przez ostatnią dobę, (transfer moŜliwy) 2. nie cofanie zmian wprowadzonych przez ostatnią dobę, (transfer niemoŜliwy) MoŜliwe opcje realizacji punktu 2–go: 1. rezygnacja z transferu, (transfer moŜliwy) 2. próba transferu, (transfer niemoŜliwy). Koniec wydruku. – Jakieś pytania? – zapytał Ned patrząc na nich ciekawie. – Bo ja po czymś takim, po prostu muszę się odesrać. – stwierdził odchodząc w krzaki. – Jakoś tak dziwnie na mnie działa ostatnimi czasy komunikacja z maszynami. – Nic więcej juŜ tam nie ma? – Bert z miną lunatyka miętosił jeszcze pismo przed oczami nie mogąc w to, co usłyszał wciąŜ uwierzyć. – O kurwa. – westchnął cięŜko Imię, po czym z rezygnacją oklapł na kłodę. – Jak Ned wróci trzeba po prostu na spokojnie usiąść i po kolei przeanalizować wszystkie te, pojebane punkty. – Taa. Po nie przespanej nocy to jest właśnie to, co najbardziej lubią tygrysy. Kiedy Ned powrócił nadal nie chciał o portalu rozmawiać twierdząc, Ŝe jak na jeden dzień ma juŜ dość rozczarowań. Nazwisko z Bertem sami więc usiedli do narady z której po dwóch godzinach wywnioskowali, Ŝe przyczyną wrednego zachowania portala jest niewątpliwie ucieczka z obozu, poniewaŜ nic więcej w zasadzie nie wydarzyło się w ciągu ostatniej doby. Nic sensownego przynajmniej nie przychodziło im więcej do głowy. – Czy to oznacza, Ŝe aby transfer okazał się moŜliwy musimy wrócić do obozu? – zapytał ich Ned kiedy skończyli naradę, pragnąc się upewnić czy nasłuchując jej przebieg powyciągał prawidłowe wnioski. – Na to wygląda, stary. – PrzecieŜ za ucieczkę od razu nas powieszą. – Oby tylko. Karl będzie dumny mogąc własnoręcznie nas utopić. – rzucił Bert. – No ale przynajmniej umrzemy ze świadomością, Ŝe transfer był moŜliwy. – zaraz dodał. – No dobra, – westchnął Imię wstając z miejsca. – Sprawdzę jeszcze raz czy portal działa a potem wynoszę się stąd w diabły. Portal nie zadziałał. – Wracam do miasta. – oznajmił schodząc z drzewa. – Idziecie ze mną czy siedzicie tutaj dalej? – Nic tu po nas człowieku. – Idziemy z tobą. Dołączyli do niego i pomaszerowali w milczeniu w stronę Monachium. Po drodze Nazwisko coś sobie przypomniał, po czym wrócił i zabrał kilka przedmiotów jakie miał schowane w swojej szopie. Na pytania, co to są za przedmioty odparł zdawkowo. – Mam pewien plan i te rzeczy mogą mi się przydać. – Jaki plan? – W świetle ostatnich wydarzeń, w czasie których wszystko starannie zaplanowane i tak się przeciwko nam wrednie popierdoliło, nawet nie będę wam truł o moim planie, który jest totalnie nieprawdopodobny, niestarannie zaplanowany i nierealny do zrealizowania. Nie pytajcie zatem, jeśli nie chcecie narazić się na kolejne rozgoryczenia. – Chyba nie chcesz wrócić do Dachau i odwalić przy wachmanach skruchy? –

zaniepokoił się Bert. – Być moŜe ucieczkę jakoś przeboleją, ale śmierci Bruta to na pewno ci nie wybaczą. – Nie wybaczą Bruuuuuta, który dymił z sieeeeeeerści, kiedy zwisł na druuuuutach i prąd go popieeeeeeeeścił. – w tonacji bluesowej zaintonował Ned poruszając biodrami jak klon Presleya z Martians MTV. – Nie wracam do obozu. – uspokoił ich Nazwisko. – Co za ulga, człowieku. Jeśli tak, to zaakceptuję kaŜdy twój, cholerny plan, który nie przewiduje powrotu do Dachau. – oznajmił po namyśle Ned. – Doskonale. – ucieszył się Imię. – Zatem będę mógł przynajmniej liczyć na twoją pomoc. – Moją równieŜ. – dodał Bert. – Tym lepiej, panowie. Tym lepiej. W trójkę na pewno nasze szanse nieco wzrosną. – Więc wykrztuś w końcu dokąd idziesz. – Ja idę do Lepkego a wy idziecie ze mną. – śe co, kurwa? – Czy ja dobrze słyszę? – zawołali aŜ przystając w miejscu. – No chodźcie, czas ucieka a przed Lepkem, musimy jeszcze zobaczyć co słychać u Otta.

***

Monachium, Niemcy 17 sierpnia 1942 To był dzień wypełniony trudnościami. Powrót do Monachium był wystarczająco skomplikowany ze względu na ich zmęczenie nieprzespaną nocą, a juŜ nad wyraz trudne ze względu na pasiaki, okazało się wykombinowanie cywilnych ubrań bez rzucania się w oczy. Zwłaszcza to ostatnie zajęło im całą resztę poprzedniego dnia. Jednak z pomocą sprawnego kamuflaŜu Berta, w końcu i tę trudność udało się pokonać poprzez kradzieŜ ubrań suszących się w jakimś ogródku w domku na przedmieściach. Do monachijskiej kwatery Gestapo dotarli grubo po północy, nadchodząc skrótem prowadzącym z parku. – To się nam kurwa nigdy nie uda. – westchnął Bert spoglądając spoza parkowych drzew na jasno oświetlony budynek naprzeciwko. – Widzicie tych wartowników? Reflektory? Te szlabany? – Jeden szlaban. – sprostował Nazwisko. – Tak, no to mnie pocieszyłeś. Z jednym szlabanem z pewnością sobie poradzimy. – Będzie mi potrzebna teraz wasza pomoc. – optymistycznie stwierdził Imię rozwiązując swój węzełek. Pochylili się obserwując jego poczynania. Nazwisko wydobył i odłoŜył na bok zrolowany pasiak po czym z samego dna wydobył zagadkowe przedmioty jakie wcześniej zabrał z szopy. Wśród nich było równieŜ ubranie z Centrali. – Patrzcie ludzie! Więc tylko ja dostałem na misję dziadowskie łachy. – jęknął Ned. – Spójrz Bert, jemu to dali na drogę nawet gajerek a mi tylko stary płaszcz i podarte spodnie.

– śeby tam wejść ucharakteryzuję się na Otta. – wyjaśnił Imię przebierając się w nowe ubranie. – Jasne. – mruknął Ned tak radośnie jakby to była najprostsza rzecz o jakiej słyszał. – zasłyszałem gdzieś na boku, Ŝe nieźle potrafisz wcielać się w innych ludzi, no ale zauwaŜ, Ŝe ten kloc jest o ponad głowę od ciebie wyŜszy. – I w barach większy ze dwa razy. – uzupełnił Bert. – Ten chuj nawet do stodoły, musi chyba wchodzić bokiem. – Jego szeroki jak łycha od koparki nakrapiany mini wulkanami ryj, bo tylko tak moŜna określić jego twarzopodobny surowiec, równieŜ jest nie do podrobienia. – Co masz na myśli? – zapytał Imię biorąc do rąk coś na kształt strzykawki. – No wiesz, mikroskopijne ale cofnięte aŜ do potylicy czoło, przerośnięta szczęka, świńskie uszka i porastająca cały jego łeb sztywna jak szczotka do sracza szczecina. śe nie wspomnę o nad wyraz blisko siebie osadzonych oczkach, które są u niego bez przerwy tak zabawnie zaczerwienione, Ŝe wyglądają jak u znerwicowanego nietoperza, który urodził się z wścieklizną połączoną z zespołem Downa. – Czy ujdzie coś na kształt tego? – zapytał Imię przykładając strzykawkę w mikrootwór tuŜ za lewym uchem. Natychmiast po tym cała jego głowa zabulgotała, po czym momentalnie zamieniła się w głowę Otta. – Jak ty to zrobiłeś, człowieku? – jęknął Ned poraŜony tak gwałtowną zmianą. – O kurwa! Nawet czarne ślady po wypełnionych do niemoŜliwości, lecz nie wyciśniętych pryszczach są zupełnie takie same. – Ty chyba naprawdę zasługujesz na swoją renomę. – dodał z podziwem Bert, kiedy po chwili na czaszce Nazwiska z trzaskiem wystrzeliła długa na centymetr szczecina. – Co to było? – Taki juŜ mam fach. – Imię mruknął skromnie obmacując się jeszcze dla pewności po swojej nowej twarzy. – Parę będących moją słodką tajemnicą komponentów i programator anamorficzny połączony ze skanerem. – Anarmorficzny, hę? – Właśnie go widzieliście w akcji. – No dobra, zaskoczyłeś mnie, nie powiem. – stwierdził Ned wciąŜ nieco zaskoczony. – Jesteś cholernie dobry w te klocki, ale jak na rany pragniesz zmylić wartowników wyglądając jak pomniejszona miniaturka pana Otto. Taki całkiem podobny, ale wciąŜ tylko mini kacik? Mimo tak doskonałego podobieństwa, ten bydlak jest od ciebie i tak duŜo większy. – Przytrzymajcie mnie za stopy. – w odpowiedzi poprosił ich Imię rozpinając spodnie. – Tego nie lubię, kurwa. Będzie bolało. Kiedy posłusznie złapali go za nogi ten zacisnął zęby i opuścił spodnie do kolan, po czym zaczął masować się po udach w specyficzny sposób. W czasie masaŜu zaczęły się wydłuŜać obie jego kości udowe. Na jego twarzy mimo charakteryzacji dało się dostrzec ślady bólu. Kiedy Imię skończył z masaŜami stwierdzili aŜ przysiadając z wraŜenia na ziemi, Ŝe przybyło mu na wzroście dobre dwadzieścia pięć centymetrów. Kiedy minutę później Imię napompował na koniec jeszcze swoje ubranie biorąc wzorzec równieŜ z pamięci komputatora stwierdzić jedynie mogli, Ŝe stoi przed nimi doskonała imitacja Otta. Imitacja niemal doskonała, jeśli nie liczyć spodni sięgających nieco tylko za kolana. Chwilę po tym, nawet one do nowego wzrostu właściciela stosownie się przystosowały wyciągając się aŜ osiągnęły mankietami buty. – Kurwa, czy ty aby na pewno jesteś człowiekiem? – zapytał go Ned starannie mierząc go wzrokiem od stóp do głów. – W dziewięćdziesięciu ośmiu procentach. – ten odparł.

– Opowiedz nam o brakujących dwóch. – zachęcił go ciepło Bert. – No dajcie spokój. Pół kilo programowalnego silikonu w głowie i dwie hydrauliczne kości udowe na pewno nie czynią ze mnie cyborga, więc wypraszam sobie. – Co za ulga. – westchnął Ned. – Zatem co dalej, panie Naturalny Balon? – Bert ma sprawny kamuflaŜ, więc niech rozbiera się do naga i po prostu go uŜyje. A ciebie biorę ze sobą. Jako więźnia, naturalnie. – wyjaśnił im swój prosty plan na wejście do budynku. – Jeśli wszystko jasne to czekamy na zmianę wartowników, Ŝeby nasze wejście i wyjście widzieli tylko ci sami i idziemy do roboty panowie, bo naprawdę szkoda czasu. Bert wzruszył ramionami i posłusznie się rozebrał chowając swoje ubranie w krzakach. Natomiast Ned wskoczył z powrotem w swojego obozowego pasiaka. Kiedy Imię poupychał wszystko na powrót w swym węzełku zaszyli się w krzakach w cierpliwym oczekiwaniu na zmianę warty. Minutę później oczekiwanie nie było juŜ cierpliwe. – Kurwa, kiedy oni się zmieniają? – szepnął Bert nerwowo. – Skąd mam wiedzieć? – odparł Ned równieŜ szeptem. – Dlaczego pytasz? – Bo tylko ja jestem na golasa. Bo tylko mi kurwa, jest zimno i tylko mnie komary, jak wściekłe gryzą w dupę. Dlaczego dla nich nie jestem niewidzialny? Dlaczego, pytam? – Pojęcia nie mam, chłopie. – stwierdził Imię. – MoŜe zrelaksuj się stary i czy ja wiem, nie wydzielaj tyle dwutlenku, czy czegoś. – Jak mam się zrelaksować, kiedy mi juŜ rąk brakuje do zabijania tych latających skurwysynów? Pytanie Berta pozostało jednak bez odpowiedzi, poniewaŜ z budynku wyszło dwóch kolejnych wartowników, którzy wymienili między sobą kilka zdań stojąc przez chwilę na dziedzińcu w czwórkę, po czym zmienili dotychczasowych w budce przy szlabanie i po dwóch minutach przed budynkiem gestapo ponownie zrobiło się cicho i spokojnie. Ku uldze Berta wyszli w końcu z cienia jaki dawały krzaki udając się prosto w stronę budynku. Wartownicy na ich widok zasalutowali po czym bez słowa odsunęli się na boki robiąc im milczące przejście. Nazwisko nie mając wprawy w hitlerowskim pozdrowieniu jedynie skinął im głową rękami mocniej przytrzymując prowadzonego Neda, jak gdyby ten mu się wyrywał. Zrobił to w doskonały sposób i nie wzbudził brakiem salutu Ŝadnych podejrzeń. Cała trójka weszła po kilku stopniach do góry i znalazła się wewnątrz gmachu. W budynku korytarz rozwidlał się w obie strony. – Pamiętacie drogę? – zapytał Imię w translatorach. – W prawo. Potem drugie piętro. – odparł Ned. Imię zdecydowanym krokiem przemierzył korytarz idąc we wskazaną stronę. Po drodze minęli kilku esesmanów, lecz na szczęście Ŝaden się do Nazwiska nie odezwał, poprzestając jedynie na umiarkowanym spojrzeniu na prowadzonego więźnia. Po niecałej minucie znaleźli się pod drzwiami gabinetu Lepkego. Znajdujący się na końcu korytarza wartownik za biurkiem nawet nie spojrzał w ich stronę. – Miejmy tylko nadzieję, Ŝe nasz człowiek będzie w środku. – mruknął Imię. – Cały plan teraz od tego faceta zaleŜy. – dodał wchodząc bez pukania. Lepke był. Był równieŜ Otto oraz jakiś nieszczęśnik nad którego palcami właśnie pracował. – Co to? – odezwał się zaskoczonym tonem Lepke na widok Imienia. – Otto nie mówiłeś, Ŝe masz brata.

– Bo nie mam, panie ober... – ten równie zaskoczonym głosem odparł, lecz nie skończył poniewaŜ niewidoczny dla niego Bert zaszedł go juŜ z tyłu, po czym zdzielił kantem dłoni w kark. Otto, ten prawdziwy, klapnął na okrwawioną posadzkę bez słowa. – Kim jesteś? O co chodzi? – dopytywał się juŜ zupełnie bezradnym głosem Lepke wpatrując się bez przerwy w Nazwisko. – Coś słabiutko u ciebie z pamięcią. – odparł Bert wciskając mu w dłoń słuchawkę telefonu. – Oj słabiutko. – dodał. – Czego chcecie? – Lepke zamarł widząc jak słuchawka sama podnosi się z widełek, po czym trafia do jego ręki. – Bierz słuchawkę i Ŝądaj natychmiast samochodu pod bramę. Ma być tam za najwyŜej minutę. – podpowiedział mu Imię. – Tylko raz dwa gadaj i bez kawałów bo polecą jakieś palce. – dodał przyciskając jego wolną dłoń do blatu biurka. – Ale... – Ale nie ma ale. – natychmiast uciął mu Imię. – Lecimy Lepke od razu na Ŝywo i to bez próby generalnej. Gut? Jak tylko coś spieprzysz i wozu nie będzie, będziesz podcierał dupę kikutem i dłubał w nosie nierdzewnym hakiem. Lepke przełknął ślinę po czym posłusznie wykonał telefon. Kiedy rozległ się warkot parkującego na dziedzińcu mercedesa, Ned z Bertem kończyli właśnie rozbierać nadal nieprzytomnego Otta prawdziwego. – Wkładaj jego ciuchy. – poradzili nieszczęśnikowi, w czasie kiedy Nazwisko pochylił się ponownie nad leŜącym Ottem. Tam przetrząsnął gorączkowo swoje kieszenie, po czym bezceremonialnie wykonał kilka zastrzyków nakłuwając tu i ówdzie jego głowę, co spowodowało natychmiastowy paraliŜ oraz rozluźnienie wszystkich mięśni jego twarzy. Pół sekundy później Otto w łachmanach nieszczęśnika mógł być z wyglądu kimkolwiek z wyjątkiem siebie samego. Rozlane bezładnie mięśnie jego twarzy dawały pewność, Ŝe nie poznała by go nawet własna Ŝona, gdyby tylko naturalnie jakąś chętną do oŜenku z półgorylem Otto wcześniej sobie znalazł. PoniewaŜ nie znalazł i ten problem przestał być istotny. – Idziemy teraz do auta. – powiedział Imię do Lepkego, kiedy skończył z twarzą Otta. – Jedno twoje słowo po drodze a będziesz miał mordę w jeszcze gorszym niŜ on stanie. Plus kikut, oczywiście. Czy to jasne? – Mhm. Bez najmniejszych kłopotów opuścili budynek. Podczas przemarszu korytarzami idący przodem Imię trzymał zapobiegawczo Lepkego po przyjacielsku pod ramię torując drogę nieszczęśnikowi i Nedowi taszczącym wciąŜ nieprzytomnego prawdziwego Otta. Bert idący z tyłu nadal był niewidoczny i pilnował jedynie aby cały przemarsz po piętrach obył się bez przygód. PoniewaŜ przygód nie było obyło się bez jego interwencji. Przed budynkiem na ich widok natychmiast rzucili się w ich stronę obydwaj wartownicy. Imię uspokajającym gestem dłoni odprawił śpieszących z nachalną pomocą. Jeden natychmiast po tym zawrócił do budki, po czym uniósł szlaban ale drugi namolnie nadal pchał się z natarczywym pomaganiem. Chcąc nie chcąc skorzystali z jego usłuŜnych dłoni, po czym, kiedy Otto i trzymający go za nogi wartownik byli juŜ wewnątrz mercedesa jego równieŜ podstępnym zastrzykiem w plecy rozluźnili. Następnie sami zajęli miejsca w środku i wyjechali pod uniesionym szlabanem pozdrawiając drugiego wartownika. – Dokąd mnie zabieracie? – odezwał się Lepke kiedy juŜ wyjeŜdŜali z miasta. – Nie powiem ci, bo przecieŜ lubisz niespodzianki. – odparł Bert wyłączając kamuflaŜ.

– To ty? – To ja. – Myślałem... – To nie myśl. – Posłuchaj, to nieporozumienie. – rzucił do niego Lepke powoli sobie coś w głowie układając. – W swoim czasie to samo mówiłem. – uprzejmie zgodził się z nim Bert. – Co chcecie ze mną zrobić? – Wkrótce się dowiesz. – Ale... – Wkrótce. Na przedmieściach wypuścili anonimowego nieszczęśnika i dopiero po tym jak juŜ nieco ze szczęścia oszołomiony poszedł gdzieś sobie w noc, nieco wygodniej rozgościli się w zatłoczonym mercedesie. Zupełnej wygody nabrali jednak dopiero za miastem, kiedy Otto i wartownik powędrowali do bagaŜnika. PoniewaŜ nadal byli luźni do nieprzytomności, było im i tak wszystko jedno. Tymczasem Lepke za miastem na dobre się rozgadał. – Wypuśćcie mnie. – prosił ich kolejno raz za razem chyba domyślając się Ŝe nie mają wobec niego uczciwych zamiarów. – Lepke daj sobie spokój, dobra? – odparł mu od strony kierownicy Ned, juŜ po raz trzeci. – Chyba nie po to cię porwaliśmy Ŝeby teraz ot tak wypuścić, nie? Masz nas za idiotów? – Czego chcecie? Pieniędzy? – A masz jakieś? – No nie przy sobie. – To po co się głupio pytasz? – Mam w domu. – W domu ja teŜ mam, wiesz? Pieniądze, szczotkę do butów i bilet na kolejkę. – O co więc chodzi? – Dowiesz się w swoim czasie. I zamknij się w końcu bo będziesz podróŜował z Ottem w bagaŜniku. Lepke zamilkł. Po półgodzinie byli juŜ na miejscu. Imię wysiadł pierwszy z samochodu i poszedł otworzyć szopę, po czym sprawnie przetransportowali do środka całą trójkę. Operacja przeniesienia przebiegła niemal bez problemów, jeśli nie liczyć tego Ŝe Lepke w kółko gadał. PoniewaŜ uporczywie nie zmieniał tematu ani nie posłuchał po raz kolejny stosownego ostrzeŜenia, w szopie został natychmiast rozluźniony. UłoŜyli go tuŜ obok Otta i wartownika. Dopiero wtedy, jak ucięty przerwany został uporczywy potok nieustannych pytań. Ned z Bertem zostali pilnować porwanych a Imię pojechał do miasta odstawić gdzieś mercedesa. Wrócił do szopy nad ranem piechotą i dopiero wówczas cała trójka nieco odetchnęła po czym ułoŜyła się w końcu do wymarzonego snu.

***

Trzy godziny później obudziły ich, brutalnie wibrując w uszach dziwną i nienaturalną natarczywością, jakieś niepokojące dźwięki. Wszyscy jednocześnie

unieśli głowy uwaŜnie nasłuchując. Trójka porwanych nadal była nieprzytomna i jeśli nie liczyć charkotliwego pochrapywania nie wydawała Ŝadnych odgłosów. Wymieniając pytające spojrzenia nadstawili bardziej uszu usiłując dojść, co to za podejrzane odgłosy, które ich zbudziły. Jedno było juŜ, bowiem pewne. Odgłosy dochodziły z zewnątrz. Nie mogąc nic więcej o nich stwierdzić, kolejno wypełzli z szopy i na czworakach ostroŜnie wdrapali się na niewielkie, porośnięte trawą wzniesienie, poniewaŜ odgłosy pochodziły gdzieś stamtąd. Tam po raz drugi spróbowali uwaŜniej ponasłuchiwać. Niepokojące, gardłowo rytmiczne dźwięki nieustannie narastały, co było nieomylnym znakiem tego, Ŝe bez przerwy się zbliŜają. Nasłuchiwali ich juŜ od jakiegoś czasu z coraz bardziej rosnącym niepokojem. Po jakiejś chwili tajemnicze dźwięki rozlegały się juŜ ze wszystkich stron dobiegając z dookoła. Nawet od strony lasu. – Co to, kurwa jest? – rzucił nerwowo Bert. – Nie mam pojęcia, chłopie. – odparł Ned. – Jeszcze nigdy w Ŝyciu czegoś takiego nie słyszałem, ale powiem ci, Ŝe jeszcze trochę a w gaciach będę miał juŜ pełno. – Więc co teraz, bo na mnie tak samo działają te odgłosy? – do rozmowy przyłączył się Imię. – Teraz? – spytał Ned. – No jaki plan? Co robimy? – Skąd mam wiedzieć, jeśli nie wiem z czym mam do czynienia. – Ned wzruszył ramionami. – Zapytaj translatora. – poradził mu Imię. – PrzecieŜ wiesz, Ŝe on ze mną nie gada. – Niech skurwiel chociaŜ przetłumaczy te odgłosy, do cholery. – Te odgłosy są nieprzetłumaczalne na normalny język. – wtrącił translator opryskliwym tonem, po czym na powrót zamilkł. – Ładnie. – jęknął Ned. – Coś się kurwa do nas zbliŜa a my nawet nie wiemy co takiego. – JuŜ wiem. – wykrzyknął Bert w pewnej chwili. – Co wiesz? – rzucił Ned z nadzieją. – Wiem co zrobię. Zajrzę do tego cholernego poradnika i jebać translatora. – O, widzisz. – ucieszył się Ned. – To jest myśl. Patrzcie ludzie, ja na śmierć o tym gównie zapomniałem. – Tylko... – po chwili zaczął Bert wpatrując się w paznokcia ze skupieniem. – Tylko co, tam znów u licha? Poradnik teŜ strajkuje? – Nie, on jest spoko, bo nawet się ucieszył, Ŝe go w końcu odpaliłem. Nie wiem tylko pod jakim hasłem mam w ogóle szukać. Odgłosy? Dźwięki? – Hm, bo ja wiem? – zamyślił się Ned. – Spróbuj moŜe: dziwne odgłosy. – zaproponował po chwili nadal nasłuchując. – Konkretniej, bo odpowiedzi jest ponad trzydzieści trzy tysiące. – odparł Bert. – Rytmiczne, gardłowe, dziwne odgłosy. – uzupełnił Imię. – Jeszcze konkretniej panowie, bo odpowiedzi nadal jest tysiąc dwieście. – Rytmiczne, gardłowe, siejące grozę, dziwne odgłosy. – ponownie rzucił Ned nieco juŜ poirytowany. – MoŜesz teŜ dla uściślenia od razu dodać, Ŝe z roku 1942–go i są kompletnie niezrozumiałe i nieprzetłumaczalne dla translatora. – Dobra, są dwie odpowiedzi. – zakomunikował Bert po trzech sekundach i zaraz dodał. – I od razu mam do nich nie byle co, tylko operacyjne rozwiązania. – Czytaj. – Odpowiedź pierwsza, prawdopodobieństwo dziewięćdziesiąt procent: dźwięki

wydawane przez owczarka niemieckiego, w nawiasie: moŜliwa liczba mnoga. Odpowiedź druga, prawdopodobieństwo dziesięć procent: dźwięki wydawane przez oficera niemieckiego, w nawiasie: moŜliwa liczba mnoga. Dla obydwu odpowiedzi takie samo rozwiązanie: natychmiast się oddalić od źródła, w nawiasie: źródeł dźwięków jeśli źródło jest nieoswojone. Odpowiedź uzupełniająca: jeśli źródło jest oswojone przywołać do nogi albo podać patyk. – A co, jeśli dźwięki są nieoswojone ale są wokoło? – Brak rozwiązania, w nawiasie: cierpliwości, rozdział o zwierzętach jest wciąŜ redagowany. – I to kurwa ma być operacyjne rozwiązanie? – Jest jeszcze link na serwer z uaktualnieniem ale komputator w Centrali wyje o przeglądarkę pod Win–3000. To była ta kropla, która przelała przepełnioną juŜ od kilku godzin czarę stresu i napięcia w nadwątlonym systemie nerwowym Neda. – Dlaczego? – ten zaskowyczał zaciskając pięści i unosząc głowę. – Dlaczego tylko mi się takie coś przydarza, co? Czy ja za duŜo chcę od Ŝycia, do cholery? JuŜ od dłuŜszego czasu mam kurwa wraŜenie, Ŝe ci z dwudziestego wieku Ŝyli sobie szczęśliwiej, w tych swoich obozach. – Przesadzasz. – Bert usiłował go uspokoić. – Ja przesadzam? To do diabła muszą być szczęśliwi jak cholera ludzie, skoro nie znają mikrotranslatorów, mikroporadników i innego mikropomocnego kurwa sprzętu. Tam do diabła, Bert oni nie znają jeszcze nawet mikrowszczepów w oczy, więc są w porównaniu do nas pieprzonymi farciarzami. Wiecie co? – Co? – Chciałbym Ŝyć w czasach, kiedy nie znano w ogóle słowa mikro. I wydaje mi się, Ŝe najlepiej bym się czuł w powiedzmy, tym cholernym dwudziestym wieku. – W dwudziestym pojawił się microsoft. – zauwaŜył Nazwisko. – Więc chuj z dwudziestym! – Ned wykrzyknął wzdrygając się z obrzydzeniem. – Mogę jechać nawet do okresu kredowego. Tam zwierzęta były wtedy spore, drzewa i paprocie teŜ po byku i nic nie było kurwa, mikro. – Jesteś pewien? – Czy słyszałeś o jakichś cholernych mikrodinozaurach? – Ned zapytał Berta. – Hę? – Ale dla nich to ty byłbyś mikro i w mig by cię poŜarły. – stwierdził Imię. – O kurwa, to nie problem. Dino były wielkie ale równieŜ głupie. Jedźcie tam ze mną. Zaraz po przybyciu naznosimy głazy, zbudujemy jakiś zamek czy coś i Ŝaden nam do środka nie wejdzie. – A jak wygląda u ciebie sytuacja z odpornością na tamtejsze mikroorganizmy? – zapytał go Bert znienacka. – Słyszałeś o nich? – Więc co, nie ma wyjścia? – spytał Ned smętnie, gdyŜ znał juŜ odpowiedź. Pokręcili przecząco głowami. – Wszędzie mikro? Potaknęli Nedowi głowami. – Nie ma naprawdę ludzie, dokąd pójść? – Przykro mi stary. – Bert współczująco poklepał go po ramieniu. – Musimy się juŜ zmagać z tym wszechobecnym mikrogównem. Taki juŜ nasz podły los i nie ma na to rady. – No dobra. – Ned zacisnął usta i jakoś przyjął to do wiadomości. – Biorę się juŜ w garść ale ja tak tego nie zostawię. O nie. Przysięgam na wszystkie mikroświętości, Ŝe jeśli stąd jakoś wyjdę, koniecznie zamienię kilka mocnych słów z redaktorem tego gówna. MoŜliwa liczba mnoga. – mściwie mruknął na zakończenie zgrzytając zębami

i powrócił do nasłuchiwania raz po raz zaciskając z trzaskiem pięści. – No i to tyle jeśli chodzi o poradnik. – stwierdził Bert do siebie wyłączając paznokieć z osowiałą miną. Po niecałej minucie ponad trawą dało się ujrzeć gęstą tyralierę Ŝołnierzy w nie budzących wątpliwości, charakterystycznych hełmach. Kiedy wychylając się ostroŜnie ponad poszycie zrobili zbliŜenie, wśród Ŝołnierzy dostrzegli tu i ówdzie oficerów w czapkach z trupimi główkami. To właśnie od nich pochodziły dziwne dźwięki. – Są niecały kilometr od nas. – stwierdził Ned po odczytaniu wskazań z odległościomierza. – Mamy najwyŜej pół godziny zanim tutaj będą. Są jakieś pomysły, bo chyba nie zareagują prawidłowo jeśli się im poda patyk? – Spierdalamy. – oznajmił Bert. – Świetnie, tylko dokąd bo z tyłu teŜ nadchodzą? – MoŜe do szopy? – Niezły pomysł. Co za ulga. JuŜ myślałem Ŝe leŜymy a tu proszę bardzo, zyskamy całe trzy sekundy zwłoki. – Chwila, chwila. – wtrącił się Nazwisko. – Z tą szopą moŜe nie być takie głupie. – dodał intensywnie nad czymś myśląc. – Masz jakiś pomysł? – Mam. Zrobimy tak. – odparł, po czym przetrząsając nerwowo zawartość swojego węzełka powiedział im jak zrobią. Razem z nim, nisko pochyleni przedostali się do szopy. Wewnątrz Imię błyskawicznie pobrał od wszystkich skany twarzy, po czym zaczął bardzo precyzyjnie mieszać jakieś składniki w swojej inteligentnej strzykawce, dobierając proporcje za pomocą komputatora. Kiedy płyn był gotowy, kolejno wstrzyknął go nadal lezącym bez przytomności. Ani Lepke, ani Otto ani teŜ wartownik nie posiadali co prawda przystosowanych do strzykawki specjalnych otworów za uszami ale Nazwisko uporał się i z tym problemem nakłuwając po prostu kawałkiem zaostrzonego patyka ich głowy w kilku, jego zdaniem odpowiednich miejscach. PoniewaŜ cała trójka była nieprzytomna nikt nie protestował. Następnie Imię kolejno zaaplikował im swój produkt i na zakończenie umieścił pod nosami samorozpuszczające się ampułki ze środkiem trzeźwiącym. W tym samym czasie, kiedy Imię zmagał się z ich twarzami, Ned z Bertem z pomocą znalezionej w szopie świecy zapłonowej do ciągnika pośpiesznie wytatuowali im na przedramionach obozowe numery. Świeca była co prawda tępa do niemoŜliwości, lecz mimo to tatuowanie szło im sprawnie, poniewaŜ mieli odpowiednią do okoliczności motywację oraz sporą puszkę farby podkładowej do swobodnej dyspozycji. – Gotowi? –zapytał Imię kiedy skończył z ampułkami. – I to jak cholera. – stwierdził Bert, nasłuchując jak głosy dobiegające z zewnątrz nadal się zbliŜają. – Więc wynośmy się stąd w końcu. – rzucił Imię zwilŜając ampułki u leŜących odrobiną deszczówki ze stojącej pod ścianą konewki. Wychodząc z szopy musieli pełznąc na płasko, wręcz szorując o ziemię brzuchami i to aŜ do samej krawędzi lasu, poniewaŜ obława znacznie się zbliŜyła pokonując juŜ ponad połowę dzielącej ich początkowo odległości. W lesie wybrali obficie pokryte liściami drzewo i po kolei się na nie wdrapali. Kiedy wspięli się juŜ na dostateczną wysokość przestali być widoczni z ziemi. Przykucnięci tuŜ pod koroną drzewa ostroŜnie wyglądali spoza gęstych liści w stronę szopy. ZbliŜającą się od strony uprawnego pola tyralierę mogli obecnie oglądać w całej swej okazałości. Tej, która nadciągała z drugiej strony nie widzieli w ogóle, za to słyszeli ją doskonale, poniewaŜ jej czoło właśnie przechodziło bezpośrednio pod

nimi. Jej tylna część znajdowała się obecnie gdzieś między nimi a polaną na której znajdował się portal. Odgłosy pochodziły juŜ nie tylko od oficerów, lecz takŜe kilkunastu podobnych do Bruta stworzeń. – Spójrzcie ile ich mają. – jęknął szeptem Ned z prawdziwą trwogą obmacując się po pogryzionej ręce. – Musieli sklonować Bruta. Jak oni to zrobili tak szybko i to w tylu egzemplarzach? – Nie mam pojęcia stary. – odparł mu Bert. – Chciałbym chociaŜ wiedzieć co to za stworzenia. W Centrali nawet nas o nich nie uprzedzili. – To z pewnością są owczarki. – wtrącił się do rozmowy translator. – A skąd ty to moŜesz wiedzieć? – prychnął na niego Ned. – JuŜ mówiłem, kiedyś studiowałem. Poza tym potrafię dedukować. – Naprawdę? – Nie zapominaj, Ŝe doskonale widzę to co ty widzisz, a mogąc połączyć to co wiem ze studiów z tym co widzę, dedukuję. Wiem, Ŝe nauka to dla ciebie pojęcie obce ale uwierz mi, tak po prostu jest i stąd właśnie wiem, Ŝe te odgłosy to po prostu jest szczekanie. A szczekają na pewno owczarki. A poza tym, ich wygląd zgadza mi się z tym, którego juŜ poznałeś, czyli Brutem. – stwierdził translator ze znuŜeniem. – Powinieneś był zatem to wszystko wiedzieć, kiedy Bruto niemal odgryzł moją rękę. Chyba mu się dostatecznie przyjrzałeś i chyba wiesz bydlaku jak spotkanie z owczarkiem boli? – Wtedy byłem rozproszony, bo się na mnie wydzierałeś. A poza tym niewiele wiem o bólu, no daj spokój. Chyba nie myślisz, Ŝe lubię cierpieć bez powodu. Jak tylko Bruto cię pokąsał odłączyłem od twojego układu nerwowego swoje obwody. MoŜesz natomiast jeśli chcesz, o owczarkowym bólu wszystko mi opowiedzieć. Lubię słuchać o czymś nowym... – Bruto nie szczekał. – zauwaŜył Ned. – Więc skąd moŜesz wiedzieć, Ŝe był owczarkiem? – Bo Bruto był inny. – z uporem stwierdził translator. – PrzecieŜ wśród ludzi, równieŜ zdarzają się niemowy, czyŜ nie? – zapytał złośliwie. – Nie wiem jak u ludzi ale znam jednego milczka translatora. – odpyskował mu natychmiast Ned. – Dajcie juŜ z tym spokój. – upomniał ich Imię, po czym zapytał translatora. – Powiedziałbyś nam lepiej, dlaczego my niczego nie wiemy o tych, cholernych owczarkach? – Prawdopodobnie dlatego, poniewaŜ jest to gatunek wymarły. – Wymarły? – I to juŜ od prawie pięciuset lat. – Jak takie zębate dranie mogły ot tak sobie wymrzeć? – zapytał go Ned. – CóŜ, w 2289 roku obrońcy zwierząt wywalczyli na Ziemi pełnię praw dla psów i kotów i wówczas weszło w Ŝycie prawo do surowego karania kaŜdego człowieka, który im te prawo ogranicza. Wyroki doŜywocia ferowano za kagańce, smycze lub trzymanie psów na łańcuchach. Tak surowe prawo raz dwa zniechęciło ludzkość do jakiejkolwiek niecnej ingerencji wobec tych zwierząt. Skończyły się ich prześladowania. Obrońcy tryumfowali. Potem prawo poszło nawet jeszcze nieco dalej zachęcone tym sukcesem. Wolne i niezaleŜne psy, upajały się swą bezkarnością i wprost zaludniły całe miasta osiągając szczyty swojego rozwoju. Wkrótce po tym, niektórzy ludzie zaczęli się buntować nie mogąc przejść nawet kilku kroków by nie wdepnąć w psie gówienko. Lecz prawo zamiast wówczas złagodzić, jeszcze bardziej zaostrzono, a za przestępców zaczęto nawet uwaŜać osoby, które chociaŜby pochyliły

się nad w pełni wolnym psem lub kotem w celu jego pogłaskania. Powszechnie uznawano taki gest za szykany i ich poniŜanie. W taki więc sposób ich dokarmianie definitywnie skończyło się w 2293 roku, poniewaŜ w międzyczasie opinia publiczna oraz sądy bez przerwy surowiały a nikt nie chciał być w nich choćby podejrzanym. Koty jakoś to przeŜyły, zawsze i tak z pomocą gryzoni radzące sobie z głodem. Z psami jednak było trudniej. Nie mogąc zdobyć na terenach miejskich jakiegokolwiek poŜywienia, część wkrótce zdechła po prostu z głodu, a część wyniosła się w poszukiwaniu jedzenia do lasów. Mimo iŜ wkrótce wyrobił się u nich instynkt polowań stadnych, tam jednak teŜ nie było psom róŜowo, poniewaŜ wszystko co w lesie Ŝyło, z samego załoŜenia chodziło po drzewach. Nie chodziły jedynie wilki i te po kilkuletnim psim prosperity urosły nieprawdopodobnie w siłę i wszystkie leśne psy zjadły co do sztuki, nie zdając sobie sprawy, Ŝe psy są pod ochroną. Tak właśnie wyginął gatunek, który na drodze ewolucji zbłądził w ślepą uliczkę przy nodze obrośniętego w przepisy człowieka. Gatunek specjalizujący się w ciągu całej swej historii wyłącznie w sraniu gdzie popadnie, ewolucja sama od dalszej, zbędnej egzystencji po prostu odcięła. Oto historia wymarcia owczarków i psów w ogóle. – dokończył translator. – To wszystko? – zapytał go Ned. – Eeee, potem część ludzkości poczuła się osamotniona i w odwecie ponownie zmieniono prawo zakazując dokarmiania obrońców zwierząt i wypędzając ich tym samym do lasów, gdzie mogli całymi stadami polować na jagody, pędy i korzonki. Tych, równieŜ zjadły wilki... – Pytam czy z owczarkami to juŜ wszystko co masz do powiedzenia? – Tak. – Nie znasz przypadkiem jakiegoś słabego punktu u tych stworzeń? – Najczulszym miejscem u kaŜdego psa był bez wątpienia jego nos. Wydaje mi się, Ŝe dotyczy to równieŜ owczarków. – Jak to? – Wystarczyło psa nawet lekko w nos uderzyć aby stał się nieszkodliwy. – O widzisz, łatwizna. – ucieszył się Ned. – Jeszcze będą z ciebie ludzie, translatorku. – Ale tuŜ pod nosem owczarki posiadają duŜe zęby, które nikomu nie pozwolą bezkarnie tego zrobić. To chyba pamiętasz? – Pamiętam. – Więc opowiedz mi o tym. – Odwal się... – Zapomnijmy więc o ich unieszkodliwianiu. – wtrącił Bert pojednawczo obserwując jak wyrwa w ręce Neda, na jakąkolwiek wzmiankę o owczarkach pulsuje niepokojąco. – Patrzcie! – nagle rzucił Nazwisko. – W szopie wreszcie coś się dzieje. – wskazał oczami niemal podskakującą pod wpływem nagłych łomotów budowlę z desek stojącą w polu. W szopie naprawdę się działo. Otto jako pierwszy odzyskał przytomność, kiedy jego ampułka do końca się rozpuściła, popędzana do tego jęzorem, który co chwilę z ust mu się wysuwał. Nie mając lustra, nie wiedział co prawda, Ŝe jego głowa obecnie przypomina głowę Neda ale natychmiast rozpoznał u jeszcze nieprzytomnych Imię i Berta. Wściekłymi uderzeniami pięści w ich twarze postanowił ich natychmiast dobudzić, poniewaŜ rozpierała go Ŝądza mordu. Ci obudzili się natychmiast po tym jak pięści Otta rozgniotły ich ampułki. A kiedy się obudzili szopa niemal o własnych siłach zaczęła chodzić na wszystkie strony. Nie

licząc ścian, chociaŜ nie do końca, praktycznie wszystko wewnątrz niej się poruszało i to w ekspresowym tempie. Poruszały się łopaty, pękające z trzaskiem trzonki, spore kawałki ciągnika, chociaŜ on sam był w niekończącym się remoncie, poruszały się pojedyncze deski, widły, pługi, nawet cięŜkie imadło przez jakiś czas się poruszało. Kiedy esesmani ciasnym kręgiem otoczyli hałaśliwą szopę, naradzając się kto pójdzie pierwszy zobaczyć o co chodzi, rozległo się kilka grzechoczących dźwięków po czym szopa się rozpadła na cztery strony świata, odsłaniając okrwawione wnętrze. Zgromadzeni na drzewie, wówczas równieŜ mogli dostrzec iŜ zwycięzcą pierwszej rundy został Otto, poniewaŜ jako jedyny siedział prosto opętańczo śmiejąc się do rozpuku. Lepke oraz wartownik leŜeli pod czymś co przypominało tył ciągnika a z nadal obłąkańczo roześmianych ust Otta wystawała zamiast zębów korba do rozruchu samochodów. Esesmani sprawnie pojmali całą trójkę, po czym uspokoili Otta kilka razy uderzając go kolbą w głowę. Kiedy juŜ wszyscy odmaszerowali w stronę czekających w oddali na drodze samochodów zapadła wręcz dzwoniąca w uszach cisza. – Chodźmy do portala. – zaproponował Nazwisko. – Sądzisz, Ŝe zadziała? – spytał Ned. – Tak mi się wydaje. – Zobaczymy. – odparł schodząc z drzewa. – Przynajmniej obławę mamy z głowy. Ostatnie zdanie nie sprawdziło się do końca, poniewaŜ Ned zaraz po tym jak zeskoczył na ziemię poczuł jak coś go intensywnie w tyłek gryzie. Obejrzał się przeraŜony, czując jak mu włosy stają dęba. To był owczarek, który jakimś cudem się zabłąkał. Gdyby Ned znał owczarka język to dowiedziałby się Ŝe ten zawieruszył się, poniewaŜ pognał za zającem. A poniewaŜ zając wystawił go do wiatru owczarek był podwójnie wkurzony, gdyŜ w międzyczasie wskoczyły mu na grzbiet ze dwa kleszcze. ChociaŜ Ned tego wszystkiego oczywiście nie wiedział i tak nie mógł się poczuć lepiej, gdyŜ nie pozwalały na to zaciskające się coraz bardziej bliŜej jego genitaliów szczęki. Sapiąc, warcząc i charkając toczyli walkę z łomotem łamiąc krzewy i obijając się o drzewa. Właściwie to jedynie owczarek toczył gdyŜ Ned bardziej się obijał o rośliny z owczarkiem uczepionym poniŜej pleców. Z panicznego strachu nawet słowa nie mógł wypowiedzieć, tak był jego obecnością przeraŜony. Dopiero Nazwisko i Bert, kiedy zeszli z drzewa wybawili go z kłopotów. Wówczas, bowiem Imię złapał owczarka za ogon, ten natychmiast odgryzł mu się jednym kłapnięciem pozbawiając go kciuka ale tę właśnie chwilę wykorzystał Bert kopiąc go z całych sił prosto w nos obozowym drewniakiem. Owczarek przewrócił oczami i skowycząc w niebogłosy zniknął galopem w krzewach. – Rany Ned, wyglądasz jakby ci owczarek odgryzł całą dupę. – Bert rzucił do niego ze zdumieniem widząc przeraŜającą wyrwę w spodniach wspólnika. – I dokładnie tak się czuję. – ten odparł obserwując smętnie szybko powiększającą się plamę krwi na trawie. – Spadajmy wreszcie stąd panowie. – ponaglił ich Imię. Oblizał kikut po kciuku i zaraz dodał. – Ten owczarek moŜe zaraz wrócić. Słysząc to ruszyli bez słowa prosto w stronę dębu. Wdrapali się na niego z trudem po czym połoŜyli dłonie. Portal działał. Zniknęli w nim po kolei.

* KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ *

* CZĘŚĆ DRUGA – BITWA O ANGLIĘ *

Thompsontown, Mars 30 lipca 2765 – Kwatera Główna Operacji Schmaterling – Wspaniale widzieć was z powrotem. – jowialnie przywitał ich van Hold jeszcze zanim na dobre wydostali się ze śluzy. – Wspaniale. – dodał zapraszającym gestem wskazując drogę do swojego gabinetu. W niecałą minutę pokonali krótki przeszklony korytarzyk, w którym nawet nie zwalniając kroku zostali automatycznie umyci, potem wysuszeni a przy okazji z grubsza wysterylizowani, aŜ w końcu znaleźli się w prywatnym gabinecie generała. – Sir, meldujemy swoje przybycie... – w środku juŜ oficjalnie zaczął Bert słuŜbowo. – Formalności potem. – przerwał mu generał siadając w fotelu. – Potem? – mruknął Ned. – W zasadzie wcale nie są u nas wymagane. Nie przynajmniej od najbardziej godnych zaufania oficerów. – van Hold wyjaśnił i zaraz dodał. – Wydaje mi się, Ŝe teraz, w pierwszej kolejności naleŜy się wam przede wszystkim solidny i zapewne wymarzony odpoczynek. – dodał zapraszając ich gestem aby równieŜ usiedli i się rozgościli. – Tak jest, sir. – Ned ucieszył się, Ŝe w końcu jest ktoś, kto doskonale rozumie ich potrzeby urlopowe.

– Wykorzystajmy więc te trzydzieści minut maksymalnie, bo juŜ i tak mamy kwadrans spóźnienia. – stwierdził pogodnie van Hold spoglądając na zegarek. – Trzydzieści minut? – Właściwie to juŜ dwadzieścia pięć, poniewaŜ ten łajdak lekarz Ŝądał całych pięciu na te swoje oględziny. – Ale...? – No więc na samym początku pragnę wam z całego serca podziękować, panowie. Wiem doskonale jak było wam cięŜko. Wiem. CóŜ, jestem pełen podziwu dla waszej zaradności oraz wyszkolenia. Wysłano was w ciemno wyznaczając niezwykle trudne cele a wy pojawiacie się dwadzieścia minut potem realizując je co do joty. Macie od tej chwili mój szacunek oraz bezwzględne uznanie całego Korpusu. – Właściwie... – Szanując wasz czas nawet nie będę pytał jaką niezwykłą inteligencją, dedukcją i starannością w działaniu wykazaliście się odnajdując w zupełnie obcym kraju oraz w innych czasach zaginionego agenta. Za to czego dokonaliście naleŜy się jednak coś więcej niŜ tylko słowa uznania. – dodał z tajemniczą miną otwierając olbrzymią, samobieŜną skrzynkę, która od początku przemówienia nerwowo za nim podąŜała. – Medale? – z zaskoczeniem stwierdził Bert pochylając się nad skrzynią. – Wszystkie? – AleŜ skąd? Wybierzcie sobie takie, które wam najbardziej odpowiadają a przy wyborze raczej kierujcie się rozwagą. – Rozwagą. – powtórzył machinalnie Imię. – Rozwagą, poniewaŜ to co sobie wybierzecie, później będziecie zmuszeni dźwigać całe lata. Polecam wam na przykład te z fioletową wstęgą. Nie są być moŜe poręczne lub najlŜejsze co prawda, ale jego posiadacz ma prawo do pięćdziesięcioprocentowej zniŜki na wahadłowcach. – Naprawdę? – RównieŜ w tych na Ziemię. – Na pewno? – Do cholery, mam dwa takie i latam za darmo. – Skoro to działa. – mruknął Ned pakując sześć fioletowych do kieszeni z myślą aby kilka na wolnym rynku potem sprawiedliwie opchnąć. – Tylko tyle? – zapytał van Hold, kiedy skończyli juŜ napełniać fioletowymi kieszenie. – Prawdę mówiąc panie generale bardziej przydałaby się... jakaś nagroda eee, pienięŜna. – bąknął Bert. – Na ordery niespecjalnie byliśmy dziś przygotowani. – Tak teŜ sobie od początku pomyślałem. – westchnął van Hold zamykając z trzaskiem wieko. – Gdzie u dzisiejszej młodzieŜy podział się patriotyzm? Chwała? Hę? – zapytał bez większej jednak nadziei na rychłą odpowiedź. Odpowiedzi nie doczekał się wcale. – No cóŜ, zatem awansuję was w imieniu słuŜby na kapitanów. Prócz awansu czekają was większe pobory. Spocznij. – Czy nie mógłbym zostać od razu majorem, panie generale? – zapytał Ned kując Ŝelazo póki gorące. Generał i pozostali spojrzeli na niego dziwnie. Ned rzucił wymowne spojrzenie Bertowi i przerywając niezręczną ciszę wyjaśnił. – No co? Zawsze chciałem być majorem. – Tego szczebelka od razu się nie da przeskoczyć, mój synu. – wyjaśnił mu van Hold. – Ale do awansów dorzucę wam jeszcze po sto tysięcy w jednorazowej premii. MoŜe być? – zapytał patrząc na Neda. – Zgaduję Ŝe w bonach?

– Od razu wiedziałem Ŝe masz doskonałą intuicję. – pochwalił go van Hold z uznaniem waląc dłonią w biurko, które raz dwa umknęło spłoszone. – A teraz z innej beczki. Czy napotkaliście jakieś trudności? Problemy? Kłopoty? – na zakończenie zapytał podnosząc się z fotela. – W czasie zadania, naturalnie? – Jakie problemy? – zapytał Ned. – Jakiekolwiek, chłopcy. Mogę do was mówić, chłopcy? Doskonale. Jakiekolwiek więc kłopoty? Spojrzeli po sobie. – Raczej nie, sir. – stwierdził Bert. – Raczej? – To znaczy tego, jeśli nie liczyć drobnych kłopotów Neda z translatorem, poradnikiem i portalem... – Ach, techniczne duperele. – odgadł generał. – Coś w tym sensie... – Nie przejmujcie się, he, he. – pocieszył ich i zarechotał. – My w Centrali równieŜ nie mamy dnia Ŝeby się z tym dziadostwem z paru godzin nie pouŜerać. Nie bardzo się na tym znam ale powiem wam, Ŝe jeśli juŜ ktoś nad tym kwantowym gównem w ogóle panuje, to tylko dr Baddoc. O, właśnie idzie. Punktualny, jak zawsze. Doktorze, nasi chłopcy mają do pana kilka pytań. – dodał wychodząc. – O rany tylko nie on. – Ned, aczkolwiek z daleka, natychmiast wyczuł na karku spojrzenie Białego. – Nie chcę iść do łap tego włochatego barbarzyńcy. – szepnął z rozpaczą do pozostałych. – Słyszałem. – stwierdził z wyrzutem doktor. – Wszystko słyszałem. Hm, ciebie wezmę więc pierwszego. – dodał poklepując Neda po ramieniu. – To Bert się skarŜył. Ze mną wszystko jest w porządku. – Sprawdzimy, sprawdzimy. – stwierdził Baddoc złowieszczo marszcząc czoło w czasie, kiedy zestaw bezgłośnie zakradł się i go unieruchomił na stalowym podnośniku. Ned zesztywniał czując, Ŝe jest do metalowego stołu operacyjnego zbyt sprawnie jak na jego gust przywiązywany. Zestaw natychmiast po tym jak juŜ go przywiązał przyzwoicie, podjechał skanerem nad jego drŜące ze zdenerwowania ciało. – No i proszę bardzo. – wpatrzony w wyświetlacz mruknął Baddoc w zastanawiający sposób zbliŜając brwi do siebie tak blisko, Ŝe zetknęły się ze sobą całymi powierzchniami. – Jest tu kilka wewnętrznych obraŜeń, spore ubytki tkanki, he, he, pośladkowej, zmasakrowany niemal całkowicie moduł kamuflujący i maleńcie kiku, kiku, kikuciki. – dodał opiekuńczo jak typowa babcia do typowego niemowlęcia. – Spierdalaj ode mnie, ty podstępny rzeźniku. – Ned odparł mu jak nietypowy brzdąc. – Nie widzisz, Ŝe juŜ sobie odrastają? – zapytał chrypliwym szeptem widząc szaleńczo wirujące szczypce wokół swoich dłoni. – Spokojnie, chwileczkę, o i juŜ, he, he, po bólu. – stwierdził z uciechą doktor, kiedy zestaw skończył dłubać w jego wnętrznościach i naprawiać uszkodzenia. – Teraz lepiej, czyŜ nie? śołnierzyk jak nowy. – W sumie... moŜe być. – odparł Ned podejrzliwie się obmacując kiedy juŜ puściły pasy. – Poza wyleczonymi, he, he, kończynkami, masz juŜ przy okazji nowy model translatora. – Nowy? – ten zapytał natychmiast ładując sobie małego palca w ucho. – Gdzie się pchasz z pełnymi krwi łapami? – translator natychmiast z wrzaskiem zaprotestował, aŜ mu zadzwoniło w głowie.

– Zintegrowany bezpośrednio z poradnikiem, którego notabene równieŜ jest wydanie drugie. – ciągnął Baddoc wycierając okrwawione kleszcze w fartuch na brzuchu. – O widzisz doktorku. Jesteś poręczny i domyślny zarazem. To pierwsza rzecz, która mi się u ciebie podoba. – Naprawdę? – spytał Baddoc gdy juŜ kleszcze z grubsza wytarł. – Widzisz, bo właśnie o tym chciałem z tobą pogadać. Ale zaraz, jedna chwila! Czy to znaczy, Ŝe mi teraz oddasz moje własne oczy? – zapytał go z nadzieją. – No bo jak poradnik jest juŜ w uchu... – Jeśli naprawdę tego chcesz? – ten w odpowiedzi równieŜ go zapytał natychmiast podjeŜdŜając mu pod gałkę oczną skądinąd znajomą łyŜką, której wypolerowany do połysku metaliczny chłód tak bardzo Nedowi utrwalił się w pamięci, Ŝe mu momentalnie spadła szczęka. – Eee, wiesz doktorku, to moŜe niech juŜ te nowe oczy sobie pozostaną. JuŜ się z nimi nieco oswoiłem mając w nich tego zooma. – Zbędny paznokieć z poprzednim poradnikiem równieŜ mogę ci raz dwa amputować. – AleŜ nie ma na to teraz czasu. – odparł Ned z nagłym oŜywieniem i zaraz dodał wskazując głową Berta i Nazwisko milcząco przepychających się nawzajem do tyłu w dwuosobowej kolejce. – Ludzie na ciebie czekają, a poza tym on mi tam wcale nie przeszkadza. Niech sobie sprawy paznokciowe juŜ tak jak są, pozostaną. – No w sumie szkoda. – westchnął doktor odrzucając z brzękiem do skrzynki przygotowane z nadzieją narzędzia. – Miałem nadzieję, Ŝe ci się spodoba, bo z laboratorium przyszła właśnie partia niezwykle wytrzymałych nowych paznokci bojowych. – Eee. – Ned machnął ręką unosząc się w górę. – To moŜe innym razem... – Posłuchaj tylko co piszą w ulotce. No posłuchaj tego! – doktor kolanem docisnął go na powrót do podnośnika, po czym gestem iluzjonisty odkapslował jakiś podejrzany, błyszczący pojemniczek i popatrzał na niego z politowaniem. – Posłuchaj, rdzeń nigdy nie boli bo jest zrośnięty wyłącznie z kością ale jest w pełni elastyczny dzięki wszczepionemu dokostnie obejściu nerwów palcowych. – Naprawdę? – wyszeptał Ned odmieniając sobie w myślach słowo: dokostny. – Słuchaj dalej. Powłoka z napylonego piecowo diamentu, a na krawędziach paznokieć dodatkowo jeszcze jest plazmowo dohartowany plus oczywiście ma wyświetlacz z bieŜącym repertuarem dostępnym tylko na wojskowych kablówkach oraz odkodowanym ekstra w modelu dla oficerów kanałem dla mocno dorosłych prosto od odmroŜonego Disneya. Sado, maso, homo i he, he, zwierzęta. Czy juŜ rozumiesz, Ŝołnierzu co takiego ci oferuję? Rozrywka dla weterana i narzędzie walki w jednym. Jednym ruchem kciuka mógłbyś ciąć na pół stalowe blachy albo hartowane szyby. No i co ty na to? Jak więc w końcu będzie? – zapytał unosząc z nadzieją dołączonego do pojemniczka z paznokciem chromowanego zrywacza. – Zajdzie potrzeba, zajdę do szklarza. – odparł mu Ned pośpiesznie wstając z zestawu. – No trudno. Następny! – doktor ryknął w stronę oczekujących, skąd doszły go odgłosy nagłej i gwałtownej bójki mającej wytypować ochotnika. W tym czasie szczęśliwy Ned umykał juŜ z pomieszczenia chwytając powietrze jak ryba.

***

Berghof, Niemcy 13 lipca 1940 – Kwatera główna Hitlera – Doskonale zdaję sobie sprawę panowie, Ŝe brytyjska armia lądowa po sromotnej klęsce pod Dunkierką i pełnej, eeeech, rozpaczy i chaosu ewakuacji z Francji, nie przedstawia obecnie innej niŜ humorystyczna, eeeech, wartości bojowej. – trenując swoje przemówienie zatopiony w myślach nad losami wojny Hitler powtórzył po raz ostatni kluczowe dla czekającej go przemowy zdanie, po czym wycisnął końcówkę i wstał z klozetu. Stolec był jak suchar frontowego Ŝołnierza. Twardy, wielki, zero wilgoci i miał ostre, niczym ramiona śelaznego KrzyŜa brzegi. Słowem, był jak rzadko tęgi i udany. ToteŜ i ulga była znakomita. Hitler umył ręce i wyszedł na korytarz, gdzie dziarskim krokiem zaczął kroczyć w stronę gabinetu gdzie juŜ z pewnością niecierpliwie na niego czekano. Kiedy wszedł do pomieszczenia wcale nie był zaskoczony tradycyjnym podziałem zebranych jaki się pod jego krótką lecz bolesną nieobecność dokonał. Rozsiane po przepastnej powierzchni gabinetu grupki rozmówców reprezentowały tradycyjne i uniwersalne dla całego świata, armijne podziały. Osobno stali przedstawiciele Wehrmachtu, Luftwaffe i Kriegsmarine, zbici w niewielkie grupki. Jedynie ordynans kursujący z tacą kieliszków nie dyskryminował Ŝadnej z nich, obdarzając swoją sympatyczną obecnością wszystkie grupki sprawiedliwie. Rozmawiający oficerowie tak byli pochłonięci głośnymi rozmowami, Ŝe nikt z wyjątkiem ordynansa jego wejścia do gabinetu nawet nie zauwaŜył. Hitler mając tego dnia zamiar obłaskawić co nieco Luftwaffe podszedł do ich grupki reprezentowanej przez słuchających feldmarszałków Alberta Kesselringa i Hugo Sperrlego oraz generała Hansa Jurgena Stumpffa, który do nich z rozbawieniem przemawiał. Jeszcze kiedy się do nich zbliŜał dobiegły go jego słowa. – I powiem wam jeszcze coś lepszego niŜ tamto, panowie. Mówią, Ŝe jak Canaris staje przed Wodzem na baczność to... – Stumpff urwał widząc blednące twarze swoich słuchaczy. Odwrócił się z rosnącym niepokojem i tak jak się spodziewał ujrzał stojącego za sobą Hitlera. – Proszę dokończyć, generale. – ten zachęcił go patrząc na niego z zainteresowaniem. – Co mówią? – Nic takiego, Mein Fuhrer... – CO TAKIEGO MÓWIĄ? – wyszeptał Hitler z naciskiem, zatrzymując się dwa centymetry przed jego twarzą. Stumpff przełknął ślinę i z trudem wyskrzeczał tak cicho, aby pozostałe grupki go nie usłyszały. – Mówią, Mein Fuhrer, Ŝe pośladki tak mu się ściskają, Ŝe gdyby włoŜyć mu wówczas marchewkę w dupę to by samo suche pozostało. – dokończył i zamarł nie wiedząc jak zareaguje Hitler. Wszyscy pozostali w gabinecie tymczasem równieŜ juŜ zorientowali się o jego obecności w pomieszczeniu i na kilkanaście sekund zapadła pełna wyczekiwania cisza. – To było dobre, Hans. Naprawdę dobre. – Hitler uśmiechnął się i poklepał Stumpffa po ramieniu. – Panowie, jednak dość juŜ Ŝartów. W końcu mamy pilną wojnę do wygrania. – juŜ głośniejszym tonem przypomniał zebranym. – Zapraszam więc do stołu obrad. W związku z planowaną inwazją mamy dziś bardzo waŜne

decyzje do przedyskutowania. Zgromadzeni w gabinecie wiedząc doskonale, Ŝe szumnie brzmiąco przedyskutowanie będzie po prostu monologiem Wodza, posłusznie podeszli ze wszystkich stron, po czym stanęli kręgiem wokół olbrzymiego stołu, pokrytego przez wojskowe mapy. Były to mapy Wielkiej Brytanii. – Angielskie wojska lądowe to Ŝaden przeciwnik dla Wehrmachtu co prawda, ale kiedy juŜ wylądujemy... – Hitler zaczął przemówienie postukując palcem w mapę. – Lecz, Mein Fuhrer... – zaczął Canaris – Zaczekajcie admirale? Wiem co chcecie powiedzieć ale nie przerywajcie. Czy to jasne? – Tak jest, Mein Fuhrer. – Wymknęli się nam pod Dunkierką to fakt, lecz ta zgraja uchodźców, podkreślam NIE MA uzbrojenia. Lata całe miną zanim wyspiarze znajdą dla nich ekwipunek. Czy damy im te lata? – Oczywiście, Ŝe nie Wodzu. – przymilnie przytaknął zbesztany admirał. – Więc proszę się zamknąć w końcu i więcej mi nie przerywać. – Hitler ponownie go zbeształ, gdyŜ ponad wszystko uwielbiał publicznie karcić nie lubianych oficerów. Od zawsze nie przepadał za owianym sławą bohatera I Wojny admirałem Wilhelmem Canarisem. Jego ucieczka z Falklandów i śelazny KrzyŜ otrzymany z rąk Cesarza sprawiał Ŝe Hitler czuł się przy nim niewaŜny i malutki. Jednym słowem Hitler nie lubił konkurencji w tym temacie bohaterów. – Anglicy mają ponad milion ochotników. – Szef Abwehry jednak nie dał się tak łatwo spławić. – Milion? – Hitler uniósł brew. Bardziej był jednak zaskoczony tupetem Canarisa niŜ usłyszaną od niego liczbą. – Co takiego masz na myśli... Franz? – zapytał Canarisa uŜywając jego drugiego imienia, poniewaŜ doskonale wiedział iŜ ten nie znosi tego bardziej niŜ teściowej. Admirał przełknął zniewagę w skupieniu i postanowił w odwecie znokautować Hitlera precyzją i ogromem materiałów wywiadowczych jakie w tej kwestii z racji urzędu posiadał, licząc iŜ profesjonalizm i kompetencja wymusi u Wodza naleŜny szacunek dla wywiadu. – Na apel o wprowadzeniu obronnej ochotniczej słuŜby pomocniczej zgłosiło się ponad milion męŜczyzn, donoszą agenci. – Doprawdy? – Ochotników zorganizowano na wzór wojskowy. Mają okręgi, sektory, bataliony, kompanie i plutony. Ponadto kandydatów do Local Defence Volunteers wciąŜ przybywa. Pootwierano magazyny broni z pierwszej wojny światowej i porozdawano im karabiny, bagnety, strzelby myśliwskie, stare rewolwery i granaty. Robotnicy rolni posiadają piki, halabardy, gospodarskie widły... – Dość. – przerwał mu Hitler zmęczonym tonem. – Powiedzcie mi admirale, czy po to doimy przemysłowców i wydajemy trzydzieści milionów marek rocznie na szkolenie agentów wywiadu, aby dostarczali nam informacji o jakiś przeklętych wieśniakach i ich gospodarczym sprzęcie? – To nie tak, Mein Fuhrer. – zaprotestował Canaris czując, Ŝe mu bezpowrotnie ulatuje wątek. – To, co Anglicy posiadają na lądzie, to NIE JEST wojsko, do diabła! – rozległo się trzaśnięcie pięścią w biurko a głos Wodza szybko przekształcił się we wściekłe krzyki. – Nie mają na Wyspach artylerii ani sprzętu zmechanizowanego! To wszystko zostało panicznie porzucone we Francji na plaŜy! To co mają w chwili obecnej to

tylko jakaś niewarta wzmianki cholerna, parszywa, ludowa partyzantka tkwiąca jeśli chodzi o wyposaŜenie w średniowieczu! To banda upośledzonych rybaków i górali! To czym oni obecnie dysponują, dwie nasze dywizje pancerne zjedzą sobie na śniadanie, bo na obiad będą juŜ w Londynie! Wiem to doskonale i bez pańskiego, przeklętego wywiadu! – Przepraszam Wodzu. – Royal Navy, to jednak jest zupełnie inna sprawa. – ciągnął dalej Hitler juŜ po rozgrzewce wstępnej. – Czy wiadomo juŜ, co dokładnie wydarzyło się 3 lipca? – zapytał patrząc przenikliwym wzrokiem na wielkiego admirała Kriegsmarine Ericha Readera. – Mein Fuhrer, wywiad potwierdził nasze wcześniejsze podejrzenia, Ŝe to z rozkazu Churchilla brytyjska marynarka wojenna uniemoŜliwiła nam zajęcie francuskiej floty w porcie Mers El Kabir koło Oranu. – ten odparł. – Churchilla? – Tak jest, Mein Fuhrer. – Znowu ten cholerny grubas. – Hitler westchnął. – Po zwycięstwie zajmiemy się nim odpowiednio. KaŜę go wypchać i postawić pod jakimś parasolem na dziedzińcu Kancelarii. Będzie miał dobre miejsce, tuŜ obok Stalina. Jak, do diabła przekonał on Francuzów Ŝeby przeszli na ich stronę? PrzecieŜ to urodzeni kolaboranci i prawie nasi sojusznicy! To przecieŜ było od cholery okrętów! Okrętów, które miały być nasze! śądam natychmiast szczegółowych wyjaśnień! – kącik ust okrasiła Hitlerowi pierwsza kropla piany. – Dokładnie mówiąc, – zaczął Reader. – eskadra francuska w El Kabirze liczyła cztery okręty liniowe, jeden lotniskowiec, sześć niszczycieli oraz kilkanaście okrętów podwodnych i ścigaczy. Niestety, ich dowódca otrzymał od Churchilla ultimatum: walczycie u boku Royal Navy lub natychmiastowe unicestwienie. Brytyjskie ultimatum zostało odrzucone więc Royal Navy częściowo zniszczyła eskadrę. Zginęło prawie 1300 francuskich marynarzy... – Mniejsza z nimi skoro nie umieli pływać, do cholery! – przerwał mu Hitler. – Co z eskadrą, Erich? Co się stało z eskadrą? – Po terminie brytyjskiego ultimatum były to juŜ właściwie niedobitki a nie eskadra. Niedobitki, które uszły zagładzie uciekając do Tulonu. O tym jednak, wywiad nam juŜ nie powiedział w porę. Pozyskanie natomiast jednostek floty francuskiej dla Royal Navy w Dakarze, Aleksandrii i na Martynice poszło juŜ Churchillowi duŜo łatwiej. Francuscy marynarze nie stawiali oporu deklarując chęć wzięcia udziału w dalszej walce z naszymi wojskami... – Wystarczy. Ich marynarka wojenna ma się zatem dobrze panowie i mogłaby co nieco pokrzyŜować realizację operacji Seelowe... – W chwili obecnej to nie ulega juŜ wątpliwości. – potwierdził Canaris. Hitler spojrzał na niego cięŜko. Nic jednak nie powiedział. Zamiast tego ciągnął dalej pragnąc wpierw dokończyć swe rozumowanie. – Przyparty do muru RAF, zapewne teŜ nam stawi czoła. – Hitler zamyślił się opierając się obiema rękami o dębowy stół i leŜącą na nim mapę. Ile im zostało samolotów, po pogromie we Francji? – Około siedmiuset. – rzucił z drugiego krańca stołu Goering. – To są ich wszystkie resztki, Mein Fuhrer. Hitler ponownie pochylił się nad mapą. Pochylony nad nią analizował przez chwilę w milczeniu sytuację. – Chciałbym... – zaczął Canaris, lecz natychmiast zamilkł uciszony jego uniesioną dłonią. – Zrobimy tak, Hermann. – Hitler zwrócił się do Goeringa po imieniu. –

Wykonaj jakąś sprawną ofensywę przeciw Anglii aby ją odpowiednio zmiękczyć przed wkroczeniem wojsk lądowych von Rundstedta. – Jak sprawną? – ten zapytał zwięźle. – Nagły i miaŜdŜący atak w celu zniszczenia brytyjskiego lotnictwa w powietrzu i na ziemi. Aby wszystko się odbyło zgodnie z zasadami fair play weź ze dwa tysiące naszych samolotów i dokończ tę smutną robotę, którą spieprzył wywiad. – Rozumiem. – Oraz przy okazji, zniszcz bazy zaopatrzenia RAF, zakłady remontowe, wytwórnie sprzętu lotniczego i fabryki broni przeciwlotniczej. Zaplanuj tę ofensywę i wykonaj niezwłocznie. – Rozkaz! Wybombardujemy Anglię z tej wojny, Mein Fuhrer. – Goering trzasnął kopytami, po czym skinął głową odmeldowując się z narady. – Oto mój człowiek! – pomyślał Hitler z zadowoleniem. – Po uzyskaniu panowania w powietrzu, – ciągnął juŜ po jego wyjściu. – Luftwaffe zbombarduje flotę brytyjską w angielskich portach i na kanale La Manche Ŝeby się w pobliŜu naszych portów nie snuły jakieś konwoje, potem zniszczy ich składy sprzętu wojennego, paliw, magazyny Ŝywności i zafunduje Jej Królewskiej Mości taki kryzys gospodarczy, Ŝe za kilka tygodni przeterminowany chleb w konserwach będzie w Anglii rarytasem. – Świetna myśl, Mein Fuhrer. Zdecydowana akcja skłoni wreszcie Anglię do rokowań. – podchwycił Stumpff. – Nie będzie Ŝadnych rokowań, generale. – Nie? – PrzecieŜ Churchill jest niezrównanym specjalistą od ultimatum. – wyjaśnił mu Hitler. – A skoro tak, otrzyma ode mnie takie, Ŝe się zesra z Ŝalu. Operację Seelowe rozpoczynamy za miesiąc, 15 września, panowie. Po wylądowaniu wprowadzimy w Anglii idealny porządek oraz ład. Idealny. Zdychające z głodu społeczeństwo powita z radością nowy, niemiecki porządek i samo wyda nam królową i tego jej grubego przydupasa. W gabinecie rozległy się ściszone pomruki aprobaty. – A pan admirale, – Hitler zwrócił się do Canarisa. – niech przyciśnie w końcu swoich nieudolnych ludzi jakich mamy u Anglików i zbierze w końcu jakieś poŜyteczne informacje. Rozmieszczenie składów paliw, lotnisk i w ogóle brytyjskiego przemysłu cięŜkiego. Czy to jasne? – Najzupełniej, Mein Fuhrer. – Wykonać. Kiedy Canaris wychodził z gabinetu Hitler przelotnie obrzucił jego pośladki spojrzeniem. Były rzeczywiście jędrne. Uśmiechnął się w myślach i zakończył posiedzenie.

***

Thompsontown, Mars 30 lipca 2765 – Kwatera Główna Operacji Schmaterling – No dobrze, panowie. – podsumował odprawę van Hold obracając w ich stronę ekran kwantowego wyświetlacza. – Oto współrzędne geograficzne i koordynaty czasowe waszego transferu. Przyjrzyjcie się im uwaŜnie do chwili aŜ je dobrze

zapamiętajcie. Gotowi? – Tak jest. – odparli po sekundzie, kiedy cztery cyfry bezbłędnie zapamiętali. – Na miejscu wykonajcie w stu procentach załoŜenia tej przełomowej misji a rozstrzygniemy w końcu tę nieszczęsną wojnę. – Nowe Hawaje? – ucieszył się Bert zacierając ręce. – Misja w takich letnich klimatach, to rozumiem. – To były ziemskie współrzędne. – sprostował generał. – Miejsce waszego transferu to Londyn, aczkolwiek mimo to, będzie to środek upalnego lata. Czy wszystko pozostałe jest juŜ wystarczająco jasne? – zapytał na zakończenie. – Tak jest, sir. – odparł Imię i przytaknął głową. – Mamy dotrzeć pod te współrzędne, a tam dokładnie o 22.23 czasu lokalnego otworzyć drzwi opatrzone symbolem BH27. – wyrecytował. – Dokładnie. – potwierdził Jong słuchając jego wypowiedzi z najwyŜszą uwagą. – Jakieś pytania? – rzucił van Hold. – W sumie myślałem... – zaczął Bert nieśmiało. – Co sobie myślałeś, Ŝołnierzu? – zapytał go ciepło generał. – Z całym szacunkiem, panie generale ale to misja dla idiotów. – Co masz na myśli? – To jest zbyt proste, nie uwaŜa pan? Do tego zadania mogliście wysłać jakiegoś debila? – Debila? – Kogoś zaznajomionego z zasadą działania klamki i kompasu. – Naszą rolą było opracowanie jak najprostszego sposobu na zmianę losów tej wojny. – odparł zamiast van Holda profesor. – A to, sam przyznać muszę, jest takim właśnie rozwiązaniem. Skoro więc uwaŜasz, Ŝe twoje zadanie jest banalnie łatwe do wykonania, to hm, panowie i panie, – Jong rozejrzał się po pozostałych. – chyba naleŜy uznać to za komplement pod adresem naszego najnowszego oprogramowania, poniewaŜ to ono wytypowało owe współrzędne oraz ową datę, jako kluczowe dla losów tej wojny. Brawo. Kiedy Jong skończył w gabinecie rozległy się stłumione oklaski oraz uśmiechy. – śartowniś z ciebie, mój chłopcze. śartowniś. – kiedy juŜ skończył się śmiać, van Hold przechylił się przez biurko i poklepał Berta z uznaniem po ramieniu. – A zatem? – Jong wzniósł oczy w stronę zegara. – Do boju, panowie. – van Hold poderwał ich z foteli momentalnie powaŜniejąc. Sam równieŜ wstał i z nadal zadowoloną nieco miną nawet odprowadził ich osobiście aŜ do samej śluzy. Ich wyraźne zadowolenie graniczące z symptomami szczęścia w jakie zapadli, odkąd tylko poznali szczegóły czekającego ich zadania, nieco się skurczyło, kiedy doktor Baddoc dopadł ich tuŜ przed zajęciem miejsca w transportowcu i obdarował w ramach operacyjnego ekwipunku kaŜdego sprawiedliwie trzydziestokilogramowym stalowym prętem. – Po chuj nam te łomy, rzeźniku? – zapytał go ciepło Ned aŜ uginając się pod właśnie otrzymanym na drogę cięŜarem. Baddoc odwrócił się na pięcie obraŜony, wyminął przechodzącą korytarzem Uli i odmaszerował bez słowa mrucząc coś niedobrego pod nosem. – Mogą wam się przydać. – odparła zamiast niego dziewczyna. – Tak mi się przynajmniej zdaje. – uzupełniła. – Jesteś tego pewna? – zapytał ją Bert z niepokojem. – Pamiętajcie tylko o jednym. Pod Ŝadnym pozorem nie wolno wam ich uŜywać w charakterze broni. – Trochę to waŜy, wiesz ładna? I nie wiem... – Bert nie skończył, poniewaŜ

dziewczyna równieŜ odeszła. – No chuj tam. – westchnął Imię zarzucając swojego łoma na ramię. – MoŜe te drzwiczki będą jakieś, czy ja wiem, pogięte czy skorodowane? – Pewnie masz rację. – przyznał Ned. – W końcu kurwa, chyba w tej Centrali wiedzą co robią. – Pewnie tak, ech. – w końcu pogodził się równieŜ Bert z trzydziestokilogramowym wyrokiem. Skierowali się do śluzy. Zanim jeszcze na dobre zamknęły się drzwi za nimi, siedzący przy stole obrad usłyszeli jeszcze. – No ale nie tak sobie wyobraŜałem słuŜbę w Korpusie. – rzucił głos Neda. – A jak? – zapytał głos Berta. – No wiesz, jakieś trudne misje, super skomplikowany sprzęt prawie niemoŜliwy do opanowania, losy świata zaleŜne od jednej decyzji. A my co tymczasem? – Co? – Spójrz na nas, idziemy jak jacyś cholerni włamywacze opierdolić robota z napojami, ech... Kiedy agenci juŜ zniknęli w śluzie dyskusję przy stole obrad ponowił generał. – Dlaczego konkretnie w tym momencie czasu rzeczywistego zdecydował się pan na naszą interwencję przeciwko Hitlerowi? – zapytał Jonga. – No cóŜ generale, to nie ja o tym zdecydowałem tylko oprogramowanie. – No mniejsza o to kto. Dlaczego? – Bitwa o Anglię została uznana przez komputatory za ten kluczowy fragment dziejów, który zmodyfikowany stosunkowo małym nakładem kosztów z naszej strony, będzie w stanie zmienić przebieg zdarzeń i tym samym wynik całej wojny. – Ale dlaczego właśnie Bitwa o Anglię? Niemcy odnosili przecieŜ udane kampanie zarówno wcześniej, jak i później w czasie tamtej wojny. Dlaczego pańskie komputatory wytypowały akurat tę konkretną kampanię? – No cóŜ, nie wytypowały interwencji we wcześniejszym okresie prawdopodobnie dlatego, poniewaŜ nie było technicznych moŜliwości zmontowania przeciwko Niemcom wystarczająco silnej koalicji przed inwazją na Wielką Brytanię. Nie, przy nakładach jakimi dysponujemy, przynajmniej. – Prawdopodobnie? – Niestety, nikt tak do końca nie jest w stanie zrozumieć sposobu myślenia komputatorów białkowych ani pojąć choćby z grubsza jakimi one drogami dochodzą do swych wniosków. Nikt. Stąd właśnie moje głębokie przekonanie, Ŝe to, co o tych powodach mogę powiedzieć muszę poprzedzić słowem prawdopodobnie, poniewaŜ są to raczej domysły niŜ absolutna pewność. – Czy chce pan powiedzieć Ŝe moŜemy mieć z powodu braku pewności, jakieś powody do zmartwienia? – SkądŜe, generale. Dopóki wszystkie analizy są bezbłędne i zawsze, powtarzam zawsze w przeszłości się sprawdzały nie ma powodu do obaw, prawda? – Komputatory jeszcze nigdy nie zawiodły? – Nigdy. – A to, co wyprognozowały zawsze się sprawdzało? – Zawsze, aczkolwiek pewności nigdy nie ma stuprocentowej. – No więc dobrze, profesorze. – mimo wszystko odetchnął van Hold. – To niech mi pan jeszcze powie jedno. – Tak? – Dlaczego interwencja nie została zaplanowana na okres późniejszy? – Późniejszy okres w ogóle nie wchodził w rachubę. Było tak przede wszystkim

z dwóch waŜkich względów. Po pierwsze, po rozgromieniu alianckich wojsk lądowych pod Dunkierką i zajęciu Wysp Brytyjskich wraz z ich potencjałem morskim, przemysłowym i tanią siłą roboczą, Niemcy tak mocno stanęli na nogach, Ŝe stali się nawet dla nas nietykalni. – Jak to? – III Rzesza stała się zbyt wielką potęgą gospodarczą na to, aby juŜ moŜna było na całej kuli ziemskiej znaleźć dla niej przeciwwagę. I to nawet gdyby wszyscy inni się przeciwko niej, za naszymi oczywiście staraniami, jak jeden zmówili. PoniewaŜ, i tu powód drugi, Niemcy połoŜyli swoją silną rękę równieŜ na brytyjskich koloniach. Po upadku Anglii pod koniec 1940 roku weszli w posiadanie olbrzymich terytoriów w Europie, Indiach i Afryce stając się samowystarczalnym jeśli chodzi o Ŝywności i surowce mineralne, największym i najpotęŜniejszym w całych dziejach potęŜnym imperium z pręŜną gospodarką wojenno przemysłową. – Więc, Bitwa o Anglię? – Właśnie. – Jak zatem wyglądać będzie juŜ zmodyfikowana naszą operacją historia według pańskiego oprogramowania? – Jeśli nasza operacja się powiedzie, muszę na początku dodać jeśli, – Jong zaznaczył. – Niemcy nigdy nie zdobędą Anglii, ani nawet Ŝadnego przyczółka na Wyspach i nie rozpoczną tym samym inwazji lądowej. Bez Wielkiej Brytanii natomiast oraz jej posiadłości nie będą w stanie wygrać wojny. Jedna nasza drobna interwencja i losy wojny się odmienią. – Tak po prostu? – wtrącił Baddoc. – Łatwo, lekko i przyjemnie. – odparł Jong z uśmiechem. – No dobrze. – doktor jakoś przyjął jego optymizm do wiadomości. – Niech mi pan jeszcze powie, po co kazał pan dla naszych chłopców przygotować takie cięŜkie łomy? Jong uśmiechnął się pod nosem, wstał od stołu i nie tylko doktorowi ale wszystkim powiedział po co to zrobił. Kiedy skończył mówić głos zabrał generał. – Normalnie aŜ mi się nie chce wierzyć, Ŝe na losy świata moŜna wpływać sobie tak po prostu. Chyba miał rację. – Kto? – Jeden z naszych chłopców, mówiąc Ŝe to banalna misja dla idiotów. – wyjaśnił generał. – To naprawdę nie do pomyślenia, Ŝe moŜliwe jest aŜ tyle jedną, prostą misją. – Co do jednej zgoda, ale misji naszych chłopców nie określiłbym mimo wszystko prostą lub banalną. – stwierdził Jong z tajemniczą miną. – Co ma pan na myśli? – No cóŜ, to nieco skomplikowane... – No dalej. – zachęcił go Baddoc widząc jego wahanie. – No dobrze, spróbuję. Mówiąc Ŝe przeciwko Niemcom nie byłoby w stanie znaleźć przeciwwagi zdolnej się przeciwstawić miałem na myśli równieŜ okres nieco wcześniejszy niŜ nasza interwencja. – Czyli? – Hm, to moŜe wydać się troszeczkę dziwne, przynajmniej z początku... – Do rzeczy, do rzeczy, profesorze. – ponaglił go generał. – Postanowiłem, Ŝe przed inwazją na Wielką Brytanię niegłupio byłoby dodać Niemcom sojusznika gotowego pomóc przy bombardowaniach. W gabinecie zapadła grobowa cisza. – Jong, do jasnej cholery, czy Rada za mało panu płaci, Ŝe zaczyna pan działać przeciwko nam ale za to bez naszej wiedzy? – zdenerwował się van Hold. – O ile mi

wiadomo, nigdy nawet przez moment nie braliśmy pod uwagę takiego wariantu. Proszę się natychmiast wytłumaczyć z tego co pan zrobił! Co to za sojusznik i dlaczego ja nic o tym nie wiem, do cholery? – Włochy. A nie wie pan zapewne dlatego, poniewaŜ ten czynnik postanowiłem umieścić w kampanii brytyjskiej dosłownie w ostatniej chwili. – Jak? – Wywierając umiejętnie spreparowany nacisk na Mussoliniego z pomocą jego kochanki. – O czym pan gada, do licha? – Kochanka zdecydowała się przedstawić mu obraz niesamowitej i niepowtarzalnej szansy jaką straci, jeśli nie wykorzysta klęski Anglii przyłączając się do jej wykończenia. To było stosunkowo proste, poniewaŜ Clara Petacci, bo tak miała kochanka na imię, korzystała regularnie z usług wróŜki. Madame Futuro. Wystarczyło więc przekazać wróŜce bukiet róŜ skropionych przez nas odpowiednio i ta zaczęła wymiotować tygodniami. Wymiotując, odwołała oczywiście wszystkie swoje spotkania, w tym równieŜ te z kochanką Mussoliniego a wówczas my w jej imieniu wykonaliśmy telefon do kochanki posługując się jej podrobionym głosem. Telefonicznie przekazano Clarze, Ŝe madame ze względu na stan zdrowia osobiście nie wróŜy ale rozmowa przez telefon to zupełnie co innego. Clara łyknęła przynętę i się zgodziła na horoskop za pomocą telefonu. W rozmowie przekazano jej niezwykle pomyślne wróŜby dotyczące hm, kogoś bardzo bliskiego, pod warunkiem, Ŝe ten ktoś podejmie odwaŜną decyzję zanim Saturn zmieni korzystną opozycję w stosunku do Urana... – Nie obchodzi mnie co za stek bzdur jej pan opowiedział, tylko po co, do diabła pan w ogóle coś takiego zrobił? – Intuicja, generale. To był impuls chwili. – Intuicja? No kurwa, dobre sobie. Niech mi pan wyjaśni to jeszcze raz, bo naprawdę sam juŜ nie wiem, czy dobrze zrozumiałem. Czy zamiast zmiękczyć Szwabów by przegrali wojnę, postanowił pan obdarować ich działającym przeciwko nam sojusznikiem? – I tak i nie. – odparł Jong. – Co do diabła ma znaczyć ta kretyńska odpowiedź? – Włochy sojusznikiem Niemców są. No trudno, stało się i to na pewno nie ulega obecnie Ŝadnej wątpliwości. Ale czy działać będą przeciw nam? No... tutaj mógłbym z panem generale, parę godzin dyskutować. Po prostu, jeśli moje obliczenia sprawdzą się moŜe się okazać, Ŝe udział Włochów w inwazji na Anglię będzie w naszej operacji czynnikiem decydującym. Pomyślałem więc, iŜ niezaleŜnie od tego co zdziałają nasi ludzie, plan B równieŜ nie zaszkodzi. Przerobieniu Mussoliniego przez kochankę a tej wcześniej za pomocą wróŜki, nadałem kryptonim BOA i uwaŜam... – Od Bitwy o Anglię? – domyślił się Baddoc. Jong z uznaniem pokiwał mu głową. – Dosyć tego! – przerwał im generał, po czym zwrócił się do pozostałych. – To ja tu jestem od kryptonimów i nie wiem jak wy, ale ja nie rozumiem juŜ niczego. Ale jedno jest pewne, im dłuŜej się tą sprawą zajmuję, tym mniej o niej wiem, do kurwy nędzy! – Proszę się tak nie denerwować, panie generale. – Uli postanowiła co nieco udobruchać van Holda, poniewaŜ jako asystentka profesora widziała jego obliczenia dotyczące Włochów, a poza tym miała swój maleńki udział w telefonicznej rozmowie jaką przeprowadziła z Clarą Petacci udając madame Futuro. – Mam się nie denerwować, tak? – zapytał generał. – No to niech mi ktoś w końcu powie, dlaczego nie jestem do końca poinformowany i to w najwaŜniejszych,

kurwa kwestiach? Na to pytanie nikt nie udzielił generałowi odpowiedzi. – Pozostaje mieć tylko nadzieję, Ŝe nasi chłopcy niczego w terenie nie spierdolą ani nie będą działać na własną rękę, choć biurko mi świadkiem, nawet sobie nie wyobraŜam co takiego moŜna by spieprzyć przy tak banalnie prostym i zrozumiałym nawet dla debila zadaniu. Zarządzam przerwę, bo muszę się czegoś napić z tych nerwów, tak mnie pan wkurwił profesorze. Po prostu muszę to zrobić i to zaraz z rana. Van Hold następnie wstał i udał się z gniewną miną do swojego prywatnego gabinetu.

***

Berghof, Niemcy 24 sierpnia 1940 – Kwatera główna Hitlera – Jak postępy przy wybombardowaniu? – Hitler zapytał Goeringa. – Doskonale, Mein Fuhrer. Doskonale. – Przeciąga pan strunę mojej cierpliwości, Goering. Miał pan skończyć z ich lotnictwem niemal dwa tygodnie temu. Von Rundstedt w portach czeka na rozkaz wypłynięcia. Proszę o wyjaśnienia. – Wszystko przebiega zgodnie z planem, Mein Fuhrer. Planem, zmodyfikowanym nieco przez pogodę i niebawem uzyskamy całkowite panowanie na brytyjskim niebie. – Konkrety, daty, liczby proszę. – Ich lotnictwo w obecnej chwili niemal nie istnieje, a te nieliczne samoloty, najwyŜej kilkadziesiąt, które się przed nami chyłkiem pochowały zmuszone są startować z dróg i łąk, poniewaŜ ich lotniska dosłownie nie istnieją. Mein Fuhrer, melduję uroczyście, Ŝe brytyjskie lotnictwo właśnie zdycha i to mimo nieprzychylnej od samego początku pogody. Jeszcze tym tygodniu zakończymy oczyszczanie Kanału z konwojów i Wehrmacht będzie mógł odwiedzić królową. – Pięknie Hermann, pięknie. – Hitler był wniebowzięty. – Kiedy więc dokładnie się z nimi rozprawisz, tak Ŝeby wojska lądowe mogły w końcu bezpiecznie przejść przez ten cholerny Kanał? – Dziś w nocy zamierzam wysłać nad ujście Tamizy najpotęŜniejsze uderzenie bombowe w dziejach świata. Nad tamtejsze, ostatnie sprawne lotnisko i port wojenny, który nam najbardziej w inwazji przeszkadza poleci kilkanaście grup uderzeniowych, w sumie pięćset bombowców. To myślę, ten ich RAF a raczej jego resztki, ostatecznie juŜ wdepcze w ziemię o ile nie skłoni Anglii w ogóle do poddania. – Raczej to pierwsze, ale mimo wszystko wieści są doskonale. Coś jeszcze? – zapytał widząc, Ŝe Goering ma jeszcze coś do dodania. – Tak, Mein Fuhrer. Przed godziną dzwonił Mussolini. – O, stary dobry Duce się przypomniał. Co u niego? Gratulował? – Niezupełnie. Zaproponował wysłanie do nas korpusu ekspedycyjnego lotnictwa z odsieczą. – śe, co proszę? Odsieczą? – Mein Fuhrer, on naprawdę tak to nazwał. Stwierdził dosłownie, Ŝe skoro Luftwaffe poniosła tak powaŜne straty, on jako sojusznik nie moŜe bezczynnie

przyglądać się naszym wysiłkom wojennym. – Nie, proszę nie mów mi, Ŝe tak powiedział? – Dosłownie. Poza tym oznajmił teŜ, Ŝe udział w ostatecznym zwycięstwie u boku Rzeszy jest jego historycznym obowiązkiem... – Do rzeczy. – czoło Hitlera przecięła głęboka bruzda. – Słowem, Mussolini chce nam przysłać trzysta swoich najnowocześniejszych samolotów w ramach sojuszu. – Z odsieczą? – upewniał się Hitler. – Dokładnie tak to określił. – Kiedy jest juŜ praktycznie po wszystkim? Goering wzruszył ramionami. Na dłuŜszą chwilę zapadła cisza w gabinecie. Po minucie Hitler pierwszy się odezwał. – To przebiegły lis. – stwierdził z uznaniem. – Zawsze go podziwiałem a teraz muszę przyznać znowu udało mu się mnie zaskoczyć. – Tak pan sądzi Wodzu? – Hermann, kiedy się nad tym dobrze zastanowić, jego nagła chęć pomocy staje się prosta i zrozumiała dla kaŜdego. Duce, kiedy szala zwycięstwa juŜ się na naszą korzyść ostatecznie przechyliła, pragnie bezpośrednio uczestniczyć w pokonaniu przeciwnika. To całkiem sprytne. Do diabła! – Ale po co uczestniczyć i naraŜać? Walka przecieŜ nie leŜy we włoskiej naturze... – Czy to Duce będzie walczył z Anglikami? – No nie osobiście. – Oczywiście, Ŝe nie. Więc kto taki? – Jego ludzie. Piloci. – Doskonale. A kto będzie miał po zwycięstwie lepszą pozycję przetargową przy podziale angielskiego tortu? Piloci? – Do diabła, Duce! – Tak Hermann, otóŜ to. – Hitler pokiwał głową. – Czy mam zatem odrzucić tę jego hm, ofertę pomocową? – Niestety ale nie moŜemy tego zrobić. – odparł Hitler ze szczerym Ŝalem i zaraz dodał. – No cóŜ, zadzwoń do niego i przyjmij jego ofertę. – Czy ja dobrze pana zrozumiałem, Mein Fuhrer? To przecieŜ ograniczy nasze... – Tylko pamiętaj Hermann, bez poufałości i zbyt wielkiego entuzjazmu. Jeśli Duce tak bardzo chce nam pomóc, niech pomoŜe ale bez przesady z podziękowaniami. – Rozumiem. – stwierdził Goering chociaŜ nie rozumiał. – Włochów, jak juŜ przybędą przywitaj z wielką pompą, upij, umieść gdzieś, gdzie nie będą mogli narobić za duŜych strat a potem przydziel im najlepsze miejscowe kobiety i wino. MoŜe, kiedy będą się dobrze bawić nie napsują nam za bardzo sytuacji na froncie. A jeśli wytrzeźwieją i się juŜ tak bardzo uprą Ŝeby nam pomagać w walce, wychwal pod niebiosa ich patriotyzm, zrób z tego kronikę filmową, obdziel orderami i... przydziel jakieś niewaŜne cele w Anglii i pozbawione ryzyka zadania. Tylko pamiętaj o jednym Hermann, poniewaŜ to będzie najwaŜniejsze w twoim zadaniu. – Tak? – śaden z Włochów, dosłownie Ŝaden, nie moŜe nam tu zginąć, rozumiesz? – Rozumiem. – Nie rozumiesz, więc tłumaczę. Jeśli Ŝaden z nich nie zginie, nie będzie ofiar. A jeśli zaś nie będzie ofiar, nie będzie włoskiego udziału w zyskach przy dzieleniu

Anglii. Tylko tak w obecnej sytuacji moŜemy wymanewrować z niej Mussoliniego. Nie kłam więc tylko odpowiedz szczerze, czy mnie w końcu zrozumiałeś jak naleŜy? – Teraz wszystko jasne, Mein Fuhrer. – odparł Goering. – Mam nadzieję. – rzucił Hitler. Goering uśmiechnął się pobłaŜliwie i dodał. – Osobiście zatroszczę się, aby Włochom podczas pobytu u nas niczego co najlepsze nie brakowało. Goering obiecując to Hitlerowi, nie wiedział jednak Ŝe Włosi sami potrafią doskonale się zatroszczyć o siebie. Jego pełen lekcewaŜenia dla włoskiego NADEJŚCIA wyraz twarzy, świadczył jednak wyłącznie o bagatelizowaniu sprawy.

***

Rzym, Włochy Opowieść o Luigim część I Radosna, a w niej: zwiastowanie, narodzenie, nawiedzenie, odnalezienie i ofiara. O wpół do siódmej rano, w chwili gdy do rozstrzygającego o kampanii brytyjskiej nalotu Luftwaffe, rozpoczęto juŜ tankowanie samolotów i przeładunek bomb z przybywających całymi tuzinami pociągów, w pewnym rzymskim mieszkaniu błogą ciszę przerwał dzwonek telefonu. Śpiący w łóŜku człowiek nawet się nie spodziewał, jak bardzo trudny dzień, a właściwie przedpołudnie w związku z telefonem juŜ na niego czeka. Otworzył oczy i uniósł nieco głowę z niepokojem rozglądając się wokoło, poniewaŜ brzęczyk był tak denerwujący, Ŝe go w jednej chwili rozbolała głowa. śaluzje były opuszczone toteŜ mu nie ułatwiały rozglądania. Mimo półmroku, wkrótce dostrzegł śpiącą jeszcze smacznie kurwę poniewaŜ była obok, walające się po podłodze butelki po winie, gdyŜ one równieŜ były niedaleko oraz kilka wtopionych w dywan niedopałków, których przysiągłby Ŝe jeszcze wczoraj tam nie było. Ze względu na odległość nie był pewny czy tkwią w dywanie na pewno, czy jest to jedynie złudzenie optyczne spowodowane Ŝaluzjami ale odłoŜył problem na potem, poniewaŜ w następnej chwili zlokalizował równieŜ irytujący go dzwonek. Wyciągnął rękę i przyłoŜył słuchawkę do skacowanej głowy. – Czego? – warknął bo był w złym nastroju. – Porucznik Luigi Tenente? – Tak. – Pałac prezydencki. Duce pragnie pana widzieć. W jednej chwili wyprostował się. – Du... du... du...? – usiłował wykrztusić macając chaotycznie ręką w poszukiwaniu zaginionych papierosów. – Duce. – podpowiedział mu łagodnie głos kobiety. – Mnie? Dlaczego? Nic nie zrobiłem. – Słucham? – Znaczy, przecieŜ ja go nie znam nawet. – Nie zna pan naszego Wodza, poruczniku? – Znam... znaczy nie osobiście... – Więc pan pozna. – odparła kobieta. – Duce osobiście tego pragnie. Pan

odmawia? – SkądŜe. To jest, kiedy? – gdy z grubsza ochłonął zapytał ją zwięźle, jak przystało na oficera. – Proszę zameldować się o dwunastej. Duce będzie pana oczekiwał. – O dwunastej? – Osobiście. – Tak jest, będę osobiście. – Duce będzie oczekiwać pana osobiście. – wyjaśnił głos w słuchawce. – Pan ma być u niego o dwunastej. – Tak jest, rozumiem. Duce czeka osobiście a ja mam być...? – Duce dopiero będzie czekał. Teraz tego nie robi. W tej chwili je w pałacu śniadanie. A pan ma przybyć o dwunastej. – Osobiście? – upewnił się Luigi. – Oczywiście. – Do pałacu? – Nie, porca madonna! Duce o jedenastej, jak w kaŜdą niedzielę będzie z balkonu swojego apartamentu wygłaszał przemówienie. Czy pan poruczniku nie wie o tym? – głos nagle zrobił się odrobinę jadowity. – Nie. To znaczy tak. Oczywiście Ŝe kocham Wodza i go znam, znaczy jego przemówienia. Chodziło mi o to... – Więc proszę tam być. – stwierdziła kobieta z naciskiem. – Czyli, Ŝe jak? – Nie jak, tylko gdzie. – Więc gdzie? – W jego apartamencie. – Tak jest, godzina dwunasta, apartament w...? – Na Piazza Venezia. – kobieta w słuchawce westchnęła. – No przecieŜ mówię. – Proszę po prostu tam być, poruczniku. – głos w słuchawce przez chwilę rozpaczliwie się załamał przybierając coś na kształt szlochu. – Będę, tylko...? – Tylko, co? – kobieta jęknęła. – Chwileczkę, muszę zebrać myśli. – Luigi zagrał na zwłokę w poszukiwaniu czegoś do pisania. Odwrócił się jak błyskawica i zaczął macać. Wymacał popielniczkę, potem papierosy, przez chwilę w związku z nimi się ucieszył, potem namacał kurwę, lecz ona równieŜ się nie nadawała do pisania. – Chwileczka minęła. – oznajmił mu głos z juŜ nieco bardziej załamanym brzmieniem. – Wie pan co, poruczniku? Chyba będzie najlepiej jak sobie razem wszystko od nowa, powolutku powtórzymy, zgoda? – Tak jest, zgoda znaczy. – Duce, tuŜ po dzisiejszym przemówieniu ma zamiar osobiście się z panem spotkać. Na Piazza Venezia o godzinie dwunastej. Rzecz jasna w jego apartamencie. Czy wszystko juŜ zrozumiałe? – Oczywiście. Spotka się po przemówieniu bo teraz je śniadanie. – To nie ma nic do rzeczy! – kobieta w słuchawce zawyła tak głośno, Ŝe aŜ się kurwa przebudziła. Luigi obrzucił ją kontrolnym spojrzeniem i przekazał gestem aby dalej spała. Następnie syknął ze złością do słuchawki, bo jemu równieŜ zaczęły puszczać juŜ nerwy. – PrzecieŜ sama pani mówiła, Ŝe Duce jest teraz w pałacu i...

– Wiem doskonale, co takiego mówiłam. – głos w słuchawce juŜ się najwidoczniej zebrał w sobie, poniewaŜ na powrót był miły i opanowany. – Pytaniem jest, czy pan to wie? – Oczywiście, pfff. – rzucił Luigi do słuchawki z prychnięciem, którego nie powstydziłby się papieŜ podchwytliwie spytany o to czy zna ze dwie kolędy. – Pałac, znaczy apartament, godzina dwunasta na Piazza. – Piazza Venezia. – natychmiast go poprawiła. – Mam powtórzyć jeszcze raz, czy pan juŜ zapamięta? – No wie pani! – Doskonale. Proszę zatem się nie spóźnić, poruczniku. – odparł głos po czym z głośną ulgą się rozłączył. Luigi usiadł na łóŜku i rozejrzał się spojrzeniem człowieka, któremu bardzo czegoś brakowało. Po krótkich poszukiwaniach zdjął z kurwy swój zegarek, załoŜył go, skontrolował godzinę, po czym rozluźnił się kiedy zdał sobie sprawę, Ŝe ma jeszcze mnóstwo czasu. Kopniakiem zbudził kobietę, uregulował naleŜność, potem wygonił ją i przystąpił do starannej toalety. Porucznik Luigi Tenente był typowo typowym Włochem, w stopniu jakŜe by inaczej, lotniczego porucznika. Dwadzieścia siedem lat, sto czterdzieści jeden centymetrów wzrostu w mundurze i obuwiu, śniada cera oraz kompletne łysa głowa, która była łysa, bo raz, Ŝe lekarstwo na rzeŜączkę ubocznie kiedyś zadziałało i dwa, gdyŜ miał pyskatą Ŝonę, która go systematycznie zdradzała, w dodatku w przewaŜających razach z pułkowym kapelanem, co między innymi sprawiło, Ŝe juŜ dawno odwrócił się był od Boga i wszystkich kościołów. Miał równieŜ dwoje otyłych dzieci, które wrzeszczały na niego i siebie nawzajem od świtu do nocy a podkreślić naleŜy, iŜ niezwykle wcześnie wstawały. Oprócz dzieci posiadał teŜ, jeszcze bardziej otyłą i rozhisteryzowaną teściową, która o rzekomo nieudanym i zmarnowanym Ŝyciu swojej córki gorliwie acz regularnie mu przypominała, oraz psa, który chociaŜ był podobny do niego, czyli kompletnie wyleniały, nie lubił wyłącznie jego w czym było coś niewytłumaczalnie perfidnego i w związku z tym zawsze mu sikał do butów, kiedy tylko Luigi w domu się pojawił na przepustce lub jakimś urlopie. I właśnie ze względu na psa Luigi pewnego dnia przestał się w domu pojawiać w ogóle. Wynajął po drugiej stronie miasta mieszkanie, w którym nie było teściowej, psa i kubek w kubek podobnych do kapelana dzieci i oddał się całkowicie wojskowej karierze, czyli słuŜbie Siłom Powietrznym Italii, czyli piciu, śpiewaniu i kopulacji z czym się tylko i kiedykolwiek dało. Mimo aŜ tak wielu przeciwności jakie mu przewrotne Ŝycie stworzyło, Luigi zapewne przetrwałby tamtą wojnę jak wielu innych Włochów przetrwało. Jednak pewnego mrocznego dnia w jego istnienie oprócz kapelana zaczęli ingerować równieŜ Goering z Hitlerem, a tego nie przetrwałaby juŜ większość Włochów. No ale Luigi nie był jak większość, powiedzmy to szczerze. Luigi był twardszy, poniewaŜ był pełnokrwistym Sycylijczykiem. Był twardym jak skała człowiekiem honoru więc obaj niemieccy panowie tylko w niewielkim stopniu zmieniali układ sił przeznaczenia w stosunku do niego. Niestety ale z drugiej strony są równieŜ twardości granice. I pewnego dnia do nachalnej ingerencji w Ŝycie Luigiego zabrał się równieŜ Duce bez ceregieli. To wykluczyłoby z gry nawet mafiosów, co Duce udowodnił likwidując mafię swojego czasu. I chociaŜ Luigi był twardszy niŜ mafia, jego ścieŜkę Ŝyciową mieli w pewnym momencie przeciąć równieŜ marsjańscy agenci. To wyglądać zaczynało juŜ niezbyt ciekawie, ale mówiąc uczciwie nie beznadziejnie, bowiem Luigi był równieŜ cięŜkim do wykończenia z natury, sycylijskim góralem. Jednak czekało go coś jeszcze, o czym nie wiedział, mianowicie spotkanie z

piekielnym rolnikiem a tego, prawdopodobnie nie przetrwałby juŜ Ŝaden mieszkaniec Półwyspu Apenińskiego. Nawet twardszy od mafii, trudny do zajebania rodowity sycylijski góral i człowiek honoru w jednej osobie. Słowem, gdyby Luigi wiedział co niebawem w przyszłości go czeka, z pewnością by zrobił co tylko w ludzkiej mocy by swoje Ŝycie naprawić lub chociaŜ podreperować. Co takiego? CóŜ, warianty są róŜne. W jednym z najbardziej prawdopodobnych pewnie by zabił teściową psem lub odwrotnie, pobił sprawiedliwie Ŝonę oraz dzieciaki i wysłał kapelana do piekła, aby naprawić chociaŜ tyle zła i zapewne spróbowałby potem przeŜyć swe Ŝycie na gruncie rodzinnym beztrosko oraz szczęśliwie, zupełnie jak reszta obywateli. Jakie by jednak nie były warianty Luigi nie znał ich, poniewaŜ niestety nie wiedział tego co my wiemy. śycia więc nie naprawił i wojny nie przetrwał tym samym. Oto więc pełna wewnętrznego smutku i filozoficznej głębi, pouczająca historia porucznika Luigiego Tenente, rodowitego Sycylijczyka o przydomku Pogromca Gladiatorów z racji tej, Ŝe cztery takie maszyny zestrzelił w swojej abisyńskiej karierze pilota, stając się mimowolnie pupilkiem Benito Mussoliniego. Będzie to opowieść o szaleńczej odwadze, wojennym bohaterstwie i poruczniku, który się rolniczym, dwupłatowym Gladiatorom, nigdy ale to nigdy nie kłaniał. Opowieść ta, mówiąc o problemach bliskich nam wszystkim niesie wartości nieprzemijające, ze wszech miar współczesne i uniwersalne. Sytuacje w niej przedstawione mogą się przecieŜ przydarzyć kaŜdemu. Z zupełnie podobnymi sami równieŜ spotykamy się na codzień. Dramat Luigiego za kaŜdym razem do głębi wzrusza nas od nowa swym pełnym poezji klimatem opowiadając o kłopotach rozdartego wewnętrznie człowieka beznadziejnie zagubionego w bezdusznej, faszystowskiej rzeczywistości. Opowieść ta w naturalny sposób przedstawia czytelnikowi rozterki wewnętrzne skrzywdzonej jednostki, która przemocą wyrwana ze swojego naturalnego środowiska a następnie na siłę wcielona do wojska i tam wykształcona w lataniu, nie zostaje pasterzem ani nawet parobkiem jak kaŜe rodzinna z dziada pradziada tradycja, lecz mimo to próbuje się jakoś odnaleźć i przystosować w nowej dla niego, okrutnej, wojennej rzeczywistości. Ujrzymy historię człowieka, który w spektakularny i chwytający za serce sposób radzi sobie ze stresem i piętrzącymi się przeciwnościami, jakie tylko niesie niesprawiedliwe Ŝycie. Człowieka, który z uporem godnym najwyŜszego uznania w imię swoich zasad i najwznioślejszych wartości walczy, (na swój sposób) z podłym, pozbawionym jakiegokolwiek humanitaryzmu wrogim wolnym ludziom ustrojem. Człowieka wreszcie, który w walce o swą godność konsekwentnie i na przekór wszystkiemu uparcie toczy przydzieloną mu przez Ŝycie osobistą kulkę gnoju. Opowieść o Luigim 5 jest liryczną opowieścią o małym wielkim człowieku, który odwaŜnie staje do nierównej walki przeciwko systemowi. Przedstawiona w opowieści jego, jakŜe trudna, pełna znoju i udręki podróŜ jest symbolem nieustannej walki dobra ze złem. A moŜe zła z mniejszym złem? Lub mniejszego zła z dobrem? No w kaŜdym bądź razie podróŜ Luigiego jest na pewno symbolem. Za dziesięć siódma Luigi otworzył okiennice, szpetnie sklął mleczarza, poniewaŜ kogoś musiał a tylko jego miał w zasięgu wzroku kiedy ten lepszy wariant z niedopałkami w dywanie okazał się nieprawdziwy, potem wchłonął porcję obelg od niego, poniewaŜ tamten się bezczelnie odszczekał, a następnie poszedł do łazienki i przystąpił do golenia. Za osiem siódma było juŜ po wszystkim a dwa okrwawione włosy leŜały na umywalce usunięte z nosa razem z cebulkami i kawałkiem śluzówki, która teŜ się na pincetę przypadkowo załapała. Policzków mu się zarost nie imał toteŜ przetarł je zwilŜonym ręcznikiem. Upaprał ręcznik we krwi więc zajrzał do kibla, gdzie zatamował krwawienie toaletowym papierem, którego nie poŜałował wypychając porządnie swoje nozdrza. Następnie poszedł do kuchni a tam

zrozpaczony stwierdził Ŝe kawa się jakoś dziwnie lecz nagle skończyła. Rzucił więc bezuŜytecznym czajnikiem przez okno w mleczarza i bezzwłocznie wyszedł z domu drzwiami po drugiej stronie budynku. Za pięć siódma był na zewnątrz tylko dwa razy przewracając się na pogrąŜonej w mroku klatce schodowej. Na ulicy obrzucił najbliŜszą okolicę długim, przenikliwym spojrzeniem. PoniewaŜ nie dostrzegł w niej nic podejrzanego oddał się gruntownej analizie swojego połoŜenia. Bardzo głęboko nabrał powietrza, skoncentrował, starannie oparł o pomarańczowe drzewko lewym ramieniem i przymknął oczy aby lepiej widzieć mapę miasta jaką miał zanotowaną w głowie. Apartament Wodza znajdował się na Piazza Venezia, doskonale to pamiętał i ta dziwka niepotrzebnie tylko krzyczała. Był to więc jego punkt docelowy znajdujący się w centrum Rzymu. On natomiast znajdował się w dzielnicy Trastevere. Szybko przeanalizował połączenia z punktu A do punktu B i wyszło mu, Ŝe ma do pokonania niemal całe miasto. No przynajmniej większą połowę. To go odrobinę zmartwiło ale rozchmurzył się kiedy zdał sobie sprawę, Ŝe ma na pokonanie tej drogi całych pięć godzin czasu. – Bułka z masłem. – powiedział do siebie kierując się do najbliŜszej kawiarni napić najpierw kawy. Zapomniał jednak otworzyć oczu i uderzył głową w drzewko ale na szczęście łysina zamortyzowała uderzenie. – Maledetto, porco dio, figlio di puttana. – śpiewnie pomrukując pod adresem drzewka, okrąŜył je w bezpiecznej odległości, potem truchcikiem przebiegł jezdnię, jednym susem wskoczył na krawęŜnik i wszedł po schodkach do baru. O siódmej dwadzieścia w jego Ŝyłach krąŜyło juŜ podwójne capuccino, więc Luigi czując się jak młody bóg wyszedł z baru. Rzucił okiem w lewo, potem w prawo, po czym z przebiegłą miną obrał kierunek na przystanek tramwajowy. Tramwaj po dziesięciu minutach nadjechał skrzypiąc na zakrętach aŜ mu zawibrowały plomby w uzębieniu. Niestety, kanary w nim równieŜ, więc Luigi musiał spierdalać w biegu, poniewaŜ z tego całego roztargnienia związanego z porannym telefonem nie zabrał z domu wojskowych dokumentów, które go zwalniały z opłat za przewozy osobowe. Umknął obławie z wrodzoną sprawnością. Ponadto kanarów było zaledwie dwunastu. Nieco zdyszany dobiegł do kolejnego przystanku z zamiarem poczekania na następny środek. Minęło dziesięć minut, potem kolejne a kiedy zrobiła się ósma jakiś Ŝyczliwy przechodzień poinformował go Ŝe o wpół do ósmej był zapowiedziany generalny, aczkolwiek nielegalny strajk tramwajarzy. Na pytanie Luigiego czy strajk dotyczy wszystkich, tan odparł Ŝe nie, poniewaŜ obejmuje równieŜ tych, którzy się dopiero przyuczają do zawodu. Wówczas Luigi sprostował pytanie mówiąc, Ŝe pytał o to, czy strajk jest na wszystkich liniach. Tamten odparł Ŝe tak, do cholery i zaczął się Luigiemu dziwnie przyglądać z niewytłumaczalną wyŜszością w oczach. To go zmartwiło ale spytał Ŝyczliwego przechodnia czy nie wie jak się w takiej sytuacji mógłby dostać do centrum. Przechodzień wówczas przestał być Ŝyczliwy, poniewaŜ odparł, Ŝe na nogach a na koniec okazał się skończonym chamem, gdyŜ nawet słyszeć nie chciał o poŜyczeniu paru lirów na taksówkę w związku z zapomnianym w domu portfelem. Luigi starał się mu wyjaśnić, Ŝe ostatnie walające się po kieszeniach drobniaki wydał na kawę ale tamten jedynie zaśmiał mu się w twarz złośliwie i poklepał go w poniŜający sposób po głowie. Luigi westchnął i przygarbił ramiona. W normalnych okolicznościach wszedłby na jakiś kubeł na śmieci, skoczył z niego i wdeptał tamtego w ziemię ale dzisiaj nie mógł tego zrobić, poniewaŜ był umówiony z Wodzem a to wymagało nienagannego wyglądu. No cóŜ, zapomniał o wendetcie na tej fałszywej świni i odszedł na stronę, gdzie na

chłodno podsumował fakty. Pokonał do tej pory, co prawda jedynie jeden przystanek tramwajowy, co daje jakieś pięć procent drogi, no ale czasu do dyspozycji miał nadal cztery bite godziny. A to, rzekł w myślach do samego siebie, w zupełności wystarczy, by na Piazza Venezia dotrzeć nawet na rękach i chuj wam w dupę, dodał z przekąsem pod adresem tramwajarzy, w tym równieŜ tych dopiero przyuczających się do zawodu. Podbudowany tym jakŜe optymistycznym, czasowo–drogowym spostrzeŜeniem ponownie się wyprostował unosząc dumnie głowę i ruszył w stronę centrum na piechotę starannie stawiając nogi. TuŜ przed dziewiątą był juŜ na Porta Portese gdzie wyczuł z radością zgniły zapach Tybru, kiedy tylko usunął z nosa papier toaletowy. Była jednak niedziela bazar więc działał i to był niewielki problem, poniewaŜ jest to największy bazar na świecie. Cała praktycznie dzielnica była w plac targowy zamieniona i o czym jak o czym, ale o szybkim przemarszu przez niego Luigi mógł w tych tłumach zapomnieć. Przysiadł na ławeczce i obmyślając dalszą strategię zapalił papierosa. Sytuacja była cięŜka, gdyŜ Luigi znalazł się w nieciekawym zgoła połoŜeniu. Nie mógł obejść bazaru z lewej, poniewaŜ musiałby nadłoŜyć zbyt wiele drogi i kto wie czy zdąŜyłby przed nadejściem nocy. OkrąŜenie go z prawej równieŜ nie wchodziło w rachubę ze względu na rzekę, która w nieprzyjemny sposób wezbrała. Co robić, co robić, gorączkowo się zastanawiał aŜ w pewnym momencie znalazł rozwiązanie. Jego twarz momentalnie się rozchmurzyła i rozjaśniła blaskiem. Blask stawał się z kaŜdą chwila coraz jaśniejszy. Gdyby ktoś wówczas spojrzał na Luigiego stwierdziłby, Ŝe jest to blask człowieka juŜ oświeconego. Człowieka, który do niedawna zagubiony, właśnie doznał twórczego objawienia i juŜ doskonale wie co ma do zrobienia. Luigi zerwał się z ławki juŜ gotowy do dalszej drogi. Wiedział doskonale jak rozwiąŜe problem stojącego mu na drodze bazaru. Zaatakuje go odwaŜnie od czoła przecinając po najkrótszej moŜliwej drodze. Nie będzie łatwo, o tym równieŜ doskonale wiedział, ale aby się odpowiednio naładować do czekającego go zadania, zmiaŜdŜył w dłoniach dwa papierosy i wciągnął tytoniowy proszek nosem. Kiedy nos juŜ poczerwieniał i załzawiły oczy ruszył przed siebie masując łokcie, gdyŜ spodziewał się Ŝe będą wkrótce uŜywane w nadzwyczajny sposób. Dokładnie o dziewiątej dwanaście wbił się w tłum z szaleńczym wyrazem oczu przekrwionych jak u stepowego królika w okresie rui. Aby nie zgubić drogi nie spuszczał spojrzenia z krawęŜnika mającego go przeprowadzić przez ten handlowy labirynt. Pół godziny później, pokryty od pasa w dół kalafiorami i marchewkowymi naciami opuścił najłatwiejszą, warzywną część bazaru i dostrzegł groźnie wyglądający sektor ze starociami. Wypełniały go takie tłumy, Ŝe mu na chwilę podmiękły nogi i wezbrało ciśnienie w pęcherzu. W dodatku były to juŜ godziny szczytu, więc wszyscy handlarze darli się wniebogłosy, swój towar zachwalając wszystkim w zasięgu wzroku. Luigi posilił się kalafiorem, zacisnął do białości wargi, potem otrzepał się z naci i brutalnie rozepchnął gęstniejący wrogi tłum krzykaczy. Nieprzytomnym wzrokiem patrzał gdzieś przed siebie, w inną przestrzeń i kroczył jak lunatyk. Przed dziesiątą wynurzył się po drugiej stronie sektora ze starym patefonem pod pachą, nie mając bladego pojęcia kiedy, po co i w jaki sposób wszedł w jego posiadanie. Kiedy pod drugą pachą dostrzegł winylową lecz liczną gromadę przebojów Mozarta, zasępił się na dłuŜszą chwilę, poniewaŜ nigdy nie był jego fanem. Poniewczasie zdał sobie sprawę Ŝe musiał patefon i płyty ukraść chyba, ze względu na brak pozwalającego na zakup portfela ale nie rozwaŜał tej zagadki zbyt

długo tylko odrzucił przedmioty ze wstrętem i spojrzał na zegarek. Zegarka nie było. – Co jest kurwa? – zapytał sam siebie i szybko się cofnął o kilkanaście kroków. Tam dostrzegł jak kieszonkowcy pokazują mu zgięty łokieć i bezpowrotnie znikają w tłumie. Przybierając wściekły wyraz twarzy Luigi na powrót podniósł patefon z ziemi i te z przebojów, które się nie połamały. Po kwadransie udało mu się wymienić go na zegarek z jakiejś epoki ale nadal na chodzie, a płyty na garść historycznych monet. Zrobiło się więc poręczniej i znów mógł pracować łokciami. Sprawdził nerwowo godzinę i stwierdził Ŝe jest niemal jedenasta. – Kurwa. – szepnął do siebie, kiedy zdał sobie sprawę, Ŝe czasu mu coraz mniej pozostało a do pokonania jest jeszcze przynajmniej połowa drogi. Luigi zaczął wyrzucać z kieszeni wszystko co zbędne by zmniejszyć balast. Po rozstaniu z czarno białymi pornograficznymi komiksami, z którymi nigdy ale to nigdy jeszcze się nie rozstawał, sznurkiem ze zmyślną siateczką i zaczepami do podwędzania sąsiadce z dołu warzyw i owoców jakie kładła na parapecie aby dojrzały, korkociągiem o pięknie wytartej rękojeści, który był mu bliŜszy od brata, historycznymi monetami z których tylko jedną z Juliuszem Cezarem zostawił na pamiątkę sobie, i większością podręczników do filozofii faszyzmu, poniewaŜ uznał Ŝe nie ma potrzeby dalej nosić ze sobą tych na pierwszy semestr, skoro korespondencyjnie jest juŜ na trzecim, przyśpieszył kroku nie oszczędzając juŜ sinych ze zmęczenia łokci, którymi obdzielał wszystkie stojące mu na drodze przeszkody. O jedenastej dwadzieścia z obłąkańczym uśmiechem na twarzy wydostał się z bazaru i ujrzał most na rzece dający nową nadzieję. Przemierzył go biegiem i biegnącą od niego ulicę. Kiedy dziesięć minut później dotarł do Piazza Albania niemal nie dostał orgazmu zdając sobie sprawę, iŜ w tak krótkim czasie nadrobił aŜ jedną czwartą drogi. Zwolnił i juŜ na luzie podszedł do historycznej bramy, w której jak doskonale pamiętał z wykładów, święty Piotr spotkał Jezusa coś ze dwa tysiące lat temu. Pamiętał teŜ, Ŝe padło wówczas nie mniej historyczne pytanie: quo vadis domine, czyli dokąd idziesz panie. Luigi chociaŜ tak ogólnie lubił wykłady, nie pamiętał jednak co padło w odpowiedzi, niejasno tylko zdając sobie sprawę, Ŝe musiało to być coś cholernie wulgarnego bo Piotr tak ogólnie był w mieście nielubiany, ale mimo to ucieszył się, Ŝe on równieŜ dotarł do bramy. PrzyłoŜył spocone czoło do chłodnych cegieł i z błogim drŜeniem opróŜnił pęcherz korzystając z rosnących wokoło bramy krzewów. Kiedy skończył ruszył z nową energią przed siebie. Minął piramidę i coś go zaniepokoiło. – Kurwa, to nie ten kierunek. – powiedział na głos, kiedy zdał sobie sprawę, Ŝe idzie w odwrotną stronę. Zawrócił, sklął piramidę, która w zadziwiający sposób zakłóciła mu wrodzony zmysł orientacji nawet po pijanemu, potem nadrobił straconą drogę i ujrzał przed sobą park dzielący go od widocznego na horyzoncie Koloseum. Zignorował parkowe alejki i przemierzając go ukosem z wściekłością kopał pasące się na jego trasie gołębie. Ugasił pragnienie w fontannie i za dwadzieścia dwunasta był juŜ pod Cyrkiem Maksyma. Nie ryzykując spotkania handlarzy pamiątek wyminął Cyrk po zewnętrznej i wydostał się na alejkę oddzielającą go od Koloseum, które w sposób powaŜny urosło mu w oczach. Kiedy do niego dotarł, niezwłocznie wydrapał na nim swe inicjały, stopień wojskowy i datę aby upamiętnić ten dzień przyzwoicie, po czym ruszył w dalszą drogę. W oddali widział juŜ Piazza Venezia, a dzielące go od niego Fora Imperialne to była ostatnia prosta stanowiąca jednak ze względu na liczne skrzyŜowania, nie lada wyzwanie. Rzucił historyczną monetą nie mogąc się zdecydować, którą wybrać stronę

szerokiej alei. Kiedy wypadło popiersie Cezara, stwierdził Ŝe identyczne znajduje się równieŜ po drugiej stronie. Nie wiedząc co robić doszedł do wniosku, Ŝe najwidoczniej moneta była fałszywa i zdecydował, Ŝe a chuj tam, pójdzie Forami po prawej. Prawy chodnik okazał się jednak nie najszczęśliwszym wyborem, poniewaŜ przechodząc w pobliŜu pogrąŜonej w mroku bramy nagle został wciągnięty do niej przez czyjeś silne, owłosione dłonie. W bramie Luigi błyskawicznie przyzwyczaił do ciemności swoje oczy i ujrzał wokół siebie czterech olbrzymich Cyganów z maczetami, siedmiu tylko z Cygankami, (z których jedna była w ciąŜy) i jednego bez Cyganki ale z protezami w formie tępo zakończonych brech zamiast rąk. – PoŜycz parę lirów, mały. – powiedział ten bez rąk kładąc mu jedną z cięŜkich protez na ramieniu. Luigi zmruŜył oczy opróŜnił nos z tytoniu, przestał zastanawiać jak ten człowiek się podciera w klozecie i wycedził szeptem poprzez zaciśnięte zęby. – Bujaj się gibasie, bo ci się wechsel w karmanie w pregiel zwietrzy niebawem, (co moŜna by przetłumaczyć jako: zawijaj się leszczu, bo ci knypla wytargam razem z kieszenią i raz dwa przełoŜę do drugiej sprecelowanego). Jakiego by jednak przekładu nie uŜyć, Cyganie pojęli bezbłędnie i słysząc te słowa zbledli jak jeden. Następnie tratując się nawzajem, momentalnie jak kamfora zniknęli gdzieś w oficynie porzucając swoje narzędzia robocze oraz Cyganki, które się rozpłakały i zaczęły drapać we własne twarze, co miało oznaczać skruchę i przeprosiny. Prawdopodobnie, gdyŜ co do cygańskiego folkloru Luigi pewności nie miał, poniewaŜ a w czasie kluczowych wykładów poczta włoska miała strajk ogólnokrajowy, a watykańska korespondencji studenckiej nie obsługiwała. Westchnął więc, odebrał poród, splunął z niechęcią za Cyganami, (przez lewe ramię Cyganiątka), poprawił potargany krawacik i po spoliczkowaniu pozostałych Cyganek wyszedł ponownie na Fora. Ze względu jednak na brak przyzwoitego odwetu spowodowany szybkim odwrotem nieprzyjaciela z oczu bił mu wyłącznie amok i Ŝądza mordu. On sam siebie nie chciałby wówczas spotkać w mrocznym zaułku, a cóŜ dopiero przechodnie. Ci widząc jak nadchodzi w panice rozbiegali się uciekając z jego drogi. Tych, którzy nie zdąŜyli umknąć Luigi wymijał przechodząc pomiędzy ich nogami i rozdawał tym, którzy się zagapili silne ciosy w krocza. Dwie przecznice dalej jak tornado przebił się przez zwartą grupę nachalnie Ŝebrających byłych tramwajarzy. Mieli nad nim przewagę liczebną ale tego dnia byli bez szans. Rozdając ciosy na lewo i prawo Luigi pokonał ich bez najmniejszego trudu. Przez chwilę wirowały jedynie w powietrzu jego pięści, nogi oraz kubki z drobniakami, po czym wśród łoskotu padających na bruk zębów wszyscy tramwajarze rzucili się do odwrotu sepleniąc jakieś pogróŜki zupełnie bez pokrycia. Idąc dalej napotkał jeden ze słupów ogłoszeniowych skalanych obelgami na Ducego i człowieka, który podejrzanie coś przy nim majstrował. Zaszedł go od tyłu. Wyciągnął z płaszcza notesik i szybko narysował kopiowym ołówkiem zbrodniczego plakaciarza na gorącym uczynku w skali jeden do dwudziestu, dokładnie, nie szczędząc szczegółów aby sąd nie odrzucił później pod byle pretekstem jego ryciny. Potem załoŜył zrobiony na miarę u znajomego kowala kastecik i obezwładnił zbrodniarza okrutnym ciosem w nerkę. Czekając na przyjazd policjantów kopał sobie z nudów leŜącego, odliczając mijające sekundy. Zerknął na zegarek i dostrzegł, Ŝe dochodzi juŜ chyba dwunasta, poniewaŜ zostało góra pięć minut, a większą dokładnością czasomierz ze względu na szerokie wskazówki nie dysponował. Czas to złodziej i nieubłaganie mu uciekał. Minęła minuta, czyli

sześćdziesiąt kopnięć a policjantów nadal nie było. Luigi w coraz większym stopniu podenerwowany, zaczął kląć ten cholerny świat tak długo, aŜ jacyś stróŜe prawa wreszcie się pojawili. Zamiast policji jednak, pierwsi przybyli słynący z okrucieństwa Miejscy StraŜnicy, czyli osławiona Guardia Municipale. Ci bez słowa wzięli zebrane przez Luigiego dowody, sprawnie załoŜyli na wykręcone do tyłu ręce plakaciarza blokadę i brutalnie wrzucili go na tylne siedzenie doroŜki, którą przybyli. Świsnął bat, koń zakwiczał zupełnie jakby nie był koniem i doroŜka odjechała. Po odjeździe StraŜników Luigi zatarł rączki, wyczyścił rękawem słup ogłoszeniowy i wyruszył w dalszą drogę. Na ostatnim juŜ skrzyŜowaniu drogę zastąpiły pragnące za wszelką cenę mu obciągnąć, jakieś nieznajome panie. Chętnie dołoŜyłby im, lecz juŜ nie miał czasu na zabawę. Kopnął tylko pierwszą z brzegu w piszczel aŜ zawyła z bólu i widząc zbliŜającego się opiekuna, który szedł pogadać, stwierdził Ŝe nie ma czasu na rozmowy, przeprosił panie i przebiegł przez ulicę szukając innej drogi. Z ledwością uskoczył przed mknącym środkiem Forów tramwajem. – PrzecieŜ, te chuje mieli strajkować. – westchnął z zawodem do siebie podąŜając jednak biegiem dalej. – Maledetti, stronzi, figli di puttana, cornutti con testi di cocodrillo, va fan cullo idioti, managgia la puttana, porca mizeria...! Po drugiej stronie Forów miał zamiar złapać oddech i juŜ na powaŜnie skląć tramwajarzy ale nie zdąŜył bo natychmiast został tam osaczony przez zaczajonych za drzewami akwizytorów, z których kaŜdy nie miał jednej nogi lub przynajmniej ręki. Mieli do zaoferowania nowy balsamicznie pachnący benzyną środek na porost włosów w postaci pasty którą się wciera w miejsca wraŜliwe w sześciopaku z wiecznym piórem i kompletem stalówek, które się rzecz jasna kiedyś tam zuŜyją, szamponem na mendy, brelokiem do kluczy do którego w ramach drzwi otwartych był gratis uniwersalny klucz do wszystkich rzymskich burdeli, szminką do brwi nie zawierającą ołowiu, czyli na bazie ekstraktu z potu samicy goryla górskiego oraz środkiem w puszce o miłym zapachu i potrójnym działaniu, bo słuŜącym do czyszczenia nagrobków jako trutka na krety lub po prostu wabik na motyle w zaleŜności od zastosowania, a to wszystko po promocyjnej i niepowtarzalnej cenie stu pięćdziesięciu milionów, która jutro juŜ nie będzie obowiązywała i urośnie do dwustu. Luigi śmiejąc się i prychając im prosto w twarz zignorował za jednym zamachem wszystkich akwizytorów, co nie było trudne, poniewaŜ wszyscy mieli ten sam asortyment, nieznacznie tylko róŜniący się proporcjami składników. Poza tym tego dnia nie był go w stanie dogonić Ŝaden ale to Ŝaden inwalida, a ponadto tych nieudaczników było zaledwie trzydziestu więc nie mieli nawet cienia szansy. Wreszcie, na trzydzieści sekund przed terminem Luigi dotarł do budynku z napisem Piazza Venezia na oblazłej ze starego tynku ścianie. Przyduszony jego lewym łokciem kataryniarz w szyję, od razu zdradził Luigiemu, która to jest ta właściwa brama, prowadząca do apartamentów Mussoliniego. Luigi podszedł do wskazanej bramy i przez ułamek sekundy zmierzył przeszywającym spojrzeniem ostatnią przeszkodę. Były to wielkie, dębowe wrota okute w dodatku czymś metalowym, które w normalnych okolicznościach skutecznie odcięłyby mu dalszą drogę z powodu zbyt wysoko umieszczonej klamki, nie wspominając o dzwonku, który znajdował się gdzieś niewyobraŜalnie wysoko. To jednak nie był zwykły dzień i zwykłe okoliczności. Tego dnia Luigi był aŜ po sam czubek czaszki naładowany tętniącą w skroniach agresją, której za względu na brak czasu nie zdąŜył tak do końca wyładować. Starannie wymierzonym w połowie wysokości do klamki kopnięciem z wyskoku,

śmiało utorował sobie dalszą drogę. Nie wiedział jednak, Ŝe były to drzwi wahadłowe z całkiem niedawno wymienioną spręŜyną i jeszcze zanim opadł na ziemię otrzymał potęŜne uderzenie w skroń powracającym nieoczekiwanie skrzydłem. Siła uderzenia poderwała go jeszcze wyŜej niŜ wyskoczył o własnych siłach i odrzuciła po wydłuŜonej paraboli zwiniętego w kulkę prosto pod nogi spacerującej przeciwległym chodnikiem kobiety. Kobieta, podcięta wirującym Luigim upadła na ziemię, równieŜ zaczęła się turlać i wreszcie została ranna pod kołami przejeŜdŜającego mimo strajku tramwaju, który uciął jej dłonie w pobliŜu przegubów. Kobieta była młoda i niezwykle atrakcyjna więc ktoś z przechodniów natychmiast rzucił się ją uratować metodą usta usta, lecz dobił ją fortepian nieostroŜnie upuszczony z drugiego piętra, poniewaŜ pracujący na czarno i bez kwalifikacji, czyli uprawnień hakowego, operator kołowrota odwrócił głowę w stronę zamieszania a widząc co się dzieje złapał się za głowę wypuszczając korbę. Wyprowadzony przez kobietę na spacer sznaucer afgański, mimo zebranych juŜ tłumów rzucił się wprost do gardła Luigiego, zupełnie jakby nie miał innego wyboru. Ten widząc tuŜ przed swoją twarzą straszliwie kłapiące paszczęki, przewrócił się z boku na plecy, błyskawicznie chwycił sznaucera za szyję i z potworną siłą zacisnął na niej swoje dłonie. Charcząc, warcząc i stękając mocowali się w walce na śmierć i Ŝycie, a przez chwilę patrzyli sobie nawet z nienawiścią w oczy. Następnie, Luigi nie zmniejszając siły ścisku, najpierw nogami załoŜył sznaucerowi nelsona i przydepnął kolanami jego przednie łapy, potem odwrócił jego uwagę robiąc mu uwolnioną dłonią kręcenie wora, (to sztuka walki wojskowa) i zaraz po tym jak ją wyjął z trotuaru, ogłuszył bestię, starannie wymierzonym ciosem kostki brukowej w czoło, (czego nauczył się dorastając na ulicach Palermo, gdzie zawsze jest pełno poręcznych cegieł oraz pomniejszych kamyków). Na zakończenie, wkładając w to całą resztkę sił jaka mu pozostała, włoŜył sznaucerowi palce wskazujące w nozdrza i wyjął na wierzch śluzówkę gwałtownym lecz bezlitosnym ruchem. Pies wydał swój ostatni skowyt i znieruchomiał zdychając w jednej chwili z nosem przypominającym rękawiczkę wywróconą na lewą stronę. Słychać się dało zbliŜające się dźwięki syren. Zebrani ciasnym kręgiem ludzie stłoczyli się wokół miejsca zdarzenia. Tłum mimo, Ŝe juŜ porządnie gęsty, w dalszym ciągu jednak narastał. Co chwilę bowiem najeŜdŜały coraz to nowe doroŜki medyczne, ambulanse, policyjne samochody, weterynaryjne powozy, pojawiła się jakaś zbłąkana w drodze na front tankietka pełna piechoty i wina, której kierowca zapewne nie wiedział, Ŝe wszystkie drogi prowadzą do Rzymu, przybyła opóźniona przez klimat grupa pielgrzymów z San Remo zamierzająca złoŜyć podziękowania na ręce Duce za utworzenie państwa watykańskiego, ale której de facto nikt się w tym dniu nie spodziewał, oraz nadbiegać zaczęli tramwajarze z drugiego końca placu, gdzie mieli komitet strajkowy i pętlę końcową. Luigi z trudem odemknął jedno oko, odepchnął psie truchło, rozejrzał się, i w to co zobaczył nie mógł uwierzyć mimo Ŝe zamrugał najpierw kilkanaście razy. Widział jak sanitariusze załadowali kobietę na nosze i zabierają na sekcję. Słyszał teŜ ich pełne komplementów komentarze. Później ujrzał teŜ jak jeden weterynarz najpierw zapakował psa do skrzynki po krajowych pomidorach a następnie podchodzi do niego. Weterynarz przyklęknął przy leŜącym nieruchomo Luigim i na próbę uszczypnął go w policzek. Kiedy został ugryziony wiedział juŜ, Ŝe jedna z ofiar Ŝyje. Owinął skaleczoną dłoń bandaŜem i błagalnie zaczął wołać o szczepionkę bo mu grozi zakaŜenie. Kolejny weterynarz podbiegł ze swoją walizeczką, po czym zaszczepił go przeciw tęŜcowi bez przerwy przyciskając niebezpiecznie wyrywającego się Luigiego nogą do ziemi. Z przeraŜeniem ujrzał jednak, Ŝe jeszcze chwila a ten przegryzie się

przez pantofle i strach pomyśleć, prawdopodobnie zabierze za stopy. Nie mogąc nad nim w Ŝaden sposób zapanować dziabnął go strzykawką kilkanaście razy, lecz tęŜyzna Luigiego pokonała bez trudu szczep tęŜca jaki mu został w ten sposób wszczepiony. Z kaŜdą chwilą uwalniał się w większym stopniu spod weterynaryjnej nogi. Weterynarz więc nie chcąc skończyć jak sznaucer, równieŜ zaczął wzywać pomocy. Histeryczny ton, jaki zawierały jego przenikliwe wołania udzielił się błyskawicznie pozostałym. Wśród zebranych dało się słyszeć jęki przeraŜonych kobiet oraz piski wystraszonych dzieci, które się uspokoiły dopiero, gdy dostały do zabawy jedną dłoń kobiety. Drugą wzięły same. Wówczas tłum się nieco cofnął a sanitariusze porzucili nosze ze zwłokami i podbiegli weterynarzowi do pomocy. Było ich przy noszach od cholery więc juŜ po kilkunastu sekundach Luigi był uśpiony i bezpiecznie spoczywał w kolejnej skrzynce po pomidorach, aczkolwiek importowanych co wynikało z o wiele barwniejszej nalepki. Dopiero wówczas zebrani odetchnęli z głośną ulgą a najgłośniej tramwajarze. Policjanci odepchnęli wkrótce tłum na drugą stronę, pozbierali podeptane dłonie, wysyłali z nimi gońca do komisariatu i zaczęli spisywać zeznania. Na Piazza Venezia zaczął panować gwar nie do opisania, poniewaŜ zeznawali wszyscy jednocześnie. Wszyscy wszystkim komentowali równieŜ niedawne wydarzenia a najwierniejszymi słuchaczami komentarzy okazali się pielgrzymi oraz tramwajarze. Dopiero po pół godzinie wszystko było juŜ dla wszystkich jasne więc ludzie się rozeszli a pojazdy porozjeŜdŜały we właściwe strony. Jednak w powstałym zamieszaniu ktoś pomylił pudła i te zawierające Luigiego trafiło do weterynarza, który był pomidorowym analfabetą ze względu na alergię na nie, nie wspominając juŜ o pomidorowych opakowaniach, poniewaŜ pochodził z Neapolu i miał neapolitańskie uczulenie na słowo pisane.

***

Gdzieś między Francją a Anglią – O kurwa. – jęknął Ned kiedy się zmaterializował i z wysokości pół metra upadł na stalowe podłoŜe. – O kurwa. – jęknął Bert minutę później, kiedy i jego spotkało to samo. – O kurwa. – stwierdził Imię w analogicznej sytuacji kolejną minutę później. – O kurwa! – powiedzieli wszyscy jednocześnie, kiedy upadły na nich łomy. – O ja pierdolę. – Imię jako pierwszy zmienił temat masując się w uderzoną boleśnie stopę. – O ja pierdolę. – Bert nawiązał z nim rozmowę masując się w jeszcze drgające po uderzeniu łomem plecy. – Kurwa, o ja pierdolę. – przegadał ich jednak Ned, który nie dość Ŝe oberwał najgorzej, bowiem w głowę, to zdał sobie równieŜ jako pierwszy sprawę, Ŝe coś jeszcze prócz łomów, jest nie tak jak być powinno. – Pojebali coś z koordynatami. – dodał dzieląc się z pozostałymi swoim niepokojem. – Tak myślisz? – Imię spojrzał na niego znad stopy, którą masował jak oszalały. – Czy wy ludzie nie czujecie tego kurwa, zimna? – zapytał ich Ned. – Co z wami? – Rzeczywiście. – po chwili zastanowienia przyznał Imię czując mróz wokoło.

– Skąd wiesz Ŝe coś pojebali? – zapytał go Bert. – PrzecieŜ, do cholery miał być środek upalnego lata, pamiętasz? – Jest upalnie. – Jest zimno jak skurwysyn. Chyba z minus dwadzieścia. A tobie jest upalnie mądralo, bo oberwałeś łomem po kręgosłupie. – Tak myślisz? – Tak. Ja oberwałem w głowę i równieŜ jest mi w nią gorąco. – Ciekawa teoria. – Bert nie był łatwowierny i najpierw zapytał Imienia. – Jak twoja stopa? – Cieplutka. – To niemoŜliwe. – stwierdził Bert mimo wszystko czując wokół siebie gorąco. – Kurwa, jak mi nie wierzysz to dotknij na próbę tej ściany. – zaproponował Ned Bertowi. – Wtedy zobaczysz Ŝe jest ci ciepło tylko dlatego, bo cię plecy bolą. – Plecami? – Nie kurwa, dotknij ściany ręką. – Rzeczywiście. – przyznał Bert. – Jest lodowata. O kurwa. – dodał z niepokojem kiedy sobie uświadomił Ŝe jest jednak mroźnie. – O ja pierdolę. – potwierdził jego najgorsze obawy równieŜ Imię. – Przestańcie w końcu. – uspokoił ich Ned. – Trzeba się zastanowić. Sytuacja jest powaŜna. Przerzucili nas nie tam gdzie trzeba. Kto wie, czy chociaŜ w termin prawidłowy? – To akurat moŜna sprawdzić. – rzucił Imię. – Masz jakiś pomysł? – Zajrzyjmy do poradników. – No nie wiem. – Ned się zawahał w pierwszym momencie ale dodał po chwili. – No dobra, spróbuję. Translatorku? Halo? Poradniczku, jesteś tam? – zawołał w przestrzeń przed siebie. – Jestem. – rozległo się w jego uchu po dłuŜszej chwili. – Jesteś translatorem czy poradnikiem? – zapytał ale nikt nie odpowiedział. – Halo? – Tu moduł konwersacyjny translatora zintegrowanego z operacyjnym poradnikiem. Wersja dwa, zero, zero. – rozległo się w jego uchu po jakiejś minucie. – Dobra nasza. – Ned przekazał dobre wieści pozostałym. – Mam kontakt. Jesteśmy więc w domu, panowie. – No to gadaj z nim chłopie, gadaj. – ponaglił go Bert i dodał. – I niech najpierw przełączy się na wspólną częstotliwość, to nam oszczędzi męczących powtórek. – TeŜ racja. – zauwaŜył Ned z rosnącą radością i zwrócił się do translatora. – Słuchaj translatorku, jest taka sprawa... – Halo? – rozległo się w jego uchu. – Tak, halo? – Halo? – Co jest? – zapytał Bert widząc wydłuŜającą się minę u Neda. – Chyba się dostraja, czy ja wiem. Halo? – Tak halo. Tu moduł konwersacyjny translatora zintegrowanego z operacyjnym poradnikiem. Wersja dwa, zero, zero. Ned z ulgą wypuścił powietrze i uniósł kciuka. Następnie zwrócił się do translatora. – To wiem. Słuchaj, jest taka sprawa translatorku, bo widzisz... – Halo? – przerwał mu translator. – Tak? – zapytał go Ned juŜ cały w nerwach. – Proszę mówić głośniej.

– Rozumiem. Posłuchaj mnie translatorku! – odezwał się juŜ głośno do niego. – Jest taka sprawa...! – Halo? – odezwał się translator. – Co jest, kurwa? – Ned wrzasnął na niego. – Proszę mówić jeszcze trochę głośniej. – poprosił go translator. – Posłuchaj mnie, ty skur...! – zaczął Ned ale pod naciskiem spojrzeń Berta i Imienia natychmiast się opanował. Wziął kilka głębszych oddechów, wypuścił je w postaci kłębów pary i odezwał ponownie lecz głośniej niŜ poprzednio. – Mamy mały problem! Halo? Translatorku jesteś tam? – Halo? – Czy mnie teraz słyszysz? – wykrzyknął przed siebie. – Proszę mówić jeszcze trochę głośniej. – ponownie poprosił go translator. – Mamy problem ty głuchy, mechaniczny skurwysynu! – poinformował go Ned najgłośniejszym wrzaskiem do jakiego był zdolny. – Czy moŜesz coś dla nas sprawdzić ty, pojebany blaszaku, pierdolony? – Halo? – zapytał translator w odpowiedzi. – Czegoooo? – Tu moduł konwersacyjny translatora zintegrowanego z operacyjnym poradnikiem. Wersja dwa, zero, zero. – No co ty, kurwa? Nie mów? – zawył Ned głosem pełnym rozpaczy. – Automatyczny test przeszedł pomyślnie, Ŝyczę miłego dnia i dalszej współpracy. Nedowi opadła szczęka. Usiadł pełen rozpaczy i oparł się o dającą ulgę chłodną ścianę. Widząc jego minę podeszli do niego. – Powiedział coś? – zapytał łagodnie Imię. – Mhm. – potwierdził Ned. – Co mówił? No powiedz nam, stary. – zachęcił go Bert opiekuńczo masując Neda w czoło, w miejscu w którym odnowiła mu się stara blizna po walizce z Monachium. – Powiedział, – zaczął Ned podnosząc się z miejsca, – Ŝe sobie pogadałem z pierdoloną, automatyczną sekretarką, kiedy on robił autotesty! – dokończył z wrzaskiem, po czym zaczął z rozpaczą walić pięściami w stalową ścianę. – Co za idiota ze mnie! Tak się dać podejść! – Ale juŜ działa? – upewniał się Imię. – Miłego dnia i w ogóle. – odparł Ned apatycznie. – No to zapytaj go jak z naszą sprawą. – Niech ktoś inny z nim gada, dobra? Ja mam dość na jeden dzień. Poza tym tak mnie wkurwił, Ŝe juŜ zapomniałem, o co miałem go zapytać. Translator? – Słucham. – Przełącz się na wspólną częstotliwość. – Wykonane. – rozległo się we wszystkich uszach. Ned usiadł pod ścianą wpatrzony gdzieś tajemniczo przed siebie. Rozmowę z translatorem nawiązał więc Imię. – Translator? – Słucham. – Dlaczego tak przykro doświadczyłeś mojego kolegę i przyjaciela? – Co masz na myśli? – Mówiąc elegancko, po prostu zrobiłeś go w chuja. Kiedy on myślał Ŝe z tobą rozmawia, gadał z odtwarzanym nagraniem.

– Ach tamto. Dobre było, nie? – Odpowiedz na moje pytanie. – nalegał Imię. – CóŜ, procedura przewiduje Ŝe przy pierwszym uŜyciu mnie wymagane są autotesty. Twój kolega i przyjaciel nie poczekał cierpliwie aŜ się skończą tylko bez przerwy mnie resetował wywołując od nowa. Musiałem po prostu przez kilka minut go czymś zająć aby na spokojnie dokończyć testy. No więc odtworzyłem mu nagranie, jakie na taką okazję przewidział mój twórca, który w przeciwieństwie do twojego kolegi i przyjaciela posiada poczucie humoru. – Kto jest twoim twórcą? – Doktor Baddoc. – Zabiję skurwysyna! – Ned słysząc wszystko na chwilę się oŜywił. – Normalnie go zabiję! Potem machnął ręką i na powrót usiadł pod ścianą. – Doktor Baddock mówił, Ŝe tak powiesz. – stwierdził translator. – Obstawił teŜ zakład, Ŝe to właśnie ty na ten stary numer się załapiesz. – Naprawdę? – Tak było. – zaklinał się translator. – Posłuchaj, przez ciebie juŜ na samym starcie nerwy mam napięte jak postronki... – zaczął Ned. – Co to są postronki? – zapytał go Bert. – Nie wiem. Tak się mówi... – Postronki to są, a raczej były... – zaczął translator. – Zamknij się. – uspokoili go wspólnie. – Dobra, dobra. – translator zaburczał i się wyłączył. – Poczekaj. – zatrzymał go Imię. – Sprawdź najpierw koordynaty naszych współrzędnych no i datę. Translator sprawdził i wyświetlił im wyniki na siatkówkach. – Jesteśmy całkiem blisko. – zauwaŜył Bert. – No i data dobra, hm. Ale co to kurwa ma znaczyć? – zapytał po chwili. – My się przemieszczamy? Tak było w istocie. Punkcik wyznaczający na mapie ich połoŜenie powoli się przemieszczał. – Nic juŜ z tego nie rozumiem. – stwierdził Bert. – I co teraz? – rzeczowo zapytał Imię patrząc na pozostałych. – Musimy się zastanowić. – rzucił Bert podchodząc do jednej ze ścian. – Chyba słychać z zewnątrz jakieś odgłosy i być moŜe rzeczywiście gdzieś jedziemy. Sam nie wiem. Podsadźcie mnie, tam u góry jest jakieś okienko. Podeszli, spletli dłonie i go podsadzili. – Co widzisz? – zapytał Imię z dołu. – Jakaś mgła. – Co jeszcze? – Więcej mgły. – Kurwa, wytęŜ oczy i się pośpiesz bo masz zimne stopy. – poprosił go Ned. – Ja mogę go zmienić. – zaproponował Imię, poniewaŜ nadal czuł ciepło w swojej nodze. Zanim jednak Ned zdąŜył mu udzielić odpowiedzi ponownie odezwał się Bert z góry. – Jest noc do cholery. Noc i mgła, ok? Ale gdzieś jedziemy bo mgła przesuwa się do tyłu. Następnie zeskoczył na ziemię i pokazał ręką gdzie jest tył. – Chyba juŜ wiem co się do licha z nami stało. – wtrącił Ned rozcierając dłonie. – No to mów.

– Mieliśmy się zjawić na jakimś torowisku, to moja teoria więc niech nikt potem nie mówi Ŝe sam na to wpadł. – podkreślił. – No gadaj kurwa, bo tu zamarzamy. – Ale tak się nieszczęśliwie złoŜyło, – ciągnął dalej Ned. – Ŝe w momencie transferu przejeŜdŜał torowiskiem jakiś pociąg. – I co dalej? – No i to koniec teorii, kurwa. Zmaterializowaliśmy się w jakimś jebanym wagonie, a Ŝeby nasz pech był juŜ całkiem kompletny, ten okazał się wagonem chłodnią. To tłumaczy mróz, odgłosy jechania i fakt Ŝe się do naszych koordynatów zbliŜamy, chociaŜ nie na własnych nogach. – To moja teoria. – zauwaŜył Imię. – Właśnie ją miałem na końcu języka, chociaŜ nie wydaje mi się by dawniej robili okrągłe pociągi. – Pierdolisz, to był mój pomysł i to od samego początku. – zaprotestował Ned. – I skąd moŜesz wiedzieć jakie kiedyś robili pociągi? – Chcę powiedzieć po prostu, Ŝe to miejsce bardziej przypomina mi jakąś łódź podwodną a nie wagon. – Łódź? – Albo okręt. – wyjaśnił Imię. – Te wszystkie grodzie no i okrągłe ściany... – wskazał ręką dookoła. – Daj spokój, w okrętach podwodnych nie robi się okien. – Ned machnął ręką. – Skąd moŜesz wiedzieć jakie kiedyś robili okręty? – zapytał go Imię. – A mgła? – PrzecieŜ okręt moŜe płynąć po powierzchni. – Wtedy nie będzie podwodny. – Będzie, tyle Ŝe płynący po powierzchni. – A skąd moŜesz wiedzieć którędy kiedyś pływały okręty? – zapytał go Ned. – Mówię wam, to jest pociąg. – Dajcie z tym spokój, dobra? – uspokoił ich Bert. – NiewaŜne co to jest, ale waŜne by stąd się wynieść zanim zamarzniemy, ok? – Ok. Rozejrzeli się z uwagą po całym pomieszczeniu i po krótkich oględzinach stwierdzili Ŝe solidne ściany, wypełnione jeszcze solidniejszymi grodziami, nie nadają się do pokonania. Zabrali się więc za jakąś dwuskrzydłową klapę w podłodze, poniewaŜ ta miała, w przeciwieństwie do ścian, interesujące zawiasy. Klapa była spora, długa na niemal pięć metrów ale ich łomy równieŜ były niczego sobie. Grube jak ręka w przegubie, o długości dwóch i pół metra stalowe narzędzia sprawdziły się znakomicie. Klapa jęknęła jak puszka sardynek i zawiasy kolejno puściły. Kiedy odpadł ostatni, Ned odłoŜył swój łom na gródź, spojrzał na pozostałych i widząc milcząca zgodę w ich oczach, nachylił się i kopnął klapę. Klapa odpadła, momentalnie zniknęła gdzieś w dole, a Ned równie momentalnie został wyssany. Bert z Imieniem przyklękli pochyleni nad otworem gotowi podać mu rękę i spojrzeli w dół. Po Nedzie nie było jednak najmniejszego juŜ śladu. Była jedynie mgła ulatująca szybko do tyłu. W tej samej chwili podmuch otworzył bliźniacze skrzydło klapy i otwór zrobił się dwa razy większy. Prymitywny lecz niezawodny mechanizm zapadkowy w jej zawiasach odemknął identyczną klapę w suficie poniewaŜ był z nią połączony drutem i siedemdziesiąt bomb zapalających zwaliło im się na głowy, pociągając ich momentalnie w dół w ślad za Nedem. Bert zaciekawiony skrzypnięciem drugiej klapy trzymał głowę uniesioną w górę kiedy spadły bomby, toteŜ kiedy pierwsza z nich uderzyła go w czoło, pękła mu

czaszka a on stracił przytomność natychmiast. Imię miał więcej szczęścia bo oberwał bombami w znieczuloną łomem nogę i zanim kilka sekund później z przenikliwego zimna on równieŜ utracił świadomość, spadając zdąŜył jeszcze dostrzec, ponad sobą sylwetkę samolotu i napis BH27 na zewnętrznej stronie otwartej połówki klapy.

***

Rzym, Włochy 25 sierpnia 1940 – Klinika urazowa, oddział dziecięcy. Opowieść o Luigim część II Świetlista, a w niej: ogłoszenie, objawienie, chrzest, ustanowienie i przemiana. Dopiero na drugi dzień działanie środków nasennych zelŜało na tyle, by Luigi otworzył oczy o własnych siłach. Wcześniej otwierał mu je ordynator, konduktor, akwizytor i prokurator, lecz Ŝadnemu z nich nie udało się nawiązać z nim kontaktu. Dopiero kiedy Luigi zrobił to samodzielnie w zgromadzonych na sali wstąpiła nowa nadzieja. Luigi otarł dłonią z powiek ropę i rozejrzał się. Dostrzegł Ŝe znajduje się w szpitalnym łóŜku a wokół siebie ma krąg zaciekawionych twarzy. Nie znał tych ludzi. Wszyscy byli obcy, no moŜe z wyjątkiem adwokata, który pomógł mu kiedyś wyłgać się z jakiejś niewyraźnej afery, w której chodziło o alimenty, ojcostwo, czy coś, co brzmiało równie podejrzanie. Potrząsnął skołataną głową po czym podniósł się i usiadł na krawędzi łóŜka. Zakręciło mu się przed oczami toteŜ nie zaryzykował jeszcze wstania na nogi. Zebrani podeszli do niego milczącym złowrogo kręgiem. – Co mam z tym zrobić? – ciszę przerwał weterynarz pokazując nerwowo na coś znajdującego się pod łóŜkiem. Luigi pochylił się i dostrzegł tam skrzynkę ze sznaucerem. – Więc co...? – zaczął ponownie weterynarz. – Chwileczkę, un momento. – natychmiast wpadł mu w słowo jakiś człowiek w mundurze policjanta. – Najpierw ja chciałbym zadać podejrzanemu kilka pytań. – dodał zbliŜając swoją twarz do Luigiego, który otwierał usta Ŝeby sobie ziewnąć. – Proszę się odsunąć od oskarŜonego. – rozkazał mu suchy niczym snopek Ŝyta, generał słuŜby ochrony kolei i innych pojazdów szynowych. – Mój klient jest niewinny i nie odpowie na Ŝadne pytania zanim wpierw nie skonsultuje linii obrony ze mną... – tymczasem usiłował ich obydwu spławić prawnik. – Milczeć! – uspokoił go generał wysuwając się do przodu. – Niewinny, mhm? Dobre sobie. – prychnął ze złością. – Powtarzam, mój klient jest niewinny... – rzucił zaczepnie prawnik zasłaniając własnym ciałem Luigiego. – Pacjent nie będzie z nikim rozmawiał przez najbliŜszą dobę. Nie w tym stanie. – natychmiast pogodził ich wszystkich pediatra. – To chyba on! – z korytarza nagle krzyknął jakiś człowiek z cygańskim akcentem. Luigi podniósł wzrok i dostrzegł tuŜ za dyŜurką wypełniony ludźmi korytarz. PoniewaŜ między dyŜurką a tymi ludźmi znajdowała się ręcznie kuta krata, ze znudzoną miną pokazał im jak się zgina ręka w łokciu. – To na pewno on! – przedstawiciel innej grupy tuŜ zza kraty wskazał palcem

Luigiego i Ŝeby juŜ nie było Ŝadnych wątpliwości zademonstrował drŜącą ręką pognieciony kubek z drobniakami. – Napadł i obrabował mnie, moją rodzinę no i potem szwagra, który od dwóch lat nie ma roboty... Stojący tuŜ za nim tłum byłych tramwajarzy zaczął potakiwać złowrogim szmerem. – Spokój tam! – policjant podszedł i walnął kilka razy pałką w kratę. – No to jak będzie z tą skrzynką? – wykorzystując chwilową nieuwagę pozostałych, weterynarz ponownie nagabnął Luigiego. – Nie wiem. – ten bezradnie wzruszył ramionami. – To nie jest moje pudło. – Nie pytam o pudło. Co mam zrobić z twoim psem, chłopcze? – Nie szeptać mi tam po kątach! – generał ostrzegł weterynarza tonem nie wróŜącym nic dobrego. – Odwal się dziadek, dobra? – weterynarzowi skończyła się cierpliwość. – Czekam tu od wczoraj, wiesz? I chcę tylko wiedzieć aaaaaaaa... – urwał nagle, kiedy otrzymał zdradziecki cios pałką w oko. – Tak nie wolno! To jest szpital, do cholery! Czyś pan zgłupiaaaaaaaa... – lekarz równieŜ umilkł gdy opadła policyjna pałka. Następnie to policjant upadł, poniewaŜ generał teŜ miał pałkę, tylko nieco lepszą, bo wykonaną z oryginalnej tramwajowej wajchy do rozjazdów i go zdzielił nią bez uprzedzenia przejmując w ten sposób inicjatywę na oddziale. Przejął jednak ją tylko na krótko, gdyŜ weterynarz miał twardą głowę i wstał z taboretem ukrytym za plecami. Kiedy taboret ujrzał światło dzienne, generał był juŜ przewieszony przez blat dyŜurki, a weterynarz uśmiechnął się przebiegle i zaczął z błyskiem szaleństwa w oczach zbliŜać się do Luigiego dokończyć rozmowę. Adwokat widząc, Ŝe sytuacja przybiera niekorzystny dla klienta obrót podbiegł i przekręcił kluczyk w kracie. Do sali razem z dyŜurką wlał się tłum mocno czymś podenerwowanych ludzi. Luigi z przeraŜeniem stwierdził, Ŝe frekwencja dopisała i są obecni wszyscy. Były złorzeczące coś niezrozumiałego obciągarki, wyraziście się wyraŜający Cyganie i Cyganki pod wodzą tego bez rąk, był plakaciarz wypuszczony za poręczeniem majątkowym, a z głębi korytarza wciąŜ nadbiegali akwizytorzy, rodzina tragicznie zmarłej kobiety oraz całe mrowie jeszcze bliŜej mu nie znanych ludzi. Z ich min bezbłędnie wywnioskował, Ŝe nie biegną po to aby go poklepać po ramieniu i złoŜyć Ŝyczenia powrotu do zdrowia. – Czy to oznacza koniec? – zapytał adwokata, który zadziwiająco szybko doszedł do wniosku, Ŝe to co zrobił z kluczykiem, to nie było najlepsze rozwiązanie. – No to na mnie juŜ najwyŜsza pora. – prawnik spojrzał na zegarek i skierował się do wyjścia. – Tyle spraw czeka w biurze... – Ale przecieŜ... – Luigi rzucił szeptem juŜ do samego siebie patrząc jak jedyna i ostatnia przeszkoda jeszcze stojąca na drodze wrogo nastawionych ludzi wymachuje taboretem usiłując ich powstrzymać, lecz wkrótce pada pod gradem maczet, kubków, promocyjnych sześciopaków i uderzeń pięściami. Kiedy padł ostatni bastion, tłum zamilkł i delektując się biciem jego serca zbliŜał się do Luigiego wyciągając, niczym zombie protezy i ręce. Luigi zamknął oczy czekając na to co nieuchronnie miało nadejść. Słysząc jednak coś, co brzmiało jak bieg maratoński ludzi na szczudłach przez punkt kontrolny na drewnianym moście, otworzył je po dłuŜszej chwili. Ujrzał takie pałowanie jakiego jeszcze nigdy nie widział. Pretorianie w ciemnych koszulach sprawnie torowali swoimi pałkami przejście w tłumie, który pokornie rozstępował się na boki w obłokach wiórów z połamanych pałek. W jednej chwili został w ten sposób utworzony Ŝywy korytarz prowadzący od Luigiego aŜ do

prawdziwego korytarza, hen za kratą. Stało się to tak szybko, Ŝe Luigi nie zauwaŜył jak to się stało, bowiem juŜ w następnej chwili na końcu nowego korytarza ukazał się Duce we własnej osobie. – Il Commandante. – tłum szepnął zbiorowo. – Ecco, nostro eroe!, czyli oto nasz bohater! – Duce po tym jak pomknął spojrzeniem w jeszcze kiwający się korytarz, w końcu zlokalizował na jego końcu Luigiego. Przeszedł przez szpaler, podszedł do niego i wyciągnął rękę w ciepłym geście serdecznego powitania. Luigi w przelocie dostrzegł u niego na przegubie zegarek z taką samą rysą z jaką mu podpierniczyli wczoraj na bazarze. Roztropnie jednak uznał, Ŝe to nie jest najlepszy moment na wyjaśnienia i uścisnął dłoń Wodza. – Jak pana zdrowie, poruczniku? – Eeee... – Słyszałem, Ŝe pan wiele przeszedł. Ale... Hm, czy moŜna by tu jakoś zorganizować odrobinkę prywatności? – Duce rzucił w stronę dowódcy pretorianów. Bez słowa rozpoczęło się takie pałowanie jakiego Luigi jeszcze nigdy nie widział, nawet jeśli wliczyć te poprzednie. – Albo nie. – Duce po chwili się rozmyślił więc natychmiast przestano hałasować. – Mam lepszy pomysł. Zabieram pana z tego wstrętnego szpitala do siebie. Co pan na to, poruczniku? – Cudownie, Duce. – Więc chodźmy stąd. Tu wszędzie tylko jacyś ludzie leŜą. Kiedy pół godziny później znaleźli się juŜ apartamencie Wodza, ten wyprosił wszystkich ze swojego gabinetu i podszedł do barku. – Napiłby się pan czegoś, poruczniku? – Napił. – Luigi energicznie pokiwał głową. – I proszę nie chować butelki, bo mam wraŜenie, Ŝe się jeszcze przyda. – CóŜ, spodziewałem się pana wczoraj ale doszły mnie słuchy Ŝe uniemoŜliwiła panu przybycie jakaś banda niezdyscyplinowanych strajkowiczów i pielgrzymów. – W zasadzie... banda... no tak. Tak było. – przytaknął Luigi. – No cóŜ, zawsze powtarzam, Ŝe jesteśmy tylko ludźmi i niestety nie mamy na wszystko wpływu, prawda? – Prawda. – Ja przyznać się muszę równieŜ pragnąłem przywitać pana nieco uroczyściej. – Uroczyściej? Mnie? – Tak, miał być fortepian, pianista, śpiewaczka operowa ale cóŜ... – Duce bezradnie rozłoŜył ręce. – Jakoś niczego nie udało się w na czas załatwić. To znaczy pianista jest, czeka w garaŜu od wczoraj ale zaginął gdzieś jego instrument. A śpiewaczkę widziano ostatni raz jak wychodziła z psem na spacer wczorajszego popołudnia. MoŜe pan w to uwierzyć? Ja rozumiem, Ŝe jest wojna, chyba juŜ nawet światowa, no ale są granice nieprzyzwoitości, prawda? Nie wolno nie dotrzymywać terminów, do licha. Artyści uwaŜają najwyraźniej, Ŝe ta wojna ich nie dotyczy i zachowują się jak rozkapryszone primadonny. Ale do rzeczy, czy zechce pan porozmawiać z pianistą? – Eee, nie. – Luigi machnął ręką. – Niech idzie chłop do domu i wróci jak znajdzie instrument. – Oczywiście. – Duce chwycił za telefon i rzucił zwięźle. – Wypuścić grajka. Tak, tak, zapłacić teŜ. W końcu był chętny, no i dotarł. – wyjaśnił obsłudze i rzucił do Luigiego. – Bez instrumentu ale był, prawdaŜ? – No i garaŜ się zwolni. – zauwaŜył Luigi.

– To fakt. – No cóŜ, wie pan dlaczego pana zaprosiłem? – Nie. – Chciałbym aby pan jako bohater wojenny i zarazem ekspert lotniczy pomógł mi rozszerzyć imperium. – Imperium? – Teraz, kiedy Francja leŜy juŜ pokonana byłby to najlepszy moment na odtworzenie dawnego imperium rzymskiego. Tym razem jednak głównym celem naszej ekspansji będzie Afryka. Rozpoczęliśmy nasze podboje nieco późno przyznaję, ale za to forsownie. Posiadamy juŜ Trypolitanię i Cyrenajkę odbite bohatersko z rąk Turków i przekształcone w Libię oraz Abisynię. Lecz to za mało, poruczniku. O wiele za mało. Musimy przejąć posiadłości brytyjskie na Czarnym Lądzie i to jest nasz najwaŜniejszy cel. Nie połoŜymy ręki na Kanale Sueskim, jeśli Anglicy ciągle będą się z nami przekomarzać swoimi dywizjami pancernymi jakie mają w Afryce. Mają zdecydowaną przewagę techniczną wojsk pancernych i sytuację tę musimy zmienić jak najszybciej, bo odbiją resztę Cyranejki. Rozumie pan mój tok rozumowania, poruczniku? – Marszałek Balbo, mówił Ŝe bodajŜe jeszcze w tym miesiącu sytuacja się wyjaśni... – Luigi chciał błysnąć znajomością bieŜących spraw na froncie afrykańskim. – Marszałek Balbo był nieudolny. Poza tym dwa miesiące temu poległ, nieszczęśliwie. – Och, to przykre słyszeć takie rzeczy. – CóŜ, zestrzeliła go nasza artyleria przeciwlotnicza. Rzecz jasna omyłkowo... tak, to przykra historia. No ale cóŜ, tak się złoŜyło Ŝe na jego miejsce mianowałem będącego akurat pod ręką marszałka Grazianiego, a on akurat miał pod ręką plan ofensywy, celem której jest odzyskanie utraconych terytoriów i skuteczne zrealizowanie podboju Egiptu. – Myśli pan Wodzu, Ŝe marszałek Graziani da radę? Anglicy i ich sprzęt... – Na pewno da radę. – rzucił z przekonaniem Duce. – Ma do swojej dyspozycji czternaście dywizji piechoty, dwie dywizje libijskie a ode mnie otrzymał równieŜ trzy doborowe dywizje Czarnych Koszul. Osłaniać ich będzie prawie czterysta tankietek i ponad trzysta samolotów. Graziani z pewnością sobie poradzi. Ale ja nie o tym chciałem z panem rozmawiać. – O. – Luigi odetchnął z ulgą, poniewaŜ cały zasób wiedzy o problemach afrykańskich jaki znał, juŜ wyczerpał się a na dodatek okazał się nieaktualny. – Co pan sądzi, jako ekspert naturalnie, o siłach powietrznych Anglików? – W Libii u Anglików? Mussolini pokręcił przecząco głową. – Znaczy w Afryce u Anglików? – poprawił się Luigi jeszcze na tym samym wdechu. – Skąd? W Anglii u Anglików? – Ach u tych Anglików. W takim razie sam nie wiem Wodzu, czy wypada mi...? – AleŜ poruczniku, bez takiej aŜ skromności proszę. W końcu nie kaŜdy strącił cztery Gladiatory podczas jednego lotu bojowego. Polegam na pańskiej opinii. Śmiało więc proszę. Luigi nie uznał za stosowne wspominać, Ŝe jego cztery Gladiatory stały na ziemi kiedy je strącił, ani tego, Ŝe i tak śmiertelnie go wystraszyły, poniewaŜ miały dodatkowe zbiorniki wypełnione nawozem i w związku z tym, były gotowe dosłownie w kaŜdej chwili poderwać się i rozsiewać spod swych skrzydeł półpłynną trwogę. – CóŜ, ich Spitfiry są zadziwiająco groźne.

– Groźne? – To znaczy dla Luftwaffe, Wodzu. Powiadają, Ŝe co czwarty niemiecki bombowiec nie wraca. – To niedobrze... – Duce momentalnie się zasępił i pociągnął mocniej ze szklanki. – W porównaniu jednak z naszymi Fiatami, Anglicy są bez szans. – Luigi szybko go pocieszył. – Nic nie moŜe się równać z Siłami Powietrznymi Italii. – Oto właściwe słowa. – Duce momentalnie się rozpromienił z dumy. – I tu się zaczyna pańskie zadanie, poruczniku. – Moje? – PomoŜemy Hitlerowi uporać się z Anglikami. – Tymi z Anglii? Znaczy my mu pomoŜemy? – Pan i podobni panu ludzie. Rzecz jasna pod pańskim dowództwem. Wykończymy te przykre dla naszych sojuszników Spitfiry i rozpoczniemy podbój angielskich kolonii w Afryce. Niech sobie Hitler buduje wielką rzeszę w Europie. Niech mu tam. My stworzymy takie imperium jakiego Juliusz Cezar by się nie powstydził, nie ograniczając się do jednego ciasnego kontynentu. A bohaterowie tych podbojów zostaną mianowani gubernatorami podbitych terenów. – To wspaniałe plany, Duce. – Benito, proszę mi mówić po imieniu. – Luigi, Wodzu. – Luigi uznał Ŝe przechodząc na ty sprawy idą w dobrym kierunku, gdyŜ szybko zbliŜa się chwila kiedy będzie moŜna wyjaśnić sprawę zegarka, i to bez ryzyka oklepania przez pretorianów. – Wydałem juŜ rozkazy. Generał Rino Corso Fougiera wydzieli z Pierwszego Szwadronu Powietrznego korpus ekspedycyjny Corpo Aereo Italiano i zorganizuje dla naszych Ŝołnierzy przyzwoity wikt i zakwaterowanie. Fougiera jeszcze dziś uda się w tej sprawie do Berlina. Pan natomiast poruczniku Luigi, przerzuci sprawnie nasze siły do północnej Europy a tam dobije Anglików jakimś spektakularnym, błyskawicznym uderzeniem. – Generał juŜ pojechał. O jak szybko... – Luigi był zbyt obolały by nadąŜyć za szybkim rozwojem wypadków. – Musimy działać błyskawicznie, poruczniku bo jeszcze się ta kampania gotowa bez nas skończyć. Rozumie pan, to znaczy Luigi? – Rozumiem. Jakimi środkami będziemy dysponować? – zapytał Luigi przechodząc do konkretów. – Dwa pułki bombowe Stormo. Osiemdziesiąt fabrycznie nowych bombowców Fiat Cicogna, pięćdziesiąt myśliwców Fiat Falco i pięćdziesiąt myśliwców najnowszej generacji Fiat Freccia. – A co ze sprzętem rozpoznawczym? – W celach rozpoznawczych będziemy polegać na meldunkach niemieckich. – Benito, niemiecki wywiad często zawodzi a jeśli ta misja ma się zakończyć sukcesem nalegam na własny sprzęt rozpoznawczy. – Luigi uznał za stosowne natychmiast zainterweniować, poniewaŜ juŜ zaczynał mu się tworzyć w głowie zarys planu na dobry przemytniczy interes, do którego niezbędne były przecieŜ odpowiednie środki transportowe. – Tak sądzisz? – To nie ulega najmniejszej wątpliwości. Bez porządnego, czyli własnego rozpoznania na którym moŜna polegać, po prostu leŜymy. Bez liczenia wyłącznie na siebie nie mogę polegać na sojusznikach i zagwarantować tym samym... – Skoro tak, weźmiesz równieŜ tych dwadzieścia parę trzysilnikowych bombowców, które się marnują na Fiumicino.

– Dwadzieścia trzy. – uzupełnił Luigi. – Doskonale, to pakowne maszyny. – wymknęło mu się mimowolnie. – Pakowne? – Duce się zdumiał. – Znaczy, dalekiego zasięgu Wodzu Benito, znaczy mogą zabrać dodatkowe zbiorniki na paliwo i zwiększyć zasięg swojego... – Teraz rozumiem. – odpręŜył się Mussolini. – Co ekspert to ekspert. Jakieś więc pytania, Luigi? – zapytał na zakończenie. – Oczywiście otrzymasz równieŜ wszystkie niezbędne pełnomocnictwa aby nie napotkać Ŝadnych trudności. – Wszystko juŜ jasne, Wodzu. – z uśmiechem zapewnił go Luigi, wspaniałomyślnie puszczając w niepamięć zegarek, gdyŜ miał juŜ na widoku o wiele rozleglejsze od takich błahostek perspektywy. – Nasze imperium rozciągnie się na jedną czwartą globu. – ciągnął dalej Mussolini wznosząc toast. – Wypijmy więc za to. – O tak, wypijmy Wodzu. Luigiemu nie za bardzo jednak leŜał na sercu Duce i jego imperialne plany, poniewaŜ przede wszystkim naraŜały jego zdrowie. Miał natomiast swoje własne, których zasadniczym elementem było zbicie fortuny na gospodarce wolnorynkowej oraz pozostanie w zdrowiu jak najdłuŜej.

***

Berghof, Niemcy – Kwatera główna Hitlera – Co tam się wydarzyło wczoraj w Londynie? – zapytał Hitler Goeringa podczas rozmowy w cztery oczy. – Miał pan wykończyć RAF o ile pamiętam a nie bombardować cywili. Rzadko się zwracał per pan do Goeringa kiedy byli zupełnie sami, więc ten bezbłędnie wyczuł, Ŝe popadł w niełaskę w wyniku wczorajszych wydarzeń. – Myślałem... – Jeszcze nie skończyłem, panie marszałku. – Przepraszam, Mein Fuhrer. – Kiedy tam wkroczy von Rundstedt z jedzeniem, wyspiarze mają pokochać Wehrmacht a nie tworzyć jakieś cholerne, pełne męczenników partyzantki. Czy mało tego bandytyzmu juŜ mamy w Europie? Poza tym, potrzebna nam będzie w przyszłości dyspozycyjna, uśmiechnięta i naŜarta siła robocza, która za pracę dla Rzeszy kupi sobie tytoń i coś słodkiego, a nie jacyś nieszczęśliwi i osieroceni inwalidzi, którym trzeba będzie dać rentę na koszt niemieckiego podatnika, bo przecieŜ nie wysupła na to pieniędzy ich chytra królowa. Co innego utrzymywać doborowy pułk ogrodników do dbania o jej przeklęte trawniki, a co innego jeśli chodzi o poddanych. Na to drugie ona nigdy nie miała. Królowa, jak tylko postawimy stopę na brzegu, pierwsza się przeniesie do Szwajcarii razem ze swoją skarbonką, którą objuczy zapewne kurdupla na drogę. MoŜe mi pan zaufać, arystokracja zawsze tak robi. DuŜo szumu, twardej gadki a kiedy my się zjawiamy, na miejscu są tylko zwykli obywatele, a po milordach nie ma juŜ śladu bo się przegrupowali w celu oczywiście, dalszej wytęŜonej walki z kieliszkiem brandy gdzieś na salonach. Tak było w Polsce, w Holandii i tak będzie w Anglii. Proszę więc o wyjaśnienia. – Wydawało mi się Mein Fuhrer, Ŝe zrobimy pod Glasgow drugie Dachau, aby

rozwiązać problem uciąŜliwych brytyjskich rencistów i Ŝydów. – Tak, ale przecieŜ do diabła nie od razu zarzyna się kury znoszące złote jaja! To potem i nie prędzej niŜ za dwa lata. Na litość boską, najpierw trzeba wszystko od Anglików skrupulatnie przejąć. Czy pan tego nie rozumie? Kolonie, surowce, majątki i przemysł. To są całe miesiące cięŜkiej, mozolnej pracy bo tyle jest tego, a i tak konieczna będzie ich współpraca. Jak ich zaczniemy od razu gazować, nigdy tego wszystkiego nie ogarniemy nawet z pomocą SS i Gestapo. – Rozumiem. – Co więc się stało, Ŝe zbombardował pan Londyn zamiast lotniska i portu? – CóŜ Mein Fuhrer, w istocie jeśli chodzi o nalot, zaszła fatalna pomyłka. Pomyłka, która z pewnością nie przysporzyłaby nam sympatii juŜ po wkroczeniu ale z drugiej strony myślę, Ŝe zanim wejdziemy Goebbels zdąŜy to jakoś odkręcić tak, Ŝe to się okaŜe winą królowej... – Tyle to sam wiem. Dlaczego, pytam? – Musiały zawieść przyrządy celownicze prowadzącego nalot bombowca i przedwcześnie zrzucił ładunek. Nad celem panowała wyjątkowo niska temperatura, była gęsta mgła i zachmurzenie. Widoczność wynosiła praktycznie zero. Kiedy bombowiec prowadzący juŜ zrzucił swoje, pozostałe maszyny kierując się jego bombami zapalającymi równieŜ zbombardowały oznaczone przez niego cele. Dalej poszło jak w domino. KaŜdy dolatujący na miejsce klucz bombardował te same cele, kierując się ogniem juŜ istniejących poŜarów. Trwało to dopóki nie zuŜyła bomb cała wyprawa. To wersja oficjalna, Mein Fuhrer i przyznać muszę równieŜ, Ŝe do tej pomyłki przyczyniła się takŜe całkowita cisza radiowa jaką zarządziłem tuŜ przed wyprawą. – Goering postawił na szczerość. – Wersja oficjalna? Cisza radiowa? Co to ma do licha znaczyć? – Wersja oficjalna, poniewaŜ tak zeznali piloci. W tym równieŜ świadkowie, czyli piloci sąsiednich samolotów. Przypuszczam teŜ... – Nie interesują mnie przypuszczenia. Co jeszcze mówili świadkowie? – Zanim do tego przejdę muszę nadmienić iŜ jest równieŜ druga wersja, która mówi o moŜliwości zamarznięcia mechanizmu otwierającego luk bombowy. – Zamarznięcia? – Nad Wyspami wystąpił wczorajszej nocy silny wyŜ, który wtłoczył znad Irlandii front mroźnego powietrza na wysokościach na których operowała Luftwaffe. – Co to znaczy? – Mogła puścić seria niedostatecznie zabezpieczonych przed mrozem blokad i zdalne sterowanie mechanizmu otwierającego luki. Pewności jednak nie ma gdyŜ w drodze powrotnej prowadzący nalot bombowiec został bardzo mocno ostrzelany i praktycznie powrócił bez podwozia, lądując na polu. Awaryjne lądowanie kompletnie zniszczyło luki bombowe i nie da się juŜ dojść jak było naprawdę więc trzymamy się wersji oficjalnej. Zresztą obie wersje i tak sprowadzają się do tego samego, czyli Ŝe tak jak mówiłem wcześniej Mein Fuhrer, widząc jak bombowiec prowadzący opróŜnia luki bombowe, oni sami, czyli piloci sąsiednich maszyn, równieŜ swoje opróŜnili, poniewaŜ taka właśnie jest procedura nocnych nalotów. Kolejne eskadry widziały juŜ łuny... a rankiem się okazało, Ŝe jesteśmy barbarzyńcami, bo zbombardowaliśmy bezbronny Londyn. Churchill kwiczy o tym w radio od wczoraj i się wszystkim Ŝali, chociaŜ prawdę mówiąc nie ma juŜ nikogo na tym kontynencie kto by jego kwików słuchał. A najgłośniej ten gruby kurdupel szczeka o odwecie i... – Rozumiem, a co z tą ciszą radiową? – Anglicy ostatnio coś zbyt trafnie wysyłają swoje myśliwce, przeciwko naszym wyprawom. – Co to znaczy, zbyt trafnie?

– Wywiad podejrzewał od niedawna, zresztą ja równieŜ, Ŝe Brytole knują coś z podsłuchem naszych częstotliwości oraz jakimś najnowszym wynalazkiem o nazwie radar, działającym podobnie jak radio równieŜ na jakieś fale. Nie wiemy jeszcze jak ten wynalazek działa ale to musi być coś naprawdę pomysłowego, bo mają dzięki niemu niezwykle prawidłowe prognozy, jeśli chodzi o wysyłanie swoich myśliwców przeciwko naszym eskadrom. Coraz częściej przechwytywali nasze wyprawy bombowe kiedy te były jeszcze nad Kanałem. To się zdarzało zbyt często, aby to mógł być po prostu przypadek. No i jak donosi wywiad, przy radarze bez chwili wytchnienia dłubią równieŜ Ŝydzi... – Nigdy nie ufaj Ŝydowi. – Hitler wyrecytował swój krótki zestaw przykazań. – Stąd właśnie mój rozkaz Mein Fuhrer o zachowaniu kompletnej ciszy w eterze. I gwoli wyjaśnienia dodam, Ŝe cała potęŜna wyprawa dotarła nad cel nietknięta, prawdopodobnie dzięki tej ciszy. Później było nieco strat jak juŜ się zorientowali ale podkreślam, dopiero później jak nasi chłopcy wracali. – Mądra decyzja, Hermann. – Hitler szybko przywrócił do łask i pochwalił Goeringa. – Zbyt wielu naszych najlepszych ludzi oddało Ŝycie by nim szafować wystawiając na niepotrzebne ryzyko. Musimy jak najszybciej dowiedzieć się jak działa ten radar Ŝeby przedsięwziąć odpowiednie środki. – Canaris tylko w tym jednym celu wysłał do Anglii dwieście pięćdziesięciu ludzi w ubiegłym tygodniu. – Ach tak, Canaris. – westchnął Hitler przypominając sobie niedawno przedstawione mu przez szefa Abwehry rachunki do wglądu. – Uwierzysz Hermann, Ŝe on postawił na miniaturyzację, jeśli chodzi o ekwipunek agentów? – Miniaturyzację, Mein Fuhrer? – Pół miliona marek kosztowało skonstruowanie w zakładach Siemensa miniaturowego nadajnika, który otrzymują wysyłani do Anglii agenci. I wiesz, co? – Co, Mein Fuhrer? – Agent z miniaturowym nadajnikiem wygląda jak myśliwy niosący w plecaku ubitego jelenia. Jest wprost nie do odróŜnienia od ludności miejscowej. Zwłaszcza w większych grupach garbusów porozumiewających się z niemieckim akcentem. Wówczas agent Canarisa wtapia się bez śladu w otoczenie. Metody Canarisa juŜ nawet nie są śmieszne, Hermann. One są dla Rzeszy szkodliwe! On wysyła tych młodych, utalentowanych ludzi po prostu na rzeź, bo Brytyjczycy znają tylko jedną karę za szpiegostwo. Czapa. Zaledwie pół procenta tych, których wysłał przedarło się przez strefę przybrzeŜną i przynajmniej z miesiąc działało nadając meldunki. Reszta jest niemal natychmiast po przybyciu zarzynana. I kto tu jest barbarzyńcą, pytam? – Hm, to rzeczywiście dla naszych chłopców nie wygląda najlepiej. – Nie mam pojęcia, dlaczego on nie werbuje miejscowych, jak nakazywałaby prosta logika? Ludzi mówiących po angielsku jak Anglicy, znających realia, posiadających od lat sąsiadów i tak dalej. Jeden z miejscowych przydałby się setki razy bardziej niŜ setki szkolonych tutaj. Nie rozumiem tego. I ja mam wierzyć, Ŝe Canaris kiedykolwiek przechytrzy tych cwanych Ŝydów od radaru? – No cóŜ, miejmy nadzieję, Ŝe któremuś agentowi się to w końcu uda. – Ale czas, Hermann, czas. My nie mamy czasu na czekanie aŜ któremuś z ludzi Canarisa coś się kiedyś uda. Co proponujesz, Ŝeby takie pomyłki jak wczoraj się juŜ nie zdarzały? – Zmienimy taktykę nocnych nalotów, Mein Fuhrer. Właściwie dziś rano juŜ ją zmieniłem. – Jak? – Unikniemy w przyszłości działań podczas fatalnej pogody, to po pierwsze... – Idzie zima, Hermann. Jakiej się spodziewasz w zimę pogody?

– Mam na myśli rezygnację z działań tylko podczas tak fatalnych warunków jak wczoraj. To znaczy jednocześnie mgły, frontu mroźnego powietrza i zachmurzenia. Jedno z tych zjawisk nie powinno stanowić przeszkody, poniewaŜ rozkazałem równieŜ zmienić sposób oznaczania celów. To jest druga nowość. – Więcej szczegółów poproszę. – Za kilka dni przygotujemy się odpowiednio aby powtórzyć ten nalot ale juŜ bez pomyłki. Tym razem bowiem najpierw oświetlą go w ustalony sposób nasi agenci na ziemi. Dopiero później do akcji przystąpią bombowce i to na znacznie mniejszym pułapie. – A to dlaczego? Chcesz naszych ludzi jeszcze bardziej naraŜać? – To po to, Mein Fuhrer aby wykluczyć równieŜ moŜliwość, Ŝe zbombardujemy jakieś lipne makiety. To na wypadek, gdyby Anglicy kiedyś zmądrzeli i złapanych agentów nie zabijali tylko na swoją stronę przeciągali, Ŝeby ci z kolei nas wpuszczali w maliny fałszywymi... – Rozumiem. To są doskonałe plany i to właśnie, Hermann w tobie lubię. Wybiegasz myślą w przyszłość i przewidujesz, a nie jak Canaris czekasz na statystyczne szczęście, kiedy na czekanie nie ma po prostu czasu. – Miło mi to... Goering nie dokończył dziękczynnej mowy, poniewaŜ rozległo się gwałtowne pukanie w drzwi do gabinetu. – Kto tam, do diabła? – zawołał Hitler wściekły. Był wściekły, poniewaŜ rozkazał ordynansowi aby ten osobiście dopilnował by nikt podczas rozmowy z Goeringiem mu nie przeszkadzał. Drzwi się otworzyły bez zaproszenia i stanął w nich ordynans we własnej osobie. – Mein Fuhrer, Berlin jest bombardowany. – Co takiego? – ryknął Hitler zrywając się z fotela z ustami pokrytymi pianą. – To w sumie nic groźnego... – Jak to? – To zaledwie kilkanaście brytyjskich Wellingtonów, które się przedarły przez obronę przeciwlotniczą... – To powolne maszyny. – Goering natychmiast uspokoił Hitlera. – Nie pozwolę by się z tego wywinęły i wróciły bezkarnie do Anglii. Wydaje mi się, Ŝe Churchillowi chodzi jedynie o efekt propagandowy... – Nie obchodzi mnie czy są powolne czy nie, ani co panu się wydaje! Co one nad Berlinem robią, pytam? – Zapewne jest to odwet o którym kurdupel gadał, niemniej jest on bez znaczenia, poniewaŜ po tym ostatnim naszym uderzeniu, które powtórzymy za kilka dni... – Czas na pańskie metody juŜ minął, Goering! – zawołał z wściekłością Hitler. – I, i, i khe... khe... Widząc zatykającą usta Wodza pianę, ordynans jak burza podbiegł do szafki. Tam wyciągnął szklankę i błyskawicznie napełnił ją mlekiem. Wiedząc o znakomitych właściwościach odtruwających mleka na trującą pianę, podał mu szklankę bez zwłoki. Hitler wypił mleko jednym haustem, cisnął szklanką o podłogę i z białymi wąsami po mleku, które w połączeniu z jego naturalnymi, sprawiły Ŝe przypominał przegłodzone szczenię nietoperza, kontynuował przerwany wątek. – Niech pan jeszcze dziś odwoła te swoje śmieszne cele i natychmiast skieruje wszystkie wyprawy na Londyn! – AleŜ Mein Fuhrer, kiedy tylko zbombardujemy ten port i lotnisko von Rundstedt będzie mógł wreszcie... – Mam gdzieś, co będzie mógł von Rundstedt! Wehrmacht zaczekał miesiąc,

więc jeszcze jeden zaczeka! Na dzień dzisiejszy nie mogę pozostawić tego policzka wymierzonego w stolicę Rzeszy bez stosownej, czyli kopa w mordę, odpowiedzi! Zrozumiano? – Jawohl. – A ponadto niech pan zacznie gromadzić cały dorobek naszych Ŝołnierzy ze wszystkich wojskowych latryn i niech go pan wyśle bezzwłocznie nad posiadłości Windsorów! JuŜ ja się zatroszczę odpowiednio o trawniki i ogrody królowej! Stara prukwa otrzyma od nas tyle nawozu, Ŝe, che, che, che, – zaśmiał się histerycznie. – sama odwoła wreszcie kurdupla w cholerę! Czy to będzie według pana dobry efekt propagandowy? – Tak jest Mein Fuhrer. – Więc natychmiast wykonać!

***

Londyn, Anglia Około południa Bert oprzytomniał i otworzył oczy. Ujrzał wszechobecną biel. Znajdował się w sali pomalowanej na biało a oprócz niego w sali znajdowało się jeszcze kilkadziesiąt innych osób z których większość była biała i jęczała. Zarówno one jak i on przebywały w pomalowanych na biało łóŜkach. Jedynie kilka osób kręcących się po sali nie leŜało i nie jęczało, ale za to one równieŜ były białe. Kiedy wyczuł nozdrzami swąd środków dezynfekcyjnych i czegoś jeszcze o obrzydliwym i trudnym do określenia zapachu, który momentalnie skojarzył mu się z zapachem medycznego zestawu bojowego, zerwał się z łóŜka spodziewając się najgorszego. – Baddoc? Gdzie się zaczaiłeś, draniu? Baddoc? Słysząc jego rozpaczliwe wołania podbiegła jedna z białych postaci. – Proszę się uspokoić. Wszystko będzie dobrze. Proszę. – pogłaskała go w głowę. – Gdzie ja jestem? – zapytał łagodnie gdyŜ postać była ładna i tym samym zupełnie niepodobna do Baddoca. – W szpitalu, oczywiście. – Jakim szpitalu? – Chirurgiczno urazowym, w Londynie. – Nic nie pamiętam. – Proszę się nie martwić, to minie. – Jak ja się tu znalazłem? – Przywieziono pana w nocy. – W nocy? – Kilka godzin temu. Razem z resztą kopaczy z trzeciego batalionu. – Trzeciego? – Trzeciego ochotniczego. – uzupełniła. – A co z...? Proszę mnie puścić. Mam coś pilnego... – podniósł się z zamiarem wstania ale pielęgniarka natychmiast przycisnęła go z powrotem do łóŜka. – Proszę się o nic nie martwić. Pańskie narzędzia są bezpieczne... – wskazała uspokajającym gestem pod łóŜko. – Pana koledzy równieŜ przeŜyli... Bert przechylił się przez krawędź i zajrzał pod łóŜko. Dostrzegł tam łoma.

Spojrzał pytająco na kobietę. – Kiedy znaleziono was nieprzytomnych pod kamienicą, która się zawaliła w czasie kiedy wasz batalion odgruzowywał ulicę, nadal ściskaliście w dłoniach swoje narzędzia robocze. Dopiero przed godziną skurcz mięśni minął i udało się chirurgom wyjąć je z pańskich dłoni. – Ach tak. To dobrze. Gdzie oni są? – ponownie się uniósł. – Spokojnie. – ponownie go docisnęła. – Ale ja muszę wstać i... – Chwileczkę, czy pan się rusza? – zapytała przestając go dociskać. – A co? – zapytał przestając się unosić. – To niemoŜliwe. – podeszła do wiszącej na jego łóŜku tabliczki i rzuciła okiem na kartę choroby. – Musieli coś pomieszać. – dodała z zagadkową miną. – Co tam jest? – zapytał widząc jej niepokój. – Tu pisze, Ŝe miał pan kręgosłup złamany w trzech miejscach w tym równieŜ na karku i pękniętą twarzoczaszkę na całym obwodzie. Właściwie, były to dwie połówki... Podeszła i zaczęła z zainteresowaniem macać go po głowie. – To dziwne. – mruknęła. – No wiesz piękna, che, che, u mnie zawsze goiło się jak na psie, che, che. – podpowiedział mu sensowną odpowiedź translator. – Wezwę lekarza. Niech on to zobaczy. – postanowiła. – Posłuchaj, nie ma czasu na doktory. Muszę iść bo gruz czeka. Nic mi nie jest, o widzisz? – Rzeczywiście, na to wygląda. – przyznała kiedy Bert zaczął podskakiwać przy niej na jednej nodze a zaraz po tym wykonał z wyskoku salto do tyłu. – Dzięki za narzędzia, opiekę i troskę. – pocałował zdumioną kobietę i zabierając łoma wyszedł na korytarz. – Ned? Imię? Gdzie jesteście? – rzucił przez translator. – W jakimś szpitalu. – odparł głos Neda. – Ja ustaliłem nawet, Ŝe jest to szpital chirurgiczno urazowy. – dodał głos Imienia. – No dobra, zamiast się szukać i błądzić spotkajmy się przy głównym wejściu z budynku. – rzucił zwięźle Bert. – Zrozumiałem. – rzucił Imię. – To nie będzie takie proste. – odparł natomiast głos Neda. – Dlaczego? – Od pasa w dół jestem w jakiejś skorupie, która jest podwieszona do zestawu zastanawiających kołowrotków, cięŜarków i linek. W dupie czuję teŜ, Ŝe mam jakąś rurkę, która mnie tu mocno trzyma. – No to się odwieś od kołowrotków i wyciągnij rurkę. – poradził mu Bert, który widział coś podobnego u siebie na sali. – Nie mogę. – Jak to? – Prawa ręka teŜ jest do czegoś podwieszona tak, Ŝe w pewnym sensie sama jest kołowrotkiem a lewej nie mam w ogóle. Językiem nie dosięgnę, odbiór? – W jakiej jesteś sali? – zapytał go zwięźle Imię, który idąc w międzyczasie korytarzem napotkał juŜ w nim Berta. – Nie wiem. – To zobacz. – Wejście jest po mojej lewej i akurat z tej strony oko mam zamurowane czymś białym.

– Kurwa, no to się kogoś zapytaj. – JuŜ nie muszę. – Jak to? – PoniewaŜ drugim widzę odbicie dwóch baranów, stojących na korytarzu do mnie tyłem. Odwrócili się i przez szybkę ujrzeli imponujący zestaw dźwigów, cięŜarków i wielokrąŜków, nadający się na średniej wielkości budowę. Weszli do sali i kiedy juŜ nawiązali z jego okiem kontakt wzrokowy, poklepali go po przyjacielsku w gipsowy kokon. Następnie, jak przystało na profesjonalistów, bez zbędnych słów zaczęli uwalniać go z olinowania i białej skorupy za pomocą łomów. Rozległy się trzaski, skrzypnięcia dartej blachy, łomoty upadających cięŜarków i świsty pękających linek. – Jezu, co wy dwaj wyprawiacie? – natychmiast podbiegł do nich jakiś siwowłosy człowiek z dziwnym metalowym kółkiem na środku czoła. – Odsuń się dziadek, bo ci jeszcze coś do oka wpadnie. – ostrzegł go Ŝyczliwie Imię napinając wspólnie z Bertem wszystkie mięśnie na jednym z końców łoma. – Razeeeeeem, heeeeep! Coś skrzypnęło, chrupnęło i rozległy się odgłosy przypominające tonący frachtowiec, kiedy podwaŜony razem z łóŜkiem Ned uniósł się nieco w górę, po czym skorupa na jego plecach rozpękła się na dwie połowy i wszystko z głośnym hukiem na powrót opadło na ziemię. – Zostawcie natychmiast pacjenta! Stan tego człowieka jest krytyczny i ja nigdy nie pozwolę... – Nic mi nie jest. – rzucił do niego Ned wygrzebując się ze szczątków. – Ale...? – doktor chciał coś powiedzieć ale zamarł widząc Ŝe ten wstaje o własnych siłach. – Widzisz? Zupełnie nic. – dodał Ned i na dowód, jednocześnie przymknął oczy i wyciągnął rurkę z tyłka. Rozległ się dźwięk przypominający otwieranie markowego wina a doktor otworzył bezradnie usta, przypominając karpia. – Ale... twoja ręka? – wykrztusił starzec wskazując oczami na kikut. – Zagoi się, moŜesz mi zaufać staruszku. – Ned poklepał go w ramię i otarł o jego fartuch zabrudzoną czymś rękę. – Idziemy. – rzucił do Berta i Imienia. Zarzucili łomy na ramię i wyszli ze szpitala. – Translator? – rzucił Bert juŜ na ulicy. – Jestem. – W którą stronę do portala? – Chwileczkę, sprawdzę tylko wasze połoŜenie. No juŜ mam. – To gadaj. – Na południe. Dziarskim krokiem wyruszyli na południe. Po godzinie opuścili Londyn. Zapytali wówczas translatora dokąd, a kiedy udzielił odpowiedzi nadal podąŜali na południe. – Ciekawi mnie jedno, panowie. – Imię postanowił umilić czas pogawędką, gdyŜ zapowiadała się dłuŜsza wędrówka. – Co takiego? – podjął wątek Bert. – Jak u diabła przeŜyliśmy upadek z samolotu. – Jakiego samolotu? – Z tego, w którym się zmaterializowaliśmy. – To nie był wagon? – No skąd? Nie pamiętasz bomb, które się zwaliły nam na głowy?

– Pamiętam Ŝe było mi ciepło a wy dwaj wmówiliście mi Ŝe jest zimno, aŜ mi się naprawdę zrobiło zimno. – odparł ze skargą Bert. – Potem niewiele pamiętam. – stwierdził. – Miałem mocno pękniętą głowę bo podobno upadła na mnie jakaś kamienica. Czego wy ode mnie chcecie? – A ja pamiętam samoloty. – wtrącił Ned. – Kiedy mnie wyssało widziałem kupę samolotów. – Słyszałeś? – Imię zapytał Berta aby się upewnić Ŝe dowody zostały dobrze wysłuchane. – Więc to naprawdę był samolot? – Bert nie mógł uwierzyć. – Naprawdę. – O w dupę. No to jak my przeŜyliśmy upadek z zimnego samolotu? – Właśnie o to pytam. – odparł mu zgryźliwie Imię. – To dobre pytanie. – podsumował Ned. – Mam jeszcze lepsze. – ciągnął dalej Imię. – Jakie? – Berta juŜ na dobre wciągnęła rozmowa. – Jakim cudem, pomijając juŜ Ŝe przeŜyliśmy upadek, nie zabiły nas eksplodujące bomby, które wypadły przecieŜ z samolotu razem z nami? – O, to pewnie były niewypały. – rzucił Bert. – Daj spokój, nawet jakby połowa z nich nie wypaliła to było ich tam tyle, Ŝe nie powinna z nas pozostać nawet garstka kostek. Jak to moŜliwe? – To jeszcze lepsze pytanie. – podsumował Ned. – To nie koniec pytań. – rzucił Imię. – Mam jeszcze najlepsze. – Jakie? – Jakim cudem nie spłonęliśmy? PrzecieŜ to były bomby zapalające. – Skąd wiesz? – zapytał Bert, który z kaŜdą chwilą wiedział coraz mniej. – Zanim straciłem przytomność translator przełoŜył mi to co było na nich napisane. – wyjaśnił Imię. – Mam pomysł! – wykrzyknął Ned a widząc ich pytające spojrzenia zaraz wyjaśnił. – Zapytajmy translatora, co się stało i jak to z nami było. – Tak myślisz? – zapytał go Bert. – Ten łajdak wszystko rejestruje. Niech więc chociaŜ raz się na coś przyda i odpowie na wszystkie pytania. – Translator? – zawołał w odpowiedzi Imię. – Czego? – Powiedz nam jak przeŜyliśmy upadek z samolotu, eksplozje bomb i poŜary. – I upadek na mnie kamienicy? – dodał Bert. – Ludzie, a skąd ja mam takie rzeczy wiedzieć? – zapytał ich translator. – Jak to skąd. Bo wszystko draniu rejestrujesz. – rzucił do niego Ned. – Rejestrujesz, rejestrujesz. – przedrzeźniał go translator. – Wcale nie wszystko. – Jak to, nie wszystko? – Działam tylko wtedy, kiedy jesteście przytomni, jasne? – Nie. – Jak jesteście nieprzytomni to po cholerę mam być aktywny skoro nie mam komu tłumaczyć. Gadanie do samego siebie nie ma przecieŜ sensu. Co wy sobie myślicie? śe mam baterie niewyczerpane, czy jak? Jak nie ma z kim pogadać to się po prostu wyłączam, do cholery! – Uspokój się. – Jestem spokojny. – Więc nic o naszym ocaleniu nie wiesz? – jeszcze raz zapytał go Ned. – Trzeba było nie tracić przytomności w najlepszym momencie. – zauwaŜył złośliwie translator.

– Gdybym nie stracił to bym kurwa sam wiedział jak przeŜyłem upadek, eksplozje i poŜary. – I upadek kamienicy. – wtrącił Bert. – Podobno. – Nie ma sensu z wami gadać. – powiedział translator i się wyłączył. Kiedy byli piętnaście mil na południe od Londynu napotkali olbrzymie skrzyŜowanie dróg przecinających się w cztery strony świata. Na północ podąŜały bezładne masy cywilów z tobołkami na grzbiecie i napakowanych maksymalnie wózkach własnej roboty, a na południe transporty wojskowe uformowane w zgrabne kolumny. Na zachód i wschód przemieszczała się zarówno ludność cywilna jak i wojskowa. – Panowie, proponuję chwilę odpoczynku zanim zaczniemy się przebijać przez tę kołomyję przed nami. – rzucił Ned. – NajwyŜsza pora. – przyznał Imię. – Więc usiądźmy gdzieś wygodnie i sprawdźmy ile pozostało drogi. – zaaprobował plan równieŜ Bert. – Pozostało dwanaście mil. – odparł translator. – MoŜecie nie siadać. – To tym bardziej usiądziemy. – zignorował go Ned. – Tylko gdzie? – spytał Bert schodząc z drogi plutonowi Ŝołnierzy ciągnących gdzieś na zachód przypominające sterowce, dwa balony zaporowe. – Tam jest kawałek suchego trawnika i świeci słońce. – Ned pokazał na niewielki skwerek tuŜ przy drogowskazie. Podeszli w milczeniu i usiedli kręgiem pod znakiem drogowym ostrzegającym przed jakimś złośliwie uśmiechniętym i zgarbionym człowieczkiem z plecakiem. – Translator? – No co jest? – Wyświetl mapę i pokaŜ czekającą nas jeszcze drogę. Musimy ustalić gdzie skręcić na tym skrzyŜowaniu. – Wykonuję. Translator wyświetlił im na siatkówkach odpowiedni fragment mapy. – Musicie skręcić w lewo. – zaraz dodał. – W czyje lewo? – zapytał go Ned. – KaŜdy z nas przecieŜ siedzi w inną stronę. – W lewo Imienia, bo on siedzi na lewo od kierunku właściwej drogi. – Jesteś pewny? – ten spytał z zaskoczeniem. – Mi się wydaje Ŝe na lewo od Neda. – Ja teŜ tak myślę. – zauwaŜył Bert porównując mapę ze skrzyŜowaniem. – Jesteście w błędzie. – Och, co ty kurwa wiesz? – No mówię wam, Ŝe po lewej. – z naciskiem powtórzył translator. – Zresztą zapytam jeszcze podprogram Ŝeby nie było potem to tamto. – Przepraszam panowie. – w tej samej chwili podszedł do nich jakiś człowiek z plecakiem. – Czy dobrze idę na Londyn? – zaraz zapytał. Spojrzeli na niego i dostrzegli zdumiewające podobieństwo przybysza do sylwetki na drogowym znaku. Było idealne, toteŜ nikt nie wymówił nawet słowa z podziwu dla kunsztu rzemieślnika, który znak wykonał. Jedynie Ned odwrócił się nieco i kciukiem pokazał mu drogowskaz z napisem Londyn 15. – Danke. – odparł wędrowiec i poszedł. Translator tego nie przetłumaczył, poniewaŜ nadal się kłócił o coś z geopodprogramem. – Zamknijcie się w końcu. – uspokoił ich Ned bo mu juŜ brzęczało w uszach i dodał. – Translator, wyświetl teraz na mapie układ współrzędnych, dobra? – Oto one.

– Więc nadal mamy iść na południe. – stwierdził Imię z miną odkrywcy, kiedy porównał je ze współrzędnymi portala. – Od razu mówiłem. – dodał translator. – Macie mnie za idiotę? Wy i ten badziewny podprogram moŜecie się... – Zamknij się! – rzucili do niego jednocześnie, po czym podnieśli się ruszając w dalszą drogę. Po kilku kolejnych godzinach intensywnego marszu byli na miejscu. Portal znajdował się na środku szczerego pola a konkretnie w przypominającej jakąś ziemiankę przechowalni ziemniaków, z której nad powierzchnię pola, wystawała jedynie kilkunastocentymetrowa nadbudówka. – Co za jełop umieścił portal w takim zadupiastym miejscu? – zastanawiał się Ned czując przebyte kilometry w nogach. – Technicy. – odparł translator. – Ale dlaczego akurat tu, mądralo? A na dodatek w jakiejś cholernej norze? – PoniewaŜ ta nora, jak i cała dolina zresztą, nie ucierpiała nigdy podczas wojny. Na ten obszar nie spadła nawet jedna bomba. Uznano więc tę dolinę za najbezpieczniejsze miejsce na lokalizację portala. – wyjaśnił translator dumny ze swojej rozległej wiedzy historycznej. – No dobra, juŜ się tak nie wymądrzaj. – uspokoił go Imię. Podszedł do jednej ze ścian ziemianki, zapytał czy są przygotowani jak naleŜy do urlopu, po czym uaktywnił komputator. Kiedy sekwencja została wprowadzona portal ukazał się ich oczom. Zaraz po tym pokazała się w nim znajoma szczelina. Następnie ze szczeliny wypadła folia i portal wszedł w fazę oczekiwania. Ned podniósł folię i zaczął czytać. – Identyfikacja osób pozytywna. Transfer nie w pełni moŜliwy. – No nie. – Znowu? – Cicho, jest coś dalej. – uspokoił ich Ned. – Kapitan Imię Nazwisko transfer moŜliwy, kapitan Bert Parker transfer moŜliwy, kapitan Ned Harris transfer niemoŜliwy. – Ufff. – Bert z Imieniem głośno odetchnęli patrząc jednak ze współczuciem na Neda. Ten czytał dalej markotny jak jeszcze nigdy. – Kapitan Ned Harris – sugerowane rozwiązania. Próba transferu z łomem – transfer moŜliwy. Próba transferu bez łoma – transfer niemoŜliwy. – Nie wziąłeś łoma? – zapytał go Imię z najwyŜszym zdumieniem. – No nie. – To gdzie go masz? – Został w samolocie. – Oooo, to do dupy chłopie. – zauwaŜył Bert. – Mamy więc niewielki problem, panowie. – bąknął Ned. – My? Nie ma, my. To ty masz problem, człowieku. – wyjaśnił mu Imię. – Dajcie spokój, przecieŜ jesteśmy zespołem. Zgrana paczka, przyjaciele, towarzysze broni? CzyŜ nie? – zapytał zbliŜając się bokiem do opartego o ścianę ziemianki Bertowego łoma. – To na razie Ned. – ten odparł błyskawicznie odgadując jego zamiary, po czym zniknął wraz z Imieniem w portalu. Ned usiadł z rozpaczą na ziemi i zapłakał. Po godzinie posilił się przy ognisku odrobiną ziemniaków i dalej płakał nie widząc dla siebie Ŝadnego rozwiązania. Po następnej godzinie ze szczeliny wysunęła się paczka chusteczek do nosa, lecz

transfer w dalszym był niemoŜliwy.

***

Berghof, Niemcy 11 listopada 1940 – Kwatera główna Hitlera Hitler nieco przygnębiony przeciągającymi się trudnościami z rozpoczęciem inwazji lądowej wezwał na surową rozmowę w cztery oczy Goeringa, Ŝądając wyjaśnień takiego stanu rzeczy. – Jak sytuacja, panie marszałku? – Nieustannie odnosimy postępy. Straty jakie zadaje Luftwaffe są ogromne... – JuŜ od trzech miesięcy słyszę to samo. – CóŜ Mein Fuhrer, nasze straty równieŜ rosną bez przerwy i... – A jak teŜ radzą sobie nasi sojusznicy? – Hitler przypomniał sobie o elitarnych dywizjonach Mussoliniego. – Chyba trzeba będzie mimo wszystko skorzystać w końcu z ich pomocy. – To moŜe być nieco trudne... – Nie rozumiem. – Oni cóŜ, Mein Fuhrer, oni nadal są po części jeszcze w drodze. – Jak to? Od trzech miesięcy? – Właściwie dopiero dziś w nocy dotarły do Belgii ich pierwsze oddziały. – Jak to moŜliwe? Myślałem Ŝe Włosi juŜ od dawna na froncie północnym działają. Co oni robili przez tyle czasu? Nieśli te samoloty na plecach? – Mam tutaj ich meldunki przechwycone i rozszyfrowane przez wywiad. One w zasadzie tłumaczą wszystko. – odparł Goering kładąc na biurko opasłą teczkę. – Niech pan przeczyta. – zaproponował Hitler bowiem nie korzystał przy świadkach z okularów. – 29 września, Drogi Duce, z niekłamaną przyjemnością melduję, Ŝe rozpoczęliśmy dzisiaj przebazowywanie naszych sił zbrojnych na belgijskie lotniska. Jako pierwsze wyleciały 63 bombowce z lotnisk w Piazenzie i Cameri. Niestety ale z powodu złych warunków atmosferycznych i silnej obrony przeciwlotniczej 17 maszyn zmuszonych było do lądowania w przygodnym terenie. Oddany por. Luigi Tenente. 30 września, Drogi Luigi, czyja obrona powietrzna zagroziła naszym lotnikom na naszym terenie? Podpisano Duce. 3 październik, Drogi Duce, bombowce napotkały silny opór połączonych sił zbrojnych włoskich i francuskich partyzantów, którzy odcięli naszym lotnikom drogę przez Alpy umacniając bronią przeciwlotniczą swoje górskie bazy. Podpisano por. Luigi Tenente. – Nie wiedziałem Ŝe francuski ruch oporu ma przeciwlotnicze bazy w Alpach. – wtrącił Hitler nieco zaskoczony. – Gestapo odnalazło szczątki tych maszyn, Mein Fuhrer. – wyjaśnił Goering. – W ładowniach były neapolitańskie pomarańcze a we krwi pilotów od dwóch do trzech promili alkoholu. – Rozumiem, proszę czytać dalej. – 17 września, Drogi Duce, z dumą melduję, Ŝe nasze bombowce utorowały w końcu drogę przez alpejskie szlaki nie pozostawiając z partyzanckich baz kamienia na kamieniu, i to bez strat w ludziach oraz sprzęcie. Dziś korzystając z dobrych warunków pogodowych wznowiliśmy operację przegrupowywania naszych sił na

północ. Podpisano por. Luigi Tenente. 23 września, Drogi Luigi, gratuluję. Podpisano Duce. 29 września, Drogi Benito, niestety ale nasze myśliwce napotkały dziś nad południową Francją kilkadziesiąt myśliwców francuskiego ruchu oporu. Odnieśliśmy bezapelacyjne zwycięstwo strącając wszystkie, lecz 5 naszych maszyn odniosło bardzo powaŜne uszkodzenia i zostało skreślone ze stanu. Podpisano por. Luigi Tenente. – Znaleziono te maszyny? – bąknął Hitler. – Oczywiście. – odparł Goering. – Były przeładowane winem z tegorocznych zbiorów a piloci nieprzytomni. Po wypuszczeniu z izby wytrzeźwień odesłano ich z powrotem. Czytać dalej? – Proszę. – 3 października, Drogi Benito, ze względu na nieustanne załamania pogody i ryzyko kolejnych strat, a to ze względu na nieprzychylną ludność miejscową, którą się wysługuje francuski ruch oporu zdecydowałem przegrupować nasze siły koleją i dla zmylenia szpiegów wroga pojechać Lazurowym WybrzeŜem a później wzdłuŜ hiszpańskiej granicy. Jeszcze w tym miesiącu skończymy załadunek samolotów na wagony. Podpisano por. Luigi Tenente. – Co tym razem mieli do przewiezienia? – zapytał Hitler z cięŜkim westchnieniem. – Siedemdziesiąt owiec, kilkadziesiąt krów i kilkanaście koni zarekwirowanych francuskim wieśniakom. – odparł Goering. – Wymienili je u Franco na mandarynki a te w Normandii na owoce morza. – Kiedy zatem dojadą do Belgii? – Poinformowałem juŜ tydzień temu wszystkie dworce aby wszędzie podwojono straŜe, bo na trasie ich przejazdu w dziwny sposób ktoś ogołacał magazyny broni, amunicji oraz sprzętu. Rozkazałem teŜ aby wszędzie dano Włochom wolną drogę i tylko dzięki temu dziś w nocy przybyły do Brukseli pierwsze pociągi. – Pociągi? – Dorobili się po drodze trzech. – wyjaśnił Goering. – W tym, pancernego z poprzedniej wojny. – No dobrze. Niech pan niezwłocznie kaŜe tym, którzy juŜ są na miejscu wyruszyć nad Anglię. W obecnej sytuacji kaŜde wsparcie dla Luftwaffe jest na wagę złota. – Mein Fuhrer, do tego nie muszę ich o dziwo zachęcać. Włosi sami palą się do walki. – Jak to? – Osłona pociągów, czyli dywizjon myśliwców jeszcze przed tygodniem wyruszył nad Anglię z pierwszym rozpoznaniem. Tylko sześciu zginęło ale ci, którzy wrócili byli tak zadowoleni, Ŝe ich dowódca jeszcze przed przyjazdem do Brukseli opracował plan operacji Cinzano. Jeszcze dziś pragną go wprowadzić w Ŝycie. – Cinzano? Chcą sprzedawać Brytyjczykom wino? – Nie wiadomo co takiego opchnęli zwiadowcy Anglikom Ŝe są teraz tak pomyślnych myśli, ale akcja pod tym kryptonimem ma się odbyć jeszcze dzisiaj i to na szeroką skalę, bo Włosi zamierzają rzucić do walki wszystko co juŜ do Brukseli przybyło. Oficjalnie, w meldunkach dla Mussoliniego, jest to akcja odwetowa za brytyjskie naloty na północne Włochy, czyli zmasowany atak na lotnisko w Harwich we wschodniej Anglii. – Zresztą to niewaŜne czym handlują ani dokąd się wybierają. – mruknął Hitler. – NajwaŜniejsze, Ŝe odciągną w końcu ogień nieprzyjaciela od naszych samolotów. – OtóŜ to, Mein Fuhrer. – No więc dobrze, Hermann. Niech Włosi radzą sobie jak mogą a ty dopilnuj

Ŝeby prawidłowo, czyli jak najkorzystniej dla Luftwaffe wykorzystać rozkład ich wylotów. – Oczywiście, Wodzu. Harmonogram juŜ dopasowałem. Dziś Włosi ze wszystkim co mają udadzą się na wschód a kiedy Anglicy do przechwycenia Włochów równieŜ rzucą co tylko mają, my wykorzystamy to i nie niepokojeni spalimy wreszcie cały Londyn.

***

Hrabstwo Kent, Anglia Opowieść o Luigim części III i IV Bolesna i Chwalebna, (połączone ale z kilkoma przerwami na posiłek) a w nich: zesłanie, zmartwychwstanie, modlitwa, biczowanie, ukoronowanie, droga krzyŜowa, śmierć i wniebowstąpienie. Porucznik Luigi Tenente nie był zadowolony. Ten dzień juŜ od samego rana nie szedł jak powinien. Najpierw wsiąknął gdzieś pod Brukselą pociąg pancerny, w którym niemałym przecieŜ kosztem zainstalował rozlewnię szampana, a zaraz potem z tych pociągów które nie wsiąknęły, zaginęła część pilotów, kiedy tylko znaleźli się na rampie końcowej tuŜ przy Brukselskim lotnisku. Był tym bardziej wściekły, poniewaŜ wielokrotnie podkreślał aby nikt się nigdzie od lotniska nie oddalał. Luigi jak nikt rozumiał, Ŝe po niemal trzech miesiącach cięŜkich walk, stresu i nieustannej podróŜy po terytorium wroga, ludzie mają prawo do towarzystwa kobiet no ale nic, do cholery nie moŜe wysuwać się na plan pierwszy przed biznesem. Nic, tak uwaŜał. Zamierzał rozprawić się z dezerterami, czyli potrącić im premie jak tylko wróci. W tej chwili nie miał na to czasu, poniewaŜ uzgodniony termin dostawy zbliŜał się wielkimi krokami i nie podlegał negocjacjom ze względu na brak łączności i stosunków dyplomatycznych z kontrahentami. Dzięki operatywności swoich negocjatorów, którzy zrobili przed tygodniem osobiste rozpoznanie rynku miał uzgodnioną z obroną przeciwlotniczą, półgodzinną lukę, gwarantującą spokojny przelot aŜ do Hrabstwa Kent, gdzie był umówiony ze spragnionymi markowych trunków sierŜantami RAF na dostawę kilku ton szampana w zamian za wołowinę i jakieś plany jakichś radarów. SierŜanci byli dobrymi patriotami, poniewaŜ pochodzili ze Szkocji i mieli jakieś zadawnione zatargi z Anglikami. Operacja, była więc międzynarodowa i nosiła kryptonim Cinzano. Luigi byłby jak naleŜy przygotowany do tej wielkiej operacji, gdyby nie braki w personelu jakie wynikły kiedy część pilotów poszła na kurwy bez stosownej zapowiedzi. Pół godziny wcześniej jeszcze w pociągu, kiedy osobiście nadawał depeszę do Mussoliniego, Ŝe w końcu po tylu trudach przegrupowanie dobiegło końca i nadchodzi wiekopomna chwila, kiedy włoskie bomby spadną na Wielką Brytanię, pamiętał Ŝe jeszcze wszyscy byli. Mniej lub bardziej ze względu na upojenie ale byli. A teraz nie ma nawet połowy załóg. Luigi jednak był zbyt operatywny na to, aby coś takiego jak brak załogi uniemoŜliwiło wcześniej uzgodnione plany. Raz dwa zmodyfikował załoŜenia operacji Cinzano i piętnaście minut później juŜ rozgrzewał silniki siedząc za sterami swojego bombowca. Rozdzielone do minimum, czyli po rezygnacji ze strzelców pokłądowych, załogi składające się tylko z pilotów i nawigatorów pozwoliły na wprawienie w ruch pięćdziesięciu maszyn.

Operacja Cinzano plan B wyglądała więc tak. Pięć bombowców miało dla odwrócenia uwagi polecieć nad Great Yarmouth i tam wzbudzić trwogę w miejscowych kmiotkach oraz jednocześnie chwałę w Rzymie przez zbombardowanie jakiś magazynów zboŜowych, czyli według wersji oficjalnej składów amunicji. Drugim plusem była moŜliwość pozbycia się w cholerę zalegających aŜ w siedmiu wagonach bomb lotniczych, których nikt, nawet francuski ruch oporu nie chciał za pół ceny. Główne siły natomiast, złoŜone z dziesięciu bombowców i czterdziestu myśliwców wypełnionych szampanem miało się udać do Hrabstwa Kent i tam dobić targu ze Szkotami. Według wersji oficjalnej miało tam zostać zbombardowane jakieś lotnisko w Harwich. CóŜ, nawet tak doskonałe plany potrafią się jednak sknocić, poniewaŜ nawet geniusz Luigiego nie ma wpływu na złośliwość przedmiotów martwych. Zaczęło się niewinnie. Najpierw tuŜ po starcie jeden z pięciu bombowców mających odwracać uwagę zawrócił do bazy z powodu awarii, co w Ŝargonie radiowym oznaczało nie zatankowanie paliwa. Luigi sklął pilota za powstałe zamieszanie i to nie korzystając z Ŝargonu, i kazał mu natychmiast wracać uzupełnić paliwo. Wówczas omal nie doszło do czołowego zderzenia powracającego bombowca i startującej myśliwskiej osłony. Kiedy myśliwce cudem się rozproszyły po całym pasie i bombowiec wylądował a zamieszanie przeminęło, myśliwce ponownie wystartowały. Ale było juŜ za późno, poniewaŜ w wyniku opóźnienia osiemnaście z nich nie odnalazło juŜ we mgle wyprawy bombowej, którą miały osłaniać. Popłynęły kolejne epitety w eter, lecz sytuacji to nie zmieniło ani na jotę. Po wyczerpaniu paliwa na bezowocne szukanie w chmurach zgrupowania Luigiego myśliwce zawróciły przerywając misję. Lądowały gdzie się da i dziesięć z nich uległo rozbiciu wraz z przewoŜonym alkoholem. Jeszcze więc zanim wyprawa na dobre ruszyła Luigi odnotował pierwsze straty. Zaklął po raz kolejny, skończył czekanie na wysokości trzech tysięcy metrów na osłonę z obawy Ŝe i jemu nie wystarczy paliwa na drogę tam i z powrotem i wyruszył z szampanem bez strzelców i bez osłony na czele dziesięciu bombowców, które się w powietrzu szczęśliwie odnalazły i trzymały od tej chwili razem. Operacja Cinzano, wariant C wkroczyła w fazę realizacji, niebezpiecznie balansując juŜ na pograniczu opłacalności. Ponadto sam przelot do Kentu był nerwowy z kilku względów. Po pierwsze, bez przerwy panowała gęsta mgła i mŜawka ograniczające widoczność do zera. To jednak przestało Luigiego stresować kiedy tylko wysłał nawigatora do ładowni po skrzynkę wina. JuŜ po pierwszej butelce po pogodowym stresie nie było najmniejszego śladu. Idąc za jego radą pozostałe maszyny zrobiły tak samo. Luigi odzyskał więc na chwilę humor i prowadził swojego Fiata z brawurą i bez lęku. Po drugie, niemal nieustannie napotykali się we mgle na jakieś samoloty, zupełnie jakby wszyscy musieli akurat tędy co wyprawa Luigiego latać lub nie znali innej drogi. Samoloty były róŜne, a to niemieckie, a to brytyjskie, tak Ŝe bywały momenty paniki kiedy omal na nie, nie wpadali. Na ten czynnik Luigi nie miał niestety skutecznego leku. Rozkazał jedynie obniŜyć pułap do pięciuset metrów, licząc, Ŝe być moŜe zrobi się tam luźniej odrobinę. Jeszcze niŜej się nie dało, poniewaŜ przy ziemi mgły nie było wcale. Pułap więc obniŜono tylko do pięciuset metrów, lecz obniŜenie było zaledwie chwilowe, poniewaŜ niemal natychmiast dwa bombowce wpadły na balony zaporowe. Pułap więc z powrotem podniesiono na wcześniejszy poziom i uczczono poległych toastem i minutą ciszy. Wyprawa z kaŜdą minutą robiła się coraz bardziej ponura i mniej dochodowa.

Ilość towaru i tym samym zysków katastrofalnie się obniŜyła. Tragiczną sytuację finansową uratowało jedynie to, Ŝe liczba udziałowców równieŜ zmalała. Godzinę później dolatywali jednak juŜ na miejsce. Wyglądało więc, Ŝe w końcu szczęście zaczyna im sprzyjać, bowiem jak ręką odjął nagle skończyła się i mgła i mŜawka. Pojawiły się niestety jakieś samoloty. Mając nadzieję, Ŝe to Luftwaffe Luigi nakazał spokój przez radio i zabronił wpadania w panikę. Z bliska jednak okazało się Ŝe to były Hurricany i panika wybuchła mimo wszystko. Maszyny się momentalnie rozproszyły w poszukiwaniu chmur, mgieł i mŜawek. Jeszcze gorszą panikę wywołała ilość nieprzyjaciół, bowiem było ich coś ze trzydziestu. To była rzeź a nie honorowa ucieczka w chmury. Pięć bombowców niemal natychmiast eksplodowało, pozostałe zostały strącone mniej widowiskowo bo jedynie w strugach dymu, a ucieczka w mgłę powiodła się jedynie maszynie Luigiego. Stało się dla niego wówczas jasne Ŝe Wyspiarze nie są jeszcze dostatecznie przygotowani do gospodarki prawdziwie wolnorynkowej i postanowił wycofać się z brytyjskiego rynku. Pozostało więc jedynie się wycofać i kiedy dotarł do mgły miał zamiar kluczyć w niej jak szalony do chwili wykombinowania drogi powrotnej ale i nawet te zamiary juŜ się Luigiemu nie udały. W normalnych okolicznościach wystawił by ich do wiatru bez trudu, gdyŜ było ich zaledwie trzydziestu ale niestety w momencie, kiedy osiągnął mgłę nie miał juŜ Ŝadnego wpływu na tor lotu samolotu, poniewaŜ jak podejrzewał musieli mu mocno podziurawić dupę, czyli miejsce, gdzie się znajdowały stery. Z tablicy przyrządów zorientował się jedynie, Ŝe wysokość coś za szybko spada, a kiedy jego bombowiec wyskoczył z chmur do których niedawno dotarł z takim trudem, nagle ujrzał zielone pole tuŜ przed sobą, stwierdził Ŝe znów mŜy, ujrzał coś, co wyglądało na rosnący w oczach zagon kapusty, a potem poczuł mocne uderzenie i w tej samej chwili Luigiego ogarnęła nicość.

***

Kiedy Ned wypłakał juŜ w przechowalni ziemniaków wszystkie łzy, ochłonął, najadł się kartofli i uruchomił translatora. Ten pogadał z podprogramem historycznym i z niego dowiedział się iŜ samolot z numerem na klapie BH27 naleŜy do II Floty Powietrznej Luftwaffe dowodzonej przez marszałka polowego Alberta Kesselringa, mającej swoje lotniska w Brukseli. Postanowił odnaleźć tę flotę. Korzystając z map w poradniku, porad translatora oraz kamuflaŜu, w tydzień dotarł do wybrzeŜy Wielkiej Brytanii, gdzieś między Brighton a Eastonbourne. Tam, równieŜ za radą translatora, rozpoczął czekanie na plaŜy. Nie musiał jednak długo czekać, poniewaŜ niemieccy tajni agenci wychodzili na ląd w odstępach pięciominutowych. Kiedy kolejna fala przybyszów z charakterystycznymi plecakami na grzbiecie przestała wychodzić od strony morza, Ned udał się w miejsce gdzie agenci zostawiali swoje pontony. Zabrał sobie jeden, wypłynął wiosłując zdrową ręką i siedemset metrów od brzegu zabrał się do Francji U–botem. W Calais pasował mu pociąg wiozący rannych na urlopy, a z Lille do Brukseli przedostał się transporterem opancerzonym SS, słuchając bez przerwy Ŝydowskich dowcipów. Utrwalił sobie parę a translator wszystkie. W Brukseli, gdzie dotarł na początku jedenastego tygodnia od rozpoczęcia

podróŜy, Ned odnalazł lotnisko i swój na nim samolot. W samolocie był równieŜ ku jego radości łom leŜący tak jak go pozostawił tuŜ za grodzią przy samej klapie, którą w międzyczasie naprawiono i pokryto jak naleŜy warstwą mrozoodpornego smaru. Nie znając rozkładu jazdy U–botów, w drogę powrotną do Anglii postanowił zabrać się samolotem. W dodatku, bo dlaczego by nie, tym samym. Skombinował sobie w bazie spadochron i zaszył w ładowni czekając na start swojego samolotu. Nie musiał długo czekać, poniewaŜ samoloty równieŜ nie czekały. Jak tylko uzupełniono w nich zapas paliwa, amunicji i bomb, ponownie startowały, poniewaŜ naloty na Anglię czymś, co nie cierpiało zwłoki. JuŜ w powietrzu, Ned uruchomił translatora i kazał mu na bieŜąco śledzić koordynaty po to, Ŝeby tak jak to tylko moŜliwe, mógł opuścić samolot w miejscu, gdzie nie trzeba będzie nadkładać drogi. Translator go wyjątkowo szybko posłuchał, poniewaŜ ze względu na wyczerpujące się baterie, jemu równieŜ zaczęło się śpieszyć do domu. Ku radości obojga trasa, którą podąŜał samolot po przedłuŜeniu linii, którą juŜ pokonał, miała przebiegać w pewnym momencie równieŜ nad przechowalnią ziemniaków. To była najpomyślniejsza wiadomość jaką Ned kiedykolwiek usłyszał. Kiedy więc nadeszła chwila, w której krzyŜyk oznaczający przechowalnię ziemniaków pokrył się z krzyŜykiem oznaczającym aktualną pozycję samolotu, czujnik otwartych wrót bombowych był juŜ za pomocą jakiejś szmaty pomysłowo zablokowany tak Ŝeby bomby nie spadły na głowę nikomu, a Ned stał juŜ nad otwartym lukiem gotowy, poniewaŜ smar okazał się nieodporny na łomy. W odpowiednim momencie wyskoczył. – Nie robiłbym tego na twoim miejscu? – odezwał się po kilkunastu sekundach spadania translator, kiedy juŜ ucichł w oddali ogłuszający warkot przelatującej nad nim wyprawy bombowej. – Czego? – Nie uŜywałbym spadochronu. – Jak to? – No mówię ci, nie uŜywaj tego. – Ostatnim razem, kiedy nie uŜyłem obudziłem się cały w kołowrotkach. – odparł Ned i pociągnął rączkę. Spadochron wysunął się na pół metra z plecaka i opadł mu na głowę. – Co jest, kurwa? Nic nie widzę. – Uprzedzałem. – Och spadaj. Kiedy translator się wyłączył Ned uwolnił się z tkaniny. Następnie pociągnął zapasowy uchwyt. Znów został zakryty tkaniną tyle, Ŝe od przodu. Czując Ŝe sobie z taką ilością materiału nie poradzi odpiął całość i zabrał się za ręczne rozwijanie opornej tkaniny. Plecak jednak wyrwał mu się z rąk, załopotał, po czym ekspresowo zniknął w dole. – Translator? – Jestem. – Jesteś na pewno, czy robisz sobie jakieś jaja? – Widzę, Ŝe nadal pamiętasz tamten numer. Chcesz jeszcze raz usłyszeć go dla odświeŜenia? – Nie, nigdy więcej juŜ nie chcę go słyszeć. – Szkoda. – Słuchaj...? – Tak? – Dlaczego ja tak wolno spadam? – To nie moja broszka. Wiem tylko, Ŝe tym się zajął twój komputator, kiedy

wyczuł Ŝe spadasz i Ŝycie masz zagroŜone. – Ale jak? – Nic więcej nie wiem. Ale wiesz co? Poczekaj, zapytam go. – odparł translator. Następnie dziwnie popiszczał sobie z jakąś minutę. A kiedy przestał piszczeć znowu się odezwał. – Halo? – Tak? – Tu moduł konwersacyjny translatora zintegrowanego z poradnikiem operacyjnym. Wersja dwa, zero, zero. Ned zamknął oczy z rozpaczą, czekając w milczeniu aŜ się skończą autotesty. – Cha, cha, cha. Mam cię. – roześmiał się translator na całe ucho. – To juŜ po raz drugi. Baddoc mi normalnie nie uwierzy. Cha, cha, cha. – Widzę Ŝe masz dobry humor. – Wracamy do domu. Ty się nie cieszysz? – To nie było zabawne, wiesz? – Odegrałem się. Ale jaja, cha, cha, cha. – To z tobą Baddock się załoŜył? – A co? – Nic, tak pytam. Ale nie rób mi tego nigdy więcej, dobra? – Dobra. – Mówię serio. – A ja mówię dobra. – Ale mnie to wkurwia tak, Ŝe aŜ się cały trzęsę! – A ja postawiłem szmal. – Na chuj ci...? Zresztą niewaŜne. Gadaj lepiej co ci powiedział komputator, zanim znów zapomnę po co cię wywołałem. – No więc tak. Kiedy masz zagroŜenie Ŝycia lub utratę przytomności komputator robi co ma w programie aby cię ratować. W przypadku upadku, odwraca cię stopami do dołu i uaktywnia w nich komórki spinowe. – Jakie znów komórki? – Nie słyszałeś o spinie–2? – zapytał translator z niedowierzaniem. – Coś, trochę. – No więc masz trochę tych komórek w stopach a one spowalniają o dziewięćdziesiąt procent twoje spadanie. Ich ilość jest dobierana indywidualnie do wagi kaŜdego StraŜnika... – Nie wiedziałem Ŝe w ogóle mam takie komórki. – Po to właśnie masz mnie, człowieku. Mnie i doktora Baddoca. – Więc to tak przeŜyliśmy tamten upadek? – Tak. – To nie mogłeś powiedzieć nam wcześniej? – Wcześniej nie wiedziałem. Dopiero teraz komputator mi powiedział. – Ech, ty kurwa. No to jak przeŜyliśmy wybuchy bomb? – Wy nie musieliście wcale tych wybuchów przeŜywać. To nielogiczne i wiem to nawet bez komputatora. – Jak to? – Spadliście dwie godziny po tym jak bomby juŜ wybuchły, kapujesz baranie? – No tak. A poŜar? – Tak samo. Zanim opadliście wszystkie poŜary juŜ dawno były ugaszone. – A jak przeŜył Bert, kiedy upadła na niego kamienica? Hę, cwaniaczku przemądrzały? – To on upadł na kamienicę a nie ona na niego.

– Nie rozumiem. – Słuchaj, opadliście kiedy juŜ było po wszystkim, ok? A kiedy juŜ na gruzowisku leŜeliście sobie bezpieczni, komputator wyłączył kamuflaŜ bo po co miałby marnować energię kiedy wasze Ŝycie juŜ nie było zagroŜone, rozumiesz? – Chyba tak. – No więc znaleziono was na gruzach, odstawiono do szpitala i to koniec ballady. – No dobra, to co zatem radzisz na te cholerne zimno, bo chyba trochę będę sobie spadał w tych chmurach? – Postaraj się rozluźnić i zmniejszyć przemianę materii. – Jak mam się rozluźnić, kiedy się cały trzęsę z zimna? – Zwolnij oddychanie. To podstawa. Potem krąŜenie krwi, przemianę materii, ach to juŜ mówiłem, no i nie gadaj tyle, tylko zacznij się koncentrować. – Wsadź sobie takie porady. Skąd ty je kurwa wytrzasnąłeś? Jak mam zmniejszyć przemianę? Zgłupiałeś, czy jak? – To nie ja wytrzasnąłem tylko mnisi w Tybecie na Ziemi tak mają. – Mają, jak? – Nie rozmawiają, nawet latami, koncentrują się, spowalniają przemianę i oddychanie a jak który jest dobry to po kilkudziesięciu latach pracy nad sobą potrafi nawet uaktywnić tych parę komórek spinowych, jakie człowiek z natury ma w okolicy odbytu i udaje mu się wówczas, temu mnichu, nawet przez dłuŜszą chwilę polewitować. Nie czułeś się nigdy lekko po udanym sraniu? – Nie chcesz mi chyba powiedzieć, Ŝe będę tu spadał latami? – Do ziemi dotrzesz za jakieś półtorej godziny. – Jakieś? – Jeśli jeszcze bardziej nasiąkniesz na deszczu, będzie trochę szybciej. Ten czynnik się wciąŜ zmienia. No wiesz, waga i odległość... – To chuj tam. Wytrzymam bez koncentracji. – postanowił Ned zabijając ręce i chuchając w dłonie. Opadającemu z wolna przez wilgotną, przeraźliwie zimną mgłę Nedowi, translator dla zabicia czasu zaaplikował pięć minut później po raz kolejny numer z automatycznym sekretarzem, co jednak w ogóle go nie rozbawiło, tylko sprawiło, Ŝe z drŜących ze złości rąk wypuścił łoma, poniewaŜ w dalszym ciągu nie miał w odrastającej dłoni dość siły i zręczności a jedynie słabe i róŜowiutkie zaląŜki paluszków. Mając zamiar go podnieść po wylądowaniu olał to i nie zmartwił się, chociaŜ powinien. Zaraz potem wydłubał z ucha i wyrzucił w cholerę translatora, po czym uśmiechnął się złośliwie myśląc, Ŝe wszystkie problemy ma juŜ w ten sposób raz na zawsze z głowy. Ale Ned oczywiście nie wiedział, no bo teŜ skąd miałby wiedzieć, Ŝe upuszczony łom zmierza właśnie ostrzejszym końcem, prosto ku czyjejś głowie, a to miało mieć juŜ zasadnicze znaczenie, poniewaŜ była to głowa porucznika Luigiego Tenente, który właśnie się zbierał do kupy po swoim przymusowym lądowaniu 6345 metrów poniŜej Neda. PoniewaŜ opadanie jest nad wyraz nudne, powolne i nieciekawe przenieśmy się więc i my tymczasem do niego a do Neda powrócimy potem.

***

Luigi odzyskał przytomność minutę po tym jak ją utracił. Najpierw ucieszył się jak cholera, Ŝe Ŝyje a zaraz potem otworzył oczy. Z przeraŜeniem ujrzał wokół siebie obraz kompletnej katastrofy. Cały przód roztrzaskanej kabiny skąpany był we krwi, kawałkach pleksiglasu i szkle pochodzącym z tych butelek, które się rozbiły, a tak zrobiła właśnie większość. Ponadto, jeszcze w tej samej chwili, oczami wyobraźni dostrzegł własną śmierć w eksplodującym wraku i dostał juŜ realnych dreszczy. Wyskoczył z najwyŜszą paniką z kabiny w obawie przed detonacją i odbiegł od samolotu na pewną odległość. Rzucił się szczupakiem w zagon mokrej kapusty i zasłonił rękami głowę. Nic się nie stało przez dziesięć minut więc podniósł głowę. Kiedy stwierdził Ŝe nic się nie pali podniósł się z ziemi. Podszedł do samolotu i poddał go gruntownym oględzinom. Jego maszyna była obecnie kompletnie rozbita a to zapewne z powodu dokumentnie odstrzelonych sterów ogonowych, co sprawiło Ŝe najbardziej był zdemolowany właśnie tył maszyny. Z zaskoczeniem stwierdził, Ŝe zupełnie tak samo wyglądała sprawa z krową, na której maszyna Luigiego zatrzymała się przy lądowaniu. W okolicy ogona, bowiem jej spora część równieŜ została powaŜnie zdemolowana, chociaŜ nikt do krowy nie strzelał. O to Luigi mógł się załoŜyć mimo, Ŝe co do szczegółów lądowania nadal pamiętał niewiele. Zataczając się z osłabienia wskoczył na skrzydło i zajrzał stamtąd do kabiny. Nawigator był martwy. Luigi zmartwił się Ŝe zabił przyjaciela lądując na krowie ale w następnej chwili tamtemu zsunęła się przemoczona intensywną mŜawką czapka wraz z tylną częścią głowy i okazało się, iŜ zabił go pocisk prosto w środek czoła a nie stosunkowo brutalne lądowanie. No przynajmniej pocisk najpierw to zrobił. Kiedy Luigi się o tym przekonał mimo wszystko poczuł ogromną ulgę. Zeskoczył ze skrzydła, obszedł miejsce katastrofy, zdjął czapkę, machinalnie wycisnął ją z deszczówki i pogrąŜył się w zadumie nad obrazem katastrofy. Ale to nie był, o nie, koniec jego kłopotów. Te dopiero nadciągały. Luigi nie wiedział, bowiem o dwóch rzeczach o których my przecieŜ wiemy. Po pierwsze, nie wiedział Ŝe 6345 metrów nad nim, dokładnie nad jego głową, dokładnie w tej właśnie chwili, znajduje się trzydziestokilogramowy stalowy łom, który prócz tego Ŝe się znajduje, dość szybko opada pędząc ze świstem ku niemu. Po drugie, Luigi nie wie, Ŝe kiedy ten łom go zabije stanie się tym samym bronią, a to uniemoŜliwi Wielkiemu Porządkowi Rzeczy zaakceptowanie interwencji i tym samym udaremni przebieg operacji Schmaterling oraz niejako przy okazji powrót Neda do domu, nie wspominając juŜ o sensie w niniejszej powieści. Zwiększmy więc napięcie u Czytelnika i pozostawmy Luigiego pogrąŜonego w zadumie nad swym samolotem, przyjacielem oraz usztywnioną poprzez zestaw śmigieł krową, której dziwną, stojącą pozycję jedynie tak mógł sobie wytłumaczyć, widząc, Ŝe mimo iŜ martwa na amen, jakoś się nie przewraca tylko stoi wpatrzona juŜ na zawsze w obłoki z rozerwaną doszczętnie częścią ogonową.

***

Lester Winchester z Hop Farm w hrabstwie Kent był hodowcą krów. DuŜym. W

pełnym tego słowa znaczeniu, poniewaŜ i on był duŜy i stado miał spore. Lester wyszedł z domu kiedy tylko skończył śniadanie, zrobił kilka głębszych wdechów na poprawienie trawienia, następnie złapał się pod boki i obwiódł gospodarczym spojrzeniem wszystko w zasięgu wzroku, poniewaŜ wszystko co widział naleŜało do niego. Jego był dom, obora, druga obora, trzecia obora, czwarta obora i tak do dwunastu, bo to była jego szczęśliwa liczba. Prócz tuzina obór Lester posiadał teŜ kawał pastwiska ale go nie widział z miejsca gdzie stał w tym momencie. ZałoŜył więc gumiaki, które suszyły się na płocie i ruszył przez zabudowania powtórzyć gospodarcze spojrzenie za ostatnią z obór. Tam powtórzył, a kiedy juŜ skończył ze spojrzeniami postanowił rozruszać równieŜ nieco swój intelekt, czyli poświęcić kilka chwil na nierozstrzygnięty jeszcze przez nikogo w dziejach świata jakiś problem. Sama myśl o czymś takim kaŜdego profesora z Oxfordu podbudowała by jak naleŜy, a co dopiero Lestera. Szybko więc przewinął przez głowę, wszystkie takowe problemy jakie miał w niej zapamiętane, po czym przykucnął przystępując do dzieła. Ktoś, kto wówczas widziałby Lestera, kiedy tak siedzi w kucki i z wyrazem najwyŜszej koncentracji masując się intensywnie w gumiaki mógłby pomyśleć, Ŝe człowiek ten właśnie rozwiązuje problem liczby pi, brakującej materii we wszechświecie lub po prostu zagadkę wyginięcia dinozaurów. Lecz obserwator ten byłby oczywiście w błędzie, poniewaŜ Lester nie był teoretykiem i nie mitręŜył nigdy ale to nigdy czasu na nikomu niepotrzebne bzdety. Jego problem miał znaczenie praktyczne, cel, sens i przyniósłby oczywiście kupę pieniędzy w chwili znalezienia na niego odpowiedzi. Był to bowiem, odwieczny problem i ciągnąca się przez wszystkie stulecia przykrym niesmakiem nierozwiązania, zagadka jak odróŜnić pastwisko od łąki? Po przeanalizowaniu wilgotności, wysokości trawy oraz zastosowania, Lester nie znalazł tego dnia rozwiązania ale nie tracąc nadziei Ŝe nastąpi to kiedyś na pewno, zakończył na dziś umysłową gimnastykę. Wstał z kucek, wystawił twarz na mŜawkę a kiedy ochłonął wyruszył na łąkę, korzystając ze skrótu przez pole obsiane kapustą, która juŜ pięknie wschodziła i zapowiadały się w związku z tym wybornie udane w tym roku kapuściane Ŝniwa. Miał szczery zamiar zabrania krów do domu zanim się rozpada na dobre. Idąc na łąkę juŜ z daleka zorientował się Ŝe coś się stało. Najpierw na widok jego sylwetki na mostku przez rów melioracyjny krowy nie rzuciły się galopem polizać go po plecach, co zawsze miały w zwyczaju, gdyŜ po prostu uwielbiały smak jego potu. To znaczy rzuciły się wszystkie z wyjątkiem królowej stada. Elizabeth, bo tylko takie imię jest godne królowej, stała nieruchomo na szczycie wzgórza i nawet na niego nie spojrzała, kiedy wszedł na mostek, postukując dźwięcznie o jego deski swoimi gumowcami, co było właśnie u Lestera tym pierwszym powodem do niepokoju. Kolejny powód ujrzał światło dzienne, kiedy Lester podszedł bliŜej. Wówczas zaczęło wydawać mu się Ŝe Elizabeth nie podbiegła, poniewaŜ coś ją trzymało w miejscu nieruchomo. Ze względu na kłaczki mgły, która gdzieniegdzie jeszcze się snuła nie był tego jednak pewny tak do końca. Pewny był natomiast, Ŝe nigdy nie uŜywał łańcucha w stosunku do Ŝadnej krowy ze względu na ich samopoczucie oraz swoje dobre dla nich, serce dobrego gospodarza. Lester przyśpieszył kroku. – BoŜe nie pozwól by coś jej się stało. Tylko nie Elizabeth, proszę. Błagam, ona za tydzień będzie się cielić. – powtarzał błagalnie raz za razem, z rosnącym w sercu niepokojem. Kiedy był około stu jardów od krowy był juŜ całkowicie pewny Ŝe coś ją trzyma.

Coś metalowego. A kiedy zmniejszył dystans o połowę i ujrzał krowę do połowy wiedział juŜ, Ŝe tym czymś jest olbrzymi łom, który przybił ją do pastwiska, zupełnie tak samo jak się do etymologicznej gablotki przybija motyle. I w tym właśnie momencie Czytelnikowi naleŜy się jak najbardziej zasłuŜone wyjaśnienie w kwestii dotyczącej łoma, a zwłaszcza przyczyn usprawiedliwiających w sposób logiczny i prosty dlaczego nie trafił on w Luigiego tylko w krowę mimo, Ŝe to właśnie nad nim na początku swej drogi się znajdował. CzyŜby wiatr? Nie, nie, tego dnia w hrabstwie Kent nie wiało w ogóle. OtóŜ, pierwszą, (lecz wcale nie najwaŜniejszą) z przyczyn jest ruch obrotowy Ziemi, który w czasie opadania łoma niejednostajnie na niego oddziaływał. Oddziaływanie owo nie było zaś jednostajne, poniewaŜ Ziemia nie jest idealną kulą tylko geoidą wyraŜając się geometrycznie. Słowem, grawitacja zmieniła miejsce upadku łoma o dwa milimetry, co jednak nie rozwiązuje sprawy, prawda? Kolejną zatem przyczyną i zarazem czynnikiem głównym, który miał decydujący wpływ na miejsce upadku, były gęste, gradowe chmury rozpościerające się między trzema a pięcioma tysiącami metrów mniej więcej oraz drobinki lodu w nich zawarte, które chociaŜ maleńkie swoją ilością wywarły jednak nieznaczny wpływ na trajektorię łoma zmieniając ją o dwie setne sekundy kątowej, co po uwzględnieniu odległości od celu i tangensa tegoŜ kąta dało róŜnicę odległości wynoszącą pół metra na odcinku przeciwległym do kąta. Odcinek ten to właśnie odległość Luigiego od martwej krowy a mówiąc ściślej punktu na środku jej kręgosłupa, plus minus rzecz jasna dwa milimetry. Podsumowując, aby nikogo nie znudzić, kiedy łom wbił się w krowę, stosunkowo nawet po cichu, poniewaŜ juŜ wcześniej, (z powodu śmigieł) uszły z niej wszystkie trawienne gazy, Luigi jedynie się wzdrygnął uświadamiając sobie naocznie, Ŝe faktycznie są rzeczy na niebie i ziemi o których nie śniło się nawet filozofom, po czym zabrał sobie kawałek krowy, porzucił niedokończone wino i w pośpiechu opuścił teren, gdzie upadają łomy. Mimo aŜ tak powaŜnych obaw co do stanu Elizabeth, Lester w dalszym ciągu nie tracił jednak nadziei na uratowanie swojej najlepszej krowy, biegnąc z uporem na wzgórze. Było tak z dwóch względów. Po pierwsze, Lester był bardzo optymistycznie nastawionym do świata rolnikiem, a po drugie, z racji wszechstronnej wiedzy fachowej, jaką uzyskał na kursie weterynarza i to w wersji dla zaawansowanych, sponsorowanym w równej części przez miejscowe zakłady drobiowo tłuszczowe jak i Stowarzyszenie Brytyjskich Producentów Mleka i Soi. Słowem, Lester potrafił składać do kupy wszystko z wyjątkiem kurczaków, które ktoś ciachnął w szyję. A przecieŜ Elizabeth miała głowę, w dodatku nieuszkodzoną, co właśnie na własne oczy widział biegnąc co sił pod górę. Głowę uniesioną w górę, dumną wraz oczywiście z niepokorną grzywką zasłaniającą jedno z jej szlachetnie urodzonych oczu, które podczas dojenia zawsze na niego figlarnie patrzyło. – Oby tylko jeszcze Ŝyła. – Lester rzucił się tak szybkim biegiem, Ŝe jego gumowce rytmicznie zaklaskały w mokrej trawie. Jednak, kiedy znalazł się juŜ na szczycie pagórka dostrzegł, Ŝe w miejscu gdzie krowy zazwyczaj mają ogony Elizabeth posiada samolot. Widok ten sprawił, Ŝe Lester w jednej chwili utracił ostatnią nadzieję. Opadł na kolana i zaszlochał tak intensywnie, Ŝe aŜ mu zadrŜały ramiona. – ELIZABETH, NIEEEEE! ZABIJĘ! JEZU! KTO TO ZROBIŁ? KTO? – wycie Lestera poniosło się hen po łąkach, aŜ do odległych wzgórz, następnie odbiło od nich na północ w stronę stodoły, a odbite od niej przemknęło przez pole kapusty i powędrowało w kierunku silosa z kiszonką po przeciwległej stronie doliny, skąd powróciło pokonując tę trasę jeszcze kilkanaście razy, a to dzięki umieszczonej przy

ziemniaczanych zagonach, czyli na środku ogarniętego wyciem obszaru, przechowalni ziemniaków, której doskonale akustyczny kształt w połączeniu ze zgromadzoną w portalu energią, zadziałał na zasadzie wzmacniacza. KaŜdy więc kto mieszkał w trójkącie między wzgórzami, stodołą a silosem z kiszonką, z prędkością dźwięku został o stracie Lestera poinformowany. Najbardziej jednak wziął sobie jego stratę do serca porucznik Luigi Tenente, poniewaŜ niemal ogłuchł siedząc w przechowalni ziemniaków, do której się schował szukając schronienia przed mŜawką, światłem dnia i tubylcami. Kiedy Lester zaczął krzyczeć Luigi przestał wertować rozprawę naukową pod roboczym tytułem: Analiza wpływu krzyŜowania krów rasy Limousine z buhajami wybranych ras mięsnych w tym przede wszystkim Hereford i Red Angus na wartość rzeźną opasów, jaka bez reszty go pochłonęła od chwili kiedy tylko ją znalazł ukrytą w ziemniakach, poniewaŜ fala dźwiękowa jaka przetoczyła się przez przechowalnię doprowadziła go prawie do zawału. Informacja jaką zawierała fala, sprawiła Ŝe zawał omal nie nastąpił po raz drugi. Kiedy ponownie zrobiło się cicho Luigi pomasował się po oszalałym sercu i szybko dokończył akapit rozprawy, (będącej oczywiście autorstwa Lestera, który ją pisał w sekrecie kiedy tylko miał wolną chwilę) w którym wreszcie się wyjaśniało czy mieszańce obu grup są w stanie osiągnąć najwyŜszą wydajność rzeźną poprzez zwiększenie pola powierzchni mięśnia grzbietowego oraz zawartość fosfolipidów i białka oraz dowiedział się, jaki wpływ na dorastające cielęta mają dobre cechy mateczne. Następnie odgaszając niedopałek Luigi starannie zaznaczył fragment w którym skończył czytać, odłoŜył rękopis na miejsce i z nadal niepokojąco migoczącym sercem zakradł się do wyjścia z przechowalni, gdzie przyłoŜył oko do szpary. MŜawki juŜ nie było ale zewsząd nadciągała taka kupa luda, Ŝe zatęsknił za czasami kiedy była tylko mŜawka. Tymczasem Lester nie doczekawszy się odpowiedzi od boga poderwał się z ziemi z mocnym postanowieniem uzyskania ich samemu. Najpierw podszedł do Elizabeth i z naleŜnym szacunkiem zakrył jej głowę waciakiem. Następnie wysmarkał się w trawę bo był wzruszony, po czym zbliŜył się do samolotu. – Cooorpooo Aaaaeeereeeooo Itaaaliaaanooo. – sprawnie odcyfrował napis na kadłubie. – Pierdolone makarony! – przetłumaczył na miejscowy wspinając się na lewe skrzydło. Na chwilę stracił równowagę na jego śliskiej od mŜawki powierzchni, która wprawiła gumiaki w ostre buksowanie, ale opanował sytuację kiedy klapnął o skrzydło dupą. Następnie Lester zaklął, podniósł się i trzymając oburącz kadłuba wychylił do przodu i juŜ wychylony dokonał dokładnych oględzin kabiny pilotów a ściślej mówiąc tej jej części, która wystawała z krowy i właśnie tam znalazł ciało. Natychmiast oŜył instynkt detektywa, który był u oczytanego w Scherlocki Lestera tak naturalny jak wymię u krowy. – Aaaaaviiiiigaaaaatoooreeee. – zadziwiająco łatwo jak na języki obce odcyfrował treść zamazanej częściowo krwią etykietki na fotelu, w którym znalazł zwłoki, chociaŜ prawdę mówiąc przez pierwsze dziesięć sekund był przekonany bardziej, Ŝe to aligator a nie nawigator sądząc po wyglądzie Elizabeth od strony kabiny. Później jednak oczyścił etykietkę rękawem do końca oraz znalazł mapy, dodał dwa do dwóch i jak we wsi powiadają zczaił bazę. – A gdzie pilot? – jęknął gramoląc się do kabiny, kiedy juŜ zrozumiał początkową pomyłkę. – Gdzie ten skurwysyn, który mi tu WYLĄDOWAŁ? – dodał

juŜ w środku pełną piersią, kiedy dostrzegł, Ŝe kolejny fotel, tym razem pilota, jest zupełnie pusty, jeśli nie liczyć rzecz jasna, paru butelek po winie. Tylko jeden człowiek wiedział gdzie jest pilot. I człowiek ten właśnie postanowił nie wychylać się z pochopną odpowiedzią. Zwłaszcza, Ŝe za pazuchą trzymał siedem kilo Elizabeth, jakie zabrał opuszczając miejsce katastrofy, kiedy poczuł podświadomie, Ŝe powrót do kraju przedłuŜy się nieco i przyda się w związku z tym, jakieś Ŝarcie na drogę. Spod drugiej pazuchy wydobył ostatnią butelkę jaka ocalała przymusowe lądowanie, pociągnął ale niewiele, gdyŜ właśnie postanowił oszczędzać racje Ŝywnościowe i wyruszył na dokładniejsze oględziny przechowalni ziemniaków, której drugi, jeszcze mu nieznany kraniec ginął gdzieś w mroku. W tym samym czasie Lester opuszczający drugą stroną samolot, z racji zajętych dłoni w których trzymał zegarek, portfel, pasek do spodni oraz obrączkę z którą notabene poszło najgorzej, nie miał się czego przytrzymać, poślizgnął się na prawym skrzydle, które równieŜ okazało się mokre i wylądował z twarzą w ziemi tuŜ obok samolotu. Unosząc głowę z wściekłością wypluł błoto, po czym zamarł z niewypowiedzianym do końca przekleństwem. – O kur... TuŜ przed jego oczami były głębokie na cal ślady obcasów odciśnięte w ziemi. Instynkt detektywa niemal mu rozerwał głowę wyrywając się przed pozostałe zmysły. Ślady na pewno nie były jego gdyŜ nie miał na nogach tak idiotycznych pantofli tylko porządne gumiaki, to raz. Nie wylądował na nogach, to dwa. Musiał je zostawić ktoś, kto tak jak on opuścił samolot tą stroną, to trzy. Trzy zastanawiające fakty. Trzy. Niedawno rozpracował dwa. Teraz są trzy. Stopień trudności zwiększał się z minuty na minutę. Lester umiał perfekcyjnie dedukować, lecz te zadanie nie było takie łatwe jak poprzednie. Po kilkunastu sekundach jednak i na nie juŜ znał rozwiązanie. Jak tylko tak się stało poszedł na czworakach tym juŜ częściowo wypełnionym przez deszczową wodę tropem. Trop zaprowadził go prosto do krowy. Tam Lester uniósł spojrzenie i zobaczył coś niewiarygodnie makabrycznego. Coś, co mu się wprost nie mieściło w gospodarczej głowie. W prawym boku Elizabeth widniał, bowiem potwornie głęboki ale nad wyraz starannie wycięty prostokąt. Prostokąt jednak nie był najgorszy, gdyŜ w następnej chwili Lester dostrzegł w nim nienarodzone cielę z wywróconymi oczyma. Myśląc, Ŝe juŜ nic gorszego nie moŜna zobaczyć znów się pomylił, kiedy tylko zauwaŜył obok prostokąta dzisiejszą datę i czyjeś inicjały, które ktoś wyciął starannie noŜykiem. Jedynie ostatnia litera była odrobinkę krzywa i świadczyła, Ŝe sprawca w pewnym momencie zaczął się z jakichś powodów nerwowo śpieszyć. I to właśnie inicjały okazały się dla Lestera najgorszą profanacją. Profanacją, jakiej wprost nie mógł sobie mimo tego co widział pojąć i to one sprawiły bezpośrednio Ŝe Lester zaniemówił. Nie odzyskał mowy nawet, kiedy z oczami pełnymi łez wstał, przytulił się do Elizabeth i znalazł w otworze kolejną butelkę po winie, którąś ktoś musiał opróŜnić równieŜ w pośpiechu, bowiem zostało co nieco płynu. Mowę odzyskał Lester dopiero po półgodzinie, kiedy sąsiedzi juŜ nadeszli i się wokół niego, krowy i samolotu zgromadzili kręgiem, wymieniając półszepty. Wówczas Lester odszedł kilka kroków od krowy, odwrócił w jej stronę, po czym drŜącą ze zdenerwowania ręką wskazał na prostokąt, lecz nikt nie zrozumiał symboliki tego dramatycznego gestu. Wówczas Lester ponownie wystąpił do przodu i zdjął z jej głowy waciak. Wtedy dopiero zebrani jęknęli widząc Ŝe mają przed sobą

rekordzistkę hrabstwa, jeśli chodzi o wydajność jak i jednocześnie jakość mleka, złotą medalistkę siedmiu wystaw rolniczych, w tym trzech obejmujących całą Wielką Brytanię, laureatkę dwóch ostatnich Walijskich Festiwali Sera i Dorocznego Konkursu Płodności jaki się tradycyjnie odbywał w Szkocji na progu sezonu oraz obiekt głębokich westchnień kaŜdego brytyjskiego byczka w jednej osobie. – Elizabeth, nie Ŝyje. – stwierdził Lester gdyby ktoś miał jeszcze co do tego jakieś wątpliwości. Na polu kapusty i łące zapadła grobowa cisza. Na ziemniaczanym natomiast rozległo się ściszone czknięcie, po czym jak na oficera przystało, Luigi zasłonił dłonią usta i nasłuchiwał dalej, ciekaw ponad wszystko co się będzie działo. – Sprowadźcie najlepszego psa myśliwskiego jaki jest we wsi. – Lester wydał polecenie do tłumu. – Pilot uciekł i się gdzieś ukrywa, pierdolony. – wyjaśnił. – Jest mgła, Lester. – Zaraz się ściemni. – PrzecieŜ jest ranek! – Ale kto wie, czy znów nie będzie padało? – To fakt, tego nikt nie wie. – A pilot ma pewnie pistolet. – debata rozpoczęła się na dobre, a co niektórzy z mówców, ci najbardziej porywczy, zaczęli ciskać zapalczywie beretami o ziemię, akcentując czasowniki. – Dam dwieście tysięcy, temu kto go złapie a dziesięć tysięcy kaŜdemu kto pójdzie. – powiedział Lester dobitnie. Na wszystkich polach zapadła cisza. Nie trwała jednak nawet dwóch sekund. – Teriery Morgana! – ktoś krzyknął a ktoś inny załomotał gumowcami o główki kapusty rzucając się wściekłym sprintem w stronę zabudowań. – Przynieście teŜ dubeltówki i widły. DuŜo wideł. – dodał Lester zadowolony. Zadowolony był podwójnie, poniewaŜ po pierwsze, nagroda będzie miała równowartość bańki na mleko, gdyŜ ufundował ją w zdobycznych lirach, a tych miał w samych banknotach coś ze dwa miliony, więc po tym jak opyli gdzieś w mieście resztę i drobniaki, powinno mu pozostać jeszcze na porządny wieczór w pubie. Po drugie, z całej ekipy pościgowej tylko on o lirach oraz ich wartości wiedział. Wokół samolotu rozpoczęła się gorączkowa krzątanina. Luigi natomiast zdrętwiał parząc się niedopałkiem w język, kiedy usłyszał ostatnie dwa słowa Lestera. Lester przestał go juŜ rozśmieszać a zaczynał powoli przeraŜać. PoniewaŜ nie miał pistoletu, bo jeszcze u partyzantów we Włoszech wymienił go korzystnie na kilka godzin z kobietą, bez namysłu wypluł niedopałek i rzucił się w stronę drugiego wyjścia z przechowalni, jakie znalazł kiedy ją wcześniej penetrował. Kiedy tam dotarł otworzył ostroŜnie klapę skonstruowaną pomysłowo z dwóch desek i poprzecznego kołka, rozpatrzył obydwie opcje i wczołgał między kapustę nie mając szans na ukrycie się w wyŜartej przez krowy trawie. Wystawił na chwilę głowę i po zlokalizowaniu wieśniaków zaczął pełznąć intensywnie w drugą stronę. Po chwili wrócił. – Kurwa. – powiedział ze złością oraz Ŝalem i butelką zablokował klapę zakładając dźwignię na kołka. Następnie ruszył po raz drugi w kapustę nie mówiąc juŜ tym razem niczego. Głowę zaczęły wypełniać mu skomplikowane obliczenia, dotyczące drogi do odległego lasu jaki widział tuŜ za silosem, czasu potrzebnego biegaczowi na dotarcie po psa i z powrotem, lecz pogubił się kiedy musiał uwzględnić równieŜ drogę pokonaną przez siebie w czasie kiedy ruszą juŜ z psem wieśniacy. Słowem Luigi nie był matematykiem, przynajmniej nie wybitnym i nie wiedział czy do lasu zdąŜy w

porę, zwłaszcza Ŝe z punktu A do punktu B będzie się kilkadziesiąt punkcików jednocześnie przemieszczało. Ale chcąc zwiększyć swe szanse i zmylić tropicieli odrzucił daleko na bok od swojej trasy wołowinę odgryzając tylko na otarcie łez niewielkiego kęsa. Elizabeth nie była tak dobra jak o niej mówiono a przynajmniej nie na surowo więc wypluł ją i ruszył rytmicznie pracując łokciami. Po drodze dokładał starań aby się nie kiwały mogące go zdradzić główki kapusty.

***

Po trwającym ponad półtorej godziny opadaniu, w czasie którego Ned nielicho przemarzł i przemókł mgła wreszcie na wysokości kilkuset metrów ostatecznie ustąpiła i bezpośrednio pod nim wyłonił się obraz nienajgorszego pobojowiska, jakie się rozegrało na zbiegu pastwiska i kapuścianego pola. Z wysokości kilkuset metrów widział pod sobą pastwisko zryte przez długą bruzdę i rozbity samolot w miejscu gdzie kończyła się bruzda. Ponadto, zauwaŜył wkrótce, Ŝe samolot utkwił częściowo w jakiejś nieszczęsnej krowie oraz dostrzegł w końcu swoją zgubę, która równieŜ w niej utkwiła. – Bingo. – zauwaŜył głośno z niewyobraŜalną ulgą na widok łoma. – Wracamy do domu, kapitanie! – dodał z radością zacierając ręce. Jeszcze opadając Ned zauwaŜył równieŜ w oddali gromadę ludzi oraz psią sforę. Widząc ich sprzęt za pomocą zooma, na który składały się przede wszystkim widły i jakieś strzelby, oŜyły mu smutne wspomnienia z Germanii Dolnej i Monachium. – Ech, biedne zające. Ale jak się podjadało kapustkę, to kmiotki gonią. Oj, gonią i szczują. A zajączki hyc, hyc. – pocieszył wyimaginowane zające ze szczerym współczuciem. Jednak mimo wszystko ucieszył go fakt, Ŝe chociaŜ tym jednym razem nie on jest zwierzyną a polowanie nie podąŜa w jego kierunku. – Czy to ma sens? – zapytał w pewnym momencie sam siebie. – My tu się kurwa naraŜamy i marzniemy za tych jebanych kmiotów, Ŝeby im pomóc jakoś z Hitlerem, a oni co robią? Oni sobie w najlepsze polują. śycie jest kurewsko niewdzięczne i niesprawiedliwe. Kiedy pięć minut później Ned ostatecznie wylądował, skończył narzekać i obszedł pobojowisko z zadumą, zupełnie tak samo jak wielu juŜ przed nim je obchodziło i się zdumiewało. Przez rozdeptaną, zrytą ziemię i porozrzucane wszędzie główki kapusty oraz szczątki samolotu nie mógł przypomnieć sobie gdzie się dokładnie znajdowała przechowalnia ziemniaków. – Kurwa, no co jest? – westchnął trochę Ŝałując, Ŝe tak pochopnie pozbył się translatora. – Kiedy jest potrzebny, to go kurwa nie ma. No co z tą przechowalnią? PrzecieŜ, do diabła gdzieś tu była. Zaczął biegać to tu to tam ale nie znalazł niczego. – No i jak ja teraz odnajdę te przechowalnię ziemniaków w tym rozpiździaju? – zawołał z rozpaczą wracając po kilkunastu minutach w pobliŜe samolotu. Oparł się o skrzydło w nieco podłym nastroju i zaczął rozwaŜać swoje połoŜenie. Po godzinie wiedział juŜ, Ŝe nie odnajdzie tak łatwo przechowalni bo wygląd okolicy jaki zapamiętał znacznie się zmienił. I chociaŜ przechowalnia była w rzeczywistości niecałe sto metrów od niego, nie widział jej poniewaŜ obecnie

oddzielała go od niej kapusta, która od ostatniego razu co nieco podrosła. Po upływie następnej godziny Ned był juŜ swym połoŜeniem naprawdę wkurzony. Obszedł okolicę juŜ kilkanaście razy, w tym kilka systematycznie i niczego nie znalazł, nie licząc krowy i samolotu, które były niewiele mówiącym punktem orientacyjnym. Postanowił więc póki co zabezpieczyć łoma, Ŝeby chociaŜ on znowu gdzieś nie zaginął. Podszedł więc do krowy, szarpnął go ale ten nie drgnął nawet na milimetr. Ned wziął się więc za niego sposobem. Wspiął się na samolot, z niego przeszedł na grzbiet krowy i stamtąd szarpnął łom do góry, chwytając go za wystającą z kręgosłupa końcówkę. Poszło. Po kilku porządnych szarpnięciach wyciągnął go całego. Kiedy go wyjął krowa o kilka centymetrów spuściła głowę wpatrując się obecnie nie w niebo tylko w horyzont. Ned równieŜ spojrzał w tę samą co ona stronę i ujrzał ginącą juŜ z pola widzenia gromadę myśliwych. Wzruszył ramionami, zrzucił łoma na ziemię i sam równieŜ zeskoczył. Kiedy znalazł się na ziemi zastanowił go przez chwilę prostokątny otwór w krowie. Po chwili zadumy pogłębił go nieco i juŜ po następnej befsztyki cielęce smaŜyły się na przytulnym ognisku, do którego wykorzystał nieco benzyny lotniczej i kawałki pleksiglasu. Z pełnym Ŝołądkiem umysł inaczej pracuje, wiedział to jeszcze z Dachau i był pewien, Ŝe znajdzie jakieś rozwiązanie zaraz po tym jak się porządnie naje i upora w końcu z uporczywym zimnem oraz głodem. JuŜ po posiłku dopisał się do inicjałów Luigiego, poniewaŜ uznał to za miejscowy obyczaj i właśnie wówczas, w chwili kiedy kończył autograf, wpadł na olśniewające w swej prostocie i genialne rozwiązanie. – Mapy! – wykrzyknął przypominając sobie co widział kiedy gramolił się na grzbiet krowy. Jak szalony wskoczył na skrzydło i stamtąd do kabiny pilota. Po chwili był juŜ z mapami z powrotem na ziemi. – No to zobaczmy, czy nie da się tutaj dopasować jakichś szczegółów terenowych. – stwierdził kiedy wyłuskał tę z hrabstwem Kent. Jak powiedział tak zrobił. Tylko Ŝe kiedy juŜ zeskoczył nie miał na czym rozłoŜyć mapy a rozdeptana i błotnista ziemia nie wchodziła w rachubę. Podobnie ognisko. Po krótkim lecz intensywnym zastanowieniu z czego by tu zrobić tymczasowy stolik, wpadł na kolejny genialny pomysł i przypiął mapę po prostu do krowy z pomocą krokodylków, jakie wojskowa mapa miała w załączonym etui po to właśnie, aby ją moŜna było przypiąć do byle czego. – No dobra. – Ned pochylił się nad mapą opierając rozpostarte dłonie o krowę. Następnie zaczął szukać szczegółów. – Taa, jeśli to tam to są te wzgórza to to tamto musi być silosem. Skoro tak to tam jest północ i gdzieś między rowem a lasem musi być ta jebana przechowalnia ziemniaków, której jakiś młot nie umieścił na mapie. – stwierdził tryumfalnie. Jak powiedział tak było. I chociaŜ twórca mapy nie zdawał sobie sprawy ze strategicznego znaczenia przechowalni ziemniaków dla losów wojny i jej rzeczywiście na nią nie naniósł, przechowalnia tam była. JuŜ po kilkudziesięciu krokach w stronę silosa Ned ujrzał ją, prawie się o nią potykając. Podszedł do rozwalonej czymś klapy i przystanął zastanawiając się skąd się wzięła przy klapie butelka. Po chwili, rumor porównywalny jedynie z łoskotem staczających się po kamienistym zboczu tysięcy metalowych beczek, jaki przetoczył się dochodząc gdzieś spoza odległego horyzontu wyrwał go z rozmyślań.

Ned wszedł do przechowalni ziemniaków i wraz z łomem zniknął w portalu.

***

Po dwóch godzinach nieprzerwanego pełznięcia, Luigi cały w błocie dotarł wreszcie do silosa. Tam obejrzał się kontrolnie do tyłu i stwierdził z zadowoleniem, Ŝe obława nie miała szans, poniewaŜ jest dopiero wpół drogi przez pole. Poza tym było ich zaledwie dwustu paru. Wszedł do budynku i padł bez słowa powalony panującym w silosie odorem. Dziesięć minut później oprzytomniał i po zaimprowizowaniu z jakiegoś wiadra i naciągniętego na wiadro i głowę rękawa od swetra maski przeciwgazowej, powstrzymał w końcu rzucające nim dreszcze i wpadł na kolejny pomysł. Wydawało mu się Ŝe skoro aŜ tak paraliŜująco zapach kiszonki zadziałał na niego, to na mające o wiele bardziej czuły węch teriery, których naliczył wśród prześladowców coś ze dwadzieścia, zadziała jeszcze lepiej. Słowem Luigi miał zamiar wyłączyć je z gry podstępem. A jak nie będzie terierów, pomyślał, jakoś to będzie lepiej zmierzać do domu. Jak pomyślał tak zrobił i chociaŜ podczas jego nieprzytomności, obława pokonała większą część pola, Luigi na luzie i bez nerwowego pośpiechu napełnił taczkę kapustą i wyszedł tyłem z silosa. Tam zawlókł taczkę do lasu i przystąpił do dzieła rozrzucając niebezpieczny ładunek to tu to tam, grubszymi porcjami pod ściółkę. Kiedy skończył maskować pułapkę liściami, wyruszył nieśpiesznie pogwizdując w dalszą część lasu. Niestety, ale po kilkudziesięciu krokach las się skończył nieoczekiwanie i Luigi znalazł się na odsłoniętej grobli, jaka biegła między dwoma melioracyjnymi kanałami. Na odwrót było juŜ za próŜno, gdyŜ jak usłyszał obława właśnie wkroczyła do lasu i rozległy się pierwsze skowyty terierów poraŜonych kiszonką. Rzucił się biegiem przez groblę, a kiedy był juŜ kilometr dalej obejrzał się i dostrzegł obławę. Obława równieŜ go dostrzegła, a poniewaŜ stary Morgan po śmierci dwóch najlepszych terierów, podwyŜszył nagrodę o dwieście funtów stając się tym samym głównym sponsorem, z okrzykiem radości rzuciła w jego stronę potrząsając zwycięsko widłami. Luigi przyśpieszył modląc się o to, by w końcu grobla się kiedyś skończyła. Kiedy tak się stało po kilku minutach, dostrzegł drogę biegnącą w poprzek jego trasy i jakieś wysokie na trzy metry ogrodzenie z drucianej siatki tuŜ za drogą. Obława teŜ dostrzegła ogrodzenie i spuściła ze smyczy cztery teriery. Nie spuściła wszystkich, gdyŜ stary Morgan na to nalegał nie będąc pewnym czy uciekinier nie ma ze sobą jeszcze trochę kiszonki. Teriery dopadły Luigiego kiedy był w połowie ogrodzenia i łapiąc go za buty ściągnęły z niego na ziemię. Momentalnie powstał nielichy harmiderek. W powietrzu zawirowały pięści, nogi, kępy trawy oraz futra. Wyginała się teŜ siatka, chwilami bardzo mocno napręŜana. Rozległy się brzęki wiaderka, skowyty, charczenia i po chwili wszystkie cztery teriery leŜały martwe z wywróconymi na wierzch śluzówkami. Luigi zatamował dłonią krwawienie z pośladka, a kiedy stwierdził Ŝe w taki sposób go nie zatamuje, olał tamowanie i ponowił próbę wspięcia się na ogrodzenie. Tym razem poszło mu szybciej gdyŜ skorzystał z ułoŜonych jeden na drugim terierów. Przeskoczył siatkę w chwili, gdy do niej dobiegła obława.

Stojąc po drugiej stronie pokazał obławie zgiętego łokcia i nie zwaŜając na Ŝałobną minę starego Morgana pokazał mu łokieć po raz drugi. Kiedy ze zgromadzonych wyszli naprzód ci z dubeltówkami, Luigi przestał zginać ręce i podniósł je do góry. Widząc aŜ tak agresywne zachowanie nieprzyjaciela naciśnięto wszystkie spusty niemal jednocześnie. W ciszy jaka zapadła rozległa się ogłuszająca seria stukających niemal w jednej chwili iglic. – śaden z was, kurwa nie naładował broni? – zapytał Lester strącając swoją szeroką dłonią kilkanaście beretów na ziemię. – Och wy, niedojebane matoły! – wprost nie mógł w to uwierzyć. Luigi otworzył przeraŜone oczy, odetchnął, po czym pokazał obławie jak się zgina łokieć po raz trzeci. Następnie puścił się biegiem wzdłuŜ ogrodzenia. Obława porzuciła w pobliŜu martwych terierów bezuŜyteczne dubeltówki i ruszyła biegiem po drugiej stronie, machając przy tym złowrogo widłami. Luigi przyśpieszył. Obława równieŜ. Luigi zdał sobie wówczas sprawę Ŝe bieg nie ma sensu i zaczął iść powoli. Obława jednak była za sprytna na takie numery i teŜ tak zrobiła. Wówczas Luigi przyśpieszył ale zrobił to bez uprzedzenia i tylko na chwilę. Część obławy dała się nabrać i się poprzewracała dziurawiąc kilku uczestników widłami. Pozostawiono skręcających się z bólu rannych, ujrzano jak się zgina łokieć po raz czwarty i się rozproszono aby uniknąć po raz drugi tak podłego i niezgodnego z Konwencją Genewską podstępu. Luigi ze złośliwym uśmiechem zapalił papierosa ale kiedy ujrzał, Ŝe sto metrów przed nim nagle się kończy ogrodzenie, rzucił papierosa i puścił się biegiem do tyłu. Obława z okrutnym wyciem na ustach teŜ tak zrobiła. Minęli rannych, potem teriery i po półgodzinie dotarli do drugiego końca ogrodzenia, które równieŜ nieoczekiwanie się skończyło. Tam Luigi zawrócił mając juŜ ten manewr opanowany, ale kiedy ujrzał Ŝe część obławy pod dowództwem starego Morgana podąŜa jednak do końca siatki, wiedział Ŝe to jest juŜ jego ostatni nawrót przy ogrodzeniu. Kiedy więc dobiegł do terierów odbił od ogrodzenia po prostopadłej kierując się do jakiegoś zagajnika opodal. Grupa A dobiegła do końca ogrodzenia, przeszła na drugą stronę i dołączyła do czekającej w miejscu gdzie się ulotnił Luigi grupy B. Tam grupa B otrzymała od Lestera uderzenia w tył głowy za to Ŝe czekała i juŜ wszystkie grupy razem ruszyły śladem uciekiniera. Tymczasem Luigi dobrze wykorzystał przewagę jaka mu się przytrafiła, kiedy obława podzieliła się na grupy. Oddalił się na dobry kilometr aŜ dotarł do końca zagajnika. Tam ujrzał odcinającą mu dalszą drogę rzekę, której brzegi ktoś pomysłowo wyłoŜył betonem oraz rozwidlenie. Odwrócił głowę w lewo i ujrzał las zachęcający swym mrokiem kaŜdego kto chciałby się ukryć. Spojrzał w prawo. Tam znajdował się olbrzymi skład paliwowy ogrodzony niezliczoną ilością stalowych beczek stojących przewaŜnie piętrowo. Wśród beczek dostrzegł równieŜ tu i tam spacerujące, wojskowe patrole. Wybrał beczki spodziewając się, Ŝe obława spodziewać się będzie, Ŝe wybierze inną drogę. Podbiegł do beczek i ukrył się tuŜ za pierwszą z brzegu aby nie wpaść w oko krąŜącym w głębi składu paliwowego patrolom. Po minucie, tak jak się spodziewał, obława wynurzyła się juŜ zjednoczona z zagajnika. Podeszła do rozwidlenia i spuściła ze smyczy ostatnich kilkanaście terierów. Tego niestety Luigi nie spodziewał się w ogóle. Cofnął się odruchowo widząc biegnące w swoją stronę zwierzęta. Wysuwając przed siebie palce wskazujące,

czekał na nieuchronną konfrontację. Cofając się potrącił jednak pustą beczkę plecami, ta trąciła następną, tamta kolejną i po upływie dziesięciu sekund kilka tysięcy beczek nawzajem się trącało staczając się po betonowym nabrzeŜu. Łomot jaki powstał moŜna przyrównać jedynie do rumoru tysięcy staczających się po betonie metalowych beczek. Kiedy kilka minut później łoskot przeminął i znów zrobiło się cicho Luigi stwierdził Ŝe na brzegu jest tylko on, stojąca przed nim pojedyncza beczka i stojąca pierścieniem za beczką obława. Po pozostałych beczkach nie było juŜ śladu. Wyszedł zza beczki poniewaŜ i tak go widziano z obydwu boków. Kątem oka obejrzał się do tyłu na chwilę. Dostrzegł Ŝe reszta beczek razem z patrolami spływa nurtem w dół rzeki nadal się z cicha trącając. Luigi przełknął ślinę i zrobił kilka kroków do tyłu. Obława równieŜ zrobiła kilka kroków, ale po tylu bolesnych doświadczeniach zrobiła je w jego stronę. Kiedy Luigi wyczuł stopami wodę zatrzymał się na brzegu, gdyŜ nie umiał pływać. Tam pokazał im zgiętego łokcia po raz piąty. I tam teŜ go zabito.

***

Kiedy Lester zmęczony całodziennym pościgiem powrócił pod wieczór na łąkę, po raz kolejny przestał dowierzać swym oczom. Na grzbiecie Elizabeth juŜ nie było wystającego łoma. Zamiast niego znajdował się tam obecnie fotel pilota, który ktoś pomysłowo zaadaptował w charakterze siodła. Zdruzgotany podszedł bliŜej. Jak tylko ujrzał Ŝe prostokątny otwór w Elizabeth przechodzi obecnie niemal na wylot, w tym równieŜ przez cielę, a napisów przybyło, poniewaŜ niemal pokrywają cały prawy bok królowej stada, w jego głowie pojawił się zarys zupełnie nowego spojrzenia na Ŝycie i w ogóle sens gospodarzenia. Kiedy zaś obszedł krowę i ujrzał powiewającą na niej mapę, która powiewała, poniewaŜ puścił jeden z krokodylków, zarys ten zmienił się w mocne i nieodwołalne postanowienie. Lester zacisnął usta, wrócił do domu i skończył juŜ raz na zawsze przygodę z krowami. Zabrał się bezzwłocznie za zmianę branŜy, czyli wznoszenie świńskich baraków. Na początek kupił dwa knurki i pół tuzina maciorek. Wychował jak własne, a jak podrosły rozwinęło się samo bo William i Harry pieprzyli się jak szaleni, a nadmienić naleŜy, Ŝe nie byli gejami. Być moŜe nie było mu potem lepiej, moŜe nie było prościej, moŜe nie lŜej. Być moŜe. Ale pod jednym względem Lester uzyskał przewagę nad losem. Odkąd przerobił obory na chlewnie miał całą hodowlę na oku i nikt juŜ nigdy nie będzie po kryjomu kroił ani siodłał jego świń. Nikt.

* KONIEC CZĘŚCI DRUGIEJ *

* CZĘŚĆ TRZECIA – WIEDEŃ *

Thompsontown, Mars 30 lipca 2765 – Kwatera Główna Operacji Schmaterling Śluza szczęknęła i ukazał się w niej zmęczony człowiek z łomem na ramieniu. W milczeniu przeszedł przez korytarz i wkroczył do gabinetu szefa sztabu. Trwała tam właśnie tak gorączkowa dyskusja, Ŝe nikt nawet nie zwrócił się do niego z przywitaniem, poprzestając jedynie na kiwnięciu głową. – Cześć Bert, cześć Imię. – przybysz przywitał się ściszonym głosem, kiedy juŜ zajął miejsce przy stole obrad. Po chwili otworzył oczy ze zdumienia widząc na ich skroniach drugie gwiazdki, z których jeszcze się sączyła się krew świadcząca o niedawnym wykonaniu. – Dostaliście awans na majorów? – TeŜ byś dostał jakbyś nie wsiąkł. – odparł mu Bert szeptem. – Ja wsiąknąłem? Ja kurwa? – Ned nie mógł się z aŜ taką niesprawiedliwością pogodzić. – PrzecieŜ to ja zawsze chciałem być majorem! – Ciii. – Wiecie przecieŜ obydwaj doskonale, Ŝe to nie była moja wina tylko tego jebanego łoma! – Kapitanie, jakiś problem? – van Hold przerwał przemówienie słysząc jego gorączkowe szepty.

– Chyba nie jestem na bieŜąco, panie generale. – ten bąknął. – Pytałem jedynie o rzeczy, które mi umknęły. – Co konkretnie chce pan wiedzieć, bo naprawdę mamy mało czasu? – NajwaŜniejsza sprawa to... czy wiadomo juŜ coś o zaległym urlopie? – To nie wchodzi w rachubę. Coś jeszcze? – Czy to znaczy, Ŝe operacja się nie udała? – Nie tak jak zamierzaliśmy. – Hitler nie przegrał tej kampanii? – Przegrał. – stwierdził Jong markotnie. – Ale niestety, nie wojnę. – Jak to? Miało być prosto. Sam pan mówił. Więc tyle naszego trudu na nic? Co się stało? – Nie mamy na to czasu, aby wszystko w kółko powtarzać. Następnym razem proszę się nie spóźniać, kapitanie. – Następnym? Czy to znaczy...? – Tak. Plan B. – rzucił cięŜko van Hold. – Profesorze, niech pan przedstawi w skrócie kapitanowi jak sprawy stoją, bo nigdy nie wyrwiemy się z tego zaczarowanego kręgu bisów i powtórek. – Więc tak, – zaczął Jong. – Bitwę o Anglię Hitler przegrał dzięki waszej udanej interwencji. Otworzyliście luk bombowy w wyznaczonym miejscu i o wyznaczonej porze. Bomby poszły na Londyn zamiast na lotnisko i port wojenny. W odwecie Churchill wysłał kilkanaście bombowców nad Berlin. Hitler się wściekł i zmienił wszystkie dyrektywy dotyczące nalotów koncentrując się zamiast na celach wojskowych, na burzeniu miast, które nie miały Ŝadnego militarnego znaczenia. Dzięki temu RAF złapał drugi oddech, umocniła się równieŜ obrona przeciwlotnicza i w efekcie odparto inwazję Niemców jeszcze przed nadejściem zimy, poniewaŜ w międzyczasie Anglicy udoskonalili równieŜ swój system wczesnego ostrzegania. Niemałą rolę miała teŜ na postawę i osłabienie Luftwaffe chwilowa dezorganizacja w Belgii zafundowana im przez sojuszników, których trzeba było bez przerwy pilnować Ŝeby nie sprzedali niemieckiego sprzętu temu kto da więcej a to wymagało pewnych środków, które nie zostały wysłane nad Anglię. Dzięki operatywnym sojusznikom, Hitler przełoŜoną w październiku datę inwazji na początek 1941 roku, przełoŜył na czas nieokreślony a w listopadzie odwołał ją w ogóle ratując podupadające morale Luftwaffe. Morale upadało z godziny na godzinę, poniewaŜ nieustannie ginął w Belgii sprzęt, samoloty, Ŝywność i amunicja. Ratując te resztki sił Luftwaffe, które nie zostały sprzedane przez operatywnych Włochów, odwołał ich w trybie pilnym do domu. W ogólnym rozrachunku misja się powiodła, lecz zmieniona przez nas rzeczywistość, niestety teŜ uległa zmianie. – Dlaczego? – spytał Ned. – PrzecieŜ były jakieś pozytywne analizy. – Owszem ale one równieŜ się zmieniły. CóŜ, powiem szczerze, Hitler nas wszystkich zaskoczył swą nieprzewidywalnością. – Jak to? – Nawet bez Wielkiej Brytanii oraz jej posiadłości, dziesięć lat później niŜ przed zmianą, ale wojnę wygrał ostatecznie, wyruszając nieoczekiwanie na Związek Radziecki i zajmując jego dobra gospodarcze i surowce mineralne. – Więc mamy pomóc Związkowi Radzieckiemu? – Tak, ale wpierw musimy zapobiec na przyszłość takim jak to nieprzewidywalnym zaskoczeniom. – Czyli? – Teraz, aby to się juŜ nie powtórzyło zamierzamy umieścić w jego głowie pluskwę. – Chipa?

– Zgadza się. Musimy znać na bieŜąco wszystkie jego plany i knowania. I to od okresu zanim rozpocznie tę wojnę. W przeciwnym razie tak czy inaczej on będzie tę wojnę ciągle wygrywał. – Czyli...? – Czyli udajecie się niedługo do Monachium w okres, kiedy Hitler jeszcze nie był Fuhrerem tylko bezdomnym włóczęgą. – Dlaczego ten właśnie okres? – PoniewaŜ okres jego młodości to jedyny okres nadający się do tego, aby się do niego zbliŜyć i mu chipa w głowie zamontować. Zarówno w dzieciństwie jak i w okresie swojego Wodzowania nie był samotnikiem i nie udałoby się tej operacji zakończyć bez świadków. Skończyłem, to wszystko. Jakieś pytania? – Tak. Dlaczego nie mogłem wrócić bez łoma. – Sprzęt wypoŜyczony na misję naleŜy zwrócić armii. – odparł zamiast Jonga Baddoc. – Jak to? Po misji w Dachau nikt się nie upominał o walizki. A teraz armia upomina się o kawałek stali? Mogłem to wyrównać z Ŝołdu do cholery, zamiast się włóczyć z gołą dupą po całej Europie i szukać samolotu... – Walizki pochodziły, jak i cała ich zawartość z muzeum, czyli tamtej epoki, więc to nie ma Ŝadnego znaczenia dla przyszłości czy zostały w tamtych czasach czy wróciły z wami. Łomy natomiast nie. – Jak to? W tamtych czasach nie znano stali? PrzecieŜ sam widziałem samoloty, czołgi... – Czy pan, kapitanie przyjrzał się w ogóle swojemu łomowi? – zapytał Baddock. – Naprzyglądałem mu się, oj naprzyglądałem, moŜesz mi doktorku wierzyć. – Więc niech mu się pan jeszcze raz przyjrzy, tylko lepiej. – poradził doktor. – Najlepiej w ultrafiolecie. Ned mrugnął powieką przełączając wzrok na ultrafiolet i ujrzał napis: RĘCZNY ŁOM BOJOWY – WŁASNOŚĆ KORPUSU STRAśNIKÓW. Dalej była drobnym drukiem instrukcja obsługi, poniewaŜ jak się właśnie okazało był to łom składany, a ponadto Ned dostrzegł równieŜ wygrawerowany na rękojeści skład chemiczny łoma, czyli dziewięćdziesiąt pięć procent stali i ponad cztery turbotytanu. – Teraz pan rozumie, kapitanie? – spytał Baddoc. – Nie znali wówczas turbotytanu? – Dokładnie. – potwierdził van Hold. – Gdyby szczyt naszej techniki wojskowej dostał się w niepowołane ręce czasowców... ja nawet wolę o tym nie myśleć. – No, cóŜ... nie wiedziałem. – bąknął Ned. – Agent na misji, co ma robić? – zapytał go generał. – Mieć oczy szeroko otwarte. – wyrecytowali Bert i Imię. – Lub nie gubić łoma. – Wy liŜydupy. – rzucił szeptem Ned. – Drugiej zwrotki nigdy wcześniej nie było. – I dlatego, – ciągnął dalej generał. – za pozostawienie sprzętu najwyŜszej klasy na polu walki degraduję pana do stopnia porucznika. – Ou. – Ned jęknął. – Ten cholerny łom był aŜ tak cenny? – To nie tylko łom lecz równieŜ porzucony beztrosko translator. Na szczęście to akurat nie będzie pana zbytnio kosztowało, poniewaŜ i tak wysyłaliśmy w ten czasookres techników by zdemontowali portal... – Ko... ko... ko... – Koszta pańskiego niedbalstwa zamkną się w granicach dziesięcioletnich poborów, więc nie traćmy nadziei poruczniku, Ŝe pan to raz dwa odrobi. A oto pańska zguba. Van Hold otworzył dłoń i popchnął przez blat jego translatora. Ned złapał go i

bezwiednie włoŜył do ucha. – Masz u mnie krechę. – warknął translator. – Było mi przez tyle godzin zimno... – Zamknij się. – uspokoił go usiłując jakoś przetrawić najnowsze wieści. Nim jednak je strawił do gabinetu wkroczył jakiś mały zmutowany człowiek z dystynkcjami pułkownika na mundurze. Jego półprzeźroczysta głowa i brak dystynkcji na skroniach, zdradzały natychmiast, Ŝe jest to gość z kontrwywiadu. – Słucham? – van Hold zwrócił się do przybysza. – Muszę z panem porozmawiać, generale. Na osobności. Chodzi o ostatnie wydarzenia... – Wszyscy w tym gabinecie są zapoznani z ostatnimi wydarzeniami. Proszę mówić. – Otrzymaliśmy przed chwilą to. – pułkownik podszedł do biurka i umieścił w odtwarzaczu kryształ. Po chwili nad blatem biurka ukazał się hologram, na którego widok Ned natychmiast odwrócił głowę zastanawiając się czy opuści ten gabinet choćby w stopniu kaprala. Hologram przedstawiał miejsce rozbicia się samolotu wraz z krową pokrytą niezliczoną ilością autografów, map i jeźdźców pozujących do holografii na lotniczym fotelu. Wszyscy z zainteresowaniem pochylili się oglądając krowę ze wszystkich stron. Najbardziej zafascynowała jednak Baddoca, który zrobił maksymalne powiększenie. – Co to jest? – jęknął van Hold z przeraŜeniem. – To jest najlepszy obraz znęcania się nad zwierzętami jaki w Ŝyciu widziałem. – wyjaśnił pułkownik z kontrwywiadu jeszcze odrobinę bardziej jaśniejąc na czole. – Kto do cholery tak podziurawił te zwierzę? – jęknął generał. – Razem z tym kryształem, otrzymaliśmy równieŜ Ŝądanie miliona w prawdziwej gotówce. – Albo? – Albo jutro te holo znajdzie się w całej porannej prasie. – No to leŜymy. – mruknął Jong. – Jeśli to się naprawdę przedostanie do prasy, wszyscy w tym gabinecie moŜemy pakować się juŜ do obozu pracy lub prosić o azyl gdzieś za Jowiszem, gdzie Ŝycie jest trudne, krótkie ale nie znają słowa ekstradycja. – Jak w ogóle mogło dojść do czegoś takiego, jak przeciek ze ściśle tajnej operacji? – warknął van Hold. – śądam natychmiastowych wyjaśnień. – dodał patrząc na pułkownika. – To jest bez wątpienia dzieło techników wysłanych do rozbiórki portala. – odparł jasny. – Jest pan pewny? – Nawet nie starali się zamazać rysów swoich twarzy. – pułkownik przedstawił wyniki swojego dochodzenia. – Czy to nie dziwne? – powiedział Baddoc. Swoją szansę natychmiast wyczuł Ned. Wstał z fotela i starannie ukrywając przed wzrokiem Baddoca kikuta pochylił się w stronę hologramu. – Panie generale, z całą odpowiedzialnością mogę powiedzieć, Ŝe tego nie było kiedy ja tam byłem. – stwierdził wkładając w holo palec. Postarał się jednak aby jego palec nie wskazywał bezpośrednio krowy tylko zestaw gigantycznych kręgów utworzonych w kapuścianym polu. – Sprowadzić natychmiast tych techników. – rzucił van Hold w stronę sekretarki. – Pod eskortą. Ta przekazała rozkaz do swojego komputatora i dwie minuty później do gabinetu

wkroczył oddział Ŝandarmów prowadzący sześć zmutowanych postaci w srebrnych skafandrach. Postacie rzeczywiście były identyczne z tymi na holografii. – Czy to wasze dzieło? – rzucił generał wskazując oczami na holo. – Tak jest, panie generale. – w imieniu aresztowanych przemówił ich szczupły dowódca. – Dlaczego? – Melduję, Ŝe moi ludzie nigdy jeszcze nie jedli prawdziwej kapusty tylko syntetyki. Przyznaję pojedliśmy jej porządnie tak Ŝe nie było później innego sposobu na zamaskowanie obŜarstwa niŜ zwalając ubytki na UFO, więc zrobiliśmy dookoła parę rundek porterem, no a jak w ładowni rozbitego samolotu chłopcy znaleźli wino to juŜ nas wszystkich trochę poniosło, przyznaję i zaczęliśmy robić sobie pamiątkowe rodeo... – Wystarczy. Dlaczego szantaŜ? – Cienkie pensje i marne perspektywy. – Rozumiem. Skazuję was na rozstrzelanie, dwukrotne, a po opuszczeniu wykluwarki, rok cięŜkich robót przy budowie bazy na orbicie Plutona. Odprowadzić aresztowanych do katowni w celu odbycia kary. śandarmi trzasnęli kopytami i skierowali się do wyjścia. – Chwileczkę. – zatrzymał ich van Hold tuŜ przed śluzą. – Gdzie jest negatyw? – W depozycie banku szwajcarskiego. Na Ziemi. – odparł dowódca techników. – Hmm, dwukrotne rozstrzelanie i bez tych smutnych historii z orbitami. Numer konta, proszę? – Niech sobie przypomnę... – zamyślił się technik. – Jednokrotne. – Mam. To się zaczynało na 465... eee... – Bez rozstrzelania. – Wiem na pewno Ŝe gdzieś w Zurychu... tylko, Ŝe z tym numerem... – Zgoda, milion ale w bonach. Technik przypomniał sobie numer, podał go generałowi, szturchnął swojego Ŝandarma pod Ŝebro i wyszedł ze swoimi ludźmi. Van Hold odprawił Ŝandarmów gestem i wyłączył odtwarzacz. Następnie wyjął kryształ i roztrzaskał go obcasem na podłodze. – Nie mogę tego zrozumieć. Poszedł pan z szantaŜystą na układy? – zapytał Baddoc. – Dlaczego? – Wie pan dlaczego. – A jaka jest gwarancja, Ŝe ten podły człowiek nie zrealizuje groźby? – Dostał zapłatę, która nie była podła. – Ale w bonach. – Bony plus bezkarność to zawsze coś, prawda? Mógł nie dostać nic oprócz kary ale wybrał bony. Wie pan, dlaczego? – Tego właśnie nie wiem. – PoniewaŜ wyczuł moment. – odparł van Hold. – Gdyby nie zgodził się na bony, niczego by nie dostał bo to była juŜ ostatnia oferta. Wolałbym sam wziąć ten milion prawdziwych pieniędzy i zabierać się jak najdalej stąd najbliŜszym wahadłowcem, niŜ dać go jemu. On to zrozumiał w porę i nie okazał się zbyt zachłanny. Wybrał najlepszy moment i to mi się u niego podoba. Jestem pewien równieŜ, Ŝe nie ma Ŝadnego konta a to był oryginał. – generał wskazał na szczątki kryształu rozrzucone po podłodze. – Oby. – Niech pan poprosi Jonga o te jego prognozy, jeśli nie wierzy w moją

znajomość moich ludzi. – I to mają być ci wielokrotnie sprawdzeni? – wtrącił Jong. – Nobliści? I pan ich tak marnie opłaca, Ŝe nas szantaŜują? – Opłacam ich marnie bo mają tylko Nobla, do cholery. A oni szantaŜują, bo ich marnie opłacam. Jeszcze jakieś pytania, czy będziemy wałkować ten temat bez końca? – Co z moją pomocą przy tej krowiej sprawie? – Ned uznał Ŝe to jest najlepszy moment. – Jest pan z powrotem kapitanem. – rzucił van Hold, aczkolwiek niechętnie. – Kapitanem? Ja zawsze chciałem... – Kapitan, to jest najlepszy moment. – podpowiedział mu generał. – Tak jest. – Ty wazeliniarzu! – wtrącił translator. – Powinni cię zrzucić z wysoka w zimne błoto, na mŜawkę a nie awansować... – Przymkniesz się w końcu? – Ned włoŜył palca w ucho i wyłączył go manualnie.

*** cdn.

* CZĘŚĆ PIĄTA – CIĘśKA WODA *

Thompsontown, Mars 30 lipca 2765 – Kwatera Główna Operacji Schmaterling Jak tylko skończył z nimi Baddoc wkroczyli do gabinetu szefa sztabu. Doświadczeni juŜ co nieco we wkraczaniu, spodziewali się wszystkiego z wyjątkiem podziękowań lub jakichkolwiek wieści o urlopie. Nie mylili się. – Musicie zdobyć plany hitlerowskiego przemysłu jądrowego aby uniemoŜliwić Hitlerowi skonstruowanie bomby atomowej. – bez zbędnych wstępów van Hold przedstawił im cel kolejnej misji. – Jak wyglądają te plany? – spytał Imię. – Cały dorobek III Rzeszy na ten temat, w postaci planów, szkiców, obliczeń, wyników doświadczeń, itp. znajdował się w stalowej skrzyni. Ta z kolei spoczywała na dnie jeziora Wallersee na terenie Federacji Europejskiej. – Czyli, mamy udać się w przeszłości i wydobyć skrzyneczkę z tego jeziorka? – zapytał Ned. – Niezupełnie. – Same plany, bez skrzyni? – domyślił się Bert. – Niestety, równieŜ nie. – Dlaczego nie i dlaczego niestety? – PoniewaŜ to byłoby za proste. – rzucił van Hold. – Oczywiście Ŝartuję. – stwierdził i zaraz dodał. – Profesorze, myślę, Ŝe pan to wyjaśni chłopcom najlepiej. – Wydobycie tych planów z zatopionej w jeziorze skrzyni nie wchodzi w rachubę, poniewaŜ niosłoby zbyt duŜe zmiany w przyszłości. – oznajmił Jong. – MoŜna nieco jaśniej. – rzucił Bert. – Jezioro Wallersee otoczone jest ze wszystkich stron kurortami wczasowymi oraz osiedlami mieszkaniowymi. Od zawsze zresztą była to gęsto zaludniona okolica. W związku z tym, jakakolwiek próba nurkowania w nim niosłaby natychmiastowy wzrost zainteresowania wśród miejscowej ludności.

– A gdyby podszyć się za turystów? – zapytał Imię. – To jeszcze by przeszło w stosunku do na przykład prostodusznych i naiwnych Amerykanów, ale jezioro Wallersee leŜy w Europie. W dodatku na terenach zamieszkałych przez rdzenną ludność niemieckojęzyczną. Ludność z samej natury niezwykle wścibską, podejrzliwą i węszącą gdzie się da niekoniecznie z jakiegoś powodu. Gdyby natomiast powód, chociaŜby najbardziej niewinny się znalazł, byłaby to niechybnie klęska juŜ na samym starcie ze względu na nie utrzymanie sprawy w sekrecie. Gdyby zaś sprawa juŜ się wydostała na światło dzienne, to z kolei zaowocowałoby prawdziwym wysypem amatorskich poszukiwaczy skarbów. A to z kolei byłoby juŜ wydarzeniem niosącym zbyt wielkie następstwa aby mogły one być do przyjęcia przez Wielki Porządek Rzeczy. – Dlaczego? – zapytał Bert. – Chyba pamiętacie co się stało, kiedy trafiliście do obozu koncentracyjnego? – Pamiętam jak cholera, Ŝe Porządek nie miał nic przeciwko temu. – odparł zgryźliwie Ned. – WPR jakoś przetrawił waszą zsyłkę do obozu koncentracyjnego, to prawda, ale waszej ucieczki z niego, juŜ przetrawić nie chciał. – odparł Jong. – Dlaczego zsyłkę przetrawił a ucieczki nie? – zapytał kwaśnym tonem Ned. – OtóŜ, wasza zsyłka nie niosła ze sobą prawie Ŝadnych następstw dla przyszłości. Głownie dlatego, poniewaŜ jesteście bezdzietni i nawet wasza śmierć w obozie, nie powodowałaby prawie Ŝadnych następstw dla przyszłych pokoleń. Natomiast ucieczka z niego a raczej próba ucieczki to zupełnie inna sprawa, poniewaŜ w przypadku udanej ucieczki następstwa nie wyglądałyby dla przyszłości juŜ tak kolorowo. Dlatego WPR pragnął nie dopuścić do jej powodzenia. – Jak to? – W wyniku waszej ucieczki, w charakterze elementu zastraszającego Niemcy powiesiliby co dziesiątą osobę z waszego bloku. Taktyka represji. I tu konkretne następstwa dla przyszłości byłyby juŜ zbyt znaczące. – Czyli? – Wielki Porządek zostałby zachwiany, poniewaŜ z owych zamordowanych niejako z waszego powodu osób nie przeŜyłyby te dwa procent, które obóz przeŜyć powinne. A idąc jeszcze dalej w programach biograficznych, osoby te nie miałyby potomków. Potomkowie ci natomiast, do naszych czasów powinni byli osiągnąć populację rzędu czterech i pół miliona ludzi. Ludzi, których w wyniku waszej ucieczki nigdy by nie było. I stąd juŜ bezpośrednio wzięła się odmowa transferu, jakiej udzielił wam główny komputator w Centrali. – Jebać go. – zgodnie mruknęli. – Nie miał prawa udzielić wam zgody na transfer, poniewaŜ fakt waszego umieszczenia w Dachau, powtarzam, nie niósł niemal Ŝadnych następstw dla przyszłości i to było jak najbardziej przez WPR do przyjęcia. Waszej ucieczki Wielki Porządek jednak juŜ nie strawił, z powodu zbyt dalekosięŜnych następstw. Wasz transfer do teraźniejszości okazał się moŜliwy dopiero, kiedy liczba więźniów na powrót się wyrównała. – No dobrze. – przyznał Bert. – Cztery i pół miliona ludzi to przyznaję, kupa luda. Ale co tu ma do Porządku Rzeczy jakaś mała, nieistotna skrzynka w jakimś małym, jeszcze mniej istotnym jeziorze? – To nie skrzynia z dokumentami blokuje WPR, tylko siedemdziesiąt innych, jakie równieŜ leŜą w tym samym jeziorze. – A to dlaczego? – Zawierają one bowiem Bursztynową Komnatę a tej WPR nie przewiduje odkrycia oraz wydobycia prędzej niŜ sto pięćdziesiąt lat po tamtej wojnie, co

niechybnie miałoby miejsce gdyby rzesza nurków amatorów zainteresowała się tym jeziorem. – No dobra, nie ma sprawy. Pojedźmy więc po naszą skrzyneczkę nawet i dwieście lat po wojnie. Gdzie tu problem? – Problem w tym, Ŝe w czterdziestym siódmym roku po zatopieniu, skrzynia z dokumentami przegnije, a wraz z nią całość zgromadzonych w niej materiałów. – wyjaśnił Jong. – O kurwa. – westchnął Imię. – No to mamy tu paradoks, panowie. – No to jak je zdobyć, skoro muszą leŜeć aŜ zgniją a wówczas staną się bezuŜyteczne? – zapytał Bert. – To wszystko jest bez sensu. – dodał. – Udało się nam zlokalizować kopie dokumentów. – odparł mu profesor. – Kopie? – Zgadza się, kopie. Znajdują cię w pewnym budynku przeznaczonym do rozbiórki. – Zaraz chwila, skąd się wzięły kopie? – podniósł rękę Ned. – Odpowiedzialny za ukrycie dokumentacji członek straŜy przybocznej SS, któremu powierzył to zadanie sam Hitler, przed ukryciem skopiował je z zamiarem sprzedaŜy w przyszłości a kopie o których nikt prócz niego nie wiedział ukrył w schowku pod schodami we własnym domu. – Co było dalej? – Edmund Mohnke, bo tak się nazywał odpowiedzialny za ich ukrycie esesman, został kilka lat po wojnie rozpoznany na ulicy przez przypadkowego przechodnia, następnie aresztowany i osadzony w więzieniu w Hamburgu. Aby wykręcić się od długoletniej odsiadki Mohnke zlecił współwięźniom brutalne pobicie w charakterze samookaleczenia. Ci jednak, pobili Mohnkego tak dotkliwie, Ŝe doznał rzeczywistych obraŜeń głowy w wyniku których doznał między innymi trwałej utraty pamięci. To pozwoliło mu co prawda opuścić więzienie i uniknąć wyroku ale kopii dokumentów juŜ nigdy nie sprzedał, poniewaŜ o nich po prostu zapomniał. Kiedy kilka lat po jego śmierci naleŜący do niego a później do jego syna budynek zburzono, dokumenty równieŜ uległy zniszczeniu. – Więc udajemy się po owe kopie? – zapytał Ned. – To jedyny sposób. – potwierdził Jong. – Do dokumentów oryginalnych co prawda nie moŜemy się niezauwaŜenie przedostać ale kopie to co innego. Posłuchajcie teraz mnie uwaŜnie. Przez dwie pełne minuty, to znaczy od chwili ich odkrycia aŜ do zniszczenia, istnieje realna moŜliwość swobodnego do nich dostępu bez wiedzy osób postronnych. Musicie więc dotrzeć tam i wykorzystać ten czas na ich dokładne zeskanowanie. Nie muszę chyba dodawać, iŜ znajomość tych planów pozwoli nam na opracowanie kontroperacji mającej uniemoŜliwić Niemcom skonstruowanie bomby atomowej. Bez wiedzy jaka jest zawarta w tych dokumentach niczego nie wskóramy. – Co się z nimi później stanie? – zapytał Ned. – Z kopiami. – JuŜ mówiłem, po upływie tych dwóch, kluczowych minut, wszystkie ulegną zniszczeniu wraz z budynkiem w którym się znajdują. – odparł Jong. – Lepiej więc Ŝeby was równieŜ tam juŜ nie było, kiedy czas upłynie. Na skopiowanie ich i oddalenie się na bezpieczny dystans macie około dziewięćdziesięciu sekund. – Czy istnieją w razie czego jeszcze jakieś kopie? – zapytał Ned. – Nie. Te dokumenty są jedynymi do jakich mamy szansę dotrzeć. – Gdzie i kiedy konkretnie będzie moŜliwość dostępu do tych kopii? – 10 wrzesień 2003 roku. Oberdorfstrasse 3, miejscowość Herscheid w Niemczech. Godzina 02.45 czasu środkowoeuropejskiego. O drugiej czterdzieści siedem będzie po wszystkim. Musicie jednak dotrzeć na miejsce zawczasu i być

gotowi na kaŜdą ewentualność, Ŝeby nie zaprzepaścić tej jednej, jedynej szansy. To nie będzie łatwe zadanie. – Nie przesadzaj profesorku. Nie powinno być tak źle bo ten esesman nie będzie groźny. – zauwaŜył Bert. – Tak sądzisz? – spytał go Ned. – Ci, w obozie nie byli jak baranki. – Jeśli nawet ten Mohnke był najbardziej groźnym na świecie skurwysynem to w dwa tysiące trzecim będzie tylko nieporadnym starcem. Co nam moŜe zrobić jakiś tam esesmański staruch? – To nie Mohnke stanowić będzie niebezpieczeństwo. – wtrącił Jong. – Tylko jego syn. Mohnke umrze na ponad rok przed waszą interwencją. – Co z tym synem? – Syn esesmana oraz jego własne dzieci to równieŜ zagorzali naziści. I to nie od strony ideowej lub teoretycznej. O nie. Nienawidzą wszystkiego co nie jest niemieckie w sposób czynny. Napadają na cudzoziemców, podpalają domy obcokrajowców i co gorsza, mają w swoim domu całkiem pokaźną kolekcję broni, amunicji i pamiątek z wojny. Śmiertelnie groźnych pamiątek. Dlatego nie będzie wam łatwo dostać się do owych planów. – Chyba nie chcesz powiedzieć profesorku, Ŝe oni wszyscy będą tam krytycznego dnia o krytycznej godzinie? – Owszem będą wszyscy, a wraz z nimi będzie jeszcze dwóch skinheadów z miejscowej organizacji młodzieŜowej. Tej nocy, bowiem zamierzają zaplanować kolejne podpalenie i będą mieli pełne ręce roboty przy sporządzaniu koktajli Mołotowa. – Oni naturalnie nic nie wiedzą o ukrytych pod schodami skarbach dziadka? – O istnieniu planów nie mają nawet najmniejszego pojęcia. – odparła Uli. Na chwilę zapadła w gabinecie cisza. Pierwszy odezwał się Ned. – Marnie to widzę. – mruknął. – Jeszcze nie widziałem tak grobowych min w tym gabinecie. – Misja jest trudna, nie ma co ukrywać. – potwierdził jego obawy generał. – Więc, czy chociaŜ tym razem dostaniemy coś ze specjalnego ekwipunku? – zapytał go Bert. – Coś naprawdę poŜytecznego, panie generale. – uzupełnił Ned. – Nie jakieś pierdolone poradniki, paznokcie tylko powiedzmy, ogłuszacze? – Doktor ma dla was kilka niespodzianek. – ten odparł przywołując Baddoca ręką. Baddoc pojawił się taszcząc olbrzymią torbę na ramieniu. – No proszę bardzo. – jęknął Bert z podziwem mierząc jej objętość. – Nareszcie ktoś pomyślał o trudzie jaki znosimy w terenie. Baddoc otworzył torbę, wyjął z niej koło, po czym połoŜył je na kolana siedzącemu najbliŜej. Pustą torbę odrzucił za siebie. – Czy to ma być jakiś głupi Ŝart? – zapytał go Imię, poniewaŜ to on był wybrańcem, który został obdarowany. – Nic podobnego. – ten odparł. – Co to ma kurwa być takiego? – Koło od samochodu. – wyjaśnił Baddoc. – Napompowane. – dodał. – Co mamy z tym kurwa kołem zrobić? Uderzać nazistów po kolei w głowę? Ja pierdolę! – z oburzeniem wykrzyknął Imię odrzucając koło precz za siebie. Koło popiskując na wypolerowanej podłodze potoczyło się pod ścianę, odbiło od niej i zataczając się przewróciło się w końcu na bok na środku pomieszczenia, gdzie po chwili całkiem znieruchomiało. – OstroŜnie. – westchnął Jong pieczołowicie je podnosząc. – To bezcenny

eksponat i kosztował fortunę. – Fortunę? – Armia zapłaciła majątek jedynemu marsjańskiemu muzeum, które takie koło posiadało. – Trzeba było zwrócić się do nas. Z miłą chęcią kupilibyśmy coś poŜyteczniejszego z własnych pensji. – odparł zgryźliwie Bert. – śadnej współczesnej broni. – przypomniała im Uli. – Ale po kiego nam jakieś, cholerne koło? – Obawiam się, Ŝe moŜe wam się bardzo przydać. – stwierdził Jong. – Ale ono samo i tak nie rozwiąŜe sprawy. – Doprawdy? – zapytał go złośliwie Ned. – Co więc jeszcze ma pan do zaoferowania Ŝołnierzowi wyekwipowanemu w dodatkowe koło przy plecaku aby mu zwiększyć sprawność bojową? Dostaniemy beczkowóz na wodę, czy po skrzynce zeschłych pomarańczy, którymi obrzucimy napastników? – Otrzymacie jeszcze to i... kilku ludzi do pomocy. – rzucił Jong popychając po gładkim blacie niewielką paczuszkę w jego stronę. – A to co ma być, do cholery? – zapytał Ned otwierając paczuszkę. – Kluczyk do samochodu i komplet pilników. – odparł profesor. – Dbajcie jak o własną matkę o otrzymany ekwipunek. – rzuciła w skupieniu Uli. – Nie pozwólcie by się wam gdzieś zawieruszył lub zaginął Ŝaden jego element. Proszę. – dodała. – Dobra. – odparł Ned. – Mogę zobaczyć? – Bert wyciągnął rękę w stronę paczki. Ned niczego nie podejrzewając podał mu ją a ten bez zaglądania i nadzwyczaj sprawnie wyjął z niej kluczyk, po czym schował sobie do kieszeni. Kiedy to zrobił połoŜył paczuszkę na środku stołu i wyszczerzył zęby. Ned i Imię spojrzeli po sobie i jednocześnie rzucili się w stronę pilniczków. O ułamek sekundy wygrał Imię. Ned cmoknął z niechęcią, po czym podniósł koło i połoŜył tuŜ przy nogach patrząc przeciągle na Berta. – Wspominał pan coś o ludziach do pomocy, profesorze. – Uli przerwała niezręczną ciszę, jaka zapadła po podziale ekwipunku. – Ach tak, racja. OtóŜ, komputatory są przekonane, Ŝe przy tej misji nie macie chłopcy szans na powodzenie bez pomocy czasowców. – oznajmił profesor. – Czasowców? Jakich znów czasowców? – dopytywał się Imię. – Dlaczego my ciągle o czymś nie wiemy? – W domu, do którego się udajecie przebywać będzie ośmiu uzbrojonych ludzi. Wy jedziecie bez uzbrojenia. Zatem skorzystacie ze wsparcia czasowców, ujmując to najprościej. – Czy oni o nas coś w ogóle wiedzą? – spytał Imię. – Nic nie wiedzą i nie mogą ani o waszym zadaniu, ani o was niczego się dowiedzieć. – oznajmił generał. – Nie moŜecie przekazać im Ŝadnych pochodzących z naszej epoki informacji. Nie moŜecie równieŜ ich okłamać. – Więc co mamy mówić, kiedy zaczną pytać? – zapytał Ned. – Coś tam wymyślicie. – Ale co takiego? – Czy ja wiem, zmieńcie temat, rozmawiajcie o pogodzie. Jedno jest pewne, jeśli wyciekną istotne informacje moŜe to się odbić na ponownej odmowie transferu przy próbie powrotu. Lepiej pamiętajcie o tym rozmawiając. – No dobrze. – westchnął Bert. – Co to więc są za jedni? – Spotkacie się z nimi w tym miejscu. – odparła Uli wyciągając mapę. – Potem będziecie mieli dość czasu na wzajemne zapoznanie.

Pochylili się nad mapą XXI wiecznej Europy. – Dzień wcześniej, czyli dziewiątego września nasi czasowcy będą uchwytni na sześćdziesiątym czwartym kilometrze tej oto autostrady. Tam nawiąŜecie z nimi kontakt i juŜ z ich pomocą przystąpicie do tej operacji. – Ale jak my ich rozpoznamy i jak...? – zaczął Ned. – Wszystko co dotyczy samej misji znajduje się w poradnikach. – przerwał mu generał. – Transportowiec juŜ czeka panowie i aha, nie zapomnijcie teŜ swojego koła. – Oczywiście kurwa, poradniki. – westchnął Ned wstając z fotela i schylając się po koło. Kiedy zajmowali w transportowcu miejsca nie byli szczęśliwi widząc za sterami nierozmownego robota.

***

Słubice, Polska 8 września 2003 Była dziesiąta rano kiedy Lucek Gałązka otworzył zaspane oczy. Lucek był jednym z tych, którzy nigdy nie narzekali. Nie narzekał w dzieciństwie, nie narzekał w szkole, nie narzekał w ogóle. Było tak z kilku powodów, z których najwaŜniejszym był z pewnością ten, Ŝe jemu zawsze powodziło się niczego sobie. Odkąd pamiętał, zawsze był dzieckiem szczęścia a im bardziej ryzykowne podejmował decyzje, tym bardziej los zdawał się mu sprzyjać. Pierwszą rzeczą jaką po upadku komuny Lucek zrobił był zakup duŜego Fiata. Zaczynając od zera w krótkim czasie zbił na nim niemałą fortunę woŜąc piwo nad morze gdzie w sezonie sprzedawał je na pniu z godziwym zyskiem. Pieniędzy pojawiło się wówczas tak wiele, iŜ postanowił je zainwestować w kilkanaście straganów na przygranicznym targowisku w miejscowych Słubicach i jak zwykle u niego, to równieŜ okazało się strzałem w dziesiątkę. Po upływie trzech lat był juŜ właścicielem największej w mieście hurtowni spoŜywczej oraz lokalu rozrywkowego o optymistycznej nazwie Miami. Sam Lucek nie był człowiekiem rozrzutnym. Niemal cały czas spędzał w przytulnie urządzonym pomieszczeniu na zapleczu swojego lokalu skąd prowadził poprzez telefon kierowniczy nadzór wszystkich swoich przedsięwzięć. Pomieszczenie owo zwane przez niego i wtajemniczonych pieczarą, było świadkiem dobijania targów, planowania kolejnych posunięć i przede wszystkim prawdziwym domem Lucka, który niemal go nie opuszczał w ogóle. W pieczarze Lucek mógł zaznać nieco świętego spokoju od wciąŜ nękających go komorników, bliŜszych lub dalszych znajomych, którzy wciąŜ nachodzili go z propozycjami świetlanych interesów. Interesów na które to Lucek, rzecz jasna powinien wyłoŜyć fundusze. Od tych właśnie wszystkich ludzi, Lucek znajdował schronienie właśnie w pieczarze, której istnienia strzegł jak źrenicy oka przez system ukrytych kamer i zamków elektrycznych. Dzięki tym zabezpieczeniom mógł w wnętrza swojej kryjówki swobodnie i dyskretnie dokonywać selekcji wśród ludzi pragnących się z nim zobaczyć. Bezpośrednio pod pieczarą była teŜ niewielka sala mieszcząca małe, prywatne kasyno. Przez większość wieczorów Lucek spędzał w nim wieczory w miłej i przyjemnej atmosferze w towarzystwie najbardziej zaufanych wspólników i znajomych. Do wieczora było jednak jeszcze tak daleko jak na drugi koniec galaktyki,

poniewaŜ dla niego dzień się dopiero zaczął. Obudził go cichy stonowany dzwonek. Lucek podniósł rękę i ekran monitora rozjarzył się kiedy włączył kamerę znajdującą się w lokalu na górze. Spojrzał przelotnie na zegarek. – Kurwa. – powiedział, poniewaŜ nie był przyzwyczajony do wstawania o tak nieludzkiej porze. Przetarł oczy i zerknął w monitor. Barman nalewał piwo jakiemuś człowiekowi siedzącemu przy niemal pustym blacie. Człowiek zapłacił, po czym zabrał szklankę do pustego stolika znajdującego się przy drzwiach. Lucek pochylił się do mikrofonu. – Co jest? – Szefie, jest tu gość, który chce się z tobą zobaczyć. – usłyszał w odpowiedzi szept barmana. – Co to za jeden? – Mówi, Ŝe chodził z tobą do budy i ma jakiś interes. Spławić go konkretniej? – Mówił, Ŝe jak się nazywa? – Nie mówił. Powiedział tylko Ŝe Kretyn chce się z tobą widzieć. – OŜeŜ kurwa! – Lucek momentalnie przypomniał sobie najlepszego kumpla ze szkolnej ławy. – Wpuść go. Barman dyskretnie odłoŜył swój mikrofon na miejsce i podszedł do siedzącego przy stoliku człowieka. – Weź swoje piwo i chodź za mną. Człowiek wziął. Barman zaprowadził go na zaplecze. Tam skręcił w kierunku niewielkiej klatki schodowej, po czym zwinnie pokonał kilkanaście schodków prowadzących do piwnicy. Minął chłodnię, magazyn, toalety oraz jakieś pakamery. Dopiero kiedy dodarł do końca korytarza wyciągnął klucz i otworzył drzwi prowadzące do ostatniego, niewielkiego pomieszczenia. Człowiek w milczeniu wszedł za nim do niego. Barman odsunął regał zapełniony pustymi skrzynkami po piwie, za którym ukazały się kolejne drzwi. – Tędy. – rzucił do człowieka samemu się wycofując z powrotem na górę. W tej samej chwili rozległ się terkot elektrycznego zamka i drzwi uchyliły się nieznacznie. Człowiek z piwem wszedł do środka i zamknął je za sobą. Lucek wyszedł przybyszowi naprzeciw. – Kretyn! – Morda. – Kopę lat, co? Uścisnęli się serdecznie. Lucek zaprosił go ręką w głąb pomieszczenia. Kiedy dotarli do pieczary, przybysz rozejrzał się z uznaniem po gustownie urządzonym wnętrzu i stwierdził. – CięŜko cię znaleźć. Wstąpiłeś do Al–Qaidy, czy jak? – Takie czasy, człowieku. Tylko tak mogę znaleźć azyl, odsunąć się od hołoty i znaleźć co nieco świętego spokoju. – Rozumiem. – Napijesz się czegoś? – zapytał Lucek patrząc na opróŜnioną szklankę przybysza. – Chętnie, jeśli masz jakiś browarek pod ręką? – Heineken. – Klawo. Lucek podszedł do chłodziarki stojącej tuŜ przy drzwiach. Wyciągnął dwie butelki. Nie zawracając sobie głowy szklankami podał jedną przybyszowi. Bez słowa usiedli na fotelach naprzeciwko. Pociągnęli spory łyk. Lucek pierwszy się odezwał.

– Ile to będzie? Z dziesięć lat. Gdzieś ty się podziewał, chłopie? – Zaraz po budzie dałem nogę przed armią i wybyłem za granicę. – Za granicę? – Byłem trochę na azylu w szkopach, potem Hiszpania, Włochy, Francja. Tam poznałem niezłe układy i jeździłem z towarem po całej Europie. Przez jakiś czas włóczyłem się teŜ po szerszym świecie. W sumie nic ciekawego. – Gdzie się włóczyłeś? Ktoś mi mówił ze dwa lata temu, Ŝe cię widział w szkopach ale wiesz... nie miałem nawet telefonu. – Byłem chyba wszędzie, stary. Co prawda mieszkałem ostatnio przez większość czasu w Monachium ale to tylko taka baza wypadowa. Z reguły bywałem w trasie. – Kurwa, zazdroszczę ci. Ja nawet w jebanym Frankfurcie nie byłem po drugiej stronie rzeki. WciąŜ muszę tu siedzieć i pilnować tego jebanego interesu. Wiesz jak jest? Brak czasu i w ogóle. – Wiem doskonale, bo jak tylko na chwilę gdzieś osiadłem zaraz było tak samo. Dlatego znów się zrywałem z miejsca i ruszałem gdzieś w drogę. Dopiero zupełnie niedawno trafił mi się naprawdę niezły układ i osiadłem na dobre. A jak juŜ osiadłem to na podróŜe nie miałem nawet pięciu minut w miesiącu. Szmal był co prawda, no ale człowiek na jednym miejscu po prostu więdnie. – To prawda. – przyznał Lucek. – Jaki miałeś układ? – Otworzyłem kasyno, z takim jednym kolesiem i tłukłem szmal z półtora roku. – Brzmi nieźle. MoŜna wiedzieć gdzie było te kasyno? – W powietrzu. – Nie kumam. – Wirtualne kasyno. Naciągaliśmy młotków w Internecie. – Jasne. A czy przypadkiem nad takim interesem nie czuwa jakiś serwer? – Taaaa, ale na wyszukiwanie nowych jeleni nikt jeszcze nie wymyślił programu. Poza tym prowadziliśmy teleaudio i takie tam duperele. Mówię ci, trzeba non stop nad tym gównem czuwać. Zero czasu i w ogóle... – No tak, ale chyba przynajmniej się powodzi, co? – Powodziło. – przybysz sprostował i dodał. – Ale nie narzekam. A ty? – W sumie nigdy jeszcze nie było mi lepiej. – odparł Lucek – To najwaŜniejsze. Wypijmy za to. – Zdrówko. – A co z chłopakami z naszej paczki? – zapytał przybysz. – Kiedy tylko otworzyli granice, większość zupełnie tak samo jak ty. Pstryk i rozjechało się towarzystwo na wszystkie strony świata. Nawet nie wiadomo kiedy, jak i dokąd. Heniek siedzi w Kanadzie, bracia we Francji... – Bliźniacy? – Tak obydwaj. Marian wybył do Włoch i teraz mówi buongiorno... – Nie mów! – Tak chłopie. Wybyli wszyscy. Ze starej gwardii pozostał tylko Józek i jego bracia. Czasami współpracujemy sobie. – Józek Ojcze Nasz Poręba? – Ten sam. – On jeszcze Ŝyje? Gdzie go moŜna znaleźć? – Oooo, uwierz mi stary, nie chcesz go znaleźć. – Co u niego? Lucek milczał. – No mów. Stoczył się, czy jak? – Wolę nic nie mówić z obawy, Ŝe na słowo mógłbyś mi po prostu nie uwierzyć,

ale jedno jest pewne, nie pragniesz go spotkać. – Pewnie, Ŝe pragnę. – Nie pragniesz. – powtórzył Lucek z naciskiem. – Nie pragniesz, tylko tego jeszcze nie wiesz. Masz ochotę coś zarzucić? – zmienił temat. – Pewnie. Lucek podniósł mikrofon i zamówił dwie porcje obiadowe. Kiedy kilkanaście minut później skończyli jeść Lucek zapytał przybysza zwracając się do niego po imieniu. – A co u ciebie obecnie się dzieje, Jarek? – MoŜesz dalej mówić Kretyn. Wszyscy tak mówią. – Na pewno? Trochę dorośliśmy, nie? – Przywykłem i mi to nie przeszkadza. – Jakaś Ŝona, dzieci? – Jakoś nie było czasu. – Tak samo u mnie. Wybuchnęli śmiechem otwierając kolejne butelki. – Co sprowadza cię na stare śmieci? – zapytał Lucek. – Jest taka sprawa... – zaczął Kretyn. – Wal śmiało. – zachęcił go widząc przelotną niechęć. – PrzecieŜ jesteśmy kumplami. – No dobra, więc tak. – ten zaczął kiedy się przełamał. – Słyszałem tu i tam, Ŝe czasami załatwiasz to lub tamto za prowizję pomagając róŜnym ludziom w potrzebie. – Zgadza się. Potrzebujesz spluwy, prochów, lewej fajki albo forsy...? – Nie, nie, nic z tych rzeczy. – PoŜyczka krótkoterminowa? – Moja sprawa jest nieco nietypowa... – Kretyn, ze względu na starą przyjaźń, jeśli tylko będę mógł ci pomóc, zrobię to. Jeśli nie dam rady to ci to po prostu powiem, ok? W końcu to tylko dzięki tobie skończyłem tę nędzną budę i zdałem maturę, chociaŜ Bóg mi świadkiem, ni cholery mi to w Ŝyciu nic nie dało. Ale fakt jest faktem, Ŝe to tylko twoja zasługa. Więc wal śmiało i nie krępuj się a jeśli mogę to pomogę. – Ok. Więc tak. Zaraz po wyjeździe z Polski włóczyłem się trochę nie mogąc usiedzieć w jednym miejscu. To było przez cały okres kiedy byłem na azylu. – A czy szkopy dając azyl nie zabraniają przypadkiem przy okazji opuszczać miejsca zamieszkania? – zapytał go Lucek. – Zabraniają, owszem. – przyznał Kretyn. – Jesteś dobrze poinformowany. Ale patrząc na to z drugiej strony, jeśli chcesz pobierać socjal w kilku miejscach jednocześnie, a ja pobierałem go we wszystkich bez wyjątku landach, siłą rzeczy musisz podróŜować, nie? – Kosiłeś szmal we wszystkich landach? – zarechotał Lucek. – Nie połapali się? – No co ty? Niemcom zawsze brakowało słowiańskiej fantazji. To jebane, biurokratyczne młotki zainteresowane tylko tym, aby porządnie, wiesz z ordnungiem powypełniać swoją działkę papierkowej roboty. No więc ja im wszystkie moŜliwe świstki i formularze powypełniałem jak trza i gdzie się tylko dało. Kiedy po kilku latach skończyły się azyle pobujałem się szmuglując samochody i kiedy ze dwa lata temu miałem juŜ odłoŜoną całkiem niezłą sumkę poznałem pewnego starego szkopa i z nim otworzyłem ten wirtualny interes. – Kasyno? – Dokładnie. Interes wymagał naprawdę sporych nakładów i jak powietrza potrzebowałem wspólnika. A ten skurwiel bogaty był, mówię ci. – No wiesz, są róŜne stopnie zamoŜności. – stwierdził Lucek.

– Helmut miał czternaście kamienic w centrum Monachium. – No dobra, bogaty był. Co dalej? – No i poza dającym fortunę haraczem z czynszów, prowadził teŜ pierdolony, inne rozległe interesy, Ŝeby no wiesz... swobody w Ŝyciu mu nie ubywało, rozumiesz? – No tak. – przyznał Lucek. – Jak tylko po kilku miesiącach kasyno zaczęło przynosić prawdziwe dochody, pojawiły się pierwsze nieporozumienia między nami. Początkowy układ, Ŝe moja wiedza i jego kapitał dają efekt materialny który dzieli się na pół, przestawał mu się juŜ podobać. Czując, Ŝe pragnie mnie wymanewrować zaproponowałem mu, Ŝe rozwinę interes o kilkadziesiąt kolejnych serwerów i dopiero szmal popłynie tak konkretny, Ŝe nawet najbardziej zachłannego skurwysyna zadowoli. Zgodził się no i tak zrobiłem a do obsługi sprzętu sprowadziłem kupę obeznanych ludzi z kraju. Wszystko wypaliło i kasa popłynęła jak rzeka. To znów załagodziło wszystkie nieporozumienia i Helmut nie narzekał bo mi i jemu na czysto wpływało ponad sto tysięcy miesięcznie. – Ładnie. – Bo widzisz Lucek, to co było dobre dla Helmuta, było dobre dla mnie. Przynajmniej dopóki się dzieliło równo. – Zawsze mówiłem, Ŝe masz łeb nie od parady. Kto wie, chyba dlatego właśnie nazwaliśmy cię Kretynem? No i co było dalej? – Sielanka trwała jeszcze z jakiś rok, ale na początku tego roku Helmut wyciągnął kopyta. Miał dziewięćdziesiąt cztery lata to w sumie nic dziwnego. – O? – No właśnie. Cały interes po nim przejął jego jedynaczek o imieniu Hans i zaczęło się utrudnianie Ŝycia. Skurwiel nie lubił Polaków, a tylko tych zatrudniłem do czuwania nad siecią i juŜ od samego początku zaczął wszystkim zachodzić za skórę. Wszystkim bez wyjątku, takŜe mi, rozumiesz? – Jak utrudniał? – Skurwiel, jak mógł zwlekał z wypłatami, nieustannie wymyślając kolejne powody, wymówki i tak dalej. Zarobki miały od tamtej pory wciąŜ zwiększający się poślizg w czasie, aŜ do chwili, kiedy szwab zalegał chłopakom za ponad pół roku. Wiesz co wówczas zrobił? – Nie. – Skurwysyn wezwał policję i wszystkich pozamykali za pracę na czarno. Skurwiel ukrył umowy o pracę jakie zawarł z chłopakami jego stary. Denuncjując starego uniknął kary za zatrudnianie, bo to przecieŜ nie jego wina. On jak praworządny Niemiec ujawnił przestępstwo i nawet włos mu z głowy nie spadł nie mówiąc juŜ o jakichkolwiek kosztach czy karach. Zwalił rzekomą winę na własnego starego a Ŝe tamten wyciągnął kopyta, nikt nie protestował. – A co z wami się stało? – Posiedzieliśmy parę miechów w areszcie, po czym z miesiąc temu dali nam wszystkim deport i odstawili do granicy. – Znaczy szkop oszwabił was po niemiecku i klasycznie? – Dokładnie. – Więc o co chodzi? – Chodzi o szmal jaki nam zalega za pół roku. – A bieŜące wpływy? – To nie stanowi problemu bo bez mojej autoryzacji sieć sama się przestroi w ciągu kilku tygodni i całą kasę zacznie przekazywać wyłącznie na moje prywatne konto, pokazując jednocześnie, Ŝe to on się bogaci. A jeśli on to w jakiś sposób wykryje lub będzie chciał zmienić, wtedy system ostatecznie się rozpadnie a na

chwilę przed tym wyśle komplet namiarów na niego prosto do Interpolu. Tak się zabezpieczyłem jeszcze rok temu, kiedy jego stary chciał coś knuć przeciwko mnie. To nie jest problem. Problem stanowi zaległa kasa jaką Hans wisi mi oraz chłopakom. Gadałem juŜ z nimi i są gotowi odpalić pewną część za ściągnięcie ze szkopa tych pieniędzy. – Ile tego jest? – Nawet nie licząc mnie jest to dwudziestu czterech chłopaków, którzy zarabiali ponad dwa tysiące miesięcznie. Ze mną to będzie prawie dziewięćset tysięcy, bo nie płacił chuj jak mówiłem, od pół roku. – No to ładna sumka. – No właśnie. Poza tym wszyscy po wyjściu z pudła dostali misia do paszportów, czyli zakaz wjazdu do szkopów i nawet normalnie nie mogą juŜ dochodzić swojego szmalu. Skurwiel załatwił nas na cacy, przynajmniej od tej strony. – Rozumiem. – Chłopcy są gotowi odpalić dziesięć procent temu, kto odzyska forsę. – Hm, do tego potrzeba będzie niezłej brygady, która pojedzie do Monachium... – Herscheid. Tam dokładnie nasz szkopina mieszka. – wtrącił Kretyn. – W Monachium wynajmuje tylko te swoje kamienice. – ... i ściągnie tę forsę z niedobrego Niemca. – dokończył Lucek. – Co powiesz na piętnaście procent? – Powiem nie. – Szkoda. – Ale dodam, Ŝe nasz szkopek ma w chałupie sejfik, w którym zawsze trzyma parę milionów na bieŜące wydatki. – Nie przerywaj. – Dodam teŜ, Ŝe nadwyŜka szmalu, czyli to co jest ponad nasze osiemset osiemdziesiąt tysięcy minus dziesięć procent, ani mnie ani chłopców nie interesuje. – Jesteś pewny co do tego sejfu? – Oczywiście, poniewaŜ sam go jeszcze staremu Helmutowi instalowałem zajmując się z początku budowlanką. Wtedy go właśnie poznałem. – Zatem zgoda. A co ty będziesz miał za pośrednictwo? – Nic stary, daj spokój. Nie będę przecieŜ Ŝerował na nieszczęściu chłopaków, których sam do tej roboty nająłem. – No dobra. Spróbuję zmontować ekipę, która się tym zajmie. – Tylko Lucek, – wtrącił Kretyn. – załatw takich, Ŝeby oni nie zgarnęli tej forsy dla siebie. – Bez obaw, to będą ci którym nieobce jest pojęcie lojalności. śaden przekręt nie będzie miał prawa się zdarzyć i masz na to moje słowo. – Sam chyba najlepiej wiesz, jacy są kurwa dzisiaj ludzie. Za pięć złotych sprzedaliby własną matkę, a co mówić, kiedy w grę wchodzi prawie milion eurasów. – Nikt ciebie nie obrobi, bo nie chciałby mieć ze mną do czynienia. Poza tym moŜesz pojechać z ekipą i osobiście nadzorować przebieg sprawy. – Mam zakaz wjazdu. – Ale nie masz zakazu uŜywania lewych papierów. – No dobra, taki plan z pewnością mi najlepiej odpowiada. – Ja dla zupełnej jasności nie muszę nawet nic więcej o waszym szkopku wiedzieć. Niepotrzebny mi jego adres, nazwisko i takie tam duperele. Czy to i twój osobisty nadzór nad wyprawą rozwiewa wątpliwości? – Jak najbardziej. Jest tylko jedna sprawa. To prawdziwy kawał skurwysyna i na pewno nie będzie łatwo z gościem pertraktować... – ToteŜ nie wyślę do niego dzieci tylko jeszcze większych skurwysynów.

Takich, którzy pertraktacje mają w genach i szczerbatego by nakłonili do chrupania landrynek. Sprawa z tego co słyszę jest powaŜna, to i ekipa pojedzie surowa. – Mądre słowa. – Zatem wyluzuj się. śycie w tym mieście zaczyna się po dwudziestej więc trochę musimy zaczekać zanim się wynurzą odpowiedni ludzie. – W porządku. Lucek podszedł do mikrofonu i wcisnął guzik. – Potrzebuję na dziś wieczór paru ludzi. Najlepiej silnych oraz oblatanych w świecie. – rzucił do barmana. – MoŜe być Pchełka z Chlewikiem? – Właśnie ich miałem na myśli. Roześlij wieści, znajdź ich i sprowadź do pieczary na dwudziestą. – dodał odkładając słuchawkę. – Wygląda na to, Ŝe jednak dane ci będzie spotkanie z Józkiem Porębą. – rzucił do Kretyna kiedy skończył rozmawiać z barmanem. – Jego chcesz wysłać w mojej sprawie? – Dokładnie. – Przed chwilą mówiłeś, Ŝe lepiej się z nim nie widywać. Pomyślałem Ŝe się chłop stoczył albo coś takiego... – Powiedziałem tak, kiedy nie znałem twojego problemu. Teraz znam i widzę, Ŝe sprawa nie jest błaha, toteŜ konieczne będą radykalne środki aby nie spieprzyć sprawy. – Po co więc wezwałeś tych...? – Pchełkę i Chlewika? – Tak. – Bo widzisz, Józek co nieco się zmienił od czasu kiedy go znałeś... – Co masz na myśli? – Nie wiem jak by ci to wytłumaczyć, poniewaŜ tego nie da się ot tak objaśnić poznanymi mi słowami. Zapytam cię po prostu inaczej. Czy idąc na spacer z lampartem zabrałbyś ze sobą tresera? – Oczywiście. – I właśnie tak to z Józkiem wygląda w obecnej chwili. Chłop po prostu potrzebuje opiekuna, a Pchełka i Chlewik to jedyni, których ten się słucha, poniewaŜ to są jego bracia. – Słucha? – Nie było cię przez długi czas, więc moŜesz nie wiedzieć, Ŝe Józek zrobił się nieco, tego hm, aspołeczny. Nie wiem po prostu jak by ci to wytłumaczyć. Najlepiej kiedy sam zobaczysz. – Ok.

***

Józek Poręba był jedną z osób, których Ŝycie ukształtował bezduszny przypadek oraz cały ciąg jeszcze bardziej bezdusznych zbiegów okoliczności. JuŜ samo nazwisko miał w pewien sposób prorocze, mimo, Ŝe z wyglądu przypominał wszystko z wyjątkiem proroka. ChociaŜ z drugiej strony, gdyby jednak ktoś się uparł, Józek mógłby ujść od biedy za proroka. Nietypowego, bardziej przypominającego proroczą postać z filmów Monty Pythona, niŜ z wersji biblijnej, ale jednak. Dla nas jednak,

jego prorocze zdolności nie są aŜ tak waŜne jak wygląd zewnętrzny. A wygląd Józek miał i kaŜdy kto go kiedykolwiek widział powie to samo. Był Ŝywym dowodem na to, Ŝe ścieŜki ewolucji nie do końca są poznane a pozory mogą zmylić nawet najbardziej wytrawnego badacza niecodziennych zjawisk. Józek Poręba był po prostu od zawsze niemoŜliwie duŜy. Z trudem się urodził, z trudem rozwijał i z trudem za pan brat Ŝył przez cale swoje trudne Ŝycie. DuŜe miał ręce, duŜe niczym bochny chleba dłonie, duŜe nogi, na które gdyby tylko nosił trampki i tak nigdy by ich nie mógł dostać w sklepie, oraz resztę ciała odpowiednio i proporcjonalnie duŜą. Dla równowagi chyba, zdumiewająco mało jadał. Tu sprawa z Józkiem wyglądała zupełnie jak u krokodyla, któremu wystarczy Ŝe raz na miesiąc sobie coś upoluje, aby w pełni zaspokoić w tym względzie wszystkie potrzeby. Gdyby nie jadł przez dwa miesiące, równieŜ by to bez uszczerbku przebolał. DłuŜszych głodówek jednak nie znosił. Jeszcze mniej natomiast niŜ jadał, Józek mówił. O ile to pierwsze zjawisko miało jakiś bliŜej nieokreślony związek z jego wyjątkową przemianą materii, to drugie miało zupełnie inne przyczyny, z których najwaŜniejszą bodaj jest ta, Ŝe Józek po prostu nie miał do kogo się odezwać a jak logicznie sam sobie kiedyś wyrozumował, gadanie do siebie samego byłoby do dupy. Wszystko pozostałe nabierało juŜ u Józka normalnej, duŜej, jeśli nie olbrzymiej skali. Jego duŜą twarz przecinała głęboka blizna biegnąca na ukos od samej linii włosów przez nos, lewy policzek, usta aŜ do podstawy podbródka. Blizna, jak wszystko u Józka, była głęboka na dobry centymetr, tyleŜ szeroka, barwy na ogół sinej ale miejscami fioletowej i gdyby ją porównać pod odpowiednim kątem do mapy dopływów Amazonki, znalazłyby się zdumiewające podobieństwo w jej środkowym biegu. Blizna naturalnie była duŜa a oprócz tego, była swoistą pamiątką po pewnej odległej w czasie popijawie. Jednej z wielu jakie się masowo odbywały w późnych latach osiemdziesiątych, kiedy noszono dzwony, klaskano Wałęsie i przy ognisku snuto opowieści o Czarnej Wołdze porywającej dzieci Ŝeby im rozpruć brzuchy a zdobyte w ten sposób wnętrzności wywieźć na Kubę i tam wymienić na złote monety. Wtedy to właśnie, w czasie jednego z owych plenerowych wieczorków literackich, jakie się na ogródkach działkowych przy literku albo dwóch niezaleŜnie od pogody nieustannie odbywały, przy skrzynce napoju Józek omawiał w sposób niezwykle kulturalny walory dziewcząt miejscowych. Wypowiadając swoją opinię na temat jednej kurewki imieniem Małgośka, nie wiedział, Ŝe jego przygodnymi rozmówcami są jej dwaj bracia będący akurat traf chciał, jednocześnie na przepustce wojskowej. W trakcie rozmowy Józek znienacka uderzony został w twarz krawędzią ogrodowego szpadla i przeleŜał sobie bez czucia jakiś tydzień na działkach, nim nadeszła jesień i orzeźwiły go pierwsze chłodniejsze przymrozki i słoty. Kiedy oprzytomniał, w beczce z deszczówką obmył z twarzy zadomowione juŜ na dobre mrówki, przyczesał dłonią zmierzwioną strupami grzywkę i z mocnym postanowieniem, Ŝe na bolące miejsce mama potem przyłoŜy słoninę, wyruszył do miasta szukając nurtujących go aŜ do głębi duszy odpowiedzi. Tam chociaŜ Józek niemal natychmiast dowiedział się, Ŝe to byli tylko jej bracia cioteczni w dalszym ciągu pozostał niepocieszony. I to aŜ z kilku kolejnych powodów. Mianowicie, po pierwsze zapoznał się w międzyczasie z aktualnym kalendarzem i okazało się, Ŝe o zgrozo, podczas jego nieprzytomności, minął termin obrony pracy dyplomowej jaką miał bronić w technikum mechanizacji rolnictwa, gdzie kształcił się juŜ od dziesięciu z górką lat na technika – agronoma ze specjalizacją upraw cukrowych buraków, które to technikum za wszelką cenę starał się na przekór wszystkim przeciwnościom losu ukończyć i udowodnić niedowiarkom, Ŝe będzie jak kaŜe rodzinna tradycja rolnikiem. Po drugie, ujrzał w lustrze swoją twarz w nieludzki sposób oszpeconą w równym stopniu przez ciotecznych braci

kurewki, co lekarza i mamę, która notabene nie miała pod ręką słoniny tylko zszywacz do kartonów, jaki zwędziła kiedy Józek był zupełnie mały jeszcze podczas pracy w spółdzielczym zakładzie tapicerskim im. Chłopskich Batalionów. Te dwie nowiny sprawiły, Ŝe niemal się załamał. I tu dla pełniejszego wyjaśnienia musimy cofnąć się odrobinę w czasie do chwili, kiedy Józek dotarł do miasta ale zanim jeszcze zapoznał się z aktualną datą. Na jego widok matka od razu zemdlała. Potem oprzytomniała i z nową nadzieją rzuciła się w stronę lodówki. Tu trzeba teŜ wyjaśnić, Ŝe jej dwie górne półki stanowiły w domostwie Józka od zawsze domową apteczkę w chwilach, kiedy nie zamraŜała się akurat jakaś połówka świniaka. Kiedy się okazało, Ŝe w domu nie ma wcale słoniny ani świniaka a jest tylko syrop na kaszel w dodatku nieco przeterminowany, mama zabrała się za latanie z Józkiem po przychodniach i szpitalach rejonowych jakie tylko były w gminie. Etap ten nawiasem mówiąc, był niezwykle długi, mozolny, trudny i skomplikowany, poniewaŜ Józek był dorosły, nawet bardzo dorosły, (jeszcze do tego wrócimy) a poza tym Ŝe dorosły, był oczywiście nadal duŜy, poniewaŜ leŜenie na działkach jeszcze nikogo nie zmniejszyło i w związku z tym, zamiast legitymacji ubezpieczeniowej we wszystkich izbach przyjęć, po kolei legitymował się jedną i tą samą legitymacją szkolną, jako Ŝe innej nie posiadał. Koniec końców, ostatecznie pod wieczór Józek i jego mama wylądowali na ratunkowym pogotowiu. Jednak mimo późnej pory to nadal nie był Józka dzień, poniewaŜ jedyny lekarz, który zgodził się go przyjąć okazał się być patologiem, w dodatku staŜystą, co jedynie mamę Józka na wieść o tym kto ma dyŜur ponownie bez czucia zemdliło. Więc kiedy role się odwróciły Józek wziął mamę na ręce i zaniósł z powrotem do domu. Tam, pod wpływem syropu, który juŜ dawno sfermentował i nabrał podwójnej mocy, oprzytomniała aczkolwiek z trudem. Kiedy tylko odzyskała zmysły jej matczyne serce jakoś jej podpowiedziało, Ŝe lepiej to się nim sama zajmie bo ma zrobiony kurs pielęgniarki środowiskowej jeszcze na jakimś obozie młodzieŜowym i zamiast oddawać jedynaka komuś kto kroi martwe ciała, lepiej wziąć sprawy we własne ręce. Jak postanowiła tak zrobiła mając niemałą, jako krawcowa wprawę w obsłudze zszywacza. JuŜ późno w nocy, przy akompaniamencie grzmotów, błyskawic i wybijającego północ zegara, zakończyła zszywać Józkowi czoło i niemal przebrnęła przez policzek, ale pod wpływem jego nieustannych błagań przerwała dalsze składanie jego twarzy samodzielnie i wracając na pogotowie pozwoliła dokończyć robotę dyŜurnemu specjaliście. Ten, w o wiele krótszym od niej czasie pokonał nos, napoczęty przez mamę policzek oraz nietknięty wcześniej podbródek zostawiając Józkowi elegancki i staranny szew, którego nie powstydziłyby się Ŝadne zwłoki. Patolog był z siebie naprawdę dumny, poniewaŜ w ani jednym miejscu nić nie wyszła szerzej jak półtora centymetra, co w porównaniu z dwucentymetrowym zszywaczem tapicerskim było wyczynem nie lada. Przynajmniej według niego, poniewaŜ matka uparcie z takim stanowiskiem polemizowała twierdząc, Ŝe po niej Józek na czole juŜ nie będzie musiał nic poprawiać, poniewaŜ dała zszywki gęsto, co dwa milimetry. Patolog na to, Ŝe to bzdury, poniewaŜ czoło jej syna przecina, coś co wygląda jak zamek błyskawiczny, w dodatku stalowy. Mama Józka na to, Ŝe tak jest w istocie, ale jest to zjawisko tymczasowe i jak się juŜ wszystko odpowiednio zrośnie, zszywki się usunie i nie będzie w tym miejscu po szpadelku Ŝadnych śladów. Patolog na to Ŝe owszem ale będą ślady po samych zszywkach, które w międzyczasie mogą rdzewieć, a poza tym Ŝe będą blizny po zszywaczu, to będą one najprawdopodobniej zakaŜone oraz sine i przede wszystkim szersze od szwów jego roboty. Na to matka Ŝe moŜliwe, ale

to się okaŜe potem a póki co to jej syn w miejscach pozszywanych przez patologa wygląda bardziej jak piłka futbolowa, ewentualnie kawałek wędzonego baleronu i juŜ w ogóle nie przypomina jedynaka. I tu się mama Józka bezradnie rozpłakała. Nie wiadomo jak by się ostatecznie wymiana zdań nie zakończyła, gdyby nie błagalne jęki Józka, który w poczekalni namierzył wiszący kalendarz i rzucił aby dać temu w końcu spokój, poniewaŜ sprawa pracy dyplomowej póki co jest pilniejsza i co gorsza nadal nie załatwiona, chociaŜ jest po jej terminie. Następnie Józek zakrył rolką plastra bliznę na całej długości, zrobił w plastrze noŜyczkami otwór na jedzenie i udał się bez dalszej zwłoki prosto do szkoły. Szkoła była juŜ zamknięta, poniewaŜ dochodziła właśnie druga nad ranem, ale dla Józka natychmiast ją otworzono. Rada pedagogiczna z sobie tylko wiadomych względów ochoczo zgodziła się dobijającemu juŜ trzydziestki Józkowi, przedłuŜyć i tak trzykrotnie przekładany, (ze względu na indywidualny tak nauki) termin obrony pracy dyplomowej i specjalnie dla niego zarządzono kolejny, specjalny egzamin, który chociaŜ Józek o tym nie wiedział, miał zaliczyć juŜ na starcie po prostu na niego przychodząc. Dwa dni później Józek pod krawatem zjawił się o wyznaczonej godzinie taszcząc pod pachą wykonany z pleksiglasu model uniwersalnego kołowrota przeznaczonego do efektywniejszej dystrybucji płynnego nawozu na bazie standardowej przyczepy od ciągnika. W drugiej ręce ściskał oprawioną u introligatora część pisemną swojej pracy dyplomowej. Józka z szacunkiem naleŜnym seniorom, powitano uroczyście juŜ przy wejściu na teren szkoły, następnie zaprowadzono nieco zbyt zagmatwanym jak na jego gust, układem korytarzy wprost do sali egzaminacyjnej i przystąpił on do egzaminu. Na pierwszy ogień poszedł model. Po wyjaśnieniu zatroskanej komisji o co chodzi w jego kołowrocie, Józek przystąpił do części pisemnej. Biedząc się nad takimi magicznie brzmiącymi słowami jak cosinusy, pierwiastki czy inne logarytmy Józek Poręba po raz pierwszy i ostatni w swoim Ŝyciu doznał proroczej wizji. Jak sam wielokrotnie później wspominał ni cholery nie miał pojęcia w jaki sposób do niej doszło. Jedynie jakoś niejasno przeczuwał, Ŝe jej pojawienie się miało jakiś związek z uderzeniem szpadla w jego głowę, ale mimo przeczuć nie załoŜyłby się o to. W kaŜdym bądź razie siedząc wówczas maksymalnie skoncentrowany nad pisemną częścią pracy dyplomowej dostrzegł jakieś niebezpieczeństwo wiszące nad synem jednej z nauczycielek zasiadających w komisji egzaminacyjnej. Jego bliŜej nieokreślony niepokój budził niesłychanie wątły stan zdrowia owego syna i chociaŜ nie bardzo wiedział jaka część jego mózgu, ta uszkodzona szpadlem, czy teŜ ta druga, zmuszona do maksymalnej koncentracji, wyprodukowała ową wizję, to jednak czuł jakiś wewnętrzny nakaz, aby bezzwłocznie ostrzec nauczycielkę o groŜącym jej dziecku nieszczęściu. Co nakaz to nakaz. Gdyby to była któraś juŜ z kolei wizja, Józek być moŜe by miał doświadczenie i wiedział co zrobić. To jednak zdarzyło mu się po raz pierwszy, więc z najlepszymi w sercu zamiarami natychmiast wstał od stolika i podszedł do stołu komisji egzaminacyjnej. Stanął tuŜ przed śliczną nauczycielką, w której kochała się notabene cała szkoła i zastanawiał się właśnie jakich by tu słów uŜyć aby tę wiadomość najlepiej i jak najdelikatniej jej przekazać. Dylemat był potęŜny, poniewaŜ fakty były takie, Ŝe jej syn miał dopiero dwa miesiące i powszechnie wiadomym było, Ŝe jest dzieckiem niezwykle dorodnym, rozwija się doskonale i na nic nie cierpi. Wizja w jego głowie jednak uporczywie przedstawiała dziecko z najwyŜszym trudem walczące o kolejny oddech, nie mówiąc juŜ o drŜącym z wysiłku sinym ciałku nieszczęsnego niemowlaka. Kiedy tak stał szukając w głowie odpowiedniego słowa cała komisja ciekawie wlepiła w niego oczy, co dodatkowo tylko spotęgowało u niego i tak olbrzymią tremę.

Jeszcze bardziej ścisnęło mu się gardło, kiedy napotkał wzrok samej nauczycielki, który teŜ niczego sobie przeszył go czystą ciekawością i uprzejmym zainteresowaniem. Kiedy tak stał nerwowo nie mogąc zebrać słów mogących przejrzyście opisać jego wizję, krawat nagle zaczął go dusić a czoło natychmiast zrosił intensywny pot, którego nie nadąŜał ocierać. Gdy po niemal minucie Józek doszedł do wniosku, Ŝe dłuŜej czekać nie ma sensu, poniewaŜ sytuacja moŜe jedynie się pogorszyć, podjął szybką decyzję o prawdzie prosto z mostu. Zostawił w spokoju krawat i przechylił się przez stół aby dyskretnie przekazać matce smutne wieści dotyczące jej dzieciaka i wtedy to właśnie od jego spoconej twarzy odkleił się plaster i nauczycielka jako pierwsza ujrzała nowe oblicze Józka Poręby zupełnie z bliska. Młoda kobieta padła bez słowa waląc się twarzą prosto na blat komisyjnego stołu, ochlapując przy okazji sokiem jagodowym pisemną część jego pracy dyplomowej. I chociaŜ Józek natychmiast wycofał się przed rozbryzgami do tyłu, nie uniknął kłopotów. Te, raczej się wówczas zapoczątkowały. Komisja jęknęła ze zgrozą i jak jeden wybiegła z sali z zamiarem wezwania pomocy. Pomoc przybyła. Nauczycielkę, poniewaŜ nadal była nieprzytomna zabrano, a psycholog zaczął udzielać porad co wraŜliwszym członkom komisji egzaminacyjnej jeszcze w szkole. Na dłuŜszą metę, jednak nie wszystkim udało się pomóc. Nauczycielka, bowiem doznała tak silnego stresu na podłoŜu psychosomatycznym, Ŝe juŜ na zawsze utraciła zdolności do karmienia piersią, co nawiasem mówiąc spowodowało, Ŝe jej syn wyrósł na cherlaka mimowolnie tym samym wypełniając proroczą wizję, która była przyczyną. Klęska szkolna to był dla Józka cios jakiego jeszcze nie zaznał w dotychczasowym Ŝyciu. Cios ten, chociaŜ był jednym z wielu, był jednak tak znaczący, Ŝe według niego wszystkie kolejne juŜ były mierzone. Był to dla niego równieŜ nieomylny znak, Ŝe nie zawsze śpiesząc z ostrzeŜeniem moŜna nieszczęściu zapobiec. Józek na zawsze postanowił więc dalszych zdolności w tym kierunku nie rozwijać ale tego co się stało nie dało się juŜ cofnąć. Zaraz po tym jak nauczycielkę ze szpitala wypisano Józek został oficjalnie z grona uczniów wydalony. Prawdę mówiąc nigdy juŜ nie dowiedział się jak bardzo był blisko swego Ŝyciowego celu. Odpadł tuŜ przed samą metą, a przecieŜ jego techniczno rolniczy maraton trwał z przerwami kilkanaście ładnych lat, co jedynie powiększało rozmiary poraŜki, ale tego nikt nigdy mu nie powiedział. Gdyby jego obrony nic nie zakłóciło, rada pedagogiczna poza wręczeniem mu dyplomu pragnęła ze szczerej chęci pójść nawet dalej i nazwać jego imieniem jedno ze skrzydeł szkoły. Te większe, ze stołówką, świetlicą i internatem dla większego prestiŜu. CóŜ, nic jednak z tych planów nie wyszło i los się dla Józka w sposób zasadniczy odmienił. Odtrącony przez społeczeństwo, które w bezduszny sposób pozbawiło go szans na dyplom rolnika, porzucił dom, rodzinę, zamknął się w sobie i złorzecząc wszystkim i wszystkiemu, wyruszył w świat czując nieprzebrane zapasy dziwnej mocy Magellana w nogach. Gdyby posiadał kompas lub znał się na drzewach, wiedziałby Ŝe dobre dwa tygodnie chodzi po okolicznych lasach dosłownie w kółko. Kompasu jednak Józek nie miał, nie lubił i nie umiał. Siedem kilometrów za miastem, podczas bodaj trzynastego okrąŜenia, natknął się nad rzeką na przytulny, dwupoziomowy poniemiecki bunkier i po godzinnym namyśle zamieszkał w nim obejmując go w posiadanie. Obejmowanie nie poszło mu jak z płatka ale czego nie pokona szczery upór i jeszcze szczerszy głód, który zaczął mu z wolna pod koniec miesiąca doskwierać. Wytępił nietoperze na pierwszej kondygnacji, szczury na drugiej, a kiedy nabrał sił, odgruzował nawet jeszcze dwa kolejne podziemne poziomy. Kiedy wystającą nad powierzchnię ziemi część bunkra odnowił oraz wypełnił wnętrza znalezionymi w lesie meblami, zaczął on przypominać z

biegiem czasu nawet coś w rodzaju domu. Mieszkając w bunkrze blisko przez dwadzieścia, kolejnych lat, Józek przegapił, co prawda parę spraw jakie się na świecie wydarzyły ale nie wnikał, poniewaŜ od dawna nie był juŜ świata, który go odepchnął ciekaw. Jako jedyny na przykład nigdy nie udał się do przychodni po jodynę po Czarnobylu i w związku z tym wyrosły mu na karku coś a la skrzela. Uwielbiał bawić się pociskami, jakie znalazł na najniŜszym poziomie bunkra, a kiedy zabawa mu się znudziła odrywał z nich paznokciem przerdzewiałe nakrętki uŜywając sproszkowanej zawartości w charakterze tabaki. Nie miał oczywiście bladego pojęcia, Ŝe pozmieniały się ustroje i wciąŜ nienawidził milicjantów i komuny. Słowem mieszkał szczęśliwy na łonie natury, spacerując po lesie wśród kojącej uszy ciszy, której nie mąciło nawet ćwierkanie ptaków. Ptaki nie ćwierkały, poniewaŜ ich nie było. A nie było ich, bo wszystkie wokół bunkra Józek juŜ dawno zeŜarł wraz z gniazdami. Jego dieta to w ogóle większa i osobna sprawa. Czasem trafiało mu się bowiem jakieś ranne zwierzę, któremu męki Józek czasem ręką, czasem kilofem, humanitarnie ucinał a czasem dopadał zbłąkanego ptaka, który przysiadł na bunkrze odpocząć, więc bywały teŜ w okresach migracji dni pełne rosołu. Latem jego podstawowym poŜywieniem były jagódki, jeŜyny, liście akacji i zupa z Ŝołędzi. Zimą musiał bardziej się wysilać ale po kilku latach nauczył się perfekcyjnie kraść zapasy wiewiórkom i jakoś to było. Surowe Ŝycie na łonie natury, dieta bezcholesterolowa oraz nieprzebrane zapasy świeŜego powietrza w połączeniu z wrodzonymi predyspozycjami sprawiły, Ŝe Józek nabrał nieziemskiej siły mogąc całymi godzinami poruszać się po drzewach samymi tylko rękoma. Po kilku latach ukręcał gołymi dłoniami łby zbyt nachalnym dzikom, jeśli tylko zbyt blisko bunkra jakieś się zapuściły zwabione przewaŜnie zapachem Ŝołędzi moczących się w beczce z deszczówką, w których je przed spoŜyciem Józek musiał namaczać, poniewaŜ z upływem lat zęby mu się nieco przerzedziły. Ćwiartował je równieŜ rękoma i to tak sprawnie, Ŝe gdyby spotkał go przy ćwiartowaniu Tarzan, spaliłby się ze wstydu. Z biegiem lat Józek nabrał takiej krzepy, Ŝe wystarczyło mu jedynie potrząsnąć drzewkiem by Ŝołędzie i mniejsze zwierzątka same na ziemię spadały. Wraz z rozwojem tęŜyzny fizycznej ubywało mu jednak słownictwa, bowiem w odróŜnieniu od kończyn, języka niemal nie uŜywał. Gdy pewnego dnia stwierdził, Ŝe z czterdziestu ośmiu czasowników jakie w szkole biegle opanował, pamięta najwyŜej coś ze dwanaście, nie lada się zatrwoŜył. Potem wpadł na pomysł i wszystkie w obawie przed dalszą niepamięcią utrwalił na ścianie bunkra wydrapując je kilofem znalezionym jeszcze niemal na początku swojej leśnej epopei, jaki zawsze nosił za paskiem w charakterze scyzoryka. Po rozwiązaniu problemu słownictwa dalej Ŝył beztrosko. Czasami, kiedy noc była bezksięŜycowa lub świat spowiła mgła unosząca się znad rzeki, Józek wybierał się do miasta, gdzie uzupełniał zapasy ubrań oraz jedzenia zgarniając do worka napotkane w mieście psy, koty i raz chomika, który piszczał zachęcająco na jakimś balkonie. Józek mieszkał spokojnie w swoim bunkrze i jeśli nie liczyć zbłąkanych w jego pobliŜe zwierząt, w zasadzie nie wadził nikomu. PowaŜniejsze kłopoty z powaŜniejszymi intruzami Józek miał tylko jeden raz. Było to na początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy władze miasta podjęły pochopną i nieprzemyślaną decyzję o wyburzeniu bunkra i sprzedaŜy gruntu pod hipermarket, parking oraz stację benzynową. U Józka pojawiać się wówczas zaczęli róŜnej maści urzędnicy, działacze, przedstawiciele władz i duchowieństwa oraz komornicy nakłaniając go do opuszczenia bunkra oraz rzecz jasna okolicy. Józek jednak zbytnią darzył niechęcią świat zewnętrzny aby zgodzić się na jakiekolwiek układy albo rokowania. Bił

przybyszów, lŜył na wszystkie trzy znane sobie sposoby i sprawiedliwie okaleczał, nie wypuszczając płazem z lasu nikogo. Lecz ku jego zdumieniu, to ich wcale nie zniechęcało. Przybywali nadal, tylko w coraz większych siłach. Przez dobre dwa tygodnie Józek miał ręce pełne roboty gromiąc ochroniarzy, straŜników miejskich, bywalców pubów, róŜnej maści bojówki piłkarskich kibiców oraz narybek i weteranów straŜy przemysłowej. Kiedy po kolei wymiękli juŜ wszyscy, w tym równieŜ miejscowi policjanci, którym Józek gołymi rękoma połamał jedyny radiowóz, ktoś wezwał antyterrorystów z Wrocławia. Ci przybyli w warczącym, błyszczącym, pancerno drogowym konwoju, budząc podziw wśród okolicznej ludności napręŜonymi bicepsami. Antyterroryści, jak tylko zapłodnili miejscowe dziewczęta, rozstawili sprzęt, urządzili profesjonalną kwaterę polową, połączyli się przez satelitę z Wrocławiem i podeszli do tematu zawodowo otaczając całą okolicę Józkowego bunkra drutem kolczastym, kamerami na podczerwień i wartownikami Ŝeby kamer nikt nie podprowadził. Wartowników ubezpieczali wynajęci ochroniarze a tych miejscowi producenci bimbru oraz kłusownicy. Wraz z antyterrorystami do Słubic zawitała zatem koniunktura, przynajmniej jeśli chodzi o to co wędzone. Antyterroryści dwie doby spędzili na rozpoznawaniu okolicy, sporządzaniu map satelitarnych z uŜyciem GPS i gromadzeniu odpowiednich sił i środków, aby podczas akcji nie umoczyć. Po dwóch dniach plan operacji Kurz i Pył był juŜ naleŜycie dopracowany i z Wrocławiem dokonsultowany. Przez dwie, kolejne doby trwało wstępne zmiękczanie Józka pneumatycznymi armatkami. Wstrzeliwano w tym celu do bunkra gaz łzawiący, paraliŜujący, usypiający w odstępach minutowych oraz ulotki zachęcające go do poddania o kaŜdej nieparzystej godzinie. Wszystkie one jednak na Józka działały wyłącznie rozweselająco, poniewaŜ rechotał i krzyczał, Ŝe ma w końcu czym dupę podcierać. Kiedy na dowód odrzucił ulotki o niepełnej godzinie co prawda ale zuŜyte, zmieniono taktykę a autora poprzedniej odwołano w trybie pilnym do Wrocławia. Nowy dowódca antyterrorystów postawił na technologię zamiast propagandy. Drogą lotniczą sprowadził skonstruowanego w Japonii z tytanu robota, gruntownie przetestowanego juŜ przeciw ukrywającym się w podziemnych bunkrach upierdliwym Talibom w Afganistanie. Kamerę robota bezzwłocznie przestrojono na Pal z japońskiego Secamu, po czym wysłano na zwiad rozpoznawczy. Robot sprawnie pokonał zarośla nieco tylko podskakując na korzeniach, potem wrzucił drugi bieg i pokonał ekspresowo wydeptaną łączkę, następnie wyciął sobie jak w kartonie przejście w kolczastych zasiekach i mrucząc wesoło silniczkami wspiął na składający się z dwunastu kołder barłóg znajdujący się przed samym bunkrem, po czym zniknął we wnętrzu nadziemnej kondygnacji i to ze sporym zapasem energii w akumulatorach. Obraz z kamery, jaki rzucono w kwaterze na telebima, przedstawiał długi, mroczny korytarz i zwisające z sufitu niezliczone, niewyprawione kocie skórki, w które zimą Józek się owijał. Nieco dalej była Ŝeliwna wanna, zabrana zapewne z jakichś działek pracowniczych, wisiało lustro z logo PKP w którym na chwilę pojawiło się odbicie robota oraz komplet kubków opatrzonych napisem WARS na pozbawionym jednej nogi stoliku. Dalej panowały egipskie ciemności. Z kwatery wysłano więc impuls, a kiedy robot włączył halogenowego szperacza sprawa ponownie stała się jasna. Pojazd sprawnie więc dotarł do końca mrocznego wcześniej korytarza i tam napotkał małą klatkę schodową. Podjechał do krawędzi pierwszego stopnia i juŜ miał się skierować w dół, kiedy coś z góry spadło i go zmiaŜdŜyło. Obraz zniknął. Antyterroryści ponownie zmienili dowódcę i pod wieczór wysłali zwiadowcę, człowieka. Zwiadowca bezszelestnie wyszedł z cienia, wypręŜył się przyzwoicie, wysłuchał dowódcy, po czym odmeldował się znając juŜ rozkazy. Wówczas do

zwiadowcy podeszła reszta zespołu. Najpierw kwatermistrz osobiście załoŜył mu na szyję swój prywatny, szczęśliwy wisiorek z logo Mortal Kombat, jaki mu się trafił na promocji wraz ze zgrzewką margaryny a zaraz potem masaŜysta przystąpił do rozluźniania mięśni jego karku, które u zwiadowcy z natury się stroszyły. Zwiadowca z dumą przyjął wisiorek, po masaŜu wydał bojowy okrzyk do reszty zespołu, a kiedy w odpowiedzi usłyszał, Ŝe jest najtwardszym na tym kontynencie skurwysynem, wziął w rękę nóŜ wielkości maczety, w drugą Dragonowa z noktowizorem i tłumikiem, załoŜył na pierś kamizelkę z podwójnego kevlaru, z pojedynczego wciągnął na jaja, kominiarkę, hełm, maskę i maskującą pelerynę, po czym wkroczył do bunkra, powiedział przez interkom eeeech i zniknął bez wieści, jeśli nie liczyć szumu w głośnikach. Odnalazł się dopiero po tygodniu na liście osób zaginionych. Jak tylko tak się stało rodzina dostała zapomogę od premiera, kolonie dla dzieci na koszt MSW plus wykupiony na siłowni abonament, jaki dziedzicznie przeszedł na pierworodnego syna, dziesięć procent z wpływów jakie przyniosło pytanie o imię Johna Rambo w teleaudio na Polsacie i sprawa zwiadowcy przestała juŜ interesować ludzi nawet w byłych pegeerach. Tymczasem w kwaterze polowej, dwie kolejne doby trwały intensywne narady, co teŜ z podejrzanym bunkrem począć oraz jeszcze intensywniejsze poszukiwania dalszych ochotników. Poszukiwań nie ułatwiał fakt, Ŝe noce były wyjątkowo niespokojne, poniewaŜ dwa razy z rzędu miało miejsce częściowe zaćmienie KsięŜyca, dwa razy mocno grzmiało na rozgwieŜdŜonym, bezchmurnym nieboskłonie i zaraz po grzmotach spadły z nieba martwe ryby. Dwukrotnie teŜ wartownikom wkręciły się we włosy chore na wściekliznę nietoperze, co do kupy wzięte, zasiało niemałe zwątpienie w szeregach oblegających bunkier przedstawicieli prawa, nie przywykłych do walki z siłami nadprzyrodzonymi. Kiedy na trzeci dzień zaćmienia, ryb i grzmotów nie było, antyterroryści wraz ze swoim kapelanem odetchnęli witając z ulgą powrót normalności, o ile za normę przyjąć nadal wkręcające się w berety nietoperze. Decyzja o szturmie na bunkier z udziałem saperów, śmigłowca i wojsk wsparcia chemicznego dojrzała do realizacji. Przynajmniej według kapelana. On, bowiem pokropił był bunkier, jak tylko przestały spadać ryby i od ponad doby był juŜ do obserwacji natarcia w pełni gotowy. Godzinę ataku wyznaczono na czwartą nad ranem mając nadzieję, Ŝe być moŜe Józek będzie wówczas kimał, jak normalni ludzie. TuŜ przed rozpoczęciem inwazji, na miejscu zdarzenia pojawił się jednak jakiś dziennikarz z ogólnopolskiej gazety w towarzystwie prawnika i przedstawił antyterrorystom oświadczenie, Ŝe Józek ma prawo do bunkra na zasadzie zasiedzenia. Prawo jest prawem. Przynajmniej teoretycznie. Antyterroryści i władze miasta po konsultacjach z własnymi prawnikami przyznali im niechętnie rację i odstąpili od szturmu proponując Józkowi przez megafon sprzedaŜ bunkra oraz okolicznej ziemi. Józek rzucił w ich stronę zardzewiałą lodówką, potem połówką robota i ryknął, Ŝe po jego trupie. Widząc chłodziarkę wbitą w pień drzewa władze odpuściły zostawiając Józka chwilowo w spokoju. Antyterrorystów jednak na miejscu zatrzymano, poniewaŜ władze miasta zamierzały zwrócić się do wojewody z podaniem o podjęcie decyzji o przymusowym wywłaszczeniu Józka ze względu na strategiczne znaczenie okolicy bunkra dla miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Oprócz strategicznego znaczenia, niemałe znaczenie miały wypchane koperty, jakie władze miasta otrzymały od obeznanych w strategii potencjalnych inwestorów. Wojewoda jednak był na urlopie i zanim po miesiącu wrócił i decyzję podjął dowiedział się, Ŝe zniechęceni przedłuŜającymi się formalnościami wszyscy inwestorzy juŜ się wycofali i przenieśli biznesplany do Gorzowa z obawy, Ŝe w Słubicach na zawsze ugrzęzną w urzędniczym gnoju.

W ten sposób przebiegły plan wywłaszczenia Józka ostatecznie upadł, po czym odszedł w niebyt. Antyterroryści zwinęli więc swoje zabawki i Ŝegnani gwizdami, kamieniami i pozwami o alimenty powrócili do Wrocławia. Władze miasta w okolicznym lesie umieściły jedynie stosowne tablice z ostrzeŜeniem dla ludności by się nie zbliŜała, ale to akurat Józkowi nie przeszkadzało w ogóle. Nawet się z nich ucieszył jeszcze bardziej niŜ z obecności drutu kolczastego. Odzyskał bowiem, nadwątlony spokój a tylko to się dla niego naprawdę liczyło.

***

Wieczorem partyjkę bilarda w pieczarze przerwał dzwonek. Lucek odłoŜył kij i podszedł do biurka. – Co jest? – Jest juŜ Chlewik z jakimś stworem. – odparł barman. – Zaraz tam przyjdę. – Lucek rzucił do głośniczka i dodał do Kretyna. – Wygląda, Ŝe juŜ są nasi ludzie. Chodźmy pogadać. – Ok. Minutę później obydwaj byli juŜ na górze w lokalu. Przy stoliku znajdującym się przy wejściu stało dwóch ludzi. Kretyn ledwie rozpoznał Chlewika i juŜ w ogóle nie poznał Józka, poniewaŜ nie widział go z siedemnaście ładnych lat. Ten pierwszy coś tłumaczył drugiemu mocno gestykulując. Lucek z Kretynem podeszli bliŜej. Kiedy się zbliŜyli niemal powalił ich bijący od Józka mdlący odór. Widząc jak lokal pośpiesznie opuszczają pierwsi klienci, którym zapach równieŜ dawał się we znaki Lucek roztropnie zaproponował. – To nie stójmy tak bezczynnie, panowie tylko chodźmy obgadać szczegóły kameralnie na zapleczu. Wszyscy posłusznie udali się za nim. Kiedy juŜ znaleźli się w części biurowej i zamknęli drzwi za sobą, odór stał się wręcz nieznośny. Lucek przełączył wentylację na maksymalne obroty, po czym rzucił się w kierunku szafki znajdującej się pod umywalką w poszukiwaniu granulowanego kreta. Znalazł go niemal od razu. DrŜącą ręką wsypał nieco białych kulek do szklanki, po czym rozrobił w stosunku dziesięć do jednego z wodą, po czym z jeszcze dymiącą szklanką podszedł do Józka. – MoŜe zanim zaczniemy rozmowę, przepłucz sobie najpierw usta. – zaproponował wyciągając w jego stronę naczynie. Józek spłoszony cofnął się o krok instynktownie. Zaraz po tym odwrócił się na pięcie z zamiarem opuszczenia pomieszczenia, lecz pomylił drzwi wejściowe z tymi od lodówki i w niecałą sekundę zgniótł na pół stojące mu na drodze urządzenie. Kiedy ucichł rumor gniecionych blach i agregatów, Józek w zadumie podrapał się w dupę wyraŜając niemą skruchę za zniszczone sprzęty. – Nigdy więcej nie podchodź do niego tak nagle. – rzucił z wyrzutem Chlewik. – Nagle? – spytał go Lucek zdumionym tonem. – Podszedłem normalnie. – Nigdy tego nie rób. – powtórzył brat Józka. – I nie próbuj mu niczego wręczać. – Dlaczego? To tylko płyn do higieny. – Wszelkie przedmioty Józek przyjmuje tylko ode mnie, to raz. A po drugie, Józek jak czegoś nie rozumie, to się zaraz denerwuje. Daj mi tę szklankę. – Chlewik wyciągnął rękę. Kiedy wciąŜ dymiąca szklanka trafiła do jego rąk ten powoli podszedł do brata i

przemówił niezwykle łagodnym tonem. – Musisz tym wypłukać usta. – Aaać? – Tak, wypłukać. To higiena. Hi–gie–na. – przeliterował. – Tylko nie połykaj, rozumiesz? Józek posłusznie pokiwał głową biorąc szklankę w dwa olbrzymie palce. Przechylił ją jednym haustem i wypłukał z nieukrywaną radością. Coś zasyczało i z jego ust wydobyło się nieco białych kłębów. Józek pogulgotał sobie jeszcze z uciechą i wypluł brązowy płyn do zlewu wskazanego przez brata. Odór nieco zelŜał. – A gdzie wasz brat? – zapytał Chlewika Lucek. – Pchełka się resocjalizuje. – ten wyjaśnił zwięźle. – Umoczył na zielonej granicy z furgonetką Gruzinek i Gruzinów. – No trudno. – westchnął Lucek. – Słuchajcie, jest robota w szkopach. Dobrze płatna bo to pilny ale krótki temat. – Jak dobrze płatna? – Po pięć tysięcy eurasów na głowę. – Co jest do zrobienia? – Trzeba pojechać do człowieka, odebrać dług, bo to człowiek nieuczciwy i wrócić. Fatyga na dwa dni. Pasuje? – Pasuje. – odparł Chlewik w imieniu swoim oraz brata. – Masz paszport? – Lucek zapytał Józka łagodnie, przyglądając mu się nieco podejrzliwie. Józek milczał. Stał bez słowa patrząc na niego złowrogo, poniewaŜ jeszcze z czasów szkolnych nienawidził trudnych pytań. – Mieszkamy w strefie przygranicznej. – roztropnie zauwaŜył Kretyn. – Józek moŜe więc pojechać do szkopów nawet na dowód. Byle tylko nie wygadał się na granicy, Ŝe jedziemy dalej jak do Pasewalku. – TeŜ racja. – przyznał Lucek. – Masz Józek dowód, prawda? – Eeee? – ten warknął w odpowiedzi, poniewaŜ za długimi zdaniami równieŜ nie przepadał. – Przyjmijmy to za tak. – westchnął Lucek. – CóŜ, więc czy macie jakiś pojazd? – Jutro z rańca mam do odebrania swoje Audi z warsztatu Janka. – odparł Chlewik. – Z rańca, to znaczy o której? – Lucek był zwolennikiem konkretów. – Janek otwiera budę o siódmej. MoŜemy więc odebrać moje auto i zaraz ruszać w drogę. – Doskonale. Kretyn wyrobi sobie dziś w nocy nowy dowód i pojedzie jutro z wami w charakterze przewodnika. Po drodze wyjaśni wam wszystko co i jak, ok? – Jasne. – odparł Chlewik i zaraz dodał. – Jeśli to nie problem to niech wyrobi teŜ Józkowi jakiś papier, bo nie jestem pewny co do tego dowodu. – Nie ma sprawy. Lucek sięgnął do szuflady i wyciągnął polaroida. Rzucił okiem przez obiektyw i stwierdził. – Czy moŜesz mu Chlewik powiedzieć Ŝeby tak nie stał ponuro i jakoś się uśmiechnął, czy coś? Chlewik propozycję przekazał. Józek wykonał. – Wiesz, co? MoŜe lepiej niech będzie, jak było. – odezwał się Lucek zza obiektywu. – Niech tylko stanie na jednolitym tle zamiast się opierać o szczątki lodówki. Józek się przesunął, błysnął flesz i ten spłoszony nagłym błyskiem natychmiast

stratował kilka szafek. – No dobra. – stwierdził Lucek zadziwiająco łatwo przyjmując do wiadomości kolejne straty. – Papiery będą na rano. Umawiamy się zatem o siódmej przy warsztacie Janka i aha, czy mógłbyś go jakoś do jutra obmyć? Tak chociaŜ, co nieco? – Spoko. – odparł Chlewik i dodał łagodnie do brata. – Chodź Józek, pójdziemy nad rzekę. Rze–ka. – Eeeeka. – ten w widoczny sposób się ucieszył. Kiedy wyszli Kretyn z Luckiem wymienili spojrzenia. – Sorry chłopie, ale nie wiedziałem Ŝe aŜ tak się człowiek zmienił. – zaczął się tłumaczyć Lucek. – Dwa ostatnie lata sporo go zmieniły. – Chuj ze zmianami. – westchnął Kretyn. – Pytanie, czy da radę? W odpowiedzi Lucek streścił mu historię z antyterrorystami. – Nie bujasz? – Kurwa, obiecałem ci, Ŝe sprawę da się załatwić, jeśli tylko się podejmie odpowiednie środki. A Józek jest po prostu bronią ostateczną. Naszą tajną bronią, której nic i nigdy nie pokona. MoŜe i nie jest on najinteligentniejszy ale ma kurwa taką krzepę, Ŝe nie ma Ŝe boli. Poza tym, nie on jest od myślenia ani jego brat tylko ty dowodzisz. Kurwa, nawet nie chcę myśleć co by było gdyby Józek myślał samodzielnie. Katastrofa. Znasz historię z powodzi? – Skąd? PrzecieŜ wiesz, Ŝe mnie nie było w kraju. – Więc tak, parę lat temu była powódź tysiąclecia. Woda sięgała niemal szczytu wałów, most na rzece ledwie wystawał znad rzeki i wiesz co Józek sobie wówczas wykombinował? – Co? – Nienawidził od prawie zawsze wszystkich, więc chciał podkopać wały i zatopić, jak mawiał te, jebane miasto? – Nie mów? – Mógł to zrobić. Naprawdę, poniewaŜ ma parę w łapach jak koparka. Ale wiesz dlaczego mu wtedy z tym zatopieniem nie wypaliło? – Nie. Dlaczego? – Swoje obliczenia Józek oparł na poniemieckich mapach jakie znalazł w bunkrze i w efekcie miasto ocalało a tylko jego bunkier i okoliczny las doszczętnie zalało bo się znajdował w lokalnej depresji. Na opak sobie zinterpretował widniejące na mapie warstwice i dostał za swoje. Pierdolony, dopiero po dwóch latach wybrał z bunkra wiaderkami całą wodę i przestał na noc wpływać do domu kajakiem. – Hm, to rzeczywiście dziwak. – W kaŜdym mieście tacy Ŝyją tylko nikt o nich nie wie bo wychodzą nocą. – Mam tylko nadzieję, Ŝe w szkopach niczego nie spierdoli. – Po to właśnie jedzie z wami Chlewik. Jego zadanie to kontrola nad Józkiem. Ale jemu teŜ nie pozwól w Ŝaden sposób na myślenie. Ma tylko i wyłącznie być opiekunem i tłumaczem dla wielkiego brata. A ten załatwi twoją sprawę. – Oby. – Uwierz mi załatwiał juŜ gorsze rzeczy, choćby z tymi antyterrorystami. Zresztą czy moŜe być coś niewykonalnego dla człowieka na którego widok gasną kolejowe semafory i same się spłukują publiczne toalety? – No nie. – odparł z uśmiechem Kretyn. – Będzie dobrze, zobaczysz. Grunt to pozytywne nastawienie.

***

Słubice, Polska 9 września 2003 Wstali o świcie obudzeni ujadającym wściekle budzikiem. Dla Lucka szósta rano to nie była pora na wstawanie. Niechętnie, jednak jakoś wstał, strzelił z palców, odlał się w łazience, potem podszedł do lodówki i wydobył dwie butelki. Raz dwa wrzucili po browarku oraz filiŜance kawy i o wpół do siódmej opuścili pieczarę kierując się do warsztatu samochodowego na umówione spotkanie. Zanim uszli dwie ulice, nagle się zatrzymali, poniewaŜ dalsza droga była zamknięta z powodu jakiejś demonstracji. – Widzisz, Kretyn? Widzisz co się dzieje? Nie ma dnia spokoju w tym jebanym mieście. Znów coś organizują bez uprzedzenia i wkurwiają ludzi od bladego świtu. – Co robimy? – Musimy obejść to dziadostwo. – odparł Lucek. – Nie wiesz pan, co tu się dzisiaj dzieje? – zapytał jakiegoś wkurzonego jegomościa, któremu policja kazała zjechać na pobocze lub zawracać. – Wiecują, skurwysyny. – padło w odpowiedzi. – Wiecują? – Władze miasta. Chcą zmienić nazwę tej ulicy na Solidarności. – Co? – tego Luckowi było juŜ za wiele. – Kurwa, juŜ co druga to św. Pawła, Bartłomieja, Mikołaja i tak dalej. – Najwidoczniej świętych juŜ zabrakło. – stwierdził Kretyn. – Najlepsze jest to, Ŝe burmistrz chce wykorzystać fakt, Ŝe większość ludzi jest w pracy albo w szkołach i zmianę pragnie przeprowadzić pod ich nieobecność. – dodał przysłuchujący się ich rozmowie przechodzień. – Chodźmy na ten wiec. – rzucił Lucek do Kretyna. Przedostali się przez kordon pilnowany przez drogówkę i chodnikiem udali na zamkniętą dla ruchu ulicę. Kiedy dotarli na miejsce, mogli się przekonać, Ŝe na wiecu obecni juŜ byli wszyscy, którzy się liczyli. Lucek zauwaŜył całą śmietankę towarzyską Słubic. Był burmistrz na mównicy, byli jego sekretarze, był proboszcz z gotowym kropidłem i róŜnej maści działacze. Lucka oczom nie umknęło, Ŝe świta burmistrza rozmieszczona w strategicznych miejscach wokół trybuny, robiła za klakierów, roznosząc przy okazji parówki i pieczywo za darmochę. Wtórowali im działacze, rozdając wśród gawiedzi kubki z piwem. PoniewaŜ wszyscy oni pracowali w skupieniu, jedynie proboszcz rozdawał uśmiechy. – Mięła juŜ kolejna rocznica pamiętnych wydarzeń sierpniowych. – grzmiał burmistrz z mównicy. – Niemal wszystkie gminy w Polsce fakt ten juŜ stosownie uczciły. Nie moŜemy pozwolić by Słubiczan traktowano po prostu jak zdrajców słusznej sprawy, którym obojętna jest pamięć o tamtych dniach. My przecieŜ, takŜe o przelanej, robotniczej krwi pamiętamy. Pamiętamy równieŜ, Ŝe patrzy na nas uwaŜnie Polak z Watykanu... – I tu się, kurwa z gościem zgadzam. – wtrącił Kretyn, po czym dodał do Lucka. – Będziemy tak do końca dnia słuchać tego pierdolenia? – Zaraz pójdziemy. Moment. – rzucił w odpowiedzi Lucek. – Tylko raz, dwa coś załatwię. – dodał rozglądając się wokoło. Wśród roznosicieli, błyskawicznie wytypował doręczyciela. Podszedł do jednego z parówkowych sekretarzy i szarpnięciem za rękaw zwrócił jego uwagę. – Co jest? – ten zapytał wyszarpując rękę. – Posłuchaj. Daj burmistrzowi tę kopertę i powiedz Ŝeby nie zmieniali nazwy

ulicy. – szepnął do niego. – Won. No odejdź pan w cholerę! – padło w odpowiedzi. Lucek złapał go za łokieć i przytrzymał. – Masz tylko jedną szansę, czereśniaku. Drugiej ci nie dam. – dorzucił. – Jeśli burmistrz się dowie, Ŝe mogłeś mu to donieść w porę ale nie doniosłeś bo nie chciałeś, szczerze wątpię byś zachował robotę, no i całe zęby. Więc daj mu to do cholery, bo zmienię szansę dania ci szansy i zwrócę się do kogoś innego. – Co tam jest? – Nie twój interes. Po prostu mu to zanieś i przekaŜ to co mówiłem. – Ale... – Czy to cię przerasta, ty parówkowy młotku? – zapytał go Lucek ciepło częstując się garścią parówek. – Daj mu kopertę. To wszystko. Kiedy ten w końcu skinął głową odeszli nieco na bok aby lepiej widzieć. Widzieli jak fagas odłoŜył parówkową tacę, po czym oglądając się za siebie kilka razy, z wolna podszedł do mównicy i wręczając burmistrzowi kopertę szepnął mu coś do ucha. Ten rzucił, – przepraszam na chwilę – do mikrofonu, po czym zajrzał do koperty i zaraz napił się porządnie wody mineralnej. Kiedy skończył, zrobił sobie dolewkę, a kiedy i z nią się uporał ryknął do mikrofonu. – I tak drodzy mieszkańcy, myśli sobie zapewne kryptokomuna, wysuwając przebiegle propozycję zmianę nazwy jednej z waŜniejszych ulic naszego miasta. Nic, bowiem by tak nie ucieszyło naszych wrogów jak nadanie nazwy Solidarności tej pięknej ulicy. Czy wiecie, dlaczego? Otrzymałem właśnie informację, Ŝe oni juŜ rozpuścili plotki do prasy, Ŝe ta ulica tak się będzie nazywać, poniewaŜ taka nazwa świadczyć moŜe tylko o jednym. O tym, Ŝe Solidarność jest juŜ nieboszczką. Nieboszczką, która zmarła rzecz jasna razem ze swymi ideałami. Nie moŜemy pozwolić na takie skalanie grudniowych i sierpniowych ideałów i nie pozwolimy, by pogrobowcy z pezetpeeru i esdeerpe zatryumfowali bezczeszcząc przelaną krew stoczniowców. Dopiero teraz mam przyjemność ujawnić naszą prawdziwą propozycję. Nazwijmy tę ulicę Kubusia Puchatka... – No dobra. Sprawa załatwiona. Spadamy. – oznajmił Lucek spoglądając na zegarek. – MoŜna widzieć co ty mu tam dałeś? – Eee, zdjęcie rodzinne. Nic ciekawego. – Rodzinne? – No burmistrz z córką. – Tylko tyle? – No trochę ją był na tym zdjęciu molestował. – Trochę? – No... w dupę. – Aha. – Kretyn skinął głową. – Zawsze nosisz ze sobą takie rzeczy? – Survival, Kretyn. Survival. – Lucek odchylił połę bluzy. Kretyn dostrzegł jeszcze kilkanaście identycznych kopert wystających z wewnętrznej kieszeni. – W tym mieście inaczej nie da się niczego załatwić. – Lucek dodał. – CóŜ, skomplikowana trochę ta polityka. – Takie czasy, no cóŜ począć. Po ominięciu wiecu poruszali się znacznie szybciej. Aby nadrobić stracony czas, Lucek wyjął komórkę i wezwał taksówkę. ZdąŜyli. Za pięć siódma byli na miejscu. Warsztat równieŜ, chociaŜ jego wygląd wskazywał, Ŝe juŜ dawno powinien się zawalić. Widząc coś co przypominało krajobraz KsięŜyca i w przyszłości zapewne będzie ulicą, taksówkarz nie odwaŜył się

dalej jechać i wysadził ich kilkaset metrów wcześniej. Była za minutę siódma, kiedy nieco więc zdyszani, zatrzymali się w końcu pod odrapanym z tynku budynkiem i rozejrzeli wokoło. Z pobliskich krzaków dochodziło głośne stękanie i trzask tratowanych gałęzi. – Józka coś brzuch boli od rana. – dobiegło z lewej. Odwrócili się i dostrzegli Chlewika opartego o zardzewiały szyld: JAN SIMERING – MECHANIK SAMOCHODOWY. – Siema, Chlewik. – Siema, ludzie. W tej samej chwili wrota warsztatu przeraźliwie zaskrzypiały i niemal się odłamując pokonały problem grawitacji i uniosły w górę. W połowie drogi coś się zacięło ale solidny kopniak pomógł wreszcie do końca im się unieść. Z warsztatu wyszedł człowiek o silnej nodze wyglądający jakby tę i kilka poprzednich nocy przespał w beczce z zuŜytym olejem. – Siema Chlewik, siema ludzie! – przywitał się z wszystkimi. PoniewaŜ wyciągnął dłoń, cofnęli się na bezpieczną odległość od niego. – Jak bryka? – rzucił do niego Chlewik. – Jak nowa. – ten odparł pokazując na podnośnik. ZmruŜyli oczy nie widząc niczego w mrocznej otchłani. – No to dawaj Janek, dawaj go, bo się trochę śpieszym. – ponaglił go Chlewik. W czasie kiedy podnośnik się obniŜał mechanik objaśniał to, czego dokonał. – Masz tak jak chciałeś, spręŜyny od fadromy, przerobiony do przemytu bak z paliwem i zagospodarowaną wnękę za tylnymi siedzeniami. – Po co ci spręŜyny od fadromy? – spytał Kretyn Chlewika. – śeby cała fura ale zwłaszcza dupa zawsze była w górze, niezaleŜnie od ilości towaru jaki jest napierdolony pod maskę i do bagaŜnika. Lepiej przejeŜdŜa granicę wóz wyglądający na nie załadowany. – Tysiąc pięćset. – rzucił mechanik wręczając Chlewikowi kluczyki. Ten odliczył kwotę i aby uniknąć kontaktu z jego dłonią wręczył mu ją bezpośrednio do kieszeni. Podnośnik opadł do końca. Mechanik wsadził głowę do wnętrza samochodu, coś zachrobotało i auto samodzielnie wyjechało z mrocznego warsztatu na skąpane w słońcu podwórze. – ZałoŜyłem ci teŜ nowe kapcie, jakie przyniosłeś od jumaków. – dodał mechanik kopiąc w przednią oponę. – Pasowały? – Pewnie. Mechanik ponapawał jeszcze przez chwilę wzrok patrząc na swoje dzieło, po czym podrapał się w dupę i poszedł do siebie. – Chlewik...? – rzucił Kretyn z obawą w głosie. – Co? – Jesteś pewien, Ŝe ten rzęch dojedzie do celu? To trochę jest kawałek drogi... – Jaki rzęch, kurwa? Jaki? – oburzył się właściciel. – A co to ma niby, kurwa być? To jebany złom i tyle. Ile to ma lat? – To jest Audi, chłopcze. Audi 100. Jedyny, prawdziwy, europejski krąŜownik dróg. Klasyk, normalnie. – Normalnie złom, mówię. – Klasyk, do cholery. – wkurzył się właściciel. – To jeŜdŜąca wspaniałość lat siedemdziesiątych ze znakomitym potęŜnym silnikiem jakich dzisiaj juŜ nie robią. On pamięta jeszcze złotą epokę sprzed kryzysu paliwowego i sprzed tych wszystkich oszczędnych i słabych jak niedoŜywione niemowlęta współczesnych mini gówienek. – To dobrze, bo ja juŜ tej epoki nie pamiętam. – rzucił pojednawczo Kretyn. –

Dasz mi słowo, Ŝe to cudo dojedzie tam gdzie zamierzamy? – Dojedzie, wróci i znów dojedzie tyle razy ile będzie kurwa trzeba. Nie znam Ŝadnej matki, która by o własne dziecko lepiej dbała. – Skoro tak twierdzisz... – Kretyn machnął ręką zajmując miejsce przy kierowcy z przodu. – No dobra, panowie. – odezwał się Lucek. – Oto wasze papiery i szerokiej drogi. Gdzie jest Józek? Ten wychynął z zarośli i podszedł stawiając szeroko nogi. Podszedł do samochodu i pobawił się nim przez chwilę dociskając bagaŜnik do ziemi kilkanaście razy. – Kurwa, to niemoŜliwe! – jęknął Chlewik. – Widzieliście to? – Widzieliśmy. – Jak Ŝyję nie widziałem jeszcze by coś ugięło spręŜynę od fadromy. – dodał Chlewik. – Raz wiozłem dwie kurewskie beczki pełne spirytusu i bagaŜnik nie drgnął nawet a wtedy miałem jeszcze tylko jedną spręŜynę. – To w końcu twój brat, nie? – Kretyn wzruszył ramionami. – Zapytaj go jak nabrał takiej siły jeśli cię to ciekawi. Mnie cieszy po prostu, Ŝe ją ma i tyle. Jedźmy juŜ w końcu, dobra? – No dobra, jedziemy. – zadecydował Chlewik obserwując brata w zadumie. – Józek, siadaj do tyłu. Do ty–łu. Józek wsiadł, spręŜyny nawet nie drgnęły i kierowca zapuścił silnik. Lucek poŜegnał ich uniesioną dłonią. Przez chwilę patrzał jak Audi rusza, pokonuje półmetrowe doły na drodze dojazdowej, wydostaje się juŜ bez tylnego zderzaka na ulicę i kieruje w stronę przejścia granicznego. Kiedy wóz zniknął mu z oczu, udał się w swoją stronę.

***

Autostrada Frankfurt/O – Berlin, Niemcy Zmaterializowali się w odległym od autostrady o dwa kilometry iglastym lesie w odstępach czterosekundowych. Imię pojawił się jako pierwszy. Prędko wstał, odszedł kilka kroków i pogratulował sobie refleksu, poniewaŜ juŜ po chwili, w miejscu gdzie przechodził upadł jego plecak. Ned nie miał tyle szczęścia, poniewaŜ tuŜ po tym jak się pojawił, przeturlał się, zatrzymał i oberwał torbą z kołem w głowę. Zaraz po torbie spadł na niego plecak. – O, kurwa. – zaklął. – O, kurwa. – jęknął Bert cztery sekundy później, kiedy się pojawił i go ujrzał z twarzą wciśniętą w ziemię przez torbę z kołem. Po chwili tuŜ obok niego upadł kolejny plecak. Kiedy skończyły spadać bagaŜe, Imię podszedł i pomógł Nedowi wstać a następnie podał pomocną dłoń Bertowi. Ned wstał, otarł twarz z mchu, grudek ziemi oraz liści i rzucił do Berta ze złością. – Miałeś pogadać z Jongiem, Ŝeby w końcu przerzucał te, cholerne bagaŜe w inne miejsce niŜ nas. – Gadałem. – Co? Kiedy? – Powiedziałem to Baddocowi podczas badań. – Co dokładnie mu powiedziałeś?

– Powiedziałem, doktorze proszę przekazać Jongowi Ŝeby przerzucał te, cholerne bagaŜe w inne miejsce niŜ nas. – I co on na to? – śe nie ma sprawy. – Więc dlaczego mi nie powiedziałeś, Ŝe powiedziałeś Baddocowi, Ŝeby on powiedział Jongowi? – Bo zaraz po tym dłubał mi w paznokciach. To bolało jak skurwysyn i wszystko inne wyleciało mi po prostu z głowy, ok? – Nie jest ok. Nie jest, kurwa! Byłoby ok, gdybyś mi powiedział. Wtedy ja bym o tym wiedział i nie turlał się po lesie jak głupi po to by i tak oberwać kołem. – Sorry, moja wina. – Pewnie, Ŝe twoja. – Panowie, długo tak jeszcze moŜecie? – zniecierpliwił się Imię. – Oszczędzajmy oddech, bo do autostrady mamy dwa kilometry, a potem jeszcze ze dwa wzdłuŜ niej na zachód. Podszedł i stanął przed nimi gotowy do drogi. Posłusznie wzięli od niego swoje plecaki, po czym je w milczeniu załoŜyli. Na ziemi pozostała jedynie bezpańska torba z kołem. – Ty poniesiesz te jebane koło. – rzucił Ned w stronę Berta, nadal nie mogąc się pogodzić, Ŝe został w pewnych kwestiach niedoinformowany. – No dobra, poniosę. – ten odparł biorąc je na ramię. – Jako pierwszy. – dodał, kiedy stwierdził jakie jest nieporęczne oraz cięŜkie. UwaŜając na korzenie, powalone pnie i wykorty szli ostroŜnie kilkaset metrów zanim napotkali leśną drogę. Ta wkrótce przerodziła się w drogę brukowaną, a ta po kilkuset dalszych metrach w asfaltówkę i marsz nabrał tempa. Kilometr dalej minęli jakąś przydroŜną restaurację, która była jeszcze zamknięta, opuszczony parking i tablicę informującą, Ŝe za sto metrów będzie wjazd na autostradę. Na wjeździe stała młoda dziewczyna. – Dzień dobry. – rzucił do niej Ned z uśmiechem. – Nie mówię po niemiecku. – translator przetłumaczył jej odpowiedź jako polski. – Nie ma sprawy. – ten odparł i dodał najczystszą polszczyzną. – Cześć. – Cześć. – Co tu robisz, taka młoda, ładna, sama? Chcesz się z nami zabrać? Idziemy do miasta. – Nie dzięki, ja tu pracuję. – Tu? – Ned rozejrzał się wokoło. – Tak, tu. – Ale tu wszędzie, no wiesz... same lasy. Co dokładnie robisz? – Laski. – Naprawdę? – zdumiał się Ned i zawołał do Berta. – Zobacz tylko Bert! Taka młoda i juŜ pracuje w nadleśnictwie. Pamiętasz co gruby mówił o sadzeniu drzew? DuŜy trud, cięŜka praca, takie tam i tak dalej? – Pamiętam. – Nie mogę uwierzyć, Ŝe dawniej zatrudniali do tego młode dziewczęta. – rzucił Ned do partnera, po czym dodał do dziewczyny. – Miło się rozmawiało ale musimy iść w stronę miasta. Na pewno nie chcesz iść z nami? Kto wie, moŜe w mieście znajdziesz lŜejszą pracę? – Dzięki, ale zostanę. – pomachała mu z uśmiechem. Przez następne pół godziny maszerowali w milczeniu sprawiedliwie zmieniając się przy kole.

– Ciekawi mnie jedno, stary. – rzucił Ned w pewnej chwili. – Co takiego? – odparł Bert. – Czy oni zawsze muszą dać człowiekowi coś niepotrzebnego do podźwigania? – Nie wiem. – Tak Ŝeby człowiek na misji przypadkiem nie miał, kurwa wolnej ręki? – Nie wiem. – Pamiętasz walizki w Monachium? – Pamiętam. – Bert pogładził się po bliźnie na czole. – Oprócz tego, Ŝe je sobie aŜ do miasta ponieśliśmy brnąc w upale, nie było z nich potem większego poŜytku, poniewaŜ w Dachau i tak je nam skonfiskowali. – To prawda. – No to moŜe załatwmy to tu i teraz, zanim zdechniemy z wyczerpania? – Do czego zmierzasz? – Pozbądźmy się w końcu tego jebanego koła? – Ned zaproponował przystając. Bertowi nie umknęło jego wymowne spojrzenie w stronę przydroŜnego, głębokiego rowu wypełnionego roślinnością. – No nie wiem. Uli mówiła, Ŝe moŜe nam się przydać. – Uli duŜo mówiła. A najwięcej gadała przed Monachium o walizkach. – Daj je lepiej. – wtrącił Imię. – Teraz ja poniosę. – Proszę bardzo. MoŜesz je sobie nawet na zawsze zatrzymać.

***

Przejście graniczne Słubice – Frankfurt/O, Polska Do samochodu podeszło ich dwóch. Najpierw dwóch. Przodem kroczył celnik uwaŜnie masując swe wraŜliwe palce. Był pewny siebie, poniewaŜ znał jak u własnych dzieci, wszystkie moŜliwe zakamarki, schowki i szczeliny w takim modelu samochodu. Wewnętrznie był więc przygotowany od razu na sukces i nieco uśmiechnął się nawet, kiedy wiekowe Audi podjechało po czym znieruchomiało tuŜ przed granicznym szlabanem. Gestem kazał kierowcy zjechać nieco na prawo, poniewaŜ zapowiadała się dłuŜsza kontrola a nie chciał tamować ruchu drogowego. Gdyby tylko wówczas celnik wiedział, Ŝe jego skromna, podchodząca do Audi osoba uruchamia właśnie cały, skomplikowany łańcuch zdarzeń prowadzących bezpośrednio do rozłamu w kościele protestanckim i chyba dla równowagi ponownego zjednoczenia kościoła katolickiego, prawdopodobnie nieco by się zawahał nie chcąc mieć aŜ tak znaczącego wpływu na historię obydwu kościołów. Tego jednak nie wiedział, więc szedł w stronę samochodu bez wahania. Zaraz za nim maszerował nieco bardziej od celnika nadęty przedstawiciel straŜy granicznej. Ten jednak palców nie masował tylko ściskał przypominającymi wnyki dłońmi, całą paczkę blankietów mandatowych. Idąc w stronę Audi równieŜ z góry się cieszył, poniewaŜ doskonale wiedział, Ŝe taki wóz nie ma katalizatora. Na początek będzie więc od razu co wypisać, a potem nastąpi zapewne tradycyjna dwujęzyczna pyskówka, więc jeszcze się zobaczy jak sprawy się rozwiną. PoniewaŜ dobrze znał polski, zapowiadała się nienajgorsza dniówka i to zaraz z rana. Celnik, pedant z natury, nie zdąŜył masaŜu palców dokończyć przez stosunkowo

krótką drogę ze stróŜówki, więc ze stoickim spokojem usunął się na bok robiąc miejsce dla przedstawiciela straŜy granicznej, poniewaŜ ten juŜ miał naszykowany jak naleŜy blankiet mandatowy spoczywający starannie na stylowej drewnianej podstawce przewieszonej karkołomnym węzłem przez szyję, na której jego pradziad jeszcze za Bismarcka wypisywał Polakom mandaty. Podwieszany blacik sprawdził się juŜ doskonale na przełomie lat i ani razu właściciela jeszcze nie zawiódł. Tym razem, jednak miało być inaczej. Przedstawicielowi bowiem, wystarczył rzut oka na tylne siedzenie, aby zrezygnować z zadawania pytań o nagle nieistotne katalizatory. Omal nie mdlejąc, oparł się o graniczną budkę odchylając się niebezpiecznie do tyłu. Dopiero jak złapał drugi oddech, równowagę i wyrównał nieco ciśnienie, oddalił się pośpiesznie za stróŜówkę, skąd słychać było jak sobie wymiotuje. Po chwili wynurzył się zza niej z okrutnie skalanym blacikiem z którego spływało jeszcze poranne, parówkowe śniadanie. Blady, wymęczony i zmaltretowany człowiek poszedł gdzieś sobie i jego dalsze losy pozostają nieznane. Do samochodu zapragnął więc podejść celnik, lecz został nagle odepchnięty przez policjanta, który jak burza wybiegł ze swojej budki zaniepokojony dziwnym zachowaniem straŜnika. Policjant odpiął kaburę, oparł na niej owłosioną rękę, ostroŜnie zrobił ostatnie dwa kroki, po czym obrzucił wnętrze Audi niezwykle podejrzanym wzrokiem. PoniewaŜ miał przeciwsłoneczne okulary oblicze Józka nie zadziałało na niego jak zwykle od razu. Zwątpił dopiero, kiedy ten uśmiechnął się do niego grzecznie i policjantowi ukazało się coś na kształt kilku brązowych pieńków otoczonych tuŜ przy dziąsłach wianuszkiem jajeczek, z których kto wie co się w przyszłości wykluje. PoniewaŜ w odróŜnieniu od przedstawiciela straŜy granicznej, policjant był praktykującym katolikiem, po tym co tam ujrzał natychmiast się przeŜegnał trwoŜliwie, po czym szlochając pobiegł równieŜ za stróŜówkę. Natomiast dla celnika, który zaczynał juŜ z wolna wątpić czy się w ogóle dziś do tego Audi dopcha, i jako jedyny wetknął głowę do środka samochodu kiedy tylko nadarzyła się okazja, i zaraz za nią dłoń po dokumenty, czas nagle się zatrzymał, kiedy juŜ ujrzał rzeczy ostateczne z bliska. Temu co tam zobaczył wydaje mi się Ŝe warto poświęcić nieco więcej uwagi. I to z dwóch powodów. Po pierwsze, ze względu na następstwa jego pochopnego czynu oraz po drugie, poniewaŜ aŜ do dwudziestego siódmego wieku historycy zaŜarcie się sprzeczali dlaczego celnik wówczas to zrobił i sprawa ta obrosła na przełomie wieków w niepotrzebne mity i przesądy, które udało się naukowo zweryfikować dopiero po wynalezieniu podróŜy w czasie i wysłaniu obserwatorów w krytyczną datę. Nam chodzi wyłącznie o historyczne fakty i do nich więc dojdziemy, kiedy tylko omówimy błędne przypuszczenia oraz hipotezy. Podczas poświęconych celnikowi historycznych obrad, konferencji, zjazdów oraz seminariów wysuwano róŜne, mniej lub bardziej prawdopodobne teorie tłumaczące jego zachowanie. Były takie twierdzące iŜ celnik był z pochodzenia prusakiem o stalowym sercu, takim normalnie nie do złamania, Ŝe zrobił to poniewaŜ ślepo wierzył w regulamin, Ŝe nie wiedział co to lęk, poniewaŜ był odwaŜny ale nie w wyniku wychowania lecz po prostu z natury, ale ostatecznie wszelkie spory naukowe umilkły dopiero, kiedy się okazało iŜ celnik był po prostu krótkowidzem i dopiero kilkanaście lat po zjednoczeniu Niemiec mógł sobie pozwolić na soczewki kontaktowe Zeissa. Wcześniej nosił toporne, przypominające denka od szampana okulary w rogowej oprawie. Słaby wzrok natomiast z sukcesami nadrabiał niezwykle wyostrzonym zmysłem węchu, pozwalającym wyczuć papierosy nawet w zbiorniku z benzyną oraz równie wraŜliwym dotykiem, który nieustannie ćwiczył z własnymi dziećmi, kiedy

tylko spały. Heini Gruber, bo tak właśnie celnik się nazywał, polerując własnymi łokciami przygraniczny szlaban przez piętnaście lat z okładem, widywał, wywąchiwał i wymacywał juŜ niejednokrotnie rzeczy dziwne, dziwaczne oraz straszne. Po tym jak dwa lata wcześniej znalazł w bagaŜniku jakiegoś Ukraińca, odrąbaną głowę pewnej listonoszki, z którą za nic w świecie nie chciał się rozstać jej kochanek woŜąc ją ze sobą po całej Europie niemal rok, zanim w końcu Heini ją wywęszył w samochodowej apteczce, gdzie spoczywała w słoiku z formaliną, myślał Ŝe nic gorszego nie moŜe go juŜ spotkać, na tej bądź co bądź spokojnej granicy. Kiedy jednak ujrzał Józka i to całkiem wyraźnie poniewaŜ bezpośrednio z bliska, wydarzyły się dwie rzeczy i to tak szybko, Ŝe niemal jednocześnie. Najpierw przez jego głowę przemknęła myśl, Ŝe tym razem nie wykpi się sześciomiesięczną, banalną terapią u psychoanalityka by uwolnić się z koszmarów, a zaraz potem poczuł, Ŝe jego pęcherz przypomina przepełniony worek z odkurzacza. Tego co zobaczył bezpośrednio i na własne oczy, opinia publiczna nie poznała przez niemal ćwierć wieku od zdarzenia. Wydaje mi się zatem, iŜ zanim przejdziemy w naszej historii dalej, byłoby nie od rzeczy przybliŜyć czytelnikom tę, jakŜe ciekawą historię zeznań celnika. Oto więc ona ale uwaga, przeznaczona jest ona wyłącznie dla tych, którzy o są o najtwardszych sercach, równie twardych duszach i sumieniach. Ci, którzy na którymkolwiek odcinku którejkolwiek telenoweli, kiedykolwiek się popłakali, proszeni są o ominięcie poniŜszego fragmentu napisanego dla przestrogi pismem pochyłym. Najpierw informacje o tym co tam ujrzał celnik, usiłowała wyciągnąć z niego najbliŜsza rodzina. Celnik, bowiem od pamiętnego dnia nie odzywał się do nikogo, nie wychodził z domu i niemal nie jadł siedząc w otępieniu przed telewizorem. Rodzina pracując jak jeden w komplecie, osiemnastoosobowym zgranym zespołem we frankfurckiej policji juŜ od kilkunastu pokoleń, wzięła go w krzyŜowy ogień pytań. Warto w tym momencie ponadto nadmienić, Ŝe celnik, który jako jedyny nie wstąpił do policji wybierając karierę na granicy, uwaŜany był od dawna za czarną owcę w swojej na wskroś policyjnej rodzinie. Nie mógł więc w Ŝadnym razie liczyć na rodzinną pobłaŜliwość. ToteŜ nie liczył a rodzina nie oszczędziła mu brutalnego, trwającego godzinami przesłuchania, do którego na późniejszym etapie zatrudniono nawet najlepszych we Frankfurcie elektryków dla których z kolei sprowadzono całą przyczepkę nowych akumulatorów, aŜ z zakładów Boscha. Akumulatory te, zdolne do rozruszania najbardziej nawet opornego Tira, z celnika nawet słowa nie wydobyły. Ten bowiem w zadziwiający sposób przetrzymał niekończące się przesłuchania i nie wypowiedział nawet jednego słowa o tym co zaszło na granicy. Powtarzał tylko w kółko dwa wyrazy, nein lub jawohl, w zaleŜności od natęŜenia. Nie zmienił zdania, nawet jak rozwiodła się z nim Ŝona i zabrała ukochany telewizor, na którym ze względu na modyfikację układów scalonych oglądał pornosy na polskojęzycznej kablówce, którą nielegalnie ściągało mu kilku zmuszonych szantaŜem przemytników. Kiedy rodzina nic z niego nie wyciągnęła wezwano zatrudnionego na etacie w słuŜbach celnych, doświadczonego psychologa, który juŜ wcześniej odniósł był sukces podczas pamiętnej historii z zakonserwowaną, ukraińską głową. Psycholog dwoił się i troił usiłując róŜnych, nawet eksperymentalnych metod. Bezskutecznie. Kiedy w uzyskaniu zeznań nie pomogły nawet elektrowstrząsy w wyposaŜonym w trzecią fazę, frankfurckim Instytucie Wysokich Napięć, dysponującym najlepiej w Europie schłodzonymi nadprzewodnikami, psycholog poddał się i odszedł w niesławie na wcześniejszą emeryturę. Po nim próbowały sił róŜne autorytety o formacie światowym, które zachęcone niezwykle lukratywnym honorarium nieustannie

werbował rząd krajowy dając ogłoszenia do prasy medycznej na całym świecie. PoniewaŜ świat jest długi i szeroki autorytety przez blisko dziesięciolecie napływały zanim się skończyły nawet te na afrykańskich uniwersytetach. PoniewaŜ jednak i one w konfrontacji z milczącym celnikiem kolejno wymiękały, ktoś wpadł na pomysł sprowadzenia prawdziwego asa w naprawdę trudnych sprawach. Asem był arcybiskup Kluge wezwany aŜ z Bawarii, który poza tym, Ŝe był biskupem miał doświadczenie w egzorcyzmach i tak rozległą wiedzę o Ŝyciu wiecznym, Ŝe nikt nie wiedział jak była rozległa. To znaczy nikt z Ŝyjących nie wiedział. Wiedzieli jedynie ci, którzy nie Ŝyli, lecz oni juŜ nie mogli z oczywistych względów wziąć odwetu na arcybiskupie, więc najlepiej jak i my o nich zapomnimy. Biskup Kluge, uwielbiał trudne wyzwania. Z chęcią więc zainteresował się sprawą frankfurckiego celnika. Z jeszcze większą zainkasował milionowe honorarium, po czym podjął się zadania i odwiedził w tym celu przebywającego od dziesięciu lat w ośrodku zamkniętym Heini Grubera. Z bagaŜnikiem dziwnych przedmiotów i jeszcze dziwniejszych podręczników wyruszył z Bawarii duŜym konwojem i po przybyciu do Frankfurtu zabrał się za wielokrotnie sprawdzone podczas egzorcyzmów przesłuchania. Ku jego zdziwieniu, celnik nie poddał się ani całym kanistrom poświęconej przez św. Piotra wody, ani róŜańcowi z kości wieloryba, który zjadł Jonasza, ani krucyfiksowi z drzazgą która wbiła się Chrystusowi, ani zasuszonej samicy szerszenia, która chciała zagryźć Judasza, ani gipsowej figurce, która codziennie o wpół do czwartej płakała wydzielając balsam, który cudownie kleił popękane buty, dętki i opony, ani Bibliom w stu czternastu językach, których łączna masa niemal wykończyła mu zawieszenie w Mercedesie, ani teŜ wiszącemu na krzyŜu Jezuskowi wykonanemu przez bawarskich stolarzy w skali jeden do jeden z pnia sekwoi jaką w tym celu sprowadzono aŜ z Kalifornii, z którego dla większego wraŜenia biskup puścił płyn w kolorze krwi odkręcając w odpowiedniej chwili sekretne zaworki na łydkach i przegubach. Celnik pękł dopiero po ósmym seansie, kiedy biskup umiejętnym uderzeniem w skroń, zadanym krawędzią oprawionego w dębowe klepki Starego Testamentu, wprowadził go w stan głębokiej hipnozy. To co wówczas biskup usłyszał, usłyszał równieŜ magnetofon, który wszystkie zabiegi biskupa nagrywał. WraŜenie, jakie zeznania celnika wywarły na biskupie, były tak wielkie, iŜ ten postanowił nic nie ujawniać na konferencji prasowej zanim nie skonsultuje tego najpierw w gronie wyłącznie najbardziej zaufanych kleryków. Po powrocie do Bawarii, niemal dwa kolejne lata trwały debaty wśród nich co z nagraniami począć aŜ doszło do rozłamu. Część z kleryków bowiem, podobnie jak biskup Kluge postanowiła nigdy zeznań Grubera nie ujawniać ze względu na nie najszczęśliwiej pojęte dobro społeczne, część natomiast postanowiła to mimo wszystko zrobić, pozostając w zgodzie z podstawowymi zasadami swojej wiary. Kiedy arcybiskup pozostał z gronem wiernych mu kleryków nieugięty, ta właśnie druga część wystąpiła z kościoła zakładając swój o nazwie Protestancki Zreformowany Kościół Bawarsko Antyprotestancki i natychmiast po rejestracji w sądzie krajowym wystąpiła do sądu najwyŜszego o podział majątku. PoniewaŜ majątek ze względu na stu siedemnastu wiernych nie był zbyt wielki, jego podział sprawnie zakończył się po zaledwie roku i w jego efekcie taśmy z przesłuchania przypadły w udziale wspomnianemu wcześniej odłamowi. Odłam, który stając się antyprotestancki z załoŜenia zbliŜył się do Watykanu, jeszcze zanim taśmy od dzielącego majątek syndyka otrzymał, tak się juŜ do katolików zbliŜył, Ŝe uproszczono jego nazwę na Protestancki Zreformowany Kościół Bawarsko Antyprotestancki pod wezwaniem najświętszej Maryi Dziewicy, Dzieciątka Niepokalanego, Fatimskiej Pani oraz Józefa z Arymatei, a jego nowy przywódca duchowy, młody zaŜarty kleryk o nieskalanych ideałach,

Herbert Schtedke, otrzymał od papieŜa tytuł wicepapieŜa i doŜywotnią zgodę na branie udziału bez zaproszenia we wszystkich audiencjach u niego. Schtedke w odwdzięce postanowił z nagraniami celnika zapoznać papieŜa, a ponadto czuł podświadomie Ŝe sam nie udźwignie takiego brzemienia. I tu naleŜy wspomnieć, Ŝe konflikt w kościele protestanckim zbiegł się w czasie, kiedy nie umilkły jeszcze niesnaski i kontrowersje po wyborze nowej głowy kościoła katolickiego. PapieŜem, bowiem po raz pierwszy został człowiek czarnoskóry, który przybrał imię Esteban, Maria Mugabe I–szy, a ponadto jeszcze na pięć lat przed świątobliwym wyborem była to ona. O ile kolor skóry nowego papieŜa niemal doprowadził do rozłamu w Watykanie, to fakt operacji zmiany płci przez niego, ujawniony przez dziennikarzy, którzy się dokopali w materiałach z kliniki na Tajwanie do karty choroby oraz pełnej dokumentacji urologa, wywołał w kilkunastu krajach chwilowe wojny domowe oraz zamieszki religijno rasowe. Wojny wybuchały, poniewaŜ część społeczeństw w zmianę płci nie wierzyła, część wierzyła ale trochę, inna część nie wierzyła bardziej, a nierzadko była równieŜ taka część, która nie wierzyła w ogóle w to Ŝe papieŜem jest czarny człowiek, tylko z uporem godnym lepszej sprawy wciąŜ regulowała odbiorniki. W samym Watykanie równieŜ były z tego powodu trwające kilka lat głębokie nieporozumienia i podziały, poniewaŜ część biskupów była za zamachem bombowym a część za otruciem transwestyty i mniej widowiskowym wyciszeniem sprawy. Sam papieŜ teŜ odpowiednie środki przeciwko opozycji podejmował, dając zajęcie producentom maczet w jakie szwajcarską gwardię zapobiegliwie przezbroił. Wybrał maczety, poniewaŜ był z plemienia Hutu i wiedział doskonale, Ŝe broń ta wielokrotnie się juŜ sprawdziła w walkach w ciasnych korytarzach, zaułkach i o polityczne wpływy. A prócz tego Ŝe gwardię przezbroił, gwardia strzegła go dniem i nocą, losowo typując ochotnika, który papieskie posiłki na czczo próbował. Rotacja więc u gwardzistów była chwilami spora, tym bardziej, Ŝe papieŜ po kaŜdym otrutym ochotniku kazał ścinać jakiegoś biskupa albo kardynała, licząc Ŝe wcześniej czy później i tak trafi na tego, który sobie na karę zasłuŜył. Wyczytał w Piśmie Świętym złotą regułę, którą kościół od wieków wobec innych wyznań stosował, po czym wprowadził ją w Ŝycie wychodząc naprzeciw wyzwaniom współczesnego świata. Reguła brzmiała: zabijcie ich wszystkich – Bóg sam rozpozna swoich. PoniewaŜ biskupi nie byli chętni do ścinaczki wedle reguły, a nawet się trochę opierali masowo wynajmując prywatnych ochroniarzy, to było głównym powodem strat ludzkich w gwardii, poniewaŜ zanim się gwardziści przedostali do wytypowanego biskupa najpierw musieli się uporać z ochroniarzami, którzy nie wierzyli w maczety tylko broń z tłumikiem. Kiedy w Szwajcarii zaczęli się kończyć ochotnicy a pojawiać dezerterzy, papieŜ zerwał z ochotniczą armią zawodową i ogłosił pobór wśród tamtejszych katolików. Wówczas liczba praktykujących radykalnie spadła ale pomogły w ustaleniu prawdy ukryte przy wejściach do kościołów kamery i mikrofony juŜ w konfesjonałach. Kiedy manipulacje z owym monitoringiem ujrzały światło dzienne, kościoły zaczęły świecić pustkami, jeśli nie liczyć rozmodlonych staruszków obawiających się bardziej śmierci i wiecznego potępienia zamiast doczesnego poboru. MłodzieŜ natomiast zaczęła się modlić ukradkiem, w domach, przejściach podziemnych i budynkach solidnie podpiwniczonych. PapieŜ wówczas wydał dekret o oficjalnie zatwierdzonych przez Watykan krucyfiksach i te bez watykańskiej homologacji stały się nielegalne. Przebiegle uchwalił teŜ jedenaste przykazanie: miej krucyfiks ale atestowany. Nowe krucyfiksy, prócz substancji zapachowych nafaszerowane były aparaturą podsłuchową i na długo pozwoliły zaspokoić zapotrzebowanie na gwardyjską kadrę. Jednak, kiedy i to wyszło na jaw i ludzie przestali się modlić niemal w ogóle, papieŜ

śmiałym posunięciem powiększył zaciąg rozciągając granice naboru gwardzistów na Austrię oraz południowe landy w Niemczech, poniewaŜ przepadał za tamtejszym akcentem a tych z byłego NRD w ogóle nie rozumiał i w związku z tym nie ufał im wcale. Ossi więc na pewien czas odetchnęli. I w tym właśnie trudnym okresie dotarł do papieŜa Schtedke oraz materiał z taśmami celnika. Esteban Maria Mugabe I–szy, kiedy się z materiałem zapoznał, natychmiast przerwał, bądź co bądź ciekawe dworskie intrygi, zwołał tajną naradę w gronie arcybiskupów i kardynałów. Świątobliwe gremium wyniki narady z kolei postanowiło materiał utajnić na zawsze, rzucając dla wiernych ochłapy w postaci tajemnic fatimskich, (tych wreszcie prawdziwych) poniewaŜ w porównaniu z taśmami one po prostu wymiękały. Zawarto nawet na piśmie stosowne porozumienie i tajny dekret, potem drugi jeszcze tajniejszy, a w czasie między dekretami stosunki papieŜa z purpuratami jeszcze bardziej się ociepliły. Ten właśnie moment chwilowej nieuwagi spowodowanej tymczasowym ociepleniem atmosfery w Watykanie, wykorzystał arcybiskup Kamerunu i zmyliwszy gwardzistów przez umieszczenie ładunków wybuchowych głęboko w odbytnicy, zbliŜył się do papieŜa, po czym z okrzykiem: Ti Amo! wysadził się w powietrze razem z Estebanem Marią Mugabem, plutonem gwardzistów, południowym skrzydłem jego letniej rezydencji i kilkudziesięcioma przechodniami, na których spadły błogosławione fragmenty. Sytuacja polityczna w chrześcijańskim świecie, stała się napięta i groziła w kaŜdej chwili niekontrolowanym wybuchem. Dla rozładowania napięć, Mugabego zaledwie w tydzień kanonizowano, beatyfikowano, pozszywano, zabalsamowano, (co nie umknęło uwagi redaktorów Księgi Rekordów) i wystawiono na widok publiczny w sali bilardowej którą pośpiesznie przerobiono na najświętsze mauzoleum, a takŜe wszczęto oficjalnie śledztwo o niespotykanej nigdy wcześniej skali. Śledztwo ruszyło pełną parą i dało błyskawiczne efekty. Jak się wkrótce wyjaśniło arcybiskup Kamerunu w młodości miał burzliwy romans z papieŜem, oczywiście w czasie kiedy ten papieŜem jeszcze nie był, ale kiedy jeszcze był kobietą. Jak wynikało z pozostawionego przez siebie listu w bankowym depozycie, zrobił to, poniewaŜ nadal nie mógł mu wybaczyć niesławnej operacji a to z kolei wydarzenie stało się juŜ bezpośrednią przyczyną trwającego blisko dwie dekady rozłamu kościoła katolickiego. Zamieszki, wojny i rewolucje religijne wybuchły od nowa ale z większą siłą. PoniewaŜ wszystko wskazywało na to, Ŝe kościół ostatecznie się rozpadnie, blisko dwadzieścia lat trwało rozkradanie jego majątku, poniewaŜ mimo intensywnych wysiłków wszystkich biskupów, arcybiskupów oraz kardynałów, majątek ten był aŜ tak duŜy, a poza majątkiem były przecieŜ niezliczone konta, depozyty, posiadłości, rezydencje i to jak świat długi i szeroki. W czasie owego rozkradania wyciekły równieŜ z Watykanu taśmy z nagraniami i tak właśnie po dwudziestu czterech latach ujrzały światło dzienne zeznania celnika. Zeznania te wszelkie waśnie od razu wyciszyły. A kiedy tak się juŜ stało, kościół nawet ponownie się zjednoczył i jeszcze raz ze względów politycznych wybrano na papieŜa kolorowego transwestytę, pochodzącego w dodatku z palestyńskiej mniejszości narodowej zamieszkałej w Palestynie, prześladowanego w dzieciństwie za muzułmańskie przekonania, w młodości za buddyjskie a w okresie dojrzewania za ekshibicjonizm, molestowanego seksualnie przez obydwoje biologicznych i jednego przybranego rodzica, rozdartego wewnętrznie przez siedem schizofrenicznych osobowości, z których trzy nadal były kobietą i w połowie sparaliŜowanego w wyniku ekstremalnej jazdy na deskorolce przywiązanej do pociągu Intercity, który w związku z modernizacją trakcji zamiast skręcić do Neapolu skończył nagle bieg na stacji Roma Prenestina przyjmując go bez znieczulenia wprost na tylny zderzak. ChociaŜ bardziej poprawnej politycznie głowy Kościoła juŜ nie moŜna sobie było

wyobrazić, Watykan juŜ nigdy nie odzyskał dawnej rangi i pozycji na światowych salonach, stając się bardziej czymś w rodzaju nieszkodliwej sekty pod przywództwem papieŜa, branego nawet w Irlandii wyłącznie pod kątem humorystycznej ciekawostki, jaką warto dla rozweselenia okrasić wiadomości tuŜ po deszczowej prognozie pogody. Papieskie wizyty organizowano juŜ co najwyŜej z okazji otwarcia hipermarketów, stacji benzynowych, (ale tylko mniej prestiŜowych koncernów) lub po prostu kanonizacji któregoś z gejów, co było miast wydarzenia politycznego, bardziej występem okolicznościowym przyciągającym turystów, podczas którejś z niezliczonych parad miłości, jakie papieŜ kolejno odwiedzał. Lecz zanim przejdziemy dalej, wrócimy jeszcze na chwilę do okresu najgorętszych zamieszek, czyli wtedy, kiedy trwał w najlepsze anarchistyczny okres bezpapiestwa, poniewaŜ to wtedy właśnie taśmy na zawsze wyciekły z Watykanu i tym samym ujrzały światło dzienne poza jego murami. Zaraz po tym jak wyciekły, niezaleŜni, światowi eksperci natychmiast wywieźli je dla bezpieczeństwa za ocean, gdzie poddali gruntownym ekspertyzom na najbardziej zaawansowanym sprzęcie do badania. Najpierw w laboratoriach FBI stwierdzono ich autentyczność zdejmując z nich odciski palców zarówno arcybiskupa Klugego jak i próbki śliny Estebana Marii Mugabego i dopiero później skierowano je na dalsze badania, juŜ w celu odtworzenia treści jaką zawierały. Po tych badaniach lingwistycznych, które trwały tylko dwa tygodnie, postanowiono je bezzwłocznie przetłumaczyć z niemieckiego po czym upowszechnić w nieocenzurowanej i jak najbliŜszej oryginałowi formie, światowej opinii publicznej. I oto zatem w streszczonej formie zeznania opisujące to, co ujrzał Heini Gruber pamiętnego poranka, kiedy wetknął głowę do wnętrza Audi na polsko niemieckiej granicy. Zeznania te zostały streszczone wyłącznie do elementów istotnych, to znaczy usunięto z nich wszystkie jego wynurzenia na temat tego co robił w wolnych chwilach z własnymi dziećmi własnymi rękoma, poniewaŜ mimo, iŜ to równieŜ są interesujące zagadnienia, nie mają jednak one Ŝadnego związku z naszą historią, w której chodzi tylko i wyłącznie o to, co zaszło na słubickiej granicy. A zaszło co następuje. Celnik jak pamiętamy wetknął głowę i dłoń po dokumenty. Wtedy czas zwolnił swój bieg zatrzymując się nieomal w miejscu. Nieomal, poniewaŜ chociaŜ niezwykle wolno, jednak pełzł do przodu. Postaram się zatem, równieŜ do tego tempa dostosować i przybliŜyć kolejność zdarzeń szczegółowo i dokładnie, sekunda po sekundzie, po to, aby maksymalnie umoŜliwić czytelnikowi wcielenie się w jego osobiste odczucia, efekty podświadome oraz przemyślenia. W sekundzie pierwszej zdarzyło się niewiele, poniewaŜ to były raczej suche, mimowolne obserwacje a nie właściwe wydarzenia. Obserwacje, aczkolwiek mimowolne, były jednak nie bez znaczenia. O ile policjantowi, bowiem rzucił się w oczy najpierw Józka uśmiech to celnikowi rzuciło się w oczy coś zupełnie odmiennego. Prawdopodobnie dlatego, poniewaŜ kiedy ten drugi zajrzał do auta Józek juŜ się nie uśmiechał. Nie uśmiechał się natomiast, poniewaŜ po pierwszym uśmiechu, raz Ŝe policjant nie tak jak powinien zareagował czym nieco Józka zaniepokoił, a dwa, Ŝe jego szeroki uśmiech rozchylił nieco jego twarz na boki, a to z kolei spowodowało, Ŝe na kilka centymetrów oddaliły się jego policzki od siebie nawzajem. A to miało juŜ bezpośrednie znaczenie na to co się później stało. Policzki, bowiem Józek miał jak wszystko odpowiednio duŜe. DuŜe zatem były równieŜ poruszające je mięśnie. Te poniewaŜ były duŜe były równieŜ odpowiednio silne. Z duŜą więc mocą rozciągnęły skórę na jego twarzy w przeciwległe strony, co wywarło stosunkowo krzepki nacisk na podstawę czoła. U zbiegu tejŜe oraz jednocześnie u nasady nosa ulokował się Józkowi wągier pewnego poranka, kiedy ten rozdrapał był jakieś ukąszenie komara. Wągier ujawnił się co prawda kilka tygodni temu ale nie

dość, Ŝe nie zamierzał Józkowi zejść, to dzień po dniu nieustannie rósł a rosnąc przepoczwarzył się z wolna w czyraka. Najpierw rósł do środka usiłując w fałdach skóry znaleźć dogodne miejsce dla korzenia, a kiedy dotarł do czaszki, poszamotał się przez chwilę przy niej na boki, po czym nie mając innego wyjścia zaczął rosnąc w drugą stronę. Z upływem dni powiększał się przybierając z wyglądu coś na kształt twardego roga. Najpierw niewielki, róg jednak szybko narastał zwiększając wkrótce do monstrualnych rozmiarów swoją kubaturę. Narastając zmieniał teŜ kolor i nieustannie pulsował. U podstawy był bardzo intensywnie Ŝółty, na zboczach przewaŜały fiolety a szczyt jak Mont Everest posiadał olśniewająco biały. Biel jednak w kilka dni zamieniła się w czarną, twardą skorupę, która aczkolwiek czarna, nadal błyszczała. Fioletowe zbocza nieco szybciej się rozjaśniły, by w końcu zostawić jedynie mocno sine dorzecze Ŝyłek, które w miarę jak rozpościerająca się na rogu skóra się rozciągała, coraz bardziej się uwidaczniały. Kiedy róg urósł Józkowi na dobre cztery centymetry, jego zbocza niemal na wierzch wypchnęły wszystkie podskórne Ŝyły tak, Ŝe celnik ujrzał na własne oczy jak spieniona krew z trudem się przez nie przeciska usiłując dostarczyć gdzieś pod górę cząstki tlenu. Wcześniej widywał takie rzeczy jedynie na kanale Discovery toteŜ zamarł bez ruchu, nie mogąc oderwać zafascynowanego spojrzenia od roga. Nie wiedział jednak, Ŝe uśmiech dla policjanta wywarł na wągra tak wielki nacisk, Ŝe ten z kolei ucisnął wprost z nieziemską siłą splot nerwowy umieszczony u Józka przez przewrotną naturę tuŜ pod nim, co z kolei na trwałe go uszkodziło i tym samym znieczuliło ten fragment jego twarzy, który rozpościerał się między brwiami a podstawą włosów. U zwykłych ludzi fragment ten jest stosunkowo waŜny a nawet nosi nazwę czoła, jednak Józkowi nie sprawiło to aŜ takiego kłopotu, poniewaŜ on niemal nie był wyposaŜony w czoło, więc i straty miał niewielkie, jeśli nie liczyć pasa tkanki szerokiego na dwa milimetry w którym stracił zdolność odczuwania. W kaŜdym bądź razie, miejscowe znieczulenie nie zmartwiło go w ogóle. Wręcz przeciwnie. Kiedy obumarł węzeł nerwowy Józek nawet się przez chwilę szczerze ucieszył, poniewaŜ niemal natychmiast przestało go tępawo pobolewać z miejsca gdzie miał roga. Ból, jaki od niego tygodniami promieniował nie był co prawda aŜ tak dokuczliwy, poniewaŜ zdąŜył się juŜ z nim oswoić na dobre i juŜ do niego najzwyczajniej przywykł, lecz jego nagły brak sprawił Józkowi odczuwalną i wyraźną ulgę w połączeniu z zaskoczeniem. I to właśnie ujrzał celnik w sekundzie pierwszej. W drugiej miały miejsce juŜ pierwsze zdarzenia, ale spokojnie, do tego dojdziemy kiedy omówimy do końca i wyczerpująco wszystkie odczucia ulgi, jakie się u Józka pojawiły. Ten czując jak ból uchodzi w niebyt przez błogą chwilę ten fakt z radością kontemplował. Z kontemplacji wybiło go nagłe pytanie celnika o dokumenty. Pytanie, aczkolwiek zadane dwie sekundy temu, dopiero teraz do niego dotarło w związku z niewyjaśnionym do końca przez medycynę opóźnieniem, spowodowanym najprawdopodobniej przez zmuszone do korzystania z okręŜnej drogi Józkowe neurony. Dla niego pytanie o dokumenty padło dopiero teraz. Odruchowo więc i machinalnie usiłował się cofnąć spłoszony zbliŜającą się nagle ręką celnika. Drzwiczki Audi były jednak solidnie zamknięte a dłoń celnika w następnej chwili przestała go juŜ płoszyć, poniewaŜ nienaturalnie zamarła wpół drogi. To na chwilę go uspokoiło i pozwoliło na nowo pozbierać rozbiegane myśli. Kiedy po kilku nieudanych próbach ułoŜenia odpowiedzi na zadane pytanie Józek niczego nie wykombinował, poniewaŜ nie miał pod ręką bunkra wraz z czasownikami, postanowił spróbować wypróbowanej metody, czyli mowy ciała. Uśmiechnął się po raz drugi, lecz ze względu na brak bólu zrobił to o wiele szerzej niŜ za pierwszym razem.

Uśmiech powstawał przez całą trzecią sekundę a przez cały okres jego powstawania celnik czuł jak mu twardnieją jądra, łuszczy się naskórek i sztywnieją włosy. Reszta jego organizmu reagowała równieŜ rozmaicie. Dolna część ciała momentalnie mu zwiotczała i niechybnie by nasz celnik upadł, gdyby nie to, Ŝe górna połowa nie mniej prędko zesztywniała a najbardziej druga dłoń, która mimowolnie zacisnęła się na krawędzi dachu, który jeszcze w tej samej sekundzie poprzebijany został na wylot paznokciami, z czego Heini Gruber nawet nie zdawał sobie sprawy. Solidne oparcie jakie mu dały otwory w poszyciu zabezpieczyły go przed upadkiem, przynajmniej dopóki równie solidnie tkwiły w nich palce jego rozcapierzonej dłoni. Jego źrenice pod wpływem adrenaliny podwójnie się rozszerzyły, co sprawiło, Ŝe celnik juŜ nic więcej nie uronił a nawet ujrzał więcej niŜ kiedykolwiek pragnął zobaczyć. Nie mógł jednak nic na to począć, poniewaŜ był i zwiotczały i zesztywniały, a zdolność do układania myśli odpłynęła w niebyt w jednej chwili zamieniając go w oszołomionego obserwatora niecodziennych zjawisk. A zjawiska w nieubłaganym tempie nadal zachodziły. Kiedy Józka usta rozchyliły się na maksymalną szerokość rozpoczęła swój bieg czwarta sekunda, chociaŜ Heini Gruber przysiągłby wówczas, Ŝe tkwi wewnątrz Audi przynajmniej juŜ ze cztery lata. Kiedy usta juŜ się rozchyliły celnik nie mniej rozszerzonymi nozdrzami wchłonął odór, który był porównywalny jedynie z tym jaki się wydobywa z gnijących w masowych mogiłach ciał pomordowanych ludzi. Fauna ewoluująca przy dziąsłach juŜ nie wywarła na nim takiego wraŜenia, poniewaŜ jego mózg przełączył się błyskawiczne na pierwszą fazę szoku zwiększając tym samym zakres rzeczy zdolnych do wytrzymania. Gdyby na tym cała historia się zakończyła, celnik prędzej czy później jakoś by doszedł do siebie, ale raczej później. Sprawy jednak dopiero zaczynały się rozwijać i nabierać tempa, bowiem to co dotychczas celnik zobaczył było jedynie niewinnym początkiem piątej sekundy. Pozbawione bólu, rozchylone daleko na boki policzki Józka wywarły wręcz potworny nacisk rozszerzonej skóry wprost na roga. W jej drugiej połowie ucisk na znieczulonego czyraka tak się nasilił, Ŝe chociaŜ Józek tego nawet nie poczuł, natychmiast nastąpiła gwałtowna erupcja. Najpierw od rogu oderwał się czarny czubek, który ze świstem przeleciał dwa centymetry od lewego ucha celnika, po czym wystrzelił przez okno na zewnątrz i pod koniec piątej sekundy uderzył z brzękiem w okienko stróŜówki tłukąc w drobny mak podwójną szybę. Jeszcze zanim czubek dotarł do celu z wągra wystrzelił jego śladem strumień lepkiej, białej serpentyny zahaczając częściowo o głowę celnika. ChociaŜ jemu skojarzyło się to z nadepniętą gwałtownie tubką pasty do zębów, skojarzenie nie było zbytnio trafne, poniewaŜ nie produkuje się tubek z wylotem o grubości kciuka. Kiedy serpentyna opadła rozchlapując się z brzydkim klaśnięciem znacząc na biało tor swojego lotu, celnikowi kompletnie rozluźnił się Ŝołądek poniewaŜ poczuł jej piŜmowy, intensywny oraz przenikliwy zapach, który nie wiedzieć czemu skojarzył mu się z martwymi królikami. W tej najwaŜniejszej, kluczowej dla sprawy sekundzie wydarzyło się jeszcze coś prócz erupcji wągra. Józek mianowicie skończył długotrwałą fazę wdechu i przystąpił do wymiany gazów. Celnik, poczuł jak w jednej chwili ogarnia go wilgotny opar o gnilno bagiennym zapachu i konsystencji waty szklanej, który wciska mu się do wnętrza organizmu wszystkimi moŜliwymi porami, z których znakomita część była juŜ poprzednimi zdarzeniami solidnie rozszerzona. Mimowolnie poczuł, Ŝe siwieją mu wszystkie włosy na skołatanej głowie. Zdając sobie sprawę jak w jednej chwili uchodzi z niego cała zgromadzona chęć do Ŝycia, powaŜnie zwątpił w sens istnienia. Aby natychmiast nie zwymiotować odruchowo przymknęły mu się oczy, a mózg pośpiesznie wysłał do jego organizmu impuls o rozpoczęciu fazy drugiej w jaką przełączył stan początkowego

szoku. Celnik tkwił tak przez całą szóstą sekundę, pragnąc juŜ ich nigdy więcej nie otwierać. W siódmej jednak je otworzył słysząc jakieś podejrzane dźwięki. Otworzył je i natychmiast tego poŜałował, poniewaŜ ujrzał na Józka głowie krater w który mógłby na płasko włoŜyć monetę pięciomarkową, pod warunkiem Ŝe byłoby to w czasach, kiedy naturalnie miał jeszcze monety pochodzące sprzed wymiany. Krater był przeraŜającej średnicy ale nie to było najgorsze. Gorsze były jego wiszące w strzępach krawędzie z których nadal się coś sączyło i skapywało ale i one nie były najgorsze. Gorsza była oleista ciecz jaka z krateru z szumem wypływała w miarę jak krater pulsował, lecz i ona nie była najgorsza. Gorszy był bowiem widok szerokiej rzeki, która płynęła blizną wzdłuŜ policzka, potem poprzez katarakty na Józkowym nosie, gdzie nawet przybierała na sile, po to by tuŜ pod nim zwolnić nieco swój bieg na chwilę, zanim obfitym wodospadem wpadała mu prosto do ust, po czym znikała gdzieś głęboko w gardzieli. Najgorsza była bowiem właśnie mroczna gardziel kończąca bieg rzeki, poniewaŜ celnikowi przez ten czas tak się juŜ wzrok przyzwyczaił do ciemności, Ŝe nic w jej wnętrzu nie mogło umknąć jego uwagi. Nie umknęło więc równieŜ to, Ŝe Józek nawet nie zdawał sobie sprawy z istnienia płynącej rzeki i nadal się do niego uśmiechał błogo. Tego uśmiechu juŜ ani celnik nie wytrzymał popuszczając nieco w spodnie, ani jego siwe włosy, które osunęły mu się po skroniach opadając razem z cebulkami prosto na podłogę samochodu. Kiedy Józek po nie sięgnął i garścią kłaków otarł sobie brodę mózg celnika na zawsze obumarł w jednej trzeciej, poniewaŜ przekroczone zostały obie fazy szoku. Wzywając na ratunek wszystkich germańskich bogów Heini Gruber zebrał wszelkie siły tkwiące jeszcze na dnie swojej duszy. Palec za palcem, z uporem Syzyfa, wyciągnął oporną dłoń z dachowych otworów. Potem przez całą ósmą sekundę zmuszał do posłuszeństwa swe obolałe ciało. Rozpoczął od szyi, która stawiała najmniejszy opór. Obrócił ją nieco. Potem podąŜyła za nią głowa, którą celnik jak na zwolnionym filmie obrócił w końcu w drugą stronę. Następnie było juŜ z górki. Wydobył na zewnątrz dłoń i się do końca odwrócił co było wyczynem bo dokonał tego na nadal zdrętwiałych nogach. Nie widząc Józka po raz pierwszy od dziewięciu sekund, odzyskał siły na tyle by odskoczyć od samochodu. Wówczas lepiej się poczuł i nieco bardziej zebrał siły. Kiedy jednak znów go ujrzał w odbiciu jakie się pojawiło w nie wybitym oknie stróŜówki ponownie zwątpił czy ucieczka w ogóle mu się kiedykolwiek uda. Zmusił powieki aby opadły, ponownie zebrał resztkę sił jaka w nim ocalała i odskoczył w bok, zupełnie na oślep skacząc obunóŜ, a kiedy odskoczył, ponownie poczuł przemoŜną i natychmiastową chęć oddania moczu. Ponownie więc odskoczył poruszając się jak paralityk. Kiedy oddalił się jeszcze o kilka skoków, dokładnie w dziesiątej sekundzie wreszcie utracił kontakt wzrokowy z obserwującym jego podskoki Józkiem i pozostałymi pasaŜerami samochodu. Resztką sił dowlókł się do szlabanu, uniósł go w górę i na tym kończą się jego zeznania. Sprawa ta miała w późniejszym okresie liczne reperkusje i następstwa, z których najwaŜniejszymi z pewnością są badania kliniczne jakim poddano celnika za Ŝycia oraz szczegółowa tomografia komputerowa jego mózgu jaką przeprowadzono pośmiertnie we frankfurckim instytucie, któremu rodzina odsprzedała ciało. Na podstawie wyników tych badań profesor Klaus Zimmermann napisał w roku 2044 swój czwarty doktorat, a na podstawie jego doktoratu Światowa Organizacja Zdrowia na posiedzeniu nadzwyczajnym ONZ określiła przypadki ludzi za długo pochylających się nad otwartym kubłem na śmieci, nowym typem choroby, którą nazwano Syndromem Celnika i od razu zaczęto pisać z duŜej litery. Pozwoliło to na zmniejszenie jedną ustawą, liczby nędzarzy na świecie o ponad jedną trzecią poprzez

zaliczenie tej grupy jako chorych i przyznanie członkom komisji premii finansowych, adekwatnych do skali sukcesów w walce ze światową biedą. – Mutti. – jęknął celnik kiedy juŜ udało mu się zdrętwiałą ręką otworzyć oporny szlaban. – I po łyŜwie wam chłopaki w plecy. – mruknął Chlewik zapuszczając silnik. – I co? Nie było aŜ tak źle, prawda? – zapytał pozostałych, kiedy juŜ minęli celnika robiącego z dziwną miną kokardki nogami. – To dziwne. Nie chcieli sobie nawet zielonej karty oblukać. – zauwaŜył Kretyn. – Ciekawe dlaczego? Otworzył schowek na rękawiczki i wrzucił z powrotem na swoje miejsce wszystkie papiery, polisy i ubezpieczenia do jakich wcześniej się w nim dokopał. – Stosunki polsko niemieckie weszły w fazę ocieplenia. – stwierdził kierowca. – Hę? – Wczoraj w wiadomościach Miler o tym gadał, ech. – westchnął Chlewik czując Ŝe ma nos czymś zapchany. Słysząc podejrzane sapnięcia Kretyn odwrócił się w jego stronę. Dostrzegł jak ten otwiera boczną szybę, wychyla się na zewnątrz i zatykając palcem jedno nozdrze opróŜnia jednym silnym strzałem nos z olbrzymiej, zielonek kijanki prosto na ulicę. – Od razu lepiej. – stwierdził Chlewik, kiedy było juŜ po wszystkim. – Co konkretnie gadał? – zapytał Kretyn kierowcę kiedy zrozumiał juŜ skąd się wziął u niego ten przydomek. – No, mówił tego... Ŝe Polska wciągnęła od szkopów stare czołgi i jakieś tam samoloty i teraz nasze narody to są przyjaciele. – Patrzcie ludzie, świat się zmienia. – stwierdził filozoficznie Kretyn. – I to na naszych oczach cuda się normalnie dzieją. Otworzył sobie colę. Podał równieŜ jedną Chlewikowi i go spytał. – Coś jeszcze w odbiorniku Miler gadał? – Najpierw, prawie się pocałował z tym ich Gunterem, a potem znowu gadał, Ŝe to przełom, Ŝe polscy piloci w końcu będą mieli na czym latać i takie tam pierogi, ale najbardziej cieszył się, Ŝe dostaliśmy ten sprzęt zupełnie za darmochę. – Polscy piloci więcej by sobie polatali na symulatorach w wesołym miasteczku. – stwierdził Kretyn popijając coli. – Ale Miler musiałby im dać na Ŝeton. – zauwaŜył Chlewik. – Dlaczego tak myślisz? – PoniewaŜ do odremontowania tego złomu Niemcy juŜ nie mieli ani sił, ani zdrowia ani kasy. Za duŜo szmalu wtopili w enerdówek. Ten milerowy sprzęt to są same wraki nadające się wyłącznie do remontu kapitalnego. – Miler o tym nic nie mówił. – Telewizor zatem cię okłamał. Przerzuć się w końcu na internet i poczytaj komentarze na onecie. Nie dość Ŝe się czegoś prawdziwego dowiesz, to jeszcze się uśmiejesz. Ciekawe tylko, czy za te trzydziestoletnie złomy skarb państwa wyszarpie chociaŜ cło od wojskowych? – wtrącił Kretyn i po chwili dodał. – Od normalnych ludzi to niemiłosiernie ciągną skurwysyny za byle samochód mówiąc, Ŝe to towar luksusowy. – To prawda. – zgodził się z nim Chlewik. – Właśnie dlatego szwagier przestał wózki targać na lawecie. – Co takiego? To Bronek juŜ aut nie sprowadza? – dla Kretyna była to prawdziwa nowość. – Kurwa, no to autentyczna szkoda chłopie, bo chciałem na jesień zajrzeć i coś zamówić u człowieka. Ten co miałem się rozsypał pierdolony... – Przywozi nadal, ale obecnie tylko kradzione. Jedynie normalnych sprowadzać juŜ się nie opłaca bo cło jest zajebiste.

– PrzecieŜ juŜ od roku nie ma cła w ogóle. – Bo teraz inaczej się nazywa. Akcyza znaczy, ale nadal jest po chuju. Chodzi o to, Ŝe wozy nadal są, więc moŜesz u niego coś zamówić, jeśli masz ochotę. I to nawet taniej niŜ wtedy, kiedy Bronek jeszcze w jakieś cła się wygłupiał. – Kradzione? No to nie wiem... – Kretyn się zawahał. – Z papierami człowieku, i zawodowo przeszczepionymi numerami na podwoziu. Wykonane lepiej jak w fabryce. W ogóle Bronek to jest juŜ światowy gość, zainwestował w nowoczesne technologie, normalnie nie poznałbyś człowieka i całą rejestrację w Polsce bierze wspaniałomyślnie na siebie, bowiem hojny jest z natury. Tym się nie martw bo to juŜ dwudziesty pierwszy wiek. W tym swoim internecie moŜesz wybrać sobie kolor, obejrzeć tak, Ŝe prawie he, he, wóz przymierzyć a jak juŜ się na detale z tapicerką włącznie zdecydujesz, wysyłasz do Bronka maila z zamówieniem. Ot i wszystko. Fajna sprawa wyjść z ciekawą ofertą do klienta, nie? śadnych przedpłat i jakiś podejrzanych machinacji. U Bronka liczy się przede wszystkim zaufanie do klienta i jego pozytywna sytuacja finansowa. – śadnych przedpłat? – Stuprocentowa uczciwość. Płacisz tylko, jeśli otrzymujesz to co chciałeś i to pod warunkiem, Ŝe ci się ogólnie wóz podoba. – O, to robi się interesujące. Jeśli tylko jeszcze te papiery...? – Co prawda Bronek strasznie nie lubi sytuacji, kiedy ktoś w trakcie albo po się rozmyśli, ale dlatego niezwykle waŜne jest ustalić wszystkie szczegóły z góry. Wtedy nawet Bronek nie mógłby się rozgniewać, nie wspominając o Bronkowych Rosjanach. – No... ja nie chcę go rozgniewać, a tym bardziej jego Rosjan. – Właściwie to Czeczeni ale to niewaŜne, poniewaŜ, jeśli jesteś człowiekiem konkretnym, takim który wie czego chce, nie ma nawet mowy Ŝeby Bronek się rozgniewał. Znasz go, nie? To przecieŜ zawsze był pogodny człowiek. A teraz jeszcze bardziej się wypogodził bo jest juŜ po rozwodzie i spławił gdzieś daleko swoją byłą razem z bachorami. Posłuchaj dalej, bo będzie jeszcze bardziej kolorowo. U niego nie ma sztywnych cen w ogóle, poniewaŜ Bronek jak mało kto na tym kapitalistycznym świecie, serce nadal ma gołębie. WraŜliwy jest na niepokojące wahania kursów na światowych giełdach, rosnące koszty paliw oraz wydobycia, on rozumie pogmatwaną sytuację na Bliskim Wschodzie oraz globalną inflację, która podstępnie jak grzyb za Józka szafą ciągle narasta w podejrzanie szybkim tempie. A poza tym wszystkie auta są teraz nawet nie zadrapane, a wcześniej były to tylko mniej lub bardziej ale walnięte, głównie z przodu wraki. Sam najlepiej zresztą wiesz jak to kiedyś z nimi było. A to komuś nagle wyjebała poduszka, prosto w pysk powietrzna, zupełnie bez powodu, a to odleciały kółka na zakręcie bo półośki ktoś tam w pośpiechu kiedyś nie dospawał jak naleŜy, a to autko rozjechało się na rozwidleniu w obie strony bo ktoś postanowił wypróbować abeesy i była przygoda. Tak to właśnie było z powypadkowymi. Teraz są zupełnie inne czasy. Inne standardy, więc i inne wymagania. No powiedz sam, czym się ostatnio bujałeś? – Fiatem... – Zapomnij. Kurwa, kto dziś kupuje Fiaty? To się samo rozsypuje jeszcze na gwarancji, bo jest zaprojektowane dla małych Murzynków oraz emerytów, moŜe i niezamoŜnych ale z wolnym czasem i smykałką do majsterkowania. Świat poszedł do przodu, Kretyn i Fiatem juŜ nikt nie jeździ. Nikt powiadam. A ze światem poszedł Bronek. Wszystkie wozy Bronka spełniają normy Unii i aha, bym nie wspomniał, w zestawie mają zupełnie gratisową klimę a w bagaŜniku bułgarską tirówkę opłaconą z góry na dwie doby, więc dwa koła juŜ na starcie masz w kieszeni oszczędzone. Chwytasz te subtelne róŜnice wyznaczające nowy stosunek jakości do ceny oraz naturalnie dostawę pod dom klienta?

– Słysząc to zastanawiam się dlaczego Miler nie kupił u Bronka? – spytał Kretyn. – Kto wie? MoŜe Miler nie umie internetu. – odparł Chlewik. – Zresztą sam wiesz, Miler kupił od szkopów ten sprzęt za darmo. Za darmo, kumasz? Tego to nawet hojny Bronek nie przebije, bo ma na utrzymaniu kilka górskich wiosek w Czeczenii, podobno non stop odciętych od świata. A poza tym oficjalnie sponsoruje i to nie medialnie, bułgarską turystykę, ZMIANĘ... – Jaką zmianę? – Związek Młodych Inicjatywnych Ale Niezmotoryzowanych Automobilistów No wiesz, kształcenie młodych kadr. – Rozumiem. – I w związku z tymi powaŜnymi wydatkami nie bawi się w Owsiaki. Poza tym, jak mówiłem Bronek to prawdziwy humanista, nie handluje bronią. Prawie. A poza tym, Ŝe to nie jest jego podstawowa branŜa, do przetargu nawet nie startował, poniewaŜ on ma wyłącznie pojazdy na chodzie a to Milera przecieŜ nie interesowało. – TeŜ racja. – Po cholerę coś takiego dla pilotów, kiedy są wesołe miasteczka i wystarczy Ŝeton? – stwierdził Chlewik i po sekundzie spytał. – No to jak będzie? – Pomyślę. – Pomyśl. Się zastanów. I najlepiej szybko bo u Bronka mam prowizję a mój komornik coraz bardziej się niecierpliwi a ja nie chcę wchodzić do końca Ŝycia do własnego domu od sąsiadów po balkonach. Wiesz, to ósme piętro... – Jak pomyślnie załatwimy naszą sprawę, będziesz miał tę, swoją prowizję. – Na pewno? – Na pewno. – No to grabcia, chłopie. – Pod warunkiem, Ŝe nie nałgałeś z darmowymi tirówkami i tym internetem. – Jest jak mówię. U Bronka nie ma lipy. Wchodzisz na www.autodiebsztal.org, tam logujesz się na hasło które ja ci w międzyczasie podam, potem wybierasz pojazd i juŜ się w Ŝyciu nie męczysz jak my teraz w tym klasycznym złomie. Tylko zamiast tego włączasz sobie chłopie klimę i mkniesz przez Europę a tobie nawet w upał wieje w mordę komfortowym chłodem. Obok ciebie komfortowo mrozi się tirówka ubrana tylko w wysokie obcasy, a ty nic nie musisz robić. Nic, kompletnie nic. Ty tylko łokietek bach na szybę, cygaro cyk w uśmiechnięty ryj, muzę jednym paluchem puszczasz z cidika, a to ona... – Dobra. JuŜ się nie męcz, bo się zdecydowałem. – Niech zgadnę, tirówka przewaŜyła? – zgadywał Chlewik. – Tak. – Wiedziałem. To zawsze działa najlepiej. Ale czy wyobraziłeś sobie to wszystko, czy aby na pewno dokładnie? Takie maniunie, mroŜone, bułgarskie sutki...? – Jak zaraz z tym nie skończysz to się rozmyślę. – zagroził mu Kretyn. – Dobra, dobra, wyluzuj, ok? Po pokonaniu miejskich korków, Kretyn skierował Audi w stronę autostrady. Jak tylko wydostał się na nią, auto pomknęło w stronę Berlina z Józkiem drzemiącym na tylnych siedzeniach.

***

Autostrada Frankfurt/O – Berlin, Niemcy – Dobra. To tutaj. – stwierdził Imię porównując cyfry ze słupka kilometrowego z danymi znajdującymi się w poradniku. – Jesteś pewien? – spytał go Ned rozglądając się z wahaniem. – To puste zadupie. – Za trzydzieści siedem minut nasi ludzie będą dokładnie w tym miejscu. – No nie wiem. – Bert równieŜ się zawahał. – Stąd niczego nie widać. Nadjadą ze wschodu? – Tak. – Przez ten zakręt moŜemy ich nie zauwaŜyć. – zaniepokoił się Ned. – MoŜe lepiej wyjdźmy im naprzeciw? Wtedy na pewno nas nie miną, co? – Jak chcecie to idźcie. – stwierdził Imię. – Ja poczekam jednak tutaj. Bert z Nedem zabrali torbę i poszli. Kiedy minęli z wolna zakręt zniknęli Imieniu z oczu. Ten siedząc na barierce czekał cierpliwie. – Mogliśmy zostawić te koło u niego. – westchnął Ned dźwigając torbę. – Chcesz to wróć do niego i ją zostaw. – zaproponował Bert w odpowiedzi. – Teraz mi to mówisz? Kiedy odeszliśmy z kilometr od niego? – Wcześniej nie pytałeś. – Wiesz co mnie zastanawia, Bert? – dodał Ned postękując pod cięŜarem torby. – Co? – Nie odniosłeś wraŜenia, Ŝe ci czasowcy są jakoś za silni? – Co masz na myśli? – No wiesz, my jesteśmy wyćwiczeni, wytrenowani sporo ponad przeciętną a w konfrontacji z czasowcami i tak wypadamy normalnie jak cherlaki. Pamiętasz tego byka z Ŝandarmerii, którego wrzuciliśmy w orzeźwiacza? – Pamiętam. – PrzecieŜ to był kawał chłopa, zmodyfikowany i w ogóle, nie? – To prawda. – No ale mimo to spokojnie daliśmy mu we dwójkę radę. – Działaliśmy z zaskoczenia. – Wiem, ale mimo wszystko udało nam się go pokonać, prawda? – Prawda. – A z tymi tutaj ni cholery. Pamiętasz na przykład Otta? – Jak cholera. – Ten koleś, chociaŜ mniejszy od najmniejszego z Ŝandarmów rozłoŜył nas jak małe dzieci. I tego właśnie kurwa nie rozumiem. – Ja teŜ. – przyznał Bert. – To ciekawe. – Czasowcy są silniejsi, poniewaŜ mają inną od nas dietę. – odezwał się w translatorach głos Imienia. – Skąd to wiesz? – zapytał go Ned. – Jesteś pewien, Ŝe to kwestia Ŝarcia? – Oczywiście. W przeciwieństwie do ciebie zaglądam czasami do poradnika i w przypadku Otta nawet nie stawiałem niepotrzebnie oporu, bo to i tak byłoby na nic. – Więc co jeszcze tam ciekawego wyczytałeś? – Oni jedzą mięso przy kaŜdej okazji. Jeśli mają sposobność, nawet trzy razy dziennie. Stąd ich siła. Ale w porównaniu do czasowców jeszcze sprzed tysiąca lat oni równieŜ wyglądają jak cherlaki. – Dlaczego? – Bo ci najdawniejsi niemal wyłącznie mięso jadali, czasem surowe i... – Uwaga, nasi czasowcy chyba jadą! – przerwał mu Ned robiąc w oczach

powiększenie. ChociaŜ powietrze nad autostradą drgało nagrzane promieniami słońca, kiedy się skoncentrowali wyraźnie dostrzegli kilka kilometrów wcześniej nadjeŜdŜające Audi. – Trochę zapierdalają. – rzucił Ned widząc odczyt z prędkościomierza. – Wiesz jak ich zatrzymać? – zapytał Berta. – Wiem. Bert podszedł do krawędzi drogi, wyciągnął rękę i biorąc wzór z animacji, jaka pod hasłem autostop widniała w terenowym poradniku, zamachał energicznie kciukiem kilkanaście razy. Wówczas Audi zjechało jedną stroną na pobocze i nadjechało tak jakby go chciało rozjechać. W ostatniej chwili jednak o włos go wyminęło i nawet nie zwalniając odjechało dalej. W chwili kiedy wóz ich mijał poprzez boczne szyby ujrzeli kilka wyprostowanych w swoją stronę palców oraz roześmiane twarze. – Znajdź sobie jakiś arbeit, chuju! – na zakończenie translator Berta przetłumaczył zdanie rzucone z samochodu w jego stronę. Bert zdziwiony, Ŝe auto się nie zatrzymało, bo przecieŜ nawiązał kontakt wzrokowy z pasaŜerami, dał głośny wyraz swojemu rozczarowaniu. – Widzieli nas ale wcale się nie zatrzymali. Co robimy, bo ja juŜ nic z tego nie rozumiem? – Ja się tym zajmę. – odparł mu w Imię w translatorze. Popatrzyli jak Audi znika za zakrętem, po czym zabrali torbę i z wolna ruszyli w tamtą stronę.

***

Kiedy samochód minął siedzącego na barierce, rozległ się trzask i na wszystkie strony rozleciała się tylna opona. Samochód zwolnił i zaczął zjeŜdŜać na pobocze. Nazwisko poczekał aŜ Audi go na dobre wyminie, po czym wstał z barierki i udał się na środek pasa ruchu. Tam wykopał daleko na pobocze kilka rozłoŜonych w poprzek nawierzchni kolców, które wcześniej przygotował. Tymczasem w samochodzie Chlewik zaklął, opanował kierownicę i tym samym wóz, który ściągał na prawo, po czym zwalniając zjechał ostatecznie pięćset metrów dalej na pobocze. Wówczas wysiadł, obszedł samochód i podszedł do zniszczonego koła. – No tylko popatrz, kurwatka! – rzucił do Kretyna, który w międzyczasie dołączył do niego i teŜ patrzał smętnym wzrokiem w rozerwane koło. – Wczoraj dałem całkiem nowe laczki no i spójrz co się stało. – Widzę. – Kurwa. – No chuj, nie ma co tak dumać. – stwierdził Kretyn. – Otwieraj bagaŜnik. Chlewik podszedł do bagaŜnika, wyjął z niego klucz do kół, lewarek i wręczył je Kretynowi. Ten bez zbędnych słów zabrał się do pracy wyganiając wcześniej Józka z wnętrza samochodu. Ten wysiadł, ziewnął, podrapał się w krocze i odszedł odlać się w przydroŜne krzaki. Po minucie, kiedy koło było juŜ niemal do końca zdemontowane podszedł do niego Imię.

– MoŜe w czymś pomóc? – zapytał. – Spadaj, koleś. – padło w odpowiedzi. Imię wzruszył ramionami, po czym przysiadł sobie na barierce obserwując przebieg naprawy. – Dobra. – powiedział Kretyn do Chlewika, kiedy skończył zdejmować koło. – Dawaj zapasowe. – Słuchaj... to moŜe być problem. – ten odparł z wahaniem znad bagaŜnika. – Jaki problem? Nie masz zapasówki? – zgadywał Kretyn. – Mam. – ten go uspokoił. – Tylko no wiesz, koło jest tego... trochę zapakowane. – Jak to kurwa, jest zapakowane? – No napierdolone jest papierosami. – Chuj z tym, dawaj je. – Nie ma mowy. – Dlaczego? – Stary, to czternaście sztang goldenów. Mam ponieść dodatkowe straty? – Jakie straty? Nic się im nie stanie. Pojedziesz ostroŜnie. – Rozpierdolą się. – Skąd to moŜesz wiedzieć? Widzisz? – zapytał waląc pięścią w koło zapasowe, które w międzyczasie wyjęte zostało z bagaŜnika. – Jest porządnie napompowane. Fajkom więc nic nie będzie. – Rozpierdolą się na mączkę. JuŜ kiedyś próbowałem przejeŜdŜać granicę na zapakowanych kołach i wiem, Ŝe fajki nie wytrzymują tego. Nawet jak się jedzie dziesięć na godzinę. – Kurwa, to po chuj w ogóle pakowałeś koło zapasowe? PrzecieŜ jedziemy w innej sprawie. – Rutyna gościu, rutyna. Miałem jechać do szkopów na pusto? To byłby grzech człowieku i gdybym tak zrobił, na pewno fart by mnie opuścił. – Kurwa, no i co teraz? – zapytał go Kretyn kopiąc w zadumie w koło zapasowe. Józek podszedł i je sobie wziął do zabawy. – MoŜe mogę pomóc? – ponownie zwrócił się do nich Imię. – Odwal się koleś, dobra? – Dobra, nie ma sprawy. – ten odparł i się odwalił odwracając głowę. Patrząc w stronę zakrętu wypatrywał cierpliwie partnerów. Po trwającym blisko minutę przygnębieniu, Kretyn rzucił do Chlewika. – Chyba mam pomysł. – Jaki? Ten w odpowiedzi spojrzał wymownie na bawiącego się kołem Józka. – Dlaczego mu się tak przyglądasz? – zapytał go Chlewik. – Wiesz, co sobie pomyślałem? – Co? – MoŜe by tak Józek, te koło... tego. – Co, tego? – No moŜe by tak zdjął tę, jebaną oponę. Silny jest, tak? – No tak. – No to jak ją zdejmie, wtedy wyciągniesz ze środka te swoje jebane goldeny i będziemy mogli koła uŜyć. – Wiesz, to jest nawet jakaś myśl. Poczekaj, pogadam z bratem. – odparł Chlewik po czym podszedł do Józka odbijającego sobie na poboczu koło zapasowe jak piłeczkę tenisową. Rozmowa była trudna, długa i przepełniona wymowną gestykulacją, lecz juŜ po

kwadransie Józek pojął o co chodzi i wziął się do roboty. Najpierw usiadł sobie wygodnie po turecku zapierając się plecami o bok samochodu. Stopy mocno zaparł o barierkę na poboczu, po czym połoŜył koło zapasowe między nogami ściskając je jak w imadle kolanami. Chwilę się w nie intensywnie wpatrywał, a kiedy juŜ myśleli Ŝe usnął, ten znienacka chwycił je palcami tuŜ przy feldze wpychając pod nią swe pazury, po czym stęknął napinając wszystkie mięśnie twarzy, w tym nawet te nieznane medycynie i zerwał oponę z felgi jednym gwałtownym ruchem. Kolejne wypadki potoczyły się w szalonym tempie. Najpierw spod opony z sykiem wystrzeliło spręŜone powietrze, a zaraz potem strumień paczek z papierosami, które niekończącą się serią uderzać zaczęły ze straszliwie szybkim stukotem prosto w Józka głowę. Wszyscy wstrzymali oddech zamykając z rezygnacją oczy, poniewaŜ tak intensywnego bombardowania nie mógłby przeŜyć Ŝaden człowiek. Kiedy syk i stukotanie ucichły po kilkunastu sekundach, z wolna je otworzyli zaniepokojeni chrapliwymi odgłosami jakie dobiegały z miejsca w którym siedział Józek. Przygotowani byli na najgorsze ale tego co ujrzeli nikt się nie spodziewał. Te odgłosy to był Józka śmiech. I chociaŜ moŜna byłoby o nim wszystko powiedzieć, nie był to śmiech zaraźliwy ze względu na tragiczną nutę jaka śmiech poprzedzała. Józek doprawdy śmiał się do rozpuku i to z ustami pełnymi paczek papierosów. – CóŜ, naprawdę są na świecie rzeczy, które nie śniły się nawet studentom filozofii. – westchnął z ulgą Kretyn. Chlewik podszedł i starannie pozbierał porozrzucane wokół samochodu paczki papierosów. Poukładał je w torbie, wrzucił ją do bagaŜnika i podszedł do przywołującego go skinieniem głowy Kretyna. – Co znowu? – Słuchaj, to moŜe by... – Co? – Teraz, kiedy fajek w środku nie ma, Józek załoŜyłby z powrotem oponę? – ZałoŜył? – Nie widziałem w bagaŜniku Ŝebyś miał jakieś łyŜki do opon. – wyjaśnił Kretyn i dodał. – I jak juŜ załoŜy, tego... jak by tu powiedzieć, z deka ją nadmuchał, bo przecieŜ pompki, kurwa teŜ nie wziąłeś na drogę. – Józek! – Chlewik przywołał brata. – Eee? – Podejdź tutaj. – ten odezwał się spokojnym tonem, a kiedy ten posłusznie podszedł jeszcze sobie chichocząc pod nosem, dodał obejmując go ramieniem. – Słuchaj, jest taka sprawa... Józek wysłuchał i ponownie usiadł po turecku. Jego wyczyny obserwowali równieŜ Ned z Bertem, którzy zdąŜyli w międzyczasie podejść i przysiąść się do Imienia. Kiedy jeszcze się zbliŜali znali przebieg zdarzeń z translatorów, którymi Imię im je transmitował. Józek chwycił oponę i z zamiarem załoŜenia jej na felgę naciągnął ją mocno na boki tuŜ przy wewnętrznej krawędzi. Opona się naciągnęła i z nieprzyjemnym dźwiękiem rozpruła na większej połowie obwodu aŜ wystawać z niej zaczęły stalowe druty i poszarpane kawałki gumy. – Nie wierzę własnym oczom! Kurwa mać! – wykrzyknął Kretyn. – Nie denerwuj się. – próbował go uspokoić Chlewik. – Kurwa, twój braciszek właśnie gołymi rękami podarł mi zimowego Michelina! No to jak mam się nie wkurwiać, grzecznie pytam? – Coś się wymyśli. – Co, kurwa? Będziemy zapierdalać na felgach?

– MoŜe to mogłoby wam pomóc? – odezwał się Ned rzucając im pod nogi torbę z kołem. Kretyn nachylił się i z wyrazem najwyŜszego niedowierzania na twarzy wyciągnął z niej koło. Następnie przykucnął i przymierzył je do bębna hamulcowego. – Popatrz Chlewik, kurwa nawet rozstaw śrub pasuje. Ten podszedł, sprawdził Ŝe tak jest w istocie i rzucił do nich podejrzliwie. – Skąd je macie? – Dostaliśmy na drogę. – odparł Imię. – Kto kurwa daje autostopowiczom koła? – MoŜesz nie uwierzyć, ale są tacy ludzie. – odparł Ned. – Ile za nie chcecie? – Podwieziecie nas i będzie dobrze. – A co, jak nie jedziemy w tę samą stronę? – Jedziemy. – Wątpię. – rzucił Chlewik. – My jedziemy...? – spojrzał na Kretyna. – My teŜ do miejscowości Herscheid. – Skąd do licha....? – zaczął Kretyn. – Przysłał was Lucek? – Nie znamy nikogo o takim imieniu. – Więc po co jedziecie do Herscheid? – Mamy sprawę do załatwienia. – Jaką sprawę? Zresztą niewaŜne. Dowieziemy was do Herscheid i wysiadacie jak tylko miniemy tablicę z nazwą miejscowości, pasuje? – Jak najbardziej. – Będziecie musieli się jakoś pomieścić z tyłu. – Załatwione. Wrzucili swoje plecaki do bagaŜnika. Kretyn załoŜył koło, a kiedy się juŜ z tym uporał, wszyscy z trudem się do środka zapakowali i Audi wyruszyło w dalszą drogę. – Wytrzymały ten twój samochód. – rzucił Bert do kierowcy w pewnej chwili. – Co masz na myśli? – Sześć osób w nim siedzi, niektóre naprawdę duŜe, a nie widać w ogóle Ŝeby pojazd był przeciąŜony. – wyjaśnił konsultując stan faktyczny z opisem takiego samego Audi jaki znalazł w poradniku. W odpowiedzi Kretyn wyjaśnił mu swoje zmiany konstrukcyjne, do których zastosował spręŜyny od fadromy.

***

Godzinę później dojeŜdŜali do Berlina. – Zjedziemy na chwilkę do centrum. – oznajmił pasaŜerom Chlewik. Wypluł niedopałek za okno i skierował Audi w stronę zjazdu z autostrady. – Po chuj jedziemy do centrum, człowieku? – zapytał go Kretyn. – Trzeba załatać rozjebane koło i przy okazji pogonić fajki Wietnamcom na Charlottenburgu. – Czy to konieczne? – zapytał go Imię. – To sens istnienia. – odparł kierowca. – Jestem szanującym się przemytnikiem i nie będę bujał się po całych szkopach z bagaŜnikiem pełnym trefnego towaru. Muszę to zgonić i to raz dwa, ok? Potem pojedziemy dalej i w pierwszym lepszym

warsztacie naprawimy koło. – Jak sobie wolisz. Mam tylko nadzieję, Ŝe to nas nie spowolni. – Spowolni, człowieku? To będzie szybki wjazd i wyjazd. Te parę minut spoko potem nadrobimy bo w zachodnich szkopach nie ma ograniczeń, więc depniemy sprawiedliwie. O kurwa...! – kierowca urwał nerwowo. – Co jest? – rzucił Imię. – Stoją na blokadzie, te zielone chuje. Rzeczywiście tuŜ za zjazdem z autostrady policjant z lizakiem wyrywkowo brał auta do kontroli. – Kurwa, no to mamy przejebane. – biadolił kierowca. – Myślałem, Ŝe jesteś optymistą, człowieku. – rzucił do niego Kretyn. – Bo jestem. – Więc bez paniki. – Nie panikuję ale wiem niestety, kiedy jest naprawdę chujowo. A jest tak właśnie teraz. – Daj spokój z tym krakaniem. Zobacz, nie biorą nawet co dziesiątego samochodu do kontroli i być moŜe wcale nas nie zatrzymają. – rzucił Kretyn. – Zatrzymają właśnie nas. – odparł mu Chlewik. – To łapanka na szlugi. – Skąd moŜesz takie rzeczy wiedzieć? Zajmujesz się telepatią? – PoniewaŜ ściągają do kontroli, jedynie auta na polskich blachach. Nie widzisz? – Rzeczywiście, kurwa. – przyznał Kretyn. – I co teraz? – Hm, przenocujemy w areszcie a rano nas wypuszczą, dając w rąsię kwitung i jakąś grzywienkę, którą się i tak rozłoŜy na przyjazne człowiekowi nieoprocentowane raty... – Chlewik zaczął mu wyjaśniać procedurę. – To nie wchodzi w rachubę. – przerwał mu Ned. – MoŜe wam się nigdzie nie śpieszy i macie czas na areszty, ale my musimy być na miejscu jeszcze przed nocą. – No to co mam zrobić, cwaniaku? – zapytał go kierowca cierpko. – Za minutę nas zgarną, do tyłu jechać się nie da bo to pod prąd i korek po chuju, na boki teŜ, bo barierki za wysokie, więc jeśli nie wyrosną nam natychmiast skrzydełka to i tak nas mają. Nie rozumiesz tego? – Niekoniecznie. – rzucił Ned i zapytał wskazując policjanta. – Widzisz tego młotka z lizakiem? – Widzę go kurwa coraz doskonalej. – On tylko ściąga auta na pobocze. Kontrolują inni. – Co z tego? – Jeśli się okaŜe, Ŝe masz słuszność z tymi tablicami i zielony kaŜe zjechać, po prostu zjedź. – Ty to masz głowę, chłopie. – z podziwem odezwał się Kretyn odwracając do tyłu. Ned zignorował go i dodał do Chlewika. – Skiń mu uprzejmie głową i zjedź tuŜ obok niego. Kiedy go miniesz, przerwij dalsze zjeŜdŜanie i pozostań na prawym pasie. Jeśli się nie obejrzy za siebie, a póki co za nikim nasz młotek jeszcze się nie oglądał, pojedziesz dalej prosto jak gdyby nigdy nic. Taki jest mój plan i co ty na to? – Ok. Kiedy podjechali na kilkanaście metrów do policjanta, ten podbiegł i niemal wskoczył im pod maskę ze swoim lizakiem. Tak jak przewidział kierowca, rzucił okiem na tablice po czym kazał im zjechać z lewego pasa na pobocze. Chlewik podjechał do niego udając, Ŝe nie rozumie. Potem udał nagłe zrozumienie więc uśmiechnął się kiwając głową, po czym włączył posłusznie kierunkowskaz i

rozpoczął zjeŜdŜanie. W chwili, kiedy minęli policjanta znajdowali się juŜ na środkowym pasie. – Dobra, nie patrzy. – zakomunikował kierowcy odwrócony do tyłu Kretyn. Chlewik wyłączył kierunkowskaz, odrobinę dodał gazu i błyskawicznie wskoczył za jadącego prawym pasem tira, który całkowicie zasłonił ich wóz przed wzrokiem kontrolerów stojących na poboczu. Jak się z nim zrównał, zwolnił do jego tempa pragnąc pod jego osłoną przejechać blokadę. – O kurwa, to działa. – ucieszył się kierowca, kiedy minęli juŜ połowę zamienionej w obszar kontroli zatoczki z alarmowym telefonem. W tej samej chwili zza tira wybiegł kolejny policjant w odblaskowym ubranku. Podniósł lizaka z napisem halt i trzymając się za lusterko boczne odprowadził osobiście Audi na pobocze. – Chyba juŜ przerabiali takie numery. – westchnął Kretyn z Ŝalem. – Czy mamy jakiś plan B? – rzucił z rezygnacją Chlewik dojeŜdŜając juŜ do zatoczki. – Zjedź całkiem na bok i daj całą naprzód po chodniku. – Ned wskazał mu chodnik oczami. – Zgłupiałeś? – Rób co mówię, do cholery! – Kurwa, złapią nas nawet na piechotę, gościu. Nie widzisz jaki z przodu powstał pierdolony korek? Tu się kończy autostrada i zaczyna miasto, kumasz? Nie ujedziemy nawet trzystu metrów po tej ulicy ani tym bardziej chodniku. Sorry, próbowałem ale się nie dało. Czasem trzeba przegrać, więc przegrajmy z twarzą, dobra? Jutro nas wypuszczą i świat się nie zawali, ale jeśli będziemy spierdalać po chodnikach, nie wypuszczą nas do Sylwestra następnego roku... – Kto mówił o chodniku? – przerwał mu Ned. – PrzejeŜdŜasz ten pierdolony chodnik, przejście dla pieszych, przystanek i tamte tory. Potem wjeŜdŜasz na pas powrotny i dajesz gaz z powrotem na autostradę. – Nie słuchaj go, Chlewik. – wtrącił się do rozmowy Kretyn. – To szaleństwo. Takim rzęchem w Ŝyciu nie zwiejemy policyjnym radiowozom. – Zamknij się, Kretyn. – Chlewik juŜ zrozumiał plan Neda. – Nikt nie mówi o rajdowym uciekaniu i pościgach. – Jak to? – ten zapytał tonem kompletnie juŜ zdezorientowanym. – Oni w przeciwieństwie od nas nie przejadą tych pierdolonych torów. A jest tak, poniewaŜ wątpię by ich wozy miały spręŜyny od fadromy. – wyjaśnił kierowca. Jeszcze to mówiąc, Chlewik wcisnął palcem centralny zamek, po czym zakręcił kierownicą z całej siły w prawo. Policjant momentalnie się domyślił co zamierza i odskakując od samochodu zaalarmował pozostałych swą krótkofalówką niemal zatapiając ją w potokach śliny. Zanim im zniknął z oczu dostrzegli jeszcze jak zmienia mu się wyraz twarzy, która najpierw przedstawiała człowieka, który wygrał na loterii co najmniej zestaw centralnego ogrzewania, a sekundę później człowieka, który wrócił do domu po dwunastu nadgodzinach pracy przy kopaniu grobów. W jednej chwili oŜyły dwie furgonetki Mercedesa i trzy osobowe Volkswageny. W powietrze poszedł pisk opon, odgłos policyjnych syren oraz kłęby niebieskiego dymu. Gdzieś z tyłu dobiegły odgłosy niewielkiej stłuczki, kiedy zjeŜdŜające z autostrady samochody usiłowały zrobić miejsce radiowozom. Chlewik nie oglądając się za siebie pokonał krawęŜnik, pas zieleni, po czym spędzając z trawnika srającego psa i jego właściciela, nabrał rozpędu i staranował wystające na dwadzieścia kilka centymetrów torowisko tramwajowe. Audi aŜ się ugiął, kiedy na szczyty szyn wjechały przednie koła. Kiedy samochód się od szyny odbił, cały przód wzniósł się niemal pionowo w górę. Wtedy na

torowisko wjechały tylne koła. Wóz, pchnięty jakby kopniakiem olbrzyma cały wyskoczył w powietrze rycząc silnikiem, po czym przeleciał tuŜ ponad następnymi torami i opadł cięŜko po drugiej stronie przeszkody. Opadając odbił się na dobre pół metra od ziemi i ponownie opadł sypiąc iskrami spod silnika. Uderzenie było tak silne, Ŝe z rozwalonej miski chlusnął na boki olej oraz odpadły od kół wszystkie kołpaki. Chlewik z trudem opanował kierownicę, uspokoił Józka który w międzyczasie zaniepokojony wstrząsami się przebudził, zapalił ponownie silnik, który zgasł przy uderzeniu i ruszył przed siebie. Kolejny krawęŜnik i pas zieleni był juŜ czymś banalnym, ale srający po tamtej stronie jamnik nie zdołał uciec. Pisnął, zaskamlał, po czym zaskowyczał, kiedy sierść na jego lewym boku najpierw się zmechaciła a zaraz potem przyjęła kształt bieŜnika. Kiedy Audi przejechał po nim lewymi kołami smycz zaczepiła się o zaczep sterczący po tylnym zderzaku i pies ciągnięty za samochodem odbił się kilka razy o słupki chroniące tramwajowy przystanek. Dopiero, kiedy po kilkuset metrach oderwała mu się głowa i smycz na dobre juŜ zwiotczała, jamnik przestał skowyczeć w niebogłosy. Zaczął skowyczeć natomiast jego właściciel, pomimo iŜ de facto przestał juŜ być właścicielem, czego zupełnie nie mógł zrozumieć Chlewik, który zawsze podejrzewał Niemców o logiczne myślenie. Audi jak tylko wjechało na niemal pusty pas autostrady wylotowej skierowało się przed siebie. Jeszcze zanim blokada zniknęła im zupełnie z oczu, dostrzegli jak z torowiska smętnie zwisają dwa osobowe radiowozy i jedna furgonetka, które się beznadziejnie na nim zawiesiły. Pozostałe radiowozy nawet juŜ nie usiłowały pokonać torów. Całości pejzaŜu dopełniał widok tramwaju, który do połowy utkwił w jednej z furgonetek oraz unoszące się posępnie znad torowiska dymy. Dwie minuty później i półtora kilometra dalej było juŜ po silniku, który pozbawiony oleju kompletnie się zatarł i eksplodował rozrzucając na zewnątrz wszystkie rozŜarzone korbowody i fragmenty tłoków. – Wysiadamy. – rzucił kierowca. – PomóŜcie zepchnąć go na pobocze. – dodał do pozostałych. Posłusznie wysiedli i wepchnęli Audi pod rosnące przy chodniku drzewo. Po kilkunastu sekundach Audi przestał dymić, chociaŜ nadal od gorąca łuszczył się na masce lakier. – No widzisz, nieźle ci poszło. – odezwał się Ned do Chlewika. – Taa. – ten odparł patrząc na swoje auto w zadumie. śal za zniszczonym samochodem, jaki widniał na jego obliczu był naprawdę szczery. – No to nie smuć się. W końcu uniknąłeś aresztu, kwitunga i grzywienki. – pocieszył go Kretyn. – Kretyn, ty nawet nie wyobraŜasz sobie co ten wóz dla mnie znaczył. – Co masz na myśli? Wóz jak wóz. Co w nim szczególnego? – To nie był zwykły wóz. To był fartowny wóz, rozumiesz? SłuŜył mi wiernie kupę lat, nie zawiódł do samego końca ani razu i wiesz ile fajek do szkopów łącznie przerzucił? Kretyn wzruszył ramionami. – Przynajmniej z półtora tira. – Daj spokój, bo jeszcze się rozpłaczę. – Po prostu naprawdę mi go szkoda. – Mogę o coś zapytać zanim zaczniemy uroczystości pogrzebowe? – spytał ich Bert i nie czekając na odpowiedź dodał. – Pytaniem na czasie jest jak teraz do Herscheid dojedziemy? – To dobre pytanie. – dodał Imię.

Nad problemem zamyślili się wszyscy z wyjątkiem Józka, który z zainteresowaniem potrząsał sobie drzewkiem, którego jak głupi uczepił się jakiś kocur gdzieś wysoko. – Masz do niego papiery, prawda? – zapytał Chlewika Kretyn patrząc na Audi. – Pewnie. – Więc odkręcimy od niego tablice oraz tabliczkę znamionową, potem znajdziemy gdzieś takie samo Audi tylko na chodzie, ukradniesz je i pojedziemy w dalszą drogę. – Ja ukradnę? – A kto niby? Ty jesteś kierowca kurwa, poza tym znasz Bronka i w ogóle jesteś w temacie najlepiej z nas wszystkich obeznany. Ja mogę stać na świecy bo na kradzieŜy aut się nie znam w ogóle. – Człowieku, ale ja się znam i wiem, Ŝe do tego potrzeba przecieŜ sprzętu. – Jakiego sprzętu? Wypierdolimy szybę jakąś cegłówką i odpalisz go robiąc w instalacji zwarcie odpowiednimi kabelkami. – wytłumaczył mu swój plan Kretyn. – Ja pierdolę, Kretyn! Ty wiesz co ty mówisz? Tak kradną samochody bambusy na trzydziestoletnich, amerykańskich, kiczowatych chałach, jakie Solorz puszcza w kółko na Polsacie ograniczając pobór kilowatów tylko do naziemnych nadajników, Ŝeby ktoś za granicą przypadkiem nie podejrzał tych jego jebanych megahitów. Słyszałeś kiedyś o blokadzie kierownicy? Tego się nie da obejść na krótko albo cegłówką, poniewaŜ to jest cholernie spory kawałek porządnie wyhartowanej stali, do którego potrzeba hydraulicznego podnośnika albo ciekłego azotu, jeśli chcesz sprawę załatwić po cichu. – No o tym nie pomyślałem. – No widzisz. – Nie pomyślałem wcześniej. Teraz myślę i wydaje mi się, Ŝe blokada kierownicy nie będzie miała za duŜo do powiedzenia, kiedy tylko Józek się za nią zabierze. Twój brat ukręci ją jak główkę od kurczaka. Mylę się? Józek nie da rady? – Obawiam się, Ŝe da radę i to aŜ za dobrze. – No to o co jeszcze chodzi? – Józek jest do blokad po prostu za silny w łapach. Ty go nie znasz a ja tak i wiem doskonale, Ŝe jak mu dać kierownicę to ją w pizdu wyrwie wraz z układem kierowniczym. – No to ja juŜ nie wiem. Kurwa, chciałem tylko pomóc. – Kretyn machnął ręką zrezygnowany. – KradzieŜ wozu to jest pomysł, przyznaję. Ale z dobrym, precyzyjnym i wyrafinowanym sprzętem a nie kurwa z cegłą oraz moim bratem. – Co konkretnie więc potrzeba aby ukraść samochód? – spytał go Ned. – Jeśli chodzi o taki jak ten na przykład, w zupełności wystarczy mieć surowiec i iglaki. – odparł Chlewik. – Co to jest surowiec i iglaki? – Surowy kluczyk i małe pilniczki do niego. – wyjaśnił mu Chlewik. – Coś takiego? – jednocześnie zapytali go Bert i Imię podsuwając mu pod nos wymienione przedmioty. – Czy wy ludzie...? Kurwa, nie mogę. Czy wy ludzie zawsze nosicie przy sobie wszystko, co potrzebne harcerzowi w terenie? – Kto to jest harcerz? – NiewaŜne. – odparł kierowca chowając przedmioty do kieszeni. – Bierzcie wasze bagaŜe a ty Józek chodź no tutaj. Józek podszedł. Chlewik otworzył maskę i mu wytłumaczył o co chodzi. Józek zrozumiał, pochylił się nad silnikiem i wyrwał przednią ściankę wraz z chłodnicą i co

najwaŜniejsze, tabliczką znamionową. Kiedy kilkoma ruchami palców, jak banana obrał tabliczkę z nitów, chłodnicy, gorących węŜy i pozostałego oblachowania, wręczył ją z zadowoloną miną Chlewikowi. Ten schował ją równieŜ do kieszeni i juŜ miał zacząć tłumaczyć bratu by to samo zrobił z tablicami rejestracyjnymi, kiedy jego uwagę odwrócił warkot śmigłowca, który pojawił się nad odległym wylotem ulicy. Jego zielony kolor nie budził wątpliwości, kto jest właścicielem. – No kurwa, ale się zawzięli. – westchnął Kretyn. – Co teraz? – No chuj, olewamy tablice, bo wygląda, Ŝe konkretnie ich szukają. – postanowił Chlewik zatrzaskując maskę i zakładając na ramię torbę z papierosami. – To co w końcu będzie? Nie kradniemy tego samochodu? – zapytał go Ned. – Po pierwsze to ja kradnę a nie my kradniemy, a po drugie wygląda, Ŝe lepiej będzie poruszać się na niemieckich numerach. – Jesteś tego pewny? – Na tych tablicach nie wyjechaliby z Berlina nawet czterej pancerni pod osłoną Armii Czerwonej oraz Janosika. Tak, jestem pewien widząc skalę poszukiwań. – Kim są czterej pancerni? – Opowiem ci po drodze. Chodźmy w końcu poszukać jakiegoś samochodu. Zarzucili na plecy bagaŜe i wyruszyli w dalszą drogę.

***

Pół godziny później dzięki kolejce S-Bahn byli juŜ po drugiej stronie miasta. Idąc spacerkiem po ulicach Berlina Zachodniego rozglądali się za Wietnamczykami oraz nadającym się do kradzieŜy samochodem. Jedno i drugie napotkali niemal jednocześnie na Kantstrasse. Chlewik więc bezzwłocznie sprzedał Wietnamczykom swoje papierosy, jego brat chwytając swymi szerokimi ramionami piątkę z nich, potrząsnął i nakłonił do szybkiej zapłaty, po czym zdeponowali nieporęczne bagaŜe w przechowalni na dworcu kolejowym i wyruszyli na oględziny auta. W pierwszej kolejności zabrali się za stojące niedaleko Wietnamczyków Audi. – Ten moŜe być? – zapytał Kretyn, który pierwszy je wypatrzył. – Jest przynajmniej z dziesięć lat młodszy od twojego? – Teraz to bez znaczenia z jakiego jest rocznika. I tak przecieŜ nie będziemy wymieniać tablic, numerów podwozia i uŜywać starych dokumentów. – odparł Chlewik. – TeŜ racja. Chlewik podszedł do samochodu i dokonał wstępnych oględzin zaglądając do wnętrza kątem oka. Kiedy upewnił się, Ŝe nie ma w nim instalacji alarmowej, oparł się o tylny błotnik tyłem, po czym sięgnął ręką za siebie i wymacał wlew paliwa. – Kurwa. – stwierdził. – Co się stało? – zapytał go Ned. – To diesel. – ten odparł wąchając dłoń. – Diesel nie moŜe być? – MoŜe ale chodzi o to, Ŝe wlew paliwa jest zamknięty. – Więc co teraz? – zapytał go Bert. – Albo czekamy, aŜ się ściemni i rozwiąŜemy problem po cichu śrubokrętem, albo Józek go wyrywa tu i teraz z odrobinką hałasu. – Chlewik wyjaśnił im dwie moŜliwe opcje.

– Józek? – rozległo się zbiorowe zawołanie. Ten podszedł, wysłuchał rad brata i tak samo jak on wcześniej oparł się o błotnik tyłem. Sięgnął ręką za siebie, rozległo się nawet niegłośne chrupnięcie, po czym wlew paliwa w dwóch kawałkach zniknął w jego dłoni. – Dobra. – stwierdził Chlewik, kiedy odebrał wlew od brata. – Chodźmy teraz gdzieś usiąść na spokojnie i dorobić kluczyk. Dogodnie miejsce znaleźli w pobliskim parku. Tam Chlewik wyjął z rozpołowionego wlewu mechanizm zamka, dokładnie wytarł go z warstewki smaru, po czym wetknął w niego surowy kluczyk. Narysował pilniczkiem kreskę na kluczyku i następnie starannie odmierzając odległość od kolejnych zapadek, jedną po drugiej wypiłowywał w kluczyku szczerby powodując, Ŝe jedna po drugiej chowały się w nich kolejne zapadki. Kiedy uporał się juŜ z siódmą szczerbą Ŝadne zapadki juŜ nie wystawały zlewając się na jednym poziomie z resztą zamka. – Gotowe? – zapytał go Kretyn widząc, Ŝe zamek w rękach Chlewika pod wpływam kluczyka z łatwością się obraca. – Jedna strona. – ten odparł. – Teraz trzeba to samo powtórzyć z drugiej. – Po co? Czy kluczyk musi być symetryczny? – Nie musi, ale zrobię to aby mieć gwarancję. – padło wyjaśnienie. – Jeśli jedna strona kluczyka nie zadziała, zawsze będzie do dyspozycji druga. – PrzecieŜ działa. – Działa pierdolony wlewik, bo konkretnie do niego dorobiłem kluczyk. Inna sprawa będzie z drzwiami ale tym teŜ nie za bardzo bym się przejmował. – Dlaczego? – PoniewaŜ zamek w drzwiach od strony kierowcy jest najczęściej uŜywany i w związku z tym jego mechanizm jest najbardziej wyrobiony i zuŜyty. Tam kluczyk będzie w związku z tym pasował na sto dziesięć procent. Zagadką pozostaje zawsze do samego końca stacyjka w kierownicy, poniewaŜ tam mechanizm jest zrobiony najbardziej precyzyjnie i dorobiony przez kiepskiego złodzieja kluczyk moŜe otworzyć wszystkie zamki w samochodzie włącznie ze schowkiem na rękawiczki, oprócz właśnie stacyjki. Kiedy go tam wetknę to będzie moment prawdy i test umiejętności w zakresie dorabiania kluczy. Stąd wiem, Ŝe lepiej zrobić obydwie strony, poniewaŜ szanse na odpalenie auta się podwoją. Dziesięć minut później kluczyk po obydwu stronach był gotowy. – Wygląda jak oryginał. – zauwaŜył Kretyn, kiedy go oczyścił dokładnie z opiłków o nogawkę spodni. – Specjalista pozna podróbkę po tej rysie. – Chlewik pokazał niemal niewidoczną kreskę. – To po co ją zrobiłeś? – Ta kreska słuŜy do precyzyjnego pomiaru odległości od nasady kluczyka do poszczególnych zapadek. Najgorsze, bowiem co moŜna zrobić podczas dorabiania klucza to wypiłować któryś ząbek za blisko lub za daleko. Wówczas dupa blada i robota od nowa. – Myślałem, Ŝe najwaŜniejsze jest aby szczerbinki nie były za płytkie lub za głębokie. – To akurat nie jest takie trudne, poniewaŜ moŜna wkładać kluczyk w zamek co kilka pociągnięć pilnika i sprawdzać postępy przy chowaniu się zapadki, tak Ŝe nie ma ryzyka Ŝe się przedobrzy prawie wcale. O wiele waŜniejsza jest odległość od zapadek, bo tu trzeba trafić w cel juŜ za pierwszym razem. – Więc w sumie ukraść samochód jest całkiem prosto? – zapytał Chlewika Imię. – Dla kogoś kto wie o co chodzi, równie łatwo moŜna samochód przed kradzieŜą zabezpieczyć.

– Jak? – Rozbierając zamki we wlewie paliwa oraz drzwiach i wyjmując powiedzmy co drugą zapadkę wraz z podnoszącą je spręŜynką. – Po co? – Bez kompletu zapadek nie moŜna dorobić kompletnego kluczyka. – TeŜ racja. – Ale nasz szkopek, najwidoczniej o tym nie wiedział, poniewaŜ za chwilę poŜegna się ze swoim samochodem. – dodał Chlewik składając do kupy zamek. Wstając z parkowej ławeczki w milczeniu wrócili na Kantstrasse. Chlewik podszedł do samochodu i z miną właściciela włoŜył na swoje miejsce wlew paliwa. Następnie obszedł wóz dookoła i wetknął kluczyk w drzwi od strony kierowcy. Kiedy zamek się przekręcił zadziałał centralny zamek i pozostali równieŜ wsiedli do środka. Kierowca chuchnął w dłoń z kluczykiem i włoŜył go przy milczącym oczekiwaniu do stacyjki. Kluczyk obrócił się bez najmniejszego trudu juŜ za pierwszym razem. Chlewik poczekał aŜ się rozgrzeją świece Ŝarowe po czym przekręcił go dalej i wóz od razu zapalił. – MoŜe muzyka? – zapytał włączając odtwarzacz oraz kierunkowskaz. PoniewaŜ nikt nie protestował, przy dźwiękach bawarskiej muzyki ludowej Audi włączyło się do ruchu. Sprawnie pokonali trasę w Berlinie Zachodnim, podjechali po drodze do dworca, skąd zabrali bagaŜe i korzystając z postoju w pobliŜu kosza na śmieci, pozbyli się wszystkich płyt z bawarską muzyką nie mogąc po pięciu minutach juŜ wytrzymać nieustannego jodłowania, po czym przejechali w pobliŜu lotniska Tempelhoff kierując się na zachód. Nie niepokojeni przez nikogo opuścili miasto lokalnymi drogami. Sto kilometrów dalej wjechali na autostradę i zatrzymali się na stacji benzynowej zatankować. Wówczas okazało się, Ŝe z ich bagaŜów zniknęły wszystkie pieniądze, w tym równieŜ te otrzymane od Wietnamczyków. Przetrząsając kieszenie zebrali wszystkiego dwadzieścia kilka euro w drobniakach. Wlali tyle paliwa na ile im wystarczyło i Chlewik pojechał dalej nieco wolniej by starczyło go na dłuŜej.

***

Dwie godziny później Chlewik w pewnej chwili zjechał z autostrady, następnie zawrócił w jakąś podrzędną asfaltówkę i zatrzymał samochód na poboczu. – Co się stało? – zapytał go Kretyn. – Musisz siusiu? – Widzicie te koparki? – zapytał kierowca. PodąŜyli wzrokiem w tę samą stronę co on. Ujrzeli widniejącą na horyzoncie budowę jakiegoś wiaduktu. – Widzimy. – W związku więc z dramatycznym brakiem środków finansowych, jaki nas nieszczęśliwie dotknął, ktoś będzie musiał tam pójść i przynieść trochę paliwa. – wyjaśnił Chlewik. – Maszyny budowlane teŜ chodzą na ropę. – dodał. Wszyscy odruchowo spojrzeli na Józka. Ten nie czekając splunął w dłonie i raźno pomaszerował w stronę budowy. – Józek poczekaj. – krzyknął za nim Chlewik. Lecz było juŜ za późno. Józek nie usłyszał, torując sobie drogę do budowy,

poprzez niewielkie drzewka, których nie raczył nawet omijać tylko je tratował niczym łan zboŜa zmierzając wśród trzasków pękającego drewna, niczym czołg prosto do celu. – Nie zabrał kanistrów. – wyjaśnił Chlewik pozostałym. – Miejmy więc nadzieję, Ŝe nie przyniesie tu jakiejś koparki. – zaŜartował Kretyn. Józek koparki nie przyniósł. Przyniósł natomiast oderwane od walca drogowego i asfalciarki zbiorniki z paliwem oraz niejako przy okazji dwumetrowy kawałek ogrodzenia z grubych desek, w jaki po drodze wplątała mu się lewa stopa sprawiając, Ŝe Józek wyglądał jak Sindbad na latającym dywanie. – Mocny chłopak. – rzucił Kretyn z podziwem i zaraz dodał. – Po całym świecie jeździłem, ale czegoś takiego jak Ŝyję, jeszcze kurwa nawet w Ŝadnym cyrku nie widziałem. – Nic jeszcze nie widziałeś. – poinformował go Chlewik. – Gdybyś widział Józka jak się zabiera za kreowanie zamiast niszczenia, wtedy dopiero byś zaniemówił, człowieku. – Co masz na myśli? – temat Kretyna zainteresował. – Zajmowałeś się kiedyś budowlanką? – No pewnie. – Więc wiesz jak wygląda tynkowanie? – Oczywiście. To cholernie cięŜka praca, dla cholernie silnych ludzi. – To co byś powiedział, gdybyś zobaczył jak Józek zarzuca tynk łopatą i zaciera drzwiami? – O, ja pierdolę! – To samo powiedziałem, kiedy na własne oczy ujrzałem jak w kwadrans odnowił całą naziemną elewację swego bunkra. – W kwadrans? PrzecieŜ słyszałem, Ŝe ten bunkier jest jak pierdolona sala gimnastyczna! – No więc właśnie o tym mówię. Kretyn juŜ nie znalazł na to Ŝadnej odpowiedzi. Usiadł patrząc w zamyśleniu na Józka, który po odstawieniu na ziemię zbiorników zabrał się za uwalnianie stopy z ogrodzenia. Potem nieco uniósł głowę i spojrzał na przecinkę, jaką ten wydeptał w zagajniku w drodze na budowę i westchnął cięŜko nadal nie mogąc wszystkiego w pełni zrozumieć.

***

Herscheid, Niemcy 10 września 2003 Do celu podróŜy dojechali grubo po północy. Herscheid powitało ich nocną ciszą i niczym niezakłóconym spokojem. Nie wiedzieli bowiem, Ŝe na czterdzieści minut przed ich przybyciem, miasto zaczęły masowo opuszczać szczury i karaluchy kierując się szerokim strumieniem na Francję. Jedynie parkowe gołębie ze względu na brak gwiazd, przedzierając się przez gęste chmury obrały kierunek południowy. Miasteczko było tak spokojne, Ŝe sprawiało wręcz wraŜenie kompletnie wymarłego. Stojące przy głównej ulicy domy były równomiernie rozmieszczone po obydwu jej stronach. Wszystkie bez wyjątku budynki były starannie ale bez przesady

odnowione i zadbane. Zupełnie tak samo trawniki przed nimi oraz cała masa ogrodowych krasnali jaka je ozdabiała. Jadąc wolno przez miasteczko wszyscy rozglądali się z ciekawością po całej okolicy. A rozglądając nigdzie nie zauwaŜyli nawet jednego porzuconego papierka. – Ładnie tu, kurwa. – rzucił Kretyn. – I cicho. – dodał Ned. – Wy pod jaki adres? – zapytał kierowca. – Oberdorfstrasse 3. – odparł Bert. – To ten domek. – Kurwa, od razu wiedziałem. – wykrzyknął Kretyn. – To Lucek was przysłał? – Oczywiście, Ŝe nie. – Więc wytłumaczcie mi skąd taka zbieŜność? – To moŜe być nieco trudne do wyjaśnienia. – stwierdził Ned. – No to czego szukacie pod tym adresem, do cholery? – Musimy uzyskać dostęp do ukrytych w nim dokumentów. – Jakich dokumentów? – To długa historia. – Nie wątpię. – mruknął Kretyn. – Tak czy siak, to my idziemy tam pierwsi. Wy moŜecie wpaść po dokumenty dopiero po nas, jasne? – Czy moŜna zapytać, co was w tym domku interesuje? – zapytał Ned. – Oczywiście. – Więc co takiego? – JuŜ ci odpowiedziałem. MoŜesz pytać ale nie licz na odpowiedź. – Rozumiem. – stwierdził Ned. – Do której wam w takim razie zejdzie na waszych sprawach? – Dwie, trzy godziny. MoŜe do rana. Nie wiem. To zaleŜy. – Od czego? – Od stopnia trudności przy negocjacjach. – Przyjechaliście tu negocjować? – zdumiał się Bert. – Z nimi? – Nimi? – W środku jest ośmiu uzbrojonych ludzi. – Jakich kurwa, ośmiu? – Skini, faszyści, takie tam pogrobowo esesmańskie męty. – Skąd to wiesz? – No wiem. – My wiemy o jednym domowniku. Jesteś tego pewny? – Jak niczego w świecie. – odparł Bert. – Zresztą, jest jeszcze trochę czasu i sam moŜesz sprawdzić ilu ich tam siedzi. – Pewnie, Ŝe to najpierw sprawdzę. – odparł Kretyn. Pokazał Chlewikowi gestem aby ten zjechał na bok i zapytał Berta. – Jakiego czasu jest jeszcze trochę? – My musimy być wewnątrz tego domu najpóźniej o drugiej czterdzieści pięć. W dodatku, wówczas dom musi juŜ być oczyszczony z uciąŜliwych domowników. Kierowca tymczasem posłusznie zjechał w boczną uliczkę. Tam zaparkował i zgasił światła w samochodzie. Kretyn opuścił auto i wyszedł na zewnątrz. Odszedł od nich kilkadziesiąt metrów, zbliŜył się pod znajomy adres a następnie wspiął na rosnące przy ulicy drzewo. Kiedy wszedł na górę zniknął pozostałym z oczu wśród gęstych gałęzi. Po dwóch minutach pojawił się z powrotem. Zwinnie zeskoczył z drzewa na ziemię i wrócił do samochodu. – Skąd wy jesteście, Ŝe takie rzeczy jak ilość domowników z góry wiecie? – zapytał zdumiony. – Z daleka. – odparł Bert.

– Z daleka? – Kretyn przeniósł spojrzenie w lewo. – Z bardzo daleka. – odparł Ned. – Jak bardzo? – Tak bardzo daleka, Ŝe aŜ z wysoka. – uzupełnił Imię. – Słuchaj, – Ned połoŜył mu dłoń na ramieniu. – nas naprawdę interesują wyłącznie dokumenty. Nie wiem co za negocjacje są waszym celem ale to niewaŜne, bo to nie jest nasza sprawa. Jednak jakie by nie były nasze zadania nikt z nas nie załatwi swojej sprawy bezboleśnie. – Co takiego masz na myśli? – I my i wy potrzebujecie wsparcia. – wyjaśnił mu Bert. – To jest pewnik nie ulegający wątpliwości i chyba jak dotąd w niczym się nie omyliłem, prawda? – Prawda. – Więc zaufaj nam i tym razem. W szóstkę z pewnością sobie poradzimy. Działając osobno nie poradzi sobie nikt. – Więc moŜe wydusisz w końcu, czego tam szukacie? – No dobra. – odparł Bert z wahaniem. – Szukamy planów niemieckiego przemysłu jądrowego. – Co wy, kurwa? Jesteście jakimiś szpiegami? – W pewnym sensie. – Macie broń? – Niestety, nie wolno nam uŜywać broni. – No dobra. – stwierdził Kretyn. – Zrobimy więc tak, wy szukacie swoich planów a my załatwiamy własne negocjacje. Nikt nikomu nie wchodzi w paradę bo jak ktoś wejdzie to mu Józek urwie głowę. Dosłownie. Czy to jasne? – O ile tylko najpierw oczyszczamy domek wspólnymi siłami. – uzupełnił Imię. – Zgoda. – Czy ktoś z was zna cichy sposób otwarcia drzwi frontowych? – zapytał Ned. – Ja znam dwa takie sposoby. – odparł Chlewik wyciągając spod siedzenia saszetkę z wytrychami. – Więc wchodzimy od frontu. Cicho i bezszelestnie. Kiedy będziemy w środku unieszkodliwiamy znajdujących się tam ludzi. – jeszcze raz przedstawił Ned uzgodnione plany. – Do roboty. – rzucił Kretyn wysiadając z samochodu. Wysiedli wszyscy i udali się po cichu pod jednopiętrowy, drewniany domek z numerem 3. Tylko w jednym oknie paliło się światło. Było to w pomieszczeniu znajdującym się na pierwszym piętrze. Aby nie wzbudzić niepotrzebnego zainteresowania nie udali się do budynku bezpośrednio tylko wpierw wmaszerowali w boczną uliczkę a dopiero potem pod osłoną rosnącego wokół domu, gęstego Ŝywopłotu podkradali się pod drzwi wejściowe idąc schyleni gęsiego. Torując drogę wśród pajęczyn przodem kroczył Chlewik z gotowym wytrychem w dłoni. TuŜ za nim szedł zespół z Marsa a za nimi Kretyn prowadził ostroŜnie Józka za rękę. Chlewik sprawnie otworzył drzwi wejściowe, nie wydając przy tym nawet jednego dźwięku. Uśmiechnął się do pozostałych, wszedł do środka i gestem zaprosił ich równieŜ do wewnątrz. Kolejno przekradli się do przedsionka niemal niezauwaŜenie. Niemal poniewaŜ idący na końcu Józek potrącił niezdarnie nogą gipsowego krasnala, który niebezpiecznie zaczął chwiać się na boki poskrzypując na betonowym postumencie. – Uuuu. – powiedział ze skruchą i natychmiast schylił się aby go poprawić. Odwracając się potrącił dwa kolejne a kiedy i je chciał uspokoić kiwać się zaczęło z osiem róŜnych krasnali na niemal całym trawniku. – Józek, kurwa twoja. – syknął Chlewik z przedsionka.

Józek spojrzał w jego stronę. Brat połoŜył palec na ustach i gestem przywołał do siebie. Józek zostawił krasnale w spokoju i wówczas jeden z nich się przewrócił potrącając kolejnego. Ten trącił następnego i tak dalej, aŜ efekt domina dotarł do gipsowego Mikołaja, stojącego wraz ze swym zaprzęgiem tuŜ przy krawęŜniku. W czasie kiedy przewrócone krasnale staczały się juŜ w stronę ulicy podskakując po krótko przystrzyŜonym lecz nieco pochyłym trawniku, przewracać się zaczynały kolejno renifery, które wyposaŜone były w niezliczoną ilość dzwonków. Cisza w jednej chwili ulotniła się bez śladu ustępując kakofonii dźwięków. W chwili, kiedy Józek uderzając się w głowę o futrynę pośpiesznie wkroczył do domku, pierwsze z jego ofiar zaczynały roztrzaskiwać się na brukowanym chodniku, pękając z łomotem. Zamknęli drzwi za sobą i rzucili do okienka, ciekawi ponad wszystko w świecie, czy pękające krasnale wzbudzą czyjąś uwagę. Kiedy pęknął juŜ ostatni renifer i ucichły dzwonki, w sześciu domkach naprzeciwko jednocześnie poruszyły się firanki. Poruszenie było tak precyzyjnie zgrane, Ŝe mogłoby zawstydzić mistrzów świata w pływaniu synchronicznym na kaŜdej olimpiadzie. W równie olimpijskim wykonaniu pojawiły się w nich pomarszczone głowy, po czym firanki ponownie poruszyły się tylko w drugą stronę. Zanim ktokolwiek w przedsionku zdołał wyjść z podziwu nad tak precyzyjnym wykonaniem, jednocześnie zapaliło się sześć świateł w przeciwległych domach i ulica pojaśniała jak w południe. Ogrom zniszczeń był potworny. Wszędzie jak okiem sięgnąć leŜały czerwono białe skorupy. Idealnie w tym samym momencie otworzyły się drzwi frontowe i na ulicę wyszło sześcioro staruszków z domków naprzeciwko. Podeszli do kiwających się jeszcze gdzieniegdzie kawałków krasnali i juŜ nie tak synchronicznie zaczęli zbliŜać się do ich przedsionka. – Co robimy, kurwać? – zaniepokoił się Kretyn. – Co, pytam? – Józek ich tu sprowadził, Józek niech ich spłoszy. – postanowił Chlewik znając moŜliwości brata. Nachylił się i przekazał mu do ucha instrukcje, co ma robić. Następnie wraz z pozostałymi wycofał się w głąb domu. Wypchnięto Józka, który odruchowo chciał iść z nimi w drugą stronę i kiedy pierwszy z przybyłych staruszek wyciągnął palec do dzwonka, ten otworzył drzwi wejściowe i mu chuchnął prosto w głowę. Staruszek kiedy zobaczył jak coś zgarbionego wypełnia całą framugę wejściową otworzył usta ale nic nie powiedział tylko padł do tyłu przewracając pozostałych starców, zupełnie tak samo jak minutę wcześniej przewracały się krasnale. Kiedy wszyscy się juŜ przewrócili, aczkolwiek w porównaniu do krasnali zupełnie po cichu, Józek chuchnął kaŜdemu z bliska w twarz i ułoŜył nieprzytomnych między domkiem a Ŝywopłotem. Kiedy z nimi skończył wrócił do przedsionka i zamknął drzwi za sobą. Wyszli z ukrycia pod schodami i powrócili do okienka. Ulica przez dobrą minutę była jasna ale nic poza tym się nie działo. Potem kolejno pogasły zapalone wcześniej światła w domach naprzeciwko. – No to mamy ich z głowy. – ucieszył się Chlewik z wyraźnym zadowoleniem. – Niekoniecznie. – uzupełnił Bert wskazując na jednego ze staruszków, który biegł truchcikiem z powrotem do swojego domu. Staruszek kiedy był na progu odwrócił się na chwilę i wszyscy mogli ujrzeć nieco szokujący brak protezy nosa jaki widniał na jego obliczu. – O kurwa. – jęknął Chlewik. – Skąd mogłem wiedzieć, Ŝe jeden z tych grzybów nie ma węchu?

Ned rzucił okiem na zegarek. Dochodziła wpół do drugiej. W tym czasie Kretyn zdjął juŜ obraz Wilhelma któregoś ze ściany i stwierdził. – Sejfu juŜ tutaj nie ma. – A powinien być? – zapytał go Chlewik. – Jego stary tutaj trzymał szmal ale synek musiał sejf gdzieś indziej przenieść. Na jego miejscu teŜ bym zrobił tak samo toteŜ mnie nie dziwi to w ogóle. – Więc...? – Więc tak jak przypuszczałem, nie unikniemy negocjacji z nowym właścicielem. Za dwadzieścia pięć druga pod budynek zaczęły zajeŜdŜać radiowozy. ZajeŜdŜały ze wszystkich stron i nie było mowy o Ŝadnej ich synchronizacji. Na ulicy przed domem zrobiło się zupełnie jasno oraz gwarno ze względu na policyjne radia i syreny. Jeden z policjantów wychylił się zza radiowozu z megafonem i krzyknął Ŝeby natychmiast opuszczono budynek. Nie doczekał się Ŝadnej ustnej odpowiedzi tylko zamiast niej w jego stronę pofrunęły dwa koktajle mołotowa wyrzucone z okna na pierwszym piętrze. Butelki roztrzaskały się na bruku i radiowóz zaczął płonąć. Pośpiesznie opuścili go pasaŜerowie i wyciągając broń ukryli się za innymi wozami. Wówczas z okna u góry padł strzał i zgasło jedno z migających świateł na dachu radiowozu. Policjanci odpowiedzieli ogniem i w budynek z grzechotem zaczęły uderzać kule. Wszyscy z przedsionka wycofali się do tyłu gdzie ukryli się pod schodami wiodącymi na górę. Wymiana ognia przybrała na sile, a kiedy na ulicę poszybowały cztery kolejne butelki z benzyną, płonąć zaczęły juŜ dwa radiowozy. Pięć minut później zbiornik z paliwem jednego z nich eksplodował rozrzucając płomienie na dom naprzeciwko. Drewniany budynek momentalnie stanął w ogniu spowijając wszystko w czerwonej łunie. Na ulicy zrobiło się jasno jak w południe. W pewnym momencie rozległ się tupot nóg na schodach. Wszyscy pod nimi zamarli bez ruchu wciskając się głębiej. Dwóch ludzi zbiegło na dół i rzuciło się w stronę kominka skąd po chwili wyciągnęli schowaną w nim skrzynkę. Kiedy ją z wysiłkiem unieśli i wyruszyli w drogę powrotną, na ich drodze stał juŜ Józek. Obydwaj zamarli bez ruchu wypuszczając z wraŜenia z rąk skrzynkę na dywan. Józek chwycił ich za wytatuowane w swastyki karki i rzucił o ściankę działową. Uderzyli w nią z trzaskiem i osunęli się na ziemię razem ze sporym kawałkiem dębowej boazerii. Z roztrzaskanej skrzynki wytoczyły się na wszystkie strony zaczepne granaty. Skwapliwie pozbierano je i podzielono tak, Ŝe kaŜdemu z wyjątkiem Józka przypadło ich po cztery. – Jest za dziesięć druga. – odezwał się Ned. – Jeszcze prawie godzina. Co robimy? – Trzeba zadziałać nieco na zwłokę. – stojący przy drzwiach Bert wskazał na zewnątrz głową. Podeszli na klęczkach do drzwi wejściowych i przez otwory po kulach rozejrzeli się po ulicy. Ich uwagę przykuło niewielkie poruszenie przy stojących nieco dalej samochodach. Przełączając wzrok na podczerwień dostrzegli kilkunastoosobowy oddziałek w kominiarkach, jaki zmierzał w stronę ich domku pod osłoną Ŝywopłotu za którym oni równieŜ tu przybyli. Uchylili okna oraz drzwi wejściowe i jednocześnie zasypali całą okolicę domu granatami. Wyrzucili ich na zewnątrz co najmniej piętnaście i się wycofali. Kiedy granaty kolejno zaczęły eksplodować, rozpętało się pandemonium jęków, krzyków, komend oraz nasilającej się kanonady okraszanej co kilka sekund kolejną eksplozją któregoś z granatów. Kiedy eksplozje ucichły ulica nie przypominała juŜ tej samej zadbanej ulicy jaką zapamiętali. Wszędzie leŜały kawałki desek, skrzynki na listy,

porozrywane kubły na śmieci, powyrywane z korzeniami krzaki, oderwane od drzew konary, potłuczone szkło oraz jęczący ranni ludzie, których pośpiesznie wynoszono gdzieś dalej. Kilka ciał się nie poruszało w ogóle. Tymi na razie się nikt nie zajmował. Kiedy zegar w salonie wybijał drugą ulica była juŜ kompletnie wyludniona jednak w pozbawionych szyb oknach naprzeciwko raz po raz przemykały jakieś cienie. Było jednak cicho i nawet człowiek z megafonem juŜ się nie odzywał, chociaŜ wcześniej nawet na chwilę gęba mu się nie zamykała. Tymczasem na schodach ponownie rozległy się kroki dwóch zbiegających ludzi. Józek nie czekał na sygnał tylko wychylił się spod schodów i schwycił pierwszego z nich za stopę. Pociągnął go za nią i ten razem z poręczą znalazł się na podłodze salonu. Drugi ze zbiegających zdołał jednak uniknąć jego losu i widząc co spotkało jego kolegę wywinął się nie dając się złapać tak samo i w panice uciekł z powrotem zamykając za sobą drzwi do pokoju. – Józek zostaw go! – zawołał Kretyn zatrzymując jego uniesioną pięść zanim ta pozbawiła leŜącego co najmniej czucia. Józek zostawił. – To nasz człowiek. – Kretyn zakomunikował pozostałym. – Ten od negocjacji? – zapytał Imię. – Dokładnie. – Więc negocjujcie. – Nazwisko stwierdził wzruszając ramionami. – Gość jest wasz i zgodnie z umową nie wtrącamy się w wasze sprawy. – dodał wskazując oczami na odosobnioną kuchnię. Kretyn z Chlewikiem wzięli go pod pachy i udali się do niej gdzie fachowo ułoŜyli go na krześle. Zaraz za nimi podąŜył Józek. Pozostali w salonie zapalili papierosy. Była dziesięć po drugiej. Piętnaście po, było juŜ po negocjacjach. Cała trójka wyszła z kuchni do i podeszła do podpierającego strop ozdobnie wykończonego filara, jaki znajdował się na samym środku salonu. Kiedy Józek go obmacał filar przestał być ozdobny, a kiedy zrobił – yyyyyy – i go pociągnął do siebie, przestał podpierać strop, bowiem się złamał. Z rozpękniętego filara wypadł sejf a do salonu wpadła ćwiartka pokoju mieszczącego się na górze wraz z dwójką ludzi, którzy się w pechowej ćwiartce akurat znajdowali. Ludzie stracili przytomność samodzielnie ale z gruzowiskiem jakie przywaliło sejf Józek musiał się uporać własnymi rękoma. Obszedł je w głębokim zamyśleniu dookoła, po czym chwycił za jeden koniec czegoś co było kiedyś podłogą i mocnym szarpnięciem odsunął na bok. Podłoga posłusznie się przesunęła ciągnąc ze sobą połówkę filara, fragment ścianki zewnętrznej oraz kawałek werandy przybitej do niej gwoździami. W salonie zrobiła się wyrwa przez którą mógłby wjechać do środka jeździec na młodym ale jednak kucyku. Kiedy dziurę pośpiesznie zasłonięto wspólnymi siłami obitą w skórę kanapą stawiając ją w pionie, wszyscy pochylili się nad drobniejszymi fragmentami w poszukiwaniu sejfu. Dwadzieścia po drugiej sejf się odnalazł. Józek z pomocą kilofa z którym się nigdy nie rozstawał, otworzył go jak puszkę sardynek i ze środka wysypało się mnóstwo banknotów. – Czy tego właśnie szukaliście? – rzucił Ned na widok paczek pieniędzy. – Tak. – odparł Kretyn upychając je wraz z oniemiałym Chlewikiem po kieszeniach. – No dobra. – stwierdził Ned. – To ilu ich jeszcze dla nas zostało? – Czterech, wliczając tego tam w kuchni. – sprawnie podliczył Imię. – Ten w kuchni juŜ się nie liczy za bardzo. – stwierdził Chlewik rzucając na

dywan coś co ściskał bez przerwy w dłoniach. Spojrzeli w dół rozpoznając oderwane ucho. – No dobra. Mamy więc trzech na górze... – ponownie podliczył Imię. W tej samej chwili padł pojedynczy strzał z zewnątrz i jeden z ludzi znajdujących się na górze wpadł przez dziurę w suficie do salonu z przestrzeloną głową. – Dwóch. – Ned uaktualnił dane. – Myślę więc, Ŝe moŜemy zabierać się za naszą robotę bo tym dwóm snajperzy juŜ nie pozwolą się wychylić i nam przeszkodzić. – Do roboty... – zaczął Ned kierując się w stronę schodów, lecz urwał nagle padając plackiem na ziemię. W budynek zaczęły trafiać pociski z granatnika i wszyscy w panice przygarbili się, po czym rzucili w stronę schodków prowadzących do piwnicy. Ostrzał trwał dwadzieścia minut a kiedy się skończył ponownie wyszli z piwnicy do salonu. Dom pod ich nieobecność zmienił się nie do poznania. Górnej kondygnacji niemal nie było w ogóle. Gdzieniegdzie tylko sterczały jeszcze boczne ściany i resztki komina. Prowadzące na piętro schody były w pół drogi urwane a to co z nich zostało było rozprute na dwie połowy. Ned podszedł do nich i kopniakiem wydobył drewnianą skrzynkę, która spod nich wystawała. Drugim kopniakiem pozbawił jej pokrywy. Trzecim przewrócił na bok i podłogę wokół schodów pokryły mapy, wykresy i poŜółkłe dokumenty. Wydobył z kieszeni przewód i podłączył przyssawką do komputatora. Następnie wiązką błękitnego światła dokładnie zeskanował wszystkie rozrzucone papiery, po czym wyłączył skaner i schował przewód. – No to dobra. – stwierdził kiedy było juŜ po wszystkim. – Teraz trzeba się stąd jakoś przebić na zewnątrz. – dodał rozglądając się wokoło z uwagą. Z całej piątki jedynie Bert i Imię wiedzieli, Ŝe robi za pomocą wzroku dokładną analizę balistyczną pocisków jakie wcześniej ostrzelały dom. – Granatniki znajdują się na podwórku za drugim po lewej budynkiem naprzeciwko. – stwierdził Ned kiedy jego komputator skończył analizę. – Ile? – zapytał Bert. – Trzy. – Jakie opcje? – Obrzućmy wszystkie budynki w zasięgu pozostałymi granatami. Wszystkie z wyjątkiem jednego, który jest najdalej od granatników. Kiedy zaczną eksplodować przerzucimy się na podwórko za nim a stamtąd dalej. Później obejdziemy okolicę i się rozdzielimy. – Przerzucimy? Rozdzielimy? – zapytał go Chlewik. – Tak. Przerzucimy was poza najgorszą okolicę i wówczas się rozstaniemy. Obejdziecie te zamieszanie i będziecie mogli wrócić do samochodu i nim pojechać do siebie, gdziekolwiek by to zresztą nie było. – To wy nie jedziecie z nami? – spytał Chlewik. – Nasz transport czeka kilka kilometrów poza miastem. Dotrzemy tam na nogach. – Ale...? – chciał jeszcze o coś zapytać Kretyn. Nie dokończył, poniewaŜ nikt go juŜ nie słuchał. Bert i Ned uruchomili swoje komputatory i trzymając je w pogotowiu wręczyli granaty Józkowi, jako człowiekowi o najsilniejszej ręce. Ten podszedł do frontowej ściany i ponad nią zaczął miotać na zewnątrz granaty, które odbezpieczał i podawał mu Imię wskazując siłę i kierunki. Trzydzieści sekund trwało ich rzucanie a w chwili kiedy wybuchły juŜ pierwsze dwa, było juŜ po wszystkim. – Obejmijcie nas mocno ramionami. – rzucił Ned do pozostałych obejmując mocno Kretyna. Cała szóstka niemal jednocześnie się zdematerializowała i po czterech sekundach

pojawiła za sąsiednim domem. Tam transferu dokonano ponownie i pojawili się pod pobliskim lasem. – Co to było? – jęknął Chlewik kiedy się rozejrzał. Po chwili wiedział juŜ bez niczyjej odpowiedzi, Ŝe jest wraz z pozostałymi na końcu miasteczka. Dom w którym jeszcze kilkanaście sekund temu się znajdowali, obecnie spowity był w płomieniach i bez przerwy drŜał od eksplozji wybuchających w nim pocisków z granatnika. – Tylko jeden nadal napierdala. – stwierdził Ned. – Józek musiał skutecznie unieszkodliwić dwa pozostałe. Nadal teŜ wybuchały wyrzucone przez niego granaty, bowiem w miasteczku to tu to tam rozlegała się silniejsza eksplozja, po której wzbijały się w górę niewielkie grzybki świetlne oraz fragmenty cegieł i desek. – Wykorzystajcie te zamieszanie na dotarcie do samochodu i odjazd stąd w cholerę. – zachęcił ich Ned widząc jak podziwiają kanonadę. – Wydaje mi się, Ŝe to juŜ ostatni moment, bo wkrótce przestaną tak napierdalać i obstawią całą okolicę szczelnym kordonem w celu przeszukania rumowiska. – W takim razie spadamy, ludzie. – rzucił Chlewik do Kretyna oraz brata. – Dzięki za wszystko. – dodał podając pozostałym na poŜegnanie rękę. – Trzymajcie się ciepło. – rzucił Imię znikając wraz z Nedem i Bertem w zaroślach. Dwadzieścia minut później odnaleźli w lesie portala. Transfer przebiegł bez najmniejszych kłopotów.

***

Przejście graniczne Słubice – Frankfurt/O, Polska Do przejścia granicznego dojeŜdŜali tuŜ przed świtem. Audi po całonocnej, wściekłej jeździe na pełnym gazie, pokryte było podróŜnym kurzem a przednia szyba zaschniętą warstwą rozmazanych wycieraczkami owadów. Józek, szczęśliwy z posiadania całej tylnej kanapy wyłącznie dla siebie, przez całą drogę smacznie sobie na niej kimał, korzystając na maksa ze wszystkich wygód. Kiedy tylko na przedmieściach Frankfurtu znaleźli się w zasięgu polskich nadajników Kretyn uruchomił radio zet ciekaw wieści o pełnej godzinie. – ... przypomnijmy, w wyniku nocnej tragedii, zginęło dziewięciu funkcjonariuszy policji, szesnastu cywilów w tym większość w podeszłym wieku a w całych Niemczech wprowadzono dziś dzień narodowej Ŝałoby. Uprzedzamy wybierających się do Republiki Federalnej, Ŝe dziś większość niemieckich urzędów, szkół i instytucji nie pracuje. – OŜ, kurwa. – jęknął Chlewik. – Popatrz no tylko, szkopy świętują. Kurwa, a chciałem do chaty wziąć trochę proszku do prania. Sklepy pewnie teŜ nieczynnie, kurwa no to bieda. – W końcu stać cię obecnie na polski proszek, więc cicho bądź i daj posłuchać. – odrzekł Kretyn. A kiedy Audi się zatrzymało przystając na światłach podregulował radio nieco głośniej. – Jak przed godziną podał rzecznik Urzędu Ochrony Konstytucji, do zniszczenia

Herscheid przyznali się Męczennicy Al–Aksy oraz Osama. Kontrwywiad sprawdza te informacje a policja wykonuje bez przerwy masowe aresztowania. W całych Niemczech spłonęły dzisiaj w odwecie cztery meczety, a w odwecie za odwet nad ranem dwie synagogi. Na ulicach Berlina w dalszym ciągu gromadzą się neofaszyści, pragnąc zorganizować nielegalną demonstrację na którą władze nie wyraziły zgody. W zamieszkach z policją doszło nad ranem do pierwszych powaŜnych incydentów. W związku z ostatnimi wydarzeniami MSZ odradza polskim turystom wizytę w najbliŜszych dniach w Niemczech, lub przynajmniej odłoŜenie jej w czasie do chwili, aŜ sytuacja u naszego zachodniego sąsiada co nieco się nie uspokoi. Z Herscheid, dla radia zet mówiła... – No dobra, to koniec trasy. – oznajmił Chlewik parkując trefny samochód dwie ulice od przejścia granicznego. Zgasił silnik, radio, wytarł chusteczką kierownicę, klamki i obudził brata. Józek posłusznie wysiadł, ziewnął, przyklepał grzywkę, po czym puścił bąka, odlał się na tylne koło i juŜ był gotów do drogi. Wymienili milczące spojrzenia po czym wyruszyli w stronę granicy bez słowa. Przejście graniczne rzeczywiście przywitało ich spuszczonymi do połowy masztów flagami. W czasie gdy oczekiwali w zadziwiająco krótkim ogonku na kontrolę dokumentów, Józek potrząsał radośnie obydwoma masztami, poniewaŜ wydawało mu się, Ŝe widzi na jednym z nich jakiegoś ptaka, który mu kiedyś smakował. Kiedy ptak go osrał, po czym odleciał rozkładając skrzydła Józek nabrał pewności, Ŝe był to z pewnością ten sam gatunek z którego mu wychodziły najlepsze rosoły. – Zostaw te wrony! Józek, kurwa ty twoja! – Chlewik przywołał brata do porządku po czym podał celnikowi jego i swoje dokumenty. Celnik miał farta, chociaŜ sam o tym nie wiedział gdyŜ był nowoprzybyły. Po prostu machnął ręką przepuszczając ich bez Ŝadnej kontroli. Bracia skinęli mu głową, aczkolwiek Józek kiwał bez przerwy bo sobie coś nucił od dłuŜszej chwili, po czym kilkoma susami podbiegli do Kretyna, który juŜ na nich czekał po kontroli w drugiej budce z wyciągniętą zachęcająco paczką papierosów. Następny za nimi w kolejce, juŜ nie miał tyle szczęścia, poniewaŜ był muzułmaninem. Odchodząc w stronę mostu juŜ w trójkę, słyszeli jeszcze przez dłuŜszy moment głuche uderzenia pałek w coś miękkiego i ściszone wrzaski z budki granicznej do której zabrano mahometanina. – Papiren! – Ausweis? – Wo is papiren!? – Co teraz? – spytał Chlewik po polskiej stronie, kiedy juŜ ucichły gdzieś w tyle, przeszkadzające w rozmowie uderzenia i jęki. – Najpierw browar. – zaproponował Kretyn. – Łeb mnie po tej dziwnej nocy trochę napierdala. – To koniecznie. – Następnie wpadniemy do Lucka z pieniąŜków uczciwie mu się rozliczyć, a potem się kimnę na parę godzin bo zdycham juŜ ze zmęczenia. Aha, jak chcesz to jeszcze dziś wieczorem moŜemy wpaść do jakiejś kawiarenki wybrać samochód u Bronka i opić tak juŜ porządnie tę całą niemiecką Ŝałobę. – Taki plan to rozumiem. I powiem ci Ŝe jestem jakoś dziwnie przekonany, Ŝe picie i to naprawdę porządne, stawia dzisiaj Lucek swoim kolegom. – Oj, stawia. – przyznał Kretyn z uśmiechem. Skierowali się w stronę najbliŜszego spoŜywczaka sprawdzić jak w nim sprawy stoją z zaopatrzeniem w browarek.

*** cdn. Czytelnicy! Pozostawiłem tę część niedokończoną, poniewaŜ są dwa warianty jej dalszego rozwoju. Albo akcja przenosi się do innego kraju albo ciągnie dalej w Polsce. Weź i Ty udział w zabawie i zadecyduj jak w końcu będzie. Jeśli wolisz Czytelniku pierwszy wariant plus innych bohaterów – napisz. Jeśli zaś pragniesz aby to Chlewik, Kretyn i Józek ją dokończyli, zrób taki wpis do księgi z opiniami na mojej stronie i – ONI WRÓCĄ. Decyduje większość głosów. Na Wasze propo oczekuję do połowy 2004 roku. Autor.

* CZĘŚĆ SZÓSTA – KANCELARIA *

Kancelaria III Rzeszy, Berlin, Niemcy 15 marca 1945 Tego ranka Hitler wstał z największym w Ŝyciu bólem głowy. Niechętnie uniósł się i usiadł w łóŜku wpatrując się gdzieś przed siebie. Kiedy pomyślał o czekających go za chwilę obowiązkach ból natychmiast dodatkowo się nasilił. Bolało go i to mocno, poniewaŜ to nie było zwykłe pulsowanie skroni do jakiego z biegiem lat juŜ przywykł. To był rozdzierający aŜ po czubek czaszki łomot, który jedynie rozmyślania były w stanie zepchnąć nieco na plan dalszy. Poza bólem głowy i rozmyślaniami miał jeszcze dwa inne zmartwienia, o których wolał nawet nie myśleć, lecz niestety same mu się na myśl nasuwały. Po tym co się w Kancelarii ostatnimi dniami działo, był juŜ całkowicie przekonany, Ŝe przeciwko niemu spiskują juŜ dosłownie wszyscy, którzy tylko go znają. To był ten mniejszy kłopot. Większy wynikał z tego, Ŝe coraz bardziej się przekonywał o spiskowcach pochodzących z kręgów o których nie miał do niedawna bladego pojęcia. Z wrogami, bowiem których znał, lepiej czy gorzej ale jakoś by sobie poradził. Przynajmniej dopóki ma pełnię władzy. Ale cóŜ począć ze spiskowcami o których do niedawna w ogóle nie wiedział? O istnieniu tych ostatnich coraz bardziej się przekonywał. To juŜ nie były przypuszczenia, domniemania lub niejasne podejrzenia tylko DOWODY. Dowody spisku. Było ich jednak wciąŜ za mało, aby mógł jednoznacznie stwierdzić

kto za tym wszystkim stoi. Jedyne co mógł, to starannie gromadzić kolejne dowody w oczekiwaniu aŜ zbierze się ich tyle, Ŝe się same w jakiś sensowny wzór ułoŜą i spiskowców zdemaskują. Z upływem miesięcy i tygodni zatem pieczołowicie je gromadził i w kaŜdej wolnej chwili starannie analizował. Nie dawał teŜ niczego po sobie poznać, podejrzewając iŜ jest bez przerwy obserwowany. Czekanie i analizowanie uznał za najlepszą taktykę. W miarę postępów nad analizami, bywały chwile w których czuł podświadomie Ŝe prawda jest juŜ niedaleko, wręcz w zasięgu ręki. Wiedząc, Ŝe wkrótce musi nadejść dzień, w którym wszystko stanie się jasne, nieustannie gromadził pozornie nie związane ze sobą informacje. I tu nie od rzeczy byłoby wyjaśnić, Ŝe owe przeraŜające informacje, jakie coraz częściej odbierał wprost w swojej głowie pochodziły bezpośrednio z chipa. Chip nie dość bowiem, Ŝe szwankował pod względem technicznym, to jeszcze przed kilkoma miesiącami skończyła się na niego gwarancja. Gwoli pełniejszego wyjaśnienia naleŜałoby więc opowiedzieć nieco szerzej o historii chipa. ChociaŜ Hitler jego istnienia w swojej głowie nawet nie podejrzewał, nie oznaczało to, iŜ urządzenie pochodzące z nowotajwańskich fabryk, wcale mu nie doskwierało. Doskwierało, poniewaŜ dogorywało i to w ekspresowym tempie. A prócz tego Ŝe dogorywało rozsiewało wokół siebie cały szereg działań ubocznych prosto w jego skołataną problemami wojennymi głowę. ChociaŜ zawsze byłem zdania, iŜ nie ma co katować niepotrzebnie czytelnika zbyt drobiazgowymi szczegółami technicznymi, (poniewaŜ w końcu jest to powieść przygodowa a nie instrukcja obsługi piecyka), lecz tym razem nie uda się tego tematu uniknąć, aby sprawa stała się naleŜycie zrozumiała. Najpierw zatem, jeszcze w styczniu puściły uszczelki chroniące chipa przed układem immunologicznym Adolfa Hitlera. Przyczyny tego z kolei zdarzenia były zgoła najbanalniejsze w świecie. Zawiódł czynnik ludzki. Było tak, poniewaŜ Lu Wong, nadzorujący montaŜ uszczelek na taśmie produkcyjnej był traf chciał tego dnia niewyspany po weselu siostry, jakie się poprzedniego dnia odbywało i przeoczył całą partię chipów, jaka przemknęła przed nim na taśmie na pierwszej poniedziałkowej zmianie. Jego szwagier od strony drugiej matki, z tych samych powodów odsypiający wesele ale w dziale kontroli jakości, równieŜ się tego dnia niezbyt do pracy przykładał i oprócz uszczelek przeoczył uszkodzone i wycofane kilka miesięcy temu bioscalaki, jakie do porannej partii chipów dołączył operatywny brygadzista o imieniu Chan Lee, który je wówczas za grosze wykupił i czekając na odpowiedni moment tego właśnie dnia podmienił pragnąc osiągnąć nieuczciwie zyski. Zrobił to, poniewaŜ juŜ od małego nękały go przewlekłe problemy finansowe a o weselu i nawykach Wongów wiedział doskonale. Tego zatem dnia przeprowadził swój przebiegły plan pozbywszy się całego zapasu uszkodzonych bioscalaków podmieniając je na nowe, co pozwoliło mu z kolei spławić sporą część z tych najbardziej natarczywych komorników jacy nieustannie go nękali. Jak tylko puściły ostatecznie wspomniane uszczelki, chip zaczął z głową Hitlera chemicznie reagować. Reakcje były bardzo szybkie, poniewaŜ chipa połączono z mózgiem Hitlera za pomocą neuronów. W efekcie Adolf doznał stosunkowo sporej wewnętrznej opuchlizny i wzrostu ciśnienia płynu rdzeniowo mózgowego. Organizm nie nadstawił jednak biernie drugiego policzka, tylko rzucił wszystkie wolne siły w celu opanowania tej dolegliwości. I tak rozpoczęła się prawdziwa batalia chipa z jego układem odpornościowym o pełne panowanie nad głową. Najpierw białe ciałka jednym szturmem unicestwiły zewnętrzne obwody u chipa, co bardzo powaŜnie uszkodziło niektóre połączenia, ale ten, przecieŜ nie czekał bezczynnie aŜ ciałka dokończą robotę i go bezkarnie wykończą. Chip najpierw włączył ochronne pole ratując to, co jeszcze po tym wściekłym ataku ocalało, a zaraz po tym choć zamknięty

w ciasnej skorupie pola, przeszedł nieśmiało do kontrofensywy, podpinając się do układu nerwowego na lewej półkuli aby wykorzystać jej połączenia neuronowe do odzyskania pełnej sprawności bojowej. Układ odpornościowy po początkowym odwrocie na widok pola, okrąŜył chipa błoną tkankową, biorąc go w kleszcze i odcinając mu źródła zaopatrzenia, które ten wcześniej spoza bariery ochronnej sobie uzupełniał. Kiedy układ odpornościowy skutecznie juŜ odciął chipa od dostaw energii, przerwał bitwę biorąc go w cierpliwe oblęŜenie. Z zamiarem przetrzymania go głodem bronił się zajadle na zewnątrz błony czekając aŜ chipowi skończy się energia do dalszej walki. Na granicy owej błony sporadycznie dochodziło do cięŜkich walk frontowych, kiedy chip usiłował się przebić w stronę płata czołowego ale Ŝadna ze stron nie mogła na trwałe przechylić zwycięskiej szali na swoją stronę. Kiedy Hitler spał a jego organizm pochłonięty był niemal wyłącznie oddychaniem, walki przybierały na sile, poniewaŜ obydwie strony korzystały z wolnych zasobów regenerującego się ciała. Rankiem jego organizm ledwie nadąŜał usuwać poległe nocami ciałka, które wypływały z moczem w postaci ropy. Czasami nie zdąŜył wszystkich na czas pousuwać, wówczas ponownie nieco puchła jego głowa a walki na pewien czas zamierały, poniewaŜ Ŝadna ze stron nie chciała swojego Ŝywiciela z powodów oczywistych wykończyć. Z upływem tygodni szala zwycięstwa przechylała się jednak z wolna na korzyść ciałek, poniewaŜ Hitler zaczął zaŜywać strychninę, przepisaną przez doktora Morrela. Strychnina, sprawiedliwie i po równo truła obie strony ale ciałek było zdecydowanie więcej więc chip się nie lada zmartwił, Ŝe w warunkach wojny chemicznej, nawet kilku dni bez porządnego zaplecza nie przetrzyma. Postanowił nie czekać na swój koniec biernie. Opracował plan zgodnie z którym, atakował błonę zajadle z jednej strony po to by odwrócić uwagę ciałek, po czym podpinał się do jego układu nerwowego i doładowywał swoje akumulatory z zupełnie innej strony odzyskując w ten sposób straconą wcześniej energię a nawet sporadycznie robił jej niewielkie zapasy. Po kilku kolejnych tygodniach takich zmyłek, białe ciałka w końcu się zorientowały, Ŝe chip podszedł je fortelem i równieŜ postanowiły coś takiego zastosować. Udały Ŝe nabierają się na kolejną podpuchę i zaatakowały chipa z drugiej strony, kiedy ten podkradał energię chwytając przeskakujące po mózgu elektrony. To był pogrom i rzeź a nie uczciwa walka, poniewaŜ chipa zgubiła rutyna i kradnąc prąd nawet nie wystawił patroli. Chip stracił wówczas połowę swych obwodów i doskonale wiedząc, Ŝe nie przeŜyje kolejnego takiego szturmu w popłochu ponownie się wycofał pod osłonę pola oddając ponad trzy czwarte zajętych przez siebie terenów. Pole jednak z dnia na dzień nieustannie słabło więc ciałka coraz bardziej na nie naciskały. Kiedy ten po raz drugi całkowicie się schronił w polu, ochrona nie była juŜ taka dobra jak przed kilkoma tygodniami a sytuacja z godziny na godzinę i tak się pogarszała. Ciałka z uciechą więc zacisnęły jeszcze bardziej błonę, która przybrała postać twardego guzka, biorąc wroga w mordercze kleszcze z zamiarem zmiaŜdŜenia. Chip, kiedy juŜ się zebrał do kupy stwierdził, Ŝe tak twardej obrony juŜ nie przebije w Ŝaden sposób i wkrótce czeka go nieuchronny koniec. Po krótkiej analizie sytuacji postawił więc wszystko na jedną, ostatnią kartę. Jeszcze tego samego dnia z obwodów składających się na jakieś nieistotne jego zdaniem filtry, zbudował niczego sobie kondensator, w którym, kiedy Hitler usiadł do rozwiązania kilku krzyŜówek, błyskawicznie zmagazynował ze dwa miliony Voltów, po czym wycofał swoje przyczółki opuszczając na wszystkich frontach granicę błony. Zaraz po tym wysłał do białych ciałek ultimatum, Ŝe albo pozwolą mu się podpiąć do rdzenia mózgowego, gdzie będzie mógł sobie spokojnie wegetować, albo potęŜnym impulsem elektrycznym spali siebie, ciałka i cały mózg w cholerę, poniewaŜ nie ma juŜ nic do stracenia. Jednocześnie z iskrzącym od wysokiego napięcia mechanizmem jaki

zbudował, opuścił błonę i na oczach całej armii ciałek przystąpił do zapowiedzianych działań w okolicach rdzenia. Ciałka ostroŜnie podąŜyły za nim nieustannie go obserwując. Kiedy ujrzały jak chip swój plan wprowadza w Ŝycie nie czyniąc jednak Ŝywicielowi Ŝadnej szkody, chociaŜ niechętnie, jednak przystały na wymuszony rozejm, zgadzając się w zamian za rozładowanie kondensatora pozostawić go w spokoju. I tak na przełomie lutego i marca zakończyła się wewnętrzna batalia a Hitler odzyskał wówczas na pewien czas doskonałą formę. PoniewaŜ i tak mu się mocno trzęsły obie ręce, chip był pewien, Ŝe nikt nie zauwaŜy jeśli będzie upuszczał tamtędy małymi dawkami prąd z kondensatora. Kiedy napięcie z wolna schodziło Adolf, czuł jedynie niewielkie mrowienie we wskazujących palcach. Ludzie, którym podawał rękę, czuli natomiast nieco więcej, poniewaŜ im sztywniały włosy. No ale mniejsza z nimi, poniewaŜ bardziej istotna jest dla nas forma Hitlera. A ta tylko przez pewien czas była doskonała, albowiem w związku ze wspomnianymi wcześniej filtrami, a raczej ich demontaŜem przez zdesperowanego chipa, Hitler zaczął z upływem kolejnych tygodni, coraz wyraźniej słyszeć rzeczy, których słyszeć nie powinien w Ŝaden sposób. Były to przeróŜne komunikaty, koordynaty oraz wszelkie inne informacje jakie tylko chip juŜ nie niepokojony przez białe ciałka wysyłał do Centrali. Czasami, kiedy Ned, Bert lub Imię znajdowali się dostatecznie blisko, Hitler słyszał fragmenty zdań jakie wymieniali ze sobą za pomocą translatorów. Gdyby ktoś stwierdził, Ŝe Hitler słysząc je wpadał w zdumienie, stwierdziłby za mało. Hitler po prostu się wściekał miotając po pomieszczeniach jak stado oblanych wrzątkiem koni, a mając o spisku coraz wyraźniejsze pojęcie coraz bardziej się o jego istnieniu przekonywał, a nie wiedząc przecieŜ, kto za jego plecami tak uparcie gada, traktował wszystkich podejrzliwie, bez przerwy kaŜdego obserwując podejrzliwie. Napięcie sięgało zenitu w chwilach, kiedy wydawało mu się, Ŝe widzi kątem oka lub przez nagłe odwrócenie głowy jakieś cienie. Nie wiedział oczywiście, Ŝe to równieŜ sprawka chipa, który lubił czasami pomajstrować przy jego nerwach wzrokowych powodując na siatkówce chwilowe przebłyski zakamuflowanych postaci, które chociaŜ przeźroczyste posiadały kontury i to czasami na dobrych kilka sekund zanim na powrót zniknęły. Dopiero w późniejszym okresie wziął się na sposób i juŜ nie dawał po sobie poznać, Ŝe cokolwiek słyszy lub widzi. UwaŜnie obserwował. Obserwując nasłuchiwał. Nasłuchując podejrzewał. A podejrzewając miał trochę roboty, poniewaŜ podejrzani byli wszyscy. Nie podejrzewał jedynie Bormanna, poniewaŜ jego przykry akcent nie pojawił się w jego głowie ani razu, a jeśli głosy coś o nim w ogóle wspomniały, to tylko Ŝe jest mu ślepo lojalny i aŜ do bólu wiernym towarzyszem. Oczywiście nie stanowiło to Ŝadnego dowodu, poniewaŜ podczas którychś z kolei rozmyślań przeanalizował moŜliwość iŜ ten jest najlepszym konspiratorem i dlatego przyjął maskę człowieka bez skazy. Jednak zawsze kiedy tak pomyślał jakaś część jego osobowości natychmiast przemawiała, Ŝe Bormannowi mimo wszystko moŜe bezgranicznie ufać. Dlaczego, pytał ją wtedy. PoniewaŜ nie moŜna podejrzewać wszystkich, ta odpowiadała. – AleŜ moŜna. – z uporem protestował. – No dobra, niech będzie, Ŝe moŜna, ale skoro tak, to musi być chociaŜ jeden, jedyny wyjątek potwierdzający ową regułę. Zatem proponuję Bormanna. – Więc co, mam nie podejrzewać Bormanna w ogóle? – AleŜ podejrzewaj ale tylko trochę. I niegłupio byłoby obmyślić w międzyczasie jakiś test na jego lojalność. – No widzisz, w końcu jakiś pomysł. Jaki to ma być test? – Obojętnie jaki. Niech na przykład zarŜnie jedno z bachorów Goebbelsa. – A czego ma to dowieść, hę? PrzecieŜ jeśli to Goebbels spiskuje a Bormann

nie, to on i tak zrobi to bez skrupułów. W sytuacji odwrotnej będzie zresztą tak samo. – No dobra, zły przykład, przyznaję. JuŜ mam lepszy, posłuchaj. Udaj niepoczytalnego, zagroź mu rozstrzelaniem i zostaw naładowany pistolet na biurku, kiedy w rozmowie w cztery oczy Bormann się o twoich niepoczytalnych zamiarach dowie. – A co, jeśli mnie kropnie? – Będziesz wiedział, Ŝe jest zdrajcą. Bez dwóch zdań, będziesz o tym wiedział. – Ale Ŝycia mi ta wiedza nie zwróci, co? – Daj spokój, załaduj pistolet ślepakami. Chodzi tylko o to aby poznać jego prawdziwe zamiary. – No dobra pomyślmy, ja mu groŜę, Bormann sięga po pistolet i strzela do mnie ślepakami. Ja go demaskuję krzycząc głośno ha, a on stoi jak kołek, czy tak? Nie kurwa, powiem ci co Bormann zrobi. On nie stoi jak kołek, tylko natychmiast sięga po swój pistolet a ja przy odrobinie szczęścia zanim mnie naprawdę zastrzeli, to jeszcze oberwę w głowę tym ze ślepakami, bo niewątpliwie takie coś jak głupi test, Bormanna by zdenerwowało. – No nie dramatyzuj, plan się jeszcze odpowiednio dopracuje... – Ten plan jest do dupy juŜ z samego załoŜenia. – Dlaczego tak sądzisz? Mi się wydaje, Ŝe jest jedynie trochę niedopracowany. Jeśli tylko coś się poprawi ze ślepakami... – Plan jest do dupy poniewaŜ, jeśli Bormann nie jest zdrajcą tylko jest mi wierny i tak mnie zastrzeli, poniewaŜ do obowiązków kaŜdego oficera w Rzeszy naleŜy strzelanie do osób niepoczytalnych. – O kurwa, trzeba było tak od razu. Skąd miałem wiedzieć? – Sam taki rozkaz wydałeś, idioto! – Było juŜ tyle rozkazów, Ŝe daj spokój, chyba jeden mógł człowiekowi umknąć w tym całym ferworze...? Pochłonięty w głębokich rozmyślaniach, nawet nie zauwaŜył wejścia do gabinetu Bormanna. – Mein Fuhrer? – Ach, juŜ jesteś, Martin? – Tak jest. – ten potwierdził unosząc nieco brulion stanowiący juŜ od kilku tygodni część codziennego rytuału, jakim było stenografowanie wspomnień Wodza dla przyszłych pokoleń. – Na czym wczoraj skończyliśmy? – Postawa rządu brytyjskiego, no i samego Churchilla. – przypomniał Bormann zerkając do zeszytu. – Ach tak. – Hitler natychmiast sobie przypomniał, po czym westchnął i dodał. – Kurwa, ile razy bym się nad tym nie zastanawiał, to do dziś zupełnie nie rozumiem tego Churchilla. – oznajmił notującemu jego wypowiedzi Bormannowi. – Tak, Mein Fuhrer? – Realia współczesności powinny go juŜ dawno zmusić do wyraŜenia zgody na jedność Europy. Anglia i Niemcy, zawsze uwaŜałem, powinny być sojusznikami. Jeszcze na początku wojny starałem się tak postępować, aby rząd brytyjski był w stanie zrozumieć moją politykę. RównieŜ sam Churchill by ją pojął, gdyby nie fakt, Ŝe w tym czasie był juŜ zupełnie zŜydziały. Ja ze swojej strony uczyniłem wszystko, aby niepotrzebnie nie ranić brytyjskiej dumy, odraczając wszystkie moje ostateczne decyzje za Zachodzie. Kiedy zaatakowałem ZSRR przekłułem bolszewicki wrzód i liczyłem na odzew zdrowego ludzkiego rozsądku i instynktu samozachowawczego na Zachodzie. Nie doceniłem tylko jednej rzeczy, stopnia Ŝydowskiego wpływu na Churchilla. Moja nieprzejednana wola zniszczenia z korzeniami światowego

Ŝydostwa okazała się dla niego nie do strawienia, a przecieŜ Anglia jeszcze na początku 1941 roku miała moŜliwość zakończyć tę wojnę. Wierzę Ŝe stara Anglia skorzystałaby z tej szansy zawarcia z nami pokoju i ustanowienia nowego porządku na kontynencie. Ale cóŜ, Ŝydzi i ich pomocnicy, Churchill i Roosevelt, nie chcieli do tego dopuścić. Jak to widzisz Martin? – Mein Fuhrer, osobiście uwaŜam, Ŝe pokój na wiosnę 1941 roku był ostatnią szansą wyłączenia Amerykanów ze spraw europejskich. – Dokładnie. W rzeczy samej. Pod przewodnictwem Rzeszy Europa stałaby się niechybnie zjednoczonym blokiem, po tym jak wpływy Ŝydowskie zostałyby ostatecznie i na zawsze wyeliminowane. Włochy i Francja, pobite przez germańską siłę na polu bitwy, nie wyszłyby na tym wcale źle, Ŝe zmuszono by je do zrezygnowania z własnej imperialnej polityki. Oczywiście musiałyby zrezygnować z roszczeń w Afryce i na Bliskim Wschodzie, aby otworzyć nowej Europie drogę do przyjaznej i dalekowzrocznej współpracy z islamem. Anglia zaś, pozbawiona wszelkich trosk na kontynencie, mogłaby poświęcić się całkowicie problemom swego imperium światowego. Natomiast Rzesza, uwolniona od wojny na dwóch frontach, mogłaby spełnić swoją misję i cel mojego Ŝycia, zniszczenie bolszewizmu i tym samym zapewnienie naszemu narodowi niezbędnej przestrzeni Ŝyciowej na Wschodzie. Byliśmy zawsze gotowi pójść na kompromis z Anglią. Chcieliśmy nawet zagwarantować jej istnienie imperium brytyjskiego. – Czy to dlatego odwołał pan Lwa Morskiego? – W rzeczy samej. Pragnąłem jedynie przyśpieszyć im podjęcie decyzji i nieco przycisnąć do muru groźbą inwazji, lecz nic poza tym. – A naloty? – Cała ta heca z tak zwaną Bitwą o Anglię nie była moim celowym planem. Sprawy po prostu jakoś tak same wymknęły się wówczas spod kontroli. Sam chciałbym kiedyś się dowiedzieć jak to się dokładnie wtedy stało, Ŝe dałem się uwikłać w te bombardowania. – Adolf Hitler zamyślił się na chwilę i dodał. – Ale muszę tu uczciwie przyznać, grubasowi z Londynu udawało się przez jakiś czas mnie prowokować. – Czyli, Ŝe tak naprawdę nie Ŝywił pan wobec Anglii złych zamiarów? – Skąd Martin, skądŜe znowu. Ale z drugiej strony nie myśl, Ŝe ich aŜ tak kocham lub kochałem, poniewaŜ to równieŜ byłoby nieprawdą. ChociaŜ w gruncie rzeczy ostatni Hindus był mi sympatyczniejszy niŜ ci aroganccy Brytyjczycy, potomni nigdy by mi nie wybaczyli likwidacji tego ich imperium. Tej hm, zramolałej wspaniałości. Zawsze zresztą byłem zdania, Ŝe najlepiej jak te ich podupadające imperium samo się rozleci. Zresztą niezaleŜnie od tego, jak zakończy się ta wojna, los imperium brytyjskiego i tak jest juŜ przesądzony a narodowi angielskiemu sądzony jest na tej przeklętej wyspie jedynie głód, bieda i gruźlica. Nie mogę wręcz pojąć, dlaczego nikt na tej wyspie nie patrzy na wyrost i tego nie widzi, tylko ślepo wierzy Churchillowi. Imperium się skończy niezaleŜnie od wyniku tej wojny. Anglicy mieli swoją szansę przetrwania z godnością, bo przecieŜ nikt nie zmuszał Anglii do tej wojny. Sama się w nią wepchała słuchając grubasa. Nawet kiedy się juŜ zaczęło to całe szaleństwo, Anglia miała dość okazji aby mimo to, wyciągnąć z pętli głowę, czy to po zniszczeniu Polski, czy po klęsce Francji. Z naszej strony zawsze byliśmy gotowi pomóc Anglikom w uratowaniu twarzy. CóŜ, wybrali swoją drogę więc czeka ich upadek oraz długoletnia bieda... Hitler na chwilę przerwał poniewaŜ znów dobiegły go nieokreślone głosy, jakie odbierał bezpośrednio w głowie. – Przesuń się Bert, kurwa! Przesuń chociaŜ trochę. – stwierdził jakiś głos z wyrzutem.

– Nie widzisz, Ŝe sam mam mało miejsca? Niech Imię się przesunie. – odparł drugi. – Tylko gdzie, do kurwy nędzy? Wszędzie pełno tych jebanych dzieci! – dodał trzeci głos, który zaraz zniknął w ciągnącej się w nieskończoność serii trzasków i rytmicznych popiskiwań. Nie wiedząc oczywiście, Ŝe to chip przesyła do Centrali rutynowe koordynaty, Hitler uderzył się kilka razy otwartą dłonią w czoło. Trzaski, głosy oraz ból odeszły na chwilę. – Czy wszystko w porządku, Mein Fuhrer? – zapytał Bormann. – Tak. – ten nieco się zamyślił. – Chyba tak. – dodał nadal nad czymś się zastanawiając. Bormann widząc jego minę nie odzywał się doskonale wiedząc, Ŝe jakiekolwiek przerwanie mu rozmyślań w takiej chwili, niechybnie skończy się atakiem wściekłości. Cierpliwie czekał, aŜ ten pierwszy się odezwie i nie omylił się w swoich przewidywaniach. – Wiesz co Martin? – Tak, Mein Fuhrer? – Skończmy juŜ na dziś. Sprowadź do Kancelarii bezzwłocznie Gustawa. – Ale...? Tak jest, Mein Fuhrer. Wykonam natychmiast. – Doskonale. – Hitler słysząc taką odpowiedź natychmiast się odpręŜył. Miał juŜ od pewnego czasu własny plan wobec spiskowców i uznał, Ŝe nadeszła juŜ najwyŜsza pora wprowadzić go w Ŝycie.

***

Thompsontown, Mars 30 lipca 2765 – Kwatera Główna Operacji Schmaterling – Jak? – zapytał nieco spanikowanym tonem Bert, kiedy van Hold skończył przedstawiać im ogólne zarysy tego co ich niebawem czeka. Zarysy te brzmiały według niego nad wyraz mętnie, co wróŜyło tylko jedno, niemałe kłopoty. I stąd nutka paniki w jego głosie. – Jak my mamy tego dokonać? – zapytał. – Biurko? – krzyknął generał niecierpliwym tonem rozglądając się po kątach. Te zadowolone, Ŝe znów się moŜe na coś przydać, z radości stanęło dęba pod balustradą, po czym pośpiesznie opuściło taras i podpłynęło do van Holda przymilnie ocierając mu się o kolana. Van Hold pochylił się nad drŜącym z uciechy blatem, po czym wcisnął symbol projektora. – Panowie, oto plany Kancelarii. – oznajmił. Z wyświetlacza na biurku uniosła się trójwymiarowa projekcja, przedstawiająca Kancelarię III Rzeszy w izometrycznym półprzekroju. – Rany, to jest prawdziwy, podziemny labirynt. – jęknął Ned. – Kiedy oni to zbudowali? Do biurka podeszła Uli. – Jeszcze w styczniu 1938 roku Hitler wydał, głównemu architektowi III Rzeszy rozkaz zbudowania nowej Kancelarii wyznaczając termin ukończenia na październik następnego roku. Albert Speer otrzymał od niego na ten cel wszelkie środki jakich

tylko Ŝądał i zatrudniwszy 4 tysiące robotników, rozpoczął budowę. Prace nad budową Kancelarii zakończono trzy dni przed terminem. Jak widzicie jest to, jak na owe czasy, zdumiewająca budowla. Kubatura budynku wynosi niemal pół miliona metrów sześciennych, a wszystkie elementy zostały zgodnie z obowiązującym wówczas stylem, niesamowicie wręcz wyolbrzymione. W szczególności mam na myśli tę galerię, która prowadzi wprost do gabinetu Hitlera. Jest to korytarz o długości 145 metrów z 19 olbrzymimi oknami, zakończony drzwiami o pięciometrowej wysokości. Wszystko to, co znajduje się w Kancelarii miało ukazywać odwiedzającym ją gościom przede wszystkim potęgę III Rzeszy. Budynek oddano do uŜytku 12 stycznia 1939. Podczas ceremonii otwarcia Speer został odznaczony Złotą Odznaką Partyjną i zestawem akwareli Fuhrera. – I dobrze mu tak. – stwierdził Nazwisko i dodał juŜ powaŜnym tonem. – Nie podoba mi się ten budynek. – Dlaczego? – Z reguły wolę pracować na otwartych przestrzeniach. Tam w Kancelarii wszystko jest jasne, proste i otwarte dla oczu, jeśli wiecie co takiego mam na myśli. – Wiemy, stary. – westchnął Bert potakując głową. – Ja teŜ wolę otwarte przestrzenie. – Będzie cięŜko panie generale, poruszać się po tym budynku nawet z tym nowym kamuflaŜem. – rzucił cięŜko Imię. – Rozumiem wasze obawy, lecz nie mamy juŜ po prostu innego wyjścia. Musimy was tam wysłać aby zamknąć sprawę. – Ostatnia misja miała ją zamknąć. – przypomniał Bert ponuro. – Zgadza się. – odparł generał i dodał. – I w pewnym sensie zamknęła. Hitler juŜ nie wejdzie w posiadanie broni jądrowej i niewątpliwie wojnę przegra. Jednak jest małe ale, inaczej byśmy was nie wysyłali. Posłuchajcie teraz o zadaniu w Kancelarii, poniewaŜ nigdzie indziej juŜ się nie da go przeprowadzić. – Dlaczego nie? – PoniewaŜ od lutego 1945 Hitler juŜ nie opuszcza tego budynku. Chwilami tylko wychodzi do ogrodu ale jakakolwiek akcja tam nie wchodzi w grę, poniewaŜ zawsze jest wówczas pod obserwacją co najmniej kilkunastu esesmanów. Musicie poznać na pamięć układ pomieszczeń w tym budynku i wszystko inne, co pozwoli nam przygotować interwencję w stosownym momencie. Zostaniecie tam wysłani najpierw nieco w przeszłość, aby się rozejrzeć i rozpoznać teren. Podczas rekonesansu musicie w maksymalnym stopniu poznać jego nawyki, rutynowe zachowania i dopiero to pozwoli nam ustalić najlepszy moment do właściwej interwencji która nastąpi w etapie drugim. – Budynek Kancelarii jest wręcz niesamowicie cięŜki do infiltracji. – wtrącił Jong. – Ale z tego co juŜ wiemy jej górny poziom mieści apartament Ŝony Goebbelsa, dwa pokoje nie wykorzystane, kuchnię, pomieszczenie słuŜby i jadalnię. Po drugiej stronie korytarza pomieszczenia zajął Bormann i jego sztab oraz komendant schronu esesman Mohnke. RównieŜ ze swoim sztabem. – A poziom dolny? – zapytał Nazwisko. – Ten chyba bardziej nas interesuje. – Dolny poziom wygląda tak. – Jong zrobił bardziej szczegółowe powiększenie. – Od lewej, pokój z mapami, centrala telefoniczna, elektrownia wyposaŜona w niezaleŜne agregaty i pomieszczenia straŜy przybocznej Hitlera. Potem najwaŜniejszy dla nas korytarzyk. Znajduje się w nim po 9 pokoików z kaŜdej strony. Są to; sześć pokojów Hitlera i Ewy Braun, czyli sypialnia, łazienka, gabinet z portretem Fryderyka Wielkiego, potem jest przedpokój, dwa pokoje Goebbelsa i dwa osobistego lekarza Hitlera. – Jak wyglądają te pomieszczenia wewnątrz? – zapytał Ned.

– Nie wiemy jak wyglądają te pomieszczenia ani zresztą Ŝadne inne wewnątrz Kancelarii. – odparł Jong spuszczając głowę. – Z całym szacunkiem, panie generale ale obawiam się, Ŝe jest to niemoŜliwe. – oznajmił Nazwisko. – Dlaczego tak uwaŜasz? – Jeśli nie mamy nic bardziej szczegółowego od tych pobieŜnych planów w zasadzie tylko korytarzy, zadanie to jest po prostu niewykonalne. – Dlatego wysyłamy was wcześniej jedynie na rekonesans. Musicie ostroŜnie spenetrować całą Kancelarię i poznać na własne oczy wszystkie potrzebne szczegóły. – Jak, skoro nie dysponujemy nawet planem szybów wentylacyjnych ani kanałów technicznych, których przecieŜ musi być całe mnóstwo w tak ogromnym budynku? – Poradzicie sobie. – z niezachwianym optymizmem odparł mu van Hold. – Doktor Baddoc ma dla was kilka niespodzianek. – W to nie wątpię. – jęknął Bert. – Biały? – sapnął na głos Ned ze zgrozą. – Znowu? Doktor bezszelestnie podszedł do Neda od tyłu. Kładąc mu owłosioną dłoń na ramieniu przyjacielskim tonem stwierdził. – Wasza właściwa akcja w Kancelarii ma na celu jedynie wymianę chipa w jego głowie w celu uczynienia go podatnym na transfer w czasie i wysłania do paleolitu. Z nowym sprzętem nie powinno być trudności... – Dlaczego pan się zawsze do mnie skrada? – wyszeptał Ned przełykając ślinę. Ten z pobłaŜliwym uśmiechem zignorował pytanie i wzruszył ramionami. Głos zabrał Jong. – Jeśli tego chipa nie zainstalujemy i to błyskawicznie, Hitler przeŜyje tę wojnę i według bieŜącej analizy, za kilkanaście lat, nasza drobna historia powtórzy się od nowa, nie wspominając nawet, Ŝe cały nasz dotychczasowy trud pójdzie po prostu na marne. Dobro ludzkości... – Chwila. Wasz, dotychczasowy trud? – No mniejsza z tym... – Wcale nie mniejsza. – zaprotestował Ned. – Ja, Bert i Imię to teŜ ludzkość, do cholery. Więc przestańcie w końcu pieprzyć i mówcie szczerze o co chodzi, ok? Zapadła cisza. Zebrani wokół biurka spojrzeli po sobie. – Ok. – po dłuŜszej chwili głos zabrał van Hold. – Zrozumcie, musimy się go pozbyć raz na zawsze, poniewaŜ za duŜe środki zostały juŜ w operację Schmaterling zainwestowane aby Rada machnęła ot tak sobie ręką i odpuściła temat. BudŜet był gigantyczny ale i tak został przekroczony więc gdyby operacja nie odniosła efektu w ogóle, Ŝadna z osób jakie się znajdują w Radzie nie wyszłaby z więzienia za tak wielkie straty w gospodarce. Rada nie mając zatem juŜ nic do stracenia inwestuje dalej a przy okazji nas naciska. My z kolei naciskamy was i tak wygląda prawda w uproszczonym skrócie. – Gospodarka, panie generale to nie nasza broszka. My juŜ swoje zrobiliśmy i omal się nie wykończyliśmy przy tej misji z bombą atomową. To co zawierała umowa zostało przez nas wykonane. Z całym szacunkiem ale mamy w nosie to, Ŝe operacja zdała się psu na budę i polecą jakieś głowy. Dziwię się, Ŝe wy w ogóle zgodziliście się nadstawiać własne dupy na polecenie Rady. – Otrzymaliśmy korzystne aneksy do umowy. Bardzo korzystne. Czy wspomniałem juŜ Ŝe podobne są przygotowane równieŜ dla was? – Proszę nie przerywać. – oŜywił się Bert. – DoŜywotnie pobory przysługujące generałom, coroczne zabiegi odmładzania na koszt Rady, zwolnienie z obowiązku podatkowego, abonament do najlepszych

burdeli na planecie, stuprocentowe zniŜki na lekarstwa i leczenie i jednorazowa premia w kwocie siedmiocyfrowej. – Czy premia to bony? – Skąd? Gentlemani nie rozliczają się i to juŜ od dawna w bonach. – W którym miejscu trzeba się podpisać? – Nie trzeba. Aneksy juŜ są podpisane. – Więc wy i tak...? – chciał zapytać Imię. – Tak. – rozwiał jego wątpliwości generał. Spojrzeli po sobie. – Doktorze? – van Hold przywołał Baddoca oraz jego zestaw. Zestaw bezszelestnie nadjechał, zabrał ich i się nimi zajął.

***

Piętnaście minut później byli juŜ z powrotem na sali obrad. Ned spytał van Holda. – W jaki dokładnie sposób mamy to zrobić, jeśli nie ma nawet szczegółowych planów Kancelarii? – No właśnie, w jaki? – zapytał go równieŜ Bert nadal wpatrując się w trójwymiarowy plan wiszący cierpliwie ponad blatem biurka. – Panowie, plany a raczej ich brak nie stanowi czegoś, czym powinniście się przejmować. – stwierdził Jong. – Jak to? – Nazwisko słysząc to aŜ zaniemówił. – PrzecieŜ bez tych planów normalnie leŜymy. Co pan wygaduje, do cholery? – Och, nieco się pokręcicie po budynku i wcześniej czy później dokładnie go rozgryziecie. – ten odparł. – Akurat na to, czasu mamy niemal do oporu, poniewaŜ wyślemy was na rekonesans na kilkanaście tygodni przed ucieczką Hitlera. Tylko od was samych zaleŜy ile tam spędzicie czasu rzeczywistego zanim nie zbierzecie potrzebnych informacji. – Pan jeszcze coś ukrywa, profesorze? – zgadywał Ned w nagłym przebłysku intuicji. – Więc co moŜe być jeszcze gorsze od braku szczegółowych planów budynku, który mamy spenetrować idąc tam jak małe dzieci w ciemność? – CóŜ, – z posępną miną zamiast doktora głos ponownie zabrał van Hold. – III Rzesza w kształcie jaki stworzył Hitler wali się dzięki nam na szczęście w gruzy. W obecnej formie juŜ nie przetrwa, ale nikt uwierzcie mi, z ludzi znajdujących się w Kancelarii nie naleŜy do tych, którzy lubią przegrywać a szczególnie dotyczy to samego Hitlera. Nikt. KaŜda z osób się tam znajdujących przez niemal całą dobę nieustannie knuje szukając gorączkowo jakiegoś rozwiązania. KaŜdy. – Jakiego rozwiązania? – śeby się wydostać cało z tej wojennej hecy i przy okazji przyzwoicie urządzić w powojennej przyszłości. W tym celu wszyscy bez przerwy coś planują a my nie wiemy nawet z grubsza co takiego. Czas ich co prawda nieustannie nagli, ale to niezwykle doświadczeni i wytrawni gracze. Wyłącznie pierwsza liga i tu właśnie leŜy prawdziwa trudność tego zadania. Tego, bowiem co ci ludzie knują nie wiemy nawet w najśmielszych domysłach. Nie moŜemy więc skutecznie zadziałać nie wiedząc co dokładnie, kaŜdemu z nich chodzi po głowie. To wy musicie się tego dowiedzieć i w kaŜdy moŜliwy do przyjęcia sposób ustalić, co teŜ oni wszyscy zamierzają. To wasza nadrzędna rola. Kiedy juŜ ustalicie co takiego oni wszyscy lub przynajmniej,

najwaŜniejsi gracze zamierzają, my równieŜ ze swojej strony zaplanujemy stosowną kontroperację aby ich plany juŜ raz na zawsze pokrzyŜować. – No to juŜ normalnie po nas. – zauwaŜył posępnie Bert. – Mamy iść do zamkniętego ale nieznanego pomieszczenia pokręcić się wśród setek ludzi, o których co prawda nie wiadomo co kombinują, ale na pociechę będziemy się tam o nich aŜ potykać poniewaŜ Kancelaria mimo Ŝe sama jest ogromna to i tak wprost od nich pęka. Do diabła, nawet z włączonym bez przerwy kamuflaŜem będę co pięć minut właził na plecy jakimś kucharkom, biegającym esesmanom albo to na mnie będą wbiegały jakieś kręcące się osoby. Przy odrobinie szczęścia będziemy tam przebywać całe dziesięć minut zanim się zdekonspirujemy. Czy macie jeszcze dla nas jakieś niespodzianki, czy juŜ mogę wyrazić ostatnie Ŝyczenie? – zapytał Jonga na zakończenie. – Jest jeszcze tylko jeden mały kłopot. – ten odparł doskonale wiedząc jakie jest Ŝyczenie Berta, wnioskując z wyprostowanego palca, który ten podsunął mu pod nos. – Goebbels ma sześcioro dzieci, które nieustannie myszkują po wszystkich pomieszczeniach Kancelarii. – O ja pierdolę! – Ned opadł na swój fotel z pobladłą twarzą. – To zadanie nie jest niemoŜliwe. To jest niewykonalne, panie generale. Niech profesorek sam tam jedzie i uŜera się z węszącymi wszędzie bachorami... – Musicie się oswoić z ich obecnością zanim zbliŜycie się do Hitlera. – ten odparł. – Dzieci Goebbelsa są małe, wredne, głośne, zepsute do niemoŜliwości oraz przede wszystkim wyjątkowo złośliwe. Pyskują do wszystkich i nie słuchają się dosłownie nikogo. To hałaśliwa, wścibska, sześcioosobowa, poruszająca się jak tornado, trwoga. Groza w najczystszej postaci. Kompletnie nieprzewidywalna. Poznajcie w pierwszej kolejności ulubiony teren słuŜący im do zabaw i omijajcie go z daleka jak skaŜony. To podstawa. Dopiero jak juŜ dacie sobie radę z dzieciakami wygłówkujcie na chłodno i spokojnie jak wcielić się w połoŜenie pozostałych ludzi zamieszkujących budynek i postawcie się dokładnie na ich miejscu po to, aby analiza była potem moŜliwie wierna. Potem powinno być z górki. Kiedy rozgryziecie juŜ do czego zmierzają, przede wszystkim wszyscy najwaŜniejsi w Kancelarii gracze, wracajcie i meldujcie natychmiast do Centrali to co wiecie. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, Ŝe kaŜdy z nich nade wszystko pragnie się w jakiś sposób wyślizgać z pułapki i zagarnąć moŜliwie największy kawałek tortu dla siebie, ale bez jakichś konkretów niczego przeciw nim nie zdziałamy. – Czy...? – Ned zaczął niepewnie. – Połamcie karki. Transportowiec czeka.

***

Thompsontown, Mars 30 lipca 2765 – Kwatera Główna Operacji Schmaterling – Dlaczego mówiąc im o Kancelarii nie wspomniał pan nawet słowem o obecności w niej owczarka niemieckiego? – po ich wyjściu zapytała van Holda Uli. – CóŜ, juŜ nie miałem serca jeszcze bardziej ich pognębiać. Chłopcy wyglądali na wystarczająco podłamanych, kiedy usłyszeli o obecności tam Goebbelsowych dzieci. – Kiedy po przybyciu stwierdzą na własnej skórze obecność owczarka, nie będą

faktem tym uszczęśliwieni. – Tak sądzisz? – Jestem tego raczej pewna, panie generale. Pamiętam jak po pierwszej misji Ned przez dziesięć minut powtarzał w kółko tylko jedno zdanie: nienawidzę owczarka niemieckiego, nienawidzę. – Naprawdę? – Nawet zestaw doktora nie był w stanie wymazać incydentu z owczarkiem z jego pamięci. – To prawda. – potwierdził Baddoc skrobiąc się po brodzie. – Blizny mu natychmiast zestaw usunął ale uraz w psychice powędrował głęboko aŜ do podświadomości i nigdy się nie zabliźni tak do końca. Ten pacjent posiada podświadomą fobię i alergię na owczarki. – Poradzą sobie. To zdolni i juŜ nieźle zaprawieni w terenie agenci. – westchnął van Hold wzruszając ramionami. – W końcu to jedyni, którzy ukończyli jako Ŝywi nasz kurs wychodzenia cało z sytuacji beznadziejnych. – Mówiąc nasz, ma pan na myśli oczywiście ten swój, leśny zrzut w Dolnej Germanii? – Dokładnie. – ten przyznał bez najmniejszego skrępowania. – Wszyscy inni nie wydostali się z tego przykrego kontynentu bez przynajmniej dwukrotnego klonowania. Oni jako jedyni opuścili go wciąŜ Ŝyjąc po raz pierwszy. Z owczarkiem zatem teŜ sobie jakoś dadzą radę o ile rzecz jasna, nie wpadnie im do głowy jakoś go prowokować. – Miejmy nadzieję, Ŝe tak będzie. – westchnęła Uli. – Miejmy nadzieję. – Do cholery z nadziejami. Będą musieli coś wymyślić, poniewaŜ nie ma innej rady. – rzucił van Hold dolewając sobie kawy.

***

Pojawili się w jednym z dwóch niezamieszkałych pomieszczeń, jakie znajdowały się na poziomie górnym Kancelarii. Tym razem Jong do swojej działki porządnie się przyłoŜył, bowiem koordynaty były nadzwyczaj precyzyjne i podczas lądowania znaleźli się na samym środku pomieszczenia na nic nie wpadając. Pojawili się około dziesięciu centymetrów nad podłogą, toteŜ pojawienie zaliczyli jednomyślnie do bezbolesnych i udanych. Pokoik, chociaŜ niewielki, mieścił całą zapasową elektrownię budynku. Wszystkie ściany wypełniały poukładane aŜ pod sam sufit zapasowe akumulatory. Środek pomieszczenia zajmowały natomiast wielkie diesle tuŜ obok których się zmaterializowali. Natychmiast po przybyciu rozebrali się po czym ukrywając ubrania za akumulatorami wyruszyli z aktywnym kamuflaŜem na pierwszy rekonesans. Jako pierwszy pomieszczenie opuścił Ned i chociaŜ myślał o wszystkim z wyjątkiem owczarków, od razu natknął się na jednego. Cofając się w popłochu z powrotem do pomieszczenia z akumulatorami, wpadł na Berta i Nazwisko którzy jeszcze tkwili w drzwiach wejściowych. – Co jest? – Kurwa cofnijcie się i zamknijcie w końcu te cholerne drzwi zanim to bydle odgryzie mi dupę.

Wszczynając niemały harmiderek kolejno wycofali się do tyłu. Kiedy zatrzasnęli drzwi przed owczarkiem i juŜ znaleźli się z powrotem w pomieszczeniu opatrzyli u Neda ślady po dotkliwym ugryzieniu. Ten juŜ nawet nic nie mówił przyglądając się w otępieniu jak pod wpływem leków zabliźniają się kolejne rany. Po niecałej minucie po spotkaniu z owczarkiem nie było juŜ Ŝadnych śladów jeśli nie liczyć tych wewnętrznych, których komputator nie był w stanie usunąć. – Co teraz? – zapytał Bert kiedy leczenie się skończyło. – Tak sobie myślę panowie, Ŝe teraz niech ktoś inny pójdzie przodem. – zaproponował Ned a pozostali przyjęli to ze zrozumieniem. – Dobra, przepuśćcie mnie. – Imię przepchnął się do wyjścia. Obserwowali w napięciu jak podchodzi do drzwi, po czym je otwiera. W następnej chwili otworzył je i opuścił pokoik. Odruchowo spodziewając się szamotaniny, warczenia oraz jęków, zgodnym gestem przygotowali oprogramowanie medyczne na swoich komputatorach. Imię jednak nie wrócił natychmiast. Nie wrócił równieŜ po minucie. Drzwi otworzyły się dopiero po dalszych pięciu i ten wkroczył do pomieszczenia, bez przerwy ocierając twarz z jakiegoś płynu. – Jak się mają na zewnątrz owczarkowe sprawy? – zagaił Bert. – Polubił mnie skurwiel. – Polubił? – Właściwie ona. To suka i się wabi Blondi. Jak tylko do niej po imieniu zagadałem omal mi twarzy nie zlizała. Wróciłem Ŝeby zetrzeć ślinę bo jeszcze trochę by na mnie nałoŜyła i kamuflaŜ by się zdał, hm, psu na budę. – Skąd wiedziałeś jak owczarek ma na imię? – zapytał Ned. – Przeczytałem w poradniku. Gdybyś nie był do niego taki anty i czasami zajrzał, teŜ byś wiedział. – Nienawidzę poradników. – No cóŜ, sprawę owczarka jednak udało się dzięki niemu jakoś rozwiązać, czyŜ nie? – Owczarków nienawidzę takŜe. – No to mam nadzieję, Ŝe przynajmniej kochasz dzieci. KrąŜy tam ich cała masa. Chyba tylko po to, abyś i ty mógł się na tej misji jakoś wykazać. – Goebbelsowe dzieci? – Dokładnie sześcioro. Tak jak gadał gruby. Nie powiedział tylko, Ŝe to niedokładny szacunek, poniewaŜ przemieszczają się tak szybko, Ŝe chwilami jest ich jakby ze dwadzieścia. Były momenty, Ŝe wydawało mi się iŜ jedno widziałem w kilku miejscach jednocześnie. – To chyba niedobrze, co? – wystękał Bert. – Jedno jest pewne, z tymi dziećmi nic tutaj nie wskóramy. – odparł juŜ powaŜnie Imię. – Nie ma nawet szansy. – Masz więc jakiś pomysł po tym co widziałeś, czy wracamy do Centrali i po prostu lipa? – zapytał Ned. – Mhm. – To gadaj. – Spenetrować Kancelarię i wybadać co się w niej szykuje moŜna tylko i wyłącznie w nocy. – Jak juŜ usną Goebbelsowe dzieci? – domyślił się Bert. – Właśnie. – przyznał Imię. – Myślę teŜ, Ŝe najlepiej dla nas będzie, jeśli się w nocy rozdzielimy i pomyszkujemy osobno. Zbierzemy w ten sposób z pewnością więcej informacji niŜ łaŜąc grupą. Przypominam, potrzebujemy dowiedzieć się po pierwsze o tym kto tu się najbardziej liczy, a po drugie co ten ktoś obecnie knuje.

Zgadzacie się ze mną? – Mów dalej. – Za godzinę się ściemni. Dzieciaki pewnie pójdą wtedy spać a owczarek myślę, Ŝe równieŜ będzie senny, jak naleŜy odesrany i nie będzie nam przeszkadzał w myszkowaniu. Postarajmy się więc i wywęszmy to, co generał pragnie wiedzieć a wyniesiemy się stąd jeszcze przed nadejściem świtu. – Taki plan to rozumiem. – Zatem czekamy. Kiedy godzinę później czekanie dobiegło końca wyruszyli. Zgodnie z planem rozdzielili się zbierając informacje na własną rękę. Kiedy skończyli zbieranie wrócili do pomieszczenia z akumulatorami a stamtąd do Centrali.

***

Thompsontown, Mars 30 lipca 2765 – Kwatera Główna Operacji Schmaterling – Doskonale się panowie spisaliście, doskonale. – po przybyciu do gabinetu powitał ich van Hold zza stołu obrad. – Tak trzymać, a jeszcze nadrobimy opóźnienie. – Opóźnienie? – jęknął Bert nic nie wiedzący o zbliŜającej się transmisji z finałów Ligi. – Przez waszą opieszałość nabraliśmy półgodzinnego opóźnienia w stosunku do harmonogramu. – odparł generał i dodał. – Ale nie martwcie się tym. Wygląda bowiem, Ŝe to nadrobimy. Więc do rzeczy. Rozumiem, Ŝe zdobyliście precyzyjne dane dotyczące tego co najwaŜniejsze osoby w Kancelarii III Rzeszy knują? – W rzeczy samej, panie generale. – odparł Imię, poniewaŜ generał patrzał na niego. – Więc siadajcie. – ten zaprosił ich na fotele. – Czy wszystko dobrze? – zapytał widząc nieco ostroŜny przysiad w wykonaniu Neda? – CóŜ, w Kancelarii spotkałem owczarka... – JuŜ wzywam lekarza. – Nie trzeba. – Ned zerwał się z fotela lotem błyskawicy. – Program medyczny dał sobie juŜ ze wszystkim doskonale radę, panie generale. – Na pewno? – Bez najmniejszych wątpliwości. Właśnie mi znikają ostatnie szwy i tylko trochę bolą. – CóŜ, dobrze, zatem słuchamy z niecierpliwością waszego raportu. – Więc tak... – zaczął Ned jako osoba juŜ stojąca. – oprócz samego Hitlera w obiekcie znajdują się cztery liczące się najbardziej w państwie niemieckim osoby. Są to, Bormann, Goebbels, Himmler i Goering, który jak wiadomo jest marszałkiem Rzeszy. – Jak wiadomo? – przerwał mu Jong. – Wszyscy o tym doskonale wiedzą i zawsze wiedzieli, więc co w tym nowego? – dodał wzruszając ramionami. – No... ja jeszcze do wczoraj nie wiedziałem. – wyjaśnił mu Ned. – Po to właśnie dr Baddoc wyposaŜa was w aktualne poradniki. – rzucił Jong złośliwie. – Nienawidzę poradników. – Ned zdradził mu swój sekret i nie mniej złośliwie dodał. – I podyskutowałbym o tym, czy są aktualne.

– Dopóki nie zajrzysz, nie dowiesz się. – JuŜ kiedyś zaglądałem. – I? – I wiem tylko, Ŝe mnie bolą... – Panowie, dość tego. – pogawędkę przerwał im generał i ponownie rzucił w stronę Neda. – Do rzeczy. – Z tej czwórki, panie generale jedynie Bormann i Goebbels działają wspólnie. – ten zameldował. – Czyli ci dwaj mają jakiś wspólny plan? – W rzeczy samej, generale. Ich plan polega na pozostaniu z Fuhrerem do samego końca jedynie na lipę. W rzeczywistości wcale nie planują popełnić z nim honorowego samobójstwa, kiedy przyjdzie pora tylko po prostu pragną dać z Kancelarii nogę. Potem plan się nieco komplikuje. Działając przeciwko Hitlerowi wspólnie z Bormannem, Goebbels bowiem, jego równieŜ pragnie wystawić do wiatru w późniejszym okresie i dogadać się z sowietami na własną rękę. Kombinuje w ten właśnie sposób. Po to, aby wynieść z tej wojny całą skórę pragnie podać go Rosjanom na tacy. – Czy to są informacje pewne? – zapytał notujący coś na wyświetlaczu Jong nie podnosząc nawet głowy. – W stu procentach, profesorze. Spędziłem całą noc w jego apartamencie i mam z nim nagrania na swoim komputatorze. Są to zarejestrowane rozmowy Goebbelsa zarówno z Hitlerem jak równieŜ Bormannem oraz swoim osobistym wysłannikiem do sowietów, generałem Krebsem o którego współpracy Bormann nie wie. – Czego jeszcze się o tych dwóch dowiedzieliśmy? – zapytał van Hold. – Goebbels z Bormannem, działając rzecz jasna w tym względzie wspólnie, liczą przede wszystkim na to, Ŝe kiedy Hitler umrze, przekaŜe im w testamencie oficjalnie władzę. Bez przerwy więc utrzymują go w tym celu w Berlinie z uporem twierdząc, Ŝe ucieczka z miasta juŜ od dawna stała się niemoŜliwa. Systematycznie podsycają w nim chęci samobójcze oraz dla pokrzepienia podtrzymują go na duchu wciskając kit, Ŝe lada dzień sytuacja ulegnie zmianie. Zamiast zmian jednak, przewrotnie podsuwają mu informacje o kolejnych klęskach i niszcząc w tak perfidny sposób jego psychikę bez przerwy go coraz bardziej zmiękczają przygotowując do samobójstwa. Oni jednak wbrew temu co mu mówią, samobójstwa popełnić nie zamierzają. – Doskonałe informacje. Dziękuję. – stwierdził generał, doceniając skinięciem głowy rzeczowość wypowiedzi Neda. – Co wiemy o pozostałych? – zapytał po chwili. Z fotela podniósł się Bert. – Himmler był mój tej nocy. – stwierdził. – Niezbyt rozmowny z niego gość, jednak chyba juŜ wiemy o nim wystarczająco wiele, by profesor mógł zaplanować te swoje kontrdziałania. – Słuchamy z uwagą. – zachęciła go Uli. – On równieŜ planuje przekaraskać się cało przez tamtą wojnę i nie zamierza wraz z Hitlerem ginąć dla sprawy. Jednak w odróŜnieniu od Bormanna i Goebbelsa, Himmler nie chce dogadywać się z sowietami tylko aliantami. Decydując się na działanie bez wiedzy Hitlera szuka bez przerwy jakiegoś kontaktu do Eisenhowera. Prędzej czy później go znajdzie ale raczej prędzej, bowiem ma niczego sobie układy i znajomości w Czerwonym KrzyŜu. To bardzo groźny gracz, poniewaŜ w odróŜnieniu od mającego tylko przewaŜnie głuchy telefon Hitlera, on ma realną władzę, czyli całe jednostki ślepo mu posłusznych i gotowych za niego nawet umrzeć esesmanów. – Jak mu idzie owo dogadywanie? – Na razie kiepsko, poniewaŜ jako główny kat w Europie nie moŜe rozmawiać z

aliantami osobiście. Ale z drugiej strony to tylko kwestia kilku dni zanim coś wymyśli. MoŜe nawet juŜ wymyślił, ale nie zdradza się z tym tylko milczy. No w kaŜdym bądź razie on równieŜ zdecydował się działać na własną rękę bez wiedzy Hitlera i jego zdrada nie ulega wątpliwości. – Doskonale. – rzucił Jong wszystko starannie notując. – A co z naszym marszałkiem? – Goeringa ja obserwowałem. – oznajmił Imię wstając z fotela. – On takŜe pragnie dogadać się z zachodnimi aliantami, widząc w tym większe szanse na powodzenie rokowań niŜ u sowietów. – Mamy jakieś szczegóły? – Z tym będzie raczej cięŜko, poniewaŜ Goering nie mieszka w Kancelarii na stałe. Nieustannie podróŜuje i przemieszcza się czasami tylko zaglądając do budynku. Jednak nie ulega wątpliwości, Ŝe zamierza Hitlera po prostu zdradzić i przejąć władzę, która mu pozwoli na pełną swobodę działania. Wiem to poniewaŜ mam treści jego rozmów z tamtej nocy. – Dobrze. – westchnął van Hold. – Czy to wszyscy, którzy się w Kancelarii liczą? – W zasadzie tak. – potwierdził Ned. – Pozostali w Kancelarii ludzie, są Hitlerowi nadal ślepo wierni i nic przeciwko niemu nie kombinują, skupiając się przede wszystkim na zacieraniu śladów swoich własnych zbrodni. Palą obciąŜające ich dokumenty, zbierają i ukrywają te obciąŜające innych, słowem zwyczajne biurowe intrygi, kiedy szczury nie mają dokąd uciec a okręt tonie. Niektórzy nadal wierzą w to, Ŝe los jeszcze się odmieni i pocieszają swojego Wodza a na wypadek klęski planują nawet róŜne warianty jego ucieczki. – A co z samym Hitlerem? – zapytał van Hold. – Z informacji jakie otrzymujemy bezpośrednio z chipa wiadomo, Ŝe on sam ma dwa odmienne warianty działania. – oznajmił Jong wyświetlając wykresy z nasłuchów. – Siedemdziesiąt procent czasu poświęca myślom o samobójczej śmierci a trzydzieści analizom planowanych przez podwładnych ucieczek. WciąŜ się waha ale na podstawie posiadanych informacji skłaniałbym się to tego pierwszego rozwiązania, poniewaŜ mimo wszystko woli honorową śmierć niŜ Ŝycie uciekającego szczura. – Pan by się skłaniał? – rzucił generał. – Musimy mieć stuprocentową pewność, do cholery! – Wiem o tym doskonale. – przyznał Jong. – Mówię tylko o tym, co wnoszą bieŜące nasłuchy z chipa. Hitler nieustannie wnosi poprawki do testamentu jaki ma juŜ od dawna w głowie, sprowadził teŜ do Kancelarii ampułki z trucizną ale pewności co do jego samobójstwa, niestety nie ma. Powiem więcej. Nawet gdyby pewność taka była, nikt i tak nie zagwarantuje, Ŝe ktoś go nie porwie wbrew jego woli i nie wywiezie aby uratować, poniewaŜ nadal są ludzie ślepo mu wdzięczni za zasługi oraz po prostu wierni. Ludzie gotowi za wszelką cenę swojego Wodza uratować i to nawet wbrew jego woli i z naraŜeniem Ŝycia własnego. Fanatycy. Nie ulega równieŜ wątpliwości, Ŝe gdyby istniał plan ucieczki doskonałej Hitler by z niego skorzystał z radością. Jedyną rzeczą, bowiem której się bardziej boi od śmierci jest ewentualność schwytania. Wręcz przeraŜająco boi się wpaść Ŝywcem w ręce Rosjan, gdyby ucieczka nie wypaliła. Stąd jego rozwaŜania nad samobójczą śmiercią, które póki co przewaŜają. I stąd właśnie mój pomysł aby mu wymienić chipa na model umoŜliwiający transfer i wysłanie go do paleolitu. Tylko w ten sposób uzyskamy gwarancję, Ŝe operacja Schmaterling się uda a Hitler zostanie raz na zawsze wymazany. – Nie denerwujmy się profesorze. – pojednawczo rzucił generał. – I tak mamy juŜ wystarczająco innych zmartwień. Co pan w obecnej sytuacji proponuje?

– Co do Hitlera znacie juŜ moje zamiary. Natomiast jeśli chodzi o pozostałych naleŜy przede wszystkim pokrzyŜować ich plany a następnie ich równieŜ usunąć aby Rzesza nigdy się nie odrodziła. – Jak? – zapytał go Ned. – Wprowadzę teraz przywiezione przez was informacje do oprogramowania biograficznego i poddam w Centrali szczegółowej analizie aby wybrać wariant najbardziej optymalny. – Trochę to zajmie, prawda? – wtrącił Imię. – Sytuacja w Kancelarii, przyznaję jest nieco bardziej niŜ się tego spodziewałem skomplikowana i obliczenia nowych parametrów będą gotowe za trzy, cztery lata. – Lata? – dobiegło od strony Berta, który momentalnie się uśmiechnął. – Jeśli dodać do tego parametry Kancelarii, którą mam nadzieję szczegółowo zeskanowaliście, okres ten jeszcze się przynajmniej z rok wydłuŜy. – Cała Kancelaria wraz z ogrodem, jest tak dokładnie zeskanowana, Ŝe moŜna policzyć atomy z których jest zbudowana. – oznajmił Imię. – MoŜemy więc przyjąć generale, Ŝe obliczenia zajmą cztery do pięciu lat. – Jong rzucił w stronę van Holda. – No to w porządku, profesorku. – ucieszył się Ned po raz pierwszy patrząc na Jonga przyjaznym wzrokiem. – Nie ma to jak porządny, wojskowy urlopik, prawda chłopcy? – Oj, prawda chłopie. – odparł Bert błogo. – Nie cieszcie się tak za bardzo. – skwitował ich entuzjazm profesor pochylając się nad własnym wyświetlaczem. – Jak to? Sam pan powiedział trzy, cztery lata? – rzucił do niego nadal uśmiechnięty Ned. – Ja słyszałem nawet coś o pięciu. – uzupełnił Bert z radością zacierając ręce. – Zespół obliczeniowy uda się ze sprzętem dziesięć lat w przeszłość i będzie tu z powrotem z gotowymi wynikami juŜ za kilkanaście minut. – wyjaśnił im profesor nie unosząc nawet głowy. Przez dłuŜszą chwilę van Hold napawał się wyrazem ich twarzy, po czym uzupełnił wypowiedź profesora. – Podejrzewam teŜ, Ŝe znakomitą większość waszego urlopu, zajmą niezbędne badania jakich nieustannie domaga się dr Baddoc. – Czy to naprawdę konieczne? – zapytał go Ned, po czym dodał ściszonym tonem. – Nikt na nic nie narzekał, więc po co od razu niepokoić doktora? – Jest kilka powodów. – dobiegł go szept zza głowy. Ned skamieniał i powoli się odwrócił. – Jakich? – wyszeptał. To był rzeczywiście Baddoc. Uśmiechnął się niczym stary przyjaciel i odparł równieŜ szeptem. – Są nowe poradniki, naturalnie będą uzupełnione o informacje, które przywieźliście, no i cała masa ulepszonego sprzętu... – Po cholerę mi poradnik, który w najbardziej odpowiednim momencie i tak odmówi posłuszeństwa? – To się juŜ nie zdarzy, poniewaŜ wracamy do instalacji poradników pod paznokciem. – wyjaśnił mu Baddoc szeptem. – Doskonale wiem, Ŝe w tamtych zamontowanych w translatorach skarŜyliście się na sprzęŜenia... – Ale po co, do cholery w ogóle ładować informacje, które juŜ i tak wiem bez poradnika? – Aby były hm, pod ręką kiedy ty juŜ dawno je zapomnisz a potem będziesz na gwałt potrzebował.

– Ty się lubisz znęcać, co? – zapytał go Ned zmieniając temat. – Skąd takie przypuszczenia? – Bo nieustannie się zakradasz i złowrogo szepczesz. – Ty zacząłeś szeptać, więc ci odszepnąłem. Potem odszepnąłeś ty i tak poszło dalej. – wyjaśnił mu szeptem doktor. – Baddoc, przestań szeptać, ok? – Ok? – No to przestań, co cholery. – Ty zacząłeś, więc jak skończysz, wówczas i ja skończę. Przerwać jako pierwszy nie mogę, gdyŜ to byłoby niegrzeczne z mojej... Ned przymknął oczy w bezsilności i dodał juŜ głośnym ale gorzkim tonem. – I nigdy kurwa, juŜ nigdy więcej do mnie się nie zakradaj, ok? – Nigdy się nie zakradałem. Jesteś chyba przewraŜliwiony... – Zakradasz się kurwa zawsze. Zawsze, zawsze, zawsze i za kaŜdym razem. Ani razu nie podszedłeś do mnie jak normalny człowiek, normalnie od przodu, tylko zawsze kurwa po cichutku i od tyłu. To jest kurwa właśnie zakradanie. Masz tak nie robić, rozumiesz? – Ok. – Baddoc uniósł ramiona wyglądając przez chwilę jakby mówił w niemym geście: no cóŜ poradzę. – I znów kurwa szepczesz. – Nie szepczę, do licha. Powiedziałem tylko ok po cichu, ok? Ned juŜ nic nie odparł. Nie miał na to siły. Apatycznie pozwolił zestawowi unieść się z fotela i wywieźć do sąsiedniego pomieszczenia. – Co to jest, do licha? – rzucił do doktora Ned wskazując na leŜące w sterylnych opakowaniach błyszczące przedmioty w kształcie papierosa, jakie przygotowane były na stole. – I gdzie pan zamierza mi to zaszyć? – Prototypy anamorferów, które otrzymacie do tego zadania... – Ana, co? – Anamorfer to nasz najnowszy wynalazek w dziedzinie kamuflaŜu. Przyznaję, pomysł jest nadal w fazie eksperymentów ale te egzemplarze juŜ działają. – odparł Baddoc i uspokoił go dodając. – Nie ma równieŜ najmniejszej potrzeby ich nigdzie zaszywać. Wystarczy przyłoŜyć anamorfer do podbródka i wcisnąć odpowiedni guzik a mięśnie twarzy automatycznie dostosują się do układu jaki został zaprogramowany w jego pamięci. Ponadto, dzięki ultraszybkiej stymulacji komórkowej, odpowiednio dostosuje się do programu równieŜ mapa zmarszczek, zarost oraz ewentualne blizny jeśli równieŜ są takowe na zaprogramowanej twarzy. To prawdziwy przełom w tej dziedzinie, poniewaŜ wcześniej byłoby to niemoŜliwe bez wymiany kości twarzoczaszki i wszczepienia duŜych ilości programowalnego silikonu, tak jak to stosował do tej pory Nazwisko. – Co za ulga. – westchnął Ned. – Doktorku z tą twarzoczaszką to naprawdę bardzo miło z twojej strony, bo jakoś się przyzwyczaiłem do swojej i doceniam to, Ŝe mi jej na chama nie pragniesz wymienić. – Prawda? Aby wam ułatwić poruszanie się po Kancelarii wprowadziliśmy do pamięci waszych anamorferów, układy rysów twarzy wszystkich, najwaŜniejszych w Kancelarii osób, które oparto na zebranych przez was aktualnych materiałach, oraz naturalnie wasze po to, abyście mogli do własnego wyglądu w kaŜdej, dowolnej chwili powrócić. Działa to tak. – dodał doktor przykładając jeden z anamorferów do własnego podbródka. Kiedy wcisnął jeden guzików jego twarz momentalnie zmieniła się w twarz Adolfa Hitlera. Hitler uśmiechnął się do niego strosząc wąsa i zasalutował. – Heil Hitler. – Ned odpowiedział nieco juŜ uspokojonym tonem.

– A tak wyłączamy anamorfera. – dodał juŜ Baddoc kiedy zadziałał czerwony guzik. – Czy...? – Nie. To w ogóle nie boli. No moŜe odrobinę. Ale to bardziej jak hm, swędzące mrowienie. – wyjaśnił doktor. – Jest tylko jedno małe ale. – Jakie? – Kiedy działa anamorfer, kamuflaŜ nie działa. – Dlaczego? – Nie wiadomo ale wciąŜ nad tym pracujemy i sprawę na pewno uda się w najbliŜszym czasie rozwiązać.

***

Kwadrans później cała trójka ponownie była w gabinecie szefa sztabu. Gorączkowe miny siedzących uzmysłowiły im, Ŝe to juŜ definitywny koniec ich urlopu. – To jest właśnie to. – widząc ich ponownie stwierdził generał wyciągając z szuflady małą fiolkę. – Czyli co, panie generale? – zapytał Imię. – Proszek, który naleŜy zaaplikować Hitlerowi do spoŜycia o 17.00 aby usnął o 17.15. Plus minus kilkanaście sekund. Tak, przynajmniej twierdzi profesor. – Czyli wtedy, kiedy tego wszyscy chcemy. – uzupełnił Jong demonstracyjnie biorąc z rąk generała fiolkę z której częściowo wysypał proszek na otwartą dłoń. – Czy coś nam umknęło? – zaniepokoił się Ned. – A tak, racja. – przyznał profesor z roztargnieniem. – Po analizie obliczeń najlepszym dniem do naszej interwencji okazał się 23 kwietnia 1945 roku. W ten właśnie dzień was wysyłamy. – Jakie konkretnie jest nasze zadanie tym razem? – Po pierwsze, pokrzyŜujecie plany tym co knują przeciw Hitlerowi. Z tą częścią uporajcie się najpierw jeśli nadarzy się okazja. To tylko taka moja rada. Do Kancelarii przybędziecie z samego rana, więc czasu myślę będzie sporo. Następnie po południu, bez względu na to co się będzie działo, o godzinie 17.00 Hitler musi zaŜyć ten proszek. Jeśli do tego czasu nie wyrobicie się z częścią pierwszą to przerwijcie ją i zajmijcie się chipem, poniewaŜ tylko ta godzina wchodzi w rachubę i Ŝadna inna nie będzie juŜ tak odpowiednio się nadawała, rozumiecie? – Zgoda profesorze, mamy proszek który uśpi Hitlera. – rzucił Ned. – Tylko jak u diabła sprawić Ŝeby w określonej godzinie on go zaŜył? – Właśnie. – dodał Bert. – To niemal środek dnia. Pomijając dzieci, mają tam cholerny garnizon esesmanów, którzy strzegą go bez przerwy dzień i noc? Po prostu nie da się do niego podejść bez natychmiastowego zauwaŜenia i zaaplikować usypiacza. – Więcej optymizmu panowie. – rubasznym tonem rzucił Jong. – Na wasze szczęście Goebbelsowe dzieci jego równieŜ doprowadzają do szaleństwa, więc juŜ od jakiegoś czasu nie zbliŜają się w okolice jego apartamentów. Pilnują tego esesmani. On sam równieŜ nieco na zdrowiu podupadł i coraz więcej spędza czasu w samotności więc z pewnością nie spotkacie u niego tłumów. Przynajmniej nie w tym dniu i nie o tej porze. To informacje sprawdzone. A sprawę samego uśpienia

opracowały juŜ komputatory i nie stanowi ona aŜ tak istotnego problemu. Problemem jest wymiana chipa, bo to musi zrobić człowiek. Więc, kiedy nasz człowiek będzie juŜ spał skoncentrujcie się tylko na tej części zadania, poniewaŜ to nie będzie długi sen. Maksymalnie pół godziny. śeby zwiększyć szanse, czyli je potroić kaŜdy z was otrzyma swój własny egzemplarz chipa na wszelki wypadek. Wymieńcie tylko, błagam, tego chipa, kiedy będzie spał i niewaŜne który z was to konkretnie zrobi. Jeśli się to uda jednemu z was, wszyscy zwycięŜymy... – Profesorze juŜ mówiłem, nie ma takiej moŜliwości... – zaczął Ned. – PoniewaŜ on kładzie się dopiero po północy. – dokończył Bert. – Znamy nieco obyczaje gościa... – wtrącił Imię. – Tego dnia uśnie jak niemowlę dokładnie o 17.15, zapewniam was. – przerwał im profesor. – Problem polega jedynie na tym abyście w odpowiednim momencie juŜ tam byli gotowi z odpowiednim ekwipunkiem i bez względu na wszystko, momentu tego nie przegapili tylko wymienili chipa. – Ale jak sprawić Ŝeby usnął? – jęknął Ned. – JuŜ nic nie rozumiem... – dodał Imię. – Magia. – tajemniczym tonem stwierdził Jong. – Czysta magia. – dodał otwierając dłoń i silnym dmuchnięciem wysyłając chmurę białego pyłu wprost do kratki wentylacyjnej. – Pan chce wysłać proszek przez wahadło? – Chyba coś mi świta. – zamyślił się Ned a widząc milczące spojrzenie profesora zaraz dodał. – Pragnie pan aby ta chmura go spowiła w odpowiednim czasie, prawda? Jeśli tak, to zaręczam Adolf nie jest tak do końca głupi i z pewnością nie weźmie jej za łupieŜ. – A nawet jeśli weźmie to i tak nie będzie łupieŜu wąchał, bo nie jest debilem... – uzupełnił Bert. – Panowie dość juŜ tego. – wtrąciła Uli. – Za bardzo odbiegamy od tematu. Ręczę wam w imieniu profesora, Ŝe nikt niczego nie zauwaŜy i rzecz jasna, w niczym się nie zorientuje. Ufam więc, Ŝe zrobicie jak naleŜy swoje i proszę byście mieli równieŜ do nas odrobinę zaufania. – dodała.

***

Kancelaria III Rzeszy, Berlin, Niemcy 23 kwietnia 1945 Gabinet Hitlera pogrąŜony był w niemal całkowitej ciszy. Co prawda słychać było nieprzerwane, głuche dudnienie sowieckiej nawały artyleryjskiej, lecz zarówno radio jak i radiostacja były obecnie wyłączone a odgłosy eksplodujących na zewnątrz pocisków stały się juŜ tak naturalne, iŜ nikt w Kancelarii nie brał ich jako hałas, lecz coś najzupełniej normalnego. Po kilku tygodniach wszyscy, zupełnie jak brzęczenia much, kolejnych detonacji nawet juŜ nie zauwaŜali. Ned od kilkunastu minut siedział przycupnięty we wnęce pod portretem Fryderyka Wielkiego. KamuflaŜ oczywiście miał włączony ale bezczynna obserwacja Hitlera i tak go nudziła. Do gabinetu przybył jako pierwszy czekał więc cierpliwie, aŜ dołączy do niego Bert i Imię, którzy najwidoczniej jeszcze coś załatwiali poza gabinetem. Zgodnie z wcześniej ustalonym planem umówieni byli w gabinecie Hitlera o wpół do piątej po południu. Na bezczynnym siedzeniu czas mijał Nedowi bardzo wolno i

się dłuŜył. Kiedy bez ostrzeŜenia otworzyły się drzwi do gabinetu, spręŜył się odruchowo, poniewaŜ nawet mimo aktywnego kamuflaŜu przez chwilę poczuł się jak złodziej przyłapany na gorącym uczynku. W drzwiach pojawił się Goebbels z tacą pełną szklanek, cukierniczek, serwetek i łyŜeczek. Jego zajęte ręce wyjaśniały brak pukania. Kulejąc podszedł do biurka i postawił na nim pobrzękującą tacę. – Mein Fuhrer. – Goebbels obszedł biurko i postawił przed Hitlerem jego szklankę przenosząc ją ostroŜnie z tacy. W tym momencie obok Neda pojawił się Bert. Rzucił wymowne spojrzenie na ozdobiony czarnym orłem dębowy zegar stojący w rogu gabinetu. Jego wskazówki zbliŜały się z wolna do 16.25. – Coś się działo? – zapytał Neda w translatorze. – Kompletnie nic. Jestem tu od pół godziny a Adolf bez przerwy łazi i coś mamrocze pod nosem. Dopiero przed chwilą wszedł kulawy z tacą. – ten odparł mu tonem sprawozdawcy sportowego. – Dobra nasza. Umówiona godzina nadchodzi. Wygląda więc na to, Ŝe profesor przed chwilą zaprawił tym cholernym proszkiem jego herbatę. – Tak myślisz? Ja nic takiego nie widziałem... – Jong musiał to zrobić jeszcze w kuchni, kiedy garbus się tam krzątał. – Ned usłyszał w translatorze wyjaśnienie Berta. – Jesteś tego pewny? – ten zapytał go z uwagą. – Widziałeś to? W następnej chwili zmaterializował się obok nich Imię. – Ja widziałem. Do zamaskowania pyłu stary Jong całkiem pomysłowo wykorzystał unoszące się znad czajnika kłęby pary. Zrobił to tak sprytnie, Ŝe ja sam oczekując przecieŜ tylko czegoś w tym rodzaju, niczego podejrzanego nie zauwaŜyłem, a przecieŜ tylko na to tam oczekiwałem. Jong jest cwany i musiał juŜ zawczasu jakoś się dowiedzieć, Ŝe nie najlepiej w Kancelarii z wentylacją. Zagotujesz odrobinę wody i masz w kuchni młyn jak by ktoś tam wrzucił świecę dymną. Sam bym tego lepiej nie wykombinował. – Ale czy jesteś w stu procentach pewien, Ŝe proszek Jonga jest w jego herbacie? – Ned dalej drąŜył uporczywie. – Tak do licha. PrzecieŜ właśnie mówię. – Mówiłeś Ŝe nie widziałeś, chociaŜ tego wypatrywałeś. – Nie widziałem ale proszek jest. – Nie rozumiem. – Proszek z pewnością jest w herbacie, poniewaŜ cała ta chmura, którą jeszcze w Centrali Jong zdmuchnął sobie z dłoni, pojawiła się minutę temu i zanurzyła w kłębach pary w czasie, kiedy na tacy była tylko jedna, jedyna szklanka. Jego szklanka. Kiedy kulawy postawił na nią w chwilę potem swoją i wyniósł z kłębów pary tacę, nie było na niej Ŝadnych okruchów ani pyłu więc pył musi się znajdować wyłącznie w jego szklance, rozumiecie? – Teraz wszystko jasne. – Chyba jednak nie docenialiśmy moŜliwości tego przebiegłego drania. – Bert zaraz dodał widząc potakujące gesty Neda. – Adi zaraz się naŜłopie... – I padnie nam w objęcia punktualnie jak kukiełka. – dokończył Ned z radością pogłaskując przygotowanego w dłoni chipa. Zegar wybił wpół do piątej. W tej samej chwili rozległo się natarczywe pukanie w drzwi gabinetu. – Kto to, u diabła? – zapytał Hitler spoglądając na Goebbelsa. – Mein Fuhrer, nie poznaję po pukaniu. Hitler zaniemówił. Jeszcze kilka tygodni temu nie do pomyślenia byłaby aŜ tak

jawna bezczelność, bez naraŜenia się na natychmiastowe rozstrzelanie. Czasy jednak się zmieniły. Przełknął zniewagę i odkładając zemstę na lepsze czasy warknął. – Wejść! Do gabinetu wkroczył dyŜurny esesman z kartką papieru w dłoni. WypręŜył się, trzasnął kopytami i oznajmił. – Pilna depesza z Berchtesgaden, Mein Fuhrer. Od Marszałka Rzeszy. – Dziękuję, moŜecie odejść. Hitler usiadł. Odsunął szklankę robiąc miejsce dla depeszy, po czym rozpostarł ją starannie na blacie, sięgnął do szuflady po szkło powiększające w ozdobnym uchwycie i zaczął głośno czytać. – Mój Wodzu! W związku z Pańską decyzją pozostania na stanowisku w twierdzy berlińskiej, proszę o wyraŜenie zgody na natychmiastowe objęcie przeze mnie jako Pana zastępcy, ogólnego kierownictwa Rzeszy z pełną władzą w kraju i za granicą zgodnie z Pańskim dekretem z 29 kwietnia 1941 roku. Jeśli Ŝadna odpowiedź nie nadejdzie dziś do godziny 20.00 będę uwaŜał, Ŝe Pan utracił swobodę działania, Ŝe tym samym warunki Pańskiego dekretu są wypełnione i będę działał według najlepszego rozumienia interesów naszej Ojczyzny i naszego narodu. Znane są uczucia, jakie Ŝywię dla Pana w tej najcięŜszej godzinie naszego Ŝycia. Brak mi słów Ŝeby je wyrazić. Niech Bóg Pana strzeŜe i wbrew wszystkim sprowadzi rychło tutaj. Pański oddany Hermann Goering – To zdradziecki szczur, Mein Fuhrer. – wymknęło się Goebbelsowi. – Chyba nie zamierza mu pan tego puścić płazem? Hitler oparł głowę na złoŜonych dłoniach zastanawiając się nad odpowiedzią. Jego twarz wyraŜała wściekłość wymieszaną z podziwem. – Bert, jak mogłeś dopuścić by Goering wymknął się na zewnątrz? – zapytał go Ned. – Miałeś go pilnować i przy pierwszej nadarzającej się okazji przyskrzynić i udupić. – A co ja mogłem zrobić, hę? Przez cały dzień szukałem sposobu Ŝeby się do niego dostać ale wszędzie było pełno tych jebanych dzieci. Miałem się zdemaskować? – Nie wiem co miałeś a czego nie miałeś, ale zobacz co się porobiło. Goering wyjechał cały i zdrowy a teraz podsyła depeszę. – I co z tego? – spytał Imię. – Jak to co. Ten list jeśli dobrze słyszeliście jest tak zręcznie napisany, Ŝe raz, daje Hitlerowi moŜliwość uniknięcia poniŜających rozmów ze zwycięzcami, dwa, stwarza mu moŜliwość ucieczki, a trzy, przede wszystkim daje całkowitą swobodę działania Goeringowi i to bez stwarzania nawet pozorów zdrady. Wygląda więc na to, Ŝe wyjeŜdŜając z Kancelarii Goering wykiwał wszystkich graczy w tym nawet nas. Bert to ty spieprzyłeś sprawę, poniewaŜ to ty miałeś go pilnować. Do gabinetu zapukał i wkroczył bez zaproszenia Bormann. Trzymając w ręku kopię tej samej depeszy oznajmił gniewnym tonem. – Mein Fuhrer, to bezczelne ultimatum! Goebbels potaknięciem głowy natychmiast poparł jego słowa wpatrując się wyczekująco w twarz Hitlera. Ten uniesioną dłonią uciszył ich obu i się dalej zastanawiał. – Zgadzam się z wami, panowie. – Hitler w końcu się odezwał. – Rozmowy o kapitulacji niech jednak prowadzi. Na twarzach Goebbelsa i Bormanna jednocześnie pojawił się wyraz niezadowolenia. ChociaŜ sami juŜ nie darzyli się taką zaŜyłością jak jeszcze do niedawna, to zachowanie Goeringa na chwilę ponownie ich zjednoczyło, poniewaŜ nie po to pozostali w Kancelarii pilnując Hitlera, aby Goering za ich plecami dogadywał się na własną rękę z aliantami.

Bormann pierwszy przystąpił do działania. – Mein Fuhrer, Ŝądam aby natychmiast uznał pan Goeringa za zdrajcę i bezzwłocznie wydał wyrok śmierci. Goebbels nic nie powiedział tylko słysząc to aŜ przymruŜył oczy z uciechy. – Zgoda Martin. Goering mnie zdradził ale daruję mu Ŝycie. – Nie rozumiem, Mein Fuhrer. – Nie mogę go skazać. Nie przy takich zasługach dla NSDAP. Jeśli jego kaŜę zabić to, juŜ nikt nie pozostanie mi wierny, bo takich zasług jak Hermann nikt w tym kraju nie ma. Pozbawię go natomiast wszystkich stanowisk. Od tej chwili jest nikim. – Nie mogę się na to zgodzić, Mein Fuhrer. – zabrał głos Goebbels. – To za mało. Proszę chociaŜ wydać rozkaz natychmiastowego aresztowania. – Morale upadnie równieŜ bez zdecydowanych działań. – dodał Bormann kując Ŝelazo póki gorące. – Decyzja juŜ podjęta. – oznajmił Hitler. – Pozbawię go wszystkiego ale nic ponadto wobec, bądź co bądź przyjaciela. Bormann z wściekłością zasalutował i opuścił pomieszczenie. – Panowie, lepszego momentu na pozbycie się Goeringa juŜ nie będzie. – oznajmił w nagłym przebłysku intuicji Imię. – Co masz na myśli? – zapytał Bert. – Proponuję abyście pozostali tu i pilnowali Hitlera w czasie kiedy ja naprawię to, co spierdolił Bert. – Czyli? – zapytał pomówiony. – Przebiorę się za Bormanna i w czasie kiedy ten u siebie będzie się upijał, udam się do pokoju łączności gdzie wydam rozkaz aresztowania Goeringa. – Myślisz Ŝe to łykną? – Wszyscy tam znają treść depeszy bo jest świeŜa, więc nie zdziwi ich odpowiedź Hitlera na którego przecieŜ się powołam. Za niecałe trzy kwadranse i jego tutaj nie będzie, więc juŜ nikt i nigdy tego nie sprostuje. – Czy aby na pewno? – No pomyślcie. Bormann jak oprzytomnieje i się o tym dowie pomyśli, Ŝe to był rozkaz Hitlera, który zmienił zdanie, poniewaŜ nikt inny nie moŜe aresztować marszałka. Tak? – Tak. – Samego Bormanna teŜ chyba nikt z łączności nie będzie jutro pytał, czy to Bormann wydał taki rozkaz, bo to przecieŜ nielogiczne i nieprawdopodobne, czy tak? – No tak. – A główny zainteresowany, czyli Hitler tego nie sprostuje, poniewaŜ będzie juŜ w paleolicie. Pozostali pomyślą, Ŝe w końcu uciekł w sekrecie. Koniec, kropka i brak słabych punktów. Więc o co jeszcze chodzi? – zapytał widząc ich niepewne miny. – A co z Goebbelsem? – Zniknięcie Goeringa chyba jest mu na rękę, nie? Więc powinien milczeć. – Powinien? – rzucił Ned. – To podobne słowo do: gdyby. A obydwa brzmią chujowo gdy chodzi o pewność. – Powinien ale jeśli milczeć nie będzie i zapragnie Bormanna wydać to mamy dwie moŜliwości. Obie pozytywne. Pierwszy wariant, święcie przekonany o swej niewinności Bormann będzie się wypierał i w odwecie kaŜe coś przedsięwziąć przeciw Goebbelsowi, bo pomyśli Ŝe to ten coś wrednie knuje i być moŜe nawet mu się uda spuścić go w odstawkę, kto wie? Wariant drugi, ludzie uwierzą Goebbelsowi i zamkną Bormanna. Więc jak by się etap ten nie zakończył tym lepiej dla nas, bo usuwając konkurenta kaŜdy z nich odwali za nas ten fragment roboty. Mam rację? Czy moŜe się mylę i zamierzacie coś spierdolić?

– Co na przykład? – To aby na przykład Hitler opuścił te pomieszczenie i osobiście sprostował Goeringowe zagadnienie. – wyjaśnił Imię. – Poradzimy sobie z nim i chipem. – zapewnił go Bert. – Bierz się chłopie do roboty. – poparł go Ned aprobując w końcu jego plan. Imię się zdematerializował zostawiając im swój zasobnik z chipem a Bert i Ned powrócili do obserwacji pozostałej w gabinecie dwójki ludzi. Wskazówki zegara przesunęły się na 16.50. Hitler nadal zamyślony wstał od stołu i z rękami załoŜonymi do tyłu maszerował po gabinecie mrucząc coś pod nosem. Goebbels przystąpił do przerwanego wizytą Bormanna słodzenia herbaty. Od początku, kiedy się pojawił w gabinecie odrobinę chrząkał, ale niedawne zdenerwowanie przerodziło pochrząkiwanie w atak nagłego kaszlu. Takiego nie do opanowania. W chwili, kiedy Goebbels walczył z kaszlem, nie mógł zasłonić ust, poniewaŜ dłonie miał zajęte łyŜeczką oraz cukierniczką. W momencie, kiedy Hitler był odwrócony do niego plecami, Ned z Bertem z niedowierzaniem zauwaŜyli jak z ust Goebbelsa nieumyślnie ale jednak, wypadł spory kawał flegmy, po czym wylądował w szklance przygotowanej dla Hitlera herbaty. Sprawca równieŜ natychmiast to zauwaŜył. Błyskawicznie dokończył słodzenie i nerwowo zakręcił łyŜeczką. Glut nieco zatonął. Goebbels aŜ posiniał ze wstydu i w widoczny sposób zaczął gorączkowo pracować głową. Adolf przystanął, co dodatkowo zwiększyło zdenerwowanie Goebbelsa. Po chwili uśmiechnął się do niego, po czym podszedł, wziął szklankę w garść i podniósł w górę. Obydwaj nadal nie wierząc w to co właśnie widzą obserwowali jak glut Goebbelsa nerwowo wiruje w niej wraz z fusami. Nagle Hitler coś sobie przypomniał i opuścił rękę ze szklanką z powrotem na biurko. Ku uldze wszystkich w pomieszczeniu odłoŜył herbatę i tknięty nagłą myślą podszedł zdecydowanym krokiem wprost do biblioteczki. Tam sięgnął po księgę kodów i przez chwilę ją wertował. Kiedy juŜ znalazł to czego szukał odłoŜył ją i podszedł do wiszącej mapy wzywając Goebbelsa do siebie. Ten w międzyczasie juŜ wygłówkował rozwiązanie i wiedział jak uratować niezręczną sytuację. Idąc w jego stronę zasłonił na moment biurko i błyskawicznie niczym złodziej kieszonkowy podmienił szklanki, tę skaŜoną podsuwając sobie. W chwili kiedy Adolf się odwrócił w jego stronę z ponagleniem, ten aŜ mimowolnie otarł dłonią czoło, poniewaŜ zdąŜył to zrobić dosłownie w ostatniej chwili. – Coś nie tak? – Hitler natychmiast dostrzegł na jego twarzy widoczne oznaki zdenerwowania. – Mein Fuhrer, nie wiedziałem, Ŝe sytuacja juŜ jest aŜ tak cięŜka. – Goebbels stwierdził wpatrzony w mapę. – Tak w istocie jest powaŜna. Muszę jak najszybciej się dowiedzieć jak dokładnie wygląda sytuacja, zwłaszcza na skrzydle południowym. – stwierdził Hitler kładąc w odpowiednim miejscu mapy swoją dłoń. – Tam najbardziej połoŜenie naszych wojsk mnie niepokoi, poniewaŜ nie mam stamtąd aktualnych meldunków frontowych. W czasie, kiedy obydwaj studiowali mapę Ned bez namysłu wyciągnął dłoń i z powrotem zamienił stojące na biurku szklanki. – Muszę osobiście się połączyć z Wenckiem. – postanowił Hitler po dłuŜszej chwili odchodząc od mapy z powrotem w stronę biurka. Wyciągnął dłoń po herbatę. Goebbels otwartymi ze zdumienia oczami dostrzegł jak szklanka z nie do końca utopionym glutem na powrót stoi przed krzesłem Hitlera. Jego twarz momentalnie

stała się jednym, wielkim, szarym przeraŜeniem a jej wyraz przypominał tkwiącego w sidłach lisa. Rozejrzał się podejrzliwie po gabinecie i szybko rzucił. – Mein Fuhrer, mamy bez przerwy problemy z łącznością, która co chwilę się zrywa. Proponuję więc połączyć się natychmiast, gdyŜ kaŜda sekunda jest na wagę złota. Herbata z pewnością moŜe zaczekać. – Racja. – Hitler odparł odkładając szklankę. Wyprostował się i dziarsko podszedł do radiostacji. Stojący nieruchomo pod portretem Fryderyka wymienili zdumione spojrzenia. Hitler tymczasem przy odbiorniku zwyczajowo się rozgrzewał. Przez dłuŜszą chwilę gadał sam do siebie, potem walił w niego pięściami, po czym klął nie mogąc się połączyć z Wenckiem. Wykorzystując jego nieuwagę Goebbels ponownie podmienił szklanki. Jednak ku przeraŜeniu obserwujących jego poczynania, jak tylko to zrobił, juŜ nie spuścił pełnego podejrzliwości spojrzenia z osobliwej szklanki, tylko raz po raz oddychał z ulgą i ocierał czoło. Wskazówki pokazywały 16.58. Ned nie wierzył własnym oczom obserwując to, co się ze szklankami dzieje. – Kurwa! – jęknął zdruzgotanym tonem widząc jak Hitler nie odnosi sukcesów przy odbiorniku i zostawiając go w spokoju podchodzi z powrotem do biurka. Na widok wyciągniętej w stronę szklanki drŜącej dłoni, nawet Bertowi opadła szczęka. Wskazówki jak na zwolnionym filmie przesunęły się na godzinę 16.59. Odmawiając w myślach wszystkie znane im klątwy i zaklęcia patrzyli apatycznie jak Hitler wyciąga dłoń w stronę szklanki. Po chwili ręka wpół drogi się zatrzymała. Odetchnęli. Hitler rozpiął kieszonkę na piersi i wydobył buteleczkę. Wysypał sobie garść tabletek na dłoń i połknął. Zakręcił buteleczkę i ponownie wyciągnął dłoń po szklankę. Złapał ją i podniósł w górę. Wstrzymali oddechy. W tej samej chwili nastąpiła cała seria bliskich detonacji wprawiających cały gabinet w tak silne kołysanie jak przy trzęsieniu ziemi. Huk był tak ogłuszający, Ŝe to bez wątpienia musiała być waląca się w gruzy przynajmniej jedna kamienica. – Wypuść, wypuść, wypuść tę, cholerną szklankę. – błagał go Ned w translatorze samemu dla równowagi przytrzymując się ściany. Hitler jednak trzymał juŜ szklankę porządnie za uchwyt obejmując ją dla pewności równieŜ palcami. W czasie najsilniejszych wstrząsów podparł ją dla bezpieczeństwa równieŜ od spodu drugą dłonią. Uronił z niej co prawda odrobinę płynu, lecz poza tym nic się ze szklankami nie wydarzyło, jeśli nie liczyć gluta w herbacie Goebbelsa, który korzystając ze wstrząsów wypłynął niemal cały na powierzchnię, gdzie dryfował niczym koło ratunkowe odbijając się od nadal niespokojnych brzegów. Kiedy hałasy oraz wstrząsy z wolna się kończyły Goebbels równieŜ podniósł swoją szklankę, pragnąc jak najszybciej zakończyć w końcu tę tragiczną, herbacianą sagę. Ned i Bert jednocześnie przełknęli ślinę w zaschniętych gardłach obserwując jak plan wymiany chipa popada nieodwołalnie w ruinę. Kiedy wstrząsy ustały juŜ niemal całkowicie, szklanka Hitlera ponownie rozpoczęła podróŜ w górę. Jednocześnie naprzeciw niej wyruszyła wprost z sufitu smuŜka opadającego pyłu i w ostatniej chwili, kiedy szklankę dzieliło od ust zaledwie kilka centymetrów, spadła prosto do naczynia, zabielając je i dłoń Hitlera aŜ do przedramienia. Hitler zdegustowany opuścił zgarbione ramiona, po czym odstawił szklankę na biurko. Otrzepując rękę wymienił z Goebbelsem znaczące spojrzenia, które po chwili

wspólnie skoncentrowały się na szklance jaką ten trzymał w dłoni. Ten nie mniej skamieniały od Berta i Neda, usłuŜnie podał mu swoją herbatę bez słowa. Gdyby ktoś w tym momencie chciał przeprowadzić w Kancelarii III Rzeszy konkurs na najgłupszą minę wygraliby go wszyscy, z niewielką tylko przewagą Goebbelsa. Hitler wypił herbatę jednym haustem przepłukując z pyłu usta. – Stary, ta robota juŜ się robi nie na moje nerwy. – stwierdził Bert oddychając z ulgą. W chwili kiedy glut z pastylkami torował sobie drogę poprzez krtań Hitlera, ten równieŜ miał ciekawą minę. Po chwili jednak wzruszył ramionami, pomasował się po szyi drugą dłonią i oznajmił. – Muszę się zdrzemnąć. Proszę przekazać aby do kolacji mnie nie niepokojono. – Tak jest, Mein Fuhrer. Goebbels skinął głową a następnie zabierając tacę i naczynia opuścił gabinet. Zanim jeszcze zamknęły się za nim drzwi, zmaterializował się pod portretem Fryderyka Imię. – Jak sprawy? – zapytał patrząc na siadającego na kanapę Hitlera. – Kładzie się spać. – odparł Ned. – Jakieś kłopoty, trudności, problemy? – ten zapytał. – No co ty? Jesteśmy profesjonalistami. – uspokoił go Ned. Zegar w gabinecie zaczął wybijać siedemnastą. – A co u ciebie? – Bert rzucił do Imienia. – Poszło gładko. Nikt niczego nie podejrzewał. Goeringa aresztowali ludzie ze sztabu SS w Berchtesgaden i trzymają juŜ pod straŜą. – Czyli, Ŝe mamy go z głowy? – Dokładnie. Siedzi w celi i z nikim się juŜ nie skontaktuje. Niczego więc nie wyknuje i co najwaŜniejsze, nie będzie planował sprowadzenia do siebie Hitlera. Obojętnie co się z nim dalej stanie, to znaczy to, czy tę wojnę przeŜyje, czy nie, Goering jest juŜ nieszkodliwy a wszystkie jego plany mamy z głowy. – Dobra robota. A co z Bormannem? – zapytał Ned. – Przed chwilą go sprawdziłem. I tak jak przypuszczałem, chleje na umór, niedługo padnie i nie oprzytomnieje co najmniej do rana. – No to mamy jeszcze dziesięć minut. – stwierdził Ned wskazując oczami zegar. – Dobra. – rzucił Imię. – Przygotujcie chipa, zestaw do wszczepienia i zacznijcie programować komputator. – My? – zapytał Ned. – Wybierasz się gdzieś? – Właściwie to tylko ty. – Jak to? – No tak sobie pomyślałem, Ŝe skoro tutaj jest roboty dla jednego, to ja i Bert moglibyśmy nie marnować czasu na Hitlera, tylko zająć się w tym czasie Goebbelsem i Himmlerem. – wyjaśnił Imię. – Chyba dasz sobie radę z jednym małym chipem, który w sumie się sam automatycznie wszczepia? – Pewnie. – No więc dobra, plan jest taki. Ty się zajmiesz naszym śpioszkiem, a my tamtymi. – Zgoda. Gdzie się spotykamy, kiedy będzie po wszystkim? – Chyba najlepiej będzie przy portalu. – zaproponował Bert. – Tym pod leŜącą bramą? – upewniał się Imię. – Dokładnie. – ten potwierdził. – Ok. – Ok.

– No to do roboty. Ned obrzucił spojrzeniem wraz z pozostałymi smacznie juŜ śpiącego Hitlera. Następnie wymienili uniesione kciuki, po czym Bert i Imię się zdematerializowali wręczając mu swoje zasobniki z chipami. Ned przystąpił do działania. Podszedł do śpiącego. Hitler spał na plecach, co nie było najszczęśliwszym rozwiązaniem. Ned uklęknął przy kanapie i przewrócił go na lewy bok. Tamten zaczął coś mamrotać, więc Ned uniósł jego lewą dłoń i wetknął mu w usta kciuka. Hitler się uspokoił i podkurczył nogi. Ned rozchylił nieco włosów na jego skroni, po czym wybrał odpowiednie miejsce i przyłoŜył do niej zasobnik z chipem zwany w lekarskiej gwarze minicyklonem. Minicyklon wypuścił ze swojego wnętrza elastyczne zaczepy, po czym juŜ samodzielnie przymocował się do czaszki w pozycji pionowej, sprawiając wraŜenie jakby Hitlerowi ktoś wbił w głowę ołówek albo wieczne pióro. Następnie minicyklon przystąpił do kruszenia struktury atomowej czaszki wytwarzając w swoim wnętrzu dwa przeciwbieŜne strumienie powietrza. Po kilku sekundach bezboleśnie wykonany otwór był gotowy. Ned nacisnął zielony guziczek i minicyklon i wpuścił w otwór chipa. Ten czując przyjazne środowisko włączył własne akumulatory, po czym natychmiast podąŜył w głąb głowy torując sobie drogę wśród zwojów mózgowych. Dwie minuty później pojawił się w otworze stary chip. Ned pieczołowicie go schował do zasobnika w którym przyniósł nowego, po czym przystąpił do zasklepiania otworu. Kiedy było juŜ po wszystkim odpiął urządzenie kładąc je przy pozostałych zasobnikach na biurku. Poprawił włosy na głowie Hitlera upewniając się, Ŝe niczego nie widać i wstał z klęczek z ulgą prostując nogi. Pięć minut od rozpoczęcia, operacja wymiany była zakończona. Ned uśmiechnął się. Uaktywnił swój komputator i wprowadził parametry portala. Sprawdził czy autotest wszystkich połączeń z nowym chipem wypadł pomyślnie, a kiedy tak się okazało, objął Hitlera mocno ramionami uruchamiając sekwencję startową. Kilka sekund później znalazł się wraz z nim w parku w dzielnicy Tiergarten. Rozejrzał się wokoło. W samym parku panowała względna cisza ale juŜ w pobliskim kwartale ulic, trwała w najlepsze jakaś większa bitwa z uŜyciem artylerii. Co chwilę dochodziły stamtąd odgłosy walki, krzyki ludzi oraz chrzęst cięŜkiego sprzętu. W powietrzu fruwały teŜ co chwilę kawałki mebli, metalowych konstrukcji oraz całe cegły w miarę następujących szybko po sobie detonacji pocisków armatnich, czołgowych oraz ręcznych granatów. Ned podniósł nadal śpiącego Hitlera pod ramię i zawlókł go nieco bliŜej portala. Odgarnął maskujące go olbrzymie, drewniane wrota, stanowiące kiedyś bramę wejściową do jakiejś kamienicy, po czym wepchnął do środka. Portal błysnął a Adolf Hitler zniknął. – Ok. – powiedział Ned do samego siebie. – To by było więc na tyle. – stwierdził pochylając się nad portalem w zadumie. Po chwili zatarł ręce i zamaskował go ponownie bramą, po czym odszedł na bok i zaszył się w pobliskich krzakach w oczekiwaniu na partnerów. Po pięciu minutach oczekiwania ponownie się odezwał z cicha. – Kurwa. Uświadomił sobie bowiem, Ŝe zapomniał zabrać z biurka zasobniki z chipami i anamorfera. Uruchomił więc bez dalszej zwłoki komputator i wprowadził parametry gabinetu. Kilka sekund później ponownie się w nim zmaterializował. Jednak nie była to

najszczęśliwszy moment. Trwał bowiem właśnie intensywny szturm na Kancelarię z udziałem bombowców. Budynek wręcz kołysał się chwilami, a w momencie przybycia, Ned nawet jednej sekundy nie miał na złapanie równowagi tylko dostał się od razu pod strumień walącego się z sufitu gruzu. Odruchowo pochylił głowę, podbiegł do ściany i natychmiast jedną ręką uaktywnił komputator wprowadzając w niego pośpiesznie sekwencję startową aby się z Kancelarii wynieść natychmiast w cholerę. Oczy miał pełne pyłu więc wprowadzał ją na oślep prowadząc palce doświadczeniem. W chwili, kiedy sekwencja była gotowa i juŜ miał ją uruchomić coś cięŜkiego uderzyło go w tył głowy. Ned stracił przytomność zwalając się bezwładnie na podłogę. Kiedy odzyskał świadomość panowała cisza oraz spokój. Nie wiedział ile czasu był nieświadomy ale wiedział, Ŝe wcześniejszy atak został najwidoczniej odparty lub przerwany. Czując ból dotknął się w tył głowy i skrzywił kiedy wyczuł pod palcami na wpół płynne zgrubienie. Uruchomił program medyczny, a kiedy ten zaaplikował środki przeciwbólowe i wzmacniające wstał na nogi. Podszedł do rozwalonego wielkimi kawałkami gruzu biurka. Włączył skaner i niemal natychmiast zlokalizował zagrzebane w pyle pojemniczki. Pozbierał je, schował starannie w dłoni i włączył sekwencję wprowadzając parametry parku. Kiedy się w nim pojawił przywitali go Bert i Imię. Nie było to jednak powitanie z entuzjazmem. – DłuŜej juŜ nie moŜna było? – Coś ty robił tyle czasu? – dobiegły ich pytania. – Straciłem przytomność. Przywaliło mnie gruzem w gabinecie, więc łeb mnie napierdala i moŜe juŜ zejdźcie ze mnie ludzie? – Jak to straciłeś przytomność? – zaniepokoił się Imię. – Chyba nie chcesz nam powiedzieć tego co przypuszczamy? – Co do zadania to spoko. Hitler jest wysłany. – ten odparł. Następnie przykucnął i wszystko szczegółowo im opowiedział. – No to przynajmniej najwaŜniejsze z głowy. – rzucił z ulgą Bert, kiedy Ned skończył opowiadać. – Jak to najwaŜniejsze? – ten zapytał go w odpowiedzi. – Czy to znaczy, Ŝe wy swojej działki nie załatwiliście? – A jak mieliśmy cokolwiek załatwić? Chyba widziałeś, jakie po naszym rozstaniu piekło się rozpętało? Himmler i Goebbels w tym młynie po prostu nam wsiąknęli a my sami ledwie zdąŜyliśmy się z Kancelarii w porę wynieść. – No to co robimy teraz? – rzucił Ned ponownie. – Wracajmy do Centrali. – zaproponował Imię. – Tak myślisz? – Ned nie był przekonany do takiego rozwiązania. – Gruby moŜe być wkurwiony, kiedy się dowie, Ŝe robota nie jest dokończona zgodnie z planem. – Pieprzyć grubego, poniewaŜ dowie się tylko to co my sami mu zameldujemy. Wydaje mi się równieŜ, Ŝe jak nie ma Hitlera to juŜ jest i tak po sprawie. A jeśli chodzi o tamtych dwóch to niech Jong wpierw odpali te swoje programy biograficzne i zobaczy jak obecnie sprawy stoją, poniewaŜ my o własnych siłach nigdy ich tu nie odnajdziemy zanim tego gruzowiska ktoś w końcu nie posprząta. Być moŜe obydwaj nawet juŜ zginęli w tym bombardowaniu, a teraz leŜą gdzieś pod zawaloną częścią Kancelarii i niepotrzebnie się martwimy. Po cholerę martwić się na zapas, grzecznie pytam? – Chyba masz rację. – zgodził się z nim Bert po namyśle. – Zróbmy więc tak. Wracamy uśmiechnięci i meldujemy Ŝe jest ok, wszystko gra i poszło jak naleŜy. Hitler powędrował do paleolitu a o tamtych dwóch, przecieŜ nie musimy rozmowy nawiązywać.

– A jeśli nawiąŜe ją ktoś inny? – Wówczas odpowiemy, Ŝe ostatnio widzieliśmy ich jak się udawali do tej części Kancelarii, która się zawaliła. MoŜe być, czy są jakieś słabe punkty? – Najdoskonalsze są proste plany. – oznajmił Bert. – Wchodzę w to. – poparł go równieŜ Ned, świadom iŜ nawet wykrywacz kłamstw nigdy nie ujawni, Ŝe to jego działka została spartaczona, poniewaŜ tym razem to on jako jedyny wykonał swoje zadanie w stu procentach. Przekonany więc, iŜ w najgorszym razie, to znaczy kiedy prawda wyjdzie na jaw jemu jako jedynemu nie oberwie się w ogóle, jako jedyny wchodząc do portalu szeroko się uśmiechał. Zaraz po nim w portalu zniknęli pozostali.

* KONIEC CZĘŚCI SZÓSTEJ I OSTATNIEJ *

Czytelniku! Skoro nie odrzuciłeś tej powieści wcześniej w diabły docierając aŜ tutaj, po pierwsze: gratulacje, po drugie oznacza to, Ŝe jesteś naprawdę dzielny, odporny na stres, cierpliwy i wytrwały. Szczerze gratuluję!!! Jeśli stwierdzasz w tym momencie, Ŝe ci mało lub odczuwasz pewien nieokreślony niedosyt albo dręczy cię tęsknota za naszymi bohaterami i po prostu najzwyczajniej w świecie pragniesz więcej – mam dobrą wiadomość. Potem złą, ale to potem. Najpierw ta dobra. OtóŜ, jeśli tylko chcesz, moŜesz zamówić dodatkowe zakończenie tej powieści. Zakończenie to, czyli OS-Epilog, nie stanowi co prawda, integralnej części powieści, poniewaŜ została ona tak skonstruowana, aby dało się ją przeczytać bez uszczerbku równieŜ bez niego, co, mam nadzieję właśnie zauwaŜyłeś. OS–Epilog jest jednak jej znacznie szerszym, soczystszym oraz głębszym zakończeniem. Teraz zła wiadomość, chociaŜ z mojego punktu widzenia jest ona wiadomością zupełnie dobrą. OtóŜ do rzeczy, Ŝycie jest brutalne, nadal Ŝyjemy w epoce komercji, Balcerek i jego chore idee Ŝyją zresztą teŜ, więc OS-Epilog jest płatny. Kosztuje on bowiem jednego dolara USA lub euro albo ich aktualną równowartość w PLN, (jak kto tylko woli i co się komu lepiej opłaca). Zapewniam, Ŝe jeśli tylko spodobał ci się klimat samej powieści OS–Epilog równieŜ cię nie rozczaruje. Z mojej strony dołoŜyłem wszelkiej staranności, aby podobnie jak w przypadku ZIW-Epilogu i ten końcowy rodzynek równieŜ smakował najlepiej. Zamawiając go oczywiście juŜ na zawsze otrzymujesz równieŜ prawo do bezpłatnych wszystkich, kolejnych jego wersji, poniewaŜ ksiąŜka nadal się rozwija i byłoby co najmniej chamstwem z mojej strony brać kolejne opłaty za kolejne uaktualnienia. Płaci się jeśli się chce i oczywiście tylko raz. OSEpilog jest po prostu dodatkowo dopisanym przeze mnie rozdziałem końcowym,

przeznaczonym dla tych którzy uwaŜają Ŝe ksiąŜka warta jest zapłaty i oczywiście w pełni nawiązuje do toczącej się w powieści akcji oraz stanowi jej dalsze, logiczne rozwinięcie. Poza tym zawiera informacje o tym, co się wydarzyło po zakończeniu akcji w powieści i wyjaśnia juŜ w sposób ostateczny dalsze, zapewniam zaskakujące, losy Adolfa Hitlera. O tym czy go chcesz zadecyduj teraz sam. To czy twoim zadaniem warto, równieŜ. W końcu bezpłatny kawałek do spróbowania właśnie otrzymałeś, a jeśli te cztery coś tam złote są twoim zdaniem zbyt wygórowaną kwotą i cię na to nie stać, cóŜ znajdź robotę lub poczekaj aŜ się twoja sytuacja finansowa zmieni na tyle byś mógł zaszaleć i na OS-Epilog sobie pozwolić. Jeśli po przemyśleniu stwierdzisz, Ŝe pragniesz go otrzymać to zrób tak; 1. Wpłać* tego dolca albo euro albo ich równowartość na konto nr: 45 1140 2004 0000 3302 0360 9002 w mBanku, (moŜesz to zrobić w dowolnym banku lub na poczcie), 2. Na kwicie podaj równieŜ powód wpłaty, czyli wykonaj dopisek: OS–Epilog, (Ŝebym wiedział o który Epilog chodzi), 3. NiezaleŜnie od tego daj mi znać ([email protected]) o dokonanej wpłacie oraz podaj rzecz jasna adres elektroniczny pod jaki mam wysłać OS-Epilog, 4. To w zasadzie wszystko. Jak tylko twoja kasa wpłynie, (z reguły jest to najwyŜej 48 godzin) natychmiast wysyłam OS–Epilog w formacie rtf 5. Jeśli zaleŜy Ci przede wszystkim na zachowaniu anonimowości śmiało moŜesz nie podawać Ŝadnych danych na dowodzie wpłaty lub dane te po prostu zmyślić, poniewaŜ nikt przyjmując tak drobnej kwoty nie ma prawa Cię i tak legitymować na jakiejś tam poczcie, (chyba Ŝe pragniesz ją obrobić i... umoczysz :–). __________________________ • W przypadku odmowy przyjęcia wpłaty przez niezwykle mądrą i bardzo waŜną panią z okienka, której waŜność z reguły proporcjonalnie określa jej nadwaga, niewiedza na temat systemu bankowego, wrodzony brak urody, czysta bezinteresowna niechęć dla nachalnej klienteli oraz nieudane Ŝycie osobiste, wskazane jest najpierw fuknąć na nią raz lub dwa. Gdyby jednak i to nie pomogło, w ostateczności moŜna poprosić ją o sprowadzenie kierownika, najlepiej biegiem albo o obsługę przez kogoś ładniejszego, (zwłaszcza to drugie rozwiązanie znakomicie działa na tych wszystkich przybitych prowincjonalnym smutkiem krajowych urzędasów). NajwaŜniejsze to nie garbić się pokornie przed okienkiem miętoląc beret w dłoniach, tylko wbić stalowe spojrzenie w największego pryszcza na jej twarzy, (jeśli pryszcza nie ma to oznajmić jej Ŝe jest) oraz śmiało korzystać z takich zwrotów jak: „natychmiast”, „śpieszę się” i „nic mnie to nie obchodzi Ŝe pani od dwóch dni nie było w toalecie”. Zapewniam – działa. Powodzenia!

Robert Wagner