Roche Charlotte Wilgotne miejsca (+18)

Dla Martina To wspaniała rzecz, gdy starzy ludzie znajdują opiekę w rodzinie. Jako dziecko rozwiedzionych rodziców chciałabym, jak prawie wszystkie dzieci rozwiedzionych rodziców, by znowu się zeszli. Gdy będą potrzebowali opieki, wystarczy, że wsadzę ich nowych partnerów do domu starców, a moimi rozwiedzionymi rodzicami zajmę się we własnym domu. Będą leżeć w tym samym małżeńskim łożu, póki nie umrą. To dla mnie najpiękniejsza wizja szczęścia. Kiedyś, muszę tylko cierpliwie czekać, stanie się ono moim udziałem. *** Odkąd sięgnę pamięcią, mam hemoroidy. Całe lata myślałam, że nikomu nie mogę o tym powiedzieć. No bo przecież tylko stare dziadki mają hemoroidy. Zawsze uważałam je za bardzo niedziewczęce. Ile to już razy byłam przez nie u proktologa! Ale poradził mi tylko, żeby zostawić je w spokoju, jeśli nie sprawiają bólu. A tego nie robią. Swędzą tylko. Od mojego proktologa, dra Fiddela, dostałam na to maść cynkową. Na zewnętrzne swędzenie wyciskasz z tubki na palec z najkrótszym paznokciem porcję wielkości orzecha laskowego i rozsmarowujesz na rozetce. Tubka ma też taką spiczastą nasadkę z mnóstwem dziurek, żeby można ją było wsunąć do odbytu i wstrzyknąć maść, łagodząc świąd nawet w środku.

Zanim dostałam tę maść, drapałam się przez sen tak mocno palcem koło dziury w tyłku i w samą dziurę, że rano miałam ciemnobrązową plamę na majtkach, wielką jak nakrętka od butelki. Tak silny był świąd, tak głęboko tkwił palec. No, mówię przecież, że to bardzo niedziewczęce. Moje hemoroidy wyglądają bardzo oryginalnie. Przez lata coraz bardziej wyślizgiwały się na zewnątrz. I od pewnego momentu wokół rozetki są płatki skóry, które przypominają kształtem chmurę i wyglądają jak czułki ukwiału. Dr Fiddel nazywa je kalafiorem. Mówi, że gdybym chciała się tego pozbyć, byłby to zabieg czysto estetyczny. Usuwa kalafiory tylko wtedy, gdy naprawdę ludziom przeszkadzają. Wystarczyłoby, żeby kalafior nie podobał się mojemu kochankowi albo powodował u mnie zahamowania w sprawach seksu. Do tego jednak nigdy bym się nie przyznała. Jeśli ktoś mnie kocha albo nawet jeśli tylko się na mnie napala, taki kalafior nie powinien przecież odgrywać żadnej roli. Poza tym już od dawna, odkąd skończyłam piętnaście lat, aż do dzisiaj, kiedy mam osiemnaście, uprawiam bardzo satysfakcjonujący, mimo wybujałego kalafiora, seks analny. Bardzo satysfakcjonujący oznacza dla mnie dojście, mimo że chuj tkwi tylko w mojej dupie, a poza tym nikt niczego nie dotyka. Tak, jestem z tego dumna. Zresztą w ten sposób najłatwiej sprawdzić, czy ktoś jest mną zainteresowany na poważnie. Już przy pierwszych stosunkach nakłaniam go do mojej ulubionej pozycji – ja na pieska, czyli na czworakach, twarzą w dół, on od tyłu dociera językiem do cipki, nosem do dupy. Trzeba przy tym cierpliwie posuwać się do przodu, bo przecież dziurę w tyłku przykrywa warzywo. Ta pozycja nazywa się „na czopek z twarzy”. Żaden się jeszcze nie skarżył. Jeżeli masz coś takiego na ważnym dla seksu organie (czy tyłek w ogóle jest organem?), musisz się ćwiczyć w relaksacji. A to z kolei pomaga się pozbyć kontroli nad sobą i wyluzować, na przykład przed seksem analnym. Ponieważ u mnie dupa wyraźnie należy do seksu, podlega nowoczesnemu przymusowi golenia, tak jak cipka, nogi, pachy, okolica górnej wargi, wielkie palce u nóg razem z grzbietami stóp. Naturalnie, górnej wargi nie golisz, tylko wyskubujesz z niej włoski, bo wszystkie się nauczyłyśmy, że od golenia wyrasta coraz mocniejszy wąsik. Dziewczyna powinna temu zapobiec. Dawniej, nieogolona, byłam bardzo szczęśliwa, ale kiedyś zaczęłam się bawić w te głupoty i teraz już nie mogę przestać. Wracając do golenia dupy. W przeciwieństwie do innych ludzi wiem bardzo dokładnie, jak wygląda moja dziura w tyłku. Codziennie oglądam ją w łazience. Trzeba się ustawić tyłkiem do lustra, obiema rękami porządnie odciągnąć półdupki, nogi trzymać prosto, głowę prawie przy ziemi i między nogami patrzeć do tyłu. W ten sam sposób golę dupę. Tyle że muszę zawsze przy tym puścić jeden pośladek, żeby móc się ogolić. Ręczną maszynkę do golenia opieramy na kalafiorze i śmiało,

zdecydowanie golimy od wewnątrz na zewnątrz. I spokojnie, aż do środka pośladka, czasem i tam zaplącze się włos. Ponieważ w duchu bardzo się wzbraniam przed goleniem, robię to zawsze za szybko i na chama. I właśnie przy tej okazji dorobiłam się szczeliny odbytu, przez którą leżę w szpitalu. Wszystko przez ten ladyshavizm. Feel like Venus. Be a goddess! Chyba nie każdy wie, co to jest szczelina odbytu. To cieniutkie jak włos pęknięcie lub nacięcie w śluzówce rozetki. A gdy w taką małą, otwartą ranę wda się zapalenie, co w końcu tam u dołu jest bardzo prawdopodobne, to piekielnie boli. Jak mnie teraz. A dziura w tyłku jest ciągle w ruchu. Kiedy mówisz, śmiejesz się, kaszlesz, chodzisz, śpisz, a przede wszystkim kiedy siedzisz na kiblu. Ale o tym dowiedziałam się dopiero wtedy, gdy zaczęła boleć. Napuchnięte hemoroidy cisną teraz z całej siły na skaleczenie od golenia, coraz bardziej rozrywają szczelinę i sprawiają mi najgorszy ból, jaki kiedykolwiek przeżyłam. Po nim długo, długo nic. A zaraz potem na drugim miejscu ból, który przeżyłam, gdy ojciec przechrobotał mi przez cały kręgosłup – ratatatatata – klapą bagażnika naszego samochodu, trzaśnięcie na maksa. A trzecim w kolejności najgorszym bólem był ten, kiedy przy ściąganiu swetra wyrwałam sobie kolczyk z sutka. Z którego to powodu mój prawy sutek wygląda teraz jak język węża. Wracając do mojego tyłka. Ze strasznym bólem dowlokłam się ze szkoły do szpitala i pokazywałam pęknięcie każdemu lekarzowi, który tylko chciał. Natychmiast dostałam miejsce na oddziale proktologicznym. A może mówi się oddział wewnętrzny? Wewnętrzny brzmi lepiej niż oddział dup. W końcu nie chcesz, żeby ci zazdrościli. Może wewnętrzny to uogólnienie. Później zapytam, jak przestanie mnie boleć. Teraz w każdym razie nie wolno mi się ruszać i leżę sobie tutaj w pozycji embrionalnej. Z wysoko podciągniętą spódnicą i spuszczonymi majtkami, dupą do drzwi. Żeby każdy, kto wejdzie, natychmiast wiedział, o co chodzi. Musi wyglądać na ostry stan zapalny. Wszyscy wchodzący mówią: „Oj”. A potem mówią coś o ropie i napęczniałym surowiczym płynem bąblu, który zwisa z dziury w tyłku. Wyobrażam sobie, że bąbel wygląda jak skóra na szyi u tych tropikalnych ptaków, które pompują tam mnóstwo powietrza, kiedy puszą się w trakcie godów. Lśniący, czerwononiebieski, nabrzmiały worek. Kolejny wchodzący proktolog odzywa się krótko: – Dzień dobry. Nazywam się profesor dr Notz. A potem wbija mi coś w dupę. Ból przewierca mi się przez kręgosłup aż do czoła. Prawie tracę przytomność. Po kilku sekundach bólu czuję, jak coś pęka, rozlewa się, a ja wrzeszczę: – Auu, ostrożnie, proszę. Co to było, do cholery? A on na to: – Mój kciuk. Przepraszam panią, ale przez ten pękaty bąbel z przodu nie mogłem nic zobaczyć.

Ten to ma sposoby przedstawiania się! – No i? Co pan teraz widzi? – Musimy natychmiast operować. Jadła pani coś dziś rano? – Jak niby, przy tym bólu? – To dobrze, czyli pełna narkoza. Przy tej diagnozie tak lepiej. Też się cieszę. Nie mam ochoty być przy czymś takim. – Co dokładnie pan zrobi podczas operacji? Teraz rozmowa mnie już męczy. Trudno skoncentrować się na czymś innym niż ból. – Wytniemy pani klinowato zmienioną zapalnie tkankę wokół pęknięcia skóry. – Nie potrafię sobie tego wyobrazić: klinowato. Mógłby mi pan to narysować? Najwyraźniej nieczęsto proszą pana profesora dra Notza, by z grubsza naszkicował swoje plany operacyjne. Chce wyjść, rzut oka na drzwi, ledwo uchwytne westchnienie. Potem jednak z kieszonki na piersi wyciąga srebrny długopis. Wygląda na ciężki. I wydaje się kosztowny. Profesor dr Notz rozgląda się, pewnie szuka papieru do rysowania. Nie mogę mu pomóc i mam nadzieję, że tego nie oczekuje. Przy każdym ruchu mnie boli. Zamykam oczy. Coś szeleści i słyszę oddzieranie kawałka papieru. Muszę otworzyć oczy, za bardzo mnie ciekawi ten rysunek. Profesor dr Notz trzyma kartkę na dłoni i coś na niej bazgrze długopisem. Potem prezentuje mi swoje dzieło. Czytam: „Duszona kapusta włoska w śmietanie”. Oderwał kawałek papieru z jadłospisu. Odwracam papier. Namalował kółko, przypuszczam, że to ma być moja dziura w tyłku. A w kółku spiczaste, trójkątne wcięcie, jakby ktoś świsnął kawałek tortu. Ach, tak! Dzięki, panie profesorze drze Notz! Mając taki talent, nie myślał pan czasem o zostaniu malarzem? Ten rysunek nic mi nie da. Nic z niego nie rozumiem, ale już nie pytam dalej. Facet po prostu nie chce mi pomóc w rozjaśnieniu mroków. – Na pewno może pan przy okazji jednym cięciem usunąć kalafiora? – Zrobi się. Zostawia mnie leżącą w kałuży płynu surowiczego z bąbla i odchodzi. Jestem sama. I łapie mnie strach przed operacją. Pełna narkoza wywołuje we mnie taki niepokój, jakby co drugi człowiek nie budził się po operacji. Wydaję się sobie bardzo odważna, że mimo to się na nią decyduję. Jako następny przychodzi anestezjolog. Ten od usypiania. Siada koło łóżka, tuż przy mojej głowie, na o wiele za niskim krześle. Mówi bardzo łagodnie i ma więcej zrozumienia dla mojej niemiłej sytuacji niż profesor dr Notz. Pyta o mój wiek. Gdybym miała poniżej osiemnastu lat, wtedy musiałby być

przy mnie rodzic albo opiekun prawny. Ale nie mam. Mówię mu, że od tego roku jestem pełnoletnia. Patrzy mi badawczo w oczy. Wiem, nikt mi nigdy nie wierzy. Jakoś tak wyglądam na młodszą. Znam to już, tę procedurę. Robię poważną minę pod tytułem możeszmi-spokojnie-uwierzyć i spoglądam mu stanowczo w oczy. Jego spojrzenie się zmienia. Uwierzył. Kontynuujmy. Wyjaśnia mi, jak działa narkoza, że mam odliczać i że w którymś momencie odpłynę i nawet tego nie zauważę. W trakcie całej operacji siedzi w głowach łóżka, pilnuje mojego oddechu i kontroluje, jak znoszę narkozę. Aha. To znaczy, że siadanie zbyt blisko głowy to po prostu choroba zawodowa. Większość ludzi i tak tego nie zauważa, przecież są uśpieni. No i z pewnością musi się stawać niedostrzegalny i dlatego siedzi tak blisko przy głowie, bo inaczej przecież przeszkadzałby prawdziwym lekarzom przy operacji. Biedak. Typowa pozycja podczas wykonywania zawodu – w kucki. Przyniósł ze sobą umowę, którą mam podpisać. Piszą tam, że wskutek operacji może dojść do inkontynenc ji. Pytam go, co to wszystko ma wspólnego z siusianiem. Uśmiecha się lekko i mówi, że tu chodzi o inkontynenc ję kałową. Nigdy o tym nie słyszałam. Nagle rozumiem, co to ma znaczyć: – Chodzi panu o to, że nie będę już kontrolować zwieracza i zacznę wszędzie popuszczać gównem, będę potrzebować pieluchy i cały czas będzie ode mnie czuć? Mój doktor od usypiania mówi: – Tak, ale to się rzadko zdarza. O, tu proszę podpisać. Podpisuję. Co niby mam zrobić? Jeśli takie są tu warunki przeprowadzenia operacji. Sama w domu raczej się nie zoperuję. Rany. Proszę, drogi nieistniejący Boże, spraw, żeby to się nie zdarzyło. Bo wtedy w wieku osiemnastu lat dostanę pieluchę. A one właściwie są przecież dopiero na osiemdziesiątkę. W takiej sytuacji udałoby mi się przeżyć tylko czternaście lat bez pieluchy. No i nie wygląda się z nią lepiej. – Kochany doktorze od usypiania, nie można by było zobaczyć po operacji tego, co mi tam wytną? Nie lubię, jak mi coś wycinają i po prostu wywalają do kosza, razem ze spędzonymi płodami i ślepymi kiszkami, a ja nie mogę sobie wyrobić własnego obrazu. Chcę wziąć to do ręki i zbadać. – Jeśli pani na tym zależy, to naturalnie. – Dziękuję. Wbija mi jeszcze igłę w ramię i zakleja wszystko plastrem. To kanał dla późniejszej pełnej narkozy. Mówi, że za parę minut przyjdzie pielęgniarz i zawiezie mnie na salę operacyjną. Doktor od usypiania też mnie zostawia leżącą w kałuży płynu surowiczego z bąbla i wychodzi. Ta historia z nietrzymaniem kału mnie martwi. Kochany nieistniejący Boże, jeśli wyjdę stąd bez inkontynenc ji kałowej, zerwę z tymi wszystkimi rzeczami, przez które i tak mam wyrzuty sumienia. Jest taka jedna

zabawa, kiedy moja przyjaciółka Corinna i ja, kompletnie zalane, biegniemy przez miasto, w pędzie zrywamy wszystkim okularnikom okulary, łamiemy na pół i z całej siły wypieprzamy, gdzie popadnie. Trzeba bardzo szybko biec, bo niektórzy z czystej furii potrafią nawet bez okularów być bardzo szybcy. Ta zabawa to właściwie totalny debilizm, bo potem zawsze trzeźwiejemy z samego przejęcia i skoku adrenaliny. Ogromne marnotrawstwo pieniędzy. Potem znowu zaczynamy upijać się od nowa. Chętnie bym z niej zrezygnowała, z tej zabawy, bo często śni mi się w nocy wyraz twarzy, jaki w krytycznej chwili mają rozokularzani. Jakbym odrywała im część ciała. No dobra, to mogłabym poświęcić, a nad czymś innym jeszcze się zastanowię. Może kurwy, jeśli już koniecznie trzeba. Ale to by jednak była poważna ofiara. Wolałabym, żeby wystarczyło zrezygnować z okularów. Postanowiłam już, że będę najlepszą pacjentką, jaką kiedykolwiek widział ten szpital. Będę bardzo miła wobec przepracowanych sióstr i lekarzy. I sama będę sprzątać po sobie moje brudy. Na przykład ten płyn surowiczy z bąbla. Na parapecie stoi duży, rozdarty karton z gumowymi rękawiczkami. Pewnie do badania. Czy Notz miał je na sobie, gdy rozdziewiczał mój bąbel na dupie? Cholera, nie zwróciłam uwagi. Obok magazynu gumowych rękawiczek stoi duża, przezroczysta skrzynka z plastiku. Pojemnik Tupperware dla olbrzymów. Może tam coś jest, czego bym mogła użyć do samooczyszczenia. Moje łóżko stoi przy oknie. Bardzo ostrożnie, powoli wyciągam się troszkę, nie poruszając zaognionym tyłkiem, i już ją mam. Ściągam skrzynkę do siebie na łóżko. Au. Przy podnoszeniu się i transferze napięłam mięśnie brzucha, a to jak wbicie noża w rozognioną ranę. Przerwa. Zamknąć oczy. Głęboko oddychać. Nie ruszać się przez chwilę. Odczekać, aż ból ucichnie. Otworzyć oczy. Dobrze. Teraz mogę zdjąć pokrywę. Jakież podniecające. W środku pełno wielkich podpasek, pieluch dla dorosłych, jednorazowych majtek, gazy i podkładów, które z jednej strony są z plastiku, a z drugiej z waty. Szkoda, że nie miałam tego pod sobą, gdy przyszedł Notz. Łóżko nie byłoby mokre. Bardzo nieprzyjemne. Tych podkładów potrzebuję dwóch. Jeden pójdzie na kałużę watą do spodu. Żeby ją wchłonąć. Ale wtedy leżałabym na plastiku. Nie podoba mi się. No to jeszcze jeden podkład plastikiem na plastik, a watą do góry. Nieźle, Helen, mimo piekielnych bólów sama jesteś dla siebie najlepszą pielęgniarką. A kto sam potrafi tak dobrze o siebie zadbać, ten z pewnością zaraz będzie zdrowy. Tu w szpitalu muszę zwracać większą uwagę na higienę niż w normalnym życiu na zewnątrz.

Higieny nie poważam. Uświadomiłam sobie kiedyś, że dziewczynki i chłopców inaczej się uczy, jak mają dbać o czystość swoich okolic intymnych. Matka zawsze przywiązywała duże znaczenie do higieny mojej cipki, a do higieny penisa mojego brata w ogóle. Jemu nawet wolno nie wycierać się po sikaniu – jak coś zostanie, może wsiąknąć w majtki. Z mycia cipki robi się u nas w domu śmiertelnie poważną naukę. Rzekomo bardzo trudno utrzymać cipkę w czystości. To oczywiście totalne brednie. Trochę wody, trochę mydła, pucu-pucu. Załatwione. Byle tylko nie myć za dużo. Po pierwsze z powodu ważnej dla cipki flory. A także z powodu bardzo ważnego dla seksu smaku i zapachu cipki. Tego nie powinno się usuwać. Od dawna już robię eksperymenty z nieumytą cipką. Dążę do tego, żeby z majtek pachniało lekko i odurzająco, nawet przez grube dżinsy czy spodnie narciarskie. Mężczyźni nie odbierają tego świadomie, ale już podprogowo tak, bo w końcu wszyscy jesteśmy zwierzętami, które chcą się parzyć. Najlepiej z ludźmi, którzy pachną cipką. I tak bez trudu zaczynasz flirt i przez cały czas złośliwie się śmiejesz, bo wiesz przecież, co napełnia powietrze tym smakowitym, słodkim zapachem. Przecież taki właśnie efekt powinny wywoływać perfumy. Zawsze nam opowiadają, że dzięki perfumom oddziałuje się erotycznie na innych. Ale dlaczego nie używamy swoich perfum, o wiele skuteczniejszych? W rzeczywistości wszystkich nas przecież kręcą zapachy cipki, chuja i potu. Tyle że ludzie zwykle są oderwani od natury i uważają, że wszystko, co naturalne, śmierdzi, a co sztuczne, pięknie pachnie. Kiedy przechodzi koło mnie wyperfumowana kobieta, mam ochotę rzygnąć. Nawet jeśli tylko trochę się nimi skropiła. Co ona chce ukryć? Kobiety spryskują się perfumami również w toaletach publicznych, jak już się wysrają. Myślą, że wtedy wszystko wokół znowu przyjemnie pachnie. Ale ja zawsze wywącham zapach gówna. Wolę zastarzały zapach gówna czy szczyn niż te wszystkie kupowane perfumy obrzydliwki. Jednak od kobiet spryskujących się perfumami w kiblu gorszy jest nowy wynalazek, który się szybko rozpowszechnia. Kiedy trafisz do toalety publicznej, wszystko jedno, w restauracji czy na dworcu, musisz zamknąć za sobą drzwi kabiny i wtedy z góry coś na ciebie tryska. Za pierwszym razem naprawdę się przestraszyłam. Myślałam, że ktoś chlapnął wodą z sąsiedniej kabiny. Ale kiedy podniosłam głowę, stwierdziłam, że u góry na drzwiach jest zamocowane coś w rodzaju dozownika na mydło, który zupełnie oficjalnie i z premedytacją rozpyla na niewinnego użytkownika toalety, gdy tylko zamknie on za sobą drzwi, dezodorant do pomieszczeń najgorszego gatunku. Na włosy, na ubranie, na twarz. No, jeśli to nie jest ostateczny gwałt ze strony fanatyków higieny, to ja już

nie wiem, co nim jest. Korzystam z mojej smegmy tak, jak inni z flakonu perfum. Palec na krótko zanurzyć w cipce, położyć odrobinę śluzu za uszami i rozetrzeć. Zdziała cuda już przy pocałunku na powitanie. Inna zasada mojej matki dotycząca cipki była taka, że cipki o wiele łatwiej chorują niż penisy. Czyli są o wiele bardziej podatne na grzyby, pleśnie i tak dalej. Z tego powodu dziewczyny nigdy nie powinny siadać na obcych lub publicznych sedesach. Nauczono mnie, żebym sikała bez trzymanki w pozycji stojącej na zgiętych nogach i w ogóle nie dotykała tego całego fuj-fuj-fuj wyposażenia do robienia siusiu. W wypadku wielu rzeczy, których mnie nauczono, zdążyłam już stwierdzić, że to kompletna nieprawda. No i zamieniłam się w żywy autoeksperyment z higieny cipki. Ogromną frajdę sprawia mi nie tylko siadanie na każdym zaświnionym sedesie, jaki znajdę, kiedy jestem narąbana. Zanim usiądę, wycieram go też cipką do czysta jednym artystycznie rozkołysanym ruchem bioder. Gdy sadowię cipkę na desce, słychać cudny, mlaszczący odgłos, a wszystkie obce włosy łonowe, krople, plamy i kałuże we wszystkich kolorach i konsystencjach zostają przez nią wessane. Robię to już od czterech lat na każdym sedesie. Najchętniej w przydrożnych motelach, gdzie jest tylko jedna toaleta dla mężczyzn i kobiet. I jeszcze nie złapałam najmarniejszego grzyba. Mój ginekolog, dr Brökert, może to potwierdzić. Jednak już raz podejrzewałam, że mam chorą cipkę. Zawsze, kiedy siadałam na kiblu i rozluźniałam te tam mięśnie na dole, żeby zacząć sikać, zauważałam później, kiedy patrzyłam w dół, co bardzo chętnie robię, że w wodzie pływa duży, biały, miękki, ładny kawał śluzu. I jak w szampanie wydostają się z niego i płyną w górę bąbelki powietrza i pasemka śluzu. Muszę przy tym powiedzieć, że przez cały dzień jestem bardzo wilgotna, mogłabym zmieniać majtki kilka razy dziennie. Nie robię jednak tego, lubię to zbierać. Dobra, dalej o tym kawale śluzu. Czyżbym w końcu była przez cały czas chora, a mój ślizgawkowy śluz był tylko skutkiem grzybicy cipki z powodu sedesowych eksperymentów? Pan dr Brökert zdołał mnie uspokoić. Chodzi o zdrowe, bardzo aktywne ośluzowywanie się przez śluzówkę. Nie wyraził się w ten sposób. Ale o to chodziło. Utrzymuję bardzo bliskie kontakty z wydzielinami mojego ciała. Ten śluz z cipki od dawna napełniał mnie dumą przy każdym pettingu z chłopakami. Wystarczyło, żeby dotknęli palcem warg sromowych, i już kaskady do wewnątrz. Pewien mój przyjaciel zawsze śpiewał przy pettingu: By the Rivers of Babylon. Teraz mogłabym zrobić na tym interes i napełniać śluzem słoiczki dla wyschniętych kobiet, które mają problemy z wydzielaniem śluzu. Przecież o wiele lepiej korzystać z prawdziwego kobiecego śluzu niż z jakiegoś sztucznego środka poślizgowego. No i pachnie cipką! Ale może robią to tylko kobiety, które się znają, może kobiety brzydzą się obcego śluzu? Można by to kiedyś wypróbować, na przykład na jakiejś

wyschniętej przyjaciółce. Bardzo chętnie zjadam i wącham moją smegmę. Odkąd pamiętam, interesuję się fałdkami mojej cipki. Czego to nie można tam znaleźć. Mam długie włosy, znaczy na głowie, i czasem taki włos, jak wypadnie, wplątuje się w lamelki cipki. Podnieca mnie bardzo powolne ciągnięcie tego włosa i wyczuwanie, gdzie też się nie wkręcił. Jestem wściekła, gdy to uczucie mija, i chciałabym mieć jeszcze dłuższe włosy, żeby dłużej ciągnąć z nich pożytki. To bardzo rzadki uśmiech losu. Tak samo jak inna sprawa, która mnie podkręca. Kiedy jestem sama w wannie i muszę pierdnąć, próbuję przepuścić pęcherzyki powietrza przez wargi sromowe. Rzadko mi się to udaje, jeszcze rzadziej niż z tym włosem, ale jeśli już, to pęcherzyki powietrza sprawiają wrażenie twardych kulek, które torują sobie drogę między oślizgłymi, ciepłymi wargami sromowymi. Jeśli to się uda, powiedzmy, raz na miesiąc, wówczas łaskocze mnie w całym podbrzuszu, a cipka tak mnie swędzi, że muszę się drapać moimi długimi paznokciami, póki nie dojdę. Swędzenie cipki mogę uśmierzyć tylko mocnym drapaniem. Drapię się tam i z powrotem między wewnętrznymi wargami sromowymi, zwanymi przeze mnie kogucimi grzebieniami, i między zewnętrznymi wargami sromowymi, zwanymi przeze mnie waniliowymi rożkami, i w końcu odchylam kogucie grzebienie na prawo i lewo, by wydrapać swędzenie dokładnie pośrodku. Rozkładam szeroko nogi, aż trzeszczą stawy biodrowe, żeby ciepła woda mogła wpłynąć mi w dziurkę. Tuż przed dojściem szczypię się mocno w łechtaczkę, zwaną przeze mnie perłowym ogonkiem. To potęguje moje napalenie do nieskończoności. Tak, tak to się robi. Wracając do smegmy. Sprawdziłam w leksykonie, czym właściwie jest smegma. Corinna, moja najlepsza przyjaciółka, powiedziała mi kiedyś, że tylko mężczyźni mają smegmę. Więc co to jest to coś, co zawsze mam między wargami i w majtkach? Tak pomyślałam, nie powiedziałam. Nie ufam sobie. Ale w leksykonie było długie wyjaśnienie, czym jest smegma. U kobiet zresztą nazywa się tak samo, aha. Ale jedno zdanie zapadło mi w pamięć: „Widoczne gołym okiem skupiska smegmy mogą się tworzyć tylko w wypadku niedostatecznej higieny intymnej”. Co proszę? No, to już jest szczyt bezczelności. Pod koniec każdego dnia mogę dostrzec gołym okiem skupiska smegmy, nieważne, jak dokładnie wymyłam rano mydłem fałdki cipki. Co oni sobie myślą? Że powinnam się myć kilka razy dziennie? To przecież dobrze, gdy mam śliską cipkę, bo to mianowicie pomaga w pewnych sprawach. Termin „niedostateczna higiena” jest rozciągliwy. Jak cipka. Właśnie. Wyjmuję z przezroczystej, plastikowej skrzynki pieluchę dla dorosłych. Rany, ależ one duże! Mają w środku duży, gruby czworokąt z waty i cztery duże skrzydełka z cienkiego plastiku do zawiązania w pasie. Z pewnością pasują na całkiem starych, grubych mężczyzn, takie są duże.

Czegoś takiego nie będę prędko potrzebowała. Proszę. Ktoś stuka do drzwi. Wchodzi uśmiechnięty pielęgniarz z fryzurą jak kakadu. – Dzień dobry pani. Mam na imię Robin. Widzę, że zapoznaje się pani z materiałem do pracy na następne dni. Będzie pani miała operację odbytu. Bardzo niehigieniczne miejsce, właściwie w ogóle najbardziej niehigieniczne miejsce na całym ciele. Za pomocą tych rzeczy ze skrzynki może pani bez trudu sama opatrzyć sobie ranę po operacji. A my zalecamy, by przynajmniej raz dziennie wejść pod prysznic, stanąć w rozkroku i opłukać ranę prysznicem. Najlepiej w ten sposób, by pojedyncze strużki wody wniknęły do środka. Trochę poćwiczyć i nieźle wychodzi. Obmywanie rany wodą jest o wiele mniej bolesne niż oczyszczanie jej chusteczkami. Po prysznicu po prostu trzeba osuszyć ostrożnie ranę ręcznikiem. A tu mam dla pani tabletkę uspokajającą. Ułatwia przejście w stan narkozy, zaraz się zasypia, pełny odjazd. Te informacje nie stanowią dla mnie problemu. Na główkach prysznicowych świetnie się znam. I wiem dokładnie, w jaki sposób wtłoczyć w siebie kilka strużek wody. Robin pcha mnie na łóżku na kółkach przez korytarze, a ja obserwuję przemykające nade mną świetlówki i pod kołdrą ukradkiem kładę rękę na wzgórku łonowym, żeby się uspokoić przed operacją. Odwracam swoją uwagę od strachu, myśląc o tym, jak to już jako całkiem młoda dziewczyna rajcowałam się główką prysznica. Najpierw uderzałam w cipkę z zewnątrz strumieniami wody. Później unosiłam wysoko waniliowe rożki, żeby trafić strumieniem wody w kogucie grzebienie i perłowy ogonek. Im mocniej, tym lepiej. Naprawdę powinno porządnie przyładować. A przy okazji jeden czy drugi strumień wody trafiał prosto w cipkę. Wtedy już spostrzegłam, że to jest to. Napełnić się wodą po brzegi i - co równie rajcujące – wszystko znowu z siebie wypuścić. W tym celu siadam zawsze pod prysznicem po turecku, trochę odchylona, tyłek nieco wyżej. Potem pracowicie odciągam całe wargi sromowe na boki jak należy, i bardzo powoli, ostrożnie wpycham sobie do środka grubą główkę prysznica. Nie potrzebuję do tego żadnego żelu, bo moja cipka na samą myśl o tym, że wkrótce napełnię się wodą po brzegi, produkuje niesamowite ilości pomocnego śluzu. Żel jest najlepszym środkiem poślizgowym, bo się nie wchłania i ma neutralny zapach. Nienawidzę perfumowanych kremów poślizgowych. Kiedy więc główka prysznica jest już wreszcie w środku, co rzeczywiście długo trwa, bo muszę się bardzo mocno rozciągać, obracam ją tak, żeby strona z dyszami natryskowymi była skierowana do góry, czyli w kierunku szyjki, oczka albo ujścia macicy, czy jak się to tam na górze nazywa, tam, gdzie mężczyzna z długim chujem w pewnych pozycjach sięgnie bez trudu. Teraz mocno odkręcam wodę, ręce zakładam za głowę – mam przecież obie ręce wolne, bo cipka sama trzyma główkę prysznica – zamykam oczy i nucę Amazing Grace. Kiedy mam uczucie, że już są cztery litry, zakręcam wodę i bardzo ostrożnie wyciągam główkę prysznica, tak żeby wyciekło jak najmniej wody. Będę jej jeszcze

później potrzebowała do wytrysku. Główką prysznica ostukuję nabrzmiałe od rozciągania waniliowe rożki dopóty, dopóki nie dojdę. Zwykle dzieje się to u mnie bardzo szybko – jeśli nic mi nie przeszkadza. Dzięki uczuciu, że jestem całkowicie zatkana, jak teraz wodą, udaje mi się to w parę sekund. Kiedy dojdę, walę się mocno ręką w podbrzusze, a jednocześnie wpycham wszystkie palce drugiej ręki głęboko w cipkę i rozcapierzam je, żeby woda wytryskiwała ze mnie dokładnie tak, jak ją w siebie wtrysnęłam. Od wytryskującej wody dochodzę zwykle jeszcze raz. To dla mnie cudne i skuteczne samozaspokojenie. Po tak intensywnej wodnej imprezie muszę całymi godzinami spiętrzać w majtkach wiele warstw papieru toaletowego, bo przy każdym ruchu wytryskuje ze mnie gwałtownymi siknięciami woda, a na ciuchach wygląda to tak, jakbym się posiusiała. Tego nie chcę. Innym urządzeniem sanitarnym, które się znakomicie do czegoś takiego nadaje, jest bidet. Matka zawsze sugerowała mi bidet, żeby po seksie szybciutko odświeżyć się tam na dole. Ale dlaczego miałabym to robić? Kiedy się z kimś pieprzę, obnoszę przecież z dumą jego spermę we wszystkich szczelinach ciała, na udach, na brzuchu czy gdzie mnie tam jeszcze natrysnął. Czemu zawsze potem to durne mycie? Jeśli uważa się chuje, spermę lub smegmę za obrzydliwe, to przecież można trzymać się z dala od seksu. Ja lubię, kiedy sperma wysycha na skórze, tworzy strupki i odpada. Kiedy kogoś brandzluję, zawsze zwracam uwagę na to, by trochę spermy zostało mi na rękach. Potem zdrapuję ją długimi paznokciami i pozwalam, żeby pod nimi stwardniała, a później w ciągu dnia wygryzam ją spod paznokci jako pamiątkę po dobrym partnerze do pieprzenia, bawię się nią w ustach, przeżuwam, długo smakuję, pozwalam jej się roztapiać i wreszcie połykam. To wynalazek, z którego jestem bardzo dumna: moja pamiątkowa sekslandrynka. To samo dotyczy oczywiście spermy, która wylądowała w cipce. Byle tylko nie zniszczyć jej w bidecie! Lecz nosić z dumą. Na przykład do szkoły. I wiele godzin po seksie wypływa naraz z cipki coś ciepłego w charakterze małej niespodzianki. Jestem wprawdzie w klasie, ale myślami całkowicie tam, gdzie sperma we mnie wpłynęła. Siedzę błogo rozmarzona w mojej ciepłej kałuży spermy, podczas gdy nauczyciel mówi o dowodach na istnienie Boga. W ten sposób szkoła da się wytrzymać. Zawsze bardzo się cieszę z połączenia płynów między moimi nogami i natychmiast piszę esemesa do sprawcy: „Twoja ciepła sperma właśnie ze mnie wypływa! Dzięki!”. Myślami z powrotem do bidetu. Chciałam sobie jeszcze wyobrazić, jak napełniam się wodą za pomocą bidetu. Jednak nie ma na to czasu. Dotarliśmy już do sali przedoperacyjnej.

W końcu mogę się i później nad tym zastanowić. Mój doktor od usypiania jest już na miejscu i czeka na nas. Podłącza do kanału w mojej ręce butelkę, zawiesza ją do góry nogami na stojaku na kółkach i mówi, że mam odliczać. Robin, sympatyczny pielęgniarz, wychodzi i życzy mi powodzenia. Raz, dwa… Budzę się w sali wybudzeń. Po pełnej narkozie człowiek zawsze się trochę durnie zachowuje. Tego, jak myślę, lekarze pragną oszczędzić krewnym i dlatego wynaleziono salę wybudzeń. Budzi mnie własne mamrotanie. Co ja powiedziałam? Nie wiem. Drżę na całym ciele. Bardzo powoli mózg zaczyna na powrót funkcjonować. Co ja tu robię? Stało mi się coś? Chcę się uśmiechnąć, żeby zamaskować moją bezradność, mimo że nikogo poza mną nie ma w sali. Nadrywam sobie uśmiechem kąciki ust, tak suche mam wargi. Moja dziura w dupie! Dlatego tu jestem! Też była naderwana. Ręka wędruje w dół do tyłka. Wymacuję duży płat gazy, naklejony tak, że spina oba półdupki, a pod nim suplaste zgrubienie. O rany. Mam nadzieję, że zgrubienie nie jest częścią mojego ciała. Mam nadzieję, że odpadnie przy odrywaniu plastra. Jestem ubrana w tę idiotyczną, nieróżniącą się od śliniaka sukienkę. W szpitalach za nimi przepadają. Ma rękawy i z przodu wyglądasz jak odleciany aniołek. Ale z tyłu nie ma ani kawałeczka materiału poza wąskim paskiem na karku. Po co komu w ogóle taka sukienka? No dobrze. Jak leżysz, to mogą cię w nią ubrać bez konieczności podnoszenia. Ale przecież podczas operacji raczej leżałam na brzuchu, żeby mieli łatwiejsze dojście do dupy. Czy to znaczy, że przez całą operację byłam goła? To niedobrze. Na pewno dyskutują, jak kto wygląda. Tego jestem absolutnie pewna! A to, co usłyszysz w narkozie, osadza ci się w podświadomości i nagle zaczynasz świrować – i nikt nie wie dlaczego. Uczucie przewiewności od spodu znam z nawracającego koszmaru w dzieciństwie. Stoję na przystanku i czekam na szkolny autobus. Często zapominałam zdjąć spodnie od piżamy przed włożeniem dżinsów. A tego dnia zapomniałam włożyć majtki pod spódnicę. Jak jesteś dzieckiem, nie zauważasz tego w domu, ale za to w miejscu publicznym wolisz umrzeć, niż pozwolić na to, żeby odkryli, że pod spódnicą masz gołą dupę. I to dokładnie wtedy, kiedy wszyscy chłopacy bawili się z nami w „kiecka w ruch, para buch”. Wchodzi Robin. Odzywa się bardzo ostrożnie i mówi, że wszystko dobrze poszło. Wiezie mnie na tym moim gigantycznym łóżku windami, przez korytarze, i wali z impetem w teleturniejowe guziki, żeby drzwi się otworzyły. Och, Robin. Pochodne skutki narkozy powodują, że mam wrażenie wożenia się bryką po bulwarach. Wykorzystuję czas, żeby dowiedzieć się od Robina wszystkiego o mojej dziurze w dupie. Śmieszne uczucie, że Robin wie więcej na ten temat niż ja. Ma taki clipboard, a na nim wypisane wszystko o mnie i o moim tyłku.

Jestem strasznie rozgadana i przychodzi mi do głowy mnóstwo kawałów o operacji tyłka. Mówi, że jestem taka wesoła i wyluzowana, bo narkoza jeszcze działa. Parkuje łóżko w moim pokoju i mówi, że mógłby jeszcze tak całą wieczność ze mną rozmawiać, ale niestety, ma jeszcze innych pacjentów, o których się musi zatroszczyć. Szkoda. – Jeśli będzie pani potrzebowała środków przeciwbólowych, proszę po prostu zadzwonić. – Gdzie moja spódnica i majtki, które miałam na sobie przed operacją? Podchodzi do nóg łóżka i podnosi kołdrę. A tam leży porządnie złożona spódnica, a na niej majtki. To jest właśnie sytuacja, której tak się boi mama. Majtki są złożone w taki sposób, że leżą krokiem do wierzchu. Naturalnie na prawą, a nie na lewą stronę. A mimo to mogę dostrzec prześwitującą zaschniętą plamę po soku z cipki. Mama jest zdania, że najważniejszą rzeczą dla kobiety, która idzie do szpitala, jest czysta bielizna. Jej główny argument za przesadnie czystą bielizną: jeśli cię ktoś przejedzie i trafisz do szpitala, to tam wszystko z ciebie zdejmują. Bieliznę też. O mój Boże. I jeśli zobaczą, że cipka zostawiła na niej normalny ślad śluzu, to… To co? Mamie wydaje się chyba, że wszyscy w szpitalu będą sobie potem opowiadać, jaka to z pani Memel jest niechlujna flądra. Z wierzchu damula, pod spodem śmierdziula. Gdyby mama miała zginąć w wypadku, w ostatniej chwili zdążyłaby pomyśleć: „Od ilu godzin mam już na sobie te majtki? Czy są już na nich jakieś plamy?”. Lekarze i sanitariusze, kiedy znajdą się przy zalanej krwią ofierze wypadku, jeszcze zanim zaczną reanimację, szybko patrzą na jej przesiąknięte krwią majtki, żeby się dowiedzieć, z jaką też kobietą mają do czynienia. Robin pokazuje mi na ścianie za mną przewód z guzikiem brzęczyka, kładzie mi go na poduszce koło twarzy i wychodzi. Z całą pewnością tego nie potrzebuję. Rozglądam się po pokoju. Wszystkie ściany pomalowano na kolor jasnozielony, tak jasny, że ledwie można go dostrzec. Pewnie ma uspokajać. Albo budzić nadzieję. Na lewo od mojego łóżka jest wbudowana w ścianę szafka na ubrania. Jeszcze nie mam co do niej włożyć, ale na pewno wkrótce ktoś mi coś przyniesie. Za szafką widać róg ściany, za nią pewnie jest łazienka, no, powiedzmy, prysznic z toaletą. Tuż obok mojego łóżka po lewej stronie stoi metalowa szafka nocna, ma szufladę i kółka. Wysoka ponad normę, żeby można się było wygodnie do niej dostać z wysokich łóżek. Po prawej jest długi rząd okien, na których wiszą białe, przezroczyste firanki z wszytym na dole ołowiem, który je napręża jak należy. Firanki muszą zawsze

porządnie wyglądać. Jak z betonu. W żadnym wypadku nie powinny powiewać przy otwartych oknach. Przed oknem stoi skrzynka z moimi pieluchami, obok karton z setką gumowych rękawiczek. Tak na nim pisze. Prawdopodobnie jest ich już trochę mniej. Naprzeciw mnie na ścianie wisi oprawiony plakat, widać małe metalowe mocowania, które trzymają szkło. Na zdjęciu jest zadrzewiona aleja, nad nią wypisano wielkimi, żółtymi literami: „Idź z Jezusem”. Na spacer, czy co? Nad drzwiami wisi niewielki krzyż. Ktoś zatknął za niego gałązkę. Dlaczego ludzie to robią? I zawsze jest to ta sama roślina o małych, wypukłych listkach, ciemnozielonych, sztucznie lśniących. Gałązka zawsze wygląda jak z plastiku, choć zawsze jest prawdziwa. Pewnie wzięto ją z jakiegoś żywopłotu. Czemu ludzie wtykają za krzyż kawałek żywopłotu? Plakat i krzyż muszą zniknąć. Zmuszę mamę, żeby je zdjęła ze ściany. Z góry się cieszę na tę dyskusję. Mama jest wierzącą katoliczką. Stop. O czymś zapomniałam. Jeszcze wyżej wisi telewizor. W ogóle jeszcze nie patrzyłam do góry. Jest zamocowany w metalowej ramie i mocno przechylony do przodu. Jak gdyby w każdej chwili miał na mnie zlecieć. Zapytam później Robina, czy mógłby nim trochę potrząsnąć. Tylko po to, żeby sprawdzić, czy nie zleci. No ale skoro mam telewizor, to muszę mieć i pilota, chyba że ktoś zawsze musi mi go włączać i wyłączać. Może w szufladzie? Wyciągam szufladę i czuję swoją dupę. Ostrożnie, Helen. Tylko nie zrób jakiejś głupoty. Pilot leży w szufladzie w jednej z plastikowych przegródek. Wszystko w porządku. Poza tym, że mija znieczulenie. Czy już teraz muszę dzwonić po środki przeciwbólowe? Może tak źle nie będzie. O właśnie, najpierw chwilę odczekam, żeby zobaczyć, jak się w ogóle będę czuła. Spróbuję pomyśleć o czymś innym. Na przykład o ostatnim jednorożcu. Ale nie działa. Już mocno zaciskam zęby, myślę wyłącznie o mojej poranionej dupie, cała jestem spięta. Zwłaszcza ramiona. Tak szybko znika dobry humor. Robin miał rację. Ale nie chcę wyjść na płaksę, jeszcze akurat przed Robinem tak się popisywałam, jeszcze troszkę wytrzymam. Zamykam oczy. Jedną rękę kładę ostrożnie na zaklejonej gazą dupie, drugą na brzęczyku. Leżę sobie, a ból pulsuje. Znieczulenie jest coraz słabsze. Co pewien czas czuję szarpnięcia bólu przy ranie. Mam coraz bardziej spięte mięśnie. Przerwy między szarpnięciami są coraz krótsze. Dzwonię i czekam. Wieczność. Ogarnia mnie panika. Ból staje się coraz gorszy, rwanie, wbijanie noża w zwieracz. Z pewnością go maksymalnie rozciągnęli, rozciągnęli zwieracz. No tak, jasne. Jak inaczej mają się dostać do środka? Górą? O Boże! Dorosłymi męskimi dłońmi dobierają się do mojej odbytnicy i majstrują tam nożami, metalami do rozwierania i nićmi. Ból nie tkwi bezpośrednio w ranie, lecz zatacza koła wokół niej. Rozluźniony zwieracz.

Jest wreszcie. – Robin? – Tak? – Czy podczas operacji rozciągają dziurę w tyłku, żeby móc tam potem włożyć ręce? – Tak. Niestety, tak. Z tego powodu czujesz największy ból, kiedy znieczulenie ustępuje. Hm. Właśnie. Teraz potrzebuję już środka przeciwbólowego. Na samą myśl o tym, ile czasu minie, zanim zacznie działać, robi mi się słabo z przerażenia. Znowu za długo wytrzymałam i teraz muszę bardzo długo czekać, zanim to cholerstwo przy dupie ustanie. Chcę się nauczyć wcześniej przyznawać do bólu i zostać pacjentem, który raczej dzwoni za wcześnie, prosząc o środki przeciwbólowe, niż znosi chwile jak ta teraz, czekając, żeby tabletka zadziałała. Bo tu, Helen, nie dają orderu żołnierzom bólu. Moją dziurę w dupie rozciąga ból. Mam wrażenie, że dziura jest takiej wielkości jak cała dupa. Niemożliwe, żeby kiedyś normalnie się ściągnęła. Myślę, że w czasie operacji specjalnie zadali mi dodatkowy ból. Kilka lat temu byłam już w tym szpitalu. Z najlepszym oszukańczym występem mego życia. Groziła mi dwója z francuskiego. A następnego dnia była klasówka z francuskiego. Nie nauczyłam się i przez dłuższy czas nie było mnie na lekcjach. Już na ostatniej klasówce udałam chorą. Wmówiłam mamie, że głowa mnie boli, żeby mi napisała usprawiedliwienie. Ale tym razem potrzebowałam czegoś bardziej przekonującego. Chciałam zyskać czas na naukę. Usprawiedliwiona nieobecność oznacza, że sprawdzian można napisać później. Wobec tego rano zaczynam opowiadać mamie, że coś mnie pobolewa po lewej stronie brzucha na dole. I boli coraz gorzej. Mama jest od razu zaniepokojona, ponieważ wie, że po lewej stronie brzucha na dole pobolewa wtedy, kiedy ma się zapalenie wyrostka robaczkowego. Mimo że wyrostek jest po prawej. Też o tym wiem. I zaczynam skręcać się z bólu. Mama wiezie mnie natychmiast do mojego pediatry. Ciągle jeszcze tam chodzę. Bo bliżej. Ten kładzie mnie na leżance i uciska na dole brzucha. Naciska po lewej, krzyczę i stękam. Naciska po prawej, nie wydaję z siebie żadnego dźwięku. – Nie ma wątpliwości. Zaawansowane zapalenie wyrostka robaczkowego. Musi pani natychmiast zawieźć córkę do szpitala, nie ma czasu na wstępowanie do domu, żeby zabrać rzeczy osobiste. Później może je pani dowieźć. Dziecko musi jechać do szpitala. Jeśli wyrostek pęknie, całe ciało ulegnie zakażeniu i trzeba będzie czyścić krew. Jakie znowu dziecko – pomyślałam. No to do szpitala. Tego tutaj. Kiedy przyjechałyśmy, odstawiłam tę samą szopkę.

Z lewej, z prawej, prawidłowa reakcja. Jak mechaniczna zabawka. Nagła operacja. Rozcinają mnie i widzą wyrostek robaczkowy, który w ogóle nie jest spuchnięty czy w stanie zapalnym. Ale mimo to go usuwają. W końcu nie jest potrzebny. Gdyby człowieka z powrotem zaszyli i zostawili mu wyrostek w środku, to mógłby do nich niedługo wrócić, tym razem z prawdziwym zapaleniem. Podwójne nerwy. Ale tego mi po operacji nie powiedzieli. Tylko mojej matce. Gdy później znowu przyłapała mnie na kłamstwie, powiedziała: – Tobie nie można wierzyć, okłamałaś mnie i wszystkich lekarzy tylko po to, żeby nie pisać klasówki z francuskiego! Usunęli ci zdrowy wyrostek robaczkowy. – A skąd o tym wiesz? – Matki wiedzą wszystko. Lekarze mi powiedzieli na korytarzu. Czegoś takiego nigdy jeszcze nie przeżyłam. Teraz już wiem, jak potrafisz kłamać! Teraz wiem przynajmniej, że go nie mam. Zanim porozmawiałyśmy sobie z mamą na ten temat, ciągle myślałam, że przecież lekarze musieli zauważyć, że nie jest chory i zostawili go na miejscu. Dlatego przez długi czas bałam się prawdziwego zapalenia wyrostka robaczkowego. I co wtedy powiedzieć, gdy człowiek już jakoby jednego się pozbył? No więc tak to było. Dobrze wiedzieć. Wiele godzin zamartwiania się na darmo. Tuż po usunięciu wyrostka robaczkowego przez długi czas piekielnie boli, kiedy się śmiejesz, chodzisz, stoisz i robisz właściwie wszystkie inne rzeczy, bo masz uczucie, że szew ci puści. Tak samo się garbiłam i zginałam jak teraz z powodu mojej dupy. Czy to możliwe, żeby lekarze zapamiętali moje nazwisko? Czy wywołałam wtedy małą sensację: dziewczyna decyduje się na bóle pooperacyjne tylko po to, żeby zrobić w jajo swoją nauczycielkę? Czy z tego powodu specjalnie źle mnie potraktowali w czasie operacji – och, ręka mi się ześliznęła – żeby mi odpłacić za tamten wygłup? Czy mam manię prześladowczą przez te bóle? Przez leki? Co tu się właściwie dzieje? Tak strasznie boli. Robin. Przynieś tabletki. Nareszcie idzie! Daje mi dwie tabletki i coś przy tym opowiada. Nie mogę słuchać, jestem za bardzo spięta od szarpnięć bólu. Połykam obie tabletki naraz. Powinny szybko zadziałać. Żeby się uspokoić, kładę znowu dłoń na wzgórku łonowym. Od dziecka zawsze to robiłam. Tylko że wtedy jeszcze nie wiedziałam, że się nazywa wzgórek łonowy. Dla mnie to najważniejsze miejsce na całym ciele. Tak cudownie ciepłe. I znakomicie położone na wysokości dłoni. Moje centrum. Wsuwam rękę w majtki i troszeczkę się tam głaszczę. Tak najłatwiej mi zasnąć. Zwijam się jak wiewiórka wokół mojego wzgórka łonowego i tuż przed zaśnięciem myślę jeszcze, że z dupy zwisa mi kiełbaska gówna. Naprawdę się tak czuję, z tym czopem gazy z tyłu. Śni mi się, że idę przez ogromne pole. Pole pasternaku. Gdzieś bardzo daleko widzę mężczyznę.

Nordic walker. Północny wędrowiec. Ci kolesie z kijami. Myślę sobie: patrz, Helen, facet na czterech nogach. Podchodzi bliżej i widzę, że z aerodynamicznych sportowych legginsów zwisa mu wielki chuj. I myślę: o, niee, facet na pięciu nogach. Przechodzi koło mnie, a ja oglądam się za nim. Ku mojej wielkiej radości odkrywam, że z tyłu ma opuszczone spodnie i z dupy zwisa mu długa kiełbaska gówna, jeszcze dłuższa od chuja. Myślę: sześć nóg, łał. Budzę się, pić mi się chce i boli. Ręka od wzgórka łonowego wędruje znowu do tyłu, żeby obmacać ranę. Chcę zobaczyć, co oni mi tam zrobili. Jak mam się zabrać za jej obejrzenie? Jak się bardzo mocno wykręcę, to udaje mi się jeszcze zajrzeć w cipkę. Ale z dupą mi się nie uda. Lustro? E, nie. Aparat fotograficzny! Mama musi mi go przynieść. A czy ona właściwie nie chciała być tutaj, kiedy się zbudzę? Poczta głosowa. – To ja. Mogłabyś zabrać nasz aparat fotograficzny, jak będziesz tu szła? I mogłabyś wyjąć pestki z wody, są w moim pokoju, i ostrożnie zawinąć w papier, żeby nie obłamać im korzonków? I przynieś też, proszę, puste szklanki. Ale nie wnoś ich jawnie. Tu wszystko jest zabronione poza kwiatami ciętymi, wiesz? Dzięki. Na razie. Aha, możesz mi jeszcze przynieść trzydzieści wykałaczek? Dzięki. Uprawiam drzewka awokado. Poza pieprzeniem się to moje jedyne hobby. Kiedy byłam mała, moim ulubionym owocem czy warzywem, czy czym tam, było awokado. Przekrojone na pół, a w dziurze po pestce porządny kleks majonezu. A na to dużo ostrej czerwonej papryki w proszku. Wielką pestką owocu bawiłam się po jedzeniu. Moja matka zawsze wtedy powtarzała, że dzieci nie potrzebują zabawek, spleśniały pomidor albo pestka awokado są równie dobre. Na początku pestka awokado jest śliska i lepka od oleju awokadowego. Wcieram go w wierzch dłoni i w ramiona. Rozprowadzam śluz wszędzie. Potem pestka musi wyschnąć. Na kaloryferze trwa to tylko parę dni. Gdy cały płyn wyschnie, przejeżdżam miękką, ciemnobrązową pestką po wargach. One też muszą być suche, bo wtedy czuję taką miękkość, że robię to całymi minutami, zamykając oczy. Tak jak kiedyś przesuwałam wargami po wyszmelcowanym, miękkim skórzanym obiciu kozła, póki ktoś mi nie przeszkodził: – Helen, co ty tam robisz? Przestań. Albo póki inne dzieci mnie z tego powodu nie wyśmiały. Wtedy zachowujesz coś takiego na te rzadkie chwile, w których możesz być sama w hali. Kozioł jest mniej więcej tak miękki jak moje rożki waniliowe, gdy są świeżo ogolone. Z pestki należy zdjąć ciemnobrązową łupinę. Wciskam paznokieć kciuka między łupinę a pestkę i łupina odpryskuje po trochu. Ale uwaga, kawałki łupiny mogą się wbić pod paznokieć. To bardzo boli i nawet za pomocą igły i pęsety ciężko je usunąć. Majstrowanie

ostrymi przedmiotami pod paznokciem boli jeszcze bardziej niż samo wbicie się łupiny. A pod paznokciem pojawiają się paskudne krwawe plamy. Niestety, nie zostają czerwone, lecz robią się brązowe. Trzeba sporo cierpliwości, nim paznokieć odrośnie. Wygląda jak warstwa lodu na zamarzniętym jeziorze, w której zakrzepła pięknie uformowana gałąź. Kiedy łupina całkiem zejdzie z pestki, objawia się właściwy, piękny kolor. Jasnożółty, a czasami nawet różowawy. Wtedy mocno walę w pestkę młotkiem. Ale uważam, żeby nie pękła. Później wkładam ją na kilka godzin do zamrażarki, żeby stworzyć jej zimę. Gdy zima trwa już dostatecznie długo, wtykam w pestkę trzy wykałaczki. Wędruje do szklanki z wodą, a wykałaczki sprawiają, że wystaje z wody dokładnie tyle, ile trzeba. Taka pestka awokado wygląda jak jajko. Ma gruby koniec i cienki koniec. Grubszy musi wystawać z wody. Jedna trzecia od góry na powietrzu, dwie trzecie muszą być pod wodą. Pestka spędza tak kilka miesięcy. Wytwarza w wodzie pokrytą pleśnią, śluzowatą warstwę, która robi na mnie bardzo zachęcające wrażenie. Czasami wyjmuję pestkę ze szklanki i wsuwam sobie do środka. Nazywam ją moim ekologicznym sztucznym członkiem. Naturalnie jako dawców pestek używam tylko ekologicznych awokado. Inaczej mogłabym otrzymać zatrute drzewka. Jednak koniecznie trzeba wyjąć wykałaczki przed wsunięciem pestki. Dzięki dobrze wytrenowanym mięśniom pochwy mogę ją później wystrzelić na zewnątrz. A potem z powrotem zawykałaczkowaną do wody. I czekać. Po kilku miesiącach można dostrzec na grubym końcu pęknięcie. Staje się coraz szersze: głęboka szpara przez środek pestki. Pestka wygląda tak, jakby miała zaraz pęknąć, i nagle widać wyrastający na dole gruby biały korzonek. Zwija się w pętlę w szklance, bo inaczej w ogóle nie mógłby tam rosnąć. Gdy korzonek jest już dość długi, można przysunąć oko bardzo blisko do szpary na górze i zobaczyć maciupeńki zielony kiełek, który pnie się wzwyż. Teraz pora, by wsadzić pestkę do doniczki z ziemią ogrodniczą. W całkiem niedługim czasie wyrasta dorodne drzewko z mnóstwem dużych, zielonych liści. Bliższego kontaktu z narodzinami nie zaznam. Całymi miesiącami opiekowałam się tą pestką. Miałam ją w sobie i wycisnęłam ją z siebie. I otaczam nienaganną opieką wszystkie moje wyrosłe w ten sposób drzewka awokadowe. Naprawdę, odkąd pamięcią sięgnę, chcę mieć dziecko. Jednak u nas w rodzinie występuje powracający wciąż wzorzec. Moja prababcia, moja babcia, mama i ja. Wszystkie pierworodne. Wszystkie dziewczyny. Wszystkie neurasteniczki, zaburzone i nieszczęśliwe. Przerwałam ten krąg. W tym roku skończyłam osiemnaście lat i już od dawna oszczędzałam na ten cel. Następnego dnia po urodzinach, gdy tylko nie potrzebowałam zezwolenia rodziców, poddałam się sterylizacji. Od tej pory zdanie tak często powtarzane przez

moją mamę: „Założymy się, że twoje pierwsze dziecko też będzie dziewczynką?” nie brzmi już złowieszczo. Bo mogę mieć już tylko drzewka awokado. Przy każdym nowym drzewku trzeba czekać dwadzieścia pięć lat, żeby zaczęło rodzić owoce. Mniej więcej tyle czasu trzeba czekać, będąc matką, żeby zostać babcią. Obecnie. Leżę i oddaję się szczęśliwym rozmyślaniom o mojej awokadowej rodzinie, a tymczasem bóle znikły. Od razu je zauważasz, gdy się pojawiają, gdy znikają, ani tego nie zauważasz, ani w ogóle nie zwracasz na to uwagi. Ale teraz stwierdzam, że ustąpiły na dobre. Kocham środki przeciwbólowe i wyobrażam sobie, jak by to było, gdybym się urodziła w innej epoce, kiedy jeszcze nie było tak dobrych środków przeciwbólowych. Głowę mam wolną od bólu i miejsce w niej na całą resztę. Oddycham głęboko kilka razy i wyczerpana zasypiam. Kiedy otwieram oczy, widzę pochylającą się nade mną mamę. – Co ty robisz? – Przykrywam cię. Leżysz tu cała obnażona. – Zostaw jak jest, mamo. Kołdra jest za ciężka na ranę na mojej dupie. To boli. Przecież wszystko jedno, jak to wygląda. Myślisz, że oni tutaj nie widzieli już tysiące razy podobnych rzeczy? – O matko boska, to zostań tak. Niezłe hasło. – Mogłabyś zdjąć krzyż znad drzwi? Przeszkadza mi. – Nie, tego nie mogę zrobić. Helen, skończ z tymi głupotami. – W porządku, jak nie chcesz mi pomóc, będę musiała sama wstać i to zrobić. Wystawiam nogę z łóżka, udaję, że wstaję i stękam z bólu. – No już dobrze, dobrze, zdejmę. Tylko nie wstawaj. Jednak idzie. Musi wykorzystać jedyne krzesło w pomieszczeniu, żeby dostać się do krzyża nad drzwiami. Wspinając się na nie, zadaje mi pytania przesadnie przyjaznym, swobodnym tonem. Sprawia mi przykrość. Ale teraz jest już za późno. – Od kiedy masz te tam historie? O co jej chodzi? Ano tak. Hemoroidy. – Od zawsze. – Ale ich nie miałaś, kiedy cię dawniej kąpałam. – No to pewnie dostałam ich akurat wtedy, jak już byłam za duża, żebyś mnie kąpała. Złazi z krzesła i trzyma krzyż w ręce. Patrzy na mnie pytająco. – Włóż go tu do szuflady – pokazuję metalową szafkę nocną. – Wiesz, mamo, hemoroidy są dziedziczne. Zastanawiam się tylko, po kim je mam.

Bardzo energicznie zasuwa z powrotem szufladę. – Po twoim ojcu. Jak przebiegła operacja? Uczyliśmy się kiedyś na lekcji pedagogiki, że każde z rozwiedzionych rodziców często próbuje przeciągnąć dziecko na swoją stronę. Jedno z rodziców mówi wtedy dzieciom źle o drugim rodzicu. Jednak rodzicowi mówiącemu źle o drugim rodzicu nie przychodzi do głowy, że przy okazji bezustannie obraża połowę własnego dziecka. Jeżeli można powiedzieć, że dziecko jest połową matki, a połową ojca. Dzieci, o których ojcu matka zawsze źle się wyrażała, mszczą się w końcu na matce. Wszystko wraca jak bumerang. Przez wszystkie lata matka próbowała przeciągnąć dziecko na swoją stronę, ale osiągnęła całkowite przeciwieństwo. Pchnęła dziecko w stronę ojca. Nauczycielka pedagogiki miała rację. – Nie wiem, nie było mnie przy tym, byłam w narkozie. Powiedzieli, że wszystko poszło dobrze. Boli. Przyniosłaś moje pestki? – Tak, tam stoją. Wskazuje na parapet. Tuż obok pudła z pieluchami stoi skrzynka z moimi ukochanymi pestkami. Świetnie. Sama też się tam mogę dostać. – Masz aparat fotograficzny? Wyciąga go z torebki i kładzie na metalowej szafce nocnej. – Po co ci to w szpitalu? – Uważam, mamo, że powinno się dokumentować nie tylko szczęśliwe chwile, na przykład urodziny, ale również smutne: operacje, chorobę i śmierć. – Takie zdjęcia w albumie z pewnością niebywale ucieszą twoje dzieci i wnuki. Wyszczerzam zęby w uśmiechu. Och, mamo, gdybyś tylko wiedziała. Chciałabym, żeby już sobie poszła. Żebym mogła się zająć swoim tyłkiem. Jedyne chwile, kiedy chcę spędzać z nią więcej czasu, to te, kiedy żywię uzasadnioną nadzieję, że uda mi się pogodzić ją z tatą. On dzisiaj nie przyjdzie. Ale jutro na pewno. Szpital, a w nim córka, to wymarzone miejsce na połączenie rodziny. Jutro. Dzisiaj – zdjęcia dupy. Mama żegna się i mówi jeszcze, że ułożyła mi w szafie rzeczy osobiste. Dzięki. A jak mam się do nich dostać? Nieważne. Tak czy tak, przez ten cały opatrunek wolę leżeć goła od spodu. Przewiew dobrze robi ranie. Jak tylko mama wyszła, dzwonię po Robina. Czekam, czekam. Helen, są przecież jeszcze inni pacjenci, nawet jeśli z trudem możesz to sobie wyobrazić. Wreszcie się pojawia. – W czym mogę pani pomóc? – Chciałam o coś zapytać. I proszę od razu nie odmawiać, dobrze? – Proszę strzelać. – Czy mógłby mi pan pomóc… Czy moglibyśmy najpierw przejść na ty? Do

tego, o co pytam, nie pasuje mówienie na pan, pani. – Jasne. Z przyjemnością. – Ty jesteś Robin, a ja jestem Helen. W porządku. Mógłbyś mi pomóc zrobić zdjęcia mojej dupy i rany? Muszę wiedzieć, jak tam wyglądam. – O. Muszę się najpierw zastanowić, czy mi wolno. – Proszę, inaczej zwariuję. Tylko tak mogę się dowiedzieć, co mi tam zrobili. Wiesz przecież, że Notz nie potrafi tego wytłumaczyć. A w końcu to moja dupa. Proszę. Macanie rany wiele mi nie da. Muszę to zobaczyć. – Rozumiem. Ciekawe. Inni pacjenci nigdy nie chcą wiedzieć, jak to wygląda. Okej, co mam zrobić? Ustawiam aparat na robienie zdjęć jedzenia. Za pierwszym razem bez flesza. Zawsze to ładniej. Zdejmuję płat gazy i czop. Trwa to dłużej, niż myślałam, całkiem sporo gazy wepchali mi tam z tyłu. Przewracam się ostrożnie na drugi bok i rozciągam półdupki na boki obiema rękami. – Robin, zrób teraz zdjęcia rany z tak bliskiej odległości, jak tylko się da. Nie kiwaj się, jest bez flesza. Słyszę pojedyncze kliknięcie. Potem Robin pokazuje mi zdjęcie do kontroli. Trudno cokolwiek rozpoznać. Nie ma pewnej ręki. Ale z pewnością ma inne talenty. No to jednak z fleszem. I całość od początku. – Zrób kilka zdjęć z różnej perspektywy. Z bardzo bliska i z oddalenia. Klik, klik, klik, klik. Skończyć nie może. – Robin, starczy już, dziękuję. Oddaje mi ostrożnie aparat. – Bardzo długo pracuję na oddziale proktologicznym, ale jeszcze nigdy nie mogłem zobaczyć rany, którą wszyscy tu mają. Dziękuję ci. – A ja tobie. Mogę teraz w spokoju obejrzeć moją dziurę w tyłku? I czy mógłbyś jeszcze raz zrobić to dla mnie, jeśli będzie trzeba? – Jasne. – Robin, fajny luzak z ciebie. – Z ciebie to dopiero numer, Helen. Uśmiechając się, wychodzi. Wpycham sobie z powrotem czop z gazy. Zostałam sama z aparatem, w którym kryją się zdjęcia mojej rany. Nie mam pojęcia, co mnie czeka. Tętno mam przyspieszone, z przejęcia się pocę. Przekręcam kółeczko obok wyświetlacza na „odtwarzanie”. Trzymam aparat tuż przed nosem. Pojawia się zdjęcie krwawej dziury, lampa oświetliła ją daleko w głąb. Jest zupełnie rozwarta. Nic nie świadczy o zamkniętym zwieraczu. Nie mogę dostrzec pierścieniowato pofałdowanej, różowo-brązowej śluzówki. Właściwie nie mogę dostrzec niczego znajomego. A więc to miał na myśli Notz, mówiąc o „wycięciu klina”. Bardzo złe wyjaśnienie. Jestem przerażona moją własną

dziurą w dupie czy raczej tym, co z niej zostało. Bardziej dziura niż dupa. Wniosek: modelką od dupy już nie zostanę. Zostaje tylko prywatny użytek. A może źle trzymam zdjęcie? Nie, niemożliwe. Przecież Robin przy robieniu zdjęć też musiał tak trzymać aparat. Cudownie. Można zaglądać do woli. Zaczynam się czuć gorzej niż przed obejrzeniem zdjęć. I nagle powraca ból. Teraz, kiedy wiem, jak tam wyglądam, nie wierzę już, że kiedykolwiek przejdzie. Na całym cięciu nie ma przecież w ogóle skóry, tylko zwyczajnie czerwone, gołe mięso. Muszę najpierw odczekać, aż odrośnie mi skóra. Jak długo to trwa? Tygodnie? Miesiące? Co trzeba jeść, żeby szybko się pojawiła nowa skóra na dupie? Makrele? Czy oni tu chcą, żebym wyciskała z siebie gówno przez żywe mięso? W życiu. Ile dni i tygodni mogę się powstrzymywać? A jeśli uda mi się długo powstrzymywać, to przecież gówno będzie coraz grubsze i twardsze i będzie mnie bolało jeszcze bardziej, kiedy w końcu będzie musiało tamtędy przejść. Muszę o to zapytać. Muszą mi koniecznie dać jakiś środek na zaparcie, żeby to się najpierw zagoiło. Naciskam mój brzęczyk ratunkowy. Czekam. W tym czasie oglądam sobie pozostałe zdjęcia zrobione przez Robina. I nie ma żadnego, na którym rana wyglądałaby lepiej. Ale co tam jest koło rany? Same wściekle czerwone krosty naokoło. Co to znowu ma być? Przesuwam czubkami palców po kolei po każdym półdupku. Wyczuwam krostki. Przy wcześniejszym obmacywaniu w ogóle ich nie zauważyłam. Jednak w porównaniu ze zmysłem wzroku mój zmysł dotyku jest bardzo ułomny. Muszę ćwiczyć dotyk bardziej, bo daleko nie zajadę. Skąd się wzięły te paskudne krosty? Alergia? Na operacje na tyłku? Rzucam jeszcze raz okiem na fotki. Teraz już wiem. To podrażnienie po goleniu. Golą przecież człowieka przed operacją. Ale najwyraźniej bez szczególnej delikatności. Chlast, chlast brzytwą, gdzie trzeba. Byle usunąć włosy jak najszybciej. Z pewnością bez wody i pianki. Zwyczajnie wyrywają brzytwą włosy na sucho. Ci tutaj są jeszcze bardziej obcesowi przy goleniu niż ja wobec samej siebie. Kiedyś wcale się nie goliłam. Uważałam, że można lepiej wykorzystać czas marnowany w łazience. Co też zawsze robiłam. Póki nie spotkałam Kanella. Pochodzi z Afryki, a dokładniej mówiąc, z Etiopii. Pewnej soboty chciał coś kupić na straganie warzywno-owocowym, na którym pracuję, żeby dorobić sobie do kieszonkowego. Rozstawiam stragan o czwartej rano i sprzedaję do popołudnia. Mój szef, chłop, do którego należy stragan, jest rasistą. Co jest bardzo zabawne. Bo on uważa, że musi sprzedawać bardzo egzotyczne gatunki warzyw i owoców. Nisza rynkowa. Ale kto poza ludźmi z Afryki, Indii, Ameryki Południowej i Chin potrafi w ogóle przerobić na posiłek pomelo, topinambur i okrę?

Tak więc szef przez cały dzień wkurza się na cudzoziemców, którzy mu się narzucają, bo chcą u niego kupować, i irytuje się ich złą wymową. Choć przecież ich wabi towarami. Kanell nie zrozumiał pytania rolnika: – I to by było na tyle? I musiał dopytać, co chłop ma na myśli. Ten potraktował go tak bardzo z góry, że po chwili wyśliznęłam się ukradkiem ze straganu, żeby go przeprosić. Pędziłam przez alejki targu i szukałam go. W którymś momencie stanęłam za nim. Poklepałam go po ramieniu, on się obrócił, a ja powiedziałam, zupełnie bez tchu: – Halo. Bardzo pana przepraszam. Chciałam tylko panu powiedzieć, że się bardzo wstydziłam za mojego szefa. – To było po pani widać. – To dobrze. Roześmialiśmy się. Zrobiłam się nerwowa i nie wpadło mi nic lepszego do głowy poza stwierdzeniem: – No to wracam na stragan. – Jesteś ogolona? – Co? – Czy jesteś ogolona? – Nie, czemu pytasz? – Bo chętnie bym cię ogolił, u siebie w domu. – Kiedy? – Zaraz po twojej pracy. Kiedy zamykają targ. Zapisuje mi swój adres, składa kartkę kilkakrotnie, tak że robi się całkiem malutka, i kładzie mi jak prezencik na brudnej dłoni. To zdecydowanie jedna z moich bardziej spontanicznych wizyt. Wtykam kartkę do kieszonki na piersi mego zielonego fartucha i dumna idę do rasisty. Przez następne godziny wolę nie myśleć za dokładnie o tym, co mnie czeka w tym mieszkaniu. Jeśli zacznę myśleć, będę za bardzo podniecona i w ogóle tam nie pójdę. A to by przecież było szkoda. Po zakończonej pracy wtykam zarobioną na czarno gotówkę do kieszeni i idę pod podany adres. Dzwonię do Kanella. Pewnie to nazwisko. Albo ma tak skomplikowane imię i nazwisko, że tak jak niektórzy piłkarze wymyślił sobie pseudonim artystyczny możliwy do wymówienia przez głupich Europejczyków. Otwiera brzęczącym domofonem drzwi i woła głośno na schodach: – Drugie piętro. Robię krok do środka, a drzwi zamykają się tuż za mną. Dotykają niemal mojej potylicy i mocno wdmuchują mi zimną strugę powietrza we włosy. Mechaniczny samozamykacz jest ustawiony zbyt mocno. Gdzieś tam u góry jest śruba, którą trzeba poluzować, wtedy drzwi będą się zamykały bardziej elegancko. Ojciec mnie tego nauczył. Jeśli będę mogła tu częściej wpadać, wezmę kiedyś śrubokręt

krzyżowy i je wyreguluję. Podnoszę wysoko spódnicę i wsuwam rękę w majtki, środkowy palec wkładam głęboko do cipki, grzeję go tam przez krótką chwilę, po czym wyciągam. Otwieram usta i wtykam w nie palec. Zaciskam wargi wokół niego i powoli go wyciągam. Ssam go przy tym i cmoktam ze wszystkich sił, by jak najwięcej posmaku śluzu zostało na języku. Mam przy seksie szeroko rozkładać nogi dla jakiegoś kolesia, żeby mnie na przykład porządnie wylizał, a sama nie mogę wiedzieć, jak tam na dole wyglądam, pachnę i smakuję? Niedoczekanie! W naszej łazience są wszystkie niezbędne lustra, za pomocą których mogę sobie całkiem nieźle zajrzeć od dołu w cipkę. Kobieta, patrząc na swoją cipkę od góry, przez brzuch, widzi ją zupełnie inaczej niż mężczyzna, kiedy w łóżku ma głowę między jej nogami. Kobieta widzi tylko kępkę odstających włosów i ewentualnie dwie wypukłości zaznaczające zewnętrzne wargi sromowe. Mężczyzna widzi szeroko rozwartą, napaloną paszczę, otoczoną mięsnymi farfoclami. Chcę oglądać całą siebie jak mężczyzna; w końcu on widzi z kobiety więcej niż ona sama, bo jest od dołu tak śmiesznie zbudowana – wszystko schowane za rogiem. I dokładnie tak samo chcę pierwsza wiedzieć, jak wygląda, pachnie i smakuje mój śluz. A nie tylko leżeć i mieć nadzieję, że wszystko dobrze pójdzie. Zawsze się chwytam za cipkę, kiedy siadam na kiblu. Tuż przed sikaniem przeprowadzam test. Trzeba podłubać w cipce palcem, wygrzebać tyle śluzu, ile się da, a potem powąchać. Zwykle dobrze pachnie, chyba że akurat zjadłam sporo czosnku albo coś hinduskiego. Konsystencję śluz ma bardzo różną, raz jak twarożek, a raz jak oliwa, zależnie od tego, jak długo się nie myłam. A to z kolei zależy od tego, z kim chcę uprawiać seks. Wielu leci na twarożek. W życiu bym nie pomyślała. No, ale tak jest. Zawsze najpierw pytam. Potem trzeba wszystko zlizać z palca i jak koneser posmakować, obracając w ustach. Zwykle świetnie smakuje. Tylko czasami gorzej. Wtedy śluz ma kwaskowaty posmak. Nie doszłam jeszcze, skąd on się bierze. Ale jeszcze to wykombinuję. Test należy przeprowadzać w czasie każdego pobytu w toalecie, bo już nieraz zdarzyła mi się kłopotliwa czy też radosna okazja do spontanicznego seksu. Także i wtedy chcę być na bieżąco ze wszystkim, co dotyczy produkcji śluzu przez moją cipkę. Helen nic nie pozostawia przypadkowi. Dopiero gdy jestem dokładnie zorientowana co do mojego ukochanego cennego śluzu, mężczyzna może go wylizywać. Skończyłam smakowanie i jestem zachwycona. Tak to można pozwolić się oglądać i smakować. Trochę truflowaty i zastarzały smak smegmy, na to mężczyźni

się napalają. Zazwyczaj. Biegnę na górę. Nie należy iść wolno i zachowywać się tak, jakby się coś takiego robiło częściej. Żadnych gierek. Biegnąc szybko na górę, pokazuję mu, jak mi się spieszy i jaka jestem ciekawa. W drzwiach bierze moją dłoń w swoje dłonie i całuje mnie w skroń. Prowadzi mnie do pokoju. Jest bardzo ciepło. Ogrzewanie buzuje na całego. Najwyraźniej da się tu dłuższy czas przebywać nago. Jest bardzo ciemno. Rolety opuszczone. Pali się tylko mała lampka stołowa na dwadzieścia pięć watów. Krąg światła obejmuje stojącą na ziemi miskę z parującą wodą. Obok złożony ręczniczek, maszynka do golenia dla mężczyzn i pianka do golenia w spreju. Cały tapczan przykryty kilkoma dużymi ręcznikami. Kanell szybko mnie rozbiera. Tylko ze spódnicą ma problemy. Skomplikowany zamek. Podciągnięcie jej ewidentnie mu nie wystarcza. Najwyraźniej cały ten materiał musi zniknąć. Pomagam mu. Kładzie mnie po skosie na tapczanie, z tyłkiem zawieszonym w powietrzu. Zapieram się stopami o brzeg tapczana, więc leżę jak u ginekologa – pozycja Brökerta. Rozbiera się przy mnie całkowicie. Tego nie oczekiwałam. Myślałam, że ja się rozbiorę, a on zostanie w ubraniu. Tym lepiej. Ma już stwardniałe sutki i połowiczną erekcję. Ma bardzo cienkiego chuja z ostro zakończoną żołędzią i lekkim lewoskrętem. Patrząc z mojej strony. A na piersi wytatuował sobie bochenek chleba. Kształt sugeruje raczej tostowy chleb z foremki niż pszenno-żytni czy pełnoziarnisty. Oddech powoli mi się uspokaja. Prędko przyzwyczajam się do niezwykłych sytuacji. Krzyżuję ramiona za głową i obserwuję go. Minę ma przejętą i szczęśliwą. Wygląda na to, że nie mam tu nic do roboty poza leżeniem. No to popatrzmy. Kanell wychodzi z pokoju i wraca z zapaloną lampką górniczą na głowie. Parskam śmiechem i mówię mu, że wygląda jak cyklop. Właśnie przerabialiśmy to w szkole. Też się śmieje. Kładzie poduszkę na ziemi i klęka na niej. Mówi, że nie chce dostać odcisków na kolanach. Potem macza obie ręce w gorącej wodzie i naciera moje nogi. Aha. Czyli najpierw od dołu, dla rozgrzewki. Potem rozpyla na nogach piankę i rozprowadza ją. Moczy maszynkę w gorącej wodzie i goli pas wzdłuż całej nogi. Tam, gdzie przejechał maszynką, pianka znika. I tak pas po pasie. Jak przy koszeniu trawy. Po każdym przeciągnięciu Kanell potrząsa maszynką pod wodą, póki jej nie oczyści. Na powierzchni wody pływają włosy i pianka. Dość szybko obie nogi są nagie.

Mówi, że powinnam tak samo wyciągnąć ramiona. Na pewno najpierw ogoli pachy. Cholera. Już się cieszę na golenie cipki. O ile Kanell w ogóle ma taki zamiar. Zwilża wodą oba zagłębienia pod pachami i znowu rozpyla na mnie tę niby bitą śmietanę. Teraz nie idzie mu to łatwo, bo włosy są tam takie długie. Musi kilka razy przejeżdżać przez to samo miejsce, by usunąć wszystkie włosy. Moje dołki pod pachami są bardzo głębokie, dlatego musi naciągać skórę w różnych kierunkach, żeby móc golić po równym. Lampką górniczą rzuca krąg światła na moją skórę. Gdy się pochyla, żeby się przyjrzeć dokładnie, krąg staje się mały i bardzo jasny. Gdy spogląda gdzieś dalej, oświetla słabym światłem dużą powierzchnię. Krąg światła trafia dokładnie w ten punkt, na który właśnie patrzy. Natężenie światła wskazuje, z jaką dokładnością się przygląda. Dość często widzę krąg światła na moich cyckach. Częściej na prawym, z sutkiem jak język węża. I na cipce. Jeszcze mnie nie oślepił. Twarz go widać nie interesuje. Gdy wszystko jest już gładkie, Kanell chlupie wodą z miski na moje dołki pod pachami, by spłukać resztki pianki, i mnie wyciera. Względnie mnie osusza, dotykając ręcznikiem raz koło razu. Uśmiechamy się do siebie. – Ale teraz tu – mówię i pieszczotliwie poklepuję cipkę. – Hm. Moczy obie dłonie i zwilża mi u dołu sporą powierzchnię. Od pępka w dół, potem górną część ud po prawej i lewej, dalej między wargami sromowymi, aż do dziury w tyłku, i jeszcze kawałek do początku rozejścia się półdupków. Przygląda się dokładnie kalafiorowi. Parkur dla golarzy. Potem rozpyla mi piankę do golenia na wilgotne miejsca. Pianka pięknie drży na wargach sromowych. Szszszt. Kanell wmasowuje ją lekko i sięga po maszynkę. Zaczyna od górnej części ud. Włosy łonowe, które rosną wzdłuż nóg, zostają wygolone. Przykłada maszynkę pod pępkiem i zatrzymuje się. Odchyla się mocno do tyłu, żeby lepiej ogarnąć wzrokiem pole działania, marszczy brwi z namysłem i mówi z powagą: – Podoba mi się, że te tutaj rosną tak wysoko. Zostawię wszystko u góry. Usunę trochę po bokach i będziemy mieli długi, ciemny pas aż do szparki, a od tego miejsca usuniemy wszystko aż do tyłu. Gdy mówi, nie patrzy mi w oczy, tylko rozmawia raczej z moją cipką. Ta odpowiada: – W porządku. Po bokach Kanell kosi jeszcze dwa pasy trawnika. Pozwala fryzurze zbiegać się w trójkąt aż do miejsca, gdzie zaczyna się kurtyna rożków waniliowych. Teraz musi się zabrać za wargi sromowe. Wreszcie. Wreszcie. Sadowi się z głową między moimi nogami. W ten sposób może najlepiej oświetlić lampką moją cipkę. Ta z pewnością lśni jak owłosiona latarnia. Wewnątrz płomiennoczerwona. Ostrożnie goli rożki waniliowe. Potem musi odchylić je na bok, bo chce się również zająć wewnętrzną stroną. Starannie ogląda wszystkie zakamarki. Aż wreszcie nigdzie nie

ma ani odrobiny pianki. Chcę, żeby mnie pieprzył. Co z pewnością zrobi, po goleniu. Helen, wytrzymaj jeszcze trochę. Kanell mówi, że powinnam teraz rozłożyć szeroko nogi, ale kolana przyciągnąć do siebie, żeby mógł się dostać do dupy. Pyta, czy ta narośl na tyłku mnie nie boli. – Nie, nie, to tylko wypadłe na zewnątrz hemoroidy. Chyba możesz ogolić mnie tam ostrożnie naokoło. Z tyłu jest o wiele mniej włosów. Kilka razy przejeżdża maszynką przez szparę w tyłku tam i z powrotem i raz w kółeczko wokół krocza. Gotowe. Znowu jestem spryskiwana wodą z miski, teraz już chłodną, i osuszana ręcznikiem. Moja cipka podczas golenia zakamarków wyprodukowała mnóstwo śluzu. Teraz śluz miesza się z wodą, a Kanell go osusza. Natychmiast jednak śluz znowu się sączy. – Chcesz mnie teraz pieprzyć? – Nie, na to jesteś dla mnie za młoda. Helen, tylko spokojnie. Inaczej to cudowne uczucie tam w dole zaraz zniknie. – Szkoda. A czy w takim razie mogłabym się sama tutaj wypieprzyć? Czy też muszę iść do domu i tam dopiero będę mogła dojść? – Jak najbardziej możesz to zrobić tutaj. Rozgość się. – Daj mi maszynkę. Trzymam ją za główkę i wsuwam trzonek w wilgotną cipkę. Nie jest tak zimny, jak się spodziewałam. Ręce Kanella przez cały czas go rozgrzewały. Trzonek rytmicznie ślizga się tam i z powrotem. Mam takie uczucie, jakby to był palec czternastolatka. Jasiowy patyczek. Szoruję mocno trzonkiem tam i z powrotem między wargami sromowymi. Coraz mocniej. To taki sam ruch jak przy krojeniu chleba. Tyle że twardego chleba. W przód, w tył. W przód, w tył. Piłuj. Piłuj. Coraz głębiej. Kanell mnie obserwuje. – Możesz mi założyć lampkę na głowę? Też chcę sobie poświecić. Nakłada mi na głowę gumową opaskę i ustawia lampkę pośrodku czoła. Patrzę na moją cipkę, w pełni ją przy tym oświetlając. Kanell wychodzi. Kurdebalans, ależ mnie to golenie rozpaliło. Kładę sobie maszynkę do golenia na brzuchu i głaszczę obiema rękoma moje gładko wygolone, nagie wargi sromowe. Kochany nieistniejący Boże, ależ one są miękkie! Miękkie jak skóra na koźle, miękkie jak pestki. Tak miękkie, że ledwie je czuję palcami. Trę je coraz mocniej. I dochodzę. I co teraz? Jestem spocona, z trudem łapię oddech. Bardzo tu ciepło. Gdzie jest Kanell? Ubieram się. Robi mi się jeszcze cieplej. Wchodzi. – Chcesz to jeszcze kiedyś zrobić? – pytam. – Chętnie. – Kiedy?

– W każdą sobotę po twojej pracy. – Dobra. To zawsze będę miała tydzień, żeby wyhodować dla ciebie superdługie włosy. Postaram się. To na razie. To był pierwszy raz, kiedy się goliłam. Czy raczej: kiedy byłam golona. To moje pierwsze golenie. Od tej pory widujemy się prawie co tydzień. Czasami Kanell nie otwiera drzwi. Albo go nie ma. Wtedy muszę dwa tygodnie chodzić bez golenia, z odrastającymi włosami. Dla mnie to okropne. Albo całkowicie ogolona, albo całkowicie owłosiona. No i zaczyna coraz cholerniej swędzieć. Aż sama muszę się za to zabrać, gdy Kanella nie ma. Nie robię tego nawet w połowie tak dobrze jak on. Tak powoli i z takim oddaniem. Golenie samej siebie jest przenudne, bo jestem pod tym względem rozpieszczona. Przyzwyczaiłam się do tego, że to mnie się goli. Uważam, że jeśli mężczyźni chcą ogolonych kobiet, sami powinni podjąć się golenia. A nie zwalać na kobiety całą robotę. Bez mężczyzn kobietom byłoby doskonale obojętne, w jakim stopniu są owłosione. Najlepsza gra wstępna, jaką mogę sobie wyobrazić, to golenie się nawzajem tak, jak się obojgu najbardziej podoba. I każdy robi drugiemu taką fryzurę, jaka go najbardziej kręci. Lepsze to od snucia fantazji i tłumaczenia ich sobie nawzajem. Tylko się nerwy traci. Ja się tam nie przejmuję. Golę się szybko, rach-ciach, wszędzie na całym ciele i kaleczę się maszynką, gdzie się da. Potem zwykle krew mi leci, a pocięte miejsca po goleniu się zaogniają. Gdy Kanell to widzi, wymyśla mi, że tak się ze sobą obchodzę. Nie może tego ścierpieć. Jednak już dawno nie byłam względem siebie tak brutalna jak osoba, która goliła mi dupę przed operacją. Wchodzi pielęgniarka. Niestety, to nie Robin. Nieważne. Ją też mogę zapytać. – Co będzie, jak się będę musiała wypróżnić? Tak to przecież zawsze nazywają. W zależności od tego, z kim rozmawiam, potrafię sobie dobrać odpowiednie słownictwo. Pielęgniarka wyjaśnia mi, że z medycznego punktu widzenia jest nawet pożądane, bym jak najszybciej się wysrała. Mówi, że rana powinna się goić dzięki codziennym wypróżnieniom, bo wtedy się wszystko prawidłowo zrasta i może się również rozciągać. Oni mają ostro nie po kolei. Mówi, że za chwilę przyjdzie profesor Notz, żeby mi wszystko dokładnie wyjaśnić. Czekając na Notza, zastanawiam się nad środkami, które mogą wywołać zaparcie. Przychodzą mi do głowy różne możliwości. Pojawia się profesor dr Notz. Witam się z nim, patrząc mu przy tym stanowczo w oczy. Zawsze tak robię, żeby onieśmielić rozmówcę. Nagle dociera do mnie, jakie on ma gęste, długie rzęsy. To

przecież niemożliwe. Dlaczego wcześniej tego nie zauważyłam? Być może ból odwrócił moją uwagę. Im dłużej mu się przyglądam, tym jego rzęsy stają się dłuższe i gęstsze. Opowiada mi, mam wrażenie, ważne rzeczy na temat mojego stolca, odżywiania się i leczenia. Wcale go nie słucham i liczę jego rzęsy. A jednocześnie wydaję z siebie odgłosy, mające sugerować, że pilnie się przysłuchuję. Hmm, hmm. Podobne rzęsy nazywam zarostem ocznym. Absolutnie nie mogę ścierpieć, jak mężczyźni mają piękne rzęsy. U kobiet też mnie to irytuje. Rzęsy to jeden z wielkich tematów mego życia. U każdego zwracam na nie uwagę. Jaką mają długość, grubość, kolor, czy są farbowane, pociągnięte tuszem, wygięte, a może sklejone śpiochami? Wiele jest jasnych na końcu, a ciemnych u nasady. Wyglądają wtedy tak, jakby były bardzo krótkie. Gdyby pomalować takie rzęsy tuszem, stałyby się dwa razy dłuższe. Sama w dzieciństwie przez wiele lat nie miałam w ogóle rzęs. Ale kiedy byłam mniejsza, słyszałam wiele komplementów z powodu moich długich i gęstych rzęs, do tej pory świetnie to pamiętam. Pewnego razu jakaś pani zapytała mamę, czy nie przeszkadza jej to, że jej własna córka w wieku sześciu lat ma od niej o wiele gęstsze rzęsy, mimo że mama swoje wyraźnie podkręca i maluje. Mama zawsze mi mówiła, że według cygańskiego przysłowia, jeśli słyszy się zbyt wiele komplementów z powodu jakiejś rzeczy, to ona prędzej czy później się popsuje. I tak brzmiało zawsze jej wyjaśnienie, kiedy pytałam, dlaczego nie mam rzęs. Ale pamiętam pewien obraz. Budzę się w środku nocy, mama siedzi na skraju łóżka – tam gdzie zawsze siedzi, kiedy czyta mi na głos różne historie, jedną ręką trzyma mnie mocno za głowę, a ja czuję zimny metal przesuwający się wzdłuż powiek. Ciach. Na obu oczach. I głos mamy: „Moje dziecko, to wszystko tylko sen”. Czubkami palców zawsze badałam kikuty rzęs. Jeśli mamina historia o Cyganach byłaby prawdziwa, to chyba całkiem by wypadły. Nie mogę jednak tym mamy obciążać, bo często mieszają mi się jawa, kłamstwo i sen. Przede wszystkim dzisiaj nie jestem w stanie rozróżnić wielu rzeczy przez to, że całe lata brałam narkotyki. Najdziksza impreza w moim życiu odbyła się wtedy, gdy moja przyjaciółka, Corinna, stwierdziła, że Michael, mój ówczesny chłopak i diler, zostawił puszkę z narkotykami. Właściwie to nie było okazji do imprezy. Ale tak mówimy, kiedy bierzemy narkotyki. Imprezować. Michael przechowywał wszystkie swoje paciaje, pigułki i paczuszki ze spidem i koksem w takim śmiesznym gadżecie. Wyglądało to jak normalna puszka koli, ale można było odkręcić wieczko. Michaelowi szalenie zależało na tym, by w puszce zawsze było upchane tyle narkotyków, żeby jej waga zgadzała się z wagą puszki z prawdziwą kolą. – Helen, popatrz tylko. Puszka Michaela. Chyba by się nie wpienił, co nie? –

powiedziała Corinna. Szczerzy się do mnie, lekko marszcząc przy tym nos. To znaczy, że naprawdę się cieszy. Zwagarowałyśmy wtedy ze szkoły, kupiłyśmy w pawilonie czerwone wino i nagrałyśmy się Michaelowi na sekretarkę: – Jakbyś szukał koli, to znalazłyśmy całą skrzynkę w pokoju Corinny. Nie wpienisz się, jak zaczniemy pić bez ciebie, nie? Strasznie się napalałyśmy na to, żeby przez telefon mówić koszmarnym szyfrem. Kiedy bierzesz narkotyki, stajesz się paranoidalny, uważasz się za Scarface’a i myślisz, że cały czas cię podsłuchują i że zaraz nastąpi zakrojona na wielką skalę łapanka, potem aresztowanie i rozprawa sądowa. Sędzia zapyta: „Ach tak, szanowna pani, co właściwie ma znaczyć »proszek do prania«, »pizza« i »malowidło«? Przecież w tym czasie w ogóle nie robiła pani prania, nie jadła pizzy, a także nie malowała. Wiemy o tym, ponieważ była pani nie tylko na podsłuchu, lecz również pod obserwacją”. Wtedy zaczął się nasz wyścig z czasem. Zależało nam na połknięciu jak największej ilości narkotyków, zanim pierwsza dawka zacznie działać i zanim wpadnie Michael. Wszystko, czego nie uda nam się połknąć, będziemy musiały oddać. O dziewiątej rano zaczęłyśmy łykać po dwie pigułki naraz, popłukując porządnie czerwonym winem. Uznałyśmy, że nie przystoi od rana wciągać nosem spida i koksu, więc zrobiłyśmy bombki z papieru toaletowego. A więc trzeba wziąć połowę paczuszki, to znaczy pół grama, wysypać na kawałek papieru toaletowego, zrobić artystycznie skręta i połknąć, wspomagając się porządnym łykiem wina. Możliwe, że w każdej paczuszce było jednak mniej niż gram. Michael to dobry biznesmen i zawsze wszystkich trochę kantował na wadze. Żeby lepiej zarobić. Kiedyś kontrolnie zważyłam to, co miało rzekomo ważyć jeden gram. Już to widzę. No, ale trudno w tych warunkach iść na policję. Tak to już jest na czarnym rynku. Za nic ma ochronę konsumenta. W każdym razie bombki trudno połknąć. Trzeba mieć wprawę. Kiedy przy połykaniu za długo trzymasz bombkę z tyłu gardła, zamiast ją połknąć, ona się rozwija i całe to gorzkie przykleja się do języka i do podniebienia. Należy temu zapobiec. W końcu chyba wszystko zaczęło działać. Pamiętam tylko przebłyski. Corinna i ja śmiałyśmy się cały czas i opowiadałyśmy coś o narkotycznej arkadii. W którymś momencie wpadł Michael, żeby zabrać swoją puszkę, i zaczął bluzgać. Chichotałyśmy. Powiedział, że jeśli nie zdechniemy od tej ilości, którą wciągnęłyśmy, to musimy mu za wszystko zapłacić. Obśmiałyśmy go tylko. Później się porzygałyśmy. Najpierw Corinna, a potem od tych odgłosów i zapachu ja. Do wielkiego, białego wiadra malarskiego. Rzygi wyglądały jak krew,

przez to czerwone wino. Ale potrzebowałyśmy chwili, zanim do tego doszłyśmy. A w nich pływały niestrawione pigułki. Uznałyśmy to za straszne marnotrawstwo. Ja: „Pół na pół?”. Corinna: „Dobra, ty pierwsza”. I tak piłam po raz pierwszy w życiu litrami rzygi innego człowieka. Zmieszane z moimi. Wielkimi haustami. Na zmianę. Póki nie opróżniłyśmy wiadra. Myślę, że w takie dni obumiera wiele komórek mózgowych. A mnie jednoznacznie ta i podobne imprezy zaszkodziły na pamięć. Jest jeszcze jedno wspomnienie, co do którego nie jestem pewna, czy w ogóle jest wspomnieniem. Wracam pewnego dnia z podstawówki i wołam po całym domu. Nikt nie odpowiada. No to, myślę sobie, nikogo nie ma. Idę do kuchni, a tam na podłodze leżą mama i mój mały braciszek. Ręka w rękę. Śpią. Brat wygodnie ułożył głowę na poduszce z Kubusiem Puchatkiem, mama na złożonej w kostkę jasnozielonej ścierce kuchennej. Piekarnik jest otwarty. Czuć gazem. Co się robi w takiej sytuacji? Widziałam kiedyś na filmie, jak ktoś, idąc, skrzesał iskry i cały dom wyleciał w powietrze. A więc bardzo powoli, ostrożnie podkradam się do piekarnika – w końcu ludzie śpią – i wyłączam gaz. Następnie otwieram okna i dzwonię po straż pożarną. Nie mogę skojarzyć numeru pogotowia. Oboje zostają zabrani, ciągle śpią i wolno mi z nimi pojechać. Dwa ambulanse. Kolumna rodzinna. Niebieski kogut. Wycie sygnału. W szpitalu robią im płukanie żołądka, a z pracy przyjeżdża tata. Rodzina nigdy na ten temat nie rozmawiała. W każdym razie nie ze mną. Z tego powodu nie jestem pewna, czy mi się to nie przyśniło. Albo może wymyśliłam to sobie i tak wiele razy powtarzałam w wyobraźni, aż wreszcie stało się prawdą. Całkiem możliwe. Mama wykształciła mnie na świetną oszustkę. Tak świetną, że wierzę we wszystkie swoje kłamstwa. Czasami bywa to bardzo zabawne. Ale czasem też bardzo mylące, jak w tym przypadku. Zawsze niby mogłabym zapytać wprost: – Mamo, obcięłaś mi kiedyś z zazdrości rzęsy? I jeszcze jedno: próbowałaś kiedyś zabić siebie i mojego brata? I dlaczego nie chciałaś mnie zabrać ze sobą? Nigdy nie mogę znaleźć odpowiedniej chwili. Rzęsy w końcu mi odrosły i od tej pory zawsze je farbowałam, podkręcałam i malowałam tuszem, żeby wydobyć z nich to, co najlepsze, i żeby zdenerwować matkę, gdyby wspomnienie faktycznie było wspomnieniem. Moje prawdziwe rzęsy, górne i dolne, powinny wyglądać jak grube, doklejane plastikowe rzęsy z lat sześćdziesiątych. Mieszam ze sobą tanie i drogie tusze, by uzyskać ekstremalny efekt muszych nóżek. Najlepiej zwyczajnie kręcić w rzęsach końcem szczoteczki, do którego przyczepia się najwięcej tuszu. Chodzi o to, żeby każdy na kilometr widział: „O, nadchodzą na własnych nogach rzęsy jak malowanie”.

W reklamach zawsze się chwalą, że tusze nie sklejają rzęs, a szczoteczka schludnie oddziela każdy włosek, tak że nie powstają grudki. To dla mnie powód, żeby takiego tuszu nie kupować. Gdy rodzina i znajomi odkryli, że nigdy nie zmywam rzęs i codziennie nakładam na nie nową warstwę tuszu, wybuchła panika: „Jeżeli nigdy nie zmywa się tuszu z rzęs, wówczas nie dochodzi do nich ani światło, ani powietrze. I wypadają!”. Pomyślałam sobie: „Do sytuacji gorszej niż wtedy i tak dojść nie może”. I wymyśliłam sobie różne ekstrasztuczki, dzięki którym woda nigdy nie dociera do moich wytuszowanych rzęs. Skoro już włożyłam tyle wysiłku i pieniędzy w moje rzęsy, to nie wolno mi ich po prostu zniszczyć pod prysznicem. Ale gdy mający kilka miesięcy tusz powoli rozmacza się w ciepłej wodzie i spływa do oka, piecze to okropnie. Temu należy zapobiec. Dlatego biorę prysznic etapami. Najpierw myję włosy, pochylając głowę, i zawijam je w ręcznik, który powinien pochwycić krople ściekające na czoło i nie pozwolić im spłynąć do oczu. Potem myję resztę ciała od szyi w dół. Przez długi czas zapominałam o szyi i w trzech rowkach pojawiły się czarne złogi tłustego brudu. Jeśli wtedy potrzeć palcami szyję, utworzą się małe, czarne, lepkie kiełbaski, które pachną podobnie jak ropa. A więc albo trzeba się myć pod prysznicem od twarzy w dół, albo zeskrobywać kiełbaski z rowków na szyi. Ale najważniejsze, żeby twarz nigdy nie zetknęła się z wodą. Od lat nie zanurzyłam się z głową, ani w łazience, ani na szkolnym basenie. Muszę wchodzić do wody jak babunia, po schodkach, i mogę pływać tylko żabką, no bo przecież przy każdym innym stylu twarz częściowo albo całkowicie zanurza się pod wodę. Jeśli ktoś dla kawału chce mnie podtopić, zamieniam się w furię, wrzeszczę, błagam i tłumaczę, że to zniszczy moje rzęsy. Jak dotąd działało. Od lat nie widziałam wody od spodu. Oznacza to też naturalnie, że nigdy nie myję twarzy. Ale moim zdaniem to mocno przereklamowane zajęcie. Zmywając twarz wacikami i środkiem do demakijażu w pewnym sensie i tak ją myję. Choć zawsze trzymam się w przyzwoitej odległości od rzęs. Robię tak już od wielu lat. I tylko jedna czy dwie rzęsy zostały mi przy podkręcaniu na szczypcach. I znowu odrosły. Tym samym dowiodłam, że człowiekowi nie wypadają natychmiast wszystkie rzęsy, gdy nie zmywa tuszu co wieczór. Mattes, mój były chłopak, zobaczył mnie kiedyś przy podkręcaniu rzęs i zapytał, czy rząd rzęs nie jest dokładnie takiej długości jak wewnętrzna warga sromowa. – Tak. Mniej więcej. – A ty masz dwie pary takich szczypiec? – Tak. Złote i srebrne. Położył mnie na łóżku. Rozstawił mi nogi. Odsunął rożki na bok i lekko chwycił szczypcami kogucie grzebienie po prawej i lewej stronie. W ten sposób utrzymywał wewnętrzne wargi sromowe z dala od dziurki i mógł w nią głęboko zajrzeć. Tak jak to się działo z oczami przywódcy bandy w Mechanicznej

pomarańczy w scenie z Beethovenem. Powiedział mi, że mam je trzymać i rozciągać tak, żebym się podra jcowała. Mattes chciał się ze mną od razu pieprzyć, a potem wytrysnąć na moje napięte wargi, ale najpierw musiał zrobić zdjęcie, żebym zobaczyła, jaka ładna jest moja cipka w tak szerokim rozchyleniu. Z radości klaskaliśmy w ręce. To znaczy on. Moje ręce były przecież zajęte. Jeśli mocno naciągnąć te pofałdowane płatki skóry, cała powierzchnia robi się faktycznie tak duża jak pocztówka. Mattes już ode mnie odszedł, ale jego fajny pomysł pozostał. Lubię to uczucie, kiedy tak szeroko rozciągam szczypcami wargi sromowe, że z mojej perspektywy wyglądają jak skrzydła nietoperza. Może dlatego są takie duże i zawsze wyglądają na zewnątrz? E, nie. Uważam, że zawsze były takie postrzępione, duże i długie, i szaroróżowe. Tak sobie myślę, nie słuchając profesora dra Notza. Teraz chce się pożegnać. Ale oto zza rogu wyłania się Helen ze zdjęciami swojej dupy. Musi mi teraz wreszcie powiedzieć, gdzie tu jest góra, a gdzie dół. Nigdzie nie mogę wypatrzyć dziury w dupie. Obracam zdjęcia, kręcę nimi na wszystkie strony – nic nie pomaga. Profesor dr Notz rzuca okiem na zdjęcia i znowu chce zmykać. Bierze go obrzydzenie na widok rezultatu jego własnej operacji. Już wcześniej nie chciał mi porządnie wyjaśnić, co zamierza robić. – Proszę mi przynajmniej powiedzieć, jak ja to powinnam trzymać, żeby się dowiedzieć, jak tam wyglądam. – Też pani tego nie powiem. Moim zdaniem zdjęcie jest zrobione ze zbyt bliska. Sam nie potrafię powiedzieć, która strona jest która. Sądząc po głosie, jest wściekły. Pogięło go? No chyba w końcu on mi to zrobił? Ja mu nie odstawiłam fuszerki przy dupie. Uważam, że to ja jestem ofiarą, a on sprawcą. Cały czas rzuca krótkie spojrzenia na zdjęcie i szybko odwraca wzrok. Mam nadzieję, że na sali operacyjnej udaje mu się dłużej spoglądać na takie rany. Co za żałosny mięczak. A może, wchodząc do sali operacyjnej, wkracza w inny świat? Tam może wszystko spokojnie oglądać i tylko nie chce później być z tym konfrontowany? Jak ktoś, kto chodzi do burdelu i wyczynia najdziksze, najintymniejsze rzeczy zawsze z tą samą kurwą, ale kiedy spotka ją na ulicy, szybko odwraca wzrok i nigdy się z nią nie wita. Z moją dziurą w dupie Notz też się miło nie przywitał. W ogóle nie chce jej więcej widzieć. Widzę panikę w jego oczach: „Ratunku, moja zoperowana dupcia umie mówić, zadaje pytania, sama się sfotografowała”. To nie ma sensu. Facet nie wie, jak rozmawiać z ludźmi, którzy z uporem

zajmują się jego obiektem operacyjnym, czyli dupą. – Dziękuję panu bardzo. Ma to znaczyć, że powinien wyjść. Dodatkowo pominęłam wszystkie jego tytuły naukowe. Trafiłam. Wychodzi. A więc po operacji i wyjaśnieniach profesora dra Notza mam się teraz wesoło wysrać. Jedno zdanie z jego długiej przemowy wpadło mi w ucho – dopiero wtedy wypiszą mnie ze szpitala, kiedy uda mi się oddać bezkrwawy stolec. To będzie dowód, że operacja przebiegła pomyślnie i wszystko mi się prawidłowo zagoiło. Od tej pory co kilka minut pojawiają się jacyś ludzie, którzy mi się jeszcze nie przedstawili, i pytają, czy już się wypróżniłam. Skądże znowu, jeszcze nie! Strach przed bólem wydaje się nie do przezwyciężenia. Jeśli przecisnę obok rany grubą kiełbaskę gówna, to, Boże, co się wtedy stanie? Rozerwałoby mnie. Od operacji dają mi tylko muesli i pełnoziarnisty chleb. Mówią, że muesli nie powinno zbyt długo nasiąkać mlekiem przed spożyciem. Powinno trafić w dość suchym stanie do żołądka i jelit. Żeby tam wchłonąć całą wilgoć, napęcznieć i przez to od wewnątrz nacisnąć na ścianki jelit, sygnalizując, że chce wyjść. W ten sposób odruch srania powinien zostać spotęgowany do nieskończoności. Od góry lecą bomby, od dołu strach mnie kompletnie zasznurował. Przez wiele dni się nie wysram. Zrobię po prostu tak jak moja matka. Zaczekam, aż wszystko się rozpuści w środku. Czy wyczekując na sranie, wolno jeść pizzę? Nie pytam i dochodzę do wniosku, że w procesie gojenia się odbytu ważną rzeczą jest również jedzenie rzeczy, które się lubi. Dzwonię do Marinary, mojego ulubionego dostawcy. Numer znam na pamięć. Jest prosty jak numery sekstelefonów. Cieszę się, ale nie daję tego po sobie poznać. Staram się mówić tak chamowatym głosem, jak tylko potrafię: – Jedną pizzę funghi. I dwa pilznery. Szpital Matki Bożej Wspomożycielki, pokój 218. Na nazwisko Memel. I żeby nie była zimna, jak tu dojedzie. Zostawcie po prostu na recepcji, oni już zadzwonią na górę. Na razie. Po czym odkładam słuchawkę szybko i energicznie jak trzeba. Są takie historie, które od zawsze były w obiegu i które mi dały wiele do myślenia. Dwie dziewczyny zamawiają pizzę do domu. Czekają i czekają, a pizzy nie ma. Kilka razy dzwonią do dostawcy ze skargą. W końcu pizza przyjeżdża. Wygląda trochę dziwnie i smakuje nietypowo. Jedna z dziewczyn jest przypadkowo córką inspektora handlowego. Pakują więc resztki do torby i zawożą tacie. Wszyscy jeszcze myślą, że pizza jest przeterminowana albo co. Analiza w laboratorium wykazuje jednak, że na pizzy znajduje się pięć różnych sperm. Powód wyobrażam sobie dość łatwo. Facetów w firmie dostawczej zdenerwowały telefony. A ponieważ skarżą się dziewczyny, zaczynają snuć fantazje o gwałcie. Normalne.

Rozmawiają o tym, opracowują plan, a potem wszyscy wyciągają chuje, żeby wspólnie się spuścić na pizzę. Pizzerzy widzą chuje kolegów. I to nie tylko w normalnym stanie. Lecz w pełnej erekcji. I przy brandzlowaniu się, i przy dojściu. Tego zazdroszczę mężczyznom. Ja bym chętnie obejrzała cipki moich przyjaciółek i koleżanek ze szkoły. Jak również chuje moich przyjaciół i kolegów ze szkoły. Jak również ich wszystkich przy dojściu. Ale to zdarza się tak rzadko. A prosić się nie odważę. Zawsze widzę tylko chuje mężczyzn, z którymi się pieprzę, i cipki kobiet, którym płacę. Chcę więcej widzieć w życiu! Dlatego tak lubię zabawy w rodzaju włamywania się po dyskotece na basen i pływania nago. Za częścią związaną z naruszeniem miru domowego raczej nie przepadam. Ale w zamian można przynajmniej zobaczyć kilka cipek i chujów. Taak. W każdym razie zawsze, zamawiając pizzę, jestem nadprogramowo nieuprzejma. I dzwonię ze skargą, nawet jeśli nie muszę długo czekać. Chętnie bym kiedyś zjadła pizzę z pięcioma różnymi spermami. To przecież jak seks z pięcioma obcymi mężczyznami równocześnie. No dobrze, nie bezpośrednio seks. Ale jednak tak, jakby pięciu nieznanych mężczyzn równocześnie wytrysnęło mi w usta. Piękne osiągnięcie do zapisania w księdze mądrości życiowych, no nie? To świetnie, jeśli można powiedzieć coś takiego o sobie. Przecież ja w ogóle nie mogę chodzić. Więc nie będę mogła przynieść sobie pizzy. Powinnam była wcześniej zapytać. Cholera. No to wpadłam. To niemożliwe. Muszę kogoś poprosić, żeby mi ją przyniósł. Po recepcjoniście trudno oczekiwać, że będzie biegał po całym budynku i roznosił pizzę. Potrzebuję Robina. Brzęczyk alarmowy. Czy to nadużycie? Nieważne. Przychodzi inny pielęgniarz. Na identyfikatorze ma napisane Peter. Odruchowo szczerzę się w uśmiechu. Lubię imię Peter. Kiedyś kręciłam z jednym. Ochrzciłam go Pipi-Piotrusiem. Ten to umiał lizać. Godzinami się mną zajmował. Miał taką specjalną technikę. Zaciskał kogucie grzebienie między zębami a językiem i mocno pocierał po nich językiem. Tam i z powrotem. Albo lizał mnie szerokim jęzorem, nie żałując śliny, od dziury w dupie aż do perłowego ogonka i z powrotem w dół. Bardzo mocno i przez wszystkie zakamarki. Obie techniki były świetne. Przeważnie kilka razy dochodziłam. Raz tak fantastycznie, że nasikałam mu na twarz. Najpierw się wpienił, bo myślał, że zrobiłam to specjalnie. No bo to trochę poniżające, jak on tam tak klęczy, a potem

jeszcze to. Osuszyłam go dokładnie i przeprosiłam. Uważałam jednak, że powinien być dumny. Gdyż mianowicie nikt tego jeszcze nie dokonał. Nikt nie doprowadził mnie do takiego orgazmu, że straciłam kontrolę nad pęcherzem. I nawet nie byłam pijana czy coś w tym stylu. Nieco później on też był bardzo dumny. W tym dniu Pipi-Piotruś nauczył mnie czegoś nowego do zapisania w księdze mądrości życiowych, a mianowicie, że szczyny w oku bardzo pieką. Jak miałabym się tego inaczej dowiedzieć? – Gdzie jest Robin? – Zmiana dyżurów. Ja jestem na nocnym. Już tak późno? Tak szybko mija dzień w szpitalu? Faktycznie. Jest ciemno. Ale jazda. Świetnie. Helen, nie jest tu tak źle, czas mija, gdy zabawiasz się własnymi myślami. – A więc jak mogę pomóc? – Chciałam prosić Robina o przysługę, z tobą mi trochę niezręcznie. Jeszcze się nie znamy. Tym razem pomijam mówienie na pan, pani, w tej bezwstydnej sytuacji wydaje mi się to nie na miejscu. Zresztą trochę trudno tytułować się panem i panią, kiedy jedno z nas leży tu z gołą dupą. – Jaką przysługę? – Zamówiłam pizzę. Zaraz ją przywiozą, a ja nie mogę jej odebrać. Potrzebuję kogoś, kto może chodzić i mógłby mi ją tu przynieść. Być może taki pielęgniarz wcale się nie interesuje prawidłowym odżywianiem i po prostu rzecz gładko przejdzie. – Nie powinnaś po operacji jeść rzeczy bogatych w błonnik? Muesli? Czy pełnoziarnistego chleba? Cholera. – Tak. Powinnam. A pizza nie zawiera błonnika? Superpomysł. Zgrywać głupią. – Nie. Jest raczej kontrproduktywna. Kontrproduktywna – przeciwko produkcji. Ci tutaj mają w głowie tylko mój stolec. A przecież to moja sprawa. – No, ale równie ważną rzeczą jest jedzenie tego, do czego żołądek jest przyzwyczajony. Nagła zmiana sposobu odżywiania też nie jest dobra, żeby oddać stolec. Proszę. Dzwoni telefon. Sięgam po słuchawkę.

– Czy pizza już jest? Odsuwam słuchawkę i uśmiecham się do Petera. Wysoko podniesione brwi oznaczają znak zapytania. – Przyniosę ci ją. Zobaczymy, co ci z niej przyjdzie – mówi z sympatycznym uśmiechem i wychodzi. – Pielęgniarz Peter zaraz ją odbierze. Nikomu innemu nie dawać. Dzięki. Mam szczęście do pielęgniarzy. Zdecydowanie wolę ich od sióstr. Leżę sobie i czekam na Petera. Na zewnątrz jest ciemno. Odbijam się w szybie. Łóżko jest bardzo wysokie, żeby personel pielęgniarski przy podnoszeniu pacjenta nie dostał bólów kręgosłupa. A szklane szyby idą od prawej do lewej przez całą ścianę i całkiem od góry prawie zupełnie do dołu, aż do grzejników pod spodem. Ogromne lustro, gdy na zewnątrz jest ciemno, a w pokoju jasno. Chyba w ogóle nie potrzebowałam aparatu. Przekręcam do okna dupę i w tę samą stronę kieruję głowę. Ale wszystko widzę zamazane. No jasne. To przecież podwójne przeszklenie. Dwukrotnie odbija światło, z lekkim przesunięciem. Jednak dobrze, że mam aparat. Ale kiedy jest ciemno, mogłabym leżeć obrócona dupą do drzwi, a mimo to bez obracania się widziałabym, kto wchodzi. Czy ktoś akurat teraz może mnie widzieć z zewnątrz? Ech, wszystko jedno. Przecież każdy wie, że to szpital. W końcu z zewnątrz nie da się tego przeoczyć. W najgorszym razie pomyślą sobie, że leży tam biedna, skołowana dziewczyna, która pod wpływem tabletek wystawiła dupę do okna, i będą współczuć. Świetnie. Tu w szpitalu zaczynam się zachowywać zupełnie jak naturystka. Poza tym wcale nią nie jestem. No dobra, może jeśli chodzi o cipkę. Zawsze. Ale nie, gdy chodzi o dupę. Leżę tu sobie i ponieważ tak mnie boli dupa i każdy ruch wywołuje ból, niczym się nie przykrywam. Każdy, kto wchodzi, widzi ziejącą ranę i kawałek mojej brzoskwinki. Szybko się można do tego przyzwyczaić. Nic już nie jest przykre. Jestem dupną pacjentką. Każdy to widzi i tak też się zachowuję. Fakt, że mam tak zdrowe podejście do spraw cipki, a w sprawach dupy jestem tak skrępowana, wynika stąd, że mama zaszczepiła mi gigantyczny problem ze sraniem. Kiedy byłam małą dziewczynką, mówiła mi często, że nigdy nie chodzi do toalety z dużą potrzebą. Nigdy też nie musi pierdzieć. Zatrzymuje wszystko w środku, póki się nie rozpuści. No to nic już nie dziwi! Przez takie opowiadania wstydzę się straszliwie, gdy ktoś może mnie usłyszeć albo coś poczuć, jak jestem w kiblu. W publicznej toalecie, nawet kiedy tylko sikam albo kiedy przy rozluźnianiu tych tam mięśni na dole wymknie mi się pierdnięcie, staram się za wszelką cenę zapobiec temu, żeby kobieta w kabinie obok zobaczyła moją twarz i skojarzyła z odgłosem. Tak samo się zachowuję, jeśli idzie o zapach

gówna. Jeśli z kabin obok mnie słychać energiczne wchodzenie i wychodzenie, a ja narobiłam smrodu, tkwię w swojej kabinie dopóty, dopóki nie ma już ani jednego świadka. Wtedy dopiero odważam się wyjść. Jak gówniana kryminalistka. Moi koledzy z klasy zawsze się ze mnie śmiali z powodu tej przesadnej wstydliwości. Nie przebieram się też tak po prostu w moim pokoju. Wszędzie wiszą w nim plakaty mojego ulubionego zespołu. A ponieważ przy robieniu zdjęć wszyscy patrzyli w aparat, mam uczucie, że wodzą za mną wzrokiem. Kiedy więc chcę się przebrać w moim pokoju, a oni mogliby przy tym rzucić okiem na moją cipkę albo cycki, chowam się za tapczanem. Przy prawdziwych chłopakach i mężczyznach jest mi to obojętne. Ktoś stuka. Wchodzi Peter. Kładzie pudło z pizzą na metalowej szafce nocnej, a obok powoli i trochę za głośno stawia po kolei obie butelki. Wszystko akurat się mieści. Cały czas patrzy mi przy tym w oczy. Odwzajemniam spojrzenie. W tym jestem dobra. Chyba się cieszy, że może się opiekować swoją mniej więcej rówieśnicą. Niezła gratka dla niego. – Chcesz trochę piwa? – To bardzo miło z twojej strony. Ale mam dyżur. Jak będzie ode mnie jechać alkoholem, to się zrobi potworna chryja. Nienawidzę, jak ktoś mi odmawia. Sama mogłam zresztą wpaść na to, że mu nie wolno. Przykre. Jesteśmy w szpitalu, Helen, nie w burdelu. Jego spojrzenie gdzieś wędruje. Patrzy za okno? Na coś za mną? Ach nie, to na pewno odbicie mojej brzoskwinki. Na zewnątrz nie da się przecież nic zobaczyć. Cudownie. Jego nocny dyżur nieźle się zaczyna. Z Peterem też się rozumiem. – Bardzo dziękuję. No to coś zjem. Wychodzi. Rozpakowuję pizzę i przyglądam się jej. Zastanawiam się, jak mam ją zjeść bez sztućców. Faceci z Marinary nawet jej nie ponacinali radełkiem w trójkąty. Mam ją jak zwierzę poszarpać na kawałki? Nagle wraca Peter. Ze sztućcami. I wychodzi, szczerząc się w uśmiechu. I wraca ponownie. Co tu się znowu dzieje? W ręku trzyma plastikową torebkę z papierową nalepką. Coś na niej pisze. – Na torebce napisano, że mam ci ją dać. To ma chyba coś wspólnego z operacją. Nie wiesz przypadkiem, o co chodzi? Znaleźli coś u ciebie i chcą ci teraz oddać? – Chciałam zobaczyć ten klin, jak mi go wytną. Nie zgadzam się, żeby mi coś wycinali, kiedy jestem nieprzytomna, a ja nawet tego nie zobaczę, bo od razu idzie do śmieci. – A propos śmieci. Mam zadbać o to, aby ta torebka wraz z zawartością znalazła się w pojemniku na odpady pooperacyjne.

Polecenia Peter traktuje bardzo poważnie. Mówi wtedy w taki napuszony sposób. Zamiast „znalazła się w pojemniku” można przecież powiedzieć „poszła do śmieci”. Żeby mówić jak człowiek, a nie sprawiać wrażenie bezmyślnie recytującego robota. Daje mi torebkę i nie wychodzi. Ale ja ją otworzę tylko wtedy, gdy będę sama. Trzymam torebkę w dłoniach i patrzę na Petera, póki nie wyjdzie. Pizza mi stygnie. Nieważne. To jest teraz ważniejsze. Poza tym słyszałam, że prawdziwi smakosze nigdy nie jedzą czegoś bardzo gorącego, bo wtedy nie można poczuć smaku. Bardzo gorące zupy są bez smaku. Z całą pewnością odnosi się to też do pizzy. Jeśli źle gotujesz, musisz po prostu serwować jak najgorętsze jedzenie i nikt się nie zorientuje, że jest niedobre, bo każdy będzie miał kubki smakowe spalone na węgiel. Dotyczy to również drugiej skrajności – zimna. Ludzie piją przecież obrzydliwe napoje oziębione do maksimum, żeby w ogóle dało się je przełknąć, na przykład tequilę. Torebka jest przezroczysta i zamknięta na taki plastikowy zatrzask. Niewielkie szarpnięcie i otwarta. W środku kolejna torebka, tylko o numer mniejsza, i nie przezroczysta, ale biała. Wyczuwam w niej kawałek wycięty podczas operacji. Bez kolejnego opakowania. Jeśli teraz to od razu wyciągnę, zaświnię łóżko na maksa. Odrywam pokrywę pudła na pizzę. Idzie bardzo łatwo. Na zgięciu jest bowiem perforacja. Prawdopodobnie specjalnie na takie okazje. Kiedy w łóżku potrzeba podkładki pod krwawy kawał mięsa. Kładę sobie tekturową pokrywę pod torebkę na kolanach. Czy potrzebuję gumowych rękawiczek, żeby wyjąć ten kawałek? Nie. Przecież jest z mojego ciała. Niczym nie mogłabym się zarazić, niezależnie od tego, jak bardzo jest zakrwawiony. W końcu cały dzień dotykam bez rękawiczek pary od tej bryłki mięsa, mojej ziejącej rany. No to dobra. Jedziemy. W dotyku kojarzy się z wątróbką czy czymś od rzeźnika. Wykładam wszystkie części na tekturę. I jestem rozczarowana. Wiele małych cząstek. Żadnego zwartego klina. Po opisie Notza spodziewałam się podługowatego, cienkiego kawałka mięsa, wyglądającego jak filet z sarniej polędwicy, który mama robi jesienią i zimą, gdy mają przyjść goście. Ciemnoczerwony i lśniący przed pieczeniem, nawet trochę oślizły, jak wątróbka. Ale tutaj mam gulasz. Małe kawałki. Na wielu kawałkach widać żółte miejsca. To pewnie ślady po zapaleniu. Wyglądają jak oparzelina zamrażalnicza w reklamach. Naturalnie nie wycięli tego wszystkiego za jednym zamachem, nie w całości, w jednym kawałku. W końcu nie jestem martwą sarną, tylko żywą dziewczyną. Może to i lepiej, że załatwili wszystko metodą małych kroczków. I uważali na zwieracz. A nie tylko ciachnęli kawałek, żeby móc mi zaprezentować wspaniały filet analny. Helen, wyhamuj. Zawsze przecież wszystko jest inaczej, niż sobie wyobrażałaś. Ale przynajmniej coś sobie wyobrażam, odmalowuję w najdrobniejszych szczegółach, pytam, żeby sprawdzić,

czy mam rację, i w ten sposób czegoś się dowiaduję. Nauczyłam się tego od taty. Drążenia problemów prawie do porzygania się. Mimo to cieszę się, że zobaczyłam te kawałki, zanim zostaną spalone w szpitalnej spalarni. Nie pakuję ich z powrotem do torebki. Po prostu kładę torebkę na wierzchu i lekko przyciskam, żeby się przykleiła do tych kawałków. Pokrywę pudełka po pizzy razem ze wszystkim, z kawałkami i torebką, kładę na metalowej szafce nocnej. Palce mam oblepione krwią i śliską mazią. Wytrzeć o łóżko? To by dopiero był chlew. O anielski kostium też nie. Taki sam chlew. Hm. No dobra. To są cząstki mojego ciała. Nawet jeśli były zainfekowane. Oblizuję po prostu palce, jeden po drugim. Zawsze jestem bardzo dumna z takich pomysłów. Lepsze to niż siedzieć bezradnie w łóżku i czekać, aż ktoś się pojawi z chusteczkami odświeżającymi. Dlaczego miałabym się brzydzić własnej krwi i ropy? Zresztą z infekcjami w ogóle nie robię ceregieli. Kiedy na przykład wyciskam pryszcze i mam ropę na palcach, zjadam ją z dużą przyjemnością. Podobnie przy wyciskaniu wągrów. Gdy z pora skóry wywija się ten przezroczysty robaczek z czarną główką, zdrapuję go czubkiem palca i zlizuję. Jeśli odwiedza mnie Piaskowy Dziadek i sypie w kąciki oczu ropne okruszki, też wszystko rankiem wyjadam do czysta. A jeśli mam strup na ranie, obskubuję zawsze wierzchnią warstwę, żeby ją zjeść. Zjadam sama pizzę. Nie lubię jeść sama. Napełnia mnie to strachem. Kiedy masz coś w ustach, trzeba przecież móc komuś powiedzieć, jak smakuje. Dupa znowu zaczyna mnie szczypać. Helen, czego się nauczyłaś? Nie cierpieć więcej niż trzeba. Brzęczyk alarmowy. Wchodzi Peter i mówię mu, że potrzebuję tabletek, bo znowu zaczyna mnie boleć. Dziwi się i mówi, że w raporcie nie ma nic o tabletkach przeciwbólowych dla mnie na noc. Z wielkim kawałem pizzy z grzybami w ustach mówię: – Nic podobnego. Robin mówił, że mam tylko dać znać, to coś dostanę. To nie może być prawda. Poprosiłam przecież wcześniej i na całą noc nic nie dostanę? Ratunku! Peter idzie dzwonić do profesora do domu. Mówi, że na własną rękę nie wolno mu decydować o niczym, czego nie ma w rozpisce. Robi mi się niedobrze ze strachu. Dzisiaj miałam operację i już pierwszej nocy nie dadzą mi żadnego środka przeciwbólowego? Trzonkiem widelca otwieram oba piwa. Niewiele znam dziewczyn, które to potrafią. Bardzo praktyczne. My, chłopcy z budowy, naród fajny i morowy. Wypijam na tempo oba piwa jedno za drugim. Z dupą jest coraz gorzej, a w brzuchu czuję lód. Peter, Peter, Peter, pospiesz się. Przynieś mi tabletki. Zamykam oczy, ból się nasila, cała się spinam. Znam już to wszystko. Składam ręce na piersi i cała jestem moją dupą. Słyszę, jak wchodzi, nie otwieram oczu, pytam, czy coś dostanę. – Co pani ma na myśli? – kobiecy głos.

Otwieram oczy i widzę kobietę, która ma na sobie ciuchy pielęgniarki, ale w zupełnie innym kolorze niż tutejsze siostry. One mają jasnoniebieskie, a ta jasnozielone. Pewnie źle się uprały. – Dobry wieczór. Przepraszam, że przeszkadzam o tak późnej porze. Obchód trwał dzisiaj dłużej. Jestem Zielonym Aniołem. Co proszę? Najwyraźniej urwała się z oddziału psychiatrycznego. Przyglądam się jej tylko. Chyba świruje, ale jej nie przeszkadzam. Dupa mnie bardzo boli. Coraz bardziej. Tylko to mogłabym powiedzieć. Superrozmowa. „Jestem Zielonym Aniołem”. „Aha. A mnie boli dupa”. Spod półprzymkniętych powiek obserwuję ją dalej steranymi oczami staruszki. Mówi bardzo powoli, a każdemu słowu towarzyszy niewielki pogłos. – To znaczy, że jestem wolontariuszką, która chce uczynić znośniejszym życie ludzi tutaj, w szpitalu. My, Zielone Anioły… – To ich jest więcej! – …załatwiamy sprawunki dla pacjentów, ładujemy karty telefoniczne, wrzucamy listy do skrzynki i tym podobne. Świetnie. – Może mi pani dać środki przeciwbólowe? – Nie, tego nam nie wolno. Nie jesteśmy pielęgniarkami. Tylko wyglądamy jak one – pociąga nosem, co pewnie ma oznaczać śmiech. – Proszę wyjść. Przykro mi, ale bardzo mnie boli i czekam na pielęgniarza i na środki przeciwbólowe. Zwykle jestem uprzejmiejsza. Zadzwonię, jak będę czegoś chciała. – Gdzie chce pani dzwonić? – pyta, wychodząc. Poszła. Cisza. Dłużej nie wytrzymam. Wciągam głęboko powietrze do płuc. I głośno je wypuszczam. Ręka wędruje do wzgórka łonowego, podciągam kolana do piersi. Chociaż w tej pozycji też mnie boli, nie zmieniam jej. Helen, nie opuszczę cię w bólu. Drugą rękę kładę na napiętym kraterze dupy. Strasznie tu jest. Tak samotnie i tak przerażająco, takie bóle. Chyba w Niemczech żaden pacjent nie powinien cierpieć w szpitalu, chyba są tu przecież ekstraśrodki dla każdego. Naciskam brzęczyk od bólów. Przybiega Peter. Przeprasza, że tak długo to trwało. Najpierw nie mógł złapać profesora. Ten odkrył, że dzienna zmiana popełniła błąd. Powinnam dostać elektroniczny autodozownik ze środkiem przeciwbólowym. Podłącza go anestezjolog, a potem można sobie regulować naciśnięciem kciuka dawki leku, które płyną do kaniuli w ręce. Zapomnieli o tym. Zapomnieli? Jestem wydana na ich pastwę. Zapomnieli. A teraz co? – Przez całą noc będziesz dostawała silne tabletki na żądanie. Tu jest pierwsza.

Wrzucam ją do ust i spłukuję ostatnią kroplą piwa. Peter usuwa pudło po pizzy. Z pewnością zapomniał, że jest również odpowiedzialny za odpady pooperacyjne. Szpital zapomnienia. Zapomnieli o moich środkach przeciwbólowych, zapomnieli o moim gulaszu. No to zobaczmy, czego jeszcze zapomną. Na wpół zjedzona pizza z grzybami leży na wierzchu i wszystko zasłania. Gulasz ląduje w normalnym koszu na śmieci. Odpowiada mi to. Nic nie mówię. Peter sprząta też butelki po piwie, cichutko, żeby nie uderzały o siebie. Bardzo delikatny chłopiec z tego Petera. Pod wpływem bólu mięśnie u góry na ramionach spinają mi się aż do uszu i naprężają jak guma do majtek. Teraz, po tabletce, powoli się rozluźniają i łatwiej mi oddychać. Właściwie po piwie powinnam się jeszcze wysikać, ale nie mogę wstać. Nieważne. Zasypiam. Gdy się budzę, jest jeszcze ciemno. Nie mam zegarka. No ale jest przecież w aparacie fotograficznym. Włączę go, zrobię zdjęcie sali, a kiedy je obejrzę, zobaczę godzinę, no nie? 2.46. Szkoda, spodziewałam się, że na tej jednej tabletce prześpię całą noc. Czy Peter zostawił mi więcej tabletek? Zapalam światło. Robi się przeraźliwie jasno i biało. Niedobrze mi. Tabletki przeciwbólowe, które dostaję, są prawdopodobnie bardzo mocne. Mam problemy z klarownym myśleniem. Oczy przyzwyczaiły się do upiornego blasku. Co ja przed chwilą wyprawiałam z aparatem i godziną? Przecież mam komórkę. Helen, czasami jesteś śmieszna. To na pewno sprawa lekarstw. Mam nadzieję. Na szafce nocnej widzę tabletkę w plastikowym pojemniczku. Połknąć ją. Z pewnością mogę i bez popicia. Ma obrzydliwie chemiczny smak. Długo trwało, zanim uzbierałam w ustach dość śliny, żeby to przełknąć. Gulp. Przeszło. Gaszę światło i chcę znowu zasnąć. Ale mi nie idzie. Mam pełny pęcherz. Bardzo. Przynajmniej przeszkadza mi pęcherz, a nie dupa. I jakiś odgłos nagle bardzo mi przeszkadza. Coś szumi, według mnie bardzo głośno. Mam wrażenie, że na zewnątrz. Hałasuje jak wielki wywietrznik szpitalnej klimatyzacji. Kiedy spałam, skierowali rurę dokładnie na moje okno. Powstrzymuję się od pójścia do kibla. Helen, zaśniesz z pełnym pęcherzem albo wcale. Żeby zagłuszyć hałas, wciskam poduszkę na głowę. Górne ucho przyciska poduszka, dolne materac. Jednak w głowie słyszę szum tak samo głośny jak szum tego klimatyzatora za oknem. Zaciskam oczy i usiłuję zmusić się do spania. Helen, myśl o czymś innym. Ale o czym? Czuję jakiś zapach. Boję się, że to gaz. Wącham raz jeszcze i jeszcze. Dalej gaz. Wydzielający się gaz. Prawie go słyszę. Szszszsz. Odczekuję jeszcze chwilę, żeby się upewnić i się nie

zbłaźnić. Wstrzymuję oddech. Odliczam kilka sekund i biorę głęboki oddech. Z całą pewnością gaz. Zapalam znowu światło. Wstaję. Ruch sprawia mi ból. Ale to nieważne. Lepszy ból dupy, niż wylecieć w powietrze. Wychodzę na korytarz i wołam. – Halo, jest tam kto? Właściwie mama zabroniła nam wołać „halo”. Uważa, że brzmi to tak, jakby ktoś lekceważąco odzywał się do niepełnosprawnych. Ale robię to wyjątkowo. W końcu to sytuacja awaryjna. – Halo? W ciemnym korytarzu jest zupełnie cicho. W takim szpitalu nocą wieje grozą. Z dyżurki pielęgniarek wychodzi siostra, na szczęście nie brat. Gdzie jest Peter? – Czy mogłaby pani przyjść tu na chwilę? W moim pokoju czuć gaz. Przybiera poważną minę. Wierzy mi. Dobrze. Idziemy do mojego pokoju i węszymy dokoła. Nic już nie czuję. Taki silny zapach gazu. Po prostu zniknął! Nie ma gazu, nie ma niczego. Znowu to samo. – E, nie, już nic. Zdawało mi się – podnoszę kąciki ust przesadnie wysoko. W ten sposób chcę sprawić, żeby wszystko wyglądało na kawał. Tyle że robię to bardzo źle. Nie mogę pojąć, że po raz kolejny sama się nabrałam. Po raz setny. Plus minus. Siostra przygląda mi się z pogardą i wychodzi. Ma rację, nie robi się takich kawałów. Ale to nie był kawał. Najgorsze dotychczas przejście z gazem, poza tym prawdziwym, przytrafiło mi się również w domu. Zasypiając wieczorem, byłam przekonana, że czuję gaz. Zapach stawał się coraz mocniejszy. Ponieważ wiem, że gaz jest lżejszy od powietrza, choć trudno to sobie wyobrazić, pomyślałam, że jestem całkiem nieźle zabezpieczona, leżąc płasko na łóżku. Przecież to prawie na podłodze. Wiem, że musi minąć sporo czasu, zanim wszystkie pomieszczenia w domu wypełnią się gazem i że rozprzestrzenia się on powoli od sufitu w dół. Byłam pewna, że mama i mój brat, Toni, już nie żyją. Czy gaz się wydzielał w piwnicy, czy też w kuchni, w ich pokojach musiało go być pełno. Długo leżałam w łóżku, aż oczy same mi się prawie zamknęły. Myślałam, że to z braku tlenu, ale okazało się, że ze zmęczenia. Zastanawiałam się, co powinnam zrobić. Myślałam, że jeśli wstanę z łóżka, to skrzeszę iskrę i przeze mnie cały dom wyleci w powietrze, a ja umrę. Inni przecież i tak już nie żyją. Ich nie będzie obchodziło, czy dom eksploduje. Postanowiłam bardzo powoli zleźć z łóżka i wyczołgać się na zewnątrz.

Jest zupełnie cicho. Jeżeli wyjdę stąd żywa, zostanie mi tylko ojciec, który szczęśliwie nie mieszka już w tym domu śmierci. To jedyna zaleta rozwiedzionych rodziców, jaka przychodzi mi do głowy. Leżąc na ziemi, wyciągam rękę do klamki u drzwi wyjściowych i otwieram je. Przebycie kilku metrów wężowym ruchem po dywanie trwa bardzo długo. Gdy tylko jestem na zewnątrz, biorę kilka głębokich oddechów. Przeżyłam. Odchodzę na sporą odległość, żeby mnie nie trafiła jakaś fruwająca cegła, gdy lada chwila dom wyleci w powietrze. Stałam tak na chodniku w nocnej koszuli, oświetlona przez naszą jedyną latarnię uliczną, i patrzyłam na grób matki i brata. W dużym pokoju paliło się światło. Widziałam mamę siedzącą na tapczanie, z książką w ręku. Myślałam najpierw, że udusiła się w tej pozycji i zesztywniała. Bardzo nieprawdopodobne. I wtedy mama przewróciła kartkę. Żyła, a ja wiedziałam, że znowu nabrałam sama siebie. Weszłam do domu i położyłam się z powrotem do łóżka. Tym razem wskoczyłam na nie z całej siły, żeby skrzesać iskrę. Nie jestem w stanie sprawdzić, czy mam urojenia wtedy, kiedy czuję gaz. Po prostu pachnie bardzo silnie gazem. I to dosyć często. Właściwie smakowity zapach. Strach męczy. Tabletki przeciwbólowe na pewno też. Kładę się do szpitalnego łóżka i znowu zasypiam. Przespałam resztę nocy. Tylko na dwóch tabletkach. Świetnie. Wmawiam sobie, że to niewiele. Wczoraj wieczorem, prawdę powiedziawszy, spodziewałam się dużo gorszej nocy. Na szafce nocnej leży tabletka w plastikowym pojemniku wielkości kieliszka do wódki. Jeszcze jedna. Peter, jakież to wspaniałomyślne. Środek przeciwbólowy, jak przypuszczam. Połykam. Dzisiaj spróbuję wstać. Muszę też iść do kibla. Nie pachnie tu za dobrze. Tym razem to nie gaz. To już tylko moja dupa może być winowajcą, bo któż inny? Obmacuję się z tyłu i trafiam ręką na coś wilgotnego. Krew? Patrzę na palce, nie są czerwone. Smuga czegoś jasnobrązowego. Obwąchuję. Gówno, bez dwóch zdań. I jak pani na to wpadła, pani inspektor? Ze skrzynki ze środkami higienicznymi wyciągam kwadraty gazy i wycieram się. To brązowa woda, która pachnie gównem. Wczoraj na zdjęciu moja dziura w tyłku była całkowicie otwarta, więc sądzę, że teraz po prostu wszystko stamtąd wycieka, bo dziura nie jest już tak ciasno zamknięta jak kiedyś. Zawór jest nieszczelny. Ochrzciłam to coś, co stamtąd wypływa, gównianą zasmażką, i zdążyłam się już do tego przyzwyczaić. Opracowałam specjalną technikę składania kwadratowych płatów gazy, rozchylam nieco półdupki i jak najściślej przykładam do rany złożone

białe dzieło sztuki, żeby wchłonęło całą gównianą zasmażkę. Dotykanie gazą i czubkami palców otwartej rany jest bardzo bolesne. Pozwalam półdupkom znowu ostrożnie się domknąć. Utrzymują dla mnie mocno opatrunek na pozycji. Dobra. Ten problem udało się nam rozwiązać. Powoli naprawdę ogarnia mnie uczucie, że tu, w pokoju, nie pachnie najlepiej. Obawiam się, że w każdym razie mam w dupie inkontynenc ję powietrzną. Po prostu z jelita stale wychodzi bez uprzedzenia ciepłe powietrze. Nawet przy najlepszej woli nie mogę tego nazwać pierdnięciem. W tym miejscu jestem po prostu szeroko otwarta. Pierdnięcia mają normalnie początek i koniec. Hałaśliwie torują sobie drogę, w razie potrzeby pod silnym ciśnieniem. A tu to nie jest potrzebne. Wszystko po prostu wyparowuje. I napełnia powietrze w moim pokoiku tymi wszystkimi zapachami, które właściwie powinny we mnie pozostać, póki nie zdecyduję, kiedy mogą się wydostać na zewnątrz. Pachnie ciepłą ropą, zmieszaną z zapachem biegunki, i czymś kwaśnym, czego nie umiem zidentyfikować. Może to od lekarstw. Jeśli ktoś teraz wchodzi do pokoju, wie o mnie tyle, jak gdyby w normalnym stanie wetknął mi głowę w dupę i energicznie pociągnął nosem. Dziś mam świetny humor, pewnie dlatego że tak dobrze mi się spało. Kolejny problem – pójście do kibla. Kładę się na brzuchu i powoli opuszczam nogi na ziemię. Bardzo powoli. Te wysokie łóżka. Niedobrze. Stopy dotykają podłogi. Opieram się na ramionach i prostuję tułów. Stoję. Ha! Trzeba się obrócić i drobnym kroczkiem, bo inaczej zanadto szczypie mnie tyłek, bardzo powoli ruszyć w długą drogę do kibla. Trzy metry. Wiele minut, by pomyśleć o czymś przyjemnym. Ten zapach rozcieńczonej gównianej zasmażki wydaje mi się znajomy. Gdy się okazuje, że właśnie uprawiam seks z kimś, kto leci na seks analny, pytam: z dipem czekoladowym czy bez? Chodzi o to, że niektórzy lubią, gdy przy seksie analnym czubek chuja wydobywa na światło dzienne nieco gówna. Zapach osobiście wygrzebanego gówna naprawdę podra jcowu je. Inni wolą ciasnotę dupy bez brudów. Każdemu wedle życzenia. Dla tych, którzy wolą mieć czysto, zamówiłam sobie coś w internecie, w specjalnej firmie ze skórzanymi akcesoriami. Wygląda to jak sztuczny członek z dziurkami na czubku i jest w całości ze stali chirurgicznej. Dokładnie zresztą nie wiem, ale brzmi nieźle i tak też wygląda. Najpierw odkręcam w łazience moją przyjaciółkę, główkę prysznicową, na której miejscu znajdzie się ustrojstwo o idealnie pasującym gwincie. Bardzo mi się podoba, że u nas wszystko jest znormalizowane. Teraz zabieram się za oczyszczanie odbytnicy. Smaruję czubek stalowego ustrojstwa żelem. Potem majstruję nim energicznie obok kalafiora i wsuwam tak daleko, jak tylko się da. To znaczy wcześniej tak robiłam, teraz przecież kalafior zniknął. Z pewnością wiele to ułatwi.

Samo majstrowanie ustrojstwem już mnie porządnie rozpala, no bo normalnie w moją dupę wchodzi chuj. Czy to już klasyczne warunkowanie? Ustrojstwo jest jednak twardsze i zimniejsze od chuja. Teraz odkręcam w prysznicu wodę na maksa, ale nie za gorącą, w końcu nie chcę się od wewnątrz ugotować. To właśnie jest najlepsze w moich wewnętrznych ablucjach. Czuję się nadmuchana jak balon. Takie poruszające uczucie pełni wywołują najczęściej wzdęcia, a nie woda w jelitach. Dlatego myślę, że to powietrze, a nie woda. Wkrótce mam wrażenie, że do jelit trafiły już litry wody z węża i że zaraz pęknę. Czuję silne parcie na kupę. Zakręcam więc wodę i kucam pod prysznicem, jakbym chciała się wysikać. Mocno wyciskam całą wodę z jelit. Mam wrażenie, jakbym sikała dupą. Podobne jak przy bardzo mocnej, tak zwanej tryskającej albo wodnej biegunce. Trzeba wyjąć sitko i zatyczkę z wanny, bo zaraz wyjdzie potężna ilość gówna, w dużych i małych grudkach. Powtarzam ten proces trzykrotnie, aż w wyciskanej wodzie nie widać już najmniejszych kawałeczków. Żaden chuj, nieważne jak gruby czy długi, nie wydobędzie już nic z tak czystej odbytnicy. W ten sposób jestem idealnie wypreparowana do czystego seksu w tyłek, jak gumowa lalka. Jeśli jednak ktoś chce czekoladowego dipa, godzę się na to tylko wtedy, gdy już kilka razy miałam z nim udany seks. Składam wówczas duży dowód miłości. Seks analny bez wcześniejszego płukania dupy. Muszę mieć do kogoś naprawdę duże zaufanie, zanim mu pozwolę ozdobić chuja moim gównem. Jeśli bezpośrednio przed seksem nie opróżnię jelita, wszystko jedno – za pomocą przepłukiwacza analnego czy na kiblu – wtedy zaraz za wejściem stoi kilka centymetrów gówna gotowe do wyjścia. Według mnie intymniej już się nie da. Przy takim seksie wszystko w pokoju pachnie moim wnętrzem. A więc za każdym razem wącham przez cały czas moje wnętrze. Facet musi tylko raz szybko się wkłuć i dotknąć czubkiem chuja mojego gówna. Gdy go znowu wyciągnie i ćwiczymy inną pozycję, chuj funkcjonuje jak majtające się drzewko zapachowe o zapachu mojego gówna. Jednak akurat teraz nie mogę sobie niestety wyobrazić, że kiedykolwiek będę mogła znowu to robić. W jednej i drugiej wersji. Ani rajcujące przeczyszczanie, ani pieprzenie w dupę. Niedobrze by było. Udało mi się. Doszłam do łazienki. Nie muszę zdejmować majtek, bo ich nie mam. Ściągam tylko na brzuchu mój anielski kostium i wiążę w węzeł, żeby nie zwisał do kibla. Chcę wygodnie usiąść, ale przy opuszczaniu się na deskę spostrzegam, że tak się nie da. W ranie rwie. No to stoję dalej i rozkraczam się nad miską sedesową. Tak lepiej. Tak chyba sikają Francuzki, nie? Po lewej przy ścianie jest babciowy uchwyt do przytrzymywania się. Prawdopodobnie przewidziany raczej do pomocy przy podnoszeniu się, jeśli człowiek już usiadł i nie może wstać.

Wbrew przeznaczeniu wykorzystuję go do utrzymywania równowagi przy sikaniu na sto jąco. Z prawej trzymam się mocno plastikowej kabiny prysznicowej. Prawie całkowicie udaje mi się trafić sikami do kibla. I tak niby miałabym się wysrać? Nie do pomyślenia. Ale właściwie w każdej pozycji nie do pomyślenia. Teraz jeszcze nie będę próbować. Naturalnie po sikaniu nie myję rąk. Gdybym mogła usiąść na desce, zrobiłabym to, co zawsze robię w łazience w domu. Póki mam coś do roboty na kiblu, czytam opisy na różnych mydłach i szamponach stojących na brzegu wanny. Mama najwyraźniej i tu mi poustawiała jakieś preparaciki na umywalce. Ale teraz nie jestem w stanie do nich sięgnąć. W domu wiele opisów znam już na pamięć. Mój ulubiony znajduje się na mamy płynie do kąpieli: „Ożywczy i tonizujący”. Nie mam pojęcia, co to znaczy. Wiem, co to jest ożywczy. Ale tonizujący? Wyobrażam sobie mamę zawsze stonizowaną. Nie jest to cudna wizja. A odkąd mam to słowo w swym repertuarze, nazywam tak mojego brata, Toniego – stonizowany. Nigdy się jeszcze z tego nie śmiał. Ja zawsze. Prędko powoli z powrotem do łóżka. Wędrówki tutaj zajmują mi ekstremalnie dużo czasu. Nigdy bym nie pomyślała, że dziura w tyłku ma tyle wspólnego z chodzeniem. Poruszając się w żółwim tempie, mogę się zastanowić, co też chcę dzisiaj robić. Z pewnością przyjdą dziś ojciec i matka. Znowu ich połączę. Muszę też zorganizować i podlać moją uprawę awokado. Muszę znaleźć dobrą kryjówkę dla pestek, inaczej mi je zabiorą. Jestem już na wysokości obrazu z Jezusem. Zdejmuję go ze ściany i zabieram do łóżka. Idealne miejsce dla niego jest między metalową szafką nocną a ścianą, gdzie nikt go nie zobaczy. Świetnie. Szpitalny pokój ateisty. Jak kaleka mozolnie wdrapuję się na łóżko i jestem wykończona. Co to jest? Widzę krople na podłodze. Długi ślad. Od łazienki do łóżka, zakręcający koło ściany. To krople siuśków. Nie podcierałam się. Nigdy tego nie robię. Ale kiedy indziej wszystko idzie w majtki czy co tam mam. Tu nie mam nic pod spodem, więc wszystko ląduje na podłodze. Zabawne. Jednak nie mogę wstać i tego pościerać, tak prędko nie przejdę tej drogi jeszcze raz, a już przykucnąć do ścierania na pewno mi się nie uda. No to musi tak zostać. Liczę krople, które widać aż do drzwi. Dwanaście. Przy czym numery dziewięć i dziesięć złapało zaglądające do wnętrza słońce i wyglądają jak kółeczka wycięte z folii aluminiowej albo z czegoś jeszcze ładniejszego. Mój ojciec jest naukowcem, wytłumaczył mi, że niektóre promienie słoneczne załamują się, padając na krople. Dlatego wygląda to tak, jakby światło w nich uwięzło. A reszta światła odbija się od powierzchni. Stąd blask na wierzchu. Ktoś stuka, po czym idzie w białych butach zdrowotnych siuśkowym szlakiem. Skarpetki ma niewiarygodnie białe. U nas w domu nic nigdy długo nie zostaje białe. Wszystkie białe rzeczy łapią po pierwszym praniu inny kolor. Brudny róż albo brązowy szary.

Wchodzi jeszcze więcej ludzi. Zadeptują wszystkie krople. Ci ludzie mają moje siuśki pod swymi zdrowotnymi butami. To idealnie trafia w moje poczucie humoru. Wyobrażam sobie, jak przez cały dzień znaczą za mnie mój rewir na różnych oddziałach. Co oni właściwie tu robią poza niszczeniem siuśkowych szlaków małych dziewczynek? A. To sami lekarze i stażyści, czy jak się tam oni nazywają. Robią wizytację. Co to ma właściwie znaczyć? Czy ma to coś wspólnego ze szkołą? Przywitali się ze mną. Zadali parę pytań. A mnie obchodziło coś innego. No i dalej mogę się tym zajmować. Najlepszym miejscem dla kolekcji pestek byłby z pewnością parapet. Z powodu światła. Muszę je tylko zasłonić, żeby nikt się nie zorientował, co stoi w pokoju. Słyszę zdanie: – Kiedy pomyślnie odda pani stolec, może pani iść do domu. Wszystko jasne. O mnie rozmawiają. Pani na stolcu. Zaraz, przecież tu jest i Notz. W ogóle go nie zauważyłam wśród lekarzy. Poprosić kogoś, żeby nalał mi wody do szklanek? Nie dam rady chodzić tam i z powrotem po wodę dla pestek. Przy moim tempie chodzenia trwałoby to całe dnie. Mam szklanki na pestki i dodatkową szklankę na wodę mineralną. Trzeba by ją wykorzystać do podlewania i chodzić tam i z powrotem między parapetem a umywalką. Nie, mam już. Wezmę wodę mineralną do pestek. Pielęgniarki zawsze uzupełnią mi zapas. Nie muszę nikogo prosić, sama sobie poradzę. Świetnie. Dla moich maluśkich pesteczek tylko najlepsza woda mineralna. Bogata w wapń i magnez, i żelazo, i cholera wie, co jeszcze. Będzie im się na niej dobrze rosło. Wszyscy wychodzą, by rozesłać siuśkowy okólnik. Wreszcie mogę zabrać się do pracy. Łapię skrzyneczkę, której mama użyła do transportu pestek. Muszę wreszcie odwinąć szklanki z papieru gazetowego. Kompletna przesada, żeby tak je pakować. W taki sam sposób mama prowadzi samochód. W spacerowym tempie, a przed każdym progiem hamowanie do zera. Żeby oszczędzać osie, jak twierdzi. Ale to kiedyś tak było. Nowoczesne samochody są tak odporne na wstrząsy, że można pełnym gazem śmigać przez takie garby i nic się nie stanie. Twierdzi mój ojciec. Osiem szklanek ustawiam w najdalszym kącie po prawej stronie parapetu. W każdą z ośmiu pestek wbijam trzy wykałaczki i każdą zawieszam w szklance. Nalewam tyle wody mineralnej, żeby dwie trzecie pestki były pod wodą. Zobaczymy, jak przetrwały transport, jeden dzień i jedną noc bez wody. Pierwszy raz pozwoliłam przewieźć pestki. Potrzebuję czegoś do osłonięcia ich przed spojrzeniami ludzi wchodzących do pokoju. W szufladzie metalowej szafki nocnej była chyba jakaś książka?

Wyciągam szufladę. Biblia. Naturalnie. Ci chrześcijanie. Wszędzie próbują się wkręcić. Nie ze mną takie numery. Na parawan akurat się nadaje. Ustawiam ją rozłożoną przed pestkami, ale do góry nogami, tak że krzyż jest odwrócony. To ich denerwuje, nie? Oznacza dla nich coś złego. Ale co? Nieważne. Na domku dla pestek kładę tygodniowy jadłospis, tak żeby i od góry nikt nie mógł dojrzeć mojej tajemnicy. I tak dostaję tylko chleb pełnoziarnisty i muesli. Rodzina gotowa. Kolekcja pestek sprawia, że czuję się trochę jak w domu. Jeśli mogę się opiekować moimi pestkami, zawsze mam czym się zająć. Dolać albo wymienić wodę. Dokumentować ich wzrost za pomocą aparatu fotograficznego. Co pewien czas usuwać śluz z pestek. Odrywać martwe lub chore kiełki, żeby zrobić miejsce zdrowym. I tym podobne. Dzwoni telefon. Kto właściwie go podłączył? Czy to sprawa tych Zielonych Aniołów? Za czyje pieniądze? A w ogóle za to się płaci? Muszę to jeszcze dokładnie sprawdzić. Podnoszę słuchawkę. – Halo? – To ja, mama. Dzisiaj mama i tata chcą mnie odwiedzić. Oboje postarają się tak to urządzić, żeby ich wizyty nie wypadły w tym samym czasie. Tak strasznie bym chciała, żeby rodzice byli razem w jednym pokoju. Żeby mnie wspólnie odwiedzili w szpitalu. Mam pomysł. – Kiedy przyjdzie twój ojciec? – pyta mama. – Masz na myśli swojego byłego męża? Którego kiedyś bardzo kochałaś? O czwartej. – To ja będę o piątej. Uda ci się go pozbyć do tej pory? Mówię: tak, myślę: nie. Gdy tylko kończę rozmawiać z mamą, dzwonię do taty i mówię, że pasowałoby mi, gdyby przyszedł o piątej. Tata przychodzi o piątej i przynosi mi książkę o ślimakach nagich. Uznaję to za aluzję do mojej dziury w tyłku i pytam, co miał na myśli. Myślał, że się nimi interesuję, bo kiedyś pytałam go o coś na ich temat. Z całą pewnością to zrobiłam, bo z tatą mogę rozmawiać tylko na tematy zastępcze. Nie o prawdziwych uczuciach czy problemach. Tego się chyba nigdy nie nauczył. Dlatego dużo z nim rozmawiam o roślinach, zwierzętach i zanieczyszczeniu środowiska. W życiu nie zapyta, jak tam moja ziejąca rana. Nie przychodzi mi do głowy nic, o czym mogę porozmawiać z tatą. Cały czas, gdy siedzi tu na krześle w nogach mojego łóżka, czekam, że zaraz rozlegnie się stukanie do drzwi i wejdzie mama. Nienawidzę takiego krępującego milczenia.

W charakterze autoeksperymentu próbuję je wytrzymać. Tata jest do tego świetnym partnerem. Po prostu nic nie mówi. Chyba że go o coś zapytam. Wydaje mi się, że nie czuje takiej potrzeby. Patrzę na niego, a on na mnie. Jest strasznie cicho. Ale on nie patrzy nieprzyjaźnie ani nic w tym stylu. Właściwie całkiem przyjaźnie i sympatycznie. Mama go zostawiła. Nie wiem dlaczego. Mogłam wprawdzie zwyczajnie zapytać. Chyba się bałam odpowiedzi. Ale to, że ktoś tylko sobie siedzi, patrzy i nic nie mówi, nie jest w żadnym wypadku powodem do tego, żeby go zostawić. Trzeba znaleźć lepsze uzasadnienie. Być może przestała go kochać. Jeśli ludzie chcą sobie naprawdę coś dobrego obiecać, to w ten sposób: jeśli chcesz, zostanę z tobą, nawet jeśli nie będę cię już kochać. To dobra obietnica. Naprawdę brzmi jak składana na zawsze. Na dobre i na złe czasy. Przecież to na pewno są złe czasy, kiedy jedno drugiego już nie kocha. Pozostać ze sobą dopóty, dopóki tli się miłość, nie wystarcza, kiedy masz dzieci. Mama się spóźnia. O szóstej jeszcze jej nie ma. Tata się żegna. Znowu mi się nie udało. Odpychają się jak dwa magnesy, które chcę zetknąć ze sobą. Chcę, żeby się zobaczyli i wiele lat po rozwodzie zakochali się w sobie bez pamięci. I znowu byli razem. Bardzo nieprawdopodobne. Ale przecież kiedyś tak było. Teraz tak twierdzę. Ale naprawdę nie wiem za dobrze. Mija wiele czasu między rozstaniem się z tatą a przyjściem mamy. Z mamą rozmawiam jeszcze mniej niż z tatą. Myśli, że po prostu jestem wpieniona, że się spóźniła. Wiecznie nieczyste sumienie matki pracującej. Przecież nie wie o tym, o czym ja wiem. Że właśnie przepuściła swoją szansę na nowe zamążpójście. Porządnie się za to na niej odgrywam. Bez trudu sobie wmówi, że moje złe zachowanie wynika z moich dolegliwości. Wizyta mamy była o wiele krótsza niż wizyta ojca. Helen, sama jesteś sobie winna. Chcę, żeby jutro znowu przyszli oboje. Wtedy podejmę nową próbę. Im dłużej pozostanę w szpitalu, tym większe mam szanse, że uda mi się ich ze sobą zetknąć. Jednym moim domem jest dom mojej matki, tata się tam nie pojawia. Drugim moim domem jest dom mojego ojca, mama się tam nie pojawia. Byłoby lepiej nie oddawać stolca. Tyle że dla mojego zdrowia, jeśli wierzyć lekarzom, byłoby lepiej wkrótce oddać stolec. No ale mogę też ukradkiem oddać stolec i nikomu o tym nie powiedzieć. Wtedy mogłabym dłużej zostać w szpitalu,

nie martwiąc się przy tym o siebie i swój tyłek. I tak właśnie zrobię. Może udałoby mi się sprowokować jeszcze jedną operację za sprawą kolejnego samookaleczenia. Wtedy mogłabym jeszcze przez wiele dni pracować nad osiągnięciem mego celu. Być może przyjdzie mi jeszcze coś do głowy. Na pewno. W końcu w tym moim nudnym pokoju ateisty mam dość czasu, żeby rozmyślać, o czym mi się żywnie podoba. Rodzice byli u mnie bardzo krótko. Zbyt mało rozmawiam z ludźmi. Poznaję to zawsze po tym, że ciągle jestem zamyślona i zaczyna mi coraz gorzej pachnieć z ust. Jeśli przez dłuższy czas nic nie mówię, to znaczy nie otwieram ust, żeby je przewietrzyć, resztki posiłków wymieszane z ciepłą śliną zaczynają fermentować w zamkniętej jamie ustnej. Dlatego człowiekowi tak brzydko pachnie z ust, kiedy rano wstaje. Usta są przez całą noc idealną, utrzymywaną w temperaturze ciała szalką Petriego dla wszelkich bakterii, które się mnożą i rozkładają resztki posiłków tkwiące między zębami. To się właśnie u mnie zaczyna. Muszę z kimś porozmawiać. Brzęczyk alarmowy. Wchodzi Robin. Muszę wymyślić, po co dzwoniłam. A, mam pytanie. – Kiedy dostanę autodozownik od anestezjologa? – Właściwie już dawno powinien tu być. – Fajnie. No to pewnie niedługo będzie. Inaczej poprosiłabym już teraz o tabletki, bo powoli zaczyna mnie boleć. Kłamstwo. Ale uprawdopodobnia dzwonienie. Robin sięga już do klamki. – U ciebie wszystko w porządku? Cała Helen. Przecież to pielęgniarz. Jednak myślę, że muszę o niego zadbać i zatroszczyć się o to, żeby miał przyjemny dyżur. – Tak, wszystko w porządku. Sporo się zastanawiałem nad twoją raną i twoim luzem. Rozmawiałem z jednym kumplem na ten temat. Nie bój się, to nikt ze szpitala. On jest zdania, że jesteś ekshibicjonistką, czy jak to się nazywa. – Ja zawsze mówię – chętna do pokazywania wdzięków. Zgadza się. To coś złego? – Chciałbym, żeby więcej było takich dziewczyn. Ech, poznać kiedyś taką dziewczynę na dyskotece. Chcąc podtrzymać rozmowę i może też trochę podkręcić Robina i przywiązać do siebie, opowiadam mu, jak wygląda mój standardowy zestaw wyjściowy. – Wiesz, co zawsze robię, kiedy idę na dyskotekę? Na okazje, kiedy jestem umówiona z chłopakiem i chcę się z nim pieprzyć tego samego wieczoru, mam opracowany fantastyczny numer, który służy mi za dowód. Dowód tego, że to ja jestem inicjatorką wieczornego pieprzenia. I że to, co się później zdarzy, nie jest sprawą przypadku. Taki wieczór zaczyna się zwykle niepewnie. Znane rzeczy. Czy oboje chcą tego samego? Czy pod koniec wieczoru

jest szansa na seks? Czy też cała ta randka pójdzie się gonić? Żeby od początku było absolutnie jasne, czego chcę, wycinam sobie wcześniej wielką dziurę w majtkach, żeby było przez nią widać włosy i całe wargi sromowe. To znaczy, że ma wyglądać cała brzoskwinka. Naturalnie zawsze noszę spódnicę. Kiedy zaczynam wstępne całowanki i macanki z chłopakiem i kiedy on głaszcze już dostatecznie długo moje piersi, w którymś momencie jego palec wędruje w górę po moim udzie. Spodziewa się, że będzie musiał najpierw pracowicie majstrować przy moich majtkach, a nawet obawia się, że nie zechcę posunąć się tak daleko. Nie rozmawiasz przecież na takie tematy, gdy niedługo kogoś znasz. I wtedy palec trafia mu bez uprzedzenia prosto w moją cieknącą cipkę. Wszyscy chłopacy reagują tak samo na ten podarunek. Palec dostaje zawału i na krótką chwilę zamiera. Potem musi jeszcze trochę pomacać naokoło, bo nie może uwierzyć w to, co napotkał. Naturalnie każdy chłopak myśli najpierw – ona nie ma majtek. Ale kiedy, jak w zabawie w ciuciubabkę, wymaca majtki z dziurką, uświadamia sobie, że musiałam to obmyślić i sfabrykować parę godzin wcześniej. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wywołuje to szeroki, sprośny wyszczerz na twarzy mojego przyszłego. To znaczy przyszłego partnera do pieprzenia. Od opowiadania sama się trochę spociłam. Czemu ja właściwie robię coś takiego? To chyba ten jego komplement na początku tak mnie rozbujał. Helen, ty zawsze każdego musisz przebić, co? Robin stoi z wpółotwartymi ustami, a moja historia wyraźnie działa. Przez białe, pielęgniarskie spodnie widzę wypukłość jego chuja. Podczas mojego opowiadania na korytarzu bezustannie słychać dzwonienie. Inni pacjenci czegoś chcą od Robina. Ale nie tego, czego ja chcę. – Okej, to na razie – i już go nie ma. Speszyłam go. To jak sport. Zawsze muszę być najbardziej wyluzowana z całego towarzystwa. Tym razem wygrałam. Ale miałam łatwego przeciwnika i zresztą to nie były porządne zawody. Raczej nagły wybuch. Już teraz się denerwuję tym, co narobiłam, czy on jeszcze kiedyś będzie mógł spojrzeć mi w oczy tak jak przedtem? Sama się wplątuję w dziwaczne sytuacje. Czy to możliwe, żeby każdy, kto pracuje w szpitalu, wszystko jedno: stary czy młody, brzydki czy ładny, był seksualnie atrakcyjny po prostu dlatego, że poza nim nikogo nie ma pod ręką? Dmucham sobie w nos, żeby skontrolować oddech. Już o wiele lepiej. Nie muszę się wysilać i wstawać, żeby umyć zęby. Wystarczy nacisnąć brzęczyk i poopowiadać świńskie historie. Od razu oddech się odświeża. A kiedyś dziecku, które powiedziało brzydkie słowo, szorowano usta mydłem. Naprawdę tak robiono czy to była tylko groźba? Muszę kiedyś spróbować. Powiem brzydkie słowo i wyszoruję sobie potem usta mydłem. I będę mogła to wpisać do mej księgi życiowych mądrości. Kiedyś już psiknęłam sobie w twarz gazem paraliżującym, bo chciałam wiedzieć na użytek mej księgi życiowych mądrości, jak się człowiek wtedy czuje. W każdym razie wiem już,

że nie ma powodu, żeby nazywał się gazem paraliżującym. Nie sparaliżowało mnie. Oczy zaczęły mi silnie łzawić i prędko nie przestały. Mocno kaszlałam, a z ust wyciekało mi kaskadą mnóstwo śliny. Pewnie pobudza nawilżenie śluzówki, znaczy gaz. Nudzi mi się tutaj. Co poznaję po tym, że myślę o najdziwniejszych rzeczach. Próbuję sama siebie rozerwać starymi historiami. Dostarczając sobie samej rozrywki, próbuję odwrócić swoją uwagę od tego, jak bardzo jestem samotna. Nic z tego. Samotność mnie przeraża. Z całą pewnością to jedna z moich dolegliwości dziecka rozwiedzionych rodziców. Poszłabym z każdym idiotą do łóżka, żeby nie być w łóżku sama lub żeby choć nie musieć spać sama przez całą noc. Każdy jest lepszy od nikogo. Nie było to zamiarem moich rodziców, kiedy się rozstawali. Dorosły człowiek nie sięga tak daleko myślą przy rozstaniu. Wciskam się głęboko w poduszkę i przyglądam sufitowi nade mną. Wisi tam telewizor. To jest to. Zaczynam moją starą zabawę w zgadywanie głosów. Wyciągam pilota z szuflady i włączam telewizor. Przyciskam minus na regulacji jasności, żeby ściemnić całkowicie obraz. Teraz podkręcam trochę głośność i skaczę po kanałach. Chodzi o to, żeby na podstawie głosu odgadnąć osobę, która akurat mówi. Naturalnie udaje się to tylko w wypadku znanych ludzi. Kiedyś zaczęłam się w to bawić, bo ze strachu przed samotnością ciągle chciałam oglądać telewizję, ale coraz więcej rzeczy w telewizji mnie wkurzało. Chodziło przede wszystkim o jedną rzecz. Jeśli na filmie ludzie uprawiają seks i kobieta potem wstaje, to zasłania sobie piersi kołdrą. Dla mnie to nie do wytrzymania. Właśnie sobie wkładali, a teraz ona chowa cycki. Nie przed nim, tylko przede mną. Jak mam uwierzyć w to, co tam odgrywają? Jeśli ciągle mi przypominają, że się im przyglądam. Jeśli wstaje mężczyzna, to nagle filmowany jest tylko od tyłu. Strasznie denerwujące. I w ten sposób telewizja straciła we mnie widza. Wyjątek w pokazywaniu cycków stanowią nieznane aktorki. Jeśli którąś widać gołą od pasa w górę, to możesz być pewien, że jest nieznana. Gwiazdy nigdy niczego nie pokażą. Do tego już doszło w aktorstwie. Teraz tylko słucham telewizji, żeby się bawić w moją zgaduj-zgadulę. Kiedyś byłam w tym lepsza. Jako dziecko oglądałam mnóstwo programów, dlatego lepiej potrafiłam zgadywać głosy. Gapię się na czarny ekran i próbuję skoncentrować na głosie, który akurat mówi. Nie mam pojęcia, kto to. Wyłączam telewizor. Nie mam ochoty się bawić. We dwójkę o wiele fajniej. Spytam Robina, kiedy będzie miał czas. To znaczy nigdy! W co tu jeszcze można by się pobawić w tym pokoju? Wpadam na pewien pomysł.

Wciskam się z powrotem z całej siły w poduszkę i wyginam głowę do tyłu, żeby móc spojrzeć za siebie. Tam jeszcze do tej pory nie patrzyłam. Więc stamtąd się bierze to jasne światło! Do ściany przymocowano długi rząd świetlówek. Żeby nie oślepiały, postawiono przed nimi drewnianą przesłonę. Przyglądam się wzorowi i widzę same cipki. Zawsze kiedy widzę ułożone obok siebie przycięte deski z mazerunkiem, dostrzegam cipki we wszystkich kształtach i rozmiarach. Tak jak w naszym mieszkaniu, na drzwiach do mojego pokoju. Drzwi są przecież oklejone cienkimi deszczułkami, ułożonymi jak odbicia w lustrze. Pamiętam lekcje plastyki z czasów, kiedy byłam mała. Akwarelą z mnóstwem wody trzeba coś namazać pośrodku kartki, szybko złożyć kartkę, ścisnąć na moment, potem rozłożyć i obrazek cipki gotowy. Staram się dostrzec coś innego na przesłonie świetlówek. Nie idzie. Wszędzie same cipki! Naciskam brzęczyk alarmowy. Czego znowu mogłabym chcieć? Szybko, Helen, wymyśl coś. Ktoś stuka, drzwi się otwierają. Wchodzi pielęgniarka. Chociaż właściwie najpierw otworzyła drzwi, a potem zastukała. Zachowuję się tak uprzejmie wobec tej niedochowanej siostry, że zamieniłam w myślach kolejność obu czynności, żeby lepiej wypadła. Z pewnością Robin ją przysłał. Dopiero co go speszyłam. Muszę to nadrobić. Siostra ma na imię Margarete. Tak pisze na identyfikatorze na jej piersi. Najpierw spojrzałam na piersi, potem na twarz. Często tak robię. Jestem zafascynowana jej twarzą. Jest nieprawdopodobnie wypielęgnowana. Tak się przecież mówi – wypielęgnowana kobieta. Jakby już samo to było szczególną wartością. W szkole mówimy na takie uczennice „córka lekarza” niezależnie od zajęcia ich ojców. Nie wiem, jak one to robią, ale zawsze wyglądają na lepiej umyte niż reszta. Wszystko jest czyste i w jakiś sposób zakonserwowane. Najdrobniejszą cząstkę ciała czymś opatrzono. Jednak te kobiety czegoś nie wiedzą – im bardziej troszczą się o wszystkie swoje cząstki, tym bardziej zastygają w bezruchu. Stają się sztywne i aseksowne, bo nie chcą, żeby ich praca poszła na marne. Wypielęgnowane kobiety mają zrobione włosy, paznokcie, wargi, stopy, twarz, skórę i dłonie. Pofarbowane, wydłużone, pomalowane, wypilingowane, wyskubane, wygolone i nakremowane. Siedzą sztywne jak ich własne dzieło sztuki totalnej, bo wiedzą, jak wiele pracy włożyły w jego stworzenie, i chcą, by trwało jak najdłużej. Takich kobiet nikt nie śmie skotłować, nikt nie śmie się z nimi pieprzyć. Wszystko, co uchodzi za seksowne: rozczochrane włosy, ramiączka zsuwające się z ramion, połysk potu na twarzy, sygnalizuje niedbałość, a zarazem dostępność. Margarete patrzy na mnie pytająco. Powinnam więc powiedzieć, o co mi chodzi. – Potrzebowałabym metalowego kosza na śmieci na zapaskudzone opatrunki z

gazy. Jak leżą na szafce nocnej, to w pokoju nie pachnie najlepiej. No, Helen, bardzo przekonujące. Dobra robota. Siostra ma zrozumienie dla odegranego przeze mnie pragnienia większej schludności w szpitalnym pokoju. Mówi: „Naturalnie”, i wychodzi. Z zewnątrz dobiega mnie hałas. Coś tam się dzieje. Na pewno nic sensacyjnego. Zwykłe szpitalne sprawy. Obstawiam wydawanie kolacji. Tu w szpitalu człowiek jest podporządkowany ścisłemu harmonogramowi, wymyślonemu przez jakiegoś obłąkańca. Od szóstej rano pielęgniarki miotają się z wściekłym hałasem po korytarzu. Jedne przychodzą z kawą, drugie chcą pucować pokój, mnie pucować. Człowiek jest uwięziony w ulu z samymi pracowitymi pszczołami, wszystkie w kółko latają i coś robią. Z reguły bardzo głośno. A chorzy ludzie chcą naprawdę tylko spać i na to właśnie tu nie zezwolą. Gdy po złej nocy – a w szpitalu każda noc jest zła – chcę się przespać za dnia, przychodzi przynajmniej osiem osób, które sprzysięgły się przeciwko mnie i mojej potrzebie snu. Nikt, kto pracuje w szpitalu, wchodząc do pokoju, nie zwraca uwagi na to, czy pacjent śpi. Wszyscy po prostu drą się: „Dzień dobry!”. I bardzo głośno robią to, co mają do zrobienia. Można by przecież zaniechać tego „dzień dobry” i załatwić, co trzeba, cicho i taktownie. Oni tutaj mają coś przeciwko spaniu. Słyszałam kiedyś, że osobom w depresji nie powinno się pozwalać zbyt dużo spać, bo to potęguje depresję. Ale to przecież nie jest wariatkowo. Czasem mam wrażenie, że oni tym ciągłym podrywaniem do pionu kontrolują, czy pacjenci jeszcze żyją. Gdy tylko ktoś przymknął oko, trzeba go ratować przed pewną śmiercią. „Dzień dobry!”. Ludzie wchodzą i wychodzą. Każdy chce, żebym okazała mu zrozumienie. Czyli wszystkim. Tak kręci się świat. Wchodzi siostra z małym, chromowanym koszem na śmieci, który stawia na szafce nocnej. Naciska ręką czarny plastikowy pedał, pokrywa odskakuje, a ja wkładam do środka zużyty gazowy opatrunek, który tkwił między moimi półdupkami. Sposób, w jaki Margarete naciska plastikowy pedał, również jest typowy dla wypielęgnowanych kobiet. Ogromnie uważa na swoje paznokcie. Wszystkiego dotyka wyłącznie opuszkami palców. Śmieszne zjawisko. No jasne, że kiedy paznokcie są świeżo polakierowane, to się uważa, żeby niczego nimi nie dotknąć, póki nie wyschną. Ale niektóre kobiety nie rezygnują z takiego zachowania nawet w stanie suchym. Wygląda to zdecydowanie mało porywająco. Jakby brzydziły się wszystkiego, co je otacza. – Dziękuję bardzo. Jeśli chodzi o higienę, to mam swoje poglądy na ten temat – mówię i uśmiecham się do niej szeroko. Kiwa ze zrozumieniem głową, ale nic nie rozumie. Myśli, że chcę mieć tu porządek i że zapach mi przeszkadza albo że się wstydzę wyglądu gazowych opatrunków, kiedy jak magik wydobywam je zza siebie. W rzeczywistości mam

swoje poglądy na temat higieny, bo gówno mnie ona obchodzi i gardzę higienicznymi, wypielęgnowanymi, sterylnymi ludźmi w rodzaju Margarete. Co się właściwie ze mną dzieje, czemu tak się na nią denerwuję? Jak dotąd nic mi przecież nie zrobiła. To przecież ja ją robię w jajo, domagając się kosza na odpady, a nie ona mnie. Kiedy kimś tak pogardzam bez wyraźnego powodu i najchętniej bym go pobiła albo przynajmniej zbluzgała, to znaczy, że okres mi się pojawia. Jeszcze tego brakowało. Margarete mówi: – Miłej zabawy z nowym koszem na śmieci. Aha. Bardzo dziękuję, dowcipna piguło. Już chyba dość krwi straciłam tam u dołu. I mam już dostatecznie dużo roboty z raną dupy, żeby jeszcze przejmować się wypływem krwi miesięcznej. Z moją miesiączką rozumiem się całkiem dobrze, przed okresem staję się tylko lekko rozdrażniona. Kiedy krwawię, zwykle jestem szczególnie napalona. Jeden z pierwszych świńskich kawałów, który w wieku wczesnodziecięcym podchwyciłam na imprezie rodziców, a zrozumiałam dopiero po namolnym dopytywaniu się, brzmiał: „Dobry pirat strzela i na Morzu Czerwonym”. Kiedyś mężczyzna brzydził się pieprzyć z krwawiącą kobietą. Te czasy szczęśliwie już dawno minęły. Kiedy pieprzę się z chłopakiem, który lubi, jak krwawię, robimy z łóżka zabryzgany chlew. Najchętniej wykorzystuję do tego świeże, białe prześcieradła, jeżeli mam wpływ na sytuację. I zmieniam, jak tylko się da, miejsce i pozycję w łóżku, żeby wszystko pokryć krwią. Chcę wtedy przy pieprzeniu jak najczęściej siadać i kucać, żeby przyciąganie ziemskie wyciągnęło krew z mojej cipki. Jak tylko leżę, krew gromadzi się raczej w jednym miejscu. Wyjątkowo chętnie daję się wylizywać, gdy krwawię. Oczywiście dla niego to swoista próba odwagi. Gdy skończy lizanie i z usmarowanymi krwią ustami spogląda w górę, całuję go, żebyśmy oboje wyglądali jak wilki, które właśnie rozszarpały sarnę. Lubię też czuć smak krwi w ustach, kiedy się dalej pieprzymy. To mnie bardzo podnieca i przeważnie smutno mi, kiedy po dwóch czy trzech wilczych dniach okres mi się kończy. Ale zarazem mam szczęście. Słyszę przecież od innych dziewczyn, że wtedy czasem całymi dniami je boli. Trudno to nazwać czynnikiem stymulującym seks. Tylko tuż przed okresem, tak jak teraz, w bardzo przekonującej formie napada mnie zły humor i staję się skrajnie agresywna wobec niewinnych ludzi. Potem zaczyna płynąć krew i nic mnie nie boli. Żadnych skurczów. Dawniej, kiedy okres był dla mnie jeszcze czymś nowym, wierzyłam, że naprawdę mam zły humor. A potem krew mnie zaskakiwała. W szkole. Widoczna dla wszystkich jako czerwona plama z tyłu na siedzeniu, bo zaczynało się, jak

siedziałam. W końcu w szkole dużo się siedzi. Albo podczas rodzinnej wizyty u ciotki. Nocowałam u niej, nie czułam się dobrze. Ale nie wiedziałam dlaczego. I następnego ranka wstałam, a całe łóżko było zalane krwią. Wielka kałuża. Nie byłam taka wyluzowana, żeby pójść do ciotki i powiedzieć jej, że przytrafiło mi się drobne nieszczęście. Uznałam, że nic nie mogę na to poradzić. Spałam i nic nie czułam. I w ogóle nie wiedziałam, jak miałabym opisać to, co mi się przytrafiło. Postanowiłam w ogóle nic nie mówić. Rano normalnie wyjechałam i zostawiłam bez komentarza piękny podarek. Na pewno weszła do pokoju, żeby posprzątać, i natychmiast to zauważyła. Nawet niczego nie przykrywałam kołdrą. Litry czerwieni rozlane na widoku w oczekiwaniu na inspekcję mojej ciotki. Od tej pory jestem bardzo skrępowana, gdy ciotka jest w pobliżu. Nigdy nie odezwała się do mnie słowem na ten temat. Ale czego w końcu spodziewać się po rodzinie! I kiedy widzę ciotkę, nie potrafię myśleć o niczym innym. Aż ze wstydu krew szumi mi w uszach. Lekceważę higienę również w sprawach związanych z okresem. Absolutnie przereklamowana. Tampony są drogie i zbędne. Kiedy mam okres i siedzę na kiblu, robię sobie sama tampony z papieru toaletowego. Bardzo jestem z tego dumna. Opracowałam specjalną technikę ich zwijania i zginania, żeby mogły długo pozostać w środku i zatamować wypływ krwi. Muszę przyznać, że moje tampony z papieru toaletowego raczej czopują cipkę, nie wchłaniają krwi jak tampony produkowane fabrycznie. Pytałam jednak mojego ginekologa, dra Brökerta, czy to szkodliwe dla cipki, gdy krew zbiera się w niej przez dłuższy czas, a potem wypływa podczas siedzenia na kiblu. A on powiedział, że krwawienie nie ma funkcji oczyszczającej, ta powszechna opinia jest błędna. Czyli z medycznego punktu widzenia moja zapora dla krwi nie budzi zastrzeżeń. Kilka razy byłam u ginekologa, bo tampon gdzieś się we mnie zgubił. Byłam zupełnie pewna, że go wepchnęłam, ale przy próbie wyciągnięcia nie mogłam go znaleźć. To kolejna drobna wada moich tamponów samoróbek – brakuje im jasnoturkusowego sznureczka do wyciągania. Mam raczej krótkie palce i kiedy szukam czegoś w cipce, daleko nie sięgnę. Gdy taka sytuacja spotkała mnie w domu taty, musiałam kilka razy skorzystać z eleganckich tatowych szczypiec do grilla. Często były na nich resztki spieczonego mięsa i tłuszczu. Nie chciałam się kompromitować myciem szczypiec przed wsadzeniem ich sobie do środka. Układałam się więc w pozycji Brökerta i starałam odnaleźć w cipce kluskę papieru toaletowego. Wraz ze wszystkimi resztkami po grillu. I często niczego nie znajdowałam. Po tej operacji ginekologicznej szczypce wędrowały z powrotem na tatowy grill, ale też

nie doprowadzałam ich do porządku. Podczas spotkań przy grillu z przyjaciółmi rodziny mam zawsze na twarzy szeroki a złośliwy uśmiech. Wszystkich wypytuję, czy im smakuje, i puszczam oko do grillującego taty, który ze szczypcami w ręku uśmiecha się i puszcza oko do mnie. Moje trzecie hobby. Roznoszenie bakterii. No więc jeśli poszukiwania nie dały rezultatu i boję się, że zakrwawiona kluska papieru toaletowego we mnie zapleśnieje, powodując straszną śmierć od bakterii, idę do mojego ginekologa. On to nazywa problemem trójkąta bermudzkiego. Czasami może mi pomóc, ale o wiele częściej nie. Ma długie palce i wyłącznie medyczne szczypce ze stali. A mimo to kluski nie znajduje. – Jest pani pewna, że zaaplikowała pani tampon? Słodki jest. Zawsze mówi „zaaplikowała”. Ja mówię „wepchnęła”. – Tak, zupełnie pewna. Jestem dla niego istną zagadką. Ale moja cipka dla mnie też. Skąd mam wiedzieć, gdzie zniknęła w niej kluska? Mam nadzieję, że dorosnę w końcu do rozwiązania tej zagadki. Dr Brökert robi mi jeszcze USG, żeby się upewnić, że nawet w najdalszym kątku nic się nie kryje. Często nie chce mi się fabrykować ciągle nowych tamponów. Nie wyrzucam do kibla starego tamponu, złożonego sporym nakładem sił i środków, przy każdym pójściu do toalety. Wydłubuję go, jak tylko się wygodnie usadowię. I kładę na podłodze. Im bardziej zapaskudzona, tym lepiej. Jeśli w ten sposób mogę do tych wszystkich plam na podłodze dołożyć malutką plamkę krwi, tym lepiej. A jak skończę robić to, co chciałam zrobić na kiblu, podnoszę kluskę z podłogi i wpycham z powrotem. Lubię zapach zastarzałej krwi, rozchodzący się z cipki, ale lubię też trufle. Opowiadano mi już naprawdę straszne historie, co to się nie stanie, jeśli regularnie nie zmieniasz tamponów. Łapiesz wtedy najgorsze infekcje, wskutek których możesz nawet umrzeć w następstwie wstrząsu. Odkąd mam okres, czyli od sześciu lat, traktuję tak siebie, swoją cipkę i swoje bakterie, i mój ginekolog nie ma ze mną żadnych kłopotów. Miałam kiedyś przyjaciółkę nierozłączkę, Irenę. Zawsze ją nazywałam Syreną. Lepiej pasowało. I kiedyś wymyśliłyśmy fajną rzecz. Jeśli w szkole równocześnie miałyśmy okres, co – można sobie wyobrazić – bardzo rzadko się zdarzało, robiłyśmy co następuje. Każda do kibla. Między nami tylko ścianka działowa. Pod ścianką normalny prześwit na dziesięć centymetrów. Obie wyciągamy tampony – wtedy jeszcze mini z jasnoturkusowym sznurkiem – i na komendę rzucamy je sobie pod ścianką. A jak skończyłyśmy sikać i podcierać się, wpychałyśmy sobie tampon tej drugiej. W ten sposób łączyła nas niczym Old Shatterhanda i Winnetou zastarzała, śmierdząca krew.

Siostrzeństwo krwi. Odkryłam również, że tampon Syreny wyglądał bardzo interesująco. Zawsze przed wsunięciem go do środka przeprowadzałam szczegółowe badanie. Zupełnie inny niż mój. A kto wie, jak wyglądają zużyte tampony innych dziewczyn? No dobra. Kto w ogóle chce to wiedzieć? Poza mną. No wiem. Niedawno podczas jednej z moich podniecających wizyt burdelowych nauczyłam się jeszcze czegoś o krwawieniu i tamponach. Teraz bywam częściej w burdelu w celu zgłębiania kobiecego ciała. Nie mogę przecież zapytać matki albo przyjaciółki, czy nie zechciałyby rozewrzeć dla mnie cipki, by zaspokoić mój rozpalony głód wiedzy. Nie odważę się. Od kiedy mam osiemnaście lat, mogę chodzić do burdelu po okazaniu dowodu. Ponieważ wyraźnie wyglądam na młodszą niż jestem, zawsze mnie dokładnie sprawdzają. Po osiemnastce życie stało się lepsze, ale o wiele droższe. Najpierw sterylizacja, dziewięćset euro łącznie z narkozą. Tu w szpitalu. Za wszystko sama płaciłam. Plus ostatnio te wizyty w burdelu. I na to wszystko muszę sama zapracować na targu u rasisty. A chłopaki na osiemnaste urodziny są zawsze zapraszani przez starszych do burdelu, żeby mogli tam przeżyć swój pierwszy raz z kurwą. Kiedyś to pewnie było w ogóle pierwsze pieprzenie. Ale dziś już z pewnością nie. Grzecznie doczekałam do osiemnastych urodzin, nikt mnie nie zaprosił. No więc wszystkim zajęłam się sama. Wyszukałam numery burdeli w naszym mieście, do każdego zadzwoniłam i uprzejmie zapytałam, czy pracują tam kurwy, które robią to z kobietami. Często się to nie zdarza. Jeden z burdeli miał właśnie większy wybór kurew dostępnych dla kobiet. Nazywa się Saunaoase. Burdelmama powiedziała mi, żebym przyszła wczesnym wieczorem, bo męscy klienci często bardzo się irytują na widok damskich klientów. A może mówi się klientek? Nieważne. Okazałam zrozumienie i teraz bywam tu częściej. No więc chciałam do tej kurwy, którą sobie wybrałam w salonie burdelu. Wyglądała dokładnie tak samo jak ja, tylko była czarna. Znaczy mam na myśli, że była zbudowana dokładnie tak samo jak ja. Chuda, małe piersi, duża, szeroka dupa, w sumie nie za duża. I bardzo długie, gładkie włosy. Ale moim zdaniem ona miała włosy z plastiku. Takie wplecione małe warkoczyki. Podeszłam do niej. Wiedziałam już, że robi to też z kobietami. Nie trzeba więc było tego wyjaśniać. Jeśli przychodzę zapowiedziana, w poczekalni są tylko te kobiety, które wchodzą w grę dla mnie jako klientki. Wszystkie, które to robią tylko z mężczyznami – może z powodów religijnych? – chowają się, dopóki wybieram, w dalszym pokoju. Podchodzę do niej tak stanowczym krokiem, na jaki tylko mogę się zdobyć. W takiej burdelowej

sytuacji czuję się bardzo niepewnie. Nic dziwnego, że mężczyźni zawsze najpierw muszą się beznadziejnie schlać, zanim odważą się iść do burdelu. A potem im nie staje albo niczego nie pamiętają z kosztownego pieprzenia. Człowiek naprawdę czuje się tak, jakby robił coś szaleńczo zakazanego, haniebnego. Też wolałabym być schlana, gdy tam jestem. Tylko się boję, że potem nie będę mogła sobie przypomnieć wyglądu cipek. A wtedy wszystko poszłoby na marne. Przecież po to to robię. Studia nad cipkami. Zawsze więc chodzę tam trzeźwa. Aż nadto poważnie traktuję te kobiety i całą sytuację. Już się cieszę na myśl o chwili, kiedy to się zmieni i przyzwyczaję się do bycia klientką. Teraz mam ciągle gulę w gardle i serce mi wali. Dopiero po wielu minutach z kobietą powoli się rozluźniam. Pytam ją, jak ma na imię. „Milena”. Też jej mówię, jak się nazywam. W obecności całej kurewskiej załogi pyta mnie, czy mam okres. Jak ona na to wpadła? Chyba wiem. Wywąchała to przez moje spodnie. Miałam kiedyś w klasie koleżankę z Polski, która miała tak świetny węch, że potrafiła ze swojego miejsca wywęszyć, kto w klasie akurat ma okres. Bardzo mnie wtedy fascynowała ta dziewczyna. Była jak pies. Jej talent zawsze sprawiał mi wiele radości. Niemal codziennie pytałam ją, kto dzisiaj krwawi. Raczej cierpiała przez tę swoją wiedzę i brzydziła się krwawiących dziewczyn. Nie chciała takiej bliskości. Niestety, wróciła do Polski. Naturalnie mogła o wiele lepiej wywęszyć te dziewczyny, które z powodu bzdurnego dziewictwa używały podpasek. W końcu cały dzień obnosiły swoją krew na tacce pod sobą. Przy dziewczynach łapiących krew od wewnątrz rozdziewiczającymi tamponami musiała powęszyć trochę mocniej, ale zawsze mogła wszystko wyniuchać. No to mamy niezły pasztet w tym bajzlu. Potakuję. Milena mówi, że w takim razie z powodu AIDS nie może się ze mną pieprzyć. Super. Kilka kurew chichocze. Milena uśmiecha się i mówi, że ma pomysł: – Chodź ze mną. Znasz spongostan? – To coś angielskiego? W angielskim jestem tak samo słaba jak we francuskim. Ale ona kiwa głową. – No, nieźle tu się dziś zaczyna – myślę. Co ona zamierza? Idę za nią do pokoju. Numer cztery. Czy to jej pokój? A może one mają wspólne pokoje? W ciągu pół godziny, które mam do dyspozycji, muszę ją o wszystko wypytać. Za pięćdziesiąt euro. Nie mogę się zdecydować, co wolę – pieprzyć się z kurwą czy dokładnie ją wypytać o wszystko, co z nimi robią mężczyźni albo co one robią z mężczyznami. Właściwie tak samo mnie to rajcuje. Najlepsze będzie dwa w jednym – i pieprzyć się, i wypytywać. Na wysokich obcasach podchodzi naga, jak stoi, do szafki i wyciąga duże

tekturowe pudło. Mam okazję przez długą chwilę oglądać ją od tyłu. Kocham jej dupę. Kiedy zaraz zacznie mnie lizać, będę przez cały czas wbijać palec głęboko w jej dupę. W ręku trzyma rodzinne opakowanie jakiegoś produktu. Wyciąga stamtąd kawałek czegoś, czego jeszcze nigdy nie widziałam. Okrągły kawałek piankowego tworzywa, opakowany w przezroczysty plastik. Wygląda to jak ciasteczko z wróżbą, ale jest miękkie. – To jest spongostan. W czasie okresu właściwie nie wolno nam pracować z uwagi na ryzyko zarażenia. A kiedy używamy tamponów, klient od razu wyczuwa to chujem. Tampony są bardzo twarde. Wsuwamy więc taką gąbkę do cipki tak daleko, jak się da, i ona na jakiś czas załatwia problem z krwią. Jest tak miękka, że żadnym chujem na świecie nie da się jej tam w głębi wymacać. W dotyku czujesz ją zupełnie tak samo, jak wnętrze pizdy, palcami też. Sama możesz zaraz sprawdzić. Połóż się. Wcisnę ci ją do środka. A potem cię wyliżę, chociaż masz okres. Milena jest dobrym piratem. I do tego jeszcze mówi pizda. W życiu bym się nie odważyła. Pytałam wszędzie w marketach drogeryjnych i w aptekach, ale normalny człowiek nigdzie nie może kupić spongostanu. Prawdopodobnie tylko za okazaniem kurewskiej legitymacji albo co. A mógłby mi się przydać. Gdyż mianowicie nie jest tak, że wszyscy chłopacy, z którymi się pieprzę, lubią strzelać na Morzu Czerwonym. Przed nimi mogłabym ukryć krew – dobrym kurewskim zwyczajem. Inaczej tracę jedno czy drugie pieprzenie, kiedy muszę się przyznać do okresu chłopakom z awersją do krwi. Nawet Helen ma czasami pecha. Ale naprawdę trzeba wreszcie skończyć z tym wiecznym zaskoczeniem, jakim jest dla mnie pojawiający się znienacka okres. Zawsze i wszędzie mnie zaskoczy. Tak było, kiedy nie brałam tabletek, i tak jest teraz, kiedy je biorę. Naturalnie teraz już nie jako antykoncepcję, tylko na pryszcze. Nigdy jeszcze okres nie pojawił mi się regularnie czy tak, jak powinien. Nigdy tak jak pisze na opakowaniu. Każde majtki mam przez to uświnione. Przede wszystkim białe. Kiedy zaczynam krwawić i muszę jeszcze przez dłuższy czas tak chodzić, krew w temperaturze ciała wżera się w majtki i nie schodzi nawet po gotowaniu. Nawet gdybym prała białe majtki w dwustu stopniach. Żadnych szans. I przez to każde z moich majtek mają w kroku, dokładnie pośrodku, brązową plamę. Po kilku latach można się przyzwyczaić. Czy inne dziewczyny też tak mają? Czy jest dziewczyna albo kobieta, którą mogłabym o to zapytać? Nie ma. Jak zawsze. Jak we wszystkich sprawach, kiedy naprawdę chcę się czegoś dowiedzieć.

Przypuszczam, że inne, schludniejsze dziewczyny biegają przez całe życie z wkładkami, by na każdym miejscu i o każdej dobie chronić swe majtki przed swoją własną wydzieliną. No, taka to ja już nie jestem. Już lepiej mieć wszędzie pełno brązowych plam po krwi. Te dziewczyny z pewnością nie mają również tego pięknego, jasnożółtego osadu w kroku, który w ciągu dnia stale jest po trochu nawilżany od góry i w ten sposób staje się coraz grubszy. Czasami kawałek osadu przyczepi się jak dred do włosa łonowego, a dzięki wcieraniu i pocieraniu przy chodzeniu przylgnie do niego w ciągu dnia jak pyłek do nogi pszczoły. Lubię te pyłki ściągać i zjadać. Delicje. Faktycznie nie potrafię niczego w swoim ciele zostawić w spokoju. Dla wszystkiego znajduję zastosowanie. Gdy zauważę, że w nosie powoli twardnieje mi niewielki smark, muszę go wydłubać. Gdy byłam mniejsza, robiłam to nawet w klasie. Dziś jeszcze nie mogę się dopatrzyć niczego złego w tym, że ktoś zjada własne smarki. Z całą pewnością nie jest to niezdrowe. Na autostradzie często widzę ludzi, którzy, uważając, że nikt ich nie obserwuje, ładują prędko kąsek z nosa do ust. W klasie dokuczali mi z tego powodu, więc szybko przestałam. Potem robiłam to już tylko w domu, sama czy przy moim przyjacielu. Myślałam, że tak można. To hobby jest przecież ściśle związane ze mną. Ale w oczach przyjaciela zobaczyłam, że nie może się z tym pogodzić. Od tej pory prowadzę podwójne życie toaletowe. Zawsze, kiedy sikam lub sram, wyjadam z nosa smarki do czysta. Daje to w nosie poczucie oswobodzenia. Ale nie jest to główny powód, dla którego tak robię. Kiedy namacam wyschnięty kawałek smarka, a potem wyciągam go, obluzowując coś w nosie, tak że mogę wyciągnąć dłuższą kluskę śluzu ze smarkami, czuję, jak się przy tym napalam. Podobnie jak przy włosie w cipce. Albo pyłku z osadu na włosie łonowym. Boli i napala. I wszystko to wędruje do ust, gdzie powoli jest rozgryzane siekaczami na miazgę, bym mogła dokładnie poczuć smak. Nie potrzebuję chusteczki. Jestem swoim własnym zsypem. Recyklerką cielesnych wydzielin. Takie samo rozpalenie ogarnia mnie, gdy czyszczę sobie uszy wacikami. Chętnie troszeczkę za głęboko. To także moje najintensywniejsze wspomnienie z dzieciństwa. Siedzę na brzegu wanny, mama czyści mi uszy maczanym w ciepłej wodzie wacikiem. Fajne, łaskoczące uczucie, które nagle przeradza się w ból, gdy wacik sięga za głęboko. W kółko mi powtarzają, że nie powinnam używać wacików, bo przez to wciska się woskowinę głęboko w ucho i w ten sposób mu szkodzi. I że częste używanie wacików też jest niedobre, bo ucho staje się wówczas zbyt czyste, a woskowina chroni ucho. Mnie to obojętne. Robię to w celu nie czyszczenia,

ale samozaspokojenia. Kilka razy dziennie. Najchętniej na kiblu. Wracając do czystych dziewczyn. Z pewnością w czasie każdego pobytu w toalecie wyrzucają śliczny osad razem ze zużytą wkładką, a potem, zakładając nową, muszą od nowa zaczynać zbieranie. I te dziewczyny na pewno nigdy nie zapominają, że mają okres. Nawet w boleściach w szpitalu. Najważniejsze przykazanie ich życia brzmi – nie pozostawisz po sobie najdrobniejszej plamy. Ze mną jest odwrotnie. No tak, krew już zaczyna lecieć. Wiedziałam, że tak będzie. Biorę z parapetu pojemnik Tupperware dla olbrzymów, stawiam go na brzuchu i przekopuję jego zawartość, póki nie znajdę kwadratowych płatów gazy. Na oko mają dziesięć centymetrów na dziesięć. Robię eksperyment i sprawiam sobie tampon z gazy zamiast jak zwykle z papieru toaletowego. Właściwie powinno pójść łatwiej, no i w przeciwieństwie do papieru toaletowego gaza lepiej chłonie. Zobaczymy. Wyciągam płat gazy i odstawiam plastikowy pojemnik z powrotem na parapet. Na początek trochę podwijam z jednej strony, żeby od czegoś zacząć zwijanie całego płata w rulon. Teraz wygląda jak kiełbaska. Potem zginam go w podkowę albo jak długi strudel z jabłkami, żeby się zmieścił do piekarnika, i wreszcie grubym, zagiętym końcem wsuwam jak najgłębiej w cipkę. Zawsze się bardzo cieszę, gdy uda mi się dać prztyczka przemysłowi tamponiarskiemu. Obwąchuję palec, którego użyłam do wepchania tamponu samoróbki. Już mogę stwierdzić cipkowy zapach w średniej fazie rozwoju. Podczas jednej z moich licznych wizyt w burdelu pewna kurwa powiedziała mi, że niektórych mężczyzn kręci pójście do kurwy z brudnym chujem i zmuszenie jej, żeby im obciągnęła. Mówiła, że to pokaz władzy. To dla niej najwstrętniejsi klienci, ci śmierdzący. To znaczy śmierdzący rozmyślnie. Nie ma nic przeciwko śmierdzącym przez niedopatrzenie. Chciałam to kiedyś wypróbować jako klientka. Długo się nie myłam, a potem kazałam kurwie się wylizać. Ale nie czułam żadnej różnicy w porównaniu z byciem wylizywaną na czysto. Te pokazy władzy to najwyraźniej nie moja bajka. Co by tu jeszcze zrobić, żeby odciągnąć uwagę od nudnej samotności? Mogłabym sobie porozmyślać o tym, jakich to pożytecznych rzeczy nauczyłam się już w moim młodym życiu. To mogłoby mi dostarczyć całkiem niezłej rozrywki, przynajmniej na kilka minut. Miałam kiedyś całkiem starego kochanka. Lubię mówić kochanek, to tak staromodnie brzmi. Lepiej niż facet, z którym się pieprzę. Był dużo, dużo starszy ode mnie. Wiele się od niego nauczyłam. Chciał, żebym się dowiedziała wszystkiego o męskiej seksualności, żeby żaden mężczyzna nie mógł mnie w przyszłości zrobić w jajo. Teraz wprawdzie rzekomo dużo wiem o męskiej

seksualności, ale nie wiem, czy to, czego się od niego nauczyłam, odnosi się do wszystkich mężczyzn czy tylko do niego. Będę to jeszcze musiała sprawdzić. Jedna z jego głównych nauk sprowadzała się do tego, że w czasie seksu zawsze należy wetknąć mężczyźnie palec do tyłka. Wtedy lepiej dochodzą. Na razie mogę mu tylko przyznać rację. Zawsze to bardzo dobrze przyjmują. Zaczynają kompletnie szaleć. Ale lepiej z nimi o tym nie rozmawiać, ani przedtem, ani potem. Myślą, że zachowują się jak geje, i zamykają się w sobie. Po prostu trzeba to zrobić, a potem postępować tak, jak gdyby nigdy nic tam z tyłu nie tkwiło. Ów stary przyjaciel pokazywał mi także wiele pornosów. Był zdania, że nie tylko mężczyźni, lecz także kobiety mogą się z nich wiele nauczyć. To się zgadza. Widziałam wtedy po raz pierwszy cipki czarnych kobiet. To jest naprawdę coś. Ponieważ mają one tak ciemną skórę, kolory ich cipki nieporównanie bardziej rzucają się w oczy. U białych kobiet kontrast kolorystyczny nie jest dostatecznie duży. To zdaje się ma coś wspólnego z kolorami komplementarnymi. Landrynkowy róż cipki przy jasnym różu skóry wygląda dużo nudniej niż landrynkowy róż cipki przy ciemnym brązie skóry. Na tle ciemnego brązu landrynkowy róż cipki wygląda jak ciemnoliliowy fiolet. Nabrzmiały i pulsujący. No przecież mówię. Kolory komplementarne. Brązowy kolor skóry komplementuje landrynkowy róż cipki. Wywarło to na mnie wielkie wrażenie. Od tego czasu zawsze maluję sobie cipkę od wewnątrz przed pieprzeniem. Używam do tego celu normalnych kosmetyków kolorowych, które stosuje się do twarzy. Szminki do cipki w markecie drogeryjnym nie odkryłam. Nisza rynkowa. To tak jak malowanie oczu: od jaśniejszych kolorów na zewnątrz do ciemniejszych wewnątrz. Zaczynam od jasnych landrynkoworóżowych i różowych tonów błyszczyka i cieni do powiek, i idę dalej przez płatki skóry, póki nie dotrę z ciemną czerwienią, lila i błękitem do wejścia do tunelu. Chętnie podkreślam też brązowawy róż rozetki kilkoma kropkami czerwonej szminki, które rozcieram palcem. Cipka i rozetka nabierają dramatyzmu, głębi, oszałamiają. Odkąd wiem, że czarne kobiety mają najczerwieńsze cipki, chcę tylko czarnych kurew. Poza nimi nie ma w moim otoczeniu, to znaczy w szkole czy w sąsiedztwie, żadnych czarnych istot płci żeńskiej, które mogłabym przygadać. Pozostają mi więc prostytutki jako jedyne rozwiązanie. Znają z pewnością wielu mężczyzn, znają problem. Kiedyś przeżyłam coś strasznego z bardzo białą kurwą. Miała skórę białą jak twaróg, jasnorude włosy z pomarańczowym odcieniem, była trochę za bardzo przy kości i do tego wszystkiego całkiem wygolona. To znaczy zupełnie. Ani jednego włoska łonowego, nigdzie. Jej krok wyglądał jak u dziecka z sera. Cieszyłam się już na jej cycki, które przez bluzkę robiły dobre wrażenie. Duże i

sterczące do przodu. Gdy wszystko zdjęła, także stanik, rozczarowanie było spore. Miała piersi po pas z wklęsłymi sutkami. Wklęsłe sutki to coś paskudnego. Jedyne, co sutki powinny robić, to sterczeć. A w tym wypadku tego nie robią. Jakby ktoś wcisnął sutki palcem w pierś, a one z samego przerażenia już tak zostały. Jak nieudane, zapadnięte serniczki. Myślałam, że jak już tu jestem, no i będę musiała zapłacić, to nic, tylko zamknąć oczy i hop do przodu. Wiem od kurew, że mężczyźni, którym nie odpowiada dana kurwa w stanie nagim, po prostu wychodzą, nie płacą i żądają nowej. Ale jeszcze nie mogę sobie na to pozwolić. Jestem na to zbytnią nowicjuszką, do tego zbyt uprzejmą. Musiałabym przecież powiedzieć kurwie w twarz, że nie jest ładna. Wolę nie. Nie śmiałabym. I tłumaczę sobie, że to też jest dla mnie ważne doświadczenie: uprawiać seks z kimś, kogo uważam za brzydkiego, i od razu zabieram się w łóżku do lizania jej. Założyła ręce za głowę i nic nie robi. Ja wykonuję całą robotę. Liżę ją i ocieram się cipką jak oszalała o jej ugięte kolano. W ten sposób bardzo szybko dochodzę. Jestem królową tarła. Przez cały ten czas nawet nie drgnęła. Bardzo leniwa kurwa. Nie wiedziałam, że coś takiego istnieje. Jak już doszłam, ona szuka po całym pokoju czegoś na ząb. W końcu znajduje. Popija drogo przeze mnie opłacony sekt i chrupie krakersową rybkę. Jest zdumiona tym, jak szybko doszłam, i pyta, czy miałam już kiedyś stosunek analny. Nie rozumiem, co to ma znaczyć. Ale potakuję zgodnie z prawdą. – No i jak to jest? To nie boli? Że jak? Kto tu jest kurwą? Dochodzę do wniosku, że nie jest moją rzeczą jako klientki, do tego młodszej, uświadamianie kurew w sprawach stosunku analnego. I wychodzę. Ale płacę. W końcu udało mi się całkiem nieźle dojść, nawet jeśli Sernikowa nie miała z tym nic wspólnego. Czysta mechanika. Kurwy są zawsze starsze ode mnie, nawet te młodsze. Dlatego uważam, że wszystkie muszą być bardziej ode mnie doświadczone w dziedzinie świństw. Ale nic z tych rzeczy. One po prostu wyciągają wnioski w ramach swego pola działalności. Mówią na przykład bez całowania, bez stosunków analnych. I niczego się w tej dziedzinie nie uczą. Być może mają swoje powody. Być może jest też wielu klientów, którzy nie dbają o porządne przygotowanie dziury w dupie kurwy, zanim zaczną się z nią pieprzyć. A to naprawdę może boleć. A one prawdopodobnie nie dają poznać po sobie, że je boli, a wtedy boli jeszcze bardziej. W zależności od tego, jak długi i gruby jest chuj, który ma we mnie wejść od

tyłu, chcę najpierw długich ćwiczeń rozciągających albo przynajmniej dużo alkoholu czy jakiegoś znieczulacza. Ale i tak jest to rajcujące. Często dopiero na drugi dzień zauważasz, że nieco przesadziłaś z szacunkową oceną własnej rozciągliwości. Historia z rudą była w sumie niedobrym doświadczeniem. Teraz, gdy tylko widzę jasnoskórą z rudymi włosami, śmieję się w duchu i myślę sobie, ta to jest leniwa w łóżku, nie ma włosów – nigdzie, jak kosmitka, je chętnie rybki z krakersów i jeszcze nigdy nie miała niczego w dupie. A sutki ma sterczące inaczej. Mój ojciec powiedział raz pijany na imprezie do rudowłosej koleżanki mamy: „Dach miedziany, wiecznie wilgotno w piwnicy”. Akurat! Helen, a teraz? Co teraz zrobisz? Masz już jakiś plan? Mogłabym trochę popatrzeć przez okno i spróbować jak najdłużej skupić myśli na przyrodzie. Jest lato. W szpitalnym parku kwitną kasztanowce. Jakiś ktoś, pewnie tutejszy architekt krajobrazu, poprzecinał na pół duże, zielone pojemniki z plastiku i obsadził je roślinami. O ile mogę zobaczyć z tej odległości, fuksjami i serduszkami okazałymi. To jedne z moich ulubionych kwiatów. Nazwa brzmi tak romantycznie. Serduszka. Ojciec mnie tego nauczył. Świetnie pamiętam wszystko, czego mnie ojciec nauczył. Właściwie na zawsze. Wszystkiego, czego mnie mama nauczyła, już nie. No ale ojciec rzadziej mnie czegoś uczy, może dlatego uczenie się od niego lepiej mi idzie. Matka cały dzień mówi tylko o rzeczach, które powinnam sobie zapamiętać. O których ona myśli, że są dla mnie ważne. Połowę z nich od razu zapominam, a w wypadku drugiej połowy specjalnie postępuję na odwrót. Ojciec uczy mnie tylko takich rzeczy, które są ważne w jego życiu. Wszystkiego o roślinach. Nagle mówi: „A wiedziałaś, że dalie trzeba jesienią wykopać z ziemi i przezimować w piwnicy? Żeby je potem na wiosnę znowu posadzić w ogrodzie?”. Naturalnie, że tego nie wiedziałam. Bum. Zapamiętane na zawsze. Tatę cieszy jego wiedza przyrodnicza. Mamę przyroda i wiedza o niej napawają strachem. Sprawia wrażenie, jakby stale toczyła z przyrodą walkę. Walkę z brudem w domu. Walkę z najróżniejszymi insektami. Także w ogrodzie. Z bakteriami wszelkiego gatunku. Z seksem. Z mężczyznami, a także z kobietami. Właściwie nie ma czegoś takiego, z czym matka nie miałaby problemu. Opowiadała mi kiedyś, że seks z moim ojcem sprawiał jej ból. Że ma penis zbyt duży na jej wnętrze. Ta informacja należy do wiedzy, której nie chcę mieć. I raczej wolę się skoncentrować na przyrodzie za oknem. Dzięki temu będę miała lepszy humor niż po rozważaniach na temat życia seksualnego moich rodziców. Niestety, wszystko zawsze wyobrażam sobie bardzo dokładnie. I to dokładne wyobrażenie bywa dla mnie często bardzo nieprzyjemne. Helen, zduś w sobie te myśli. Wraca nuda.

Mama zawsze mówi: „Komu się nudzi, ten sam jest nudny”. No, tak. Mówi także: „Nie jesteśmy na ziemi po to, by być szczęśliwi”. A w każdym razie nie twoje dzieci, mamo. Helen, kolejna próba. Jeśli ci nudno, mogłabyś przynajmniej umówić się raz jeszcze z samą sobą na wyglądanie przez okno. Niezły pomysł. I ponownie zająć się środowiskiem. A nie zawsze oddolnymi sprawami. Teraz na przykład. Gwałtownie szarpię głowę w bok i nieruchomo wpatruję się w okno. Łąka. Drzewa. Kasztanowce. Co jeszcze? Widzę dużego sumaka octowca. Właściwie nie muszę mówić, że jest duży. Sumaki zawsze są duże. Boję się ich. Tego też ojciec mnie nauczył. Lękania się sumaków. Nie pochodzą stąd. Nie są rodzimymi drzewami. Gdzieś z Azji. I rosną o wiele szybciej od naszych drzew. Gdy sumak jest jeszcze mały, co trwa bardzo krótko, tworzy długi, cienki pień jak z gumy i najpierw wszystkie siły wkłada we wzrost. W ten sposób szybko prześciga sąsiadujące z nim drzewa. Gdy tylko je wszystkie przerośnie, rozpościera nad nimi szeroką koronę. I wszystko, co pod nim rosło, umiera, bo z góry nie dochodzi już światło, a z dołu, z ziemi, cała woda zostaje wyssana przez szybko rosnące korzenie sumaka. To jeszcze nie jest najgorsze. Ponieważ drzewo bardzo szybko strzela w górę, w porównaniu z naszymi drzewami jest bardzo słabe. Przy najmniejszym podmuchu łamią mu się całe gałęzie. I dobrze mu tak. Ale te gałęzie często trafiają w ludzi, którzy nie wiedzą, że przechodzą pod azjatyckim drzewem, niepotrafiącym odpowiednio postępować z wiatrem, bo tak jest zajęte zacienianiem i zasuszaniem wszystkiego dokoła, że zapomina o wykształceniu własnej stabilności. Obchodzę sumaki wielkim łukiem. Na moim grobie coś takiego rosnąć nie powinno. Gdy idę ulicą, widzę wszędzie odrosty sumaków. Wyrastają z każdej szczeliny. Bardzo prokreacy jnie nastawione drzewa. Przypuszczam, że miasto musi je na dobre zlikwidować, w przeciwnym razie już niedługo będą tu tylko same sumaki. Czasami widzę, że ludzie pozwalają rosnąć w ogrodzie sumakowi, który się w nim zagnieździł. Sami sobie winni. W krótkim czasie sumak staje się jedynym mieszkańcem ogrodu. Nie mogę jednak dzwonić do wszystkich i tłumaczyć im tego. Za dużo roboty. Nie każdy, niestety, ma takiego ojca jak ja, który uczy człowieka tak pożytecznych rzeczy. Liście sumak ma całkiem spore. W środku długi ogonek, u góry mały listek na czubku, a potem w dół po obu stronach bardzo symetrycznie ułożone liście częściowe. Z prawej i lewej, jak żebra. Wyszukuję sobie na zewnątrz na drzewie gałąź jak postronek i liczę liście. Czymś się tu przecież muszę zająć. Dwadzieścia pięć liści na jednej gałęzi. Helen Sokole Oko. Mówię przecież, że są duże. O wiele za duże. Pień jest raczej gładki i zielonkawy, wygląda jak chleb pszenno-żytni bez

żadnych nacięć. Przyjemny w dotyku. O ile ktoś się odważy podejść do drzewa. Już się dosyć zajmowałam środowiskiem. Teraz zajmę się sobą. Już dość dawno wymacałam coś na prawym ramieniu. Teraz to sobie obejrzę. Wyciągam przed siebie ramiona, łapię wałek tłuszczu na ramieniu i zdecydowanym ruchem przekręcam do przodu. Wreszcie widzę. Wągier, jak przypuszczałam. Nie wiem, dlaczego mam ich zawsze pełno na ramionach. Moje własne, dość kiepskie wyjaśnienie brzmi, że chce tam czasem wyrosnąć kilka włosków, ale ponieważ w tym miejscu występuje bardzo silne tarcie podkoszulki, to zostają pod skórą i dochodzi do zapalenia. I w ten sposób dochodzę do jednej z moich największych pasji – wyciskania pryszczy. Zwróciłam uwagę na bardzo duży wągier w uchu Robina. Dokładniej mówiąc, tkwi on w przedsionku otworu słuchowego. Niejednokrotnie zauważam, że ludzie mają w tym miejscu wyjątkowo duże, czarne świństwa. Moim zdaniem nikt im o tym nie powiedział i dlatego gniazdo wągra ma całe lata na wypełnienie się brudem i łojem. Już mi się parę razy zdarzyło, że zapominałam zapytać i po prostu sięgałam ręką do czyichś pryszczy, żeby je wycisnąć. Robina też już prawie złapałam za ucho. Ale w ostatniej chwili zdołałam się powstrzymać. Wiele osób nie podchodzi do tego rozrywkowo, gdy tak po prostu bez pytania wyciskasz im pryszcz. Uważają to za naruszenie granic. Ale Robina zapytam, czy mogę mu to wycisnąć, gdy się lepiej poznamy. Bo z całą pewnością poznamy się lepiej. Nie pozwolę mu umknąć. Znaczy temu wągrowi w uchu Robina. Jest zarezerwowany dla mnie. Wągier na ramieniu ściskam kciukiem i palcem wskazującym lewej dłoni – robaczek z impetem się wysuwa. Z kciuka wędruje prosto do ust. No, to byśmy już mieli załatwione, a teraz skontroluję jeszcze rankę. Widać kroplę krwi na dziurze po wągrze. Ścieram ją. Jednak nie znika, tylko robi się krwawy ślad. Tak samo jak na nogach po goleniu, kiedy robię to ja, a nie Kanell. Prędko i brutalnie. Zwykle dostaję gęsiej skórki od zimnej wody i opierania się o umywalkę. Kiedy tak się golę z góry na dół, rozrywam sobie wszystkie krosty. Zawsze wtedy myślę, że z włosami właściwie wyglądam lepiej. Teraz wszędzie, gdzie wcześniej był jakiś włos, widać krwawy punkcik. Kiedyś włożyłam rajstopy na pokaleczone nogi i uzyskałam interesujący efekt. Niemal przezroczyste, cieliste rajstopy rozmazują każdą krwawą plamkę w długie pasmo wzdłuż nogi. Wyglądają, kiedy już wszystko się rozetrze do samej góry, jak drogie kabaretki w tajemniczy wzór. Często wkładam je na wyjście. Ta metoda ma jeszcze jedną zaletę. Bardzo lubię zjadać własne strupy. Gdy po takim wieczorze ściągam rajtki, zaschnięta krew się odrywa i tworzy się wiele

nowych strupków. Mogę je później, jak już stwardnieją, oddrapać i zjeść. Smakują prawie tak dobrze jak śpiochy. Te, które ludziom przynosi Piaskowy Dziadek i sypie w kącik oka od strony nosa. Przez to, że tak źle obchodzę się z rankami na nogach, jeden czy drugi por skóry czasem zarasta i nie pozwala wydostać się na zewnątrz włoskowi rezydującemu tam pod spodem. Ale włosek rośnie dalej, tyle że zwinięty w kółko pod skórą. Jak korzeń awokado w szklance. Czasami robi się zapalenie i wtedy Helen wkracza do gry. Przez cały czas jestem bardzo cierpliwa. Chociaż włosek woła cały czas „zabierz mnie stąd, chciałbym wzrastać jak inni, na świeżym powietrzu”, trzymam się od niego z daleka. Niełatwe. Opłaca się jednak dla takiej chwili: Wbijam igłę w zaogniony wzgórek i najpierw wyciskam ropę. Czubkiem palca wkładam do ust. Teraz kolej na włosek. Tak długo gmeram igłą w ranie, aż wreszcie udaje mi się go złapać. Zawsze wydaje mi się trochę kaleki, bo w końcu nie widział nigdy światła dziennego i musiał rosnąć w bardzo ograniczonych warunkach. Łapię go pęsetą i powoli wyciągam razem z zaognionym korzeniem. Załatwione. Często tuż obok rozpracowanego miejsca wyrasta kilka tygodni później podobna gratka. Po wystrzyżonym na łyso szpitalnym trawniku skacze sroka. W książkach dla dzieci sroki kradną błyszczące przedmioty: nakrętki od butelek, folię aluminiową i pierścionki. Jednak naprawdę kradną małym ptakom śpiewającym jajka. Uderzają w nie dziobem i wysiorbu ją zawartość. Zawsze próbuję sobie wyobrazić, jak sroka wybija dziobem dziurkę w jajku ptaka śpiewającego i wykorzystując dziób jak słomkę, wysysa je. Czy też może robi to całkiem inaczej? Skacze po jajku, póki go nie rozwali, i wysiorbu je kałużę galaretowatej mazi wprost z ziemi? Naprawdę mnie kręci zabawa z jajami. Kiedyś dzieci zawsze wyśpiewywały: „Nas tu cała zgraja, złap mnie, dziurko jaja”. Pewnie dlatego, że się rymuje. Ale ja zawsze dostrzegałam w tym głębsze znaczenie. Opowiedziałam kiedyś Kanellowi, co sobie wyobrażam, gdy to słyszę, i pewnego popołudnia odegraliśmy tę scenkę. Dziurka to cipka, rzecz jasna. A jajo do środka. Do dziurki jaja. Za pierwszym razem wzięliśmy surowe jajko, ale w ręku Kanella rozprysło się u wejścia do cipki. Skorupka mnie nie pokaleczyła ani nic. Tylko wszędzie miałam pełno tej mazi, a ona była bardzo zimna. Zastanowiliśmy się więc, czy to musi być surowe jajko. Właściwie nie. No więc jedno ugotowaliśmy. Na twardo. Osiem minut. Bardzo twarde. I wprowadziliśmy do środka. W ten sposób miałam wreszcie dziurkę jaja, którą sobie zawsze wyobrażałam przy tej rymowance. Od tej pory to jest taki nasz wewnętrzny dowcip. W całym tego słowa znaczeniu. Jest jeszcze coś, co chętnie bym zrobiła z Kanellem.

Zawsze lubiłam się bawić węzłami chłonnymi w pachwinach. Turlam je pod skórą tam i z powrotem. Tak samo można robić z rzepką w kolanie. Niedawno chciałam, żeby Kanell niezmywalnym mazakiem pomalował mi węzły chłonne. Żeby je podkreślić. Tak jak się kredką podkreśla oczy. Czy to już jest fantazja seksualna? Czy tylko nowy wynalazek w dziedzinie zdobienia ciała? Fantazja na pewno, bo na samą myśl o tym czuję, jak się napalam. Właśnie o to chodzi. A co dopiero się dzieje przy realizowaniu fantazji? On jest dobry w realizowaniu moich fantazji, a te jego wspieram przecież od początku ze wszystkich sił. Na łące jedna sroka walczy teraz z drugą. O co? My, ludzie, uważamy sroki za złe ptaki, ponieważ zjadają dzieci innych ptaków. Sami jednak jemy dzieci niemal wszystkich zwierząt, które znajdują się w naszym jadłospisie: jagnię, cielę, prosię. Na zewnątrz spaceruje Robin z jakąś pielęgniarką. Sroki odlatują. Patrzę przerażona za obojgiem spacerowiczów. Jestem zazdrosna. To niemożliwe. Pojawiają się u mnie roszczenia posiadaczki tylko dlatego, że sfotografował ranę mojej dupy, a ja wygłosiłam mu rozpalający wykład o przerabianiu majtek. I dlatego że siostry mogą chodzić, a ja nie. A w każdym razie tylko bardzo, bardzo powoli. Oboje palą. I się śmieją. I co tam takiego śmiesznego się dzieje? Też chcę móc chodzić. Też zresztą zaraz wyjdę – do kawiarni. Helen, mają tu jakąś, prawda? Tak. Zielony Anioł mówił przecież o tym. Pójdę bardzo powoli do kawiarni i wezmę sobie kawę. Świetnie, Helen, zajmij się czymś normalnym i nie zastanawiaj nad Robinem i jego pieprzoną sroczką czy też rodzicami w łóżku przy bzykaniu. W końcu mam czas. Bardzo dobry pomysł. Mogłam na to wpaść i bez oglądania tej dwójki zdrajców. Kawa silnie pobudza mój brzuch do pracy. Jednak chciałabym oddać stolec po kry jomu, nikomu o tym nie mówiąc. Tylko do własnej wiadomości. Żebym wiedziała, że mogę to zrobić i że nic mi nie zarosło. Im nic nie powiem. Żebym mogła wykorzystać to miejsce do połączenia rodziców. Żeby znowu się zrosło to, co należy do siebie. Najpierw przewracam się na brzuch i powoli zsuwam nogi na ziemię. Z zapasu pigułek biorę jedną przeciwbólową i połykam. Przyda mi się na drogę. Wewnętrznie jestem przygotowana na długą podróż. Ale zewnętrznie jeszcze nie. Mam na sobie ciągle tylko ten anielski kostium, zawiązany u góry na supeł. A pod spodem zupełnie nic. Helen, tak przecież nie można chodzić nawet po szpitalu, prawda? Nawet jako dupna pacjentka. Na korytarzu i w kawiarni jest na pewno mnóstwo ludzi. Idę w ślimaczym tempie do szafy, którą ktoś dla oszczędności miejsca wbudował w ścianę. Mama mówiła, że położyła tam rzeczy dla mnie. Otwieram drzwi. Tylko spodnie od piżamy i podkoszulki. W to nie dam rady się ubrać. Żeby włożyć spodnie od piżamy, trzeba się pochylić, najpierw włożyć jedną nogę, a potem drugą. Rany. To za bardzo rozciąga dupę. Mama w ogóle nie pomyślała o szlafroku czy czymś podobnie praktycznym.

Helen, co teraz? Wracam powoli do łóżka i ściągam prześcieradło. Owijam się nim i wiążę węzeł na ramieniu, tak że wyglądam jak Rzymianin w drodze do łaźni. Tak można chodzić nawet po szpitalu. Kilka plam po gównianej zasmażce może być równie dobrze czym innym. Mogły na przykład wziąć się stąd, że przy ssaniu cukierków Werther’s Original zawsze się ślinię na prześcieradło. No, Helen, bardzo wiarygodne. Na szczęście nikt cię o to nie będzie pytać. Ludzie tacy nie są. Nie chcą wiedzieć tak dokładnie. No to marsz. Do drzwi. Nie opuszczałam tego pomieszczenia od trzech dni. Czy mi w ogóle wolno tak ganiać? No, o ganianiu i tak nie ma mowy. Ale czy w ogóle wolno mi chodzić po korytarzu, powoli jak konająca babunia? Jeśli ktoś mnie przyłapie, zaraz mnie odeślą z powrotem. Lepiej nie pytać. Otwieram drzwi. Na korytarzu straszny ruch. Wszyscy są czymś zajęci. Najwyraźniej wszyscy się tu znają, śmieją się, przesuwają różne rzeczy tu i tam. Na moje oko udają tylko, że pracują, na wypadek gdyby zajrzał tu szef piętra. Nie chcą, żeby ich przyłapano na paleniu w kuchni pielęgniarek. Lepiej, coś przesuwając, gadać na korytarzu. Mnie nie zrobicie w jajo. Bardzo powoli przekradam się koło nich. Nikt się ze mną nie wita. Idę tak wolno, że pewnie nie są w stanie mnie zauważyć rozbieganymi oczyma. Na korytarzu jest tak jasno jak w moim pokoju. Linoleum odbija światło. Wygląda jak szara woda. Idę po wodzie. To na pewno sprawka środka przeciwbólowego. Trafię jeszcze do windy. Takie rzeczy pamięta się nawet po kilku dniach. Droga ucieczki. Cały czas leżę obolała w pokoju i świetnie wiem, jak sobie poradzić, nie uświadamiając sobie tego. Przez drzwi i w lewo. Na korytarzu wszędzie wiszą niedobre chrześcijańskie obrazy. Pielęgniarki pozawieszały, żeby się przypodobać swoim rodzicom. Wszyscy oni tu lądują prędzej czy później. Rodzice. Oddział proktologiczny. Onkologiczny. Paliatywny. Coś zawsze będzie pasowało. Jeśli nie opiekują się nimi w domu, co uważam za najlepsze rozwiązanie. Idę mocno zgarbiona i trzymam się za brzuch, bo w tej pozycji nie sięgam do dupy. Boli. Jestem przy szklanych drzwiach na klatkę schodową. Muszę tylko – jak Robin – nacisnąć mocno guzik i ogromne szklane drzwi rozchylają się automatycznie. Stoję w miejscu i nie idę dalej. Nie mam przy sobie pieniędzy. Cholera. Całą tę drogę z powrotem. Nikt mnie nie zauważa i w drodze powrotnej. Prawdopodobnie wolno mi się przekradać. Wolno mi również samej opatrywać ranę. To po prostu bardzo niehigieniczne miejsce. A nawet najbardziej niehigieniczne miejsce, jakie Robin może sobie wyobrazić. Pokój 218. Mój. Otwieram drzwi i wchodzę do środka. Znowu spokój. Przez moje durne zapominalstwo zmarnowałam mnóstwo energii. Zaglądam do szuflady w metalowej szafce nocnej. Leży tam kilka drobnych banknotów. Mama musiała je włożyć, kiedy spałam. A może mi mówiła? A może mi się przyśniło? Cholerna pamięć. W każdym razie mam już pieniądze. Trzymam je w ręce. Gdyż mianowicie w prześcieradle nie ma kieszeni. Dupa przyzwyczaja się do ruchu nóg.

Poruszam się szybciej niż za pierwszym razem. Na pewno, bo tabletka działa powoli. Przez całą drogę wpatruję się w ziemię. Zobaczymy, jak daleko zajdę, zanim ktoś mnie zagadnie na temat mojego stylu ubierania się. Walę w guzik. Drzwi się rozchylają i tym razem idę dalej. Klatka schodowa wygląda jak nowy świat. Tu mieszają się różne choroby. Nie tylko dupne pacjentki i dupne siostry na szlaku. Przechodzi stara kobieta z rurką w nosie. Rurka z nosa kończy się w plecaku, który jest przywiązany do chodzika. Najwyraźniej ma coś z głową i nic proktologicznego. Miła odmiana. Ma piękne, białosiwe włosy związane w długi warkocz, kilkakrotnie owinięty wokół głowy. I piękny szlafrok. Czarny z nadnaturalnej wielkości różowymi astrami. I piękne kapcie. Z czarnego aksamitu. Przez kapcie widać haluksa. To torbiel na dużym palcu u nogi. Z powodu torbieli paluch rośnie coraz bardziej na ukos, na inne palce. A ponieważ może to zrobić, coraz bardziej wypycha na zewnątrz staw palucha. Aż ten wreszcie całkiem odstaje od stopy. Taki haluks ma destrukcyjną moc. Po pewnym czasie rozsadza każdy but. Wkrótce rozerwie także i te czarne, aksamitne kapcie. Palce u nóg są wtedy jak zęby w szczęce. Pchają się na siebie, cisną i w końcu wykrzywiają. Ale duży palec wygrywa w tej walce. Wiem o tym. Też mam haluksa. Wszyscy w naszej rodzinie mają. Ze strony ojca i ze strony matki. W sumie bardzo złe geny. Ponieważ duży palec chce być tam, gdzie rezydują mniejsze palce, trzeba te mniejsze po kolei operacyjnie usuwać. Mój wujek, moja babcia, mama prawie nie mają już palców u nóg. I ich stopy wyglądają jak diabelskie kopyta. Chcę myśleć znowu o czymś pięknym i wyszukuję sobie coś jeszcze na zakończenie babciowych rozmyślań. Tak, nawet jej miotełki są piękne. Dawniej nazywałam te przypominające żyły twory żylakami. Ale kiedyś o to zapytałam. Nazywają się miotełki. Wszystko w niej jest piękne. Tylko haluks i rurki nie. Jednak rurki z pewnością wkrótce znikną. Mam nadzieję, że nie musi z nimi umierać. Przyciskam guzik windy, a w stronę ładnej staruszki podnoszę kciuki i pozdrawiam ją bardzo głośno. Na wypadek, gdyby już niedosłyszała. Starsze osoby często się płoszą, kiedy je zagadnąć. Przyzwyczaiły się już do tego, że są niewidoczne dla innych. I ogromnie się cieszą, że ktoś je zobaczył. Winda zjeżdża z góry. Widzę to po czerwonej, świetlnej strzałce. O ile dobrze pamiętam ze sterylizacji, kawiarnia jest w piwnicy. Drzwi windy rozchodzą się z cichym skrzypnięciem i zapraszają mnie do wnętrza. Nikogo poza mną w windzie nie ma. Fajnie. Naciskam „-1”. Obok napis „Kawiarnia”. Wykorzystuję przejazd, żeby ręką, w której trzymam pieniądze, podnieść togę, a drugą wygrzebać tampon samoróbkę. Taki, jaki jest,

zakrwawiony i sklejony śluzem, kładę w pobliżu guzików windy. Miejsce, które najłatwiej wpada w oczy w tej jeżdżącej skrzyni. Tuż pod nim jest podobny do poręczy uchwyt do przytrzymania się. Rozkładam podkowę i dokładnie pośrodku uchwytu kładę krwawy, lepki obiekt tak, żeby nie spadł. Zrobione. Togę opuszczam, jak gdyby nic się nie stało. Drzwi się otwierają i widzę dwóch mężczyzn. Świetnie. Wyglądają jak ojciec i syn. W tej rodzinie też się nie rozmawia zbyt dużo o ważnych życiowych sprawach. Widzę to po ich twarzach. Ojciec jest chory. Ma szarożółtą twarz i jest ubrany w szlafrok. Syn na pewno go odwiedza. Uśmiecham się promiennie: – Dzień dobry panom. I wychodzę wyprostowana. Trwa to króciutko. Mężczyźni wsiedli. Kurtyna zapada. Kulę się znów, wracając do mego wpółzgięcia, i słyszę jeszcze dobiegający z windy wzburzony starczy głos: – A cóż to jest? Och. Sami tego na pewno nie wyrzucą. Nie wpadną na to, że w tym wypadku chodzi wyłącznie o niewinną krew miesięczną. Wygląda to przecież tak, jakby wypadło z rany. Nawet nie da się rozpoznać gazy jako takiej. Przesycona krwią bez reszty. Faktycznie mógłby to być kawałek mięsa. Ludzkiego mięsa. Obecnie wszyscy się boją dotykania krwi. Zgłoszą to na oddziale, na którym wysiądą. Ojciec będzie stał w zaporze świetlnej, żeby powstrzymać windę i kluskę mojej krwi przed dalszą jazdą. A syn musi znaleźć na korytarzu pielęgniarkę. Ta z kolei musi znaleźć gumowe rękawiczki i torbę na śmieci, żeby kluskę usunąć. I jeszcze ewentualnie szmatę do przetarcia na mokro zabrudzonego uchwytu. Podziękuje ojcu i synowi. Tyle odwagi cywilnej w sprawach higieny. A potem moje dzieło wyląduje w szpitalnej spalarni. Doszłam do kawiarni. Po drodze trzymałam pieniądze i w jednej, i w drugiej dłoni. Zdążyły się nieco usmarować krwią. Na palcach, które wkładałam sobie do środka, też widać wyraźnie ślady krwi pod paznokciami. Krew na powietrzu staje się brązowa. Wygląda wtedy jak gówno albo jak ziemia. Moje ręce miesięczne wyglądają teraz jak brudne ręce dziecięcej zabawy. Później je wyczyszczę. Publiczne czyszczenie paznokci zębami wygląda jak ich obgryzanie, a tego nie pochwalam. Prawie wszyscy ludzie uznają obgryzanie paznokci za słabość psychiczną. Niepewność. Nerwowość. Można się tym zajmować w ustronnym pokoiku. Pożeraj lub bądź pożarty. Kawę proszę. W nagrodę za długą drogę pozwalam sobie dzisiaj na tę o smaku karmelowym. Płacę moim krwawym banknotem. I cieszę się, że ten banknot prędzej czy później zatoczy koło. Najpierw zostanie przyszczypnięty plastikową klamerką tutaj, w szufladzie kasy. Póki nie nada się do wydania reszty. Potem będzie wędrował w portmonetce

chorego. A gdy chory wyjdzie ze szpitala, zaniesie go w szeroki świat. Jeśli gdziekolwiek dostaję banknot ze śladami krwi, zawsze myślę najpierw o skaleczeniu nosa wskutek nieumiarkowanego wciągania koki. Wtedy często trochę krwi ląduje na tej części zrolowanego banknotu, która tkwi w nosie. Trochę smarków, trochę krwi. Może powinnam to jeszcze przemyśleć. Istnieje przecież kilka sposobów dostawania się krwi na banknoty. Niosę filiżankę kawy i wydaną monetami resztę do pustego stolika. Udało mi się. Siedzę tu jak normalny obywatel szpitala i piję kawę. Przebyłam w tym celu długą drogę, a po drodze niehigieną wyprowadziłam z równowagi co najmniej trzy osoby. Udany dzień. Gdy tak siedzę i piję kawę, chcę się zastanowić, jak to zrobić, żeby dłużej zostać w szpitalu. Muszę się jakoś zranić na nowo albo rozszarpać starą ranę. Ale jak? Ma wyglądać, że to nienaumyślnie. Żeby rodzice nic nie podejrzewali. I lekarze. Kawiarnia z wolna się zapełnia. Pewnie akurat o tej porze wszyscy robią sobie przerwę na kawę. Większość tych, którzy tu siedzą, chce jak najszybciej stąd wyjść. A ja chcę jak najdłużej zostać. Myślę, że jedyni ludzie, którzy oprócz mnie chętnie zostaliby jak najdłużej w szpitalu, to kloszardzi. W naszym mieście mamy ślepego Williego. Nie wiem, dlaczego wszyscy tak go nazywają, gdyż nie jest ślepy. W każdym razie nie wtedy, kiedy z nim rozmawiam. Zawsze chcę mu coś dać. Mama mówi, że jeśli dawać im pieniądze, to tylko szybciej zapiją się na śmierć albo kupią sobie narkotyki. Nie ma pojęcia o niczym. Kiedy bywałam w mieście bez mamy, zawsze z nim rozmawiałam i przysuwałam się całkiem blisko do jego twarzy, żeby go obwąchać. Ani troszeczkę nie było go czuć alkoholem. I w tym punkcie na pewno nie miała racji. A o narkotyki go zapytałam. Roześmiał się tylko i potrząsnął głową. Wierzę mu. A więc kradłam mamie pieniądze z portmonetki i zbierałam dla niego. Kiedy szłam do miasta bez mamy, dawałam mu je i mówiłam, że są od mojej matki. Z najlepszymi życzeniami. Ale ma jej nigdy nie dziękować, bo ona nie chce, żeby ludzie publicznie zasypywali ją wyrazami wdzięczności. Uważa ją za subtelną, skromną, hojną damę, a nie za zakłamaną chrześcijankę. Z domu kradłam też śpiwory, artykuły żywnościowe, ubrania dla Williego. Myślał, że wszystko pochodzi od niej. Gdy z mamą przechodziłyśmy obok niego, patrzyliśmy sobie krótko w oczy, a potem opuszczaliśmy wzrok z porozumiewawczym uśmiechem. Willi z pewnością się cieszy, gdy mu się zrobi coś na nodze albo co innego i może spędzić noc w szpitalu. Potrzebuję jeszcze wielu dni w szpitalu, żebym mogła wykorzystać liczne wizyty rodziców do tego, by ich znowu ze sobą połączyć. Odkupiłabym od kogoś tutaj chorobę. Ale nad tym nie ma co się dalej zastanawiać. Tak czy tak, to się nie uda. Dokładnie tak samo nie uda mi się zamienić piersiami z moją przyjaciółką, Corinną. Ma całkiem duże piersi z miękkimi, jasnoróżowymi brodawkami. Ja mam małe piersi z twardymi, czerwonobrązowymi brodawkami.

Zawsze kiedy widzę, jak jej cycki rysują się przez podkoszulkę, chcę się z nią koniecznie zamienić. Wyobrażam sobie, jak idziemy razem do chirurga plastycznego, a potem każdej z nas odcinają piersi i przyszywają tej drugiej. Zawsze się zmuszam, żeby przestać o tym myśleć, bo tak bardzo bym tego chciała. No ale po prostu się nie da. Serce pęka mi w piersi dlatego, że to niemożliwe. Poza tym musiałabym jeszcze spytać Corinnę, czy by się zgodziła. Nie mogę przecież zrobić czegoś takiego bez jej zgody. No, może jednak. Ale potem na pewno straciłabym przyjaciółkę. Nie dam rady tego zrobić, bo to najzwyczajniej niemożliwe. Helen, zrozum to wreszcie! Przestań się zadręczać, ciągle wpędzać w błędne koło! Tak samo marnujesz energię myślową, zastanawiając się nad tym, od kogo w tej salce i za ile odkupiłabyś jakąś chorobę. Nie da się. Nie uda mi się tu w spokoju zastanowić nad planem przedłużenia pobytu. Za bardzo rozpraszają mnie inni pacjenci. Zauważam też, że kawa podziałała na mnie jak zwykle. W brzuchu zaczyna mi burczeć i bulgotać. Na jedną filiżankę kawy reaguję tak jak tubylec w pierwotnej puszczy na pierwszą filiżankę w swoim życiu. Skrajnymi objawami zatrucia. Od góry wlewamy pół filiżanki kawy, od dołu mamy natychmiast biegunkę. Zrobiłam kiedyś kawowy test sikowy. Ojciec mnie nauczył. Kiedy wstajesz rano, przeważnie musisz się wysikać, bo pęcherz przez całą noc się napełnił. Kiedy więc rano wysikasz się do reszty, można założyć, że w organizmie nie masz już ani kropli siku. Jeśli teraz wypijesz do śniadania filiżankę kawy, to tak zatrujesz organizm, że wyciska on z siebie mnóstwo wody, by jak najszybciej wypłukać truciznę. I teraz musisz od razu iść do kibla, a wysikasz więcej płynu, niż połknęłaś w postaci kawy. Sprawdziłam to bezpośrednio, ponieważ w kiblu wykorzystałam filiżankę do kawy jako miarkę. Siuśki zawsze się przelewają. W ten sposób potwierdziłam ku uciesze ojca odwadniające działanie kawy. Matka się nie cieszy, bo jej zdaniem filiżanki na kawę nie są właściwym miejscem dla moczu. Muszę szybko wrócić do pokoju. Zaczyna się. Mój organizm broni się przed kawą. Ale nie mogę skorzystać z publicznej toalety tu na dole, gdybym musiała się wysrać. Bardzo się tego boję i potrzebuję spokoju. Możliwe też, że będzie tak bolało, że zacznę krzyczeć. Tu nie miejsce na to. A poza tym chcę to zrobić po kry jomu. Szybko do pokoju. Wyjątkowo nie zanoszę filiżanki na zaświniony wózek na naczynia przy wyjściu, chociaż właściwie chcę być celującą pacjentką. Ale w sytuacji krytycznej wolno tak postąpić. Po prostu wstaję i powoli ruszam w stronę windy. Przy czym zaciskam mocno to, co mi zostało ze zwieracza, żeby nic nie wyciekło na prześcieradło. W porę przychodzi mi do głowy, że dla kawału poświęciłam mój tampon wykonany metodą zróbto-sam. Zaciskanie wszystkiego na dole to najlepsze, co mogę zrobić. Również w aspekcie frontalnym. To by wywołało wielką sensację.

Rzymianka z plamą krwi na todze przemierza kawiarnię. Należy temu zapobiec. Dzięki dobrze rozwiniętej muskulaturze cipki mogę dość długo zatrzymywać krew. Gdy na kiblu rozluźniam mięśnie, wszystko naraz ze mnie wypada. Doszedłszy do windy, mówię sobie, że mam już za sobą połowę drogi. W windzie stoję nieruchomo, a na moim piętrze muszę przebyć mniej więcej taką samą drogę jak tu na dole od krzesła do drzwi windy. Ding. Jest. Od razu szukam pamiątek po sobie. Nie ma nic. Tak przypuszczałam. Tampon zniknął. Nie da się rozpoznać nawet śladu po krwawej plamie. W szpitalu plamy krwi mają krótki czas połowicznego rozpadu. Wsuwam czubek palca wskazującego do mojego zbiornika z krwią i strząsam z niego, jak kiedyś przy zabawie pieczęcią z ziemniaka, owalną plamę krwi dokładnie w to miejsce, z którego usunęli moją własność. Nie dostaną mnie. Drzwi się otwierają. Szybciej niż pozwala mi na to ból, idę do pokoju. Czuję coraz silniejsze parcie. Martwię się bardzo, co tam właściwie i jak wyjdzie. Staję w rozkroku nad sedesem, wyciągam czop z gazy i sprawy nabierają biegu. Nie muszę tego dokładnie opisywać. Trwało długo, bolało bardzo, krwawiłam mocno, a teraz mam to już za sobą. To, na co tu wszyscy czekają. O czym się jednak nie dowiedzą. Z papieru toaletowego robię sobie nowy czop. Szybko wywietrzyć. Zdradziecki zapach musi zniknąć. Dopiero teraz odkręcam prysznic do oporu. Ktoś mi opowiadał, że razem z wodą spływają do odpływu smrodliwe zapachy. Zostawiam otwarte drzwi do łazienki, podchodzę skulona bardziej niż zwykle do okna obok łóżka i otwieram je jak najszerzej. Kuśtykam z powodu bólów postfekalnych. Ale jednocześnie mi się spieszy. Z powrotem do drzwi łazienki. A teraz wachluję nimi tak mocno, jak tylko potrafię, żeby wywiać powietrze w kierunku okna. Nic już nie czuję. Ale to trzeba rozważnie sprawdzić. Wychodzę na korytarz i zamykam drzwi do pokoju. Kilka razy oddycham głęboko, nabieram w nos i w płuca świeżego, nieśmierdzącego powietrza. Wtedy znowu wchodzę do pokoju, tak jak weszłaby każda pielęgniarka, i dokładnie węszę. Wszystkie zapachy się ulotniły. Wszystko zmyte. Żadnych dowodów. Misja wypełniona. Zakręcam wodę i zabezpieczam moją miesiączkę świeżym, samodzielnie zrobionym tamponem. Gotowe. Spokój. Co teraz robić? Kładę się na łóżku i zamykam oczy. Najpierw się wyluzować albo podkręcić czym innym. Myślę o Robinie. Rozbieram go. Kładę go całkiem nagiego na moim szpitalnym łóżku i wolno liżę od kości ogonowej przez każdą wypukłość kręgu aż do karku. Ma wiele ciemnych znamion. Może powinien przejść się do dermatologa. Szkoda by było, gdyby musiał umrzeć na raka skóry. Jest przecież pielęgniarzem. A wtedy nie można umrzeć na coś nierozpoznanego. Powinien raczej zostać przejechany przez samochód albo się zabić, bo się nieszczęśliwie zakochał. Na przykład we mnie. Liżę mu z powrotem wszystkie wypukłości po kolei. Aż do szpary w tyłku. Rozchylam mu pośladki i liżę dziurę w

dupie. Najpierw tylko dookoła. Potrafię tak usztywnić język, że twardym czubkiem wbijam się w jego ciasno zamknięty zwieracz. Moja lewa ręka wędruje wzdłuż jego dupy do chuja. Jest tak twardy jak obciągnięty ciepłą skórą podługowaty kamień. Przesuwam język silniej przez jego dupę i trzymam rękę mocno zaciśniętą na jego żołędzi. Chcę, by z całej siły wytrysnął mi w ściśnięte palce, by wszystko wypłynęło drugą stroną. I dokładnie tak robi. Nie może inaczej, nie wypuszczam jego żołędzi z ręki. Trzymam ją mocno ściśniętą. Znowu otwieram oczy. Nie, ten Robin to prawdziwa świnia. Śmieję się. Moja napalona fantazja daje mi mnóstwo radości. Nie potrzebuję w ogóle telewizora, żeby się rozerwać. Ktoś stuka. Przy moim szczęściu będzie to Robin, który od razu zauważy, co sobie właśnie wyobrażałam. Nie. Pielęgniarka. Pyta, czy oddawałam stolec. – Nie, a pani? Siostra uśmiecha się męczeńsko i wychodzi. Helen, przecież chciałaś być dobrą pacjentką. No tak, ale nie da się ścierpieć na dłuższą metę tego ciągłego wypytywania i samego słowa „stolec”, i jeszcze pozostać uprzejmą. Ale już dosyć. Robię dwie rzeczy za jednym zamachem. Idę się wysikać i równocześnie przynieść z korytarza wodę mineralną dla moich pestek w ukryciu. Jak zwykle zsuwam się z łóżka tyłem do przodu. Póki nie poczuję twardej ziemi pod stopami. Z wolna zaczyna szczypać. Doktor od usypiania ostrzegał mnie przed tym. No i się zaczyna. Idę wolno kaczym krokiem do łazienki, podnoszę koszulkę i siusiam na stojaka, jak przystoi porządnej dupnej pacjentce. Spłukiwać nie muszę. I tak nikt poza mną tu nie przychodzi. A przy okazji można zdenerwować higienistów. Z umywalki biorę szklankę przeznaczoną do płukania ust po umyciu zębów i napełniam ją wodą po brzegi. Tata mi kiedyś wytłumaczył, że woda się nie wyleje, mimo że jest nalana aż po brzegi, z powodu napięcia powierzchniowego czy jakoś tak. Nie łapię tego. Będę go musiała jeszcze raz zapytać, kiedy przyjdzie. Wreszcie mam przygotowany dobry temat do rozmowy. Z nim tak trzeba. O takich rzeczach dyskutuje długo i chętnie. Nie ma wtedy żadnych krępujących przerw w rozmowie. Wypijam duszkiem wodę ze szklanki. Też dobrze. Niegazowana, a nie ciągle te bąbelki. Zostawiam koszulkę wysoko podwiązaną. Wstydzę się przed koleżankami z klasy, więc nie chcę, żeby mnie odwiedzały, ale tu wszyscy przez cały dzień mogą oglądać mnie gołą. Ech, czego też oni tu nie widzieli, no na pewno. Z łazienki nie wracam do łóżka, tylko wychodzę na korytarz. Stoję tam przez chwilę i się rozglądam. W drodze do kawiarni zauważyłam, że na korytarzu urządzono małą poczekalnię dla odwiedzających. Gdzie można sobie zrobić herbatę i nalać kawy z dużego dzbanka. Wznosi się tam wysoka wieża z ustawionych jeden na drugim kontenerów z wodą. Przeznaczone z pewnością do samoobsługi, przynajmniej taką mam nadzieję. Bo do szklanek z wodą potrzebuję więcej niż jednej butelki. A siostry

przynoszą zawsze tylko jedną, kiedy się już opróżniło poprzednią. Według mnie to za dużo zachodu, takie zmuszanie biednej siostry do ganiania z kolejnymi butelkami. Idę do poczekalni. Siedzi tam jakaś rodzina i bardzo cicho rozmawia. Żebyż tak pielęgniarki chciały wziąć z niej przykład. Jeden z mężczyzn w tej grupie jest ubrany w piżamę i szlafrok. To odróżnia go w moich oczach od reszty towarzystwa jako dupnego pacjenta. Nie mam ochoty się z nim witać. Z górnego kontenera biorę trzy butelki wody mineralnej i wracam do siebie. Słyszę, że mój wygląd z tyłu wzbudził niemałe poruszenie wśród rodziny. Nacieszcie się. Wracam, najszybciej jak mogę, do mojej bezpiecznej dziupli. Wciskam się w najdalszy kąt między parapetem a łóżkiem, tak żeby nie dotknąć niczego dupą. Tam, gdzie z biblii zbudowałam szklarnię dla awokado. Osłoniłam je przed spojrzeniami lekarzy i pielęgniarek, i Robina. No, chociaż Robin mógłby je zobaczyć. Jemu je pokażę. Wiele już widział. Mógłby, przyszło mi właśnie do głowy, zrobić przy okazji zdjęcia obecnego stanu mojej dupy. Ostrożnie unoszę biblię i na nowo napełniam szklanki. Tu w słońcu na parapecie woda dość szybko wyparowuje. Helen, nie myśl, że nie masz nic do roboty. Są tu żywe istoty zdane na ciebie. Może byś się tak pospieszyła z podlewaniem. Niektóre pestki mają już sucho, a ty uważasz, że ci się nudzi, no ładnie. Ale jednak wszystkie nieźle wyglądają. Czasem jedna czy druga zaczyna pleśnieć i wtedy muszę się z nią rozstać, mimo że kosztowała mnie już tyle wysiłku. U większości nie widać jeszcze śladu korzonka u dołu. Ale jedna już pękła, a innej wyrosły korzonki. Pestki świetnie sobie radzą. Wszystkie zdrowe. Z powrotem rozkładam biblię i osłaniam nią pestki. Chętnie postałabym tu jeszcze trochę. Pokój wygląda stąd zupełnie inaczej. Aż do tej chwili zwykle patrzyłam na pokój z łóżka. Stąd wydaje się o wiele większy. No bo stoję przecież w najdalszym kącie. Z całej siły pcham łóżko parę centymetrów w głąb pokoju i ześlizguję się tułowiem po ścianie, póki dupą nie dotknę podłogi, a nóg nie zegnę tak mocno, że kolanami dotykam piersi. Na brzoskwince i półdupkach czuję zimną wykładzinę z linoleum. Nie wiem dokładnie, czy to jest wykładzina z linoleum, ale zawsze się przecież mówi, że w szpitalu jest wykładzina z linoleum. W tej pozycji mam za bardzo rozciągniętą dupę. Muszę wyprostować nogi i wsuwam je pod łóżko. Tu mogę się ukryć. Jeśli ja nie widzę stąd drzwi, to znaczy, że nikt, kto przez nie wejdzie, nie zobaczy mojej twarzy. Nogi z pewnością. Ale w tym celu musiałby najpierw zerknąć pod łóżko, czegoś tam szukając. A nikt z wchodzących nie ma takich zamiarów. Każdy patrzy na łóżko i jeśli jest puste, to zakłada, że wyszłam z pokoju albo przynajmniej do kibla. Dotykam się ręką między nogami. Wkładam dwa palce i poruszam nimi jak pęsetką, żeby wyciągnąć tampon samoróbkę. Kładę go na wysokości ramion na grzejniku. Trochę niepewnie kiwa się na boki, więc wciskam go wyżej między lamelki przesłony. Nie powinien na mnie spaść. Nie chciałabym mieć w dziwnych miejscach na plecach czy gdzie tam jeszcze plam krwi, których pochodzenia nikt nie będzie sobie umiał wytłumaczyć i o których ja sama nie będę wiedzieć, bo ich nie zobaczę.

Jak tylko uporałam się z tamponem – szczęśliwie trochę się klei – podnoszę środkowy palec z długim paznokciem i dotykam czubkiem paznokcia perłowego ogonka. Przyciskam go paznokciem. Z pewnością zrobiło się wgłębienie. Ale nikt go nie widzi. To najszybszy sposób na zwilgotnienie. Cipka zaczyna natychmiast produkować śluz w takich ilościach, że nim ocieka. Jedną ręką zajmuję się perłowym ogonkiem – na zmianę przyciskam go i mocno pocieram. Wykorzystuję też dwa palce drugiej ręki, które wsuwam w cipkę. Oba palce w cipce rozstawiam szeroko i wykonuję nimi ruchy obrotowe. Kiedy już jestem rozpalona, przekładam sobie zwykle cipkowe palce do dupy. No ale teraz się nie da. Dupa świeżo po operacji i już zatkana czopem. Ale mogłabym spróbować ją wymacać. Cipkowe palce przesuwam głęboko do tyłu. Daje się wyczuć jakby bardzo cienka ścianka między cipką a dupą. Mogę wyczuć czop. Chociaż jestem w cipce. Znam już to uczucie. Ale, naturalnie, nie z czopem. Tylko z gównem. Czeka tam często uprzejmie w kolejce, póki nie będzie mogło wyjść na zewnątrz. A kiedy działasz w cipce, możesz wyczuć kiełbaskę gówna przez cienką ściankę. Czy mężczyźni podczas seksu ze mną też ją wyczuwali? Ale o tym nigdy by nie powiedzieli. Nie wygląda to na dogodny temat do rozmowy chwilę przed włożeniem chuja w kobietę: „Ty, słuchaj, wiesz co tam właśnie w tobie wyczułem?”. Bardzo nieprawdopodobne. Lubię wyczuwać przez cipkę pracujący zwieracz. Ściągam go, to znaczy szczypię się w pupę i mogę wyczuć mięsień od środka. Hej, na hali stoi krowa, alleluja, puszcza dupą wciąż od nowa, alleluuu ja. Teraz mam ochotę na obmacanie przedniej ścianki cipki. Tylna jest już dostatecznie zbadana. Jeśli obrócę oba palce naraz, co jest cholernie rajcujące – lubię szybkie obroty tam w środku – uda mi się dotknąć przedniej ścianki cipki, tuż za kością łonową. W dotyku jest jak tarka. W wypadku umięśnionych męskich brzuchów też się przecież mówi brzuch jak tarka. Ale przednia ścianka cipki naprawdę sprawia w dotyku wrażenie małej tarki. Powiedzmy tarki do sera. To jest to! Tarka do sera. Jest tam pasmo twardych wzgórków, podobnych do tych na podniebieniu, tylko większych. Wygląda to tak jak widziana od dołu paszcza ziewającego lwa. Tak właśnie czujesz przednią ściankę cipki. Jeśli nacisnę ją mocniej, mam uczucie, że zaraz posikam się sobie na rękę i zwykle natychmiast dochodzę. Gdy dochodzę w ten sposób, często wytryskuje stamtąd jakiś płyn, jak sperma. Moim zdaniem nie ma wielkich różnic między mężczyznami a kobietami. Ale dzisiaj nie chcę tak dojść. Na razie pora skończyć te badania własnego ciała. Potrzebuję teraz obu rąk. Palcami wskazującymi pocieram bardzo mocno kogucie grzebienie, już, już, jedna ręka wędruje do góry. Chcę się przytrzymać

parapetu. Kiedy dochodzę, lubię się mocno czegoś trzymać. Dochodzę bardzo szybko. Z reguły. Nagle czuję, że jestem przemoczona. Lodowata wilgoć. Dojście diabli wzięli. Przewróciłam szklankę z awokado i cała woda wylała mi się na głowę i piersi. Spoglądam w dół. Moja koszulka operacyjna zrobiła się przezroczysta od wody. Czerwonobrązowe sutki prześwitują przez materiał i sterczą, bo jest im zimno. Jeśli organizują dziś w szpitalu konkurs na miss mokrego podkoszulka, to ja wygrywam. Najpierw realizuję plan do końca. Środkowym palcem znowu mocno naciskam mój perłowy ogonek i delikatnie poruszam nim w kółeczko. To powoduje, że się jeszcze bardziej rozpalam i robi mi się cieplej od dołu. Podniecenie, które rozprzestrzenia się w miednicy, przegrywa jednak z zimnem wody. Kolejna próba też nic nie daje. Nawet nie mogę się schować pod moim własnym łóżkiem, w moim własnym pokoju w szpitalu i w spokoju ducha i podniecie ciała zrobić sobie palcówki. Normalnie to najprostsze ćwiczenie. Cóż, Helen, bardzo mi przykro. Właśnie chcę się podnieść, uniosłam już dupę kilka centymetrów nad kałużą, kiedy słyszę, że ktoś stuka do drzwi. Jak zawsze otwierają się równocześnie z stukaniem. Nikt tu nie czeka na „proszę”. Jestem pewna, że kładą prawą dłoń na klamce, a lewą stukają do drzwi. Stukając, równocześnie otwierają drzwi. W ten sposób bezustannie przyłapują mnie z ręką na cipce. Przestałam w końcu szybko zabierać rękę, bo to jeszcze bardziej rzuca się w oczy niż spokojne zostawienie jej tam, gdzie była. W szpitalu nie ma żadnych tajemnic. Wyrzekam się wszystkich moich tajemnic. Inaczej zbyt bym musiała znienawidzić tych natrętów. Widzę stopy i kij od szczotki z rozłożystym mopem u dołu. Przez oddział przeciąga sprzątaczka. Nie powinna mnie zauważyć. Miękkimi, wężowymi liniami szczotka porusza się po podłodze. Zwierzę, które zbliża się do mnie. Wstrzymuję oddech. Ludzie przecież uważają, że oddychanie może kogoś zdradzić. Tyle że to właściwie bzdura. Oddycham bardzo cicho, normalnie. Zaczyna od drzwi i pracuje, przesuwając się wzdłuż drzwi szafy w kierunku łóżka. Wężowe linie. Tam i z powrotem. Widzę okruszki, które łapie i porywa. Odkrywam włosy, długie i ciemne, prawdopodobnie moje, no bo czyje? Chwilę przedtem, nim wplączą się w mokrego mopa. Mop pcha też przed sobą koty. To te śliczne twory z kurzu, powstające ze zbitych w kłąb włosów, gałązek, kłaczków ze skarpetek. Powoli dociera mopem do metalowej szafki nocnej. Z pewnością przejedzie nim szybko pod łóżkiem, mimo bólu już podciągam nogi. Faktycznie. Dobrze, że się zorientowałam. Widzę drąg oparty o łóżko. Przestała ścierać. Coś metalicznie grzechocze. Otwiera chromowany pojemnik na śmieci na

metalowej szafce nocnej. – Błe. Coś powiedziała. Co ma znaczyć – błe? Na pewno miała na myśli płaty gazy w pojemniku. Nie powinna tak szczegółowo się przyglądać. Nic na to nie mogę poradzić. Słyszę, jak wysuwa się szuflada mojej metalowej szafki nocnej. Tak przecież nie można. Co ona teraz wyprawia? Precz stamtąd! Tam nie ma nic do sprzątania, można tylko coś ukraść. Pieniądze. Szuflada się zamyka. Ale zaraz sprawdzę, czego brakuje. Kiedyś w domu to była nasza ulubiona zabawa. Ojciec zabierał z szafy albo ze stołu jakiś przedmiot, podczas kiedy my musieliśmy patrzeć w inną stronę, a potem mieliśmy zgadywać, czego brakuje. Świetnie to umiem. Poczekaj no tylko, ty… Przyglądam się świeżo umytej i jeszcze lśniącej wilgocią podłodze. Zostawiła ślady na świeżo umytej powierzchni. Tak. Właśnie. Zaczęła z niewłaściwej strony. Tak przecież nie można. Zaczyna przy drzwiach, a potem sama sobie wszystko paprze. Kiedy wychodzi, wszystko wygląda na jeszcze bardziej zapaprane niż było. Może jest nowa. Mogłabym jej to powiedzieć – tak tylko, jako drobną wskazówkę. Widzę, jak jej stopy zmierzają do wyjścia. Wlecze przy tym za sobą mop jak ciągnący się po ziemi ogon. Wszystkie ślady stóp znikają. No, Helen, na darmo się zdenerwowałaś. Interesująca technika. Zamyka drzwi za sobą. Już wcześniej zaczęłam się podnosić. Na tyle szybko, na ile pozwala mi czop w dupie, przesuwam się wzdłuż łóżka ku jego nogom, okrążam je i docieram do metalowej szafki nocnej. Otwieram szufladę i przyglądam się, i przyglądam. I stwierdzam, że niczego nie brakuje. To z jednej strony duża ulga, bo straszne by było, gdyby sprzątaczka w szpitalu okradała pacjentów. Musiałabym to zgłosić i prawdopodobnie wyrzuciliby ją z pracy. Ale w takim razie dlaczego w ogóle otwierała szufladę? Może tylko chciała zobaczyć, co ludzie tam mają. Może to taka jej słabostka albo fetysz. Można to też nazwać jej hobby. Tego się nigdy nie dowiem. Nawet gdybym zapytała, wiem na pewno, że by mi szczerze nie odpowiedziała. Tacy niestety są ludzie. Ja bym szczerze ujawniła moje fetysze. Ale mnie nikt nie pyta. Nikt na to nie wpadł. Jeszcze raz dokładnie się przyglądam. I bardzo dokładnie się zastanawiam. Ale rzeczywiście wszystko się zgadza. Nie brakuje najmniejszej drobnostki. Wspinam się ponownie na łóżko i przyciskam brzęczyk. Pielęgniarka przychodzi zaskakująco szybko, a ja jej tłumaczę, że była tu akurat sprzątaczka i przeoczyła dużą mokrą plamę w kącie. Kłamię i mówię, że przewróciła mi się tam szklanka z

wodą. No, Helen, bardzo wiarygodne. Czasami jesteś naprawdę śmieszna. Co niby miało się stać? Poza tym, że umyślnie na full pieprznęłaś ją w kąt. Pielęgniarka się nie dopytuje, nie dziwi, w każdym razie nic nie zauważam. I na korytarzu przywołuje sprzątaczkę z powrotem do pokoju. Ta wraca i robi wielkie oczy, bo nagle widzi mnie tronującą na łóżku. Przytrzymuję kołdrę nad mokrą, przezroczystą koszulką. Siostra pokazuje za łóżko i mówi paskudnym, rozkazującym tonem i w ekstrałamanej niemczyźnie, co sprzątaczka ma zrobić. Siostra znika za czarodziejskimi drzwiami. Sprzątaczka odbezpiecza moje łóżko, nie pytając mnie o zdanie, i odsuwa mnie razem z łóżkiem od parapetu. Mimo wszystko przyjemne uczucie, jak na latającym dywanie, tak jak to sobie człowiek wyobraża, bo naprawdę one nie istnieją, no nie? Ale nie daję po sobie poznać przyjemności z przejażdżki, gdyż należy mianowicie być wpienionym, kiedy tak cię po prostu przesuwają razem z łóżkiem, jakby człowiek był przedmiotem czy w półśpiączce. Na łóżku, inaczej niż w samochodowym fotelu, jestem bardzo podatna na wypadnięcie na zakręcie czy przy hamowaniu. Gdy łóżko po dwóch przejechanych metrach gwałtownie staje, prawie z niego wylatuję. Wydaję ostry krzyk. Zawsze tak robię, gdy coś mi się przytrafia, obojętnie – dobrego czy złego. Głośno krzyczę. Kiedy się lekko potknę, wydaję z siebie głośny okrzyk. Moja dewiza brzmi: zawsze wszystko z siebie wyrzuć, inaczej dostaniesz raka. Również w łóżku jestem bardzo głośna. No, teraz też jestem w łóżku. Ale inaczej. Krzyknąwszy, zauważam, że kącik ust sprzątaczki nieco się poruszył, i to do góry, a nie do dołu. Aha. Widzę radość z cudzego nieszczęścia. Ogarnia mnie wściekłość. Postanawiam sobie, że jak ona kiedyś będzie leżeć w szpitalu zdana na łaskę innych, to wtedy ja ją przewiozę łóżkiem niczym Aladyna, a jak będzie krzyczeć, to też uniosę w górę kącik ust, żeby to dokładnie widziała. Ja, Helen, przysięgam, że tak się stanie. Bardzo imponujące. Podczas gdy ja obmyślam zemstę rodem z tysiąca i jednej nocy, ona już się załatwiła z kałużą. Bardzo sprawnie sobie radzi z mopem. W jednym miejscu robi w kółko znak nieskończoności, którego uczyliśmy się w szkole, póki cała woda nie zostanie wchłonięta. Ósemka na płask. I jeszcze raz, i jeszcze raz. Przychodzi mi coś do głowy. Płuca, serce, czy co tam jeszcze jest, ściskają mi się gwałtownie, aż mi się robi niedobrze. Mój wzrok wędruje w stronę lamelek obudowy grzejnika i tam ją widzę. Moją zakrwawioną kluskę gazy. O, nie. Zapomniałam. Na razie jej jeszcze nie zauważyła. Czyszczenie powierzchni wbudowanego w ścianę grzejnika z pewnością nie należy do obowiązków sprzątaczki. Może będę miała szczęście i posprząta tylko w kącie, w ogóle nie

podniesie oczu nad mopa. W ten sposób próbuję uspokoić siebie samą. Z całego serca pragnę, by nie zobaczyła krwawej kluski. Śmieszne, co bywa dla mnie boleśnie przykre, a na co nie zwracam uwagi. Jeśli na widok zawartości mojego kosza na śmieci powiedziała błe!, to co będzie, kiedy odkryje moją krwawą kluskę? Błagam, nie. Mówię dziękuję bardzo i proszę, by mnie z powrotem przysunęła do parapetu, chociaż jeszcze nie skończyła wycierania. Powinna mnie jak pacjentkę na wózku przesunąć na moje zwykłe miejsce i spadać. Opiera mop o ścianę w nogach łóżka. Chwyta silnymi dłońmi poręcz, biegnącą w poprzek przy moim łóżku i szust! Przysuwa mnie o wiele za mocno do parapetu, aż łóżko wali weń z całej siły, a ja znowu krzyczę. No tak, cała furia na wszystkich paskudzących pacjentów, po których musi sprzątać, zawarta w jednym ruchu. Wychodzi razem z mopem i tuż przed zamknięciem drzwi mówi: – Dziwne, jeśli szklanka się przewróciła, to czemu stoi tam pełna? Płuco znowu gwałtownie mi się ściska. Patrzę na metalową szafkę nocną, a tam stoi sobie szklanka pełna wody. Jestem bardzo nieudolną twórczynią fałszywych pozorów. Wydaje mi się, że wieki temu musiałam wpaść na pomysł onanizowania się w kącie. Bardzo wyczerpujące i w ogóle bez odprężającego podniecenia, jak to sobie wyobrażałam. Krwawą kluskę ciskam do chromowanego kosza na śmieci. Tylko nie bądź rozczarowana. Helen. Następne samodzielne pieprzenie będzie lepsze, obiecuję. Rozglądam się po pokoju. Nie zapomniałam jeszcze o czymś, czego wolałabym nie ujawniać przed bliźnimi? Nie, wszystko jak dawniej, jak trzeba. Muszę jeszcze tylko ściągnąć mokrą koszulkę pooperacyjną. Najpierw ściągnąć, a potem zadzwonić czy najpierw zadzwonić, a potem ściągnąć? Helen? Nie byłabyś Helen, gdybyś najpierw zadzwoniła. Ściągam więc moją koszulkę i okrywam piersi kołdrą. Bardzo przyjemne uczucie. Sztywna kołdra na skórze piersi. Czy powłoczkę przeciągnięto przez gorący magiel? Tak to się nazywa? Zawsze widzę ten napis na szyldach pralni, przejeżdżając obok. Chłodne uczucie na piersi znam z domu. Mama przywiązuje wielką wagę do idealnej bielizny pościelowej. Do zaplamienia przeze mnie. Teraz dzwonię. Proszę. Lepiej Robin niż ktokolwiek inny. Czasem też mam szczęście. Wchodzi Robin.

– Helen, co się stało? – Czy mogłabym dostać czystą koszulkę? Podaję mu zwinięty w kłębek mokry ciuch. Pilnuję, żeby kołdra zsunęła się przy tym trochę i by przez moment zobaczył moje sutki. – Jasne. Co się stało? Nie dostałaś krwotoku czy coś takiego? Martwi się o mnie. Zdumiewające. Po wszystkim, czego musiał ode mnie wysłuchać. I obejrzeć. Tego jeszcze nie znałam. – Nie, nie. Nie mam krwotoku. Przecież bym ci od razu powiedziała. Próbowałam się onanizować pod łóżkiem i niechcący wylałam sobie szklankę wody na głowę. No i wszystko przemokło przy okazji. Głośno się śmieje i kręci głową. – Helen, bardzo dowcipne. Już to widzę. Nie chcesz mi powiedzieć, co się stało. Ale mimo to przyniosę ci nowe ubranie. Chwileczkę. Przez ten krótki czas, kiedy Robin szuka gdzieś w szafach anielskich szat, robi mi się nudno i smutno. Co robić? Naciskam ręką pedał chromowanego kosza na śmieci na metalowej szafce nocnej i sięgam drugą ręką do środka. Tampon samoróbka nie jest już czerwony od świeżej krwi, tylko brązowy od zakrzepłej. Otwieram stojące po drugiej stronie pudło Tupperware i układam kluskę papieru toaletowego na świeżych artykułach higienicznych. Mam nadzieję, że moje bakterie rozmnożą się tam i rozprzestrzenią i niewidzialne, jak to bakterie, pokryją wszystkie opatrunki z gazy i płaty waty. Pudło już się poci w słońcu. Idealny do moich celów klimat szalki Petriego. Później będę jednak musiała pamiętać, żeby usunąć stamtąd kluskę. Kiedy mnie wypiszą, jakiś nowy dupny pacjent powinien kontynuować mój eksperyment i dowieść mnie i całemu światu, że nie stanie się nic złego, jeśli używasz zanieczyszczonych przez innego człowieka opatrunków z gazy, by zatamować własne krwawienie z otwartych ran. Będę to nadzorować, gdy codziennie przebrana za Zielonego Anioła będę stukać i równocześnie otwierać drzwi i tym sposobem łapać dupnego pacjenta na onanizowaniu się. Tak można szybko się poznać. Wchodzi Robin. Wręcza mi z uśmiechem koszulkę. Opuszczam kołdrę na kolana. Udaję tylko, że nic mnie nie obchodzi, że widzi mnie kompletnie nagą od góry. Zaczynam rozmowę, raczej żeby się rozluźnić. Wciągam sobie koszulkę na ramiona i proszę go, żeby zawiązał ją z tyłu. Robi mi na karku kokardkę i mówi, że musi wracać do pracy. Ale mówi również – niestety. Już dawno sobie poszedł, kiedy znowu słyszę pukanie. Na pewno czegoś zapomniał. Albo chce mi coś powiedzieć. Proszę. Nie. Ojciec. Niespodziana wizyta. W ten sposób nigdy nie złapię obojga w jednym pokoju. Znaczy moich rodziców, jeśli tak będą po prostu przychodzić i

wychodzić, kiedy zechcą, nie słuchając koordynatorki wizyt. Ojciec trzyma w ręku coś dziwnego. – Dzień dobry, córeczko. Jak się czujesz? – Dzień dobry, tato. Oddałeś już stolec? – Bezczelność – mówi i śmieje się. Myślę, że potrafi się domyślić, dlaczego pytam. Wyciągam rękę, jak zawsze, gdy tata ma mi coś dać. Kładzie na mojej dłoni podarunek. Coś dziwnego w przezroczystej folii. – Balon? Szary balon? Dziękuję, tato. Od tego z pewnością szybko wyzdrowieję. – Otwórz. Jesteś zbyt szybka, córeczko. Wygląda jak nienadmuchana poduszka podróżna, tylko nie w formie podkowy, ale okrągła, jak kółko do pływania, tyle że dla bardzo szczupłych osób. – Nie domyślasz się? To poduszka ortopedyczna. Możesz na niej siedzieć i nie będzie cię nic bolało. Usadawiasz się tak, żeby rana znajdowała się pośrodku pierścienia. Dzięki temu rana unosi się swobodnie w powietrzu, a gdy niczego nie dotyka, nie może boleć. – Och, dziękuję, tato. Wyraźnie długo rozmyślał nad tym, że mnie boli, i jak mógłby temu zaradzić. Tata ma serce. I mnie je okazuje. Cudownie. – Tato, gdzie to można kupić? – W sklepach sanitarnych. – A nie sanitarno-medycznych? – Możliwe. No to w sanitarno-medycznych. To już długa rozmowa jak na nasze stosunki. Rozrywam folię. I zaczynam nadmuchiwać poduszkę obrączkę. Mam wrażenie, że długie leżenie i fantazjowanie o seksie z pielęgniarzem nie wzmacnia płuc. Po kilku dmuchnięciach robi mi się czarno przed oczami. Przekazuję poduszkę tacie, niech to dokończy. Przy ostatnim dmuchu zostawiłam strasznie dużo śliny na cycku do dmuchania. Tata wkłada go teraz bez obcierania do ust. To już jest przecież wstęp do pocałunku z językiem. Można tak powiedzieć, nie? Lubię sobie wyobrażać seks z moim ojcem i świetnie to robię. Dawniej, kiedy byłam mała i rodzice jeszcze mieszkali razem, rano zawsze biegli nago z sypialni do łazienki. Ojciec zawsze niósł wtedy przed sobą w okolicach lędźwi gruby drążek. Już jako zupełnie mała dziewczynka byłam tym zafascynowana. Myśleli chyba, że nic nie zauważyłam. Ale zauważyłam. I to jak. Nic wtedy nie wiedziałam o porannych erekcjach. Dowiedziałam się o tym o

wiele później. Przez długi czas, także wtedy, kiedy się już pieprzyłam z chłopakami, myślałam, że rano mają erekcję z mojego powodu. Bardzo się rozczarowałam, kiedy ktoś mi wyjaśnił, że mężczyźni tak mają, żeby rano siki im się nie wylały. To było ogromne rozczarowanie. Obserwuję ojca, jak dmucha balon, i nie mogę się powstrzymać od śmiechu. Kiedy tyra z taką powagą i w skupieniu, przypomina mi się dawna historia. Na wczasach, na plaży, musiał mnie i mojemu bratu nadmuchiwać całe mnóstwo gumowych zwierzaków i materaców, póki nie padł z wyczerpania. To prawdziwa ojcowska miłość. Na wczasach musiał mi też smarować plecy kremem dla ochrony przed słońcem. Wszystkie miejsca, do których mogłam dosięgnąć, sama sobie smarowałam. Tam nigdy się nie spiekłam. Plecy, za które był odpowiedzialny mój ojciec, zawsze były przypieczone. Czasami nawet bardzo brzydko. Gdy wieczorem próbowałam obejrzeć poparzone plecy w lustrze, mogłam dostrzec, że tata był bardzo niedbały. Na plecach miałam wielki biały znak zapytania, a wszystko poza tym znakiem było ognistoczerwone. Wyraźnie chlapał sobie kleks kremu na rękę, przejeżdżał łukiem przez plecy i gotowe. Zawsze zauważałam, że idzie mu to o wiele za szybko. Tyle na temat ojcowskiej miłości. Może był już tak osłabiony od nadmuchiwania gumowych zwierzątek, że nie mógł mnie porządnie nakremować. A może za wiele od niego żądałam. Z pewnością. Zawsze tak jest. Za dużo żądam. Widzi, jak się uśmiecham. – Czo? – odzywając się, nie wyjął cycka z ust. I bardzo mocno miesza swoją ślinę z moją. Czy on też uważa to za tak fajne? Czy myśli o takich rzeczach? Jeśli nie zapytasz, nigdy się nie dowiesz. A ja nie zapytam. – Nic. Tylko dziękuję, tato, za poduszkę ortopedyczną i za jej nadmuchanie. Drzwi się otwierają. Teraz to nawet nikt nie stukał. Nowa pielęgniarka. Ile ich tu w końcu mają? Wiem już, czego chce. – Nie, nie oddałam jeszcze stolca. – Wcale o to nie pytam. Chciałam tylko wymienić worek w pani koszu na śmieci. Pani z taką gorliwością wyrzuca gazowe opatrunki. – Moja dupa też gorliwie produkuje krwawo-gównianą zasmażkę. Ojciec i pielęgniarka, na której identyfikatorze pisze Valerie, patrzą w zdumieniu. No co, patrzcie sobie. I jak? Powoli zaczyna mi działać na nerwy to ciągłe zagłaskiwanie wszystkiego przez pielęgniarki. Siostra bardzo szybko wyciąga pełny worek z mojego małego, chromowanego kosza na śmieci, wiąże elegancki węzełek u góry i wzdyma mocno nowy worek niczym ptysia, by zatopić go w koszu. Obserwuje mego ojca przy nadmuchiwaniu. Bardzo głośno zamyka pokrywę kosza i wychodząc, mówi: – Jeżeli ta poduszka

jest dla pacjentki, odradzałabym. Wszystko jej się na nowo porozrywa, jeśli na tym usiądzie. To tylko dla ludzi z niezoperowanymi hemoroidami. Ojciec wstaje i kładzie poduszkę w szafie na ubrania. Wydaje się, że posmutniał, bo podarował mi coś zagrażającego życiu. A co się teraz wydarzy? Mówi, że wkrótce będzie się już musiał zbierać. Praca czeka. Co on właściwie robi? Jeśli o pewne rzeczy nie zapytasz zawczasu, to potem już nigdy nie zdołasz. Ponieważ już od tak dawna jestem zajęta chłopakami, nie obchodziło mnie przez te wszystkie lata, co robi mój ojciec. Tylko na podstawie aluzji rzucanych kiedyś przez innych podczas rodzinnych obiadów mogę zgadywać, że ma to coś wspólnego z pracami badawczymi i nauką. Postanawiam, że kiedy wyjdę ze szpitala, co mam nadzieję jeszcze długo nie nastąpi, poszukam w sekretnej szafie taty wskazówek, czym się zajmuje. – Okej, tato, pozdrów kolegów od nieznajomej. – Jakich kolegów? – pyta cicho, gdy przechodzi przez drzwi. Ma już naprawdę sporo szpakowatych i siwych włosów. Niedługo umrze. To znaczy, że niedługo będę musiała się z nim pożegnać. Najlepiej już teraz zacznę się przyzwyczajać, to nie będzie tak bolało, jak już do tego dojdzie. Robię notatkę w moim zapominalskim, dziurawym jak sito umyśle: spokojnie pożegnać się z tatą. Wszyscy się będą dziwić, dlaczego tak dobrze sobie z tym radzę. Zawody w żałobie wygrane dzięki żałobie przepracowanej zawczasu. W każdym razie ta bardzo krótka wizyta taty spowodowała, że już wiem, jak sobie załatwię dłuższy pobyt w szpitalu. Muszę tylko z rozmachem usiąść na poduszkę obrączkę i wszystko się znowu rozerwie. Tak przecież obiecała Valerie Obrażalska. Byle mnie na tym nie złapali. Biorę tabletkę przeciwbólową. Z pewnością mogę ją od razu wykorzystać, takie małe znieczulenie. Wypróbowaną metodą zsuwam się na brzuchu z łóżka i zgięta w pół, szarpana szczypiącym bólem, idę do szafy. Otwieram zamknięte przez ojca drzwi. Na samym dole leży złoczyńca. Normalne ukucnięcie na zgiętych nogach nie wchodzi w grę. Za bardzo boli. Muszę wymyślić inny sposób, jak to podnieść. Na prostych nogach zginam się tylko w biodrach. Plecy też zostają proste. Dobra, teraz wyglądam jak odwrócone L. Czubkami palców udaje mi się chwycić obrączkę. Załatwione. Plecy z powrotem do góry. I przystępujemy do odwrotu. Doszedłszy do łóżka, kładę kółko ratunkowe bliżej brzegu, tak żebym mogła od razu na nim usiąść. Odwracam się dupą do łóżka i sadowię jak ptak na gnieździe. Trochę kołyszę dupą. Raz w jedną, raz w drugą i w kółeczko, to nietrudne. Ruchy na poduszce powodują, że skóra na ranie bardzo mocno się napina. Wstaję i macam się tam z tyłu. Spoglądam na rękę. Nie ma krwi!

Valerie, zawiodłaś mnie. Co teraz? Plan z ponownym rozerwaniem rany był dobry. Tylko z poduszką nie wyszło. Pieprznęłam nią na łóżko. Poszukam sobie po prostu czegoś innego do rozerwania dupy. Okej, Helen, skup się. Nie masz za dużo czasu. Wiesz, jak często drzwi się tu otwierają i wchodzą świadkowie. Przyglądam się wszystkim dostępnym w pokoju przedmiotom. Metalowa szafka nocna – na nic. Butelka z wodą na szafce nocnej – można ją wprawdzie wsunąć do środka, ale raczej nie da się nią zranić tak, jak potrzebuję. Telewizor – za wysoko. Na stole leżą łyżki – zbyt nieszkodliwe. Miseczki na muesli – z tym nic się nie da zrobić. Spoglądam pod łóżko. O, tam. Jest. Hamulec przy kółkach łóżka. Kółka są duże, metalowe, obciągnięte gumą. A przy nich coś w rodzaju nożnego hamulca, wystający, żelazny pedał. Pedale, zostałeś wybrany. Najszybciej, jak tylko mogę, podchodzę do łóżka. Ustawiam się do niego plecami, jednym szarpnięciem zjeżdżam w dół i walę dupą w pedał. Teraz na nim siedzę. I kiwam się tam i z powrotem. Z bólu nie mogę się powstrzymać od krzyku i zasłaniam sobie usta obiema rękami. Zza rąk dochodzi skomlenie. Jeśli to nie zadziała, to już nie wiem, co robić. Dokładnie czuję, jak pedał wnika w ranę. Mocno naciskając, wbijam go jeszcze głębiej. Musi wystarczyć. Helen, ty dzielna dziewczyno. Niezła robota. Płaczę i trzęsę się z bólu. Ale teraz musiało zadziałać. Ręka testująca wędruje do tyłu, wykonuje ruch podtarcia. Patrzę na nią. Cała dłoń od środka jest pokryta świeżą, czerwoną krwią. Muszę się szybko położyć, inaczej zemdleję. A nie o to chodzi w tym ćwiczeniu. Muszą mnie znaleźć na łóżku, żebym mogła twierdzić, że tak mi się po prostu zrobiło, jak leżałam. Kładę się. Piekielnie boli. Ciągle trzymam się za usta. Łzy zalewają mi twarz. Czy teraz powinnam już kogoś zawołać, czy też mam chwilę odczekać, żeby rana zrobiła lepsze wrażenie? Odczekam chwilę. Tyle jeszcze zdołam. Helen, pamiętaj, że musisz wytrzeć pedał i usunąć ślady. Poduszkę chowam pod kołdrą. Później się nią zajmę. Z tyłu płynie i płynie coraz więcej krwi. Jeszcze raz chwytam się tam na moment ręką i jest na niej jeszcze więcej krwi niż za pierwszym razem. Uczucie w kroku i między nogami zupełnie takie samo jak u dziecka, które narobiło w majtki. Gdy płynie po tobie ciecz o temperaturze ciała, myślisz w pierwszej chwili zupełnie niewinnie, że się posiusiałaś, bo tak zwykle było. Leżę w kałuży własnej krwi i płaczę. Otwieram oczy i widzę na metalowej szafce nocnej odkręconą zakrętkę od butelki z wodą mineralną. Biorę ją do ręki i próbuję nałapać w nią łez. To drobne zadanie pomoże mi odwrócić uwagę od strasznego bólu, a później znajdę może dla tych łez jakieś zastosowanie. Bardzo rzadko płaczę. Ale teraz leje się ze mnie po prostu strumieniami. U góry łzy, u dołu krew. Przysuwam zakrętkę od butelki ku gruczołom łzowym i sprawdzam po pewnym czasie, co tam się zebrało. Przynajmniej dno jest zakryte. Helen, dosyć już zwlekałaś. Naciskam brzęczyk alarmowy. Czekając, aż ktoś przyjdzie, chowam

zakrętkę z płynem łzowym za wszystkimi przedmiotami na metalowej szafce nocnej. Żeby żadna niezdara mi jej nie przewróciła! Taki mały pojemnik, a tkwi w nim tyle bólu. Chyba już najwyższy czas, żeby ktoś przyszedł. Bądź co bądź straciłam bardzo dużo krwi. Wszystko jedno, czy sama to sobie zrobiłam, czy coś się po prostu stało. Muszą mi teraz pomóc i zatamować krwotok. Wyciekło już ze mnie tak dużo, że kapie na podłogę. Jak to w ogóle możliwe? Przecież łóżko powinno wchłonąć krew? Już wiem. Leżę na plastikowych podkładach, krew się na nich zbiera i nie wsiąka w materac. Wąskim strumyczkiem wylewa się spode mnie na podłogę. Leżę tu w łóżku i patrzę na własną krew na podłodze. Coraz jej więcej. Interesujący widok. Wygląda tu jak u rzeźnika. Tyle że tam umieszczony jest pośrodku mocno nachylony odpływ, żeby krew mogła spływać. Ci tutaj też powinni się nad czymś takim zastanowić dla oddziału proktologicznego. Chociaż to, co właśnie wyprawiałam z moją dupą, nie jest chyba typowym zajęciem wszystkich dupnych pacjentów. Odrzucamy odpływ w podłodze jako zły pomysł. Jeszcze raz naciskam brzęczyk. Trzy razy po kolei. Słyszę z korytarza, że to nic nie daje. Trzy naciśnięcia po sobie dają tylko jedno jedyne mruknięcie w dyżurce sióstr. Chyba nie chcą dać się zwariować pacjentom. Chociaż dzięki takiemu systemowi można by opracować o wiele sensowniejszą komunikację między pacjentami a personelem pielęgniarskim. Jeden dzwonek: poproszę jeszcze trochę masła do pełnoziarnistego chleba. Dwa dzwonki: proszę przynieść wazon z wodą. Trzy dzwonki: ratunku, strasznie dużo krwi leje mi się z dupy, tak że już niewiele zostało w mózgu i nie mogę jasno myśleć, więc przychodzą mi do głowy same niedobre pomysły na usprawnienie pracy szpitala. Widzę hamulec, ten krwią usmarowany. Muszę go wytrzeć do czysta, inaczej stąd wylecę. Wstaję bardzo szybko i prawie udaje mi się pośliznąć we własnej krwi. Trzymam się mocno łóżka, wolno idę w stronę jego nóg. Krew przepływa między palcami stóp i dostaje się na wierzch. Muszę uważać, żeby nie wpaść w krwawy aquaplaning. Przykucam obok pedału i wycieram go rąbkiem koszulki. Ślady zatarte. No, dobra. Przynajmniej te na pedale. Od przykucania boli, od chodzenia boli. Zaraz padnę. Helen, no chodź, dasz jeszcze radę wrócić do łóżka. Połóż się, maleńka. Zrobione. Przyciskam mocno ręce do twarzy. Muszę czekać całą wieczność. Zawsze trzeba czekać. Mogłabym też wyjść im naprzeciw i wywołać wielką sensację, ciągnąc za sobą krwawy ślad. Rezygnuję z tego. Niedobrze mi. Czuć tu krwią. Mnóstwem krwi. Czy powinnam zabić czas, chwytając za ścierkę? Chcę być przecież najlepszą pacjentką, jaką tu kiedykolwiek mieli. Ale możliwe, że zbyt dużo od siebie wymagam. Teraz nie muszę sprzątać. Stuk, stuk. Drzwi się otwierają. Robin. Świetnie. On to potrafi. Helen, ale właściwie co?

Wszystko jedno. Coraz mi gorzej. – Też nie wiem. Musiałam się chyba jakoś dziwnie ruszyć i nagle chlup, krew zaczęła płynąć – wyjaśniam natychmiast. – Co teraz zrobimy? Oczy Robina otwierają się szeroko, mówi, że natychmiast zawoła profesora. Podchodzi do mnie. Czy właśnie nie powiedział, że chce zawołać profesora? Mówi, że blado wyglądam. Wchodzi przy tym w kałużę mojej krwi i kiedy wybiega, zostawia krwawe ślady w całym pokoju. Myślę w ślad za nim: Uważaj, wpadniesz w aquaplaning na krwi. Przyciskam ręce do krwawiącego miejsca, żeby jakoś zahamować krwotok. Przez ręce przelewa mi się krew. Ależ marnotrawstwo. Czy niektórzy ludzie nie mają za mało krwi? Czy też chodziło o to, że niektórzy ludzie mają chorą krew? Co ja właściwie o tym wiem? Niedokrwiści. O to chodziło. Są ludzie, o których się mówi, że są niedokrwiści. Helen, też taka będziesz, jak się dalej tak będziesz zachowywać. Wchodzi anestezjolog. Pyta, czy coś jadłam. Jadłam. I to dużą porcję muesli na śniadanie. Mówi, że to niedobrze. Dlaczego? – Bo w takim razie nie może pani dostać pełnej narkozy. Z uwagi na ryzyko, że może pani zwymiotować we śnie i się udusić. No to w grę wchodzi tylko ZZO. Wybiega i wraca z formularzem, strzykawkami i rozmaitym ustrojstwem. To jest właściwie dla ciężarnych, dla tych, co nie mogą sobie poradzić z normalnym porodem. Matki mimozy. Te, które chcą porodu siłami natury, ale tylko bez żadnych bólów proszę. Słyszałam od matki. Muszę coś podpisać, choć nie wiem, co to jest, bo nie słuchałam lekarza. Ufam mu. Natomiast bardzo mnie niepokoi, że ten przecież zwykle bardzo spokojny człowiek zaczął nagle biegać. Martwię się o siebie. Wygląda, jakby mu się bardzo spieszyło. Najwyraźniej uważają, że tracę za szybko za dużo krwi. Teraz, kiedy się zorientowałam, że traktują to dokładnie tak samo jak ja, czuję się bardzo źle i boję się, że umrę przez mój pomysł swatania rodziców. Tego zupełnie nie planowałam. Wyjaśnia mi, że muszę usiąść na łóżku i się pochylić, wyginając przy tym w koci grzbiet, żeby mógł zdezynfekować mi plecy, wprowadzić grubą kaniulę między kręgi w dolnym odcinku, a potem wstrzyknąć tamtędy lek. Nie brzmi to dobrze. Nienawidzę wszystkiego, co się dzieje w pobliżu rdzenia kręgowego. Myślę sobie, że się pomylą i jesteś na wieki inwalidką i nigdy już nie poczujesz niczego przy seksie. A wtedy to w ogóle już można zrezygnować z seksu. Wszystko, co mi lekarz wyjaśnia, równocześnie wykonuje. Czuję, jak coś tam mi z tyłu obmacuje i wyciera, i robi, i czyni. Kiedy siedzę w tej pozycji, ból mnie prześwidrowuje. Mam wrażenie, jakby dupa rozrywała mi się coraz bardziej.

Mówi, że dokładnie za piętnaście minut zdrętwieje mi wszystko od wkłucia do palców u nogi. I jemu, i mnie wydaje się, że to bardzo długo. W przeliczeniu na litry krwi na minutę. Wychodzi i mówi, że zaraz wraca. W porządku. Patrzę na moją komórkę, żeby kontrolować upływ minut. Jest dziesięć po. Dwadzieścia pięć po będę gotowa do operacji. Wchodzi Robin i tłumaczy mi, że profesor już się przygotowuje do mojej nagłej operacji. Że dlatego nie mógł do mnie przyjść. Opisał mu, ile krwi straciłam. Wtedy natychmiast nakazał nagłą operację. Nagła operacja. O jery, niedobrze brzmi. A przy okazji poważnie i podniecająco. Jakbym była kimś ważnym. Dobry moment, żeby zwabić tu moich rodziców. Zapisuję Robinowi numery moich rodziców i proszę go, żeby podczas operacji zadzwonił do nich i ściągnął ich tutaj. Wchodzi anestezjolog i chce ze mną jechać na salę operacyjną. Dotykam górnej części ud i czuję dotknięcie rąk. Stop. Jeszcze wszystko czuję. Nie mogą mnie operować. Jeszcze nie. Patrzę na komórkę. Kwadrans po. Minęło dopiero pięć minut. Niemożliwe, żeby naprawdę chcieli to zrobić. Nie czekają, aż zacznie działać znieczulenie. Śpieszą się jeszcze bardziej, niż myślałam. Bardzo to wszystko niepokojące. Robin wywozi mnie na korytarz. Nie pozwolili mi zabrać komórki. Z powodu sprzętu. Jakiego sprzętu? Lecimy tam czy co? W sumie mi to obojętne. O ile sobie przypominam, we wszystkich korytarzach i w sali przedoperacyjnej wiszą zegary. Takie ogromne, czarno-białe zegary dworcowe. Dlaczego w szpitalach wiszą zegary dworcowe? Ci tutaj chcą nam coś w ten sposób powiedzieć? Nie dopuszczę ich z tymi narzędziami do mojej dupy, póki nie minie kwadrans. Wszystko jedno, czy się wykrwawię, czy nie. Helen, bardzo bohatersko, ale głupio. Nie chcesz przecież umrzeć. To byłby jednak idealny powód dla moich rodziców, by się znowu zeszli. Ogarnięci żałobą, zbliżaliby się ku sobie coraz bardziej. Nie daliby się pocieszyć swym nowym partnerom, bo wiedzą, że oni nigdy tak naprawdę nie troszczyli się o pasierbicę. Ale kiedy pasierbica umrze, nowy partner zostanie zdemaskowany. I wtedy jest już jasne raz na zawsze, kto wygrał, a kto przegrał walkę o władzę. Świetny plan, Helen, ale niestety, nie doczekasz tego, jak się znowu zejdą. Kiedy jesteś martwa, nie przyglądasz się z góry. Jesteś przecież pewna, że nieba nie ma. Że jesteśmy jedynie wysoko

zorganizowanymi zwierzętami. Które po śmierci po prostu gniją w ziemi i są zżerane przez robaki. I nie ma takiej możliwości, by po śmierci przyglądać się z góry ukochanym zwierzętom rodzicielskim. Wszystko zostanie po prostu zżarte do ostatka. Rzekoma dusza, pamięć, każde wspomnienie i miłość zostaną razem z mózgiem przerobione po prostu na robacze gówno. Także oczy. I cipka. Robakom nie sprawia to różnicy. Zjadają synapsy równie chętnie jak łechtaczki. Brak im szerszego spojrzenia, co lub kogo właśnie spożywają. Najważniejsze, by smakowało! Wracając do czasu zegarowego. Przejeżdżam koło kilku zegarów, ale mija niewiele czasu. Robinowi się bardzo spieszy. Tym razem wyjątkowo często uderza o ściany. Czuję, że kałuża krwi, w której leżę, robi się coraz głębsza. Zagłębienie, które zrobiłam dupą w materacu, dawno już wypełniło się po brzegi. Fakt, że mogę to jeszcze wyczuć, jest bardzo złym znakiem. Z wyjaśnień doktora od usypiania zrozumiałam tyle, że powinnam się czuć jak sparaliżowana od połowy, zanim się zabiorą do roboty. Ale jeśli mam jeszcze tyle czucia w nogach, to z całą pewnością także i w dupie. Dojechaliśmy do sali przedoperacyjnej, tu też wisi zegar dworcowy. Wiedziałam. Zegarowa zapamiętywanka wygrana. Osiemnaście po. Wpatruję się w długą wskazówkę. Robin mi wyjaśnia, że zaraz mną się zajmą, tylko skończy się sprzątanie sali operacyjnej. Nie odrywam wzroku od długiej wskazówki i mówię: – Nie przywiązuję szczególnej wagi do porządku. Jeśli o mnie chodzi, mogą nie sprzątać. Chętnie zobaczę, co się tam wcześniej działo. Robin i doktor od usypiania śmieją się. Cała Helen. W najtrudniejszej sytuacji zawsze z zabawnym powiedzonkiem na ustach. Żeby nikt nie zauważył, że się boję ich i ich rąk w swojej dupie. Jestem wprawdzie bardzo dumna z rozciągliwości mojego zwieracza podczas seksu, ale kilka rąk dorosłych mężczyzn to nawet i dla mnie za dużo. Przykro mi. Nie widzę w tym nic dobrego. Już niestety wiem, jak się czuje taki rozluźniony zwieracz. A tym razem robią to przecież bez pełnej narkozy. Te wredne świnie. Boję się. Chwytam rękę Robina. Była akurat w pobliżu i trzymam ją bardzo mocno. Wydaje się do tego przyzwyczajony. Nie dziwi się ani trochę. Prawdopodobnie robi to każda babcia przed każdą operacją. Ludzie są zwykle bardzo nerwowi przed operacjami. Podobnie jak przed podróżami. No bo to coś w rodzaju podróży. Człowiek nie wie, czy wróci. Podróż przez ból. Zgniatam Robinowi dłoń tak mocno, że robią mu się białe plamy, i wbijam długie paznokcie w skórę tylko po to, żeby odróżnić się od babcinego wzorca.

Otwierają się wielkie, elektryczne drzwi do sali operacyjnej, a pielęgniarka z maską na twarzy mówi niewyraźnie: – Można zaczynać. Głupia małpa. W panice patrzę na zegar. Długa wskazówka głośnymi szarpnięciami przesuwa się na czwórkę. Klik. Dwadzieścia po! Jeszcze się chwieje. Powinni zaczekać pięć minut. Nie. Nie. Wszystko jeszcze czuję. Proszę jeszcze nie zaczynać. Tak myślę. Nic nie mówię. Helen, sama sobie jesteś winna. Chciałaś mieć krwotok, no to masz. Za chwilę zwymiotuję. Ale o tym też nie mówię. Jak do tego dojdzie, to sami zobaczą. Teraz już wszystko jedno. – Robin, boję się. – Ja też, o ciebie. Wszystko jasne. Kocha mnie. Wiedziałam. Czasami to tak szybko idzie. Wyciągam drugą rękę i obiema mocno obejmuję jego dłoń. Patrzę mu prosto w oczy i próbuję się uśmiechnąć. Potem wypuszczam. Wpychają mnie do środka. Przenoszą na inne łóżko. Pielęgniarki chwytają moje nogi, każda po jednej, i zawieszają na długich pasach, zwisających z sufitu. Mocują je za stawy skokowe, a potem podnoszą prosto do góry. Rodzaj wielokrążka. Moje nogi stoją prosto do góry. Jak jakaś ekstremalna pozycja ginekologiczna. Żeby wszyscy mogli łatwo wśliznąć mi się w dupę. Widzę długie rzęsy nad czyjąś maską. Prof… dr Notz. Robin znowu zniknął. Pewnie ma za słabe nerwy. Doktor od usypiania siada obok mojej głowy. Wyjaśnia mi, że teraz musimy już zaczynać, bo tracę zbyt dużo krwi. Mówi, że tylko mam wrażenie, że jeszcze wszystko czuję, bo została mi jeszcze odrobinka czucia. W rzeczywistości, mówi, teraz czuję już tylko ułamek tego, co się dzieje. Rozpięli jasnozielony materiał między moją głową a moją dupą. Pewnie po to, żeby dupa nie widziała mojej przerażonej twarzy. Cichutko pytam doktora od usypiania, co oni właściwie teraz robią. Wyjaśnia mi, jakbym miała sześć lat, że muszą mi teraz pozakładać szwy, czego zwykle próbują uniknąć. Przy mojej pierwszej operacji wycięli mi wprawdzie sporo, ale też zostawili wszystko niezszyte, żeby się lepiej goiło. Tak jest o wiele przyjemniej dla pacjenta. Ale wszyscy, a przede wszystkim ja, mieliśmy pecha. Muszą zszyć osobno każde krwawiące miejsce, a potem będę czuła bardzo nieprzyjemne ciągnięcie. Będzie mnie bardzo szczypać. Przez długi czas. A ja myślałam, że nieprzyjemniej już być nie może. Och, Helen, czego ty nie zniesiesz dla dobra rodziców. Wzruszające. Hm. Podczas gdy doktor od usypiania malował przede mną bolesną przyszłość, zupełnie przestałam zwracać uwagę na dupę. To pewnie znaczy, że jestem już całkowicie znieczulona, tak w międzyczasie. Pytam doktora od usypiania o godzinę. Dwadzieścia pięć po. I właśnie w tej chwili nic już

nie czuję. Ależ precyzja, zna się na rzeczy ten facet. Uśmiecha się zadowolony. Ja także. Raptownie się rozluźniam, jak gdyby nic się nie stało. Możemy przejść do lekkiej rozmowy. Pytam go o rzeczy zupełnie bez znaczenia, które mi akurat przelatują przez głowę. Czy on też musi jeść obiad w tej kantynokawiarni na dole. Czy ma rodzinę. Ogród. Czy kiedyś mu się nie udało znieczulić chorego do operacji. Czy to prawda, że ludzie, którzy biorą narkotyki, są trudniejsi do znieczulenia. A w przerwach w rozmowie wyobrażam sobie, jak rodzice czekają już razem na mnie w moim pustym szpitalnym pokoju, chorzy ze zmartwienia. Rozmawiają o mnie. O moim bólu. Cudownie. No i już skończyli zszywanie. Odzyskuję znowu czucie w nogach. Pytam doktora od usypiania, czy to możliwe. Wyjaśnia mi, że chodzi o to, żeby znieczulić mnie nie za mało, ale i nie za dużo. Wie z doświadczenia, jak długo trwa taka nagła operacja, i znieczulił mnie dokładnie na ten czas. Chyba jest strasznie dumny z tego, tak mu z oczu patrzy. Zaraz znowu wszystko poczuję, mówi, niestety również ból. Da mi teraz tabletkę. Mówi, że tabletkami przeciwbólowymi trudno zaradzić szczypiącemu ciągnięciu w odbycie. Powinnam się nastawić na duży ból. Nie ma porównania z tym, co było do tej pory. Co ja sobie zrobiłam? Opuszczają mi nogi z sufitu. Powoli czucie rozprzestrzenia się swędzeniem w obu nogach. Znowu mnie czopują, tam z tyłu, przenoszą do innego łóżka i przykrywają, i wiozą do pokoju. Jakaś pielęgniarka z sali operacyjnej, której nie znam i która nie umie prowadzić łóżek. Gorsza niż Robin w nerwach w drodze na salę. Parkuje mnie w moim dużym, samotnym pokoju i wychodzi. Jakby coś, mam dzwonić. Sama wiem. Już dostatecznie długo tu jestem. A teraz? Po tak podniecającym wykrwawieniu się niemal na śmierć normalne leżenie w pokoju jest szalenie nudne. Jest coś jeszcze, co muszę załatwić. Poduszka musi zniknąć. Podnoszę kołdrę, a tam nic nie ma. Gdzie ona jest? Kto ją wziął? O rany, Helen, aleś ty skołowana. Na pewno przez lekarstwa. Naturalnie musieli na nowo powlec pościel po tej krwawej eksplozji. Gdzie teraz jest poduszka? Pytać nie mogę, nie chcę. Być może jakaś głupia pielęgniarka po prostu ją wywaliła, nikomu tego nie zgłaszając. Tak byłoby najlepiej. A więc o poduszkę zatroszczył się już ktoś inny. Jeszcze pewnie przez chwilę nie będę czuła bólu. No to równie dobrze mogę teraz coś robić. Ale co? Chodzić na pewno mi nie wolno. Zresztą nawet nie chcę, żeby mi się znowu nie porozrywało. Ktoś stuka. Robin? Nie, Zielony Anioł. Zajęcie gotowe. Tym razem nie chcę być tak nieuprzejma jak ostatnim razem.

– Dzień dobry – mówi. Odpowiadam na powitanie. Dobry początek. Chętnie zatrzymałabym ją jak najdłużej. Przeciwko nudzie. Powinna znać rozwiązanie zagadki telefonu. – Czy wykładacie pieniądze za pacjentów, którzy właśnie przyszli do szpitala, i podłączacie im telefon za darmo? – Tak, tak zrobiliśmy w twoim wypadku. Tak bardzo cierpiałaś, że najpierw się o to zatroszczyliśmy. Opłacamy to z własnej kasy. Ale pacjenci muszą nam potem zwrócić pieniądze. Szkoda. Miałam nadzieję, że Robin to zrobił. – Na początku roku byłam tu na sterylizacji. Wtedy nikt czegoś takiego nie zrobił. Helen, jak rany, przecież ta informacja w ogóle jej nie interesuje. – Bo to całkiem nowa usługa z naszej strony. Proszę ją jeszcze o przysługę. Chciałabym dostać kawę z kawiarni. A gdy już tam będzie, mogłaby mi jeszcze przynieść trochę winogron i paczkę mieszanki studenckiej. Pieniądze może wziąć z szuflady w metalowej szafce nocnej. I od razu odliczyć sobie pieniądze wyłożone na kartę telefoniczną. Zrozumiała i wychodzi z pieniędzmi. Pod jej nieobecność nalewam pełną szklankę wody mineralnej ze szpitalnej butelki, wlewam sobie do ust i wypluwam z powrotem do butelki. Przyciskam do niej kciuk i potrząsam butelką tam i z powrotem. Cały proces powtarzam trzy razy. Czekam, aż Zielony Anioł wróci. Zauważam, jak bardzo jestem zmęczona. Zamykam oczy. Mimo tabletki i z pewnością działającego jeszcze trochę znieczulenia czuję żgnięcia bólu. Mam wrażenie, jakby dalej zszywali mi skórę w odbytnicy ostrymi, metalowymi igłami. Mocno zawiązują nić i przegryzają zębami. Tak jak zawsze mama to robi. Wiele rzeczy robi ustami. Również tych niebezpiecznych. Jako dziecko zawsze obserwowałam, jak przypina obraz pinezkami. Zawsze wsadza mnóstwo pinezek do ust, balansuje na krześle i w razie potrzeby wyjmuje jedną po drugiej z ust. Z bólu zaciskałam oczy. Na długo. Nie zasnę, póki nie usłyszę stukania do drzwi i nie wejdzie Zielony Anioł. Szybko się uwinęła. Naturalnie była szybsza ode mnie, w końcu nie jest dupną pacjentką. Mnie ta droga wydawała się bardzo daleka. Dziękuję za przyniesione drobiazgi. I pytam, czy mogłabym ją zapytać o parę rzeczy. Prowadzenie normalnej rozmowy przychodzi mi z trudem. Tam u mnie na dole kroi się coś niedobrego. Im gorszy ból odczuwam, tym normalniej staram się

zachowywać. Naturalnie odpowiada twierdząco. Proponuję jej łyczek wody, chętnie się zgadza. Przynosi sobie czystą szklankę z dyżurki sióstr. Że też w ogóle Aniołom wolno tam wchodzić. Przecież nawet zastrzyków nie wolno im robić. Wraca ze szklanką. Nalewa do pełna i pije dużymi haustami. To mnie cieszy. To tak, jakbyśmy się już całowały. Naturalnie bez jej wiedzy. Czyli właściwie wbrew jej woli. Tak jakby była w narkozie, a ja bym ją pocałowała. Tak opisałabym teraz naszą relację. Całować, żeby nie bolało. Wiele nie daje. Mimo to czuję się z nią blisko związana i patrzę na nią promiennym wzrokiem. Dopiero teraz zobaczyłam, jak ładnie jest umalowana. Narysowała sobie cieniutką, jasnoniebieską kreskę na dolnej powiece. Tak dobrze wychodzi to tylko po wieloletnich ćwiczeniach. A więc maluje się już bardzo długo. Z pewnością już w szkole zaczęła. Świetnie. Pytam ją o wszystko, co tylko ma związek z pracą Zielonego Anioła. Jak się nim zostaje. Gdzie trzeba się zgłosić. Czy jest wiele zgłoszeń. Czy można sobie wybrać oddział. Chyba dziwnie mówię. Tak jakbym wypychała z siebie pytania. Jestem właściwie zbyt słaba na mówienie. Nie chcę być sama z tym uczuciem z tyłu. Teraz już wiem najważniejsze rzeczy na temat mojego nowego zakresu obowiązków, które podejmę natychmiast po wypisaniu ze szpitala. Dziękuję jej z całego serca. Rozumie i odchodzi. – Dziękuję za zaproszenie na wodę – chichoce. Robi tak pewnie dlatego, że uważa słowo zaproszenie za zabawnie przesadne, jeśli chodzi o szpitalną wodę mineralną. Ja też się śmieję. Ale z innych powodów. Gdy tylko zostawiła mnie samą, dopadają mnie złe myśli. Gdzie są moi rodzice? Do kurwy nędzy raz jeszcze! To przecież niemożliwe. Zostawili mnie po prostu na lodzie. Myślałam, że po telefonie Robina natychmiast pojawią się w szpitalu poważnie zaniepokojeni. Nic z tego. Żadne nie przyszło. Ziejąca próżnia. O wiele więcej myślę o nich niż o sobie. Może powinnam z tym skończyć? Nie chcą, żebym się o nich martwiła. I powoli powinnam przestać oczekiwać od nich czegokolwiek. Jaśniej już nie można dać do zrozumienia. Leżę tutaj po nagłej operacji, zostali powiadomieni i żadne nie przychodzi. Tak to jest w naszej rodzinie. Wiem z całą pewnością, że gdyby któreś z nich było w takiej sytuacji jak ja teraz, tobym się na krok nie ruszyła od jego boku. Na tym polega ta wielka różnica. Ja jestem bardziej ich rodzicami niż oni moimi. Muszę z tym skończyć. Helen, koniec z tym. Już dorosłaś. Musisz sobie radzić bez nich. Zrozum wreszcie, że ich nie zmienisz. Możesz się tylko zmienić sama. Właśnie. Chcę żyć bez nich. Zmiana planu. Tylko jak ja zmienię ten plan? W którą stronę? Muszę mieć jakieś zajęcie.

Żeby mi się lepiej myślało. Kiedy ręce pracują, głowa też lepiej działa. Zresztą za smutno mi się zrobi, jak nie będę miała nic do roboty. Biorę winogrona i kładę je sobie na kołdrze na kolanach. Potem przechylam się mocno w stronę metalowej szafki nocnej i łapię torebkę z mieszanką studencką. Rozgryzam ją. Długim paznokciem kciuka rozcinam winogrono w poprzek, aż do środka. Tak jak się nożem rozcina bułkę. Wyszukuję w torebce orzeszek nerkowca i dzielę na połówki. To prostsze, niż myślałam. Jak gdyby nerkowce były przeznaczone do podziału. Szukam w torebce rodzynka i wciskam go między połówki nerkowca. Nadziany w ten sposób orzeszek wpycham w rozcięte winogrono, póki nie znajdzie się w samym środku. Teraz muszę jeszcze tylko trochę zacisnąć winogrono. Wcale nie widać rozcięcia. Jakby nic się nie stało. Nadziane bez zostawiania śladów. Moje dziełko sztuki jest już gotowe. Pralinka studencka. Przyszło mi to do głowy w tej samej chwili, w której zobaczyłam mego Zielonego Anioła. Wiedziałam, że muszę jej coś zlecić, bo po to są. Farbowane anioły. A zlecenie powinno mi dostarczyć zajęcia na później. Wszystko się udało. Jestem z siebie dumna. Zrobię tak teraz ze wszystkimi winogronami i całą torebką mieszanki studenckiej, by móc zaoferować ukochanemu mój pralinkowy wynalazek. Helen, znalazłaś sobie piękne zajęcie. Gotowe arcydzieła kładę na metalowej szafce nocnej. Chętnie nadziewam jedne rzeczy drugimi. Nie wiem, dlaczego przy moim Zielonym Aniele pomyślałam o nadziewaniu. Często zauważam dopiero później, że przez kogoś się napaliłam. Może to jeszcze przyjdzie. Kiedyś, kiedy rodzina była jeszcze cała, mama ku naszej wielkiej radości robiła na Boże Narodzenie nadziewany drób. W tym celu przepiórką nadziewa się małą kurę, kurą kaczkę, kaczką małą gęś i wreszcie gęsią indyka. Odbyt każdego ptaka trzeba przy tym poszerzyć kilkoma cięciami. A potem mama piecze wszystko razem w naszym piekarniku, specjalnie bardzo dużym z powodu tej potrawy. Profesjonalny piekarnik. Wydobywa się z niego mnóstwo gazu, jeśli ktoś ma na to ochotę. Między kolejnymi ptakami mama zawsze kładzie dużo pasków słoniny, bo inaczej całość wyschnie, a trzeba to wszystko bardzo długo piec, żeby żar mógł przeniknąć do wszystkich warstw drobiu. Kiedy byliśmy dziećmi, lubiliśmy przyglądać się krojeniu gotowej potrawy. Z bólu prawie tracę przytomność. Nie wytrzymam dłużej. Helen, myśl dalej o jedzeniu na Boże Narodzenie. Myśli z dala od tyłka. Z powrotem do rodziny. Myśl dalej o czymś przyjemnym. Nie dotrzymuj towarzystwa bólowi. Za pomocą dużych, ostrych nożyc do drobiu rozpruwa się całość na pół dokładnie pośrodku, tak żeby uzyskać przekrój przez wszystkie ptaki. Wyglądają

tak, jakby każdy z nich był w ciąży z tym mniejszym. Indyk w ciąży z gęsią, gęś z kaczką, kaczka z kurą, a kura z przepiórką. To był fantastyczny numer. Parada ciężarnych drobiowych płodów. A do tego pieczone razem z nimi pasternaki z pola pasternaku koło naszego domu. Pyszne. Kiedyś udało mi się podsłuchać ojca, jak późnym wieczorem opowiadał w dużym pokoju przyjacielowi o tym, że przyglądanie się moim narodzinom było dla niego dość ciężkim przeżyciem. Mamie musieli zrobić cesarskie cięcie, inaczej rozdarłoby ją od cipki aż do dziury w dupie. Mówił, że dźwięk był taki, jakby ktoś nożycami do drobiu rozcinał na pół żylastego kurczaka, razem z chrząstkami i resztą poskrzypujących substancji. Kilka razy tego wieczoru naśladował ów odgłos. Zgrziiiip. Świetnie mu to wychodziło. Przyjaciel śmiał się głośno za każdym razem. Z tego, czego się najbardziej boisz, śmiejesz się zawsze najgłośniej. Zanim skończyłam przerabiać cały mój surowiec, chciałam po raz kolejny położyć gotowy wyrób winogronowy na metalową szafkę nocną. Przy tym ruchu jeszcze nieprzerobione grono spadło mi na ziemię. Nie dam teraz rady zleźć z łóżka i go podnieść. Z pozszywaną dupą lepiej się chyba w ogóle nie ruszać. Ponieważ nie mam nic do roboty i przerwał mi się tok myśli, zauważam, że ból staje się coraz gorszy. Muszę zająć się czymś innym dla odwrócenia uwagi i dostać silniejsze środki przeciwbólowe. Dzwonię. Siostra powinna to dla mnie podnieść. Czekając na pomoc, wyjątkowo nic nie robię. Siedzę sobie i wpatruję się w ścianę. Jasno jasno jasnozielona. Cóż za delikatna ściana. Nienawidzę, kiedy nie mogę sobie sama poradzić. Kiedy nie mogę dać susa na podłogę, żeby wszystko popodnosić. Nie lubię zdawać się na innych. Zawsze najlepiej wszystko samodzielnie załatwić. Sobie ufam najbardziej. Na przykład przy smarowaniu kremem, ale również we wszystkich innych życiowych sprawach. Nareszcie nadpływa. Idzie całkiem szybko. Pewnie z powodu małego ruchu brzęczykowego na oddziale w tej chwili. – Czy byłaby pani tak miła i podniosła mi winogrona? Wpełza pod łóżko i podnosi je. Ale nie oddaje mi ich, tylko idzie z nimi do umywalki. Co to ma znaczyć? – Szybko je przepłuczę, leżały przecież na podłodze. Ci fanatycy higieny nie wpadną na pomysł, żeby zapytać: Czy chce pani, żebym umyła pani winogrona? W końcu leżały na tej strasznie uświnionej szpitalnej podłodze, którą myją dwa razy dziennie. Po prostu zabierają się do dzieła, bo myślą, że wszyscy tak jak oni boją się bakterii. Ale tak nie jest. W moim przypadku nawet wręcz przeciwnie. Naprawdę długo płucze winogrona pod bieżącą wodą. Mówi przy tym, że i tak ma wrażenie, że one w ogóle nie zostały umyte, z powodu tej trucizny, którą je popryskano. Jeszcze jest na nich taki puszysty, biały nalot. Pewna poszlaka, że nie zostały umyte. Nie, no proszę! Nic nie mówię. Za to myślę na cały głos: To durne mycie pryskanych owoców i

warzyw jest największym robieniem się w jajo, jakie w ogóle istnieje. Tata mnie tego nauczył. Ale obecnie uczysz się tego i w szkole. Na przykład na chemii. Chemikalia do oprysków przeciwko robactwu i grzybom są tak agresywne, że przenikają pod skórkę pomidorów i winogron. Możesz myć, aż palce ci się pomarszczą jak po praniu. Nic nie zejdzie. Jeśli nie podoba ci się coś w pryskanych warzywach i owocach, to ich nie kupuj. Nie trzeba wierzyć, że za sprawą wody płynącej przez kilka sekund można dać prztyczka w nos całemu przemysłowi trucicielskiemu. Nigdy nie myję owoców i warzyw, nie wierzę, że przez to usunę choć trochę trucizny. Jest jeszcze inny powód, dla którego ludzie odczuwają palącą potrzebę umycia mojej własności. Myślą, że na podłodze jest po prostu zawsze pełno brudu, bo wszyscy chodzą po niej w butach. Zdaniem tych ludzi co kilka centymetrów leży maciupeńka cząstka psiego gówna. To najstraszliwsze zanieczyszczenie, jakie może sobie wyobrazić każdy fanatyk higieny. Kiedy dzieci podnoszą coś na ulicy i wsadzają do ust, powiedzą im z całą pewnością: uważaj, może się do tego przyczepiło psie gówienko. Jest bardzo nieprawdopodobne, że psie gówienko przyczepiło się do czegokolwiek. A jeśli nawet? Co w tym takiego strasznego? Psy jedzą puszkową karmę, ta jest przetwarzana w ich jelitach na gówno z puszkowej karmy i ląduje wreszcie na ulicy. I gdybym nawet łyżkami pałaszowała psią kupę, to z całą pewnością nic by mi się nie stało. A co dopiero w wypadku smużki śladu nieprawdopodobnej cząsteczki psiego gówna, która jakimś cudem trafiła do mojego szpitalnego pokoju, tam przykleiła się do podłogi w pobliżu mojego łóżka, potem przylgnęła do winogrona i w końcu wylądowała w moich ustach. Wreszcie skończyła z tym nonsensem. Dostaję z powrotem swój surowiec wypucowany do czysta bez pytania mnie o zgodę. Nie dziękuję. – Przepraszam, czy mogłaby pani zapytać, czy mogę dostać mocniejsze środki przeciwbólowe albo dwie tabletki naraz? To, co mam w tej chwili, nie uśmierza bólu, rozumie pani? Kiwa głową i wychodzi. Bardzo zirytowana doprowadzam swą pracę do końca. Ci tępi higieniści wściekają mnie. Są tak nienaukowo bakteryjnie zabobonni. Ale ból też mnie wścieka. I wtedy przychodzi mi do głowy kolejny dobry pomysł. Już wiem, co będę robić. Chcę oddać stolec. Nie mogę wstać. Ale się zmuszę do tego. Chcę się zatroszczyć o siebie samą. Nigdy przecież tego nie robię. Lepiej

spróbować oddać pierwszy stolec po operacji tutaj, pod kontrolą i w pobliżu lekarzy, niż tam dokąd pójdę. Jestem zupełnie skołowana. Niedobrze mi. Zmuszę się do tego. To nie może być aż tak trudne. Może jestem jeszcze trochę znieczulona po nagłej operacji. Możliwe, że od tej chwili ból będzie coraz gorszy. No to lepiej spróbować teraz. Teraz albo nigdy. Helen, weź się w garść i do roboty. Wszystko z pewnością pójdzie jak z płatka: przez ostatnie dni jadłam samo muesli twarde jak kość. Do łazienki. Tam muszę najpierw usunąć czop. Znowu trwa to bardzo długo, bo ileż oni tam tego wepchnęli. Ustawiam się w wypróbowanej pozycji nad sedesem i myślę o bólu, który przeżyłam, kiedy się rozerwałam. W porównaniu z nim ten tutaj to małe miki. Poszło. Udało się. Świetnie to robię. Ze straceńczą odwagą wyciskam wszystko wzdłuż szwów i jestem zbawiona. Tylko nikomu nie wolno powiedzieć, co właśnie mi się udało. Z mojego punktu widzenia dobrze się stało. Zrobiłam krok naprzód w kierunku wyzdrowienia. Ale jeśli całkiem porzucę teraz plan dotyczący rodziców, wtedy zmarnowałam tylko mnóstwo sił i bólu. Zobaczymy. Obmywam się pod prysznicem i delikatnie osuszam. Robin miał rację. Idzie o wiele lepiej niż podcieranie się papierem toaletowym. Czego to on nie wie. Dobrze do siebie pasujemy. Wracam do pokoju i zatrzymuję się przed łóżkiem. Muszę coś robić. Koniecznie. Obojętnie co. Najważniejsze to nie myśleć o rodzicach ani o bólu dupy. Ręce mi drżą. Jestem strasznie spięta. Wycieram zimny pot z czoła. Zimny pot budzi we mnie grozę. Poza tym znam go tylko z chwil tuż przed zemdleniem. Mała śmierć. Czy tak się nie mówi także na orgazm mężczyzny? A może chodziło o zwierzęta? O które konkretnie? Nie mogę jasno myśleć. To nie jest miłe doświadczenie. To tutaj. Wszystko. Wdrapuję się z powrotem na łóżko. Wysypuję z torebki na kolana wszystkie moje małe wyroby z mieszanki studenckiej. Obracam się tak mocno, że mogę sięgnąć do najdalszego kąta metalowej szafki nocnej. Ostrożnie podnoszę aluminiową nakrętkę z moimi łzami i troskliwie przenoszę nad blatem. Stawiam ją tuż przy krawędzi, żebym łatwo mogła do niej sięgnąć, i zanurzam czubek palca wskazującego w słonej wodzie. Kapię z palca po kropli w rozcięcie każdego spreparowanego winogrona. Pracuję tak starannie, jak gdyby mój palec był pipetą. Muszę się oszczędnie obchodzić z moimi łzami, żeby starczyło na wszystkie winogrona. Już wiem, komu je ofiaruję. Przez wiele minut udaje mi się nie dbać o ból dzięki temu żmudnemu zajęciu. Gdy ostatnie winogrono zostaje zakropione, wracają wszystkie do torebki po mieszance studenckiej. Jeśli zaraz nie znajdę sobie jakiegoś zajęcia, to zejdę. Helen, myśl o czymś, wszystko jedno o czym! Nikt z moich przyjaciół, e, nie, powiedzmy moich kolegów z klasy, nie wie, że tu jestem. Tylko rodzice wiedzą. I brat. To znaczy, że mogę czekać tylko na wizytę rodziców i brata. No to mogę długo czekać. Nie chciałam mówić kolegom z klasy, dlaczego muszę

iść do szpitala. Nie podoba mi się wizja ich odwiedzin na oddziale proktologicznym. Wszyscy myślą, że leżę w domu z grypą. Kiedy – przed iloma dniami? – zwiałam ze szkoły, bo tak mnie bolała dupa, powiedziałam im, że zaczyna mi się grypa. Że czuję bóle w członkach. Piękne określenie. Bóle w członkach. I że muszę iść do domu. Ich odwiedziny w domu mi nie grożą, więc moje kłamstwo nie wyjdzie na jaw. Przy chorych ludziach niewielki z nich pożytek. Chętnie dokądś wychodzą, imprezują albo włóczą się po parku. Dużo piją, to znaczy pijemy dużo, no i palimy trawkę, a tego raczej nie da się robić, odwiedzając chorego w domu, jeśli są rodzice. Do kogoś do domu chodzimy tylko wtedy, kiedy rodzice są na urlopie, w innym wypadku wszystkie nasze hobby najlepiej uprawiać na dworze. Moi rodzice zawsze się cieszą, że tyle przebywam na świeżym powietrzu. Jednak o świeżym powietrzu w płucach nie może tu w ogóle być mowy. Wchodzi Robin. Trzyma w ręku plastikowy kieliszek z dwiema tabletkami w środku. Tabletki mają inny kształt niż zwykle. Zakładam, że siostra zgłosiła, jak mnie boli. Nie muszę pytać, co to jest. Wyciągam rękę, on układa mi na dłoni obie grube tabletki, a ja wrzucam je w otwarte usta. Tak jak widziałam na filmach. Tabletki uderzają mnie prosto w języczek i ledwie się powstrzymuję od wymiotów. Szybko popijam wodą szpitalną. Nie mogę się powstrzymać od kaszlu. Języczek to bardzo wrażliwe miejsce. Niestety, jest mocno powiązany z odruchem rzygania. Co może bardzo przeszkadzać przy seksie. Kochany Pan Bóg w ogóle się nad tym nie zastanawiał, kiedy tworzył człowieka. Kiedy podczas seksu ssam chuja i chcę, żeby wytrysnął mi w ustach, muszę piekielnie uważać, żeby nie wystrzelił spermą prosto w języczek. Gdyż wtedy mianowicie natychmiast rzygam. Czego to Helen nie zaznała. Naturalnie zależy mi na tym, żeby chuj zniknął jak najgłębiej mi w gardle, optycznie robi to naprawdę niezłe wrażenie. Wyglądam wtedy jak połykaczka mieczów. Ale muszę bardzo uważać na języczek. To bardzo przeszkadza. Wszystko musi się rozgrywać tuż obok. – Robin, zadzwoniłeś do moich rodziców przed nagłą operacją? – Och, w tym całym podenerwowaniu zapomniałem ci powiedzieć. Obojgu zostawiłem tylko informację. Żadnego nie złapałem bezpośrednio. Przykro mi. Na pewno przyjdą później. Kiedy odsłuchają wiadomość. – Tak, tak. Sprząta pokój. Za stołem, w nogach łóżka, coś robi w łazience, porządkuje moje rzeczy na metalowej szafce nocnej. Patrzę przed siebie i mówię cichutko w przestrzeń: – Inni rodzice, których córka byłaby w takiej sytuacji jak ja, albo cały czas

siedzieliby w szpitalnym pokoju, albo w domu przy aparacie, żeby nie przegapić żadnego telefonu w nagłej sprawie. Ale za to mam z pewnością więcej wolności. Dziękuję. Pytam go, czy chciałby skosztować mojego nowego specjału. Wynalazłam mianowicie coś nowego do jedzenia. Robin, tak mi się tu nudzi. Chętnie spróbuje. A co miałby powiedzieć? Ufa mi w pełni. Wyciągam do niego torebkę po mieszance studenckiej z winogronami na łzach. Wierzę, że gdy mężczyzna zje łzy kobiety, oboje są połączeni na zawsze. Wyjaśniam Robinowi, co ma w ręku. Jednak pomijam fragment ze łzami. Śmiało wtyka sobie spreparowane winogrono do ust. Najpierw słyszę, jak pęka skórka winogrona, potem trzaska orzech. Z pełnymi ustami Robin mówi, że jest zachwycony, i pyta, czy może jeszcze trochę. Proszę bardzo. Bierze winogrona jedno po drugim. Sprząta dalej i co pewien czas podchodzi do metalowej szafki nocnej, żeby włożyć sobie do ust kolejne. Tabletki jeszcze nie działają. Jestem cała spięta i zmęczona. Bóle są czymś tak okropnie męczącym. Bardzo trudno przywiązać do siebie ludzi w szpitalnym pokoju. Mam uczucie, że wszyscy chcą szybko stąd wyjść. Może nie pachnie tu dobrze. Albo ja nie wyglądam za pięknie. Albo ludzie po prostu chcą się oddalić od bólu i choroby. Wszystkie siostry i pielęgniarzy, również Robina, magiczna siła ciągnie do dyżurki pielęgniarek. Słyszę, jak się śmieją. Tu w pokoju robią to inaczej. Jako pacjentka niedługo stąd wyjdę, a oni jako pracownicy pozostaną. Tędy biegnie granica. Ale wkrótce ją zlikwiduję. I bez medycznego wykształcenia będę zaraz po wypisaniu ze szpitala w pewien sposób do nich należeć. Jako Zielony Anioł też będę mogła wejść do wesołej dyżureczki i pić z nimi wodę mineralną. Akurat po raz pierwszy mam uczucie, że Robin naprawdę chce być blisko mnie. Nie wychodzi. Sprząta cały czas. Również w miejscach, które już posprzątał. Cieszę się z tego. Przywiązałam go troszkę do siebie. Podnoszę słuchawkę. Wybieram numer mamy. Nikt nie odbiera. Automatyczna sekretarka. – Halo, to ja. Kiedy któreś z was mnie odwiedzi? Boli mnie i muszę tu chyba jeszcze długo zostać. Przyślij przynajmniej mojego brata. On jeszcze w ogóle tu nie był. To ja też go odwiedzę, kiedy będzie miał operację tam na dole. Odkładam słuchawkę. Z trzaśnięciem. Jednak na sekretarce automatycznej nie słychać różnicy między uprzejmym odłożeniem słuchawki a trzaśnięciem. Podnoszę znowu słuchawkę i pytam sygnału telefonicznego: – I dlaczego próbowałaś, mamo, zabić siebie i mojego brata? Źle się czujesz? Co ci jest? Helen, ty tchórzu. Jestem wykończona. Rozmawiam sama ze sobą i trochę z Robinem. – Już dłużej nie wytrzymam. Ze sobą nie wytrzymam. W kółko muszę błagać o

środki przeciwbólowe. Wszystkich tu okłamuję na temat mojego stolca, żebym mogła zostać jak najdłużej, aby w tym pokoju na nowo połączyć moich rodziców. Ale oni nigdy nie przyjdą. A już na pewno nie razem. To jak ten plan ma się udać? Co za kurewstwo. Co za cholerne kurewstwo. Jestem kopnięta i chcę czegoś, czego poza mną nikt nie chce. Czuję dokładnie, jak coraz bardziej ściągają mi się mięśnie na ramionach. Zawsze się tak dzieje, kiedy zauważę, że wszystko jest bez sensu, a ja nie mam nad niczym kontroli. Wskutek napięcia ramiona wędrują mi do uszu, a ja próbuję zepchnąć je z powrotem, naciskając na nie skrzyżowanymi rękoma. Zamykam oczy i próbuję się uspokoić, symulując głębokie oddechy. Nie działa. Dupa mnie piecze i szczypie, a ramiona wrastają mi w uszy. Moja babcia przez całe życie była tak spięta, że teraz w ogóle nie ma ramion. Ręce wyrastają jej z uszu. Ma je tuż obok głowy. Raz chciałam ją wymasować, kiedy jeszcze byłam mała i miła. Natychmiast zaczęła rozdzierająco krzyczeć. Wytłumaczyła mi potem, że mięśnie w tym miejscu ma od wielu lat tak spięte, że nawet lekki dotyk odczuwa jak dotknięcie otwartej rany. Ale dla babci to żaden powód, żeby próbować cokolwiek z tym zrobić. Krawcowi od przeróbek każe po prostu przyszywać wszystkie rękawy bezpośrednio do kołnierza bluzki. Gdyby tego nie robiła, zwisałby jej z ramion ogromny kawa! materiału w różowe kwiatki. Jeśli nie chcę tak skończyć, muszę coś wymyślić. No ale nie mam pojęcia, jak się temu zapobiega. Ćwiczenia? Rozstanie z rodziną? Masaże? Z powodu zranienia pleców przepisali mi masaże. Zmieniające się masażystki zawsze najpierw pytam o to, czy zdarzają się mężczyźni, którym staje podczas masażu. Jak dotąd wszystkie odpowiedziały twierdząco. Zawsze tak prowadzę rozmowę, żeby wyglądało, że im współczuję i że jestem tak samo jak one oburzona na te drążki. Ech, ci mężczyźni. A tak naprawdę chcę słuchać historii, które mnie podniecają. Co one sobie właściwie myślą? Jak mężczyźnie ma nie stanąć, jeśli kobieta masuje go w bezpośredniej bliskości jaj i chuja, na przykład w górnej części uda. Też bym zwilgotniała. Tyle że u kobiet nie widać podniecenia. Od tego zacznę. Wezmę sprawę w swoje ręce, żeby nie skończyć jak babcia. Kiedy stąd wyjdę, umówię się na masaże. Gdzie jest Robin? Słyszę, jak hałasuje w łazience. Czy to możliwe, żeby się o mnie martwił? Zażyłam już parę mocnych środków, więc może musi na mnie uważać z urzędu. Też przecież możliwe. Kiedy właściwie ostatni raz coś jadłam? To mi obojętne. Chcę jeść tylko tabletki przeciwbólowe. Ból dupy robi się coraz

gorszy. Wszystko mi się w głowie kręci. Zresztą babcia może z pewnością wygodnie leżeć na boku. Ramiona normalnej szerokości bardzo przecież przeszkadzają przy leżeniu na boku. Kiedy ona leży na boku, prosta linia przebiega od ucha w dół po ręce. Właściwie to o wiele przyjemniej. Może jednak nie umówię się na masaże. Najpierw jeszcze dokładnie przyjrzę się babci. A potem zdecyduję. Robin znowu podchodzi do mojego łóżka. – Bardzo źle się czujesz? – Tak. – Według mnie najpóźniej pod wieczór poczujesz się lepiej. Jutro już z całą pewnością nie będziesz potrzebowała środków przeciwbólowych, a jak już oddasz stolec bez krwawienia, to spokojnie możesz iść do domu. To nie może być prawda. W tym stanie wypisaliby mnie do domu? To załatwi mój plan. Ostatecznie. No ale właściwie sama go wcześniej załatwiłam. Bez sensu. To wszystko. – Do domu? Fajnie. Kurde. Robin, nie chcę do domu. I już oddałam stolec. Wszystkich was zrobiłam w jajo. Przepraszam. Przez moją niedobrą rodzinę. Nie mam dokąd pójść. Muszę tu zostać. Na zawsze. Nie chcę, żeby Robin poszedł. Bo rozmową mogę odwrócić uwagę od bólu, nim środki zaczną działać. – Robin, mogę ci pokazać coś w tajemnicy? – O rany. Helen, a co takiego? – Nie to, o czym myślisz. – Jasne. Straciłam dobrą opinię w jego oczach. – To nie ma nic wspólnego z dupą ani z nagością, ani z niczym takim. Chcę ci pokazać moją rodzinkę. Patrzy zirytowany, ale kiwa głową. Obracam się do parapetu i podnoszę biblię. – Co to jest? – pyta. Zamykam biblię i kładę koło siebie na łóżku. Wygłaszam mu długi referat o moim hobby, uprawie drzewek awokado. Słucha z wielką uwagą. Tym sposobem zatrzymam go bardzo długo u mnie w pokoju. W tej chwili nie muszę się nim dzielić z innymi dupnymi pacjentami. Gdy powoli zbliżam się do końca moich wywodów, Robin ściąga białe buty zdrowotne i wdrapuje się na moje łóżko. Bardzo dokładnie ogląda z bliska pestki. To mnie naprawdę uszczęśliwia. Tak jeszcze nikt się do tej pory nimi nie interesował.

Mówi, że chce to wypróbować w domu. Że ślicznie wyglądają. – Jak chcesz, możesz sobie wybrać jedną i zabrać do domu. – Nie, nie mogę. Przecież włożyłaś w nie tyle pracy. – Tak. I dlatego powinieneś sobie jedną wziąć. Waha się. Na pewno zastanawia się, czy wolno mu to zrobić. Bardzo sumienny i praworządny ten Robin, takie mam wrażenie. – No dobrze. Jeśli jesteś pewna, że chcesz oddać jedną. Wezmę tę tutaj. Pokazuje najpiękniejszą ze wszystkich. Leciutki róż na jasnożółtej pestce. I krzepki, ciemnozielony kiełek. Dobry wybór. – To ci ją daję. Sięga po szklankę i ostrożnie przenosi ją nad łóżkiem, żeby nie rozchlapać. Z powrotem zakłada buty i staje z pestką w szklance przed moim łóżkiem. Wygląda, że naprawdę się cieszy. Uśmiechamy się do siebie. I tak wychodzi. Krzyżuję ramiona na klatce piersiowej. Przychodzi mi do głowy, że już niedługo zostanę wypisana. Moje ciało i ja robimy wewnętrzne puff, po czym dołem wylewa się ze mnie potok. Ciepły. Może to być wszystko. Z każdego otworu. Tego tam na dole nie mogę w tej chwili za dokładnie rozróżnić. Macam palcem. Według wstępnych ocen chodzi o jakiś płyn, który wylał się przodem cipkostronnie. Jak magik wyciągam palec spod kołdry i widzę, że płyn jest czerwony. Wszystko jasne. Zapomniałam założyć sobie tampon. Przez te wszystkie nadprogramowe krwawienia całkiem zapomniałam o programowym. Łóżko załatwione. Ja też. Pełno krwi. W porządku. Teraz to tylko mój problem. Nie będę znowu dzwonić po Robina i prosić go, żeby ponownie gdzieś leciał i mi coś przynosił. Nie chcę, żeby uważał, że jestem w nim zakochana i tylko wymyślam powody dzwonienia. Naprawdę mnie boli i rzeczywiście potrzebuję tabletek. W tym celu spokojnie mogę dzwonić. Ale teraz to już trochę za dużo. Nie chcę go zdenerwować. Chociaż – tak właściwie – przecież może sobie myśleć, że jestem w nim zakochana. No bo jestem. Spokojnie może się tego dowiedzieć jako pierwszy. Ale plamy w łóżku od okresu usunę sama. Zawsze świetnie z tym sobie radziłam, z wyjątkiem tego jednego razu u ciotki. Ściągam plastikowe pudło z parapetu. Wyciągam dwa płaty waty i kawałek papierowego ręcznika. Przy okazji oglądam mój stary tampon. Można go już wyjąć. Na pewno rozsiał dostatecznie dużo bakterii. Do śmieci z nim, zanim ktoś go zauważy.

Widzę, że plastikowe pudło zapotniało. Na parapecie jest bardzo ciepło. Na wewnętrznych ścianach pudła utworzyły się perełki potu. Gdy krople stają się zbyt duże, nie mogą utrzymać się przy krawędzi i spływają w dół, porywając inne krople. Spływająca kropla szuka najprostszej drogi i zostawia zygzakowaty miniślad spustoszenia. Rzeka robi to samo, tylko w większej skali i prędzej. Następnie krople tworzą ciepłą, śmierdzącą, fermentującą kałużę i wydzielają nowe krople pary, żeby osiadły na ściance. Która najdłużej utrzyma się na górze… Muszę zbadać moją koszulkę. Jeśli jest na niej krew, to chyba zejdę. W żadnym wypadku nie poproszę o nową. No, na szczęście. Wszystko czyste. Jeszcze nie ułożyłam sobie wszystkiego jak trzeba pod spodem. Świetnie. Przesuwam się na bok, żeby obejrzeć prezencik. Nie wylało się tyle, ile myślałam. To dobrze. Jeden płat waty kładę stroną z watą do spodu, a plastikową stroną do góry, drugi na nim, ale odwrotnie. Mogę to już robić z zamkniętymi oczami. Cudownie znowu mieć jakieś zajęcie. Papierowy ręcznik przedzieram na pół. Jedną połową mocno, starannie wycieram sobie wszystkie fałdki cipki, żeby zebrać jak najwięcej krwi. Drugą połowę składam wzdłuż, tak żeby powstał długi, wąski pasek. Zwijam go bardzo mocno drobnymi ruchami w krótką, grubą kiełbaskę i wsuwam sobie do cipki tak daleko, jak tylko dam radę. Spójrz no tylko, amerykański przemyśle tamponiarski! Siadam na miękkiej stronie płata waty. Tadam. Gotowe. Helen, ależ ty potrafisz zadbać o siebie. Jestem z siebie dumna. To się nieczęsto zdarza i powoduje, że w duchu sama do siebie bardzo miło się uśmiecham. Jeśli mam tak dobry humor i myślę o tak przyjemnych rzeczach, to musi oznaczać, że środki przeciwbólowe zaczęły działać. Wsłuchuję się w ranę w mojej dupie i stwierdzam, że nic nie boli. I tak z nagła bujam się między bólem a brakiem bólu. Chcę wstać i chodzić. Od tak dawna powoli doskonalę technikę wstawania, że szkoda by było, gdybym wkrótce wyleczona miała stąd wyjść. Kładę się na brzuchu i przesuwam całe ciało, stopami naprzód, wzdłuż bocznej krawędzi łóżka, aż wreszcie leżę tylko górną częścią ciała na prawym rogu łóżka, stopy na ziemi. Tę figurę gimnastyczną nazywam: Helen spycha się z krawędzi łóżka. Najlepszy widok jest teraz od strony drzwi. Rozchełstany anielski kostium, goła, poraniona dupa, wypięta w rozkroku. Dźwigam górną część ciała i stoję. Wyciągam prawe ramię wysoko w górę. Zgodnie z tym, czego nas uczyli, trzeba

tak zrobić na zakończenie ćwiczeń na macie. Uśmiecham się szeroko i wyciągam ciało tak mocno za górną dłonią, że pięty przez krótką chwilę nie stykają się z podłogą. Uderzam mocno prawą dłonią w bok prawego uda. Pochylam głowę, markując ukłon, i czekam na aplauz. Cisza. Wycofuję uśmiech. No tak, Helen, najlepsze rzeczy robisz zawsze wtedy, kiedy nikt nie patrzy. Już taka jesteś. Nic mnie nie boli i chcę rozruszać ciało. Dokąd pójść? Nie za drzwi. Nie mam ochoty na spotykanie innych. Poza tym albo musiałabym urządzić dupoparadę na korytarzu, albo włożyć majtki. A mam tu w ogóle jakieś majtki? Nie mam pojęcia, co mi mama przyniosła. I to mogłabym zrobić jako pierwszą rzecz w czasie mojego małego obchodu pokoju. Sprawdzić, co trzeba. Idę do szafy. Otwieram drzwi. Zgadza się. Spodnie od piżamy i podkoszulki. Wszystko nietknięte. Od początku zdecydowałam się tu na koszulkę operacyjną. Jeszcze nie miałam na sobie żadnej z moich własnych rzeczy. Robin powiedział, że jutro mogłabym już zostać wypisana. No to pora spakować torbę, jeśli się na to zanosi. Nie załatwię sprawy moich rodziców. To był dobry plan. Ale oni nie przychodzą tu nawet z powodu nagłej operacji. Chętnie kontynuowałabym mój plan, jednak tutaj nie wypali. Przychodzą zbyt rzadko, a mnie musiałoby dolegać coś znacznie gorszego, żebym mogła zostać tu dłużej. Nie pozwolą mi zostać w szpitalu tak długo, żeby mi się to udało. Tu jest pięknie. W każdym razie piękniej niż w domu. Może mogłabym pójść gdzie indziej i nie musiałabym wracać do domu, kiedy mnie już stąd wyrzucą? Podnoszę pustą torbę z dna szafy i składam jak należy w kosteczkę. Torebkową paczuszkę wtykam do mojego chromowanego kosza na śmieci na metalowej szafce nocnej. Teraz moje rzeczy muszą pozostać w szafie, bo nie mają torby na podróż. No nie, Helen, przecież to bzdura. Znajdziesz jakieś miejsce, dokąd możesz pójść. Już mam pomysł. Wyjmuję z powrotem torbę z kosza na śmieci. Jeszcze trochę ruchu, chcę jeszcze. Ponieważ dupa mi nie dokucza, czuję się prawie tak, jakbym była tu na urlopie. Na prochach. Od metalowej szafki nocnej idę wzdłuż dłuższej krawędzi łóżka aż do kąta, który wbija się w pomieszczenie. A stamtąd, przyciśnięta do krótszej strony łóżka, wędruję aż do parapetu. I z powrotem. Raz. Prędzej. Dwa. Coraz szybszymi krokami przechodzę pięć razy drogę tam i z powrotem, póki nie zbraknie mi tchu.

To całe chodzenie bardzo męczy nogi. Mięśnie zaczęły mi zanikać z powodu tych kilku dni leżenia. Podnoszę wysoko koszulkę, żeby móc obejrzeć nogi. Najpierw kładę na łóżku jedną wyprostowaną nogę, potem ją zdejmuję i oglądam drugą. Zeszczuplały. Śmiesznie wyglądają. Trochę jak babcine nóżki: mało mięśni, biała skóra i długie włosy. Och. Naturalnie przez cały czas w szpitalu nie pomyślałam o tym. Gdy cię coś boli, niekoniecznie chcesz się golić. Ale teraz tak. Rzucam się na łóżko. Za mocno. Mimo tabletek ból świdruje w dupie i w plecach. Helen, powoli, nie wariuj. Jest tak pięknie bez bólu. Spokojnie mogłoby jeszcze tak chwilę potrwać. No to lepiej weź na wstrzymanie z gwałtownymi ruchami. Sięgam po telefon i wybieram jeszcze raz numer mamy. Znowu automatyczna sekretarka. Czy wszyscy wyjechali na urlop, bo się mnie pozbyli? Kiedy widziałam któreś z nich ostatni raz? Przecież już ładnych parę dni minęło. Z trudem się orientuję, ile dokładnie. I jak długo tu jestem. To na pewno przez te środki przeciwbólowe i przez ból. No i może troszeczkę przez konsumpcję narkotyków tak w ogóle. Te dziury w pamięci. – To znowu ja. Słyszeliście moją poprzednią wiadomość? Jeśli któreś z was ma w ogóle zamiar mnie odwiedzić, to lepiej się pospieszcie. Toni, wcale mnie tu jeszcze nie odwiedziłeś. Mógłbyś mi może przynieść, kiedy przyjdziesz, sukienkę i buty mamy? Dziękuję. To na razie. Już wieczór. O rany. Niedobrze, kiedy człowiek jest zależny od rodziny. Teraz muszę tak długo czekać, aż mi to ktoś przyniesie. W zwolnionym tempie zeskakuję z łóżka i idę do drzwi, uchylam je odrobinę i ukradkiem wyglądam. Na zewnątrz słychać bowiem jakiś hałas. Na coś się zanosi. Wieczorne wydawanie jedzenia. Pchają przed sobą wielopiętrowe wieże tacek i zatrzymują się przy każdych drzwiach. Może dziś wieczór dostanę coś normalnego. A nie tylko ciągle muesli albo chleb pełnoziarnisty. Gdybym im powiedziała, że już dawno oddałam stolec, na pewno dostałabym coś lepszego do jedzenia. Ale nie powiem. Powoli idę do łóżka i kładę się w oczekiwaniu na karmienie. Już ktoś stuka do drzwi. Jako pierwsza bardzo uprzejmie mówię „dobry wieczór”. To jakaś siostra. Nie potrafię ich rozróżnić. Wszystkie kaszaloty. – Dobry wieczór. Widzę, że jest pani w dobrym humorze. Jak się pani dzisiaj

czuje? Oddała już pani stolec? – Jeszcze nie, ale dziękuję za pamięć. A co dzisiaj będzie? – Dla pani, niestety, tylko chleb pełnoziarnisty. Rozumie pani, póki nie pojawi się pierwszy stolec. – To wolę muesli. Mam tu wszystko, czego do niego potrzebuję. – A co dostają dziś inni pacjenci? – Posiłek mięsny: pieczeń, groszek, ziemniaki i sos. Bezmięsny: kapuśniak. Dla mnie brzmi niebiańsko. Także dlatego że jest ciepły. Dostaję tylko zimne jedzenie, a od tego człowiekowi robi się wewnątrz jeszcze zimniej. Za chwilę się złamię i powiem cioteczce, że już dawno się wysrałam. Ale w zamian dostanę tylko raz ciepły posiłek, a potem będę musiała iść do domu. Cena jest za wysoka. Przede wszystkim potrzebuję jeszcze trochę czasu, żeby się zorientować, dokąd pójść. – Dziękuję, sama już sobie to wymieszam. Z opuszczonymi ramionami wsypuję trzy łyżki muesli do miseczki, wyciągam z szuflady torebkę mieszanki studenckiej i kładę na wierzchu muesli trzy wyroby winogronowe. Dzisiaj u Helen muesli ze łzami. Odkąd nie czuję bólu, życie znowu stało się całkiem zabawne. Przekłuwam aluminiową błonę dziewiczą kartonika mleka z doklejoną plastikową słomką, odwracam karton do góry nogami i wyciskam mleko do miseczki do ostatniej kropli. Tata często nas kiedyś pouczał, żeby nie mówić „słomki”, bo one już od dawna nie są ze słomy. Zupełnie nie potrafię sobie wyobrazić, że kiedykolwiek były ze słomy. Jak niby słomą przekłuć błonę dziewiczą z aluminium? Przecież od razu się złamie. Na pewno zawsze były z plastiku i tylko ktoś stwierdził, że wyglądają jak słomki, i dlatego tak je nazwano. Bardzo szybko zjadam moją zimną kolację. Przy ostatnim łyku słyszę, jak ktoś cicho stuka do drzwi. To nie jest pielęgniarka. One zawsze stukają mocniej i energiczniej. No i nikt nie wchodzi. Na pewno żadna z pielęgniarek. Obstawiam, że to mój ojciec. Też ma taki słaby uścisk dłoni. Wszyscy się żalą z tego powodu. Najwyraźniej ma za mało siły w dłoni. Za mało też na energiczne stukanie do drzwi. – Proszę. Drzwi się powoli otwierają. O rany, jak ostrożnie w porównaniu. To głowa mojego brata. Te geny. Po ojcu nie ma siły w dłoni. – Toni. – Helen? – Wchodź. Spóźniłeś się na kolację. Dzięki, że przyszedłeś.

W ręku trzyma torbę. – Przyniosłeś mi te rzeczy? – Jasne. Ale co to ma być? – Tajemnica. Patrzy na mnie. Patrzę na niego. Czy to ma być cała nasza rozmowa? OK, dla mnie istna epopeja. – Toni, nie lubisz chodzić do szpitali, nie? Dlatego jeszcze u mnie nie byłeś. – No tak, wiesz przecież. Przepraszam, Helen. – Mam ci powiedzieć, czemu ci się tu nie podoba? – Tylko jeśli to nic złego – śmieje się. – A jednak. Właśnie to. Uśmiech znika. Patrzy na mnie pytająco. No, Helen, jazda z tym. – Jak byłeś zupełnie malutki, mama próbowała się zabić. Chciała cię zabrać ze sobą. Dała ci do butelki środek usypiający, a sama wzięła tabletki. Gdy sympatyczna Helen wróciła do domu, leżeliście nieprzytomni w kuchni na ziemi, a gaz wydobywał się z piekarnika. Uratowałam was wbrew woli mamy, zanim dom wyleciał w powietrze albo zanim się udusiliście. W szpitalu zrobiono wam płukanie żołądków i musieliście bardzo długo tu zostać. Patrzy na mnie bardzo smutno. On chyba to już wiedział. Powieki robią mu się całkiem bladoniebieskie. Śliczny chłopak. Ale oku też brak siły. Długo nic nie mówi. Żadne z nas nawet nie drgnie. Potem Toni wstaje i bardzo powoli idzie przez pokój. Otwiera drzwi i wychodząc, mówi: – Dlatego mam te cholerne koszmary. Teraz jej kolej. Moja rodzina pogrąża się coraz bardziej. Czy teraz to moja wina? Tylko dlatego że powiedziałam Toniemu prawdę? Nie można przecież wiecznie milczeć. Kłamać. W imię pokoju w rodzinie? Pokój dzięki kłamstwom. Spójrzmy, co się stało. Często robię rzeczy, nad których konsekwencjami dopiero później się zastanawiam. Plan powtórnego połączenia moich rodziców porzuciłam właśnie ostatecznie raz na zawsze. Powoli dostaję od tego obłędu. Jestem tu uwięziona, a ci sobie wchodzą i wychodzą, kiedy chcą. I z pewnością robią na zewnątrz różne rzeczy, o których nic nie wiem. Przychodzi mi do głowy, że chętnie wzięłabym w tym udział. Co za bzdura. Na zewnątrz jako rodzina jesteśmy jeszcze bardziej rozłączni, każdy dla siebie. Ponieważ jestem tu przykuta dupą do łóżka, drogi moich krewnych krzyżują się przynajmniej od czasu do czasu z moją. Ktoś stuka, po czym sunie przez pokój. Pomyślałam, że to wrócił mój brat, żeby dalej ze mną rozmawiać o niemal zamordowaniu go przez naszą matkę.

Ale człowiek, który tu stoi, nosi duże, białe buty zdrowotne i białe lniane spodnie. Lekarz. Spoglądam w górę. Prof… dr Notz. O, biada, wypisze mnie stąd. Przykuję się do łóżka. – Dobry wieczór pani. I jak się pani czuje? – Jeśli chce pan wiedzieć, czy oddałam stolec, to proszę pytać konkretnie. Zawsze robi pan tyle ceregieli. – Zanim porozmawiamy o pani stolcu, chciałbym najpierw wiedzieć, jak sobie pani radzi z bólem. – W porządku. Przed kilkoma godzinami pielęgniarz dał mi tabletki przeciwbólowe. Pewnie ostatnie, jeśli dobrze zrozumiałam. – Właśnie. Musi pani zacząć powoli obchodzić się bez tabletek. A ten nacisk na stolec też pewnie u pani nic nie da. W wypadku niektórych pacjentów musimy zrezygnować z czekania tu, w szpitalu, na bezkrwawy stolec. Wypisujemy ich. Presja jest zbyt duża i za bardzo się spinają. Co? Wypisze mnie teraz tak po prostu na sranie w domu? – Dlatego chciałbym pani zaproponować, żeby poszła pani do domu i tam w spokoju na nowo spróbowała. Jeśli znowu pojawi się krwawienie, po prostu pani wróci. Bo inny sposób, według nas, nie ma sensu. My? Widzę tylko jednego. Nieważne. Cholera. I teraz co? Co teraz zrobię? Cały piękny plan ostatecznie zniszczony przez Notza. – No tak, to brzmi rozsądnie. Dziękuję. – Ale pani nie cieszy się tak jak inni pacjenci, kiedy ich wypisujemy. Zawsze lubię osobiście przekazywać tę radosną wiadomość. Przykro mi, Notz, że skopałam ci hobby. Ale nie chcę do domu. – Cieszę się, tylko nie potrafię tego okazać. A teraz spadaj, ty tam. Muszę pomyśleć. – Wobec tego nie mówię do widzenia, bo zobaczymy się tylko wtedy, jeśli coś pani w domu pójdzie nie tak z gojeniem się rany. No to do zobaczenia na święty nigdy. Aha, załapałam, ha ha, nie jestem idiotką. Do zobaczenia na święty nigdy. – Ale ja mówię do widzenia. Bo kiedy już zupełnie wyzdrowieję, zacznę pracować tutaj jako Zielony Anioł. No, wie pan. Żeby zrobić z życiem coś sensownego. Już się zgłosiłam. Wtedy na pewno wpadniemy na siebie na korytarzu. – To pięknie. W porządku. Do widzenia. Poszedł. Zamknął drzwi. Myśl!

Moja ostatnia szansa. Pożegnanie z rodziną. Zadzwonię do ojca i powiem mu, że mnie wypisali. Powinien po mnie wieczorem przyjechać. Wybieram jego numer. Podchodzi. Nie przeprasza za to, że nie był tutaj po nagłej operacji. Tak się spodziewałam. Mówię mu wszystko: że mnie wypisali, że powinien przyjechać. Przyjechać, Helen, co znowu. Zapytaj wreszcie. – Tato, kim ty właściwie jesteś z zawodu? – Poważnie pytasz? Nie wiesz tego? – Tak dokładnie to nie. Właściwie w ogóle nie wiem. – Jestem inżynierem. – Aha, i odpowiadałoby ci, gdybym została inżynierem? – Tak, ale jesteś za słaba z matmy. Tata często sprawia mi przykrość. Ale nigdy tego nie zauważa. Inżynierem. Zapisuję sobie w głowie i czytam jeszcze raz: oszczyzerem. To samo robię z matką. Nie pytam ją o zawód. Znam go przecież – świętoszka. Nagrywam się na sekretarkę, że wypiszą mnie jeszcze dziś wieczór i że ma po mnie przyjechać, najlepiej razem z Tonim. Możliwe jednak, że nie chce mnie już więcej widzieć po tym, jak opowiedziałam Toniemu o wszystkim. Zobaczymy. Helen, ale teraz musisz zrobić to, co sobie wymyśliłaś. Wychodzę z łóżka. Ostatecznie. Już więcej się na nim nie położę. Podnoszę torbę, którą wcześniej wepchnęłam do kosza na śmieci. Wciskam do niej wszystkie ciuchy z szafy ściennej. Z łazienki wygarniam wszystkie nieużywane artykuły higieniczne. Torba pachnie trochę zastarzałą, kobiecą krwią. Ale to chyba tylko ja zauważam. Odstawiam torbę i przechylam się nad łóżkiem. Porywam biblię i wydzieram z niej kilka kartek. Kilka razy chodzę do łazienki, zanim wyleję do umywalki wodę ze wszystkich szklanek z awokado. Wody się pozbyłam. Wtykam szklanki jedna w drugą, wkładam je do torby i obwiązuję spodniami od piżamy. Wykałaczki zostawiam tkwiące w moich maleństwach i owijam każde z nich w kartkę z biblii. Tak opakowane pestki wędrują do mojej torby. Jeszcze opróżnić szuflady. Krzyż może tu zostać. Potem rozglądam się po pokoju. Siedzę na łóżku i jak kiedyś, kiedy jeszcze byłam młoda, macham nogami. Pokój wygląda tak, jakbym tu nigdy nie mieszkała. Jakby mnie tu nigdy nie było. Tylko niewidoczne ślady moich bakterii ukryte tu i ówdzie. Nic widocznego. Naciskam brzęczyk. Mam nadzieję, że on jeszcze jest. Znowu przychodzi mi do głowy, że chyba ktoś się jednak o mnie martwił. Zgodnie z ich teorią na pewno wstrzymuję się tak długo ze strachu przed bólem. Na tym oddziale to pewnie często występuje. Ale tak długo? Chętnie bym się dowiedziała, czy wtedy sięgają czasem po mocniejsze środki.

Na przykład robią lewatywę. Dla mnie to nie byłby problem. Wystarczyłoby, gdyby przyszli z tymi ich rurkami i płynami. Mnie czymś takim nie załatwią. Chwilę jednak trwa, zanim ktoś przyjdzie. Chociaż nie powinien przyjść ktoś, tylko Robin. Podciągam nogi na łóżko i odwracam się. Chętnie popatrzyłabym sobie przez okno. Ale nic nie mogę zobaczyć. Nie ma żadnego zewnętrza. Tylko mój pokój i ja odbici w szybie. Długo wpatruję się w siebie i zauważam, jak bardzo jestem zmęczona. Zdumiewające, jak ból i środki przeciwbólowe wykańczają człowieka. Mogliby spokojnie domieszać do nich odrobinę jakiegoś dopingowego doszczęśliwiacza. Nie wyglądam dobrze. Kiedy indziej też zresztą nie. Ale teraz szczególnie. Włosy mam tłuste, sterczą na wszystkie strony. Tak sobie wyobrażam siebie tuż przed moim pierwszym załamaniem nerwowym. Wszystkie kobiety u nas w rodzinie miały załamania nerwowe. Nie dlatego że kiedykolwiek musiały wiele robić. Być może to właśnie jest problem. Jestem pewna, że też mnie to niedługo spotka, jak grom z jasnego nieba. Wśród nicnierobienia oszaleć i załamać się. Może jeszcze zdążyłabym umyć głowę przed całą tą aferą. Ktoś stuka. Proszę, proszę, kochany nieistniejący Boże, spraw, żeby to był Robin. Drzwi się otwierają. Stoi w nich jakaś kobieta. Przynajmniej ubiera się tak samo jak Robin. – Czy Robin już poszedł? – Skończył dyżur, ale jeszcze nie poszedł. – Czy byłaby pani tak szalenie miła i złapała go jeszcze, i powiedziała mu, żeby wpadł tu na chwilkę, zanim wyjdzie? – Oczywiście. – To dobrze. Dziękuję. Dziękuję. Dziękuję. Dziękuję. Biegnij. Szybko. Siostrzyczko. Coś się kroi u Memlów. Jeśli Robin już wyszedł, cały mój plan na nic. Helen, o co ci teraz chodzi z tym myciem włosów? Nie wszystko ci jedno, jak wyglądasz w takich chwilach jak ta? Robinowi podobałaś się ze zwisającym z rany bąblem. Ale on już zniknął. Wyraźna poprawa estetyczna. Za pomocą tłustych włosów mogę równie dobrze jak pozycją na czopek z twarzy sprawdzić, czy ktoś mnie naprawdę kocha. Włosy zostają tłuste. Przeczesuję je tylko trochę palcami. Drzwi się otwierają. Robin. – Co się stało? Właśnie szedłem do domu. Masz szczęście, że mnie jeszcze złapałaś. Ty też. Możesz mnie mianowicie zabrać ze sobą, jeśli chcesz.

– Spakowałaś się? Wypisali cię? Patrzy smutno. Myśli, że musi się teraz ze mną pożegnać. Kiwam głową. Biały uniform schował pod płaszczem przeciwdeszczowym w niebieską, jasną i ciemną, kratę. Świetnie wygląda. Ponadczasowo klasycznie. Nie trać czasu. – Robin. Ja was wszystkich okłamałam. Już dawno oddałam stolec. Jestem, że tak powiem, zdrowa. No wiesz, bez krwawienia. To znaczy z przodu tak. Ale z tyłu nie. No, rozumiesz. Chciałam zostać jak najdłużej w szpitalu, bo moja rodzina mogłaby się tutaj znowu połączyć. Bo zasadniczo nie jesteśmy już rodziną i chciałam, żeby moi rodzice na nowo się połączyli w tym pokoju. No, ale to kompletnie obłąkane. Bo zasadniczo nie chcą. Mają nowych partnerów, których ignoruję do tego stopnia, że nawet nie wiem, jak się nazywają. Nie chcę wracać do mojej mamy do domu. Tata się wyprowadził. Mama omal nie zabiła mojego brata, tak z nią źle. Mam osiemnaście lat. Sama mogę decydować, gdzie chcę mieszkać. Mogłabym się wprowadzić do ciebie? Śmieje się. Z zakłopotania? Ze mnie? Patrzę na niego przerażona. Podchodzi do mnie. Staje przed łóżkiem i mnie przytula. Zaczynam płakać. Płaczę coraz gwałtowniej. Szlocham. Głaszcze mnie mocno i zdecydowanie po tłustych włosach. Test miłości zaliczony. Uśmiecham się na moment przez łzy. – Na pewno musisz się zastanowić, czy ci wolno. Ma kurtkę łzoodporną. – Tak. – Tak – musisz się jeszcze zastanowić, czy tak – mogę się do ciebie wprowadzić? – Chodź. Podnosi moją torbę i pomaga mi wstać z łóżka. – Możesz zabrać moją torbę do samochodu i zaraz po mnie wrócić? Muszę jeszcze coś załatwić z rodziną. – Chętnie bym to zrobił. Ale nie mam samochodu, tylko rower. A ja na nim z tyłu, z rozwaloną dupą. Tego mi jeszcze brakowało. Ale poradzimy sobie. – Daleko jest do ciebie? Krótki odcinek wytrzymam na bagażniku. – Niedaleko. Naprawdę. Zaniosę twoją torbę do dyżurki pielęgniarek i zaczekam, aż zadzwonisz. Wtedy po ciebie przyjdę. Mam twoją torbę, nie ma już odwrotu. – Nie będziesz musiał długo na mnie czekać. Mogę tylko coś wyjąć z torby? Grzebię w niej i odnajduję długopis. Będę go jeszcze potrzebować. I podkoszulkę, i parę skarpetek. Gładzi mnie po twarzy, zaciska usta i kilka razy kiwa głową. To chyba ma mi dodać odwagi, żeby załatwić sprawę z rodziną.

– Nie ma odwrotu – mówię w ślad za nim. Drzwi się zamykają. Wyciągam sukienkę i buty mamy z torby Toniego. Torbę wpycham do szafy. Już jej nie potrzebuję, psuje tylko obraz. Sukienkę układam dekoltem do ściany, a pod nią w stosownej odległości buty. Podkoszulkę składam w kosteczkę, żeby wyglądała jak dziecięce ubranko. Skarpetki trochę podwijam, żeby wyglądały jak dziecięce skarpetki. Układam to obok dorosłego, kobiecego ciała. Z pojemnika Tupperware wyciągam dwie czworokątne podkładki i składam w kostkę. Złożone w kostkę podkładki kładę tam, gdzie znajdowałyby się głowy kukieł. Ich poduszki. Duże ciało zyskuje długie włosy. Wyrywam je sobie jeden po drugim i układam pojedynczo na poduszce. Ale tak w ogóle ich nie widać. Co chwila cofam się kawałek, żeby spojrzeć, od ilu włosów ktoś je zauważy, jak będzie po prostu stał w pokoju i nie wiedział, na co ma zwrócić uwagę. W którymś momencie przestaję wyrywać je po jednym. Za długo trwa. Wyskubuję sobie z głowy całe pęczki i układam na poduszce, póki nie uznam, że można je już spostrzec. Wcale nie boli tak, jak myślałam. Pewnie przez tabletki. A teraz włosy dziecka. Muszą być krótkie. Z każdego wyrwanego włosa mogę zrobić trzy włoski dziecka. Układam na poduszce dziecka tyle krótkich włosków, żeby dobrze wyglądało. Teraz jest już jasne, że leżą tam kobieta i chłopiec. Długopisem rysuję na tapecie u ich wezgłowia piekarnik z palnikami na kuchence. Trochę perspektywicznie, jakby wchodził w ścianę. U góry nad drzwiczkami piekarnika rozrywam tapetę długopisem. Palcami podważam tapetę wzdłuż górnego brzegu drzwiczek i bardzo ostrożnie ją odrywam. W ten sposób odginam papier od góry aż do dołu. Wygląda teraz jak prawdziwe, otwarte drzwiczki piekarnika. Cofam się o kilka kroków i oceniam, co zaraz znajdzie moja rodzina. Mój list pożegnalny. Powód, dla którego ich opuszczam. Milczenie. Tam leżą. Moja matka i mój brat. Tak jak ich znalazłam. Wszyscy mieli nadzieję, że zapomniałam. Czegoś takiego nie da się zapomnieć. Przez ich milczenie to we mnie rosło. Nie malało. Naciskam po raz ostatni brzęczyk i czekam na mojego Robina. Czekając, cały czas wpatruję się w mamę i Toniego. Czuję gaz. Wchodzi Robin. – Zabierz mnie stąd. Wychodzimy z pokoju. Zamykam za sobą drzwi. Muszę wypuścić z siebie bardzo dużo powietrza. Bardzo głośno.

Idziemy wolno korytarzem. Nie trzymamy się za rączki. On się nagle zatrzymuje i stawia torbę. Rozmyślił się. Nie. Staje za mną i zawiązuje mi koszulkę na tyłku. Chce mnie okryć w miejscu publicznym. Dobry znak. Znowu bierze torbę i idziemy dalej. – Jak się do ciebie wprowadzę, to pewnie będziesz chciał ze mną spać? – Tak, ale za pierwszym razem nie w dupę. Śmieje się. Ja się śmieję. – Dopiero wtedy się z tobą prześpię, kiedy tak mocno cmokniesz kucyka w dupę, że mu się na wierzch wywróci. – A to w ogóle jest możliwe, czy po prostu nie chcesz ze mną spać? – Zawsze chciałam to powiedzieć jakiemuś facetowi. Wreszcie mi się udało. Nie, no chcę. Ale nie dzisiaj. Jestem za bardzo zmęczona. Idziemy do szklanych drzwi. Naciskam z impetem guzik, drzwi się rozchylają, odrzucam głowę do tyłu i krzyczę.

Table of Contents Rozpocznij