S z n u r e k

© Copyright by Adam Lang © Copyright by Wydawnictwo Literackie, 2017 PROJEKT GRAFICZNY OKŁADKI: Paweł Panczakiewicz/PANCZAKIEWICZ ART.DESIGN www.panczakiewicz.pl ILUSTRACJE: © Lyn Randle / Trevillion Images REDAKTOR PROWADZĄCY: Dorota Wierzbicka REDAKCJA: Agnieszka Olczyk KOREKTA: Anna Dobosz, Ewelina Korostyńska, Urszula Srokosz-Martiuk

Wydawnictwo Literackie Sp. z o.o. ul. Długa 1, 31-147 Kraków bezpłatna linia telefoniczna: 800 42 10 40 księgarnia internetowa: www.wydawnictwoliterackie.pl e-mail: [email protected] fax: (+48-12) 430 00 96 tel.: (+48-12) 619 27 70 ISBN: 978-83-08-05992-0 Konwersję do wersji elektronicznej wykonano w systemie Zecer Wszelkie prawa zastrzeżone. Niniejszy plik jest objęty ochroną prawa autorskiego i zabezpieczony znakiem wodnym (watermark). Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku. Rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci bez zgody właściciela praw jest zabronione.

Spis treści

Motto

Prolog

II

III

IV

Epilog

Od Autora

Podziękowania

Chłopcy są jak staniki. Możesz mieć ich całą szufladę, a i tak sięgasz po ten jeden najwygodniejszy. SONIA MILENA TYMINSKY

PROLOG Drabina przerażenia Nasze podwórko wyglądało wtedy prawie tak samo jak dziś — wciąż nieuprzątnięte miejsce po starym domu pradziadków, nieużywana studnia koło ogrodu, plastikowe beczki nie wiadomo po czym, zrzucone byle jak drewno na zimę, dziurawe opony samochodowe, zardzewiałe ramy po rowerach, rozwalający się płot, który ojciec od zawsze miał naprawić, bo „w tym roku na mus trzeba to zrobić”, stodoła, pod którą robiły podkop wszystkie nasze psy, kurnik, w którym nigdy nie świeciła żarówka, letnia kuchnia z tak obleśnym lepem na muchy, że nie wiem po co produkują środki wymiotne, obora, gdzie urodziła się Diana, ogródek, w którym rosły gorzkie ogórki, suche jak listewka rzodkiewki i przeżarte przez ślimaki kapuściane łby, a wszystko to poprzerastane perzem. Normalne wiejskie podwórko. Miałem dziewięć lub dziesięć lat. Staliśmy z Sebą pod drabiną. Nasz dom zbudował mój dziadek. Piwnica, dwa piętra i strych. Byliśmy normalną polską rodziną, więc jak to u nas, dom nigdy nie doczekał się otynkowania, balkony nie miały balustrad, a na strych nikomu nie chciało się robić schodów, więc można tam było wejść tylko po drabinie. Wyobraźcie sobie najbardziej chybotliwą drabinę z obluzowanymi szczeblami, do niczego nieprzytwierdzoną i stojącą niemal pionowo przy ścianie. Seba był odważny, więc wchodził tam od dawna. Ja zostawałem na dole i zazdrościłem mu, a on wciąż powtarzał, że jestem jeszcze za mały. Spadnę, roztrzaskam czaszkę i tata się na niego wścieknie, że pozwolił mi wejść, więc chociaż by chciał, nie może się zgodzić, żebym tam wchodził. A jeśli to zrobię, dupę skopie mi

tak, że odbyt będę miał w nosie. Kiedy się kłóciliśmy albo kiedy mi coś zabrał, uciekał na strych, a ja stałem przy drabinie i wyłem z bezsilności lub kopałem ścianę. Dlaczego w końcu Seba się zdecydował, że nauczy mnie tam wchodzić? Tego nie wiem. Może miało to związek z tym, że kazałem mu mówić, dokąd pojechała mama, a on też nie wiedział? Może cierpienie, że znowu jej nie ma, uaktywniło w nim gen miłości braterskiej? Nie kojarzyłem dokładnie, o co chodzi. Wiedziałem tylko, że jakaś babcia jest chora i mama musiała do niej pojechać. Nienawidziłem tej babci i bardzo się tego wstydziłem. Wiedziałem, że nie wolno nienawidzić ludzi, bo to grzech, o którym trzeba będzie powiedzieć na spowiedzi. W każdym razie oszalałem ze szczęścia, gdy Seba powiedział, że nauczy mnie wchodzić po drabinie. Wyczekaliśmy moment, kiedy dziadek i tata wyszli z domu. Seba zachybotał drabiną. — To łatwe, tylko musisz się cały czas trzymać, żeby nie spaść na pysk, rozumiesz? Jak się puścisz, to szufelką będę cię zbierał, bo czaszka ci pęknie i mózg wypłynie. Ale jak się nie puścisz, to spokojnie wejdziesz. Nie patrz w dół, tylko przez cały czas do góry. Myślę, że gdy Armstrong stawiał stopę na Księżycu, nie czuł nawet połowy emocji, które ja przeżywałem, wchodząc na strych. Chwyciłem drabinę i stanąłem na pierwszym szczeblu. Trzęsła się bardziej, niż sobie wyobrażałem. Poczułem, że nie mogę zadrzeć nogi. — Teraz się okaże, czy jesteś moim bratem, czy zdechłym tchórzem. Seba miał wtedy jedenaście lat, a już umiał motywować ludzi. W genach to dostał. Jak następnym razem usłyszycie, że jakiś dzieciak złamał sobie, co tylko się dało, zainteresujcie się, gdzie wtedy był jego brat.

Postawiłem nogę na drugim, a potem na trzecim szczeblu. Zaczęło mi się to podobać, bo zrozumiałem, że mi się uda. Kiedy doszedłem do przedostatniego szczebla, zobaczyłem podłogę. Nieheblowane deski, zapach kurzu, lakieru, siana, roztoczy, zbutwiałych koców i starych zdezelowanych mebli. Stanąłem na strychu. — Proste, nie? Zrobiłem to! Dokonałem niemożliwego! Teraz wszystko mi się uda. Mama szybko wróci i… Wtedy ich usłyszałem. Trzech chłopaków z klasy Seby. Była sobota, więc przyszli pograć w karty, na komputerze albo w piłkę. Nienawidziłem ich, bo zabierali mi brata. Jak wszyscy młodsi bracia byłem zwyczajnie zazdrosny. Nie rozumiałem, po co Seba się z nimi zadaje, skoro może się bawić ze mną. Ale zazdrość to była w tym momencie drobnostka. Bałem się ich jak cholera. Byli jak szwędy z The Walking Dead, jak zastrzyk w oko, jak sam na sam z rekinem ludojadem, jak pochowanie żywcem w trumnie, jak wszystko, czym Seba mnie straszył. Jeszcze się łudziłem, że nie ma wśród nich Adamiaka, bo wiadomo, że nadzieja umiera ostatnia, a jego bałem się najbardziej. Adamiak mieszka na kolonii, to znaczy jego dom stoi już poza właściwą wsią. Jak się idzie od szosy, najpierw trzeba minąć dom Adamiaków, dlatego sam nigdy tamtędy nie chodzę. Wybieram drogę przez mokre pole, rowek i jeżyny. Adamiak lubi kopać, szarpać, wyśmiewać i upokarzać, a jeśli zjawi się na boisku, a ty w porę nie uciekniesz, postawi cię na bramce i będzie ci kopał tyłek za każdym razem, gdy nie obronisz, a nie obronisz, kiedy grają starsi chłopcy i kopią tak mocno, że gdybyś próbował obronić, toby ci piłka ręce połamała. Oczywiście ten wiejski socjopata prześladuje tylko młodszych.

Jeszcze przez sekundę błagałem świat, żeby Adamiak przyszedł tylko na chwilę, ale nic z tego. Świat lubi się zabawić moim kosztem. — A ten co robi? Ojciec wie, że tam wlazł? Adamiak zawsze wie, co wolno któremu dzieciakowi i tym trzyma wszystkich w szachu. Seba nerwowo spojrzał na schody. — Dobra, wchodzimy — zarządził Adamiak. Wszyscy zwinnie weszli na strych.

Ta prawda go zabije — O, są już młode. Podeszli do małego okienka przy podłodze, które wychodzi na nasze podwórko i z którego widać bocianie gniazdo na stodole. Adamiak położył się na środku, co nikogo nie zdziwiło, bo kto ma zająć miejsce dla VIP-a, jeśli nie wódz? Reszta jego kumpli, w tym Seba, położyła się po bokach. Ja stałem, udając, że mnie nie ma. — Seba, dawaj lornetkę! Seba podszedł do drugiego okienka i przyniósł Adamiakowi lornetkę. Nie wiedziałem, że na strychu jest materac, koce, lornetka i że tak dobrze widać gniazdo, drogę, sad Stępniewskich, pola Podedwornych i rowek. Tyle lat zmarnowałem na gapienie się na bociany tylko z podwórka. Dlaczego nikt mi nie powiedział, że jest w domu takie niesamowite miejsce? Ostrożnie kucnąłem za plecami Adamiaka i reszty. Gniazdo wyglądało niesamowicie. Było głębokie, porośnięte ognichą i chabrami, rosła nawet mała brzózka. Pisklaki nie wyglądały jak bociany. Siedziały w gnieździe prawie nieruchomo. Pomyślałem nawet, że może nie żyją. Już zaczynało mi się nudzić, gdy nagle jedno z piskląt położyło sobie

głowę na plecach i zaczęło kląskać. — One zawsze wiedzą, kiedy leci stary. Wyczuwają to — powiedział Seba. — To się nazywa szósty zmysł, ciemniaku. — Adamiak odebrał Sebie zwycięstwo. Jasne, że z dołu wiele razy widziałem, jak stary bocian ląduje na gnieździe i jakie tam wtedy jest zamieszanie. Raz nawet patrzyliśmy z podwórka, jak obcy bocian bije się z jednym z naszych, ale to jak oglądać w telewizji jazdę na rowerze albo jeździć samemu. Nieporównywalne. Po chwili przyleciał dorosły bocian. Trzy pisklaki ożywiły się natychmiast i zaczęły kląskać, poruszać się i machać skrzydłami. Otworzyły dzioby, a stary bocian zwymiotował im jedzenie. — To żaby? — zapytałem, wychowany na wierszach o bocianach. Okazało się, że jestem tępy jak pilnik. Bociany jedzą głównie myszy. U nas pola były pełne kukurydzy, więc myszy było pod dostatkiem i bociany karmiły nimi pisklęta. Po kilku minutach zjawił się drugi bocian. W końcu jeden dorosły odleciał. Żarcie się skończyło, więc znów zrobiło się spokojnie. Pisklaki gramoliły się bezładnie. — O, kurde! Spojrzałem na gniazdo. Stary bocian chwycił dziobem pisklaka. Kołysał nim na boki. — Co on zrobi? — Ledwo wykrztusiłem z siebie to pytanie. — Zadziobie go — powiedział Adamiak takim tonem, jakby mówił, która jest godzina. Serce zamarło mi z przerażenia. To był przecież jego rodzic! Stary bocian, który przed chwilą karmił swoje dzieci. Podobnie jak ja, pisklak nie miał pojęcia, że świat oferuje rozrywki w rodzaju wywalenia z gniazda przez

własnego rodzica, ale instynktownie darł się wniebogłosy. Nic mu to nie pomogło. Stary bocian wziął zamach jak kulomiotacz i wyrzucił małego bocianka, a potem zaczął czyścić sobie pióra. Dwa pozostałe pisklaki siedziały spokojne. Popatrzyłem na Sebę. Miałem nadzieję, że cofnie film i okaże się, że to była wersja dla żartu. — To się ten drugi bocian zdziwi. Wróci, a tu o jednego mniej. Byłem na granicy śmierci w wyniku doznanej traumy. Jasne, że zabija się świnie, kurczaki i w ogóle jasne, że lis zjada zająca. Byłem ze wsi, więc wiedziałem takie rzeczy, ale żeby bocian wyrzucił bociana?! On wyrzucił swoje własne dziecko! Pewnie miałem nie najmądrzejszą minę, bo Seba postanowił mnie oświecić. — To normalne. Jak jest kiepskie lato, wyrzucają najsłabszego. — Ludzie też tak robią — powiedział Adamiak. — Nieprawda! — Przeraziłem się. — Ludzie tak nie robią — powiedział ktoś. Lubię myśleć, że to był Seba, chociaż wiem, że to mało prawdopodobne. — Prawda. Nie okłamuj go — powiedział twardo Adamiak. — Po co trzymać w domu słabych? Żeby żarcie marnowali? — Nie! — zapiszczałem. — Tak jest. U nas też wyrzucili słabego. Sam widziałem. Słowo honoru — powiedział Adamiak. Popatrzyłem błagalnie na Sebę. Chciałem, żeby zaprzeczył. — U nas by nie wyrzucili! — Zacząłem ryczeć, bo Seba mrugnął do Adamiaka, a to nigdy nie oznaczało niczego dobrego. — Już wyrzucili — powiedział wolno Seba — tylko nie chciałem ci tego mówić, bo byłeś za mały.

— Nie jest już mały, ma prawo znać prawdę. Myślę, że kiedy onkolog informuje pacjenta o nieoperacyjnym raku wszystkiego, to ma właśnie taką minę, jaką wtedy miał Seba. — Nasz tatuś w tym roku chciał cię zakopać na bagnach. Dziadek i ja musieliśmy go trzymać, bo już szedł po ciebie. — Nieprawda! — Niestety, to prawda. — Adamiak zrobił równie smutną minę. — U nas wyrzucili dwoje najsłabszych dzieci. Tak po prostu jest. U Podedwornych… Okazało się, że w każdym domu rodzice wyrzucili jedno albo dwoje dzieci. Jak mogłem w to nie uwierzyć? Byli starsi, mądrzejsi, dawali słowo honoru i było im przykro, że przez tyle lat ukrywali przede mną prawdę. Stary bocian jeszcze przez chwilę coś tam poprawiał, a w końcu odleciał. Dwa pisklaki poszły spać, nieruchome i przycupnięte. Adamiak zarządził zejście. Zostałem tylko ja. Nabrałem powietrza, bo przecież też musiałem jakoś zejść.

Kowalscy to tchórze — Ale się boi! Adamiak chwycił drabinę i nią potrząsnął. Dotarło do mnie, że za chwilę umrę. Jeden fałszywy ruch i Seba będzie mnie zbierał szufelką z podłogi. — Nie zejdzie. Wszyscy Kowalscy to tchórze. — Złaź! — zawołał Seba. Czułem, że jest na mnie zły. Bardzo nie lubię, gdy ktoś jest na mnie zły, zwłaszcza tata, dziadek albo Seba. — Seba!

— Złaź na dół! — Se-ba! — Nie zejdzie, to tchórz — podgrzewał atmosferę Adamiak. — Złaź! Stawiaj nogę i trzymaj się — wrzasnął Seba. W międzyczasie przyszedł Konrad, z którym chodziłem do jednej klasy i siedziałem w jednej ławce. Mój przyjaciel. — Dajcie mu spokój — krzyknął, kiedy zorientował się w sytuacji. Chciał biec po swojego ojca, bo był znanym skarżypytą i miał ksywę Ozór, ale Adamiak złapał go i wykręcił mu ręce. — Seba pomoże ci zejść, jeśli nasikasz na Ozora. Jeśli nie… on zginie. Wyrwiemy mu mózg. Decyduj. Wiedziałem, że Adamiak mówi poważnie. On i jego ludzie byli zdolni do wszystkiego. Widziałem, jak siostrze Bączyka obcięli włosy do gołej skóry. — Seba, Seba, Seba! — wrzeszczałem bez końca. Wyobrażam sobie, jak ich musiało to śmieszyć. Chciałem, żeby sobie poszli, ale wiedziałem, że nie odejdą, bo przedstawienie trwa. Rozrywkę wieś musi zapewniać sobie we własnym zakresie. Nie rozumiałem, że im większy cyrk z siebie robię, tym oni bardziej się nakręcają. Postawiłem nogę na pierwszym szczeblu i usłyszałem, jak rozdzierają mi się spodnie. Zahaczyły o gwóźdź. Drabina się trzęsła, Seba wrzeszczał, że mam schodzić, a Adamiak ją kopał, żeby było wszystkim weselej. Upewniłem się, czy jeśli zrobię, co mi każą, na pewno pozwolą mi zejść. Przysięgali, że tak, więc nie widząc innego wyjścia, ściągnąłem gacie i zacząłem sikać na Konrada. Adamiak i reszta trzymali go, ale ponieważ ich też opryskałem, szybko puścili. Konrad rzucił się na nich. Był jak kogut

— nie odpuszczał. — Wasz ojciec idzie! Szybko na dół! — szepnął któryś, ale było już za późno. Nie zdążyli uciec. Na piętro wszedł ojciec z dziadkiem i z Sąsiadem. Pewnie Sąsiad znów chciał dostać od nas kurę za darmo albo bimber mu się skończył. Ojciec podniósł głowę i zobaczył mnie zaryczanego na strychu, gdzie nie wolno mi było wchodzić. Nawet mu się nie dziwię, że się wkurzył. — Co tu się dzieje? Sam tam wlazł? Jak to nie daje podejść? Nasikać chciał na was? A to diabelskie nasienie. — Pięknie go ta twoja wychowała — powiedział dziadek. — Złaź mi natychmiast! Teraz beczysz? Zatłukę gnoja. — Ojciec postanowił zachęcić mnie do zejścia. — Matko, jaki ci się zdechlak trafił — powiedział Sąsiad i zaraz dodał: — Ja bym się takiego wstydził. Czy on jest na pewno twój? Dziadek i Sąsiad zarechotali, a ja nie rozumiałem, o co chodzi. Kto kogo jest? — Spodnie podarł — zauważył dziadek. — Nowe spodnie. Nowiusieńkie. — Złaź, gnoju — wrzasnął ojciec i zdjął pasek ze spodni. Nie wiem, jak zszedłem. Ojciec od razu mnie złapał, zapłakanego i oszalałego z przerażenia, chwycił za plecy i lał paskiem po tyłku i nogach. Nikt nic nie mówił, bo bicie nikomu nie jest tu dziwne. No, może tylko Konradowi, który, korzystając z zamieszania, poleciał na skargę do swojego ojca. — A zrób tak jeszcze raz, to cię utłukę na amen — wrzeszczał mój tata. — Nic się nie stało, panie Kowalski. To jeszcze dzieciak, a każdy przecież czasem zrobi coś głupiego — powiedział Adamiak dobrotliwie. Tatuś kiwnął mu głową. Lubi dużych, silnych i grzecznych, a Adamiak jest

grzeczny… dla starszych. Wielu rodziców lubi takie dzieci i stawia je za wzór swoim zdechlakom. Koledzy Seby poszli pograć w piłkę, ukraść wiśnie od Podedwornych albo przywiązać do drzewa siostrę Bączyka lub dowolnego innego „słabiaka”. To, że Adamiak jest ze wsi, nie znaczy, że brak mu fantazji. Nie mogłem się uspokoić. Moje szlochy zdenerwowały ojca. Szarpnął mnie za ramię i popchnął na schody. Siniak po jego uścisku bolał mnie najbardziej. — Zostaw go. Nie jego wina, że ma jej geny — powiedział dziadek. — Patrzeć na niego już nie mogę. Wtedy nie wiedziałem, że te słowa ojca będą mi dudnić we łbie aż do śmierci. Chciałem wyjaśnić, że to, co mówił Adamiak, to nieprawda, ale nie mogłem złapać oddechu. Byłem żałosny, a mój ojciec nie chciał żałosnego syna. Patrzyłem na niego, nie wiedząc, co ma robić dziecko po tym, jak dostało w tyłek. Tego w szkole nie uczyli. Chciałem, żeby mnie przytulił i zapytał: „Jak to, syneczku, było naprawdę?”. Wtedy bym mu powiedział i wcale bym się na niego nie gniewał, że mnie tak mocno pobił. Niestety, nie zapytał.

Niech lepiej uwierzy Długo nosiłem w sercu to wydarzenie. W końcu zwierzyłem się Konradowi, że ludzie wynoszą do lasu słabe dzieci. On skonsultował to ze swoimi rodzicami i powiedział, że to absolutnie nieprawda, ale ja nie dałem się przekonać. W końcu co rodzice Konrada mogli wiedzieć? Byli przyjezdnymi nauczycielami, nie pochodzili z naszej wsi. Zadręczałem więc tym Sebę. Pytany przeze mnie prawie codziennie, zaklinał się na życie naszej mamy, że

tak jest i że on to wie na pewno. Powiedziałem, że zapytam naszego tatusia. Seba od razu do niego poleciał. — Tato, a Krystek nie zjadł klopsów do końca i nie wierzy, że ludzie, tak samo jak bociany, wyrzucają najsłabszego. — To niech lepiej uwierzy. — Ojciec Konrada mówi, że to nieprawda — powiedziałem. — Gajko? A co on tam wie — warknął tata. — Jak nie będziesz jadł i będziesz niegrzeczny, to sam się przekonasz, jaka jest prawda.

Drogi Krystianie Zacząłem sikać do łóżka. Nie od razu i nie codziennie, ale ponieważ to ukrywałem i mokre łóżko zaścielałem kołdrą, wyobrażacie sobie, jak po pewnym czasie fajnie w pokoju pachniało. Kiedy to się wydało, rodzice pokłócili się tak, że sąsiednie wsie słyszały. Ogólnie moi rodzice za jedno są bardzo lubiani: kłócą się tak głośno, że nikt nie musi snuć domysłów, o co im poszło tym razem. Seba wyniósł się na dół do zimnego pokoiku z maleńkim okienkiem, w którym miała być spiżarnia. Powiedział, że wszystko jest lepsze niż mieszkanie z takim zgnilcem jak ja. W międzyczasie Konrad mnie zdradził. Powiedział, że przeprowadza się do Warszawy i że się z tego cieszy. Seba mi wytłumaczył, że Konrad ubłagał swoich rodziców, żeby się wyprowadzili, bo ma dość kolegowania się z takim śmierdzielem jak ja. Słyszał, jak Konrad mówił tak do swojego taty, a jego tata powiedział, że w takim razie zabierze go stąd. Niby wiedziałem, że to nieprawda, ale z drugiej strony Seba dawał słowo honoru, a Konrad cieszył się z przeprowadzki jak głupi i wszystkim o tym opowiadał. Patrzeć na niego nie mogłem.

Nie zszedłem na dół i więcej już go nie widziałem. Po kilku tygodniach napisał do mnie list, ale zgniotłem go i powiedziałem, że nie chcę go czytać. Seba go otworzył i śmiał się, bo na początku było „Drogi Krystianie”. Tak zapamiętałem swoje dzieciństwo. Opowiedziałem wszystko psychologowi ze szpitala w Kolinie. Kiedy miałem piętnaście lat, wycinali mi tam wyrostek. Nic poważnego, ale cztery dni tam leżałem i to było super. Gadałem sporo z tym psychologiem. Współczuł mi. Fajny był, tylko że potem wróciłem do domu.

I Ale tu ciepło Seba wrzasnął, żebym zszedł na dół, bo mam gościa. Pomyślałem, że to pewnie Siur. Szósta po południu, czyli spałem jakieś dwie godziny. Ostatnio po szkole musiałem się zdrzemnąć. Otworzyłem okno i usiadłem na łóżku. Był koniec marca. Na polu leżały jeszcze resztki śniegu, a już przyleciał pierwszy bocian. Z mojego pokoju nie widać gniazda, bo okno wychodzi na drogę, ale usłyszałem, jak klekocze. — Puk, puk! — dobiegł mnie głos Siura i zaraz potem chrumkanie. „Błagam, tylko nie ona” — pomyślałem. Niestety, Siur ją ze sobą przywlókł. Najwyraźniej się pokłócili, w przeciwnym razie spędziliby ten czas razem i udawaliby, że świata poza sobą nie widzą. Sam już nie wiedziałem, które z nich wpada na pomysł, żeby mnie odwiedzać i drażnić tym, że są razem. — Niespodzianka! Andżelika była wesolutka jak skrzynia biegów po generalnym remoncie. Jedno trzeba jej przyznać: nikt nie dorównuje jej w żenadzie. Włosy jak u topielicy z bagien, spodnie z dziurami, wygrzebane ze śmietnika kolczyki, skrzeczący głos i kretyńskie miny. Torbę rzuciła na moje biurko, popatrzyła na ściany i lekko wydęła usta. Musi chyba oglądać pornole, bo skąd by się nauczyła robić takie miny? — Ale tu ciepło… Uśmiechnęła się i jednym ruchem zdjęła sweter. Zapomnijcie o staniku.

Sutki sterczały jej pod bluzką jak peryskopy z łodzi podwodnej. Schyliłem głowę, żeby Siur nie zobaczył, że musiałem przełknąć ślinę. W końcu to mój najlepszy kumpel, a Andżelika to jego dziewczyna. Człowiek nie ma żadnej władzy nad rytmem bicia serca, nad jakimś układem współczulnym, przywspółczulnym i nad tym, żeby oczy nie leciały mu na sutki. Umówmy się — nie mam nic przeciwko piersiom, ale niekoniecznie lubię, kiedy mi się je podtyka pod nos w obecności kumpla i nimi drażni. Zapytałem, czy chcą coś do picia. Na szczęście nie chcieli. — My tylko na chwilę. Jasne, na chwilę. Już ja znałem tę ich „chwilę”. — Wiesz, jaki on jest beznadziejny? Trzy razy mu pokazywałam, jak przejść „Wiedźmina”, a on nadal nie potrafi — powiedziała z wyraźną satysfakcją. — Kochanie… — Nie dotykaj mnie! Siur próbował ją objąć, ale z całej siły go odepchnęła, a potem pięściami uderzyła go w plecy. Gdyby jakiś facet tak zrobił, to byłaby oczywista przemoc, ona za to może walić w plery swojego chłopaka, ile tylko chce, bo to dziewczyna. Siur zarechotał. — Widzisz, jaki on jest? Tylko jedno mu w tym pustym łbie. A może ja bym chciała zrobić czasem coś innego! — Co? — zdziwił się Siur. — Jakbym miała drugi raz wybierać, to… wolę Krystiana. — Na pewno. — Żebyś wiedział! Andżelika zrzuciła buty i wskoczyła na moje łóżko. Jej pupcia pięknie umościła się na materacu.

Ze wzrokiem wbitym w Siura wzięła mnie za rękę i objęła się moim ramieniem. Ona lubi prowokacje, a ten jeleń się na to zgadza. Sam zresztą widział, że nie mam z tym nic wspólnego. Siedziałem jak dmuchana lala, więc o nic nie mógł się do mnie przyczepić. Położyła głowę na moim ramieniu, nogę włożyła między moje uda i przywarła do mnie. Udawałem, że patrzę na nereczki, czyli powycinane z gazet zdjęcia lasek. Andżelika ma fajne piersi. Nie są małe jak orzechy ani duże jak dynie. Kiedy wyobrażam sobie, że spotykam nereczki ze ściany, to nigdy nie wybieram tych z olbrzymimi piersiami. Lewa pierś Andżeliki przywarła do mojej klaty. Piersi mają coś takiego, że zachowują się jak żywe stworzenia, więc jej pierś umościła się wygodnie na moim ciele. Siur zaśmiał się głupawo jak każdy, kto nie wie, co zrobić. Mnie zaschło w gardle, bo wiadomo jak to jest — nawet jeśli to upierdliwa jak małpa dziewczyna mojego najlepszego przyjaciela i prędzej bym sobie rękę uciął, niż ją podrywał, bo obciachem, który ona generuje, można by obdzielić populację Chin, to biologia jest biologią. Nic ci nie pomoże, kiedy ona siedzi na twoim łóżku i niby sobie kucyka poprawia. One znajdują przyjemność w drażnieniu facetów i dlatego ja się od dziewczyn trzymam z daleka. — A ty jak zawsze sam siedzisz i pocieszasz się nereczkami? — zapytał Siur sztucznie. Odreagował to, że cycek jego dziewczyny leżał na mojej klatce piersiowej. Udałem, że nie słyszę, więc znowu zarechotał i delikatnie pociągnął Andżelikę za palec u nogi, ale mu tę nogę wyrwała. Punkt dla mnie. — Ta mi się podoba — powiedziała Andżelika. Spojrzeliśmy jednocześnie, na które zdjęcie wskazuje palcem. Pokazała na taką, którą przykleił jeszcze Seba. Rozumiałem dlaczego.

Długie kudły, rozchylone usta i cycki mniej więcej wielkości cycków Andżeliki. Jej idolka. — Chyba mam dla ciebie fajną. Przyjedź do mnie, to ci dam. Ogólnie nie przepadam za nereczkami od innych. Mam swój gust i nie potrzebuję, żeby mi ktoś wciskał swoje, ale akurat od niej mogłem wziąć, zwłaszcza że to wkurzyło Siura. — A sam tu byłeś? Bo wydawało mi się, że widzieliśmy, jak Małpośka wyłazi od ciebie przez okno — dowalił mi i udał małpę.

Walentynka Małposia z naszej szkoły nazywa się Małgorzata Zaręba. Wyobraźcie sobie pognieciony kawałek szarego papieru — ona właśnie tak wygląda. W zeszłe Walentynki idziemy sobie z chłopakami do szatni, a ona stoi koło mojej szafki i wciska w szczelinę coś czerwonego. Gdybym był sam, tobym ją pogonił i z głowy, ale Siur od razu narobił rabanu. Kurde, zebrało jej się na wyznawanie miłości. Pasujemy do siebie jak śrubokręt do miodu. — No, daj, zaraz sobie przeczytamy — zaczął Siur, ale na szczęście chwyciła kopertę i w nogi. Przynajmniej tyle dobrego, bo diabli wiedzą, co takie dziwadło mogło tam napisać. Gdyby napisała, że mnie kocha, to byłby mój koniec w tej szkole. Niby nic się nie stało, ale Siur nakręcił się jak turbina przekładniowa i się zaczęło: Że idealna dla mnie, że goryle we mgle, że jesteśmy podobni, że dwie połówki. Wiadomo, że to, kto na ciebie leci, ma kolosalne znaczenie. Jeśli zainteresuje się tobą jakaś fajna nereczka, nawet jeśli tylko zagada albo cię zwymyśla, to zawsze możesz mówić, że na ciebie leci, a skoro pierwsza liga na ciebie leci, to ty też jesteś z pierwszej ligi. Proste. A jeśli leci na ciebie liga minus czwarta, to… zgadnijcie, co to znaczy. Obciachu strasznego mi narobiła. Nienawidziłem jej i nie rozumiałem, co

jej złego zrobiłem, że postanowiła mnie zniszczyć. Łypała na mnie na korytarzu, jakby miała wytrzeszcz, albo stawała schowana za rogiem i patrzyła, jak gramy w piłę. Udawałem, że jej nie dostrzegam, ale ona była taka nieudolna i nachalna, że oczywiście chłopaki ją widzieli i dowalali mi. A najgorzej, że czekała czasem dwie godziny po swoich lekcjach, żeby pojechać tym samym autobusem, co my. Wsiadała, a Siur darł się, że koło mnie jest miejsce. Na szczęście to już przyschło. Nowacka zrobiła tatuaż na nodze, Kurant zatruł się papierosami tak, że o mało się nie przekręcił, Kępistemu pijany brat zabił się na motorze, Siur zaczął chodzić z Andżeliką, kłócić się z Andżeliką, zrywać z Andżeliką, godzić się, znów kłócić, wracać i odchodzić. Dużo się działo i na szczęście dla mnie Zaręba odpłynęła w historyczny niebyt. Niestety, jakiś miesiąc temu, ostatniego dnia przed feriami zimowymi, kiedy wyszliśmy z przebieralni na wuef, ona i jakieś inne wyblakłe robaki szły korytarzem. Spojrzałem na nią nienawistnym wzrokiem, żeby się ode mnie ostatecznie odczepiła, a wtedy ona z właściwą sobie wredotą powiedziała „cześć”. Może nikt by na to nie zwrócił uwagi, ale po chwili odwróciła się na pięcie i zaczęła biec. Nie zdążyła zniknąć na schodach, kiedy Siur zaczął udawać szympansa. Pogoniłem go. — Co tu się dzieje?! Kowalski, dlaczego go kopiesz? — On mnie nie kopie. Wygłupiamy się, panie profesorze. — Siur objął mnie po przyjacielsku. Patyk, nasz wychowawca, który uczy biologii, przez chwilę się na nas gapił, w końcu warknął, żebyśmy szli na salę. Od tego cholernego „cześć” wszystko wróciło. Siur sto razy dziennie udaje małpę, żeby mi „uprzyjemnić” życie. Kiedy mu grożę, że mu skuję mordę, mówi, że jestem czerstwy baton i nie mam poczucia humoru. Nie rozumie, że żart odgrzewany milion razy przestaje być fajny.

Idealna dla mnie Podniosłem rękę i patrząc mu prosto w oczy, wolno objąłem Andżelikę. Na drugi raz niech się zastanowi, czy warto ze mną zadzierać. — Nie jest najgorsza. Widziałem raz, jak grała w kosza. Podskoczyła i… — Zabrakło mu inteligencji, żeby jakoś fajnie to zakończyć. — Idealna dla ciebie. — Idealna dla mnie to jest Roksana — powiedziałem. Roksana to taka jedna z hotelarskiej. Chodzi do klasy z Sebą i Adamiakiem. Ma skrzekliwy głos i uważa się za bardzo ładną. Czasami udaję, że mnie kręci. Przed chwilą już to tłumaczyłem: Nawet jeśli ona tobą pogardza i jest dla ciebie osiągalna jak Mount Everest dla dorsza, zarywanie do takiej dziewczyny sprawia, że twoje akcje idą w górę, bo w życiu liczą się aspiracje. Zresztą u dziewczyn to działa tak samo. Weźmy na przykład Beatlesów i cztery koleżanki z mojej klasy w podstawówce. Czterech muzyków i cztery siksy. Która wybierze Lennona na swojego ukochanego? Ta, która jest szefem grupy. — Jasne. Możesz sobie pomarzyć. — Krystian ma lepszy gust. Andżelika poruszyła głową na mojej piersi. — No, ciekawe jaki… — zaczął Siur, ale najwyraźniej znów nie starczyło mu inteligencji, żeby dokończyć. — Może on się kocha w kimś całkiem innym… — Popatrzyła na Siura z pogardą. — Może we mnie, gdybyś tego jeszcze nie zauważył. A poza tym możesz już sobie iść — dodała. Przez mikrosekundę miałem nadzieję, że Siur uniesie się honorem i wyjdzie, ale oczywiście zabrakło mu jaj. Siedział jak ta dętka i udawał, że wszystko jest w najlepszym porządku. Ani drgnąłem, żeby potem nie mógł mieć do mnie najmniejszych pretensji.

Siedzieliśmy jak te bociany w deszczu i czekaliśmy, aż minie trochę czasu. — Przepraszam — powiedział w końcu Siur głosem zbitego psa. — Chodź już do mnie. Jak ten człowiek potrafi się poniżyć, to historia! Żeby tak skomleć o łaski dziewczyny? — Jeszcze jestem obrażona. Chcę widzieć, jak cierpisz. Siur wysilił się bardziej. Zrobił minę owczarka, którego nie tylko bito, ale jeszcze głodzono. Pomyślałem, że to w końcu mój kumpel, a ja jestem litościwy. Wyswobodziłem się z jej objęć i zapytałem, o co im poszło. Okazało się, że Siur nie chce wziąć od ojca kamery. Konkretnie to nie jest kamera jego ojca, tylko jego wujka. Ojciec Siura pożyczył ją tylko, żeby sfilmować, jak się robi piwo. Andżelika chciała z kolei spotkać się z dziewczynami i coś tam nagrać. Z dołu usłyszeliśmy kroki. Andżelika zerwała się i sięgnęła po sweter. „Kurde, czyli ona doskonale wiedziała, że nas obu drażni” — pomyślałem. Wszedł mój ojciec. Andżelika grzecznie się uśmiechnęła i skromnie spuściła powieki. Mój ojciec bardzo lubi Siura. Zawsze wypytuje, co u nich w domu, co sieją, jak tam w szkole, jaki Siur ma rower, motor, skarpetki, a nawet co zamierza zjeść na śniadanie. Przez chwilę rozmawiali o tym, że zimno i że pada. Potem ojciec przypomniał sobie o mnie. — Zlewnię idź umyj — warknął. — Tylko choć raz zrób coś porządnie — zachęcił mnie do wysiłku.

Żeby się ojciec nie zdziwił Nie wiem, jaka jest wasza wiedza na temat hodowli krów. Jeśli jesteście z miasta, to pewnie myślicie, że krówki pasą się na łączce i skubią trawkę.

Nasze krowy stoją w oborze i trzeba koło nich przez cały czas latać, bo jak im się na czas żreć nie da, to mleka nie będzie. Osobiście wolę je karmić niż szorować zlewnię, bo ojciec zawsze jest potem niezadowolony. Kończyłem właśnie ją myć, gdy przyszedł Seba. Powiedział, żebym jeszcze raz wypłukał, więc mu odpowiedziałem, żeby spadał na bambus. Pogawędziliśmy tak chwilę, a potem była kolacja. — Niebrzydka ta Malinowianka. Dorodna — uśmiechnął się dziadek. — Z młodego Lewandowskiego kawał chłopa, to nie dziwne, że panny do niego zlatują. Nasi mogą sobie pomarzyć. — Czy ja wiem… — Ojciec pokręcił głową. — Niestety, taka prawda. Ręki do kobiet to wy nie macie, a i wygląd taki sobie po twojej matce. Kobiety lubią rosłych. — Da tatuś spokój — powiedział ojciec. — Niebrzydka, oj niebrzydka. — Fajna, to fakt. — Może ona wcale nie jest fajna — mruknąłem. Dziadek spojrzał na ojca. — No, odzywki to on ma — powiedział. Ojciec popatrzył na mnie i rzucił widelec na stół. — Jak ty się do ojca odzywasz? Seba łypnął na mnie i wzrokiem dał do zrozumienia, że jestem jeszcze większym debilem, niż mu się wydawało. Przez chwilę siedzieliśmy w gęstych jak sadza oparach nienawiści. Jak zwykle dziadek odezwał się pierwszy. — Gdybym ja się tak do ojca odezwał, tobym na tyłku przez tydzień nie usiadł. — Nic takiego nie powiedział — odezwał się Seba. — Bronisz go?! — fuknął ojciec. — To lepiej się zastanów, co z tobą jest

nie tak. Łeb pusty, ledwo zdajesz, na gospodarce się nie znasz, przyczepy do traktora doczepić nie umiesz, wiecznie coś psujesz, dziewuchy żadnej nie masz, tylko lustra umiesz bić. — To było w podstawówce! — zagotował się Seba. — Daj mu spokój — powiedział dziadek. — A co ojciec może o tym wiedzieć?! Może ja już dziecko mam! — Seba nie dawał za wygraną. — Ta, jasne, on dziecko ma. — Ojca to wyraźnie rozbawiło. — Chciałbym to zobaczyć. Ty byś prędzej uciekł, niż kobietę przestraszył. — Ja bym uciekł? Żeby się ojciec nie zdziwił! — Seba z furią odsunął krzesło. — Ze starą Stępniewską chyba to dziecko masz — zaśmiał się ojciec, a dziadek zaraz po nim.

Anorektyczny macho Skończyłem jeść i wstawiłem talerz do zlewu. Nawet chciałem go umyć, bo nie lubię, jak resztki ze zlewu śmierdzą, ale wtedy dziadek zacząłby gadać ojcu, że fleję sobie wziął za żonę. Bo jak któryś z nas zmywa albo sprząta, to dziadek gada na mamę. Poszedłem na górę, po drodze zerkając w lustro. Nie lubię tego lustra, bo jest pęknięte i jest mnie w nim dwóch, a poza tym koło niego wisi dyplom Seby za zajęcie pierwszego miejsca w konkursie na palmę. Pamiętam, jak Seba go przyniósł do domu i jak ojciec z dziadkiem oprawili go i powiesili. Nie chodzi o to, że jestem zazdrosny czy coś w tym rodzaju, tylko jaką niby ma wartość jakiś wsiowy konkurs na palmę? Żenada po prostu. Lało strasznie i wiał lodowaty, jeszcze zimowy wiatr, ale w pokoju było ciepło. Popatrzyłem na zdjęcia nereczek, którymi najpierw ojciec, potem Seba, a teraz ja tapetowaliśmy ten pokój. Niektóre naprawdę były do rzeczy,

tylko co mi z tego, skoro to tylko papier? „Jakie to niesprawiedliwe, że Siur odprowadza teraz Andżelikę do domu — rozmyślałem. — Stoją w ulewie, dygocąc z zimna, nogi im odmarzają, a oni się całują. On na pewno grzeje sobie swoje grube łapska na jej piersiach i maca, ile chce. Co on takiego niby ma, czego ja nie mam? Oczywiście poza tym, że jest napakowany jak Adamiak”. Ojciec ma rację, że wyglądam jak tasiemiec. Głowa mała, skóra biała jak u robaka. Rozpacz po prostu. Andżelika tylko tak gada, ale gdyby przyszło co do czego, poszukałaby jakiegoś kolejnego mięśniaka. Dziewczyna tak chuda jak ja uchodziłaby za zgrabną i wszystkie by jej zazdrościły. Ale kiedy chłopak jest chudy, to znaczy, że jest słaby. Czy widzieliście kiedyś anorektycznego macho?

Klasa mundurowa Żebyście się nie pogubili, kilka spraw porządkowych. Jestem ze wsi tak małej, że Google ledwo ją uwzględnia. Typowa dziura na Podlasiu. Jeśli wrony rzeczywiście gdzieś zawracają, to u nas. Mieszka z nami dziadek, ojciec mojego ojca. Babcia już nie żyje. Umarła, kiedy miałem trzy lata, więc jej nie pamiętam. Moja mama od kilku miesięcy jest u swojej chorej na raka przyjaciółki z dzieciństwa. Mama ma strasznie smutne życie. Najpierw moja babcia potrzebowała jej opieki, potem ciotka mamy miała depresję po śmierci męża, więc mama musiała u niej zamieszkać, a teraz w Warszawie choruje jej przyjaciółka i mama musi być u niej, bo ta przyjaciółka ma dwie córeczki i nie ma kto się nimi zająć. Mama nienawidzi Warszawy, dusi się tam, kocha być w domu, bo uwielbia wieś, ale co ma zrobić? Sebę już kojarzycie — to mój starszy brat. Jest starszy prawie o dwa lata, chociaż rocznikowo tylko o rok. On jest ze stycznia, ja z grudnia. Urodziny

mamy dwa tygodnie po sobie. Dziadek uważa, że o mojej mamie źle świadczy nawet to, że lubi dzieci zimą rodzić, jak owca. Ale jaki jest dziadek, też już wiecie. Siur, czyli Irek — jedyny we wsi chłopak z mojego rocznika. Mieszka kawałek od nas, przy drodze na Żebrki. Kiedy jest sucho, od nas do nich można przejść łąką. Andżelika Malinowska nie jest z naszej wsi. Mieszka w Żebrkach, więc Siur ma dobrze, bo jak do niej lata, to nie musi przez całą wieś jechać. My wszyscy, czyli ja, Siur, Seba, Andżelika i Adamiak chodzimy do tej samej szkoły. W Kolinie jest tylko jeden zespół szkół średnich. Na każdym poziomie jest klasa rolnicza (dno i pół metra mułu), elektryczna (trochę lepiej, ale też obciach) i hotelarska. Dziewczyny z hotelarskiej przyjmowane są chyba na podstawie rozmiaru piersi, bo przecież to nie przypadek, że wszystkie mają biusty takie, które im rozsadzają bluzki. Wszyscy trochę się z tego śmiejemy i do ich planu lekcji przy zajęciach z obsługi klienta ktoś zawsze dorysowuje męskiego członka. Ale to nie zmienia faktu, że mieć dziewczynę z klasy hotelarskiej to jak grać w lidze angielskiej. Jest jeszcze klasa mundurowa. To elita. Żeby się tam dostać, trzeba mieć co najmniej dwie czwórki na świadectwie. My z Siurem jesteśmy właśnie w mundurowej. Klasa mundurowa oznacza, że potem możemy pracować w służbach mundurowych: policji, więziennictwie, straży pożarnej, leśnictwie, wojsku.

Liga dziewczyn Pewnie dręczy was pytanie, jak to się stało, że Siur chodzi z dziewczyną z hotelarskiej. To wszystko przez Patyka, naszego biologa. Kiedyś z chłopakami z klasy gadaliśmy o lidze angielskiej. Nagle Patyk dokonał aktu szczerości, mówiąc, że kiedy on chodził do szkoły, miał swoją klasową ligę. Myśleliśmy, że piłkarską, ale okazało się, że chodzi o ligę dziewczyn.

Ożywiliśmy się. Każdego zaciekawiło, że nauczyciel też chodził do szkoły. Niby wszyscy to wiedzą, a jednak jest w tym coś niesamowitego. Patyk powiedział, że on nadal ma swoją skalę GDF klasyfikacji dziewczyn. Masz trzy kategorie: Grafika, czyli wygląd, Dźwięk, czyli inteligencja (to, co dziewczyna gada) i Frajda tak ogólnie, czyli czy ona cię kręci. W każdej kategorii oceniasz od zera do trzech i mnożysz te liczby. Musisz mnożyć, bo jeśli dziewczyna w którejkolwiek kategorii uzyskuje zero, to wiadomo, że odpada. Jeżeli iloczyn wychodzi powyżej 5, to przechodzi do kategorii „może”, a jak powyżej 8 — do kategorii „koniecznie”. Ktoś, bo na pewno Patyk sam na to nie wpadł, niegłupio to wymyślił. Wszystkich strasznie to nakręciło. Gdyby tak uczyli matmy, nawet Burski by się nauczył. Któregoś dnia przy ognisku zaczęliśmy omawiać różne dziewczyny. Kłóciliśmy się o to straszliwie. Jedynie co do Warzyńskiej byliśmy idealnie zgodni. Dostała zero od wszystkich we wszystkich kategoriach. Warzyńska rzucała oszczepem i nie tylko ja się jej bałem. Grudziński stracił czujność, bo kiedy Kurant dał jego siostrze zero za grafikę, on powiedział, że grafika na trzy. Wtedy pośmialiśmy się z niego, że jest „kazirodczy”. To był świetny wieczór. Sami faceci, piwko, gadki-szmatki o dziewczynach. — No, Krystian, tylko bez kręcenia. Którą byś zaliczył? — przyczepił się do mnie Siur. Uśmiechnąłem się głupkowato, bo akurat miałem fazę na dwie osoby. Pierwszą z nich była nasza matematyczka. Któregoś dnia przyszła do szkoły w rajstopach, w których poleciało oczko. Tak mi to do głowy poszło, że potem tygodniami ją sobie wyobrażałem. Musiałem łapy do kieszeni wpychać, żeby się na nią nie rzucić. Po co takie laski dają na nauczycielki?

Rękę dam sobie uciąć, że żaden normalny chłopak w takich warunkach i tak niczego się nie nauczy. Lubiłem wyobrażać ją sobie nago, zwłaszcza pod prysznicem. Nie mogłem się jednak do tego przyznać, bo ona była uważana za grubą i bym się skompromitował. Druga osoba, która mi się podobała, to taka dziewczyna z Żebrek, która razem z nami chodziła do podstawówki, a potem jeździła autobusem. Znałem ją długo i się jej nie bałem, a poza tym szła mi do głowy tak samo jak matematyczka. Domyśliliście się, że chodzi o Andżelikę? Bingo! Podobała mi się jak cholera, tylko po co miałem o tym komukolwiek mówić? Poleciałem więc bezpiecznym tematem i powiedziałem, że Roksana. Ona podobała się wszystkim, więc to było spoko. Dałem jej dwa punkty we wszystkich kategoriach. Wtedy Siur powiedział, że on chętnie puknąłby Andżelikę. Dał jej dwa razy po trzy punkty, tylko za dźwięk jeden. — Andżelika? — wściekłem się na niego. — No, a co? Niezła jest. Miałem ochotę dać mu w mordę. Strasznie mnie wkurzył. Oszukiwał mnie cały czas. Niby sobie jeździliśmy autobusem, niby gadaliśmy, a jednym słowem się nie zająknął, że leci na nią jak świnia na zlewki. Przyjaciel cholerny.

Szowinistyczne świnie Jedno na tym świecie jest pewne: Dziewczyny wiedzą absolutnie wszystko. Nie wiem do dziś, skąd dowiedziały się o tej rozmowie, ale jeszcze przed pierwszą lekcją Roksana do mnie podeszła. Dużo mówiła o mojej mamusi, używała też nazwy części ciała, której dziewczyny nie mają. Poradziła mi, co mogę sobie zrobić, zanim zrobi mi to jej facet. Za dźwięk i frajdę dałem jej zdecydowanie za wysokie noty. Trudno. Przynajmniej cała szkoła widziała, że ze mną rozmawia. Punkt dla mnie.

Grudziński też miał kłopoty, bo ktoś powtórzył jego siostrze, że on chce ją puknąć, więc musiał się tłumaczyć Pindzi, naszej psychopatce-psycholog. Tak się złożyło, że Siur musiał zostać w Kolinie, żeby pomóc ojcu przy załadunku nawozów, więc wracałem do domu sam z Andżeliką. Była okazja, żeby ją poinformować, że ten zboczeniec na nią leci. Powiedziała, że nigdy by go o coś takiego nie podejrzewała i podziękowała mi, że jej o tym powiedziałem. Odpowiedziałem jej, że musiałem, bo przecież oboje są moimi przyjaciółmi. Jestem oburzony przedmiotowym traktowaniem dziewczyn i nigdy bym się po Siurze tego nie spodziewał. Wieczorem do mnie zadzwoniła, że zaraz u mnie będzie. Kurde, jak łatwo poszło! Ogarnąłem jako tako pokój, umyłem zęby i zmieniłem koszulkę, bo w razie gdyby okazała się puszczalska, chciałem być przygotowany. Byłem szczęśliwy jak cielak przy matce i zdenerwowany jak cielak bez matki. Weszła na górę, rozejrzała się. — Co robiłeś? — Uczyłem się. — A właściwie jaka jest ta skala? Opowiedziałem jej. Zapytała, czy pamiętam, ile Siur jej dał i czy jestem na bank pewny, że za frajdę dał jej maksa. Potem powiedziała, że już ona sobie z nim porozmawia. Przestraszyłem się, bo w końcu Siur to mój kumpel, a ona stała z zaciśniętymi ustami. Zacząłem więc gadać jak katarynka, że nikt poważnie tego nie traktuje i że on przecież żartował. — Wszyscy jesteście szowinistyczne świnie! — podsumowała. — Jak powiem Pindzi, że nas klasyfikujecie, to będzie chryja. Nie życzę sobie więcej czegoś takiego! Bałem się, że faktycznie będzie afera, więc powiedziałem Siurowi, że mnie podeszła i wyciągnęła ze mnie, że on by ją docisnął.

Powiedział, że jestem męskim członkiem i nie odzywał się do mnie przez tydzień. Nie mam pojęcia, kiedy zaczęli ze sobą chodzić. Któregoś dnia podeszli do mnie i oświadczyli, że kochają się od dawna, a ostatnio tylko to sobie uświadomili. Na dwa bite miesiące poszedłem w całkowitą odstawkę. Siur dosłownie pozbył się mnie ze swojego życia, jakbym był jakimś radioaktywnym odpadem. Kurde, ile razy ja temu człowiekowi ratowałem dupę, to nie policzę, a jak tylko byle jaka lala mu cyckiem zaświeciła, to nawet rano ze mną na przystanek nie szedł, tylko na rowerze zasuwał do Żebrek, żeby z jej przystanku jechać. A po południu czekał czasem trzy lekcje, jak jej klasa później kończyła. Debil. Potem była faza glonojadowania — chodzili spleceni jak ośmiornice w za małym akwarium. Cała szkoła się z nich śmiała. Wszyscy, z którymi wtedy o nich rozmawiałem, uważali, że robią z siebie pośmiewisko. W końcu mieli już siebie tak dość, że znowu do mnie wrócili. Ogólnie to było tak, że gdy mieli fazę różową, nie byłem im potrzebny, a gdy się kłócili, to sobie o mnie przypominali.

Ognisko — To co, idziemy? Chłopaki już się schodzą. Miałem na to ognisko taką chęć jak na kąpiel w gnojówce, ale nie było wyjścia, bo przecież nie miałem innych znajomych. Ognisko jak zawsze było nudne. Wredne żarty, gadki o niczym i chlanie. Piwo, bimber Podedwornych i Lewandowskich, bo ojciec Siura też pędzi, i naśmiewanie się z tych, którzy akurat dziś nie przyszli. Sto razy to widziałem. Nuda, nuda, nuda, tylko że u nas innych propozycji nie ma. Męczyłem się i wtedy Bóg się nade mną zlitował. Zawibrowała moja

komórka: Szlachcic: „Megane się źrebi”. Nie chciałem tego przegapić. Powiedziałem, że bardzo mi przykro, ale muszę iść. Pokazałem wiadomość Andżelice i Siurowi. — Zidiociałeś? Po co do niego latasz? Weź się opanuj. Siur nie lubi Szlachcica, bo jest zazdrosny, że Szlachcic pozwala mi się końmi zajmować. — Muszę iść sam, bo… Szlachcic was nie wpuści — skłamałem. Niepotrzebnie. Andżelika powiedziała, że brzydzą ją takie rzeczy. Żeby wkurzyć Siura, pocałowałem ją w policzek i czym prędzej uciekłem. Brzydzi ją poród konia, osy się boi, a na widok żaby wrzeszczy. Wyobrażam sobie, jak w takim razie muszą się zachowywać dziewczyny z miasta. Tak czy inaczej, ognisko miałem z głowy.

Gdybym był koniem Diana czekała na mnie przy furtce. Nie wiadomo skąd zawsze wie, kiedy przyjdę. Lubi Szlachcica, ale jest moim psem i nigdy o tym nie zapomina. Pogłaskałem ją po pysku, poczochrałem po grzbiecie i wszedłem do stajni. Diana została. Nie pamiętam, żeby jakiś koń ją kopnął czy coś, a mimo to zawsze zostaje na progu. Patrzy, co robimy i merda, gdy się na nią spojrzy, ale nie wejdzie. Tak już ma. Szlachcic miał trzy konie. Cypriana — siedemnaście lat, Amelię i Megane — po osiem. Najmłodszemu właśnie widać było bielusieńkie kopyta. Megane położyła się na grzbiecie i co jakiś czas przetaczała raz na lewo, raz na prawo, żeby pomóc źrebakowi się urodzić. Staraliśmy się jak najmniej ją denerwować. Źrebak rozglądał się. Nie miał pojęcia, gdzie jest i co się dzieje. Nie miał też pojęcia, jakim jest cholernym szczęściarzem, że się tu urodził.

Oczywiście nie tu — w Rusałach, tylko tu — w stajni Szlachcica. Megane obwąchiwała źrebaka. Nie mogłem się powstrzymać i wyciągnąłem rękę, żeby go pogłaskać. Nawet nie będę próbował opisywać, co czułem. Źrebak próbował stanąć na nogach. To wzruszające, gdy po raz pierwszy takie zwierzę wstaje. Jest bardzo dzielny, a klacz tylko na niego patrzy i czasem lekko dotknie go łbem. Nie widziałem żadnych gór, nie widziałem naszego morza, wieżę Eiffla, Statuę Wolności i Wilanów znam wyłącznie z fotografii, ale co z tego? Widziałem coś znacznie bardziej wartościowego — oczy nowo narodzonego źrebaka, który patrzy na klacz. W moim gównianym życiu to jedyne momenty, kiedy czułem się jak człowiek, to znaczy dobrze. Gdybym był koniem, to jak by to było? Koń ma chyba jeszcze gorzej niż człowiek. Tak samo jak człowiek nie ma absolutnie żadnego wpływu na swoje życie. Koniem Szlachcica chciałbym jednak być. Leżałbym sobie na sianku… Nie wiem, jak długo trwało ognisko i gdzie kto zasnął. Ja spędziłem noc w stajni. Rano obudziło mnie trącanie miękkich chrap. Bardzo śmiały ogierek się urodził. Szlachcic pozwalał mi nazywać swoje zwierzęta, które pojawiały się u niego nie wiadomo skąd. Batman dla koguta czy Spiderman dla kocicy nie były zbyt wyszukanymi imionami, ale on zawsze się na nie zgadzał. Szlachic taki po prostu był, że akceptował wszystko. Źrebaka nazwałem Fart.

Może to gej? Właśnie się kąpałem, gdy wpadł Siur. Złapałem szybko ręcznik i okręciłem się nim, mimo że nie byłem jeszcze spłukany. Nie znoszę, gdy ktoś mi włazi do łazienki, ale on nie może tego zapamiętać. Poinformował mnie, że jestem

klocem bez fujary i żebym przestał wreszcie być jakiś nienormalny, bo nie po to oni dla mnie zwabiają laskę, żebym łaził do koni. Karolina to świetna nerka i gdyby nie Andżelika, Siur sam by się za nią brał. Nie może być tak, że Andżelika cały czas mu jęczy w mankiet, czy ten Krystian na pewno jest normalny. Może to gej, skoro nie chce jej koleżanki? Ogólnie mam wywalone na takie rzeczy, ale jakoś nie spodobał mi się ten ochrzan. — Czy na serio chcesz umrzeć jako ostatni frajer? — Siur nie odpuszczał. — Dokładnie o to mi w życiu chodzi i dlatego się z tobą zadaję. — Jesteś debilem. — A ty matołem. Powarczeliśmy na siebie kilka minut, a potem Siur powiedział, że dobrze, że się zmyłem, bo Karolina jest na zero. Obejrzał zdjęcia źrebaka. On lubi, jak koń ma białą plamkę na łbie, a Fart akurat miał. Bardzo mu się spodobał, więc poszliśmy do Szlachcica. Pierwsze doby życia konia są niesamowite, ale Siur w ogóle nie czuje tematu. Dla niego koń to koń.

Łonowce szympansa Wyobraźcie sobie superpodatne na układanie, gęste, lśniące, fantastyczne włosy. Nie mam takich. Żebym nie wiem co robił, zawsze wyglądają źle. Jak mogę jechać w dobrym humorze do szkoły, skoro codziennie rano muszę oglądać, jak dennie wyglądam. Ze dwadzieścia minut spędzam, żeby nadawały się do pokazania, a one i tak wyglądają beznadziejnie. — Fajny lansik. Jak ci się to trzyma? Powiedziałem Sebie, że na lakier matki. Zrobił aprobującą minę. Ojciec cały dzień ma robotę na polu albo przy krowach. Może ją wykonać, o której chce godzinie, ale razem z dziadkiem zawsze jedzą śniadanie wtedy, kiedy my.

— A ten co? To było o mnie, a raczej o moich włosach. — Co ty masz na łbie? — Tak się teraz nosi. — Akurat! Wiesz, jak to wygląda? Jak łonowce szympansa. Ojciec, dziadek i Seba jednocześnie zarechotali. Popatrzyłem na Sebę. Odwrócił się bez słowa i otworzył lodówkę.

Lizbona Na przystanku czekał Siur. Widocznie byli pokłóceni z Andżeliką, bo inaczej jechałby z Żebrek. Seba i Adamiak też byli. Adamiak mówił, a my słuchaliśmy. Potem wsiedliśmy. Adamiak usiadł, my we trzech stanęliśmy nad nim. W Żebrkach dosiadła się Andżelika. Słowem się do Siura nie odzywała. Adamiak zapytał, czy chce usiąść, więc klapnęła mu na kolanach. Siur opowiedział czerstwy dowcip o kozie. Jechały z nami też dzieciaki z podstawówki. Gdy mieliśmy wysiadać, Adamiak zatarasował im drogę i nie pozwalał im wysiąść. Jeden z nich zaczął krzyczeć, więc Adamiak wyszarpał mu plecak i rzucił na tył autobusu. Pewnie nic bym nie zrobił, bo każdy musi sobie radzić sam, ale gnojek zaczął ryczeć i to mnie ruszyło. Nie lubię wspomnień, a ten mały kilka rzeczy mi przypomniał, więc poszedłem i przyniosłem mu ten plecak. Ten wyrwał mi go z ręki i nawet dziękuję nie powiedział, tylko zaczął uciekać. Gdy odbiegł z pięćdziesiąt metrów, odwrócił się i krzyknął, że wszystko powie tacie. — Nie, nie, nie, tylko nie to! Umieram ze strachu — wygłupiał się Adamiak. Nagle udał, że biegnie w jego stronę, na co gnojek zwiał z prędkością światła. Wtedy mnie się dostało, że lubię małych chłopców. Wśród wielu nieszczęść jest jedna radość — Adamiak nie chodzi ze mną

do klasy. Muszę go znosić przez całą drogę, ale gdy wchodzimy do szkoły, Seba i on znikają z mojego życia. Spotykamy się czasem na boisku albo przy stole pingpongowym. Tego dnia właśnie przy stole pingpongowym dopadł nas Patyk. — Panowie, jest sprawa. Mamy miejsce na wyjazd na obóz naukowy do Lizbony. W zamieszaniu zupełnie o tym zapomniałem, a termin jest do dziś. Za darmochę się jedzie. Zoologia morza, supertemat. W programie między innymi zwiedzanie oceanarium, praca z mikroskopem. Niby jakąś pracę kazali napisać, ale… dyrektorka łeb mi urwie, jak się dowie, że zapomniałem w klasach powiedzieć. To co, chłopaki? Który jedzie? Zastanówcie się chwilę, ja zaraz wrócę. Spojrzałem na Sebę. Oczy mu się zaświeciły. Ja też bym chętnie pojechał. Żaden z nas nie był nigdy za granicą. Seba zagryzł wargę. — Seba, ty jedź — powiedziałem. — Trzeba być jakimś pedziem, żeby jechać — rzucił Adamiak. Seba popatrzył na Adamiaka. Wiem, że to wygląda jak scena z przedszkola, ale takie są realia: Adamiak nie jedzie — mojemu bratu też nie wolno. — Weź się odwal. Nie mam nic lepszego do roboty. Sam jedź. Seba pewnie pomyślał, że ja to kupię. — Penetracja oceanarium — zarechotał obleśnie Adamiak. — I co, panowie? — Patyk wrócił do nas. Nie wiem, gdzie jest Lizbona. Nie byłem na żadnym obozie naukowym. W życiu mewy nie widziałem, o meduzie nie wspominając. Jedyna woda, z jaką miałem do czynienia, to ta z kranu, ze studni, rowek i Smrodka. Kurde, pojechałbym! — No to co? Dorian?

Adamiak powiedział, że całe wakacje ma już zajęte, co było wielką ściemą oczywiście. Wiadomo, że wszyscy udajemy strasznie zajętych, żeby nie wyjść na frajerów. — A ty, Sebastian? Seba powiedział, że nie da rady. Siur zapytał, czy jest tylko jedno miejsce. Patyk potwierdził. Na to Siur, że w takim razie on nie może. Patyk zaczął dopytywać dlaczego. Nie miał pojęcia, że Siur chodzi z Andżeliką! Myślałem, że nawet na Marsie o tym wiedzą. Andżelika by się chyba wściekła, gdyby Siur miał jechać gdzieś bez niej. Kurde, chciałem pojechać, tylko że Seba na mnie spojrzał i… niby wiedziałem, że nie mamy po dziesięć lat, a jednak powiedziałem, że raczej nie. Patyk odszedł. — Frajera szukał — powiedział Adamiak. Poszliśmy na lekcję. Miałem do siebie cholerne pretensje, że się nie zdecydowałem. Gdy tylko zadzwonił dzwonek na przerwę, polazłem pod biologiczną, ale Patyk wyszedł z komórką przy uchu. Po piątej lekcji w końcu do niego dotarłem. — No, co tam? Powiedziałem, że ja może bym pojechał. — Teraz to możesz sobie jechać. Już Mazur się zgłosiła, trzeba było wcześniej. Skopałem sobie wakacje na własne życzenie. Jak co roku całe lato przesiedzę w domu, z nikim się nie będę spotykał, bo wszyscy będą harować na polu, w oborze albo wynajmą się na budowę. Kiedy Siur pokłóci się z Andżeliką, będą do mnie przyłazić, a kiedy się nie pokłócą, z naszego strychu będziemy podglądać letniczki. Będę karmił krowy, mył zlewnię,

wywalał gnój i gawędził z ojcem i dziadkiem, jak ten świat psieje. Mogłem mieć pretensje tylko do siebie, no i do Mazur, oczywiście. — Krystian, będzie jeszcze okazja — powiedział Patyk. Jasne, co tydzień ktoś z naszego zadupia jedzie do Lizbony. — Wiem, że słabo wyszło, ale trudno. Trzeba było mówić od razu. — Ziewnął.

O piętnastej W domu nikogo nie było. Sterty brudnych garów piętrzyły się w zlewie i na blacie, na stole okruchy, czerstwy chleb, zgniła cytryna, ogryzek, pety, rozsypany cukier, zaschnięte resztki po klopsach. Nie odrzuciło mnie to, bo jestem przyzwyczajony. Nieprawda, odrzuciło mnie. Ten dom ktoś powinien wreszcie podpalić i wszyscy by odetchnęli. Wszystko bym oddał, żeby żyć gdzie indziej, tylko że nie miałem żadnego „gdzie indziej”. Na kuchni stała zupa. Powąchałem ją. Gdyby ktoś całe życie żarł piach, może miałby na nią ochotę. Poszedłem do Szlachcica. Miał rosół. Nawet nie będę próbował opisywać, jaki dobry. I kurczaka upiekł. Ciekaw byłem, co na to Stępniewska, bo był piątek, a ona mieszka tak blisko, że na pewno dochodzą do niej zapachy. — Kiedy wraca twoja mama? — Nie wraca. Ona tu najwyżej przyjeżdża — mruknąłem — jak nie ma akurat nic lepszego do roboty. Szlachcic zapytał, czy coś się stało. Powiedziałem, że nie, bo przecież nic się nie stało. Kiedy zjadłem, poszliśmy do stajni. Megane leżała obok źrebaka i wpatrywała się w niego zachwyconym wzrokiem. Nie dziwię się. Wziąłem zgrzebło i wszedłem do Amelii. Też była źrebna. Powinna się źrebić gdzieś

na jesieni, masa czasu jeszcze. Poklepałem ją po łbie i zacząłem czyścić. — To co tam w szkole? Jedynkę dostałeś? Patyk ci coś znowu nagadał? Powiedziałem, że nic z tych rzeczy. — Z jakąś dziewczyną się pokłóciłeś? — Nie. Szlachcic wyszedł przed stajnię. Nie pali, bo ma problem z płucami czy coś. Nie wiem dokładnie, nie pytałem. Żuł słomkę. Wiem, że na trawie są jaja tasiemca i glisty ludzkiej, ale domyślcie się, jak normalny człowiek się tym przejmuje. Szczotkowałem Amelię, ale chyba rzeczywiście byłem nagrzany, bo w końcu zaczęła drobić w miejscu i parskać, że ma dość. Wyszedłem przed stajnię. Powiedziałem, o co chodzi i że to olewam, ale głupio wyszło. Teraz tego żałuję i nie mogę przestać myśleć o tym, że mogłem pojechać za granicę. Za jedno lubię Szlachcica — że nie gada głupio. Nie wciska człowiekowi głodnych kawałków w rodzaju „nie przejmuj się, będzie jeszcze okazja”, jak ten cap Patyk. — A może pojedź do mamy? To w ogóle mi się nie uśmiechało. Nie lubię Warszawy. Smród, tłok, nic ciekawego. Z drugiej strony Szlachcic miał rację — nic tak nie pomaga na problemy jak zmiana otoczenia. Tyle że ja żadnych problemów nie miałem. I tak nie chciałbym jechać do jakiejś gównianej Lizbony. Zadzwoniłem do matki. — Co tam znowu? — Mama zawsze szaleńczo cieszy się, gdy do niej dzwonię. — Dziś chcesz przyjechać? Po co? Dlaczego akurat teraz? No dobrze, trudno. Przyjedź, skoro chcesz, tylko się wykąp. Nie rusza mnie to, że mnie olewa, ale skoro tak, to powiedziałem, że nie muszę. Odparła, że w zasadzie to dobrze się składa, bo ma masę roboty,

a wujek pracuje w weekend i mają kłopot, bo gdzieś tam trzeba z małymi jechać, a w takim razie to ja ich przypilnuję. Uśmiechało mi się to jak łażenie na bosaka po szkle, bo wiadomo, jakie potrafią być dzieci, ale tu zostać też nie chciałem. — I co, nadal chcesz przyjechać? — Wcale nie chcę, tylko muszę książkę kupić, bo do szkoły potrzebuję, a Seba uczył się z innej. Mama zaczęła dociekać, dlaczego w marcu książka mi nagle potrzebna. Powiedziałem, że jak chce, żebym nie zdał, to mogę nie kupować. Powtarzanie klasy też jest dla ludzi. — Tylko wyglądaj normalnie i zachowuj się jak człowiek — serdecznie zachęciła mnie do przyjazdu. Powiedziałem, że pojadę tym o piętnastej. Chciałem się wykąpać i spakować, ale też wyjść, zanim ojciec wróci z dziadkiem z obory. Dlatego ten o piętnastej był idealny.

Dwie lewe ręce Napisałem do Szlachcica, że jadę. Odpisał, że bardzo dobrze i żebym pozdrowił mamę. Poprosił też, żeby przywieźć mu kilka gazet. Siedzenie tu w weekend przypomina czekanie na egzekucję. Dlaczego ja co weekend do matki nie jeździłem, to nie wiem. Odpicowałem się jak dziadek na Boże Ciało i właśnie stałem nad plecakiem, myśląc, czy jest sens zabierać ze sobą podręcznik do biologii, kiedy dostałem wiadomość. Andżelika: „Ten Twój przyjaciel mnie zabije. Mam doła na wylot”. Ja: „Co się stało?”. Andżelika: „Obraził się, że cię przytuliłam. Nie szanuje mnie, nie rozumie i zdradza”.

Ja: „Zdecydowanie niemożliwe”. Gdyby rzeczywiście ją zdradził, rozstaliby się, a wtedy… Ucieszyłem się, prawdę mówiąc. Andżelika: „Może i nie, ale mam go dość. Nie układa nam się. Możesz do mnie przyjechać? Jestem rozwalona na kawałki”. Ja: „Nie mogę, jadę do matki”. Andżelika: „To nie jedź! Jestem w kompletnej rozsypce”. Dziwnie się poczułem. Kumplowi nigdy bym tego nie zrobił, ale jeśli ona by chciała, to znaczy, że już by z nim nie była, czyli ja nic złego bym nie robił. Tylko czy na pewno bym ją chciał? Czepiała się Siura, że założył złe skarpetki, że się głupio śmieje, że nie umie tańczyć. To było śmieszne, ale gdyby się tak mnie czepiała? To znaczy mnie by się nie czepiała, bo niby o co? Ja jestem… no, fajny jestem, w każdym razie fajniejszy niż Siur. A gdyby jednak zaczęła się czepiać, to czy warto z nią chodzić? A czy nie lepiłaby się do innych? Bo to już by śmieszne nie było. Tak tylko sobie myślałem, bo ogólnie to ona mi się nie podobała. No, może trochę. Napisałem Andżelice, że muszę jechać. Matka mi kazała, bo ciotka chyba już umiera, dziewczynki dostały histerii, wujek chciał wyskoczyć z okna, a na dodatek rura im pękła. Szkoda mi było i nie mogłem przestać myśleć o tym, że była szansa, żebym z nią chodził. Zadzwoniłem. Nie odebrała. Czekałem chwilę z komórką w dłoni, ale musiałem już wychodzić. Seba stał przy drzwiach do garażu i palił. Nie poczęstował mnie. Zdziwił się, że jestem taki odstawiony. Powiedziałem, że jadę do mamy. — Ojciec ci jaja urwie. Przecież, debilu, mamy dach poprawiać. On lubi przepowiadać przyszłość.

— Nic mi ojciec nie mówił. — No to ja ci teraz mówię. — Mama mnie potrzebuje, bo nie ma kto przypilnować małych przez weekend… — Nie moja sprawa. Nadeszli ojciec i dziadek. Seba zgasił faję w ostatniej chwili. On ma jednak szósty zmysł. — Do matki jedzie, dlatego się tak wypicował. Seba ma na drugie Lizus, wiadomo. Dziadek zacisnął usta. Nie wiem, jaką minę zrobił ojciec, bo na wszelki wypadek na niego nie patrzyłem. Kiedy byłem mały, podczas podróży bałem się mijających nas ciężarówek. Jak się domyślacie, Seba miał w tym swój mały udzialik. Wtedy też odwracałem oczy. Głupie — wiem, ale tak już mam. Nie patrzyłem na ojca, bo w tym momencie mogło się zdarzyć wszystko. Nie bił mnie już od kilku lat, ale nigdy nie wiedziałem, czy w drodze wyjątku nie zrobi tego jeszcze raz. — Niech sobie do niej jedzie. — Dziadek wydał akt łaski. — Przynajmniej nie zapomni, jak jego własna matka wygląda. Żeby własne dzieci tak zostawić… — Jak dla mnie możesz tam zostać — powiedział ojciec. — Dach mieliśmy przecież robić. Ma nie padać… — powiedział Seba. — A co on by nam pomógł? Dwie lewe ręce. Niech jedzie, spokój przynajmniej będzie.

Jajka Wziąłem plecak, kurtkę i wyszedłem. Zapomniałem szalika, ale nie miałem zamiaru wracać. Szlachcic stał przy płocie i żuł trawkę. Dał mi stówkę,

powiedział, jakie chce tytuły i przykazał, żebym koniecznie do kina poszedł, bo wchodzi właśnie nowy Bond, to mu potem opowiem. Stałem na przystanku, gdy ojciec podjechał torpedą, czyli naszą dwudziestoletnią Nubirą. Poczułem, jak serce mi skacze do gardła. Z ojcem przecież nigdy nic nie wiadomo. Mógł mnie na tym przystanku udusić albo skopać, a już na pewno wyzwać lub zabronić jechania do matki. — Jajka dla nich zabierz. Cały ojciec. Na pewno wyczekał moment, żeby dziadek nie widział, bo przy dziadku to by nie przeszło. Rozumiecie, o co chodzi z jajkami? Jajka od szczęśliwych kur wiezie się do miasta, żeby biedni ludzie z klatek mogli raz na ruski rok zjeść coś zdrowego. Tylko że jajka w wydaniu mojego ojca to nie zgrabne pudełeczko z dziesięcioma sztukami, które wsadzisz do plecaka i spokojnie przetransportujesz. To dwie wytłoczki z trzydziestoma jajami przewiązane niebieskim sznurkiem do snopowiązałek. Pierwsze miejsce w skali obciachu. — Ale, tato… — zacząłem nie wiadomo po co, jakbym się wczoraj urodził. — Nie będzie jakiegoś gówna żarła. Tylko powiedz, że to dziadek daje dla dziewczynek. Rozumiesz? Dla dziewczynek. Nie miałem wyjścia. Kierowca, pasażerowie, a nawet fotele uśmiechały się ironicznie. Pewnie myśleli, że jadę te jajka sprzedawać. Z autobusu napisałem jeszcze do Andżeliki: Ja: „?”. Nie odpisała. Napisałem więc do Siura, że jadę do matki. Siur: „Teraz?! Kurde, myślałem, że pobawimy się na stryszku”.

Stryszek

Jak już pisałem, z naszego strychu widać podwórko, oborę, ogródek i stodołę z gniazdem bocianów, a z drugiej strony sad Stępniewskich. Stępniewski to straszny moczymorda. Wystarczyło, że powąchał wódkę, a już leciał z łapami do Stępniewskiej. Nieraz Stępniewska z rozkwaszonym nosem w nocy do nas przylatywała, żeby ją do rana przechować. Dziadek krzywo na to patrzył, bo uważał, że nie należy się w czyjeś sprawy wtrącać, więc ojciec jej mówił: „Pani Stępniewska, pani do domu wraca”. Ich córka, taka Anka, już dawno się z domu wyniosła. Jak pojechała do internatu, to już nie wróciła, nawet na wakacje przestała przyjeżdżać. Jakieś dwa lata temu pijany Stępniewski wracał do domu od Adamiaków, bo stary Adamiak zawsze ma więcej bimbru niż wody w Smrodce, a sam pić nie lubi. Stępniewski przewrócił się na podwórku i tak leżał. Stępniewska omijała go z daleka, bo wiadomo, że jakby podeszła, toby się jej dostało. No i leżał tak przez dwa dni. W końcu Szlachcic powiedział, że trzeba sprawdzić, co z nim. Okazało się, że Stępniewski udar miał. Zabrali go do szpitala, a jak po miesiącu wrócił, to nie mówił ani nie wstawał, tylko leżał i gapił się w jakiś punkt przed sobą. Stępniewska wzięła robotników i naprawiła płot, zmieniła dach, zrobiła malowanie, posadziła drzewa owocowe. A teraz najważniejsze: Z naszego strychu można do woli przez lornetkę na letniczki patrzeć, jak przyjeżdżają do Stępniewskiej. A jedno, za co wszyscy kochamy dziewczyny z miasta, to to, że lubią na golasa się opalać i myją się trzy razy dziennie pod szlauchem w sadzie. Pewnie myślą, że nikt ich nie widzi. Tego, że okno naszego strychu wychodziło na sad Stępniewskiej, cała wieś mi zazdrościła, a Siur szczególnie. Gdyby mógł, toby się do tego okna hermolem przyczepił. Erotoman. Ja: „Ale marzec, nie ma tam nikogo”. Siur: „I tu się mylisz! Cztery nereczki dziś widziałem. Jedna GDF powyżej dziesiątki”.

Dziwne. Byłem przecież u Szlachcica i nie widziałem nikogo po drodze. Poza tym było tak zimno, że Eskimos by się nie rozebrał, ale Siurowi czasem coś na mózg pada i lepiej z nim nie dyskutować. Ja: „A jak Andżelika?”. Siur: „Spoko. Jedzie pod Olsztyn na wesele. Mnie się nie chciało”. Ja: „A między wami wszystko okay?”. Siur: „Wszystko, a co?”. Nawet mnie nie zdziwiło, że ten jeleń w ogóle nie orientował się w sytuacji. Wszystko można o nim powiedzieć, ale na pewno nie to, że jest bystrzakiem. Napisałem, że pytam kontrolnie. Po co go miałem denerwować? Z drugiej strony to w końcu mój przyjaciel, więc może należało mu powiedzieć, że ona na mnie leci. Gdyby odpisał, tobym mu powiedział. Zadzwoniłem. Nie odebrał. „Ciekawe, co się stało — rozmyślałem. — On ją zdradza? Ale z kim? Może gadał z Roksaną, bo ona do jego matki czasem przyjeżdża po słoiki, i Andżelika się wściekła?” Przez całą drogę żałowałem, że jadę. Po jaką cholerę dałem się Szlachcicowi podpuścić?

Wileńska W Ostrołęce wsiadły dwie dziewczyny. Całą drogę słyszałem ich chichociki. Na szczęście wysiadły przede mną i nie widziały jajek. Jeśli kiedyś na dworcu Warszawa Wileńska znajdziecie wytłoczkę z trzydziestoma jajkami, to ją sobie weźcie. To ja ją tam zostawiłem. Nie mogłem iść z tym czymś na przystanek. Świeżutkie jajeczka od kur znacznie szczęśliwszych niż ja, chodzących całe dnie gdzie im się podoba i żrących co tylko chcą, bo poza kogutem nikt się nimi nie interesuje. Jakby się nad tym

zastanowić, to te kury mają milion razy lepiej niż ja. Nie kury w ogóle, bo na przykład Bączykowie swoje kury trzymają stłoczone i w życiu nie wypuszczą ich na trawę. Ale jedną z naszych kur tobym mógł być.

Sekcja zwłok woźnego Ciotka i jej mąż, którego nazywam wujkiem, mają dwie córeczki, takie szczylówy z wczesnej podstawówki. Wujek całe dnie pracuje, więc moja matka musi się nimi zajmować. Ciotka i wujek mają mieszkanie w gigantycznym bloku na Bródnie. Byłem tam może ze cztery razy i zawsze z kimś. Tym razem po raz pierwszy jechałem sam. Niby nic takiego, ale trochę byłem spięty. Nie za dobrze czuję się w Warszawie. Wydaje mi się, że mam na czole napisane, że jestem ze wsi. Niby wiem, że tu trzy czwarte ludzi przyjechało ze wsi, ale jednak oni przyjechali wcześniej. Poza tym tu ludzie chodzą tak szybko, że cały czas mam wrażenie, że każdy idzie prosto na mnie i za chwilę mnie stratuje. Chyba dlatego, że byłem sam i czułem się zdezorientowany, odżył we mnie dawny demon. W dzieciństwie Seba dużo mi o Warszawie opowiadał. W tych opowiadaniach w Warszawie nieustannie polują na młodych chłopaków ze wsi. Podchodzą do nich, rozpruwają żywcem brzuch, wyjmują wątrobę, wrzucają do reklamówki i sprzedają jakiemuś zagranicznemu milionerowi. Nie wiem, czym was straszyli. Mnie Seba straszył między innymi tym. Wiem, że to bzdura, ale i tak się denerwowałem. Trochę pobłądziłem w przejściu podziemnym na Wileńskiej. W końcu znalazłem się na przystanku w stronę Bródna. Wsiadłem w 25, wysiadłem przy Rembielińskiej. Jedźcie tam kiedyś i spróbujcie wejść do środka. Nie wiem, czy wcześniej widziałem swoje plecy i tyłek. Byłem zaskoczony, jak wyglądam z tyłu. Gdyby dla ludzi liczyła się nie twarz, a tył głowy, to chyba nawet byłbym nie

najgorszy. — A, to ty. No, wchodź, skoro przyjechałeś, tylko buty dobrze wytrzyj. — Moja mama umie okazać radość na widok ukochanego syna. — Krystian! Krystian! — Rzuciły się na mnie te małe. Rzadko się widywaliśmy, ale je lubiłem. One mnie chyba też. Może dlatego, że w ogóle mnie nie znały. Dziwne są takie małe dzieci, zwłaszcza dziewczynki. Ja w ich wieku bym się pod łóżko przed obcymi schował, a te zniosły mi zaraz jakieś albumy z naklejkami. Na każdej stronie w rządkach biedroneczki, księżniczki z Disneya, niedźwiedzie polarne, dinozaury, kotki, włochate zwierzęta i znowu księżniczki, ale w tańcu. Kurde, że też chce się komuś takie coś robić. Po co? Wydawanie kasy na coś takiego to już szczyt głupoty. Ja bym z tym zrobił porządek. — No już, do lekcji. Co to w ogóle jest? — Moja matka przywołała je do porządku. — Ciociu, możemy wyjść na dwór? — Z Klystianem! — Nie mam czasu. Muszę jeszcze prasowanie zrobić i dla waszej mamusi na jutro zupkę ugotować, a jak tatuś wróci i was nie będzie, to co? Miło mu będzie, że na niego nie czekacie? Idźcie do pokoju i pobawcie się grzecznie. Zapytały, czy do nich przyjdę. Powiedziałem, że zaraz, tylko porozmawiam z mamą. Mama posadziła mnie przy stole w kuchni, przymknęła drzwi i dała mi zupę. Krupnik. Miał dziwny smak. Dopiero po kilku łyżkach zrozumiałem, że był przypalony. — Co się stało? — Nic. — Akurat! Dziadek znowu się czepia?

— Dach będą robić. — Teraz? Jak zwykle bez żadnego pomyślunku. A co w szkole? — Zdam. — A Seba uczy się trochę do tej matury? Co to za książka? Mogłem odpowiedzieć cokolwiek, bo i tak nie słuchała. Wsadziła głowę do lodówki i czegoś tam szukała. Ciekawe, po co mnie pyta. Powiedziałem, że na biologii robiliśmy sekcję zwłok woźnego. — Aha, aha. To był jej cały komentarz. — Cześć. — Wujek podał mi rękę. — Fajnie, że jesteś. A tata i Seba czemu nie przyjechali? Namów ich kiedyś. Powiedziałem, że coś tam, a wujek nie wnikał. Małe teraz jego oblazły i zaczęły nudzić, że jest piątek i że one chcą wyjść. Matka już otwierała usta, ale wujek ją ubiegł. — Niech idą — zarządził. Nie minęły dwie minuty, a obie ubrane podskakiwały już w przedpokoju. Wyszliśmy. Matka nawet chciała dać mi swój szalik, ale nie będę łaził w żółtym.

Łysy z długimi włosami — Dzień dobry! Dzień dobry panienkom! Z mieszkania naprzeciwko wyszedł jakiś facet. Gdyby taki mieszkał u nas, Adamiak, mój dziadek i ojciec żyć by mu nie dali. Stary facet, łysy na środku, za to z długimi włosami dookoła głowy. Jak widzę ludzi, którzy są ze wsi i tylko tu mieszkają, od razu ich rozpoznaję, bo to mój gatunek. Ten odwrotnie — był osobnikiem typowo miejskim. Od Zygmunta III Wazy albo innej Miski jego rodzina musiała tu mieszkać. Śmierdział miastem na kilometr.

Dziewczynki podały facetowi ręce. A potem gadka. Gość zaczął im jakieś odjechane pytania zadawać. — A wiecie, że stary miecz Piastów nazywa się szczypiec? — Szczerbiec! — krzyknęły jednocześnie. — A Jadwiga Andergameńska… — Andegaweńska! — No, przecież mówię! A jak w 1989 roku był kwadratowy stół… — Okrągły! On zdanie, a one go poprawiały, i tak przez cały czas. Kurde, zanim zjechaliśmy na parter, obie rozbawił tak, że rechotały już nie wiadomo z czego. Ja połowy z tych rzeczy nie wiedziałem, a one wszystko. Gdy już mieliśmy wysiadać — my na parterze, a on zjeżdżał do garażu — zapytał, kim jestem. — A tak, tak, twoja mama mi o tobie opowiadała… Dużo bym dał, żeby się dowiedzieć, co moja mama obcym o mnie mówi. — Do jutra… bo pamiętacie o festynie? Nie wiedziałem, o co chodzi, ale dziewczynki tak. W szkole, w której uczy ten ich sąsiad, odbywał się jakiś festyn i one były zaproszone, zresztą każdy mógł tam przyjść. Jak mi powiedziały, miał być zamek dmuchany. Fantastycznie jest być dzieckiem — umiesz się cieszyć z gównianego dmuchanego zamku. Zazdrościłem im, że są takie wesołe. Bawiły się na placu zabaw. Po jakiejś półgodzinie przybiegły, że chcą na lody. Miałem przy sobie dziesięć złotych. Starczyło na dwa lody. Kończyły jeść, gdy zadzwoniła moja matka. Gdzie my jesteśmy, bo ona już kanapki na kolację zrobiła. — Co?! Jak to na lodach?! Czy ci całkiem rozum odebrało? W takie zimno? Pięknie się nimi opiekujesz, nie ma co!

Festyn

— Niestety, nie możecie iść na ten festyn. Mama powiedziała to takim tonem, jakby jej naprawdę było strasznie żal, że nie mogą tam iść. Nawet ja jej na chwilę uwierzyłem. — Ale ciociu, tam będzie zamek dmuchany! — Starsza użyła ostatecznego argumentu. Trafiła jak kulą w płot. To, że gdzieś będzie fajnie, nie przekona mojej mamy. Raczej powinna powiedzieć, że będzie nudno i nie chce tam iść, wtedy miałaby szansę, że mama się zgodzi i sama je tam zaprowadzi. — Tym bardziej. Wasza mamusia jest w szpitalu i jutro do niej idę, a wasz tatuś pracuje. Same przecież nie pójdziecie, a Krystian nie zna miasta. Trudno. Będzie jeszcze okazja. Dziewczynki popatrzyły na siebie. Całą ich radość życia diabli wzięli, a moja mama nadal się nad nimi pastwiła. — Mamusia może do was zadzwoni, a wy będzie wtedy na jakimś festynie. Miło jej będzie? Może jestem niesprawiedliwy, ale usłyszałem w jej głosie satysfakcję. Powiedziałem, że mogę z nimi pójść, ale jak mama raz coś postanowi, to nie wymyślisz argumentu, który ją przekona. — Nie ma mowy. Nie znasz Warszawy. Nie umiesz nawet wysiąść na dobrym przystanku. — Ale pan sąsiad nas zawiezie — powiedziała jedna z dziewczynek. — Nie ma co robić, tylko was wozić. Na usprawiedliwienie mojej mamy wtrącę, że nie jest jedyną matką na tej planecie, która jak niepodległości broni prawa dzieci do nieszczęśliwego dzieciństwa. Wielu chłopaków z mojej klasy ma takie matki. Wtedy w kuchni zjawił się wujek. Z miejsca został zaatakowany łzami i rozpaczą. Wysłuchał spokojnie tendencyjnej relacji mojej mamy, jak to one muszą lekcje, porządek i w ogóle muszą, a na końcu powiedział, że zaraz

zobaczymy, czy pan sąsiad je zabierze. Matkę szlag trafił, a wujek wyszedł z mieszkania. — Ja tu niedługo zwariuję. Skoro mówię, że nie, to nie. Co on sobie wyobraża?! Po kilku minutach wujek wrócił. — No i po problemie. O dziesiątej po nie przyjdzie, tylko ktoś musi ich tam pilnować, bo on będzie zajęty. — No, to nie ma kto — ucieszyła się mama. — Krystian, a ty masz jutro czas? — On w ogóle nie zna miasta i musi kupić ważną książkę. Mama walczyła do upadłego, ale i tak przegrała. — Jasne — powiedziałem. Dał mi pięćdziesiąt złotych i poszedł poczytać dziewczynkom na dobranoc. — Tylko nie kupuj im nic słodkiego, bo potem obiadu nie chcą jeść. Na moje oko szlag ją trafiał, że te dwie mogłyby mieć lepiej niż ona. Bo jak inaczej można wytłumaczyć to, że jak o niepodległość walczyła, żeby przypadkiem nic fajnego im się nie przytrafiło. A może jest jakiś inny powód, dlaczego dorośli tak nienawidzą, gdy dziecko je lody albo watę na patyku? Jeśli tak, to mi go zdradźcie. Nie wiem dlaczego, ale strasznie mi się ten dzień dłużył.

Zamek duchów Małe rano ubrały się w falbaniaste żółte sukienki. Mnie chciały koniecznie wpiąć żółtą spinkę we włosy, ale oczywiście nie pozwoliłem. Moja mama kazała im się ubrać normalnie. Powiedziała, że za zimno jest na takie przebieranki. Ale mogła sobie mówić. Wujek powiedział, że jest okay.

Sąsiad miał na swojej łysinie cztery kucyki, a w każdym żółtą wstążkę. Schizofreników nie brakuje, wiadomo. Trochę bałem się z nim jechać, ale na miejscu okazało się, że prawie wszyscy wyglądają jak żółci debile, bo to był festyn tematyczny. Tematem było słońce. Są ludzie, którzy mają gen zabawy — umieją się wyluzować i zwyczajnie cieszyć życiem. Ja do nich nie należę, więc patrzyłem, jak inni skaczą w workach, jak malują sobie twarze na żółto, jak fotografują się z facetem, który ma na sobie gigantyczną żółtą kulę. To jednak prawda, że od dobrobytu i braku zajęć ludziom się we łbach miesza. Mógłbym nawet podejść i też sobie porzucać piłką, tylko że mi się nie chciało. Nie potrzebuję beznadziejnych rozrywek. Co to komu daje, że sobie zdjęcie z przebierańcem zrobi? Dziewczynki znalazły mi ławkę, kazały pilnować swoich plecaków i pobiegły. Nie do końca wiedziałem, czy na tym miała polegać moja opieka, ale nie będę przecież za nimi latał. Kurde, jak one dobrze sobie ze wszystkim radzą. Do każdego zagadają, niczego się nie boją. Widać, że z miasta. Zajmowały się sobą, tylko czasami któraś podbiegała napić się i powiedzieć, jaki jestem kochany. Nie miałem z nimi żadnego kłopotu. Siedziałem sobie i patrzyłem. Najfajniejszy był zamek duchów. Nawet mógłbym do niego wejść i zobaczyć, co się tam dzieje, bo dźwięki dochodziły z niego niesamowite. Ten ich sąsiad w końcu mnie zauważył i podszedł do mnie. Nie zdążył się odezwać, bo ktoś go zawołał. Odwrócił się, ja też.

Dylan W moją stronę szło dwoje ludzi. On miał żółte sterczące włosy i całą twarz w farbie plakatowej, a ona miała na nogach żółte świecące rajstopy. W życiu

czegoś takiego nie widziałem. Jakby uszyte z mikrohalogenów. Pewnie miała też jakąś kurtkę i buty, i może nawet twarz miała pomalowaną, ale w pierwszej chwili nie zauważyłem, bo mnie oślepiło. To znaczy tylko przez moment, bo tak ogólnie nie rusza mnie, jak kto wygląda. To były typowe rozpieszczone bogate gnojki z miasta. Że też komuś chce się wkładać tyle wysiłku w coś tak bezproduktywnego! Kiedy podeszli bliżej, zobaczyłem, że nawet uszy w środku pomalowali sobie na żółto. Wszyscy się na nich gapili, ja też. Najpierw pomyślałem, że to przez to przebranie, ale nie chodziło o strój. W nich coś było. Mnie to akurat nie bierze, bo dla mnie liczy się przede wszystkim dźwięk, czyli inteligencja. Jestem zdeklarowanym heteroseksualnym facetem, ale nie tylko ona wpadła mi w oko. On jakoś dziwnie mnie zdenerwował. Czasami czuje się coś takiego — jakby napięcie. — Dzień dobry, panie profesorze. Uśmiechnęli się oboje. Gdyby wszyscy ludzie mieli takie zęby, dentyści nie mieliby pracy. Spojrzałem na sąsiada. Wesoły gościu, na luzie, ze śmiesznymi żółtymi kitkami. Profesor tak nie wygląda. Wiem, bo też przecież kilka razy byłem w szkole. — Jak wy pięknie razem wyglądacie! Prawdziwe słoneczka, prawdziwe. Dylan, ty chyba masz jutro dział zaliczać, co? — Całą noc się uczył, panie profesorze. Ja mu kazałam zrobić przerwę. — To jest Krystian, mój znajomy, a to w pewnym sensie moi uczniowie. — Sonia. — Dylan. Miło cię poznać. Podałem jej rękę, a potem jemu. Potrząsnął nią mocno, jakbym był jakimś workiem. Popatrzył na moją kurtkę, a potem na spodnie i buty. Masa ludzi na mnie czasami patrzy, ale nie tak. Poczułem się cholernie spięty, ale w nowym

miejscu z nowymi ludźmi każdy jest trochę spięty. Normalka. Chłopak był idealnie wystylizowany. Pewnie wstał o trzeciej, żeby się tak wyszykować. Wyglądało, że niby założył na siebie byle co i tylko rączką włosy przeczesał. Nie wysoki, nie barczysty, nie silny, a ziemia by się przed nim rozstąpiła — taki pewny siebie. Ona tak samo. Przypominała lodowatą, przemądrzała flądrę, co to uważa się za miss wszystkiego. Nie znoszę takich ludzi, a takich dziewczyn szczególnie. Są wkurzający jak piszczące hamulce. — Wiecie, że Fermat podał swoje słynne twierdzenie i napisał, że dowód jest prosty, a przez lata nikt… — Możesz przestać? Nudzisz. — Ta jego panna syknęła to z uśmiechem, ale on się chyba jej boi, bo zamknął się od razu. — A pan profesor był już w zamku duchów, czy się pan boi? — Bez problemu zmienił temat. — Pan profesor niczego się nie boi — powiedziała panna. Popatrzyła na sąsiada, a potem na mnie. Dreszcz mnie przeszedł, a byłem ciepło ubrany. Wtedy zauważyłem, że ręce ma całe piegowate. W życiu takich piegów nie widziałem. Niektóre były tak wielkie i gęste, jakby upaprała się rudą farbą. Jeśli cała była tak upstrzona, to ja temu pięknisiowi z całego serca współczuję. Nie oceniam ludzi po wyglądzie, bo dla mnie liczy się wyłącznie charakter, ale to było coś naprawdę dziwnego. Ma dziewczynina szczęście, że nie chodzi do naszej szkoły, bo by ją zgnoili. — Sońka, ty się doigrasz, ty się doigrasz, zobaczysz, zobaczysz… — Nauczyciel z uśmiechem pogroził jej palcem, a potem popatrzył na mnie i chrząknął. — Weźcie tego kawalera, bo się tu nudzi, nudzi się tu. Nie mam pojęcia, dlaczego wszystko powtarzał dwa razy. Może mi się zdawało, ale on jakby leciał na tę pieguskę. Głaskał się po łysym czubku głowy jak jakiś klaun albo Patyk na widok swojej ulubienicy z hotelarskiej. A przecież mógłby być jej prapradziadkiem! Musiałaby być

w skrajnej desperacji, żeby zagustować w takim łysym dziadku z długimi włosami. Już chciałem powiedzieć, że nie jestem pieskiem, żeby mnie brać na spacer, ale przybiegły do nas małe. Powiedziały, że bez kogoś starszego nie chcą ich wpuścić do zamku duchów. Piegowata ukucnęła i przywitała się z nimi. Widać było od razu, że lubi dzieci, bo aż się jej oczy do tych małych zaświeciły. — Dlaczego masz tyle piegów? — zapytała bezczelnie starsza, ale piegowata w ogóle się nie speszyła. Ukucnęła i zaczęła opowiadać jakaś bajkę czy nie wiem co, że szła sobie kiedyś przez łąkę i pomogła wróżce, której włosy zaplątały się w leszczynę, a ta powiedziała, że da jej co tylko chce. Sonia zapytała, co wróżka ma. „Zamek ze złota, diamentową koronę, sukienkę ze srebrnego jedwabiu, pantofelki z pereł i worek piegów — powiedziała wróżka — więc możesz wybrać, co chcesz”. Sonia wzięła piegi. — Dobrze zrobiłam? Małe po namyśle odparły, że tak i jednocześnie przytuliły się do niej. Wtedy powiedziała, że zabierze je do zamku. Nic mnie to nie obchodziło, bo miałem ciekawsze rzeczy do roboty, niż łażenie z obcymi ludźmi po badziewnych zamkach. Odeszli kawałek i wtedy ten Dylan się odwrócił. Może się domyślił, że gapię się na nogi jego panny. Niektórzy faceci są drażliwi na tym punkcie. Ktoś zaczął krzyczeć: „Sonia, Sonia!”. Sonia westchnęła, Dylan zachichotał. Jakiś facecik trochę starszy od nas podszedł do nich i zaczął gadać jak katarynka. Dlaczego nie wpadli? On ma zdjęcia, on ma grilla, on czeka, a filmy, skuter, gry planszowe, to i tamto. Mówił tylko do tej Sońki i patrzył tylko na nią. Kurde, rozumiem, że można zwariować dla jakiejś na serio supernereczki,

a nawet dla takiej Roksany, no, nawet dla Anżeliki. Ale dla piegowatej? „Jak opowiem o tym Siurowi, to nie uwierzy, że ktoś może mieć taki gust” — pomyślałem. — Idź z dziewczynkami — powiedziała Sońka i odeszła. — Tu się spotykamy — krzyknęła jeszcze. Wyraźnie wściekła, kołysząc tyłkiem jak statkiem w sztormie, odeszła z tym krzykaczem. Profesor zapytał, czy to ten z Wrocławia, na co Dylan odpowiedział, że tamten już się od Soni odczepił. Ten to pilot z Modlina. Byli jesienią na kursie spadochronowym i tam go poznali. Myślałem, że Dylan do nich pójdzie i zrobi jej awanturę albo obije tamtemu mordę. Chętnie bym to zobaczył, bo byłem ciekaw, jak bije się goguś z miasta, ale on tylko patrzył, jak pilot usiłuje wcisnąć jej coś do ręki, a potem zaczyna płakać. Jeśli on naprawdę jest pilotem samolotów, to może i dobrze, że nie lecę do Lizbony. Jakoś nie podbudował mojego zaufania do tego środka transportu. Nie interesują mnie sprawy innych ludzi, ale akurat wtedy żałowałem, że stoimy tak daleko. Facet nie był chyba naćpany, tylko chory. Nagle zatoczył się i ukucnął przed nią, jakby mu się słabo zrobiło. Sonia wyciągnęła rękę, ale on nie chciał wstać, więc się odwróciła i poszła do toalety. Przemogłem się i zapytałem tego całego Dylana, co to za żenujący gość. — Taki pilot, nawet fajny. Sporo z nim lataliśmy. Zakochał się. Pechowiec… — powiedział i wzruszył ramionami. — No, koniec przedstawienia. My się odmeldowujemy. Jesteście gotowe na strach, krew, trupy i śmierć? — Udał zombie. — Tak! Tak! — Małe piszczały i zaczęły podskakiwać, a on napiął ramiona i każda zawisła na jednym. Usiadłem na ławce. Miałem jako takie wyobrażenie, jacy są piloci, więc to

był dla mnie niezły szok. Kurde, żeby mieć taki superzawód i tak poniżać się dla jakiejś dziewczyny? Gapiłem się, aż zniknął mi z oczu. Moim zdaniem w takim stanie nie miałby szans nie tylko u Soni, ale w ogóle u żadnej nereczki. Dziewczyny lubią twardych facetów, mamusia mu o tym chyba nie powiedziała.

Byłem bi Dobrze, że przyjechałem do Warszawy. Lepsze to niż gnić w domu, znosić widok ojca i Seby albo oganiać się od cycków Andżeliki. Mignęła mi ta Sońka. Pięciu złotych człowiek by za nią nie dał, a taki pilot latał za nią jak pies za suką. Ona nawet nie była ładna. Może rzeczywiście trochę chciało się na nią patrzeć, bo zwracała uwagę, ale to raczej dlatego, że z daleka nie było widać jej skóry. Dobra, niech będzie — z daleka była okay. Grafika na jakieś dwa, frajda na jeden… Miała szczęście, że ten Dylan z nią chodzi. Gapił się na mnie. Najpierw myślałem, że patrzy na kogoś, kto stoi za moimi plecami, ale nie. Odbiło mu czy co? To homoseksualista — nie miałem żadnych wątpliwości. Gdyby Siur się dowiedział, że pedał mnie sobie upatrzył, zabiłbym się dziurkaczem do papieru. A najgorsze, że ja też się na niego przez cały czas gapiłem. Kiedy poszedł z dziewczynkami poskakać na batutach, moje oczy też za nim tam poszły. Pewny siebie, bogaty, zarozumiały dupek z miasta. Ciekawe, co by zrobił, gdyby podczas wykopków dwadzieścia dzików na niego wyszło albo podczas rwania jabłek urwało się gniazdo os i miał jedenaście ukąszeń. Mówię tylko o lewej nodze, bo w sumie miałem dziewiętnaście. Muszę sobie kupić takie spodnie, bluzę, buty, no i kurtkę… Szedł prosto na mnie! Nie wiedziałem, co robić. Wstałem. W gardle

czułem papier ścierny, a ręce mi się spociły. No i wszystko jasne. Miałem identyczne objawy, kiedy gadałem z Roksaną albo gdy Andżelika położyła głowę na moich piersiach. Byłem bi, kurde! Od zawsze uważałem, że jestem dziwny. Dlatego z dziewczynami mi jakoś nie wychodziło. Nie, żebym się starał, bo jak bym się postarał, tobym miał jakąś bez problemu, ale mi nie wychodziło. Jak Siur się o tym dowie, to mnie zniszczy. A ojciec, Seba? Jeszcze gorzej! A dziadek najgorzej! Zlinczują mnie w piwnicy albo spalą na stosie na boisku. Dwudziesty pierwszy wiek jest w telewizji i może w Amsterdamie albo w Nowym Jorku, a może nawet na takim zadupiu jak warszawka, ale my, normalni ludzie ze wsi, nadal tkwiliśmy w mrokach średniowiecza. Nie miałem po co wracać do domu.

Burak pastewny Zadzwoniła moja komórka. Siur. Jakby wyczuł, skubaniec. Nie mogłem odebrać. Ubiłem go. Dylan był coraz bliżej. — Słuchaj, coś mnie dręczy… Aha, czyli oni tak zaczynają podryw. Mało oryginalne, ale okay. — Skąd znasz Domańczyka? Też jesteś z demokratycznej? Powiedziałem, że nie należę do żadnej partii, a tego gościa nie znam. — To kim on dla ciebie jest? Powiedziałem, że nikim, ja tylko przyjechałem tu do matki. — Z Rusał? — Strzelił dłonią o dłoń i rozpromienił się. Zatkało mnie, bo skąd niby on mógł to wiedzieć? Od mojej matki? Od małych? Patrzył na mnie podejrzliwie, a ja na niego. Nie wiem, co mu chodziło po

łbie, ale robił się blady i czerwony na zmianę, jakby ktoś bawił się pstryczkiem do włączania jego krwioobiegu. — Czy ty nie jesteś czasem Sebastian Kowalski? Znowu mnie zatkało. Powiedziałem, że Seba to mój brat. — Krystian! No tak! Od początku kogoś mi przypominałeś. Wziąłem cię za Sebastiana, a to ty. Niesamowite! To ja, Konrad! Konrad? Konrad Gajko? No tak, to on! Cały czas się na mnie patrzył, bo wiedział, że mnie skądś zna, tylko nie mógł skojarzyć skąd. To był Konrad, rozumiecie? Mój najlepszy przyjaciel z dzieciństwa. Ostatni raz widziałem go na zakończeniu roku szkolnego po trzeciej klasie, ale to był on. Ucieszyłem się, ale tylko na chwilę. Mój wewnętrzny polaroid zaczął wyświetlać same niefajne obrazki. Przeraziłem się, co on teraz powie. Da mi w pysk? Pamięta? Nie chciał mnie od razu zabić. Może jednak zapomniał? Przemądrzały syn nauczycieli, przez którego Seba mówił do mnie „drogi Krystianie”. — Napisałem do ciebie list. Nie dostałeś? Zobaczył Sońkę i kiwnął na nią nerwowo. Lawirując między ludźmi, szła w naszą stronę, a Konrad taksował mnie wzrokiem. Ja jego też. Nie, żebym był zawistny, ale to był kiedyś taki dupek! Niski, słaby, wszystkie dzieci się z niego śmiały. Kiedy dostawał szóstkę, dowalaliśmy mu, to znaczy ja nie, ale inni tak, że rodzice załatwiają mu oceny. Zresztą mój ojciec też tak uważał. Burak pastewny ze wsi — taka jest o nim prawda. Ja byłem tym lepszym. Po pierwsze, miałem starszego brata, co z miejsca stawiało mnie wyżej. Po drugie, byłem wyższy i umiałem jeździć na rowerze bez trzymanki i przeskakiwać rowek bez rozbiegu, a on się bał. Bał się szerszeni, bał się

byka, a gdy raz przy nas jedno kacze jajko się nie wykluło, to zaczął ryczeć. Powiedziałem Sebie, że Konrad się boi pisklaka, to Adamiak z Sebą ganiali go z tym zdechłym kaczątkiem, a on się poskarżył. Bał się zimnej wody i kaczych odchodów; ryczał na sam ich widok. Słaby był i tyle, więc jak to się stało, że już nie jest? Jak do cholery to jest w ogóle możliwe?! Był w klinice zamiany genów? Nie pamiętam, kto powiedział, że kto się nie urodził w Krakowie, potem już tego nie nadrobi. A on nadrobił. Wyglądał… nie, on był taki, jakby się urodził w trzech Krakowach i Nowym Jorku jednocześnie. — Co tam? — zjawiła się Sonia. Zachowywała się tak, jakby tego pilota w ogóle nie było. Zresztą Konrad też o nim nie wspomniał. Może potem, nie przy ludziach, się o niego pokłócą? Na pewno, bo przecież on tego tak nie zostawi. Gdyby wobec mojej dziewczyny ktoś tak się zachowywał, chciałbym z nią na ten temat pogawędzić. — Kochanie, czy wiesz, kto to jest? Nie uwierzysz! To jest Krystian Kowalski. — Co?! Ten Krystian? — Tak, to on. Sonia wbiła we mnie tak zdumione spojrzenie, że aż mi puls podskoczył. Co on jej musiał o mnie nagadać?! — Co za zbieg okoliczności! Akurat wczoraj Konrad mi opowiadał o Rusałach, nie pierwszy raz zresztą. Staliśmy w kompletnej ciszy. Po dłuższej chwili odezwała się Sonia. — Beznadziejnie, że akurat teraz mamy taki zapchany weekend. Będziesz tu za tydzień? — Raczej nie — powiedziałem sucho. — A może jutro? Bo my w każdą sobotę i niedzielę o szóstej biegamy. Tu

się spotykamy. Przyjdź, to pogadamy, bo chyba jest o czym… — Popatrzyła na Konrada, a potem na mnie. — Sonia nie może już słuchać o Rusałach, a ja jej ciągle o tym truję, to znaczy opowiadam. Kraina dzieciństwa ważna rzecz. — Nie biegam, jestem ze wsi — palnąłem. — To tak jak my wszyscy. Globalna wioska. Wiem, że szósta to trochę wcześnie, ale przynajmniej jest wtedy mało ludzi i każdy ma czas, a potem leci się do swojego życia — gadał jak nakręcony. — To co, dasz mi numer do siebie? Powinienem poczuć ulgę. Okazało się, że ani mnie nie rwał, ani nie chciał dać po mordzie, ale i tak czułem się, jakbym chodził po wyjątkowo cienkim lodzie. Nie lubię poznawać nowych ludzi i pewnie dlatego byłem taki spięty. Z jej powodu. Chciałem ich już więcej nie oglądać, ale strasznie mnie oboje, a zwłaszcza ona, na to bieganie namawiali. Właściwie mogłem iść. Biegać przecież umiem, dres by się jakiś znalazł, co najwyżej w normalnych spodniach bym poszedł. Dałem mu numer telefonu, ale od biegania się wykręciłem. — Dziś wracam — skłamałem. — Szkoda, w każdym razie zapraszamy. I będziemy dzwonić. — Tak. Koniecznie musicie pogadać — powtórzyła Sonia nie wiadomo po co. Wzięła go pod rękę i nareszcie sobie poszli. Byłem zmęczony, jakbym ze trzy dni siano przerzucał, ale czym — nie miałem pojęcia. I co teraz? Iść na to bieganie? Takie odgrzewane kluchy nie mają sensu. Jeśli ludzie siebie potrzebują, trzymają kontakt. Olał mnie, a ja jego. Poza tym zrobił się z niego taki typowy dupek z miasta i na dodatek imię sobie

zmienił. Nie wiem, dlaczego mnie to rozwścieczyło. Gdyby nazywał się Alfons Posracki, to okay, sam bym się wtedy przechrzcił. Ale Konrad Gajko? Na diabła stał się Dylanem? I jak on to zrobił? Nagle wchodzę do szkoły i mówię: „Hej, ludki, od teraz jestem Zdzichu”?

Rakieta Gdzieś w drugiej klasie podstawówki do naszej szkoły miała przyjechać babka, która napisała książkę dla dzieci o pierwszym lądowaniu na Księżycu. Co ją przygnało na taką wiochę, nie mam pojęcia. W każdym razie cała szkoła szykowała się na to spotkanie. Pani kilka razy przeczytała nam jej książkę, a potem była gadka o kosmosie i planetach. No i robiliśmy tekturowy model rakiety. Pani łaziła po klasie i jak katarynka powtarzała: „Dzieci, tylko się starajcie. Jestem bardzo ciekawa, czyja rakieta będzie zrobiona najstaranniej”. To było coś niesamowitego — wycinanie, zaginanie, klejenie, łączenie, a wszystko tak, żeby pasowało do siebie, żeby klej nie wylazł bokiem i żeby zaginać dokładnie po liniach. Rakieta wyszła mi super. Klej nigdzie nie wylazł, wszystko było równe, jakby model zrobił dorosły, i to uzdolniony manualnie. Rozejrzałem się po rakietach dzieciaków z klasy. Krzywe, brudne, pogięte — wszystkie były gorsze niż moja. Poczułem się jak zwycięzca. Pani kazała zebrać prace i postawić na jej biurku. Rozsiadła się w obrotowym fotelu i zaczęła się selekcja. Ta krzywa, ta brzydko wycięta, ta pognieciona, ta brudna — oddawała strzał prosto w serce kolejnym dzieciakom. Skrytykowane przez nią modele rzucała jak śmieci na parapet. Biedacy, których prace tam lądowały, stali jak sztachety i usiłowali nie rozryczeć się przy całej klasie. Tylko mój model został na biurku.

— Czyja to rakieta? Z szałem radości na mordzie wyskoczyłem w górę i zacząłem się drzeć, że moja. Czułem się, jakbym własnoręcznie zbudowanym pojazdem kosmicznym wylądował na Księżycu. — Pięknie, Krystianku. Twoja rakieta jest najładniejsza i damy ją pani pisarce. Widzicie, dzieci? Jak się chce, to można. Brawa dla Krystianka. Dostałem niemrawe brawa, bo wiadomo, jak klaszczą przegrani. Moja rakieta była najlepsza, czyli ja byłem najlepszy. Pani kazała pozabierać rakiety z parapetu, a mój model został na jej biurku. Byłem szczęśliwy do czasu, kiedy przyjechała pisarka. Opowiedziała nam o tym, jak pisała książkę albo o czymś równie pasjonującym dla ośmiolatków. Nie pamiętam z tego spotkania ani jednego słowa, bo byłem skupiony na gapieniu się na najlepszą ze wszystkich rakietę. Potem nastąpiło wręczanie kwiatów, laurki i mojej rakiety. Kwiaty wręczała jakaś dziewucha, a rakietę ja. Pisarka uśmiechnęła się. Mój model zwalił ją z nóg. Pochwaliła mnie, rozdymając moje ego do niewyobrażalnych rozmiarów. Potem wzięła kwiaty, laurkę, najładniejszą rakietę i więcej jej w życiu nie widziałem. Po lekcjach chłopaki zaczęli bawić się w starty rakiet, w okrążanie Ziemi, w lądowanie na Księżycu, w rozbijanie się o powierzchnię planet, w pojedynki na szybkość, na zwinność, na zwrotność. I tylko kto się nie miał czym bawić? W ten sposób przekonałem się, co czuje człowiek wykluczony. A jeszcze ważniejsze było to, że dowiedziałem się, jak bardzo nikogo nie obchodzi, co on czuje.

Klub Wrogów Wszystkiego Na ławce przytulonej do domu Sąsiada jak zwykle siedzieli mój ojciec,

dziadek, Sąsiad, Stępniewski i inni z naszej wsi, którzy należeli do elitarnego Klubu Wrogów Wszystkiego. O ile przypadkowo nie robili czegoś na polu albo nie tłukli swoich dzieci, to tam siadali i urywanymi zdaniami omawiali parszywość współczesnego świata. Tym razem gościnnie był z nimi ojciec Konrada. Nie siedział na ławce. To miejsce należało się tylko kombatantom nienawiści. Ojciec Konrada, nauczyciel angielskiego, wracał pewnie z pracy i podjął kolejną próbę zintegrowania się z miejscowymi. Oparty o płot gadał z nimi, bo w końcu byli jego sąsiadami, więc wolał, żeby mu w nocy nie spalili domu. Może trochę przesadzam, ale wiadomo, jak u nas traktuje się obcych. Na ich widok zwolniłem, a Konrad wręcz przeciwnie. Widząc swojego ojca, wystartował jak Apollo 11. Podbiegł do niego, wymachując rakietą, i tuż koło Klubu Wrogów Wszystkiego pochwalił się swoim beznadziejnym, brudnym i krzywym modelem. Jego tata powiedział, że jest super i że takim to można na serio na Księżyc polecieć. A jego syn będzie astronautą, jeśli tylko będzie chciał. Konrad zrobił się o pięć centymetrów wyższy, po czym razem odeszli do swoich ojcowsko-synowskich spraw, bawiąc się rakietą. My zostaliśmy. My, to znaczy ja i mój strach, bo strach był ze mną zawsze. — A gdzie twój model? — zapytał mój tata zły jak zawsze, gdy mnie widział. — Pani… pisarka go wzięła, bo ja… — zacząłem dukać, bo bałem się ojca panicznie, a wiadomo jak się człowiek zachowuje, gdy się kogoś boi. — Po coś jej oddał, durniu? — Zaśmiał się dziadek. — Wychowałem idiotę. No, idiotę po prostu — warknął ojciec. — Do domu, bo zatłukę! Skąd miałem wiedzieć, że tata mnie nie zabije, skoro aż tak mnie nie lubi? W domu nałożyłem sobie ciepłego krupniku, w którym pływały tłuste

farfocle. O tym, żebym nie zjadł, nie było mowy. O tym, żebym wywalił obrzydlistwo do kibla, jeszcze bardziej nie było mowy. Gdyby ojciec się dowiedział, chyba naprawdę by mnie zabił. Dzieciak ma zjadać, co mu dają i koniec tematu. Zjadłem wszystko do końca i skierowałem się do pokoju, który wtedy jeszcze dzieliłem z Sebą. Przez drzwi usłyszałem, że są u niego koledzy, więc zrobiłem w tył zwrot i zwiałem do pokoju mamy, bo już wtedy spała nie tam, gdzie ojciec. Zwinąłem się na jej łóżku i od razu zacząłem ryczeć. Po chwili usłyszałem drapanie do drzwi. Diana, nasza suka, miała jakiś szósty zmysł i zawsze, gdy byłem na skraju załamania nerwowego, umiała ominąć ojca i wkraść się do domu, żeby mnie pocieszyć. Skulona, nerwowo merdając ogonem, wskoczyła na łóżko. Zakutani w pościel mamy przysnęliśmy i niestety nas wykryli. — No i znowu z psem śpi. Usłyszałem głos dziadka, dobrego ducha mojego dzieciństwa. Ojciec złapał Dianę za kark i wyrzucił na podwórko. — Jeszcze raz ją w domu zobaczę, to utopię. Słowo honoru, że utopię.

Szlachcic Kiedy Gajkowie wyprowadzili się do Warszawy, Szlachcic kupił po nich siedlisko. A kiedy ojciec znowu nakrył mnie śpiącego z Dianą, żarty się skończyły. Ojciec przywiązał Dianę do płotu i powiedział, że idzie po worek. Odwiązałem ją, wziąłem na ręce i uciekłem z domu. Chciałem dojść do Grenlandii albo na Madagaskar. Na wysokości wiśni u Stępniewskich Szlachcic mnie zatrzymał i zapytał, czy mogę mu pomóc wyczyścić konie. Pokazał mi, jak się trzyma zgrzebło i wszystko inne, dał rosołu, a potem poszedł do mojego taty i odkupił od niego Dianę. Ojciec, dziadek i Sąsiad ze dwa lata się z niego wyśmiewali, że starego psa kupił, a przecież tyle kundli

po świecie się włóczy i można sto razy lepszego za darmo mieć. Ale Szlachcic był obcy, więc był głupi — wiadomo. Dlatego Diana mieszka u Szlachcica. Kilka lat temu drzwi do mojego parszywego dzieciństwa udało mi się zamknąć na zamek z atestem antywłamaniowym, a teraz Konrad-Dylan otworzył je na oścież.

Tasiemiec Leżałem w obcym pokoju na karimacie, słuchałem chrapania mojej matki i nie mogłem spać. Pootwierało mi się to wszystko jak źle zagojone rany i czułem się rozbity jak talerz. Myślałem o tym, jak koszmarne mam życie i jakie mógłbym mieć, gdyby matka zabrała mnie do Warszawy dziesięć lat temu. Też bym był dobrze ubranym, przemądrzałym dupkiem z miasta, który ma fajną dziewczynę i cholerną pewność siebie. Nad czym ja się w ogóle zastanawiam? Przecież to niemożliwe, żeby on chciał biegać z kimś takim jak ja. Byłbym ostatnim palantem, gdybym jutro tam poszedł. Z drugiej strony nie było tak źle. W końcu fajnie się bawiliśmy, mieliśmy system tajnych znaków, trzymaliśmy się razem i w ogóle byliśmy przyjaciółmi. Nie rozumiem tego do końca, ale może to jest jak dotykanie bolącego zęba? Wiadomo, że zaboli, ale się to robi, bo coś cię do tego ciągnie. A zresztą czy nie wolno pójść sobie pobiegać? Poszedłem do łazienki. Z lustra popatrzył na mnie blady tasiemiec. Do ostatniej komórki ciała poczułem, jaki jestem brzydki, nieciekawy i jak bardzo jestem ze wsi. Kiedy wróciłem do pokoju, przyszła wiadomość. Konrad: „Jutro aktualne. Do zobaczenia!”. „Nie idę” — postanowiłem, a jak ja coś postanowię, to tego nie cofam. Tak już mam.

Rozum ci odebrało? Obudziłem się o ósmej dwadzieścia. Komórka leżała na szafce. — Ruszała mamusia mój budzik? — W środku nocy zaczął dzwonić, prawie dziewczynki pobudził. Matka Siura nie ma pojęcia, jak odebrać telefon i jak wyłączyć budzik. Niestety, ja nie mam tyle szczęścia. — Chciałem wstać, nie rozumie tego mamusia?! — Po co? — Pobiegać. — Rozum ci odebrało? W środku nocy on chce biegać! — Bo wtedy najlepiej. — Zwariowałeś zupełnie? Będziesz świtem wstawał i cały dom budził? To wariactwo jakieś nowe jest! Nie zajmuj teraz łazienki, bo Wojtek będzie chciał skorzystać. W sumie dobrze, że matka mi budzik przestawiła. Po co miałem tam iść?

Dziki lokator Po śniadaniu matka zabrała mnie do szpitala. Ja bym nie chciał, żeby ktoś oglądał mnie w szpitalu, ale moja mama takich subtelności nie wyczuwa. Nawet jej do głowy nie przyszło, że może ciotka nie ma ochoty być oglądana w stanie ostatecznego rozkładu. To nie było przyjemne i nie chodzi o to, że ciotka źle wyglądała. Ja też źle wyglądam, kiedy mam grypę. Wiem też, że śmierć wysyła sygnały, że o tobie pamięta. Łysiejesz, siwiejesz, sztywniejesz i się marszczysz — to normalne. Ale tam — w promieniu metra od ciotki, na ciotce, w ciotce i obok ciotki — śmierć rozłożyła swoje szpargały. Szlafrok, kubek, kapcie, kwiaty w słoiku po kompocie, oczy ciotki, jej włosy, gesty, głos — to wszystko było

już własnością śmierci. Rozumiecie? Śmierć jak dziki lokator wygryzła ciotkę z jej życia. Dla mnie to było jasne. Dla ciotki też. Chciałem ją zapytać, czy boi się śmierci i czy ją bardzo boli, bo o tych rzeczach nigdy nikt z nikim nie rozmawia jak należy, ale matka cały czas z nami była i gadała, jakie dziewczynki są wspaniałe, więc się nie dało słowa wtrącić. W końcu ciotka przerwała matce. — Krystianku, jesteś dobrym chłopcem. Tak bym chciała zobaczyć, jak ci się życie ułoży. — Zobaczysz, zobaczysz… — W głosie matki było tyle fałszu, że można by go było paczkować i odstawiać do skupu. Ciotka nie zareagowała. — Już z ciebie prawie mężczyzna. Jak cię mama ze szpitala przyniosła i mi dała, to pomyślałam, że też chcę mieć takie śliczne dziecko jak ty. — Łysy był, a darł się… — Miałeś taką słodką łysinkę na górze, a koło uszu włoski ci sterczały. — Zaczęła płakać. — Opiekuj się mamą i moimi dziewczynkami. Żałuję, że rzadko do nas przyjeżdżałeś. — Jeszcze będziesz go miała dość. Wszystko psuł zawsze. — Wspominaj mnie dobrze — powiedziała ciotka. Przeraziłem się, że będzie mnie chciała pocałować lub przytulić, ale ona wyciągnęła do mnie rękę. — Jak możesz tak mówić? Będziesz zdrowa. Lekarze mówią przecież… Ciotka niezauważalnie kiwnęła mi głową. Jestem nieoskrobanym burakiem ze wsi, ale nawet ja się domyśliłem, że się żegnamy. Ciekawe, czy żałowała, że ma dzieci. Znacznie lżej byłoby jej umierać, gdyby ich nie miała… Z kilkoma osobami usiłowałem gadać o śmierci, ale nikt nie dał rady. A ja uważam, że ciocia chciałaby, żeby ktoś z nią normalnie pogadał, że umiera,

spytał, czego najbardziej żałuje, czego jej szkoda. Dla mnie to ohydne, że nawet jak umierasz, nikt nie jest z tobą szczery i do samego końca ci wmawiają, że wszystko będzie cacy. Rozstroiło mnie to wszystko. Nie tylko to, że pewnie ciotki już nie zobaczę i mama już na zawsze zostanie pilnować dziewczynek, ale też ten cholerny Konrad. Strasznie mnie to spotkanie udziabało. Bo dlaczego musi być tak niesprawiedliwie? Dlaczego to ja nie mogłem się przenieść do Warszawy i biegać sobie z najseksowniejszymi nereczkami świata? Dlaczego to nie ja zachowuję się, jakbym był wszędzie u siebie? Wróciłem do domu autobusem o szesnastej czterdzieści.

II Szwedzki stół Chciałem opowiedzieć Siurowi, że spotkałem Konrada, ale nie dał mi dojść do słowa. Pojechał za Andżeliką na to wesele, a kiedy się tam zjawił, ona tańczyła z innym. Siur obił tamtemu mordę, aż się facecik nogami nakrył, a był dwa razy od Siura większy i miał czarny pas w karate. Andżelika oddała mu się na szwedzkim stole, wrzeszcząc z rozkoszy tak, że przyleciała jej matka. I on mi to wszystko powiedział na poważnie! W szóstej klasie podstawówki wmawiał mi, że ojciec kupił mu quada, tylko że nie może mi go teraz pokazać, bo jest zamknięty w szopie. Potem się okazało, że ojciec nie kupił mu quada, tylko ćwiczenia z ortografii. Zapewne podczas wesela Andżelika co najwyżej odebrała od niego telefon i mu nawrzucała, że jej przeszkadza. Rozumiałem więc jego rozpacz. Powiedziałem, że Andżelika go kocha i na pewno nie gziła się z nikim innym, na co on, że przecież wiem, jaka ona jest — do byle kogo się zaraz lepi, do mnie też. Mam to gdzieś, ale trochę mi się nie spodobało to „byle kogo”, więc za karę nie powiedziałem mu ani słowa o Konradzie. Konrad do mnie nie zadzwonił. Musimy, musimy, a nie zadzwonił. Był, jest i będzie ulizanym debilem. Zresztą i tak bym nie odebrał. A ona? Dziewczyna powinna mieć długie włosy, poza tym dla mnie liczą się tylko brunetki. Rajstop też nie powinna nosić, bo nogi ma dość beznadziejne. Im więcej o niej myślałem, tym bardziej wydawało mi się dziwne, że Konrad chodzi z kimś tak obciachowym.

List Ojciec i dziadek siedzieli w kuchni i udawali, że oglądają „Żonę dla rolnika”, ale mieli zamknięte oczy. Nic nowego. Poszedłem umyć łapy, a potem chciałem od razu iść do siebie, ale się obudzili. „Co w szkole? Co tak późno? Dlaczego masz taką głupią minę?” Nie wyczułem, o co chodzi. Okazało się, że przyszedł do mnie list. Cud, że sami tego listu nie otworzyli — tak ich ciekawił. Na kopercie nie było nazwiska nadawcy. Otworzyłem. Drogi Krystianie! Albo źle zapisałem Twój numer, albo celowo mi podałeś zły. W tym drugim przypadku po prostu nie odpisuj. W pierwszym — mój numer to 519 45… Pozdrowienia dla całej Twojej rodziny, Dylan Ostatni list, jaki dostałem, też był od Dylana, to znaczy od Konrada. Walentynki od Małpy nie liczę. — No, mów do cholery, o co chodzi. — Ojciec zachęcił mnie do zwierzeń. — Jakaś dziewczyna do niego pisze. — Dziadek uśmiechnął się denerwująco. — Miłosny list napisała. — Nie, dziadku, to kolega. — Kolega do ciebie list napisał? — Ojciec był już wściekły. — Jaki kolega, do cholery? Przez moment chciałem mu powiedzieć, że jestem gejem, bo fajnie byłoby zobaczyć, jak na moich oczach dostaje zawału. Nie powiedziałem, bo gdyby jednak nie dostał zawału, toby mnie żywcem wypatroszył. — Jak byłem u mamy, spotkałem syna Gajków. Pamięta dziadek?

— Specjalnie zwróciłem się do dziadka, bo wiem, że ojciec tego nienawidzi. — Konrada, syna nauczycieli. To on do mnie napisał. — Napisał „Drogi Krystianie”? — Seba nie rozumie, że żart odgrzany milion razy jest tak samo śmieszny jak ekshumacja zwłok. — Nie — warknąłem i wcisnąłem list do kieszeni. — Czemu go tak chowasz? Pokaż nam. Może on nie napisał „Drogi Krystianie”, tylko „Kochany mój pedziu”? Seba czasami jest nieznośny jak trzy końskie muchy nad jeziorem w parny dzień. Zwłaszcza gdy podlizuje się ojcu i dziadkowi jednocześnie. Całą trójkę niezwykle to ubawiło. Jasne, że każdy wyśmiewa to, czego nie rozumie, ale jakoś mnie to nie pociesza. Wolałbym, żeby mój ojciec… zresztą mniejsza z tym. W ciągu tego tygodnia Siur pewnie z pięć razy pokłócił się z Andżeliką, a godzili się jak zawsze u mnie. Seba mi dokuczał, ojciec się czepiał, Patyk coś tam zadawał, trzeba było już w polu coś robić, może byłem u Szlachcica doglądać Farta… Nic z tego nie pamiętam. Czekałem na weekend.

Ciul — I co, teraz co tydzień będziesz przyjeżdżał? Powiedziałem, że muszę, bo do szkoły potrzebuję… Natychmiast przestała słuchać. Grunt, żeby na początku wypowiedzi pojawiło się: „do szkoły”. — Jajek nie masz? Pewnie ojciec do niej dzwonił, że mi dał. Powiedziałem, że ukradli mi w metrze. Boi się jeździć metrem, więc na pewno zgadzało jej się, że tam napadają i ludziom jajka kradną. Nie takie rzeczy się u nas o miastach opowiada. Dziewczynki przyssały się do mnie znowu, a ja musiałem chwilę

pomyśleć. Miałem spokojne, szare życie i nie było mi źle, to po co przyjechałem? Ludzie robią różne nielogiczne rzeczy, więc nie mogę mieć do siebie pretensji. Gdzieś koło północy Seba napisał: „Drogi Krystianie, jak jeszcze raz zostawisz kurnik niezamknięty, to ci nogi z dupy powyrywam. Sześć kur kuna udusiła, ciulu jeden. Twój na zawsze — Seba”. Byłem pewien, że tak napisał, żeby na głos przeczytać dziadkowi i ojcu. Na pewno rżeli ze mnie z pół godziny. Ogólnie miał rację. Kuna tak ma, że jak wpadnie do kurnika, to nie zje sobie jednej kury, tylko wydusi wszystkie. Taka jest jej natura. Nie ma co kun łapać ani zabijać. Trzeba tylko dobrze uszczelnić kurnik i zamknąć drzwi. Ciul jestem. Seba miał rację. Nie wiedziałem, kto to właściwie ten ciul, więc sprawdziłem w słowniku. Ciul — wulgarnie o osobie, do której czujemy dużą antypatię i wobec której mamy całkowity brak szacunku. Idealnie to do mnie pasowało.

KFC Konrad napisał o piątej, że zmiana planów. Nie da się biegać, bo jest straszna breja. Mamy się spotkać o dwunastej na Bankowym przy KFC. Wyszedłem o dziesiątej, żeby znaleźć to miejsce i się nie spóźnić, więc wisiałem przed tym KFC półtorej godziny. Do ostatniej sekundy miałem nadzieję, że nie będzie sam, ale był. Trudno. To przecież zwykła dziewczyna. Najzwyklejsza chuda pieguska. Nawet lepiej, że nie przyszła. Będziemy mogli pogadać o naszych prywatnych sprawach, z których ona by nic nie rozumiała. Dobrze wyszło. Ruszyliśmy w miasto. Słowem nie wspomnieliśmy o Adamiaku, Sebie

i kaczych kupach, co było mi na rękę. Konrad oprowadzał mnie po Warszawie z taką dumą, jakby co najmniej sam ją zbudował. Park Saski, Centrum Nauki Kopernik, Bulwary Wiślane, Muzeum Pragi… Byłem na kilku wycieczkach i wiem, że aby zostać przewodnikiem wycieczek, musisz być mistrzem świata w nudziarstwie. A Konrada słuchałem i miałem frajdę. Umiał opowiadać, trzeba mu to przyznać. Opowiedziałem mu o ciotce, potem gadaliśmy o bocianach, a potem jakoś tak samo wyszło, że zaczęliśmy wspominać. Konrad zapytał, czy pamiętam, jak Adamiak obsikał nas z drabiny. Myślałem, że mnie wkręca, bo to trochę inaczej było, ale okazało się, że on na serio tak to zapamiętał. Pamiętał, jak żeśmy się we dwóch bawili, jak żeśmy się chowali przed Adamiakiem, coś tam o rakiecie, coś tam, że ktoś mu nasikał do plecaka, ale ogólnie to pamiętał niewiele. Ze wszystkiego się śmiał, że było, minęło, i cały czas gadał, jak Adamiak i Seba nas gnoili. Mówił o tym jakby z przyjemnością. Ale najważniejsze, że nie miał do mnie żadnych pretensji. Najmniejszych! Odetchnąłem. Potem gadaliśmy już normalnie. O samochodach — uważał, że audi TT to świetny wóz. O Adamiaku — że takich ludzi powinno się utylizować zaraz po urodzeniu. Tematy kleiły nam się jak taśma dwustronna. W końcu zapytał, czy nie mam dość. Miałem. Nogi do połowy mi już w tyłek wlazły, ale to ja byłem ze wsi, więc miałem mieć krzepę i kondycję. Wyszedłbym na słabego, więc powiedziałem, że mogę chodzić ile trzeba. Konrad na to, że on już nóg nie czuje i że wracamy. Wsiedliśmy w tramwaj i po półgodzinie byliśmy u niego w domu.

Duch ojca Hamleta To było jak z grą komputerową — jeden rzut oka na pierwszą planszę i już wiesz, czy to cię będzie kręcić. Ja już w przedpokoju wiedziałem, że kiedyś

chcę mieć taką chatę. Mimo że byłem tu pierwszy raz, znałem to miejsce, ten styl. Rodzice Konrada nie zmienili gustu. Lustro w sześciokątnej ramie, sosnowe szafki na buty, wieszak z giętego drewna, stojak na parasole… Znałem to wszystko z ich mieszkania w Rusałach. Oni mają jakby dwa przedpokoje. Pierwszy z szafą na ubrania i, pod kątem prostym, drugi. Tym drugim przeszła jakaś młoda babka z tatuażem na łydce. Superbabka. Rozmawiała przez komórkę i tylko kiwnęła nam głową. — Cześć wam — zaćwierkała, kiedy skończyła gadać. — Mati, to jest Krystian. To „Mati” aż mi zadzwoniło w uszach. Spojrzałem, czy mnie nie wpuszcza w maliny. To ma być jego matka? Wypiła jakiś eliksir młodości czy jak? Była młodsza, niż ją pamiętałem. Uśmiechnęła się do mnie uśmiechem cieplejszym niż słońce, a potem rozłożyła ramiona i przytuliła mnie tak serdecznie, że nie wiedziałem, co robić. Powiedziała, że jestem niesamowicie przystojny i mam przepiękne oczy. Prawie się w niej zakochałem. To była na pewno jego mama, bo ta, którą pamiętałem, też tak się zachowywała. Ona też mi mówiła zawsze, że jestem mądry i ładny. Poczułem zawiść. Nie dość, że Konrad ma taką chatę, taki wygląd, taką dziewczynę i taką kasę, to jeszcze ma taką matkę. I gdzie tu sprawiedliwość?! — Dyl, Sonia dzwoniła przed chwilą, że wszystko jest już w porządku. On leci jutro… Nie pytałem, o co chodzi. Nie moja sprawa. Zostałem w skarpetkach i trochę mi nogi śmierdziały. Po namyśle założyłem buty. Lepiej wyjść na chama niż śmierdzieć. Myślałem, że wpadliśmy tylko na chwilę, ale okazało się, że będziemy jeść kolację. — Rodzice zaraz będą — powiedziała Mati.

Rodzice? Może nie miał tak słodko? I tak samo jak my mieszkał z dziadkami? Poszliśmy do kuchni. Dostałem fartuch, deskę, nóż, durszlak i kupę warzyw, z którymi nie wiedziałem, co mam robić. Byłem w trakcie nieudolnego obierania pieczarek, gdy zjawił się ojciec Konrada. — Ludzie, uwaga! Jest ten kontrakt! Usłyszałem męski głos, a potem ich zobaczyłem. Ojca i matkę. Bo dopiero teraz pojawiła się mama Konrada. Owszem, wyglądała bardzo dobrze, ale nie jak dziewczyna. Więc kim była Mati? Trochę się w tym pogubiłem. Potem się wyjaśniło, że to jakaś kuzynka Konrada, na stałe mieszkająca w Nowej Zelandii. Konrad wystrzelił z kuchni jak kamień z procy. — Hejkum! Wiecie, kto to jest? — Duch ojca Hamleta? — Uśmiechnął się ojciec Konrada. — Prawie zgadłeś. Nie poznajecie? Krystian Kowalski! Nie mam pojęcia, dlaczego zrobiło się cicho. Jego rodzice popatrzyli na siebie jakoś tak za długo. „Aha, dzień dobry, jaki już mężczyzna z ciebie wyrósł. I co tam u was?” — bąknęli. Jestem tylko niedomytym burakiem ze wsi, ale nawet ja wyczułem, że gówno ich to obchodziło. Konrad wymienił z nimi znaczące spojrzenie i odholował mnie do swojego pokoju. Akwarium z jakimiś miniaturkami rekinów, plakaty z filmów, o których nigdy nie słyszałem, z wystaw fotograficznych, z rajdów. Do tej „kultowej” atmosfery dołóżcie jeszcze czarny napis: „Zabrania się zabraniać”. U nas na wsi ludzie też mają różne dziwaczne rzeczy w domach, ale najczęściej dlatego, że podpatrują, jak mieszkają bohaterowie „Dlaczego ja” albo „Barw szczęścia” i chcą tak mieć u siebie, co jak łatwo się domyślić, wychodzi im średnio. A ten pokój… Kurde, w najlepszym filmie takiego nie

widziałem. — Straszne snobstwo, co? — Konrad popatrzył tam, gdzie ja. Zapytałem, skąd ma tyle plakatów. Powiedział, że gdy gdzieś jest, kupuje plakat. To taki nieszkodliwy nałóg. Na pierwszy plakat namówił go ojciec, kiedy byli we włoskim cyrku. Pokiwałem głową. To było pewnie mniej więcej wtedy, kiedy mój ojciec wahał się, czy kupić mi rower, ale dziadek go przekonał, że jest przecież rower Seby, więc możemy się dzielić, a poza tym gdzie ja niby chcę nim jeździć? Tu wszędzie blisko. Jak rodzice zapisali Konrada do szkoły demokratycznej, ktoś mu tam powiedział, że to, jak się żyje, odzwierciedla przestrzeń wewnętrzną człowieka. — Wtedy zrozumiałem, dlaczego mam tak snobistycznie urządzony pokój. Roześmiał się, czym mi zaimponował, bo mało kto ma taki dystans do siebie. — Uważasz, że przestrzeń, w której żyje człowiek, odzwierciedla jego przestrzeń wewnętrzną? Słucham, co macie do powiedzenia, bo on mi zadał dokładnie takie pytanie. Coś tam mruknąłem, a on, że z tego, co pamięta, ja miałem niesamowity pokój. U mnie po raz pierwszy zobaczył nagą kobietę. Strasznie się wstydził do mnie przychodzić i dlatego zawsze ciągnął mnie do siebie. — Ten wasz pokój to był taki typowy pokój szczeniaków, nic jeszcze niewiedzących o seksie zakompleksionych chłopaków ze wsi, co? Przytaknąłem. Nie powiedziałem, że trzy pokolenia naszych nereczek mają się nadal bardzo dobrze i wciąż są uzupełniane, chociaż teraz już nie tak chaotycznie. Na kolację były dwa rodzaje sałatek, duszone pieczarki, młode nieobrane ziemniaki, kasza, gruba i twarda, ale dobra, zielony kalafior i ani grama

mięsa, mimo że to nie był piątek. Zaczęło się regularne przesłuchanie. Kiedy się spotkaliśmy, co ja tu robię, jak spędziliśmy dzień… Konrad w ogóle się tym nie przejmował i beztrosko odpowiadał, a ja, nie wiem czemu, siedziałem jak na szpilkach. W końcu jego mama zaczęła przesłuchiwać również mnie. Co robię? Czy dojeżdżam do Ostrołęki? Aha, do Kolina. Klasa mundurowa? Co to takiego? Jakie mam plany, co chcę robić dalej? Na tirach chcę jeździć? No tak. A mój brat zostaje na gospodarstwie? A czy u nas nadal są bociany? A jak tam pani Stępniewska? Coś tam powiedziałem na odczepnego, bo jestem przyzwyczajony, że i tak nikt nie słucha, ale się przeliczyłem. Osiem gałek ocznych wbiło się we mnie jakby w oczekiwaniu na prawdę objawioną. Chciał nie chciał, musiałem wycisnąć z siebie kilka zdań. — A może byś to opisał? — powiedziała Mati. — Ale po co? — Przeraziłem się nie na żarty. — Daj mu spokój. Mati wierzy w sztukę. Mnie też namawia, żebym pisał, rysował, komponował, nagrywał i w ogóle wyrażał siebie. — Życie jest po to, żeby z niego korzystać. Czy źle wyszedłeś na jakiejkolwiek mojej radzie? — Bardzo dobrze, tylko myślę, że to… może być dla Krystiana za dużym szokiem… Nie miałem pojęcia, o co mu do cholery chodzi, zresztą w tym momencie poczułem, że dzwoni moja komórka. Dyskretnie zerknąłem. Matka. Ubiłem połączenie i wyciszyłem telefon. Nie było warunków, żeby z nią rozmawiać. Wtedy ktoś zadzwonił do drzwi. Nie wiem, dlaczego się spociłem.

To była Sonia.

Statki w porcie Nie ma sensu opisywać, w co była ubrana. Taki ktoś jak ona może przyjść w zarzyganych łachach, a i tak na nim się nie widzi ubrań. Przywitała się ze mną zwyczajnie, na luzie, jakbyśmy znali się od lat. Parę punktów tym sobie u mnie zarobiła. Ucałowała rodziców Konrada i Mati, ale z Konradem wcale się nie przywitała. Dostało mu się tylko ogólne „cześć”. Myślałem, że będzie jakieś wzajemne zasysanie ust, a tu nic. Bardzo ciekawe! Zaczęła opowiadać. Uczyła się, bo ona i Konrad w tym roku zdają maturę, dzwonił ktoś tam, zmarzła i nie może się już doczekać lata. A potem popatrzyła mi prosto w oczy. — Znasz już naszą historię? Nie wiedziałem, czy chcę słuchać „ich historii”, tylko że nikt mnie akurat o to nie pytał. Okazało się, że Sonia jako dziecko była gruba, brzydka i koślawa i wszyscy jej dokuczali. W czwartej klasie doszedł do nich nowy uczeń. Na rozpoczęciu roku szkolnego rzucił się na trzech chłopców z szóstej klasy, którzy nazwali Sonię hipo, a potem sam poszedł do dyrekcji i zgłosił, że pobił kolegów za okrucieństwo słowne. W ten sposób Konrad uratował Sonię i tak zaczęła się ich historia. Bardzo oryginalne. — Już zaczynałam nienawidzić ludzi, gdy ten nieziemsko przystojny koleś uratował moją duszę. Powiedział mi to, co zawsze powtarzała mu mama: „Statki w porcie są bezpieczne, ale zadaniem statków nie jest stać w porcie”. Stało się to moją życiową dewizą i wiem, że to jest o mnie. Fajna historyjka. Szkoda tylko, że to wszystko odbyło się moim kosztem. Przecież ja w tym samym dniu musiałem iść do szkoły sam.

Ja i Sonia. Trochę jak z meczem. Nie ma takiej możliwości, że finał wygrywają dwie drużyny. Zawsze ktoś musi być przegrany. Nie słyszałem, żeby coś brzęczało, ale w pewnym momencie Sonia wstała, przewróciła oczami i poszła po swoją komórkę, a rodzice Konrada znowu wzięli mnie w obroty. Jak rodzice? A dziadek? To Stępniewska teraz pokoje wynajmuje? Nie mogli się nadziwić, że Stępniewski tak skończył i że Stępniewska odżyła. A ten, co od nich dom kupił? Ja tego nie rozumiem. Tyle lat u nas nie byli, nasza wiocha mogła się spalić, a ich nic to przez tyle czasu nie obchodziło, a nagle chcieli wszystko wiedzieć. Po co? Wróciła Sonia. Rzuciła komórkę na stół, a sama wskoczyła na fotel i usiadła na nim po turecku. Nie powinna tak siadać. Na mnie akurat w ogóle nie działała, chociaż zaschło mi w gardle. Konrad wziął jej komórkę. Przez chwilę na nią patrzył, a potem z politowaniem pokiwał głową. — „Czy ty nie rozumiesz, że nie ma już dla mnie życia?” — przeczytał z ironią. — Kiepskie książki musiał czytać. Okazało się, że jakiś chłopaczek pisze do niej dziesięć razy dziennie. Pękając ze śmiechu, Konrad przeczytał na głos kilka innych wiadomości. Dla mnie też było śmieszne, że chłopak takie bzdety wypisuje, ale bardziej mnie dziwiło, że on nam to na głos czyta. Pomyślałem, że ona sama do siebie to napisała, żeby wzbudzić zazdrość Konrada, tylko źle to wymyśliła, bo Konrad był zazdrosny jak żmija o dropsy. Mama Konrada nie uważała, że to śmieszne. Zapytała, czy on ma jakieś podstawy, by żywić takie uczucia. Sonia odpowiedziała, że nie. Chodziła z nim na francuski i tyle. Nie ma pojęcia, co mu odbiło. Mama Konrada powiedziała, że Sonia stanowczo powinna go zablokować. Sonia przyznała jej rację. Wzięła komórkę od Konrada, ale na moje oko nie zablokowała

gościa, tylko napisała do niego wiadomość. Po kolacji Sonia i Konrad odprowadzili mnie na przystanek. Dowiedziałem się wtedy, że Domańczyk nie ma z nimi lekcji, bo oni chodzą do szkoły demokratycznej. Nie przejmujcie się, ja też o takim dziwadle nie słyszałem, ale jak widać jest coś takiego. Nie ma lekcji, tylko każdy sam się uczy, sam się pilnuje, a na koniec roku ma ze wszystkiego egzaminy. Domańczyk pracuje tam jako nauczyciel-konsultant. Matka na mnie napadła, że nie odbieram telefonu. Już chciała dzwonić na policję. Na dodatek miałem sześć nieodebranych połączeń od Andżeliki, ale nie byłem w stanie do niej oddzwonić. Nie po tym dniu. Zresztą, co ciekawego mogła mieć mi do powiedzenia?

Codziennie jedno zdjęcie Niedzielę też spędziliśmy razem, to znaczy Konrad, ja i Sońka. Osiem godzin minęło mi jak dziesięć minut. Jak nie lubię miasta, to muszę przyznać, że kilka fajnych miejsc nawet ma. Mimo że Konrad zapraszał na kolację, musiałem się zwijać. Plecak miałem u matki, a ostatni autobus o osiemnastej. Sonia powiedziała, że też musi już iść, bo chce jeszcze przewalić coś tam, czytać i zamówić ule na ten rok, więc przy okazji odholuje mnie na przystanek. — To fajnie. Konrad udawał, że wszystko jest okay. Nawet okiem nie mrugnął, a na pewno kichy musiały mu wykręcić się z zazdrości. Nie byłem przecież jakimś pilotem czy frajerkiem z kursu. Kiedy wyszliśmy, chciałem chwycić ją za włosy, przyciągnąć do siebie i wessać się w jej wnętrzności tak, żeby językiem poczuć jej śledzionę. A potem zerwać z niej ubranie i sprawić jej taką przyjemność, żeby nigdy

więcej nie chciała nawet spojrzeć na innego. Żartowałem. Jestem przecież spokojnym gościem. Dziewczyny za bardzo mnie nie ruszają, więc myślałem o tym samym, o czym każdy normalny facet myśli: żeby usiąść przy herbacie i jak inteligentni ludzie porozmawiać na jakieś ważne tematy — o globalnym ociepleniu albo konieczności segregacji śmieci. — Nie uważasz, że pachnie już wiosną? Niedługo będą pomidorki, kaczeńce i obudzą się murarki. Murarki kojarzyły mi się wyłącznie z bułkami. Dlaczego więc miałyby się obudzić? No i teraz słucham: Co to znaczy, gdy dziewczyna idzie koło ciebie, noc jak ta lala, gwiazdy, księżyc, ona zachłystuje się powietrzem, rozkłada ręce i takie teksty wali ci prosto w twarz? Leci na mnie czy tylko udaje? Nie jestem jakimś zarozumiałym śmieciem, ale w końcu nie wyglądam najgorzej, więc uznałem, że leci na mnie i tylko debil by się nie zorientował, że tak jest. — Dobrze pamiętasz Konrada? — Jasne. — Przyjaźniliście się, tak? — Tak. — Co na przykład razem robiliście? — Bawiliśmy się. — Ale w co? — Normalnie, jak to gnojki. — Normalnie, czyli jak? — No, nie wiem. — To co pamiętasz? Opowiedz mi coś. Opowiedziałem jej o rakiecie, o drabinie i o tym, jak byliśmy kiedyś nad Smrodką, ale nie jakoś dokładnie, tylko tak mniej więcej, bo przecież nie

znała ani tych miejsc, ani tych ludzi i w ogóle nie wiem, co ją to mogło interesować. — A co hodujecie? — Krowy. — I jakie jeszcze macie zwierzęta? — Bociany. Zaczęła się śmiać i złapała mnie za rękaw. Jest milion rodzajów śmiechu, a wśród nich zachwycający jak rasowy koń w galopie przez dziki step o zachodzie słońca w jesiennej mgle. To ten, gdy dziewczyna śmieje się, bo rozśmieszył ją twój inteligentny żart. Taki śmiech powinno się butelkować. Cena nie grałaby roli, faceci narządy by sprzedawali, żeby to mieć. — Ze wszystkich miejsc na świecie wybrały waszą stodołę i ty możesz sobie tak po prostu obserwować je na żywo? Mogłem jej zreferować, co widziałem kiedyś ze strychu, żeby się dowiedziała, jak słodkie są bociany, tylko nie za bardzo lubię do tego wracać, więc nic nie powiedziałem. — Zrób codziennie jedno zdjęcie. Myślałem, że doda coś w stylu: „i mi przyślij”, a wtedy powiedziałbym: „Okay, to daj mi swój numer”. Niestety, temat się urwał. Uśmiechnęła się i powiedziała, że jedzie mój tramwaj, a kiedy do niego wsiadłem, jeszcze mi pomachała. I to nie jakoś tak na odwal się, ale z uczuciem. O tym, jak ona machała mi na tym przystanku, mógłbym książkę napisać. Uniosła zgiętą rękę i na wysokości klatki piersiowej delikatnie przebierała palcami. Wróciłem do domu, do szkoły i do moich buraczanych, wsiowych znajomych oraz do ich jeszcze bardziej beznadziejnych spraw. Przykleiliśmy Małposi do szafki reklamę depilatora, ale poza tym było nudno i wszyscy mnie denerwowali. Siur powiedział, że się strasznie czepliwy zrobiłem

i żebym przestał pieprzyć ciągle o tej Warszawie, bo rzygać się chce. Powiedziałem mu kilka słów do słuchu. On na to, żebym się leczył. Gdy Andżelika się do niego przytuliła, udałem, że rzygam do butelki. Dobrze mi to wyszło, Grudziński tarzał się ze śmiechu.

Sonia pieje z zachwytu W poniedziałek o szóstej rano wszedłem na strych i zrobiłem zdjęcie bociana o brzasku. Od dawna o tym myślałem, tylko że mi się nie chciało. Teraz pomyślałem, że mogę zrobić zdjęcie i wysłać tym biedakom z miasta. Niech sobie chociaż popatrzą, jakie mamy wspaniałe życie blisko przyrody. Zrobiłem zdjęcie bociana na ułamek sekundy przed jego wylądowaniem w gnieździe. Patyk posprzeczał się o coś ze swoją laską z hotelarskiej, więc na lekcji był kompletnie rozkojarzony. Andżelika powiedziała, że ta laska może być w ciąży, więc na przerwie poszliśmy dokładnie ją obejrzeć, ale nic nie było widać. Na zdjęciu z wtorku bocian porządkuje gniazdo. Siur i Adamiak zablokowali wyjście z szatni, a Seba nagrał, jak Małposia usiłuje wyjść i ryczy, że uciekł jej autobus. A potem wszyscy udawali, że uprawiam seks z małpą. Seba pokazał to nagranie ojcu i dziadkowi i pojechali po mnie, że brzydszej już nie było. Nie dali sobie wytłumaczyć, że nie mam z nią nic wspólnego. Seba powiedział, żebym dał słowo honoru, że nie pisała do mnie listu miłosnego. Chciałem go kopnąć, ale ojciec nie lubi, jak się bijemy, więc chwycił deskę do krojenia i przywalił mi w ramię. W środę bocian czyści pióra. Adamiak wrzucił takiej jednej z pierwszej mundurowej buty na modrzew i potem udawał, że pomaga je zdjąć. Staliśmy i patrzyliśmy, jak się dziewczyna śmiesznie wścieka. Siur znowu się czepiał, że nie da się ze mną normalnie pogadać i coś mi na mózg padło. Zastanawiałem się, co by się stało, gdybym wysłał Konradowi te zdjęcia.

W końcu wysłałem. Przed północą odpisał. Konrad: „Wspaniałe zdjęcia, Sonia pieje z zachwytu. Co byś powiedział, gdybyśmy wpadli na weekend? Sonia nigdy nie była na wsi, a ja chętnie połażę po starych kątach”. Przyjadą tutaj? Ucieszyłem się i przeraziłem jednocześnie. Ja: „OK”. Konrad: „O której w piątek kończysz lekcje?”. Ja: „14:20”. Konrad: „Czy to jest ten adres?”. Podesłał mi link naszej szkoły. Ja: „Ten”. Konrad: „Powiedz bocianom, żeby się uczesały. Sonia aż piszczy, tak chce je zobaczyć. Krowy, konie i gęsi też mile widziane”.

Szary pokój Skoro już się okazało, że Konrad prawie nic nie pamięta, więc o nic do mnie pretensji nie ma, cholernie zaczęło mi zależeć na tej znajomości. Nareszcie miałem fajnych znajomych, a nie psychopatów. Jednocześnie to, że zobaczą mnie na moich śmieciach, nie napawało mnie radością. Wiem, że rodziny się nie wybiera, a jednak rodzina świadczy o tobie. Dziadek, ojciec, brat, szkoła, dom, pokój, podwórko — wszystko było kwintesencją obciachu. Gdy mnie zobaczą w takim otoczeniu, to będzie koniec naszej znajomości. Zacząłem kombinować. Doszedłem do wniosku, że do przyjazdu Soni nie zdążę wymienić rodziny na inną, a nie wyobrażałem sobie, żeby jakakolwiek myśląca dziewczyna chciała chodzić z kimś, kto ma takich krewnych. Kusiło mnie, żeby ich związać, zakneblować i na czas wizyty schować pod sianem w stodole. Przyznaję, że nawet sprawdziłem w sieci, ile kosztuje mocny

sznur. Jestem jednak realistą i wiem, że wydostaliby się w najmniej stosownym momencie i dopiero wtedy byłby obciach. No i ten pokój… Konrad na pewno będzie chciał tu wejść, więc ona też wejdzie i zobaczy trzy ściany gołych bab — kuszących, przychylnie nastawionych do oglądającego, starannie selekcjonowanych nereczek. Powiedziałem ojcu, że straszny syf jest u mnie. Zdziwił się, że akurat teraz naszło mnie na malowanie pokoju i zapytał, co Seba na to. — Nie wiem. — To się go spytaj, bo to jego pokój. Przy okazji dowiedziałem się, że mój pokój jest pokojem mojego brata. Seba powiedział, że się nie zgadza. Dlaczego? Bo wystrój pokoju ma wartość muzealną. Od lat tam nie śpi, nie wchodzi nawet, ale nereczek zedrzeć nie da. — Ma zostać tak, bo ja tak chcę. Dotarło?! Nadgorliwość gorsza niż faszyzm, wiadomo. Po co go pytałem? Powinienem był zedrzeć nereczki i dopiero potem pytać o farbę. Poszedłem do Szlachcica. Nie mam pojęcia, skąd on zawsze wie, kiedy mam we łbie karuzelę. Powiedziałem, że nic się nie dzieje, ale nie odpuszczał, więc go wtajemniczyłem. Wypluł słomkę i powiedział, że przecież nie muszę ich tam w ogóle prowadzić. Mogę pokazać im strych, a potem zabrać do niego. Konrad na pewno będzie chciał odwiedzić swój dawny dom. Racja! Gdyby nie totalny syf, jaki Szlachcic miał u siebie, tobym ich u niego zainstalował. Farba ze ścian odchodzi płatami, na stole stoi to, co w ciągu tych dziesięciu lat tam postawił, a na podłodze leżą… Pomyślcie o trzech dowolnych przedmiotach. Idę o zakład, że każdy z nich można znaleźć w którymś z pomieszczeń domu Szlachcica. Musiałem iść do Stępniewskiej. Jak to na wsi: najpierw trzeba pogadać bez tematu, żeby w końcu powiedzieć, z czym się przychodzi. Inaczej nie wypada

i nic się nie załatwi. Powiedziałem wreszcie, że znajomi z Warszawy na weekend do mnie chcą przyjechać i czy nie ma czasem miejsca, żeby ich przenocować. — A co to za znajomi? — No, z Warszawy, a konkretnie Konrad Gajko z dziewczyną. Pamięta go pani? — No, oczywiście, że pamiętam. A to smutno temu Konradowi będzie, jak swój dom w takim stanie zobaczy, bo Szlachcic straszny burdel tam ma. — Pewnie smutno, ale co robić… Ten szary pokój z oknem od sadu by się nadał. — Jeden pokój? To oni małżeństwo? Nie miałem pojęcia, czy jeden im wystarczy. Raczej już trzecią bazę dawno zaliczyli, ale jeśli nie, będzie wpadka. Musiałem zadzwonić do Konrada. Powiedział, że jeden pokój będzie okay. Rozwścieczyło mnie to. Nie żebym im zazdrościł, ale tak po prostu. Mogliby trochę poczekać, cholerni erotomani. Stępniewska powiedziała, że w takim razie załatwione. Podziękowałem jej grzecznie i wstałem, a ona popatrzyła na Stępniewskiego, a raczej na skorupę, która po nim została, a na którą ja bałem się nawet zerknąć, żeby się czymś od niego nie zarazić. — I co, stary? Człowiek staje się mądry z wiekiem. Z wiekiem trumny. He, he. Niesamowicie rozśmieszył ją własny dowcip. Dla mnie to było niesmaczne. — To będzie kosztowało pięćset złotych, bo ja przyjmuję tylko z jedzeniem. Zatkało mnie. — Ile?!

— Nie musi u mnie brać pokoju, jak mu za drogo. Ja się nie napraszam. Powiedziałem, że tyle kasy nie mam, a chcę, żeby oni byli moimi gośćmi. Stępniewska na to, że od sąsiada i tak by nie wzięła. Zaproponowała, że może bym to odpracował. Okay, czemu nie? Pracy za bardzo się nie boję. Pomyślałem, że jej drzewa narąbię albo kawałek płotu pomaluję. Zapytałem więc, co by chciała, a babsko mi wyskakuje z tekstem, żebym czasem z jej starym posiedział. Za jeden głupi pokój na pięć dni mam z jej starym siedzieć? Powinna mi dopłacić ze dwa tysiące. Przecież on właściwie dawno umarł, tylko tamci na górze przez przeoczenie ciała jeszcze nie zabrali. Bałem się go. Szary, zarośnięty, jak jakiś dziad leśny. Nigdy bym nie przypuszczał, że Stępniewska jest taka wredna. Gęsiej skórki dostawałem, gdy na niego patrzyłem. — To jak będzie? Zależy ci czy nie? Co miałem robić? Zgodziłem się. Niby ofiara przemocy, a jak sobie dobrze radzi! „Jakoś się wymigam — pomyślałem. — Nie wiem jeszcze jak, ale się wymigam”.

Bluza Gryzłem się wieloma rzeczami, na szczęście nie Adamiakiem, bo tego dnia nie było go w szkole. Miałem jednak wciąż niezałatwioną kluczową sprawę: spławienie Siura i Andżeliki. Pokazanie ich Konradowi i Soni w ogóle nie wchodziło w grę. Znajomi świadczą o tobie, wiadomo. Powinienem był pomyśleć o tym wcześniej, na przykład pokłócić się z Siurem o cokolwiek, i miałbym problem z głowy. Niestety, przegapiłem sprawę. Co będziemy robić? — tym najbardziej się zamartwiałem. Bo u nas nie ma co robić. To nie miasto. Tam wystarczy, że wyjdziesz z domu i możesz robić wszystko. No bo co ja im zaoferuję: dynie w ogródku, zlewnię, Smrodkę,

budę Azora? Po szóstej lekcji poszedłem na drugie piętro, bo z tamtego kibla widać wejście do szkoły. Byli. Wyobraźcie sobie złomowisko starych samochodów, a wśród nich dwa nowiusieńkie modele — perłowe ferrari i czerwone lamborghini. Właśnie tak wyglądali na tle ludzi wychodzących ze szkoły. Czasem czuję się samotny jak kołek w płocie i wtedy Siur nie ma dla mnie czasu. Tego dnia jak na złość przyssał się do mnie jak bańka próżniowa. „To co robimy? Idziesz do kibla? Nie ma sprawy, poczekam. A co robisz wieczorem? Widać coś fajnego ze stryszku? Coś się dzisiaj tak odpicował? Żenisz się?” Lawirowałem, jak mogłem, a w końcu powiedziałem, że mam sraczkę i żeby jechali bez mnie. Nie miałem innego pomysłu. Z okna w męskim kiblu widać było dobrze, jak ludzi zatyka na ich widok. Większość bezczelnie się gapiła. Patyk też ich zobaczył. Przeszedł, udając, że ich nie widzi, ale plik papierów prawie wypadł mu spod pachy. A przecież ma żonę i dziecko, dziadyga. Roksana ukradkiem zrobiła im zdjęcie. To musiał być dla niej szok, bo trzeba bezstronnie przyznać, że Sonia wyglądała dobrze. Zielone rajstopy, czerwona jak krew spódnica i jakiś taki niby golf. Do tego gołe plecy. Jeśli widzieliście kiedyś coś takiego, to wiecie, o co chodzi. Możesz być brzydka jak pogoda w listopadzie, a i tak każdy facet będzie się na ciebie gapił. Włosy też miała dobrze zrobione — nie rozpuszczone jak brzozowa miotła, ale krótkie, nastroszone jak u kury po deszczu. Niezłe ziółko było z tej Soni. Musi mu ostro na boki chodzić, bo widać było, że lubi tę robotę. Ja się znam na ludziach i umiem to poznać. Gdybym tylko chciał, Konrad miałby rogi jak stąd do Argentyny. Nie wyglądał co prawda na gościa, który by się tym przejmował, ale pokażcie mi faceta, którego to nie rusza. Problem polega na tym, że gdy twoja dziewczyna kusi

innych, nic na to nie poradzisz. Tak działa życie. Ale i tak lepiej, żeby atrakcyjna dziewczyna robiła ci czasami obciach, niż żebyś miał chodzić z brzydką, bo wtedy obciach masz non stop. Skorzystałem z kibla, by nie mieć z tym potem problemu. To cholernie krepujące, że przyciska cię w najmniej odpowiednich momentach, a raczej nie przewidywałem, że będziemy we troje zrzucać w krzakach koło drogi. Nie ta klasa ludzi. Umyłem ręce i ostrożnie twarz, żeby nie zamoczyć włosów, i ruszyłem na dół. Miałem nadzieję, że Siur już siedzi w autobusie z tą swoją nimfomanką, a ja przywitam się z nimi i spokojnie pojedziemy do Rusał następnym autobusem. Nie zależało mi specjalnie, żeby wszyscy mnie z nimi zobaczyli. Nie jestem aż tak dziecinny. Z drugiej strony kilka osób, a szczególnie Roksana, mogłoby mnie zobaczyć. Dobrze by to niektórym zrobiło. Wpadłem w tłum. Na modrzewiu wisiała bluza w kolorze żarówiastym. — Krystian! Konrad ucieszył się na mój widok. Zrobiliśmy misiaczka, a Sonia pocałowała mnie w policzek. Położyła mi ręce na barkach i przez sekundę patrzyła mi w oczy. — Ale tu się zmieniło! Jesteśmy wcześniej, bo… „…Sonia coś tam, coś tam”. Nie usłyszałem, bo ze zdenerwowania odcięło mi dopływ krwi do mózgu. Nie dlatego, żebym się jakoś specjalnie przejmował. Po prostu każdy się denerwuje w nietypowej sytuacji. — Co się dzieje? — zapytała, rozglądając się po ludziach. Dramatycznie ta bluza wyglądała. — To jej? — Sonia popatrzyła na Małposię. Małposia gryzła swoje blade wargi. Że też musiała dać sobie wrzucić tę bluzę akurat dziś. — Ktoś wrzucił jej tę bluzę specjalnie? — Sonia rozejrzała się po

zwierzętach z naszej szkoły. Powiedziałem, że na pewno tak. — Wszędzie to samo — syknęła. Kurde, dlaczego to się musiało stać właśnie dziś? Każdego innego dnia olałbym to, ale przy nich musiałem się jakoś zachować. Wyobraźcie sobie rozłożyste, niskie drzewo z masą przyjaznych wspinającemu się gałęzi… Modrzew taki nie jest. To najgorsze drzewo do wspinania. Nic dziwnego, że wisiało na nim z pięć par butów i ze dwie szmaty, które kiedyś były czyimiś ubraniami. — To jakaś ohydna bluza… — zacząłem, ale mnie nie usłyszała. Podeszła do Małposi. Aż w oczy zakłuło, jak one były różne. Trudno uwierzyć, że to ten sam gatunek ssaka. — To twoja? Nie przejmuj się. Wejdziesz? — zwróciła się do mnie, a w każdym razie tak mi się wydało. Konradowi też się tak wydało, bo równocześnie ruszyliśmy do modrzewia. Zapomniałem wspomnieć, że o tej porze roku modrzew zapewnia dodatkową atrakcję — jest cały oblepiony żywicą, a ja miałem na sobie nowe spodnie i koszulę. Ta bluza naprawdę niewarta była mojego poświęcenia. — Patrzcie, tamten też włazi! — Po co się tam pchasz? Nie dasz rady — usłyszałem głos Grudzińskiego. Nie ma to jak wsparcie kumpli. Zadarłem głowę, żeby wybrać gałęzie, po których będę wchodził. — Konrad, to jego teren — powiedziała Sonia. Konrad odsunął się od drzewa. — Zdejmij jej tę bluzę, proszę — powiedziała prawie bezgłośnie i popatrzyła na mnie „tym” spojrzeniem. Poczułem ciepło i zimno, panikę i radość, strach i euforię. W jednej

sekundzie coś się we mnie przełączyło i już wiedziałem, że wrócę z tą bluzą, żebym miał zdechnąć. Nie dlatego, że na nią lecę. Po prostu zawsze robię to, na co akurat mam ochotę. Wtedy zachciało mi się wejść po tę bluzę. — Dalej, Krystian! Może da ci nagrodę. — Da mu w nagrodę! — Zarechotali. Nasza szkoła nie tylko wygląda jak Park Jurajski, ona nim jest. Ostra walka o przetrwanie toczy się bez przerwy. Wiedziałem, że znowu będą ze mnie rżeli i udawali, że uprawiam seks z małpą, ale miałem to gdzieś. Pomyślałem, że jeśli mi się uda, to… wszystko będzie dobrze. — Schodź! Nie dasz rady, zdechlaku! Myślałem, że Seby już nie ma, ale się myliłem. Złapać człowieka za szyję i zacząć dusić na oczach całej szkoły to zagranie poniżej pasa. A Seba tak właśnie zrobił. Złapał mnie i mimo że stawiłem opór, ściągnął z gałęzi na dół. Upadliśmy razem na trawę. — Ty debilu pieprzony! Chcesz, żeby mnie ojciec zabił? — wysyczał mi dwa centymetry nad twarzą. Chciałem się wyrwać, ale wykręcił mi rękę. Siur podszedł do drzewa i zanim zdążyłem uwolnić się od Seby, był ze dwa metry nad ziemią. Ten człowiek ma na drugie wiewiórka, a co ważniejsze, nie ma starszego brata-debila, który by mu narobił obciachu. Po minucie Siur był przy bluzie. Zdjął ją, ale nie zrzucił na ziemię, tylko zawiązał sobie wokół bioder i zaczął schodzić. Nawet mnisi buddyjscy lubią dopieścić sobie ego, więc co tu mówić o Siurze? Po raz pierwszy w życiu był w centrum uwagi tylu osób i dlatego zaczął świrować. — Uważaj, bo spadniesz! Trzymaj się! Andżelika mdlała z przerażenia, a tego osła jeszcze bardziej to nakręcało. To zawisł na jednej ręce, to znów udał, że prawie spada. Dziewczyny

piszczały jak na trybunach. — On sobie kark skręci! — zawyły. Sprytne to było. Wszyscy na niego patrzyli, a on się popisywał. — Zaraz spadnie na pysk — powiedział Konrad. Może i był z miasta, ale umiał, skubaniec, trafnie oceniać sytuację. — Nie spadnie — powiedziała Sonia i zmrużyła powieki. Co jej się roiło w tej piegowatej główce, to nie wiem. Chyba wyczuła, że na nią patrzę, bo chociaż Konrad obejmował ją swoim włochatym łapskiem, spojrzała na mnie. Chciałem podejść i powiedzieć, że zdjąłbym tę bluzę już dawno, gdyby brat mnie nie powstrzymał. Powinienem zacisnąć ręce na szyi Seby i to ja powinienem teraz schodzić z tego pieprzonego modrzewia. Siur w końcu zeskoczył na ziemię, odwiązał bluzę i wolno, z debilnym uśmieszkiem, ruszył w stronę Soni. — Dzięki… Małposia wyjęła mu bluzę z rąk. Myślałem, że padnę ze śmiechu. Ten debil myślał, że to bluza Soni! — Dziękuję ci — powtórzyła. — Nie ma problemu — powiedział jak gdyby nigdy nic. Nikt by nie poznał, że numer z reklamą depilatora to jego pomysł. Chciałem zgarnąć Konrada i Sońkę, ale mi się nie udało. Siur gapił się na Sońkę. Ten człowiek nie ma żadnych zasad. Widzi, że gadam ze znajomymi, mógłby więc udać się do swojego smutnego życia i nam nie przeszkadzać. Dałem mu znać oczami, żeby spływał, ale udał, że nie załapał. Trochę niezręcznie się zrobiło.

Some information Wszyscy zamilkli, ja też. Dopiero po chwili załapałem, że muszę ich sobie

przedstawić. — To jest Siur. — Kto? — Irek Lewandowski. Oczywiście pamiętali się z Konradem. „To ty? To ja! Ble, ble. Ale fajnie, co słychać? Na weekend przyjechaliście? Super! Jak to, nic ci Krystian nie powiedział?! Już dwa miesiące temu spotkaliśmy się w Warszawie”. Widziałem, że Sonia się nudzi, ale spokojnie wysłuchała do końca. — Dlaczego Siur? — zapytała w końcu. No, właśnie, dlaczego? Siur był Siurem od tak dawna, że nie potrafiłbym tego wyjaśnić. Andżelika zaszczebiotała, że kiedyś na pierwszej lekcji nowa anglistka poprosiła: Could you give me some information about yourself? Siur powiedział: „Aj em siur”. Anglistka zaczęła się strasznie śmiać, i tak już zostało. Sonia stała dość długo, zachowując pokerową twarz. Ogólnie nie lubię czegoś takiego. Raczej wolę, kiedy ludzie jakoś reagują, a nie stoją jak zamurowani i nie wiadomo, co sobie myślą. — Nie przeszkadza ci to? — Nie, dlaczego? — bezgranicznie zdziwił się Siur. Dobrze, że jego nikt nie ocenia w skali GDF, bo za D miałby zero. Sonia zagryzła wargę. Po dłuższej chwili Siur załapał. — A, że siurek? — Wzruszył ramionami. — Mam dystans do siebie. On ma dystans do siebie? Doprawdy? Ten człowiek nie umie zażartować z niczego, co go dotyczy, a gada takie farmazony. Sonia pokiwała z uznaniem głową, na co Andżelika powiedziała, że szyja ją swędzi i czy Siur może ją podrapać. Zmusiła go, żeby gmerał jej za bluzą. Cóż, każdy lubi obsikać teren. A potem do naszej wesołej gromadki dołączyli mój brat i Małposia. Takie

to niby zawsze przerażone, a jednak niekoniecznie. Podeszła i powiedziała: — Ty jesteś Konrad Gajko, prawda? — A ty jesteś… zaraz, zaraz… Małgosia Zaręba z Brzózek! Wszystko wymknęło mi się spod kontroli i poszło w bardzo złym kierunku. Jeszcze godzinę temu rękę bym dał sobie uciąć, że nie ma takiej możliwości, żeby Małposia stała ot tak sobie koło Seby, mnie czy Siura. Szok. Patrzyła spokojnie na Konrada i chyba nawet lekko się uśmiechała. — Soniu, to jest Małgosia, z którą chodziłem do klasy, a to jest Sonia, moja dziewczyna. Powinno było mi przyjść do pustej głowy, że przecież Konrad tu mieszkał, więc spotka ludzi, których kiedyś znał, i będzie chciał z nimi pogadać. Powinienem był o tym pomyśleć i umówić się z nimi w Rusałach. Nie pomyślałem, bo jestem zakutym łbem. — Pamiętam, że już wtedy piekłaś ciastka. — Teraz piekę chleb… Konrad powiedział, że Siurowi należy się bochenek. Siur otworzył usta, ale Andżelika go ubiegła, mówiąc, że on nie lubi chleba. Siur, że owszem, lubi, ale Małgosia nie musi mu dziękować, bo każdy na jego miejscu by jej pomógł. Małgosia, że to oczywiste — Siur jest przecież znany z tego, że zawsze pomaga potrzebującym. On nie załapał ironii, więc wypiął swój chudy tors i wypalił, że jak dorwie tego, który jej tę bluzę wrzucił, to zostanie z niego mokra plama, bo Siur nienawidzi debilizmu i chamstwa. To ciekawe, ale jeszcze nigdy w życiu nie spotkałem nikogo, kto by powiedział, że lubi chamstwo. Wszyscy deklarują, że brzydzą ich kłamstwo, głupota, przemoc, nietolerancja, no i oczywiście chamstwo. W ten sposób sami przed sobą udają, że to prawda. Siur nie jest tu żadnym wyjątkiem. Już pisałem, że to pospolity ziemniak. Małposia wbiła wzrok w moje buty. Spociłem się jak mysz, bo raczej nie

doznała amnezji. Pamiętała, co jej robiliśmy przez ostatnie lata. Ma u mnie punkt, bo pokazała klasę i nic nie powiedziała. — Ja cię doskonale pamiętam — zaczął Konrad. — Opowiadałem Soni o tobie. — O mnie? — Kochałem się w tobie aż do wyjazdu. — Tak? To dlaczego nic mi nie powiedziałeś? — Bo się wstydziłem i byłem głupi. Pamiętam, że miałaś dwa warkocze, starszego brata i najładniejsze zeszyty w klasie. Odwieziemy cię. Popatrzyłem na niego jak na ufoludka. Nie rozumiałem, po jaką cholerę mamy ją odwozić. — To co, jedziemy? Sonia najwyraźniej się znudziła. Wyjęła z kieszeni kluczyki do samochodu. „To ona będzie prowadzić! — skojarzyłem. — Ciekawe, czym przyjechali?” — Jak to robimy? Mamy trzy miejsca w samochodzie. Trzy miejsca, a byłem ja, Małposia, Siur, Andżelika, Grudziński i Seba. Małposia powiedziała, że zaraz ma autobus, ale Konrad nie ustępował. Właśnie zaczął się długi weekend, więc zaprasza ją do Rusał. Podjedziemy pod jej dom i Konrad pogada z jej mamą. Małposia na to, że będzie tylko nam przeszkadzać. „Oczywiście, że będzie — pomyślałem — tylko kto jej to w oczy powie?” — Nie oponuj — wtrąciła się Sonia. — Konrad zawsze stawia na swoim. Krystian z przodu, Konrad i dziewczyny do tyłu, bohater popołudnia, ty — wskazała Grudzińskiego — i ty, Sebastianie, musicie jechać autobusem. Ale do zobaczenia na miejscu, bo mam nadzieję, że wieczorem pobalujemy razem. Wsiadajcie.

Podeszliśmy do wypasionego audi Q7 ze skórzaną czarno-czerwoną tapicerką. „I ona tym przyjechała? To jej samochód?” — pomyślałem. Po chwili Andżelika głośno o to zapytała. — Nie! — Roześmiała się Sonia. — Tata Konrada nam dał. Bał się nas puścić citroenem Konrada. „Kurde, to ile on ma tych samochodów?” — Ciebie się bał puścić… — mruknął Konrad. — Stop — powiedziała Sonia bardzo cicho, ale ja usłyszałem. Konrad natychmiast się zamknął. Wielki, silny, owłosiony, dobrze ubrany, kasiasty pantoflarz. Z drugiej strony takie osoby jak Sonia powinny rządzić światem. Mądre i sprawiedliwe. Zaproponowałem, żeby Małgorzata usiadła z przodu, bo będzie przecież wysiadać pierwsza. Chciałem im pokazać, że nie muszę jechać z przodu i że mam do tego dystans. Małposia na to zaczęła burczeć, że woli z tyłu, więc w końcu z Kolina do domu pojechałem sobie na przednim fotelu pasażera, tak jak chciałem. Jeśli kiedyś jakiś chłopak wam powie, że jest mu obojętne, gdzie siedzi w samochodzie, to znaczy, że kłamie. — Może chcesz prowadzić? To było pytanie do mnie, wyobrażacie to sobie? — On nie ma prawa jazdy! Siur, Grudziński i Seba powiedzieli to chórem. Sonia zapytała, czy wszyscy są przypięci, i ruszyła. Tamci trzej patrzyli, jak odjeżdżamy ku lepszej przyszłości. W ostatniej chwili życia przypomnę sobie wyraz ich twarzy i będzie mi słodko umierać. Samochód przeszedł moje najśmielsze oczekiwania, a Sonia prowadziła zabójczo, jakby urodziła się za kółkiem. Zapytałem, od kiedy ma prawo jazdy. Okazało się, że od dwóch miesięcy.

Ogólnie wiadomo, jak prowadzą dziewczyny. Jest o tym masa filmików w sieci. Wiele razy tarzaliśmy się, oglądając te nagrania. Mnie się wydaje, że z prowadzeniem samochodu dziewczyny mają tak samo jak z matmą czy fizyką: wmawia im się, że są w tym słabe, bo jak będą dobre, to nie będą kobiece. Chłopaki też udają, że nie odróżniają sukienki od spódnicy, żeby nikt ich nie podejrzewał o zniewieścienie. Tak ten świat działa, tylko że Sonia miała to w dupie. Jeździła jak Hołowczyc. Gdybym kiedyś miał mieć dziewczynę, to na pewno nie taką, która prowadzi jak dupa wołowa. Konrad bez przerwy gadał. Wspomnienia wylewały się z niego jak paliwo z pękniętego kanistra. Dom, sad, łąki, las, szkoła, boisko… Gdybym się tu nie wychował, pomyślałbym, że dzieciństwo upłynęło mu w raju. Z Kolina do nas jest 18 kilometrów. Autobusem zabiera to jakieś pół godziny, ale samochodem jechaliśmy tylko piętnaście minut. — Wiecie co? Marzę o ognisku z pieczeniem chleba, skokami przez ogień i gitarą. Wziąłeś obie gitary? Lubię korzystać z prawa pierwszego dnia. Dałoby się dzisiaj? Umówmy się na ósmą. Popatrzyła na mnie. Kiwnąłem głową. Nie miałem pojęcia, jak w cztery godziny dam radę zorganizować jej ognisko, dlaczego w ogóle się na to zgadzam i o co chodzi z prawem pierwszego dnia. Nie zapytałem od razu i potem było mi już głupio. Gdyby nie porażka pod modrzewiem, w życiu bym się nie zgodził. — Zaproś też swojego brata i tych kolegów, Siura i Piotrka. „Piotrka” to było o Grudzińskim. W życiu bym nie pomyślał, że on w ogóle ma imię. Małposia powiedziała, że nie może, bo musi pomóc w domu. Na jej miejscu też bym się wykręcił, bo jak ona będzie się czuła wśród nas? Tylko że Sonia już postanowiła, że Małposia ma na tym ognisku być. Niby już ją trochę znałem, a wciąż na nowo byłem pod wrażeniem, że ona robi, na co ma

ochotę, a wszyscy na wyścigi jej w tym pomagają. Mnie to akurat nie dotyczyło, bo w sumie lubię ogniska i też mi chodziło po głowie.

Żółty dom — To ten żółty dom, prawda? Pamiętam! Konrad jak jakiś dzieciak wypuszczony z sierocińca cieszył się nawet z tego, że jej dom jest żółty. — Tak, ten z dużą bramą. To ja już się z wami pożegnam. Nudne to było. Wiadomo, że chciała iść na to ognisko, bo każdy by chciał, a zwłaszcza ona, z którą nikt normalny nie chciał nawet gadać. Sonia podjechała pod dom, a Konrad od razu doskoczył do furtki, jeszcze przed Małposią. Do płotu podbiegł czarny baran. Po diabła na podwórku barana trzymać, to nie wiem. Głupia ta cała rodzina była. Konrad i Małposia głaskali tego barana, a bestia łasiła się do nich jak pies. Konrad coś klarował Małposi. Nagle ona aż się zatrzęsła i spojrzała na audi. Sonia też zwróciła uwagę, że oboje się na nas gapią. Widziałem, że się zdenerwowała. Wysiadła z samochodu, nabrała powietrza i rozejrzała się wokoło. — Nie jest ci zimno? — złośliwie zapytała Andżelika. — Jak tu jest pięknie — powiedziała Sonia, w ogóle nie zwracając na nią uwagi. Wolałem się nie odzywać. Brzózki to akurat jeszcze większe zadupie niż Rusały. Przed dom wyszła matka Małposi. Konrad rzucił się od razu do powitań. — Jasne, że pamiętam twoich rodziców i ciebie też. Kiedyś twoja mamusia do mnie po jajka przyjeżdżała. A ty się bałeś indyków. Uciekałeś przed nimi tak, że aż się przewróciłeś…

Konrad uśmiechnął się z politowaniem i powiedział, że też to pamięta. — A czy pani się zgodzi, żeby Małgorzata pojechała z nami na ognisko? Przyjechaliśmy na długi weekend i chcemy skorzystać z pogody. Oczywiście odwieziemy ją przed północą. Matka Małposi popatrzyła na Sonię, na jej powiewającą czerwoną spódnicę, na to, jak nagimi ramionami zagarniała z płotu świeży powój i zachłystywała się zapachem. To musiał być dla kobieciny niezły szok. — A ona wam tam na co? To była jednak inteligentna kobieta. Miała rację — ona nam tam była na nic. Trudno było wyczuć, czy chce, żeby Małposia poszła. Konrad zaczął ją czarować, że to dla niego bardzo ważne, bo Małgorzatę bardzo lubił i strasznie, ale to strasznie mu zależy, żeby przyszła na ognisko, bo bez niej to już nie będzie to samo. — Pamięta pani, jak się zawsze bawiliśmy? To dla mnie była nowość. W życiu nie słyszałem, żeby oni się bawili. — A tylko się tam nie upijta. No i miałem spaprane całe popołudnie i wieczór, bo Małposia sprytnie się do nas wkręciła, żeby być bliżej mnie. Postanowiłem, że nawet na nią nie spojrzę. Myśli, że na ognisku będzie mnie podrywać? Nie takie rzeczy brałem na klatę, zniosę i to. Popatrzyłem na Sonię. Odwrócona do wszystkich swoim kościstym tyłkiem, zachowywała się tak, jakby istniała tylko ona i zapach powoju. Prawdę mówiąc, byłem na Konrada wściekły. Po co się uparł na tę małpę? Na oczach wszystkich ją podrywa. I to kogo? Pośmiewisko całej szkoły. Zaraz Sonia się obrazi, pokłócą się i tak to się skończy. Okazało się, że o życiu wiem tyle, co niedźwiedź polarny o agreście. — Bardzo ładnie to załatwiłeś. Szacun! — powiedziała Sonia, gdy

Małposia znikła w domu zostawić torbę. — Przyjaźnicie się z Małgorzatą? To było pytanie do mnie i Andżeliki. Przez moment myślałem, że mnie wkręca, ale ona pytała serio. Kiwnąłem głową. Dobrze, że się nie wysypałem, jak my ją nazywamy. Andżelika też siedziała cicho. Na wszelki wypadek nie patrzyliśmy na siebie. Przyszła Małposia. Miała ze sobą siatkę, a w niej dwa bochenki chleba i kiełbasę. Tak zapachniało w samochodzie, że aż mi kiszki marsza zagrały. Sonia powiedziała, że będzie nam się bardziej chciało chrust zbierać. — A czy na pewno nie jest to dla ciebie problem? To był dla mnie megaproblem. Nie wiedziałem, czy Szlachcic się zgodzi, czy jest chrust, czy w ogóle da się to przez tydzień zorganizować. — Najmniejszy. — Dziękuję — powiedziała. Wierzcie mi, że z takiego „dziękuję” można sporo odczytać. Leciała na mnie jak byk na czerwoną płachtę. Nawiasem mówiąc, byki podobno w ogóle nie reagują na kolor czerwony. To tylko mit. Nie dojechaliśmy do Rusał, gdy Sonia zatrzymała samochód, bo zobaczyła krowę z cielakiem. Pianie, zachwyt, łzy wzruszenia na widok cielaka. Rozumiecie? Małpośka wzięła sznur i przytrzymała krowę. Taki cielak nie musi być przywiązany, bo od matki i tak nie odejdzie, ale tutaj to nic nie dało. Cielak zwiał. Mało powiedziane — uciekał przed Sonią jak diabeł przed święconą wodą. Niby taki mały głupi cielak, a wiedział, że jak ludzie do ciebie idą, to nic dobrego z tego nie wyniknie, bo albo chcą cię doić, albo zarzynać, albo w najlepszym razie uszy ci dziurawić.

Murarki Murarki to dzikie pszczoły. Nie dają miodu, człowiek nie ma z nich pożytku,

ale za to zapylają kwiaty, a dziś, gdy pszczoły masowo wymierają, pomoc im jest absolutnym obowiązkiem wszystkich. Łąki trzeba zostawić niekoszone, kwiaty trzeba sadzić, gdzie tylko się da, a uli każdy powinien mieć kilkanaście, bo tylko w pszczołach nasza nadzieja. U nas tyle uwagi nikomu się nie poświęca, ile ona poświęcała dzikim pszczołom, o których ja w życiu nie słyszałem. Murarka to dla mnie mała, pszenna bułka — pisałem to już. Na czterech drzewach rozwiesiliśmy cztery ule dla dzikich pszczół. Namachałem się przy tym, ale trudno. Chce ratować pszczoły — mogę pomóc. Konrad nawijał o jakimś moście w Japonii, który ma wbudowane wahadła zapobiegające jego runięciu w razie trzęsienia ziemi, ale jeśli chciał tym zaimponować Soni, to źle wycelował. — Nie męcz już. Dziewczyny, chodźcie tu. Konrad, wyjmij aparat. Pięknie je objęła. Kiedy uniosła ręce, jej bluzka zafalowała. Nie gapiłem się, bo co to — cycków nie widziałem? Po prostu mnie zdziwiło, że piersi mogą być piegowate. Konrad wyjął aparat. — Teraz przy pniu, a teraz tylko nasze twarze… Małposia nie odrywała dłoni od policzka. Sonia dała jej wiecheć jaskrów, więc zasłaniała nim włosy na szyi. Zrobiły sobie z dziesięć zdjęć. Ja też jedno zrobiłem. Właściwie nie wiem po co. Konrad robił, to ja też.

Tarzan Wtedy zobaczyłem Adamiaka. Musiał się przywlec, bo kogo innego nam brakowało? Hitlera? I dlaczego miałem go nie zobaczyć? Przecież mieszkał tu od urodzenia. To, że nie było go w szkole, nie znaczyło, że zniknął. Jechał z kosą na rowerze. Ten człowiek uwielbia popisy, zwłaszcza

z ostrymi przedmiotami. Sieczkarnią na przykład od dziecka uwielbiał się bawić. Teraz to samo. Jedną ręką trzymał kierownicę, a drugą kosę ostrzem do góry. Ostrze lśniło jak na filmie rysunkowym, ale może nie tylko od słońca, lecz też dlatego, że było ostre jak brzytwa. Sońka i Konrad od razu wyjęli komórki. Niestety, po tym też widać, jak bardzo się różnimy. Dla mnie psia kupa jest ciekawsza niż Adamiak z kosą na rowerze. — Cześć. — Cześć. Już myślałem, że nas ominie, bo ogólnie tak było przyjęte, ale Konrad, niestety, sam go zaczepił. — Czy ty czasem nie jesteś Dorian Adamiak? — A bo co? Od razu się zatrzymał. — Nie poznajesz mnie? Jestem Konrad Gajko. — Kurde! Przywitali się serdecznie jak przyjaciele. — Soniu, to jest właśnie Dorian Adamiak. A to jest Sonia. — Cześć, Dorianie. — Dzień dobry — burknął. Sonia obejrzała sobie Adamiaka od czupryny po brudne buty. Dorian mieszka… o, tam — powtórzył Konrad. Sonia uśmiechnęła się. No tak, w końcu nie miał wytatuowanego na czole napisu: Jestem bydlakiem. — Znamy się z… kiedyś, co nie? He, he. Przytkało go z zachwytu, bo muszę przyznać, że w tym słońcu Sonia nie wyglądała źle. Popatrzył na mnie i na Małposię, która na wszelki wypadek stanęła z dziesięć metrów od nas. Musiało go nieźle zastanowić, co ona robi w takim

towarzystwie, ale o nic nie zapytał. — I co, nie boisz się, Dorianie, jechać z tym czymś na rowerze? — A czego mam się bać? — No, w razie upadku… — Wy w tych miastach wszystkiego się boicie. — To prawda, my w tych miastach boimy się strasznie — powiedziała kpiąco, ale Adamiak nie załapał sarkazmu. — A wy co? W odwiedziny? — Tak. Nie byłem tu dziewięć lat, więc wiesz, taka podróż sentymentalna. Wpadliśmy z Krystianem na siebie w Warszawie i wspomnienia się we mnie odezwały. Chcemy przyjechać do was na lato. — A, letnikiem się teraz zrobiłeś. No, to zapraszam na żniwa, pokażesz swojej dziewczynie… — powiedział to z naciskiem. Pewnie też już na niego podziałała, bo splunął koło swoich butów — na czym polega prawdziwe życie. — Bardzo chętnie, na pewno skorzystamy. Wiecie, że ja nigdy nie kosiłem? Za mały byłem, a potem wyjechaliśmy. — A panienka też będzie żniwa oglądać? Niby takie neutralne pytanie, ale widziałem, że gał od niej nie odlepia. Kolejny biedny tuman. Czy ci ludzie dziewczyny na oczy nie widzieli? Fakt faktem, że ubrała się dość zachęcająco do macania jej wzrokiem. — Szukamy kwatery dla rodziców Konrada. Ja raczej nie przyjadę, bo mam już plany na wakacje. — Nasz pies jest w trakcie rehabilitacji. Weterynarz… to znaczy pies miał wypadek i szukamy dla niego miejsca na rehabilitację. — Że niby wczasy dla psa, tak? Adamiak spojrzał na mnie, a ja na niego. To mój śmiertelny wróg, ale jednak wychowaliśmy się w tym samym grajdołku, a u nas nawet ludzie na

wczasy nie jeżdżą. Wiedziałem, że jak po całej wsi rozpowie, że przyjeżdża do nas pies na wczasy, to ludzie posikają się ze śmiechu. — Kurde, wy macie nieźle poprzewracane w du… w głowach. Adamiak jest ciemniakiem ze wsi i dlatego nie wiedział, że czasy się zmieniły i dziś przy dziewczynach można spokojnie rzucać mięsem. Zresztą one same robią to lepiej niż my. W końcu XXI wiek wiekiem kobiet. Adamiak chciał chyba jeszcze coś powiedzieć, ale informacja, że pies przyjedzie tu na wczasy, go zamurowała. Spojrzałem na Sonię. Nie dlatego, że coś mi łaziło po głowie, tylko dlatego, że każdy facet od skończenia dwunastego roku życia jak może, to patrzy. Niestety, zauważyła to. Popatrzyła na mnie, na Konrada, potem znowu na mnie i lekko pogroziła mi palcem. Co to znaczyło? Że mam się nie gapić? Że mam się gapić, tylko tak, żeby Konrad nie widział? — Niesamowity! — powiedziała, kiedy Adamiak odjechał. — Lubi się popisywać, a wygląda jak Tarzan, prawda? Tarzan? Co to miało znaczyć? Że jest fajny czy niefajny? On jej się spodobał? Ten sadystyczny niedomyty cham?

Lornetka Stępniewska pokazała im pokój, a potem wyszła do mnie i Małposi. Kiwnęliśmy sobie głowami, a Małposia wdała się z nią w jakąś gadkę. W końcu poszły razem do Stępniewskiego i obie nad nim stały, a ja nie wiedziałem, co robić. Iść do domu? Czekać na nich? W zasadzie moja rola się skończyła. Usiadłem na drewnianej ławce. Dosłownie po minucie przyszła do mnie Diana. Pewnie miała jakąś swoją tajną dziurę w płocie albo podkopała się od

Szlachcica, gdy mnie poczuła. Wyszli po kilku minutach. Sonia w innej bluzce, ale w tej samej spódnicy. Powiedziała, że nie lubi spodni, a ta spódnica to jej ukochana Makowa Panienka. Specjalnie w niej przyjechała, bo chciała jej pokazać krainę dzieciństwa Konrada. Diana zaczęła się do niej łasić, co zachwyciło Sonię. — Jaka wspaniała suczka, jak mądra… Powiedziałem, że my mamy tylko mądre psy. Na przykład nasz Azor szczeka jedynie wtedy, gdy ojciec jest w domu, żeby mu pokazać, jaki jest czujny. A jak ojca nie ma, to możesz cały dom wynieść, a Azor nawet nie piśnie. Za to Adamiak, ten od kosy, ma psa, którego głodzi. Jak go raz na ruski rok z łańcucha spuści, to pies zeżre, co znajdzie: kukurydzę zwiezioną z pola, żarcie dla kur, żywą kurę albo kociaka. Kiedyś wyciągnął im szynkę z saletry i połknął. Sonia powiedziała, że to bardzo smutne. Potem oznajmiła, że chce zajrzeć w siebie. Usiadła na ławce, zamknęła oczy i siedziała bez słowa. Konrad zrobił to samo. Chwilowo miałem ich dość. Chciałem wreszcie coś zjeść i zdjąć te cholerne buty, ale Sonia zerwała się z ławki i powiedziała, że chce jak najszybciej, „w tym cudownie zachodzącym słońcu”, zobaczyć wreszcie bociany Krystiana. Zrobiłem tak, jak mi Szlachcic poradził, to znaczy całą zgrają weszliśmy na strych, ale mój pokój ominąłem. Żołądek nicował mi się na drugą stronę, bo siedzieliśmy na tym strychu ze czterdzieści minut i słów nam brakowało, jakie to wzruszające… taki ptak wysiadujący jajka… No, naprawdę. Potem Sonia położyła się przy oknie wychodzącym na sad Stępniewskiej i zapytała, co tu robi lornetka. Powiedziałem, że nie wiem i że to brata. Bo co miałem powiedzieć? Jeszcze by mnie wzięła za jakiegoś zboczeńca.

Zszedłem po drabinie pierwszy, żeby im ją przytrzymać, potem Konrad, Andżelika, Małposia i na końcu Sonia. Konrad popatrzył na ścianę. Od jego wyjazdu nie malowaliśmy domu, więc koło drabiny nadal były ślady po moich kopnięciach. — To jest to miejsce. Zamarłem, bo miał taką minę, jakby chciał wyjawić, co tu się naprawdę stało, ale on opowiedział, że nas tu zdybali i nie pozwalali mi zejść. Trochę to było dziwne, że on w ogóle nie pamiętał, jak było naprawdę. Z drugiej strony ja też zamknąłem prawdę na kilka zamków z atestem i też bym nie chciał, żeby moja dziewczyna wiedziała, że ktoś nasikał na mnie choćby i dziesięć lat temu. Nawet jeśli to pamiętał, nie powiedział jej, bo po co? Dziewczyny nie muszą wszystkiego o nas wiedzieć. Pewnych spraw by nie zrozumiały. Nie jestem z tego dumny, ale poczułem satysfakcję, że nie ma między nimi takiego porozumienia, jak myślałem. — I z tym chcesz się zmierzyć? — zapytała Małposia. — Nie ma się już z czym mierzyć — powiedziała Sonia. — Wiadomo, jak to jest z dzieciakami. Nikt z nas nie miał lekko. I najgorszy był ten Adamiak, ten z kosą, tak? — zapytała z niedowierzaniem. Obaj kiwnęliśmy głowami. — Krystian, masz numer do niego? Zawahałem się. Ona mu teraz nawrzuca, a potem oni wyjadą do swojego kolorowego życia, a ja tu zostanę i Adamiak zgnoi mnie ostatecznie. Podobał mi się ten pomysł jak siadanie gołym tyłkiem na rozżarzonych węglach, ale jak już mówiłem — świat kręcił się zawsze w tę stronę, w którą ona chciała.

Prawo pierwszego dnia Ogniska nie będę opisywał. Byliście na pewno na ognisku, to wiecie, jak wygląda. Z przodu gorąco, w tyłek zimno, dym gryzie w oczy i wszyscy

pijani. Adamiak — mimo że Sonia zaprosiła go na „wieczór liryczny” — nie załapał, co mu sugeruje i przyniósł kanister bimbru. Beznadziejnego, bo jego ojciec nie ma do tego smykałki. Sonia miała atak poetyckiego nastroju, a bimber jej do tego nie pasował, co z kolei nie pasowało Adamiakowi, bo wiadomo, że im prymitywniejszy organizm, tym więcej podłego bimbru potrzebuje. Seba zapalił. Ja też chciałem, ale Sonia tak na niego popatrzyła, że sobie darowałem. Sonia i Konrad mieli ze sobą dwie gitary. Oboje grali, oboje śpiewali. Repertuar wyłącznie Boba Dylana. Żadnej z tych piosenek w życiu nie słyszałem. Nie znam się na tym, ale chyba nieźle grali. Macie szczęście, że tylko o tym czytacie i że nie słyszeliście, jak myśmy to śpiewali. Nawet drzewa w sadzie Stępniewskiej zatykały uszy. O północy Konrad odwiózł Małposię do domu, a my poszliśmy wreszcie spać. To znaczy oni poszli, bo ja ze Szlachcicem prawie godzinę gasiliśmy ognisko. Nagimnastykowaliśmy się z tym jak cholera, a gdy wróciłem do domu, musiałem jeszcze zlewnię umyć. Przy okazji — z prawem pierwszego dnia chodzi o to, że niby jak się przyjeżdża w nowe miejsce, to pierwszy dzień wydaje się nadzwyczajnie długi. „Czas daje nam fory, ale tylko pierwszego dnia”. Domyślcie się, czyje to słowa. To był zdecydowanie najdłuższy dzień w moim życiu, bo prawo pierwszego dnia dotyczy też sytuacji, gdy ktoś przyjeżdża do ciebie. Ledwo doczłapałem się do łóżka i ze zmęczenia padłem w ubraniu.

Gorzka czekolada Myślałem, że sobie pośpię, ale dziesięć po szóstej zadzwonił do mnie

Konrad. — Krystian, co z naszym biegankiem? Dla mnie był to środek nocy, ale wbiłem się w strój i oczywiście poszedłem. W kuchni był Seba. Okazało się, że też idzie pobiegać. Trochę mnie to zaskoczyło, ale spoko — jak chce, niech idzie. Pod bramą Stępniewskiej oprócz Soni i Konrada czekali na nas Siur i Andżelika. Nawet ona się przywlokła. A taka z niej sportsmenka jak ze mnie długopis. Biegliśmy ze 20 minut tempem jak dla mnie umiarkowanym, gdy nagle Sonia rzuciła się na trawę. Konrad usiadł koło niej, wyjął czekoladę i każdemu dał kawałek. Nie miałem ochoty na czekoladę, tylko na jajecznicę z czterech jaj. Na dodatek ta ich czekolada była twarda i gorzka jak węgiel. Szybko ją pogryzłem i z głowy. — Gorzka jakaś… Chciałem powiedzieć, że lepiej kupować mleczną, bo smaczniejsza, ale Sonia mruknęła: — Ciii. Kiedy zjadła swój kawałek, powiedziała, że jak jej babcia, mama, siostra lub ona sama jedzą czekoladę, to nie wolno im wtedy przeszkadzać, bo rozkosz wymaga skupienia. Siur, Seba i ja popatrzyliśmy na siebie i każdy zagryzł wargi ze śmiechu, za to na Andżelice zrobiło to duże wrażenie. Widziałem, jak zmarszczyła czółko, a potem usiadła w identycznej pozie jak Sonia, zamknęła oczy i ostatni kęs ssała czy raczej lizała z pięć minut. Potem się rozstaliśmy, bo Sonia i Konrad chcieli jeszcze poczytać. Ja, no cóż, musiałem iść jeszcze raz umyć zlewnię, bo ojciec powiedział, że takie płukanie i sr… to jedno. Pewnie miał rację, że niezbyt dokładnie to zrobiłem.

Oczy mi się zamykały i mało co z tego mycia pamiętam.

Smutny wiatr Chciało mi się śmiać z samego siebie, że bałem się ich przyjazdu. Martwiłem się, co będziemy robić, a tymczasem wystarczyło im pokazać kawałek spróchniałego patyka albo zardzewiałą obręcz od beczki. Wszystko im się z czymś ciekawym kojarzyło. Woda ze studni — niesamowita. Powietrze — krystaliczne, piach na drodze — zachwycający, wiatr od lasu — zmysłowy, klekot bocianów — zastanawiający. A wszystko mówili ze śmiertelną powagą. Konrad ciągał mnie i ją po całej wsi. — Tu nauczyłem się jeździć na rowerze, tu z niego spadłem, tu wypaliłem pierwszego papierosa. A tu, jak się kiedyś bawiliśmy w chowanego, tak się schowałem, że ojciec znalazł mnie dopiero wieczorem. Ja to akurat inaczej pamiętałem, ale fajnie, że on tak to wspomina. Nudne są takie kombatanckie wspomnienia, zwłaszcza że na mnie połamany płot, spróchniała lipa czy zamknięta od lat mleczarnia nie robiły wrażenia. Na szczęście wszystko się kiedyś kończy, więc dobrnąłem jakoś do wieczora. Sonia znowu ściągnęła Małposię, Grudzińskiego i Adamiaka, że o Siurze i Andżelice nawet nie wspomnę. Stała drużyna się z nas zrobiła. Sonia zapowiedziała, że to będzie wieczór piosenki dołującej, ale tym razem z ogniskiem nie wyszło, bo zaczęło padać. Najpierw udawaliśmy, że nas to nie rusza, ale w pewnym momencie lunęło tak, że nawet nie musieliśmy gasić ognia. Każdy chwycił co tam miał pod ręką i wepchnęliśmy się Szlachcicowi do domu. Wszyscy stanęli jak wryci. Ja im się zresztą nie dziwię. Szlachcic doprowadził dawny dom Gajków do takiej ruiny, że to aż budziło szacun, bo

miał na to w końcu tylko dziesięć lat. Na mnie to nie robiło wrażenia, bo za często u niego bywałem. Myślałem, że Szlachcic ma to gdzieś, ale on jakby się speszył. Przeprosił za bałagan, zaczął coś zbierać, podnosić, przestawiać, a potem zniknął na dłuższą chwilę. — Krystian, skąd on się tu wziął? Kim jest z zawodu? Miał żonę? Dzieci? Dlaczego tu przyjechał? Jaki smutny wiatr go tu przywiał? Nie miałem pojęcia, jaki smutny wiatr go tu przywiał. Kupił dom i tyle. Sonia nie była zadowolona z mojej odpowiedzi, aż mi się trochę głupio zrobiło. Wiele razy gadaliśmy o samochodach, silnikach, koniach, życiu, śmierci i o tym, że z Europy do Australii nie da się dolecieć bez międzylądowania. Miałem więc milion okazji, ale nigdy go nie zapytałem, co się z nim działo, zanim kupił ten dom. Może dlatego, że nie przyszło mi do mojej małej głowy, że to może kogoś interesować. Szlachcic wrócił do nas z winem porzeczkowym. Sonia opowiedziała, jak ważne są dla człowieka pszczoły. Widziałem, że pomysł z obowiązkowymi, szerokimi i nigdy niekoszonymi miedzami ostro Siura zaszokował. Nagle Sonia zmieniła temat i zapytała, dlaczego Szlachcic kupił ten dom. Szlachcic powiedział, że tak się złożyło. Przypadek. — Ale miał pan jakąś kobietę? Żonę? Co się stało, że nagle rzucił pan Gdańsk i zamieszkał tu sam jak palec? Szlachcic milczał. W końcu stwierdził, że nie ma o czym opowiadać. Na co Sonia, że gdy się tak mówi, to znaczy, że zdarzyło się coś wartego opowiedzenia. Szlachcic na to, że może i tak, ale nie chce o tym rozmawiać. Otworzył gąsior z winem, ale okazało się, że było sfermentowane. Adamiak nie mógł tego odżałować. Gdyby nie to, że byli Konrad i Sonia, sam by je wypił. Dlaczego on w ogóle z nami był, to mnie nie pytajcie.

Szczęście

— Dawno, dawno temu, gdy konie miały skrzydła, a żyrafy pływały w morskich głębinach, żyło na ziemi Szczęście i jego milion dzieci. Codziennie rano szczęście stawiało… — Ciekawe, co ono sobie stawiało — zarechotał Adamiak. Spiorunowałem go wzrokiem, bo wstyd mi było za niego, ale jego gruboskórność była najwyższej próby i człowiek przez nią nie miał szans się przebić. Sonia zamilkła. Sięgnęła po szklankę i nic. Upiła i nic. Uśmiechnęła się i nadal nic. — No, mów — zachęcił ją Adamiak. Nie zareagowała. Adamiak parsknął śmiechem. Konrad uśmiechnął się, Szlachcic, jak to on, siedział z pokerową twarzą, a my, reszta szaraków, nie wiedzieliśmy, co mamy ze sobą zrobić. — Przepraszam — powiedział w końcu Adamiak. Szok. Adamiak znał słowo „przepraszam”! Sonia się do niego serdecznie uśmiechnęła. — Szczęście żyło sobie w swoim domu ze swoimi ukochanymi dziećmi, aż pewnego razu musiało wyjść i pomóc poziomkom odnaleźć ich zapach. Przed wyjściem zapytało, co dzieci będą robić, gdy jego nie będzie, a one powiedziały, że tańczyć w czasie burzy, pływać nago w falach oceanu, śpiewać w słońcu na drewnianej ławce, głaskać kota, galopować na koniach brzegiem morza, pomagać komuś, kto tej pomocy potrzebuje, jeździć na motorze po wiejskiej drodze, przytulać kogoś, kogo kochają i pisać wiersze. Okazało się, że milion jego dzieci ma milion pomysłów na to, co zrobi. Szczęście było z tego bardzo zadowolone. Niech każde idzie w swoją stronę

i robi, co chce i gdzie chce, ale żeby Szczęście mogło je bez trudu odnaleźć, każde dostanie znaczek rozpoznawczy. Jednemu Szczęście dało za duży nos, drugiemu za krótką nogę, komuś pieprzyk na brodzie, innemu odstające ucho albo krzywą brodę, i tak dalej. Dzieci Szczęścia rozbiegły się po świecie, ale nawet te, które zaszyły się w leśnej głuszy, na wyludnionej wsi, w miejskiej dżungli czy w pustym małym mieszkaniu, Szczęście z łatwością umie odszukać, bo wszystkie mają jakieś znaczki, które Szczęście widzi nawet z daleka. Koniec. Możecie pomyśleć, że to kiczowata bzdura, ale to dlatego, że ja wam to opowiadam, a nie Sonia. Niektórzy ludzie tak mają, że kiedy coś mówią, to się ich słucha. W ich ustach nawet taka historyjka brzmi jak Księga Objawienia.

Rdza Nie do końca się pokapowałem, o co chodzi z tymi znaczkami, ale wolałem tego nie zdradzać. Dam sobie głowę uciąć, że reszta też nie załapała. W każdym razie nikt o nic nie zapytał. — Chciałaś mnie jakoś pocieszyć? — odezwała się Małposia ledwo słyszalnym głosem, przyklepując swoje znamię włosami, jakby to mogło pomóc. — Ciebie? A, no tak, przecież ty masz myszkę, więc pomyślałaś, że to o tobie. Nie, nie. To miało być opowiadanie dla pana Szlachcica, żeby go zachęcić do opowiedzenia swojej historii, bo aż mnie skręca z ciekawości, żeby ją poznać. Ale nie wiem, czy wiesz, że Tuwim też miał myszkę na policzku. Zrobiło się cicho. — To nie jest o tobie, Małgorzato — powtórzyła Sonia. — Jest, jest — mruknął pod nosem Adamiak, parodiując śmieszny gest

przyklepywania. Sonia wbiła w niego swoje oczyska i zastygła w bezruchu. Po chwili Adamiak powiedział „przepraszam”. Czujecie to? Ten goryl po raz drugi dziś powiedział „przepraszam”! — To znaczy jest, ale przez przypadek. Tak naprawdę to było o mnie. W drugiej klasie podstawówki, kiedy chodziliśmy na basen, dzieci przezywały mnie „rdza”. — To chyba normalne wśród dzieciaków — powiedział Adamiak. — Nie, to nie jest normalne. Sonia wzięła gitarę i zaczęła brzdąkać coś Dylana, ale nie KonradaDylana, tylko Boba Dylana, ich idola. Konrad nachylił się i pocałował ją tak, że aż żal mi się siebie zrobiło. Widziałem, że reszta chłopaków nerwowo przełknęła ślinę. — Kiedyś wróciłem do domu z oberwaną kieszenią — zaczął Konrad — innym razem miałem wyrwaną kępkę włosów, to znów byłem ochlapany błotem. Mama zaczęła śledztwo. Była przerażona. Nie chciałem się przyznać, że biję się z jedną dziwną dziewczynką z klasy, do której wystarczy powiedzieć „rdza”, a rzuca się na ciebie z furią. No a ja oczywiście to robiłem. Świeżo przyjechałem ze wsi i nadal myślałem, że znęcanie się nad słabszymi jest normalne. A poza tym to chyba tak działa, że musiałem na kimś odreagować emocje. Statystyki podają, że osiemdziesiąt procent dzieci doświadcza w szkole jakiejś formy przemocy. Ja też nabijałem te statystyki. Mama zapytała, dlaczego ona tak robi. Tego nie wiedziałem, bo basen oni mieli dwa lata wcześniej. Pewnego dnia mama narobiła mi największego obciachu w życiu i przyszła po mnie do szkoły, a wieczorem ojciec powiedział, że ta dziewczynka to anioł i że Pan Bóg patrzy, jak ja tego anioła traktuję i jeśli będę robił tak nadal, to już tam dla mnie szykuje miedziany kociołek z wrzącą smołą, a diabły rąbią szczapki, żeby mnie ugotować. Mój

ojciec umiał podziałać na wyobraźnię takiego gnojka, jakim byłem. Dziwne. Kiedy opowiadali mi, jak się poznali, była to trochę inna historia. — Oczywiście nie zaprzyjaźniliśmy się w dwa dni, bo ja nie ufałam już wtedy nikomu. Potrafiłam opluć z odległości metra za to, że ktoś się na mnie tylko patrzył. Najpierw Konrad ostrożnie mówił mi „cześć”, potem dał mi tabliczkę czekolady, a później zaczął się ze mną bawić. — No, ja też bym się pobaw… przepraszam, odruch. — Adamiak udał, że zakłada sobie kaganiec na usta. — Ten człowiek — pokazała na Konrada — jest osobiście odpowiedzialny za uzależnienie mnie od czekolady. Za każdym razem, gdy chciałam komuś dokopać, częstował mnie czekoladą. Wystarczy jedna kostka, a umiem odreagować nawet najgorszy stres. Ale wracając do naszej historii… Potem poszłam do niego do domu i mama Konrada opowiedziała mi o dzieciach Szczęścia. Po prostu przyszła do pokoju, usiadła na podłodze, dała nam kanapki i jak gdyby nigdy nic podzieliła się z nami tą opowieścią. W tym momencie przypomniałem sobie, że rzeczywiście kiedy się do nich przychodziło, jego mama lubiła opowiadać różne dziwaczne historie. Pamiętam jedną o białym nosorożcu. Jedno mnie zdziwiło. Czy rano nie było czasem mowy, że tradycja konsumowania rozkoszy w postaci gorzkiej czekolady ciągnie się w jej rodzinie od praprababci? Patrzyłem, jak Sonia czaruje tę Małposię, jakby tylko ona się liczyła. Jak nawiedzona przepowiadała jej, że z takim znaczkiem Szczęście na sto procent ją znajdzie i żeby nie wiem jak różne diabły w ludzkiej skórze ją dręczyły i otaczały murem nienawiści, nic nie wskórają. — Szczęście to nie grzyby w lesie. Nie musisz po nie nigdzie chodzić, samo do ciebie przyjdzie. — Sonia wyciągnęła rękę w kierunku Konrada. Możecie sobie wyobrazić, jak się poczułem po wstawce z tymi diabłami.

Obleciał mnie strach. Zresztą nie tylko mnie. Adamiak, Seba, Siur, a nawet Andżelika — wszyscy byliśmy po uszy umoczeni w tym gównie. Adamiak nadludzkim wysiłkiem połączył swoje dwie komórki mózgowe i zadał pytanie, które pewnie każdy z nas chciał zadać, tylko że ja bym się nie odezwał, bo mam wyczucie, a on się odezwał, bo nie ma. — A jaki ty niby masz znaczek? Bo nie czaję. Co było na tym basenie? Masz jakąś wadę czy co? Widzę, że jesteś cała piegowata, ale nie widzę żadnego znaczka. Zaznaczyli cię długimi nogami i zgrabnym zadem? — zarechotał Adamiak. Pewnie mu się wydawało, że błysnął inteligencją. Co za kretyn! Wstyd mi było, że go w ogóle znam. Sonia spojrzała na Konrada. Niezauważalnie kiwnął głową, więc skrzyżowała ręce i… Chciała pewnie zdjąć tylko bluzę, ale koszulka, którą miała pod nią, też podjechała do góry. Przez dwie, może trzy sekundy widziałem jej piersi. Lśniły. Mam w pokoju ponad sto nereczek, towarzyszą mi od dziecka, więc golizna w ogóle nie robi na mnie wrażenia, ale wtedy świat na te trzy sekundy przestał się kręcić. Ptaki, chmury, ziemniaki na polu Stępniewskiej, konie Szlachcica, buda naszego Azora, Diana przy moich nogach, sieczkarnia Adamiaków i nasza drabina na strych — wszystko wstrzymało oddech. Pewnie po naszych napalonych mordach zorientowała się, że zadarła też koszulkę, więc obciągnęła ją i zdjęła tylko bluzę. Miała bliznę ciut powyżej piersi, a raczej między nimi i trochę ponad. Nic specjalnego, prawdę mówiąc. Adamiak na nodze miał bliznę długości ze trzydziestu centymetrów. Chciał nam pokazać, jaki ostry jest jego pies, więc spuścił go z łańcucha, a ten od razu dziabnął go w łydkę. Ta chwila minęła, ale pod moimi powiekami pozostała tak wyraźna, jakbym ją widział pod mikroskopem. Niestety, trwała zdecydowanie za

krótko i, niestety, nikt nie zrobił zdjęcia. Konrad wstał. — Kocham cię, mój znaczku. To bzdura, że dziewczyny są z Wenus. Wy jesteście z nieba. Trzeba przyznać, że umie bajerować. Kto by pomyślał! Był przecież ozorem, zdechlakiem, palantem, który dawał nam powody do radości, a tak się w tej Warszawie, cwaniaczek, wyrobił. Kołysał ją w ramionach jak swoją i głaskał jej boskie ciało, jakby szczotkował zgrzebłem konia. Bóg powinien jakoś równiej rozdzielać szczęście. Bo niby dlaczego tak jest, że on ją sobie dotykał, a my wszyscy nie? W czym ja niby jestem gorszy od tego kolorowego zdechlaka? Co on ma takiego, czego ja nie mam? Musztardowe spodnie? Gdzie jest sprawiedliwość, pytam? Andżelika siedziała jak sparaliżowana, Siur również, chociaż zapewne z innego powodu. Seba — nie wiem. Wszyscy wiedzieliśmy, że będziemy to wspominać do końca życia. No może nie Adamiak. — Może jeszcze któraś z was ma jakiś fajny znaczek gdzieś niżej, co? Ten człowiek ma nieskończony zapas chamstwa i jeśli Sonia chciała go wychować, słabo jej wyszło. Sonia uśmiechnęła się do niego przyjaźnie, przechyliła główkę, jakby zobaczyła coś, co ją wzrusza, i powiedziała: — Podobasz mi się. Lubię wrażliwych, inteligentnych chłopców. Konrad mi trochę o tobie opowiadał, ale jego opowiadania tego nie oddają — powiedziała, kiwając głową i jakby flirtując. Burak myślał ze dwie minuty, ale w końcu dotarło do niego, że ona kpi. — Kurde, przecież to tylko żarty. — Właśnie o tym mówię. Wszyscy przecież żartujemy. Znasz „zasadę jednego człowieka”? Brzmi ona tak: Wystarczy jeden człowiek, żeby twoje życie zamienić w raj lub w piekło.

Znowu zrobiło się cicho. — Niech teraz ktoś inny coś opowie. Jak się domyślacie, chętnych nie było. Postanowiłem, że już nigdy się przy niej nie odezwę, inni pewnie tak samo. Na planecie wieś nikt nie opowiada takich historii. W ogóle nikt nigdy nie opowiada niczego tak długiego. Zacznij tylko coś mówić, a od razu pięć osób przerwie ci swoimi inteligentnymi inaczej docinkami. Wymieniamy się chamstwem i agresją codzienną. Konrad opowiedział historię, której nie chce mi się tu przytaczać. W porównaniu z historią o znaczkach była nędzna, i to nie tylko dlatego, że nie kończyła się pokazaniem piersi.

GDF 27 W końcu trzeba było iść spać. Szlachcic powiedział, żeby Konrad się położył, bo widać, że ledwo żyje, a on odwiezie Małgorzatę. Siur zapytał, czy bym z nim nie pojechał do Żebrek. Było ciepło, przestało padać, księżyc, gwiazdy i te rzeczy, więc co mi szkodziło? Gdy tylko wyjechaliśmy ze wsi, Andżelika zaczęła najeżdżać na Sonię jak brona na glebę po zimie. „Jak ona w ogóle tak mogła? Co za zdzira! Tak przy wszystkich się obnażyć?! To było coś ohydnego. Na dodatek pojechała po tej biednej Małposi. Jak śmiała tak po prostu omawiać jej znamię? Chamka. I te jej cycki! Beznadziejne, prawda? Rozpacz po prostu. Z miasta niby, a zachowuje się jak prostaczka”. Tyle Andżelika z tego wszystkiego zrozumiała. Co ona miała zamiast mózgu? Obierki po ziemniakach? Byłem ciekaw, co Siur powie. Wybrał męskie rozwiązanie i stwierdził, że nie chce mu się o tym gadać. To rozgrzało Andżelikę do białości. Drugi raz przejechała się po Soni, potem po Konradzie, po Małposi, że się kręci koło

Konrada, a potem wzięła się za Siura, jego wygląd, głupotę, nudę i ogólnosiurową beznadziejność. Jestem tylko matołem ze wsi, ale nawet ja rozumiałem, że zazdrość zalała jej mózg i świece jej się przepaliły. Współczułem jej, ale też trochę mnie śmieszyła, bo zazdrosny człowiek jest zawsze jednak przede wszystkim żałosny. Gdy wreszcie udało nam się od niej uwolnić, przez chwilę jechaliśmy w milczeniu. — Kurde, GDF 27 normalnie — powiedział trochę do mnie, a trochę do siebie. — Pewnie są ciężkie, nie? — Zrobił gest, jakby ważył coś w dłoni. Potwierdziłem. Potem już żaden z nas nic nie powiedział.

Obcy numer Zjadłem klopsy z makaronem i stałem przed lodówką, fantazjując, czym bym się jeszcze dopchał, gdyby w niej cokolwiek było. Obcy numer: „Śpisz?”. Ja: „A kto pyta?”. Z banku piszą, że niby mój znajomy, a jak odpowiesz „tak”, to umowa zawarta i spłacaj kredyt. Nie ze mną takie numery. Muszę wiedzieć, z kim gadam. Obcy numer: „A jak myślisz?”. A więc to jakaś dziewczyna. Żaden facet by tak nie napisał, chyba że gej. Ja: „Nic nie myślę”. Obcy numer: „Sonia. Możesz ze mną pobiegać?”. Sonia?! Ja: „Jasne”. Sonia: „To o szóstej tam, gdzie wczoraj widzieliśmy sarnę”. Ja: „OK”.

Dlaczego Konrad nie szedł biegać? A może szedł, tylko tak jej się napisało? Musiałem zasnąć z tymi pytaniami i modłami błagalnymi, żeby ta liczba pojedyncza była jutro aktualna.

Miejsce w pierwszym rzędzie Budzik zadzwonił o piątej, bo chciałem jeszcze umyć i ułożyć włosy. Wszystko poszło idealnie, cały dom jeszcze spał. Zjadłem resztkę płatków z mlekiem i pobiegłem w stronę Brzezin. Na wysokości jarzębin stała Sonia. Niby początek maja, a ciepło było jak w lipcu. Rzepak już się zażółcił i szumiał tak, że każdy by zrozumiał, o co chodziło Mickiewiczowi z wpłynięciem na suchego przestwór oceanu, w naszym przypadku żółtego. Ale fakt faktem, że było niebrzydko. Ranna rosa, ptaki dostawały wariacji, a na piaszczystej, pokropkowanej nocnym deszczem drodze do Brzezin stał najpiękniejszy człowiek świata. Stanik miała taki miękki, sportowy, sutki przepięknie się pod nim odznaczały. Bluzka dziewczyny to przedsionek raju i nie ma o czym dyskutować. Spodenki z lycrą, obcisłe, opinające, opływające… idealne. Uwielbiałem ją w tej kreacji. — Mam nadzieję, że nie chcesz mnie udusić za to, że zwlokłam cię z łóżka o tej niechrześcijańskiej porze? Niesamowite, jak taka dziewczyna nic a nic nie rozumie. A niby inteligentna, do demokratycznej szkoły chodzi. — Prowadź, jesteś u siebie. Może do tej koniczyny? Wskazała ręką pole kiełkującej pastewnej kukurydzy. Powiedziałem, że mi pasuje. Bączyk z córką — tą, której Adamiak i Seba włosy kiedyś obcięli — musieli wstać chyba o trzeciej, bo już z lasu z drewnem wracali. Ukłoniłem się grzecznie, Sonia też. I bardzo dobrze, że nas widzieli. Niech

wiedzą, że nie jestem jakimś przeciętniakiem. Dobiegliśmy do starego płotu. Sonia zaproponowała, żeby tu odpocząć. — Zobacz, jaki fantastyczny jest ten płot. Od południowej strony pokrywały go ogromne plechy porostów. Zazwyczaj są szare albo szarozielone, a te były żółtopomarańczowe. Rzeczywiście niebrzydkie. Sonia ukucnęła koło płotu i poinformowała porosty, że są zjawiskowo piękne. Ja zrobiłem to samo. Kurde, gdyby mnie teraz ktoś ze wsi zobaczył, miałbym przerąbane. Położyła się na trawie. Nie wiem, o czym myślała, ale sutki… Dobra, wiadomo, o co chodzi. Nagle usiadła, podkuliła kolana i opuściła głowę. Odczekałem dobrych kilka minut, zanim zapytałem, czy coś się stało. — Krystian, czy ty chcesz mi coś powiedzieć? — Ja? Nie, dlaczego? — A, to okey. Po prostu pomyślałam, że może chcesz o czymś pogadać. Lekko mnie zmroziło to pytanie. Po kilku minutach zapytała, czy umiem dochować tajemnicy. Jasne, że umiem. Może mi powiedzieć, co chce i nikt się nigdy o tym nie dowie. — Nie wiem już, co robić… Nie wiedziałem, o co chodzi, ale serce ścisnęło mi się z żalu. Sonia miała łzy w oczach. — I on mi to cały czas robi. Zrozumiałem tyle co wy. Gwałci ją, bije? Kto? Ojciec, brat, nauczyciel, Konrad? Co można robić takiej dziewczynie jak Sonia? Już prędzej bym uwierzył, że to ona kogoś wykorzystuje, jak tylko chce. — Jest niby miły dla wszystkich, niby otwarty, a tymczasem cały czas mnie upokarza. Wiecznie jakieś dziewczyny emabluje, i to przy mnie! Nie martwcie się, ja też nie wiedziałem, co to znaczy. Chodzi o to, że

podrywa. — Ale myślisz o… — zawahałem się — Małpie? Sonia popatrzyła zdziwiona. — No, o Małgorzacie. My ją tak nazywamy. — Serio? Na to bym nie wpadła, ale macie rację, niewiniątko cholerne. Udaje taką pokrzywdzoną przez to znamię, a wyhaczyła go, już jak czekaliśmy na ciebie pod szkołą. Szlachcic też to zauważył. Uparł się, że ją odwiezie. Widziałeś, jaki Konrad był zły? Ona mówiła to na poważnie! Była zazdrosna o Małposię? Osłabiło mnie to kompletnie. Powiedziałem, że to absolutnie niemożliwe. Dlaczego? Bo jeśli mając taką dziewczynę jak Sonia, brałby się za kogoś takiego jak Małposia, to by znaczyło, że nie ma mózgu. Moim zdaniem Konrad się nad nią lituje, tak samo jak ja. O nią zresztą Sonia też może być spokojna, bo ona od lat kocha się we mnie. Co roku mi walentynki daje… To była pewna przesada, ale chciałem ją uspokoić, że Małposią nie ma się co martwić. — Dzięki. Kochany jesteś. Fajnie spotkać wreszcie kogoś normalnego. Wracamy? W nocy musiały żerować tu dziki, ale nie powiedziałem tego głośno, bo nie wiedziałem, czy Sonia nie boi się dzików. Co jeśli tak i już więcej nie będzie chciała tu przyjść? — A co konkretnie miałeś na myśli, mówiąc o mnie „taką dziewczynę”? Co byście odpowiedzieli w tej sytuacji? Słucham. Powiedziałem, że sama chyba wie. Pokręciła głową i powiedziała, że nie ma pojęcia, co ja dokładnie rozumiem przez „taka”. Chciałem jej powiedzieć, że „taka” oznacza kogoś, na czyim punkcie dostaje się obłędu na ciele i umyśle, ale wykrztusiłem tylko, że bardzo ładna. — A wiesz, że Konrad nigdy mi tego nie mówi? Za to dużo gada o tym,

jakie fajne są inne dziewczyny. — W życiu bym nie przypuszczał, że jest takim idiotą — powiedziałem szczerze. Sonia się roześmiała „tym” śmiechem, o którym już wam mówiłem. Byłem w niebie. — A on cię bardzo lubi, podziwia nawet. Mówi, że jesteś silny. Ja zresztą też tak uważam. To co, pobiegasz ze mną jutro? „Ze mną”? Byłem nie tylko w niebie, miałem miejsce w pierwszym rzędzie. — A Konrad nie będzie zły? — zapytałem, udając, że jakkolwiek mnie to obchodzi. Słowa są przereklamowane i Sonia doskonale to rozumiała. Nic nie powiedziała, ale zmarszczyła nos, zmrużyła powieki i uśmiechnęła się. Debil by się zorientował, że to znaczy: „A czy musi nas to obchodzić?”. Bardzo mi to odpowiadało. — Zobacz! To orły? — Chwyciła mnie za ramię. Popatrzyłem tam, gdzie ona. Na czystym jak pościel niebie krążyły dwa czarne punkty. To oczywiście nie były orły, tylko jastrzębie. Wyleciały na poranne żerowanie. — One są trochę jak ty. Dzikie, wolne i majestatyczne. Chciałabym być orłem. Nie do końca wiedziałem, czy sobie ze mnie nie kpi. Powiedziałem, że to chyba jednak są jastrzębie i najwyraźniej było to celne zdanie w tym momencie, bo jej dłoń, muskając moją skórę, zsunęła się po mojej ręce. Chwyciłem palcami jej palce i spletliśmy je ze sobą. Moje ramię dotknęło jej ramienia, a jej noga dotknęła mojej. Jastrzębie szybowały, jakby nie zauważywszy, że świat zaczął się kręcić w drugą stronę.

Sonia pochyliła głowę, a potem wolno spojrzała mi w oczy i uśmiechnęła się do mnie. Pogładziłem jej palce i też się uśmiechnąłem. Porozumieliśmy się. W Avatarze jest taki moment, kiedy bohaterowie sczepiają się ogonami i mówią: „Ogarniam cię”. Wydawało mi się to skrajnie głupie, żałosne. Nie rozumiałem, jak mogli wrzucić tak tandetną scenę do tak genialnego filmu. A teraz pojąłem, że ten, kto tę scenę wymyślił, o życiu wiedział wszystko. Potem pobiegliśmy do wsi. Nie gadaliśmy, nie dotykaliśmy się. Każdy, kto by nas zobaczył, widziałby tylko dwoje porannych biegaczy.

Sreberko po czekoladach Dziadek i ojciec dorwali mnie, gdy tylko wszedłem na podwórko. — O, jest nasz leser — ciepło przywitał mnie ojciec. — Tak z gołą dupą będzieta teraz po wsi biegać? A więc dziadek nie popiera joggingu, co mnie nawet nie zdziwiło. Gdybym miał wymienić jedną rzecz, którą dziadek popiera, musiałbym myśleć z tydzień. — Ty się lepiej za jakąś robotę weź, a nie kretyna z siebie robisz. Naucz się cofać traktorem, jak cię tak nosi. — Ojciec zawsze wie, co jest dla mnie najlepsze. Pierwszy raz w życiu miałem kompletnie wywalone na ich docinki. Poszedłem się umyć, co też ich obu zdziwiło i rozwścieczyło. Teraz, w środku dnia, będę wodę marnował? Po jaką cholerę? Czemu kiedyś tak przejmowałem się ich gadką, to nie wiem. Sonia raz mnie dotknęła, a ja już tak się poczułem, jakby mi ktoś przeciął sznurek, którym miałem do tej pory związany mózg. Wlazłem pod prysznic i podstawiłem łeb pod ciepłą wodę. Sonia. Dziewczyna z GDF 27, co nawet Siur wczoraj powiedział. Wyjdzie

za mnie i zawsze będziemy razem. A jak będę miał fantazję, to tego tępego jelenia zaproszę na nasze wesele. Ona mnie chce! Taka dziewczyna się na mnie poznała! Doceniła, że jestem… no, fajny po prostu. Już wam mówiłem, jak to jest. Skoro taka wspaniała dziewczyna jest z takim chłopakiem, to znaczy, że on też jest wspaniały. Ona i ja. My. Popatrzyłem na swoje chude jak u kościotrupa ciało, na moją kartoflaną gębę, na beznadziejnie wąskie ramiona i naszły mnie drobne wątpliwości. To raczej może chyba jednak niemożliwe, że taka dziewczyna mnie chce. Ale w takim razie dlaczego wzięła mnie za rękę? Może nie dlatego, że jej ciało wyje do mojego? Może po prostu tak ma, że kiedy widzi jastrzębie, to łapie za rękę każdego, kto koło niej stoi? Ludzie mają w końcu różne tiki. I co teraz będzie? Weszła do Konrada do pokoju i powiedziała: „Wiesz, biegałam z Krystianem. Obgadywaliśmy ciebie, a potem go dotykałam”. A jeśli ona mu to powiedziała? Niestety, to było możliwe. Oni mają jakiś dziwny układ. Wczoraj przecież wyraźnie powiedziała, że on jest jej szczęściem. Wątpliwości wdarły mi się do głowy jak perz do ogródka. No bo co ja sobie wyobrażałem? Ktoś taki jak Sonia mógł mieć każdego faceta. Nie było szans, żeby chciała akurat mnie. Dotknęła mnie, bo pierwszy raz w życiu widziała szybujące jastrzębie i się tym podjarała. To wszystko. Obchodziłem ją tyle, co sreberko po jej czekoladach.

Mistrz bezmyślności Konrad: „Przeszlibyśmy się do lasu, co Ty na to?”. Możecie się przejść nawet na tamten świat, mam was w dupie. Co wy sobie myślicie — że będę na każde wasze zawołanie? Nie jestem psem, żeby na mnie gwizdać. Tak właśnie im napisałem, tylko w złagodzonej formie. Ja: „Teraz mam masę roboty, może później”.

Konrad: „OK, daj znać”. I co teraz? Okazałem się mistrzem bezmyślności. Popisowo strzeliłem sobie w kolano. Pójdą we dwoje i na młodym mchu on będzie liczył jej piegi na całym ciele. Kurde! Ja: „Jednak mogę”. Konrad: „Świetnie! Jesteśmy w stajni u Szlachcica”. Zjadłem płatki, umyłem zęby, przeczesałem się i wolno poszedłem. A teraz jak było naprawdę: Tak jak stałem zbiegłem po schodach po trzy stopnie i pognałem na złamanie karku. Zatrzymałem się dopiero metr przed stajnią, żeby złapać oddech. Dianę olałem. Bez przesady, nie muszę jej ciągle głaskać.

Na barana Konrad dawał Fartowi owies, a Sonia stała koło Megane. Szlachcic pokazywał jej, jak ją siodłać. Stanąłem obok i prawie natychmiast Sonia musnęła moją rękę. Ojciec lał mnie wiele razy, a ona musnęła mnie i poczułem to intensywniej. A więc jednak mnie chciała, tylko wstydziła się albo raczej nie miała jak mi tego w oczy powiedzieć. Kurde! Jak to jest możliwe, że jej chłopak siedzi koło niej, a ona jest tu ze mną? Z drugiej strony to trochę przerażające. Możesz trzymać ją w ramionach, możesz ją całować, albo się nawet z nią kochać, a ona nie jest twoja, bo myśli o innym. Dwudziesty pierwszy wiek, wszyscy gałki oczne mają przyklejone do smartfonów albo innych ekranów, lekarze grzmią, że oczy, kręgosłupy, nadgarstki, degeneracja mózgu, a ci dwoje byli jakby ze średniowiecza. Tu i teraz. Żadnego multitaskingu. Dwie godziny siedzieliśmy w tej stajni. Już miałem trochę dość i dokładnie

wtedy Sonia powiedziała, że chce pokazać okolicę swoim włosom. Żadne tam „przejść się”. Poszliśmy drogą na Grabowo. — Weź mnie na barana — powiedziała na wysokości jarzębin, ale nie do mnie. Konrad podszedł do płotu, Sonia się na ten płot wspięła, a potem hop i siedziała mu na plecach. Szli tak z pięć minut, a kiedy zeszła mu z pleców, powiedziała, że gdy była dzieckiem, to tak bawiła się z tatą — że on jest bykiem, a ona żołnierzem. Konrad, że raczej nie chce być jej tatą, na co Sonia się roześmiała i powiedziała, że jest świntuchem. On odwrócił głowę i z lubieżnym, powtarzam, z lubieżnym uśmiechem odparł, że nie był, nie jest i nigdy nie będzie jej tatą, i się pocałowali. Spała z nim tej nocy na bank! Na dwa tysiące procent! — Krystian, pokażesz nam jakieś fajne miejsce? — Nie wiem jakie — mruknąłem zgodnie z prawdą. — Może chcecie zobaczyć cmentarz w Grabowie? — Cmentarz? — Spojrzała na mnie uważnie. — Co się dzieje? — Nic. „Coś ci jest? Coś cię gryzie? Jakiś problem? Zmęczony?” — i tak niemal do wieczora. W końcu Konrad powiedział, że jedzie po Małgorzatę. Osłupiałem. Czy on zidiociał? Po diabła ją tu znowu ciągnie? Ona tu, po pierwsze, nie pasuje, a po drugie, źle się wśród nas czuje. Nie ta półka po prostu. Sonia popatrzyła na niego, a potem znacząco na mnie.

Masaż Konrad pojechał, a my poszliśmy do Szlachcica, co było moim pomysłem, bo

myślałem, że może w stajni na spokojnie pogadamy. Niestety, napatoczył się Szlachcic. — Coś nie tak? Powiedziałem, że nie. — A może głowa cię boli? — zapytał. — Bo mi pęka. Sonia podeszła do niego, stanęła za jego plecami i wsunęła mu ręce we włosy. Zrobiło się bardzo cicho. Czułem się, jakby ktoś ukradł mi cały świat. Dlaczego ona go masowała? Mogliśmy porozmawiać na jakiś ciekawy temat, a ona wolała grzebać mu w brudnym łbie. — Pierwszy raz w życiu ktoś zrobił mi masaż. Rozumiem już, o co ta cała wrzawa. Dotykała mnie pani tu — pokazał uszy — a ja czułem to w piętach. Niesamowite. Jasne. Miałem tego dość. — Soniu, gdzie pani nauczyła się tak prowadzić? — Proszę mi mówić po imieniu. — No, nie wiem… — Proszę. — No to spróbuję. Bardzo dobrze prowadzisz, Soniu. — Chodziłam kiedyś z kierowcą rajdowym… Żartowałam, tata Konrada mnie uczył. — A na koniach? — Rodzice kolegi mieli stadninę i kilka razy u nich byłam. — A jakie masz plany na wakacje? — Konrad by chciał, żebyśmy tu na jakiś tydzień przyjechali, tylko jeszcze nie rozmawiałam z panią Stępniewską i nie wiem, czy znajdzie się wolny pokój na przełomie lipca i sierpnia, bo tylko wtedy mamy dwa tygodnie luzu.

Miałem dość tego dnia, ich przyjazdu i ich wszystkich w ogóle. Wstałem i bez słowa poszedłem do domu. Coś tam wołali za moimi plecami, ale miałem ich gdzieś.

Hania i Makowa Panienka Sonia usiadła na trawie. Była w spódnicy, ale innej — też długiej i cienkiej. Widocznie zobaczyła, że się gapię, bo powiedziała, że to Hania, jej przyjaciółka. Kiwnąłem głową, bo niby jak miałem to skomentować? Makowa Panienka, Hania… Ciekawe, czy każde jej gacie miały imię? Do tej Hani miała bluzkę na ramiączkach i ruda plama minimalnie wychodziła jej zza dekoltu. Andżelika też się na nią gapiła. — Czasami pozwalam jej powyglądać na świat. Niedobrze? Sonia zauważyła jej spojrzenie. Andżelika na pewno tak uważała, ale zaparła się, że nie, w porządku. Sonia uśmiechnęła się i powiedziała: — Wiesz, żeby Szczęście mnie odnalazło. W zasadzie to już mnie odnalazło… Popatrzyła na mnie. Na mnie! — Siur, w naszym pokoju w pierwszej szufladzie od góry jest czekolada. Czy mogłabym cię prosić, żebyś ją nam przyniósł? Siur zerwał się jak oparzony i pognał jak jeleń. Wrócił po minucie. Sonia otworzyła czekoladę. Znowu taka sama — gorzka i twarda. Byłem bez śniadania, więc dobre i to. Sonia poczęstowała wszystkich, a potem położyła się na trawie. Rękę podłożyła sobie pod głowę. Miała źle ogoloną pachę. Sterczało kilka odrośniętych włosków. Wspaniały widok. Musiałem łapę do kieszeni włożyć, żeby ich nie dotknąć. Sonia zamknęła oczy i jadła czekoladę. Ludzie, jak ona ją jadła! Napatrzeć

się nie mogłem. W pewnym momencie oderwałem od niej wzrok i spojrzałem na Szlachcica. Gapił się na nią, Siur tak samo, Andżelika też.

Grudka czekolady Wieczorem Konrad pojechał odwieźć Małgorzatę, a my siedzieliśmy jeszcze przy ognisku. Kiedy wrócił, Szlachcic i Andżelika wstali. Sonia wyciągnęła do mnie ręce. Zerwałem się i podałem jej swoje. Chwyciła je. Myślałem, że chce wstać, ale nie wstawała. Trzymała mnie za ręce i siedziała na trawie, a ja stałem nad nią. Wtedy oczywiście nadszedł Konrad, więc jak gdyby nigdy nic pomogłem jej wstać. Nie puściła moich rąk od razu. Nie umiem tego wytłumaczyć, bo to się po prostu czuje — trzymała je tę sekundę dłużej niż trzeba. I to wszystko, gdy ten jeleń stał pięć metrów od nas. Dotknęła moich ust. — Ubrudziłeś się. Pokazała mi grudkę czekolady na końcu swojego palca, a potem włożyła palec do ust.

W kręgu na trawie Przez całe lata gapiliśmy się z Siurem na letniczki w sadzie. Obgadywaliśmy je, że potrafią przez tydzień tylko leżeć, żreć jabłka, pić wodę, czasem zdjąć stanik i gapić się na drzewa albo chmury. Ale dopiero przy Soni załapałem, dlaczego one tyle czasu tu spędzają. Bo sad jest super. Sonia ma rację, że tu bije serce świata, tu rodzi się to, co najważniejsze — owoc.

Słoneczko świeciło, jabłonie kwitły, bąki latały, chmurki żeglowały, mieliśmy chleb, wodę ze studni i mogłem się na nią gapić bez przerwy, bo zamknęła oczy i wystawiła twarz do słońca. — Mam wrażenie, że zapach jabłoni został wymyślony specjalnie dla mnie — powiedziała. — Kocham to miejsce. — A ja myślałem, że mnie — wyrwał się Konrad. Zesztywniałem. Co mu teraz odpowie? — Ciebie przede wszystkim. Nie spodobało mi się to, ale jestem tolerancyjny i rozumiem, że tak się przecież mówi swojemu chłopakowi, nawet gdy już tak nie jest. Jednak nie! Nie musiała mu tak odpowiadać. Mogła obrócić to w żart. Inteligentna jest, więc coś by wymyśliła. Po cholerę mu miłość wyznaje, i to przy mnie? Chce mi dokopać? Niech spada. Podniosłem się i chciałem iść do domu, ale mnie zatrzymała. — Słuchajcie, połóżmy się wszyscy w kręgu na trawie. Nie lubię takich zabaw, bo nigdy nie wiem do końca, czy ktoś nie robi ze mnie debila. Ale skoro nawet Seba się zgodził, to ja też. Nie jest proste położyć się koło kogo chcesz, gdy pod nogami plącze ci się kilka zbędnych osób, w tym Małposia gapiąca się na mnie cały czas, i jeszcze zrobić to tak, żeby nikt się nie zorientował, że ty to robisz celowo. Dałem radę i to ja leżałem koło Soni. A z jej prawej strony Seba, a więc Konrad został koncertowo wykolegowany. — Czy ktoś może nastawić timer na pół godziny? Pół godziny sam na sam z sercem świata. Chyba nie muszę pisać, kto to powiedział. Nie wiem jak inni, ale ja nie mogłem uwierzyć w to, co się dzieje. Gdyby jeszcze tydzień temu ktoś mi powiedział, że ja, Seba, Siur, a zwłaszcza Adamiak, będziemy leżeć w sadzie Stępniewskiej z zamkniętymi oczami

i czekać, co nam powie serce świata, tobym go śmiechem zabił. Najostrożniej jak umiałem, odwróciłem głowę w jej stronę. Ręce już wcześniej położyłem wzdłuż ciała, więc teraz tylko lekko przesunąłem prawą rękę w jej kierunku. Od razu zrozumiała. Poczułem, jak jej palce poszukały moich. Wzięliśmy się za ręce. Niby nic takiego, ale mogłem tu leżeć do zimy i wsłuchiwać się w serce, żołądek, śledzionę czy nawet odbyt świata. Wszystko mogłem. Kurde, ona ma rację z tą „zasadą jednego człowieka”. Nagle Sonia podniosła głowę, więc ja też. Konrad łaził między drzewami. Machnęła na niego niezadowolona. Dobrze. Niech wie, że psuje zabawę, bo nie umie leżeć i słuchać, co sad mu mówi, a ja umiem, więc jestem lepszy. Leżeliśmy tak, aż zapiszczała komórka Adamiaka. Płatki spadały nam na twarze, szyje, brzuchy. Cały czas mieliśmy splecione palce. Ja i Sonia.

Kamyk Przedostatnie ognisko. Sonia grała i śpiewała piosenki Boba Dylana, Konrad grał i śpiewał piosenki Boba Dylana, my udawaliśmy inteligentniejszych, bardziej wyluzowanych i fajniejszych, niż byliśmy w rzeczywistości. Opiekaliśmy chleb nad ogniem, popijaliśmy wino Szlachcica, paliliśmy, co tam się udało zdobyć. Konrad się nieźle narąbał. Z dziesięć minut przynudzał o jakimś szachiście, Alechinie, który był w stanie grać jednocześnie z dwudziestoma graczami. — Tacy ludzie istnieją, pamiętaj! Oni istnieją — powtarzał. Sonia i Andżelika tańczyły do piosenki Madonny, a Adamiak walnął smętną gadkę na temat tresury psów. W końcu Małposia powiedziała, że musi jechać. Konrad się zerwał, że ją odwiezie. Nie wiedziałem jak, bo nie

był w stanie zapiąć sobie suwaka w rozporku. — Daj — powiedziała Sonia, wyciągając rękę do Konrada. — Chcę jej pokazać ogień. Konrad sięgnął do kieszeni i coś jej podał. Gapiliśmy się wszyscy z ciekawością, co to takiego. Kamyk. Zwykły płaski szary kamyk. — Chcesz go upiec? — to oczywiście Adamiak. Sonia odwróciła się do niego, popatrzyła tym swoim nieruchomym wzrokiem i powiedziała: — Dorianie, w tym kamyku jest moja dusza. — Co?! Zatkało wszystkich, ale tylko jedno z nas wyrwało się z komentarzem. — Ty to na serio mówisz? — Parsknął śmiechem Adamiak. — Świat jest taki, jakim go widzisz. To był jeden z najważniejszych dni mojego życia. Poznałam krainę dzieciństwa kogoś, kogo kocham. Struchlałem. To nie musiało, ale mogło być o mnie. — Chcę ją pokazać mojej duszy. Uważasz, że to nie jest normalne? — No… — Adamiak ze świstem wypuścił powietrze — dla mnie jakby nie jest, ale okay. Ja i tak nie kumam. Sonia przez chwilę podrzucała kamyk, a my siedzieliśmy jak debile. Atmosfera się zmroziła, ale tylko do czasu, gdy Konrad wziął gitarę i zaczął grać. Andżelika zapytała, jak to się stało, że dusza Soni znalazła się w tym kamieniu, na co Sonia powiedziała, że kiedyś jej opowie. Włożyła kamień do kieszeni spódnicy i poszła do domu.

Buty Colina Farrella Myślałem, że nie będziemy biegać, ale mimo zimna i wiatru dobiegliśmy we

troje aż do Żebrek. Byłem kompletnie mokry i strasznie mną telepało. Konradem na pewno też, bo usta miał wręcz sine, ale gdy Sonia zapytała, czy nie mamy dość, powiedzieliśmy, że nie. — Obaj jesteście nienormalni. Mnie jest zimno. Krystianie, czy to dobry pomysł, żebyśmy na pół godzinki wpadli do Andżeliki? Zanim odpowiedziałem, kazała mi do niej zadzwonić. — Co tam, kotku? Tak mnie przywitała, więc myślałem, że Siur jest u niej, ale okazało się, że nie. Jasne, możemy wpaść. Konrad powiedział, że leci po samochód. Nie zaimponował mi. Po prostu musiał być mniej zmarznięty. Sonia opowiedziała Andżelice o Amorze, bożku miłości. Kiedyś użądliły go pszczoły. Przyszedł do swojej matki, żeby się wyżalić, a ona mu powiedziała, że jego strzały zadają ludziom milion razy boleśniejsze rany. Potem rozmowa zeszła na buty Colina Farrella, znaki zodiaku i rasy psów. Nagle poczułem, że Sonia wsuwa mi w dłoń coś ciężkiego. Małego. Twardego. Kamień. Nie mogłem na niego spojrzeć, bo Andżelika mogła coś zauważyć. Powiedziałem, że muszę do toalety. Kibel to wspaniałe miejsce. Zawsze możesz powiedzieć, że idziesz do kibla, i zawsze masz gdzie pobyć sam. Od dziecka kibel był dla mnie jak Eden. I słusznie, bo jeszcze do niego nie wszedłem, a już zobaczyłem, co mam w ręku. Tak! To był TEN kamień! A więc cała ta gadka o miłości była przeznaczona dla mnie! Uniosłem go i dotknąłem nim twarzy. Dobra, wiem, że to jest zwykły otoczak, jakich miliony walają się po naszej dziurawej drodze, ale to jak z flagą. Niby dwa kawałki tkaniny, a jednak gdy zszyje się białe

z czerwonym, to już nie jest jakaś tam szmata. Rozumiecie? To się nazywa symbol. Kiedy wróciłem, Sonia siedziała na podłodze i nadal gadała, tylko że pojawiły się jeszcze matka i dwie siostry Andżeliki, żeby zaprosić nas na śniadanie. Przyszedł też Konrad. I nie wiem, po co przywiózł Szlachcica. Sonia powiedziała, że umiera z głodu, więc jasne było, że zostajemy.

Misiaczek Chciałem się z nią pożegnać sam na sam, ale było to tak samo możliwe jak to, żeby bocian zaczął krakać. Ludzie dosłownie przykleili się do nich, więc nawet przez sekundę nie byliśmy sami. Napisałem jej wiadomość, czy możemy porozmawiać, ale nie widziałem, żeby miała komórkę przy sobie, więc pewnie jej nawet nie przeczytała, a było już wpół do dziewiątej i musieli wyjeżdżać. Z każdym kolejno robili misiaczka, co mi się średnio podobało, bo nie widziałem powodu, dla którego ona miałaby się z wszystkimi tak wylewnie żegnać, a Adamiakowi wręcz coś mówić do ucha. Nawet akcja wychowawcza ma swoje granice, jeszcze jej o tym powiem. Z moim bratem ani razu nawet nie rozmawiała, więc nie wiedziałem, skąd to wylewne pożegnanie. Nie byłem w ogóle zazdrosny, tylko nie podobało mi się to. Po prostu. Mnie też objęła jak wszystkich, a ja byłem tak spięty, że zamiast skorzystać z okazji i objąć ją, zagarnąć, przytulić do siebie, ledwo położyłem jej końce palców na plecach. Prawie bezgłośnie zapytała, czy go mam. Położyłem rękę na prawej kieszeni moich spodni. Cmoknęła mnie w oba policzki i poszła żegnać się z Andżeliką.

Po chwili przylazł do mnie Konrad. — Sorry, że zabraliśmy wam tyle czasu… Żegnał się ze mną i żegnał. „Dzięki, bracie, za wszystko” i takie tam ble, ble. — To co? Do zobaczenia jakoś za chwilę, bo będziesz za niedługo w Warszawie? A latem damy czadu, co? Jeszcze raz dzięki i rób zdjęcia, są super. Chciałem, żeby przestał mi tak dziękować, bo głupio się z tym czułem. Nie, żebym czuł się winny. Tak się zdarza. Ludzie się spotykają, zakochują i bywa, że ktoś zaplątuje się w jakieś nic nieznaczące chodzenie z kimś innym. Rozstaną się i tyle. On będzie musiał się z tym po prostu pogodzić. Przecież się nie zabije. Inteligentny jest, ma zainteresowania, więc da radę. Wsiedli, zapięli pasy, otworzyli okna, pomachali nam. Sonia uruchomiła silnik i odjechali. Ja, Szlachcic, Siur… No, wszyscy poza Małposią, bo przynajmniej jej już z nami nie było, staliśmy jak te głupki. O czym tamci myśleli, nie mam pojęcia. Ja myślałem o tym, że świat mi się skończył. Niby miałem kamień, ale co mi z tego? Ona odjechała z nim. Z nim! On siedzi koło niej, patrzy na nią, piją z jednej butelki. Chciałem umrzeć. — Ale narobili zamieszania. — Szlachcic się roześmiał. Jakiego zamieszania? Jak ten człowiek nic nie rozumiał, to historia. Andżelika go poparła i nagle zaczęła nadawać jak Polskie Radio. — Ale męczący, co nie? Dlaczego oni w ogóle tak cię wykorzystują, Krystian? Chcą tu przyjechać w sierpniu? No, ja na pewno nie będę przychodziła codziennie, żeby ich zabawiać — generowała tego typu spostrzeżenia. Łaziła za nimi krok w krok, nie dało się pierdnąć, żeby jej przy tym nie

było, a teraz gada takie bzdury?! Nie zdzierżyłem i wypaliłem: — Zdaje się, że Sonia nieźle ci zaimponowała, bo ją we wszystkim naśladujesz. — Co?! Ja ją naśladuję? Chyba ona mnie. Oczu nie masz? Ona jest okropna. Brzydka, zarozumiała i nakrapiana. Siur powiedział, że ma za duży tyłek i beznadziejne nogi. Chce wszystkimi rządzić, wszyscy mają robić to, co ona sobie zażyczy. Teraz jemy czekoladę, konsumujemy rozkosz, teraz się kładziemy, teraz milczymy, teraz zdjęcie, teraz do stajni, teraz do lasu, teraz pić mi się chce, teraz srać mi się chce. — Andżelika rozkręciła się jak żyłka wędkarska. — Co ona sobie w ogóle wyobraża? Że wszyscy jesteśmy jej służącymi? Prawda, kochanie? Żaden facet nigdy by tak nie pomyślał, więc nic dziwnego, że Siur tylko coś tam mruknął. Rozwścieczył ją tym na całego. Opieprzyła go, że źle rower prowadzi, że ją krzywo za rękę trzyma, że ma za długie włosy. Czepiała się go całą drogę do Żebrek, a on mrugnął do mnie, znaczy olewał jej gadanie. — A czy ty wiesz, że on próbował mnie podrywać? Jesteś taki głupi, że nawet nie zauważyłeś. Gapił się na mnie cały czas, a jak tylko miał okazję, to się o mnie ocierał. Miałem jej dość. Niech się Siur z nią użera. Jego cyrk.

Cudo Odprowadziłem Siura pod dom, ale do siebie nie chciało mi się wracać. Poszedłem w kierunku szosy. Mijając dom Adamiaka, widziałem, że ktoś łazi po podwórku. Byłem już z kilometr od wsi, kiedy usłyszałem pohukiwanie, ale nie puszczyka, bo to rzadkie ptaki, tylko zwykłej sowy uszatej. Ona jest bardzo mała, prawie nie ma ciała i kości. W dzień pióra robią jej się cienkie jak

gałązki, więc żeby ją dostrzec, trzeba się postarać. Za to w nocy zmieniają się w prawdziwe olbrzymy, więc zobaczyłem ją bez problemu. Siedziała na jesionie tuż nad znakiem „Rusały”. Miała fantastyczne pomarańczowe oczy. Cudo. W zasadzie mógłbym być sową, o ile Sonia też byłaby sową. Kurde, niepotrzebnie o niej pomyślałem, bo teraz już mi z głowy nie wyjdzie. Ale jak niby miałem nie myśleć? Miłość boli. Opowieść o Amorze to święta prawda. Wyjąłem kamień i popatrzyłem na niego. Przyjechała, zabawiła się trochę i tyle. Miała fajnego, normalnego, pewnego siebie, obytego, domytego i oczytanego faceta, z którym nadawała na tych samych falach, z którym spała i którego znała od piątej klasy. A ja? Pasowałem do niej jak ropucha do tygrysa. Świat może jest i piękny, ale gdy się cierpi, nie ma to żadnego znaczenia.

Dziewczyna na całe życie Zobaczyłem Stępniewską, więc szybko skręciłem na łąkę i schowałem się za krzaki. Odczekałem chwilę i wróciłem na drogę. — Tak myślałem, że to ty się po nocy włóczysz. Ja też musiałem po tym wszystkim głowę trochę oczyścić. Szlachcic. Był mi teraz potrzebny tak samo jak Stępniewska. Czym niby tak się zmęczył? — Co się stało? — Co? — Mam oczy, więc pytam. Chodzisz jak chmura gradowa, zębami zgrzytasz. Zakochałeś się? Uszczypnął mnie tym, że tak lekko o tym mówi. Żebym mu dwieście lat tłumaczył, nigdy nie zrozumie, co mnie łączy z Sonią, bo tego jeszcze nikt

nigdy nie przeżył. Co on sobie wyobraża? Że będę mu się teraz zwierzał? Nie dam mu tej satysfakcji. Zaraz zacznie mi nadawać, że to przecież dziewczyna mojego kolegi, że z miasta. Był jeszcze jeden drobny problem: A co, jeśli to wszystko tylko mi się wydawało? Jeśli ona nie czuje tego, co ja? Zakładałem to wyłącznie teoretycznie, bo ją przecież dobrze poznałem i akurat tego jednego byłem pewien, że ciągnie ją do mnie jak lisa do kurnika, ale nawet niedorzeczne możliwości trzeba brać pod uwagę. Gdyby więc ona jakimś cudem nic do mnie nie czuła, toby dopiero mnie Szlachcic wyśmiał. Postanowiłem, że nikogo nie będę w nic wtajemniczał, póki sprawa się ostatecznie nie wyjaśni. — Czyli tak! I bardzo dobrze! — Ucieszył się jak głupi do sera. — Jak spadać, to z wysokiego konia. Przyznam ci się, że mnie też ruszyła. Niesamowita dziewczyna. Taka jeszcze siusiara, a ma to coś. To jest dziewczyna na całe życie. Pokiwałem głową. Inteligentny jest. Żal mi go było. Nie wiem, co musiałoby się stać, żeby na kogoś takiego zwróciła uwagę, ale dobrze, że to powiedział, bo uświadomił mi jedno: Każdy facet, który ją zobaczył, głupiał. Niby fajnie jest mieć dziewczynę z GDF 27, ale zagotowałem się na myśl, że każdy może gapić się i myśleć sobie o niej, co tylko chce. Pewnie przed snem, zboczeniec, przypomina sobie, jak podniosła bluzkę. Nie powinna tego robić i jeszcze jej o tym powiem, ale trudno. Źle się stało, ale się stało. Powinno być to jakoś tak urządzone, że innym facetom nie wolno myśleć o dziewczynie, gdy ona jest twoja. Szlachcic mnie zaskoczył. Sądziłem, że chodzi po drewno, kroi chleb, struga patyki, a okazuje się, że gapił się na nią i chuć lazła mu do głowy jak stonka do ziemniaków. Myślałem, że skończyliśmy temat, ale on zapytał, co teraz zrobię.

Popatrzyłem na niego. — No, działaj, działaj… — Myślisz, że… — Nie wiem, o co chciałem zapytać. — Jak najbardziej — powiedział od razu. — Nie mam jakiegoś większego doświadczenia, ale na moje oko lepszej nie znajdziesz.

Nie zgub tego Mieliśmy chyba zapowiedziany jakiś sprawdzian z historii, ale olać to. Teraz przecież i tak już nic nie zrobię. Z drugiej strony kolejna jedynka? Wziąłem zeszyt i nawet chciałem się pouczyć, ale pomyślałem, że wyślę jej zdjęcie. Polazłem na strych i cyknąłem. Przy odpowiedniej dawce dobrej woli można się było domyślić, że to gniazdo ze śpiącymi bocianami. Wysłałem. Sonia: „Dzięki. To był fajny czas. Cudowne te twoje bociany”. Fajny czas? Dla niej to był fajny czas? Przyjechała, wyrwała mi żywcem serce i sobie odjechała? Rozwaliło mnie to zupełnie. Ja: „Bociany jak bociany. Nic ciekawego”. Sonia: „Jak dla kogo”. Byłem na granicy załamania nerwowego. Sonia: „Mam wrażenie, że jesteś zajęty. Czy wszystko w porządku?”. Patrzyłem na to pytanie, a potem rozejrzałem się. Nie było nikogo poza czarnym cieniem gniazda za oknem. Ze swoim cierpieniem człowiek zawsze jest sam. Niczego nie pragnąłem bardziej, niż żeby mi do końca życia robiła takie kłopoty. Wyjąłem z kieszeni ten kamień i pomyślałem: „Niech się dzieje, co chce, bo dłużej tego nie wytrzymam”. Ja: „Kocham Cię”.

Sonia: „Tak właśnie mi się wydawało. Nie zgub go”. Nie na taką odpowiedź liczyłem. Ja: „Nigdy. A Ty mnie?”. Sonia: „Wspaniałe zdjęcie, takie mroczne”. Nie liczyłem, że od razu rzuci Konrada, każe mu na środku drogi zabierać swoje bambetle, zawróci i za dwie godziny z piskiem opon zahamuje na naszym podwórku. No, dobrze, może miałem na to niewielką nadzieję, a już na pewno na odrobinę inną reakcję. Wyznałem jej miłość, a ona mi o bocianach? Ja: „Kocham Cię”. Sonia: „Tak”. Co „tak”? Że też nie ma jakiejś strony z technicznymi informacjami, jak działają dziewczyny. Wprawdzie Sonia nie byłaby tam opisana, bo z innymi dziewczynami miała tyle wspólnego, co lamborghini z naszym traktorem. Takiej strony nie ma, więc musiałem sam coś wykombinować. Jestem prostym chłopakiem ze wsi, więc napisałem wprost: Ja: „Mogę do Ciebie przyjechać? Pierwszy autobus jest o piątej, koło ósmej byłbym u Ciebie. Mogę darować sobie szkołę bez problemu”. Sonia: „Przyjedź w następną sobotę”. Co ona miała zamiar robić jutro o ósmej, że nie może się ze mną spotkać? Będzie się macać z tym włochatym jeleniem? Dała mi kamyk czy nie? Chce być ze mną czy nie? Nie będzie mnie wodzić za nos! Albo z nim zaraz zrywa, albo to w ogóle nie ma żadnego sensu! Ja: „Dobrze, skoro prosisz”. Napisałem „skoro prosisz”, bo byłem na nią wściekły, że nie wyje do mnie tak jak ja do niej. Chwilę nie odpisywała. Myślałem, że umrę. Sonia: „Jak to proszę?”.

Ja: „Prosisz, więc przyjadę”. Sonia: „O co niby proszę?”. Kurde, coś szło w złym kierunku, tylko nie wiedziałem co. Jeśli dalej tak będziemy gadać, to już nigdy jej nie zobaczę. Słabo. Sonia przysłała zdjęcie. My we troje: ja, Konrad i ona. Co to miało być? Jakaś gra? Drażni się ze mną? Tylko po co? Nie umiem w to grać, więc jej napisałem to, co czułem. Ja: „Nie podoba mi się”. Sonia: „Na razie musi”. Ja: „Dlaczego?”. Sonia: „Domyśl się”. Ja: „Powiedz mi”. Sonia: „W następną sobotę Ci powiem. Przywieź mi coś”. Ja: „Co?”. Sonia: „Coś wielkości Twojej miłości”. Ja: „To muszę Ci przywieźć wszechświat”. Sonia: „To przywieź. Dobranoc. Śnij o mnie”. Najpierw chciałem napisać „A Ty o mnie”, ale bałem się, że znowu jej się nie spodoba, więc napisałem: Ja: „Wyłącznie i już zawsze”. Sonia: „Akurat!”. I zanim zdążyłem się zdenerwować, prawie natychmiast przysłała następną wiadomość: Sonia: „Półkula północna”. Plus zdjęcie. Musiała wsadzić aparat pod bluzkę, bo na zdjęciu była jej lewa, oznakowana blizną pierś. Lewa fantastyczna piegowata pierś. A więc wszystko jest w porządku, ona tylko tak się droczy, ale mnie kocha. Chciała mi się oddać nie tylko

duchowo. Jej piersi już były moje. Ze szczęścia przepaliły mi się obwody w mózgu. I to wszystko się działo, gdy ten łoś siedział pół metra od niej i prowadził samochód. Matko, niektórzy ludzie to mają dopiero smutne życie!

III Życie ślimaka Leżeliśmy z Siurem na strychu, bo u Stępniewskiej były cztery studentki. Przyjechały się chyba uczyć — codziennie znosiły do sadu tony książek i nawet je otwierały. A kiedy się zmęczyły wysiłkiem intelektualnym, zdejmowały co tam na sobie miały i opalały się. Kłóciliśmy się z Siurem o klasyfikację. Moim zdaniem tylko jedna była na osiem, a zdaniem Siura aż trzy, ale wiadomo, jaki on jest — zadowoli się byle czym. Mieliśmy niby coś tam zadawane, bo to koniec roku, ale nie mogliśmy przepuścić takiej okazji. Zresztą od początku maja byłem w podłym nastroju i odprężałem się tylko na strychu, więc przychodziłem tu, jak tylko się dawało. Jasne, że w pięć sekund zamurowałbym to okno na zawsze, gdyby tylko Sonia napisała do mnie jedno słowo. Ale nie pisała. Wysyłałem jej codziennie zdjęcia bocianów, a ona nic, więc co niby miałem ze sobą robić? — Ta jasna chyba najlepsza, co? — Żadna mnie nie rusza. — Jasne, a jęczysz, bo myślisz, co na jutro z matmy zadane? — Sam jęczysz. — Tak, jęczę i nie mam z tym problemu. Jedno ci powiem: twój dziadek to geniusz, że to okienko tu zrobił. — Ty się ciesz, że Andżelika cię tu nie widzi. Nic nie powiedział, ale dało mu to do myślenia. Bo taka prawda! Niby ma dziewczynę, niby taki zakochany, a przyłazi tu dzień w dzień. Wkurzył mnie. Ja jego widocznie też, bo powiedział, że okienko fajne dziadek zrobił, ale

ogólnie to ich dom jest lepiej położony. Zatkało mnie. Korzysta z mojego okna, ale gada takie farmazony. — Co ty bredzisz? — Żadne bredzę, tak po prostu jest. Sonia też tak uważa. — Co niby uważa? — No, że mój dom jest najciekawiej położony we wsi. — Jak pada deszcz, to całe podwórko macie zalane i trzeba dechy na cegłach kłaść, żeby do obory wejść. A ogród macie taki, że żal tyłek ściska. I nie macie bocianów. — I co z tego? Bociany można sobie u Podedwornych obejrzeć. Zresztą co ciekawego w bocianach? — Ale ty jesteś tępy! Bociany są właśnie najważniejsze. — Niby dlaczego? — Bo tak jest, debilu. — Akurat. Jak ktoś nie ma ogrodu, to dopiero musi mu być przykro. Malwy, nasturcje i te inne. To robi klimat. — Sam jesteś niezły klimat. Powiedz lekarzowi, żeby ci proszki zmienił. Bociany są nieważne? Ty siebie słyszysz, pacanku? Miałem go dość, więc zapytałem, co słychać u Andżeliki. — A, dobrze. — Na pewno? — Co na pewno? — Nic, tylko myślałem, że może chcesz pogadać. — O czym? — O Andżelice. — Kurde, powiesz wreszcie? Skoro nalegał, to powiedziałem, że nie jestem tego pewien i może to bzdura, ale jakby lepiła się do Konrada. Wiadomo — inteligentny, bogaty,

obyty i pewny siebie chłopak z miasta; do takich dziewczyny aż piszczą. Ale Andżelika na pewno by Siura nie zdradziła. Mówię mu tylko kontrolnie, bo jest moim kumplem i zawsze lepiej na zimne dmuchać. Siur zamyślił się jak Mickiewicz w Stepach akermańskich. Potem wziął zamach i z całej siły kopnął kawałek walającej się po strychu cegły. W ciszy zeszliśmy ze strychu. Stanęliśmy przy orzechu i gapiliśmy się na zielone, ciężkie kulki. — Wiesz, co myślę? — Co niby? — warknąłem, bo byłem pewien, że wygeneruje jakąś kolejną mądrość w stylu „mój dom jest lepiej położony”. — Myślę, że masz rację. Leci na niego. Powiedziała mi, że mlaszczę przy jedzeniu i nic nie czytam. Nagle zacząłem mlaskać i mam czytać. Kurde, nie lubię czytać, nie jestem jakimś pieprzonym kujonem. Biedny Siur. Biedny, bo głupi. Powiedziałem mu, żeby się uspokoił. Andżelika coś sobie nabiła do łba i zrzędzi jak każda dziewczyna. A w ogóle to nie ma się czym martwić, bo taki chłopak jak Konrad w życiu by się przecież nie zniżył do poziomu takiej Andżeliki. Nie ta liga. — Tak myślisz? — Siur wyraźnie się ucieszył. — Wiesz, jaka jest Andżelika. Łapy pcha do każdego, macać się lubi, ale to przecież nic nie znaczy. — Jesteś pewien? — Jestem. — To fajnie. Dzięki. Uścisnęliśmy sobie dłonie. Nawet nie zauważyłem, kiedy zaniosło mnie pod jego dom. Odwróciłem się na pięcie i ruszyłem z powrotem, gapiąc się na ślimaki, które jak zwykle po deszczu wylazły na drogę, jakby się prosiły, żeby je rozdeptać.

Do bani jest życie takiego ślimaka. Podobnie jak życie człowieka. Jak jesteś sam, to dyndasz na końcu łańcucha towarzyskiego, a jak masz dziewczynę, to się dwadzieścia pięć godzin na dobę martwisz, czy ją w ogóle masz. Bo czy ja ją miałem? Miałem zdjęcie jej piersi, debilny kamyk i kupę wspomnień po weekendzie. Polaroid w mojej głowie pracował na pełnych obrotach. Wyświetlał mi Sonię. Konrad nosi ją na barana, ona nachyla się nad Szlachcicem, robiąc mu masaż, żegna się z Adamiakiem, podnosi bluzkę i ogień oświetla jej piersi, muska mnie w stajni Szlachcica, biegamy razem, mówi, że ubrudziłem się czekoladą, gada z kimś przez telefon, a mi nie mówi z kim… W porównaniu ze mną problemy Siura to były wakacje na Kanarach. On się martwił o jednego faceta, ja o wszystkich. On musiał tylko przestać mlaskać, a ja? Powinienem się urodzić jako szach perski, a i wtedy nie ma pewności, czy ona nie miałaby akurat fazy na wsiowego głupka w moim typie. Wyjąłem komórkę. Nic. Dlaczego ona nie pisze? Dlaczego nie mogłem przyjechać do niej w tę sobotę? Może coś jej się stało? Nie. Nawet taki matoł jak ja rozumiał, że ludzie nie odzywają się do siebie zazwyczaj z jednego powodu: bo nie chcą. Zdjęcie piersi nic dla niej nie znaczyło. A kamyk? Zapomniała, że mi go dała? Nie, zabawiła się mną. Adamiak jest jaki jest, ale historyjki o duszy nie kupił. Od razu wiedział, że to ściema. A ja przecież nie jestem takim osłem jak on, więc dlaczego dałem się nabrać? Bo jestem skończonym matołem! Wtedy mnie olśniło: Ona nie jest dla mnie. Nie poradzę sobie z nią. To nie ma żadnego sensu. Noga od stołu i delfin — taką mniej więcej bylibyśmy parą. Wyszedłem przed dom i stanąłem na progu. Wyciągnąłem komórkę. Zero wiadomości.

Wyjąłem kamyk, zrobiłem najlepszy zamach, na jaki mnie było stać, i wyrzuciłem otoczaka w cholerę. Łeb bolał mnie tak, że aż było mi niedobrze. Musiałem położyć się spać.

Baran Gustaw — Złaź — wrzasnął ojciec. — Po co? — Złaź, mówię! — Uczę się. Zajmowałem się akurat czymś innym, ale tak powiedziałem, bo wiadomo, że to zawsze gwarantuje spokój. — Złaź, bo masz gościa. Kurde, znowu Siur się przyczołgał. Zszedłem. — Gościa masz — powiedzieli jednocześnie z dziadkiem, z uśmieszkami, które średnio mi się spodobały. — Gdzie? — Stoi przed furtką. I znowu te głupie uśmieszki. Byłem pewien, że to Siur, więc warknąłem: — Trzeba mu było powiedzieć, żeby wszedł na górę. — To nie on, tylko ona. Ona? Sonia! Sonia do mnie przyjechała! Była tu! Nie pisała, bo chciała mi zrobić niespodziankę. Kurde, jak ja wyglądam? Włosy myłem ze trzy dni temu. A kamyk?! Kamyk! Kurde! Przypomnijcie sobie najdurniejszy film, jaki w życiu widzieliście. Film,

w którym roztrzęsiony bohater usiłuje założyć spodnie, potyka się, przewraca, potem zbiega po schodach do garażu, przeskakując po trzy stopnie, upada, prawie łamie sobie nogę, uderza łbem o ścianę, aż echo idzie. W końcu dopada do drzwi od garażu, szarpie je, bo są zamknięte, szuka kluczy, znajduje, trzęsącymi się rękami nie jest w stanie otworzyć zamka, w końcu wybiega na podwórko, rzuca się na kolana i usiłuje szybko znaleźć jakiś kamyk. To ja. Znalazłem niemal identyczny. Małposia. To była Małposia, i to nie sama. Z baranem. Nie chodzi o to, że stała tam z Siurem, Sebą, Grudzińskim albo jakimś innym głupim człowiekiem. Ona tam stała z baranem. Cztery nogi z racicami, grube futro, żółte oczy, rogi. Baran. — Usiłowałam się do ciebie dodzwonić, ale nie reagujesz, a ja mam problem. Gustaw nie lubi, gdy się krzyczy, dlatego zaatakował mojego brata i teraz brat chce go zarżnąć. Nie możesz go przez kilka dni przechować? U nas we wsi nikt go nie weźmie, bo się boją mojego ojca. On jest bardzo mądry, więc nie będziesz miał z nim żadnych problemów… W życiu nie słyszałem, żeby wypowiedziała tyle słów naraz. Weekend się skończył, ognisk nie ma, a jej się spodobało, że może mnie całymi dniami widywać. Taki sobie pretekst wynalazła. Obejrzałem się. Dziadek i ojciec byli na podwórku. Udawali, że coś robią przy siewniku. Będą od rana do nocy gadać tylko o tym, że Małposia mi barana zostawiła. Nie dam się w to wkręcić. Powiedziałem, że zapytam. Podszedłem do nich i zapytałem, czy ojciec może mi dać na chwilę samochód. Ojciec mnie nie zawiódł. Wrzasnął dokładnie to, na co liczyłem:

— Zidiociałeś, debilu jeden? Mowy nie ma! Zgarbiłem się i wróciłem do furtki. Baran chyba rzeczywiście głupi nie był, bo stał przy niej jak tresowany pies. Powiedziałem, że się nie zgadzają. — Niech Szlachcic bierze barana, dobrze mu to zrobi. Będzie miał się czym zająć, a nie myśleniem o głupotach. — Tak! — Rozpromieniła się. — A możesz pójść ze mną? Bo ja go przecież prawie nie znam… Poszedłem z nią. Szlachcic stał przy płocie i gadał z Sąsiadem. Na mój widok wypluł słomkę i poklepał się po głowie. — Co się stało? — Ja bardzo przepraszam, ale mam taki kłopot… To jest Gustaw… Musiałem jeszcze raz wysłuchać łzawej historyjki o okrutnym braciszku. — Nie ma problemu, miejsca jest dość. Możesz go zostawić.

Sto zdjęć z weekendu Przez kolejny tydzień nic się nie działo. Polaroid w mojej głowie pracował swoim normalnym trybem, a ja miotałem się w swoim szaleństwie. W poniedziałek zadzwonił telefon. Konrad. Spociłem się jak wydra. Coś jej się stało? Nie żyje i dlatego nie pisała? Ona nie żyje! Wszystko stało się jasne. Ledwo odebrałem połączenie, tak mi się ręce trzęsły. — Hej, hej! Krystian? Wszystko w porządku? Bo masz dziwny głos. Byliśmy dwa tygodnie w Kenii, a teraz mamy tak strasznie dużo nauki, że oczy nam prawie wyżarło. Wszystkie przedmioty trzeba zaliczyć. A co

u was? Ognisko zrobiliście? Nie? Dlaczego? Zróbcie. Słuchaj, właśnie tak żeśmy rozmawiali, czy to jest dobry pomysł, żebyśmy przyjechali na wakacje? Oczywiście nie całe, bo mamy już ustawionych kilka rzeczy, ale Sonia mnie namawia i mówi, że nigdzie tak nie odpocznie jak u was. Mamy wolny koniec lipca. Powiedziałem, że może to i dobry pomysł. Czy to nie byłby dla ciebie problem, żebyś dał mi numer do Stępniewskiej? A może ty mógłbyś z nią pogadać? To akurat mniej mi się uśmiechało, ale dobra. Zgodziłem się. — To super, dzięki. A w ogóle to Sonia wydrukowała sobie sto zdjęć z tego weekendu i wytapetowała nimi ścianę. A co tam jeszcze słychać? Jak to nic? Niemożliwe! Poszedłem do Stępniewskiej. Zarezerwowała szary pokój na koniec lipca i powiedziała, że z jej starym to już raczej nie posiedzę, bo chyba się kończy. Powiedziałem, że na pewno nie, dlaczego miałby się kończyć, ale wyszedłem od niej jak najszybciej. Wyobraziłem sobie wielki jasny pokój i pomyślałem, że nawet jeśli na tych zdjęciach są tylko bociany, to przecież normalne. Nie mogła przyczepić mnie na stu zdjęciach, bo on by się od razu domyślił, co jest grane. I wcale mnie nie olała. Po prostu byli w Kenii, a połączenia międzynarodowe są drogie. Zresztą nie wiem, czy tam w ogóle działają telefony. Ona chce do mnie przyjechać! Poszedłem na pole Podedwornych, bo tam jest najwięcej kamieni, i wyszukałem możliwie najbardziej podobny do tego od Soni. Znalazłem nawet ładniejszy niż ten, który mi dała. Ja: „Jeszcze 65 dni”. Odpisała natychmiast. Sonia: „Myślę, pamiętam, wspominam, czekam”. Ja: „Dlaczego nie napisałaś?”.

Zero odpowiedzi. Kurde, jestem jak ta Andżelika. Umiem tylko się czepiać. Co z tego, że nie napisała? Myśli, pamięta, wspomina, czeka. Czego mogę chcieć więcej? Ja: „Mógłbym przyjechać, gdybyś chciała”. Sonia: „Teraz nie dam rady, potem jedziemy do Neapolu. Zobaczymy się latem”. Mam jej w ogóle nie widywać, a w lipcu przyjedzie tu z nim i będę mógł z daleka popatrzeć, jak on ją nosi na barana? Sonia: „To nie jest tak, jak myślisz. On mnie teraz bardzo potrzebuje. Ma bardzo zły czas”. Akurat bardzo mnie to obchodziło. Ja: „Rozumiem”. Sonia: „Wiedziałam. Jak dobrze, że jesteś. Mój wspaniały”. I do tego zdjęcie: Sonia siedzi przy biurku, ma włosy ściągnięte opaską i bluzę od dresu. Na biurku masa książek i oczywiście czekolada. Sonia patrzy prosto w obiektyw i uśmiecha się delikatnie, a w rękach trzyma kartkę z napisem: „Zjedz mnie”. Miałem ochotę lecieć do Siura, do Szlachcica, do Seby, do Stępniewskiej i do Sąsiadów i pokazać im, do czego doszedłem w życiu. Swoją drogą ciekawe, kto jej zrobił to zdjęcie, bo to nie było selfie. A może było? Musiało, bo przecież mamusia jej tego zdjęcia nie cyknęła. A tło? Plakaty. Nie, raczej może zdjęcia. Nie, to są na pewno plakaty. Ona jest u niego! Powiększyłem zdjęcie, jak tylko się dało, ale napisu „zabrania się zabraniać” nie znalazłem. Ja: „Możesz mi przysłać zdjęcie ściany z fotkami? Jestem ciekaw, które wybrałaś”. Sprytnie to wymyśliłem. Nie miała szans się domyślić, o co mi chodzi.

Sonia: „Wieczorem, bo teraz wyszłam już z domu”. Ja: „A nie możesz wrócić?”. Sonia: „:D”. I tyle mi to dało.

Koniec lipca Wracając z pola, spotkałem Szlachcica i tego barana Małposi. — Co słychać? Jakoś dawno u mnie nie byłeś. — A, nic, mam masę nauki. — I jak tam ci z Warszawy? — Przyjadą pod koniec lipca. — O, to chyba dobrze, nie? Wiesz, jaki on jest mądry? Szalenie mnie to interesowało, ale chwilę posłuchałem, pokiwałem głową i popatrzyłem, jak Szlachcic wystawia otwartą dłoń, a Gustaw uderza w nią czołem.

Lizbona Graliśmy z Grudzińskim w ping-ponga. Klasa Seby i Adamiaka już nie chodziła do szkoły, bo były matury, więc nareszcie to my rządziliśmy stołami do ping-ponga i to mi pasowało. Od kilku dni byłem w formie i ogrywałem każdego. Sonia pisała do mnie codziennie i dlatego byłem niepokonany. Siur już nawet nie chciał ze mną grać, bo go rozwalałem w pięć minut. Właśnie grałem z takim jednym z klasy, gdy dopadł mnie Patyk. — Kowalski, chcesz jeszcze jechać do tej Lizbony? — To Mazur nie jedzie? — Nie jedzie. Jest w ciąży i wychodzi za mąż. To jedziesz czy nie, bo dziś muszę nazwisko ucznia podać.

— No, jedź, debilu. — Grudziński z całego serca zachęcił mnie do wyjazdu. — A kiedy to by miało być? — Sam koniec wakacji, od piętnastego sierpnia. — Na pewno? — Co ty, Kowalski? No, przecież mówię. Powiedziałem, że ostatecznie mogę pojechać. Super! Sierpień w Lizbonie, a w lipcu, wiadomo, też się będzie działo. Aż mnie roznosiło od myślenia o tym wszystkim. Ktoś postanowił pomalować moje zafajdane życie na kolorowo. Nie tylko Sonia mnie chciała, ale wreszcie i ja gdzieś wyjadę w czasie wakacji. I to nie do Krakowa czy Gdańska, ale za prawdziwą granicę. Problem, jak to załatwić z ojcem, na razie odłożyłem na półkę. Jakoś to będzie. Nawet jak mi nie da kasy, to pożyczę od Szlachcica, a potem jakoś mu oddam. Sam tyle razy mi mówił, że gdybym tylko chciał się uczyć, to mi da kasę. Poleciałem do niego od razu po lekcjach. Już z drogi zobaczyłem, że coś strasznie dymi. Chciałem wejść, ale Gustaw, ten baran Małpośki, zastawił mi drogę. Może i był mądry, ale nie za bardzo, bo powinien już pamiętać, że ja jestem swój, a on zaczął nogę podnosić, jakby się chciał na mnie rozpędzić. Nie miałem ochoty na jakieś przepychanki z baranem, więc krzyknąłem na Szlachcica. Nic. Musiałem do niego zadzwonić. Wyszedł usmolony sadzą. Nigdy przesadnie o siebie nie dbał, ale w takim stanie to go jeszcze nie widziałem. Gwizdnął na Gustawa jak na psa, a ten od razu zrobił w tył zwrot, podbiegł do Szlachcica i zaczął machać ogonem. Na podwórku był nieziemski bałagan. Połamane meble, gazety, puszki, butelki, potłuczone cegły, stare lustro, jakieś deski, garnki, koce.

— Co jest? — A, nic, ogarniam trochę. — Po co? Wzruszył ramionami i schylił się, żeby urwać trawkę. Urwał, ale nie wsadził jej między zęby, tylko wyrzucił. — Syf już był. Myślał, że mi oczy zamydli. Dowiedział się, że na wakacje Sonia przyjeżdża i zaraz „ogarniam trochę”. Biedny stary piernik — może myśli, że ona z nim zamieszka? Zrobiłem zdjęcie tego całego syfu i jej wysłałem. Wiem, że to było złośliwe, ale wpienił mnie trochę. Ona zresztą też. Po cholerę go masowała? Mogła mu apap dać, na to samo by wyszło. Sonia: „Co się dzieje?”. Ja: „Szlachcic porządki robi. Stary płot już zburzył, nowy stawia, w kuchni szafki wymienia”. Sonia: „To dobrze, że jest w lepszej formie niż wiosną”. Ja: „O, tak, w dużo lepszej. To przygotowania do Twojego przyjazdu”. Sonia: „Dlaczego tak myślisz?”. Ja: „Powiedziałem mu, że będziesz w lipcu”. Sonia: „Zbieg okoliczności”. Ja: „Akurat! Zakochał się w Tobie. Od Waszego wyjazdu łazi jak pijany”. Sonia: „Nie sądzę”. Ja: „Ale tak jest”. Sonia: „Powiedziałam Konradowi. Też uważa, że raczej nie”. Ja: „A ja uważam, że raczej tak. Trzeba było mu nie dawać czekolady”. Cisza. Minuta. Dwie. Trzy. Sonia: „Zazdrosny?”. Ja: „Ja? O co mam być zazdrosny?”.

Sonia: „To przepraszam, że Cię uraziłam”. Ja: „W ogóle mnie nie uraziłaś, tylko niby o co mam być zazdrosny według Ciebie?”. Sonia: „Oczywiście, że o nic”. Ja: „Może mu masażu nie robiłaś, co?”. I znów nic. Zostawiała mnie w połowie rozgrzebanej rozmowy, w jakimś średnio miłym momencie, i przestawała się odzywać. Czasem gadaliśmy sobie pół dnia i było super, a czasem napisała trzy zdania i cisza w eterze. A niekiedy nie pisała przez kilka dni i milczała nawet wtedy, gdy jej zdjęcia bocianów przysyłałem. Nigdy nie wiedziałem, kiedy da znak życia i nawet nie mogłem zrobić jej o to awantury, bo od razu przestawała się odzywać. Ale co miałem robić? Wlazła mi do głowy i wypełniła ją całą, więc nie miałem wyjścia, a jak człowiek nie ma wyjścia, to i skałę będzie rąbał.

Bociany Pojechałem do Warszawy. Nie mogła się ze mną spotkać, bo była na skałkach w Kotlinie Kłodzkiej, ale do mnie pisała, a ja do niej. Sonia: „Hejka! Założyłam czat — ja, Ty i Konrad, bo jest zazdrosny, że z Tobą gadam. Pyta o czym. Mam mu mówić?”. Wszedłem na ten czat. Nazwała go „Bociany”. Konrad: „Cześć, nie wierz Jej. Nie jestem zazdrosny, tylko chcę wiedzieć, o czym tyle gadacie”. Sonia: „Krystian mi opowiada o bocianach”. Konrad: „Jednak przyjedziemy na przełomie lipca i sierpnia”. Ja: „Ale do piętnastego wyjedziecie?”. Sonia: „Tak. Dlaczego pytasz?”. Ja: „Piętnastego sierpnia lecę do Lizbony”. Sonia: „Cudownie! Jak to się stało?”.

Ja: „Nie wiem. Cud”. Sonia: „Widzisz? Mówiłam!”. Konrad: „O co chodzi? Nie kojarzę”. Bo ciebie przy tym nie było, buraku pastewny. Sonia: „Krystian chciał jechać do Lizbony na taki wyjazd ze szkoły, ale koleżanka go ubiegła, ale w końcu to on jedzie. Wiedziałam!”. Konrad: „Kiedy o tym gadaliśmy?”. Sonia: „W Rusałach podczas joggingu”. Konrad: „Kiedy?”. Sonia: „Wtedy, kiedy nie chciało Ci się wstać i powiedziałeś, że moje bieganie jest chore. Pamiętasz, Kochanie?”. Konrad: „Nic mi nie mówiliście”. Sonia: „Mówiłam Ci, Kochanie, tylko jak zwykle nie pamiętasz”. Konrad: „Absolutnie nic mi nie mówiłaś”. Są różne przyjemne rzeczy w życiu. Kiedy Diana liże ci ręce, kiedy Megane parska podczas czyszczenia, kiedy pierwszy raz dotykasz nowo narodzonego źrebaka, gdy w upalny dzień pijesz zimną fantę z puszki i gdy ci dwoje się kłócą. Kłócą się tak, że aż miło sobie poczytać.

Stypendium Małpośka dostała stypendium starosty. Kiedy szła je odbierać, Siur rzucił w nią zmiętym papierem, a ona, co nas zaszokowało, nie zrobiła się czerwona, tylko się do niego uśmiechnęła. Tym stypendium siary sobie tylko narobiła. Jakieś śmieszne grosze. W ogóle Małpośka dziwna się zrobiła. Na swoim obciachowym rowerku przyjeżdżała do Rusał, brała Gustawa i jak z psem po wsi z nim chodziła. Ludzie się z niej wyśmiewali, a wtedy Szlachcic pokazywał, jaki ten baran jest mądry. Raz nawet Sąsiad powiedział, że tak mądrego zwierzaka w życiu nie widział i chciał go od niej

kupić.

Kluczowe momenty Chciałbym to opisać dokładnie, ze wszystkimi detalami, minuta po minucie, bo pamiętam każdy najdrobniejszy szczegół, ale nie chcę was zabić, więc opiszę tylko kluczowe momenty.

Niespodzianka 31 lipca, godzina 13. Siedziałem na ławce pod oknem kuchni. Oni mieli pokój zarezerwowany od jutra, ale wczoraj gadaliśmy na czacie „Bociany” i Konrad napisał, że gdyby Stępniewska miała szary pokój już wolny, to mogliby przyjechać dzień wcześniej. Stępniewska pokój miała wolny. „Tylko nikomu nie mów, bo to niespodzianka”. Napisałem, że okay, zresztą komu miałbym o tym mówić? Bocianom? — A ty coś się tak wypicował? Powiedziałem, że wcale się nie wypicowałem. Nie wiedziałem, o co dziadkowi chodzi. Po prostu tego dnia założyłem akurat nowe ubrania. Czepnął się, skąd mam kasę i trochę się przestraszyłem, że popędzi do szuflady policzyć zwitki, a wtedy zaczną się moje prawdziwe kłopoty. W końcu dał się przekonać, że to stare ciuchy, tylko uprałem. — Czekasz na kogoś czy co? — Nadszedł ojciec. Powiedziałem, że nie. Po prostu siedzę sobie, bo mi się tak podoba. Co to, posiedzieć nie wolno? — To może byś się wziął do jakiejś roboty? Może byś tak bratu pomógł, bo tyra jak dziki. Powiedziałem, że dobrze. Wstałem i poszedłem w stronę szosy. Pultali się jeszcze, ale nie zwracałem na nich uwagi.

Na polu pod lasem pracował Seba. Wpadał na godzinę, żeby zjeść klopsy i zaraz leciał z powrotem. A tego dnia zapowiedział, że będzie pracował do nocy, bo dziś musi skończyć. Nie wiem, co mu do głowy strzeliło. Mógł robotę spokojnie na tydzień rozłożyć, ale z jakiegoś powodu się uparł. Oczywiście nie miałem zamiaru w ogóle do niego podchodzić. Byłem koło znaku „Rusały”, gdy Konrad napisał: „Będziemy za kwadrans”.

Wycieczka na strych Sonia wyskoczyła z samochodu jak cielak z krowy. — Cześć! Konrad podał mi rękę, zrobiliśmy misiaczka. Poszliśmy do mnie. Nie byłem w ogóle przejęty, bo niby czym? Po prostu zmieniłem trochę w pokoju. No dobra. Byłem zdenerwowany. Zdarłem wszystkie nereczki, pomalowałem ściany, przykleiłem fajne plakaty z gazet. Konrad stwierdził, że jest rozczarowany, ale Sonia powiedziała, że to mój pokój i że widocznie dopiero teraz wyrosłem z onanizowania się przy zdjęciach nagich kobiet. Po pierwsze — kiedy ona tu była, że wiedziała o nereczkach? Po drugie — powiedziała to tak normalnie, zero jakiegoś zawstydzenia. Szybko dodałem, że ja nigdy tego nie robię, a ona, że jasne, że nie, mówiła wyłącznie o innych chłopakach w moim wieku. Konrad zaczął się śmiać, a ja nie wiedziałem, co powiedzieć, więc postanowiłem przeczekać. Potem wycieczka na strych. Ślady koło drabiny też zamalowałem, co oboje zauważyli. Konrad nie chciał wchodzić. — Ja mam dość. — Chodź. Zejdziesz, jak nie dasz rady.

Weszliśmy. Ile jest piskląt? Jakie urokliwe, jakie niesamowite. Zrobiła ze sto zdjęć, nagrała nas obu, a potem Konrad ją. Siedzieliśmy na tym strychu z godzinę. W ogóle mnie nie zauważała. Zero patrzenia, zero wszystkiego, jakbym był powietrzem. Wyszliśmy na podwórko. Konrad powiedział, że musi iść, na co Sonia, że niech idzie, ale niech zadzwoni do fundacji i poda temat na artykuł, o którym wczoraj rozmawiali. Ona chce skorzystać z prawa pierwszego dnia i jeszcze trochę popatrzeć na bociany. Widziałem, że Konrad się waha, ale w końcu poszedł, zapowiadając, że za pięć minut wraca. Zostaliśmy wreszcie sami i myślałem, że teraz coś się stanie. Czekałem, aż ona coś zrobi. Nie musiała od razu rzucać się na mnie i mnie całować, choć nie byłoby to złe, ale mogła chociaż dać mi jakiś znak, że mnie widzi, że czuje, a ona nic. Usiadła na ławce po oknem kuchni, zrzuciła klapki i zaczęła się rozglądać. „Ale pachnie, niebo jest zupełnie jak morze, ale się cieszę, to ostatnie takie miejsce na ziemi, jak ci minął lipiec, ojejku jejku, ten prawie wypadł z gniazda”. Siedziałem, gapiąc się, jak palcami u stóp grzebie w piasku i tyle z tego miałem, że wszystko aż się we mnie gotowało.

Wypadek — Krystian, czy możesz mi przynieść wody? Kurde, jak ona na mnie patrzyła! Jakby mnie chciała pożreć żywcem, jakby mi mówiła, że widzi na tym świecie wyłącznie mnie. Z minutę wybierałem dla niej kubek, a w końcu wybrałem szklankę. Umyłem ją ze trzy razy, bo nie chciałem, żeby Sonia zaraziła się jakimś naszym syfem. Woda wspaniale leciała, ludwik się pienił, słoneczko padało mi na plecy. Wtedy usłyszałem trzask. Dziwny, nieznany mi dźwięk.

Wyjrzałem przez okno. Nasz traktor był do połowy wbity w stodołę, dach się lekko zawalił, ściana od strony Sąsiada była kompletnie zniszczona. — A ten dureń co? — usłyszałem dziadka. Wybiegłem z kuchni. Seba wytoczył się z szoferki. Trzymał się za twarz, do pasa był zalany krwią. — Daj jakąś szmatę, trzeba zatamować — ktoś krzyknął. Zdjąłem koszulkę, ale Seba jej nie wziął. Trzymał się obiema rękami za twarz i zataczał się z bólu. — Co się stało? Dlaczego on nie zahamował? Sonia powiedziała, że nie wie. — Chyba mu hamulce wysiadły. Wjechał wolno na podwórko, zobaczył mnie, ja mu pomachałam, a on po prostu jechał. Myślałam, że się wygłupia. — Nie widziałeś stodoły? — Ojciec usiłował z Seby wyciągnąć jakieś zeznania. — Trzeba go zawieźć na pogotowie. Konrad, idź po samochód! — zarządziła Sonia. Konrad poszedł, ale Sonia nie zawiozła Seby, Konrad też nie. Ojciec kazał mu wsiąść do samochodu i zanim Konrad podjechał, już ich nie było. Sonia, Konrad i ja jeszcze przez chwilę staliśmy na podwórku. W końcu wsiadłem do traktora i go wycofałem. Kilka desek poleciało na dach. Traktor to nie samochód, miał tylko małe zadrapanie i pęknięty reflektor, co było bez znaczenia, bo ten i tak od dawna nie działał. Po co zresztą w traktorze reflektor? Po nocy nikt przecież nie jeździ. Dziadek strasznie to przeżywał. Kręcił się koło stodoły jak pies koło budy i jęczał, jakby na serio coś strasznego się stało. Po chwili wszedł do domu. Przez otwarte okno w kuchni słychać było, jak krzyczy: — Halo! Twój syn miał wypadek na traktorze! Tak, przed chwilą! Nie

wiem! Co? Żyje, ale stodoła do remontu jest! Co? Z nim na pogotowie pojechał! A to się stało, że matki nie ma! — Nic tu po nas. Wiecie, jak Fart urósł? — powiedziałem, żeby ich jakoś odholować z naszego podwórka. Resztę wieczoru spędziliśmy u Szlachcica. Sonia była zachwycona. Fart, Gustaw, płot i dom, a najbardziej, tylko mnie nie pytajcie dlaczego, podobały jej się żółte kwiaty w słoiku na parapecie. Potem przyjechali na rowerach Siur z Andżeliką. Nie mogli uwierzyć, że Seba wjechał w stodołę. Zapytałem, czy zrobimy ognisko. Prawdę mówiąc, nie mogłem się doczekać. Przez cały lipiec zwoziłem chrust, i to dobry chrust, żebyśmy mogli codziennie palić ogień, ale Sonia powiedziała, że to dziś zły pomysł, więc do północy gapiliśmy się w gwiazdy.

Jak tylko matka potrafi Rano pojechaliśmy z ojcem do szpitala w Kolinie. Mama już tam była. Kręciła się przy łóżku Seby, zła jak osa. — Jak można być takim głupim? Twierdzi, że się zagapił, ale to twoja wina. Trzeba rozumu nie mieć, żeby pozwalać mu tyle pracować. On mi tu mówi, że czwarty dzień był na polu. Rozum ci odebrało? Na sali było jeszcze pięć innych łóżek, więc matka miała sporą publikę. Seba miał zabandażowaną twarz, więc nie widziałem, jak się czuje. W ogóle nic po nim nie było widać. Ja za to byłem cały czerwony. Nie znoszę, gdy matka cyrk odstawia, ale ona to lubi. Jak się rozpędzi, to jedzie, dopóki jej się paliwo nie skończy. Dawno się z ojcem nie widzieli, więc uznała, że musi mu przypomnieć, co ten stary dziad (to o dziadku) jej robił przez dwadzieścia lat ich małżeństwa i jakie mogłaby mieć złote życie, gdyby ojciec się od tego starego dziada umiał wyprowadzić. Nie musiałaby szukać pretekstów, żeby nie mieszkać z okropnym teściem. Dla mnie nie było to nic nowego, ale

pacjenci słuchali wyraźnie zaciekawieni. Wiadomo, nie ma nic piękniejszego, niż posłuchać sobie cudzej awantury. Seba wstrząsu mózgu nie miał. Wypisali go do domu po niecałej dobie. W samochodzie rodzice kłócili się przez cały czas, a gdy dojechaliśmy i dziadek na widok mamy powiedział: „O, ta wreszcie się zjawiła”, mama tak naskoczyła na ojca i na dziadka, że w Żebrkach było słychać. Nie miałem pojęcia, że moja matka umie tak nowocześnie przeklinać. „Wychujały jebnik” — znaliście takie coś? Widzicie, a moja matka znała. Zaimponowała mi tego dnia, jak tylko matka potrafi. Miałem tylko nadzieję, że Sonia i Konrad siedzą w stajni u Szlachcica albo poszli do lasu. Nie, żebym przejmował się obciachem, jaki robią moi rodzice, ale wiadomo jak jest.

Sieczkarnia Ogólnie było fajnie. Mieliśmy kilka stałych miejsc, ale tego dnia zaniosło nas do Adamiaka. Konrad miał sraczkę, bo nażarł się agrestu u Stępniewskiej i na krok nie mógł się od kibla oderwać, więc byliśmy w pięcioro. — A co to właściwie jest? — Sonia pokazała na sieczkarnię. Siur rzucił się jej wyjaśniać, ale Adamiak go zgasił. — Nie pitol, bo mamuśka w życiu nie pozwoliłaby ci tego dotknąć, żebyś sobie kuku nie zrobił. Złapał go za rękę i udawał, że wsadza ją do sieczkarni. — Mogłeś mu zrobić krzywdę — powiedziała Andżelika i przytuliła Siura do swojego prawie gołego ciała. — Byłoby o jednego jelenia mniej, co nie?

Miejsce dla latawic

— A co ty tak cały czas do nich latasz? Domu nie masz? — Jeszcze się doigrasz, zobaczysz. Jak jakiejś dzieciaka zmachasz, to do mnie nie przychodź, bo u mnie miejsca dla latawic nie ma. — Może tatuś przestać? — Ja mogę w ogóle nic nie mówić. — A dziadek jak mojego ojca robił, to po ślubie był, tak? — Ty się zamknij, szczeniaku, bo to inne czasy były. — Właśnie. — I jeszcze się odszczekuje. Co on taki hardy się zrobił? — Dawno nie dostał, mnie się zdaje. — I gdzie znowu cię niesie? — Za robotę jakąś by się wziął. Zlewnię wczoraj tak umył, jakby ślepy był. — Jak się dowiem, że coś z jakąś dziewczyną majstrujesz, to tu miejsca nie masz. Ja bachorów chować nie będę. Seba urodził się cztery miesiące po ślubie moich rodziców, więc oburzenie ojca było jak najbardziej uzasadnione. Jednego nie mogłem zrozumieć — jak to możliwe, że ja się go kiedyś bałem.

Dziecko pecha Następne dwa dni spędziłem na torturach w rodzaju oglądania króliczków, kopania marchwi, fotografowania dyń, rozmów, co jest najlepszym spoiwem związku, oraz słuchania arii jakiejś Olimpii, bo podobno „to boski głos stulecia”. Potem przyszedł Seba, był po zdjęciu bandaży. Powiem krótko — nie wyglądało to dobrze. Kratery w miejscu, gdzie go szyli plus opadająca powieka. Najchętniej bym się gdzieś schował, żeby go nigdy więcej nie

oglądać. Konrad też się przejął, tylko Sonia rozpromieniła się i objęła go. Adamiak zmarszczył czoło. Widać było, że swoje dwa zwoje mózgowe wprawił w najwyższe obroty. — Kurde, facet, obleśne to jest. Na moje oko ty jesteś dzieckiem pecha. Soni pociemniały oczy ze złości. Zaczęła jakiś bardzo mądry wywód, że obleśna może być co najwyżej dusza ludzka. Ale ona nie znała Adamiaka. Cały czas traktowała go jak kogoś normalnego, a to nie był człowiek, tylko demon zła. Adamiak zresztą miał ją gdzieś. Dostrzegł Siura i Andżelikę na rowerach i już jej nie słuchał, tylko gapił się na nich. Andżelika rzuciła rower i chciała coś powiedzieć, ale zobaczyła Sebę i aż zakryła usta dłonią. — Seba, jak ty wyglądasz! I to teraz tak już będzie? Straszne. Ale można to chyba jakoś zoperować? Nie przepadam za Sebą, bo to kawał sukinsyna, ale Andżelika nie musiała go aż tak dołować. — Może popatrz na swój ryj — poradziłem jej. — Zejdź z niej. Kurde, Seba, fakt, obrzydliwie to wygląda. — Siur też uznał za stosowne zabranie głosu w tej sprawie. Sonia podeszła do Seby i wzięła go pod ramię. Położyła mu dłoń na zmasakrowanej połowie twarzy. — Dla mnie tego nie ma, jest tylko to. Chyba trochę przesadzała. Nie, żeby mnie to jakoś uraziło, ale myślałem, że tylko mnie tak dotyka. Macanka na całego, normalnie. A ten zamiast odejść, powiedzieć jej, żeby spadała, stał jak bawół. Zawsze był sukinkotem, wiadomo. Spojrzałem na Konrada. Westchnął niby z politowaniem i popatrzył w niebo. Jeśli myślał, że ktoś się nabierze, że go to nie rusza, to gratuluję. Musiał się w środku gotować.

Seba jest wygadany tak samo jak ja, więc Sonia z pięć minut z niego wyciągała, co mu jest. Moim zdaniem przejął się, że teraz jest brzydszy od diabła, ale okazało się, że co innego go trzyma. Gdy był w szpitalu, dwie sale od niego leżała dziewczyna. Miała może z piętnaście lat. Wszyscy tylko o niej mówili, bo leżała szósty dzień i nadal nie było wiadomo, czy przeżyje. Karetka ją przywiozła, bo zjadła środki swojej babci na nadciśnienie. Chłopak ją rzucił. — Debili nie brakuje. Żeby z powodu jakiegoś chłopaka… ale może dobrze ją tego… — wypowiedział się nasz geniusz. — Może po prostu się zakochała — powiedział Konrad. — Jeśli się zakochała, to mogła też się odkochać. I się znowu zaczęło: „Ty byś się nigdy nie targnął na swoje życie? Z żadnego powodu? Jasne, że nie. Ja też nie, nigdy. A ja potrafię sobie to wyobrazić. Ja też, tylko nie z powodu chłopaka, to znaczy dziewczyny. A ja właśnie uważam, że najczęstsza przyczyna to powód ekonomiczny albo zawód miłosny. Jeszcze się taka nie znalazła, żeby się dla niej zabijać. Ale głupich dziewczyn nie brakuje. Aha, bo chłopak samobójstwa nie popełnia? Może i popełnia, ale z jakiegoś normalnego powodu. A jaki jest normalny powód? Jak się zbankrutuje czy dla jakiejś honorowej sprawy, ale żeby dlatego, że ktoś cię nie chce?” Nie lubię, gdy wszyscy gadają naraz i dlatego się nie odzywałem, ale miałem swoje zdanie. To było oczywiście matolstwo, żeby się truć z powodu chłopaka. Gdyby umarła, toby go przecież nie odzyskała. Z drugiej strony, jak byłem mały, to leżąc koło Diany, myślałem, jak by to było, gdyby mnie nie było. Umiałem sobie wyobrazić, że może się stać coś takiego, że po prostu nie chcesz jutro patrzeć na świat. Ale tego nie powiedziałem, zresztą moje zdanie nikogo nie obchodziło.

W końcu skończyły im się mądrości i zrobiło się cicho. Atmosfera była ciężka jak ręka naszego ojca. — A ładna była przynajmniej? Trzeba było numer do niej wziąć. — Ładna — ponuro powiedział Seba. — To znaczy, że by do ciebie teraz już nie pasowała — zarechotał Adamiak. — Może za Małpośkę się weź, jesteście teraz komplet. Ona z lewej, ty z prawej. — Dorian, mogę cię prosić na chwileczkę? Adamiak chwilę się wahał, ale w końcu z nią poszedł. Oczy nas wszystkich też za nimi poszły. Odeszli daleko od nas, więc nie słyszałem, co mu mówi, ale widziałem, że mówi i mówi, a Adamiak kiwa głową. W końcu wzięła w dłonie jego głowę, a on stał i niby patrzył na nią, ale na nas też — jakby chciał sprawdzić, czy my to widzimy. W końcu zakończyli te czułości i jak gdyby nigdy nic wrócili. Sonia powiedziała, że Dorian idzie do domu, a my pójdziemy na Czuby. — Ja się raczej nie nadaję na spacery — powiedział Seba. Zgadzałem się z nim. Gdybym ja tak wyglądał, tobym z domu nie wyszedł. — To nie jest prawda — powiedziała Sonia. Poszliśmy w stronę Czubów, żeby posiedzieć na kamieniach.

Wióry będą szły Następnego dnia Sonia zaproponowała, żebyśmy zagrali w butelkę. Ta propozycja do niej nie pasowała. Coś tak prostackiego i Sonia? Dziwne. Nic nie powiedziałem, to znaczy tak jak wszyscy powiedziałem, że okay. Małposia zerwała się z miejsca i stwierdziła, że musi już iść. — Kurde, co się tak spłoszyłaś? My tu sami swoi. Nie chcesz się z nami całować? — Nie, dziękuję — powiedziała.

— Nie całowałaś się nigdy? Ja też się nie całowałem, ale gdyby Adamiak mnie zapytał, tobym odpowiedział, że oczywiście tak, wiele razy. Tylko że Małposia to nie ja. Zrobiła się czerwona i nawet oczu nie podniosła, tylko powiedziała, że nie. — Ile ty masz lat? Kurde, ja w przedszkolu… — A ja nie — powiedziała. Wbiła wzrok w łeb swojego Gustawa. Konrad powiedział, że ją odwiezie, ale w końcu Szlachcic ją odwiózł. — A może to jest właśnie fajne, że z nikim się jeszcze nie całowała — powiedziała Sonia. — Nie, to nie jest fajne. Fajne jest co innego — zarechotał Adamiak. — Konrad, co o tym sądzisz? — Nie wiem. Sonia, idziesz? Mówiłaś, że chcesz poczytać. — To cześć wszystkim. Wstała i w tę ciepłą, gwiaździstą noc odeszła, a ja zostałem sam z tym zwierzyńcem. Adamiak popatrzył za nimi. — Ten sukinkot ma szczęście. Zaszaleje sobie dziś, aż wióry będą szły. Zrobił wiecie jaki gest. Chciałem powiedzieć, że bardzo wątpię, ale się powstrzymałem. Też popatrzyłem za nimi. Szli, trzymając się za ręce, i o czymś gadali. Sonia się roześmiała. Seba powiedział, że zgasi ogień, więc poszedłem w stronę domu. Szlachcic chyba długo rozmawiał z Małposią, bo dopiero wsiadali do samochodu. Zapytał, czy bym z nimi nie pojechał. Wsiadłem do tyłu, ale przez całą drogę nikt się nie odzywał. W drodze powrotnej zresztą też nie.

Świeca

Jeśli tak ma wyglądać ich pobyt, to ja się wypisuję z tego interesu — postanowiłem. Po pierwsze — jutro nie biegam, po drugie — jeśli któreś z nich zadzwoni, to powiem, że nie mam czasu. Poszedłem do sadu Stępniewskiej. W szarym pokoju było otwarte okno, ale zasłony zaciągnięte. Górne światło było zgaszone, ale chyba paliła się świeca. Z okna innych letników dobiegały dźwięki telewizora, jakieś rozmowy, ktoś się kłócił, jakieś dziecko płakało. Wróciłem do domu. Sąsiadowa upiekła nam szarlotkę, której już prawie nie było, więc zjadłem ją do końca, a brytfannę zalałem wodą. Nastawiłem budzik na piątą trzydzieści, bo chciałem przed bieganiem zjeść śniadanie. Zasypiając, zastanawiałem się, czy świecę wzięli od Stępniewskiej, czy przywieźli z Warszawy. Starałem się nie myśleć, czy i ile razy oni… no, wiecie.

Bywało gorzej — To teraz dziewczyny masz już z głowy. — Dziadek wsparł Sebę psychicznie. — No, raczej tak — swoje wsparcie dołożył ojciec. Seba wyszedł z kuchni. Usłyszałem, że idzie do mnie na górę. Nie powiedziałem mu, że już nie ma jego kolekcji. Kiedy wszedłem, siedział na łóżku. Usiadłem na krześle przy biurku. Powiedziałem mu, żeby się nie przejmował, ale cieszyłem się, że to nie mnie spotkało. W końcu Seba zapytał, kiedy matka wyjechała. Odpowiedziałem, że wczoraj. Wzięła wszystkie jajka i pojechała. Seba kiwnął głową i znowu dłuższą chwilę milczeliśmy. — Nie przejmuj się, Andżelika to kretynka — powiedziałem.

— Nie to. Myślę o tej ze szpitala. — Podobała ci się? — Nie, po prostu… kurde, dobra, sam nie wiem. A to — pokazał ręką na policzek — mam gdzieś. Gorzej bywało, co nie? Pokiwałem głową. Jasne, że bywało gorzej.

Biedronka Sonię wyraźnie fascynowała sieczkarnia. Nie miałem pojęcia, co w niej widzi ciekawego. — Konrad wczoraj sprawdził w sieci, że zawód farmera jest najniebezpieczniejszym zawodem świata. Wypadkowość… — Na pewno nie większa niż strażaka. Rolnik to rolnik, nic szczególnego, a strażak to dopiero jest coś! — Adamiak napuszył się, jakby co najmniej gasił lasy w Australii. — Często myślę o tym, jak wziąłeś rękę Irka. To przecież niebezpieczne nawet przy wyłączonej maszynie. Do tego trzeba zakładać specjalne rękawice, prawda? — Rękawice? — Adamiaka to rozśmieszyło. — Trzeba bardzo uważać, pewnie tylko dorosłym wolno, i to też nie wszystkim… — Ja to robię od małego. — Niemożliwe… Adamiak prychnął z pogardą. Poszedł do stodoły. Wrócił z garścią siana i włączył sieczkarnię do prądu. — Nie rób tego. Jeszcze sobie coś zrobisz, a ja już nie jestem ciekawa. Proszę, przestań… Wiem, że to debilne, ale miałem wrażenie, że specjalnie go podjudza tą błaganiną.

— Złego diabli nie biorą. — Dorian… uważaj. Niesamowicie to Adamiaka rozśmieszyło. Ogólnie zawsze lubił ryzyko, a był bardzo pewny siebie. Patrzył bezczelnie na Sonię. Brał, wkładał, siekało, brał następną wiązkę i tak w koło. Sonia podeszła bliżej. Stanęła tuż przy nim i gapiła się, jak sieczkarnia pracuje. Był ładny dzień. Słońce, lekki wiatr. Sonia pisnęła, zsunęła ramiączko sukienki i zaczęła otrzepywać z czegoś pierś. — O, biedronka! Tu jest — powiedziała głosikiem dobrej wróżki z dobranocki. Nie było żadnej biedronki, a przynajmniej ja jej nie widziałem. Adamiak widocznie też nie mógł dostrzec. Chyba chciał się lepiej przyjrzeć, bo popatrzył tam, gdzie trzymała ręce. Nagle zawył jak zwierzak, zgiął się w pół, ukląkł na piachu koło wciąż pracującej sieczkarni i złapał się lewą ręką za prawą. Nie krzyczał. Zero dźwięków. Patrzył, jak jego spodnie i piach wokół niego powoli zabarwiają się na czerwono. Sieczkarnia obcięła mu cztery palce w prawej ręce.

Jakby specjalnie Nie miałem odwagi zapytać jej wprost, czy specjalnie go sprowokowała, więc subtelnie zagadnąłem, że to straszne. Sonia potwierdziła. — A ty rzeczywiście miałaś jakąś biedronkę? — Oczywiście, a dlaczego pytasz? — odpowiedziała i wtedy zrozumiałem. — Krystian, co ci chodzi po głowie? — Nie było żadnej biedronki. Zrobiłaś to specjalnie, tak?

Odsunęła się ode mnie i popatrzyła dość nieprzyjemnym wzrokiem. Oczy zalśniły jej jak latarki. Zaczęła płakać. — Jak mogłeś ubzdurać sobie coś takiego? Dlaczego miałabym to zrobić? Straszne, że tak o mnie myślisz. Wydawało mi się, że jest między nami coś innego, ale dobrze, że to powiedziałeś. Jutro wyjeżdżamy. I sobie poszła.

Na Czuby Umyłem zlewnię, po to by ojciec się nie czepiał, ale też dlatego, że musiałem się czymś zająć, a bałem się iść do Szlachcica, żeby nie zaczął mnie wypytywać. Kończyłem, kiedy przyszła wiadomość. Nie chciało mi się jej czytać, bo byłem pewien, że to nie ona, ale sprawdziłem. Jednak ona. Sonia: „Czy możesz przyjść na Czuby?”. Ja: „Kiedy?”. Sonia: „Teraz”. Ja: „A co tam robicie?”. Sonia: „Konrad pojechał do Warszawy”. Pojechał do Warszawy?! To znaczy, że ona… Aż bałem się myśleć, co to może znaczyć. Ja: „Gdzie dokładnie jesteś?”. Sonia: „Jeżyny i mrówki”. Ja: „Zgubiłaś się?”. Sonia: „Mam nadzieję, że zgubię się z tobą”. Zaschło mi w gardle. Ja: „Jesteś tam sama?”.

Dobra, wiem, że to nie było inteligentne. Sonia: „Nie”. Nie jest sama! To z kim jest? Z Siurami? Ze Szlachcicem? I co to znaczy, że chce się zgubić ze mną? Wpadłem w panikę. Nie nadaję się do takich akcji. Czy ona nie może być trochę prostsza w obsłudze? Sonia: „Jesteśmy tu we dwie — ja i moja tęsknota”. Ja: „Będę za dziesięć minut”. Ledwo odpisałem, tak mi się trzęsły ręce. Powinienem się wykąpać, przebrać i coś zjeść, bo aż mnie ssało. Wyciągnąłem z pokrzyw rower i ruszyłem, ile miałem sił. Rzuciłem rower koło drogi. Nawet jeśli ktoś ten złom ukradnie, miałem to gdzieś. Poszedłem za jeżyny. Sonia siedziała na zwalonym drzewie. — Czy to są twoje bociany? Popatrzyłem tam, gdzie ona patrzyła. Nie wiedziałem, czy moje. Krążyły nad polami. Nie wiedziałem, co mam robić. Skoro mnie tu zwabiła, to powód mógł być tylko jeden. Tyle że z nią nigdy nic nie wiadomo. Gapiła się na bociany i tyle. — Nie gniewam się, bo nie umiem się na ciebie gniewać. Ty wszystko rozumiesz i akceptujesz. Ja bym była zazdrosna, czepiałabym się, wściekała i wszystko bym popsuła, a ty jesteś taki mądry. Wiesz, że czasem trzeba po prostu poczekać. Zrzuciła sandały, splotła dłonie i wsunęła je między swoje uda tuż nad kolanami. Patrzyła to na bociany, to na mnie. Potem podniosła rękę i zbliżyła ją do mojej twarzy. — Jesteś najbardziej nieśmiałym człowiekiem, jakiego znam. To urocze.

„Urocze” to nie jest wymarzony komplement, jaki może ci powiedzieć dziewczyna. No i trochę się jednak myliła co do tego, że ja wszystko rozumiem. Byłem tak napięty i tak rozwalony jednocześnie, że w końcu nie wytrzymałem. — Kocham cię — powiedziałem, bo musiałem. Gdybym tego nie powiedział, tobym chyba umarł. Parsknęła śmiechem. Nie na to liczyłem. Jak ktoś ci mówi, że cię kocha, to ma nadzieję, że za chwilę usłyszy to samo. Strasznie mnie zabolało, że mi tego nie powiedziała. Chciałem się zapaść pod to zwalone drzewo i zniknąć. Gdyby to wtedy wyznała, uratowałaby mnie. Wszystko wróciłoby na miejsce i znowu mógłbym normalnie żyć. Odwróciłem głowę i spojrzałem na las Sąsiadów. — Mój wilczku, przecież wiesz, co ja czuję. Tyle że dla mnie to tylko słowa. Dwa wyświechtane słowa, a my… — Dotknęła mojego ramienia. — Uroczy, dziki wilczuś. Skoro wyświechtane słowa, to trudno. Zacisnąłem szczęki i wolno odwróciłem się do niej. Spojrzała mi w oczy i patrzyła tak długo i z taką siłą, że nie wiem, jak to możliwe, ale świat gdzieś sobie poszedł. Zarzuciła mi ręce na szyję. Były ciepłe. Końcami palców pogłaskała mnie po szyi. Dreszcz aż mną szarpnął, a ona się roześmiała i przyciągnęła mnie do siebie. Chciała mnie. Byłem dla niej całym światem — tak samo jak ona dla mnie. Przez chwilę się wahałem, czy mogę, ale przejechała mi palcami po ustach, więc chyba mogłem. Położyłem jej ręce na biodrach. Byłem śmiertelnie przerażony, że zrobię coś nie tak, a nie miałem pojęcia, co jest „tak”. Dziewczyny na pewno są

z innej planety, bo jak inaczej wytłumaczyć to, że ona patrzyła na mnie wyluzowana i spokojna jak kałuża po deszczu? Gdyby nie wyskoczyła z zachwytem nad moją nieśmiałością, mógłbym zrobić to, co najbardziej chciałem — rzucić się na nią, zwalić na ten mech i krzaki jagód, przywalić ją całym ciałem, wbić się w jej usta, szyję, dotknąć piersi, zedrzeć z niej te nikomu do niczego niepotrzebne ubrania i nareszcie dowiedzieć się, jak to jest. Gdyby to potrwało chwilę dłużej, miałbym zawał albo udar mózgu. Na szczęście Sonia się nade mną zlitowała. Końcami palców musnęła moje uszy. Chciałem ją objąć, zagarnąć, położyć na mchu, ale nie pozwoliła. Wstała i usiadła mi na kolanach. Ojciec mnie lał, matka mnie olała, dziadek i brat mnie nie znosili, kumple się ze mnie śmiali, pogryzły mnie osy tak, że o mało nie umarłem, ale w życiu tak nie cierpiałem. Sonia siedziała mi na kolanach, gapiła się w oczy i głaskała po szyi. Zapytała, o czym myślę. — A ty? — O tym, że nigdy cię żadnej nie oddam. Bardzo mi się jej odpowiedź spodobała. Popatrzyłem na nią błagalnym wzrokiem: „Pomóż mi, pomóż, błagam”. Zrozumiała. Może niedokładnie o to mi chodziło, ale jak na zwolnionym filmie pochyliła głowę i pocałowała mnie w policzek. Chwyciłem ją mocno, ale mnie powstrzymała. Powiedziała, że nie możemy tego zrobić, bo przecież Konrad. Przytaknąłem. — Wiedziałam, że zrozumiesz i poczekasz, aż to uporządkuję. Wsunąłem ręce w jej włosy, bo nie mogłem dłużej jej nie dotykać. Było już prawie ciemno, gdy ona poszła drogą koło sadu Stępniewskiej,

a ja odszukałem rower i wróciłem do domu. Udało się. Całowaliśmy się bardzo niegrzecznie. Usta miałem wspaniale opuchnięte. Polizałem je. Miałem dziewczynę. Całowałem się. Byłem bogiem. Ojciec coś tam burczał, że zlewnia źle umyta. Wyszorowałem ją więc tak, że wyglądała lepiej, niż gdy była nowa. Zanim zasnąłem, poszedłem do sadu Stępniewskiej. Stojąc pod jej oknem, napisałem „dobranoc”, ale nie odpisała. Już spała.

Sznurek Spotkaliśmy się o szóstej, ale nigdzie nie pobiegliśmy. Sonia weszła do pokoju, a ja poszedłem niby do Szlachcica, ale skręciłem do sadu Stępniewskiej i chyłkiem pobiegłem pod jej okno. Wcale niełatwo jest wejść przez okno, nawet gdy jest nisko, a to wcale nisko nie było. Zatrzasnęła je za mną. Zaczęliśmy się całować tak, że iskry szły. Ściągnęła moją koszulkę, a ja włożyłem jej ręce pod bluzkę i dotknąłem piersi. Nie wiem, czy to trwało godzinę, czy dwie minuty. Robiła ze mną takie rzeczy, że straciłem poczucie czasu. Jeśli nauczyła się tego w szkole demokratycznej, to na pewno nie poślę tam swojej córki, o ile kiedyś ją będę miał. Potem poprosiła, żebym powiedział jakieś słowo. Nie wiedziałem jakie. — Pierwsze, które ci przyjdzie do głowy. — Sznurek. Zaśmiała się. — Jeśli napiszę ci „sznurek”, to znaczy, że możesz do mnie przyjść, bo Konrada nie ma. Sznurek 1 znaczy koło jeżyn, sznurek 2 — u mnie w pokoju…

Zgodziłem się na wszystko. Konrad miał wrócić dopiero za kilka dni. Myślałem, że cały ten czas wykorzystamy wspólnie. Nie rozumiałem, dlaczego ona musi iść na śniadanie do Stępniewskiej (ja nie byłem głodny), dlaczego chce się spotykać z Siurem i Andżeliką (tyle razy już się z nimi widzieliśmy), dlaczego chce czyścić klacze Szlachcica (co w tym ciekawego?), po diabła chce czytać, skoro tyle książek już przeczytała. Okay, jutro też jest dzień, a tempo, w jakim rozwijała się nasza miłość, odpowiadało mi.

Słuchawki Jak tylko zobaczyłem tego frajera, z miejsca się wściekłem. Nawiózł jakichś piłek, siatek, książek i gazet, jakby miał tu zostać dwa lata. Miałem nadzieję, że kiedy przyjedzie, ona mu powie, że może się pakować. Czułem się jak w ukrytej kamerze, bo po niej nic, ale to nic nie było widać. Ja gotowałem się w środku, a ona zachwycała się, jaką wspaniałą czekoladę jej przywiózł i kazała sobie opowiadać, gdzie ją zdobył. A ten gadał jak katarynka. Przeczytał jakieś podróże kogoś tam i nie mógł się zamknąć na temat jakiejś Laputy. Czytał jej na głos fragmenty, jakby miała pięć lat i sama nie umiała czytać, a ona, jakby to było ciekawe, słuchała z zamkniętymi oczami. Potem pytała go o różne rzeczy i nawet nie wspomniała, że ma gdzieś jego czytanki, czekoladki i jego całego. A na mnie patrzyła jak zwykle, choć przecież już nie było jak zwykle. Myślałem, że będzie to wyglądało trochę inaczej. Nie mówiliśmy o tym, ale dla mnie to było oczywiste. Ten palant przywiózł Soni nowe słuchawki. Nie wiem po co, bo miała swoich ze dwie pary, ale on lubi popisywać się kasą. Przy okazji przyczepił się do moich. Zaczął porównywać swoje, Soni stare, Soni nowe i moje. Mam

bardzo dobre słuchawki, ale ten człowiek nie zna się na niczym. — Słychać nawet nieźle, ale dla mnie trochę za płaski dźwięk. — A twoje są jakby z drugiej strony płotu. Tłumią. — Tłumią? Może i racja. Ktoś z niewyrobionym słuchem może tak to ocenić… — Badziew i tyle. — Ten badziew to numer jeden na świecie w rankingu… — Ja bym ich za dziesięć złociszy nie chciał. — Jasne. — Mogę takie mieć w każdej chwili. — Oczywiście, w każdej. Na pewno nie rozmawialiśmy o słuchawkach, więc skoro nie trzymaliśmy się tematu, powiedziałem mu, że zawsze był przemądrzały, matka załatwiała mu oceny i ogólnie nikt go nie lubił, czemu się nie dziwię, bo był nadętym debilem. Starałem się to mówić możliwie cicho, ale Sonia coś chyba usłyszała. — Kłócicie się? — Nie, Krystian mi tylko wrzuca. Nie wiem, co mu się nagle stało. Najchętniej bym mu powiedział, co mi się nagle stało, ale Sonia posłała mi błagalne spojrzenie. Biedny jeleń w ogóle się nie orientował, że przeszedł do historii. — Sonik… — powiedział słodko. Przykucnął koło niej i pokazał jej dwie pary słuchawek. — Możesz posłuchać przez chwilę? Bo ja uważam, że jego słuchawki płasko przenoszą basy. Sonia podniosła głowę znad czytnika. — Bardzo mnie to obchodzi, wiesz? Weźcie widły i zacznijcie się bić. Co się z wami dzieje? Jakiś wirus cofnięcia w rozwoju? Krystian, w naszym

pokoju na szafce leży czekolada. Przynieś mi, proszę. Popatrzyłem na tego jelenia. Miałem przynieść jej czekoladę, a on mógł spadać. Kiedy wróciłem, Konrad leżał na trawie. Miał zamknięte oczy i grzał się na słońcu. Trochę to wyglądało, jakby, niestety, o czymś rozmawiali i, niestety, coś ustalili. Sonia połamała czekoladę. Podeszła do mnie i włożyła mi kawałek prosto do ust, ale nie jak obcemu. Za to tak, że przez moment miałem jej palec w ustach. O ile te poprzednie, którymi częstowała, były ohydne, ta miała chyba sto procent kakao, bo czegoś tak obrzydliwego w życiu nie jadłem. Już chciałem powiedzieć, że jak na tyle starań, to straszny syf jej kupił, ale Sonia podała Konradowi sreberko, żeby sam sięgnął po kawałek czekolady! Położyła się na leżaku, zamknęła oczy i przez kwadrans się rozkoszowała. Połknąłem to świństwo jak najszybciej i popatrzyłem, jak ten jeleń mlaszcze, udając, że mu to smakuje. Wieczorem ognisko na dwie gitary. To było wkurzające, bo jak tylko ona zaczynała coś grać, to on też zaczynał i nie dało się jej w spokoju posłuchać. Pokazywania piersi nie było. I dobrze, bo chyba bym ją zabił, gdyby to zrobiła. Siedziałem cały czas jak na szpilkach i aż się gotowałem ze zdenerwowania. Nie umiałem wyobrazić sobie, jak to się skończy, bo przecież niemożliwe, żeby ona z nim tak po prostu poszła. Myliłem się. „Późno już. To co? Cześć. Do jutra”. Poszli do pokoju. Ziewnąłem. Szlachcic powiedział, żebym też już szedł, a on sam zgasi ogień. Poszedłem pod ich okno.

Zasłony były niezasłonięte, górne światło zgaszone, świeca zapalona, okno otwarte. Musiałem, po prostu musiałem ich zobaczyć. Bałem się, że to mnie zabije, ale i tak musiałem. Jeśli on szedł z nią na całość, to chciałem to wiedzieć i już nigdy się do niej nie odezwać. Wlazłem na stos chrustu. Siedzieli oboje na łóżku i gadali z kimś po angielsku przez Skype’a. Śmiali się. Konrad wziął gitarę, a Sonia przysunęła do kamerki opakowanie po czekoladzie. Gadali tak z pół godziny, potem ona przeczytała mu fragment książki, a jeszcze później coś oglądali w jego komórce. Mogłem zobaczyć gorsze rzeczy, więc dlaczego czułem się tak, jakby mnie ktoś okradł ze wszystkiego? Może dlatego, że właśnie to było najstraszniejsze. Oni po prostu byli razem. Wcale nie musieli się całować ani tym bardziej kochać, a było im fajnie. Stałem tak, aż zasłonili okno i zgasili światło. Czułem satysfakcję, że komary zmasakrują ich tej nocy. Wróciłem do domu. Liczyłem, że jeszcze napisze, ale nie napisała. Mogła to zrobić. Mogła też wyjść do sadu. Mogła wziąć samochód i pojechać na Czuby. Nic nie zrobiła poza tym, że odebrała mi sen. Mnie samego mi odebrała.

Pogardza zazdrością Oboje wyszli z domu, ale Sonia tylko mi machnęła i poszła gdzieś z letnikami, a mnie zostawiła z tym jeleniem. — Masakra z tym Adamiakiem, co? — No. — A pamiętasz, jaki był? Szkoda, że wtedy czegoś mu nie obcięło.

Tu akurat miał rację. — Nie są takie najgorsze — powiedział nagle Konrad. Nie wiedziałem, o co mu chodzi. Okazało się, że o słuchawki. Chciał się pogodzić. — Sorry, nerwy mi puszczają. Chciałbym, żeby już był wrzesień. Pierwsze słyszę, żeby ktoś chciał, żeby już był wrzesień. Za szkołą tęskni? — Chodzi o Sonię… O Sonię? Powiedziała mu! — Tak, o Sonię. Uparła się, żeby tu przyjechać, a teraz wszystko jest nie tak. — To znaczy? Przez ułamek sekundy pomyślałem, że to świetny moment, by odkryć karty. Co prawda nie byłem pewny, czy Sonia mnie za to nie oskalpuje, ale trudno. Ktoś musiał otworzyć mu oczy. Był takim tępym zdechlakiem, że mogło to trwać w nieskończoność. — Wiesz, faceci strasznie się do niej ślinią… Rano wychodzi, w nocy czasem też, i ma jakieś igły we włosach. Może mam paranoję, ale mam ochotę go zabić. Nie zaskoczę was raczej, jeśli powiem, że zapytałem, o kogo mu chodzi. Chodziło mu o Grudzińskiego. — Jak to o Grudzińskiego? Kiedy on tu w ogóle był? — Kiedy? Codziennie tu przyjeżdża, a czasem i dwa razy dziennie. Jestem spokojny, ale to już przesada. — Grudziński? Ten imbecyl? Delikatnie podpowiedziałem Konradowi, że na jego miejscu spuściłbym frajerowi taki łomot, że ledwo by się doczołgał do własnego grobu. — Jasne, tylko sam chyba wiesz, jaka jest Sonia. Pogardza zazdrością.

— To trzeba iść do Grudzińskiego i wytłumaczyć mu… — Ale ja nie wiem, gdzie on mieszka. Zaoferowałem się, że mu pokażę. Mogę nawet razem z nim tam pojechać. Weźmiemy też Siura, a najlepiej Adamiaka. Trzeba Adamiakowi powiedzieć, że Grudziński się cieszy, że mu palce obcięło. Jak Adamiak się o tym dowie, sam za nas wszystko załatwi. Konrad popatrzył na mnie z uznaniem. Plan był dobry i być może zaczęlibyśmy go realizować, ale z domu wyszła Sonia. Kiedy i jak wróciła? Oknem? Miała mokre włosy i była w spodniach. Wyjęła komórkę i sprawdziła, która godzina. Po chwili zjawił się Grudziński na rozlatującym się motocyklu swojego brata. Popatrzyliśmy z Konradem na siebie. Zdecydowanie należało coś z tym zrobić.

Mnie też podglądasz? — Czy ty umiesz to sobie w ogóle wyobrazić, że on jest zazdrosny o Grudzińskiego? W tobie to jest wspaniałe, że o nikogo nie byłbyś zazdrosny — powiedziała Sonia. Byliśmy na strychu. Opowiedziałem Soni, że jak młode bociany dorastają, to stare przestają im przynosić jedzenie do gniazda, żeby w ten sposób zmusić je do wyfrunięcia. Konrad powiedział, że dla niego tu za gorąco. Sonia na to, że chce jeszcze popatrzeć na bociany, a upał jej nie przeszkadza. Niech Konrad idzie, a my zaraz przyjdziemy. Odczekałem do momentu, gdy jego kroki ucichły, i ją objąłem. Wywinęła się. Podeszła do okna wychodzącego na sad Stępniewskiej. — Mnie też podglądasz? — Skąd!

— Na pewno? A nie podchodzisz pod okno? — Pod okno? Oczywiście, że nie. — Na pewno? Nigdy? Trochę głupio mi się zrobiło, że się domyśliła, więc kategorycznie zaprzeczyłem. — Szkoda. Myślałam, że czasami tam stoisz. Nie wiedziałem, czy kpi. Pocałowałem ją. Pogłaskała mnie po twarzy i wtuliła twarz w moją szyję, a potem zdjęła ze mnie koszulkę, a ja z niej bluzkę. To był mój absolutnie najlepszy moment każdego naszego „sam na sam”. Niektóre jej piegi stały się moimi ulubieńcami. Mogłem je całować, głaskać, muskać, dmuchać na nie, patrzeć i poklepywać bez końca. Nie wiem, co można robić z dziewczyną bez piegów. Sonia popchnęła mnie na materac, a sama położyła się na moim ramieniu. Powiedziała, że tu faktycznie jest gorąco jak w piekle. Dla mnie było okay, co ją rozśmieszyło. Zaczęła skubać włoski między moim pępkiem a spodniami. Przez okienko zobaczyliśmy Konrada. Rozwalił się na leżaku pod jabłonią i pił wodę. Wkurzył mnie samym swoim widokiem, a jednocześnie głęboko mu współczułem, bo jelenie zawsze wzbudzają moje współczucie. Zapytałem, czy on naprawdę niczego się nie domyśla. — A chciałbyś, żeby się domyślał? Powiedziałem, że nie, ale trzeba będzie mu w końcu powiedzieć. Sonia uważała, że teraz absolutnie nie wolno mu tego zrobić. Miał straszny rok, więc musimy jeszcze trochę wytrzymać. Nie zgadzałem się z nią. Jaki niby straszny rok? A zresztą nawet jeśli, co nas to mogło obchodzić? Jestem cierpliwym, racjonalnym gościem, ale zaczynało mnie to powoli wkurzać. — Absolutnie się nie domyśla.

— Kurde, ja bym od razu wiedział. — Co byś wiedział? — Że moja dziewczyna mnie zdradza… Że ty mnie zdradzasz. — Wiedziałbyś? — Tak, na sto procent. — A po czym byś to poznał? — Nie wiem po czym. Po wszystkim. Przyciągnąłem ją do siebie, bo skoro on leżał w sadzie pod jabłonią, to znaczy, że tu nie przyjdzie. Zacząłem ją całować jak dziki. Chciałem jej zdjąć spódnicę, ale nie byłem w stanie oderwać od niej ust. — A jeśli będę miała dziecko? — To świetnie! — powiedziałem. Nie wiem dlaczego ją to tak rozśmieszyło. — Konrad, ty… Przepraszam, Krystian… Zmroziło mnie to tak, jakby mi ktoś wylał na łeb kubeł wody prosto ze studni. Ona myślała o nim. Cały czas o nim. Co ja tu w ogóle robiłem? Odsunąłem ją od siebie. — Rozmawialiśmy o nim, to dlatego. Nie wyglądała na zakłopotaną, jakby w ogóle nie widziała żadnego problemu. Wyciągnęła do mnie rękę i powiedziała, że przeprasza. Zawahałem się. Nie chciałem tego tak zostawić, bo mnie zabolało jak cholera. Mam swój honor. Nie zareagowałem. Sonia sięgnęła po bluzkę. Ubrała się. Rozejrzała się po strychu, jakby sprawdzała, czy niczego tu nie zostawiła. Zeszła. Podszedłem do okna na podwórko.

Stała tyłem do okna i rozmawiała z Sebą, a ten wpatrywał się w nią jak sowa w księżyc. Pewnie zrobiło jej się go żal, bo usiedli na ławce pod oknem w kuchni. I co teraz? Rzuciła mnie? Wróciłem do okna na sad. Sonia zdjęła sandały i sięgnęła po butelkę z wodą. Napiła się, a potem coś powiedziała. Konrad wstał i spojrzał prosto na mnie. Seba też popatrzył, a Sonia mi pomachała. Odskoczyłem od okna. Co tu się do diabła działo? Co ona im powiedziała? Nie wiedziałem, co mam robić.

Placki ziemniaczane Brat nie miał połowy twarzy, Adamiak czterech palców, a ja przeżywałem takie katusze, że chętnie bym się z każdym z nich zamienił. Konrad, Sonia i Seba poszli na pole do Stępniewskiej i wykopali ziemniaki. Na podwórku rozstawili kuchenkę turystyczną i usmażyli placki ziemniaczane. Potem zajrzeli do Adamiaka i gadali z nim z pół godziny. Wieczorem zrobili ognisko. Dwie gitary zasuwały, aż echo się niosło, a mnie nie tylko ona, ale wszyscy mieli gdzieś. Dopiero koło dziewiątej Szlachcic napisał, żebym przyszedł. Nie odpisałem. To był koniec. Niech się sami sobą zajmują. Nie będę latał na każde gwizdnięcie. Do mojego wyjazdu do Lizbony został tydzień. Nie musiałem się z nimi w ogóle spotykać, zresztą powinienem się spakować i w ogóle. Wziąłem siekierę i zacząłem rąbać kloce. — Po nocy ci się na rąbanie zebrało? — Sam tatuś mówił, że trzeba zrobić. — Ale teraz?

— Taka sama pora jak każda. Do jedenastej porąbałem wszystko. Wykąpałem się i grzebałem w komórce, gdy wrócił Seba. — Dlaczego nie przyszedłeś? Sońka była zawiedziona. — Mówiła coś? — Tak, że chyba się na nią obraziłeś, tylko nie wie o co. — Tak mówiła? — A coś się stało? — Nie, nic. Idę spać.

Bukiet na przeprosiny Ja: „Przepraszam”. Sonia: „I słusznie”. Ja: „Bo się wkurzyłem”. Sonia: „Rozumiem”. Ja: „Wybaczysz mi?”. Sonia: „Nie”. Ja: „Już nigdy tak nie zrobię. Przysięgam”. Sonia: „Konrad właśnie zapytał, do kogo piszę”. Ja: „I co mu powiedziałaś?”. Sonia: „Źle się czuje po plackach. Jutro nie będzie biegał”. Ja: „Jaka szkoda!”. Sonia: „Należy mi się bukiet kwiatów na przeprosiny”. Ja: „Dostaniesz jutro”. Sonia: „Jutro? Chcę teraz”. Ja: „Mam ci teraz nazrywać?”. Sonia: „Tak”. Robiła ze mnie debila? Mam jej po nocy rzepak rwać?

Poszukałem latarki, wziąłem rower i pojechałem na pole. Narwałem jej tego rzepaku i podszedłem pod ich okno. Powinienem zapukać? A jak on się obudzi? Napisałem, że jestem. Sonia: „Idź na podwórko. Czekamy tu”. „Czekamy”? Jest z nim? Wystawiła mnie i on teraz obije mi mordę? Nie, żebym się go bał, ale mógł mieć kij na przykład. Obszedłem dom dookoła. Gałąź rozorała mi czoło, wlazłem w pokrzywy i rzepy wczepiły mi się we włosy. Ostrożnie wyjrzałem zza rogu. Była na podwórku. Siedziała na ławce, a obok niej stał Gustaw. To było to „my”. Ona i baran. Sonia wstała. Nie wiem dlaczego, ale spodziewałem się, że będzie w koszuli nocnej. Pewnie nie ma ani jednej, ale jakoś tak sobie ją wyobrażałem. — Klękaj — rozkazała mi, głaszcząc barana. Klęknąłem. Gustaw popatrzył na mnie jak na barana. Podałem jej rzepak i objąłem jej nogi. Powiedziałem szeptem, że ją kocham i że żyć bez niej nie mogę. Wyrzuciła ten rzepak jak jakiś śmieć i podała mi ręce. Wstałem. Dotknęła mi czoła. Zabolało. Przytuliła się do mnie, a ja do niej, a potem pocałowała mnie tak, że Napoleon by zmartwychwstał. Powiedziała, że nie przypuszczała, że to dla niej zrobię. Rozśmieszyła mnie. Czy ona nie rozumiała, że ja wszystko dla niej zrobię? Gołym tyłkiem bym się przejechał po szkle, gdyby tego chciała. — Szkoda, że nie jestem żywicą. Złapałabym tę chwilę i zostawiła ci ją na zawsze. Staliśmy i nie mogliśmy rozpleść swoich dłoni. Ona też zakochała się we

mnie do nieprzytomności. Trochę mnie gryzło, że wróciła do łóżka, w którym spał ten jeleń, ale postanowiłem na razie o tym nie myśleć. Zresztą co by mi dało myślenie?

Z energii kosmosu To było lepsze niż życie Jamesa Bonda. Niby nic się nie działo, niby Siury przychodziły, niby smażyliśmy placki ziemniaczane, siedzieliśmy przy ognisku, rozpoznawaliśmy gwiazdy, ale dla mnie to była poczekalnia. Liczyły się tylko chwile, gdy jej udawało się go spławić. A była w tym dobra! Wysyłała go na przykład do Kolina po arbuza, do apteki albo po coś tam innego. Wtedy szliśmy do niej, na strych albo na Czuby. — Zamknij oczy. Chcę w spokoju na ciebie popatrzeć. Zamknąłem. — Co ty o sobie sądzisz? — O sobie? — zapytałem inteligentnie. — A co ty o sobie sądzisz? — Teraz rozmawiamy o tobie. Gdybyś miał opisać siebie za pomocą jednego słowa, to jakiego byś użył? Powiedziałem zgodnie z prawdą, że „wieśniak”. Zwłaszcza odkąd ją poznałem, inaczej nie umiem o sobie myśleć. Powiedziała, że to dziwne, bo ona ani razu nie pomyślała, że jestem ze wsi. Dla niej jestem z energii kosmosu. Nie skomentowałem tego. Nasunęła mi się taka refleksja: Faceci marzą o świetnych dziewczynach, bo im się wydaje, że każdą olśnią swoją niebanalną osobowością. Tymczasem to wcale nie jest fajne mieć dziewczynę jakby lepszą od siebie. Musiałem bardzo uważać, żeby nie chlapnąć czegoś idiotycznego i żeby ona się nie zorientowała, jaki jestem głupi. — Wiesz, jakiego słowa ja bym użyła? Oczywiście nie wiedziałem, a nawet gdybym wiedział, tobym trzymał

pysk na kłódkę. — Twoja. „Twoja” to znaczy moja? Ludzie, ona mnie kochała! Szybko to poszło. Wydaje mi się, że każdy ma jakieś wyobrażenie, jak to będzie. Ja miałem takie, że to się jednak odbywa w ciszy. Jakieś koniki polne czy inne ptactwo oczywiście wchodziły w grę, ale na pewno nie gada się przy tym za bardzo. Sonia miała inne wyobrażenia. Zaczęła te swoje tematy ostateczne. „A gdybyś miał umrzeć, to jak? A gdyby ludzie robili to, co ty chcesz, to co by robili? A gdybyś mógł się przenieść w czasie, to dokąd? Czym dla ciebie jest przyjaźń?” Musiałem udzielać inteligentnych odpowiedzi. Żadne tam na odwal się, tylko górna półka intelektu. Taka mądra dziewczyna, a nie rozumie, że pewnych czynności nie łączy się z innymi. — Dla mnie to jest niesamowite. — Odpięła metalowy guzik. — Ty i Konrad tak się przyjaźnicie i to od tylu lat. — Suwak też poszedł gładko. Przeszło mi przez myśl, że albo jaja sobie ze mnie robi, albo jest taka niewinna i nie rozumie, że chłopak naprawdę nie słyszy, co się wtedy do niego mówi. — Ja bym chciała mieć taką przyjaciółkę z dzieciństwa… Wsunęła palce za moje slipy i bawiła się tym, co tam miałem. Po raz pierwszy w życiu dziewczyna dotykała mnie TAM. Nieopisywalne. — Krystian, ja wiem, że jak ktoś mnie nie znał, to z daleka moje życie mogło wyglądać na jakieś różowe. W rzeczywistości czułam się taka pusta w środku, taka bezkształtna psychicznie. A teraz jesteś ty, w ogóle inny, niż sobie wyobrażałam, taki silny. Wiem, że mój. Cieszysz się? Musiałem coś jęknąć, bo Sonia zapytała, czy ma przestać, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że ona nic nie rozumie. Jak to przestać? Umarłbym, gdyby przestała.

Chore wyobrażenie lojalności

Cokolwiek ludzie powiedzieli albo napisali na temat seksu, nie mieli racji. To jest miliardy razy lepsze, a z dziewczyną taką jak Sonia nawet tryliardy. Byłem w niebie. — Znowu mi smutno, że go oszukuję. Czasem jak o tym myślę, to czuję się taka obrzydliwa. Chyba włączyło jej się poczucie winy czy coś w tym rodzaju. Przygarnąłem ją do siebie i pocałowałem. Powiedziałem, że niepotrzebnie, bo przecież on jest dla niej okropny, czepia się o wszystko, zadręcza zazdrością, nudzi ją. Przecież sama mówiła, że już go nie kocha. A gdy się nie kocha, to nie jest zdrada. Każdy człowiek ma prawo do szczęścia, zwłaszcza ona. Trzeba przede wszystkim myśleć o sobie. Nie wolno w imię jakiegoś chorego wyobrażenia lojalności (oczywiście nie tymi słowami, bo ja bym tak nie umiał powiedzieć) zmarnować sobie życia. Ona musi się od niego uwolnić. Wzruszyła się, pocałowała mnie w policzek i podziękowała, że jej to powiedziałem. Niby sama to wszystko wie, a jednak dla niej to bardzo ważne, że oboje myślimy tak samo. Kiedy była młodsza, marzyła, że spotka kogoś na całe życie, kto da jej ciepło. Bo ona z Konradem jeszcze nigdy nawet tego nie robili… Co?! O, kurde! I ona mi o tym mówi dopiero teraz? To ich w zasadzie nic nie łączy! Skoro chodzą ze sobą tyle lat i nawet go nie dotykała, a co ważniejsze on jej, to znaczy, że jest to jakiś żenujący związek bez sensu. Niepotrzebnie zagryzałem się po nocach. Co ja sobie nawkładałem do tego pustego łba! Sonia nigdy nie spałaby z takim kaloszem jak Konrad! On jest zimny, oschły i przemądrzały, a dziewczyny lubią czułych, fajnych, silnych gości, którzy coś potrafią. Ona z nim nie spała, rozumiecie to?! Gdybym ja rządził w tym kraju, dziewczyny od ukończenia piętnastego roku życia musiałyby nosić jakieś bransoletki z wyraźną informacją, jakie są ich doświadczenia w zakresie seksu. Bo nie powinno być tak, że człowiek się

musi domyślać i tylko niepotrzebnie nerwy traci. — Wiesz, o czym myślę? Gdybyś mógł naprawić błędy Boga, to co byś poprawił? Albo nie! Powiedz mi, co byś w swoim życiu zmienił. Powiedziałem, że absolutnie nic. Żadnego dnia swojego życia bym nie oddał, skoro doprowadziło mnie ono tu. Dlaczego dziewczynom w takich momentach zbiera się na poważne rozmowy, to nie wiem. A może tylko Sonia tak miała? Tego nigdy się nie dowiem, bo Sonia będzie jedyną dziewczyną w moim życiu. Zdradzenie jej czy coś w tym stylu wchodziło w grę, tylko gdyby wycięto mi mózg. Była moja i nic innego się nie liczyło.

Krzyczenie na słońce Następnego dnia Grudziński znowu przyjechał. Odchyliła głowę, założyła kask i usiadła za nim. Jej nogi dotykały jego bioder, jej brzuch i piersi dotykały jego pleców. Popatrzyła na mnie. Odwróciłem wzrok. Obaj z Konradem gapiliśmy się na tuman żółtego kurzu, unoszący się za odjeżdżającym motocyklem. Kolejna rzecz, której mnie nikt nie nauczył. Co ma robić chłopak, którego ukochana dziewczyna właśnie zadarła nogę i odjechała na motorze z łośkiem, którego ledwo znała? Dlaczego na angielskim mamy debilne czytanki o jakimś facecie, który pojechał do Afryki kopać studnie, albo o babce, która poznała swojego męża na autostradzie podczas korka, a nie ma czytanek na ważne życiowe tematy? Czy ona nie rozumie, co teraz myśli sobie Grudziński? Fantazja zerwała mu się ze smyczy i wyobraża sobie, że Sonia leci na niego, że go chce, że on jej się podoba. Nie mogłem tego znieść. Konrad zapytał, co mi jest. Powiedziałem, że nic, tylko myślę o wyjeździe

do Lizbony. Byłem z siebie zadowolony, że tak mu odpowiedziałem. Mam refleks. Chciałem iść do domu, ale Konrad poprosił, żebym został, to pogadamy albo obejrzymy jakiś film. Zaczęliśmy oglądać Truman Show. Życie faceta przebiega w studiu telewizyjnym. Wszyscy o tym wiedzą, tylko jeden Truman nie. Debilizm totalny, ale Konrad powiedział, że to jeden z najważniejszych filmów jego życia. Na tym filmie nauczył się, że nigdy nic nie wiadomo. Zawsze możesz być robiony w konia. Popatrzyłem na niego. Chyba mówił poważnie. Siedział obok mnie i nic, kompletnie nic nie rozumiał. Udawałem, że oglądam z nim ten film, ale w głowie migały mi nogi Soni obejmujące Grudzińskiego. Nie znoszę Konrada i uważam go za głupiego, ale czułem do niego szacun, że go to nie rusza. Myślałem, że ogląda z uwagą, ale okazało się, że nie. — Jak myślisz, co ona teraz robi? — Kto? — udałem głupiego. — Sonia. — Jesteś zazdrosny? — Nie o to chodzi. Zamknął się, ale widziałem, że gapi się tępo w ekran. — Myślę, że ona mnie już nie kocha. Rzeczywiście odkrył Amerykę. — Dlaczego? — Nie wiem. Ciągle milczy, chce być sama, wychodzi w nocy, nie wiem, o czym myśli. — E, tam — pocieszyłem go. — Pierwszy lepszy jest bardziej interesujący niż ja.

„Pierwszy lepszy” na pewno nie, ale ja akurat jestem lepszy. Takie są brutalne prawa rynku. — Przesadzasz. — To dlaczego z nim pojechała? — A dlaczego jej pozwoliłeś? — rzuciłem, bo mnie zdenerwował tym babskim gadaniem. — A co miałem zrobić? Zawsze był mięczakiem. — Zabronić jej. — Czy ty z nią kiedyś rozmawiałeś? Spróbuj jej czegoś zabronić. Powodzenia. — Nawet nie próbowałeś. Stałeś jak jakaś miękka pyta. Konrad zacisnął zęby. Nie powiedział tego, co doskonale obaj wiedzieliśmy: Ambicja mu nie pozwoliła. Żaden chłopak nie przyzna, że jest zazdrosny. Żeby nie wiem jak skręcało go w środku, każdy udaje, że go nie rusza to, co go rusza. Owszem, potem na osobności można zrobić dziewczynie awanturę, tylko że tu nie chodziło o zwykłą dziewczynę. Chodziło o Sonię. Robienie awantury Soni miało taki sam sens jak krzyczenie na słońce, żeby przestało dotykać chmur. Tkwiliśmy przed komputerem jak te dwa barany, czekając, aż ona wreszcie wróci. Przepraszam za to porównanie. Gustaw na pewno by na Sonię nie czekał. Za mądry był.

Niedomyty półanalfabeta Miała mokre włosy, a Grudziński mokry T-shirt i denerwująco zadowolony wyraz mordy. Czy on nie rozumiał, że pasował do niej jak glonojad do jaskółki? Kąpali się w Smrodce? Rozebrała się z tego prawie niczego, co miała na sobie i weszła do wody? A może wziął ją na ręce i wrzucił do

wody? Może powiedział coś, co ją rozbawiło, a ona zaśmiała się „tym” śmiechem? Czułem, że za chwilę dostanę udaru z zazdrości. Ciekawe, czy ona w ogóle miała na sobie kostium. Jaki kostium? Pływała z nim nago, tak jak lubi. Na domiar złego nie mogłem jej nawet zrobić awantury. Grudziński powiedział, że jest głodny i wreszcie sobie poszedł, a my we troje zostaliśmy. Ciszę można było kroić nożem. — O co się tak nabzdyczyłeś? — powiedziała Sonia nie wiadomo do którego z nas, ale raczej do mnie, bo muszę przyznać, że byłem na nią trochę wściekły. Długimi ruchami wcierała sobie balsam w nogi. Drażniło mnie, że robi to przy nim. Mogłaby nie pokazywać nóg komu tylko się da. Może i byłem nabzdyczony, ale nie musiała omawiać tego przy Konradzie. To były nasze sprawy. — Nie przesadzasz trochę? — powiedział Konrad. — Z czym? — Mogłabyś nie rzucać się na każdego faceta, którego spotkasz. Popatrzyła na mnie i uniosła brwi. — O kogo konkretnie chodzi? — Przestań. Przez dłuższą chwilę Sonia wcierała balsam, a my słuchaliśmy, jak żaby wydzierają się jedna na drugą. — I co, fajnie było na motorze? Widziałaś jastrzębie, bociany albo cielaczka? — Mówiłam ci, że się nudzę. Gdybyś miał motor, tobym nie musiała jeździć z jakimś wsiowym mięśniakiem. — Nie mam i nie będę miał. Chyba zaczynam żałować, że… — Spokojnie.

— Nie, Sonia, nie daję rady. I w ogóle jeśli wolisz… — Tak, tak… — jęknęła Sonia, bardzo realistycznie udając rozkosz. — Ten niedomyty półanalfabeta ze wsi musi być mój. — Jesteś nimfomanką, wiesz? — Możemy nie kłócić się przy Krystianie? Dlaczego? Niech się kłócą jak najwięcej i jak najczęściej. Poza tym zgadzałem się z Konradem w każdej sylabie. Bardzo mi było na rękę, że to on zrobił jej tę awanturę i ja już nie musiałem. Dalej poszło jak po sznurku. „Będę robić, co chcę. Właśnie widzę. Chyba nie tak się umawialiśmy. A jak? Chyba nie po to tu przyjechaliśmy? A po co? Może to nie ma już sensu? Od dawna już nie ma. Jak mogłaś powiedzieć, że się nudzisz? A jak ty mogłeś powiedzieć, że jestem nimfomanką? Ja to powiedziałem dopiero, gdy ty powiedziałaś… Nieprawda, ty pierwszy powiedziałeś!” Pokłócili się na amen. Sonia weszła do domu i trzasnęła drzwiami tak, że jeśli Stępniewska będzie chciała je wymienić, nie będzie miała z tym problemu, bo tynku wokół nich już nie było. Konrad wstał i bez słowa poszedł drogą w stronę Żebrek. Nie wiedziałem, czy mam tam siedzieć, wejść do niej czy iść do domu. Po chwili Sonia wyszła. — Nie chcę tu zostać ani minuty. Otworzyłem usta, żeby jej powiedzieć, że właśnie teraz powinna zostać tu na zawsze. Rozejrzała się i zapytała, gdzie jest Konrad. Powiedziałem, że poszedł. — Dobrze to rozegrałam, co? Rozumiałem tyle, co wy teraz. — Nie rozumiesz? Nie miałam sumienia powiedzieć mu w twarz, że

potrzebuję przez chwilę być sama. Gdyby ten kartofelek się nie napatoczył, poczekałabym na jakiś inny pretekst. Odwieziesz mnie do domu? Nie zwróciłem uwagi na to „przez chwilę”. Skupiony byłem na tym, że oto już z nim nie jest. Oczywiście nie rozumiałem, dlaczego mam ją odwozić do domu. Chciałem, żeby została, ale ona nie podjęła tematu. — Odwieziesz mnie, czy mam poprosić kogoś innego? Był jeden drobny problem: miałem tylko rower. Musiałem „iść w łaskę” do Seby. Myślałem, że będzie piętrzył trudności, ale powiedział, że za pół godziny będzie gotowy i poszedł się wykąpać. Ale jednak została. Trzy godziny siedzieli w pokoju. Nie mam pojęcia, o czym gadali. Potem usłyszałem silnik i Konrad wyjechał. Niestety, tego samego dnia zadzwoniła moja matka. Zmarła ciocia.

Niepowtarzalna aktywność Jechanie na pogrzeb do Warszawy pasowało mi jak nowalijkom przymrozki, ale co mogłem zrobić? Na szczęście matka zarządziła, że mam przyjechać dopiero za dwa dni. Rano poszliśmy pobiegać. Mogłem biegać, czołgać się, a nawet iść do opery. Było mi wszystko jedno, byle robić to z nią. To chyba jednak nie jest cała prawda. Prawda jest taka, że mogłem robić wszystko, ale czekałem na tę jedną jedyną niepowtarzalną aktywność. Bieganie, oczywiście, ale jako wstęp, a nie zamiast. Sonia natomiast zachowywała się tak, jakby było jej wszystko jedno, czy biegamy, czy się pieścimy. I oczywiście gadanie, gadanie, gadanie. Kurczaczki, bociany, jagody, jeżyny, grzyby, sarny, zdjęcia i rzecz jasna tematy zasadnicze, którym nie było końca. Co by było, gdybym był liściem? Gdybym był

liściem, tobym nie myślał. Ale skąd mam pewność, że rośliny nie myślą? Dlaczego bez zastanowienia wierzę w coś tylko dlatego, że wszyscy tak mówią. A gdyby wszyscy mówili, że jestem przeźroczysty, wierzyłbym? Szczerze mówiąc, nie było łatwo. Niestety, gdy masz dziewczynę, musisz pogodzić się z tym, że będziesz musiał wysłuchiwać, co jej się śniło, który ptaszek ją zachwycił, jak źle wyszła na zdjęciu, jakie ma koleżanki, o czym marzyła, gdy była dzieckiem, jaką książkę przeczytała oraz co sądzi o tym, że ty nic nie sądzisz na temat bycia liściem. Jasne, że na etapie, gdy się ludzie dogadują, to jest potrzebne, bo przecież o czymś trzeba rozmawiać. Ale potem? Po co? Seba kręcił się po podwórku. Trochę się zaniepokoiłem, że Sonia z litości zaproponuje mu, żeby poszedł z nami. I tak się stało, ale Seba odmówił. Wtedy Sonia powiedziała, że chce się zdrzemnąć. Kurde, jaki sens miało wstawanie przed szóstą, żeby potem spać w ciągu dnia? Po dwudziestu minutach napisała do mnie. Sonia: „Sznurek”. Nie wiedziałem, o co chodzi, ale tylko przez chwilę.

Brat to brat Z bycia liściem zeszło na śmierć ciotki. Jak często myślę o śmierci? Jak chciałbym umrzeć? Odetchnąłem, gdy zapytała, o której godzinie jedziemy. Powiedziałem, że jadę sam z ojcem. Dlaczego? Powiedziałem, że nie wiem. Mieliśmy przyjechać obaj. Seba się zapalił, że pojedzie do Warszawy, ale matka nagle zmieniła zdanie i powiedziała, że ktoś musi zostać na gospodarstwie, bo dziadek sam sobie nie poradzi. Sebie zrobiło się przykro. Ojciec poszedł z nim pogadać, ale on gdzieś zniknął. Tak się sprawy miały, ale nie chciałem mówić o tym Soni.

Wkurzyła mnie zresztą. Zaczęła mówić, że matka nas porzuciła. Wytłumaczyłem jej, że żadne porzuciła. Nie mogła inaczej. Gdyby nie to, że ciągle ktoś chorował, toby była w domu. Sonia przytuliła się do mnie i powiedziała, że rozumie. Seba napisał: „Gdzie, debilu, jest wiertarka”. Ja: „U Ciebie w dupie”. Sonia to przeczytała. Najpierw spochmurniała, ale po chwili się roześmiała. — Wiesz, zazdroszczę ludziom, którzy mają rodzeństwo. Opowiedz mi, jak to jest. — Normalnie. — Normalnie, czyli jak? Zauważyłam, że macie taki niesamowity układ, jakbyście zblendowali swoje relacje. Nienawiść, miłość, zazdrość, rywalizacja, poświęcenie… wszystko jest między wami. A gdybym była jego, to co byś zrobił? — Zabiłbym go — powiedziałem. Sonia znów się roześmiała. — Ale tak na poważnie. Wyobraź sobie, że Seba ci opowiada, jaką poznał dziewczynę, że ją kocha, że chce mieć z nią dzieci. Przyprowadza ją do domu, a to jestem ja. Co wtedy? Niech mi ktoś wytłumaczy, po co o tym rozmawiać. Po co zastanawiać się nad czymś, co się nigdy nie zdarzy. Nie wiem, czego ich uczą w tej szkole demokratycznej, ale gdybologię stosowaną mają chyba na najwyższym poziomie. — Czy gdybym była jego dziewczyną, to byś mnie nie chciał? Powiedz szczerze. Chciałbym ją nawet wtedy, gdyby była dziewczyną mojego ojca, ale ona chyba chciała usłyszeć, że brat to brat, więc to powiedziałem.

— Brat to brat. — Ha! I myślisz, że Seba ma tak samo? Potwierdziłem, bo co jej miałem powiedzieć? Że gdy tylko jest okazja, żeby mi dokopać, Seba zjawia się z najdalszego zakątka świata? Popsułbym tylko atmosferę. — To jest w was takie wspaniałe, że macie takie mocne, dobre zasady. Świat psieje, a wy jesteście jak te dęby. Czasami naprawdę miałem wrażenie, że ona sobie ze mnie robi jaja. Z drugiej strony miała rację. W końcu nikogo nie zabiłem, nie okradłem ani nic z tych rzeczy. Byłem okay i miałem zasady. — Chciałabym być taka jak wy, ale ja jestem marnym człowiekiem. Jeśli coś mu się stanie, nie daruję sobie tego. Nie będę mogła z tobą być… Znów nic nie rozumiałem. Przecież to byłoby idealne wyjście! Nic jednak nie powiedziałem. W gryzieniu się w język zaczynałem zdobywać czarny pas.

Mokra bluzka Myślałem, że Sonia wyjdzie mnie pożegnać, ale nie wyszła. Za to przez całą drogę pisaliśmy do siebie. Żal mi było ciotki, a raczej wujka, a najbardziej dziewczynek. Bez matki ciężko im będzie, wiadomo. Starałem się smutno wyglądać, co było trudne, bo Sonia przysłała mi nagranie, jak się chlapie pod szlauchem w sadzie. Pewnie Szlachcic to nakręcił, chociaż w sadzie Stępniewskiej raczej rzadko bywał. Mniejsza z tym. Chociaż nie, to bardzo ważne, kto ją nagrał. Kurde, mokra bluzka dokładnie ją oblepiała. I do kogo tak się śmiała?

Mój ojciec nie lubi

Wokół budynku, jak w całym mieście, nie ma gdzie zaparkować, co ojca zdenerwowało, bo musiał odjechać kawałek, a potem nie miał pojęcia, gdzie jest. Zaparkować też oczywiście nie potrafił. U nas ma całe podwórko dla siebie i może stanąć nawet w poprzek. Tu nie umie wjechać w wąskie miejsce i się wścieka. — Jakie te miejsca porobili. — Daj, ja wjadę. — Jak Seba traktorem, co? Nie zareagowałem. Nie urodziłem się wczoraj. Skoro fakt, że w drugiej klasie podstawówki zbiło się spodeczek, nadal jest żywy w pamięci mojej rodziny, to trudno wymagać, żeby zdewastowanie stodoły zostało zapomniane kiedykolwiek. Ojciec był u ciotki ze dwa razy, ale nie ma orientacji w mieście i nie jest w stanie trafić nawet do furtki. — Grodzą się jak bydło na pastwisku. Krowy u nas lepiej mają. Nie lubię Warszawy tak jak i on, ale narzekać też nie lubię. Windy ojciec oczywiście też nie znosi. — Ruchoma trumna. Gdybym miał krótko ojca opisać, tobym opisał tak: „Mój ojciec nie lubi”. — Cholery można dostać z tym parkowaniem u was. Godzinę miejsca szukaliśmy. Ja ci współczuję, że tu mieszkasz. Ojciec umie witać się z kimś, kto właśnie stracił żonę. Potem już się nie odezwał, bo w przedpokoju zjawiła się mama. — A ty co tu robisz? — Jak to co? — A kto został? Chcesz, żeby ojciec zmarnował wszystkie krowy? — Szlachcic został i Sebastian jest. — Szlachcic nam będzie kąty przeglądał? Rozum ci odebrało? I w czym

niby chcesz się ludziom pokazać? — To mogę zaraz wracać. — I tylko benzynę wypalać w tę i nazad. — Wchodźcie, proszę, wchodźcie. Wujek zgarnął moich rodziców do środka. Pewnie im było przykro, że nie mogą się kłócić na korytarzu. Mama obrażona chyba na ojca, ale tego dokładnie nigdy nie wiadomo, poszła coś pichcić, a my staliśmy jak te kołki. Ojciec wyszedł na balkon zapalić. Też bym zapalił, ale przy nim nie chciałem. Nie dlatego, że się bałem, po prostu gadania byłoby tyle, że nie warto. Za rok skończę szkołę i będę palił dwadzieścia dziennie, jak mi się zechce. Przy Soni raczej nie, bo ona nawet picia fanty nie popiera, ale jak nie będzie widziała, to na pewno będę. Lubię po prostu. Usiadłem na kanapie w dużym pokoju i nie wiedziałem, co mam ze sobą robić. Pogrzeb jutro, więc jakoś tak głupio telewizję oglądać. Zaproponowałem, że przejdę się z dziewczynkami. Mama podeszła do nich i z tą swoją najsmutniejszą miną świata powiedziała: — Ja myślę, że wolicie zostać w domu, prawda? Nie wiem, czy mamusia by chciała… Kurde, moja matka to jest manipulatorka! Jakie ona ma wredne metody, żeby ludzie robili to, co ona chce! Nie mogłem zrozumieć, co jej szkodzi, że się dzieciaki przejdą.

Nie ruszy cukierka Ojciec gadał z wujkiem, to znaczy tłumaczył, jak głęboko mu współczuje, że wujek musi mieszkać w Warszawie. Żyją tu jak króliki w klatkach. On by za miliony nie chciał nawet dwa dni tu mieszkać. Matka siedziała w kuchni

i gadała z kimś przez telefon, a mnie małe zaciągnęły do swojego pokoju. — Jak to teraz będzie? Chciałem im powiedzieć, że ich życie to będzie niezły syf. Nie będą miały z kim szczerze pogadać, nie będzie miał ich kto całować na dobranoc, prać im ubrań ani mówić, że chłopaki to świnie. Tylko jakoś głupio mi było tak je dołować. — A gdzie my teraz będziemy chodzić do szkoły? Powiedziałem, że nic się nie zmieni. Będą chodzić do tej samej szkoły, mieszkać tutaj i każdy dzień będzie taki sam jak do tej pory. Matka im umarła, a ja im wciskam, że nic się nie zmieni. Jestem jednak debilem. Okazało się, że wcale nie. To je uspokoiło. Chwilę milczały, a potem zapytały, czy ciocia z nimi będzie. Zapewniłem, że tak. Zapytały, czy to mamę bolało. Chyba wolałbym kamienie tłuc, niż z nimi gadać, bo niby skąd mogłem wiedzieć, czy to bolało? Miała raka, więc pewnie bolało. — A gdzie mama teraz jest? Powinienem powiedzieć, że w niebie, ale jakoś mi to przez gardło nie mogło przejść, bo ciotka z wujkiem nie mieli ślubu kościelnego, więc nie wiedziałem, co się wtedy dzieje. — A mama nas teraz widzi? Wychowałem się na wsi i naprawdę wiele widziałem. Na moich oczach dziadek i ojciec świnie szlachtowali, a Stępniewski kiedyś tak Stępniewską pobił, że jej twarz zamieniła się w dżem jagodowy. Potem wziął siekierę, po wsi latał i płoty rąbał. Ojciec mnie straszył, że Dianę utopi. Nieraz byłem śmiertelnie przerażony, ale to był pikuś w porównaniu z tym, jak bałem się tych pytań. Kto im będzie dawał prezenty pod choinkę, czy pójdą do ortodonty, kto je będzie całował, jak będzie bolało po szczepieniu? Nigdy

bym nie zgadł, czym one się martwiły. Trochę to straszne, a może właśnie nie. Ogólnie fajne te małe są i lubią się. W ogóle sobie nie dokuczają. Jedna nie ruszy cukierka, dopóki nie ma pewności, że druga też dostała. — Ale ty nie umrzesz? — zapytała młodsza. Powiedziałem, że jasne, że nie. Absolutnie nie.

Moja dziewczyna Mój polaroid wyświetlał mi we łbie widoczki, które mnie drażniły, więc przed zaśnięciem napisałem do Soni. Odpisała, że myślami jest ze mną. Chciałem pogadać, ale napisała, że są na ognisku. Trochę mnie to zmroziło, bo przez te dwa dni, kiedy mnie akurat nie było, mogła sobie darować ognisko. Ale nawet taki kapeć jak ja uczy się na błędach, więc napisałem: „baw się dobrze”. Koło dziesiątej małe nalegały, żebym do nich przyszedł. Nie chciałem, żeby wariowały, bo matka się wściekała, że pamięci swojej mamy nie szanują, więc się zgodziłem. Posadziły mnie na łóżku i kazały sobie opowiadać o bocianach. Wyjąłem komórkę i pokazałem im wszystkie zdjęcia, które zrobiłem od kwietnia. Potem też inne. Sonia wdrapuje się na drzewo, nasze podwórko, Sonia wącha powój na płocie Sąsiada, Sonia otwiera opakowanie czekolady, Sonia w bluzce tak kusej, że widać jej połowę znaczka, to znaczy blizny. Zapytały, dlaczego mam tak dużo zdjęć tej pani. — Bo to moja dziewczyna — powiedziałem. Bardzo je to zainteresowało. Już na festynie ją polubiły. Zapytały, czy ona mnie kocha. Powiedziałem, że tak. — A będziecie mieli dzieci? Powiedziałem, że raczej tak, to znaczy na pewno tak.

Stwierdziły, że Sonia jest piękna jak księżniczka i widać, że mnie kocha, bo się ładnie uśmiecha. Inteligentne bestie.

Wymienić refleksje z księżycem Nie ma nic fajniejszego, niż być zakochanym, ale minusem jest to, że gdy zostajesz sam, to wariujesz z rozpaczy, a jak jesteś z nią, też wariujesz, czy czasem tego nie stracisz, nie sknocisz albo ktoś cię nie wygryzie. Tęskniłem tak, że aż bolało. Jakby mi ktoś żywcem wyrwał wszystkie wnętrzności i rozwlókł gdzieś po rowach. Usiłowałem zasnąć, ale myśli wciąż szły mi do głowy. Kto jest na tym ognisku? Z kim ona rozmawia? A czy po ognisku pójdzie prosto do pokoju, czy może będzie chciała wymienić refleksje z księżycem, bo dziś jest chętny do rozmowy? Kto wtedy powie, że może z nią iść? — Przestań się wreszcie rzucać i śpij! — warknęła matka. Koszmarna noc.

Opakowania z ciastkami Rano matka zdarła ze mnie koc. Powiedziała, że dobudzić mnie nie można i mam natychmiast iść do łazienki, bo akurat jest wolna. Ojciec nie poszedł na pogrzeb. Został w domu, bo mama zapytała, czy ma zamiar iść tak ubrany. Bo tak ubrany na pewno nie pójdzie. On, że może zostać, na co ona, że to dobry pomysł. Ojciec — żeby uważała, bo naprawdę zostanie, na co matka: „Już się boję. Zresztą ty tam po co? Prawie jej nie znałeś i nigdy jej nie lubiłeś”. Ojciec odwrócił się na pięcie i wyszedł na balkon. Wujek poszedł ojca przekonywać, ale ojca nie da się przekonać. Nudno było jak zawsze na pogrzebie. Ciekawiła mnie tylko urna. Była

dość duża, a Konrad mówił, że po spaleniu z człowieka zostaje około 3,5 litra prochów. Może urny robią tak jak opakowania z ciastkami — większe, żeby kupujący myślał, że tam jest więcej towaru? Wyobraziłem sobie, że ktoś w Rusałach by się skremował. Gadania byłoby na dwadzieścia lat. Na pogrzebie siedziałem w pierwszym rzędzie. Z brzegu wujek, a potem my. Mówię „my”, bo ani na sekundę żadna nie puściła mojej ręki. Gdybym wiedział, że będę aż na takim świeczniku, nie przyjechałbym w trampkach. A co się matka na ten temat nagadała, to tylko ja wiem. Ale najciekawiej było potem, po stypie.

Wszystko mi zawdzięczasz — Dziewczynki, proszę teraz do mycia i grzecznie spać. Proszę myśleć o tym, że mamusia na was cały czas patrzy i widzi, jak się zachowujecie. A wy też już się zbierajcie. — A ty nie jedziesz? — powiedział wujek. — Ja? — Matkę zatkało. Chyba zapomniała, w jak głębokiej jest żałobie, bo się szczerze roześmiała. — Jak ja mogę zostawić cię z tym wszystkim? — Ale, Basiu, już o tym rozmawialiśmy. My sobie poradzimy. Naprawdę bardzo ci dziękuję. — Nie ma o czym mówić. — Ale tak nie może być. Ty masz swoją rodzinę… — Przestań, moi sobie poradzą, dorośli są. Wujek spojrzał na mnie, jakby szukał ratunku. Źle trafił, bo powrót matki akurat nie był mi na rękę. Zaraz skończą się wakacje. Kiedy wrócę z Lizbony, Soni już nie będzie, a przecież muszę ją widywać. Miałem więc rozległe plany przyjeżdżania do matki na każdy weekend. A jeśli ona wróci do domu, to gdzie się będę zatrzymywał? Wujek wstał i cicho, prawie nie otwierając ust, powiedział, że Basia wiele

już dla nich zrobiła, a teraz naprawdę musi już jechać do siebie. Poza tym jego mama już się zdeklarowała, że zajmie się dziećmi. — Akurat! — wściekła się matka. — Już widzę, jak ona się nimi zajmie. Ona im na wszystko pozwala! Rozpuści je tak, że sobie z nimi nie poradzisz. — Basiu, ja ci jeszcze raz dziękuję, ale chcę, żebyś wyjechała. — Przestań już i się kładź, bo jutro masz na ósmą. — Basiu, chcę, żebyś wyjechała — powiedział twardo wujek. Matkę zamurowało. Tak się mówi, ale moim zdaniem tego słowa się nadużywa. Rzadko kogoś muruje tak, jak ją wtedy. — Co to znaczy? Ty chcesz, żebym ja… — Jeszcze raz dziękuję ci za wszystko. Musisz się spakować. — Ty mi dziękujesz? Gdyby nie ja, z niczym byście sobie nie poradzili. Wszystko mi zawdzięczasz. Rozumiesz?! — Pomogę wam znieść rzeczy Basi — powiedział wujek. Matka dostała szału. Darła się, jakby była u nas w domu. Dziewczynki oczywiście się obudziły, ale kogo to mogło obchodzić? Wziąłem je za ręce i chciałem iść z nimi do pokoju, ale wtuliły się w wujka jak małe szympansiątka. Zeszliśmy do samochodu, wrzuciliśmy bagaże i ruszyliśmy — wszystko w kompletnej ciszy. Dopiero za Radzyminem ojciec zaczął się śmiać. — Wyrzucił cię na zbity pysk! No, to teraz nie ma rady, w domu na dupie będziesz musiała siedzieć. Wyrzucił cię jak starą miotłę. Matka rzuciła się na ojca i zaczęła okładać go pięściami. Dobrze, że w nikogo nie przyładowaliśmy. — W szoku jest, rozumiesz? To normalne. Ochłonie i w czwartek wracam. Jego matka będzie się dzieciakami zajmować? Ogłupiał do reszty.

Dynie

Gdy tylko wjechaliśmy na podwórko, Azor zaczął ujadać jak wściekły. Szlachcic wyszedł z obory z Gustawem i Dianą. Gustaw mnie jakby poznał, bo podbiegł do mnie i zaczął poruszać ogonem. Wyciągnąłem do niego pięść, a on zaczął w nią uderzać. Fajny był. Mądry. Szlachcic przywlókł małego Stasiuka. Ten gnojek od zimy kręcił się koło niego. Niby głodny, niby Stasiukowa na noc go z domu wystawia, bo jej nowego faceta denerwuje. Ale co z tego? Każdy musi sobie radzić. Ja bym go od razu pogonił, ale ten sprytny smarkacz wyczekał moment, kiedy mnie nie było i już za Szlachcicem zaczął łazić. A tego człowieka każdy owinie sobie wokół palca. Prawie się z nerwów na kawałki rozsypałem, że ona do mnie nie wyszła. Przecież pisałem, że jestem. Zadzwoniłem. Nie odebrała. Poszedłem do niej. Ciemno w oknach, na parapecie dynie, ale nie nasze, bo my takiej odmiany nie mamy. Sąsiad i Stępniewska też nie. Grudziński! Od niego dynie… Z nim gdzieś pojechała, tylko po co?

Kwintesencja cudowności Szła od nas do domu. Wilgotne włosy, z jakimiś strzępami roślin, mokre nogi, na stopach grudki błota, a mokry dół spódnicy kleił się jej do nóg. Ciało zawyło mi jak syrena straży pożarnej. W ogóle nie wiedziałem, że można tak reagować. Sonia zatrzymała się w pół kroku. Pomyślałem, że poczuła to samo co ja, bo uśmiechnęła się i długo się we mnie wpatrywała. Bałem się podejść, bo z nią nigdy nie wiadomo, czy to jej się spodoba, więc staliśmy tak na deszczu. Usłyszałem silnik. Odkąd Stępniewska wdała się w agroturystykę, co

chwila ktoś tu przyjeżdżał albo stąd wyjeżdżał. Miałem to gdzieś, a może nawet było mi to na rękę. Chciałem, żeby cały świat nas zobaczył, żeby wszystkie jelenie świata dowiedziały się, do czego w życiu doszedłem. Niech widzą i niech ich wszystkich szlag trafi. — Ktoś jedzie, chodź do mnie. Pociągnęła mnie za rękę. Weszliśmy do szarego pokoju. Nie zapaliliśmy światła, więc myślałem, że zaczniemy się serdecznie witać, ale Sonia tylko cmoknęła mnie w usta i wzięła ręcznik. Tarła sobie włosy, ramiona, ręce. Nastawiła wodę, zrobiła to swoje obrzydlistwo i połamała czekoladę. Była ohydna jak zawsze. Konrad mówił, że kubki smakowe przyzwyczajają się do nowego smaku. Widocznie moje były jakieś dziwne. Jedzenie tego świństwa miało za to jeden gigantyczny walor — Sonia zamykała wtedy oczy i można było gapić się na nią, ile tylko się chciało. Gapiłem się więc i byłem w szampańskim humorze. Odbiłem ją bogatemu, wymuskanemu, przemądrzałemu gogusiowi. Co z tego, że czułem się przy niej trochę spięty i wolałem się raczej nie odzywać? Zawsze tak jest na początku, więc to bez znaczenia. Znaczenie miało tylko to, że ja tu byłem, a on spłynął wraz z wodospadem historii. Jeszcze trzy dni temu stał tu jego plecak i wisiał jego ręcznik, a teraz żaden ślad po nim nie został. Niestety, jednak został, bo Sonia miała na sobie jego bluzę. Dlaczego? Z Sonią trzeba było cały czas uważać, bo miała jakieś czujniki i od razu się orientowała, kiedy jestem wściekły. — O czym dumasz? — O niczym. — To opowiedz mi coś. Co czytałeś, co pomyślałeś interesującego. — Ustalmy raz na zawsze: nie przeczytałem żadnej książki, więc już mnie więcej o to nie pytaj — warknąłem.

Kurde, czy to moja wina, że urodziłem się na takim zadupiu, a mojemu ojcu jedna gazeta starcza na trzy tygodnie? Ja nie wiem, jak inteligentny, obyty człowiek z miasta może nie rozumieć, że to, kim jest, zawdzięcza wyłącznie przypadkowi. Tak tylko gadam, bo wtedy tak skomplikowanej myśli nie byłem w stanie sformułować. Uwierało mnie strasznie, że byłem taki głupi. Wcześniej tak tego nie widziałem, a przy niej na każdym kroku to czułem. — Przepraszam, jeśli cię uraziłam. W takim razie ja ci coś opowiem. Moja mama pracowała z panią, która miała córeczkę. Ta córeczka miała przyjaciółkę, która kiedyś zaprosiła ją do domu. Powiedziała, że zjedzą pizzę, coś sobie obejrzą i będzie fajnie. Zapomniała tylko dodać, że będzie tam jej brat i jego koledzy. A bratu obiecała, że zaprosi tę dziewczynkę, jeśli brat da jej flamastry, sto złotych czy coś tam innego. Rozebrali tę małą do naga i wystawili na balkon… Trochę się speszyłem. Dobra, przeraziłem się. Ta historia coś mi przypominała. Za dużo tu było zbieżności. A jeśli Sonia wie? Jeśli on jej wszystko powiedział… to nie jest dobrze. Jednak nie. Roześmiała się i powiedziała, że bez sensu to wymyśliła. Przyznałem jej rację. Wyciągnąłem rękę w jej stronę i pogłaskałem ją po ramieniu. Zamknęła oczy. Dalej już samo poszło. Na filmach to w ogóle inaczej wygląda, bo nie oglądasz siebie. Pokazują ci jakieś rozchylone usta, cycki, ręce na czyimś potraktowanym solarką dupsku, a potem już nic nie widać, tylko tarzanie się pod prześcieradłem i tandetna muzyka. Taki sam kicz jak zachód słońca na cudzym zdjęciu. Wierzcie mi, że kiedy wy to robicie, wszystko jest mocne, szczere i prawdziwe. „To kwintesencja cudowności” — jak powiedziałaby Sonia, bo ja bym czegoś takiego raczej nie wymyślił. No, może bym wymyślił, ale musiałbym mieć

trochę czasu. Powiedziałem jej, że jest wspaniała, że ją kocham, że nigdy przenigdy jej nie opuszczę, że jest moim życiem, moim powietrzem, moim wszystkim. Nie powiedziała mi co prawda, że czuje to samo, ale wiedziałem przecież, że nie używa wyświechtanych słów. Nie używa, to nie używa, ale na pewno tak myślała, bo ja to po prostu czułem.

Ty się opamiętaj, dzieciaku O szóstej zadzwonił budzik i chamsko wyrwał mnie ze snu. Myślałem, że to pomyłka, bo po co mamy biegać, zwłaszcza że trochę padało. To było dobre, kiedy Konrad się nam plątał pod nogami i musieliśmy szukać okazji, żeby pobyć razem, ale teraz lepiej poleżeć sobie w ciepełku. — Jak to nie chce ci się biegać? Przecież jest szósta, taki piękny mokry poranek. Muszę przywitać dzień. Byliśmy nareszcie sami, mieliśmy pokój do własnej dyspozycji. Po co z niego w ogóle wychodzić? Niestety, Sonia to bieganie traktowała tak samo jak jedzenie czekolady i bycie tu i teraz. W ogóle wszystko, co robiła, traktowała śmiertelnie poważnie. Na tym etapie nie było sensu tłumaczyć jej, że nie lubię biegać i nie będę biegał codziennie nawet przy dobrej pogodzie, a czekolada powinna być słodka. Miałem zamiar jej to już niebawem powiedzieć, ale jeszcze nie w tym momencie. Na razie musiałem iść do domu, żeby się przebrać i martwiłem się, co powiem, jak mnie któreś z moich spotka i zapyta, z jakiej okazji nie nocowałem w domu. Zanim matka mnie dopadła, wlazłem prosto na Stępniewską. — A ty co tu tak wcześnie? — Ja? Matka pyta, czy pani jajek nie ma, bo potrzebne. — To nie mata swoich? — Wyszły, bo do Warszawy zawieźliśmy.

Byłem, jak widać, w dobrej formie. Dziwnie na mnie popatrzyła i popukała się w czoło. — Ty się opamiętaj, dzieciaku, póki czas. O co jej chodziło? Zresztą miałem ją gdzieś. Co ją obchodzi, co ja tu robię?

Bo mi się tak podoba Myślałem, że może poszli doić krowy albo robić coś poza domem. Niestety, tylko Seby w kuchni brakowało. Kiedy wszedłem, warczeli każdy na każdego, ale na mój widok natychmiast przestali. Matka to nie ojciec i dziadek. Natychmiast wykryła moją nocną nieobecność i dawaj mi gadać. Ojciec się zdziwił, że mnie nie było, na co matka, że taki z niego ojciec jak z koziej dupy trąba. Nie wie, że jego własny syn po nocach za dziewuchami lata, a jej już Stępniewska powiedziała, że obaj zlatują się tam jak muchy. Na co dziadek, że to jej wina, bo matka w chałupie powinna siedzieć. Potem zaczęło się dochodzenie, gdzie byłem. Powiedziałem, że u Szlachcica, bo czasem przecież u niego nocowałem i jakoś nikt o to pretensji nie miał. — A na diabła do niego tak ciągle latasz? — Bo mi się tak podoba — powiedziałem zgodnie z prawdą. Przyczepili się, że się do nich po chamsku odzywam. Miałem kłopot, żeby się odczepili. Musiałem się przebrać, bo Sonia na pewno już czekała. Czekała, a razem z nią Siur, Andżelika i Grudziński. Cholery można było dostać z tymi nachalami. Bieganie było świetne, bo oni o niczym nie wiedzieli, a my z Sonią udawaliśmy, że nic się nie dzieje. Jak można być aż tak tępym, to nie wiem, bo przecież po nas na kilometr było widać, że jesteśmy razem. Patrzyliśmy na siebie non stop, muskaliśmy się milion razy na minutę, cały czas biegliśmy

koło siebie, staliśmy wyłącznie koło siebie, ale te bystrzaki bez szemrania kupiły bajeczkę o tym, jak to Konrad musiał wcześniej wyjechać, żeby złożyć jakieś papiery, bo niby lecą we wrześniu do Nowej Zelandii. Uwierzyły, matołki.

Smrodka Płytka i leniwa jak mój brat, ni to rzeczka, ni to strumyk. Ale czysta i ma kawałek piaszczystej plaży. To Smrodka. Ta rzeczka ma pewnie jakąś nazwę geograficzną, ale w życiu nie słyszałem, żeby ktoś ją inaczej nazwał. Teraz nie śmierdzi, ale dwadzieścia lat temu zanurzenie w niej ręki podobno groziło śmiercią. Zabraliśmy ze sobą koce, leżaki, żarcie, piłkę, badmintona i ringo, ale nie przydało się, bo przez cały czas gadaliśmy. Królowały tematy zasadnicze, czyli gdybologia na maksa: A co by było, gdyby ludzie żyli pięćset lat? A gdybyśmy mieli wybór, to gdzie teraz byśmy byli? Co by było, gdyby nic nie było? Wymieniać dalej? Myślę, że nie tylko mnie łeb rozbolał od wysiłku, bo przecież musiałem cały czas uważać, żeby nie wypaść gorzej niż Siur. Sonia poprosiła, żeby kupić jej wodę. Sklep był pięćset metrów od nas. Zajęło mi to jakieś jedenaście minut. Kiedy wróciłem, była tylko Andżelika. — A gdzie oni? — Pożyczyli kajak i… — Jak to pożyczyli kajak? Od kogo? — Od tych letników, co mieszkają u Stępniewskiej. — Co?! — O co ci chodzi? Pożyczyli, bo Sonia chciała. — Czy wiesz, jak to się może dla ciebie skończyć?

— Jak? I gadaj z taką. Czy ona nie rozumie, że to może oznaczać koniec jej pięknego chodzenia z Siurem, bo dziesięć minut sam na sam z Sonią uzmysłowi jej ukochanemu, jak beznadziejnie do tej pory lokował uczucia? Nie zdążyłem jej tego wyjaśnić, bo zapytała, czy chcę nektarynkę. Jak mogłem teraz cokolwiek przełknąć? Oni byli razem na kajaku, a ta mi chce zakleić pysk nektarynką? Sonia na pewno siedzi z przodu. Faceci zawsze sadzają dziewczyny z przodu albo przepuszczają je w drzwiach. Ludzie nazywają to kulturą, a tymczasem mężczyźni wymyślili, żeby mieć dziewczynę przed sobą po to, by móc do woli gapić się na jej tyłek, plecy, nogi, czyli na wszystko, co w niej interesującego. A jeśli ją najdzie, żeby pokazać swoim piersiom okolicę? To przecież w jej stylu. Może Konrad zgadzał się na takie numery, ale ja na pewno nie będę. Popłynęła sobie z tym zboczeńcem. Nie mogła na mnie poczekać pięć minut? Uderzyłem pięścią w ręcznik. Czułem, że ciągnę na oparach wytrzymałości. — Krystian, co się dzieje? — Nic. — Widzę, że czymś się gryziesz. — Możesz się ode mnie odczepić? — Mogę, ale powiedz, coś nie tak w domu? — W domu? Co niby ma być w domu? — Więc co? — Więc nic, tym wyjazdem się martwię. Jak dobrze, że była ta Lizbona, bo nie wiem, co ja bym ludziom odpowiadał.

Zaczęła mnie uspokajać. Ona też panicznie boi się latać, bo wiadomo, że dużo samolotów spada, ale wszystko będzie dobrze.

Tak pachnie koniec lata — Jak myślisz, dlaczego ich tak długo nie ma? Może zeszli na brzeg? Powiedziałem, że nie wiem i rzuciłem się na ręcznik. Jeśli to ma tak wyglądać, to ja dziękuję. W końcu ich zobaczyliśmy. Siur wyskoczył z kajaka jak korek z butelki sfermentowanego wina, chwycił przód, podciągnął tak blisko brzegu, że kajak zaszorował o dno, i podał Soni rękę, niby żeby jej pomóc wyjść. Dwie godziny z nią pływał i jeszcze było mu mało. Zboczeniec. — Przeżyliśmy coś pięknego — powiedziała Sonia i usiadła na ręczniku. Siur objął Andżelikę, ale gapił się wyłącznie na Sonię. Ja zresztą też, bo gdy widziałem ją ostatnim razem, miała stanik na lewą stronę. — Co się dzieje? — Krystian jest nie w sosie. Boi się lotu i martwi, że będzie miał kłopoty z językiem — poinformowała ich Andżelika, udając, że wszystko jest w najlepszym porządku. — Niemożliwe, Krystian nie martwiłby się takimi drobiazgami. Chciałem ją złapać za szyję i wyrwać jej z gardła zeznania, co z nim robiła przez dwie godziny, ale wziąłem butelkę z ciepłą już wodą i jej podałem. — Twoja woda. — Dzięki. Ktoś chce się napić? Andżelika chciała, na co Sonia powiedziała, że trzeba było otworzyć. — Słuchajcie, widzieliśmy małą sarenkę… Miała stanik na prawą stronę. Przecież sam się nie przekręcił. Potem przyjechał Szlachcic z Małposią. Kurde, ta dziewczyna ambicji miała mniej niż borsuk łusek. Myślała, że jak barana trzyma dwa domy od

mojego, to ma prawo aż tak mi się narzucać? Postanowiłem, że będę ją olewał i nawet jej „cześć” nie powiedziałem. Niech się wreszcie zorientuje, że nie jest tu nikomu do niczego potrzebna. Jedno, co było dobre, to to, że przywieźli maliny, racuchy z jabłkami i chleb, który Małposia upiekła. „Ojejku, jejku, jaki pachnący, jaki chrupiący”. Zjadłem racuchy, maliny i chleb też, bo kurde, życie czekoladą było nie dla mnie. Głodny byłem jak niedźwiedź na wiosnę. Słońce zaczęło już zachodzić. Wszystko było pomarańczowe, a zwłaszcza znaczek Soni jeszcze zrudział od tego słońca i wyglądał jak rdza. — Minął kolejny dzień naszego życia. Tylko raz mogliśmy go przeżyć, tylko raz jesteśmy tak młodzi. Dziewczyny, może wykąpiemy się nago? Nie muszę chyba mówić, kto to zaproponował. — Serio? — Siurowi zaświeciły się jego durne oczka. — Jak najbardziej. Przez chwilę było cicho. Chciałem, żeby się rozebrała, ale chyba bym wolał, żeby oni wszyscy znikli. Świerszcze darły się, jak wtedy w długi weekend, słońce zachodziło, woda błyszczała, ważki wariowały na trzcinach. Sonia wstała i przeciągnęła się. Powiedziała, że ona nie ma tak dobrze jak my. Być może jest tu tylko ten jeden raz w życiu, więc chce ten dzień ukoronować rozkoszą, bo ma zamiar zachować go w głowie na wieczną pamiątkę. — Gdzie ty się nauczyłaś tak mówić, co? — Tam gdzie wszyscy, w szkole. — Świetna ta twoja szkoła — powiedział Siur. — Andżelika mogłaby do takiej chodzić. — O co ci chodzi? Ja się mogę kąpać nago. Nieraz się kąpałam. Siur zerknął na mnie, ja na niego. Ona się kąpała nago? Na pewno. — Chyba u siebie w łazience — zarechotał Siur, na co Andżelika wstała

z ręcznika. Małposia też wstała, a raczej zerwała się z trawy i oświadczyła, że ona wraca. Szlachcic też wstał. Nie współczułem mu. Skoro ją przywiózł, to niech ją teraz odwozi. I bardzo dobrze! Jeszcze tylko on tu potrzebny, żeby gapić się na Sonię. Małposia powiedziała, że Szlachcic nie musi z nią jechać, że ona wróci pieszo, co było czystym absurdem, bo to dwanaście kilometrów od nas. On, że nie ma sprawy. Przepychali się tak przez chwilę, w końcu Małposia wystrzeliła jak z procy, a ten za nią. No, ja jej się nie dziwię. Na jej miejscu też unikałbym pokazywania się nago. Zostaliśmy we czworo. — Ale tam są jacyś ludzie. — Andżelika chyba trochę się wystraszyła. — Chcesz, żeby się do nas przyłączyli? Możemy ich zaprosić — powiedziała Sonia. Co wiecie na temat kąpania się nago w akwenie takim jak nasza Smrodka? To nie morze, że wbiegniesz w fale, rzucisz się w odmęty i ta twoja nagość trwa może piętnaście sekund. W najgłębszym miejscu Smrodka sięgała do połowy ud, więc o tym, żeby woda okryła nasze miejsca strategiczne, raczej mowy nie było. Jak się już rozbierzemy, nic nas nie zakryje, co mnie akurat jakoś specjalnie nie ruszało. Po prostu nie chciałem, żeby mnie sobie dokładnie obejrzeli, a potem gadali, że to czy tamto. A jeśli ten debil zrobi zdjęcie? Ale co mogłem zrobić? Wyszedłbym na ostatniego zakompleksionego buraka, gdybym coś powiedział. Sonia zdjęła majtki. Zrobiło mi się gorąco nawet w paznokcie u stóp. Możecie sobie miliony razy oglądać najbardziej wyuzdane nereczki albo podglądać letniczki u Stępniewskiej, ale to w ogóle nie to. Niby widziałem ją już nago, ale jednak nie stojącą bez majtek na tle Smrodki i jak gdyby nigdy

nic pijącą wodę mineralną. Siura zatkało na amen. — Halo, przestań się tak gapić — powiedziała Andżelika. — Świnia! Sonia się roześmiała. Rozłożyła ramiona i głośno wciągnęła powietrze. — Tak właśnie pachnie koniec lata — powiedziała. Nie wiedziałem, co mam zrobić. Dziewczyny pod każdym względem mają lepiej niż my. Po nich w ogóle nie widać, czy chcą się kochać, a po nas od razu. Nie chodzi o to, że ja chciałem. Byłem strasznie zdenerwowany, ale mój penis i moje oczy są jakby połączone i nic nie mogłem na to poradzić. Wolałbym, żeby wyglądało, że mam luz w tym temacie, tylko że mogłem sobie woleć. Siur ściągnął gacie i rzucił je za siebie. Zobaczyliśmy, co musiało mu chodzić po głowie, bo był gotowy do akcji. Andżelika popatrzyła na mnie. Zagryzła wargi i zdjęła kostium. Odwróciła się do mnie bladym tyłkiem, wbiegła do wody i błyskawicznie w niej usiadła. Ja nadal siedziałem i za pomocą siły woli usiłowałem wpłynąć na mojego penisa, żeby nabrał dystansu do wydarzenia. Mostkiem przejechał ktoś na rowerze. Musiał nas widzieć, ale nie zareagował. — Krystian, jeśli masz z tym jakikolwiek problem, to w ogóle nie czuj się zobligowany — powiedziała Sonia. — Tak, tak! Jeśli masz problem, to… — zarechotał Siur zadowolony jak najedzony kundel. Nie miałem wyjścia, musiałem zdjąć gacie. Wszyscy troje wbili we mnie wzrok. Miałem ochotę zasłonić rękami przyrodzenie. Nie, żebym się wstydził, chociaż może to też. Siur gapił się raz na mojego penisa, raz na swojego, na Sonię, na mnie, na siebie i tak w kółko.

Chciałem się zapaść pod ziemię. Nie wiem, dlaczego, bo przecież człowiek ma ciało i nic co ludzkie nie jest nam obce, a jednak nie jest to łatwe, zwłaszcza dla chłopaka. Andżelika przemogła się i wstała. Sonia powiedziała jej, że jest piękna i że ma cudowną skórę. Andżelika odparła, żeby Sonia przestała, ale widać było, jak jej się ryj cieszy od tych zachwytów. Siur stanął naprzeciwko nich i nie mógł się nażreć widokiem Soni, bo przecież nie Andżeliki! Sonia miała znacznie jaśniejszą karnację. Niby cała była w piegach i miała przecież to znamię wielkości dłoni, ale i tak Andżelika mogła się przy niej schować. Nie powiem, miała nawet niezłe piersi i włosy tam miała niesamowicie kręcone, a Sonia tylko mały prostokącik, ale to akurat już wiedziałem. Wszyscy udawaliśmy, że w ogóle nas to nie rusza, a byliśmy napięci jak nadgarstki i każdy gapił się tak samo zachłannie. — Cudownie, prawda? Chodźmy za zapachem słońca. Na brzegu zostały nasze rzeczy. O ubraniach czy ręcznikach nawet nie wspomnę, ale też mój portfel, telefon, buty, wszystko. Siur wziął Andżelikę za rękę, a wtedy ja wziąłem Sonię. Dziewczyny też złapały się za ręce i poszliśmy Smrodką w stronę zachodu słońca. Niby nic się nie działo, a nie przypominam sobie, żebym kiedyś był bardziej spięty. To był ciepły dzień, ale gdy zaszło słońce, w jednej chwili zrobiło się zimno. Dziewczyny zarządziły, że wracamy i zrobiły w tył zwrot, a my ruszyliśmy dwa kroki za nimi. Siur cały czas gapił się na swojego penisa, a potem na mojego i szczerzył do mnie swoje żółte zęby. Nie rozumiem — dlaczego nam się wciska ten kit z długością i potem człowiek całe życie się tym gryzie? Udawałem, że mam to gdzieś, ale nie czułem się dobrze. Nie uwierzę nikomu, kto mówi, że miałby do tego dystans. Nikt nam niczego nie ruszył. Siur objął Andżelikę i zaczęli się przy nas

glonojadzić. Przypominam, że oboje byli nadzy, mokrzy i pokryci gęsią skórką. — O, jacy niekoleżeńscy. Krystian… Sonia wyciągnęła do mnie ręce. Przytuliłem ją, czułem ją, była moja. — Ty, a Konrad? — szepnął potem Siur i szturchnął mnie w ramię. — Przecież sama mnie poprosiła — powiedziałem zgodnie z prawdą. — Racja! — Klepnął mnie po ramieniu. — Kurde, facet, ale jaja, co? — No! — przyznałem mu rację. Sonia zawiązała sobie ręcznik wokół bioder. Mogłaby przykryć też piersi, bo Siur bez najmniejszego skrępowania gapił się na nią i oblizywał się jak rasowy zboczeniec. Założyłem gacie i narzuciłem jej swój ręcznik na ramiona. Rozpromieniła się, ale piersi nie zakryła. Po prostu miała mój ręcznik na ramionach. Siur powiedział, że jak na ognisku pokazała znaczek, to wydał mu się znacznie większy. — Czy to… jest jak futro? — Dotknij — powiedziała Sonia. — Andżeliko, nie masz nic przeciwko? Andżelika zrobiła się czerwona i powiedziała, że jasne. Tak wrednego, bezczelnego i napalonego człowieka jak Siur nie spotkałem. Macał znamię Soni i nie chciał skończyć. Gdyby nie zapiszczała jej komórka, musiałbym go chyba zabić. — Szlachcic pyta, czy robimy ognisko. Robimy, prawda? Nie bardzo mi to pasowało. Liczyłem na spokojny wieczór we dwoje w szarym pokoju. Zrobiłbym jej awanturę, jak mogła pozwalać mu się macać, a potem ona by mnie przeprosiła, ja bym jej wybaczył i zajęlibyśmy się czymś nienudnym. Powiedziałem, że głowa mnie boli. Liczyłem, że powie, że w takim razie ognisko zorganizujemy kiedy indziej, a jak wrócimy, to zrobi mi masaż

głowy. Zadzwoniła do Szlachcica. — Hejka, to ja. Jeszcze jesteśmy nad wodą, ale jasne, że tak… Pomogę wam znosić chrust… On nie… głowa go boli… Jasne, oni też… Pa! Strasznie wesoło im było w drodze powrotnej. W życiu nie widziałem, żeby Siur śpiewał. To bieganie na golasa bardzo naładowało mu akumulatory. Miejsce audi było zajęte, więc stanęliśmy pod mirabelką. Myślałem, że Sonia zrobi mi masaż głowy, ja powiem, że nastąpiło cudowne ozdrowienie i mogę iść na ognisko. Ale mogłem sobie pomarzyć. Powiedziała, że musi się przebrać i idzie ze Szlachcicem po chrust. — To do jutra. I co niby miałem zrobić? Musiałem powiedzieć, że mi przeszło.

Nic się nie zmieniło Sonia jak zawsze animowała wieczór. To oczywiście jej określenie, ja w życiu bym tak nie powiedział. Zapowiedziała, że każdy dostanie trzy trudne pytania. Małpośka na to, że ona musi wracać do domu. Tylko że Soni chodziło właśnie o to, żeby przemaglować ją i Szlachcica. Zapytała Szlachcica o ten smutny wiatr, ale on wzruszył ramionami i powiedział, że nic się nie zmieniło i nadal nie chce o tym opowiadać, więc wzięła się za Małpośkę. — Małgorzato, a jak to w zasadzie z wami było? „Z wami”, czyli ze mną i z Małpośką. Nie mam pojęcia, skąd o tym w ogóle wiedziała. Małpośka zrobiła się czerwona, ale w końcu wydusiła z siebie, że zadurzyła się we mnie dawno temu. — A teraz?

— Teraz już mi przeszło — wydukała ze wzrokiem wbitym w łeb Gustawa. Gdyby jej przeszło, to co by tu robiła? — Krystian, a ty? — Ja się tam w niej nigdy nie kochałem — odpowiedziałem zgodnie z prawdą. Sonia chyba bawiła się świetnie. Opowiedziała historię, jak jeden jej kolega z zazdrości, że inny zrobił lepszy rysunek, nasikał mu do plecaka i potem razem z nim udawał, że szuka sprawcy. Kiedy to mówiła, ani razu na mnie nie spojrzała. Niefajne to było. Ciągle mi się wydawało, że ona mówi o mnie. Od tego stresu zaczynałem mieć jakąś nerwicę. Chciałem ją o to potem zapytać, ale gdy wreszcie ten absurd się skończył, zgasiliśmy ognisko i wszyscy się rozeszli. Poszedłem do domu, zjadłem zimne klopsy i kawałek zeschniętej kiełbasy, zmieniłem gacie, bo tamte cały czas były wilgotne i było mi cholernie zimno, i poleciałem wiadomo gdzie.

Jeszcze nie zwariowałem Rano znowu było to cholerne bieganko. Potem poszliśmy zobaczyć, jak murarki radzą sobie w lesie i spędziliśmy tam z godzinę. A później wykopaliśmy ziemniaki na placki na polu Stępniewskiej. Każdy ziemniak był oglądany i omawiany. Było to równie pasjonujące jak przyglądanie się murarkom. Kiedy zbliżaliśmy się do mojego domu, usłyszałem znajome wrzaski. — Bo co? Bo twój ojciec mnie nienawidzi, a ty go słuchasz! Człowieku, zdecyduj się lepiej… — Co się dzieje? Powiedziałem, że moi rodzice się kłócą. — Ale o co?

— Pewnie o to, że dziadek, z właściwą mu życzliwością, wypowiedział się na temat zdolności kulinarnych, porządkowych lub ogólnie na temat mojej matki. — To twoja mama wróciła? Bo Stępniewska mówiła, że ona ma strasznie smutne życie, jedno pasmo chorób i śmierci. Powiedziałem Soni, że też tak myślałem, ale po tym, jak wujek musiał ją wyganiać, bo się go uczepiła, zaczynam to inaczej widzieć. Przez chwilę słuchaliśmy, jak moi rodzice obrzucają się wyzwiskami. Ten, kto powiedział „czcij ojca swego i matkę swoją”, na pewno nie miał na myśli moich rodziców. Sonia słuchała. Niby nic mnie to nie obchodziło, ale jakoś szczególnie fajnie się nie czułem. Dzieci hitlerowców też nie odpowiadały za to, co wyprawiali ich rodzice, ale obciach mieli po całości. Tak samo jak ja. Sonia zapytała, jak oni się poznali. Nie miałem pojęcia. — A czy to ważne? — Bardzo ważne. Z miejsca jej zapowiedziałem, że nie będę o to pytał. Jeszcze mi nie odbiło na amen. — O której masz samolot? Powiedziałem. Zasmuciła się wyraźnie. — Co będziesz robiła? Poczytasz? Zostały cztery dni do jej wyjazdu, a na czytniku na pewno miała setki genialnych książek, więc w zasadzie mogła nie wychodzić z pokoju, tylko nadrobić lektury. Ja bym tak na przykład zrobił. — Nie wiem. Pokręcę się po okolicy. Może pojadę nad Smrodkę. Piotrek Grudziński powiedział, że ma czas i chętnie mnie weźmie.

Jasne, że chętnie ją weźmie, tego nie musiała mi mówić. — A twój brat obiecał, że nauczy mnie jeździć traktorem. Podobno jak miał pięć lat, to wsiadł i ruszył, jakby się z tym urodził. Czy to prawda? — Nie wiem. W traktorze było miejsce dla jednej osoby. Musiałaby mu siedzieć na kolanach. — To cudowne, że lecisz. Musisz zobaczyć kawałek świata. To bardzo ważne, żeby wiedzieć, że na Polsce świat się nie kończy. A Szlachcic mi obiecał, że mogę brać Megane, kiedy zechcę. Raz prześpię się u niego w stajni, bo nigdy jeszcze nie spałam. Wtedy postanowiłem, że nie jadę do Lizbony. Będzie jeszcze masa okazji, żeby pojechać, a ona tu będzie tylko cztery dni. Zostaję, jeszcze nie zwariowałem.

Wszystko inne się zaczęło — A temu co jest? — zapytał z troską dziadek. — Nie wiem — powiedział ojciec i miał rację. Nie wiedział, że zjadłem surowego ziemniaka. Gdybym przypuszczał, że wywoła to aż taki efekt, postawiłbym na symulowanie. Miałem czterdzieści stopni gorączki i takie rozwolnienie, że pracę habilitacyjną można by o tym napisać. Zachowałem się jak debil. Dwa dni byłem tak słaby, że problemem było dotarcie do toalety. Trzeciego mi przeszło — to znaczy rozwolnienie, bo wszystko inne się dopiero zaczęło.

Nie tym razem Chciałem jej zaimponować, więc kiedy Szlachcic do mnie zadzwonił, że

Amelia się źrebi, zaproponowałem, żeby ze mną poszła. Był też ten gnojek Stasiukowej, ale mu poradziłem, żeby zabierał dupę w troki, bo nie ma tu dla niego miejsca. Zawsze wszystko szło idealnie, ale nie tym razem. Źrebak urodził się martwy. Nic nie dało dmuchanie mu w pysk, masaż serca, tarmoszenie za uszy i co tylko się dało. Normalna rzecz w przyrodzie, ale Sonia straszliwie się rozpłakała. Nie widziałem jej nigdy w takim stanie. Amelia też była w szoku. — Szkoda, że cię ściągnąłem — powiedział Szlachcic, kiedy już dał sobie spokój z reanimacją. — Nie, w porządku, skąd mogłeś wiedzieć — powiedziałem, ale czułem do niego żal. Amelia już wstała z klepiska, ale nadal szturchała nosem truchło źrebaka. Podnosiła łeb i patrzyła na nas. Liczyła, że zadziałamy coś w jej sprawie. Nie mogła uwierzyć, że to się tak kończy. Serce pękało mi na atomy. Szlachcic poszedł po wózek, bo źrebak po urodzeniu sporo waży. Ja wziąłem zgrzebło i zacząłem czyścić Amelię. Strząsnęła z łba moją rękę. Stała nad swoim dzieckiem. — Żegna się z nim — powiedziała Sonia. — To przeze mnie. Co zrobiliśmy źle? — Nic. Po prostu czasem źrebak umiera. Może to wcale nie tak źle dla niego, że ma już życie z głowy. Wyszliśmy. Noc była ciepła, a od Lewandowskich, czyli od Siura, pachniało koszonym żytem. Szkoda, że urodził się martwy. Mógł biegać po łące i w ogóle dowiedzieć się, jak fajnie jest być koniem. To znaczy fajnie jest być koniem Szlachcica, bo tak w ogóle konie mają przechlapane.

Sonia chyba też nie miała wesołych refleksji. — O czym myślisz? — zapytała. — O tym, że chciałbym urodzić się koniem Szlachcica. A ty o czym? — zapytałem w dobrej wierze. Myślałem, że odpowie mi coś w tym samym stylu, ale to była skucha. Powiedziała, że sznurek jej pękł i idzie poczytać. Nawet mnie nie przytuliła, a chyba mi się należało po czymś takim, prawda? Karuzela była z tą Sońką. Jutro mnie przeprosi, wieczorem znowu coś chlapnie i tak w kółko. Szlachcic wrócił i zabraliśmy się do roboty. Przez chwilę kopaliśmy w ciszy. — Dlaczego ty do mnie ostatnio nie przychodzisz? Ona przyjeżdża, a ty… — Małpa? — Jaka znowu małpa? — No, Małpo… Małgośka. A po co mam przychodzić? — No jak to po co? Taka dziewczyna drugi raz ci się nie trafi. Olśnienie to niesamowite uczucie. Gdybym nie był taki zajęty swoimi sprawami, pewnie dawno temu skojarzyłbym, że on się ślini do Małpośki. Dopiero wtedy to do mnie dotarło. Ona zresztą chyba też na niego leci. Lekko mnie to zirytowało. Miałem to gdzieś, ale z drugiej strony myślałem, że jest bardziej stała w uczuciach. I co, niby woli jego ode mnie? Może i posprzątał dla niej cały dom, ale stary był, ze trzydzieści lat miał na pewno. Myślałem, że ma dystans do tych spraw, a jednak kiedy nadarza się byle okazja, to nikt nie ma. — Nie przeszkadza ci… Chciałem powiedzieć: „To, że ludzie się z niej wyśmiewają”, ale nie dokończyłem. Aż taki wredny mimo wszystko nie jestem. — Co? — udał głupiego.

— Nic. — Ale powiedz. To, że ona się w tobie durzyła jako dziecko? Jako dziecko? Jeszcze na długi weekend wprosiła się do samochodu. Przecież nie dla niego, bo go wtedy nie znała. Ale miłość oślepia, wiadomo. — Czyli to dla niej te porządki? Bardzo dobrze — powiedziałem szczerze. Nie rozumiałem tego, ale okay. Z gustami się nie dyskutuje. Dla mnie to lepiej. Popatrzył na mnie jakoś dziwnie. — Zaczynam rozumieć. Nie wierzyłem, jak mi Stępniewska powiedziała. Myślałem, że jesteś mądrzejszy, wiesz? — Co? — zapytałem, chociaż od razu wiedziałem, o co mu chodzi. — Nie poradzisz sobie z nią. Znawca się znalazł. — Ona mnie kocha, rozumiesz? Rzuciła Konrada. — Co ty wygadujesz? Jakie „rzuciła”? Wszystkie jego rzeczy tu są! Napisał do mnie, że będzie chciał… — Rzuciła. Rozejrzałem się, czy nikogo nie ma, i mu powiedziałem. Wreszcie komuś to powiedziałem. — Kochaliśmy się już trzy razy, rozumiesz to? — I co, będziesz się z nią żenił? — zapytał jakoś tak, jakby się ze mnie naśmiewał. — Nie wiem — warknąłem. Zdenerwował mnie. Nigdy nie myślałem, jak to będzie potem. Gdzie my będziemy mieszkać, czy ona za mnie wyjdzie? Nie wiem, dlaczego nigdy o tym nie gadaliśmy. Szlachcic mnie wyczuł, bo przychrzanił się już nie na żarty. — To gdzie ona mieszka? A znasz jej znajomych? Rozumiem, nie było

okazji poznać jej rodziców ani być u niej w domu. A wiesz przynajmniej, na jakie studia się dostała? A kim chce być, też nie wiesz? Ale kochaliście się już trzy razy. Brawo. — Nie wiem tego, bo mnie to gówno obchodzi. A tego, co nas łączy, nigdy nie zrozumiesz. Roześmiał się bezczelnie. — To w takim razie o czym ty z nią rozmawiasz? Myślisz, że ona marzy, żeby być z tobą do końca życia czy raczej do końca wakacji? Na co byś postawił? Krystian, co ty wyprawiasz, człowieku? Szlachcic poszedł do stajni. Wrócił z wózkiem, na którym był źrebak. Zachował się wrednie i mnie wkurzył, ale byłem mu wdzięczny, że nie musiałem zabierać źrebaka od Amelii. — Niepotrzebnie się wtrącam. Przyznałem mu rację. Będzie mi mówił, jak mam żyć. Doradca się znalazł.

Odszukać siebie Tego dnia bóg przegranych czuwał nade mną. Napisałem, że księżyc uśpił murarki i czeka na nią. Nic. To było dziwne, bo z pszczołami miała bzika takiego, że żal pisać. Napisałem, że nad sadem jest chyba ze dwadzieścia mroczków wczesnych. Były cztery, ale chciałem ją czymś skusić. Nie zareagowała. Nie zareagowała na skrobanie w szybę, na szarpanie klamki, na osiem wiadomości, że stoję, jestem, kocham i czekam. Nie otworzyła, mimo że była w pokoju. Nie mieściło mi się to w głowie. O szóstej zadzwoniła z pytaniem, dlaczego mnie nie ma. Zerwałem się i pobiegliśmy naszą stałą trasą. Kiedy wracaliśmy, zebrałem się w sobie

i zapytałem, co niby miało znaczyć jej wczorajsze zachowanie. Powiedziała, że musiała odszukać siebie.

Zejść na ziemię Dwa bociany podskakiwały na gnieździe, a trzeci podrygiwał niemrawo. Wcześniej wszystko było z nim okay, a teraz nagle osłabł. Coś go trzymało za nogę. Od razu wiedziałem, że to sznurek. Po polach pałęta się masa sznurków od snopowiązałek. Bociany znoszą je do gniazda i czasami młody się zaplącze. Za dzień, góra dwa, jego rodzina odleci z gniazda. Będą się szykowali do odlotu, a do niego nikt nie zajrzy. Będzie siedział uwiązany do tego gniazda i umierał z głodu. Nie miał szans. Sonia była przerażona. Nie zdążyła dojść do siebie po źrebaku, a teraz znowu bocian. Naskoczyła na mnie, że mówię o tym tak spokojnie. — Masz natychmiast coś zrobić! Jeśli nie, dzwonię po straż pożarną. Chciało mi się wchodzić na stodołę mniej więcej tak samo, jak iść nago w pokrzywy, ale musiałem, bo była tak wściekła, że nie dało się z nią rozmawiać. Za trzy dni miała wyjechać, więc chciałem ją udobruchać. Poszedłem do stodoły po drabinę. Uwolnienie bociana zaplątanego w sznurek jest bardzo proste, ale tylko w filmach. Drabina trzęsła się jak cholera, a do tego cała rodzina przyczłapała nie wiadomo skąd. — Jak spadniesz, to nogi z dupy powyrywam. Miałem gdzieś groźby ojca, ale głupio, że powiedział to przy Soni. — Debilu, jak chcesz to zrobić bez noża?! — wrzasnął Seba. Racja, noża nie wziąłem. Matka zaczęła wrzeszczeć, że mam natychmiast schodzić i o żadnym nożu mowy nie ma. Seba ma przestać mnie podjudzać. To tylko ptak, a ja się na pewno zabiję.

Nikt nie reagował. Seba przyniósł koziki. Chciał mnie zepchnąć z drabiny i sam wejść, ale mu się nie dałem. Nie jest fajnie wchodzić na dach stodoły po do niczego nieumocowanej drabinie, mając w perspektywie spotkanko z bocianami, których dzioby są ostre i silne jak obcęgi. Ale co miałem robić? Nie mogłem drugi raz zbłaźnić się przy Soni. Matka podbiegła, żeby przytrzymać drabinę. To musiało być dla bocianów przerażające. Nie po to budują gniazda tak wysoko, żeby jakiś łoś im przyłaził. Wolałem nie wywoływać u nich szoku, więc bardzo wolno się wychyliłem. Jeden młody od razu odleciał, a drugi zaczął bić skrzydłami. Gdyby mnie dziobnął, spadłbym z drabiny i się zwyczajnie zabił. Wolno wyciągnąłem rękę. Drugi młody odleciał, a ten ze sznurkiem siedział skulony i udawał martwego. — Spokojnie, chcę ci pomóc. To tylko sznurek, zaraz będziesz wolny — dodawałem sobie otuchy, jak tylko umiałem. Wyjąłem z kieszeni kozik. Nie poszło łatwo, ale w końcu przeciąłem sznurek. Myślałem, że bocianek od razu wstanie na nogi i wylewnie mi podziękuje, a potem majestatycznie odleci, ale on siedział z otwartym dziobem i umierał z przerażenia. — Statki w porcie są bezpieczne, ale zadaniem statków nie jest stać w porcie — błysnąłem przed nim erudycją. Zobaczyłem, że przyszedł Szlachcic. Strasznie był wystrojony. Ciekawe gdzie był? Od strony szosy przyjechał biały merol i wjechał na podwórko do Stępniewskiej. Zaparkował. Otworzyły się drzwi i wysiadł jakiś gościu.

Wydał mi się znajomy. Potem wysiadła babka, też znajoma. A potem wysiadł… no, kto? Brawo! Tak, to był Konrad. Wierzcie mi, Mojżesz mniej się zdziwił, widząc płonący krzak. Doszło do mnie, że to przecież rodzice Konrada. — Schodź! Na co tam czekasz? — krzyknął ktoś. Patrzyłem, jak Konrad podchodzi do drzwi szarego pokoju i chwyta za klamkę. Bez skutku, bo Sonia była przecież tutaj. Patrzyła na mnie, ręką osłaniała oczy przed słońcem, a jej spódnica lekko falowała. Konrad wyjął komórkę i przyłożył do ucha. Sonia sięgnęła do kieszeni i uśmiechnęła się. Konrad schował komórkę. Sonia powiedziała, że idzie na chwilę. Seba gapił się na nią, gdy odchodziła. Sonia podbiegła do Konrada w podskokach, on rozłożył ramiona i przytulili się, a potem zaczęli się całować. — Krystian, co ty robisz, matole? Natychmiast schodź! Podszedł do nich ojciec Konrada. Sonia rzuciła mu się na szyję, a on obrócił się z nią. Spódnica odsłoniła jej nogi aż do majtek. Znałem je. Matka Konrada objęła ją w pasie i wszyscy poszli na podwórko Stępniewskiej. — Całkiem już zidiociał! Bóg mnie nie lubił, musiałem wreszcie przyjąć to do wiadomości. Mimo wszystko udało mi się zejść na ziemię. Wszyscy patrzyli do góry, więc i ja spojrzałem. Bocian podskoczył kilka razy i poleciał. Po chwili zniknął, jakby go tu nigdy nie było.

Śmierć Żadne sensowne wytłumaczenie, dlaczego on wrócił, nie przychodziło mi do głowy. Bezsensowne też nie. Wielka, zionąca bólem pustka szyderczo się ze mnie nabijała, a na jej dnie tarzała się ze śmiechu śmierć.

Gigantyczny szerszeń Co miałem robić? Iść spać? Wbić sobie w głowę siekierę? Co się robi w takiej sytuacji? Mogłem robić wszystko, bo wszystko tak samo nie miało sensu, więc pomagałem ojcu, a raczej razem z nim byłem na polu. Co chwila wrzeszczał na mnie, a ja myślałem tylko o tym, żeby się zapaść pod ziemię. Najpierw zobaczyłem coś czerwonego. Spódnica. Zacząłem kosić. — Praca wre, jak widzę, a ja przyszłam się pożegnać. — To już jedziecie? — Tak, jutro lecimy na wakacje. Nawet mnie to specjalnie nie zdziwiło. Byłem tylko ciekaw, jak ona ma zamiar mi się z tego wytłumaczyć. — Wspaniale mi tu było, dziękuję za wszystko. Do widzenia, panie Kowalski. — Podała rękę mojemu ojcu. — Krystian, mogę cię prosić na chwilę? Zrobiłem jeszcze ze cztery ruchy kosą. Ojciec na mnie naskoczył, czy ja głuchy jestem, więc rzuciłem kosę byle jak i poszedłem. Szliśmy drogą w stronę Grabowa. Na wysokości lasu Sonia wzięła mnie za rękę i weszliśmy między drzewa. Doszliśmy do zwalonego pnia. Usiadła na nim. Ja też usiadłem, ale z metr od niej. — Krystian, nie zachowuj się tak. Były wakacje, było tak cudownie, wszystko się przecież kiedyś kończy. — Czy możesz się zamknąć? Nie wiedziałem, co się robi, gdy miłość twojego życia podciera sobie dupsko twoim sercem. Siedzi się i się potulnie słucha? Daje się po mordzie i odchodzi? Rzuca się na kolana i żebrze o litość? A może łapie się za szyję

i dusi, a potem idzie się utopić w Smrodce? Tyle wysiedzianych w szkole dupogodzin, a nikt nie mówi dzieciakom najważniejszych rzeczy: Jak się zachować podczas końca świata. — Nie chciałam ci tego mówić w Rusałach, żeby ci się źle nie kojarzyły. Zobaczyłem bociany. Cała piątka krążyła nad polem Podedwornych. Już zawsze będą mi ją przypominać. Porosty też. I słońce, i deszcz, i jeżyny, i placki ziemniaczane, i noc. Wszystko. — Dzięki, że to szanujesz. Nawet nie wiedziałem, że w rozpaczy tak wyostrza mi się dowcip. Zobaczyła bociany i przez chwilę patrzyła na nie z zachwytem. — Zobacz, jakie piękne orły — powiedziałem. Zaśmiała się „tym” śmiechem, a mnie jakby gigantyczny szerszeń ukąsił w sam środek serca. Powiedziałem, że jej nienawidzę. — Przestań. Nie możemy zostać kumplami? — Mam kilku kumpli i zapewniam cię, że nie daję im się macać, gdzie tylko sobie życzą! — Ja wiem, że to w pierwszej chwili może zaboleć. — Zaboleć?! — Krystian… Nie pozwoliłem, żeby mnie dotknęła. Może dlatego, że nam, chłopakom, pakuje się od urodzenia, że mamy być twardzi, silni i w ogóle niczego nie odczuwać. Ale w głębi siebie najbardziej na świecie chciałem wtulić się w nią i żeby wszystko okazało się nieprawdą. Teraz myślę, że ona się bała, że ja sobie coś zrobię, ale wtedy nie zastanawiałem się nad tym. Strasznie mi siebie było szkoda. — Co ja mam teraz zrobić według ciebie? Dlaczego wolisz jego? Lecisz na kasę jego ojca? Żałuję, że cię poznałem. — Chciałem jej dopiec, ale mi się

nie udało. — Krystian, daj spokój. To przecież wspaniale, że się spotkaliśmy. Wciąż próbowała mnie objąć, ale znowu odskoczyłem. — Wiesz, ile ty mnie nauczyłeś o wyparciu? — Ja ciebie? O jakim wyparciu?! Co ty pierdzielisz? Specjalnie przekląłem, żeby jej pokazać, że nie miała na mnie żadnego wpływu. Czułem, że powinienem wstać, odwrócić się do niej tyłem i odejść. Uciąć to krótko i po męsku. Tylko że ja nie byłem w stanie odejść. Chciałem, żebyśmy się kłócili jak najdłużej, żeby jakoś to bycie razem jeszcze przeciągnąć. Dlatego jej słuchałem, a ona rozgadała się jak żaba w lipcowy wieczór. Łasiła się i słodziła mi jak cukiernik ciastka. — Myślałem, że… jesteś moją drugą połówką, chciałem się z tobą ożenić — wyszeptałem. Dziwne, że mnie nie wyśmiała. To jednak prawda, że dziewczyny są z nieba. Miała do mojej żenady anielską cierpliwość. — Krystian, zapomnij o tym. Nie jesteś w programie „Żona dla rolnika”. Nie ma żadnych połówek. Jak można myśleć, że jest się połową czegoś? Co za kretyn wymyślił tę teorię? Jesteś cały. Skończony. Nikogo i niczego nie potrzebujesz, bo jesteś cały. Kiedy człowiek wygłasza takie mądrości, zazwyczaj mówi o sobie. I tak było — ona była kompletna, a ja nie. To chyba tak działa, że ludzie niepewni, tacy jak ja, szukają swoich drugich połówek, też takich „półludzi”, w myśl zasady: prowadził ślepy kulawego. Zraniła mnie, więc musiałem jej oddać. — Ty na pewno jesteś całością. Wredna suka z ciebie i tyle. I co, z każdym tak się puszczasz? Na każdym wyjeździe tak nudę zabijasz? Krwawiłem, więc chciałem, żeby ona też krwawiła i żeby nasza krew się wymieszała.

— Najważniejsze, że ty jesteś porządnym i dobrym człowiekiem. — O co ci chodzi? — O nic, a o co miałoby? Niestety, wiedziałem, o czym ona mówi i wiedziałem, że ona wie, że ja wiem, że ona wie. Wbiła we mnie wzrok jak jastrząb w dwutygodniowego zajączka. Wiedziała cały czas, a ja wiedziałem od dawna, że ona wie, tylko udawałem, że tak nie jest. Nie chciałem tego widzieć. Moja przeszłość to cuchnąca breja, ale zanim oni się zjawili, zgarnąłem ją starannie, wrzuciłem do słoika i mocno go zakręciłem. Słoik wsadziłem do klatki, klatkę do worka, worek do skrzyni, skrzynię do sejfu, a sejf zakopałem w piwnicy mojej pamięci i zamknąłem na szyfr tak trudny, że sam bym go nigdy nie odtworzył. Niestety, nie zmieniało to faktu, że moja cuchnąca przeszłość istniała i Sonia to wiedziała. Wiedziała, kim jestem. Wiedziała, zanim mnie w ogóle zobaczyła, bo ten dupek jej wszystko opowiedział. Jak mogłem o tym nie pomyśleć? — Ja mu nic nie zrobiłem. Oni mnie zmusili. — Słucham? Spojrzałem na Sonię. Zamiast oczu miała dwa twarde kamienie. Przysięgam na co tylko chcecie, że to nie była ona. Patrzył na mnie jakiś potwór pozornie wyglądający jak ona, z tymi jej piegami, ale to nie była Sonia, którą znałem. — Przyjechałaś się zemścić? — Ja? Za co? — Roześmiała się, ale takiego śmiechu jeszcze u niej nie słyszałem. — Ty się zdarzyłeś przy okazji. — Przy okazji ciachnęłaś człowiekowi cztery palce? Myślałem, że będzie rżnąć głupa i gorąco wszystkiemu zaprzeczy, ale ona milczała dłuższą chwilę.

— Zmysły mieszają się człowiekowi stopniowo lub raptownie. Którym jesteś przypadkiem? Nie wiem, o czym mówisz, wytłumacz mi. Żart? Nie. Raczej nic nie wiedziała. On jej nic nie powiedział. Myślałem, że potwór, który zżarł jej mózg i serce, chciał napić się naszej krwi, a zobaczyłem, że ona po prostu o niczym nie wie.

Doskonale obojętna To był koniec. Ja tak zdecydowałem i powiedziałem jej to. — Ty ze mną zrywasz, oczywiście. Rzucasz mnie. Dziwna była, taka zimna, ohydna. A ja chciałem z nią spędzić życie! Jak dobrze, że w porę się ocknąłem. Odwróciłem się tyłem do niej i wróciłem do Rusał. Nie miałem ochoty już z nią gadać. Zabawiliśmy się, bo były wakacje. Poznam kogoś nowego, jeszcze się zakocham, będę szczęśliwy i będę uprawiał seks taki, że dach będzie fruwał. Do wesela się zagoi. Na szczęście od tego się nie umiera. Nie wiem, jak to możliwe, że jeszcze wczoraj znajdowała się w epicentrum mojego życia, a teraz była mi doskonale obojętna. Nic do niej nie czułem. Cywilizacja tłumi w człowieku agresję, bo jak inaczej wytłumaczyć to, że nie wróciłem do lasu i jej po prostu nie zabiłem? Nie napisała. Nie zadzwoniła. Ja też nie. Tylko że nie mogłem tak tego zostawić. Mój wewnętrzny polaroid wariował, wyświetlając mi wszystko, również tego pilota z Warszawy. Wtedy wydał mi się on śmiesznym facecikiem, dokładnie takim, jakim ja się mogłem stać. Mogłem, ale się nie stanę, bo mnie to wszystko w ogóle nie ruszyło.

Więź z wczesnego dzieciństwa Nie chciałem spotkać wielu osób, ale prezesem klubu tych, których nie chciałbym spotkać, był w tym momencie Konrad, zatem właśnie on i jego rodzice stali u nas na podwórku. Zawróciłem i wszedłem do domu od strony ogródka, ale nie minęło pięć minut, gdy ten frajer wlazł mi do pokoju. — Cześć. Przyszedłem się pożegnać. Ale ciepło, co? Czuje się, że to koniec lata. — Czego chcesz? — przywitałem go ciepło. Zamknął drzwi i usiadł na moim łóżku. — Co jest? Jakieś problemy? Mogę pomóc? — zapytał serdecznie. Nie wie i nigdy się nie dowie, kim dla niej byłem. To taki mój prezent dla niego. Nie znosiłem mendy, ale nie chciałem go przecież zabić, mówiąc, co robiliśmy na Czubach, u nich w pokoju, na jeżynach i przy kłodzie. Nawiasem mówiąc, niezła seksualna mapa okolicy się z tego zrobiła. — Odpuść już, proszę — powiedział. Zapytałem, o co mu chodzi. — Dobrze wiesz, o co mi chodzi. Nadal nic nie rozumiesz? Sonia mi wszystko na bieżąco mówiła, bo my sobie mówimy wszystko. — Wszystko? — Myślałeś, że się w tobie zakochała, bo kilka razy dłużej na ciebie patrzyła? Bo ci wepchnęła w usta czekoladę? Chyba przyszedł się na mnie wyżyć, ale nie miałem zamiaru dać mu tej satysfakcji. — Ty dupku! Byłeś, jesteś i będziesz zwyczajnym jeleniem! — Jasne. Zobacz. Wyjął komórkę. — Albo nie. Nie chcę ci odbierać resztek złudzeń.

Pultał się chwilę w tym stylu, ale mnie już podrażnił, więc przydusiłem go do łóżka. Jak na takiego zdechlaka, był nadspodziewanie silny. Złapałem go za szyję i przewróciłem na podłogę, a potem usiadłem na nim okrakiem i zacisnąłem ręce. Oczy prawie wyszły mu z orbit. Rzęził i wierzgał jak dziki, ale w końcu musiał puścić komórkę. To był jakiś popieprzony model i nie wiedziałem, co się z nim robi ani czego mam szukać. Rzuciłem mu komórkę w twarz. — Skoro tak bardzo chcesz, to proszę. — Podsunął mi telefon pod oczy. Zdjęcie. Wiosna, sad, leżymy w kręgu na trawie. Sonia z mokrymi włosami, ma zamknięte oczy, na twarzy i we włosach białe płatki. Pamiętałem ten dzień. Byłem wtedy głupio szczęśliwy, nadzieja aż mi mózg rozsadzała. Zamiast leżeć, Konrad łaził między drzewami i Sonia była na niego wściekła, że psuje jej przedstawienie. Spojrzałem na zdjęcie uważniej. Nasze głowy w środku. Sonia w centrum kadru, z jej lewej strony ja, mam głowę odkręconą w jej stronę. Trzymamy się za ręce, co wyraźnie widać. A więc on o tym wiedział od tamtego weekendu. Wiedział i nie dał po sobie poznać. Zaraz… Spokojnie. Raczej niemożliwe, ale… Wyjąłem mu z łap smartfona i powiększyłem zdjęcie. Z jej lewej strony leżę ja i mój debilny uśmiech, a z jej prawej leży Seba i jego kretyński uśmiech. Dziwne. Jakby ktoś nas tak symetrycznie ułożył. Rozumiecie? On i Sonia też trzymają się za ręce. Jest tylko jedna drobna różnica: noga Soni leży na łydce mojego brata. — I co? Jak się z tym czujesz? Fajnie jest być robionym w konia? Jesteś

ślepy i głupi jak kret — powiedział do mnie ciepło, bo przecież łączyła nas więź z wczesnego dzieciństwa. Może bym mu nic nie odpowiedział, ale jego triumfujący uśmieszek mnie do tego zmusił. On nie mógł być górą, po prostu nie mógł. — Dotykałem ją wszędzie, ona mnie też. Wiesz, co mi robiła? Pewnie wiesz, bo tobie też to robiła. Ale wiesz też o tym, że przeleciałem ją cztery razy? — powiedziałem wolno i spokojnie. Nawet wspomniany kret by zobaczył, że nim tąpnęło. Otworzył dziób jak bocian w upał. Rzeczywiście wszystko mu mówiła. — Pierwszy raz na Czubach. Pamiętasz to miejsce przy jeżynach? A gdy się ciebie pozbyła, to już cały czas. — Myśmy wymyślili, że się niby rozstajemy, żebyś nie pojechał do tej swojej Lizbony. Taki byłeś najarany na ten wyjazd, że pomyślałem, że fajnie byłoby, gdybyś nie pojechał. Udałem, że go nie słyszę. Zresztą nie miał racji. Sam zdecydowałem, że nie jadę. — Drugi raz kochaliśmy się w jej… w waszym pokoju. Musiałem jej zasłaniać usta ręką, żeby Stępniewska nie przyleciała. Zatkało go. To była chwila, ale była. Zdenerwował się. No tak, tego mu ukochana nie powiedziała. — Masz wyobraźnię, synku. Udawał, bo oczy miał czarne jak gnojówka po deszczu. — Nazywa swoje gacie męskimi imionami. Te zielone to Heniek. Jej blizna jest gładka, ale chropowata pod palcami. Włosy ma wygolone w prostokącik… — Możesz sobie darować. Kąpaliście się wszyscy nago, więc miałeś kiedy zobaczyć. Przestań snuć fantasmagorie. Masz w domu lustro? Rozumiem, że ci odbija, bo myślałeś, że mnie w konia robisz, ale skończ się ośmieszać.

Znieś to jak facet i pamiętaj, że cię ostrzegałem. — Nikt nie słucha twojego pieprzenia. Cztery razy, rozumiesz? Zapytaj ją i zapamiętaj sobie: cztery razy. Jak ona mogła trzymać nogę na Sebie?! Jak mogła mu powiedzieć, że będzie mnie podrywać dla beki? Przecież myśmy się w sobie zakochali. Jeśli to, co się między nami zdarzyło, nie było prawdziwe, to co było? — Jesteś niezłym skurwielem i jej jeszcze pomagasz! Tatuś cię zabrał ze wsi, żebyś nie musiał taplać się w gównie, a w czym ty się taplasz? Wystawiłeś mnie. Konrad się roześmiał. — Ja ciebie? Po co do niej startowałeś? Od pierwszej sekundy wiedziałeś, że to moja dziewczyna. Trzeba było nie pchać palucha między drzwi, ale ty, kretynie, miałeś mnie w dupie. Jak każdy inny frajer wziąłeś od niej kamyk. — Skąd o tym wiesz? Larwa muchy by skojarzyła, że skoro ja mu o tym nie powiedziałem, to tę informację mógł pozyskać tylko z jednego źródła, ale usprawiedliwia mnie to, że byłem w szoku. — W tym kamyku jest moja dusza — udał głos Soni. — Co tak wybałuszasz oczy? Myśmy ryli z tego dziesiątki razy. Przecież ona każdemu daje ten kamyk. Jesteś taki tępy, czy nie chcesz zrozumieć? Silny człowiek nie potrzebuje wyzywać innych, ale rozumiałem, że chwyta się czego może. Współczułem mu, bo wiedziałem, że bredzi. Nie miałem życia usłanego różami, ale chyba wolałbym jeszcze raz przeżyć ten cały ojcowsko-Adamiakowo-Sebowy koszmar niż to, co oni we dwoje mi zrobili. Przez cały ten czas myślałem, że to ja robię go w konia. Miał rację, że byłem debilem. — A twoi rodzice wiedzą, że twoja dziewczyna się puszcza? — zapytałem, jakbyśmy znowu mieli po sześć lat i rodzice byli naszymi wyroczniami.

— Możesz ich wtajemniczyć, zachęcam. Mój ojciec ma niezłego świra na jej punkcie. Na pewno chętnie wysłucha kogoś, kto znęcał się nad jego synem, a po latach rwał mu za plecami dziewczynę. Poskarż się im, trzymam kciuki. — Po czyjej ty jesteś stronie? — Po swojej, tak samo jak ty. Dalsza gadka nie miała sensu. Powiedziałem mu, żeby wypieprzał z mojego domu. Wyszedł, ale po chwili usłyszałem, że gada z moją matką. Odprowadziła go do furtki, a potem jeszcze ze dwadzieścia minut stali przy samochodzie. Chciało mu się przyjść do mnie tylko po to, żeby mi cisnąć tym syfem w twarz. Udało mu się, co muszę z żalem przyznać.

IV Bóg genialnych inaczej Powój zżółkł, gruszki i dynie dojrzały, pola były puste. Podedworny jak zwykle zaorał wszystko wcześniej niż inni. Adamiaka w ogóle nie widywałem. Ojciec zapytał, kiedy wreszcie ruszę dupsko i zapiszę się na prawo jazdy. Po co? Gdzie niby miałbym jeździć? Wszystko straciło sens, a życie najbardziej. Tylko niestety nie ma tak, że jak nie chcesz żyć, to umierasz. Stępniewski mógłby coś na ten temat powiedzieć. Musisz żyć i na dodatek pamiętać, co się stało. Bóg genialnych inaczej czuwał jednak nade mną. Zadałem sobie pytanie, co mam robić i on dał mi odpowiedź. Znów zjadłem surowego ziemniaka, żeby wszyscy się ode mnie odczepili, ale Siura nawet sraczka przed odwiedzinami nie powstrzyma. Nie rozumiem, dlaczego ludziom się wydaje, że do mojego pokoju każdy może sobie wchodzić, kiedy tylko chce. Siedziałem na kiblu i byłem ciężko chory, ale on i tak zrobił mi najazd. — Kurde, chłopie, rzuciła mnie! Kazała mi oddać, co jej, zabrała wszystkie swoje filmy i nawet koszulkę, którą jej kiedyś dałem. Podobno jestem nieciekawy. Ty sobie to wyobrażasz? Powiedziałem, że na jego miejscu bym się cieszył. Co sobie namacał, to jego. Widział ją nago, dotykał ją tam i dobrze! Nawet bardzo dobrze, że go rzuciła — pozbył się problemu. I niech mi tu nie wyjeżdża, że jest załamany. Z powodu jakiejś laski? Będą następne i powinien wrzucić na luz, bo nie ma nic bardziej obrzydliwego niż facet, którego złamała dziewczyna. Co on jest,

gałąź czy jak? Niech się ogarnie i przestanie się nad sobą użalać, bo rzygać mi się chce od takiego gadania. Znowu musiałem iść do kibla. Myślałem, że sobie pójdzie, ale gdzie tam! Leżał rozwalony na moim łóżku i pisał do Roksany, czy nie może dziś do niej wpaść, bo chciałby jej coś dać. Odpisała, że okay. Zdenerwował się, co ma jej niby dać. Wyjąłem gorzką czekoladę. Dostał ataku śmiechu, że mam tego taki stos. Powiedziałem, że to na brzuch. Jeśli Roksana jest normalna, to tym gorzkim syfem raczej jej nie kupi, ale kto tam wie, co która dziewczyna lubi. Bardzo się zdziwił, że nie widziałem ich filmu z wakacji. — Jak to, nie przysłali ci?

Najważniejsze lato „Przez ile dróg musi przejść każdy z nas…” — oczywiście śpiewa Konrad. Głosu nie ma, słuchu nie ma, niczego nie ma, a musiałem słuchać jego wycia przez cały film. Specjalnie to zrobiła. Czułem, że o mnie myślała, gdy robiła ten film. Drabina, lasek koło jarzębin, jagodzisko. Konrad siedzi na płocie: „Tu kiedyś bawiliśmy się w chowanego”. Ule dla murarek w lesie. Andżelika i Sonia rwą wiśnie. Sonia śpiewa: „Bo szczęście trzeba rwać, jak młode wiśnie”. Chlapią się przy studni. Diana, Azor, Gustaw, Szlachcic. Sonia uczy Szlachcica jeść czekoladę (Co ja wtedy robiłem?!). Stępniewska goli brzytwą Stępniewskiego. Szlachcic karmi swoje kobyły i Farta. Małpośka bawi się z Gustawem. Nawet fajnie wygląda i nawet fajnie się śmieje. Seba wchodzi na gruszkę (A to, kiedy to

było?). Bociany krążą nad polem. Noc. Nic nie widać, tylko gwiazdy. Konrad mówi: „Noc siostrą śmierci”. Na szosie stoją moi rodzice, Seba, Siur, Szlachcic z Gustawem i Stępniewska. Sonia siedzi w samochodzie i mówi: „Nasze najważniejsze lato”. Wyjeżdżają do Warszawy. — Misiek, a dlaczego ciebie tu w ogóle nie ma? — Siura nagle olśniło. Powiedziałem, że nie wiem. Kiedy wyszedł, mogłem spokojnie tłuc łbem o ścianę. Nie będę kłamał, że wpadłem na to od razu. Wy pewnie tak, bo jesteście inteligentni, ale mnie zabrało to kilka godzin. Musiałem ze trzydzieści razy obejrzeć ten film, żeby zrozumieć, że to miała być aluzja. Z życia da się wyciąć wszystko i każdego — i to im się udało.

Pieguska Pierwszego września poszedłem do szkoły tylko dlatego, że Siur po mnie przyszedł i mnie opitolił, że się przeze mnie spóźni. Grudziński gadał z chłopakami z klasy. — Ale mieliśmy lato! Taka laska do nas przyjechała. Taka rudawa, pieguska. Kurde, nimfomanka jak cacy, co nie, Krystian? Podeszła do mnie Małpośka. Kręciło mi się jeszcze w głowie, bo byłem osłabiony po chorym żołądku, ale nawet z tą wirówką widziałem, że ścięła włosy i założyła spódnicę. Nie wyglądała źle, w każdym razie lepiej niż do tej pory. — Cześć, Krystian. Czy mogę cię wykorzystać? Jak zawsze rozległy się małpie wrzaski kumpli z mojej klasy, ale Małpośka popatrzyła na nich tak długo, że się zamknęli. — Dasz to panu Szlachcicowi.

Upiekła mu ciasto ze śliwkami.

Pierwsza miłość nie rdzewieje Poczęstował mnie. Gdy już nic nie zostało, strzepywał okruszki i gładził wszystkie zagięcia. Jestem pewien, że papier zostawił sobie na pamiątkę. Zapomniał tylko, że to we mnie była zabujana przez prawie cztery lata, a pierwsza miłość nie rdzewieje. Napisałem do niej, że zawsze bardzo ją lubiłem i jakby miała czas, mógłbym wpaść i pogadać. Nie odpisała. Następnego dnia Siur się do mnie przyczepił. — Misiek, wiesz co mała Bączykówna o tobie gada? Że podobno Stępniewska widziała, jak pod ich oknem wystawałeś. To prawda? Co?! To dlaczego ja nic nie wiem? Jak to się z nią tego? Za jego plecami? Na Czubach? Facet, odwaliło ci już kompletnie? Co zrobisz, jak on się dowie? Nie wiesz? To nie chciałbym być w twojej skórze. Mam nadzieję, że obije ci mordę jak trzeba. Kurde, czyli to dlatego na chama rwałeś Andżelikę! Myślisz, że mi nie mówiła, jak ją macasz, kiedy tylko możesz? Nie gadaj mi tu, bo sam kilka razy widziałem. Jesteś zwyczajnym gnojkiem. Po trzeciej lekcji wyszedłem ze szkoły i zadzwoniłem do wujka. Gdy go widziałem ostatnim razem, wyraźnie mówił, że zawsze mogę przyjechać, więc trzeciego września zamiast do szkoły porannym autobusem pojechałem do Warszawy. „Wiesz, gdzie ona mieszka, co studiuje, kim są jej rodzice?” Szlachcic się wtedy o to czepnął, ale miał rację — nic o niej nie wiedziałem. Zadzwoniłem do niej. — To ty? Hej! Jesteś przypadkiem w Warszawie? Szkoda, bo my jesteśmy

w Nowej Zelandii. Mówiłam ci przecież, zapomniałeś?

Skorupa Nikt nawet nie widział, że została po mnie tylko skorupa. Zamiast mnie mieszkał we mnie dziki lokator. Widziałem go dwa razy — u ciotki w szpitalu i u Stępniewskiego, więc wiem, że to na pewno on. On w środku, na zewnątrz skorupa po mnie. Jak to Stępniewska powiedziała? Mądrość przychodzi człowiekowi z wiekiem. Z wiekiem trumny. Ubodło mnie wtedy, że ona żartuje ze Stępniewskiego. A przecież miała rację — nikt nie jest tak mądry jak trup. Swoją drogą to ciekawe, że ludzie do samego końca nie widzą, że gadają już tylko do skorupy. Stępniewska ucieszyła się na mój widok. — Krystian, dobrze, że cię widzę. Przyjdź, to sobie jabłek narwiesz. Obrodziło w tym roku pięknie. A co tam u mamusi? Biedna ona, znowu nie dane jej będzie w domu posiedzieć. A jakbyś jeszcze jakich letników miał, to pamiętaj o mnie. Masz tutaj. No, weź, należy ci się. Kawalerowi zawsze pieniądze potrzebne. Po coś ty sobie nią głowę nabił, to nie wiem. To nie dla ciebie dziewczyna przecież, co ty byś z nią robił? Ona się na wieś nie nadaje. A jakby ci czego było trzeba, to zawsze do mnie przychodź.

Piwo na miodzie gryczanym Zrobiliśmy ognisko, bo Szlachcic chciał. To znaczy ogień się palił, ale to nie było ognisko. Andżelika przywlokła ze sobą takiego debilka z Ławska. Patrzył na nią jak w obraz, a ona udawała, że nim pomiata. Siur nie był zresztą lepszy. Mścił się na niej i cały czas nadawał o Roksanie.

Na dodatek przylazł ten mały Stasiukowej i jacyś jego zasmarkani kumple. Szlachcic ich zaprosił diabli wiedzą po co, to i nawet się pogadać swobodnie nie dało. Tematy się nie kleiły, więc wszyscy się szybko rozeszli. Szlachcic odwiózł Małpośkę, a ja wygasiłem ogień i poszedłem wyczyścić Megane. Spała już, więc dałem jej spokój. Wrócił Szlachcic, wyjął dwa piwa na miodzie gryczanym. — Pogadamy? — Możemy. — Co się dzieje? Miałem do niego żal, że jakiegoś smarka woli ode mnie i powiedziałem, że napisałem do Małgorzaty. Byłem pewien, że już mu o tym nakablowała, ale on nic nie wiedział. Widziałem, jak się stary rzemień ucieszył, że mi nie odpisała. Zakochał się jak jakiś napalony małolat. — Krystian, co się dzieje? Powiedz, bo widzę, że łazisz po ścianach nieprzytomny. Z rodzicami coś nie bardzo? Wyskrobałem z siebie cały brud. To niesamowite, że myśli mogą boleć. Do bólu szczerze opowiedziałem mu wszystko, każdą moją myśl. Był przerażony. Powiedział, że mam jeszcze szansę na poprawę. Mam żyć tak, żeby to wszystko odpokutować. — Niby jak? Mam wieszać ule dla murarek jak ta wariatka? — Skoro Stępniewski cię przeraża, to nim się zajmij na początek. Powinieneś z nim siedzieć codziennie, czytać mu, myć go, pampersy zmieniać… Wiedziałem, że tego nie dam rady zrobić. Wolałbym umrzeć, niż go dotknąć, ale pokiwałem głową. — Ja też potknąłem się o taką modliszkę o pięknych oczach, ale z tego da

się wyjść. Czasem zabiera to kilka lat, ale w końcu spotkasz kogoś innego. A teraz masz skończyć szkołę, to jest najważniejsze. Potem wyjedziesz stąd na studia albo gdzie tylko będziesz chciał. Masz tylko pamiętać, że to kompletnie wszystko jedno, czy ona się mściła za Konrada, czy jest nimfomanką, modliszką, czy tylko idiotką bez serca. Masz już tego nie rozpamiętywać. Musisz natychmiast wykasować jej numer, jego też. Masz o nich zapomnieć, wyrzucić wszystko, co w jakikolwiek sposób ci się z nimi kojarzy i nigdy już się do niej nie odzywać. Zero kontaktów z nią, zrozumiałeś? Powiedziałem, że tak. Wróciłem do domu. Noc była identyczna jak wtedy, gdy wyjechali po weekendzie. Tak samo pachniało wilgocią, latały mroczki wczesne i tak samo pohukiwała sowa. Szlachcic miał oczywiście rację, ale chyba nic się nie stanie, jeśli w drodze absolutnego wyjątku raz na jakiś czas zobaczę ją choćby z daleka albo napiszę do niej dwa zdania. Napisałem, że u nas słychać już szept jesieni (dobre i takie w jej stylu) i kiedy dokładnie przywita ich Warszawa. Odpisała natychmiast, że za dziesięć dni Warszawa ucałuje ich usta na powitanie. Wspomniała o całowaniu i o ustach. Kurde, ona o mnie fantazjowała! Zacząłem odliczać dni do ich powrotu.

Klękajcie, narody Ja: „Plac Trzech Krzyży właśnie na mnie patrzy”. Sonia: „Co Cię wypełnia?”. Ja: „Słucham, jak bije serce Twojego miasta”. Zadzwoniła do mnie. — Skąd wiedziałeś, że dziś wracamy? Przypadek? Chcesz wpaść? Mam zjawiskowe naklejki dla tych twoich dziewczynek. Jasne, że pamiętałam.

Podała mi adres. Belgradzka 44. Mam wysiąść z metra na stacji Świętokrzyska, przesiąść się do M1 w kierunku Kabatów, wysiąść na stacji Natolin, iść peronem przeciwnie do kierunku pociągu, którym przyjechałem, i wyjść wyjściem po swojej lewej stronie. Bałem się jak cholera. Od tego, co się stanie, zależało moje być albo nie być. Musiałem się jeszcze raz na spokojnie z nią rozmówić i wyjaśnić wreszcie, na czym stoimy. W końcu co się takiego stało? Nie odzywała się, to fakt, ale wiedziałem dlaczego. Ten głupkowaty jeleń powiedział jej, że pokazał mi zdjęcie i było jej trochę wstyd, że zarywała do mojego brata. Chciałem jej powiedzieć, że nie mam o to pretensji. I ogólnie było kilka tematów do przegadania. — Witaj! Na gołe ciało miała zarzuconą bluzeczkę z pajęczyny. O bieliźnie zapomnijcie. Krew buchnęła mi do głowy, do brzucha, do wszystkiego. Zawrzałem z pragnienia, tak strasznie za nią tęskniłem. Musiałem się oprzeć o ścianę, bobym się chyba przewrócił. Poza nami w mieszkaniu nie było nikogo. Ona była prawie naga. Co to mogło znaczyć? Tylko jedno: będzie happy end, czego od samego początku byłem właściwie pewien. Powinienem tu przyjechać dzień po ich wyjeździe z Rusał. — Jaki wiatr cię przygnał, wilczku? Myślałam, że nie chcesz mnie znać. Punkt dla ciebie! Objęła mnie. Przygarnąłem ją do siebie i wtuliłem się najmocniej, jak tylko się dało. Wszystko zależało wyłącznie od niej. Zasada jednego człowieka — jaka cholernie prawdziwa. Poszukałem jej twarzy, żeby ją ucałować.

Rozśmieszyło ją coś i odsunęła się ode mnie. — I co, masz już dziewczynę? Szlachcic miał rację. Przed takimi dziewczynami mamusie ostrzegają synków. Na szafce w przedpokoju leżała koperta. Dała mi ją. Stos naklejek. Włochate zwierzęta, księżniczki na milion sposobów, biedronki z odstającymi skrzydłami, traktory z twarzami ludzi, jaszczurki w ludzkich ubraniach, a wszystkiego po dwie sztuki. Mądrze. Pamiętała, choć ja sam już o tym zapomniałem. Schowałem kopertę do plecaka. — Znasz to? — powiedziałem ostro. Nie miałem ochoty na żadne gierki. Z miejsca pokazałem jej zdjęcie z sadu. — I co, zdenerwowałeś się? — Nie, w ogóle. Byłem spokojny jak szlachtowana świnia. Czy nie rozumiesz, że w mojej czaszce… Zadzwoniła jej komórka. Pokazała mi, żebym poszedł do jej pokoju. Żadnych zdjęć sobie nie wydrukowała i nie wytapetowała nimi ścian. Konrad kłamał albo miała gdzieś inny pokój. To była jej mama. Sonia zaczęła z nią gadać, że wszystko w porządku, że świetnie, że już się zbierają, że nie zapomni żurawiny, że wzięła ten nawilżający z rokitnika… Musiałem usiąść. Sonia dotknęła moich włosów. Strząsnąłem jej rękę, bo nie ze mną takie numery. Po chwili dotknęła mnie znowu. Wsunęła mi palce we włosy i rozmawiając z matką, bawiła się nimi. Dotykała skóry na mojej czaszce jakoś tak, że czułem ciepło i spokój. Ona mnie jednak nadal pragnęła. Nie powiem jej od razu, że nadal ją kocham i że wszystko jej wybaczam.

Będę obrażony, więc niech mnie długo przeprasza. Musi być jakaś kara za to, że mnie tak nastraszyła, ale dzięki Bogu wszystko skończy się dobrze. Skończyła rozmawiać. Wziąłem jej dłonie i wtuliłem w nie moją kartoflaną twarz. — Sonia… — Po co mu powiedziałeś? Czy wiesz, że przez dziesięć minut musiałam go zapewniać, że jesteś nienormalny i chciałeś mu tylko dokopać? Dobrze, że byliśmy wtedy nad Smrodką, bo nie wiem, jak bym mu to wytłumaczyła. To było bardzo nieeleganckie wobec mnie. Gładziła mnie ręką po twarzy, po powiekach, po ustach. Jeszcze sekunda, a rzuciłbym się na nią. Zdradziecka była i podstępna, ale nie mogłem bez niej żyć. Musiałem ją widzieć, słyszeć, dotykać, zanurzyć się w niej. Wszystko jedno, jaka była — była moim powietrzem. — Jeśli przysięgniesz mi, że już nigdy… — Nie wiedziałem, jakiego słowa użyć, bo jakiego bym nie użył, ono dotyczyło również mnie — …to ja ci to wszystko wybaczę i przenigdy ci tego nie wypomnę. Wyjedziemy, gdzie chcesz, będę harował jak wół, będziesz miała wszystko i nikt nie będzie musiał o tym wiedzieć. Ja cię kocham, rozumiesz? — Rozumiem — powiedziała zdecydowanie zbyt spokojnie. — Wielu ludzi myli miłość z pożądaniem. Powiedziałem jej, że niczego nie mylę i mam gdzieś to, że chciała się zemścić na Adamiaku i na moim bracie. Ja nie mam do niej o nic pretensji, bo na mnie się przecież nie zemściła. Wiem, że mnie kocha. I oboje wiemy, że musimy być razem. — Nie zemściłam się? A jak było w Lizbonie? Nie zareagowałem. — Wilczku, nie próbuj tego zrozumieć, bo ja sama tego nie rozumiem.

Może Freud by to jakoś wyjaśnił. Po prostu trochę cię polubiłam. Było nam fajnie i teraz się kolegujemy. Powtarzam ci, to się zagoi. Poznasz jakąś spokojną dziewczynę i zakochasz się. Wrzasnąłem, żeby przestała. Jaką dziewczynę, o czym ona w ogóle mówi? Już poznałem dziewczynę i na tym koniec. Usiadła na dywanie jak jakiś Hindus i wbiła we mnie te swoje laserowe oczy. Już otwierałem usta, żeby powiedzieć, że jeśli mnie teraz zostawi, zabiję się, bo nie dam rady żyć bez niej, ale dokładnie wtedy powiedziała, że ma nadzieję, że nie upadnę tak nisko, żeby ją straszyć samobójstwem. Odbierała esemesy i jednocześnie ze mną gadała. Wkurzające to było. Na dodatek uśmiechała się, czytając. Nie mam pojęcia dlaczego, ale nagle polaroid wyświetlił mi Sebę czeszącego mokre włosy przed lustrem. To on do niej pisał! Zapytałem, czy mam rację. Powiedziała, że tak. — Żal mi go, że będzie musiał obejść się smakiem. — Nie żałuj go. Opowiedział mi, jak do piętnastego roku życia sikałeś w łóżko, jak ryczałeś za matką. On nie jest wobec ciebie lojalny, a o tym, co robił Konradowi, nawet nie wspomnę. A jednak się mściła. Widziałem, co zrobiła Adamiakowi, więc umiałem sobie wyobrazić, jak „rozegrała” Sebę. Powiedziałem jej o tym. — Krystian, przestań snuć fantasmagorie. Nikt nie ma takiej mocy. To był przypadek. Zapatrzył się po prostu. Za to twój brat mnie kocha. Polaroid. Seba stoi przed garażem. Pali papierosa i podrzuca kamyk. — Dałaś mu kamyk? — Oczywiście! A właśnie! Możesz mi oddać swój? Przypadkowo miałem go przy sobie. Obejrzała go dokładnie. — To ten?

— Nie — warknąłem. — Tamten wyrzuciłem. — Widzisz? Wyrzuciłeś moją duszę, a teraz się wściekasz, że tak fatalnie wszystko wyszło. Sam do tego doprowadziłeś. — To był jakiś debilny kamyk! Wszystkim go dajesz! Pewnie Grudziński też dostał twoją duszę, co? — A kiedy go wyrzuciłeś? W maju? Czyli od razu. Jak mogłeś mi w oczy patrzeć? — Dajesz te kamyki wszystkim! — Ale wiesz to od niedawna. Wyrzuciłeś moją duszę. Teraz ktoś ją znajdzie i przywłaszczy. Czy możesz już wyjść? Chcę się umyć. Niech mi ktoś powie, co się robi, gdy dziewczyna, którą kochasz do szaleństwa, która jest dla ciebie wszystkim, z którą chcesz być, bo inaczej wiesz, że nie dasz rady oddychać, uśmiecha się do ciebie, jakby uśmiechała się do sąsiada spotkanego w windzie? Zacząłem płakać. — Mnie nie przejdzie. — Przejdzie, przejdzie. — Jeśli mnie… — zacząłem, ale przerwała. — O! Straszenie samobójstwem lub grożenie, że się powie mojej mamusi, że byłam niegrzeczna, spowoduje tylko, że przestanę cię lubić. Wykorzystałam cię, zgoda, ale wyłącznie na twoje życzenie. „Wykorzystałam”? Stało się coś, na co czekałem, odkąd skończyłem czternaście lat. To było piękne, najlepsze, a teraz okazuje się, że zostałem wykorzystany. Łeb bolał mnie tak, jakby mi ktoś wsadził pod czaszkę wiertarkę udarową, a rany po niej polewał kwasem azotowym. — Ty się naprawdę we mnie zakochałeś? Chodź… Wyciągnęła do mnie ręce. „Nic z tego, czarownico. Możesz sobie pomarzyć, że cię dotknę i mnie

znowu omotasz. Nie jestem jak karuzela na placu zabaw, żeby bawić się mną jak się komu podoba. Mam swój honor”. — Chodź, w drodze absolutnego wyjątku… Odpięła guzik przy moich dżinsach i pogłaskała się po szyi. Zerwałem z siebie koszulę, wyskoczyłem ze spodni i gaci. Nie dlatego, że ona chciała. Ja chciałem. To była moja decyzja. Pachniała. Była ciepła. Jedyne na świecie piersi, zimne i ciężkie, sutki z minami, o jakich wszyscy marzą, znaczek, piegi na udach, na brzuchu… Ona, Sonia. Moja Sonia. Klękajcie, narody.

Klasyczny happy end Zapaliłbym, ale nie chciałem spłoszyć chwili. Potem sobie zapalę. Leżałem na jej panieńskim łóżku, a ona bawiła się włoskami wokół mojego pępka. Niezłe zajęcia mają w tej szkole demokratycznej, słowo daję. Żeby nie odpalił mi się polaroid z widokiem jej ręki na jego włochatym cielsku, skupiłem się na myśleniu o nas. Wszystko skończyło się dobrze. Ja byłem jej, ona była moja. Dotknąłem jej piersi. Świetne ma te piersi, aż mi było żal wszystkich chłopaków, bo żaden ich nigdy nie zobaczy. Głupi byłem, kiedy myślałem, że to koniec. Przecież każda para ma swoje wzloty i upadki. Nic dziwnego, że my też mieliśmy małe zawirowanie, to jest absolutnie normalne. Ale wiadomo, że liczy się wyłącznie to, jak się historia kończy. A nasza to był klasyczny happy end. W życiu dziewczyn nie zrozumiem. Po cholerę do niego niby wracała, skoro cały czas chciała mnie? Jeszcze sobie z nią o tym porozmawiam, ale niech to się wszystko uspokoi. Oczywiście o tym, żeby z Konradem jeszcze kiedykolwiek zamieniła chociaż słowo, mowy nie ma. Objąłem ją i powiedziałem, że ją kocham całą i zawsze i że chcę, żeby

teraz mi obiecała, że już nigdy się z nim nie zobaczy. Sonia ze świstem wypuściła powietrze, zerwała się z łóżka i poszła do łazienki. Zamknąłem oczy, żeby jak najdłużej przytrzymać pod powiekami widok jej fantastycznie piegowatej pupy. Nie było jej dość długo. W końcu wyszła z łazienki w szlafroku i turbanie na głowie. — To teraz wreszcie mi powiedz prawdę, jak to było. — Przecież wiesz… — Chcę to usłyszeć od ciebie. Racja. Skoro mamy być razem, to musiałem to zrobić. Nieprawda, chciałem to zrobić. Seba wiele razy straszył mnie spowiedzią, ale na spowiedzi kłamałem. Dziesiątki razy byłem u spowiedzi i zawsze szło jak po maśle. Nie myłem ząbków, nie słuchałem się tatusia, byłem niemiły dla brata i dotykałem się, gdzie nie trzeba. Nigdy nie powiedziałem tego najważniejszego, a teraz chciałem, bo ona była moim konfesjonałem.

W czeluściach historii — Zatoki Konrada przypominają mu o tym, co tam się u was działo. Czasami jest smutny jak własna śmierć, ale kiedyś myślałam, że to tylko oni dali mu w kość. Czy możesz przestać się już mazać i zniknąć w czeluściach historii? Tak do mnie powiedziała! Ja otworzyłem przed nią najtajniejszą komnatę poczucia winy, a ona mi wyjeżdża z czeluściami historii? — Jak to? Ale przecież ty wiedziałaś. — Nic nie wiedziałam. — Przecież sama opowiadałaś o zwabianiu, o wystawianiu nago na balkon, o mokrej czapce i kaczej kupie… — Poczucie winy wyżarło ci mózg. O żadnej mokrej czapce nigdy nic nie

mówiłam. Słowa mi Konrad o tym nie powiedział. Gdybyś się sam nie przyznał, nic bym nie wiedziała. Mówiła prawdę? Wątpię. Za dużo podobieństw było w tych jej historyjkach. A może naprawdę wydawało mi się, że cały świat wie, kim jestem, czy raczej byłem. Sonia zdjęła szlafrok, jakby mnie wcale nie było. Jej pupa świeciła na brzoskwiniowo. Pan Bóg był wyspany i najedzony, gdy ją robił. Przyłożył się do każdego kawałka jej ciała. Potem ją zapytam, gdzie się tak opaliła, a na razie chciałem ją złapać w obie ręce, zmiażdżyć, ulepić z niej kulkę, schować do kieszeni i już nigdy nikomu jej nie oddać. Tylko że ona zaczęła się ubierać. Założyła majtki, a potem halogenowe rajstopy. Nasze rajstopy. Zapytałem, dokąd idzie. Dowiedziałem się, że to już nie moja sprawa. Ktoś inny zobaczy ją teraz w tych rajstopach. Podeszła do komody i otworzyła szufladę. Były w niej tylko staniki. Miała ich chyba z pięćdziesiąt. Wzięła do ręki czarny, potem brązowy, potem jakiś taki czerwony. Wkurzyło mnie, że tak wybiera. Dla kogo ona robi to tak starannie? — Idziesz z nim? Wzięła do ręki zielono-czarny i patrząc mi w oczy, założyła go. — A co ci podpowiada wyobraźnia, Wilczku? Drażniła się ze mną, suka jedna. Wredna, bezczelna, puszczalska szmata. — Ale dlaczego znowu z nim? Możesz mi to wytłuma… Nie dokończyłem, bo głos odmówił mi posłuszeństwa, a oczy zaczęły łzawić. — Dlaczego? Bo chłopcy są jak staniki. Możesz mieć ich całą szufladę, a i tak sięgasz po ten jeden najwygodniejszy. Wstałem i powiedziałem, że w takim razie mam jej już dość. Nigdy nie mówiłem na poważnie, że ją kocham. Trzasnąłem drzwiami i poszedłem do

swoich bardzo ważnych spraw. Musiałem usiąść na przystanku i chciałem siedzieć tam do końca świata. Położyłem rękę na klamce, ale nie byłem w stanie wyjść z budynku. Przecież gdybym wyszedł, to gdzie bym ją potem spotkał? Jej zaraz przejdzie. Uspokoi się i zrozumie, że dziś jestem całkiem innym człowiekiem. Nie może mnie skreślić za coś, co było dziesięć lat temu. Ona ma te swoje zasadnicze tematy i lubi takie gdybasy z górnej półki. Nie chciałaby mnie dotknąć, gdyby wiedziała. Ja sam jej o wszystkim powiedziałem. Mogłem trzymać język za zębami i teraz bym liczył piegi na jej plecach. Sam sobie strzeliłem w kolano. Jak to nie wiedziała? Co ona mi tu będzie wciskać? Mokra czapka i kacza kupa nie mogły się zdarzyć nikomu innemu. Wiedziała doskonale. Usiadłem na schodach. Po kilku minutach usłyszałem, że wychodzi z mieszkania, zamyka drzwi, schodzi na dół. Zatrzymała się na mój widok. Spuściłem głowę i schowałem twarz między kolanami. Pogłaskała mnie po włosach i powiedziała, że to minie. A jakby kiedyś mi się chciało, to zawsze mogę do niej wpaść i na przykład przywieźć jajka. Siedziałem tam przez kilka godzin. W końcu dupiszcze skamieniało mi z zimna, więc zwlekliśmy się ze schodów i pojechaliśmy do domu. My, bo już do końca ani przez sekundę nie byłem sam. Rozpacz łaziła za mną krok w krok.

Sprzączka od paska Seba montował w stodole ule dla murarek. Ona mu kazała, przecież sam by tego nie wymyślił. Własnym psem nigdy się nie zainteresował, a teraz dzikie pszczoły w stodole instaluje, żeby na wiosnę miał kto zapylać kwiatuszki. Na klepisku leżał jego smartfon. Pewnie miał jej zrobić zdjęcia albo nagrać

film. Powiedziałem mu bez wstępów, że ona wszystko wie. Gapił się na mnie, jakby po raz pierwszy w życiu mnie zobaczył. Rozumiałem to. Ja przecież też potrzebowałem czasu, żeby to wszystko przetrawić. — Ty to masz fantazję. — Parsknął śmiechem. — Jaką fantazję? — Spadaj. Zawsze uważałem, że jesteś debilem. — Nie rozumiesz. Ona… — Chciałem jechać do Lizbony, a ty mi ukradłeś ten wyjazd, a potem sam nie pojechałeś. Wypad stąd! Wymierzył we mnie widły. Coś mu się ubzdurało w tej pokiereszowanej tępej głowie, bo przecież z tym wyjazdem to w ogóle nie tak było. — Ona chce nas wszystkich zabić! Mści się, rozumiesz? Pokazała ci cycki, tak? A wcześniej cię kamyczkiem rozmiękczyła. Wjechałeś w stodołę, bo się na nią zapatrzyłeś. Wszystko wiem. Widziałem, jak Adamiak się ciachnął. — Przestań. Dzwoniła dziś do mnie. Podobno wystajesz pod jej oknem, siedzisz na klatce, rozpowiadasz, że z nią spałeś. Wszyscy mają z ciebie ubaw. Tylko pośmiewisko z siebie robisz, jak zawsze zresztą. Zawsze byłeś zerem, zawsze mi wstyd robiłeś. A teraz zazdrość cię wzięła i oczerniasz ją przed kim możesz. A ona, niestety, wybrała mnie. Im szybciej się z tym pogodzisz, tym lepiej dla ciebie. Czasami jak ktoś do ciebie mówi, to niby słyszysz słowa, ale ich treść dociera do ciebie dopiero po kilku sekundach. — Czy ty słyszysz, co do ciebie mówię? To modlicha, potwór! Ona cię zniszczy! Mści się, rozumiesz? — Pamiętam, jak po szpitalu w Kolinie miałeś jeździć do psychiatry. To był błąd, że ojcu nie chciało się ciebie tam wozić. Masz paranoję, mutancie niedomyty, sikaczu zafajdany. Co ty sobie wymyślasz w tym łbie

niedorobionym? Za co niby się mści? On wszystkim opowiadał, jakie tu miał beztroskie dzieciństwo, więc przestań chrzanić, debilu. Nikt oprócz ciebie o tym już nie pamięta. — Ona Adamiakowi obcięła palce! — Jasne. A jak cztery lata temu młody Podedworny spadł z dachu, to też ona? Może telepatycznie go zepchnęła? Nie rozumiem tego. Mówi się ludziom prawdę, a oni nie chcą jej słyszeć. Dlaczego? — Popatrz na siebie. Jakim pacanem trzeba być, żeby uwierzyć, że ona by chciała kogoś takiego. Zastanów się trzy sekundy! Jesteś debilem ze wsi, matka się ciebie wstydzi, a co dopiero taka dziewczyna jak ona. Chce cię zwabić, żeby cię dorżnąć do końca, a potem wróci po Adamiaka. Powtórzyłem to kilka razy, ale Seba był głuchy. Wciąż myślał, że ona wybrała jego. Nie chciałem tego robić, ale nie miałem wyjścia. Pokazałem mu zdjęcie. Gapił się, a potem zapytał, co to niby ma być. — Nie widzisz, że ona trzyma nas obu? — Nie. Widzę za to, że gapisz się na nią jak pies na sukę. Spadaj na bambus i pogódź się z tym, że nie dla psa kiełbasa. Nie wiedziałem, co robić. Chwyciłem go za T-shirt i krzyknąłem, żeby się ocknął. Uderzył mnie pięścią w twarz, a może ja go pierwszy walnąłem. W każdym razie poczułem, jak pod moją ręką chrupnął mu nos. Seba zrobił dwa kroki do tyłu, otarł ramieniem twarz, spojrzał na swoją krew i ruszył na mnie. Wystawiłem pięści, ale nie uderzył mnie w głowę, tylko w brzuch. Po sekundzie natarłem bykiem na niego. Przewróciliśmy się obaj, ale ja byłem górą. Złapałem go za szyję i zacisnąłem ręce. Silny był skurczybyk, bo wyrwał mi się. Wstał, ja też.

— Nudzicie się? — Zjawił się ojciec. — Weźcie się za jakąś robotę, inaczej z wami porozmawiam. Seba otarł twarz i się uśmiechnął, a potem zrobił wiecie jaki gest. Ruszyłem na niego, ale słabo mi to wyszło. Chwycił mnie w pasie i rzucił na sieczkarnię. Uderzyłem tyłem głowy w kant maszyny. Odczekałem, aż przestanie mi dzwonić w głowie i natarłem na niego. Znowu zaczęliśmy się tarzać. Poczułem, że coś mnie parzy w szyję, plecy, tyłek i nogi, a potem coś łupnęło mnie w głowę. Okazało się, że dostałem od ojca sprzączką od paska. Seba musiał też dostać, bo odskoczył ode mnie. Dobrze, że się tak boi ojca, bo byłby mnie, skubaniec, zaciukał. Lekko się zataczając, usiadł na ławce. Ocierał krew z nosa i ust, ale to nic nie dawało. — Co się tatuś wtrąca? — wyrzęził. — Chcieliście się pozabijać czy jak? — Może i chcieliśmy, nie tatusia sprawa — powiedział. Ja nadal leżałem. Bolała mnie głowa, ale inaczej niż do tej pory. Pulsowała mi, jakby coś chciało się ze mnie wydostać. Czułem dobrze miejsca, w które ojciec trafił pasem. Dawno mnie już nie uderzył. — A niby bracia. W naszej rodzinie nigdy tego nie było. Gdyby mieli normalną matkę… — zaczął swoje mądrości dziadek, ale z domu właśnie wyszła matka, która akurat przez tydzień była w domu. Chyba nie najlepiej wyglądaliśmy, bo upuściła garnek i zaczęła wrzeszczeć na nas wszystkich. Poszedłem na pole. Każde ziarenko piasku, każdy podarty papier, odrapana butelka po oranżadzie ochlapane były śladami po niej. Kręciło mi się w głowie, nos mi pulsował, warga bolała. Nie byłem w stanie chodzić prosto. Wróciłem do domu, ale nie mogłem wejść do siebie

na górę, bo schody wirowały. Położyłem się u matki na łóżku. Odruchowo wsunąłem rękę pod poduszkę. Była tam jej koszula. Nakryłem sobie nią głowę i chyba zasnąłem. Następnego dnia porannym autobusem pojechałem do Warszawy. Wujek był w domu. Posiedzieliśmy z dziesięć minut. Kiedy zwymiotowałem mu na dywan, zawiózł mnie na pogotowie. Na izbie przyjęć czekaliśmy ponad dwie godziny. Wtedy, na tym korytarzu, opowiedziałem wujkowi wszystko. Nie wiem, czy mnie rozumiał i czy mi uwierzył. Ja bym nikomu w takie brednie nie uwierzył, ale on może tak. W odróżnieniu od Szlachcica, żadnych złotych rad mi nie udzielał. Powiedział tylko, żebym na siebie uważał i że jak chcę, to mogę u niego zostać. Ze szpitala po dwóch dniach wypisałem się na własną prośbę. Przez następne dwa dni sterczałem pod jej blokiem. Nie zobaczyłem jej. Może wyjechała.

Jedynka Co do jednej rzeczy na tym świecie możesz mieć pewność: Czy dzieje ci się dobrze, czy źle, słońce będzie wschodzić i zachodzić jak gdyby nigdy nic. Ojciec do Seby: „A ty dokąd? Po co do Warszawy? I na cholerę znowu jajka wieziesz? Tydzień temu wiozłeś… Krystian, dlaczego to zrobiłeś? Sześćdziesiąt jajek zdeptał czarci pomiot”. Matematyczka: „Kowalski, ty tu zwymiotowałeś? Tyle lat pracuję i różne dziwolągi uczyłam, ale to już szczyt wszystkiego”. Małgorzata: „Krystian, jak mogę ci pomóc? Chcesz pogadać? Puść mnie! Co ty wyprawiasz?!”. Siur: „Facet, ogarnij się, bo obciach sobie robisz”. Patyk: „Kowalski, znowu nie masz pracy domowej. Przez dwa miesiące

sześć jedynek. Muszę przyznać, że zaimponowałeś mi. Podobno z polskiego masz już wystawioną jedynkę na semestr, gratuluję. Więc dobrze, pomogę ci. Jedynka”. Były chyba jeszcze jakieś lekcje, ale miałem to gdzieś. Wyszedłem ze szkoły. Wysiadając z autobusu, potknąłem się. Niby nic, a krew zaczęła mi lecieć z nosa. Ledwo dowlokłem się do domu.

Poduszki powietrzne Matka kręciła się po kuchni. Blat był przykryty naszym zwyczajnym syfem, brudne ciuchy walały się na oparciach krzeseł, zdezelowana lodówka terkotała. Już pisałem, że dziadek za punkt honoru postawił sobie, żeby dwudziestego pierwszego wieku nie wpuścić do domu i mu się to udało. Matka udawała, że tego nie widzi, w każdym razie po nas nie sprzątała. Czasami coś ugotowała i zrobiła pranie. Na krzesłach stały dwie walizki, a na poręczy kanapy wisiały jej ciuchy. Przed zimą raczej nie zamierzała wracać. — A ty co tak wcześnie? Chciałem się upewnić, czy wyjeżdża. Odpowiedziała, że tak. Mąż jej kuzynki ma depresję, a kuzynka musi pracować i ktoś musi to jakoś ogarnąć. Bardzo nie chce, ale musi jechać. Mówiła to wszystko na poważnie, jakby nie pamiętała, że byłem świadkiem jej rozmowy z wujkiem. Nawet na rękę mi to było. Gdybym tu został, sam widok pustego gniazda na stodole by mnie zabił. Poszedłem na górę. Wywaliłem wszystkie rzeczy z plecaka i wrzuciłem do niego majtki, skarpetki, bluzę, kurtkę, ładowarkę, laptopa i kilka zwitków, które podebrałem dziadkowi.

Zszedłem na dół. — A ty co? — Jadę z tobą. — A po co? — Bo nie chcę tu być. — A szkoła? — Tam się zapiszę. — A gdzie będziesz niby mieszkał? — No, z tobą. Mówiłaś, że to duży dom. — Ale tu jest robota. Trzeba się krowami i kurami zajmować. A kto będzie zlewnię mył? Powiedziałem jej spokojnie, że tu do szkoły już nie wrócę i zlewni nigdy więcej myć nie będę. — Przestań bredzić — poradziła mi. — Zostajesz i kropka. Jeszcze tylko taki kłopot mi tam potrzebny. Poszedłem do siebie. Wyjąłem laptop, żeby do kogoś napisać albo w coś pograć. Odpaliłem film Soni z lata u nas. Obejrzałem. Znowu obejrzałem. Niektórzy ludzie mają w mózgu poduszki powietrzne i taki film olaliby strumieniem wartkiego moczu. Ja jestem modelem bez klimatyzacji, elektrycznie regulowanych lusterek i poduszek powietrznych w mózgu. Niby znałem ten film, ale poczułem się tak, jakby Adamiak wsadził mi łeb do swojej sieczkarni. Gdzie ona się tak równo opaliła? Dlaczego ja nic o niej nie wiem? Kopnąłem plecak w kąt.

Voodoo

Było gorąco jak w piekle, ale nie na zewnątrz, tylko we mnie. Nie mogłem oddychać, bo coś ciężkiego wlazło mi do klatki piersiowej. W łazience świeciło się światło. Na stole w kuchni leżał telefon Seby. Wziąłem go do ręki, ale zdążyłem zobaczyć tylko zdjęcie na tapecie. Oczywiście ona. Siedzi w swoim pokoju i śmieje się. Znam ten śmiech. Usłyszałem, że Seba wyszedł z kibla. Zataczając się, zszedłem po schodach. Zwymiotowałem. Dlaczego ciągle chciało mi się wymiotować? Dokąd szedłem? Nie wiem. Już pisałem — nie ma na świecie wyznaczonych miejsc dla ludzi ze zmiażdżoną jaźnią. Przeszedłem na drugą stronę drogi. Kiedy zbliżałem się do posesji Szlachcica, zjawił się Gustaw. Było mi strasznie zimno. Musiałem zjeść jakieś paskudztwo i pewnie się strułem. Przewróciłem się. Gustaw podszedł do mnie, ale nie miałem siły zwinąć ręki w pięść, więc stał tylko i patrzył na mnie. Zamknąłem oczy. Chciało mi się spać. Szlachcic wyszedł z domu z tym gnojkiem od Stasiuków. Małpośka podeszła do niego. Podali sobie ręce. Ten mały kręcił się koło nich. Małpośka dała Szlachcicowi paczkę, pewnie ciasto. On wszedł do domu i po chwili wrócił z inną paczką. Rozpakowała. Książki. Usiedli na ławce. Byłem daleko, ale takie było między nimi pole, że aż do mnie iskry szły. Szlachcic przez tyle lat trzymał radość zamkniętą w słoiku, a teraz ją wypuścił. Morda mu się śmiała ze szczęścia. Stajnia była blisko i nagle zaświtało mi w głowie, żeby tam iść. Jeśli dotrę do stajni, tam sobie odpocznę i wszystko będzie dobrze. Ledwo dałem radę wstać, potykając się i opierając na Gustawie. Pchnąłem drzwi.

Doczołgałem się do boksu Farta. Megane na mój widok wstała. Fart spał i tylko podniósł głowę. Położyłem się koło niego. Diana boi się koni, a jednak weszła za mną i skomlała przez cały czas. Może to rzeczywiście dlatego, że wyrzuciłem ten kamyk? Może działało jakieś voodoo? Jutro do niej zadzwonię i wszystko sobie wyjaśnimy. Usłyszałem warkot silnika. Lało jak z cebra, więc pewnie Szlachcic odwoził Małpośkę do domu. Co się z tym człowiekiem stało? Ja tu leżę półżywy, a on ma mnie gdzieś? Taki niby przyjaciel, a wystarczyło, że ta mu kawałkiem tyłka zaświeciła i już mnie olał po całości. Zadzwonię do niej i powiem: „Las rozrzutną ręką sypnął nam grzyby. Może wpadniesz?”. A ona: „Jasne, bardzo chętnie, kiedy tylko chcesz”. W styczniu przyjedzie oglądać jagnięta, a w maju króliki, lisy, sarny i bociany… Co tak kracze? I dlaczego Diana wyje? Nigdy nie słyszałem, żeby wyła.

6 XI Szóstego listopada nie było dwóch ostatnich lekcji, w tym sprawdzianu z biologii, bo Patyk miał spotkanie z adwokatem. Nie było słońca i nie było deszczu. Nie było telefonu od mamy, bo to ojciec do niej zadzwonił. Nie było naszego wspólnego wracania autobusem. Już dawno nie było bocianów na polu Podedwornych i zboża na polu Sąsiadów. Nie było bajzlu w domu Szlachcica, moreli w sadzie Stępniewskiej i młodych zajęcy w polu. Nie było też mnie.

EPILOG Stenogram nagrania z domu Soni Mileny Tyminsky. Mówi Krystian Kowalski: Przez wiele lat myślałem wyłącznie o tym, co Adamiak i Seba mi robili. Choć nie było to miłe, dawałem radę jakoś z tym żyć. Z tym natomiast, co ja robiłem innym… Ty byś powiedziała, że nasze dzieciństwo było przez cały czas podszyte strachem. Ja powiem tak: Strach chodził za nami wszędzie i nigdy nie byliśmy sami. Myśmy się z Konradem autentycznie bali z domu wychodzić. Czasami było tak, że ojciec z dziadkiem dwa metry od nas coś robili i pewnie myśleli, że się bawimy w berka albo w chowanego. A tymczasem za rogiem stodoły, na schodach albo na tyłach domu Adamiak, Seba i paru ich kumpli zakładało się, po ilu kopach zacznę płakać albo jak długo wytrzymam z twarzą w kałuży. Znasz Adamiaka i wiesz, że ma żelazną zasadę: Jak się znęcać, to na maksa. Upatrzył nas sobie i już nie odpuścił. O tym, żeby naskarżyć ojcu, mowy nie było. Szczegółowo mi wyjaśnili, co i kiedy mi zrobią, a tłumaczyli mi to w szopie z narzędziami. Potem rodzice Konrada kupili dom naprzeciwko naszego, więc olałem Siura. Wiesz, jak to jest — do niego było daleko, a do Konrada dwa kroki. Siur przyłaził do mnie, żebym wyszedł na dwór, ale mówiłem, że nie mogę i kiedy znikał, szedłem bawić się z Konradem, który był fantastyczny. Miał pomysły prawie jak ty. Wymyślił cały system tajnych znaków. Wszystko mieliśmy ustalone, chowaliśmy się w domu Konrada, do którego Adamiak nie miał wstępu, mieliśmy kryjówki w lesie, w domu, a nawet w stodole

Podedwornych. Miałem wreszcie przyjaciela, który skutecznie umiał omijać tych psychopatów. To były najlepsze dwa lata w moim życiu. Niestety, na komunię dostałem od ciotki komputer. Słaby model, ale Seba się wściekł. Skoro Bogu puściły nerwy z powodu Wieży Babel, to co się dziwić mojemu bratu? Miał swój komputer, ale gorszy, więc złożył mi propozycję nie do odrzucenia. Powiedział, że jak się zamienię, to zapewni mi ochronę, a jeśli nie, otruje mamę tak, żeby było na mnie. Poradziłem się Konrada, co robić. Stanowczo odradził zamianę. Powiedział, że Seba na pewno nie otruje mamy, bo przecież to jest też jego mama, a poza tym bardzo trudno jest kogoś otruć i do tego jeszcze tak, żeby policja pomyślała, że zrobił to ktoś inny. Poradził też, żebym powiedział o wszystkim mojemu tacie, bo nie powinno być tak, że brat mnie straszy i szantażuje. Miał rację. Kiedy z nim gadałem, to nawet wierzyłem, że tak zrobię, ale potem musiałem wrócić do domu, gdzie czekał na mnie Seba. Sprawdził, czy dziadek i ojciec nie słyszą, i powiedział szeptem: „Wiesz, jak fajnie jest w więzieniu? Trzeba robić kupę przy wszystkich”. Kiedyś podczas obiadu Seba zapytał ojca, czy może przypadkiem wie, jak często w więzieniu są widzenia. Ojciec powiedział, że to zależy od tego, za co ktoś siedzi. „A za otrucie matki?” — dopytał Seba. „To w ogóle nie ma widzeń. Takich nigdy się z celi nie wypuszcza i jeszcze inni więźniowie się nad nimi znęcają, bo nawet mordercy mają swój kodeks honorowy”. Ty masz nerwy ze stali, więc poradziłabyś sobie, a ja mam nerwy z pajęczyny, więc zamieniłem się z bratem na komputery. Następnego dnia Seba uczył mnie wchodzić po drabinie i gdy zjawił się Adamiak, powiedział, żeby mnie nie ruszał, bo obiecał mi ochronę. Nie mogłem uwierzyć w moje szczęście. Seba nie da mnie tknąć Adamiakowi! „Jasne, skoro mu obiecałeś, to tak będzie. Honor to honor — powiedział

Adamiak. — Jest tylko jeden maleńki problem. Mnie obiecałeś, że na kimś się wyżyję”. Adamiak zapytał z troską, co teraz zrobimy, jakby to był nasz wspólny problem. Nie miałem pojęcia, do czego to wszystko zmierza. Byłem gnojkiem, więc stałem i czekałem. Adamiak oświadczył, że on się już nastawił, a jak się nastawi, to nic i nikt nie może na to poradzić. Mam więc kogoś wybrać i go przyprowadzić. Mogłem mu przyprowadzić Siura albo Konrada, z nikim innym się nie kolegowałem. Poszedłem do Siura, ale jego mama go nie puściła, bo miał lekcje nieodrobione, więc został tylko Konrad. Jasne, że mogłem uciec, naskarżyć, ostrzec Konrada, wyśmiać ich, powiedzieć, że w takim razie na mnie Adamiak ma się wyżyć. Mogłem, ale już nie umiałem trzeźwo myśleć. A miałem już co nieco na sumieniu, bo przecież nasikałem Konradowi do tornistra, a potem poszliśmy do wychowawczyni na skargę i razem szukaliśmy sprawcy. Umiałem więc już być wredny. Poszedłem po Konrada i zaprosiłem go na placki ziemniaczane. Wiedziałem, że się zgodzi. Jeszcze na dole mogłem krzyknąć, żeby jednak uciekał i może bym tak zrobił, gdyby nie ta cholerna rakieta. Cały czas siedziało we mnie, jak jego ojciec go objął i razem odeszli. Konrad wszedł śmiało, a oni od razu go złapali. „Zdecydowałeś, że musimy się nim zająć. Myślałem, że to twój przyjaciel, ale nic mi do tego” — powiedział Adamiak z miną naukowca. Konrad wrzeszczał, bo on zawsze się bronił, ile tylko miał sił, ale to nic nie pomogło. Zawlekli go pod tę drabinę. Miałem na niego nasikać, bo Adamiak miał taką fantazję. Miałaś rację z bocianami, psami, pszczołami, zającami, dzikami, jastrzębiami i tym, że ludzie są najgorsi. Kiedy to mówiłaś, pomyślałem, że

mówisz o mnie, bo wiesz. Konrad nie nadawał się do życia u nas. Kiedy nadeszli mój ojciec, dziadek i Sąsiad, od razu im się poskarżył. Dostałem wtedy strasznie, już ci to opowiadałem. Przepraszam, że nie powiedziałem od razu całej prawdy, ale myślałem, że nie będę musiał, a nie chciałem, żebyś o mnie źle myślała. A kiedy Konrad opowiadał ci o drabinie, myślałem, że zapomniał czy raczej schował tę traumę jeszcze głębiej niż ja. To niestety nie wszystko. Przez tydzień Konrad omijał mnie jak śmierdzące jajo, ale Adamiak i Seba wciąż koło niego krążyli. Uważali, że skoro naskarżył, to należy mu się zemsta. Adamiak kazał mi przyprowadzić go na Czuby. Gdyby ktoś organizował konkurs na tchórza wszechświata, ja bym zgarnął puchar. Bałem się Adamiaka, bałem się ojca, bałem się Seby, bałem się, że mama nigdy nie wróci. Wszystkiego się bałem. Akurat spadł śnieg, więc poszedłem do Konrada i wytłumaczyłem mu, że oni mnie zmusili do tego sikania i że ja sam nigdy bym tego nie zrobił. Uwierzył. Wzięliśmy sanki i jak dawniej poszliśmy drogą na Czuby. Złapali go i przywiązali do drzewa. Czapka spadła mu w błoto, a oni założyli mu ją na głowę. Biegiem wróciliśmy do wsi. Powiedzieli, że jeśli komukolwiek coś pisnę, to mi oczy wydłubią. Schowałem się w pokoju mamy. Nie pomogło. Cała wieś zaczęła szukać Konrada. Jeszcze zanim zrobiła się noc, przyszedł jego ojciec. Przyznałem się do wszystkiego. Od mojego ojca dostaliśmy wtedy z Sebą tak, że prawie umarłem. Seba mi wtedy wytłumaczył, że mama nie wraca przeze mnie i przez Konrada. Gdyby był moim prawdziwym przyjacielem, nigdy by na mnie nie naskarżył. Zemsta to święta rzecz i oni mi w niej pomogą. Zebraliśmy kacze kupy i znowu zaprosiłem go do domu. Dlaczego był takim ufnym tępakiem, nie pytaj. Mógł nie przyjść, ale przyszedł. Potem nie umiałem się już z nim przyjaźnić. Strasznie chciałem go

przeprosić i wszystko wytłumaczyć jemu i jego tacie, ale się bałem. Gryzłem się tym tak, że znów zacząłem sikać do łóżka. Do dziś tak mam, jak się zdenerwuję. Konrad już nigdy więcej do mnie nie przyszedł. Nie reagował na żadne nasze tajne znaki. Do szkoły i ze szkoły wchodził i wychodził zawsze z którymś z rodziców. A potem rodzicie Konrada sprzedali dom i wyprowadzili się. Dom kupił Szlachcic, a ja zgodziłem się, żeby Siur znowu się ze mną bawił. Po czymś takim na miejscu Konrada nigdy bym nie gadał ani z Adamiakiem, ani z Sebą, a już na pewno nie ze mną. Nie, żebym go lubił. To głupek i do dziś nie rozumiem, co w nim widziałaś, ale trzeba mu przyznać, że twardy był, skubaniec, jak mało kto. To ci od dawna chciałem powiedzieć, żeby już nic nigdy między nami nie było tajemnicą.

OD AUTORA Nigdy nie poznałem Krystiana Kowalskiego. Profesor Domańczyk kazał mi o nim napisać, bo sam był nauczycielem i rozwścieczyło go, że winą za śmierć Krystiana tak pochopnie obarczono jego wychowawcę. To zresztą prawda. Informacje, które wygrzebałem w Internecie, były wstrząsające. Patyka zaszczuto, wyrzucono ze szkoły, a przy okazji wyciągnięto na światło dzienne jego romans z byłą uczennicą, więc nikt nie miał wątpliwości, że to on „zabił tego chłopca” i wszyscy, którzy znali Krystiana, mogli odetchnąć, że nie są ani odrobinę winni. Winny jest wyłącznie profesor Patycki, bo przecież na dwa dni przed śmiercią Krystiana postawił mu kolejną jedynkę i zapowiedział, że nie dopuści go do matury, na co było trzydziestu świadków. Wszystko było jasne, ale nie dla Domańczyka, a potem też już nie dla mnie. Kiedy zacząłem odkrywać ostatnie tygodnie życia Krystiana, natychmiast stało się dla mnie jasne, że chłopak zginął w wyniku urazów wewnętrznych spowodowanych bójką z bratem. Potem okazało się, że wiele innych przekłamań narosłych wokół losów Krystiana również wymaga wyjaśnienia. Stąd ta książka. Przy okazji małe wyjaśnienie. Ponieważ wiele osób, czytając pierwszą wersję książki, pytało, jak mogłem być tak bezczelny i pisać w pierwszej osobie, co myślał Krystian, oświadczam: Kto kiedykolwiek coś napisał, wie, że to możliwe. Kto nigdy niczego nie stworzył — i tak się będzie czepiał. Starałem się jak najrzetelniej opisać tę smutną, choć intrygującą historię, naśladując sposób bycia i osobowość Krystiana, klucząc w opowiadaniu, tak

jak on zwykł to robić, odsłaniając stopniowo coraz więcej prawdy dotyczącej niewygodnych wydarzeń z jego życia.

PODZIĘKOWANIA Historię Krystiana opowiedzieli mi ludzie, którzy się o nią otarli. Ja ich tylko uważnie wysłuchałem. Gdyby nie chcieli ze mną rozmawiać, nie byłoby tej powieści. Dlatego składam im szczególne podziękowania. Rodzicom Krystiana oraz Sebastianowi Kowalskiemu za umożliwienie mi obejrzenia domu i za wiele niezwykłych rozmów. Państwu Małgorzacie i Aleksandrowi Szlachcicom, bez których książka ta nigdy by nie powstała. To oni pomogli mi poznać życie i charakter Krystiana. Andżelice Malinowskiej za szczerość wobec samej siebie. Mnie i miliona innych ludzi nigdy nie byłoby stać na coś takiego. Chapeau bas. Irkowi Lewandowskiemu za lojalne uprzedzenie mnie, że na szczerość w stylu Andżeliki nigdy się nie zdobędzie. Rozumiem to i szanuję. Piotrowi Grudzińskiemu za oprowadzanie mnie po Rusałach i okolicy, za opowiedzenie historii jego mieszkańców i za nauczenie mnie, czym się różni smród gnoju od smrodu gnojówki. Pani Monice Stępniewskiej za to, że w szczycie sezonu wynajęła mi szary pokój. Dorianowi Adamiakowi za to, że tylko raz poszczuł mnie swoim psem. Soni Milenie Tyminsky za setki rozmów oraz udostępnienie zdjęć, filmów, korespondencji z Krystianem oraz nagrania jego „spowiedzi”. Sonia udostępniła mi to nagranie za zgodą mamy Krystiana. Do dziś nie mogę uwierzyć, że zgodziła się to wszystko opowiedzieć i litościwie przywoływała mnie do porządku, kiedy zaczynałem sobie za dużo wyobrażać. Serdecznie dziękuję Konradowi Gajko, z którym nie udało mi się, niestety,

spotkać osobiście. Kiedy pracowałem nad książką, przebywał na wyprawie arktycznej. Rozmawialiśmy przez Skype’a i mimo że zdobył się na niesamowitą szczerość, powiedział, że o niektórych wydarzeniach mi nie opowie, bo Krystian na pewno by tego nie chciał. Nie udało mi się dotrzeć do profesora Patyckiego. Po śmierci Krystiana nagonka na niego przybrała takie rozmiary, że musiał wyprowadzić się z Kolina. Rozmawiałem za to z jego byłą żoną. Mam nadzieję, że gdy następnym razem pomyślicie, że nauczyciel się na was uwziął, przypomnicie sobie Krystiana. Dziękuję także Anieli Adamiak, Zofii Podedwornej, Annie Stępniewskiej, Laurze Piotrowicz, Roksanie Styczeń, Oldze Mazur, Dominice Zawistowskiej, Grzegorzowi Sąsiadowi, Maciejowi Bączykowi, Natalii Bączyk, Pawłowi Kępistemu oraz Igorowi Gruszce, którzy poświęcili mi swój czas i pokazali ważne dla Krystiana miejsca.