Socha Natasza - Dziecko last minute

Autor: Natasza Socha Redakcja: Pracownia Cogito Korekta: Katarzyna Zioła-Zemczak Skład: Robert Kupisz Projekt graficzny okładki: tomeson.com Zdjęcia na okładce: Najka Photography, www.najka.pl Redaktor prowadząca: Agnieszka Pietrzak Redaktor serii: Agnieszka Filas

Redaktor naczelna: Agnieszka Hetnał Przygotowanie eBooka: Mariusz Kurkowski © Copyright by Natasza Socha © Copyright for this edition Wydawnictwo Pascal Cytat na str. 7 pochodzi z książki Claudii Spahr Czas na dziecko. Poradnik dla dojrzałych matek w tłumaczeniu Joanny Sugiero (Helion, Gliwice 2013). Ta książka jest fikcją literacką. Jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób, żywych lub zmarłych, autentycznych miejsc, wydarzeń lub zjawisk jest czysto przypadkowe. Bohate-rowie i wydarzenia opisane w tej książce są tworem wyobraźni autorki bądź zostały znacząco przetworzone pod kątem wykorzystania w powieści. Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej książki nie może być powielana lub przekazywana w jakiejkolwiek formie bez pisemnej zgody wydawcy, za wyjątkiem recenzentów, którzy mogą przytoczyć krótkie fragmenty tekstu. Bielsko-Biała 2016 Wydawnictwo Pascal sp. z o.o. ul. Zapora 25 43-382 Bielsko-Biała tel. 338282828, fax 338282829 [email protected] www.pascal.pl ISBN 978-83-7642-916-8

Jackowi, walczącemu ze Skorpionem Gdy kobieta ma dwadzieścia lat, dziecko ją deformuje, gdy ma trzydzieści – konserwuje, a po czterdziestce – po prostu ją odmładza. Léon Blum, były premier Francji Rozdział pierwszy Nie jestem przygotowana na dziecko. W ogóle nie odczuwam instynktu, bo przecież miałam właśnie przekwitać, nic mi nie tyka i nie chcę urodzić. Tyle że już jestem w ciąży i ona chyba nie zniknie. Może sobie brzuch wymazać gumką? Albo siebie wymazać? Dlaczego życia nie można samemu sobie zaplanować? Dlaczego zawsze coś lub ktoś musi się wtrącić i pokrzyżować nasze plany? Jestem bardzo zła. Bardzo, bardzo. Złe dni przeplatają się z takimi, o których mogę powiedzieć, że są w porządku. Zdarzyło mi się również odczuwać coś w rodzaju szczęścia, choć może był to stan wywołany zjedzeniem ogromnej ilości lodów czekoladowych i to bez żadnych wyrzutów sumienia. Jeden dzień zaskoczył mnie samą. Poczułam nagle, że wszystko mi wolno, że mogę przenosić góry, zobaczyłam siebie z wózkiem i bardzo się sobie spodobałam. Zobaczyłam Ko-smę u boku i on też tam pasował. Nie zobaczyłam na razie własnej matki, ale na wszystko przyjdzie pora. A potem moim ciałem wstrząsnęło, a ja zielona na twarzy upodliłam się w publicznej toalecie. Jednak nie chcę być w ciąży. Ktoś kiedyś powiedział, że woskowanie okolic bikini boli bardziej niż niespełniona miłość. Jeszcze bardziej boli świadomość, że człowiek ma jednak niewielki wpływ na to, co go w życiu spotka. I nawet jeśli dobrze się przygotuje, będzie racjonalny, a w wewnętrznym notatniku dokładnie sprecyzuje swoje plany, los zaśmieje mu się w twarz i podstawi nogę. Nic nie jest pewne. Nawet zdiagnozowana menopauza może nagle przemienić się w zygotę, z której powstanie nie tylko nowe życie, ale także cała seria nieplanowanych, zaskakujących i wytrącających z równowagi wydarzeń. Efekt domina. Jeden klocek podcina drugi i tak aż do końca. Na końcu zaś siedzi przeznaczenie i chichocze. A potem zaczyna ustawiać klocki od nowa.

Minęły dwa miesiące od czasu omdlenia dwóch kobiet z tej samej rodziny. Najpierw celowo zemdlała matka, pragnąc w ten sposób ukarać czterdziestosześcioletnią córkę, która ośmieliła się wyjechać na wakacje z obcym mężczyzną. Następnie zemdlała sama córka, co było splotem podwójnie szokujących okoliczności. Ojciec, który umarł, żył, a klimakterium, w które powoli wchodziła, okazało się nieplanowaną ciążą. Kalina nie miała wyboru – musiała zemdleć, choć niestety nie na długo. Bo nawet jeśli ciało domagało się odpoczynku, to umysł koniecznie chciał wiedzieć, jak dalej potoczy się ta historia. Wszystko zaczęło się od ogłoszenia w lokalnej prasie, na które Kalina odpowiedziała tylko po to, by wreszcie poczuć smak czegoś innego niż domowych ciast swojej matki. Wyjechała w zasadzie bez pożegnania, z mężczyzną poznanym miesiąc wcześniej w ogrodzie botanicznym i dojechała aż do Amsterdamu, gdzie po długiej przerwie znowu zaczęła uprawiać seks. I ukłuło ją szczęście, co było porównywalne z przeżyciem orgazmu, ponieważ zarówno jednego, jak i drugiego Kalina nie odczuwała od bardzo długiego czasu. A Kosma (facet z ogrodu) obudził w niej to, co przez lata było uśpione, a kto wie, czy nie od zawsze. – Czuję się jak kolorowanka – powiedziała mu wtedy. – Jeszcze dwa tygodnie temu byłam czarno-biała, a teraz zapełniam się kolorami. Każdy kolejny dzień coś we mnie domalowu-je, a kiedy będę całkowicie gotowym obrazkiem, przewrócę kartkę na drugą stronę. – Żeby zacząć od nowa? – spytał Kosma. Skinęła głową. – Już nie chcę pustych, monotematycznych dni, białych, czarnych, ewentualnie szarych. Chcę być jak ten unoszący się na wodzie holenderski kwiatowy targ. I bardzo ci dziękuję, że włożyłeś mi do ręki paletę z farbami. – Przytuliła się do niego i zamknęła oczy. Kiedy lekarz oznajmił im, że podejrzewa u Kaliny ciążę, tym razem oczy zamknął Kosma i to zdecydowanie na dłuższą chwilę, bo krótko po ocuceniu znowu upadł na podłogę. – Mógłby pan przestać? – zniecierpliwił się w końcu lekarz. – Będzie pan ojcem, a to wymaga większej stabilności emocjo-nalnej. Łatwo mu było mówić. Kosma do tej pory ojcem nie był i nigdy nie przypuszczał, że będzie mu dane kiedykolwiek poczuć miłość rodzicielską. To naturalne, że odczuwał strach po-mieszany z kiełkującym uczuciem szczęścia.

– Panie doktorze, ale czy to już na pewno? – wyszeptała Kalina. Lekarz popatrzył na nią nieprzeniknionym wzrokiem. Dziwna para. Oboje zachowywali się tak, jakby mieli po dwanaście lat i krótko przed testem szóstoklasisty dowiedzieli się, że zostaną rodzicami. Tymczasem mieli znacznie więcej, a nawet bardziej niż znacznie. Najwyraźniej nieplanowane ciąże przerażają w każdym wieku, bez względu na okoliczności i metrykę urodzenia. – Odczekajmy dla pewności jeszcze kilka dni. Badania krwi wskazują wprawdzie na obecność beta hCG, ale test ciążowy może pani wykonać nie wcześniej niż dwa tygodnie po stosunku. Z kolei USG jeszcze później, w piątym lub szóstym tygodniu. Ale zarówno omdlenie, jak i zawroty głowy, o których pani wspominała, wskazują na to, że najprawdopodobniej zostanie pani mamą. To pierwsza ciąża? Kalina pokręciła przecząco głową. – Mam już córkę. Ma… – zakrztusiła się – dwadzieścia cztery lata. Lekarz uniósł brwi. – Świetnie. To przynajmniej będą mieli państwo dużą pomoc. A przy okazji przeżyją drugą młodość – puścił do nich oko, po czym szybko opuścił pokój, gdy tylko zauważył, że Kosma po raz kolejny robi się niepokojąco blady. Kiedy zostali sami, przez pierwsze pięć minut nie mieli odwagi spojrzeć sobie w oczy. W końcu Kalina wzięła głęboki oddech i powiedziała: – I co teraz? Kosma podbiegł do jej łóżka i chwycił ją za rękę. – Moim zdaniem to wręcz fenomenalne podsumowanie naszej wyprawy. Co prawda jestem zaskoczony tak bardzo, że nie wiem, czy nie zemdleję jeszcze kolejne cztery razy, ale już teraz czuję podskórną radość. A ty? Kalina zastanowiła się. Radość? Raczej przeogromne przerażenie połączone ze strachem oraz wielkim znakiem zapytania: jak powiedzieć o tym matce? Wyprawa do Amsterdamu była tak naprawdę ucieczką przed menopauzą i zaciskającymi się na szyi Kaliny mackami Konstancji. Matka wrastała w nią coraz bardziej i coraz silniej zaciskała sznur przywiązania. Gdyby nie lekarka, która oznajmiła Kalinie, że jej kobiecość zaczyna gasnąć, że ma początki menopauzy, a świat lada chwila sprowadzi się do ataków gorąca, duszności i zawrotów głowy, pewnie nigdy w życiu nie zdecydowałaby się na opuszczenie rodzinnego gniazda.

Tylko dlaczego nie ma poczucia, że wraca z tarczą? Kolejna wpadka. Dlaczego inne kobiety potrafią zaplanować ciążę, przygotować się do niej, napełnić organizm odpo-wiednimi witaminami, a głowę pozytywną energią, podczas gdy ona po prostu zachodzi w ciążę bez uprzedzenia samej siebie? Dwadzieścia cztery lata temu również zaliczyła wpadkę. Kira pojawiła się na świecie jako owoc namiotowej miłości skonsumowanej bez użycia prezerwatywy, o której przyszli rodzice po prostu zapomnieli. I chociaż teoretycznie wszystko dobrze się skończyło, to Kalina nie potrafiła pogodzić się z myślą, że dała podejść się losowi. A teraz? Déjà vu. Jajeczko Kaliny, zachwycone zapewne pojawieniem się plemników po tak długim czasie abstynencji, chętnie pozwoliło się dopaść, przeniknąć jed-nemu z nich do środka i stworzyć wspólną komórkę. Maleńką zygotę, która niemal natychmiast zaczęła się dzielić, nie pytając nosicielki o zgodę. Cud natury, owszem. Czy jednak Kalina była gotowa na ten cud? Stanęła na szpitalnym korytarzu i zapatrzyła się w okno, które odbijało jej przerażoną twarz. Poszła do łazienki, by uzyskać potwierdzenie tego, co zobaczyła, tym razem patrząc prosto w lustro. Wyglądała ładnie i to był jedyny plus całej tej sytuacji. Bladość ustąpiła, a jej cera znowu nabrała koloru apetycznej opalenizny, którą słońce dorzuciło gratis podczas pobytu nad morzem i potem w Amsterdamie. Jej oczy błyszczały, a potarga-ne i nieułożone włosy i tak miały w sobie więcej uroku niż kilka miesięcy temu, gdy wychodziła z zakładu fryzjerskiego ze świeżą trwałą i ponurymi myślami. – Jestem w ciąży – oznajmiła głośno, bo nawet jeśli lekarz tego jeszcze w stu procentach nie potwierdził, ona już wiedziała. – Ej, to gratuluję! – zawołał jakiś głos z kabiny numer osiem, z której po chwili wyszła młoda dziewczyna i na widok Kaliny uniosła kciuk. – Cieszysz się? – Nie wiem – przyznała uczciwie Kalina. – Ja na razie sobie jeszcze z własnym dzieckiem poczekam, chociaż moja matka już coś przebąkuje o wnukach. – Dziewczyna umyła ręce i mokrymi dłońmi przeczesała włosy. Spięła je w wysoki kucyk, a usta przeciągnęła błyszczykiem. Wystarczyła minuta, żeby wyglądała ślicznie, i Kalina bardzo jej tego pozazdrościła. Jej zabiegi musiałyby trwać zdecydowanie dłużej, a efekt nie byłby nawet w połowie tak udany. Dziewczyna mówiła dalej: – Nie dziwię się jej właściwie. W tym wieku to pewnie normalne. – A ile lat ma mama?

– Czterdzieści pięć. Kalina zrozumiała, że ta ciąża będzie wyzwaniem. Szkołą życia. Próbą ognia i papierkiem lakmusowym jej związku z facetem, którego zna zaledwie kilka tygodni. Na wszelki wypadek straciła przytomność, by choć przez chwilę pobyć w niebycie. Rozdział drugi Samopoczucie mojej macicy z pewnością jest dobre, w przeciwieństwie do mojego własnego. W zasadzie niemal bez przerwy mam ochotę zemdleć, zupełnie jakby to miało pomóc mi w przetrwaniu. Chwile nieświadomości, dzięki którym znowu nie jestem w ciąży. Chyba powinnam się cieszyć – wysłałam swoją menopauzę na kilkuletni urlop, w zamian doładowując się taką ilością hormonów, że mogłabym nimi obdarzyć tuzin innych kobiet. Wiem, że oficjalnie jeszcze nie wiem, ale ja wiem. Mój nos mi podpowiada, bo nagle odczuwam zapachy w wersji 3D. Wszystko jest tak wyraziste i intensywne, że z odległości kilometra rozpoznam niedomyte pachy lub tłuste włosy. Najbardziej denerwuje mnie zapach biedronek, a dokładniej ich odchodów. Takie małe żółte kropki na ubraniach. Fuj. Czytam jakąś miniksiążeczkę o ciąży. Płeć dziecka określają dwa z czterdziestu sześciu chromosomów, tworzących jego ge-notyp. Komórka jajowa ma zawsze dwa jednakowe chromosomy płciowe X, a plemnik – chromosom X i chromosom Y. Wiem, pamiętam ze szkoły średniej. Jeśli jajeczko zostanie zapłodnione przez chromosom Y, będę miała chłopca. Czyli tak naprawdę to facet decyduje o płci dziecka. Szkoda, że tej wiedzy nie posiadała Anna Boleyn. Ponadto z książeczki wynika, że już po siedmiu dniach poje-dyncza komórka przekształca się w kilkusetkomórkową kulę. Zwykle zagnieżdża się w górnej części macicy po tej samej stronie co jajnik, który uwolnił komórkę jajową. To w moim przypadku po lewej, bo właśnie tam kilka dni temu odczuwałam dziwne kłucie. Myślałam wtedy, że to kolka. A to była zygota… Kalinę zatrzymano na dwudniową obserwację, a nawet za-proponowano nieco dłuższą, tyle że bez powodzenia. Przyszła matka oznajmiła, że od tego momentu poobserwuje się sama. A Kosma jej w tym pomoże. Nawet jeśli istniał cień podejrzenia, że to jednak nie jest ciąża, Kalina wiedziała, że w jej przypadku nie ma mowy o pomyłce. Kto raz wpadł, wpadnie i drugi. Postanowiła zatem odłożyć myślenie o dziecku na czas nieco późniejszy. Teraz jej głowę zaprzątała zupełnie inna myśl.

Ojciec. Ojciec, który według jej matki umarł, z kolei we-dług pewnej kobiety z Rozłogów – żył nadal. Józef Koszałka miał lat siedemdziesiąt osiem i rzeczywiście mocno trzymał się na nogach. Był samotnikiem i choć kilka kobiet oferowało mu swoje obiady, wdzięki oraz ogólną pomoc w obejściu, każdej z nich odmówił, skupiając się na swoich dwóch hobby – podróżach oraz leczeniu zwierząt. Był mało-mówny, zamknięty w sobie, a kiedy miał ochotę z kimś porozmawiać, zwierzał się krowom, świniom i koniom. Nawet w najśmielszych snach nie mógł przypuszczać, że po czterdziestu sześciu latach od śmierci swojej jedynej córki zobaczy ją żywą, z wielkimi znakami zapytania w oczach, z tysiącem pytań kłębiących się w ustach oraz mężczyzną u boku, odrobinę tylko osłupiałym. To, że ta dwójka stanęła w końcu naprzeciwko siebie żywa, cała i zdrowa, było kolejnym chichotem losu, który najwyraźniej zakochał się w ich historii i z przyjemnością czekał na dalszy rozwój wypadków. Dlaczego matka Kaliny powiedziała córce, że jej ojciec umarł? I dlaczego powiedziała swojemu mężowi, że dziecko zmarło w czasie porodu? Gdyby Kalina nie miała swojej listy marzeń, którą postanowiła spełnić w drodze do Amsterdamu, pewnie nigdy nie dowiedziałaby się o istnieniu Józefa, nie zobaczyła jego niebieskiego domku pełnego pamiątek z podróży i nigdy w życiu nie użyła słowa „tato”. Ale ta lista była. A jej ostatni punkt brzmiał: „odwiedzić dom ojca”. W Amsterdamie mogłaby zostać aż do końca wakacji, tak było jej dobrze, błogo i bezpiecznie. Wtedy właśnie to szczęście przeciął dzwonek telefonu oraz stanowczy głos lekarza, informujący, że jej matka leży po zapaści krążeniowej w szpitalu i „naprawdę wszystko może się wydarzyć”. To słowo „wszystko” ka-zało jej natychmiast skrócić pobyt, wsiąść do zielonego citroena i najszybciej, jak się dało, dojechać do domu. Kilka kilometrów przed Świebodzinem zapaść okazała się mniej groźna, niż początkowo przypuszczano, i Konstancja powróciła do świata żywych, choć dość zmęczonych. W tej sytuacji Kalina zdecydowała się na maleńki skok w bok od głównej drogi prowadzącej prosto do matki i wybrała Rozłogi, o których wiedziała tylko tyle, że kiedyś mieszkał w nich jej ojciec. A teraz stała naprzeciwko niego i bardzo intensywnie zastanawiała się, jakie słowo powinno paść jako pierwsze. – Słucham? – zdecydował się zatem Józef Koszałka, wpatrując się w drobną blondynkę, do której poczuł dziwną sympatię, zupełnie nie rozumiejąc dlaczego. – Pan Józef Koszałka? – upewniła się Kalina, choć odpowiedź na to pytanie była równie pewna, jak to, że jest w ciąży.

Skinął głową. – Mąż Konstancji Koszałki? – To pytanie także było retoryczne, ale musiało paść. Spojrzał na nią wyczekująco, jakby spodziewał się, że za chwilę usłyszy coś, od czego świat na chwilę stanie w miejscu. W końcu jednak uznał, że chyba wypada udzielić odpowiedzi. – Tak, chociaż od dawna nie mamy ze sobą żadnego kontaktu. I nie bardzo rozumiem… – Mam na imię Kalina. Z domu Koszałka. Jestem pana cór-ką. Mam czterdzieści sześć lat i z tego, co mówiła mi pańska sąsiadka, jest pan przekonany, że umarłam. Niestety muszę stwierdzić, że myślałam dokładnie to samo o panu. Takie informacje przekazała mi moja matka i nie miałam podstaw, żeby jej nie wierzyć – zapętliła się trochę, ale wydawało jej się, że im więcej słów z siebie wypluje, tym łatwiej jej będzie zrozumieć całą tę absurdalną sytuację. Zagadać ciszę. Zakrzyczeć czterdzieści sześć lat oszustwa. Józef Koszałka potrzebował dokładnie pięćdziesięciu trzech sekund, by jego krew znowu zaczęła płynąć, serce bić, a w palcach wróciło czucie. Spróbował też otworzyć usta i wypchnąć z nich pytanie: – Jak to? Kalina poczuła, że kręci jej się w głowie. Postanowiła jednak nie mdleć, w obawie, że wyjaśnienie tej tajemnicy zajmie jej zbyt długi czas, którego za dziewięć miesięcy nie będzie już miała. – Czy mogę przejąć konwersację? – zaproponował Kosma, który najszybciej z nich wszystkich ochłonął i zapragnął pomóc matce swojego przyszłego dziecka. Kalina i Józef przytaknęli, nie odrywając od siebie wzroku. Kosma wyjaśnił w czterdziestu ośmiu zdaniach całą sytuację, powtarzając to, co już wcześniej mówiła Kalina, dorzucając rys psychologiczny Konstancji, której co prawda nie miał okazji jeszcze poznać, ale sporo rozumiał, oraz kilka uwag od siebie podkreślających wprawdzie późne, ale jednak cudowne odnale-zienie się po latach. Józef Koszałka zamknął oczy, a po chwili zaprosił ich do środka. Kiedy mijali go w furtce, na moment zawahał się, ale w końcu przyciągnął Kalinę do siebie i z całej siły przytulił. Po jej ciele rozlało się zaskakująco przyjemne ciepło, które poczuła również mała zygota, przemieszczająca się właśnie jajo-wodem w stronę macicy. Józef pachniał tytoniem, sianem i psią karmą. To nie jest może ulubiony aromat kreatorów perfum, ale Kalinie wydał się jednym z piękniejszych, jakie dotąd wąchała.

Oczywiście zaraz po zapachu Kosmy. Dom Józefa był niebieski, choć mocno wypłowiały od słońca. Miał białe drewniane okna, dach kryty gontem i bielony ganek, na którym stało kilkanaście misek z wodą. – Dla kotów – wyjaśnił, co było niepotrzebne, gdyż dość spora liczba tych zwierząt spacerowała po ogrodzie, siedziała pod drzewem, na ganku, parapetach okien, a nawet w pustych doniczkach po kwiatach. Dom otulały jęzory bluszczu, spadające kaskadami na ziemię, gdzie splatały się z żółtą tojeścią, tworząc efektowne ko-bierce. Trawa była soczysta, apetyczna i wyglądała jak namalo-wana. W środku panował przyjemny chłód. Kuchnia była prze-stronna, prosto urządzona, z murowanymi półkami zasłoniętymi płócienną zasłoną. Na ścianach wisiały drewniane szafki, kilka półek oraz obrazek przedstawiający uśmiechniętą krowę. Wszystko było dość stare, ale schludne i sprawiało wyjątkowo przytulne wrażenie. Jedynym odmiennym elementem była ogromna lodówka, lśniąca nierdzewną stalą i kusząca amerykańskimi gabarytami. Posiadała barek, osobny zamrażalnik, a nawet kostkarkę i podajnik lodu. Kalina była szczerze zachwycona. Od zawsze o czymś takim marzyła, niestety Konstancja wolała małą lodówkę, niezagracającą przestrzeni. – Wody? – zaproponował Józef i trzęsącymi się rękoma na-lał im wody z dzbanka. – Ty naprawdę żyjesz – powiedział, patrząc na Kalinę i szybko mrugając powiekami, co zazwyczaj opóźnia pojawienie się łez. Kalina spojrzała na niego. Miał opaloną twarz, czoło poprzecinane zmarszczkami, które płynnie przechodziły w dół, w okolice oczu i dalej, wokół ust. Był stary, ale na swój sposób była to starość przyjemna. Miał błękitne oczy, długie rzęsy i krzaczaste, ciemne brwi, które silnie kontrastowały z siwymi włosami i siwym, kilkudniowym zaro-stem. Największą uwagę skupiały jednak jego dłonie – mocne, duże, z krótko przyciętymi paznokciami i żyłami, które prawie przebijały skórę. Kalina pomyślała o nim: „mój ojciec”, podniosła szklankę do ust i w tym momencie, tradycyjnie już, zemdlała. Kiedy się ocknęła, leżała w podwójnym łóżku przykryta prześcieradłem dającym przyjemny chłód, a w okolicach jej stóp spał zwinięty w kłębek mały, rudy kot. Na szczęście nie był łysy jak Patrycjusz Konstancji, tylko puszysty, cieplutki i bardzo pasujący do otoczenia. Z uchylonego okna dobiegała ją

rozmowa, więc, chcąc nie chcąc, zaczęła się w nią wsłuchiwać. – Mówi pan, że znacie się dopiero parę tygodni. Odnoszę jednak wrażenie, że łączy was coś, co niektórzy nazywają miłością, a już z pewnością stoicie w jej przedsionku. Kosma odchrząknął. – Proszę mówić do mnie po imieniu. Jeśli chodzi o przed-sionek, to myślę, że posunęliśmy się krok dalej, a przynajmniej ja. Z całą stanowczością stwierdzam, że kocham pana córkę w sposób niewyobrażalnie silny. Wiem również, że nigdy jej nie opuszczę. – Nigdy to nas nie opuszcza własny cień, z ludźmi bywa różnie – zauważył cierpko Józef, a Kalina nie mogła się z nim nie zgodzić. Niemniej słowa Kosmy rozlały się po jej wnętrzu i dopieściły niemal każdy zakamarek ciała. Zakochanie to bardzo przyjemny stan. Niezależnie od wieku i innego stanu, w którym właśnie się znajdowała. – Dlaczego jej matka skłamała? – spytał nagle Józef. Zapadła cisza wynikająca z faktu, że Kosma nie miał zielonego pojęcia, czym kierowała się Konstancja, uśmiercając ojca i córkę, choć na szczęście tylko w opowieściach. W tej sytuacji Kalina wyciągnęła stopy spod rudej, zaspanej kulki, poprawiła włosy i wyszła na ganek. – Już mi lepiej – ubiegła ich podwójne pytanie. – I myślę, że to ty musisz znać odpowiedź. Stało się coś przed moimi naro-dzinami? Coś, co kazałoby mamie postąpić właśnie w ten sposób? – Usiadła na krześle i spojrzała wyczekująco na Józefa. Odchrząknął i podrapał się po głowie. – No, pokłóciliśmy się trochę. – O co? – O sprawy nieistotne moim zdaniem, choć matka uważała inaczej. Kalina zmarszczyła brwi. – Nikt nie robi czegoś takiego z powodu nieistotnej kłótni. Józef najwyraźniej uważał inaczej. – Konstancja zawsze była dość zaborcza. I bardzo nie lubiła, kiedy miałem swoje zdanie. Kłóciliśmy się dość często, chociaż kiedy zaszła w ciążę, starałem się chodzić wokół niej na pa-luszkach, przysięgam. – Spojrzał na nią swoimi niebieskimi oczami.

– Ale coś się musiało wydarzyć, skoro powiedziała ci, że umarłam. Józef spuścił głowę. – Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Chyba po prostu przestała mnie kochać. I ukarała mnie za to, że ta miłość się w niej wypaliła. Pewnie za mało się starałem. Kalina spojrzała na kwitnące malwy i wsłuchała się w ar-mię zapracowanych pszczół, których bzyczenie wywoływało u Kosmy ciarki na całym ciele. Doskonale wiedziała, że jej matka była niezwykle trudną osobą – egocentryczną, zaborczą i decydującą o wszystkim za wszystkich. Ale Józef najwyraźniej nie mówił jej całej prawdy, jakby w obawie, że szczerość znowu ich od siebie odseparuje. – Możemy tu zostać do jutra? – spytała więc tylko. – Tyle, ile chcesz. Nie pytaj nawet. – Józef uśmiechnął się i przykrył swoimi wielkimi dłońmi jej drobne ręce. Kosma tymczasem bacznie obserwował jedną z pszczół, której najwyraźniej znudził się malwowy nektar, za to zainteresował ją zapach kawy unoszący się z ganku. Nic dziwnego więc, że tam właśnie skierowała swój lot, wskutek czego Kosma zerwał się jak oparzony z krzesła i machając jak oszalały rękami, wbiegł do domu, szczelnie zamykając za sobą drzwi. – Alergia na jad pszczeli? – zdumiał się Józef. Kalina pokręciła głową. – Nie. Zwykły męski strach przed owadami. Rozdział trzeci Teoretycznie nic nie powinno mnie zaskoczyć. A jednak dwie kreseczki na teście ciążowym, których przecież się spodziewałam, wywołały raz jeszcze niedowierzanie, strach i dezorien-tację. Bo choć oczywiście wiadomo, że dwójka dzieci wychowuje się znacznie lepiej niż biedny i samotny jedynak, to jednak w moim przypadku nie do końca można mówić o rodzeństwie. To będzie raczej dwoje jedynaków. Kira ma dwadzieścia cztery lata i nie sądzę, żeby oszalała na widok brata lub siostry, zwłaszcza że tak naprawdę sama mogłaby już mieć dziecko. Ja w jej wieku miałam… Jestem czterdziestosześcioletnią idiotką. Starą, ale w ciąży. To już oficjalne. Jakimś cudem odzyskałam ojca. To niesamowite, jak bardzo świadomość wpływa na nasze zachowanie. Przecież Józef jest teoretycznie zupełnie obcą mi osobą, a mimo to czuję do niego dziwny przypływ emocji. Czytałam kiedyś o adoptowanych dzieciach, które nawet w dorosłym życiu za wszelką cenę pragnęły poznać swoich biologicznych rodziców i chociaż miały związane z nimi złe wspomnienia, nie potrafiły zrezygnować z tych kontaktów. Ja nie mam żadnych wspomnień. Nigdy nie poznałam Józefa, a

on nigdy nie wziął mnie na ręce. A teraz, po czterdziestu sześciu latach, stoję i patrzę na niego, i czuję się tak, jakbyśmy od zawsze byli rodziną. Czy to geny, czy moja ciążowa nadwrażliwość? Podobno ważny wpływ na kształtowanie mózgu dziecka ma więź emocjonalna, która powstaje między niemowlęciem a matką. Od tego, jak silnie są ze sobą połączeni, za-leży, które rejony mózgu dziecka zostaną lepiej ukształtowane, a które najzwyczajniej obumrą i znikną. Połączenia neuronów dotyczące ojca i wspomnień z nim związanych nigdy nie były używane! A jednak są! Patrząc na Józefa, wiem, że jestem jego córką. I bardzo mi z tą wiedzą dobrze. Kalina zasnęła wtulona w Kosmę i pościel w niebieską kratkę. Coś jej się śniło, coś bliżej nieokreślonego, co miało zapach Józefa. Może to karma dla zwierząt albo siano? Marszczyła zabawnie nos przez sen, a nawet coś tam mamrotała, czego jednak Kosma nie zrozumiał, choć bardzo się starał. Za dwadzieścia szósta, kiedy Kalina ciągle jeszcze smacznie pochrapywała, dopadł go pierwszy lęk ciążowy, choć oficjal-nego potwierdzenia nadal jeszcze nie było. Usiadł na łóżku i zła-pał się za serce. Dziecko? Kiedyś rzeczywiście marzył o tym, żeby zostać ojcem, niestety jego żona zupełnie nie umiała znaleźć miejsca na ciążę w swoim napiętym harmonogramie zajęć. No i mieli psa. Tuptusia, rasowego pekińczyka, którego nie dopilnował. Nic dziwnego, że nie dostał od losu szansy na zostanie prawdziwym ojcem. To przy nim przecież Tuptuś kichnął i to tak donośnie, że aż wypadło mu oko i to prosto do miski z karmą. Zanim Kosma ogarnął całe to makabryczne wydarzenie, zanim opanował przerażenie połączone z minimalnym, ale jednak obrzydzeniem, Tuptuś połknął własne oko wraz z gotowaną marchewką i ekologicznym kurczakiem. I to był w zasadzie koniec małżeństwa Kosmy, chociaż przyniósł oficjalne zaświadczenie od weterynarza, że w przypadku tej rasy podobne wypadki się zdarzają. „Wypadnięcie gałki ocznej to termin określający zupełne przemieszczenie gałki ocznej przez szparę powiekową. U pekińczyków nawet po niewielkim urazie, zadziałaniu czynników stresogennych, gwałtownym kichnięciu czy też chwyceniu za skórę na karku, gałka oczna może wypaść” – odczytała głośno jego żona Marietta, a potem jeszcze głośniej wrzasnęła: – Zwyrodnialec! Kobiety i tak zawsze wiedzą lepiej. Tym razem jednak sprawa była poważniejsza, ponieważ

chodziło o dziecko. O część jego samego, o geny, które mu przekaże, o kawał życia, który będzie musiał mu poświęcić. Czy da radę? Nigdy nie był ojcem, nigdy też nie miał okazji, żeby się do takiej roli przygotować. Znajomych, którym urodziło się dziecko, Marietta omijała szerokim łukiem, twierdząc, że nie ma nic bardziej obrzydliwego niż wysłuchiwanie historyjek o tym, czym i jak długo ulał jakiś osesek oraz jakiego koloru zrobił kupę przed południem. Tymczasem już za parę miesięcy właśnie kolorystyka odchodów będzie głównym tematem jego związku z Kaliną. „Hurra” – pomyślał Kosma, a potem załkał, gdyż stan emocjonalny, w którym się znajdował, sprzyjał huśtawkom nastrojów. Postanowili, że powiedzą Józefowi, ale Kalina zdecydowała, że najpierw dla pewności zrobi test. – Ale to nie za wcześnie? – spytał Kosma. Wzruszyła ramionami. – Myślę, że już można. Zresztą, wiem, że jestem w ciąży, to będzie tylko potwierdzenie. Weź samochód, pojedź do Świebodzina, a ja tymczasem pogadam jeszcze trochę z… Józefem… tatą…? – zawahała się na moment. – Tatą – przytaknął Kosma. – Nawet jeśli miał czterdziestosześcioletnią przerwę w wychowaniu, to nadal jest twoim ojcem. I muszę przyznać, że całkiem fajnym. Po kimś przecież musiałaś odziedziczyć te dobre geny. – Puścił do niej oko. Po wypiciu po-rannej kawy, kilku przysiadach na werandzie oraz krótkiej pogawędce z kotem poczuł, jak znowu wstąpiły w niego nowe siły. Będzie miał dziecko. Będzie z nim puszczał latawce, strugał ko-niki i nigdy nie kupi mu iPada. Ogród pachniał upałem. Było jeszcze dość wcześnie, ale nagrzane powietrze już drgało w promieniach słonecznych, kwiaty oddychały z wyraźną trudnością, a owady zdawały się zasypiać w locie. Kalina z zachwytem patrzyła na białe i czerwone begonie, fioletowe kwiaty kocimiętki oraz królestwo róż we wszystkich kolorach i kształtach. Najbardziej kochała tulipany, zwłaszcza odmianę Lady Jane o zewnętrznych różowych kwiatach, z białym środkiem. Ale róże Józefa były naprawdę królewskie. Rosły niemal wszędzie, dominując nad pozostałymi kwiatami i patrząc na nie z wyraźną wyższością. Kalina rozpoznała pomarańczową odmianę Ave Maria oraz żółte Casanovy. Ale były też czerwone, kremowe, a nawet lawendowe. – To Blue Moon. Bardzo wrażliwa odmiana, wymagająca nieustannej pielęgnacji. Dość humorzasta i pewnie dlatego tak poszukiwana przez hodowców. U mnie przyjęła się bez większych ceregieli. Na dodatek zawrotnie pachnie. – Józef skinął

ręką i Kalina z przyjemnością zatopiła się w bladofioletowych płatkach. Na ganku wszystko było już nakryte do śniadania. Twaróg, rzodkiewki, szczypiorek z cebulką, jajka na miękko, pachnący chleb i parujący dzbanek z kawą. Kalina poczuła, że jest przeraźliwie głodna. Kiedy jednak w jej nozdrza wśliznął się zapach kawy, chwyciła się za brzuch i mało romantycznie zwymiotowała na kwitnące nagietki. – Czy ty jesteś chora? – zapytał Józef, który słysząc podej-rzane dźwięki, wybiegł z domu i podszedł do Kaliny, by podać jej szklankę wody. – Wczoraj zemdlałaś, dzisiaj masz mdłości. Myślałem, że to przez te upały, ale może dolega ci coś poważniejszego? – Wyraźnie się zaniepokoił. Był wprawdzie weterynarzem, ale na pewno mógłby jakoś pomóc. Kalina otarła usta i wzięła kilka głębszych wdechów. Postanowiła, że poczeka na Kosmę i wtedy powie ojcu o dziecku. – Jestem w ciąży – oznajmiła sekundę później. Kobiety w odmiennym stanie bardzo często spontanicznie podejmują decyzje. Józef zastygł z otwartą buzią, co w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin zdarzało mu się dość często. – Będę dziadkiem? – Jego błękitne oczy chyba jeszcze bardziej pojaśniały. – Już jesteś. Mam córkę, Kirę. Ma dwadzieścia cztery lata i mieszka ze mną oraz z mamą. – Ale to nie Kosma jest jej ojcem – bardziej stwierdził, niż zapytał Józef. Uśmiechnęła się. – No nie. Ojcem jest niejaki Adam, który oficjalnie nadal jest moim mężem, ale od kilkunastu lat nie mieszkamy razem. Pracujemy za to w jednej szkole. Kosmę poznałam niedawno, no i tak… jakoś… wyszło… Józef, który nigdy nie miał dzieci, przynajmniej nie świadomie, zupełnie nie wiedział, co ma powiedzieć. Jego córka była w ciąży z innym mężczyzną niż jej mąż, z którym nie miała rozwodu, ale już nie mieszkała od dłuższego czasu. Z szybkich obliczeń wynikało, że w pierwszą ciążę zaszła dość wcześnie, a w drugą… raczej późno. Na dodatek miał już wnuczkę, o której oczywiście nie wiedział. Ona o nim również. Życie lubi czasem zabawić się cudzym kosztem.

– Może kanapkę z twarożkiem? – zapytał na wszelki wypadek, przechodząc na bardziej neutralny grunt. Kalina z przyjemnością zatopiła zęby w świeżym chlebie, obficie obłożonym plastrami twarogu oraz posypanym szczy-piorkiem. – Czyli jestem dziadkiem – powiedział po chwili i poczuł coś na kształt dumy. – Jesteś. – Jaka jest Kira? Kalina zastanowiła się przez chwilę. – Bardzo pewna siebie, stanowcza i ładna. Trochę takie zaprzeczenie mnie samej – stwierdziła, ale Józef pokręcił głową. – Ty jesteś bardzo ładna. A stanowczości zawsze można się nauczyć. W zasadzie miał rację. Przecież teraz właśnie tego próbowała. – A kiedy zostanę dziadkiem po raz drugi? – Z moich obliczeń wynika, że na wiosnę przyszłego roku. – Ciągle nie mogę w to wszystko uwierzyć. Boję się, że za chwilę znikniesz, a ja znowu zostanę bez córki. I jestem na siebie zły, że uwierzyłem Konstancji. Kalina spojrzała na niego, przerywając na moment jedzenie. – Dlaczego miałbyś jej nie uwierzyć? Kiedy mi powiedziała, że umarłeś, nawet przez myśl mi nie przeszło, że mogłoby być inaczej. Nic dziwnego więc, że nigdy się nie szukaliśmy. – To jakim cudem tu trafiłaś? Kalina, która po mdlącej reakcji na zapach kawy nagle poczuła ogromną potrzebę wypicia choć kilku łyków tego aromatycznego napoju, nalała do pełna filiżankę i z przyjemnością pociągnęła nosem. – Kawę wolno? – zaniepokoił się Józef. Pewnie nie. Ale miała na nią ogromną ochotę. Poza tym po-pijanie kawy jakoś pasowało do tego poranka, zapachu kwiatów i Józefa patrzącego na nią z coraz większym rozrzewnieniem w oczach. – Mam listę – powiedziała w końcu. – Listę marzeń

do spełnienia, które zapisywałam przez kilka, a nawet kilkanaście ostatnich lat. Rzeczy, których nie wolno mi było robić, rzeczy, na które po prostu miałam ochotę i które mnie pociągały. Kiedy poznałam Kosmę, uznałam, że to najlepszy moment, żeby zacząć spełniać te marzenia. Najlepszy i być może ostatni. Jeszcze kilka tygodni temu myślałam, że mam menopauzę, że stygnę jako kobieta, a nigdy w życiu nie zrobiłam czegoś spontaniczne-go, czegoś zakazanego. Józef odgonił muchę kręcącą się nachalnie wokół jego gło-wy. – Mógłbym zerknąć na tę listę? – poprosił nieśmiało. Kalina zawahała się na moment, ale po chwili wyjęła z to-rebki złożoną, mocno już wygniecioną kartkę i podała ją Józefowi. 1. Popić śledzie słodkim mlekiem. 2. Zrobić sobie prawdziwy tatuaż. 3. Zjeść śniadanie w łóżku i nakruszyć w pościeli. 4. Zapalić trawkę. 5. Przejść nocą przez cmentarz. 6. Uprawiać seks z nieznajomym. 7. Plaża nudystów. Choćby nie wiem co. 8. Zobaczyć na własne oczy park Keukenhof w Holandii. 9. Wypić herbatę z łyżeczką w szklance. 10. Odwiedzić dom ojca. Pokiwał głową na znak, że jest pod wrażeniem. – Wszystko odhaczone? – Nie udało nam się dotrzeć do parku Keukenhof, bo za-dzwonili ze szpitala, że mama miała zapaść, ale już wszystko w porządku – dodała szybko, widząc zaniepokojone spojrzenie Józefa. Czy to możliwe, żeby po tylu latach i takim oszustwie coś jeszcze do niej czuł? – Popiłaś śledzie mlekiem?

Roześmiała się i skinęła głową. Na plaży nudystów też była, zresztą tam po raz pierwszy ujrzała gołą pupę Kosmy. Miała tylko nadzieję, że Józef nie spyta ją o seks z nieznajomym. Ja-koś niezręcznie byłoby mu o tym opowiadać. Poza tym czy Ko-smę można było wtedy uznać jeszcze za nieznajomego? – Numer dziesięć, odwiedzić dom ojca. Skąd wiedziałaś, gdzie mnie szukać? – Nie wiedziałam. Ale jakiś czas temu znalazłam na strychu twoje zdjęcie. Byłeś na nim zupełnie inny – uśmiechnęła się. – No, pewnie z pięćdziesiąt lat młodszy. – Z tyłu tego zdjęcia był napis „Rozłogi”. Pomyślałam, że może ktoś cię jeszcze pamięta, że masz tu jakąś rodzinę, ko-goś, kto będzie wiedział, gdzie jest twój dawny dom albo chociaż… grób – dokończyła cicho. Spuścił wzrok. Po pierwszej radości, jaką poczuł na widok Kaliny i świadomości, że jednak żyje, przyszedł czas na gniew, kiełkujący w okolicach żołądka. Gniew podchodził coraz wyżej i wyżej, aż w końcu chwycił za gardło. Dlaczego Konstancja skłamała? Nawet jeśli popełnił błąd, czy miała prawo karać go tak surowo? Odebrać prawo do bycia ojcem? Dziadkiem? Zacisnął pięści. Kalina tymczasem zastanawiała się, jak na wiadomość o ojcu zareaguje Konstancja. Przyzna się i powie, dlaczego tak zrobiła? Czy wyprze się wszystkiego i opowie jej zupełnie inną historię? Pół godziny później pojawił się Kosma z plastikową reklamówką z apteki, w której spoczywał test ciążowy z obrazkiem przeuroczego bobasa. Na ten widok przyszły tatuś poczuł gardłowy ucisk wzruszenia. Zaproponował nawet, aby wspólnie udali się do toalety, ale Kalina wolała siknąć na test w samotności. Obiecała, że razem będą mogli wpatrywać się w okienko, które wyda ostateczny wyrok. Jedna lub dwie kreski. – A pan już wie? – zdziwił się Kosma, patrząc, jak podchodzi do niego Józef, mocno zaciska kciuki i z wyrazem skupienia na twarzy wpatruje się w klamkę od ubikacji. – Kalina zdążyła mi powiedzieć. Jakoś tak wyszło przy twarożku i kawie. – Spojrzał na niego z zakłopotaniem, ale Kosma tylko machnął ręką. – Nie szkodzi. Najważniejsze, żeby się udało.

– Udało? – zdziwił się Józef. – No, żebyśmy już byli naprawdę pewni. Muszę zacząć przygotowywać się do roli ojca, a im prędzej, tym lepiej. Kalina nie kazała na siebie długo czekać. Usiedli razem w kuchni przy stole, na środku którego położyła biały, podłużny przedmiot. – Zanim zaczniecie pytać – dwie kreski oznaczają ciążę – uprzedziła. Kosma i Józef nie odrywali wzroku od testu ciążowego, na którym po upływie minuty pojawiły się dwie wyraźne, niebieskie kreski. – Co to oznacza? Co to oznacza? – Kosma patrzył to na Józefa, to na Kalinę. Przewróciła oczami. – A co mówiłam przed chwilą? – Nie pamiętam, zupełnie nie pamiętam. A pan? Józef, mocno spocony, podrapał się ręką po głowie. Kalina wzięła do ręki test. Nie pozostawiał żadnych wątpliwości. – Panowie, mam dla was wiadomość. Jestem w ciąży. Rozdział czwarty Weekend minął na ogólnej depresji, choć nie wybitnie ciężkiej. Kiedy tylko wróciliśmy do domu, już następnego dnia z rana poszłam bez umówionej wizyty do ginekologa, żeby potwierdził to, co nieuchronne. – Muszę tam wejść – oznajmiłam recepcjonistce, a ona nawet nie próbowała ze mną dyskutować. Widocznie miałam w oczach siłę Herkulesa. – No, proszę, a już się pani bała, że to menopauza – uśmiechnęła się moja pani doktor. – Na razie mamy małą kro-peczkę. To początek, ale tak, jest pani w ciąży – przekazała cudowną wiadomość. Cudowną?

Bolą mnie piersi, które na dodatek dziwnie nabrzmiały, i od rana mnie mdli. Poprawia mi się tylko po pomidorach albo marynowanych kaparach. Co gorsza, nie mogę patrzeć na czekoladę, którą ostatnio pochłaniałam w jeden wieczór. Czekolada wydaje mi się obecnie obrzydliwa. Jej miejsce zajęła mielonka z musztardą. Najpodlejsza i najtańsza mielonka pod słońcem, z galaretką dookoła. Plus sarepska. Zastanawiam się, czy to, co teraz dzieje się w moim życiu, nie jest czasem ukłonem losu w stronę dojrzałej kobiety, która jeszcze kilka miesięcy temu histeryzowała, że żyje nudno i prze-widywalnie. Nie mam już czasu na nudę. Mój świat wiruje szybciej niż pralka na wysokich obrotach. Czytając Alicję po drugiej stronie lustra , wiedziałam, że w końcu wszystko wróci do normy. Tymczasem moja herbatka z Szalonym Kapelusznikiem pewnie nigdy się nie skończy. Nawet jeśli urodzę bez większych przeszkód i problemów, zaczną się kolejne przygody. Nie wiem, czy matka kiedykolwiek mi wybaczy. Nie wiem, jak zareaguje na wiadomość o Józefie. Co na to wszystko Kira. A jeśli Kosma mnie zostawi? Na te wszystkie pytania nie odpowie mi ani mielonka, ani sarepska. Początkowo Józef chciał pojechać z nimi. Stanąć na wprost Konstancji i oznajmić jej, że oszustwo z podwójną śmiercią ciągnęło się stanowczo za długo. Spojrzeć jej w oczy i poszukać w nich odpowiedzi. No dobrze, domyślał się dlaczego, ale mimo wszystko kara była zbyt surowa. Kalina przekonała go jednak, że wolałaby spotkać się matką sama. Że i tak nie będzie łatwo poinformować ją o ciąży, przedstawić Kosmę, który od tego momentu będzie brał czynny udział w ich życiu, i wreszcie oznajmić, że całkiem przypadkiem odnalazła ojca. I to nie pod ziemią, w dębowej trumience, tylko w małej wsi niedaleko Świebodzina. – Zadzwonię, kiedy sytuacja zostanie opanowana – obiecała Józefowi. Podrapał się za uchem. – To może potrwać – mruknął. – Owszem – przytaknęła – albo wręcz przeciwnie. Może tak szokująca ilość informacji otrzeźwi Konstancję i każe jej za-jąć jakieś stanowisko. Chyba nie dostanie drugiej zapaści? – Spojrzała pytająco na Kosmę i ojca. Cholera wie, co tym razem wymyśli Konstancja. Kalina spakowała torbę i usiadła za kierownicą swojego zielonego citroena.

– Może ja poprowadzę? – zaproponował Kosma. Pokręciła głową. – Dam radę. Poza tym muszę ułożyć w głowie przemówienie, a kiedy kieruję, jakoś lepiej mi to wychodzi. – Kiedy ja kieruję, skupiam się wyłącznie na drodze – oznajmił. – Wiem. Bo jesteś mężczyzną. Wiatr bawił się liśćmi klonów i topoli, pogwizdywał w gałęziach i oddychał nagrzanym powietrzem. Kalinie ciężko było stąd wyjeżdżać, choć czuła, że znalazła miejsce, do którego będzie mogła wracać. – Kiedy tylko zechcesz – powiedział Józef, zupełnie jakby czytał w jej myślach. Uśmiechnęła się do niego, zamknęła drzwi samochodu i przekręciła kluczyki w stacyjce. Citroen przebudził się do star-tu. Za kilka godzin będzie musiała zmierzyć się z Konstancją, Kirą i prawdopodobnie własnym strachem również. Kira siedziała przed lustrem i próbowała dokończyć makijaż. Za każdym razem jednak coś jej przeszkadzało. Najpierw musiała zajrzeć do Konstancji, którą dzisiaj wypisano ze szpitala i która przez całą drogę do domu nie odezwała się ani słowem. – Babciu, mama naprawdę chciała przyjechać, ale sama za-słabła. Po prostu zdenerwowała się twoim omdleniem, no i tak jakoś wyszło. Konstancja odwróciła twarz. Kira westchnęła. To zaczynało być męczące. Najpierw matka uciekła z domu, to znaczy niby nie uciekła, bo zostawiła im wiadomość, że wyjeżdża, ale dokąd, z kim i dlaczego tak nagle – tego nie raczyła nikomu powiedzieć. Później okazało się, że towarzyszy jej niejaki Kosma, o którym nikt nigdy nie słyszał. Wybierali się do Amsterdamu, po co? Kolejne pytanie bez odpowiedzi. Na domiar złego babcia postanowiła dać nauczkę swojej córce, wobec czego najpierw zgłosiła

na policji jej zaginięcie (które odwołano), a następnie porwanie (które również odwołano i to nieodwołalnie). Kiedy te zabiegi nie pomogły, babcia dostała zapaści krążeniowej i chociaż początkowo wyglądało to dość groźnie, ostatecznie skończyło się na strachu. Ale Kira miała powoli dość tej dziwnej partii szachów, w której była zaledwie gońcem między dwiema królowymi – czarną Konstancją a białą Kaliną. Najbardziej drażniła ją świadomość, że jej spokojna, uległa i dotąd mało aktywna matka nagle zaczęła przechodzić proces wewnętrznych przemian, zachowując się jak dojrzewająca nastolatka i rozsypując puzzle przedstawiające harmonijny obrazek ich rodziny. Ich trzyosobowej rodziny. Babcia, matka, córka. Matka, córka, wnuczka. Żaden Kosma tu nie pasował. Kira zajrzała do babci, która wreszcie się odezwała i poprosiła ją o napar z chmielu. – Dzisiaj wracają? – spytała ponuro. Kira kiwnęła głową. – Ale na pewno we dwójkę? – No tak, tak przynajmniej zrozumiałam. Mama chce go nam przedstawić. Konstancja prychnęła, a goły kot Patrycjusz (rasa sfinks, zero futra, duża inteligencja) natychmiast jej zawtórował. – Nie czuję potrzeby oglądania jakiegoś obcego faceta. Kira również jej nie czuła, ale Kalina nie pozostawiła im wyboru. Przyjedzie z Kosmą, ponieważ chcą, żeby go poznały. A, i jeszcze dodała: „Musimy porozmawiać”. Może matka jest w ciąży? Kira zachichotała. – Co się stało? – spytała Konstancja. – Nie, nic, wyobraziłam sobie po prostu coś niezwykle zabawnego. Babcia przymknęła na moment oczy. – Mnie akurat nie jest do śmiechu. Kira podała jej kubek z ziołowym naparem (na uspokojenie) i wróciła do pokoju. Pięć minut później zadzwonił telefon z pracy. – Spadła nam reklama i musimy dać podwójną liczbę porad. Na nic innego nie ma już czasu – poinformował ją szef i ka-zał do piętnastej przesłać trzy strony z pytaniami od czytelników oraz, jak się

wyraził, „profesjonalnymi odpowiedziami naszej Ady”. „Porady Ady”. Dwa lata po ukończeniu liceum Kira, której nie chciało się iść na studia, zapisała się na zajęcia z dziennikarstwa i komunikacji społecznej. Zaliczała je drogą wirtualną. Od czasu do czasu jeździła na uczelnię w Łodzi i w ramach tak zwanych zjazdów zdawała egzaminy. Proste, łatwe, a co najważniejsze – niezwykle skuteczne, ponieważ szybko dostała pracę w jednym z ogól-nopolskich tygodników w dziale „Porady Ady”. Większość czasu spędzała przed komputerem w domu, kiedy jednak otwarto fi-lię w jej mieście, dostała swoje biurko, przy którym jako Ada odpowiadała na najbardziej zawiłe pytania czytelników. Dzisiaj wzięła wolne. Najpierw musiała odebrać babcię ze szpitala, a potem jakoś przygotować się na przyjazd mamy. No i tego Kosmy. Dokończyła malowanie drugiego oka. Kosma to w końcu facet, a Kira lubiła robić wrażenie na fa-cetach. Zwłaszcza zajętych. Włączyła komputer i przesortowała pytania czytelników. „Pamiętaj, że robimy numer wrześniowy, więc myśl bardziej je-siennie” – poradził jej szef, jedyny facet w biurze odporny na wdzięki Kiry. Głównie dlatego, że był gejem i romans z kobietą kompletnie go nie interesował. Dzięki temu Kira nie musiała obawiać się o swoją posadę, ponieważ największe zagrożenie, jakim jest seks z szefem, najzwyczajniej nie istniało. „Wchodzę do rzeźnika i czuję się zagubiona. Łopatka, stek z biodrówki, podroby, karkówka, mostek, pręga. Niewiele mi to mówi. Na dodatek podobnie wygląda. Jakie mięso jest najlepsze na gulasz?” – Anna, czterdzieści jeden lat. Czy to wystarczająco jesienne pytanie? Chyba tak, poza tym mięso jest całoroczne. Kalina poszperała w internecie, podpytała też Konstancję, która w mięsie orientowała się dużo lepiej niż ona, i napisała: „Do duszenia nadają się przede wszystkim tańsze części mięsa, zawierające dużo tkanki łącznej i chrząstek. Mięso dusi się w całości, w postaci gulaszu, ragot (z kośćmi) lub rolad czy zrazów. Z wołowiny najlepsze są szyja, kark, łopatka i liga-wa…”. Ligawa. Co za dziwna nazwa. Następny list był o wiele ciekawszy. Trudno ocenić, na ile jesienny, ale z pewnością będzie go można ładnie zilustrować. „Dzień dobry. Czy mogłabym prosić o zaprezentowanie makijażu «świeżość poranka»? Żeby był niewidoczny, ale tuszo-wał wszystkie niedoskonałości i uczynił

moją twarz bardziej apetyczną”. No dobrze. Jeśli chodzi o makijaż, Kira była absolutną mi-strzynią sztuki kamuflażu. Potrafiła nawet z najmniejszego oka wydobyć drapieżność, powiększyć je niemal dwukrotnie i tak dobrać cienie, by nikt nie dopatrzył się nadmiaru kosmetyków. Makijaż był jej drugą skórą, tworzył też specyficzną maskę za-kładaną podczas randek z żonatymi facetami. Kira bardzo lubiła żonatych facetów, wychodząc z założenia, że zdobycie nieżonatego nie jest żadnym sukcesem. Świeżość poranka… Proszę bardzo. „Skupiamy się na odcieniach owocowych oraz pastelowym różu. Do tego odrobina kontrastu, na przykład w kolorze delikat-nej oberżyny plus perłowe kolory, które sprawią, że twoja cera będzie wyglądała młodo, świeżo i wyjątkowo apetycznie. A teraz krok po kroku: cerę pokryj transparentnym fluidem i dodatkowo nałóż jasny sypki puder. Zatuszuj cienie pod oczami ko-rektorem. Na górną powiekę nałóż perłowy róż i delikatnie roz-prowadź go na całej powierzchni…”. Absolutnie idealna praca. Kalina zjechała gwałtownie na parking i wyskoczyła z samochodu. – Co ci jest? – zdenerwował się Kosma. – Coś z maleństwem? Spojrzała na niego zdumiona. – Za wcześnie chyba na takie określenie. To na razie jest ziarenko, nie wiem, czy większe od pieprzu. Po prostu muszę zjeść pomidora. – Pomidora? – zdumiał się. – Absolutnie. Albo kapary, ale obawiam się, że z tym akurat może być tu problem – mruknęła i weszła do maleńkiego sklepu spożywczego, w którym za ladą przysypiała puszysta Violetta. Tak przynajmniej wynikało z nazwy sklepu: U puszy-stej Violetty. – Poproszę dwa pomidory. – Kalina obudziła sprzedawczynię, podając jej warzywa, po czym nagle zmieniła zdanie i wbiła zęby w jedno z nich. – Muszę zważyć! – zaprotestowała puszysta Violetta, obciągając na piersiach koszulkę z napisem: Keep calm and call Batman.

– Przepraszam – sapnęła Kalina – po prostu musiałam ugryźć pomidora. – Ciąża. – Puszysta Violetta pokiwała głową. – Znam to. Ja musiałam jeść fasolę. Rodzina mocno to przeżyła. – A czy ma pani kapary? – odważył się spytać Kosma. – Daj spokój, kapary znajdę w jakimś dużym markecie – powiedziała Kalina i uśmiechnęła się przepraszająco. – Proszę. – Puszysta Violetta postawiła przed nimi maleńki słoiczek z zielonymi kuleczkami. Spojrzeli na nią zdumieni i zamilkli. – Uwielbiam ten delikatnie ostry, przefermentowany, cierpko-kwaśny i jednocześnie gorzkawy smak. Mogę je jeść łyżka-mi. Kalina i Kosma nadal nie odzyskali mowy, a nawet przesta-li na moment mrugać. Puszysta Violetta postanowiła ich zatem dobić. – Kapar jest zielonym, zamkniętym, ususzonym pąkiem kwiatu. Jest klasyfikowany na podstawie rozmiaru – im mniejszy, tym lepsza jakość. Kapary zazwyczaj marynuje się w solance, occie lub oleju. Kalina otworzyła słoiczek i wsadziła do niego plastikową łyżeczkę, którą usłużnie podała jej puszysta Violetta. Były doskonałe. Kosma odchrząknął i uznał, że przyszedł czas na odbicie kaparowej pałeczki. – Nazwa „kapar” pochodzi od łacińskiego słowa capra i oznacza kozę, gdyż równie intensywnie pachnie. Puszysta Violetta przytaknęła. – Dziecko też będzie lubiło kwaśne rzeczy. Podobno w jakimś procencie płód zapamiętuje ulubione smaki matki i potem je odtwarza. A kiedy termin? Kalina przełknęła kolejną łyżeczkę kaparów, rzekomo o zapachu kozy. – Chyba w marcu. – O, to widzę, że pofolgowaliście sobie w wakacje? – Puściła do nich oko i podała Kalinie jeszcze jeden słoiczek.

– To ode mnie, gratis. I tak nikt ich nie kupuje. Rozdział piąty Z kalendarza ciąży wynika, że… jestem w ciąży! A to dlatego, że w ciągu siedmiu dni od zapłodnienia niejaka morula (czyli grupa dzielących się komórek) zagnieżdża się w wyściółce macicy i zaczyna dojrzewać. I od tego właśnie momentu mówimy oficjalnie o ciąży. To znaczy lekarze mówią. Morulę mam na sto procent. Pani doktor powiedziała mi, że muszę się dobrze odżywiać. Nie jeść więcej, tylko lepiej. Tymczasem jem potwornie dużo. Ostro i kwaśno. Ogórki, dynia w occie, grzybki marynowa-ne, mandarynki i jabłka, kaczka w sosie ostro-kwaśnym, ogórkowa i szczawiowa. Plus kiszone jajka. No i kapary, które już na zawsze będą mi się kojarzyć z puszystą Violettą. „Morula” brzmi paskudnie. Na dodatek odczuwam paniczny lęk przed przyszłością. Przed zaniknięciem mojej dopiero co odkrytej na nowo osobowości, która przemieni się w jedną wielką pieluchę z kupą. Mój świat zacznie pachnieć ulaną kaszką oraz odchodami niemowlęcymi we wszystkich kolorach tęczy. Już to przecież przerabiałam. Czy znowu chcę być matką ose-ska? To było pytanie retoryczne. Mam dziwne przeczucie, że znowu wpadłam do klatki. Że jestem uwięziona między tym, co sama czuję, a tym, czego oczekują ode mnie inni. Matka chciałaby, żeby to, co się wydarzyło, wymazać z pamięci (zwłaszcza Kosmę), a jednak cieszę się, że do pewnych rzeczy nie ma już powrotu. Mój wyjazd zamknął niektóre drzwi, ale pootwierał nowe. Muszę wybrać to, co mnie uszczęśliwi, inaczej szczęśliwi będą wszyscy dookoła, a ja znowu poczuję się jak ostatnia dupa. Czy jestem egoistką? W pewnym sensie tak, ale z drugiej strony nie myślę tylko o sobie, ale również o tym kimś, kto pączkuje w moim brzuchu. Kto powinien być bardziej szczęśliwy? Ja czy inni? Dom przywitał ich nie tylko wymownym milczeniem, ale także zapachem ciasta, co nastawiło Kosmę optymistycznie, a Kalinę przepełniło podejrzeniami oraz podchodzącymi do gardła nudnościami. Ciasto było czekoladowe, a czekolady od kilku dni wyjątkowo nie trawiła. Weszli do korytarza. Kalina pomyślała, że to dość nienatu-ralne, by we własnym domu czuć się skrępowanym. Nie wiedziała, czy zaprowadzić Kosmę do swojego pokoju, czy jednak najpierw poszukać domowników, którzy najwyraźniej nie za-mierzali się ujawniać. – Jesteśmy! – zawołał nagle Kosma, zupełnie jakby wrócili z czarodziejskiej podróży, a wszyscy czekali na nich z otwartymi ramionami, szampanem i tysiącem pytań z serii „jak było”. Poskutkowało.

Do ich uszu dobiegł jakiś szmer, odsuwanie krzesła, chrząknięcie i wreszcie pojawiła się Kira ubrana w czarną, obcisłą sukienkę, boso, z delikatnym makijażem i błyszczykiem na ustach. Wyglądała ślicznie i Kalina chciała jej to powiedzieć. Ale jak zwykle milczała. – Cześć, mamo – powiedziała jej córka i trochę sztywno, ale jednak pocałowała ją w policzek. – Kira. – Wyciągnęła rękę w kierunku Kosmy, który wyszczerzył zęby w uśmiechu i mocno ją przytulił. – A babcia jest? – spytał po chwili. – Babcia? Nie jestem pańską babcią i nigdy nie będę. – W drzwiach kuchni stanęła siwa kobieta, o której Kosma tyle już słyszał, całkiem sporo wiedział, ale nigdy wcześniej jej nie widział. Konstancja Koszałka. Matka Kaliny, lat siedemdziesiąt cztery. Żona Józefa Koszałki, który żył, choć oficjalnie umarł. Jej wygląd był zaprzeczeniem strachu, jaki wywoływała w Kalinie. Twarz pokryta siateczką drobnych zmarszczek wydawała się sympatyczna. Siwe loczki grzecznie spowijały niewielką głowę, układając się symetrycznie po obu stronach. Oczy szare z do-mieszką beżu. Była ubrana w wiśniową sukienkę, idealnie dobraną do koloru lakieru do paznokci. Albo może to lakier był do-brany do sukienki? Kosma zawsze się w tym gubił. Konstancja była dość szczupła, zgrabna jak na swój wiek i pachniała jaśminową wodą toaletową, której aromat dość szybko dotarł do noz-drzy Kaliny i zazielenił jej policzki. – Cześć, mamo – powiedziała słabym głosem. Konstancja nieznacznie kiwnęła głową. – Co tak pięknie pachnie? – zainteresował się Kosma. – Upiekła pani dla nas ciasto? – zwrócił się do matki Kaliny ze szczerym uśmiechem na twarzy, zgaszonym w nanosekun-dzie. – Nigdy – odpowiedziała chłodno. – To ja upiekłam – przyznała się Kira. – Potrzebowałam przepisu do gazety, więc skorzystałam z okazji i sama zrobiłam czekoladowo-orzechowe brownie. Kalina próbowała opanować mdłości na dźwięk słowa „czekoladowo”. Na wszelki wypadek przeprosiła wszystkich i pobiegła do łazienki, łudząc się, że przez ten krótki czas Konstancja i Kira nie zjedzą Kosmy, nie wyrzucą go za drzwi i nie zadzwonią na policję z informacją o napadzie na dom. Odkręciła kran i ochlapała twarz lodowatą wodą.

Lepiej. Z lustra łypała na nią czterdziestosześciolatka z zadziorną fryzurą blond, zielonymi oczami nakrapianymi ciemniejszymi plamkami i maleńką dziurą w podbródku. Nabrała powietrza nosem i wypuściła je ustami. Czterdzieści sześć lat. Kiedy jej dziecko pójdzie do przedszkola, ona dopłynie kraulem do pięćdziesiątki. Półwiecze. Szanse, że dożyje setki, są raczej małe, więc śmiało można zaryzykować stwierdzenie, że większą część swojego czasu na ziemi już przeżyła. Menopauza została odroczona, to fakt, ale dojdą inne przypadłości związane z wiekiem. Nadciśnienie tętnicze. Zaćma. Alzheimer. Problemy z ner-kami. Rak prostaty… A nie, to ostatnie raczej jej nie grozi, ale na pewno coś stanie się z jej jajnikiem albo szyjką macicy, mimo że regularnie odwiedza ginekologa. Starość jest atakowana z każdej możliwej strony. Młodzi ludzie plują jej w twarz, a własne ciało zaczyna się buntować. – Mamo, jestem w ciąży – szepnęła do swojego odbicia w lustrze i w tym samym momencie efektownie zwymiotowała, sama nie wiedząc, czy kaparami, czy raczej strachem. Kosma tymczasem, nie czekając na zaproszenie, sam skierował się w stronę kuchni, gdzie usiadł na taborecie i poprosił o kawałeczek brownie. Konstancja zastanawiała się, czy nie rzucić w niego Patrycjuszem, który w obronie wyciągnąłby zapewne pazury i dotkliwie podrapał intruza. Niestety jej plany pokrzyżowała Kira, która ukroiła kawałek ciasta i podała usłużnie temu dziwakowi. Facet z kitką na głowie. Ubrany cały na czarno, chudy jakiś i nieogolony. Miał dość spowolnione ruchy, jakby ktoś zapomniał go nakręcić. Dużo mówił i wyglądał na zupełnie nieskrępowanego. Jak oni się poznali? – Masz niezwykłe oczy, wiesz? – zachwycił się Kosma, patrząc na przemian na prawe i lewe oko Kiry. Kiwnęła głową. Jej oczy, wprawdzie wadliwe genetycznie, były jednocześnie fascynujące. Heterochromia iridis, czyli różnobarwność jednej tęczówki. Jedno oko miała niebieskie, drugie niebiesko-brązowe. Każdy się zachwycał. – A pani z kolei ma fantastyczne dłonie. Przypominają mi ręce mojej babci. Drobne, kształtne, z migdałowatymi paznokciami. Ten lakier tylko podkreśla ich urodę – oznajmił Kosma osłupiałej Konstancji, która postanowiła chwilowo nie rzucać w niego Patrycjuszem.

Czaruś. To straszne, że jej własna córka dała się złapać ga-wędziarzowi. Kalina stanęła w drzwiach kuchni, oparła się plecami o szybę i unikała kontaktu wzrokowego z ciastem czekoladowym. – Pyszne! – poinformował ją Kosma, więc postanowiła szybko zmienić temat. – Jestem w ciąży. Jutro idę do ginekologa, ale to w zasadzie formalność. Termin mam w okolicach marca, Kosma jest ojcem. Cisza, która zapadła przy stole, mogłaby ogłuszyć wszystkich mieszkańców planety Ziemia. – Nie widzę żadnych powodów do rozpaczy – oznajmiła Kalinie lekarka, z zachwytem śledząc zdjęcia na monitorze. – Kilka miesięcy temu stawiałam na premenopauzę i pamiętam, jak bardzo to panią dotknęło. A tu taka urocza niespodzianka! Kalina zgadzała się ze słowem „niespodzianka”, przymiot-nik „urocza” jakoś jej nie pasował. – A zagrożenia? Lekarka spojrzała na nią z uśmiechem. – Do niedawna rzeczywiście mówiło się o sporym ryzyku w przypadku kobiet późno decydujących się na dziecko. Ale po pierwsze, nie jest pani pierworódką, a po drugie, dzisiaj bazu-jemy na zupełnie innych danych. – To znaczy? – Jest coraz więcej zwolenników późnego macierzyństwa, choć oczywiście nadal większość ludzi uważa, że to egoizm i że kobieta ratuje się w ten sposób przed kryzysem wieku śred-niego. Ale czytałam też, że kobiety rodzące dzieci po czterdziestce mają czterokrotnie większe szanse, by cieszyć się długowiecznością. Są bardziej odporne na stres i spokojniejsze. Spełniają się w macierzyństwie, mają lepszy humor i rzadziej zapadają na depresję poporodową. A to, przyzna pani, już całkiem sporo czynników „za” późną ciążą. Poza tym to takie dziecko last minute, prawdopodobnie ostatni moment, żeby raz jeszcze zostać mamą. – Last minute? – podchwyciła Kalina. Pani doktor uśmiechnęła się. – Pamiętam moje pierwsze wakacje, kiedy zdecydowaliśmy się z mężem niczego nie rezerwować i nie

planować. Pojechaliśmy na lotnisko w Berlinie i z wypiekami na twarzy śledziliśmy oferty, które pojawiały się na tablicy, czasem na dwie godziny przed odlotem. I tym sposobem wylądowaliśmy w Kambodży. Nigdy w życiu nie byłoby nas stać na taki urlop. Zobaczyłam wtedy Angkor, największy sakralny kompleks świata, czyli prawie sto świątyń rozrzuconych na czterystu metrach kwadrato-wych. Najpiękniejsze wakacje świata. Nieplanowane. Last minute. Kalina poczuła przypływ pozytywnej energii. Może nie będzie tak źle. Może to dziecko „na ostatnią chwilę” dopełni jej szczęścia, jakie odważyła się zacząć odczuwać przy Kosmie. – Ale na pewno są też jakieś „przeciw”? – spytała na wszelki wypadek. – Owszem i dotyczą głównie medycznych aspektów, choć i tutaj zdania są podzielone. Według statystyk kobieta po czterdziestce ma jeden procent szans, żeby urodzić dziecko z zespołem Downa. – To dużo? – Proszę na to spojrzeć inaczej. To aż dziewięćdziesiąt dziewięć procent szans, że urodzi pani zdrowe dziecko. – To dużo! – No właśnie. – A inne dolegliwości? – Od tego tu jestem, żeby panią przez tę ciążę idealnie przeprowadzić. Proszę się zdrowo odżywiać, być aktywną fizycznie, choć oczywiście bez przesady, unikać stresujących sytuacji i cieszyć się tym, że za kilka miesięcy zostanie pani mamą. My, kobiety, mamy jakąś dziwną słabość do dramatyzowania i obsesyj-nego poszukiwania nieszczęścia. Proszę spróbować myśleć inaczej. Spokojnie, pozytywnie, patrzeć przez różowe okulary. Kalina zamknęła oczy, próbując wyobrazić sobie wszechogarniającą jej ciało i umysł radość. Coś drgnęło, choć sekundę później po raz kolejny zapadła w stan otępienia związanego z faktem, że jest stara i z pewnością sobie nie poradzi. Lekarka miała rację z tym samobiczowaniem się negatywnymi myślami. Problem polegał na tym, że Kalina nie miała zielonego pojęcia, jak przestawić się na modus szklanki do połowy pełnej. Cisza po zrzuceniu przez Kalinę ciążowej bomby trwała dokładnie pięćdziesiąt trzy sekundy i nie została

zakłócona absolutnie niczym. W końcu Kosma odważył się przełknąć ślinę, co z kolei spowodowało okrzyk Kiry: – O, kurwa! Po raz pierwszy nikt nie zwrócił uwagi na to dość niesto-sowne przekleństwo, być może dlatego, że każdy skupiał się wo-kół własnych myśli, które próbował ubrać w odpowiednie słowa. – Ty żartujesz? – spytała w końcu Konstancja. Kalina poczuła, że strach powoli odpływa z jej trzewi w okolice kostek, wskutek czego nie mogła się wprawdzie poruszyć, ale mogła mówić. Przecież nikt jej nie zabije, przecież fakt, że urodzi dziecko, nie jest chyba końcem świata. Chyba. – Nie. Jestem w ciąży. Będziesz miała siostrę albo brata – zwróciła się do Kiry. – O, kurwa – powtórzyła jej córka, nadal nie doczekawszy się żadnej reprymendy. – Ja się cieszę – wtrącił Kosma, próbując ratować matkę swojego dziecka z gęstniejącej atmosfery szoku, dezaprobaty i złości. – To jest chore. Chore – powiedziała Konstancja i poszła, a w zasadzie prawie wybiegła do swojego pokoju, głośno zatrza-skując za sobą drzwi. Kalina zamknęła oczy i wsłuchała się w tykanie zegara, które nagle zaczęło jej się wydawać mocno prześmiewcze. Potarła ręką czoło. Grunt, że głaz został już zepchnięty w przepaść, i teraz trzeba tylko czekać na konsekwen-cje tego upadku. Kira zupełnie nie wiedziała, co myśleć. Do oświadczenia matki nie pasowała żadna odpowiedź z kącika „Porady Ady”, co więcej – niewiele tu pasowało. Powiedziała więc po raz trzeci: „o, kurwa” i również wyszła, tyle że z domu. Uznała, że musi popływać, wsadzić głowę pod wodę i w ciszy wsłuchać się w swoją prawdziwą reakcję. Cieszyć się czy raczej wkurzyć? A może uciec na jakiś czas i przeczekać, aż jej matka znowu będzie sobą. Ciąża? W wieku czterdziestu sześciu lat zachodzi się do lekarza po leki na uspokojenie hormonów, a nie w ciążę z nieja-kim Kosmą, sympatycznym wprawdzie, ale obcym. To nieprawdopodobne wręcz, jak bardzo może zaskoczyć ktoś tak przewidywalny jak Kalina. Ktoś, kto wcześniej nie wyszedłby z domu, gdyby zapowiadano choćby ewentualne burze. Teraz sama we-szła między błyskawice, a nawet poraziła innych ciążowym gro-mem. Basen miejski powitał Kirę wrzaskiem setek dziecięcych gardeł, co tylko pogorszyło jej samopoczucie. Popatrzyła na te wyjce, na ich twarze, na których malowały się niemal wszystkie stany emocjonalne, i pomyślała, że za żadne skarby nie zgadza się na brata lub siostrę. Poza tym nikt jej jak zwykle nie zapytał

o zdanie. Babcia ma rację – matkę trzeba jakoś sprowadzić na ziemię. Przywrócić równowagę w rodzinie, bo inaczej nic nie ma sensu. Rozdział szósty Podobno na Zachodzie tamtejsze biura podróży odnotowują coraz większe zainteresowanie egzotycznymi podróżami, na które wybierają się przyszli rodzice. Wycieczki, nazwane babymoons , nastawione są na luksus i maksymalny wypoczynek. „Teraz to wy jesteście najważniejsi. Wkrótce najważniejsze będzie wasze dziecko i to przez kolejnych dwadzieścia lat” – to tylko jeden ze sloganów reklamowych. I to ma być zachęcające? Uświadomienie rodzicom, że przez następnych dwadzieścia lat są skazani na zachcianki potomka? Nie stać mnie na babymoon . Ani na luksus, tudzież maksymalny wypoczynek. Co ja najlepszego narobiłam? Oglądam swój brzuch. Na razie wygląda tak samo. Słyszałam, że nie ma jednej miarki dotyczącej ciążowego brzucha. Niektóre kobiety już w trzecim miesiącu mają problemy z dopina-niem spodni, inne z kolei dopiero w piątym miesiącu kupują pierwszą odzież ciążową. Zobaczymy, jak będzie ze mną. Na fo-rum przyszłych mam wyczytałam za to, że rosnący brzuszek domaga się odpowiednich zabiegów i pielęgnacji. Po pierwsze, rozciągająca się skóra powoduje uczucie napięcia, a czasem nieprzyjemnie swędzi. Ważne jest wtedy porządne natłuszczanie tych okolic, chociażby zwykłą oliwką dla niemowląt lub oliwą z oliwek. Zaniepokoiła mnie pewna uwaga – czasem silne i intensywne swędzenie (zwłaszcza około trzydziestego tygodnia) może być spowodowane wewnątrzwątrobową cholestazą ciężarnych. Do trzydziestego tygodnia mam jeszcze sporo czasu, ale już poczułam swędzenie. Zaczyna się. Dobrze, że nie jestem w tym wszystkim sama. Że dołączyła do mnie Lili… Kalina obudziła się z uczuciem dziwnej błogości. Kira i matka na razie nie wracały do tematu jej ciąży, a w zasadzie to w ogóle go nie poruszały. Konstancja najwyraźniej była do-tknięta do żywego, a Kira z kolei wydawała się zniesmaczona. Kalina chciała z nią porozmawiać, opowiedzieć o swoich oba-wach, ale córka nie była zainteresowana. – Daj spokój, stało się. Pogadamy kiedy indziej, teraz lecę do pracy. – Machnęła ręką. – Aha, wczoraj ktoś do ciebie dzwonił, ale zapomniałam kto. Jakaś kobieta. Mówiła, że się z tobą jeszcze skontaktuje. Zanim Kalina zdążyła o cokolwiek spytać, Kira już zniknę-

ła w drzwiach. Szkoda. Przeciągnęła się w pościeli i pomyślała, że jakoś się to wszystko musi przecież ułożyć. Początkowo chciała od razu dorzucić informacje o Józefie i spytać matkę o parę spraw, ale uznała, że szok należy dozować. Postanowiła odczekać kilka tygodni, aż domownicy pogodzą się z faktem, że również w ich życiu nastąpią duże zmiany, a następnie dorzucić im kolejną porcję chaosu, czyli żyjącego Józefa oraz… przeprowadzkę. – Na razie zamieszkamy tutaj, ale to nie może być stan trwały. Już raz popełniłam ten błąd i wiem, że za drugim razem będzie jeszcze gorzej. Nie mam na razie pomysłu, dokąd mieli-byśmy się przeprowadzić, ale obiecaj mi, że nie tutaj urodzi się nasze dziecko – poprosiła Kosmę, który natychmiast się z nią zgodził. – Sprzedam kawalerkę – zaproponował, zdając sobie jednak sprawę, że majątku się raczej na niej nie dorobi. Kawalerka Kosmy była wyjątkowo maleńka, dość zapuszczona i znajdowała się w starym bloku, zamieszkiwanym głównie przez życiowych nieudaczników, jednego alkoholika, choć łagodnego, oraz trzech studentów informatyki, dla których świat i tak był tylko matriksem. Westchnął. Gdyby wiedział, że tak właśnie potoczy się jego życie, z pewnością zawalczyłby w sądzie z byłą żoną o ich wspólne mieszkanie. Niestety w tamtym okresie spadło na niego tyle nieszczęść, że zobojętniał na otaczającą go rzeczywistość. Najpierw dowiedział się, że ma gościec i prawdopodobnie depresję. Przeszedł więc na rentę i choć z jednej strony szczerze nienawidził swojej pracy (telemarketera), to z drugiej strony perspektywa nicnierobienia i ogólnej bezczynności napawała go jeszcze większym przerażeniem. Kiedy dodatkowo przyczynił się do utraty oka przez Tuptusia, a pośrednio również jego śmierci (Tuptuś odszedł kilka miesięcy później), żona Kosmy, niejaka Marietta, postanowiła dobić go rozwodem. Zaproponowała jednak polu-bowne rozwiązanie sprawy – on dostanie jej kawalerkę, ona zatrzyma ich czteropokojowe mieszkanie na nowym osiedlu, oto-czone trzema parkami, jednym kościołem oraz dwoma zakładami fryzjerskimi. Kosma zgodził się. Nigdy nie umiał zawalczyć o swoje, poza tym i tak uważał, że jego życie powoli dobija do portu. I wtedy poznał Kalinę. – Nie mam żadnych oszczędności, to znaczy nie takich, które pozwoliłyby mi kupić samodzielne mieszkanie – powiedziała matka ich przyszłego dziecka i sięgnęła po grzybki w occie. – Ten dom pewnie kiedyś odziedziczę, ale na dzień dzisiejszy możemy pomyśleć wyłącznie o wynajmie. Kosma zapragnął trafić kumulację w Totolotka i to najlepiej w obcej walucie.

– Myślisz, że nam się uda? – spytała nagle Kalina. – Z mieszkaniem? – Ze wszystkim. Z dzieckiem, wspólną przyszłością, wspólnym życiem, moją matką, Józefem, moimi porannymi nudnościami, Kirą, szkołą i całym milionem innych spraw, którym będziemy musieli stawić czoło. Kosma pomyślał, że na tak postawione pytanie należy odpowiedzieć wyłącznie twierdząco. – Oczywiście – zawołał zatem pełen entuzjazmu, który zaskoczył nawet jego samego. – Po prostu musimy wyśmiać wszelkie przeciwności losu i tańczyć quickstepa. Kalina spojrzała na niego zdumiona. – Chyba się pogubiłam – przyznała ostrożnie. Kosma pogłaskał ją po głowie. – To najbardziej radosny i wesoły taniec, jaki znam. Stan-dardowym tempem jest pięćdziesiąt taktów na minutę. A ponieważ tempo muzyki jest dość szybkie, nie ma czasu na zastana-wianie się. Trzeba szybko wykonywać kroki, posuwać się żwa-wo do przodu i zawsze z uśmiechem na gębie. – Rozumiem. Czy ciąża też ma przebiegać w rytmie quickstepa? – Jak najbardziej. Najbardziej charakterystyczną figurą tego tańca jest progressive chasse, para wygląda wtedy, jakby unosiła się nad parkietem. Właśnie tak się czuję. Fruwam. A ty? – Ja czuję się objedzona. Ale zrozumiałam to taneczne przesłanie. Postaram się dostosować – obiecała i sięgnęła po ostatnie dwa grzybki w occie, które popiła kwaśną zalewą. Kosma tylko się skrzywił. Tymczasem Kira po pierwszym szoku i zaprzeczeniu postanowiła na spokojnie przeanalizować to, co usłyszała, następnie zwizualizować sobie kolejne miesiące, a nawet lata i wreszcie zająć jakieś stanowisko. Jej matka najwyraźniej doznała trwałego uszkodzenia tej części mózgu, która jest odpowiedzialna za racjonalne myślenie. Czyli lewej. Niestety nie od dzisiaj wiadomo, że obie półkule mogą wzajemnie przejmować swoje funkcje, współpracują ze sobą i uzupełniają się we wszystkich procesach psychicznych.

U matki doszło do całkowitego pomieszania, w którym myślenie analityczne, logika i wnioskowanie się zagubiły. Ciąża, najwyraźniej przypadkowa, bo przecież z przypad-kowym facetem. Może i Kosma sprawiał miłe wrażenie, szczerze mówiąc, nawet go polubiła, ale to nie oznacza jeszcze, że należało go dokleić do ich rodziny! Swoją drogą ciekawe, co powie na to ojciec? Co prawda nie mieszkali razem od kilkunastu lat, ale przecież oficjalnie ciągle był mężem mamy. Czy on nie powinien zabrać głosu? Jakoś się ustosunkować? – Będę miała siostrę. Albo brata. Albo nie daj Boże dwójkę naraz, bo w tym wieku na pewno dojdzie do jakiejś ciążowej pa-tologii – mruknęła do siebie, wpatrując się intensywnie w zawar-tość filiżanki. Siedziała sama w kawiarni. Było dość wcześnie, ale na tyle późno, że większość ludzi już rozpoczęła pracę. Ona jakoś nie miała ochoty iść dzisiaj do wydawnictwa. Zadzwoniła do szefa i obiecała, że wszystko prześle e-mailem. – Ale są jeszcze telefony – ponarzekał trochę. – Wiesz przecież, że wprowadziliśmy gorącą linię pomocy w sytuacjach awaryjnych. Jak ktoś przypali sos albo nie będzie umiał przesa-dzić kaktusów. Westchnęła. – Wiem, obiecuję, że jutro będę. Po prostu mam małe kłopoty rodzinne. – Pomóc ci jakoś? – zaniepokoił się natychmiast. Jako gej miał podniesiony stopień empatii wobec problemów bliźniego. – Za późno. Moja matka jest w ciąży. Przedłużające się milczenie po drugiej stronie słuchawki świadczyło dobitnie o tym, że również jej szef zdębiał i natychmiast zrozumiał idiotyczność tego wydarzenia. – A ile ona ma lat? – Czterdzieści sześć – powiedziała Kira. – A, to jeszcze młoda – pocieszył ją. – To gratuluję, będziesz miała rodzeństwo! Do dupy z taką empatią. Młoda? Przecież ona mogłaby być już dawno babcią! Tego samego zdania była Kalina, która postanowiła pospa-cerować w samotności (Kosma z samego rana poszedł do biura nieruchomości wystawić swoją kawalerkę na sprzedaż) i zupeł-

nie mimochodem zajrzeć do sklepów z rzeczami dla niemowląt. Nie zamierzała niczego kupować, po prostu ciekawiły ją aktual-ne trendy. Kiedy jednak zobaczyła dwie dziewczyny (na oko trzydziestka, a zatem gówniary) z wielkimi brzuchami, śmiejące się i przymierzające chusty do noszenia niemowląt, poczuła, jak jej wewnętrzny zegar biologiczny złośliwie chichocze. Porzuciła zatem myśl o dziecięcych trendach śpioszkowych, zamówiła taksówkę i pojechała do swojej ginekolog. – Nie może pani za każdym razem przyjeżdżać bez uprzedzenia – westchnęła na jej widok recepcjonistka. – Poza tym ma już pani ustalony kolejny termin i jeżeli do tego czasu nie pojawią się żadne niepokojące objawy, nie ma sensu badać się tak często. Kalina doskonale ją rozumiała, ale siebie rozumiała jeszcze lepiej. Musiała o coś zapytać, bez względu na kalendarze, terminy, godziny spotkań i zalecenia lekarskie. – Mam właśnie niepokojące objawy – rzuciła szybko. Recepcjonistka podniosła głowę. – A co się dzieje? Kalina szybko zlustrowała wzrokiem ściany. „Nie piję za jego zdrowie. Wybierz dziewięć miesięcy bez alkoholu”. Nie, to raczej nie. „Zrób test HIV. Dla Ciebie i dla Twojego dziecka”. Ostro, ale też chyba nie. „Międzynarodowa Wystawa Kotów Rasowych”. Halo? Co to za informacja w gabinecie ginekologicznym? – Co się dzieje? – powtórzyła recepcjonistka. – Podejrzewam toksoplazmozę. Mamy w domu kilka kotów, wszystkie znalezione na śmietnikach, niektóre nie były niestety szczepione. Recepcjonistka wyraziła mimiczne oburzenie, ale profesjo-nalizm kazał jej uspokoić pacjentkę. – Wszystko będzie dobrze. Ma pani jakieś objawy? Kalina wytężyła umysł. Toksoplazmoza… Koty… kał… – Nie wiem, jestem bardzo zdenerwowana. Wczoraj sprzątałam kuwety i… sama pani rozumie. Po godzinie udało jej się dostać do gabinetu. – Pani Kalino, nieszczepione koty? – Lekarka była naprawdę wystraszona.

– Przepraszam. Szczepione i nie koty, tylko jeden kot. Nie mam toksoplazmozy, przyszłam tu w zupełnie innym celu. Dotarło do mnie, że jestem stara. Za stara na ciążę. Wiem, co pani mi ostatnio mówiła, ale panika w mojej głowie nie dopuszcza do głosu racjonalnego myślenia. Boję się, że urodzę chore dziecko, że sama zachoruję, umrę i osierocę wszystkich wkoło. Lekarka zagryzła wargę. Ataki histerii miała opanowane do perfekcji. Rzadko która matka była spokojna przez całą ciążę. Prędzej czy później wpadała w stan paniki i przerażenia, który ona musiała łagodzić spokojnym tłumaczeniem oraz wrodzoną cierpliwością. – Jak mogę pani pomóc? – Nie wiem. Ale wiem, że muszę wykonać całą serię badań. Czytałam o tym, słyszałam i w telewizji widziałam również. USG Dopplera, biopsja kosmówki, punkcja owodni. Czy może-my to wszystko zrobić od razu? Lekarka chwyciła ją za obie dłonie i chwilę je przytrzymała. – Po pierwsze, proszę do mnie mówić po imieniu. Proponuję to wszystkim kobietom w ciąży, bo łatwiej nam wtedy rozmawiać. To pozwoli nam uniknąć sztywności komunikacyjnej i usprawni dialog. Mam na imię Anna. – Pani Anno… – Nie pani, Anno. – Anno, czy wykonasz mi biopsję kosmówki? – Poczekaj. Najpierw muszę ci coś uświadomić. Pamiętaj, że każda kobieta zachodząca w ciążę wpada, chcąc nie chcąc, w szpony pewnego systemu położnictwa, który skupia się na jej rzekomych dolegliwościach i podsuwa milion recept na wszystko. Tymczasem to „wszystko” wcale nie jest ci potrzebne. Krok po kroku wybierzemy wspólnie badania, które będą niezbędne i które pomogą nam rozwiać wszelkie wątpliwości. – Jestem stara. – Nie jesteś stara. Jesteś po prostu dojrzałą kobietą, która jest w ciąży i która urodzi zdrowe dziecko. – Nie przebadasz mnie dzisiaj? Anna pokręciła przecząco głową. – Poczekajmy do dwunastego tygodnia. Jeśli nadal będziesz panikować, zaproponuję ci połączenie

testów twojej krwi z ultra-dźwiękową oceną płodu. – Co to da? – Te badania pomagają określić ryzyko nieprawidłowości chromosomowych, takich jak zespół Downa, genetyczne wady serca czy też rozszczep kręgosłupa. Kalina odetchnęła. Anna brzmiała bardzo profesjonalnie i chwilowo z pewnością ją uspokoiła. – Są jakieś minusy tego badania? – Wyniki mogą być niejednoznaczne i nigdy nie będą tak dokładne, jak właśnie przy punkcji owodni. To badanie jest raczej statystycznym prawdopodobieństwem, czy twoje dziecko będzie miało wadę genetyczną. Ale jeśli wyniki będą dobre, to z pewnością odczujesz dużą ulgę i być może sama dojdziesz do wniosku, że nie chcesz kolejnych, bardziej inwazyjnych ba-dań. Kalina podziękowała jej uśmiechem. – Uff. Trochę mi lepiej. Nie będę już wpadać bez zapowiedzi, tylko przyjdę w terminie i może wtedy zrobimy te badania. Na razie muszę zjeść lody. Cytrynowe. Wyszła na ulicę i wzięła głęboki oddech. Chyba rzeczywiście ją poniosło. Zerknęła na komórkę. „Masz jedną nową wiadomość w skrzynce e-mailowej”. Lili? Kalina aż usiadła na murku. Lili, jej koleżanka z czasów liceum. Nie miały ze sobą kontaktu od ponad dwudziestu ośmiu lat. Co jej się nagle stało? Lili wyjechała do Chorwacji po pierwszym roku studiów, bo ten kraj po prostu jej się podobał. Za nią pognał Mat z klasy wyżej, ale ze wzrokiem zawsze wbitym w profil humanistyczny, gdyż taki wybrała Lili. Nie musiał jej mówić, co czuje, bo to widziała cała szkoła. Po maturze nadal przychodził na szkolne po-dwórko, ale Lili była zakochana w Słowackim, zwłaszcza po tym, jak się wydało, że był lekko trafiony, bał się pająków i własnej matki, a swoje dzieła pisał zawsze w stanie psychicznego rozdarcia i dramatycznych wizji przyszłości. Lili postanowiła zignorować studia i uciec na zieloną Istrię, by tam zaszyć się w maleńkim miasteczku i szukać trufli w okolicznych lasach. Mat poszedł w jej ślady – porzucił medycynę, zwłaszcza że i tak nie przekonywał go wygląd trupów ani ustalanie przyczyn ludz-kich zgonów, i dołączył do ukochanej. Początkowo była zdziwiona, potem zła, a na koniec zamieszkali razem, ponieważ był

jedynym człowiekiem, który rozumiał język polski i też uwiel-biał trufle. Kalina zawsze ją lubiła, chociaż trochę przerażały ją „prze-czucia” koleżanki, które tak często się sprawdzały. Do dziś pamięta, jak Lili stała przed klasą, kiwała się na swoich długich nogach i nagle powiedziała: „Jakoś tak czuję, że niepotrzebnie uczyłam się rozmnażania drzew”. No i wyczuła. Szczurzyca od biologii złamała nogę i to w dwóch miejscach. Dostali wtedy zastępstwo do końca roku. Lili potrafiła też przepowiedzieć deszcz, przewidzieć odwołanie filmu w kinie, a nawet ucieczkę strusia z zoo. Nic dziwnego więc, że Kalina trochę się jej bała, a zarazem zawsze ją do niej ciągnęło. Tym bardziej zaskakujący był ten list. Lili napisała tak, jakby od lat utrzymywały świetne kontakty i zwierzały się sobie z samopoczucia własnych macic. Klamka zapadła. Jestem w ciąży. Centymetrowej. Zarodek pojedynczy, co jest dobrą wiadomością, bo bliźniaki chyba by mnie dobiły. Termin porodu – dwudziesty trzeci marca. Wszystko w porządku, tylko brzuch swędzi. W aptece kupiłam oliwkę dla niemowląt. W pierwszej ciąży sprawdziła się doskonale. Smarowałam się nią rano i wieczorem, byłam tłusta jak ha-libut, ale rozstępów dzięki temu nie mam. Natychmiast wylałam na siebie pół butelki i zaczęłam smarować wszystko, co jest zagrożone przesuszeniem, napięciem, rozdęciem i pęknięciem. Oliwka jest paskudna, zwłaszcza jeśli musisz potem założyć na otłuszczone cielsko ubranie, ale trudno. Przynajmniej nie po-pękam. Zaskoczona moim listem? Nie dziwię się. Ale czasem człowiek czuje potrzebę podzielenia się swoimi problemami z kimś, kogo dawno nie widziałam. Nie wiem, czemu wybrałam Ciebie. Może to jakiś znak? Co myślisz? Lili Nieprawdopodobne. Kalina zawsze ją lubiła, ale nigdy nie potrafiła zaproponować jej przyjaźni. Jakby bała się, że Lili ją wyśmieje, że odrzuci tę propozycję albo popuka się w czoło. W ostatniej klasie siedziały nawet w jednej ławce i odrobinę się do siebie zbliżyły. Nie była to wprawdzie przyjaźń, w której zwierzasz się drugiej osobie ze swoich największych tajemnic i przyznajesz do porażek, ale miała w sobie coś specyficznego. Kalina odnosiła czasem wrażenie, że rozumieją się bez słów. Że nie trzeba wszystkiego o sobie opowiadać, żeby druga strona cię zrozumiała. Być może właśnie dlatego, że Lili była niezwykle przenikliwa. Potrafiła rozszyfrować nastroje Kaliny, jeszcze

zanim ona sama wiedziała, czy jest bardziej smutna, czy zła. – Do dupy dzisiaj? – pytała na przykład, chociaż Kalina nie zdążyła odezwać się słowem. A ta sytuacja z wyjazdem nad jezioro? W szkole podstawowej największym problemem Kaliny było przekonanie matki, by kupiła jej dwuczęściowy strój kąpielowy. Ale matka upierała się, że nie należy zasłaniać piersi, których się nie ma. Kalina próbowała otulać się ramionami, chować pod własnym wstydem, ale Konstancja była szybsza i zawsze wystawiała biust cór-ki na łakome spojrzenie promieni słonecznych. W liceum miała inne zmartwienie. Piersi w końcu jej urosły, więc mogła nosić swój wymarzony strój, ale wtedy nadszedł czas ogólnego nieza-dowolenia z własnego wyglądu. Wydawało jej się, że jest nie-proporcjonalna, że ma krzywe i krótkie nogi, za szerokie biodra oraz zbyt mało jędrną pupę. Nie było to prawdą, ale kobieta w wersji nastoletniej zawsze widzi coś innego, niż pokazuje lustro. Wycieczka klasowa nad jezioro spędzała jej sen z powiek. Na wpół rozebrana? Przed całą klasą? Przed jej męską częścią również? W autobusie usiadła z tyłu i przycisnęła twarz do szyby. – Masz – dobiegło ją z prawej strony. Lili uśmiechała się do niej znacząco i podała jakąś kolorową szmatkę. – Co to? – Pareo. – Pa… co? – To taka spódnica, którą kiedyś nosiły tylko kobiety na Ta-hiti. Ale potem okazało się, że to całkiem fajny dodatek, wiesz, taki rodzaj chusty, którym można się sprytnie owinąć. Ojciec mi przywiózł dwie z Rumunii, więc jedna jest dla ciebie. Zada-my szyku, bo nikt takich nie ma. – Puściła oko do Kaliny, która z wdzięczności niemal się roztopiła. Taka właśnie była Lili. Patrzyła ileś kilometrów do przodu i widziała znacznie więcej niż inni. A teraz napisała ten list. Rozdział siódmy Dziwny sen. Drugie dziecko okazało się dziewczynką i kiedy skończyło dwa lata, obie z Kirą cudownie bawiły się w dom, sklep, lekarza i królewnę, a ja z książką w ręku leżałam na kanapie. Kupiłam Kirze lalkę niemowlaka, żeby przekonać się, że wszystko wspaniale się ułoży. Przez pierwsze pięć minut głaskała ją i tuliła, wciskała smoczek, zdejmowała i zakładała cza-peczkę, i nawet śpiewała „kotki dwa”. Po jakimś czasie odnalazłam lalę nagą i bezbronną, z naderwaną nóżką i plamami na twarzy. Plamy pochodziły od pisaka i były czarne. „Lala jest chora. Chcę konika” – poinformowała mnie Kira i odjechała do przedpokoju swoim miniautkiem, potrącając po drodze śpiącego kota.

Obudziłam się odrobinę spocona. Przecież Kira ma dwadzieścia cztery lata i lalkami raczej się już nie bawi. Nigdy też żadnej nie oderwała nóżki czy głowy i nie wydłubała oczu. Ciekawe, czy w ogóle zainteresuje się swoją siostrą? Dlaczego czuję, że to będzie dziewczynka? Niektóre poradniki zdecydowanie nie są przyjazne kobietom, choć napisano je właśnie dla nich. Dlaczego muszę dowia-dywać się o rozstępach, pryszczach i plamach na całym ciele. O proszę, jaki uroczy fragment: „Po porodzie najwięcej kłopotów mamy ze zbyt wiotką skórą brzucha, rozstępami w okolicy ud, pośladków i piersi oraz z nadmierną ilością tkanki tłuszczo-wej. Czasem pojawiają się też żylaki i przebarwienia skóry”. Nie chciałam o tym wiedzieć, ale już wiem. I będę wypatrywać tych oznak okołociążowego okaleczenia. Porada dziennikarki też mnie jakoś specjalnie nie uspokoiła. „W gabinecie kosmetycznym skorzystajmy z ujędrniającego zabiegu sculptural , który ma na celu stymulację odnowy komórkowej oraz wzmocnienie włókien kolagenowych, dzięki czemu pozwala skórze uzyskać elastyczność i gładkość”. Dlaczego wiem, że na pewno nie znajdę ani czasu, ani środków, by zafundować swoim piersiom sculptural ? Znowu smakuje mi czekolada. Wakacje powoli dobiegały końca, a Konstancja nadal nie rozmawiała z Kaliną na temat ciąży. Bardzo niechętnie zgodziła się również na to, by zamieszkał z nimi Kosma. Uznała jednak, że lepiej mieć ich oboje na oku, niż zgodzić się na to, by jej cór-ka przeprowadziła się do obcego faceta. Nawet jeśli spłodził dziecko i wydawał się zakochany w Kalinie, nadal pozostawał obcy. – Czy pani wie, że w tym tygodniu zachodzą zmiany w tułowiu dziecka, w jego twarzy i kończynach? – zaatakował ją przy śniadaniu i tak jakoś usiadł blisko drzwi, że nie miała szans na ucieczkę. Poza tym to była jej kuchnia. Nie odpowiedziała, tylko zawzięcie smarowała kanapkę masłem. Nóż prześlizgiwał się po kromce coraz szybciej i szybciej, a masło niemal całkowicie stopiło się z chlebem. Konstancja była maślanym zacietrzewieniem. – Zaczyna pojawiać się zarodkowy przewód pokarmowy, łącznie z jelitem grubym, oraz zarysy twarzy i otwór w miejscu ust. Fascynujące, prawda? – uśmiechnął się do jej pleców. Nie. Obrzydliwe. Wstrętne, niepokojące i bardzo nie na miejscu. Odłożyła nóż i wbiła zęby w maślaną kanapkę. Chętnie wbiłaby je również w ramię tego

faceta. Albo nie, zdecydowanie przyjemniej byłoby ugodzić go nożem. – Wszystko dokładnie sprawdziłem i jestem profesjonalnie przygotowany do ciąży. To ułatwi zadanie Kalinie, nie sądzi pani? Konstancja odwróciła się do niego powoli i próbowała zno-kautować wzrokiem. Bezskutecznie. Kosma był tak zachwycony swoją wiedzą oraz świadomością, że w brzuchu Kaliny rozwija się jakaś część jego samego, że kompletnie nie zwracał uwagi na oschłość, nieprzystępność, a nawet wrogość Konstancji. Usiadła więc naprzeciw niego przy stole i w milczeniu jadła dalej, choć dawno straciła apetyt. Sytuacja zdecydowanie ją przerosła. Łudziła się po cichu, że kiedy jej córka wróci z tych dziwnych wojaży po Europie (których w żaden sposób z nią nie skonsultowała), rozstanie się z Kosmą i skruszona będzie błagać o wybaczenie. Po jakimś czasie świat wróci do normy. Znowu zamieszkają w trójkę, wspólnie będą zasiadać do śniadań i kolacji, grywać wieczorami w karty, a w weekendy jeść upieczone przez nią ciasto. Powta-rzalność tych rytuałów dawała jej poczucie bezpieczeństwa, pozwalała wierzyć, że życie toczy się swoim spokojnym, ustabili-zowanym rytmem, któremu obce są wszelkiego rodzaju zawirowania. Wtargnięcie faceta z kitką na głowie, który na dodatek miał wyjątkowo aktywne plemniki, zburzyło całą tę misterną pajęczynę, którą od lat tkała każdego dnia. Matka, córka, wnuczka. Trzy kobiety pod jednym dachem, związane ze sobą na zawsze. Pielęgnujące zwykłą codzienność, w której nie było miejsca na spontaniczność i kretyńskie zachowania. Poświęciła dla swojej córki wszystko. Usunęła z jej życia ojca, który okazał się niewystarczająco dorosły, by zasłużyć sobie na to miano. Co gorsza, był zwykłym dupkiem, a nawet swego rodzaju perwersyjnym erotomanem. I nie miał żadnego znaczenia fakt, że o niczym nie wiedział. Swoje zrobił i chyba nie powinien się dziwić, że Konstancja podziękowała mu za dalsze wspólne życie. Do uszu dobiegła ją gadanina Kosmy, który najwyraźniej nie przerywał swojego wywodu, nie przejmując się w ogóle tym, że nikt go nie słucha. – Zaczyna też rosnąć pępowina, łącząca dojrzewające łożysko z płodem. Dziecko ma jakieś dziesięć milimetrów długości i waży niecały gram. – Miska z twarożkiem waży za to zdecydowanie więcej. Rozbić ci ją na głowie? – syknęła, sama zdumiona tym, co powiedziała. Po czym gwałtownie wstała, odsunęła osłupiałego Kosmę wraz z taboretem na bok i stanowczym krokiem opuściła kuchnię. To nieprawdopodobne, że ten człowiek zawrócił w głowie Kalinie. Nieprawdopodobne.

Kalina założyła luźniejszą sukienkę, choć tak naprawdę niczego jeszcze nie było widać. Jedyną różnicę dostrzegała w piersiach, które stały się bardziej nabrzmiałe, okrągłe i, co musiała przyznać sama przed sobą, niezwykle apetyczne. Może nie będą potrzebować żadnego sculptural? Każdego wieczora podziwiała je w lustrze, pragnąc w skrytości, by zachwycił się nimi również Kosma. Nie miała jednak odwagi kochać się z nim, mieszkając jednocześnie pod jednym dachem z matką. Świadomość, że Konstancja śpi oddzielona od nich zaledwie ścianą, paraliżo-wała ochotę na seks. Była to dość specyficzna huśtawka potrzeb – w ciągu dnia Kalina miała dziką ochotę rzucić się na Kosmę i uprawiać z nim seks co najmniej tak intensywnie i głośno, jak na amsterdamskim houseboacie. Wieczorem jednak, krótko przed położeniem się do łóżka, jej libido zasypiało, zanim zdążyła zdjąć majtki. Kosma na nic nie nalegał, nie wiadomo, czy w obawie przed Konstancją, czy raczej ze względu na ciążę. Może się bał, że „zakłuje” płód? Ostatniej nocy przeżyła tak intensywny sen erotyczny, że jeszcze po przebudzeniu czuła miłe podniecenie, zgaszone szybko wyrzutami sumienia. Przyśniło jej się dwóch mężczyzn, całkowicie obcych, przystojnych i apetycznie zbudowanych, którzy zrobili z Kaliną to, czego prawdopodobnie oczekiwała jej podświadomość. Bardzo konkretnie i bardzo świadomie dopro-wadzili ją do orgazmu, który, jak się okazało nad ranem, wydarzył się naprawdę. Zaczerwieniła się na samo wspomnienie. Poprawiła fryzurę, na usta nałożyła odrobinę błyszczyku, pociągnęła rzęsy tuszem i spojrzała w lustro. Podobała się sama sobie, co dodało jej pewności siebie. Wybierała się na pierwsze spotkanie w szkole, które dyrektor organizował zawsze na tydzień przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego. Nie miała wprawdzie w ręku oficjalne-go zaświadczenia od ginekologa, wolała też odczekać z nowiną przynajmniej do końca trzeciego miesiąca, chciała jednak ogólnie wybadać nastroje i zorientować się, czy jej ciąża nie skom-plikuje za bardzo rytmu pracy szkoły. – Jesteś najpiękniejszą matką, jaką znam – powiedział na jej widok Kosma i zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, pocałował ją w sam środek nabłyszczykowanych ust. – I smakujesz arbuzem – zachwycił się. Kalina pomyślała, że ma ogromną ochotę na seks. – Idę do szkoły – przywołała się do porządku. – Pewnie spotkam tam mojego męża i tak sobie myślę, że może to będzie dobra okazja, żeby mu powiedzieć? – spojrzała pytająco na Ko-smę.

Zmarszczył brwi. Nie miał jeszcze przyjemności poznać Adama i choć nie stanowił on raczej żadnej konkurencji, to informacja o ciąży z pewnością mogła nim wstrząsnąć. Kalina poznała Adama jeszcze na studiach. To była dość in-tensywna miłość, już po roku znajomości w wieku dwudziestu jeden lat zostali rodzicami. Tym razem potrzebowała zaledwie miesiąca, by znowu zostać mamą. Dwadzieścia cztery lata temu była na to jednak jeszcze mniej przygotowana, ale za namową rodziców Adama i zgodą Konstancji pobrali się na drugim roku studiów, a potem próbowali pogodzić naukę z wychowaniem Kiry. Konstancja pomagała im, ile mogła, podobnie jak rodzice Adama, oszczędzając złośliwości, pouczeń oraz komentarzy w stylu „na własne życzenie zniszczyliście sobie życie”. Kalina i Adam ukończyli studia i oboje zostali nauczycielami. Przeżyli wspólnie dwanaście lat, po których każde poszło w swoją stronę, choć nadal spotykali się codziennie w tej samej szkole. Adam miał nową partnerkę życiową, Kalina do tej pory była sama. Nigdy też nie podjęli tematu rozwodu, wychodząc z założenia, że do niczego nie jest im potrzebny. Teraz jednak sytuacja mogła się zmienić. Na widok Adama Kalina poczuła dziwny skurcz. Zupełnie nie wiedziała, jak zabrać się do sprzedania informacji o ciąży. Zastanawiała się również, czy w ogóle o tym mówić. Z drugiej strony to jednak mąż. Wprawdzie odłożony do la-musa, ale oficjalnie nadal była jego żoną. Chyba trzeba go poinformować, żeby nie czuł się wykluczony. – Wyglądasz zachwycająco! – zawołał na jej widok. – Wi-dzę, że wakacje z nieznajomym dokonały cudu. Niby komplement, ale nie do końca. Chyba nie potrzebowała aż cudu, żeby pięknie wyglądać. Niektórzy faceci nawet gdy mówią coś miłego, to odruchowo muszą to spieprzyć. Kalina otworzyła usta, żeby mimo wszystko podziękować, a nawet zaproponować wspólne wyjście na kawę. Kiedy znajdą się na osobności, jakoś łatwiej jej będzie porozmawiać o życiowych zmianach, planach i ciążach oraz poprosić, żeby na razie zachował to w tajemnicy. – Spodziewam się dziecka – oznajmiła, zanim zdążyła pomyśleć. Adam omiótł ją wzrokiem mężczyzny nie tyle zszokowane-go, ile poruszonego do głębi trzewi. Zbladł, zupełnie jakby obawiał się, że ma cokolwiek wspólnego z ciążą swojej żony. Zaka-słał, zamachał w powietrzu rękami, otworzył usta i nawet odrobinę przykucnął. – Ale jak? Kiedy? Wzruszyła ramionami. – Normalnie. A kiedy dokładnie, to już chyba moja prywat-na sprawa. I zachowaj to, proszę, dla siebie. Poinformuję wszystkich, kiedy będę pewna.

– To nie jesteś pewna? – Kiedy będę pewna, że ciąża jest już bezpieczna. Czyli za jakiś miesiąc – poprawiła się. Adam usiadł na murku i zanurzył dłonie we włosach. – Co my teraz zrobimy? Kalina zdębiała. – My? Przecież to nie jest twoje dziecko! – Ale ty jesteś moją żoną. – A co to ma do rzeczy? Wszyscy wiedzą, że nie mieszkamy razem i to od kilkunastu lat. Myślisz, że ktokolwiek będzie cię podejrzewał? – zaśmiała się, czując, że musi przegryźć pomidora. Nadchodziła fala nieprzyjemnych mdłości, a ona nie chciała robić z siebie widowiska na oczach Adama i pozostałej kadry nauczycielskiej, która właśnie nadciągała na zebranie. – Ewa może poczuć się niepewnie… Ewa. Partnerka Adama, która do tej pory nie naciskała na rozwód, ponowny ślub i ogólnie była dość tolerancyjna. Wystarczało jej, że mają biblijny rodowód. – To ją uspokój. To naprawdę nie jest twoje dziecko, więc nie masz żadnych powodów do obaw – powiedziała jeszcze, po czym szepnęła: – Masz pomidora? Adam uniósł brwi ze zdziwienia. – Nie… – powiedział ostrożnie. – A mieliśmy przynieść? – Mam zachcianki pokarmowe i mój organizm domaga się kwaśnych smaków – westchnęła. – Przy Kirze ciągle miałaś ochotę na suszone śliwki, pamiętasz? – rozmarzył się zupełnie nie na miejscu. Kalina zostawiła go więc na murku z błogim uśmiechem na twarzy i wzrokiem wbitym w niebo. Podeszła do dyrektora Oczko. – Przepraszam, spóźnię się minutkę, ale mam ważny telefon z domu. – Dygnęła przepraszająco i zanim dyrektor zdążył zareagować, pobiegła do najbliższego sklepiku. – Ma pani pomidory? – spytała, rozglądając się w popłochu po półkach. Sprzedawczyni pokręciła przecząco głową. – Za duży upał. Nie biorę na razie żadnych owoców ani warzyw, bo mi klimatyzacja padła. Mrożonki

mam. Wzrok Kaliny padł na opiekane śledzie w zalewie. Klasyka zawsze się sprawdza. Kupiła zatem śledzie, a potem schowała się za krzakiem czeremchy, odkręciła słoik i wyciągnęła kwaśną, opiekaną rybę. – Ale dobre – mruknęła do siebie, nie zwracając uwagi na przechodzącą parę, która na widok eleganckiej kobiety wyja-dającej śledzie bezpośrednio ze słoika pokiwała znacząco głowa-mi. Alkoholiczka. Czysta patologia i to dwieście metrów od państwowej szkoły podstawowej. Rozdział ósmy Siedzę w parku, niedaleko placu zabaw i obserwuję objawy tak zwanej dziecięcej niezależności. Dwuipółletni maluch wygląda wprawdzie dość niewinnie, zwłaszcza kiedy śpi albo grzecznie ogląda przygody Kubusia Puchatka, ale to tylko pozory. W tym czasie jego mała główka nieustannie pracuje nad strate-gią „próby sił”. Chodzi głównie o przeforsowanie własnego zdania. Pamiętam, jak Kira krótko po tym, gdy wyskoczyła ze śpioszków z wyhaftowaną żyrafką, zaczęła coraz więcej rozumieć, samodzielnie kombinować i złościć się na zawołanie. Kiedy nie mogła zapiąć bucika, wydawała z siebie wrzask jak przy rwaniu zęba na żywca. Kiedy nie potrafiła wcisnąć misiowi na głowę kapelusika, miś leciał przez pół kuchni i lądował na ścia-nie. A kiedy zażądała czekoladki i usłyszała dla odmiany moje „nie”, wstrząsała nią seria dramatycznych szlochów, a obie łap-ki zaciskały się kurczowo na szufladzie, na szczęście zabezpie-czonej przed otwarciem ze strony niepożądanych osób. Dziwił mnie wtedy jej bunt, bo ja byłam podobno spokojnym dzieckiem. Konstancja wspominała kiedyś, że w ciągu dnia więcej spałam, niż gaworzyłam. Nigdy też nie rzuciłam w nikogo klockiem. Podobno drugie dziecko jest inne. Taki rodzaj przeciwwagi. Czyli że teoretycznie nie powinno mieć kolek, będzie przesypiało noce, okaże się uosobieniem łagodności i spokoju. A czekoladą będzie gardzić. Kupiłam tonę cukierków imbirowych. Wyczytałam, że imbir zapobiega nudnościom, które dopadają

mnie obecnie każdego dnia o wszystkich możliwych porach. Wrzucam imbir do herbaty i do kąpieli, żeby mi pachniała woda. Dodaję go do każdej po-trawy. Wszędzie już widzę imbir, ale i tak mi potwornie niedobrze. Chciałabym wywinąć się na lewą stronę i pokazać Kosmie, co dzieje się w moim brzuchu. Żeby troszkę bardziej mi współczuł. Najgorsze były noce. Zwłaszcza te, w których Kalina budziła się nagle i gwałtownie, a potem nie umiała już zasnąć. Dni były wypełnione różnymi zajęciami i tak naprawdę nie miała czasu na dłuższe przemyślenia. Ale nocami, kiedy Kosma chrapał w najlepsze u jej boku, a w pozostałej części domu chrapała cisza, Kalinę dopadał strach. Siadał jej na gardle i dociskał, a kiedy próbowała krzyknąć, nie potrafiła wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Wszystko przez tę cholerną książkę. I po co wybrała się do księgarni? Chciała wprawdzie kupić najnowszą powieść Ali-ce Munro, ale nogi jakoś same zaniosły ją w stronę poradników ciążowych. Postała przy nich chwilę, pomedytowała, a potem na pierwszy ogień poszła Monica Morris i jej Dzieci ostatniej szansy. Otworzyła na chybił trafił. „Każdy, kto ma dzieci, wie, że bycie rodzicem to historia, która dzieje się w realu, non stop, dwadzieścia cztery godziny na dobę. I zawsze można zmęczyć się jeszcze bardziej. Bycie rodzicem noworodka to ciężka robota, to nieustanne pochylanie się, kucanie, wstawanie, podnoszenie i jeszcze raz wstawanie. To przewijanie, karmienie, ponowne przewijanie i znów karmienie. I absolutny, absolutny, absolutnie permanentny brak snu. Jak ci staruszkowie mogą to pociągnąć?”. Staruszkowie. Ludzie zbyt późno decydujący się na dziecko. To o niej. To ona będzie staruszkową mamą, ganiającą za swoim potomkiem i próbującą dorównać mu kondycją. To ona będzie wstawać, kucać, pochylać się, przewijać, karmić i nie spać. Jej organizm w końcu odmówi posłuszeństwa i powie „dość”. I co wtedy? I wtedy po raz kolejny okaże się, że Konstancja miała rację. Kalina jest nieodpowiedzialna i najwyraźniej zupełnie nie panuje nad swoim życiem. Wczoraj napisała list do Lili. Początkowo zupełnie nie wiedziała, jak się za to zabrać, jak napisać do kogoś, kogo nie widziało się prawie trzydzieści lat, ale po chwili słowa same zaczę-

ły się jakoś układać. Pocieszał ją fakt, że jakaś inna kobieta w jej wieku również jest w ciąży, ma te same obawy, lęki i taką samą metrykę urodzenia. I że tą inną kobietą jest właśnie Lili, która tak dobrze ją rozumiała już całe wieki temu. Może teraz jakoś nawzajem sobie pomogą? Lili! Zacznę od razu, tak jakbyśmy rozmawiały ze sobą od zawsze. Będzie mi łatwiej, bez tych wszystkich wstępów i tłumacze-nia się z ostatnich lat. Zresztą mam wrażenie, że Ty i tak wszystko wiesz. A zatem z kalendarza ciąży, tym razem mojej, bo ja też spodziewam się dziecka! Wyczułaś to, prawda? Otóż mój płód ma już rozdzielone palce u rąk i nóg, pojawiają mu się też zawiązki zębów i podobno zniknął mu ogon. W tym okresie z każdą minutą przybywa około jednej czwartej miliona nowych neuronów! To niezwykłe i zdumiewające. Myślę, że powinnam zacząć myśleć pozytywnie. Ulewanie kaszki jest okresem przejściowym, kupy niemowlęce również, podobnie jak kolki oraz wyrzynanie się pierwszych ząbków. Nawet jeśli moja osobowość przejdzie w chwilowy stan letargu, to przecież kiedyś znowu będę sobą. Będę? Powoli przestaję mieścić się w spodnie. Dlaczego tak szybko? Anna (moja ginekolog) uspokaja mnie, że to normalne. W drugiej ciąży brzuch rośnie nieco szybciej. Z Kirą do piątego miesiąca nic nie było widać. Teraz jestem na końcówce drugiego, a wyglądam jak po ataku wzdęć. Brzuch lekko wystaje, o piersiach lepiej nie wspominać. Zmieniłam rozmiar stanika na większy. Czuję się jak nadmuchany balon. Na dodatek sapiący. A może owinę się pareo? Bardzo się cieszę, że nie jestem jedyną starą kobietą w ciąży. K. Po paru tygodniach milczenia ze strony wszystkich biur nieruchomości, które odwiedził, Kosma doszedł do wniosku, że jego kawalerka najwyraźniej nie spełnia oczekiwań przyszłych właścicieli. Nie była atrakcyjna, to fakt, a dodatkowo spowijał ją dziwny całun depresji, z którego Kosmie wprawdzie udało się wyrwać, ale resztki zapachu beznadziei, braku wiary w lepsze dni i ogólnej apatii pozostały nadal w maleńkim mieszkaniu i skutecznie odstraszały. Dwadzieścia metrów kwadrato-wych utrzymanych w kolorach szarości i beżu, z brzydkimi me-blami i paskudnie bordową kuchnią nie chciało zmienić właściciela. – Naprawdę nikt się ani razu nie pofatygował, żeby obejrzeć moje mieszkanie? – dziwił się co chwila Kosma, a pracow-nicy kolejnych biur nieruchomości rozkładali bezradnie ręce.

Podobno już same zdjęcia nie są wystarczająco zachęcające. W tej sytuacji Kosma, naładowany tego dnia wyjątkowo pozytywną energią (w przeciwieństwie do Kaliny, która od rana jęczała, że jest gruba), postanowił uwolnić swoją artystyczną du-szę i dać upust wyobraźni. Jeśli szarości i beże oraz bordowa kuchnia nie kuszą, to trzeba się z nimi pożegnać. – Będę remontował mieszkanie – oznajmił w pewien środowy poranek i to zarówno Kalinie, jak i Konstancji oraz Kirze, które akurat były w kuchni. Wszystkie trzy kobiety spojrzały na niego niemal jednocześnie, choć każda inaczej. Wzrok Kiry wyrażał pobłażanie, wzrok Konstancji – pogardę, Kaliny natomiast zawierał znaki zapytania. – Nasze? – spytała w końcu Kira, wskazując ręką na ku-chenne ściany. Kosma zaprzeczył. – Miałem na myśli moją kawalerkę. Muszę ją udoskonalić, żeby znaleźć kupca i dzięki temu zdobyć gotówkę na własne lokum. Nie możemy wam przecież z Kaliną i naszym przyszłym sukcesorem siedzieć na głowie. Konstancja zastygła z nożem do krojenia warzyw w ręku. – Chcecie się wyprowadzić? – Lód w jej głosie pokrył szro-nem ściany i sufit. Kosma odchrząknął, dodając tym sobie odwagi – wiedział, że na wsparcie Kaliny raczej nie może liczyć. Była aktualnie biała jak ściana i szybko przełykała ślinę. Trudno. Da radę sam, jest w końcu mężczyzną i nawet jeśli brakuje mu kilku atrybu-tów (milion na koncie, uroda amanta, lamborghini w garażu, a nawet sam garaż), to jednak potrafi zagadać nawet automatycz-ną sekretarkę. – To jest absolutnie konieczne zarówno dla pani, jak i naszego zdrowia psychicznego. Czy pani wie, że maleńkie jeże, które ważą zaledwie trzysta gramów, już w wieku trzech miesięcy żegnają się ze swoimi matkami i wyruszają na samodzielny podbój świata? – Nie jesteśmy rodziną jeży. Kosma nie mógł się z tym nie zgodzić. – To metafora oczywiście, ale również dowód na to, że natura domaga się separacji matki i dziecka. Oczywiście w odpowiednim momencie. Żyrafa potrzebuje na to szesnastu miesięcy, kotek kilku tygodni, podobnie zresztą jak nietoperz. U ludzi ten proces trwa zdecydowanie dłużej. Przyzna pani jednak, że czterdzieści sześć lat to wystarczający wiek, by zacząć mieszkać samodzielnie? – zaatakował ostatecznie i zagryzł swoje przemó-

wienie zielonym ogórkiem. Konstancja wyglądała na kogoś, kto głęboko w dupie miał żyrafy, jeże, nietoperze oraz pozostałych przedstawicieli fauny i flory. Nie interesowało jej również to, czego domaga się matka natura, która – jak wiadomo – często miewa swoje odchyły. To, co było ważne, nie musiało w żaden sposób pasować do statystyk, ogólnie przyjętych norm, opinii innych czy też modnego ostatnio audytu. Miejsce Kaliny było w domu. W rodzinnym domu, do którego ten dziwak z kitką na głowie podstępnie się wślizgnął, co Konstancja, chcąc nie chcąc, musiała zaakceptować. – Źle wam tutaj? – uderzyła z innej strony. Kosma ożywił się. – Wręcz przeciwnie! Ale człowiek to pokrętna natura i jeśli mu zbyt dobrze, to zaczyna szukać dziury w całym. I my właśnie ją znaleźliśmy. – Obawiam się, młody człowieku, że trujesz. – Konstancja postanowiła przejść na nieco mniej kulturalny poziom konwersacji. – Jeśli znalazłeś jakąś dziurę, to już twój problem, ale proszę przestać w końcu wypowiadać się w imieniu mojej córki. Kalina uznała, że najwyższa pora zabrać głos. Opanowała jakoś jego drżenie, postanowiła nie przejmować się rumieńcami na policzkach ani podejrzanymi uderzeniami gorąca, tylko od razu walnąć prosto z mostu. Na łeb. – Mamo, ale ja też chcę się wyprowadzić. Wtedy przy Kirze ogromnie nam pomogłaś, ale oboje z Adamem studiowaliśmy i ta pomoc była nam potrzebna. Teraz jestem dorosła, mam swoją pracę, mam kogoś, kto będzie mnie wspierał, i wiem, że na ciebie też zawsze mogę liczyć. Ale nie mogę tu zostać. Naprawdę to powiedziała. Okazała się stanowcza i pewna siebie. Kira uniosła brwi. Matka się stawia? Najpierw nawiewa z domu, potem ogłasza ciążę, a teraz wyprowadza się na dobre? Jest gorsza niż nastolatka w okresie dojrzewania. Jeszcze trochę, a zacznie kląć albo zagrozi, że się potnie. – Jezu, mamo, daj spokój. Co cię nagle wzięło na taką sa-modzielność? Kalina i Kosma poczuli się osaczeni. Konstancja atakowała od lewej, Kira od prawej. Obie miały całkiem niezłe argumenty, oni natomiast wystawili do bitwy starą kawalerkę, której na razie nikt nie chciał. Chyba należało odłożyć tę rozmowę na nieco późniejszy czas, kiedy oboje będą mieli już jeśli nie całego wróbla w garści, to przynajmniej kilka piór. W tej sytuacji Kalina wykręciła się wizytą u ginekologa (kłamstwo), Kosma powiedział, że „musi coś załatwić” (kłamstwo), po czym oboje czmychnęli niczym

zając na widok wygłodniałego basiora. W tym samym czasie Adam siedział w swoim ulubionym zielonym fotelu w wynajmowanym mieszkaniu blisko Starego Miasta i patrzył dość otępiałym wzrokiem przed siebie. Naprzeciwko stała brązowa meblościanka, która jednak niespecjalnie przejęła się wzrokiem swojego właściciela. Podobnie jak porcelanowe filiżanki (oryginalne z Chin), które Ewa przyniosła ze swojego mieszkania i ustawiła tutaj, aby poczuć się bardziej „domowo”. Ciąża Kaliny doprowadziła mózg Adama do wrzenia. Owszem, nie byli już razem, ale do tej pory Kalina nie była też „razem” z nikim innym. Widywali się codziennie w szkole, czasem rozmawiali na temat Kiry i wszystko toczyło się pewnym, spokojnym, nudnym, ale przewidywalnym rytmem. On wprawdzie mieszkał z Ewą, ale z tego związku jakoś nie wykluł się żaden potomek. Nigdy na ten temat nawet nie rozmawiali. Tymczasem jego żona pozwoliła sobie na dość chaotyczny i spontanicznie odważny wypad do Amsterdamu, z którego wróciła nie tylko piękniejsza, ale także w podwójnej liczbie. Czy o takich rzeczach nie powinni wcześniej porozmawiać? Co innego romans, czy też obcowanie z drugą osobą bez większych zobowiązań, ale ciąża? Ciąża zmieni wszystko, również w jego życiu. – To nie moje dziecko – próbował wytłumaczyć swojemu zniekształconemu odbiciu w kieliszku do koniaku, ale wypadł mało przekonująco. Czyżby uczucie, które kiedyś łączyło go z Kaliną, zostało tylko chwilowo zasłonięte obfitym biustem Ewy? Adam lubił wprawdzie obfite biusty, obfite usta i obfitość erotyczną również. Ale teraz bardziej od tej obfitości lubił swoją odmienną żonę. Rzucił pogardliwe spojrzenie na niewinne porcelanowe filiżanki z Chin, a w jedną z nich cisnął poduszką. Pękła na pół, śmiertelnie poraniona. Rozdział dziewiąty Czytam prasę uspokajającą. Pięćdziesięcioośmioletnia Doris Beckford z Wielkiej Brytanii w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym piątym roku dowiedziała się, że jej bolesny i wzdęty brzuch to najprawdopodobniej efekt cysty na jajniku, więc umówiła się na zabieg jej usunięcia. Po zgłoszeniu się na operację do szpitala, gdzie dokładnie ją

zbadano, okazało się, że to nie cy-sta, a ciąża. Doris była w dwudziestym czwartym tygodniu, a trzy miesiące później urodziła zdrową córeczkę. Zaszła w ciążę ze swoim mężem, w sposób naturalny. Lubię takie historie. Przytyłam cztery kilogramy. Podejrzewam, że to piersi. Gdyby je odpruć na chwilę, waga wróciłaby do normy. Przyznaję jednak, że jem sporo. Trzy bułki na śniadanie. Plus sałatka z pomidorów skąpanych w sosie balsamico albo mocno skropio-nych cytryną. Jedyny plus, że nadal nie mogę patrzeć na słodycze, choć przeprosiłam się z czekoladą. Ale już batoniki, lody, ciastka i desery mogłyby przestać istnieć. W ciągu dnia przegry-zam ogórki. Wyjadłam też cały zapas marynowanych grzybków i gruszek w occie. Zostały jeszcze śliwki. W przyszłym tygodniu idę do ginekologa, tym razem będziemy ustalać bardzo poważne sprawy. Dlaczego znowu tak bardzo się boję? Lili znowu do mnie napisała. Ona też zrozumiała, że musimy się nawzajem wspierać. Że tym razem to nie tylko ja potrzebuję jej pareo, ale my obie wzajemnych słów pocieszenia i okrzyków: „uda się!”. „Podziwiam cię, że też zdecydowałaś się na drugie dziecko. I że masz w sobie tyle energii i optymizmu. Mnie męczą wizje za-wężenia się perspektyw do wielkości kostki Rubika. Albo raczej kostki do gry w kości. Czy mam już zacząć przecierać zupki? Czy powietrze, którym oddycham, jest jeszcze tylko moje? Jak dobrze, że jesteś po drugiej stronie. Zaciążona, tyjąca i równie nie-pewna jutra jak ja. L.”. Mnie również dopadają co chwila nowe wątpliwości. Problem polega na tym, że ciąża jest stanem faktycznym i tego nie da się już zmienić. Co prawda dopiero od jakiegoś czasu oddycham własnym powietrzem, ale najwyraźniej nie na długo. W moim ciele rozwija się niezależny byt, od którego będę uzależniona. I nadal nie mam instrukcji obsługi. Podczas gdy Kosma wynosił na własnych barkach stare meble, które zniknęły zaskakująco szybko po wystawieniu ich na śmietnik, i malował ściany na kanarkową żółć, którą zamierzał pokryć pobudzającym wzorem (nie wiedział jeszcze dokładnie, co miał na myśli), Kalina rozpoczęła nowy rok szkolny z duszą na ramieniu i ośmiogramowym płodem w macicy. Postanowiła odczekać jeszcze dwa, trzy tygodnie i poinformować o wszystkim dyrektora Oczko. Do tej pory nie odczuwała żadnych dolegliwości (poza psychicznym rozstrojem emocjonalnym oraz mdłościami), wobec czego planowała pracować tak długo, jak tylko to będzie możliwe. Na razie to jej pensja stanowiła główną bazę dochodową, renta Kosmy była dość przykra i nie pozwalała wybiegać w przyszłość dalej niż tydzień. – Wszystko dobrze? – Adam wyrósł jak spod ziemi i tro-skliwie chwycił ją za ramię. – Przestań! – Strzepnęła jego dłoń. – Czy wyglądam na ko-goś, kto nagle źle się poczuł?

Adam westchnął. – Czuję się w obowiązku interesować się twoim zdrowiem, samopoczuciem oraz ogólną kondycją umysłowo-psychiczną. – Zwalniam cię z tego obowiązku tu i teraz. I przypominam, że naszym wspólnym dzieckiem jest dwudziestoczterolet-nia Kira, natomiast kolejny potomek z pewnością nie będzie miał twoich genów. Adam pociągnął nosem i odprowadził ją pod same drzwi klasy. – Uważaj na siebie – powiedział jeszcze – i w razie czego jestem gotowy do pomocy! Kalina zrozumiała, że ta ciąża najwyraźniej będzie mieć dwóch ojców. Jeden właśnie sam się nominował. Klasa druga B powitała ją skoczną piosenką o końcu wakacji. Słyszycie, dzwonek was już woła, ma w głosie radość rozśpiewaną! To ja was wołam, wasza szkoła w to pierwsze wasze szkolne rano 1. 1 Słowa Kornel Makuszyński. Pierwsze szkolne rano okazało się całkiem sympatyczne, zwłaszcza kiedy większość dzieci obdarowała Kalinę rysunkami z wakacji, przeraźliwie kiczowatą pamiątką w postaci Matki Bo-skiej z muszelek, naszyjnika z muszelek, muszelkowej ramki do zdjęć oraz wizerunku Neptuna ułożonego z pokolorowanych farbkami muszelek. – Czy pani też była nad morzem? – chciała wiedzieć ośmioletnia Ewelina, muśnięta przeuroczo nadmorskim słońcem i ciągle jeszcze pachnąca wiatrem. Kalina kiwnęła głową. – Czy jeździła pani na różowym, pluszowym kucyku? Niestety musiała zaprzeczyć. Pluszowe kucyki rzeczywiście robiły furorę w nadmorskich kurortach, ona jednak nie odczuwa-

ła palącej potrzeby, by dość charakterystycznym ruchem kopula-cyjnym (idealnie unoszącym biodra) zmuszać pluszaki do jazdy. Poza tym kolejki były zbyt długie. – Czy jadła pani kręconego ziemniaka? Niestety. Był bardzo miękki, bardzo tłusty i bardzo nie-smaczny. – Czy widziała pani wystawę niesamowitych żółwi, jasz-czurek i węży? Obwoźne terraria z omdlałymi zwierzętami nie znalazły się na szczęście na jej liście rzeczy do odhaczenia, chociaż właściciel wystawy obiecywał, że ujrzą dwugłowego żółwia oraz węża, któremu urwało ogon. To co zostało? Głowa? Kalina wolała tego nie sprawdzać. – Czy zrobiła pani sobie tatuaż z henny? Uśmiechnęła się. Tym razem miała przewagę. Rzeczywiście zrobiła sobie tatuaż, ale bynajmniej nie zmywalny. I to nie na nadmorskim deptaku, tylko w prawdziwym Studio Tatuażu i Piercingu w samym Amsterdamie. Po dwugodzinnych rozmyślaniach i przestudiowaniu kilkudziesięciu katalogów z podobiznami smoków, skorpionów, dzikich kotów, kościotru-pów oraz czaszek zdecydowała się na maleńkie serduszko nad kostką prawej stopy. Czy wtedy była już w ciąży? Hmm… Chyba jednodniowej. Może to dodało jej odwagi? Nie pokazała jednak dzieciom swojego prawdziwego tatu-ażu, gdyż obawiała się reakcji rodziców na „wydziaraną” nauczycielkę. Mimo to uznała dzisiejszy dzień za wyjątkowo udany, a nawet pozytywnie doładowujący. Pomyślała, że już za kilka lat również jej maleństwo będzie siedziało w szkolnej ławce i zadawało urocze pytania swojej nauczycielce. O, Boże. Będzie wtedy po pięćdziesiątce… Dobry nastrój uleciał przez dziurkę od nosa, a Kalina poczuła w żołądku wielki kamień, który na szczęście kilka godzin później został zneutralizowany przez spokój i pozytywną aurę ginekolog Anny. – To co? Rozpoczynamy proces uspokajania przyszłej matki? Na początek proponuję test PAPP-A, o którym ci już wspominałam. – Przypomnij mi, proszę, raz jeszcze wszystko krok po kroku, żebym na pewno zrozumiała i poczuła się dużo lepiej. Znowu mam atak paniki. Wyobraziłam sobie swoje dziecko w wieku szkolnym. – I? – I niestety zobaczyłam również siebie, starą, pomarszczo-ną, z lumbago i globusem. Anna starała się ukryć uśmiech.

– Rozumiem. Test PAPP-A pozwala określić prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń u dziecka, między innymi zespołu Downa. Badanie obejmuje zabiegi, które są zbliżone do stan-dardowo wykonywanych podczas ciąży, czyli szczegółowy wywiad lekarski, który mamy już za sobą, następnie pobranie prób-ki krwi, na podstawie której ocenia się stężenie dwóch substancji – białka ciążowego A oraz hormonu beta hCG. Jeśli ich poziom jest znacznie odchylony od normy, może to wskazywać na nieprawidłowości rozwojowe płodu. – Ale to jeszcze niczego nie przesądza? Anna pokręciła głową. – Nie. Po prostu dowiesz się, jakie jest statystyczne prawdopodobieństwo wady wrodzonej u twojego dziecka, ale to nie daje stuprocentowego obrazu. Nawet jeśli wynik nie będzie korzystny, to nadal nie znaczy, że twój maluch urodzi się chory. Ale działa to też w drugą stronę – korzystny wynik nie daje stuprocentowej gwarancji. Pamiętaj, że to tylko zimne liczby, które dają nam pole do interpretacji. – A co potem? – Potem zrobię ci jeszcze specjalistyczne badanie USG. Informacje uzyskane podczas tych badań oraz próbki twojej krwi prześlę do laboratorium, gdzie zostanie przeprowadzona szczegółowa analiza biochemiczna. Następnie wszystkie dane będą wprowadzone do programu komputerowego, który opierając się o statystyczne bazy populacyjne, obliczy ryzyko wystąpienia zespołu Downa. Całość kalkulacji i analizy laboratoryjnej potrwa kilka dni. I na pewno wszystko będzie dobrze. A twoją rzekomą starością tak bym się nie przejmowała. Wyglądasz kwitnąco, na nic nie chorujesz, nie palisz, nie pijesz, nie wąchasz kleju. Będziesz aktywną, zdrową i zadowoloną z życia mamą. Kalina wzięła głęboki oddech. Anna pogłaskała ją po brzuchu i dodała: – Musisz wiedzieć, że brzuch nie zabezpiecza malucha przed twoimi emocjami. Dziecko doskonale wyczuwa, kiedy jesteś zestresowana, zła lub zdenerwowana. Niektórych bodźców może się nawet bać. Nie lubi, gdy się kłócisz i krzyczysz, z kolei długotrwały stres powoduje przedostanie się adrenaliny do krwi, skurcz naczyń krwionośnych, a także mięśni macicy. Dziecko dostaje wtedy mniej tlenu, pamiętaj o tym. Stres jest o wiele gorszy niż twoje zmarszczki, dlatego zamknij na moment oczy i wyobraź sobie siebie w jakimś pięknym, cichym miejscu. – Nie umiem medytować.

– Każdy tak mówi, dopóki nie spróbuje. Chwilę później Kalina wprawdzie nie medytowała, ale zanurzyła się w swoich marzeniach o tulipanowej łące i poczuła silny zapach kwitnących Ballerin, późnowiosennej odmiany o krwistoczerwonych kwiatach z pomarańczowożółtymi żyłkami na brzegach. Anna tymczasem zanurzyła się sondą dopochwową w jej ciele… Józef pojawił się w ich mieście znienacka, wychodząc z założenia, że jego odnaleziona po latach nieżywa, a jednak żyjąca córka z pewnością poinformowała już o wszystkim swoją matkę. Uznał zatem, że nadszedł czas konfrontacji, połączonej zapewne z dość nieprzyjemną rozmową. Trudno. Konstancja nie może do końca życia być przekonana, że to, co zrobiła, było jedynym i słusznym wyjściem. Drugi raz już mu takiego numeru nie wykręci i nawet jeśli nie będzie chciała z nim rozmawiać, to on nie ma zamiaru zostawić Kaliny. Zwłaszcza wtedy, kiedy jest w ciąży. Zerknął raz jeszcze na adres zapisany na karteczce i nacisnął dzwonek przy furtce. Kobieta, która otworzyła mu drzwi, była bardzo ładna, ale nawet ona zdawała sobie sprawę, że nie jest to uroda, która zwala z nóg. Tymczasem stojący przed nią starszy mężczyzna wyglądał tak, jakby za chwilę miał zemdleć. Wystraszyła się nawet, że znowu będzie musiała jechać z kimś do szpitala albo, nie daj Boże, dzwonić po koronera. – Źle się pan czuje? – spytała więc i szybko podała mu butelkę z wodą, którą akurat miała w ręku. – Pani oczy… – wyjąkał nieznajomy. Kira odetchnęła z ulgą. Fakt, jej oczy robią wrażenie, ale chyba nie są aż tak niezwykłe? – Pani ma oczy Luizy. – Kogo, przepraszam? – Spojrzała na niego zdziwiona. – Luizy… Prawe niebieskie, lewe niebiesko-brązowe. Tylko, że u niej było na odwrót. – Nie znam żadnej Luizy, ale różnobarwność tęczówki dotyka jeden procent ludzi na całym świecie. Czyli jest nas trochę – zaśmiała się.

Starszy mężczyzna podał jej rękę. – Przepraszam, nie przedstawiłem się. Józef Koszałka. Szukam Konstancji. Tym razem mowę odjęło Kirze. Czyżby babcia miała krewnych, o których nigdy nie wspominała? Zaprosiła Józefa do środka i delikatnie zapukała do drzwi Konstancji, która o tej porze zwykła zażywać doładowującej drzemki. – Babciu, masz gościa – wyszeptała cicho, ale starsza pani natychmiast otworzyła oczy. – Gościa? – zdziwiła się, wstała, poprawiła fryzurę i na wszelki wypadek przebrała się w świeżo wyprasowaną sukienkę. – Cześć, Kostka – powiedział mężczyzna i nisko się ukło-nił. Konstancja wrzasnęła tak głośno, że siedzący na parapecie gołąb ześlizgnął się i upadł na ziemię, zanim zdążył rozpostrzeć skrzydła. Kot Patrycjusz tymczasem schował się za szafą i z przerażenia zamknął oczy. – Babciu, co jest? Mam go wyrzucić? – Kira podbiegła do Konstancji i próbowała ją uspokoić. – Nie dam się drugi raz wyrzucić – powiedział chłodno Józef. – Poza tym możesz do mnie mówić dziadku. Kira poczuła, jak jej trzewia wykonują ogniste paso doble. Rozdział dziesiąty Chyba widzę już brzuch. Wydęło mnie. Stałam rano przy otwartym oknie i czekałam, aż spłynie na mnie tak zwana błogość ciążowa. Nie spłynęła. Rzygałam za to całe popołudnie i myślałam, że może wyrzygam też strach. Ale ciągle siedzi w środku i mnie podskubuje. W domu panuje atmosfera paranoi. Przyjechał Józef, bez uprzedzenia, i dobrał się do sumienia Konstancji. Oczywiście ona twardo obstaje przy swoim, że dobrze wtedy zrobiła i że miała powód, o którym nigdy nam nie powie, ponieważ nie chce wyciągać na światło dzienne takiej hańby. Ale Kira czuje się oszukana. Zawsze chciała mieć dziadka, zwłaszcza kiedy były przedstawienia szkolne albo podczas obchodów Dni Ułana. Z Józefem szybko znalazła wspólny język, co potwornie złości Konstancję. Kosma próbował załagodzić sytuację, ale tylko oberwał poduszką. Pojutrze poznam wyniki testu PAPP-A. Zaklinam rzeczywistość i powtarzam sobie, że wszystko będzie dobrze, ale wczoraj wyłam pół dnia w łazience i co chwila spuszczałam wodę, żeby nikt mnie nie usłyszał. Myśleli, że mam rozwolnienie. Poznałam też rodziców Kosmy. To znaczy nie oboje, tylko matkę, ponieważ ojciec podobno źle się czuł,

ale przesłał po-zdrowienia. Nie wiem, czy szczere, bo podczas tej rozmowy przez cały czas miałam kolkę i okropnie bolała mnie głowa. Patrząc na matkę Kosmy, widziałam tylko bladą twarz pod grubą warstwą makijażu, a w oczach nieme pytanie: „Coś ty narobił, idioto?”. Nie wiem, co mnie napadło, ale na pytanie, ile mam lat, odpowiedziałam, że pięćdziesiąt pięć. Kosma próbował to jakoś od-kręcić, twierdząc, że mam wyrafinowane poczucie humoru, ale jego matka nie dała się przekonać. I pojechała do domu z przekonaniem, że jej syn spotyka się ze staruchą, prukwą, pomarsz-czonym pudłem oraz ciężarnym rupieciem. I że na pewno urodzę od razu stare dziecko. Naprawdę nie wiem, czemu to zrobiłam. Józef oczywiście zamieszkał w hotelu, chociaż Kira, najwyraźniej na złość babci, zaproponowała mu wolny pokój. Na szczęście uznał, że w hotelu będzie bezpieczniejszy. Skoro dla Konstancji umarł, kto wie, czy w nocy nie postawiłaby kropki nad i. Następnego dnia umówił się z Kosmą w jego kawaler-ce, oferując pomoc w końcowej fazie malowania i dekorowania mieszkania. – Mam dla was pewną propozycję i od razu uprzedzam, że nie zgadzam się na żadną odmowę – powiedział podczas śniadania, na które umówili się w mieście. Kalina co prawda miała dla nich tylko godzinę wolnego czasu, potem musiała biec do szkoły, ale obiecała, że spędzą razem popołudnie i wieczór. – Może zaproś też Kirę. Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę, że twoja córka mnie polubiła. Ona ma w sobie małego diabła, bardzo mi kogoś przypomina… – urwał nagle, a Kalina (nieco otępiała ciążą, badaniami i ogólnym stresem) nie zwróciła na to większej uwagi. W przeciwieństwie do Kosmy, który postanowił pociągnąć Józefa za język, kiedy tylko zostaną sami. – Przeczytałem kiedyś, że kobiety nie są skomplikowane. U nich tak znaczy tak. Z kolei nie znaczy nie albo tak, albo może, a może znaczy tak i może znaczy nie – powiedział więc zaraz po tym, jak pożegnali Kalinę i pojechali do kawalerki Kosmy. Józef spojrzał na niego odrobinę osłupiały. – Nie wiem, czy zrozumiałem… – przyznał zakłopotany. – Chodzi mi o to, że to, co im wydaje się mało skomplikowane, dla nas, mężczyzn, jest prawdziwym labiryntem myślowym. I dlatego pewnie nie do końca wiesz, dlaczego zostałeś usunięty ze świata żywych. Józef zastanowił się przez chwilę.

– Problem w tym, że chyba niestety wiem. Ale kara była zbyt okrutna. Nigdy tego Konstancji nie wybaczę, choć muszę przyznać, że na jej widok poczułem pewien sentyment. Aż sam się zawstydziłem takiej słabości. – Coś ty takiego nabroił? Józef stęknął. – Zdradziłem ją… Ale miałem straszne wyrzuty sumienia – dodał natychmiast. Kosma otworzył drzwi i zaprosił Józefa do środka. A jednak zdrada… Tak właśnie podejrzewał. Konstancja zdecydowanie nie wyglądała na kogoś, kto mógłby wybaczyć takie oszustwo, jednak kara była rzeczywiście mało adekwatna do zbrodni. Mogła się z nim rozstać, wyrzucić go z domu, ale pozbawiać kontaktu z córką i to w tak wyrachowany sposób? Tu musiało chodzić o coś więcej, ale Józef najwyraźniej nie miał zamiaru się tłumaczyć. Może trzeba trochę odczekać. W milczeniu zabrali się do pracy. Kalina otworzyła na oścież okno i wzięła kilka głębszych wdechów. Zimne powietrze owiało jej rozpaloną twarz. Głupio byłoby zemdleć na oczach drugoklasistów, a czuła się dzisiaj wyjątkowo słabo. Skoncentrowała wzrok na okazałej brzozie, zapatrzyła się na dwie wrony tańczące na gałęzi i próbowała o niczym nie myśleć. Lepiej. W końcu poleciła dzieciom narysować zwierzę, które najbardziej lubią, i przypomnieć sobie najzabawniejszą historyjkę związaną z wybranym czworonogiem. Sama dyskretnie włączyła komórkę i zabrała się za czytanie listu od Lili. W drugiej ciąży nie ma czasu na relaks, leżenie do góry brzuchem, nudzenie się i pielęgnację ogólną. A to dlatego, że wcześniej była pierwsza ciąża i po niej zostało dziecko. Moja Maja domaga się zabawy zawsze wtedy, kiedy chce mi się spać. A spać chce mi się ciągle. W zasadzie mogłabym nie wychodzić z łóżka, tylko wylegiwać się pod kołdrą od rana do wieczora. I potem jeszcze przez noc. Niestety muszę być:

pacjentem – Maja dostała na Wielkanoc zestaw małego lekarza i właśnie mnie osłuchuje, zagląda do ucha, puka młotecz-kiem w kolano i mierzy ciśnienie, artystką – mam malować zwierzątka, a Maja będzie odgadywała, co to jest, wydawaczem dźwięków – mam udawać zwierzątka, a Maja będzie odgadywała jakie, znowu pacjentem, bo Maja zapomniała zajrzeć mi do gardła, wyjcem – mam śpiewać trzydzieści razy pod rząd „Jadą, jadą misie”. Próbowałam odnaleźć w miejscowości, w której mieszkam, jakieś grupy wsparcia, ale niestety są tylko kółka szczęśliwych mam – tych w trakcie ciąży i tych zaraz po porodzie. Wydaje mi się, że udają, ale nie mam pewności… L. Kalina chciała jej natychmiast odpisać, że drugiej ciąży wcale nie przechodzi się łagodniej niż pierwszej. Ani tym bardziej przyjemniej. A już na pewno nie spokojniej i bez problemów! W ogóle jest do dupy! Nie mogła jej jednak tego wysłać. W tych stwierdzeniach brakowało optymizmu, a Lili potrzebowała przecież wsparcia. Może jej napisać, żeby myślała o swoim brzuchu jak o cudzie? Żeby oczyściła przestrzeń wokół siebie i próbowała wyobrazić sobie harmonijny przepływ energii między nią a dzieckiem? Zwizualizowała własne szczęście? Zasłoniła usta, bo jej samej znowu zrobiło się niedobrze. Wprawdzie Anna opowiadała jej o tybetańskich mnichach, którzy rzekomo wdychali światło słoneczne mające przeniknąć ich komórki, ale kiedy opuściła gabinet ginekologiczny, cała wiara w mnichów, ich techniki relaksacyjne, medytowanie i uwalnia-nie z mózgu pozytywnych myśli jakoś z niej uleciała. Być może winna była pogoda, która nie chciała współpracować z ciężarną i po serii upałów zaproponowała lodowaty wiatr oraz siąpiący deszcz, chociaż jesień tak naprawdę jeszcze się nie zaczęła. Po namyśle wystukała w klawisze na ekranie komórki: Hoduj kiełki. Najlepiej ciecierzycę, lucernę, rzeżuchę i so-czewicę. Kiełki to bomby zdrowia, bogate w witaminy, minerały i proteiny. Może nie było to na temat, ale przynajmniej nie dobiła koleżanki własnymi pesymistycznymi wizjami. – Proszę pani! – z rozmyślań wyrwał ją głos przeuroczej Natalki, której słodycz była naprawdę zaraźliwa. – Jestem roz-darta między psem a krokodylem.

Kalina spojrzała na nią zaskoczona. – Krokodylem? – upewniła się. Natalka skinęła głową. – Psa mam, krokodyla widziałam w zoo i bardzo się polubi-liśmy, ale jeśli go opiszę, to mój pies może poczuć się obrażony. Kalina też wiecznie stawała przed jakimś wyborem. Najwyraźniej to taka karma kobiet, bez względu na wiek. Jedno albo drugie, trzecie zamiast czwartego, urodzić czy nie urodzić, wyprowadzić się lub zostać z matką, wybrać mniejsze zło czy raczej większe, choć niepewne szczęście. – Opisz jedno i drugie – zadecydowała. – Czasami wyborem jest brak wyboru – zakończyła filozoficznie, czego Natalka nie zrozumiała. Ale na wszelki wypadek wybrała psa. W końcu krokodyl ma aż sześćdziesiąt zębów i wykonuje w wodzie obrót śmierci, podczas gdy jej pies rasy jamnik robi obroty wyłącznie w pogoni za własnym ogonem. – Dziękuję, już wiem – uśmiechnęła się do swojej nauczycielki i starannie wykaligrafowała w zeszycie słowo PIES. Kalina pomyślała, że jest całkiem dobrym pedagogiem. Niestety w oczach Konstancji była coraz gorszą córką. Matka, która ledwo uporała się z wiadomością o ciąży i ewentualnej wyprowadzce, musiała dodatkowo stanąć oko w oko z Józefem, o spotkaniu z którym Kalina jakoś zapomniała jej wspomnieć. – Nie chciałam cię denerwować – przyznała skruszona, chociaż sama nie była już pewna, czy dobrze zrobiła. O, proszę. Kolejny wybór, tym razem nietrafiony. – To przerażające, co się z tobą dzieje – powiedziała chłodno matka. – Zupełnie jakby cię ktoś podmienił. Czy ty się za coś mścisz? – Zmrużyła oczy i zaczęła wpatrywać się w Kalinę z takim napięciem, że ta poczuła, jak przez jej ciało przebiega prąd. – Nie, mamo. Po prostu przestaję żyć twoim życiem. Konstancja parsknęła. Nie znosiła tej taniej psychologii. Tych pępowin, rzekomych klatek i zaciskania pętli. Tego wyry-wania się do jakiejś urojonej wolności. Czy to naprawdę ma aż takie znaczenie, czy samemu zawiązuje się but, czy też ktoś nam w tym pomaga? Kalina nie chciała się kłócić. Wiedziała od Anny, że im bardziej będzie wyciszona w trakcie ciąży, tym spokojniejsze urodzi się jej dziecko. Długotrwały, silny stres matki mógł sprawić, że noworodek będzie bardziej nerwowy, płaczliwy, mieć kłopoty ze snem, a nawet często ulewać. „I dlatego właśnie musisz zapomnieć o nerwach i nauczyć się panować nad emocjami. Grunt to spokój i odprężenie” – tłumaczyła lekarka.

Łatwo powiedzieć. Wieczorem jednak udało jej się odczuć stan, o którym poradniki ciążowe pisały jako o ekstazie połączonej z euforią. Do wybuchu endorfin przyczynił się Józef, który najpierw zaprosił ich na kolację, a potem zaproponował coś, dzięki czemu Kalina poczuła się jak po zapaleniu trawki w amsterdamskim coffee shopie. Wolna, szczęśliwa, rozmarzona i pełna wiary w przyszłość. Kilka godzin później znowu płakała w poduszkę, ale sama nie wiedziała, czy to ciążowa depresja, czy też raczej łzy radości. – Mam coś dla was – powiedział Józef i położył na stole grubą kopertę. – Pieniądze? – pierwsza zorientowała się Kira, ze smakiem pochłaniająca policzki z dzika z dodatkiem kasztanowego musu. Fajnie jest mieć dziadka. Kalina spojrzała na Józefa nic nie rozumiejąc, a potem wzięła do ręki kopertę. – To strasznie dużo pieniędzy! – wystraszyła się na wszelki wypadek, zaglądając do środka. – Niczego ode mnie nie dostałaś przez czterdzieści sześć lat. – To nie twoja wina. Pokręcił głową. – Trochę tak. Może gdybym odważył się przyjechać na twój grób, znacznie wcześniej zorientowałbym się, że jednak żyjesz. Za szybko uwierzyłem twojej mamie. To są pieniądze na mieszkanie. Jeśli Kosmie uda się sprzedać kawalerkę, będziecie mogli ze spokojem wynająć coś własnego i mieć zapas na czynsz. Na własne mieszkanie to wprawdzie nie wystarczy, ale kiedyś odziedziczysz mój dom. – Ale to są twoje oszczędności. Wzruszył ramionami. – Naprawdę nie potrzebuję tych pieniędzy. Mam dobrą emeryturę, ciągle jeszcze dorabiam jako weterynarz, mam własny ogród i dom. Mam nawet wielką amerykańską lodówkę i telewizor z płaskim ekranem, czyli można powiedzieć, że zainwe-stowałem w tak zwane dobra luksusowe – roześmiał się. – Pewnie wydaje wam się, że próbuję coś w ten sposób odkupić, spła-cić jakiś dług, ale to nie tak. Przemyślałem to wszystko bardzo dokładnie i uznałem, że chcę wam dać te pieniądze. Po prostu chcę. Kira przełknęła kluseczki domowej roboty i zmarszczyła nos.

– Dziadku – powiedziała, co Józefa natychmiast rozbrajało, zwłaszcza że słowo to przychodziło Kirze bez większego trudu. – Moim zdaniem to całkiem fajny gest, zwłaszcza jak na kogoś, kto zna swoją córkę zaledwie parę tygodni. Ale rozumiem ten odruch. Widziałam kiedyś taki rysunek, na którym ktoś wymalował smutną kobietę głośno myślącą: „Jest mi smutno i do dupy. Chciałabym, żeby ktoś zaparzył mi kubek gorącej herbaty i podarował dwa miliony”. Prawie ci się udało! – roześmiała się, choć nie do końca było jej do śmiechu. Problem polegał na tym, że pomoc Józefa oznaczała, że mama naprawdę wyprowadzi się z ich wspólnego domu. A Kira nie była wcale taka pewna, czy tego chce. – Przyzwyczaiłam się do naszej trójki, która, jak znam życie, powiększy się o kolejną dziewczynkę – mruknęła pod nosem. – Znasz już płeć? – krzyknął Kosma, wzbudzając zainteresowanie pozostałych gości. Kalina zaprzeczyła. Z kalendarza ciąży wynikało, że jeśli jej dziecko było chłopcem, to zawiązki żeńskich narządów płciowych ulegały obecnie degeneracji, a rozwijało się to, co dobitnie potwierdzało męskość. Ale Kalina ciągle była nieświadoma, czy penis się właśnie wykształcał, czy też wręcz przeciwnie. – Jeśli nie zdecydujesz się na badania inwazyjne, to płeć poznamy dopiero za jakiś miesiąc – powiedziała jej podczas ostatniej wizyty Anna. Za trzy dni wyniki testu PAPP-A… Józef dopił wino i zwrócił się do Kiry: – Dziecko, a jeżeli ty zdecydujesz się kiedyś zamieszkać sama, jeśli poczujesz, że musisz, że w przeciwnym razie będzie ci coraz trudniej oddychać, co zrobisz? Posłuchasz mamy czy siebie? Jasne, że siebie. Kira zawsze słuchała siebie. Ale mama zawsze słuchała Konstancji. Wzruszyła ramionami. Lubiła przygody, zwłaszcza te związane ze zdobywaniem trudnych do zdobycia facetów, w domu bazowała jednak na sprawdzonym status quo. Perspektywa za-mieszkania tylko z babcią jakoś nie wydawała jej się specjalnie kusząca. Jeśli mama się wyprowadzi, Konstancja całą uwagę skupi na niej, a Kira nie lubiła, kiedy ktoś wtrącał się w jej życie. Czyżby mama też tego nie lubiła? Środa zapowiadała się spokojnie. Zaledwie cztery godziny w szkole i duża szansa, że nie spotka Adama.

W środy do tej pory jakoś zawsze się mijali. Tym razem jednak czekał na nią pod pokojem nauczycielskim i wręczył dorodne jabłko. – Podobno już cztery jabłka w tygodniu zjadane przez przyszłe mamy wystarczają, żeby dziecko nie zachorowało na astmę – poinformował ją, zanim zdążyła zapytać, dlaczego wciska jej na siłę owoce. – Rozumiem, że są na to jakieś naukowe badania? Skinął głową. – Owszem. Badaczy z Holandii i Szkocji. Prześledzili dietę ponad dwóch tysięcy ciężarnych kobiet, a potem sprawdzili stan zdrowia dzieci po pięciu latach od ich urodzenia pod kątem choroby płuc. Kalina potarła nos i próbowała unikać kontaktu wzrokowego z mężem. Zwariował. Jabłko na wszelki wypadek wzięła, żeby nie na-razić się na niepotrzebne uwagi, że ryzykuje astmę u swojego nienarodzonego jeszcze potomka. Po czwartej szkolnej godzinie ucieszyła ją myśl o powrocie do domu, a może nawet małej drzemce, jakże doładowującej organizm. Nic z tego. Pod szkołą stał już Kosma i niepewnie przestępował z nogi na nogę. Na szczęście nie przyniósł jej jabłka ani żadnego innego owocu, który mógłby zabezpieczyć płód przed tysiącem różnych chorób cywilizacyjnych. – Ekhm – odchrząknął odrobinę zakłopotany i wziął ją za rękę. – Moja mama przyjechała. Kalina poczuła, że zaczyna się pocić. Do tej pory nie miała jeszcze okazji poznać jego rodziców, on sam zresztą nie utrzymywał z nimi zbyt bliskich kontaktów, być może dlatego, że mieszkali pięćset kilometrów stąd, gdzieś na Magicznym Podlasiu, jak zwykł mawiać Kosma. – Chce mnie poznać? Wie o dziecku? – spytała zdenerwowana. Skinął głową. – Pytała co u mnie, więc uznałem, iż wiadomość, że zostanę ojcem, jest dość istotna. Faktycznie. To mogło jego matkę zainteresować. Kalina o rodzinie Kosmy nie wiedziała zbyt wiele. W zasadzie tylko tyle, że wyklęli z jej kręgów babcię Pelasię, która w wieku mocno zaawansowanym zakochała się w ponad trzydzieści lat młodszym mężczyźnie i wyjechała razem z nim na misję do Afryki, a dokładniej do Ghany, gdzie rozpoczęła

wolontariat w miejscowym szpitalu. Oczywiście Kosma był tym zachwycony, z kolei jego rodzina znacznie mniej, podejrzewając, że babcia trafiła na oszusta matrymonialnego, który postanowił wyłudzić pieniądze ze sprzedanego przez nią domu. Ta historia jednak ma swój happy end i babcia (zakochana po same uszy) do dzisiaj przebywa w Ghanie, a przystojny lekarz wraz z nią i zdają się być naprawdę szczęśliwi. Kosma zaproponował spotkanie w kawiarni, chcąc uniknąć niepotrzebnej konfrontacji z Konstancją. Poza tym stolik w przy-tulnej herbaciarni był zdecydowanie bardziej bezpieczny. Znając swoją matkę, wiedział, że nie zaryzykuje ona żadnych okrzyków, gróźb ani omdleń w miejscu publicznym. – Zielona z kwiatem opuncji? – zaproponował na wstępie i zamówił imbryczek, zanim jego rodzicielka zdążyła się określić. – Naprawdę jesteś w ciąży? Dlaczego? – spytała matka Kosmy, która do tej pory ciągle się nie przedstawiła, co Kalina wzięła za efekt wstrząsu informacyjnego. Nie wiadomo przecież, jak ona sama zareagowałaby na wiadomość o ciąży Kiry i to z facetem, którego ujrzałaby po raz pierwszy w życiu. – Dlatego że uprawialiśmy seks – odpowiedziała zatem grzecznie, zdając sobie jednak sprawę, że wcale to grzeczne nie było. Kosma chrząknął i zaczął przekładać łyżeczkę z prawej strony na lewą i odwrotnie. W końcu upuścił ją na ziemię. – Mamo, ty się tylko ciesz. Jestem najszczęśliwszym facetem na ziemi, a jak wiesz, po rozwodzie z Mariettą wcale nie było ze mną tak dobrze. Ale poznałem Kalinę, wyjechaliśmy razem na wakacje, a teraz będziemy mieli dziecko. – To brzmi jak wenezuelski serial. Kalina zapragnęła położyć się w swoim łóżku, zrzucić buty, ubrania, bieliznę i zasnąć bardzo głęboko. I jeszcze pomyślała, że mogłoby ją w tym śnie odwiedzić tych dwóch obcych, umięśnionych i odurzająco męskich facetów. Trudno. I tak w oczach innych ludzi uchodzi za dziwoląga. Matka Kosmy upiła spory łyk wrzątku, ale najwyraźniej zupełnie tego nie poczuła. Spojrzała tylko ponuro na Kalinę i spytała: – A ile pani ma lat…? Rozdział jedenasty Nadal jest mi niedobrze. I to nie tylko rano, ale w zasadzie przez cały dzień. Ciągle muszę coś przegryzać, tym razem najchętniej kabanosy albo twardą suszoną kiełbasę, od żucia której bolą mnie zęby. Mam też ochotę na koktajl truskawkowy i to tak wielką, że wczoraj pognałam do pobliskiego sklepu, żeby kupić mrożone truskawki. Świeże też są, ale na ćwierć kilo wypadają trzy ogromne owoce i jakoś nie mam do nich zaufania. Wyglądają i smakują jak truskawki, ale obawiam się, że zostały ostrzyka-ne bardziej niż Cher. W sklepie odniosłam ciążowo-zachcianko-wą porażkę. Są mrożone

maliny, jagody i jeszcze jakieś owoce leśne, a nawet rabarbar! Truskawek nie ma, bo wszyscy biorą truskawki. Moja ochota na koktajl wzrosła potrójnie. Byłam u Anny. Mówię, że jestem słaba, zmęczona, zniechęcona, padnięta, nie do życia i ogólnie czuję się podle. W nagrodę mam łykać żelazo. Dziecię wygląda w porządku, fika koziołki i podobno ssie już palucha. Płci na razie nie planuje zdradzić, ale ja i tak podejrzewam, że będzie dziewczynką. Chociaż niektórzy twierdzą, że tak źle można się czuć wyłącznie przez faceta. Spytałam Annę, czy mogłabym gdzieś polecieć samolotem. Nie widzi żadnych przeciwwskazań, a ja wiem, że odrobina słońca dobrze by mi zrobiła. Październik za bardzo pachnie deszczem. Wróciłam do domu i poinformowałam Kosmę, że według zaleceń lekarza powinniśmy polecieć gdzieś, gdzie jest słońce, morze i witamina D za darmo. Oraz jod. Kasa chorych nie pokrywa co prawda kosztów wakacji, ale ciąża i mój stan tego zdecydowanie wymagają. Zgodził się ze mną, ale chwilę później odwołałam swoje plany. Przecież mamy na głowie przeprowadzkę. Dyrektor Oczko był bardzo zaskoczony. Po pierwsze, Kalina Stanisławska zawsze wydawała mu się cichą, spokojną kobietą, która już do końca życia będzie nauczycielką edukacji wcze-snoszkolnej, bez żadnych zwrotów akcji czy też niespodziewa-nych zwolnień. Po drugie, nie zauważył, żeby zeszli się z Adamem, więc najwyraźniej doszło tu do udziału osób trzecich. Dyrektor Oczko nie był ani pruderyjny, ani tym bardziej świętosz-kowaty, po prostu lubił spokój i przewidywalność dnia powsze-dniego. Obce mu były kłótnie, pyskówki i roszady wewnątrz grona nauczycielskiego. Nawet woźny pracował w tej szkole od ponad trzydziestu trzech lat i dyrektor Oczko nie mógł sobie wyobrazić, że kiedyś mogłoby zabraknąć pana Kazimierza. Zdecydowana część żeńskiego grona pedagogicznego miała już potomstwo, Kalina zresztą również, dlatego informacja o ciąży, a co za tym szło – ewentualnym zwolnieniu i szukaniu zastępstwa, mocno nim wstrząsnęła. – Jest pani absolutnie pewna? Może to tylko wzdęcia? – próbował przekonać siebie samego, ale Kalina rozwiała resztki jego złudzeń. – Przed Wielkanocą zostanę mamą. Postaram się pracować tak długo, jak będę mogła, ale myślę, że po feriach zimowych raczej nie wrócę do szkoły. Dyrektor Oczko podrapał się po głowie. Niedobrze. Trzeba poszukać zastępstwa, trzeba podzwonić, popytać, przejrzeć listy motywacyjne i

przeprowadzić rozmowy kwalifikacyjne. I to możliwie jak najszybciej, żeby nie dać się zaskoczyć. – Przyjąłem do wiadomości i w zasadzie gratuluję. Gdyby się jednak okazało, że to nie jest ciąża, proszę mnie jak najszybciej powiadomić – spojrzał na nią błagalnym wzrokiem. To była ciąża. I jak na razie wszystko wskazywało na to, że rozwija się prawidłowo, a Kalina nie musi mieć żadnych powodów do obaw. Do lekarza szła wolnym krokiem, mimo że przecież chciała jak najszybciej usłyszeć wyniki. A jednak coś spowalniało jej ruchy, zupełnie jakby okleiła ją żywica i uniemożliwiała normalne tempo. Kalina sunęła przez miasto rytmem ślimaczym, zatrzymując się przy kolejnych wystawach i podziwiając wszystko, na co się natknęła. Łącznie z zestawem nożyków do wyrafinowanego obierania warzyw. Oraz dywani-kiem w kształcie kobiecych piersi, włochatych i mięciutkich. W końcu stanęła oko w oko z doktor Anną i próbowała uciszyć łomotanie własnego serca. – Ostateczna decyzja należy do ciebie, dlatego dobrze się zastanów. Test PAPP-A pokazał, że nie musisz się niczym martwić, ja, śledząc malucha na monitorze, również nie mam żadnych podejrzeń. – Anna uśmiechała się do Kaliny i pogratulowała jej, że tym razem przyszła w wyznaczonym terminie i opanowała ataki paniki. Kalina poczuła, jak jej ciało połowicznie się uspokaja, ale pozostała jeszcze ta druga połowa, odpowiedzialna za kobiecą histerię, szał i stany psychozy. – Ale rozumiem, że mogę jeszcze bardziej się upewnić? Cieszą mnie te wyniki, ale moja podświadomość domaga się czegoś więcej. Lekarka kiwnęła głową. – Możesz, ale tym samym wchodzisz już w obszar badań inwazyjnych dla płodu. Masz dwie opcje. Mogę ci zrobić biopsję kosmówki albo odczekamy trochę i wtedy zrobimy amniopunkcję. – Co jest mniej ryzykowne? – Trudno powiedzieć. Biopsja polega na pobraniu fragmen-tu kosmówki, czyli błony otaczającej zarodek, pod kontrolą USG. Mogę to zrobić drogą brzuszną, czyli nakłuję cię igłą, lub pochwową. Wtedy wprowadzę cewnik przez szyjkę do macicy. – A to drugie?

– Amniopunkcja. Zabieg polega na pobraniu około dwudziestu mililitrów płynu owodniowego z macicy. Za pomocą ul-trasonografu ustalę położenie dziecka, a następnie igłą nakłuję pęcherz płodowy i pobiorę strzykawką płyn owodniowy. – Brzmi jakoś strasznie. Anna uśmiechnęła się. – Ponieważ mówię do ciebie medycznym językiem. Ten płyn jest mi potrzebny, bo to właśnie w nim znajdują się złuszczone komórki płodu, na których mogę później przeprowadzić badania genetyczne. Statystycznie amniopunkcja jest obarczona najmniejszym odsetkiem powikłań spośród badań inwazyjnych, ale zawsze jest jakieś ryzyko. – Co mi dadzą te badania? – Na ich podstawie można wykryć niektóre choroby genetyczne, takie jak niedokrwistość sierpowatą czy zanik mięśni. Ta metoda najskuteczniej wykrywa wszystkie nieprawidłowości chromosomowe i pozwala zdiagnozować zespół Downa aż w dziewięćdziesięciu procentach. Ale pamiętaj o jednym – to nadal w stu procentach nie daje gwarancji, że urodzisz zdrowe dziecko. Kalina westchnęła. – Gdybym była młodsza, nie musiałabym robić tych wszystkich badań, prawda? – Teraz też nie musisz. Mam przyjaciółkę, która jest położną i jej zdaniem łączenie starszego wieku z podwyższonym ry-zykiem urodzenia chorego dziecka nie do końca się sprawdza. Każdej kobiecie, bez względu na wiek, może się coś takiego przytrafić. Moim zdaniem powinnaś inaczej postawić pytanie. Czy wiedza na temat ewentualnej choroby twojego dziecka coś zmienia? – Nie rozumiem? – Czy jeśli dowiesz się, że będzie chore, usuniesz ciążę? – Nigdy się nad tym nie zastanawiałam – wyszeptała Kalina. Anna poklepała ją po ręce.

– To przemyśl to. I pogadaj z mężem. Jeśli to niczego nie zmienia, nie ryzykowałabym tych badań. Widzę, że się boisz, ale to jest strach ogólny przed kolejnym macierzyństwem, na które nie byłaś przygotowana. Mąż się cieszy? Kalina odchrząknęła. – To nie jest dziecko męża. Anna zamilkła. – A wie? – Wie, ale to nie tak. My nie żyjemy ze sobą od kilkunastu lat. Po prostu nie mamy rozwodu. – A ojciec dziecka? – Ojciec dziecka też wie i zdaje się, że jest bardzo przejęty. – Czemu nie zabrałaś go ze sobą? Kalina zastanowiła się. – Bo on troszkę oszalał i bałam się, że mógłby odstawić tu niezłe przedstawienie. Coś w tym było. Kosma dokonał ostatnio ciekawego zakupu w postaci książki na temat późnego macierzyństwa, z której krok po kroku uczył się swojej nowej życiowej roli. Książka Czas na dziecko. Poradnik dla dojrzałych matek była co prawda przeznaczona dla przyszłych mam, ale Kosma uznał, że niektóre porady przydadzą się również jemu. Najbardziej spodobał mu się test pt. „Czy jesteś gotowa?”, który rozpoczął od punktu szóstego. Zdumiona Kalina przyłapała go na tym, jak brał kąpiel przy otwartych drzwiach prysznica i cały czas wpatrywał się w kąt łazienki, w którym leżał szalik z zawiązanym na jednym końcu wielkim supłem. Kiedy Kosma był namydlony łącznie z głową, wyskoczył nagle spod prysznica, podbiegł do szalika, wziął go na ręce i zaczął do niego przemawiać uspokajającym głosem. Następnie wrócił pod strumień wody, zmył z siebie pianę i znowu pognał w stronę szalika. Pogłaskał go i zaczął wciskać ubranie na mokre ciało. – Co robisz? – spytała Kalina słabym głosem. – Trenuję kąpiel z małym dzieckiem w łazience – oznajmił nie bez dumy i wprawnym ruchem związał włosy w kucyk.

Wieczorem tego samego dnia spytał Kalinę, czy mogłaby budzić go co pół godziny, szczypać w sutki i mruczeć coś do ucha. – To jakiś seksualny rytuał, o którym wcześniej nie słyszałam? – Nie, kochana. To kolejne ćwiczenie. Przecież wiesz, że noworodek budzi rodziców kilka lub nawet kilkanaście razy w nocy i domaga się piersi. – Obawiam się, że twoje piersi mogą okazać się nieprzydat-ne. Mimo szczerych chęci nie będziesz miał w nich mleka. Kosma podrapał się po brodzie. – No tak… Ale mogę przynajmniej podawać ci dziecko i współodczuwać karmienie. Kalina odwróciła się na drugi bok i zasnęła szybciej, niż sama tego chciała. Przyśniła jej się wielka, owłosiona, męska pierś. Lili! Musisz wyjechać na wakacje. Wiem, że twoja Istria jest zielona, że masz tam mnóstwo kotów i morze Ci szumi, ale musisz zmienić otoczenie. To z pewnością poprawi Ci nastrój i nastawi przychylnie do moruli. Ja w zasadzie też planowałam wyjazd, ale jakoś tak wyszło, że najpierw musimy się przeprowadzić. A na obie rzeczy zwyczajnie nie starczy mi siły. K. Chciała napisać coś więcej, coś jeszcze bardziej optymi-stycznego, coś, co również ją podniosłoby na duchu, ale stukanie w klawiaturę zostało nagle przerwane przez Kosmę, który wpadł niczym piorun kulisty do domu i nawet miał w oczach podobny płomień. – Czy mógłby pan nie tratować pozostałych domowników? – zwróciła mu uwagę Konstancja, która od czasu konfrontacji z Józefem starała się nie opuszczać swojego pokoju, a wszelkie próby dialogu podejmowane czy to przez Kirę, czy Kalinę zbywała ostentacyjnym prychnięciem. – Musisz z nami w końcu porozmawiać! – Kalina odważyła się nawet podnieść głos, co ją samą

zaskoczyło najbardziej. Problem polegał jednak na tym, że Konstancja nic nie musiała. Co gorsza, ostry ton głosu córki zmusił ją do zrobienia czegoś, co zamurowało nawet Kosmę. Podniosła spódnicę i wypięła się w ich kierunku dość jednoznacznie. – Mamo! – zawołała Kalina. – Co to ma znaczyć? – Chyba chodzi jej o to, że nie chce z nami rozmawiać – próbował wyjaśnić Kosma. Starsza pani odwróciła się i wycedziła przez zęby: – Nie. To po prostu oznacza, że mam was w dupie. Tym razem jednak Kosma nie planował rozmawiać z Konstancją, przynajmniej nie w tym momencie. – Mam kupca! Nie uwierzysz, ale naprawdę mam kupca! – zawołał do Kaliny, po czym schylił się i popukał ją w brzuch. – Halo! Przeprowadzamy się! Kalina spojrzała na niego odrobinę niepewnie. – Przeprowadzamy? Zanim sprzedasz mieszkanie, minie chyba trochę czasu. Poza tym musimy czegoś poszukać. – Już poszukałem. A właściwie poszukał pan Karol z agen-cji nieruchomości. W zasadzie to też nie szukał, bo już miał. Trzypokojowe mieszkanie na spokojnym osiedlu z wyspą zieleni. – Mieszkanie z wyspą? – Nie, osiedle. Sprawdziłem. Jest osiem ławek, sporo cienia, zakaz biegania psów bez smyczy, jedna piaskownica oraz żywopłociki z bukszpanu, które wydzielają przyjemny zapach. Jeśli chodzi o mieszkanie, to ma balkon oraz ubikację osobno. – Rzadko kiedy ubikacja jest na balkonie. Kosma żachnął się. – Wiesz, o co mi chodzi. Łazienka osobno i ubikacja też. A dodatkowo balkon. Dwie sypialnie plus pokój połączony z kuchnią. Wszystko przytulne, nie za duże, ale dzięki temu cał-

kiem znośna cena. Kiedy sprzedam kawalerkę, możemy kupić meble. – Jest nieumeblowane? Pokręcił głową. – Ale świeżo wymalowane. Kalina zrozumiała, że klamka zapadła. Zrozumiała to również Konstancja, która od kilku chwil przysłuchiwała się tej rozmowie, po to tylko, by na koniec powiedzieć: – Ta ciąża to granat rzucony w naszą rodzinę. Kosma spojrzał na Kalinę, a kiedy dostrzegł w jej oczach iskierki dzikiej radości, której nie udało się Konstancji zagasić, zrozumiał, że tę rundę wygrali. – Cieszysz się? – upewnił się na wszelki wypadek. Roześmiała się, przytuliła do niego, a nawet dość erotycz-nie zahaczyła swoim językiem o jego usta. Wiedział, że na więcej będzie musiał jeszcze poczekać. – Dzwonił mój ojciec. Przekonałem go, że nie masz pięćdziesięciu pięciu lat, że jesteś cudowna i pełna energii, że będziesz najwspanialszą mamą na świecie oraz w przyszłości cudowną żoną. Żoną? Przecież ona już jest żoną i to na dodatek faceta, który przynosi jej jabłka. Dobry humor zaczął się rozpraszać na miliony innych humorów, które rozumieją tylko kobiety w ciąży. Na czole Kaliny pojawiła się pionowa kreska, oczy odrobinę pociemniały, a żyła na szyi zaczęła szybciej pulsować. Na dodatek znowu zrobiło jej się niedobrze. – Co jest? – zdziwił się Kosma, który nadal tkwił w poczu-ciu szczęścia, mężczyzna bowiem zmienia humor rzadziej niż skarpetki. – Nic – naburmuszyła się jeszcze bardziej. Spojrzał na nią zdumiony. – No dobrze, powiem ci. Wiesz, co najbardziej denerwuje kobietę w ciąży? – spytała. Pokręcił przecząco głową.

– Wszystko. Rozdział dwunasty Obudziło mnie pytanie. Chłopiec czy dziewczynka? Teoretycznie obojętnie. Ale może Kira lepiej dogada się z siostrą? Albo będą wyrywać sobie włosy. A chłopiec? Będę zmuszona do zakupu miliona robotów, potworów i autek. Piję kawę zbożową, chociaż mam ochotę na normalną. Mam też ochotę na wino. Nie mogę go pić. Mam ochotę na zgniłe sery. Nie powinnam. To taka zapowiedź przyszłości. Nie mogę, nie powinnam, nie mam czasu, nie dam rady. Może chociaż obliżę korek? Czuję, że muszę wesprzeć Lili. To niesamowite, że nie widziałyśmy się tyle lat, a teraz znajdujemy się dokładnie w takim samym momencie życia. Płyniemy do portu z napisem „Pięćdziesiątka” z zarodkiem na pokładzie. Chyba upadłyśmy na głowę. Ale nie możemy obie zadręczać się czarnymi wizjami, któraś z nas musi być mądrzejsza i stawić czoło samej sobie. W szkole to ona nas pocieszała i uaktywniała pozytywne patrzenie w przyszłość. Najwyraźniej role się odwróciły. Jesteśmy w ciąży i mamy dobre wyniki. Będziemy dojrzałymi matkami, a nasze macierzyństwo okaże się waniliowym… waniliowym… Nie mam pomysłu. Ale nie będzie waniliowo. Będzie śmier-działo kupą, strachem i zmęczeniem. Muszę spytać Kosmę, jak pachnie zmęczenie. Na razie wydzielam zapach jaśminu. Nigdy, nigdy go nie lu-biłam, ale teraz nagle okazało się, że to zdecydowanie mój ulubiony aromat. Dziwne. Jaśminowych perfum używa Konstancja i wcześniej jakoś mi się nie podobały. A teraz sama kupiłam jaśminowy szampon do włosów, odżywkę i balsam do ciała. Teoretycznie powinno mnie zemdlić, ale ciąża prawdopodobnie zaatakowała mój zmysł węchu i przestawiła go na jaśmin. Kosma twierdzi, że to podświadomy wybór, ponieważ ten zapach działa podniecająco na mężczyzn, a w starożytności z jaśminowych naparów przygotowywano rzekomo eliksiry miłości. Dobrze, że nie truciznę. Samopoczucie Kaliny zmieniało się w zależności od pory dnia, a także pogody. Przebłyskujące słońce dodawało jej otuchy, kiedy jednak niebo zasłaniały chmury w odcieniach gęstego gulaszu, czuła w środku

kamień, który połknęła wraz z bułką na śniadanie. – Nie będę ćwiczyć, jak zalecają wszystkie mądre poradniki. Nie będę się rozciągać, trenować miednicy, żeby zapobiec bólom krzyża, podskakiwać na piłce ani wykonywać idiotycz-nych skłonów. Spróbuję przetrwać tę ciążę na lenia. Potem będę wystarczająco wykończona – mówiła do swojego odbicia w lustrze, które na szczęście potakiwało. Próbowała też medytować, a nawet poszła na odczyt pewnej uduchowionej nosicielki światła i energii, ale kompletnie nie potrafiła się przekonać do wejścia we wnętrze samej siebie (bo niby jak?), wyłączenia myślenia i skupienia się na jednym punkcie. Nie chciała też rozmawiać z brzuchem, wychodząc z założenia, że jest to po prostu śmieszne. – Ciąża to czas ogromnych zmian. Twój umysł jest pełen pytań, wątpliwości, emocji i obaw. Jesteś pełna strachu. W czasie ciąży gubisz swoją harmonię, a medytując, odnajdziesz ją na nowo – tłumaczyła długowłosa nosicielka światła. Kalina jakoś nie potrafiła w to uwierzyć. Harmonię zgubiła już dawno, na szczęście Kosma pomógł jej ją odnaleźć, chociaż na krótki czas. Teraz niestety znowu przez jej ciało przelatywały wszelkiego rodzaju nastroje, a ona sama nie umiała odpowiedzieć na pytanie, czy jest szczęśliwa, czy też raczej ostro wkur-wiona. W jej brzuchu zachodziły wielkie zmiany. U dziecka rozwijała się twarz, miało już nawet grzbiet nosa i policzki. Na zdjęciu USG profil wyglądał dość ładnie, choć nadal nie wiadomo było, czy jest męski, czy żeński. W wolnych chwilach Kalina wskaki-wała na wagę. Przytyła prawie siedem kilo i absolutnie nie mieściła się w swoje dotychczasowe ubrania, z kolei te ciążowe były jeszcze odrobinę za duże. Stanik pękał w szwach, nic dziwnego zatem, że Kosma oblizywał się łakomie na widok tych dodatkowych krągłości, które dostała w pakiecie wraz z ciążą. Nie nalegał jednak na zbliżenie, tylko przyspieszał, jak mógł, moment przeprowadzki. Konstancja za ścianą nie paraliżowała wprawdzie jego potrzeb, ale nie chciał narażać Kaliny na dodatkowy stres. Seks z oddechem starszej pani na karku nie miał prawa się udać. Kawalerka została sprzedana uroczemu studentowi z Ban-gladeszu, który na widok żółtych ścian z wymalowanymi rybka-mi oniemiał ze szczęścia. – To znak – poinformował Kosmę, który na wszelki wypadek przytaknął, choć nie zrozumiał. – Te rybki to prętniki, wy-stępujące w wodach kraju, z którego pochodzę – wyszeptał wzruszony Barun i bez żadnych dalszych licytacji zgodził się na zaproponowaną przez biuro nieruchomości cenę. – Barun oznacza pana morza – wyjaśnił jeszcze i ucałował klucz do swojego nowego lokum. Przeprowadzka przestała być marzeniem, stała się faktem. I chociaż mieszkanie znalezione przez Kosmę nie było szczytem marzeń, to im obojgu taki szczyt na razie

wystarczał. Zawsze przyjdzie czas, by wspiąć się jeszcze wyżej. Barun spełnił już swoje marzenie, oni częściowo również. Zaczynali nowy rozdział w życiu i tylko od ich wspólnej siły zależało, czy Kalina po jakimś czasie znowu nie wróci do matki z podkulonym ogonem i dzieckiem w ramionach. – Tak sobie myślę… Dlaczego kobiety nie znoszą i nie wy-siadują małych jajeczek? W wybranych przez siebie godzinach, wtedy kiedy mają na to czas i ochotę… To taka moja wizja ciąży przyszłości – oznajmiła nagle Kalina, a potem odważnie zapukała do pokoju Konstancji. Ich rozmowy opierały się zazwyczaj na grach, które starsza pani opanowała do perfekcji. Kalina często zastanawiała się, skąd w jej matce takie pokłady wiedzy psychologicznej, z czasem doszła jednak do wniosku, że to dar naturalny, wrodzony, podobnie jak umiejętność zwijania języka w trąbkę. „Kij i marchewka”, czyli system ciągłego nagradzania i karcenia. Bezpieczna do czasu, kiedy gracz zachowuje umiar. Schizofreniczna, kiedy doprowadza do psychozy u drugiej osoby, która nigdy nie wie, z jakim zarzutem się spotka lub przeciwnie – za co zostanie nagrodzona. Konstancja w ciągu kilku minut potrafiła pochwalić Kalinę za jakiś drobiazg i niemal natychmiast skrytykować jej uczesanie. Emocjonalna huśtawka do-latywała aż do nieba. A „gdyby ciebie nie było”? Bardzo nieprzyjemna gra, po której Kalina zawsze odczuwała głębokie wyrzuty sumienia. Na pozór niewinna rozmowa zawsze kończyła się obarczaniem drugiego człowieka odpowiedzialnością za własne niepowodze-nia i nieudane życie. – Sama sobie jesteś winna. Szkoda, że nie wyciągasz żadnych wniosków. Niektórzy uczą się na błędach, ty swoje multi-plikujesz. O, tak. Konstancja doskonale wiedziała, które miejsca u Kaliny są szczególnie wrażliwe na ciosy, i zawsze trafiała w sedno. W sportach walki mówi się o witalnym punkcie pod-stawowym, czyli takim miejscu w ciele człowieka, którego za-atakowanie z wielką siłą może spowodować trwałe kalectwo. Kalina też przez długi czas czuła się jak osoba niepełnosprawna emocjonalnie. Tym razem jednak nie była sama. W jej brzuchu siedziała mała istota, paradoksalnie dodająca siły i niemal natychmiast rozszyfrowująca grę w „kozi róg”. Manipulowanie uczuciami, wytykanie błędów i stwarzanie atmosfery, że wszystko robimy źle. – Nie, mamo. Nie czuję się winna, że zostawiam cię samą, bo po pierwsze, nie uciekam na koniec świata, a po drugie – będziesz mieszkać z Kirą.

– Ty jesteś moją córką. Kalina wiedziała, że nie ma żadnych argumentów, które uspokoiłyby jej matkę, ale mimo to musiała ich użyć. – Musimy zamieszkać osobno. Ty wiesz, że tak trzeba. Konstancja tylko wzruszyła ramionami. – Dlaczego? Młode jeże odchodzą od matek, to ludzie mu-szą podobnie robić? Ten twój Kosma jest niewątpliwie bardzo elokwentny, podejrzewam, że zagadałby nawet greckich mów-ców, ale ja wiem swoje. Nie przesadza się starych drzew. – Ale rośliny tak. Bo one ciągle rosną i mają coraz dłuższe korzenie. Nie wolno dopuścić do tego, żeby zabrakło dla nich miejsca. Konstancja uniosła brwi. – Szybko się uczysz. Ale wiedz, że są rośliny, których prze-sadzić się nie da. Są za duże i za ciężkie. Wtedy zmieniamy tylko warstwę podłoża. – Nie jestem jeszcze wystarczająco duża, dlatego spokojnie można mnie przenieść w inne miejsce. Konstancja prychnęła i machnęła ręką. – To idź. I pamiętaj, że doniczka powinna być proporcjonalna do wielkości rośliny. Obawiam się, że twoja bardzo szybko okaże się zbyt mała. Kalina nie była pewna, czy wygrała tę rundę, ale poczuła w sobie dziwną lekkość. Obyło się bez płaczu, szlochu, grożenia śmiercią i oskarżeń o porzucenie. Konstancja za słabo odbiła piłeczkę, która tym razem spadła na jej stronę boiska. – Mogę wziąć stare meble. – Godzinę później Kalina siedziała przytulona do pleców Kosmy, który z wypiekami na twarzy czytał poradnik młodej matki. – Z domu? – zdziwił się. Skinęła głową. – Tak, ale tylko te, które są na strychu. Na początek wystarczy, a my będziemy jedynie musieli urządzić pokój dla dziecka. Nie chcę od razu wydawać wszystkich pieniędzy od Józefa, dlatego to dobre rozwiązanie. – Pocałowała go w kark i poczuła chwilowy spokój. Pięć minut później jej ciałem wstrząsał szloch, a Kosma zupełnie nie wiedział, jak jej pomóc. – Co się stało? Przecież wszystko dobrze się układa? – py-tał przerażony.

Huśtawka emocjonalna, na którą Kalina wsiadła zaraz po poczęciu, poszybowała w górę. Świat zlał się do wielkości małej kropki, która miała zrewolucjonizować ich życie już za kilka miesięcy. Myśli poprosiły do tańca strach i rozpoczęły opętańczą polkę galopkę, w której nikt nie miał racji. To, co działo się w ciele Kaliny, organizm wydalał na zewnątrz w postaci łez rozpaczy i silnych konwulsji. – Nie dam rady, ja po prostu nie dam rady – wyjaśniała przerażonemu Kosmie przyszła matka ich dziecka, gryząc przy tym palce oraz kiwając się w przód i tył niczym piesek-zabawka z doczepianą głową. – Boisz się porodu? – Też, ale nie tylko. – Porodu się nie bój. Spojrzała na niego zdumiona, przerywając na moment swój spazmatyczny atak. – A to niby dlaczego? Kosma odchrząknął. – Była taka akuszerka, która odebrała ponad osiemset porodów i tylko pięć z nich zakończyło się śmiercią. I to w osiemnastym wieku, kiedy wiedza na temat ciąży była zupełnie inna niż teraz. Czasami też ręcznie usuwała łożysko. – Nie bardzo rozumiem, jak ma mnie to uspokoić. – Kalina wytarła nos i zmarszczyła brwi. – Chodzi o to, że dzisiaj jest o wiele łatwiej. Skoro w osiemnastym wieku ta Martha, bo to była niejaka Martha, tak doskonale sobie poradziła, to chyba nie musisz się aż tak bardzo martwić. – Uważasz, że teraz każdy poród kończy się sukcesem? Tego Kosma naturalnie nie wiedział, ale podświadomie czuł, że będzie dobrze. Wiedza, którą zdobył na temat najsłyn-niejszych akuszerek świata, jakoś go uspokoiła, choć większość tych kobiet nie mogła już przecież nikomu pomóc. Dokładnie po siedemnastu minutach nastąpił kolejny zwrot w emocjach i Kalina poczuła się na tyle dobrze, że postanowiła wspiąć się na strych. – Chodź, obejrzymy te meble, bo jakoś tak bezczynnie sie-dzisz i użalasz się nad sobą – powiedziała nagle, czego Kosma postanowił nie komentować. Kobieta w ciąży nie myśli logicznie, a im szybciej człowiek to zrozumie, tym lepiej dla niego samego. Strych pachniał krochmalem. Konstancja sama go robiła, używając do tego wody i mąki ziemniaczanej. Przestudzony krochmal wlewała do butelki z rozpylaczem, dodając do niego kilka kropel cytryny. Kalina

lubiła ten cytrusowy zapach i dlatego z przyjemnością zaciągnęła się aromatem świeżego prania. Trzy sekundy później zrobiło jej się niedobrze, więc szybko zagryzła niesmak kawałkiem kandyzowanego imbiru i rozejrzała się wokół. Kosma już oglądał stare krzesła wyściełane zielonym aksa-mitem, więc ona podeszła do sekretarzyka, który stał na strychu chyba od zawsze. Konstancja powiedziała jej kiedyś, że jest paskudny i nie pasuje do innych mebli, co było nieprawdą. Zrobiony z drewna wiązowego, składał się z szafki w swojej dolnej części i nadbudowy pełnej większych i mniejszych szuflad. Był pusty, a jednak Kalina po raz kolejny zajrzała do poszczególnych skrytek z nadzieją, że coś w nich znajdzie. Drzwiczki odpowiedziały jej skrzypnięciem, a półki fruwającym kurzem. – Weźmiemy go, dobrze? – poprosiła Kosmę. Skinął głową. – Widzę, że jest tu jeszcze stary stół, co prawda ma tylko trzy nogi, ale jestem przekonany, że dorobię mu wspaniałą pro-tezę. – Dumnie wypiął pierś. – Naprawdę możemy stąd zabrać wszystko, co chcemy? Kalina przytaknęła. Trudno powiedzieć, czy była to kapitulacja Konstancji, czy raczej ochłap rzucony warczącemu psu, niemniej matka pozwoliła jej opróżnić strych. – Stare meble w starym mieszkaniu – powiedziała sarka-stycznie. – Myślisz, że twoje nowe życie przywróci im dawny blask? To raczej kurz i spróchniałe drewno narzucą wam swoje zdanie. Dwa tygodnie później, kiedy z kolejnymi, ostatnimi już pa-kunkami stanęli w progu własnego, choć wynajętego mieszkania, poczuli, że ciągle jeszcze mają szansę. Józef, który przyjechał im pomóc, spojrzał na nich i poklepał Kosmę po ramieniu. – Tylko nie płacz. – Ależ skąd! – obruszył się Kosma, próbując wcisnąć z powrotem wypływające z kącików oczu dwie słone krople. Zamru-gał więc szybko powiekami, zrobił kilka skłonów, by pobudzić krążenie, i stanął jak wryty na dźwięk dzwonka, który rozległ się krótko po tym, jak zamknęli za sobą drzwi. – Konstancja? – spytał szeptem Józef. Kalina pokręciła przecząco głową. Matka raczej nigdy ich tu nie odwiedzi, a już na pewno nie wtedy, gdy w pobliżu unosić się będzie zapach Józefa. Poszła do wąskiego korytarza i otworzyła drzwi.

– Cosimo! – rozległ się wysoki ton, od którego zabrzęczało ustawione na stole szkło. Ton należał do ciemnowłosej, niestety bardzo ładnej kobiety, z błyszczącymi ustami, błyszczącym wzrokiem, ubranej w sukienkę tak obcisłą, że wydawała się jej drugą skórą. Na jej widok Kalina poczuła się gruba, Józef młodszy, a Kosma odrobinę wystraszony. Najgorsze było to, że kobieta doskonale zdawała sobie sprawę z efektu, jaki wywołała. Weszła bez zaprosze-nia do środka i obdarowała nieszczerym uśmiechem wszystko, co przecięło jej linię wzroku. Łącznie z lustrem. – Marietta – bardziej stwierdził, niż zapytał Kosma i podszedł, szurając niezdarnie nogami. Kalina i Józef, milcząc, oczekiwali na ciąg dalszy, podświadomie przygotowując się na niespodziewane zwroty akcji. Nigdy nie jest tak, że po pięknej i słonecznej pogodzie synoptycy zapo-wiadają kolejne piękne i słoneczne dni. Coś musi je przerwać, choćby na chwilę. – To moja była żona – oznajmił cicho Kosma, co Marietta przypieczętowała zaskakującym, dość wylewnym pocałunkiem złożonym blisko żuchwy swojego byłego męża. – Burza. Grad. A może i trzęsienie ziemi – powiedziała cicho Kalina. Rozdział trzynasty Z kalendarza ciąży wynika, że mogą mi krwawić dziąsła oraz nos. Na razie nic nie krwawi. Jeśli chodzi o dziecko, to podobno następuje obecnie jego nieprawdopodobny wzrost. Pewnie tak jest, bo brzuch mam coraz bardziej wypukły. Wyglądam jak w szóstym miesiącu. Jeśli tempo się utrzyma, w dziewiątym będę leżeć na trawie jak słoń morski, sapać i jeść przez rurkę. Dzieci w szkole będą mi robić zdjęcia i pokazywać na lekcji biologii. Niestety nadal nie chce mi się ćwiczyć, biegać, rozciągać i naciągać. Nawet spacer traktuję jako niezbyt przyjemną część dnia, ale trudno się dziwić, bo ciągle jest zimno i wygląda tak, jakby w tym roku słońce pożegnało się z nami na dobre. Nie umiem też medytować. Nie mam pojęcia, jak można przestać myśleć nawet na krótką chwilę. Próbowałam, ale wtedy myślałam o tym, jak nie myśleć. Nie dam rady. „Spróbuję ustalić płeć” – powiedziała podczas ostatniej wizyty Anna. Po piętnastu minutach, kiedy już prawie przysnęłam, poddała się. Za miesiąc będzie lepiej widać. Wydaje mi się, że ma « coś męskiego» , ale nie jestem pewna”. Okej. Poczekamy. Wracam do domu i zastanawiam się nad hasłem „coś męskiego”. Mocny zarys szczęki? Silne, duże dłonie pokryte włoskami? A może zarost na torsie? W naszym życiu pojawiła się Marietta. Kosma wprawdzie próbuje odsunąć ją na dalszy plan, ale to prawie tak samo niemożliwe, jak pogodzenie Józefa i Konstancji. Czuję wsparcie wewnętrznych hormonów, które dodają mi otuchy. Wiem, że wszystko będzie dobrze, a jednak chciałabym, żeby Marietta poleciała na Księżyc. I żeby to był lot w jedną stronę.

Czy Marietta pojawiła się przypadkiem? Podobno życiem rządzą przypadki, więc było to bardzo prawdopodobne. To była ostatnia runda przeprowadzki. Kosma niósł wielką torbę z książkami, Józef lampę, a Kalinie nie pozwolono nieść niczego. Przechodząc przez ulicę Matejki, nie podejrzewali nawet, że z bramy kamienicy numer trzy wyjdzie Marietta, która dwie ostatnie godziny spędziła u psiego psychologa omawiającego z nią zawiłości zwierzęcej psychiki za jedyne trzysta złotych netto. Marietta pewnie nie zwróciłaby uwagi na ten trzyosobowy pochód przeprowadzkowy, gdyby nie wyraz szczęścia na twarzy prowadzącego. Kosma? Kosma. Uśmiechnięty, promieniejący, z nieśmiertelną kitką na czubku głowy i oczami przepełnionymi radością. Marietty nie interesował jej były mąż, pod warunkiem że nie wyglądał na za-dowolonego. Zdaniem wielu kobiet mężczyzna porzucony powinien do końca życia cierpieć, kwilić w samotności, a w razie chwilowej poprawy samopoczucia z całej siły uderzyć się młot-kiem w głowę. Żeby zabolało i żeby cierpienie powróciło. Marietta postanowiła przyjrzeć się szczęściu Kosmy z bliska. I upewnić się, czy nie wiąże się ono czasem z tą niewielką kobietą, która zamykała pochód i uśmiechała się podobnie do Kosmy. Starszy mężczyzna z lampą w dłoni nie zwrócił jej większej uwagi, ale domyśliła się, że stanowi on pewne spoiwo między tą dwójką. Odczekała więc chwilę, a potem zdecydowanym krokiem ruszyła za nimi, dokonując błyskawicznej taksacji drobnej kobiety, która jakoś tak śmiesznie kołysała się na boki. Kiedy zniknęli w bramie czteropiętrowej kamienicy, zawahała się na moment. Wejść i namieszać jak chochla w zupie, czy też raczej poczekać i dopaść Kosmę, kiedy będzie wychodził? Jeśli będzie wychodził. Postanowiła zaryzykować. W dwóch pierwszych mieszka— niach nikt jej nie otworzył, w trzecim starsza pani poinformowała ją, że pod czwórką ktoś się niedawno wprowadził. Bingo. Kobiety pokroju Marietty mają siódmy zmysł oraz węch psa myśliwskiego. Zwłaszcza kiedy chodzi o facetów. Przestępując próg mieszkania, całkowicie nim zawładnęła. Zupełnie jakby jej organizm absorbował całe powietrze. Cała trójka patrzyła na nią w dziwnym milczeniu, nie do końca wiedząc, jak się zachować i jak przywrócić poprzednią równowagę.

– Marietta – wydukał w końcu Kosma i zamilkł, co było do niego zupełnie niepodobne. Ktoś, kto w przeszłości był tele-marketerem, nigdy nie milczał, tylko mówił nawet wtedy, gdy rozmówca rzucił słuchawką. Pierwsza ocknęła się ta drobna kobieta, której Marietta bardzo dokładnie się przyjrzała i oceniła, że nie ma powodów do niepokoju. Owszem, sprawiała miłe wrażenie, ale to nie była uroda zniewalająca, dusząca niczym ciężkie perfumy i oczywista jak błękit niezapominajek. Kobieta zaledwie otarła się o prawdziwe piękno, na dodatek była jakoś tak śmiesznie puszysta, choć nogi miała szczupłe. Biło też od niej ciepło, za czym Marietta nie przepadała. Ciepłe kobiety były zazwyczaj kluskowate, a nie od dzisiaj wiadomo, że mężczyźni z klusek najbardziej lu-bią mięso. I to dobrze przyprawione. – Może pani usiądzie? – zaproponowała drobna i ciepła blondynka, serdecznym gestem zapraszając Mariettę do środka. Przez moment na jej gładkim czole pojawiła się niewielka bruzda, zupełnie jakby ktoś przeciągnął po nim pędzlem z czarnym tuszem, ale już po chwili wszystko wróciło do normy. – Kalina. – Blondynka wyciągnęła rękę i zaskakująco mocno uścisnęła dłoń Marietty. Kosma odsunął od starego stołu, podpartego z jednej strony książkami, jeszcze starsze krzesło obite zielonym pluszem i gestem zaproponował swojej byłej żonie, żeby usiadła. Rozejrzała się zaciekawiona. Wyglądało na to, że dopiero ktoś tu się wprowadzał. Wszędzie stały nierozpakowane pudła i kartony, ściany były gołe i dość samotne, podobnie jak okna bez firanek. Na stole spostrzegła starą cukiernicę, kilka filiżanek nie od kompletu, paczkę imbirowych cukierków, słoik z kaparami i dwa dojrzałe pomidory. – Herbaty? – spytał Kosma jakimś dziwnym głosem. – Nie pijam herbaty, zapomniałeś? – Marietta zaśmiała się perliście i odrzuciła do tyłu swoje zadbane, lśniące włosy. Była cholernie atrakcyjna i Kalina przez moment pomyślała, że chyba pora się pożegnać. – A co pani pije? – spytała jednak, wydmuchując ze swojej głowy natrętne myśli o ewentualnych przykrych konsekwen-cjach tego spotkania. Przecież Kosma ją kocha. Ją. Kocha. – Mów do mnie Marietta. Pijam kawę, wino i koniak. Kawy już dzisiaj zaliczyłam dwie, na wieczór zaplanowałam wino, więc może nalejesz mi koniaku? – Jej uśmiech był modliszko-waty, o ile modliszki w ogóle się uśmiechają. Powietrze zgęstniało. A chwilę później można je było nawet kroić nożem. Kosma, który najbardziej na świecie nie znosił niedomówień, niejasnych sytuacji i skomplikowanych rozmów, postanowił wyjaśnić wszystko w tempie

pociągu TGV. – Nie mamy koniaku. Ja nie lubię, a Kalina nie pije, bo spo-dziewamy się dziecka… Marietta zastygła niczym pompejańczyk pewnego feralnego dnia roku siedemdziesiątego dziewiątego. W końcu udało jej się oderwać górną wargę od dolnej i sformułować pytanie: – Kto się spodziewa? – Kalina – wyjaśnił pospiesznie Kosma i posłał matce swojego dziecka uśmiech wsparcia. – A co ty masz z tym wspólnego? – dociekała Marietta. Kosma odchrząknął. W zasadzie nie musiał się swojej byłej żonie z niczego tłumaczyć, a jednak czuł się jak podczas egza-minu. – Myślę, że sporo. Jestem ojcem – oznajmił w końcu z dumą, choć podlaną strachem. Byłe żony potrafią czasem rozstroić człowieka emocjonalnie i zmącić tymczasowy spokój. – Ale dlaczego? – pytanie Marietty było dość idiotyczne, ale nikt się nie roześmiał. – Co dlaczego? – nie zrozumiał Kosma. – Dlaczego jesteś ojcem? Kalina uznała, że najwyższy czas włączyć się do konwersacji, chociażby dlatego, że rozmawiano o jej brzuchu, a ona czuła się dziwnie odsunięta na dalszy plan. – Ponieważ jesteśmy razem. I w związku z tym uprawialiśmy seks, czego konsekwencją jest moja ciąża, a nasze dziecko. – Czy to była klasyczna łapanka? – to pytanie przecięło powietrze niczym japoński miecz. – Słucham? – zdumiał się Kosma, a Kalina poczerwieniała niczym dojrzewająca porzeczka na krzaku. W tym momencie wtrącił się Józef, który do tej pory był aktorem wprawdzie uczestniczącym, ale niemym. Uznał w końcu, że przyszedł czas na jego kwestię z efektowną i mocną puentą. – Dzień dobry. Mam na imię Józef i jestem niejako dziadkiem. A ponieważ jestem również najstarszy, więc pozwoli pani, że skomentuję jej niegrzeczną

wypowiedź. To nie była łapanka. Ani klasyczna, ani współczesna, ani melodramatyczna. To zwykła miłość, przez co niejako niezwykła w dzisiejszych czasach. Kalina kocha Kosmę, a on kocha ją. A za kilka miesięcy zostaną rodzicami. Jeśli pani już ochłonęła, proponuję szklankę lodowa-tej wody, którą, mam nadzieję, również pani od czasu do czasu pija. To ostudzi nieco zapał do zadawania kolejnych nietaktow-nych pytań. Marietta odęła usta, sugerując tym samym, że całe to przedstawienie uważa za żenujące, i uznała, że pora wyjść w jego trakcie. A z tymi rodzicami, ciążą, dzieckiem i wielką miłością to się jeszcze okaże. Listopad miał tego roku wyjątkowo lodowaty oddech. Mimo to znalazła się jedna odważna kwiaciarka, która wystawiła na Starym Rynku wiaderko z białymi różami. Kwiaty wprawdzie protestowały, próbując maksymalnie zwinąć się w pąki, i kiedy sytuacja wydawała się już całkowicie beznadziejna, nadeszło wybawienie. – Biorę wszystkie – oznajmił męski głos, którego właściciel wyciągnął portfel i bez targowania się zapłacił za czterdzieści osiem białych, trzęsących się z zimna kwiatów. W tym samym czasie Kalina, ciągle jeszcze oszołomiona wizytą efektownej i bezczelnej Marietty, otworzyła pocztę i przeczytała list od Lili. Przynajmniej u niej jest w miarę normalnie. Wielki bal przebierańców u córki koleżanki. Powitało mnie dziecko wiedźma, dziecko diabeł oraz dziecko pluszowa krowa. Ja przyprowadziłam dziecko pszczołę. Wszyscy wrzeszczeli, tu-pali, rzucali cukierkami i skarpetkami. W porę złapałam paczkę pierników, zanim wylądowałaby mi na głowie. Są tak twarde, że można by nimi wybić komuś zęby. Podziwiam matkę organiza-torkę. Ogarnąć bandę poprzebieranych potworów to większe wyzwanie niż praca w zakładzie poprawczym. Moja Maja była zachwycona. Mój brzuch mniej. Kręgosłup też powoli odmawia współpracy. L. – Co czytasz? – zainteresował się Kosma, również odrobinę nieswój. Zupełnie jakby ktoś podłączył go do kranu i odessał dobry humor. – List od przyjaciółki. W zasadzie dawnej przyjaciółki, z którą przez lata nie miałam kontaktu. Okazało się, że też jest w ciąży i podobnie jak ja trochę się boi. – Czego? – zaniepokoił się Kosma.

Kalinie nie chciało się wymieniać wszystkich możliwych odmian lęków, które jej towarzyszyły, więc uznała, że odpowie niezobowiązująco. – No wiesz. Tak ogólnie. – Ja się nie boję. Jestem absolutnie przygotowany na wszystko, co przed nami, z kolei to, co już było, przekreślam grubym flamastrem. – Mariettę też? Zmieszał się. – Nie wiem, jak ona nas tu znalazła, ale jestem pewien, że to jednorazowy przypadek. Po prostu była ciekawska. – Moim zdaniem wyglądała na wstrząśniętą wiadomością, że zostaniesz ojcem. Kosma próbował roześmiać się szczerze i szeroko, ale powstał z tego tylko dziwny grymas połączony z sapnięciem. Zanurzył obie dłonie we włosach i zaczął masować sobie głowę. – Nie bardzo rozumiem, co tu przed chwilą zaszło. Myślałem, że mnie nie cierpi po tej akcji z Tuptusiem i że prędzej ucieknie na mój widok, niż przyjdzie do domu i… – … i tak wylewnie się z tobą przywita – dokończyła Kalina. – Wiesz co? – Zerwał się nagle i chwycił ją za ręce. – Co? – Przeraziła się nie na żarty, podejrzewając, że za chwilę ojciec jej dziecka spakuje walizkę i pogna w stronę długich, lśniących włosów, o jakich ona zawsze tylko marzyła. – Kocham cię! Rozdział czternasty Byłam u Anny. Z Kosmą. U dziecka wszystko na miejscu, głowa duża, cztery kończyny, serce bije miarowo i rytmicznie. Wygląda na to, że dziecię będzie spore. Ssie kciuka i majta nogami. Tydzień wcześniej rozważaliśmy z Kosmą wszystkie za i przeciw posiadania chłopca lub dziewczynki. Dziewczynki są chyba milsze i przez długi czas „mamusiowe”. Choć są też przypadki patologiczne i „mamusiowe” pozostają przez całe życie. Pomagają w kuchni i ogólnie sprawiają wrażenie łatwiejszych do opa-nowania. Oczywiście do czasu. Później przychodzi ciężki okres i mamusia jest już na pozycji straconej, zwłaszcza jeśli chodzi o autorytet. Tak było ze mną i Kirą. Dziewczynka owa stała się opryskliwa, malowała oczy na zielono i pazury na czarno, i wszystko miała gdzieś. No to się wycofałam. Chłopcy z kolei od początku

wykazują dziwne upodobania do potworów, robotów i innych dziwolągów, które trudno nazwać przytulankami. Są też bardziej ruchliwi i zawsze spadają z drzewa. W okresie trudnym skrzeczą, ale chyba łatwiej się z nimi dogadać, choć oczywiście reguł nie ma. W rubryce „za i przeciw” wyszło mi po równo. Ale jakoś podświadomie czuję dziewczynkę, po minie Kosmy też widzę, że marzy o córce. Próbuję myśleć i być racjonalna, ale są takie dni, kiedy nie panuję nad własnymi myślami. Obudziłam się wczoraj z przerażającym uczuciem, że nie kocham Kosmy. Że to wszystko jest jedną wielką pomyłką, chwilowym zamroczeniem, na które sobie pozwoliłam, bojąc się ugryzienia przez menopauzę. Ale ten wyrok został chwilowo odroczony. Nie jestem jeszcze po drugiej stronie rzeki, a zamiast spotkań z proktologiem zacznę umawiać się z młodymi matkami na pogaduszki o rodzajach kaszek. Na dodatek zaczął mnie adorować były mąż. Do niego naprawdę nic już nie czuję, ale moja próżność poczuła się jak Kopciuszek na balu. Wyróżniona z tłumu. Zamiast błękitnej sukienki i srebr-nego pantofelka noszę wprawdzie dwa razy większy brzuch i opuchliznę na nogach, a jednak zostałam zauważona. Trzy godziny później doszłam do wniosku, że nie wyobrażam sobie życia bez Kosmy. To straszne. Mam paranoję, schizo-frenię, stany emocjonalnego wstrząsu oraz swędzącą skórę. Zdecydowanie przegrywam z bajkowym Kopciuszkiem. Tylko cycki mam większe. Kosma poruszał się po gabinecie ginekologicznym z osobli-wym nabożeństwem. Niewątpliwie przyczynił się do tego fakt, że przebywał tu po raz pierwszy w życiu i wszystko napawało go przerażeniem połączonym z fascynacją. – A to? – spytał, wskazując na sprzęt przypominający roboty z Gwiezdnych wojen. Anna uśmiechnęła się. – To mój prawdziwy skarb. Ultrasonograf pozwalający na obrazowanie harmoniczne, kolory przepływu typu Doppler, Power Doppler – urwała, widząc minę Kosmy i zastanawiając się, czy wymieniać dalej. – Co jeszcze? Obrazowanie tomogra-ficzne, panoramiczne, pomiary objętościowe oraz obrazowanie 3D serca płodu. – Mogę zobaczyć swoje dziecko w 3D? Anna skinęła głową. – A to? – Kosma ze zdumieniem spojrzał na urządzenie do dopochwowego badania USG. – To już mamy za sobą. Tym urządzeniem wykonujemy badanie tylko do czternastego tygodnia ciąży.

– Czy ja nie powinienem tu przyjść wcześniej? – zainteresował się nagle Kosma. Kalina zaczerwieniła się, na szczęście Anna w porę przyszła jej z pomocą. – Czasami lepiej jest, kiedy kobieta najpierw sama oswoi się z myślą o ciąży, poobserwuje rozwijający się w niej płód, a dopiero potem zaprosi partnera do dalszych etapów. – Ile etapów ominąłem? – Chciał koniecznie wiedzieć przyszły ojciec. – Niewiele – Kalina wpadła mu w słowo – i od razu bardzo cię przepraszam, ale nie zdecydowałam się na badania prenatalne. Kosma, który przeczytał już sporo na temat ciąży, choć bardziej skupiał się na samym porodzie, dawnych akuszerkach oraz pierwszych tygodniach z noworodkiem, wydobył z siebie słowa uznania. Wiedział co nieco o badaniach prenatalnych, nie spodziewał się jednak, że zanim o tym porozmawiają, będzie już po wszystkim. – Bardzo słusznie – oznajmił, co mocno zaskoczyło Annę. Z doświadczenia wiedziała wprawdzie, że niewielu mężczyzn upiera się przy dodatkowych badaniach, zwłaszcza wtedy, kiedy nie wiedzą, na czym one polegają. Ale niemal każdy z nich bardziej liczył się ze zdaniem lekarza niż własnej żony. Kosma najwyraźniej uważał, że Kalina jest rozważna i odpowiedzialna, a decyzje, które podejmuje – rozsądne. – A jeśli coś będzie nie tak? – szepnęła Kalina, bojąc się głośno użyć takich słów, jak „choroba”, „zespół Downa” czy „upośledzenie”. – Moja droga – Kosma wyprostował się, co oznaczało nieco dłuższe przemówienie – jak wiesz, zdiagnozowano u mnie depresję. Chyba nawet ją odczuwałem. Coś, co kiedyś wydawało mi się proste, przez jakiś czas urastało do rangi nierozwiązywal-nego problemu. Byłem apatyczny, zniechęcony do życia, sfru-strowany i przesiąknięty negatywnymi myślami. Niemal codziennie fundowałem sobie pesymistyczną wizję przyszłości. A im bardziej szaro i ponuro było za oknem, tym szybciej rosło moje przeświadczenie, że wszystko jest beznadziejne i nie ma sensu podejmować żadnych działań. Lekarz ostrzegał mnie, że mogą nawet pojawić się myśli samobójcze. A jednak nigdy nie przytrafił mi się dzień, w którym odczułbym potrzebę odebrania sobie życia. Owszem, potrafiłem przeleżeć kilka godzin w łóżku, ale zawsze ostatecznie odnajdywałem motywację, żeby wstać. Diagnoza lekarska okazała się nie do końca trafna. Również gościec, na który choruję, jest tymczasowo uśpiony i nie daje mi się we znaki. A zatem proponuję odczekać i jeśli cokolwiek naprawdę okaże się nie w porządku, dopiero wtedy przesta-wimy się na modus zamartwiania i rwania włosów z głowy. Do tego czasu cieszmy się, zwłaszcza zdjęciem mojego potomka w 3D, które bez wątpienia pokaże całą jego krasę, urok i inteligencję. No dobrze, inteligencję może nie – zgodził się, pod-chwytując wzrok Anny.

– Jestem pełna uznania – powiedziała lekarka. – Rzadko kiedy trafia mi się przyszły ojciec z tak racjonalnym podejściem do tematu i to przy pierwszej ciąży. Zazwyczaj mam do czynie-nia z atakami paniki. Kalina wolała nie wspominać o reakcji Kosmy na widok pszczół. – Pani doktor. Czy wie pani, że wczoraj przeszedłem test ojcowski na spędzenie z niemowlakiem pół godziny w restaura-cji i nawet udało mi się zjeść kopytka z sosem pieczarkowym? Obie kobiety obdarzyły go osłupiałym spojrzeniem, przy czym Anna pomyślała, że opinia o racjonalizmie mogła być zbyt pochopna. – A jak pan tego dokonał? – spytała uprzejmie, podczas gdy Kalina dorzuciła znak zapytania. – Wypożyczyłem ze sklepu zoologicznego świnkę morską oraz młodą szynszylę i zabrałem je do knajpy, a mówiąc ściślej do Wiejskiej Gospody, która skusiła mnie przecudnym zapachem pieczonej golonki. Początkowo kelnerka nie chciała nawet słyszeć o towarzystwie moich czworonożnych kompanów, kiedy jednak wyjaśniłem jej cel mojej wizyty, zmiękła niczym daktyl na słońcu. – A ten cel… – Anna popatrzyła na niego wyczekująco. – Próba skonsumowania posiłku z ruchliwym niemowlakiem na rękach. Osobiście utrudniłem sobie to zadanie, zajmując się świnką morską oraz szynszylą naraz, a muszę zaznaczyć, że obie łaziły po mnie niemal bez przerwy, próbowały uciekać, a nawet odgryźć mi ucho. Mimo to udało mi się zjeść porcję doskonałych kopytek pływających leniwie w sosie pieczarkowym, z których tylko trzy wylądowały na podłodze, a jedno poszybowało w kierunku okna. Świnka oraz szynszyla nie odniosły jednak żadnych obrażeń, a ja sam byłem najedzony – oznajmił z dumą i jeszcze dumniej wypiął pierś. – Łał – powiedziała tylko Anna, wskutek czego Kalina postanowiła nie wspominać o nocnej propozycji Kosmy szczypania go co pół godziny w sutki. Ojciec jej dziecka zrobił wystarczająco dobre wrażenie. Chwilę później jednak obie kobiety próbowały go uspokoić, bo szloch, jaki z siebie wydobył, był naprawdę wstrząsający i mógł wystraszyć pozostałe pacjentki oczekujące na swoją wizytę. – Naprawdę? Naprawdę dziewczynka? Maleńka, śliczna córeczka, kwiatuszek tatusia, poziomeczka i ptaszynka. Prognozy, że płód ma w sobie „coś męskiego”, nie sprawdziły się. Ultrasonograf wypluwający serię zdjęć w 3D nie pozostawiał żadnych złudzeń – Kalina miała urodzić córkę. Zanim jednak zdążyła się ucieszyć, musiała jakoś zareagować na atak Kosmy, który upadł na kolana i zaprezentował się w wydaniu konwulsyjnym.

– Truskaweczka najsłodsza, tatusiowa perełka… – Łzy wypływające z jego oczu z pewnością były równie szczere, jak sło-ne, niemniej Kalina poczuła się nieco dziwnie. Jak to wtedy ładnie powiedział Józef na widok Kosmy zwiewającego przed jednym bzyczącym owadem? Prawdziwy mężczyzna nie je miodu. Prawdziwy mężczyzna żuje pszczoły. Tym razem prawdziwy mężczyzna kwilił i pociągał nosem, a potem zaczął całować każde z dwudziestu pięciu zdjęć USG. Adam należał do osób, które nie rozumiały ludzi niejadających galaretek w czekoladzie. Jego zdaniem były one absolut-nym kunsztem smaku, zwłaszcza te cytrusowe, oblane gorzką czekoladą. Potrafił nawet odrzucić przyjaźń kogoś, kto nie gu-stował w tego typu słodyczach. Miał jeszcze sporo innych zwyczajów czy raczej natręctw, na które Kalina przymykała oczy, zwłaszcza w końcowej fazie ich związku, kiedy tak naprawdę było jej wszystko jedno, czy Adam zjada kaszankę z flakiem, czy też bez i jakiego koloru skarpetki nosi najchętniej. Ale było coś jeszcze, co psychologowie określają efektem psa ogrodnika po zakończonym związku. Pewnego dnia, jakieś cztery tygodnie po tym, jak dowiedział się o ciąży Kaliny, Adam poczuł irracjonalne uczucie wściekłości połączonej z zazdrością. Obudziły się w nim dziwne, neurotyczne mechanizmy, nad którymi kompletnie nie potrafił zapanować. Było to tym bardziej absurdalne, że nigdy tak naprawdę nie był o Kalinę zazdrosny. Uważał ich związek za pewnik, a ją samą za część swojego je-stestwa, które pozostanie mu wierne nawet wtedy, gdy on sam pozna kogoś nowego. I tak też było. On związał się z Ewą, a Kalina wróciła do matki. Ciągle jeszcze jednak była jego żoną, kobietą z nikim niezwiązaną, a więc nieuprawiającą seksu, a nawet nieprzekraczającą prywat-nej sfery innego mężczyzny. Ta ciąża wywróciła świat Adama do góry nogami. Oczywiście zdawał sobie sprawę, że w każdym człowieku przynajmniej raz w życiu pojawia się chęć ucieczki. Od zwyczajności, monotonii, nudy. W końcu to poszukiwanie czegoś nowego stymuluje rozwój człowieka. Adam zakochał się w Ewie pewnej wiosny. Pierwsze promyki słońca i budząca się do życia przyroda nastroiły go wyjątkowo sentymentalnie, na dodatek Kalina znowu przebąkiwała coś o powrocie do matki. Adam uznał, że to idealny moment na separację. Chciał kochać i poczuć się znowu jak nastolatek. Jego

serce domagało się szyb-szego bicia, a umysł – stanu podniecenia, niepokoju i tajemniczości. Postanowił więc odstawić żonę do mamy, traktując dom Konstancji jako rodzaj poczekalni, a sam zająć się romansem z Ewą, który przedłużył się do kilku lat. Od samego początku jednak nie planował żadnej ciąży. Ani Ewy, ani tym bardziej Kaliny. Białe róże, które kupił pewnego listopadowego przedpołudnia, stanowiły preludium do nowego celu w jego życiu – zdobycia własnej żony i przekonania jej, że najbezpieczniej jest na terenie, który od dawna zna. Nikt rozsądny nie wchodzi do bagna, mając obok stabilne kładki. Kalinę te kwiaty zaskoczyły tak bardzo, że aż poczuła przyjemny przepływ powietrza w okolicach podbrzusza. Adam był jej obojętny, ale zawsze miło jest dostać kwiaty. A czterdzieści osiem róż jeszcze milej. Kosma udawał niewzruszonego, choć jego prawa brew podskakiwała nierytmicznie, a on sam wyraźnie spochmurniał. Uśmiech wracał mu tylko wtedy, gdy zerkał na zdjęcia USG, które nosił przy sobie niemal bez przerwy, za-bierając je nawet do łazienki. Różom z kolei te ludzkie emocje były zupełnie obojętne, cieszyły się raczej, że ktoś je wyrwał z jesiennego zimna i postawił w pokoju, w kryształowym wazonie. Najbardziej zdumiona była Kira. – Od ojca? Ale przecież miałaś już urodziny, a z tego, co wiem, to od kilku dobrych lat nie załapałaś się na żaden bukiet. Co mu się nagle stało? Kalina nie umiała odpowiedzieć na to pytanie i nawet nie próbowała. Adam naprawdę ją zaskoczył. W sobotę po południu wybierała się do fryzjera. – Naprawdę mogę pofarbować włosy? – upewniała się raz jeszcze. Próbowała dodzwonić się do Anny, ale ona nie mogła odebrać, więc Kalina była zdana na rozmowę z recepcjonistką. – Pani Kalino, badania nie wykazują żadnego bezpośrednie-go negatywnego wpływu farbowania włosów na przebieg ciąży oraz rozwój dziecka. Mam to napisane czarno na białym i podpi-sane przez panią doktor, ponieważ to pytanie słyszę częściej niż „dzień dobry”. Niektórzy odradzają tego typu zabieg w pierwszym trymestrze, ale pani jest już krok dalej. Na wszelki wypadek może pani poprosić o użycie delikatniejszej farby. I zrobić sobie baleyage, wtedy nie ma bezpośredniej styczności ze skórą. – Kalina była pod wrażeniem. Recepcjonistka rzeczywiście należała do doskonale wyszkolonych. Kiedy więc zdecydowała się w końcu na wizytę u fryzjera i pewnej dość słonecznej soboty szła w kierunku salonu Hair Coif, nagle wyrósł przed nią Adam z naręczem białych róż, które podarował jej z dziwnym wyrazem

twarzy (błogim? rozkojarzo-nym? debilnym?). Na pewno była w nim odrobina czułości, połączona z niepewnością, a także szczyptą strachu i urażonego męskiego ego. – To dla ciebie – oznajmił, zanim zdążyła zapytać. – A z jakiej okazji? Wzruszył ramionami. – Bez okazji. Po prostu zasługujesz na to, żeby obrzucać cię kwiatami. Dziwne. W całym ich wspólnym życiu zasłużyła na to tylko dwa razy. To był ten drugi. Pierwszy natomiast wydarzył się tysiące lat temu, podczas romantycznego wypadu nad jezioro, w którym nie dało się pływać, ponieważ całe było pokryte rzęsą i kaczeńcami. I te kaczeńce właśnie dostała Kalina, a do nich Adam dorzucił jeszcze pierwsze miłosne wyznanie oraz obietnicę, że to „na zawsze”. Jak pokazało życie „na zawsze” nie trwało wiecznie, ale najwyraźniej teraz miał nastąpić dalszy ciąg. – Przyznaję, że trochę mnie zaskoczyłeś – powiedziała cicho Kalina, próbując ukryć zmieszanie nagłym kaszlem. – A tak w ogóle, to skąd się tutaj wziąłeś? Adam postanowił się nie zdradzać. Jeszcze nie teraz. Uśmiechnął się tylko tajemniczo, zachowując dla siebie informację o dokładnym przejrzeniu notesu Kaliny, który przez nieuwa-gę zostawiła w pokoju nauczycielskim. Bez większych skrupułów przepisał wszystkie zanotowane daty i terminy, ciesząc się, że tak łatwo udało mu się wślizgnąć w życie swojej żony i chociaż trochę kontrolować jej ruchy. – Kiedy bardzo czegoś chcemy, to z całą pewnością nam się to przytrafi – oznajmił w końcu, stosując zwrot jak z taniego ro-mansu. W codziennym życiu, szarym i dość nijakim, tanie romanse sprzedają się równie dobrze jak kiedyś cukier na kartki, a dzisiaj kasza jaglana. – Dziękuję – powiedziała Kalina i przeprosiła, że niestety nie może poświęcić mu więcej czasu, bo właśnie wybiera się do fryzjera. Adam skłonił się zupełnie nie w swoim zwyczaju i oznajmił, że w poniedziałek przyniesie jej koktajl domowej roboty, wręcz idealny dla kobiet w ciąży. Zdumienie Kaliny odebrało jej szansę na jakiś celny komentarz, wskutek czego tylko skinęła głową i tuląc do siebie wychłodzone róże, pchnęła drzwi salonu Hair Coif. Kira od razu zwróciła uwagę na ogromny bukiet białych róż stojących w centralnym miejscu na stole w dużym pokoju. Wpadła po południu obejrzeć w końcu „gniazdko” Kosmy i Kaliny, choć nadal była przeciwna ich wyprowadzce.

– Nie pamiętam, żebyś kiedyś dostała kwiaty od ojca – zauważyła całkiem słusznie. Kalina nie wiedziała, co odpowiedzieć. Kosmie również zabrakło dowcipnej riposty, więc postanowił pochwalić się swoją wiedzą dotyczącą niemowląt. – A wiecie, że już noworodki potrafią być zazdrosne o mamę i natarczywie domagać się jej uwagi, jeśli zbyt długo poświęca czas innemu dziecku? Niewiarygodne. Na jakimś uni-wersytecie przeprowadzono eksperyment z udziałem setek kilkumiesięcznych dzieci. Po paru minutach, które mama poświęcała na zabawę ze swoim dzieckiem, dawano jej w ramiona lalę-dzi-dziusia. Zadaniem mamy było tulić lalę, nie zwracając uwagi na swoją pociechę. Co się okazało? Prawie każdy brzdąc, niezależnie od tego, w jakim humorze był jeszcze przed chwilą, zaczynał rozpaczliwie krzyczeć i domagać się uwagi swojej mamy! Ciekawe, czy już rodzimy się z zazdrością? Może to taki nasz instynkt samoobronny? – Kosma spojrzał na Kirę i Kalinę, a potem doszedł do wniosku, że to pytanie jest chyba nie na miejscu. – A ty? – spytała Kira. – Jesteś zazdrosny, że mama dostała ten bukiet? – No wiesz… Mama zasługuje, żeby ją obdarowywać kwiatami. – Nawet przez byłego, a nie, sorry, nadal obecnego męża? – Kira! – Kalina próbowała się wtrącić, ale tylko się zaczerwieniła. – Mamo, no proszę cię. Dostajesz kwiaty od ojca, który wie, że jesteś w ciąży. Normalny facet na jego miejscu byłby zdziwiony, a może nawet lekko oburzony, a tata kupuje ci róże – wierciła dalej, patrząc nie bez przyjemności na Kosmę, który próbował walczyć z rumieńcami wstępującymi na jego policzki. W pokoju zapadło krępujące milczenie, ściśle oklejając meble, stół i wreszcie głównego bohatera wieczoru – kryształowy wazon z bukietem niewinnych róż. Nawet Józef się nie odzywał, udając, że jest zaczytany po uszy. – Dobra, zmywam się – powiedziała w końcu Kira, której znudziła się ta cisza. Wsadziła ręce do kieszeni. – To tylko kwiaty, kogo to w sumie obchodzi – dodała jeszcze, jakby to miało anulować całą wcześniejszą rozmowę. Tymczasem w innym mieszkaniu Adam Stanisławski starannie obcinał paznokcie u nóg, a nawet dokładnie przyjrzał się swoim piętom. Mężczyzna powinien o siebie zadbać. Zwłaszcza wtedy, gdy rusza na łowy.

Są takie muchy z rodziny Hybotidae, które bardzo chętnie wręczają swoim partnerom prezenty. Samce łapią mniejsze owady i „tańcząc”, machają nimi przed samicami. Potrafią też efektownie zapakować prezenty, owijając je jedwabną nitką. Samica musi poświęcić naprawdę sporo czasu i wysiłku, żeby rozpakować podarunek. A kiedy jest zajęta odwijaniem nici… Rozdział piętnasty Dopadła mnie grypa. Kosmę oczywiście też, choć podejrzewam, że bardziej rozchorował się dla towarzystwa. Józef z nami został i jestem mu za to ogromnie wdzięczna. Jest wprawdzie weterynarzem, ale z naszą chorobą poradził sobie doskonale. Miód manuka, kiszona kapusta, sok z aronii, mleko z masłem i czosnkiem. Po tygodniu nastąpiło cudowne ozdrowienie, choć nadal jesteśmy słabawi, haniebnie bladzi, a ja dodatkowo schudłam. Wyglądam jak w drugim miesiącu ciąży, ale powoli wraca mi apetyt, więc z pewnością wszystko nadrobię. Na obiad po-chłonęłam kilogram duszonych buraków, oczywiście skropio-nych obficie cytryną. Mam tylko wrażenie, że moje ciało nadal wydziela zapach czosnku. Wysmarowałam się olejkiem lawendo-wym, ale efekt jest jeszcze gorszy. Czytam o ciążowej jodze. To coś dla mnie, bo nie trzeba się wysilać, tak jak na przykład podczas marszobiegów czy innych paskudztw, i może nawet wy-próbuję ją w domu. Ale najpierw muszę całkowicie wrócić do swych, jakże nadwątlonych chorobą sił. Dzieci w szkole poznały moją słodką tajemnicę i teraz dziesięć razy dziennie pytają, kiedy urodzę. Dziewczynki cieszą się, że to będzie dziewczynka, chłopcy trochę kręcą nosem. Adam też się ucieszył, choć zupełnie nie wiem dlaczego. W ogóle ostatnio jakoś dziwnie się zachowuje. Najmniej ucieszona wydaje się Marietta, która coraz częściej szuka pretekstu, żeby spotkać się z Kosmą. Ostatnio rzekomo PRAWIE spadła na nią lodówka. Kosma oczywiście pojechał sprawdzić i przepadł na trzy godziny. Musiał skontrolować jeszcze szafki w łazience, podłączyć nowy telewizor i pobawić się z yorkiem, wielką (choć rozmiaro-wo małą) miłością Marietty. York ma okropne imię. Lulutek. Kira siedziała w swoim pokoju z podkulonymi nogami i patrzyła przed siebie nieobecnym wzrokiem. Wydarzenia ostatnich miesięcy poplątały jej myśli i zburzyły wewnętrzny spokój. Świat nie powinien stawać na głowie, a jeśli nawet, to mógłby ją do tego przygotować. Niewielu ludzi lubi życiowe niespo-dzianki, zwłaszcza takie, które wysadzają z wygodnych butów. Jej spojrzenie powędrowało w stronę ramki ze zdjęciem, na którym miała może z pięć lat. Obok stała jej młoda mama i patrzyła wystraszonym wzrokiem w obiektyw. A stała, jak zwykle, na drugim planie. W dziwnej pozie – zupełnie jakby chciała ob-jąć córkę, ale w ostatniej chwili się rozmyśliła. – Czyli jak zawsze – mruknęła do siebie Kira.

Objąć czy lepiej nie? Skarcić czy raczej odpuścić? Zapytać o plany na przyszłość, czy nie zadręczać dziecka nadmierną tro-skliwością? Kira podskórnie czuła, że Kalina ją kocha, ale chciałaby również poczuć to dosłownie. Usłyszeć, że bez studiów nie zdobędzie dobrej pracy (a jednak się udało), że samodzielny wyjazd pod namiot w wieku piętnastu lat to jednak trochę za wcześnie, podobnie jak popalanie papierosów przed osiągnięciem pełnoletności. Kalina była zdecydowanie matką za mało uczestniczącą. Jej bierność bolała bardziej niż klapsy. Oczywiście, mogło być o wiele gorzej, Kirze mogła się trafić mamusia obsesyjnie uszczęśliwiająca swoją córkę. Kupująca milion śpioszków i su-kieneczek, które byłyby równie śliczne, co niewygodne, a jej córeczka zawsze miałaby coś tam podwinięte, odciśnięte i uwiera-jące. Mamusia spełniająca każde życzenie i chuchająca na nią nieustannie. Albo wręcz przeciwnie – Mamusia Herszt. Wszystko pod jej dyktando, niekończące się rozkazy i wydawanie poleceń. Ein, zwei, drei, jak w niemieckim wojsku. Kira westchnęła. Może i Kalina rzeczywiście nie była najgorszą matką. Szkoda tylko, że zamiast pewnej dozy liberalizmu wybrała całkowitą obojętność. Stanie obok swojego dziecka i przypatrywanie się temu, co robi, nie zawsze jest idealnym rozwiązaniem. To prawda, dziecko nie potrzebuje prowadzenia przez całe życie za rękę, ale na pewno potrzebuje kompasu. Albo chociaż latarki, kiedy błądzi na oślep. Kalina ani nie strofowała, ani nie chwaliła. Przez całe życie Kira czekała na jakąkolwiek agresywniejszą reakcję ze strony matki, na jakieś ostrzeżenie, a nawet karę. Czekała też na komplementy, które na każdego człowieka działają jak afrodyzjak. A kiedy już machnęła ręką i zaakceptowała tę specyficzną bierność swojej matki, ta wy-strzeliła w jej kierunku trzy pociski. Nowy facet. Nowe dziecko. Dziadek. W zasadzie też nowy. Całe szczęście, że ten ostatni pocisk okazał się ciekawszy od pozostałych. I nawet jeśli Kira nie miała większych zastrzeżeń co do Kosmy, a perspektywa zostania starszą siostrą również jakoś jej nie przerażała, to buntowała się przeciwko faktom, na które nie miała żadnego wpływu. Można nie zwierzać się ze swoich planów sąsiadom. Zaprzyjaźnionej fryzjerce również nie trzeba. Ale, kurwa mać, własnej córce? Kira ze złością kopnęła ramkę ze zdjęciem, z lubością wsłuchując się w dyskretne pęknięcia szkła. Do diabła z nimi wszyst-kimi. Niech matka ucieka z domu, zachodzi w ciążę w Amsterdamie, wyprowadza się do ciasnego mieszkania i nie ogląda za siebie. Ona postanowiła w związku z tym skupić się na czymś zupełnie innym, a właściwie kimś. Ostatnio odpuściła swoje ulubione zajęcie, jakim było zdobywanie żonatych, związanych i ujarzmionych mężczyzn. Dość wcześnie uzmysłowiła sobie, że lubi konkurencję i wyzwania, i właśnie dlatego zaczęła interesować się wyłącznie tymi mężczyznami, którzy byli już zajęci.

Owijała się wokół nich jak winorośl i wysysała soki do czasu, aż ofiara nie uległa jej urokowi. Kleptomanka miłości. Bardzo jej ta rola odpowiadała. Tym bardziej że nikt nigdy nie powiedział jej, jak wiele krzywdy można wyrządzić innym takim zachowaniem. Pora wyszukać nowy obiekt i u niego zdobyć potwierdzenie, że jest kimś wyjątkowym, wspaniałym i jedynym w swoim rodzaju. Każdy lubi wyzwania. Te białe kwiaty od ojca mają zdecydowanie głębszy podtekst i Kira, która siódmym zmysłem wyczuwała takie rzeczy, wiedziała o tym doskonale. Kalina wyjrzała przez okno i raz jeszcze pokręciła z niedowierzaniem głową. Dokładnie czternaście centymetrów śniegu, co osobiście sprawdziła miarką krawiecką. Mniej więcej tyle samo miało dziecko w jej brzuchu. Kosma wyszedł na zewnątrz lepić bałwana na parkingu, a ona wzdychała nad minionym latem. Sypało jak z rozprutej poduszki, chociaż była dopiero poło-wa listopada. Bałwan miał prawie metr osiemdziesiąt wzrostu, marchewkowy nos, oczy z ziemniaka i bezczelny uśmiech z pa-tyka. Pierwszy bałwan tej zimy. To znaczy nawet nie zimy. Nic dziwnego, że coraz więcej ludzi cierpiało na depresję i nie planowało z niej wychodzić. Kalina usiadła przy stole, którego czwartą nogę nadal stanowił stosik książek, otworzyła laptopa i napisała do Lili. Lili! Będę mieć dziewczynkę! To przeurocza wiadomość. Jest śliczna i bardzo ładnie fika. Mam nadzieję, że Twój maluch jest równie sprawny i wesoły, jak mój. Musisz przyznać, że ciąża jest czymś wspaniałym… Przerwała na moment. Ciąża może i byłaby czymś wspaniałym, ale chyba nie w jej przypadku. Stan debilnego szczęścia ciągle na nią nie spłynął. Wiedziała jednak, że koleżanka ma jeszcze większe obawy niż ona sama, dlatego postanowiła dodać jej otuchy. Upiła łyk mleka z czosnkiem i miodem (była już zdrowa, ale Józef nadal zalecał jej pić te specyfiki), wzdrygnęła się z lekkim obrzydzeniem i zaczęła pisać dalej: Zapomniałam dodać, że dziecię nie tylko okazało się płci żeńskiej, ale też jest ogromnawe. Termin porodu przypada na połowę marca, a według USG – dwa tygodnie wcześniej! A jeśli będzie ważyło osiem kilo? Nie wejdzie w żadne śpioszki, nawet do łóżeczka się nie zmieści i będę zmuszona kupić mu od razu mały tapczanik. Za miesiąc mam mieć zrobione testy na cukrzycę ciążową, bo podobno duże dziecko może sugerować, że coś jest nie tak z moim poziomem glukozy.

Cudownie. Mam nadzieję, że to fałszywy alarm, poza tym moja lekarka Anna była dość spokojna, więc ja też będę. Po prostu mam w środku ol-brzymkę. Wojowniczą księżniczkę Xenę. K. Tak naprawdę to marzyła o tym, by dać córce na imię Helena. Zmysłowa, piękna, zniewalająca, uczuciowa i delikatna Helena. Sprawiedliwa i szlachetna. To wszystko wyczytała w księdze imion i była szczerze zachwycona. Kosma oczywiście dorzucił swoje dodatkowe mądrości. – Hele to blask, helane – pochodnia, a selene – księżyc. Wszystko się zgadza. To dziecko już jest przecież naszym światłem. – Problem polega na tym, że w naszej rodzinie wszystkim kobietom dawano imiona na literę „K”. Konstancja, Kalina, Kira, Kwiryna… – Kwiryna to kto? – Moja babcia. Co prawda podobno nie lubiła swojego imienia i kazała nazywać się jakoś inaczej, ale w dowodzie miała Kwiryna. – A podobają ci się jakieś imiona na „K”? – Podoba mi się Helena. Kosma pokiwał głową. – A może Karina? – Jak koń. – Koń był Carino i wszyscy go kochali. A Karolina? – Mam złe wspomnienia. Chodziłam z jedną Karoliną do przedszkola. Sikała w majtki w takich ilościach, że aż jej leciało do butów. Kosma wzdrygnął się. – To odpada. Katarzyna? Kazimiera? – Proszę cię! Dasz dziecku na imię Kazia? W dzisiejszych czasach? – No, rzeczywiście słabo. Kinga! Brzmi dość stabilnie.

Może będzie dyrektorem albo żołnierzem. Kalina spojrzała na niego z politowaniem i popukała się w czoło. – Kleopatra? Krystyna? – Zdecydowałam się – powiedziała w końcu. Kosma klasnął w ręce. – Kornelia, prawda? – Helena. Kosma wrócił właśnie z parkingu zarumieniony, ale w dość kiepskim humorze. – Co się stało? – zdziwiła się Kalina. – Jeszcze przed chwilą z radością doprawiałeś bałwanowi nos. Mruknął coś niezrozumiale i wskazał ręką na okno. Bałwan został rozczłonkowany, a marchewką zajmowały się obecnie dwa wygłodniałe gawrony. – Zabiłeś go? – Nie ja. Okazało się, że umieściłem go w nieodpowiednim miejscu, zbyt blisko zielonej hondy, której właściciel jest człowiekiem odrażającym i kompletnie nierozumiejącym potrzeby ulepienia bałwana z pierwszego śniegu. – Przejechał go? Kosma kiwnął głową. – I zbiegł z miejsca wypadku. Próbowałem nadać mu daw-ny kształt, ale wtedy pojawił się kierowca granatowego opla i dokończył dzieła. Ludzie są dzisiaj mało wrażliwi, a lepienie bałwana znajduje się najwyraźniej na ostatnim miejscu ich zimowych priorytetów – westchnął rozczarowany i sięgnął do kieszeni kurtki, w której zadzwoniła właśnie jego komórka. Marietta, pomyślała Kalina. – Marietta – zdziwił się Kosma i odebrał połączenie. – Z babcią coś nie tak – powiedział po chwili. – Ale twoja babcia jest w Afryce – przypomniała mu Kalina. – Z babcią Marietty. – Nie bardzo rozumiem, dlaczego powinno cię to obchodzić

– zauważyła całkiem słusznie. Kosma podrapał się po głowie. – No… chyba jednak powinienem tam jechać. Kalina zamknęła oczy. Telefon numer jeden zignorowała, zwłaszcza że chodziło o rzecz istotną, czyli niewydolność Lulutka. Co prawda Kosma nie był jego właścicielem, ale ponieważ miał traumatyczne przeżycia związane z poprzednim psem, Kalina uznała, że może rzeczywiście powinien się teraz jakoś zrehabilitować. Pojechał więc z Mariettą do weterynarza, ratując tym samym niewydolnego yorka, któremu zrobiono lewatywę. Telefon numer dwa nastąpił dzień później i wtedy Kalina poczuła pewne ukłucie w lewym boku, ale ponieważ nie chciała być drobiazgowa, uznała, że nadal będzie milczeć. W tylnej części jej mózgu zapaliło się jednak światełko alarmowe i odtąd pulsowało czujnie. Telefon dotyczył lodówki, która niebezpiecz-nie się chybotała. Kosma znowu pognał z odsieczą, bo przecież nie mógł pozwolić, by lodówka przewróciła się i zabiła jego byłą żonę lub yorka, świeżo po lewatywie. Dzisiejszy telefon doprowadził Kalinę do nerwowego trze-potania prawą powieką i pierwszej werbalnej akcji. Kosma zamarł w połowie drogi, bo niby atak kaszlu babci byłej żony rzeczywiście nie do końca go dotyczył. Jednak to babcia wielokrot-nie smażyła mu naleśniki, a raz odpaliła stówę z emerytury, kiedy zapomniał portfela, a wybierał się z Mariettą do kina. – Kupię jej po drodze syrop wykrztuśny, zobaczę, czy wszystko w porządku, i za chwilę wracam – obiecał, całując ją w czubek głowy. – A jeśli następnym razem będziesz musiał pomóc jej przy montowaniu karmnika dla zgłodniałych i przemarzniętych siko-rek? – spytała, jeszcze zanim wyszedł, ale Kosma nie zdążył niestety odpowiedzieć. Pogłaskała się po brzuchu i poszła do sypialni rozpakowy-wać kolejne kartony. Nie miała tego zbyt dużo, w zasadzie z domu Konstancji wzięła tylko swoje rzeczy osobiste, ubrania, trochę książek i stare meble ze strychu. Naprzeciwko łóżka stał sekretarzyk, który Kosma wyczyścił, odświeżył i przeciągnął bejcą. Drewno ładnie wyschło, więc postanowiła zagospodaro-wać wreszcie puste półki i szuflady. Środkowa z nich odrobinę się zacięła, więc Kalina podważyła ją nożem. Szarpnęła mocniej, aż w końcu udało jej się wyjąć szuflad-kę, z której wypadło na ziemię kilkanaście białych kopert. Spojrzała zdziwiona. Podwójne dno? Najwyraźniej ktoś dorobił jeszcze jedną deseczkę, pod którą ukrył listy. Na wszystkich koper-tach widniało imię Luiza, wykaligrafowane zamaszystym pismem z efektownym „L”. Zerknęła do środka. Listy były otwarte, ale nie była pewna, czy ma prawo je przeczytać.

Kim była Luiza? To imię zupełnie z niczym jej się nie kojarzyło, no może z wyjątkiem tej ładnej, różowej wizytówki, którą znalazła kiedyś w starym pudełku na strychu. Konstancja okropnie się wtedy zdenerwowała. Luiza… Kalina usiadła na łóżku i rozłożyła obok wszystkie koperty. Było ich siedemnaście. Siedemnaście białych kopert, w których mieszkał duch jakiejś kobiety i naprawdę wystarczyło tylko delikatnie uchylić papier, by dowiedzieć się o niej nieco więcej. – Nie, nie powinnam – powiedziała na głos Kalina, zebrała listy i włożyła do pudełka po butach. Żeby zaprzątnąć sobie głowę czymś innym, włączyła telewizor i wsłuchała się w idiotyczny talk-show, w którym jakaś zbuntowana nastolatka udowadniała swojej matce, że w wieku czternastu lat ma prawo do uprawiania seksu, z kim chce i kiedy chce. Kalina wzdrygnęła się. Kiedy jej córka skończy czternaście lat, ona sama będzie mieć równo sześćdziesiąt. I z pewnością nie starczy jej ani sił, ani odwagi, by zaprotestować przeciwko takiej tezie. Pomyślała też, że może Kosma okaże się bardziej stanowczy i wyperswaduje swojemu dziecku różne, durne pomysły. Swojemu dziecku… Helenie… Boże, co matka powie na to imię? Z Kirą jakoś nie miała żadnych kłopotów. Co prawda jej córka też miewała dziwne pomysły, a nawet zaczęła palić papie-rosy w wieku siedemnastu lat, niemniej okres dojrzewania i do-rastania obie przeszły w miarę łagodnie. Kalina starała się nie wtrącać w życie swojego dziecka, cały czas mając przed oczami zaborczą Konstancję, która do dzisiaj najchętniej wybierałaby jej ubrania, znajomych i rodzaj pasty do zębów. – Kira musi o wszystkim sama decydować – powtarzała często i mocno zaciskała usta, nawet wtedy, gdy powinna była zwrócić swojej córce uwagę. Nagle z telewizora dobiegł ją głos prowadzącej. – Zmieniamy temat. Wiele kobiet nie potrafi pogodzić się z rozstaniem. Dlatego celem w ich życiu staje się odzyskanie byłego partnera, łatanie tego, co dawno już nie istnieje. Metody bywają różne, choć najczęściej sprowadzają się do próśb o pomoc w tak zwanej awaryjnej sprawie. Mężczyzna zamiast katego-rycznie odmówić, czuje się w obowiązku pomóc byłej dziewczy-nie. Po pierwsze – ma wyrzuty sumienia, bo przecież im nie wyszło. Po drugie – schlebia mu fakt, że nadal jest niezastąpiony.

Szkoda tylko, że nie widzi, że w ten sposób zaraża swój nowy związek. Kalina postanowiła natychmiast zadzwonić do Kosmy i pod groźbą porodu bez jego udziału (w ogóle nie chciał o tym słyszeć) kazać mu natychmiast wracać do domu. Telefon powitał ją sygnałem niedostępności abonenta. Rozdział szesnasty Mam kolejne, bardzo dokładne trójwymiarowe zdjęcie mojej córeczki! Oswajam się z myślą, że to jednak będzie Helena, ale na razie nie wspomnę o tym matce. Muszę wyczuć odpowiedni moment. Widać piękny zarys ust, głęboko osadzone oczy i kształtny nos. Oraz włosy, które jednak nie są włosami, tylko czymś innym, zapomniałam nazwy. Ogólnie mała jest śliczna i widać, że będzie zdolna. Waży czterysta gramów i prawie wypada z siatki centylowej, jeśli chodzi o parametry. Duża, silna kobieta, stanowcza i pewna siebie. Termin przesunął mi się z marca na końcówkę lutego. Ale ogólnie wszystko w porządku, po prostu urodzę kobietę giganta. Wczoraj wyszło słońce, więc urwałam się ze szkoły i poszłam do parku odrobinę się poopalać. Dyrektor Oczko nie był tym zachwycony, ale kiedy postraszyłam go skurczami, natychmiast dał mi wolne na resztę dnia. Wiem, to trochę mało profe-sjonalne, ale naprawdę musiałam doładować się energią słoneczną. Potem wyjdą mi plamy i będę musiała je ścierać i pe-elingować u kosmetyczki, ale moja bladość jest obecnie równie nieapetyczna jak wyssany przez śmietnikowego kota flak po wątrobiance. Odrobina słońca nie może mi zaszkodzić. Jak również cztery rożki o upojnym smaku czekolady z alkoholem i makaroni-kowym spodzie rozpływającym się w ustach. Naprawdę nie wiem, jak to się stało, ale nagle powróciła do mnie niewyobrażalnie silna potrzeba jedzenia słodyczy. Pączki, drożdżówki, batoniki, nawet zwykłe lizaki. Chłonę cukier jak gąbka wodę. Obawiam się, że mój przyrost wagi nie jest spowodowany wyłącznie ciążą. Czuję się jak słoń skrzyżowany z dynią. Książki ciążowe pouczają, że mogę powoli zauważyć wzrost apetytu. Powoli? Zauważam go od pierwszego dnia ciąży! Co gorsza, początkowo mdliło mnie na widok słodyczy, a dzisiaj jestem już po pięciu rożkach i łypię łakomie na szóstego. Podobno na języku dziecka pojawiają się właśnie kubki smakowe, a przewód pokarmowy jest na tyle dojrzały, by wchłaniać wodę i cukier z wód płodo-wych. No to nieźle się dzisiaj nałykało słodyczy. Mój płyn owodniowy smakuje pewnie jak oranżada w woreczku za najlepszych czasów PRL-u. Mojej ciąży towarzyszą listy. Listy do i od Lili, a teraz jeszcze do Luizy. Wzięłam jeden, powąchałam go, rzuciłam okiem dosłownie na kilka pierwszych zdań. Ten ktoś musiał być w niej bardzo zakochany. I pięknie pisał. Że dotknął nieba, że jej wspomnienie kołysze go i wycisza, kiedy przychodzą gorsze dni. Ja też mam gorsze dni. Przez Mariettę i Lulutka. Kosma obiecał mi wprawdzie, że już nie podwiesi żadnej szafki w domu swojej byłej żony, nie będzie polował na rybiki cukrowe w jej łazience, a jeśli babcia dostanie kataru, oznajmi, że krople są do zdobycia w aptece. Zobaczymy. Zresztą ja też mam

swojego adoratora… Do świąt zostało jeszcze trochę czasu, ale Kalina już teraz odnosiła wrażenie, że całe miasto pachniało makowcem, kar-piem, barszczem i grzybami. Zapachom z kolei towarzyszyły intensywne kopniaki od wewnątrz. – Pewnie jej ciasno – fachowo zauważył Kosma. Kalina otrzymywała regularne strzały w podbrzusze i lewą nerkę. Brzuch falował jak podczas sztormu, a jej znowu było niedobrze. Miała też moment chwilowych wątpliwości związanych z urodzeniem drugiej dziewczynki. Próbowała więc ustalić dodatkowe plusy posiadania córki, w czym bardzo pomógł jej Kosma, pocieszając, że przy chłopaku miałaby stos skarpet do prania, a w okresie dojrzewania – po siedem schabowych do usmażenia na obiad. – Wyczytałem, że dziecko niemal od samego początku intensywnie bawi się w brzuchu, fika koziołki, a nawet robi jakieś miny. Japońskim badaczom udało się zarejestrować pierwsze ruchy w łonie mamy już trzydziestym siódmym dniu po zapłodnie-niu! Ale pewnie nie pamiętasz, czy wtedy jakoś specjalnie się poczułaś? Kalina posłała mu wymowne spojrzenie. – Od końca drugiego miesiąca dziecko znajduje się w stałym ruchu i to w pełnym znaczeniu tego słowa. Garbi się, pro-stuje, uderza w ścianki worka owodniowego, robi salta i koci grzbiet, a nawet „podskakuje” po usłyszeniu głośnego dźwięku – mówił dalej Kosma. – Zaczynam szósty miesiąc, masz może jakieś spostrzeżenia dotyczące tego okresu? Rozpromienił się. – Oczywiście. Nasza księżniczka ma już całkowicie wykształcone paznokcie. Oraz komplet neuronów w mózgu, dzięki czemu poznaje otoczenie. – Otoczenia raczej nie zmienia. – Ale z pewnością poznaje nas po głosie. Puk, puk słonecz-ko! – zaśpiewał w stronę Kalinowego brzucha i zabawnie przewrócił białkami. Następnego dnia rano dwie bezy oraz kruche ciasteczka z malinami, zakupione w osiedlowej cukierni i oczekujące na powrót od lekarza, przestały nagle wydawać się tak smaczne i słodkie, jak się Kalinie początkowo wydawało. – Zrobię ci test obciążenia wodnym roztworem pięćdziesię-

ciu gramów glukozy – oznajmiła Anna podczas rutynowej kontroli. Tym razem Kosma nie towarzyszył Kalinie, ale to pewnie dlatego, że nie wspomniała mu o kolejnej wizycie. Była wystarczająco zła, że babcia Marietty zaabsorbowała go podczas ostatniej wizyty na cztery długie godziny, podczas których w zasadzie nie robił nic. Ale podobno głupio mu było wyjść i zupełnie nie zauważył rozładowanego telefonu. – Myślisz, że mam cukrzycę? Anna poprawiła okulary na nosie i raz jeszcze zerknęła na badania. – Pierwsze badanie poziomu cukru we krwi, które robiłyśmy w dziesiątym tygodniu, nie pokazywało żadnych nieprawidłowości. Ale wielkość dziecka odrobinę mnie niepokoi. – Jestem chora! – zawołała przestraszona Kalina. – Poczekaj. Pamiętaj, że u większości kobiet można zanotować pewien stopień upośledzenia tolerancji glukozy, co jest wy-nikiem zmian hormonalnych, które występują w czasie ciąży. Oznacza to, że poziom cukru we krwi może być wyższy niż normalnie, ale jeszcze nie na tyle, aby nabawić się cukrzycy. – Ale moje dziecko jest bardzo duże. Anna skinęła głową. – Tak. Dlatego zrobimy kolejny test. W zasadzie robi się go dopiero w trzecim trymestrze, ale wolę zaufać swojemu przeczu-ciu. I jeszcze jedno – cukrzyca ciążowa nie oznacza, że już zawsze będziesz chora. Ale w czasie ciąży będziemy musiały uważać. Ruch, dieta, badanie poziomu cukru, może insulina. Spokojnie. To nie jest koniec świata, nawet jeśli dowiesz się, że nie możesz jeść więcej rożków. Kalina zaczerwieniła się. – Zdarzają ci się jeszcze omdlenia? Przytaknęła. – A napady głodu? – Często. I niemal zawsze mam wtedy ochotę na słodycze.

– A musisz pić więcej niż do tej pory? Kalina zastanowiła się. – Nie wiem. Ale często biegam do toalety. – Zmęczenie? – Tak. Czasem w ciągu dnia zasypiam na stojąco. A ostatnio wydało mi się, że przysnęłam podczas lekcji. Kiedy się ocknęłam, przez kilka pierwszych sekund nie miałam zielonego pojęcia, co zadałam dzieciom i w jakiej klasie jestem. Anna uśmiechnęła się. – Zróbmy to badanie i wtedy będziemy wiedzieć znacznie więcej. To zupełnie bezbolesne, tyle że musisz wypić słodki płyn, który zawiera około pięćdziesięciu gramów cukru. Twój organizm wchłonie to dość gwałtownie, powodując, że poziom cukru we krwi wzrośnie w ciągu pół godziny. Po godzinie od wypicia roztworu pobiorę ci próbkę krwi z żyły i wtedy zobaczymy, jak bardzo roztwór cukru został przetworzony przez organizm. – Kiedy wynik jest zły? – Jeśli poziom glukozy będzie wyższy lub równy stu czterdziestu miligramom na decylitr. Wtedy będziemy musiały powtórzyć test. Wynik badania nie pozostawiał złudzeń. Sto pięćdziesiąt cztery. Tymczasem Marietta siedziała w salonie urody i wybierała kolor lakieru do swoich długich paznokci. Soczysta pomarańcza, przygaszona wiśnia, jesienna śliwka czy może raczej ognista czerwień? Już sam fakt zastanawiania się nad tym był zdumiewający, gdyż do tej pory Marietta przychodziła z gotowym pomysłem na siebie i swoje paznokcie. Manicurzystka była bliska przyśnięcia, na szczęście jej klientka wybrała w końcu lawendowy fiolet. – Lulutek ma fioletową obrożę – wyjaśniła jeszcze, co manicurzystkę nie obchodziło ani trochę, ale i tak grzecznie się uśmiechnęła. Marietta wyciągnęła przed siebie obie dłonie, a sama oddała się myślom, z których każda biegła w kierunku Kosmy i pozostawała przy nim na dłużej. Być może dlatego, że Marietta była chwilowo kobietą samotną, a ponieważ zbliżała się do czter-dziestki, ten stan odpowiadał jej coraz mniej. Być może również dlatego, że Kosma został jakoś cudownie uleczony, wyglądał interesująco, a na dodatek był zakochany. Ten punkt nie podobał się Marietcie w ogóle, dlatego postanowiła go zmienić. Byli małżonkowie zawsze czują do siebie jakiś sentyment, no chyba że rozstali się w okropnych okolicznościach, kiedy jedno z nich rzucało nożem albo uciekło z całym majątkiem drugiego. Ale to nie był ten przypadek. Kosma odszedł od Marietty na jej

wyraźne życzenie, a złożyło się na to wiele czynników – oko Tuptusia, utrata pracy, gościec i wyjątkowo niska renta, jaką otrzymał jej mąż. To chyba naturalne, że Marietta poczuła się rozczarowana i wyprosiła Kosmę ze swojego życia. Nigdy jednak nie mówiła, że to na zawsze. Czy jej Cosimo jest jeszcze do zdobycia? Ta drobna kobieta, która zupełnie nie wiadomo dlaczego zaszła w ciążę w tak późnym wieku, chyba nie mogła stanowić żadnej konkurencji? Do tematu należało jednak podejść ostrożnie, aby nie spłoszyć zwierzyny. Drobne naprawy w domu, podczas których Kosma zawsze został odpowiednio dopieszczony kulinarnie, kłopoty z babcią, za którą przecież przepadał, przypadkowe spotkania z byłą żoną, która zawsze wyglądała olśnie-wająco. Żaden mężczyzna nie pozostanie obojętny na takie sta-rania, nawet jeśli chwilowo kocha inną kobietę. Mężczyźni są wzrokowcami, a im bardziej coś im się podoba, tym chętniej na to patrzą. A im częściej patrzą, tym silniej pragną tego dotknąć. A kiedy już dotkną, to chcieliby również posiąść. To prosty mechanizm, który rozumie każda kobieta. Na szczęście nie każda potrafi go wykorzystać. Kalina nie wyglądała na osobę, która posiada jakikolwiek arsenał broni, dlatego też Marietta podejrzewała, że prawdopodobnie podda się bez walki. – Do czego jeszcze można wykorzystać faceta w domu? – spytała głośno, skupiając na sobie wzrok pozostałych klientek. Tylko manicurzystka nie zwróciła na to pytanie większej uwagi, ponieważ na podobne tematy rozmawiało się w salonach urody niemal bez przerwy. – Wszelkie prace remontowe – dobiegło z lewej. Marietta pokręciła głową. – Chyba wszystko już zaliczyliśmy. Lodówka, szafki, zlew, nawet lustro w przedpokoju specjalnie oderwałam. Mało mnie nie zabiło. – Pralka? – Na hydraulice nie zna się za dobrze i poradzi, żeby zamówić specjalistę. – Malujemy tylko na fioletowo, czy chce pani jakiś wzorek? – Manicurzystka przerwała na moment rozmowę i podniosła nieco otępiały wzrok na Mariettę. – O! Cudownie! Bardzo pani dziękuję! – Niby za co? – zdumiała się manicurzystka. – Za malowanie! Przecież muszę pomalować mieszkanie. I bardzo potrzebuję pomocy. – Uśmiech Marietty był wprawdzie szeroki, ale nie do końca szczery. Nie

drgnął jej mięsień okrężny oka, którego nie kontrolujemy, a który napina się tylko podczas szczerego uśmiechu. Tworzą się wtedy charakterystyczne zmarszczki, tymczasem oko Marietty pozostawało gładkie niczym tafla lodu. W gabinecie ginekologicznym pachniało płynem dezynfekującym, delikatnymi perfumami Anny oraz strachem jej pacjentki. – Co teraz? – Kalina wpatrywała się w lekarkę z nieukry-wanym przerażeniem. – Jestem zacukrzona. Moje dziecko będzie olbrzymem, a wszystko dlatego, że jadłam za dużo rożków. – Przyczyny cukrzycy ciążowej mają źródło w zmianach hormonalnych zachodzących w organizmie kobiety w czasie ciąży, a nie w ilości pochłoniętych rożków. Co nie oznacza oczywiście, że nadal możesz je bezkarnie jeść. Od dzisiaj dieta. Ustalisz ją z diabetologiem lub dietetykiem, dam ci namiary na moją koleżankę. Ważne, żebyś jadała częściej, ale mniejsze porcje. Posiłki powinny być urozmaicone, bogate w witaminy oraz mikro-elementy. Podstawą niech będzie chude mięso drobiowe, chude sery i jogurty oraz warzywa. No i zapomnij o słodyczach, a nawet słodkich owocach. – Anna pogroziła jej palcem. – Jak to? – Owoce zawierają cukry proste, które szybko wchłaniają się do krwi i podnoszą poziom glukozy. Niestety. Winogrona, słodkie jabłka i śliwki na razie odpadają. Kalina zapatrzyła się na okrągłą lampę przytwierdzoną do sufitu. Wiedziała, że prędzej czy później ta ciąża przestanie być bezproblemowa. To nie mogło się udać czterdziestosześcio-letniej kobiecie. – Czasem już tak się dzieje, że u ciężarnych kobiet trzustka nie jest w stanie zaspokoić zwiększonego zapotrzebowania organizmu na insulinę, czyli na hormon metabolizujący cukier. Wiek nie ma tu żadnego znaczenia – Anna najwyraźniej czytała w jej myślach. – Powinnaś wiedzieć, że cukrzyca ciążowa najczęściej ustępuje kilka tygodni po porodzie. Po prostu teraz musisz jeszcze bardziej o siebie zadbać. Dużo ruchu, dużo świeżego powietrza, spacerów, możesz nawet uprawiać nordic walking, jeśli nie lubisz biegać. Wszystko jest wskazane, co pomoże spalić zbędny cukier. – A co z insuliną? Anna poklepała ją po ręce. – Spokojnie. Na razie dieta i ruch, a potem zobaczymy. Je-

śli poziom cukru nadal będzie zbyt wysoki, dostaniesz zastrzyki. Kalina wzdrygnęła się. – Nie bój się. Do iniekcji używa się penów, czyli strzyka-wek przypominających długopis z bardzo cienką igłą zamiast wkładu. To naprawdę nie boli. Po porodzie będziemy stopniowo zmniejszać dawkę hormonu, oczywiście jeżeli w ogóle zajdzie potrzeba podawania ci insuliny. – To ma jakiś wpływ na dziecko? Anna pokręciła głową. – Nie. Insulina podawana z zewnątrz nie zaszkodzi malu-chowi. Wręcz przeciwnie, pomoże ochronić jego organizm przed następstwami przecukrzenia twojej krwi. Kalina, to naprawdę nie jest koniec świata. Ciesz się, że córeczka prawidłowo się rozwija i że będzie zdrowa. – Będzie? Anna wiedziała, że takiej obietnicy nie może złożyć. Ale wiedziała też, że przekazanie matce informacji o minimalnym nawet zagrożeniu jest czasem gorsze niż kłamstwo. Poza tym była naprawdę dobrej myśli. – Będzie. Po powrocie do domu Kalina po raz ostatni popatrzyła na dwie bezy oraz malinowe ciasteczka, a następnie wrzuciła je do plastikowego worka i potłukła wałkiem na drobne kawałeczki. Chwilę później obdarowała nimi gołębie, które ze zdumienia odtańczyły parapetowy ptasi taniec. Kalina raz tylko polizała wnętrze woreczka, a potem od razu wyrzuciła go do śmie-ci. Rozdział siedemnasty Wchodzę w trzeci trymestr z wielkim brzuchem i cukrzycą ciążową. Mam ogromną ochotę na słodycze, spotęgowaną faktem, że nie wolno mi ich jeść. Z profilu wyglądam dość dyniowa-to. Kiedy założę spódnicę, przypominam Barbamamę. Daleko mi do zgrabnych mam z lekko wystającym brzuszkiem. Jestem raczej opuchnięta i nalana. Miałam kolejne specjalistyczne badanie USG. Ponad półto-rej godziny jeżdżenia po brzuchu i ustalania, czy wszystko w porządku. Po raz ostatni i niepodważalny stwierdzono brak penisa. Reszta jest na miejscu i na szczęście sprawnie funkcjonuje. Serce, nerki, wątroba. Po pięć paluszków u każdej ręki. Ruchliwość spora, o czym wiem doskonale, gdyż kopanie odbywa się regularnie i skandalicznie często. Mój nastrój nadal tańczy rock and rolla. Są dni błogie i pełne wewnętrznego spokoju. Są noce, podczas których budzę się i pytam samą siebie: czy to się nigdy nie skończy? A może tak jest lepiej? Może ciąża powinna trwać jeszcze dłużej, a dziecko przyjść na świat dopiero wtedy, gdy miną wszelkie wątpliwości?

Choć pewnie w takiej sytuacji wiele dzieci siedziałoby w brzuchu po kilka lat. Z kalendarza ciąży wynika, że mam powoli spodziewać się „brązowawych lub czerwonawych linii na skórze brzucha”, znanych bardziej jako rozstępy. Na szczęście skóra wygląda w miarę przyzwoicie, choć jest troszkę bladawa i prześwitują przez nią żyłki. Na dodatek wypchnęło mi pępek. Muszę jakoś odreagować. Te listy są przecież otwarte, nie złamię tajemnicy korespon-dencji… Krótko przed świętami Kalina postanowiła dokupić nieco odzieży ciążowej, zwłaszcza że tak naprawdę najwygodniej czuła się tylko w jednej parze spodni. Przymierzyła sto spódnic, ale prawda okazała się brutalna. Ilość zjedzonych do tej pory słodyczy jakoś tak dziwnie rozłożyła się w brzuchu i na biodrach, że z profilu przypominała bajkowego dziwoląga. Pozostała opcja legginsów i obszernych swetrów, zakrywających pupę i uda. W sklepowym lustrze z uwagą przyjrzała się swojej twarzy. Na razie bez zmian, drugiego podbródka jeszcze nie było, nos też pozostał szczupły. Wiedziała jednak, że im głębiej w trzeci trymestr, tym szybciej następuje ogólna opuchlizna ciała. Zwłaszcza kiedy cierpi się na cukrzycę ciążową. O listach znalezionych w sekretarzyku nie wspomniała na razie Kosmie, tym bardziej że podobno znalazł jakąś doryw-czą pracę, z czego ogromnie się ucieszył. – Jak tylko dostanę pieniądze, kupujemy łóżeczko i inne niezbędne sprzęty – poinformował ją podekscytowany podczas wspólnych zakupów w markecie budowlanym. Razem wybierali farbę do pokoju dziecięcego, a Kosma dodatkowo szukał wałków i pędzli potrzebnych do malowania mieszkania, którego od-nowienie zleciła mu Marietta. – Nie mów Kalinie, że to u mnie. Kobiety w ciąży są bardzo przewrażliwione, a ty przecież nie chcesz jej denerwować – powiedziała mu jeszcze, a Kosma pomyślał, że to miłe, iż tak bardzo obchodzi ją samopoczucie matki jego dziecka. To pewnie ta słynna solidarność jajników. I dlatego nic nie powiedział. Oboje z Kaliną przystanęli teraz przed półką z pędzlami i z zachwytem odczytali napis: „Jagnięcym futerkiem wałek pokryty”. – Biorę go. – Koniecznie – zgodziła się Kalina. W kolejce do kasy Kosma wprawił w osłupienie niemal

cały personel oraz pozostałych kupujących, a wszystko dlatego, że zaczął głaskać Kalinę po brzuchu, choć próbowała się wykręcić w drugą stronę, i obwieszczał dostojnym głosem: – Powieki dziecka otwierają się już na początku siódmego miesiąca. Od tego czasu może sobie patrzeć, choć pewnie niewiele widzi, bo w środku jest dość ciemno. Jeśli jednak skieru-jesz na brzuch światło latarki, a nasza córka nie będzie wtedy spać, zauważy zmianę natężenia światła! Sprawdzimy, czy działa? – Sprawdźcie koniecznie – poradziła kasjerka i posłała Kalinie spojrzenie pełne wsparcia. – Pierwsza ciąża? – Moja tak – z dumą oznajmił Kosma. Wieczorem Kalina zajrzała do Konstancji. Nie liczyła na zbyt wiele, bo od czasu przeprowadzki matka niechętnie z nią rozmawiała. Najczęściej były to jakieś półsłówka lub drobne uszczypliwości. Kalina trochę tęskniła za dawnymi czasami, kiedy codziennie po południu siadały przy kuchennym stole, piły herbatę lub ziółka (nadmiar kawy wypłukuje z organizmu wapń i może mieć złe skutki dla serca) i jadły upieczone przez Konstancję ciasto. To były ich małe rytuały, które wtedy wydawały się męczące, ale teraz chętnie by je powtórzyła. Ale Konstancja była uparta. Z Matki Kwoki przemieniła się w Matkę Urażoną i Cierpiącą. Zaszyła się w sobie, schowała we własnych ramionach i ostentacyjnie podkreślała, że nie chce nikomu przeszkadzać. W kuchni nic się nie zmieniło. Brązowe szafki ze złotymi uchwytami, zielone kafelki na ścianach i wykładzina w paskudny wzorek. Zegar odmierzał czas jakby wolniej, jakby nie chciał, żeby nastał kolejny dzień. Na kuchence stał czajnik z wodą oraz garnek z gotującymi się goździkami. Podobno zabijały inne nieprzyjemne zapachy, tak przynajmniej mówiła Kira. Zza okna dobiegał dźwięk przejeżdżającego tramwaju. – Nie musisz do mnie przychodzić. Całkiem nieźle radzę sobie sama, poza tym jest Kira. – Nie chcesz wiedzieć, jak się czuję i czy z moją córką wszystko jest w porządku? – Jak się czujesz i czy z twoją córką wszystko jest w porządku? – spytała mechanicznie Konstancja, wbijając w Kalinę stalowy wzrok. – Nie o to mi chodziło. – Czyżbym źle zaakcentowała zdanie? A może za szybko je wypowiedziałam? – spytała złośliwie. Kalina westchnęła. To nie był dobry moment, żeby poruszyć temat imienia Helena. Matka zdecydowanie niczego jej nie ułatwiała. Jej głównym celem było wpędzenie Kaliny w poczucie winy i zmuszenie do zadławienia się wyrzutami sumienia. Może lepiej zmienić temat?

– Mamo, czy ty kojarzysz jakąś Luizę? – spytała więc, nawet w jednej trzeciej nie podejrzewając, jakie to wywoła konse-kwencje. Konstancja zbladła i tak mocno zacisnęła dłonie, że aż po-bielały jej kostki. Przez moment nie mogła wydusić z siebie sło-wa, a kiedy wystraszona Kalina podeszła do niej, matka nagle wstała, chwyciła kubek i z całej siły roztrzaskała go o ścianę. – Nigdy, absolutnie nigdy więcej nie wypowiadaj tego imienia w moim domu – powiedziała w końcu, a potem wyszła z kuchni i zamknęła się w swoim pokoju. Kalina siedziała przez moment jak sparaliżowana, bojąc się ruszyć z miejsca. Nawet jej brzuch przestał falować, zupełnie jakby siedząca w nim córeczka wyczuła, że to nie najlepszy moment na fikołki, czkawkę i kuksańce. Zegar nadal tykał, choć jakby nieco ciszej. Kalina przesiedziała jakieś dziesięć minut, a kiedy upewniła się, że jej serce znowu normalnie bije, wstała i cicho wyszła z domu. Zaczęło prószyć, ale ona nie zwracała żadnej uwagi na wirujące w powietrzu płatki, tańczący w gałęziach wiatr ani mroźny oddech zbliżającej się zimy. Adam wpatrywał się w obrazek na wystawie i doszedł do wniosku, że musi go koniecznie kupić. Grafika przedstawiała jego aktualną sytuację życiową. Na wysokiej górze stał mężczyzna, za plecami którego rosła łąka pełna czerwonych kwiatów. Mężczyzna jednak nie zwracał na nie uwagi, patrząc zachłannie w dół, gdzie rósł jeden, jedyny kwiatek, identyczny jak te na górze. Tyle że nie do zdobycia. Czy może istnieć większe wyzwanie dla mężczyzny? Niewiele wiedział o adorowaniu kobiet, podchodził do tematu intuicyjnie. Zalewał Kalinę komplementami, a kiedy widział, że ciężko jej się oddycha wskutek nadmiernych pochwał, przerywał swoje peany i przechodził do bardziej konkretnych działań. Podawał jej płaszcz, kiedy wychodziła z pracy, otwierał drzwi samochodu, zanim dotknęła klamki, przynosił koktajle witaminowe dla kobiet w ciąży i pytał, czy rozmasować jej kręgosłup. Kalina początkowo wzbraniała się przed tą adoracją, z czasem jednak została na tyle rozmiękczona emocjonalnie, że z wdzięcznością przyjmowała każdy gest pomocy i sympatii ze strony Adama. Nie było to związane z jej głupotą, kobiecym infantylizmem czy ochotą na komplementy, ale raczej z naturalną potrzebą pielęgnowania dobrych wspomnień. W końcu Adam był jej pierwszą miłością, a takie wspomnienia mają w sobie niesłychaną moc. Po latach nie pamięta się ani tych większych kłót-ni, ani drobnych sprzeczek, tylko romantyczny wypad pod namiot, kradzione pocałunki i wspólne czytanie Niziurskiego. Żeby zostać przyjaciółmi, trzeba zjeść beczkę soli. A czasem i pieprzu. Jakże często to właśnie były partner zna nas dużo lepiej niż ten obecny. Wie, co nas wyprowadza z równowagi, co cieszy i kiedy mamy ochotę zakląć niczym portowa dziwka.

Zna nasze nawyki, ulubiony gatunek herbaty i sposób, w jaki walczymy z owłosieniem na nogach. Nic dziwnego, że Kalina czuła się czasem tak, jakby wróciła do domu. – Mam cukrzycę ciążową. – To Adam dowiedział się pierwszy, bo Kalina zupełnie nie wiedziała, jak powiedzieć o tym Kosmie, bojąc się, że ten wpadnie w histerię albo zacznie wyszukiwać specjalistów, którzy najlepiej, jak potrafią, przeprowadzą ją przez tę straszliwą chorobę. Kosma był histerykiem, Adam – nudziarzem, ale stoikiem. I oczywiście bardzo spokojnie podszedł do tematu. – Czy to zagraża w jakiś sposób dziecku? – Jeśli będę przestrzegać zaleceń lekarzy, to raczej nie. Skinął głową. – To najważniejsze. Musisz o siebie dbać i słuchać swojej ginekolog. W razie problemów oczywiście chętnie pomogę. Kalina pomyślała, że to zawsze dobrze mieć dodatkowe wsparcie i poczucie, że jest kilka osób na świecie, które się o nią martwią. Józef, Adam, Kosma oczywiście też, choć nieco wa-riacko, może Kira… Bo Konstancja to chyba na dobre się obraziła. Piękności ty moje… Ja wiem, że nie możemy być razem i wiem też, że popełniam wielki błąd. Ale wystarczyłoby mi, gdybyś wyjechała ze mną na dwa dni. Wziąłbym Cię nad Dunajec. Może nawet udałoby się, jak kiedyś, na flotyllach popłynąć? A na czele łódź flagowa, tylko zamiast sztandaru flisaków ta Twoja chustka różowa, którą mi dałaś? Jak ja tęsknię za Tobą… Kiedy nalewam sobie kawy i kiedy czytam gazetę. I kiedy do łóżka się kładę. Wiesz, że w wypadku zginął Zbyszek Cybulski? Ja też się czasem tak czuję, jakbym nie żył naprawdę. Dopiero jak łypniesz na mnie tymi oczami dziwny-mi, to mi harmonia wewnętrzna wraca. Ech, za późno Cię spotkałem. Za późno… Kalina położyła list na kolanach. Szkoda, że nie ma żadnego podpisu albo inicjału chociaż. Ale ładnie ten ktoś napisał, tak prosto, a poetycko jednocześnie. Zerknęła w internecie, w którym roku zginął Zbyszek Cybulski. Tysiąc dziewięćset sześćdziesiąty siódmy. Hmmm. Nie było jej jeszcze na świecie. Ciekawe, ile lat miała w tamtym czasie Luiza i dlaczego nie wolno o niej wspominać matce? Może Józef będzie cokolwiek pamię-

tał, w końcu byli wtedy z Konstancją małżeństwem, więc istnieje duża szansa, że to imię jakoś obiło mu się o uszy. Złożyła starannie list i schowała do koperty. Najchętniej przeczytałaby wszystkie od razu, ale równie interesujące było dozowanie tej korespondencyjnej miłości, najwyraźniej nie do końca spełnionej. – Czy my mamy jakieś świąteczne plany? – zaniepokoił się nagle Kosma, wchodząc bez uprzedzenia do pokoju. Nakryła list swetrem i wzruszyła ramionami. – Nie mam pojęcia. Chciałam zaprosić mamę i Kirę, ale chciałabym też, żeby Józef był z nami. A to się nie uda, więc kompletnie nie wiem, co mam zrobić. Boję się, że skończy się to wszystko jedną wielką kłótnią – westchnęła. Kosma usiadł koło niej i zaczął ją masować. To już drugi facet w dniu dzisiejszym, który oferował jej masaż. Adam bardziej skupił się na karku, Kosma natomiast wybrał plecy. – Połóż się na boku, podszkoliłem się wirtualnie w masażu kobiet ciężarnych i wiem, co mam robić, żeby złagodzić bóle kręgosłupa – pochwalił się. – Wystarczą odpowiednie koliste ruchy biegnące od dołu do góry. Oczywiście niezbyt silne i najlepiej przy użyciu olejku. Imbirowy? Kalina spojrzała na niego zdumiona. – Jest olejek imbirowy? – Nie wiem. Zmieszałem olej migdałowy z rycynowym i dodałem do niego wyciśnięty sok z imbiru. Pachnie cudownie, a wiem, że to jedyny aromat, który tolerujesz. Oprócz jaśminu. Kosma może nie był pierwszą miłością jej życia i to nie z nim czytała książki Niziurskiego, ale z pewnością był odpowiednim facetem na odpowiednim miejscu. Kalina doszła do wniosku, że chwilowa słabość do Adama musiała być wyni-kiem hormonalnych zaburzeń, których właśnie doświadczała, i postanowiła nie przyjmować więcej koktajli witaminowych przygotowywanych przez jej męża. Godzinę później postanowiła w ogóle zapomnieć o Adamie, nawet jeśli podarowałby jej osobiste pole tulipanów i wyjaśnił tajemnicę Luizy. A wszystko dlatego, że wraz z masażem Kalina poczuła nagle gwałtownie wzra-stający przepływ krwi przez narządy miednicy, a tym samym ogromne podniecenie. Z fizjologicznego punktu widzenia nie był o żadnego wskazania do abstynencji seksualnej w ciąży, o czym już na samym początku poinformowała ją Anna. Kalina jednak ciągle miała jakieś opory. Najpierw hamowało ją wspólne mieszkanie z matką, potem czuła się nieatrakcyjna, choć Kosma patrzył na nią bardziej niż łakomie. Wreszcie doszła do wniosku, że jest tak bardzo gruba, że seks przypominałby raczej amory słonia morskiego ze smukłym żurawiem. Masaż domowym olejkiem imbirowym całkowicie zmienił te poglądy. – Na pewno nie zrobimy małej krzywdy? – szepnął jeszcze Kosma.

– Jest zamknięta w worku owodniowym, poza tym czuję, że śpi – odpowiedziała szybko, wobec czego Kosma nie zadawał już więcej żadnych zbędnych pytań. W tym samym czasie Marietta głaskała Lulutka i przeglądała katalog z bielizną. Dwa pokoje w jej mieszkaniu były już pięknie wymalowane (bladocytrynowe biuro oraz wrzosowy po-kój gościnny), została jeszcze sypialnia (burgund?). – Co myślisz o tym? – spytała yorka, stukając palcem w ko-ronkowe czarne body zdobione złotymi kokardkami. Lulutek spojrzał na nią pytająco. – Tak, wiem, nie jestem z nim, nawet nie chcę być, ale sama myśl, że on może sypiać z inną, budzi moją zazdrość. Do-póki będę w stanie przyciągnąć go do łóżka, dopóty jest szansa, że jeszcze nie całkiem się ode mnie uwolnił. Że wciąż mam nad nim władzę. Poza tym on teraz z pewnością nie uprawia seksu z tym blond wielorybem. Rozdział osiemnasty Przed samymi świętami śnieg zniknął. I nikt już nie cieszył się, że za chwilę Boże Narodzenie, że pierwsza gwiazdka i że wszyscy będą razem. A przecież jakości świąt nie odmierza się ilością płatków śniegu, tylko tym wszystkim, co powoduje, że człowiek czuje się jak miodowy piernik oblany karmelem. Ten rozgardiasz, zakupy, pieczenie ciast, wspomnienie karpia pływającego czterdzieści lat temu w wannie. Nasza Wigilia była cha-otyczna i gdyby nie fakt, że muszę skupić się na brzuchu, pewnie wyłabym jak bóbr. Konstancja WYJECHAŁA. Tak po prostu. Wybrała Wigilię gdzieś w górach, nie podając nam żadnego ad-resu. To pewnie ciąg dalszy zemsty za moją ucieczkę latem. Kira posiedziała z nami godzinę, a potem zniknęła dziwnie podnieco-na. Może w końcu z kimś się spotyka? Ale i tak było mi przykro, że zniknęła tak szybko. Zadzwonili rodzice Kosmy i złożyli nam bardzo oficjalne życzenia. Zupełnie jakby rozmawiali z pracow-nikiem ZUS-u. Na szczęście był Józef. Sam zrobił makowiec i uszka do barszczu. Nauczył Kosmę patroszenia ryb oraz łemkowskiej wersji jakiejś kolędy. Kosma wył potem pół wieczoru: „Czy to słońce wschodzi, czy miesiąc zachodzi, to przeczysta Panna, Panna syna rodzi”. W końcu rzuciłam w niego książką. „Dziennik Adriana Mole’a, serio?” – roześmiał się, ale przestał śpiewać. Nie było okazji, żeby podpytać Józefa o Luizę. Albo może ja to odwlekam? Chyba chcę najpierw przeczytać wszystkie listy do końca, może sama na coś wpadnę. Podobno moja macica ma rozmiary piłki nożnej. Moim zdaniem lekarskiej. Wypycha mi w górę przeponę i dolne żebra oraz przesuwa pod gardło żołądek. Mam niekończącą się zgagę.

Wczoraj zastanawiałam się, czy istnieje jakakolwiek szansa, że moja córka okaże się ideałem, nie będzie się buntować, wierzgać i stawiać na swoim? Że mnie nie opluje, nie kopnie i nie uszczypnie na znak protestu? Że nie będę miała ochoty uciekać z domu na koniec świata albo na przykład w kosmos? W końcu mitologiczna Helena też wiedziała, czego chce. Ale potem zawstydziłam się tych myśli. Przecież ona musi się buntować! W przeciwnym razie wyrośnie na taką miągwę jak ja. Musi mówić „nie” oraz „daj”, a jeśli na „daj” nie ma reakcji, musi się prężyć, kłaść na ziemi, szarpać, wrzeszczeć i okazywać ogól-ną rozpacz. Inaczej nigdy nie będzie sobą. Dostałam od Adama naszyjnik z pereł. Z PRAWDZIWYCH pereł. Chciałam mu go oddać, ale nie pozwolił. Nie wiem, co z tym zrobić. Nic nie powiedziałam Kosmie, ale chyba powinnam. On nie ma przede mną żadnych tajemnic. Marietta była bardzo rozczarowana. Koronkowe body, które dyskretnie próbowała pokazać Kosmie, rozchylając odważnie dekolt sukienki, nie zrobiło na nim większego wrażenia. Gorzej – Kosma spojrzał na swoją byłą żonę beznamiętnie, zupełnie jakby patrzył na wiadro z farbą. – Nie za ciemny ten kolor do sypialni? – spytał tylko. – W sypialni powinno być nastrojowo. Przytulnie. Atmosfera przydymionego buduaru i erotyczny zapach ciał – plotła kompletnie bez sensu, wymyślając coraz bardziej jednoznaczne skojarzenia. Kosma zanurzył wałek (jagnięcym futerkiem pokryty) w pojemniku z burgundową farbą i ze stoickim spokojem zaczął malować ściany. Marietta zagryzła wargi. Najwyraźniej jej plan był do dupy i należało go radykalnie zmienić. Zadanie rozpoczęła już następnego dnia od małego aktu wyrachowania, które dla pewnych kobiet jest czymś równie naturalnym jak umycie zębów. – Dzień dobry, tu Marietta. Czy Cosimo dzisiaj nie przyjdzie? – Dokąd? – nie zrozumiała Kalina, zastanawiając się jednocześnie, skąd jego była żona ma ich numer telefonu i dlaczego uparcie nazywa go Cosimo. Wspominał wprawdzie kiedyś, że nie podobało jej się imię Kosma, więc dodała mu włoskiego wdzięku, ale doprawdy, to było sto lat temu! – Do mnie… Ach nie, przepraszam, pomyliłam dni. Dzisiaj jest przecież czwartek, prawda? A my jesteśmy umówieni na piątek. Przepraszam, kochanie, niepotrzebnie namieszałam. Kalina, która właśnie oberwała z główki od własnego

dziecka, wskutek czego żołądek podszedł jej aż pod język, bek-nęła mało romantycznie i aby pokryć zmieszanie, zaczęła głośno kasłać. „Boże, co za knurzyca” – pomyślała Marietta, oglądając z lubością swoje wypielęgnowane paznokcie. – Przepraszam, zakrztusiłam się. Na co jesteście umówieni? – No jak to? Kończymy remont. Sypialnia wprawdzie jest gotowa, ale Cosimo obiecał, że jeszcze przeciągnie łazienkę. Kalina poczuła, jak wewnętrzny szron osiada na jej orga-nach, a w głowie zaczyna pulsować czerwone światło. Zrobiło jej się niedobrze, więc resztką sił rzuciła lekko do Marietty: „No tak, zupełnie zapomniałam”, po czym oznajmiła, że spieszy się na wizytę i zakończyła tę przemiłą pogawędkę. „Przeciągnie łazienkę?”. Oby przy okazji nie przeciągnął Marietty… Kiedy Kosma zastał ją po powrocie do domu, miała na szyi sznur pereł w odcieniach srebrzystego popielu, a w ustach wielki kawał ptysia. – Kalina, nie wolno! – Podbiegł do niej natychmiast, po czym ze zdumienia przetarł oczy, ponieważ Kalina wstała, spojrzała na niego z pogardą (po raz pierwszy w życiu!), a następnie drugą połowę ptysia rozsmarowała na jego twarzy z okrzykiem „Och, ty mój Cosimo!”. Następnie wyszła z domu, zanim zdążył jakkolwiek zareagować. – Po jaką cholerę on do niej chodzi? Po jaką? – łkała godzinę później, chowając się w ostatniej ławce w pobliskim kościele. Na szczęście było pusto, co wcześniej dokładnie sprawdziła. Zajrzała nawet do konfesjonałów i trzy razy głośno zawołała „halo”. Odpowiedziała jej majestatyczna cisza, więc przycupnęła w ławce i wybrała numer do Szarloty. Szarlota. Poznały się w ostatnie wakacje, kiedy Kalina uciekła z domu przed menopauzą, podobnie jak Szarlota, która postanowiła odmłodzić się w hanowerskiej klinice urody. Zanim do niej dojechała, dorwał ją niejaki Damian, młody organista, w którym skrycie się podkochiwała bez większej nadziei na wzajemność. A jednak organista docenił urodę i zalety nieco starszej od niego parafianki, w związku z czym pognał za nią swoim starym gol-fem i na jednym z niemieckich parkingów wyznał miłość. Od tego czasu byli razem, a Szarlota odmłodniała bez skalpela. – Mężczyźni robią to z trzech powodów – tłumaczyła teraz. – Po pierwsze, z poczucia winy. Widzą na przykład, jak ich była partnerka cierpi, szamocze się w

ramionach kolejnych „pomyłek” i wtedy ich opiekuńczość może przełożyć się na seksualne zainteresowanie. Na szczęście, nietrwałe. Po drugie, kieruje nimi testosteron. Jeśli po rozstaniu nie potrafią sobie znaleźć partnerki na stałe, co jednak Kosmy nie dotyczy, wygodniej im odwiedzić swoją eks. Traktują ją wtedy jako „pogotowie seksualne”, ale przecież wy uprawiacie seks. I wreszcie po trzecie – aby podre-perować męskie ego i znów choć na chwilę poczuć się bezpiecznie. Z byłą partnerką facet nie musi wykazywać się umiejętnościami Casanovy. Jest akceptowany i może sobie pozwolić na luksus bycia sobą. Ale to również nie jest ten przypadek, bo nie sądzę, aby Kosma czuł się w jakimkolwiek towarzystwie lepiej niż w twoim. W związku z tym musimy wymyśleć jakieś po czwarte. Moim zdaniem – chce po prostu być miły. Kalina siorbnęła nosem. – Miły? To niech będzie miły, ale dlaczego mi o tym nie powiedział? – Może nie chciał cię denerwować. Faceci zazwyczaj nie chcą nas denerwować, co zwykle kończy się tym, że wychodzi-my z siebie i dostajemy ataku szału. Niestety nadal tego nie po-jęli. Chciałabym być w ciąży – zmieniła nagle temat. Kalinę zatkało. – Ty? – No ja. Wcześniej nie chciałam mieć dzieci, ale teraz trochę ci zazdroszczę. Wprawdzie jestem ciut starsza od ciebie, ale przecież liczy się młodość wewnętrzna. A ja od środka nadal się nie zestarzałam. – Szarlota, masz pięćdziesiąt pięć lat… – Ale Damian jest młody. Mamy optymalną średnią wieku, by jeszcze mieć dziecko. A masz rozstępy? Kalina zastanowiła się przez chwilę. W zasadzie nie miała… – Mam. I strasznie puchną mi nogi. Mam też wzdęcia, puszczam bąki w tramwaju i nie widzę swojego łona. – Jezus Maria! – przestraszyła się Szarlota. – Dlaczego? – Bo mi je brzuch zasłania. – To może rzeczywiście jeszcze się zastanowię. Gdybym miała jakieś dodatkowe pytania, to oczywiście mogę zadzwonić? – O każdej porze. I dziękuję. Nadal jestem wściekła na Ko-smę, ale trochę mnie uspokoiłaś. Muszę

znikać, schodzą się ja-cyś ludzie – Kalina ściszyła głos i nieśmiało uśmiechnęła się do starszej pani, która taksowała ją wzrokiem. – Przepraszam, już sobie idę. – Słyszałam to. – Nie rozumiem? – Kalina spojrzała na nią pytająco. – Słyszałam, że jej nie widzisz. Wstyd. O takich rzeczach mówić w kościele. Kalina zarumieniła się. – Czego nie widzi? – spytała starszą panią inna kobieta, ubrana w paskudny żakiet w kolorze rozgotowanej kalarepy. – Swojego pieroga. Pusi. Kuciapki. Kalina czmychnęła, zanim starsza pani przeszłaby do dalszych synonimów tej najwyraźniej wstydliwej części damskiego ciała. Pusi? Matka wróciła do domu równie cicho, jak z niego wyjechała. – Babcia już jest, jeśli cię to interesuje – oznajmiła przez telefon Kira i dodała: – Te wasze rodzinne przepychanki są coraz bardziej męczące. Wolałam cię bardziej potulną. Nie, w zasadzie nie wolałam, ale przyzwyczaiłam się, że jesteś jak para wodna. – Słucham? – Taka bezbarwna i bezzapachowa. Kalina poczuła, że robi się jej przykro. Coś w tym jest, że nigdy nie dogodzimy własnym dzieciom. Kiedy starała się schodzić Kirze z drogi, by jej córka sama podejmowała najważniejsze decyzje, myślała, że postępuje słusznie. Że nie powtórzy błędów Konstancji. A teraz dowiaduje się, że jest bezbarwna. Na dodatek swoim zachowaniem burzy wewnętrzny spokój zarówno swojej matki, jak i córki, i jak się okazuje również paru innych osób. Marietta najwyraźniej też nie została jej fanką, a dyrektor Oczko coraz częściej pytał ją, czy na pewno wszystko jest w porządku.

– Nie wybiera się pani na zwolnienie lekarskie? – upewniał się bardzo uprzejmie podczas świątecznej wigilii w pokoju nauczycielskim. – Na pewno nie wybieram się na sylwestra – odpowiedziała, chcąc być dowcipna, ale dyrektor Oczko zupełnie nie wyłapał tego rodzaju humoru. Gorzej, spojrzał na nią z niepokojem, żału-jąc zapewne, że sam nie może podarować jej zwolnienia lekarskiego. Równie „troskliwe” okazały się koleżanki nauczycielki, które niemal bez przerwy pytały o bóle pleców, kręgosłupa, żylaki, problemy ze snem oraz koncentracją w pracy. Kalina uznała w końcu, że chyba najwyższa pora spędzić resztę ciąży w domu, zwłaszcza że ze względu na cukrzycę miała do tego pełne prawo. – Okres zasiłkowy u kobiet spodziewających się dziecka jest dłuższy niż pozostałych pracowników i wynosi dwieście siedemdziesiąt dni, a więc całe dziewięć miesięcy. Powodem może być choroba lub pobyt w szpitalu, więc jeśli będziesz chciała, nic nie stoi na przeszkodzie, żebyś przestała chodzić do pracy. W końcu masz zdiagnozowaną cukrzycę – poinformowała ją już jakiś czas temu Anna. Tyle że Kalina nie chciała siedzieć w domu. Lubiła swoją pracę, a im częściej przebywała z dziećmi, tym pozytywniej była nastawiona do wychowania swojego. Dam radę, myślała, patrząc na drugą klasę, w której niemal każdego dnia stawała na wysokości zadania mądrego pedagoga i rozwiązywała wszelkiego rodzaju konflikty. Ciąża dodatkowo wzmacniała jej pewność siebie. – Czy pani wie, że Mateusz źle śpiewa kolędę? Zamiast „Chała na wysokości” śpiewa „Pała”, chociaż sto razy mu tłumaczyłam, że jest inaczej – wyjaśniała rezolutnie ośmioletnia Joanna, która nie pozwalała nazywać się Asią. – To nie jest ani pała, ani chała. – Nie? – zaniepokoiła się Joanna. – A co tam jest za słowo? – Chwała. Joanna zamilkła na moment. Kalina poklepała ją po ręce. – Nie przejmuj się, każdemu może się zdarzyć pomyłka, zwłaszcza kiedy ktoś niewyraźnie śpiewa.

– Nie martwi mnie to, że nie znałam słowa, ale że nie odniosłam zwycięstwa nad Mateuszem – oznajmiła pochmurnie. Kalina przygryzła wargę. – Odrobinę jednak tak. W końcu słowo „chwała” bardziej przypomina „chałę” niż „pałę” – zaplątała się trochę. Na szczęście ośmioletniej Joannie to wystarczyło. Kalina ugryzła kanapkę z łososiem i siłą woli odwróciła wzrok od makowca przyniesionego przez koleżankę historyczkę. Leżał i pachniał koło sernika z brzoskwiniami i zupełnie nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo kusił swym wyglądem kobietę w ciąży. Nastrój był mało wigilijny i bardziej przypominał Za-duszki niż świąteczne spotkanie przy grzanym winie. Bezalko-holowym, oczywiście. Kalina nigdy nie lubiła tych spotkań, bo zawsze wymuszały sztuczny uśmiech i dyskusje z osobami, z którymi na co dzień zupełnie nie miała o czym rozmawiać. Piszcząca Lucyna, która jakimś dziwnym trafem uczyła dzieci śpiewu. Pochmurna Aniela, zdaje się ucząca przyrody, i histo-ryczka Paulina, ta od makowca. Oraz nieprzyjemnego zapachu z ust. Szkoła podstawowa, w której uczyła, miała bardzo jasny podział: fajne dzieci i niefajni koledzy. I na nic zdały się wszelkie próby integrowania zespołu nauczycielskiego. Podobnie jak kiwi nie można połączyć z żelatyną, ponieważ nigdy nie powstanie galaretka, tak dopasowanie do siebie tych wszystkich ludzi wykonujących wspólny zawód również nie dawało żadnych efektów. Każdy był na swój sposób jednocześnie i kiwi, i żelatyną, i nie chciał tworzyć szkolnej rodzinnej galaretki, mimo usil-nych zabiegów dyrektora Oczko. Tym razem jednak było ciut inaczej. Adam nie odstępował Kaliny na krok, uważnie kontrolując, co je, i pytając, czy aby na pewno dobrze się czuje. W końcu uznała, że chyba faktycznie przyszła pora na zwolnienie lekarskie, o czym natychmiast poinformowała dyrektora. – Po Nowym Roku przyniosę zwolnienie. Wprawdzie czuję się dobrze, ale dla dziecka z pewnością będzie lepiej, jeśli trochę odpocznę. Dyrektor odetchnął z ulgą. Nie miał wprawdzie nic przeciwko kobietom w ciąży, ale panicznie bał się porodu w miejscu pracy, o czym niejednokrotnie słyszał i czytał. Na wszelki wypadek wolał więc, aby Kalina urodziła w szpitalu, bez konieczności darcia prześcieradeł w pokoju nauczycielskim i trzymania swojego szefa za rękę. – Bardzo nam będzie pani brakowało – oznajmił z szerokim uśmiechem, ozdobionym ziarenkami maku. Rozdział dziewiętnasty

Pół nocy podskakiwałam na łóżku. To podobno moje dziecko mogło mieć czkawkę. Bardzo ciekawe odczucie, zwłaszcza kiedy próbuje się spać. Kosma zerwał się przerażony, myśląc, że mam rzucawkę, o której wyczytał w jednym ze swoich poradników ciążowych. Ledwo go uspokoiłam. Dzisiaj siedziałam w parku owinięta kocem, podziwiałam srebrzysty śnieg i byłam leniem. Mój brzuch wydawał dziwne dźwięki, tak jakby bulgotał od środka. Szkoda, że nie można go odczepić i oddać na parę dni do specjalnej przechowalni. Przyszła mama nabrałaby w tym czasie sił, zregenerowała się i zrobiła pedicure, bo w ostatnim trymestrze najgorzej jest chyba ze schylaniem się. A potem z powrotem doczepiłaby brzuch i wróciła do codziennych zajęć. Cudowna wizja… Zjadłam dużo marchewki. Gorzkiej, bo słodka mogłaby mi zaszkodzić. Mam problem z mężem, który już dawno powinien być były, ale jakoś nigdy nie mieliśmy czasu ani ochoty, żeby dopełnić formalności. I teraz moja obecna sytuacja prawna wygląda nieco patologicznie. Mam konkubenta, z którym jestem w ciąży, a mąż nadal jest mężem, chociaż od kilkunastu lat nie uprawialiśmy seksu. Na dodatek mam ojca, który żyje, choć nie żył, obrażoną matkę oraz ducha Luizy, który zdaje się nieźle w mojej rodzinie namieszał. Dlaczego do tej pory wydawało mi się, że wiodę nudne życie? Zjadłabym tort malinowy na spodzie z bezy. Zjadłabym chociaż bezę. Albo chociaż maliny. Zjadłabym nawet kostkę cukru. Kalina uznała, że w styczniu nie będzie robiła żadnych po-stanowień. Zwyczaj obiecywania sobie najróżniejszych rzeczy, z których na ogół nie robiło się żadnej, zawsze wydawał jej się idiotyczny. A w tym roku jeszcze bardziej. Człowiek nie jest w stanie zawrócić rzeki. Owszem, może płynąć z jej nurtem, od czasu do czasu wychodząc na brzeg, nurkując lub leżąc leniwie na plecach i patrząc w niebo, ale bez względu na to, co sobie obieca podczas takiego spływu, i tak dopłynie tam, dokąd zaprowadzi go rzeka. No, chyba że się po drodze utopi. Po deszczowych świętach przyszedł czas na biały styczeń. Zadowolone ulice przysypiały pod białym puchem, było czysto, jasno i bardzo bajkowo. Oczywiście nikogo to już nie obchodziło. Nastrój świąt Bożego Narodzenia wyparowuje z ludzi dokładnie dwudziestego siódmego grudnia o poranku i w styczniu nikt już pamięta o narodzinach Jezuska. Kalina była zapewne jedną z nielicznych osób, którą narodziny same w sobie obchodziły i to bardzo. W mózgu jej córki zaczynały się właśnie tworzyć bruzdy i pofałdowania, a włosy na głowie stawały się coraz dłuższe. Annę odwiedzała teraz regularnie, co dwa tygodnie. Wskaźniki poziomu cukru we krwi na razie nie były alarmujące. Co więcej Anna była dobrej myśli, więc Kalina wzmocniona jej pozytywnym nastawieniem postanowiła wybaczyć Kosmie nietakt potajemnej pracy u Marietty, a nawet (według zaleceń Szarloty) w ogóle nie

poruszać tego tematu, by nie rozbudzać w sobie wewnętrznych komórek zazdrości drzemiących w każdej kobiecie bez względu na wiek, religię czy rodzaj napięcia przed-miesiączkowego. Skoro już niemowlak odczuwa zazdrość, to co dopiero dojrzała kobieta. – Chciałbym… – zaczął Kosma, ale Kalina, wyniosła i mądra niczym Atena, oznajmiła tylko: – Nie szkodzi. I nie wracajmy do tego. Powiedz jej tylko, że nie będziesz reagował na imię Cosimo. Kosma na wszelki wypadek postanowił dostosować się do tego polecenia. Gorzej było z Mariettą, która zupełnie nie potrafiła zrozumieć, dlaczego jej były mąż pozostaje obojętny na koronkową bieliznę, rozchylone usta oraz inne seksualne sygnały, które wysyłała w jego stronę częściej niż dzieci listy do Świętego Mikołaja. I dlaczego nagle nie można mówić do niego Cosimo? Przecież przez całe małżeństwo tak właśnie się do niego zwracała. Marietta jednak nie była głupia, tylko odrobinę egzaltowa-na, dlatego postanowiła zmienić plan i bardziej dopasować go do osobowości Kosmy. Wprawdzie wcześniej nigdy nie narzekał, gdy przyciągała go swoim erotycznym magnesem, ale najwyraźniej jego pole musiało ulec rozładowaniu. Oko Tuptusia, rozwód i wreszcie ta kobieta, która zdaje się niedługo będzie rodzić – to były czynniki, które odmieniły seksualną mapę Kosmy. Marietta usiadła wygodnie w białym fotelu, owinęła się czerwonym kocem, idealnie dopasowanym do bielizny, pozwoliła Lulutkowi wskoczyć na kolana i rozpoczęła mentalną wędrówkę po cechach charakteru swojego byłego męża. Jak życie zaprojek-towało Kosmę? Czego mu poskąpiło, a co dało w nadmiarze? Sięgnęła po ich album ślubny i zapatrzyła się w zdjęcia sprzed lat. Lulutek pochrapywał spokojnie, a ona powoli przerzucała kartki. I wreszcie to dostrzegła. Obok uroczego uśmiechu, kucy-ka na głowie i rozumiejącego wzroku było coś jeszcze. Empatia. Najdroższa… Nie wiem, czy nazywać Cię niebiesko-, czy też raczej piwno-oką. Nie wiem, czy w ogóle mogę Cię jakkolwiek nazywać, skoro wyraźnie zaznaczyłaś, że to „był ostatni raz”. Dlatego, że mam już żonę, czy raczej z powodu Twojej profesji? Ale Ty wiesz, że ja akceptuję wszystko bezwarunkowo, nie obwiniam, nie osądzam, nie krytykuję. Sam nie jestem ideałem, więc nie mam żadnego prawa do wydawania opinii o innych. Chciałbym Cię tylko widywać od czasu do czasu. Dotknąć Twoich włosów, zdjąć koronkową maskę z Twojej twarzy i wy-wołać Twój uśmiech. Posiedzieć przy Tobie. Czy to moja wina, że dwoje ludzi spotyka się za późno?

Czasem myślę sobie, że ktoś nas zamknął w bańkach mydla-nych i dla zabawy wypuścił w świat. I nie mogliśmy tak po prostu do siebie pobiec, bo ciągle odbijaliśmy się jak piłki od różnych miejsc i ludzi, a kiedy w końcu bańki pękły, Ty upadłaś zbyt daleko ode mnie. I zanim Cię znalazłem, ktoś inny podał Ci rękę… W ciąży poziom wzruszenia i akceptacji romantycznych bzdur zdecydowanie się podwyższa. Kalina czytała więc listy do Luizy, ulegając spazmatycznym wstrząsom wewnętrznym, wydalając hektolitry łez i wydobywając z siebie wstrząsające łkania. Dwa razy przyśniło jej się, że jest Luizą w czarnej, koronkowej maseczce na twarzy, odzianą w powiewną błękitną sukienkę. Luizą, która staje na rozdrożu i z obłędem w oczach (niebieskich? piwnych?) patrzy to w lewo, to w prawo. Budziła się wtedy spocona i zła na siebie, że żaden wewnętrzny głos jej nie podpowiedział, którędy ma pójść, by spotkać mężczyznę pi-szącego do niej tak romantyczne listy. – Czy słyszałeś kiedykolwiek coś o Luizie? – spytała Józefa w pewien wtorkowy poranek, starając się ukryć pociąganie nosem i łamiący się głos. Początkowo chciała poczekać, aż ojciec znowu ją odwiedzi i wtedy ze spokojem porozmawiać. Ale kiedy przeczytała ostatni list, zmieniła zdanie. Dlaczego mi nie powiedziałaś? Dlaczego? Kocham Cię nadal, ale to wszystko zmienia. Co jeszcze ukryłaś pod tą maską? Dlaczego…? Cisza po drugiej stronie słuchawki była w zasadzie wystarczającą odpowiedzią i nie trzeba być kobietą w ciąży z wy-ostrzonymi zmysłami, żeby to zrozumieć. A jednak Kalina czekała. – Konstancja ci powiedziała? – Józef odezwał się wreszcie. – Nie. Znalazłam listy. – Listy? – Józef prawie krzyknął. – Zaadresowane do Luizy. Nie ma na nich żadnego podpisu, ale to oczywiste, że pisał je jakiś mężczyzna. Mężczyzna, który bardzo ją kochał.

– Gdzie je znalazłaś? – W starym sekretarzyku, który mama pozwoliła mi zabrać. Wiesz, ten z wiązowego drewna. Milczenie numer dwa. – Ty wiesz, kto je napisał, i znałeś Luizę, prawda? – Kalina bardziej stwierdziła, niż zapytała. Milczenie numer trzy postawiło kropkę nad i, wskutek czego Kalina postanowiła pojechać do ojca i porozmawiać z nim w cztery oczy. Powzięła też decyzję, by nie konsultować tego wyjazdu z Kosmą. Samo wyjaśnianie historii listów zajęłoby jej zdecydowanie za dużo czasu. Wrzuciła do podręcznej walizki kilka niezbędnych drobiazgów, urządzenie do pomiaru poziomu cukru we krwi, ciepły sweter, śniegowce i listy. Miały prawo wrócić do właściciela. Adam stanął przed lustrem i dokładnie przyjrzał się swojemu obliczu. Nie zdradzało ono żadnych objawów rozpaczy ani nawet silniejszego wzruszenia, a przecież godzinę temu rozstał się ze swoją Ewą. Niestety ich rajski pobyt na Ziemi okazał się zdecydowanie mało rajski, zwłaszcza dla Ewy, którą Adam poinformował, że zostanie ojcem. Tyle że ona nie była matką. – Zdradziłeś mnie? – spytała z niedowierzaniem i aż przerwała oglądanie ulubionego serialu o wszechmocnej tureckiej miłości, co było dużym poświęceniem z jej strony. Adam zastanowił się nad odpowiedzią. W pewnym sensie zdrada dokonała się sama, choć bez jego udziału. No, ale Kalina jest przecież w ciąży, a on poczuł dziwną słabość do swojej żony, która nagle okazała się nieosiągalna. Kiwnął zatem głową, wychodząc z założenia, że im mniej będzie mówił, tym lepiej. Ewa zerwała się z kanapy, całkowicie ignorując fakt, że niejaka Estella właśnie wyznawała swojemu tureckiemu ko-chankowi miłość aż po Wyżynę Armeńską. – Z kim? – ryknęła, gdyż była zraniona. – Kalina jest w ciąży. – Adam zdecydował się na strzał z grubej rury, który pozwoliłby mu uniknąć niepotrzebnych prób ratowania związku i próśb o kolejną szansę. – Skurwiel – oznajmiła nagle ze stoickim spokojem Ewa, a potem bez zapowiedzi rzuciła w niego kubkiem herbaty po-ziomkowej. Niestety, nie trafiła.

Adam przeczekał fazę furii, wściekłości, inwektyw, a nawet próbę spoliczkowania go, a potem starannie zamknął za Ewą drzwi. Zagroziła mu jeszcze śmiercią („żebyś zdechł”), zabrała kilka najpotrzebniejszych rzeczy i oznajmiła, że po resztę przyśle kuzyna. Adam miał tylko nadzieję, że kuzyn nie jest z Ukra-iny. Zaparzył sobie mocnej herbaty i z kubkiem w ręku stanął przed lustrem. Jak na czterdziestosześciolatka trzymał się ciągle nie najgorzej, choć stelaż utrzymujący jego mięśnie i skórę najwyraźniej stracił napięcie. W ubraniach prezentował się całkiem normalnie, pytanie, jak wyglądał nago. Odstawił kubek na stół i zaczął powoli się rozbierać. W końcu goły niczym prawdziwy Adam z Raju raz jeszcze odważnie zerknął w lustro. Hmmm. Po pierwsze – był skandalicznie blady, a wtedy każde ciało przypomina bardziej białą kiełbasę z żurku niż skwierczącą na grillu grzankę. Po drugie – zdecydowanie sfla-czał. Skóra na brzuchu, udach i pośladkach podlegała grawitacji ziemskiej, co gorsza, dojrzał też skórne nakolanniki, co w zesta-wieniu z dużo chudszymi łydkami wyglądało dość komicznie. Klatka piersiowa była kwadratowa i zupełnie nie znała słowa „sześciopak”. Z piersi sterczały smętne włoski, z czego dwa najwyraźniej rozpoczynały proces siwienia. Każda kobieta po tak starannej obdukcji własnego ciała zatonęłaby w łzach rozpaczy lub owinęła się burką. Mężczyźni jednak są skonstruowani zupełnie inaczej i dlatego Adam po kilku obrotach, obejrzeniu się z każdej strony i jednym podskoku mruknął: – Nie jest najgorzej. A potem wciągnął brzuch i zatrzepotał jądrami. Kalinie z pewnością się spodoba. Tymczasem jego żona wsiadała właśnie do zielonego citroena, z którego po chwili wysiadła i zaczęła szurać butami po jezdni. – Pomóc w czymś? – zainteresował się przechodzący mężczyzna. – Nie, przepraszam – spłoszyła się Kalina – sprawdzam po prostu, czy nawierzchnia nie jest zbyt śliska. – Ulice są posypane solą, w mieście może pani spokojnie jeździć. – A poza? – A dokąd się pani wybiera? – W okolice Świebodzina.

Facet wyciągnął komórkę, przez chwilę coś w niej po— sprawdzał i uśmiechnął się do Kaliny. – Może pani jechać. Warunki są idealne, a dzisiaj nie będzie padać. Który to miesiąc? – spytał nagle. – Siódmy. – Moja żona jest w piątym. Trochę się denerwujemy, bo to nasze pierwsze dziecko, o które długo się staraliśmy. Żona nie jest już najmłodsza, ale i tak się cieszymy, że w końcu się udało. – A ile ma lat? – spytała Kalina, choć nie była pewna, czy chce znać odpowiedź. – No, już trzydzieści. – To trzymam kciuki – wystękała słabo i wsiadła do samochodu, próbując się nie rozpłakać. Urodzę wnuczkę, pomyślała jeszcze i włączyła silnik. Przez całą drogę starała się odpędzić ponure wizje siebie w roli siwej i przygarbionej matki, której wypadają zęby, a bio-dro ostrzegawczo strzyka. Włączyła radio. – Widok kompletnie nagiego mężczyzny zaskoczył podróżnych przejeżdżających pociągiem przez stację Zgorzelec Miasto. Na miejsce wezwano policjantów. Czterdziestodwulatek tłumaczył mundurowym, że w stroju Adama czeka na żonę. Nie doczekał się jednak, wcześniej trafił na obserwację do szpitala. Zanim go zatrzymano, wykonywał pozycje z klasycznego baletu Jezioro łabędzie – poinformował redakcję jeden z czytelników, który jechał pociągiem z Drezna do Wrocławia. I dodał: – Dla podróżnych z Niemiec była to pierwsza atrakcja w drodze do Wrocławia, Europejskiej Stolicy Kultury. Kalinę pocieszył fakt, że nie jest jedyną osobą, która dokonała w życiu nie najtrafniejszych wyborów. Zarazem jednak niczego nie wybierała, ciąża zaskoczyła ją dokładnie tak samo, jak łabędzi golas podróżnych. Bo tak już czasem jest, że do chwilowej życiowej harmonii wkrada się muminkowa Mała Mi, tylko po to, by oznajmić: „Urodziłam się, by utrudnić innym życie”. Droga do Rozłogów, gdzie mieszkał Józef, minęła jej szybciej, niż się spodziewała. Zatopiona w myślach zupełnie zapomniała o swoim przepełnionym pęcherzu, który jednak na kilka kilometrów przed celem nie miał zamiaru być dłużej ignorowa-ny. Zatrzymała więc auto w pobliżu rozłożystego dębu, który jako jeden z nielicznych nie oddał zimie swoich liści, i przycupnęła dyskretnie, rozglądając się na boki. – Witaj brzusiu, żegnaj siusiu! – dobiegło ją oczywiście w momencie, kiedy kompletnie się tego nie spodziewała. Postanowiła jednak nie przejmować się dwójką zachwyconych dzieciaków, które bez

cienia wstydu stanęły po prawej stronie dębu i z zaciekawieniem przyglądały się czynnościom fizjologicznym Kaliny. – Nie ma pani domu? Wstała, poprawiła spodnie i spojrzała na nie odrobinę zmie-szana. – Mam, ale czasami nie można już wytrzymać. – Może dlatego, że jest pani gruba? – Nie jestem gruba, jestem w ciąży. – Serio? Pokaże pani? – Ale co mam pokazać? – nie zrozumiała Kalina. – No, dziecko. – Dziecko siedzi w brzuchu, trudno je zobaczyć. – To proszę pokazać brzuch. No cóż. Pokazała, modląc się jednocześnie, żeby tym razem nie przechodził tędy żaden dorosły i nie ujrzał kobiety odsłaniającej w styczniu pod dębem brzuch przed dwójką zaciekawio-nych dzieciaków. Trudno byłoby to wyjaśnić. Rozdział dwudziesty No i stało się. Pewnie pod wpływem stresu, bo inaczej nie potrafię sobie tego wytłumaczyć. Nie dość, że toczę się i sapię, to właśnie rozpoczęłam kłucie się igłami oraz wstrzykiwanie insuliny. Umieram ze strachu, co to będzie i jak sobie poradzę. Anna mnie pociesza, że nie jestem pierwsza i nie ostatnia. Mar-na pociecha. Moja córka jest coraz większa, podobno potrafi już nawet rozpoznawać sylwetki obiektów i ludzi. Mam nadzieję, że nie dostrzega mojego strachu, choć pewnie go wyczuwa. Śpiewam jej kołysanki uspokajające, próbując w ten sposób uspokoić samą siebie. Niestety z każdej strony zaczynam być atakowana przez złośliwe pająki. Nie, nie te prawdziwe, te ludzkie. Kosma od czasu akcji z malowaniem mieszkania Marietty mówi mi teraz o wszystkim. No więc o tym też powiedział. I co ja mam zrobić? Zabronić? Zjadłabym duszonego kurczaka z groszkiem cukrowym. W poradniku dla przyszłych mam, który podczytuje Kosma, radzą powoli zainteresować się wyprawką

dla dziecka. Zupełnie nie mam do tego głowy. A kiedy zajrzałam do internetu, przera-ziłam się ilością gadżetów, które są rzekomo niezbędne przy wy-chowywaniu dziecka. Kosz zjadający pieluszki? Wibrujący huśtawko-kołysko-uspokajacz z milionem melodyjek oraz funkcją masażu? Megaolbrzymia torba na akcesoria dziecięce, w której można zmieścić samo dziecko, a nawet dwójkę? Jestem przerażona. Nic dziwnego, że nie poradziłam sobie zbyt dobrze z wychowaniem Kiry. Jej pieluszek nie zjadał żaden kosz. Napisałam do Lili. „W poczekalni u mojej ginekolog znalazłam listę rzeczy, które warto robić, aby nie zwariować. To odwróci naszą uwagę od ostatnich tygodni ciąży i każe skupić się na czymś o wiele przyjemniejszym. Należy między innymi obserwować Księżyc i poczuć w sobie kobiecą energię yin. Lub uprawiać seks z dużą stymulacją sutków. Nie wiem jak ty, ale chyba wolę to drugie… K.”. Józef, choć kompletnie nie spodziewał się wizyty Kaliny, na jej widok pokiwał tylko głową. Kiedy usłyszał dźwięk parku-jącego samochodu, wyszedł w śmiesznej, fioletowej czapce przed dom i pomachał ręką. – Przywiozłaś listy, prawda? – spytał, pociągając nosem, i objął Kalinę ramieniem. Stali tak przez chwilę wtuleni w siebie, jakby dając sobie nawzajem czas, zanim rozpoczną pogawędkę o Luizie. – Chodź, zrobię ci herbaty z konfiturą malinową, a potem możesz mnie już o wszystko pytać. Dom pachniał jakimś dziwnym lekarstwem oraz świeżym praniem. Na parapetach okiennych leżały poduszki, na podusz-kach koty. W tle sączyła się muzyka klasyczna. – Puszczasz im Chopina? – zdziwiła się Kalina. Kiwnął głową. – Ta ruda kotka miała ospę. Nie jadła, ciągle spała, a na skórze wokół łap pojawiły się wypryski. Na szczęście w porę zauważyłem i podałem antybiotyk. Teraz jest już w porządku, po prostu ma okres rekonwalescencji, podczas którego relaksuje się, słuchając muzyki klasycznej. To ją uspokaja. Kalina usiadła przy drewnianym stole i podciągnęła nogi pod brodę. A raczej spróbowała to zrobić. Niestety wielkość brzucha spowodowała, że tylko się zachwiała i o mało nie spadła z krzesła.

– Uważaj! – Józef podbiegł do niej i podał rękę. – Zapominam, że puchnę w oczach. I że moja sprawność fi-zyczna została chwilowo naruszona. Podobnie zresztą jak mój wewnętrzny spokój – dodała, patrząc Józefowi prosto w oczy. – Trochę mnie wtedy oszukałeś, kiedy po raz pierwszy spytałam, dlaczego mama tak właśnie postąpiła. Mówiłeś, że nic takiego się nie wydarzyło, mała kłótnia i że mama się odkochała. Ale żeby się odkochać, potrzebny jest powód. A często jest tak, że kobieta nawet jak ma milion powodów, to nie potrafi się odkochać. Więc tym razem powiedz mi prawdę. Skrzywił się. Najwyraźniej to był właśnie ten moment, kiedy należało wszystko dokładnie wyznać i oczekiwać rozgrzesze-nia. – Spotykałem się z Luizą. Poznałem ją jeszcze przed twoją mamą i już wtedy coś tam się między nami zaczęło. Ale nasz kontakt się urwał. A potem poznałem Konstancję i byliśmy już razem, kiedy pewnego dnia znowu zobaczyłem Luizę. No i jakby we mnie coś na nowo strzeliło. – Ale przecież kochałeś mamę? – Tak, bardzo. Ale Konstancja nigdy nie była łatwa do ko-chania. – A Luiza była? Zastanowił się przez chwilę. – Nie, w zasadzie też nie… – To chyba trochę się pogubiłam. Józef wstał, podszedł do okna i podrapał za uchem rudą kotkę. Mruknęła leniwie i zwinęła się w kłębek. Żeby tak inne kobiety reagowały na jego pieszczoty… – Chodzi o to, że z Luizą być nie mogłem, więc ten związek sam w sobie stanowił pewną trudność. A Konstancja ciągle była niezadowolona. Chodziła naburmuszona, nie chciała ze mną rozmawiać, a potem nagle przychodziła i żaliła się, że nie okazuję jej żadnych uczuć. Czułem się jak na huśtawce. Luiza była inna. Może dlatego, że miała te parę lat więcej? – Jak ją poznałeś? – To był początek lat pięćdziesiątych. Miałem wtedy siedemnaście lat, a ona trzydzieści trzy. Była tak piękna, że aż mi zaparło dech w piersiach. Miała na sobie czerwoną sukienkę w białe groszki, biały kapelusz i takie śmieszne buciki ozdobio-ne z przodu truskawką. – Pamiętasz to? – Każdy szczegół. Stała w parku, a wokół niej trzech facetów, którzy dosłownie ślinili się na jej widok.

Strasznie mnie wtedy denerwowali. A potem zaczął padać deszcz i ja, jako jedyny, oddałem jej swoją kurtkę. Tamci faceci zaczęli piszczeć i chować się pod drzewami. Zachowywali się jak idioci, którzy po raz pierwszy zobaczyli burzę. Luiza roześmiała się na widok ich tańca w deszczu, narzuciła moją kurtkę na ramiona i podała mi rękę. Czułem się wtedy, jakby mi ktoś podarował wiadro ko-gla-mogla, a był to mój ulubiony przysmak z tamtych czasów. Kalina upiła łyk herbaty i słuchała dalej. Józef nie tylko pięknie pisał, ale także barwnie opowiadał. I chociaż Luiza w ja-kiś sposób wniknęła w ich życie i odebrała jej ojca, zupełnie nie rozumiała, dlaczego ją polubiła. – Widywaliśmy się kilka miesięcy, ale to nie był jeszcze romans. To znaczy ja byłem zakochany jak sztubak, ona traktowała to znacznie lżej. Przypominała mi Ewę Marię Morelle… – Kogo? – To była malarka i modelka słynnego domu mody Telime-na. Kochała buty na obcasie, wąskie spódnice albo dla odmiany sukienki na szerokich halkach, długie rękawiczki i sztuczną biżuterię. W wywiadach chwaliła się, że nosi pantofle od Gejdero-wicza. Do dzisiaj nie wiem, kto to był, ale przypuszczam, że ja-kiś sławny szewc. Moja Luiza była do niej podobna. Elegancka, szczupła, taka arystokratyczna. Pewnego dnia po prostu zniknęła, nie zostawiając mi żadnej wiadomości. Pięć lat leczyłem się z tego uczucia. W końcu pogodziłem się z myślą, że więcej jej nie zobaczę i zacząłem żyć na nowo. Jakiś czas później poznałem Konstancję i znowu się zakochałem. Może nie tak mocno, nie tak na wariata, ale byłem pewien, że chcę z nią być i założyć rodzinę. Brzęczący dzwonek komórki wystraszył Kalinę. Kosma. No tak, zapomniała mu powiedzieć, że jedzie do Józefa. – Zaczęło się? Rodzisz? To jest za wcześnie, kochanie, za wcześnie! Musimy jeszcze trochę wytrzymać! Przywołaj Helenę do porządku! – Nie rodzę. Jestem u ojca. – Ale dlaczego? – zdumiał się Kosma. – Odkąd nie pracuję, trochę mi nudno samej w domu. Musiałam z kimś pogadać. Spokojnie. Wrócę… – Spojrzała na Józefa, ale ten pogroził jej palcem. – Chciałam dzisiaj, ale zostanę tu dwa, góra trzy dni.

– Ale nie uciekłaś? Roześmiała się. – Nie i nie musisz powiadamiać policji, że wyszłam z domu ubrana w niebieską kurtkę. Jestem w Rozłogach, Józef siedzi koło mnie, pijemy herbatę i słuchamy Chopina. To znaczy kot słucha. – Po co? – W ramach rekonwalescencji. Przy Chopinie rany lepiej się goją. Kosma chrząknął niezrozumiale. – A, jeszcze jedno! Adam tu był. – Gdzie? – zdziwiła się Kalina. – U nas w domu. Przyszedł z kolejnym bukietem róż, zupełnie nie rozumiem dlaczego, przecież nie mamy żadnej okrągłej rocznicy. Powęszył trochę, takie przynajmniej odniosłem wrażenie, i chyba ucieszył się na myśl, że nie wiedziałem, gdzie jesteś. – Ucieszył? – Powiedział coś w stylu: „Nie mówicie sobie wszystkiego… Zaczyna się proces wysychania Morza Aralskiego”. Nie zrozumiałem go z początku, ale potem przypomniałem sobie, że jest geografem i jego metafory muszą być z tym związane. Jestem jednak odrobinę zaniepokojony. Wysychanie Morza Aralskiego uważa się za jedną z większych katastrof ekologicznych na świecie. – Nie przejmuj się, nam na razie nie grozi katastrofa, chyba że skusisz się na masowanie Marietty – zachichotała nawet, choć w zasadzie nie było to śmiesznie. – O niej też musimy pogadać. Kalina zamknęła oczy. Co tym razem? Zatkana wanna, babcia w stanie krytycznym czy może Lulutkowi urwało jaja? – Dobrze, porozmawiamy, jak wrócę – obiecała. Teraz zdecydowanie bardziej interesowała ją historia tajemniczej Luizy, która ponad czterdzieści lat temu rozbiła związek Józefa i Konstancji. – A może chcesz się położyć? – zatroszczył się nagle ojciec. – Pościelę ci w gościnnym, prześpisz się, a ja w tym czasie coś ugotuję i pogadamy sobie dalej – zaproponował. Piętnaście minut później Kalina przyłożyła głowę do kraciastej, zielono-niebieskiej poduszki, otuliła się ciepłą kołdrą i błogo zachrapała, posapując przy tym

rozkosznie. Śniło jej się wielkie jajo, z którego wydobywały się dziwne dźwięki. Chodziła wokół niego i nadsłuchiwała zaciekawiona. Nagle jajo zaczęło pękać i Kalina uzmysłowiła sobie, że następuje poród. Zupełnie nie rozumiała, dlaczego nie rodzi jak inne kobiety, tylko czeka na wyklucie się jej dziecka. W końcu jajko rozpadło się na dwie części i wyszła z niego ciemnowłosa, piękna kobieta, ubrana w biało-granatową marynarską sukienkę. Na ustach miała krwistoczerwoną szminkę, idealnie dobraną do koloru butów. Uśmiechnęła się miło do Kaliny i podała jej rękę. – Jestem Luiza – szepnęła, puszczając do niej oko i perliście się roześmiała. Kalina uznała, że najwyższa pora się obudzić. Marietta nie tego się spodziewała. Owszem, przyjemnie jest, kiedy los pomaga nam w naszych planach, ale niekoniecz-nie w ten sposób. Zupełnie jakby podsunął jej prezent, a teraz chichotał, patrząc, jak go otwiera. Puszka Pandory. Cóż za żenująca powtórka z mitologii. Po raz pierwszy od bardzo dawna zrezygnowała z makijażu oraz eleganckiej fryzury. Swoje długie włosy związała w niedbały kucyk, a z paznokci zmyła lakier. To, co miała do powiedzenia Kosmie, nie pasowało do seksownego wizerunku, a nawet się z nim kłóciło. Podobnie jak obcisłe sukienki z apetycznym dekoltem. Tym razem postawiła na czarną, prostą bluzkę i czarne dżinsy. Całość była dość skromna, ponura i dawała do myślenia, zwłaszcza kiedy znało się Mariettę i jej upodobanie do wi-zualnej ekstrawagancji. Nawet Lulutek uniósł ze zdumienia brwi i szczeknął niepewny, czy wszystko zrozumiał. Marietta uspokoiła go jednak psim muffinkiem z dodatkiem suszonej żurawiny, więc spoczął ponownie na poduszce, oddając się konsumpcji i nie zwracając więcej uwagi na swoją odmienioną panią. Uwagę zwrócił natomiast Kosma. – W zasadzie to wolałbym najpierw uprzedzić Kalinę, że się do ciebie wybieram, ale skoro powiedziałaś, że to takie pilne i ważne, postanowiłem, że jednak przyjdę. Poza tym Kaliny nie było w domu. Czy coś ci się stało? – zainteresował się nagle, ze zdziwieniem wpatrując się w nieumalowaną twarz swojej byłej żony. Nie była to twarz zupełnie inna, ale dość mocno od-mieniona. Biła z niej rezygnacja oraz pewien rodzaj cierpienia, którego Kosma do tej pory nie widział. Marietta pociągnęła nosem i gestem zaprosiła go do środka.

W pokoju unosił się zapach mięty wymieszany z atmosferą przygnębienia. Całość obrazu była zaskakująco obca dla Kosmy, który na wszelki wypadek od razu usiadł na kanapie, jakby obawiał się, że to, co usłyszy i tak zwali go z nóg. – W zasadzie nie chciałam cię już prosić o żadną pomoc. Dotarło do mnie, że Kalina wcale nie musi być tym zachwycona. Ja też bym nie była – zaczęła w końcu Marietta, obniżając tembr swojego głosu, który zazwyczaj był wysoki i dość piskliwy. Teraz uległ cudownej metamorfozie i stał się głęboki. Mężczyźni nie lubią takich zmian, bo to wytrąca im ster z ręki. – Co się dzieje? – spytał więc zaniepokojony Kosma, zastanawiając się, czy słychać, jak bardzo dudni mu serce. – Dowiedziałam się właśnie podczas rutynowej kontroli, że jestem chora. To RSM. Kosma próbował rozwinąć jakoś ten skrót, ale w głowie miał tylko chaos. – Co to jest? – Rak szyjki macicy. Pytanie brzmi, czy jestem pierwsza, druga, trzecia, czwarta czy piąta… – Jezus Maria, a to co z kolei znaczy? Marietta westchnęła i usiadła obok Kosmy, a potem spojrzała mu głęboko w oczy. – Rak szyjki macicy jest przyczyną śmierci pięciu kobiet dziennie w Polsce. – To może jesteś szósta? – Lekarz mówi, że ciągle mam szanse, chociaż nie wygląda to tak zupełnie niewinnie. – A konkretniej? – Jestem w stadium choroby między IA a IA2. Tak to nazywają. Na początku zastosują konizację, czyli chirurgiczne usunięcie stożka szyjki macicy i mają nadzieję, że nie będzie konieczne bardziej radykalne posunięcie. Ale i tak bardzo się boję – Marietta wyglądała na wystraszoną, więc Kosma po prostu musiał ją objąć. – Nie bardzo wiem, jak mógłbym ci pomóc – powiedział po chwili. Marietta wytarła nos.

– Nie możesz, jestem pod dobrą opieką i tak naprawdę wszystko jest teraz w rękach lekarzy. Zobaczymy też, jak zachowa się mój organizm, ale jestem jeszcze dość młoda i silna, więc chyba sobie poradzę – spojrzała na niego pytająco. Kiwnął głową siedem razy pod rząd. – Tylko chciałabym, żebyś przy mnie był. Czasami. Kiedy zacznę wpadać w panikę albo w czarny dół rozpaczy. Ty już nie-raz byłeś w takim dole, więc wiesz, jak tam jest i jak się z niego wydostać. Kosma nie mógł jej odmówić. Ale wiedział też, że czeka go niełatwa rozmowa z Kaliną. – Co tak pachnie? – Wyspana Kalina zajrzała do kuchni i z błogością pociągnęła nosem. Józef mieszał właśnie w głębokim garnku, do którego co chwila coś dorzucał. – Duszony kurczak po tajsku z groszkiem cukrowym – oznajmił nie bez dumy. – Najpierw podsmażamy piersi z kurczaka na oleju, dorzucamy pokrojone pieczarki, pora, cebulę oraz groszek cukrowy i całość przesmażamy, aż warzywa odrobinę zmiękną. Dodajemy bulion, mleczko kokosowe, curry, imbir, pa-pryczkę chili, sól i pieprz, i chwilę dusimy na małym ogniu. Ser-wujemy z ryżem, chyba że wolisz kuskus. Kalina aż uniosła brwi ze zdumienia. – Nie, może być ryż. Sam nauczyłeś się gotować? Skinął głową. – Po rozstaniu z twoją matką zamieszkałem sam i tak już zostało. Najpierw robiłem sobie codziennie jajecznicę, ale z czasem mi się znudziło. Teraz w zasadzie potrafię wszystko przy-rządzić. Kalina usiadła do stołu i z przyjemnością zaczęła jeść. Kurczak rozpływał się w ustach, warzywa przyjemnie chrupały. Jaśminowy ryż z dodatkiem kuminu wieńczył całość. Chyba mogłaby tu zostać nieco dłużej. – Ciasto? – spojrzała na Józefa, który wyjął z szafki przy-kryty lnianą ściereczką placek. – Też upiekłeś? – Nie, to akurat wczoraj przyniosła mi sąsiadka. Ona nadal nie wierzy, że potrafię o siebie zadbać, więc od czasu do czasu podrzuca mi różne smakołyki. Drożdżowe z kruszonką, chcesz? Pokręciła głową. – Mówiłam ci już ostatnio, że mam cukrzycę ciążową i mu-

szę cholernie uważać. Co prawda mały kawałeczek pewnie mi nie zaszkodzi – oblizała się łakomie na widok ciasta. – No i mam przy sobie glukometr. Skubnęła kruszonkę i poczuła błogość. Ależ jej tego brakowało! W smak kruszonki idealnie wkomponowała się dalsza część opowieści o Luizie i jej ponownym spotkaniu z Józefem. – To był rok tysiąc dziewięćset sześćdziesiąty piąty. Ma-rzec. Martha Argerich została właśnie zwyciężczynią Konkursu Chopinowskiego. Siedziałem wtedy w kawiarni i słuchałem przez radio jej koncertu. I wtedy ona weszła. – Martha? – Nie, no Luiza. Weszła do tej kawiarni w krótkiej białej sukience, tym razem w czarne grochy, krótko obcięta jak Twiggy. – Jezu, tato, ty się zadziwiająco dobrze znasz na modzie! Józef ukroił sobie jeszcze kawałek placka i uśmiechnął się pełną buzią. – To były takie czasy, że wszystkim się interesowaliśmy. Wizytą Chruszczowa w Polsce i tym, że Melchior Wańkowicz został aresztowany pod zarzutem współpracy z Radiem Wolna Europa. Wizytą Beatlesów w Stanach i tym, że Twiggy została ikoną stylu. Wszystko nas fascynowało, wszystkiego byliśmy ciekawi. – A Luiza? Poznała cię? Kiwnął głową. – Podeszła nawet do mnie, bo ja siedziałem jak zamurowany. A ona stała naprzeciwko i pachniała perfumami Diorling Diora. Wiem, bo potem zobaczyłem te perfumy w jej łazience. – Czyli to spotkanie poszło w dobrym kierunku, skoro miałeś okazję obejrzeć jej łazienkę? – Spotykaliśmy się aż do twoich narodzin – przyznał cicho Józef. – No, prawie. Miesiąc wcześniej to ona mnie ostatecznie rzuciła, a ja wyznałem Konstancji całą prawdę. Przyznałem, że popełniłem błąd i błagałem o szansę. Obiecywałem, że będę dobrym ojcem, i że od tej chwili zawsze może na mnie liczyć. – I co? – Nie powiedziała ani słowa. Aż do końca ciąży nie odzywała się do mnie. Liczyłem, że po porodzie coś się zmieni, ale wtedy było już na wszystko za późno. Do szpitala nie wolno mi było wejść, zresztą nie było po co. Zeszła do mnie położna i powiedziała te kilka słów, które prawie mnie zabiły: „Pana cór-ka zmarła przy porodzie. Współczuję”. Konstancja przez pielę-

gniarkę przekazała mi list, w którym napisała, że jeśli choć jeden, jedyny raz pojawię się w jej pobliżu, popełni samobójstwo. – I wtedy wyjechałeś. Przytaknął. – Nigdy nie próbowałeś się z nią skontaktować? – Wielokrotnie. Ale nie odpisała na żaden mój list. Odkła-dała słuchawkę, kiedy dzwoniłem. W końcu przestałem i zrozumiałem, że naprawdę jest już po wszystkim – spuścił głowę. – Ale nigdy nie poprosiła cię o rozwód – zastanowiła się Kalina. Józef uśmiechnął się ponuro. – Przyznam, że początkowo dawało mi to nadzieję. Myślałem, że potrzebuje trochę więcej czasu, że mi jednak wybaczy. A potem dotarło do mnie, że ona po prostu nie chce mnie widzieć już nigdy więcej. Teraz wiem, że był inny powód. – To znaczy? – spytała Kalina. – Na rozprawie rozwodowej sędzia z pewnością chciałby ustalić warunki opieki nad dzieckiem. Przecież w sądzie nie mo-gła skłamać, a wtedy dowiedziałbym się, że jednak żyjesz. Kalina posmutniała. – Ale coś tu się nie zgadza. Z tego ostatniego listu, który napisałeś do Luizy, wynika, że to ty ją zostawiłeś. Że wydała się jakaś tajemnica i dlatego nie możecie się więcej spotykać. Zobacz sam. Sięgnęła do walizki, wyjęła siedemnaście błękitnych kopert i podała mu jedną z nich. Józef drżącą ręką rozłożył kartkę i zaczął czytać na głos: Dlaczego mi nie powiedziałaś? Dlaczego? Kocham Cię nadal, ale to wszystko zmienia. Co jeszcze ukryłaś pod tą maską? Dlaczego…? – Nie pamiętam już… – Tato, proszę cię. Mam czterdzieści sześć lat i za chwilę urodzę wnuczkę.

– Chyba córkę. – No, tego już sama nie jestem taka pewna. Opowiedziałeś mi tyle, że możesz chyba dokończyć. Co to za tajemnica? I dlaczego znalazłam te listy w sekretarzyku Konstancji? Józef wziął głęboki oddech, nalał sobie do szklanki lodowa-tej wody i wypił ją duszkiem. – Luiza była przyjaciółką twojej matki. Rozdział dwudziesty pierwszy Jestem na insulinie krótko działającej. Wstrzykuję ją sobie piętnaście minut przed każdym posiłkiem. To podobno działa optymalnie na mój organizm i zapobiega gwałtownym skokom insuliny. Anna mówi, że mam się nie martwić. Nie stwierdzono w mojej krwi ani w moczu ketonów, więc na razie nie muszę zwiększać dawki. Najważniejsza jest dieta, dlatego lepiej nie pozwalać sobie na żadne wybryki ze słodyczami. Mam też zapomnieć o tłustych serach i tłustym drobiu. Żadnych kaczek ani gęsi. To mnie specjalnie nie zmartwiło, bo i tak najchętniej jem kurczaki. Dam radę. Przejrzałam ostatnio wszystkie listy do Lili i zrobiło mi się jakoś raźniej. Rzeczywiście, czego tu się bać? W końcu urodziłam już Kirę, więc z drugim porodem też sobie poradzę. Nie wspomniałam jej o insulinie, bo chociaż to nie dotyczy Lili, kobiet w ciąży nie wolno denerwować. Opisuję więc same pozytywne wspomnienia związane z pierwszą ciążą, choć oczywiście sporo wymyślam. Ale dzięki temu sama czuję się ciut lepiej. Ostatnio zerknęłam odważnie w lustro i doszłam do wniosku, że nie jest najgorzej. Wprawdzie przypominam wieloryba, ale mam bardzo ładną cerę i błyszczące oczy. Nie wyglądam na czterdzieści sześć lat. A po porodzie będę ćwiczyć, biegać i podnosić ciężary, żeby dotrzymać kroku swojej córce. Będę razem z nią fikać koziołki i łazić po drzewach.

Helena. Tak bardzo podoba mi się to imię, ale boję się, że matka więcej się do mnie nie odezwie, co potrafi świetnie ro-bić. Tyle lat milczeć. Nie wyobrażam sobie wprawdzie, jak to jest, kiedy mąż zdradza cię z najlepszą przyjaciółką, ale ta kara była niewspółmierna do winy. Mogła wyrzucić go z domu, rozwieść się, ale uśmiercić jedno przed drugim? Jestem wyrozumiała. Chociaż zdaję sobie sprawę, że każdy facet ma w sobie gen niewierności, pozwalam Kosmie zajmować się Mariettą. Jest chora, nie wolno mi być taką egoistką. Zdaje się, że poza Kosmą nikogo nie ma. Jest wprawdzie babcia, ale podobno nic nie wie o chorobie, ponieważ Marietta nie chce jej martwić. Adam oszalał. Albo jeszcze gorzej… Podobno na świecie ogromnym powodzeniem cieszy się

technika australijskiego doktora Davida Lewisa, który proponuje swoim zestresowanym pacjentom „wydobyć z siebie prawdziwy pierwotny krzyk”. Jego zdaniem jest to jedna z bardziej skutecz-nych metod pomagająca zarówno w walce ze stresem, jak i wzmagająca doznania seksualne. Silny krzyk uwalnia od na-gromadzonych w człowieku problemów i kłopotów, dodaje energii, spala kalorie i pobudza do dalszej pracy. Najgłośniejszy wrzask, jaki zanotowano do tej pory, wynosił sto pięć decybeli, czyli był to hałas porównywalny z orkiestrą symfoniczną. Prawdopodobnie został on pobity przez Kalinę, którą pewnej niedzieli obudził dziwny dźwięk, a dokładniej mówiąc dźwięki i pomruki, wydobywające się z pokoju gościnnego. Zerwała się z łóżka, odrobinę zatoczyła, a potem odważnie udała w kierunku podejrzanych hałasów. Na podłodze ktoś siedział, cały owinięty białym prześcieradłem i zawodził: Om bhurbhuvahsvah! Tat saviturvareńyam

Bhargodevasyadhimahi Dhiyoyo nah praćodayat! – Aaaaaaa! – wrzasnęła Kalina i pobiegła do kuchni po nóż. W tym samym czasie postać zakutana białym prześcieradłem uwolniła się ze zwojów materiału i pognała za Kaliną szybko wyjaśnić, że jest ojcem jej dziecka, a to, co słyszała, to man-tra, która jest niczym innym jak pierwotnym źródłem dźwięku. – Czy ty zwariowałeś? – spytała Kalina, chwytając się za serce. – O mało nie umarłam ze strachu, a Helena ze mną. Jak ty byś się czuł, widząc kiwającą się mumię w pokoju, która na dodatek zawodzi w dziwnym języku? – Przepraszam – Kosma był naprawdę przygnębiony – ale myślałem, że śpisz. – Na cholerę wyjesz mantry? Wyprostował się i złożył prześcieradło. – To dla naszej córki. Chcę ją w ten sposób przygotować do narodzin. Żeby przeszła przez nie spokojnie i radośnie. – Nie znam dziecka, które raduje się z własnych narodzin. To dość szokujący i bolesny moment dla niego i raczej tego nie zmienisz. – O właśnie. A ja byłem na zajęciach z jogi i pogadałem z prowadzącą. I wyobraź sobie, że poród nie musi być trauma-tyczny ani dla matki, ani dla dziecka. Wystarczy czerpać siłę z natury i plemiennych rytuałów. Kalina poczuła, że kręci jej się w głowie. – Plemiennych rytuałów… – powiedziała w końcu. – Kosma, wybacz, ale ja urodzę w szpitalu, a nie w polu kukurydzy, tudzież w wigwamie szamana. Roześmiał się. – Oczywiście. Ale ja znajdę ci doulę. – Kogo? – wyszeptała resztką sił. – Doulę. Osobę wspierającą podczas porodu, która zrobi wszystko, żeby ten moment był dla ciebie mistyczny i w ogóle nie kojarzył się z bólem. Dostałem też namiary na fantastyczną kobietę, która prowadzi zajęcia z jogi prenatalnej, a potem popo-rodowej. – Już się czuję jak kwiat lotosu. Tyle że wyciągnięty z wody.

– Spokojnie. Pójdziemy, sprawdzimy i sama zadecydujesz. – Ale nie będę musiała stękać mantr? – To naprawdę uspokaja, wycisza i wprowadza w stan podobny do transu. Byłem już w zupełnie innym wymiarze, ale sprowadziłaś mnie na ziemię swoim nieludzkim wrzaskiem. Kalina zamknęła oczy. Próbowała już przecież medytować, ale jakoś nic z tego nie wyszło. Widocznie jest oporna wobec takich eksperymentów. A teraz joga prenatalna? Mantry? A może jak trochę powyje, przestanie zadręczać się wizją Kosmy, który wspiera Mariettę w jej chorobie? Współczuła jej, naprawdę, ale szósty zmysł kazał być ostrożną. W końcu skorpiona też nikt nie próbuje oswoić. W poczekalni u ginekologa Kalina dyskretnie przyglądała się innym matkom. Dwie z nich były skandalicznie młode, trzecią trudno było oszacować, a czwarta wyglądała na czterdziesto-latkę. Wszystkie były dość mocno opuchnięte i miały ponure miny. Kalina pomyślała, że to dziwne. Żadna z nich nie wyglądała na zachwyconą faktem, że jest w ciąży. Raczej przypominały kogoś, kto właśnie dowiedział się o jakiejś przykrej chorobie. – Na kiedy ma pani termin? – odważyła się w końcu zapytać szacunkowo najstarszą z nich. Kobieta westchnęła. – Za dwa tygodnie. Już mi skóra cierpnie na samą myśl o tym cholernym bólu, krwi i pocie. To moje trzecie. Pozostałe pacjentki chętnie włączyły się do rozmowy i po piętnastu minutach Kalina czuła się tak, jakby właśnie zakończyła poród. Dowiedziała się przy okazji, że podobny ból człowiek odczuwa przy złamaniu otwartym kości, rodzeniu kamieni nerkowych, usuwaniu nerwu z zęba bez znieczulenia oraz ukąszeniu skorpiona. Była przerażona, zupełnie zapomniała, jak to było, kiedy rodziła Kirę. Wydawało jej się, że całość przebiegła w miarę sprawnie i szybko, ale przecież teraz jest dużo starsza i jej ciało nie ma tej siły i elastyczności co kiedyś. Będzie bolało. Wyjęła telefon i zadzwoniła do Kosmy. – Chcę iść na jogę prenatalną. I chcę mieć swoją doulę. Załatw to, bo inaczej nie urodzę – szepnęła i odrobinę spocona we-szła do gabinetu Anny. – Co jest? – spytała lekarka. – Masz w poczekalni kobiety, które boją się porodu. I które chcą, żeby wszyscy się bali. Ale Kosma mi pomoże.

Anna roześmiała się. – Spokojnie. Taka już nasza natura, żeby stłuc różowe okulary, zanim się je założy. Nie przejmuj się. Masz Kosmę, a ja mam dla ciebie listę badań, które zrobimy w najbliższych tygodniach. Połączymy to i przejdziesz przez końcówkę ciąży oraz poród tanecznym krokiem – powiedziała Anna. Kalina zerknęła na listę: ocena wydzieliny pochwowej, kontrola wagi i ocena ruchliwości płodu, odczyn Wassermanna, posiew z pochwy w kierunku paciorkowców typu B. – Nie brzmi jakoś groźnie – zauważyła. – To rutynowe badania. Możemy jeszcze zrobić echo serca płodu, a w okolicach trzydziestego szóstego tygodnia zrobię ci dodatkowe USG. Co prawda NFZ refunduje tylko trzy takie badania, ale w przypadku cukrzycy dostaniesz skierowanie. Na echo również. Kalina pomyślała, że dobrze byłoby mieć już to wszystko za sobą. Odczepić brzuch, zredukować sapanie, odsłodzić zacukrzony organizm. Przestać zadręczać się myślami, że coś pójdzie nie tak, że matce nie spodoba się imię Helena, a późne macierzyństwo okaże się pasmem niekończących się zmagań z własnymi ograniczeniami. Fajnie byłoby usiąść teraz na plaży, wy-ciągnąć przed siebie nogi, zdrzemnąć się albo popatrzeć w niebo. I o niczym nie myśleć. A już z pewnością nie o Marietcie, która postanowiła ze swojej choroby zrobić kartę przetargową. Albo mi pomożesz, albo umrę. Kosma oczywiście zupełnie nie wiedział, jak odnaleźć się w tej sytuacji, więc na wszelki wypadek pomagał, jak mógł. Bo jak zareagować na taką prośbę? Uciec? Przekazać pałeczkę komuś innemu? Tylko komu, skoro Marietta jemu najbardziej ufała. – Kosma, wiem, że ta sytuacja jest dla ciebie wyjątkowo trudna, dlatego z mojej strony masz zielone światło – oznajmiła wspaniałomyślnie Kalina, choć jej podświadomość krzyczała zupełnie co innego. Ale czasem trzeba zagłuszyć własny egoizm, choćby po to, by uspokoić sumienie. – Czy rak szyjki macicy naprawdę jest aż tak niebezpieczny? – spytała nagle Annę, która spojrzała na nią ze zdumieniem. – Ale skąd to pytanie? Kalina westchnęła.

– Znajoma zachorowała i trochę się niepokoję. – To wszystko zależy od stopnia zaawansowania choroby. We wczesnym stadium nie mówimy nawet o raku, tylko o neo-plazji szyjki macicy. Im szybciej wykryta, tym większe szanse na całkowite wyleczenie. A wiesz dokładnie, jakie wyniki ma ta twoja znajoma? – Coś między IA1 a IA2, ale nie wiem, czy dobrze zapa-miętałam. Anna skinęła głową. – To wczesne stadium, ale wymagające leczenia chirurgicz-nego. – A rokowania? – Dość dobre, choć sporo zależy od zabiegu i od tego, jak zachowa się organizm. Jeśli to młoda, silna kobieta, to ma duże szanse na całkowite wyleczenie. Marietta zdecydowanie była silna, młoda w zasadzie jeszcze też, a na dodatek miała wsparcie Kosmy. Na pewno sobie poradzi, a potem da im wreszcie święty spokój. – Pewnie pomoc bliskich jest ważna w takim przypadku? – spytała jeszcze. – Jak najbardziej. Chory nie chce być sam, więc obecność ludzi, którzy dobrze mu życzą, zawsze dodaje otuchy. Walka z rakiem nie jest łatwa, a zatem im więcej wojowników, tym lepiej. Jeśli czujesz się na siłach i chcesz pomóc, to jak najbardziej powinnaś to zrobić – uśmiechnęła się Anna. Kalina pomyślała, że nie chce i nie czuje się na siłach, ale jednak weźmie udział w tym rakowym wyzwaniu. Istniało zbyt duże ryzyko, że złe nastawienie wróci do niej rykoszetem i uderzy prosto w twarz. Lepiej nie ryzykować. – Ale to niczego między nami nie zmienia, prawda? – spytała nagle wieczorem, kiedy Kosma kroił ogórki, które nagle za-częły jej smakować bardziej niż pomidory. Najwyraźniej Helena polubiła nowe smaki. Kosma zastygł z nożem w ręku, spoglądając to na warzy-wo, to na Kalinę i nie mogąc się zdecydować, komu poświęcić większą uwagę. – Możesz kroić i mówić – poradziła mu. – Mówisz o Marietcie? – domyślił się od razu. Skinęła głową. – Ja po prostu zupełnie nie wiem, jak się zachować – przyznał szczerze. – Ale wiem też, że nie

powinienem jej zostawiać z tym samej. Babcia nie ma o niczym pojęcia, bo Marietta nie chce jej martwić, a znajomi… chyba nie są zainteresowani… – Nic dziwnego – mruknęła Kalina, zagryzając swój komentarz kiszonym ogórkiem z dodatkiem curry oraz słodkiej musztardy. Natychmiast też zganiła się w myślach za złe nastawienie i postanowiła od tej chwili ociekać współczuciem i zrozumieniem. – Trochę mnie martwi, że spędzasz z nią tak dużo czasu – przyznała ostrożnie. Kosma westchnął. – Pamiętaj, że jesteś najważniejsza. Jeśli cokolwiek będzie nie tak, przyjadę natychmiast, nawet gdyby Marietta zaczęła krzyczeć. – A wiadomo już, kiedy będzie operowana? Pokręcił głową. – Chyba nie. Ciągle robią jej jakieś badania, dostaje też leki, ale jeśli chodzi o termin operacji, to nie do końca jestem zo-rientowany. – Czy myślisz, że jem kiszone ogórki dlatego, że wszystkie kobiety w ciąży je jedzą, czy mój organizm naprawdę ich potrzebuje? – zmieniła temat tak szybko, że Kosma potrzebował dobrych kilku chwil, zanim zorientował się, że nie mówią już o Marietcie. – Powstały podczas kiszenia kwas mlekowy i zawarte w nim bakterie poprawiają skład mikroflory jelitowej i zapobie-gają tym samym namnażaniu się szkodliwych bakterii – wyrecytował w końcu i posłał Kalinie ogórkowy uśmiech. – Możesz je zajadać do woli, tym bardziej że to źródło wszelkich witamin. Moim zdaniem Helena wie, co robi. W tej sytuacji Kalina pochłonęła całą miskę pokrojonych na plasterki ogórków, do których Kosma dodał jeszcze kiszoną paprykę oraz garść kaparów, i popiła je ogórkową zalewą. A potem stawiła opór myślom o czekoladowym torcie i na wszelki wypadek sprawdziła poziom cukru. Józef odczuwał połowiczne uczucie ulgi. Cieszył się, że Kalina dotknęła jego tajemnicy, a on zrzucił z siebie całkiem spory kamień, ale przecież nie powiedział jej jeszcze całej prawdy. I pewnie nigdy nie powie, bo czasem lepiej jest wylać resztkę wina, niż wypić je do końca. Rozdział dwudziesty drugi

Podobno Helena nieustannie pije teraz płyn owodniowy, co dostarcza jej mniej więcej czterdzieści kalorii dziennie. W ten sposób urozmaica swoją dietę i ćwiczy przewód pokarmowy. Anna mówi, że moja córka nie tylko czuje, ale zaczyna też myśleć. Pojawia się u niej sieć połączeń między neuronami w mózgu. Brzmi bardzo mądrze. Powoli też przygotowuje się do opuszczenia mojego brzucha. Co prawda mamy jeszcze trochę czasu, ale główka znajduje się już na dole i tak pozostanie aż do porodu. No, chyba że fiknie koziołka, tak jak fiknęło moje serce, kiedy Kosma przedłożył mi prośbę Marietty. A potem po raz drugi, kiedy Adam zaprosił mnie do siebie. – A Ewa? – Ewy już dawno nie ma – oznajmił mi z dziwnym uśmiechem i obiecał, że to będzie jedna z piękniejszych niespodzianek, jakie w życiu przeżyłam. Była. O mało nie urodziłam przed terminem. Czytam o dojrzałych matkach. Halle Berry pierwsze dziecko urodziła w wieku czterdziestu dwóch lat, kolejne, gdy miała czterdzieści sześć. To tak jak ja! Co prawda Halle jest trochę lepiej zabezpieczona finansowo, ale to akurat nie ma żadnego wpływu na dziecko. Tyle że może zna już smak kawioru. Z kolei francuska minister sprawiedliwości, Rachida Dati, urodziła cór-kę w wieku czterdziestu trzech lat. Prasa kobieca zachwycała się, że już tydzień po porodzie pani minister wróciła do swych obowiązków. Kocham takie artykuły. Jest jeszcze Nicole Kidman i Salma Hayek. Plus całe rzesze innych, nieznanych kobiet, które również urodziły późno i wszystko zakończyło się jednym wielkim happy endem. Podobno z macierzyństwem można czekać tak długo, aż poczujemy, że jesteśmy gotowe, by być dobrą mamą. Nie wiem, czy wtedy ktokolwiek zdecydowałby się na dziecko. W nocy obudziły mnie skurcze, więc zlana potem próbowałam nucić mantry, żeby wrócić do psychicznej równowagi. Udało się i po jakimś czasie skurcze przeszły. Ale i tak z samego rana zadzwoniłam do Anny. – Spokojnie. To skurcze Braxtona-Hicksa, przepowiadające poród, które dość często występują pod koniec ciąży. Zdarzają się co dwadzieścia, trzydzieści minut i trwają jakieś trzydzieści sekund. Zazwyczaj są bezbolesne, choć oczywiście mogłaś się ich nieco przestraszyć. Ale to naturalna gimnastyka macicy lub – jak to nazywam – próba generalna przed porodem. Jeśli znowu ci się przytrafią, potraktuj je jako doskonałą okazję do przećwiczenia prób oddechowych. Przydadzą ci się podczas porodu – poinformowała Anna. – Poza tym na jodze prenatalnej z pewno-

ścią o tym mówili. Joga. Kalina była naprawdę przerażona, kiedy w końcu za namową Kosmy zapisała się na zajęcia do niejakiej Anshoo, kruczo-włosej Hinduski, mówiącej na całe szczęście płynnie w języku polskim. – Jestem dość sztywna – wyznała jej na wstępie Kalina i z niedowierzaniem spojrzała na inne ciężarne, które gięły się w dziwnych pozycjach, zupełnie jakby w szatni wraz z ubrania-mi zostawiły kości. Anshoo przewierciła ją czarnym wzrokiem na wylot i oznajmiła, że nie ma takiej sztywności, której nie dałoby się przełamać. Kosma chrząknął, zupełnie jakby chciał coś na ten temat dodać, ale Kalina dyskretnie go wyprosiła. – Jogę planuję uprawiać sama. To znaczy z Heleną – pożegnała go czule i tocząc się niczym objedzona foka, zasiadła wśród innych matek joginek. – Przyszłaś do nas nieco później niż inne mamy, ale twój partner przekonał mnie, że musisz tu być. – Anshoo puściła do niej oko. – Powiem ci w skrócie, po co tu jesteś i jak mogę ci pomóc, a potem zaczniemy naszą wspólną przygodę. Kalina wzięła głęboki oddech. – Regularna praktyka asan, czyli pozycji jogicznych oraz ich wszelkich wariantów opracowanych specjalnie dla kobiet w ciąży, przynosi naprawdę rewelacyjne efekty w postaci ela-stycznego, otwartego i wzmocnionego ciała, co skutkuje łagod-niejszym i sprawniejszym wydaniem dziecka na świat – powiedziała Anshoo, a Kalina doszła do wniosku, że to całkiem dobre założenie. – Nauczę cię prawidłowo oddychać, co podczas porodu po-może ci poddać się jego falom, pokażę, jak rozluźniać mięśnie i wykonywać pozycje, które otworzą twoje biodra i miednicę. Przyswoisz sobie też techniki koncentracji umysłu, dzięki którym wyciszysz się, odpędzisz natłok myśli, skoncentrujesz na sobie i dziecku. Gotowa? Kalina skinęła głową. – To teraz zamknij oczy i wsłuchaj się w odczucia płynące z twojego wnętrza. Podążaj za sygnałami… To nie była dobra porada. Kalina tak bardzo wsłuchała się we własne potrzeby i pragnienia, że zupełnie nie wiedząc kiedy, przewróciła się na bok i smacznie zasnęła. Anshoo postanowiła jej nie budzić, wychodząc z założenia, że organizm najlepiej wie, czego potrzebuje. Pozycje drzewa, krawca oraz koci grzbiet zostały przełożone na następne spotkanie. Tymczasem Kosma siedział w mieszkaniu Marietty i zupełnie nie wiedział, jak wyperswadować jej z głowy pomysł, na który właśnie wpadła. Co prawda ustalili z Kaliną, że wolno mu pomagać byłej żonie, zwłaszcza w takiej sytuacji, ale ta proś-

ba zdecydowanie go przerosła. Na dodatek nie miał czasu, żeby poszukać douli. – To tylko kilka dni. Najpierw będę miała zabieg, tutaj w Polsce. Mają mi usunąć szyjkę macicy oraz węzły chłonne miednicy. Wtedy miałabym jeszcze szansę na zajście w ciążę… – Ale ty chyba nigdy nie chciałaś mieć dzieci? Marietta westchnęła. – Kiedy człowiek zachoruje, jakoś zmienia mu się perspektywa. Myślę, że jednak bardzo chciałabym mieć dziecko. Ale na razie muszę wyzdrowieć. – Bardzo chętnie zawiozę cię do szpitala i we wszystkim pomogę, ale Kalina jest w końcowej fazie ciąży i naprawdę nie wiem, czy powinienem ją zostawiać. Po stole spacerowała mucha. Marietta pozwoliła jej wejść na półmisek i powąchać jabłko, ale kiedy zaczęła po nim spacerować, uderzyła pięścią tak mocno, że i z muchy, i z jabłka niewiele zostało. Kosma aż się wzdrygnął. – Nie chcę być tam sama – szepnęła łamiącym się głosem, zupełnie jakby nie miała na nic siły, co było dość sprzeczne z poprzednim zachowaniem. Ale kobiety, jak wiadomo, są kumulacją nieścisłości. – Lekarz zaleca mi radioterapię. Mogę ją zrobić w Polsce, ale mam doskonały kontakt do specjalisty w Wiedniu i wiem, że jeśli z tej szansy skorzystam, w stu procentach wyzdrowieję. – Kiedy masz zabieg? – W czwartek. I potem, po dwóch tygodniach mogę już jechać do Wiednia. Zarezerwowałam już hotel, pytanie tylko czy dla dwóch, czy dla jednej osoby… – zawiesiła głos. Dwa tygodnie. Kosma zacisnął zęby i zaczął przeliczać. To będzie absolutna końcówka ciąży. A on przecież nie może przegapić porodu Heleny, to miało być najważniejsze wydarzenie w jego życiu. I będzie. Porozmawia dzisiaj i z Kaliną, i z Heleną. Muszą obie na niego poczekać, nie ma innego wyjścia. Nie wiadomo, ile potrwa radioterapia Marietty, ale on zostanie z nią najwyżej tydzień. Trudno. Tyle musi jej wystarczyć, żeby jakoś się odnaleźć w nowym miejscu i potem radzić sobie samej. – Oczywiście zarezerwuję dwa pokoje – wtrąciła Marietta. Oczywiście. Kalina pomyślała, że najwyższy czas porozmawiać z mat-ką. Nie będzie poruszała tematu Luizy, zwłaszcza teraz, kiedy Józef jej wszystko wyjaśnił. Ale to jeszcze nie znaczy, że ich wzajemne stosunki, tak bardzo wychłodzone po ubiegłorocznym wyjeździe do Amsterdamu, muszą takie pozostać. Upłynęło już trochę czasu, może Konstancja choć odrobinę jej wybaczyła. Nie powinna jej także obwiniać o nagłe pojawienie się Józefa, w końcu to nie Kalina usypała ich rodzinną historię z ziarenek kłamstw i niedomówień. Trzeba też w końcu ogłosić, że jej druga wnuczka nie otrzyma imienia na literę „K”.

– Bawi cię to ciągłe łamanie zasad? – Konstancja gładziła łyse ciało Patrycjusza, co zawsze napawało Kalinę lekkim obrzydzeniem. Co to za kot bez futra? – Mamo, ale tu nie chodzi o to, że robię coś na złość. Po prostu podoba mi się imię Helena. Czuję, że będzie do niej pasować. Konstancja parsknęła, a kot jej zawtórował. – W naszej rodzinie imiona wszystkich kobiet zaczynały się na literę „K”. Gdybyś odszukała jakąś naszą praprapraparaprababcię, to okazałoby się, że również ona miała na imię Kunegun-da albo Klaudyna. Jest to jakaś tradycja, rodzaj zwyczaju przeka-zywanego z pokolenia na pokolenie. Dlaczego tak bardzo chcesz to zepsuć? Kalina skubała rękaw białej bluzki i czuła podobny wstyd do tego w siódmej klasie, gdy matka przyłapała ją na czytaniu Raz do roku w Skiroławkach, lekturze wyjątkowo wyuzdanej zdaniem Konstancji i wyjątkowo niepotrzebnej żadnej kobiecie. A może ona rzeczywiście na przekór wszystkiemu uparła się na Helenę? – Mamo, to dam jej na drugie Katarzyna. Helena Katarzyna… – utknęła nagle w połowie zdania. Matka wysoko uniosła brwi. – A właśnie. Jaki jest dalszy ciąg, bo nie dosłyszałam? Helena Katarzyna Stanisławska? Po Adamie? Czy jednak dziecko dostanie nazwisko ojca? – Tak, oczywiście, że Kosmy. Ja może też swoje zmienię. – Najpierw chyba musiałabyś się rozwieść. Kalina chciała dodać, że rozwody w ogóle nie są mocną stroną tej rodziny, ale po namyśle postanowiła zmienić przebieg ich rozmowy i za pomocą słownego haka do zwrotnicy przekie-rować ją w okolice samego porodu. – Jeszcze tylko kilka tygodni i znowu zostaniesz babcią. Moja lekarka mówi, że wszystko jest w porządku, a od czasu kiedy regularnie wstrzykuję sobie insulinę, moje parametry cukru wróciły do normy. – Parametry może tak, ale inne rzeczy nadal nie znajdują się na swoim miejscu. – A pamiętasz Lili? To była moja koleżanka z liceum. Napisała do mnie jakiś czas temu. Okazuje się, że też jest w ciąży, mamy nawet podobny termin. Jest okropnie przerażona faktem, że tak późno zostanie matką, więc staram się ją jakoś podtrzymywać na duchu. – Ma rację, że się boi. – Konstancja najwyraźniej nie planowała ułatwiać im tej konwersacji.

– Też tak na początku myślałam, ale teraz już obie zdecydowanie odczuwamy mniejszy strach – oznajmiła Kalina, co nie było prawdą. Matka wzruszyła ramionami. – Jestem przeciwna tej całej modzie świadomego opóźniania własnych zdolności reprodukcyjnych. Ciało kobiety jest za-programowane tak, by rodziła do trzydziestki. Ale ty oczywiście musisz popadać w skrajności. Albo zachodzisz w ciążę zaraz po rozpoczęciu studiów, albo na końcówce swoich możliwości. Końcówka możliwości. Zabrzmiało okrutnie. Last minute w ustach Anny brzmiało zdecydowanie milej. – Ciąża przebiega prawidłowo. A cukrzyca może się przytrafić każdej kobiecie, nawet dużo młodszej ode mnie – próbowała się bronić Kalina. – Ale przytrafiła się tobie. Moim zdaniem to bardzo ego-istyczne z twojej strony, by skazywać dziecko na taką dysharmo-nię. – Dysharmonię? – Będzie miało starą matkę. Matkę, która najwyraźniej nie potrafiła uszanować konstrukcji własnego ciała i zamiast głośno powiedzieć „stop”, po prostu zaszła w ciążę. Wszystko ma swój okres ważności. Również kobieta. – Ale ja niczego nie planowałam. Nie wpięłam sobie do kalendarza karteczki z napisem „poczęcie”. Po prostu… tak wy-szło. Konstancja przeszyła ją wzrokiem. – Tak mogłaś mi powiedzieć wtedy, kiedy miałaś urodzić Kirę. Byłaś młoda, głupia i totalnie niedojrzała. Najwyraźniej niedojrzała i głupia jesteś nadal. Tyle że już nie młoda. Chciałaś się spotykać z tym facetem, proszę bardzo! Ale trzeba było od razu doklejać do tego związku brzuch? – Mamo, przestań. Jestem w ciąży i nic już tego nie zmieni. Wiem, że twoim zdaniem powinnam raczej zapaść w sen zimowy, ale najwyraźniej mój organizm uznał, że ciągle jeszcze mogę mieć dziecko. Nie możesz zobaczyć w tym niczego pozy-tywnego? Konstancja skinęła głową. – Mogę. Nie minie nawet miesiąc od porodu, jak do mnie wrócisz. W każdej innej sytuacji taka rozmowa doprowadziłaby Kalinę na brzeg załamania nerwowego i stanu przedrzucawkowego. Ale teraz nie była już sama. Helena, mimo skandalicznego imienia, dodawała jej otuchy i wewnętrznie uspokajała. Być może również to było przyczyną decyzji Kaliny, by odwiedzić mieszkanie swojego

byłego męża, w którym rzekomo czekała na nią niespodzianka. Na Adama wpadła przypadkiem (jak zwykle) lub raczej to on wpadł na nią. Zdziwił się oczywiście bardzo, natychmiast okleił ją taśmą komplementów, a potem zaprosił do siebie. – Dlaczego rozstałeś się z Ewą? – spytała, wsiadając do jego samochodu. Adam wzruszył ramionami. – Ten związek był jakiś taki bez przyszłości. Teoretycznie nie doszło do żadnego większego incydentu, po prostu nasze uczucie nagle się wypaliło. Myślę, że to nie była prawdziwa miłość. Nie taka jak nasza – dodał po chwili, łypiąc na Kalinę czule, co mocno ją zaniepokoiło. – Nasza też dobiegła końca – wtrąciła szybko. – Niekoniecznie. Na pewno słyszałaś o przerwach w miłości. Podobno każda para przez to przechodzi. Kochasz kogoś, ale z przerwami. Wiesz, coś jak antrakt podczas koncertu. Kalina pomyślała, że jej antrakt najwyraźniej jeszcze trwa i prawdopodobnie nigdy się nie skończy, ale Adam zdecydowanie miał ochotę na akt drugi. To mogło być nieco trudne, ale postanowiła na razie nie wyprowadzać go z błędu. Może po prostu czegoś się najadł i mówi od rzeczy. – Zamknij oczy – powiedział jej mąż, kiedy stanęli przed drzwiami mieszkania, a potem chwycił ją za rękę i ostrożnie przeprowadził przez próg. Szczerze mówiąc, była mocno zaintrygowana, w końcu nawet za czasów trwania ich małżeństwa Adam nie wykazywał się żadnymi skłonnościami do robienia jej niespodzianek. No, może z wyjątkiem jednej, kiedy wyjechali razem na wakacje, a on zapomniał jej powiedzieć, że cała podróż odbędzie się autostopem, o noclegi natomiast muszą zawalczyć sami. To była bardzo duża niespodzianka, zwłaszcza dla kogoś, kto nie zabrał ze sobą bu-tów do wędrowania, a zamiast wygodnych spodni wziął trzy powłóczyste spódnice. – Już – powiedział Adam i wskazał ręką na dawny pokój Kiry. Kalina poczuła się jak żona Lota. Zamurowana, zasolona, sztywna i bardzo oniemiała. Pokój Kiry tonął w różach, a dokładnie mówiąc w różowym kolorze. Ściany były pokryte kremowymi tapetami w delikatny wzorek różowych baloników. Na zasłonach tańczyły różowe misie, podobnie zresztą jak na pościeli, która znajdowała się w… kołysce. Kołysce? Kalina poczuła, jak krew zaczyna znowu płynąć w jej żyłach, a ona sama odzyskuje zdolność poruszania się

i mówienia. – Co to jest? – Pokoik dla naszej córeczki. – Kiry? Adam roześmiał się. – Kira raczej nie zmieści się do kołyski. To dla… wybrałaś już imię? – Helena. – O! Ładnie, chociaż nie na „K”. Kalina poczuła, że traci grunt pod nogami. To był błąd, że pozwoliła się adorować. Że przyjmowała kwiaty, owoce, perły, witaminowe napoje i całe mnóstwo innych rzeczy, którymi rozpieszczał ją Adam. Wysyłała błędne sygnały i właśnie dlatego stoi teraz w tym różowym pokoiku i z przerażenia nie wie, co powiedzieć. – Przypominam ci, że Helena nie jest twoją córką – szepnęła w końcu. Adam zmarszczył brwi i zaprowadził Kalinę na fotel, a potem niemal zmusił ją, by w nim usiadła. – I tu się mylisz. Kalina głośno przełknęła ślinę. Zdecydowanie w Amsterdamie nie było Adama, a seks uprawiała wyłącznie z Kosmą. Być może Adam chwilowo postradał zmysły lub ona przeżywała jeden z tych ciążowych dni świstaka, podczas których odnosi się wrażenie, że nigdy się nie skończą. Dobrze, wzięła perły. Ale nigdy niczego mu nie obiecywała! – Adam. Ojcem Heleny jest Kosma. Nie ty – powiedziała stanowczo. Adam nakręcił maleńką pozytywkę w kształcie karuzeli (różowej), a melodyjka słodkiej kołysanki stanowiła idealne tło muzyczne do jego dalszej wypowiedzi. – Zgodnie z artykułem sześćdziesiątym drugim paragraf pierwszy Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego, jeżeli dziecko urodziło się w czasie trwania małżeństwa albo przed upływem trzystu dni od jego ustania lub unieważnienia, domniemywa się, że pochodzi ono od męża matki. Dzięki temu ojciec nie musi nigdzie udowadniać, że jest ojcem. Automatycznie zostaje też wpi-sany do aktu urodzenia dziecka. Kalina zerwała się z fotela. – Czy ty sobie żartujesz? Nie pozwolę cię wpisać do aktu urodzenia mojej córki, bo jej ojcem jest Kosma!

Różowa pozytywka wygrywała dalej uroczą melodyjkę, zupełnie ignorując fakt, że rozmowa dwojga ludzi ani trochę nie jest różowa. Adam spojrzał na swoją żonę bez cienia uśmiechu. – Ale ja cię kocham. Wiem to na pewno. I chcę, żeby to było nasze dziecko. Prawo jest po mojej stronie, wystarczy teraz, żebyś również ty w to uwierzyła. Kosma może jest miłym facetem, ale co on wam zapewni? Nie ma pracy, nie ma żadnych oszczędności, na dodatek nie znasz go zbyt dobrze. A ja nadal jestem twoim mężem i chcę z tobą wychowywać Helenę. Kalina poczuła, że żadna joga prenatalna, żadna pozycja kota, psa, motyla czy nawet dzięcioła nie będą w stanie jej teraz uspokoić. Zanim Adam zdążył się zorientować, wybiegła z mieszkania i pognała w stronę postoju taksówek, próbując po drodze wykonywać relaksujące ćwiczenia oddechowe, aby nie stresować bardziej Heleny. Niczym zwinna pantera wskoczyła na tylne siedzenie samochodu i krzyknęła: – Naprzód! Taksówkarz zerknął z przerażeniem na jej wielki brzuch i spytał: – Rodzimy? Do szpitala? Kalina w odpowiedzi wydała z siebie serię oddechów typu „huhuhuhuhuhuhu” i przecząco pokręciła głową. – Nie, po prostu goni mnie zboczeniec. W domu owinęła się ciepłym kocem i utkwiła wzrok w cytrynie kręcącej się w kółko w naparze z imbirem. Uśmiechnęła się i przypomniała sobie opowieść o słodkich cytrynach. Podobno wystarczy być przekonanym, że przykre sytuacje, które nam się przytrafiają, tak naprawdę są przyjemne. Albo śmieszne. Rozbrajające. Idiotycznie zabawne. Chodzi o to, by odrzucić negatywne myśli, które krążą w głowie i zamiast uśmiechu wywołują grymas. Każdy człowiek z założenia krzywi się na myśl o cytrynie. Niepotrzebnie. Wystarczy wyobrazić sobie, jak idealnie smakuje z miodem. Albo jako lemoniada. Jako dodatek do łososia… Pod postacią cytrynowej tarty. Opowiedział jej o tym kiedyś brat Marianny, który był również bratem zakonnym i takie filozofie życiowe były dla niego łatwiejsze do zaakceptowania, zwłaszcza że mieszkał w opac-twie i na co dzień nie stykał się z kretynami. W prawdziwym życiu jednak o wiele trudniej jest wyobrazić sobie słodkie cytryny. Kalina próbowała dostrzec komizm całej tej sytuacji, ale było jej ciężko. Adam nie wyglądał na osobę, która zamierzała się poddać. Sprawdził kodeks, przygotował pokój, odprawił z raju Ewę.

Wszystko wskazywało na to, że rzeczywiście przygotowuje się do roli ojca nieswojego dziecka, a wszelkie przeszkody zburzy niczym drogowy walec. Powiedzieć Kosmie? A może lepiej Józefowi? Szarlocie? Lili? A może Mariannie? Mariannę poznała razem z Szarlotą, podczas swojej słynnej wycieczki czy też raczej ucieczki do Amsterdamu. Polubiła ją, choć bardzo przypominała jej matkę. Marianna miała podobny problem ze swoją córką, której za żadne skarby nie pozwalała dorosnąć. W końcu trzydziestoparoletnia Eliza tupnęła nogą i zaczęła domagać się niezależności. Po serii cichych dni, przeplata-nych kłótniami i uszczypliwościami, a zakończonych ognistą awanturą, Marianna spakowała niewielką torbę i postanowiła wyjechać z domu. Los postawił na jej drodze zielonego citroena z Kaliną i Kosmą w środku i resztę podróży do opactwa w He-imbach, gdzie przebywał jej brat, spędzili już razem. Początkowo Marianna planowała zostać w Niemczech tylko kilka tygodni, żeby ochłonąć i przemyśleć co dalej, potem okazało się, że przedłużyła swój pobyt do końca listopada. Na wieść o ciąży Kaliny ogromnie się ucieszyła. Od początku kibicowała jej związkowi z Kosmą. – Naprawdę Adam chce uznać twoje dziecko za swoje? – upewniła się czwarty raz, kiedy tylko Kalina przez telefon streściła jej wydarzenia ostatnich dni. – Kompletnie nie wiem, co ci doradzić. Ale pewnie musisz skorzystać z pomocy prawnika. A Kosma wie? Kalina pociągnęła nosem. – Nie, na razie nie chcę go straszyć, zwłaszcza że jest trochę zajęty swoją byłą żoną. Marianna wydała z siebie dziwny dźwięk. – On swoją żoną, ty swoim mężem? Bardzo skomplikowa— nie przebiega wasze wspólne życie i trudno mi w nim dopatrzeć się jakiegoś sensu. – Bo go nie ma. Ale ani ja, ani Kosma nie mamy do końca wpływu na to, co się dzieje. Marianna zaprotestowała. – Macie. Po prostu chcecie wszystkim dogodzić, a tak się nie da. Kiedy już dorwało się szczęście po tylu różnych zawiro-waniach, to może lepiej jest je przytrzymać, zamiast pozwolić, żeby zwiało przez uchylone okno?

– Nie zbudujesz szczęścia, ignorując innych. – To prawda – zgodziła się Marianna. – Ale nie dzielcie się nim z każdym, kto was o to poprosi. – A co u Elizy? – Kalina zmieniła temat. – Dobrze, kiedy się nie widujemy zbyt często. Gorzej, kiedy zaczynamy ze sobą rozmawiać. Pewnych przyzwyczajeń nie wypali nawet ciekły azot. Są jak kurzajki, po jakimś czasie znowu odrastają. Kalina pokiwała głową. Ona też o wiele lepiej rozumiała się z Konstancją, kiedy nie miały ze sobą żadnego kontaktu. Rozdział dwudziesty trzeci Moja macica wzrosła pięćsetkrotnie, tak mówi kalendarz ciąży. Moje nerwy wypełniają całe ciało. Helena nie powinna tak się denerwować, więc uspokajam ją jogą. Podczas zajęć u Anshoo udaje mi się na chwilę zapomnieć o tych wszystkich stresujących wydarzeniach. Kosma jedzie do Wiednia. Nie ukrywam, że przeraża mnie ten fakt, ale musiałam się zgodzić. Marietta do mnie przyszła. Wyglądała dość słabo. Zniknął gdzieś jej blask i cała pewność siebie, którą aż kipiała podczas naszego pierwszego spotkania. Jest już po operacji. O dziwo, nie chciała, żeby Kosma ją odwiedzał, więc tylko ją zawiózł i odebrał ze szpitala. „Żadna kobieta nie lubi pokazywać się bez makijażu, nie-uczesana, z workami pod oczami. Na dodatek cała obolała i w ohydnej szpitalnej piżamie”. W sumie ją rozumiem. Ja dostałam Lulutka, co jest dowodem największego zaufania. Moim zdaniem nikt go nie chciał albo Marietta nie miała żadnego pomysłu, komu go oddać na przechowanie. Babcia podobno nadal nic nie wie. Lulutek jest nawet dość grzeczny, choć pierwszego dnia zaplątał się w moje rajstopy i niewiele brakowało, by się nimi zadusił. Na szczęście Kosma jeszcze przed wyjazdem go uratował. Lili jest ogromnie przerażona porodem, więc napisałam jej, że absolutnie nie powinna się niczego bać. Wyszperałam nawet jakieś statystyki dotyczące udanych porodów kobiet po czterdziestce. Nie wiem, czy są wiarygodne, ale mnie uspokoiły. I jeszcze dorzuciłam kilka mocnych argumentów za późnym macierzyństwem. Podobno starsze kobiety wykazują mniejsze napięcie so-matyczne, rzadziej się denerwują i mają więcej energii w okresie ciąży. Chyba wyłamuję się z tych statystyk, a wszystko przez Adama i Mariettę. Z moich piersi wycieka pierwsze mleko… – Ale obiecujesz, że nie będzie cię tylko tydzień? – Kalina pakowała właśnie walizkę Kosmy, na którą wskoczył Lulutek i zamerdał radośnie ogonkiem. Kosma usiadł na kanapie i zanurzył ręce we włosach.

– Cholera, nawet nie masz pojęcia, jak bardzo nie chcę tam jechać. Ale to już ostatni raz, naprawdę. Poradzisz sobie, prawda? – spojrzał na nią błagalnie. Kiwnęła głową. – Józef jutro przyjeżdża. Zostanie co najmniej do twojego powrotu i pomoże mi chociażby przy Lulutku. Nigdy nie wiadomo, w co się znowu zawinie albo jakie cholerstwo połknie. A Józef przynajmniej jest weterynarzem. – Ale gdybyś zaczęła rodzić, natychmiast daj mi znak! – Myślisz, że w porę dolecisz z Wiednia? – Dolecę. Nie mogę przecież przegapić momentu, w którym Helena po raz pierwszy spojrzy na mnie i powie „tato”. – Obawiam się, że na to będziesz musiał poczekać nieco dłużej. Machnął ręką. – To będzie takie mentalne porozumienie, zrozumiałe wyłącznie dla córek i ojców. Kalina wzięła głęboki oddech. Ciągle jeszcze nie powiedziała Kosmie o Adamie i jego genialnym planie ojcostwa. Postanowiła najpierw za namową Marianny zapytać o radę prawnika, z którym nawet potajemnie się umówiła, a potem raz jeszcze na spokojnie porozmawiać z mężem. Dlaczego wcześniej nie pomyślała o rozwodzie? Nie musiała jak Konstancja ukrywać żadnego dziecka, mogli spokojnie dopełnić wszelkich formalności. Lulutek wwąchał się w świeżo wyprane skarpetki Kosmy, a nawet zaczął jedną obśliniać. Kalina w porę wyjęła mu ją z py-ska, zanim potrzebna byłaby interwencja chirurgiczna. Westchnęła. Życie psów jest dużo przyjemniejsze, nawet jeśli to ktoś inny decyduje, o której godzinie dostaniesz miskę z żarciem lub wyjdziesz na spacer. Przynajmniej nie musisz udawać podczas rozmowy z prawnikiem, że cokolwiek rozumiesz z jego wypowiedzi. – W naszym kraju do chwili prawomocnego zakończenia postępowania o zaprzeczenie ojcostwa mąż matki dziecka jest jego jedynym i prawowitym ojcem. Powództwo takie można wytoczyć tylko do pewnego czasu. Mąż matki ma na to sześć miesięcy od chwili, w której dowiedział się o urodzeniu dziecka, matka z kolei sześć miesięcy od urodzenia dziecka, a samo dziecko – trzy lata od osiągnięcia pełnoletności. Po upływie tych terminów powództwo takie może wytoczyć już tylko prokurator. Facet z pewnością wiedział, co mówi, w przeciwieństwie do jego klientki, która zapatrzyła się na leżący na biurku piękny, zielony notes z wyhaftowaną pośrodku literą Ł.

Ł jak Łukasz W., dwieście czterdzieści złotych za poradę z zakresu prawa rodzinnego i opiekuńczego. – Słucha mnie pani? – upewnił się. Kalina przytaknęła, więc mówił dalej. – Musi też pani wiedzieć, że jeżeli nawet powództwo uda się wytoczyć w terminie, samo obalenie domniemania ojcostwa jest niezwykle trudne. Wymagany jest dowód na to, że mąż matki nie jest ojcem biologicznym dziecka lub mówiąc inaczej, że prawdopodobieństwo, że jest on ojcem dziecka, wynosi zero. – Jest bardziej niż zerowe – wtrąciła Kalina. – Mój mąż nie jest ojcem mojego dziecka. Nie żyjemy ze sobą od dwunastu lat. I dokładnie od tylu lat nie widziałam jego pen… – urwała zakło-potana. Prawnik Łukasz W. rozciągnął swe apetyczne usta w uśmiechu, który jego zdaniem miał zawsze wprowadzać atmosferę poczucia bezpieczeństwa. – W tej sytuacji wystarczą badania DNA, które dają prak-tycznie stuprocentową pewność wyniku. Proszę jednak pamiętać o tym, że choć z jednej strony dążymy do ustalenia rzeczywiste-go, czyli biologicznego pokrewieństwa, z drugiej ciągle w naszym kraju konserwuje się zastały stan rzeczy, czyli istniejącą już rodzinę. – Ale to jest absurd. Ja z moim mężem nie uprawiam i nie uprawiałam seksu od ponad dwunastu lat! Jak w takiej sytuacji mógł spłodzić Helenę? – Kalina bez pytania sięgnęła po butelkę z wodą i nalała sobie pełną szklankę. – Proszę się poczęstować – wtrącił grzecznie adwokat. – Już to zrobiłam, dziękuję – wypiła duszkiem wodę i na chwilę przymknęła oczy. „Pozwól myślom swobodnie opuścić twój mózg, a ty sama wycisz się i zrelaksuj” – powtarzała w głowie słowa Anshoo. Trudno. Trzeba wygarnąć Adamowi, co o nim myśli, i stanowczo dać mu do zrozumienia, że ich małżeństwo jest przeszłością. Nawet jeśli papiery mówią co innego. Wstała i podała rękę ad-wokatowi Łukaszowi W., który nadal grzecznie się uśmiechał. – Jeśli nie załatwię tego polubownie, z pewnością wrócę do pana. Nikt nie będzie mi wmawiał, że jest ojcem mojego dziecka, skoro nim nie jest. Łukasz W. wstał również.

– Zazwyczaj większość kobiet domaga się potwierdzenia ojcostwa, dlatego tym chętniej zajmę się pani przypadkiem. Rzadko kiedy zdarza się, by partner tak bardzo chciał zostać biologicznym ojcem, zdając sobie jednocześnie sprawę z tego, że nim nie jest. To zawiłe psychologicznie, dlatego jestem zain-teresowany. Kalina podziękowała mu skinieniem głowy i odrobinę pod-niesiona na duchu wytoczyła się z gabinetu. Przynajmniej trafiła na adwokata, który miał szczerą ochotę przyjrzeć się tej sprawie z bliska. Wychodząc z kamienicy, zobaczyła Kirę. Albo tak jej się tylko wydawało… Bo możliwe też, że ta atrakcyjna, elegancko ubrana kobieta, z ostrym makijażem i w wysokich, bordowych szpilkach, była po prostu łudząco podobna do jej córki. Poza tym Kira nigdy nie wspominała, że spotyka się z facetem, który pełnoletność osiągnął co najmniej trzy dekady temu. Aby choć na moment odreagować, skusiła się na wizytę w butiku z ubrankami dla niemowląt i niemal natychmiast poczuła, jak infantylnieje. Te różowe śpioszki… Te sukienuszki z żyrafką, balonikiem, misiem i zeberką z wielkimi oczami. Te puszyste kocyki. A skarpetusie? Niewiele większe od rożka, którego tak chętnie by zjadła. – Ojej, ojoj – wzdychała całkowicie rozklejona, a sprzedawczyni patrzyła na nią z całkowitym zrozumieniem. Rzadko kiedy przyszła matka mówiła sensownie i nie piszczała na widok tych wszystkich miniaturowych ubranek. – Pani pewnie już za chwilę, prawda? – uśmiechnęła się do Kaliny, która prawie załkała, patrząc na białe pantofelki z kokardką wielkości mrówki. – Tak, to końcówka. – Córeczka? – Helena – potwierdziła Kalina nie bez dumy. – Przepraszam, że tak się roztkliwiam, ale to wszystko tutaj jest po prostu cudowne. Bardzo potrzebowałam takiego różu wokół siebie. Sprzedawczyni była niczym najlepszy psycholog, nie dość, że wszystko rozumiała, to jeszcze wiedziała, jak dalej przeprowadzić ten dialog, by zakończył się on obopólnym sukcesem. – Absolutnie wiem, o czym pani mówi. Wszystkie młode mamy tak to przeżywają. Młode mamy. Wszystkie młode mamy. Kalina bez żadnych skrupułów wydała w tym cudownym

miejscu ponad czterysta złotych, a nawet chciała dorzucić napiwek, na szczęście zabrakło jej pieniędzy. Helena wzbogaciła się o zestaw różowych szmatek, równie pięknych, co niepraktycznych. Wiedeń przywitał Kosmę i Mariettę zimnym, a nawet lodo-watym powietrzem, więc naturalnym odruchem było przytulenie się do Kosmy i zatopienie twarzy w jego powiewającym, czarnym szaliku. Hotel, który wynajęła Marietta, znajdował się na obrzeżach centrum, za to w bliskim sąsiedztwie pałacu Schönbrunn, wymalowanym na ciepły, żółty kolor na specjalne życzenie Marii Teresy. – Pójdziemy tam? – szepnęła Marietta, wskazując ręką barokową budowlę. Kosma jak zwykle nie do końca wiedział, co odpowiedzieć, więc udawał tylko, że szalik zatkał mu usta. – Wiesz, że w jednej z tych sal koncertował sześcioletni Mozart? Tak, wiedział. Jak również to, że w pałacu znajduje się Po-kój Milionowy, którego ściany wybijane są drewnem różanym i zdobione cennymi miniaturami z Indii i Persji. A w pałaco-wych ogrodach można zobaczyć teatrzyk marionetek oraz ogród zoologiczny z uroczą pandą. Ale to wszystko chciałby zwiedzać z Kaliną. I Heleną. Tymczasem trzymał pod rękę swoją byłą żonę, zdziwiony, że ma ona pojęcie o czymś innym niż szampon dla psów, i lawirował pomiędzy tym, czego oczekiwała, a tym co mógł jej zaproponować. Pierwsza niespodzianka dopadła go już w hotelowym holu, pięć metrów od recepcji, w której Marietta załatwiała wszystkie formalności. – Zupełnie nie wiem, jak to się stało, ale najwyraźniej ktoś pomieszał nasze rezerwacje – oznajmiła zdumiona, wracając z kartami do pokojów. – To znaczy? – Kosma uniósł brwi i spojrzał na nią pytająco. – Twój pokój jest wolny tylko do pojutrza. – A co potem? – No właśnie nie wiem, podobno wszystko mają zarezerwo-wane. Oczywiście bardzo przepraszali i obiecali, że coś wymyślą. W najgorszym wypadku przeprowadzisz się do mnie. Kosma przełknął ślinę. – Do twojego pokoju? Marietta przytaknęła.

– To w zasadzie dwuosobowy pokój, więc spokojnie zmieścimy się oboje. Ale nie denerwujmy się niepotrzebnie. Może znajdzie się jakieś inne rozwiązanie. „Oby”, pomyślał Kosma, uśmiechnął się taktownie, choć krzywo, chwycił walizki i skierował się w stronę windy. Marietta natomiast posłała czarujący uśmiech recepcjoniście, czego Kosma w ogóle nie zauważył. Pierwszą sesję radioterapii miała mieć dopiero za dwa dni. Do tego czasu chciała tylko pospacero-wać po Wiedniu, bo być może „już nigdy nie będzie miała takiej okazji”. – Ale operacja przebiegła pomyślnie, prawda? – upewnił się Kosma. – Tak, ale sam wiesz, że dopiero za jakiś czas można być pewnym, że nie ma już żadnych komórek rakowych. Niestety stuprocentowej pewności człowiek nie ma nigdy – westchnęła. – Może pojedziemy teraz do centrum, zapraszam cię na słynny tort Sachera. Albo na sznycla po wiedeńsku, wybieraj. Kosma przypomniał sobie spacery z Kaliną po Amsterdamie i fenomenalne fondue Stijna. Poznali go zupełnie przypadkiem, kiedy ze starej bańki po mleku budował skrzynkę na listy i próbował zamocować ją na barce. Pomogli mu, a on w podziękowaniu zaproponował im noclegi na swojej pływającej łodzi. Kosma był wtedy naprawdę zachwycony. Nie dość, że Stijn sam produkował lampy ze starych zabawek, to jeszcze wyśmienicie gotował. – Może i fondue jest szwajcarskim pomysłem, ale to my, Holendrzy, dopieściliśmy ten przepis. Ja do swojego dodaję ser gruyer, cheddar, apenzeller oraz goudę. Do tego czosnek, białe wino i kieliszek śliwowicy. Plus szczypta gałki muszkatołowej – zachwalał swoją potrawę pewnego wieczoru, po którym Kalina z Kosmą postanowili seksualnie spalić nadmiar spożytego sera, a wszystko to przy dźwiękach nocnego amsterdamskiego życia. Zamyślił się. Świat powinno się zwiedzać z osobą, którą się kocha. Wtedy wszystko smakuje inaczej, a człowiek zachwyca się nawet deszczem, wiatrem czy wyrachowanym podmuchem zimna. Tymczasem tort Sachera był podły w smaku i dość ma-ziowaty w konsystencji. Nie pomogła mu nawet sława, którą był owiany. Podobno w tysiąc osiemset trzydziestym drugim pod nieobecność szefa kuchni młodszy kucharz na dworze księcia Metternicha, niejaki Franz Sacher, otrzymał nie lada wyzwanie stworzenia nowego deseru dla księcia. To właśnie wtedy powstał przepis na tort czekoladowy przekładany morelową marmoladą i oblany polewą czekoladową. Przepis do dnia dzisiejszego jest trzymany w wielkiej tajemnicy, ale Kosma podejrzewał, że być może dlatego, iż absolutnie nie ma się czym chwalić. Tort był

dość suchy, konfitura smakowała jak mamałyga, a polewa cze-koladowa przypominała czasy PRL-u i jego słynne czekoladopo-dobne wyroby. Przełykał go z dużym trudem, nie chcąc robić przykrości Marietcie, która najwyraźniej uległa magii reklamy i oblizywała się łakomie po każdej łyżeczce. – To absolutny król deserów, prawda? – spojrzała rozanie-lona na Kosmę, któremu ostatni kawałek utknął właśnie w przełyku i nie miał zamiaru przesunąć się dalej. Chrząknął, próbując ratować się przed zaduszeniem. – Wiedeń to chyba nasze miasto, prawda? – spytała Marietta, czego Kosma kompletnie nie zrozumiał. Nasze? – Pamiętasz nasz ślub? Tańczyliśmy wtedy walca wiedeńskiego, choć szczerze mówiąc, niemal bez przerwy deptałeś mi po palcach. Kosma odkorkował wreszcie gardło z resztek tortu Sachera i pomyślał, że walca wiedeńskiego tańczy zapewne jakieś dziewięćdziesiąt procent par na swoich ślubach, ale pewnie niewielu z nich wpadło do głowy, by uznać tym samym Wiedeń za sym-bol swojego małżeństwa. Nie podzielił się jednak tą uwagą z Mariettą, wychodząc ze słusznego założenia, że tylko ją tym zdenerwuje. Dopił resztki kawy (również po wiedeńsku) z dodatkiem bitej śmietany i mocno zasłodzony zamarzył o zwykłej kiełbasie jałowcowej. – Stałeś się jakiś taki bardziej milczący – zauważyła nagle Marietta. – Nie, po prostu jem – odpowiedział grzecznie. – Ale ja mówię tak ogólnie. Od kiedy spotykasz się z Kaliną, jesteś jakiś inny. Nie mogę mówić do ciebie Cosimo. Mniej mówisz, rzadziej się uśmiechasz. Czy ty jesteś szczęśliwy? Kosma uznał, że wołanie o pomoc na nic się nie zda, ponieważ nikt z siedzących w wiedeńskiej kawiarni nie zrozumie jego prośby. Oczywiście, że był szczęśliwy. Oczywiście, że dużo mówił i jeszcze częściej się śmiał. Ale nie z tą kobietą i nie w tym momencie. To Kalina, choć zupełnie niechcący, wyrwała go z objęć depresji i postawiła na nogi po rozwodowej traumie. To jej zawirowania związane ze strachem przed menopauzą i życiem w ogóle tak bardzo go wciągnęły, że postanowił już zawsze brać w nich udział. Zakochał się w kobiecie pogubionej, ale niezwykle ciepłej, mądrej i odważnej, co udowodniła, robiąc sobie w Amsterdamie tatuaż wielkości łebka od szpilki. Zachichotał. Pewnie w Wiedniu oboje uznaliby, że tort Sachera nie ma prawa konkurować nawet z rodzimym torcikiem wedlowskim. – Rozbawiłam cię? Nie. Kosma, by zmienić temat, poklepał się tylko po brzuchu i oznajmił:

– Jestem absolutnie objedzony. Może wrócimy do hotelu? Nie chcesz się położyć? Niestety Marietta zaplanowała na wieczór koncert z barokową muzyką, a nawet potajemnie kupiła na niego bilety. – To w podziękowaniu za to, co dla mnie robisz – szepnęła jeszcze. Kosma wiedział, że są sytuacje, w których odmówić nie wolno. Zwłaszcza byłej żonie, która walczy z rakiem i która jakimś cudem nagle zaczęła się interesować kulturą wyższą. Kalina leżała na macie, robiąc magiczne Supta Baddhako-nasana i choć nie była w stanie powtórzyć tego słowa, to jednak całkiem sprawnie wykonywała to, co oznaczało. – Nogi ugnij w kolanach, połącz stopy podeszwami i przy-suń je do krocza. Wewnętrzne pachwiny powinny pozostać rozluźnione – instruowała ją Anshoo, podkładając jednocześnie pod kolana złożone koce. – Chwyć się za łokcie, rozciągnij boki i przenieś ręce za głowę. Niewiarygodne. Już po kilku spotkaniach jogi dla przyszłych mam całkiem dobrze sobie radziła. I rzeczywiście czuła się dużo lepiej. Nie spłynęło na nią wprawdzie jeszcze poczucie wszechogarniającego szczęścia oraz przekonanie, że jej życie od tej pory smakować będzie masłem orzechowym, ale czuła, że dadzą z Heleną radę. Z cukrzycą, porodem oraz wspólnymi nieprzespanymi nocami. – Przechodzimy teraz do Adho Mukha Svastikasana – poprosiła Anshoo. Cóż było robić. Przeszła. Joga pozwalała jej nie myśleć o tym, co teraz robi Kosma i jak bardzo musi zajmować się Mariettą. Ufała mu, ale zdecydowanie nie ufała Marietcie. Było jej nawet z tego powodu odrobinę wstyd, ale co mogła poradzić na zazdrość, która przycupnęła w okolicach lędźwi i od czasu do czasu dawała o sobie znać. Co prawda w każdym związku umiarkowana zazdrość jest jak najbardziej uzasadniona. Niektórzy uważają nawet, że jest niezbędna jak przyprawa do potraw – urozmaica smak i podkreśla charakter. Gorzej, kiedy do głosu dochodzą samospełniające się przepowiednie, czyli podświadome, obsesyjne myślenie o czymś, co może się wydarzyć, i wtedy właśnie się wydarza. Kalina odpychała zatem takie myśli, skupiając się całkowicie na sobie i swoim brzuchu. Helena rosła jak na drożdżach, ko-pała ją regularnie w różne części ciała, choć podczas zajęć z Anshoo była bardzo grzeczna. Również Anna była z niej zadowolona i z uśmiechem na ustach przekazywała Kalinie dobre nowiny. – Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Jesteś wzoro-wą pacjentką, podobnie zresztą jak twoja córka. Stanowicie naprawdę idealny tandem. A gdzie wyedukowany ciążowo tatuś? –

mrugnęła do Kaliny okiem. No właśnie. – Co jest? – spytała Anna, widząc nie do końca szczęśliwą minę Kaliny. – Pomaga byłej żonie. – A w czym, jeśli to nie tajemnica? – Pamiętasz, jak ci opowiadałam o tej znajomej z rakiem szyjki macicy? Anna kiwnęła głową. – To właśnie była żona Kosmy. Przy zwykłym rutynowym badaniu okazało się, że coś jest nie tak. Podobno to dość zaawansowany stan, choć nie wiem na pewno. Kosma raz mówił o IA1, który niby nie miał być zbyt groźny, potem coś o IB2, bo lekarze jednak się pomylili, a potem chyba o IIIB. Anna zastanowiła się przez chwilę. – To trzy różne stadia, z czego to ostatnie nie rokuje zbyt dobrze. I jak to, lekarze się pomylili? – Nie wiem, może to jednak ja coś pokręciłam. Wiem tylko, że Marietta jest już po operacji. A teraz pojechała do Wiednia na radioterapię. – Do Wiednia? Rozumiem, gdyby jechała tam na operację, ale radioterapię mogła spokojnie zrobić u nas. W Polsce jest kilka naprawdę dobrych klinik. Przy czym jeśli miała już przerzuty, to powinna też przejść chemię. Kalina wzruszyła ramionami. – Nie mam pojęcia. Podobno w Wiedniu ma znajomego lekarza, który obiecał, że się nią zajmie. Nie wnikałam w szczegóły. Bardziej istotne jest to, że poprosiła Kosmę, aby jej towarzyszył. – Do Wiednia? – Nie chce być sama, boi się, stąd ten pomysł. Kosma będzie tam tylko tydzień, żeby mogła oswoić się z nowym miej-scem, a potem wraca. Nie będzie czekał do końca terapii. Anna popatrzyła na Kalinę z zaciekawieniem. – To niezwykłe z twojej strony, że się zgodziłaś. Pewnie nie jest ci łatwo, ale i tak podziwiam. Ta kobieta na pewno potrzebuje teraz wsparcia i jedyne, co ma w głowie, to jak najszybszy powrót do zdrowia, no,

ale to w końcu była żona. Chociaż Kosmie chyba można ufać. Helena potwierdziła to przypuszczenie silnym strzałem w lewą nerkę. Rozdział dwudziesty czwarty Poranny skurcz spowodował, że zobaczyłam gwiazdy, a nawet dostrzegłam na jednej Małego Księcia. Na szczęście była to kolejna próba generalna, więc nie zadzwoniłam do Kosmy z okrzykiem, że rodzę. Jestem z siebie dumna, choć to pewnie za-sługa jogi. Potrafię się wyciszyć nawet wtedy, gdy zza ściany ci-szę przerywają okrzyki typu: „jak kurwa grasz, debilu”, z których wnioskuję, że jest jakiś mecz. Cukrzyca zaczyna ze mną współpracować. Ostatnie badanie na czczo i zaraz po posiłku pokazało parametry w normie, nie musiałam zatem podawać sobie insuliny. Oczywiście szczegółowo liczę tak zwane wymienniki węglowodanowe, czy – jak to Anna ładnie nazwała – jednostki chlebowe. To inaczej równo-wartość dziesięciu gram węglowodanów przyswajalnych przez mój zacukrzony organizm. Kosma dzwonił wczoraj i od razu powiedział, że Wiedeń beze mnie jest jak Strauss bez walca. Lub jak Mozart bez kulek. – Zakupiłem dokładnie trzy kule Mozarta. Po jednej dla każdego członka naszej rodziny. Z tym, że oczywiście dwie z nich muszą swoje odczekać. Roześmiałam się. Chciałam zapytać o Mariettę, ale nie dał mi dojść do słowa. Wspominał Amsterdam i Ustkę, i jezioro pełne nenufarów. I wrzosowiska Lüneburger Heide. – A Wiedeń? – udało mi się wtrącić. – Ciebie tu nie ma – powiedział krótko, a ja poczułam miniaturowe skrzydełka u ramion. Jak to dobrze, że nie zawsze trzeba dosłownie wyznawać sobie miłość, żeby wszystko zrozumieć. – Helena grzecznie czeka? – spytał po chwili. – Pasjonuje ją ssanie kciuka. Podobno coraz łatwiej rozpo-znaje też dźwięki, dlatego sporo rozmawiamy. Czasem nucę jej również mantry – przyznałam cicho. Józef bardzo mi pomaga. Nawet za bardzo. Nie pozwala mi nosić dwóch pomidorów w siatce, twierdząc, że są za ciężkie. Odkurza, sprząta i gotuje. To akurat uważam za jedną z jego najlepszych cech. Jestem kulinarnie rozpieszczana. Uraczył mnie spaghetti z cukinii, risottem z szafranem oraz duszonym fenkułem w białym winie. Na dodatek zrobił coś, co może nieco odwrócić lub raczej ocieplić jego stosunki z Konstancją. To nie-wiarygodne, ale moja matka odezwała się do niego i nie było to słowo „won”, tylko zupełnie coś innego. A wszystko przez Patrycjusza, gołego kota z owłosionymi jądrami.

W poradniku ciążowym napisano, że powinnam świecić od wewnątrz i wyglądać niczym uduchowiony anioł. Każdy, kto na mnie spojrzy, ujrzy mały cud drzemiący w moim brzuchu. To nieprawda. Większość ludzi patrzy na mnie współczująco i kiwa ze zrozumieniem głową, kiedy sapię jak stara lokomoty-wa. Niektórzy odwracają wzrok, więc chyba nie wyglądam jak anioł. „Lili, ludzie to czują. Podświadomie wiedzą, że jesteśmy nosicielkami cudu i są nam za to wdzięczni. To już ostatnia prosta. Nie mogę się doczekać. K.”. Akurat. Zapach unosił się już na klatce schodowej. Józef był rzeczywiście kulinarnym guru, na dodatek niezwykle dobrze zo-rientowanym w diecie kobiety z cukrzycą ciążową. Stawiał na duszone warzywa z dodatkiem zdrowych przypraw, tłuszczu i węglowodanów prostych nie używał w ogóle i bardzo dokładnie sprawdzał wartość kaloryczną swoich potraw. – Wszystko wiem. Na każdy kilogram twojej masy ciała przypada około trzydziestu pięciu kalorii dziennie. Kalina spojrzała na niego z zachwytem, a z jeszcze większym zajrzała do garnka. – Co to? – Duszony fenkuł z pomarańczami. Najpierw kroimy go w cienkie plastry, potem wrzucamy na patelnię i smażymy chwilę na oleju. Zalewamy winem i podgrzewamy dalej, żeby alkohol odparował, a smak pozostał. Dusimy do momentu, kiedy koper zrobi się szklisty, wtedy będzie już bardziej miękki, ale jednocześnie pozostanie częściowo chrupiący. Na koniec dodaję obraną pomarańczę i całość posypuję tartym serem typu pecorino, dla ciebie niestety mocno odchudzonym. Kalina musiała przyznać, że nawet mocno odchudzony ser pecorino w zestawie z duszonym fenkułem doprowadził jej kubki smakowe do tańca na podniebieniu. Józef był geniuszem. I na szczęście był też weterynarzem, co okazało się jego największą zaletą w pewne wtorkowe popołudnie. – Możesz przyjechać? – po drugiej stronie słuchawki Kalina rozpoznała mocno zdenerwowany głos Kiry. Serce natychmiast zaczęło jej walić niczym dobosz w werbel, a ona sama poczuła suchość w gardle. – Coś z babcią, tak? – spytała tylko, a Józef podniósł głowę i spojrzał na nią wyczekująco. – Nie, z Patrycjuszem.

Kalina poczuła chwilowe uczucie ulgi. Mimo wszystko to zawsze lepiej, kiedy coś jest nie tak z kotem niż z własną matką. Nawet jeśli rozmowy z nią są niezwykle trudne. – Patrycjusz… A co się dokładnie dzieje? – Rzyga. Powiedziałabym nawet, że rzyga jak kot, ale nie jest mi do śmiechu. Wygląda też, jakby go coś bolało, więc babcia zadzwoniła do kliniki. Niestety kazali przyjechać za trzy godziny, bo operują, a dwaj inni weterynarze są właśnie na urlopie. – W lutym? – spytała Kalina odrobinę bez sensu. – Mamo, nie wiem czemu w lutym, może im tak pasuje. Nie bardzo wiem, co robić, a babcia jest przerażona. – Za chwilę będę – obiecała Kalina, a Józef już czekał na nią z kurtką i szalikiem w ręku. Sam oczywiście też był ubra-ny. – Nie wiem, czy to dobry pomysł – powiedziała nieśmiało Kalina. Machnął tylko ręką. – Daj spokój. Chodzi o kota, matka na pewno mnie wpuści. Pracownicy hotelu Lucia nie mieli niestety dobrych wiadomości, o czym Marietta poinformowała Kosmę podczas wieczor-nej kolacji. Zamówiła zestaw owoców morza, które mają to do siebie, że najlepiej smakują latem, nad morzem, kiedy są świeże i przywiezione z porannego połowu. Lutowy zestaw ośmiornic, przegrzebków, krewetek i muli zaserwowany w Wiedniu o godzinie dwudziestej zero siedem smakował podle. Na szczęście Kosmie było wszystko jedno, czuł ogromne zmęczenie i pragnął jak najszybciej pójść spać. Dopił więc kieliszek wina, ale zanim się zorientował, Marietta nalała mu kolejny. Westchnął, słuchając z coraz większym niepokojem tego, co miała mu do powiedzenia. – Wszystko zajęte. Oczywiście zwrócą pieniądze nawet za te dwa noclegi, które wykorzystałeś, ale nie mogą ci w zamian dać żadnego innego pokoju. Kosma poczuł, że śliski i słabo przyprawiony przegrzebek smakuje mu jeszcze mniej. Co prawda za cały pobyt w Wiedniu płaciła Marietta, upierając się przy tym tak bardzo, że w końcu przestał oponować, ale

zdecydowanie wolałby mieć osobny po-kój. – Może poszukam w innym hotelu? – zaproponował nieśmiało. Marietta chwyciła go za rękę. – Jest już późno, poza tym to niepotrzebne marnowanie czasu. A jeśli okaże się, że w pobliżu nic nie ma? Znowu leje, nie będziesz przecież biegał po nocy i szukał noclegu. Zdecydowanie tak właśnie powinien zrobić. – Wiesz, u mnie w zasadzie są dwa łóżka, tylko złączone. Ale jednak dwa – przekonywała go, dodając spojrzeniu odrobinę cierpienia i smutku, a także całkowicie pozbawiając go erotycz-nego podtekstu. – Dobrze, dzisiaj prześpię się u ciebie, ale jutro czegoś poszukam – postanowił w końcu. – Tak jest po prostu zręczniej – wyjaśnił jeszcze, udając, że nie widzi dwóch krystalicznych łez, symetrycznie wypływających z granatowych oczu Marietty. Pociągnęła nosem i zagryzła wargi. – Dobrze – szepnęła cicho głosem łabędzia postrzelonego z łuku w skrzydło. Podobnie zachowywała się dzisiaj w pałacu Schönbrunn, co chwila wzdychając w ogromnych komnatach, aż w końcu Kosma spytał, czy coś ją boli. – Serce – odparła melancholijnie. Kosma nie wiedział, czy po operacji raka szyjki macicy ma prawo boleć serce, więc na wszelki wypadek nic nie powiedział, tylko zaproponował mały odpoczynek. – To nic nie da. To po prostu reakcja na miłość. Były mąż spojrzał na nią z paniką w oczach, którą jednak zignorowała. – Spójrz tylko na ten pokój. Po śmierci ukochanego męża Maria Teresa przemieniła go w Pokój Pamięci. Czy ty wiesz, że kiedy Franciszek zmarł, jego żona już zawsze nosiła żałobne szaty? Nie potrafiła o nim zapomnieć. W jej książeczce do nabożeństwa znaleziono notatki, w których co do godziny podliczyła szczęśliwe dni swojego małżeństwa. Taka miłość rzadko się zdarza. W dzisiejszych czasach jest o nią jeszcze trudniej, ale przecież istnieje, prawda? – Marietta wbiła wzrok w Kosmę, aż poczuł lekkie ukłucie. Chrząknął na znak, że owszem, i by nieco zmienić posmak tej lukrowanej opowieści, powiedział:

– A wiesz, że Sissi robiła sobie maseczki z surowej cielęci-ny? To sprowadziło Mariettę na tory normalności. Przestała patrzeć rozanielonym wzrokiem na portrety księcia i księżnej, a nawet zaczęła w końcu sprawiać wrażenie, że wizyta w pałacu powoli ją nudzi. Jej pokój był nieco większy od pokoju Kosmy i rzeczywiście stały w nim dwa złączone ze sobą łóżka. Kosma pomyślał, że warto byłoby ustawić między nimi nocny stoliczek, ale w końcu doszedł do wniosku, że wystarczy, jeśli odwróci się na drugi bok. To tylko jedna noc. – Wiesz już, co mu jest? – Konstancja na widok Józefa nie rzuciła się z pazurami, tylko od razu przeszła do sedna. W końcu życie Patrycjusza było ważniejsze niż dawne urazy. Nawet z Lu-izą w roli głównej. Kot rzeczywiście nie czuł się zbyt dobrze. Co prawda nawet kiedy był zdrowy, wyglądał dość marnie, teraz jednak przedstawiał sobą obraz nędzy i rozpaczy. Był apatyczny, patrzył wystraszonym wzrokiem, a co jakiś czas wstrząsały nim wymioty. Bez problemu pozwolił się dotknąć Józefowi, a nawet z ufnością położył mu głowę na kolanach. Konstancja była zaskoczona. Wolałaby oczywiście, żeby Patrycjusz, który zazwyczaj nie tolerował obcych, podrapał dotkliwie ojca Kaliny, a może nawet wydrapał mu oczy, postanowiła jednak nie być mściwa. Nie w tym momencie. – Pokaż gardło – powiedział Józef, a kot jak na zawołanie otworzył pyszczek. Potem wszystko potoczyło się niezwykle szybko. Józef chwycił kota za tylne nogi i podniósł tak, że Patrycjusz zawisnął głową w dół. Konstancja chciała go ratować, ale Kira siłą ją powstrzymała. Następnie Józef przycisnął kota plecami do swojej klatki piersiowej i z całej siły nacisnął. Był już najwyższy czas, ponieważ Patrycjusz stracił przytomność. Konstancja zatkała sobie usta ręką i zamknęła oczy. Nie była w stanie patrzeć na śmierć pupila. Kalina podeszła do niej i próbowała ją objąć, na tyle, na ile pozwalał jej ogromny brzuch. Po chwili z gardła Patrycjusza wypadł jakiś mały, okrągły przedmiot i potoczył się pod kanapę. Józef rozpoczął reanimację zwierzaka, który po chwili ocknął się kompletnie ogłupiały i spojrzał dziękczynnie na swojego wybawcę. – Żyje! – krzyknęła Konstancja i przytuliła Patrycjusza tak mocno, że o mało co ponownie nie zemdlał. Zapadła cisza, którą należało przerwać, by nie była zbyt kłopotliwa. – Niezła robota – pochwaliła Kira, podczas gdy Józef schylił się i wyciągnął spod kanapy narzędzie zbrodni. Prześliczny pierścionek z czerwonym oczkiem.

– To mój – przyznała zawstydzona Kira. Kalina podeszła bliżej. – Piękny. Prawdziwy rubin? Skąd go masz? Chwila zawahania była dość jednoznaczna. – Dostałaś od kogoś – domyśliła się Kalina. – Przedstawisz go nam? – Nie… jeszcze nie teraz. Na razie może zajmijmy się kotem – wykręciła się Kira i schowała pierścionek do kieszeni. Konstancja skubała rękaw zielonej bluzki i walczyła sama z sobą. – Dziękuję – wydusiła w końcu i prawie spojrzała na Józe-fa. Uśmiechnął się i spytał, czy może liczyć na kawę. Kawę dostał. Nawet z cukrem. Tyle że zaraz potem Konstancja wyszła z kuchni i cicho zamknęła drzwi od swojego pokoju. Józef zamieszał łyżeczką w filiżance i mrugnął do Kiry. – Myślicie, że są szanse na porozumienie? Kalina odchyliła się na krześle i natychmiast chwyciła ręką za stół, w przeciwnym razie fiknęłaby koziołka do tyłu wraz z niczego niepodejrzewającą Heleną. – Jezu, mamo, jesteś niewiarygodnym wielorybem – zaśmiała się Kira. – Chyba chciałabym mieć to już za sobą – wysapała Kalina. – Powoli tracę równowagę i mam wrażenie, że zaczynam cuchnąć. – Muszę przyznać, że skutecznie mnie zniechęcasz do zajścia w ciążę – zauważyła Kira. – Ale nie martw się, moim zdaniem nie cuchniesz, jesteś po prostu gruba. – Uff. Powiesz nam, od kogo ten pierścionek? – spytała Kalina, całkowicie zapominając o Józefie. Kira trochę się wahała, zupełnie jakby zastanawiała się, jaką dać odpowiedź, by nie zdradzić zbyt dużo, a jednocześnie zaspokoić ciekawość matki. Swoją drogą, to nawet miłe, że pyta. – Spotykam się z pewnym facetem, ale ponieważ nie wiem, czy będzie z tego coś więcej, wolałabym na razie wam go nie przedstawiać. Zmarszczka między brwiami Kaliny odrobinę się pogłębiła.

– Nikt nie daje kobiecie pierścionka, jeśli nie jest poważnie zaangażowany. Poza tym chyba widziałam cię jakiś czas temu z pewnym, trochę starszym mężczyzną… Czy ty nosisz bordowe szpilki? Kira milczała. Matka przypatrywała się jej twarzy, ale trudno było coś z niej wyczytać. Cisza wybrzmiewała coraz donośniej, jakby sama chciała coś powiedzieć, na szczęście w porę wtrącił się Józef. – Myślicie, że są szanse na porozumienie? – powtórzył. Obie spojrzały na niego odrobinę wytrącone z równowagi. Kira poczuła wdzięczność, że temat pierścionka, szpilek i starszego faceta został odsunięty na dalszy plan, Kalina zaś postanowiła więcej nie naciskać. Przecież obiecała sobie, że nie będzie się wtrącać, więc zamiast tego przerzuciła uwagę na ojca i posłała mu uśmiech wsparcia. – Coś na pewno drgnęło. W końcu dostałeś kawę. Nie zawsze wystarczy odwrócić się tyłem, by w ten sposób uniknąć sytuacji, które są nam zdecydowanie nie na rękę. Wiedeński pokój w wiedeńskim hotelu Lucia był świadkiem niejednej miłosnej sceny, jak również niejednej kłótni, łez, wrzasków, a nawet rękoczynów. Rzadko kiedy jednak oglądał tak wyrachowaną grę, w której królowa użyła wszystkich możliwych sztu-czek, by osiągnąć to, czego nie chciał dać jej giermek. Kosma nasycony całodziennym zwiedzaniem, zakończonym dodatkowo koncertem arii z niemal wszystkich oper Mozarta, pragnął jak najszybciej zasnąć. Wiedeń był piękny, wysre-brzony śniegiem, otulony puchem, majestatyczny, z niesamowi-tymi pałacami, barokowymi budowlami i szumem Dunaju. Gdyby tu jeszcze była Kalina, gdyby to z nią mógł wsiąść do dorożki i mimo zimnego wiatru objechać urokliwe uliczki, a potem roz-grzać się herbatą wiedeńską z dodatkiem żółtek i śmietany kremówki. Oczywiście, było to niezwykle miłe ze strony Marietty, że chciała mu to wszystko pokazać i podziękować w ten sposób za czas, który jej poświęcił. Ale po całym dniu rozpiętym między domem Mozarta, mnóstwem sklepików (w tym dwóch z bielizną), muzeum Klimta, katedrą, pałacem Liechtenstein a muzeum Sissi zapragnął w końcu zobaczyć i przytulić poduszkę na swoim łóżku. Powieki ciążyły mu bardziej niż garb Quasimodo, głowa sama opadała na piersi, a ciało nie planowało już żadnego dodat-kowego ruchu. Dwa kieliszki czerwonego wina, które musiał wypić za zdrowie Marietty, prawdopodobnie postawiły kropkę nad i. Kosma już był snem. Schowany w pokojowym półmroku, pod pachnącą jaśminem kołdrą, powoli zanurzał się w początki niebytu, kiedy nagle poczuł rękę na swoich plecach. Początkowo nie zareagował, myśląc, że właśnie wchodzi w fazę NREM, która przygotowuje jego mózg i organizm do marzeń sennych. Wyobraził więc sobie Kalinę uśmiechającą się

do niego z czułością i nawet westchnął rozanielony, że widzą się mimo odległości dzielącej Polskę od Austrii. Sny miały doprawdy magiczną moc. Ręka, która początkowo go głaskała, zeszła nagle niżej, a potem dołączyła do niej druga i stanowczo odwróciła go na plecy. W pewnej chwili pomyślał, że może warto otworzyć oczy, wiedział jednak, że wtedy sen natychmiast zniknie i trudno będzie go dogonić. Słyszał przecież o hipnagogii, stanie mózgu znajdującego się na pograniczu jawy i snu, w którym pojawiają się dźwięki, zapachy i smaki. Niegroźne halucynacje, czasem będące tylko barwnymi plamami, czasem przybierające realną postać. Wiedział, że można je kontrolować, wpływać na ich kształt i wizje. Postanowił więc poddać się marzeniom i przyspieszyć fazę REM, podczas której mięśnie szkieletowe wiotczeją, a bodźce z zewnątrz są niemal całkowicie ignorowane. Umysł zaś przesta-wia się na odbieranie świata wewnętrznego, fikcja miesza się z rzeczywistością i żadna siła nie jest w stanie podnieść naszych powiek. Było mu ciepło, błogo i dobrze. I wszystko pachniało jaśminem, zupełnie jak szampon Kaliny. I jak jej balsam do ciała. I pojawiła się też ona, z tą swoją zadziorną fryzurą, zielonymi oczami i cudownymi piersiami, które w czasie ciąży osiągnęły fazę absolutnej doskonałości. A jednak się obudził. Zupełnie jakby organizm sam zmusił go do przerwania paraliżu sennego, do ucieczki przed demonem, który przecież wcale mu się nie śnił. Usiadł na łóżku z łomoczącym sercem i dziwnym przeczuciem, że Kalina pachnąca jaśminem wcale nie była prawdziwa. I wtedy ją zobaczył. Siedziała na nim, naga, uśmiechnięta i ogromnie zadowolona. Marietta. Rozdział dwudziesty piąty Kosma wrócił z Wiednia po trzech dniach, chociaż miał tam zostać tydzień. Powiedział, że nie jest już Marietcie potrzebny, że jego zdaniem powinna teraz zostać sama i całkowicie poświęcić się terapii. Ucieszyłam się, chociaż to trochę do niego niepodobne. Zawsze przecież dotrzymuje słowa, a obiecał jej, że zostanie dłużej. Podobno jednak nie miała nic przeciwko temu. Szczerze mówiąc, ulżyło mi. Widzę, że tęsknił, i że jest bardzo szczęśliwy, mając przy sobie mnie i Helenę we mnie. Naprawdę cieszę się, że nie spędza już czasu z Mariettą. Wiem, jestem egoistką. Choć jednocześnie bardzo jej współczuję i cały czas opiekuję się Lulutkiem, który chyba ogromnie się do mnie przywiązał. Nie spuszcza ze

mnie wzroku, a kiedy idę do ubikacji, waruje pod drzwiami. Józef twierdzi, że w ten sposób czuwa nad stadem. Konstancja złagodniała tylko na dwa dni. A potem powiedziała coś takiego, od czego ścierpła mi skóra. I pewnie dlatego ucieszyłam się na widok Kosmy. Bo to w zasadzie dotyczyło właśnie jego. I moich wyborów, genetycznie obciążonych. Helena dużo śpi. Anna mówi, że nie tylko śpi, ale także ma sny, a jej oczy poruszają się w charakterystyczny sposób, jak w fazie snu REM. Kiedy to mówiła, Kosma upuścił na ziemię moją torebkę, a potem spytał zupełnie od rzeczy, czy człowiek może pomylić rzeczywistość ze snem. Anna, którą – jak się okazało – pasjonuje tak zwane świadome śnienie, bardzo chętnie wdała się z nim w dyskusję. Mówili coś o hipnozie, synestezji, hipnagogach, o tym, jak wyglądają sny od środka i czy można na zawołanie się obudzić. Nic dziwnego, że w końcu zasnęłam na fotelu. A potem było jeszcze dziwniej. Kosma spytał: sprawdzisz to? A Anna kiwnęła głową. I oboje wyglądali na takich, którzy za żadne skarby nie powiedzą mi, o czym rozmawiali. Nieważne. Ważne, że Helena jest prawidłowo ułożona. Kalina pomyślała, że Patrycjusz w bardzo dobrym momencie zadławił się pierścionkiem. Dzięki temu szyba ustawiona między Józefem a jej matką nie była już tak idealnie gładka. Wprawdzie nie można było jeszcze mówić o pęknięciu, ale o drobnym zadrapaniu gwoździem – jak najbardziej. I pomyślała też, że może to idealny moment, by postukać w szkło raz jeszcze. Umówiły się o jedenastej. Za oknem tańczyły płatki śniegu rozwodnione deszczem, przez co ulice wyglądały na śliskie. Kalina postanowiła, że pojedzie taksówką, a swojemu zielonemu citroenowi pozwoli jeszcze pospać. Wystukała numer, a potem, przestępując z nogi na nogę, czekała niedaleko parkingu. – Cześć – dobiegło ją z prawej strony. Adam. Zamknęła oczy. Po rozmowie z prawnikiem była ciut mądrzejsza, co nie znaczy, że bardziej spokojna. Jeśli jej mąż uprze się, że Helena jest jego córką, naprawdę ciężko będzie to odkręcić. Jeśli dodatkowo zacznie kłamać w sądzie, że ją kocha nad życie, że wybacza jej zdradę, bo rodzina jest przecież najważniejsza, może dojść do pojedynku, ponieważ Kosma zdecydowanie nie zgodzi się na taki scenariusz. Odkaszlnęła, wzięła trzy głębokie oddechy i spojrzała prosto w oczy swojego męża. – Idź w cholerę.

– Którędy? – spytał nie bez złośliwości. Wzruszyła ramionami. – Obojętnie. Możesz na skróty, byle jak najszybciej. Nie mam ci nic do powiedzenia, poza tym, że wystąpiłam o rozwód. Trochę skłamała albo raczej ubiegła przyszłość. Przecież tak właśnie musi zrobić. Parsknął śmiechem i prawie zadławił się płatkami śniegu, które niechcący wpadły mu do gardła. Kalina pomyślała, że w tym przypadku nie poprosiłaby Józefa o pomoc. – Nie będzie żadnego rozwodu – oznajmił po chwili, spojrzał na nią groźnie, ale widząc jej nieprzystępną twarz, szybko zmienił ton. – Kalina, to bez sensu, nie kłóćmy się. Ja tylko chcę, żebyś do mnie wróciła. Żebyśmy znowu byli razem. Powinnaś się cieszyć, że chcę uznać Helenę za swoją córkę… – Cieszyć? – wpadła mu w słowo. – Cieszyć? Przecież ja tego właśnie nie chcę! I zupełnie nie rozumiem, co ci się nagle stało. Nie jesteśmy razem od kilkunastu lat, miałeś nawet inną partnerkę, mieszkałeś z nią, a ze mną rozmawiałeś wyłącznie na tematy dotyczące Kiry lub pracy. Co ci odbiło? Adam postanowił paść na kolana i po raz kolejny wyznać jej miłość, ale niestety Kalina zobaczyła taksówkę, która właśnie podjeżdżała. Wskoczyła więc do niej i kazała zdumionemu kie-rowcy jechać jak najszybciej przed siebie. – A ten pan? – A ten pan zostaje na śniegu. – On klęczy czy zasłabł? Zaśmiała się histerycznie. – Zasłabł mu mózg. Dlatego klęczy. Kosma wyprowadził się z hotelu w środku nocy, wrzucając do swojej torby tylko to, co wpadło mu w rękę. Nie słuchał żadnych wyjaśnień, przeprosin, nie reagował na łzy, krzyki, a nawet efektowne rzucenie mu się do stóp. Miał wrażenie, że jego wnętrze rozsypało się na kawałki i teraz żaden organ nie znajduje się na swoim miejscu. Żołądek podszedł mu do gardła, serce spadło w okolice wątroby, jelita owinęły się wokół nerek, a płuca w ogóle przestały pracować. Było mu na przemian zimno i gorąco, więc rozpinał kurtkę, by po chwili otulać się dodatkowym swetrem i owijać szalikiem. Myśli, które bombardowały jego głowę, nie mogły się jednak ostatecznie przebić, gdyż Kosma świadomie je

przepędzał. Mamrotał pod nosem mantry, które wcześniej ćwiczył w ramach solidarności z ciążą Kaliny, czasem głośno coś śpiewał i zupełnie nie zwracał uwagi na ludzi w me-trze, którzy patrzyli na niego z pewnym niepokojem. Nie wiedział, kiedy dojechał do stacji Wien Mitte, na której automatycz-nie przesiadł się do pociągu City Air Terminal, jadącego prosto na lotnisko. Pół godziny później zwinął się na ławce w hali odlotów i próbował zasnąć, tym razem kontrolując każdą najdrob-niejszą senną marę i oceniając, czy jest bezpieczna. Obudził się o szóstej rano, wypił duszkiem gorącą kawę, budząc zdziwienie barmana, który bez pytania nalał mu drugi kubek. – Muszę jak najszybciej wrócić do Polski. – Kosma stanął przed stanowiskiem rodzimych linii lotniczych i spojrzał na pa-nią z obsługi takim wzrokiem, że postanowiła nie informować go, że jeszcze mają nieczynne. – Nie ma pan biletu? – Mam, ale dopiero na popojutrze. A muszę wrócić dzisiaj. Zaraz. – Nie przysługuje panu wtedy żadna reklamacja, ponieważ dobrowolnie rezygnuje pan z przelotu. Machnął ręką i wyciągnął chusteczkę, żeby wytrzeć nos. Chciało mu się płakać. I to nie z powodu zmarnowanego biletu. – Nie chcę żadnej reklamacji, odszkodowania czy czegokolwiek. Muszę wrócić dzisiaj do Polski. Żona rodzi. Mało jest na świecie kobiet, których nie wzruszyłoby takie wyznanie. Z biletem w ręku na lot o dwunastej czterdzieści pięć usiadł przy swoim wyjściu, chociaż do odlotu zostało mu jeszcze parę godzin. Pomyślał też, że odpracuje te dwa tysiące złotych, które zabrał z ich wspólnego konta. I pomyślał jeszcze, że nigdy nie odpracuje tego, co zrobił. Wiedeń nie pachniał już ani kawą melange, ani czekoladowym tortem, ani duchem Mozarta. Pachniał rozpaczą. Patrycjusz wyglądał na zawiedzionego. Najwyraźniej oczekiwał, że wraz z Kaliną pojawi się też Józef. Długo wpatrywał się w drzwi, w końcu uznał jednak, że sprawa jest przegrana. Miauknął rozczarowany, czym nieco obruszył Konstancję, która wprawdzie była szczęśliwa, że jej ulubieniec żyje, ale nie potrafiła zaakceptować jego miłości do wybawcy. W końcu to oszust, nawet jeśli

uratował kota. Na stole w kuchni leżały jakieś książki, smakołyki dla Patrycjusza w kształcie rybek, okulary, suszone morele, zegarek Kiry i miska pistacji. Kalina sięgnęła po orzeszki i zaczęła wy-skubywać je z łupinek. – Gdzie jest Kosma? – zainteresowała się nagle Konstancja, nalewając do kubków herbatę z hibiskusa. Kalina drgnęła. – W Wiedniu. Matka spojrzała na nią pytająco. Najwyraźniej czekała na dalszy ciąg. – Pojechał tam ze swoją byłą żoną… Zdziwienie w oczach Konstancji zostało wzbogacone o uniesienie brwi i złośliwy uśmieszek, który zabłąkał się w lewym kąciku ust. Wrzątek zatańczył w porcelanowym kubku, a kuchnię wypełnił zapach kwiatów hibiskusa. – Nie, mamo, on nie pojechał na żadną wycieczkę ani też nie wrócił do swojej żony, jeśli takie miałaś podejrzenia. Marietta jest chora, miała raka, była operowana i w Wiedniu przechodzi zabiegi radioterapii. – Kosma je przeprowadza? – spytała złośliwie Konstancja. Kalina pomyślała, że dwie przykre rozmowy jednego dnia to chyba trochę za dużo, zwłaszcza jak na kobietę w zaawanso-wanej ciąży. Postanowiła jednak nie dać się wyprowadzić z równowagi, ani tym bardziej sprowokować. Jakby dla dodania otuchy Helena trzasnęła ją stopą w żebro, co było wprawdzie dość bolesne, ale przekazywało też komunikat: „Jestem z tobą”. – Kosma wraca już za kilka dni. Tobie też pomógł mąż, którego podobno nie znosisz. Ale gdyby nie on, nie miałabyś już Patrycjusza. Celny strzał. – Wiesz, co mówi psychologia? Że ludzie powtarzają negatywne wzorce. Robią to oczywiście nieświadomie i łudzą się, że ich życie będzie zupełnie inne. Żadnych przykrych niespodzianek, żadnych zdrad, zawirowań, wypadków. Tymczasem przyciągamy do siebie takie osoby, które dokładnie to nam zafundują. – Konstancja upiła łyk herbaty i splotła dłonie. Popatrzyła też wyczekująco na Kalinę. – Nie rozumiem. – Rozumiesz. Jeśli w naszej rodzinie ktoś kiedyś kogoś zdradził, to ta zdrada prędzej czy później się powtórzy. Jesteś tego najlepszym przykładem. Adam znalazł sobie inną, a teraz Kosma jest ze swoją byłą żoną w Wiedniu. – Mówiłam ci…

– Nieważne, co mówiłaś – przerwała jej Konstancja. – I nieważne, co on mówi i jak usprawiedliwia ten wyjazd. Przyciągasz do siebie osoby, które nie są wierne. Tak jak twój ojciec. – Mamo, to jakaś chora psychologia. Nie wiem, co ty czytasz i jakie programy oglądasz, ale to, że tata cię zdradził, nie jest żadnym wyznacznikiem mojego życia. Konstancja wstała. – Jest. Przekonasz się sama. Kiedy Kosma zadzwonił kilka godzin później, że właśnie wsiada do samolotu i będzie wcześniej, chciało jej się krzyczeć ze szczęścia i zapragnęła natychmiast powiadomić o tym matkę. Widzisz, widzisz? Nie można odziedziczyć genu bycia zdradzaną. W ogóle nie ma takiego genu! Siedząc w taksówce, zerknęła na skrzynkę e-mailową. Lili. Jestem na ostatnich nogach. Nie wiem, co jest większe, mój brzuch czy mój strach. Czuję, że dopada mnie wielkie zniechęcenie do tego, co nastąpi już za kilka tygodni. Oczywiście, że kocham to dziecko. Pytanie tylko, czy pokocha je również mój egoizm, mój starzejący się organizm i moja wielka obawa przed przyszłością. Cieszę się, że w swoje listy wklejasz tyle optymizmu. To mnie podnosi na duchu i daje nadzieję, że obie będziemy dobrymi (choć bardzo dojrzałymi) matkami. L. Kalina uśmiechnęła się. Dobrze było mieć koleżankę w ciąży, niemal w tym samym czasie co ona. Dobrze było ją wspierać, tym samym wspierając siebie. Ciekawe, czy Lili też zapisała się na jogę prenatalną i w dziwnych pozycjach wyciszała swój umysł, jednocześnie przygotowując ciało. Anshoo i jej wygibasy skutecznie przekonały ją, że jej ciało jest idealnym bytem, a pro-cesy, które w nim zachodzą, są naturalne i zwyczajnie piękne. – Nie wstydź się medytacji – mówiła jej, widząc, że Kalina ciągle ma opory przed całkowitym wyłączeniem się ze świata zewnętrznego. – Wszystkie skutki twojego medytowania są przekazywane, czy też raczej przenoszone przez układ krwionośny do macicy. Kalinie wydawało się to całkowicie niemożliwe, chociaż ufała Anshoo bezgranicznie.

– Nie wierzysz mi? – Joginka puściła do niej oko. – Wytłumaczę ci to. Słyszałaś o rezonansie współczulnym? Oczywiście, że tak. – Widzę, że nie. To rodzaj komunikacji telepatyczno-ener-getycznej matki z płodem. Kiedy medytujesz, obniża się poziom adrenaliny, a jednocześnie uwalniają się endorfiny. To wpływa pozytywnie zarówno na ciebie, jak i twoje dziecko. Niech będzie. Nieważne, jak bardzo magicznie to wszystko brzmi, ważne, że działa. I że Kosma będzie jeszcze dzisiaj po południu w domu. Musi spróbować ponownie, przecież to niemożliwe, żeby nie potrafiła się wewnętrznie wyciszyć. Jej opór przed medytacją wynikał zapewne z błędnego nastawienia. Do tej pory ludzie mamroczący coś pod nosem wydawali jej się nieco odklejeni od rzeczywistości i bardziej przypominali klientów holenderskich coffee shopów niż zrelaksowanych i świado-mych uczestników codzienności. Mruczenie „om om” pasowało do dziwadeł zakutanych w białe prześcieradła, a nie nauczycielki w szkole podstawowej, dojrzałej kobiety spodziewającej się dziecka. Postanowiła wyzbyć się uprzedzeń, zamknąć usta i oczy, odseparować się od własnych myśli i uspokoić je na tyle, by przestały galopować w mózgu. Po kilku minutach poczuła dziwne mrowienie i ciepło przepływające przez całe jej ciało. Endorfiny, zapewne uwolnione podczas prób medytacji, zupełnie nieświadomie wykonały miły ukłon w stronę Kaliny i nieco stępiły odbiór rzeczywistości. Zrelaksowana i odprężona dostrzegała wyłącznie Kosmę, który nieśmiało się do niej uśmiechał. Kiedy zobaczyła go naprawdę, kilka godzin później, nadal tkwiła w jakiejś wewnętrznej harmonii, wskutek czego zupełnie zignorowała nastrój, w jakim był ojciec jej dziecka. On sam zaś postanowił niczego jej nie mówić, nie denerwować niepotrzebnie i nie tłumaczyć się z czegoś, na co chyba nie miał wpływu. Nie miał? Nie do końca był pewien, co się wydarzyło i jak wielki był w tym jego udział. To, że uciekł, nie unieważniało tego, co się naprawdę stało. Nie przekreślało wspólnego spania w jednym pokoju, choć teoretycznie w osobnym łóżku, nie zmazywało nagiej Marietty i jego własnego podniecenia. Czy to w ogóle można jakkolwiek wytłumaczyć? Usprawiedliwić? Kosma uznał, że nie będzie o niczym wspominał Kalinie, przynajmniej nie w tym momencie, na krótko przed porodem. Teraz najważniejsza była ona i Helena, a nie wiedeńskie mary. Będzie milczał. Czy przemilczenie jest kłamstwem? – Jesteś! Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę! Cieszymy! – poprawiła się Kalina i wtuliła twarz w czarny szalik Kosmy, który pachniał jaśminem.

– Ciągle pachniesz moim balsamem do ciała. – Puściła do niego oko. Kosma pomyślał, że to nie mógł być tylko przypadek, że Marietta używała dokładnie tych samych kosmetyków. – Zimno ci? – spytała Kalina, widząc jego bladą twarz i do-tykając lodowatych dłoni. Kiwnął głową. – Nie lubię latać. Poza tym nie spałem zbyt dobrze. – Spojrzał na nią brązowo z nutą melancholii. Wzdrygnęła się. Kosma wspominał jej kiedyś, że miał początki depresji, że spał z nią nawet w jednym łóżku, a ona przyduszała go kołdrą, nie pozwalając wstać. Ale od czasu, kiedy poznał Kalinę, tryskał energią, a wiadomość o ciąży przyjął jak najpiękniejszy prezent pod cho-inkę. A może po prostu też zaczyna się bać? – Położę się. – Pocałował ją w czubek głowy i raz jeszcze mocno przytulił, starając się nie naciskać na drzemiącą głową w dół Helenę. Wiatr zagwizdał lodowate andante, zazgrzytał w szyby i gdyby nie aromat pieczonej kaszy gryczanej z burakami i miodem, przygotowywanej właśnie przez Józefa, Kalina pewnie musiałaby pożegnać się z zapasem wymedytowanych wcześniej endorfin. Na szczęście słodkie buraki i przyklejony do jej lewej nogi Lulutek oddalili raz jeszcze zapach niepokoju. Rozdział dwudziesty szósty Opuszki palców Heleny pokrywają się cienkimi paznokciami. Jej barki stają się coraz bardziej okrągłe, powoli traci też meszek, którym pokryte jest jej ciało. Ma niebieskie oczy. Podobno wszystkie dzieci mają niebieskie, a ich kolor zmienia się dopiero po jakimś czasie. Dojrzewają jej płuca, w których znajduje się wystarczająco tak zwanego surfaktantu (nawet Kosma nie znał tego słowa), czyli substancji, dzięki której pęcherzyki płuc-ne podczas wydechu nie zapadają się i nie sklejają. Gdybym urodziła ją teraz (a mogę w każdej chwili ze względu na cukrzycę ciążową), dałaby radę samodzielnie oddychać. Bardzo mnie to cieszy. Mam zadyszkę, jeszcze zanim wstanę z łóżka. Podobno moja macica naciska na przeponę, stąd te płytkie i urywane oddechy. Śpię coraz bardziej niespokojnie, a moje sny są mieszan-ką abstrakcji i absurdu. Jednej nocy jestem fasolą, kiełkującą w stronę nieba, a kiedy go dotykam, zmieniam się w sowę. Kiedy indziej stoję na wielkim polu muffinków, które są różowe i pachną dziecięcym talkiem. Budzi mnie pęcherz, który domaga się natychmiastowego opróżnienia. Żałuję, że skończyły się moje erotyczne sny, których wstydziłam się sama przed sobą, a które dawały mi tyle przyjemności. O seksie w realu nie ma już mowy. Nie wiem, czy w ogóle cokolwiek bym poczuła poza kolejnym na-ciskiem na pęcherz. Zresztą Kosma w ogóle mnie nie zaczepia. I bardzo dobrze, bo naprawdę przypominam teraz wielką, dorodną maciorę. Seks powinien być mimo wszystko estetyczny. Co prawda Anna wspominała, że w przypadku opóźnienia się terminu porodu mały orgazm może pomóc w zmiękczeniu szyjki macicy, ale

nie sądzę, aby Helena planowała dłuższy pobyt w moim brzuchu. Moim zdaniem wyskoczy z niego lada dzień. Myślę, że najpóźniej tydzień po porodzie zjem duży tort, z dużą ilością czekolady. Już teraz mam co świętować, bo po kolei rozwiązują się kolejne supełki. Sprawy potoczyły się o wiele szybciej, niż Kosma i Kalina mogli podejrzewać. Co prawda z jednej strony było im to na rękę, zwłaszcza że coraz intensywniej pachniało porodem, z drugiej zaś oboje byli mocno zaskoczeni. Kalina musiała w końcu wyznać ojcu swojego dziecka, że jest również inny kandydat na to stanowisko. Nie mogła dłużej zwlekać, tym bardziej że Adam po raz kolejny pojawił się w ich domu i zadawał tak szczegółowe pytania dotyczące Heleny, porodu, terminu oraz szpitala, w którym Kalina zdecydowała się rodzić, że Kosma zapomniał na moment o Wiedniu i skupił się na słowach męża swojej ukochanej. – Odnoszę wrażenie, że ta wiedza nie jest panu aż tak bardzo potrzebna – zauważył w końcu, odnotowując jednocześnie przyspieszony oddech Kaliny. Adam rzucił mu spojrzenie nieco rozkojarzone, zupełnie jakby ignorował jego obecność, i po raz kolejny zwrócił się do swojej żony. – Masz już spakowaną torbę? W razie czego mam listę. – Rozwinął kartkę papieru, którą Kosma niemal natychmiast wyrwał mu z ręki. – Duża, luźna koszulka z krótkim rękawkiem, aparat foto-graficzny, duże, stare majtki… – przerwał na moment i spojrzał na rozzłoszczonego Adama. – Po pierwsze, Kalina ma już swoją listę. Po drugie, nie bardzo rozumiem, dlaczego każesz jej spakować stare majtki. Adam zaświszczał przez zęby, splótł ręce i podszedł do Kosmy. – To nasza sprawa. – Nie sądzę. – Jak najbardziej – żachnął się Adam. – Kiedy rodziła Kirę, zapomnieliśmy o bieliźnie na zmianę, więc

teraz musimy być przygotowani. – My? Kalina postanowiła wtrącić się do tej rozmowy, zmierzającej najwyraźniej w bardzo brzydkim kierunku, i przerwać ją, zanim doszłoby do rękoczynów. Helena zdecydowanie potrzebowała tylko jednego ojca, dlatego drugiego należało natychmiast wyeliminować. – Adam, idź już. Jestem spakowana, przygotowana, na wszelki wypadek mam aż siedem par majtek, wszystkie nowe i chyba wystarczająco duże. Idź, bo zawołam Lulutka. Yorki wprawdzie są małe, ale mają ogromny temperament i nie mniejsze serce. Gdy poczują zagrożenie, atakują z prawdziwą zaciekłością i Lulutek należał właśnie do takich psów. Wi-dząc, że Kalina jest zdenerwowana, niemal natychmiast wywęszył powód tego rozdrażnienia i skierował swój wzrok na mężczyznę, który wydzielał nieprzyjemny zapach dominacji. Obnażył więc swoje niewielkie zęby i warknął ostrzegawczo. Adam skwitował to wprawdzie pełnym pobłażania wzrokiem, uznał jednak, że nie ma ochoty na yorka wbitego we własną łydkę i postanowił nie prowokować bestii. Poza tym rozmowa w obecności tego palanta z kitką kompletnie wytrąciła go z równowagi. Odwiedził Kalinę z nadzieją, że w końcu wszystko przemyślała i ze spokojem omówią wspólną przyszłość, ale najwyraźniej ona nadal niczego nie rozumiała. W gruncie rzeczy on też przyłapał się na myśli, że może niepotrzebnie aż tak się zaangażował, w końcu Helena naprawdę nie jest jego córką. Jednak widok zadomowionego Kosmy, który dotykał jego żony, wzburzył w nim krew i skubnął męską dumę. Nikt nie będzie macał Kaliny bez jego pozwolenia! – Jeszcze tu wrócę – syknął przez zęby i wreszcie zamknął za sobą drzwi. Godzinę później Kosma wiedział już wszystko (o perłach również), a nawet był bliski przyznania się, że Marietta prawdopodobnie pobiegła tym samym torem myślowym co Adam i postanowiła go odzyskać. Nie wiedział jednak, jak ominąć podczas tej rozmowy informację o wspólnej nocy (lub jej połowie), podczas której zyskał niezbite dowody na to, że stał się obiektem pożądania swojej byłej żony. Wyrzuty sumienia potwornie go dręczyły, ale wiedział, że poinformowanie Kaliny o nagiej Marietcie siedzącej na nim okrakiem i wypinającej swoje ponętne piersi mogłoby matkę jego dziecka wytrącić z równowagi, a mó-

wiąc dobitniej – porządnie wkurwić. Istniało również niebezpieczeństwo, że zostanie wyrzucony z ich wspólnego mieszkania, a Helenę będzie oglądał raz na miesiąc i to przez dziurkę w drzwiach. Jeśli oczywiście nie powtórzy się scenariusz i Kalina nie wymyśli podwójnej śmierci, korzystając z doświadczeń swojej matki. Nigdy nie wiemy, jak się zachowamy podczas burzy, dopóki piorun nie trzaśnie nas w dupę. Kosmę uratował telefon. Stojąc w rozkroku między powie-dzeniem prawdy a ocaleniem spokoju psychicznego Kaliny, usłyszał nagle wibrowanie swojej komórki. Zamknął oczy i wy-błagał niebiosa, aby nie była to Marietta z informacją, że przez niego umiera. Chociaż czuł do niej żal, rozgoryczenie i złość, to jednak nadal nie życzył jej śmierci. A już na pewno nie takiej, której on byłby pośrednią przyczyną. – Dzień dobry, tu Anna. Mam wolne dwie godziny, może spotkamy się w tej małej kawiarni na rogu Starego Rynku i Woźnej? Chyba udało mi się rozwiązać twoją zagadkę. Kosma poczuł, że wstępuje w niego nowe życie. Jeśli Anna odkryła to, co podejrzewał, istniała duża szansa, że uda mu się wyplątać z całej tej wiedeńskiej afery. Oczywiście Kalinie nadal nic nie powie, przynajmniej nie wszystko, ale będzie miał pewność, że nie wsypie go również była żona. Kira bawiła się rubinowym pierścionkiem, leżąc nago w hotelowym łóżku i obserwując szpakowatego mężczyznę, który starannie zapinał guziki koszuli. Na stole stała butelka z wodą, miska świeżych malin (ciekawe, jak je zdobyli w środku zimy?), zielony krawat i jej biała, koronkowa bielizna. Uśmiechnęła się do siebie. Facet miał do niej wyraźną słabość, co więcej wyglądał na coraz bardziej zaangażowanego, co podniecało ją najbardziej. Oczywiście, tylko do pewnego momentu. Kiedy całkowicie się odsłaniał, kiedy zaczynał snuć wizje wspólnego życia, porzucenia dotychczasowej partnerki, żony czy kogokolwiek tam miał, Kira powoli się wycofywała. Wybranek tak naprawdę nigdy nie był jej wymarzonym kochankiem i miłością życia, tylko wyzwaniem. Celem do zdobycia. Zwierzyną podczas polowania. To nieprawdopodobne, jak szybko faceci reago-wali na jej zaloty. Jak szybko topili się w jej dziwnych oczach, owijali wokół zgrabnego ciała i zatracali w namiętności. Kira nigdy nie wierzyła w monogamię. W chęć posiadania wyłącznie jednej kobiety. Ciekawość, jak smakuje seks z kimś innym, jest w człowieku tak silna, że rzadko kiedy dochowuje on stuprocentowej wierności. Owszem, nie wszystkie zdrady kończą się rozwodem, ale to pewnie dlatego, że zdradzany nigdy się o tym nie dowiaduje. Mężczyzna odwrócił się w stronę łóżka i raz jeszcze popieścił wzrokiem jej nagie ciało. Chwilowo zaspokojony apetyt najwyraźniej znowu zaczynał wzrastać, niestety musiał zostać prze-rwany prozaiczną koniecznością powrotu do pracy.

– Niechętnie cię tu zostawiam, wiesz? – westchnął całkiem szczerze. Wiedziała. – Zobaczymy się dzisiaj wieczorem? Pora na wyślizgiwanie się z rąk, czego faceci bardzo nie lu-bią, zwłaszcza wtedy, gdy czują już silne pociągnięcie żyłki. – Nie mogę. – A może nie chcesz? Klasyka. Najlepiej w takiej sytuacji milczeć, niech się troszkę podręczy. Mężczyzna usiadł na łóżku, dotknął ramienia Kiry i wymu-sił na niej spojrzenie prosto w oczy. – Chcesz? – Tak. Po prostu dzisiaj nie mogę – odpowiedziała bez cienia uśmiechu, a potem oblizała usta i pocałowała go w taki sposób, że prawie stracił przytomność. Podobno najłatwiej steruje się latawcem jednolinkowym. Nieprawda. Mężczyzną. Kosma zupełnie nie wiedział, co zamówił, dlatego wyraził pełne zdziwienie, kiedy kelnerka postawiła mu przed nosem ogromną kawę latte z syropem klonowym oraz kawałek czekoladowo-miętowego tortu, którego sam kolor odrzucał na kilometr. – Ja to zamówiłem? – spytał z niedowierzaniem, więc Anna przejęła pałeczkę, informując nieco zdezorientowaną kelnerkę, że wszystko jest w porządku. – Opowiesz mi, jak to było, kiedy zawiozłeś Mariettę na operację? Kiwnął głową, chociaż w zasadzie niewiele miał do powiedzenia. Marietta nie chciała, żeby odprowadzał ją do sali. Przyznała mu się, że nie chce, aby zobaczył ją w paskudnej piżamie, bez makijażu, podłączoną do kroplówki i przypominającą bardziej śmierć niż siebie. – Daj spokój – wzdrygnął się. – Operacja na pewno się uda. – Mam nadzieję. Muszą mi wyciąć wszystko. Okazało się, że to bardziej zaawansowane stadium, niż wcześniej mówili. Nadal jednak operowalne – dodała, widząc jego zaniepokojone spojrzenie. – Pójdę tam z tobą.

– Nie – zaprotestowała stanowczo. – I błagam, nie odwie-dzaj mnie. Będę ci na bieżąco wysyłać wiadomości i dam znak natychmiast, jak tylko się obudzę. I nie dzwoń do szpitala, bo przecież i tak nic ci nie powiedzą. Nie jesteśmy już rodziną – dodała cicho. – Ale możesz wyrazić zgodę na udzielanie mi wszelkich informacji – zauważył słusznie. Marietta była jednak niewzruszona. Poprosiła tylko, by za-opiekował się Lulutkiem, nie informował o niczym babci i czekał na sygnał od niej. Tak też zrobił. – Kiedy ją odebrałeś? – dociekała Anna. – Cztery dni później. Czekała na mnie przed szpitalem i wi-dać było, że jest słaba. Na szczęście operacja się udała, tak przynajmniej powiedzieli lekarze. Anna popatrzyła na niego ze spokojnym, pewnym siebie, choć dość smutnym uśmiechem. – Wszystko jej usunęli? Potwierdził. – Macicę wraz z przydatkami i okolicznymi węzłami chłon-nymi. Płakała, gdy to mówiła, bo dopiero wtedy dotarło do niej ostatecznie, że już nigdy nie będzie mogła mieć dzieci. Anna prychnęła. – Kosma, w tym szpitalu, do którego rzekomo ją odprowadziłeś, nigdy nie było takiej pacjentki. I w tym czasie nie przeprowadzono żadnej operacji całkowitego usunięcia macicy z przydatkami z powodu RSM. Tort czekoladowo-miętowy zaczął powoli rozpływać się na talerzu, mimo to Kosma nie miał odwagi go tknąć. Bał się również spojrzeć Annie prosto w oczy. – Może się pomyliłaś? – spytał jeszcze. – Wiesz, że nie. – Czyli mnie oszukała – stwierdził tylko. – Zacząłem coś podejrzewać w Wiedniu, kiedy w ogóle nie chciała pokazać mi kliniki, w której miała poddać się radioterapii. Wszystkie moje pytania zbywała jakimiś dowcipami, a na końcu oznajmiła, że nie chce o tym mówić, chce cieszyć się życiem, zwiedzać miasto, a na zabiegi pójść dopiero wtedy, gdy ja wyjadę, chociaż teoretycznie miała je zacząć dużo wcześniej. Myślisz, że w ogóle nigdy nie była chora? Że wszystko od początku do końca wy-myśliła? Anna nie mogła powiedzieć mu całej prawdy, o której dowiedziała się dzięki uprzejmości koleżanki ginekolożki. Dość szybko ustaliła lekarza Marietty, reszta była kwestią obejścia za-sady niezdradzania tajemnicy lekarskiej. Koleżanka wyszła z pokoju w celu bliżej nieokreślonym, a Anna wygrzebała z jej archi-wum kartę Marietty.

Stadium CIN 1. Neoplazja wewnątrznabłonkowa szyjki macicy pierwszego stopnia (najłagodniejsze zmiany komórek), za-lecane leczenie farmakologiczne. Badanie kontrolne po trzech miesiącach. Nie było operacji, nie było wskazań do żadnej radioterapii. Wiedeń był całkowicie niepotrzebny. – Nie musisz martwić się jej stanem zdrowia – powiedziała. – Zajmij się ze spokojem Kaliną i Heleną, i więcej nie zadręczaj się rakiem, którego nie ma. Odczucie ulgi było połowiczne. Co z tego, że Marietta go okłamała, skoro i tak wydarzyło się coś, do czego nigdy nie powinien był dopuścić? Dlaczego nie poszedł poszukać innego hotelu, choćby nawet w kompletnie innej dzielnicy? Okazał się idiotą, którego tak łatwo było podejść i który sam zepsuł wszystko, zanim na dobre się zaczęło. Postanowił, że nigdy, przenigdy nie wspomni o tym Kalinie. A jeśli Marietta będzie go szantażować, powie jej, że o wszystkim wie. O udawanej chorobie, o jej wyrachowaniu i podstępnych metodach, którymi próbowała zaciągnąć go do łóżka. Jęknął. Próbowała? Kurwa, jej się to chyba naprawdę udało! W drodze do domu kupił pierwsze tulipany. Czerwone, dość drobne, z cienką łodyżką i delikatnymi liśćmi. Kalina kochała tulipany, a on kochał ją. Wsiadł do tramwaju i w myślach układał sobie rozmowę, którą musiał tak poprowadzić, aby nie zdradzić zbyt wiele, a jednak przyznać, dlaczego wrócił z Wiednia kilka dni wcześniej. Nie ukrywał, że sytuacja z Adamem, choć mocno go zdenerwowała, dawała cień szansy, aby jakoś z tego wybrnąć. W końcu Kalina też miała swoje sekrety, do których przyznała się dopiero wtedy, gdy wszystko wyszło na jaw. – Myślę, że Marietta jest takim trochę Adamem – powiedział odważnie, kiedy tulipany spoczęły już w wazonie, a niewyobrażalnie ciężka Kalina na jego kolanach. – Dajesz radę? – zaniepokoiła się. Roześmiał się i pogłaskał ją po brzuchu. – To jest ciężar, który w żadnym stopniu mi nie przeszkadza. – A co masz dokładnie na myśli, mówiąc tak o Marietcie?–

spytała Kalina. Zadziwiające było to, że Lulutek w ogóle nie reagował na to imię. Kosma zacisnął dłonie, uruchomił przeponę i powiedział bez zająknięcia. – Wydaje mi się, że ona też zaczęła rościć sobie do mnie jakieś prawa. Zupełnie jakby zapomniała, że już dawno nie jesteśmy małżeństwem. Kalina drgnęła. – Może to przez tę chorobę? – Nie sądzę. Z tego, co wiem, to już nic jej nie grozi, a to stadium, które początkowo było niegroźne, a potem niby bardziej, okazało się tym pierwszym. – Pogubiłam się – przyznała uczciwie. – Chodzi o to, że Marietta na sto procent wyzdrowieje. W zasadzie to już jest zdrowa i chyba nie będzie musiała w ogóle przechodzić radioterapii. Było to częściowe kłamstwo lub częściowe powiedzenie prawdy. Na szczęście Kalina nie wnikała w ten temat od strony medycznej, tylko czysto kobiecej, wskutek czego bardziej interesowało ją, co Kosma ma na myśli, mówiąc o roszczeniu sobie do niego praw. – W Wiedniu odniosłem wrażenie, że traktuje mnie jak swojego partnera. – Pocałowała cię? – Kosma poczuł, jak Kalina cała się napina, więc natychmiast krzyknął: – Broń Boże! – Co chyba była prawdą. – Ale zachowywała się tak, jak Adam z tymi starymi majtkami. Spojrzeli na siebie, szukając nawzajem w swoich oczach pomocy. Jak z tego wybrnąć? I wtedy do rozmowy włączył się Józef, który wpadł na tak absurdalny pomysł, że bez zastanowie-nia wprowadzili go w życie. Rozdział dwudziesty siódmy Gdyby prześledzić losy niektórych ludzi, okazałoby się, że są one o wiele ciekawsze niż niejeden film przygodowy. Inni z kolei żyją bez większych zawirowań i dlatego fascynują ich nawet najbardziej błahe wydarzenia z życia innych. Pewnie dlatego niektóre babcie siedzą godzinami w oknach, z poduszkami na parapetach i obserwują świat. I marzą skrycie, żeby je też spotkało coś, co będą mogły wspominać, kiedy wypadną im ostatnie zęby. Czy ja jeszcze kilka miesięcy temu nie chciałam, żeby ktoś wrzucił granat do mojego ogrodu? No to go

teraz mam. Chociaż to właściwie nie jest granat, tylko wiadro z fajerwerkami, których wybuchy najwyraźniej się nie kończą. Na chwilę przed porodem zostałam bohaterką filmu sensa-cyjnego. Agentką, która zgodziła się na misję polegającą na uśpieniu czujności wroga, a następnie wysłaniu go na front, zanim zorientował się, że wpadł w pułapkę. Tak, ja to zrobiłam. Kobieta na przełomie trzydziestego szóstego i trzydziestego siódmego tygodnia ciąży, której dziecko ważyło już ponad trzy kilogramy, mieszkało w za ciasnej macicy, a ona sama odwiedzała co kilka dni swojego ginekologa, który kontrolował rozwarcie i miękkość szyjki. Z moich piersi wycieka mleko. A ze mnie wyciekają resztki sił, które spożytkowałam na pozbycie się Adama. Nie, nie zabiłam go. Po prostu przesunęłam punkt ciężkości jego oczekiwań i pragnień w zupełnie inne miejsce. Kocham Kosmę. Heleno, czy mogłabyś opuścić już moje ciało? Plan był dość prosty, choć jednocześnie mało realny. W zasadzie był to plan Józefa, ale ponieważ ani Kalina, ani Kosma nie mieli lepszego pomysłu, uznali, że skorzystają z tej propozycji, nawet jeśli im samym wydawała się mocno absurdalna. Kalina zadzwoniła do Adama i powiedziała mu, że potrzebuje neutralnego gruntu, żeby raz jeszcze wszystko przemyśleć i zastanowić się nad swoją przyszłością. Powiedziała mu też, że ciągle jeszcze nie widzi go w tej przyszłości, ale chce dać mu szansę. – Serio? – zdumiał się tak bardzo, że aż wyczuła to w jego oddechu. – Mam przyjechać? – Problem polega na tym, że wyjechałam – oznajmiła, ciesząc się, że były mąż nie słyszy, jak bardzo dudni jej serce. – Dokąd? – Do Wiednia. – Przecież ty zaraz rodzisz! Kalina tego właśnie się obawiała. Że Adam nie uwierzy, iż jakakolwiek linia lotnicza wpuściła ją na pokład. – Byłam u lekarza i dostałam specjalne zezwolenie. W zasadzie mam jeszcze miesiąc do porodu –

skłamała odrobinę. – Ale dlaczego Wiedeń? – Nie wiem sama, tak jakoś mnie natchnęło. Poza tym lubię muzea, a tu, jak wiesz, mam przeogromny wybór. – Kosma jest z tobą? – Oczywiście, że nie. – Mogę przyjechać? Przylecieć? Cokolwiek? Kalina była zdumiona, że tak szybko połknął haczyk i spojrzała na Józefa oraz Kosmę, kręcąc z niedowierzaniem głową. – Czasem jesteśmy idiotami – potwierdził Kosma i pocałował ją w czubek głowy. – Oczywiście nie wszyscy – zastrzegł natychmiast. Był z siebie odrobinę dumy. Pierwszą część planu także wykonał bez żadnych kłopotów, co więcej wypadł bardzo przekonująco. Jeszcze wczorajszego wieczoru planował zadzwonić do Marietty, żeby upewnić się, czy nadal siedzi w Wiedniu i przeprosić ją za swoją ucieczkę. Na szczęście Marietta zadzwoniła sama. – Gdzie jesteś? To znaczy domyślam się, że wróciłeś do domu, ale może jednak powinniśmy porozmawiać? To nie jest tak, że nic się nie wydarzyło. Kosmie ścierpła skóra i dziękował Bogu w duszy, że nikt z domowników nie słyszy, o czym rozmawiają. Ciężko byłoby to wytłumaczyć. – Może masz rację, może rzeczywiście niepotrzebnie tak szybko wyjechałem – powiedział w miarę normalnym tonem, co z kolei całkowicie zmieniło nastawienie Marietty, która rozpoczęła swój telefoniczny taniec godowy, kusząc go niskim głosem i obietnicą tego, co go czeka. – Do kiedy zostajesz? – spytał zniesmaczony. – Do kiedy zechcesz. – Postaram się przylecieć jutro, może pojutrze. Dam znać, kiedy będę – powiedział jeszcze i natychmiast się rozłączył, zanim Marietta ze szczegółami opisałaby mu ich wspólną noc. Uff. Trzy godziny później wszystko było jasne. Adam postanowił pojechać do Wiednia samochodem, poinformował Kalinę, że będzie najpóźniej jutro wieczorem, a jeśli chodzi o powrót, to sami zadecydują. – A szkoła? – spytała rozsądnie.

– Za dwa dni zaczynają się ferie. Wszystko idealnie się składa. Tego ani Kosma, ani Kalina nie byli tacy pewni. Mieli tylko nadzieję, że plan Józefa jakoś się sprawdzi, choć brzmiał gorzej niż scenariusz wenezuelskiej telenoweli. – Gratuluję! – powiedziała Anna. – W zasadzie od tego momentu możemy powiedzieć, że twoje dziecko nie będzie już wcześniakiem, nawet gdybyś miała za chwilę urodzić. Cieszę się, że Helena tak długo wytrzymała, bo według moich wstępnych obliczeń, mogła próbować swoich sił już w ubiegłym tygodniu. Jest duża, silna i zdrowa. – Trochę mało się rusza – Kalina z rozczuleniem patrzyła na ekran monitora. Co prawda ciągle jeszcze trudno było jej dokładnie wszystko rozpoznać, ale na sto procent widziała główkę i chyba stopy. – To normalne – uspokoiła ją Anna – dziecko ma już tak mało miejsca, że zmniejsza się jego aktywność ruchowa. Jeśli będziesz odnosić wrażenie, że jest mało aktywna, wstań, prze-spaceruj się, zjedz coś albo wypij ciepłą herbatę. I śpij na lewym boku. W takiej pozycji zwiększa się ukrwienie łożyska, a co za tym idzie – odżywienie malucha. – Myślisz, że będę miała cesarkę? – Niekoniecznie. Rozwiązanie ciąży cięciem cesarskim rozważa się zazwyczaj wtedy, gdy masa płodu jest większa niż cztery tysiące dwieście gramów, gdy dziecku zagraża niedotle-nienie lub gdy u matki rozwinęły się powikłania niewyrównanej cukrzycy i doszło na przykład do uszkodzenia nerek. Tymczasem Helena waży trzy tysiące sześćset gramów, a twój poziom cukru jest ostatnio bardzo wyrównany. Spróbujemy siłami natury. – A nie jestem za stara? Anna roześmiała się. – Wierz mi, czasem odnoszę wrażenie, że niektóre trzydzie-stolatki są dużo starsze od ciebie. Dasz radę, a z pomocą Kosmy to będzie porodowy majstersztyk. Kalina westchnęła. Tego się trochę obawiała. Kosma był partnerem niezwykle wspierającym, to musiała przyznać, ale zupełnie nie była w stanie przewidzieć, jak zachowa się podczas akcji porodowej. A jeśli zacznie pouczać lekarza? Albo go nie daj Boże odepchnie i sam zacznie wyciągać Helenę? Ostatnio na przykład przeglądał listę bajek i kołysanek. Niemal w każdej dostrzegł jakieś okrucieństwo, które mogłoby skrzywić psychikę jego dziecka. – Król, królewna i paź zjedzeni? Przez kota, psa i mysz? Rozumiem, że byli słodyczami, pytanie, czy zrozumie to również dziecko. A dlaczego w bajce o czterech Murzyniątkach oca-lony zostaje tylko jeden, a reszta ginie śmiercią tragiczną? – Kosma, daj spokój, nas też wychowywano na tych baj-kach – Kalina próbowała przerwać tę

niepokojącą ekspertyzę misiów, królików, a nawet Czerwonego Kapturka, pożartego w sposób brutalny i wyrachowany. – Dzieci zupełnie inaczej od-bierają takie historie. Nie analizują i nie wizualizują. Nie tak, jak ty – dodała nie bez ironii. Kosma postanowił jednak, że sam będzie pisał bajki dla Heleny oraz komponował i układał teksty kołysanek. Ojciec jest od tego, by bronić swojej córki przed każdym smokiem, lwem i niedźwiedziem. Nawet bajkowym. – Spokojnie, Kosma na pewno stanie na wysokości zadania. – Anna najwyraźniej czytała w jej myślach. – A my zrobimy jeszcze dwa badania: WR oraz badanie w kierunku wirusowego zapalenia wątroby typu B. Kiedy godzinę później Kalina opuszczała gabinet ginekologiczny, czuła się naładowana pozytywną energią. Natychmiast też wyciągnęła komórkę i wystukała kilka słów do Lili. To już naprawdę końcówka! Moja lekarka mówi, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, więc wierzę, że tak będzie do samego końca. A potem przecież jakoś sobie poradzimy. Wiesz, co ostatnio wyczytałam? Że wiek rozrodczy jako pojęcie stosowane w badaniach statystycznych GUS w Polsce to okres, w którym kobieta jest biologicznie zdolna do urodzenia dziecka. Przyjmuje się, że jest to wiek od piętnastu do czterdziestu dziewięciu lat. Tadaaam! Czterdziestu dziewięciu, więc całkowicie mieścimy się w normie! K. Z tej radości odwiedziła maleńką wegańską kawiarnię, dyskretnie sprawdziła poziom cukru we krwi, a kiedy glukometr dał jej do zrozumienia, że wszystko jest w porządku, zamówiła kawałek zielonego tortu. – Z czego jest zrobiony? – spytała zaciekawiona. – Z pokrzyw – poinformowała ją z uśmiechem na ustach śliczna dziewczyna. Kalinę odrobinę zatkało. – Mrożonych oczywiście, bo młodych jeszcze nie mamy – dodała kelnerka. – A co jest jeszcze w środku? – spytała Kalina, oczekując odpowiedzi typu glina, torf, mech oraz liście

dębu. – Mleko roślinne, syrop z agawy, wiórki kokosowe, ocet jabłkowy, kasza manna i jeszcze trochę innych różności. – Brzmi zdrowo! Brzmi, jakbym absolutnie mogła go zjeść. Dlaczego wcześniej nie wpadłam na pomysł, żeby jeść pokrzy-wy w torcie! Kocham to miejsce! – zawołała uradowana Kalina, a śliczna dziewczyna uśmiechnęła się ze zrozumieniem. Jej matka też była w ciąży. Adam początkowo myślał, że pomylił drzwi. Raz jeszcze zerknął na SMS-a, w którym Kalina podała mu nazwę hotelu i numer pokoju, ale najwyraźniej doszło do jakiegoś nieporozu-mienia. Co prawda nieporozumienie otworzyło mu drzwi w przezroczystym szlafroku i z rozdziawionymi ustami, na których malowało się ogromne zaskoczenie, a nawet szok. – A pan to, przepraszam, kto? – spytała kobieta, o dziwo po polsku. – Adam Stanisławski – odpowiedział również w tym języ-ku. – A w jakiej sprawie? – Szukam swojej żony. – To proszę szukać dalej, ale może w innym pokoju. – Kalina podała mi ten właśnie numer. Marietta już chciała zatrzasnąć mu drzwi przed nosem, kiedy imię „Kalina” wpadło jej do ucha i wzbudziło pewne podejrzenie. W końcu „Kalina” to nie „Anna”. – Jest pan mężem Kaliny? Skinął głową. – Takiej Kaliny, która za chwilę będzie rodzić, a ojcem dziecka jest mój były mąż? Tego Adam nie mógł wiedzieć, więc nie przytaknął, tylko zaczął nerwowo obgryzać paznokcie. – Kosma – powiedział w końcu. Marietta skinęła głową. – Niech pan wejdzie. Chyba ktoś zrobił nas w jajo – powiedziała nie bez wstrętu, oburzenia, rozgoryczenia, a nade wszystko wściekłości. Wieczorem, kiedy emocje już opadły na tyle, że nie odczu-wali potrzeby zabicia kogokolwiek, zeszli

razem do hotelowego baru i postanowili przekonać się, czy po butelce czerwonego wina uda im się cokolwiek jeszcze wymyśleć. W końcu zostali przysłowiowo wystrychnięci na dudka, a nawet dudki dwa. Było to o tyle kompromitujące, że dali się podejść swoim byłym partnerom jak małe dzieci. Co gorsza, już po trzecim kieliszku wina doszli do wniosku, że to oni sami są idiotami. – Przecież ja wcale nie chciałem mieć dziecka. Kira mi w zupełności wystarczy. Poza tym to nie moje, więc po jaką cholerę straszyłem Kalinę kodeksem rodzinnym? – zdumiał się nagle Adam i spojrzał w oczy Marietty, szukając w nich jakiego-kolwiek usprawiedliwienia dla swojego absurdalnego zachowania. Znalazł je. Ona sama nie czuła się wcale lepiej. – Chciałeś po prostu odzyskać żonę. – Tak, ale po co? – Może ją kochasz? Adam zmarszczył brwi, przeciągnął palcem wskazującym po obrzeżu kieliszka i zapatrzył się w jego dno. – Nie – stwierdził nagle, zaskakująco stanowczo. Marietta drgnęła. Czuła się nieco oszołomiona ostatnimi dniami, a kolejny kieliszek czerwonego wina doprowadził ją na brzeg lekkiego otumanienia. Poza tym bardzo chciało jej się spać. – Coś ci powiem – poklepała swoją wypielęgnowaną dłonią rękę Adama. – Ja też w ogóle i stanowczo nie kocham Kosmy. – To po co to wszystko? Wzruszyła ramionami. – Próba sił. Zawody pod tytułem „mogę mieć każdego”. Zapach sierści psa ogrodnika, którą poczułam na widok mojego byłego męża, który ośmielił się podnieść z depresji. Adam zatopił usta w kolejnym kieliszku i poczuł, że kręci mu się nie tylko w głowie, ale także w nogach. – Chyba się sprułem – zauważył szczerze. Marietta przytaknęła. – Ja również. – Czy myślisz, że na trzeźwo nadal będziemy uważali, że zachowaliśmy się jak ostatni kretyni?

– Mam nadzieję, że znajdę jakieś bardziej sensowne usprawiedliwienia. Poza tym chyba jestem gorsza od ciebie – załamała dłonie, a nawet chlipnęła rozdzierająco. Adam poczuł, że musi zaprzeczyć, tym bardziej że Marietta spodobała mu się jeszcze przed rozpoczęciem butelki wina, a to jest bardzo dobry znak. Po winie spodobać się może nawet własna teściowa. – Co może być gorszego od zastraszania żony kodeksem, prawnikiem, sądem i nie pamiętam już czym jeszcze? – spytał, smętnie kiwając głową. – Powiedziałam Kosmie, że jestem chora. – Na co? – Na raka. – O, Boże, jak strasznie ci współczuję, nie dziwię się zatem, że chciałaś, żeby ktoś przy tobie był! – zawołał szczerze poru-szony, a potem dotknął jej ramienia i niezręcznie próbował je pogłaskać. Marietta odchrząknęła i przeczesała dłonią włosy. Wyprostowała się nawet i odrobinę wypięła pierś. To była naturalna reakcja na mężczyznę, który okazał jej zrozumienie, a nawet współczucie. Pytanie, czy wyprowadzić go z błędu, czy może zostawić sobie przynajmniej miniaturowe pole do popisu. W końcu ginekolożka coś tam u niej znalazła. A że wystarczyło leczenie farmakologiczne, to już zupełnie inna sprawa. W karto-tece było napisane – początkowe stadium raka szyjki macicy. Raka. A nie – nic nieznaczącej narośli czy też podejrzenie o ewentualną zmianę dysplastyczną. No, dobrze. O zmianie też było, bo lekarka dość szybko postawiła prawidłową diagnozę, poprawiła zapis w karcie i pocieszyła ją, że absolutnie nie ma żadnych powodów do obaw. Stan jest przedrakowy i wystarczy farmakologia. Ale zagrożenie istnieje przecież zawsze. – Wiesz, okazało się, że nie jest to wcale tak groźne, jak początkowo myślałam. W zasadzie mogę powiedzieć, że nie mam już raka, ale oczywiście nadal muszę na siebie uważać – powiedziała więc prawie prawdę, co najwyraźniej ucieszyło Adama. – Czyli możemy się napić za twoje zdrowie? – Jak najbardziej. Chociaż obawiam się, że za chwilę po-proszą nas o opuszczenie baru. Już teraz facet łypie na nas dziwnie. – Może dlatego, że nadal masz na sobie ten przezroczysty szlafroczek, a ja ciągle siedzę w kurtce i szaliku? – zastanowił się przez chwilę. Marietta zerknęła na swój ubiór i krzyknęła odrobinę spło-szona.

– Dlaczego mi nie powiedziałeś? – Myślałem, że ci ciepło, poza tym wyglądasz… smacznie. – Przełknął ślinę i próbował zadziornie unieść brew, ale przypomniało mu się, że tę sztuczkę zna tylko Kira. – Dawaj sweter – zażądała Marietta. – Co prawda jestem nieźle wstawiona, ale to nie znaczy, że muszę świecić cyckami w wiedeńskim barze. Poza tym chyba mi zimno. Adam posłusznie zdjął najpierw kurtkę, a potem zielony sweter i podał go trzęsącej się Marietcie, która natychmiast się nim owinęła i dla kurażu wypiła duszkiem resztkę wina. – Co robimy? – spytała po chwili. – Teraz? – Też, ale najpierw bardziej ogólnie. Co robimy z Kosmą i Kaliną? Adam wzruszył ramionami. – Ja odpuszczam. Może nawet przeproszę, ale to się jeszcze zobaczy. A ty? – Ja chyba też. Ale odczekam trochę, zanim urodzą. – Czemu? – Będą bardziej rozmiękczeni. Teraz są pewnie kłębkiem nerwów, ale jak w końcu urodzi im się dziecko, ze szczęścia od razu nam wybaczą. Pewnie nawet będą się cieszyć, że się od nas uwolnili. – Pociągnęła nosem. – To nawet dobrze, ale uczucie porażki wcale mnie nie cieszy. Myślałam, że go odzy-skam. I prawie mi się udało – zachichotała nagle, zastanawiając się, co Kosma zapamiętał z tamtej nocy. Może jeszcze kiedyś to wykorzysta? Adam chciał koniecznie wiedzieć, co dokładnie miała na myśli, ale Marietta nagle oparła czoło o jego pierś, a siedem sekund później zdrowo zachrapała. Wziął ją więc na ręce, uśmiechnął się porozumiewawczo do barmana, który rzeczywiście ciągle na nich łypał, zostawił całkiem spory napiwek i powiedział łamanym niemieckim: – Mamy dziesiątą rocznicę ślubu. A potem zaniósł ją do pokoju, położył do łóżka i sam padł chwilę później. Śniła mu się Grota Fingala na wyspie Staffa w Szkocji. Zawsze marzył, by zobaczyć ją na własne oczy. Hek-sagonalnie łączone kolumny bazaltowe w pozostałościach lawy paleoceńskiej nigdy nie pasjonowały Kaliny, ona wolała kwiaty i muzea. A teraz śnił o tej grocie, w której nagle pojawiła się

naga Marietta, pływająca w krystalicznie czystej wodzie i nucąca rzewną kołysankę. Adam poczuł przez sen, że ciągle jeszcze potrafi stanąć na wysokości zadania. Rozdział dwudziesty ósmy „Lili, czy ty już urodziłaś? Nie ma od ciebie żadnych wiadomości i trochę mnie to niepokoi. Wiem, że na końcówce człowiek nie myśli o niczym innym, jak tylko o odczepieniu brzucha, ale parę słów z pewnością udałoby ci się napisać. U mnie duże zmiany. Życie jako tako wraca do pionu. Kiedyś dokładnie o wszystkim ci opowiem. Na razie skupię się na Helenie. Wiem, że się szykuje, mam już nawet tak długo wyczekiwane „rozwarcie”. Na razie jeden centymetr, ale Anna mówi, że wszystko rozwija się jak najbardziej prawidłowo. Jestem strasznie wielka, nawet lustro przyznaje mi rację i nie pokazuje mnie w całości. Czuję potrzebę sprzątania, porządkowania, przemeblowywania, a nawet robienia przetworów. Nigdy się tym nie zajmowałam , a teraz nagle w naszej kuchni znajdziesz nawet kiszoną rzodkiewkę, którą osobiście zrobiłam, choć nie ukrywam, że pod czujnym okiem Józefa. To on dał mi przepis, a ja postanowiłam spróbować. Wyczyściłam też wszystkie pary butów w naszym domu. Dowiedziałam się przy okazji, że skórę nabukową i welurową należy czyścić gumową lub drucianą szczoteczką, szczotkując chole-wę. Tak też zrobiłam i wyglądają naprawdę jak nowe. Wszelkie plamy usunęłam gąbką nasączoną lekkim roztworem mydlanym, zniknęły bez śladu! Kosma patrzył na mnie jak na wariatkę, a Józef powiedział, że sam może sobie przecież wyczyścić buty. Nic z tego. Wyrwałam mu je z ręki. Nosi mnie, zupełnie jakbym miała za chwilę eksplodować. I tak pewnie się stanie. Zresztą nie ma takiej potrzeby, żeby czekała do czterdziestego tygodnia. Helena jest duża, dorodna i z pewnością piękna. Cieszę się, że do mnie napisałaś te parę miesięcy temu. To mnie przez cały czas podtrzymywało na duchu. Nawet Twój strach okazał się po-mocny, bo dzięki niemu chyba jakoś poskromiłam swój. Nie wiem, czy jeszcze uda mi się coś skrobnąć przed porodem, bo teraz każdy dzień jest jak wielkie święto. Zostanę mamą! Zostanę mamą! No, dobrze, jestem już mamą, ale to drugie rozdanie, mimo mojej starości, wreszcie zaczęło mnie cieszyć. Ściskam! K.”. Tak napisałam wczoraj. Dzisiaj dopadły mnie przedporodo-we lęki. A jeśli coś pójdzie nie tak?

Kalina obudziła się w środku nocy z przekonaniem, że dzisiaj TO na pewno nastąpi. Sapiąc niczym parowóz, wstała z łóżka i poszła do kuchni. Zaparzyła herbatę z suszonymi malinami, wyciągnęła z szafki wegańskie ciasteczka ryżowe (bez cukru, więc dość podłe w smaku) i usiadła przy stole z poczuciem, że znowu wszystko jest tak, jak być powinno. Trochę martwiła ją Kira, na którą wpadła kilka dni temu na ulicy i która miała najwyraźniej zapłakane oczy. A przecież jej dorosła córka nie płakała chyba nigdy. Nawet w dzieciństwie. – Coś się stało? – spytała odruchowo i chciała nawet przytulić Kirę, ale ta najwyraźniej się odsunęła. – Alergia. – Na co? – zdumiała się Kalina. – Ty nie masz alergii. – Okazało się, że mam. Na tusz do rzęs. – Może napijemy się kawy? – spytała Kalina, a kiedy chwilę później siedziały w pobliskiej kawiarni, próbowała raz jeszcze podpytać córkę o tę mocno podejrzaną alergię. – Mamo, to jest uczulenie. Kupiłam krople, do jutra mi przejdzie. Koniec rozmowy. A co u ciebie? Za chwilę rodzisz, co? – Lada dzień. Zadzwonię, jak tylko zacznie się coś dziać. – Kosmie już odwaliło? – Kira, nie mów tak. Fakt, jest mocno przejęty, chce nawet sam pisać bajki dla Heleny. Kira roześmiała się, ale jakoś tak nieprzyjemnie. – Ja też mam dla niej bajkę. Dawno, dawno temu, za sied-mioma lasami, górami, rzekami i czym tam jeszcze chcesz, mieszkała śliczna królewna. I w końcu spotkała księcia. Który niestety okazał się tępym chu… – Kira! – Kalina przerwała tę uroczą opowieść i spojrzała na córkę zdumionym wzrokiem. – Co ci się stało? – Nic. Pójdę już, bo mam jeszcze trochę spraw do załatwie-nia. Odezwij się, jak będziesz rodzić. – Poklepała matkę po ramieniu i zniknęła, zanim ta zdążyła cokolwiek odpowiedzieć. Kalina westchnęła i upiła łyk herbaty. Postanowiła pomyśleć o tym później. Może po porodzie bę-

dzie więcej czasu, może wtedy uda się jakoś z Kirą pogadać. Zamknęła oczy i odchyliła się do tyłu. Podobała jej się ta cisza. W sypialni pochrapywał Kosma, w pokoju gościnnym twardo spał Józef, który doszedł do wniosku, że nie ma sensu wyjeżdżać na krótko przed porodem. A ponieważ nie było mu dane zobaczyć ani maleńkiej Kaliny, ani Kiry, więc za żadne skarby nie chciał odpuścić przyjścia na świat wnuczki Heleny. Pragnął nawet asystować przy porodzie, ale Kalina w końcu wybrała Ko-smę, choć ciągle nie była przekonana, czy ojciec jej dziecka da radę udźwignąć ciężar przyjścia na świat swojej córki. Jeszcze kilka dni temu przyłapała go, jak biegał po maleńkim pokoiku, który przeznaczyli dla Heleny, i dokładnie wszystko sprawdzał, łapiąc się co chwila za głowę, że niemal w każdym kącie siedzą liczne niebezpieczeństwa, które tylko czyhają na bezbronne dziecko. – Na przykład? – spytała Kalina. – Ostre kanty, gniazdka elektryczne, gorące lampy, chybo-tliwe regały… – zaczął wymieniać, po raz kolejny upewniając się, że stojąca szafa na pewno jest stabilna. – Wyczytałem, że największym zagrożeniem są kanty, o które można rozbić sobie głowę. Dlatego musimy kupić meble z zaokrąglonymi kanta-mi lub okleić je specjalnymi plastikowymi nakładkami. Wszystkie regały i półki powinny być na stałe porządnie przymocowane do szafy, ponieważ dzieci często i chętnie wspinają się po me-blach. – Ale zanim Helena zacznie się gdziekolwiek wspinać, trochę poleży w łóżeczku – zauważyła rozsądnie Kalina. Kosma podrapał się po głowie. – Niby tak, ale przyjdzie taki moment, w którym zacznie chodzić, a nasza czujność będzie wtedy uśpiona. Dlatego lepiej jest o wszystkim pomyśleć dużo wcześniej. Kupiłem już nawet specjalne zaślepki do gniazdek. Kalina zagryzła wargi. – Nie śmiej się. Nie ma chyba dziecka, którego nie interesowałoby gniazdko elektryczne, gdzie z pewnością można coś wcisnąć, wepchnąć albo polizać. Mnie na przykład zawsze interesowały lampy, a zwłaszcza świecące żarówki i wszelkiego rodzaju kable. – Ile miałeś wtedy lat? – Trzy, cztery… Pokiwała głową. – No to rzeczywiście, lepiej już teraz się zabezpieczmy. Cztery lata miną szybciej niż ubiegłoroczne lato. – Mam jeszcze pomysł na biurko. Tym razem zachichotała już całkiem jawnie. Biurko? Męż-

czyzna, który po raz pierwszy zostaje ojcem i to w dość późnym wieku, infantylnieje proporcjonalnie do wzrostu brzucha. Kosma obruszył się. – Ty się ciesz, że masz przy sobie odpowiedzialnego człowieka, który o wszystkim w porę pomyśli. – Jasne. To co z tym biurkiem? – Idealne biurko dla dziecka, to takie, które rośnie razem z nim. Ma regulowaną wysokość i możliwość nachylania blatu. Krzesełko powinno mieć ergonomiczny kształt i być dostosowa-ne do wzrostu dziecka. Dobre i bezpieczne jest krzesło na kółkach, z którego nie można upaść do tyłu. Przejrzałem kilka ofert i zanotowałem. Pokażę ci później. Na razie jeszcze raz sprawdzę, czy działa elektroniczna niania. O, właśnie. Zakup całkowicie zbyteczny zdaniem Kaliny. Ich mieszkanie było na tyle małe, że nieusłyszenie płaczu dziecka graniczyłoby z cudem. Kosma jednak uważał, że elektryczna niania to dodatkowa straż przyboczna, która zawsze czuwa, nawet jeśli rodzice ze zmęczenia utną sobie drzemkę. – Myślisz, że mimo snu nie usłyszę płaczącej córki? – Dzięki niani usłyszysz ją znacznie szybciej… Tak, Kosma zdecydowanie był profesjonalnie przygotowany na każdą okoliczność. Kalina odstawiła kubek, wstała, wyciągnęła matę do ćwiczeń i cicho posapując, usiadła, wyciągając przed siebie nogi. Zamknęła oczy i próbowała medytować. Skoro jej facet urządzał świat zewnętrzny, ona postanowiła skupić się na aranżacji wewnętrznej. Relaks i oddech. Oddech i relaks. Pomyśleć o czymś miłym, przyjemnym… Woda, plaża, szum wiatru, woda… Woda? – Kosma! – Kalina wrzasnęła tak głośno, że całą medytację diabli wzięli, a Helena z wrażenia dostała czkawki. Przybiegł lekko nieprzytomny, w uroczych spodniach od piżamy w czarne kotki oraz czarnej koszulce z podobizną Don Vito Corleone i napisem „Mów mi ojcze”. Szybko związał włosy w gumkę i podbiegł do Kaliny, która nadal siedziała na podłodze i miała przerażony wzrok.

– Utknęłaś? – Nie, dlaczego niby? – Myślałem, że się zaklinowałaś i nie możesz wstać. – Mogę, ale potrzebuję pomocy oraz natychmiastowego transportu do szpitala. Odeszły mi wody! – Płodowe? – A jakie? Źródlane? – wrzasnęła poirytowana. W tym samym momencie do kuchni wszedł Józef, zdecydowanie bardziej ogarnięty i wizualnie, i emocjonalnie, chociaż jak się okazało – również nie do końca. Kiedy pomógł już Kalinie wstać i przetransportować ją do samochodu (uznali, że tak będzie szybciej; zanim dyspozytorka pogotowia uzna ich sytuację za priorytetową i wyśle karetkę, zdążą objechać kulę ziemską), usiadł przy niej na tylnym siedzeniu i zaczął pochlipywać. – Tato, przestań, poczekaj z tymi łzami, na razie jakoś mnie zagaduj – poprosiła Kalina, starając się przypomnieć sobie zajęcia oddechowe z Anshoo i spokojnie wprowadzić je w życie. Skurcze, które z pewnością nie były przepowiadającymi ani też żadną próbą generalną, tylko stuprocentowym preludium porodu, wysyłały ją za każdym razem w kosmos bólu. Zamknęła więc oczy i zaczęła spokojnie oddychać, wizualizując swoją tre-nerkę jogi. Siadamy prosto. Siedziała. Splatamy palce rąk. Splotła. Podczas wdechu unosimy splecione ręce, wyprostowane w łok-ciach, nad głowę, podczas wydechu opuszczamy dłonie. Kurwa, ale boli. Wdech wykonujemy nosem, wydech ustami. Lepiej. Staramy się wykonywać wszystko jak najwolniej, a powietrze z wdechu jak najdłużej utrzymać w płucach. Zdecydowanie lepiej. – Dobra, jesteśmy – usłyszała nagle i była szczerze zdumiona, że Kosma tak szybko i sprawnie dojechał pod szpital. Natychmiast też zorganizował wózek i ponaglając lekarzy, popędził za nimi w stronę porodówki. Józef dzielnie mu towarzyszył, przerywając na moment chlipanie i całkowicie ulegając ogólne-mu stanowi pełnej mobilizacji. Helena postanowiła wreszcie się przywitać. – Anna – wyszeptała Kalina, którą skurcz wywrócił prawie na lewą stronę. – Spokojnie, już do niej zadzwoniłem – uspokoił ją Kosma.

Zapomniała na moment o bólu i spojrzała na niego zdumiona. – Kiedy? Machnął ręką. – Nieważne, ważne, że już jedzie. Jesteś dzielna, wiesz? – Muszę przyznać, że ty też pozytywnie mnie zaskakujesz. – Chciała jeszcze dodać, że bardzo się cieszy, ale kolejny skurcz odebrał jej mowę. Chwilę później leżała już na sali i wszystko wskazywało na to, że rozpoczyna się ostatnie okrążenie. – Jezus Maria, zapomniałem o douli – krzyknął nagle Kosma. Kalina przyłożyła rękę do czoła. – Daj spokój, wystarczy mi Anna. Lekarka przyjechała piętnaście minut później i unosząc do góry kciuk, dodała Kalinie otuchy. – Pamiętaj o oddechu – szepnęła raz jeszcze, a potem głośno powiedziała: – Dziesięć centymetrów! Kosma nie zrozumiał w pierwszej chwili. – Dziecko ma dziesięć centymetrów? – wystraszył się i spojrzał zaniepokojony na Annę. – Nie, rozwarcie. Nie mów już nic, okej? – poprosiła Kalina i zacisnęła pięści. „Uda się, uda się” – powtarzała sobie w głowie i zaczęła raz jeszcze powtarzać nauki Anshoo. Dostosować głębokość oddechu do siły bólu, zacząć od głębokich wdechów, przy apogeum bólu oddychać płycej, a pod koniec skurczu – wrócić do głębokich wdechów i wydechów. I nigdy nie wstrzy-mywać oddechu w czasie skurczu! Gdy skurcz party minie, oddychać przeponą głęboko kilka razy, by dotlenić dziecko. I ostatnie – gdy pojawi się główka, przestać przeć. Zdziwiła się, kiedy poczuła, że ból zaczyna ustępować. Skurcze były intensywne, ale akceptowalne. Miała nawet czas, żeby rozejrzeć się wokoło. Zakodować żółty kolor ścian i biały sufitu, dostrzec lampy jarzeniowe, które mocno raziły ją w oczy, Annę, pielęgniarkę oraz położną. No i Kosmę, który nawet pod maseczką nie potrafił ukryć zachwytu pomieszanego z przerażeniem. Ona sama natomiast poczuła nagle przypływ ogromnej siły, dzięki której po zaledwie czterdziestu pięciu minutach ujrzała swoją śliczną, dużą oraz donośnie wrzeszczącą córkę, a

także słaniającego się na nogach Kosmę, który w ostatniej chwili został podtrzymany przez pielęgniarkę. W przeciwnym razie runąłby bez przytomności na podłogę. Anna pochyliła się nad nią i dzieckiem. – Gratuluję. Dałaś radę. Obie dałyście. I Kosma w sumie też, choć pewnie będę musiała podać mu coś na uspokojenie. Zauważam charakterystyczny dla wielu ojców początek ataku roztkliwiania się. – Histeria? – Rozpulchnienie emocji. Plus trans wywołany silnymi wzruszeniami. Spokojnie, to mija. Kalina spojrzała na nią z wdzięcznością. Była słaba, ale ogromnie szczęśliwa. Udało się. Mimo cukrzycy ciążowej Helena przyszła na świat bez żadnych komplikacji, bez środków przeciwbólowych, bez kleszczy, próżnociągu ani nagłej inter-wencji chirurgicznej. Zaliczyła dziesiątkę w skali Apgar. Ważyła cztery tysiące sto gramów i miała pięćdziesiąt osiem centymetrów długości. Była silna i głodna. Kalina patrzyła, jak ją ważą, myją i zakładają pierwszą pieluszkę, a potem zapadła w poporo-dowy półsen. Dojrzała matka odnotowała swoje pierwsze zwycięstwo. Przed nią jeszcze tylko całe życie. Tydzień później świat nie wrócił do normy, nie uspokoił się i nie zaczął biec swoim normalnym rytmem. Nie dla Kosmy i Kaliny. Wsiadając na karuzelę z napisem Helena, nie mogli liczyć na zwolnienie obrotów. A jednak ten wir na razie im się podobał. Konstancja pojawiła się w ich domu dopiero wtedy, gdy Józef wyjechał do Rozłogów i gdy napatrzył się na swoją wnuczkę – jak to określił – „odrobinę na zapas”. – Trochę wam tu przeszkadzam – zauważył po kilku dniach i po raz kolejny pocałował śpiące niemowlę. – Kocham ją nad życie – chlipnął – ale teraz potrzebujecie samotności we trójkę. Znikam więc, ale tylko na trochę. I pamiętaj – zwrócił się do Kaliny – jestem na każde twoje zawołanie. Dzwonisz, a ja wsiadam w pociąg. Podziękowała mu skinieniem głowy. Józef bardzo im pomagał, ale rzeczywiście nastała chyba pora, żeby zaczęli sami ogarniać swoje życie z Heleną. Trochę martwiło ją, że Kira odwiedziła ich tylko raz, w szpitalu, a potem nagle oznajmiła, że ma jakiś dłuższy służbowy wyjazd i odezwie się po powrocie. Dziwne. Lili nie odpisała. Za to zadzwoniła gdzieś tak około dwudziestej pierwszej. Helena akurat przysnęła, a Kalina próbowała złapać psychiczny pion i przestać mówić ziewając.

– Cześć, słońce. Owszem, urodziłam, ale rok temu. Chciałam nawet wtedy napisać, ale dobrze wiesz, jak to jest być w ciąży. Na nic nie masz czasu, chociaż wydaje ci się, że te dziewięć miesięcy trwa wieczność. Zadzwoniłam więc krótko po porodzie, twoja córka wtedy odebrała i powiedziała, że aktualnie jesteś w ciąży i w wielkim stresie. Doskonale wiedziałam, co ma na myśli. I jakoś tak podskórnie poczułam, że potrzebujesz pomocy. Stąd moje listy. Byłam pewna, że mój strach poko-na twoje lęki… Kalina postanowiła, że ją zabije. Ale dopiero jak wyjdzie z połogu. Konstancja na widok Heleny próbowała być powściągliwa, ale w końcu wzięła ją na ręce i mocno przytuliła. Kalina podeszła do niej i chciała objąć, ale najwyraźniej na takie spoufalanie się było jeszcze za wcześnie. – Mamo, proszę cię – powiedziała miękko. – Masz cudowną wnuczkę, masz nas, odpuść… – Nie, dopóki będziesz utrzymywać z nim kontakty – Konstancja odłożyła Helenę do łóżeczka i otuliła ją kocykiem. Kalina westchnęła. – To mój ojciec. Zablokowałaś te kontakty na czterdzieści sześć lat, to chyba wystarczy? – Nigdy. – Mamo, ja wiem o Luizie… – powiedziała w końcu, żeby uświadomić Konstancji, że po tylu latach nie ma sensu po raz kolejny podgrzewać tej samej, mocno już sfermentowanej zupy. Matka zesztywniała i spojrzała na Kalinę nieobecnym wzrokiem. Usiadła na krześle, zamknęła oczy i zaczęła głęboko oddychać. – Mamo, wszystko dobrze? – No właśnie nie. Skoro wiesz o Luizie, tym bardziej powinnaś mnie zrozumieć. I nie dopuszczać Józefa tak blisko. Kalina popatrzyła na śpiącą Helenę, na lawendowy kocyk i białego króliczka, który miał jej pilnować w nocy (pomysł Kosmy). Smutno jej się zrobiło na myśl, że każde szczęście musi smakować piołunem. Ale może właśnie dlatego jest szczęściem. – Józef uratował Patrycjusza… – wtrąciła jeszcze, ale matka tylko machnęła ręką, jakby odganiała się od natrętnej muchy. – Uratował – potwierdziła. – Ale mnie wykończył kilka-dziesiąt lat temu. – Luizą?

Konstancja zacisnęła usta. – Mamo, ja wiem, jak bardzo musiało to być bolesne dla ciebie… Tata i twoja przyjaciółka… – Przyjaciółka? – Matka zerwała się z krzesła, aż z hukiem upadło na podłogę. Kalina wystraszyła się, że hałas obudzi Helenę, ale małej najwyraźniej nic nie przeszkadzało w spokojnym śnie. – Przyjaciółka? – powtórzyła Konstancja, wbijając spojrzenie w Kalinę, która nagle poczuła, że nie może się ruszyć. – Tak ci powiedział? – Mamo… – Nie przerywaj. I pozwól, że powiem ci w końcu prawdę. Luiza nie była moją przyjaciółką. Była moją matką. A przy okazji luksusową kurwą. Od autorki Kim była Luiza? Jak bardzo podobna jest do niej Kira, jak wiele mają ze sobą wspólnego? Czy Kalina poradzi sobie z późnym macierzyństwem i czy Marietta nie skusi się jednak na szantaż? Jaka jest szansa, że Konstancja wybaczy w końcu Józefowi? Już teraz zapraszam na trzeci tom serii Matki, czyli córki, który ukaże się w przyszłym roku pod tytułem Kobiety ciężkich obyczajów. PODZIĘKOWANIA Krótko i zwięźle. Lilce Fabisińskiej, za wsparcie i niekończące się rozmowy. Za przyszłe wakacje. I za Gabrielę. Monice Paluszkiewicz za przepisy Józefa, które w rzeczywistości są jej dziełem (zapraszam na bloga chilifiga.pl). Oraz za mniszka lekarskiego. Blogerkom książkowym za pomoc, popularyzowanie moich książek i piękne recenzje. Mamie za walkę z potworami i za to, że przyjeżdża zawsze, kiedy tego potrzebuję. Agnieszce Filas za szukanie optymalnych dróg promocji. Ilonie Szymańskiej – Najce za cudowne zdjęcie na okładkę. Heidi, Bianca und Moni für unsere lustige Reise nach Wien.

I wszystkim, którzy dobrowolnie i chętnie kupują moje książki. Spis treści Karta tytułowa

Karta redakcyjna

Dedykacja Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Rozdział szesnasty Rozdział siedemnasty Rozdział osiemnasty Rozdział dziewiętnasty Rozdział dwudziesty Rozdział dwudziesty pierwszy Rozdział dwudziesty drugi Rozdział dwudziesty trzeci Rozdział dwudziesty czwarty

Rozdział dwudziesty piąty Rozdział dwudziesty szósty Rozdział dwudziesty siódmy Rozdział dwudziesty ósmy

Od autorki Podziękowania