Somper Justin - Asasyni i sojusznicy

Zajrzyj na strony: www.nk.com.pl Znajdź nas na Facebooku www.facebook.com/WydawnictwoNaszaKsiegarnia

Poznaj naszą ofertę - FANTASTYKA I HORROR http://www.nk.com.pl/fantastyka-i-horror/3/kategoria.html

Dla Jenny Jenner

Nova Chastain wyszła ponownie na balkon, niosąc ostatniego z siedmiu ptaków. Jej szarobrązowe oczy lśniły wilgocią, jakby pokryła je rosa; ciemne, sięgające poniżej krzyża włosy splątały się nieco po poprzednich wyprawach na smagany wiatrem balkon. Już sześć sokołów opuściło wieżę, niosąc straszne wiadomości sześciu zastępcom przy bramach granicznych. Dzień ledwie się zaczął, a Nova już opadła z sił. Czuła ból głowy i ssanie w żołądku, choć nie miała ochoty na śniadanie. Wydawało się, że minęły wieki, odkąd usłyszała katastrofalną nowinę, ale kąt padania promieni słonecznych świadczył, że nie upłynęła nawet godzina, od chwili gdy Dzwon Księcia wydał pojedynczy dźwięk, zwiastujący kolejny świt nad Archenfieldem. Świt, którego samemu księciu nie było już dane ujrzeć. Posłaniec kapitana gwardii zastał sokolniczkę, gdy jak zwykle przyglądała się narodzinom nowego dnia ze swojego punktu obserwacyjnego wysoko nad Wioską Dwunastu. Usłyszawszy zimne, złowieszcze słowa, odwróciła się – z pałającymi oczami – by dalej podziwiać złote promienie słoneczne, rozpraszające różową mgiełkę brzasku. Widok był zachwycający jak zawsze, lecz dziś to piękno wydawało się okrutne. Nova czuła niepokój ptaka, gotowego rozpostrzeć skrzydła i ulecieć w ślad za sześcioma towarzyszami. Szpony drobiły niecierpliwie na rękawicy ze znoszonej skóry, osłaniającej szczupłe lewe ramię sokolniczki od muskularnego bicepsa po czubki palców. Swoją ulubienicę zachowała na koniec. Trzymała Mistral jeszcze przez chwilę; wiedziała, że gdy sokolica wzbije się w powietrze, ona zostanie sama z rozpaczą. Woliera na szczycie wieży bez swoich mieszkańców stawała się zimna i pusta. Nova ujrzała oczami wyobraźni pozostałe sześć ptaków – już lecących szybko w wyznaczonym kierunku z najsmutniejszą z wiadomości: Książę Anders został zamordowany. Zabójca lub zabójcy pozostają na wolności. Zamknąć granice i podjąć wszystkie stosowne czynności.

Po dwóch z trudem wywalczonych, ledwie posmakowanych latach pokoju ta informacja będzie druzgocząca dla poddanych czuwających na granicy. Nova wolną ręką pogłaskała Mistral po zakapturzonym łebku i spojrzała na rozpościerający się przed nią krajobraz – miejsce, które kochała zapamiętale, całą sobą. Pomyślała o tym, jak szybko rozejdą się wieści z pałacu i dworu do osad za Wioską Dwunastu. Zanim dzwon znowu się odezwie, każdy mężczyzna, każda kobieta i każde dziecko usłyszy o zamordowaniu księcia Andersa. Przez kraj przetoczy się fala przerażenia i rozpaczy jak najniebezpieczniejszy pożar lasu – nie, raczej jak niesiona wiatrem zaraza. Ludzie, którzy nigdy nie widzieli swego władcy z bliska ani nie słyszeli jego głosu, będą padać na ziemię, lamentując. Nova w przeciwieństwie do nich znała księcia. Jego twarz stała się dla niej znajoma jak słońce, a głos brzmiał naturalnie niczym szelest drzew. Nie potrafiła sobie wyobrazić świata bez niego, tak jak dnia bez słońca, wiatru i drzew. Spróbowała odetchnąć głęboko, żeby się uspokoić. Należała do Dwunastu – rady, która wspierała księcia w rządach. Musiała opanować prywatne uczucia i skupić się na obowiązkach. Posłaniec kapitana gwardii zreferował jej sytuację z nadzwyczajną klarownością, a ona dokładnie wykonała to, czego od niej wymagał. Tak jak zawsze. Nikt nie mógł powiedzieć, że Nova Chastain wymiguje się od swoich powinności. Po raz ostatni pogłaskała Mistral. Zawsze czuła z nią szczególną więź. Sokolniczka i sokolica. Od samego początku wyczuwała emocje podopiecznej – dobre i złe – i nie wątpiła, że i Mistral ma taki sam dar. Teraz zdjęła ptakowi kaptur i spojrzała czule w jego oczy, lśniące jak drogie kamienie. Odzwierciedliły jej własny niepokój. Mistral gwałtownie poruszyła głową. Każdy z wychowanków sokolniczki po zdjęciu kaptura łapczywie chłonął każdy szczegół otoczenia. Często wydawało jej się, że każdego dnia na nowo doświadczają świata – wszelkich widoków, odgłosów, zapachów i tajemnic. Nie mogła dłużej zwlekać. Musiała uwolnić Mistral. Wprawnym gestem poruszyła nadgarstkiem i sokolica wzleciała do góry, rozłożywszy potężne skrzydła. Patrząc za nią, Nova poczuła zawrót głowy. Obiema rękami przytrzymała się balustrady. Łapiąc powietrze urywanymi haustami, zauważyła nagle ruch na pałacowych terenach. Poranna mgła opadła i teraz księstwo ukazało się w całej okazałości – wspaniały, zróżnicowany krajobraz Archenfieldu. Po prawej ciągnął się ciemny niebieskozielony las, a za nim – srebrzysty fiord. Po drugiej stronie przez Polanę sunęła grupka myśliwych. Nova wytężyła wzrok, by kogoś

rozpoznać, ale oczy szybko zaszły jej łzami. Osuszyła je chusteczką. Kiedy znowu spojrzała, w stronę Polany zmierzał samotny jeździec. Po ruchach poznała, że to Lucas Curzon, wielki koniuszy, zasiadający jak ona w Radzie Dwunastu. Należał do najłagodniejszych i najszlachetniejszych ludzi na świecie. Mówił niewiele – w każdym razie do ludzi, bo czasem słyszała, jak rozmawia ze swoimi końmi, gdy wydawało mu się, że w pobliżu nie ma nikogo. Lucas zapewne wiózł wiadomość dla myśliwych. Teraz zrozumiała, że wśród nich może się znajdować młodszy brat Andersa, książę Jared. Czy to możliwe, że młodzieniec jeszcze nie słyszał strasznych wiadomości? Na tę myśl poczuła skurcz w żołądku. Otworzyła usta, żeby krzyknąć, ale nie wydobył się z nich żaden głos. Jej cierpienie tkwiło zbyt głęboko, by tak łatwo się uwolnić. Trzymając się za brzuch, zakołysała się, zaklinając ból, by ustał. Jednak był uparty i zdawała sobie sprawę, że pozostanie ukryty w niej głęboko jak zakopany kufer. Wiedziała to z równą pewnością jak to, że czekają ich mroczne i trudne czasy. Nie tylko Dwunastu, lecz także cały Archenfield. Nagły hałas wyrwał ją z zamyślenia. Drzwi Północne zatrzasnęły się z taką siłą, że jedna z szybek pękła, a szklane odłamki posypały się na podłogę. Nova, w której głowie rozkwitła kolejna eksplozja bólu, spojrzała na iskrzący się wachlarz na posadzce. Lepiej wrócić do środka. Na razie nie miała nic więcej do zrobienia. Podeszła do drzwi z wybitą szybką. Choć otworzyła je najdelikatniej, jak mogła, okruchy szkła posypały się na jej buty. Jeden z odłamków, pewnie uniesiony wiatrem, wbił się w opuszkę jej palca wskazującego. Spojrzała z odrazą i fascynacją na rosnący koralik krwi – jakby obserwowała rozkwitającą różę. Gdy czerwona kropla spłynęła jej po palcu, uniosła go do ust i poczuła metaliczny smak. Dziwne, ale to przyniosło jej ulgę, jakby współdzieliła los księcia Andersa. Krew to życie, ale także śmierć. Jeszcze raz pomyślała o życiu uciekającym z młodego władcy. Zamknęła oczy, żeby nie widzieć tego jaskrawego obrazu. Ale nie zgasł, wciąż wyświetlał się na tle jej powiek. – Książę Anders… – szepnęła. A potem, jak ciche echo: – Anders… Oczy miała nadal mocno zamknięte. Spod jej powieki wymknęła się łza i spłynęła słoną strużką na zakrwawione wargi.

– Nie opuszczaj kuszy, panie – pouczył księcia Jareda Kai Jagger, wielki łowczy. – Zaczekamy tutaj. Zsiedli z wierzchowców i stanęli w wysokiej trawie. Tymczasem dwoje innych uczestników wyprawy łowieckiej ruszyło pieszo w stronę lasu. Przez cholewy butów do jazdy konnej księcia wlewała się woda. Uczucie było nieprzyjemne, ale zimno i wilgoć nie pozwalały mu tracić czujności. Nie chciał wyruszać dziś na polowanie – nigdy z własnej woli nie wstał z łóżka tak wcześnie – ale należało to do jego obowiązków. Wiedział, że nie uniknie łowów – tak jak zwierzyna nie umknie przed ścigającymi. Celował z kuszy w las, z którego – o ile podwładni Jareda dobrze się spiszą – powinien się wyłonić jeleń, prosto w zasięg jego strzału. Wysłani – mężczyzna i kobieta – zbliżali się do Polany. Poruszali się w przemyślany sposób, trzymając się blisko drzew, by ich zielonobrązowe stroje zlewały się z listowiem. Z coraz większym trudem odróżniał ich od tła – więc i jeleń nie miał żadnych szans. Książę spojrzał na stojącego obok mężczyznę. Skoro już musiał narażać się na trudy polowania o tej nieludzkiej godzinie – a zdecydowanie wolałby zostać w komnacie pod pierzyną – dobrze, że miał za towarzysza kogoś tak miłego i nienatrętnego. Kai Jagger nie lubił pogawędek – ani w ogóle rozmów. Jared, przyglądając się mu, doszedł z kolei do wniosku, że Kai o wiele bardziej interesuje się światem zwierząt i roślin niż ludźmi. Bardzo fortunna cecha. Jared mimo woli czuł onieśmielenie. Uważał się za względnie sprawnego. Jego szesnastoletnie ciało nieustannie zmieniało się z chłopięcego w męskie. Z każdym dniem mięśnie twardniały, nabierał tężyzny i wytrzymałości. Może te wszystkie ćwiczenia fizyczne jednak miały z tym coś wspólnego. Lecz choć książę zyskiwał siłę, w porównaniu z Kaiem Jaggerem czuł się słabeuszem. Nie wiedział, ile lat liczy sobie wielki łowczy – i nie ośmielił się go w tej kwestii zagadnąć. Pytanie wydawało mu się zbyt osobiste, choć jako książę

miał prawo pytać o wszystko, co tylko przyszło mu do głowy. Jagger musiał mieć koło czterdziestki. Jego broda i włosy od zawsze lśniły srebrem. A jednak twarz, choć ogorzałą od niezliczonych dni na wietrze i słońcu, zachował gładką i niemal wolną od zmarszczek. Kai należał do starszych członków Dwunastu. Inni z jego otoczenia zginęli podczas ostatniej wojny. Nikt się nie zdziwił, że on sam wrócił z pola bitwy bez jednego draśnięcia. W spędzonym na dworze dzieciństwie Jared marzył, żeby stać się kimś podobnym do wielkiego łowczego. Ale teraz, w wieku szesnastu lat, czuł, że choć przybywa mu sił, w porównaniu z Jaggerem zawsze będzie się wydawać niedorostkiem. Kai był pod wieloma względami zagadką. Z jednej strony drapieżnik, żyjący po to, by polować. Wielki tygrysi kieł, który nosił na rzemyku na szyi, był świadectwem jednego z jego największych sukcesów. Ale każdy też widział, że ze zwierzętami zamieszkującymi dzikie ostępy Archenfieldu łączy go jakaś głęboka więź. Wielki łowczy mówił z zaskakującą czułością nawet o jeleniu, którego miał zabić książę. – Powinien wyjść lada chwila – oznajmił, unosząc kuszę. Jared wiedział, że ma za zadanie zabić zwierzę jednym bełtem. Jagger przygotowywał broń tylko na wypadek, gdyby jego strzał okazał się niecelny. Rozległ się jakiś hałas i Jared stężał, gotów do działania. Szybko uświadomił sobie, że odgłosy nie dochodzą z lasu, lecz z góry. Podniósł wzrok i ujrzał sokoła. – Nova – szepnął. Widok jej posłańca o tej porze nie należał do rzadkości, ale dziś ptak leciał w jakiś złowróżbny sposób. A może to tylko złudzenie? Książę z podziwem przypatrywał się wielkim skrzydłom, gdy sokół najwyraźniej niemal bez wysiłku wzbijał się wyżej, korzystając z prądu powietrza. Książę poczuł na uchu ciepły oddech Kaia. – Nie rozpraszaj się – szepnął wielki łowczy. – Patrz na las. Będziesz miał tylko jedną szansę. Jared posłusznie skierował wzrok ku linii drzew. Słońce świeciło już mocniej i złoty promień padł na gąszcz. A wówczas Jared ujrzał coś osobliwego – i niemożliwego. Jego ojciec, książę Goran, wynurzył się spomiędzy gałęzi i spojrzał na syna. Osłupiały chłopak uniósł rękę w powitaniu. Ojciec powtórzył ten ruch jak lustrzane odbicie. Jared poczuł, że drży. Jego ojciec dwa lata temu poległ na polu bitwy, zanim Anders zdołał poderwać wojowników do ostatniego, decydującego zwycięstwa. Co więc

może oznaczać obecność zmarłego? – Skup się, panie! – instruował go Kai Jagger. – Patrz! Nadchodzi. Celuj! Jared spojrzał jeszcze raz; ojciec zniknął. Na jego miejscu stał oblany słonecznym blaskiem jeleń. Majestatycznie wynurzył się z lasu, jakby przyciągany przez światło. Nagonka wykonała swoje zadanie. Teraz strzelec powinien je zakończyć. Ale zwierzę było zbyt szlachetne i doskonałe w swojej urodzie – a Jared nadal nie mógł oprzytomnieć po szoku. Zawahał się, stojąc z naciągniętą cięciwą. – Już! – syknął Jagger. – Natychmiast! Żadnego „panie” czy „książę”. Jasny sygnał, kto tu rządzi. Zlany zimnym potem Jared wypuścił bełt w stronę drzew. I dokładnie tam trafił – w pień jednego z nich. Zanim jeleń zdołał się zerwać do ucieczki, w powietrzu świsnął drugi bełt. Oczywiście godząc dokładnie w cel. Z takiej odległości Kai nigdy nie chybiał. W szyi jelenia zadrżała lotka. Zwierzę stanęło dęba, a potem powoli opadło, gdy głęboko wbity grot przemieścił się jeszcze dalej i doprowadzał do ustania kolejnych funkcji życiowych. Jared widział, jak przez ciało jelenia przechodzą fale bólu, które w końcu odebrały stworzeniu siłę i powaliły je na mokrą ziemię. Pod ciężarem padającego ciała w powietrze uleciały setki kropelek rosy. Książę patrzył na to sparaliżowany smutkiem. Skąd to uczucie? Z powodu własnego niepowodzenia czy śmierci pięknego zwierzęcia? Nie wiedział. Jagger westchnął i położył na ramieniu młodzieńca ciężką rękę. – Następnym razem bardziej ci się poszczęści, panie. Nie możesz się rozpraszać. Chyba już ci to mówiłem. Bez słowa ruszyli w stronę konającej ofiary. Ludzie z nagonki wyłonili się z lasu i szli im na spotkanie. Cała czwórka stanęła nad zwierzęciem, które spojrzało na nich ze zmęczeniem i wydało ostatni drżący, zgnębiony oddech. – Doskonale, panie! – odezwała się kobieta z nagonki. Najwyraźniej nie zauważyła, że to nie bełt Jareda powalił jelenia. Książę otworzył usta, by ją poprawić, ale Jagger go uprzedził. Rzucił zwięzłe instrukcje oddziałowi, a ludzie zaczęli oplątywać zwierzę sznurami, by zaciągnąć je do pałacu. Jared odwrócił wzrok. Odkąd został edlingiem – następcą – Andersa, co tydzień zmuszano go do tych polowań. Nie miał do nich talentu, w odróżnieniu od starszego, a także i młodszego brata. Wyglądało na to, że średni z braci Wynyard nie posiada

instynktu zabójcy. Ale gdyby – co mało prawdopodobne – został kiedyś księciem Wszecharchenfieldu, musiał być równie precyzyjnym i bezwzględnym strzelcem jak wszyscy mieszkańcy tych ziem. W każdym razie tak przedstawiał się plan. Ale dzisiejsza eskapada tylko udowodniła, jak wiele mu brakuje do osiągnięcia celu. Anders strzeliłby równie celnie jak Jagger. Wielki łowczy musiał się czuć o wiele bardziej spełniony, kształcąc starszego brata Jareda. Gdybyż Anders wybrał na swojego następcę kuzyna Axela! Jemu strzelanie i szermierka szły o wiele lepiej. Bawiły go wszystkie sporty – zwłaszcza te, w których można zabijać. Zadumę księcia przerwał tętent kopyt. W ich stronę na złamanie karku pędził wielki koniuszy. Jego wierzchowiec jakby unosił się w powietrzu. Jared zerknął na Kaia, który skamieniał. Czy wiedział lub podejrzewał, z czym przyjeżdża Lucas Curzon? Jeśli tak, niczego nie zdradził. Przybyły zatrzymał konia tuż koło zastrzelonego jelenia. Szybko zeskoczył na ziemię i podszedł do myśliwych. Na widok bólu w jego wyrazistych błękitnych oczach Jared wstrzymał oddech. Zrozumiał, że wydarzyło się coś złego, jeszcze zanim wielki koniuszy upadł przed nim na kolana. – Przyjmij moje wyrazy ubolewania, panie – zaczął Lucas dziwnie ochrypłym głosem. Odetchnął i podjął pewniej: – Książę Anders nie żyje. – Urwał, lecz tylko na chwilę. – Jego ciało znaleziono w sypialni. Wygląda na to, że został zamordowany. Jared jak przez mgłę zdał sobie sprawę, że Kai Jagger zadaje pytanie, a Lucas Curzon mu odpowiada. Widział, że usta wielkiego koniuszego się poruszają, ale dziwnie powoli – i nie padał z nich żaden zrozumiały dźwięk. Przez ciało księcia przebiegła fala konwulsji. Przypomniało mu się, jak strzała utkwiła w ciele jelenia, powodując zamieranie wszystkich jego funkcji. Teraz to on stał się zwierzyną łowną, a ta straszna wiadomość – bełtem. Jego brat nie żyje. A on, Jared, nie jest już jedynie księciem, lecz księciem Wszecharchenfieldu, władcą ziem, które jego przodkowie podbili i których bronili w wielu wojnach. Poczuł na ramieniu czyjąś rękę. W pierwszej chwili myślał, że to znowu Kai Jagger. Ale podniósł głowę i przekonał się, że ten nadal rozmawia z Lucasem. Obok niego stali jego dwaj towarzysze. W takim razie kto go dotknął? Odwrócił się i znowu spojrzał w twarz ojca. Duch – jeśli to był on – milczał, ale chłopak zrozumiał, że chce

go pocieszyć, prosić, by się opanował. Książę skinął głową – dyskretnie, żeby inni tego nie zauważyli. Wyprostował się jak struna. A wtedy, ku jego żalowi, ojciec zniknął. Książę poczuł zawroty głowy. Potem mdłości. Jego wnętrzności skręcił gwałtowny skurcz. Nie mogąc się powstrzymać, otworzył usta i obryzgał wymiocinami swoje buty.

Gdy chłopcy stajenni odprowadzili konie do stajni i myśliwi się rozeszli, rozbrzmiał trzykrotny sygnał Dzwonu Kucharki. Szesnastoletni nowy władca Archenfieldu ruszył samotnie w stronę bocznego wejścia do pałacu. Jak przez mgłę uświadamiał sobie, że wokół niego tętni życie: pracownicy kuchni zbierali zioła i warzywa w Ogrodzie Kuchennym, uwijając się niczym w ukropie, by zadowolić groźną Verę Webb; Emelie Sharp, pszczelarka, zakrywała właśnie ul. Taki widok świadczył o porządku i spokoju. Ale jak to możliwe? Po zabójstwie Andersa całe życie księstwa zostało okaleczone. Jared czuł łomot serca na myśl o wszystkim, co miało go spotkać w ścianach pałacu. Na schodach czekał na niego Logan Wilde, gotów się nim zająć. Logan był kolejnym ważnym członkiem Dwunastu. Jego tytuł – poeta – mógł się wydawać zwodniczy. Tak, Wilde potrafił układać piękne wiersze i opowiadania, ale pełnił również funkcję doradcy politycznego. Logan uniósł rękę. Jared skinął głową, jakby po raz pierwszy w życiu widział tego wysokiego, szczupłego mężczyznę, który skłonił się mu z szacunkiem. Gdy podniósł głowę o ciemnych, krótko przyciętych włosach, w jego orzechowych oczach pojawiło się ciepło. Wilde uśmiechał się do Jareda, starając się, jak potrafił, dodać mu otuchy. Ale twarz poety ściągnęło napięcie. Zmarły książę był jego najbliższym przyjacielem. Dwunastu stanowiło nie tylko książęcą świtę, lecz także radę bezgranicznie lojalnych wobec władcy ludzi. Jared doskonale zdawał sobie sprawę, że jego starszy brat budził we wszystkich, od dostojników po najzwyklejszych poddanych, silne poczucie przywiązania. Kręgi, które wzburzyła jego śmierć, rozejdą się daleko. Książę już teraz oblewał się potem na samą myśl, że musi zająć miejsce uwielbianego brata. – Muszę go zobaczyć – rzucił do Logana Wilde’a, gdy tylko znalazł się w zasięgu jego słuchu. – Tak, oczywiście, najjaśniejszy panie – powiedział młody mężczyzna. – Zaprowadzę cię do niego.

Dziwnie było usłyszeć, jak ktoś nazywa go najjaśniejszym panem zamiast księciem. Jared czuł, jakby Anders, prawowity władca, stał tuż za jego plecami, albo jakby poeta płatał mu jakiś żart. Ale to działo się naprawdę i wszystko wskazywało na to, że przyjdzie mu się do tego przyzwyczaić – do tej i innych, poważniejszych zmian. Logan otworzył drzwi pałacu i wpuścił go do środka. Razem ruszyli szybko korytarzem. – Kto go znalazł? – spytał Jared. Chciał ustalić fakty. – Silva. Jak wiesz, książę i jego małżonka mają… mieli – poprawił się – …oddzielne, lecz połączone ze sobą komnaty. Silva w środku nocy usłyszała jego krzyk i zajrzała, by sprawdzić, co się dzieje. – Przeszli przez masywne dębowe drzwi, prowadzące w głąb głównego pałacowego budynku. – Oczywiście doznała szoku. Twoja matka i bracia czuwają przy niej. Zaprowadzę cię do nich… – Najpierw chcę zobaczyć Andersa – uciął Jared. – Oczywiście, najjaśniejszy panie. Miałem na myśli, że zaprowadzę cię tam potem. Zdajesz sobie sprawę, że jako edling Andersa musisz teraz przejąć wiele nowych obowiązków; jeszcze przed pogrzebem brata i z całą pewnością przed koronacją? Nie miej złudzeń, w chwili gdy znaleziono ciało zmarłego, stałeś się nowym księciem Archenfieldu. Zanim Jared zdołał odpowiedzieć, zza zakrętu korytarza wyłoniła się dwójka służących. Spojrzeli na niego z zaskoczeniem, a on, widząc w ich oczach rozpacz, uświadomił sobie, że to u niego szukają pociechy. Jak, na litość boską, miał im dodać otuchy? Odwrócił twarz, czując się niczym tchórz – jakby nie podołał pierwszemu niewielkiemu wyzwaniu napotkanemu na drodze władcy. Odetchnął, gdy służący go minęli. Może Logan wyczuł jego skrępowanie, bo delikatnie położył mu rękę na ramieniu. Dotyk poety bardziej przypominał muśnięcie, ale podniósł Jareda na duchu. Pokonali następny zakręt. – Teraz wszystko zacznie się dziać bardzo szybko – powiedział Logan. – Staniesz przed wielkim wyzwaniem. Będziesz potrzebować komnaty audiencyjnej. Oczywiście powinieneś się przeprowadzić do apartamentów brata. Jared spochmurniał i pokręcił głową. – Nie mam najmniejszego zamiaru spać w łóżku mojego zmarłego brata! – Nie, oczywiście, że nie. Na razie. Ale zakładam, że nie masz obiekcji przeciwko zasiadaniu za jego biurkiem. – Poeta spojrzał Jaredowi w oczy. –

Można by powiedzieć, że w ten sposób nawiązujesz z nim kontakt. Książę zrozumiał, że został pokonany. – Niech będzie. Tak, przejmę jego biurko i komnatę. Ale do czasu, gdy zdecyduję inaczej, będę spać u siebie. Logan skinął głową zadowolony. – Zasadniczo powinniśmy stosować taktykę małych kroczków, jednak jutro czeka cię wielkie wyzwanie. Musisz wygłosić do ludu mowę z balkonu pałacu. Jared już teraz poczuł, że krew ścina mu się lodem na samą tę myśl. – Masz dwie możliwości. Albo to ja przekażę wiadomość o śmierci księcia Andersa, a ty przemówisz ku pokrzepieniu serc… Jared zatrzymał się, myśląc w panice, że nie potrafi znaleźć słów krzepiących serca jego ludu. Logan także przystanął. Wydawało się, że czyta w jego myślach. – Nie trap się, najjaśniejszy panie – powiedział, podając mu dwa arkusze złożonego papieru. – Pozwoliłem sobie coś przygotować. Ot, tak na początek. – Dziękuję – mruknął książę z wdzięcznością, chowając tekst do kieszeni. Niemal dotarli do głównych pałacowych schodów, rozwidlających się w holu w kształcie litery Y. Ściany Wielkiego Holu niemal w całości zajmowały portrety rodziny królewskiej – obecnej i dawnych pokoleń. Jared przystanął przed wizerunkiem ojca. Znowu poczuł się gorszy. W chwili powstania obrazu ojciec miał nie więcej niż szesnaście lat. Na wstąpienie na tron musiał czekać jeszcze lata, ale już wtedy jego spojrzenie świadczyło o gotowości do przejęcia władzy. Patrząc na portret księcia Gorana, Jared zauważył wielkie podobieństwo Andersa do ojca. Nie chodziło tylko o to, że obaj mieli włosy złote jak słoma i błękitne oczy, podczas gdy włosy i oczy Jareda były ciemnobrązowe; rysy Gorana i Andersa, na płótnie i w życiu, tchnęły władczością. I ojciec, i syn żywili niezachwianą pewność, że objęcie tronu stanowi ich przeznaczenie. Jared nigdy tego nie pragnął, a teraz czuł się jeszcze mniej zdatny do sprawowania rządów niż kiedykolwiek. Stojący o parę kroków od niego Logan Wilde przyglądał się mu z nieodgadnioną miną. Z pewnością myślał o tym samym – że kiedy ktoś taki jak Jared obejmuje władzę, sprawy muszą się skomplikować. Ale jeśli poeta naprawdę tak uważał, nie dał tego po sobie poznać. Uśmiechnął się ciepło i dał Jaredowi znak, by ten poszedł za nim po schodach. Minęły ich dwie służące – tym razem dźwigające naręcza czarnego

materiału. Powierzono im zadanie zakrycia wszystkich luster w pałacu. Podobnie postąpiono przed dwoma laty po śmierci ojca Jareda: książę pamiętał, jak wuj Viggo wyjaśnił mu, że w zwierciadle może ugrzęznąć dusza zmarłego. Materiał miał pozostać na miejscu przez całe siedem dni. Może to tylko przesąd, ale budził dreszcz. Jared patrzył, jak kobiety otulają wielkie ozdobne lustro w kir. Uderzyło go wrażenie nierealności tej sceny, lecz przykryte czarną materią zwierciadło uświadomiło mu również, że wszystko dzieje się naprawdę. To było jak koszmar, ale nie taki, z którego można się obudzić. – Wspomniałeś, że mam dwie możliwości? – zapytał Logana, usiłując się skupić na konkretnych zadaniach. – Tak. Druga jest taka, że sam powiadomisz lud o śmierci księcia. Ale skoro niektórzy służący już wiedzą, plotka z pewnością lada chwila wyjdzie poza mury pałacu. – Co proponujesz? – Pchnąć posłańców do osad – doradził poeta zdecydowanie. – Wówczas ludzie zjawią się już ze świadomością tego, co zaszło. Przybędą sprawdzić, ile jesteś wart i jak zapewnisz im spłatę Ceny Krwi. – Ceny Krwi – powtórzył Jared jak echo. Logan postanowił zinterpretować to jako pytanie. Spojrzał księciu w oczy. – Winny śmierci księcia Andersa musi spłacić dług swoją krwią. – Odkaszlnął i dodał: – To najważniejsze prawidło życia w Archenfieldzie. Naprawdę sądził, że trzeba to wyjaśnić? Jared dorastał na dworze, a zatem znał obyczaje księstwa równie dobrze jak wszyscy. – Zgadzam się. – Kiwnął głową. – Powinniśmy powiadomić wszystkich o śmierci Andersa. Dzięki temu sytuacja będzie… – Nie potrafił od razu znaleźć właściwego słowa, co go zirytowało. – Klarowniejsza? – podsunął Logan, pełen chęci do działania. Jared przytaknął. Uświadomił sobie, że właśnie wydał poecie rozkaz. Może jednak istniała szansa – aczkolwiek blada – że poradzi sobie jako władca. Podniósł wzrok – szli galerią na piętrze – i zobaczył przed sobą drzwi do komnaty Andersa. Raz jeszcze przeszył go dreszcz, który nie miał nic wspólnego z temperaturą otoczenia. – Kapitan gwardii zabezpieczył apartamenty księcia – kontynuował Logan. – Lekarz Elias Peck właśnie bada ciało. Gdy skończy wstępną ocenę, zwłoki

zostaną zabrane do jego gabinetu na dalsze… oględziny. – Najpierw sam chcę zobaczyć brata – nalegał Jared. Logan skinął głową, choć było to raczej przyjęcie do wiadomości życzenia niż zgoda na jego spełnienie. Jared, który formalnie pełnił już funkcję władcy, zaczął podejrzewać, że nie on tu pociąga za sznurki. Chciał spytać o wiele spraw związanych ze śmiercią brata, ale Logan Wilde zdołał pokierować rozmową tak, by ze śledztwa zmienić temat na szczegóły ceremonii następnego dnia. Zamkniętych drzwi do komnaty księcia Andersa strzegł główny strażnik, Hal Harness. Skinął serdecznie głową poecie i zwrócił się do Jareda: – Najjaśniejszy panie, proszę przyjąć wyrazy współczucia z powodu straty. – I nawzajem. – Jared usłyszał własny głos. – Śmierć księcia Andersa jest taką samą stratą dla nas wszystkich. – W rzeczy samej – zgodził się Hal. Nadal stał przed drzwiami. – Odsuń się – polecił Logan. – Książę Jared pragnie ujrzeć brata. Zapadła chwila niezręcznego milczenia. Hal spojrzał poecie w oczy, ale nawet nie drgnął. – Powiedziałem: odsuń się – powtórzył Wilde. – Mam rozkaz nie wpuszczać nikogo do czasu, aż lekarz skończy oględziny. Jared zacisnął zęby. Jego oczy zwęziły się w gniewie. – Nie jestem nikim – zaczął. – Pozwól, że ja to załatwię – wpadł mu w słowo Logan i zanim książę zdołał zareagować, dodał: – Hal, rozumiemy, że Elias Peck musi mieć spokój i ciszę podczas wstępnych oględzin, lecz książę Jared ma prawo natychmiast ujrzeć zwłoki brata. Hal rozważył to zagadnienie, ale się nie odsunął. – Z drogi! – krzyknął wściekle Jared. – Bo przysięgam, zmuszę cię! Pożałował tych słów, ledwie padły. Powiedzieć a dotrzymać słowa – to dwie odmienne sprawy. Jared mógł być nowym władcą Archenfieldu, ale Hal Harness położyłby go jedną ręką. Główny strażnik miał przewagę kilku lat więcej, paru kilogramów wyraźnie twardszych mięśni i – jakby tego było jeszcze mało – znajomości sztuk walki, o których Jared nawet nie słyszał.

Wszystkie te cechy umieszczały go na końcu listy osób, z którymi warto na dworze wszcząć awanturę. Sytuację bez wyjścia zakończyło lekkie uchylenie drzwi komnaty. Axel Blaxland – kuzyn Jareda i kapitan gwardii Archenfieldu – wyjrzał na zewnątrz, a na widok Jareda odsunął Hala Harnessa i położył rękę na ramieniu młodszego kuzyna. – Brak słów, by wyrazić moje uczucia i by cię pocieszyć w takiej chwili. Kiedy cofnął dłoń, Jared nad jego ramieniem ujrzał wnętrze komnaty. Drzwi były tylko nieco uchylone, zdołał jednak zauważyć leżące na wznak ciało i pochylonego nad nim lekarza Eliasa Pecka, który po chwili wyprostował się i powiedział coś do stojącej obok osoby. Książę wiedział, że Axel nadal do niego mówi – a po nim głos zabrali Logan i Hal – ale nie odwracał uwagi od tego, co się działo za drzwiami. W polu jego widzenia pojawiła się niewidoczna dotąd postać. Znał tę dziewczynę, choć nie potrafił sobie przypomnieć jej imienia. Była siostrzenicą i uczennicą lekarza. Jej włosy miały wyjątkowo niespotykany kolor – głęboki, miedziany, przywodzący mu na myśl drzewa w pałacowych ogrodach, które stały obecnie we wspaniałej jesiennej szacie. Dziewczyna pilnie notowała uwagi wuja. Elias Peck zanadto skupił się na pracy, by zauważyć, co się dzieje za progiem, ale dziewczyna podniosła głowę znad notatnika i spojrzała na Jareda lśniącymi szarymi oczami. Uśmiechnęła się do niego. Choć smutny, uśmiech niósł otuchę, był ciepły jak poranne słońce. Książę skinął jej głową. Odwzajemniła gest, znowu uniosła pióro i wróciła do zapisywania komentarzy wuja. – Zatem zgoda? – spytał Axel. – Przepraszam – powiedział Jared, uświadomiwszy sobie, że nie uważał. – Na co konkretnie się zgodziliśmy? Spojrzenie ciemnych oczu kuzyna znowu na nim spoczęło. – Że posłańcy przyniosą także wiadomość, kiedy wygłosisz jutro przemówienie, że Logan potwierdzi śmierć księcia Andersa, potem zaś odda ci głos, byś mógł wygłosić kilka dobrze dobranych słów. Zapewne poeta napisał ci już przemówienie? – Zanotowałem tylko parę pomysłów – zastrzegł się Logan. Jared miał inne, pilniejsze troski. – Obejrzę ciało mojego brata w tej chwili – oznajmił.

– Oczywiście – zgodził się Axel. – Kiedy tylko Elias zakończy wstępne oględziny, poślę kogoś po ciebie. – Wolę zobaczyć go teraz – upierał się chłopak. Logan uśmiechnął się szeroko. Książę już się zorientował, że poeta ma zwyczaj uśmiechać się ciepło zwłaszcza wtedy, gdy czegoś chce. – Najjaśniejszy panie – powiedział – twoja matka prosiła, bym cię przyprowadził. – Moja matka? – Wspomniała, zdaje się, że wraz z Edvinem czeka u Silvy. Sądzę, że największą ulgę przyniesie wam teraz spotkanie. Chodzi nie tylko o zabójstwo księcia, lecz także o śmierć męża, brata i syna. – Poeta przymknął oczy. – Przepraszam – dodał – nie musiałem tego podkreślać. Jared zamyślił się, niepewny. Bez wątpienia Logan miał rację. – Zaraz dołączę do matki. Chcę zobaczyć ją, Edvina i Silvę. Poeta łagodnie skinął głową. – Ale najpierw – dodał książę – porozmawiam z kapitanem gwardii. Na osobności. Wbrew własnym obawom udało mu się zdobyć na władczy ton. Usłyszał go i widział, że innym także to nie umknęło. Nie potrafił stwierdzić, kto z nich jest bardziej zaskoczony. – Oczywiście – oznajmił Axel, jakby to nie stanowiło problemu. – Loganie, zaczekaj tu z Halem. Książę, zechcesz przejść do biblioteki? Tam możemy porozmawiać w spokoju. – Wskazał drzwi komnaty nieopodal. Jared skinął stanowczo głową, po czym minął Hala Harnessa i Logana Wilde’a. Czuł, że wygrał pierwszą bitwę. Może małe to zwycięstwo, ale zawsze zwycięstwo.

– Nie chciałbym, żeby zabrzmiało to protekcjonalnie – odezwał się Axel, gdy drzwi biblioteki zamknęły się za nimi – ale na razie radzisz sobie doskonale. – Dziękuję – powiedział Jared, jednocześnie zadowolony i zaniepokojony. – Ten wstrząsający wypadek, do którego doszło przed wschodem słońca, wywrócił całe nasze życie do góry nogami. Jednak twoje życie i twój świat ucierpiały najbardziej. Towarzystwo Axela wydawało się księciu nieco dziwne. Nie czuli do siebie wrogości, jednak Axel nigdy nie traktował chłopca przyjaźnie, pomimo – a może z powodu – jego tytułu edlinga Andersa. Wszyscy wiedzieli, że Axel pragnął tego zaszczytu dla siebie. Ale teraz kuzyn zaczął z nim w końcu rozmawiać jak równy z równym. – Czy wiesz, jak umarł mój brat? – spytał Jared. Axel przytaknął. – Na widok zwłok księcia Andersa lekarz w pierwszej chwili orzekł otrucie. – Co konkretnie naprowadziło go na tę myśl? Kuzyn zacisnął zęby. – Powiedzmy, że pewne oznaki wskazywały na działanie śmiercionośnych toksyn. – Milczał przez chwilę. – Ale musi przeprowadzić pełne badanie. Książę spojrzał w ciemne oczy Axela. – Nie masz wątpliwości, że mój brat został zamordowany? Czy jego śmierć nie mogła nastąpić w wyniku strasznego wypadku? – Twój brat rządził księstwem, które zaczynało zyskiwać przewagę nad sąsiadami. Ci sąsiedzi zaś w niedawnej przeszłości nawet nie starali się ukryć, że zamierzają zasiać chaos i śmierć w samym sercu Archenfieldu. Jak wiesz, mamy szpiegów we wszystkich najważniejszych sąsiedzkich państwach – Eronezji, Paddenburgu, nawet Woodlarku. Z przysyłanych przez nich

wiadomości wynika, że książę Anders nie mógł umrzeć w wyniku nieszczęśliwego zbiegu okoliczności. Twój brat wniósł spokój do Archenfieldu, ale widać nie był to ten trwały pokój, jaki nam obiecał. – Axel wzruszył ramionami. – Elias z pewnością rozważy każdą możliwość. Jared pokręcił głową. – Jeszcze nie wierzę, że Anders nie żyje, co dopiero mówić o tym, że ktoś go zabił. – Czuję to samo. Ale mimo że książę cieszył się w Archenfieldzie wielką popularnością, a poprzez swoje małżeństwo stworzył silne przymierze z Woodlarkiem, nie powinniśmy się łudzić, że nie miał wrogów. – Zamilkł i dodał cicho, choć złowrogo: – A teraz, gdy zająłeś jego miejsce, wraz z szatą i koroną brata odziedziczyłeś także tych wrogów. – Ale kto konkretnie mógł zabić mojego brata? I dlaczego? – Za wcześnie, by odpowiedzieć na to pytanie. Ale mam pewność co do jednego: zabójstwo księcia zostało zaplanowane poza granicami Archenfieldu. To stwierdzenie, wygłoszone z najwyższą pewnością siebie, zrodziło mnóstwo innych pytań w głowie Jareda, lecz zanim książę zdążył je zadać, Axel podjął wątek: – W tej chwili toczy się dochodzenie. Moi ludzie pracują dniem i nocą i nie spoczną, dopóki nie znajdą odpowiedzi – dla ciebie, naszej rodziny i całego Archenfieldu. Znajdziemy zabójcę Andersa. Cena Krwi zostanie spłacona. – Przeszył chłopaka spojrzeniem. – W tej chwili, jako kapitan gwardii, przysięgam ci, że zagrożenie zostanie wkrótce usunięte, byś mógł w spokoju rządzić krajem. Jeśli, jak podejrzewam, na obcych dworach rodzą się inne intrygi, to nie ujrzą tego świata. Historia się nie powtórzy. – Położył rękę na ramieniu Jareda. – Obiecuję, że zadbam o twoje bezpieczeństwo. Słowa kuzyna i brzmiące w nich uczucie wzruszyły księcia – a jednocześnie uświadomiły mu własną bezbronność. – Pewnie rzuca się w oczy – zwierzył się Axelowi – że czuję się kompletnie nieprzygotowany na to wszystko. Głupio, prawda? Od dwóch lat jestem edlingiem Andersa. Musiałem się liczyć z taką możliwością. Kapitan gwardii nie okazał oburzenia czy nawet zaskoczenia. – Potrafię w to uwierzyć – zapewnił. – Szczerze mówiąc, wyobrażałem sobie, że panowanie księcia Andersa potrwa tak długo jak rządy księcia Gorana. I spodziewałem się, że tron odziedziczy dziecko Andersa, nie ktoś z naszego pokolenia. Jared uśmiechnął się ze smutkiem.

– Pod wieloma względami to ty bardziej nadajesz się na moje miejsce. Mam nadzieję, że nie poróżnimy się dlatego, iż brat wybrał mnie. Axel pokręcił głową, spoglądając mu prosto w oczy. – Książę Anders miał prawo podjąć taką decyzję, tak jak teraz to ty musisz wyznaczyć właściwego edlinga, by zabezpieczyć przyszłość księstwa. W jego głosie zabrzmiała źle ukrywana prosząca, natarczywa nutka. Widać musiał bardzo pragnąć tego tytułu. Jared zaczekał, zaciekawiony, czy kuzyn zacznie naciskać bardziej. Tak się nie stało. – Potrzebuję cię – wyznał książę. – Nie wiem, jak zareaguje Dwunastu czy lud Archenfieldu na szesnastolatka na tronie. Ty o wiele lepiej ode mnie znasz się na mechanizmach działania księstwa. – Całe moje doświadczenie składam u twoich stóp – oznajmił Axel. – Jak i pozostali z Rady Dwunastu mam przede wszystkim obowiązek pomóc ci w sprawowaniu rządów. Ale łączy mnie z tobą więź dwa razy silniejsza niż tamtych. Należymy do tego samego rodu. Ja pochodzę z Blaxlandów, ty z Wynyardów, a to dwie splecione gałęzie tego samego prastarego drzewa. Jesteś moim władcą, ale i bratem. Jeśli ktoś atakuje ciebie, atakuje mnie. Jeśli ty krwawisz, i ja krwawię. – Dziękuję – powiedział Jared, czując, że spada z niego część ciężaru – za te słowa, dobroć i wszystko, co robisz. – Spojrzał kuzynowi w oczy. – Kiedy dowiesz się czegoś o zabójcy mojego brata, niezwłocznie mnie poinformuj. Bez względu na porę dnia czy nocy. Axel skinął głową. – Jedna mała rada… Wykorzystaj ten dzień, by odpocząć i nabrać energii, bo w najbliższym czasie staniesz przed wielkim wyzwaniem. Dostaniesz ode mnie wszelkie możliwe wsparcie, ale potrzebujesz przede wszystkim własnej siły. – Jeszcze raz położył rękę na ramieniu księcia. – Gdyby twój brat lub ojciec tu byli, pewnie powiedzieliby ci to samo. Ponieważ oni nie mogą tego zrobić, te słowa z konieczności wypowiadam ja. Jesteśmy ich spadkobiercami, kuzynie. Nie przyniesiemy wstydu ich imieniu, a kiedy przyjdzie czas, dorównamy ich bohaterskim czynom.

Hal Harness, główny strażnik książęcy, szedł ponurym korytarzem. Słońce dawno już wspięło się wysoko na niebo, ale w nisko położonych zakamarkach pałacu nadal zalegały ciemności. Panowała też upiorna cisza, taka jaka dźwięczy w środku nocy, choć tak naprawdę dzień zbliżał się ku południu. Zapalono pochodnie na obu ścianach korytarza; trzask płomienia mącił ciszę. Migoczące światło rzucało tańczące cienie na kamienną posadzkę. Hal zmierzał ku końcowi korytarza. Nie spuszczał oczu z grubych drewnianych drzwi, wzmocnionych żelaznymi okuciami. Gdyby ktoś go w tej chwili zobaczył, pewnie uznałby go za człowieka niezwykle pewnego siebie i nieulękłego, człowieka przywykłego do niebezpieczeństwa – tego, któremu musiał stawiać czoło, i tego, które sam powodował. Ludzie często przyklejali tę łatkę Halowi Harnessowi z powodu jego pozycji przy Książęcym Stole oraz z powodu jego siły fizycznej. Łatwy do zrozumienia błąd – ale błąd. Serce Hala nieco przyspieszyło. Strażnik nabrał tchu, by je uspokoić, i wyciągnął rękę ku klamce. Komnata nie była zamknięta na klucz. Hal jeszcze raz upewnił się, czy nikt za nim nie idzie, otworzył drzwi i wszedł do pałacowego arsenału. Jedyne źródło światła, równie słabego jak w korytarzu, stanowił żelazny kandelabr wiszący na środku pomieszczenia bez okien. Jego blask odbijały szeregi kling. Zamknął za sobą drzwi. W tej samej chwili w głębi arsenału rozległy się kroki. W mroku zamajaczyła sylwetka Axela Blaxlanda, który odwrócił się ku Halowi, trzymając obustronny topór. Stali tak przez chwilę. Axel zastygł, gotowy do ataku, z błyskiem stali odbijającym się w białkach jego oczu. Bezbronny Hal podszedł i zatrzymał się tuż przed nim. Uśmiechnięty Blaxland zbliżył ostrze broni do jego szyi. – Byłoby łatwo – powiedział ze śmiechem i odłożył topór na kamienną

posadzkę. Hal przytaknął. – Byłoby – powtórzył. Spojrzał w oczy Axela. – Cieszę się, że cię znalazłem, panie. Szukałem cię po całym pałacu. – Powinieneś zacząć stąd. Często tu przychodzę, by pomyśleć. W zimnym, ostrym metalu jest coś niezwykle uspokajającego. Rysy głównego strażnika nieco się odprężyły. Niespodziewanie dla siebie samego się uśmiechnął. Fakt, że Axel Blaxland znajdował wytchnienie w magazynie narzędzi służących do zadawania tortur i śmierci, wiele o nim mówił. – No to co mogę dla ciebie zrobić? – spytał kapitan gwardii. Hal podszedł jeszcze bliżej. – Musimy się naradzić. Wcześniej nie mogłem poruszyć tego tematu. Oczy Axela jarzyły się jak węgielki – bardzo czarne, usiane iskierkami wewnętrznego żaru. – Jakiego tematu? Konkretnie. – Zabójstwa księcia Andersa. Blaxland pokiwał głową. Odwrócił się i odszedł kilka kroków, by odłożyć topór na miejsce. Potem ruszył wśród drewnianych stojaków z bronią, muskając ich rękojeści. Zatrzymał się przy mieczu, który najwyraźniej szczególnie go zainteresował. Hal czekał cierpliwie. W końcu kapitan gwardii znowu zaszczycił go uwagą. – No więc? – spytał Axel, jakby to nie on przerwał rozmowę. – Nie ja go zabiłem – rzucił strażnik. Wydawało się – w każdym razie tak to odebrał Hal – że te słowa odbiły się echem niosącym się od jednego metalowego ostrza do drugiego. Teraz to Axel się uśmiechnął. – Wiem. Anders został najprawdopodobniej otruty, o czym z pewnością już słyszałeś. A my nie mieliśmy w planach trucizny, prawda? – Tak. – No właśnie. – Kapitan gwardii sięgnął po miecz i ciął nim powietrze, jakby bronił się przed niewidocznym przeciwnikiem. Hal odczekał, aż ostrze znieruchomieje, a wówczas podjął: – Nie rozumiem. – Czego? – Axel uniósł brew.

– Czy plan zakładał śmierć Andersa? Blaxland zastanawiał się przez chwilę. Skinął głową. – Tak, oczywiście, od zawsze. Najpierw Andersa, potem Jareda. Wiesz, jak to wygląda. Usuwamy niechciane gałęzie drzewa Wynyardów. Nie ma to jak dobra przecinka. – Przez chwilę milczał. – Widzę, że rozumiesz jeszcze mniej. – Tak. Mieliśmy plan. A teraz nie całkiem pojmuję, o czym mówisz. Axel uśmiechnął się raz jeszcze. – Zadaj kolejne pytanie. Ale konkretne. – Zabiłeś go? – Nie. – Poleciłeś komuś go zabić? Pauza. I kolejny uśmiech. – No pewnie! Tobie. Ale teraz rozumiesz równie dobrze jak ja, że ktoś nas uprzedził. – Rozumiem. – Zabawne, nie sądzisz? I niewątpliwie pożyteczne. – Wiesz, kto go zabił? – spytał Hal. Kręciło mu się w głowie. – Jeszcze nie. Ale zapewniłem księcia Jareda, że wyznaczyłem do zbadania tej sprawy najlepszych śledczych. Wkrótce znajdziemy winnego. A wtedy… – Axel znowu podniósł miecz. – A wtedy co? Będziemy kontynuować plan A? – Plan A? – Teraz to kapitan gwardii nie zrozumiał. – To znaczy – ciągnął Hal, uprzedzając ewentualne ironiczne uwagi – czy mam zamordować księcia Jareda? Axel spojrzał na niego ze zgrozą. – Nie! Zabić księcia Jareda?! Co za okropna myśl! – Nie potrafił opanować uśmiechu lekko unoszącego mu kąciki ust. – Nie wolno dopuścić, żeby kuzynkowi coś się stało. W każdym razie dopóki nie mianuje mnie edlingiem. I dopóki nie zrozumiemy, kto nam się wtrąca do gry. – A potem? Kapitan gwardii opuścił miecz. Podszedł do Hala i położył mu rękę na ramieniu. – Powoli, dobrze? Nie wszystko naraz. Szczęśliwy zbieg okoliczności uratował nas przed zabrudzeniem sobie rąk. Teraz musimy sprawdzić, do czego to wszystko zmierza.

Strażnik pokręcił głową. – Dla ciebie to tylko gra, prawda? W oczach Axela mignęło coś bardzo mrocznego. – O, nie. To nie gra. To najważniejsza rzecz na świecie. – Co powinienem teraz zrobić? – Jesteś książęcym strażnikiem – powiedział Blaxland przyjaźnie. – Wykonuj swoje obowiązki. Strzeż i chroń Jareda. Nie spuszczaj go z oczu ani na chwilę. Jeśli pójdzie się odlać, idź za nim i go osłaniaj. Nie może go spotkać nic złego, słyszysz? Nie możesz dopuścić, żeby sobie choćby zadrapał tę mlecznobiałą buźkę. Dopóki nie mianuje mnie swoim edlingiem. Rozumiesz? – Tak, panie. Rozumiem. – Doskonale. – Axel cofnął rękę. – Cieszę się, że zdołałem rozwiać twoje wątpliwości. A teraz lepiej się już zbieraj. Kto wie, jakie niebezpieczeństwa mogą spaść na księcia Wszecharchenfieldu, gdy my tu plotkujemy jak dwie pomywaczki. Musimy się zająć wykryciem zabójcy.

Przed drzwiami komnat królowej stał muskularny gwardzista o twarzy posiekanej bliznami. W ręku trzymał miecz. Książę zrozumiał ten sygnał: kapitan gwardii zrobi wszystko, co w jego mocy, by zademonstrować potęgę pałacowych strażników i zapewnić, że drugi atak się nie powtórzy. Ale Jared wiedział także, że choćby wartownicy stanęli przed wszystkimi królewskimi komnatami – zakładając, iż mieliby do dyspozycji dość ludzi – taki pokaz nie mógł przekreślić ponurego faktu: ktoś jednak wdarł się do fortecy i zbliżył się do księcia Andersa na tyle, by go zabić. I że ten ktoś nadal może się kryć we wnętrzu strzeżonego pałacu, przygotowując się do następnego ataku. Choć im dłużej Jared nad tym myślał, za tym bardziej prawdopodobne uważał, że zabójca zniknął równie łatwo, jak się pojawił. Książę Anders stracił życie. Misja zakończona. Koniec gry. Te mroczne myśli sprawiły, że Jared warknął opryskliwie do gwardzisty: – Przepuść mnie! Olbrzym natychmiast odstąpił w bok i z niskim ukłonem wypowiedział kondolencje. Wysłuchał ich, jak się okazało, tylko Logan Wilde, bo Jared natychmiast wszedł do komnaty, w której ujrzał rozpaczliwą scenę. Młoda wdowa po jego bracie, Silva, siedziała, drżąc, w stopach łoża z baldachimem. Otaczali ją królowa Elin, matka Jareda, i jego czternastoletni brat Edvin. Jared nie wątpił, że oboje pocieszają Silvę najlepiej, jak potrafią. I równie wyraźnie widział, że nie odnieśli sukcesu. Spojrzeli na niego z wyraźną ulgą. Może sądzili, że wyręczy ich w tym niewdzięcznym zadaniu. Zauważył, że wdowa nie podniosła wzroku, by sprawdzić, kto wszedł; spojrzenie kobiety nadal było utkwione w misternie tkanym dywanie, na którym spoczywały jej odziane w pończochy stopy. Jeszcze nigdy nie widział jej boso. Zwykle nosiła najwykwintniejsze buty na dworze – ale teraz o nich zapomniała. Książę nie mógł oderwać wzroku od jej stóp, trochę

skrępowany, jakby nie powinien oglądać takiego widoku. Wydawały się malutkie – jak stópki dzieci albo lalek, które nosiła ze sobą kuzynka Koel. – Przyjmij wyrazy współczucia – odezwał się Jared ostrożnie, robiąc krok naprzód. Silva w końcu podniosła głowę. Jej cera zawsze odznaczała się bladością, ale dziś rano stała się biała jak kora brzóz – i lśniąca od łez. Na widok Jareda młoda wdowa zadrżała. Co musiało się z nią dziać, skoro przeraził ją widok młodszego brata męża? Ale, o dziwo, ta pierwsza reakcja szybko minęła i twarz o wysokich kościach policzkowych rozjaśnił uśmiech. Silva wysunęła ręce z uścisku Elin i Edvina, po czym wstała. Coś w jej ruchach nasunęło księciu skojarzenie z ulatującymi podopiecznymi Novy Chastain. Silva niewątpliwie przypominała ptaka, choć z pewnością bardziej kojarzyła się z gołębicą czy słowikiem niż drapieżnym sokołem. Zanim zdołał ochłonąć, rzuciła się na niego i chwyciła go w objęcia. Uwięziony Jared nie mógł się pozbyć myśli o bratowej jako ptaku. Wyobraził sobie, że zamknęła go w uścisku delikatnych, lecz silnych skrzydeł. Silva przywarła do niego jak do skały, stanowiącej jedyny ratunek przed upadkiem w przepaść. Wpiła smukłe palce w jego ramiona. Bolało, ale nie starał się wyrwać. Spojrzał tylko na jej twarz i zdziwił się bijącym od niej osobliwym spokojem. – Wróciłeś! – szepnęła. – Wróciłeś do nas! Jared uśmiechnął się z wahaniem, głównie dlatego, że nic innego nie przyszło mu do głowy. Potem usłyszał cierpki głos królowej, coraz głośniejszy i niosący się w komnacie niczym dym. – Wzięła go za Andersa! Widzicie, jak ból doprowadza ją do szaleństwa? Silva wtuliła twarz w pierś księcia, a ten spojrzał ponad jej głową na zaniepokojonych matkę i brata. – Jared w niczym nie przypomina Andersa – ciągnęła Elin. – Nigdy nie był do niego podobny. Odziedziczył cechy po mojej rodzinie, Blaxlandach. Jego i Axela można by wziąć za braci. – Odwróciła się do Edvina. – A ciebie nie. Ty masz budowę i karnację po Wynyardach. Ty, twój ojciec i Anders, wszyscy wyciosani z tej samej pradawnej skały. W przeciwieństwie do Jareda. Dlaczego to jego, nie ciebie, wzięła za zmarłego? – Nie wiem! – Edwin niecierpliwie potrząsnął głową. – Co to ma do rzeczy? Widać, że Silva przeżywa wstrząs. To naturalne. Żałuję, że nie potrafimy jej pomóc. „Moglibyście ją ode mnie zabrać” – pomyślał Jared, ale nie powiedział

tego głośno. Silva nadal wbijała mu palce w ciało, lecz znacznie bardziej niepokoił go jej ciężar. Nie ciężar ciała, lecz ciężar jej pragnienia, które wydawało się niemal namacalne. Czy naprawdę uznała go za Andersa, który powrócił ze świata zmarłych? Bratowa mocniej wtuliła się w niego, jakby jeszcze głębiej zanurzała się w swoich złudzeniach. – No, no… – odezwał się łagodnie Logan. Stanął przy Silvie i położył na jej ramionach swoje eleganckie, niemal kobiece dłonie. – Dajże spokój. To nie książę Anders, lecz jego brat, książę Jared. Słowa poety były równie delikatne jak jego dotyk, ale wdowa zadrżała i cofnęła się ze zgrozą i nową rozpaczą. Przez chwilę wyglądała, jakby miała upaść. Edvin przyskoczył, gotów ją chwycić. – Jared – powiedziała Silva, jakby dopiero go zauważyła. Jej głos brzmiał dziwnie, jakby nie przywykła do właściwej melodii nowego języka. – Nie jesteś Andersem. Jared wiedział, że jeszcze wiele razy usłyszy te trzy słowa. Nawet jeśli ludzie ich nie wypowiedzą na głos, to z pewnością je pomyślą. Mógł się stać władcą, mógł nosić koronę Archenfieldu, ale nie był swoim bratem. Już teraz zrozumiał, że gdy znowu usłyszy te słowa lub zauważy czyjeś rozczarowanie na swój widok, przypomni sobie o tej komnacie i zawodzie rysującym się w boleśnie pięknych oczach Silvy Lindeberg Wynyard. Uświadomił sobie, że w pewnym sensie zawiódł – po prostu dlatego że nie jest swoim bratem. Edvin i Logan odprowadzili Silvę na łóżko. Książę poczuł, że teraz to on drży. Nie wiedział, czy z rozpaczy po bracie, czy bratowa przekazała mu swoje uczucia. Ulżyło mu, kiedy matka podeszła do niego. Wyciągnęła ręce – jej ciemne rękawy otoczyły go jak noc, a on wstąpił z wdzięcznością w utworzony przez nie krąg. Ale gdy go objęła, poczuł jej wstrzymywany ból i zrozumiał, że według niej to on powinien ją pocieszyć. W uścisku matki nie znalazł nic łagodnego ani krzepiącego – jak zwykle. Nieraz żartował z Edvinem, że prędzej doznają pocieszenia, obejmując drzewa w lesie, niż przytulając matkę. Elin cofnęła się i położyła mu ręce na ramionach, sygnalizując w ten sposób, że pora zająć się sprawami księstwa. – Przed nami wiele zadań – powiedziała tonem, którego stalową twardość tak dobrze znał. – Musimy wszyscy wykazać się siłą. Jared przytaknął. Jego głos zabrzmiał podobnie jak głos matki. – Tak, zgadzam się. Trzeba zrobić wszystko, by odkryć, co spotkało

Andersa i jak to było możliwe tu, w samym środku Archenfieldu. Musimy działać szybko, by usunąć wszelkie zagrożenie. Matka pokiwała głową zachęcająco. – Za godzinę odbędzie się spotkanie Dwunastu. Oboje musimy się na nim zjawić. Edvinie, ty także. – Niekoniecznie – odezwał się Logan. Powierzył Silvę opiece Edvina i stanął obok pozostałych na środku komnaty. – Jak to? – spytał Jared. Ton poety brzmiał kojąco. – Jednym z celów Dwunastu jest zatroszczenie się o rządy nad księstwem w takich właśnie chwilach. Istnieją protokoły nawet na tak straszliwe i pozbawione precedensu sytuacje. – Odwrócił głowę, by także Edvin poczuł się adresatem następnego zdania, ale wkrótce jego błyszczące oczy wróciły do Elin i Jareda. – Waszej rodzinie zadano potworny cios. Powinniście poświęcić leczeniu tej rany tyle czasu, ile to konieczne. – Jego głos przycichł, choć zachował swą siłę. – Rozpacz Silvy rzuca się w oczy, ale wiem, że wszyscy czujecie to, co ona. Księstwo zaczeka, aż skończycie opłakiwać księcia Andersa. Jared dał się przekonać – w przeciwieństwie do swojej matki. – Księstwo nie zaczeka – oznajmiła Elin. – Ktoś zajmujący naszą pozycję musi wiedzieć, że to właśnie żałobę należy odłożyć na później. Książę z zażenowaniem uświadomił sobie, że te słowa zostały skierowane do niego, nie do Logana. – Archenfield i jego obywatele mają wobec nas wymagania, którym musimy sprostać. To cena, którą płacimy za przywilej władzy. – Królowa spojrzała na poetę. – Zapewniam cię, że stawimy się na spotkaniu. Żelazna wola matki dodała Jaredowi sił. Chłopak uświadomił sobie, że Elin wie to, czego on jeszcze musi się nauczyć. Rozległy się cztery uderzenia Dzwonu Leśnika. – Czas upłynął szybciej, niż się spodziewaliśmy. Zebranie zaraz się zacznie, a zatem musimy iść. – Elin odwróciła się do Jareda. – Musisz zmienić ten myśliwski strój, ale spiesz się. Jared zerknął na swoje buty, ubrudzone krwią jelenia i wymiocinami. Podejrzewał, że matka oględnie wytknęła mu to, w jakim są stanie. – Chodź, znajdziemy ci szatę ceremonialną. Od dziś jesteś księciem Wszecharchenfieldu. Anders żyje dalej w tobie.

– Nie – rozległ się za nimi słaby, lecz pełen emocji głos. Odwrócili się i spojrzeli na Silvę, która podniosła się z łóżka i stanęła naprzeciwko nich z mocno błyszczącymi oczami. – Co powiedziałaś, dziecko? – spytała Elin. Silva patrzyła na nich z nową determinacją. – Anders żyje we mnie. – Jak to? Wdowa uśmiechnęła się, lecz nie odpowiedziała. Uniosła tylko delikatną dłoń i położyła ją na brzuchu.

Logan Wilde wszedł do komnaty rady kilka kroków przed rodziną królewską. Zaraz po nim wkroczył Jared, mający z jednej strony Edvina, a z drugiej matkę. Pozostałych jedenastu członków Rady Dwunastu czekało już na nich przy imponującym Książęcym Stole. Jared zauważył, że narada już się rozpoczęła. Ten fakt nie umknął także uwadze Logana Wilde’a. Gdy głosy ucichły i wszystkie oczy zwróciły się na nowo przybyłych, Logan zwrócił się do Axela Blaxlanda, który zajmował najważniejsze miejsce przy stole. – Raz jeszcze więc postanowiłeś złamać protokół? – zagadnął poeta. – Zacząłeś Radę Dwunastu bez księcia? Axel mocno chwycił oparcie krzesła potężnymi dłońmi. – Czy to właśnie cię martwi? A może pienisz się, bo zaczęliśmy bez ciebie? – Mam obowiązek zarządzać sytuacją podczas kryzysu – rzucił Logan, dokładnie tak władczo jak kapitan gwardii. – Wszyscy mamy taki obowiązek – warknął Axel. – Jako poeta masz znajdować odpowiednie słowa, które przekażą dworzanom i ludowi, co postanowiliśmy. Jared wiedział, że to nie pierwsza ani nie ostatnia ich kłótnia, choć do tej pory nie dostrzegł tak jawnej wrogości między Loganem a Axelem. Zastanawiał się, czy zawsze się tak nie zachowywali, tylko on tego nie zauważał. Teraz, gdy zaczął przewodniczyć posiedzeniom Rady Dwunastu, musi uważnie się im przyglądać. Raz jeszcze z wdzięcznością usłyszał, że matka postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. – To, czy możesz rozpocząć tę naradę bez poety, pozostaje kwestią dyskusyjną – zauważyła jadowicie. Podeszła do stołu i stanęła dokładnie naprzeciwko Axela. Oczy wszystkich zebranych zwróciły się na nią. – Ale to,

że powinieneś zaczekać, aż nowy książę zasiądzie na swoim miejscu, jest kwestią dobrego wychowania. Po tych słowach wszyscy przytaknęli. – Ma rację, naturalnie – powiedział kapłan, ojciec Simeon. – Robiliśmy tylko to, czego wymaga od nas obowiązek – zaprotestowała pszczelarka, Emelie Sharp. – Omawialiśmy sytuację. Emelie, najmłodsza w radzie, często zachowywała swoją opinię dla siebie, ale kiedy już ją wyrażała, potrafiła boleśnie użądlić. – Czy przez słowo „sytuacja” rozumiesz zabójstwo mojego syna, a twojego władcy? – warknęła Elin. Emelie poczerwieniała, a wówczas królowa zwróciła się do zebranych: – Cóż, gdybyście wszyscy wywiązywali się ze swoich obowiązków, jak należy, nie musielibyśmy sobie radzić z tą SYTUACJĄ. – Spojrzała z furią na Axela. – Wydawało mi się, że przyjmiesz moją pomoc z wdzięcznością Kapitan gwardii skinął głową z ciepłym uśmiechem. – Zawsze jesteśmy ci wdzięczni za pomoc. Masz tak wiele… doświadczenia. Elin zmrużyła oczy, ugodzona do żywego, a tymczasem on brnął dalej. – A teraz może zechcesz zająć miejsce wraz z kuzynem Edvinem? Wskazał podest. – Oczywiście – wycedziła Elin i dodała: – Ale może i ty zechcesz wrócić na miejsce, by książę Jared mógł zająć swoje krzesło? Zadawszy ten cios, wzięła Edvina za rękę i poszła z nim na podest. Zebrani nie wiedzieli, czy mają patrzeć na Axela, czy na Jareda. Młody książę wahał się przez chwilę. Książęcy Stół – jak żaden inny przedmiot w pałacu – symbolizował księstwo i sprawowane w nim rządy. Ogromny mebel został wyciosany przed wiekami z najmocniejszych dębów w Archenfieldzie, a jego wiek i solidność świadczyły o sile rodu, który przeprowadził kraj przez burzliwe rozdziały historii. Kilkaset lat temu na blacie stołu wyryto czternaście tytułów. W wyżłobione linie wlano płynną cynę. Jared spojrzał na słowo „edling”. Oznaczało ono miejsce – na wąskim boku stołu – w którym zasiadał od dwóch lat na zebraniach rady. Obecnie trzy krzesła pozostały puste – edlinga, kapitana gwardii i księcia. Stojący naprzeciwko chłopaka Axel ściskał mocno oparcie książęcego krzesła. Młody władca uśmiechnął się do siebie. Kuzyn nie mógłby jaśniej wyrazić swoich

ambicji; nie był nawet edlingiem, a jednak mierzył o wiele wyżej. Jared ruszył z nagłym zdecydowaniem wokół stołu i zatrzymał się ramię w ramię z Axelem. Ten nadal ściskał misternie rzeźbioną belkę oparcia. Wyglądało na to, że znaleźli się w impasie. Jak go przerwać? Na szczęście los oszczędził księciu podejmowania decyzji. Axel uśmiechnął się i puścił krzesło. – Proszę, książę, zajmij należne ci miejsce – powiedział. Jared po raz pierwszy usiadł na książęcym krześle, a zebrani nagle wstali. Zrobili to jednocześnie, niemal bezszelestnie. Zauważył, że matka i brat również się unieśli. Nie wątpił, że na niego skierowane są oczy wszystkich, i zrozumiał, że od tej pory tak będzie zawsze, w każdym pomieszczeniu, do którego wejdzie. Ta świadomość nie wróciła mu spokoju ducha. – Dziękuję – powiedział, dając wszystkim znak, by usiedli. Czuł się dziwnie, zajmując miejsce naprzeciwko tego, do którego przywykł. Gdy spojrzał na puste krzesło – czekające, aż i on wybierze edlinga – jego wzrok przyciągnął wielki fresk na ścianie w głębi. Oczywiście pamiętał o jego istnieniu, ale dopiero dziś naprawdę go zobaczył. Fresk przedstawiał historię Archenfieldu – od burzliwych początków po czasy pokoju zaprowadzonego przez Andersa. Chłopak uświadomił sobie, że jego brat musiał patrzeć na ten sam obraz za każdym razem, gdy zasiadał przy Książęcym Stole. Czy jako człowiek pewny siebie i swoich praw znajdował w malowidle pociechę? Jared przypuszczał, że Anders, wolny od zwątpienia, gratulował sobie zwycięstwa nad Eronezją; zmarły książę zawsze uważał, że jest mu pisana rola największego w historii władcy Archenfieldu. Natomiast Jared na widok fresku poczuł jeszcze większe zagubienie. Miał wrażenie, że patrzą na niego nie tylko oczy znajdujących się w komnacie, lecz także wszystkich poprzednich władców Archenfieldu. Oczywiście jego znaczenie wzrosło dziś w niemal magiczny sposób, jednak swojej prawdziwej wartości dopiero musiał dowieść. Czuł, że obecni czekają na decyzję. Musiał nad nimi zapanować – dla ich i własnego dobra. Odkaszlnął. – Musimy zająć się ważnymi sprawami. Axelu, zechcesz streścić nam, którzy spóźniliśmy się na zebranie, do czego doszliście? Tylko Axel nie usiadł, choć teraz przynajmniej stanął za przynależnym mu krzesłem. Skłonił się na znak posłuszeństwa. – Powiadamiałem innych, co zrobiliśmy, by zadbać o bezpieczeństwo księstwa i odnaleźć zabójcę twojego brata. – Przez chwilę milczał. –

Przeszukujemy budynki i tereny pałacowe. – O, tak – mruknęła Elin do Edvina. – To prawda. Nie można przejść z komnaty do komnaty, by nie natknąć się na gwardzistę ze sztyletem w garści. Axel zlekceważył jadowitą uwagę ciotki i kontynuował: – Nasza gwardia przeczesuje tereny pałacu i przylegające do nich ziemie. – Zerknął na Jonasa Drummonda, leśnika, który zrozumiał znak i przejął narrację. – Wraz z moimi ludźmi ustawiłem pułapki. Możecie być spokojni, zabójca nie znajdzie w lesie schronienia – powiedział Drummond. Przez twarz Axela przemknął cień uśmiechu. – W rzeczy samej. Granice także zostały zamknięte. – Tę informację skierował prosto do Jareda. – Nova wysłała sokoły do wszystkich strażników bram, kiedy tylko się dowiedzieliśmy… Dobiegło ich kaszlnięcie Elin. – Możesz nam przypomnieć, kiedy to było? – Tuż przed wschodem słońca – odparł Axel, nawet na nią nie spojrzawszy. – Minęło dużo czasu. Masz pewność, że odciąłeś zabójcy wszystkie drogi ucieczki? – Wysłałam sokoły, jak rozkazał mi kapitan gwardii – przemówiła Nova. – Po jednym na każdą bramę graniczną. Zaniosły wiadomość, by zamknąć granice i podjąć inne stosowne czynności. – No cóż, nad wyraz to imponujące – rzuciła królowa z nutką lekceważenia. – Choć zaczynam podejrzewać, że wszystko to zrobiono, zanim powiadomiono nowego księcia. Rozumiem, że to wyjątkowa sytuacja, ale tym bardziej należy dbać o przyzwoitość. Nova zamilkła spłoszona. A Axel znów przemówił. Zwracał się tylko do Jareda. – Drobiazgowo sprawdzamy każdego mężczyznę, kobietę i dziecko, którzy przekraczają nasze granice. Ostatnie rejestry znajdują się w moim posiadaniu i wynika z nich, że w ciągu tygodnia nikt nie zawitał do naszego kraju. – Zrobił efektowną pauzę. – Zabójca księcia Andersa nadal znajduje się w Archenfieldzie. – O ile te rejestry nie kłamią – wtrąciła Elin. – A nasze granice są tak szczelne, jak twierdzisz. – Możesz mi zaufać w obu tych sprawach – zapewnił Axel. Jared odszukał wzrokiem Eliasa Pecka.

– Czy zdołasz nam wkrótce wyjaśnić, jak umarł mój brat? Lekarz przytaknął. – Tak, już teraz zawęziłem znacznie wachlarz możliwości. Natychmiast po zakończeniu tej narady wracam do siebie, by wykonać sekcję. – Dziękuję – powiedział książę. Lekarz miał w sobie coś, co budziło natychmiastowe zaufanie. – Zatem chętnie zezwolę ci na natychmiastowe odejście. W tej chwili nie ma nic ważniejszego niż twoje badanie ciała mojego… ciała księcia. O dziwo, Elias nie wydawał się uradowany, raczej zmartwiony. – Zebranie nie potrwa długo – rozległ się znowu głos Axela. – Elias nie pełni jedynie funkcji lekarza, lecz także ważnego członka Rady Dwunastu. Sprawiedliwość nakazuje, by pozostał tutaj i głosował nad innymi kwestiami, które mogą się pojawić w trakcie dyskusji. To rozumowanie nie trafiło do przekonania Jaredowi, który jednak nie widział sensu w upieraniu się przy swoim zdaniu. – Mam tylko jedno pytanie – powiedział. – Czuję, że reszta z nas także. – Odetchnął głęboko. – Kto pragnął śmierci mojego brata? Ojciec Simeon przytaknął. – Słusznie. To pytanie dręczy nas wszystkich. I razem musimy niezmordowanie dążyć do znalezienia odpowiedzi. – Coś podejrzewacie? Cokolwiek? – W tym ostatnim słowie księcia zabrzmiała – jakże niefortunnie – rozpacz. – Sprawdzamy kilka hipotez – podjął Axel. – Według mnie najprawdopodobniej była to prowokacja któregoś z rywalizujących z nami państw. – Przecież żyjemy w pokoju ze wszystkimi sąsiadami – zauważył kapłan Simeon, spoglądając na fresk. – Tak – przyznał Axel. – O ile wiemy, żaden z krajów ościennych nie chce nam wypowiedzieć wojny. Nasi szpiedzy nie donieśli nic niepokojącego. – A zatem może powinniście popędzić szpiegów, by pracowali szybciej i skuteczniej – wtrąciła Elin. – Słusznie. Dotychczas jako najbardziej prawdopodobnego przeciwnika typowałbym Eronezję. Trudno sobie wyobrazić, że zdobyliby się na drugi atak, ale gdyby mieli sojuszników? Nie możemy też wykluczyć zagrożenia ze strony Paddenburga – odkąd na tamtejszym tronie zasiedli ci dwaj stuknięci książęta. Do tej pory moglibyśmy się również spodziewać napaści ze strony

Woodlarku, ale – z oczywistych powodów – nie wydaje się to już możliwe. – Nie powinniśmy ich lekceważyć – zauważył Hal Harness. Jared spojrzał na głównego strażnika, który odezwał się po raz pierwszy od rozpoczęcia zebrania. Hal nie należał do osób szczególnie gadatliwych. „Być może małomówność stanowi warunek sprawowania tej funkcji” – pomyślał Jared i powiedział: – Uważam, że możemy bezpiecznie założyć, iż małżeństwo Andersa i Silvy położyło kres waśniom między nami a Woodlarkiem. Tak więc wydaje się, że żaden z naszych sąsiadów nie żywi wobec nas wrogich zamiarów. Axel przytaknął. – Istotnie, lecz niestety pokój nie ma wiecznej gwarancji. Ta zbrodnia – zamach na twego brata – może sygnalizować początek nowego zagrożenia. Elin raz jeszcze wróciła do gry. – Zdarzało się, że musieliśmy występować zbrojnie przeciwko każdemu z naszych sąsiadów. – Wskazała fresk. – Spójrzcie, jeśli potrzebujecie dowodu, że bitwy zawsze stanowiły element krajobrazu naszej ojczyzny. Axel przytaknął z powagą. – Może ten czas znowu nadejdzie. – Niech się zatem stanie – oznajmiła Elin twardo. Jared pokręcił głową. – Nie sądzicie, że to dziwne? Przez dwa lata, gdy zasiadałem przy tym stole, często rozmawialiśmy o naszych stosunkach z państwami ościennymi. Pod przewodnictwem Andersa uczyniono wiele, by umocnić wywalczony przez niego pokój. – Racja – odezwał się Kai Jagger. – Zabójstwo z przyczyn politycznych wydaje się mało prawdopodobne, zważywszy na bieżące relacje z zagranicą. – Zamilkł na chwilę. – Ale jeśli Anders nie został zamordowany z przyczyn politycznych, to z jakich… i przez kogo? – Może odpowiedzi należy szukać bliżej domu – odpowiedziała mu Emelie Sharp. – Może zabójcą kierowały powody osobiste. Jared zauważył, jaką reakcję spowodowały słowa pszczelarki. Napięcie stało się niemal wyczuwalne. – Kuzynie, powinieneś wziąć pod uwagę także ten motyw morderstwa, choć wydaje się nieprawdopodobny… Ale należy go choćby wykluczyć. Ku jego zaskoczeniu Axel nie zaprotestował. – Możesz być spokojny, że sprawdzimy każdą hipotezę. Nie sądzę, aby

ktokolwiek zarzucił mi lenistwo. Moi ludzie będą zadawać niewygodne pytania każdemu, komu trzeba. Również obecnym w tej komnacie. – Zrobił pauzę, by uzyskać lepszy efekt. – Jeśli macie coś do ukrycia, zacznijcie się już bać. Ten zwrot sytuacji zaskoczył zarówno Jareda, jak i pozostałych. Czy Axel nie zapewnił go, że zabójca brata pochodził spoza granic Archenfieldu? Zerwały się okrzyki oburzenia. Wszyscy zaczęli mówić jednocześnie. Gdy zgiełk stał się nie do zniesienia, Jared uświadomił sobie, że to do niego – i tylko do niego – należy zaprowadzenie spokoju. – Proszę o ciszę! – krzyknął. Siła jego głosu odniosła zamierzony efekt. Książę dostrzegł, że Axel ma więcej do powiedzenia, więc dał mu znak, by mówił dalej. – Oczywiście wiem, że moje słowa nie przypadły wam do gustu – podjął kapitan gwardii. – I nie liczyłem na to. Trzeba stawić czoło faktom – książę Anders nie żyje. A ja muszę znaleźć winnego. Chociaż sądzę, że atak przypuszczono spoza granic księstwa, należy też przyjąć do wiadomości niewygodną prawdę, że w kraju znajdują się sojusznicy naszych wrogów. Może są nawet wśród nas. – Oczywiście wszyscy to rozumiemy – odezwał się Jared. Nie potrafił stłumić smutku brzmiącego w jego głosie. – Zapewniam, że wkrótce odkryję prawdę – oświadczył Axel, coraz bardziej się rozogniając. – Zabójca zostanie znaleziony, a Cena Krwi spłacona. Cena Krwi. Dwa krótkie słowa zawisły ciężko w powietrzu. Zebrani milczeli przez dłuższą chwilę. Ciszę przerwał kapitan gwardii, który zwrócił się do księcia bardziej oficjalnym tonem: – Musisz się zastanowić, co powiesz ludowi. Wkrótce do pałacu przybędą całe pielgrzymki. – Już się tym zająłem – oznajmił Logan Wilde. Odezwał się po raz pierwszy od czasu sprzeczki na początku zgromadzenia. Milczący strażnik nie budzi zdziwienia, milczący poeta – tak. Jared zaciekawił się, czy Logan nadal chowa urazę do Axela za wcześniejszą wymianę zdań, czy też jego uwagę zajmowały całkiem inne sprawy. Poeta uśmiechnął się i znowu zwrócił się do kapitana gwardii. – Komunikacja z ludem to moje zadanie, o czym tak dobitnie mi przypomniałeś.

– No cóż. Czy to wszystko? – spytał Jared, zwracając się do Axela. – Możemy zwolnić wszystkich do ich zajęć? – Nie całkiem – odparł Logan. – Pozostała jeszcze kwestia zorganizowania pogrzebu księcia Andersa i twojej koronacji, najjaśniejszy panie. – Tak, tak! – Axel lekceważąco machnął ręką. Wydawało się, że tylko czeka, by rozpocząć dochodzenie. – Dwa lata temu doskonale sobie poradziłeś. Ufam, że i teraz staniesz na wysokości zadania. – Zanim się rozejdziecie – odezwał się Jared – chcę powiedzieć, że dzisiejszy dzień jest straszny dla nas wszystkich. Nie wierzę, nie potrafię uwierzyć, że zabójca mojego brata znajduje się w tej komnacie. Mimo to kapitan gwardii musi prowadzić dochodzenie w kierunkach, które uzna za stosowne. Lecz proszę, pamiętajcie, że przez to przejdziemy. Przetrwamy mroczne godziny i czekające nas trudne dni. Archenfield może się znowu zachwiać, ale powstanie. Jak zawsze. Teraz i na wieki. Miał nadzieję, że zdołał podnieść zebranych na duchu, choćby chwilowo. Czy przeszedł pierwszą próbę i zaprezentował się im jako godny tytułu, czy też ich nie przekonał? Nie potrafił zgadnąć. Rozejrzał się w poszukiwaniu przyjaznych twarzy. Niektóre znalazł bez trudu – dostrzegł autentyczną życzliwość w oczach Lucasa Curzona. Inni okazali się znacznie trudniejsi do rozszyfrowania; sporo czasu spędził w lasach Archenfieldu z wielkim łowczym, lecz Kai Jagger pozostał przy Książęcym Stole równie nieprzenikniony jak na Polanie i wśród drzew. Książę uświadomił sobie z nieprzyjemnym ukłuciem strachu, że nie wie, komu z Dwunastu może ufać. Zrozumiał, że powinien się tego jak najszybciej dowiedzieć. Szczerze mówiąc, nie znał żadnego z członków rady.

Asta Peck w głębi ducha nie posiadała się z radości, że wuj Elias sprowadził ją do pałacu – obcego jej terytorium. Usiadła wygodniej na wysokim drewnianym krześle pod oknem, uniosła poduszkę i podłożyła ją sobie pod plecy. W ten sposób mogła wygodnie obserwować młodą kobietę śpiącą w łożu królowej Elin. Miały mniej więcej tyle samo lat, ale pod wszystkimi innymi względami pochodziły z innych światów. Asta od zawsze była zafascynowana piękną Silvą Wynyard; teraz, gdy znalazła się tak blisko niej, nie potrafiła oderwać od niej oczu. Dziewczyna mieszkała na dworze – choć nie w samym pałacu – lecz nigdy nie poznała książęcej małżonki. Silva wydawała się oddychać innym powietrzem niż reszta śmiertelników. Miała wrodzony wdzięk. Jej jasna cera i gładkie złote włosy, czy splecione w warkocze, czy po prostu spływające na jej wąskie plecy, nadawały jej wygląd istoty nie z tego świata. „Dobrze, że śpi” – pomyślała Asta. Przyda się jej odpoczynek po torturach, jakie przyniósł ten dzień. Z rozmów prowadzonych przez różne osoby w komnacie księcia wynikało, że Silva obudziła się o świcie, usłyszawszy krzyk męża, a potem łomot do drzwi łączących ich pokoje. Znalazła księcia Archenfieldu ukrytego za filarem łoża. Bredził w wielkim wzburzeniu o przerażających bestiach, które zakradły się do jego sypialni, i o krwi spływającej kaskadami ze ścian. Każdego stwora opisał z najdrobniejszymi ohydnymi szczegółami – oślizłe łuski, siekące języki, zgrzytające zęby i ostre szpony. Wizje te przejmowały dreszczem i kojarzyły się z kazaniami ojca Simeona o piekle. W końcu pościel poruszyła się i Silva usiadła, przez chwilę mrugając i rozglądając się po nieznanym otoczeniu. Asta odczekała moment, po czym powiedziała: – Znajdujesz się w komnacie królowej Elin. Silva spojrzała na nią.

– Kim jesteś? Co tu robisz? Uważają, że nie można mnie zostawić samej? – Nie – rzuciła odruchowo Asta. – Nie, pani – poprawiła się, przypomniawszy sobie nauki wuja Eliasa. – Uznali, że zechcesz mieć towarzystwo. Silva uśmiechnęła się łagodnie. – Szczerze mówiąc, rzadko zdarza mi się przebywać w samotności. Tak wygląda życie na dworze. – Wskazała kąt komnaty, gdzie pokojówka Elin cicho i metodycznie wyjmowała suknie z szafy – być może wybierając stosowną na okres żałoby. – Ale doceniam ten gest. Wybacz, że znowu spytam – kim jesteś? Asta wstała w tej samej chwili, gdy młoda wdowa opuściła nogi na podłogę. – Nazywam się Asta, Asta Peck. Jestem uczennicą lekarza. Oczy Silvy, które tak nagle odnalazły dziewczynę, równie spiesznie spojrzały w innym kierunku. Na otomanie w nogach łoża Elin leżał jedwabny szlafrok – błękitny jak niebo, obsypany wiosennymi kwiatami. Może przyniosła go pokojówka księżnej wdowy. Asta zauważyła, że służąca Elin dyskretnie znikła. Zostały same. Silva podeszła do otomany, ale zatrzymała się tuż przed nią. Miała opuszczone ręce. Asta nie od razu uświadomiła sobie, że powinna wziąć szlafrok i pomóc go włożyć księżnej, przywykłej do usługiwania. „Rób wszystko, żeby poczuła się lepiej” – przypomniała sobie słowa wuja Eliasa. Podniosła piękny szlafrok i rozchyliła go, by Silva mogła wsunąć szczupłe ręce w rękawy. Asta zastanowiła się, czy ma zawiązać pasek, i odetchnęła z ulgą, gdy jej towarzyszka zrobiła to sama. – Już cię widziałam – powiedziała księżna, znowu odwracając się do niej. Dziewczyna przytaknęła, komicznie zadowolona, że obiekt jej uwielbienia ją dostrzegł. – Mieszkam z wujem. Nie przedstawiono nas, ale… – Dzisiaj – przerwała ostro Silva. – Widziałam cię dzisiaj w komnacie mojego męża. – Westchnęła. – Zanim mnie z niej przemocą wyprowadzono. – To prawda. Pomagałam wujowi Eliasowi. Silva spojrzała na nią z zaskoczeniem. – Badać ciało mojego męża? – Tak, pani – przyznała Asta, wiedząc, że po tych słowach muszą nastąpić nowe pytania. Na większość z nich nie wolno jej było odpowiedzieć.

– Znasz przyczynę jego śmierci? Dziewczyna milczała przez chwilę. – Za wcześnie wyrokować – oznajmiła w końcu zgodnie z prawdą – lecz wydaje się, że książę został otruty. – Wiedziała, że wuj domyślał się, jakiej trucizny użyto, ale musiał mieć więcej czasu na zbadanie dowodów fizycznych i przemyślenie tych, których dostarczyła sama Silva: osobliwość halucynacji księcia niezwykle ucieszyła wuja Eliasa, ponieważ znacznie zawężała liczbę podejrzanych toksyn. Ale nie należało teraz zasypywać biedaczki podobnymi faktami – zresztą nie do Asty to należało. Teraz, czując na sobie palące spojrzenie Silvy, rozejrzała się po komnacie w poszukiwaniu czegoś, czym mogłaby przez chwilę zająć wdowę. Na niskim stoliku przy krześle, na którym do niedawna siedziała, stała taca z dzbankiem i filiżankami. – Czy mam nalać herbaty? – spytała, podchodząc do stolika, by dotknąć imbryka z kutego żelaza. – Jeszcze ciepła. Przyniesiono też miód z pałacowej pasieki. – Pszczoły śpią – powiedziała Silva jakby do siebie. – Zaczną robić miód dopiero na wiosnę. – Spojrzała na Astę oczami pełnymi smutku. – Pory roku są ważne, prawda? – Rzuciła okiem na okno i znowu wróciła do swojej rozmówczyni. – Drzewa stoją w płomieniach jesiennych liści. Ale choć przybrały tak intensywne barwy, to pora odchodzenia i umierania. – Zamilkła. – A jednak ze śmierci rodzi się nowe życie. Spojrzała znacząco na dziewczynę. Asta, nie całkiem rozumiejąc, przytaknęła w nadziei, że towarzyszka podejmie monolog. Na szczęście tak się stało. – Oczywiście wiesz, że noszę w łonie dziecko mojego męża? Nie, tego nie wiedziała! I wszystko wskazywało na to, że Elias także. Wiadomość przejęła ją radością – ale miała świadomość, że musi zareagować spokojnie i taktownie. Zaczęła nalewać herbatę do filiżanki. Mimo woli zauważyła, że na porcelanowej ściance widnieje herb Archenfieldu. Wonna para uniosła się w górę spiralą; herbata pachniała przepysznie. Asta dodała do niej sporo miodu, patrząc, jak ze żłobionej łyżki z oliwnego drewna spływa do naparu ciężka bursztynowa strużka. – Wiem, że to tylko herbata – powiedziała, podając Silvie filiżankę ze spodkiem. – Ale jest gorąca i słodka i może trochę ukoi twoje nerwy. Jej towarzyszka nie odpowiedziała wprost. Spojrzała na filiżankę i przeniosła rozgorączkowane spojrzenie na dziewczynę.

– Skąd mam wiedzieć, że mnie nie otrujesz? Nie znam cię. Nie wiem, kim jesteś. Jej emocje zmieniały się gwałtownie z chwili na chwilę. Taki stan nie dziwił, zważywszy na okoliczności, jednak Asta zrozumiała, że musi postępować bardzo ostrożnie, by nie zdenerwować podopiecznej jeszcze bardziej. – Znasz mnie – oznajmiła łagodnie. – Już mówiłam, jestem uczennicą lekarza, nazywam się Asta Peck. Silva zareagowała, jakby usłyszała to nazwisko po raz pierwszy. – Zamierzasz mnie otruć, Asto Peck? – Nie! – rzuciła dziewczyna gwałtowniej, niż zamierzała. Właściwie takie podejrzenia nie powinny jej dziwić; po wydarzeniach ostatnich godzin młoda wdowa miała prawo nie ufać nikomu. – Może naleję i sobie filiżankę herbaty i obie ją wypijemy? Silva uniosła porcelanową filiżankę do ust i upiła łyk. – Dziś śmierć nie wydaje się najgorszym z pomysłów. Asta poczuła ciężar jej rozpaczy. Może z czasem księżna wdowa nauczy się czerpać otuchę ze świadomości, że rośnie w niej dziecko Andersa, ale na razie to splątanie życia i śmierci pewnie wytrąca ją z równowagi. Ręce dziewczyny zadrżały, gdy i ona uniosła filiżankę. – Proszę, nie mów tak. Wiem, jak strasznie musisz się teraz czuć. Ale może z czasem dojdziesz do wniosku, że nadal masz po co żyć. – Skąd to przypuszczenie? – rzuciła Silva, wpatrując się żarliwie w twarz Asty, jakby szukała w niej choćby najbledszej nadziei. – Zostaniesz matką. Urodzisz dziecko swojego męża. – Zauważyła, że księżna odruchowo dotknęła brzucha, jeszcze płaskiego. Ten dotyk na chwilę ją uspokoił. Potem jej oczy znowu wypełniło przerażenie. – Czy do tej herbaty dodano środek uspokajający? Asta pokręciła głową. – Nie. Takich środków nie powinno się podawać kobietom w stanie błogosławionym. – Ogarnęło mnie wielkie zmęczenie. Na pewno wcześniej coś mi podali. – Tak, rzeczywiście. Niefortunnie się złożyło, ale chyba nie wiedzieli o twojej ciąży – przyznała Asta, a na widok strachu w oczach księżnej dodała: – Nie martw się. Jedna dawka nie zaszkodzi. Silva przyjrzała jej się z zaciekawieniem.

– Wydajesz się znawczynią spraw medycznych. Dziewczyna oblała się rumieńcem. – Ależ skąd. Jednak uczę się od wuja. Jestem jego praktykantką. Dlatego tu przyjechałam. – Skąd? – Z osad. Wuj potrzebował pomocnicy, a rodzice uznali, że tu czeka mnie lepsza przyszłość niż w domu. Silva nie odpowiedziała, zamyśliła się nad czymś. – Jesteś na wygnaniu. Jak ja. – Możliwe. Ale dobrze mi tu. – Dziewczyna spojrzała w oczy księżnej. Uświadomiła sobie, że łączy je więcej, niż sądziła. – Tęsknię za rodzicami, przyjaciółmi i sąsiadami, lecz cieszy mnie tutejsze życie. Dwór to takie piękne miejsce… Silva upiła łyk herbaty i uśmiechnęła się tęsknie. – Nigdy nie odwiedziłaś Woodlarku, prawda? – Jeszcze nie. Może kiedyś… – O wiele tam piękniej niż tutaj. Tęsknię za moim krajem… Czasem bardzo. – Często tam wracasz? – Nie byłam tam od ślubu. – Dlaczego? – Dobre pytanie. Może dlatego, że gdybym wróciła, bardzo by mnie kusiło, by zostać. A szczerze mówiąc, nie sądzę, by mój mąż pozwolił mi opuścić Archenfield. Choć nigdy tego nie powiedział wprost. Asta słuchała tych zwierzeń ze skrępowaniem. Owszem, księżna wdowa przeżyła szok, a takim wyrwanym z kontekstu informacjom łatwo przypisać większe znaczenie, niż miały w rzeczywistości, ale w głosie kobiety brzmiała nutka goryczy świadcząca, że małżeństwo z księciem nie stanowiło takiej bajki, jak powszechnie twierdzono. – Czy Anders wiedział, że spodziewasz się dziecka? – spytała nieoczekiwanie dla samej siebie. Silva uśmiechnęła się niespodziewanie. – O tak! Wiedział. Postanowiliśmy, że zachowamy to w tajemnicy, jak długo się da. – Znowu spojrzała jej w oczy. – Na dworze trudno o sekrety. Jak powiedziałam, samotność to dla nas rzadki luksus.

Asta skinęła zachęcająco głową. Silva pociągnęła kolejny łyk. – Nie pamiętam, kiedy ostatnio czułam takie zmęczenie. Myślisz, że to przez dziecko? – Może to po prostu wpływ wstrząsu – powiedziała dziewczyna. Widywała już takie reakcje w osadzie, gdzie śmierć zjawiała się zbyt często. Przyszło jej do głowy coś jeszcze. – Kiedy ostatnio jadłaś? Silva pokręciła głową. – Naprawdę nie wiem. Przez kilka ostatnich dni miałam takie mdłości, że nie mogłam nic utrzymać w żołądku. Wczoraj przy kolacji nie potrafiłam się nawet zmusić, by włożyć jedzenie do ust. – Uśmiechnęła się i na chwilę jej twarz się rozpogodziła. – Anders zjadł porcje nas obojga. Nie chciałam, żeby ktoś zauważył moją niedyspozycję, więc tuszował to, kiedy tylko mógł… – Głos jej ugrzązł w gardle. Jej piękna twarz pobladła jeszcze bardziej. – O Boże, nie… Asta zrozumiała, co Silva chce powiedzieć, jeszcze zanim ta otworzyła usta. – Myślisz, że ktoś chciał otruć mnie, a nie Andersa? Asta pokręciła głową i położyła rękę na ramieniu księżnej. – Nie sądzę. – Mimo woli jej palce ześliznęły się na miejsce, w którym mogła wyczuć puls; tętno dziko łomotało. – Lady Silvo… – Po raz pierwszy zwróciła się do swojej towarzyszki po imieniu, czym zdołała przebić się przez jej wzburzenie. – Nikt nie ma powodu, by źle ci życzyć. Księżna zadygotała jeszcze bardziej i po twarzy spłynęły jej łzy. Odezwała się drżącym głosem: – Skąd… możesz… to… wiedzieć? Asta mocno chwyciła ją za nadgarstek. – Jestem pewna. Los cię dostatecznie doświadczył. Nie wolno ci się dręczyć dodatkowymi troskami. Musisz myśleć o sobie i dziecku. Tego chciałby Anders, prawda? Silva skinęła głową, nie przestając płakać. – Masz rację. Ale zostałam całkiem sama… Potrzebuję pomocy… – Ja ci ją zapewnię – obiecała dziewczyna bez zastanowienia. Ktoś zapukał do drzwi i otworzył je, nie czekając na zaproszenie. Do komnaty weszła Elin. Twarz miała zaróżowioną – z wysiłku lub oburzenia. Asta wstała szybko i dygnęła. – Najjaśniejsza pani…

Elin skwitowała jej powitanie rutynowym oficjalnym skinieniem głowy. – Dziękuję, że pod moją nieobecność zajęłaś się księżną wdową – rzuciła. – Możesz odejść. Dziewczyna zerknęła na Silvę. Ich spojrzenia spotkały się na przelotną chwilę. Przez oczy starszej kobiety przemknęło wiele uczuć. Żal. Strach. Samotność. Ale najsilniejszym z nich było – o dziwo – pragnienie przyjaźni. – Twój wuj ucieszy się, że wróciłaś bezpiecznie – dodała Elin. Asta skinęła głową i wymknęła się z komnaty. Odchodząc, usłyszała, jak matka księcia zwraca się do synowej: – Wyglądasz na rozpaczliwie zmęczoną, moja droga. Musisz się znowu położyć. Sen to najlepsze lekarstwo. Dla ciebie i bezcennego pasażera, którego w sobie nosisz.

Asta stała w małej, zimnej komnatce pod głównym gabinetem wuja, patrząc na nagie ciało księcia Andersa. Zadrżała mimowolnie – nie na widok zwłok, lecz z odrętwiającego zimna. Mocniej otuliła się swetrem i zaplotła ręce na piersi, usiłując ochronić resztkę ciepła, jakie w sobie zachowała. Temperaturę poniżej zera utrzymywały bloki lodu, wyrąbane z fiordu w zimowych miesiącach – bądź przywożone z gór, gdy zapasy się kończyły – i obłożone izolującą warstwą słomy. Ten sam system zastosowano w kuchni, by w spiżarni Very Webb panował chłód. Asta bywała już w lodowni. Odkąd przyjechała na dwór, by uczyć się pod kierunkiem wuja, kilka razy zeszła już tu w jego towarzystwie. – Jeśli naprawdę chcesz zgłębiać tajemnice życia i śmierci – powiedział, gdy po raz pierwszy sprowadził ją wąskimi kamiennymi schodami – w gabinecie na górze dowiesz się niewiele. Największe sekrety naszej egzystencji znajdziesz tutaj. Gabinet na piętrze pękał w szwach od najrozmaitszych skarbów – od przyrządów chirurgicznych po ludzkie i zwierzęce szkielety oraz najróżniejsze organy w słojach z konserwującymi płynami. Podczas pierwszych nocy w domu wuja Asta widywała w koszmarach gabinet i kolekcję jego makabrycznych osobliwości. Tymczasem choć lodownia tchnęła śmiercią, do tej pory nie zakłóciła spokoju jej snów. Stożkowata komnata nie miała naturalnego światła – co nie powinno dziwić, skoro znajdowała się pod ziemią. Do Asty należało zapewnienie odpowiedniego oświetlenia, żeby Elias Peck mógł wykonać swoje zadanie. W miarę jak zapalała kolejne świece, jej oczom ukazywały się kolejne zakamarki obszernego pomieszczenia o kopulastym suficie. W przeciwieństwie do gabinetu lodownia była niemal zupełnie pozbawiona mebli czy ozdób. Elias trzymał tu jedynie najpotrzebniejsze rzeczy – te, których używał do przygotowywania zwłok do pogrzebu czy też, jak teraz, dokładnych oględzin.

Nic więc nie odciągało uwagi od stołu na środku komnaty i od leżącego na nim bladego niczym marmur ciała, pogrążonego jakby w głębokim śnie. Asta widziała już nieboszczyków na stole wuja – mężczyzn i kobiety, starych i młodych. Nagie ciało księcia Andersa wydawało się jednocześnie uderzająco znajome i całkowicie obce. Dziewczyna nie rozmawiała zbyt często z księciem, ale miała wiele okazji, by się mu przyjrzeć, gdy towarzyszyła wujowi w obowiązkach służbowych. Książę Anders zawsze wydawał się jej kimś nie z tego świata, wyrastającym ponad innych ludzi. Inaczej niż Jared, który był uderzająco ludzki – choć teraz, kiedy został władcą Archenfieldu, mogło się to zmienić. Anders nigdy nie robił wrażenia śmiertelnika – raczej półboga, składającego krótką wizytę ludowi tego kraju. „Teraz – pomyślała dziewczyna ze smutkiem – wizyta nagle dobiegła końca”. Spojrzała na jego nieruchomą rękę, przyjrzała się żyłom i mięśniom, które miała naszkicować w raporcie. Śmierć zrównała władcę z poddanymi. Jego niemal całkowicie obnażone ciało było ciałem człowieka w najlepszej kondycji. Wyraźnie zarysowane, pozbawione grama tłuszczu mięśnie jego piersi, ramion, rąk i nóg świadczyły o dniach spędzonych w ruchu – na jeździe konnej, polowaniu, a w razie potrzeby i walce. Za życia to ciało czyniło go niezwyciężonym. Ale tutaj prawda wychodziła na jaw. A prawda przedstawiała się tak, że ciało księcia nie zdołało zwalczyć trucizny podanej przez zabójcę. „Wiesz, dlaczego cię zabito? – pomyślała. – Jakie tajemnice ukrywasz, idealny władco?”. – Spójrz tutaj – odezwał się Elias, po raz pierwszy zwracając się do niej. Wyglądał jak przebudzony z transu. Wskazywał prawą stopę Andersa. Asta zbliżyła się do stołu. Jej serce nagle załomotało. Duży palec u stopy księcia, a także dwa sąsiednie, były skurczone i poczerniałe. Przypominały kawałki spieczonego mięsa. Paznokcie przybrały kolor rdzawozielonożółty. – To gangrena? – spytała dziewczyna. Wuj przytaknął. – Na drugiej stopie także? W odpowiedzi lekarz odsunął się i uniósł lampę. Trzy palce na lewej stopie młodego mężczyzny prezentowały się identycznie. – Tę martwicę mogła spowodować trucizna – oznajmił Elias. – Oczywiście pamiętasz, co to martwica? – Tak. Śmierć komórek tkanki spowodowana obrażeniami, chorobą lub niedokrwieniem – wyrecytowała Asta.

Elias, oszczędny jeśli chodzi o komplementy, skinął głową z zadowoleniem. – Martwicę powoduje brak dopływu krwi. Trucizna mogła zakłócić krążenie. To jedna z przyczyn śmierci. – Urwał i spojrzał na nią z lekkim rozdrażnieniem. – Ach, przepraszam! – zawołała. – Mam to zanotować? – Tak, jeśli łaska – odparł, nie potrafiąc – lub nie chcąc – powstrzymać się od sarkazmu. Skarcona Asta szybko zapisała jego słowa. Podniosła głowę. Wuj stał nad korpusem Andersa, pogrążony w zamyśleniu. – Czy obecność gangreny zdradza, jakiej trucizny użyto? – spytała dziewczyna. Wuj milczał przez chwilę. Poprawił prześcieradło, które już teraz wydawało jej się całunem. Potem wyprostował się i spojrzał jej przenikliwie w oczy. – Tak – oznajmił. – Widzę dwie możliwości. Serce Asty zabiło szybciej. Uniosła pióro, gotowa do notowania. – Pierwsza to sporysz. Dziewczyna zapisała to i znowu spojrzała na wuja. Ten jakby czekał na jej uwagi. – Sporysz – powtórzyła. – Grzyb żerujący na zbożach, zwłaszcza na życie. Elias uśmiechnął się łagodnie. Potem odezwał się z niespodziewaną czułością: – Czasem martwię się, czy mój brat byłby zadowolony, wiedząc, jakimi informacjami karmię twój chłonny umysł. Ten komplement jednocześnie ją zaskoczył i sprawił jej przyjemność, ale pragnęła jak najszybciej poznać wyjaśnienie zagadki. – Czy sporysz powoduje też gangrenę? – Tak. Trucizna paraliżuje współczulny układ nerwowy i prowadzi do problemów z krążeniem. Dlatego objawy mogą się zacząć od swędzenia, doprowadzić do pieczenia, a w końcu martwicy. Asta skinęła głową, pisząc. – Czyli pasuje. – Tak. Sporysz powoduje także objawy innego rodzaju – i tu relacja Silvy może się okazać pomocna. Skutkiem spożycia tej trucizny mogą być

konwulsje i bardzo plastyczne halucynacje, wręcz dzikie wizje… Serce dziewczyny znowu załomotało. – Andersowi wydawało się, że widzi w komnacie zwierzęta. I krew spływającą po ścianach. – On je naprawdę widział. Były dla niego jak najbardziej realne. Oto potęga halucynacji wywoływanych zatruciem sporyszem. – A zatem wygląda na to, że znaleźliśmy truciznę? Objawy pasują. – Drugi podejrzany to jałowiec sabiński. On również mógł doprowadzić do martwicy, a także innych objawów fizycznych, jakie zauważamy na ciele księcia. Mówię choćby o tych pęcherzach. Jałowiec sabiński w dużych dawkach powoduje konwulsje i wymioty – które, jak opowiadała księżna wdowa, męczyły Andersa przed śmiercią. Asta zanotowała uwagi wuja. Jednocześnie pomyślała o Silvie. Biedaczka… Sam fakt, że straciła Andersa, mógłby ją doprowadzić do rozpaczy, ale śmierć tak brutalna i poniżająca… – Może cię zainteresuje, że niektórzy pozbawieni skrupułów lekarze stosują jałowiec sabiński do wywoływania poronień. Dziewczyna zamarła. – Przepraszam – mruknął po chwili Elias. – Zapomniałem o twojej wrażliwości. I o tym, że rozmawiam z dziewczyną… szesnastoletnią dziewczyną. W innej sytuacji widok jąkającego się z zakłopotania wuja bardzo by ją rozbawił, ale teraz zastanawiała się gorączkowo nad tym, co powiedział. – Nie o to chodzi. Myślałam o lady Silvie. Wiesz oczywiście o jej stanie błogosławionym? Elias spojrzał na nią z ukosa. – Nie, tego nie wiedziałem. Jakim to sposobem to odkryłaś? – Powiedziała mi, kiedy kazałeś mi się nią zaopiekować. – I nie przyszło ci do głowy, by mnie o tym powiadomić? – Przepraszam – szepnęła Asta. Druga przygana w ciągu paru minut! – Założyłam, że wiesz. Powiedziała mi, że wraz z księciem małżonkiem postanowili zachować ten fakt w tajemnicy, ale przecież jesteś nadwornym lekarzem. Nie przyszło mi do głowy, że mogliby ci się nie zwierzyć. Elias wzruszył ramionami. Minę miał niewyraźną. – Najwyraźniej tego nie zrobili.

Znowu spojrzał na zwłoki. Bystry umysł dziewczyny pracował na najwyższych obrotach, a nie potrafiła zachować swoich przemyśleń w tajemnicy. – Z powodu swojego stanu Silva od paru dni czuła zbyt silne mdłości, by jeść. Chcąc zachować ich sekret, książę Anders zjadał również jej porcję. Elias zerknął na nią z ukosa. – Chcesz o coś spytać? Asta przytaknęła. – Czy to możliwe, że truciznę przygotowano dla Silvy, a nie dla księcia? Wuj zmrużył oczy, jak zawsze, gdy czuł się zmieszany. Dziewczyna zamierzała zadać mu jeszcze jedno pytanie i wiedziała, że jeszcze bardziej wytrąci go ono z równowagi. – A czy to możliwe, że trucizna nie miała odebrać jej życia, lecz jedynie doprowadzić do poronienia? Elias przez chwilę patrzył jej w oczy. Wyglądało na to, że poważnie rozważa tę hipotezę. – Uważam, że nie do nas należy dochodzenie tożsamości ofiary i powodów ataku. Mam ustalić przyczynę zgonu… – Ale naszym zadaniem… – Moim zadaniem – przerwał jej wuj – jest ustalenie przyczyny zgonu. Twoim – tylko sporządzenie notatek dla kapitana gwardii, który z pewnością ma wszelkie predyspozycje do prowadzenia śledztwa i obędzie się bez twoich niestworzonych pomysłów. Wuj rzadko unosił się aż tak – być może stracił panowanie nad sobą z powodu wszechobecnego stresu, choć raczej rozdrażniło go, iż jego bratanica wcześniej od niego poznała tajemnicę Silvy. – Potwierdzimy, że książę Anders zginął otruty i skierujemy podejrzenie tak na sporysz, jak i na jałowiec – oznajmił twardo. – Nie kusi cię, by dokładnie określić truciznę? – spytała Asta. Wiedziała, że przeciąga strunę, ale czasem po prostu nie potrafiła się pohamować. – Nie – warknął wuj. – Znajduję wystarczająco wiele argumentów przemawiających zarówno za jedną, jak i za drugą rośliną. Zostawię sprawę na tym etapie i niech kapitan gwardii prowadzi dalsze dochodzenie. – Ale – upierała się dziewczyna, wiedząc, że będzie tego żałować – nie wiemy, czy zabójca czyhał na życie księcia Andersa, Silvy czy obojga. Może

chciał tylko doprowadzić do poronienia księżnej, lecz źle obliczył dawkę… Ku jej zaskoczeniu Elias nie wybuchnął nowym gniewem. – Masz rację – powiedział. – To ważne pytania. Jedne z wielu. Czy książę spożył truciznę z jedzeniem, czy też została wtarta w jego skórę? Na jego nodze widzę drobne rany, prawdopodobnie powstałe podczas polowania. Zabójca mógł podać truciznę przez nie – w maści lub skażonym bandażu. Jeśli tak, to toksyna zadziałałaby szybciej niż podana doustnie. Trzeba jednak wiedzieć, że niektórzy przyjmują małe dawki sporyszu na uśmierzenie bólu głowy. Możliwe, że książę przyjął zbyt wiele dawek. W tym przypadku zabójca w ogóle nie istnieje. Od tych wszystkich możliwości dziewczynie zakręciło się w głowie. Wydawało jej się, że przed oczami przemykają ciemne, furkoczące istoty symbolizujące różne rodzaje zła. Sądziła, że badanie wyjaśni sytuację; tymczasem otworzyło prawdziwą puszkę Pandory. Spojrzała na wuja bezradnie wobec tego ślepego zaułka. Elias popatrzył na nią, raczej rozbawiony niż zły. – Co się stało? – spytał. Z wysiłkiem znalazła odpowiednie słowa. – Myślałam, że po badaniu zrozumiemy, co zaszło, i zaczniemy rozwiązywać tę zagadkę. Tymczasem okazuje się, że otworzyły się przed nami nieskończone możliwości. – Już ci mówiłem: moje zadanie polega na ustaleniu przyczyny zgonu. Zrobiłem to z pomocą twoją i lady Silvy. – Zerknął na ciało księcia. – Zmarły nie może nam powiedzieć, kto go zabił, ale przy odpowiedniej wiedzy i doświadczeniu – oraz odrobinie szczęścia – możemy stwierdzić, jak doszło do śmierci. Teraz musimy zawierzyć wiedzy i doświadczeniu innych, którzy przejmą dochodzenie. – Uśmiechnął się lekko. – Moim zdaniem przesadzasz, mówiąc o nieskończonych możliwościach. Staraj się zachować precyzję. Czasami wuj Elias wydawał się urodzonym naukowcem. No dobrze, możliwości nie były nieskończone, ale przecież sam znalazł kilka. Asta musiała się nad nimi zastanowić. A eliminując alternatywne scenariusze, zrozumiała, że to dopiero początek. Serce jej galopowało. Ogarnęły ją lekkie mdłości. Dokładnie wiedziała dlaczego – w głębi duszy zdecydowała, że znajdzie zabójcę księcia Andersa i nikt, ani wuj, ani kapitan gwardii, nie zdoła jej tego wyperswadować.

Koel Blaxland przycupnęła w sfatygowanym skórzanym fotelu w kącie gabinetu swojego starszego brata Axela. Przed nią stał parawan z misternie rzeźbionego dębu, przez który mogła spoglądać, nie będąc widziana. Nie po raz pierwszy się tu ukryła; z tego zaskakująco przytulnego zakątka mogła obserwować wiele interesujących spraw. Nieruchoma i milcząca widziała, jak drzwi gabinetu się otwierają i do środka wchodzi jej brat, a za nim ich ojciec. – Jak mogę ci pomóc? – spytał go Axel. Nie tylko jego ton, lecz całe ciało zdradzało zniecierpliwienie. – Chciałem z tobą porozmawiać – zaczął lord Viggo, pocierając brodę, co robił często w chwilach zadumy. Podszedł do stolika z karafką akwawity i kielichami. Odwrócił się do Axela. Ich oczy miały ten sam kolor, intensywnie szaroniebieski. – Napijemy się? Axel gwałtownie pokręcił głową. – Niestety, nie mam czasu. Lada chwila zjawi się lekarz z raportem z oględzin. Lord Viggo uśmiechnął się i nalał trunku do dwóch kielichów. Jeden podał Axelowi, z drugiego się napił. – Jak lubił mawiać twój dziadek Erik, jedną z najważniejszych umiejętności życiowych jest odróżnianie rzeczy ważnych od pilnych. To nie to samo. Bez względu na inne twoje obowiązki ta rozmowa należy do kategorii spraw ważnych. – Lekko trącił kieliszkiem kieliszek Axela. Jego syn odstawił swój trunek na biurko, nawet go nie tknąwszy. – Ojcze, wybacz mi bezpośredniość, lecz naprawdę muszę cię prosić o zwięzłość. Lada chwila mogą nam przerwać. Koel pochyliła się odrobinkę w stronę parawanu, uważając, żeby fotel nie skrzypnął. Ojciec i brat krążyli wokół siebie jak skradające się dzikie zwierzęta. Lord Viggo niespiesznie wypił i oblizał usta.

– Niezwykłe, nie sądzisz? Ktoś wdarł się do samego serca dworu, by zamordować księcia. – Tak, ojcze, a ja muszę znaleźć tę osobę i dopilnować, by zapłaciła Cenę Krwi. Mam dbać o bezpieczeństwo księstwa. Lord Viggo pokiwał głową, znowu pocierając brodę. – Rzeczywiście, mogłoby się z pozoru wydawać, że na tym właśnie polega twoje zadanie. Ale, synu, nie wolno ci tracić z oczu większej korzyści. Axel westchnął. – Myślisz, że o tym nie wiem? Ojciec mrugnął do niego i klepnął go po ramieniu. – Myślę, że zawsze warto ci o tym przypomnieć. Ta niespodziewana sytuacja obfituje w wielkie szanse. Musisz ją jak najlepiej wykorzystać. W tej chwili liczy się każdy twój ruch. – Zdaję sobie z tego sprawę – mruknął Axel. Koel widziała, jak napięcie odciska się na twarzy brata. Miał dwadzieścia pięć lat, a wyglądał, jakby dźwigał na barkach wszystkie troski tego świata. I pewnie pod pewnymi względami tak było. Lord Viggo spojrzał z bliska w oczy syna. Alex skrzywił się – może z powodu oddechu ojca, a może z powodu jego natręctwa – i cofnął się o krok. – Na tę chwilę nasza rodzina czekała od dawna – oznajmił lord. – To przełom. W Archenfieldzie zbyt długo rządziła moja siostra ze swoimi szczeniętami. I powiedz, co dobrego uczyniła? W niedługim czasie zmarli dwaj władcy. Trudno to nazwać stabilnością. – Trudno – zgodził się Axel. – Wynyardowie mieli już swoją szansę i okazali się jej niegodni. Czas, by korona znalazła się w silniejszych rękach Blaxlandów, którzy zdołają odeprzeć każdy atak. – Chwycił syna za ramię. – Wszystkie moje nadzieje, nadzieje naszej żyjącej rodziny i przodków, spoczywają w tobie, chłopcze. Axel ostrożnie oswobodził się z uchwytu. – Zatem nie ma potrzeby nalegać. Jego ojciec parsknął śmiechem. – Ha! Uwielbiasz presję. Jak zawsze. Masz to po mnie. Twoja matka posiada niezwykłą inteligencję i kulturę, lecz także łagodniejszy charakter – jak twoja siostra. Obie przypominają perły – rzadko spotykane i bezcenne. Ale to do takich brutali jak ja i ty, mój synu, należy wykonanie zadania. Koel zmarszczyła brwi. Nie była zaskoczona, że ojciec ją lekceważy.

Drażniło ją to, podobnie jak fakt, że lord Viggo uważał swoje słowa za największy komplement. Nagłe gwałtowne pukanie do drzwi poderwało całą trójkę. – To pewnie lekarz – powiedział Axel, wyjmując z ręki ojca pusty kielich. – Czas na ciebie. – Pokierował lorda Vigga do drzwi, rzucając jednocześnie: – Wejść! Do komnaty wkroczył Elliot Nash, masywny zastępca Axela. Uścisnął dłoń ojcu kapitana gwardii. Po nim zjawili się Elias Peck i jego uczennica Asta – bratanica, która pół roku temu przybyła z osad. Koel przyjrzała się jej z zainteresowaniem. Dziewczyna miała szesnaście lat – o rok mniej od niej samej. Była ładna, choć w sposób, który bardziej pasował do lasów niż dworu; jej płomiennorude włosy kojarzyły się Koel z pożarem puszczy. – Dziękuję, że mnie odwiedziłeś, ojcze – powiedział Axel do lorda Vigga, ociągającego się z odejściem. – Niewątpliwie rozważę twoje mądre rady. – Słusznie – wycedził lord. Zrozumiał aluzję i niechętnie opuścił komnatę. Gdy drzwi zamknęły się za nim, Koel znowu spojrzała na Astę. Najwyraźniej Elias zamówił dla niej nową garderobę. Dziewczyna miała na sobie elegancko skrojoną suknię w tym samym srebrzystym odcieniu szarości co jej oczy – a na stopach buty w identycznym kolorze. Prezentowała się dość elegancko, ale wyczuwało się, że ten strój ją krępuje. Mimo urody Asta Peck miała w sobie coś dzikiego. Swobodniej czułaby się pewnie w spodniach i wysokich butach. Teraz siostra Axela przyjrzała się lekarzowi. Trzymał raport z sekcji, ale ją interesował nie tyle dokument, co fakt, że ręka Eliasa lekko drży. Ruch był tak nieznaczny, że mógłby ujść uwadze kogoś mniej spostrzegawczego, lecz Koel Blaxland miała talent do wychwytywania podobnych spraw. Wykształciła go, biorąc udział w niezliczonych oficjalnych spotkaniach, podczas których nikt nigdy nie pytał jej o zdanie. Człowiek inteligentny – a Koel mogła przyznać bez nadmiernej arogancji, że została pobłogosławiona, czy teraz raczej przeklęta, sporą dawką inteligencji – musi opracować własne sposoby doskonalenia tego daru, nawet jeśli jego otoczenie wykorzystuje umysłowe zdolności nadzwyczaj powściągliwie. – Przyniosłem notatki z oględzin ciała księcia Andersa. – Lekarz przekazał dokumenty kapitanowi gwardii. – Nie musiałeś sam się fatygować – powiedział ten, rzucając je na biurko. – Z pewnością twoja uczennica mogłaby cię wyręczyć. Koel zauważyła, że Asta zjeżyła się na te słowa. Oczywiście Axel niczego

nie zauważył. Przez chwilę poczuła, że coś ją łączy z bratanicą lekarza. – Ze względu na wagę tej sprawy chciałem dostarczyć raport osobiście – odparł Elias. Odkaszlnął. – A także porozmawiać z tobą o moich spostrzeżeniach. Axel usiadł za biurkiem i wskazał lekarzowi krzesło naprzeciwko siebie. Asta i Nash stali. Kapitan gwardii przekartkował dokumenty, rzucił na nie okiem i znowu podniósł głowę. – A zatem opowiedz mi o nich. Lekarz splótł ręce. Koel zauważyła, że głowa lekko mu drży. – Wszystko zawarłem w raporcie. Sądzę, że uznasz go za wystarczająco szczegółowy. Axel uśmiechnął się do niego. – Zawsze jest szczegółowy – powiedział. Jego uśmiech szybko zbladł. – Zapewniam cię, że przeczytam go od deski do deski. Ale może przedstawisz nam swoje najważniejsze wnioski? Elias przez chwilę zbierał myśli. – Książę Anders został otruty – zaczął. – To nie ulega wątpliwości. Axel przybrał stosownie poważną minę. Stojący za nim Elliot Nash zrobił to samo. – Sądzę, że udało mi się zawęzić listę możliwych trucizn do dwóch – ciągnął lekarz. – Sporysz lub jałowiec sabiński. Kapitan gwardii pokiwał mądrze głową. Koel mogłaby się założyć, że po raz pierwszy usłyszał te nazwy. – Ciało księcia pokrywały pęcherze. Palce jego stóp zaatakowała gangrena. Z pewnością wiesz, że te dwie toksyny mogły wywołać takie właśnie objawy. Koel wyobraziła sobie to, co opisywał lekarz. Kuzyn Anders zawsze wyglądał w jej oczach jak wcielenie doskonałości. Nadzwyczaj ciekawie byłoby zobaczyć idealnego kuzynka ze zdeformowanymi stopami. – Skoro wiemy, że śmierć spowodowała trucizna, czy to znaczy, iż ktoś miał dostęp do pożywienia księcia? To pytanie padło z ust Elliota Nasha – i Koel drgnęła, znowu zaskoczona. Patrząc na zastępcę jej brata, można by się spodziewać tubalnego, ordynarnego głosu – tymczasem jego ton brzmiał dźwięcznie i szlachetnie. Taki głos bardziej nadaje się do deklamowania poezji niż wykrzykiwania wojskowych komend. Może Nash minął się z powołaniem.

– Zatrucie pożywienia to jeden z możliwych scenariuszy – oznajmił lekarz. – Ale nie jedyny. Truciznę można także podać dożylnie lub w jakimś spreparowanym leku. – Ale najbardziej prawdopodobne wydaje się zatrucie jedzenia? – spytał Axel, pochylając się ku Eliasowi. – Tak – przyznał ten. Kapitan gwardii zabębnił palcami po raporcie. Oczy mu lśniły; Koel wiedziała, że jej brat zastanawia się intensywnie. – Skoro wiele przemawia za tym, że książę Anders został otruty, musimy działać szybko, by uniemożliwić kolejny atak. Jeśli ktoś miał szansę zatruć jedzenie przygotowywane dla księcia, równie dobrze mógłby obrać za następną ofiarę kogoś z nas. – Axel wstał. – Trzeba wysłać bardzo dobitny i szybki sygnał, że rozpoczęliśmy poszukiwania zabójcy. – Co zamierzasz? – zaciekawił się lekarz. Axel uniósł rękę. – Zajmiemy się tym. Nie musimy dłużej was zatrzymywać. Z pewnością macie ważne zajęcia. Elias nadal siedział na krześle, jakby nie zrozumiał, że został odprawiony. Trzymał ręce na kolanach, podobny do posągów w wioskowej kaplicy. – Zastanawiam się… – zaczął z wahaniem – …czy mógłbym cię prosić o chwilę rozmowy… na osobności. Koel uśmiechnęła się, ukryta za dębowym parawanem. Sytuacja stawała się coraz bardziej intrygująca. – Sam na sam? – powtórzył Axel z wahaniem. Jednak najwyraźniej prośba lekarza go zaciekawiła. – Tak, tak, oczywiście. – Spojrzał na Nasha, który podszedł do drzwi i otworzył je, przepuszczając przed sobą Astę. Axel usiadł wygodnie, czekając, aż jego zastępca zamknie za sobą drzwi. Potem znowu pochylił się ku lekarzowi, oparłszy łokcie na blacie. – Zostaliśmy zupełnie sami. Koel wstrzymała oddech. – A więc…? Elias poruszył się niespokojnie. – To dość delikatna kwestia… dotyczy trucizn, o których wspomniałem. – Mów – zachęcił go Axel. – Jak z pewnością wiesz, sporysz to rodzaj pleśni, która rozwija się

na ziarnach zbóż. Natomiast jałowiec sabiński to roślina, niebieskozielony krzak, przypominający drzewo. Można by nawet powiedzieć, że wygląda jak miniaturowy las… Koel widziała, że brat traci zainteresowanie. Wyobrażała sobie jego myśli: „ja muszę znaleźć zabójcę, a ty marnujesz mój czas na wykłady z botaniki”. – O ile wiem – ciągnął lekarz – jałowiec ten rośnie w Archenfieldzie tylko w jednym miejscu. – Odkaszlnął i dodał ochryple. – W Ogrodzie Lekarskim. Axel wyprostował się gwałtownie. – W twoim ogrodzie! Elias przytaknął. – Stosowałem go jako lekarstwo. Dość specyficzne. – Milczał przez chwilę. – Przez jakiś czas go nie potrzebowałem, lecz krzak nadal rośnie w ogrodzie. – Rozumiem. – Axel spoważniał. Miał ogoloną twarz, ale pogładził się po brodzie takim samym gestem jak ojciec. – Uznałem, że muszę ci o tym szczerze powiedzieć – dodał lekarz. – Nie mam nic wspólnego z otruciem księcia. Musisz mi uwierzyć. Przez chwilę w komnacie panowała cisza. Koel starała się nie oddychać. – Oczywiście, że ci wierzę! – zawołał w końcu Axel. – Myślałeś, że cię aresztuję? – Nie… właściwie nie wiedziałem, co myśleć – szepnął lekarz z taką ulgą, jakby miał się rozpłakać. Koel miała nadzieję, że tego nie zrobi. – Eliasie – Axel wstał i podszedł do lekarza. – Nie potrafiłbym źle o tobie myśleć. – Ujął drżące dłonie mężczyzny. – Czy to nie te ręce przyjęły rodzącego się księcia Andersa i dały mu życie? A także księcia Jareda i Edvina? I oczywiście mnie… „I mnie” – pomyślała Koel, bez zaskoczenia przyjmując fakt, że brat ją pominął. – Jesteś dawcą życia, zdrowia i leków. – Axel uśmiechnął się dobrotliwie. – Nie masz żadnych złych skłonności. – Dziękuję – wykrztusił lekarz łamiącym się głosem. Zadrżał z ulgi. – Muszę przyznać, że spadł mi z serca wielki ciężar. Axel położył dłonie na jego ramionach. – Dziękuję za wszystko, co zrobiłeś – powiedział. – Ty wypełniłeś już swoje zadanie. Ja, niestety, dopiero je zaczynam.

Elias wstał. Axel odprowadził go do drzwi, kojąc jego zdenerwowanie nowymi słowami otuchy. Potem zawołał do Nasha nad głową lekarza: – Zaczekaj na mnie! Zaraz wyjdę. – Tak jest – rzucił jego zastępca. Koel patrzyła, jak brat zamyka drzwi i wraca do komnaty, pełen nowej energii. Stanął przed oknem z drobnymi szybkami, odwrócony do niej plecami i spojrzał na pałacowe tereny. Koel wstała i wyszła zza parawanu. Jej odziane w pończochy stopy stąpały bezszelestnie. Prawie udało jej się dojść do brata, kiedy ten się odwrócił. – Co ty tu robisz? – spytał zaskoczony. – Skąd się wzięłaś? – Byłam tu od pewnego czasu. Na biurku Axela stała patera z owocami – oczywiście nietkniętymi. Koel do tej pory jej nie zauważyła. Podniosła do ust czarne winogrono. Brat spojrzał na nią z niezadowoleniem. – Nie możesz zakradać się do moich apartamentów jak kot, kiedy tylko przyjdzie ci ochota. Istnieje coś takiego jak prywatność. Słodki owoc eksplodował sokiem w ustach dziewczyny. – Prywatność czy tajemnice? – spytała Koel, sięgając po następne grono. Axel wzruszył ramionami. – To to samo. – Rozpogodził się. Mógł sobie grzmieć jak niedźwiedź, ale nigdy długo się na nią nie gniewał. – Zabawiłaś się – powiedział. – Wracaj do tkania gobelinów, czy czym tam się zajmujesz. – A ty wyruszysz ratować księstwo? Co zamierzasz? Uśmiechnął się do niej pobłażliwie. – Chciałbym zaspokoić twoją nienasyconą ciekawość, droga siostrzyczko, ale mam pracę. Ty i ojciec jakoś nie pojmujecie – ty ze swoim wścibstwem i pytaniami, on ze swoimi przemowami – że to na moich barkach spoczywa cała odpowiedzialność. I tylko ja w naszej rodzinie zajmuję pozycję dającą mi prawdziwą władzę i wpływy. Czy muszę ci przypomnieć, że gdy ja zasiadam wśród możnych, wam nie wolno nawet obserwować spotkań Dwunastu? Koel zdusiła rozdrażnienie i podeszła bliżej. – Mogłabym ci pomóc. Może zdradzisz mi swój plan? – Nie ma mowy – prychnął Axel, opierając dłonie na krześle, z którego

niedawno wstał. Spojrzał na drzwi. Sygnał był całkowicie jasny. Koel pokręciła głową. – Gdybym cię nie znała, pomyślałabym, że doskonale się bawisz. Axel spojrzał na nią ze zgorszeniem. – Miałbym się bawić dochodzeniem w sprawie zabójstwa naszego kuzyna? Jak mogłaś to powiedzieć? Po prostu jestem kapitanem gwardii i… – Masz obowiązek dbać o bezpieczeństwo księstwa. – Pokiwała głową. – Oczywiście. Mogłaby dodać coś jeszcze, ale do jej licznych talentów należało wyczucie, kiedy należy zamilknąć. – Idę – oznajmił Axel. – Przynieś swoje buty zza parawanu i proszę: nie chcę cię tu widzieć, gdy wrócę. – Westchnął i wyszedł ze spuszczoną głową. Koel uśmiechnęła się, słuchając jego oddalających się kroków. Brat potrafił znajdować pięknie brzmiące słowa, lecz czasem zachowywał się jak amator. Zamknęła za nim drzwi i zastanowiła się nad możliwościami. Rzeczywiście, buty ukryła bezpiecznie za dębowym parawanem. Mogły tam poczekać. Podeszła do biurka brata i usiadła w jego krześle. Było dla niej trochę za niskie, więc znowu wstała i przyniosła sobie pękatą poduszkę – tę samą, którą dla niego wyhaftowała, kiedy była znacznie młodsza i mniej podatna na znudzenie. Dzięki poduszce krzesło stało się wygodniejsze. Dziewczyna wzięła dokumenty przyniesione przez Eliasa, usiadła wygodnie, oparła stopy na blacie i zaczęła z przejęciem czytać ściśle tajny raport. „No cóż – pomyślała – po tym trudzie, który zadał sobie lekarz, ktoś powinien się zdobyć na ten kurtuazyjny gest”.

Axel przez chwilę stał niedostrzeżony na progu pałacowej kuchni, z niezwykłym zainteresowaniem przyglądając się widokowi, który się przed nim rozpościerał. Pracowało tu ponad pięćdziesiąt osób – mężczyzn i kobiet w różnym wieku, zajętych najróżniejszymi zadaniami – siekaniem, płukaniem, mieszaniem składników potraw. Kapitan gwardii wodził wzrokiem od jednej twarzy do drugiej. Każdy z obecnych mógł zatruć kolację księcia Andersa. Kto? Ten tam, siekający marchew? Władał nożem z tak bezwzględną skutecznością, że mógłby się przydać w wojsku. Równie dobrze truciznę do książęcej potrawy mogła domieszać ta poczciwa staruszka wbijająca jajka do miski. Nie trzeba młodości ani siły, żeby upuścić kilka ziarenek do gulaszu. A może to ten niedomyty podrostek, co wyjada paluchem ciasto z miski? Albo brzydki osiłek, który właśnie dźwignął ciężki sagan z pieca? Oczy Axela przesuwały się od jednej osoby do drugiej. To mógł być każdy. Ale nie, nieprawda. Bo zatruto tylko jedzenie księcia Andersa. Nie wystarczy więc, żeby wsypać ten jałowiec czy sporysz, czy co tam jeszcze do sagana lub wmieszać do sosu. Gdyby tak się stało, mieliby w pałacu pomór. Nie, zabójca musiał dobrać się do talerzy w drodze z kuchni do jadalni. Musiał mieć dostęp do talerza księcia Andersa. Dzwon Łowczego uderzył osiem razy, gdy Jared w towarzystwie matki i brata wszedł do sali jadalnej. Powitał go zwykły chrobot krzeseł o posadzkę i szum długich spódnic muskających kamienne płyty, gdy członkowie rodziny królewskiej i Rady Dwunastu – a także dworzan niższego szczebla zasiadających przy bocznych stołach – wstali. W komnacie wysokiej niczym katedra zapadła nietypowa cisza, a Jared usłyszał kroki swoje, matki i brata, zwielokrotnione echem odbijającym się od ścian. Członkowie Rady Dwunastu (oczywiście oprócz kucharki) jak również najważniejsi przedstawiciele rodziny królewskiej zasiadali przy głównym

stole w kształcie podkowy. Każde miejsce było przypisane konkretnej osobie. Jared miał zasiąść po raz pierwszy na najważniejszym. Znajdowało się ono niedaleko jego zwykłego krzesła – obecnie pustego, oczekującego na nowego edlinga – a jednak wydawało się oddalone o miliony kilometrów. Jakby gwiazdy na niebie zmieniły konfigurację i Jared trafił w środek nowej, osobliwej konstelacji. Nowy książę raz jeszcze wyczuł, że spoczywają na nim setki par oczu śledzących każdy jego krok. Wiedział, że wszyscy wypatrują widomych oznak: jak przyjął wiadomość o śmierci brata? Jak sobie radzi z nową funkcją? Czy pałac i księstwo znalazły się w dobrych rękach? Poczuł, że rozlewa się w nim ciepło, gotowe wypełznąć na twarz. Często mu się to zdarzało, kiedy się denerwował, a jeszcze nigdy nie był równie zdenerwowany jak teraz. By się opanować, odszukał w tłumie znajome twarze: ciotka Stella i kuzynka Koel skinęły mu z wdziękiem głowami. Kai Jagger, jego pierwszy towarzysz tego dnia, skłonił się szybko bez żadnych emocji w surowych oczach. Z kolei na dobrotliwej twarzy ojca Simeona odcisnął się ból, a Logan Wilde uśmiechnął się krzepiąco, gdy książę zajął swoje miejsce. Zauważył, że przy głównym stole brakuje dwojga osób: kuzyna Axela i Silvy. Nieobecność tego pierwszego dawało się łatwo wyjaśnić; Jared wiedział, że kapitan gwardii zajmuje się dochodzeniem w sprawie zabójstwa Andersa. Zauważył, że wśród zebranych nie ma także zastępcy kuzyna, Elliota Nasha. Być może na jaw wyszła jakaś nowa ważna informacja. – Wydajesz się nieobecny – zauważyła Elin, kiedy wszyscy na powrót usiedli. – O czym myślisz? Spojrzał na nią. – O dochodzeniu i o tym, czy zamiast tu zasiadać, nie powinienem pomagać kuzynowi Axelowi. Elin gwałtownie potrzasnęła głową i położyła mu rękę na nadgarstku. – Synu, jesteś teraz księciem Wszecharchenfieldu, więc to nie ty pomagasz Axelowi Blaxlandowi, a on tobie. – Spojrzała na niego znacząco. – I, szczerze mówiąc, cokolwiek się wydarzyło, zaczeka do zakończenia obiadu. Mamy za sobą długi poranek i musimy czymś napełnić żołądki. Jared skinął głową, uśmiechając się do siebie. Matka żywiła niezachwianą wiarę w znaczenie trzech dobrych posiłków dziennie. A jednak nie tyła; odkąd pamiętał, zachowywała smukłą figurę. Świetnie jeździła konno i polowała – i może to właśnie upodobaniu do tych rozrywek zawdzięczała zarówno zdrowy apetyt, jak szczupłą sylwetkę.

– Czuję jedzenie, lecz go nie widzę – podjęła Elin. – Gdzie nasz obiad? – Spojrzała na puste krzesło z drugiej strony księcia. – I, przy okazji, gdzie Silva? Trudno zachować chłód i spokój w kuchni rozpalonej niczym piekło. Spirale pary unosiły się znad rzędów ciężkich saganów na żelaznych kuchniach, kolejne fale żaru buchały z otwartego ogromnego pieca, z którego wyjęto wypieczone kawałki wieprzowiny i bochenki chleba posypanego wonnymi ziarnami kminku. Precyzyjne ruchy każdej osoby i gorączkowa interakcja między nimi przywodziły na myśl wiejską potańcówkę. A Axel niewielu zjawisk nienawidził bardziej niż pałacowych nocy wypełnionych tańcem i upiorną, wymuszoną zabawą. Jego bystry wzrok przesunął się po tłumie, aż namierzył znajdującą się w jego centrum sylwetkę Very Webb, kucharki. Jej rozlana jak ciasto twarz, pochylona nad dymiącym saganem, poczerwieniała z gorąca i wysiłku niczym surowy połeć mięsa. Kucharka potrząsała głową i strofowała stojącego obok kuchcika. Axel nabrał tchu i zaczął lawirować wśród kuchennego chaosu, zmierzając na środek pomieszczenia. – Raz na zawsze sobie zapamiętaj! – jazgotała Vera. – Tak, przyprawiając zupę, musisz jej skosztować. Ale wtedy odkładasz łyżkę do umycia – nie pchasz jej znowu do garnka! Nie przypominam sobie, żeby wśród składników znajdowała się twoja ślina, a ty? Axel wyciągnął rękę w stronę Very. Z bliska jej ramiona wyglądały jak okazałe szynki. Vera obejrzała się gwałtownie. Na jego widok nawet nie starała się ukryć niezadowolenia. – Axel! Co ty tu robisz? Nie widzisz, że jesteśmy zajęci? – Muszę z tobą porozmawiać. To sprawa najwyższej wagi. Vera zmarszczyła brwi i uniosła rękę, by wytrzeć pot z czoła. – Nie teraz. Jak widzisz, trwają ostateczne przygotowania do obiadu. Odwróciła się do sagana. Czy naprawdę sądziła, że można tak łatwo odprawić kapitana gwardii? – To nie może zaczekać – oznajmił Axel spokojnie. – I sądzę, że nie chcesz, abym powiedział, co mam do powiedzenia, w obecności twojego personelu. Więc proponuję, byś na chwilę wyszła ze mną do ogrodu. Coś w jego tonie musiało przekonać kucharkę. Kiedy znowu na niego spojrzała, zrozumiał, że przemówił jej do rozsądku.

– Dobrze – powiedziała. – Pójdę z tobą. Ale lepiej, żeby to nie zabrało dłużej niż kilka minut. Na tym etapie przygotowań liczy się każda chwila. Rozmowa miała potrwać tyle, ile to konieczne, ale o tym nie zamierzał uprzedzać kobiety. Wyprostowany jak strzała przeszedł slalomem przez kuchenne piekło, słysząc za sobą Verę, która kołysząc się niczym kaczka, rzucała na prawo i lewo instrukcje: – Jutta, cieńsze kawałki! Powiedziałam: pieprz, nie sól! Na miłość boską, Fritha, wyjmij z pieca resztę bochenków i rozłóż je na półmiski. Wy dwoje, zacznijcie rozlewać zupę do waz. Dzwon Łowczego bił pewnie dziesięć minut temu. Mamy opóźnienie! Axel wyciszył jej jazgotliwy głos, który zmienił się w jego uszach w ledwie słyszalny bełkot. Gdy na chwilę ustał, kapitan obejrzał się przez ramię. – Dobrze, że nie dowodzę moją armią tak jak ty podkuchennymi – zauważył z przekąsem. – Kuchnia to moje królestwo i rządzę nim od wielu lat bez żadnych powodów do narzekań – oznajmiła kobieta twardo. – Zajmuj się swoimi sprawami, a moje pozostaw mnie. – Och, Vero – westchnął Axel. Nie potrafił powstrzymać nutki zadowolenia, która wkradła się do jego głosu. – Gdybyż to było możliwe… – Jest, wreszcie! – Elin uszczypnęła Jareda w ramię. W sali jadalnej pojawiła się Silva. Zatrzymała się w progu, ubrana w czarną jak węgiel suknię bez haftów. Książę przyzwyczaił się do bratowej w jasnych kolorach – bladobłękitnych i koralowych materiach, przetykanych złotą i srebrną nitką. W tradycyjnym żałobnym stroju, bez śladu makijażu, wyglądała jeszcze bardziej krucho i osobliwie pięknie. Szła niepewnie, jakby po raz pierwszy znalazła się w tej sali. „Albo – pomyślał Jared – jakby dopiero teraz ocknęła się z głębokiego snu i jeszcze nie wróciła na dobre do jawy”. Gdy tak stała, nie potrafił oderwać od niej wzroku. Czy jej skóra zawsze była równie blada, czy jej oczy zawsze miały kolor letnich bławatków, czy zogromniały tak dopiero teraz, po śmierci Andersa? Elin trąciła go łokciem. – Idź i przyprowadź ją do nas. Ledwie trzyma się na nogach. – Matko! – syknął Jared, nie chcąc znowu ściągać na siebie uwagi.

– Synu, ludzie zaczynają się na nią gapić. Na litość boską, idź tam i przyprowadź ją do stołu, nawet gdybyś miał ją sobie zarzucić na plecy. Książę uświadomił sobie, że nie ma wyboru. Wstał i podszedł do bratowej. Kiedy stanął obok niej – jakby zapraszał ją do tańca – przyjrzała mu się z zaciekawieniem. Znowu przeszła go fala paniki. Chyba nie weźmie go ponownie za Andersa? Byle nie tutaj, nie na oczach całego dworu. – Silvo – odezwał się cicho. – Martwiliśmy się, że przepadnie ci obiad. – Niewiele brakowało, a nie przyszłabym. Wcale nie chce mi się jeść. Zauważył zaczerwienienie jej pięknych oczu. – Zawierzę ci tajemnicę – powiedział. – Sam także nie jestem głodny. – Uśmiechnął się zachęcająco i wyciągnął rękę. – Czy mogę cię odprowadzić do twojego krzesła? Po chwili wahania odwzajemniła jego uśmiech i skinęła głową. Kiedy ruszył z nią w stronę stołu, nagle przypomniało mu się, że raz jednak tańczyli ze sobą – na jej weselu. Promieniała wtedy życiem i światłem. A on ledwie wyrósł z wieku chłopięcego. Czy to możliwe, że to się naprawdę stało? Świadom dziesiątków oczu, wpatrzonych w niego i Silvę, na nowo poczuł nierealność ten sytuacji. „To mi się śni – powiedział sobie. – To koszmar. Ale wkrótce się obudzę. Obudzę się, prawda?”. – Jesteś wstrząśnięta? – zagadnął Axel, przerywając milczenie. – No chyba – mruknęła Vera. Jej głos, zwykle donośny, stał się cichy jak szelest jesiennych liści na wietrze. – Tym, że książę Anders został otruty? Czy tym, że uczynił to ktoś z twojego personelu? Vera oblała się rumieńcem od piersi po czoło. Łypnęła na niego spode łba. – Nie tak szybko z podobnymi oskarżeniami… Axel pochylił się ku kucharce. Jego oddech owiał jej twarz. – Nie mogę czekać. Sama powiedziałaś, że liczy się każda chwila. Ale mnie nie chodzi o obiad, a o bezpieczeństwo księstwa. – Dobrze – powiedziała, unosząc ręce w geście kapitulacji. – Dobrze. Rozumiem. Powiedz tylko, co zamierzasz z tym zrobić. Tak szybka zmiana frontu mile go zaskoczyła. – W pierwszej chwili zamierzałem zamknąć kuchnię i przesłuchać wszystkich jej pracowników – oznajmił, z przyjemnością przyglądając się przerażeniu Very.

– Nie możesz tego zrobić! Ludzie muszą jeść, zwłaszcza w takim momencie. To wykluczone! – Nie. To nie jest wykluczone. Ale być może… co teraz dostrzegam… można tego uniknąć. Jej przebiegłe oczy wpatrywały się w niego ze skupieniem, chłonęły wszystko. Nadeszła właściwa pora. – Zastanawiałem się już nad tym – podjął, już mniej napastliwie. – Wiemy, że księcia Andersa otruto wczoraj podczas kolacji. Jednak wiemy również, że nikt więcej nie ucierpiał. To oznacza, że truciznę dodano nie w kuchni, lecz między kuchnią a salą jadalną. Musisz się zastanowić – i to szybko – kto miał dostęp do talerzy przeznaczonych dla księcia. – To proste – powiedziała Vera bez wahania. – Lokaj, który niósł tace. Axel pokiwał głową. – Czy do obsługi księcia przydzielono osobnego lokaja? – Nie sądzę. – Czy ten służący zajmuje się całym stołem? Vera zawahała się z odpowiedzią. – Nie wydajesz się pewna. A jednak lokaje podlegają tobie czy nie? – Zarządzanie lokajami zostawiam kamerdynerowi Williamowi Maddoxowi – oznajmiła Vera pewniejszym tonem. – Owszem, składa mi raporty, ale nie ma mnie w sali jadalnej, gdy służący podają jedzenie. Natomiast ty tam byłeś. Może sam zauważyłeś, kto usługuje ci przy śniadaniu, obiedzie i kolacji? Axel potrząsnął głową lekceważąco. – Zapewniam, że mam na głowie ważniejsze sprawy od wnikania w to, kto stawia przede mną miskę strawy. Pożałował tych słów natychmiast, gdy padły z jego ust, bo Vera od razu wykorzystała jego potknięcie. – Ale wygląda na to, że kwestia, kto ci usługuje, w tej chwili nabrała ogromnego znaczenia. – Kucharka uśmiechnęła się pod nosem, zadowolona z małego zwycięstwa. „Niech się cieszy – pomyślał kapitan gwardii – to przelotna wiktoria”. – Ten Maddox – podjął. – Powiedziałaś, że składa ci raporty? – Oczywiście. – Przyślij go do mojego gabinetu na rozmowę. Ale zachowaj dyskrecję.

Nie życzę sobie, żeby lokaje się o tym dowiedzieli. Z pewnością nie muszę ci przypominać, jakie zagrożenie mogą dla nas stanowić. Vera spojrzała na niego z niepokojem. – Nie mogę się do niego zwrócić tak, by inni się nie zorientowali – powiedziała. – Nie słyszałeś, co powiedziałam, kiedy tu szliśmy? Kazałam im wnieść pierwsze danie. – Co? – rzucił Axel z niedowierzaniem. – Powiedziałam, by zanieśli zupę na salę. Mieliśmy opóźnienie. Nie wiedziałam, jak długo zamierzasz mnie tu zatrzymać… – Ty głupia, głupia kobieto! – przemówił kapitan gwardii bardzo spokojnie, a przez to tym bardziej przerażająco. Odwrócił się i ruszył w stronę kuchni, najpierw szybkim krokiem, potem biegiem. – Wiesz, co zrobiłaś?! – krzyknął przez ramię. Vera Webb stała w ogrodzie, dygocząc. Jak to się stało? Jak to możliwe, że któryś z lokajów, jej lokajów, dopuścił się tak straszliwego czynu? Nie zapomni tego dnia do końca życia. Axel równie dobrze mógłby aresztować ją. Stojąc na obrzeżu warzywnika, poczuła nagle, że staje się nieważka, jakby jesienny wiatr mógł ją porwać i unieść wraz z opadłymi liśćmi. Tymczasem Axel biegł przez kuchnię. – Z drogi! Na bok! Odłóż to. Rusz się! Zostawiając za sobą chaos i zamieszanie, utorował sobie drogę do schodów po drugiej stronie pomieszczenia. – Uwaga! Dopóki nie zdecyduję inaczej, z kuchni nie wolno wynieść żadnych potraw. Jasne? – Ale, panie, co z obiadem? – spytał chłopak, którego Vera niedawno tak surowo skarciła. – Nie będzie dziś obiadu. Wszystkie twarze spojrzały na niego. Nie miał czasu, żeby się zajmować tłumaczeniami. – Vera to wyjaśni – rzucił, odwracając się. Wbiegł kamiennymi schodami na długi korytarz. Ostatni w szeregu lokaj właśnie oddalał się w stronę jadalni, trzymając w górze tacę. Axel zaczerpnął szybko powietrza. Może jeszcze zdąży. Rzucił się przed siebie. Teraz przydała mu się sprawność fizyczna, w której nie dorównywał mu nikt na dworze – nawet Hal Harness i jego strażnicy. Ale szybkość nie oznaczała zwinności i na progu jadalni omal nie

zderzył się z lokajem, który dźwigał na tacy wazę. Axel obrzucił salę szybkim spojrzeniem. Lokaje niemal skończyli roznoszenie zupy. Na zwartym szyku stołów stały wypełnione po brzegi wazy, w których unosiły się smużki pary. Na szczęście istniały ścisłe zasady dotyczące spożywania posiłków na dworze – władca dostawał jedzenie ostatni, ale jadł pierwszy. W ten sposób miał najcieplejsze i najświeższe dania, prosto z kuchni. Lokaj, z którym Axel przed chwilą się zderzył, zaczął nalewać zupę tym osobom przy głównym stole, którymi się jeszcze dotąd nie zajął. Kapitan gwardii nie miał czasu na zastanowienie; musiał działać, zanim wydarzy się nowa tragedia. Przed oczami stanął mu okropny widok padających kolejno na ziemię zebranych. Stanął na środku sali. – Książę, królowo, rodzino królewska, Rado Dwunastu i wszyscy, którzy służycie na dworze… Muszę prosić, byście powstrzymali się przed skosztowaniem choćby kropli zupy. Przez chwilę panowało pełne zaskoczenia milczenie; potem rozległy się szepty, coraz bardziej przybierające na sile i intensywności. – Co to ma znaczyć? – spytała Elin. – Nie mogę ręczyć za wasze bezpieczeństwo, jeśli zjecie tę potrawę! – krzyknął do niej. – Dlatego muszę nalegać. – Ale dlaczego? – Kai Jagger podniósł głowę znad talerza. – Co chcesz powiedzieć? Axel zniecierpliwił się – nie miał czasu na długie wyjaśnienia. Dlaczego go po prostu nie posłuchają? Musiał znaleźć Williama Maddoxa i rozkazać mu, by zebrał lokajów. – Axelu – odezwała się Nova Chastain. – Twierdzisz, że książę Anders został otruty? Kapitan gwardii skinął głową – na szczęście wśród Dwunastu znalazł się ktoś inteligentny. Powiódł wzrokiem po sali, gorączkowo starając się odnaleźć kamerdynera. – Czy to prawda? – spytała Emelie Sharp. – Książę Anders został otruty? – Spytajcie Eliasa! Wszystko zapisał w raporcie. – No cóż, to prawda – odezwał się lekarz, który nagle stał się obiektem zainteresowania wszystkich. – Nie mam najmniejszych wątpliwości, że książę Anders zginął z powodu przyjęcia trucizny. Lecz nie dałbym głowy, że toksyna została podana w jedzeniu…

– Najprawdopodobniej! – krzyknął Axel przez narastający gwar. Zauważył, że siostra patrzy na niego jakby z rozbawieniem. Łypnął wściekle na lekarza. – Powiedziałeś, że trucizna „najprawdopodobniej” znajdowała się w jedzeniu. Ten, kto je zatruł, miał łatwy dostęp do talerza księcia. Podobnie jak do waz z zupą. – Sądzisz, że wszystkim nam zagraża niebezpieczeństwo? – spytała Elin. – Tak. Tak sądzę. – Dlaczego go po prostu nie posłuchają i nie zaprzestaną tego bombardowania niepotrzebnymi pytaniami? – Muszę porozmawiać z Williamem Maddoxem, kamerdynerem. – Odwrócił się i podniósł głos, by przekrzyczeć hałas. – Maddox! Williamie Maddox, gdzie jesteś? Ku jego wielkiej uldze siwowłosy, brodaty mężczyzna o powiększającej się łysinie podniósł rękę i ruszył ku niemu, wymijając stoły. Axel odwrócił się od zebranych, nadal dręczących go niepotrzebnymi pytaniami, i zwrócił się do Maddoxa: – Chodź ze mną. To sprawa najwyższej wagi. Kamerdyner nie protestował. Czy to oznaka nieczystego sumienia, czy tylko nieczęsto zdarzającego się zrozumienia powagi sytuacji? Axel bez dalszych przemów odwrócił się i ruszył do wyjścia. Słyszał za sobą wzbierający hałas przerażonych głosów i z ulgą powitał względną ciszę korytarza. Kai Jagger uniósł łyżkę. – Książę, wybacz mi to pogwałcenie protokołu, lecz w tych okolicznościach uważam za swój obowiązek rozpoczęcie posiłku przed tobą. Wszyscy ze zgrozą przyglądali się, jak wielki łowczy zanurza łyżkę w bulionie kasztanowym i podnosi ją do ust. – Czy to mądre? – spytała Elin. Mądre czy nie, Jagger już przełknął zawartość łyżki i znowu ją zanurzył w zupie. Zanim ktokolwiek zdołał zaprotestować, zjadł kolejną porcję. Na chwilę odłożył łyżkę. – Chyba zgodzicie się, że naszym obowiązkiem jest zaprowadzić spokój na dworze, miast siać panikę, co najwyraźniej uczynił kapitan gwardii. Kilka osób skinęło z wahaniem głową. Kai znowu uniósł łyżkę. – Zupa jest wyborna, przyjaciele. Z całego serca zachęcam, skosztujcie. I gdy wielki łowczy pochylił się nad talerzem, Nova Chastin poszła w jego ślady. Potem to samo zrobił Logan Wilde. Wszyscy spróbowali zupy. Poeta

skinął głową. Sokolniczka znowu zanurzyła łyżkę w talerzu. Reszta dworzan wpatrywała się w nich w milczeniu. Elias westchnął. – To niczego nie dowodzi. Te trucizny nie działają błyskawicznie. Jeśli inni nawet go usłyszeli, i tak postanowili nie dopuszczać tych słów do świadomości. Teraz i Hal Harness zjadł łyżkę zupy. Członków rodziny królewskiej jeszcze nie obsłużono. Elin skinęła na lokaja, który wciąż trzymał tacę z ostatnią wazą. – Jesteśmy głodni – oświadczyła. – Chcemy spożyć tę przepyszną zupę. Jared pochylił się ku niej. – Czy to rozważne? – spytał cicho. – A jeśli Axel i Elias mają rację? – Twój porywczy kuzyn Axel – odparła Elin ostro – ma spóźniony refleks. A Elias słynie z nadmiernej ostrożności. Oczywiście decyzja należy do ciebie, ale ja przyszłam tu na posiłek i nie wyjdę z pustym żołądkiem. – Podchwyciła wzrok Silvy i uśmiechnęła się do niej. – Powinnaś także coś zjeść, kochanie. Wyglądasz, jakbyś miała zemdleć. Księżna wdowa otworzyła usta, ale najwyraźniej postanowiła nic nie mówić. Wstała raptownie i tłumiąc szloch, wypadła z sali. Jared znowu spojrzał na matkę. – Czy… czy ktoś z nas powinien za nią pójść? Elin pokręciła głową i podziękowała łaskawie lokajowi, który nalał zupy do jej talerza, a teraz stanął obok księcia Jareda. – Nie, mój drogi synu. Silva po prostu musi odpocząć. Zostań i zjedz obiad. Później wyślemy do jej pokoju tacę z posiłkiem. Jared spojrzał na talerz wystygłej, być może śmiercionośnej zupy kasztanowej. Rzadko czuł się mniej głodny niż w tej chwili, ale oczy wszystkich spoczywały na nim. Pozostali na razie czuli się dobrze. Jednak jako nowy książę stanowił najbardziej logiczny kolejny cel. – Musisz okazać siłę charakteru! – syknęła Elin. – Nie patrz tak na mnie! Nie żądam, żebyś wdział zbroję i ruszył do boju, tylko byś przełknął łyżkę zupy z uśmiechem na tej swojej przystojnej, choć stroskanej twarzy. Niech wszyscy uwierzą, że w życiu nie kosztowałeś nic bardziej smacznego. Choć ten cienki wywar jest równie nijaki jak twarz Very. Książę uniósł łyżkę i szybko, by nikt nie zauważył drżenia jego ręki, zanurzył ją w talerzu.

– Nie mogę uwierzyć, że mój człowiek mógł się dopuścić czegoś takiego – powiedział William Maddox. – Rozumiem. Nikt z nas nie chce przyjąć do wiadomości, że w jego zespole zaczaił się zabójca. – W głosie kapitana gwardii brzmiała nutka ciepła. – W tej chwili musimy jak najszybciej znaleźć winnego, by uniknąć dalszych ataków i wymierzyć Cenę Krwi. Kamerdyner pobladł. Zdołał słabo skinąć głową. – Kucharka powiedziała, że zarządzasz grupą lokai – ciągnął Axel. – To prawda? – Tak. Dwudziestoma czterema. Większość znam od dziecka. – Większość. Ale nie wszystkich? – Zdarza się, że służący przechodzi do innej grupy, o czym dobrze wiesz, panie. Zawsze sądziłem, że na tym polega przewaga obyczajów w Archenfieldzie – człowiek nie musi do śmierci pozostawać tym, kim się urodził. Axel skrzywił się niechętnie. Może gdyby obyczaje księstwa były inne, nie miałby tylu kłopotów. Wyjrzał z małej alkowy do Ogrodu Kuchennego, gdzie Elliot Nash i jego pomocnicy zebrali czekających na przesłuchanie lokajów. – Chciałbym, byś mi w tym towarzyszył – oznajmił kamerdynerowi i wskazał mu drzwi. Kuchenne ogrody tonęły w słońcu; wiatr niósł woń szałwii i rozmarynu. Zapachy te sprawiły, że Axel zgłodniał, ale stłumił to uczucie. Musiał się wywiązać z obowiązków, zanim pozwoli sobie na luksus posiłku. Lokaje stali zbici w grupkę. Otaczali ich ludzie Elliota Nasha. Na widok nadchodzącego kapitana gwardii i kamerdynera zebrani zamilkli. Nash stanął przed dowódcą.

– Rozumiem, panie, że osobiście przeprowadzisz przesłuchanie? Axel skinął głową. – Tak, lecz najpierw każ swoim ludziom się odsunąć. Gdy zgromadzeni przez Nasha mężczyźni i kobiety wykonali rozkaz, natychmiast stało się jasne, że coś się nie zgadza. Kapitan gwardii spojrzał na kamerdynera. – Powiedziałeś, że masz dwadzieścioro czworo podwładnych. – Tak – przyznał Maddox, mrużąc oczy w rażącym świetle. – Policz ich – warknął Axel, już bez śladu dawnej życzliwości. Mężczyzna zaczął mozolnie odliczać. – Pozwól, że oszczędzę ci fatygi – przerwał kapitan. Do gardła napłynął mu znajomy kwaśny smak zniecierpliwienia. – Widzę tu dwadzieścia trzy osoby. Kogoś brakuje. Maddox zmarszczył brwi. – Tak, masz rację. – Podszedł do swoich ludzi. – Gdzie Michael? – Rano powiedział, że źle się czuje – odezwała się młoda kobieta. – Nie pamiętasz, jak… – Michael, tak? – rzucił Alex, przerywając niepotrzebne wyjaśnienia dziewczyny. – Michael Reeves – powiedział Madox. – Ale to nie może być on. To po prostu… – Prowadź do jego komnaty – rozkazał kapitan gwardii, oglądając się na Elliota Nasha. – Choć nie liczyłbym, że go tam znajdziemy. Maddox zapukał do małych drzwi. Axel musiał się pochylić, żeby zmieścić się w korytarzu. Zastanawiał się, czy lokaje w Archenfieldzie po prostu nie rosną, czy też główne kryterium ich zatrudnienia stanowi niski wzrost. – Nie ma potrzeby pukać – warknął, otwierając drzwi kopniakiem. – Mało prawdopodobne, byśmy go zastali. Zostawiwszy osłupiałego kamerdynera w progu, wszedł do pokoju na poddaszu, dając znak Nashowi, by do niego dołączył. Klitka, przecięta na pół grubą belką, była ciasna i pozbawiona ozdób. Doprawdy żałosna. Za to poszukiwania nie trwały długo. Oczom przybyłych ukazały się wąskie łóżko i szafka z ogarkiem świecy w lichtarzu, a także mały drewniany kufer, który Axel natychmiast otworzył –

znowu kopniakiem. Wieko odskoczyło, a kapitan gwardii przykucnął i zaczął brutalnie przetrząsać zawartość. Jeśli brzydkie, szorstkie ubrania spoczywały wcześniej w skrzyni schludnie złożone, teraz nikt by się tego nie domyślił. – Panie, zechciej spojrzeć na to – odezwał się Nash. Spod cienkiego materaca wyjął niewielką, oprawną w płótno książkę. Axel wyrwał mu ją. Nie wierzył własnym oczom: na okładce widniał tytuł Księga trucizn. Przewrócił kilka kartek i ujrzał exlibris Eliasa. – Ten drań musiał to ukraść z biblioteki lekarza. – Zatrzasnął książkę i odwrócił się gwałtownie. W tej samej chwili uderzył głową w belkę pod dachem. Zabolało, ale wstrząs trwał tylko chwilę. Nowy cel dodał mu sił. – Zdaje się, że znaleźliśmy winnego – oznajmił. Nash przytaknął ponuro, opuszczając na drewnianą ramę łóżka szary, włóknisty materac. Kapitan gwardii zwrócił się do Williama Maddoxa, nadal czekającego w mrocznym korytarzu. – Kiedy ostatnio widziano Reevesa? – Dziś nie podaliśmy śniadania – odpowiedział kamerdyner w oszołomieniu, jakby nieobecny. – Wszyscy przeżyli szok. Ten czas po wiadomości o księciu Andersie… Wydarzenia mieszają się ze sobą. Odesłałem lokai do ich izb, by odmówili modlitwę… – Tak, tak – przerwał Axel. – Zapomnijmy o modlitwach za nieśmiertelną duszę księcia Andersa, przyjacielu. Tylko dzięki tobie mogę schwytać jego zabójcę. Maddox skinął głową. Drżał, a oczy mu zwilgotniały. – Jak twierdzi Jana, Reeves skarżył się, że źle się czuje, gdy wraz z innymi wracał do kuchni. – Kiedy? – warknął Axel. – Zapewne w porze Dzwonu Koniuszego. – Dzwon Koniuszego… – Kapitan spojrzał na Nasha. – Ponad trzy godziny temu. – Pewnie gnał przez cały ten czas – odparł Nash. – W trzy godziny można przebiec spory kawał drogi. Twarz Axela rozświetliła się nową energią. – Znajdziemy go w lesie – orzekł, wychodząc z sypialni. – To najkrótsza droga do naszej najbliższej granicy. – Zostawiwszy za sobą Williama Maddoxa, już niepotrzebnego, rzucił Nashowi nowe rozkazy: – Wyślij

wiadomość Lucasowi. Każ mu osiodłać najlepsze konie. Znajdź Jonasa Drummonda. Niech potwierdzi, że zastawiono wszystkie pułapki – przekonamy się, jak nasz miły lokaj sobie z nimi poradzi. I Kai Jagger. Jego także sprowadź. Wielki łowczy bardzo się nam przyda. Powiedz, żeby zabrał ze sobą topory.

Michael Reeves nadal znajdował się w głębi lasu, gdy usłyszał pierwszego psa. Przez to szczekanie nerwy miał jak postronki, bo oznaczało koniec. Wiedział, że powinien uciec dalej, bardziej zbliżyć się do granicy. Zatrzymał się w kępie ogromnych sekwoi, czekając, kiedy znowu odezwie się ujadanie. Nie chciał go słyszeć – oczywiście – ale musiał się przekonać, jak daleko jest obława. Wtedy mógłby dokonać szybkich obliczeń. Spojrzał na mapę. Ręka, w której ją ściskał, drżała. Przytrzymał ją drugą, udając – stara sztuczka – że ta ręka należy do kogoś innego, spokojniejszego, kto zapewnia, że wszystko się ułoży. „Spójrz na mapę – pomyślał. – Prawie dotarłeś na miejsce. Nawet jeśli psy wpadły na twój trop, jeszcze dasz radę”. Aż do tej pory miał przewagę. Opuścił dwór w chwili, gdy bił Dzwon Koniuszego – znajdował się tak blisko dzwonnicy, że czuł we własnym ciele wibracje uderzeń. Dotarł w głąb lasu, gdy usłyszał Dzwon Poety: wówczas zatrzymał się, spojrzał na pałac i ruszył dalej. Później wydawało mu się, że wiatr przyniósł echo siedmiu uderzeń Dzwonu Sokolniczki – cichych i słodkich jak ptasia pieśń. Potem znalazł się już za daleko, by słyszeć bicie dzwonów. Wyglądało na to, że wszystko przebiega zgodnie z planem. Starał się oceniać upływ czasu, często spoglądając na mapę, by ocenić przebyty dystans i, co ważniejsze, odcinek drogi znajdujący się jeszcze przed nim. Ale im dłużej szedł, tym bardziej się przekonywał, że choć mapa obfituje w szczegóły i pozwala mu się przemieszczać we właściwym kierunku, to jednak – jeśli chodzi o wierne przedstawianie odległości – można jej wiele zarzucić. Nie oddawała też ukształtowania terenu. Natrafił na kilka fragmentów trasy – takich jak ten – gdy stawał przed niespodziewanym stromym wzniesieniem i musiał zwiększyć wysiłek, by się wspinać. Nadal nie usłyszał drugiego szczeknięcia. Czy aby tego pierwszego sobie nie wyobraził? Może to burczenie żołądka? Kiedy ostatnio coś jadł? Sięgnął do kieszeni i dotknął kawałka suszonej gruszki. Ostatni. Chciał go zostawić na drugą część drogi za Bramą, ale teraz coś kazało mu go zjeść. Usta

wypełniła mu słodycz, lecz przelotną przyjemność zepsuł złowrogi głos – zbyt dobrze mu znany – w jego głowie. „Będziesz potrzebować całej energii, jaką da ci to pożywienie, Michaelu. Twoja przewaga się skończyła”. Wzruszył ramionami. Tutaj, w najgłębszej leśnej gęstwinie, z dala od rozbrzmiewających plotkami dworskich korytarzy, ów głos nie ma nad nim władzy. Otaczały go spokój i cisza. Spojrzał znowu na mapę, powtarzając sobie, że nie zboczył z trasy. Ale w głębi duszy wiedział, że czas mu się kończy, i wbrew zdrowemu rozsądkowi poczuł pierwsze ukłucie paniki. Potem, jak spełnienie najgorszych koszmarów, dobiegło go drugie szczeknięcie. Nie mógł pomylić tego głosu z burczeniem w brzuchu czy nawet odległym grzmotem. To pies. Nie znajdował się blisko, ale bliżej niż poprzednio. Teraz zostały mu dwa wyjścia: zostać tutaj i poddać się panice lub pobić wszystkie rekordy w biegu na przełaj. Ruch zdusił jego strach. Zawsze wiedział, że to niełatwe zadanie. Teraz fakt, że udało mu się dotrzeć tak daleko, dodał mu nowych sił. Gdy błękitnozielony las rozmył się po obu stronach, przed oczami stanęły mu wcześniejsze chwile: po raz ostatni zamknął drzwi ciasnej izby; ruszył spokojnym krokiem – nie za szybkim, nie za wolnym – przez pałacowe tereny, ten moment, gdy przy pasiece został zatrzymany przez niewzruszonych strażników, którzy ze znudzeniem go przepytali. I ulga, gdy zrozumiał, iż szukają obcego, nie kogoś z dworu. Potem zaś uniesienie, gdy dotarł do mrocznego, pachnącego sośniną lasu. Uśmiechnął się do siebie w biegu. Naprawdę miał wrażenie, że las mu sprzyja. Teraz, gdy serce biło mocniej, zmysły także się wyostrzyły, a zwłaszcza węch. Wdychał wielkie hausty czystego leśnego powietrza – jakby zaciągał się zielenią i słodyczą, stawał się częścią ekosystemu. Potem szczekanie odezwało się po raz trzeci. Bliżej. Niepokojąco blisko. Niebezpieczna iluzja, że las jest jego schronieniem, runęła. „Biegnij – pomyślał – bo nic więcej nie możesz teraz zrobić”. Teren stał się zboczem, najpierw łagodnym, potem stromym. Michael czuł nie tylko napięcie mięśni nóg, lecz także przyspieszony oddech. Kiedy zatrzymał się, tylko na chwilę, by obejrzeć się za siebie, w głowie lekko mu się zakręciło. Znalazł się bardzo wysoko. A potem, o zgrozo, w dole zamigotał jakiś ruch – to łowcy, konie i psy. Odwrócił się z łomotem serca i ruszył przed siebie, usiłując nie słyszeć zgiełku nadciągającej obławy – tętentu kopyt, szczekania; teraz częstszego – nawoływania mężczyzn i kobiet.

Pnie drzew po jego obu stronach zmieniły się w miedzianą mgłę. Zmusił się do skupienia na dobrych myślach – na przykład o powitaniu po drugiej stronie granicy. Jacy będą zadowoleni ze spotkania po tak długiej rozłące. Ale nawet ta radosna myśl szybko została wyparta przez obawę o nieuchronne przesłuchanie przy Bramie. Nie zwalniając, dotknął piersi, upewniając się, że dokumenty nadal znajdują się na miejscu. Miał przygotowaną i przećwiczoną historyjkę, która je uzupełniała, i nie było powodu sądzić, iż strażnicy go nie przepuszczą. Po co miałby tracić siły na bieg, skoro sądził, że nie zdoła ich przekonać? Po co ukradł papeterię z herbem i pieczęcią pałacu i tak pracowicie sfałszował na niej list od kamerdynera? Dlaczego miałby teraz w siebie wątpić, jeśli tak się zbliżył do wyzwolenia? Las zaczął rzednąć. Między drzewami po raz pierwszy mignęła Brama. Michael poczuł lekkie zawroty głowy – i właśnie wtedy ziemia ustąpiła mu spod nóg. Początkowo sądził, że potknął się o jakiś wykrot i stracił równowagę. Potem spojrzał w dół i przekonał się, że omszała ziemia porusza się, rozdziawia, pojawia się w niej przepaść, w którą on zaczyna się w nieunikniony sposób zsuwać. Zwinnym, rozpaczliwym ruchem zrodzonym z prawdziwej paniki uskoczył w bok, gorączkowo szukając jakiegoś korzenia, kamienia, którego mógłby się chwycić… Wiedział, że w całym lesie znajdują się rozsiane pułapki; mapa ostrzegała go przed takimi miejscami, a dodatkowo uprzedzono go, że im bliżej Bram, tym większą ostrożność powinien zachować. Teraz docenił wagę tego ostrzeżenia. Zaledwie musnął brzeg pułapki, a i tak straciwszy równowagę, runął na iglastą ściółkę. Spojrzał na ziejącą w ziemi jamę i zrozumiał, o ile gorszy los mógł go spotkać. Rozpadlina była bardzo głęboka; nikt nie zdołałby z niej wyskoczyć ani się wyczołgać. Nie wpadł do niej, ale i tak ogarnął go nowy atak paniki. Wstał z determinacją i spojrzał na ścieżkę przed sobą. „Nie będę się oglądać za siebie – postanowił. – Nie będę się bać”. Znów ruszył biegiem; drzewa stawały się coraz rzadsze. Uświadomił sobie, że zgubił mapę – czy wpadła do tej jamy? Nieważne. Dobrze mu się przysłużyła. Przed nim ukazały się wielkie drewniane wrota, wybielone na słońcu niemal do srebrzystego połysku. Widniała na nich metalowa tabliczka z literą W – jak Wynyardowie, ród rządzący Archenfieldem. Tabliczka stanowiła

przypomnienie o czasach, kiedy oznaczano w ten sposób granice terenów Wynyardów. Dla Michaela Reevesa był to także znak, że niemal dotarł na bezpieczny teren. Już widział trzy sylwetki strażników chodzących po wysokiej kładce nad Bramą. Na tle archenfieldzkiego nieba rysowały się kontury ich kusz. „Nie – powiedział do siebie z przelotnym uśmiechem. – To zupełnie inne niebo. W końcu opuszczę Archenfield”. Słyszał za sobą tętent kopyt. Obława go doganiała, ale jeszcze miał szansę. Musiał w to wierzyć. Istnieje możliwość, że skręcą w niewłaściwą ścieżkę i zanim wrócą na dobrą drogę, zdąży porozmawiać ze strażnikami i ruszyć w swoją stronę. Trzeba było tylko zachować spokój i trzymać się swojej wersji. W głowie tworzył możliwy scenariusz rozmowy: „Jadę odwiedzić umierającą matkę. Ale jak możesz opuścić kraj w dniu zabójstwa księcia Andersa? Wyruszyłem ze wschodem słońca. O śmierci księcia dowiedziałem się od was. Co za nieszczęście. Oby księstwo przetrwało ten cios! Oczywiście mogę zawrócić – choć matka pewnie nie dożyje następnego ranka, a może i tego wieczora. Zwierzchnik dał mi pisemne zezwolenie. Wszystko przeczytacie w tym liście, napisał go wczoraj w nocy…”. Michael zwolnił kroku; znalazł się w zasięgu wzroku strażników. Nie mógł sprawiać wrażenia, jakby mu się śpieszyło. Powinien unieść rękę na powitanie czy to byłaby przesada? Troje strażników odwróciło się ku niemu z kuszami w dłoniach. Nie wzięli go na cel. Dobrze. Widać zauważyli w postawie nadchodzącego, że nie stanowi on niebezpieczeństwa. Pomyślał o ostrym sztylecie przypasanym do golenia na wypadek kłopotów. Wiedział, że w walce wręcz da radę trzem przeciwnikom. Już mu się to zdarzało. Znalazł się na tyle blisko, że widział rysy strażników. Dotarł do ostatniego drzewa w lesie – majestatycznego archenfieldzkiego dębu. Może jednak powinien ich powitać. Strażniczka podniosła rękę. To zdecydowało. Michael Reeves uniósł dłoń nad głowę i zrobił krok naprzód. Coś zacisnęło się wokół jego kostek i poderwało go w górę. Przejechał boleśnie głową po korze i gałęziach drzewa. Kiedy lot się zakończył, Michael zrozumiał, że wisi głową w dół na linie przywiązanej do wysokiej gałęzi dębu. Padł ofiarą ostatniej pułapki leśnika. Strażniczka nie uniosła ręki w geście powitania, lecz by odwrócić jego uwagę. Usłyszał odgłosy pogoni – bardzo blisko, potem dokładnie pod sobą.

Zgraja psów wybiegła z zarośli i w końcu dopadła swoją ofiarę. Michael czuł mdłości od wiszenia głową w dół i z panicznego strachu, a potem jeszcze gorsze, gdy psy zaczęły się wspinać na tylne łapy, owiewając mu twarz gorącymi, cuchnącymi oddechami. Ich szczekanie przeszywało go nieprzyjemnie jak wcześniej bicie dzwonu. Usłyszał trzaśnięcie i poczuł, że się osuwa, coraz bliżej rozdziawionych paszcz. Czy gałąź, na której wisiał, pęknie, a on spadnie prosto w kłapiące szczęki? W tej chwili tylko obracał się powoli wokół własnej osi. Czuł się jak jakaś atrakcja na majowym festynie. Teraz widział też strażników – nadal stojącą nad bramą kobietę, która do niego machała, i innych na ziemi pod nim. Naliczył ich troje, wtem zobaczył siedmioro. Wszyscy celowali do niego z kusz. – Nie strzelać! Chcę go żywego! Znał ten głos. Obrócił się na sznurze w samą porę, by ujrzeć, jak Alex Blaxland, kapitan gwardii, zsiada z konia i podchodzi zdecydowanym krokiem.

– Wiem, że jesteś zmęczony – powiedział Logan Wilde do księcia Jareda. – Rozumiem, że masz za sobą długi i trudny dzień. Ale musimy to zrobić, jak należy. Za niespełna dwanaście godzin staniesz na pałacowym balkonie i naprawdę wygłosisz tę mowę. Znacznie poprawiłeś impostację, ale nadal nie przemawiasz z wystarczającym przekonaniem. Jeszcze raz od początku! Jared zwiesił głowę. Szczerze mówiąc, perspektywa wygłoszenia mowy przejmowała go strachem, a jednak coraz trudniej przychodziło mu się skupić na sprawach innych niż to, co się działo w izbie przesłuchań w lochach. Czy Axel naprawdę złapał zabójcę jego brata? Czując na sobie spojrzenie poety, znowu popatrzył na zapisaną starannym charakterem pisma kartkę. Słowa przemówienia były równie gładkie. Może na tym polegał problem. Jared podniósł głowę. – Wspaniały tekst, ale nie wiem, czy potrafię go powiedzieć. Logan uśmiechnął się krzepiąco – nie po raz pierwszy. – Rozumiem twoje wątpliwości. Ale zapewniam cię, że podołasz temu zadaniu. Jared zeskoczył z podwyższenia i podszedł do Logana siedzącego na jednym z ustawionych w rząd krzeseł. Symbolizowały tysiącosobową widownię, która miała się jutro zebrać. Usiadł obok poety i delikatnie położył przemówienie na pustym krześle między nimi. – Po prostu to nie brzmi jak moje słowa. – Jakby to było coś złego! – rzucił Logan ze śmiechem. – Naturalnie, że nie brzmi jak twoje słowa! Nie zrozum mnie źle, ale kiedy ostatnio napisałeś przemowę na państwową uroczystość? Nigdy, prawda? Natomiast ja… – Urwał i mrugnął do Jareda. – Dzięki – mruknął książę – za przypomnienie mi w porę, o ileż lepsze posiadasz kwalifikacje. – Posiadam kwalifikacje w pisaniu przemów. Co do tego nie ma żadnych

wątpliwości. – Poeta spojrzał błyszczącymi oczami na młodego władcę. – Ale proszę, byś ani przez chwilę nie wątpił w swoje kwalifikacje do sprawowania rządów. – Czyżby? – Jared poczuł kolejny dreszcz, skręcający mu wnętrzności. Logan pokręcił głową. – Zapominasz, że nie tak to działa w Archenfieldzie. Książę Anders wybrał cię – po głębokim namyśle – na swojego edlinga. Tak jak niedługo i po równie starannym rozważeniu problemu postąpisz i ty. To jeden z wielu obyczajów naszego księstwa, które tak mi przypadły do serca – prawo do tronu zostaje przyznane konkretnej osobie i nikomu nie należy się z urodzenia. Przez chwilę słowa towarzysza podniosły księcia na duchu. Potem jego pewność siebie, chwiejna jak domek z kart, znowu straciła stabilność. – Jak mój brat mógł mieć pewność? Wybrał mnie, gdy miałem czternaście lat. Skąd przekonanie, że kiedy nadejdzie czas, będę najlepszym kandydatem? – Anders dobrze wiedział, czego chce. Z pewnością wiadomo ci, że inni również pretendowali do godności edlinga. Twoi krewni wywierali nacisk na księcia. Jared uśmiechnął się pod nosem. – Oczywiście. Axel chciał zostać edlingiem mojego brata tak jak teraz chce zostać moim. To jego furtka do władzy. Logan nie skomentował tej uwagi. Spojrzał chłopakowi w oczy. – Książę Anders od samego początku znał swojego następcę. Nie miał najmniejszych wątpliwości. Wiedział, że tylko ty zasługujesz na ten tytuł. – Chcę, żeby moim edlingiem został Edvin. – Edvin! – zawołał poeta, krzywiąc się z niesmakiem. – Przecież to tylko czternastolatek! Jaką możesz mieć pewność co do jego możliwości? Jego grymas zmienił się w uśmiech. Jared również się uśmiechnął. – Bardzo śmieszne. Dowiodłeś swej racji. Anders miał słuszność, pokładając we mnie zaufanie. Ale kiedy zacznę się czuć księciem? Ile to potrwa? Czy coś się zmieni, gdy włożą mi koronę na głowę? – Przecież już jesteś księciem. Twoja koronacja to wspaniała chwila w naszej historii. Ludzie będą o niej mówić przez następne pokolenia – możesz mi wierzyć na słowo. A kiedy poczujesz się księciem? Kto to wie? – Poeta pochylił się ku Jaredowi. – Musisz po prostu grać tę rolę, aż w końcu poczujesz, że w nią naprawdę wszedłeś. Pomogę ci w tym, tak jak pomogłem

Andersowi. Nagle twarz Logana poszarzała, jakby ogarnęło go zmęczenie. Jared poczuł wyrzuty sumienia. – Bardzo mnie dziś wspierałeś, praktycznie i emocjonalnie. Nie przebrnąłbym przez tych dwanaście godzin bez ciebie. – Dałbyś sobie radę – rzucił poeta bagatelizująco. – Nieprawda. Przez ten czas dowiedziałem się o księstwie więcej niż przez dwanaście lat. – Chłopak spojrzał Loganowi w oczy. – Wiem, jak bardzo polegał na tobie mój brat. Po dzisiejszym dniu lepiej to rozumiem. Wiem też, że łączyła was przyjaźń, lecz musiałeś opanować własne uczucia, żeby się mną zająć. Wybacz. Logan przez chwilę jakby nie mógł znaleźć słów. – Jesteś bardzo dobrym człowiekiem, książę. I masz rację. Łączyła mnie z twoim bratem silna więź. Będzie mi go bardzo brakować. Ale w czasach takich jak te najlepiej się czymś zająć. – Milczał przez chwilę. – Gdy załatwimy sprawy najbliższych dni, znajdę czas na rozmyślania o mojej stracie. Znowu zamilkł. Jared, pełen nowych sił, wyjął kartkę z jego rąk i ruszył zdecydowanie na podwyższenie. – Ludu Archenfieldu! – zaczął raz jeszcze. Tym razem Logan uśmiechnął się zachęcająco i skinął głową, a chłopak, czytając piękne słowa poety, poczuł się, jakby nagle odkrył nowy język. Co za nieznane, wspaniałe uczucie – jakby rozłożył ramiona i przekonał się, że umie latać! Przerwało mu skrzypnięcie drzwi. – Kapitan gwardii – zapowiedział Hal Harness, który natychmiast opuścił komnatę, gdy jej próg przekroczył Axel, jednocześnie przejęty i zmęczony. W ręce trzymał zwój pergaminu. – Przepraszam, że zakłóciłem wam przygotowania – zaczął, stając między podestem a rzędem krzeseł. – Wiem, że macie wiele pracy, ale przyniosłem ważne wiadomości. Zanim Jared zdążył spytać, co to znaczy, Axel dodał z mrocznym triumfem: – Rozwiązałem zagadkę zabójstwa księcia Andersa! – Naprawdę? – Jared poczuł, że przechodzi go dreszcz emocji. – Tak szybko? – Musieliśmy uwijać się jak w ukropie – oznajmił kapitan. – I tak

uczyniliśmy. Zabójca nazywa się Michael Reeves – a przynajmniej pod takim nazwiskiem znają go w Archenfieldzie. Pracuje jako lokaj w samym pałacu. Dlatego udało mu się zatruć jedzenie księcia Andersa. Jared usłyszał te słowa, ale ich nie zrozumiał. Ciągle jeszcze nie ochłonął z szoku po śmierci brata. Wydawało mu się, że za wcześnie przenosić uwagę z zabójstwa Andersa na jego zabójcę. Jednak Axel nie miał względów dla jego uczuć. – Reeves pochodzi z Paddenburga. Przybył tu rok temu. Obawiam się, że to śpioch. – Na widok zaskoczonej miny młodego księcia jego kuzyn wyjaśnił: – Agent wrogiego wywiadu, który ma się zadomowić w obcym kraju i czekać na instrukcje zwierzchników. Jared nie mógł złapać powietrza, jakby ogromny głaz przygniatał mu klatkę piersiową. – Zatem rozkaz zabicia mojego brata wydano dawno temu? – Na to wygląda. Bardzo mi przykro, kuzynie. Wiem, że niełatwo tego słuchać. Książę zacisnął pięści, aż pobielały mu kostki palców. Nie wiedział, czy zdołałby ustać o własnych siłach. – Jeśli za tą intrygą stoi Paddenburg – odezwał się Logan – to co planujecie w odwecie? Czy powinienem wpleść jakąś aluzję w jutrzejsze przemówienie? Jared przeraził się na nowo. Akurat teraz, kiedy zaczął się przyzwyczajać do słów poety, Axel chce diametralnie zmienić tekst? Każą mu ogłosić rozpoczęcie wojny już w drugim dniu panowania? Kapitan gwardii zwrócił się do poety. – Nie sądzę, żeby książę powinien mówić wprost o Paddenburgu albo odwecie za zamach. Niech się posługuje ogólnikami, a my zastanowimy się nad naszymi możliwościami i postępem śledztwa. Może powiedzieć, że zabójca został aresztowany i że zapłaci Cenę Krwi. – Zamilkł na chwilę. – Chyba to chce usłyszeć tłum, prawda? Logan przytaknął, już sięgając po plik kartek i robiąc notatki. – Tak. Tak, zgadzam się. To łatwe. Axel uniósł pergamin. – Mam tu wyrok śmierci. – Ruszył w stronę podwyższenia. – Książę, potrzebuję jedynie twojego podpisu. – Czy przyznał się do winy? – spytał Jared, gdy kuzyn rozwinął zwój

i wskazał dwa miejsca, w którym należało złożyć podpis. – Nie ma żadnej wątpliwości, że to on – oznajmił kapitan gwardii z najwyższą pewnością siebie. – Raport lekarza stwierdza, że twój brat został otruty i to najprawdopodobniej poprzez pożywienie. By zatruć wyłącznie posiłek księcia, truciznę należało dodać do jego porcji już poza kuchnią. Jak wiesz, to lokaje noszą talerze z kuchni do sali jadalnej. Gdy zatrzymaliśmy ich, jednego brakowało. Złapaliśmy szubrawca w lesie, o krok od Bramy Paddenburskiej. – Dlaczego? – spytał Jared. Logan podał mu pióro. – Dlaczego tam uciekł? – Żeby przekroczyć granicę – oznajmił kapitan gwardii. – Możliwe, że w okolicach Bramy czekał na niego wspólnik. Jonas i ja rozmieściliśmy ekipy poszukiwawcze w najważniejszych miejscach lasu. Uruchomiono pułapki. Jeśli kryje się tam drugi zabójca, nie ma żadnej szansy. – To pewna pociecha – odezwał się Logan. Jared ścisnął pióro, spoglądając na kuzyna. – Naprawdę sądzisz, że jest drugi zabójca? Jeśli tak, to może nadal na mnie polować. Axel przytaknął. – Możliwe. Starałem się wyciągnąć coś z podejrzanego, ale odmawia zeznań. Tym mocniej więc jestem przekonany, że to szpieg wrogiego państwa. Uczą ich, by nie uginać się pod naciskiem. A wierz mi, zastosowałem odpowiednie środki. – Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości – powiedział książę. – Naprawdę nie chce nic mówić? Kuzyn pokręcił głową. – Uparł się iść na śmierć jak jakiś męczennik. Zobaczymy, czy nie zmięknie, kiedy pokażę mu wyrok. To na ogół rozwiązuje języki. Ale oczywiście wtedy jest już raczej za późno. Nie martw się, kuzynie. Mam wszystko pod kontrolą. – Stuknął dłonią w pergamin. – Ty musisz tylko złożyć tu swój podpis. Resztę zostaw mnie. Czubek pióra Jareda zawisł nad wyrokiem. – Nie masz najmniejszych wątpliwości, że to zabójca mojego brata? – Najmniejszych. Zapomniałem wspomnieć, że w jego izbie znaleźliśmy Księgę trucizn, skradzioną z prywatnej biblioteki lekarza. Najwyraźniej morderca ukrył ją pod materacem przed ucieczką do lasu. – Księga trucizn? – powtórzył Logan. Jared uświadomił sobie, że poeta

podniósł się z krzesła i stoi obok kapitana gwardii. – Tak jest. Z brzydkimi gryzmołami i odciskami tłustych palców. Ręce młodego księcia zaczęły drżeć. To przekraczało jego wytrzymałość. W jego głowie i ciele jeszcze odzywały się echa każdego wstrząsu, który przeżył tego dnia. Pióro wyśliznęło mu się z ręki i upadło na podłogę. Poeta ukląkł, żeby je podnieść, a Jared poczuł, że Axel mocno ściska go za ramię. – Bardzo mi przykro. Gdybym mógł ci tego oszczędzić, zrobiłbym to. Potrzebujesz odpoczynku, kuzynie. Niech sen zakończy ten straszny dzień. Słowa kapitana gwardii przemówiły młodemu księciu do rozsądku. Logan podał mu pióro. Jared poczuł, że znowu drży. – Nie rozumiem tego – westchnął. – Po wszystkim, co mi powiedziałeś… po tym, co ten drań z zimną krwią zrobił mojemu bratu… dlaczego nie potrafię skazać go na śmierć? Co się ze mną dzieje? Dlaczego coś mi nie pozwala podpisać tego dokumentu? Axel spojrzał na Logana, prosząc go o pomoc. Ten skinął głową. – Jak mówi twój kuzyn, to był długi i trudny dzień. Dla nas, którzy znali i kochali twojego brata, lecz głównie dla ciebie. Twój umysł nadal nie potrafi pojąć, co się wydarzyło, wszystkiego, co się zmieniło. Ale ta próba niemal dobiegła końca. Jeśli podpiszesz wyrok, Axel doprowadzi do tego, co konieczne. Zabójca twojego brata zostanie uśmiercony o zachodzie słońca za dwa dni. Tak jak zaleca ojciec Simeon i jego poprzednicy, damy więźniowi dwa dni i dwie noce na znalezienie ukojenia dla zbłąkanej duszy. – Choć oczywiście – wtrącił jadowicie Axel – gdyby to zależało ode mnie, załatwilibyśmy to na miejscu zardzewiałym nożem. Jared spojrzał na niego. – Co go czeka? – Ścięcie głowy – wyjaśnił kapitan chłodno. – Najskuteczniejsza metoda, jak twierdzi Morgan. Żałuję tylko, że bydlak nie będzie długo cierpiał. Jared spojrzał na poetę. – Czy twoim zdaniem powinienem to podpisać? Ten przytaknął. – Sam to powiedziałeś. Ten człowiek z zimną krwią zaplanował zamach na twojego brata i go wykonał. Musi zapłacić Cenę Krwi. Tego żądają Archenfield, twoja rodzina i twój brat… – Dobrze – ugiął się Jared. Chwycił pióro i płynnie podpisał się w dwóch wymaganych miejscach. Dopiero zakładając nasadkę na pióro, zauważył,

co widnieje na pergaminie. Jared, książę Wszecharchenfieldu. Po całym dniu ciosów widok tych trzech słów, skreślonych wyraźnym czarnym atramentem, stanowił w pewnym sensie największy wstrząs. Jared obudził się jako zwykły śmiertelnik. Pójdzie spać jako władca księstwa. I człowiek, który skazał mordercę swojego brata na śmierć.

Poranne słońce grzało kark Asty, gdy otworzyła furtkę Ogrodu Lekarskiego i zaraz ją za sobą zamknęła. Otoczyły ją cztery wysokie kamienne ściany. Naprzeciwko znajdowała się kolejna furtka, prowadząca do otoczonego podobnymi murami Ogrodu Kuchennego. Nie szukała długo tego, po co tu przyszła: wuj Elias prowadził drobiazgową ewidencję swoich roślin. Wkrótce przykucnęła przy żwirowanej ścieżce obok niebieskozielonego krzaczka zwanego jałowcem sabińskim. „Wygląda tak niewinnie – pomyślała. – Nawet nudno”. Z pewnością nie przykułby jej uwagi, gdyby go nie szukała. A jednak ta nijaka roślina miała potężną, mroczną moc. Każda jej część zawierała silną toksynę. Dziewczyna już z daleka czuła gorzki zapach igiełek. Jeśli to naprawdę tą trucizną odebrano księciu Andersowi życie, zabójca musiał coś zrobić, by zniwelować jej mocną woń. Ale wuj twierdził, że w grę wchodziła także inna toksyna. Jałowiec był trudniejszy do zdobycia. Roślina nie występowała w stanie naturalnym w Archenfieldzie; podobno ten krzaczek stanowił jedyny egzemplarz w całym księstwie. Jeśli to właśnie nim posłużył się truciciel, Asta dobrze rozumiała, dlaczego wuj się tak niepokoił. Do ogrodu wstęp mieli nieliczni. Najłatwiej było się do niego dostać z zaplecza Domu Lekarza, przez drzwi, które otworzyła Asta. Ale istniał tylko jeden komplet kluczy i dostęp do niego mieli tylko Asta i jej wuj. To nie wyjaśniało niczego; dziewczyna wiedziała, że Elias nie miał nic wspólnego z zabójstwem księcia. Czy ktoś mógł mu ukraść klucze, a potem je niepostrzeżenie oddać? W tym celu musiałby bardzo dobrze znać rozkład Domu Lekarza i miejsce przechowywania kluczy. Asta zerknęła na drugie drzwi w murze ogrodu. Czy ktoś mógł wejść przez nie do ogrodu? Jak twierdził Elias, drzwi dzielące Ogród Lekarski i Kuchenny były na stałe zamknięte; tylko on miał do nich klucz. Wyjaśnił, że istnieje ku temu dobry powód. W razie gdyby w pałacu ktoś pilnie

potrzebował pomocy lekarza, droga przez dwa ogrody stanowiła skrót. Zaoszczędzony czas mógł decydować o tym, czy życie chorego zostanie ocalone. Czy ktoś mógł wtargnąć do ogrodu inaczej niż przez tych dwoje drzwi? Asta spojrzała na mury i pokręciła głową. Może dałoby się na nie wspiąć, gdyby porastał je bluszcz czy jakieś inne pnącze na tyle gęste, by człowiek zdołał się na nim utrzymać. Ale ściany były – może celowo – zupełnie nagie z obu stron. Na ich szczyt można by się dostać po drabinie, ale wtedy pałacowe patrole, czuwające za dnia i w nocy, z pewnością by to zauważyły. „Nie – pomyślała dziewczyna – jeśli ktoś naprawdę zerwał gałązkę jałowca, musiał mieć klucze wuja”. To kierowało jej rozumowanie w niebezpieczną stronę. Choć każdy mieszkaniec dworu i osad miał dostęp do gabinetu lekarskiego, tylko bardzo niewielka grupka zaufanych kolegów mogła składać wizyty w Domu Lekarza i jego ogrodzie. Dlatego podejrzenia padały na Radę Dwunastu. Ale to przecież nieprawdopodobne, że któreś z nich mogło się dopuścić takiego czynu. Dlaczego ktoś z nich miałby chcieć śmierci księcia? Asta znowu spojrzała na krzaczek jałowca. Jak wszyscy na dworze nadal nie ochłonęła po szoku spowodowanym aresztowaniem lokaja. Zarzuty przeciwko niemu brzmiały mocno, ale fakty nie trzymały się kupy. Lokaj na przykład nie mógł w żaden sposób dostać się niezauważony do Domu Lekarza, w którym obecnie mieszkała, by wykraść klucze. Przypomniała sobie dyskusję, jaką odbyła z wujem nad martwym ciałem księcia. Obie trucizny, o których wspomniał Elias, powodowały podobne objawy. Obie mogły doprowadzić do gangreny, która zaatakowała stopy zmarłego. Za jałowcem przemawiał fakt, że – jak mówiła Silva – książę przed śmiercią miał konwulsje i wymiotował. Z drugiej strony księżna wdowa wspomniała o bardzo przekonujących halucynacjach – zwierzętach czających się wokół książęcego łoża i o krwi spływającej po ścianach. Takie urojenia mógł wywołać sporysz. Asta nadal rozważała skutki działania obu substancji. Z tego, czego się dowiedziała, wynikało, że toksyna jałowca sabińskiego działa względnie szybko i może spowodować śmierć w ciągu dziesięciu godzin, podczas gdy sporysz zatruwa ciało wolniej i powinien się kumulować w organizmie, by doprowadzić do śmierci. Myśli wirujące jej w głowie prowadziły ją w najróżniejsze mroczne zaułki. Czy to możliwe, że wykorzystano mieszankę obu trucizn? Większość

informacji pochodziła od Silvy. A jeśli kobieta nie mówi całej prawdy? Sama myśl o tym wydawała się zdradą. Asta przypomniała sobie obawę księżnej, że trucizna miała być przeznaczona dla niej. A jałowiec mógł doprowadzić do poronienia. Dlatego nadal pozostawało możliwe, że książę zginął przypadkiem, a zamachowiec zamierzał zabić jedynie książęcego potomka. Pokręciła głową, żeby jakoś uspokoić ten zamęt w głowie, i uklękła przy krzaczku. Przyjrzała mu się dokładnie, od czubków gałązek po korzenie znikające w glebie Archenfieldu. Nagle dostrzegła coś, od czego serce zabiło jej mocniej: jedna z gałęzi na dole została precyzyjnie odcięta. „Nie – pomyślała Asta – to niczego nie dowodzi”. Wuj Elias powiedział, że od dawna nie stosuje już wyciągu z jałowca, ale mógł na przykład prześwietlać krzak, by zapewnić mu lepszy wzrost. Tylko że wtedy obciąłby taką samą liczbę gałęzi z obu stron, by roślina się nie przechyliła. Dziewczyna obejrzała jałowiec ze wszystkich stron, jednak nie znalazła żadnych innych śladów cięcia. Co miała teraz zrobić? Chciała obudzić wuja i podzielić się z nim odkryciem, a jednocześnie pamiętała, że nie pochwalał jej prób prowadzenia własnego śledztwa. „…Nie do nas należy dochodzenie tożsamości ofiary i przyczyn ataku. Mam ustalić przyczynę zgonu…”. Wyraził się bardzo jasno. Chociaż właśnie o to chodziło Aście – o ustalenie przyczyny śmierci księcia i osoby za nią odpowiedzialnej. Przede wszystkim musiała się domyślić, co naprawdę doprowadziło do zabójstwa księcia. Wówczas nie tylko rozwiąże zagadkę, lecz także zapobiegnie dalszym zamachom, które być może już są przygotowywane… Przede wszystkim odkrycie prawdy mogłoby oczyścić Michaela z zarzutów – ale także w rezultacie ocalić życie księcia Jareda. Ta myśl dodała Aście sił do szukania prawdy, bez względu na to, dokąd poszukiwania mogłyby ją zaprowadzić. – Eliasie! Eliasie Pecku, czy to ty? Ostry kobiecy głos wyrwał dziewczynę z zamyślenia. Przez chwilę nie wiedziała, gdzie znajduje się osoba, która właśnie przemówiła. Po drugiej stronie metalowych prętów furtki oddzielającej Ogród Lekarski od Kuchennego stała potężna kucharka. – Asta – powiedziała Vera Webb, nie ukrywając rozczarowania. – Wuj jeszcze śpi – wyjaśniła Asta, wstając. – A to mu się powodzi. Niektórzy z nas muszą już pracować.

Asta podeszła do furtki. Vera trzymała łubiankę pełną świeżo ściętych ziół. – Co tu robisz o tej porze? – spytała kucharka, mierząc ją podejrzliwym spojrzeniem. – Nie mogłam spać – skłamała Asta. – Wuj zawsze przepytuje mnie ze znajomości roślin, więc chciałam się trochę pouczyć. – Miło mieć dużo czasu – warknęła Vera. – Ty też go nie tracisz – zauważyła Asta. Czy zbieranie ziół nie należy do pomocy kuchennych? Kucharka spojrzała jej w oczy, jakby usłyszała jej myśli. – Uznałam, że dziś to ja powinnam zebrać zioła. Na wypadek gdyby komuś zachciało się aresztować kolejnego mojego pracownika. Dziewczyna skinęła obojętnie głową. – Rozumiem, że wiesz o aresztowaniu? – ciągnęła Vera. – Mój lokaj, Michael Reeves. Najmilszy, najlepszy chłopiec na świecie. Ale za sprawą Axela Blaxlanda – i twojego wuja – siedzi w lochach. – Co wuj ma z tym wspólnego? – spytała Asta spłoszona. Kucharka przewróciła oczami ze zniecierpliwieniem. – To przez ten jego raport! Twój wuj powiedział kapitanowi gwardii, że książę Anders zjadł zatrutą potrawę. Czy należało przypomnieć, że Elias przedstawił kilka możliwych sposobów otrucia księcia? Wyglądało na to, że nie ma to większego sensu. – Zastanawiam się, co o tym wszystkim sądzi książę Jared – powiedziała Asta. – Nowy książę podpisał wyrok śmierci – warknęła Vera. – Zdaje się więc, że nie ma żadnych wątpliwości. Ale ten chłopak słyszy tyle podszeptów, że sam już nie wie, co myśleć. To wszystko dzieło Axela Blaxlanda. Chciał szybko zakończyć dochodzenie i Michael zginie jutro wieczorem, a prawdziwy zabójca ujdzie wolno. „Jutro? Tak szybko?” – pomyślała Asta z niepokojem. Bardzo dobrze znała raport z oględzin zwłok. Z pewnością nie wskazywał jednoznacznie na podanie trucizny w jedzeniu. Nie stanowił wystarczającego dowodu, by skazać człowieka na śmierć – chyba że na jaw wyszły dowody, o których ani ona, ani Vera nie miały pojęcia. – Wydajesz się przeświadczona o niewinności tego lokaja – zauważyła. Vera przytaknęła. – A owszem. Pilnuję wszystkiego. To niemożliwe, żeby ktoś dodał czegoś

do jedzenia! W oczach dziewczyny chyba mignęło powątpiewanie, bo kucharka dodała: – Czasami coś się czuje w kościach, zanim jeszcze to zrozumiesz. Pojmujesz? Wiem, że mój chłopak nie zabił księcia, ale nie potrafię tego udowodnić. A zetną go jutro, zanim zapadnie zmrok. – Kobieta była tak wzburzona, że poczerwieniała jak burak, ale potem westchnęła z rezygnacją. – Cóż, pójdę zająć się śniadaniem. Ucz się dalej. Znikła, a Asta odwróciła się i oparła się plecami o żelazną furtkę, wodząc wzrokiem po czterech murach Ogrodu Lekarskiego. Czasem dobrze spojrzeć na sprawy z nowej perspektywy. W głowie słyszała echo protestów kucharki, jej zapewnienia, że lokaj nie mógł popełnić morderstwa, i gniewu na Axela oraz Eliasa. Vera nie należała do najbardziej sympatycznych osób na dworze, ale to nie znaczyło, że nie zasługuje na wysłuchanie. W pewnym sensie głośno wypowiedziała to, co Asta do tej pory tylko myślała. Nie ulegało wątpliwości, że Michael miał dostęp do talerza księcia Andersa i że złapano go podczas ucieczki przez las. Jego zachowanie budziło – najłagodniej rzecz ujmując – podejrzenia. Ale i tak coś tu nie grało. Asta rozejrzała się po ogrodzie, jeszcze pewniejsza tego, że oskarżony nie mógł się tu włamać. Z pewnością nie sam. Musiałby mieć jakiegoś sojusznika na wysokim stanowisku. Kucharka dawała głowę za niewinność chłopaka. Była o tym przeświadczona równie mocno jak Axel o jego winie. Raport z oględzin zwłok nie stwierdzał kategorycznie, że książę przyjął truciznę doustnie. Wymieniał ten sposób jako jeden z wielu. Wuj Elias napisał też wyraźnie – na co nikt jakoś nie zwrócił uwagi – że zabójca mógł podać truciznę poprzez ranę na nodze księcia. Niewykluczone, że kucharka miała rację: Michael nie musiał być wplątany w intrygę. Jednak z jakiegoś powodu książę Jared podpisał wyrok śmierci chłopaka, którego jutro o zachodzie słońca czekała egzekucja. Vera Webb słusznie zauważyła, że takiej decyzji nie da się odwołać bez mocnych dowodów. Właśnie dlatego Asta postanowiła, że je znajdzie. Musiała poznać więcej szczegółów dotyczących rany, którą książę odniósł na polowaniu. I dokładnie wiedziała, kogo musi o to spytać.

Pięć uderzeń Dzwonu Koniuszego poniosło się po komnatach i korytarzach pałacu. – Już czas – powiedział Logan. Książę Jared skinął głową. Od paru godzin słyszał tłum gromadzący się wokół pałacu, a Edvin nieustannie opowiadał, co widzi z góry; tam – ukryty – obserwował sytuację. Jared słuchał brata coraz bardziej przerażony. Czuł narastające mdłości. I choć mu to proponowano, za nic nie chciał wyjrzeć na zewnątrz. – Jesteś gotowy? – spytała matka. – Nie wiem, czy kiedykolwiek będę – odparł. – Poradzisz sobie – zapewnił go Logan. – Zaufaj mi. Skończy się, zanim się zorientujesz. Królowa pocałowała syna gwałtownie w policzek, jakby go dziobnęła. – Trzymaj się tekstu poety, kochanie, a wszystko pójdzie dobrze. Dołączyli do innych, stojących na balkonie. Jared znalazł się między Loganem a bratem i matką. Na widok nowego księcia i jego świty głośny gwar zmienił się w pełny emocji szmer. Edvin i Elin odeszli na bok, by dołączyć do osób z rodu królewskiego i Dwunastu. Tymczasem Logan i Jared podeszli ramię w ramię do balustrady balkonu. Na widok czekającego w dole tłumu Jared poczuł zawroty głowy. Morze głów pokrywało całe pałacowe tereny. Rysy zebranych były niewyraźne. Gdy Logan zaczął wygłaszać przemówienie, w którym oficjalnie potwierdzał śmierć księcia Andersa, Jared przypomniał sobie radę poety: „Znajdź jakąś twarz w centralnej części tłumu. Mówiąc, skup się na niej i tylko na niej. Zapomnij o innych, wyobraź sobie, że mówisz do tej jednej osoby”. Nagle usłyszał klaskanie. Odwrócił się; Logan zakończył przemowę i kiwał na niego ręką. Chłopak z wyschniętym gardłem i nogami ciężkimi jak

z ołowiu zrobił parę kroków, dzielących go od balustrady. Teraz nie było już odwrotu. Spojrzał na tłum, szukając tej jedynej twarzy. Wkrótce ku swojej uldze ją znalazł. Była to bratanica lekarza. Te szare oczy i miedziane włosy przyciągnęłyby jego wzrok w każdym tłumie. Uśmiechnęła się do niego – tak jak wtedy, kiedy zauważył ją przy zwłokach Andersa. I teraz, tak jak wtedy, dostrzegł w jej uśmiechu coś pokrzepiającego. Odetchnąwszy głęboko, zaczął mówić. – Obywatele Archenfieldu! Dobrze, że zebraliście się tu tak licznie. To smutny dzień w historii naszego kraju – z pewnością najsmutniejszy w moim życiu – i dobrze, że w takim czasie zbieramy się razem i pomagamy sobie przebrnąć przez żałobę. – Czuł, że wszyscy chłoną jego słowa. Skupił wzrok na tej jednej jedynej twarzy, która nadal spoglądała na niego z uwagą. – Mój brat, książę Anders, nie żyje. Moja rodzina i ja – cały dwór – pozostajemy w szoku, zapewne tak jak i wy. – Zrobił pauzę. – Książę Anders dopiero rozpoczął swe panowanie. Przez dwa krótkie lata wiele zrobił dla kraju i znalazł prawdziwe szczęście ze swoją żoną Silvą, do której dziś biegną moje myśli, zapewne podobnie jak wasze. – Spojrzał na księżnę wdowę. Zauważył, że Elin mocno ściska ją za rękę. Skinął głową, odwrócił się do tłumu i znowu odnalazł dziewczynę. – My wszyscy – moja rodzina i dworzanie – spodziewaliśmy się, że książę Anders będzie rządził Archenfieldem przez wiele wspaniałych lat. Niestety, okazało się, że los zrządził inaczej. Ale choć czas jego panowania był krótszy, niż powinien, jego efekty będą trwać długo. Andersie, mój drogi bracie, Archenfield nigdy cię nie zapomni. Jared urwał. Choć wypowiadał słowa poety, głos drżał mu z emocji. Oczy miał mokre od łez i musiał odetchnąć, żeby się uspokoić. Z dołu dobiegły go burzliwe okrzyki. Zebrani okazywali mu wsparcie, dawali do zrozumienia, że w jego wzruszeniu nie ma nic złego. Hałas potężniał z każdą chwilą niczym lawina, w końcu zagłuszył wszystko. Jakby wszyscy mężczyźni, kobiety i dzieci w kraju wznosili okrzyki na cześć obu braci, Andersa i Jareda. Gdy książę odzyskał mowę, jego głos zabrzmiał niespodziewanie dźwięcznie. – Wiedzcie, że dochodzenie w sprawie śmierci mojego brata już się rozpoczęło. Bez obaw: Cena Krwi zostanie spłacona, i to szybko. Ale podczas gdy oczekujemy na wyniki dochodzenia, nie chciałbym, by nasze księstwo, nasz umiłowany Archenfield, żyło w cieniu strachu. Na razie nie znaleźliśmy odpowiedzi na pewne pytania, ale ich szukamy i powiadomimy was o nich natychmiast, gdy je poznamy. Prawda ma dla mnie największe znaczenie i nie

cofnę się przed niczym, dopóki nie odkryję, co spotkało mojego brata. A wtedy bądźcie pewni, że podzielę się z wami tą wiadomością. Zamilkł i powiódł wzrokiem po tłumie, szukając dziewczyny. W tej samej chwili przyszła mu do głowy nowa, niezapisana myśl. Wydało mu się, że powinien ją wyrazić. – To trudny czas dla nas wszystkich. Wiele dla nas znaczy, że przyszliście okazać nam swoje poparcie. – Uśmiechnął się, a po pauzie podjął: – Wiem od mojego młodszego brata, który podpatrywał was z wieży, że wielu przyszło tu o świcie. Musicie być bardzo zmęczeni i głodni. Mam nadzieję, że przed powrotem do domów zechcecie przyjąć poczęstunek, który dla was przygotowaliśmy. – Przez chwilę milczał. – Nie da się błyskawicznie uleczyć rozpaczy, którą teraz wszyscy czujemy, ale z czasem to nastąpi. Znowu odpowiedziały mu wiwaty. Czekał jakiś czas, aż w końcu uniósł rękę, by je uspokoić. – Jesteście bardzo uprzejmi. Chcę powiedzieć jeszcze jedno. – Spojrzał w górę, a gdy się odezwał, jego głos popłynął prosto w niebo, nad kraj. – Było sobie pewne księstwo. Nazywało się Archenfield. To księstwo nadal istnieje. Nikt i nic nie zagrozi jego przyszłości. – Pauza. – Był sobie pewien książę. Nazywał się Anders. Wiele osiągnął i dokonał rzeczy wielkich. Umarł, nie dopełniwszy dzieła. Lecz zjawił się nowy książę. Nazywam się Jared. Przysięgam, że podejmę dzieło brata, będę służył wam i Archenfieldowi do końca mych dni. Tłum odpowiedział ogłuszającym, przeciągłym rykiem. Książę spojrzał znowu na dziewczynę; uśmiechała się do niego. Ośmielił się przenieść wzrok na inne twarze, również uśmiechnięte lub też zalane łzami. Po chwili, gdy ryk nie cichł, Jared uniósł rękę, by podziękować. Wówczas zebrani zaczęli rzucać kwiaty na balkon. Był to magiczny widok – niebo przed pałacem nagle zaroiło się od girland liści i późnojesiennych kwiatów. Płatki sypały się jak konfetti, łącząc wszystkich w tej cudownej chwili. Książę zerknął przez ramię i przywołał do siebie Edvina. Stanęli ramię w ramię i unieśli ręce, pozdrawiając tłum. Jared zerknął na Elin, Silvę i innych. Czy pochwalali jego słowa? I reakcję tłumu? Miał taką nadzieję. Wiedział, że zrobił wszystko, co mógł. W końcu Logan Wilde wystąpił naprzód i dał znak, że pora wracać do pałacu. Jednak przedtem rozemocjonowani słuchacze, siedzący na ramionach swoich towarzyszy, zaczęli podawać książętom girlandy. Poeta i główny strażnik zerknęli na siebie nerwowo. Książę uśmiechnął się do nich

i pokręcił głową. Po paru chwilach i on, i Edvin mieli naręcza kwiatów, a mężczyźni odpowiedzialni za ich bezpieczeństwo musieli się uznać za pokonanych. Jared po raz ostatni powiódł wzrokiem po tłumie, odwrócił się i ruszył z bratem do drzwi balkonowych. Weszli do pałacu, uginając się pod ciężarem girland. Elin, Silva, wuj Viggo, ciotka Stella, kuzynka Koel i członkowie Rady Dwunastu już na nich czekali. Gdy zamknięto za nimi drzwi, które stłumiły nieco ryk tłumu, pierwszy odezwał się Logan. – No tak – powiedział. – Lepiej być raczej nie mogło, prawda? Elin skinęła głową z uśmiechem. Nadal trzymała synową za rękę. Silva także spojrzała na księcia. Jej twarz emanowała pogodnym spokojem. Wuj Viggo wystąpił naprzód. – Nie chciałbym szukać dziury w całym – powiedział – ale książę nie całkiem trzymał się słów poety. Chyba że w ostatniej chwili poczyniono jakieś zmiany, o których nas nie poinformowano. Jared otworzył usta, by się wytłumaczyć, ale Logan go uprzedził. – W rzeczy samej, książę nieco improwizował. Ale mój tekst stanowi jedynie ogólne wytyczne. Lud chciał usłyszeć, jak nowy książę przemawia prosto z serca – i trafia prosto do serc. – Skinął głową Jaredowi. – Z pewnością to uczynił. – Mimo to – uparł się lord Viggo – po coś napisałeś taki, a nie inny tekst. – On ma rację – odezwała się Emelie Sharp, pszczelarka. – Wszyscy mamy swoje zadania, które powierzono nam nie bez powodu. Książę, nie chcę cię obrazić, ale nie mówiłeś jedynie w imieniu własnym i swojej rodziny, lecz także całego dworu. Jared pokiwał głową. Euforia, którą poczuł, skończywszy przemówienie i ujrzawszy ekstatyczną reakcję tłumu, całkiem się rozwiała. – Przepraszam – powiedział do Logana, gdy reszta obecnych wypowiadała swoje opinie. – Napisałeś mi wspaniałe przemówienie, szczerze to doceniam. Mam nadzieję, że rozumiesz, że zmieniłem tekst tylko dlatego… po prostu wydało mi się, iż sytuacja tego wymaga. – Wiem o tym – mruknął Logan, patrząc na kłócącą się rodzinę królewską i Dwunastu. – Mogę stwierdzić bez najmniejszego wahania, że postąpiłeś dokładnie tak, jak należy. – Zniżył głos. – Niektórzy traktują tu wszystko

okropnie dosłownie. – Potem odkaszlnął i przemówił normalnym tonem. – Czy możemy już zakończyć dyskusję nad tym ze wszech miar wspaniałym wystąpieniem i uwolnić naszych młodzieńców od ciężaru wiejskich girland?

Asta znalazła Kaia Jaggera na zacisznym trawniku w ogrodach pałacowych, które graniczyły z lasem. Wielki łowczy stał na porośniętym trawą pagórku z wiklinowym koszykiem u stóp. Słońce oświetlało go od tyłu, nieruchomego niczym posąg wojownika. Wydawało się, że w lewej ręce trzyma broń o wielu ostrzach. Gdy dziewczyna znalazła się w miejscu, gdzie słońce nie raziło już jej oczu, dostrzegła, że to kilka małych toporków. Naliczyła ich pięć. Ostrza lśniły złowrogo. Przeraźliwy gwizd rozdarł powietrze. Asta drgnęła nerwowo. Jednocześnie łowczy ocknął się z bezruchu. – Niebieskie! – krzyknął. Po chwili rzucił pierwszym toporkiem. Jakieś sto kroków od niego rósł szereg brzóz. Cztery pozostałe toporki poszybowały w powietrzu jeden po drugim, trafiając w pnie kolejnych drzew. Asta zauważyła, że każda z pięciu brzóz została oznaczona znajdującymi się jeden nad drugim kręgami w kolorach błękitu, zieleni, czerwieni i żółci. I każdy toporek wbił się w niebieski krąg. Dwoje ludzi łowczego wspięło się na drzewa, by zdjąć broń. Kai już wziął kolejne toporki. W wiklinowym koszu musiało się ich znajdować wiele. Jego ludzie cofnęli się na skraj brzóz. Jeden z nich gwizdnął. – Czerwone! – krzyknął Kai. Pięć toporków poszybowało przez polanę. Znowu każdy precyzyjnie trafił do celu – tym razem w czerwone kręgi. Asta pomyślała, że nie chciałaby być na miejscu zwierzęcia, na które zechce zapolować łowczy. Gdy ludzie Kaia zaczęli się wspinać na drzewa, dziewczyna podeszła bliżej. – Panie… – odezwała się, wchodząc na wzgórze. Jagger początkowo nie odpowiedział – zachowywał się jak w transie. Trzymał już nową garść toporków. – Panie… – powtórzyła, trochę głośniej.

– Tak. – Nagle jego wzrok przeszył dziewczynę, a ona poczuła się, jakby stanęła oko w oko z dzikim zwierzęciem. Przypomniała sobie, jak ktoś jej kiedyś powiedział: „Gdy wilk raz poczuje twój zapach, w ułamku sekundy decyduje, czy uważa cię za przyjaciela, czy wroga – i nigdy nie zmienia zdania”. Zauważyła, że łowczy ma oczy fiołkowe jak wody fiordu. Ten kolor wydawał się tym bardziej szokujący w kontraście z opaloną skórą i długimi, siwymi włosami. – Przepraszam, że przeszkadzam – wykrztusiła. – Jestem Asta Peck, siostrzenica lekarza. – Wiem. – Przyjrzał jej się przenikliwie. Ten wzrok nie sprawiał przyjemności. – Płacą mi za to, że znam każdego mieszkańca dworu. Lekko poprawił chwyt na trzonkach toporków. Dziewczyna zaczęła się zastanawiać, czy coś jej grozi. – Po co tu przyszłaś? – spytał. – By zadać parę pytań. Ale mogę zaczekać, jeśli przeszkadzam. Skinął głową i uniósł wolną rękę. Gest mówił jasno: zostań. Rozległ się nowy gwizd. Kai Jagger odwrócił palące spojrzenie od dziewczyny i zawołał: – Żółte! Rzucił toporki w stronę brzóz. Ruchy jego ręki następowały tak szybko po sobie i wydawały się tak subtelne, że Asta nie potrafiła w pełni docenić jego mistrzostwa. Oczywiście nie zdziwiła się, widząc, że wszystkie żółte koła zostały trafione. Wielki łowczy niespiesznie odwrócił się do niej. – Dobrze, Asto Peck. Możesz pytać. – Pomagam wujowi w dochodzeniu w sprawie śmierci księcia Andersa – zaczęła. – Ty? – Spojrzał na nią ostro. – Jesteś tylko dzieckiem. W czym możesz pomóc? – Elias mnie uczy. Wybrał mnie na swoją praktykantkę. Jagger zmrużył podejrzliwie oczy. – Dochodzenie w sprawach kryminalnych prowadzi kapitan gwardii. Już aresztowano winnego i podpisano wyrok śmierci. Asta znowu wyobraziła sobie lokaja, uwięzionego w lochach. – Zadanie lekarza zakończyło się z chwilą napisania raportu z oględzin zwłok – dodał Jagger. – Kilka pytań pozostało bez odpowiedzi – odparła. – Uznaliśmy, że

potrafisz nam pomóc je znaleźć. Kai nie odwracał od niej przenikliwego wzroku. – Według mnie fakty przedstawiają się całkiem jednoznacznie. Asta nie pozwoliła się wyprowadzić z równowagi. Zanim łowczy zdążył ją zaatakować – słownie lub bardziej konkretnie – rzuciła: – W przeddzień swojej śmierci książę polował z tobą, prawda? Kai długo nie odpowiadał. Nieustannie mierzył dziewczynę przenikliwym spojrzeniem. – Tak – powiedział wreszcie. – Często wybieraliśmy się na łowy. To nic nadzwyczajnego. – Podczas oględzin zauważyliśmy na prawej nodze zmarłego ranę. Wyglądała na taką, którą można odnieść podczas polowania. Czekała cierpliwie na odpowiedź. – Masz jakieś pytanie? – rzucił Kai. – Tak – powiedziała, mimo woli coraz bardziej zdesperowana. – Pamiętasz, czy książę skaleczył się podczas tego ostatniego wypadu do lasu? – Nie. Wielki łowczy stał zupełnie nieruchomo. – „Nie” – nie pamiętasz czy „nie” – nie został ranny? Mężczyzna milczał przez chwilę; dziewczyna przestraszyła się, że się obraził. Ale potem oznajmił: – To drugie. Asta poczuła, że ogarnia ją zniechęcenie. A myślała, że trafiła! Widziała tę ranę, słyszała, jak wuj Elias mówi, iż to przez nią mogło dojść do zakażenia toksyną… To by zmieniło wszystko. Kai odwrócił się i sięgnął do kosza. Wyjął z niego pięć toporków. – Zielone! – zawołał. Asta poczuła podmuch powietrza, gdy pociski śmignęły w stronę pni. Cztery trafiły, lecz – ku jej zaskoczeniu – piąty wpadł między drzewa. Mina łowczego wyraźnie świadczyła o jego niezadowoleniu. – To na pewno nie zdarza się często – powiedziała dziewczyna. Jeśli ją usłyszał, nie zdradził tego. – Jak się nazywa ta gra? – spytała. To sprowokowało go do reakcji.

– To nie jest gra. Muszę ćwiczyć celność. – Oczywiście. Ale na jakie zwierzęta poluje się w ten sposób? Znowu spoczęło na niej spojrzenie fiołkowych oczu mężczyzny. – Tej broni nie używa się przeciwko zwierzętom. Asta zadrżała; groźba, zawarta w jego słowach, brzmiała wystarczająco dobitnie. – Lepiej już pójdę – wymamrotała. – Dziękuję za poświęcony mi czas. – Zeszła z pagórka, czując na plecach jego palące spojrzenie. Jednak ledwie zdążyła zrobić parę kroków, ku swojemu zaskoczeniu znowu usłyszała głos łowczego. – Książę Anders zranił się, ale nie na tym ostatnim polowaniu, lecz ponad tydzień temu. Asta zatrzymała się gwałtownie. Jeśli Kai mówił prawdę, ta informacja mogła stanowić ważny dowód. Z tego, co powiedział wuj Elias, wynikało, że zabójca mógł wprowadzać do rany kumulującą się truciznę – a sporysz miał największą moc przy regularnym dawkowaniu. Odwróciła się do mężczyzny. – Pamiętasz, kto brał udział w polowaniu tamtego dnia? – Ja, książę Anders, Hal Harness i paru innych strażników, Axel Blaxland, Elliot Nash, Jonas Drummond i Lucas Curzon. To najważniejsi. I kilku moich ludzi oczywiście. Asta skinęła głową. Każde z nazwisk zapadło jej w pamięć. – Książę strzelił do jelenia, ale nie trafił go śmiertelnie. To mnie zdziwiło i jego chyba także. Książę miał doskonałe oko. Dziewczyna chłonęła jego słowa. Czy ten niecelny strzał to zwykły przypadek? Czy też oznaka świadcząca, że coś dręczyło księcia? – Zwierzę dogorywało – ciągnął Kai. – Rzucało się i książę Anders podbiegł do niego, chcąc jak najszybciej skrócić jego męki. Ale gdy się zbliżył, jeleń nagle doznał ostatniego przypływu sił. To się czasem zdarza, a książę dał się zaskoczyć. Jeleń zaatakował go i zahaczył rogiem jego nogę, płytko ją raniąc, zanim zdołałem dobiec i zakończyć sprawę. Asta skinęła głową. – Elias twierdzi, że po raz pierwszy ujrzał tę ranę podczas oględzin zwłok. Czy nie wymagała leczenia? – Nie. – Kto to ocenił?

Kai znowu zmrużył oczy. – Ja. Nie trzeba być lekarzem, żeby zabandażować ranę. Czego oczekujecie? Mam się zgłaszać do twojego wuja, gdy ukłuję się cierniem róży? Asta nie zwróciła uwagi na tę zaczepkę. – Czy przed zabandażowaniem rany nałożyłeś na nią jakieś lekarstwo? – Nie musiałem. Książę Anders nie chciał robić wokół siebie zamieszania. – Sądzisz, że ktoś z osób obecnych na polowaniu mógł zaproponować jakąś formę leczenia? Może balsam lub maść? Kai pokręcił głową. – Naprawdę nie wiem. Ton jego głosu świadczył, że to koniec rozmowy. Asta zastanowiła się, co powinna teraz zrobić. Informacje łowczego okazały się pożyteczne, ale zaprowadziły ją w ślepy zaułek. A jeśli miała dalej szukać dowodów na to, że książę Anders został otruty toksyną wprowadzoną w ranę, musiała dowiedzieć się czegoś więcej. I to szybko, skoro już aresztowano podejrzanego, a nawet skazano go na śmierć. – Asta! Tym razem wołał ją nie Jagger, lecz wuj Elias. Krew jej zlodowaciała. Jak ją znalazł? Nie miała prawa przebywać na tej części pałacowych terenów, a w tych dwóch wypowiedzianych sylabach zabrzmiał prawdziwy gniew. Odwróciła się niechętnie, ale wtedy wydarzyło się coś niespodziewanego. Łowczy stanął na drodze zbliżającemu się do niej wujowi. – Peck! – rzucił. – Odpowiedziałem na twoje pytania. Elias spojrzał na bratanicę i szybko wrócił wzrokiem do Kaia. Ten ciągnął: – Kiedy następnym razem zechce ci się naśladować Axela i przepytywać Dwunastu, bądź łaskaw okazać się mężczyzną i zrobić to osobiście, a nie przez uczennicę! Asta czekała ciekawa, jak zareaguje wuj. On zaś nie odpowiedział z równym ogniem, a jedynie skinął pojednawczo głową. Dziewczyna nie wątpiła, że kiedy znajdą się sami, jego furia skupi się na niej. Teraz i ona poczuła gniew na Kaia. – Przykro mi, że spotkały cię nieprzyjemności – oznajmił Elias. – To się już nie powtórzy. Asto – rzucił lodowato – pójdziesz ze mną do wioski.

Dziewczyna wiedziała, że Kai Jagger przygląda jej się z wyraźnym rozbawieniem. A co tam. Niech triumfuje, niech się cieszy. Bez względu na to, co o niej myśli, zdołała wyciągnąć z niego użyteczne wiadomości. – Chodź! – warknął Elias, wyciągając do niej rękę. Wymknęła się mu. Pójdzie, ale nie pozwoli, żeby ciągnął ją jak niegrzeczne dziecko. Kai Jagger uśmiechnął się i pokręcił głową, a potem sięgnąwszy do kosza, wyjął z niego nową lśniącą broń. Gorący oddech wuja Eliasa owiał ucho Asty. – Nie zapominaj, gdzie twoje miejsce. Jeśli jeszcze raz mnie tak ośmieszysz, wyślę cię prosto do osady – i to bez namysłu. Skinęła głową. Przeszedł ją dreszcz. Nie mogła wrócić do osady – nie teraz. Gra toczyła się o zbyt wielką stawkę. Szli dalej w milczeniu, wuj Elias pierwszy, ona za nim. – Niebieskie! – dobiegł ich krzyk Kaia. Po chwili w powietrzu świsnęły toporki. Asta nie mogła się oprzeć; obejrzała się przez ramię. Tym razem Jagger trafił we wszystkie cele. Nic dziwnego. Przez krótki czas, który spędziła w jego towarzystwie, zaczęła rozumieć, że ten człowiek rzadko daje sobie przeszkodzić w zdobyciu tego, czego chce.

Jared szedł przez pałac. Hal Harness podążał pięć kroków za nim. Ciekawe, jak szybko można się przyzwyczaić do nieustannej obecności strażnika, wiernego niczym cień. Przez łączone ołowiem szybki okien Jared widział szybko gasnące światło słońca. Drugi dzień jego rządów dobiegał końca. Już teraz książę czuł się, jakby wyruszył w ważną podróż. Ciągłe towarzystwo stanowiło jeden z jej mniej istotnych aspektów. Rozległ się głos dzwonu. Jared liczył uderzenia – aż do trzynastego. Trudno się wyzbyć takich dziecinnych nawyków. Zawsze żartował z Edvinem z Dzwonu Kata – przedostatniego sygnału dnia. Ale okazało się, że nie można wrócić do czasów utraconej niewinności. Teraz Dzwon Kata kojarzył się Jaredowi z wyrokiem śmierci, który wczoraj podpisał. I z egzekucją zabójcy, wyznaczoną na porę bicia tegoż dzwonu. Ostatnie dwa dni jasno mu uświadomiły, że księstwo to maszyna, a każdy członek Rady Dwunastu – ważna jej część. Dzięki wiedzy i pracowitości rady kraj funkcjonował bez zarzutu. Jako edling tego nie dostrzegał. Posiedzenia Dwunastu często spędzał pogrążony w marzeniach, sądząc, że te dyskusje nie mają wielkiego wpływu na jego życie i zajęcia. Poddał się rygorom nauki – od łucznictwa po umiejętność znajdowania kierunku na podstawie gwiazd – z różnym stopniem zainteresowania i entuzjazmu. Ale przez dwa ostatnie dni zasłona spadła mu z oczu. Zrozumiał, że choć dowiedział się już tak wiele, dopiero zaczyna wędrówkę. Komnat matki strzegł oczywiście jej własny strażnik – który na widok zbliżającego się księcia pochylił głowę w ukłonie i otworzył pierwsze z dwóch drzwi, by zapowiedzieć nadejście Jareda. Książę odwrócił się i spojrzał na Hala, który – rzecz jasna – stał za nim. – Możesz tu zaczekać – powiedział. Strażnik zawahał się na chwilę. – Nie sądzę, żeby z rąk matki spotkała mnie jakaś krzywda – dodał Jared. Hal posłusznie cofnął się na korytarz. Chłopak wszedł do apartamentów

królowej. To sama Elin na początku panowania księcia Gorana wybrała ten tytuł zamiast przynależnego jej miana księżnej małżonki. Ani mąż, ani nikt inny nie odważył się jej sprzeciwić. Nazywano ją królową przez całe panowanie księcia Andersa i tak miało być również teraz, gdy władanie nad Archenfieldem objął Jared. „I słusznie” – pomyślał chłopak. W obecnym chaosie królowa Elin stanowi jedyny niezmienny element – niezłomna i niepokonana jak najtwardszy dąb tych ziem. Znalazł ją, tak jak się spodziewał, w pierwszej komnacie, służącej za połączenie gabinetu z salonem. Stało tu biurko – nieco mniejsze i bardziej eleganckie niż to w jego apartamentach – a matka często za nim siadywała, kreśląc nieskazitelnie wytwornym charakterem pisma starannie obmyślone listy. Ale teraz ujrzał ją pod oknem, przed sztalugą. Każdego wieczora o tej porze miała zwyczaj zajmować to miejsce i poświęcać jakąś godzinę przed posiłkiem na malowanie. Niektóre z jej płócien wisiały na ścianie nad kominkiem. Wszystkie przedstawiały wiejskie pejzaże Archenfieldu w jego bogatej i zróżnicowanej, naturalnej urodzie. Obecnie Elin ze skupieniem ucierała w moździerzu pigment na drobny pył, niewątpliwie przygotowując świeże farby. – Witaj, synu – powiedziała, nie odrywając wzroku od swojego zadania. – Dziękuję, że przyszedłeś na spotkanie. Usiądź. Jared rozejrzał się i ruszył do wygodnego fotela przy kominku. – Nie – powstrzymała go królowa. – Usiądź tu, gdzie mogę cię widzieć. Na ławie okiennej. Wrócił i zatrzymał się przed oknem. – Nie zasłonię ci widoku? – Nie – rzuciła bez wahania. – Maluję z pamięci. Zerknęła na niego i wróciła do wlewania cienkim strumyczkiem lnianego oleju do świeżo utartego pigmentu. – Wydajesz się zmęczony – zauważyła, choć ledwie musnęła go wzrokiem. – Chyba jestem – przyznał, moszcząc się na ławie. – Kolejny trudny dzień… – Ale przez niego przeszedłeś – przerwała, mieszając energicznie farbę. – Zrobiłeś to, czego od ciebie wymagano. I zrobiłeś to dobrze. – Dziękuję, matko. Wiem, że niektórzy z Dwunastu uważają, iż powinienem się ściślej trzymać tekstu.

– Ach tak, nigdy nie wiadomo, kiedy któreś z nich zacznie pomstować. Ani nawet które z nich cię zaatakuje. – Ostrożnie przelała część przygotowanej farby, jaskrawej czerwieni, na paletę. – Nie bierz sobie tego do serca, kochanie. Pamiętaj, oni istnieją, żeby nam służyć. Choć czasem wydaje się, że jest odwrotnie. Uśmiechnęła się do niego; jej wielkie oczy zalśniły w blasku świec. Fascynowało go, jakie emocje budziła w ludziach matka, gdy raczyła zwrócić na nich uwagę – czuli się jak wywyższeni, zdolni do podbijania nowych światów lub latania z łatwością sokołów Novy. Jared nie pamiętał wielu przypadków, gdy matka obdarzyła go pełną uwagą; z konieczności koncentrowała się wyłącznie na Andersie. Ale podejrzewał, że – jako pragmatyczka z natury – zapewne skupi się teraz na nim. – Widzisz – dodała, maczając pędzel w farbie – warto działać małymi krokami. Jednak Dwunastu opłaca się wyprzedzać o krok. – Naniosła nowy kolor na płótno. – Na przykład jutro musisz ogłosić, kogo wybierasz na edlinga. – Już podjąłem decyzję – powiedział z ożywieniem. – Mianuję nim Edvina. – Nie – odparła tak samo zdecydowanie jak wtedy, gdy wybrał niewłaściwe miejsce. – Choć działasz z godnych pochwały pobudek, Edvin się nie nadaje. Wcale. – Wiem, że to jeszcze dziecko – zaczął Jared – ale i ja byłem mały, gdy Anders mnie wybrał. – Nie chodzi o jego wiek – oznajmiła matka, płucząc pędzel w terpentynie, której mocny zapach natychmiast wypełnił całą komnatę. – Rzecz nie w tym, jakie talenty posiada lub nie twój brat. Nie możesz nie zauważyć, że na dworze mamy tylko jednego pełnowartościowego kandydata na edlinga. – Znieruchomiała i znowu spojrzała mu w oczy. – Twojego kuzyna Axela. – Matko! – Nie tym tonem, Jaredzie. – Jakby znowu stał się dzieckiem, które nie chce iść spać. – Przecież nawet nie lubię kuzyna Axela i nie wiem, czy znam go na tyle, by mu zaufać. Elin uśmiechnęła się wyrozumiale. – Ja znam Axela Blaxlanda i także nie wiem, czy mu ufam. Właśnie o tym mówię. – Wytarła pędzel i zanurzyła go w kolejną kroplę farby, tym razem intensywnie niebieskiej. W Archenfieldzie od jakiegoś czasu odczuwa się napięcie. Mój brat i jego ród dążą do przejęcia rządów w księstwie.

– Zatem w odpowiedzi scedujesz na nich władzę? – W odpowiedzi dam im znak, by sądzili, że cel znalazł się w ich zasięgu. Raz już tak zrobiliśmy, gdy twój ojciec uczynił Axela kapitanem gwardii. Teraz musimy przyciągnąć twojego kuzyna jeszcze bliżej, by poczuł, że korona wkrótce wpadnie mu w ręce. – Jeśli zostanie edlingiem, korona naprawdę może mu wpaść w ręce. – Tylko po twojej śmierci – zauważyła Elin rzeczowo. – A do niej nie dojdzie. – Ich oczy znowu się spotkały. – Nie zamierzam stracić dwóch synów jednego po drugim. Nie, jesteś młody i zdrowy, przed tobą wiele lat rządów. Damy Axelowi tę godność na jakiś czas – powiedzmy na dziesięć lat, może mniej, to się jeszcze zobaczy. Mam do dyspozycji pewne środki. Potem być może zechcesz przekazać tę pozycję Edvinowi, żeby umocnić ród Wynyardów. Albo oczywiście możemy zechcieć wziąć pod uwagę dziecko Silvy, by odnowić przymierze z Woodlarkiem. Jared słuchał jej w oszołomieniu. – Mówisz o tym jak o partii szachów… w której jesteśmy pionkami. – Naprawdę? – zdziwiła się i zastanowiła się nad tym. – Cóż, być może to gra taka jak szachy. Ale o wiele, o wiele ważniejsza. – Przyjrzała się swojemu obrazowi, trzymając pędzel w powietrzu. – A zatem postanowione: Axel zostanie twoim edlingiem. – Być może – powiedział Jared powoli. Stawić czoła Radzie Dwunastu to jedno, ale spotkanie z takim żywiołem jak matka to coś zupełnie innego. – Tak się musi stać – dodała Elin. – I stanie się jutro. – Dobrze – zgodził się. – Jutro rano odbędzie się zebranie Dwunastu. Wówczas ogłoszę moją decyzję. – Doskonale. – Królowa zanurzyła pędzel w farbie i podjęła pracę. – Ciekawi mnie, co malujesz. – Jared pochylił się ku niej. – Nie. – Matka uniosła wolną rękę. – Jeszcze nie skończyłam. Nie wiedział, czy chodzi jej o obraz, czy o ich rozmowę. – Jak się miewa dziś Silva? – spytała. – Widziałeś ją? – Tylko podczas przemówienia – odparł. Szczerze mówiąc, nawet wtedy nie zwracał na bratową większej uwagi. Miał ważniejsze sprawy na głowie. – Biedaczka, źle znosi ten wstrząs – zauważyła Elin. – To zrozumiałe. Matka na chwilę wyłączyła się z rozmowy, zajęta nanoszeniem farby na płótno.

– Z pewnością czuje się kompletnie opuszczona – odezwała się po chwili ciszy. – Nigdy nie zadomowiła się w Archenfieldzie. Widziałeś, jak tęsknie spogląda na góry? Niewątpliwie myśli o ziemiach, które leżą za nimi. – Nie zauważyłem – mruknął. Uświadomił sobie, że dotąd nie obdarzał bratowej zainteresowaniem. Zdziwiło go, że matka dostrzegła taki szczegół, ale zaczął sobie uświadamiać, że niewiele spraw uchodzi uwadze Elin. – Mogę cię zapewnić, że tak właśnie robi. A jeśli tęskniła za domem jeszcze przed śmiercią męża, wyobraź sobie, o ile gorzej czuje się teraz. Dziecko, które w niej rośnie, tylko pogarsza sprawę. Wierz mi, wkrótce Silva zacznie usychać z tęsknoty za Woodlarkiem. – Może należałoby jej pozwolić na odwiedzenie rodziny? – Nie sądzę. – Elin wzdrygnęła się na samą tę myśl. – Nie teraz. Oczywiście jej rodzina przyjedzie na pogrzeb Andersa i zostanie na twoją koronację. Ale wyjazd Silvy nie wchodzi w grę – nie teraz, gdy nosi w łonie kolejnego dziedzica naszego nazwiska. Jared pomyślał, że matka traktuje Silvę tylko jak nosicielkę dziecka Andersa. Zrobiło mu się żal bratowej. Zapamiętał, by zagadnąć ją przy kolacji i spytać, jak się czuje. Ktoś musiał jej okazać zwykłą ludzką życzliwość. – Powinieneś się z nią ożenić – dodała Elin lekko. – Co? – Jared drgnął i poderwał głowę. Oczy matki, widoczne nad krawędzią blejtramu, migotały. – Powinieneś się z nią ożenić. W ten sposób zachowa tytuł księżnej małżonki, a pozycja dziecka nie zostanie zagrożona. – Ileż romantyzmu – burknął Jared. – Kiedy nadejdzie odpowiednia pora, z pewnością sam zdołam wybrać sobie żonę. – Sam? – powtórzyła Elin z rozbawieniem. – Naprawdę? Wydaje ci się, że twój brat tak zrobił? Wiem, Logan Wilde przeszedł sam siebie, tworząc bajkowy romans Andersa i Silvy, ale nie sądziłam, że uwierzyłeś w to tak bezkrytycznie. – Nie było więc żadnego bajkowego romansu? – spytał Jared zbity z tropu. Królowa pokręciła głową. – Tego nie powiedziałam. Bajkowy romans musiał nastąpić, gdy tylko twój brat ujrzał piękność z Woodlarku – oznajmiła z uśmiechem. – Czy to ważne, czyje pióro spisało tę historię? Raz jeszcze Jared wyobraził sobie ręce matki nad wielką szachownicą. On, jego bracia, Silva, Axel – wszyscy byli tylko pionkami, które przestawiała

zgodnie ze swoją wolą. Jeszcze przed chwilą cieszył się, że naprawdę ją pozna. Teraz nie potrafił stwierdzić z całą pewnością, że tego chce. – Widzę, że uraziłam twoje poczucie moralności – zauważyła Elin. – Nawet nie zaprzeczaj. Z twojej twarzy można odczytać wszystko. Nad tym także musimy popracować. Porozmawiam z Loganem. – Nie – rzucił książę, wstając. – Nie rób tego. Przestań mną manipulować… Spełnię twoje żądanie, jeśli chodzi o Axela, ale na tym koniec. Nie traktuj mnie jak marionetki. – Oczywiście, kochanie – powiedziała królowa spokojnie, odkładając pędzel. – Ten dzień wyczerpał twoje siły. Sam tak powiedziałeś. Dlatego reagujesz przesadnie. Z całą pewnością nie zamierzam tobą manipulować, chcę tylko podzielić się moim doświadczeniem. Nie ciebie pierwszego osadziłam na tronie Archenfieldu. Jeśli ja nie mogę ci doradzać, to kto? Może miała rację i rzeczywiście ze zmęczenia przesadził z reakcją. Może matka żartowała, mówiąc o poślubieniu żony zmarłego brata. – Skończyłam – oznajmiła. – Wygłoś werdykt. Nie od razu zrozumiał, że chodziło jej o obraz. Przyglądała się swojemu dziełu krytycznie. Podszedł i po raz pierwszy spojrzał na płótno. Scena przedstawiała rannego jelenia. Z jego boku tkwiła głęboko wbita strzała, a na ziemi zostały ślady krwi. – Co sądzisz? – spytała matka. – Mów szczerze. Zawsze chętnie przyjmuję krytykę. – Bardzo dobry – przyznał. Pomimo wątpliwego tematu technika pozostawała bez zarzutu. – Naprawdę tak myślisz? – Elin wstała. – Chciałam upamiętnić chwilę, gdy dowiedziałeś się, że zostaniesz nowym księciem Archenfieldu. Kai Jagger uprzejmie opisał mi tę scenę. Choć przecież dobrze wiem, jak wygląda ranny jeleń. W swoim czasie zastrzeliłam ich wystarczająco wiele. – Przeniosła wzrok z obrazu na syna. – Ale nie uważam tego za scenę rodzajową. Ma znaczenie symboliczne. Jeleń to dwór Archenfieldu. Zraniono go bardzo blisko serca, lecz nie stracił zdolności ruchów. Choć cierpi i krwawi, wie, że nie ma wyjścia – musi walczyć o życie. Jared nie mógł oderwać wzroku od jaskrawej czerwieni krwi na obrazie; przypomniała mu ona o tamtej chwili. Ale oczywiście to nie jego strzała trafiła zwierzę. Nie wiedział, kto upiększył prawdę – łowczy czy matka.

– Namalowałam to dla ciebie – dodała królowa, biorąc syna pod rękę. – Mam nadzieję, że znajdziesz w tym obrazie natchnienie. – Dziękuję – powiedział machinalnie. Musi znaleźć dobre miejsce dla podarunku matki. Takie, na które rzadko patrzy. I obraz, i wyjaśnienie matki przyprawiły go o gęsią skórkę. Elin najwyraźniej nie dostrzegała jego reakcji. – No cóż… Nagle ogromnie zgłodniałam. Malowanie doprawdy mnie wyczerpuje. Jeśli wybaczysz, muszę się umyć i przebrać do kolacji. Musnęła wargami jego policzek, lekko niczym skrzydłami motyla, i odeszła do sąsiedniej komnaty. Jared został w towarzystwie ponurego malowidła.

Morgan Booth uśmiechnął się, gdy ucichło ostatnie echo „jego” dzwonu. Zawsze ogarniało go wyjątkowe poczucie spokoju, jakby wracał do domu, gdy schodził po zimnych kamiennych schodach do lochów. Tak, była to najsurowsza część pałacowych zabudowań. Nie mogła przypaść do gustu zwolennikom bogato tkanych kobierców – ani w ogóle dywanów. W podziemnej, wilgotnej ciemności próżno by szukać pięknych dzieł sztuki czy finezyjnie intarsjowanych mebli, jakie z pewnością ozdabiały górne komnaty i korytarze. Takie zbytki nie miały znaczenia dla kata. Lochy stanowiły jedyną część pałacu, którą mógł nazwać własną. A choć każda cegła i belka, tak nad, jak i pod ziemią, należała do klanu Wynyardów, to skromna rodzina Boothów miała prawo własności do tego właśnie miejsca. Dwudziestoletni Morgan był z pewnością młody jak na członka rządzącej rady. Funkcję kata przejął po ojcu, Atticusie Juniorze – który z kolei dostał ją po śmierci własnego ojca, Atticusa Seniora. Morgan Booth z pewnością wyróżniał się spomiędzy innych członków rady ze względu na fakt, że piastowaną przez niego funkcję przekazywano w jego rodzie z pokolenia na pokolenie. Jednak nie czekał na nią bezwolnie – o nie. Zdobył swoją godność w jednym z ostatecznych rozstrzygających starć w wojnie z Eronezją. W bitwie tej życie oddał nie tylko książę Goran, lecz także Atticus Booth Junior. Morgan, wówczas zaledwie osiemnastoletni, wyróżnił się przytomnością umysłu i drapieżnością, które zademonstrował na polu walki. Dzięki temu, jak powiedział mu później książę Anders, kwestia jego wyboru na kata stała się bezdyskusyjna. Choć ojciec i dziadek nie żyli, Morgan często czuł ich obecność w lochach. Wyobrażał sobie, że byli związani z tym miejscem tak bardzo, iż postanowili go nie opuszczać. Może z tego powodu lochy najbardziej podobały mu się, gdy zamieszkiwały je tylko te poczciwe rodzinne duchy. Nikt nie mógłby go nazwać samotnikiem – widywano go, jak żartował lub palił z kapitanem

gwardii, leśnikiem czy strażnikami z nocnego patrolu – ale i tak cenił sobie godziny spokoju i ciszy. Mógł wtedy rozmyślać i czytać. W ciągu zaledwie dwóch lat zebrał tu sporą bibliotekę. Pomogła mu w tym znacząco królowa Elin. W początkach jego pracy zaprosiła go do Biblioteki Królewskiej mieszczącej się wysoko we wschodnim skrzydle. Wypytała dokładnie o interesujące go tematy, a potem pozwoliła wynieść naręcza tomów. Kilka tygodni później niezmiernie się ucieszyła, gdy wrócił i oznajmił, że przeczytał nie jedną, a wszystkie pożyczone książki. Wdali się w żywą dyskusję na ich temat. Królowa nalegała, by zatrzymał ulubione pozycje, argumentując, że chętnie zrobiłaby trochę miejsca w swojej zatłoczonej bibliotece. Wkrótce kat stał się faworytem królowej. Elin przepytywała go przy herbatce w królewskiej bibliotece z lektur i interesowała się, z jakimi książkami chciałby się jeszcze zapoznać. Jej propozycje przeważnie przypadały mu do gustu – choć mimo największych wysiłków królowej nigdy nie polubił powieści. Wolał książki historyczne, biografie, a przede wszystkim – kroniki podróżników. Morgan trzymał rosnącą kolekcję książek w drewnianej biblioteczce, którą sam zrobił ze zwalonego dębu. Postawił ją pod ścianą na prawo od warsztatu. Teraz zatrzymał się przed nią i przesunął dłonią po znajomych grzbietach, jakby witał się ze starymi przyjaciółmi. Wśród nich znajdowała się jedna, którą chciał znowu odszukać. Światło latarni oświetliło tytuły. Jest! Wyciągnął cienki tomik i odłożył go, zanim podszedł do warsztatu. Przyda się mu później, gdy skończy pracę. Od latarni, którą przyniósł, zapalił drugą, wiszącą nad warsztatem – nikt mądry nie zajmuje się toporami przy złym oświetleniu. A, są, ślicznotki! Blask drugiej świecy padł na kolekcję toporów w różnych rozmiarach. „To także przyjaciele” – pomyślał, wyciągając do nich rękę. Z przyjemnością dotknął znajomej hikorowej rękojeści i położył topór tak, by jego półkoliste ostrze wystawało poza blat. Delikatnie dotknął go kciukiem. Ostre, ale niedostatecznie. Nieważne. Zaraz temu zaradzi. Najpierw obejrzał metal, szukając uszkodzeń. Dostrzegł jedną małą plamkę, więc ujął kawałek szorstkiego piaskowca. Potarł nim ostrze bardzo delikatnie, niczym stajenny szczotkujący koński kark lub psi grzbiet. Po jakimś czasie znowu przyjrzał się czyszczonej powierzchni. Plamka znikła. Zadowolony odłożył piaskowiec.

Teraz ostrzałka. Ujął ją i przesunął palcem po drobnoziarnistej powierzchni. To, czy należało ją namoczyć przed użyciem, czy też nie, pozostawało kwestią osobistych upodobań; Booth wolał na parę chwil zanurzyć kamienny okrąg w cebrzyku z wodą. Otrząsnąwszy ostrzałkę, zaczął przesuwać nią po toporze wyćwiczonym okrężnym ruchem, tak jak robili to jego ojciec i dziadek. W górę i dół, w górę i dół… Pracując, przypomniał sobie, jak robił to pierwszy raz, a duża ręka ojca kierowała jego palcami. – Delikatnie, Morganie. Jeszcze delikatniej. Gdy ojciec cofnął dłoń i pozwolił mu dokończyć pracę samemu, Morgan omal nie pękł z dumy. Topór stał się wystarczająco naostrzony; można nim było się ogolić. Morgan odłożył ostrzałkę i ujął wytarty, rzemienny pasek. Przesuwał nim po ostrzu, aż znikły z niego najmniejsze zadziorki zostawione przez kamień. Odwiesił pasek i przyjrzał się swojemu dziełu. Idealnie. Topór nadawał się do użycia. Zadowolony Morgan postanowił nalać sobie naparsteczek i usiąść do lektury. Ale gdy odkorkował flaszę akwawity, usłyszał dobiegający z korytarza odgłos. To chyba więzień. Kat pokręcił głową – tak skupił się na pracy i własnych myślach, że zapomniał o towarzystwie. Odstawił butelkę i ujął latarnię, z którą poszedł do cel. Pamiętał czasy, gdy wszystkie miały lokatorów. Wydawało się, że od tamtych dni upłynęło wiele czasu. Pod panowaniem księcia Andersa do Archenfieldu zawitał pokój, i to trwały. Aż do teraz. Dziś przebywał tu tylko jeden więzień, ale jeśli Axel miał rację i to jedno z ościennych państw znowu ich zaatakowało, lochy wkrótce zaczną pękać w szwach, jak za czasów jego ojca i dziadka. Ta perspektywa nie zachwycała kata – te odgłosy i zapachy zbyt wielu intruzów w jego królestwie – ale jeśli trzeba, jakoś to zniesie. Poza tym będzie mógł częściej używać toporów. Rozkład lochów odzwierciedlał rozplanowanie komnat na wyższych piętrach. Z korytarza docierało się do okrągłego pomieszczenia, nad którym wznosiła się Zachodnia Wieża. Pod nią znajdowało się główne skupisko cel ułożonych jak cząstki pomarańczy. A jedną z tych cząstek zamieszkiwał więzień. Cela niemal ginęła w mroku – świeczka w latarni prawie się wypaliła. Morgan postawił własną latarnię na podłodze pod drzwiami pomieszczenia, otworzył je kluczem i wszedł do środka.

Michael Reeves siedział na kamiennej półce, która mogła w razie potrzeby służyć jako łóżko. Owinął się kocem z szorstkiej wełny. Mimo to drżał. – Czy mogę prosić o wodę? – spytał. Stojący w celi gliniany dzbanek był pusty. Kat skinął głową. Wziął naczynie i nie fatygując się zamykaniem drzwi na klucz, wyszedł z celi. W drzwiach lochów stali strażnicy, których łatwo mógł wezwać gwizdem. Więzień nie miał dokąd uciekać. A gdyby coś mu strzeliło do głowy – Morgan Booth potrafił rozwijać duże prędkości, gdy sytuacja tego wymagała. Zatem nalał do dzbana świeżej wody i, pod wpływem impulsu, wziął dla siebie flaszę akwawity i kubek. Gdy wrócił, Michael siedział dokładnie w tej samej pozycji. Booth postawił dzbanek obok niego. Potem odkorkował butelkę i nalał sobie nieco napitku. – Strasznie wyglądasz – zauważył. – Można by pomyśleć, że twoi paddenburscy panowie lepiej cię przygotowali na taką okoliczność. Michael napił się wody. – Ile razy mam powtarzać? Nie przyjmuję rozkazów od nikogo – oprócz kamerdynera. Nie mam nic wspólnego z zabójstwem księcia. Kat uśmiechnął się pod nosem i znowu łyknął akwawity. – A jakże – mruknął. Przez jakiś czas żaden z nich się nie odzywał. – Wiesz co – powiedział w końcu Morgan. – Zrobię coś dla ciebie. Wróciwszy do swojego biurka, wziął książkę, którą odłożył. Przyniósł ją do celi i wręczył Michaelowi, a ten spojrzał na Morgana z zaskoczeniem. Kat wzruszył ramionami. – Niektórzy robią wiele zamieszania wokół ostatniego posiłku. A ja myślę tak: co za różnica, co zeżresz przed śmiercią? I tak zaraz to wysrasz. – Spojrzał więźniowi w oczy. – Za to jeśli chodzi o ostatnią książkę… o, to może wpłynąć na twoją nieśmiertelną duszę. Nie czekając na reakcję więźnia, zabrał flaszę i zamknąwszy drzwi celi na klucz, poszedł do swojego biurka. Przypomniał sobie o innej książce. Nie trzymał jej w biblioteczce, lecz w szufladzie nad warsztatem, by zawsze ją mieć pod ręką. Wyjął bezcenny tom, nogą przysunął stary taboret dziadka i usiadł na nim. Oprawna w płótno książka była właściwie notesem, pełnym spisanych ręcznie nazwisk, które także opowiadały szczególną historię Archenfieldu. Morgan przewracał kartki, uśmiechając się na widok pisma dziadka, a potem

ojca. W końcu dotarł do stron zapełnionych przez siebie – i do czystej kartki. Wyjął z szuflady pióro i kałamarz dziadka. Zanurzył pióro i przyłożył jego czubek do papieru. Zapisał datę następnego dnia, a pod nią tylko dwa słowa: Michael Reeves. Nalał kolejną porcję mocnej akwawity, obiecując sobie, że to już ostatnia, i zaczekał, aż atrament wyschnie.

Asta przystanęła na chwilę, by w zachwycie przyjrzeć się pałacowi. Budynek robił naprawdę oszałamiające wrażenie, a w blasku porannego słońca wyglądał jeszcze piękniej. Kamień, z którego zbudowano ściany, zdawał się jarzyć pomarańczowym światłem, podkreślającym płomienną czerwień porastających go pnączy. Zwieńczone blankami wieże Wschodnia i Zachodnia wznosiły się wysoko nad pałacowe dachy, usiane fasetkowymi oknami i wąskimi otworami strzelniczymi. Spojrzenie Asty zatrzymało się na balkonie nad tarasem, z którego książę Jared wygłosił poprzedniego dnia swoją pełną emocji przemowę. Balkon był pusty, ale dziewczyna nadal widziała na nim sylwetkę młodego władcy. Przeszedł ją dreszcz na myśl o jego poruszających słowach i o więzi, która powstała między nim a tłumem. Wczoraj na tarasie nie dałoby się wcisnąć nawet szpilki, tak wiele osób chciało wysłuchać księcia. Teraz Asta nie widziała żywego ducha – z wyjątkiem wiecznie czujnych strażników. Kiwnęła im głową i poszła dalej, ale nie mogła przestać myśleć o podróży, którą odbyła w zeszłym roku. Jakby wuj Elias wyciągnął dobroczynną rękę nad polami oraz fiordami i pozwolił jej przeskoczyć z wiejskiego domu prosto w bijące serce księstwa. Doskonale wiedziała, jak wiele mu zawdzięcza. Dlatego to, co zamierzała zrobić, stawało się jeszcze bardziej niewiarygodne. Zjawiła się tutaj, by poprosić księcia Jareda o prywatną audiencję. Chciała z nim porozmawiać o oficjalnym dochodzeniu w sprawie zabójstwa jego brata i wyrazić przekonanie, że kieruje się ono w złą stronę. Teraz pewność siebie zaczęła ją opuszczać. Jakim prawem ona, osoba bez funkcji i tytułu, miała podważać wyniki śledztwa? A jeśli książę Jared spyta ją o dowody? Przecież ich nie miała. Mogła mu przekazać jedynie swoje przemyślenia i uczucia. No i raport z oględzin zwłok, przypomniała sobie. To Elias zaznaczył, że morderca mógł użyć dwóch trucizn, podanych w różny sposób. Chciała się upewnić, że Jared wie o tym wszystkim – że wie, jak

trudno byłoby lokajowi uzyskać jałowiec sabiński rosnący tylko w Ogrodzie Lekarskim. Książę powinien się też dowiedzieć o ranie, którą Anders odniósł na polowaniu tydzień przed śmiercią, a także, że ktoś – wyżej postawiony od lokaja, mający łatwiejszy dostęp do władcy – mógł podać truciznę przez ową ranę. Znała nazwiska osób obecnych na polowaniu i gdyby nowy władca spytał o nie, potrafiłaby je bez trudu wymienić. Więc tak naprawdę sprawdzała tylko, czy książę zna szczegóły raportu z oględzin zwłok. Wuj chyba by się o to nie pogniewał? Skrzywiła się na samą myśl. Pamiętała, w jaką wściekłość wpadł Elias, gdy przyłapał ją na przepytywaniu łowczego. To, co zamierzała zrobić, było dziesięć, nie! – sto razy gorsze. Oczywiście najbardziej niepokoiło ją, czy książę w ogóle zechce się z nią spotkać. Nie znała co subtelniejszych reguł pałacowej etykiety, a oczywiście nie ośmieliła się spytać o nie wuja, by nie budzić podejrzeń. W kieszeni niosła coś, co – jak liczyła – stanie się przepustką do książęcych komnat. Dokładnie mówiąc, małą aksamitną sakiewkę zawierającą prywatną własność księcia Andersa – złoty łańcuszek z trzema wisiorkami, który zdjęli mu z szyi podczas oględzin. Elias i tak oddałby go Jaredowi przed pogrzebem, więc tłumaczyła sobie, że tylko przyspiesza to zdarzenie. Pomyślała o trzech zawieszkach z łańcuszka – fiolce z prochami księcia Gorana, podłużnym walcowatym medalionie z malutkim, zwiniętym listem miłosnym od Silvy i trzecim przedmiocie – tajemniczym kluczu. Pierwszy przedmiot nakazywała nosić pradawna tradycja. Drugi był miłosnym podarunkiem. Ale trzeci, klucz, nie przestawał jej intrygować. Czy to także jedynie jakiś symbol – może kolejny prezent od Silvy? A może miał bardziej praktyczne zastosowanie? Przypomniała sobie, że nie może się fascynować tymi przedmiotami – stanowiły jedynie przepustkę do komnat księcia. Właściwie czuła się niemal winna, że trzyma je w kieszeni. Nie dlatego, że zabrała je z pokoju wuja, lecz ponieważ niosła tak prywatne i osobiste rzeczy, które zaledwie kilka dni temu spoczywały na bijącym sercu martwego obecnie władcy Archenfieldu. Powiedziała sobie, iż wzięła je tylko po to, by oddać bratu zmarłego – i że słusznie postąpiła. Pogrążona w myślach nawet nie zauważyła, kiedy dotarła na dziedziniec przed pałacem. Spojrzała na drzwi wejściowe i odetchnęła głęboko. Teraz albo nigdy. Pochyliwszy głowę, ruszyła z determinacją przed siebie.

Ale zanim zdołała wejść, zatrzymała ją osoba wychodząca z tychże drzwi. Silva! Nosiła zupełnie inny strój niż dwa dni temu, gdy spotkały się po raz pierwszy, ale wyglądała równie wytwornie i nieziemsko. Dziś jej jasnozłote włosy zostały zaczesane gładko do tyłu w modny kok, a księżna miała na sobie dopasowaną kurtkę – kremową, lecz haftowaną złotą nicią w motyle i pszczoły – jasne szarawary oraz długie buty do konnej jazdy. Towarzyszyły jej dwie białe charcice, poruszające się z taką samą gracją jak ich pani. Na widok Asty Silva natychmiast rozpromieniła się w anielskim uśmiechu. – Witaj, pani – powiedziała dziewczyna, w porę przypominając sobie o odpowiednim tytule. – Ależ to zbyt wiele szczęścia! Właśnie wybierałyśmy się na miłą przechadzkę. Dołączysz do nas? Asta zawahała się z odpowiedzią. Odmowa oczywiście zabrzmiałaby impertynencko, ale zawrócenie z drogi wydawało się jej nie do zniesienia; i tak musiała się zdobyć na wielką odwagę, by dojść aż tutaj. Zaczęła się zastanawiać, czy spotkanie z Silvą nie stanowi znaku, że ubieganie się o audiencję u księcia to szaleństwo. – Postanowiłam iść w ślady mojej matki – wyjaśniła księżna, idąc przez taras dumnym krokiem właścicielki, do czego w pewnym sensie miała prawo. – Mówiła mi, że czekając na moje przyjście na świat, codziennie wybierała się na przechadzkę przez piękne tereny Woodlarku, żebym jeszcze przed narodzeniem odczuła urodę świata, a zwłaszcza mojego kraju. – Lekko oparła dłonie na balustradzie biegnącej wzdłuż skraju tarasu i spojrzała tęsknie na daleki, spowity w błękit łańcuch gór. – W tej chwili nie mogę pokazać mojemu dziecku Woodlarku, ale i Archenfield ma swoje specyficzne zalety. – Odwróciła się do dziewczyny. – Teraz więc rozumiesz, że musisz razem z nami odbyć ten pierwszy piękny spacer! Biała charcica Silvy otarła się łbem o talię Asty. – Widzisz? – dodała księżna. – Talitha także cię zaprasza! – Pani, bardzo mnie cieszy ta propozycja… – zaczęła dziewczyna. Wewnętrzny głos podszepnął jej, żeby nic więcej nie mówiła i poszła ze swoją nową przyjaciółką wszędzie, gdzie ta sobie zażyczy. Ale ten głos został zagłuszony przez inny, bardziej natarczywy i zanim zdołała się opamiętać, dodała: – …ale przyszłam tu, by porozmawiać z księciem Jaredem. Pożałowała tych słów, gdy tylko padły z jej ust, jednak Silva nie okazała urazy. Pogłaskała drugą charcicę i uśmiechnęła się uroczo. – Z pewnością o tej porze go nie znajdziesz. Dziś rano odbywa się

zebranie Rady Dwunastu, a książę właśnie się do niego przygotowuje. – Och… – Asta poczuła, że determinacja ją opuszcza. – Nie wiesz, pani, czy ktoś może mi wyjednać audiencję? Nie zajmę wiele czasu. Szlachetna głowa Silvy znieruchomiała na chwilę, a jej oczy spojrzały w głąb serca Asty. – Jared jest księciem Wszecharchenfieldu. Nie ma dla ciebie czasu. Tak to wygląda. Wierz mi, byłam żoną takiego księcia. – Oczywiście – wymamrotała dziewczyna, dotykając ukrytego w kieszeni klucza Andersa, jakby był to jakiś przynoszący szczęście talizman. – Ale potrzebuję tylko pięciu minut… najwyższej dziesięciu… Silva pokręciła głową. – Chodź – rzuciła, biorąc swoją towarzyszkę pod ramię. – Ach, jakie ogniste błyski zapala słońce w twoich włosach! Zabiłabym za taki kolor! Pójdziemy razem nad fiord. Po prostu nie przyjmuję odmowy. Ranek jest piękny i… Jej słowa zagłuszyło bicie Dzwonu Leśnika. Silva zmarszczyła brwi i dotknęła czoła. – Te nieustanne dzwony szarpią mi nerwy. W mojej ojczyźnie mamy zegary, a w związku z tym o wiele mniej migren. – Roześmiała się lekko i odciągnęła Astę od drzwi. Poprowadziła ją po kamiennych schodkach, wiodących wokół wschodniej ściany pałacu do ogrodów na jego tyłach. Dwa śnieżnobiałe charty radośnie popędziły za nią. Przeszły przez wysypaną żwirem ścieżkę; po jej jednej stronie ciągnął się wypielęgnowany trawnik, a po drugiej – krzaki przystrzyżone w kształty piramid. Za kamienną furtką na końcu dróżki znajdował się kolejny, większy i bardziej oficjalny ogród. Ukazała im się misternie zdobiona fontanna, której rozpryski iskrzyły się w porannym słońcu niczym brylantowe pióropusze. – Za mną, moje panie! – zawołała Silva. Asta obejrzała się, sprawdzając, czy księżnej towarzyszą jej damy dworu. Miała nadzieję, że nie – i tak też się okazało. Z pewnym zażenowaniem zdała sobie sprawę, że Silva zwracała się do niej i charcic. Księżna usiadła na cembrowinie fontanny i zanurzyła rękę w wodzie, dając znak charcicom, by napiły się dla ochłody. Korzystając z postoju, Asta spojrzała na pałac. Nie przywykła do oglądania go z tej strony. – Gdzie znajdują się apartamenty księcia? – spytała, starając się,

by zabrzmiało to możliwie jak najniewinniej. Najwyraźniej jej się to nie udało, bo księżna pokręciła głową. – Obawiam się, że nabawiłaś się jakiejś niezdrowej obsesji – powiedziała. Mimo to wskazała rząd okien z drobnymi, łączonymi ołowiem szybkami na środku pierwszego piętra. – Tam, jeśli musisz wiedzieć. Choć nie radzę rzucać w okna kamykami, żeby zwrócić jego uwagę. Nawet jeśli masz doskonałe oko, takie zachowanie raczej nie spotka się z akceptacją. Asta spojrzała we wskazanym kierunku, osłaniając oczy przed rażącym słońcem. Jego blask odbijał się od szyb, zmieniając je w nieprzejrzyste złote lustra. Dziewczyna już miała się odwrócić, gdy światło nagle przygasło, a w jednym z okien ukazała się postać. Nie do wiary! Ogrodowi przyglądał się książę Jared. Wydawało się, że patrzy wprost na fontannę i znajdujące się przy niej osoby. Asta pomachała do niego, zanim zdążyła się zastanowić, co robi. Silva stłumiła śmiech. Ale – o dziwo! – książę odpowiedział takim samym gestem. Dziewczyna nie wierzyła własnym oczom. Stała jak skamieniała, zapatrzona w okno. Potem Jared zniknął równie nagle, jak się pojawił, a na jego miejscu pojawił się ktoś inny. – Czy to Logan Wilde? – spytała Asta. – Tak – przyznała Silva. – Pewnie przeklina nas za odciągnięcie uwagi księcia na tę jedną bezcenną chwilę. Poeta patrzył na nie przez moment, po czym cofnął się w mrok komnaty. Promienie słońca znów zmieniły szyby w złote tafle. Asta spojrzała na Silvę, która wstała, gotowa do dalszego spaceru. – Czym właściwie zajmuje się poeta? – spytała. Silva uśmiechnęła się lekko. – Spytaj raczej, czego nie robi. To prawa ręka księcia. Często uważałam, że spędzał z moim mężem więcej czasu niż ja. – Ale na czym polega jego zadanie? Chyba nie tylko na pisaniu wierszy? – Niegdyś tak. Ale jego rola z czasem się zmieniła. Teraz do obowiązków poety należy podtrzymywanie kontaktów z dworem i światem. Nadal wymaga się od niego pisania przemówień księcia – takich jak to, które książę Jared wygłosił wczoraj – ale nie tylko. Poeta jest także doradcą politycznym – można by nawet powiedzieć: dyplomatą. – Aha – mruknęła Asta. Uświadomiła sobie, że nadal nie wie wielu rzeczy

o sprawach dworu. Może dzięki tej niespodziewanej przyjaźni z Silvą nadrobi braki. Dotarły do końca tej części ogrodu, skręciły w lewo i znalazły się w długiej alei młodych drzew, gdzie na ścieżce drżały plamki przefiltrowanego przez liście światła. – Ładnie tu – odezwała się Asta. – Te drzewa posadzono chyba niedawno. – Dokładnie rok temu – powiedziała Silva trochę zgaszonym głosem. – Ta aleja powstała na nasz ślub. – Wyciągnęła ręce. – Po lewej widzisz lipy, drzewa z Woodlarku, podarowane nam przez moich rodziców. Na prawo – morwy z Archenfieldu. Chodziło o to, by gałęzie obu szeregów drzew splotły się ze sobą nad naszymi głowami. Ma to symbolizować więź mojej ojczyzny z krajem mojego męża. Za jakiś czas powstanie tu zielone sklepienie. Asta, przeklinając się w duchu za poruszenie tego tematu, zaczęła rozpaczliwie szukać właściwej odpowiedzi. – Piękny pomysł – wykrztusiła. – Zasadniczo tak – odparła zwięźle Silva. – Szkoda tylko, że mój mąż nie dożył chwili, w której drzewa sięgnęłyby mu do ramion. – Tak, rzeczywiście – wymamrotała Asta, życząc sobie ze wszystkich sił, by jakoś wymazać wszelkie wspomnienie o tej rozmowie i żeby aleja wreszcie się skończyła. Silva wzruszyła ramionami i westchnęła. – Anders nie zobaczy już, jak drzewa się rozrastają, ale jego syn – tak. – Syn? Skąd wiesz, że urodzisz chłopca, pani? – Archenfield potrzebuje kolejnego księcia – powiedziała księżna. Oczy miała błękitne jak szczyty gór. – A czyż nie jestem wierną służką Archenfieldu? Założyła za ucho niesforne pasmo jasnych włosów i ruszyła przed siebie. W milczeniu szły aleją młodych drzew. Asta rozpaczliwie szukała sposobów, by pomóc swej towarzyszce odzyskać dobry nastrój. Silva wydawała się zatopiona w rozmyślaniach, a sądząc po wyrazie jej twarzy, myśli te nie należały do pogodnych. W końcu, ku wielkiej uldze Asty, dotarły na koniec alei i Silva otworzyła furtkę, za którą rozpoczynała się ścieżka wzdłuż rzeki. – Cieszę się, że na ciebie wpadłam – wyznała księżna. – Obawiam się, że podczas naszego poprzedniego spotkania przedstawiłam ci moje małżeństwo w niewłaściwym świetle.

– Jak to? – spytała Asta, natychmiast zaciekawiona. – Mogłaś odnieść wrażenie, że to małżeństwo zawarliśmy z przyczyn politycznych, bez miłości. Ale choć nasz związek został podyktowany pewnymi pragmatycznymi względami – z całą pewnością na początku – chodziło w nim o coś więcej. Anders i ja bardzo się kochaliśmy. – Księżna pokręciła głową. – Dziwnie się czuję, opowiadając o moim życiu komuś obcemu. Dotarły do małego drewnianego mostku spinającego brzegi rzeki. Stanęły na nim, a Silva pozwoliła charcicom bawić się w wodzie. – Z jakiegoś powodu czuję, że muszę się przed tobą wytłumaczyć – dodała. – Tak jakbyś była uczennicą kapłana, nie lekarza. Stałaś się moją spowiedniczką, Asto Peck – wyznała z łagodnym uśmiechem. Dziewczyna pokręciła głową. – Pani, nie musisz mi niczego wyjaśniać. Jesteś księżną małżonką, a ja – nikim. – Nie mów tak! Jesteś moją przyjaciółką. Przynajmniej taką mam nadzieję. – Silva ujęła rękę Asty i uścisnęła ją lekko. – Tak – odparła dziewczyna, mile zaskoczona tym dowodem uczuć. – Uważam się za twoją przyjaciółkę, pani. – I dodała, gdy księżna cofnęła rękę: – Ale i tak wiedziałam, że twój mąż bardzo cię kochał. – Wiedziałaś? Skąd? Asta zastanowiła się, czy posłuchać tego, co podszeptywał jej instynkt. Doszła do wniosku, że musi to uczynić. Silva otworzyła się przed nią. Zasługiwała na podobny gest. Sięgnęła do kieszeni i wyjęła aksamitną sakiewkę. – Chciałam się widzieć z księciem Jaredem, by oddać mu te trzy przedmioty – powiedziała, lekko cenzurując prawdę. – Należały do twojego męża. Znaleźliśmy je z wujem podczas oględzin ciała księcia. Silva skinęła głową, nie odrywając wzroku od dłoni Asty, z której zwisał łańcuszek z trzema wisiorkami – fiolką, medalionem i kluczem. Dotknęła białym palcem fiolki. – Prochy jego ojca. – Zmarszczyła nos. – Moim zdaniem to wyjątkowo obrzydliwa archenfieldzka tradycja. – Moim też – zgodziła się Asta, kiwając głową. – Wiesz, mnie także każą nosić prochy Andersa… kiedy jego zwłoki zostaną spalone.

– I zrobisz to? – Nie, nie sądzę. Choć jego matka pewnie mnie za to zasztyletuje – rzuciła lekko księżna. – Co otwiera ten klucz? – Nie wiem – powiedziała Asta z lekkim rozczarowaniem. – Myślałam, że dowiem się tego od ciebie, pani. – Nigdy go nie widziałam – oznajmiła Silva. – Chyba nie pasuje do żadnych pałacowych drzwi. Później Asta zrozumiała, że powinna wtedy przestać pytać. Skoro Silva nigdy dotąd nie widziała klucza, który Anders nosił na piersi – to może książę coś ukrywał przed żoną? Ale ta myśl nie zaświtała wtedy w głowie dziewczyny. Rozmowa płynęła wartko niczym nurt szumiącej w dole rzeki. I nie dawała się powstrzymać. – Powiedziałaś, że wiesz, jak bardzo kochał mnie mąż – podjęła Silva. – Nie rozumiem, w jaki sposób ta kolekcja przedmiotów tego dowodzi. Chyba że czegoś nie dostrzegam? Asta dotknęła podłużnego medalionu. – To? To prezent od królowej Elin. Co z tego? Asta z uśmiechem ujęła metalowy walec i odkręciła wieczko. W środku znajdowała się zwinięta karteczka. Asta wysunęła ją ostrożnie, położyła na aksamitnej sakiewce i rozwinęła. – Zawsze nosił to przy sobie, pani. To list miłosny od ciebie. Chyba się zgodzisz, że nosząc go na sercu, dowiódł miłości do ciebie? Noś ten list przy sobie i pamiętaj, że ja zawsze mam przy sobie Twoje serce. Ale kiedy Silva spojrzała na liścik, odruchowo wygładzając jego zagięte brzegi drobniutkimi palcami, Asta zrozumiała, że popełniła straszny błąd. W oczach księżnej zobaczyła ból, który jej sama zadała. – Nie… nie rozumiem – zająknęła się Silva. – Ja tego nie napisałam. – Skoro nie ty… – zaczęła Asta. Po co, po co w ogóle wypowiedziała na głos tę myśl? – …to kto?

– A teraz główny punkt dyskusji – ogłosił Axel Blaxland. – Mam na myśli dzisiejszą egzekucję Michaela Reevesa, zabójcy księcia Andersa. W komnacie panował wyraźnie spokojniejszy nastrój niż przez ostatnie dwa dni, gdy Dwunastu z trudem dochodziło do siebie po wiadomości o zabójstwie księcia. Wielka rozpacz radnych przy stole, a także członków rodziny królewskiej obecnych na podwyższeniu, jeszcze nie osłabła. Mimo to sprawy księstwa nie mogły czekać. Nadeszła pora działania. Kai Jagger podniósł rękę, prosząc o głos. – Czy to błąd, że nie zdecydowaliśmy się na publiczną egzekucję? – spytał. – A więc do tego doszło?! – krzyknęła Vera Webb. – Znowu staliśmy się barbarzyńcami?! – Dobre pytanie – oznajmił Axel, ignorując wybuch kucharki. Zwrócił się do poety. – Co o tym sądzisz? To ty znasz się na takich sprawach. Vera prychnęła i zaczęła coś szeptać do siedzącego obok niej ojca Simeona. Przynajmniej kapitan gwardii i poeta zdawali się porozumiewać ze sobą w pokojowy sposób. – Wyznaję, że się waham – powiedział Logan. – Nie ulega wątpliwości, że lud chce wiedzieć, iż zamachowiec został stracony – i to bezzwłocznie. Poddani księcia Jareda muszą mieć świadomość, że Cena Krwi za śmierć jego brata została spłacona. Tylko wtedy będą mogli żyć dalej – i my także. – Ale czy muszą patrzeć na egzekucję? – odezwała się Nova Chastain. Logan pokiwał głową. – Rozumiem twoją ostrożność. To potencjalnie zapalna sytuacja i może sprowokować wybuch gwałtownych emocji. – Nie chodzi o ostrożność – odparła Nova. – Uważam, że niektórych rzeczy nie powinno się pokazywać publicznie. – A niech cię, Logan! – zniecierpliwił się Axel. – Wydaj jasny werdykt.

Co z ciebie za ekspert od opinii publicznej? Poeta nie dał się sprowokować. – Moim zdaniem musimy osiągnąć równowagę między demonstracją szybkiej i bezlitosnej sprawiedliwości a splamieniem pałacu krwią już na początku panowania Jareda. Jonas Drummond pokręcił głową. – Mylisz się. Lud musi kojarzyć pałac z krwią i spłatą Ceny Krwi. – Istnieje niebezpieczeństwo, drogi leśniku – podsunął uprzejmie poeta – że wtedy lud zacznie się bać nas bardziej niż zewnętrznego wroga. Musimy odnowić zaufanie poddanych do dworu i umocnić ich wiarę w księcia Jareda. W tej chwili wszyscy mdleją na myśl, że zabójca mógł się zakraść w serce księstwa i zabić jego władcę. – Logan zerknął na Jareda. – Wczoraj nowy książę wspaniale odwołał się do rozpaczy i zagubienia zebranych, ale to dopiero początek. Trzeba dać sygnał, że kraj znowu stał się bezpieczny, że jego obywatelom także nic nie grozi i że nikt nie zagrozi księciu Jaredowi. Pamiętajcie, minęły zaledwie dwa lata, odkąd wielu naszych poddanych straciło kogoś bliskiego. Wojna to pożar niszczący wszystkich – mężczyzn, kobiety i dzieci. – Nie rozumiem – przerwał mu Axel. – Egzekucja publiczna czy prywatna? Zadowolę się jednym słowem odpowiedzi. Niedługo obiad, co, Vera? Kucharka spojrzała na niego bez życzliwości. Jonas Drummond i Morgan Booth zachichotali. Książę Jared zaczął dostrzegać sympatie i antypatie w gronie Dwunastu. Zrozumiał, jak rozkładają się ich głosy, gdy przychodzi do podjęcia decyzji w jakiejś państwowej sprawie. Musi o tym pamiętać. Logan ciągnął z podziwu godnym spokojem: – Kiedy lud znowu się zbierze, uczyni to z powodu pogrzebu księcia Andersa, a dzień później – koronacji księcia Jareda. W ten sposób zacznie kojarzyć pałac z porządkiem, władzą i stałością. W tych okolicznościach publiczna egzekucja w najlepszym razie odwróciłaby uwagę od ważniejszych wydarzeń, w najgorszym – jeszcze bardziej wstrząsnęłaby zebranymi. Axel przewrócił oczami. – Wielkie dzięki za tę jakże dokładną analizę. Jonas potrzasnął głową i znowu włączył się do dyskusji. – Nie zgadzam się z tobą, Loganie. Egzekucja to chwila oczyszczenia. Nie wiem, jak lepiej można udowodnić prostaczkom, że Cena Krwi została spłacona, jeśli nie poprzez pokazanie im krwi zabójcy.

– Popieram Logana – odezwał się Elias Peck. – Moim zdaniem mamy do czynienia z potencjalnie większym zagrożeniem ze strony Paddenburga. Tak naprawdę to tamten dwór musimy zmusić do większej uwagi. – Czy istnieje na to lepszy sposób niż odcięcie mu głowy? – rzucił Jonas. – Czemu poprzestać tylko na tym? – podsunął Morgan Booth z błyskiem w oku. – Czemu nie wyślemy na dwór paddenburski – i w ogóle do wszystkich naszych sąsiadów – po kawałku zwłok zabójcy? Axel uśmiechnął się do niego. – Nikt bardziej od ciebie nie kocha teatralnych gestów. Kat wzruszył ramionami i rozłożył ręce. – Nie zaprzeczam. Emelie Sharp skinęła głową. – Muszę przyznać, że ten pomysł podoba mi się bardziej od publicznej egzekucji. To idealnie jasny sygnał świadczący o naszym stanie ducha. Logan stłumił westchnienie. – Trudno zaprzeczyć. Ale nie nazwałbym tego szczytem dyplomacji. – Moim zdaniem – warknęła Emelie – dyplomacja wyleciała przez okno w chwili, gdy Paddenburg postanowił zabić księcia Andersa. Ojciec Simeon odkaszlnął. – Według mnie grozi nam podjęcie zbyt szybkich, pochopnych decyzji. Na razie Paddenburg nie zrobił wobec nas otwarcie wrogiego gestu. – Spojrzał prosząco na Jareda. – Wiem, że z powodu pochodzenia zabójcy podejrzewamy, iż jest on jedynie pionkiem w grze o większą stawkę, ale czy nie powinniśmy zaczekać z odwetem, dopóki nie dostaniemy niepodważalnego dowodu złych zamiarów naszego sąsiada? – Zgadzam się. – Słowa koniuszego zabrzmiały cicho, prawie niedosłyszalnie. Zwłaszcza że zagłuszył je ostry głos Emelie: – Zwalczaj ogień ogniem, a krew krwią! Oto moje zasady. – I moje – dodał Axel. – Może i tak – powiedział ojciec Simeon. – Ale w tej chwili nie zgadzają się one z oficjalną polityką tego dworu. Z pewnością nie pamiętam… – Myślałam, że mnie poprzesz, ojcze – przerwała mu znowu Emelie. – To przecież zgodne ze Starym Testamentem. Duchowny zmarszczył brwi i pokręcił głową. – Nigdy się nie nudzisz słuchaniem swojego głosu? – rzuciła Nova ostro.

– Rzadko – wycedziła Emelie. – Uważam, że miejsce przy stole Dwunastu upoważnia mnie do wypowiadania pomocnych uwag. – Ach… – szepnęła Nova. – Wybacz. Nie zorientowałam się, że są pomocne. Kilka osób uśmiechnęło się nieznacznie. Widać pszczelarka zirytowała nie tylko sokolniczkę. Jared uznał, że pora przejąć prowadzenie debaty. – Nie odchodźmy od tematu – powiedział. Wszystkie oczy zwróciły się na niego, a on kontynuował, starając się nie okazywać zdenerwowania. – Usłyszeliśmy już bardzo zróżnicowane opinie. Poznałem wasze zdanie i chciałbym zakończyć tę debatę jawnym głosowaniem. Jego wynik wpłynie na moją decyzję. Kątem oka zauważył, że siedząca na podniesieniu matka dyskretnie kiwa głową z aprobatą. – Świetnie. – Axel odwrócił się do zgromadzonych. – Ci, którzy opowiadają się za publiczną egzekucją zabójcy, niech podniosą rękę i powiedzą „za”. Cztery ręce uniosły się w górę, rozległy się cztery głosy – wielkiego łowczego, leśnika, kata i strażnika. Axel dołączył do nich. – Pięcioro głosuje za publiczną egzekucją – oznajmił kapitan gwardii. – A teraz ci, który wolą prywatną. Gąszcz rąk uniósł się w górę, głośniejszy chór głosów powiedział „za”. – Siedmioro – powiedział Axel. – Większość. Spojrzał na Jareda. Książę skinął głową. – Podejmuję decyzję na korzyść większości. Zabójca księcia Andersa zostanie stracony bez rozgłosu. Axel nie wydawał się szczególnie zmartwiony przegraną. – Proponuję, byśmy spotkali się po zakończeniu posiedzenia w celu omówienia szczegółów – zwrócił się do Bootha. – A co z pomysłem kata? – odezwała się Emelie. – Czy wyślemy części ciała na dwory sąsiednich krajów? Axel spojrzał jej w oczy. – Nie twierdzę, że ten dramatyczny gest nie przypadł mi do gustu, lecz zgadzam się z tym, co tak kwieciście wyraził poeta – musimy najpierw lepiej zbadać sprawę, zanim zaryzykujemy tak prowokacyjny gest.

– Zwykle nie bywasz równie ostrożny – zauważył Jonas. – Istnieje różnica między postępowaniem zdecydowanym a obraźliwym. Następne dni zaważą na wizerunku Archenfieldu – tak w kraju, jak i za jego granicami. Z pewnością nie wzdragam się przed pewnymi bardzo trudnymi decyzjami i skrajnie gwałtownymi gestami, lecz rozsądek nakazuje poznać więcej faktów przed podjęciem decyzji. – Otóż to – powiedział Jared. – Wysłuchajmy naszych szpiegów wysłanych za granicę. – Tak! – rzucił Logan. – Czemu zwlekają tak długo? Potrzebujemy ich raportów. – I otrzymamy je – warknął Axel, nagle zirytowany. – Pamiętaj tylko, że ogranicza ich prędkość koni i sokołów. Nie mogę strzelić palcami i przyspieszyć tego procesu, choć bardzo bym chciał. Logan pokręcił głową. Dawne napięcie między nim i kapitanem powróciło – i to w zaostrzonej formie. – Zgadzam się z Axelem – odezwała się Nova Chastain. – Powinniśmy zaczekać, aż zbierzemy więcej informacji. – Racja – dodał Elias. Lucas tylko skinął głową. Emelie Sharp opadła na oparcie krzesła, pokonana, lecz zacięta i niezadowolona. Kapitan gwardii spojrzał na księcia. – A zatem mamy decyzję większości co do egzekucji. Możemy więc zakończyć posiedzenie. – Nie całkiem – powiedział Jared, z przyjemnością obserwując zaskoczenie kuzyna. – Mamy jeszcze jeden punkt obrad. – Nikt mnie o tym nie uprzedził – mruknął Axel, przeglądając dokumenty. Książę wstał. – Uznałem, że nadeszła pora, bym wyznaczył mojego edlinga. Nie tylko Axel zdumiał się tym niespodziewanym oświadczeniem. Nagle wszyscy wyprostowali się na krzesłach, zarówno ci przy stole, jak i ci na podwyższeniu dla rodziny królewskiej. – Nie miałem żadnych problemów z wyborem – ciągnął Jared, czując na sobie spojrzenie matki. – I z radością ogłaszam, że wybieram na mojego edlinga Axela Blaxlanda.

Po jego słowach rozległy się przelotne oklaski – choć nie ze wszystkich stron, co nie zdziwiło młodego księcia. Niezrażony Axel wstał jeszcze raz. Jared wyciągnął do niego rękę. Kuzyn przyjął ją, uśmiechając się z nieskrywaną radością, i ucałował dłoń księcia, klękając przed nim. Książę wiedział, że to tradycyjne zachowanie, ale i tak nie wierzył własnym oczom, widząc klęczącego przed nim tak butnego zwykle Blaxlanda. Królowa uśmiechała się ze spokojem. Nic dziwnego, skoro jej życzenie się spełniło. Wyraz twarzy siedzącego obok niej Edvina wydawał się trudniejszy do rozszyfrowania. Chłopak wpatrywał się w dal, jakby ukazał mu się brzeg widoczny tylko dla niego. – Kuzynie… – zaczął Jared, zwracając się do nowego edlinga i zebranych – …wiem, że i ja, i cały dwór będziemy dumni z ciebie w tej roli. Byłeś nieodmiennie wiernym i skutecznym kapitanem gwardii u boku mojego ojca i brata, a teraz moim. Nikt nie pracował bardziej niezmordowanie dla bezpieczeństwa księstwa. Choć nadal nie ochłonęliśmy z szoku po wydarzeniach sprzed dwóch dni, niech twoja nominacja stanie się wyraźnym znakiem – dla ciebie i innych – że ani ja, ani moja rodzina nie mamy do ciebie żadnego żalu. Skoro o mojej rodzinie mowa, chcę dodać, że różnice między Wynyardami i Blaxlandami powinny zniknąć na zawsze. Mam nadzieję, że tym gestem dowiodłem, iż uważam cię bardziej za brata niż kuzyna. Ostatnią część przemówienia, przećwiczonego wcześniej z Loganem, książę wypowiedział, patrząc w oczy Axelowi. Widział, jaki efekt odnoszą słowa poety. Twarz kapitana gwardii często zacinała się w wyrazie determinacji i ambicji. Teraz, gdy jeden z najgoręcej upragnionych celów został zdobyty, w jego rysach nastąpiła zmiana. Ten silny, władczy mężczyzna wyglądał niemal bezradnie, porwany przez wir gwałtownych, niespodziewanych emocji. – Nie zawiodę cię, kuzynie – wykrztusił. Jared znowu wyciągnął do niego rękę. – Wiem o tym. Jego uwagę przyciągnął ruch na podwyższeniu. Edvin wstał, a choć matka starała się go od tego odwieść, zszedł po stopniach. Spojrzał na Jareda – jego oczy miały bolesny, nieobecny wyraz – i wyszedł. Książę zapragnął za nim pobiec – chciał tego bardziej niż czegokolwiek – ale nie mógł. Jeszcze nie. Miał do załatwienia bardziej naglące sprawy. Spróbował zapomnieć o młodszym bracie i zwrócił się do Dwunastu.

– Może zastanawiacie się, dlaczego Axel ma zajmować dwa krzesła przy Książęcym Stole. – Tak jak się spodziewał, te słowa zainteresowały wszystkich. – W normalnych okolicznościach musiałbym mianować nowego kapitana gwardii. Ale okoliczności trudno nazwać normalnymi i sądzę, że przyznacie mi rację, gdy powiem, że według mnie Axel powinien pozostać na stanowisku – przynajmniej do czasu, gdy zagrożenie minie. Parę osób skinęło głowami. – Cieszę się, że się ze mną zgadzacie – podjął książę, zgodnie z napisanym przez Logana tekstem. – Jednak sądzę, że powinniśmy zagłosować w tej sprawie. – Nabrał tchu. – Ci, którzy zgadzają się, by Axel zachował swą dawną funkcję, zyskawszy tytuł edlinga, niech podniosą rękę i powiedzą „za”. Większość rąk podniosła się natychmiast. Tylko trzy osoby zwlekały z decyzją – kucharka, pszczelarka i sokolniczka. Jared wymienił z Loganem przelotne spojrzenie. Tak jak przewidział poeta, głosowanie okazało się bardzo pożytecznym narzędziem do ustalania faktów. Nietrudno było uzasadnić, dlaczego Vera Webb nie chce poprzeć Axela. Powstrzymując się od głosowania, zademonstrowała swoje zdanie – do którego miała prawo i Jared nie mógł jej mieć tego za złe. Pozostawały Nova i Emelie. Choć prawo nie wymagało jednogłośnego przyjęcia wniosku, Jared chciał zrozumieć, co kierowało obiema kobietami. W tej komnacie wyczuwało się zbyt wiele niezdrowych napięć. – Emelie – odezwał się. – Czy chcesz się podzielić z Dwunastoma jakimiś obawami? Pszczelarka skinęła głową, bez żadnych oporów gotowa do uwag. – Na każde krzesło przy Książęcym Stole przypada jeden głos. Chcę wiedzieć, czy zajmując – choćby przejściowo – dwa krzesła, Axel otrzyma prawo do dwóch głosów? Jared skinął głową. Uwaga Emelie zaniepokoiła niektórych jej dotychczas spokojnych towarzyszy. – Dziękuję – powiedział. – Cieszę się, że mogę to wyjaśnić. Księga prawa nie uwzględnia takiej sytuacji, ponieważ nigdy dotąd ona nie zaistniała. – Zerknął na Axela i znowu wrócił spojrzeniem do Emelie. – Dlatego proponuję, by Axel miał tylko jeden głos. – W takim razie jestem za. – Emelie uniosła rękę. Teraz książę przeniósł uwagę na Novę Chastain. – Czy i ciebie niepokoiła sprawa, którą właśnie wyjaśniłem, czy też jest

to inny problem? Sokolniczka patrzyła mu w oczy przez jakiś czas, zanim przemówiła. – Nie mogę poprzeć twojego wyboru, książę. – Przykro mi to słyszeć – odparł Jared. – Wiem, że książę Anders miał dobry powód, by nie uczynić Axela swoim edlingiem. To śmiałe stwierdzenie sprawiło, że zebrani zaczęli szeptać. Nikt nie wyglądał na bardziej wstrząśniętego niż sam kapitan gwardii. Jared wytrzymał spojrzenie sokolniczki. – Czy zechcesz powiedzieć coś więcej? Kobieta zastanawiała się przez chwilę, po czym powoli skinęła głową. – Chcę się upewnić, że podjąłeś tę decyzję z własnej woli i że nie ugiąłeś się pod naciskiem swojej rodziny. – Zerknęła na podniesienie; stało się jasne, że mówi nie tylko o królowej Elin, lecz i o rodzicach Axela, lordzie Viggu i lady Stelli, którzy nie mieli wstępu na posiedzenia Dwunastu. Książę nie poszedł za jej wzrokiem. – Wiesz, że moją funkcję pełnię od niedawna, i choć zasiadałem przy tym stole od dwóch lat, nie znamy się jeszcze dobrze. Ale mogę cię zapewnić, że powodem – jedynym – dla którego wybrałem Axela, jest moje przekonanie o tym, iż najlepiej nadaje się on do tej roli. Jego przeświadczenie najwyraźniej ją zaskoczyło. Z kolei on nie spodziewał się oklasków, które nagle wybuchły po jego słowach. Kiedy ucichły, Nova przemówiła znowu. – To ty rządzisz naszym krajem – powiedziała. – Jeśli twoim zdaniem w ten sposób najlepiej pomożesz Archenfieldowi, niech tak się stanie. Po chwili milczenia i ona podniosła rękę. – Dobrze więc – rzucił Jared, chcąc już zakończyć to posiedzenie. – Mój wybór został przyjęty. Dziękuję wam wszystkim. A zatem Axel Blaxland jest od dziś moim edlingiem, a także kapitanem gwardii z prawem do jednego głosu. Znowu rozległy się oklaski. Jared powiódł wzrokiem po zebranych – Logan skinął dyskretnie głową, okazując w ten sposób aprobatę dla sposobu, w jaki książę poradził sobie z Novą. Elin także lekko kiwnęła głową. Sprawa została załatwiona. Jared zrobił, co musiał. Miał nadzieję, że zdołał ich przekonać, iż tego właśnie pragnął. Znowu pomyślał o Edvinie. Musiał go odnaleźć i wyjaśnić mu swoje

prawdziwe pobudki. Ale kiedy się odwrócił, na drodze znowu stanął mu Axel. – Kuzynie – powiedział. – Bracie! Dziękuję ci za ten zaszczyt. Blaxlandowie także wyrażają swą wdzięczność. Dziś rozpocząłeś nową epokę w historii Archenfieldu. Razem będziemy rządzić tym narodem jak jeszcze nigdy. Jared pokręcił głową. – Ten kraj ma tylko jednego władcę. To ja jestem księciem, a ty masz mi doradzać i mnie wspierać. – Uśmiechnął się do kapitana gwardii. – Nie wątpię, kuzynie, że okażesz się bardzo sprawnym… zastępcą.

Jared z pewnym wysiłkiem otworzył drzwi i wyszedł na wietrzny okrągły dach Zachodniej Wieży. Z ulgą ujrzał stojącą na blankach postać. Edvin, ubrany w szarą opończę, wyglądał jak gigantyczny sokół Novy – przycupnięty na krawędzi murów, wpatrzony w rozpościerający się przed nim świat. Hal Harness nadal tkwił w progu. – Mam wyjść czy zaczekać na ciebie na schodach, panie? – spytał. – Zaczekaj! – zawołał Jared, przekrzykując świst wiatru. – Muszę porozmawiać z bratem na osobności. Odwrócił się i, zgięty wpół pod naporem wiatru, ruszył ostrożnie przed siebie. Edvin nie odwrócił się w jego stronę. Chyba słyszał chrzęst żwiru, którym wysypano dach. Może zbyt zajmowały go własne myśli, a może po prostu chciał ukarać brata? Chłopak był szczupły i wysoki jak na swoje czternaście lat – już troszkę przewyższał Jareda. Kiedy tak stał na blankach, wydawał się bardzo kruchy. Wschodni wiatr szarpał jego długie, jasne włosy i opończę. Jared stanął obok niego. Nagle przejął go strach, że Edvin rzuci się w przepaść. Wyciągnął rękę, jakby uwierzył w tę fantazję. W tej samej chwili brat spojrzał na niego – i głupie przywidzenie okazało się tylko tym, czym było – kolejną oznaką, że w żyłach nowego władcy tętni niezdrowa ilość adrenaliny. Edvin mógł wyglądać krucho, ale znał pałacowe mury jak własną kieszeń – jego stopy w ciężkich zimowych butach stały pewnie. – Znalazłem cię! – powiedział Jared, uśmiechając się z ulgą. – Skąd podejrzenie, że tego chciałem? Edvin nie odwzajemnił uśmiechu brata. Przez chwilę zimno mu się przyglądał, po czym odwrócił wzrok i znów skierował go w dal. Jared spróbował inaczej. – Powinienem wiedzieć, że cię tu znajdę. Gdybym tylko się chwilę zastanowił…

Tym razem chłopak w ogóle się nie odezwał. Mimo to książę nie zamierzał się jeszcze poddać. – Pamiętasz, jak bawiliśmy się tutaj w obóz? Ile mieliśmy lat… siedem i dziewięć? Ciągle rozbijaliśmy obozy w różnych częściach pałacu, ale ten chyba kochaliśmy najbardziej. – Tym razem jego słowa i wspomnienie, które obudziły, przywołały cień uśmiechu. – Miałem sześć, a ty osiem lat – sprostował Edvin. Jared skinął głową. – Bawiliśmy się godzinami, zapominając o całym świecie. Tata kazał nas szukać strażnikom. Widzieliśmy stąd patrole, ale o tym miejscu nikt nie pomyślał. – Ależ się wściekał – przypomniał sobie młodszy brat. – Powiedział, że to „najwyższa nieodpowiedzialność”. Że nie jesteśmy zwykłymi chłopcami, tylko książętami, i dlatego musimy się odpowiednio zachowywać. Edvin uśmiechnął się, ale tylko przelotnie. Pokręcił głową. – Dziwne, że w ogóle zauważył naszą nieobecność. Był z Andersem, ukochanym synkiem. Uczył go polowania, strzelania z łuku czy jakiejś tam jeszcze książęcej umiejętności, którą przewidział na ten dzień. Jared skinął głową. – Biedny Anders nie miał chwili dla siebie, prawda? My przynajmniej mogliśmy biegać po pałacu i okolicy, bawiąc się w rycerzy i rabusiów, asasynów i sojuszników. Edvin spojrzał na niego. Był wstrząsająco podobny do zmarłego brata. Obaj wyglądali jak dwa konary tego samego drzewa. A jednak to z Jaredem łączyła go więź. Zbliżyły ich podobny wiek i okoliczności. Anders nie miał tyle szczęścia co oni. – Wszystko się zmieniło, prawda? – Głos Edvina wyrwał Jareda z zamyślenia. – Teraz mamy prawdziwych asasynów. Anders nie żyje i to nie zabawa. A ty jesteś księciem i nie masz ani chwili dla siebie. – Chyba jednak się gniewasz – ocenił młody władca, zdejmując dłoń z ramienia brata. – Edvinie, gniewasz się na mnie? Chłopak wzruszył ramionami. Choć nie odpowiedział, mowa jego ciała świadczyła, że książę ma rację. – Chciałem się z tobą widzieć – oznajmił Jared, przechodząc do sedna sprawy. – Wyszedłeś z komnaty rady tak szybko, że musiałem sprawdzić, czy dobrze się czujesz i czy rozumiesz, dlaczego wybrałem Axela na mojego

edlinga. Edvin znowu wzruszył ramionami. – Co mnie to obchodzi? – Zrozumiałbym, gdyby cię obchodziło – odparł Jared, starannie dobierając słowa. – Zamierzałem ci powiedzieć przed posiedzeniem, ale nie miałem szansy. Musiałem godzinami siedzieć z Loganem Wilde'em, przygotowując przemówienie. Edvinie, zawsze chciałem mianować edlingiem ciebie, tylko ciebie. Chyba o tym wiesz. Ale wczoraj matka wezwała mnie do siebie i jasno dała do zrozumienia, że mam wybrać Axela. Dla dobra naszego rodu i dla zminimalizowania kiełkującego zagrożenia ze strony Blaxlandów. Edvin uśmiechnął się gorzko. – Kiełkujące zagrożenie? Słyszysz, co mówisz, bracie? Szybko stałeś się jednym z nich. – To niesprawiedliwe! – rzucił Jared w porywie gniewu. Edvin nie miał pojęcia, z czym przyszło mu się zmagać w burzliwych dniach po śmierci Andersa. – Wiesz co? Może naprawdę jesteś za młody, żeby zostać edlingiem. – Mam dokładnie tyle lat co ty, kiedy Anders cię wybrał. – Tak. – Jared nie mógł podważyć tego faktu. – I byłem za młody. Nie mogłem sprostać odpowiedzialności. Ile razy słyszałeś, jak ci to mówię? – A teraz jesteś gotów do roli księcia? – odpowiedział pytaniem Edvin. Jared wzruszył ramionami. – Nie miałem zbyt wielkiego wyboru, prawda? – Pewnie nie. – Edvin wydął wargi. – Nie obchodzi mnie, że wybrałeś Axela. Chyba wiesz, że takie rzeczy nie mają dla mnie znaczenia. – Tak właśnie myślałem. – Jared przestał cokolwiek rozumieć. – Ale kiedy wypadłeś jak burza… – Nie wypadłem jak burza. Nie przesadzaj! – Edvinie, wyszedłeś z komnaty w chwili, gdy wymieniłem imię Axela. Schowałeś się tutaj, a ja przetrząsnąłem cały pałac, żeby cię znaleźć. Niespecjalnie się ucieszyłeś na mój widok. – Może musiałem spędzić trochę czasu w samotności. – Edvin odwrócił się od niego. Jared spojrzał w tym samym kierunku co jego brat. Minęło bardzo dużo czasu, odkąd tu stał, i zapomniał już, jak wspaniały widok roztacza się stąd na tereny wokół pałacu i zróżnicowany krajobraz pól, fiordów oraz gór

na horyzoncie. – Jeśli chcesz wiedzieć – podjął Edvin – wyszedłem z komnaty z powodu, który nie miał nic wspólnego z tobą, Axelem ani tym, kto zostanie edlingiem. Tak naprawdę nawet nie słyszałem, co powiedziałeś. Myślałem o Andersie i o tym, że właściwie nic nie ma znaczenia. Słyszałem tylko szum głosów. Widziałem ludzi udających ważnych, choć tak naprawdę to zera. Wszyscy, bez wyjątku, jesteśmy zerami. Nic się nie liczy. Umrzemy – śmiercią naturalną albo z ręki zabójcy – a do tego czasu tylko marnujemy czas. Nie mamy większego wpływu na swój los niż trutnie z uli Emelie. – Chyba się z tobą nie zgodzę – powiedział Jared. – Możesz się zgadzać lub nie, na jedno wychodzi. Mam prawo do swoich poglądów, a jeśli ci się to nie podoba, to się odwal i znajdź sobie własną wieżę. Z jakiegoś powodu Jared musiał się roześmiać. Nie mógł się powstrzymać. A najdziwniejsze, że choć początkowo Edvin jeszcze bardziej się rozgniewał, potem także zaczął się śmiać. Nad murami popłynął ich wspólny śmiech. – Odwal się i znajdź własną wieżę! – powtórzył Jared. – Dużo ich tutaj – mruknął Edvin z krzywym uśmiechem. – Weź sobie Wschodnią. Ma lepszy widok. Ich śmiech ucichł równie nagle, jak się rozległ. Raz jeszcze zapadło milczenie. – Pytałeś, czy się na ciebie gniewam – odezwał się Edvin. – Szczerze? Tak, gniewam się. – Mówiłeś, że cię to nie obchodzi… – Nie chodzi o sprawę z edlingiem. Zapomnij o tym raz na zawsze! Gniewam się, bo nie widzę, żeby zdenerwowała cię śmierć naszego brata, jego zabójstwo. Wiem, że nie czułeś się z nim związany, ale co z tego? To krew z naszej krwi. – Naprawdę tak myślisz? – spytał Jared z zaskoczeniem. – Że mnie to nie poruszyło? – Nic po sobie nie pokazujesz. Zachowujesz się jak maszyna. Książę Anders nie żyje. Nie ma sprawy. Poślijcie po księcia Jareda, żeby przejął koronę i dalej rządził królestwem. Jared pokręcił głową, autentycznie wstrząśnięty. – Chyba znasz mnie lepiej. – Tak mi się zdawało – odparł chłopak z prawdziwym smutkiem. –

Myślałem, że znam cię jak ulubioną książkę, zaczytaną od deski do deski, ale w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin musiałem zmienić zdanie. Jared milczał. Brat jeszcze nigdy nie zarzucił mu nic tak poważnego. – Przynajmniej nie zaprzeczasz – dodał Edvin. Gniew wezbrał w księciu jak fala. – Zaprzeczać? Po co, skoro już mianowałeś się sędzią i ławą przysięgłych? Ty, który twierdzisz, że znasz mnie lepiej niż ktokolwiek inny w tym pałacu, na tym świecie! Masz pojęcie, co przeżyłem przez tych czterdzieści osiem godzin? Wszystko, do czego musiałem przywyknąć: od przemawiania do tysięcy ludzi z tego balkonu, po prowadzenie posiedzeń Dwunastu – z których wielu, jak się okazuje, nie może się znieść nawzajem – zaspokajanie ambicji kuzyna Axela, dążeń naszej matki, podpisanie wyroku śmierci i przyjęcie do wiadomości, że pokój, który nasz ojciec zaprowadził, może przeminąć… Masz pojęcie, jak to jest, kiedy twój czas nie należy do ciebie? I kiedy leżysz bezsennie przez całą noc, bo tak się boisz, że podjąłeś złe decyzje, a jeszcze bardziej boisz się decyzji, do których zostaniesz zmuszony następnego dnia… Nie potrafisz nawet myśleć o tym, jak strasznie się czujesz, jak zdruzgotała cię śmierć brata, bo jeśli zaczniesz karmić tę myśl choć przez sekundę, wszystko runie na ciebie i nie pozwoli zrobić tego drobnego gestu, którym możesz uhonorować brata, ojca i księstwo, któremu przysiągłeś służyć. – Odetchnął szybko i dodał: – A kiedy ja pływam w tym łajnie, ty siedzisz z boku i mnie osądzasz. Akurat ty! – Przepraszam. – Głos Edvina po raz pierwszy zadrżał. – To tylko słowa – odparł gniewnie Jared. – Zmarnowałem cenny czas, szukając ciebie. Myślałem, że dwa dni temu straciłem jednego brata. Teraz widzę, że obu. Dzięki. Już wiem, co znaczy całkowita samotność. – Powiedziałem, że przepraszam – powtórzył chłopak już całkiem wyraźnie drżącym głosem. – Muszę iść – rzucił Jared zdecydowanie i zeskoczył z blanek. – Czekaj! – Edvin poszedł za nim. – Porozmawiajmy. – Nie mamy o czym – warknął nowy władca Archenfieldu. – Bardzo jasno wyraziłeś swoje zdanie. I, jak zauważyłeś, jestem księciem. Mam tysiąc jeden pilniejszych spraw niż marnowanie czasu w twoim towarzystwie.

Jared oprzytomniał w głębi lasu. Obejrzał się i zrozumiał, że musiał przebyć tereny wokół pałacu i wejść w gęstwinę automatycznie, zatopiony w rozmyślaniach, które pochłaniały go od paru ostatnich dni. Uświadomił sobie także, że jest całkiem sam. – Hedd! – zawołał. – Do mnie! Stanął zupełnie nieruchomo, wytężając wzrok i słuch, by zorientować się, dokąd pobiegł pies. Nagle dobiegł go szelest liści, po nim trzask złamanej gałązki. Między drzewami mignęła srebrna sierść. Wielkimi skokami pędził ku niemu wilczarz. – Grzeczny piesek! – pochwalił Jared, kiedy pies zatrzymał się z poślizgiem koło niego. Hedd lubił wyprawiać się samotnie w las, by zbadać fascynujące go zapachy, ale zawsze wracał na wołanie lub gwizd. Zwłaszcza w takie dni, gdy Jared – dzięki Verze Webb – miał kieszenie pełne gotowanego mięsa kurczaka. Hedd dokładnie wiedział, czego się od niego wymaga, i usiadł przed panem, z przejęciem smagając zasłaną liśćmi ziemię twardym ogonem. – Proszę – powiedział książę, podając mu ładny, soczysty kawałek mięsa, który pies entuzjastycznie zgarnął językiem z jego dłoni. – Na razie koniec! – dodał, gdy Hedd spojrzał na niego z nadzieją na kolejny smakołyk. – Drugi dostaniesz później. Idziemy! Nie do wiary, jak wolny czuł się w lesie. Może miało to coś wspólnego z wysokością sekwoi. Oddziaływały na człowieka kolorem i zapachem i sprawiały, że każdy czuł się przy nich malutki. Można wejść do lasu, przeświadczonym o własnym znaczeniu z racji książęcego tytułu, ale wystarczy przespacerować się wśród tych wysokich, majestatycznych drzew, by zobaczyć wszystko we właściwych proporcjach. Uświadomił sobie, że padające przez gałęzie promienie kładą się już nisko. Pamiętał, jak chodził tu z leśnikiem. Jonas twierdził, że niektóre z tych

drzew mają ponad trzy tysiące lat. Widziały narodziny i śmierć wielu książąt. Jared zastanowił się, jak wielu nowych władców znajdowało ukojenie w zielonym cieniu. Położył dłoń na pniu najbliższej sekwoi. Kontakt z tak silnym i starym drzewem dziwnie go uspokajał. Na jego skórze został odcisk kory. Książę spojrzał nań z zadowoleniem. Wyglądał jak znak braterstwa, choć zaraz zniknął. Hedd popędził przed siebie, zwabiony jakimś nowym zapachem. Jared znowu został sam. Ale czy na pewno? Ponownie trzasnęła gałązka, jednak nie tam, dokąd pobiegł pies. Młody władca przystanął, jeszcze raz wyczuliwszy wszystkie zmysły. Tak, z lewej dobiegało węszenie Hedda. Trzask zdecydowanie rozległ się po prawej. Ale poza tym w lesie panowała cisza. Może to jakieś zwierzę albo człowiek Jonasa. Książę ruszył dalej. Wkrótce dostrzegł postać przemykającą między drzewami. Pewnie by jej nie zauważył, gdyby nie to, że nagle przez lukę w liściach przedarło się nisko wiszące słońce i zaświeciło przybyszowi w oczy, zmuszając do odwrócenia głowy. No tak, ktoś za nim chodzi. Poeta mógł mu pozwolić na opuszczenie murów pałacu, ale nie zostawiłby go bez dozoru. Nawet trudno mieć do niego pretensje. – Hal! – zawołał. – Widzę cię. Przestań się chować w cieniu i pokaż się! Zamilkł, czekając. Czuł z całą pewnością, że w tej części lasu znajduje się ktoś jeszcze. – Hal! Przestań się ze mną bawić! Czy strażnik nie powinien się pokazać po pierwszym wezwaniu, a tym bardziej po drugim? Jared poczuł lodowaty dreszcz. Jeśli to nie Hal Harness czai się w tych cieniach, to kto? Nagle dotarło do niego, jak lekkomyślnie postąpił, wyprawiając się samotnie do lasu. Choć ostatnio nigdzie nie wychodził bez sztyletu. Gwizdnął na Hedda i sięgnął do pasa po broń. Tym razem, jak na złość, Hedd nie pojawił się na wezwanie. Czy coś mu przeszkodziło? Albo ktoś? Mroczna postać wyłoniła się spomiędzy pni po prawej. Książę zacisnął mocno palce na rękojeści sztyletu; adrenalina znowu zapulsowała mu w żyłach. Postać podeszła bliżej. Sylwetka świadczyła o tym, że to dziewczyna. Miała na sobie wysokie buty i długą opończę z postawionym dla ochrony przed chłodem kołnierzem. Kiedy weszła w promień światła, słońce rozświetliło jej rude włosy. Jared rozpoznał ją natychmiast i odetchnął. Dziewczyna spojrzała na niego szarymi oczami.

– Nie nazywam się Hal – powiedziała, przesuwając dłonią przez tę zdumiewającą, nieujarzmioną grzywę. Książę skinął głową, uśmiechając się łagodnie. – Rzeczywiście. Nieśmiało wskazała głową jego dłoń. – Mógłbyś schować ten sztylet, najjaśniejszy panie? Nie musisz się przede mną bronić. Jared wsunął broń za pas i spojrzał na dziewczynę. – Śledziłaś mnie, tak? Skinęła głową spłoszona. – Tak. Od samego ogrodu. – A czemuż to, jeśli wolno spytać? – Nie dałeś mi wyboru, książę. Musiałam z tobą porozmawiać, a uzyskanie audiencji w pałacu okazało się niemożliwe. – Zdaje się, że nie mamy równych szans. Ty znasz moje imię, ale ja… – A tak, przepraszam. Nazywam się Asta Peck. Wyciągnęła rękę. Powinna dygnąć, ale ulżyło mu, że tego nie zrobiła. Poczułby się zbyt oficjalnie, zwłaszcza w tych okolicznościach. Uścisnął jej dłoń. Była przyjemnie chłodna, jak kamienie fiordu. – To ja przepraszam – powiedział, patrząc jej w oczy. – Powinienem wiedzieć, jak się nazywasz. Spotykamy się coraz częściej. – Pomyślał o tym, jak jej krzepiący uśmiech dwa razy uratował go w trudnej chwili. – Elias to twój wuj, prawda? Skinęła głową. – Wuj i nauczyciel. Przebywam na dworze dopiero pół roku. Uśmiechnął się. – Wygląda na to, Asto Peck, że oboje czujemy się jak ryby wyciągnięte z wody. Jego słowa wyraźnie ją zaskoczyły. Odwzajemniła uśmiech. W tej samej chwili z zarośli wyskoczył Hedd. Ale ku zaskoczenia Jareda, zamiast wziąć kurs na kąski z kurczaka, ominął swego pana i przypadł do jego towarzyszki. – Witaj! – powiedziała Asta, drapiąc go po karku, dokładnie tam, gdzie lubił. – Jak się nazywasz? – Poznaj Hedda. – Hedd? – Zmarszczyła nos. – Co za dziwne imię dla psa.

– Wiem. Nazwałem go na cześć jednego ze stajennych. W tamtych czasach uważałem go za mój wzór. Asta podniosła na niego zdziwione oczy, nadal drapiąc wniebowziętego Hedda. – Ty… książę… za wzór uważałeś stajennego? Jared wzruszył ramionami. – Byłem chłopcem, a on potrafił nauczyć każdego psa niezwykłych sztuczek. Ja i bracia go podziwialiśmy. Ale zachowaj to dla siebie, dobrze? – Zobaczymy – odparła i ośmieliła się wytrzymać jego spojrzenie. Jared nagle poczuł skrępowanie. Zaczął się przyzwyczajać do tego, że dworzanie gapią się na niego, ale z jakiegoś powodu przeciągłe spojrzenie tej konkretnej, wyjątkowo ładnej dziewczyny wytrąciło go z równowagi. – Chciałaś więc się ze mną spotkać? – spytał, przenosząc się na pewniejszy grunt. – Może dołączysz do nas? Przytaknęła z entuzjazmem. Puściła Hedda i ruszyła za Jaredem. Książę zauważył, że pies zamiast rzucić się w las na poszukiwanie nowych zapachów, postanowił truchtać u boku dziewczyny. Jared pokręcił głową na widok tej nagłej fascynacji. Z drugiej strony mógł to nawet zrozumieć. – Jaka sprawa ma taką wagę, że postanowiłaś gonić mnie po lesie? – spytał. – Chodzi o dochodzenie w sprawie zabójstwa twojego brata, najjaśniejszy panie. Oczywiście. Choć żarliwie pragnął, żeby ta ładna obca dziewczyna chciała go tylko zabawić, czuł, że tego właśnie powinien się spodziewać. Okazało się, że spokój panujący w lesie to jedynie iluzja. Każdy zakamarek księstwa został skażony przez zabójstwo jego brata. Spojrzał na Astę. Najwyraźniej wzięła to za zachętę do mówienia. – Tak się składa, że prowadzę śledztwo na własną rękę. I… no… zaczęłam mieć pewne wątpliwości. Doszłam do wniosku, że muszę ci o nich powiedzieć, najjaśniejszy panie, zanim doprowadzisz do stracenia niewinnego człowieka. Tych wiadomości było za dużo na raz. – Prowadzisz własne śledztwo? Jak to? Dlaczego? I skąd wiesz, że aresztowano niewłaściwego człowieka? – Nie mam pewności – przyznała Asta, ignorując pierwsze pytania księcia. – Na razie. Ale z całą pewnością zauważyłam ważne luki w oskarżeniu. A po tym, co wczoraj powiedziałeś w swoim porannym przemówieniu, książę,

zrozumiałam, że muszę z tobą porozmawiać… Na chwilę Jared wrócił na pałacowy balkon, z którego spoglądał nerwowo na tłum, ale widział ją, tylko ją. Jej miedziane włosy i wielkie szare oczy były mu gwiazdą przewodnią – tak jak teraz. – …dziś rano przyszłam do pałacu, by ubiegać się o audiencję u ciebie, panie, ale zajęła mnie małżonka zmarłego księcia, która powiedziała jasno, że nie zdołam się z tobą spotkać. Jared miał zamęt w głowie. Nie wiedział nawet, od czego zacząć. – Rozmawiałaś z moją bratową? No tak… pamiętam, że machałaś do mnie znad fontanny. – Milczał przez chwilę. – Od dawna znasz Silvę? – Nie. – Asta zdziwiła się, jak szybko poczuła się swobodnie w towarzystwie księcia. Odgarnęła wpadający jej w oczy niesforny kosmyk włosów. – Wuj Elias zaproponował dwa dni temu, żebym posiedziała przy niej podczas spotkania Dwunastu. – Zarumieniła się. – Zdaje się, że bał się – on i inni – o jej bezpieczeństwo. Obawiali się nie tylko, że ktoś mógłby ją skrzywdzić – lecz także że sama mogłaby to zrobić. Jared drgnął. – Księżna małżonka chyba lubi moje towarzystwo. Gdy dziś rano nasze ścieżki się skrzyżowały, zabrała mnie na spacer. I powiedziała mi wtedy pewne rzeczy… no, może nie powiedziała… ale powinieneś się o tym dowiedzieć. Oczywiście zakładając, że jeszcze o nich nie wiesz. Jared zatrzymał się i uniósł rękę. – Dobrze, zaraz. Zwolnij. – Możesz iść szybciej. – Nie mówię o tempie kroków, tylko informacji! – zawołał Jared. – Chyba masz mi mnóstwo do powiedzenia, ale pomóż mi się w tym wszystkim zorientować. Zacznij od początku. Skupmy się na lokaju, zabójcy… – Podejrzanym o zabójstwo – poprawiła go Asta. – Dobrze, dobrze. Ale zarzuty, jakie mu postanowiono, wyglądają dość jednoznacznie. – Pod pewnymi względami owszem – zgodziła się Asta. – Mamy tu nieświętą trójcę dowodów: po pierwsze, oskarżony miał dostęp do talerza twojego brata. Po drugie, w jego izbie znaleziono należącą do mojego wuja Księgę trucizn. Po trzecie, uciekł do lasu. Ach, i jeszcze coś – przypadkiem jest emigrantem z Paddenburga, kraju, który mógł przypuścić nowy atak na Archenfield.

Jared skinął głową. – Jak powiedziałem, brzmi to dość jednoznacznie. – Oczywiście – przyznała. – Ale może tak się tylko wydaje, bo ktoś zadał sobie wielki trud, by zwieść wszystkich. – Twierdzisz, że prawdziwy zabójca skierował podejrzenie na lokaja? – Uważam, że powinniśmy rozważyć tę możliwość. – Powiedziała „powinniśmy” z odwagą, co spodobało się Jaredowi – tak jak to, że nie dygnęła. – Wszystko sprowadza się do raportu z oględzin zwłok, który przygotowaliśmy wspólnie z wujem. Czytałeś go, najjaśniejszy panie? Jared nie odpowiedział, a ona właściwie zinterpretowała jego milczenie. – Nie szkodzi. To znaczy… nie wiedziałam, jakie macie zwyczaje. Na pewno zależało ci, żeby się dowiedzieć, co doprowadziło do śmierci twojego brata. – Zależało – rzucił nagle zjeżony. – Pewnie, że zależało! Ale dochodzenie prowadzi kapitan gwardii. Powiedziano mi, że przeczyta raport w moim imieniu. – Oczywiście – zgodziła się Asta. Uświadomiła sobie, że pozwoliła sobie na zbyt wiele. – Znajdujesz się za blisko tego wszystkiego, by zachować obiektywizm. Dlatego zastanawiałam się, czy się do ciebie zgłosić, panie. I cieszę się, że to zrobiłam. Jared skinął głową. Gniew już go opuścił. – Ja też. Opowiedz mi o tym raporcie. Asta nie wahała się ani chwili. – Mój wuj wytypował dwie możliwe trucizny, które zabójca mógł podać twojemu bratu. Może użyto tylko jednej, a może je połączono. Michaela Reevesa oskarżono o zastosowanie jałowca sabińskiego. To roślina, która nie występuje w Archenfieldzie. Rośnie jedynie w Ogrodzie Lekarskim, do którego – mimo że sąsiaduje z Ogrodem Kuchennym – lokaj nie ma łatwego dostępu. – Nagle zatrzymała się i spojrzała na księcia. – Dobrze – powiedział. – Twierdzisz więc, że zabójca nie posłużył się wyciągiem z jałowca? Czy że do Ogrodu Lekarskiego musiał się dostać ktoś inny – ktoś, kto miał do niego łatwiejszy dostęp? – Dopuszczam obie możliwości – oznajmiła Asta. Widząc bezradne spojrzenie Jareda, dodała: – Tak jak zrobił w raporcie mój wuj. Nie stwierdził jednoznacznie, że zamachowiec posłużył się wyciągiem z jałowca. Obawiam się, że jałowiec wykorzystano, by pogrążyć Michaela Reevesa.

– On i tak wygląda podejrzanie – odparł książę. – Nie możesz twierdzić, że nie miał dostępu do żywności mojego brata ani że nie posiadał Księgi trucizn. I że nie uciekł, zanim ktokolwiek zaczął go podejrzewać. – Nie mówię, że nie miał dostępu do talerza twojego brata. Miał, podobnie jak inni pracownicy kuchni, w tym kucharka. Możliwe, że trucizna nie znajdowała się w jedzeniu – przejdę do tego później. Co do Księgi trucizn, łatwo mógł ją podłożyć prawdziwy zabójca. Michael skierował na siebie podejrzenia, uciekając, ale mógł przewidzieć, że ludzie odkryją, iż pochodzi z Paddenburga, i pewnie bał się konsekwencji. – To zapewne możliwe – przyznał Jared, niechętnie przyjmując do wiadomości sposób, w jaki Asta odmalowała wymiar sprawiedliwości Archenfieldu. Myśli kłębiły mu się w głowie. – Co to znaczy, że trucizna mogła nie znajdować się w jedzeniu? – Rozmawiałam z kucharką… – zaczęła Asta. – No jasne! – rzucił książę. – …która nie wierzy, że truciznę dodano w kuchni. – To zrozumiałe. Ale przecież wiesz, dlaczego tak mówi. Asta skinęła szybko głową. – Kolejną metodą otrucia, wymienioną w raporcie, stanowiło naniesienie trucizny na ranę. Twój brat, książę, w zeszłym tygodniu wybrał się na polowanie… – To nic nadzwyczajnego. Asta spojrzała na niego z urazą. Omal nie pozwoliła sobie na skarcenie księcia za to ciągłe przerywanie. – W trakcie łowów został lekko ranny podczas starcia z jeleniem. Choć rana była powierzchowna, mogła stanowić idealną drogę stopniowego wprowadzania trucizny, na przykład pod postacią maści. Jared zaczął się obawiać, że pęknie mu głowa. – Znalazłaś tę maść? – Nie. Nadal jej szukam. Ale kiedy rozmawiałam z Kaiem Jaggerem… – Urwała, może spodziewając się, że książę znowu wpadnie jej w słowo. Nie zrobił tego. – Gdy rozmawiałam z wielkim łowczym, dowiedziałam się, kto towarzyszył twojemu bratu na owym polowaniu: sam łowczy, strażnik, kapitan gwardii i jego zastępca, leśnik oraz wielki koniuszy. Jared pokręcił głową. – Nie marnowałaś czasu! – Te wesołe słowa nie odzwierciedlały jego

prawdziwych uczuć. Myślał o tym, jak wielu członków rady Dwunastu wybrało się na to polowanie – włącznie z człowiekiem, którego mianował swoim edlingiem. – Gdybym pojechał na to polowanie – dodał – mógłbym rzucić nieco światła na to, co się wydarzyło. Asta nie wahała się ani chwili. – To dlaczego w nim nie uczestniczyłeś? – Ostatnio miałem dość polowań – tak, wiem, powinienem zjawiać się na każdym, ale są pewne granice! – Jared uśmiechnął się do dziewczyny. – Przyszedłem z psami tutaj, w gęstwinę, omijając Andersa i jego myśliwych szerokim łukiem. Świetnie się bawiliśmy, prawda, Hedd? Podrapał psa pod brodą i spojrzał na zamyśloną Astę. Bał się, że znowu zacznie go wypytywać, i nie wiedział, czy starczy mu cierpliwości, by odpowiadać. Ku jego uldze tylko się uśmiechnęła. Ruszyli dalej w przyjaznym milczeniu. Nagle Jared zatrzymał się jak wryty; dotarło do niego, do czego prowadziły pytania Asty. – Czy według ciebie mojego brata zabił ktoś z Rady Dwunastu? Dziewczyna spojrzała mu prosto w oczy. – Tak, właśnie tak uważam. – Masz pojęcie, że sama myśl o tym to zdrada stanu? Asta zarumieniła się, ale nie drgnęła. – Od niedawna mieszkam na dworze – powiedziała. – Jeszcze nie opanowałam tutejszej etykiety. – Ty nie żartujesz. Asta patrzyła na niego z wielką powagą. – Wuj zawsze powtarza, że powinnam zachować większą ostrożność… ale prawda ma dla mnie znaczenie. I dla ciebie chyba także. Tak powiedziałeś z balkonu. – Urwała na chwilę. – Uwierzyłam ci. Czy popełniłam błąd? Jared westchnął. – Nie. Dobrze postąpiłaś, przychodząc tutaj i opowiadając mi o swoich podejrzeniach. Ale posłuchaj: dla własnego bezpieczeństwa nie powinnaś wyjawiać tych myśli i teorii nikomu innemu. Rozmawiaj tylko ze mną, rozumiesz? Asta przytaknęła. Tym razem pozwoliła sobie na blady uśmiech, zrodzony z ulgi. – Z kim miałabym rozmawiać, skoro sam książę udzielił mi audiencji?

Jared także się uśmiechnął. Potem chmurne myśli znowu wróciły. – Mówiłaś, że rozmawiałaś z Silvą? Że chciałaś mi o niej coś powiedzieć? – Tak. – Asta również spoważniała. – To dość dziwne. Podczas pierwszego spotkania zachowywała się bardzo emocjonalnie. To zrozumiałe, zważywszy na sytuację. Ale wyznała mi wtedy, że jej małżeństwo… – Urwała, zapatrzona w dal. – Tak? – Chyba znowu zachowam się niestosownie. – Pewnie tak, ale czas nam nie sprzyja. Jeśli uważasz, że powinienem o tym wiedzieć, mów. Nie upiększaj prawdy. Skinęła głową. – Silva wyznała, że jej małżeństwo nie było taką bajką, jaką się je przedstawia. Dzisiejszego ranka próbowała podważyć znaczenie tamtych słów i powiedziała, że ona i książę się kochali – i choć ich związek zaczął się jako polityczne przymierze, to z czasem połączyło ich prawdziwe głębokie uczucie. – Może podczas tego pierwszego spotkania przemówiła przez nią rozpacz? – Nie. Nie sądzę. – Asta pokręciła głową. Jej zdecydowany ton najwyraźniej zaskoczył Jareda. – Wydajesz się bardzo tego pewna. – Podczas oględzin zwłok zdjęliśmy twojemu bratu z szyi łańcuszek. Znajdowały się na nim trzy wisiorki: fiolka z prochami twojego ojca, klucz i medalion ze skrytką. W tym ostatnim znaleźliśmy liścik miłosny. Zakładaliśmy, że od Silvy. – Jak to „zakładaliście”? Kto inny mógłby wysłać taki list do mojego brata? Asta wzruszyła ramionami. – Oto jest pytanie. Widok tego listu wstrząsnął Silvą. Powiedziała, że nie ona go napisała. Jared na chwilę stracił mowę. – Masz ten list? Mogę go zobaczyć? – Dałam go Silvie. Wraz z kluczem. Nadal nie wiem, co mógłby otwierać. Jared pokiwał głową w zadumie. – Szkoda, że oddałaś list. Ale powiedz, czy klucz przypominał ten? –

Sięgnął za lnianą koszulę i wyjął spod niej łańcuszek z taką samą fiolką, jaką nosił jego brat. Obok niej kołysał się lśniący klucz. – Wyglądał dokładnie tak samo – oznajmiła Asta. – Co otwiera? – Nie jest dokładnie taki sam, ale bardzo podobny. Takie klucze mamy ja, Anders i Edvin. Otwierają nasze domki kąpielowe nad fiordem. To tradycja sięgająca czasów mojego prapradziadka. Chodzi o to, że w księstwie nie ma wielu miejsc, w których członek rodziny królewskiej mógłby się naprawdę ukryć przed ludźmi. Dlatego każdy z nas dostał domek kąpielowy. To niewielkie chatki, ale możemy się w nich schronić przed zgiełkiem i wścibskimi oczami dworu. – Albo spotkać się w nich z kimś, z kim nie chcecie się pokazać na dworze – rzuciła Asta, zanim zdołała ocenzurować tę myśl. Jared nie zaprzeczył. – Pewnie tak – powiedział, wsuwając łańcuszek za koszulę. – Czy te klucze mają duplikaty? – spytała Asta. – Warto by zajrzeć do tej kryjówki twojego brata, panie. – Nie ma duplikatów. Właśnie na tym polegał plan: by do domków nie miał wstępu nikt inny. – Jared zamilkł i zastanowił się przez chwilę. – Ale przestałem rozumieć… co domek kąpielowy ma wspólnego z otruciem mojego brata? – Wygląda na to, że książę Anders skrywał pewne tajemnice. Wydaje się, że pomimo uczuć, jakimi mógł darzyć Silvę, utrzymywał romans z kimś innym. Inaczej dlaczego nosiłby miłosny liścik w medalionie na sercu? – Asta spojrzała Jaredowi w oczy. – Wobec takich dowodów zaczynam się zastanawiać, czy zabójstwo to nie zbrodnia z namiętności, a nie atak podyktowany względami politycznymi. Czy książę Anders nie mógł zginąć po prostu dlatego, że ktoś dowiedział się o jego romansie? – Wiem, że to straszne pytanie, ale… Sądzisz, że Silva mogła zamordować Andersa? – Tak – przyznała Asta powoli, zastanawiając się, dlaczego sama na to nie wpadła. – Ale pamiętaj, panie, dowiedziała się o zdradzie męża dopiero dziś rano, kiedy bezmyślnie pokazałam jej liścik. – Nie bezmyślnie. To wręcz genialny ruch, choć niezamierzony. Ale jeśli Silva udała reakcję na widok liściku? Z tego, co mi powiedziałaś, wynika, że dostrzegała rysy na swoim małżeństwie. Dziś wykorzystała okazję, by zatrzeć to, co o nim mówiła. Liścik stanowił dla niej idealny pretekst do zagrania zaskoczenia. Może już od jakiegoś czasu wiedziała o tym, co odkryłaś

za sprawą tego listu. – Cóż… – mruknęła Asta. – Chyba nie mam na ciebie dobrego wpływu. Myślałam, że łamię wszystkie reguły, rzucając podejrzenie na kogoś z Rady Dwunastu. Tymczasem ty sam wskazujesz na członka rodziny królewskiej. Twojej rodziny, książę. Jared przytaknął. – Rzeczywiście, przy tobie zaczynam wątpić we wszystko, co wydawało mi się prawdą… ale to dobrze. – Zastanawiał się przez chwilę. – Silva miałaby mnóstwo okazji, by zabić Andersa; czy podając mu truciznę w jedzeniu, czy w maści. Asta pobladła. – Co się stało? – spytał Jared. Zaczął się zastanawiać, czy zdoła dotrzymać kroku jej błyskawicznie pracującemu umysłowi. – Właśnie przypomniałam sobie, co jeszcze powiedziała mi Silva podczas tego pierwszego spotkania. Wyjawiła mi, że z powodu ciąży nie bardzo mogła jeść. Dlatego – ponieważ postanowili nikomu nie mówić, że spodziewają się dziecka – Anders zjadał również jej porcję. – To by jej ułatwiło sprawę – zgodził się Jared. – W takim razie dlaczego mi o tym powiedziała? Książę pokręcił głową. – Nie potrafię na to odpowiedzieć. Ale jeśli nie kłamałaś – a nie widzę powodu, żeby ci nie wierzyć – to obawiam się, że mój brat i jego żona wpadli we własne wnyki. – Co teraz, na miłość boską? – Nie mamy dość dowodów przeciwko Silvie. Muszę się nad tym dłużej zastanowić. – A ja powinnam wrócić do wuja, zanim zacznie coś podejrzewać. Jared przytaknął. – Ja również muszę wrócić do pałacu. – Rozejrzał się; Hedd nadal trwał u jego boku. – Dobry piesek. Chodź tu! – Wyciągnął z kieszeni kolejny kawałek kurczaka. – Czy spotkamy się znowu, najjaśniejszy panie? – Po raz pierwszy w głosie Asty zabrzmiała niepewność. – Bo zakładam, że chciałbyś tego? Książę przytaknął. – Oczywiście, że musimy się spotkać. To, co Silva powiedziała ci o braku dostępu do mnie, to bzdura. Musisz tylko przyjść do pałacu i poprosić

o audiencję… – Usłyszał, jak pompatycznie brzmią te słowa, zarumienił się lekko i pospiesznie się poprawił: – Przyjdź do pałacu i powiedz, że chcesz się ze mną widzieć. – Może lepiej, gdybym mogła się z tobą spotykać dyskretniej, książę? – Znowu wyprzedzasz mnie o krok. Kiedy wrócimy do pałacu, pokażę ci prywatną drogę do moich komnat. Oczywiście – dodał z uśmiechem – nie ominie cię spotkanie z moim strażnikiem. On nigdy mnie nie opuszcza. – Z wyjątkiem tej chwili – zauważyła dziewczyna. – Nazywa się Hal, tak? Pomyliłeś mnie z nim, książę. Gdzie się podziewa? – Pewnie czai się gdzieś w zaroślach – powiedział. Nadal nie mógł uwierzyć, że główny strażnik nie poszedł za nim do lasu. Ale jeśli to zrobił, poruszał się bezszelestnie, a Hedd go nie wywęszył. Przez głowę Jareda przemknęła mroczna myśl. Czy to możliwe, że Hal gdzieś się tu ukrył i słyszał każde słowo z ich prywatnej, potencjalnie wywrotowej rozmowy? Rozmyślanie przerwał mu Dzwon Kapłana. – Chodź – rzucił z nową energią książę. – Pospieszmy się. Za godzinę lokaj zostanie stracony. Muszę odnaleźć kapitana gwardii i powiedzieć mu, że sytuacja się skomplikowała. Asta odetchnęła z ulgą. – Wspaniale… Ale jak mu wyjaśnisz, panie, skąd masz te wiadomości, nie zdradzając mnie? – Postaram się coś wymyślić. Zaufaj mi, że potrafię. – Ufam ci, panie – powiedziała. – A ja z jakiegoś powodu ufam tobie – odparł książę i otrzymał w podziękowaniu uśmiech. Kiedy wrócili do pałacu, niebo zaczęło ciemnieć. Jared pożegnał się z Astą. Zdziwiło go, że poczuł się samotny, gdy dziewczyna ruszyła ścieżką prowadzącą w stronę wioski. Choć przyszła porozmawiać z nim o zabójstwie Andersa i większość rozmowy dotyczyła mrocznych tematów, przepełniało go poczucie wspólnoty. Los rzucił ich oboje w obce środowisko. Może zdołają sobie wzajemnie pomóc w znalezieniu własnej drogi? Przyjemnie było gawędzić z kimś w podobnym wieku. I z pewnością nie zaszkodziło, że ten ktoś miał urzekające szare oczy. Spotkanie z Astą sprawiło, że poczuł się pewniejszy siebie i gotów

do starcia z Axelem. W samą porę! Zastanawiał się, gdzie zastanie kapitana gwardii. W jego pałacowym gabinecie, w wiejskiej chacie czy w Dworze Blaxlandów? Odpowiedź poznał wkrótce, bo ledwie wkroczył na pałacowe tereny, ujrzał Axela. Kuzyn nadchodził od strony lochów. – Książę! Gdzieś ty się podziewał?! – zawołał. – Już miałem wysłać ludzi na poszukiwanie! – Wybrałem się na przechadzkę – oznajmił Jared, nie chcąc się wdawać w dłuższe wyjaśnienia. – Ale bardzo się cieszę, że cię widzę. Muszę z tobą porozmawiać o dochodzeniu. – Oczywiście. W moich czy twoich komnatach? – To nie potrwa długo. Chcę odłożyć egzekucję. Mam powody podejrzewać, że lokaj nie zabił mojego brata. Axel pobladł. – Na jakiej podstawie? Zarzuty przeciwko niemu były nie do podważenia! Jared pokręcił głową. – Nie sądzę. Ale zanim wszystko wyjaśnię, czy mam podpisać jakiś dokument unieważniający karę śmierci? – Obawiam się, że na to za późno. – Za późno? Przecież dokumenty można przygotować w każdej chwili. Porozmawiam z Loganem. – Nie, książę, wysłuchaj mnie. Nie możesz podpisać żadnego unieważnienia, bo więzień został ścięty godzinę temu. Osobiście to nadzorowałem. – Co? – Jared zaczął dygotać. – Dlatego cię szukałem. Postanowiłem przyspieszyć egzekucję. – Postanowiłeś… Dlaczego? – Jared z trudem zbierał myśli. – Nie miałeś prawa podjąć takiej decyzji. – Miałem. Podjąłem ją wspólnie z katem. Oczywiście szukaliśmy cię, lecz znikłeś bez śladu. – Postanowiliście mimo to wykonać egzekucję. – Przykro mi. – Nieprawda – rzucił Jared przez zaciśnięte zęby. – Musisz mi powiedzieć, co wiesz. Dlaczego nagle uznałeś, że więzień, którego wyrok śmierci osobiście podpisałeś, jest jednak niewinny.

– To ty powinieneś mi się tłumaczyć – rzucił Jared twardo. – Nie ja tobie. Axel spochmurniał. – Nieustannie ci ustępuję – powiedział. – Masz szesnaście lat i znikome pojęcia o regułach, jakimi rządzi się to księstwo. Staram się okazywać ci zrozumienie, kuzynie, ale chyba zaczynasz nadużywać mojej cierpliwości. – Nie mów tak do mnie – warknął Jared. – Pamiętaj, że jestem twoim księciem. Zacznij mnie odpowiednio traktować! – Zacznę cię traktować jak księcia, kiedy ty zaczniesz się zachowywać jak książę! Axel Blaxland pokręcił głową i odszedł tam, skąd przybył. Jared uświadomił sobie, że nie potrafi go zatrzymać.

Jared siedział przy biurku, trzymając głowę w dłoniach. Spomiędzy jego długich, pięknych palców wymykały się pasma czarnych włosów. Siedział tak od dawna, nieruchomy jak marmurowe posągi przodków w lapidarium. Logan już dawno przestał wciągać go do rozmowy. Ciszę komnaty mąciło tylko stłumione bębnienie uporczywego deszczu. Nadciągnęła okropna noc; przy takiej pogodzie docenia się osłonę pałacowych ścian i ciepło ognia w kominku. Jared wspominał słowa Asty o polowaniu. Axel towarzyszył jego bratu. Mógł mu opatrywać ranę. Chłopak zadrżał. Skąd miał wiedzieć, czy to nie Axel Blaxland, jego kuzyn, którego sam mianował edlingiem – wbrew temu, co mu podpowiadała intuicja – odebrał życie Andersowi? A jeśli tak, to nic dziwnego, że tak szybko chciał wymierzyć „sprawiedliwość” więźniowi. Michael Reeves mógł być po prostu kozłem ofiarnym. Jared dotykał łokciem tacy z jedzeniem przysłanej tu na życzenie Logana ponad godzinę temu. Chleb leżał pokruszony, niektóre kawałki zmieniły się w ugniecione kulki. Zupa z mięsem pozostała nietknięta; na jej powierzchni zebrała się nieapetyczna warstewka tłuszczu. Skojarzyła się Loganowi z lodem, który wkrótce skuje wody fiordu. Poeta obszedł rozłożyste dębowe biurko i musnąwszy ramię Jareda, zbliżył się do wykusza z oknem o szybkach w ołowianych oprawkach. Przystanął przed nim na chwilę, patrząc na siekący deszcz i czując chłód przenikający przez szkło. Potem zaciągnął grube kotary, by zasłonić mrok, zimno i wilgoć. Odwrócił się i stwierdził, że książę nadal nie drgnął. Logan uścisnął łagodnie jego ramię. Ten drobny gest jakby przywrócił życie władcy. – Odpowiedz mi na jedno pytanie. Jestem czy nie jestem księciem Wszecharchenfieldu? – Jared podniósł głowę i spojrzał na poetę znękanymi, zaczerwienionymi oczami.

– Tak – odparł Logan. – Oczywiście, że jesteś księciem. Pozwolę sobie zauważyć, że to osobliwe pytanie. – Nie takie osobliwe. Bo jeśli naprawdę jestem tu księciem, to jak to możliwe, że mój kuzyn, kapitan gwardii, działa bez mojego pozwolenia? Logan przechylił głowę. – Czy możesz się wyrazić ściślej? Jared przytaknął. Gniew bił od niego, widoczny w zaciśnięciu mięśni szczęk. – Jak to możliwe, że kiedy wróciłem z przechadzki, okazało się, że Axel stracił Michaela? – Tego kucharczyka? – Lokaja. I miał imię. – To prawda – przyznał spokojnie poeta. – Wiedziałeś, że czeka go egzekucja. Dwa dni temu sam podpisałeś wyrok śmierci… – Sięgnął do kieszeni. – Tym oto piórem. – Wiem! Choć wiem równie dobrze, że podpisałem ten dokument pod naciskiem Axela i twoim. Logan zmarszczył brwi i już miał odpowiedzieć, ale Jared kontynuował. – Chodzi mi o to, że egzekucja Michaela miała się odbyć dopiero wieczorem. Jakim prawem Axel ją przyspieszył? – Axel jest kapitanem gwardii. Z pewnością takie sprawy podlegają jemu i Morganowi Boothowi. Nie wątpię, że miał podstawy, by podjąć tę decyzję, i mogę sprawdzić zasadność powodów, jeśli sobie tego życzysz. Ale musisz sobie uświadomić, że teraz, gdy zostałeś księciem, po prostu nie możesz znikać na całe godziny. – Tak, dziękuję. Uświadomiono mi to dobitnie. Logan spojrzał księciu w oczy. – Dlaczego to dla ciebie takie ważne? – Ważne, bo zamierzałem cofnąć wyrok śmierci – rzucił Jared z bezsilną złością. – Ale się spóźniłem. Michael już został stracony. – Chciałeś zatrzymać egzekucję, gdy kat już ostrzył topór? – Logan zmrużył oczy. – To niezwykłe… delikatnie mówiąc. – Zniżył głos. – Co, jeśli wolno spytać, skłoniło cię do zmiany zdania? Jared machnął ręką. – To zupełnie inna historia. Usiłuję zrozumieć, gdzie kończy się moja

władza, a zaczynają się wpływy kapitana gwardii i reszty z was, Rady Dwunastu. Poeta skinął głową. – Rozumiem twoje zagubienie i frustrację. Pewnie wszyscy sądziliśmy, że jako edling przyglądasz się działalności Dwunastu. Ale oczywiście perspektywy edlinga i księcia bardzo się od siebie różnią. Na przykład teraz spoczywa na tobie odpowiedzialność za życie i śmierć. – Czyżby? Czy naprawdę? – rzucił Jared. – A może jestem tylko marionetką rady? – Rada ma cię wspierać. W dobrych czasach, lecz zwłaszcza w czasie kryzysu. I, książę, Archenfield jeszcze nigdy nie był w równie trudnej sytuacji jak teraz. Fakt, że poradziłeś sobie przez kilka ostatnich dni, zakrawa na cud. Jeśli ktoś powątpiewał w twoje zdolności, zdecydowanie je rozwiałeś. – Bardzo mi to pochlebia, lecz… – zaczął Jared. – Sprawiedliwość przede wszystkim – przerwał mu Logan. – Wbrew temu, co się mówi o poetach, moim zadaniem nie jest prawienie ci komplementów. Mam, jak reszta Rady Dwunastu, uczynić z ciebie najlepszego władcę, jakim możesz się stać. Ale nic nie zdziałamy bez ciebie. Musisz zaufać nam i naszemu doświadczeniu. A zatem powinieneś pozwolić, by kapitan gwardii prowadził dochodzenie na swój sposób. Książę przypatrywał się towarzyszowi przez jakiś czas. – Loganie, czy mogę ci zaufać? – spytał w końcu. Poeta spochmurniał. – Książę, miałem nadzieję, że do tej pory już poznałeś odpowiedź na to pytanie. – Tak, oczywiście. Ale muszę się upewnić. Chcę ci się zwierzyć. Logan skinął głową. – To, co powiem, nie może wyjść poza te ściany. Nie możesz tego zdradzić żadnemu innemu członkowi rady, mojej matce ani Edvinowi… – Cokolwiek powiesz, pozostanie to między nami – przyrzekł poeta. Jared milczał przez chwilę. – Nie wiem, czy ufam mojemu kuzynowi. Logan westchnął. – Przecież mianowałeś go swoim edlingiem. – Tak. Mam tego bolesną świadomość.

– Hmm, no cóż. Niedobrze, że tak sądzisz. Wątpliwości nie są wskazane. Ale chciałbym to zrozumieć. Twierdzisz, że nie ufasz, iż Axel właściwie prowadzi dochodzenie czy po prostu nie ufasz jemu samemu? Jared zastanowił się nad tym. – Prawdopodobnie chodzi o obie te kwestie. Logan pokiwał głową. Ta informacja miała potężne znaczenie. Należało potraktować ją z odpowiednią ostrożnością. – Muszę to rozważyć. – Proszę bardzo. – I muszę wiedzieć, dlaczego straciłeś wiarę w zdolności Axela do prowadzenia śledztwa. Co skłoniło cię do decyzji o unieważnieniu wyroku śmierci Michaela? Powieki Jareda drgnęły. – Porozmawiamy o tym, ale nie dziś. Dziś konam ze zmęczenia i nagle poczułem, że umieram też z głodu. Przynajmniej w tej sprawie Logan mógł służyć szybką pomocą. – Może każę przysłać nową tacę, a tę odeślę do kuchni? – Dziękuję. Ale może znajdą coś innego niż ta tłusta zupa? Bardziej apetyczne kałuże widywałem na wrzosowiskach. Wymienili uśmiechy. Logan wziął tacę i zaniósł ją do drzwi. Oparł ją na biodrze i uwolnioną ręką obrócił gałkę drzwi – manewr, który służący mieli opanowany doskonale. Powtórzył go z drugimi drzwiami i wyszedł na korytarz. Ledwie otworzył drugie drzwi, a jakaś postać przemknęła obok poety, potrącając go, i wpadła do apartamentu księcia. Zawartość tacy omal nie spadła na podłogę. – Kto to? – spytał Logan Hala Harnessa, który stanął obok niego. – Jak mogłeś do tego dopuścić? – To uczennica lekarza, Asta Peck. Żądała, bym ją wpuścił, ale odmówiłem. Zgodnie z twoim poleceniem, by nikt nie przeszkadzał księciu. A z pewnością nikt tak nieważny jak ona. – A jednak wdarła się do księcia – zauważył Logan z wyraźną pogardą. – Równie łatwo można ją stamtąd usunąć – oznajmił Hal, podchodząc do zamkniętych drzwi. Jego szeroki cień padł na drobniejszą sylwetkę poety.

– Zostań – rzucił Logan. – Ja się tym zajmę. Poślij po nową tacę jedzenia. Tylko nie po tę cuchnącą zupę! To książęca kolacja, nie pomyje dla maciory! Oddał tacę Halowi i znowu otworzył pierwsze, a potem drugie drzwi. Asta stała na środku dywanu, gniewnie mówiąc coś do księcia Jareda, który również stał. Dębowe biurko stanowiło zaporę między nimi. Dziewczyna miała czerwoną, mokrą twarz. Logan w pierwszej chwili sądził, że płakała, ale potem zauważył, że jej włosy i ubranie także lśnią wilgocią. Oczywiście, deszcz. Najwyraźniej zaskoczył ją w drodze do pałacu. – Jak mogłeś! – krzyknęła głosem ochrypłym z emocji. – Powiedziałeś, że go ułaskawisz! Jak mogłeś! Logan zauważył, jakie wrażenie wywarły na księciu jej słowa. Wstrząsnęła nim bardziej, niż gdyby uderzyła go pięścią w żołądek. O czym ona mówiła? I jak śmiała zwracać się do księcia w taki sposób? – Powiedziałem, że porozmawiam z kapitanem gwardii o tym, co mi przekazałaś – odparł Jared, zerkając na Logana. Poeta z podziwem odnotował zmianę, jaka zaszła w księciu na widok niezapowiedzianego gościa. W chwili gdy poeta wyszedł z komnaty, chłopak najwyraźniej przybrał maskę spokoju. Asta nie odwracała od niego wzroku. – Tak. A ja, głupia, uwierzyłam twojemu słowu, książę. Sądziłam, że naprawdę chcesz się zastanowić i podjąć jedyną przyzwoitą i honorową decyzję. – Jej twarz płonęła. – Widzę, że źle cię oceniłam. Jared wyszedł zza biurka i stanął naprzeciwko dziewczyny. – To bardziej skomplikowane, niż sądzisz. Poeta pokiwał głową z aprobatą; chłopak zachowywał się jak urodzony władca. Ale na Aście nie zrobił wrażenia. – To bardzo proste, najjaśniejszy panie – oznajmiła cicho. – Najprostsza rzecz na świecie. Trafiła w dziesiątkę. Maska opanowania znikła z twarzy księcia, który nagle znowu stał się chłopcem. Logan patrzył z niepokojem. Co łączyło tę dziewczynę z księciem? Jak zdobyła nad nim taką władzę? I, co ważniejsze, jakim cudem on, poeta, aż do tej pory nie zwrócił na nią uwagi? – Twoje milczenie brzmi bardzo wymownie – dodała Asta. Dość tego. Jared został pozbawiony wszelkiej możliwości obrony. Logan wystąpił naprzód.

– Powiedziałaś, co miałaś do powiedzenia – odezwał się. – Teraz odejdź. Asta ani drgnęła. – Mam wezwać strażnika i kazać mu odstawić cię do wioski? Dziewczyna rzuciła mu przez ramię ponure spojrzenie. – To by przedstawiło wszystkich zainteresowanych w lepszym świetle, nieprawdaż? Logan wzruszył niedbale ramionami, minął Astę i zajął się układaniem dokumentów na biurku księcia. To chyba wystarczający sygnał: mamy sprawy do załatwienia – sprawy, których twój umysł nie ogarnie, prostaczko. Usłyszał jej westchnienie i kroki zmierzające do podwójnych drzwi. Zaraz potem odezwał się szorstki głos Hala Harnessa: – Nie, nie trzaśniesz nimi! Zmykaj! Drzwi zamknęły się cicho, lecz zdecydowanie. Logan rzucił papiery na biurko i odwrócił się do Jareda, który stał bez ruchu. – O co chodziło? – To chyba jasne. – Dziewczyna wyglądała na niezwykle zaangażowaną w sprawy państwa. Czy zmieniłeś zdanie na temat winy Michaela Reevesa z powodu czegoś, co ci powiedziała? Jared nie mógł zaprzeczyć. – Miała parę wniosków na temat zabójstwa mojego brata. Według mnie niektóre wydają się trafne. Nastąpiła chwila milczenia. – Musisz bardzo uważać – powiedział Logan. – Niedobrze dopuszczać obcego do dochodzenia o takiej wadze. – Słusznie – warknął Jared. – Przecież wszyscy radzimy sobie tak wspaniale, prawda? – Zaszła ci za skórę – zauważył poeta. – Proponuję, żebyś przez jakiś czas trzymał się z daleka od niej. Niech inni zajmą się nią i jej hipotezami. – Naprawdę nie sądzę, abyśmy mieli się czegokolwiek obawiać z jej strony. – Mimo to… – Dobrze! Wyraziłeś swoje zdanie! – Jared uderzył pięścią w biurko. Kartki i inne przedmioty podskoczyły na blacie.

Książę chyba zdziwił się własnym wybuchem. Kiedy odwrócił się do Logana, gniew już go opuścił. – Przepraszam. Jestem zmęczony, zły, a w tej chwili chciałbym zostać sam na sam z moimi myślami. Logan skinął głową. – Ja też mam sprawy do załatwienia. Przyjdę, jeśli będziesz mnie potrzebować. Bez względu na porę i przyczynę. Chcę ci pomagać. – Wiem – mruknął Jared. Położył rękę na ramieniu towarzysza. – Szczerze mówiąc, nie wiem, co bym bez ciebie zrobił przez te ostatnie dni. – Po to tu jestem. Po to wszyscy jesteśmy. Książę westchnął. Wrócił za biurko, usiadł i zamknął oczy ze zmęczenia. Logan przez chwilę stał, przyglądając się Jaredowi, tak jak kiedyś patrzył na siedzącego za tym samym biurkiem Andersa. Wiedział, że nowy władca nadal czuje się, jakby wtargnął na teren brata. Pewnie przez jakiś czas nie pozbędzie się tego uczucia. Robił wrażenie o wiele bardziej wrażliwego niż dwaj jego poprzednicy. Choć książę zamknął oczy, jego twarz nie wyglądała na spokojną. Odwiedziny dziewczyny najwyraźniej wytrąciły go z równowagi. Trzeba sprawdzić, co to za jedna. A potem ocenić, czy należy podjąć kroki zapobiegawcze. Poeta pospieszył do drzwi komnaty, otworzył je bezgłośnie i obejrzał się na spoczywającego księcia. Uśmiechnął się do siebie. Spoczywający książę – jak tytuł obrazu. No, byleby nie namalowała go królowa Elin… Pokręcił głową i odszedł po cichu, by nie obudzić księcia z tak bardzo potrzebnej mu drzemki.

Asta ze zdziwieniem stwierdziła, że drewniane drzwi do domu kąpielowego księcia Andersa stoją otworem. Poranny wiatr nimi poruszał. Silva musiała tu dotrzeć przed nią – może tuż po tym, jak dostała sakiewkę. Fakt, że młoda wdowa nie zamknęła drzwi, świadczył o jej stanie umysłu. Asta stanęła na progu drewnianego domku, czując na plecach i karku lodowaty wiatr od fiordu. Zastanowiła się, jak szybko Silva się domyśliła, które drzwi otwiera klucz. Może nawet wiedziała to od początku. Asta miała wrażenie, że przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny wszystkie jej teorie dotyczące zabójstwa księcia zmieniły się diametralnie. Podzieliła się podejrzeniami z księciem Jaredem, ale kiedy z nim rozmawiała, przyszły jej do głowy inne, jeszcze bardziej niepokojące możliwości. Czy Silva, książęca małżonka, mogła się okazać morderczynią? I gorzej – o ile w tym wypadku mogło być jeszcze gorzej – czy Silva mogła się okazać bezwzględną morderczynią, biorącą udział w skomplikowanym i okrutnym spisku Woodlarku? Po opuszczeniu książęcej komnaty i powrocie w deszczu do wioski Asta przespała twardo noc. Wiedziała, że ostatnie spotkanie z Jaredem nie poszło dobrze, ale zbyt nią wstrząsnęła egzekucja lokaja, zwłaszcza po obietnicy, jaką złożył jej książę. W pałacowej komnacie rozmawiał z nią inaczej niż podczas pierwszego spotkania w lesie. Oczywiście towarzyszył im Logan, a Jared nie czuł się swobodnie. Rano, już na chłodno, zrozumiała, że zareagowała przesadnie – i prawdopodobnie zerwała rodzącą się więź – ale nie mogła tak łatwo pogodzić się z faktem, że zginął niewinny człowiek. W dodatku za zgodą nowego władcy. Kiedy obudziła się o świcie, słysząc głosy ptaków, uświadomiła sobie, że przy pierwszej okazji musi nie tylko wznowić dochodzenie, lecz także zacząć zbierać bardziej przekonujące dowody dla księcia Jareda.

Podekscytowana nowym celem pchnęła drzwi domku. Był w nim jeden pokój i mniejsza alkowa kąpielowa na zapleczu. W pokoju urządzono skromny salon z szerokim szezlongiem – mogącym pomieścić dwie osoby – i dwa fotele. Stały tu też dwa stoły – wysoki, za szezlongiem, i niski na wzorzystym dywanie pośrodku pomieszczenia. Ten drugi najwyraźniej do niedawna ozdabiał wazon z ciemnopurpurowymi różami. Teraz wazon leżał przewrócony, a mocno pachnące kwiaty zasłały blat w kałuży wody, która z jakiegoś powodu skojarzyła się dziewczynie ze łzami. Na ścianie wisiały obrazy – sądząc z wyglądu, głównie akwarele – a także jelenie rogi i szklana gablotka ze spreparowaną rybą. Asta zauważyła, że stojący za szezlongiem gigantyczny wazon z wędkami także leżał przewrócony. Pod jedną ze ścian znajdowała się mała, lecz elegancka biblioteczka pełna książek – sporo z nich walało się teraz na podłodze. Pokój robił wrażenie prostego, lecz wygodnego. Brakowało w nim rozmachu i ostentacji pałacowych komnat, lecz nie przypominał też wiejskiej izby. Asta wiedziała to najlepiej. Dorastała w takich izbach. Domek kąpielowy naprawdę był przytulny. Książę Jared wyjaśnił, że takie miejsce miało dawać władcom Archenfieldu odrobinę prywatności i spokoju z dala od dworu. Ale teraz stało się jasne, że książę Anders spotykał się tu z osobą, która napisała liścik z medalionu. W tym męskim pokoju wyczuwało się kobiecą rękę. Może chodziło o tkaną narzutę, rzuconą na szezlong dla większej wygody. I oczywiście o ten wazon z różami. Kwiaty skojarzyły się Aście z matką, na której twarzy rzadko pojawiał się uśmiech piękniejszy niż wtedy, gdy mąż dawał jej polne kwiaty na urodziny lub rocznicę ślubu. Wspomnienie rodziców sprawiło, że dziewczyna nagle poczuła się samotna i zmęczona. Skupiła więc uwagę na pokoju. Początkowo sądziła, że za ten drobny nieporządek – przewrócony wazon, rozsypane książki – odpowiada niszczycielski wiatr, który mógł wpaść przez otwarte drzwi. Teraz, przyjrzawszy się uważniej, zaczęła podejrzewać coś innego. Bałagan był zbyt specyficzny. Zamknęła drzwi, odcinając się od nieustannego wycia wiatru. Rozejrzała się za czymś do wytarcia wody. Uznała, że najlepiej nada się do tego narzuta, choć używanie tak doskonałej tkaniny do tak trywialnej czynności wydawało się świętokradztwem. Wytarła kałużę i włożyła kwiaty na powrót do wazonu, w którym zostało jeszcze trochę wody. Poczuła przy tym zapach dzikich róż – tak silny, że wypełnił małe pomieszczenie. Kryła się w nim jednak jakaś nieprzyjemna nuta. Dziewczyna uświadomiła sobie, że choć kwiaty nadal wyglądają pięknie, już toczy je zgnilizna.

Następnie zajęła się przewróconym wazonem z wędkami. Postawiła go na dawnym miejscu. Przy okazji przekonała się, że łatwo mógł go potrącić ktoś – Silva? – kto przeszedłby między szezlongiem a biblioteczką. Ruszyła ostrożnie w tym kierunku i przykucnęła nad książkami rozsypanymi półkoliście na dywanie. Bolał ją ten widok. To niemądre, przecież książki to martwe przedmioty, prawda? Mimo to podniosła każdą z nich, zamknęła i ułożyła w schludnym stosiku. Przy okazji zauważyła wsunięte między ich kartki skrawki papieru, zapełnione znajomym charakterem pisma. Wyjęła jeden z nich. Ręka jej zadrżała. Zawierał kolejną notatkę skreśloną tą samą ręką, która napisała list w medalionie Andersa. Pewnego dnia będziemy razem – zarówno publicznie, jak i prywatnie. Liścik wyglądał niemal identycznie jak ten poprzedni. Nie był tylko zrolowany. Odłożywszy go na niski stół, Asta podniosła kilka kolejnych książek. Pod nimi znalazła jeszcze jedną wiadomość: Nazywasz mnie swoją tajemnicą, ale ja podzielę się z Tobą wszystkimi moimi tajemnicami, moja miłości. Serce dziewczyny zabiło, lecz nie z romantycznego uniesienia. Pod wpływem nagłego impulsu podeszła do biblioteczki i wybrała książkę na chybił trafił. Otworzyła ją, zwróciwszy okładką do góry. Na dywan, zgodnie z podejrzeniami Asty, sfrunęła kolejna karteczka. Następny liścik. Sięgnęła po nowy tom. Gdy go otworzyła, na podłogę upadł karteluszek. Ten sam rozmiar, identyczny charakter pisma. Nie traciła czasu na czytanie; wzięła następną książkę. Znowu kartka, zapisana tą samą ręką. Nic dziwnego, że te paski papieru wyglądały jak wyprasowane. Stanowiły najbardziej prywatne zakładki. Asta osunęła się na podłogę. Oparła się o nogę krzesła. Wszystko zaczęło się układać w całość. Ten dom stanowił prywatną przestrzeń księcia Andersa – miejsce, w którym mógł się nie tylko spotykać z tajemniczą kobietą, lecz także bezpiecznie ukrywać dowody na istnienie ich związku – z dala od wścibskich oczu żony. Aż do dziś. Uświadomiła sobie ze zgrozą, że drzwi chaty znowu się otworzyły. Wiedziała, że zamknęła je dobrze i że wiatr, choćby najsilniejszy, nie mógł nacisnąć klamki. Istniało tylko jedno wytłumaczenie – i rzeczywiście, ujrzała stojącą w progu Silvę o twarzy ściągniętej wściekłością. Asta nie potrafiła powstrzymać dreszczu, nie tylko z zimna, lecz także na widok wyraźnego

wzburzenia książęcej małżonki. Twarz Silvy zastygła w grymasie bólu, jej zwykle idealną skórę znaczyły ślady łez. – To tutaj przychodził… do niej – odezwała się głosem ochrypłym i zdartym, jakby zbyt długo przebywała na mrozie. Asta wstała powoli. – Tak, chyba masz rację. Ale czy wiesz, kim była? Twarz Silvy, nieprzenikniona jak maska, nie zdradzała emocji. – Nie wiem tego na pewno, ale mam uzasadnione podejrzenia. – Kogo podejrzewasz? Księżna otworzyła usta, ale zmieniła zdanie. Uśmiechnęła się, choć był to gorzki uśmiech. – Kogoś, czyje zdradzieckie wargi mają barwę płatków tych róż. – Zatrzymała spojrzenie na kwiatach. Asta czekała, ledwie oddychając, w nadziei że usłyszy więcej. Kiedy Silva nie dodała ani słowa, dziewczyna usłyszała własny głos, ostrożny jak kocia łapka: – Wiesz, że możesz ze mną porozmawiać, prawda? Nie znamy się długo, ale może zwierzenie się przyjaciółce przyniesie ci ulgę? Chciała zyskać zaufanie księżnej, ale osiągnęła odwrotny efekt. – Skąd mam wiedzieć, czy jesteś moją przyjaciółką? – rzuciła kobieta, powoli kręcąc głową. – Skąd mam wiedzieć, komu mogę, a komu nie powinnam ufać w tym zapomnianym przez Boga miejscu? Wydawała się kompletnie zdruzgotana. Asta uznała, że najlepiej, jeśli zapyta wprost. – Czy wiedziałaś, kiedy pokazałam ci klucz księcia, że otwiera on ten domek kąpielowy? Silva przytaknęła, zasmucona jak dziecko przyłapane na psocie. – Zawsze chciałam tu przyjść, ale nigdy mnie ze sobą nie zabrał. Powiedział, że to jedyne miejsce, gdzie może przebywać sam. – Jej błękitne jak chabry oczy zalśniły, jakby pokryła je rosa. Asta podejrzewała, że kobieta się zadręcza, wyobrażając sobie wszystkie akty zdrady – niektóre drobne, inne wielkie – które mogły nastąpić w tych lichych drewnianych ścianach. – Wasze małżeństwo zostało zawarte z przyczyn politycznych, by przypieczętować potrzebne przymierze Archenfieldu z Woodlarkiem – podjęła. – Nie należysz do naiwnych, Silvo. Z pewnością rozumiałaś, co cię czeka.

Miała wrażenie, że balansuje nad przepaścią. Ciężar spadł jej z serca, gdy księżna wdowa skinęła głową. – Oczywiście, że rozumiałam. Matka i starsza siostra mi to wyjaśniły. Nie miałam żadnych złudzeń. Wiedziałam, że muszę wypełnić mój obowiązek. Teraz to Asta skinęła głową. Usiadła na krześle i zaczęła się zastanawiać, w jaki sposób odzyskać zaufanie Silvy. Poczuła miłe zaskoczenie, kiedy księżna także usiadła na skraju szezlonga i zaczęła mówić: – Obowiązek to ważna rzecz. Od dzieciństwa mi to wpajano. – Zamilkła, żeby wygładzić fałdy sukni. – Traktuję moje powinności bardzo poważnie. Dlatego tak mnie boli, kiedy inni swoich nie dopełniają. Westchnęła, lekko się zgarbiła, a jej drobne dłonie się rozchyliły. Wyglądało na to, że mówienie sprawia jej ulgę. Asta czuła się, jakby słuchała spowiedzi. Znowu przeszedł ją dreszcz. Co może jej wyznać Silva Wynyard z Lindebergów? – Zatem zawarłaś małżeństwo, wiedząc, czego możesz się spodziewać. Księżna skinęła głową. – Ale Anders rzucił na ciebie czar. Pamiętam, że wspominałaś, jaką otoczył cię życzliwością. Znowu skinienie głowy, cień uśmiechu. – Zawsze byliśmy przyjaciółmi – wyjaśniła Silva. – Od samego początku. Żartowaliśmy, że wspólnie walczymy o szczęście dla naszych narodów. Zawarliśmy umowę, że za sprawą tej przyjaźni będziemy się nawzajem strzec w tej niezwykłej i bezprecedensowej sytuacji. Urwała i spuściła wzrok. Asta miała wrażenie, że Silva cofnęła się w przeszłość, do początków swego małżeństwa. Teraz należało ją delikatnie sprowadzić w teraźniejszość. – Ale zaczęłaś oczekiwać od księcia więcej – podsunęła dziewczyna ostrożnie. – Może z powodu jego czynów, a może charyzmy. Bajka o waszym związku, którą stworzył dwór, zwiodła cię tak samo jak wszystkich innych. Silva znowu na nią spojrzała. – Mnie także by zwiodła – zapewniła Asta. – Przestałabym odróżniać prawdę od poetyckiej fantazji. Zamilkła i spojrzała na płatki róż u swoich stóp. – Nie wątpiłam, że Anders mnie kocha – podjęła Silva. – Ale niewystarczająco głęboką miłością. – Zamilkła i poprawiła się. – Nie, nie tak. Niewłaściwą miłością. Nie można kochać dwóch osób jednocześnie, prawda?

Asta pokręciła głową, częściowo dlatego, że takiej reakcji oczekiwała jej towarzyszka. Bardzo chciała spytać: „W takim razie kogo kochał książę?”, ale wiedziała, że tak obcesowe postawienie sprawy zerwie wątłą więź zaufania, jaka między nimi powstała. Czuła na sobie wzrok Silvy. Nie pamiętała, żeby widziała kiedyś kogoś równie smutnego. Te oczy nie należały bowiem do osoby pogrążonej w rozpaczy, lecz całkowicie pozbawionej nadziei. – Musisz się czuć bezradna – zaczęła Asta, rozpaczliwie szukając słów, które wypełniłyby ciszę. – I samotna. Poświęciłaś o wiele więcej niż on. Zrobiłaś wszystko, czego od ciebie wymagano – od zachowania pozorów idealnego małżeństwa po zajście w ciążę. Silva znowu przytaknęła. Potem spojrzała na stojący między nimi niski stolik i liścik, który położyła na nim Asta. Księżna wyciągnęła po karteluszek rękę, a wówczas dziewczyna raz jeszcze przeczytała widniejące na nim słowa: Nazywasz mnie swoją tajemnicą, ale podzielę się z Tobą wszystkimi sekretami, moja miłości. Silva chwyciła karteczkę. Przeczytała ją, marszcząc nos, jakby doszedł ją jakiś wstrętny odór. Zmięła liścik i rzuciła go na podłogę. – Rozwiązła suka! – warknęła. Jej ton mroził niczym lodowate wody fiordu. Asta poczuła, że księżna przekroczyła jakąś granicę. Z rozpaczy czy jakiegoś innego powodu? Zachowywała się coraz dziwniej. Co właściwie powiedziała? Na razie nie znalazły się żadne dowody na to, że Silva Lindeberg-Wynyard mogłaby kogoś zamordować z zimną krwią. Ale w porywie wielkiej, niewysławialnej rozpaczy? To wydawało się całkiem możliwe. – Czy to ty zabiłaś księcia Andersa? Pytanie zaskoczyło Astę niemal w takim samym stopniu jak Silvę. Spojrzały sobie prosto w oczy. Dziewczyna odwróciła się, zawstydzona własnymi słowami. Zaraz potem Silva uderzyła ją w twarz tak mocno, że siła ciosu zmiotła dziewczynę z krzesła na podłogę. Asta podniosła w otępieniu rękę do palącego policzka, sprawdzając, czy poczuje krew. Nie znalazła jej. Przez chwilę wzrok jej się zamglił. Jakiś czas leżała, by odzyskać poczucie równowagi. Wiedziała, że Silva stoi nad nią i przygląda jej się zimno, z zaciekawieniem. Potem księżna odwróciła się bez słowa i wyszła. Po chwili rozległ się dźwięk straszniejszy od wszystkich, jakie zdarzyło się słyszeć Aście przez całe życie. To zawodziła Silva. Takie wycie –

nieludzkie, ale przesycone bólem – mogłoby wydawać dzikie stworzenie. Dziewczyna wypadła, zataczając się, z domku i znalazła księżną skuloną na skraju fiordu. Zawahała się, nie wiedząc, czy gest pociechy nie wzburzy księżnej jeszcze bardziej. Uznała, że nie może zostawić Silvy samej sobie i podeszła do niej z pewną obawą. – Musisz teraz odejść – odezwała się młoda wdowa, kołysząc się. – Nie mogę, kiedy jesteś w takim stanie. – Możesz i musisz. Nie będę odpowiadać na żadne pytania. – Nie zadam żadnego. Przepraszam. Byłam bezczelna, niewrażliwa i… – Przestań! – krzyknęła Silva. – Przestań hałasować! – Zasłoniła uszy rękami. – Daj mi spokój! Wstała i spojrzała na Astę. Widok czerwonego policzka dziewczyny najwyraźniej ją zdziwił. – Ja ci to zrobiłam? – Nie szkodzi. Zasłużyłam. – Tak, chyba tak. Silva patrzyła na nią jeszcze przez jakiś czas. Spuściła głowę ze smutkiem. – Idź sobie, proszę – powiedziała. – Muszę zostać sama ze swoimi myślami. – Na pewno? Bo moim zdaniem nie tego ci potrzeba. Księżna zaplotła ręce na piersiach. – Wyświadcz mi tę uprzejmość i przyjmij do wiadomości, że znam siebie. W jej głosie zabrzmiało słabe echo dawnej siły. Może uderzenie Asty i krzyk miały oczyszczającą moc. Asta przez pewien czas stała niezdecydowana, ale potem zaczęła czuć pulsowanie bólu w policzku i nadchodzącą migrenę. Musiała wrócić do wioski i odpocząć albo nałożyć maść na rozpaloną skórę. Miała nadzieję, że zdoła się wśliznąć do domu na tyle dyskretnie, żeby uniknąć pytań wuja Eliasa. Idąc wzdłuż ścieżki nad fiordem, poczuła niezwykle silne zawroty głowy. Uświadomiła sobie, że musi zjeść śniadanie. Mocna mieszanka emocji w połączeniu z brakiem snu nadszarpnęły jej siły. Cios Silvy także się jej nie przysłużył. Potknęła się na wykrocie, oślepiona przez promień porannego słońca. Zamknęła oczy i odetchnęła głęboko, zastanawiając się, czy teraz zemdleje. – Hej! Co z tobą?

Dopiero po chwili oprzytomniała i spojrzała na człowieka, który się do niej odezwał. Lucas Curzon siedział na wielkim kasztanowatym koniu, którego rudobrązowa sierść lśniła od potu i słońca. Sięgające ramion włosy koniuszego miały nieco ciemniejszy odcień brązu. Asta widziała go już przy ujeżdżaniu – ale nigdy dotąd nie spoczęły na niej jego przenikliwe szare oczy. Podniosła głowę, nadal oszołomiona, osłaniając wzrok przed słońcem. – Nazywasz się Asta, tak? Spytałem, co z tobą? – Kiedy nie odpowiedziała, zeskoczył i, trzymając długie cugle, podszedł do niej. Spuściła wzrok na jego zniszczone, wysokie buty. – Spójrz na mnie! – Wziął ją pod brodę i uniósł jej twarz. Znajdował się tak blisko, że poczuła zapach jego mydła do golenia i zauważyła kilka ominiętych włosków na szyi. Ogarnęło ją poczucie nierealności – jakby to się jej tylko śniło. – Co się tam stało? – Spojrzał na jej policzek. – Kto ci to zrobił? – Rozejrzał się i znowu wrócił spojrzeniem do Asty. – Nie mógł daleko uciec. W głowie mieszało jej się od jego pytań. Przecież nikt na nią nie napadł. To bez sensu. Co ona tu w ogóle robi? Zrobiło jej się gorąco i znowu słabo. Musiała wrócić do domu. Dostrzegła troskę w oczach Lucasa i dotknęła policzka. Ten dotyk przypomniał jej o uderzeniu. – Nic mi się nie stało – powiedziała, błyskawicznie decydując, by nie wspominać o Silvie. – Tylko trochę kręci mi się w głowie. Spacer się przeciągnął, a jeszcze nie jadłam śniadania. – Na widok jego wciąż surowego spojrzenia dodała: – Nikt mnie nie napadł. Chyba pośliznęłam się i upadłam. Wielki koniuszy patrzył na nią ze zmarszczonymi brwiami. Przez chwilę nie wiedziała, czy przyjmie jej wyjaśnienie. – Nie rozumiem – odezwał się w końcu. – Skoro nic się nie stało, dlaczego krzyknęłaś? Spojrzała mu w oczy. – Nie krzyknęłam. – Usłyszałem cię z drugiego końca lasu. Przybyłem najszybciej, jak mogłem. Co miała powiedzieć? – Asto, słyszałem twój krzyk. – Lucas nie dawał się zbyć. – Co się stało, do diabła? Pokręciła powoli głową. Zrozumiała, że pora się poddać. – To nie ja krzyczałam, tylko Silva.

Wyraz jego twarzy natychmiast się zmienił. – Silva tu jest? Gdzie? Ktoś ją napadł? – Nie! – zawołała Asta. – Jej też nikt nie napadł. Trochę się zdenerwowała – dodała ciszej. – Trochę? – Wielki koniuszy wziął się pod boki. – Tak nie krzyczy ktoś „trochę zdenerwowany”. Mimo tego, co wydarzyło się w domku kąpielowym, Asta nie chciała nadszarpnąć zaufania Silvy. Pamiętała, co powiedział wczoraj książę Jared: „Dla własnego bezpieczeństwa nie powinnaś wyjawiać tych teorii nikomu innemu. Rozmawiaj tylko ze mną…”. Ale wzrok Lucasa nie pozwalał jej się skupić. Musiała udzielić mu jakichś wyjaśnień. – Dziś dowiedziała się czegoś strasznego o księciu Andersie. – Zauważyła, że Lucas natychmiast stał się nieufny. Westchnęła. – Odbiera wszystko bardzo emocjonalnie. Może dlatego, że do tej pory nieustannie musiała być opanowana. A teraz wyjątkowa sytuacja sprzyja wybuchom. Lucas patrzył na nią z zamyśleniem. – Bo straciła męża? – Owszem… ale także ze względu na ciążę. Nieufność znikła z łagodnych szarych oczu Lucasa Curzona, które otworzyły się szeroko. – Silva jest w ciąży? – Tak – powiedziała dziewczyna. Dopiero teraz dotarło do niej, że zdradziła wielką tajemnicę. – Z czasem fakt, że urodzi dziecko księcia, sprawi jej ulgę. Ale teraz to wszystko ją przytłacza. W oczach mężczyzny pojawił się dziwny wyraz. – W środku życia czai się śmierć. W środku śmierci rodzi się życie. Asta nie spodziewała się tak poetyckiego zwrotu w ustach koniuszego. Mimo woli uśmiechnęła się i skinęła głową. – Sprawdzę, czy wszystko z nią w porządku – oznajmił Lucas, pełen nowej energii. – I zaprowadzę ją do pałacu. – Powiedziała, że chce zostać sama. Dlatego odeszłam. – Nie powinnaś była jej zostawiać. – W zwykle łagodnym głosie Curzona pojawiła się nutka gniewu. – Nie porzucę jej, gdy najwyraźniej owładnęła nią rozpacz. Asta chciała wyjaśnić, że nie zostawiła księżnej z własnej woli. Lucas nie miał pojęcia, jak zachowuje się Silva w stanie wzburzenia. A potem olśniła ją

nowa myśl, porażająca jak odblask słońca w wodach fiordu. Może przystojny koniuszy o łagodnych oczach jednak znał księżnę lepiej, niż się mogło wydawać. Może Silva Lindeberg-Wynyard także miała swoją tajemnicę.

– Kapitan gwardii – zapowiedział Logan. Wszedł do gabinetu księcia, prowadząc za sobą wyższego, bardziej władczego Axela Blaxlanda. Jared odniósł dziwne wrażenie, że jego komnata została zaanektowana, choć sam zezwolił na to wtargnięcie. Musiał jasno dać do zrozumienia kuzynowi, że nigdy więcej nie będzie tolerował takiego tonu, jakim Axel zwrócił się do niego podczas ich ostatniego spotkania. I że kapitan gwardii ma przyspieszyć dochodzenie w sprawie zabójstwa Andersa – choćby tylko po to, by wyeliminować możliwość, że zabójcą mógł być ktoś inny niż Michael Reeves. – Kuzynie – odezwał się, wstając. – Dziękuję, że tak szybko przybyłeś. – Wskazał krzesło stojące naprzeciw biurka i podjął kwestię dobrze wyćwiczonym formalnym tonem. – Proszę, usiądź. Musimy pilnie przedyskutować pewne sprawy. Axel nie usłuchał. Przez jego twarz przebiegły dziwne grymasy, a światło znikło z niej tak, jak słońce spełza ze szczytów gór. – Książę, nastąpiło nieporozumienie. Nie otrzymałem od ciebie wiadomości. Przyszedłem tu z własnej inicjatywy. Mam ci do zakomunikowania smutne wieści. – O czym mówisz? – Może zechcesz usiąść? Jared wolał stać – skoro kuzyn nie usłuchał jego rozkazu. – Mów, kuzynie – rzucił szorstko. Axel obejrzał się, sprawdzając, czy drzwi są zamknięte. Potem znowu spojrzał na księcia. Logan, stojący nieopodal, przyglądał się czujnie im obu. – Wierz mi, że przekazuję ci te wiadomości z głębokim smutkiem – powiedział Axel. – Silva nie żyje. – Silva! – krzyknął Logan. – Nie!

Jared miał wrażenie, że ziemia ustępuje mu spod nóg. Osunął się na krzesło. – Godzinę temu znaleziono ją nad rzeką – ciągnął Axel. – Zmarła niedawno. – Czy także została zamordowana? – spytał książę. – Jest zbyt wcześnie, by to stwierdzić – oznajmił kapitan gwardii. – W tej chwili Elias bada jej zwłoki. Księżnę znalazł wracający z lasu Jonas Drummond. Leżała zaplątana w wodorosty na płyciźnie, w miejscu, gdzie zaczynają się progi rzeczne. Odniosła rany głowy. Wygląda na to, że prąd niósł ją ze sobą przez jakiś czas, stąd te obrażenia. – Zatem to wypadek? – spytał Logan. – Czy samobójstwo? – Samobójstwo wydaje się najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem – oznajmił Axel. – Z pewnością wszyscy potrafimy sobie wyobrazić, jak wielkie wzburzenie targało księżną po śmierci małżonka. A scenariusz ten z pewnością potwierdzą dowody fizyczne. – Podszedł do biurka i rozwinął na nim duży prostokąt pergaminu. – Oto ogólna mapa fiordu i łączącego się z nim odcinka rzeki. Jared przytrzymał mapę, by znowu się nie zwinęła. – Bardzo dobrze znam tę okolicę. – Oczywiście – powiedział Axel ponuro. – Jak my wszyscy. Dotknął miejsca na mapie. – Tu drewniany most przecina rzekę w jej najwęższym miejscu. Znaleźliśmy na nim to. – Sięgnął do kieszeni i wyjął średniej wielkości klucz, który położył na krawędzi mapy. Jared oczywiście natychmiast rozpoznał przedmiot. Wziął go i obrócił w palcach. – To klucz do domku kąpielowego Andersa – powiedział, odkładając go znowu. – Dlaczego Silva tam poszła? Podejrzewał, że już zna odpowiedź: liścik miłosny znaleziony w medalionie Andersa z pewnością stanowił wystarczającą motywację. Axel wzruszył ramionami. – Może chciała się zbliżyć duchowo do Andersa? – Wyraz jego twarzy znowu się zmienił. – A może księżna znajdowała się w stanie jeszcze większego niż dotąd wzburzenia. – Dlaczego tak twierdzisz? – zaciekawił się Logan. Axel odwrócił się, jakby dopiero teraz go zauważył.

– Domek kąpielowy został spalony do fundamentów – to dym zwrócił uwagę Jonasa. Za wcześnie wyrokować, ale wygląda na to, że to Silva z jakiegoś powodu podpaliła dom, a potem skoczyła z mostu do rzeki, która w tym miejscu płynie bardzo wartko. Nie wiemy, czy księżna upuściła klucz przypadkiem, czy też zostawiła go jako wiadomość dla nas. Nie znaleźliśmy listu pożegnalnego. Poeta skinął głową. – Może klucz stanowił wystarczająco wymowny symbol. Jared wstał. – Nie możemy po prostu założyć, że to samobójstwo. Wiem, że Silva rozpaczała po śmierci Andersa, nic dziwnego. I sądzę, że ciąża jeszcze bardziej wytrąciła ją z równowagi. Smutna prawda wygląda tak, że nie znałem dobrze mojej bratowej. Może nikt z nas jej nie znał. Jednak nadal bardzo trudno mi uwierzyć, że ciężarna kobieta skazałaby nienarodzone dziecko na śmierć, jakkolwiek gorąco życzyłaby sobie zakończyć własne życie. – Co proponujesz? – spytał Logan. Jared spojrzał mu w oczy. – W tej chwili jest bardzo prawdopodobne, że na dworze popełniono trzy morderstwa. Najpierw zabito Andersa, potem Silvę i ich nienarodzone dziecko. Trzy śmierci w ciągu trzech dni, w samym sercu dworu, w samym sercu mojej rodziny. Nastąpiła długa cisza. – To możliwe – przyznał Axel. – To więcej niż możliwe – warknął Jared. – A skoro wczoraj Michael Reeves został ścięty, nie zdołasz zrzucić tego na niego. – Naturalnie – powiedział Axel, jakby wstrząśnięty samym tym podejrzeniem. – Ale musimy opierać się na posiadanych dowodach. Silva wykazywała objawy niestabilności emocjonalnej od śmierci męża. Jej dziwne zachowanie zauważyli dworzanie. I nie zapominajmy, że w dniu śmierci Andersa posadziliśmy przy niej uczennicę lekarza z obawy, że wdowa może się targnąć na swoje życie. Spalenie domku kąpielowego księcia to kolejny dowód kiepskiego stanu umysłu księżnej. A potem ten klucz… – Zdaje się, że już znalazłeś rozwiązanie zagadki – przerwał mu Jared. – Nie rozważysz żadnej innej możliwości? – Książę ma rację – wtrącił Logan. – Musimy zachować otwarty umysł. Nie wiemy, czy Michael Reeves działał sam. Może do gry wkroczył drugi

zabójca… Axel zmarszczył brwi. – Wiem, że masz bujną wyobraźnię, ale wolę, gdy dochodzenie jest mocno zakorzenione w rzeczywistości. – Nie odrzucaj tak szybko pomysłów Logana – odezwał się Jared, z trudem hamując zniecierpliwienie. – Musimy zebrać Dwunastu. Wysłucham ich opinii w tej sprawie. Poczuł, że znowu zaczyna panować nad sytuacją. To miłe wrażenie nie trwało długo. Axel uniósł rękę. – Z całym szacunkiem, jestem kapitanem gwardii. Dochodzenie w sprawie śmierci Silvy już się toczy. A śledztwo w sprawie zabójcy z Paddenburga trwa. Proszę, byś pozwolił mnie i moim ludziom na załatwienie tego w sposób, który podsuwa nam doświadczenie. Jared pokręcił głową. – Nie tym razem. Miałeś już trzy dni na zbadanie sprawy zabójstwa mojego brata i nie widzę, żebyś poczynił postępy. Sądzę, że wczoraj straciłeś niewinnego człowieka. A to doprowadziło do śmierci kolejnych dwóch osób. Od tej pory chcę wiedzieć o każdym twoim ruchu w tej sprawie. – Kuzynie! – Axel nie zdołał zdusić tonu protestu. – Masz się zwracać do mnie „książę”. – W głosie Jareda zabrzmiała niespodziewana zaciętość. Sam poczuł się tym zaskoczony, dodał więc spokojniejszym tonem: – Jestem księciem Wszecharchenfieldu i jeśli mamy tu zabójcę lub też, jak sugerowałeś, jeśli Paddenburg zagraża spokojowi naszego księstwa, muszę trzymać rękę na pulsie. – Spojrzał w oczy Axelowi, nie dopuszczając do dalszej dyskusji. – Zwołać Dwunastu. Elias może się nie stawiać. Rozumiem, że ma ważniejsze zajęcia. Ale za godzinę chcę widzieć resztę w komnacie rady. Jared zauważył, że Axel zerknął przelotnie na Logana. Szukał wsparcia? Jeśli tak, to go nie otrzymał. Oczy poety spoglądały gdzieś w dal. Kapitan gwardii odetchnął głęboko i skinął głową. – Rozumiem. Wezwę pozostałych Dwunastu, jak rozkazałeś. – Odwrócił się na pięcie i wyszedł. Po jego odejściu książę poczuł, że drży. Nie wiedział, czy to z powodu wysiłku, jaki kosztowało go przeciwstawienie się kuzynowi, czy też z emocji na wieść o śmierci Silvy i jej nienarodzonego dziecka. Osunął się na fotel.

Logan stanął obok niego. Położył mu rękę na ramieniu. – Oddychaj – powiedział łagodnie, niemal czule. Jared pokręcił głową. – To trudne… Silva nie zasługiwała na śmierć. Ani jej dziecko. – Nowa fala zimnego strachu prześliznęła się przez jego wnętrzności. – Wiem, że to nie wypadek ani samobójstwo. Czuję to. Zamordowano ich tak jak Andersa. – Spojrzał na Logana. – Może masz rację – rzekł poeta – ale powinieneś zachować otwarty umysł – przynajmniej na razie. Jared pokręcił głową. – Nie mogę. Nie umiem myśleć o tym racjonalnie. Za dużo się wydarzyło, za blisko mnie. Mam wrażenie, że cała moja rodzina stała się obiektem ataku. Kto następny? Moja matka? Edvin? – Milczał przez chwilę. – Ja? Zerknął na poetę. To on, bardziej niż ktokolwiek inny, pomógł mu przetrwać ostatnie dni. Książę jeszcze nigdy nie potrzebował przyjacielskiej pociechy równie mocno. Ale tym razem Logan Wilde nie znalazł odpowiedzi – ani pocieszającej, ani żadnej innej.

– Gdy Elias zakończy oględziny, powinniśmy mieć podstawy, by stwierdzić, czy przedwczesna śmierć Silvy nastąpiła w wyniku wypadku, samobójstwa czy zabójstwa – zakończył swoją przemowę Axel. – To nie było samobójstwo! – gwałtownie zaprzeczył Lucas Curzon. Wszystkie oczy zwróciły się na niego. – Wydajesz się bardzo tego pewny – zauważył Jared, przejmując panowanie nad sytuacją. – Bo jestem – odparł wielki koniuszy. – Zdaje się, że ja ostatni widziałem Silvę przy życiu. – Twarz miał zaczerwienioną i choć bardzo chciał kontynuować, zabrakło mu tchu. – Powiedz nam, co wiesz – zachęcił książę. – Dziś rano wyjechałem z końmi, by je rozruszać – zaczął Lucas. – Przy fiordzie wpadłem na Astę Peck. Rozmawiała z lady Silvą koło domku kąpielowego księcia Andersa. – Asta Peck? – powtórzył Logan Wilde. – Bratanica lekarza? Ta dziewczyna wciska się wszędzie. Ktoś musi… – Lucasie, mów dalej – przerwał mu Jared, chcąc odwrócić uwagę od Asty. – Zastałem Silvę w stanie wielkiego wzburzenia. Powiedziała, że tego ranka wybrała się na spacer. Miała klucz do domku kąpielowego księcia i postanowiła tam zajrzeć. Pewnie uważała to za sposób połączenia się z małżonkiem, dla siebie i dziecka… – Sentymentalne przesądy – warknęła Emelie Sharp. – Księcia Andersa nie ma w tej starej chałupie. Ojciec Simeon odkaszlnął cicho. – Zapewne nie dla ciebie. Ale może opłakująca go wdowa znalazła tam ślady jego obecności. Coś, co ją pocieszyło. Słowa Lucasa szybko obróciły wniwecz efekt, jaki osiągnął kapłan.

– Lady Silva znalazła tam dowody zdrady męża. W komnacie zapadła głucha cisza. – Co konkretnie? – spytał wreszcie Axel. Lucas rozejrzał się zażenowany. – Nie chcę się wdawać w szczegóły… to nie należy do mnie… znalazła tam liściki. Miłosne liściki, które wysyłał księciu ktoś inny niż jego żona. Ponownie w komnacie zapanowała cisza tak głęboka, że dzwoniło w uszach. – Widziałeś te listy? – spytał Jared. Wielki koniuszy pokręcił głową. – Nie. I nie chciałem ich oglądać. Uprzedzając pytania, księżna nie powiedziała mi, co dokładnie zawierały. Zasugerowała tylko ich charakter. A ja wyraźnie widziałem, jak na nie zareagowała. – Westchnął. – Nie wyglądało to dobrze. – Te liściki wytrąciły ją z równowagi? – spytał znowu Axel. Lucas spojrzał mu w oczy. – Doprowadziły ją do rozpaczy. I cóż w tym dziwnego? Stanowiły dowód ostatecznej zdrady. – Do rozpaczy… – powtórzył Axel z upodobaniem. – Do takiej rozpaczy, że mogłaby spalić dom? – Zdecydowanie – odparł Lucas, kiwając głową. – Moim zdaniem taka reakcja stanowiła najlepsze wyjście. – Ale Silva nie zamierzała odebrać życia sobie i dziecku? Wielki koniuszy wzdrygnął się, jednak przez chwilę zastanawiał się nad pytaniem. – Była rozgniewana. I tak, wytrącona z równowagi. Powiedziałbym, że mogłaby zrobić krzywdę komuś innemu, na przykład tej, która pisała te listy – ale sobie? Nie. – Czy znała autorkę listów? – spytał Logan. – Zdradziła ci jej tożsamość? Wszyscy spojrzeli na Logana. Zapadła niezręczna cisza. Wielki koniuszy pokręcił głową, ale jakoś mało przekonująco. – Wiem tylko – oznajmił po chwili z determinacją – że Silva nie zamierzała zrobić sobie krzywdy. Ręczę za to własnym życiem. Nova Chastain zadrżała. – Nie mów tak – odezwała się Emelie Sharp. – Nie przyzywaj śmierci

do tej komnaty. – Rzeczywiście można by pomyśleć – zauważył Morgan Booth – że ktoś kosi nas jedno po drugim. – Nie. – Jared pokręcił głową. – Anders był księciem, ale Silva nie zasiadała w radzie. To nie dworzanie, lecz członkowie mojej rodziny stali się obiektem ataku. – Na jedno wychodzi – zauważył Axel. – W każdym razie ktoś napadł na tych, którzy stoją u steru Archenfieldu. Teraz skupmy się na szczegółach. Kiedy i w jaki sposób rozstałeś się z Silvą? – zwrócił się do Lucasa. – Skoro znajdowała się w stanie takiego wzburzenia, czy nie powinieneś zostać z nią, by spróbować ją uspokoić? – Właśnie – dodał ojciec Simeon, podnosząc ręce. – Czemu zostawiłeś ją samą, jeśli najwyraźniej potrzebowała pomocy? – Starałem się ją uspokoić – odrzekł Lucas. – Ale upierała się, że chce zostać sama. – Zamilkł i nabrał tchu. – To samo powiedziała mi ta dziewczyna, Asta. Zganiłem ją, że porzuciła kogoś w potrzebie. Rozumiecie, usłyszałem krzyk Silvy – tak głośny, że echo poniosło go na drugą stronę fiordu. Dziewczyna także go słyszała i najwyraźniej była nim wstrząśnięta, ale księżna ją odprawiła. – Na twarzy wielkiego koniuszego odmalowało się poczucie klęski i odtrącenia. – A potem Silva postąpiła tak samo ze mną. – Kiedy więc ostatnio ją widziałeś – włączyła się do przesłuchania Emelie Sharp – znajdowała się w domku kąpielowym? – Nie – poprawił ją Lucas. – W jego pobliżu. Siedziała na kamieniu na skraju fiordu. – O której godzinie? – Było rano. Nad fiordem jeszcze unosiła się mgła. Niewiele wcześniej rozległ się Dzwon Kapitana Gwardii. Axel powiódł wzrokiem po zebranych. – A potem nikt już nie widział Silvy, do czasu kiedy Jonas zauważył dym buchający z płonącego domu i odkrył jej ciało… nie na skraju fiordu, lecz nad rzeką. Zapadła cisza. – Zgadza się? – ponaglił zebranych Axel. – Czy nikt z was ani waszych ludzi nie widział księżnej? Milczenie stanowiło wystarczającą odpowiedź. – Zatem, Lucasie, wygląda na to, że ty ostatni widziałeś ją przy życiu.

– Z wyjątkiem mordercy – wtrąciła się znowu Emelie. – Rozumiem, że nie wierzysz, iż mogła się zabić – podjął Axel, ignorując kobietę. – Jednak twoje własne słowa świadczą o czymś innym. Wydaje się oczywiste, że Silvą zawładnęły gniew i rozpacz. Przypuśćmy, że wkrótce po twoim odejściu wpadła na pomysł, by podpalić dom. Mogła sądzić, że w ten sposób zniszczy ostatnie ślady zdrady męża. Gdy chata zajęła się ogniem, a zapewne spłonęła szybko, księżna zawróciła w stronę pałacu. Podejrzewam, że nie zważała na drogę, mając myśli zajęte nie tylko Andersem, lecz także aktem zniszczenia, którego się dopuściła. Może żałowała swojego czynu, a w każdym razie wahała się, czy dobrze postąpiła. Podpalając dom, zniszczyła miejsce, w którym mogła poczuć bliskość męża. Dotarła do drewnianego mostu, gdzie przystanęła, by odetchnąć, wyczerpana fizycznie i emocjonalnie. Wszyscy wpatrywali się w kapitana gwardii, który snuł dalej swoje przypuszczenia. – Wiemy, że się tam znalazła, bo położyła klucz na drewnianej balustradzie, gdzie znaleziono go tego ranka. Mogła się pośliznąć, ale nie znalazłem dowodów przemawiających za taką możliwością: żadnych śladów na deskach ani strzępków ubrania zaczepionych o zadry. No i ten klucz: położony starannie niczym symbol jej zamiarów. Gdyby księżna spadła, czy nie strąciłaby klucza? Axel zrobił pauzę, by wszyscy zastanowili się nad jego słowami. – Nurt z pewnością poniósłby ją w miejsce, gdzie ją znaleźliśmy. A wstrząs, spowodowany przez kontakt z zimną wodą w połączeniu ze wzburzeniem, jakie spowodowało odkrycie listów miłosnych, miał tragiczne konsekwencje. Choć los oszczędził księżnej bolesnej śmierci na progach rzecznych, prąd i tak był zbyt silny dla jej kruchego ciała. Woda poniosła Silvę na płyciznę, gdzie księżna umarła. Znowu przerwał, by nabrać powietrza. – Według mnie to właśnie się wydarzyło. Nie ma dowodów na to, by w miejscu wypadku przebywał ktoś inny. Nikogo tam nie widziano po Lucasie. Morgan Booth podniósł rękę. – Oczywiście zakładasz, że to nie Lucas jest mordercą? Wielki koniuszy pobladł. – Oczywiście – powiedział Axel. – Owszem, zaniedbał swoje obowiązki względem Silvy, lecz nie wydaje mi się typem zabójcy. – Ani mnie – odezwał się książę, usiłując włączyć się do dyskusji.

Kat spojrzał przepraszająco na Lucasa. – Nie zamierzałem sugerować twojej winy. Zadałem tylko konieczne pytanie. Lucas nie odwzajemnił jego spojrzenia. Milczał. Książę raz jeszcze wkroczył do akcji. – Kuzynie, przemawiałeś doprawdy przekonująco, jednak ja nie skłaniam się do postawienia hipotezy o samobójstwie. Jak powiedziałem podczas naszej wcześniejszej rozmowy, uważam, że brzemienna kobieta nie mogła odebrać życia swojemu dziecku, choćby nie dbała o własny los. Acz z tego, co powiedział nam Lucas, wynika, że Silva znalazła się na krawędzi załamania. – Nie całkiem – zaprotestował Lucas. – Nastroje zmieniają się równie nagle jak kierunek wiatru – zauważyła Vera Webb, której nigdy nie brakowało odpowiednich do okoliczności przysłów. Jared zerknął na Axela. – Oczywiście wszyscy czekamy na raport Eliasa z oględzin zwłok. Ale sądzę, że powinieneś prowadzić śledztwo pod kątem przypadkowej śmierci lub samobójstwa. Axel skinął głową. – Tak, książę. – Zwrócił się do innych. – Skoro nikt nie ma żadnych zastrzeżeń… – Wstał, najwyraźniej gotów zakończyć posiedzenie. – Musimy przedyskutować jeszcze jedną kwestię – odezwał się Logan. – Dotyczy zwłok Silvy i jej pogrzebu. Vera Webb gwałtownie westchnęła. – Nie wiem, ile jeszcze zdołam znieść. Książę pokiwał głową. – Z pewnością wszyscy mamy podobne odczucia, ale nie unikniemy pewnych decyzji. Mów dalej, Loganie. Poeta skinął głową. – Rozumiem, że temat nie należy do przyjemnych. Cóż, najpierw musimy powiadomić Woodlark. – Przez jeźdźca? Czy sokoła Novy? – Konny posłaniec przekazałby wiadomość taktowniej i z pewnością zostałby lepiej przyjęty. Ale sokół doleci szybciej, a czuję, że czas się tu liczy

– zdecydował Logan. – Za dwa dni odbędzie się pogrzeb księcia Andersa. Zastanawiam się – powiódł wzrokiem po zebranych – czy nie powinniśmy wyprawić wspólnego pogrzebu dla Andersa i Silvy. Lud nadal opłakuje swego władcę. Na wieść o śmierci jego małżonki zapanuje jeszcze większy… niepokój. – Poeta powiódł spojrzeniem po zebranych. – Dlatego uważam, że należy zorganizować podwójny pogrzeb. W ten sposób zakończymy definitywnie okres rządów księcia Andersa i otworzymy ścieżkę do koronacji księcia Jareda. Symboliczny nowy początek Archenfieldu. Emelie Sharp sapnęła z urazą. – Nie mógłbyś być mniej dosadny? – Takich rad oczekujemy od Logana – pospieszył z pomocą poecie Axel. – Są jego obowiązkiem. Sama podobnie postępujesz po śmierci królowej pszczół: dzielisz kolonie… – Nie tak to wygląda – rzuciła Emelie z rozdrażnieniem. – No cóż. – Axel wzruszył ramionami. – Nie znam się na twojej pracy i nie mógłbym jej wykonywać. Może i ty dasz Loganowi podobny kredyt zaufania. Emelie zaczerwieniła się, ale nic już nie powiedziała. – Czy nie powinniśmy spytać królowej Franceski i księcia Willema o zdanie, jeśli chodzi o pogrzeb Silvy? – spytał Jared, zwracając się do Logana. – Godna pochwały inicjatywa – pochwalił poeta. – Jednak z chwilą wejścia do naszej rodziny Silva zaczęła podlegać prawu Archenfieldu. O wiele bardziej powinno nas interesować, jak na jej śmierć zareaguje nasz lud. – Naprawdę? – rzucił książę z niepokojem. – Czy jej rodzice i rodzeństwo nie są w tej sytuacji najważniejsi? Logan pokręcił głową z wyraźnym smutkiem. – Nie. Najbardziej liczą się twoi poddani. Już i tak przeżyli wstrząs po zabójstwie Andersa. Wiadomość o zgonie Silvy poruszy ich jeszcze bardziej. Bajka o Archenfieldzie się skończyła. Oczywiście twoją koronacją otworzymy nowy rozdział historii. Nic nie może zaćmić radości i nadziei, które przyniesie ze sobą ta ceremonia. Jared spojrzał na Logana, jakby zobaczył go po raz pierwszy. Aż do tego ranka nie zdawał sobie sprawy, jak bezwzględny potrafi być poeta.

Zachowanie obiektywizmu przy oględzinach posiniaczonego, poranionego ciała, leżącego na stole okazało się prawdziwym wyzwaniem. Tak niedawno Asta widziała tu zwłoki księcia Andersa. Ale wtedy było jej łatwiej, bo władcę Archenfieldu oglądała tylko z daleka. W ciągu ostatnich czterech burzliwych dni zaczęła nieco rozumieć Silvę Lindeberg-Wynyard – za sprawą ich pierwszego spotkania kilka godzin po śmierci księcia czy ostatniej bolesnej konfrontacji w domku kąpielowym. Nie ulegało wątpliwości, że księżna była trudną osobą, która zmieniała nastroje i zamiary równie często jak odzienie. Z taką samą łatwością potrafiła uścisnąć dłoń Asty i mówić o przyjaźni jak uderzyć ją w twarz – choć nie bez przyczyny. Nie tylko wobec dziewczyny zachowywała się chwiejnie. Niejednoznaczny wydawał się również jej związek z Andersem. Asta podejrzewała, że nastroje Silvy wynikały z rozpaczy, pogłębionej dodatkowo przez ciążę oraz zdradę Andersa. Kim była prawdziwa księżna? Wrażliwą, młodą kobietą, wysłaną do obcego kraju, gdzie miała zacząć nowe życie u boku mężczyzny, który jej nie kochał – a w każdym razie kochał za mało. Silva lojalnie uczestniczyła w tworzeniu królewskiej bajki, aż sama zaczęła wierzyć w szczęśliwe zakończenie – które nie mogło nastąpić. – Miałaś notować! – Głos wuja brutalnie wyrwał ją z zamyślenia. – Przepraszam – powiedziała, odrywając wzrok od ciała Silvy. – Nie skupiłaś się – rzucił Elias, nie patrząc na nią. – To trudniejsze, kiedy zna się badaną osobę, prawda? – Nie znałaś jej – mruknął wuj, naciskając obnażone ramię Silvy. – Spędziłaś z nią parę godzin w dniu śmierci jej męża. Nie dramatyzuj i nie udawaj, że łączyło was coś więcej. Mylił się. Asta poznała księżnę o wiele lepiej. Wuj potrafił traktować pacjentów tak zimno i bezosobowo. Wątpiła, żeby sama kiedyś się tego nauczyła. Czy to znaczy, że nie odniesie sukcesu?

Wuj obejrzał się na nią. – A więc? – warknął niecierpliwie. – Tak? O co chodzi? – Prosiłem, żebyś notowała – wyjaśnił z ciężkim westchnieniem. – Przepraszam. – Starała się zdobyć na chłodny profesjonalizm. – Co mam zapisać? – Siniaki na obu rękach, świadczące o tym, że ciało płynęło porwane nurtem rzeki. Asta zrobiła notatkę. Elias obrócił głowę Silvy w lewo, bardzo delikatnie ujmując ją w dłonie. Odgarnął jej lniane włosy. – Notuj – nakazał. – Cztery umiejscowione blisko siebie rany z prawej strony czaszki. Asta posłusznie zapisała te obserwacje. Kiedy podniosła wzrok, jęknęła. Elias sięgnął po miarkę – wyglądającą jak długa igła – i włożył w jedną z ran. – Lewa górna: jeden i osiem – oznajmił, wyjmując miarkę, i wsunął ją w następne rozcięcie. – Prawa górna – półtora. – Powtórzył zabieg. Asta skrzywiła się, kiedy po raz trzeci wbił instrument w głowę Silvy. – Lewa dolna: jeden i siedem. Nieszczęsna pomocnica lekarza zaczęła odczuwać mdłości. – Prawa dolna – jeden i sześć. Odłożył miarkę. – Zrób szkic oddający dokładne położenie czterech ran kłutych. Asta otworzyła notes na nowej stronie i zaczęła rysować. Ręka jej drżała. Naprawdę powinna się opanować. Nie potrafiła wykonać najprostszych obowiązków. Spróbowała jeszcze raz, jednak palce nadal dygotały. Tym razem ołówek upadł na podłogę. Elias odwrócił się zaniepokojony hałasem. – Daj to – rzucił z westchnieniem. Asta podniosła ołówek i podała go wujowi razem z notesem. – Co mogło zostawić takie ślady? – spytała. Skupiony na rysowaniu Elias przez chwilę nie odpowiadał. W końcu uznał, że szkic wygląda, jak należy. – Ciało poniósł gwałtowny nurt. Te rany mogły powstać podczas zderzeń z kamieniami o ostrych krawędziach. – Ale na dnie rzeki widziałam tylko gładkie kamienie – przypomniała sobie dziewczyna.

Elias oddał jej notes i ołówek. – Dziecko, istnieje powód, dla którego kapitan gwardii nie dokonuje pośmiertnych oględzin, a ja nie prowadzę dochodzenia na miejscu zbrodni. Postaraj się pamiętać, że jesteś uczennicą moją, nie Axela Blaxlanda, i skup się na pracy. – Mamy przecież obowiązek zbadać wszystkie scenariusze, które mogły doprowadzić do śmierci Silvy. – Na przykład? – Chociażby ten, że mogła zostać zamordowana. Jak powiedziałam, w korycie rzeki trudno znaleźć ostre kamienie. Elias spojrzał na nią pytająco. – Cóż za niezwykłe rozeznanie w temacie. Skąd u ciebie taka pewność siebie? W końcu zaczęli do czegoś dochodzić. – Dziś rano widziałam się z Silvą nad rzeką. A kiedy wracałam, zauważyłam, jak gładkie są kamienie… – Zostawmy kamienie. Co robiłaś nad rzeką? I dlaczego dopiero teraz mówisz o spotkaniu z Silvą, które musiało nastąpić tuż przed jej śmiercią? Asta poczuła, że się rumieni. – Chciałam ci powiedzieć, ale bałam się, że się rozgniewasz. Elias także poczerwieniał, ale mówiła dalej: – Opuściłam Silvę wzburzoną, jednak nie wierzę, żeby mogła popełnić samobójstwo. Rozmawiałyśmy o śmierci księcia Andersa… – Najpierw przyłapuję cię na przesłuchiwaniu łowczego! – wybuchnął Elias. – Teraz dowiaduję się od kucharki, że jej także przedstawiałaś swoje dzikie teorie i niestworzone pomysły. A w końcu okazuje się, że nękałaś i księżnę wdowę! Nie masz prawa rozmawiać z ludźmi z dworu. Żadnego! Chyba że wyraźnie ci to zlecę! – Jego szare oczy zwęziły się z gniewu. – A przypominam sobie, że stanowczo zabroniłem ci folgowania tym idiotycznym fantazjom! – Tak, wiem, ale… – Nie! – Elias uniósł rękę. – Dość już usłyszałem. – I dodał chłodnym, oficjalnym tonem: – Uznaję, że możemy orzec, iż śmierć nastąpiła w wyniku samobójstwa popełnionego przez nieutuloną w żalu młodą wdowę. Asta pokręciła głową. – Po prostu nie mogę w to uwierzyć. Czy przynajmniej nie powinniśmy

rozważyć innych możliwości? Elias gwałtownie potrząsnął głową. – Sama przyznałaś, że zostawiłaś ją wzburzoną. – Tak – przyznała Asta i zamilkła na chwilę. Wiedziała, że to, co teraz powie, jeszcze bardziej rozpali gniew wuja. Mimo to nie mogła tego zataić. – Możliwe, że to ja ją zdenerwowałam. Elias nie odezwał się, ale jego twarz poczerwieniała jeszcze bardziej. Z jakiegoś powodu to sprowokowało ją do dalszego mówienia. – Zaczęło się, kiedy dałam jej łańcuszek księcia Andersa i… – Co zrobiłaś?! – ryknął wuj. Spojrzał na nią lodowato. – To się nie uda. Musisz odejść. – Przepraszam – szepnęła. Dotarło do niej, że przeciągnęła strunę. – Ale proszę, pozwól mi dokończyć oglę… – Nie zrozumiałaś. Odsyłam cię do osad. Zawsze bała się tych słów. Podłoga ustąpiła jej spod stóp. To niemożliwe! Policzki zaczęły ją palić i znowu poczuła mdłości. – Radzę ci udać się na górę i spakować swoje rzeczy – dodał Elias. – Opuścisz ten dom jutro z samego rana. Asta stała na wysokim brzegu rzeki nad płycizną, na której znaleziono tego dnia ciało Silvy. Ludzie kapitana gwardii oznaczyli to miejsce tyczkami, najwyraźniej by poinformować o prowadzonym dochodzeniu. Asta nie zauważyła w pobliżu nikogo. Płycizna znajdowała się niedaleko od zgliszcz domku kąpielowego księcia Andersa. Powietrze, w pobliżu fiordu zwykle tak świeże, wypełniał swąd spalenizny. Zbiornik niemal idealnie spokojnej wody otaczały z trzech stron głazy tworzące naturalną tamę. Asta spojrzała za zaporę oddzielającą płyciznę od rwącego nurtu po drugiej stronie. Rzeka ryczała i kipiała, omijając na wpół zanurzone głazy i mknąc przez szereg zdradzieckich katarakt, na których mogłaby się roztrzaskać mała łódź. Ludzkie ciało doznałoby tu ogromnych obrażeń. Woda z dala od głównego nurtu delikatnie obmywała brzegi rzeki i wpływała na spokojną płyciznę, ledwie kołysząc jedwabistymi wodorostami. Asta spojrzała w górę, ku drewnianemu mostowi, który spinał brzegi rzeki w najwęższym miejscu. Również wokół niego znalazły się tyczki z żółtymi flagami gwardii. To na tym moście znaleziono klucz do domku kąpielowego

Andersa. I podobno stąd Silva skoczyła – lub spadła – do wody, która poniosła ją w ostatnią podróż. Dziwne, że jedna część rzeki może pozostać spokojna, kiedy tuż obok płynie rwący nurt. Woda rozbijająca się o kamienie huczała ogłuszająco. Wiatr niósł pył wodny znad katarakt i rosił nim twarz dziewczyny. Wytarła oczy i spojrzała na rzekę niosącą średniej wielkości gałąź. Konar obijał się o większe skały, aż w końcu prąd rzucił go na kamienie z taką siłą, że drewno pękło – tego spodziewała się Asta. Dziewczyna znowu spojrzała na most. W jej głowie zaczęła kiełkować pewna hipoteza. Ciało jest cięższe od gałęzi. Dlaczego więc prąd nie poniósł Silvy na kamienie, by potem porwały ją wiry katarakt? Przyjrzawszy się rzece, Asta uznała za nieprawdopodobne, że ciało księżnej mogło zakończyć swoją podróż tutaj, na cmentarzu spokojnej płycizny. Weszła na mostek. Czując tętniącą w żyłach krew, obejrzała się i spuściła wzrok na rwącą wodę w dole. Fascynował ją ten widok. Następnie poszła na brzeg, niemal nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, zdjęła buty i odłożyła je na bujną trawę. Potem zsunęła się po brzegu i zanurzyła stopy w lodowatej wodzie. Głos rozsądku ostrzegał, że to szaleństwo, ale jakiś inny głos zachęcał ją do działania. Zimna woda przemoczyła jej ubranie. Asta trzymała się jedną ręką mostu, żeby nie stracić równowagi. Kiedy zanurzyła się po pas, nurt zaczął szarpać jej nogi. Zamarła ze strachu, czując lodowaty pocałunek wody na karku. Myśląc o Silvie, która skoczyła – lub spadła – z mostu, dziewczyna popłynęła przed siebie, w stronę katarakt, czując silny prąd. Choć woda była bardzo zimna, prędkość i ciekawość rozgrzewały krew Asty. Rozluźniła się i pozwoliła się nieść nurtowi. Widziała już mgłę wodną nad kataraktami. Rzeka ciągnęła ją w ich stronę. Wszystko jednoznacznie wskazywało na to, że Silva w żaden sposób nie mogła zostać wyrzucona na płyciznę. Asta uznała, że zweryfikowała swoją teorię, i zaczęła płynąć do lewego brzegu. Początkowo sądziła, że się do niego zbliża, ale potem prąd bezlitośnie rzucił ją na środek rzeki. Spróbowała drugi raz, jednak sytuacja się powtórzyła. Ponowiła wysiłki, już z rosnącym strachem. I znowu pęd wody okazał się silniejszy. Nieustannie spychał ją w prawo, ku skałom i białej kipieli za nimi. Na chwilę wciągnął dziewczynę pod powierzchnię; lodowata woda wdarła jej się do płuc. Asta wynurzyła się, konwulsyjnie kaszląc i rozpaczliwie łapiąc oddech.

– Hej! – krzyknął ktoś stojący na brzegu, ale nie mogła się odwrócić. Wszystkie siły skoncentrowała na walce z nurtem. Miotała się coraz gwałtowniej. Rozpoczynała swój eksperyment ze świadomością, że wiele ryzykuje, ale teraz obawiała się najgorszego. Wyglądało na to, że choć dobrze pływała, czeka ją śmierć w kipieli.

Nurt zdawał się zyskiwać na sile. Biały rozbryzg oślepił na chwilę Astę, która wpadła w kamienisty kanał przed kataraktami. Kompletnie straciła władzę nad swoim ciałem; jej nogi i ręce obijały się o podwodne głazy. Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Zauważyła, że ktoś skacze na skały tworzące granicę między płycizną a kataraktami. Był to wielki łowczy. W pierwszej chwili się go przestraszyła. Pamiętała, jak rzucał toporkami z bezlitosną precyzją, a jego złowrogie słowa nadal brzmiały jej w pamięci: „Tej broni nie używa się przeciwko zwierzętom”. Ale potem zrozumiała, że Kai Jagger chce ją uratować. Jednym płynnym ruchem zsunął się z głazu tuż przed nią i zanurzył się w wodzie po pierś. Wystarczyła mu na to sekunda! Ale czy nie naraził się tym na takie samo niebezpieczeństwo jak ona? Wyciągnął rękę i złapał Astę niesioną prądem wprost na głaz, o który się opierał. Przyciągnął dziewczynę do siebie i otoczył mocnymi ramionami. Siła jej rozpędu i nurtu przygwoździły go do kamienia. – Nic nie mów! – krzyknął. Jego zwykle donośny głos niemal utonął w szumie rwącej wokół nich wody. – Czekaj i rób, co każę! Skinęła głową. Serce łomotało jej ze strachu. – Podniosę cię – powiedział łowczy po chwili. – Podsadzę cię na ten kamień. Trzymaj się go ze wszystkich sił, dopóki sam się na niego nie wespnę. Jasne? – Tak! – Gotowa? Znowu przytaknęła. Poczuła, że Kai ją podnosi. Prawie całkiem wynurzając się z wody, wyciągnęła ręce w stronę gładkiego głazu. Łowczy oparł sobie na ramionach jej kolana, żeby pomóc Aście uciec przed bezlitosnym prądem. Wiedziała, że nie zdoła jej podtrzymywać dłużej. – Dobrze, możesz mnie puścić! – zawołała i przywarła do skały.

Kai zwolnił chwyt, woda znowu rzuciła go o kamienie, on zaś nabrał haust powietrza i pozwolił prądowi ponieść się kawałek do następnego kamienia. Wiele ryzykował, jednak najwyraźniej jego pomysł miał sens. Łowczy zdołał wczepić się w głaz, ale walczył z nurtem. Asta patrzyła na to bezsilnie; wiedziała, że powinna mu pomóc, ale nie mogła nic zrobić. Powoli muskularne ciało Kaia wyłoniło się z wody. Łowczy zdołał chyba znaleźć jakiś stabilny punkt dla stóp, bo wspiął się na kamień. Dziewczyna odetchnęła z ulgą. Kai nie zwracał na nią uwagi. Przez chwilę zbierał siły, potem podniósł się i przeskoczył na następny głaz – ten blisko niej. – Możesz wstać? – spytał. Spróbowała. Nogi uginały się pod nią, a kamień był śliski od nieustannie opływającej go wody. Zachwiała się, Kai wyciągnął rękę, żeby jej pomóc. Przyjęła ją z ulgą. Poprowadził ją z kamienia na kamień, aż oddalili się od kipieli. Gdy znaleźli się na skałach odgradzających płyciznę od katarakt, Kai chwycił Astę w mocne objęcia. Przyjęła to z ulgą; dopiero teraz poczuła, jak mocno dygocze. – Coś ty tu wyprawiała, do diabła?! – spytał. Ledwie znalazła siłę, żeby odpowiedzieć. – Szukałam prawdy – wykrztusiła. Kai Jagger spojrzał jej prosto w oczy. Pokręcił głową – ale nie z gniewem, a tylko ze zdziwieniem. Uświadomiła sobie, że wielki łowczy ryzykował dla niej życie. – Dziękuję! – dodała załamującym się głosem. Potem całkiem się rozdygotała, a nogi naprawdę się pod nią ugięły. Raz jeszcze Kai nie pozwolił jej upaść. Całkiem osłabła, on zaś chwycił ją i podtrzymał. Odzyskał siły na tyle, że zaniósł ją na skraj płycizny. – Dobrze – powiedział. – Odpocznijmy chwilę. Potem trzeba odstawić cię do domu, żebyś wyschła. Posadził ją na brzegu rzeki i sam także usiadł, wpatrując się w katarakty, które niemal odebrały im życie. Kipiel syczała i pieniła się, jakby gniewała się, że odmówiono jej ludzkich ofiar. Asta spojrzała na płyciznę. Woda była tu przejrzysta. Dno rzeki porastały wodorosty – złote, miedziane i szmaragdowe niczym jedwabne nici. Taki lśniący materiał Silva mogłaby wybrać na suknię. Ale dziewczyna uświadomiła sobie ze smutkiem, że księżna nie będzie już nosić pięknych

strojów. Wyobraziła sobie ciało Silvy leżące w tym miejscu, czekające na odnalezienie. Księżna musiała wyglądać pięknie – jedwabiste, jasne włosy zmieszane z wodorostami w barwach klejnotów, oczy otwarte i zwrócone ku górom w oddali, może wypatrujące Woodlarku. Asta przez jakiś czas spoglądała na wodorosty falujące pod wodą – a potem przeniosła wzrok na coś ciekawszego. Nagle wszystko zaczęło się układać w sensowną całość. Ożywiona nową nadzieją zaczęła się zsuwać ku płyciźnie. Kai odwrócił się w samą porę, by zobaczyć, jak dziewczyna zanurza się w wodę. Wstał. – Kompletnie odjęło ci rozum? Nie zwracając na niego uwagi, sięgnęła w trzciny i chwyciła swój łup. – Co to? – spytał Kai. – Pamiątka spotkania ze śmiercią? Asta podniosła głowę i uśmiechnęła się do niego lekko. – Coś w tym rodzaju – powiedziała. Asta poczuła na dłoni lekki dotyk. Zmagając się z bardzo trudnym zadaniem otwarcia oczu, wciągnęła zapach. Przywiódł jej na myśl wiosnę. Nadal z zamkniętymi oczami uśmiechnęła się, myśląc, że wiosna to czas narodzin, pora tak inna od panującej teraz jesieni, czasu śmierci. Raz jeszcze poczuła na dłoni ten dotyk. – Spróbuj otworzyć oczy. Przez jakiś czas analizowała te słowa. W końcu, choć nadal wymagało to wysiłku, dźwignęła powieki. Leżała w swojej sypialni w domu wuja. Przypomniała sobie jego ostatnie słowa skierowane do niej: „Idź na górę i się spakuj. Opuścisz ten dom…”. To Elias trzymał ją za rękę. Siedział przy jej łóżku. Twarz miał pobrużdżoną zmęczeniem, a po niedawnym gniewie nie było śladu. Za ramieniem wuja zobaczyła stojący na szafce przy łóżku dzbanek z fioletowymi hiacyntami. Stąd więc się wziął zapach wiosny. – Książę Jared przyniósł je dla ciebie – powiedział Elias. – Co za uprzejmość. Książę przyniósł jej hiacynty? Dlaczego? Elias pokiwał lekko głową. Asta uświadomiła sobie, że wuj chce jej coś przekazać. Spojrzała w bok – nie byli sami. Na skraju jej łóżka siedział książę Jared.

– Witaj – powiedział miło uśmiechnięty. – Jak się czujesz? – Dobrze, dziękuję – wymamrotała. – I dziękuję za kwiaty, książę. Uśmiechnął się. – Powiedziałbym, że zbierałem je po drodze, ale trochę bym upiększył prawdę. – Nie szkodzi. Liczy się gest. – Odrzuciła kołdrę. – Czemu mi tak ciepło? Książę spojrzał ponad jej głową na Eliasa. W jego głębokich brązowych oczach malowała się troska. – Twoja temperatura może mieć coś wspólnego z kąpielą w rzece – oznajmił Elias. – Nie przebywałaś długo w wodzie, ale zimno musiało cię przeniknąć. Te słowa przypomniały jej wszystko. Jak stała na moście, spoglądała w rzekę… zdjęła buty… weszła do wody… porwał ją prąd… Radość. A potem strach. I Kai, który uratował ją w ostatniej chwili. – Skoro się wyziębiłam, czy nie powinnam czuć chłodu? Elias pokręcił głową. – To nie działa w ten sposób. Ale dam ci lekarstwo. Kiedy je zażyjesz i odpoczniesz, wkrótce wrócisz do zdrowia. Jesteś młoda i silna – dzięki niebiosom! Asta po raz pierwszy usłyszała z ust wuja taki pobożny okrzyk. – Dlaczego wskoczyłaś do rzeki? – spytał książę Jared. – Przecież wiedziałaś, jakie to niebezpieczne… po tym, co spotkało Silvę. Dziewczyna spojrzała w jego zatroskane oczy. – Musiałam poznać prawdę. Prawda jest dla mnie ważna. Tak jak dla ciebie, książę. Skinął głową, uśmiechając się nieznacznie, porozumiewawczo. Dopiero teraz dotarła do niej dziwaczność sytuacji – zbudziła się w swojej malutkiej, nieporządnej sypialni z nowym księciem czuwającym u jej boku. Tę dziwność potęgowała jeszcze obecność wuja. Nagle przypomniała sobie ich wcześniejszą kłótnię. – Powiedziałeś, że mnie odeślesz – mruknęła z wyrzutem. Rzadko pozwalała sobie na takie okazanie słabości. Elias skrzywił się i przez jakiś czas bezskutecznie szukał właściwych słów. – Nic takiego się nie stanie – odezwał się książę Jared. – Kiedy spałaś, porozmawialiśmy sobie z twoim wujem.

– Książę wyjaśnił mi, jak nieocenionej pomocy udzieliłaś mu przy dochodzeniu w sprawie śmierci księcia Andersa – dodał Elias. – Jestem z ciebie dumny, Asto Peck. Jego słowa nią wstrząsnęły. Nigdy wcześniej nie słyszała nic podobnego z ust wuja. – Dumny, lecz również zaniepokojony – dodał Elias. Asta nie odpowiedziała, ale uścisnęła jego dłoń. – Masz w sobie jakieś dzikie skłonności – skwitował książę Jared. – Na przykład do skoków z mostu… Dziewczyna pokręciła głową. – Nie skoczyłam z mostu. Zeszłam z brzegu do wody. – Chciałaś odtworzyć ostatnią podróż Silvy – odgadł Jared. – Nie – poprawiła go ponownie. – Chciałam udowodnić, że Silva nie mogła umrzeć w ten sposób, w jaki nam się wmawia. Jared skinął głową zachęcająco. – Wyjaw nam, co odkryłaś, dobrze? Mile połechtana Asta usiadła. Elias podłożył jej poduszki pod plecy. – Jak wiecie, na moście znaleziono klucz do domku kąpielowego księcia Andersa – zaczęła Asta. – Dlatego strażnicy uznali, czemu trudno się dziwić, że Silva spadła lub skoczyła. Wiemy, jak niestabilnie się zachowywała przez ostatnie dni. Mogła zatem paść ofiarą okropnego wypadku bądź podjąć decyzję o zakończeniu swojego życia. Na chwilę zamilkła. – A ty pewnie miałaś inne zdanie? – odezwał się książę, by zachęcić ją do dalszego mówienia. Skinęła głową. – Jestem pewna, że ktoś ją zamordował. – Zerknęła na wuja. – Przekonały mnie o tym nasze oględziny, a także moje ostatnie spotkanie z Silvą. – Spojrzała w oczy Jaredowi. – Nad rzeką szukałam dowodu potwierdzającego moją teorię. Najpierw poszłam nad płyciznę, gdzie znaleziono ciało Silvy. Rzekomo woda poniosła ją tam spod mostu, a księżna doznała po drodze śmiertelnych urazów głowy i albo utonęła od razu, albo dopiero na płyciźnie. – Urwała, bo gardło miała wysuszone. – Proszę. – Elias przysunął jej szklankę do ust. – Napij się. Z wdzięcznością upiła łyk. – Dziękuję. Przez jakiś czas przyglądałam się korytu rzeki. Nurt nie mógł

tak ponieść Silvy. Ktoś, kto chciał, by uwierzono w ten scenariusz, nie przemyślał sprawy dokładnie. Prąd jest zbyt silny. Ściąga wszystko na prawo od kamiennej grobli, z dala od płycizny, a prosto na katarakty. Nieważne, czy chodzi o gałąź, czy ludzkie ciało, rzeka może je ponieść tylko w jednym kierunku. – Wiedziałaś więc o tym, a jednak naraziłaś się na niebezpieczeństwo z całą świadomością, że prąd porwie cię tak samo jak Silvę! – rzucił książę Jared. – Tego nie rozumiem. – Dobrze pływam – wyjaśniła trochę speszona Asta. – Miałam powody przypuszczać, że nic mi się nie stanie. W przeciwieństwie do Silvy byłam opanowana. – Ale rzeka poniosła was obie. – Nie. Właśnie to próbuję dowieść. Prąd nie porwał księżnej, nie skoczyła też do rzeki z mostu. Ktoś położył klucz na balustradzie, by nas wprowadzić w błąd. Nawiasem mówiąc, mam niemal całkowitą pewność, że sprawca spalił również domek kąpielowy księcia Andersa. Była to pod wieloma względami bardzo skuteczna egzekucja. Zabójca popełnił tylko jeden błąd. – Wydajesz się przekonana, że Silvę zamordowano – wtrącił Elias. – Tak. – Asta przypomniała sobie o kamieniu, który wyplątała spomiędzy wodorostów. Gdzie się podział? Spojrzała na nocną szafkę, ale stał na niej tylko dzbanek z kwiatami. Zerknęła na komodę, jednak tam także niczego nie dostrzegła. Jej serce ścisnęła lodowata panika. Czyżby go zgubiła? Czy ktoś jej go ukradł? A może go tylko sobie wyobraziła? Od niego zależało wszystko… – Czegoś szukasz? – spytał Elias. Skinęła głową. – Przyniosłam coś z płycizny… – Tak, dość osobliwy przedmiot. – Wuj uśmiechnął się do niej. – Ściskałaś go tak mocno, że zrozumiałem, iż to coś ważnego. Schowałem bezpiecznie. – Otworzył drzwiczki szafki nocnej i wyjął z niej kamień. Położył go wygładzoną stroną na dłoni Asty, która odetchnęła z ulgą. – To narzędzie zbrodni – powiedziała. Pochyliła się i podała kamień księciu. Ten obejrzał go i zważył w dłoni. – Na płyciźnie, gdzie znaleziono Silvę, są wyłącznie gładkie kamienie – dodała dziewczyna. – Wszystkie z wyjątkiem tego. Spójrz, książę, i on ma wygładzoną powierzchnię, ale tu, gdzie pękł, powstały cztery nierówności. – Odwróciła się do wuja. – Z pewnością cztery rany na głowie księżnej będą do nich pasować.

– Zatem twierdzisz, że Silva wcale nie utonęła? – spytał książę Jared. – Ktoś ją zatłukł tym kamieniem? – Miała w płucach wodę – odezwał się Elias. – Ale śmierć mogła nastąpić z obu przyczyn, i wskutek utraty krwi z ran na głowie, i utonięcia. Oczywiście zakładając, że te nierówności na kamieniu będą pasować do ran, jak twierdzi Asta. – Zobaczmy! – rzuciła dziewczyna, pełna nowej energii. – Możemy zejść do lodowni i to sprawdzić? Elias zastanowił się i skinął głową. – Jeśli czujesz się na siłach. Ale temperatura ci skacze. Nie wiem, czy powinnaś przebywać w takim chłodzie. – Muszę doprowadzić to dochodzenie do końca – uparła się Asta. – Tak – poparł ją książę Jared. – Zasłużyłaś na to z nawiązką. – Zgoda – ustąpił Elias. – Ale dobrze się okryj. Asta czuła się nieco żałośnie, kiedy mężczyźni pomagali jej wstać. Jared zaczekał na zewnątrz, a Elias otulił ją grubym kocem. Potem we trójkę poszli do gabinetu, z niego zaś do drzwi prowadzących do podziemnej lodowni. Wuj otworzył drzwi kluczem i przekroczył próg. Dziewczyna poczuła, że książę delikatnie ściska jej ramię. – Asto – szepnął, a ona poczuła dziwny dreszcz na dźwięk swojego imienia w jego ustach. – Okazałaś dziś wyjątkową odwagę. Mam wobec ciebie dług wdzięczności. – Każdy postąpiłby tak samo na moim miejscu – odpowiedziała cicho. Słowa księcia sprawiły jej przyjemność. Elias zapalił świece. W ich blasku ukazało się wnętrze lodowni i przykryte całunem ciało na stole do oględzin. Elias uniósł materiał, odsłaniając zmarłą do ramion. Silva nadal miała głowę odwróconą w lewo. Cztery rany prezentowały się w całej okazałości. Książę Jared, który zobaczył je po raz pierwszy, skrzywił się mimowolnie. – Biedna Silva – westchnął, kręcąc głową. Wszyscy stanęli wokół stołu. – Masz kamień, książę? – spytał lekarz. – Tak. – Jared znowu przez chwilę ważył znalezisko w dłoni, po czym zwrócił gładką stroną do dołu i oddał Aście. Dziewczyna zrozumiała jego intencje i, ledwie mogąc oddychać z emocji, ostrożnie zbliżyła kamień do głowy księżnej.

– Musisz go lekko odchylić – poinstruował Elias. Zrobiła to. – A teraz w drugą stronę, odrobinę. Cztery wystające kamienne kolce zatrzymały się dokładnie nad czterema ranami. Serce Asty zaczęło łomotać. – Idealnie pasuje. Mamy zatem pewność… trzymam broń użytą przez zabójcę. Elias pokręcił głową. – To kuszące wyjaśnienie, ale nie możemy mieć co do tego pewności. „Wieczny naukowiec – pomyślała Asta. – Zawsze ostrożnie waży słowa”. Ona sama była dogłębnie przekonana, że ma rację. Przekonana do tego stopnia, jakby sama Silva opowiedziała jej historię swojej śmierci. W oczach dziewczyny stanęły gorące łzy. Nie wiedziała, czy płacze nad smutnym losem księżnej, czy po prostu czuję ulgę po osiągnięciu celu. Książę Jared wypuścił wstrzymywany oddech. – W takim razie powiedz, jak według ciebie zginęła moja bratowa? – Widzisz te siniaki? – Elias wskazał ramiona Silvy. – Początkowo założyłem, że powstały, kiedy ciało księżnej uderzało o kamienie w korycie rzeki. Teraz skłaniam się ku przekonaniu, że powstały podczas walki z zabójcą. – Zgadzam się – powiedziała Asta. – Sądzę, że morderca zamierzał utopić Silvę, i mniemał, że pójdzie mu łatwo. Była drobna, więc nikt nie spodziewał się po niej siły. Elias przytaknął. – Nawet najwątlejsi ludzie mogą zdobyć się na niezwykły wysiłek, walcząc o życie. – A zatem morderca sięgnął po kamień, by zakończyć tę walkę? – spytał Jared. – W takim razie nie rozumiem, dlaczego go nie ukrył. – Też się nad tym zastanawiałam – przyznała Asta. – Zabójca miał mnóstwo na głowie. Musiał zaaranżować wszystko tak, jakby Silva zginęła w wypadku lub targnęła się na własne życie. Z pewnością zamierzał się pozbyć kamienia, jednak pewnie zabrakło mu już na to czasu. – Dlaczego go nie zabrał? – Nie mógł ryzykować, że zostanie przy nim znaleziony. A im dalej od rzeki, tym więcej podejrzeń ten kamień by wzbudził. Może morderca

położył go w wodzie gładką stroną do góry w nadziei, że nikt nic nie zauważy. Rzeka zmyła z niego krew Silvy. Tak naprawdę zauważyłam go między wodorostami zupełnym przypadkiem. Na płyciźnie woda prawie stoi, ale jednak dociera tam łagodny prąd. Książę pokręcił głową. – Nie uważam tego za przypadek. Zaczynam podejrzewać, że masz rzadki talent do prowadzenia śledztw. – I ja tak uważam – odezwał się Elias z wyraźną dumą. W głowie Asty roiło się od nowych pytań. – Teraz musimy się zastanowić, kto mógł zabić Silvę i jak to morderstwo jest powiązane ze śmiercią księcia Andersa. Coraz mniej mi to wygląda na zamach polityczny, a coraz bardziej na zbrodnię z namiętności. Nie sądzicie? Elias spojrzał na nią ze zdziwieniem. Uświadomiła sobie, że nadal nie wiedział o pewnych istotnych faktach. Jared spuścił głowę. – Wstydzę się, że podejrzewaliśmy Silvę o zabójstwo mojego brata. – Niepotrzebnie – powiedziała Asta. – I nie rozstawaj się z tą myślą pochopnie, książę. Silva mogła go zabić, a potem sama zginęła z ręki żądnej zemsty kochanki. – Kochanki? – powtórzył Elias, nie rozumiejąc. – Mój brat miał romans z inną kobietą – wyjaśnił Jared. – Ale na razie nie znamy jej tożsamości. – Musimy znowu zacząć jej szukać – oznajmiła Asta. – Choćby po to, żeby rzuciła światło na skrywaną część życia księcia. Albo – dodała z cichym westchnieniem – żeby aresztować morderczynię. Jared przytaknął, pochmurny i zaniepokojony. – Jeśli książę Anders spotykał się z kimś na terenach należących do pałacu czy w okolicy fiordu, musiała to być wysoko urodzona kobieta, z rodu królewskiego lub członkini Rady Dwunastu – zauważył Elias. – Zgadzam się – powiedział książę. – Tylko ktoś taki mógłby bez przeszkód minąć straże. – No dobrze – rzuciła Asta. – To z pewnością zawęża krąg podejrzanych. Powinniśmy zrobić listę nazwisk, nie sądzicie? Elias kichnął. Zasłonił całunem okaleczoną głowę księżnej. – Wróćmy na górę – powiedział. – Za zimno tu, żeby myśleć. I mam

wrażenie, że ta rozmowa brzmi niestosownie w obecności lady Silvy.

Książę Jared siedział przed biurkiem Axela i cierpliwie czekał, aż kuzyn przetrawi wszystkie nowe informacje. Dla zabicia czasu młody władca zastanawiał się nad słusznością swojej decyzji. Przyszedł do kapitana gwardii, zamiast wezwać go do siebie, bo chciał wykonać pojednawczy gest. Uśmiechnął się w myślach – cztery dni spędzone w towarzystwie poety, znawcy ludzkiej psychiki, wywarły na niego wpływ. Axel wstał i zaczął krążyć po pokoju za biurkiem. W końcu stanął i nalał sobie nową porcję akwawity. Zaproponował dolewkę Jaredowi, ale ten uniósł swój nadal pełny kieliszek. Nie przepadał za tym napitkiem, ale nie chciał obrazić kuzyna. Ostatnio kilka razy się poróżnili, jednak teraz bardziej niż kiedykolwiek musieli zewrzeć szyki. Krótko mówiąc, potrzebował pomocy Axela. – Dobrze – odezwał się kapitan gwardii, siadając i stawiając przed sobą kieliszek. – Mogę uznać, że Silva nie zginęła w wyniku wypadku i że nie popełniła samobójstwa. Jak powiadasz, istnieją dowody morderstwa. – Spojrzał Jaredowi w oczy. – Ale musisz przyjąć do wiadomości, że śmierć Silvy mogła stanowić część spisku Paddenburga bądź też któregoś z pozostałych naszych sąsiadów z wyjątkiem, chyba wszyscy się zgodzimy, Woodlarku. Kiedy sięgnął po kieliszek, Jared wykorzystał tę okazję, by odpowiedzieć: – Przyjęliśmy zatem, że morderstwo stanowi całkiem prawdopodobną hipotezę. Wybacz, kuzynie, ale nie rozumiem, dlaczego nie wziąłeś pod uwagę możliwości, iż te morderstwa nie mają podłoża politycznego? – Pozwól, że wyjaśnię. – Axel pochylił się ku niemu. – Przez ostatnie cztery dni Archenfield stracił władcę i jego małżonkę, tak? Jared skinął głową. Fakty nie podlegały dyskusji. – Te dwa zabójstwa mają dwa, a właściwie trzy poważne następstwa. Po pierwsze, usunięto człowieka rządzącego naszym krajem. Po drugie,

przymierze z Woodlarkiem stanęło pod znakiem zapytania, skoro Silva Lindeberg została zabita na naszej ziemi. Po trzecie: na naszym tronie zasiadł słabszy, mniej doświadczony książę. Bez urazy, kuzynie – dodał Axel, usiłując złagodzić uśmiechem bezceremonialność swoich słów. – Stwierdzam tylko fakt. Z czasem na pewno olśnisz nas wszystkich, a Logan Wilde spisze twoje czyny w kronice dla przyszłych pokoleń. Jared nie mógł dyskutować z argumentami kapitana gwardii, choć słuchanie o własnym niedoświadczeniu i młodym wieku nie było dla niego przyjemne. Axel rozparł się na krześle. – Zatem widzisz, że te trzy czynniki bardzo jasno wskazują na polityczne przyczyny morderstw… zabójstw… jakkolwiek je nazwiesz. – Jednym łykiem opróżnił kieliszek. Spojrzał na księcia. – Nadal nie jesteś przekonany? – To brzmi logicznie – odpowiedział powoli Jared. – Ale zważywszy na burzliwe życie miłosne mojego brata, pozostaje realne, iż te dwa morderstwa miały motywy osobiste, nie polityczne. Nie chcę, żebyśmy prowokowali napięcia między Archenfieldem a krajami ościennymi, skoro mogą one nie mieć nic wspólnego z sytuacją. Axel skinął głową. – Twojej teorii nie pomaga fakt, że nie znasz tajemniczej ukochanej brata. – Tak, to brakujący kawałek układanki – przyznał Jared. – Dlatego do ciebie przyszedłem. Zechciej podzielić się ze mną swoim doświadczeniem i wiedzą. Wyglądało na to, że Axel nie spodziewał się usłyszeć od kuzyna pochwały. Stracił na chwilę rezon, a przez jego twarz przemknęły nowe emocje. – Skoro potrzebujesz mojej wiedzy, powiem ci, jak to widzę. – Wstał. – Motywy mają mniejsze znaczenie. Najważniejsza sprawa to fakt, że zabójca – lub zabójcy – musiał należeć do dworu lub też uprzywilejowanego rodu, by swobodnie się poruszać. Jared przytaknął. – To ma sens. Elias też tak uważa. – Zatem wreszcie dokądś zmierzamy. – Axel znowu napełnił swój kieliszek. – Widzisz, jedną z najważniejszych informacji, jakie dziś od ciebie usłyszałem, jest ta o ranie, jaką Anders odniósł na polowaniu… Jared miał ochotę spytać, dlaczego kuzyn traktuje tę wiadomość jako nowinę, skoro figuruje ona jasno i wyraźnie w raporcie Eliasa, jednak nie

chciał psuć przyjaznej atmosfery spotkania, więc tylko przytaknął. – Jak mówisz, wszyscy obecni na tym polowaniu piastowali wysokie stanowiska. Proponuję jutro rano na nowo przesłuchać każdego z nich. Zamierzam sprawdzić, czy mają jakieś potajemne powiązania z Paddenburgiem. Wydaje się to nie do pomyślenia, ale trzeba stawić czoło faktom. Jared westchnął. – Nadal zatem uważasz te zabójstwa za polityczne? – Tak, i sądzę, że to najlepszy kierunek. Każę moim ludziom przejrzeć akta emigrantów, by sprawdzić, co się w nich znajduje. – Znowu się uśmiechnął. – Ciągle sądzisz, że należy odkryć tożsamość kochanki twojego brata? – Wzruszył ramionami. – Oczywiście ta wiedza nam nie zawadzi. Gdy ja i mój zespół zajmiemy się przesłuchiwaniem osób obecnych na polowaniu, ty i twoja przyjaciółka możecie wypytywać dwórki. Kto wie, czy nie powiedzą czegoś użytecznego. „Trudno o wyraźniejsze okazanie lekceważenia” – pomyślał Jared. Ale taki podział zadań miał sens – jeden zespół badał hipotezę spisku politycznego, drugi (nawet mu się podobało myślenie o sobie i Aście jako zespole) sprawdzał sprawę pod kątem osobistym. – Może ci pomóc w sporządzaniu listy podejrzanych? – zaproponował Axel. – Czemu nie? Kuzyn wyraźnie świetnie się bawił. – Jak powiedziałem, musimy myśleć o osobach piastujących wysokie urzędy. Zatem na początek Rada Dwunastu. – Skrzywił się lekko. – Myślę, że Verę Webb możemy wykluczyć. Nie podejrzewam twojego brata o tak marny gust. – Pszczelarka? – podsunął Jared. Axel skinął głową. – Tak, wpisz ją. Choć to straszna jędza i jakoś nie widzę jej wdającej się w szalony romans. – Porozmawiam z nią – zapowiedział Jared, zapisując nazwisko. – Sokolniczka. – Axel przez chwilę milczał zatopiony w myślach. – Z pewnością powinieneś ją przesłuchać. To tajemnicza osoba. Nie widzę jej w związku z nikim z wyjątkiem jej ptaków, ale śmierć twojego brata wyraźnie nią wstrząsnęła. To może oznaczać coś ważnego.

Jared dodał do listy Novę Chastain. – To jedyne kobiety z Rady Dwunastu, więc na tym kończy się twoja lista. – Axel zrobił pauzę. – Chyba że podejrzewasz brata o słabość do przedstawicieli własnej płci? Jared podniósł głowę z zaskoczeniem. Kuzyn uśmiechał się do niego. – To by otworzyło kilka nowych możliwości… Na przykład Lucas – dodał Axel. – Całkiem ładny z niego chłopak, prawda? Albo Logan. Twój brat i poeta zachowywali się jak bliźnięta syjamskie. Książę pokręcił głową. – Chybabym wiedział, że mój brat ma upodobanie do mężczyzn. Axel wzruszył nonszalancko ramionami. – W miarę upływu czasu coraz bardziej zdaję sobie sprawę, że żaden z nas nie znał zbyt dobrze twojego brata. Musisz przyznać, że poczciwy książę Anders okazuje się coraz większą zagadką. Oczywiście nie osądzam go, a jedynie odsiewam możliwości. Jared spochmurniał. Nie chciał dalej ciągnąć tematu. Nie obchodził go hetero-, homo- czy aseksualizm brata. Zabolało go stwierdzenie, że nie znał Andersa. Bo tak rzeczywiście było i nie mógł się z tym pogodzić. Nagle coś mu przyszło do głowy. – O kimś zapomnieliśmy. – O Kaiu Jaggerze? – podsunął Axel z uśmieszkiem. – Nie. O Koel Blaxland. Kuzyn parsknął lekceważąco. – O mojej młodszej siostrze? Myślisz, że twój brat i ona… Nie, zaufaj mi, możesz ją spokojnie wykluczyć. – Na jakiej podstawie? Z głosu Axela znikło rozbawienie. – Na takiej, że znam moją siostrę. I wierz mi, wiedziałbym, gdyby zakochała się w twoim bracie… albo w kimś innym. Książę wzruszył ramionami. – Mimo to uważam, że powinienem jej zadać parę pytań, choćby tylko po to, żeby ją wykluczyć. – Teraz to on się uśmiechnął. – Zakładam, że nie zaprotestujesz. – Ja miałbym protestować? – Axel łypnął na niego podejrzliwie. – Skądże. I Koel z pewnością zechce ci pomóc. Jest równie żarliwie oddana

Archenfieldowi jak ja. Jared dodał nazwisko Koel do listy. Rano porozmawia z Astą i rozdzielą między sobą osoby do przepytania. Wstał. – Dziękuję za pomoc, kuzynie. Cieszę się, że się spotkaliśmy. Axel powoli pokiwał głową. Wydawał się zatopiony w rozmyślaniach. – Nie odprowadzaj mnie – dodał książę, idąc do drzwi. Kiedy wyciągnął rękę do klamki, usłyszał jeszcze: – Anders postąpiłby o wiele rozsądniej, gdyby poczekał kilka lat i ożenił się z Koel, zamiast pospiesznie zawierać związek z tą dziewką z Woodlarku. Przymierze można zawrzeć w inny sposób. – Czemu mówisz to dopiero teraz? – rzucił Jared. – Trzeba było protestować wtedy. – Zapewniam cię, że wyraziłem moje zdanie z krystaliczną jasnością, ale zakrzyczała mnie twoja matka, wsparta przez Logana i pozostałych z Rady Dwunastu. Nie wątpili, że doprowadzą do tego politycznego małżeństwa i przemienią historię o nim w bajkę. Jak widać, nie mieli racji. – Być może – przyznał książę. – Ale Anders i Koel… Nie sądzę, żeby ten związek miał jakieś szanse. Z zaskoczeniem zdał sobie sprawę, że broni nie tylko swojego brata, lecz także kuzynki. – Tego się już nie dowiemy. – Axel zajrzał mu w oczy. – Ale taki związek mógłby umocnić Archenfield od wewnątrz, jeszcze bardziej zjednoczyć rody Wynyardów i Blaxlandów. Chyba musisz się z tym zgodzić. – Teraz, kiedy mianowałem cię moim edlingiem, unia naszych rodzin stała się mocniejsza niż kiedykolwiek – odparował Jared. – Możemy się w wielu sprawach spierać, ale nie zaprzeczysz, że tytuł edlinga umieszcza cię w centrum wydarzeń istotnych dla księstwa, a przyznałem ci go dlatego, że chciałem cię mieć u mego boku. Axel pokręcił głową. – Nie, książę, ty i twoja matka rzuciliście mi tę kość, bo wiecie, że nikt nie zagraża wam bardziej niż ja. – Oczy mu zapłonęły. – Czy nie możemy przynajmniej tego powiedzieć otwarcie?

Ku zaskoczeniu Asty Emelie Sharp czekała na nią przed drzwiami swojej chatki. – Doszły mnie wieści, że możesz mi złożyć wizytę. Właśnie parzę herbatę. Masz ochotę? Asta poszła za nią do wnętrza domku. Klimat natychmiast przypadł jej do gustu. Wąski korytarz prowadził do salonu z małą kuchnią po lewej i wygodnymi siedzeniami przy małym kominku po prawej stronie. Miękkie narzuty i przyjemne obrazki stwarzały ciepłe, bezpretensjonalne wnętrze, które pod pewnymi względami kojarzyło się z domkiem kąpielowym księcia. Czy Emelie i tam zadbała o wystrój? Jeśli tak, część zagadki była wyjaśniona. Ale nie należało wyciągać pochopnych wniosków. Kiedy Jared… kiedy książę – poprawiła się w duchu Asta – przyszedł do niej rano i zaproponował nową strategię przesłuchań, jasno zaznaczył, że czas domysłów się skończył. Muszą znaleźć konkretne dowody. Asta poczuła, że ma nowy cel; teraz, gdy na dobre mogła rozpocząć współpracę z księciem. Fakt, że wiedzieli o niej nieliczni – i że przez jakiś czas miało tak pozostać – tylko dodawał sytuacji atrakcyjności. Dziewczyna nie wątpiła, że zdołają w końcu znaleźć ukochaną księcia Andersa. A dzięki temu odkryciu zdemaskują jego zabójcę. Emelie krzątała się wokół pieca. Asta przyglądała się jej badawczo. Już sobie układała w głowie, co przekaże księciu podczas następnego spotkania. Pszczelarka poruszała się z wdziękiem i precyzją – w każdym jej geście wyczuwało się powściąganą energię. W głębi salonu znajdowały się drzwi o podwójnych skrzydłach – te u góry były otwarte – ukazywały zadbany ogródek. Asta uchyliła dolne skrzydło i wyszła. Miejsce zdawało się nie mniej wykwintne niż bardziej efektowne ogrody pałacowe, choć oczywiście przestrzeń była mniejsza. – Niestety, rośliny nie wyglądają najlepiej! – zawołała Emelie z wnętrza

domu. – Zbyt gorące lato! Wszystko zakwitło wcześniej i równie wcześnie przekwitło. – Pszczelarka zajęła się wrzącym czajnikiem. Asta spojrzała na zajmujący część ogrodu rząd uli. Wiedziała, że główna pasieka znajduje się na terenach pałacowych. To z niej Emelie zbierała obfite ilości miodu i wosku na potrzeby pałacu i jego licznych mieszkańców. – Nazwaliśmy to Rzędem Pszczelarki – odezwała się Emelie, wychodząc do ogrodu z pełną tacą. Ustawiła ją na stoliku przed drzwiami salonu. – Myślałam, że mieszkasz sama – powiedziała dziewczyna. – Bo mieszkam – przyznała Emelie, rozkładając naczynia na stoliku. – No, oczywiście mam też Chaucera. – Przyklękła i pogłaskała kota, który przez chwilę z rozkoszą poddawał się pieszczocie. Potem przetoczył się na bok i wyciągnął łapki w słońcu. – Przyszłam porozmawiać o księciu – zaczęła Asta, ostrożnie odstawiając filiżankę. – O którym? – Andersie. Interesuje mnie, co o nim myślałaś. – Co myślałam o Andersie? – powtórzyła pszczelarka w zadumie. – Że to urodzony przywódca. Właściwie nie, nie całkiem. Raczej że został doskonale wykształcony na przywódcę. – Spojrzała na Astę oczami pełnymi blasku. – Wiesz coś o królowych pszczół? Dziewczyna pokręciła głową. – Uważa się, że to królowa rządzi resztą pszczół. I rządzi, na swój sposób. Ale nie urodziła się królową. Na początku była zwyczajną pszczołą, którą robotnice wybrały i utuczyły wielkimi ilościami pszczelego mleczka. – Emelie zrobiła przerwę na łyk herbaty i podjęła temat: – Wybacz niezdarne porównanie, ale książę Anders wydawał mi się taką zwykłą pszczołą wybraną przez robotnice i karmioną delikatesami. Nagle na naszych oczach zmienił się w istotę majestatyczną, jakby niepochodzącą z tego świata, w księcia. – Wszechmocnego władcę – podsunęła Asta. – Funkcjonowanie księstwa pod wieloma względami przypomina pszczelą kolonię. Może się wydawać, że rządzi królowa, podczas gdy jej jedynym obowiązkiem jest reprodukcja. Oczywiście władczynię otaczają robotnice, które zaspokajają wszystkie jej potrzeby – przynoszą jedzenie, sprzątają odchody. Dopóki królowa robi to, czego się od niej wymaga, ma pewną pozycję. – A jeśli się zbuntuje? Co wtedy?

Emelie spojrzała dziewczynie w oczy. – To bardzo proste. Robotnice zabijają ją i znajdują nową królową. – Zatem – zaczęła powoli Asta, nie wierząc własnym uszom – idąc za twoim porównaniem, jeśli książę Anders zaniedbał swoje obowiązki, robotnice, a w tym przypadku Rada Dwunastu, mogły go zabić i zastąpić księciem Jaredem. – Dokładnie! Barbarzyństwo, prawda? Astę zastanowiło, co pszczelarka próbuje jej zasugerować. Emelie uśmiechnęła się do niej. – Może słyszałaś, że nie przepadam za owijaniem w bawełnę. Jeśli chcesz mnie o coś spytać, zrób to. – Dobrze… Czy kochałaś księcia Andersa? Pszczelarka upiła łyk herbaty. – Czy go kochałam? Nie. Szanowałam, i to bardzo. Uważałam, że wspaniale sprostał roli księcia. Przeszedł doskonałą metamorfozę. – Ale jako mężczyznę? Zapomnij na chwilę o jego tytule. Czy kochałaś go jako mężczyznę? – Nie! Nie można kochać kogoś, kogo się nie zna. Można fascynować się taką osobą, zachwycać się nią, marzyć o niej, ale nie, zanim spytasz, nie darzyłam Andersa takimi uczuciami. – Emelie pokręciła głową. – Jestem robotnicą. Mam karmić królową. Ale kochać ją? To nie moja rola. Asta westchnęła. Pszczelarka wyraziła się jasno. Wyglądało na to, że nie ją książę Anders darzył skrywanym uczuciem. Książę Jared patrzył na Koel Blaxland, która skierowała łuk w dół, zahaczyła strzałę osadą o siodełko cięciwy, trzymając je trzema palcami, uniosła łuk i napięła cięciwę, dotykając przez chwilę dłonią prawego policzka. Jared wstrzymał oddech, gdy dziewczyna wypuściła strzałę. Niestety, trafiła w zewnętrzny krąg. Koel pokręciła głową, niezadowolona z siebie. – To tylko pech – odezwał się Jared, idąc ku niej. – Doskonale złożyłaś się do strzału. Musisz jeszcze tylko popracować nad wypuszczaniem strzały. – Kuzyn Jared! – zawołała dziewczyna, odwracając się do niego. – Co za niebiańska niespodzianka! Jared uśmiechnął się, spostrzegłszy przepaskę na jej lewym oku.

– Czy to naprawdę ty, Koel Blaxland, czy też jakaś niegodziwa piracka królowa, która zajęła miejsce mojej drogiej kuzynki? Dziewczyna roześmiała się beztrosko. – Zapomniałam, że to noszę – rzuciła, zdejmując przepaskę przez głowę, po czym zsunęła ją z długich, ciemnych włosów. – Pomaga mi skupić się na celu, ale na pewno wygląda idiotycznie. – Przeciwnie, bardzo ci w tym ładnie – odparł Jared z uśmiechem. – Nie wiem, czy traktować to jako komplement. – Koel odstawiła łuk na stojak i z wdzięcznością przyjęła szklankę kordiału z borówek, którą podała jej dama dworu. – Zechcesz się napić? Jared skinął głową. – Dziękuję, z przyjemnością. Dama dworu napełniła kolejną szklankę i podała ją księciu. – Posiedzimy przez chwilę w cieniu? – Koel zaprowadziła Jareda do stołu i krzeseł pod starą wierzbą. – A zatem – rzuciła, siadając – co cię tu sprowadza? Chciałeś poćwiczyć strzelanie? Nie, skądże, przecież nie przyniosłeś łuku! Jared zajął miejsce koło swojej kuzynki. – Z pewnością ćwiczenia by mi się przydały, ale nie, przyszedłem do ciebie. Koel uśmiechnęła się i upiła łyczek napoju. – Pochlebia mi, że spośród wszystkich, którzy niewątpliwie ubiegają się o twój czas i uwagę, wybrałeś akurat mnie. Jared spojrzał na nią. – Chciałem sprawdzić, jak sobie radzisz po tych strasznych wydarzeniach. Koel pokręciła głową. – Cały ty. To ja powinnam cię wspierać. Straciłeś brata, a teraz i bratową. Jared skinął głową; chłodny wiatr zaszeleścił w gałęziach wierzby. – Śmierć Andersa głęboko zasmuciła nas wszystkich. Śmierć Silvy także. My, Wynyardowie i Blaxlandowie, jesteśmy jedną rodziną. W naszych żyłach płynie ta sama krew. – W istocie – zgodziła się Koel. – Miejmy nadzieję, że przez długi czas nie dojdzie do rozlewu tej krwi. – Uścisnęła przelotnie jego dłoń, puściła ją i spytała: – Jak postępy dochodzenia? – Brat z pewnością cię o nich powiadamia.

– Axel? – rzuciła Koel z lekkim śmiechem. – Nic mi nie mówi. Uważa, że jestem zbyt młoda i płocha, by się interesować poważnymi męskimi sprawami. – Zatem cię nie docenia. – Ja też tak uważam, kuzynie. – Dziewczyna uśmiechnęła się znowu. – Dziękuję za te słowa. – Ja na pewno nie popełnię podobnego błędu. – Jared napił się kordiału. – Wczoraj spotkałem się z twoim bratem, by przedyskutować najnowsze dowody. Dziś rano on i jego ludzie zajęli się badaniem tych tropów. Możliwe, że truciznę podano Andersowi nie w pożywieniu, lecz w inny sposób. Wybacz, że nie wdaję się w szczegóły. – Oczywiście, rozumiem. Ale brzmi interesująco. – Dziewczyna milczała przez chwilę. – A co podejrzewacie w wypadku Silvy? Wypadek czy samobójstwo? Jared nabrał tchu. – Morderstwo. – Nie! – Ładna twarz Koel pobladła. – Przykro mi, lecz obawiam się, że to prawda. I wygląda na to, że morderstwo księżnej ma związek ze śmiercią jej męża. Axel uważa, że do Archenfieldu wdarł się więcej niż jeden zabójca z innego kraju. Koel zadrżała. – Czuję się tak bardzo bezbronna… Jak się chronić przed nieznajomym wrogiem? – Właśnie. Dobrze cię rozumiem. – Jared zamilkł. Zastanawiał się, jak skierować tę rozmowę we właściwym kierunku. – Muszę zadać ci pewne pytanie… Dość osobiste. Mam nadzieję, że się na mnie nie pogniewasz. Dziewczyna pokręciła głową. – Ja? Nigdy. O co chcesz mnie zapytać? – Wyszło na jaw, że mój brat miał z kimś romans. Koel spojrzała mu w oczy. – Skąd… skąd to wiadomo? Jared odwrócił wzrok. – Doprowadziło nas do tego kilka tropów, ale przede wszystkim odkrycie listów miłosnych pisanych do Andersa. Zwłaszcza jednego, który mój brat nosił w medalionie na piersi. – Jakże romantycznie! To znaczy… byłoby, gdyby nie te tragiczne

okoliczności. Następne pytanie Jared zadał z prawdziwą przykrością. – Koel, przepraszam, że o to spytam… Czy to ty pisałaś te listy? Kochałaś mojego brata? – Ja? – Dziewczyna szeroko otworzyła oczy. – Nie! To znaczy… nie zrozum mnie źle… zawsze lubiłam twojego brata. Ale nie w ten sposób. Nie, zdecydowanie nie. – Co za ulga. – Książę odetchnął. – Przepraszam, ale musiałem o to spytać. Koel wdzięcznie machnęła ręką. – Ależ rozumiem. Robisz, co do ciebie należy. A ta sytuacja mnie nadzwyczaj intryguje. – Znowu spojrzała mu w oczy. – Gdybym miała wysyłać miłosne listy do któregoś z moich kuzynów, to na pewno nie do Andersa. – Długo nie odwracała wzroku. Jared zrozumiał, co chciała zasugerować, i całkiem mu się to spodobało. Ale nagle brązowe oczy kuzynki stały się szare. Przez chwilę patrzył nie na Koel, lecz na Astę. Tak jakby dziewczyna ostrzegała go przed zboczeniem z wcześniej wybranej drogi. W tej samej chwili na niebie pojawił się sokół Novy. Jared i Koel spojrzeli na wznoszącego się nad nimi majestatycznego ptaka. – Chyba leci do Woodlarku z wiadomością dla księcia Willema i królowej Franceski o śmierci Silvy – odezwał się książę. Spuścił głowę i westchnął. – Muszę wrócić do pałacu… a ty do strzelania. Koel przytaknęła. Przeciągnęła dłonią po długich, ciemnych włosach. – Niestety, muszę poćwiczyć. Jared odstawił pustą szklankę i pocałował kuzynkę w policzek. – Popracuj nad szczegółami. Jesteś lepsza, niż sądzisz. Dziewczyna rozpromieniła się z zadowolenia. – Dziękuję, że we mnie wierzysz. Odprowadziła go wzrokiem, odtwarzając w myślach ich spotkanie, zanim jeszcze się skończyło. Kiedy książę zniknął w pałacu, znowu zasłoniła oko opaską i poszła po łuk. Osadziła kolejną strzałę. Sprawdziła swoją postawę, uniosła łuk i namierzyła cel. Cofnęła rękę trzymającą cięciwę do tego samego miejsca na kości policzkowej, które pocałował książę. Potem wypuściła strzałę, ta zaś świsnęła w powietrzu i wbiła się w sam środek tarczy.

Asta zapukała do chaty sokolniczki. Zaczekała na progu, ale z wewnątrz nie dobiegł żaden ruch. Zapukała znowu, głośniej. Bez odpowiedzi. Obeszła budynek, by zajrzeć przez okno. Wydawało się, że wewnątrz nikogo nie ma. Wróciła do drzwi i nacisnęła klamkę. Nie ustąpiły. Obok chaty sokolniczki wznosiła się wieża, na szczycie której znajdowała się woliera. Asta spojrzała na wieńczącą budowlę szklaną kopułę, pozostałość oranżerii, i wydało się jej, że dostrzega jakiś ruch. Odległość i przygaszone popołudniowe światło nie pozwalały stwierdzić, czy to sokolniczka, czy tylko jej ptaki. Drewniane drzwi wieży ustąpiły pod dotykiem. Asta zaczęła wchodzić po kamiennych stopniach. Serce biło jej mocno. Z każdym załomem kręconych schodów wznosiła się coraz wyżej nad księstwo. Wieża nie miała okien, tylko wąskie otwory, przez które można było wyglądać i – w razie potrzeby – strzelać. Asta, przystanąwszy przy jednym z nich, spojrzała przez wąską szczelinę na swój dom. Wspięła się na tyle wysoko, że widziała dach chaty lekarza. Ruszyła dalej. Następny otwór znajdował się po przeciwnej stronie wieży; zobaczyła z niego fiord i widoczne za nim góry. Cofnęła się – tu, w górze, zrobiło się zimno. Ciepło nagromadzone w ciągu dnia już się ulotniło. Przystanęła przed drugimi drzwiami. Podejrzewała, że one także nie są zamknięte. Mimo to z uprzejmości zapukała. Po dłuższej chwili drzwi się otworzyły i w progu stanęła sokolniczka. Z bliska jej wyjątkowa uroda oszałamiała. Nova nie przypominała żadnej kobiety na dworze – właściwie żadnej znanej Aście kobiety. Długich czarnych włosów nie splatała w misterne warkocze, lecz nosiła je rozpuszczone i splątane. Nie pudrowała się, ale i tak jej ozłoconej przez słońce cery nie szpeciła najmniejsza choćby niedoskonałość. Niezwykle pełne usta miały kolor ciemnej purpury. Kojarzyły się Aście z soczystymi, wygrzanymi letnim słońcem malinami. Sokolniczka omiotła dziewczynę chłodnym spojrzeniem kocich oczu. Nie

udawała radości na widok gościa. – Oczywiście, to ty. Podejrzewałam, że wkrótce zaczniesz zawracać mi głowę. Aście odjęło mowę – co nie zdarzało jej się często. Nova wzruszyła ramionami. – Myślałaś, że nie rozmawiamy ze sobą, my z rady? – Bardzo chciałabym zamienić z tobą parę słów. – Nie – odparła Nova, nadal blokując wejście. – Chcesz mnie wypytywać. Nabiłaś sobie do głowy, że prowadzisz jakieś śledztwo. Chyba pomyliłaś wścibstwo z kwalifikacjami. Asta stała niezdecydowana. Musiała się dostać do woliery, ale z każdą chwilą bała się coraz bardziej, że sokolniczka zatrzaśnie jej drzwi przed nosem i przekręci klucz w zamku. – Masz rację – wykrztusiła. – Pomagam przy dochodzeniu w sprawie zabójstw. A przynajmniej staram się pomóc. – Zabójstw? – Nova straciła rezon. – Słyszałam tylko o jednym zabójstwie. Księcia. Silva popełniła samobójstwo. Dziewczyna pokręciła głową. Poczuła, że jej szanse rosną. – Nie – powiedziała zdecydowanie. – Ktoś się postarał, żeby to wyglądało na samobójstwo, ale dowody świadczą o czymś innym. Podstęp zadziałał. Nova cofnęła się do pomieszczenia, ale drzwi zostawiła otwarte. Asta weszła do środka. Przystanęła u stóp kolejnych kręconych schodów. Sokolniczka ruszyła po nich, nie oglądając się za siebie. Asta pospieszyła za nią. Wkrótce znalazły się w okrągłym pomieszczeniu na szczycie wieży. Zajmowało niemal całą górę. Zasadniczo była to ogromna kopuła. Otoczona ze wszystkich stron przez szkło i metal, Asta czuła się jak w ogromnej klatce. Wrażenie spotęgowało się, gdy nad jej głową przeleciał sokół – na tyle blisko, że poczuła ruch powietrza na twarzy. „Wygląda to tak, jakby ptak chciał się mi przyjrzeć” – pomyślała i zganiła się za nierozwagę. Wokół woliery biegł balkon, na który wchodziło się przez czworo drzwi. Litery nad nimi oznaczały zapewne północ, wschód, południe i zachód. W ten sposób Nova mogła bez pomyłek wysyłać sokoły w pożądanym kierunku. Asta spojrzała znowu w górę, przyglądając się z fascynacją, ale i z lękiem, na kreślącego nad nią idealne kręgi ptaka. W głębi kopuły na sporej drewnianej grzędzie przysiadło sześcioro jego towarzyszy.

Nova poszła w ich kierunku, niosąc małe drewniane wiadro. Jej długa wiejska spódnica muskała kamienną posadzkę. Choć sokolniczka miała na sobie najskromniejszy ze strojów, szła z godnością królowej. Asta uświadomiła sobie, że urok tej kobiety zaczyna na nią działać. Nie chcąc jej przeszkadzać, znowu rozejrzała się po pomieszczeniu. Choć Nova mieszkała w chacie na dole, wiele wskazywało na to, że spędza sporo czasu w towarzystwie ptaków. Stał tu szezlong – przypominający ten w domku kąpielowym – oraz parę krzeseł i stołów, biblioteczka, lustro i kilka kandelabrów. W pobliżu grzędy znajdowało się biurko z krzesłem. Meble nadawały wolierze wygląd gniazda zamieszkanego przez człowieka. Asta odniosła wrażenie, że Nova złupiła pałac, zabierając z niego przedmioty, które uznała za przydatne lub – co ważniejsze – po prostu ładne. Czy książę Anders także padł łupem sokolniczki? „Stojąc i gapiąc się, niewiele osiągnę – pomyślała. – Jeśli mam się dowiedzieć czegoś cennego, muszę wdać się w pogawędkę z Novą, choć w tej chwili zadanie to wydaje się niebezpieczne”. Podeszła do sokolniczki w chwili, gdy krążący ptak wrócił do swoich towarzyszy. Z bliska okazało się, że grzęda nie została zrobiona z drewna, lecz z jelenich, misternie ze sobą złączonych rogów. Na ich widok przed oczami Asty stanęła wizja domku kąpielowego Andersa i wiszącego w nim na ścianie poroża. Kolejny element łączący Novę z księciem – ale niewystarczający jako dowód na to, że kobieta była jego tajemną kochanką. Jelenie rogi nie stanowiły na dworze rzadkości. Sokolniczka, ignorując nieproszonego gościa, zajęła się pieszczeniem sokołów i podawaniem im pokarmu z wiaderka. Asta zerknęła do niego i ujrzała lśniące od krwi kawałki ciemnego mięsa. – Królicze wnętrzności – wyjaśniła Nova, uprzedzając pytanie. – Z dzisiejszego polowania. Podała śliski kawałek wątroby ptakowi, który niedawno krążył nad ich głowami. Strzępek mięsa zniknął w łakomym dziobie. – Co za apetyt – zauważyła dziewczyna. Nova nie skomentowała. Wydawała się zupełnie pochłonięta karmieniem pupili i przemawianiem do nich. Asta często słyszała o mocnej więzi łączącej sokolniczkę z jej podopiecznymi. Teraz mogła stwierdzić, że to nie bezpodstawne plotki. Widok krwawych ochłapów przyprawił ją o mdłości, więc odetchnęła, gdy Nova w końcu uniosła puste, zakrwawione dłonie, dając sokołom znak, że

posiłek się zakończył. Potem poszła do małej umywalki, w której umyła ręce wodą z mydłem. W powietrzu uniósł się przyjemny zapach werbeny. Asta przez chwilę patrzyła, jak kobieta szoruje zakrwawione palce – ten widok podsunął jej wiele niepokojących myśli – a potem wróciła wzrokiem do ptaków na grzędzie. – Masz. – Dziewczyna odwróciła się i drgnęła; tuż obok niej stała sokolniczka. Prawą dłoń miała osłoniętą skórzaną rękawicą, w lewej trzymała drugą. Podała ją Aście. – Włóż ją na silniejszą rękę. Dziewczyna usłuchała. Czuła się obserwowana – nie tylko przez sokolniczkę, lecz także siedem par ptasich oczu, w których odbijało się światło najbliższego kandelabru. – Czekaj, pomogę – rzuciła Nova. Zaciągając rzemienie, spojrzała Aście w oczy. – Nie bój się. Czuję twój strach. A skoro ja go czuję, to sokoły tym bardziej. To je denerwuje. Dziewczyna spuściła wzrok na rękawicę, usiłując znaleźć w sobie odwagę. – Patrz! – nakazała Nova, podsuwając osłoniętą rękawicą dłoń w pobliże grzędy. Jeden z sokołów natychmiast przeniósł jedną, a potem drugą szponiastą łapę na jej przegub. Nova bez trudu go uniosła, pieszczotliwie muskając policzkiem. Potem spojrzała na Astę. – Twoja kolej! Dziewczyna nie miała na to najmniejszej ochoty, ale zrozumiała, że nie ma wyboru. Im szybciej przejdzie próbę, tym szybciej się ona skończy. Odetchnęła głęboko, by się uspokoić, i przysunęła rękę do grzędy, tak jak zrobiła to sokolniczka. Początkowo nic się nie wydarzyło. Sześć ptaków trwało nieruchomo. Asta wyobraziła sobie, co mogą myśleć: „Kim jest ta amatorka? Dlaczego miałbym zaszczycić ją swoją obecnością?”. Ale potem jeden z ptaków zlitował się nad nią. Dziewczyna patrzyła niespokojnie, jak na jej przegubie zaciska się drapieżny szpon. Gdy dołączył do niego drugi, ręka opadła pod niespodziewanym ciężarem. Sokół rozpostarł skrzydła, jakby zrozumiał, że musi sobie radzić sam. – Nie ruszaj się! – warknęła rozkazująco Nova. Asta skamieniała. Ptak powoli się uspokajał. – Już lepiej – powiedziała sokolniczka, odrobinę mniej surowo. – Teraz idź za mną.

Podeszła do najbliższych drzwi balkonowych – tych oznaczonych wielką literą W – i otworzyła je wolną ręką, nie poruszywszy drugą ani odrobinę. Wyszła na balkon. Przejście równym krokiem z takim ciężarem na ramieniu okazało się bardzo trudne, zwłaszcza że sokół Asty nieustannie przestępował z nogi na nogę. Może nadal wyczuwał jej zdenerwowanie. Mimo to udało jej się dotrzeć na balkon. Stanęła obok sokolniczki tuż przy balustradzie. Spojrzała na zieleń wioski. Znajoma okolica, choć widziana z innej perspektywy, nieco ją uspokoiła. Światło słońca już przygasało; miękko obrysowywało krawędzie budynków. – Patrz! – rzuciła Nova. Poruszyła precyzyjnie nadgarstkiem, a sokół, reagując na ten znak, natychmiast rozłożył skrzydła i wzbił się w powietrze. Przenikliwe spojrzenie kobiety znowu spoczęło na Aście, która przygotowała się do jak najwierniejszego powtórzenia eleganckiego gestu Novy. Nie udało jej się uzyskać takiej płynności, ale sokół zrozumiał, o co jej chodzi, albo po prostu uznał, że najwyższy czas zakończyć tę komedię, bo rozłożył skrzydła i majestatycznie wzniósł się nad balkon. Serce Asty zabiło mocno, gdy „jej” ptak zatoczył krąg nad dachami. Nova położyła jej rękę na ramieniu. – Zawsze zazdroszczę im tej chwili – powiedziała. – Wyobraź sobie, że wzbijasz się w niebo i szybujesz nad księstwem! Dziewczyna w duchu ujrzała sokolniczkę rozpościerającą długie, muskularne ręce i skaczącą z balkonu. Gdyby ktokolwiek mógł latać samą siłą woli, z pewnością byłaby to Nova. Na balkonie nic nie osłaniało ich przed mocnym, zimnym wiatrem. Asta zadrżała. – Chodź – odezwała się Nova, znowu kładąc jej rękę na ramieniu. – Wróćmy do środka, zanim się przeziębisz. Teraz, gdy minęły grzędę, sokolniczka wydawała się dziwnie speszona, jakby nie przywykła do towarzystwa ludzi. Asta mogła się założyć, że tym razem nie ma co liczyć na herbatę z miodem; Nova nie zaproponowała jej nawet krzesła, znowu zajęta ptakami – czy kiedykolwiek o nich zapominała? Asta nie zamknęła za sobą dobrze wschodnich drzwi i poryw wiatru otworzył je gwałtownie. Sokolniczka zmarszczyła brwi i sięgnęła do klamki. W tej samej chwili przed twarzą dziewczyny coś zatrzepotało. Coś mniejszego i bielszego od sokoła.

Początkowo wydawało się, że to motyl, choć tak wysoko stanowiłby dziwny widok. Gdy Nova zamknęła drzwi i odcięła dopływ wiatru, motyl spłynął na podłogę. To była zwykła kartka, która w przeciągu wydała się żywym stworzeniem. Asta przykucnęła, by ją podnieść. Serce zabiło jej mocniej. Karteczka miała dokładnie taki sam rozmiar jak ta z medalionu Andersa i pozostałe liściki z domku kąpielowego. – Oddaj to! – zażądała Nova, wyciągając rękę. Asta zawahała się; musiała sprawdzić, co zawiera liścik. W chwili, gdy go rozłożyła, Nova wyrwała jej karteczkę. Ale dziewczyna zdołała dostrzec identyczny charakter pisma jak na karteluszkach z domku kąpielowego. – Nie masz prawa tego czytać! – rzuciła Nova ostro. – To ściśle tajne sprawy dworu. Odwróciła się i zaniosła kartkę na biurko, skąd porwał ją wiatr. Asta poszła za nią. Na blacie leżało pióro, kałamarz i pojemnik zawierający wąskie skrawki papieru – wiadomości przenoszone przez ptaki. Jak mogła wcześniej przeoczyć, że liściki miały dokładnie taki rozmiar, by zmieścić się w kapsułach sokołów! Teraz nie tylko wiedziała, kto pisał miłosne wiadomości do księcia Andersa, lecz także, jak je przekazywał. Nova powierzyła swoją potajemną miłość wiatrowi nad Archenfieldem. Nova odłożyła karteczkę na biurko i stanęła przed Astą. Skrzyżowała ręce na piersi, a jej piękna twarz zarumieniła się z gniewu i może innych emocji. – Po co naprawdę tu przyszłaś? Czego ode mnie chcesz? – Pora, żebyśmy porozmawiały – oznajmiła dziewczyna. – O księciu Andersie i tajemnicach, które ukrywaliście.

– Nie muszę ci niczego mówić – oznajmiła Nova. – Możesz się bawić w małą pomocniczkę księcia Jareda, ale nic nie znaczysz. Asta skinęła głową. – Masz rację. Nie przyszłam tutaj jako urzędniczka. I z pewnością nie zamierzam cię osądzać. Chcę tylko zrozumieć, co się stało. Nova pozostała niewzruszona, więc Asta dodała: – Pięć ostatnich dni pewnie było dla ciebie piekłem. Tylko ty jedna na całym dworze musiałaś przeżywać rozpacz w tajemnicy. – Pokręciła głową, przejęta prawdziwym smutkiem. – Nawet sobie nie wyobrażam, co czułaś. Natychmiast zauważyła, że tymi ostatnimi słowami poruszyła delikatną strunę. Całkiem jakby otworzyła skrzynię, schowaną gdzieś w głębi duszy Novy Chastain. Twarz sokolniczki zmieniła się – podobnie jak ton jej głosu. – Nauczyłam się ukrywać uczucia. – Tak. Nie wątpię. Ale zasługujesz na prawo, by go opłakiwać. Ty najbardziej ze wszystkich. W oczach sokolniczki stanęły łzy – nie tylko smutku, lecz także ulgi. – Może usiądziemy? – zaproponowała Asta, podchodząc do szezlonga. – Nigdy nie mieliśmy dość czasu – powiedziała Nova, zajmując miejsce obok niej. – Wiesz, jak to jest kochać kogoś, lecz nie móc go mieć? Nie, oczywiście, że nie wiesz. Jesteś za młoda na tak trudne emocje. Nie wiadomo, czy mówiła o miłości do księcia, czy do żonatego mężczyzny. – Początkowo – kontynuowała – wszystko było proste. Nikt o niczym nie wiedział. Na tym polegało piękno mojej obecności w Radzie Dwunastu. Książę musi opanować wiele umiejętności – w tym sokolnictwo. Asta kiwała głową bez słowa, żeby nie przerywać Novie. – W głębi duszy Anders był prostym człowiekiem. Gdyby nie urodził się

w rodzinie Wynyardów, mógłby zostać podwładnym leśnika. Kochał naturę Archenfieldu tak jak ja. Największe szczęście czuł, chodząc po lesie lub górach. – Albo spędzając czas z tobą nad fiordem – zaryzykowała Asta. Nova spojrzała na nią, a wówczas dziewczyna wykorzystała szansę: – Widziałam, jak pięknie urządziliście swój dom. – Tak. – Nova otarła łzy wierzchem ręki. – To prawda. Tylko tam mogliśmy być razem, z dala od wścibskich oczu. – Uśmiechnęła się do wspomnień. – Wiesz, co robiliśmy w deszczowe popołudnia? Anders mi czytał. Czytał książki z biblioteczki i czasami zmyślał własne historie, dając upust wyobraźni. Każdą spędzoną z nim chwilę ceniłam jak skarb. Ale rzadko mogłam się nim rozkoszować. On zawsze musiał dokądś iść, spotykać się z kimś innym… Asta skinęła głową i zaryzykowała jeszcze raz: – Z Silvą. – Silva nie była zła – powiedziała Nova. – Tylko nie pasowała do Andersa. – A ty pasowałaś? Bo tak jak on kochałaś naturę? – Łączyło nas o wiele więcej. Niektóre rzeczy jednak muszą pozostać tajemnicą, dopóki znowu się nie spotkamy. – Sokolniczka spochmurniała. – Wiesz, że mogłam za niego wyjść? Ale matka Andersa i poeta uknuli plan, by jego małżeństwem umocnić przymierze z Woodlarkiem. Tym razem Nova nawet nie wymieniła imienia małżonki księcia. Może tak było jej łatwiej. – Na jakiś czas przestaliśmy się widywać, podczas przygotowań do jego ślubu i wkrótce po nim. Starałam się, jak mogłam. On także. Ale wyobrażasz sobie, co czułam, widząc go przed ołtarzem, składającego przysięgę? I potem, podczas niekończących się przemów o idealnej książęcej miłości, choć wiedziałam, że wszystkie są kłamstwem. – Pewnie serce ci pękało. Nova milczała przez chwilę. Kiedy się znowu odezwała, jej głos brzmiał już pewniej: – Nasza więź okazała się zbyt mocna, by ją zerwać. Anders musiał się ze mną spotykać, przebywać ze mną. To nas łączyła prawdziwa miłość. Los nas sobie przeznaczył. – Pokiwała głową kilka razy, jakby przekonywała sama siebie. – A potem Silva zaszła w ciążę – podsunęła Asta, sprawdzając reakcję

sokolniczki. – Pewnie odczułaś to jak zdradę. Nova wzruszyła ramionami lekceważąco. – Nie. Od zawsze byłam świadoma, że Anders musi spłodzić potomka, by zapewnić trwałość przymierza. Tylko tyle. Tego dziecka nie poczęto z miłości, a wyłącznie dla celów politycznych. – Czy książę też tak uważał? Silva mówiła, że kiedy usłyszał o jej ciąży, stał się bardzo troskliwy. Kobieta znowu spochmurniała. – Wypełniał swoje obowiązki; bardzo się dla niego liczyły. Matka wbijała mu to do głowy od najwcześniejszych lat. – Westchnęła i uśmiechnęła się z większym spokojem. – Wiedziałam, że w końcu do mnie wróci. Asta uznała, że stąpa po kruchym lodzie, ale postanowiła bardziej nacisnąć Novę. – Zastanawiam się… a może Anders się zmienił? Może ciąża Silvy skłoniła go do pomyślenia o przyszłości? Może uznał, że pora zerwać z tobą i zająć się małżonką? Kocie oczy sokolniczki zapłonęły furią. – Co możesz wiedzieć o uczuciach i zamiarach Andersa? Asta zastygła z łomoczącym sercem – wyglądało na to, że trafiła we wrażliwy punkt. – Przecież przestał się z tobą spotykać, prawda? Dotąd starał się to robić, ale tym razem wszystko wskazywało, że zamierza się trzymać swojego planu. A ty miałaś świadomość, że gdy Silva urodzi, wszystko się zmieni. Skończą się spacery po lesie, wspólne popołudnia nad fiordem… – Nie! – krzyknęła Nova. Zaczęła dygotać. – Dlatego stanęłaś przed trudną decyzją. Najtrudniejszą, najbardziej rozdzierającą decyzją. Nie mogłaś tak żyć. Musiałaś zlikwidować przeszkodę stojącą między tobą a Andersem. Tylko tak mogłaś przywrócić dawny porządek. Sokolniczka milczała, choć dygotała jak w gorączce – z rozpaczy, a może z ulgi. Asta zrozumiała, że powinna mówić dalej. – Pod wieloma względami twój plan był błyskotliwy. Zabrałaś jałowiec z ogrodu mojego wuja. Może namówiłaś lokaja, żeby ci pomógł, a jeśli to uczynił, nie działał z własnej woli. Wypełniał twoją. Znasz się na naturze, zwierzętach i roślinach. Wiedziałaś, że jałowiec spowoduje poronienie.

Nova nie odwracała od niej wzroku. – Dlatego znalazł się w jedzeniu księżnej, podrzucony przez ciebie lub Michaela Reevesa. Gdyby Silva zjadła choć kęs, z pewnością straciłaby dziecko. Ale widzisz, dręczyły ją takie mdłości, że prawie głodowała. Książę, jako oddany małżonek… Przez twarz sokolniczki przemknął spazm bólu. – …zjadł porcję swoją i jej – ciągnęła Asta. – Wtedy ujawnił się słaby punkt tego planu. Nie wiedziałaś, że aby wywołać pożądany skutek, potrzebujesz tylko niewielkiej ilości jałowca. Użyłaś go zbyt wiele. Na tyle, by zabić nie tylko płód, lecz także dorosłego mężczyznę. – Nie! – krzyknęła Nova. Całe jej ciało drżało, jakby przechodziły przez nie fale rozpaczy. Asta odważyła się na więcej, niż się spodziewała – ale nie zamierzała na tym poprzestać. Stanęła przed sokolniczką. – Zabiłaś człowieka, którego kochałaś ponad życie. Wiem, że tego nie chciałaś. Los okrutnie z ciebie zadrwił. Rozumiem, co tobą kierowało, naprawdę. Zastanawia mnie, dlaczego wróciłaś i zabiłaś Silvę. Aż tak jej nienawidziłaś? Dlaczego nie pozwoliłaś jej żyć i wychowywać dziecka księcia? Czy nie mogłaś jej dać choć tyle? Nova pokręciła głową. – Nie zabiłam go – rzuciła zdecydowanie. Jej twarz wykrzywiał grymas. – Kochałam go. – Tak, wiem. Kochałaś go tak bardzo, że życie bez niego wydawało ci się nie do zniesienia. – Nic nie wiesz! Myślisz, że rozwiązałaś zagadkę, ale to nieprawda. Nie jesteś śledczym, tylko wścibskim śmieciem z osad. – Pochyliła się do Asty na tyle blisko, że jej soczyste malinowe usta niemal dotykały warg dziewczyny. – Wyjdź stąd, bo nie ręczę za siebie. – Wyjdę – powiedziała Asta, unosząc ręce w geście kapitulacji. Wycofała się pospiesznie do drzwi. Otworzyła je, zamknęła za sobą i zbiegła do następnych, kryjących się za nimi schodów. Pędząc po nich, nie mogła uspokoić zamętu w głowie. Pchnęła drzwi prowadzące na zewnątrz. Konwulsyjnie zaczerpnęła powietrza, jakby wynurzyła się z głębiny po długim nurkowaniu. Myślała, że kiedy w końcu rozwikła tę zagadkę, przepełnią ją satysfakcja i uniesienie. Dlaczego więc czuła tylko smutek, pustkę i mdłości?

Gdy zamknęła drzwi, dopadło ją wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Gdyby nie wiedziała, że Nova została na wieży, sądziłaby, że jakoś znalazła się tu przed nią – może sfrunąwszy albo wysławszy któregoś ze swoich ptaków, by ją obserwował. Asta zadrżała. Powiedziała sobie, że musi się wziąć w garść. Zmierzch zapadł wcześniej, być może z powodu pochmurnej pogody. W półmroku łatwo o przywidzenia. Ale osiągnęła swój cel. Teraz musiała tylko znaleźć księcia Jareda i wyjawić mu straszną prawdę o zabójstwie jego brata. Przynajmniej zyskają pewność, że nikt więcej nie zginie. Wszystko skończyło się tu, gdzie zaczęło się przed laty – w Wieży Sokolniczki. Nie było to szczęśliwe zakończenie – ale jednak zakończenie. – A więc to Nova – powiedział książę z niedowierzaniem. Asta przytaknęła. – Bardzo kochała twojego brata. Tak bardzo, że chciała doprowadzić do poronienia Silvy. Od tej chwili ruszyła w podróż, z której nie mogła zawrócić. Jak sokół ścigający ofiarę. Oszołomiony Jared przysiadł na skraju biurka. – Zabiła mojego brata przypadkiem, a Silvę umyślnie. – Pokręcił głową ze smutkiem. – Myślałem, że kiedy poznam prawdę, spadnie mi kamień z serca… Ale wszystko stało się jeszcze trudniejsze. Asta usiadła obok niego. Jeszcze parę dni temu nie odważyłaby się na tak śmiałe zachowanie, ale teraz wydawało się ono całkowicie naturalne. – Cieszę się, że tak powiedziałeś, książę. Ja czuję dokładnie to samo. Przez jakiś czas milczeli. W końcu Jared spytał: – Przyznała się do zabójstw? Asta spojrzała na niego. – No… nie. Nie wprost. Ale to, jak się zachowywała… to, co pozwoliła mi powiedzieć… Nie pozostawia wątpliwości. Jared spochmurniał. – Chyba mi wierzysz? – spytała. – Prawda? Skinął głową bez wahania. – Oczywiście. Doskonale się spisałaś. Zaufałaś swojemu instynktowi, który zaprowadził nas w sam środek tej mrocznej sprawy. Zamilkł ze strapionym spojrzeniem.

– Ale… – podsunęła Asta, zakładając ręce na piersi. – Wyczuwam nadchodzące „ale”. Jared milczał przez chwilę. – Jesteś uczennicą lekarza. Dlatego rozumiesz wagę konkretów. Nova musi się przyznać. Musimy mieć jej słowo albo inny dowód. Choć nie mam pojęcia, jak miałby wyglądać. Astę ogarnął nagły gniew. Po tym wszystkim, co się dziś wydarzyło, po tylu wysiłkach, akurat teraz, gdy sądziła, że to już koniec, Jared mówi jej, że trzeba zrobić coś jeszcze! – Słuchaj, muszę zacząć się przebierać do kolacji – powiedział książę. – Za godzinę przybędzie tu delegacja z Woodlarku. – Delikatnie położył jej rękę na ramieniu. – Moje słowa cię nie ucieszą, ale wyglądasz na strasznie zmęczoną. Może wrócisz do domu i odpoczniesz? Rano zaczniemy od nowa. Asta pokręciła głową. – Jutro rano ma się odbyć pogrzeb księcia. – Rzeczywiście. – W głosie Jareda zabrzmiało zmęczenie i rozdrażnienie. – Przyjdź do mnie przed ceremonią. Musimy porozmawiać. Opracujemy nasz następny ruch. Słowa „nasz następny ruch” z nawiązką wynagrodziły jej chwilowe rozczarowanie. – Jeśli chcesz, mogę porozmawiać z nią jeszcze raz – zaproponowała. – Może teraz przyzna się do winy. – To raczej nierozważne. Sama powiedziałaś, że zostawiłaś ją w stanie wielkiego wzburzenia. Nie powinnaś się dziś do niej zbliżać. Poza tym Nova ma się zjawić na kolacji z delegacją Woodlarku. Moim zdaniem nie przyjdzie, nie lubi oficjalnych uroczystości. Może musi się zastanowić w spokoju nad swoim postępowaniem. Może odzyska rozsądek i zrozumie, co powinna uczynić. Asta skinęła głową. – Możliwe. – Przepraszam, ale muszę się już z tobą pożegnać. Pozwól, że Hal lub ktoś z jego ludzi odprowadzi cię do wioski. Dziewczyna pokręciła głową. – Nie ma potrzeby. Potrafię sama o siebie zadbać. Ruszyła do drzwi. – Asto Peck – rzucił za nią książę – czasami potrafisz doprowadzić

człowieka do wściekłości. Obejrzała się na niego zadowolona. – Wiem. To wrodzony talent. Jared pokręcił głową, ale się uśmiechał. – Dziękuję. Za wszystko, co zrobiłaś. Proszę, nie trać nadziei. Zbliżamy się już do końca. Astę ogarnął smutek, choć wiedziała, że książę nie chciał jej sprawić przykrości. Cieszyła ją ta nagła, przelotna bliskość między nimi. Nie z powodu tytułu Jareda, ale dlatego że stał się jej pierwszym przyjacielem na dworze. Nie chciała, by zauważył jej żal, odwróciła więc głowę i wyszła, by się przygotował na przyjazd delegacji z Woodlarku i na wszystko, co miało nastąpić.

Ojciec Simeon nie potrafił pozbyć się wrażenia, że podczas tych pięciu dni kryzysu, który nadciągnął nad księstwo, zawiódł swoich najważniejszych parafian. Gdyby był innym człowiekiem, mógłby czerpać pociechę z faktu, że wyciągnął do nich rękę. Jego drzwi – w przenośni i dosłownie – stały dla nich otworem bez względu na godzinę. Gdyby był innym człowiekiem, pocieszyłby się też faktem, iż wiele innych osób lgnęło do niego, szukając wyjaśnienia swojego szoku i ukojenia w rozpaczy. Ale ci ludzie pochodzili z osad. Oczywiście dawanie pociechy prostaczkom stanowiło ważną część jego posłannictwa. Jednak kapłan nie mógł się tak łatwo pogodzić z faktem, że nikt z Rady Dwunastu ani z rodziny królewskiej się do niego nie zwrócił. Ale może dziś nastąpi zmiana. Po przybyciu rodziny Silvy do Archenfieldu napięcie z pewnością osiągnie nowy poziom. Wicher wiejący z północy utrudnił kapłanowi zamknięcie bramy cmentarnej. W końcu, poradziwszy sobie z tym niełatwym zadaniem, ojciec Simeon spojrzał na rozciągającą się przed nim drogę. Kaplica była położona w najniższym punkcie wioski, od północy ograniczonej fiordem, a od wschodu i zachodu połączonej krętymi ścieżkami z najbliższymi osadami. Świątynia stanowiła ostatni budynek Wioski Dwunastu. Ojciec Simeon pierwszy doświadczał ataku żywiołów. Zawsze czerpał z tego faktu pewną stoicką pociechę. Pochylony pod naporem wichru ruszył po stromej ścieżce, która miała go doprowadzić do wioski i stojącego na szczycie wzgórza pałacu. Tak często przemierzał tę trasę, że przestał zwracać uwagę na otoczenie. Dzięki temu mógł się zatopić w grzęzawisku myśli. Co z niego za kapłan, skoro nie potrafi zapewnić społeczeństwu przewodnictwa w czasie bezprecedensowej żałoby i zamętu? Owszem, zasiadał przy Książęcym Stole, jego tytuł wyryto w drewnie blatu i wypełniono płynnym metalem tak jak w przypadku innych. Ojciec Simeon nie miał racjonalnego powodu, by czuć się mniej ważny niż pszczelarka, strażnik czy inni. A jednak to uczucie, choć

nieracjonalne, nie opuszczało go, gdy wspinał się stromą drogą. Jego pomocy najbardziej powinien łaknąć książę Jared – szesnastoletni chłopiec zmuszony do stawienia czoła straszliwej sytuacji po śmierci brata. Z nowym tytułem został obarczony niebywałą władzą i odpowiedzialnością. Ten młodzieniec, pod pewnymi względami jeszcze dziecko, musiał mieć wrażenie, że jego świat stanął na głowie. A jednak kiedy Simeon próbował – i to nie raz – porozmawiać z nowym władcą, ciągle ktoś mu przeszkadzał: najpierw królowa Elin, potem Logan Wilde. Oboje twierdzili, że książę ma zbyt wiele zadań natury praktycznej, by mógł poświęcać czas i uwagę sprawom duchowym. Simeon dobrze znał tych ludzi, więc nie tłumaczył, że to właśnie takie sprawy, a nie przemówienia, spotkania Rady Dwunastu czy dochodzenie w sprawie morderstwa, stanowią esencję ludzkiego życia. Mijając dom wielkiego koniuszego, pomyślał o następnej osobie, która powinna łaknąć jego pociechy – lady Silvie opłakującej małżonka. Czy istniała bardziej delikatna i cudowna istota, która kiedykolwiek opromieniała swą obecnością dwór? A jednak z nią także nie pozwolono mu rozmawiać. Usłyszał, że Silva jest zbyt krucha i że w tej chwili ma głównie wypoczywać. Powinien zaprotestować, ale znów pozwolił, by ważniejsi członkowie dworu nim komenderowali. A teraz Silva straciła życie i wszystko wskazywało na to, że biedaczka sama je sobie odebrała. Gdyby okazał się silniejszy, bardziej uparty, mógłby jej pomóc. Teraz wyglądało na to, że nawet nie dostąpi zaszczytu odprawienia modlitw na pogrzebie księżnej. Przypadnie on najwyższej kapłance Woodlarku. Wspinając się na wzgórze, Simeon pomyślał o Michaelu Reevesie, zbiegłym lokaju. Kapłan odwiedził go w lochach. I trzeba przyznać, że Morgan Booth przyjął go ciepło. Okazało się, że młody kat jest człowiekiem religijnym. Pogawędzili sobie przyjemnie przy kilku kieliszeczkach akwawity. Ale kiedy Simeon udał się do celi skazanego i zaproponował pomoc w ukojeniu jego duszy, usłyszał odmowę, i to wygłoszoną słowami, które wstyd powtarzać. Tak ponure rozmyślania zaprzątały go, gdy dotarł do trawnika w centrum wioski. Otaczały go zabudowania, należące do jego towarzyszy z Rady Dwunastu, od wysokiej Wieży Sokolniczki po stojącą naprzeciwko chatę lekarza. Z tego miejsca mógł widzieć także dwór kapitana gwardii i mieszkanie poety, z którego rozciągał się niebywały, niewątpliwie budzący natchnienie widok fiordu. Ojciec Simeon mimo woli zazdrościł nieco osobom mieszkającym w centrum wioski, podczas gdy on musiał tkwić w samotności tam, gdzie

rozbijające się fale, letnie słońce i zimowy wicher najbardziej dawały się we znaki. Pokręcił głową i postanowił przejść przez trawnik, zamiast go okrążać. Dzięki temu mógł zaoszczędzić kilka cennych minut. Pokonał prawie całą szerokość trawnika, gdy spotkało go najbardziej wstrząsające wydarzenie jego życia. Z nieba zleciała postać i spadła u jego stóp. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że ta osoba runęła z wieży, a potem – że jest nią sokolniczka Nova Chastain. Upadła bezgłośnie; z jej pełnych ciemnoczerwonych ust nie wydobył się nawet najcichszy dźwięk. Kiedy ukląkł obok niej, mimo woli przypomniały mu się krążące po dworze plotki, że sokolniczka podkreśla naturalną barwę warg sokiem ze zmiażdżonych leśnych jagód, ale przyjrzawszy jej się uważniej, zrozumiał z zimnym dreszczem, iż domniemany barwnik to krew. Strużka, jaskrawa i straszliwa, spłynęła kobiecie z kącika ust przez policzek aż na obnażoną szyję. Ojciec Simeon wyciągnął rękę do szyi Novy w poszukiwaniu pulsu. Nie mógł go znaleźć, ale palce drżały mu tak bardzo, że nie ufał własnemu osądowi. Zerknął na wznoszącą się nad nim wieżę. Upadku z takiej wysokości nie można przeżyć. Wydało mu się, że na szczycie budowli porusza się jakiś ciemny cień. W pierwszej chwili kapłan pomyślał z łomotem serca, że to nieznany napastnik. Ale potem kształt zaczął się zmieniać i spływać w dół. To sokoły Novy sfruwały w ślad za swoją panią. – Co tu się stało? W pierwszej chwili kapłan uznał, że to przemówił do niego najbliższy ptak – ale potem w jego szklistym oku ujrzał odbicie sylwetki dziewczyny. Bratanicy lekarza. Wstał, górując nad nią. Jej oczy, przenikliwe jak sokole, skierowały się na zakrwawione palce zakonnika. Ojciec Simeon otworzył usta, by opisać wydarzenia. To przecież proste: wystarczyło wyjaśnić, z której strony wszedł na trawnik, gdzie stał, gdy Nova spadła mu do stóp, wspomnieć, że ciało kobiety odbiło się lekko od ziemi jak szmaciana lalka. Jednak zamiast powiedzieć to wszystko, jęknął przeciągle. Uświadomił sobie, że dygocze. Dziewczyna także wyglądała na wstrząśniętą, ale przeszła obok niego i – najwyraźniej nie bojąc się sokołów – dotknęła szyi Novy tak jak poprzednio on. Patrzył, jak wykonuje podobne ruchy, aż w końcu, zawiedziona, cofnęła rękę. Jej palce pokrywała krew. Pewność, że połączyły ich te same wstrząsające doznania, dało mu odwagę, by się odezwać.

– Nie mogłem znaleźć pulsu, ale ręka mi się tak trzęsła… to straszny szok… widzieć, jak spada… – Uświadomił sobie, że bełkocze. – A ty? Wyczułaś puls? Dziewczyna spojrzała na niego i wstała. – Nie wiem. Widziałeś kogoś w pobliżu? Przed jej upadkiem lub po nim? – Nie. Dlaczego pytasz? – Bo muszę stwierdzić, czy została wypchnięta, czy też skoczyła z własnej woli. Skinął głową ze zmęczeniem. – Z pewnością ktoś ją wypchnął. Dlaczego miałaby sobie odebrać życie? Pomyślał o Silvie, Andersie i znowu o Novie. Co za fatum ich porwało? Asta patrzyła na niego równie zimno jak otaczające ich ptaki. – Miała powód. Oczywiście chciał spytać jaki, powiedzieć, że nic nie usprawiedliwia tak strasznego czynu – ale zanim zdołał wydobyć z siebie głos, dziewczyna go minęła. „Pewnie chce się zwrócić o pomoc do innych, bardziej przydatnych mężczyzn” – pomyślał. Osunął się na wilgotną trawę, ze zdumieniem i przerażeniem patrząc na swoje palce umazane krwią i ziemią.

– Przybyła delegacja Woodlarku – oznajmił Hal Harness zebranej w Wielkim Holu rodzinie królewskiej. – Za godzinę z naszego przymierza zostaną strzępy – zapowiedział złowróżbnie lord Viggo. Krew Jareda ścięła się lodem. – Nie bądź taki pewny – odezwała się Elin, trzymając dłoń syna. Rękę miała zimną, lecz jej uścisk był pewny. – Ale nawet jeśli się tak stanie, zawrzemy inne przymierza. Mamy nowego księcia, a dzięki niemu nowe możliwości. Jak to? Matka już planowała jego małżeństwo? Jared spojrzał na nią, ale nie ośmielił się spytać. W głowie miał zamęt – podobnie jak w sercu. – Trzymaj się scenariusza – nakazała. – To jedyna szansa ocalenia tego przymierza. Wiem, że się postarasz. Liczymy na ciebie. Chłopak skinął głową, ale wszystko w nim protestowało. Drzwi pałacu otworzyły się i do holu wkroczyła królowa Francesca z księciem Willemem. Ich zwykle opalone twarze były poszarzałe. Za nimi szła księżniczka Ines – starsza siostra Silvy i spadkobierczyni korony Franceski – oraz pozostali członkowie delegacji. Książę Jared wyszedł im na powitanie. Skłonił się nisko przed Francescą. – Witam ponownie w Archenfieldzie, Wasza Najjaśniejsza Wysokość. Proszę przyjąć wyrazy współczucia z powodu waszej straty. Etykieta wymagała, żeby królowa odpowiedziała dygnięciem oznaczającym, iż są sobie równi. Nie zrobiła tego, co go nie zaskoczyło – choć nie wiedział, czy to oznaka rozpaczy, czy gniewu. Królowa Francesca spojrzała na niego beznamiętnie. – Wasza Wysokość, w imieniu mojej rodziny i ludu składam wyrazy współczucia z powodu śmierci księcia Andersa – powiedziała. – Zaczynał

spełniać pokładane w nim nadzieje. – Dziękuję. – Jared odwrócił się do księcia Willema, który skłonił się przed nim. – Książę, współczuję z powodu twojej straty. Proszę, przekaż reszcie Lindebergów nasze kondolencje. Pozostajemy myślami przy Teresie i Javierze. I oczywiście Rodrygu. – Zauważył w oczach księcia mgnienie ciepła i rozpaczy i dodał: – Przez ostatni rok Silva stała się dla mnie ukochaną siostrą. Wszyscy bardzo za nią tęsknimy. Królowa Francesca prychnęła. – Nie tak jak tęskni za nią jej rodzina. Gdzie ona? Chcemy ją zobaczyć. – Tak, oczywiście. – Jared się ukłonił. – Wkrótce umieścimy ją w komnacie widzeń. Królowa zmarszczyła brwi. – Dlaczego wcześniej o to nie zadbano? Wiedzieliście o naszym przybyciu. Chyba rozumiecie, jak bardzo pragniemy ujrzeć naszą drogą córkę? – Oczywiście – wykrztusił książę. – Przepraszam… – Uświadomił sobie, że zabrakło mu słów i zaraz straci panowanie nad sobą. Interwencję matki przyjął z ogromną ulgą. – Droga Francesco, rzecz jasna chcieliśmy przygotować Silvę na wasze przybycie, ale zjawiliście się wcześniej, niż przypuszczaliśmy. Poza tym pragniemy porozmawiać z wami o pewnym pomyśle. – Jakim pomyśle? – Płonące oczy Franceski spoczęły na Elin. Ale królowa oddała głos synowi. – Jak wiecie – podjął Jared – jutro odbędzie się pogrzeb księcia Andersa. Doszliśmy do wniosku, że – jeśli się zgodzicie – można połączyć pochówek mojego brata i Silvy. – Wiedział, że znienawidzi się za to, co teraz powie, ale miał też świadomość, że musi to zrobić dla dobra przymierza. – Choć Silva odebrała sobie życie, nie ma powodu, dla którego należałoby jej odmówić państwowego pogrzebu ze wszystkimi honorami. Książę Willem zrobił ruch, jakby chciał przytaknąć. – Wykluczone! – rzuciła ostro Francesca. – Woodlark był domem Silvy przez dwadzieścia jeden lat. Wszyscy ją gorąco kochają, tam więc zostanie pochowana i opłakana. Jared przytaknął. – Jak sobie życzycie – powiedział z ulgą. – Wasza wola jest najważniejsza. Ale choć Silva mieszkała w Archenfieldzie zaledwie rok, zapewniam, że tutaj też ją kochano i że zostanie opłakana z głębi serca.

Książę Willem raz jeszcze skinął łaskawie głową. Królowa Francesca pozostała nieprzejednana. – Trudno nie zauważyć – oznajmiła – że powinniście tak o nią dbać za życia, jak dbacie po śmierci. – Rozpacz budzi bolesne myśli – odezwała się znowu Elin. – Rozumiemy, dlaczego dobierasz tak ostre słowa, Francesco. Lecz pamiętaj, proszę, że opłakujemy nie tylko Silvę, lecz także Andersa. To mroczne czasy dla nas wszystkich. Może nasze dwie rodziny, dwa narody, mogą przynieść sobie nawzajem pocieszenie? Królowa pokręciła głową. – To niemożliwe. Obwiniam twoją rodzinę o śmierć mojej córki. – Jej aksamitne oczy płonęły furią. – Nie rozumiem dlaczego – odparła Elin, pozwalając sobie na śmiałość, której Jared nie mógłby – i nie chciałby – okazać. – Sama postanowiła odebrać sobie życie. Co mogliśmy zrobić? – Nie mogła znieść rozpaczy po śmierci małżonka – warknęła Francesca. – I za to was obwiniam. Zabójstwo władcy to rzecz niespotykana. Axel wystąpił z grupy krewnych, by przemówić. – Najjaśniejsza pani, jak powiedziała królowa Elin, rozumiemy twoją rozpacz i twój gniew. Ale wiedz, że podjęliśmy nadzwyczajne środki ostrożności. Padliśmy ofiarą spisku naszych rywali, mającego zasiać grozę na dworze i zagrozić przymierzu z Woodlarkiem. Zabójstwo równie łatwo mogłoby się wydarzyć na waszej ziemi. Francesca pokręciła głową. – Nie, nie mogłoby. – Spojrzała na swoją córkę. – Mój kapitan gwardii nigdy nie dopuściłby do takich zaniedbań. Ines, podobna do swojej matki jak dwie krople wody i znana ze swych kompetencji jako kapitan gwardii, spojrzała prowokująco na Axela. Najwyraźniej podzielała zdanie królowej. – Nie możemy się z tym zgodzić – odezwała się znowu Elin. Francesca przeszyła ją wzrokiem. – Archenfield jest słaby – wycedziła. – Wszyscy wiedzą, że tutejszy model patriarchatu się nie sprawdza. – Niezupełnie – odpaliła Elin. – Jak we wszystkich krajach, i w naszej historii dochodziło do rozlewu krwi. Ale mój mąż i najstarszy syn rządzili Archenfieldem w pokoju. Tak samo będzie, gdy Jared za tydzień zasiądzie

na tronie. Francesca pogardliwie pokręciła głową. – Szesnastoletni chłopiec. – Spojrzała z powątpiewaniem na Jareda i znowu skupiła uwagę na Elin. – Jakie nadzieje na przyszłość Archenfield może wiązać z takim władcą? – Wszelkie – odparła Elin z żarliwością, której Jared jeszcze u niej nie słyszał. – Jared przez dwa ostatnie lata pełnił funkcję edlinga. Będzie księciem oddanym swemu krajowi. Francesca roześmiała się lekko. – Po prostu nie rozumiem. Wydaje się jasne – tak dla mnie, jak i dla wszystkich w Woodlarku – że Archenfield radziłby sobie o wiele lepiej, gdyby panował w nim matriarchat, jak u nas. Trudno by znaleźć lepszą, silniejszą władczynię od ciebie, Elin. A jednak zmarnowałaś czas i energię na osadzanie na tronie tych niekompetentnych podrostków. Pomimo pochlebstwa matka Jareda pokręciła głową. – Archenfieldem może rządzić tak kobieta, jak i mężczyzna. Woodlark ma inne obyczaje. Szanujemy je, a wy uszanujcie nasze. – Obawiam się, że to już niemożliwe – wycedziła Francesca. – Wszelki szacunek, jaki mogliśmy do was czuć, ulotnił się na wieść o śmierci naszej ukochanej córki. – Przykro mi to słyszeć – odparła Elin niewzruszona. – To źle wróży naszemu przymierzu, prawda? Francesca roześmiała się raz jeszcze – gorzko i głucho. – Nie ma już przymierza między naszymi państwami. Znowu obejrzała się na Ines. Córka podała jej zwój pergaminu. Francesca ujęła go i podeszła do najbliższego kandelabru. Zbliżyła krawędź dokumentu do płomienia świecy. Szybko zajął się ogniem. Zebrani patrzyli, jak na ich oczach przymierze Archenfieldu i Woodlarku zmienia się w popiół. Resztki pieczołowicie wynegocjowanej unii posypały się na podłogę. – Nie zostaniemy na pogrzebie Andersa – oznajmiła Francesca. – Z pewnością to zrozumiesz. Musimy się zająć organizacją własnych uroczystości żałobnych. A teraz proszę, byście niezwłocznie przygotowali Silvę. – Oczywiście – odparła Elin. – Ja się tym zajmę – wtrącił Jared, chcąc się jak najszybciej oddalić. – Hal,

proszę ze mną. – Ines pójdzie z wami – zdecydowała Francesca. – Nie – odparł Jared, spoglądając jej w oczy. – Nie masz tu prawa głosu, królowo. A teraz, gdy nasze przymierze przestało istnieć, twoje wpływy jeszcze bardziej zmalały. Wyraziłaś swoje stanowisko bez ogródek, teraz pozwól, że przekażę nasze. Śmierć Silvy pogrążyła nas w głębokim smutku. Księżnę uważaliśmy również za członka naszej rodziny. Zwykła przyzwoitość wymaga, byście okazali nam współczucie z powodu utraty brata, syna i władcy. – Przez chwilę milczał. – Jesteśmy gospodarzami tego smutnego spotkania. Przygotowaliśmy apartamenty dla waszej delegacji. Królowa Francesca zmarszczyła brwi, ale Jared nie dopuścił jej do głosu. – Kolacja czeka. Nie wątpię, że wzgardzicie wszelkimi przejawami gościnności. Wasza sprawa jest dla was najważniejsza. Ale ja rządzę tym krajem. Możecie poczekać na okazanie ciała Silvy, gdzie tylko zechcecie. Ale zaczekacie tak długo, jak uznam za konieczne. Kończąc, czuł gorąco na policzkach. Nie wiedział, jak na jego wybuch zareagują inni – jego rodzina i przybysze. Czy przeciągnął strunę? W holu zapadła cisza. Uznał ją za dowód, że z powodzeniem narzucił swoją wolę. Gdyby wiedzieli, że to wszystko jest tylko odegraną sceną… – Chodź, Hal – rzucił, wykorzystując szansę. – Nie traćmy czasu. Wyszedł z Wielkiego Holu ze strażnikiem u boku. Buzował w nim gniew, ale tylko częściowo wywołany przez Francescę i jej szorstkie słowa. Przede wszystkim wściekał się na siebie i kłamstwo, w którym zgodził się uczestniczyć – kłamstwo, które miało zabezpieczyć przymierze. Nie udało się, a on zadawał sobie pytanie, jaką cenę on i jego dwór ostatecznie zapłacą za tę ohydną zdradę. Usłyszał jeszcze, jak Francesca zwraca się do jego matki: – To ma być władca? – Tak – dobiegł go głos matki. – To nasz władca. I, jak powiedział, jesteście jego gośćmi. A teraz czy mam was zaprowadzić do waszych komnat, czy też wolicie zaczekać na dworze? Zdaje się, że zaczęło padać, ale to chyba wam obojętne. – Uśmiechnęła się zimno. – O ile pamiętam, w Woodlarku często pada. Ledwie Jared wyszedł na dziedziniec, ujrzał biegnącego ku niemu Elliota Nasha. – Książę – wysapał zastępca Axela. – Niestety, mam złe wieści. Zginęła

kolejna osoba. Jared spojrzał mu w oczy. – Nova, prawda? Nash skinął głową wyraźnie zaskoczony. – Skąd wiesz? – Nieważne. Zaprowadź mnie do niej. – Książę poczuł, że na jego żołądku znowu zasupłują się węzły strachu i rozpaczy. Elliot Nash wiedział, że lepiej nie dyskutować z nowym księciem. – Tędy – wskazał.

Książę Jared marzł. Wiedział, że powodem jest nie tylko temperatura panująca w lodowni. W tej komnacie – nie po raz pierwszy – spotykał się oko w oko ze śmiercią. Zbyt wyraźnie pamiętał widok posiniaczonego i zakrwawionego ciała ojca prosto z pola bitwy. Wziął wtedy Edvina za rękę i razem patrzyli w puste oczy ojca, zastanawiając się, gdzie znikło ich światło. Teraz samotnie szedł przez lodownię. „Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę”. Wzdrygnął się. Przecież bał się zła. Bardzo się go bał. Po zakończeniu wojny niektórzy z Rady Dwunastu głosowali za likwidacją pałacowej lodowni, zarezerwowanej dla nich i dla członków rodziny królewskiej. Wniosek nie przeszedł. Jakby wszyscy podświadomie czuli, że pokój to zjawisko przelotne. Chaos i zagubienie, dobrze tu znane, wkrótce powrócą, by dręczyć księstwo. I tak się stało. Książę szedł przed siebie, choć nogi ciążyły mu jak dębowe pnie, i zastanawiał się, ile jeszcze razy podczas swojego panowania usłyszy wieść o czyjejś nagłej śmierci. Spojrzał na trzy ciała leżące przed nim na osobnych katafalkach. Oczywiście książę Anders zajmował środkowy. Zawsze było mu pisane znajdowanie się w centrum spraw. Jego twarz zastygła w spokojnym wyrazie. Choć od śmierci księcia upłynęło pięć dni, jego przystojne rysy nie uległy oszpeceniu. Teraz, gdy ciało nabrało błękitnych i fioletowych odcieni, przypominał marmurowy posąg. Ale mimo zimna zwłoki zaczęły wydzielać smród rozkładu. Asta powiedziała, że ukryte pod złotym całunem stopy Andersa toczy gangrena. Jared nie znalazł w sobie dość odwagi, by to sprawdzić. Odór wystarczająco go odpychał. Obok księcia leżała Silva. Teraz, gdy misternie zaplecione złote włosy zasłoniły czoło, jej rany stały się niemal niewidoczne. Po oględzinach ubrano ją w najpiękniejsze ceremonialne szaty. Jared wyobrażał sobie gorące łzy w oczach służącej Silvy, gdy wyczesywała wodorosty z jasnych włosów swojej pani, które wysuszyła i ułożyła starannie jak na bal. Leżąca na marach

księżna wyglądała równie pięknie – i nieosiągalnie – jak zawsze. Drobne dłonie spleciono ze sobą i włożono w nie bukiecik polnych kwiatków. Czy to służące Silvy wpadły na ten pomysł? Chwytający za serce gest. Po drugiej stronie Andersa spoczęła ostatnia ofiara. Nova Chastain również wyglądała, jakby spała, choć Jared wiedział, że ciemne szaty kryją ciało połamane i zniekształcone po upadku z wieży. W przeciwieństwie do Andersa i Silvy sokolniczka nie trafiła pod nóż lekarza. To musiało zaczekać do rana. Na razie jej ciało pospiesznie ukryto, by do delegacji z Woodlarku nie dotarły wieści o kolejnym zgonie. Elliot Nash powiadomił księcia, że to Elias Peck wykazał się przytomnością umysłu i po pobieżnym badaniu kazał strażnikom przynieść tu zwłoki. Jared miał zamęt w głowie od wszystkich sprzecznych informacji, które trafiały do niego przez te dni, ujawniając coraz to nowe tajemnice. Początkowo wyglądało na to, że Anders zginął z przyczyn politycznych. Zamknięto granice i zorganizowano obławę na zabójcę lub zabójców. Groźba unieważnienia przymierza i wybuchu nowej wojny wisiała w powietrzu. Ale okazało się, że nie ma żadnego skrytobójcy. Śmierć Andersa – i Silvy – nastąpiła w wyniku zbrodni z namiętności. Ten obrót wypadków nie był dla księcia łatwy do zaakceptowania. Bo jak namiętność – uczucie tak czyste i dobre jak miłość – mogła doprowadzić do odebrania komuś życia? Pogodna twarz Novy nie zdradzała nic, co wyjaśniłoby tę zagadkę. Sokolniczka wyglądała na całkowicie spokojną – i za to ją znienawidził. Uświadomił sobie, że jeszcze nigdy nikogo nie nienawidził, ale Nova Chastain nauczyła go tego uczucia równie skutecznie, jak jego brata miłości. Jared pokręcił głową ze smutkiem, patrząc na leżące przed nim ciała – po śmierci tak samo samotne jak w życiu. Trudno wymagać właściwszej ilustracji tragedii, która dotknęła Archenfield. Książę nie wątpił, że Anders kochał Silvę. Na swój sposób. Ciekawe, że wiedział o tym nie od brata, ale dzięki Aście, która streściła mu swoje zaskakująco intymne rozmowy z księżną. Ale wszelkie uczucia, jakie Anders mógł żywić do małżonki, bladły przy potędze jego miłości do sokolniczki i – jak się wydawało – jej miłości do niego. Jared spojrzał na nieprzeniknioną twarz Novy. Przez całe życie stanowiła dla niego zagadkę, a teraz na zawsze ochroniła swoją tajemnicę. Między katafalkami znajdowało się akurat tyle wolnego miejsca, że Jared mógł stanąć u ramienia brata. Starając się nie wdychać odoru śmierci, spojrzał

na Andersa, wiedząc, że to ostatnia okazja, by znaleźć się z nim sam na sam. – Dlaczego? – usłyszał własny głos. – Dlaczego nie mogłeś się zadowolić Silvą? Miałeś najpiękniejszą dziewczynę Woodlarku i Archenfieldu. Czemu ci to nie wystarczyło? Odpowiedziała mu cisza. A jednak, choć twarz brata się nie zmieniła, wydawało się, że odmalowała się na niej arogancja. Książę Anders urodził się z poczuciem wyższości. Spodziewał się, że dostanie wszystko, czego zapragnie, i nie zaprzątał sobie głowy konsekwencjami egoistycznego zachowania. Wówczas Jared złożył przysięgę: jeśli się ożeni, to tylko z miłości. Już sobie wyobrażał, jak inni – w tym jego matka – będą wyśmiewać podobną naiwność. Jednak nie da się odwieść od tej decyzji. Może nie zapewni księstwu kolejnego strategicznego przymierza, ale przynajmniej oszczędzi mu chaosu – jak ten, w którym teraz pogrążył się jego kraj. Książę odwrócił się od Andersa. Jego spojrzenie raz jeszcze padło na drobne dłonie Silvy trzymające bukiecik polnych kwiatków złożone na brzuchu. Teraz to do niego dotarło. Kwiaty nie służyły jedynie dekoracji – oznaczały śmierć nienarodzonego dziecka. Przepełniony smutkiem Jared stanął znowu u stóp zwłok. Zaczęło go mdlić. Z zamyślenia wyrwało go pukanie do drzwi. Do lodowni wszedł Hal Harness. – Przepraszam, że przeszkadzam, ale gwardziści przyszli po ciało lady Silvy. Jared skinął głową, z ulgą witając widok innej żywej istoty. – Wejdźcie – powiedział, ustępując na bok. Hal skinął głową na gwardzistów, którzy szybko i sprawnie przenieśli ciało Silvy na nosze i niezwłocznie opuścili lodownię. – Czy mam zostać, najjaśniejszy panie? – spytał Hal. Książę zastanowił się, czy jego wygląd zdradza, jak bardzo mu słabo. Zacisnął zęby. Miał do załatwienia jeszcze jedną sprawę, zanim opuści to straszne miejsce. – Daj mi jeszcze chwilę. Zaraz wyjdę. Hal zostawił władcę samego. Grube drzwi stuknęły, zamykając się. Teraz nie mógł już odkładać swojego zadania, choć się nim brzydził. Stanął u stóp Novy. Właściwie wszystkie wydarzenia ostatnich dni wiodły go do tego momentu – do konfrontacji z morderczynią brata i jego małżonki.

Przepełniały go wściekłość i gniew – również dlatego, że sokolniczka odbierając sobie życie, pozbawiła go możliwości uzyskania odpowiedzi na dręczące pytania. – Niech cię diabli – rzucił z furią. – Nie mogłaś zaczekać jeszcze jednego dnia, dopóki bym z tobą nie porozmawiał? Nie sądzisz, że jesteś mi to winna? Do oczu napłynęły mu gorące łzy. Wytarł je, ale na ich miejscu pojawiły się następne. Zasłoniły mu świat. Przestał z nimi walczyć. Przynajmniej nie widział już pięknej, spokojnej, drwiącej twarzy Novy. Właściwie dlaczego płakał? Z powodu zmarłego brata? Nienarodzonego dziecka Silvy, któremu odmówiono widoku choćby jednego wschodu słońca? Nad całą tą straszną, niepotrzebną sytuacją? Nad swoim postawionym na głowie życiem? Może nad wszystkimi tymi sprawami – i nad żadną. Odetchnął głęboko i wziął się w garść. Otarł oczy mankietem, zdecydowany nie uronić ani jednej łzy więcej. Co tu robił wśród tych zmarłych? Powinien wrócić do żywych. Zmarli nie mieli dla niego odpowiedzi, tylko zagadki. A tych już dość. Pragnął usłyszeć prawdę. Prawda to jedyna kotwica w tym strasznym sztormie, który nimi targał. Odwrócił się od katafalków i spojrzał na drzwi. Wiedział, że Hal czeka za nimi w mroku kamiennej klatki schodowej. Był mu za to tak wdzięczny, że sam sobie wydał się żałosny. Nagle poczuł na dłoni dotyk zimny jak powiew wschodniego wiatru. Czy nerwy go zawodzą, czy lewa ręka Novy lekko się poruszyła? Nie, skądże, to przecież niemożliwe. Musi się wydostać z tego przeklętego miejsca, które doprowadza go do obłędu. Spojrzał na sokolniczkę. Nova leżała dokładnie tak, jak przed chwilą. To tylko złudzenie, zrodzone z pełgających płomieni świec i jego rozgorączkowanego umysłu. Zerknął przelotnie na spokojną twarz kobiety. W tej samej chwili znów poczuł chłód na nadgarstku. Był niczym dotyk elektrycznego węgorza oplatającego się wokół ręki. Wstrząs udzielił się całemu ciału, które rozdygotało się, niezdolne do uspokojenia. Jared zacisnął powieki. Kiedy ośmielił się je znowu unieść, ręka Novy rzeczywiście znajdowała się bliżej jego dłoni. Uspokoił się; Elias kiedyś opowiedział mu o przypadkowych ruchach ciała tuż po śmierci. Przecież sokolniczka jest martwa zaledwie od godziny. Jared raz jeszcze się odwrócił, zdecydowany wrócić do żywych i zostawić za sobą te okropności. Ale idąc do drzwi, miał wrażenie, jakby zmagał się z prądem katarakt. Myśląc o Aście i o tym, na co się naraziła

dla niego – dla prawdy – przyspieszył, zaciskając ponuro zęby. Pod drzwiami dobiegł do odgłos kroków Hala po drugiej stronie grubych dębowych desek – ale nim wyszedł, przeczucie zmusiło go do obejrzenia się za siebie po raz ostatni. I oto nastąpił kolejny zwrot akcji. Nova odwróciła do niego głowę i właśnie otwierała oczy. Czy to kolejny pośmiertny odruch? Jared przypadł do niej. Powieki kobiety opadły, ale teraz zobaczył drgnienie jej ręki, takie jak poprzednio. Potem wargi sokolniczki się rozchyliły, a spomiędzy nich dobiegł niski, straszny, zwierzęcy jęk. – Dobry Boże! – wykrztusił Jared. – Ty żyjesz. Zemdliło go i zakręciło mu się w głowie. Jeszcze przed chwilą niczego bardziej nie pragnął. Teraz, widząc bezradne spojrzenie Novy, poczuł wątpliwości. Może lepiej nie poznawać jej mrocznych tajemnic. Ale kiedy tak stał w osłupieniu, uświadomił sobie, że to, co wydaje mu się lepsze, nie ma już znaczenia. Nie mógł się wycofać: książę i sokolniczka musieli razem odbyć tę piekielną podróż. I nie mogli z niej zawrócić.

Jared skamieniał. Z ust Novy dobiegł kolejny cichy jęk. – Wszystko w porządku? – krzyknął Hal zza drzwi. – Tak! – zawołał pospiesznie Jared i dodał bardziej rozkazującym tonem: – Zaczekaj tam! – Tak jest! – Nova – syknął chłopak, być może zbyt głośno. – To ja, książę Jared. Wiem, że żyjesz. Może nie tego chciałaś, ale żyjesz. Kobieta wydała kolejny dźwięk, już cichszy. Widział, jak jej klatka piersiowa lekko się unosi i opada. Ledwie widoczny, ale niezaprzeczalny ruch. Jared podniósł wzrok i napotkał spojrzenie oczu sokolniczki – na wpół otwartych, jakby zatrzymanych między życiem i śmiercią. – Nic nie mów – ostrzegł. – Oszczędzaj siły. Znienawidził się za to, że okazuje jej taką dobroć. Zamknęła oczy i usta; jej ciało zadrżało. Uświadomił sobie, że nawet wydawanie tych zwierzęcych odgłosów wymaga od niej ogromnego wysiłku. Zachowała życie, ale nie była zdolna do najprostszych czynności. – Poślę po pomoc – rzucił zdecydowanie, dotykając jej szaty. – Elias ci pomoże. Chciał ją uspokoić, ale słowa odniosły przeciwny skutek. Ręka Novy zaczęła dygotać. Odruchowo nakrył ją swoją. – Nic ci się nie stanie – zapewnił. – Ale nie możesz się ruszać. Stojąc i trzymając ją za rękę, czuł się niezręcznie, zrobił więc sobie miejsce na katafalku i usiadł na nim. Spojrzawszy na ciało brata, pomyślał, że ta chwila nie mogłaby się stać bardziej nierzeczywista. Oto trzymał za rękę kobietę, która odebrała życie jego bratu i bratowej, a teraz sama na poły należała do świata umarłych. Bardzo chciał cofnąć dłoń i wyjść, nie dbając o los Novy. Wyglądała na bardzo bliską śmierci. Jednak wiedział, że zostanie

przy niej. Przecież modlił się o jej powrót. Teraz musi zmierzyć się z konsekwencjami tych modlitw. Cofnął rękę. – Jak mogłaś zrobić coś tak strasznego? – spytał z gniewem. – Zabiłaś czworo ludzi. Mojego brata. Jego żonę. Ich nienarodzone dziecko. I lokaja. Kolejny zwierzęcy jęk. Krótszy od pozostałych. – Mówiłem, milcz. Zachowaj siły na potem. Będą ci potrzebne. – Spojrzał na nią surowo. – Nie wierzę, że to wszystko twoje dzieło. Znowu sprowokował jęk, właściwie kwilenie. Jednocześnie Nova poruszyła ręką. Usta i oczy miała zamknięte, ale jej dłoń szukała kontaktu. Wbrew rozsądkowi znowu ją ujął. – Chcesz mi coś powiedzieć? Nie wiedział, dlaczego wybrał akurat te słowa, ale gdy umilkł, Nova mocno ścisnęła jego dłoń. Zdziwił się, ile sił w sobie znalazła. Kiedy rozluźniła chwyt, poczuł, że drży. – Zgadłem? Chcesz mi coś przekazać? Znowu ścisnęła jego dłoń i puściła ją. – Nie oczekuj ode mnie litości. Ani wybaczenia. Wiem, że zabiłaś mojego brata i Silvę, wiem też dlaczego. – Pokręcił głową ze smutkiem. – Masz w ogóle jakieś wyrzuty sumienia? Czekał na jakąś jej reakcję. Jej dłoń pozostała nieruchoma. – Nie – rzucił gniewnie. – Oczywiście nie masz wyrzutów sumienia. Jakżebyś mogła zrobić to, co zrobiłaś, gdybyś miała… – Urwał. – A ja zawsze uważałem cię za osobę honorową. Nova ścisnęła mu dłoń. – Ach, doprawdy? Uważasz się za osobę honorową? Powtórzyła gest. Jared pokręcił głową. – Odebrałaś sobie życie z powodu wyrzutów sumienia albo dlatego, że osiągnęłaś, co chciałaś. To niezbyt honorowo. Ręka Novy pozostała bezwładna. Czy brak odpowiedzi oznaczał, że się z nim nie zgadza? Czy też okazywała arogancję, choć stała na progu śmierci? – Skoczyłaś! – rzucił z desperacją. Jej ręka trwała nieruchomo. Serce zabiło mu szybciej. – Co chcesz mi przekazać? Że nie skoczyłaś? Mocny uścisk.

– Słuchaj, muszę mieć pewność. Twierdzisz, że nie skoczyłaś z wieży? Kolejny uścisk – tak mocny, że mógłby mu połamać kości. „Myśl” – rozkazał sobie książę. To może być podstęp. Może Nova gra na zwłokę. A jednak coś mu podpowiadało, że jednak nie. Musiał podążyć tym tropem, dokądkolwiek prowadził. – Czy ktoś zepchnął cię z wieży? Kobieta ponownie chwyciła go za rękę. Zrobiło mu się bardzo zimno. – Więc tak? Widziałaś go? Znowu uścisk. – Książę, na pewno mnie nie potrzebujesz?! – zawołał z zewnątrz Hal. Czy podsłuchał ich dziwną, jednostronną rozmowę? – Nie! – krzyknął Jared. – Czekaj, zaraz wyjdę. – Tak, najjaśniejszy panie. Znowu odwrócił się do Novy. Czuł, jak adrenalina tętni mu w żyłach. Serce łomotało z nadzieją. Jeśli sokolniczka została wypchnięta, czy to znaczyło, że nie zabiła Andersa i Silvy? Jak to się ma do tego, co usłyszała od niej Asta? Czy jedyną winą kobiety był romans z jego bratem? Tym zajmie się później. Na razie liczyła się każda chwila. – Uściśnij mi rękę, jeśli osoba, która cię wypchnęła, zasiada w Radzie Dwunastu. Ręka pozostała nieruchoma. A więc się mylili. To nikt z… Ale potem poczuł uścisk. Słabszy, ale jednak. Dlaczego słabszy? Czy Nova traciła siły? Powinien wezwać Eliasa. Ale nie mógł przerwać. Nie teraz, gdy znalazł się tak blisko rozwiązania. Czy ma posłać Hala po Eliasa? Nie, nie może zostać bez ochrony – zwłaszcza jeśli prawdziwy zabójca nadal przebywa na wolności. – Wiem, że nie zostało ci wiele sił. Muszę poznać prawdę. Jesteś mi to winna. Jesteś to winna Andersowi… Uściśnij mi dłoń, jeżeli osoba, która cię wypchnęła, zasiada w Radzie Dwunastu. Tym razem uścisk nastąpił natychmiast. Jared odetchnął. – No dobrze – mruknął znowu zirytowany. – Jak to zrobimy, do diabła? Nie możesz mówić, oczy masz zamknięte… Chyba nie ma innego sposobu niż… – Zniżył głos. – Uściśnij mi rękę, jeśli zrobił to Hal Harness. Ręka pozostała nieruchoma.

– Uściśnij mi rękę, żebym wiedział, że nadal możesz to zrobić. Uścisnęła – słabo, ale wyczuwalnie. – Dobrze, czyli to nie Hal. Jonas Drummond? Czekał, ale bez skutku. – Czyli nie Jonas. Kai Jagger? Ciągle nic. Trzech członków Dwunastu znalazło się poza podejrzeniem – czterech, jeśli doliczyć samą Novę. Zakładając, że można jej wierzyć. Jared nabrał powietrza, zastanawiając się gorączkowo. Kto jeszcze uczestniczył w ostatnim polowaniu brata? – Lucas Curzon? Brak uścisku. – Czy to był Axel? Poczuł, że Nova robi ruch. Ale nie uścisnęła mu dłoni. Uniosła rękę, ale ta opadła bezwładnie. – Nova! – krzyknął głośniej, niż zamierzał. – Nova! Słyszysz mnie?! Sięgnął po jej dłoń, lecz pozostała bezwładna jak ręka szmacianej lalki. Ich czas się skończył. – Hal! – krzyknął. – Hal, chodź tu! Echo jego krzyku jeszcze nie ucichło, gdy strażnik wszedł do lodowni. – Sprowadź Eliasa – rzucił książę. – Niech tu przyjdzie. Powiedz mu, że Nova żyje. Nikomu innemu ani słowa! Rozumiesz? Hal przytaknął. – Możesz mi ufać, najjaśniejszy panie. Jared spojrzał mu w oczy. – Mam taką nadzieję. Ze względu na dobro nas wszystkich.

Jared nabrał tchu i uniósł czarny materiał z lustra w swojej gotowalni. Niech pochłonie jego duszę. Po tym wszystkim, co się wydarzyło, sprawiłoby mu to ulgę. Zwinął ubranie w ciasny kłębek, który położył na toaletce, i spojrzał w lustro. Ledwie rozpoznał postać, która się w nim odbijała. Przez niespełna tydzień twarz mu wyszczuplała i stała się jakby zapadnięta. Dni i wydarzenia, zapoczątkowane śmiercią brata, ociosały jego kości z nadmiaru ciała z precyzją rzeźbiarza. Wyglądał na starszego – i to w niezdrowy sposób. Może to po prostu zwyczajne zmęczenie. Po upiornej rozmowie z Novą i nerwowym wieczorze z królową Francescą i delegacją z Woodlarku położył się spać późno. Z ulgą spoczął w końcu pod kołdrą, ale sen długo nie nadchodził, spłoszony galopującymi myślami o zabójcy przemierzającym pałacowe korytarze. W pewnej chwili Jared ocknął się, zlany potem, bo przyśniły mu się dzikie bestie, które brat rzekomo widział przed śmiercią. Uznał, że to zły znak. Biorąc pod uwagę okoliczności, nie był to idealny dzień na pójście za trumną brata. Znowu pomyślał o Novie. Czuwał przy niej lekarz. Wysłał posłańca – niestety, nie Astę – z wieścią, że sokolniczka znowu straciła przytomność. Musiała wyjść z tego żywa. Ktoś musiał! Zbyt wiele osób straciło życie. Nagle zasmucony książę opuścił powieki i zmówił modlitwę za Novę. Kiedy znowu otworzył oczy, miał w nich łzy. Za wcześnie na nie. Opanował emocje. Matka byłaby dumna. Z wysiłkiem odwrócił wzrok od lustra i spojrzał na swój żałobny strój. Strzepnął z rękawa zabłąkany psi włos. W lustrze komody widział odbicie małego biureczka przycupniętego pod ścianą gotowalni. Na mahoniowym blacie leżała kartka z listą Novy. Tylko ona dawała mu nadzieję. Stanowiła jedyną oznakę postępów dochodzenia oraz tego, że dzięki rozumowi i logice mogą stawić czoło chaosowi. Z zamyślenia wyrwało go natarczywe pukanie do drzwi.

– Kto tam? – spytał, przygotowując się na kolejny cios. – To ja! – zawołała wesoło Asta. Jared uśmiechnął się do jej odbicia w lustrze, gdy dziewczyna weszła do gotowalni. Przez chwilę w lustrzanych drzwiach szafy ukazał się także Hal trzymający straż przed wejściem. Jego widok sprawił księciu ulgę – tym bardziej że nazwisko Hala zostało pierwsze wykreślone z listy Novy. Drzwi komnaty zamknęły się i odbicie barczystej postaci strażnika znikło. Jared i Asta zostali sami. Książę odwrócił się od lustra, ale przekonał się, że twarz dziewczyny przeszła podobną metamorfozę co jego. Stała się blada, zmęczona i wycieńczona. Mimo to Asta zdobyła się na uśmiech. – Aleś ty przystojny – powiedziała. – Jeśli wypada tak powiedzieć. – Bo wystroiłem się na pogrzeb brata? – Nie. Bo jesteś księciem, a ja… no, tylko dziewczyną z osady. – Asto. – Jared podszedł do niej. – Jesteś moją… przyjaciółką. Jedną z niewielu osób, którym mogę tu zaufać. To dla mnie bardzo ważne. – Uścisnął ją, zaskakując ich oboje. Miała bardzo chłodną skórę – jak marmur. Cofnął się zaniepokojony. – Dobrze się czujesz? – spytał, znowu zauważywszy jej zmęczenie. – Świetnie. – Poruszyła się nerwowo i straciła na chwilę równowagę. Tak się nie zachowuje człowiek, który czuje się świetnie. Jared przysunął jej fotel z szerokim oparciem. – Powinnaś usiąść. – Spodziewał się jej protestów, ale ku jego zaskoczeniu skinęła głową z wdzięcznością i usłuchała. – Wezwałem cię, bo mam ci coś ważnego do powiedzenia – zaczął. Chłodne szare oczy dziewczyny spojrzały na niego wyczekująco. – Nova Chastain nie skoczyła z wieży – powiedział. – Została wypchnięta. – Co? Skąd wiesz? – Wiem, bo przeżyła. – Nie! – szepnęła Asta. – To niemożliwe! Gdzie jest? – W prowizorycznym gabinecie, który twój wuj urządził w pałacu. Rozkazałem mu nikomu o tym nie mówić. Egoistycznie chciałem, żebyś usłyszała o tym ode mnie, acz sądziłem, że wuj ci powie albo że sama się domyślisz prawdy. Asta pokręciła głową. – To wyjaśnia, dlaczego wstał wcześniej niż zwykle. Zostawił

mi wiadomość, ale nie wspomniał, dokąd poszedł. A zaraz potem zjawił się posłaniec z twoim wezwaniem. – To dobrze – powiedział Jared z ulgą. Przynajmniej na razie wszystko szło zgodnie z planem. – Nova została wypchnięta? – Asta pokręciła głową. – To niemożliwe! Przecież zabiła Andersa i Silvę, a potem starała się odebrać sobie życie. Miała motyw i okazję, by popełnić oba te morderstwa. Wszystko wskazuje na nią. Nieczęsto nazywam kogoś obłąkanym, ale w tym wypadku trudno o lepsze wyjaśnienie. Szkoda, że nie widziałeś, jak Nova zareagowała, kiedy ją odwiedziłam. Przykro mi, ale sądzę, że nie można jej wierzyć. Jared zmarszczył brwi. – Wiem, że to przeczy twojej teorii. Jednak myślę, że musimy dopuścić możliwość, iż Nova mówi prawdę. – Mina Asty świadczyła, że jej nie przekonał. – Powiedziała ci, kto ją wypchnął? – Nie całkiem. Ale pomogła zawęzić grono podejrzanych. – Jak? – Spytałem ją, czy sama rzuciła się z wieży, czy też ktoś ją wypchnął. Nie starczało jej sił, żeby mówić, ale dawała znaki, ściskając mi rękę. – Ściskając rękę? – Asta znowu pokręciła głową. – Wie, kto ją zaatakował? – Ktoś z Rady Dwunastu. Dziewczyna wyglądała, jakby miała wybuchnąć. – No to na co czekasz! Mów kto! Jared żałował, że nie ma gotowej odpowiedzi. Wiedział, że Asta pragnie poznać prawdę równie żarliwie jak on. Zaledwie dzień wcześniej zaryzykowała życie, wchodząc do lodowatej wody. „Czy to dlatego – pomyślał nagle – ma tak zimną skórę?”. – Kto to? – powtórzyła, wyrywając go z zamyślenia. – Niestety, nie wiem. Na razie. – Wziął z biurka listę i podał ją Aście. – Za to wiemy, kto tego nie zrobił. Jak powiedziałem, Nova mogła tylko ściskać mi rękę, a robiąc to, eliminowała podejrzanych. Asta zerknęła na kartkę, na której widniały nazwiska jedenastu pozostałych członków rady zapisane schludnym charakterem pisma Jareda. Cztery nazwiska przekreślono – Hal Harness, Lucas Curzon, Jonas Drummond i Kai Jagger. Asta podniosła oczy na Jareda.

– Zatem jeśli uwierzymy Novie – a moim zdaniem to bardzo ważne „jeśli” – to zostało nam ośmiu kandydatów do sprawdzenia. Jared przytaknął. – Ojciec Simeon. Logan Wilde. – Odetchnęła. – Elias Peck. Vera Webb. Emelie Sharp. – Przypuszczam, że Emelie też możemy skreślić. Rozmawiałaś z nią i wykluczyłaś jej winę. Asta odwróciła się do niego pełna nowej energii. – Wykluczyłam, że mogłaby być kochanką Andersa, a przez to nie miała motywu, by popełnić zbrodnię z namiętności. Ale jeśli przyjmiemy, że Nova nikogo nie zabiła, to musimy także przyjąć, że prawdopodobnie w ogóle nie mamy do czynienia ze zbrodnią spowodowaną afektem. – Oczywiście, masz rację. – Jared uświadomił sobie, że bardzo potrzebuje Asty, by przeniknąć tę sprawę. Butnie uważał, że sam poczynił duże postępy, ale dopiero teraz, gdy analizowali wszystko razem, zaczął dostrzegać wypadki w szerszej perspektywie. – Jeśli Nova mówi prawdę – podjęła Asta – to morderca specjalnie rzucił na nią podejrzenia. Chciał, abyśmy uważali te zabójstwa za zbrodnie z namiętności. Lub – dodała, marszcząc brwi – to ja sama zaprowadziłam nas w ślepy zaułek, przyjmując, że chodzi o Andersa i jego kochankę. – Nie obwiniaj się. Razem doszliśmy do tych wniosków. A jeśli poszliśmy złą drogą, to dlatego, że ktoś nam ją zasugerował. Ale może teraz w końcu zbliżymy się do sedna sprawy. – Albo Nova jest niebezpieczną wariatką, która nie zdołała się zabić, więc teraz zmienia zeznania, by ratować skórę. Jared nie mógł w to uwierzyć. Przecież rozmawiał z sokolniczką. No dobrze, nie mówiła za wiele, ale miał pewność, że nie kłamała. Co zyskałaby, usiłując go teraz oszukać? – Odczytaj pozostałe nazwiska z listy – poprosił. – Vera Webb. Morgan Booth. I – ostatni, ale nie najmniej ważny – Axel Blaxland. – Asta zauważyła wyraz twarzy księcia. – Skąd ten grymas? Nie wierzysz, że Axel mógł zrobić coś takiego? Jared wzruszył ramionami. – Nie chcę wierzyć, że którekolwiek z nich mogło to zrobić, ale w tej chwili trudno o inny wniosek. Zareagowałem tak, bo nazwisko Axela wymieniłem jako ostatnie. Kiedy je wypowiedziałem, Nova poruszyła lekko

ręką, lecz zupełnie straciła siły i nie wiem, czy zamierzała uścisnąć mi dłoń, czy nie. Zamyślona Asta bezwiednie zabębniła palcami w kartkę. – Zatem Axel pozostaje na liście podejrzanych. – Jej spojrzenie spochmurniało. – Spodziewałam się, że do tego czasu wyeliminujemy więcej osób. – Kiedy rozmawiałem z Novą, zacząłem od osób obecnych na polowaniu, na którym Anders odniósł ranę. Wymieniłem też Elliota Nasha, zastępcę Axela, ale on nie należy do Dwunastu, więc można go wykluczyć. – Książę milczał przez chwilę. – Zastanawiam się, czy nie powinniśmy skreślić także ojca Simeona. Wydaje się mało prawdopodobny jako morderca. W gruncie rzeczy z kilku innych nazwisk także możemy zrezygnować. Na przykład Vera Webb… – Nie! – przerwała Asta. – Nie możemy skreślić nikogo z tej listy, dopóki nie porozmawiamy jeszcze raz z Novą albo nie znajdziemy dowodów na ich niewinność. Nie będziemy się kierować instynktem ani naszymi przekonaniami. W trakcie dochodzenia nauczyliśmy się, że człowiek stojący za tą intrygą podsuwa nam wiele fałszywych tropów. Jared przytaknął. – Masz rację. Czyli chyba wracamy do punktu wyjścia. – Może nie jest tak źle. Powiedz, kto jeszcze wie o tym, że Nova przeżyła upadek? Przynajmniej na to pytanie mógł odpowiedzieć konkretnie. – Tylko Elias i Hal, który pomógł twojemu wujowi ją zabrać. Przeszli tunelem prowadzącym z wiejskiej rezydencji Axela do pałacu. – Zatem Axel także wie? Książę pokręcił głową. – Nie było go tam. Przebywał ze mną i z rodziną Silvy. Asta skinęła głową w zamyśleniu. Wstała z krzesła i zaczęła krążyć po gotowalni. – Początkowo ty i Axel usiłowaliście znaleźć rozwiązanie zagadki, uznając te zabójstwa za polityczne zamachy. Potem wkroczyłam ja i przekonałam cię, że motywem było skomplikowane życie uczuciowe twojego brata. Bardzo przepraszam. Zmarnowałam mnóstwo czasu i to ja odpowiadam za straszny los Novy. – Wzdrygnęła się. – Równie dobrze można powiedzieć, że ja ją zabiłam.

– Nova żyje – odparł Jared. – Tylko to się liczy. Sytuacja i tak wygląda ponuro, nie możemy obwiniać się za to, co się nie wydarzyło. Twarz dziewczyny przygasła na chwilę ze zmęczenia. Wyglądało na to, że Asta, tak jak i książę, funkcjonuje tylko dzięki adrenalinie. Oboje zbliżali się do kresu wytrzymałości. Dziewczyna usiadła na krześle – właściwie osunęła się na nie. Zamknęła oczy i dotknęła skroni. Jared przyklęknął przy niej zaniepokojony. – Źle się czujesz? Przez chwilę nie odpowiadała. Już to samo go zdenerwowało. Potem otworzyła oczy. – Przepraszam – powiedziała. – Strasznie boli mnie głowa. Przestraszony książę dotknął jej czoła. Asta krzyknęła, jakby ją zranił. – Masz okropnie gorącą rękę! – To twoja skóra jest bardzo zimna – odpowiedział. Zaczęła go ogarniać coraz większa panika. – Ból głowy nie wynika raczej z wycieńczenia umysłowego. Podejrzewam, że nadal nie doszłaś do siebie po kąpieli w rzece. Może coś złapałaś? Dziewczyna machnęła ręką. – Pewnie się lekko wyziębiłam. Wiem tylko, że bardzo mi gorąco. – Powachlowała się ręką. Przeraził się już na dobre. – Musimy cię odstawić do wuja. Masz wysoką gorączkę. Jeszcze się poważnie rozchorujesz! Niech Elias… Pokręciła głową. Oczy jej się zaszkliły. – Ty musisz się zjawić na pogrzebie, a ja wypocząć. Nic mi nie będzie. Do wioski niedaleko. Jared zerknął na zegar. Za kilka minut musiał dołączyć do konduktu pogrzebowego. Czas naglił. – Nie chcę, żebyś szła bez eskorty. Musimy przyjąć, że morderca wie, iż pomagasz mi w dochodzeniu. Czyli grozi ci niebezpieczeństwo. Asta zmarszczyła brwi. Może zranił jej dumę, mówiąc, że pomagała mu w dochodzeniu. Słuszniej byłoby rzec, iż to ona je prowadziła – ale nie chciał, by czuła się odpowiedzialna za los Novy i innych. – Hal! – zawołał.

Strażnik jak zwykle zjawił się natychmiast. – Tak, najjaśniejszy panie? – Zaopiekuj się Astą na czas pogrzebu. – Nic mi nie jest – zaprotestowała dziewczyna. – Nieprawda. Grozi jej niebezpieczeństwo i nie wolno ci spuścić jej z oka. Uważam, że powinniście tu zostać przez całą uroczystość. Asto, możesz się położyć na łóżku, jeśli chcesz. A ty, Hal, zostań i czuwaj nad nią. Nie pozwól nikomu wejść, rozumiesz? Hal skinął głową i musnął rękojeść sztyletu. – Zdecydowanie. Książę położył mu rękę na ramieniu. – Dobrze wiedzieć, że mogę na tobie polegać. – Zawsze – powiedział strażnik, znowu kiwając głową. – Jeszcze jedno. Asta ma migrenę. Masz na to jakiś środek? Hal przeszedł obok niego i z bocznej szuflady biurka wyjął małą szklaną fiolkę z korkiem. – Przez ostatnie tygodnie twój brat cierpiał na bóle głowy. Dawka lub dwie pomagały. Nie trzeba dużo, to coś mocnego. Należy zmieszać z wodą. – Wyjął korek. W tej samej chwili smużka pyłu uniosła się w powietrze. Proszek miał bardzo charakterystyczny zapach. Asta go skądś znała. Kiedy Hal podał jej szklankę, wzdrygnęła się i krzyknęła: – Sporysz! – Co? – speszył się Jared. On i Hal spojrzeli na szklankę drżącą w ręce dziewczyny. Nie zdziwili się, kiedy wypadła jej z palców na dywan. Asta wyglądała, jakby zobaczyła ducha. – Nie martw się – powiedział Hal łagodnie. – Przyrządzę drugą dawkę. – Nie! – Asta cofnęła się gwałtownie. Zaczynała się zachowywać jak obłąkana. – Co z tobą? – spytał Jared. Dotknęła szklanki. – To zabiło twojego brata. Nie trucizna dodana do jedzenia. Nie trucizna zaaplikowana za pośrednictwem rany. Zabiło go lekarstwo na ból głowy. – Co? – Jared ukląkł obok niej. Stojący nad nimi Hal skamieniał.

– Kiedy mój wuj przeprowadził pośmiertne oględziny ciała Andersa, wskazał na dwie możliwe trucizny, jałowiec sabiński lub sporysz… – Wiem – powiedział Jared łagodnie. – Rozmawialiśmy o tym kilka razy. Twój wuj uznał, że toksyna pochodziła najprawdopodobniej z jałowca, ale dopuszczał, że użyto obu. – Tak. Elias rozumował na podstawie faktów, którymi dysponował. Wspomniał, że czasami sporyszu używa się do łagodzenia migren. W małych dawkach nie szkodzi, ale jeśli używa się go regularnie i jego ilość w organizmie się skumuluje, skutki są tragiczne. – Co chcesz powiedzieć? – spytał Jared. – Że mój brat nieświadomie sam się otruł? Nawet jeśli w to uwierzę, jak wyjaśnisz śmierć Silvy i zamach na Novę? Asta milczała przez chwilę. Czuł, że zastanawia się gorączkowo. – Nie – zadecydowała w końcu. – Śmierć Andersa nie nastąpiła przypadkiem. Książę został zamordowany. Jared nagle podchwycił spojrzenie Hala i zastanowił się przez moment, czy powinni rozmawiać w jego towarzystwie. Spróbował zwrócić na siebie uwagę Asty, ale pochłonęły ją nowe wnioski. – Może Axel nie mylił się od początku i to zabójstwo ma podłoże polityczne. Zostało popełnione przez kogoś z zewnątrz lub z Archenfieldu. To brzmi sensownie. Najpierw zabijasz księcia, aby kraj pogrążył się w chaosie, a ludzie uświadomili sobie, że można kogoś zamordować w samym sercu dworu. Potem odbierasz życie Silvie, nie ze względu na nienarodzone dziecko, ale by zerwać ważne przymierze z Woodlarkiem. Następnie sokolniczka. Osoba, która zarządza komunikacją wewnętrzną i z innymi księstwami. Nie rozumiesz? Usuwają was jedno po drugim. Morderca podał księciu Andersowi lek na ból głowy. Dowiemy się, skąd go wziął, i znajdziemy zabójcę. – Skąd zatem bierze się lekarstwa? – spytał Jared bez namysłu. Na widok miny Asty pożałował, że nie może cofnąć tych słów. – Od mojego wuja. – To nie może być Elias – zaprotestował natychmiast książę, kręcąc głową. – Dlaczego? Bo to mój wuj? To nie gra, nie ma reguł. Jałowiec sabiński trudno zdobyć, bo rośnie tylko w Ogrodzie Lekarskim. Ale sporysz jest łatwiej dostępny… – To nie Elias – odezwał się Hal Harness, zaskakując oboje.

Odwrócili się do niego. W tej samej chwili rozległo się bicie Dzwonu Koniuszego. Ów dzwon – wzywający żałobników na pogrzeb – miał rozbrzmieć jako ostatni tego dnia. – Co mówisz, Hal? – spytał Jared, nie czekając, aż spiżowe tony ucichną. Musiał natychmiast poznać odpowiedź. – Nie Elias dał to lekarstwo Andersowi. Książę wpatrywał się w niego z szeroko otwartymi oczami. – Wiesz to na pewno? Nie możemy kierować się domysłami. Hal przytaknął. – A więc? – Aście zaparło dech. – Jeśli wuj Elias nie dał lekarstwa księciu, to kto to zrobił? Strażnik milczał przez chwilę. Potem pokręcił głową ze smutkiem. – Logan Wilde – powiedział. – Poeta.

Wszyscy mieszkańcy Archenfieldu – mężczyźni, kobiety i dzieci – zjawili się, by pożegnać ukochanego księcia. Przynajmniej tak to wyglądało w oczach Jareda idącego w środku pogrzebowego konduktu. Po obu stronach alei stały tłumy pogrążonych w rozpaczy poddanych. Wielu trzymało flagi Archenfieldu – morze złota, błękitu i zieleni. Ci, którzy znajdowali się najbliżej, wyciągali ręce do ciągniętego przez konie karawanu. Może wyobrażali sobie, że jeśli go dotkną, za sprawą ich pragnienia stanie się jakiś cud i życie powróci do martwego ciała. Jared nie wątpił w potęgę tłumu, ale nie miał złudzeń. Jego brat nie żył, podobnie jak księżna i ich nienarodzone dziecko. Nowy władca kroczył tuż za karawanem. Dla jego poddanych była to wielka zmiana, ale dla niego – tym większa. Stał się księciem Archenfieldu. Dni zabaw na murach pałacu, gonitw z Heddem po lesie i odpływania myślami podczas posiedzeń Rady Dwunastu przeminęły. Okrutne wypadki ubiegłego tygodnia wyniosły go na tron, wyprawiając w drogę bez powrotu. Znowu usłyszał głos matki: „Małymi krokami”. Tak kazała im iść za trumną, ale ta rada odnosiła się też do sprawowania władzy. Odwrócił się i wymienił spojrzenie z idącym po jego lewej stronie Edvinem. Brat odwzajemnił dyskretny uśmiech, znowu zaskakując go swoim podobieństwem do Andersa. Tłum chyba też to dostrzegł. Podobieństwo stanowiło pewien dowód ciągłości ich dynastii – jakby prośby o wskrzeszenie zostały w jakimś stopniu wysłuchane. Jared przeniósł wzrok na zebranych, wzruszony tym, że ludzie zjawili się tak licznie. Przypomniał sobie inny wrześniowy dzień ponad rok temu, gdy księstwo przeżywało bajkowy romans Andersa i Silvy. Książę jako pierwszy władca Archenfieldu pojął za żonę cudzoziemkę. To małżeństwo nie tylko napełniło cały naród optymizmem, lecz także zjednoczyło go z Woodlarkiem. Teraz przymierze zostało zerwane. Dzień królewskiego ślubu odbył się w tym samym czasie, u schyłku jednej pory roku i na początku drugiej. Książę Anders nosił w butonierce bukiecik

z żołędzi i dębowych liści. Teraz na ziemi znowu leżały żołędzie. Silva z nadejściem jednej jesieni została żoną, a kolejnej wdową. Dziś jej martwe ciało wieziono do ojczyzny, o której nigdy nie zapomniała. Jared miał nadzieję, że dusza bratowej znajdzie spokój i że z czasem jej rodzina zdoła wybaczyć to, co spotkało ich córkę na obcym dworze. Jednak nie wydawało mu się to możliwe. Spojrzał w prawo, gdzie u jego boku szedł Logan Wilde, oczywiście idealnie dostosowawszy swoje kroki do niego. Poetę zbyt pochłaniało obserwowanie tłumu, by mógł zauważyć przelotne spojrzenie księcia. „Dobrze – pomyślał Jared. – Z Loganem rozprawię się później. Na razie chcę mieć go przy sobie”. Znowu usłyszał głos ojca: „Trzymaj swoich przyjaciół blisko, a wrogów jeszcze bliżej, synu”. Słowa księcia Gorana nigdy nie wydawały się Jaredowi ważniejsze niż teraz. I przyniosły mu ulgę. Tak, jakby ojciec szedł razem z nim, dając mu wsparcie, którego jako młody władca będzie wkrótce tak bardzo potrzebował. W pewnej odległości za Jaredem, Edvinem i Loganem kroczyła samotnie królowa Elin. Od śmierci księcia Gorana upłynęły niespełna dwa lata. Naród darzył wielką miłością tego władcę, a jego rządy przyniosły lata pokoju i dobrobytu. Poprzednicy ustawili poprzeczkę wysoko. Tylko z powodu głębokiej wiary w młodego księcia Andersa Archenfield zdołał się otrząsnąć z żałoby po Goranie. Jared wiedział, że Anders objął tron po ojcu jedynie za sprawą żelaznej woli matki i że to Elin w równym stopniu co Anders budzi obecne nastroje za granicą – tę miłość i rozpacz, graniczące z czymś więcej. Teraz królowa miała scedować prawa do księstwa z najstarszego na średniego syna. A Jared doświadczył na własnej skórze, jak wielka jest jej determinacja. Nowy władca uniósł rękę, by pozdrowić pogrążonych w bólu poddanych, zgromadzonych po obu stronach drogi. Wiedział, że na razie musi dbać o nich bardziej niż o siebie. Obowiązki rządzącego były równie twarde jak najstarsze drzewa w lesie – w tym samym lesie, do którego zmierzał kondukt odprowadzający zmarłego na miejsce wiecznego spoczynku. Jared przymknął oczy, myśląc ponuro o tym, co ich czekało. Znowu uniósł powieki, obejrzał się przez ramię i dostrzegł kuzyna Axela idącego tuż za Elin. Z lekkim rozbawieniem zauważył, że długonogi kapitan gwardii musi śmiesznie drobić w miejscu, żeby nie prześcignąć Elin i nie zburzyć ustalonego porządku konduktu. Jako edling Axel stał się następcą tronu księstwa. A Jared, mimo początkowych wątpliwości, zaczął dostrzegać mądrość rady matki. Oczywiście kuzyn zawiódł jako prowadzący dochodzenie, szczególnie gdy pozwolił

na egzekucję niewinnego człowieka. Książę podejrzewał, że ta świadomość będzie prześladować kapitana gwardii do końca jego dni. A jednak Axel trwał przy nim i służył mu pomocą w potrzebie. Wyglądało na to, że przynajmniej na razie stoją po tej samej stronie. Następne dwa rzędy procesji przeznaczono dla pozostałych dostojników: księdza, pszczelarki, leśnika, łowczego, kata, kucharki i koniuszego. Sokolniczki oczywiście zabrakło. Jared miał nadzieję, że uznana za martwą kobieta powoli wraca do życia w prowizorycznym gabinecie, doglądana przez lekarza. Nie stawił się także strażnik, na rozkaz księcia strzegący Asty. Za to poeta szedł tuż obok. Książę znowu zerknął przelotnie w prawo. Tym razem Logan podchwycił jego spojrzenie i posłał mu krzepiący uśmiech. Jared skinął głową i szybko odwrócił wzrok. Za przejaw szacunku zebranych należało uznać to, że mimo rozpaczy nikt nie usiłował podążać za konduktem. Ludzie stali nieruchomo. Tylko członkowie rodziny królewskiej i najważniejsi dostojnicy mieli uczestniczyć w spaleniu zwłok na skraju fiordu. Słońce zaczęło zachodzić. W jego blasku las w oddali wydawał się płonąć. Piękny widok, lecz znowu przypomniał Jaredowi o stosie pogrzebowym, który wkrótce powinien im się ukazać. Książę zadrżał. Zrobiło się zimno, a wiatr wiał bardziej dojmująco niż kiedykolwiek. Do oczu Jareda napłynęły łzy. Wytarł je rękawem żałobnego płaszcza i z przerażeniem poczuł na ramieniu rękę Logana. Ten gest z pewnością miał go podnieść na duchu, ale chłopak musiał wezwać na pomoc wszystkie siły, by nie strącić dłoni mordercy. Nie mógł tego zrobić, dopóki oczy tłumu śledziły każdy jego ruch. Czy Logan zauważył, że Jared odruchowo napiął mięśnie, czując jego dotyk? Jeśli tak, to zachował się, jakby nie dostrzegł w tym nic dziwnego. Cofnął rękę i szedł, nadal przyglądając się tłumowi, tym gęstszemu, im bliżej lasu docierali. Jared pomyślał o Andersie – o jego osobowości, o wszystkich jego doświadczeniach i o losie, jaki go spotkał. Poczuł lodowaty smutek na myśl, że musi się pożegnać z bratem, którego właściwie nie znał. Ten smutek, ostry jak myśliwski nóż, rozdarł mu wnętrzności. Właśnie w tej chwili młody władca przysiągł, że nie popełni tego samego błędu z Edvinem. Dotychczas byli sobie bliscy, lecz istniało niebezpieczeństwo, że obowiązki Jareda sprawią, iż oddalą się od siebie – tak jak przewidział Edvin. Książę postanowił walczyć, by do tego nie doszło. Nie

mógł uczynić młodszego brata swoim edlingiem, ale znajdzie dla niego rolę, wymyśli sposób, by mieć go stale przy sobie. Wszystkim tym zajmie się w nadchodzących tygodniach. Po niemiłosiernej gorączce ostatnich siedmiu dni może w końcu przyjdzie czas, by odetchnąć. Ale nie teraz. Miał jeszcze ważne sprawy do załatwienia. Potrzebował całej samodyscypliny, by doprowadzić je do końca. By oddać cześć zmarłemu bratu, ojcu i wszystkim poprzednim władcom Archenfieldu. Wreszcie kondukt dotarł do lasu. Tu tłum nie miał już wstępu. Nadeszła pora, by przystąpić do działania. Książę odwrócił się do Logana. – Chyba dobrze poszło – powiedział poeta, uśmiechając się krzepiąco jak zwykle. Tym razem po raz pierwszy Jared nie tracił czasu na odwzajemnianie uśmiechu. To nie miało już sensu. Teraz mógł pokazać Loganowi, że jego gra się skończyła. – Wszystko poszło tak, jak zaplanowałeś, prawda? – spytał, kiedy zanurzyli się jeszcze głębiej w niebieskozielony las. – Kiedy zrozumiałeś, że masz nie tylko wielki talent do planowania, lecz także do improwizacji? Logan, nie uświadamiając sobie, o czym naprawdę mówi chłopak, wzruszył ramionami. – Nie wiem. Być może zawsze to czułem. – Znowu się uśmiechnął. – Mam to we krwi. – Tak – powiedział książę, słysząc brzmiącą w swoim głosie ostrą nutkę. – I nie. Podejrzewam, że ciężko pracowałeś, by zdobyć te umiejętności. Musiałeś, by przekonać swoich zwierzchników, iż potrafisz wykonać tak ważną i zdradziecką misję. W oczach Logana mignęła niepewność. Poeta otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale Jared mu przerwał. Czasy, gdy postępował zgodnie z podyktowanymi scenariuszami, dobiegły końca. – Ciało mojego brata ułożone na katafalku, by cały Archenfield mógł je oglądać. Sprawa załatwiona. Zwłoki księżnej małżonki odesłane do Woodlarku. Sprawa załatwiona. Nie udało ci się tylko jedno, prawda? Logan patrzył na niego w rozterce. – Wybacz, chyba nie rozumiem. – Zatem pozwól, że wyrażę to dobitniej – wycedził Jared. Wziął głęboki oddech. – Zabiłeś mojego brata, bratową i ich nienarodzone dziecko. Te trzy morderstwa poszły ci jak z płatka. Ale nie udało ci się uśmiercić Novy Chastain. – Skinął głową, z zadowoleniem widząc cień przerażenia w oczach

poety. – Tak, mój przyjacielu, choć to nieprawdopodobne, sokolniczka przeżyła upadek i zniweczyła twój wstrętny plan. Ta zabawa, a sądzę, że tak właśnie to wszystko traktujesz, jak zabawę, dobiegła końca.

Kondukt pogrzebowy tym samym równym krokiem przemierzał las. Zielone cienie drzew, przetykane smugami złotego światła z błękitnego nieba, przesuwały się po uczestnikach uroczystości. Zieleń, błękit i złoto – jak na flagach, którymi powiewał tłum. Kolory Archenfieldu. – To nie zabawa – odezwał się Logan. – Choć przyznaję, że parę razy poczułem dreszcz emocji. Jared otworzył usta z przejęcia. – Co z ciebie za człowiek? Posłałeś na śmierć cztery niewinne osoby. Logan uniósł brwi. – Niewinne? Nie sądzę. Zresztą chyba powiedziałeś, że sokolniczka żyje? Zatem trzy, a nie cztery, o ile umiem liczyć. – Anders, Silva, ich nienarodzone dziecko i Michael Reeves – lokaj, na którego skierowałeś podejrzenia. – O tak! – Oczy Logana błysnęły. – Lokaj. Tak łatwo o nim zapomnieć, prawda? – Może tobie. Wątpię, żeby mnie się to kiedyś udało. – Istotnie – zgodził się poeta. – Ośmielę się stwierdzić, że będziesz dźwigać brzemię tej niezawinionej śmierci do końca swojego panowania. – Uśmiechnął się. – Pozwól sobie wyjaśnić, że Michael Reeves może nie zabił księcia Andersa, ale miał na sumieniu wiele innych przestępstw przeciwko państwu. Chociażby szpiegowanie na rzecz swojej ojczyzny. Przyjmij lekcję, o wiele łatwiej pogrążyć kogoś, kto ma coś do ukrycia. Krew ścięła się lodem w żyłach Jareda. Obejrzał się przez ramię; inni już zauważyli, że rozmawia z poetą. Postąpił wbrew etykiecie, ale widział, że nikogo to nie niepokoi. Według nich mógł wymieniać ze swoim doradcą uwagi na temat liczebności tłumu albo odbierać dyskretne pouczenia dotyczące następnej części obrzędów. Znowu odwrócił się do Logana. – Nie ma dla mnie znaczenia to, że mnie zdradziłeś – podjął. – Ledwie się

znamy. A choć dawałeś mi doskonałe rady, z pewnością doskonale bym się obszedł bez nich. Logan prychnął pogardliwie. – Na to bym nie stawiał. Zapowiadasz się na równie nieporadnego władcę jak twój starszy brat. Jared popatrzył na niego przez chwilę bez słowa. – Gorzej, że zdradziłeś Andersa. Byłeś jego najbliższym towarzyszem przez dwa lata rządów. Ufał ci bezgranicznie. A ty przez cały czas planowałeś jego upadek. Logan parsknął śmiechem. – Przede wszystkim zapewniam cię, że nie należałem do najbliższych mu osób. Ten tytuł możemy spokojnie przyznać sokolniczce. Gdybyś wiedział, ile razy twój brat biegał do domku kąpielowego, by spędzić z nią popołudnie! Ale oczywiście tego nie wiedziałeś, bo to ja go kryłem. W przypadku tego romansu jak i wielu innych wybryków. – Poeta zaczął się gorączkować. – Twój brat nie grzeszył rozumem, jeśli chcesz znać moje zdanie. Gdyby nie urodził się w twojej rodzinie, miałby szczęście, gdyby udało mu się dochrapać funkcji pomocnika stajennego. O, pięknie się prezentował, nikt temu nie zaprzeczy. Ale nie był urodzonym księciem, podobnie jak ty, mój przyjacielu. Tylko dzięki talentom tych, którzy go otaczali: twojego ambitnego kuzyna, twojej matki, tej chytrej intrygantki, i przede wszystkim twego pokornego sługi zdołał olśnić wszystkich. – Jednego nie rozumiem – powiedział Jared. – Jeśli to prawda, po co zadawałeś sobie tyle trudu, skoro chciałeś doprowadzić do jego upadku? Logan uśmiechnął się nienawistnie. – Oczywiście, że nie rozumiesz. Bo masz tylko trochę mniej leniwy umysł niż twój braciszek. Nigdy nie zamierzałem doprowadzić do jego upadku. Miałem o wiele szerzej zakrojone plany. Chciałem rzucić Archenfield na kolana. I, nawiasem mówiąc, chyba możemy uznać, że odniosłem stuprocentowy sukces. – Zamilkł i pokręcił głową z desperacją. – Wiesz, jakie to nudne przyglądać się trybikom obracającym się w cudzej głowie? Musiałem uczynić Andersa bohaterem w rodzaju półboga, by późniejsze zniszczenia okazały się odpowiednio dotkliwe. Wierz mi, pracowałem na niewdzięcznym materiale, ale jakoś udało mi się ściągnąć tu ukochaną księżniczkę Woodlarku, by dopełnić sielskiego obrazka władcy. – Wszystko w porządku? – zapytał nagle Edvin. – Jak najbardziej – odparł Jared.

Brat wzruszył ramionami i wycofał się na swoje miejsce. Jared znowu podjął rozmowę. – Zatem wyjaśnij mi, dlaczego to zrobiłeś? Na czyją korzyść działasz? Oczywiście oprócz własnej. Logan zastanowił się i pokręcił głową. – Nie odpowiem na to pytanie. Ale wyświadczę tobie i Archenfieldowi kolejną, ostatnią już przysługę. Ostatnią przysługę? Co to ma znaczyć? Leśna ścieżka skręciła na północ. Słońce zaświeciło im prosto w twarze, oślepiając na chwilę. Książę odruchowo odwrócił głowę – i dostrzegł biegnącego ku niemu Axela z dobytym sztyletem. „Czy kuzyn także sprzymierzył się z Loganem Wilde'em?” – pomyślał z zimnym dreszczem. Czy od początku wspólnie knuli? Widział teraz, że za Axelem pędzili Kai Jagger i Jonas Drummond, również uzbrojeni. Jednak od kapitana gwardii dzielił ich zbyt duży dystans. Nie zdążą go pojmać. Jared odwrócił się w chwili, gdy sztylet wbił mu się w pierś. Miejsce zimnego strachu zajął palący ból, który przeszył mu serce niczym rozpalony pogrzebacz. Książę upadł na kolana; krew bluznęła mu na koszulę i ręce. Dopiero gdy osunął się na ziemię, zobaczył Logana z zakrwawionym sztyletem w dłoni i kuzyna Axela, który się z nim zmagał, dopóki łowczy i leśnik nie przyszli mu z odsieczą. Edvin przykucnął przy Jaredzie, gorączkowo drąc swoje ubranie, aby przewiązać nim ranę i zatamować upływ krwi. Za nim rozległy się głosy – matki, innych członków Rady Dwunastu. Zgiełk stawał się dziwnie odległy. Potem ktoś uderzył go mocno w policzek. Otworzył oczy i zobaczył pochylonego nad nim kuzyna Axela. – Przepraszam – powiedział ten z troską. – Ale nie możesz stracić przytomności. Drań pchnął cię głęboko, ale chyba nie trafił na tętnicę. Rana tylko wygląda strasznie, a wierz mi, prezentuje się naprawdę okropnie. – Gdzie Logan? – spytał Jared. – Uciekł? – Nie miał szans. Kai i Jonas go odprowadzili. Kusiło nas, by zabić go na miejscu, ale rozsądek nakazał, żeby wtrącić go do lochów. Na jakiś czas. – Nie chciał wyjawić, dlaczego popełnił te… morderstwa – wykrztusił Jared. Axel pokiwał głową.

– Nie dziwne. Ale moi szpiedzy dowiedzieli się, że jego siostra niedawno przekroczyła granicę Paddenburga i ma poślubić kogoś z tamtejszej rodziny królewskiej. – Zmarszczył brwi. – Wydaje się jasne, że Wilde w oczekiwaniu na ten dzień przyjmował rozkazy z paddenburskiego dworu. Nie wiem, co dokładnie książęta obiecali jemu i jego siostrze, ale to odkryję. Jared nie mógł złapać tchu. – Ale to już koniec… Prawda? Axel spochmurniał. – Chciałbym potwierdzić, zwłaszcza że zalewasz mi krwią moje ładne nowiutkie buty, ale nie mogę. Ktoś z paddenburskiego dworu wydał poecie rozkaz zabicia księcia Andersa. Czy ten rozkaz padł z ust księcia Vena czy Henninga…? A może ktoś inny chce poróżnić nasze dwory? Trzeba się tego szybko dowiedzieć, a choć wyeliminowaliśmy Logana z gry, musimy się strzec przed dalszymi atakami. Jared pokiwał głową. Nie takiej odpowiedzi oczekiwał – ale był wdzięczny za prawdę. – Zatem mówisz, że muszę szybko dojść do siebie, bo z całą pewnością wkrótce czeka mnie następny zamach? – Mówię – odparł Axel spokojnie – że musimy cię odnieść do pałacu i oddać pod opiekę lekarza. Powinieneś skupić całą energię na wyzdrowieniu. – Ale co z uroczystością pogrzebową Andersa? Nie możemy jej przerwać. – Książę podniósł wzrok. Między drzewami widział już fioletowe wody fiordu, a przed nimi drewnianą strukturę, równie piękną jak straszną – stosu pogrzebowego. – Nie mamy wyboru, należy zrezygnować z pogrzebu – oznajmił kapitan gwardii. – Jesteś księciem Archenfieldu. Twoje dobro jest najważniejsze. – Masz rację. Jestem księciem, więc mam decydujący głos. – Jared spojrzał na Edvina. – Pomóż mi wstać, bracie! Edvin wymienił spojrzenia z Axelem. – Powiedziałem: „Pomóż mi wstać!”. – Obaj ci pomożemy. – Axel szybko stanął u boku Jareda. – Chodź, Edvinie. Podniesiemy go na trzy, dobrze? Raz, dwa, trzy! Książę stanął na własnych nogach. Przeszył go taki ból, że musiał zacisnąć zęby, żeby nie krzyknąć. Teraz jeszcze lepiej widział fiord i stos. I mary swojego brata. To wystarczyło, by poczuł przypływ stanowczości. – Prawie dotarliśmy na miejsce – rzucił do swoich towarzyszy. – Chcę

to zrobić, dla Andersa. I chyba dam radę, jeśli mnie podtrzymacie. Edvin skinął głową i objął jego ramiona. – Trzymam cię. Jared spojrzał na Axela. – Nawet nie próbuj się ze mną kłócić. Dokończymy ceremonię mojego brata. – Tak, książę. – Axel skinął głową. – Tak się stanie. Nawet gdybym miał cię zanieść nad fiord na własnych rękach.

Stos przestał istnieć. Płonął przez cały dzień, ale teraz tylko poczerniała ziemia świadczyła, że znajdował się właśnie tutaj. Ale to miejsce miało na zawsze pozostać świętym dla księcia Jareda. To tutaj pożegnał starszego brata i poczuł, jak spada na niego ciężar władzy. Stojąc tu, wrócił myślami do owego dnia sprzed tygodnia, gdy wsparty na Edvinie i Axelu dokończył bolesny marsz. Weszli do wnętrza stosu, by po raz ostatni zobaczyć Andersa. Kapitan gwardii i młodszy książę pożegnali się pierwsi, potem przyszła kolej na Jareda. Te słowa nadal dźwięczały mu w pamięci. „Daj mi siłę, bym mógł podjąć twoje dzieło. Nie wiem, dokąd odszedłeś, ale strzeż mnie i wskazuj mi drogę, jeśli możesz. Bez względu na twoje potknięcia, to ty urodziłeś się, by rządzić Archenfieldem. Mnie wybrano z konieczności. Ale zrobię wszystko, co w mojej mocy, by przynieść chwałę tobie, ojcu i wszystkim, którzy nas poprzedzali”. Gdy wyszedł na zewnątrz, Lucas Curzon zamknął otwór w budowli. Edvin podtrzymał brata, a kuzyn Axel zbliżył się z zapaloną pochodnią. Jared natychmiast poczuł jej zaskakujący ciężar i bijący od niej żar. Dalsze przeciąganie rytuału nie miało sensu. Odsunął Edvina i lekko się chwiejąc, podszedł do stosu. Zanim bolesne myśli zdążyły odebrać mu zdecydowanie – i zanim stracił siły – rzucił pochodnię najwyżej jak mógł; odwrócił się, gdy płomienie zaczęły łakomie lizać kopułę drewnianej budowli. Powoli oprzytomniał i z ulgą spojrzał na osmaloną ziemię. Ogień już dawno zgasł. Od strony fiordu dobiegał chlupot fal; książę podszedł na brzeg, zostawiając Lucasa z końmi. Rana Jareda zaczęła się goić, ale i tak chodzenie sprawiało mu trud. Ale przynajmniej teraz mógł odbyć tę krótką wyprawę o własnych siłach, nie tak jak tydzień temu. Gdy stał i patrzył na fioletowobłękitne wody w dole, usłyszał za sobą

kroki. Obejrzał się przez ramię i natychmiast tego pożałował – ale spazm bólu był wart widoku Asty Peck zmierzającej ku niemu przez polanę. Uśmiechnął się do niej. – Znowu mnie śledzisz? – Oczywiście – odpowiedziała. – Nie mam nic lepszego do roboty. Choć w jej głosie brzmiała nutka ironii, dziewczyna uśmiechała się, a uśmiech ten widać było nie tylko na jej ładnych ustach – rozświetlał również fascynujące szare oczy. – Dobrze cię widzieć – odparł. – Jak zawsze. Nie spojrzała na niego, lecz dalej się uśmiechała, wpatrzona w wodę. – Czujesz się lepiej? – spytał. Skinęła głową. – Tak. Wuj Elias mnie wyleczył. I dał wyraźny zakaz wchodzenia do rzeki aż do majowego święta. Jared parsknął śmiechem. – Bardzo rozsądnie. Dopiero teraz na niego spojrzała. – Wtedy będziesz już księciem Wszecharchenfieldu. Oczywiście już nim jesteś, ale jutro ten tytuł zostanie ci nadany oficjalnie. – Milczała przez chwilę. – Jak się z tym wszystkim czujesz? Wzruszył ramionami. – Szczęśliwy. Niespokojny. Podekscytowany. Zdenerwowany. Skinęła głową. – Masz zadatki na wybitnego księcia, wiesz? – Czyżby? – Od jej słów zrobiło mu się ciepło, choć wiał zimny wiatr. – Jesteś o tym przekonana? – Tak. Przecież zawsze mam rację, książę – nie, przepraszam! Najjaśniejszy panie! – Asta uśmiechnęła się raz jeszcze. Odpowiedział tym samym. – Nie wiem, czy ci podziękowałem – zaczął, patrząc jej w oczy. – Dziękuję, że dokonałaś cudu. Że nie uwierzyłaś w oficjalną wersję wydarzeń. Że skoczyłaś do rzeki i dbałaś o moje bezpieczeństwo. Wzruszyła ramionami, zawstydzona tyloma komplementami. – Mówiłem szczerze – dodał. – Wiesz, że prawda się dla mnie liczy, i nie spoczęłaś, dopóki jej nie odkryłaś i nie przyniosłaś mi jej na tacy.

– Cieszę się, że mogłam pomóc przy dochodzeniu – odparła. – Jeśli w tych okolicznościach nie zabrzmi to niezręcznie… lubiłam twoje towarzystwo. Wiem, że pochodzimy z całkowicie różnych światów, ale miło spotykać się dla odmiany z kimś w moim wieku. Jared skinął głową. – Mnie też. Odwróciła wzrok. Chyba znał powód. – Musisz wiedzieć, że po jutrzejszym dniu nic się nie zmieni. – Oczywiście, że się zmieni – rzuciła i spojrzała na niego oczami pełnymi łez. – Staniesz się księciem Wszecharchenfieldu. A ja… no, ja będę tylko uczennicą lekarza. – Nie. – Książę otworzył ramiona. – Ja będę księciem, a ty moją przyjaciółką. Nawet władcy potrzebują przyjaciół, wiesz? Pokręciła głową, otarła łzy, a po króciutkiej chwili wahania zbliżyła się i wzięła go w objęcia. Wydał okrzyk bólu. – O nie! – jęknęła Asta. – Bardzo przepraszam. Rana się odezwała, prawda? Chciała się cofnąć, ale jej nie pozwolił. – Tak – powiedział. – Straszna z ciebie osoba, Asto Peck. Bardzo zła i okrutna. Ale mimo to z ogromną dumą i wdzięcznością nazywam cię moją przyjaciółką. – Otoczył ją mocnym uściskiem. Wody fiordu łagodnie obmywały pobliski brzeg, wiatr owiewał ich swoim podmuchem. W oddali zaczął bić dzwon. Sześć uderzeń. – Dzwon Poety – odezwała się Asta. Jared przytaknął. – Chodź – rzucił. Wypuścił ją z objęć, ale ujął jej rękę. – Robi się późno, a ja muszę wracać do pałacu. Pójdziesz ze mną? Skinęła głową i odważyła się uścisnąć jego dłoń. Morgan Booth odwrócił się i spojrzał na gościa, którego nie spodziewał się ujrzeć w swoim podziemnym królestwie. – Najjaśniejszy panie – odezwał się z uśmiechem. – Nikt mnie nie uprzedził, że mam się ciebie spodziewać. Jak twoja rana? Jared skinął głową.

– Z każdym dniem lepiej, dziękuję – odparł, lekko dotykając opatrunku. – Choć nie uwierzyłbyś, jak swędzi. – Wracasz do zdrowia. To się liczy. – Przez chwilę obaj milczeli. – A więc przygotowania na jutro zakończone? Książę przytaknął. – Wszystko pójdzie zgodnie z planem. – Tak lubię. Księstwo znowu działa jak dobrze naoliwiony mechanizm. – Kat spojrzał Jaredowi w oczy. – Chyba zgaduję, co cię sprowadza, panie, do mojej pieczary. – Chciałbym porozmawiać z więźniem. – Bardzo proszę. Czy mam się oddalić? – Nie musisz odchodzić z mojego powodu. Na pewno masz coś na warsztacie. Booth odsłonił w uśmiechu zęby, bardzo białe w świetle świecy. – Zawsze mam coś na warsztacie, najjaśniejszy panie. – Skłonił się i wrócił do ostrzenia narzędzi. Książę poszedł do celi. Na jego widok Logan Wilde wstał. – No, no. Czemu zawdzięczam tę przyjemność? Najwyraźniej humor mu dopisywał. – Chciałem się z tobą zobaczyć – wyjaśnił Jared. – Przed koronacją. – Nie zrezygnowałeś? Jared uśmiechnął się spokojnie. – Myślałeś, że Archenfield stanie w martwym punkcie po twoim odejściu? – Pochylił się ku dzielącym ich kratom. – Okazuje się, że nie jesteś tak niezastąpiony, jak sądziłeś. Logan odpowiedział uśmiechem. Pokręcił głową. – Każdy potrafi zaplanować procesję. Zakładam się o wszystko, że razem z Axelem ślęczycie nad moimi notatkami. Chodziło mi o coś innego. Jak może dojść do koronacji, skoro nie zapłacono Ceny Krwi? Lud nadal nie ma poczucia oczyszczenia. – Jego głos zlodowaciał. – Twoje panowanie rozpocznie się w cieniu śmierci i zamieszania. Nigdy nie zrzucisz z siebie tego brzemienia. Jared spojrzał na niego z niedowierzaniem. Poeta mówił tonem, jakby roił sobie, że nadal współrządzi państwem. Zapomniał, że chciał „rzucić Archenfield na kolana”? Czy całkiem pogubił się we własnych urojeniach?

Logan czekał na odpowiedź, założywszy ręce na piersi. – Mylisz się – powiedział książę. – Cena Krwi została zapłacona. Książę Anders zginął z ręki zdrajcy Michaela Reevesa. Ta straszna zbrodnia niespodziewanie uderzyła w samo serce księstwa. Nie dało się jej zapobiec, ale sprawcę szybko odnaleziono i wyeliminowano. Nasze systemy obronne należą do najprzedniejszych. – Ha! – Poeta pokręcił głową. – Widzę, że cię nie doceniałem. Dobrze wykorzystałeś ten tydzień spędzony w moim towarzystwie. – Muszę zadać cios twojej manii wyższości, ale doszliśmy do tego bez twojej pomocy. Logan wzruszył ramionami. – To nie mania, tylko realna ocena. No dobrze – dodał po chwili – zatem zdołałeś oszukać lud. A co z biedną Silvą i nienarodzonym dzieckiem księcia? To nie tak łatwo zatuszować. Młody władca znowu spojrzał mu w oczy. – Śmierć książęcej małżonki jest kolejną tragedią. Nikt w to nie wątpi. Straszny wstrząs po śmierci Andersa pchnął ją do odebrania sobie życia. Co do dziecka, no cóż, na razie ciąża nie była widoczna. Nikt spoza dworu nie musi o niej wiedzieć. Nagle uświadomił sobie, jakiej wprawy nabrał w powtarzaniu kłamstw. Zrobiło mu się niedobrze. – No, no – wycedził Logan. – Ktoś tu stał się prawdziwym politykiem. – Dlatego sam rozumiesz – kontynuował Jared, jakby go nie słyszał – że koronacja odbędzie się jutro, tak jak to dawno zaplanowaliśmy. To symbol zakończenia kryzysu i powrotu do czasów pokoju i stabilności pod rządami nowego władcy. – Pozwolił sobie na lekki uśmiech. – Czyli mnie. Poeta znowu pokręcił głową. – Wspaniała próba zamiecenia prawdy pod dywan, godna nawet mnie. Ale obaj wiemy, że wkrótce na tym pięknym obrazie pojawią się rysy. Zagrożenie nie znikło i kiedy uznasz, że nic ci już nie grozi, rozpęta się piekło. – Może – przyznał książę. – A może nie. Zaskoczyłeś nas. Nie pozwolimy, by się to powtórzyło. – Przyszedłeś, żeby mi to powiedzieć? Nadal potrzebujesz mojej aprobaty? Wy, Wynyardowie, jesteście tacy sami. Czy Elin nie karmiła was jak należy? Jared pokręcił głową. – Niczego od ciebie nie chcę ani nie potrzebuję. Chciałem cię zobaczyć

po raz ostatni. – Co to ma znaczyć? Czyżby przez brawurowy ton poety przebiła się nutka strachu? – Zaplanowałeś moją egzekucję? Jak ją wyjaśnisz ludowi? Książę od niechcenia oparł dłoń o kraty. – Przedyskutowałem z kapitanem gwardii trzy możliwości – powiedział. – Pierwsza: ekstradycja do Paddenburga. – Powoli pokręcił głową. – Nic z tego. Nie spodziewaj się spotkania ze swoją równie ambitną siostrą. – Z satysfakcją dostrzegł zaskoczenie Logana. – Druga: egzekucja. Kuszące, a pan Booth wykonałby to zadanie z prawdziwą radością. – Zerknął na kata. – Ale dla równowagi postanowiliśmy wybrać wariant trzeci. – Czyli? – Dowiodłeś, że potrafisz czekać. Czekałeś na właściwy moment, by zasiać chaos w księstwie. Skoro więc stać cię na taką cierpliwość, zamierzamy cię tu zatrzymać na długi czas. Z pewnością ulgę przyniesie ci świadomość, że pozostaniesz, przynajmniej symbolicznie, w sercu księstwa. Logan spochmurniał. Potem na jego twarzy pojawił się uśmiech. Jared zaczął podejrzewać, że jego były doradca w końcu dał się ogarnąć obłędowi. Ale gdy poeta przemówił, w jego głosie zabrzmiała zimna pewność siebie. – Stanowiłem tylko awangardę. Fakt, że udało mi się osiągnąć tak wiele, świadczy o słabości księstwa. W oczach Jareda zapłonęła nienawiść. – Może masz rację. Może zapomnieliśmy o ostrożności. Ale już ci mówiłem, że to się więcej nie powtórzy. Dopóki ja zasiadam na tronie. Logan uśmiechnął się lodowato. – Twoje słowa brzmią prościej, kiedy nie korzystasz z mojego tekstu. – Wzruszył ramionami. – Nieważne. Mają pewną naiwną siłę. Ale wiedz, mój młody książę, że w nadchodzących czasach będziesz potrzebować wszelkiego wsparcia. Mówisz, jakbyś nad wszystkim panował, ale to złudzenie. Wkrótce przekonasz się, jak naprawdę mają się sprawy. Słowa poety zmroziły młodego księcia do szpiku kości. Jednak nie mógł tego okazać. Przez ostatnie dni nauczył się, że jako władca musi ukrywać swoje myśli – a przede wszystkim obawy. – Nasza znajomość dobiegła końca – oznajmił. Logan Wilde wzruszył ramionami. – I dobrze. Szczerze mówiąc, w porównaniu ze starszym bratem wypadasz

dość blado. Jared puścił ten ostatni przytyk mimo uszu. – Żegnaj, Loganie. – Odwrócił się, ale jeszcze przystanął i obejrzał się za siebie. – Dziękuję za wszystko, czego mnie nauczyłeś. Z pewnością te rady przydadzą mi się podczas mojego panowania. Poeta wzruszył ramionami. – Zobaczymy – mruknął i wycofał się w mrok celi. Książę podszedł do stojącego przy warsztacie Bootha. Kat z zaangażowaniem ostrzył topór. – Wierz mi, Morganie, bardzo żałuję, że go dziś nie użyjesz. Booth wzruszył ramionami. – Nie szkodzi. I tak lubię go ostrzyć. – Nie pozwól więźniowi sprawiać kłopotów. Jeśli to zrobi, chcę o tym wiedzieć. – Nie martw się. Przygotowuj się do swojego wielkiego dnia. Archenfield pragnie powitać nowego władcę. Książę uśmiechnął się lekko. – Oddalę się już. Ale matka prosiła, bym przekazał ci wiadomość: spodziewa się ciebie na herbacie równo z uderzeniem Dzwonu Lekarza. Już przygotowała ci nowe lektury. Booth skinął głową. – Zjawię się. Pora, by życie wróciło do normalności, nie sądzisz? Jared pokiwał głową i wyszedł. „Tak – myślał, idąc po schodach – nade wszystko pragnę, by życie znowu stało się normalne. Nie mogę przywrócić życia bratu ani Silvie, ale będę czcić ich wspomnienie, podobnie jak pamięć o moich przodkach, dbając o trwały pokój w Archenfieldzie”. To zadanie nie należało do łatwych. Axel nadal nie wierzył, że ze strony Paddenburga nic im nie zagraża. Kraj obawiał się ataku, ale książę wiedział, że nie jest sam. Wspierała go rodzina, Rada Dwunastu i cały kraj. Na razie usunęli realne zagrożenie, które zakorzeniło się wewnątrz dworu. Jared wynurzył się z mroku lochów i poczuł, że oddycha lżej, gdy na twarz i szyję padły mu promienie popołudniowego słońca. Napięcie minionych dwóch tygodni i wspomnienie gróźb Logana zaczęły się ulatniać. Chłopak wiedział, że poczuje się jeszcze lepiej po zakończeniu jutrzejszej uroczystości. Postanowił cieszyć się każdą jej chwilą – a jeśli nie cieszyć,

to przeżywać ją w pełni świadomie. Nie co dzień zasiada się na tronie, gdy cały naród wylega na ulice, by powiewać flagami i skandować: „Jared, książę Wszecharchenfieldu”. Ten tytuł nadal brzmiał dziwnie w jego uszach, ale coś mu mówiło, że zdoła się do niego przyzwyczaić. Wzruszywszy ramionami, poszedł dalej, pławiąc się w kojącym cieple jesiennego słońca. – Gotowa? – spytała Asta, kiedy wraz z Novą stanęła przed drzwiami na szczycie kamiennych schodów. Sokolniczka skinęła głową z lekkim uśmiechem. – Tak. Asta otworzyła drzwi i zaczęły wchodzić po ostatnich stopniach prowadzących do woliery. Dziwnie było pomyśleć, że kiedy ostatni raz się tu wspinała, uważała Novę za zabójczynię. Obejrzała się przez ramię. Sokolniczka poruszała się z trudem, ale na jej twarzy malowało się uniesienie. – Cieszy cię powrót? – spytała Asta, wyciągając rękę. – Bardzo! – zawołała Nova. Oczy jej zwilgotniały. Ujęła rękę dziewczyny i uścisnęła ją lekko. – Dziękuję za pomoc i opiekę. Nasza znajomość nie zaczęła się dobrze, ale okazałaś się dobrą przyjaciółką. – Cieszę się, że tak szybko wróciłaś do zdrowia – powiedziała Asta z uśmiechem. – Czyżbym słyszał jakieś głosy? – odezwał się wysoki młodzieniec o czarnych włosach i z cieniem zarostu. Podszedł do nich z sokołem na ręce. – Adam! – rzuciła Nova. – Asto, to Adam Marangon, mój zastępca. Adamie, to wspaniała Asta Peck. – Uczennica lekarza? – spytał Adam, wyciągając rękę do dziewczyny. – Wiele o tobie słyszałem na dworze. Asta uścisnęła mu dłoń. – Miło cię spotkać. A to kto? – Skinęła głową w stronę ptaka na jego rękawicy. – Pampero! – zawołała rozpromieniona Nova. – Pięknie wygląda. Jak się miewały? Ogromnie za nimi tęskniłam! Adam uśmiechnął się do niej. – Wszystkie tęskniły za swoją panią, ale poza tym niczego im nie brakowało. A teraz odniosę Pampera na grzędę i zostawię cię, żebyś mogła się z nimi przywitać. – Ja też już pójdę – dodała Asta. – Wuj Elias nie…

Nova wzięła ją za rękę. – Zostań jeszcze trochę, dobrze? – Oczywiście, jeśli tego chcesz – zgodziła się zaskoczona dziewczyna. Poszli razem ku grzędzie, na której sokoły z ożywieniem wypatrywały swojej pani. Dzień był jasny i pogodny; za oknami rozpościerały się rozległe pałacowe tereny – aż do Polany, lasu i fiordu. Archenfield jeszcze nigdy nie wydał się Aście tak piękny. Może to przez jesienne słońce, a może po prostu dlatego, że po szaleństwie ostatnich dwóch tygodni wszystko zaczęło wracać do normy. Adam posadził Pampera między innymi sokołami i zaczął odpinać skórzaną rękawicę. Podniósł wzrok na Astę i uśmiechnął się do niej – tak szczerze, że cała jego twarz się rozświetliła. Dziewczyna natychmiast poczuła, że lubi Adama Marangona – i że może mu zaufać. – Gdzie Mistral? Oboje odwrócili się w stronę zaniepokojonej Novy. Adam pokręcił głową. – Ach, przepraszam. Zapomniałem ci powiedzieć. Kapitan gwardii kazał mi wysłać ją z wiadomością do Bramy Paddenburskiej. W tej samej chwili rozległo się bicie dzwonu. – Dzwon Sokolniczki – powiedział Adam z uśmiechem. – Jak na zawołanie. Mistral lada chwila powinna wrócić. Nova nie odwzajemniła uśmiechu. Minęła mężczyznę i wyszła na balkon. Asta stanęła obok Adama. – To naturalne, że się zaniepokoiła. Po wszystkim, co przeszła, chciała, by wszystko wróciło do normy. Adam przytaknął. – Wszyscy tego pragniemy, nieprawdaż? Zanim Asta zdążyła odpowiedzieć, ku balkonowi spłynął ptak. Wylądował przed Novą. Nie był to sokół, lecz wielki orzeł przedni – potężny ptak o olbrzymiej rozpiętości skrzydeł. Zaintrygowana Asta wyszła na balkon. Adam podążył za nią. – Myślałam, że to… – zaczęła Asta. Urwała na widok wstrząśniętej miny Novy. Przyjrzała się uważniej przybyszowi. Z jego szponów zwisały zakrwawione, rozszarpane szczątki znacznie

mniejszego ptaka. Orzeł trzymał jego głowę w dziobie. – Mistral! – krzyknęła Nova. Zatoczyła się na drzwi balkonu. Adam przyskoczył i chwycił ją mocno, nie pozwalając upaść. Nie puścił, choć szarpnęła się jak dzikie zwierzę. – Bardzo mi przykro – szepnął kojąco. – Współczuję. Wiem, ile dla ciebie znaczyła. Asta przyglądała się orłowi. Dopadło ją dziwne wrażenie, że ptak przygląda się jej i jej towarzyszom z pogardą. Nagle poruszył jedną łapą. Dopiero teraz dziewczyna zauważyła przytwierdzony do niej pojemnik na listy – przypominał te, które przenosiły sokoły Novy, ale był nieco większy. Nie pytając innych o zdanie, nie wkładając rękawicy, zbliżyła się do orła. – Asta! – syknął Adam. – Uważaj. Taki ptak może bez trudu zabić. Ale nie czuła strachu. Zresztą wyglądało na to, że orzeł chce, żeby odczepiła pojemnik od jego szponów. Zrobiła to, otworzyła metalową tubę i wysunęła z niej zwój pergaminu z woskową pieczęcią. – Kto posługuje się orłem jako posłańcem? – spytał zaniepokojony Adam. – Co tam napisano? – Nova w końcu wyrwała się z jego chwytu. Asta rozwinęła zwój i zaczęła czytać tekst skreślony eleganckim, lecz osobliwym charakterem pisma: Do Jareda, księcia Wszecharchenfieldu. Twoje księstwo zostało znacznie osłabione. Paddenburg gotuje się, by je podbić. Masz siedem dni na oddanie nam swoich ziem i narodu. W razie gdybyś tego nie uczynił do zachodu słońca siódmego dnia, nasze wojska przekroczą Twoje granice. Jeśli w tym czasie Logana Wilde’a spotka coś złego, dowiemy się i nasze wojska przybędą wcześniej. Życzymy miłej koronacji i najkrótszego panowania w historii Archenfieldu. Czekamy niecierpliwie, Ven i Henning, książęta Paddenburga. Asta podniosła wzrok na Novę i Adama. Byli tak samo wstrząśnięci jak

ona; nikt nie mógł znaleźć słów, by wyrazić zgrozę. Za plecami Asty zaszeleściły skrzydła. Orzeł wzbił się w powietrze, upuszczając łebek Mistral na kamienną podłogę balkonu, po czym odleciał i znikł w błękicie archenfieldzkiego nieba. Najwyraźniej zakończył misję. Teraz wracał do swoich panów.







DZWON KSIĘCIA Bije raz, gdyż jest tylko jeden prawdziwy książę W tej godzinie dziękujemy za jego liczne cnoty i za to, że książę uosabia wszystko, co dobre i piękne w naszym księstwie. DZWON KAPITANA GWARDII Bije dwa razy W tej godzinie dziękujemy za ochronę i spokój, które kapitan gwardii daje naszemu księstwu. DZWON KUCHARKI Bije trzy razy W tej godzinie dziękujemy za różnorodne i obfite potrawy, które spożywamy trzy razy dziennie. DZWON LEŚNIKA

Bije cztery razy W tej godzinie dziękujemy za nasze lasy i puszcze oraz tych, którzy ich doglądają przez cztery pory roku. DZWON KONIUSZEGO Bije pięć razy W tej godzinie dziękujemy za konie i inne potrzebne nam zwierzęta oraz tych, którzy się nimi zajmują. DZWON POETY Bije sześć razy W tej godzinie dziękujemy za dar znajdowania właściwych słów, które opowiadają historię naszego księstwa. DZWON SOKOLNICZKI Bije siedem razy W tej godzinie dziękujemy za to, że sokolniczka umie się porozumiewać z ptakami, i za ochronę, którą nam zapewnia. DZWON ŁOWCZEGO Bije osiem razy W tej godzinie dziękujemy za umiejętności i odwagę tych, którzy zdobywają dla nas pożywienie. DZWON STRAŻNIKA Bije dziewięć razy W tej godzinie dziękujemy tym, którzy strzegą naszego księcia, a przez to – i księstwa. DZWON PSZCZELARKI Bije dziesięć razy

W tej godzinie dziękujemy za miód z jej pasieki i za słodycz życia w Archenfieldzie. DZWON LEKARZA Bije jedenaście razy W tej godzinie dziękujemy za tych, którzy potrafią nas leczyć, i za niepoznane jeszcze tajemnice naszych śmiertelnych ciał. DZWON KAPŁANA Bije dwanaście razy W tej godzinie dziękujemy za kapłana, który wskazuje nam drogę i prowadzi nas łagodnie ku tamtemu światu. DZWON KATA Bije trzynaście razy W tej godzinie dziękujemy za topór kata, który zaprowadza porządek i sprawiedliwość, byśmy wszyscy mogli spać spokojnie. DZWON EDLINGA Bije czternaście razy W tej godzinie oddajemy cześć naszemu wspaniałemu dziedzictwu i spoglądamy w chwalebną przyszłość naszego księstwa.

Pisanie powieści może się wydawać zajęciem samotniczym, lecz w rzeczywistości to sport zespołowy – dlatego pragnę wyrazić moją wdzięczność licznym osobom, które pomogły Asasynom i sojusznikom ujrzeć światło dzienne. Tę listę otwiera Hedd ap Emlyn, bibliotekarz, który pewnego ponurego jesiennego dnia we Wrexham zainspirował mnie opowieścią o walijskiej tradycji Krzesła Poety. Tego dnia zakiełkowała historia księcia Jareda i jego dworu. Hedd, dziękuję za otwarcie przede mną bram walijskich dworów z czasów przedśredniowiecznych, za hojne szafowanie czasem i energią podczas kierowania mnie ku źródłom informacji i inspiracji oraz – być może przede wszystkim – za cierpliwość, gdy manipulowałem materiałem źródłowym. Następne podziękowania pragnę przekazać mojej cudownej agentce, Philippie Milnes-Smith z Lucas Alexander Whitley, która kieruje moją karierą pisarską silną, lecz spokojną ręką i zawsze przewiduje następny krok tej podróży, nawet gdy ja go nie dostrzegam. Dziękuję mojemu dynamicznemu duetowi redaktorskiemu – Samowi Smithowi z Atom w Wielkiej Brytanii i Kate Sullivan z Little, Brown w Stanach Zjednoczonych. Jestem nieskończenie wdzięczny za wasz entuzjazm wobec mojego pomysłu, energię i mądrość, którymi się ze mną dzieliliście. Dziękuję mojej siostrzenicy Nadine Mahoney za nauczenie mnie i Elin mieszania pigmentów oraz Billy’emu Taylorowi, sokolnikowi z hotelu Lainston House w Hampshire, za odkrycie przede mną świata jastrzębi, sokołów i orłów. I w końcu – na ostatnim miejscu listy, ale nie w moim sercu – dziękuję Peejayowi Normanowi za popieranie tej książki od etapu pomysłu po ostateczną wersję, za entuzjastyczne partnerstwo w sprawdzaniu informacji (od Polany po fiord) i za pomaganie mi w nawiązaniu kontaktu z Archenfieldem oraz wszystkimi, którzy żyli – i umarli – w jego granicach. Justin Somper

Tytuł oryginału Allies & Assassins Copyright © 2013 by Justin Somper The moral right of the author has been asserted. All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, without the prior permission in writing of the publisher, nor be otherwise circulated in any form of binding or cover other than that in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser. © Copyright for the Polish edition by Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, Warszawa 2015 © Copyright for the Polish translation by Maciejka Mazan, 2015 Photograph: Larry Rostant Design: Sophie Burdess – LBBG Redaktor prowadzący Joanna Wajs Redakcja Bogumiła Widła Korekta Ewa Mościcka, Monika Hałucha Korekta pliku po konwersji Irmina Garlej ISBN 978-83-10-12873-7 Plik wyprodukowany na podstawie Asasyni i sojusznicy, Warszawa 2015

www.naszaksiegarnia.pl Wydawnictwo NASZA KSIĘGARNIA Sp. z o.o. 02-868 Warszawa, ul. Sarabandy 24 c tel. 22 64 3 93 89, 22 331 91 4 9, faks 22 64 3 70 28 e-mail: [email protected] Konwersję wersji elektronicznej wykonano w systemie Zecer.