Somper Justin - Wampiraci Tom 7 - Wojna Niemiertelnych

JUSTIN SOMPER

WOJNA NIEŚMIERTELNYCH Przełożyła Edyta Skrobiszewska

Prolog Pięćset lat wcześniej Kapitan wampiratów wszedł do pokoju. Jak zawsze miał na sobie maskę, rękawice i pelerynę. Skłonił się przed mistrzem, który odpowiedział mu uprzejmym skinieniem głowy. - Kardynale Północ… Obaj spojrzeli na drzwi. W progu stała postać w stroju do złudzenia przypominającym ubiór kapitana. - Kardynał Wschód - zaanonsował Mosh Zu, a potem razem z kapitanem powitał nowo przybyłego. Asystent mistrza, Olivier, ruszył w kierunku drzwi, zobaczywszy pojawiającą się w nich jeszcze trzecią, a potem czwartą osobę. Kolejni goście dołączyli do zgromadzenia. - Bądźcie pozdrowieni, kardynałowie Południe i Zachód - rzekł Mosh Zu. - Teraz, kiedy zebrała się już cała wasza czwórka, pora rozpocząć ceremonię. Proszę, zajmijcie miejsca. Na to wezwanie stanęli na strzałkach kompasu, którego mozaikowy wizerunek znajdował się na podłodze pokoju. Północ, Wschód, Południe, Zachód. Mistrz stanął pośrodku. Otaczający go kardynałowie ujęli się za ręce, tworząc nierozerwalny krąg. Cztery peleryny zaczęły powiewać, a potem skrzyć się światłem, jakby przez połączone dłonie przepływała energia. Mocny blask przerodził się po chwili w słabą poświatę. Płaszcze kardynałów nadal falowały, lecz delikatniej, niczym żagle muskane bryzą. - Nie traćmy czasu - oznajmił Mosh Zu. - Rzadko się spotykamy w takim gronie, jednak dzisiejszej nocy musiałem was wezwać. - Umilkł na moment. - Muszę podzielić się z wami wizją przyszłości. Jeśli właściwie zinterpretowałem proroctwo, zmieni ono wszystko. - Cóż to za proroctwo? - niemal równocześnie zapytali czterej kardynałowie. Ich ściszone głosy zlewały się niczym fale. - Na oceanach nastanie czas wojny - oświadczył mistrz. - Wojna? - Kardynałowie nadal mówili dziwnym szeptem, który przywodził na myśl szum morza. - Wojna pomiędzy nami a piratami?

- Nie - zaprzeczył Mosh Zu. - Wojna w naszym własnym królestwie. Nasza bezcenna unia zostanie rozbita, a zagrożenie nadejdzie od wewnątrz. - Co to za zagrożenie? Wyjaśnij! - Nie znam jego nazwy. Ale źródła konfliktu należy szukać pośród waszych załóg. Bacznie je obserwujcie. - Kiedy rozpocznie się ta wojna? - Sądzę, że wkrótce. - Wkrótce? - W głosach kardynałów zabrzmiała nuta nagany. - Dla nieśmiertelnych to słowo nic nie znaczy. - Owszem. Ale już teraz trzeba powziąć pewne plany. - Co jeszcze mówi ta przepowiednia? - Naszą nadzieją są dzieci… Bliźnięta, które jeszcze się nie narodziły. - Znasz ich imiona? - Wiem tylko, że to dzieci winowajcy - tego, który zasieje ziarno niezgody. Istoty obdarzone nieznanymi wcześniej mocami. Gdy nastanie wojenny zamęt, tylko one będą mogły zapewnić nam zwycięstwo. - Musimy zatem odnaleźć potomstwo naszego wroga - stwierdzili kardynałowie. Będziemy szukać na wszystkich oceanach. - Powtarzam wam, że te dzieci jeszcze się nie narodziły. Kiedy nadejdzie pora, same nas odnajdą. Będzie to znak, że czas wojny jest bliski. W kajucie przez dłuższą chwilę panowała cisza. Potem kardynałowie ponownie przemówili: - Czy to już całe proroctwo? - Nie, jest coś jeszcze - odparł Mosh Zu. - Aby znów zapanował pokój, jedno z bliźniąt będzie musiało przejść do świata umarłych. Widziałem mrok - zapowiedź śmierci. - Mówisz o śmierci, jakiej podlegają zwykli śmiertelnicy, czy też o tej, która spotyka nas? - To właśnie nie jest dla mnie jasne. Chociaż bliźnięta jako potomstwo wampira otrzymają dar wiecznego życia, mam wrażenie, że jedno z nich będzie musiało zaakceptować śmierć, aby przywrócić pokój. Tyle zdołałem zrozumieć. - Dziękujemy ci, mistrzu. - W głosach kardynałów dało się słyszeć przygnębienie. Oddalimy się teraz, by zastanowić się nad przepowiednią.

Falujące peleryny załopotały gwałtowniej i ponownie rozjarzyły się światłem. Sylwetki stojących w kręgu mężczyzn zasnuła mgła. A gdy opadła, Mosh Zu stał sam pośrodku mozaikowego kompasu. Czterej kardynałowie odeszli. I nieprędko mieli spotkać się ponownie.

Rozdział 1 Tik-tak Siedziba szacownej firmy Mizzen, Mainbrace, Windvane i Splice, czyli „kancelarii prawnej społeczności pirackiej (na mocy postanowienia Federacji Piratów z 2015 roku)”, jak głosiła tabliczka na drzwiach, znajdowała się na wysokim klifie. Budowlę wzniesiono na nagiej skale z trzech górnych pokładów galeonu, dzięki czemu wyglądała niczym statek wpływający czy raczej sfruwający - do zatoki. Główna sala konferencyjna tej słynnej instytucji, wcześniej kapitańska kajuta, miała wysokie, sięgające sufitu okna. Niegdyś umożliwiały obserwację bezkresnego obszaru oceanu, obecnie pozwalały podziwiać wywołujący lekkie zawroty głowy widok zatoki w dole. Przed tymi właśnie oknami stał teraz, odwrócony plecami do swoich gości, stary pan Mizzen. Nie dlatego, że chciał ich urazić. Jego nadal bystre i pełne życia błękitne oczy kierowały się co rusz na wiszący na ścianie zegar, a potem wracały ku spokojnym morskim wodom. Miarowe „tik-tak” zwykle działało na adwokata kojąco, dziś jednak odbierał je jako ostrzeżenie. Pan Mizzen nie miał złudzeń. Zegar zawsze tykał. To los decydował, czy człowiek zostanie uwolniony od cielesnej powłoki delikatnie i w sposób naturalny, czy też będzie okrutnie i brutalnie z niej wyrwany, jak to się wcześniej przytrafiło Moluccowi Wrathe’owi. Niezależnie od sytuacji zawsze należy czynić przygotowania do tej ostatniej podróży. Rozmyślania adwokata przerwało niedyskretne chrząknięcie. Po plecach pana Mizzena przebiegły lodowate ciarki, a wyrastające mu z uszu białe włoski stanęły dęba. Odwróciwszy się od okna, ujrzał stojącą tuż obok siebie Trofie Wrathe. Onieśmielająco szykowna zastępczyni kapitana na pokładzie Tyfona była dziś od stóp do głów odziana w czerń. Twarz przysłaniała jej koronkowa woalka tkana we wzór czaszek, dłonie - w tym ta legendarna złota - obleczone były w długie rękawiczki. Odwiedzający kancelarię interesanci często mieli na sobie czarne stroje, lecz tak ostentacyjna żałoba, odpowiednia na pogrzeb, nie była wymagana podczas ceremonii odczytywania testamentu.

Przeszywające spojrzenie zza woalki sprawiło, że powieki pana Mizzena zadrgały. Trofie uniosła brew i spytała: - Czy naprawdę musimy jeszcze czekać? - Obawiam się, że tak, pani Wrathe. To ważne, byśmy nie zaczynali odczytywania testamentu pani szwagra, zanim nie pojawią się wszystkie zainteresowane strony. - A na kogo dokładnie czekamy? - naciskała. - Czy te osoby nie wiedzą, jak niewiele mamy czasu? Przypominam panu, że trwa wojna! Stary prawnik udał, że nie dosłyszał. Miał już pewną wprawę w symulowaniu głuchoty. Rozejrzał się po twarzach pozostałych zebranych w sali - tak, oni też byli poirytowani i z niecierpliwością czekali na rozpoczęcie ceremonii. W pierwszym rzędzie, po obu stronach krzesła chwilowo zwolnionego przez Trofie, siedzieli jej mąż kapitan Barbarro Wrathe oraz nastoletni syn Promyk. Oczy Barbarra spoglądały z powagą, w czarnych włosach dało się już dostrzec pojedyncze srebrne nitki. Był ostatnim żyjącym z braci Wrathe’ów - zanim wampiraci zaatakowali Molucca, zamordowali najmłodszego z nich, Porfiria. Młody Promyk musiał jeszcze dowieść, że jest godzien nosić swoje nazwisko, znane w pirackim świecie. Pan Mizzen zauważył, że od czasu ich ostatniego spotkania podczas pogrzebu Molucca chłopak bardzo się zmienił, jakby dorósł. Jego cera znacznie się poprawiła, a długie włosy miał dziś porządnie zaczesane do tyłu i związane na karku tasiemką. Promyka nie dało się nazwać ani przystojnym, ani brzydkim. Prawdę mówiąc, wyglądał jak wcielenie przeciętności i trudno było sobie wyobrazić, by miał kiedykolwiek odziedziczyć tę sławę i fortunę, które stały się udziałem jego ojca i stryjów. Po drugiej stronie Barbarra, oddzielona od niego pustym miejscem, siedziała Matylda Kettle, właścicielka tawerny od niepamiętnych czasów przyciągającej całe hordy piratów. Niegdyś urodę pani Kettle sławiono na wszystkich morzach i oceanach, teraz… „Cóż - stwierdził w duchu pan Mizzen - kobitka nadal może się podobać, ale tik-tak…”. Uśmiechnął się smutno. Nie, ani tik, ani tak nie dodały Mamie Kettle zmarszczek. Uczyniło to odejście Molucca. Dla nikogo nie było tajemnicą, że od wielu lat piękna Matylda i buntowniczy kapitan piratów byli ze sobą bardzo blisko. To jego śmierć spowodowała, że - o ile marynarskie powiedzenie jest stosowne w tych okolicznościach - żagle Mamy Kettle nagle opadły.

Przedtem właścicielka tawerny zwykła nosić futrzaną etolę lub pstre boa z piór. Obecnie jej chudą szyję zdobiło coś zgoła innego, choć nie mniej barwnego - Scrimshaw, ukochany wąż Molucca. Mama Kettle przygarnęła stworzenie po śmierci kapitana. Szkliste oczy gada były niczym dwa lustra, ukazujące kobiecie jej pełne żalu odbicie. Wzrok pana Mizzena przeniósł się na towarzyszkę Matyldy Kettle - nader egzotyczną osóbkę zwaną Ciasteczko. Według raportu, jaki przygotował dla niego młody Splice, dziewczę to pełniło w tawernie funkcję będącą połączeniem zawodów kelnerki i tancerki burleskowej. Wobec ogólnego nastroju panującego w sali stary prawnik postrzegał Ciasteczko niczym oazę pośród piasków pustyni. Owszem, mina dziewczyny wyrażała powagę, a jej oczy spoglądały z troską na leciwą chlebodawczynię, lecz jednocześnie emanowały czystym światłem. Dla pana Mizzena był to powód do nadziei i radości, zupełnie jak pierwsze promienie słońca po ulewnym dniu. Krzesło obok Ciasteczka było puste i ten widok przywrócił adwokata do rzeczywistości. Uśmiech zniknął mu z twarzy. Zerknął na Trofie Wrathe, która nadal przechadzała się po pokoju i pochwyciwszy jego spojrzenie, ponownie uniosła pytająco brew. „Tik-tak - tykał zegar. - Tiktak”. Trzeba chyba jednak zacząć tę ceremonię. W tej chwili w korytarzu rozległy się czyjeś kroki. Trofie zatrzymała się i odwróciła w stronę drzwi. Pan Mizzen również na nie spojrzał. Do sali wpadł zdyszany młody pan Splice i skinąwszy grzecznie głową swemu przełożonemu, odezwał się do kogoś, kto szedł za nim: - Zapraszam tutaj. Pozostali już są. W progu stanęła młoda kobieta o włosach koloru zachodzącego słońca. Spojrzała na zebranych i powiedziała: - Przepraszam, że kazaliśmy wam czekać. Była to Catherine Morgan, znana powszechnie jako Cate Kord. Przed śmiercią kapitana Molucca pełniła funkcję jego zastępczyni na pokładzie Diabla. - Miło znów cię widzieć, Cate. - Barbarro wstał, by powitać dziewczynę. Kiedy ściskał jej rękę, palcami musnął czarną opaskę, którą nosiła na przegubie od kilku miesięcy. Cate także przeżywała żałobę, jednak to nie Molucco Wrathe był jej główną przyczyną. Puściwszy dłoń młodej piratki, Barbarro wskazał jej miejsce pomiędzy sobą a Mamą Kettle. Cate uśmiechnęła się uprzejmie do pozostałych i usiadła. Trofie odetchnęła z ulgą i uczyniła to samo. Jednak kiedy poprawiała spódnicę, nagle zdała sobie z czegoś sprawę. Cate powiedziała: „Przepraszam, że kazaliśmy wam czekać”.

W tej samej chwili do sali wszedł młody mężczyzna. Był w wieku syna Trofie, Promyka, lecz miał już za sobą długą podróż po różnych niespokojnych wodach. Connor Tempest - ofiara sztormu, chłopiec, który został piratem, a co więcej, kimś na kształt przyszywanego syna Molucca. Ich relacja, jak wiele innych w życiu kapitana, była niczym statek, który wpadł na skały, i zakończyła się, kiedy Molucco spalił kontrakt młodego pirata. A jednak Connor przyszedł - znów pokazał, że można na nim polegać niczym na falach oceanów. Trofie uśmiechnęła się leciutko i zwróciła twarz ku panu Mizzenowi. - Connor! - powitała go Mama Kettle. - No oczywiście. Powinniśmy byli się domyślić, że się zjawisz. Chłopak wyglądał na skrępowanego, jakby wyczuwał, że jest ostatnim i najmniej pożądanym gościem. - Panie Tempest - powitał go pan Mizzen, unosząc wzrok znad znakomitych notatek młodego Splice’a. - Mamy dla pana wolne miejsce obok panny Ciasteczko. Proszę spocząć i zaczynamy. - Najwyższa pora - syknęła Trofie do męża. „Tak - pomyślał stary prawnik, ponownie wsłuchując się w bezlitosne tykanie zegara. - Wreszcie zawsze nadchodzi najwyższa pora”.

Rozdział 2 Dziedzice Molucca - Ja, Molucco Osborne Mortimer Wrathe, zdrów na ciele i umyśle… Cichy chichot Mamy Kettle sprawił, że pan Mizzen przerwał czytanie i spojrzał na nią sponad zwoju, który trzymał w dłoniach. - Zdrów na ciele i umyśle! To nie brzmi jak słowa mężczyzny, którego znałam przeszło czterdzieści lat. Adwokat uśmiechnął się pobłażliwie i zaczął od początku: - Ja, Molucco Osborne… - Chwileczkę! - Trofie Wrathe uniosła prawą dłoń i kiedy pan Mizzen spojrzał na nią, zdjęła czarną rękawiczkę. Adwokat zamarł na widok złotych palców i lśniących rubinowych paznokci. Wykorzystując swą przewagę, kobieta przemówiła: - Jestem pewna, że nikt nie miałby nic przeciwko temu, by pominął pan te formalności i przeszedł do sedna. - Kilka zdumionych twarzy zwróciło się w jej stronę, lecz zastępczyni na Tyfonie nie dała się zbić z tropu. - Jak już wcześniej mówiłam, jesteśmy w stanie wojny. - Wojna czy nie - odparł pan Mizzen - pewne procedury muszą zostać dopełnione. Tym razem głos zabrał Barbarro. - Moja żona ma rację - oznajmił. - Rozpoczęliśmy tę ceremonię z opóźnieniem, a kilkoro z nas musi zdążyć na naradę wojenną w Akademii Piractwa… - Kapitan zerknął ostrożnie na Cate, a potem ponownie skierował wzrok na starego prawnika. - Jestem pewien, że wszyscy tu zebrani chcą postawić żagle, nim nadejdzie odpływ. - Dobrze więc. - Pan Mizzen westchnął. - Przejdę do sedna, jak to państwo ujęli. - Z chłodną rezerwą spojrzał na całe towarzystwo zza swych okularów. - Wyjawię, kto co dostanie. Oczywiście przybyliście, by dowiedzieć się właśnie tego. Kiedy adwokat szukał w testamencie odpowiednich fragmentów, w sali panowała niezręczna cisza. Wreszcie pan Mizzen zaczął czytać:

- Mojej drogiej Mamie Kettle, najpiękniejszej, najbardziej podniecającej syrenie, jaką miałem szczęście spotkać podczas swych podróży po Siedmiu Morzach, bogini, która niosła mi pociechę i ulgę przez wszystkie lata znajomości. Pozostawiam ci kwotę pięciu milionów… - Pięć milionów! - krzyknęła Trofie. Ku jej rozdrażnieniu Barbarro i Promyk uśmiechali się promiennie, podobnie jak Ciasteczko. Mama Kettle natomiast zaniemówiła, a jej przepełnione łzami oczy nie odrywały się od twarzy pana Mizzena, kiedy ten czytał dalej. - Miałem nadzieję - ciągnął adwokat - że wydamy te pieniądze wspólnie, dzieląc ostatnie lata naszego życia, lecz jeśli los zadecydował inaczej, nie widzę powodu, dla którego ty, najdroższa Mamo, nie miałabyś cieszyć się komfortem i przyjemnościami, jakie chciałbym ci zapewnić. Żałuję jedynie, że nie możemy wznieść toastu ostrygowym szampanem i uczcić naszej wspólnej przyszłości. - Ja także żałuję - szepnęła Mama Kettle, z wdzięcznością przyjmując chusteczkę, którą podała jej Ciasteczko. Przy następnych słowach pan Mizzen spąsowiał, lecz czytał dalej. - Najlepsze z mych dni i nocy - odchrząknął - zawdzięczam tobie. Pamiętaj, by wydać te pieniądze równie lekkomyślnie, jak ja bym to uczynił. Mama Kettle zachichotała gardłowo i przytaknęła z uśmiechem. Ciasteczko ujęła jej rękę. - Wiedziałam, że się o ciebie zatroszczy - powiedziała. - Zawsze to robił - odparła właścicielka tawerny, ściskając dłoń dziewczyny. - Na swój własny sposób. Ton starego prawnika stał się bardziej formalny. - Molucco nie zaznaczył, kto miałby się zająć jego ukochanym Scrimshawem, ale wygląda na to, Mamo Kettle, że przyjęłaś ten obowiązek na siebie? - Och, tak. - Pokiwała głową. - Scrimshaw już zawsze będzie miał w tawernie swój dom. Wolną dłonią pogładziła czule gada. - Między nami jest więź. Ja także nieraz w swoim życiu zrzucałam skórę. - Cóż - kontynuował adwokat. - Molucco odłożył kolejnych dziesięć tysięcy na pokrycie dość osobliwych gastronomicznych upodobań Scrimshawa. - Dziesięć tysięcy? - powtórzyła Trofie bezgłośnie, zwracając się do syna. - Na żarcie dla zwierzaka! - Promyk uśmiechnął się, widząc niedowierzanie na twarzy matki, a potem zerknął na Mamę Kettle, która znów pokiwała głową.

- Tak długo, jak ze mną jest, Scrimshawowi nie zabraknie ani daktyli w miodzie, ani pistacji w wodzie różanej - zapewniła. Pan Mizzen ponownie przebiegł oczyma testament, a potem zaczął energicznie czytać. Barbarro zastanawiał się, czy tylko mu się wydaje, czy też prawnik naprawdę próbuje naśladować głos jego drogiego zmarłego brata. - Mój statek, Diablo, był mi domem przez wiele długich lat, jedną z niewielu stałych i pewnych rzeczy w moim życiu. Długo myślałem, kto powinien go odziedziczyć, i ostatecznie postanowiłem powierzyć go mojemu bratankowi Promykowi Wrathe’owi. Cała rodzina Wrathe’ów słuchała uważnie słów odczytywanych przez adwokata. - Promyku, mam nadzieję, że dzięki temu staniesz się prawdziwym kapitanem piratów. Gdyby takielunek, działa i stare deski na pokładzie mogły mówić, ten galeon miałby sporo historii do przekazania. Pod moją komendą przeszedł chwalebnie przez liczne rafy i burze. Nie wątpię, że i pod twoją czeka go wiele przygód i sława! - Dzięki, stryjaszku Luck - rzucił Promyk beztrosko. - Chociaż wolałbym statek, który nie znajduje się w rękach wampiratów… - Zakładam - wtrąciła Trofie, unosząc woalkę i zwracając się do pana Mizzena - że wraz ze statkiem przypada memu synowi także znaczna kwota w złocie? - Z pewnością wszystko zostanie w swoim czasie ujawnione - odparł stanowczo prawnik, umykając wzrokiem przed wwiercającym się weń lodowatym spojrzeniem błękitnych oczu pani Wrathe. Złapał odpowiedni rytm i znów odczuwał przyjemność z wykonywanych czynności. - Cate Morgan, która służyłaś mi w przeróżnych rolach przez większość swej morskiej kariery i pokazałaś, że jesteś jednym z najlepszych pirackich strategów swego pokolenia. Pozostawiam ci kwotę pięciu milionów… - Kolejne pięć milionów? - Trofie pochwyciła ramię męża swoją złotą dłonią. - Liczysz to? Nie podoba mi się sposób, w jaki rozchodzą się kolejne sumy… - Cate - kontynuował adwokat trochę głośniej - pozostawiam ci kwotę pięciu milionów pod jednym niewielkim warunkiem. Mój bratanek Promyk odziedziczył Diabla i żywię nadzieję, że dzięki temu wyrobi sobie nazwisko w pirackim świecie. Jednak samo drewno i żagle mu tego nie zapewnią. Cate, spotkał mnie ogromny zaszczyt, że byłaś moją zastępczynią na pokładzie galeonu. Teraz proszę cię, abyś ponownie zajęła to stanowisko u boku Promyka na okres trzech lat. Tyle powinno wystarczyć, aby chłopak nauczył się niezbędnych podstaw. Mam nadzieję, że

zechcesz pozostać z nim jeszcze dłużej, ale nawet jeśli zdecydujesz inaczej, po upływie trzech lat mój dar w postaci pięciu milionów będzie twój. Barbarro parsknął śmiechem. - Przepraszam, Cate - powiedział. - Nie śmieję się z ciebie. Po prostu pomyślałem, że mój brat do samego końca lubił zawierać umowy. - Do samego końca i jeszcze dłużej - mruknęła dziewczyna. Czuła na sobie wzrok Trofie i Promyka. Nie miała wątpliwości, że oboje starają się odczytać jej myśli i emocje. Bardzo się pilnując, by nie zerknąć w ich kierunku, zwróciła się do pana Mizzena: - Czy mogę nie odpowiadać teraz? Chciałabym przemyśleć tę propozycję. Adwokat skinął głową. - Kapitan Wrathe zezwolił na to. Wiedział, że będzie pani chciała rozważyć wszelkie za i przeciw. - Za i przeciw! - syknęła Trofie z irytacją. Czując ostrzegawczy dotyk męża, złagodziła nieco ton. - Doprawdy! Molucco dał jej fortunę, a jedyne, co ona ma zrobić w zamian, to pokierować naszym synem. Barbarro nic nie powiedział, lecz pomyślał, że na miejscu Molucca podniósłby stawkę, by uczynić ofertę bardziej kuszącą. - Mojemu drogiemu bratu Barbarro - podjął pan Mizzen - nie pozostawiam nic. „Nic”. Słowo zdawało się odbijać rykoszetem od ścian sali konferencyjnej. Napięcie i zdumienie były niemal namacalne. - Nie pozostawiam ci nic, Barbarro - czytał dalej prawnik - ponieważ jesteś równie bogaty jak ja, a są inni, którzy dużo bardziej skorzystają z niespodziewanego zastrzyku pieniędzy. Ufam, że nie będziesz miał mi tego za złe. Drogi Barbarro, utrata naszego brata Porfiria była jednym z najsmutniejszych doznań w moim życiu, a jedną z największych radości - niedawne pojednanie z tobą. Zmarnowaliśmy tak wiele czasu! Dostałem lekcję, choć nieco zbyt późno, że krew nie woda, choćby ta z największych głębin oceanów. Kiedy pan Mizzen umilkł, by zaczerpnąć tchu, Trofie natarła ponownie: - Czy pozostawił jakąś wiadomość dla mnie? - Krótką. - Adwokat odchrząknął i ponownie odnalazł swój rytm. - Moja droga rodzino i wspaniali przyjaciele, jeśli pilnie liczyliście legaty (a wiem na pewno, że niektórzy z was to robili), to wiecie, że wciąż pozostaje do rozdysponowania lwia część mej fortuny. Moi księgowi mogą podać wam całkowitą kwotę, chociaż sam szacuję, że wynosi ona około… - Dwudziestu ośmiu milionów! - dokończyła pani Wrathe.

- Dwudziestu ośmiu milionów ośmiuset tysięcy - poprawił ją Mizzen z uśmiechem. - Całe bogactwo, które gromadziłem przez wiele lat na wszystkich oceanach, przekazuję memu przyjacielowi Connorowi Tempestowi. Oczy wszystkich zwróciły się ku Connorowi. Na twarzach Barbarra i Promyka malowało się zaskoczenie. Trofie wyglądała, jakby pilnie potrzebowała pomocy lekarskiej. Mama Kettle i Ciasteczko uśmiechały się w milczeniu. Mina Cate była trudniejsza do rozszyfrowania. Sam Connor nie miał pojęcia, jak powinien zareagować na to, co przed chwilą usłyszał. Kiedy został poproszony o przybycie na ceremonię odczytania testamentu, spodziewał się, że otrzyma jakąś pamiątkę po dawnym dowódcy - a i to uważał za mało prawdopodobne. Jego ostatnie spotkania z Molukkiem były dziwne, w dodatku kapitan nie pozostawił chłopakowi żadnych wątpliwości, że ich relacje zostały raz na zawsze zakończone. Ale pan Mizzen powiedział, że to właśnie Connor odziedziczy niemal trzydzieści milionów! Ta suma tak dalece wykraczała poza wszelkie wyobrażenia młodego Tempesta, że czuł się niemal sparaliżowany. - Connorze - czytał adwokat. - Zdaję sobie sprawę, że możesz być zaskoczony. Wyznam szczerze, że i mnie to zdumiewa. Pojawiłeś się w moim życiu całkiem przypadkowo i w okamgnieniu stałeś się nieocenionym członkiem załogi. Lecz co ważniejsze, również synem, którego nigdy nie miałem. Z powodu tego głębokiego uczucia, które wobec ciebie żywiłem, zdobyłeś moc, jaką posiadło niewielu - moc, by mnie zranić. Skorzystałeś z niej. Gdy poprosiłeś o zwolnienie cię spod mojej komendy, poczułem się, jakbyś wbijał mi rapier w pierś. Odpowiedziałem ci gniewem, jak to mi się często zdarza. Spaliłem twój kontrakt i poprzysiągłem sobie wymazać cię z mego życia. - Pan Mizzen umilkł i pociągnął łyk wody, zadowolony, że uwaga wszystkich skupia się właśnie na nim. - Nie potrafiłem tego zrobić, Connorze, tak jak i nie potrafiłem usunąć cię ze swego serca. Wiem, dlaczego zrobiłeś to, co zrobiłeś. Widziałem twoje zagubienie i poczucie winy, śmiem rzec, nawet wyraźniej niż ty sam. Dlatego teraz wyciągam dłoń z grobu i proszę cię, byś ją uścisnął… - Dość już usłyszałam - żachnęła się Trofie, wstając gwałtownie z krzesła. Jej oczy miotały błyskawice. - Ten testament to jakaś parodia! Biadolenia chorego oszukującego samego siebie człowieka, który stał się podatny na manipulacje i zakusy oszustów, i… Kiedy nabierała tchu, by rzucić kolejną zniewagę, adwokat wszedł jej w słowo:

- Zapewniam panią, pani Wrathe, że jej szwagier był zdrowy na ciele i umyśle, kiedy w obecności mojej oraz panów Mainbrace’a, Windvane’a i Splice’a podpisywał swój ostatni testament. - Proszę sobie darować! - prychnęła z pogardą Trofie. - Wraz z mężem zaskarżymy ten testament w każdym trybunale na lądzie i morzu… - Nie - uciął stanowczo Barbarro, wstając. - Nie zrobimy tego. To była fortuna mojego brata i miał prawo rozdysponować ją wedle własnego uznania. Sam dokonał tych wyborów i chociaż nie ze wszystkimi możemy się zgadzać, musimy je uszanować. - Z tymi słowy wyciągnął dłoń do adwokata. - Dziękujemy panu. A teraz naprawdę musimy już odejść. Mamy wojnę do wygrania i statek do odzyskania. - Spojrzał na Promyka, który posłusznie podniósł się z miejsca. Trofie stała nieruchomo, wciąż kręcąc głową z niedowierzaniem. Barbarro ujął delikatnie jej dłoń i zdecydowanie poprowadził żonę do wyjścia. - Chodź, min elskling. Musimy się spieszyć do Akademii Piractwa. Promyk wahał się przez chwilę. Potem uśmiechnął się szeroko do pozostałych i ruszył w stronę drzwi, przystając na moment przed Connorem. - Cóż, przyjacielu, wygląda na to, że dziś to ty rozbiłeś bank - rzucił lekko. - Gratuluję, stary. Mazełtow! Jak na rozbitka wyłowionego z morza nieźle żeś się ustawił. Mrugnął do Ciasteczka, a potem z ironicznym uśmieszkiem na ustach podążył za rodzicami.

Rozdział 3 Zabijać piratów Trzy statki sunęły po ciemnych falach oceanu niczym ławica orek w trakcie polowania. Płynący na czele Krwawy Kapitan miał po swej lewej Wybawcę, a po prawej Diabla. Jednostki wampirackie doścignęły i właśnie otaczały jeden z galeonów Federacji. Sidorio stał na dziobie swego okrętu, podpierając się pod boki. Śledził z ożywieniem małe postaci biegające chaotycznie po pokładzie pirackiego statku. Śmiertelnik potrzebowałby gogli noktowizyjnych i optycznego zoomu, by to wszystko dostrzec. Wzrok Sidoria był tak wyostrzony, że z całkowitą jasnością i aż po horyzont widział ocean… Jego ocean. - Możesz przyspieszyć? - spytał oficera stojącego za kołem sterowym. Sternik pokręcił głową. - Niestety nie, kapitanie. Płyniemy prędko, ale nasz statek jest duży. No i chciał pan, by Wybawca i Diablo dotrzymywały nam tempa. Wspomnienie dwóch pozostałych jednostek sprawiło, że Sidorio z rozrzewnieniem pomyślał o ich dowódcach - Jezie Stukeleyu i Johnnym Desperado. Jedną z nielicznych wad szybkiej rozbudowy jego floty było to, że musiał awansować swoich zaufanych zastępców i mianować nowych pomocników - takich jak ten bubek sternik. „Cóż - myślał Sidorio. - Stukeley i Johnny mogą sobie mieć własne statki, ale w hierarchii Imperium pozostają moimi podwładnymi”. Odwrócił się plecami do imbecyla przy sterze i utkwił swój palący wzrok w Stukeleyu, stojącym na dziobie Wybawcy. Na tym chłopaku zawsze można było polegać. Młodzieniec spojrzał na swego komandora i zasalutował, czekając na rozkazy. Uśmiechając się z satysfakcją, Sidorio przeniósł wzrok na Johnny’ego Desperado, kapitana Diabla. On również patrzył na naczelnego dowódcę wampiratów, gotów wykonać jego polecenie. - Za mną! - zakomenderował Sidorio.

- Co? - Sternik aż podskoczył zaskoczony i spojrzał na niego oczyma wyrażającymi kompletne zagubienie. - Nie ty, poruczniku Jewell! - Sidorio zaczynał tracić cierpliwość. - Proszę wybaczyć, kapitanie! - Oficer uniósł jedną dłoń z koła i zasalutował. Druga ręka drżała mu tak bardzo, że nie mógł utrzymać steru i po chwili wielki statek zaczął zbaczać z kursu. W tym tempie nigdy nie dogonią pirackiego galeonu! Sidorio odepchnął drżącego porucznika na bok i sam stanął za kołem. Okręt natychmiast ponownie wszedł na właściwy kurs, niczym narowisty rumak pod ręką doświadczonego jeźdźca. Kapitan odwrócił się i zawołał przez ramię: - Czy na tym statku jest ktokolwiek kompetentny na tyle, by móc przejąć ster, kiedy ja będę zajmował się interesami? - Jest, panie kapitanie! - Młody wampirat z szeroką klatką piersiową i pewną siebie miną podszedł energicznie do Sidoria. - Jak cię zwą? - spytał kapitan. - Caleb McDade - odparł młodzieniec, salutując. - Do pańskiej dyspozycji! Sidorio uśmiechnął się, widząc taki zapał. - Zatem, Calebie McDade, właśnie zostałeś awansowany - oznajmił. - Przejmij ster. Ustępując miejsca McDade’owi, potrącił świeżo zdegradowanego byłego porucznika Jewella. Z pogardą spojrzał na tę marną podróbkę wampirata. - Z żalem informuję, że zostałeś zwolniony. Ujął zdumionego porucznika pod pachy, uniósł go, podszedł z nim do relingu i wyrzucił za burtę. Stojący za sterem Caleb McDade uśmiechnął się od ucha do ucha. - Widzę, że mamy podobne poczucie humoru - stwierdził Sidorio. - Świetnie. Teraz już na mnie pora. Patrz na ocean i nie puszczaj sterów, capisci? - Tak jest, kapitanie! Sidorio uznał, że wreszcie znalazł właściwego człowieka do tej roboty. Zerknął na Stukeleya na Wybawcy, a potem na Johnny’ego na Diabłu. - Na trzy! - zarządził. - Raz… Dwa… Trzy! Wyskoczył wysoko ponad pokład i zniknął nad ciemnymi wodami oceanu. Zupełnie jakby bez żadnego wysiłku przyciągał do siebie piracki galeon, niczym latawiec. Zerknąwszy na boki, ujrzał Stukeleya i Johnny’ego lecących tuż za sobą. Sidorio krzyknął z satysfakcją. Rozpoczyna się gra!

Jack Fallico stał na pokładzie swego statku, przytrzymywany żelaznym uściskiem rąk Mimmy i Holly, dwóch najsilniejszych wampirzyc z załogi Loli Lockwood Sidorio. Kapitan Fallico był ostatnim śmiertelnikiem, który pozostał tu przy życiu. Jego podwładni leżeli na pokrwawionych deskach niczym szczapy drewna wyrzucone przez fale. W słabym świetle pokładowych latarni ich ciała miały srebrnoszary odcień. Wokół krzątały się odziane w peleryny cienie - koleżanki Mimmy i Holly zajęte zbieraniem krwi nowo umarłych. Kapitan piratów przez jakiś czas szarpał się i protestował, klnąc i złorzecząc swym oprawczyniom. Teraz wreszcie pogodził się z losem. Stał spokojnie, wbijając pełne wściekłości oczy w lady Lockwood. - Skoro zamierzasz mnie zabić, zrób to wreszcie - powiedział odważnie. Lola uniosła brew, ale nie zdradziła swoich zamiarów. Odczuwając przyjemne oszołomienie, głębiej wciągnęła powietrze. W jej nozdrza uderzył zapach przemieszanych różnych grup krwi. Ich aromat był wręcz odurzający. Rozważała już, jakie nowe mieszanki będzie w stanie stworzyć z plonów dzisiejszego zbioru. - Słuchaj no - warknął Fallico. - Mam już tego dosyć! Zmasakrowałaś moją załogę i przejęłaś statek. To oczywiste, że mnie zabijesz, więc przestań sobie pogrywać i po prostu to zrób, ty odrażająca spasiona wampirzyco! - Spasiona? - Lady Lockwood podeszła do swej ofiary. Obcasy jej wysokich do pół uda kozaków ze skóry rekina zastukały o deski pokładu. - Spasiona? Jak śmiesz! Nie jestem spasiona, ty głupcze! Jestem w ósmym miesiącu ciąży! - Rozsunęła pelerynę i z dumą zaprezentowała wydęty brzuch sterczący pod obszerną suknią. Głaszcząc go delikatnie, zrobiła jeszcze kilka kroków i podniosła kapitański rapier, który leżał u stóp właściciela. - Żyj z mieczem w dłoni… - zaczęła. - Pani kapitan! - zawołała Mimma. Widząc niepokój w oczach swej zastępczyni, Lola przerwała. Zabijanie dowódcy piratów było chwilą, którą należało smakować - niczym otwieranie długo przechowywanej w piwnicach butelki i rozkoszowanie się aromatem wina. Mimma musiała mieć dobry powód, skoro ośmieliła się jej przeszkodzić w takim momencie. Lady Lockwood usłyszała za swoimi plecami świst powietrza i głośny huk. Odwróciwszy się, dostrzegła męża. Stał kilka metrów od niej. Kiedy po jego obu stronach wylądowali Stukeley i Johnny, na twarzy Loli odmalowała się pogarda. Nie opuszczając trzymanego w ręku rapiera, zmarszczyła brwi.

- Co wy tu robicie? - spytała lodowatym tonem. Sidorio aż rozdziawił usta ze zdziwienia. - A co ty tutaj robisz? Lada dzień będziesz rodzić. Powinnaś odpoczywać. - Pełnym troski spojrzeniem obrzucił brzuch żony. Lady Lockwood przewróciła oczyma. - Czy musimy wiecznie do tego wracać? Są dwa rodzaje ciężarnych kobiet - oświadczyła. - Takie, które całymi miesiącami leżą w łóżku i czytają czasopisma, żądając masażów stóp, oraz te, które dalej robią swoje. To powiedziawszy, odwróciła się i przebiła rapierem kapitana Fallico. Kiedy ciało pirata opadło bezwładnie na deski, Holly szybko podłączyła aparaturę i zaczęła butelkować jego krew. To był ostatni z długiej serii bardzo udanych zbiorów. Z całego pokładu zaczęły się schodzić członkinie załogi Loli, beznamiętnie przekraczając leżące na nim liczne zwłoki. Każda wampiratka niosła standardową czarną walizeczkę, w której spoczywało sześć butelek świeżo pobranej krwi. - Dobra robota, moje panie! - pochwaliła je lady Lockwood, kiedy dziewczęta zebrały się w dwuszeregu obok masztu. Stanęła dumnie przed frontem swojej załogi. Holly zatrzasnęła walizeczkę i zajęła miejsce u boku pani kapitan. - Holly, Camille, następne zadanie jest dla was. Znacie tę przedziwną tradycję, wedle której piraci mają na statku nokturna? Obie skinęły głowami. - Niewątpliwie on lub ona ukrywa się teraz pod pokładem - ciągnęła Lola. - Znajdźcie tę osobę i przyprowadźcie ją do mnie. - Martwą czy nieumarłą? - spytała Camille. Lady Lockwood zaśmiała się beztrosko. - Nieumarłą poproszę. Zabawimy się troszkę z naszymi przeciwnikami. - Powiodła wzrokiem po szeregach swych podwładnych. - Jessamy, Nathalie, przynieście, proszę, paczkę z Wagabundy. Reszta może zacząć sprzątać pokład. Wampiratki od razu zabrały się do dzieła. Ciało Jacka Fallico jako pierwsze zniknęło pod wodą. - Co się dzieje? - spytał Sidorio. - Wyjaśnię ci później - odparła Lola, rzucając mu pęk kluczy. - Prezent dla ciebie, mój mężu. Kolejny statek do twej rosnącej kolekcji. Numer sto pierwszy, jeśli się nie mylę? To miała być niespodzianka, ale wszystko popsułeś.

- Dziękuję - wybąkał Sidorio, ściskając klucze w dłoni. Podszedł bliżej, by ją ucałować, lecz w ostatniej chwili lady Lockwood odwróciła głowę i usta małżonka dotknęły jej gładkiego, chłodnego niczym marmur policzka. Stukeley, Mimma i Johnny odwrócili wzrok, ale Sidorio i tak zarumienił się ze wstydu. - Czyżbyś się na mnie gniewała, żono? - spytał z nutą groźby w głosie. Lola westchnęła. W chłodnym nocnym powietrzu z jej ust uniósł się obłok pary. - Jestem wściekła! - oznajmiła zimno. - Będę miała dziecko, Sid, a nie lobotomię. Mogę nadal dowodzić załogą, zarówno przed porodem, jak i po nim. - Porodami - poprawił Sidorio. - Oczekujesz dwójki dzieci. Naszych bliźniąt. Dziedziców nieśmiertelnego imperium. - Tak, tak - odparła niecierpliwie. - Możesz być pewien, że dobrze wiem, iż w moim brzuchu rośnie dwóch Sidoriów. To mnie wciąż kopią i podgryzają o każdej porze dnia i nocy. Wygląda na to, że duże stopy i ostre zęby są cechą rodzinną. Przywódca wampiratów uśmiechnął się i dotknął szyi małżonki. Była elegancka jak u łabędzia i zwodziła delikatnym wyglądem. - Przepraszam. Działałem bez namysłu. Wiem, że niekiedy bywam nadopiekuńczy, ale po prostu tak bardzo mi na tobie zależy… - Jego głos stał się lekko ochrypły. - Już raz niemal cię straciłem. Nie wiem, czy bym przetrwał, gdyby coś ci się stało. Lola spojrzała mężowi w oczy. - Gdyby coś stało się mnie czy twoim bezcennym bliźniętom? Jej ostre słowa nie zbiły Sidoria z tropu. - Rozumiesz, jak wiele znaczą dla mnie te dzieci - powiedział. - Ale nigdy się nie dowiesz, ile ty dla mnie znaczysz, bo moja miłość jest tak wielka, że nie sposób jej zmierzyć. Usłyszawszy to, lady Lockwood złagodniała. - To słodkie - stwierdziła, wiodąc czubkiem palca po klindze broni kapitana Fallico, a następnie zlizując z niego kroplę krwi. Przez chwilę kosztowała ją na języku, aż wreszcie z aprobatą pokiwała głową. Krew miała zadziwiająco złożony smak. Później uraczy się całym kielichem, dostarczając bliźniętom jakże potrzebnych substancji odżywczych. - Naprawdę jest ci przykro, Sidzie? Obiecujesz poprawę? Przywódca wampiratów przytaknął gorliwie. - Chciałbym znaleźć sposób, by móc ci to udowodnić. - Czyny mówią więcej niż słowa - oświadczyła lady Lockwood zdecydowanie. Wyjęła mężowi z dłoni pęk kluczy. Zalśniły w świetle księżyca, kiedy podawała je stojącej obok

wampiratce. - Mimmo, ostatnio wykazałaś się doskonałymi umiejętnościami przywódczymi. Uważam, że nadeszła pora, abyś objęła komendę na własnym statku. - Wow! - Dziewczyna była wyraźnie zaskoczona. Mocno ujęła klucze. Stukeley porwał ją w ramiona i ucałował. - Gratuluję, pani kapitan! - Rany, dziękuję. - Mimma uśmiechała się promiennie. - Patrzcie, dziewczęta wracają! Państwo Sidorio i ich przyboczni odwrócili się we wskazanym kierunku. Zwykłe członkinie załogi Loli wyrzucały ciała piratów do morza i spłukiwały wodą pokład. Pośród tego zorganizowanego chaosu kroczyły Holly i Camille, prowadząc trzymanego pod ramiona przerażonego nokturna. Nieco dalej widać było sylwetki Jessamy i Nathalie. Schodziły właśnie z pokładu Wagabundy, niosąc coś, co wyglądało jak pokrowiec na zwłoki. Lola zbliżyła się do poszarzałego na twarzy nokturna i przyjrzała mu się uważnie. - Żałosna z ciebie podróbka wampirata - stwierdziła. - Nie jestem wampiratem. Jestem nokturnem! Służę Obsydianowi Darke’owi i… - Dosyć! - Lady Lockwood uniosła obleczoną w rękawiczkę dłoń i spoliczkowała go siarczyście. - Jesteś zdrajcą swego ludu! - Wykończyć go? - spytała Holly z nadzieją w głosie. Lola zaczekała, aż Nathalie i Jessamy rozłożą przyniesioną z Wagabundy „paczkę”. - Nie - rzekła wreszcie. - Nie, ten zdrajca popłynie z nami. Jestem przekonana, że znajdziemy sposób, by zawrócić go na właściwą ścieżkę. Zabrać go na Wagabundę! Holly i Camille odciągnęły bezsilnego nokturna. Lady Lockwood przeniosła wzrok na leżący u jej stóp worek na zwłoki. Był czarny i miał długi złoty suwak, który lśnił w świetle księżyca. - Otwórzcie go! - zakomenderowała. Jessamy przykucnęła i rozsunęła zamek błyskawiczny. Pozostali nachylili się, by zobaczyć, kto - lub co - jest wewnątrz. Westchnęli, ujrzawszy zmasakrowane ciało. - Kto to był? - spytał Johnny. - Nie stawiaj jeszcze na nim krzyżyka, kowboju. - Lola się zaśmiała. - Jest w kiepskim stanie, ale sądzę, że uzdrawiające moce nokturnów są wystarczająco potężne, by doprowadzić go do porządku. - O co w tym chodzi? - zastanawiał się Stukeley. Ignorując zastępcę Sidoria, lady Lockwood zwróciła się do Nathalie i Jessamy:

- Wyrzućcie go za burtę. Niech dołączy do pozostałych. Wampiratki prędko wykonały zadanie. - Jacqui! - zawołała Lola. - Masz flary? - Tak, pani kapitan! - Jacqueline podbiegła do zebranych. - Dziewczyna, która igrała z ogniem! - zachichotała lady Lockwood, patrząc, jak jej podwładna podpala flary. W powietrzu rozległ się świst, pyknięcie i nagle cały pokład zalało czerwone światło. - Pora się wycofać - oznajmiła Lola, ujmując męża pod ramię. - Możesz mnie teraz zabrać do domu. Przyda mi się krótka drzemka. Masaż stóp też byłby nie od rzeczy. Sidorio przyciągnął do siebie swoją nieskończenie piękną i niewyobrażalnie złą małżonkę. Ruszyli razem przez opustoszały już niemal pokład. Członkinie załogi Loli zakończyły swoje zadania i wracały na Wagabundę. Holly dołączyła do Mimmy i dwóch zastępców Sidoria. Dziewczęta przybiły sobie piątkę, a Stukeley zapytał: - Czy któraś z was wie, co kapitan Lockwood knuje tym razem? Obie przecząco pokręciły głowami. - Ale dostałam własny statek! - cieszyła się Mimma, obracając klucze na palcu. Desperado objął Holly w pasie. - Powinniśmy to uczcić. Wampiratka zerknęła na swój zegarek kieszonkowy. - W Tawernie Krwi trwa jeszcze impreza. - Skarbie - Johnny przewrócił oczyma w udawanej bezsilności - odkąd ta dwójka przejęła kontrolę nad tawerną, impreza nigdy się tam nie kończy! - Tak czy inaczej lepiej się zwijajmy - ponaglał Stukeley. - Nadpływa jeden z ambulatoryjnych statków Sojuszu. - Musieli dostrzec flary - stwierdził były kowboj z błyskiem w oku. - To wszystko jest trochę szalone… i bardzo zabawne! Mimma spojrzała na Jeza. - Mógłbyś udzielić mi szybkiej lekcji, jak mam sterować tym kolosem? - spytała. Stukeley przytaknął, wyciągając do niej dłoń. Chichocząc, czworo młodych wampiratów ruszyło w kierunku steru, ślizgając się po dopiero co spłukanym pokładzie.

Rozdział 4 Puste krzesła Na widok kamiennego łuku wieńczącego wejście do portu Akademii Piractwa Connor poczuł ucisk w piersi. Od czasu odczytania testamentu wciąż rozmyślał, dlatego też nie wykonał jedynego zadania, które powinien był wypełnić. Wkrótce uda się na naradę wojenną z pirackimi kapitanami i straci swoją szansę. Cate sterowała łodzią, kierując ją tuż pod łuk. Kiedy przepływali, zamocowane po jego drugiej stronie płonące pochodnie oświetliły wyryte w kamieniu słowa słynnej szkolnej maksymy: Obfitość i przesyt Rozkosz i swoboda Wolność i siła - Cate! - zagadnął chłopak towarzyszkę i natychmiast się zorientował, że ton jego głosu był niewłaściwy. Zawołał ją zbyt głośno, pośpiesznie. Tak wiele razy wyobrażał sobie tę sytuację, a teraz miał wszystko popsuć… Rudowłosa piratka spojrzała na Connora, nie zwracając nawet uwagi na jego nagłe skrępowanie. - Co jest? - Muszę ci coś powiedzieć. - Zmarszczył brwi. - Zanim dobijemy do pomostu. - Więc lepiej się pospiesz. Zostało nam może pięć minut drogi. Pięć minut! Powinien był to zrobić od razu, kiedy tylko miał ku temu okazję. Zawiódł Cate - i nie tylko ją. Sięgnął do kieszeni, szukając palcami pewnego niewielkiego, lecz potężnego przedmiotu. - Connor? Tym razem usłyszał w jej głosie zniecierpliwienie. - Przepraszam - rzekł. - Chodzi o Barta. - Co z Bartem? - Jej ton natychmiast się zmienił.

Ta rozmowa była zbyt istotna, by poświęcić jej ledwie kilka minut, ale skoro już zaczął, nie miał innego wyjścia, jak tylko kontynuować. - Kiedy odnalazł mnie na Krwawym Kapitanie, powiedział mi coś. Coś bardzo ważnego… - Wreszcie zdobył się na odpowiednie słowa, ale rozproszył go widok postaci tłoczących się na przystani i rząd płonących pochodni oświetlających pnącą się po wzgórzu drogę. - Co takiego? - Słowa Cate przywróciły go do rzeczywistości. W jej oczach dostrzegł emocje, których wcześniej tam nie widział. Nawet wówczas, gdy usłyszała o śmierci Barta kiedy jej najgorsze obawy okazały się prawdą. Connor popatrzył jej głęboko w oczy. - Bart zamierzał poprosić cię o rękę - oznajmił. - Zaraz po powrocie. Miał zamiar dać ci to. - Wyjął dłoń z kieszeni, ale nie odwracał wzroku od twarzy dziewczyny. - Ten pierścionek należał do jego babki. Uniósł metalowe kółeczko i podał je Cate, która instynktownie wysunęła palec. Connor zamierzał położyć jej dar Barta na dłoni i teraz, zaskoczony, go wypuścił. Metal stuknął o deski. Chłopak przykucnął i zaczął gorączkowo przeszukiwać pogrążone w mroku dno łodzi. Było coraz gorzej. Jeśli zgubił pierścionek, nigdy sobie tego nie wybaczy. Cate siedziała nieruchomo, nadal w stanie szoku. - Chciał poprosić mnie o rękę - szeptała. - Po tak długim czasie… - Zawsze cię kochał - odparł Connor, teraz popadając już w desperację. Gdzie się podział ten pierścionek? - Chciał spędzić z tobą resztę życia. - Jest! Chwycił małe kółko pomiędzy palec wskazujący a kciuk. Kiedy się podniósł, dostrzegł, że są już zaledwie kilka metrów od miejsca cumowania. Grace stała na pomoście. Uśmiechnęła się na widok brata i uniosła dłoń na powitanie. Connor odpowiedział jej takim samym gestem, skinąwszy dodatkowo głową, potem odwrócił się i ostrożnie położył pierścionek na dłoni Cate. Piratka zacisnęła pięść, lecz poza tym pozostała nieruchoma niczym posąg. Jej rude włosy powiewały na wietrze. - Przepraszam, że nie powiedziałem ci o tym wcześniej - rzekł chłopak. - Wiem, jakie to dla ciebie ważne. Dla Barta także było. Chciałem wybrać właściwy moment i całkowicie zawaliłem sprawę. Tak bardzo mi…

- To nieistotne - ucięła Cate głosem zdecydowanym i ostrym niczym klinga jej kordu. Connor, właściwie nie rozmawialiśmy o śmierci Barta. O naszej stracie owszem, ale nie o tym, w jaki sposób zginął… Kto był odpowiedzialny. - Spojrzała mu w oczy. - Muszę to wiedzieć. Podaj mi imię. Chłopak pokręcił głową. - A co dobrego mogłoby to przynieść? - Słyszał już głosy zgromadzonych na brzegu. Grace rozmawiała z Jasmine. Myśl, że mogły mówić właśnie o tym, była niepokojąca i rozpraszająca. - Connor, muszę znać to imię - nalegała Cate, zmuszając go, by skupił na niej uwagę. - W zaistniałych okolicznościach to niewielka prośba. Na chwilę się odwrócił, nie mogąc znieść pustki w jej spojrzeniu. Dostrzegł Jasmine, która uśmiechnęła się do niego i podeszła, by złapać cumę. Potem znowu popatrzył na Cate. - Pomówmy o tym później - poprosił. - Po naradzie. Rudowłosa nie odrywała od niego oczu. - Imię, Connor. To wszystko, o co proszę. Stanęła na dziobie, zagradzając mu drogę na pomost. Westchnął, spuścił wzrok i mruknął: - Lola. Wyraz twarzy Cate się nie zmienił. Skinęła tylko głową, a potem odwróciła się i zeszła na nabrzeże, nadal mocno zaciskając w dłoni pierścionek. Connor słyszał, jak dziewczyna wita się z Jasmine i Grace. Jej głos brzmiał całkiem normalnie. A może tylko udawała? On również zszedł na pomost. Przywitał się z siostrą, a potem z Jasmine. Grace ruszyła przodem razem z Cate. Jasmine ujęła Connora pod ramię. - Zrobiłeś to? - spytała delikatnie. - Tak - westchnął. - Ale całkiem zawaliłem sprawę. Jasmine uścisnęła go mocniej. - Zawsze wiedziałeś, że będzie ciężko. Ale już po wszystkim. Ma pierścionek. Chłopakowi dzwoniły w uszach słowa Cate: „Muszę znać to imię”. Teraz je znała. Obawiał się jednak, że nie przyniesie jej to nic dobrego. Lorcan Furey - niegdyś zwykły kadet, potem porucznik, a teraz komandor - stał przy relingu, kiedy Nokturn zawijał do portu Akademii Piractwa. Nie tak dawno temu widok

wampirackiej jednostki wpływającej na terytorium piratów wywołałby na nabrzeżu alarm i podjęcie natychmiastowych działań defensywnych. Jednak w ciągu ostatnich sześciu miesięcy sytuacja uległa drastycznej zmianie. Nokturni przybywali tu w pokoju na naradę wojenną. Lorcanowi wciąż trudno było uwierzyć w to, że są w stanie wojny, w dodatku po tej samej stronie co piraci. - Jesteśmy już prawie na miejscu - powiedział, odwracając się do Obsydiana Darke’a. Głównodowodzący nokturnów stał kilka metrów dalej na oświetlonym pokładzie i rozmawiał z kilkoma oficerami. Teraz spojrzał na Lorcana i skinął głową, a po chwili powrócił do rozmowy. Młody komandor miał okazję przyjrzeć się swemu dowódcy. Dawny bezimienny kapitan wampiratów przeszedł całkowitą transformację i stał się Obsydianem Darkiem. Pod wieloma względami jego przemiana była metaforą tego, co działo się w świecie wampiratów. Zniknęły maska i peleryna, które skrywały jego twarz i postać przez tak wiele lat. Teraz każdy mógł dojrzeć jego ostre rysy, podkreślone przez światło księżyca i cienie. W miejsce peleryny Darke nosił przylegającą do ciała kolczugę. Zamiast porozumiewać się’ tajemniczym szeptem, przemawiał donośnie, a kiedy sytuacja tego wymagała, nawet szorstko. Zdecydowanie odzyskał głos. Partnerstwo z Federacją Piracką opierało się na równości, chociaż w Sojuszu było znacznie więcej pirackich statków. Darke działał obecnie ramię w ramię ze swoim śmiertelnym odpowiednikiem - Ahabem Blackiem, głównodowodzącym Federacji. Tak samo Nokturn, niegdyś żeglujący dyskretnie po oceanach, mógł dziś sunąć po nich otwarcie obok pirackich galeonów. Kiedy statek zwolnił i rzucił kotwicę, Lorcan wychylił się sponad relingu i obserwował zacumowane w porcie jednostki. Noc była spokojna - a może tylko sprawiała takie wrażenie? Widok aksamitnie czarnego rozgwieżdżonego nieba przywodził młodemu komandorowi na myśl chwile, kiedy stał na tym samym pokładzie, trzymając w ramionach Grace. Jakież te czasy wydawały się teraz odległe! Lorcan nie mógł zbyt często odwiedzać Grace w Sanktuarium, a kiedy już miał ku temu okazję, dziewczyna była zbyt zajęta lub zmęczona po kolejnej sesji uzdrawiania. Jednak dzisiaj będzie obecna podczas narady i z pewnością uda im się ukraść dla siebie kilka cennych minut. Spoglądając w niebo, chłopak rozmyślał o tych wyjątkowych chwilach, kiedy spacerowali z Grace po pokładzie, trzymając się za ręce i nazywając konstelacje. Teraz trudno było uwierzyć, że niegdyś świat wydawał im się taki niewinny i spokojny. A jeszcze trudniej było mieć nadzieję, że te czasy powrócą.

- Komandorze Furey! - Głos Darke’a przywrócił go do rzeczywistości. - Schodzimy na ląd. Lorcan dołączył do grupki nokturnów. Razem zeszli po kładce na pomost. Jako pierwszy powitał ich Ahab Black. Nie należał on do najbardziej urzekających lub choćby budzących sympatię ludzi, ale jako przywódca był niezawodny. Tuż za nim stali Barbarro i Trofie Wrathe’owie oraz ich syn Promyk. Komandor Furey przywitał się z członkami pirackiej elity. Szanował każdego z nich i w głębi serca odczuwał wdzięczność, że ta wojna dała mu szansę, by ich poznać. Uścisnął dłonie Renego Grammonta i Pavla Platonova, skłonił się szarmancko przed Lisabeth Quivers i Kirstin Larsen. Lorcan utrzymywał serdeczne stosunki z nimi wszystkimi, jednak piraci, których nazywał przyjaciółmi, stali na końcu: kapitan Li oraz najważniejsi członkowie jej załogi - Cate Morgan, Jasmine Peacock i Connor Tempest. - Dobry wieczór, komandorze Furey. - Cheng Li uścisnęła jego dłoń i jednocześnie nadstawiła policzek. Być może Lorcanowi tylko się zdawało, lecz kiedy musnął ustami jej skórę, młoda kobieta drgnęła. Nie cofnęła się jednak. Ponownie pomyślał o Grace - kiedyś powiedziała mu, że jego usta często są zimne niczym lód. Gdy kapitan Li witała się z pozostałymi nokturnami, do Lorcana podeszła Cate i energicznie uścisnęła mu dłoń. Zaprzyjaźnili się ze sobą, kiedy powierzono im obojgu zadanie opracowania strategii walki dla Sojuszu. Komandor Furey wiedział, że rudowłosa pi-ratka nie lubi okazywać emocji. Z początku uważał, że to dlatego, iż czuje się niepewnie, przebywając przez tak długi czas w towarzystwie wampira, jednak prędko się zorientował, że ona po prostu taką ma właśnie naturę. Od śmierci Barta Pearce’a stała się jeszcze bardziej zdystansowana. Była niczym kwiat, który zamyka płatki, aby uchronić się przed burzą. Nadal przykładnie wykonywała swoje obowiązki - miała wręcz obsesję na ich punkcie. Niestety, z jej spojrzenia zniknął dawny blask. Chociaż pragnęła zwycięstwa w wojnie z Sidoriem, porzuciła wszelkie nadzieje na jakiekolwiek szczęście. Podobny wyraz miała twarz Jasmine Peacock. Ona również utraciła w walce swego chłopaka. Jacoby Blunt był młodym, doskonale zapowiadającym się mężczyzną… Gdy Jasmine ruszyła, by powitać pozostałych, Lorcan ze smutkiem potrząsnął głową. Jak wielu jeszcze straci życie, nim wygramy tę wojnę?”.

Teraz podał mu rękę Connor Tempest. Komandor Furey uśmiechnął się do brata swojej dziewczyny. Dobrze wiedział, jak wielkim ciosem było dla chłopaka odkrycie, że jest dampirem - i synem Sidoria. Tajemnicy tej strzeżono pilnie i ani Cate, ani Jasmine o niej nie wiedziały, chociaż obie służyły z chłopakiem na jednym statku i ściśle z nim współpracowały. Lorcan nigdy nie rozmawiał z młodym Tempestem o jego sprawach, ale zawiadomił go za pośrednictwem Grace, że jeśli Connor zechce z kimś o tym pogadać, on jest zawsze do dyspozycji. Dotąd chłopak nie skorzystał z oferty. Choć Connor i Grace byli bliźniętami, bardzo się od siebie różnili. - Chodźcie, moi przyjaciele i sprzymierzeńcy! - zadudnił głos Ahaba Blacka. - Komnata spotkań jest już przygotowana. Wcześniej jednak czeka nas krótka ceremonia, musimy się więc spieszyć. Zgromadzeni dowódcy ruszyli za nim w stronę Akademii. Zamykający pochód Lorcan obserwował całe towarzystwo, rozmyślając nad tym, jak wiele się zmieniło. Piraci chętnie witali nokturnów w sercu swego świata. Czy nokturnowie również uczyniliby to z taką łatwością? Kiedy zbliżali się do Rotundy, najważniejszego budynku w kompleksie Akademii, Connor wspominał, jak pierwszy raz szedł tą ścieżką. Wówczas nastał ranek i promienie słońca tańczyły po fontannie, sprawiając, że krople wody lśniły niczym diamenty. Teraz ta sama fontanna skąpana była w świetle księżyca, a płonące pochodnie rzucały czerwony blask na drogę wiodącą z portu na szczyt wzgórza. Wtedy u boku młodego Tempesta kroczył komandor John Kuo. Dziś nie było go już wśród żywych - jak wielu innych został zamordowany przez Lolę i jej wampiratki - a świat Connora diametralnie się zmienił. Zdobył doświadczenie jako pirat. Zabił człowieka. Odkrył, że jest dampirem. Dowiedział się, że jego biologicznym ojcem jest Sidorio, samozwańczy król wampiratów. Został głównym spadkobiercą Molucca Wrathe’a… A jednak w jakimś sensie Connor czuł się tym samym naiwnym dzieciakiem, z zachwytem chłonącym opowieść Cheng Li o odważnym kapitanie, który przywiózł wielkie drewniane drzwi Rotundy z jednej z łupieżczych wypraw do Radżastanu. Muskając dłonią stare indyjskie wrota, chłopak przypomniał sobie słowa pani kapitan: „Kiedy je widzę, czuję, że wróciłam do domu”. Wątpił, by kiedykolwiek miał podzielać odczucia Cheng Li wobec Akademii. Jego doświadczenia związane z tym miejscem były zgoła inne. Niemniej każda podróż tutaj zdawała się znaczyć jakiś etap w jego życiu. Kiedy Connor wszedł

za Cate, Grace i Jasmine do wnętrza Rotundy, zobaczył, że okrągła sala jest wypełniona ludźmi. Światło księżyca, przefiltrowane przez umieszczone w kopule liczne iluminatory w przeróżnych odcieniach błękitu, sprawiało, że zebrani wyglądali, jakby byli na dnie oceanu. Wokół ścian amfiteatralnie ustawiono trybuny z siedzeniami, na których wkrótce miały spocząć najznamienitsze osobistości pirackiego świata. Pośrodku znajdował się podest z krzesłami i stolikiem. Idąc po miękkim niebieskim dywanie, Connor dostrzegł leżące na stoliku dwie szklane gablotki. W każdej z nich spoczywał miecz. Chłopak przeniósł wzrok na sufit. Przebiegł go dreszcz. Wysoko nad podestem, na cienkich stalowych linkach, podwieszone były szklane gablotki, takie same jak na stole. W każdej umieszczono broń należącą do któregoś z najsłynniejszych pirackich kapitanów. Wielu z nich odeszło już z tego świata, ale dzięki orężowi ich obecność w tej sali była niemal namacalna. Stanowiły symbol ich potęgi i bogatej historii. - Chodź, Connorze. - Poczuł na ramieniu dłoń Jasmine. - Pora zająć miejsca. Oderwawszy wzrok od gablot, podążył za dziewczyną wzdłuż rzędu siedzeń. Cate przycupnęła już na swoim, wpatrując się w dwa leżące na stole miecze. Connor dostrzegł siostrę, która zajmowała miejsce dwa rzędy niżej, obok Lorcana Fureya i Obsydiana Darke’a. Fakt, że najwyżsi oficerowie nokturnów mieli uczestniczyć w dzisiejszej naradzie wojennej, był wyraźnym znakiem tego, jak silne przymierze zawiązało się pomiędzy piratami a nokturnami. Chłopak zauważył też cztery puste krzesła na podeście obok zajmującego właśnie miejsca Barbarra Wrathe’a. Nie były przeznaczone ani dla Trofie, ani dla Promyka, bo tych dwoje siedziało w rzędzie Cate. Zajmując miejsce pomiędzy nią a Jasmine, Connor przywitał skinieniem głowy młodego Wrathe’a, który szczerzył do niego zęby w uśmiechu. Potem obaj przenieśli wzrok na podest, gdzie stanął w tej chwili komandor Ahab Black, przywódca Federacji. Wśród zgromadzonych rozległy się stłumione rozmowy. Cztery krzesła wciąż pozostawały puste. - Gdzie jest kapitan Fallico? - szepnęła Jasmine do ucha Connora. - Spóźnianie się jest do niego niepodobne. Szczególnie jeśli w grę wchodzi ważne wydarzenie. Chłopak pokręcił głową. Rozpraszał go zapach perfum Jasmine. Dziewczyna odsunęła się, kiedy komandor Black zaczął mówić:

- Zostaliście wezwani na naradę wojenną, lecz nim ją rozpoczniemy, musimy przeprowadzić ważną ceremonię. Niektórzy z was mogą uważać, że z powodu wojny, którą prowadzimy, nie mamy czasu na tego typu sprawy. Ale, panie i panowie, piraci oraz nokturni, z całego serca wierzę, że w obecnej sytuacji taka ceremonia jest ważniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. - Z poważną miną podszedł do stołu i wskazał szklane gabloty. - Tutaj spoczywają miecze należące niegdyś do dwóch piratów, którzy stracili życie w tej wojnie. Ta broń przez lata służyła komandorowi Johnowi Kuo, jednemu z najsłynniejszych piratów swego pokolenia, poprzedniemu dyrektorowi Akademii. To dzięki niemu Federacja jest dzisiaj właśnie taka, jaka jest. - Black powiódł wzrokiem po zgromadzonych. - Toledański rapier komandora Kuo przez wiele lat wisiał w Rotundzie. Zabrał go stąd sam komandor dla uczczenia ważnej okazji. Po raz ostatni użył go, kiedy Cheng Li otrzymała stopień kapitana, w wyścigu na cześć tego doniosłego wydarzenia. - Umilkł na chwilę i ze smutkiem potrząsnął głową. - Jednak wszystko potoczyło się źle. Tamtego dnia komandor Kuo nie tylko przegrał wyścig, lecz także stracił życie. Jego miecz został skradziony przez zabójców i tylko dzięki młodemu piratowi, który już wyrobił sobie imię i zdobył uznanie, toledański rapier został odzyskany i dzisiejszej nocy powróci na swoje miejsce na Firmamencie Broni ponad naszymi głowami. - Przerwał, by spojrzeć w górę. Potem podjął przemowę: - Z pewnością nie zdumiał was fakt, że zebraliśmy się tu, by uhonorować osiągnięcia takiego pirata, jakim był John Kuo. Jego czyny przeszły już do legendy. Być może poczujecie się jednak zaskoczeni, że postanowiliśmy umieścić tutaj również drugą broń. Ten miecz nie należał do sławnego kapitana ani do jakiegokolwiek dowódcy okrętu. Posługiwał się nim zwykły żołnierz z naszej armii Bartholomew Pearce. Lojalny członek załogi kapitana Molucca Wrathe’a na pokładzie Diabla. - Black odwrócił się, by spojrzeć na Barbarra. - W tym miejscu chciałbym przekazać wyrazy szacunku kapitanowi Barbarro Wrathe’owi i jego braciom. Porfirio i Molucco padli ofiarą morderczych zapędów wampiratów. Dzisiejszej nocy postawiliśmy krzesła dla tych dwóch naszych dawnych kompanów, tak jak uczyniliśmy to dla Johna Kuo, abyśmy tym silniej mogli odczuć ich obecność. Connor nachylił się do Jasmine. - Może to czwarte miejsce jest dla Barta? - szepnął. - Nie - odparła dziewczyna. - Krzesła wystawiane są tylko dla kapitanów. Tam powinien siedzieć Jack Fallico. Co nasuwa pytanie: gdzie on się podziewa? Monotonny głos Ahaba Blacka ponownie zabrzmiał w Rotundzie.

- W tej wojnie utraciliśmy jedne z najjaśniejszych gwiazd naszego dowództwa - oznajmił. - Ale odebrano nam też piratów, których czekała wspaniała przyszłość. Piratów takich jak Bart Pearce, którzy niewątpliwie najlepsze lata mieli jeszcze przed sobą. Connor zerknął na Cate i spostrzegł, że zbladła, a jej twarz wykrzywił grymas. Usilnie starała się nie rozpłakać. Instynktownie ujął ją za rękę i ponownie spojrzał na komandora, który powoli dochodził do sedna. - W obliczu śmierci wszyscy stajemy się równi - kontynuował Black. - Ona nikogo nie dyskryminuje; zabiera i dowódców, i żołnierzy. Dziś wieczorem uczcimy pamięć jedynie dwóch spośród tych, których utraciliśmy, ale kiedy ich miecze zawisną w górze, pomyślcie o wielu innych, poległych w tej wojnie. Wojnie, którą usilnie staramy się zakończyć. Te miecze, niegdyś należące do Johna Kuo i Bartholomew Pearce’a, będą nam przypominać o bitwach, jakie stoczyliśmy, a także, co ważniejsze, o tych, które nas czekają. Ahab Black skłonił głowę na znak, że skończył. Z obu stron na podest weszli dwaj studenci Akademii. Pełni powagi zbliżyli się do komandora i zaczekali, aż ten przypnie szklane gabloty do stalowych linek, na których miały zostać podwieszone. Potem każdy z chłopców chwycił linę i pociągnął. Pracowali w idealnej harmonii, miecze wznosiły się jednocześnie. Przez cały ten czas orkiestra Akademii grała hymn Federacji. Tłum powstał i zaczął śpiewać. Connor, jak większość zebranych, z fascynacją śledził unoszące się w błękitnym świetle gabloty z mieczami. Kiedy spojrzał na Cate, dostrzegł, że po jej twarzy płyną łzy. Nagle rudowłosa piratka wstała, wyminęła go i wyszła z rzędu. Connor chciał pobiec za nią, ale Jasmine go zatrzymała. - Pozwól jej odejść - rzekła. Muzyka ucichła. Kiedy chłopak się odwrócił, miecze wisiały już na swoich miejscach.

Rozdział 5 Nowe sojusze Cate siedziała na ławce na wzgórzu i patrzyła na port. Płakała. Dlaczego teraz? Od chwili, gdy usłyszała o śmierci Barta, aż do momentu, kiedy poznała imię jego zabójczyni, udawało jej się przecież zachowywać stoicki spokój. W jakiś sposób widok miecza ukochanego w szklanej gablocie sprawił, że dotarła do niej nieodwracalność tej straty. Wiedziała, że Connor pogrzebał Barta na morzu, lecz gablotka, w której spoczywała broń zmarłego, mogłaby równie dobrze być jego trumną. Z zamyślenia wyrwał dziewczynę odgłos czyichś kroków. Promyk Wrathe podszedł i przystanął niezdarnie obok ławki. Cate spojrzała na niego przez łzy. - Co tutaj robisz? - spytała. - Mówi się, że nieszczęście lubi towarzystwo - odparł chłopak. - A teraz wyglądasz na bardzo nieszczęśliwą. - Po prostu za nim tęsknię - wyznała. - To proste, skomplikowane, bolesne i nieodwracalne, ale tak właśnie jest. - Wyprostowała się i oparła plecami o górną część ławki. Wokół unosił się zapach oleandrów i słodkich granatów, dojrzałych, wiszących tuż nad ich głowami. Promyk rozsiadł się obok Cate. - Wiesz, mój stryjek Luck miał takie powiedzenie: życie pirata… - …powinno być krótkie, lecz wesołe - weszła mu w słowo. - Tak, Bart także często je powtarzał. Jeśli chcesz znać moją opinię, jest to głupia maksyma. Chłopak uśmiechnął się lekko. - Muszę się z tobą zgodzić. Część o wesołości jest w porządku, ale ja poproszę do tego długie życie… Choć oczywiście nie chciałbym być nieśmiertelny tak jak oni. Wzdrygnąwszy się, wskazał na dwie postaci wędrujące z przystani na wzgórze. - Skąd te ich smutne miny? Rany… Nie wyglądają na takich, co to się umieją dobrze bawić. Cate zaśmiała się głucho.

- Właściwie to i ja nie jestem teraz w nastroju do zabawy - stwierdziła. - Wiesz co? Może właśnie to powinniśmy zrobić! - zawołał Promyk z błyskiem w oku. - Zostawić sporą część twego spadku w kasie Mamy Kettle. Rozesłać zaproszenia jak świat długi i szeroki i urządzić huczną imprezę. Nie ma nic lepszego na smutki niż upicie się do nieprzytomności ze swoimi kumplami-bukanierami! Rudowłosa piratka pokręciła głową. - Naprawdę uważasz, że poczułabym się dzięki temu lepiej? - A skąd mam wiedzieć? Ledwie się znamy. Poza tym nie jestem pełnoletni i nie mogę pić alkoholu. No, ale leki na receptę to całkiem inna bajka… Cate przewróciła oczyma. - Tak czy owak nie dostanę żadnego spadku, jeśli nie zgodzę się zostać twoją zastępczynią. - Spojrzała mu w twarz. - A szanse na to, że nastąpi to w najbliższym czasie, są zerowe. Promyk wzruszył ramionami. - Spoko-loko. Nie chcesz imprezy, nie będzie imprezy. Jedynie bransoleta prawie wdowy na ręku przez następnych kilka miesięcy i obawiam się, że jeszcze kilka dodatkowych zmarszczek na czole. Oczywiście podarunek stryjaszka Lucka pozwoliłby ci na zakup zastrzyków z botoksu… Jestem pewien, że moja matka mogłaby ci kogoś polecić. Dziewczyna westchnęła. - Naprawdę nie jesteś miłym kolesiem, co, Promyku Wrathe? - Nie, nie jestem. - Promień księżyca przebił się przez gałęzie i padł na twarz chłopaka, tworząc na niej nieprzyjemne cienie. - Ale spójrzmy prawdzie w oczy. Na świecie jest już dość dużo miłych osób. Miły Connor Tempest i miła Jasmine Peacock, no i ten przesympatyczny Lorcan Furey i… Cóż, lista ciągnie się w nieskończoność. Świat potrzebuje więcej ekscentryków pokroju stryjka Lucka. Nie był miły, za to zostanie zapamiętany jako legenda. Cate pokiwała głową. - A ty zamierzasz zająć jego miejsce, tak? Promyk wzruszył niedbale ramionami. Trzymał w dłoni owoc granatu, który dopiero co zerwał z drzewa. Przekroił go na pół scyzorykiem i zaczął energicznie usuwać pestki - co do jednej. Dziewczyna obserwowała go z zainteresowaniem. - Masz zaburzenia obsesyjno-kompulsywne? - Mam właściwie wszystko. - Nie przestawał dłubać w owocu. - Cokolwiek wymyślisz, mam to. Całe mnóstwo bagażu emocjonalnego, oczywiście z monogramami.

- Biedny bogaty chłopiec - zakpiła Cate. - Co cię tak popsuło? - Och, Cate. Droga, słodka Cate! Wiem, że łatwo jest sobie wyobrażać życie potomka zamożnej rodziny, ale zapewniam cię, że pieniądze nie wypełniają tej wielkiej pustki wewnątrz nas. Piratka prychnęła z pogardą. - Więc spróbuj się urodzić w ubogiej rodzinie. Kiedy byłam dzieckiem, miałam pustkę w żołądku. Promyk podał jej oczyszczoną z pestek połówkę granatu i zaczął gmerać scyzorykiem w drugiej części. - Cóż… Teraz już nigdy nie będziesz głodna. Nie z pieniędzmi, które zostawił ci stryjcio Luck. - Strząsnął pestkę z palców z wyraźnym obrzydzeniem. - Naprawdę oczekujesz, że zostanę twoją zastępczynią? - Cate spojrzała na niego drwiąco. - Na trzy lata? W oczach chłopaka zapaliły się iskierki. - Potrafisz wyobrazić sobie coś gorszego? - spytał. Dziewczyna parsknęła śmiechem. - Naprawdę cię nie rozumiem. - Oczywiście, że nie. Jestem zbyt skomplikowany dla ludzi twego pokroju. Zdołałem zwieść najlepszych psychiatrów na wszystkich morzach i oceanach. Ich podróże w głąb mojej psychiki kosztowały rodziców trochę grosza, ale nie oszukujmy się, Trofie i tatuńcio mają ich od groma. - Popatrzył na nią dziwnie. - Przestań się do mnie uśmiechać. Cate wzruszyła ramionami. - Wiem jedno, panie Paskudny. Przyszedłeś tu za mną z powodów, których nie znam, aby upewnić się, że wszystko ze mną w porządku. - No coś ty! - Promyk udawał przerażonego. - Nawet nie wiesz, jak bardzo się mylisz. Przyszedłem cię dręczyć. Widziałem, że jesteś zdołowana, więc postanowiłem skopać leżącego. Właśnie taką jestem osobą. - Uśmiechnął się do niej szeroko. - Dobra, a teraz chodź. Lepiej wracajmy do środka. Mam plan, który chcę przedstawić radzie, i uważam, że ty też powinnaś go wysłuchać. Cate uniosła pytająco brew, ale chłopak zacisnął usta i gestem nakazał, by poszła za nim. Usłuchała go. Zapowiadało się, że wkrótce zrobi się ciekawie. Jeszcze zanim weszli do środka, Cate i Promyk usłyszeli podniesione głosy. Dwóch nokturnów, których widzieli wcześniej, właśnie wychodziło z Rotundy. Spotkali się w drzwiach.

- Co się dzieje? - zagadnęła ich dziewczyna. - Gwiazda Wieczorna wpadła w ręce wroga ponuro oznajmił pierwszy z posłańców. - Co z kapitanem Fallico i jego załogą? - spytała Cate z lękiem. - Zabici. - Drugi z mężczyzn potwierdził jej obawy. - Atak przeżył tylko nokturn, ale i jego rany są tak poważne, że nie wiadomo, czy przetrzyma tę noc. Federacja omawia właśnie plan kontrataku. - Jeżeli chcesz coś zrobić, zrób to od razu! - Promyk zebrał się w sobie i ruszył. Cate patrzyła ze zdziwieniem, jak chłopak śmiało zmierza w stronę podestu. Pozostało jej pójść za nim. Uczestnicy narady wojennej podzielili się na grupy, z których każda starała się przekrzyczeć pozostałe. Jedni żądali natychmiastowego odwetu na wampiratach, inni rozpaczali, że wróg zaczyna zdobywać przewagę. Ahab Black na próżno starał się przywrócić porządek. Wyglądał na niemal zadowolonego, kiedy Promyk wskoczył na podest i uniósł dłoń, by uciszyć rozemocjonowany tłum.

Rozdział 6 Propozycja Promyka - Mam propozycję, więc bardzo proszę wszystkich o uwagę. - Promyk trzymał się dzielnie pomimo peszących go spojrzeń wielu doświadczonych kapitanów. Piraci i nokturni patrzyli na nastolatka z ciekawością, czekając na jego dalsze słowa. - Być może słyszeliście, że ostatnio zostałem awansowany do rangi kapitana. Mój stryj, Molucco Wrathe, pozostawił mi Diabla, który znajduje się obecnie w rękach wampiratów. Jestem więc kapitanem bez statku. Rodzina Wrathe’ów, jak z pewnością wiecie, odniosła już w tej wojnie liczne straty. Utraciłem obydwu stryjów. Utraciłem galeon, którym miałem dowodzić. Statek moich rodziców został zaatakowany, a matka upokorzona. Lecz w tej wojnie nie chodzi jedynie o moją rodzinę. Chodzi o nas wszystkich i o naszych bliskich. Wielu piratów utraciło życie. - Lśniącymi oczyma powiódł po tłumie. - Tak jak i wielu nokturnów. Ale zapewniam każdego z was, że zniszczonych zostanie więcej żyć, jeśli nie stawimy wampiratom oporu. Musimy się zjednoczyć i mieć tyle odwagi, by przenieść walkę na terytorium wroga. I właśnie dlatego stoję teraz przed wami. Liczę na to, że koledzy kapitanowie pomogą mi odbić statek mego stryja. Byłby to pierwszy symboliczny atak. - Planujesz odebrać wampiratom Diabla? - spytała Lisabeth Quivers, wyraźnie zainteresowana. - Właśnie to proponuję. Wśród zebranych rozległy się westchnienia. Komandor Black odezwał się pierwszy. - Sądzisz, że jesteś gotów na taką misję? - pytał. Chłopak skinął głową. - Owszem. Chociaż w sprawie szczegółów chciałbym się skonsultować z kapitan Li i komandorem Fureyem oraz innymi. Na dźwięk swojego imienia Cheng Li przechyliła się do przodu, by lepiej przyjrzeć się Promykowi. Był nastolatkiem dopiero wchodzącym w dorosłość. Miał długą, okoloną niesforną

czupryną twarz o ostrych rysach, charakterystycznych dla rodu Wrathe’ow. Były one może tylko nieco bardziej regularne niż u Barbarra i Molucca - zapewne z racji młodego wieku albo z powodu genów pięknej matki. Ale jego oczy… Tak, co do tego Cheng Li nie miała żadnych wątpliwości. To były oczy Wrathe’ow. Błyszczące niczym drogocenne klejnoty rozdzielone pomiędzy najważniejszych członków klanu. W tej konkretnej chwili oczy Promyka były szeroko otwarte i lśniły zapałem. Chłopak pochwycił spojrzenie Cheng Li i podszedł do niej. - Kapitan Li. - Wyciągnął do niej dłoń. - Czy pomoże mi pani? Zanim odpowiedziała, przez chwilę mierzyła wzrokiem tego najnowszego kapitana Federacji Pirackiej. - Wysłucham cię - oznajmiła spokojnie. - Co dokładnie proponujesz? Promyk ponownie zwrócił się do zgromadzenia. - Chciałbym zebrać grupę, która udałaby się na Diabla, i chciałbym, żebyście wy wszyscy się w niej znaleźli. - Chłopak wykonał ręką gest obejmujący nie tylko Cheng Li, ale też członków jej załogi: Connora, Cate, Jasmine, a nawet Bo Yin. Jego słowa zostały ciepło przyjęte przez zebranych. Potem zaczęto rozważać największe wyzwania, którym grupa musiałaby stawić czoło. - Czy wiemy, gdzie teraz jest Diablo? - spytała Cheng Li. Jasmine przytaknęła. - Wiemy, pani kapitan. Mamy ich trasę zaznaczoną na makiecie na pokładzie Tygrysa. - W porządku. Ale musimy potwierdzić te dane u naszych zwiadowców. - Lokalizacja Diabla została potwierdzona wczoraj o dwudziestej drugiej zero zero oznajmiła śmiało Bo Yin, podrywając się z miejsca. - Dziękuję, Bo. - Cheng Li skinęła jej głową i młoda piratka usiadła. Connor włączył się do rozmowy: - Diablo został przejęty przez Johnny’ego Desperado, zwanego też Kowbojem, prawda? On jest zastępcą Sidoria. Tym razem odezwał się Lorcan. - Tak. - Miał bardzo poważną minę. - To Desperado zaplanował zabójstwo Molucca Wrathe’a i zagarnął statek dla siebie. - Zatem Diablo znajduje się w samym sercu wampirackiej floty? - Tak - odparła Cheng Li. - Zarówno dosłownie, jak i w przenośni. Zgodnie z naszymi najnowszymi informacjami istnieją cztery kluczowe jednostki wroga: Krwawy Kapitan,

Wagabunda, Wybawca i Diablo. Wszystkie żeglują zawsze blisko siebie. Komandor Black stwierdził z namysłem: . - Dopóki statki trzymają się blisko, trudno będzie odbić Diabla. Stojący wokół niego kapitanowie milcząco przytaknęli. Lorcan wstał. - Doszły mnie słuchy, że czasami Kowboj organizuje sobie samotne wypady i oddala się od floty - powiedział. - Kapitan Li, jestem przekonany, że zwiadowcy mogą dostarczyć pani danych, które potwierdzą tę informację. Czy wolno mi zasugerować, byśmy obserwowali Diabla i zaczekali, aż Desperado znowu wykaże się lekkomyślnością? To tylko kwestia czasu. Promyk rozejrzał się pałającymi oczyma po otaczających go twarzach. - Jeśli uda nam się odnieść sukces i odzyskać Diabla, bardzo to podreperuje morale piratów Sojuszu! Wokół rozległy się pomruki aprobaty. Cate z uwagą obserwowała świeżo upieczonego kapitana. Był dla niej wielką zagadką. - Uda nam się - oznajmiła Cheng Li pewnym głosem. - Ze wszystkich wymienionych już powodów i jeszcze z kilku innych. - Więc wchodzicie w to? Bo wygląda na to, że tak! Nastąpiła chwila ciszy. Pani kapitan powiodła wzrokiem po swych młodych towarzyszach. - Jeżeli rada wojenna zaakceptuje nasz plan, to tak, kapitanie Wrathe, wchodzimy w to odpowiedziała. Komandor Black położył dłoń na ramieniu Promyka, ale zwrócił się do Cheng Li: - Kapitan Li, pani polecam realizację tego planu. Cała reszta również ma do obmyślenia strategie ataków. Zrobimy sobie krótką przerwę, a potem o godzinie dwudziestej trzeciej zapraszam członków rady do bunkra. Kiedy zebrani zaczęli się rozchodzić, Promyk uśmiechnął się z wdzięcznością do członków załogi Tygrysa. - Dziękuję wam - powiedział. - Po stokroć dziękuję. - Jego spojrzenie zatrzymało się na Cate. Dziewczyna wykonała wojskowy ukłon, a potem zaczęła zapisywać coś w swoim notesie. Kiedy Promyk schodził z podestu, podeszła do niego Jasmine. - Mam pytanie, kapitanie Wrathe. - Wal.

- Dlaczego my? Jest wielu innych piratów, których mógłbyś zwerbować. Choćby na pokładzie Tyfona. Barbarro, który właśnie się zbliżył, by uścisnąć dłoń syna, zatrzymał się i nadstawił ucha. On też był zaintrygowany decyzją chłopaka. - Uzasadnione pytanie, zastępczyni kapitana - odparł Promyk. - Ale rozważ moją pozycję. Jestem młodym bukanierem, starającym się stanąć na własnych nogach. Dostałem wspaniałą okazję i zamierzam ją wykorzystać. Raczej nie udowodniłbym, że jestem zdolny być dobrym dowódcą, gdybym poprosił mamę i tatę o pomoc, prawda? - Pewnie nie - przyznała Jasmine, mile zaskoczona jego odpowiedzią i bezpośredniością, z jaką jej udzielił. Barbarro napuszył się z dumy, a kiedy Trofie do nich podeszła, ujął jej złotą dłoń i ścisnął. Ich syn dobrze sobie radził. - Poza tym - ciągnął Promyk - każdy wie, że w kwestii wampiratów jesteście ekspertami. Byliście pierwszym statkiem zabójców wampirów, który Federacja powołała do istnienia. Spojrzał na Connora, wywołując tym wyraźną irytację matki. - W waszej załodze macie jednych z najlepszych piratów w Sojuszu. A poza tym… - przeniósł wzrok na Cate - macie też najlepszego stratega swego pokolenia. Kiedy rozważy się te fakty, to chyba stanie się jasne, dlaczego przyszedłem z tym do was. Niewzruszona pochlebstwami rudowłosa dziewczyna spojrzała młodemu kapitanowi prosto w oczy. - Mamy też tę istotną przewagę, że blisko współpracujemy z komandorem Fureyem i nokturnami. - Zwróciła się do Lorcana: - Próba odebrania Diabla tak wysoko postawionemu w hierarchii wampiratowi, jakim jest Desperado, to bardzo niebezpieczna misja. Czy gra jest warta świeczki? Komandor Furey spokojnie przytaknął. - Cate, już nieraz wystawialiśmy się na niebezpieczeństwo. - Promyku, powiedz więc, jaki masz pomysł? - spytała Cheng Li. Chłopak odetchnął głęboko. - Myślałem o tym, by w ataku wzięli udział sami piraci i by przeprowadzić go za dnia. - Atak w ciągu dnia? - Kapitan Li była zaskoczona. - To dość nietypowa taktyka dla naszego Sojuszu.

- Owszem. Ale o tej porze wampiraci są bezbronni. Na Lorcanie również zrobiła wrażenie przenikliwość młodego pirata. - Tak - przyświadczył. - Będą zdezorientowani niczym węże, które właśnie zrzuciły skórę. Jeśli dobrze wybierzecie porę, powinniście mieć co najmniej dwadzieścia minut na przejęcie statku. No i oczywiście, jeśli wywabicie ich na pokład, wasza przewaga może się okazać decydująca. - Właśnie tego nam potrzeba: działania z zaskoczenia - orzekła Cheng Li i spojrzała na Promyka z lekkim uśmiechem. - Dobra robota, kapitanie Wrathe. Chłopak spąsowiał, wdzięczny, lecz także speszony okazywanym mu uznaniem. Connor patrzył na niego z niedowierzaniem. Co się stało z Promykiem, którego znał? Młody Wrathe zdawał się całkiem inną osobą. Ale cóż… On sam też był już kimś innym - nie tym dzieciakiem, który wyruszył z Zatoki Księżycowej. Pirackie życie zmusiło go, aby dorósł. Wojna zmusiła i jego, i Promyka, by stali się mężczyznami. Grace szykowała się do wyjścia, kiedy poczuła, jak czyjaś dłoń dotyka jej ramienia. Jeszcze zanim się odwróciła, wiedziała, do kogo ta dłoń należy. - Lorcan! - Obawiam się, że mam czas tylko na krótkie „witaj”. - Spojrzał jej głęboko w oczy. Muszę iść do bunkra na naradę, ale chciałem cię zobaczyć, nim wrócisz do Sanktuarium. Westchnęła. - Już nawet nie mamy czasu, by zamienić ze sobą dwa zdania, prawda? Lorcan ze smutkiem pokręcił głową. - Wiem. Mam wrażenie, jakby przedstawiono mi każdego pirata w tym budynku, podczas gdy ja chciałem tylko spędzić kilka minut z moją ukochaną. Ostatnio udaje nam się powiedzieć sobie jedynie „witaj” i „do zobaczenia”, ale… - …w takich czasach przyszło nam żyć - dokończyła. Objął ją i przyciągnął do siebie. Grace przylgnęła go piersi Lorcana. Była wdzięczna za tę krótką chwilę, którą mogli spędzić sam na sam. Na moment zamknęła oczy, pragnąc, by czas się zatrzymał, choć dobrze wiedziała, że to niemożliwe. Gdy znów je otworzyła, spostrzegła, że Obsydian Darke przygląda im się z daleka. Głównodowodzący nokturnów skłonił się jej uprzejmie, dziewczyna odwzajemniła ten gest - był on jednak z jej strony wyrazem szacunku, a nie cieplejszych uczuć.

- Wiem, co się naprawdę dzieje - powiedziała, kiedy Lorcan niechętnie ją puścił. - To Obsydian trzyma nas od siebie z daleka. Ty jesteś na Nokturnie, ja w Sanktuarium… On nie chce, by ktokolwiek lub cokolwiek rozpraszało twoją uwagę podczas misji. Ani moją. Chłopak położył Grace dłoń na ramieniu, a drugą uniósł jej brodę. - Grace, chyba popadasz w lekką paranoję. - Nie - zaprzeczyła zdecydowanie. - Odkąd powrócił, myśli tylko o wojnie. - Może nie ma innego wyboru? Nastały dziwne czasy - rzekł, marszcząc brwi. Zawiązały się nowe sojusze. Ale obiecam ci coś. - Uśmiechnął się leciutko. - Znajdziemy czas, żeby nadrobić wszystkie zaległości. Tylko ty i ja. Dziewczyna ponownie się do niego przytuliła. - Tak - powiedziała uspokojona. - Bardzo bym tego chciała.

Rozdział 7 Ranni Grace obudził znajomy dźwięk dzwonu. Wydawało jej się, że minęło zaledwie kilka minut od chwili, gdy się położyła po powrocie z Akademii Piractwa. Otworzyła oczy i usiadła. Dzwon oznaczał, że nadpływały pierwsze z porannych ambulansów. Musiała się pospieszyć. Spojrzała na sąsiednie łóżko akurat w momencie, kiedy Darcy Flotsam zamrugała i szeroko otworzyła swoje brązowe oczy. - Dzwony! - zawołała Darcy, siadając i odrzucając ciemne włosy na plecy. - Czasami odnoszę wrażenie, że całe moje życie kręci się wokół jakichś dzwonów! Grace wstała, chichocząc, i weszła do ich wspólnej malutkiej łazienki. Przejrzała się w lustrze. Wyglądała okropnie! Spryskała twarz wodą i rozczesała włosy, a potem związała je w bardzo praktyczny kucyk. W obecnej sytuacji nie było czasu na wymyślne fryzury. Wychodząc z łazienki, zdjęła z oparcia krzesła niebieski fartuch uzdrowicielki i prędko się ubrała. Gdy zapinała ostatni guzik, spojrzała na Darcy. Przyjaciółka - jak zawsze - wyglądała nienagannie. Grace pokręciła głową z podziwem. - Nie wiem, jak ty to robisz. W jednej minucie jesteś dla świata martwa, a w następnej świeża niczym róża i gotowa do działania. Panna Flotsam uśmiechnęła się z zadowoleniem. - To kwestia wielu lat praktyki - odparła, otwierając drzwi niewielkiej szafy, którą dzieliły. Podała Grace jasnoszary sweterek. - Może chcesz to pożyczyć? Wiesz, że wiatry bywają tu okropne. - A ty co włożysz? - spytała dziewczyna bez namysłu. Po chwili się zreflektowała. Oczywiście Darcy nie wyjdzie z nią na podwórze w ciągu dnia. Poczeka na rannych wewnątrz Sanktuarium. Panna Flotsam mogła przebywać w dziennym świetle pod postacią drewnianego galionu, jednak w swej cielesnej formie nie miała takiej możliwości - podobnie jak inni nokturni oraz wampiraci.

Grace wzięła z rąk przyjaciółki sweterek i zarzuciła go sobie na ramiona. Darcy przyglądała się jej z satysfakcją. - Nie możemy pozwolić, żeby nasza naczelna uzdrowicielka złapała katar. - Nie jestem naczelną uzdrowicielką - prychnęła Grace, wychodząc za współlokatorką na korytarz. Była jednak świadoma pełnych podniecenia rozmów, jakie rezydenci Sanktuarium prowadzili na temat jej wielkich - i wciąż rosnących - mocy. Plotka głosiła, że umiejętnościami pannę Tempest przewyższał już tylko Mosh Zu, lecz lada noc i to mogło ulec zmianie. Grace uważała wszystko za czczą gadaninę. Wykonywała jedynie swoje obowiązki i postępowała zgodnie z naukami mistrza. Każdy członek personelu Sanktuarium odgrywał jakąś rolę w procesie uzdrawiania: od piratów i nokturnów z załóg statków ambulatoryjnych, którzy wypływali w morze i ratowali rannych, przez sanitariuszy, którzy kursowali z noszami z portu na szczyt wzgórza, aż po Darcy oraz innych pielęgniarzy i uzdrowicieli, którzy zajmowali się leczeniem, jak Mosh Zu i ona sama. Kiedy Grace wyszła na chłodne poranne powietrze, wielu jej kolegów czekało już przy otwartych bramach. Dołączywszy do nich, poczuła dumę z przynależności do tej grupy. Sanktuarium od zawsze było ośrodkiem uzdrawiania i w naturalny sposób przekształciło się na czas wojny w szpital połowy dla piratów i nokturnów. Od gór ciągnął zimny wiatr, tak jak przewidziała Darcy. Grace, obserwując pierwszy z nadpływających statków, objęła się szczelnie ramionami, by się ogrzać. Podeszło do niej dwoje członków jej grupy, Evrim i Noijon. Grace poczuła przypływ adrenaliny. Zdarzało jej się to zawsze w tego typu sytuacjach, niezależnie od tego, jak bardzo była zmęczona. Wiedziała, że w ten sposób podświadomie przygotowuje się na nową porcję okropności. Przez ostatnie cztery miesiące była wystawiana na najstraszniejsze widoki: poodrywane kończyny, odsłonięte żyły, krew - tak wiele krwi… Piraci, którzy tu trafiali, byli zbyt poważnie ranni, by można ich było leczyć w drugim szpitalu polowym, założonym w Akademii. Jednak obrażenia nokturnów okazywały się jeszcze bardziej przerażające. - Nadchodzą! Szykujcie się na pracowity dzień! - zawołała Dani, zaufana asystentka mistrza, wychodząc na spotkanie ambulansów z notesem w dłoni. Tylne drzwi otworzyły się i z wozu wyskoczyło dwóch piratów. Wymienili z Dani zwyczajowe uprzejmości i zabrali się do roboty. Z paki ambulansu wyjęli czarny worek z ciałem,

zapięty na złoty suwak. Ranni nokturni musieli być całkowicie zasłonięci, by uniknąć choćby chwilowego wystawienia na światło dzienne. Spojrzawszy na przypiętą do worka etykietkę, Dani krzyknęła do personelu: - Poziom obrażeń: srebro. Ekipa trzecia, do dzieła! Uzdrowiciel i dwaj pielęgniarze już biegli ku niej ze szpitalnym łóżkiem na kółkach. Sanitariusze ambulansu ułożyli na nim worek z rannym i medycy bez zwłoki popędzili do budynku. W Sanktuarium ustalono osiem poziomów obrażeń, każdy nazwany od jakiegoś metalu. „Srebro” oznaczało poziom czwarty: albo ciężko ranny pirat, albo - jak w tym przypadku - lekko ranny nokturn. - Poziom obrażeń: osm - oznajmiła Dani, kiedy z ambulansu wyniesiono kolejny worek. Ekipa numer sześć! - To ja! - zawołała młoda kobieta, która stała za Grace. Mijając dziewczynę, uścisnęła przyjaźnie jej ramię. Miała na imię Tooshita i była uzdrowicielką. Podążali za nią dwaj jej pomocnicy. W skali odniesionych obrażeń osm stał wyżej niż srebro. To oznaczało, że pacjentem był nokturn, u którego wystąpiły jakieś komplikacje. Grace nie miała wątpliwości, że zespół Tooshity zapewni mu wszystko, czego będzie potrzebował. - Poziom obrażeń: złoto! - krzyknęła Dani. Słowo to natychmiast przykuło uwagę personelu. Złoto było najwyższym z poziomów. Zazwyczaj takie przypadki trafiały wprost do mistrza, on jednak nie czekał na pacjentów wraz z innymi uzdrowicielami. Grace wiedziała, że mógłby wyjść na światło dzienne, gdyby zechciał, ale Mosh Zu przyjmował rannych tylko w sali uzdrowień. - Grupa pierwsza - zdecydowała asystentka mistrza. Grupa pierwsza to był właśnie zespół mistrza. Grace poczuła ukłucie zazdrości, kiedy dwóch pielęgniarzy minęło ją, popychając łóżko. Pomimo krążących plotek nie miała żadnych wątpliwości, że moce mistrza znacznie przewyższają jej własne. A jednak chciałaby mieć możliwość pracować nad złotym przypadkiem - sprawdzić się i przekonać, co mogłaby zrobić, aby pomóc. Sanitariusze wyciągnęli z ambulansu kolejny czarny worek z ciałem. - Poziom obrażeń: platyna - odczytała z etykietki Dani. - Zespół siódmy! Występując naprzód z Evrim i Noijonem u boku, Grace poczuła kolejny przypływ adrenaliny. Platynowy był

drugim poziomem. Niemal spełniło się jej życzenie. Tylko kilka razy wcześniej powierzono jej platynowy przypadek. - Myślisz, że sobie poradzisz? - spytała Dani, kiedy dziewczyna podeszła do ambulansu. - Jeśli ty tak uważasz - odparła Grace. - Ja to wiem. - Na łagodnej twarzy kobiety pojawił się uśmiech. To był nieczęsty widok; sprawiał, że uroda Dani jaśniała pełnym blaskiem. Kiedy asystentka ponownie skierowała uwagę na ambulans, Evrim i Noijon dociągnęli już łóżko prawie do wejścia. Grace pobiegła za nimi. - Nasz pacjent to mężczyzna, nokturn - mówił Noijon, gdy jechali Korytarzem Świateł. Wiek: nieznany w tych okolicznościach. Większość ran zlokalizowana w okolicach głowy… Dotarłszy do budynku, zatrzymali się i rozpięli worek. Grace spojrzała na twarz pacjenta niewiele z niej pozostało. Oczy nokturna ocalały, ich zagubione spojrzenie wyrażało strach i ból. Reszta głowy stanowiła jedną wielką ranę. Dziewczyna przywykła do tego typu widoków, jednak ten przypadek był poważniejszy niż zazwyczaj. Kiedy z nokturnami było aż tak źle, ich skóra dosłownie znikała. Pozostawały głębokie szczeliny, odkrywające przyprawiającą o zawrót głowy ciemną nieskończoną pustkę. Podczas swego pierwszego pobytu na Nokturnie Grace bardzo prędko poznała jeziora ognia widoczne w oczach głodnego wampira. Ale to było nic w porównaniu z widokiem rozsypującego się ciała rannego. Oczy jej pacjenta zdawały się unosić w mrocznej próżni. Nie miała wątpliwości, że jest z nim źle. Grace ze wszystkich sił starała się odsunąć od siebie te ponure myśli. Nokturn spojrzał na nią prosząco. Musiał cierpieć niewysłowione męki, ale jakimś cudem rozumiał, że od niej zależy teraz jego życie. - Nie obawiaj się - powiedziała spokojnym głosem, choć wewnątrz trzęsła się ze zdenerwowania. - Uleczymy cię. Jesteś w dobrych rękach. - W najlepszych! - Noijon uśmiechnął się, chcąc dodać pacjentowi otuchy. Popatrzył porozumiewawczo na Grace, która położyła dłoń na krawędzi noszy, aby utrzymać równe tempo. Nagle poczuła, że jej palce obejmuje coś przeraźliwie zimnego. Pacjent wysunął rękę i chwycił dłoń dziewczyny. Ciała nokturnów wydawały się chłodne nawet wtedy, kiedy byli całkowicie zdrowi, jednak teraz miała wrażenie, jakby dotykała tafli lodu. Uśmiechając się, co było trudnym zadaniem w obecnej sytuacji, Grace powstrzymała się przed cofnięciem dłoni. Z zadowoleniem zauważyła, że uścisk rannego jest mocny. Oznaczało to, że w jego okaleczonym

ciele pozostało dosyć sił witalnych. Niezależnie od potworności, jakiej doświadczył, ten nokturn nie zamierzał się poddawać. Dziewczyna zaszczękała zębami z zimna. Każde uzdrawianie było jak podróż z pacjentem. Coś jej mówiło, że ta okaże się wyjątkowo trudna i bolesna dla nich obojga.

Rozdział 8 Pacjent Kiedy pielęgniarze przenosili pacjenta z noszy na stół operacyjny, Grace odsunęła się, by zrobić im miejsce. Ubrana na fioletowo para poruszała się sprawnie, wymieniając szeptem uwagi, oczyszczając najgorsze z ran i usuwając podarte odzienie. Dziewczyna nie potrafiła oderwać wzroku od głębokich szczelin w tkance skórnej nokturna. Zdawała sobie sprawę z ogromu pracy, jaka ją czekała. Do każdej z sal uzdrawiania przylegał niewielki pokoik. Gdy zespół Grace robił swoje, ona przeszła do tego ciasnego pomieszczenia i odgrodziła się cienką zasłonką. Był to właściwie symboliczny gest, a jednak konieczny, by trafić na inny poziom - poziom spokoju i ciszy. Na stoliku stały miska i dzban z wodą zaczerpniętą ze źródła tryskającego u szczytu góry. Dziewczyna rozpoczęła rytualne oczyszczanie rąk, jednocześnie wyrównując oddech. Miała już taką wprawę w uzdrawianiu, że przygotowania nie zajęły jej wiele czasu. Zakończywszy je, odsunęła zasłonkę i wróciła do sali. Czuła się dostrojona do potrzeb swego pacjenta. Chociaż miała zamknięte oczy, wiedziała, że pielęgniarze usunęli się, robiąc jej miejsce. Zbliżyła się do stołu operacyjnego i wyciągnęła przed siebie dłonie. Zaczęła od delikatnego dotknięcia stóp i wyczucia pulsu. Ranny oddychał szybko i urywanie, niczym fale rozbijające się o skalisty brzeg. Pierwszym etapem leczenia było uspokojenie pacjenta i uregulowanie jego oddechu - a tym samym znieczulenie go i przygotowanie do wejścia w optymalny stan rozluźnienia. Dziewczyna skinęła głową i poczuła, jak Evrim i Noijon zawiązują wokół jej nadgarstków wstążki, łączące ją ze stopami nokturna. Zrobiwszy swoje, pielęgniarze znów się cofnęli. Unosząc lekko stopy pacjenta, Grace wyciągała z niego zdenerwowanie i lęk, zastępując je swoim spokojem. Nokturn dobrze zareagował na tę część terapii - lepiej, niż się spodziewała. Nie było wątpliwości, że zaatakowano go z ogromną brutalnością, lecz jego duch pozostał silny. Czekała, pozwalając jego energii płynąć. Wkrótce nokturn pogrążył się w relaksującej drzemce.

Zadowolona, że jego oddech się wyrównał, dziewczyna skinęła wreszcie głową i pielęgniarze ponownie podeszli, by odwiązać tasiemki. Ranny się ocknął i przyszła pora na kolejny etap leczenia. Grace zaczekała, aż w obu jej dłoniach znajdą się nowe wstążki. Następnie dotknęła ich końcówkami pokrwawionych palców rąk pacjenta. - Złap te wstążki - nakazała łagodnie. Nokturn posłusznie spełnił jej polecenie. - Dobrze - mówiła Grace cicho. Naprężając tasiemki, zaczęła nucić, bez problemu przypominając sobie jedną z potężnych inkantacji uzdrawiających, których nauczył ją Mosh Zu. Wstążki pomogły jej nawiązać kontakt z pacjentem. Dziewczyna przygotowała się na przypływ bólu i wkrótce poczuła jego ukłucia. Z początku nadchodził małymi falami, lecz z każdym kolejnym słowem inkantacji stawał się coraz bardziej intensywny. Grace stanęła w lekkim rozkroku, by lepiej utrzymać równowagę, przygotowując się na znajome uderzenie cierpienia. Wstążki pochłaniały sporą jego część, jednak ten nokturn został poważnie ranny i jeśli miał wyzdrowieć, ona musiała usunąć z jego ciała wszystkie toksyny. Nuciła teraz szybciej i głośniej, zaciskając palce na tasiemkach, świadoma, że potężna energia, która przez nie przepływa, może je w każdej chwili rozerwać. W tych nielicznych chwilach, które pozostawały Grace na rozmyślania, porównywała ten etap terapii do ujeżdżania dzikiego konia - wstążki służyły jako wodze. Wymagało to nie tylko wykorzystania maksimum zdolności uzdrowicielskich, ale też siły fizycznej. Udało jej się jednak opanować tę sztukę do perfekcji. Śpiewając i regulując oddech, była w stanie szybko zaabsorbować i zneutralizować falę bólu napływającą od pacjenta. Wreszcie poczuła, jak toksyczny wir w ciele nokturna zwalnia. Czekała, obserwując pływy energii. Jakiś czas później, pewna, że wszystko się ustabilizowało, Grace skinęła głową. Pielęgniarze podeszli i pomogli ułożyć ręce pacjenta z powrotem na stole operacyjnym. Potem zebrali wstążeczki, które wypadły uzdrowicielce z dłoni. Przez cały ten czas powieki dziewczyny pozostawały zaciśnięte. Teraz stanęła z innej strony stołu i wysunęła rękę po nową tasiemkę. Położyła ją na przymkniętych oczach nokturna. To miało dać Grace wgląd w jego myśli. Ujęła końcówki i czekała na nawiązanie połączenia. Czasami działo się to szybko, innym razem - tak jak w tej sytuacji - umysł pacjenta umykał przed nią. Śpiewając, Grace czekała cierpliwie. Dotąd widziała tylko ciemność. Szukała dalej.

Stopniowo mrok zaczął się rozmywać, niczym rzednąca mgła, i dziewczyna dostrzegła wyłaniające się z niego kształty. Ceniła swój dar zaglądania do cudzych umysłów. Poczytywała sobie za zaszczyt, że może choć przez chwilę badać przestrzeń zajmowaną przez inną duszę. Gdy wizja się wyostrzyła, Grace rozpoznała znajome ściany korytarzy Sanktuarium. To jej nie zaskoczyło. Wizje pacjentów często zaczynały się w ten sposób. W drodze do sali uzdrawiania wieziono ich przecież Korytarzem Świateł, potem Korytarzem Rzeczy Odrzuconych i wreszcie Korytarzem Wstążek. Ten nokturn podczas transportu był przytomny i, jak stwierdziła, zapamiętał otoczenie z zadziwiającą dokładnością. Trzymając wstążkę tuż nad jego drżącymi powiekami, dziewczyna czekała, aby wizja się rozwinęła. Gdy wreszcie tak się stało, Grace zobaczyła, że nadal są w Sanktuarium, lecz skręcają teraz w jedno z przejść w sercu budynku. Była zdumiona. Jej pacjenta nie wieziono tamtędy, zatem skąd je znał? Dopiero po chwili zorientowała się, że w wizji nokturn idzie o własnych siłach tamtym korytarzem. Patrzyła, jak mężczyzna zwalnia i podchodzi do drzwi. Otworzyły się i ukazały jej oczom znajome pomieszczenie, przez uzdrowicieli zwane „laboratorium”. Weszła wraz z pacjentem do głównej sali, w której stał ogromny kontuar. Jego blat był śliski i nierówny w wyniku wielu lat użytkowania. Za nim znajdowały się wysokie do samego sufitu półki, pełne słoików z ziołami, korzeniami i innymi składnikami służącymi uzdrowicielom do przygotowywania przeróżnych medykamentów. Grace nie miała już wątpliwości. Skoro pacjent był w stanie tak dokładnie wszystko zobrazować, musiał odwiedzać to miejsce już wcześniej. Może więcej niż raz? Teraz punkt widzenia się zmienił i dziewczyna ponownie ujrzała drzwi. Ktoś wszedł do laboratorium. Oddychając spokojnie i śpiewając inkantację, patrzyła na siebie samą w wizji pacjenta. Teraz była już pewna, że zna jego tożsamość. Puściła wstążkę i kiedy pielęgniarze podeszli, aby ją zabrać, Grace otworzyła oczy. Spojrzała na głowę nokturna i z ulgą stwierdziła, że jego rany się zasklepiły. Tam, gdzie przed chwilą znajdowały się głębokie szczeliny, teraz dostrzegła ciało i powoli regenerującą się skórę. Dziewczyna stwierdziła, że jej wysiłki przyniosły pożądany rezultat i że poznaje twarz pacjenta. Widziała ją już wiele razy. - 0livierze - powiedziała miękko. - Witaj ponownie w Sanktuarium. Oczy nokturna były zamknięte, a on sam zdawał się trwać w stanie głębokiego uśpienia. A jednak Grace miała

wrażenie, że na jego spękanych ustach pojawił się uśmiech. Skinęła głową do Noijona i ponownie wyciągnęła dłoń. Pielęgniarz w mig zrozumiał, o co chodzi, i podał jej wstążkę. Dziewczyna ułożyła ją na oczach Oliviera i znów chwyciła końcówki. Natychmiast przeniosła się z powrotem do laboratorium i ujrzała siebie samą wchodzącą do pomieszczenia. Przez kilka sekund wszystko pozostawało nieruchome, lecz po chwili Olivier przykucnął za kontuarem. Jego dłoń przesuwała się po podłogowych panelach, jakby śledząc każdą linię i sęk na drewnianej powierzchni. Wreszcie palce natrafiły na coś i delikatnie to nacisnęły. Jedna z deseczek odsunęła się, ukazując skrytkę. Olivier wsunął rękę do środka i wyjął z otworu niewielki prostokątny przedmiot. Gdy padło na niego światło, Grace dostrzegła, że była to książka oprawiona w ciemnoniebieskie płótno. Z początku dziewczynie wydawało się, że na okładce nie ma żadnych napisów, lecz po chwili zauważyła złote litery. Mogła już odczytać tytuł: Rzecz o dampirach. Zmarszczyła brwi. Dlaczego Olivier miał taką książkę? I dlaczego teraz, kiedy był tak blisko unicestwienia, myślał właśnie o niej?

Rozdział 9 Zastępcy - Wejść! - zawołała Cheng Li, nalewając sobie drugą miseczkę herbaty. Jasmine zamknęła za sobą drzwi i podeszła, by usiąść obok pani kapitan. - Piękny dzień, prawda? - spytała Cheng Li, wyglądając przez iluminator. Jasmine przytaknęła, ale pani kapitan dobrze znała swą zastępczynię i wiedziała, że jej myśli krążą zupełnie gdzie indziej. - Nadal nie mogę uwierzyć w to, co się stało z Jackiem Fallico - powiedziała dziewczyna. Cheng Li się zasępiła. - Kiedy nie pojawił się na naradzie wojennej, podświadomie spodziewałam się najgorszego. - Zakładam, że to Lola poprowadziła atak - ciągnęła Jasmine. - Zwłoki członków załogi były w strasznym stanie. A ten ranny nokturn, którego odnaleziono, cudem przetrwał. - Cóż… - Pani kapitan zerknęła na zegar. - O tej porze powinien już dotrzeć do Sanktuarium. Jeśli ktokolwiek potrafi mu pomóc, to tym kimś jest Mosh Zu i jego ekipa. Z ulgą zmieniły temat i zajęły się omawianiem codziennych spraw. Cheng Li nie miała żadnych wątpliwości, że jej wybitnie uzdolniona zastępczyni ma wszystko pod kontrolą. Niektórzy uważali, że powierzenie tego stanowiska tak młodej dziewczynie było zbyt ryzykowne. Jakże się mylili! Tak samo jak Cheng Li Jasmine zdawała każdy egzamin w Akademii Piractwa na szóstkę, a po wypłynięciu w morze bez trudu przełożyła przyswajaną przez dziesięć lat teorię na praktykę. Jej wizja była świeża, umiejętność pracy z ludźmi wybitna, a inteligencja stanowiła broń lepszą niż większość ostrzy zgromadzonych w zbrojowni Tygrysa. - Znów zaczyna brakować nam mieczy. Zamówiłam u mistrza Yina nową partię. Jasmine podała pani kapitan formularz do akceptacji. - Jest ich jeszcze tyle, by wystarczyło na ewentualny atak na Diabla? - spytała Cheng Li.

- Tak. Ale nie powinniśmy zwlekać ze złożeniem zamówienia. Nie teraz, gdy sytuacja tak szybko się zmienia. Pani kapitan rzuciła okiem na wypełniony nienagannym pismem Jasmine formularz. - Wszystko jest w idealnym porządku. Wyślijmy Bo Yin po odbiór zamówienia. Mistrz Yin będzie zadowolony, mogąc zobaczyć swoją córkę piratkę i usłyszeć o wszystkim, co osiągnęła w tak krótkim czasie. Jasmine przytaknęła z uśmiechem. - Właśnie miałam to zasugerować. Wizyta w domu i spotkanie z ojcem dobrze zrobi naszej Bo. Po zdaniu raportu zastępczyni zaczęła szybko zgarniać leżące na stole dokumenty. Nigdy nie chciała zabierać pani kapitan jej cennego czasu, ale tym razem Cheng Li się nie spieszyło. - A jak ty się miewasz, Jasmine? - zagadnęła pozornie swobodnym tonem. - Dobrze - odparła dziewczyna automatycznie. Podniósłszy oczy na swą rozmówczynię, zrozumiała jednak, że tamta ją przejrzała. - Wspaniale wypełniasz swoje obowiązki - oznajmiła Cheng Li. - Chcę, byś wiedziała, że jestem pod wielkim wrażeniem tego, jak utrzymałaś wszystko w ryzach po zaginięciu Jacoby’ego. Twoje działanie jest bardzo inspirujące. Wszyscy wiemy, jak blisko ze sobą byliście. Jasmine zmarszczyła brwi. - Myślę, że powinniśmy przestać nazywać to „zaginięciem” i przyznać wreszcie, że Jacoby nie żyje - powiedziała cicho. - On już nigdy nie wróci i jeśli mamy mieć jakąkolwiek nadzieję na to, że będziemy spokojnie żyć dalej, musimy to zaakceptować. - Jesteś bardzo dzielna - stwierdziła pani kapitan, wiedząc, że dla jej zastępczyni takie opuszczenie gardy i otwarcie się jest czymś niezwykłym. - W takim razie powinniśmy zaplanować coś na kształt ceremonii pogrzebowej. - Nie! - Jasmine niemal krzyknęła, jednak po chwili się opanowała. - Cóż, może. Sama nie wiem. Reakcje podwładnej potwierdziły to, co Cheng Li podejrzewała - w sercu i umyśle dziewczyny panował chaos. Uśmiechnęła się do Jasmine krzepiąco. - Zastanów się nad tym. Przecież nie ma pośpiechu. - Tak zrobię. - Dobrze, wracaj zatem do pracy, zastępczyni Peacock.

Dziewczyna zabrała swoje papiery i ruszyła do drzwi, które pani kapitan przed nią otworzyła. - Pamiętaj: łatwiej walczyć z demonami gdzieś w świecie niż z tymi czającymi się tutaj. Cheng Li wskazała palcem swoją skroń. - Nie mam tam żadnych demonów. - Owszem, masz. Wszyscy je mamy. Im usilniej staramy się zaprzeczać ich istnieniu, tym większe i bardziej porywcze się stają. - Głos Cheng Li przybrał bardziej oficjalny ton. - Informuj mnie o wszelkich zmianach pozycji Diabla. Jasmine skinęła głową. - Tak jest, pani kapitan. Zerkając ponad ramieniem podwładnej, Cheng Li dostrzegła zmierzającego w ich kierunku Connora. Odwróciła się dyskretnie i weszła do swojej kajuty. Zatrzymała się tuż przy drzwiach, wsłuchując się uważnie w rozmowę tamtych dwojga. - Hej - powiedziała Jasmine. - Cześć - odparł Connor. - Jak się miewasz? - W porządku - odparła tonem zdradzającym coś zgoła przeciwnego. - Connor, naprawdę musimy pogadać. Całymi dniami biegamy po tym statku, ale nie znajdujemy chwili na porządną rozmowę. Nastąpiła krótka chwila ciszy, po czym chłopak westchnął. - Wiem. Czuję to samo. Spróbujmy się dzisiaj spotkać, co? - Dobra. - Głos Jasmine poweselał nieco. - A teraz już cię nie zatrzymuję. Masz spotkanie. Do zobaczenia później! Ta wymiana zdań zdawała się prozaiczna, lecz Cheng Li wiedziała, że tych dwoje łączy bliski i bardzo skomplikowany związek. Podejrzewała, że gdyby Jacoby Blunt wciąż był na tym statku, zastępczyni Peacock zerwałaby ze swoim wieloletnim chłopakiem i okazała wreszcie, jakie uczucia żywi wobec Connora. Stało się jednak, jak się stało, i teraz, kiedy los Jacoby’ego pozostawał tajemnicą, prześladowało to ową parę niczym niespokojny duch. Cheng Li przeszła bezgłośnie przez swoją kajutę i usiadła przy stoliku konferencyjnym, gotowa powitać zastępcę Tempesta. Po zniknięciu Jacoby’ego pani kapitan podjęła jeszcze jedną bardzo odważną decyzję personalną i mianowała Connora swym drugim oficerem. Brakowało mu co prawda formalnego wykształcenia, które zdobywało się w czasie dziesięcioletnich studiów w Akademii, ale chłopak posiadał rzadką w obecnych czasach smykałkę do piractwa. Było to tym bardziej zdumiewające, że w gruncie rzeczy od niedawna przebywał w ich świecie. Nie

minęło jeszcze nawet dwanaście miesięcy, odkąd Cheng Li osobiście uratowała go od pewnej śmierci na oceanie. Od tamtej chwili Connor bardzo się zmienił - jego transformacja z rozbitka w pełnowartościowego pirata była już zakończona. Pomyślała, że młody Tempest jest jakby wprost wyjęty z dawnych czasów. Czy wyrośnie z niego drugi Molucco? „Nie - uznała. Przechwyciliśmy go na tyle wcześnie, by temu zapobiec”. Jedną z największych zalet Connora była jego umiejętność inspirowania innych do czynienia dobra. Właśnie to uderzyło Cheng Li po raz pierwszy, kiedy spostrzegła, jak silne więzi łączą go z kolegami z załogi. Ostatnio znalazła inny sposób na wykorzystanie tej umiejętności. Od rozpoczęcia wojny nie była już tylko dowódcą Tygrysa - miała pod swą komendą dwanaście innych jednostek. I to właśnie Connor służył jej jako łącznik z pozostałymi dwunastoma kapitanami. Teraz, pomiędzy kolejnymi łykami soku z mango, zastępca Tempest pewnym głosem zdawał jej raport: - Załoga kapitana Greshama ucierpiała najbardziej podczas ostatniej bitwy. Ponad trzydziestu piratów nadal znajduje się w szpitalu polowym w Akademii. Rozmawiałem bezpośrednio z siostrą Carmichael i powiedziała mi, że nie wypuści ich jeszcze przez co najmniej tydzień. - Uśmiechnął się. - Wytargowałem to! Z początku upierała się przy dziesięciu dniach. - Zatem utknęliśmy pomiędzy Scyllą, której na imię Christabel Carmichael, a Charybdą, znaną jako Wilberforce Gresham… Co proponujesz w tej sytuacji? - Moglibyśmy przydzielić kapitanowi Greshamowi piratów z innych statków, do czasu kiedy tamci nie wrócą. Cheng Li skinęła głową aprobująco, a Connor mówił dalej: - Zamierzałem zasugerować, by wysłać do niego dziesięciu naszych ludzi oraz po pięciu z czterech innych jednostek, ale biorąc pod uwagę nasze plany dotyczące Diabla, uważam, że powinniśmy zatrzymać całą załogę. Przygotowałem listę transferu do akceptacji, w razie gdyby pojawiła się konieczność wdrożenia tego pierwszego rozwiązania. - Podał jej dokument. Następnie zastępca Tempest poinformował panią kapitan o kilku drobniejszych problemach. Kiedy skończył mówić, Cheng Li opadła na oparcie swojego krzesła. - Zanim wyjdziesz, mamy do omówienia jeszcze jedną sprawę - powiedziała. - Jasne - rzucił chłopak znad papierów. - Wal. - Testament Molucca… - zaczęła.

Connor natychmiast uniósł dłoń. - Przykro mi, że musiałaś usłyszeć o jego zapisie dla mnie od kogoś innego, ale tak naprawdę nie ma o czym mówić - oświadczył. - To niczego nie zmienia. Cheng Li bawiła się swoim piórem. - To zmienia wszystko. A im bardziej będziesz spychał tę kwestię na dalszy plan i ją ignorował, tym większą falą powróci. - W porządku - burknął, ledwie panując nad zniecierpliwieniem. - Więc po prostu oddam te pieniądze Wrathe’om! Z pewnością nie odmówią. Pani kapitan potrząsnęła głową. - To nie działa w ten sposób. Po pierwsze, należy zapłacić podatek spadkowy w skarbówce Federacji. Connor zrobił surową minę, poirytowany, że nie może wykręcić się od tej rozmowy. - Dobrze. Przekażę wszystko Federacji na cele wojenne. Na twarzy Cheng Li pojawił się uśmiech. - To bardzo szlachetne z twojej strony, Connorze, ale nie działaj pochopnie. Dar Molucca może odmienić twoje życie. - Nadal nie rozumiem, dlaczego zostawił swój majątek mnie - powiedział chłopak. Zanim umarł, byliśmy wrogami. Sam tak powiedział. Cheng Li aż zazgrzytała zębami. Dosyć się już nasprzątała po Moluccu jako jego zastępczyni, kiedy ten jeszcze żył. Było co najmniej irytujące, że pół roku po jego śmierci znalazła się dokładnie w takiej samej sytuacji. Jednak Connor stał się dla niej zbyt ważny, by mogła pozostawić tę sprawę nierozwiązaną. - Postaraj się nie pozwolić, by twoja opinia o Moluccu i wasze waśnie przesłoniły ci zalety tego niezwykłego daru. Kiedy się poznaliśmy, byłeś sierotą i nie miałeś nic poza ubraniem. Teraz masz szansę zrobić ze swoim życiem, cokolwiek zechcesz. Wiedziała, że jej słowa trafiły w czuły punkt. Connor przez jakiś czas patrzył na swą rozmówczynię w milczeniu. Potem pokręcił głową. - Doceniam twoje słowa, wierz mi. Ale, pani kapitan, jako jedyna na tym statku znasz prawdę. Wiesz, kim i czym tak naprawdę jestem. Żadna ilość złota na tym świecie nie zdoła tego zmienić. „A więc - pomyślała Cheng Li - wreszcie dotarliśmy do sedna”.

- Wiem, że wciąż starasz się pogodzić z tym, że jesteś dampirem - zaczęła. - Ale to w żaden sposób nie przeszkadza ci w byciu wartościowym członkiem tej załogi ani w odgrywaniu kluczowej roli w tym konflikcie. - Umilkła na moment. - Można by wręcz rzec, że teraz, kiedy zawarliśmy przymierze z nokturnami, fakt, że jeden z moich zastępców jest nieśmiertelny, przemawia na naszą korzyść. Connor westchnął. - Oboje wiemy, że ten sojusz narodził się tylko i wyłącznie z konieczności. Kiedy zostanie zażegnana groźba, jaką niosą ze sobą działania Sidoria, dawne podziały znów się pojawią. Cheng Li zasępiła się. - Nie doceniasz tego, jak ogromna rewolucja dokonała się w sposobie myślenia piratów. Pod wieloma względami ty i twoja siostra jesteście za to odpowiedzialni. Zanim razem z Grace pojawiliście się na scenie, wszystkim, co wiedzieliśmy o wampiratach, były stara szanta i opowieści o straszydłach. Lecz kiedy w świecie wampiratów zaczęły się pojawiać pęknięcia, spowodowane buntem twojego oj… buntem Sidoria i jego przymierzem z Lolą Lockwood, dostrzegliśmy prawdę. Ujrzeliśmy pełen obraz zła, które czyha na oceanach, ale zobaczyliśmy też wiele dobra. W ciągu ostatnich sześciu miesięcy Obsydian Darke dał się poznać jako zaufany sojusznik. Nie będę kłamać: niekiedy współpraca z nim jest diabelnie frustrująca, ale nie mam najmniejszych wątpliwości co do tego, że jest on dobrym człowiekiem. Connor ponownie pokręcił głową, odsuwając do tyłu krzesło, na którym siedział. - Obsydian Darke nie jest człowiekiem - powiedział. - Jego zastępca Lorcan Furey, wielka miłość mojej siostry, też nie. Ani ja. Nie jesteśmy ludźmi. Jesteśmy potworami, demonami! - W jego szmaragdowych oczach wezbrały łzy. Cheng Li wstała. - Wszyscy jesteście ludźmi - oznajmiła z mocą. - Czymkolwiek jesteście, pozostajecie dobrymi ludźmi. Ku zaskoczeniu pani kapitan na dźwięk tych słów Connor nachylił się w jej kierunku. Równie zaskoczona była tym, że wyciągnęła ramiona i przygarnęła go do siebie. Obejmując jego drżące plecy, zrozumiała, w jak ogromnym napięciu żył. - Wyrzuć to z siebie - powiedziała. - Po prostu to z siebie wyrzuć. - Przepraszam - mruknął, uwalniając się z jej objęć.

- Proszę. - Podała mu chusteczkę. - Wytrzyj oczy. - Dzięki. Cheng Li obserwowała go przez chwilę. - Connorze… - zaczęła miękko. - Pijesz tę herbatę z jagód, którą przysyła ci Grace, prawda? Chłopak przytaknął. - Dobrze. Obsydian zapewnił mnie, że… - Piję ją - przerwał. - Co noc. Tak jak kazali Obsydian i Grace. Pani kapitan skinęła głową. Nie chciała sprawiać wrażenia, że matkuje swemu zastępcy - w każdym razie nie bardziej, niż już to czyniła. - Nie przestawaj. I nadal tak świetnie się sprawuj! - W jej oczach pojawiły się iskierki. - Nikt nie wie, co nas jeszcze czeka w tej podróży, ale uważam, że gdybyśmy potrafili to przewidzieć, życie byłoby niebywale nudne. Connor nareszcie się uśmiechnął. - W tej chwili nie obraziłbym się za wielką michę flaków z olejem - odparł, oddając Cheng Li wilgotną chusteczkę. Kobieta zmarszczyła nos. - Zatrzymaj ją. - Spojrzała na zegar. - Cóż, chyba oboje jesteśmy na bieżąco. Zechciałbyś przekazać Cate, że zapraszam ją do siebie? Musimy zaplanować atak. Bo Yin właśnie kończyła swoją wachtę na bocianim gnieździe. Zerknąwszy na dół, ujrzała szczupłą postać wskakującą na pokład Tygrysa. Rozejrzała się dokoła, by wezwać wsparcie, lecz ku swemu przerażeniu stwierdziła, że nie widzi nikogo z załogi. Chciała wrzasnąć: „Ludzie, przecież jest wojna!”, ale udało jej się zachować spokój. Będzie musiała samodzielnie sprostać tej sytuacji. Po cichu przesunęła się na skraj gniazda, a potem z głośnym krzykiem wykonała salto i wylądowała na pokładzie z mieczem wycelowanym w pierś intruza. Intruz ów - nastoletni chłopak - zaczął się śmiać. - A zatem to prawda, co o tobie mówią. Najpierw tniesz, a dopiero potem zadajesz pytania. Dziewczyna zmrużyła oczy. - Ty! - rzuciła groźnie. - Ano tak, laleczko - odparł. - Ja! W pirackim świecie jestem już czymś na kształt legendy. Będę wielki! Nie dziwię się, że o mnie słyszałaś. Bo Yin przytaknęła. - Ale nic dobrego - oświadczyła przekornie.

- Bezczelna mała! - Promyk Wrathe odwzajemnił jej złośliwy uśmieszek. - Jak masz na imię? - Jestem Bo Yin. Mogłeś słyszeć o moim ojcu. On jest prawdziwą legendą w pirackim świecie. - W rzeczy samej - przyznał. Dziewczyna wyraźnie mu zaimponowała. - Na piąte urodziny tata zabrał mnie na Lantau, żebym zobaczył, jak twój ojciec robi mój pierwszy miecz. To był najlepszy prezent urodzinowy, jaki dostałem w życiu. - Byłeś w warsztacie mojego taty? - spytała Bo, lekko zażenowana. Promyk przytaknął. - Owszem. Pamiętam takiego szalonego brzdąca, który biegał po domu i chciał bawić się ze mną w pojedynek! To byłaś ty? - Może. - Zarumieniła się. - Nie pamiętam. Chłopak spojrzał jej w oczy. - Cóż, Bo Yin, miło było cię spotkać po tak wielu latach. A teraz, czy zechcesz opuścić kord, bym mógł odbyć audiencję u twej wielce szanownej pani kapitan, czy też naprawdę będziemy się pojedynkować? - No, no, no! - zawołał Promyk, krążąc po kajucie Cheng Li. - A więc to jest samo serce Sojuszu. Pani kapitan skrzyżowała ramiona i skłoniła głowę. - Owszem. Syn Barbarra był zafascynowany schematami nawigacyjnymi, listami załóg i diagramami wiszącymi na ścianach. Cheng Li obserwowała go; stwierdziła, że pomimo iż fizycznie bardzo się zmienił, pod względem emocjonalnym nadal pozostawał dzieckiem, które teraz ogląda nowy pokój i znajdujące się w nim zabawki. - Czy trzymanie tych danych na widoku nie jest ryzykowne? - spytał chłopak. - A co, jeśli któryś z drani wampiratów wtargnie do twojej kajuty? Cheng Li uniosła brew. - Wątpię, by listy nazwisk i schematy nawigacyjne, chociaż dla nas istotne, były dla nich cennymi informacjami. Bądź spokojny. Ważne dokumenty trzymamy w sejfie. Oczy Promyka zalśniły ciekawością. - A gdzie on jest? - Wiedzą to tylko ci, którzy muszą - odparła pani kapitan z uśmiechem. Młody Wrathe rozejrzał się po pomieszczeniu. - Zgaduję, że za portretem rodzinnym - stwierdził, patrząc na wizerunek Changa Ko Li, ojca Cheng Li, wiszący nad kapitańskim biurkiem. Było jasne, że interesuje go nie tyle obraz, ile

to, co może się za nim kryć. Kobieta nie dała po sobie poznać, że jej gość odgadł trafnie. Wzruszając ramionami, Promyk odwrócił się i wkrótce jego uwagę przykuło coś innego. - A co to jest? Podszedł do okrągłej makiety. Jej środkowa część wykonana była z turkusowego szkła i otoczona srebrną barierką. Pofalowana szklana powierzchnia oczywiście reprezentowała ocean… Chłopak nachylił się, by lepiej się przyjrzeć. Zauważył czerwone linie równoleżników i południków oraz maleńkie statuetki przedstawiające galeony. Mniej więcej połowa z tych stateczków była czerwona, druga zaś niebieska. Cheng Li stanęła obok Promyka. - Ta makieta - wyjaśniła - pokazuje ostatnie zaobserwowane pozycje kluczowych jednostek flot Sojuszu i wampiratów. Nasze okręty są niebieskie; ich, z oczywistych powodów, czerwone. Chłopak westchnął z podziwem i wpatrywał się w makietę, jakby miał przed sobą najwspanialszą zabawkę na świecie. - Chcesz mi powiedzieć, że potrafisz ustalić, gdzie dokładnie znajduje się teraz Diablo? Pani kapitan przytaknęła. - Poszukaj czerwonego statku z numerem pięć. - Podała mu miniaturową lunetę. - Przyda się - dodała. Kiedy Promyk patrzył przez lunetę, maleńkie galeony ożywały na jego oczach, sunąc po turkusowych wodach oceanu. Poczuł przyjemny dreszczyk na plecach i serce zaczęło walić mu jak młotem. Ta poruszająca się mnogość statków była zarazem przerażająca i zachwycająca. Przedstawiała wielki konflikt, a on był w samym jego centrum. - Co cię tak ucieszyło? - spytała Cheng Li. - Co? Ach, nie, nic. - Chłopak opanował ekscytację. Stateczki znieruchomiały i na powrót stały się tym, czym były - modelami. Poszukał na miniaturowych żaglach odpowiedniej cyfry. Wreszcie ją dostrzegł. - Tam jest! - zawołał. Odsunął lunetę od oka i wskazał nią jeden z okręcików. - Faktycznie - przyznała pani kapitan. - Brawo. Promyk zmarszczył brwi. - Jest czerwony. - Oczywiście. Przemalowujemy modele, kiedy jednostki zostają przejęte przez jedną lub drugą stronę. - Otacza go mnóstwo innych czerwonych statków - zauważył. Cheng Li pokiwała głową.

- Należało się tego spodziewać. Chłopak wyprostował się i rzucił przez zaciśnięte zęby: - Mam nadzieję, że macie w gotowości niebieską farbę, bo już wkrótce będzie wam potrzebna! - Wierz mi, kapitanie Wrathe, mamy mnóstwo niebieskiej farby. Każdego ranka budzimy się z postanowieniem przemalowania nią wszystkich czerwonych statków. Na ustach Promyka pojawił się uśmiech. - Jeszcze nie przywykłem do tego, że nazywa się mnie kapitanem. Kobieta uniosła brwi. - Taki jest teraz twój oficjalny stopień. Fakt, że obecnie nie jesteś w posiadaniu statku, nie ma na to żadnego wpływu. Odsuwając się od srebrnej barierki, Promyk stanął twarzą w twarz z panią kapitan. - Zastanawiałaś się nad moją propozycją? - spytał. - Naprawdę pomożesz mi skompletować grupę, by odbić Diabla? Przez chwilę migdałowe oczy Cheng Li wpatrywały się w młodzika, który był od niedawna najmłodszym z kapitanów Federacji. Istniało tak wiele powodów, by mu odmówić. Miała jednak przeczucie, którego nie potrafiła nazwać ani wyjaśnić. Powoli pokiwała głową. - Tak - oświadczyła. - Pomogę ci, kapitanie Wrathe. - To fantastycznie, kapitan Li! - Promyk wyrzucił w górę pięść na znak triumfu. - Musimy to uczcić! Słyszałem, że masz własny barek. Może wzniesiemy toast koralowym martini? Cheng Li uśmiechnęła się lekko. - Sugeruję, abyśmy powstrzymali się ze świętowaniem czegokolwiek, dopóki Diablo nie trafi z powrotem pod banderę Sojuszu. Uważam, że na razie gorąca herbata z wodorostów będzie bardziej na miejscu. - Gestem wskazała gościowi stolik konferencyjny. - Spocznij, proszę. Chłopak posłusznie odsunął krzesło, a Cheng Li zaczęła nalewać mocny napar do dwóch miseczek. Gdy to robiła, ktoś zapukał do drzwi. - Wejść! - zawołała, nie odrywając oczu od czajniczka. Drzwi się otworzyły i do kajuty weszła Cate, a za nią Connor i Jasmine. Bo Yin została na korytarzu. - W samą porę - stwierdziła pani kapitan z satysfakcją, a potem ze zdumieniem odkryła, że za jej zastępcami podąża Lorcan Furey. Podszedł do niej. Ładnie wyglądał w stalowoszarym uniformie, który sprawiał, że jego oczy zdawały się jeszcze bardziej błękitne i lśniące. Komandorze Furey - jak zawsze w jego obecności z trudem zachowywała zimną krew - miło cię znowu widzieć.

Lorcan skłonił się bardzo oficjalnie, ale również uśmiechnął się do sojuszniczki. - Wzajemnie, kapitan Li. Chciałem omówić z Cate kilka kwestii dotyczących strategii. Widzę, że przybyłem w odpowiedniej chwili. Cheng Li przytaknęła. - Jak najbardziej. - Niechętnie odrywając wzrok od nokturna, wskazała gościom stolik. Proszę, usiądźcie wszyscy. - Zerknęła na drzwi. - Ty także, Bo Yin! Dołącz do nas. Zachwycona zaproszeniem, dziewczyna weszła i starannie zamknęła za sobą podwójne drzwi kajuty. Zmierzając w kierunku stolika, spostrzegła, że Promyk bacznie się jej przygląda. Gdy nikt nie patrzył, mrugnął do niej zawadiacko. Bo odwróciła głowę, rumieniąc się aż po czoło. - A zatem… - zaczęła Cheng Li - sądzę, że wszyscy znacie Promyka Wrathe’a, może z wyjątkiem komandora Fureya. - To prawda. Oficjalnie nas sobie nie przedstawiono. Lorcan wstał i wyciągnął do młodego pirata dłoń, którą ten uścisnął. - Komandor Furey to jeden z najwyższych rangą oficerów pośród nokturnów - wyjaśniła pani kapitan. - Razem z Cate dowodzi oddziałem strategicznym. Promyk stanął na baczność i zasalutował. - Współpraca z panem to przyjemność, komandorze Furey. Lorcan odpowiedział tym samym gestem. - Z panem także, kapitanie Wrathe. Gdy obaj usiedli, Cheng Li ponownie zwróciła się do towarzyszy: - Jak wiecie, Promyk przedstawił nam intrygującą propozycję. Chciałabym poznać wasze opinie na jej temat. - Spojrzała na Jasmine. - Jeśli misja ma mieć jakiekolwiek szanse powodzenia, nasi zwiadowcy muszą się skupić konkretnie na Diabłu i dać nam znać, kiedy oddali się on od floty wampiratów oraz w jakim kierunku popłynie. Zastępczyni Peacock skinęła głową. - Już się tym zajęłam. - Musimy też wiedzieć - ciągnęła pani kapitan - czy jakaś wampiracka jednostka zmierza podobnym kursem, kiedy już zaczniemy akcję. - Skupiła uwagę na pozostałych. - Razem z Cate wypisałyśmy nazwiska członków załogi, którzy wezmą udział w tej misji. Każde z was będzie miało do odegrania ważną rolę, oczywiście poza komandorem Fureyem. Jutro rano Cate rozpocznie odpowiedni trening. - Spojrzała na Lorcana. - Preferowana godzina ataku to szósta rano. Co pan o tym sądzi, komandorze?

- Znakomicie. O tej porze zdolności regeneracyjne wampiratów osiągną najniższy poziom. Zranieni wrogowie powrócą do pełni sił, ale nastąpi to po dłuższym czasie, co da wam szansę na zinfiltrowanie dolnych pokładów z minimalnymi stratami dla Sojuszu. - Zakładając, że wszystko pójdzie dobrze - wtrąciła Jasmine. Komandor Furey uśmiechnął się blado. - Tak, zakładając, że wszystko pójdzie zgodnie z planem, zastępczyni Peacock. Mam jednak kilka sugestii co do tego, na co powinniście uważać. Ostrożność będzie kluczowa. Kiedy uczestnicy narady zaczęli opuszczać kajutę, Cheng Li podeszła do swojego biurka. Czekało ją mnóstwo papierkowej roboty, a pani kapitan zwykła wykonywać swoje obowiązki na bieżąco. Usiadła i dostrzegła zbliżającą się do niej Bo Yin. - Dziękuję za zaproszenie mnie na dzisiejsze spotkanie, kapitan Li. - Nie ma za co, Bo - odparła Cheng Li, przerzucając papiery. - Powinnaś wiedzieć, że bardzo szybko stałaś się cenną członkinią naszej załogi. - Dziękuję - powtórzyła dziewczyna, niemal pękając z dumy. - Czy mogę zrobić dla pani coś jeszcze? Może zaparzyć świeżej herbaty? - Nie trzeba - odparła pani kapitan. - Idź odpocząć. Zrobiłaś dziś więcej, niż do ciebie należało. Bo Yin odwróciła się i ruszyła za towarzyszami na korytarz. Promyk Wrathe nadal przebywał w kajucie, więc dziewczyna zostawiła dla niego uchylone drzwi. - Pójdę już - powiedział chłopak. - Ach, tak. - Cheng Li uniosła wzrok i zdjęła okulary. - Jaka ze mnie gapa. Zapomniałam, że nie jesteś członkiem mojej załogi. - To chyba dobrze - stwierdził wesoło. Pani kapitan wzruszyła ramionami. - Chciałbym blisko z tobą współpracować - wyznał Promyk. - Pomyślałem, że znajdziemy jakiś sposób, by podzielić się Cate. Zakładając oczywiście, że będzie zainteresowana. Cheng Li z namysłem złożyła okulary. - Cate może sama podejmować decyzje dotyczące swojej przyszłości. - Ale ty jesteś jej dowódcą - odparł. - No i wiem, że ona odgrywa kluczową rolę w ustalaniu strategii wojennej. Sądzę jednak, że jeśli razem się zastanowimy, znajdziemy wyjście z tej sytuacji zadowalające dla nas obojga.

- Nie przeginaj, kapitanie Wrathe - upomniała go pogodnie. - Sądzę, że uzyskałeś już to, po co dzisiaj przyszedłeś. Sprawę twego zastępcy na razie zostawmy. Powrócimy do niej, kiedy będziesz miał już statek pod swoją komendą. - Niech i tak będzie - zgodził się Promyk. Potem uśmiechnął się zawadiacko i dodał: Jeśli Cate nie będzie zainteresowana, może rezolutna mała Bo Yin zechce zająć jej miejsce? Cheng Li rozłożyła okulary, wsunęła je na nos i powróciła do swojej pracy. - Dobrej nocy, kapitanie Wrathe - rzuciła znad papierów. Jej ton nie pozostawiał wątpliwości, że właśnie go odprawiła. Nieco później tego samego wieczoru samotna męska postać pojawiła się na brzegu nieopodal Tawerny Krwi. Młody człowiek wszedł do westybulu i zbliżył się do kantorka Lilith. - Już do nas wróciłeś? - przeciągle spytała kobieta, przyglądając się klientowi z ciekawością. - Spragniony z ciebie chłopak… Trzecia noc z rzędu, czyż nie? Młodzieniec nie zamierzał wdawać się z nią w pogaduszki. - Poproszę połówkę - rzekł sucho, kładąc pieniądze na ladzie. Lilith zacisnęła palce na banknotach. - Starałam się przypomnieć sobie, gdzie widziałam twoją twarz. Czy aby nie byłeś tutaj kilka miesięcy temu z przyjacielem? Klient pokręcił głową. - Musiałem ci się pomylić z kimś innym. - Chwilunia! Wtedy chciałeś krwi dla niego, nie dla siebie. Powiedziałeś, że jesteś piratem. Jak no tyś się przedstawił… Mam to imię na końcu języka… Connor! Właśnie tak! Connor… Connor… - Smith - dokończył chłopak. - Nazywam się Connor Smith. - Naprawdę? - Lilith wysoko uniosła brwi. - Który pokój? - zapytał szybko, chcąc jak najprędzej zakończyć tę niewygodną wymianę zdań. Znowu odczuwał wstyd. - Numer siedem - odparła kobieta z rozbawieniem. - Dzięki. - Chłopak natychmiast ruszył w stronę przesłoniętego aksamitną kotarą przejścia. Nie miał zamiaru przebywać tu dłużej, niż było to konieczne - mógł przecież wpaść na kogoś znajomego. Wsunął się do korytarzyka i odnalazł drzwi oznaczone siódemką. Zastukał, głęboko odetchnął i wszedł do pokoju.

Rozdział 10 Gierki i manipulacje Było późne popołudnie, kiedy po przeprowadzeniu dwóch innych zabiegów i po krótkiej drzemce Grace wróciła na oddział, by sprawdzić, jak się miewa jej pacjent. Chrząknęła, dając znać o swej obecności. Jej dłoń spoczęła na muślinowej zasłonie otaczającej łóżko nokturna. - Wejdź do mojego kokonu - odezwał się głos, który od razu rozpoznała, choć był zachrypły po tym wszystkim, co jego właściciel ostatnio przeszedł. Dziewczyna wsunęła się za zasłonę i zobaczyła, że Olivier siedzi na łóżku o własnych siłach. Jego twarz wyglądała już zdecydowanie lepiej. Głębokie rany odsłaniające bezmiar mroku zasklepiły się i pozostały jedynie ciemne szramy. Chłopak zaczynał przypominać dawnego siebie. Postępy leczenia były doprawdy imponujące. Dziewczyna wiedziała, że ta metamorfoza była w dużej części wynikiem jej zabiegów, ale efekt terapii zależał zarówno od wysiłków uzdrowiciela, jak i pacjenta. Olivier odegrał swoją rolę popisowo. Do pełnego wyzdrowienia było mu jeszcze daleko, ale miał dosyć sił, by odpowiedzieć na kilka pytań, które gnębiły uzdrowicielkę. - Co ci się przytrafiło? - zaczęła ostrożnie. Olivier otworzył usta, lecz się zawahał. - Nie musisz mówić, jeśli jest to dla ciebie zbyt bolesne. Pokręcił głową. - Nie w tym rzecz. Wszystko odbyło się w sposób naprawdę łatwy do przewidzenia. Wojny zawsze były brutalne, lecz ta wciąż od nowa pisze rozdziały o torturach i przemocy. Zgodzisz się ze mną? Grace przytaknęła. Obrażenia pacjentów, z którymi miała do czynienia każdej nocy i każdego dnia od wybuchu konfliktu, były tego świadectwem. - Jednego nie rozumiem - podjęła dziewczyna. - Kiedy ostatnio się widzieliśmy, podążałeś za Sidoriem. Jak to się stało, że trafiłeś tutaj? Zakładam, że wampiraci ci to zrobili, a nie nasi ludzie?

- W rzeczy samej, to byli wampiraci - przyznał Olivier z goryczą. - Masz rację, odszedłem stąd wraz z nimi. Zawsze ciągnęło mnie do potęgi i władzy. A chociaż moce mistrza były… są ogromne, czułem, że Sidorio będzie jeszcze potężniejszy. Gdy wypowiadał imię przywódcy wampiratów, spojrzał Grace prosto w oczy. Zastanawiała się, czy on wie, co łączy ją z Sidoriem. Wolałaby, żeby tak nie było, ale podejrzewała, że nokturn poznał prawdę o jej pochodzeniu. - Oczywiście - ciągnął Olivier - wyszło na to, że moja ocena sytuacji była jak najbardziej prawidłowa. Ostatecznie Sidorio udowodnił, że jest niepowstrzymany. Dziewczyna zmarszczyła brwi. - Każdy ma prawo do własnej opinii na ten temat. Nadal jednak nie rozumiem. Skoro byłeś członkiem załogi Sidoria, dlaczego wampiraci cię zaatakowali? Olivier westchnął. - Grace, powiem ci, czego się nauczyłem o potężnych ludziach. Mają oni brzydki zwyczaj iść do celu po trupach. Sidorio wykorzystał mnie, aby wzniecić bunt w Sanktuarium, a gdy tylko dostał to, czego chciał, nie byłem mu już potrzebny. Nastąpiła chwila niezręcznej ciszy. Dziewczyna powróciła myślami do książki, którą dostrzegła we wspomnieniach byłego asystenta mistrza. Rzecz o dampirach. Dlaczego Olivier ją miał? Czy sam też był dampirem? Ale skoro tak, czyż nie zdołałby się obronić przed atakiem? Jeśli nie był, dlaczego dampiry tak bardzo go interesowały? Czy wiedział o Grace i o Connorze? Czy znał prawdę o nich, zanim oni sami ją odkryli? Nie można zapominać, że przez długi czas blisko współpracował z mistrzem i znał wiele starannie chronionych przez niego sekretów. Właśnie dlatego zdrada Oliviera była taka dotkliwa. Czy jednak mógł być dampirem? Podczas wcześniejszych spotkań zawsze powtarzał, że on i Grace są sobie równi - nie są ani wampirami, ani donorami, lecz kimś „pomiędzy”. Może w ten sposób chciał jej powiedzieć, że oboje są dampirami? Wówczas nie znała jeszcze znaczenia tego słowa. Z pewnością Obviera cieszyło, że wiedział więcej od niej. Że był zawsze o krok przed nią. Dziewczyna czuła na sobie jego spojrzenie. Było o wiele bardziej przenikliwe niż jeszcze kilka godzin temu, kiedy przywieziono go tu, aby został uleczony. Teraz jego wzrok kłuł niczym szpilki, tak jak niegdyś. Grace odetchnęła głęboko. Nie zamierzała pozwolić się onieśmielić. Wiele wody upłynęło od ich ostatniego spotkania, a ona od tamtej pory bardzo się zmieniła. Spojrzała Olivierowi w oczy. Czy w jakiś sposób odczytał jej myśli? Gdyby był dampirem,

miałby takie umiejętności… Lecz nie, kiedy ponownie się odezwał, usłyszała dalszy ciąg narzekań - i to nie na nią, lecz na jej ojca. - Sidorio nie jest kimś, o kim można by rzec, że myśli przyszłościowo. Miałem mu tyle do zaoferowania. - Skrzywił się pogardliwie. - Tyle wiedzy i umiejętności. Ale on potrafi się skupiać jedynie na tych dwóch chłoptasiach, których wyznaczył na swoich zastępców. Na Stukeleyu i Desperado. - Wymówił te imiona, niemalże spluwając. Dało się zauważyć, że między tą trójką nie było żadnych cieplejszych uczuć. - Tak więc - ciągnął nokturn - po tym, jak wywabił mnie z tego miejsca, Sidorio całkiem mnie od siebie odepchnął. Nagle się okazało, że niczego nie mam. - Ponownie spojrzał Grace w oczy. - Równie dobrze mogłem wrócić tutaj i błagać mistrza o przebaczenie. - Powinieneś był wrócić. Mosh Zu by ci wybaczył. Olivier pokręcił głową. - Mylisz się, Grace. Znałem go znacznie dłużej niż ty. Dobrze wiem, że kiedy raz nadepnie mu się na odcisk, zapomina o czymś takim jak łaska. Z ciężkim sercem musiała przyznać, że jej pacjent miał rację. Nie o tym jednak chciała dyskutować. - Dokąd się więc udałeś? - spytała. - Zniknąłem na jakiś czas. Lizałem rany. - Uniósł zabandażowane ramię. - Chociaż tamte nawet nie umywały się do tych tutaj! Z boku obserwowałem zmiany w świecie nieśmiertelnych oraz jego rozłam na wampiratów i nokturnów. Kiedy wybuchła wojna, zaciągnąłem się, jak każdy przyzwoity nokturn. Dziewczyna była zdumiona. - Jesteś nokturnem? - W rzeczy samej. Doprawdy, Grace, postaraj się nadążać. Już ci mówiłem. Kiedy stąd odszedłem, Sidorio mnie przemienił. - Nie - zaprzeczyła stanowczo. - Nie powiedziałeś mi tego. - Naprawdę? - Potrząsnął głową, a potem wzruszył ramionami. - No proszę. Cóż, zapewne nie myślę tak trzeźwo, jak bym mógł. To chyba zrozumiałe w obecnych okolicznościach. Grace przytaknęła, lecz uznała, że jej rozmówca myśli wyjątkowo trzeźwo. Była niemal pewna, że Olivier prowadzi z nią jakąś grę. Czy chciał, by myślała, że on jest dampirem, czy też sama wpadła na ten pomysł? Jakkolwiek by to było, właśnie otrzymała odpowiedź: był wampiratem, przemienionym przez Sidoria, i nie zmieniał tego fakt, że nazywał siebie nokturnem.

- Zapewne wiesz, że Sojusz umieścił po jednym nokturnie na każdym statku pirackim. Mieli pracować z załogą nad strategią walki i tym podobnymi - podjął Olivier. Grace ponownie przytaknęła. To był pomysł Lorcana - zrodzony z bardzo owocnej współpracy z Cate. - Cóż - ciągnął jej pacjent. - Tak to właśnie było. Zostałem wysłany na Gwiazdę Wieczorną pod komendę kapitana Jacka Fallico. Byłem tam i robiłem swoje, dopóki ostatniej nocy Lola Lockwood i jej gromada harpii nie postanowiły złożyć nam niezapowiedzianej wizyty. Z załogą i kapitanem uwinęły się bardzo szybko. Co do mnie… Cóż, chyba nie muszę wdawać się w szczegóły. - Nie. - Grace zadrżała na wspomnienie brutalności Loli i jej wampiratek. Jeszcze gorsza była jednak myśl o tym, jak niewiele brakowało, by ona sama została członkinią tej sfory. - Znudziła mnie rozmowa o mnie i moim tragicznym losie - oznajmił Olivier, choć nigdy wcześniej nie nudziło go mówienie o sobie. - O wiele bardziej interesuje mnie, jak to się stało, że ty tak bardzo się zmieniłaś. Gdzie się podziała ta zachwycająca się wszystkim dziewczynka, która zbierała kiedyś jagody na zboczu góry? - To nie było tak dawno temu - powiedziała. - Minęło ledwie kilka miesięcy. - To jak całe życie, Grace. A ja teraz jestem nieśmiertelny. Dla nas czas płynie zupełnie inaczej. - Wiem - odparła zirytowana. Jego wywyższanie się po raz kolejny wyprowadziło ją z równowagi. Zorientowała się, że Olivier przygląda się jej z ciekawością. - Wiem - powtórzyła łagodniej. - Już dość długo przebywam pośród wampiratów i nokturnów. - W rzeczy samej - przyznał. - Kiedy tu przyjechałaś, byłem o ciebie trochę zazdrosny. - Tak, zauważyłam. - Gdyby spojrzeć na to w ten sposób, ty jesteś winna temu, że zdradziłem mistrza. Zanim się tutaj pojawiłaś, byłem jego faworytem. Grace była zaskoczona jego szczerością, ale też wściekła, że próbuje zrzucić na nią winę za swój bunt. - Powiedziałeś, że obydwoje jesteśmy „pomiędzy” - przypomniała mu. - Zawsze sugerowałeś, że istnieje między nami wyjątkowa więź. Spojrzał na nią z jawną pogardą. - Próbowałem się z tobą zaprzyjaźnić, bo takie otrzymałem polecenie. Ale miałem swoje obowiązki do wypełnienia i jeśli mam być szczery, ustawiczne tłumaczenie ci wszystkiego było co najmniej męczące.

Dziewczyna zdusiła w sobie gniew. Nie tak zapamiętała ich wspólnie spędzone chwile. - Pamiętasz, kiedy ci pokazałem, jak przyrządzić maść z czarnego bzu dla twojego chłopaka? Przytaknęła. - Spójrz na siebie teraz. Zapewne potrafiłabyś zrobić cały słoik tego mazidła przez sen. Zanim zdążyła zareagować na te słowa, mówił dalej: - Jestem pod wrażeniem, Grace. Wygląda na to, że wiara mistrza w twoje umiejętności nie była bezpodstawna, choć to stwierdzenie niełatwo przechodzi mi przez gardło. Masz zadatki na uzdrowicielkę. Dziewczyna nie zamierzała zwracać uwagi na złośliwości 01iviera, lecz miała zbyt wiele godności, by i tę puścić mimo uszu. - Jestem uzdrowicielką - oznajmiła, patrząc na niego z góry. - To ja cię uleczyłam. Kiedy ambulansy przyjeżdżają, pacjenci klasyfikowani są pod względem obrażeń. Ciebie oznaczono platyną. To drugi najpoważniejszy poziom. Dlatego powierzyli cię opiece mojej i mojego zespołu. W przeciwnym wypadku, cóż… Olivier uśmiechnął się cierpko. - Tak, tak. Słyszałem, że ostatnimi czasy stałaś się prawą ręką mistrza. I jestem ci wdzięczny za uleczenie, naprawdę. Najwyraźniej nie było go stać na lepsze podziękowania. Odwrócił się od Grace i chwycił jedną z muślinowych zasłon otaczających łóżko. Odchylił ją i wyjrzał na oddział. - Nieźle się urządziliście - stwierdził, zerkając na dziewczynę. - Ilu pacjentów leczycie w ciągu doby? - Różnie. Wczoraj byliśmy bardzo zaganiani, ale bywało gorzej. Niekiedy dzwon bije bez przerwy i nie mamy nawet chwili, by odetchnąć. Skinął głową i ponownie wyjrzał przez szparę między zasłonami, nim je zasunął z powrotem. - Czy Mosh Zu wie, że tutaj jestem? Grace, się zamyśliła. - To możliwe, chociaż od chwili, gdy cię uleczyłam, nie miałam okazji się z nim spotkać. Jak już mówiłam, byliśmy zajęci przez całą dobę i musieliśmy sprostać wielu wyzwaniom. Umilkła, a potem dodała: - Kiedy go zobaczę, powiem mu, że tu jesteś. Wzruszył ramionami. - Jak chcesz, ale nie licz na rzewne pojednanie przy łożu chorego. Dziewczyna nie umiała powstrzymać uśmiechu. Olivier był jeszcze bardziej zgorzkniały i zapatrzony w siebie niż kiedykolwiek wcześniej.

- Słuchaj, jesteśmy w samym środku wojny. Ja robię po prostu to, co do mnie należy. Zobaczyłam, że znajdujesz się na skraju unicestwienia, więc pochwyciłam cię i wyciągnęłam z przedsionka otchłani. Teraz musisz odpocząć, a za kilka nocy powinieneś być już na tyle silny, aby móc ruszyć swoją drogą. - Poczuła, że wreszcie zyskała przewagę. - A teraz, wybacz, muszę iść sprawdzić, jak się miewają moi pozostali pacjenci. Olivier przytaknął. - Zabrałem już dość twego cennego czasu, Grace. Zresztą jestem zmęczony. Miło się gawędziło, ale jak sama stwierdziłaś, potrzebuję odpoczynku. - To powiedziawszy, oparł zabandażowaną głowę na poduszce i zamknął oczy. Dziewczyna patrzyła na niego przez chwilę, a potem odwróciła się i wyszła z jego kokonu. Odchylając muślin, nie mogła pozbyć się myśli, że Olivier w jakiś sposób zaaranżował swój powrót do Sanktuarium. Jednak w tym celu musiałby sam zadać sobie te wszystkie rany albo poprosić o to innych. Wydawało się to nieprawdopodobne, ale w przypadku takiego najemnika jak on normalne reguły nie obowiązywały. Jaki mógłby mieć powód, żeby przystać na tak straszną karę fizyczną? Czy mimo wszystkiego, co jej powiedział, mógł nadal pracować dla Sidoria? Czy był szpiegiem wampiratów? Idąc środkiem oddziału, pomiędzy szpalerami muślinowych kokonów, Grace ponownie przeniosła się do wizji Obviera. Znów obserwowała, jak ona sama wychodzi z laboratorium, a on sięga po tę książkę. Czy to możliwe, żeby ten cienki, oprawny w płótno tom nadal znajdował się w Sanktuarium, ukryty pod kontuarem, na którym ona i inni uzdrowiciele przygotowywali lecznicze mikstury? Czy Olivier pozwolił się poranić, by odzyskać tę książkę? Jeśli tak, musi ona kryć w sobie ogromną potęgę. Grace nie mogła pozwolić, by coś takiego wpadło w niewłaściwe ręce.

Rozdział 11 Obóz Dziesiątkujący Obóz treningowy wampiratów, atol Atafutura Sidorio stał na skraju atolu, obserwując lśniącą jak klejnot powierzchnię oceanu. Panował przeraźliwy skwar. Noc była gorąca, a całą wysepkę otoczono pochodniami. Kiedy razem z Lolą przypłynęli tutaj na Wagabundzie, który zacumował jako ostatni, przywódca wampiratów miał wrażenie, że ocean płonie. Ten widok go ucieszył - był znakiem rozwijającego się konfliktu. Kiedyś, pod wpływem podszeptów innych, Sidorio bał się ognia. Dzisiaj wiedział już, że nie ma powodu. Zaczynał zdawać sobie sprawę, że jeśli tylko się postara, nie będzie takiej przeszkody, której nie zdoła pokonać. A niewykluczone, że niedługo złamie największe tabu i będzie dumnie kroczył w świetle dnia. Nareszcie, po zmarnowaniu tak wielu stuleci, dotarło do niego, co naprawdę oznacza bycie nieśmiertelnym. To, że tak czuł, że dowiedział się tego wszystkiego, zawdzięczał jednej niezwykłej osobie. Widział ją teraz. Szła w jego stronę po powierzchni wody lśniącej w blasku księżyca. Wyglądało to tak, jakby sam ocean rozłożył dla niej złoty dywan, by mogła zejść na brzeg. Gdy podeszła bliżej i ujrzał znajomy kształt czarnego tatuażu w kształcie serca wokół jej oka oraz pieprzyk obok ust, poczuł się jak podczas ich pierwszego spotkania. Jej twarz jaśniała w świetle księżyca. Ilekroć na nią patrzył, wiedział, że przydarzył mu się cud. Albo raczej dwa cudy. Pierwszy to ten, że ją znalazł, a drugi, że udało mu się wyrwać ją z paszczy otchłani. Lady Lockwood towarzyszyły dwie z jej najbliższych pomocnic, Nathalie i Jacqueline. Obie były piękne, lecz Sidorio zauważał tylko swoją niezwykłą małżonkę. Dzisiejszej nocy wyglądała bardziej uroczo niż kiedykolwiek wcześniej, w powiewnej sukni mieniącej się rozmaitymi odcieniami błękitu. Miało się wrażenie, że ów strój został stworzony z wód oceanu. Wkroczywszy na piasek, Lola zatrzymała się i przez chwilę stała bez słowa, starając się złapać oddech po swoim popisie. Dostrzegła czekającego na nią męża i uśmiechnęła się. Choć przeszła po powierzchni morza spory kawałek, jej buty były suche.

- Gotowa na inspekcję jednostek? - spytał Sidorio. Przytaknęła, przyjmując podane jej ramię. Obejrzała się, by sprawdzić, czy Jacqueline i Nathalie nadążają za nimi. Przekonawszy się, że jej podwładne wyszły już na plażę, pozwoliła mężowi poprowadzić się w sam środek brutalnej bijatyki. Na atolu odbywała się nocna sesja treningowa wampiratów. Wszędzie panowały ruch i zgiełk; w powietrzu niósł się szczęk metalu uderzającego o metal, przemieszany z innymi dźwiękami - okrzykami, wrzaskami oraz nieprzyjemnymi odgłosami walki wręcz. Załogi jakichś dwudziestu wampirackich jednostek brały dziś udział w szkoleniu, które miało nie tylko podnieść ich umiejętności bojowe, ale też podsycić głód krwi. Para dowódców przechadzała się pomiędzy walczącymi w towarzystwie Jacqueline i Nathalie. W pewnej chwili Sidorio przystanął, żeby poobserwować szczególnie okrutny pojedynek. - No dalej, mój synu! - dopingował. - Walcz na śmierć! Nie okazuj litości! Lady Lockwood parsknęła śmiechem. - Ależ to tylko trening - powiedziała. - Chyba nie chcesz, żeby naprawdę unicestwiali swoich towarzyszy? Sidorio spojrzał na małżonkę. - Najdroższa Lolu, Obóz Dziesiątkujący oparty jest na regułach obowiązujących w rzymskiej armii. Nim zakończymy dzisiejszą sesję, dziesięć procent naszych wojowników zostanie unicestwionych. Chcę, by odpadli najsłabsi. W ten sposób zyskamy też pewność, że nasi żołnierze się starają. - Po chwili dodał: - Szukając rozwiązania, zawsze pomyśl o Rzymie. Lady Lockwood uniosła brew i powiodła palcem wzdłuż rzędu orderów zdobiących pierś małżonka. - Nikt nie przeczy, że Rzymianie pozostawili nam wspaniałe dziedzictwo. Jestem pod wrażeniem, drogi mężu. Wygląda na to, że dokonałeś kilku bardzo interesujących zmian. Sidorio przytaknął, przenosząc wzrok z powrotem na walczących. - Wojna to okres nieustających zmian - oznajmił. - A tę wojnę zamierzam wygrać. Nagle wampirat, którego dowódca wcześniej dopingował, zdołał oderwać się od przeciwnika i zaatakować go z innej strony. Czyniąc to, odgryzł mu środkowy palec. Lola i jej towarzyszki aż się zachłysnęły powietrzem z zaskoczenia. Sidorio zaczął się śmiać.

- Macie, drogie panie! Oto zasada dziesiątkowania w praktyce! Usunięcie dziesiątej części. Lady Lockwood pokręciła głową z uznaniem. - Czasami zapominam, jaki z ciebie brutal, skarbie. - Pogładziła męża po rękawie. Dziękuję, że mi o tym przypominasz. Ruszyli dalej, lecz po chwili zatrzymał ich okrzyk: - Kapitanie! Spomiędzy walczących wyszedł Johnny i zbliżył się do dowódców. - Stetson! - Sidorio zamknął swego zastępcę w niedźwiedzim uścisku. - Jak ci idzie z nowymi rekrutami? - Stara bieda - odparł były kowboj, kłaniając się dwornie Loli i jej towarzyszkom. Szczury lądowe nadal starają się opanować podstawy szermierki i walki wręcz. Ale kilku z nich już się wyróżniło. Proszę spojrzeć na tamtych dwoje. - Wskazał na muskularnego młodzieńca walczącego ze szczupłą starszą kobietą. - Co to za jedni? - spytał przywódca wampiratów, obejmując ramieniem swego zastępcę. - Ten blondas, Skawen, to stary wampir - wyjaśnił Johnny. - Z rodu wikingów, więc walka nie jest mu obca. Napady, grabieże i takie tam były u nich na porządku dziennym. Chłopak przez stulecia tkwił na lądzie, ale jest wprost stworzony, aby być w naszych szeregach. - A jego partnerka sparingowa? - Nazywa się Martha Corey. Waleczna kobitka. Amerykanka z urodzenia. Powiesili ją w Salem po rozprawie, podczas której uznano ją za czarownicę. Nie ułatwiła im wykonania wyroku. - I brawo dla niej! - zawołała Lola. - Spójrzcie na ten ogień w jej oczach! Gdybyś już jej nie zwerbował, wzięłabym ją na Wagabundę. - Jest twoja, jeśli chcesz - odparł Desperado, w pełni świadom hierarchii. - To miłe z twojej strony - powiedziała lady Lockwood z uśmiechem. - Ale jestem w pełni zadowolona z mojej obecnej załogi. Zostawiam ci panią czarownicę, Johnny. Tylko dbaj o nią! Były kowboj skłonił głowę. - Tak będzie. - A jak wam idzie z nowo przemienionymi? - zapytał Sidorio. - Stukeley ich trenuje, o, tam. - Johnny wskazał ręką drugą stronę atolu. - Pozwolę mu osobiście zdać raport. Ale nie zapominajcie, że w tym tygodniu wypływam, by przeprowadzić werbunek wśród wampirów mieszkających na lądzie. Musimy pilnować liczebności!

- Doskonale, Stetson - pochwalił go dowódca. - Spotkamy się potem na połówkę lub dwie na pokładzie Krwawego Kapitana, co? - Brzmi zachęcająco - odparł Desperado. Ukłonił się damom i powrócił na pole walki. Grupa inspekcyjna ruszyła na drugą stronę atolu, z przyjemnością obserwując walczących wampiratów. - Czyż to nie ekscytujące?! - zawołała lady Lockwood. - Obóz Dziesiątkujący! Sid, jesteś genialny! Zachwycony, że zrobił wrażenie na małżonce, Sidorio uśmiechnął się szeroko. Wkrótce dostrzegł też swego drugiego zastępcę i jego humor jeszcze się poprawił. Stukeley wyszedł im naprzeciw. - Dobry wieczór, kapitanie, pani Sidorio. Lady Lockwood posłała mu czarujący uśmiech. - Myślę, że najwyższa pora, byś zaczął nazywać mnie Lolą. - Oczywiście - odparł Jez. - Lola. Sidorio nachylił się do ucha zastępcy, chcąc zachować dyskrecję. - Stetson powiedział, że szkolisz nowo przemienionych wampiratów. Jak się sprawują? - Całkiem nieźle. W sumie uważam, że są dla nas bardziej wartościowi niż szczury lądowe. Johnny ma przed sobą trudne zadanie! Dowódca mruknął potakująco. - Tak, powiedział nam to. - Mimo wszystko - ciągnął Stukeley - warto podtrzymać obydwa kanały rekrutacji. - Jak najbardziej - wtrąciła Lola. - Każdy nowy rekrut w armii wampiratów to o jednego rekruta mniej dla tych krwiofobów z Sojuszu. - A, no właśnie - powiedział Jez. - To mi przypomniało, że chciałem z wami obojgiem o czymś pomówić. - Umilkł na chwilę, a para kapitanów przyglądała mu się wyczekująco. - Czy zauważyliście, że chociaż przeprowadzamy werbunek w sposób o wiele bardziej ofensywny niż oni, Sojusz nadal ma nad nami przewagę liczebną? - To się zmienia - zapewniła lady Lockwood – I to prędko. Stukeley kontynuował, niezrażony: - Ostatnio odnosimy nad nimi jedno zwycięstwo za drugim, a jednak ich liczba zdaje się w ogóle nie zmniejszać. Być może rekrutują bardziej aktywnie, niż nam się zdawało. Albo to, albo znaleźli sposób na przywrócenie poległych żołnierzy do życia. Sidorio zarechotał.

- To raczej nasza działka, nie? Lola zamyśliła się, a po chwili znów spojrzała na zastępcę męża: - Możesz być spokojny, badamy tę sprawę - oświadczyła. Stukeley zasalutował, odwrócił się i odmaszerował w kierunku swoich podkomendnych. - Ten chłopak jest dla mnie jak syn - oznajmił przywódca wampiratów. - Przyznaję, że z początku nie bardzo go lubiłam. Ani jego, ani Kowboja. Ale teraz moje uczucia względem nich całkiem się zmieniły. Słowa żony były miodem na uszy Sidoria. Zatoczyli już pełen krąg wokół atolu, kończąc tym samym inspekcję oddziałów. Wszystko zdawało się w porządku. Lady Lockwood wskazała dłonią rząd statków oświetlonych promieniami księżyca. - Czy pamiętasz, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy? Mieliśmy tylko dwa galeony. A teraz nasza flota stale rośnie. Sidorio przytaknął, czując, jak zalewa go przyjemne ciepło. Zauważył, że Jacqueline i Nathalie zostały w tyle. Miał rzadką okazję pobyć przez chwilę sam na sam z Lolą. - Ponad sto wampirackich jednostek i prawie każdej nocy ich przybywa! - Małżonka spojrzała na niego roziskrzonym wzrokiem. - Nareszcie, mój drogi. Imperium, o którym zawsze marzyłeś. - Bez ciebie nic bym nie osiągnął - wyznał szczerze. - Zanim cię poznałem, byłem jedynie samotnym włóczęgą. Lola pokręciła głową. - Nie możesz się nie doceniać, najdroższy. Nie znoszę, kiedy to robisz. Objął ją, dłońmi masując jej kark i spoglądając na nią z miłością i zachwytem. - Chcę powiedzieć, że to wszystko - ruchem brody wskazał rząd statków i trenujących wampiratów - to wszystko, co mamy, zdobyliśmy dzięki tobie. - Nie - zaprzeczyła. - Dzięki nam. Razem to zaplanowaliśmy podczas miodowego miesiąca. Podczas tych długich, cudownie gorzkich syberyjskich nocy, kiedy krew naszych ofiar barwiła śnieg. Pamiętasz? Potem wróciliśmy do domu i urzeczywistniliśmy nasze plany. To właśnie jest w nas wyjątkowe. Inni marzą, ale to my znamy przepis na przekształcenie snów w rzeczywistość.

Przesunęła jego dłoń na swój obrzmiały brzuch. Z radosnym uśmiechem Sidorio czekał, aż wyczuł pod palcami ruchy dzieci. - To już niedługo - stwierdził. - W rzeczy samej - przyznała. - Wkrótce przyjdą na świat twoi synowie. Spojrzał na nią zdumiony. - Synowie! Nasze maleństwa to dwaj chłopcy? - Oczywiście - odparła Lola, mrużąc lekko ciemne oczy. - Myślałam, że już ci mówiłam. Przywódca wampiratów pokręcił głową. Z jakiegoś powodu był przekonany, że zostanie ojcem chłopca i dziewczynki. Teraz zrozumiał niedorzeczność takiego pomysłu. Czemu historia miałaby się powtórzyć? Chwilę trwało, nim dotarło do niego, że już wkrótce będzie miał dwóch synów, dwóch prawdziwych królewiczów imperium, które zbudowali wraz z Lolą. Pomyślał o Johnnym i Stukeleyu. Obaj zastępcy stali mu się bardzo bliscy, ale dziedzice krwi to coś zgoła innego. Za jakieś dwadzieścia lat - które dla niego będą niczym wdech i wydech - zobaczy, jak jego wspaniali synowie walczą ze sobą, rozgrzewając się przed bitwą. Ujrzy ich stojących na czele armii i władających na oceanach. Te myśli sprawiły, że serce Sidoria napełniło się dumą, a niecierpliwość wzrosła. Gdy spojrzał na małżonkę, poczuł zaskakujący smutek. Lola nie będzie miała córki. A on tak bardzo chciałby obserwować, jak jej niezrównana uroda dojrzewa w ich dziewczynce. „Ale może tak będzie lepiej” - pomyślał. Lola była jedyna w swoim rodzaju. Natura ją stworzyła, po czym zniszczyła wzornik. - O co chodzi, najdroższy? - Lady Lockwood pytająco uniosła brwi. - Czy nie jesteś szczęśliwy, że niebawem będziesz miał dwóch łaknących krwi synów? - Lolu, uczyniłaś mnie najszczęśliwszym mężczyzną w królestwie nieśmiertelnych. Spojrzała mu głęboko w oczy. - Nie możesz niczego przede mną ukrywać, Sid. Wiesz o tym, prawda? Widzę wszystkie twoje sekrety. Wiedział, że mówiła prawdę. - Nie mógłbym być szczęśliwszy - oznajmił. - Moje szczęście mąci tylko jedno. Że nie spłodziłem z tobą córki. Lady Lockwood uśmiechnęła się słodko.

- Mój kochany, rozumiem; oczywiście, że rozumiem. Ale czyż tego nie pojmujesz? Te bliźnięta są tylko pierwszymi owocami naszego wiecznego związku. W najbliższych latach pojawią się kolejne dzieci. Będą naszym małym imperium wewnątrz wielkiego imperium. Sidorio nie potrafił ogarnąć ogromu swego szczęścia. - Niemal zapomniałem - rzekł wreszcie. - Mam dla ciebie prezent. - Prezent? - W oczach Loli pojawiły się iskierki. - Czyżby znów coś z biżuterii? - Cóż… Także zawiera srebro - odparł przejęty. - Zaczekaj tutaj! Pobiegł po piasku. Lady Lockwood obserwowała go. Pomyślała, że mąż przypomina jej niekiedy rozbrykanego szczeniaka. Gdy spostrzegła, że do niej wraca, skrzyżowała ramiona na piersi. Sidorio trzymał w ręku elegancką błyszczącą kuszę. Lola z uśmiechem przyjęła od niego opływową broń, kołczan z bełtami i parę rękawic. - Dla mnie? Kochanie, jest przepiękna! - Zważyła kuszę w dłoniach. Była zadziwiająco lekka, ale wampirzyca wyczuła jej śmiercionośny potencjał. - Pomyślałem, że przyda się w walce z nokturnami - tłumaczył jej małżonek. - Wszystkie bełty wykonane są ze srebra, więc aby ich używać, musisz wkładać te rękawice. Takie pociski będą niezwykle skuteczne. Lady Lockwood uniosła kołczan i spojrzała na bełty. - Jak wspaniale! Mogę troszkę potrenować? - Czemu nie? - Zachęcił ją gestem. Wzrok Loli przesunął się po otoczeniu, aż wreszcie zatrzymał się na rosnącej opodal palmie. Księżyc oświetlał dojrzały kokos na samym jej czubku. Kobieta już miała go zestrzelić, kiedy, powodowana kaprysem, zmieniła zamiar i wycelowała w jednego ze słabszych członków załogi męża. Trafienie w ruszającą się postać było znacznie większym wyzwaniem. Srebrny bełt ze świstem przeciął powietrze i ugodził zaskoczonego wampirata. Nieszczęśnik padł na ziemię, wywołując wokół zamieszanie. Lady Lockwood odwróciła się i ucałowała swego oszołomionego małżonka. - Dziękuję, najdroższy. To doprawdy wspaniały prezent. I o ileż bardziej praktyczny niż kolejna para kolczyków!

Rozdział 12 Pomyślne wiatry Tygrys, Tyfon i Moskwiczanin - ten ostatni został niedawno odwołany z emerytury - stały zakotwiczone jeden obok drugiego. Na pokładzie Tygrysa załogi trzech najbardziej cenionych jednostek Sojuszu nadal trenowały, chociaż wieczór dawno już minął. Niebo pełne było gwiazd, a powierzchnia oceanu pozostawała spokojna i gładka. Z lewej strony stojącej przed swoją kajutą Cheng Li znajdowali się kapitan Wrathe z małżonką, z prawej - jej dawny nauczyciel Pavel Platonov.

Czworo

dowódców

z

wyraźnym

zadowoleniem

obserwowało

znakomicie

wyszkolonych podwładnych. Trofie przerwała ich zadumę. - Ta wojna jest okropna, ale sprowokowała kilka dobrych zmian. - Uniosła złotą dłoń i wskazała na pokład. - Komandor Li, muszę pani pogratulować. To, co pani zrobiła, by poprawić nasze umiejętności bojowe, jest doprawdy imponujące. Pani bliski kontakt z nokturnami bardzo się opłacił. - Dziękuję, zastępczyni Wrathe. - Cheng Li skinęła z wdzięcznością głową. - Ma pani rację co do tych zmian. - Zmrużyła oczy, przyglądając się uważnie jednemu z walczących. Proszę spojrzeć na syna. Jest całkiem odmieniony. Trofie przytaknęła z lekkim uśmiechem. Ona także dostrzegła, z jaką gracją Promyk wykonuje uniki i odbija ciosy ćwiczącego z nim Connora Tempesta. Za ich plecami rozległo się dyskretne chrząknięcie. Cheng Li odwróciła się i zobaczyła Jasmine. - Pani kapitan, mam ważne wieści od naszych grup zwiadowczych. - Oczy pozostałych dowódców również skierowały się na dziewczynę. - Diablo nareszcie oddalił się od floty wampiratów. Cheng Li zachowała spokój. - Musimy skrócić trening. Odnalazła wzrokiem Cate. Spojrzenia obu kobiet spotkały się ponad walczącymi. Rudowłosa piratka natychmiast zrozumiała znak, który dała jej pani kapitan, i

rzuciła kilka szybkich rozkazów. Wkrótce szczęk mieczy umilkł i załogi ustawiły się na pokładzie. Barbarro zwrócił się do Cheng Li. - Czy możemy w jakiś sposób pomóc? - Dziękuję, ale nie. Nasza specjalnie wyszkolona grupa jest w gotowości. Kilka minut później pozostali kapitanowie i ich podwładni powrócili na swoje statki, a na dziobie Tygrysa rozpoczęła się narada. Uczestniczyli w niej: Cheng Li, Jasmine, Connor, Cate, Bo Yin oraz Promyk Wrathe, który nie należał co prawda do załogi, ale miał odegrać zasadniczą rolę w czekającej ich bitwie. Reszta piratów z Tygrysa pozostała na pokładzie. Odłożyli broń i ocierali pot, będący wynikiem długiego męczącego treningu. Dało się wyczuć atmosferę wyczekiwania. - Jesteś pewna, że w pobliżu Diabla nie ma innych wampirackich jednostek? - spytała Cheng Li. - Tak - odparła Jasmine. - Znacznie oddalił się od floty. Gdy zwiadowcy widzieli go ostatnio, stał zacumowany przy brzegu. Wygląda na to, że Kowboj otrzymał zadanie przeprowadzenia rekrutacji wśród osiadłych na lądzie wampirów. Pani kapitan wzdrygnęła się na samą myśl o tym werbunku. Muszą powstrzymać Johnny’ego - w ten sposób upieką dwie pieczenie przy jednym ogniu. Teraz odezwała się Bo Yin: - Jeśli od razu postawimy żagle, o szóstej rano zajmiemy dogodną pozycję. „Oto kolejny znakomity przykład metamorfozy” - pomyślała Cheng Li. Mała Bo wyrosła na jednego z najważniejszych członków jej załogi. Specjalnością dziewczyny była nawigacja i kontakty ze zwiadowcami. Szkoliła się w tym pod bacznym okiem Jasmine. Pani kapitan skinęła głową. - Wygląda na to, że chwila, na którą czekaliśmy, właśnie nadeszła. Jasmine, przekaż nawigatorom współrzędne położenia naszego celu i każ im się spieszyć. Bo, ty miej oko na resztę floty wampiratów. Nie chcę żadnych niemiłych niespodzianek! Cate, dopilnuj, proszę, przygotowania broni. Ma być solidnie natarta tojadem. - Przeniosła wzrok na Connora i Promyka. - Nasza trójka poprowadzi atak, tak jak to ustaliliśmy. Jasmine i Cate ruszą za nami. Porozmawiajcie ze swymi oddziałami. Przygotujcie ludzi na to, co możemy tam zastać. - Tak jest, pani kapitan! - odparli chórem obaj młodzieńcy. Cheng Li pozostało już tylko jedno polecenie do wydania.

- Po zakończeniu przygotowań upewnijcie się, że każdy, kto nie ma wachty, wrócił do kajuty. Niech ludzie odpoczną i prześpią się przed atakiem. Punktualnie o czwartej spotykamy się na pokładzie i rozpoczynamy Operację Scrimshaw. Connor uśmiechnął się pod nosem. To zgodnie z jego sugestią nazwano misję imieniem ukochanego węża Molucca Wrathe’a. Chłopak uznał, że były dowódca doceniłby ten gest. Członkowie załogi mieli właśnie rozejść się do swoich zajęć, gdy zatrzymał ich okrzyk: - Czekajcie! Promyk stanął na mostku obok Cheng Li, którą wyraźnie zaniepokoiło jego zachowanie. - Chciałem wam wszystkim podziękować za to, że przyłączyliście się do misji, której celem jest odbicie mojego statku, legendarnego Diabla. Connor obserwował młodego Wrathe’a z rosnącym zaciekawieniem. Promykowi lśniły oczy i przemawiał zadziwiająco silnym głosem. - Jeśli Fortuna się do nas uśmiechnie i da nam jakże upragnione zwycięstwo, przysięgam, że jutrzejszego wieczoru każdemu z was postawię wielki kufel grogu w tawernie Mamy Kettle! Piraci zareagowali na te słowa głośnymi wiwatami. Connor pokręcił głową. Obiecywanie załodze grogu i wspominanie uświęconego imienia Mamy Kettle uważał za pójście na łatwiznę, ale i tak był pod wrażeniem. Nie miał wątpliwości, że najmłodszy z Wrathe’ów odziedziczył po przodkach talent do porywania za sobą tłumów. Jakby dla potwierdzenia tej tezy piraci natychmiast umilkli, kiedy z twarzy Promyka zniknął uśmiech. - Jednak nie popełnijcie błędu - mówił chłopak. Jego głos stał się cichszy, ale nadal dźwięczała w nim pewność. - W tej misji nie chodzi jedynie o to, by pomóc mi odzyskać to, co należy do mnie. Chodzi o przechylenie szali zwycięstwa na naszą stronę. Nie chcieliśmy tej wojny, ale przystąpiliśmy do niej, bo nie pozostawiono nam innego wyboru. Dzisiejszej nocy każdy z was odegra swoją rolę w historii, w wymierzeniu ciosu prosto w serce tej parszywej wampirackiej floty! Przemawiał z takim wigorem, że aż poczerwieniał na twarzy, a na jego skroniach pojawiły się kropelki potu. Z pałającymi oczyma wydobył miecz i uniósł go wysoko. Wszyscy zebrani na pokładzie piraci powtórzyli gest Promyka. Connor również sięgnął po broń, podobnie jak Cate, Jasmine, a nawet Cheng Li. Pokład Tygrysa najeżony był srebrnymi ostrzami. - Ku zwycięstwu! - krzyknął kapitan Wrathe.

- Ku zwycięstwu! - powtórzył tłum. Załoga zaczęła tupać, wciąż wołając: - Zwycięstwo! Zwycięstwo! Zwycięstwo! Connor obserwował zafascynowany, jak Promyk opuszcza miecz, a piraci ponownie milkną. Zupełnie jakby oni byli kukiełkami, a młody Wrathe lalkarzem. - Dziękuję wam - powiedział nowy ulubieniec publiczności i zwrócił się do Cheng Li: W szczególności zaś kapitan Li za to, że zgodziła się przyłączyć do tej walki. Oby dzisiejsze spotkanie stanowiło punkt zwrotny w tej wojnie. W kapitańskiej kajucie Cheng Li para jej zastępców oraz Cate i Promyk wznosili toast za zwycięstwo. Stuknęli się kieliszkami wypełnionymi wódką z mątwy i wypili za powodzenie misji. Przełknąwszy mocny trunek, Connor spojrzał na duży chronometr. Wskazywał całe dziesięć minut później niż jego zegarek. Chłopak poczuł przypływ paniki. Która tak naprawdę jest godzina? Czyżby przegapił umówione spotkanie? - Muszę iść - powiedział nagle, kierując się do wyjścia. - Czekam na przesyłkę. Kiedy zamknęły się za nim drzwi, Jasmine spojrzała na panią kapitan. - Przesyłka? O tej porze? Cheng Li przytaknęła. - Owszem. Zamówiliśmy ekspresową usługę kurierską. Mają nam dostarczyć tojadowy tonik mistrza Yina. Nasz zapas już się kończy. - Intensywnie wpatrywała się w oczy Jasmine, tak by dziewczynie nawet nie przyszło na myśl zakwestionowanie tego, co usłyszała. - Na szczęście Connor ma łeb na karku. - Na mnie też już pora - oznajmiła Cate. - Zawsze przed bitwą lubię przeczytać pewien rozdział z Marka Aureliusza. To pomaga mi się skoncentrować. - „Każdą pracę wykonuj tak, jakby była ostatnią w życiu” - zacytowała z uśmiechem pani kapitan. Rudowłosa piratka przytaknęła. - Jestem pod wrażeniem. Skąd wiedziałaś? - Zgadłam - odparła Cheng Li. - Te słowa i dla mnie mają wielkie znaczenie. - Chodź, Cate. Odprowadzę cię - powiedziała Jasmine i obie wyszły. Gdy podwójne drzwi jej kajuty ponownie się zamknęły, Cheng Li spojrzała na Promyka. - Zostaliśmy więc sami, panie kapitanie! Może jeszcze kieliszeczek? Chłopak pokręcił głową.

- Znasz to stare powiedzenie, pani kapitan: jeden kieliszek wyostrza umysł, drugi odgania sen. A ja zamierzam skorzystać z twojej rady i przed bitwą przespać się kilka godzin. Cheng Li przytaknęła, pełna uznania dla jego samodyscypliny. Promyk obracał kieliszek między palcami. - Jesteś wspaniałym wzorem do naśladowania - powiedział. - To, w jaki sposób traktujesz załogę i jak oni traktują ciebie… Też chcę taki być, kiedy już będę miał swój statek. Zignorowała pochlebstwo. - Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, jutro o tej porze Diablo będzie już w twoich rękach. Ale musisz zdać sobie sprawę z tego, że od posiadania statku do zgromadzenia dobrej załogi prowadzi długa droga. - Wiem - odparł z pokorą młody Wrathe. - Dopiero zaczynam piracką karierę. I chcę się uczyć od najlepszych. Takich jak ty… - Przeniósł wzrok na portret wiszący nad jej biurkiem. - I twój ojciec. Cheng Li tylko skinęła głową. Wyglądało na to, że gdy Promyk się rozkręci, trudno go powstrzymać. - Tam, na pokładzie, mówiłem szczerze. Naprawdę jestem wdzięczny za to, że zgodziłaś się mi pomóc. Wiem, że twoje relacje z moją rodziną, szczególnie z wujem, przypominały kolejkę górską, więc tym bardziej doceniam… - To nie ma nic wspólnego z twoim wujem. - Przerwała mu w pół słowa. - Przyszedłeś do mnie, jak jeden kapitan do drugiego, i poprosiłeś o pomoc. - Odwróciła się i również spojrzała na obraz. - Niekiedy dziedzictwo to nie tylko błogosławieństwo, ale też przekleństwo. Przez całe życie żyłam w cieniu ojca. Promyk z natężeniem wpatrywał się w portret. - Chang Ko Li - powiedział z czcią. - Legenda. Najlepszy z najlepszych. - Gdybym dostawała rubin za każdym razem, kiedy to słyszę… - Pani kapitan westchnęła. - Tak. Mój ojciec jest legendą. Chang Ko Li, John Kuo, twoi wujowie Porfirio i Molucco - każdy z nich zasłużył na miano legendy. - Ponownie przeniosła wzrok na towarzysza. - Lecz ich czas się skończył. Ich nauki mogą nas motywować, a oni sami służyć nam za przykład. Ale kiedy staniemy do walki, to nasze umiejętności, instynkty i odruchy okażą się decydujące w tej wojnie. Oni dokonywali wielkich czynów, teraz jednak obrócili się w proch. Ich miecze rdzewieją lub wiszą bezużyteczne w gablotach w Akademii. - Spojrzała Promykowi w oczy. - Stań na własnych nogach - poradziła z powagą. - Tylko to się teraz liczy.

Chłopak potakiwał w zadumie, ale nie spuszczał wzroku z obrazu. Cheng Li nachyliła się i ściszyła głos. - Zdradzę ci pewien sekret, tak między nami, kapitanami. Chang Ko Li był bez wątpienia jednym z najdzielniejszych piratów, którzy kiedykolwiek żeglowali po oceanach. Ale czy był dobrym ojcem? - Pokręciła głową. - Nic z tych rzeczy. - Nie spieszyłeś się - burknął kurier o twarzy zbira. - To cię będzie kosztować. Nie lubię czekać. Connor zmarszczył brwi. - Mów ciszej. - Zerknął nerwowo na pokład, a potem nachylił się ponad trapem w stronę łodzi mężczyzny. - Daj paczkę, stary, ustalimy twoją cenę. - Nie tak to działa, stary. - Kurier pokręcił głową, wycofując się głębiej w cień żagla. Najpierw forsa. Potem zobaczymy, co będzie z twoją krwią. W oczach chłopaka zapłonął ogień. - Dawaj ją - syknął. Pragnienie paliło mu gardło. Wysunął rękę i chwycił rozmówcę za obnażone ramię. Mężczyzna zajęczał z bólu. - Dobra! Zabieraj ode mnie te brudne łapska, to dobijemy targu. Młody pirat opanował się, dostrzegłszy, że na skórze kuriera pojawiają się już siniaki. - Przepraszam. - Masz. - Mężczyzna rzucił mu butelkę. Chłopak chwycił ją i poczuł, że ogarnia go spokój. Sięgnął do kieszeni, wyjął rulonik banknotów. - Proszę. Weź wszystko. Za to, że kazałem ci czekać. - Ponownie spojrzał na sine ślady swoich palców na ramieniu tamtego. - I w ramach przeprosin za moje zachowanie. Kurier wziął pieniądze i zacisnął je w dłoni. - Wszyscy jesteście tacy sami. Pełni ognia i siarki, dopóki nie dostaniecie tego, co chcecie. A potem robicie się słodcy jak miód i czarujecie wyszukaną gadką. Aż się zbiera na wymioty. - Wcisnąwszy zwitek do kieszeni, bezzwłocznie odbił od Tygrysa. - Dziękuję - powiedział Connor, tuląc delikatnie butelkę do piersi niczym niemowlę. Naprawdę tego potrzebuję. W oczach kuriera dostrzegł obrzydzenie. Potem noc zarzuciła między nimi płaszcz ciemności i każdy z nich ruszył w swoją drogę.

Rozdział 13 Zagubieni chłopcy Connor z butelką w dłoni biegł w kierunku pomieszczeń oficerskich, kiedy usłyszał dobiegające z korytarza głosy. Zatrzymał się, by zaczekać, aż rozmawiające osoby wejdą do swoich kajut. Niespodziewanie otworzyły się drzwi na pokład i chłopak stanął w oko w oko z Jasmine i Bo Yin. - Connor Tempest! - Młodsza z dziewcząt jak zawsze rozpromieniła się na jego widok. Uwielbiała z nim rozmawiać, on zresztą na ogół nie miał nic przeciwko temu. Bo Yin miała w sobie coś uroczo dziecinnego, co wzbudzało w nim uczucia opiekuńcze. Teraz więc też, mimo niezręcznej sytuacji, szczerze odwzajemnił jej uśmiech. Jasmine natychmiast dostrzegła trzymaną przez niego butelkę. - Widzę, że odebrałeś przesyłkę. - To? Nie, to nie przesyłka. To tylko herbata, którą ze sobą wziąłem, na wypadek gdybym musiał czekać. Facet się nie pojawił. Więcej nie skorzystamy z usług tej firmy kurierskiej. - Kręcąc głową, wyminął dziewczęta i zszedł pod pokład. Jasmine odczekała, aż Connor znajdzie się dość daleko, by ich nie słyszeć, a potem spojrzała na towarzyszkę. - Ostatnio tak często kłamie, że powinien już nabrać wprawy. Bo Yin zasępiła się, stwierdziwszy po raz kolejny, że pomiędzy dwojgiem jej przyjaciół narasta wrogość. - Czemu sądzisz, że Connor kłamie? - spytała. - Nie sądzę, tylko wiem - odparła Jasmine - Poza tym umówiliśmy się, że dziś się spotkamy i porozmawiamy, a on całkiem o tym zapomniał. Przestałam wierzyć w jakiekolwiek jego słowa. - Westchnęła. - Chodź, Bo. Przeprowadźmy już tę inspekcję. Wszystkim nam przyda się odrobina snu.

Kiedy dotarły na pokład dziobowy, dostrzegły Cate. Rudowłosa piratka siedziała na jednym z dział i spoglądała w rozgwieżdżone niebo. Była tak zamyślona, że nie zauważyła koleżanek. - Cate? - odezwała się cicho Jasmine, kładąc dłoń na ramieniu kobiety. Ta wzdrygnęła się, jakby wyrwana z głębokiego transu, i spojrzała na nie. - Myślałam, że poszłaś poczytać do swojej kajuty - powiedziała łagodnie zastępczyni Peacock. Cate skinęła głową. - Tak. Potem próbowałam się przespać, jak sugerowała pani kapitan, ale przed atakiem nigdy nie mogę zasnąć. Ostatnio w ogóle nie sypiam najlepiej. - Z powodu Barta - szepnęła Bo Yin. Gdyby te słowa padły z ust jakiejkolwiek innej osoby, można by je uznać za naruszenie prywatności. Jednak młodziutka piratka wypowiedziała je z taką niewinnością i słodyczą, że nie sposób było posądzić ją o podobne zamiary. Cate uśmiechnęła się smutno i ponownie przeniosła wzrok na odległy horyzont. - Stale mam wrażenie, że on zaraz wróci do domu. Głupie, prawda? Oczywiście wiem, że to niemożliwe, ale umysł płata mi figle. - Mówiąc to, delikatnie obracała zaręczynowy pierścionek, który wsunęła na czwarty palec prawej ręki. Jasmine usiadła obok rudowłosej i położyła dłoń na jej ramieniu. - Rozumiem cię. Czuję to samo w związku z Jacobym. Każda komórka mojego ciała krzyczy, że on odszedł na zawsze, a jednak co rano budzę się z myślą, że być może dzisiaj go zobaczymy. - Nie trać nadziei! - Bo Yin oparła się o reling, patrząc na towarzyszki błyszczącymi oczyma. - Któregoś dnia może się okazać, że masz rację. Jasmine uśmiechnęła się i pokręciła głową. - Oby doświadczenie cię nie zmieniło, droga Bo. Jesteś taka pełna wiary i optymizmu. - Muszę! - odparła tamta z mocą. - Za nas wszystkie. Cate przyjrzała się z uwagą obu młodszym koleżankom. - Może Bo ma rację. Bart nie żyje, wiemy to na pewno. Connor powiedział, że pogrzebał go na morzu. - Wzdrygnęła się i zamrugała szybko. - Ale ciała Jacoby’ego nie odnaleziono. Nadal istnieje szansa, że on gdzieś tam jest, ranny, i czeka na odpowiednią chwilę, by do nas wrócić.

Jasmine poczuła dobrze już sobie znane pieczenie pod powiekami. - Co noc ciała piratów są zbierane z powierzchni oceanu - oznajmiła głucho. - Gdyby Jacoby był ranny, jedna z naszych łodzi ambulatoryjnych przywiozłaby go już do Sanktuarium albo do szpitala polowego w Akademii. - Ujęła dłoń Cate i mocno ją ścisnęła. - Nigdy nie zapomnę tej nocy, kiedy wampiraci odpłynęli, zabierając go ze sobą. Nie zapomnę tego uczucia bezradności. - Spojrzała rudowłosej w oczy. - Musimy pozwolić im odejść - rzekła. - Przez wzgląd na nich, ale też i na nas. Skinąwszy głową bez słowa, Cate wbiła spojrzenie w dal, przytłoczona uczuciem całkowitej samotności.

Rozdział 14 Księga Grace przez całą noc czatowała na okazję zejścia do laboratorium. Chciała sprawdzić, czy księga Oliviera nadal leży ukryta pod stołem. Dziewczyna nie miała wątpliwości, że jest to przedmiot potężny i niezwykle ważny. Uznała, że musi koniecznie się dowiedzieć, co znajduje się pomiędzy niebieskimi okładkami. I że powinna się pospieszyć, bo Olivier wykorzysta pierwszą nadarzającą się sposobność, by odzyskać wolumin. Teraz miała już pewność, że był to jeden z ważniejszych powodów - o ile nie najważniejszy - dla których zbuntowany asystent mistrza powrócił do Sanktuarium. „Na razie jest jeszcze zbyt słaby, aby wstać z łóżka - myślała ale to długo nie potrwa. Biorąc pod uwagę, jak ciężkie odniósł obrażenia, wraca do zdrowia zdumiewająco szybko. Mam mało czasu”. Ale była to jedna z tych nocy, kiedy wszystko zdawało się sprzysięgać przeciwko Grace. Zaczęło się od przyjazdu ambulansów i konieczności przeprowadzenia procedur uzdrawiających. Potem Tooshita poprosiła ją, żeby została na oddziale, podczas gdy ona sama zajmie się kolejnym pacjentem. Grace nie mogła odmówić koleżance. Następnie, kiedy już była w drodze do laboratorium, dopadła ją roztrzęsiona Darcy. - Możesz poświęcić mi pięć minut? Muszę z tobą pomówić - wyjąkała panna Flotsam, a po jej twarzy pociekły łzy. Grace objęła przyjaciółkę w talii i poprowadziła do ogródka, w którym uprawiano lecznicze zioła. Przysiadły na cembrowinie stojącej pośrodku niewielkiej fontanny i Darcy, szlochając, opowiedziała o pewnej pacjentce, jednej z nokturnów, której postępy w leczeniu wyglądały na zadowalające, aż nagle stan biedaczki gwałtownie się pogorszył i, pomimo usilnych starań personelu, zmarła. Grace ujęła dłoń zapłakanej przyjaciółki i ścisnęła ją lekko. - Rozumiem, dlaczego jesteś taka przygnębiona - powiedziała. - Pamiętaj jednak, że w większości przypadków odnosimy sukces. Jesteśmy uzdrowicielami, Darcy, a nie cudotwórcami.

Możemy jedynie wykonywać nasze obowiązki najlepiej, jak potrafimy, i mieć nadzieję, że to wystarczy. Panna Flotsam przytaknęła i zaczęła ocierać oczy chusteczką. - Wiem. Wiem. Oczywiście, masz rację. Nie mam pojęcia, czemu ta pacjentka tak na mnie wpłynęła. Właściwie nawet jej nie poznałam, tak jak ty to niekiedy czynisz. Grace uśmiechnęła się krzepiąco. - Jesteś wspaniałą pielęgniarką, Darcy. Nigdy o tym nie zapominaj. Wszyscy uzdrowiciele tak mówią. Zawsze kłócimy się o to, w czyjej ekipie masz być. - Naprawdę? - W oczach panny Flotsam znów pojawiła się nadzieja. Grace skinęła głową. - To dobrze, że się od tego odcinasz. Wszyscy musimy tak robić. Gdybyśmy skupiali się na tragedii i bólu za każdym razem, kiedy przystępujemy do leczenia pacjenta, bylibyśmy bezużyteczni. - Umilkła na moment. - Ale od czasu do czasu okropieństwo i skala tego wszystkiego uderzają w nas ze zwielokrotnioną siłą. To nieuniknione i nie ma w tym niczego złego. To minie. - Pogładziła przyjaciółkę po ramieniu, chcąc dodać jej otuchy. - Jestem pewna, że zrobiłaś wszystko co w twojej mocy, by pomóc tej kobiecie wyzdrowieć. To smutne, że nie była dość silna, żeby to przetrwać, ale to nie twoja wina. Pomyślała o Olivierze. Jego rany były najgorszymi, z jakimi miała dotąd do czynienia, a jednak zdawał się zdrowieć bez najmniejszego wysiłku. Nie była aż tak arogancka, by przypisywać to tylko swoim mocom. Bardziej prawdopodobne wydawało jej się to, że Olivier rzeczywiście był dampirem i jako taki potrafił sam się regenerować. Zaczynała coraz poważniej wątpić w jego opowieść o torturach, zadanych mu rzekomo przez Lolę i jej towarzyszki - chociaż historia ta brzmiała wiarygodnie. Być może wręcz zbyt wiarygodnie. Ponownie spojrzawszy na Darcy, Grace dostrzegła na twarzy przyjaciółki nowe łzy. - Powinnaś się przespać - oznajmiła. - Nie twierdzę, że kiedy się obudzisz, wszystko będzie dobrze, ale świetnie się orientuję, jak wiele godzin spędzasz z rannymi. Lada moment padniesz z wyczerpania. - Dziękuję, pani doktor! - odparła panna Flotsam z wymuszonym uśmiechem. - Takie są twoje lekarskie zalecenia? Grace przytaknęła. - Otóż to. Masz sypiać przynajmniej sześć godzin na dobę, a nie ucinać sobie krótką drzemkę. Włóż do uszu zatyczki i zapomnij o dzwonie. No i idź do Jima. Odrobina krwi dobrze

ci zrobi. Wyglądasz, jakbyś trzymała się tylko na jej oparach. Darcy rozpromieniła się na wspomnienie swojego donora. - Tak, to dobry pomysł - przyznała. - Odprowadzić cię do bloku donorów? Panna Flotsam z uśmiechem pokręciła głową. - Dziękuję, ale nie ma takiej potrzeby. Dam sobie radę. Zresztą chyba zostanę tu jeszcze przez chwilkę. W tym ogrodzie zawsze jest tak spokojnie, niezależnie od tego, jak wielki rozgardiasz panuje w pozostałej części Sanktuarium. Może właśnie tego mi potrzeba. - Ścisnęła dłonie przyjaciółki. - Dziękuję, że jak zwykle przy mnie jesteś. - Taka już moja rola - odparła Grace. - Jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami. Ty też zawsze przy mnie byłaś, od naszego pierwszego spotkania. - I zawsze będę - zapewniła Darcy żarliwie. - A teraz idź już, kochana. Na pewno masz sto różnych rzeczy do załatwienia. Grace uśmiechnęła się pod nosem. Tej nocy miała do zrobienia już tylko jedno. Wstała, wygładziła spódnicę i odeszła, zostawiając pannę Flotsam samą w słodko pachnącym ogrodzie. Szła korytarzami, błagając w duchu, by nic już nie przeszkodziło jej w dotarciu do laboratorium. Wyglądało na to, że w końcu się uda. Po drodze nie spotkała nikogo. Cały personel Sanktuarium zajęty był swoimi sprawami. Za chwilę nareszcie poszpera pod kontuarem i przekona się, czy książka 0liviera nadal jest tam ukryta. Gdy Grace zbliżała się do drzwi laboratorium, jej serce waliło jak oszalałe. Starała się uspokoić, ale gdzieś w głębi duszy wiedziała, że wolumin w niebieskich okładkach ma ogromne znaczenie - nie tylko dla 0liviera, lecz także dla niej. Znajdzie tę książkę, przeczyta ją i wszystko się wyjaśni. Jednak gdy tylko dziewczyna przestąpiła próg laboratorium, spotkało ją bolesne rozczarowanie. Nie była sama. - Dobry wieczór, Grace. - Mosh Zu spojrzał na nią znad kontuaru, na którym przygotowywał miksturę. - Witaj - odparła, starając się nadać swemu głosowi beztroskie brzmienie. Nie chciała, by pomyślał, że ona nie cieszy się ze spotkania. - Już od dawna cię tu nie widziałam. Mistrz wzruszył ramionami.

- Faktycznie minęło trochę czasu. Wszyscy mieliśmy pełne ręce roboty przy naszych pacjentach. - Spojrzał na dziewczynę. - Pomyślałem, że dobrze mi zrobi, jeśli zajmę się czymś innym niż rany. - Wziął do ręki tłuczek i zaczął nim starannie rozgniatać ziarna. Uśmiechnął się do Grace. - Obok piecyka stoi świeżo zaparzona herbata z jagód. Nalej sobie trochę i dotrzymaj mi towarzystwa. Automatycznie skinęła głową. Kiedy Mosh Zu ponownie skupił się na swym zadaniu, powiodła wzrokiem po podstawie kontuaru. Czy ukryty panel znajduje się po tej stronie? Dziwne uczucie - być tak blisko, a zarazem tak daleko rozwiązania nurtującej ją zagadki. Nie chcąc wzbudzać podejrzeń mistrza, Grace podeszła do piecyka. Obok znajdował się niewielki blat, na którym stała skrzynka pełna metalowych buteleczek. Wyżej wisiały szafki z naczyniami i przyborami kuchennymi. Dziewczyna sięgnęła do nich po ceramiczny kubek i termometr. Potem ostrożnie odkręciła nakrętkę jednej z buteleczek. Wsunęła do środka termometr i patrzyła, jak słupek rtęci wznosi się i zatrzymuje na trzydziestu siedmiu stopniach Celsjusza. Ciepłota płynu była odpowiednia - równa temperaturze ciała. Grace poczuła znajomy zapach wywaru mieszanki siedmiu rzadkich gatunków górskich jagód, którą Mosh Zu stworzył jako substytut krwi. Dziewczyna zaniosła kubek i buteleczkę do kontuaru, podsunęła stołek, usiadła naprzeciwko mistrza i nalała sobie porcję herbaty. Mosh Zu przyglądał się temu z wyraźną aprobatą. Grace bardzo chciała poszukać skrytki, lecz nie mogła - jeszcze nie teraz. Uniosła kubek do ust i pociągnęła łyk płynu. Według tego, co mówił mistrz, dampiry nie były zależne od krwi w taki sam sposób jak zwykłe wampiry. Niemniej głód został w Grace rozbudzony i tkwił w niej teraz głęboko. W późniejszym okresie swego pobytu u Sidoria i Loli dziewczyna doświadczyła tak ogromnego pragnienia, że zaatakowała pewną śmiertelniczkę, łakomie spijając jej krew. Do dziś się tego wstydziła i żałowała swego postępowania. Świadomość, że będzie się musiała przyznać mistrzowi do tego uzależnienia, mąciła radość Grace z powrotu do Sanktuarium. Okazało się jednak, że niepotrzebnie się lękała. Mistrz wysłuchał jej uważnie i zareagował bardzo spokojnie. Przepisał dziewczynie kubek naparu każdego wieczoru - tak jak zalecał to wampirom przybywającym tutaj na terapię odwykową. Mosh Zu wyznał jednak Grace, że nie jest pewien, czy zdoła się ona kiedykolwiek wyleczyć i czy pewnego dnia nie będą zmuszeni do ostateczności - czyli do przydzielenia jej donora. Na razie wieczorny kubek naparu wystarczał. Upijając kolejny łyk, pomyślała, że jej sytuacja jest raczej nietypowa: była jednocześnie pacjentką i uzdrowicielką. Jakby wyczuwając, co kłębi się w

głowie Grace, Mosh Zu podniósł wzrok znad moździerza i uśmiechnął się do niej zachęcająco. Dziewczyna przełknęła kolejny łyk aksamitnego płynu. Palący ucisk w jej gardle zelżał znacznie. Kiedy wróciła do Sanktuarium, zapytała mistrza, czy może tu pracować jako uzdrowicielka, skoro będzie miała kontakt z krwią pacjentów. Ku zaskoczeniu Grace Mosh Zu stwierdził, że to nie tylko możliwe, ale wręcz pożądane, bo będzie stanowić etap jej własnego leczenia. Wkrótce przekonała się zresztą, że ranni nok-turni nie mają w organizmach dużo krwi. Ich ciała wyglądały raczej jak budynki walące się w chmurach pyłu po trzęsieniu ziemi. Spoglądając na obrażenia Oliviera, dostrzegała w tych pęknięciach mroczną pustkę. Musiała wykorzystać wszystkie swoje umiejętności, by go uleczyć - zakładając oczywiście, że ona to uczyniła, a nie on sam… - O czym myślisz? - spytał nagle Mosh Zu. Grace popatrzyła na mistrza i zauważyła, że poskładał już swoje rzeczy. Maść, nad którą pracował, była gotowa. Jak długo ją obserwował? Postanowiła zaryzykować. - Myślałam o swoim nowym pacjencie. Mosh Zu skinął głową, zachęcając ją, by kontynuowała. - Oboje go znamy - rzekła. - To Olivier. Twarz mistrza nie wyrażała żadnych emocji. - Olivier tu jest - powiedział tonem, który skonfundował Grace. To było pytanie czy stwierdzenie faktu? - Przywieźli go ubiegłej nocy - wyjaśniła. - Dani przypisała go mnie. Z początku nie miałam pojęcia, że to on. Był ciężko ranny. Stał na krawędzi otchłani. - Spojrzała mistrzowi w oczy. - Albo tylko sprawiał takie wrażenie. Na twarzy mistrza nadal malował się całkowity spokój, jednak w jego głosie pojawiła się ostra nuta. - Zastanawiam się, co on tutaj robi. Grace pomyślała o książce. Czy powinna powiedzieć o swoich podejrzeniach? O tym, co ujrzała w umyśle Oliviera? Rozsądek podpowiadał jej, że powinna, lecz instynkt kazał milczeć. - On mówi, że Sidorio go przemienił. I że potem, kiedy rozpoczęła się wojna, przyłączył się do sił Sojuszu. Jako nokturn służył na jednym z pirackich statków zaatakowanych przez Lolę i jej załogę. Twierdzi, że to jej grupa zostawiła go w takim stanie. Mistrz nie poruszył się ani nie odezwał. Dziewczyna wiedziała, że zatopił się we własnych myślach.

- Kłamstwo - stwierdził wreszcie. - Może nawet więcej niż jedno. Grace zaczęło mocno walić serce. Czy Mosh Zu mówił o Olivierze, czy także o niej? Czy oskarżał ją o kłamstwo? Jej wzrok odruchowo powędrował ku podstawie kontuaru, szybko się jednak opanowała. - Chciałbym go zobaczyć - oświadczył. - Na którym leży oddziale? - Czy to rozsądne? - wyrwało się jej. Mosh Zu odsunął się od kontuaru. Spoglądał teraz na nią pytająco. „W tych okolicznościach irytowanie go nie jest najmądrzejszym posunięciem” - skarciła się dziewczyna w duchu. Kiedy jednak mistrz ponownie się odezwał, jego ton był przyjazny: - Grace, niezależnie od tego, co myślimy o Olivierze, on zasługuje na uzdrowienie, tak samo jak pozostali nasi pacjenci. Dokończ proces jego leczenia. Potem się dowiemy, dlaczego tutaj jest. Dziewczyna upiła kolejny łyk wywaru. - Biorąc pod uwagę, jak ciężko był ranny, proces regeneracji postępuje u niego zdumiewająco szybko. Mosh Zu skinął głową. -

Sądzę,

że

w

przypadku

Oliviera

najbezpieczniej

jest

zawsze

oczekiwać

nieoczekiwanego. - Uśmiechnął się do niej i podniósł z blatu słój ze sporządzoną maścią. Pozwolę ci w spokoju dopić herbatę. Ruszył w stronę drzwi i po kilku chwilach już go nie było. Grace nareszcie została sama. Odstawiła kubek, ześlizgnęła się ze stołka i uklękła, by rozpocząć swoje dochodzenie. W laboratorium świeciła się tylko jedna lampa, więc podłoga wokół kontuaru była pogrążona w cieniu. Dziewczyna kolejno uciskała palcami drewniane panele. Żaden z nich ani drgnął. Coraz bardziej sfrustrowana, przesuwała się na klęczkach wzdłuż podstawy mebla, modląc się przy tym, by żaden inny uzdrowiciel nie wszedł do laboratorium, dopóki ona nie odnajdzie poszukiwanego przedmiotu. I właśnie wtedy usłyszała za drzwiami czyjeś kroki. „Och, nie!”. Zamarła w pozycji na czworakach, choć wiedziała, że jeśli któryś z kolegów zajrzy teraz do środka, uzna jej zachowanie za dziwaczne. Nie obchodziło jej to. Była zdeterminowana, by odnaleźć książkę, która - jak miała nadzieję - nadal się gdzieś tutaj znajdowała.

Kroki na korytarzu oddaliły się i ucichły. Grace odetchnęła z ulgą i powróciła do sprawdzania paneli. Zbadała już trzy z czterech boków kontuaru. Przyszło jej na myśl, że może od czasu, kiedy Olivier ukrył tu księgę, mebel przesunięto. Albo Mosh Zu dowiedział się o księdze, zabrał ją i zlikwidował skrytkę. W tej samej chwili palce dziewczyny odnalazły właściwy panel, który pod naciskiem jej dłoni odchylił się posłusznie. Z przejęcia niemal przestała oddychać. Wsunęła przedramię do schowka i zaczęła szukać książki. Z początku czuła pod palcami tylko kłęby kurzu. Zmieniła pozycję i sięgnęła głębiej. Wtem jej dłoń na coś natrafiła. Na coś, co było najwyraźniej skrawkiem materiału. Grace chwyciła to i ostrożnie pociągnęła. Było ciężkie, zapewne w tkaninę owinięto jakiś przedmiot. Szarpnęła mocniej i wreszcie wydobyła swoje znalezisko ze szczeliny. Przez chwilę spoglądała na zakurzony, związany sznurkiem worek. Czy zawierał to, czego szukała? Pakunek miał odpowiedni kształt i rozmiar. To musiało być to! Trzęsąc się z podniecenia, z sercem bijącym szybciej niż kiedykolwiek wcześniej, Grace wytarła dłonie o swój fartuch, rozsupłała sznurek i sięgnęła do worka. Wyjęła niewielką książkę oprawioną w niebieskie płótno. Spojrzała na okładkę - była pusta, żadnego tytułu. I nagle, na jej oczach, na błękitnym tle zaczęły się pojawiać złote litery. To nie był omam ani kwestia oświetlenia. W jednej sekundzie na okładce nie było nic, w następnej widniał już na niej napis: Rzecz o dampirach. Dziewczyna nie mogła uwierzyć własnym oczom. Otworzyła książkę na pierwszej stronie. Czysta, biała, niezadrukowana. Podobnie jak druga i wszystkie następne. Przerzucając kartki, Grace czuła rosnącą konsternację i ogromny zawód. Nagle coś przyszło jej do głowy. Ponownie otworzyła książkę na pierwszej stronie i wpatrywała się w nią, pewna, że teraz coś się wydarzy. Powoli na białej kartce zaczęły pojawiać się litery. Dziewczyna zaczekała, aż tekst znieruchomieje, i jęła go odczytywać. Z początku była podekscytowana, jednak z każdym kolejnym słowem odczuwała coraz silniejszy lęk, który po chwili przerodził się w przerażenie. Nadszedł czas, proroctwo się wypełnia. Siewca Wojny uczynił ruch. Teraz jedno z jego dzieci musi umrzeć.

Mosh Zu przewidział to wiele lat temu. Jedno z bliźniąt musi umrzeć.

Rozdział 15 Karty na stół Grace siedziała na swoim łóżku z otwartą książką na kolanach, wstrząśnięta tym, co w niej wyczytała. Ponownie zerknęła na ostatnie słowa tekstu: Jedno z bliźniąt musi umrzeć. Nie było wątpliwości, że proroctwo odnosiło się do niej i Connora. Sidorio był Siewcą Wojny, a oni jego dziećmi. Jakiś czas temu Mosh Zu miał wizję przyszłości. A teraz jedno z nich umrze! Ale w jaki sposób? No i dlaczego nikt nie powiedział o proroctwie ani jej, ani jej bratu? Nie byłby to pierwszy raz, kiedy zatajono przed nimi ważne informacje. Zdawało się, że wszyscy wiedzieli, iż ona i Connor są potomkami Sidoria, ale nikt nie spieszył się z ujawnieniem tej rewelacji. Grace z niechęcią pomyślała, że gdyby nie powrót Sally, być może oni dwoje nigdy nie poznaliby prawdy. Teraz była u progu odkrycia jeszcze większego sekretu i nic nie mogła poradzić na to, że odczuwała gniew - nie na Oliviera, który tak jak jej matka całkiem mimowolnie zapoczątkował kolejny cykl zdarzeń. Nie. Gniew dziewczyny koncentrował się na Obsydianie i mistrzu, bo nie miała wątpliwości, że ci dwaj znali przepowiednię. A Lorcan? Czy on także był we wszystko wtajemniczony? Wiedział o Sally, Dexterze i Sidoriu, więc istniało spore prawdopodobieństwo, że wie i o tym. Jak to możliwe, że ludzie, których kochasz - a wśród nich ta jedna, najważniejsza osoba - stale coś przed tobą ukrywają? Z myślami kłębiącymi się w głowie Grace obróciła stronicę książki. Musiała uwolnić się od słów, które wieszczyły śmierć jej samej lub jej brata. Spoglądała na czystą, białą kartkę i starała się uspokoić oddech. Nagle zorientowała się, że na pustej stronie ponownie pojawiają się litery. Czy przed tym proroctwem naprawdę nie było ucieczki? Czy jego słowa widniały na każdej z kart tej przeklętej księgi? Kiedy jednak tekst znieruchomiał, dziewczyna zauważyła, że ma przed sobą całkiem inne przesłanie: Lorcan nie wie.

Zszokowana, głęboko wciągnęła powietrze w płuca. Czyżby ta książka przemawiała bezpośrednio do niej? No tak! Tak rzeczywiście było! W jakiś sposób książka odczytała myśli Grace i odpowiedziała na zadane przez nią pytanie. Dziewczyna od samego początku podejrzewała, że ma do czynienia z przedmiotem pełnym mocy, ale czegoś takiego się nie spodziewała. Wstrzymując oddech, ponownie przewróciła stronę. Po krótkiej chwili na białym tle zaczął się formować napis. Kolejna wiadomość od książki brzmiała następująco: Pacjent wstał i mnie szuka. Teraz ty jesteś moją strażniczką. Schowaj mnie tam, gdzie mnie nie znajdzie, i rozpraw się z nim. Grace pokręciła głową z niedowierzaniem. - Olivier jest w laboratorium - powiedziała głośno. - Mam rację, prawda? Obróciła stronę, ale nie doczekała się odpowiedzi. Postanowiła spróbować z innym pytaniem. Tym razem tylko je pomyślała, nie wypowiedziała go na głos. „Czy Olivier jest dampirem?”. Po krótkiej chwili na pustej stronie pojawił się tekst, ale jego treść rozczarowała dziewczynę. Znajdź go i rozpraw się z nim. Liczy się każda chwila. Ukryj mnie i idź. - W porządku - burknęła Grace. Niechętnie zamknęła księgę i wsunęła ją do poszewki swojej poduszki. Nie była to najbezpieczniejsza kryjówka, ale biorąc pod uwagę pośpiech, chwilowo musiała wystarczyć. Teraz trzeba się było skupić na odnalezieniu Oliviera. Kierowana przeczuciem, nie zajrzała nawet do sali chorych, tylko podążyła prosto do laboratorium. Intuicja jej nie zawiodła. Olivier klęczał na podłodze, badając podstawę kontuaru. Na jego twarzy malowało się szaleństwo. Dostrzegłszy Grace, spojrzał na nią niczym rozwścieczony wąż zagoniony do kąta, gotów kąsać. - Nie powinieneś tutaj być - oznajmiła dziewczyna spokojnym głosem, chociaż w środku aż trzęsła się z nerwów. - Twój proces zdrowienia jeszcze nie dobiegł końca. Musisz wypoczywać. - Przestań udawać, Grace! - warknął Olivier. - Gdzie to jest? - Co takiego? - spytała, zamykając za sobą drzwi i podchodząc do kontuaru. - Dobrze wiesz, o czym mówię. Wiem, że wiesz. - Mężczyzna wstał. - Masz coś mojego i chcę to odzyskać.

Grace skrzyżowała ręce na piersi. - To już nie jest twoje - odparła. - Kiedy zdradziłeś mistrza i odszedłeś z Sanktuarium, utraciłeś wszystkie prawa do tego, co tu zostawiłeś. Poza tym - uśmiechnęła się - książka mnie przekonała, że czas twojej opieki nad nią dobiegł końca. Olivier utkwił w jej twarzy pełne nienawiści spojrzenie. - A więc ją masz. Wiedziałem! - Zbliżył się do dziewczyny. - Idź i natychmiast ją tu przynieś - rozkazał wyniosłym tonem. - Ta księga jest o wiele potężniejsza, niż ci się wydaje. Grace ponownie się uśmiechnęła. - Jestem w pełni świadoma jej mocy, Olivierze. Ale, jak już wcześniej powiedziałam, nawet gdybym chciała ci ją zwrócić, książka sobie tego nie życzy. Stali naprzeciwko siebie po dwóch stronach kontuaru. Uzdrowiciel, który ostatnio przy nim pracował, pozostawił na blacie słoje z ziołami i korzenie. Rozwścieczony Olivier zmiótł je teraz na podłogę jednym ruchem ręki. Grace stała spokojnie wśród rozbijającego się szkła i obserwowała nokturna. Proces jego zdrowienia postępował w zawrotnym tempie. To było niesamowite. Albo Olivier nie był aż tak ciężko ranny, jak jej się zdawało, albo potrafił się w cudowny sposób regenerować. - Uważam, że najwyższa pora, byś opuścił Sanktuarium - oświadczyła. - Ewidentnie nie potrzebujesz naszej pomocy. Ani jej nie chcesz. Jeśli przybyłeś tu tylko po książkę, to masz pecha. Tak czy inaczej, czas, abyś stąd odszedł. Dawny asystent mistrza nie potrafił opanować wściekłości. - Jestem tutaj z wielu powodów. - Splunął; zdawało się, że od razu pożałował wyjawienia tej informacji. Odzyskawszy panowanie nad sobą, uśmiechnął się złośliwie. - Nie wiem, dlaczego jesteś z siebie taka zadowolona. Jeśli księga zaczęła z tobą rozmawiać, z pewnością poznałaś już treść proroctwa. Tym razem Grace nie udało się zachować stoickiego spokoju. Drgnęła. Olivier zarechotał triumfalnie. - Mam rację! Ta książka to straszna gaduła. - Obszedł kontuar. - Więc poznałaś przepowiednię, którą objawiono pięćset lat temu. Tak, Grace. Pięćset lat! Byłem tu wtedy razem z mistrzem i czterema kardynałami. Słyszałem to proroctwo na własne uszy w komnacie medytacyjnej.

- A zatem to nie Sidorio cię przemienił - stwierdziła dziewczyna. - Już od dawna jesteś nokturnem. - Nie nokturnem! - warknął. - Wampiratem! Byłem i pozostanę wampiratem. Bardzo potężnym. Potężniejszym od mistrza, od Obsydiana Darke’a i nawet od ciebie, Grace Tempest! - Dowiedź tego - zażądała zimno. - Jeśli naprawdę jesteś taki potężny, udowodnij mi to. - Co? - Olivier był zdumiony. Nie spodziewał się bezpośredniego wyzwania. - Ty chcesz zdobyć książkę. Ja nie chcę ci jej dać. Ty chcesz zostać w Sanktuarium. Ja uważam, że powinieneś się stąd wynieść. Przekonajmy się, które z nas postawi na swoim. Rzucił jej kolejne jadowite spojrzenie. - W porządku. Kiedy to powiedział, szklane słoiki na półkach zaczęły wibrować. Grace słyszała, jak dzwonią o siebie nawzajem. O nie, nie pozwoli mu zniszczyć laboratorium ani jego wyposażenia! Zioła i rośliny zebrane w słojach stanowiły podstawę wszystkich leczniczych mikstur mistrza. Oczywiście można było odnowić ich zapas, ale kosztowałoby to mnóstwo wysiłku i czasu. A w tym czasie przebywający w szpitalu pacjenci - zarówno śmiertelni, jak i nokturni - mogliby umrzeć lub obrócić się w nicość. Skupiła swe moce na drgających słojach. Odnalazła strumień woli Oliviera i skierowała na niego swój własny. Z początku myśli wampirata były silniejsze, jednak po chwili - ku zaskoczeniu jego, lecz nie Grace - umysł dziewczyny zaczął brać nad nimi górę. Wiedziała, że odniosła sukces, kiedy brzęk słoików nagle umilkł i w pomieszczeniu ponownie zapanowała cisza. Olivier przegrał bitwę, ale wojna toczyła się dalej. Rzucił się w stronę kontuaru i oderwał z brzegów blatu metalowe listwy. Trzymał je teraz w rękach niczym śmiercionośne katany. Grace ponownie skupiła swą wewnętrzną siłę. Mogła znaleźć sobie jakąś broń i stoczyć z przeciwnikiem pojedynek. Była pewna, że jej umiejętności szermiercze zadziwią go i zbiją z tropu. Uznała jednak, że to rozwiązanie byłoby zbyt oczywiste. Nakierowała więc energię na listwy, które Olivier ściskał w dłoniach. Powoli, ale pewnie zaatakowała wiązania molekularne cząstek, aż metal zaczął się rozgrzewać od środka. Górne końcówki listew zaczęły świecić na czerwono. Blask odbijał się w oczach wampirata, nadając mu jeszcze dzikszy wygląd. Grace zrozumiała, że Olivier sądzi, iż to on rozgrzał metal. Gdyby tylko wiedział…

Mężczyzna już się szykował do zadania ciosu, kiedy gorąco objęło całą powierzchnię listew i zaczęło parzyć go w palce. Dziewczyna skoncentrowała się jeszcze bardziej. Rozżarzone metalowe pasy oplotły powoli dłonie i nadgarstki jej przeciwnika niczym węże. Syczały przy tym, jakby go strofowały, jednak krzyki Oliviera szybko zagłuszyły ten odgłos. Chociaż bardzo się starał, nie potrafił poluzować uścisku rozgrzanego metalu. „Cóż za ironia - pomyślała Grace. Poświęciłam tyle czasu i energii, żeby uleczyć tego drania, a teraz robię mu coś takiego”. - Dobra! - wycharczał. - Wygrałaś. - Z trudem wydobywał z siebie głos. - Przestań! błagał. - Niech już nie boli! - Przestanę - odparła - jeśli odejdziesz stąd bez szumu i już nigdy tu nie powrócisz. Umowa stoi? Olivier nie miał wyboru. Skinął głową. Z oczu wyzierał mu ból połączony z furią. Grace odczekała chwilę, by energia zdążyła do niej wrócić, a potem zdjęła rozżarzony metal z rąk przeciwnika. Nie kryjąc podziwu, wampirat obserwował dziewczynę, kiedy odkładała listwy na blat. Wyglądały jak nowe. W przeciwieństwie do dłoni Oliviera, które niemal doszczętnie spłonęły. Rany były gorsze od tych, z którymi przywieziono go do Sanktuarium. - Zaproponowałabym ci maść - rzekła Grace - ale wygląda na to, że nie doceniasz moich starań, by cię uzdrowić. Najlepiej więc będzie, jeśli natychmiast się oddalisz. Przytaknął. Nagle drzwi się otworzyły i w progu laboratorium stanął Mosh Zu. Olivier pokręcił głową. - Przyszedłeś się tu puszyć? Mistrz ze smutkiem spojrzał na swego byłego asystenta. - Nie - odparł. - Przyszedłem, by sobie przypomnieć, dlaczego powinienem zdusić w sobie każdy odruch litości wobec ciebie, Olivierze. Zagubiłeś właściwą drogę i nie mogę zrobić nic, by to zmienić. Gdy mówił, do pomieszczenia weszli dwaj strażnicy i zbliżyli się do wampirata. Jeden złapał Oliviera za ramiona i wykręcił mu je za plecy, drugi zatrzasnął mu na nadgarstkach kajdanki. Potem, nie tracąc czasu, poprowadzili swego więźnia do wyjścia. Ten jednak zaparł się w progu. - Pójdę już - oznajmił niemal wesoło. - Nie będę wam przeszkadzał w miłej pogawędce na temat książki i proroctwa. - Uśmiechnął się złośliwie. - Jestem pewien, że Grace nie może się już

doczekać, żeby cię zapytać o to, co przed nią zataiłeś… kolejny raz. Z błyskiem w oku pozwolił, by strażnicy go wyprowadzili. Mosh Zu zatrzasnął za nimi drzwi. - Rzeczywiście, mam do ciebie kilka pytań - oświadczyła Grace. Mistrz skinął głową. - Nie wątpię. Znów był opanowany, co ją zirytowało. - Pierwsze dotyczy Oliviera. Czy on jest dampirem, tak jak ja? Mosh Zu spojrzał na nią przenikliwie. - Jest dampirem, ale nie takim jak ty czy twój brat. Dampir ma moc i może z niej korzystać, by służyć siłom dobra lub zła. Ty i twój brat postanowiliście stanąć po stronie dobra. Myślę, że teraz jest już jasne, iż Olivier wybrał zło. - A więc jego moce są złe - stwierdziła dziewczyna. - Ale kiedy się pojedynkowaliśmy, to ja byłam górą. - Twoja energia jest niezwykle skoncentrowana - wyjaśnił Mosh Zu. - Niegdyś Olivier dysponował niemal równie potężną siłą. Ale teraz brak mu skupienia, co z pewnością dostrzegłaś. Zbyt wiele czasu przeznacza na myślenie o sojuszach, lojalności, krzywdzie i zemście. To go rozprasza i osłabia. Owszem, jego zdolności są nadal wyjątkowe, lecz nie jest już dla ciebie godnym przeciwnikiem. Dla mnie zresztą też nie. Grace skinęła głową. - Moje drugie pytanie dotyczy proroctwa. - Chcesz wiedzieć, co oznacza i dlaczego je przed wami zatailiśmy, prawda? Dziewczyna wzruszyła ramionami. - To zasadne pytania, ale przejdźmy do rzeczy. Chcę wiedzieć, które z nas - ja czy Connor - ma umrzeć. Chcę się przygotować na własną śmierć albo zapobiec śmierci mojego brata. Mosh Zu przez chwilę w milczeniu rozważał jej słowa. - Być może żadne z was nie musi umierać - powiedział wreszcie. - Książka jasno wyraziła się o tej sprawie. - Grace nie dawała za wygraną. - Napisała, że nadszedł czas wypełnienia się proroctwa i jedno z bliźniąt, potomków Siewcy Wojny, musi umrzeć. Connor i ja jesteśmy jego dziećmi, czyż nie? - Owszem, jesteście. I być może, aby zapewnić trwały pokój, jedno z was będzie musiało przestąpić próg królestwa zmarłych. Prowadzimy okrutną wojnę i poświęcenia są konieczne. To były bezduszne słowa, lecz Grace nie po raz pierwszy miała do czynienia z tą stroną osobowości guru nokturnów. Kiedy Mosh Zu ponownie się odezwał, jego głos zabrzmiał łagodniej:

- Myślę, Grace, że twoja przyszłość jest już pewna. Dziewczyna zmrużyła oczy. Co mistrz miał na myśli? Dlaczego zawsze mówił zagadkami w chwilach, kiedy najbardziej potrzebowała jasnych i zrozumiałych odpowiedzi? - Chcesz mi przez to powiedzieć, że to Connor zostanie poświęcony? Na twarzy mistrza malowało się teraz cierpienie. Grace była pewna, że mistrz ukrywa przed nią coś niezwykle istotnego. - Powiedziałem ci wszystko, co mogłem. Proszę, postaraj się nie martwić tym proroctwem. - Mam się nie martwić?! Jak możesz tak mówić? Ono skazuje na śmierć mnie lub mojego brata! Mosh Zu postąpił krok w jej stronę. - Proszę, postaraj się zachować spokój. Wszystko dzieje się z jakiegoś powodu. Twoje życie miało się potoczyć właśnie w taki sposób, niezależnie od tego, jaki będzie rezultat. Wszystko dzieje się zgodnie z przeznaczeniem. - Jego słowa były jak klucz obracający się w zamku, metalicznie zimne i twarde. - A teraz udam się na medytację. Muszę się uwolnić od toksyczności 01iviera. Jeżeli chcesz, możesz do mnie dołączyć. O, nie. Grace nie chciała dłużej przebywać z nim w jednym pomieszczeniu. Mosh Zu miał być jej przyjacielem i mentorem, ale przestawała go w ten sposób postrzegać. - Wracam do swojego pokoju - oznajmiła z rezerwą. - To była długa noc i przyda mi się trochę snu. - Jak sobie życzysz - odparł mistrz. Otworzył przed nią drzwi i każde z nich ruszyło w swoją stronę. Strażnicy wyprowadzili Oliviera z Sanktuarium, a potem zatrzasnęli za nim wysoką żelazną bramę i dla pewności zasunęli wielki skobel. Wampirat powoli schodził ze wzgórza. W świetle księżyca obejrzał swoje dłonie i z zadowoleniem stwierdził, że zaczęły się już goić. Jego powrót do Sanktuarium dostarczył mu całą masę ciekawych spostrzeżeń ciekawszych, niż przewidywał. Miał tu do wypełnienia dwie misje. Pierwsza, odzyskanie książki, zakończyła się spektakularnym fiaskiem. Drugą jednak wypełnił i już nie mógł się doczekać chwili, kiedy zda z niej raport Sidoriowi i Loli.

Kiedy Grace wróciła do pokoju, ogarnęło ją znużenie. Nie chcąc budzić Darcy, która spała już smacznie na łóżku obok, po cichutku zsunęła z nóg buty i położyła się na swoim. Była zbyt zmęczona, by choćby rozważyć pomysł zdjęcia fartucha. Nim jednak położyła głowę na poduszce, sprawdziła poszewkę i z ulgą stwierdziła, że książka nadal się tam znajduje. Dziewczyna wyjęła z ukrycia oprawny w niebieskie płótno tom i ponownie go przekartkowała. Zatrzymała się na pierwszej pustej stronie i patrzyła, jak formuje się na niej napis: Jesteś znakomitą strażniczką księgi. Dziękuję, że ukryłaś mnie przed pacjentem. Dobrze zrobiłaś, pokonując go, jednak niebezpieczeństwo z jego strony nie zostało jeszcze zażegnane. On knuje z Siewcą Wojny i Furią. Grace zmarszczyła brwi. Informacja była niepokojąca, ale nie niespodziewana. Dziewczyna ziewnęła i zamierzała już zamknąć książkę, kiedy dostrzegła, że ta ma jej jeszcze coś do powiedzenia: Co do proroctwa, pamiętaj, że Mosh Zu już kiedyś cię okłamał. „Nie - pomyślała dziewczyna. - Właściwie nie skłamał. Zataił coś przede mną, ale nie skłamał”. Zanim skończyła formułować ten wniosek, na kartce pojawiły się kolejne słowa: Dobrze mnie ukryj, Grace, a zrewanżuję się. Nadchodzą mroczne czasy. Mroczniejsze, niż jesteś w stanie to sobie wyobrazić. Poprowadzę cię najlepiej, jak będę umiała. Nie ufaj nikomu prócz mnie. „Nawet Lorcanowi?”. Na to pytanie książka nie udzieliła odpowiedzi. Grace odczekała chwilę, a potem zamknęła niebieski tom i wsunęła go do nowej kryjówki, pod materac. Czuła się zupełnie rozbita, kręciło jej się w głowie. Zgasiła lampkę naftową stojącą na nocnej szafce i całą siłą woli postarała się zmusić do zaśnięcia.

Rozdział 16 Cisi zabójcy Trzy pontony odbiły od Tygrysa i sunęły cicho w stronę Diabla. Godzinę po świcie morze było bardziej niespokojne, niż piraci się spodziewali. Potężny Tygrys bez problemu utrzymywał kurs, ale małe i lekkie pontony unoszone były wysoko z każdą falą. Powierzchnia wody lśniła złotem, odbijając promienie wschodzącego słońca i lśnienie pierzastych chmur na niebie. Connor stał na dziobie swojej jednostki i walczył z falami, które uparcie starały się odłączyć jego ponton od dwóch pozostałych. Twarz i ramiona chłopaka, podobnie jak sześciu wiosłujących u jego boku piratów, spływały potem. Jedynymi słyszanymi dźwiękami były huk fal i skrzeczenie mew. Po odzyskaniu kontroli nad pontonem Connor zerknął w prawo, by sprawdzić, jak radzi sobie Promyk. Ż trudem kojarzył tego dobrze zbudowanego i skupionego młodzieńca z pryszczatym dzieciakiem, który podczas ich pierwszego spotkania bez powodu rzucał w niego i jego kumpli szurikenami w kształcie rozgwiazd. W tym chłopaku nie pozostał nawet ślad po idiocie, który naraził powodzenie pirackiej misji w Forcie Zachodzącego Słońca i zmusił tym samym Connora do zabicia człowieka. Promyk odwrócił się nagle i spojrzał na sąsiedni ponton. Oczy obu młodych mężczyzn spotkały się - patrzyli na siebie nie jak przeciwnicy, lecz jak równi sobie towarzysze broni. Szczerze mówiąc, Connor od początku czekał, aż ten nowy Promyk zniknie i powróci kapryśny egocentryczny potwór, którego wszyscy znali. Jednak, ku jego zdziwieniu, tak się nie stało. Wyglądało na to, że wojna naprawdę zmieniła najmłodszego z Wrathe’ów, niczym alchemik przemieniający ołów w złoto. Uśmiechnąwszy się, Tempest pokazał kompanowi uniesiony kciuk. Ponton Cheng Li dotarł do Diabla jako pierwszy. Kiedy jeden z piratów cumował, pani kapitan przeszła na przód i oceniła odległość do pokładu galeonu. Nie tracąc czasu, wycelowała i cisnęła przed siebie parę cieniutkich mocnych linek z ciężarkami na końcach. Trafiła za pierwszym razem. Żyłki oplątały się wokół balustrady nadburcia. Wyraźnie z siebie zadowolona,

Cheng Li pociągnęła za nie, sprawdzając ich wytrzymałość. W mgnieniu oka ponton piratów połączyła z głównym pokładem Diabla niemal niewidoczna, ale mocna drabinka sznurowa. Connor i Promyk, którzy właśnie dotarli na miejsce, bez wahania poszli w ślady pani kapitan. Chwilę później załogi poszczególnych pontonów zaczęły się wspinać po trzech cienkich jak pajęczyna drabinkach. Tempest ruszył jako ostatni. Obrócił się jeszcze na moment i uniesieniem dłoni pożegnał towarzysza, którego zadaniem było pilnowanie pontonu. Wdrapanie się na pokład Diabla zajęło osiemnastu piratom niecałe trzy minuty. Pierwszy etap Operacji Scrimshaw zakończył się sukcesem. Poruszając się bezszelestnie po opustoszałym pokładzie, Connor czuł się dziwnie. Zazwyczaj bitwa rozpoczynała się już w momencie, kiedy postawiło się stopę na statku przeciwnika. Tym razem było inaczej. Zupełnie jakby mieli do czynienia z niewidzialnym wrogiem. Odwrócił się i spojrzał na Tygrysa, który czekał pod tymczasowym dowództwem zastępczyni Peacock na sygnał, by podpłynąć. Chłopak wyobraził sobie stojącą na mostku kapitańskim Jasmine. Potrafił przywołać w pamięci jej minę, kiedy marszczyła brwi w skupieniu. Wiedział, że dziewczyna będzie czuwała i pilnie obserwowała sytuację. Otrząsnął się i ruszył w stronę Cheng Li, która dotarła już do drzwi prowadzących do kajut. Stała i czekała - wahała się. Dlaczego? Przecież Lorcan podkreślał kilkakrotnie, jak ważny jest pośpiech. Gdy Connor podszedł bliżej, zorientował się, w czym tkwi problem. Udając się na spoczynek, wampiraci przeciągnęli w poprzek drzwi, tuż nad deskami pokładu, przezroczystą żyłkę. Łatwo byłoby ją przegapić, na szczęście oświetlił ją promień słońca. Podwładni Cheng Li obserwowali bez słowa, jak pani kapitan wskazuje, dokąd prowadzi linka: przez skomplikowany system bloczków do dzwonka. Nikt nie wątpił, że cudem udało im się uniknąć wywołania alarmu. Cheng Li ostrożnie przeszła ponad żyłką i nacisnęła klamkę. Drzwi prowadzące do kajut otwierały się, jak zwykle na statkach, do środka. Pani kapitan odwróciła się ku towarzyszom i lekko popukała się dwoma palcami nad okiem. Jej polecenie zostało zrozumiane przez wszystkich. Piraci kolejno przekraczali linkę i schodzili pod pokład. Przygotowali się do tej misji starannie pod bacznym okiem Cate i teraz nie tracili ani sekundy na zastanawianie się, co robić. Connor otworzył pierwsze drzwi po prawej. Zgodnie z jego przewidywaniami w kabinie spali dwaj wampiraci. Nawet nie drgnęli, kiedy młody Tempest wraz z Promykiem weszli

cichutko do środka. Młodzieńcy wymienili spojrzenia, a potem sięgnęli jednocześnie po srebrne miecze wysmarowane tojadowym tonikiem mistrza Yina. Nie padło ani jedno słowo. Dwa błyszczące ostrza zatopiły się w sercach śpiących wampiratów. Był to najdziwniejszy atak, w jakim Connor kiedykolwiek brał udział. Ofiary nie płakały ani nie krzyczały. Nie stawiały oporu. Nawet nie otworzyły oczu. Zamiast tego ich ciała zaczęły się rozwarstwiać i zamieniać w proch. Gdy tak się stało, twarz Promyka wykrzywił grymas obrzydzenia. No oczywiście! Connor znał już smród martwego ciała, które po kilkuset latach ulegało wreszcie rozkładowi. Jednak dla młodego Wrathe’a było to coś nowego. Chwyciwszy chłopaka za ramię, Connor wyprowadził go z kajuty. Na korytarzu stanął oko w oko z Cheng Li, która wychodziła właśnie z pomieszczenia po przeciwnej stronie. Wymienili znaczące spojrzenia. Potem pani kapitan przeszła z jednym z piratów do następnej kajuty. Connor sprawdził, czy Promyk podąża za nim, i otworzył kolejne drzwi. W tej kajucie spało czterech wampiratów. Zastępca Tempest przywołał gestem dwóch mężczyzn z załogi Tygrysa. Wszyscy ruszali się sprawnie i na jego znak skoordynowanym ruchem zanurzyli ostrza w piersiach przeciwników. Żadnych krzyków ani walki. Tylko okropny widok i straszliwy smród. Connorowi przeszło przez myśl, że idzie im zbyt łatwo. Posuwając się wzdłuż korytarza, czuł się nie jak pirat, lecz jak skrytobójca. Wiedział, że podczas wojny zasady co rusz ulegają zmianie, ale nawet w takiej sytuacji ta walka wydawała się bardzo niewyrównana. Na końcu korytarza znajdowała się długa wspólna kajuta - kubryk. Dla Connora pomieszczenie to wiązało się z wyjątkowymi wspomnieniami. Właśnie tutaj spędził pierwszą noc na Diabłu. Właśnie tutaj pomiędzy nim a Bartem zawiązała się przyjaźń. Otwierając drzwi, chłopak gestem wezwał towarzyszy. Przesunął wzrokiem po wnętrzu kubryku. Wszystkie piętrowe koje i podwieszane hamaki zajęte były przez śpiących wampiratów. Tempest dostrzegł proste posłanie, które kiedyś tak życzliwie odstąpił mu Bart. Westchnął i nagle go olśniło. Ten poranny atak nie był bardziej nieuzasadniony niż śmierć jego przyjaciela z rąk Loli. Wampiraci, śpiący teraz twardo na kojach i hamakach, nie zawahaliby się ani przez chwilę, gdyby byli na miejscu Connora i jego towarzyszy. Wyprostował się i gestem przynaglił Cheng Li oraz pozostałych, by dołączyli do jego grupy. To było zadanie dla całej osiemnastki. W ciągu kilku sekund wszyscy zajęli stanowiska. Chłopak spojrzał na panią kapitan.

Tym razem to ona dała sygnał do ataku. Piraci unieśli miecze i wbili je w serca nieruchomych wrogów. Wyciągnąwszy ostrze z ciała ofiary, Connor wytarł je i powlókł nową warstwą tojadu, przygotowując broń do kolejnej akcji. Wychodząc z kubryku, rzucił okiem na swą dawną koję. „Na wojnie - pomyślał - nie ma miejsca na bycie sprawiedliwym”. Cate i Lorcan nie pozostawili ich niewielkiemu oddziałowi wątpliwości co do tego, w jaki sposób powinni postępować: „Musicie działać najszybciej jak to możliwe. Gdy wampiraci znajdują się w letargu, są osłabieni, i tylko wtedy liczba unicestwionych może być znacznie wyższa niż tych, którzy zdołają się zregenerować”. Nie upłynęło dużo czasu, a już w kajutach na górnym poziomie nie pozostał ślad po dotychczasowej nieumarłej załodze. Odbijanie legendarnego statku Molucca szło całkiem sprawnie. Cheng Li spojrzała Connorowi w oczy. Chłopak kiwnął głową. Zgodnie z planem miał teraz poprowadzić większość oddziału na niższy pokład, by rozprawić się z kolejną grupą przeciwników, podczas gdy ona zamierzała udać się do kapitańskiej kajuty na wyższym pokładzie i zająć się Johnnym Desperado. Kapitan przeciwko kapitanowi. Oczywiście nie szła sama - to byłoby nierozsądne, nawet pomimo znaczącej przewagi. Towarzyszyła jej dwójka zaufanych piratów. Podążając w dół drewnianych schodów, Connor wyczuwał, że stąpający cicho tuż obok niego Promyk jest zaniepokojony tym, co do tej pory zobaczył. Chociaż młody Wrathe bardzo chciał odzyskać kontrolę nad statkiem wuja, nie w pełni pojmował, z czym to się będzie wiązało. I nie chodziło tu o naiwność. Nic nie mogło przygotować człowieka na odór wampirata obracającego się w proch. Connor szedł korytarzem wzdłuż dolnego pokładu i myślał o tym, jak dziwnie jest widzieć na tym znajomym statku same obce twarze. „To zupełnie tak, jakby powrócić do swej przeszłości i odkryć, że ślady twojego istnienia zostały całkiem wymazane - jakby nigdy cię tam nie było”. Promyk ostrożnie otworzył drzwi do pierwszego pomieszczenia po prawej. Connor zamierzał już ruszyć za nim, ale zawahał się, usłyszawszy padające z ust towarzysza przekleństwo. Gdzieś z dołu rozległo się nagle ogłuszające bicie dzwonów. Młody Wrathe zahaczył stopą o linkę bezpieczeństwa w drzwiach kajuty oficerskiej i uruchomił system alarmowy wroga. Piraci czuli się już zwycięzcami, gdy znienacka znaleźli się w głębi statku,

odcięci od wszelkich dróg ucieczki, w otoczeniu licznych kabin, w których budzili się właśnie potężni przeciwnicy. Connor dostrzegł przerażenie w oczach Promyka. Każdy mógł popełnić ten błąd, ale zastępca Tempest pożałował, że zrobił to właśnie jego kompan, a nie on sam. Słysząc ruch za drzwiami kajut, chłopak przypomniał sobie słowa Lorcana: „Kiedy ich zbudzicie, będą słabi jak węże, które dopiero co zrzuciły skórę”. Cóż, piraci nadal mieli przewagę, ale teraz nie była ona już tak oczywista. Od tej chwili walka będzie wyrównana. I bez wątpienia o wiele bardziej brutalna.

Rozdział 17 Śmiertelny uścisk Cheng Li i jej obstawa biegli w stronę kajuty kapitańskiej, kiedy wokół nich zawibrował huk dzwonów. Otworzywszy z impetem drzwi, ujrzeli ciemność. Jedynym jasnym akcentem był nagi tors wyskakującego z łóżka Johnny’ego Desperado. - Pobudka! Nie spać na służbie! - krzyknęła Cheng Li, wpadając do znajomego wnętrza. Przyszliśmy odebrać nasz statek! Wampirat ledwie zdołał wciągnąć spodnie, kiedy pani kapitan już zamykała kopniakiem drzwi za swoimi towarzyszami. Jej oczy powoli przyzwyczajały się do mroku i zaczynała dostrzegać zarys sylwetki byłego kowboja. - To teraz mój statek! - oświadczył Desperado zachrypłym od snu głosem. - Tylko jeśli wierzysz w prawa dzikich lokatorów - odparła Cheng Li, wyciągając katany i podążając w kierunku czarnych rolet. - Pora wpuścić tu trochę światła! - Nie! - wrzasnął Johnny i rzucił się do przodu, ale dwaj rośli piraci zdążyli go już mocno chwycić za ramiona. Pierwsi wampiraci, którzy wybiegli ze swoich kajut, byli zdezorientowani po tej gwałtownej pobudce i zostali szybko unieszkodliwieni za pomocą srebrnych mieczy. Korytarz szybko zamienił się w pole minowe wypełnione wampirackim pyłem, którego odór był najmniejszą z wad. Teraz jednak zaczęli wyłaniać się z kabin inni członkowie załogi Desperado. Nadal nie bardzo wiedzieli, co się dzieje, ale byli uzbrojeni i od razu przystąpili do walki. Reguły bitwy uległy zmianie. Choć niebezpieczeństwo wzrosło, znajomość terenu dodawała Connorowi pewności siebie. Mocniej chwycił rękojeść miecza i rzucił się na najbliższego przeciwnika. Jak zwykle znalazł ulgę w konieczności skupienia się na walce jeden na jednego. Tylko w ten sposób potrafił osiągnąć zanshin - legendarny stan wyższej świadomości samurajów, o którym opowiadał kiedyś komandor Kuo. W tym stanie Connor potrafił jednocześnie odparowywać bezpośrednie ataki i obserwować, co się dzieje dookoła. Dzięki temu nie tylko

dostrzegał wrogów, zamierzających się na niego z boku lub z tyłu, ale też mógł wspomóc towarzyszy. Odparowując cios jednego z wampiratów, widział, z jaką pasją oraz sprytem walczy Promyk i jak odnosi pierwsze zwycięstwo. Korytarz był coraz bardziej zatłoczony - pojawili się wampiraci z niższych pokładów, obudzeni hukiem dzwonów, krzykami i odgłosami bieganiny. Oddział Connora został otoczony na niewielkiej przestrzeni. Jedyną możliwością odzyskania odrobiny miejsca było zabicie jak największej liczby wrogów. Ta część Operacji Scrimshaw także została przewidziana przez Cate, która z myślą o takim przebiegu wydarzeń wytypowała do niej najlepszych szermierzy spośród załogi Tygrysa. Connor wiedział, że kluczowy czynnik dający im przewagę - zaskoczenie - przestał już istnieć. Poczucie zagrożenia podziałało na wampiry niczym porządna dawka kofeiny, a zapach krwi sączącej się z ran piratów pobudził ich głód. Zastępca Tempest dostrzegał płomienie w oczach wrogów i był zadowolony, że zaspokoił swe pragnienie w nocy - w przeciwnym razie ta woń bardzo by go rozpraszała. Niepokoiło go natomiast to, że szala bitwy zaczęła się przechylać na stronę wampiratów. Z każdym ciosem i każdą mijającą chwilą przeciwnik rósł w siłę. Po raz pierwszy w ciągu tego ataku Connor poczuł, że prowadzi równą walkę. Musiał sięgać do swoich coraz bardziej zaawansowanych umiejętności szermierczych. Poruszał się w ograniczonej przestrzeni, ale udało mu się przechytrzyć kolejnego wampirata i odnieść zwycięstwo. Walczący u boku Connora piraci nie mieli tyle szczęścia. Goran upadł ciężko na podłogę martwy. Był bardzo łubianym członkiem załogi i zastępca Tempest dostrzegł, że jego towarzysze na chwilę się zawahali. - No dalej! - krzyknął chłopak. - Goran zrobił swoje. Walczcie! Oczyśćcie ten korytarz! Na dźwięk tych słów piraci ze świeżym zapałem rzucili się na przeciwnika. Nie mieli już jednak przewagi liczebnej. Wampiraci z niższych pokładów napierali, spychając ich w głąb statku. Cheng Li rozkoszowała się świstem swoich katan rozcinających rolety i widokiem promieni słonecznych wpadających do kajuty. - Nie! - krzyknął Johnny ponownie. Kiedy się odwróciła, by popatrzeć, jak ten przeklęty kowboj ginie w płomieniach, z przerażeniem spostrzegła, że jej towarzysze leżą martwi na podłodze, a wokół nich zbierają się kałuże krwi. Jak, na trójząb Neptuna, Desperado tego

dokonał? Najwyraźniej miał wyjątkowy talent do zabijania. „Ale to będą jego ostatnie zabójstwa” - pomyślała. Już trząsł się w świetle dnia, zupełnie jakby doświadczał dotkliwego chłodu. - Nie! - zawołał wampir jeszcze raz, ale tym razem już słabiej. Wyglądało na to, że promienie słoneczne przygwoździły go do podłogi. Miał zamknięte oczy, a na jego twarzy malowało się przejmujące cierpienie. Cheng Li poczuła swąd spalenizny. Ostatnimi czasy czuła go bardzo często, ale wiedziała, że chyba nigdy do niego nie przywyknie. Podeszła bliżej i z mieszaniną fascynacji i przerażenia obserwowała, jak przystojna twarz Johnny’ego zaczyna się zwęglać i pojawiają się na niej pęcherze. Z wahaniem wysunęła dłoń i dotknęła jego nagiego ramienia. Ciało zmieniło się pod jej palcami w proch. „To - pomyślała pani kapitan - jest częścią tajemnicy: jak te istoty, tak silne w ciemności, sypią się i obracają w nicość w świetle dnia”. Niemal współczuła wampirowi. Jednak potem przypomniała sobie, że Desperado odegrał kluczową rolę w zabójstwie Molucca Wrathe’a i był jednym z najbardziej zaufanych podkomendnych Sidoria i Loli. Miał na rękach krew niezliczonej liczby piratów. Wzrok Cheng Li padł na jej poległych towarzyszy. Kowboj się nad nimi nie litował. Przeniosła spojrzenie na niego i odegnała wszelkie cieplejsze uczucia. Wsunęła katany z powrotem do pochew i skrzyżowawszy ramiona na piersi, obserwowała, jak Johnny wije się, krzycząc z bólu, a promienie słońca przenikają coraz głębiej i spopielają jego ciało. Kiedy wrogowie odebrali życie kolejnemu z piratów i przystanęli, by posilić się jego krwią, Connor dostrzegł strach w oczach Promyka. - Walcz! - krzyknął do niego. - Walczymy o statek, który ma być twój! Te słowa wystarczyły, by młody Wrathe zebrał się w garść i ponownie ruszył do ataku. I właśnie w tym momencie ogromny wstrząs rzucił kadłubem Diabla po oceanie. Walczący osłupieli, kiedy podłoga uniosła się na sterburcie o dobrych sześćdziesiąt stopni. Uczucie dezorientacji jeszcze się pogłębiło, gdy po chwili podobnie zatrzeszczały i wygięły się deski po przeciwnej stronie statku. Kiedy wszyscy wreszcie się pozbierali, podłoga ponownie się poruszyła. Przeciwnicy wpadali na siebie i mieszali się, wymieniając przypadkowe ciosy. Walka znów zawrzała, lecz Connor i jego towarzysze wiedzieli, że te wstrząsy oznaczają dla nich dobre wieści. Tygrys dobił do Diabla i lada moment przybędą posiłki. Siła, z jaką Tygrys staranował Diabla, sprawiła, że Cheng Li i Johnny przelecieli lukiem przez kajutę i wpadli jedno na drugie. Stojąc tak blisko siebie, poczuli się zdezorientowani.

Jednak już po sekundzie Desperado zacisnął poparzone ramiona wokół talii pani kapitan. Próbowała go odepchnąć, dławiąc się odorem spalenizny. - Puszczaj! Johnny uśmiechnął się do niej złośliwie. - Jeśli mam odejść w płomieniach, to ty, złotko, odejdziesz razem ze mną! Chociaż kawałki jego zwęglonej skóry unosiły się teraz w kajucie niczym popiół z ogniska, wampir nadal był ogromnie silny. Cheng Li nie mogła się wyrwać z jego uścisku. Johnny sięgnął za jej plecy i wysunął broń z pochew. - Tam, dokąd zmierzasz, nie będą ci potrzebne! - oświadczył, odrzucając miecze kobiety na podłogę. Bez swoich ostrzy pani kapitan czuła się naga i bezbronna, ale nic nie mogła na to poradzić. Wyglądało to tak, jakby stojąc na skraju unicestwienia, Desperado poczuł ostatni przypływ mocy. Zrozumiała, że popycha ją w kierunku iluminatora, który do niedawna zasłaniała czarna roleta. - Nie! - krzyknęła, szamocząc się rozpaczliwie. Niestety, pomimo ran wampir był znacznie silniejszy. Rzucił się z panią kapitan w objęciach na wielkie okno z takim impetem, że szkło pękło z hukiem, a oni wypadli na zewnątrz. Złączeni w śmiertelnym uścisku, Johnny i Cheng Li zmierzali szybko ku tafli oceanu. On płonął, ona krwawiła, jednak lodowato zimna woda nie przyniosła żadnemu z nich ukojenia. Ulga, jaką poczuł Connor w związku z przybyciem Tygrysa, szybko minęła. Wzrok mu się nagle zmącił i widział teraz podwójnie. W pierwszej chwili pomyślał, że podczas zderzenia statków doznał jakiegoś urazu głowy Jednak w chwilę później, doświadczając najstraszniejszego w swym życiu bólu pod czaszką, chłopak zrozumiał, że widzi dwa miejsca naraz, niczym dwa nakładające się na siebie zdjęcia. Pierwsze przedstawiało zapchany tłumem korytarz, drugie dużą kajutę na niższym poziomie. - Które? - spytał czyjś głos. Connor był zaskoczony, kiedy pojął, że słowa te wydobyły się z jego własnych ust. Dostrzegł atakujących wampiratów w obydwu pomieszczeniach. - Wybieraj prędko! - odezwał się znowu tamten głos. Jego głos. - Na dół - odparł głucho, a gdy tylko to powiedział, zorientował się, że jest na dole i odparowuje ataki dwóch przeciwników. Ból głowy minął, a kiedy chłopak posłał pierwszego z

wrogów na ścianę, drugiemu zaś wbił ostrze w serce, stwierdził, że jego zanshin jest silniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Wampirat na jego oczach przemienił się w proch. - Bingo! - zawołał jego własny głos. Nagle Connor ponownie znalazł się na górze, w samym środku korytarzowej potyczki, pozbawiając życia kolejnego przeciwnika. Tak samo nagle powrócił na dół i stawił czoło kolejnym wampiratom, krzykiem wzywając posiłki. Gdy to uczynił, wrócił na górę i znowu usłyszał swój głos. Jak to, u licha, się działo? Był w dwóch miejscach naraz i walczył jednocześnie w dwóch pojedynkach! Z początku czuł się zdezorientowany. Obaj Connorzy czuli się skołowani. Już samo myślenie o sobie jako o dwóch osobach przyprawiało chłopaka o zawroty głowy. Skądś jednak przyszło proste rozwiązanie każdy Connor skupił się na swojej walce i dezorientacja ustąpiła w wyniku wzmożonego przypływu adrenaliny. Connor z górnego korytarza z radością zareagował na przybycie Cate i Jasmine wraz z resztą załogi Tygrysa. Na jakiś czas bitwa stała się bardziej zażarta, ale dzięki swej liczebności i umiejętnościom szermierczym piraci szybko odzyskali przewagę i opanowali drugi korytarz. Chłopak zastanowił się, czy nie zbiec teraz na dół, ale wiedział, że drugi on już tam jest i wygrywa kolejną potyczkę. - Connor! - krzyknął Promyk, wpadając do kajuty na dolnym poziomie. - Jakim cudem dostałeś się tutaj tak prędko? Nie odpowiedział. Był skupiony i nie chciał się rozpraszać. Wraz z napływem większej liczby piratów bitwa przeniosła się wkrótce z korytarza do kubryku, a i potem niewiele czasu zajęło załodze Tygrysa wyparcie stamtąd przeciwników. Pozostali przy życiu wampiraci, a było ich nadal wielu, zostali zepchnięci na tyły okrętu. Nie wszyscy byli uzbrojeni, lecz nawet ci, którzy zdołali pochwycić miecze, dostrzegli, że przegrywają. Tempest stał ramię w ramię z Cate i Jasmine. Odgarniając włosy z czoła, wydał krótkie polecenie: - Na nich! Piraci już ruszali, kiedy zastępczyni Peacock uniosła dłoń. - Nie wszyscy mają broń - zauważyła. - Czy nie powinniśmy darować im życia? Zastępca Tempest wzruszył ramionami i zwrócił się do Promyka: - Nigdzie nie ma kapitan Li, a skoro to pański statek, kapitanie Wrathe, to najlepiej będzie, jeśli to pan podejmie decyzję.

Promyk przez chwilę oceniał sytuację. Wszyscy czekali w napięciu. - Na nich! - krzyknął wreszcie, unosząc w górę miecz. W tej chwili jeden z wampiratów wystąpił przed szereg i uniósł rękę. Trzymał w niej chusteczkę, którą od biedy można by uznać za białą, choć była poplamiona krwią. - Cate! Pani Cate! - zawołał. - Poddajemy się! - Stójcie! - rzuciła Cate. Podeszła kilka kroków do przodu, zaintrygowana tym, że zwrócono się bezpośrednio do niej. - Kim jesteś? - Gestem kazała wampiratowi się zbliżyć. - Nie pamięta mnie pani? Służyłem pod kapitanem Wrathe’em oraz pod panią przez wiele wiosen. Cate przez dłuższą chwilę przyglądała się swemu rozmówcy, aż wreszcie pstryknęła palcami. - Antonio? Mężczyzna przytaknął i niespodziewanie się uśmiechnął, ukazując dwa przerośnięte kły. - Właśnie, Antonio. - Ruchem ręki wskazywał swoich towarzyszy. - Ten tutaj to Lukas, a tam stoi Jack, którego nazywaliśmy Bezzębnym, no i de Cloux. Cate spoglądała kolejno na każdego z prezentowanych jej wampiratów. Connor uczynił to samo. Rozpoznał każdego z nich i wielu innych także. Byli lojalnymi członkami załogi Molucca - aż do samego końca, jak widać. Diablo został przejęty, kiedy kotwiczył w pobliżu tawerny Mamy Kettle. Pierwotnie zakładano, że nie było na nim zbyt wielu ludzi, ale jak widać, przypuszczenia te okazały się błędne. Johnny i jego kompani musieli się natknąć na sporą grupę podkomendnych kapitana Wrathe’a. Oraz „nawrócić” ich, bo nie było żadnych wątpliwości, że poddający się teraz Cate mężczyźni byli wampiratami. - Proszę, pani Cate - mówił Antonio. – Błagamy o łaskę! Żaden z nas nie chciał trafić do załogi wampiratów. Nie pozostawiono nam w tej kwestii wyboru. Cate porozumiała się wzrokiem z towarzyszami i skinęła głową. - Przyjmujemy waszą kapitulację – oznajmiła i spojrzała na Promyka. - Diablo ponownie jest pod komendą kapitana Wrathe’a. Kapitanie, teraz pan dowodzi. Nie było czasu na świętowanie zwycięstwa. Promyk prędko zorganizował zespół do zabezpieczenia statku. - Connorze, weź tylu piratów, ilu ci potrzeba, i dopilnuj jeńców. Jasmine, ty i twoi ludzie zejdziecie na niższe pokłady i sprawdzicie pozostałe kajuty. Chcę mieć pewność, że odnieśliśmy stuprocentowy sukces.

Zastępczyni Peacock zaprezentowała kapitanowi Wrathe’owi federacyjny salut i odeszła z Bo Yin u boku. Promyk zwrócił się do Cate. - Chodź ze mną. - Dokąd? - Do kapitańskiej kajuty. Cheng Li na pewno pozbyła się już kowboja i jest gotowa do przekazania nam dowodzenia. - Nam? - Rudowłosa piratka była zaskoczona, ale nowy komendant Diabla tylko się do niej uśmiechnął. Pod powierzchnią oceanu Cheng Li nadal znajdowała się w żelaznym uścisku ramion Johnny’ego. Wampirat najwyraźniej nie miał zamiaru jej wypuszczać. Pani kapitan coraz trudniej było utrzymać powietrze w płucach. Jej ciało słabło w sposób, który był dla niej całkiem obcy. Nie miała już wątpliwości, że nie wyjdzie z tego żywa. Przez chwilę wyglądało tak, jakby Desperado czytał kobiecie w myślach. Spojrzał jej w oczy; furia i ból, które wcześniej wykrzywiały jego rysy, zniknęły. W pierwszej chwili Cheng Li sądziła, że chłód wody złagodził ogień trawiący ciało wampira, jednak szybko się przekonała, że nie o to chodzi. Wręcz przeciwnie - rozkład zdawał się postępować teraz szybciej. A jednak na twarzy i w spojrzeniu Johnny’ego malował się całkowity spokój. W pewien przedziwny sposób był to piękny widok. Bliska utraty przytomności, Cheng Li pomyślała o Lorcanie Fureyu. Gdyby tylko tu był i mógł ją uratować… Wreszcie uścisk wampirata zelżał, choć, jak się zorientowała, nastąpiło to wbrew jego woli. Wyglądało na to, że Desperado w końcu opadł z sił. Wzruszył ramionami, kiedy się uwolniła i odpłynęła. Serce pani kapitan waliło z radości. Zmierzała ku bezpiecznej tafli oceanu. Musiała się spieszyć. Czuła, że lada chwila jej płuca eksplodują. Connor obserwował, jak Promyk i Cate powoli się oddalają. Kiedyś może i poczułby zazdrość o wysoką pozycję młodego Wrathe’a, jednak dzisiaj odczuwał wyłącznie satysfakcję z dobrze wykonanego zadania. Oraz lekką dezorientację co do wydarzeń tego poranka. Zbliżył się do niego jeden z piratów, Scott. - Pomóc ci? - spytał. Chłopak skinął głową z wdzięcznością. Zawołali resztę zespołu i poprowadzili jeńców korytarzem ku schodom na górę. - Nie mogą wyjść - stwierdził Scott. - Zamknijmy ich w kubryku na wyższym pokładzie.

Connor przytaknął i pozwolił koledze iść przodem, sam zaś pilnował tyłów. Idąc za jeńcami, dostrzegł, że jedne z drzwi w korytarzu się otwierają. Nikt prócz niego nie zauważył wyłaniającej się z kajuty postaci. Connor patrzył na siebie samego. On i ten drugi byli identyczni pod każdym względem. Sobowtór wsunął miecz do pochwy i uniósł palec do ust. Podchodził coraz bliżej, aż wreszcie… Przyszedł kolejny ból głowy, tak rozdzierający, że chłopak musiał na chwilę zamknąć oczy. Kiedy je otworzył, nieprzyjemne uczucie zniknęło, podobnie jak drugi on. Wzdrygnął się, poczuł przypływ energii i ruszył za wampiratami ku ich tymczasowej celi. - No i? - spytała Cate, kiedy Promyk przekroczył próg kapitańskiej kajuty. - Jakie to uczucie być kapitanem pełną gębą? Twarz młodego Wrathe’a umazana była krwią i mokra od potu, ale chłopak uśmiechał się od ucha do ucha i z werwą wyrzucił w górę pięść. - Fantastyczne! - wykrzyknął. Natychmiast jednak spoważniał, a w jego głosie pojawił się niepokój. - Co tu się stało? Gdzie jest Cheng Li? Oboje rozejrzeli się po kajucie, szybko oceniając sytuację - podarte zasłony, popękane boazerie, wybita szyba. W powietrzu nadal unosił się popiół. Promyk poczuł, że podeszwy jego butów lepią się do podłogi. Spojrzał w dół i zobaczył kałużę wysychającej krwi. Zrobił jeszcze krok i ujrzał ciała dwóch piratów. Przeniósł wzrok na swoją towarzyszkę, a z jego oczu zniknęła cała radość ze zwycięstwa. - Cate, to mi się nie podoba. Mam przeczucie, że tu zaszło coś złego. Rudowłosa piratka przytaknęła. Kiedy weszła do środka i wyjrzała przez wybite okno, przeszył ją zimny dreszcz. Sama nie wiedziała, co spodziewała się zobaczyć. Cheng Li płynącą ku pontonom? Unoszące się na falach zwłoki pani kapitan? Ale Cate nie ujrzała nic prócz gładkiej teraz jak lustro powierzchni oceanu. - Cheng Li! - krzyknęła. - Czy ktoś widział panią kapitan? Jej pytanie pozostało bez odpowiedzi. Promyk wyminął ją i zbliżył się do okna. - Zanurkuję - oświadczył. - Nie! - Chwyciła go za ramię i próbowała powstrzymać. - Dobrze pływam - przekonywał chłopak. - Jeśli tam jest, to ją znajdę. Nie czekając na reakcję towarzyszki, przekroczył resztki zbitej szyby i wskoczył do lodowatej wody.

- Bądź ostrożny! - zdążyła jeszcze zawołać Cate, zanim zniknął pod taflą oceanu. Jasny promień słońca padł kobiecie na twarz. Uniosła dłoń, by przesłonić oczy, i odsunęła się od okna. Ponownie rozejrzała się po kajucie. Podłoga była teraz dobrze oświetlona. Jaskrawym blaskiem zalśniły na niej klingi dwóch mieczy, które Cate od razu rozpoznała - widywała je wcześniej wiele razy. Kiedy klękała, by podnieść broń Cheng Li, jej serce waliło jak szalone. Dłonie miała umazane krwią i popiołem, ale nie zwracała na to uwagi. Chwyciła za rękojeści. Nie ma mowy, by pani kapitan dobrowolnie zostawiła tu swoje ukochane katany. Okropne przeczucie zawładnęło rudowłosą piratką. Zerwała się i podbiegła do okna, przerażona tym, co może zobaczyć w wodzie. Nieświadomi scen rozgrywających się wyżej, Jasmine i jej ludzie systematycznie przeszukiwali kajuty na niższych pokładach. Niektóre z obrazów, jakie tam ujrzeli, były wyjątkowo ponure. - Jesteś pewna, że temu podołasz? - spytała Jasmine swojej towarzyszki, kiedy natrafiły na kolejny szkielet. Bo Yin przytaknęła. - Jestem twardsza, niż ci się wydaje - odparła. - Tak, na to wygląda. - To by było na tyle, zastępczyni Peacock. - Dobiegł ich z boku gruby głos. - Cały poziom jest sprawdzony, z wyjątkiem tej jednej kajuty. Jasmine ponownie zerknęła do środka. - Tutaj raczej nie mamy nic do roboty - stwierdziła. - Idźcie na górę i dołączcie do pozostałych. Zameldujcie się kapitan Li, może ma dla was nowe zadania. - Tak jest, proszę pani! - Oficer zasalutował, obrócił się na pięcie i odszedł. Jasmine pchnęła skrzypiące drzwi ostatniej kajuty i rozejrzała się po wnętrzu. Bo Yin podążała tuż za nią. Zerknąwszy w górę, zastępczyni Peacock zmrużyła oczy. - Czy to klatka? - spytała, podchodząc jeszcze bliżej. Dostrzegła kraty i gruby łańcuch zamknięty kłódką. - Co jest w środku? - spytała jej towarzyszka. - Pewnie kolejne kości. - Jasmine wzruszyła ramionami. - Nie chcę wiedzieć, co tu się działo. - Ja też nie. - Bo Yin aż się skrzywiła. - Chwileczkę! Widziałaś to? Zastępczyni Peacock znieruchomiała. Tak, widziała. Za kratami coś się poruszyło.

- Coś tam jest - szepnęła Bo. - Nie coś - poprawiła ją Jasmine. - Ktoś. Kiedy podeszła bliżej i uklękła, serce waliło jej jak młotem. Dostrzegła bladą wychudzoną dłoń wysuwającą się do przodu. Kościste palce przemknęły między kratami i dotknęły ramienia dziewczyny. Ten ktoś chciał chyba nawiązać kontakt. Jasmine wzdrygnęła się, ale się nie odsunęła. W ciemności za kratami zamajaczyła szczupła twarz. Lokator klatki trzymał się z tyłu, jakby obawiając się zbliżyć. Dziewczyna miała nadzieję, że biedak jednak się przełamie. Czuła, jakby wywabiała przerażonego kociaka z kryjówki. Wreszcie więzień nachylił się ku niej. Głowa o chudej twarzy tkwiła na jeszcze chudszej szyi. Mięśnie zanikły, skóra poszarzała, a włosy powypadały, ale Jasmine wszędzie rozpoznałaby te oczy. - Jacoby! - krzyknęła. - Boże… Co oni ci zrobili?! Cate stała przy oknie, dopóki nie usłyszała krzyków Promyka: - Znalazłem ją! Znalazłem Cheng Li! - Chłopak unosił się na powierzchni wody, trzymając panią kapitan w ramionach. - Pomóż mi! Jej serce ledwo bije, ale myślę, że uda nam się ją odratować. To wojowniczka. Rudowłosa piratka pokręciła głową w zdumieniu i natychmiast przystąpiła do działania. Zerwała z najbliższej ściany ozdobny gobelin, mieczem pocięła go na wstęgi i związała je, plotąc prowizoryczną linę. Nie była to najlepsza z metod, lecz zdecydowanie najszybsza. Rzuciła swoje dzieło przez okno. Promyk chwycił linę jedną dłonią, machając desperacko nogami pod wodą, by utrzymać dwie osoby na powierzchni. - Dzięki Bogu - mruknęła Cate pod nosem. Potem niepewnie pociągnęła linę. Supły wytrzymały, więc pociągnęła mocniej. Przywiązała koniec do krzesła i zawołała: - Trzymajcie się! Idę po pomoc, żeby wciągnąć was na pokład. Cheng Li, tak dla twojej informacji: odbiliśmy Diabla! - Naprawdę? - Głos pani kapitan był słaby, ale rozpoznawalny. Promyk uśmiechnął się zawadiacko. - Możesz postawić na to te swoje ukochane katany. Okazuje się, że niezły z nas zespół, pani kapitan Li!

W innych okolicznościach mógłby za to zarobić w twarz. Teraz jednak Cheng Li jedynie się uśmiechnęła i mocniej objęła swego ratownika. Na linii horyzontu widać już było łodzie ambulatoryjne.

Rozdział 18 Niezrealizowane plany Darcy weszła do pokoju, zamykając za sobą drzwi. - Grace? - Zaskoczyło ją to, co ujrzała. - Co się dzieje? Wyglądasz strasznie! Dlaczego pakujesz tę torbę? - Wyjeżdżam stąd na jakiś czas - odparła dziewczyna, zasuwając zamek błyskawiczny. - Dokąd? Na jak długo? No i dlaczego właśnie teraz? Panna Flotsam z uwagą obserwowała przyjaciółkę, która drżała, jakby smagały ją podmuchy lodowatego wiatru. - Nie wiem, jak długo mnie nie będzie - oznajmiła Grace, siadając na brzegu swojego łóżka. - Muszę spotkać się z Lorcanem. Wracam na Nokturn. - Skąd taka decyzja? - dopytywała się Darcy. - Wiem, że za nim tęsknisz, ale tutaj chodzi o coś więcej. Mam rację? Musi tak być, skoro opuszczasz pacjentów, mistrza i… - Istnieje proroctwo - przerwała jej przyjaciółka. - Pięćset lat temu Mosh Zu coś przepowiedział. - Jakie znów proroctwo? - Pod wieloma względami wyjątkowo dokładne - odparła Grace. - Przewidział czas wojny i to, że niebezpieczeństwo nadejdzie spomiędzy wampiratów. Że będzie wśród nich Siewca Wojny… - Sidorio - domyśliła się panna Flotsam. - Owszem. Ale to nie wszystko. Mosh Zu przepowiedział, że Siewca Wojny będzie miał bliźnięta i że one… - Głos dziewczyny się załamał. - Że my, Connor i ja, odegramy kluczową rolę w zażegnaniu konfliktu. - Tak też jest - stwierdziła Darcy. - Tak. - Po twarzy Grace płynęły łzy - Ale zapłacimy za to wysoką cenę. Darcy, jedno z nas musi umrzeć. Tak głosi proroctwo. - Skąd to wiesz?

- Wszystko jest tutaj. Dziewczyna sięgnęła do torby i podała pannie Flotsam niebieską książkę. Obserwowała, jak przyjaciółka przerzuca kolejne stronice, a na jej twarzy pojawia się zrozumiałe zmieszanie. - Jest pusta. Grace otarła łzy. - Tak, ponieważ nie jesteś jej strażniczką. Wiem, że to brzmi jak szaleństwo, Darcy, ale ona ze mną rozmawia. Panna Flotsam zamknęła książkę. Znała swą przyjaciółkę wystarczająco dobrze, by uwierzyć jej słowom, niezależnie od tego, jak nieprawdopodobnie by one brzmiały. - Zakładam, że mówiłaś o tym z mistrzem? Grace przytaknęła. - Tak, kiedy ją znalazłam. Kazał mi się nie martwić. - No więc… - Na twarzy Darcy odmalowała się ulga. - Książka powiedziała mi, żebym nikomu nie ufała. Jeśli się nad tym zastanowisz, to przypomnisz sobie, że Mosh Zu już kiedyś zataił przede mną ważne informacje. Tak jak i Obsydian. Obaj jakimś cudem zapomnieli mi powiedzieć, że jestem córką Sidoria, choć przecież wiedzieli o tym od samego początku. Panna Flotsam wbiła wzrok w podłogę. - No… Lorcan też o tym wiedział. Grace wzruszyła ramionami. Może była bardziej samotna, niż jej się wydawało? - Nie chciałam wierzyć temu proroctwu - wyznała. - Starałam się wymazać je z pamięci i skupić się na pracy, ale już dłużej nie dam rady. Sądzę, że nadchodzi dzień, w którym Connor albo ja… któreś z nas dwojga zginie. Darcy wskazała na książkę. - Powiedziała coś, co kazałoby ci tak myśleć? Grace przytaknęła i łzy znowu popłynęły jej po policzkach. - Co takiego? - spytała łagodnie panna Flotsam, obejmując przyjaciółkę ramieniem. Musisz mi powiedzieć. Dziewczyna przełknęła łzy. - Powiedziała, że zbliża się kres wojny. Nastąpi po narodzinach bliźniąt Loli. - Dygotała w ramionach Darcy. - Mam przeczucie, którego nie mogę się pozbyć… Że na świecie nie mogą żyć dwie pary bliźniąt Sidoria. Panna Flotsam poczuła ucisk w piersi. Zazwyczaj Grace była silna i rezolutna. Choć tyle przeszła, takie chwile słabości były u niej bardzo rzadkie. Pocieszała Darcy wielokrotnie i panna

Flotsam pragnęła teraz, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, pomóc przyjaciółce. Nie wiedziała jednak, co powinna zrobić lub powiedzieć. Wróciła wspomnieniami do ich pierwszego spotkania na Nokturnie. Zapalała lampy, kiedy poczuła na sobie spojrzenie tej dziwnej dziewczyny. Wówczas dostrzegała w jej oczach fascynację i zdumienie, dzisiaj był to jedynie strach. - Nie chcę, żebyś stąd odchodziła - szepnęła wreszcie. - Ale masz rację. Powinnaś spotkać się z Lorcanem. Grace skinęła głową i mocniej przytuliła się do Darcy. I właśnie wówczas rozległ się znajomy dźwięk dzwonów. Podziałał na dziewczyny jak kubeł lodowatej wody. Poderwały się, chwyciły za ręce i stały przez chwilę nieruchomo, podczas gdy dzwony biły na alarm, wzywając uzdrowicieli i pielęgniarzy. - Możesz jeszcze odejść - rzekła panna Flotsam, lecz jej przyjaciółka zaczęła kręcić głową. - Oczywiście, że możesz. Niech tym razem wykażą się inni uzdrowiciele. I tak nie nadajesz się teraz do przeprowadzania zabiegów. Grace cofnęła się i wyprostowała. - Nie mogę tego zrobić - oznajmiła. Darcy nie dawała za wygraną. - Czasami musisz postawić siebie na pierwszym miejscu - przekonywała. Grace zawahała się, zerkając przy tym na książkę. Desperacko pragnęła zobaczyć się z Lorcanem, ale czy mogłaby opuścić kolegów w takiej sytuacji? Stała, jakby wmurowana w podłogę, nie mogąc się zmusić do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Wówczas rozległo się głośne pukanie do drzwi. - Grace! Grace, jesteś tam? - To była Tooshita. Dziewczyna podbiegła do drzwi i otworzyła je energicznie. - Cieszę się, że cię zastałam - powiedziała Tooshita, nieco skrępowana widokiem zapłakanej twarzy młodszej koleżanki. - Wszyscy na pokład! Obawiam się, że wiozą nam naprawdę ciężkie przypadki. Darcy podeszła do drzwi. - Kolejny atak? - spytała. Uzdrowicielka skinęła głową. - Nasi wygrali - odparła z uśmiechem. - Sojusz odebrał wampiratom ważny statek. Diabla czy jakoś tak… - Diablo! - krzyknęła przejęta Grace. Od razu pomyślała o Johnnym. - Mówisz, że Sojusz odniósł sukces? Tooshita przytaknęła i ujęła ją pod ramię.

- Chodź, opowiem ci wszystko w drodze. Wyszły razem z pokoju. Darcy pospieszyła za nimi. - Znasz szczegóły? - pytała Grace, nie potrafiąc się powstrzymać. - Wiesz może, czy kapitan Diabla uciekł? - Chodzi ci o wampirata? - Tak - mruknęła dziewczyna. Johnny” - pomyślała. Miły przystojny Johnny. Biedny zagubiony Johnny. Człowiek złożony z samych przeciwieństw. Jej wróg. Jej przyjaciel. Był dla niej taki ważny. „A jeśli…”. Nie potrafiła dokończyć tej myśli. Tooshita się nachmurzyła. - Doszło do strasznej walki - powiedziała ponuro. - Do pojedynku pomiędzy nim a jednym z naszych dowódców, kapitan Li. Oboje wypadli przez okno jego kajuty prosto do oceanu. Tylko jedno wypłynęło na powierzchnię. Szły tak szybko, że znajdowały się już w przedsionku Sanktuarium. Darcy została z tyłu, kiedy Tooshita otworzyła drzwi i wyszły na skąpane w słońcu podwórze. Pozostali uzdrowiciele już czekali. - Które z nich ocalało? - spytała Grace z bijącym sercem. - Cheng Li czy Jo… czy wampirat? Tooshita uśmiechnęła się do niej ciepło. - Dobra wiadomość. Kapitan Li szybko zdrowieje. Wampirat próbował wciągnąć ją za sobą w głębinę, ale mu się nie udało! Nie dostrzegając miny koleżanki, prowadziła ją przez plac, na którym zaraz miały się pojawić ambulansy. Grace szła na uginających się nogach, owładnięta nagłą słabością. „Tylko nie Johnny. Nie Johnny. Nie Johnny…”. W głębi serca wiedziała jednak, że to musi być prawda. Wojna szalała, a jej płomień pochłaniał ich wszystkich.

Rozdział 19 Ponowne spotkanie Grace obserwowała, jak karetki dojeżdżają na szczyt góry. Była otępiała, czuła ucisk w piersi. Trzy ambulansy oznaczały wielu rannych, którymi ona i jej koledzy będą musieli się zająć. Powinna była posłuchać rady Darcy i zniknąć, póki jeszcze miała szansę. Teraz nie było już drogi ucieczki. Słowa przyjaciółki dzwoniły jej echem w głowie: „I tak nie nadajesz się teraz do przeprowadzania zabiegów”. Obecnie nie nadawała się do tego jeszcze bardziej niż kilka minut temu, gdy zostały one wypowiedziane. Cierpiała po śmierci Johnny’ego - była w żałobie po tym, kim dla niej był i kim mógł się stać. Zawsze czuła, że z upływem czasu mogłaby ocalić go przed nim samym. Wyglądało jednak na to, że ów czas już się skończył. Jak mogła leczyć rannych w bitwie o Diabla, skoro wszystkie jej myśli i emocje krążyły wokół mężczyzny, którego zabili? Grace spoglądała na rozgrywającą się przed nią scenę z poczuciem całkowitego odizolowania. Takie wydarzenia były w Sanktuarium czymś normalnym. Ekipy ratunkowe działały sprawnie niczym świetnie naoliwione maszyny. Każdy znał swoje miejsce i obowiązki. Ledwo drzwi ambulansu się otwierały, Dani stała już obok z notesem w dłoniach, gotowa do klasyfikowania rannych i przydzielania ich poszczególnym uzdrowicielom. Sanitariusze z karetek błyskawicznie przekazywali pacjentów personelowi medycznemu Sanktuarium. Grace czekała z narastającym lękiem na wezwanie. Nagle z zaskoczeniem ujrzała poszarzałą na twarzy Jasmine, wychodzącą chwiejnym krokiem z ambulansu. „Co ona tutaj robi?”. To jasne, że zastępczyni Cheng Li brała udział w odbiciu Diabla. „Czy jest ranna?”. Grace obserwowała młodą piratkę, zmierzającą w jej kierunku. Nie dostrzegła na niej żadnych obrażeń poza kilkoma siniakami i zadrapaniami. A zatem Jasmine nie przybyła do Sanktuarium jako pacjentka. Ale z tego, co Grace się wydawało, była dziewczyną Connora, służyli na tym samym statku… Grace zacisnęła pięści. „Czyżby Connor został ranny w bitwie?”. Tak bardzo skupiła się na Johnnym, że nawet przez moment nie

pomyślała o bracie. Słowa proroctwa uderzyły ją z ogromną siłą: „Jedno z bliźniąt musi umrzeć”. Nie, tego było za wiele - tylko nie Johnny i Connor. „Błagam, nie!”. Jasmine stanęła przed Grace. Na jej bladej twarzy malowała się ulga. - Dzięki Bogu, jesteś tutaj - powiedziała szybko. - On jest w bardzo złym stanie. Myślałam, że zabiorą nas do szpitala polowego w Akademii, ale powiedzieli, że on… Że jest zbyt ciężko ranny. - Zaczęła szlochać. Grace stała przed dziewczyną swojego brata i lękała się zadać pytanie. - Jasmine, czy mówisz o Connorze? Piratka potrząsnęła głową. Po jej twarzy płynęły łzy. - Nie! Nie, Connor ma się dobrze. Chodzi o Jacoby’ego! Grace poczuła wstyd z powodu ulgi, jaka ją ogarnęła. Nagle świat znów stał się taki jak wcześniej. - Jacoby żyje? To wspaniale, Jasmine! - Ledwo żyje - poprawiła tamta. Zacisnęła zęby. - Poczekaj, aż zobaczysz, co mu zrobili. Dobrze, że kapitan Li zabiła tego potwora Desperado, nim drań wpadł w moje ręce. Trzymał Jacoby’ego w klatce! Grace nie wiedziała, skąd znalazła w sobie siłę, ale udało jej się ścisnąć pocieszająco ramię piratki. - Zapomnij o tym, Jasmine - powiedziała. - Najważniejsze, że Jacoby żyje i jest już bezpieczny. - Zdołała się nawet uśmiechnąć. - Znalazł się we właściwym miejscu. Zrobię dla niego wszystko, co tylko będzie w mojej mocy. Ruszyła w stronę noszy i drgnęła, ujrzawszy układanego na nich Jacoby’ego. Widok był szokujący, ale nie w sposób, jakiego się spodziewała. Wiedziała, że niezależnie od wszystkiego musi zachować spokój. Obróciła się i zobaczyła, że Jasmine obserwuje całą scenę. Grace spojrzała na Noijona. Jakby czytając w jej myślach, pielęgniarz podszedł do piratki i odciągnął ją na przeciwległy kraniec placu. Wtedy panna Tempest odezwała się do ratowników z ambulansu cichym, lecz bardzo stanowczym głosem: - Dlaczego ten pacjent nie jest w worku? Sanitariusz spojrzał na nią zdezorientowany. - To pirat. Albo raczej to, co z niego zostało. Nie wkładamy piratów do worków. - Spójrzcie na niego! - rozkazała dziewczyna, wskazując na sine poparzenia pokrywające ramiona i twarz rannego. Były świeże i bardzo znajome. Widziała je już kiedyś na twarzy Lorcana - po tym jak zbyt długo pozostawał na pokładzie w świetle dnia.

- Hm. To dziwne - przyznał sanitariusz. - Nie miał ich, kiedy wkładaliśmy go do auta. Musiało mu się pogorszyć. Grace zmarszczyła brwi i pokręciła głową. Mężczyzna, niezrażony, kontynuował: - Tak czy inaczej moim zadaniem jest dostarczać ich tutaj, żebyście mogli ich poskładać do kupy. Teraz to wasz problem! - Uśmiechnął się i z pomocą kolegi przekazał zmaltretowane ciało Jacoby’ego pielęgniarzom z Sanktuarium. Ci ułożyli je na ruchomym łóżku. - Idę z nim! - zawołała Jasmine, wyrywając się Noijonowi. - Chwileczkę! - zatrzymała ją Grace. - Z nim jest naprawdę źle. Nie możemy tracić czasu. Musimy natychmiast rozpocząć leczenie. - Dostrzegłszy przerażenie na twarzy piratki, dodała łagodniej: - Oczywiście, możesz z nami pójść, ale nie mogę cię wpuścić do sali uzdrawiania. - Wyjdzie z tego, prawda? - spytała zastępczyni Peacock głosem niewiele głośniejszym od szeptu. Nim Grace zdołała jej odpowiedzieć, ponownie usłyszała swoje imię. Odwróciła się i zobaczyła, że Dani przyzywa ją do następnego ambulansu. Gdy dziewczyna tam podbiegła, dostrzegła na noszach zapięty na suwak worek. - Musisz wziąć jeszcze jednego pacjenta - powiedziała asystentka mistrza.—To nokturn. Poziom obrażeń: złoto. On lub ona - nie sposób tego stwierdzić - jest w naprawdę bardzo złym stanie. Grace milczała. Dani zerknęła na nią i odezwała się nieco mniej stanowczym tonem: - Przepraszam, że cię o to proszę, ale wszyscy inni uzdrowiciele mają już pełne ręce roboty, a dwóch najciężej rannych odesłałam do mistrza. Jesteś jedyną osobą, która może sobie poradzić z dwoma tak trudnymi przypadkami. Grace nie chciała marnować cennego czasu na rozmyślania. Jej wcześniejsze otępienie minęło, znów poczuła się pełna energii i gotowa do niesienia pomocy. Skinęła Dani głową i wezwała swoją ekipę. - Noijon! - zawołała. - Podejdź tu i przyprowadź nosze. Mamy drugiego pacjenta. Evrim, zawieź Jacoby’ego do sali uzdrawiania i przygotuj go dla mnie. - Widząc kręcącą się w pobliżu Jasmine, dodała: - I niech ktoś przygotuje zastępczyni Peacock wygodne miejsce w jednym z pokoi. Wszyscy zrobili dokładnie to, co poleciła Grace. Bezgranicznie w nią wierzyli. Jasmine czekała przed salą uzdrowień, w której Grace oglądała wychudzone ciało Jacoby’ego oraz świeże poparzenia na jego twarzy i ramionach.

- Evrim - powiedziała cicho panna Tempest. - Musisz rozpocząć proces uzdrawiania, podczas gdy ja zajmę się drugim pacjentem. Obaj są w krytycznym stanie, ale tamten bardziej potrzebuje mojej pomocy. - Żaden problem - odparła pielęgniarka, wdzięczna swej przełożonej za ten objaw zaufania. - Nieraz szykowałaś już nokturna do procesu uzdrawiania. Wiesz, co masz robić - dodała Grace. Evrim spojrzała na nią z zakłopotaniem. - Myślałam, że on jest piratem. - Był piratem. Kiedyś, nie tak dawno temu. Spójrz na te oparzenia! Mówią same za siebie. Jacoby został przemieniony i z tego, co widzę, wbrew własnej woli. - Uzdrowicielka spojrzała swej pomocnicy w oczy. - Zastępczyni Peacock nie może się o tym dowiedzieć. Jeszcze nie teraz. Trzeba jej to powiedzieć delikatnie i musi to zrobić właściwa osoba. Jasne? Evrim przytaknęła. - Zacznę od maści na oparzenia. Skinąwszy głową, Grace ścisnęła krzepiąco ramię pielęgniarki. Potem odsunęła zasłonę i podeszła do pacjenta leżącego w drugiej części sali. Noijon poczynił wszystkie konieczne przygotowania i kiedy uzdrowicielka stanęła u stóp łóżka, od razu podał jej wstążki. Zerknąwszy na rannego nokturna, Grace aż się wzdrygnęła. Bez wątpienia był to najcięższy przypadek, z jakim miała dotąd do czynienia. Biedny Jacoby będzie musiał poczekać na swoją kolej. Mimo wcześniejszych wątpliwości, czy w obecnym stanie ducha podoła swoim obowiązkom, Grace z ulgą i radością przyjęła konieczność pełnego skoncentrowania się na uzdrawianiu. Może właśnie tego potrzebowała, by choć na moment zapomnieć o żalu. Po chwili jej myśli i emocje wyciszyły się, a umysł zanurzył w wyjątkowym tańcu pacjenta i uzdrowiciela. Noijon był przy niej przez cały czas. Pracowali razem tak często, że przewidywał już jej każdy ruch. Poza tym było oczywiste, że i on lubi tego typu wyzwania. Z początku proces leczenia postępował powoli i żmudnie. Grace wiedziała, że droga do zwycięstwa będzie długa. Parli jednak naprzód i po jakimś czasie dziewczyna zaczęła wyczuwać słabe, ale zdecydowane oznaki powracających sił życiowych pacjenta. Wiedziała już, że był mężczyzną. Jego ciało pokrywały rany i oparzenia - szybko stwierdziła, że właśnie te ostatnie są główną przyczyną jego ciężkiego stanu. I jedne, i drugie

sięgały głęboko. Ręce i nogi pacjenta zaczęły już się goić, lecz dłonie były nazbyt zwęglone i zdecydowanie za słabe, by uchwycić lecznicze wstążki. Grace poleciła więc Noijonowi, by omotał tasiemki wokół palców rannego - dość mocno, aby się nie zsunęły, ale na tyle luźno, by nie podrażniały wrażliwej skóry. Pielęgniarz szybko wykonał to polecenie i odsunął się, podając uzdrowicielce końce wstążek. Oczy Grace pozostawały zamknięte. Wyczuła regularny, powoli narastający rytm. Przypominało jej to brzmienie bębnów, które sygnalizowały początek Uczty na Nokturnie. Uderzenia stawały się coraz głośniejsze i coraz częstsze. To był dobry znak. Grace wiedziała, że serce jej pacjenta zaczyna się regenerować. Teraz jego bicie przypominało bardziej huk fal uderzających o brzeg lub kadłub statku. Pracowała dalej, dostrajając się do kolejnych zmian rytmu. Łomot serca nokturna był coraz głośniejszy, aż przekształcił się w odgłos końskich kopyt na mokrym piachu. Grace zobaczyła przelotną wizję nocnej plaży i białego rumaka galopującego wzdłuż brzegu. Ze zdumieniem pojęła, że wciąż myśli o Johnnym i o ich nocnych przejażdżkach. Że też pozwoliła sobie na dekoncentrację - to nie powinno mieć miejsca podczas procesu uzdrawiania. Oderwała myśli od tej wizji, choć kusiła ją i przyzywała, i ponownie skupiła się na coraz mocniejszym biciu serca pacjenta. Jednak kiedy ponownie zatopiła się w jego umyśle, obraz nocnej plaży stał się jeszcze wyraźniejszy. Dziewczyna zrozumiała, że wizja nie pochodzi od niej i że nie ma innego wyboru, jak tylko w niej pozostać. Jej serce także zaczęło przyspieszać. To była ta sama plaża, na której jeździła konno z Johnnym. Ale Grace obserwowała ją teraz z innego punktu widzenia. Nie, nie tylko widziała. Słyszała odgłos fal rozbijających się o brzeg i czuła na wargach smak soli. Postrzegała wszystko zmysłami rannego mężczyzny i czuła, jaki był szczęśliwy. Chciała krzyczeć z radości, bo mogło to oznaczać tylko jedno. Jej pacjentem był Johnny! Nie miała co do tego wątpliwości. Musiało dojść do jakiejś pomyłki i aroganccy sanitariusze z ambulansu przywieźli na leczenie „nieśmiertelnego wroga”. Wcześniej miała ochotę ich znokautować. Teraz uściskałaby ich z wdzięcznością. Odepchnęła od siebie te myśli i powróciła do wizji. Dudnienie było coraz głośniejsze - zarówno to dobywające się spod kopyt Nieves, jak i to będące biciem serca Johnny’ego. - Wrócił. - Usłyszała głos Noijona. - Sprowadziłaś go z powrotem. Otworzywszy oczy, spostrzegła, że twarz Johnnyego zregenerowała się w znacznym stopniu, odzyskując dawne

przystojne rysy. Kowboj miał zamknięte oczy, a na jego poparzonych wargach igrał delikatny uśmiech. Dobrze, że w sali był Noijon, bo Grace mogłaby zrobić coś głupiego. - Dobra robota! - szepnął pielęgniarz. Rozpromieniona Grace przytaknęła i podała mu końcówki wstążek. - Dokończ proces - powiedziała. - Ja muszę się zająć Jacobym. Noijon posłusznie pochwycił wstążki i zajął odpowiednią pozycję przy łóżku pacjenta. Dziewczyna odsunęła się i spojrzała na Johnny’ego. Była wdzięczna losowi, że mogła go uzdrowić, ale Sanktuarium nie było dla niego bezpiecznym miejscem. Gdy tylko uleczy Jacoby’ego, będzie musiała znaleźć jakiś sposób, by niezauważenie - i szybko - wydostać go stąd. - Nikt poza tobą i mną nie może wchodzić do tej sali - nakazała Noijonowi. - Absolutnie nikt. Rozumiesz? Pielęgniarz skinął głową i skupił się na pacjencie. Grace obserwowała, jak klatka piersiowa wampirata powoli unosi się i opada. Wiedząc, że zostawia go w dobrych rękach, przeszła na drugą stronę sali, gdzie czekał na nią Jacoby.

Rozdział 20 Wielka strata - Może dolewkę? - Lola uśmiechnęła się do gościa, wyciągając w jego kierunku karafkę. Mężczyzna odwzajemnił się gospodyni uprzejmym uśmiechem. - Czemu nie? - Potem zwrócił się do Sidoria: - Ładnie się tu urządziliście. Przywódca wampiratów skinął głową i nachylił się nieznacznie do przodu. Chciał dobić interes. - Owszem. Ale to nie jest nasza główna jednostka… Lady Lockwood odkaszlnęła, uzupełniając kielich Sidoria. - Mój mąż chce przez to powiedzieć, że jego statek, Krwawy Kapitan, jest siłą napędową naszego rosnącego imperium. Natomiast wstęp na mój statek, ten, na którym się teraz znajdujemy, mają tylko przyjaciele i sprzymierzeńcy. Gość skinął głową. - Wznieśmy więc toast. Za przyjaciół i sprzymierzeńców! Sidorio uniósł swój kielich i opróżnił go jednym haustem. Lola zagryzła wargę, zawiedziona z powodu powrotu dawnych nawyków małżonka. Napełniła własny kielich i upiła z niego dyskretnie. Zauważyła, że ich gość bacznie się jej przygląda. Nie przeszkadzało jej to. Przywykła do tego, że przyciąga uwagę innych. - Czy coś jest nie w porządku, lordzie de Winter? Mężczyzna spojrzał jej w oczy i oburącz ujął swój kielich. - Nie, właściwie to nie. Jest pani w ciąży, prawda? Lady Lockwood zachichotała, z dumą prezentując wydatny brzuch. - W rzeczy samej, drogi panie. Zapewniam, że to jedyny powód mojej, hm, tuszy. - Oczywiście. Chodzi mi o to, czy będąc w tym stanie, powinna pani pić krew… - Lord de Winter wzruszył ramionami. Zdawał się zawstydzony, że rozpoczął rozmowę na ten temat. Lola uśmiechnęła się, przekonana, że wpadł w zastawioną przez nią pułapkę.

- Z pewnego źródła wiem, że na tym etapie krew jest dla moich maleństw niezbędna. Mówiąc to, spojrzała na Oliviera, który dotąd siedział niezauważony w rogu kajuty. Jakby na umówiony znak wampirat wstał i podszedł do pani kapitan. - Krew jest pełna związków odżywczych, których dzieci lady Sidorio potrzebują, aby przyjść na świat silne i gotowe do walki - oznajmił, siadając obok nich. - A ty jesteś…? - spytał lord de Winter. Sidorio wyręczył swego podwładnego: - Olivier kieruje naszym centrum zdrowia, gdzie leczeni są ranni podczas wojny wampiraci. Lady Lockwood weszła mężowi w słowo: - Odkryliśmy, że nasi przeciwnicy mają do dyspozycji dwa szpitale polowe. Wysłaliśmy więc Oliviera do jednego z tych ośrodków, aby zbadał, jak funkcjonują, i założył coś takiego dla nas. Oczywiście nasze centrum jest nieporównywalnie lepsze. - Wygląda na to, że naprawdę pomyśleliście o wszystkim - stwierdził gość z podziwem. Ponownie uniósł kielich. - Życzę wam i waszym krewnym zdrowia. - Skoro mowa o pokrewieństwie… - Lola wymieniła z Sidoriem spojrzenie. - Czy jest pan gotów zawrzeć z nami sojusz? Czy chce pan przyłączyć się do naszej rodziny, że tak to ujmę? Lord de Winter odstawił kielich i wstał. - Drodzy lordzie i lady Sidorio - zaczął. - Bez wątpienia wywarliście na mnie ogromne wrażenie. Wygląda na to, że wasza władza na oceanach jest niemal równa mojej na lądzie. Wiele z tego, co mówicie, ma sens. Widzę korzyść w zawarciu przymierza między naszymi imperiami. - To znakomicie! - zawołała pani kapitan, podnosząc się miejsca i gestem nakazując mężowi zrobić to samo. - Skarbie, czyż to nie wspaniałe? - zwróciła się do niego. - O, tak - potwierdził Sidorio, wyciągając dłoń do gościa. - Nie pożałuje pan tego. Lola sięgnęła po niewielki złoty dzwoneczek, spoczywający na złotej tacy. Uniosła go i zadzwoniła. - Licząc na pańskie zainteresowanie naszą ofertą, pozwoliłam sobie przygotować dokumenty, aby sfinalizować nasz układ - wyjaśniła. Lord de Winter wyglądał na zachwyconego. - Widzę, że nie zasypiacie gruszek w popiele. Mam rację, lady Sidorio? Pani kapitan zaśmiała się kokieteryjnie. Do kajuty weszła Holly, niosąc kolejną złotą tacę, a na niej kontrakt, pióro i kałamarz. Gość zanurzył stalówkę w kałamarzu i przyłożył ją do pergaminu. Gdy zobaczył, że wypisuje swe imię krwią, a nie atramentem, zachichotał.

- Cóż za dbałość o szczegóły! Lola skinęła głową. - Podjął pan właściwą decyzję - oznajmiła. - Nasza władza na morzach jest niekwestionowana. Z sojusznikami takimi jak pan będziemy mogli przeć naprzód, aż wody oceanów zabarwią się krwią! Sidorio odkaszlnął dyskretnie. - Moja droga, zaczynasz się powtarzać - powiedział cicho, jednak nie na tyle, by Holly, Olivier i lord de Winter nie mogli tego usłyszeć. Lady Lockwood posłała mężowi lodowate spojrzenie. Drzwi otworzyły się gwałtownie i do kajuty wpadła Mimma. - Mimmo! - Lola była zdziwiona, ale wdzięczna za możliwość skierowania uwagi zebranych na coś innego. - Pozwól, że ci przedstawię lorda de Wintera. Oczywiście słyszałaś już o nim nie raz. Włada lądami aż po horyzont. A od dwóch minut jest też naszym sprzymierzeńcem. Wampiratka odczekała, aż lady Lockwood skończy mówić, ale zdawało się, że słowa pani kapitan nie robią na niej najmniejszego wrażenia. Dygnęła przed gościem i rzekła uprzejmie: - Słyszałam o panu, milordzie. Niezwykle miło mi pana poznać. Mężczyzna przytaknął z uśmiechem, lecz Mimma od razu zwróciła się ponownie do Loli: - Pani kapitan, mam ważne wieści. - Wieści? - tubalny głos Sidoria rozszedł się po całej kajucie. - Jakież to wieści? Wampiratka zagryzła wargę i spojrzała na lorda de Wintera. - Nie przejmuj się. Skoro lord jest naszym sprzymierzeńcem, nie mamy przed nim sekretów. Mimma nie wydawała się przekonana, lecz Lola, nie widząc innego wyboru, poparła męża. - Kapitan ma rację. Mów, proszę. - Chodzi o Diabla - oznajmiła dziewczyna. - Został zabrany… przez piratów. - Diablo! - głos Sidoria był teraz niewiele głośniejszy od szeptu. - Czy to nie statek należący do jednego z waszych zastępców? - zapytał lord de Winter. - Do Johnny’ego! - Sidorio ruszył w kierunku Mimmy. - Co z Johnnym? Wampiratka pokręciła głową.

- Statek został zabrany, kapitanie. Zgodnie z informacjami przekazanymi przez nasze źródła liczba poległych jest bardzo wysoka. Sidorio spochmurniał. - Kiedy to się stało? - spytała Lola. - Około godziny po świcie - odparła Mimma. Lady Lockwood nie mogła uwierzyć własnym uszom. - To było wieki temu! Dlaczego dopiero teraz się o tym dowiadujemy? Sidorio podszedł do drzwi. Palce jego dłoni wygięły się jak szpony. - Dokąd idziesz?! - zawołała Lola. - Dowiedzieć się, co z Johnnym - odparł. Zatrzymał się z ręką na klamce. Na jego twarzy malowało się zagubienie. - Proszę mi wybaczyć, lordzie de Winter. - Nie możesz teraz wyjść - powiedziała lady Lockwood. - Na zewnątrz jest jasno. Sidorio spojrzał żonie w oczy. - Nie mogę już dłużej być więźniem światła - oświadczył. - Nie w takich czasach. Lola przypadła do niego. - Wiem, że się martwisz, ale nie możesz wyjść na słońce! Zbyt wiele osób na tobie polega. - Ale Johnny… - zaoponował słabo przywódca wampiratów. - Muszę się dowiedzieć, co się z nim stało. Muszę powiedzieć Stukeleyowi. Byli dla siebie jak bracia… Lola westchnęła. - Wiem, że jesteście zżyci - rzekła łagodnie i odwróciła się do lorda de Wintera. Wcześniej mówił pan o rodzinie. Niekiedy myślę, że moja nie byłaby pełna bez mego męża i jego dwóch zastępców. Uśmiechnęła się, lecz tym razem gość nie odpowiedział jej tym samym. Wydawał się czymś zaaferowany. Lady Lockwood popatrzyła na małżonka. - Oczywiście, musisz pomówić ze Stukeleyem, najdroższy. Ale poczekaj na nadejście nocy. - Tak właściwie - wtrąciła Mimma - to Stukeley jest tu, na Wagabundzie. Lola uniosła pytająco brew, lecz Sidorio przyjął tę informację z ożywieniem. - Przyprowadź go tutaj. Natychmiast! Albo nie. Zaprowadź mnie do niego! Wypchnął Mimmę z kajuty i podążył za nią na korytarz. Po chwili ich kroki ucichły. Lady Lockwood

ponownie spojrzała na gościa, który podniósł kontrakt i trzymał go teraz w dwóch palcach. Olivier i Holly przyglądali mu się ciekawie. - Proszę nie postępować pochopnie - ostrzegła go pani kapitan, ale mężczyzna nie zwrócił na nią uwagi. Przyglądał się zapisanym na pergaminie słowom. Wykonał gest, jakby chciał podrzeć kontrakt, lecz tak się nie stało - zamiast tego karty stanęły w ogniu. Lord patrzył na nie przez chwilę, a potem rzucił na antyczny dywan Loli i przydeptał ciężkim butem. Lady Lockwood wzdrygnęła się, lecz de Winter nie miał litości. - To było piękne przedstawienie - syknął. - Dziękuję za drinka, ale wasza historia nie trzyma się kupy. Nie jesteście niepokonaną armią, skoro siły Sojuszu mogły tak po prostu odebrać statek waszemu zastępcy. - Chwileczkę! - Lola uniosła dłoń, starając się zachować spokój. - To rzeczywiście dość niefortunne zdarzenie, ale… - To coś więcej - przerwał jej zimno. Na jego twarzy pojawił się nieprzyjemny uśmiech. Pstryknął palcami i dwa towarzyszące mu wampiry poderwały się z miejsc. Lord de Winter ruszył w kierunku drzwi w otoczeniu swych ochroniarzy. - Proszę zaczekać - błagała lady Lockwood. - Przecież pan również nie może podróżować w świetle dnia! Lord zatrzymał się i spojrzał na nią przez ramię. - Zapomina pani, że gdy nasze statki zacumowały, ustawiliśmy zakryte przejścia. Na szczęście mogę zejść z tej łajby i powrócić na swoją jednostkę, nie narażając się na przeklęte światło dnia. Chcę jak najszybciej oddalić się od was i waszych iluzji wielkości. Gdy wyszedł, Lola ze zdumieniem stwierdziła, że brak jej słów. Wzięła do ręki pusty kielich i cisnęła go z całej siły w zamykające się drzwi. Antyczny wenecki kryształ rozbił się w drobny mak. Nie ukoiło to gniewu lady Lockwood. - Cholerny kowboj! - wrzeszczała. - Skoro miał zginąć, to świetnie, ale że też akurat dzisiaj! Jej uszu dobiegł tłumiony szloch. Zaskoczona, odwróciła się i zobaczyła Holly skrywającą twarz w dłoniach. - Weź się w garść, kobieto! - rzuciła ostro pani kapitan. - Stać cię na kogoś lepszego niż gwiazda rodeo drugiej kategorii! Stojący za nimi Olivier nie potrafił zdusić chichotu. Z tej Loli to naprawdę niezłe ziółko!

Rozdział 21 Niewidzialne rany Pierwsza faza drugiego zabiegu zakończyła się pomyślnie i Evrim zaczęła sprzątać salę uzdrawiania. Skrupulatność była jedną z cech, które Grace ceniła w swej pomocnicy najbardziej. - Powiedziałaś, że znasz tego pacjenta - zagadnęła ją pielęgniarka, odkładając na miejsce wstążki. - Nazywa się Jacoby Blunt - odparła Grace. - Poznałam go, kiedy razem z Connorem odwiedziliśmy Akademię Piractwa. - Pochwyciwszy zaciekawione spojrzenie Evrim, kontynuowała: - Jacoby był najpopularniejszym chłopakiem w szkole. Coś jak kapitan drużyny futbolowej, ale do tego dobrze się uczył. No i oczywiście umawiał się z piracką odpowiedniczką królowej studniówki… - No tak. Czarująca zastępczyni Peacock - odgadła pielęgniarka. - Siedzi na zewnątrz i czeka na wieści. Jest piękna niczym posąg bogini. Grace przytaknęła, ale postanowiła przemilczeć to, że zastępczyni Peacock jest teraz dziewczyną Connora, a nie Jacoby’ego. W obecnej sytuacji to bardzo komplikowało sprawę i naprawdę współczuła Jasmine. - Za minutę pójdę z nią porozmawiać. Jacoby jest teraz w fazie uśmierzającego snu. Spojrzała na jego wychudzone ciało i twarz. - Pół roku temu został porwany przez wampiratów i uznany za zmarłego. - Możemy sobie tylko wyobrażać, przez co przeszedł - westchnęła Evrim. - Myślę, że nie musimy sobie tego wyobrażać - odparła Grace. - Właściwie możemy to wydedukować. Od czasu pojmania przez wampiratów bardzo stracił na wadze. Ma zanik mięśni. Wygląda jak własny cień. - Na chwilę umilkła. Powiodła placami tuż nad twarzą Jacoby’ego. Spójrz na to - powiedziała. - Jestem pewna, że tych blizn nabawił się w drodze z Diabla do Sanktuarium. Widziałam efekty działania słońca na skórę nokturnów. Pierwszy raz przyjechałam tutaj z Lorcanem, kiedy

zbyt długo pozostawał na słońcu i oślepł. Jego twarz pokrywały podobne poparzenia. Mosh Zu pozwolił mi zmieniać mu opatrunki i przygotowywać maść. - Od tamtej pory przeszłaś długą drogę - stwierdziła Evrim, czując dumę, że może pracować z tak utalentowaną uzdrowicielką. Ponownie przyjrzała się pacjentowi. - Jednak czegoś tu nie rozumiem. Skoro tamci go przemienili, to czemu siedział w klatce i jest teraz w takim kiepskim stanie? Grace zdążyła już to sobie przemyśleć. - Wygląda na to, że nasz Jacoby nie był skory do współpracy z wampiratami - rzekła. Mogli go przemienić, ale podejrzewam, że nie udało im się go przekonać do picia krwi. - Cóż, teraz przyjdzie mu zmienić zdanie. Jako nokturn nie będzie miał innego wyboru. Może się obyć bez krwi przez jakiś czas, ale niezbyt długo - zauważyła pielęgniarka. - Tak. Gdy tylko się obudzi, będziemy musiały z nim o tym pomówić - przyznała z westchnieniem Grace. Zasępiła się. Perspektywa rozmowy z Jacobym wcale jej nie cieszyła. Poza tym wcześniej będzie musiała odbyć jeszcze inną, równie pilną i równie przykrą. - Co ja, u licha, powiem Jasmine? - szepnęła. W tej samej chwili kotara przedzielająca salę na pół odchyliła się i wyszedł zza niej Noijon. Widząc strapioną twarz Grace, pospieszył z informacją: - Wszystko z nim w porządku. Teraz śpi. Dziewczyna skinęła głową i uśmiechnęła się, choć w jej sercu nadal panował niepokój. Spojrzała z sympatią na dwójkę swoich pomocników. - Spisaliście się dzisiaj doskonale - powiedziała. - Razem ocaliliśmy obu pacjentów. Możecie być pewni, że bez was bym sobie nie poradziła. Nagle Evrim przyszło coś do głowy. - Wiesz może, kim jest ten nokturn? Mówię o tym drugim. Grace uniosła dłoń, by uciąć temat. - Nie mamy teraz czasu, żeby o tym rozmawiać. Muszę poprosić was o przysługę. Nie mogę wyjaśnić, dlaczego o to proszę, ale uwierzcie mi: wiem, że postępuję słusznie. Oboje przytaknęli bez słowa. Grace była im ogromnie wdzięczna za zaufanie. Teraz miała go trochę nadużyć. - Muszę odbyć rozmowę z zastępczynią Peacock. Zapewne nie będzie łatwa - ciągnęła. Chcę, żebyście w tym czasie zabrali stąd drugiego pacjenta. Evrim była zdumiona, ale Noijon praktyczniej podszedł do sprawy.

- Dokąd mamy go zawieźć? - spytał. - Musi trafić do prywatnej sali. Nie może leżeć na oddziale ogólnym. Pielęgniarz skinął głową na znak, że rozumie. Grace mówiła więc dalej: - Jego trauma jest naprawdę głęboka. Przez jakiś czas musi być całkowicie odizolowany. Nikt, poza naszą trójką, nie powinien wiedzieć, gdzie on się znajduje. Nawet Dani czy Mosh Zu. - Znam idealne miejsce - zapewnił Noijon. - Byłoby najlepiej, gdyby nikt nie widział, że go tam zabieracie. Czy da się to zrobić? Pielęgniarz ponownie przytaknął. - Zajmiemy się tym, szefowo. Ty idź i porozmawiaj z zastępczynią Peacock. Evie i ja zajmiemy się tą… sytuacją. - Tak? - Evrim nadal wyglądała na zdezorientowaną. - Tak. - Noijon nie tracił pewności siebie. Grace odetchnęła z ulgą. Dała sobie chwilę na zebranie sił i wyszła, by pomówić z zastępczynią Peacock. - Jak to: nie mogę go zobaczyć? - Ciemne oczy Jasmine pełne były niepokoju. Wpatrywała się w siedzącą po drugiej stronie drewnianej ławy Grace. Znajdowały się w małej izdebce sąsiadującej z salą uzdrowień. - Nie powiedziałam, że nie możesz - tłumaczyła łagodnie Grace. - Po prostu sądzę, że najlepiej będzie, jeśli zostawimy go teraz w spokoju. Musi odpoczywać, dopóki jego stan się nie ustabilizuje. - Mówiłaś, że już jest stabilny. - Piratka zmrużyła oczy. - Dlaczego mam wrażenie, że mnie okłamujesz? Panna Tempest uśmiechnęła się życzliwie. - Bo jesteś zmęczona i zmartwiona, a w pobliżu nie ma nikogo innego, na kogo mogłabyś się powściekać? Jasmine westchnęła i spuściła głowę. - Masz rację. Przepraszam. Grace wyciągnęła rękę i uścisnęła dłoń piratki. - Dopilnowałam, by było mu wygodnie. Długa przed nim droga, ale jestem pewna, że sobie poradzi.

- Ostrożnie dobierała słowa. - Jeśli chcesz, możesz dzisiaj przenocować w Sanktuarium. Znajdę ci jakiś pokój. Chyba że wolisz wrócić na Tygrysa i spędzić czas wśród przyjaciół. Osobiście dopilnuję, żebyś była na bieżąco informowana. Jasmine podniosła na nią wzrok. - Tak. Powinnam wracać - powiedziała. - Zresztą nie mam wyboru. Muszę się zająć swoimi obowiązkami. Wojna osiągnęła punkt zwrotny i nie mogę pozwolić, żeby Connor odwalał za mnie moją robotę. Dosyć ma swojej. - Jestem pewna, że Connor będzie chciał cię wspierać w takiej chwili. Jest twoim chłopakiem, ale wie, jak bardzo zależało ci na Jacobym… Jak bardzo nadal ci na nim zależy. - Dzięki, Grace. Jesteście dobrymi ludźmi, ty i twój brat. Wiedziałam o tym od samego początku. Panna Tempest zerknęła na zegarek. - Chciałabym móc spędzić z tobą więcej czasu - zaczęła - ale ostatnio zawsze go nam brakuje. Muszę sprawdzić, jak się miewa inny mój pacjent. - Podniosła się z miejsca i chciała się pożegnać, lecz widząc zawiedzioną minę piratki, zaproponowała: - Mamy tutaj piękny ogród. Skręć w prawo przy głównym wejściu, a trafisz bez problemu. Posiedź tam sobie przez chwilę. To bardzo spokojne miejsce. - Dziękuję - odparła Jasmine tonem nieco raźniejszym niż przedtem. - Ale to, przez co ja przechodzę, nie może się równać z tym, co spotkało Jacoby’ego. - Wstała. Grace ogarnęło siostrzane uczucie wobec tej dziewczyny i chęć, by ją chronić. - Wszyscy jesteśmy ofiarami tej wojny - powiedziała. - Odnosimy rany, chociaż każda z nich jest inna. Często te niewidzialne bolą najbardziej. - Gdy wymówiła te słowa, zdała sobie sprawę, że po jej twarzy płyną łzy. Zastępczyni Peacock położyła jej dłoń na ramieniu. - Dziękuję - powtórzyła. - Dziękuję ci za to, co robisz dla mnie i Jacoby’ego. I dla wszystkich innych piratów. Grace skinęła głową, czując wyrzuty sumienia. Pirackie życie Jacoby’ego Blunta dobiegło końca. Nie okłamała Jasmine, ale nie wyjawiła jej też całej prawdy. Wiedziała, że piratka nie byłaby jej tak wdzięczna, gdyby zdawała sobie sprawę z tego, kogo jeszcze Grace leczy. Rozglądając się na prawo i lewo, uzdrowicielka upewniła się, że nikt jej nie widzi. Wsunęła klucz do zamka i otworzyła drzwi. Wspomniała swój pierwszy dzień na Nokturnie. Lorcan również trzymał ją zamkniętą w kajucie. Powiedział, że to dla jej własnego

bezpieczeństwa. Wówczas dziewczyna nie była co do tego przekonana, lecz dziś w pełni go rozumiała. Wsunęła się do pokoju i zamknęła za sobą drzwi na klucz. Przed sobą zobaczyła - jak to Olivier nazwał? - kokon z gazy. Uchyliła zasłonę i weszła do środka. Johnny otworzył oczy i spojrzał na Grace. - Witaj - odezwał się niskim zachrypniętym głosem. - Witaj - powtórzyła jak echo i położyła dłoń na jego ręce. Zreflektowała się jednak zaraz i powiedziała: - Przepraszam. Czy to boli? Johnny ledwo zauważalnie pokręcił głową. Poruszanie się wciąż sprawiało mu ból. - Nie - rzekł. - Nie boli. To miłe uczucie. Dziewczyna uśmiechnęła się. - Wiesz, gdzie jesteś? I dlaczego się tu znalazłeś? Ponownie lekko ruszył głową. Domyśliła się, że przytaknął. - Twój pielęgniarz… ten z dziwacznym imieniem… On mi powiedział. Wróciłem do Sanktuarium. A ty ocaliłaś mi życie. Palcami lekko musnął wnętrze jej dłoni. Ten gest i prostota jego słów sprawiły, że w oczach Grace wezbrały łzy. - Hej, nie płacz! - powiedział. - Wybacz. - Otarła oczy. - Po prostu czuję ogromną ulgę, że przeżyłeś i że się z tego wyliżesz. - Wszystko dzięki tobie - odparł. - Gdyby nie twoja magia, nie mógłbym teraz na ciebie patrzeć ani cię dotykać. - Umilkł, zbierając siły. - I za to będę ci już zawsze wdzięczny. W gruncie rzeczy… Grace uniosła dłoń. - Nadal jesteś w krytycznym stanie. Nie mów za dużo, bo się zmęczysz. Johnny ponownie spróbował skinąć głową. - Dobra. Zamknę się i pozwolę mówić tobie. Lubię cię słuchać. - Uśmiechnął się, a dziewczynie ścisnęło się serce na myśl o tym, jak bardzo poparzone są jego usta. - Nie możesz tutaj zostać - powiedziała. - Jeśli pojawi się choćby cień podejrzeń, że przeżyłeś, Sojusz wyśle kogoś, by cię odnalazł i wykończył. Musimy cię stąd zabrać. - Dobrze. Ale dokąd? I jak?

- O to się nie martw. Wszystko jest pod kontrolą. Ty skoncentruj całą swoją energię na tym, by wyzdrowieć. Niewykluczone, że kiedy się obudzisz, będziesz już w drodze do domu. - Do… domu? - zapytał, jakby nie wiedział, co oznacza to słowo. - Wiem, że straciłeś statek - powiedziała Grace. - Ale wrócisz do swoich towarzyszy. Wstała. - Poczekaj! - Jego głos ochrypł jeszcze bardziej. - Nie mogę zostać z tobą trochę dłużej? Dziewczyna zaczęła się zastanawiać. Przez długi czas miała nadzieję, że Johnny wybierze nokturnów, a nie wampiratów. Niezależnie od tego, co teraz powie, już dawno podjął decyzję. I nie jest w Sanktuarium bezpieczny. Ze smutkiem pokręciła głową. - Zawsze możesz na mnie liczyć, Johnny, ale myślę, że najlepiej będzie dla ciebie, jeśli jak najszybciej wrócisz do Stukeleya i pozostałych. Desperado próbował usiąść, lecz był to dla niego zbyt duży wysiłek. - Nie rozumiem, Grace. Skoro jestem wrogiem, dlaczego mnie ocaliłaś? Ponownie pokręciła głową. - Jesteś wrogiem, ale nie moim - oznajmiła. - Nigdy nim nie będziesz. W tej wojnie stanąłeś po niewłaściwej stronie i z całego serca mam nadzieję, że przegracie. Ale pewne rzeczy są istotniejsze niż linie frontu. - Na przykład co? - spytał. - Starzy przyjaciele - odparła, unosząc jego dłoń i całując ją delikatnie. - A teraz nie ruszaj się i bądź cicho. Pozwól mi robić to, co do mnie należy. Johnny uśmiechnął się, a w jego ciemnych oczach pojawiły się iskierki. W tej chwili Grace wiedziała już, że postąpiła właściwie. Niezależnie od tego, co powiedzieliby inni. Niezależnie od konsekwencji. Kiedy Desperado zapadł w głęboki sen, Grace wyślizgnęła się z jego pokoju na korytarz. Ponownie sprawdziła, czy nikt jej nie widzi, zamknęła drzwi na klucz i oddaliła się pewnym, szybkim krokiem. Druga sesja uzdrawiania sprawiła, że dziewczyna czuła się wyzuta z energii i wiedziała, że powinna odpocząć. Weszła do swojego pokoju i z radością skonstatowała, że Darcy nie wróciła jeszcze ze zmiany. I chociaż łóżko bardzo ją kusiło, nie od razu się położyła. Musiała najpierw coś zrobić. Na pokładzie Albatrosa Stukeley leżał w ramionach Mimmy.

- Nie mogę uwierzyć, że odszedł - powtarzał. - Johnny i ja byliśmy jak bracia. Bracia krwi. - Zaczął się trząść. Znał to uczucie. - Nie zniosę tego, Mim. Straciłem już zbyt wielu. Nie Johnny… - Wiem. - Wampiratka delikatnie gładziła go po włosach. - Wiem, jak blisko ze sobą byliście. Potrafię sobie wyobrazić, co bym czuła, gdybym straciła Nathalie lub Jacqui. Stukeley zmienił pozycję i przyciągnął towarzyszkę do siebie, by ją pocałować. Potem przytulił ją mocno. - Dziękuję, że ze mną zostałaś. Nie jestem pewien, czy bez ciebie dałbym radę to znieść. - Ciii! Nie mów takich rzeczy - skarciła go. - Razem przez to przejdziemy. Mimma splotła palce z palcami Stukeleya. Była silna niczym żywioł natury. Mężczyzna spojrzał w jej oczy, lecz nagle coś odwróciło jego uwagę. Jeśli nie miał zwidów, to u stóp jego łóżka stała Grace Tempest w dziwnym, przypominającym fartuch uniformie. - Grace? - wyjąkał, siadając. - Co, na wszystkie oceany świata, tutaj robisz? Mimma odwróciła się i ją również zdumiała obecność dziewczyny w kajucie. Jak to możliwe, że nie słyszeli otwieranych drzwi? - Cześć, kochana - rzuciła z ironią. - Chciałabym powiedzieć, że dobrze wyglądasz, ale szczerze mówiąc, ten strój nie bardzo ci pasuje. Grace spojrzała chłodno na wampiratkę, a potem zwróciła się do Stukeleya. - Przejdę od razu do sedna - powiedziała - bo nie mamy zbyt wiele czasu. Fizycznie mnie tu nie ma. To projekcja astralna. - No oczywiście! - Jez uderzył się ręką w czoło. - Johnny mówił mi, że to potrafisz. Posmutniał. - Jesteś tutaj z jego powodu? Więc już słyszałaś, że zginął? Dziewczyna pokręciła głową. - Nie zginął. - Co?! - zawołali jednocześnie Stukeley i Mimma, próbując wygramolić się z łóżka tak, by zachować przy tym odrobinę skromności. - Jest w Sanktuarium - wyjaśniła Grace. - Z pewnością wiecie już, że leczymy tu rannych nokturnów. Dzisiaj rano, po ataku na Diabla, jedna z naszych ekip ratunkowych przez pomyłkę przywiozła do nas Johnny’ego. - Na chwilę umilkła, upewniając się, że dobrze zrozumieli jej słowa. - Rozpoczęłam proces jego uzdrawiania, ale nie może zostać w tym miejscu. Stukeley, dziś w nocy musisz go stąd zabrać. Wampirat był już na nogach i zapinał koszulę. - Wyruszam natychmiast.

- Przybądź sam - dodała Grace. - I nie próbuj żadnych sztuczek. Robię to ze względu na Johnny’ego, rozumiesz? Nie chcę tego żałować. Mimma nie mogła uwierzyć własnym uszom. - No, no, Gracie, od naszego pierwszego spotkania bardzo dojrzałaś - stwierdziła. - Nie miałam wyboru - odparła dziewczyna i ponownie zwróciła się do Stukeleya. - Teraz posłuchaj mnie uważnie. Oto, co musisz zrobić…

Rozdział 22 Krótkie spotkanie O wyznaczonej godzinie Grace i Noijon szli ramię w ramię Korytarzem Wstążek, a potem skręcili do Korytarza Rzeczy Odrzuconych. Kiedy mijali Dani, ukłonili się jej uprzejmie, a potem wymienili pełne ulgi spojrzenie. Noijon uśmiechnął się do Grace. Dziewczyna odnosiła wrażenie, że pielęgniarzowi bardzo podoba się udział w ich „tajnej misji”. Jej samej ten nocny wypad nie sprawiał żadnej przyjemności. Czuła, że zżerają ją nerwy. Kiedy skręcili w Korytarz Świateł, spotkała ich niemiła niespodzianka. - Grace! - zawołała Darcy. - I Noijon. Dokąd się wybieracie? - Idziemy się przewietrzyć między zmianami - oznajmiła Grace najswobodniejszym tonem, na jaki potrafiła się zdobyć. - Tak trudno tutaj o wolną chwilę - zawtórował jej Noijon. - Nawet najmniejszy haust świeżego powietrza cudownie podnosi koncentrację i poziom energii. Zgodzi się pani ze mną, siostro Flotsam? Darcy przytaknęła z czarującym uśmiechem. Zwęszyła już, że coś się święci. Była ekspertką w czytaniu mowy ciała Grace i wiedziała, że coś jest nie tak. Czyżby przyjaciółka znów próbowała odejść z Sanktuarium, tym razem bez bagażu i nie informując jej o tym? - Wiecie co, mnie też przyda się trochę tlenu - oznajmiła wesoło. - I tak się szczęśliwie składa, że również mam przerwę. Mogę się z wami przejść? Grace chciała zaprotestować, ale nie mogła robić zamieszania. Ani spóźnić się na umówione spotkanie. - Oczywiście - odparła. - Będzie nam bardzo miło. Wiedziała, że powinna uprzedzić Darcy o tym, co - a raczej kto - czeka ją na podwórzu, ale z tyłu, w Korytarzu Rzeczy Odrzuconych, rozległy się czyjeś kroki. Zwyczajnie nie miała więc na to czasu.

Noijon otworzył drzwi i troje medyków wyszło na plac przed Sanktuarium. W oddali ujrzeli zmieniające się warty - Grace bardzo skrupulatnie wybrała porę spotkania. Szła dalej w kierunku drogi, aż wreszcie kątem oka dostrzegła barczystą sylwetkę kryjącą się pośród cieni. Ujrzawszy Grace i jej towarzyszy, Stukeley się ujawnił. Panna Flotsam aż zachłysnęła się powietrzem, lecz szybko odzyskała panowanie nad sobą. - Co ty tutaj robisz? - spytała chłodno. Wampirat spojrzał na nią i przełknął ślinę. - Poprosiłam go, żeby przyszedł - wyjaśniła Grace. Otrząsnąwszy się z szoku, Stukeley uśmiechnął się do Darcy. - Cudownie znów cię widzieć - powiedział. Panna Flotsam z osłupieniem kręciła głową. Była całkowicie zdezorientowana. - Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, co się tutaj dzieje? Nastąpiła krótka chwila niezręcznej ciszy, gdy pozostałe osoby wymieniały niepewne spojrzenia. Wreszcie Grace ujęła przyjaciółkę pod ramię i szepnęła jej do ucha: - Stukeley przyjechał po Johnny’ego, który został tu przywieziony przez przypadek po ataku na Diabla. Uzdrawiałam go w sekrecie. - W sekrecie! - powtórzyła Darcy, wstrząśnięta. - Jak mogłaś?! To nasz zaprzysiężony wróg! Jeśli Mosh Zu się dowie… Grace spojrzała jej głęboko w oczy. - Nie dowie się - powiedziała z naciskiem. - Jesteśmy jedynymi wtajemniczonymi w tę sprawę osobami. I tak ma pozostać. Noijon i ja przywieziemy Johnny’ego tutaj, a potem on i Jez ruszą swoją drogą. - A jak tam się sprawuje nasz chłopak? - zapytał Stukeley pogodnym tonem. - Nie mogę się doczekać, żeby go zobaczyć. - Nadal jest z nim źle - odparła sucho Grace. - Rozpoczęłam proces leczenia, ale Johnny nie może tutaj zostać. To zbyt niebezpieczne dla nas wszystkich. Wampirat przytaknął. - W porządku. Teraz mamy własną klinikę. - Nie wątpię - burknęła dziewczyna z goryczą. - Założę się, że wiem, kto nią zarządza. Nim Stukeley zdążył odpowiedzieć, odezwał się Noijon: - Nie powinniśmy tracić czasu. W strażnicy coś się dzieje. Grace skupiła się na zadaniu.

- Darcy, zaprowadź, proszę, Jeza do ogrodu przy kuchni i tam na nas zaczekajcie. My pójdziemy po Johnny’ego. Panna Flotsam spojrzała na przyjaciółkę. - Nie podoba mi się, że biorę w tym udział - powiedziała. - Wiesz, że zrobiłabym dla ciebie wszystko, Grace, ale… - Proszę. - Stukeley wszedł jej w słowo. - Zrobisz to dla mnie, Darcy? Wiem, że nie mam prawa o nic prosić, lecz zrób to przez wzgląd na to, kim niegdyś dla siebie byliśmy… Zanim to zepsułem. Panna Flotsam bez słowa patrzyła na dawnego ukochanego. Minęło tak wiele czasu od ich ostatniego spotkania. Stał przed nią teraz, skąpany w blasku księżyca, i nie mogła zaprzeczyć, że nadal wydawał jej się przystojny - ku swemu rozgoryczeniu uznała, że jest jeszcze przystojniejszy, niż zapamiętała. Miał na sobie mundur Sojuszu - z pewnością był to pomysł Grace - w którym wyglądał bardzo szykownie. - W porządku - zgodziła się z westchnieniem. - Zrobię to. - Odwróciła się do Grace i Noijona. - Pospieszcie się! Patrzyła za nimi, dopóki nie weszli do budynku, a potem spojrzała na Stukeleya. Przyglądał jej się rozmarzonym wzrokiem. - Cieszysz się, że mnie widzisz, Darcy? - spytał. - Dużo o mnie myślałaś? Panna Flotsam zaprzeczyła ruchem głowy. - Jestem zbyt zajęta, by rozpamiętywać przeszłość - odparła. - Moja praca jest dla mnie bardzo ważna. - Zawsze miałaś silne poczucie obowiązku. To jedna z rzeczy, które najbardziej w tobie kochałem. Pomimo słowa na „k” Darcy się nie ugięła. - Chodź - powiedziała chłodno. - Nie możemy tkwić tutaj na widoku. Zaprowadzę cię do ogrodu, tak jak prosiła Grace. Skłonił jej się z lekkim uśmiechem. - Prowadź więc! Ruszyła, czując przy sobie jego obecność. Był niebezpiecznie blisko. W każdej chwili mógł jej dotknąć. Ale nie zrobił tego. Zachowywał się jak dżentelmen. Gdy dotarli do kuchennego ogrodu, wampirat znów uśmiechnął się do Darcy.

- Jakie śliczne miejsce. Może, czekając na Grace i pozostałych, usiądziemy sobie przy tej fontannie? Panna Flotsam wzruszyła ramionami i przy tym ruchu zsunął jej się narzucony na nie sweterek. Spadł na ziemię. Schyliła się, by go podnieść, ale jednocześnie Stukeley zrobił to samo. Ich dłonie się zetknęły i Darcy poczuła na plecach ciarki. Cofnęła rękę i pozwoliła wampiratowi otulić się miękką dzianiną. - O, proszę - rzekł mężczyzna, lecz się nie odsunął. - Dziękuję. - Dziewczyna odwróciła się i podeszła do drewnianej ławki. Usiadła. - Więc zostałaś pielęgniarką? - zapytał Stukeley, zbliżając się i sadowiąc obok niej. - Owszem - potwierdziła. - Sądzę jednak, że najlepiej zrobię, nie omawiając z tobą szczegółów mojej pracy. Z pewnością to rozumiesz. Skinął głową. Darcy dostrzegła w jego oczach smutek. Znów uderzyło ją, jaki jest przystojny i wrażliwy. Zapomniała o tym, a przecież była to jedna z cech, które ją do niego przyciągnęły. Jez zawsze wydawał się niepewny swego miejsca w świecie. Tak jak i ona sama. - Czy jest w twoim życiu ktoś wyjątkowy? - zapytał nagle. - Bolałoby mnie to, ale chcę, żebyś była szczęśliwa. - Praca jest teraz dla mnie najważniejsza - odparła panna Flotsam. Wyglądał na zadowolonego z jej odpowiedzi. - A ty? - tym razem spytała ona. - Spotykasz się z kimś? - Jest jedna urocza dziewczyna - przyznał. Zaskoczyła ją ta szczerość. - Oficer z załogi Loli. Pochodzi z południowych Włoch. Jest pełna werwy… Darcy zaniepokoiło uczucie, które ją ogarnęło, gdy Stukeley opowiadał o tamtej kobiecie. Z całych sił starała się nie okazać, jak bardzo jest zasmucona. Nie wiedziała, czy on coś dostrzegł, czy nie, w każdym razie ujął ją za rękę. Tym razem się nie odsunęła. - Rozśmiesza mnie. Ale to ty sprawiasz, że zapiera mi dech. Zawsze tak było i zawsze tak będzie - zapewnił gorąco. Uwolniła dłoń z jego uścisku i wstała. Podeszła do fontanny. Unosząca się wokół niej lekka mgiełka zwilżyła twarz Darcy niczym deszcz - lub łzy. Gdy Jez ponownie się odezwał, w jego głosie słychać było błaganie. - Myślisz, że mogłabyś dać mi jeszcze jedną szansę? - Spojrzał pannie Flotsam w oczy, ale ona zdołała ukryć swe uczucia za zasłoną obojętności. Stukeley westchnął.

- Czasami jesteśmy samotni, prawda? Zdałem sobie z tego sprawę, kiedy myślałem, że Johnny… odszedł. Tak niewiele jest osób, którym ufam. Wiem, że ty masz swoje obowiązki, a ja swoje, ale przed nami rozpościera się wieczność i niekiedy mnie to przeraża. - Nie zostanę twoim lekarstwem na samotność - powiedziała Darcy ostro, wpatrując się w fontannę. - Nie. - Wampirat podniósł się z ławki i stanął tuż za nią. Jego twarz odbijała się w falującej powierzchni wody. - Byłabyś kimś o wiele ważniejszym. Darcy ponownie poczuła zalewający ją smutek. - Nigdy nie będziemy razem - oznajmiła. - Twoje słowa są jak diamenty, Jez. Zawsze takie były. Ale nie popierają ich żadne czyny. - Patrzył na nią żałośnie, ale panna Flotsam nie umilkła. - Nie odeszłam z tobą tamtej nocy, ponieważ ohydnie postąpiłeś wobec kapitana. Wobec człowieka, który ocalił cię przed unicestwieniem. - To wspomnienie nadal sprawiało jej ból, jednak raz otwartej puszki Pandory nie można już było zamknąć. - Szeptałeś mi słodkie, nic nieznaczące słówka, ale po twoim odejściu dowiedziałam się, że z zimną krwią zamordowałeś Shanti. - Dała mu chwilę, lecz Stukeley nie zaprzeczył. - Jestem pewna, że od tamtej pory pozbawiłeś życia wiele innych osób. A teraz, jako zaufany zastępca Sidoria, jesteś tak samo odpowiedzialny za wszczęcie tej wojny jak on. To z twojej winy twój przyjaciel znalazł się na skraju otchłani. Wampirat zmarszczył brwi. - Jesteś niesprawiedliwa. Nigdy nie lubiłaś Sidoria. - Bo nie ma w nim czego lubić - odparła. - Cóż, on przynajmniej zna samego siebie. Jestem przekonana, że kiedy ty patrzysz w lustro, widzisz tam kogoś zupełnie innego, niż naprawdę jesteś. Odwróciła się do niego plecami i ciaśniej otuliła ramiona swetrem. Chłód w jej sercu dorównywał temu na zewnątrz. Ruszyła w stronę wejścia do Sanktuarium. Niegdyś wszystkie marzenia Darcy wiązały się z Jeżem Stukeleyem. Teraz pragnęła jedynie wrócić do swojego pokoju i zagrzebać się pod kołdrą. I może właśnie to było najsmutniejsze - że mężczyzna, z którym miała stworzyć wspaniały duet Flotsam i Jetsam, znaczył dla niej obecnie tak niewiele. - Więc odchodzisz? - dobiegł ją pełen goryczy głos Stukeleya. - Tylko tyle czasu byłaś skłonna mi poświęcić, zanim odejdę stąd z Johnnym? Spojrzała na niego przez ramię i dumnie zadarła podbródek.

- Sądzę, że i tak obdarzyłam cię swoim czasem zbyt hojnie, biorąc pod uwagę okoliczności. Pora, bym wróciła do środka. Jeśli zostanę tu dłużej, nabawię się kataru. Lub czegoś gorszego. Odwróciła się i pochyliwszy głowę, by uchronić się przed chłodnym wiatrem, podążyła w kierunku Korytarza Świateł. Była zdumiona tym, jak swobodnie się teraz czuła - zupełnie jakby zdjęto jej z ramion ogromny ciężar. Szła pośród wotywnych lampek; zapach rozgrzanego oleju przywodził jej na myśl dom. Kiedy skręciła w Korytarz Rzeczy Odrzuconych, odniosła wrażenie, że znalazła się w nim po raz pierwszy. Nagle uderzyła ją mnogość kształtów i kolorów przeróżnych świecidełek, które tak wielu nokturnów pozostawiło tutaj, aby móc przejść dalej i nauczyć się osiągać wewnętrzny spokój. Panna Flotsam przystanęła i sięgnęła do kieszeni swego pielęgniarskiego fartucha. Drżącymi palcami wyjęła małą broszkę w kształcie spadającej gwiazdy. Był to pierwszy prezent, jaki otrzymała od Jeza; zachowała go przez cały ten czas. Tymczasem jego miejsce było tutaj, pośród wszystkich innych niepotrzebnych bibelotów. Właśnie dzisiaj Darcy chciała go tu zawiesić, ale zaskoczyli ją Grace i Noijon. Wcześniej się wahała, ale teraz nie miała już wątpliwości. Czując się lekka po odrzuceniu ostatniego wspomnienia swego toksycznego związku, panna Flotsam ruszyła przed siebie. Była pewna, że Grace i Noijon sami poradzą sobie z Johnnym, zwłaszcza że nie chciała dłużej w tym uczestniczyć. „Najlepiej zrobię - pomyślała - jeśli nie będę wchodzić im w drogę”. Nieco dalej ujrzała otwarte drzwi prowadzące na oddział. Sala chorych zdawała się opuszczona zapewne reszta personelu medycznego miała przerwę. Darcy natychmiast przestawiła się na tryb pielęgniarki. Podniosła folder z dokumentami, który ktoś zrzucił na kamienną podłogę, tu i ówdzie poprawiła muślinowe kotary, by zapewnić pacjentom prywatność. Rozejrzawszy się po sali, spostrzegła, że przy jednym z łóżek pali się światło. Podeszła bliżej i zauważyła, że po drugiej stronie zasłony pacjent szepce do siebie i macha rękami. Obawiając się, że coś może mu dolegać, Darcy uchyliła kotarę i wślizgnęła się do wnętrza kokonu. - Dobrze się czujesz? - spytała cicho. Pacjent, młodo wyglądający nokturn o lśniących czarnych włosach postawionych na jeża, znieruchomiał na moment, a potem uśmiechnął się łobuzersko. - Nigdy nie czułem się lepiej - oznajmił. - No to co przed chwilą robiłeś? Co to były za szepty i machanie rękami? Puścił oko do Darcy.

- Grałem na gitarze. - Na gitarze? Przytaknął i uniósł ręce, udając, że gra. Panna Flotsam uśmiechnęła się, ale zaraz pomyślała, że biedak musiał doznać poważnego wstrząśnienia mózgu, skoro doświadczał takich majaków. - Nie rób takiej zmartwionej miny, siostrzyczko - powiedział. - Jesteś zbyt piękna na to, żeby zrobiły ci się zmarszczki. Darcy znowu się uśmiechnęła, spodobał jej się ten komplement. Przyjrzała się rannemu uważniej i stwierdziła, że jego oczy są niemal równie ciemne jak włosy. - Moja prawdziwa gitara zaginęła, kiedy zostaliśmy zaatakowani - opowiadał z ożywieniem nokturn. - Razem z chłopakami z kapeli zabawialiśmy naszych wojaków. Wszystkim nam udało się umknąć w mniej więcej nienaruszonym stanie… Poza moim fenderem stratem sunburstem z tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego czwartego. - Uśmiechnął się szeroko. Ta gitara miała jaja! I to wielkie! Właściwie to ocaliła mi życie. - Och… Naprawdę? Pacjent skinął głową i poklepał pościel, zapraszając Darcy, by usiadła. Tak też zrobiła. Przycupnęła na brzegu łóżka, kładąc teczkę z dokumentami na kolanach, i poświęciła całą swą uwagę jego opowieści. - Ten bezlitosny wampirat szarżował na mnie z przerażającym obustronnym toporem. Złapałem więc moją fenderkę i wbiłem mu gryf prosto w serce. Rozpadł się na maciupkie kawałeczki. Gitara niestety też. - Westchnął smutno, lecz po chwili wzruszył ramionami. Właśnie dlatego zmuszony jestem grad na nieistniejącym instrumencie. Chociaż jakby się zastanowić, to tak jest chyba lepiej. Przynajmniej nie budzę pozostałych pacjentów, kiedy ćwiczę swoje kawałki. - Aaa! - Panna Flotsam nareszcie zrozumiała. - To dlatego szeptałeś. Pokiwał głową z uznaniem. - Nic ci nie umknie, siostrzyczko - stwierdził. - Zatem grasz w kapeli. Znam ją? Jak się nazywa? Oczy nokturna zabłysły, a palce z werwą szarpnęły struny wyimaginowanej gitary. - Jet Jetsam i Jetsi! - oznajmił dumnie. Darcy ledwo odważyła się zadać następne pytanie: - A ty jesteś… Jet Jetsam?

- Jedyny i prawdziwy - odparł nokturn i obdarzył ją najszerszym oraz najpiękniejszym uśmiechem, jaki widziała od stuleci.

Rozdział 23 Chodzący ranny Desperado całym ciężarem ciała oparł się na Grace i Noijonie, którzy prowadzili go przez plac do ogrodu za kuchnią. Widząc, że nadchodzą, Stukeley poderwał się z miejsca. - Johnny! - zawołał, biegnąc ku nim. - Jak dobrze cię widzieć! - Zatrzymawszy się, dokładnie przyjrzał się przyjacielowi. - Stary, wyglądasz jak… - Czuję się jeszcze gorzej - mruknął były kowboj, zwieszając głowę. - Gdzie jest Darcy? - spytała Grace. - Musiała iść. Albo raczej uznała, że musi się ode mnie oddalić. - Aha. - Dziewczyna skinęła głową i postanowiła nie ciągnąć tematu. - Cóż, wy dwaj też już lepiej idźcie. Noijon i ja odwrócimy uwagę strażników. Właśnie miała odejść, kiedy Johnny lekko dotknął jej ręki. - Hej - szepnął. - Czy mogę podziękować za uratowanie mi życia? Grace wzruszyła ramionami. - Już mi dziękowałeś - odparła. - Setki razy. Uśmiechnął się i delikatnie ją przytulił. - Jestem twoim dłużnikiem - powiedział. - Jeśli będziesz mnie kiedykolwiek potrzebować, pojawię się w mgnieniu oka. - Dziękuję. - To była miła oferta, ale Grace nie potrafiła sobie wyobrazić sytuacji, w której biegłaby do niego po pomoc. - Teraz naprawdę musicie już iść. - Jasne, skarbie. Jeszcze tylko jedno. Jeżeli kiedyś zmienisz zdanie w sprawie Lorcana… Wiem, że w tym tysiącleciu to mało prawdopodobne, ale jakby co, będę na ciebie czekał. Przypomniała sobie, jak podczas pierwszej sesji leczniczej czuła jego ogromne szczęście, którego doświadczał podczas ich nocnych przejażdżek. W innym życiu może by im się udało, lecz nie teraz, kiedy los rozdał im takie, a nie inne karty. Zamierzała mu powiedzieć, by na nią nie czekał, ale zdecydowała, że lepiej będzie przemilczeć tę kwestię. Zamiast tego zwróciła się do Stukeleya:

- Opiekuj się nim, Jez, albo będziesz miał ze mną do czynienia. Wampirat przytaknął. Nie upomniał jej nawet, że użyła jego dawno porzuconego imienia. - Jestem ci wdzięczny, Grace. Bardziej, niż to umiem wyrazić. - Chodźmy - niecierpliwił się Noijon. - Pora wcielić w życie ostatnią część naszego planu. Wszystko poszło jak po maśle i już po chwili dwóch wampiratów znalazło się po drugiej stronie bramy Sanktuarium. Stukeley podtrzymywał towarzysza, kiedy schodzili ze wzgórza. - Pewnie już wiesz, co się stało z moim statkiem? - zaczął Desperado ponurym tonem. - Wiem. Ci dranie przyszli pod osłoną świtu i ci go ukradli. Oczy Johnny’ego pełne były żalu. - To był m ó j statek, mi hermano. Mój statek i moja załoga. - Pokręcił głową. - Cholera jedna wie, co z nimi zrobili, skoro mnie urządzili w ten sposób. - Wieść niesie, że liczba poległych jest wysoka - odparł Stukeley z powagą. Zaraz jednak ścisnął ramię przyjaciela, chcąc dodać mu otuchy. - Nie przejmuj się tak, stary. Zdobędziesz inny statek. Desperado utkwił wzrok w ziemi. - Prawdę powiedziawszy, nie jestem pewien, czy zasłużyłem. Zawiodłem swoją ekipę, Stuke. Nie powinniśmy byli pozwolić się tak przyłapać. - A wiesz, kto odpowiada za ten atak? - Ten pioruński Sojusz. Któż by inny? - Tak, ale kto konkretnie. Johnny spojrzał na kumpla i pokręcił głową. - Przeklęty Lorcan Furey! - Stukeley aż splunął. - Wygląda na to, że kapitan Świętoszkowaty opracowuje teraz dla nich strategie wojenne. - Naprawdę? - Były kowboj dumał przez chwilę, a potem wzruszył ramionami. - Cóż, jak się tak zastanowić, to w sumie nie jest to dziwne. Pałający nienawiścią do samego siebie wampirat musi mieć coś, co go ogrzeje w długie, chłodne zimowe noce. Jez uśmiechnął się ironicznie. - Rozmawiałeś z Grace w taki sposób, że pomyślałem, iż wy dwaj zostaniecie przyjaciółmi. - Gdzie tam! - Desperado zacisnął pięści. - Skończyłem walczyć z nim o miłość. Ale w tej wojnie nie pozwolę mu być górą.

- I o to chodzi, stary! Przedostawali się teraz przez wyjątkowo zdradziecki fragment ścieżki, tuż nad klifem. Na szczęście księżyc i gwiazdy oświetlały im drogę. Stukeley spojrzał w niebo. - Wiesz co? Cały dzień się o ciebie martwiłem, a potem każdej z tych gwiazd dziękowałem za to, że przeżyłeś. - Dziękuję. - Słowa przyjaciela wzruszyły byłego kowboja bardziej, niż był skłonny to przyznać. - De nada, hermano. Wiesz, Sidorio też się martwił. - Naprawdę? - Johnny’emu zabłysły oczy. - Bardziej, niż jesteś w stanie to sobie wyobrazić. Musieliśmy go związać, bo chciał wyjść za dnia i cię szukać. Desperado spojrzał na kumpla ze zdumieniem. - Zrobiłby to dla mnie? - Teraz jesteśmy rodziną - wyjaśnił Stukeley. - A rodzina o siebie dba. - Bracia, aż do końca! - Johnny podał mu rękę. Ściskając dłoń przyjaciela, Jez poczuł, że łzy napływają mu do oczu. - Bracia, aż do końca!

Rozdział 24 Powrót z krainy umarłych - Gotowy? - spytał Stukeley, kiedy razem z Johnnym stanęli przed kajutą Loli na Wagabundzie. Jego towarzysz przytaknął, więc Jez zapukał do drzwi. Usłyszeli głos Sidoria: - Wejść! Uśmiechając się na myśl o tym, jaką niespodziankę sprawi dowódcy, Desperado nacisnął klamkę i pierwszy wszedł do środka. - Stetson! - Sidorio poderwał się z miejsca i ruszył w stronę swojego zastępcy. Już miał go wziąć w ramiona, kiedy czyjś głos z głębi kajuty kazał im się zatrzymać w pół kroku. - A więc kowboj powstał z martwych! Przywódca wampiratów obejrzał się przez ramię. - Myślałem, że poszłaś trochę odpocząć, najdroższa. Lola wyszła ze swego prywatnego saloniku, odziana w wielowarstwową nocną koszulę, przytrzymując przy czole kompres. Za nią podążały Camille i Holly. Obie wampiratki uśmiechnęły się promiennie na widok Johnny’ego. Pani kapitan nie podzielała ich radości. Jej mina przywiodła Stukeleyowi na myśl zachmurzone niebo na chwilę przed rozpętaniem się sztormu. - Minął ci ból głowy, kochanie? - spytał Sidorio. Lady Lockwood zignorowała męża i podchodząc bliżej, wbiła spojrzenie w jego cudem ocalonego zastępcę. - Witaj z powrotem, kowboju - rzekła, naśladując przy tym teksański akcent i styl mówienia. - Jakżeśmy są zachwycone, żeś zdołał wrócić na nasze ranczo! - Dziękuję - odparł wesoło Desperado, lekko unosząc palcem rondo kapelusza. Źle odczytał panujący w kajucie nastrój.

- Przyjemnie ci się bawiło z wrogiem w berka? - indagowała Lola, wracając do swego normalnego, wyniosłego tonu. Stojąca u jej boku Holly wyglądała na zaniepokojoną tymi pytaniami. - Niezupełnie - wyjąkał wampirat, nareszcie rozumiejąc, co się dzieje. - Niestety, byłem na to zbyt chory. - Jaka szkoda! Twoje działania tyle nas kosztowały, że mogłeś przynajmniej się trochę rozerwać. Johnny zerknął ponad ramieniem Loli na swego dowódcę. - Jest mi naprawdę bardzo przykro, że straciłem statek - powiedział. - Strasznie mi żal mojej załogi. Marnym byłem im kapitanem. Lady Lockwood uśmiechnęła się, lecz w jej głosie nie było ani krzty rozbawienia. - Masz rację, Desperado. Żaden z ciebie kapitan. Choć, szczerze mówiąc, mój drogi vaquero, twój statek i załoga są równie nieistotni jak ty sam. - Lola! - W głosie Sidoria zabrzmiała ostrzegawcza nuta. Spiorunował żonę wzrokiem, ale gdy uniosła dłoń, umilkł i spuścił głowę. Lady Lockwood wznowiła atak na Johnny’ego. - Masz pojęcie, jak wiele kosztowała nas twoja nieudolność? Ubiegłej nocy mój mąż i ja mieliśmy spotkanie z najbardziej wpływowym przywódcą lądowych wampirów w tej części świata! Byliśmy w trakcie podpisywania sojuszu, który poszerzyłby nasze wpływy także na lądzie, aż po horyzont widziany oczyma nieśmiertelnych! - Przerwała na moment i chwyciła się za brzuch, lecz zaraz podjęła: - Krew wysychała już na kontrakcie, kiedy przyniesiono nam wiadomość o twojej śmierci. - Z jej zwężonych w szparki oczu wyzierała nienawiść. - Jaka szkoda, że te informacje potwierdziły się zaledwie w połowie! Stukeley dosyć już usłyszał. Postanowił bronić przyjaciela. - Johnny dzielnie walczył, by zapobiec przejęciu Diabla przez piratów. Omal przez to nie zginął! Sądzę, że zasługuje na odrobinę wdzięczności. Wiem, jaki ten sojusz był dla was ważny… To znaczy dla nas wszystkich… Ale od początku było wiadomo, że Eternal de Winter będzie nieprzewidywalnym sprzymierzeńcem. Są inni, nad którymi Johnny pracował już od kilku miesięcy, aby ich przekonać… - Zbyt wolno! - syknęła Lola. - To jest właśnie problem z wami, mężczyznami. Knujecie i planujecie, drapiąc się po… po głowach, ale nie potraficie niczego załatwić! Leniliście się na

Krwawym Kapitanie, dopóki ja się nie pojawiłam i nie zrobiłam z was armii, z którą trzeba się liczyć! - Świetnie sobie radziliśmy, zanim się pojawiłaś! - rzucił Jez buńczucznie. - Coś ty powiedział? - w głosie pani kapitan wrzała wściekłość. Nikt nie wątpił, że wulkan Lola lada moment wybuchnie. Stukeley poczuł się Wyzwolony z wszelkich zasad ostrożności. - Powiedziałem, że… - Ona cię słyszała - władczym tonem uciął kłótnię Sidorio. Powiódł wzrokiem po wszystkich zebranych. - Każde z was ma prawo do własnych opinii, ale takie zachowanie w niczym nam nie pomoże. Wydarzenia ostatnich dwudziestu czterech godzin sprawiły, że wszyscy mamy nerwy napięte niczym struny w pianinie. Ponoszą nas emocje. Co będzie z nas za armia, jeśli podzielimy się przy pierwszych napotkanych przeciwnościach? Ponownie rozejrzał się po kajucie. - Żadna! Ot, co! Wszyscy potrzebujemy czasu, żeby ochłonąć. Johnny, wczoraj straciłeś statek i załogę. I sam omal nie zginąłeś - znowu. To nie powinno było się stać, ale się stało. Uczymy się więc na własnych błędach i idziemy dalej. - Przeniósł wzrok na Lolę. - Wczoraj straciliśmy rozpęd, kiedy sojusz wyślizgnął nam się z rąk. Tak, to przykre, lecz mimo to stale rośniemy w siłę. Jeszcze możemy wygrać tę wojnę. Stukeley ma rację, kiedy mówi, że inni, lepsi sprzymierzeńcy tylko czekają na nasz znak. Położył żonie dłoń na ramieniu. Twarz lady Lockwood miała dziwny, nieodgadniony wyraz. Wampirzyca otworzyła usta i krzyknęła - głośno i przeciągle. Trwało to dobrą minutę. Sidorio nie tylko słyszał ten wrzask, ale poczuł go każdą cząstką swego ciała. Spojrzał na Lolę skonsternowany. - Najdroższa, proszę cię. Spójrz na to obiektywnie. Wiem, że Johnny nawalił, ale… Lady Lockwood stała na chwiejnych nogach. Zatoczyła się, złapała za brzuch i ponownie otworzyła usta. Pozostali skulili się w oczekiwaniu na kolejny krzyk. Na szczęście zostało im to oszczędzone. - Poród się zaczął - powiedziała niemal spokojnie. Wyminęła Sidoria i wyciągnęła ręce do Holly i Camille. Wampiratki natychmiast chwyciły dłonie pani kapitan i wyprowadziły ją do sypialni.

Rozdział 25 Bóle porodowe Deski na pokładzie Nokturnu połyskiwały czerwonawo w świetle lampionów i gwiazd. Załoga odbywała właśnie kolejną z nocnych sesji treningowych. Jak zawsze w ruch poszła broń przeróżnych typów. W ciągu ostatnich sześciu miesięcy ta pacyfistycznie nastawiona grupa zmieniła się w silną, bezlitosną i często niezwykle pomysłową machinę do zabijania. Pośrodku pokładu, wśród brzęku uderzających o siebie mieczy, krążyli dwaj mężczyźni odpowiedzialni za ową transformację: Obsydian Darke i Lorcan Furey. Prowadzili pojedynek. Byli najlepszymi fechmistrzami na tym statku, dlatego zawsze ćwiczyli razem. Od czasu zawiązania się Sojuszu Lorcan wiele się nauczył dzięki współpracy z Cate. Darke natomiast był silnym wojownikiem, który słuchał swych instynktów i potrafił wykonać z łatwością nawet najbardziej skomplikowane manewry. Teraz to właśnie on zaatakował. Jego rapier odbił się od klingi broni Lorcana. Tańczyli po pokładzie w tę i z powrotem, w rytmie błyskawicznie następujących po sobie uderzeń i pchnięć. Napierając, Obsydian przemówił. - Myślałem, że po odbiciu Diabla zechcesz trochę odpocząć. Wydaje mi się jednak, że twoje pragnienie walki tylko się nasiliło. Odparowując ciosy dowódcy, Lorcan odpowiedział: - Nie czas spoczywać na laurach, kapitanie. Odbicie Diabla mogło dodać Sojuszowi werwy, ale zapłaciliśmy za to wysoką cenę. Nie pozwolę, by winny nie poniósł kary. - Mówiąc to, zamachnął się mocno rapierem. Darke na chwilę stracił koncentrację. Furey wykorzystał to natychmiast i ruszył do kontrataku. - Musimy ponownie porozmawiać o pozostałych statkach we flocie nokturnów. Zapędził Obsydiana do masztu. Obserwował jego twarz, lecz nie potrafił odczytać jej wyrazu. Wciąż jeszcze nie przywykł do tego, że kapitan w ogóle ma twarz i już nie prezentuje światu maski, za którą skrywał się przez długie lata. Było to jednocześnie interesujące i

frustrujące, bo chociaż dobrze teraz widział rysy tego tajemniczego wampira, nadal nie potrafił rozszyfrować jego myśli i emocji. Darke spojrzał podkomendnemu w oczy, zachowując całkowity spokój. Jego spojrzenie niczego nie zdradzało. Nagle wyprowadził pozornie niemożliwą kontrę i odzyskał przewagę. - Nie ma potrzeby, byśmy omawiali tę sprawę - powiedział, a jego rapier przeciął powietrze tuż obok ramienia przeciwnika. - Nie zgadzam się. - Lorcan ustawił ostrze w takiej pozycji, by odparować kolejne uderzenie. – Teraz mamy szansę na zwycięstwo, ale musimy mieć więcej ludzi. Gdyby wezwał pan resztę floty nokturnów, wygralibyśmy tę wojnę. - Nic o tym nie wiesz. - Obsydian okrążał partnera, by zyskać na czasie i ocenić możliwości zadania ciosu. - Musisz mi wierzyć, kiedy mówię, że wzywanie moich dawnych towarzyszy nie wchodzi w grę. Najlepiej będzie, jeśli przestaniesz o to pytać. - Przestanę pytać, kiedy udzieli mi pan zadowalającej odpowiedzi - odparł Furey. Miecze nokturnów zwarły się ze sobą, wspierane siłą woli obydwu. - Nie. - Darke ponownie zyskał przewagę. - Przestaniesz pytać albo zyskasz wroga. Lorcan pokręcił głową. Nie potrafił zaakceptować stanowiska kapitana w tej kwestii. Sojusz nie był w tak luksusowej sytuacji, by mieć wiele asów w rękawie. Tajemnicza flota innych statków nokturnów mogła dać mu przewagę i nadeszła pora, by zagrać tą kartą. - Ilekroć poruszam ten temat, pan go ucina! - Tak - przyznał Obsydian. - I nadal będę tak robić. Tak więc, komandorze Furey ponownie uniósł rapier w górę - najlepiej będzie, jeśli na zawsze porzucisz ten temat. Bezkompromisowość kapitana rozpaliła gniew młodego nokturna. Ich miecze znów się zwarły, ale Lorcan wyparł ze świadomości fakt, że stojący naprzeciw niego mężczyzna jest sprzymierzeńcem. To nie był już trening, lecz prawdziwa walka. Ponownie przypuścił atak. Darke wyczuł zmianę. Kiedy Furey natarł na niego ze zdwojoną energią, kapitan musiał użyć całej mocy, by sparować cios. Siła uderzenia była tak wielka, że rapier wypadł młodzieńcowi z dłoni. Gdy Lorcan obrócił się, by pochwycić broń w locie, ostrze Obsydiana minęło jego ramię, obcięło pukiel włosów i zadrasnęło skórę na szyi. Chłopak był tak zdumiony, że pozwolił swemu mieczowi opaść na deski. Patrząc nieufnie na przeciwnika, uniósł dłoń i przesunął nią po karku. Kiedy ponownie na nią spojrzał, zobaczył krew.

Taki obrót wypadków był na tyle niezwykły, że zaszokował wszystkich obecnych na pokładzie. Walczący wokół nokturni opuścili broń i obserwowali swoich dwóch dowódców. - Wybacz - szepnął Darke. - Wierz mi. Nie było moją intencją, by cię zranić. Rzucił rapier na deski i doskoczył do Lorcana. Położył mu dłoń na szyi w miejscu, gdzie skóra była przecięta. Przez minutę przyciskał palce do skaleczenia, a kiedy je cofnął, rana była już zasklepiona. - Boli cię? - głos kapitana brzmiał łagodnie. - Nie. - Lorcan uśmiechnął się przekornie. Skoro uważałeś, że powinienem iść do fryzjera, mogłeś mi to po prostu powiedzieć. Darke odwzajemnił jego uśmiech i położył młodzieńcowi dłoń na ramieniu. - Myślę, że na chwilę obaj zapomnieliśmy, że jesteśmy sojusznikami. - Owszem - przyznał tamten. - Musimy się postarać, by to już więcej się nie powtórzyło. - Obsydian wyciągnął dłoń. Lorcan przytaknął i uścisnął jego rękę. Ulga, jaką poczuli pozostali nokturni, była niemal namacalna. Uświadomiwszy sobie, że uwaga wszystkich skupia się na nich dwóch, komandor Furey zwrócił się do załogi: - Dzisiejsza sesja treningowa dobiegła końca. Dziękuję wszystkim za wasz czas i wysiłek. Pokład zaczął pustoszeć. Darke ponownie spojrzał na Lorcana. - Stałeś się doskonałym dowódcą - powiedział. - Kiedy wspomnę tego niepozornego kadeta, którym byłeś jeszcze nie tak dawno, odczuwam dumę z powodu twej przemiany. Chłopak przyjął tę pochwałę bardzo formalnym skinieniem głowy. Jednak zanim kapitan odwrócił się i odszedł, Lorcan nie potrafił zrewanżować mu się komplementem. „Sypialnia Loli stała się obcym królestwem” - pomyślał Sidorio, kiedy ostrożnie wsunął głowę przez uchylone drzwi. Jego żona leżała na łóżku, otoczona, jak mu się zdawało, tysiącem szkarłatnych poduszek. Wokół niej tłoczyły się najbardziej lojalne z członkiń jej załogi: Holly, Camille, Jacqueline i Nathalie. - Jak ona sobie radzi? - Jaka ona?! Matka diabła?! - krzyknęła lady Lockwood, wbijając w męża pałające spojrzenie ciemnych oczu. Wyglądała na wściekłą i bez wątpienia doświadczała ogromnego bólu. Sidorio obserwował, jak Holly zanurza chusteczkę w chłodnej wodzie, a potem delikatnie ociera czoło Loli.

- Czy mogę coś zrobić? - spytał Sidorio. Załogantka nic nie odpowiedziała, lecz pani kapitan - owszem: - Myślę, że dość już zrobiłeś. To przez ciebie tak cierpię! O tak, Sidzie, to przerażający ból. W śmiertelnym życiu powiłam dwoje dzieci i ich porody były jak agonia, ale tamte męczarnie były niczym w porównaniu z tymi, które… - Przerwała raptownie i zaczęła jęczeć. W jej oczach pojawił się strach. - Proszę się skupić na oddychaniu - mówiła łagodnie siedząca u stóp łóżka Jacqueline. No dalej. Dokładnie tak, jak ćwiczyłyśmy. Lady Lockwood przytaknęła. Jej zmatowiałe włosy wiły się na poduszkach niczym węże. Sidorio obserwował całą scenę i słuchał, jak jego żona zaczyna wydawać z siebie serię przedziwnych dźwięków. Widok Loli w tym stanie był równie niepokojący jak owe odgłosy. Nagle wszystko ustało i pani kapitan ponownie spojrzała na męża. Pomyślał o ich spotkaniu po tym, jak połączył jej odciętą głowę z ciałem. - Jeszcze tu jesteś? - syknęła rodząca. - Jeśli wolisz, żebym sobie poszedł, to tak zrobię. - Sidorio był przygnębiony z powodu wielkiej przepaści, która między nimi powstała. I to właśnie teraz, gdy ukochana kobieta wydawała na świat jego synów. Lola wściekle świdrowała męża wzrokiem. - Tak! - wrzasnęła. - Wolałabym, żebyś sobie poszedł! Nie potrzebujemy tu teraz mężczyzn! Poród to sprawa kobiet. - Zawyła, bo ponownie zalała ją fala bólu. - Proszę oddychać! - Jaqueline poderwała się z miejsca. - Trzeba się skupić. Oddychanie pomoże. Holly popatrzyła na Sidoria i uśmiechnęła się krzepiąco. - Mamy wszystko pod kontrolą - powiedziała. - Powinien pan zaczekać na swoim statku, kapitanie. To może potrwać wiele godzin. Przytaknął, ogromnie wdzięczny tej dziewczynie za jej życzliwość. Przesłał żonie całusa, ale ten gest pozostał niezauważony. Lola rzucała się właśnie na boki, z jednej poduszkowej góry na drugą. Sidorio, król wampiratów, zupełnie zagubiony i ponad wszelką miarę zakłopotany, umknął cichaczem z izby porodowej. Grace bezgłośnie otworzyła drzwi i na palcach podeszła do łóżka pacjenta. - Spokojnie - powiedział Jacoby. - Nie musisz się tak skradać. Nie śpię. Dziewczyna pomogła mu usiąść i poprawiła poduszki.

- Dzięki. - Uśmiechnął się do niej. - Jak już zostanę wypisany, będę tęsknił za tą całodobową opieką. - Na twoim miejscu bym się nie martwiła - odparła Grace, przysuwając sobie stołek i siadając obok łóżka. - Ja niedługo przestanę się z tobą cackać, ale jestem przekonana, że kiedy wrócisz na Tygrysa, inni przejmą pałeczkę. Jacoby zasępił się na wspomnienie statku. - Naprawdę sądzisz, że będę mógł tam wrócić? - Oczywiście. Dlaczego miałabym sądzić inaczej? Westchnął i splótł dłonie na kolanach. - Nie owijajmy w bawełnę, Grace. Oboje wiemy, co wampiraci mi zrobili i czym teraz jestem. - Owszem - przytaknęła. - Jesteś teraz nokturnem. I być może przypominasz sobie, że trwa wojna, a piraci i nokturni zawarli przymierze. Zgodnie z umową na każdym statku ma być jeden nokturn. Podejrzewam, że w przypadku Tygrysa limit zostanie zwiększony. Jacoby stłumił śmiech i na chwilę przymknął powieki. Jego długie rzęsy rzucały cienie na policzki. - Stałaś się mistrzynią prostych rozwiązań - rzekł, otwierając oczy. - Przeszłaś odpowiednie szkolenie, co? Dziewczyna wzruszyła ramionami. - Rozważmy więc kilka drobnych, acz niezwykle istotnych kwestii - podjął swobodnym tonem, w którym jednak pobrzmiewała gorycz. - Na przykład to, że potrzebuję krwi i nie mogę już wychodzić na słońce. Grace przytaknęła i odpowiedziała rzeczowo: - Najlepiej więc będzie, jeśli ograniczysz wycieczki na pokład do pory między zmierzchem a świtem. Pięknej opalenizny się w ten sposób nie dorobisz, ale zaufaj mi, twoja skóra tylko na tym skorzysta. - Przerwała na chwilę. - Co do krwi to oczywiście też masz rację. Musisz zacząć ją pić, jeśli chcesz wyrosnąć na silnego nokturna, którego wszyscy pragniemy w tobie widzieć. Chłopak smutno zwiesił głowę. - Nie mogę tego zrobić - szepnął, a w oczach wezbrały mu łzy. - Nie potrafię tak… Nie chcę umierać, ale nie zabiję nikogo tylko po to, żeby przetrwać. Grace położyła mu dłoń na ramieniu. - No oczywiście, że nie. Bo nie musisz. Nie odrobiłeś pracy domowej, prawda? Ile razy spotkałeś Lorcana i pozostałych? Każdy nokturn ma swojego donora. To znaczy osobę, która raz

w tygodniu daje mu swoją krew i wcale przy tym nie ginie. Nie czuje się nawet potem osłabiona. Kiedy stąd odejdziesz, twój donor uda się z tobą na Tygrysa. - Mój donor? Ja nie mam donora. Dziewczyna wstała. - Właściwie to masz, tylko jeszcze was sobie nie przedstawiono. Podeszła do drzwi i uchyliwszy je, zawołała cicho: - Możesz już wejść. On czeka. - Czy można? - Jasmine wsunęła głowę do pokoju. Cześć! - zawołał Jacoby. - Ach, to najlepsza noc mojego życia! Jeden śliczny gość za drugim. Zastępczyni Peacock uśmiechnęła się z wyraźną ulgą. - Wygląda na to, że doszedłeś już do siebie. - Zamknęła drzwi i podeszła do łóżka. - Nie całkiem - odparł chłopak. Zmarszczył czoło i spuścił wzrok. - Opowiedz no mi teraz o tych ślicznych gościach - zażądała Jasmine, chcąc rozluźnić atmosferę. - Najwyżej będę zazdrosna, co mi tam. - No dobra - zgodził się, wyciągając do niej rękę i skłaniając ją, by usiadła na stołeczku. Więc tak. Najpierw przyszła moja pielęgniarka Evrim. Istna lisiczka z takimi wielkimi błyszczącymi oczami. Zawsze, gdy ma wolną chwilę, wpada tu, żeby mi poczytać. Po włosku. Nie rozumiem z tego ani słowa, ale co jakiś czas kiwam głową z bardzo przejętą miną. - Wstydu nie masz! - fuknęła dziewczyna, wznosząc oczy do nieba. - I co dalej? - Potem przyszła sama pani doktor Tempest. Zrobiła się z niej prawdziwa piękność, no nie? Jasmine przytaknęła. Miał rację. Od dnia, kiedy ją poznali, Grace bardzo wypiękniała brzydkie kaczątko zmieniło się w łabędzia. - Tylko nie jestem pewna, czy oficjalnie jest lekarką. - Lekarką nie - powiedział Jacoby. - Kimś o wiele potężniejszym. Jest uzdrowicielką. Ale nieważne, jak bardzo jest ładna, nie potrafiłbym z nią flirtować. To by było dziwne. - Bo jest siostrą Connora? Wzruszył ramionami. - Po części. Ważniejsze jednak jest to, że podczas uzdrawiania sięgnęła bardzo głęboko do mojej psychiki. - Ach tak. To ma sens. No, a kto przyszedł po niej? Chłopak nagle się zmieszał.

- Ma na imię Luna - wyznał niechętnie. - Jest… Jest… Meksykanką. Jasmine skinęła głową i mocniej ścisnęła jego dłoń. - I co, czy ta Luna też jest ładna? Aż zagwizdał z podziwu. - Nawet nie masz pojęcia jak bardzo! - Zmitygował się. - Jest prawie tak śliczna jak ty, ale nie całkiem. Dziewczyna uśmiechnęła się, słysząc ten komplement, a potem tym samym swobodnym i radosnym tonem spytała: - Czy Luna jest twoją donorką? Jacoby zamarł. Wpatrywał się w Jasmine szeroko otwartymi oczyma. - Ty… wiesz? - szepnął. Przytaknęła, ponownie ściskając jego dłoń. - Tak, wiem. Kapitan Li również wie. Obiecuję ci, że wszystko będzie dobrze. - Nachyliła się i pocałowała go w czoło. Zmarszczył brwi i przez chwilę intensywnie nad czymś myślał. - No, no - powiedział w końcu. - To dzień pełen rewelacji. Naprawdę nie przeszkadza ci, że jestem nokturnem? Cheng Li też nie? Jasmine uśmiechnęła się ciepło. - Jasne, że nie. I wszyscy chcemy, żebyś wrócił na Tygrysa. Najszybciej, jak tylko się da. Tam jest twoje miejsce.

Rozdział 26 Po północy Lilith, właścicielka Tawerny Krwi, siedziała w swej oszklonej budce i ostrożnie nakładała na paznokcie świeżą warstwę szmaragdowego lakieru. Do recepcji wszedł młody wampirat. Na widok klienta kobieta uniosła dłoń z mokrymi paznokciami. Wypalony do połowy papieros tlił się pomiędzy jej poplamionymi nikotyną palcami. Nikt nie mógł powiedzieć, że Lilith nie potrafiła robić wielu rzeczy naraz. - To znowu ty? - zapytała, kiedy chłopak podszedł do jej budki. - Ale z ciebie krwiożerczy młodziak! Nie, żebym narzekała. Dzięki takim klientom jak ty rozkręciłam ten interes i mogłam sobie pozwolić na rozszerzenie zakresu usług. Zaciągnęła się papierosem, myśląc o tym, jak sprytnie wykorzystała fakt, iż wampiraci urośli w siłę i doszli do władzy. Opłacało się mieć znajomości w tym środowisku, a koneksje Lilith sięgały samego szczytu jego hierarchii. Wydychając dym, pomyślała o Sidoriu. Zawsze wiedziała, że pisane mu są wielkie czyny. Klient pchnął pieniądze po ladzie. - Poproszę połówkę - powiedział beznamiętnie, ale ze znajomą nutą pośpiechu w głosie. „Tym nieśmiertelnym zawsze śpieszno, jak się rozchodzi o krew” - pomyślała Lilith i zacisnęła na banknotach drugą dłoń, tę z już wyschniętymi paznokciami. Connor rozejrzał się po westybulu i z radością stwierdził, że pomieszczenie jest prawie puste. Tylko w kącie siedziała jakaś elegancka kobieta w modnych ciemnych okularach, była jednak zbyt zajęta czytaniem ilustrowanego czasopisma, aby w ogóle dostrzec chłopaka. Pewnie czekała, aż jej towarzysz skończy się pożywiać. Connor pamiętał, jak sam siedział na tej właśnie obszarpanej sofie kilka miesięcy temu, kiedy był tu pierwszy raz z Jeżem. Zobaczył, że kobieta obraca stronę czasopisma i oderwał od niej zamyślony wzrok. - Który pokój? - spytał, chcąc już odejść. - Numer sześć - odparła Lilith z krzywym uśmieszkiem. - Smacznego, panie Smith. Kiedy klient zniknął za aksamitną kotarą, właścicielka tawerny dokończyła palić papierosa i zakręciła

buteleczkę z lakierem do paznokci. Zsunęła się ze stołka, otworzyła drzwi z tyłu budki i poczłapała w kierunku sofy. Pogwizdując melodię pewnej starej szanty, której słowa były tak nieprzyzwoite, że nawet ona na ich wspomnienie się rumieniła, zaczęła porządkować kolorowe magazyny. Układała je w schludne równe stosiki, przez cały czas obserwując przy tym młodą kobietę. Ta, nie zdejmując z nosa dużych okularów przeciwsłonecznych, spokojnie doczytała artykuł do końca. Wreszcie zamknęła czasopismo i położyła je ostrożnie na stoliku. Wstała, wygładziła żakiet, zarzuciła na ramię torebkę i skinęła Lilith głową. - Dziękuję - powiedziała. - Byłaś bardzo pomocna. - Wyjęła z torebki rulonik nowych banknotów i podała je właścicielce tawerny. Lilith szeroko otworzyła oczy, ale skwapliwie chwyciła pieniądze. - Jesteś pewna, że nie chcesz się napić, skoro już tutaj przyszłaś? - spytała. - Na koszt firmy, oczywiście. Elegantka uśmiechnęła się. - To miła propozycja, ale nie, dziękuję. Muszę wracać na swój statek. Kapitan nigdy nie odpoczywa! Zdjęła okulary i złożyła je starannie. Właścicielka tawerny aż westchnęła z podziwu. - Patrzajcie no tylko, jakie piękne wytatuowane serce! Czyż to nie ujmujące? Mimma mrugnęła do niej, by pokazać tatuaż w całej okazałości. - Oj, tak! - W obwiedzionych jasnozielonym brokatowym cieniem do powiek oczach Lilith błyszczał zachwyt. - Strasznie mi się podoba! Też sobie dam takie zrobić! Mimma stłumiła śmiech, widząc dziewczęcy entuzjazm u tej starej ropuchy. Ośmielona jej życzliwością, Lilith mówiła dalej: - Ciekawa jestem, czemu ten młody wampirat tak cię interesuje? Mimma uśmiechnęła się tajemniczo. - Kto rozsiewa plotki, ten zatapia statki - odparła i położyła palec na ustach. Potem znów mrugnęła, odwróciła się i odeszła. Grace zabrała z kuchenki butelkę jagodowego wywaru oraz swój kubek i zaniosła to wszystko do kontuaru. Kiedy usiadła, zdała sobie sprawę, że nie jest już w laboratorium sama. Odwróciła się i ujrzała Sidoria. Zamykał właśnie za sobą drzwi. Opanowując zaskoczenie, dziewczyna ostrożnie odstawiła kubek na blat, zdecydowana zachować kontrolę nad sobą i nad

sytuacją. Czy pytanie przywódcy wampiratów o to, w jaki sposób udało mu się ominąć strażników i wejść na teren Sanktuarium, w ogóle miało sens? - Co tutaj robisz? - odezwała się najbardziej neutralnym tonem, na jaki umiała się zdobyć. - Przyszedłem się z tobą zobaczyć - oznajmił Sidorio wesoło, podchodząc do kontuaru. Chyba nie zapomniałaś, jaki jest dzisiaj dzień, co? Odruchowo zerknęła na zegar ścienny, który wskazywał dwadzieścia minut po północy. Nieco skonsternowana, wzruszyła ramionami. - Może wtorek, może środa? Jestem tutaj zbyt zajęta, żeby przejmować się kalendarzem. Przywódca wampiratów uśmiechnął się. Dziewczyna ze zdumieniem stwierdziła, że mimo wszystkiego, co między nimi zaszło, oczy Sidoria patrzą na nią ciepło. - Zapomniałaś! - skonstatował z uciechą. Wyciągnął zza pazuchy jakiś podłużny pakunek i położył go na blacie. - Grace, dziś są twoje urodziny. - Popukał palcem w paczuszkę. - A tu masz prezent ode mnie. Przedmiot o cylindrycznym kształcie owinięty był starannie, choć ewidentnie niewprawną ręką, w brązowy papier i przewiązany szkarłatną wstążką. „A niech to…” Grace naprawdę zapomniała, że dziś są urodziny jej i Connora. Kolejny dowód na to, jak szalone było życie w Sanktuarium. W obliczu wojny, którą rozpętał mężczyzna stojący naprzeciw niej, takie rzeczy jak urodziny przestawały mieć znaczenie. Sidorio zdawał się czytać dziewczynie w myślach. Spojrzał jej w oczy. - Wiem, że między nami jest ogromna przepaść. Ale mimo wszystko jesteś moją córką. Przynajmniej w sensie biologicznym. - Wyglądał teraz na zakłopotanego. - Wiem, że to pierwsze urodziny od śmierci twojego taty. Nie próbuję go zastąpić ani nie staram się wymazać tego, co dla ciebie znaczył, ale chciałem coś dla ciebie zrobić. Grace skinęła głową. Nie była pewna, jak powinna zareagować. W jej relacji z Sidoriem nie wykształciły się żadne reguły, a był to związek zbyt dziwny, żeby postępować standardowo. Chcąc zyskać na czasie, dziewczyna uniosła do ust kubek i pociągnęła łyk napoju. - Co pijesz? - zainteresował się wampirat. - Wywar z siedmiu odmian górskich jagód. To mój tymczasowy substytut krwi. Sidorio uśmiechnął się kpiąco. - Daj spokój! Krwi nie da się zastąpić. Wzruszając ramionami, upiła kolejny łyk.

- Oboje wiemy, że w pewnych kwestiach nigdy nie dojdziemy do porozumienia. Mężczyzna ponownie popukał palcem w paczuszkę. - Nie otworzysz prezentu ode mnie? - Wpatrywał się w Grace szeroko otwartymi oczyma, jak dziecko. Nie usiadł. Jak długo zamierzał tu zostać? Dziewczyna rozsupłała czerwoną kokardkę i rozchyliła papier. W środku znalazła płócienny rulon. Zaczęła go rozwijać, zastanawiając się, cóż to może być. - To portret, do którego razem pozowaliśmy - oznajmił rozpromieniony wampirat. - Temu malarzowi, jak mu tam było… Caravaggio! - Posmutniał nagle. - A przynajmniej to, co zostało z naszego portretu po tym, jak Connor potraktował go swoim mieczem. Grace spoglądała na resztki obrazu, który ktoś - czyżby Sidorio? - próbował starannie posklejać i pozszywać. Nie było to kompletne dzieło mistrza Caravaggia. Może chcąc oszczędzić jej przykrości, Sidorio nie doszył fragmentu, na którym była Lola? Na płótnie widniały jedynie podobizny jego samego i bliźniąt. Ponowny widok tego portretu był dla dziewczyny Szokiem, w szczególności jej własnej realistycznie oddanej twarzy z ogniem głodu pałającym w oczach. - Chciałem dać ci coś, co będzie ci przypominało o rodzinie - wyjaśnił przywódca wampiratów. - Niezależnie od tego, co o mnie sądzisz, przyczyniłem się do twoich narodzin. To na pewno coś znaczy. Grace zabrakło słów. Nie potrafiła sobie wyobrazić, że miałaby oprawić ten obraz i powiesić go na ścianie - tak jak przepiękny wizerunek Dextera i Sally z pierwszych dni ich romantycznej miłości, który podarował jej Lorcan. Lecz chociaż portret był wyjątkowo groteskowy, czuła się wzruszona pokrętnym rozumowaniem Sidoria, które kazało mu przybyć do niej z tym właśnie prezentem. Nigdy nie spodziewałaby się takiego gestu z jego strony. Przeniosła wzrok z portretu na pierwowzór, który, ku zdumieniu dziewczyny, uśmiechał się do niej czule. - Uważasz, że jestem bestią - powiedział. - Nie próbuj zaprzeczać, wiem, że to prawda. Masz mnie za potwora, mea culpa. Wiele moich czynów mogło nasunąć ci ten wniosek. Jestem wampiratem i wodzem potężnego imperium. Ale to nie wszystko, czym jestem, Grace. Jestem też ojcem twoim i Connora. I to jest dla mnie ważne. - Planujesz dzisiejszej nocy odwiedzić także jego? - spytała. Sidorio pokręcił głową i spuścił wzrok.

- Nie. Nie rozstaliśmy się w zgodzie - mruknął, wodząc palcem po nacięciach na portrecie. - On będzie potrzebował więcej czasu. - Ponownie spojrzał na dziewczynę. - Ty zawsze byłaś bardziej otwarta. - Jestem otwarta na wiele rzeczy, ale i tak wiem, po której stronie stanęłam w tej wojnie. - A ja na to pozwalam - przytaknął z dumą. - Bądź co bądź, masz ten upór po mnie. Sally taka nie była. Wiem, że stoimy po przeciwnych stronach barykady i że zapewne nie ma nic, co mógłbym zrobić, aby to zmienić, lecz i tak cię o coś poproszę. Tylko o jedno. Nigdy nie zapominaj, że jestem twoim ojcem i że mi na tobie zależy. Spojrzała mu w oczy. - Mógłbyś wszystko zmienić, przystając na rozejm. Mogłabym od razu wezwać tutaj Obsydiana Darke’a i jeszcze tej nocy zakończylibyśmy tę wojnę. - Odetchnęła. - To by był naprawdę wspaniały prezent urodzinowy. Taki, który tylko ty mógłbyś mi dać. Sidorio milczał przez chwilę. Czyżby rozważał jej słowa? - Moim darem dla ciebie są portret i rodzina, Grace - powiedział wreszcie. - Wiem, że i jedno, i drugie jest trochę postrzępione i pełne wad, ale teraz to jedyne, co mogę ci ofiarować. Pokiwała głową. Tak naprawdę nie spodziewała się innej odpowiedzi. - Jeszcze raz dziękuję - rzekła. - Powiem o tym Connorowi, kiedy się z nim zobaczę. Sidorio popatrzył na zegar. - Lepiej już pójdę. Lola właśnie rodzi. Grace aż rozdziawiła usta ze zdumienia. - Lola lada chwila wyda na świat twoje dzieci, a ty ją zostawiasz, żeby przyjść tutaj? Wampirat wzruszył ramionami. - Mam już dwoje dzieci - oznajmił. - Poza tym zdążę wrócić na czas, żeby przeciąć pępowiny. Dziewczyna na chwilę przymknęła oczy. Przeniosła się na pokład Wagabundy. Ujrzała leżącą na łóżku lady Lockwood i otaczające ją osoby. Na ich twarzach malowała się ekscytacja, a dłonie poruszały się prędko. Grace uniosła powieki i spojrzała na Sidoria. - Lepiej się pospiesz. To już niedługo. - To zabawne - stwierdził wampirat. - Cała wasza czwórka będzie obchodzić urodziny tego samego dnia. - Tak. Na to wygląda. - Przyszło jej do głowy coś innego. Zapewne nowe potomstwo Sidoria będzie uważać ją i Connora za przyrodnie rodzeństwo. To była dziwna myśl, która szybko została zepchnięta na dalszy plan przez inną sprawę. - Czy znasz proroctwo? - spytała. Na

dłuższą chwilę zapadła cisza. Grace zastanawiała się, czy dobrze postąpiła, poruszając ten temat. Jeśli Sidorio o niczym nie wiedział i zapyta ją teraz, o co chodzi, to czy przekazanie mu tych informacji nie będzie ryzykowne? I tak było już za późno. - Tak - odparł w końcu. - Olivier z wielkim entuzjazmem opowiedział mi o tej przepowiedni. „No oczywiście!”. Grace pokręciła głową. Nie była pewna, jak sformułować kolejne pytanie, ale wampirat już je przewidział. - Zastanawiasz się, czy przykładać do niej wagę, prawda? Myślisz, że to proroctwo wieszczy śmierć twoją lub twojego brata? Przytaknęła. - Ono wieszczy czyjąś śmierć. Jednego z bliźniąt, więc chodzi o mnie lub o Connora. Chociaż równie dobrze może się odnosić do twoich nowych dzieci. Pożałowała tych słów w chwili, gdy je wymówiła, ale Sidorio nie wydawał się poruszony. Wzruszył niedbale ramionami. - Nie wierzę w żadne wróżby i omeny - rzekł. - Lola natomiast uwielbia to całe hokuspokus. I w porządku, skoro ją to bawi. Ma o czym rozprawiać z Olivierem i ze swoimi dziewczętami. Ale ja to widzę w ten sposób: ludzie tacy jak ja - jak my - sami piszą swoje przeznaczenie. Za życia wiele razy stawiałem czoło śmierci, a po śmierci wiele razy uniknąłem obrócenia się w nicość. Im bardziej inni chcą mnie zniszczyć, tym silniejszy się staję. Uśmiechnął się do dziewczyny. - Jestem przekonany, że to samo dotyczy ciebie i Connora. I będzie dotyczyło bliźniąt Loli, gdy już wyda je na świat. Klan Sidoria powstał po to, by rządzić, a nie po to, żeby być rządzonym. - Zbliżył się i pochylił ku niej. - Najwyższa pora, byś zrozumiała, że twoje moce przewyższają już moce mistrza, podobnie jak Connor jest potężniejszy od jakiegokolwiek innego pirata. Nie pozwól, żeby przepowiednia wygłoszona setki lat temu zasiała w was strach, moja córko. Osoba pochodząca z takiego rodu i dysponująca tak niezwykłymi umiejętnościami naprawdę nie ma się czego obawiać. Gdy skończył mówić, przyciągnął ją do siebie i przytulił. Grace pomyślała, że jest on bardzo zaskakującą istotą. Uznała, że to chyba dobrze, iż są nieśmiertelni. Mogą minąć całe wieki, zanim go zrozumie i zdoła z nim stworzyć stabilną relację. Wampirat puścił dziewczynę, skinął jej głową i odwróciwszy się, wyszedł na korytarz. Grace pozostała na miejscu i głęboko się zadumała. Wiedziała, że Sidorio pragnął, by jego słowa

dodały jej sił i otuchy. A jednak potrafiła myśleć tylko o jednym: poród Loli oznaczał, że nadszedł czas wypełnienia się proroctwa. Wojna pomiędzy Sojuszem a wampiratami zbliżała się do punktu kulminacyjnego. Wkrótce jedno z nich zginie - ona lub Connor! W pokoju numer sześć Connor siedział z brzegu po jednej stronie otomany i wpatrywał się w dziurę w gnijącej podłodze. Był pewien, że dostrzegł tam mysz. Po drugiej stronie wytartego mebla leżała „tawernianka” - było to wampirackie określenie dziewczyny pracującej w tym lokalu. Jej koszula była rozpięta, dłonie bezwładnie spoczywały na kolanach. Patrzyła w sufit z lekko uchylonymi ustami. - Przepraszam - mruknął chłopak, nadal wbijając wzrok w podłogę. - Czy moglibyśmy przez chwilę porozmawiać? Dziewczyna nie odpowiedziała. Odwróciwszy się w jej stronę, zauważył, że jest nieprzytomna. Poczuł przypływ paniki. Dzisiejszej nocy jego głód był naprawdę wielki. Czyżby zabrał jej zbyt wiele krwi? Tawernianki nie mdlały po jednej połówce. - Przepraszam - powtórzył bezradnie, nachylając się ku dziewczynie. Sprawdził puls - jej serce biło, chociaż bardzo wolno. „Całe szczęście. Wkrótce oprzytomnieje”. Postanowił zaczekać, aż biedaczka się ocknie - ze względu na nią i na siebie samego. Jego własne tętno było nadmiernie przyspieszone. Energia, którą wyssał z tej dziewczyny, buzowała w jego ciele. Jak miała na imię? Czy w ogóle mu to powiedziała? Tutaj imiona nie miały znaczenia, szczególnie w przypadku pilnych transakcji. Teraz, kiedy czerwona mgła głodu nie przesłaniała mu już wzroku, mógł się przyjrzeć tawerniance uważniej. Żałował, że nie obszedł się z nią delikatnie. Dostrzegł zaschnięte rany na jej klatce piersiowej i speszony, zaczął zapinać jej koszulę. Zauważył przy tym, że dziewczyna ma na szyi łańcuszek ze zmatowiałego złota. Sięgnął po wisiorek, który przesunął się aż na ramię. Na brudnej złotej blaszce był wygrawerowany jakiś napis. „Petra”. A więc tak miała na imię. Connor uśmiechnął się i starannie ułożył wisiorek pomiędzy jej obojczykami. Uwagę chłopaka przykuło teraz tykanie starego zegara, stojącego na kominku. Oświetlenie w tym pokoju, podobnie jak w pozostałych, było bardzo słabe. Lilith wmawiała wszystkim, że chodzi o „nastrój”, ale prawdziwym powodem było zapewne jej skąpstwo. Oszczędzała na świecach. Connor wytężył wzrok, żeby odczytać pokazywaną przez zegar godzinę, i ponownie się uśmiechnął.

- Już po północy - stwierdził głośno.. - Petro, wiesz, co to oznacza? - Spojrzał na dziewczynę. - Że są moje urodziny! Chociaż właściwie nie ma czego świętować. Patrzył na Petrę, gorąco pragnąc, by zareagowała. Nic z tego. Ponownie zalała go fala paniki, tym razem połączona z poczuciem winy. Dotknął nadgarstka zemdlonej i ponownie sprawdził puls - był silniejszy niż poprzednio. Bardzo dobrze, lecz Connor nie miał już teraz wątpliwości. Pożywiał się zbyt łapczywie. Ile właściwie wypił, skoro doprowadził tę dziewczynę do takiego stanu? Ujął jej dłoń i przytrzymał - coś mu mówiło, żeby nie puszczał. - Oczywiście nie wiem, czy urodziny jeszcze cokolwiek dla mnie znaczą - podjął swój monolog. - Skoro jestem dampirem, chyba nie powinny. Może za rok nie będę nawet pamiętał, jaki to dzień? - Umilkł, po raz kolejny wsłuchując się w tykanie zegara. - Czy czas ma teraz dla mnie jakiekolwiek znaczenie? - Uścisnął palce Petry, szukając w tym pociechy. Nie znalazł jej. Chłód i bezwład dłoni dziewczyny uzmysłowiły mu tylko tym boleśniej, jaki jest samotny. Odłożył jej rękę, umieszczając ją ostrożnie na jej brzuchu. - Urodziny trzeba spędzać z przyjaciółmi - powiedział i ponownie zerknął na tarczę zegara. - Powinienem wracać na Tygrysa. Może Jasmine przygotowała dla mnie jakąś niespodziankę? - Uśmiechnął się do Petry. - Jasmine to moja dziewczyna. Tylko że o mnie nie wie. To znaczy o tym, że jestem dampirem. - Nagle tknęła go pewna myśl. - Może najwyższa pora, żeby wreszcie gdzieś z nią spokojnie usiąść i o wszystkim jej opowiedzieć? Mógłbym sobie sprawić taki prezent urodzinowy. Jasmine jest naprawdę wyjątkowa. Jeśli ktokolwiek potrafi to zrozumieć, to właśnie ona. Zdjąłbym sobie ciężar z ramion. To naprawdę byłyby pamiętne urodziny. - Urodziny? Czyje urodziny? - wybełkotała tawernianka, odzyskując przytomność. - Petra! - Connor poczuł ogromną ulgę, widząc, że nic jej nie jest. Pomógł dziewczynie się podnieść i usiąść na otomanie. - Przynieść ci coś? - spytał. - Może szklankę wody? Powoli pokręciła głową. - Cóż, lepiej już pójdę. Zabrałem ci dużo czasu. Nie mógł się doczekać, aż opuści ten obskurny pokój. Wstał i ruszył w kierunku drzwi, lecz zawahał się z ręką na klamce. Zawrócił do otomany i wyjął z kieszeni zwitek banknotów, który następnie wsunął Petrze w dłoń.

- Proszę, tu masz coś ekstra. Chyba wziąłem więcej niż połówkę, ale Lilith nie musi o tym wiedzieć, prawda? Petra uśmiechnęła się lekko i ponownie pokręciła głową. - Kto ma dzisiaj urodziny? - zapytała. - Nikt ważny - odpowiedział Connor, a potem odwrócił się i wymknął z pokoju.

Rozdział 27 Wir Darcy Flotsam sprężystym krokiem zmierzała w kierunku swego pokoju w Sanktuarium. Niosła starą gitarę, którą znalazła w Korytarzu Rzeczy Odrzuconych. Musiała wcześniej setki razy mijać ten instrument, lecz dopiero dziś rzucił się jej w oczy, połyskując kusicielsko w blasku wotywnych lampek. „Idealny prezent dla Jęta - myślała ucieszona - zwłaszcza teraz, kiedy chłopak jest na najlepszej drodze do wyzdrowienia. Może i nie jest to model fender stratocaster z pięćdziesiątego czwartego, o którym Jet opowiada z taką czułością, jakby mówił o dawnej ukochanej, ale z całą pewnością da się na tym grać”. Jako muzyk Darcy wiedziała, że będzie to dla jej nowego przyjaciela wystarczającym pocieszeniem. Zdobyła dla Jęta gitarę, teraz porządnie ją wyczyści, a wieczorem, kiedy pójdzie go odwiedzić, sprawi mu wspaniałą niespodziankę. Kiedy skręciła w korytarzyk prowadzący do kwater personelu, dostrzegła idącą z naprzeciwka Grace. Panna Flotsam natychmiast zauważyła w ręku przyjaciółki znajomą torbę. Stanęła jak wryta. - A zatem - zaczęła - tym razem naprawdę odchodzisz? Grace zatrzymała się i spojrzała na nią z powagą. - Wiesz, że muszę. W oczach Darcy wezbrały łzy. - Tak, ale chyba nie zamierzałaś odejść bez pożegnania? Grace postawiła torbę na podłodze i wyciągnęła dłoń. - Właśnie do ciebie szłam. Przez chwilę panna Flotsam patrzyła na przyjaciółkę z rozżaleniem, a potem potrząsnęła głową. - Przepraszam, Grace. Po prostu będę bardzo za tobą tęsknić. Tak wiele razem przeszłyśmy, szczególnie w ostatnich miesiącach. To dzięki tobie przetrwałam. - Łzy pociekły jej po policzkach. - Jestem samolubna, wiem o tym, ale jak ja dam tu sobie bez ciebie radę? Grace chwyciła Darcy za rękę i przyciągnęła ją do siebie.

- Jesteś o wiele silniejsza, niż ci się zdaje - oznajmiła z przekonaniem. Uścisnęły się gorąco i przez jakiś czas nie wypuszczały się nawzajem z objęć, zupełnie jakby od tego zależało ich życie. Kiedy wreszcie odsunęły się od siebie, obie już płakały. Oczywiście panna Flotsam miała w kieszeni koronkową chusteczkę. - Liczyłam, że zmienisz zdanie - powiedziała, ocierając łzy. Potem podała chusteczkę przyjaciółce. - Wahałam się - odparła dziewczyna. - Gdybym odeszła tamtego dnia, nie byłoby mnie tutaj i nie uleczyłabym Jacoby’ego ani - ściszyła głos - Johnny’ego. Wiem, że ktoś inny doskonale by sobie z tym poradził. Rzecz w tym, że wszyscy poddani są ogromnej presji. Chodzi o to… - przerwała, otarła oczy i oddała Darcy chusteczkę. - Chodzi o to, że ojciec złożył mi w nocy wizytę. - Sidorio! - Panna Flotsam niemal krzyknęła. - Był tutaj, w Sanktuarium? Grace wzruszyła ramionami. - Nie ma się czemu dziwić. Wchodzi, gdzie mu się podoba. Nieważne, czy chcemy w to wierzyć, czy nie, ale jego moce rosną. Już nic go nie ogranicza. - I przyszedł do ciebie? - Tak. - Grace sięgnęła do torby. - Żeby dać mi to. Rozwinęła płótno i pokazała obraz przyjaciółce. - Cóż… - Panna Flotsam zmarszczyła nos. - Nie jest to rodzaj sztuki, który by mnie zachwycał, ale ty i Connor jesteście nawet podobni. - Ja też raczej nie powieszę tego na ścianie. - Grace zwinęła płótno w rulon i wetknęła do torby. - Ale portret nie jest ważny, Darcy. Pamiętasz przepowiednię? Że któreś z nas dwojga zginie? Panna Flotsam skinęła głową. Przeszły ją ciarki. Oczywiście, że pamiętała treść proroctwa, chociaż żywiła nadzieję, że już nigdy o nim nie usłyszy. - Myślę… - zaczęła Grace. - Nie, nie myślę, lecz czuję, że ten czas się zbliża. Darcy spojrzała na przyjaciółkę z niepokojem. - Czy ta książka coś ci powiedziała? Dziewczyna przytaknęła. - Dziś są moje urodziny. Connor i ja kończymy piętnaście lat, chociaż, jeśli mam być szczera, czuję się o dobrych sto lat starsza.

- Och, kochanie! Żałuję, że nie wiedziałam. Dałabym ci jakiś prezent. Chociaż właściwie nie wiem jaki… Grace zaśmiała się niewesoło. - Jakikolwiek by był, na pewno byłby lepszy od daru Sidoria. Ten obrzydliwy portret to w jego mniemaniu prezent idealny. - Wzruszyła ramionami. - Musiał wracać na Wagabundę, bo Lola zaczęła rodzić. Dziwne, nie sądzisz? Druga para bliźniąt przyszła na świat w tym samym dniu, w którym urodziliśmy się Connor i ja. - A kiedy narodzą się bliźniaki - podjęła Darcy ze zgrozą - będzie to znak, że koniec wojny jest już bliski i ty lub twój brat… - jej głos przeszedł w zduszony szept. - Któreś z was umrze? - Tak - przyświadczyła Grace cicho. Szybko jednak wzięła się w garść i spojrzała przyjaciółce w oczy. - Nie powiedziałam mistrzowi, że odchodzę. Obecnie właściwie ze sobą nie rozmawiamy. - A co ja mam mu powiedzieć, kiedy o ciebie spyta? Grace zawahała się. - Hm, miałam nadzieję, że przez kilka dni zdołasz mnie jakoś kryć. Ale, jeśli wolisz, po prostu powiedz mu prawdę. Minęły czasy, kiedy się przejmowałam tym, co myśli Mosh Zu. Przełknęła łzy. - Darcy, naprawdę się boję. Muszę się natychmiast dostać na Nokturn. Panna Flotsam chwyciła przyjaciółkę za ręce. - Widzę, że jesteś przerażona, ale czy na pewno dobrze to przemyślałaś? Jeśli faktycznie coś ci grozi, to Sanktuarium jest dla ciebie chyba najbezpieczniejszym miejscem. Opuszczając je, wystawiasz się na ogromne ryzyko. W głosie Grace pojawiły się stalowe nuty. - Muszę się dostać do Lorcana - oznajmiła stanowczo. - Z pewnością to rozumiesz, i to lepiej niż ktokolwiek inny. - Tak. Oczywiście, że cię rozumiem. I zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby cię kryć. Przyjaciółki uściskały się ponownie. Po chwili Grace spytała: - Darcy Flotsam, co ty właściwie robisz tutaj z tą gitarą? - Pożyczyłam ją - odparła Darcy. - Dla Jęta. Pomyślałam, że jeśli będzie mógł znowu grać, poprawi mu to humor. - Rozumiem. - Grace uśmiechnęła się ciepło, chociaż z trudem powstrzymywała się od płaczu. - Mam nadzieję, że między tobą a Jetem też wszystko będzie grało. Z całego serca pragnę, żeby to właśnie on był tym, na którego czekałaś. Jej słowa zaniepokoiły pannę Flotsam.

- Mówisz tak, jakbyś odchodziła na dłużej niż tylko jedna lub dwie noce. Grace, mówisz, jakbyś… Dziewczyna uniosła dłoń, by uciszyć przyjaciółkę. - Nie kończ, Darcy. Bardzo cię proszę! Po prostu daj mi odejść. Podniosła torbę i ruszyła ku wyjściu. Mimo ogromnych chęci nie obejrzała się za siebie. Droga w dół klifu i na pokład ambulatoryjnej łodzi jawiła się Grace jako kręta ścieżka, na której za każdym zakrętem czai się nowa przeszkoda. W rzeczywistości jednak okazała się prosta do pokonania - wystarczyło tylko skłamać tam, gdzie było to konieczne. Kłamstwo numer jeden dziewczyna wygłosiła przy bramie, mówiąc strażnikom: - Wybieram się na dół, żeby uzupełnić zapasy. Wierzyli jej tak bardzo, że żaden nie zaoponował. Zamiast tego życzyli jej bezpiecznej drogi. Potem szczęśliwie natknęła się na szykujący się właśnie do powrotu na przystań ambulans. Jego personelowi powiedziała kłamstwo numer dwa: - Mosh Zu wysłał mnie z ważną misją. Czy możecie zabrać mnie do portu? Sanitariusze nie zadawali zbędnych pytań - byli zadowoleni, że mogą pomóc. Na nabrzeżu dostrzegła zacumowaną łódź ambulatoryjną i trzecie kłamstwo pojawiło się jak z rękawa: - Muszę dostać się na Nokturn. Na pokładzie jest ciężko ranny nokturn, którego mam uleczyć. I w ten oto sposób, zaledwie pół godziny po pożegnaniu się z Darcy, Grace mknęła do Lorcana po smaganych deszczem wodach oceanu. Przez długie miesiące głównie nocnej aktywności i życia za mu-rami Sanktuarium dziwnie się czuła, podróżując za dnia, otoczona krzątającą się, lecz zachowującą dystans załogą. Szkoda, że pogoda nie była lepsza, bo dziewczyna chętnie porozkoszowałaby się promieniami słońca grzejącymi jej skórę - zapomniała już, jakie to uczucie. Pod wieloma względami jednak ten ponury dzień pasował do jej obecnego nastroju. Nie zważała nawet na zimne krople deszczu spływające po policzkach. - Jesteś pewna, że nie wolisz wejść do kajuty? - spytał ją grzecznie jeden z marynarzy. Mogłabyś się wysuszyć, a ja zrobiłbym ci coś ciepłego do picia. Grace uśmiechnęła się najmilej, jak potrafiła. - Nie, dziękuję. Tu jest mi dobrze. Odwróciła się ku rufie i obserwowała, jak w miejscu, w którym łódź przecięła fale, formuje się piana. Sanktuarium zniknęło już pośród mgły i

dziewczyna widziała teraz wyłącznie srebrny przestwór oceanu. Powrót na morze sprawił, że czuła się spokojniejsza. Wiedziała, że Darcy miała rację - w Sanktuarium faktycznie nic by jej nie groziło, Grace nie chciała jednak mówić przyjaciółce o tym, czego najbardziej się obawiała. Przecież im bardziej ona była bezpieczna, w tym większym niebezpieczeństwie znajdował się Connor. A w ten sposób przynajmniej oboje mieli równe szanse. Czy proroctwo może okazać się prawdą? Czy ona i Connor przebyli swoją niezwykłą drogę tylko po to, by teraz zginąć? Wystawiła twarz na wiatr, który osuszał jej mokre policzki, i wspominała ich podróż. Od dnia, kiedy wyruszyli z Zatoki Księżycowej, minął niecały rok, lecz Grace miała wrażenie, że upłynęła co najmniej dekada. Tak wiele się przez ten czas wydarzyło. Życie jej i jej brata zmieniło się radykalnie. A teraz ta przepowiednia… Grace wielokrotnie była świadkiem cierpienia i śmierci. Z całego serca pragnęła, by ten krwawy konflikt dobiegł końca. Ale nie była gotowa oddać za to życia. Wstyd jej się było do tego przyznać nawet przed samą sobą, zwłaszcza że znała ludzi, którzy poświęciliby się bez wahania. Nie chciała umierać i nie chciała stracić Connora. Musiał istnieć inny sposób, aby zakończyć wojnę. - Panienko! - To był znowu ten uprzejmy marynarz. Dziewczyna zrozumiała, że straciła poczucie czasu. Myśli krążyły w jej głowie niczym wody oceanu złapane w potężny wir. Mężczyzna wskazywał ręką zacumowany w niewielkiej zatoczce statek. Grace wstrzymała oddech, gdy ujrzała wyłaniającą się z wodnego oparu sylwetkę Nokturnu. Jego charakterystyczne, przypominające skrzydła żagle łopotały na wietrze, a maszt sterczał dumnie ku niebu. Brakowało tylko galionu - panna Flotsam znajdowała się teraz przecież w Sanktuarium. Grace ponownie pomyślała o Darcy i o tym, jak wiele znaczy dla niej ich przyjaźń. Łódź ambulatoryjna podpłynęła do burty Nokturnu i rzuciła kotwicę. Spoglądając w górę, Grace poczuła, że na pokładzie tego statku znajdzie klucz do rozwiązania zagadki ponurego proroctwa. Sama świadomość tego, że Lorcan jest tutaj, wpływała na nią kojąco. Za kilka minut go zobaczy i opowie mu o swoich lękach. A on będzie wiedział, co robić. Zawsze wiedział. Lorcan, drogi, słodki Lorcan ani razu jej nie zawiódł.

Rozdział 28 Powrót na Nokturn Wspinając się mozolnie po drabince z torbą w lewej dłoni, Grace słyszała nad sobą jakieś krzyki i metaliczne pobrzękiwanie. Kiedy jej oczy znalazły się na poziomie pokładu, zobaczyła, że trwa na nim ruch od dziobu aż po rufę. Mężczyźni i kobiety rzucali się na siebie z mieczami oraz rozmaitymi innymi rodzajami broni. Dziewczyna wolną ręką uchwyciła się słupka nadburcia i przez dłuższą chwilę w osłupieniu chłonęła ten widok. A więc do tego doszło. Twarze wielu walczących były jej znane. Widywała je często w czasie swych podróży. Nie znała imion wszystkich tych ludzi, ale wiedziała, że są donorami. Chwyciwszy mocniej torbę, podciągnęła się na pokład. Stanęła przy relingu i obserwowała rozgrywającą się przed jej oczyma niezwykłą scenę. W tak chłodny dzień donorzy rzadko opuszczali swe przytulne kajuty, a ujrzenie ich w trakcie walki było ostatnią rzeczą, jakiej Grace mogłaby się spodziewać. Czuła jednak, że nie jest to coś, co by jej zagrażało. Odwróciła się i wychyliła przez reling, pokazując kapitanowi łodzi ambulatoryjnej uniesiony kciuk. Mężczyzna skinął głową w odpowiedzi i wydał swej załodze rozkaz podniesienia kotwicy. Grace ruszyła w kierunku drzwi prowadzących do kajut, lawirując pomiędzy walczącymi. Chciała jak najszybciej zejść pod pokład i znaleźć Lorcana. Była już o parę kroków od celu, kiedy z góry ktoś zeskoczył i zagrodził jej drogę. Podeszwy ciężkich butów uderzyły głośno o deski i czyjaś dłoń wysunęła się ostrzegawczo w kierunku dziewczyny. - Stać! Grace poczuła przypływ adrenaliny. Czyżby jednak istniało niebezpieczeństwo? Kiedy spojrzała na intruza, zobaczyła znajomą twarz, szczupłą i opaloną, o czarnych oczach i uśmiechu godnym gwiazdy Hollywood. - Oskar! - Dziewczyna upuściła torbę i chwyciła w objęcia donora Lorcana. - Jak dobrze znów cię widzieć! - Ciebie też. - Chłopak promieniał. - Ten statek nie był taki sam bez ciebie na pokładzie. Ponownie ją uściskał. - Hej, zobacz, czego się ostatnio nauczyłem! Odsunął się i zaczął w

teatralny sposób wywijać trzymanym w ręku rapierem wokół głowy, a następnie zaprezentował serię skomplikowanych pchnięć i uników. Grace była pod wrażeniem. - Gdzie się tego nauczyłeś? - Tutaj. - Oskar uśmiechnął się szeroko. - Od samego mistrza szermierki, znanego też jako Lorcan Furey. On nas szkoli. - Oparł czubek rapiera o deski pokładu i otarł pot z brwi. - Z początku wszystkie nasze treningi odbywały się nocą, ale teraz, kiedy już załapaliśmy, o co w tym chodzi, niektórzy z nas zostali oddelegowani do nadzorowania dziennych sesji. - Spojrzał na nią bystro. - Wyglądasz na zaskoczoną. - Bo jestem - przyznała. - Nie spodziewałam się, że donorzy przeistoczą się w oddział wojowników. - Wojna wszystko zmienia - odparł sentencjonalnie, prostując się i napinając mięśnie. Nie ma sensu, żeby taka siła się marnowała. Grace przytaknęła z uśmiechem, ale była zmartwiona. Sytuacja musiała wyglądać poważnie, skoro doszło do tego, że do walki zaczęto szkolić donorów. Jej potrzeba spotkania się z Lorcanem stała się jeszcze silniejsza. - Miło się z tobą rozmawia, ale muszę lecieć - powiedziała, kierując się do drzwi. - Mam kilka pilnych spraw do omówienia z Lorcanem. - Zaczekaj! - Nie mogę! - zawołała przez ramię. - Później do ciebie wpadnę. Twarz Oskara miała wyraz, którego nie potrafiła rozszyfrować. Zniknął jej jednak zaraz z oczu, bo jakiś inny donor podkradł się do niego od tyłu i wciągnął natychmiast w tłum walczących. Grace wzruszyła ramionami, nacisnęła klamkę i zeszła pod pokład. Idąc dobrze sobie znanymi korytarzami, czuła się tak, jakby wróciła do domu. Nie była pewna, czy to wygląd statku i jego zapach, czy może perspektywa rychłego ujrzenia Lorcana sprawiały, że tak mocno waliło jej serce. Tak czy inaczej to uczucie ekscytacji było bardzo miłe. Wreszcie stanęła przed drzwiami jego kajuty. Zapukała i odczekała chwilę. Tak bardzo pragnęła go zobaczyć. Nie było odpowiedzi. Nie umiejąc dłużej zapanować nad emocjami, przekręciła gałkę i pchnęła drzwi. - Lorcan?! - zawołała, wchodząc do środka. W kajucie panował mrok; wszystkie iluminatory, jak zawsze w ciągu dnia, były zasłonięte czarnymi roletami. Słaba poświata padająca z korytarza wystarczyła jednak, by Grace mogła stwierdzić, że w pomieszczeniu nikogo

nie ma. Dziewczyna straciła nieco animuszu, ale pomyślała, że przecież Lorcan musi być gdzieś w pobliżu. Poszuka go. Kiedy się odwróciła, zobaczyła, że za drzwiami ktoś stoi. - Lorcan? - powtórzyła niepewnie. Postąpiła krok naprzód i rozpoznała Obsydiana Darke’a. Jego barczysta sylwetka wypełniała niemal całe przejście. - Grace. - Głos Darke’a był bardziej szorstki niż kiedykolwiek wcześniej. - Witaj z powrotem na Nokturnie. Obawiam się, że Lorcana tutaj nie ma. - A gdzie jest? - Razem z Cate i załogą Tygrysa. Pomógł im zaplanować odbicie Diabla, a teraz bierze udział w ustalaniu kolejnych elementów strategii. Na wieść, że jej wyprawa okazała się bezcelowa, dziewczyna poczuła, jak opuszcza ją energia. Co miała teraz zrobić? Łódź ambulatoryjna już odpłynęła, a nie było możliwości wezwania tu taksówki, która mogłaby zawieźć Grace na Tygrysa lub do Sanktuarium. - Chodźmy do mojej kajuty - zaproponował Obsydian. - Będzie ci tam wygodniej. Mam świece, w kominku jest rozpalone. Do jego kajuty? To było ostatnie miejsce, w którym Grace chciałaby się znaleźć, a on był ostatnią osobą, z którą chciałaby przebywać. Przykro jej było, że tak myśli. Gdy znała go jako anonimowego kapitana wampiratów, czuła się w jego obecności zupełnie inaczej. Ale w Darke’u było coś złowrogiego. A jednak, wbrew sobie samej, poszła za nim do kajuty kapitańskiej. - Proszę - powiedział. - Usiądź. Wziął pogrzebacz i zaczął nim rozgarniać węgle na palenisku. Grace zajęła krzesło, na którym siadywała już wiele razy wcześniej. Patrzyła, jak Obsydian podsyca ogień, a potem odkłada pogrzebacz i siada naprzeciwko niej. - Cóż - zaczął z uśmiechem - nie sądziłem, że się dzisiaj spotkamy, ale cieszę się, że mam możliwość osobiście życzyć ci wszystkiego najlepszego w dniu urodzin. - Wiesz, że mam urodziny - stwierdziła bez emocji. Przytaknął. Chciała poprowadzić tę rozmowę w uprzejmy sposób, lecz widok jego spokojnej twarzy wzbudził w niej nagle irytację.

- No oczywiście, że wiesz! - syknęła. - Ty i Mosh Zu wiecie wszystko, ale trzymacie to przed nami w tajemnicy, nawet jeśli chodzi o sprawy, które dotyczą naszego życia! Z tonu Darke’a jasno wynikało, że zaskoczył go jej atak. - Jakież to miałem przed tobą tajemnice, Grace? Nie mogła uwierzyć własnym uszom. - Jakie tajemnice? Och, od czego by tu zacząć? Zawahała się, czując narastający gniew. Może najlepiej by zrobiła, gdyby teraz zamilkła i wyszła, jednak lont został podpalony i nie było już odwrotu. - Wiedziałeś, że Sidorio jest moim ojcem, ale trzymałeś to w sekrecie, dopóki nie miałeś już innego wyjścia i musiałeś mi o tym powiedzieć. Wiedziałeś wszystko o mojej matce, lecz to też przede mną zataiłeś. Aż do chwili, gdy się zdecydowałeś sprowadzić ją z powrotem… Obsydian uniósł dłoń. - To nie była moja decyzja. Jak zapewne pamiętasz, byłem bardzo słaby, na skraju unicestwienia. - Na jego twarzy malował się smutek. - Nie mogłem dłużej chronić Sally ani innych udręczonych dusz. Wiem, że to niewielka pociecha, ale w ten sposób przynajmniej miałaś szansę poznać ją osobiście. Wydawało mi się, że to było… dla ciebie ważne. Grace się zachmurzyła. - Patrzyłam, jak moja matka umiera. Wielkie dzięki za podarowanie mi tego doświadczenia! - Sama była zaskoczona złością, jaką słychać było w jej głosie. Po chwili dodała już spokojniejszym tonem: - Nie przeczę, że czas, który z nią spędziłam, to jedno z moich najdroższych wspomnień. Niezależnie od twoich intencji jestem ci za to wdzięczna. Musisz jednak wiedzieć, jak bolesne było odzyskanie jej tylko po to, by za chwilę znów musieć się z nią żegnać. Darke skinął głową. - Rozumiem to - zapewnił. - Wiem, jak to jest stracić najbliższych. - Spojrzał dziewczynie w oczy. - Kiedyś ty i ja byliśmy sobie bliscy. Niestety, wygląda na to, że z twojego punktu widzenia nasza przyjaźń dobiegła końca. Grace znów opanował gniew. - To nie jest kwestia punktu widzenia! - wybuchnęła. - Ty i Mosh Zu zbyt wiele przede mną zatailiście! Wiedzieliście, że Sidorio jest ojcem moim i Connora, wiedzieliście, że jesteśmy dampirami, ale z niezrozumiałych dla mnie powodów postanowiliście to przemilczeć! - Od początku mieliśmy zamiar wam o tym powiedzieć - odparł Obsydian. - Ale chcieliśmy zaczekać, aż będziecie dość silni, by poradzić sobie z tą świadomością. Grace założyła ręce na piersi.

- Wygodne wytłumaczenie. - Ale prawdziwe. - Darke wzruszył ramionami. - To jakie jeszcze inne tajemnice przed tobą miałem, Grace? A może dotarłaś już do końca swojej listy? Pokręciła głową, wytrzymując jego spojrzenie. - Nie - odpowiedziała. - Jeszcze nie skończyłam. Dowiedziałam się o proroctwie mistrza i wiem już, że ty i on trzymaliście przede mną w sekrecie najważniejszą ze spraw dotyczących Connora i mnie. Wiem, że aby przywrócić pokój, jedno z nas - ja lub mój brat - musi umrzeć. Obsydian wstał gwałtownie. - Wiesz o proroctwie? - zapytał. - Skąd? - Nie od ciebie - odparła gorzko. - I nie od mistrza. Nie, musiałam się dowiedzieć w inny sposób. - O jakim sposobie mówisz? - O książce, którą znalazłam. Darke zamyślił się na chwilę. - Zakładam, że rozmawiałaś o tym z mistrzem? - Oczywiście. Kazał mi się nie przejmować, bo to jest nieistotne. Nie wątpię jednak, że od razu dał ci znać. - Nie zrobił tego. Słyszę o tym po raz pierwszy, chociaż wierz mi, chciałbym, aby było inaczej. - Cóż… - rzuciła Grace obojętnym tonem. - Przynajmniej wiesz, jak to jest być trzymanym w niewiedzy. Obsydian odwrócił się do niej plecami. Przykucnął przy kominku, podniósł pogrzebacz i ponownie rozgarnął rozżarzone węgielki. Przez dłuższą chwilę w kajucie słychać było jedynie syczenie i potrzaskiwanie ognia. Potem Darke ostrożnie odłożył pogrzebacz, podniósł się i spojrzał na dziewczynę. - Nie miałem pojęcia, że żywisz wobec mnie aż tyle negatywnych uczuć - rzekł. - Ale cieszę się, że mi o tym powiedziałaś. Teraz, gdy poznałem twój punkt widzenia, rozumiem twoje nastawienie. - Stanął za jej krzesłem i położył rękę na jej ramieniu. - Przepraszam. - Jego głos zniżył się do ledwo słyszalnego szeptu. Grace przypomniały się czasy, kiedy dowódca Nokturnu mówił tylko w ten sposób. Po chwili jednak Obsydian podjął swym zwykłym szorstkim tonem:

- Nigdy nie uważałem, że mam przed tobą i Connorem tajemnice. Starałem się tylko chronić was oboje. Kiedy wyruszyliście z Zatoki Księżycowej, żadne z was nie mogło przewidzieć, ku czemu zmierzacie. Słysząc te słowa, dziewczyna miała wrażenie, że znów znalazła się na starej łodzi Dextera, która rozpada się pod stopami dwojga pasażerów, pozostawiając ich na pastwę wzburzonego oceanu. - Tamten sztorm… - zaczęła. - Rozbita łódź… To nie zdarzyło się przez przypadek, prawda? Nic nie było przypadkowe. Nadeszła pora, by wezwać nas z powrotem. Przez jakiś czas Darke milczał. Grace nie czuła już jego dłoni na ramieniu. Wreszcie zrobił kilka kroków i stanął przed nią. - Masz rację - rzekł. - Nie było sensu, byście po śmierci Dextera pozostawali w Zatoce Księżycowej. Jak to ujęłaś, nadszedł czas, aby wezwać was z powrotem do domu. Dziewczyna zamarła. Nie mogła uwierzyć, że wcześniej nie przyszło jej to do głowy. - Chcieliście sprowadzić nas oboje na Nokturn, ale nie wszystko poszło zgodnie z planem. Nie przewidzieliście, że Cheng Li uratuje Connora. - W rzeczy samej - przyznał Obsydian. - Tak więc nadeszła pora, by położyć kres wszelkim tajemnicom. Jesteś dość silna, żeby poznać całą prawdę. Od czego mam zacząć? Grace nie wahała się ani chwili. - Od proroctwa. Darke skinął głową. Zmarszczył brwi i przez kilka minut zbierał myśli. Potem powiedział: - Pięćset lat temu, w okresie tuż przed Nowym Potopem, moi towarzysze i ja zostaliśmy wezwani do Sanktuarium. Dziewczyna pochyliła się ku niemu. - Mosh Zu was wezwał? - Owszem. Pokażę ci to. - Pokażesz? - Grace była zdezorientowana. - Robiłaś to już kiedyś - przypomniał jej i spojrzał na kominek. - Patrz w płomienie, a ja cię tam zabiorę. Z bijącym sercem skupiła wzrok na ścianie ognia. Odczekała, aż chaotyczny taniec płomieni przestanie absorbować jej uwagę, a ukryta za nimi wizja nabierze ostrości. Zobaczyła znajome pomieszczenie: komnatę medytacyjną. Rozpoznała mozaikę na podłodze, ułożoną w kształt ogromnego kompasu. Mistrz klęczał w samym centrum róży wiatrów, wpatrzony w stojącą przed nim na posadzce miedzianą miskę pełną wody. Zagłębiając się w wizję, Grace

usłyszała delikatny plusk. Widziała, jak powierzchnia wody w misce marszczy się i faluje. Mosh Zu pochylał się nad nią w swoich szafranowych szatach, nieruchomy niczym posąg. Woda zaczęła wirować, coraz szybciej i szybciej. Dziewczyna chciała podejść bliżej i zajrzeć do miski, ale nie mogła ruszyć się z miejsca, przytrzymywana jakąś niewidzialną siłą. Wtedy otworzyły się drzwi i pierwszy z czterech zamaskowanych kapitanów wszedł do komnaty.

Rozdział 29 Święto Cheng Li stała pośrodku tawerny Mamy Kettle, zwrócona plecami do przepastnego półokrągłego baru. Zdziwiło ją, jak wielki panował tutaj ruch. Zdezelowany budynek aż trząsł się od gwaru rozmów i śmiechów. Piraci skwapliwie wykorzystywali każdą cenną chwilę wolną od działań wojennych na beztroską zabawę. - Kapitan Li! - Ciasteczko pomachała do niej ręką ponad tłumem. - Jaka miła niespodzianka! Wygląda pani wspaniale, biorąc pod uwagę, przez co pani przeszła. Cheng Li wzruszyła ramionami. - Potrzeba więcej niż jednego obłąkanego wam-pirackiego kowboja, żeby mnie pokonać. To było wszystko, co miała do powiedzenia na ten temat. - Widzę, że interes kwitnie. - Wskazała z uśmiechem zatłoczone stoliki. Ciasteczko przytaknęła. - Z niechęcią to mówię, ale wojna bardzo się nam przysłużyła. - Mama Kettle na pewno jest zadowolona. - Nie bardzo. - Dziewczyna posmutniała. - Miałam nadzieję, że widok lokalu pełnego życia rozrusza ją i wyrwie z tego marazmu, w jaki wpadła po śmierci kapitana Wrathe’a. - Z żalem pokręciła głową. - Niestety, straciła zainteresowanie tawerną. Był czas, kiedy w taką noc jak dziś nadaremnie zdzierałam sobie gardło, namawiając ją, żeby trochę odpoczęła. Teraz nie wychodzi nawet ze swojej sypialni. Wygląda na to, że jedyne, czego chce, to leżeć w łóżku i mamrotać coś do Scrimshawa o Moluccu i o przeszłości. Pani kapitan zmarszczyła brwi. - Przykro mi to słyszeć. Myślę, że jedyne, co możesz teraz zrobić, to dać jej trochę czasu. Ciasteczko uśmiechnęła się smętnie. - Ma pani rację. Czas to ponoć najlepszy lekarz. Będę ją bacznie obserwować. Była dla mnie jak matka; przynajmniej tyle mogę dla niej zrobić. - Twarz dziewczyny rozjaśniła się nagle, zupełnie jakby słońce przedarło się przez ciemne chmury. - Ale dosyć ponurych tematów! To

niestosowne, by w ten sposób witać tak znakomitego gościa. Przyniosę pani i pani załodze coś do picia. Na koszt firmy oczywiście! I nie musicie gnieść się tutaj z całym tym motłochem. Tam jest pokój dla VIP-ów zarezerwowany specjalnie dla was. - Dzięki - odparła Cheng Li. - Ale mogę postać tutaj minutkę lub dwie. Czekam na kogoś. - Rzuciła okiem na wejście. - No proszę, właśnie przyszedł! Obie zagapiły się z zachwytem na smukłego młodzieńca w szarobłękitnym mundurze. Chłopak uścisnął w przedsionku dłoń Gnatowi, zaufanemu ochroniarzowi tawerny, i minąwszy aksamitną kotarę, wszedł do sali. Ciasteczko szturchnęła Cheng Li łokciem. - Oto chodząca definicja wysokiego, mrocznego i przystojnego! Chociaż jak na mój gust to on jest trochę zbyt blady. Pani kapitan uśmiechnęła się lekko. - Bo to nokturn. - No oczywiście! Wciąż jeszcze nie przywykłam do tego, że oni tutaj przychodzą. Był czas, że gdyby wampirat przekroczył tę kotarę, wszyscy chwyciliby za broń. - On nie jest wampiratem - oznajmiła z naciskiem Cheng Li. - Jest nokturnem. To ogromna różnica. - No tak, wiem. - Ciasteczko zawstydziła się, lecz spojrzawszy ponownie na młodzieńca, który zmierzał właśnie w ich kierunku, rozpłynęła się w zachwytach. - Jaki on ładny! Jeszcze nigdy go tu nie widziałam. Jestem pewna, że zapamiętałabym taką piękną twarz. - Raz ujrzysz i nigdy nie zapomnisz - przyznała pani kapitan, unosząc dłoń, by dać znak Lorcanowi. Zauważyła, że wielu piratów, a szczególnie piratek, odwróciło się i zaczęło się gapić na przybysza. Z satysfakcją obserwowała pojawiającą się na ich twarzach zazdrość, gdy nokturn stanął przed nią i zasalutował. Czując ogromną przyjemność, Cheng Li również zasalutowała i odważyła się spojrzeć w jego niepokojąco błękitne oczy. - Komandorze Furey, cieszę się, że mógł pan dziś do nas dołączyć. Lorcan uśmiechnął się. - Nie mogę zostać długo, pani kapitan, ale bardzo pragnąłem pogratulować wam wszystkim odbicia Diabla.

- Jak zwykle jesteś zbyt skromny - odparła, owładnięta niepowstrzymaną falą gorąca, które czuła zawsze w jego obecności. - Dobrze wiesz, że zawdzięczamy to zwycięstwo przede wszystkim twojej strategii. Zauważyła, że się speszył, słysząc komplement. To zmieszanie tylko dodało mu uroku. Ujęła go pod ramię, świadoma skierowanych w jej stronę spojrzeń. - Chodź ze mną - powiedziała. - Czeka na nas pokój dla VIP-ów. Lorcan zdjął czapkę. - Prowadź, kapitan Li! Jak wiesz, jestem obcy w tych stronach. Kiedy zmierzali ku odgrodzonemu liną pomieszczeniu, nagle wyrosła przed nimi znajoma postać. - Cate! - ucieszył się chłopak. Rudowłosa piratka zdawała się zatopiona we własnych myślach, ale zatrzymała się i uśmiechnęła. - Cześć, Lorcan. Wiesz, jesteś ostatnią osobą, którą spodziewałabym się spotkać u Mamy Kettle. - Ja go zaprosiłam - wyjaśniła Cheng Li. - Teraz jesteśmy po tej samej stronie. - No oczywiście - przytaknęła tamta. - Moje gratulacje, Cate - rzekł Lorcan, ściskając dłoń koleżanki. - To było zwycięstwo godne opisania w podręcznikach. Cheng Li zwalczyła irytację, która ją ogarnęła na widok zażyłości łączącej tych dwoje. - Zdecydowanie zbyt skromny - powtórzyła. - Oboje napisaliście od nowa podręczniki taktyki walki na morzu. Wasze nazwiska - nasze nazwiska - przejdą do historii piractwa. - Ta wojna jeszcze się nie skończyła - przypomniał nokturn. - W rzeczy samej. Teraz musimy się skupić na jej następnej fazie. Wierzę, że zbliżamy się do decydującego momentu. Pomyślałam, że dziś mamy świetną okazję, by to omówić. Cate mrugnęła konspiracyjnie do Lorcana. - No widzisz, mój przyjacielu. Nie ma czegoś takiego jak darmowy drink. Doszli do pokoju dla VIP-ów. Pani kapitan nie traciła czasu i kiedy szef sali odczepiał linę, aby ich przepuścić, zaczęła: - Powiedz mi, komandorze, czy Obsydian Darke rozważył już pomysł zawarcia strategicznego sojuszu z innymi nokturnami? Lorcan zachmurzył się i westchnął.

- Wiele razy rozmawiałem na ten temat z Obsydianem, ale obawiam się, że nie poczyniłem żadnych postępów. Cheng. Li z niezadowoleniem pokręciła głową. - Nie rozumiem, dlaczego tak się opiera - burknęła, zajmując miejsce u szczytu stołu. - Na pewno zdaje sobie sprawę z tego, że piraci nie mogą już dłużej sami ponosić ciężaru tej wojny. Nie w sytuacji, kiedy w świecie nokturnów są potencjalni sprzymierzeńcy. Musi ich sprowadzić, i to szybko. - Zgadzam się z tobą - powiedział chłopak, siadając naprzeciwko niej. - Ale kiedy próbuję przekonać Obsydiana do czegokolwiek, on staje się równie twardy jak kamień, którego imię nosi. Pani kapitan ściągnęła brwi. - Musi się przełamać. - Pochyliła się i położyła Lorcanowi dłoń na przedramieniu. Myślisz, że coś by pomogło, gdybym to ja z nim pomówiła? - Nie jestem pewien - odparł markotnie. - Nie wątpię w twoje umiejętności perswazji, ale wygląda na to, że w tej kwestii już podjął decyzję. Cheng Li prychnęła. - Więc musimy znaleźć sposób, żeby nim potrząsnąć! Ktoś stanął obok jej krzesła. Uniosła wzrok, spodziewając się ujrzeć Cate, lecz zamiast niej zobaczyła Bo Yin. - A gdzie Cate? - Boli ją głowa - wyjaśniła Bo. - Wróciła na statek. Ponad ramieniem swej podkomendnej pani kapitan dostrzegła znajomą postać o płomiennej czuprynie, oddalającą się w kierunku drzwi. - Mogła się przynajmniej pożegnać z naszym gościem - rzekła gniewnie. - W porządku - wtrącił Lorcan pojednawczym tonem. - Myślę, że Cate nie ma teraz ochoty na żadne towarzyskie spotkania. Nadal opłakuje Barta. Cheng Li obserwowała znikającą w tłumie rudowłosą piratkę. Po chwili ponownie zwróciła wzrok na nokturna. - Jesteś bardzo wyrozumiały - stwierdziła z przekąsem. - Może aż za bardzo. - Nie sądzę - odparł spokojnie, ale z naciskiem. - Daj jej trochę czasu. - Czy to rozkaz? - Pani kapitan spojrzała mu zaczepnie w oczy. - Nie. - Uśmiechnął się promiennie. - Po prostu przyjacielska rada. Upajając się brzmieniem jego głosu i śpiewnym akcentem, który zawsze tak ją zachwycał, pani kapitan odchyliła się na oparcie krzesła i nareszcie zaczęła się rozluźniać. Cate przepchnęła

się już prawie do przedsionka tawerny, kiedy ktoś z tyłu chwycił ją za ramię. Zaskoczona i lekko zirytowana, odwróciła się i ujrzała Promyka Wrathe’a. - A kuku, Catie! - Wyszczerzył do niej zęby. - Nabierasz brzydkiego nawyku opuszczania zabawy przed czasem. Nie wierzysz w uzdrawiającą moc towarzystwa? - To co prawda nie twoja sprawa, ale jestem zmęczona - odparła chłodno. - Okropnie boli mnie głowa. Promyk wysunął dłoń, w której spoczywały dwie owalne pigułki. - Łyknij je. Od razu poczujesz się lepiej. Cate uniosła brew. - A co to w ogóle jest? - spytała. - Paracetamol! - Chłopak parsknął śmiechem. - Ale rozumiem twoją podejrzliwość. Mam wszak całkiem zasłużoną reputację chodzącej apteki. - Dzięki, spasuję. - Skrzyżowała ramiona na piersi. - Pójdę już sobie. Ty zostań i baw się z pozostałymi. - Poczuła, że zabrzmiało to zbyt obcesowo, dodała więc pospiesznie: - Zasłużyłeś na to. Odniosłeś mistrzowskie zwycięstwo. - Cóż za pochwała! - Wzruszył ramionami i łyknął pigułki. - No co tak patrzysz? Cate pokręciła głową, ale nic nie powiedziała. - Wiem - ciągnął Promyk. - Stanowię zagrożenie dla samego siebie. Dlatego potrzebuję u swego boku kogoś, kto mnie nauczy odróżniać dobro od zła i będzie miał na mnie pozytywny wpływ. - Puścił do niej oko. - Chociaż myślę, że możemy zacząć od nauczenia mnie odróżniania strony prawej od lewej. Kobieta obrzuciła go chłodnym spojrzeniem. - Nie jesteś głupcem - powiedziała. - Nie jesteś też tak nieobliczalny, za jakiego chcesz uchodzić. Owszem, kiedyś taki byłeś. Nie zapomniałam porażki w Forcie Zachodzącego Słońca; nikt z nas jeszcze długo jej nie zapomni. Ale zmieniłeś się, Promyku Wrathe. Widzę to. Twoje działania podczas Operacji Scrimshaw były wzorowe. Godne pirata z wieloletnim doświadczeniem. Chłopak gapił się na nią z otwartymi ustami. Wyraźnie zaniemówił, co mu się z reguły nie zdarzało. Korzystając z sytuacji, Cate ciągnęła: - Zatem odpowiedź na twoje pytanie brzmi: „tak”. Na twarzy Promyka malowały się przeróżne emocje, kiedy starał się znaleźć odpowiednie słowa. Wreszcie po dłuższej chwili i z niemałym wysiłkiem wykrztusił: - Odpowiedź brzmi… tak?

Rudowłosa piratka pokiwała potakująco głową. W głębi duszy była ubawiona, ale starała się, by jej głos brzmiał rzeczowo. - Tak - powtórzyła. - Omówiłam wszystko z kapitan Li. Zachowam swoją pozycję głównego stratega Sojuszu, ale na razie będę służyć na Diabłu. Spakowałam już swoje rzeczy, więc gdy skończysz gibać się na parkiecie, dopilnuj, proszę, by przygotowano dla mnie moją dawną kajutę. - Czyżbym usłyszał rozkaz? - Promyk odzyskał już wrodzoną bezczelność. - Bo coś mi się zdaje, że w konwencjonalnym związku kapitan-zastępca to kapitan jest osobą, która wydaje polecenia. Cate uśmiechnęła się i w jej szarych oczach pojawiły się iskierki rozbawienia. - Zapewniam cię, przyjacielu, że nasze relacje będą bardzo niekonwencjonalne. - Wypiję za to! - wrzasnął chłopak, unosząc kufel. - Najwyżej trzy drinki - przykazała surowo. - Musisz zachować trzeźwość umysłu na nasze poranne spotkanie w sprawie strategii. Przyjdę o siódmej trzydzieści. Chyba że to dla ciebie zbyt wcześnie. Promyk wyszczerzył zęby. - Skądże znowu. Będę już po mojej porannej przebieżce. Przygotuję nawet śniadanie. Wolisz jajecznicę czy sadzone? Uśmiechając się, Cate bez słowa obróciła się na pięcie i zniknęła za aksamitną kotarą. Widząc, że Cheng Li pogrążyła się w rozmowie z Jasmine i Bo Yin, Lorcan podniósł się dyskretnie z miejsca i podszedł do samotnie siedzącego w kącie Connora. - Mogę się dosiąść? - spytał. Zastępca Tempest rzucił komandorowi ponure spojrzenie. - Proszę - burknął. - Ale uprzedzam, nie jestem dzisiaj najlepszym kompanem do rozmów. - Zaryzykuję - odparł nokturn, zajmując krzesło po przeciwnej stronie stołu. - Można wiedzieć, dlaczego tak kiepsko się czujesz? I to akurat tej nocy? Connor podniósł wzrok. - Chodzi ci o to, że powinienem świętować nasze wspaniałe zwycięstwo? - Nie - Lorcan się uśmiechnął. - Chodzi mi o to, że masz dziś urodziny. Chłopak momentalnie się spiął. - Kto ci powiedział? - syknął. - Nikt nie powinien o tym wiedzieć. Nokturn nachylił się ku niemu i szepnął:

- Byłem przy twoich narodzinach. Pamiętasz? Connor wzruszył ramionami, lecz nic nie powiedział. - Przyjąłem zaproszenie Cheng Li na dzisiejsze święto właściwie tylko z jednego powodu - ciągnął Lorcan. - Chciałem mieć pretekst, żeby zobaczyć się z tobą. - Ze mną? Po co? - Jesteś bratem mojej dziewczyny - odparł nokturn. - No i teraz jesteśmy towarzyszami broni. Nie znamy się zbyt dobrze, ale chciałbym, żebyśmy się zaprzyjaźnili. Connor pociągnął łyk swojego drinka. - Ludzie nie najlepiej wychodzą na przyjaźni ze mną. - Odstawił ostrożnie kielich na blat i nie podnosząc wzroku, dodał: - Dziwnie szybko tracą życie. Chociaż pewnie to, że ty już jesteś martwy, przemawia na twoją korzyść. - Wiem, jak blisko byliście z Bartem, i boleję z powodu twojej straty. Chłopak zmarszczył brwi. - Grace się o mnie martwi, tak? Lorcan pokręcił głową. - Nie wiem. Prawdę mówiąc, ostatnio nie spędzamy razem wiele czasu. Grace jest bardzo zajęta pracą. Cóż, wszyscy jesteśmy. Jestem pewien, że za tobą tęskni, ale nie przybyłem tu na jej prośbę. Sam widzę, że coś cię dręczy. - Doprawdy? - Connor uniósł ramiona. - Zastanówmy się, cóż takiego może mnie dręczyć? Hm, może mam jakieś zmartwienie? Ach, no przecież! Dowiedziałem się, że mój tata nie był tym, za kogo go przez całe życie uważałem. A któż to okazał się moim prawdziwym ojcem? Sidorio, dowódca armii wampiratów! Jako bonus dostała mi się też Lola Lockwood, wymarzona macocha. Poza tym jestem dampirem, o czym nie wie nikt z moich towarzyszy z wyjątkiem Cheng Li - nawet moja biedna dziewczyna. - Jasmine. - Wzrok Lorcana powędrował ku zastępczyni Peacock, nadal pogrążonej w rozmowie z panią kapitan i Bo Yin. Connor przytaknął i również zerknął w jej stronę. - Jasmine - powtórzył. - Zadurzyłem się w niej od pierwszego wejrzenia, jeszcze w Akademii Piractwa. Wówczas wszystko było prostsze i… - Naprawdę? - przerwał mu nokturn. - A może tylko teraz ci się tak wydaje? Chłopak uśmiechnął się gorzko.

- Słuszna uwaga, komandorze Furey. Wtedy Jasmine chodziła jeszcze z Jacobym Bluntem. On był moim dobrym przyjacielem. Owszem, raz próbował mnie zabić, ale puściliśmy to w niepamięć. – Spojrzał rozmówcy w oczy. - A potem stało się coś, co nie powinno się stać. Ja i Jasmine zrozumieliśmy, że coś do siebie czujemy. Walczyliśmy z tym w imię lojalności wobec Jacoby’ego. W końcu jego porwali wampiraci, a my zostaliśmy z poczuciem winy. Przez to nie mogliśmy być razem i nasz związek utknął w miejscu… - Westchnął i machnął ręką. - Tak czy inaczej wówczas miałem co innego na głowie. Dowiedziałem się, że jestem dampirem, a mój głód krwi narastał. - Ale nauczyłeś się go kontrolować, prawda? - przerwał znowu Lorcan. - Pijesz herbatę, którą przysyła ci Grace? Twarz Connora stała się nagle nieprzeniknioną maską. - Po kolei, dobra? Rozmawiamy teraz o mnie, Jasmine i Jacobym. To dość nietypowy trójkąt miłosny. Ale ty o tym wiesz, prawda? W każdym razie, chociaż było mi cholernie smutno z powodu śmierci Jacoby’ego, pomyślałem, że może wreszcie będziemy mieli szansę. Nie od razu, ale kiedy już oboje przywykniemy do sytuacji… - Potrząsnął głową. - Lecz jak już wiesz, Jacoby został odnaleziony na pokładzie Diabla. Żyje, ale jest teraz wampirem. Tak samo żądnym krwi jak ja! - Odetchnął i ponownie utkwił wzrok w nokturnie. - Tylko że w przeciwieństwie do mnie on miał dość odwagi, by powiedzieć o tym Jasmine. I wiesz co? Zupełnie jej to nie przeszkadza. No więc on wróci jutro na Tygrysa, i to by pewnie było na tyle, jeśli chodzi o mnie i Jasmine. - Uniósł kielich. - No to cyk, za moje urodziny! Mam całą masę powodów do świętowania. Lorcan wahał się przez chwilę. - Słuchaj… - zaczął. - Martwiłem się o ciebie, ale przyznaję, nie miałem pojęcia, że tyle spraw cię przytłacza. Żałoba po Barcie, sytuacja z Jasmine i Jacobym… No i widzę, że nadal masz problem z pragnieniem. Connor wzruszył ramionami. - To nic takiego; to załatwiła połówka w Tawernie Krwi - rzucił nonszalancko. Nokturn spojrzał na niego z dezaprobatą. - Naprawdę musimy porozmawiać - powiedział. - Nie. Rozmowa tylko wszystko utrudni. Skończyłem z gadaniem. - Proszę. - Lorcan nie dawał za wygraną. - Chcę ci pomóc. Chłopak przewrócił oczami.

- Jak wampir wampirowi? - Wiem, że trudno jest ci się przystosować… - Niedopowiedzenie tysiąclecia! - warknął Connor i jednym haustem dopił swojego drinka. - Nienawidzę tego. Gardzę tym. Gardzę sobą! A chcesz wiedzieć, co jest w tym wszystkim najgorsze? Jestem nieśmiertelny i nie mam drogi ucieczki! Uderzył kielichem o blat stołu. Lorcan aż się wzdrygnął. W tej samej chwili Connor dostrzegł stojącą za krzesłem nokturna dziewczynę. Na jej twarzy malowało się przerażenie. - Jasmine! - Connorowi zebrało się na wymioty. Podskoczył mu poziom adrenaliny, a serce waliło ze strachu. - Jak wiele usłyszałaś? Jej głos zabrzmiał ostro i nieprzyjaźnie. - Wystarczająco dużo. - Świetnie, to teraz już wiesz - stwierdził, starając się zachować spokój. - Znasz całą prawdę. Jasmine przytaknęła bez słowa. - Nic nie powiesz? - spytał Connor. - A co mam powiedzieć? Wylałeś już z siebie tyle żalów, że mógłbyś w nich utonąć. - Zawahała się, odetchnęła i dodała: - Wiedziałam, że jesteś dampirem. I to już od dość dawna. - Wie… działaś? - wyjąkał osłupiały chłopak. - Owszem - odparła. - Dziwnie się z tym czułam, ale uznałam, że wszystko będzie w porządku. - W porządku? - Connor nie mógł uwierzyć własnym uszom. - Jakim cudem mogłoby być w porządku? Jestem potworem! - Zgadza się - przyznała bez litości. - Tak, Connorze, to wyjątkowo trafne określenie. Ale nie ma ono nic wspólnego z tym, że jesteś dampirem. To ty sam się do tego doprowadziłeś.

Rozdział 30 Władcy oceanów Zbliżając się do kajuty Loli, Sidorio ze zdumieniem stwierdził, że serce wali mu jak oszalałe. Wspomnieniami powrócił do pierwszego razu, kiedy wszedł na pokład Wagabundy i przeszkodził lady Lockwood w jej conocnej kąpieli we krwi. Od tamtego czasu tak wiele się zmieniło! Lola została jego żoną i partnerką w ambitnych przedsięwzięciach. Teraz sprawiła małżonkowi kolejny prezent - bliźnięta, które z czasem staną u boku rodziców na czele ich budzącego grozę imperium i zapewnią jego dalszą ekspansję. Sidorio nie pamiętał, by kiedykolwiek w jego życiu wszystko tak znakomicie się układało. Wyglądało, że nareszcie otrzymał nagrodę za długie lata udręki, której doświadczał na pokładzie Nokturnu - kiedy pozwalał, by tłumiono jego pragnienie krwi i tłamszono jego moc. Zapukał do pozłacanych drzwi kajuty Loli, aby zasygnalizować swą obecność. Nie był pewien, czy ma wejść, czy też zaczekać na jej wezwanie. Takie dylematy byty mu dotąd obce i nagle opanowało go zdenerwowanie. Przekroczy próg tego pomieszczenia jako osoba, którą był dotychczas - wojownik, to przede wszystkim, ale też ojciec dwojga niemal dorosłych dzieci, które go nie potrzebują, chociaż on bardzo pragnie, aby było inaczej. Jednak kiedy stąd wyjdzie, będzie już kim innym. Ojcem pary noworodków, z którymi jego relacje będą się układały zgoła inaczej. Był przejęty, a jednocześnie się lękał. A jeśli wszystko, co do tej pory osiągnął, nie wystarczy, by stawić czoło temu nowemu wyzwaniu? Drzwi się otworzyły i Sidorio ze zdumieniem stwierdził, że nie stoi za nimi Holly ani Camille, ani nawet Lola. W miękkim świetle świec uśmiechał się do niego Olivier. - Gratuluję, kapitanie - rzekł były asystent mistrza. Cofnął się i uprzejmym gestem zaprosił dowódcę do środka. Sidorio poczuł, jak rośnie w nim gniew. Pomyśleć, że został powitany w kajucie żony właśnie przez tego typa!

- Co ty tutaj robisz? - spytał szorstko, wkraczając do salonu. - Powinieneś doglądać szpitala. Nim Olivier zdążył odpowiedzieć, Lola wyszła z sypialni z bliźniętami w ramionach. - Zostaw go w spokoju, mój drogi - powiedziała. - Podczas porodu i tuż po nim bardzo mi pomógł. Uśmiechając się dobrotliwie, powoli zbliżała się do męża. Jej dostojny chód przypomniał Sidoriowi ceremonię ich ślubu. Złość natychmiast go opuściła i zupełnie zapomniał o Olivierze, kiedy patrzył na ukochaną kobietę piastującą ich wspólne dzieci. - Wyglądasz olśniewająco, kochanie - wyszeptał. Taka była prawda. Wyjątkowa uroda Loli zawsze zapierała Sidoriowi dech w piersiach, ale jeszcze nigdy żona nie wydawała mu się tak piękna jak w tej chwili. Chciał zapamiętać ten widok i zachować go we wspomnieniach na całą wieczność. Podszedł do niej i z szerokim uśmiechem spojrzał na swych synów. Obaj mieli wielkie ciemne oczy, które zwróciły się ku niemu ciekawie. - To wasz ojciec - rzekła lady Lockwood miękko, patrząc na malców z miłością. Potem uniosła wzrok ku twarzy męża. - Czyż nie są to najpiękniejsze istoty, jakie kiedykolwiek widziałeś? Sidorio przytaknął. Wysunął palec ku jednemu z noworodków, a chłopczyk natychmiast uchwycił go wargami i zaczął ssać. Lola zaśmiała się i zerknęła na zegar stojący na kominku. - Znów są głodni - stwierdziła. - Pora na kolejne karmienie. Odwróciła się i podeszła do otomany. Olivier już tam stał i układał poduszki. - Dziękuję. - Lady Lockwood skinęła mu głową i usiadła wygodnie. - Sid, najdroższy, nie stój tak. Chodź tu i usiądź razem z rodziną! Jak zahipnotyzowany, przywódca wampiratów zbliżył się do niej, przysuwając sobie krzesło. Obok otomany stał antyczny stolik. Sidorio pamiętał, jak Lola mu opowiadała, że ów elegancki mebel należał niegdyś do królowej angielskiej. Jakby to miało sprawić, że uznałby go za bardziej wyjątkowy… Kapitan uśmiechnął się, wiedząc, że żona by go nie zrozumiała. Ten stolik był dla niego wyjątkowy tylko dlatego, że należał do niej. Na inkrustowanym blacie stał teraz kryształowy wenecki kielich, wypełniony po brzegi rubinowym płynem. Ułożywszy dzieci ostrożnie na poduszkach, Lola nachyliła się i umoczyła w naczyniu wskazujący palec prawej ręki. Gdy go wyjęła, noworodki natychmiast zaczęły się wiercić. Lola zbliżyła mokry od krwi

palec do ust maleństwa leżącego po prawej, które pochwyciło go łapczywie wargami. W tym czasie drugi chłopczyk zaczął kwilić. - Nie płacz, mój maleńki - skarciła go lady Lockwood. - Bądź cierpliwy. Mamusia zaraz się tobą zajmie. Olivier usłużnie podstawił kielich. Lola wyciągnęła ku naczyniu lewą dłoń i już po chwili oba brzdące ssały z zapałem jej palce. Sidorio obserwował tę scenę zafascynowany. Jego żona doskonale potrafiła się obchodzić z niemowlętami. Najwyraźniej została stworzona do tego, aby być matką - zarówno w tym życiu, jak i w poprzednim. - Daj, ja to wezmę - odezwał się do Oliviera, zabierając mu kielich z rąk. - Możesz już odejść. Tamten cofnął się o dwa kroki. - Czy to wszystko, kapitan Lockwood? - Tak, dziękuję, Olivierze - odparła, zarumieniona i uśmiechnięta. - Dziękuję za twoją pomoc. Byłeś bardzo uczynny. Były asystent mistrza ukłonił się i odwzajemnił jej uśmiech. - Nazywa się Sidorio - przypomniał mu lodowato małżonek Loli. - Dla ciebie: lady Sidorio. - Będę o tym pamiętał. - Olivier ukłonił się ponownie i pospieszył w stronę drzwi. - Czekaj! - zawołał za nim Sidorio, nie odwracając głowy. - Daj nam trochę czasu, a potem przyślij tutaj Johnny’ego i Stukeleya. - Tak - dodała lady Lockwood. - Mimmę i Holly także. - Tak jest, panie kapitanie, pani kapitan. - Olivier wyszedł i zamknął za sobą pozłacane drzwi. - Nadal za nim nie przepadam - burknął Sidorio, podsuwając żonie kielich z krwią. - Łagodnie powiedziane - odparła Lola, kiedy dzieci ponownie zacisnęły usta wokół jej palców. - Jednak kiedy ty gdzieś się wałęsałeś, Olivier pomagał mi przejść przez najtrudniejszą fazę porodu. - Wcale się nie wałęsałem! - obruszył się przywódca wampiratów. Zraniło go to oskarżenie i zżerała zazdrość, że to właśnie Olivier, a nie on, był przy narodzinach bliźniaków. Kazałaś mi odejść - przypomniał żonie gorzko.

- Naprawdę? - Pokręciła głową z uśmiechem. - Wszystko, co działo się przed porodem, wydaje mi się takie rozmyte. Niewiele pamiętam, chociaż teraz nie ma to już specjalnego znaczenia. Mam wrażenie, że z chwilą, gdy te małe ptaszątka wydostały się na świat, wszystko zaczęło się dla mnie na nowo. - W rzeczy samej - przytaknął Sidorio. Był uszczęśliwiony tym, że otwiera się nowy rozdział w ich życiu. - Jest śpiący - zauważyła lady Lockwood, wskazując ruchem brody maleństwo po lewej. Popatrz, jakie ma długie rzęsy. Są równie czarne jak moje. - Faktycznie. - Przywódca wampiratów pochylił się nad dzieckiem. Kiedy to uczynił, drugi jego syn zaczął płakać. - Ten z kolei - ciągnęła Lola - jest dokładnie taki jak ty. Nienasycony! Już dobrze, mój maleńki. Odrobinę cierpliwości! - Mogę go nakarmić? - spytał Sidorio nieśmiało. Lady Lockwood na kilka sekund zamarła z palcem nad kielichem. Potem skinęła głową. - Oczywiście. To pomoże stworzyć między wami więź. Wampir zanurzył palec w naczyniu, a potem niepewnie przysunął go do warg noworodka. Małe usteczka rozchyliły się natychmiast. Chłopczyk ssał z ukontentowaniem, a Sidorio promieniał. - I kto jest małym szczęściarzem? - zagruchała Lola, patrząc na synka. - Tatuś cię karmi? Tak? No oczywiście, że tak! Przywódca wampiratów uśmiechał się z rozczuleniem. - Powinniśmy pomówić o tym, jak ich nazwiemy - powiedział. - Nie ma takiej potrzeby - stwierdziła lady Lockwood. - Już nadałam im imiona. - Tak? - Jej mąż poczuł się dotknięty. - Myślałem, że zrobimy to razem. - Ten - mówiła dalej, wskazując śpiącego chłopca - ma na imię Łowca. - Łowca - powtórzył Sidorio. W tej samej chwili malec podniósł powieki, spojrzał na ojca i jakby się do niego uśmiechnął. - Widzisz? - triumfowała Lola. - Łowcy bardzo podoba się jego imię. - Położyła palec na małym nosku dziecka, a ono natychmiast zamknęło oczy. Następnie przeniosła wzrok na drugiego syna, który nadal łakomie ssał. - A ten mały głodomór to Upiór. - Upiór? - Samozwańczy król wampiratów był zdumiony. - Czy to nie nazbyt… ekstremalne?

Lady Lockwood pokręciła głową. - Nie, mój drogi. Wcale. Czego najbardziej dla niego chcemy? Aby poszedł w nasze ślady i wyrósł na zło wcielone. Jego imię pomoże mu kroczyć właściwą ścieżką. - Uśmiechnęła się. Poza tym nadałam mu je zgodnie z tradycją panującą w mojej rodzinie ze strony ojca. - Łowca i Upiór Sidorio… - powiedział jej małżonek w zadumie. Nie brzmiało to źle, chociaż on sam chciał nazwać jednego z chłopców Juliuszem. - Łowca i Upiór Lockwood Sidorio - poprawiła z naciskiem. - To brzmi trochę lepiej, nie sądzisz? Przywódca wampiratów wiedział, że dalsza dyskusja na ten temat nie miałaby sensu. Lola podjęła już decyzję. - Myślę, że Upiór już się najadł - oznajmiła stanowczo i odebrała mężowi kielich. - Ale on płacze - zaoponował Sidorio. - Musi się nauczyć panować nad apetytem - odparła lady Lockwood. - Inaczej nigdy nie będziemy mieć spokoju. Poza tym sama jestem spragniona. - To powiedziawszy, uniosła naczynie i opróżniła je jednym haustem. Upiór popatrzył na matkę z zazdrością. Potem zamknął oczka i tak jak jego braciszek pogrążył się w spokojnym śnie. - Mamy nadzieję, że nasze pukanie nie obudziło dzieci - wyszeptał Desperado. - W porządku. - Lola zerknęła na synków leżących w identycznych złotych kołyskach. Chłopcy rzeczywiście ucięli sobie drzemkę, ale będą zachwyceni, mogąc was poznać. Uśmiechnęła się do Johnny’ego, Stukeleya, Holly i Mimmy. Olivier, który ich tu przyprowadził, pozostał w pobliżu drzwi. - Hop, do góry! - zawołała, podnosząc Łowcę i opierając jego główkę o swoje ramię. Holly podeszła bliżej i zaczęła gruchać do zaspanego maleństwa. - Jest prześliczny! - powiedziała w końcu. - Prawda? - Lola się uśmiechnęła i brodą wskazała kołyskę drugiego syna. - Zechcesz go obudzić? Dziewczyna skinęła głową i sięgnęła po Upiora. Tymczasem Lola z Łowcą w objęciach podeszła do otomany i usiadła. Holly podała jej drugiego syna i wszyscy mogli zobaczyć, jak szybko lady Lockwood nauczyła się trzymać w ramionach dwoje dzieci.

- Wspaniale sobie pani z nimi radzi, pani kapitan! - zawołała Mimma. - Jest pani urodzoną matką! - Dziękuję. - Lola była wyraźnie zadowolona, słysząc ten komplement. - Wiem jednak, że niedługo pozostaną tacy mali. Muszę się cieszyć tym, że mogę trzymać obu naraz, dopóki mam taką możliwość, bo potem zapewne nadwyrężę sobie plecy. - Roześmiała się perliście, a reszta zebranych jej zawtórowała. Sidorio zwrócił się oschle do Oliviera: - Chodź tu i nalej wszystkim wina. Ten zawahał się na moment i popatrzył na lady Lockwood. Odwzajemniła spojrzenie, lecz zaraz opuściła głowę i pogładziła Łowcę po policzku. Olivier podszedł więc do stolika, na którym stała karafka z krwią i sześć kielichów. Kiedy je napełniał, przywódca wampiratów z jowialną miną podprowadził tam swych zastępców oraz obie dziewczyny. - Dziękujemy, Olivierze - powiedział Sidorio, zabierając z tacy dwa kielichy. Energicznie podszedł do żony i wręczył jej jeden, a potem stanął dumnie obok otomany - Lola i ja z radością przedstawiamy wam naszych drogich synów, Łowcę i Upiora - oświadczył. - A zatem proszę, wznieście wraz ze mną toast za chłopców i ich piękną matkę. - Uniósł kielich. - Za Łowcę, Upiora i Lolę! - Za Łowcę, Upiora i Lolę! - powtórzyli pozostali. Olivier, dla którego nie było kielicha, udał, że pije. - Kto wymyślił ich imiona? - spytał Stukeley, wyraźnie rozbawiony. - Ja - odparła lady Lockwood. - Podobają ci się? - O, tak - powiedział. - Bardzo oryginalne. Szczególnie Upiór. - To tradycyjne imię w rodzinie Loli - poinformował go dowódca. - Oczywiście. - Stukeley nie miał odwagi spojrzeć Johnny’emu w oczy. Zamiast tego uniósł kielich do ust i upił kolejny łyk. Sidorio odchrząknął. - Nie przypominam sobie, bym w ciągu tych wszystkich lat, kiedy pływałem po oceanach, przeżył równie szczęśliwą noc - oznajmił, wodząc roziskrzonymi oczyma po twarzach zebranych. - Mieliśmy już rodzinę… - zawiesił głos. - Mówi pan o Grace i Connorze, kapitanie? - spytał Desperado. - Mówi o was - wyjaśniła Lola oschle.

- Tak - potwierdził jej małżonek. - Uważamy was za naszą rodzinę. - Jego wzrok przenosił się ze Stukeleya na Mimmę, Johnny’ego i Holly. - Teraz mamy jeszcze tych dwóch ślicznych chłopców, którzy w ciągu następnych lat wyrosną na waszych przyjaciół i sprzymierzeńców! - Oraz dowódców - dodała lady Lockwood. - Słucham, kochanie? - spytał Sidorio, zbity z tropu. - Łowca i Upiór będą dowódcami w naszym imperium - powtórzyła, spoglądając z czułością na bliźnięta. - Pewnego dnia te kochane kruszynki zostaną władcami oceanów. - Ach, no oczywiście - przytaknął ojciec kochanych kruszynek. - Właśnie tak. - Zauważył, że Johnny i Stukeley zerkają na siebie znacząco. - Takie chwile zmieniają spojrzenie na świat. Niedawno Lola powiedziała coś takiego… Jak to ujęłaś, najdroższa? Że to, co się zdarzyło przed narodzinami bliźniąt, było rozmyte. - Jego oczy lśniły teraz jak gwiazdy. - I że dzisiejszej nocy wszystko zaczyna się od nowa. Lady Lockwood skinęła głową i uśmiechnęła się triumfalnie. Pozostali, łącznie z Olivierem, wpatrzyli się z napięciem w parę dowódców, świadomi tego, że zaraz wydarzy się coś ważnego, coś bez precedensu. - Rozmawialiśmy z Lolą - ciągnął Sidorio. - Uznaliśmy, że nadeszła pora zakończyć tę wojnę. Stukeley, który nie zdążył przełknąć wychylonego przed chwilą łyka krwi, zakrztusił się i zaczął kaszleć. - Chyba nie zamierzacie zaproponować im rozejmu? - spytał osłupiały Johnny. - Skądże znowu! - Lady Lockwood zaśmiała się pogardliwie. - Jak by to świadczyło o stanie naszego imperium? - To wielka ulga - przyznała Mimma. - Przez chwilę byłam niespokojna, pani kapitan. Pomyślałam, że narodziny bliźniąt wprawiły was oboje w sentymentalny nastrój. - Ich narodziny pobudziły nas do działania - oznajmiła Lola. - Ale nie w sposób, jakiego się spodziewacie. - Spojrzała na męża. Sidorio przytaknął. - Nie zmiękliśmy. Wręcz przeciwnie. Musimy podbić stawkę, by zapewnić chłopcom przyszłość. Jesteśmy gotowi do podjęcia zdecydowanych kroków. Na waszych barkach

spoczywać będzie obowiązek przygotowania naszych sił do ostatecznego zwycięstwa. - Umilkł na chwilę. - Nasz następny atak zakończy tę wojnę w sposób absolutny! - Co ma pan na myśli, kapitanie? Ku niezadowoleniu Sidoria pytanie to zadał mu Olivier. Jednak przywódca wampiratów nie zamierzał pozwolić popsuć sobie tej wspaniałej chwili. Popatrzył na żonę, na synów - ich czarne oczęta spoglądały na niego jakby z respektem - a wreszcie na obu swoich zastępców i podkomendne Loli. - Naszym kolejnym, a zarazem ostatnim celem jest Nokturn - oświadczył.

Rozdział 31 Drobne zmiany Jasmine i Cheng Li stały przy otwartym włazie na najniższym pokładzie Tygrysa i obserwowały poranną zorzę. Niebo, skąpane w odcieniach różu i srebra, odbijało się w nadzwyczaj gładkiej powierzchni morza. Mgła otulała wszystko dookoła, dając wrażenie spokoju i całkowitego bezruchu. Zupełnie jakby opuścili szalejące piekło wojny i weszli w bezpieczną strefę. Pośród mlecznobiałego oparu majaczył srebrzysty cień statku Federacji, zmierzającego ku nim z Jacobym na pokładzie. - Nie byłoby łatwiej, gdyby przypłynął w nocy? - spytała Jasmine. - Oczywiście - odparła Cheng Li ze wzrokiem skupionym na sylwetce nadpływającego statku. - W tym rzecz. Kiedy zastępczyni Peacock rozważała słowa pani kapitan, ta odwróciła się i zawołała do dwóch stojących za nią piratów: - Wysunąć pomost! Mężczyźni natychmiast wykonali jej rozkaz. Kiedy gruby metalowy pomost dotknął jednego z dolnych pokładów jednostki Federacji, czyjeś ręce pochwyciły go tam i umocowały. - Nie wiem, jakim cudem ma się to udać - mruknęła Jasmine. - Będzie dobrze - zapewniła ją Cheng Li. - Chłopcy, zadaszenie gotowe? - Tak, pani kapitan! Piraci zamontowali kolejną parę kołowrotów i nad metalową kładką zaczęła się rozwijać czarna markiza. Miała łukowaty kształt, a jej brzegi muskały krańce pomostu, kiedy wysuwała się ku drugiemu statkowi. - Końcowe przygotowania! - zakomenderowała Cheng Li. Dwóch następnych piratów weszło na pomost i przymocowało plandekę do przejścia, tak że wszystko razem tworzyło światłoszczelny tunel. Spoglądając w jego głąb, Jasmine nie mogła nic w nim dostrzec. Powrót pary piratów sygnalizowało jedynie dudnienie ich kroków. - Wszystko gotowe, pani kapitan! - zameldowali. - Dobra robota - pochwaliła ich Cheng Li.

Serce zastępczyni Peacock zaczęło bić mocniej, kiedy po raz kolejny spojrzała w ciemny tunel. - Jest już? - Bo Yin przybiegła zdyszana i stanęła obok niej. - Nie. - Jasmine nie odrywała wzroku od przejścia. - Będzie lada chwila. - Uff! Wszystko gotowe, ale ledwie zdążyliśmy - powiedziała Bo. Opowiadała dalej, lecz zastępczyni Peacock już jej nie słuchała. Całą uwagę skupiła na mrocznym tunelu. Wreszcie usłyszała kroki i nagle Jacoby stanął tuż przed nią. Podczas pobytu w Sanktuarium przybrał trochę na wadze i biorąc pod uwagę sytuację, wyglądał zdrowo i energicznie. Był idealnym oficerem Sojuszu w dopasowanym szarobłękitnym mundurze, ze srebrnym sznurem na piersi. Zdjął czapkę, ukazując krótko ostrzyżone włosy, i zasalutował Cheng Li. - Witaj z powrotem! - Pani kapitan odpowiedziała tym samym gestem. Jacoby spojrzał na Jasmine. Uniósł rękę, by i jej zasalutować, ale dziewczyna potrząsnęła głową i wyciągnęła ku niemu ramiona. - Chodź no tutaj! - powiedziała. Uściskała go, czując łzy zbierające się jej pod powiekami. - Jak dobrze znowu cię widzieć - szepnęła. - Ciebie też! - Odsunął ją trochę i spojrzał jej w oczy. Jasmine doskonale potrafiła odczytywać emocje Jacoby’ego. Teraz dostrzegła w jego spojrzeniu czułość i ulgę, ale też coś innego - ostrożność. Za jego plecami rozległo się dyskretne chrząknięcie. Chłopak odsunął się i pozwolił młodej kobiecie wyjść z tunelu na pokład Tygrysa. - Jasmine, to jest Luna, moja donorka i osobista uzdrowicielka. Ujęta niezwykłą urodą dziewczyny i tym, z jakim skupieniem słuchała ona każdego słowa Jacoby’ego, zastępczyni Peacock wyciągnęła dłoń. - Miło mi cię poznać, Luno. Słyszałam o tobie wiele dobrego. - Wzajemnie - odparła tamta, spoglądając na piratkę łagodnymi szarymi oczyma. Kiedy uścisnęły sobie dłonie, uśmiechnęła się do Jasmine przyjaźnie i z tak szczerym ciepłem, że ta zrozumiała, jak niemądra była jej obawa przed tym spotkaniem. Luna była po prostu donorką Jacoby’ego oraz jego pielęgniarką i chociaż obie te role wymagały pewnego stopnia zażyłości, to nie zagrozi ona przecież długotrwałej i silnej więzi, jaka połączyła kadetów Peacock i Blunta już

na pierwszym roku w Akademii, kiedy jako siedmiolatkowie chichotali razem na zajęciach z węzłów u kapitan Quivers. - Luno - mówił teraz chłopak - chciałbym ci przedstawić naszą szanowną komendantkę, kapitan Cheng Li. - Witamy na Tygrysie. - Cheng Li skłoniła się uprzejmie i zerknęła do tunelu, skąd wyłoniło się właśnie dwóch piratów, niosących bagaże nowo przybyłych. - Chodźcie, zainstalujemy was w waszych kajutach. - Ujęła Jacoby’ego pod ramię i poprowadziła go pod pokład. Jasmine podążała za nimi z Luną. Pochód zamykała Bo Yin. Gdy dotarli do końca korytarza, pani kapitan zatrzymała się nagle przy zamkniętych drzwiach. - Muszę na momencik zajrzeć do mesy - oznajmiła i weszła energicznie do kabiny, pociągając za sobą towarzysza. Zaskoczony chłopak nie zdążył nawet otworzyć ust, kiedy znalazł się w pomieszczeniu pełnym klaszczących roześmianych piratów. Na ścianie wisiał wielki transparent z napisem: „Witaj w domu, Jacoby!”. Jacoby spojrzał na Bo. - Pewnie tobie powinienem za to dziękować, co, mały nicponiu? Bo Yin wzruszyła ramionami, ale uśmiech nie schodził jej z twarzy. Oklaski i wiwaty nie ustawały. Jacoby ujął Jasmine za rękę i ścisnął mocno. Nie oczekiwał tak gorącego powitania i czuł się nim przytłoczony. - Dziękuję wam! - zwrócił się do zebranych, lecz jego słowa zginęły w morzu hałasu. Dziękuję! - powtórzył po raz drugi, trzeci i czwarty. Oklaski i radosne okrzyki długo nie milkły. - Kto tam?! - zawołała Cheng Li. Ściągnęła z nosa okulary i położyła je na biurku. - To ja, Jacoby - odezwał się głos zza drzwi. - Ach, dobrze! - krzyknęła. - Poczekaj chwilę! Nacisnęła niedawno zainstalowany guzik pod biurkiem i czarne rolety gładko zsunęły się w dół, szczelnie zasłaniając wszystkie iluminatory. Jednocześnie w kajucie zapaliło się światło. - W porządku! - zawołała pani kapitan. - Możesz już wejść. Jacoby wszedł do środka i zamknął za sobą podwójne drzwi. Cheng Li podniosła się z uśmiechem zza biurka. - Jakie to uczucie być z powrotem na Tygrysie? - spytała.

- W zasadzie dobre - odparł chłopak, zerkając na rolety. - Ale pod pewnymi względami jest dziwnie. Cheng Li wzruszyła ramionami. - To zrozumiałe - stwierdziła. - Minęło niewiele czasu. Jacoby się zachmurzył. - Nie chcę być ciężarem ani dla ciebie, ani dla innych członków załogi. - Ciężarem? Skąd ten pomysł? Chłopak nie spuszczał z niej wzroku. - Przybyłem tu pod osłoną ciemności, przed wejściem do kabiny czekam na opuszczenie rolet i nie mogę wyjść na pokład, zanim nie zapadnie zmrok. - To tylko kilka drobnych zmian - powiedziała pani kapitan spokojnie. - Nie są wcale takie drobne. Cheng Li założyła ramiona na piersi. - Polityka Sojuszu wymaga, by na pokładzie każdego statku Federacji znajdował się nokturn - oznajmiła. - Dotąd Tygrys był wyjątkiem, ponieważ utrzymujemy bliski kontakt z komandorem Fureyem. - Uśmiechnęła się, wypowiadając nazwisko Lorcana. - Ale nadeszła pora, by do naszej załogi dołączył nokturn na pełen etat. - Opuściła ręce i podeszła do chłopaka. - Nie wyobrażam sobie lepszego kandydata na to stanowisko. Jacoby zmusił się do uśmiechu, lecz było jasne, że nie do końca jej wierzy. Pani kapitan podjęła więc bardziej stanowczym tonem: - Jacoby Bluncie, jesteś członkiem mojej załogi i masz do odegrania ważną rolę w tej wojnie. Niezależnie od tego, czy walczysz za dnia, czy w nocy, pozostajesz jednym z moich najlepszych wojowników. I nadal jesteś zastępcą kapitana na tym statku. Jego zaskoczenie było wyraźne. - Myślałem, że powierzyłaś to stanowisko Connorowi. - Connor przejął twoje obowiązki w czasie, kiedy cię z nami nie było. Teraz sytuacja uległa zmianie. Wróciłeś i możesz podjąć swą służbę na nowo. Oczywiście, jeśli jesteś zainteresowany. Jacoby szeroko otworzył oczy ze zdumienia. - Jasne, że tak - odparł. - Tylko spodziewałem się, że powiesz, bym się nie przemęczał i dał sobie trochę czasu. Cheng Li zdecydowanie pokręciła głową.

- Nie prowadzę tutaj sanatorium. Jestem oficerem dowodzącym podczas największej wojny, jaka kiedykolwiek toczyła się na oceanach. - W jej migdałowych oczach jeszcze nigdy nie było tyle determinacji. - To nie pora na to, by się nie przemęczać i „dawać sobie trochę czasu”. W Sanktuarium miałeś szansę dojść do siebie. Teraz, gdy już wróciłeś, oczekuję, że dasz z siebie wszystko, tak jak wcześniej. Bierz od Luny krew, trzymaj się z dala od słońca i pracuj do upadłego. Udowodnij mi, że mam rację, wierząc w ciebie. - Tak jest, pani kapitan! - Chłopak wyprężył się na baczność, uśmiechając się szeroko i salutując. - Spocznij, zastępco Blunt - burknęła pani kapitan, machając ręką. - Aha. Jeśli szukasz nowego idola, to polecam komandora Fureya. Mógłbyś trafić znacznie gorzej. Jacoby spojrzał na nią w zadumie. Naprawdę była jedyna w swoim rodzaju. - Jeśli będziesz miała jeszcze jakieś pytania, to nie wahaj się i przyjdź do mnie powiedziała Jasmine, kiedy razem z Luną i Bo Yin wychodziły z mesy. Spożyły tam pyszny obiad, złożony z halibuta, sałatki z wodorostów oraz ziemniaczanego purée z wasabi. - Dziękuję - odparła Luna. - Jesteś bardzo miła. Zastępczyni Peacock puściła komplement mimo uszu. - Jeśli ja będę nieosiągalna, Bo Yin chętnie ci pomoże. Prawda, Bo? Młodziutka piratka uśmiechnęła się radośnie. - Jasne! - Dziękuję - powtórzyła donorka. - Yin… - dodała z namysłem. - No oczywiście! Twoim ojcem jest mistrz Yin, legendarny płatnerz. Wiele o nim słyszałam. Bo Yin się rozpromieniła. Nigdy nie miała dość słuchania tego, jak inni chwalą jej ojca. Dzięki temu, chociaż była daleko od niego, czuła jego obecność. - Cóż, to moja kajuta - rzekła Luna, kładąc dłoń na klamce. - Życzę wam dobrej nocy. I dziękuję, że sprawiłyście, iż poczułam się tu mile widziana. Kiedy zniknęła za drzwiami, jej towarzyszki ruszyły dalej. Bo Yin mogła wreszcie zapytać swoją mentorkę o kilka rzeczy, które ją gnębiły. - Czyli ta dziewczyna jest tutaj po to, by regularnie dostarczać Jacoby’emu krwi?

- Tak - przyznała Jasmine. - Tak to mniej więcej wygląda, ale z tego, co wiem, Luna została też wyszkolona w kilku rodzajach uzdrawiania. - Zatem jest bardzo pożyteczną osobą. - Bo Yin rozpłynęła się w uśmiechu, a zastępczyni Peacock przygryzła wargę. - Słyszałam o donorach, ale nie sądziłam, że są tacy, no… Tacy podobni do nas. Jasmine zatrzymała się i spojrzała na swą podkomendną. - Ponieważ, droga Bo, oni są tacy jak my. Luna jest jednym z wielu żołnierzy walczących w tej wojnie… - Urwała, widząc zmierzającego ku nim młodzieńca. - Witaj, Connorze Tempeście! - zawołała Bo Yin. - Gdzieś ty się przez cały dzień ukrywał? Chłopak uśmiechnął się do niej przyjaźnie, ale nie odpowiedział. Zerknął ostrożnie na Jasmine. - Wszystko z nim w porządku? - Tak, Connorze - głos zastępczyni Peacock był zimny jak lód. - Jacoby wrócił do domu o brzasku. Większość załogi zebrała się w mesie, aby go przywitać - dodała z naciskiem. - Miło było widzieć taki przejaw wsparcia i solidarności. - Cieszę się - odparł szczerze. - Ja utknąłem na dole i uzupełniałem księgi. - Ziewnął. Tak długo musiałem być skupiony, że teraz ledwo widzę na oczy. - Napotkawszy lodowate spojrzenie Jasmine, zwrócił się do Bo Yin: - Kto mógłby przypuszczać, że w trakcie wojny tak ważna stanie się biurokracja? A robota papierkowa nigdy nie była moją mocną stroną. - Słaba wymówka, Connorze, nawet jak na ciebie - syknęła zastępczyni Peacock. Ruszyła dalej, a mijając chłopaka w przejściu, wyraźnie starała się uniknąć jakiegokolwiek kontaktu z jego ciałem. Connor patrzył za nią oczyma pełnymi bólu. Bo Yin chwyciła go za ramię. - Nie bierz tego do siebie - szepnęła. - Wiele myśli zaprząta teraz głowę Jasmine Peacock. Uśmiechnęła się do niego krzepiąco, a potem pospieszyła do swojej kajuty. Connor powlókł się w kierunku wyjścia na pokład. Po długim dniu w kajucie spacer na świeżym powietrzu był nie tylko kuszący, ale wręcz konieczny. Pokład niemal zupełnie opustoszał - pozostali na nim tylko członkowie załogi, którzy objęli wieczorną wachtę. Wesoło powitali Connora, ale ku jego uldze nie próbowali wciągnąć go do rozmowy. Po trudnym spotkaniu z Jasmine chłopak chciał zostać sam na sam ze swoimi myślami, niezależnie od tego, jak były niepokojące i przykre.

Skierował się na dziób. Widok rozgwieżdżonego nieba był taki kojący. Kiedyś Connor lubił szukać gwiazdozbiorów. Może i teraz znajdzie pocieszenie w tym zajęciu? Gdy jednak dotarł na sam przód statku, spostrzegł, że ktoś tam już stoi. Księżyc i gwiazdy oświetlały znajomą sylwetkę zwróconej do niego tyłem osoby. Chłopak zawahał się, rozważając możliwości dyskretnego wycofania się stąd i przemknięcia na drugi koniec pokładu. Ale było już za późno. Postać odwróciła się i Connor Tempest stanął twarzą w twarz ze swym niegdysiejszym towarzyszem, czasem przyjacielem i niekiedy rywalem, Jacobym Bluntem. - Wróciłeś… - wychrypiał. - To dobrze. - Naprawdę? - Jacoby wyglądał na zranionego. - Bo twoją nieobecność w mesie uznałem za dowód, że masz mieszane uczucia wobec mojej obecności tutaj. - Co? Nie! - Connor pokręcił głową. - Cheng Li zwaliła na mnie mnóstwo papierkowej roboty. Tkwiłem przez cały dzień pod pokładem. Blunt uśmiechnął się ponuro. - Zupełnie jakby chciała trzymać nas z dala od siebie. Tempest wzruszył ramionami. - Niby czemu miałaby to robić? - Ty mi powiedz. Jacoby spojrzał Connorowi w oczy, a jego przeszły ciarki. „Ile dokładnie wie?”. - Coś ty, ona wcale nie próbuje nas trzymać z dala od siebie. Wiesz, jakie ważne dla kapitan Li są procedury. - Uśmiechnął się. - No, ale teraz ty przyjmiesz na siebie ż powrotem te nudne obowiązki. Mina Blunta momentalnie się zmieniła. - Naprawdę nie masz nic przeciwko temu, że znów zajmę pozycję zastępcy kapitana? Jasne, że nie. Jacoby ucieszył się wyraźnie. - Wszystko powoli zaczyna wyglądać tak jak kiedyś… No, prawie. - Spoważniał i ponownie spojrzał rozmówcy w oczy. - Stary, muszę ci zadać pewne pytanie, i ważne jest, żebyś mi na nie szczerze odpowiedział. Czy zrobisz to dla mnie w imię naszej przyjaźni? - Pewnie. - Connor czuł nadciągającą zagładę. Czyżby Jasmine przyznała się Jacoby’emu do ich związku? A może powiedział mu o tym inny członek załogi? Piraci z Tygrysa byli bardzo dyskretni, ale na statku trudno zachować tajemnicę, wszystkie ściany mają uszy. Patrzył, jak Blunt otwiera usta, i serce o mało nie wyskoczyło mu z piersi.

- Naprawdę nie przeszkadza ci, że jestem wampirem? Wiem, jak bardzo ich nienawidzisz, więc bym zrozumiał, gdybyś… Connor odetchnął - napięcie opadło. - Tak! - zawołał. - To znaczy nie! Kompletnie mi to nie przeszkadza. - Jesteś pewien? Bluntowi wyraźnie ulżyło. - Na sto procent. Jacoby doskoczył do Connora i zamknął go w niedźwiedzim uścisku. - Dzięki, stary! Nie masz pojęcia, jak wiele to dla mnie znaczy. Wy, Jasmine i Cheng Li jesteście najważniejszymi osobami w moim życiu. To właśnie dzięki wam przetrwałem, chociaż wiele razy chciałem się poddać. Słuchając słów towarzysza, Tempest czuł, jak początkowa ulga zmienia się w nim w nienawiść do samego siebie. Jacoby miał go za osobę zgoła inną, niż Connor naprawdę był - za kogoś, na kim można polegać, kogoś, kto cię nie zdradzi. Chłopak bardzo chciał zrobić coś, co by uspokoiło jego sumienie, ale nie bardzo wiedział, co to powinno być. - Dobrze mieć cię tu z powrotem - powiedział w końcu. - Podczas twojej nieobecności wiele się wydarzyło. Masz sporo do nadgonienia. - Jasne, oczywiście - odparł Blunt. - Ale nie dzisiaj, dobra? Cały dzień czekałem, żeby wyjść na pokład. Tutaj czuję się jak w domu. - Wspiął się na nadburcie i przycupnął na nim niczym orzeł. - Będę tu sobie siedział i spoglądał na morze i gwiazdy. Kiedy tkwiłem zamknięty w tamtym więzieniu, myślałem, że już nigdy ich nie zobaczę. Connor skinął głową, czując szczery żal z powodu nieszczęść, które spotkały jego kompana. - Chcesz być sam? - spytał. - A może wolisz, żebym pokazał ci różne konstelacje? Jacoby uśmiechnął się i poklepał miejsce obok siebie. - Siadaj! Najwyższa pora, żebym nauczył się odróżniać gwiazdozbiór Orła od gwiazdozbioru Wężownika!

Rozdział 32 Miłość i śmierć Grace siedziała na łóżku w kajucie, do której Lorcan przyniósł ją, gdy po raz pierwszy pojawiła się na Nokturnie. Pamiętała, jak obudziła się wtedy ubrana w piękną koszulę nocną, pożyczoną jej, jak się później okazało, przez pannę Flotsam. Dziewczyna uśmiechnęła się na to wspomnienie. Podczas swej przyjaźni z Darcy musiała przyjąć wiele tego typu „pożyczek”. Teraz miała na sobie bardziej praktyczne ubranie, w którym uciekła z Sanktuarium. Buty zrzuciła ze stóp i zostawiła na podłodze, jej płaszcz zwisał przerzucony przez oparcie krzesła, dosuniętego do niewielkiego biurka. To było to samo biurko, o które Grace się opierała, kiedy Sidorio wtargnął do jej kajuty wiele miesięcy wcześniej. Czy wiedział wówczas, że jest jej ojcem? Nie, oczywiście że nie. Wtedy postrzegał ją jedynie jako potencjalne źródło krwi. To pomieszczenie pełne było wspomnień, które teraz ją rozpraszały. Musiała przemyśleć wszystko, o czym powiedział jej Obsydian. Sytuacja zmierzała ku rozwiązaniu i Grace musiała podjąć trudne decyzje. Pukanie do drzwi z początku ją zirytowało. Kiedy jednak usłyszała zza nich znajomy głos, poderwała się z łóżka z bijącym sercem. - Grace, czy mogę wejść? - Lorcan! - zawołała, gdy otworzył drzwi i wszedł do środka. Podbiegła do niego i rzuciła mu się w ramiona, a on przycisnął ją do siebie mocno. Ukryła twarz w zagięciu jego szyi i dopiero wtedy się zorientowała, że włosy ma ścięte na krótko. - Och, Lorcanie - szepnęła. - Tak bardzo za tobą tęskniłam. - A ja za tobą - odparł. - Przykro mi, że nie było mnie tu wczoraj, żeby cię powitać. Uśmiechnął się i ujął jej dłonie. Usiedli obok siebie na łożu z baldachimem. - Kiedy tu dotarłaś, siedziałem akurat w tawernie Mamy Kettle w towarzystwie twojego brata.

- Widziałeś się z Connorem? - Grace była zaskoczona. - No oczywiście! Obsydian powiedział, że byłeś z piratami. Jakoś nie powiązałam faktów. Jak on się miewa? Lorcan postanowił nie martwić teraz ukochanej swoimi spostrzeżeniami na temat stanu jej brata. - Całkiem nieźle. - Naprawdę? - Spojrzała mu w oczy. Przytaknął z przekonaniem i dziewczyna trochę się uspokoiła. - Lecz chociaż go lubię, wiedziałem, że spędzam urodziny rodzeństwa Tempestów z nieodpowiednim bliźniakiem - ciągnął Lorcan. Grace pokręciła głową. - Cieszę się, że byłeś z Connorem. Chłopak sięgnął do kieszeni płaszcza. - Mam coś dla ciebie. To prezent urodzinowy. - Wysunął ku dziewczynie zaciśniętą dłoń, a kiedy na nią spojrzała, rozchylił palce. Grace zobaczyła platynowy pierścionek z niewielkim brylantem. - Lorcanie! - zawołała. - Jest prześliczny! Nokturn uśmiechnął się promiennie. - Tak samo jak ty. Uśmiechał się do niej już wiele razy, jednak w tej chwili kryło się w tym coś głębszego. Więź między nimi dwojgiem była silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Pomimo wszystkich swoich lęków Grace czuła spokój. Zupełnie jakby Lorcan był jej kotwicą na rozszalałym morzu. - Sprawdzimy, czy pasuje? - spytał. Przytaknęła, zastanawiając się, który palec powinna mu podsunąć. Czy ten pierścionek to coś więcej niż tylko prezent urodzinowy? Nagle poczuła zdenerwowanie. Tak wiele się działo. - Ten pierścionek… - zaczęła z wahaniem. - Jest przepiękny, ale co oznacza? - Spojrzała chłopakowi w oczy, które nigdy dotąd nie wydawały jej się aż tak błękitne. - Oznacza, że cię kocham, Grace - odparł. - Ale podejrzewam, że o tym już wiesz. Mówiąc to, uniósł jej lewą dłoń i wsunął pierścionek na serdeczny palec. - Pasuje idealnie - stwierdził z satysfakcją. - Jak i my do siebie - szepnęła. - Och, Lorcanie, tak bardzo cię kocham. Poczuła, że po policzkach ciekną jej łzy. Starała się je powstrzymać, lecz nie potrafiła. Nieważne, jak była potężna, nie umiała nad tym zapanować. - Hej. - Lorcan uścisnął jej dłoń. - Dlaczego płaczesz? Grace nie chciała tego mówić, ale słowa same wyrwały jej się z ust.

- Nie jestem gotowa na śmierć. Chłopak spojrzał na nią bystro. - Masz na myśli proroctwo, tak? Przyjęła podaną jej chusteczkę i osuszyła łzy. - Ty też o nim wiedziałeś? Lorcan pokręcił głową. - Nie. Dowiedziałem się przed chwilą od Obsydiana, zaraz po moim powrocie. Uznał, że powinienem wiedzieć. - Jak to się stało, że wcześniej o nim nie słyszałeś? - spytała zaskoczona. - Zostało wygłoszone przed pięcioma stuleciami - wyjaśnił. - Zanim dołączyłem do załogi tego statku. - No tak. Stale zapominam. Chyba po prostu zakładam, że byłeś tu od zawsze… Nigdy nie rozmawialiśmy o twoim życiu przed Nokturnem i o tym, jak zostałeś przemieniony. - Rzeczywiście - odparł, nieco się od niej odsuwając. - Pewnego dnia to zrobimy, Grace. Spojrzał jej w oczy. - Obiecuję. Chcę, żebyś wiedziała o mnie wszystko. Niech Bóg ma mnie w swojej opiece, ale opowiem ci o moim bracie Cathalu, opowiem ci całą tę przeklętą historię. Dziewczyna obracała na palcu piękny pierścionek, przekonana, że pewnego dnia Lorcan wyjawi jej całą prawdę. Jednak na razie mieli do omówienia pilniejsze sprawy. - Zatem Obsydian powiedział ci o proroctwie. A o czterech kardynałach? Chłopak przytaknął. - To mnie akurat specjalnie nie zdziwiło. Pamiętasz, kiedy nie było kapitana i Mosh Zu wezwał do siebie ciebie, mnie i Darcy? Wspomniał wtedy mimochodem o innych statkach floty poza Nokturnem. Grace poczuła się tak, jakby w jej głowie zapaliła się lampka. - Zupełnie zapomniałam - powiedziała. - Ale tak, pamiętam. - Wszystko zaczynało nabierać sensu. - To były trzy inne statki nokturnów, dowodzone przez pozostałych kardynałów. - Podzielili między siebie oceany - ciągnął Lorcan. - Obsydian Darke wziął południowy kwadrant, stąd jego tytuł: kardynał Południe. - Umilkł na moment. - Grace, to są ściśle tajne informacje… Wiem, że nie zdradzisz ich nikomu. - Oczywiście - zapewniła go, zastanawiając się, co ma zamiar jej wyjawić. - Od jakiegoś czasu Cheng Li nalega, bym przekonał Obsydiana do wprowadzenia innych nokturnów do Sojuszu. Flota wampiratów się rozrasta, i to szybciej, niż nam się wydaje. Federacja Piracka zmobilizowała wszystkie swoje jednostki.

- Co chcesz przez to powiedzieć? - Wojna osiągnęła punkt krytyczny. Siły są mniej więcej wyrównane, ale jeśli Sidorio i Lola będą nadal rozszerzać swoje wpływy, ta równowaga zostanie zachwiana. Jak już powiedziałem, nie ma więcej pirackich statków… - Ale są statki nokturnów, które można by wciągnąć do walki i uzyskać przewagę, tak? Lorcan przytaknął. - Cheng Li w to wierzy. Od jakiegoś już czasu tamte słowa mistrza chodzą mi po głowie. Zwróciłem się z tym do Obsydiana, rozmawiałem z nim wielokrotnie, ale za każdym razem mówił mi, że to nie jest możliwe. Aż do dzisiaj nigdy nawet nie przyznał, że inne jednostki nokturnów w ogóle istnieją. - Musi zdawać sobie sprawę z powagi sytuacji - rzekła Grace. - Obsydian się zmienia, tak jak wcześniej, kiedy musiał stawić czoło nowym zagrożeniom. - Poczuła się podniesiona na duchu. - Powiedział mi, że czas tajemnic dobiegł końca. Na pewno podjął decyzję o wezwaniu pozostałych kardynałów i zakończeniu tej wojny. Serce dziewczyny waliło mocno z przejęcia, jednak spojrzawszy Lorcanowi w oczy, dostrzegła w nich jakiś cień. - Nie - powiedział chłopak. - Co masz na myśli? Podniósł się z miejsca i stanąwszy przed Grace, spojrzał na nią z powagą. - Obsydian powiedział mi o proroctwie oraz o istnieniu kardynałów Północy, Wschodu i Zachodu. Potwierdził nawet, że wciąż gdzieś tam są, pływając po swoich obszarach. Ale nie wezwie ich. - Przecież nie ma wyboru! - krzyknęła, wstrząśnięta tą informacją. - Jeśli to, co mówisz, jest prawdą, Sojuszowi naprawdę kończy się czas. Wezwanie ich to jedyne rozwiązanie! Lorcan westchnął. - Ja też tak sądzę. Ale Obsydian powiedział, że poróżnił się z pozostałymi kardynałami i nie może ich prosić o pomoc. - Poróżnił się? O co poszło? - Nie powiedział. Co więcej, jasno dał mi do zrozumienia, że to koniec rozmowy. Nie mogę dłużej walić głową w mur, Grace. - Po raz pierwszy dziewczyna dostrzegła w spojrzeniu

Lorcana lęk. - Boję się tego, dokąd zmierza ta wojna. I tego, że odmawia nam się jedynej rzeczy, która może przynieść nam zwycięstwo. Rozważając jego słowa, Grace stwierdziła, że jej strach gdzieś się ulatnia. Zastąpił go spokój i jasność myśli. - No dobrze - powiedziała. - Obsydian odmawia wezwania pozostałych trzech kardynałów. Niech i tak będzie. - Uśmiechnęła się. - Ale nas nic nie powstrzymuje przed nawiązaniem z nimi kontaktu, prawda? Chłopak spojrzał na nią zaintrygowany. - Tak sądzisz? Ale jak? Nie wiem nawet, od czego mielibyśmy zacząć. - Proroctwo mówi, że zakończenie tej wojny leży w rękach moich lub Connora. Może w ten sposób je wypełnimy? Wzywając kardynałów? - No dobrze, ale jak? - powtórzył. - Jeszcze nie wiem. - Schyliła się, otworzyła swoją torbę i wyjęła z niej Rzecz o dampirach. Podała książkę Lorcanowi. - Mam przeczucie, że gdzieś tutaj znajdę odpowiedź. - Co to jest? - spytał chłopak, przerzucając strony. - Jestem niemal pewna, że należała do Oliviera - odparła Grace, starając się nadążyć z mówieniem za swoimi myślami. - Znalazłam ją ukrytą w Sanktuarium. Wiesz, że Olivier jest dampirem, prawda? - Olivier? Dampirem? Przytaknęła. - Jest potężniejszy i bardziej niebezpieczny, niż podejrzewaliśmy. - I pracuje dla Loli i Sidoria - zauważył Lorcan ponuro. Dziewczyna wzruszyła ramionami. - Wielka mi rzecz! Oni mają jednego dampira po swojej stronie. Sojusz ma dwa: mnie i Connora. Chłopak ponownie spojrzał na niebiesko oprawiony tom w swoich rękach. - Mówisz, że ta książka powie ci, co robić, ale przecież ona jest pusta. - Dla ciebie, owszem - rzekła Grace, wyciągając rękę. - Bo nie jesteś jej strażnikiem. Daj mi ją, proszę. Kiedy otworzyła książkę, na stronie natychmiast pojawił się napis. - Wzywanie kardynałów - przeczytała na głos. Lorcan patrzył na rozemocjonowaną dziewczynę i pomyślał, że jeszcze nigdy nie kochał jej tak głęboko jak w tej chwili. Potem

spochmurniał. Tak, proroctwo mówiło, że ona lub Connor zaprowadzą na oceanach pokój, ale głosiło też, że aby tak się stało, jedno z nich musi zginąć. A jeśli to jest właśnie cena, którą Grace będzie musiała zapłacić, by przywołać kardynałów i zakończyć wojnę? - Nie możesz tego zrobić - oznajmił nagle, sięgając po książkę. - Myślę, że mogę - odparła dziewczyna z wielką pewnością siebie, nie podnosząc wzroku znad tekstu. - A jeśli to okaże się zbyt niebezpieczne? - W głosie Lorcana pojawiły się błagalne nuty. Jaki jest sens w wygraniu tej wojny, jeśli miałbym stracić ciebie? Grace spojrzała na niego i zrozumiała, że teraz ona musi okazać się tą silną. - Wszyscy robimy to, co do nas należy - oznajmiła stanowczo. - Nie mamy wyboru. Jak mój tata… to znaczy Dexter. Jak Dexter zwykł mawiać, musimy zaufać fali. - Kocham cię - powiedział chłopak takim tonem, jakby chciał się usprawiedliwić. Dziewczyna odłożyła książkę i wstała. - Ja też cię kocham. I nie chcę, by cokolwiek stanęło nam na drodze do wspólnej wieczności. - Objęła Lorcana i ponownie zobaczyła, jak brylancik na jej palcu migocze w blasku świec. - Ale z jakiegoś powodu otrzymałam te niesamowite moce. - Spojrzała ukochanemu w oczy. - Pora, żebym je wykorzystała.

Rozdział 33 Podziały Connor stał pośrodku pokładu Tygrysa. Nad jego głową łopotały charakterystyczne białe żagle. Chłopak powiódł wzrokiem od czubka masztu aż po jego podstawę, a potem popatrzył na morze i niebo. Ich złotawe zabarwienie wskazywało na to, że albo zapada zmierzch, albo nastał brzask. Przeniósł spojrzenie na pokład i dostrzegł miodowe refleksy na umazanych krwią klingach mieczy. Piraci byli rozproszeni po całym statku. Wielu miało opuszczoną broń zupełnie jakby bitwa dobiegła końca. Zatem to musiał być świt. Żaden wampirat nie ośmieliłby się wyjść na światło dzienne, więc można się było przegrupować. Connor przyjrzał się twarzom towarzyszy. Wyglądali na zmordowanych. Ich blizny i świeże rany opowiadały historię nie tylko tej potyczki, ale całej wojny. Stopniowo zaczął sobie zdawać sprawę z tego, że piraci mu się przyglądają. W ich oczach dostrzegał szok, przerażenie i ból. Z jego powodu. Dlaczego? Co takiego uczynił? Usłyszał wystrzał z armaty i poczuł cierpki zapach prochu. Z coraz większym trudem przychodziło mu zaczerpywanie powietrza. Coś blokowało jego drogi oddechowe. Spojrzawszy w dół, zobaczył miecz tkwiący głęboko w swojej piersi. Widok był straszny, ale zarazem niemal komiczny. Nic dziwnego, że członkowie załogi patrzyli na niego w taki sposób. Zamykając oczy, opadł na twarde deski pokładu. Miecz wbił się głębiej w jego ciało. Każdy kolejny oddech był trudniejszy niż poprzedni. - Otwórz oczy, Connorze! - rozkazał czyjś głos. Chłopak posłusznie wykonał polecenie. Twarze otaczających go osób zlewały się w wielką jasną plamę. Gdzieś obok płakała kobieta. - Proszę! Kapitan Tempest… On jest ranny! Pilnie potrzebuje… Czy to Jasmine? Głos był podobny. Connor poczuł się skołowany. Przecież nie był kapitanem. Chciał ją zawołać, ale nie zdołał wydać z siebie żadnego dźwięku. To pewnie przez to ostrze tkwiące w jego piersi. Ton dziewczyny stał się bardziej naglący.

- Kapitan Tempest jest ranny! Proszę, niech ktoś… Wyłowił twarz Jasmine spośród morza innych i pochwycił jej spojrzenie. Skoro ma umrzeć, to odchodząc, chce patrzeć w jej piękne oczy. Uśmiechnął się do niej, ale nie odpowiedziała mu tym samym. Uniosła głowę. - Bardzo krwawi! - zawołała. - Nie wiem, ile jeszcze wytrzyma! Poczuł czyjeś dłonie na ciele, a po chwili ktoś wyjął tkwiące w nim ostrze. Z otwartej rany trysnęła krew i ochlapała twarz Jasmine. Nieznośny ból narastał. Connor nigdy wcześniej nie doznał tak wielkiego cierpienia. Ponownie zamknął oczy. Miał wrażenie, że sunie z szybkością wielu węzłów ponad oceanem. Kiedy podniósł powieki, znów ujrzał Jasmine. Jej twarz zbryzgana była jego krwią. Ciemne oczy lśniły jak klejnoty. Nachyliła się i końcówki jej włosów musnęły jego twarz. Były wilgotne od krwi. Chłodna dłoń spoczęła na jego policzku. To było miłe uczucie. Connorowi zrobiło się jeszcze przyjemniej, gdy ta sama ręka delikatnie go pogładziła. Potem, jedna po drugiej, nastąpiły dwie rzeczy. Nie zdołał już dłużej utrzymać otwartych oczu. Zorientował się też, że nie czuje dotyku Jasmine. Zatem to było to? Nadszedł koniec? Nagle postrzeganie Connora się zmieniło. Widział teraz siebie leżącego na pokładzie w kałuży krwi, klęczącą obok Jasmine i cofających się z szacunkiem piratów. Dziewczyna nadal pochylała się nad jego bezwładnym ciałem i gładziła go po twarzy, ale wyczuł, że ona wie, iż już odszedł. Jego spojrzenie się zamgliło i Connor pogrążył się w całkowitej ciemności. Słyszał dobiegający skądś łomot, który stopniowo stawał się coraz głośniejszy i bliższy. Chłopak otworzył oczy - zdziwiony, że w ogóle może to zrobić - i gwałtownie oprzytomniał. Leżał na koi w bezpiecznych czterech ścianach własnej kajuty. Wydobywał z pamięci fragmenty swej niepokojącej wizji. Ta sytuacja wydawała mu się jakby znajoma - tylko dlaczego? Wspomnienia ulatniały się prędko z każdym następnym odgłosem uderzania w drzwi. Po chwili z ich drugiej strony rozległ się głos: - Otwieraj, Tempest! Wiem, że tam jesteś. Connor wstał, nacisnął klamkę i stanął oko w oko z Jacobym. Blada zwykle twarz Blunta była teraz czerwona. Nerwowo uderzał stopą o deski pokładu. - Co się stało? - zapytał Connor półprzytomnie, myślami nadal jeszcze zatopiony w wizji. Stał się przez to łatwym celem i pięść Jacoby’ego bez przeszkód rąbnęła z całej siły w jego szczękę. - Co do… - jęknął, zataczając się i upadając na koję.

Podniósł wzrok i ujrzał wampira o wściekle dzikich oczach, który górował nad nim niczym maszt z jego wizji. Silne ręce chwyciły Connora za poły koszuli i bezceremonialnie podniosły. - Wstawaj, Tempest! Idziesz ze mną! Zaskoczony chłopak pozwolił się przeciągnąć przez kajutę aż do drzwi. - Dokąd? - zdołał wykrztusić. - I dlaczego? - Na pokład - warknął Blunt, wypychając go na korytarz. - Wyjaśnić kilka spraw między nami dwoma. Connor nie protestował. Wiedział, że ta chwila nadejdzie. Jasmine uprzedziła go, że zamierza powiedzieć o wszystkim Jacoby’emu. Zaufać mu i wyznać prawdę, tak jak on jej zaufał i wyjaśnił, kim jest. Pewnie właśnie to uczyniła. Connora zemdliło - był zaniepokojony, ale przede wszystkim targało nim poczucie winy. Rozumiał, dlaczego Jacoby chce go rozszarpać. Na miejscu przyjaciela czułby to samo. Nie był pewien, czy nadal może nazywać go przyjacielem. Okazał się kiepskim kompanem Jacoby’ego Blunta. Dotarli do drzwi na pokład. Jacoby pchnął rywala, aż ten upadł, po czym runął na niego z uniesionymi pięściami. W ostatniej chwili Connor uchylił głowę i wymierzony w jego twarz potężny cios trafił w twarde deski. Blunt skrzywił się z bólu, ale nawet nie pisnął. Tempest wykorzystał moment, by odepchnąć przeciwnika i zerwać się na nogi. Rozmasowując poobijane knykcie, Jacoby stanął przed niedawnym przyjacielem. W oczach miał furię, a kiedy otworzył usta, Connor po raz pierwszy dostrzegł u niego wydłużone kły. Było to przerażające przypomnienie tego, kim się stał zastępca Blunt. - Oszczędzaj oddech - poradził wampir z dziwnym uśmiechem. - Będziesz go potrzebował. Gdy skończył mówić, krzyknął i wyskoczył w górę. Opadł na przeciwnika, oplótł ramionami jego szyję i przeciągnął go wzdłuż pokładu. Gdzie Jacoby nauczył się tak walczyć? Zawsze świetnie posługiwał się mieczem, ale to było coś zupełnie innego. - Jedna z zalet bycia przemienionym - szepnął Connorowi do ucha. - Ci przeklęci krwiopijcy nauczyli mnie kilku sztuczek. No oczywiście! To miało sens. Myśl ta podziałała na Tempesta jak kubeł zimnej wody. Sam też trzymał kilka asów w rękawie. Skupił się i wyślizgnął z uścisku przeciwnika. Wykonał salto w tył i wylądował pewnie na nogach kilka metrów dalej. Przez krótką chwilę na twarzy Blunta malował się podziw, który szybko ustąpił zaskoczeniu. W jego oczach zapłonął nagle ogień. Connor wzdrygnął się. Wiedział, co to

oznacza. Głód. Czyżby u Jacoby’ego gniew wywołał łaknienie krwi? Nieszczęśnik nie przywykł przecież jeszcze do swej nowej egzystencji i najwyraźniej nie kontrolował się tak dobrze, jak mu się wydawało. Z akompaniamentem dźwięku przypominającego gwizd Blunt przebył błyskawicznie dzielącą ich odległość. Chwycił ponownie rywala za szyję i pociągnął w kierunku masztu. Straszliwe uderzenie o twardy dębowy słup wywołało przenikliwy ból pleców i głowy oraz sprawiło, że oczy Connora zaszły łzami. Palce Jacoby’ego zacisnęły się na jego krtani. Pochwycił je i zaczął odciągać. Z ulgą stwierdził, że ucisk zaczyna słabnąć. Niezwykła siła przeciwnika zaskoczyła Blunta, ale nie na długo. Uśmiechnął się złośliwie i ponowił atak. Naparł mocniej i Connor poczuł, że traci dech. Myślami powrócił do swojego snu. Czyżby to był omen? Zamknął oczy i tak jak w niedawnej wizji otoczyła go ciemność. Dawała pociechę. Zaczął się zastanawiać, czy to już koniec. Czy zamiast od miecza wroga miał zginąć z rąk sprzymierzeńca? Kiedy Jacoby zobaczył, że powieki Connora opadają, postanowił go puścić. Nie mógł się jednak na to zdobyć. Nagle poczuł, że ktoś chwyta go od tyłu za nadgarstki i odrywa jego palce od szyi rywala. Rozdarty pomiędzy wdzięcznością a strachem, odwrócił się i spostrzegł stojącego za sobą Tempesta. Jakim cudem udało mu się wydobyć z uścisku, skoro ewidentnie był już bardzo osłabiony? W tej chwili wampir zdał sobie sprawę, że przeciwnik nadal stoi przed nim z zamkniętymi oczyma. Pomyślał, że albo zaczyna wariować, albo naprawdę widzi dwóch Connorów. - Co się tu dzieje?! Blunt odwrócił się i ujrzał zmierzającą ku nim Cheng Li. - Co, na trójząb Neptuna, się tutaj dzieje?! - powtórzyła. - To prywatna sprawa - odburknął. - Między Tempestem a mną! - Jestem kapitanem tego statku, a wy jesteście moimi podwładnymi - oznajmiła kobieta twardo. - Na tym pokładzie nie ma prywatnych spraw! Jacoby zerknął za siebie i spostrzegł, że Connor - ten pierwszy - otwiera oczy i bada ręką szyję. Natychmiast poczuł wstyd z powodu swego postępowania. Potem przypomniał sobie o tamtym drugim i się rozejrzał. Ani śladu sobowtóra. Na statku był tylko jeden Connor. Jacoby poczuł się zupełnie zdezorientowany. Czyżby, zaślepiony wściekłością, wszystko sobie uroił? Cheng Li kontynuowała kazanie: - Jesteście wysokimi rangą oficerami na pokładzie Tygrysa i w szeregach Federacji. Obaj jesteście wspaniałymi wojownikami, ale swoją agresję powinniście zachować dla wroga, a nie

wyładowywać ją w bójkach między sobą. - Popatrzyła na nich obu przymrużonymi oczyma. Potem potrząsnęła głową i popchnęła Blunta w kierunku drzwi wiodących do kajut. - Idź do siebie i ochłoń. Connor, chcę z tobą porozmawiać. Jacoby spojrzał na rywala spode łba i odszedł niezadowolony. - Co tu się dokładnie stało? - zapytała pani kapitan, kiedy starszy z jej zastępców zniknął już pod pokładem. Connor, poturbowany i posiniaczony, odpowiedział, wpatrując się ponuro w jakiś punkt nad jej ramieniem: - Ta cała sytuacja pomiędzy nim, Jasmine a mną wyszła na jaw i… - Nie interesują mnie problemy nastolatków - przerwała mu, unosząc dłoń. - Interesuje mnie natomiast to, że na pokładzie zobaczyłam nie jednego, lecz dwóch Connorów walczących z Jacobym. - Ściszyła głos. - Czy to jakaś twoja nowa moc? Wzruszył ramionami. - Nie wiem. Chyba tak. - Nagle coś sobie przypomniał. - To mi się już kiedyś przydarzyło podczas ataku na Diabla. Byłem w dwóch miejscach naraz. Oczy Cheng Li zabłysły. - To się może nam przydać - stwierdziła. - Tak, ale nie jestem pewien, czy potrafię to kontrolować - wyznał Connor. Pani kapitan rozważała właśnie jego słowa, kiedy z dołu dobiegło ich czyjeś wołanie. - Proszę o pozwolenie wejścia na pokład! Odwróciła się i odkrzyknęła: - Kto prosi? - Komandor Ahab Black, głównodowodzący Sojuszu! Cheng Li szybko otrząsnęła się ze zdumienia. - Udzielam pozwolenia! - zawołała. Rozległ się odgłos opuszczania trapu, a potem dudnienie kroków, kiedy dowódca floty przechodził z jednostki Federacji na pokład Tygrysa. - Komandorze Black. - Cheng Li zasalutowała. - Co pana sprowadza o tak późnej porze? To musi być nagła sprawa. - Tak właśnie jest, kapitan Li - odparł gość. - Przyszedłem w imieniu Federacji, aby przedstawić pani propozycję. Dotyczy ona pani i jej zastępcy. - Obecnie mam ich troje - przypomniała. - O którym z nich mowa? - O Connorze Tempeście - rzekł Black. - O mnie? - Chłopak z zaciekawieniem podszedł bliżej.

- Tak. Przyszedłem złożyć ci propozycję nie do odrzucenia. - Connor miał wrażenie, że chłodne spojrzenie komandora wwierca się w jego duszę. - Jestem tutaj, żeby uczynić cię nowym kapitanem Federacji. - Przyjaźnie szturchnął młodzieńca w ramię. - No i co ty na to? - Tak właśnie jest, kapitan Li - odparł gość. - Przyszedłem w imieniu Federacji, aby przedstawić pani propozycję. Dotyczy ona pani i jej zastępcy. - Obecnie mam ich troje - przypomniała. - O którym z nich mowa? - O Connorze Tempeście - rzekł Black. - O mnie? - Chłopak z zaciekawieniem podszedł bliżej. - Tak. Przyszedłem złożyć ci propozycję nie do odrzucenia. - Connor miał wrażenie, że chłodne spojrzenie komandora wwierca się w jego duszę. - Jestem tutaj, żeby uczynić cię nowym kapitanem Federacji. - Przyjaźnie szturchnął młodzieńca w ramię. - No i co ty na to?

Rozdział 34 Lady Lola odkrywa karty - Jest taki kochany! - zachwycała się Holly, huśtając małego Upiora, który chichotał, zadowolony z tej zabawy. - Prawdziwa laleczka! - dodała Nathalie. - Ma nos po ojcu, prawda? - Jaka szkoda! - Stojąca za nimi Lola westchnęła. - Na szczęście da się to jeszcze potem naprawić. - Wzruszyła ramionami. - Tak czy inaczej lepiej, żeby miał wygląd Sidoria i mój rozum, niż odwrotnie. - Podeszła do drugiej kołyski. - Spójrzcie na małego Łowcę. Śpi jak suseł. On ma urodę Lockwoodów! Taka zdecydowana linia szczęki! - Odwróciła się w stronę Holly i Upiora, który właśnie ziewnął. - Jakie wielkie ziewnięcie u tak małego mężczyzny! Jesteś śpiący? Chcesz do łóżeczka? Chodź, mamusia cię położy. Gdy obaj malcy spali już smacznie w kołyskach, lady Lockwood poprosiła towarzyszki, by przeszły z nią do saloniku. - Drogie panie, czy mogę zaproponować coś do picia? - Tak, poproszę, pani kapitan - rzekła Nathalie. Holly przytaknęła. - Będzie nam bardzo miło. - Rozgośćcie się. - Lola wskazała krzesła ustawione wokół stolika. - Zaraz przyniosę. - Dziękujemy! - powiedziały wampiratki chórem. - To ja powinnam dziękować wam - oznajmiła lady Lockwood. - Za dotrzymywanie mi towarzystwa w czasie, gdy Sidorio i pozostali szykują atak na Nokturn. - Podała dziewczętom kieliszki i wróciła po swój, a potem usiadła obok Holly. - To nie leży w mej naturze, by opuścić tak ważną akcję, lecz Łowca miał Wcześniej kolkę i nie chciałam go zostawiać. - Zerknęła na drzwi dziecięcej kajuty. - Ale zdaje się, że już mu przeszło, nie sądzicie? Ach, ten mój mały diabełek! Wampiratki pokiwały głowami.

- Macierzyństwo pani służy - stwierdziła Nathalie. - Dziękuję. - Lola uśmiechnęła się do niej przyjaźnie. - Za śmiertelnych czasów także miałam dzieci, ale to było wiele stuleci temu. Obawiałam się, że niewiele będę pamiętać, na szczęście się myliłam. - Pociągnęła łyk z kielicha. - Umm, jakie to smaczne! - A co pijemy? - chciała wiedzieć Nathalie. - Molucca Wrathe’a - poinformowała ją melancholijnym tonem pani kapitan. - Niestety, zostały nam już tylko dwie butelki. Nadzwyczaj dobrze wchodzi, prawda? Dziewczyna przytaknęła. - Jest przepyszne. - Czy on aby nie miał brata? - zastanowiła się Holly. - Ależ tak! Barbarra! - zawołała Nathalie. - No to możemy zebrać i z niego! Lola roześmiała się perliście. - Droga Holly, jesteś niezastąpiona! - Pani kapitan. - Nathalie otworzyła swoją torebkę. - Skoro mamy trochę czasu, to może postawimy karty? - Sięgnęła do środka, wyjęła aksamitny woreczek i położyła go na stole. - Wyśmienity pomysł! - uznała lady Lockwood. Nathalie rozsunęła złoty sznurek ozdobiony frędzelkiem i wyciągnęła z woreczka talię kart. - Ja potasuję, a pani przełoży. - Idealnie! - Lola zaklaskała z uciechy. - Ale zabawa! Dlaczego chcecie, żebym został kapitanem? Connor spoglądał ze zdumieniem na siedzącego naprzeciwko niego Ahaba Blacka. Znajdowali się wraz z Cheng Li w jej kajucie, zgromadzeni przy okrągłym stoliku. - Bo masz ogromny potencjał, Tempest - odpowiedział komandor, lecz w jego monotonnym głosie brakowało przekonania. - Dotarliśmy do decydującego momentu w tej wojnie. Awansując młodych piratów, wyślemy przeciwnikowi ważną wiadomość. Nie przestaniemy ich zaskakiwać! Będziemy walczyć dalej! Aż do zwycięstwa! Z drugiej strony stolika rozległo się dyskretne chrząknięcie. Obaj zwrócili spojrzenia na panią kapitan. - Jestem dowódcą Tempesta i jedną z najważniejszych członkiń rady Sojuszu - oznajmiła sucho. - Ta propozycja powinna chyba zostać wcześniej przedyskutowana ze mną.

- Nie uprzedzono cię? - Connor był zaskoczony. Zazwyczaj Cheng Li wiedziała o wszystkim, jeszcze zanim to się wydarzyło. - Nie - odparła. - Nie wiedziałam. A powinnam była. Connor zdawał sobie sprawę z tego, że między nią a głównodowodzącym Sojuszu istnieją zadawnione niesnaski, i doskonale rozumiał jej irytację. Co takiego knuł Black? Komandor wzruszył ramionami. - Tkwimy na scenie najkrwawszej wojny, jaką którekolwiek z nas widziało, kapitan Li. Jej losy zmieniają się w okamgnieniu. - Rozumiem to. - Skinęła głową z udawaną cierpliwością. - A jednak są pewne procedury, których należy przestrzegać… Podczas gdy Cheng Li i Ahab Black wiedli spór, uwaga Connora skupiła się na czymś innym - na portrecie Changa Ko Li, wiszącym nad kapitańskim biurkiem. Chłopak spoglądał na ten imponujący obraz wiele razy, ale teraz z jakichś względów wydał mu się on inny. Legendarny pirat jakby z rozbawieniem obserwował ludzi i ich działania. Ostatecznie jakie miało znaczenie, czy Connor zgodzi się przyjąć stanowisko kapitana? Albo to, że złamano jedną lub dwie procedury? Działały tu wszak siły potężniejsze od nich wszystkich, i młodzieniec zdał sobie sprawę, że nie ma żadnych szans w walce z nimi. Nie mógł umknąć przed tą falą. Niemal zobaczył, jak Chang Ko Li z aprobatą przymyka powieki. - Aha! - krzyknęła Cheng Li. - A więc o to naprawdę chodzi! O pieniądze, które Connor odziedziczył po Moluccu! - O mój spadek? - Chłopak ponownie skupił się na rozmowie. Twarz pani kapitan wyrażała pogardę. - Czyżbyś nie dosłyszał? Okazuje się, że Federacja z radością powierzy ci dowodzenie okrętem w zamian za hojny datek. Connor rozparł się wygodniej w swoim krześle. - Ile? - spytał po prostu. Ahab Black wyjął z kieszeni płaszcza pióro i kopertę. Napisał na niej kilka cyfr i pchnął ją po blacie w kierunku Connora. Cheng Li z zaciekawieniem pochyliła się nad stołem. - To powinno załatwić sprawę - powiedział Black. Connor uniósł kopertę i odczytał kwotę. - To mnóstwo pieniędzy! Lola i Holly obserwowały, jak Nathalie rozkłada dwadzieścia dwie karty na błyszczącym blacie stolika. Lady Lockwood dobrze pamiętała, że ta ręcznie

malowana zabytkowa talia od wielu pokoleń była własnością arystokratycznej rodziny jej podwładnej. - Może dzisiaj wybierzemy siedem? - zasugerowała Nathalie. Lola przytaknęła. - Proszę odwrócić pierwszą kartę, pani kapitan. Ozdobiona klejnotami dłoń łady Lockwood sięgnęła ponad stołem, na chwilę zastygła nad kartami, aż wreszcie odwróciła jedną z nich. Dziewczęta nachyliły się, by zobaczyć, co odsłoniła. Na karcie widniała róża wiatrów. - Czterej Kardynałowie - stwierdziła Nathalie. - Dobry początek. - A kim są ci Kardynałowie? - spytała Holly. Jej koleżanka uśmiechnęła się z wyższością. - Nie „kim”, lecz „czym”, moja droga. Czterej Kardynałowie to potoczna nazwa dla czterech kardynalnych punktów na kompasie. Chodzi o cztery strony świata: północ, wschód, południe i zachód. - Wskazywała odpowiednie miejsca na karcie, lekko stukając w nie palcem. Są też cztery kierunki pośrednie: północno-wschodni, południowo-wschodni, północno-zachodni i południowo-zachodni. - Rozumiem. - Holly skinęła głową. - No więc co oznacza ta karta? - Cztery strony świata - zaczęła Lola - oznaczają ekspansję naszego imperium. Kiedy przejmiemy Nokturn, będziemy mieli pod kontrolą południowy obszar. Potem będziemy mogli się skupić na zdominowaniu pozostałych oceanów: na północy, wschodzie i zachodzie. Podnosząc kolejną kartę, pani kapitan już się nie wahała. Obrazek przedstawiał statek znikający pod falami. - To zawsze jest intrygująca karta - objaśniała Nathalie. - Nazywa się ją Kątem Krytycznym. W marynarskiej terminologii kąt krytycznej stateczności statku to maksymalny kąt, pod którym jednostka może się nachylić i zdoła się jeszcze wyprostować. Holly przytaknęła skwapliwie, zaś lady Lockwood zaczęła interpretować kartę: - Widzimy tu punkt, w którym wszystko tkwi w równowadze. To obecny stan tej wojny. Nathalie z namysłem kiwała głową, a Lola mówiła dalej: - Jak powiedziałaś, kąt krytycznej stateczności to najdalszy punkt wychylenia jednostki. Ta karta mówi nam, że Sojusz osiąga już granice swoich możliwości. - Ale - wtrąciła Holly - nadal może się podnieść. Czy tu właśnie nie o to chodzi? Pani kapitan spojrzała swej podkomendnej w oczy.

- Karty ostrzegają mnie, że czeka nas jeszcze walka. Oczywiście wygramy, lecz nie możemy nie doceniać przeciwników. Musimy zepchnąć ich do granic ich możliwości, a potem jeszcze trochę dalej. - W jej oczach odbijały się płomienie pachnących świec poustawianych w całej kajucie. - Myślę, że karty mogą nam mówić o tym, co się stanie dzisiejszej nocy. Sidorio i pozostali przejmą Nokturn, ośmieszą i uciszą Obsydiana Darke’a oraz pogrążą Sojusz w chaosie. - Czy Johnny’emu nic się nie stanie? - szepnęła dziewczyna z niepokojem. Lady Lockwood wzruszyła ramionami. - Kowboj jest pomysłowy, ale po tym, co się stało na Diabłu, któż mógłby wiedzieć? Zawsze możesz sobie postawić karty, kiedy ja już skończę. Może one udzielą ci odpowiedzi. Niezbyt pocieszona tymi słowami, Holly pociągnęła łyk krwi ze swojego kielicha. - Proszę odwrócić kolejną kartę, pani kapitan! - zachęcała Nathalie, wyraźnie dobrze się bawiąc. - Ach, tak! Doskonale. Żeglarski Brzask albo Żeglarski Zmierzch. - No więc która z nich? - chciała wiedzieć Holly, ponownie skupiwszy uwagę na kartach. - Ona ma podwójne znaczenie - tłumaczyła Nathalie, wskazując na biegnącą przez środek obrazka ukośną kreskę, dzielącą go na dwie części. Obie ukazywały identyczny widok: niebo skąpane w złotym blasku, ale bez wizerunków słońca i księżyca. Na jednej połowie, w prawym rogu, odznaczała się sylwetka lecącego ptaka. - Interpretacja tej karty zależy od tego, którą stroną do czytającego jest zwrócona. W tym wypadku ptak kieruje się w stronę pani kapitan, zatem mamy Żeglarski Brzask. - W przeciwieństwie do lądowego brzasku podczas brzasku żeglarskiego słońce nadal znajduje się pod linią horyzontu - wolno mówiła Lola. - Światło nie psuje jeszcze piękna nocy. Widać jedynie mocną złotą poświatę, taką jak tutaj, na obrazku. Jest dość ciemno dla tych z nas, którzy nie znoszą światła, ale wystarczająco jasno, by widać już było linię horyzontu. - Zamyśliła się na chwilę. - Sądzę jednak, że ta karta może mieć bardziej ogólne znaczenie. Mówi nam, że wszystko, czego pragnęliśmy i o co walczyliśmy, jest już w zasięgu ręki. - Tak - Nathalie się uśmiechnęła. - Ja też interpretuję to w ten sposób. - Spojrzała na Holly. - Widzisz, jak historia rozwija się z każdą kolejną kartą? Dlatego nie można ich czytać pojedynczo. Dziewczyna przytaknęła, lady Lockwood zaś już bez dodatkowych zachęt odwróciła kolejną kartę. Widniał na niej wizerunek beztroskiego marynarza.

- Ale wesołek! - Holly się zaśmiała. Nathalie z niepokojem zmarszczyła brwi. - Wcale nie - powiedziała. - Wygląda niewinnie, jednak to zdradziecka karta. - To znaczy? - To Jack Tar - wyjaśniła Lola. - Znany też jako Śmierć. - Śmierć? Ludzka czy nasza? - dopytywała się Holly. Jej towarzyszki wymieniły dyskretne spojrzenie. Nie miały wątpliwości, że dziewczyna znów pomyślała o Johnnym. - To zależy - odparła Nathalie - od tego, jaką kartę odkryje teraz pani kapitan. - Albo jakie - sprostowała lady Lockwood. - Jack Tar ma wpływ na wszystkie odkryte po nim karty figuralne, dopóki nie pojawi się kolejna karta tematyczna, jak na przykład Kąt Krytyczny. - A zatem może obróci pani kolejną kartę? - zaproponowała Holly. Lola skinęła głową i przyjrzała się rozłożonej na stole talii. Wtem w dziecięcej kajucie zapłakało jedno z niemowląt. Lady Lockwood nasłuchiwała chwilę. Płacz nie ucichł. - To Łowca - stwierdziła. - Może znów ma atak kolki. Lepiej pójdę do niego, zanim rozkrzyczy się na dobre i obudzi Upiora. Oto ryzyko posiadania bliźniąt! Zerknąwszy z zadumą na karty, pani kapitan podniosła się i poszła do syna. Nathalie wykorzystała okazję, by dolać całej trójce. Potem odniosła karafkę na miejsce i wróciła na swoje krzesło. Nim usiadła, ścisnęła lekko ramię Holly. - Teraz zrobi się ciekawie - powiedziała. - To za dużo! - oponowała Cheng Li. - Poza tym Connor nie powinien być zmuszany do kupowania patentu kapitana. Jest jednym z najbardziej utalentowanych młodych piratów tego i jakiegokolwiek innego pokolenia. Wkrótce zapracuje na taki awans. - Spojrzała na chłopaka. Radzę ci, byś poczekał. Nie musisz działać w pośpiechu. - Ośmielam się z panią nie zgodzić - oznajmił komandor Black. - Kończy nam się czas i kończą nam się fundusze. Jeśli, zgodnie z pani sugestią, Tempest to przeczeka, niebawem Federacji Pirackiej może już nie być. - Jego spojrzenie stało się bardziej surowe niż zwykle. Chyba że interesuje go awans w strukturach Federacji Wampirackiej. - Świetnie - syknęła pani kapitan. - Cios poniżej pasa. Wywiera pan ogromną presję na młodego pirata.

- Wiem o tym - odparł Black. - Nie robiłbym tego, gdyby istniał inny sposób. - Nagłe jego głos stał się bardziej ludzki. - Tempest, nie będę owijał w bawełnę i powiem ci jak mężczyzna mężczyźnie: potrzebujemy twojej pomocy. - Zgadzam się - powiedział chłopak. - Naprawdę? - Cheng Li była oburzona. - Naprawdę? - Komandor wydawał się zaskoczony, ale i zachwycony. - Jasne - zapewnił Connor, wstając z miejsca. - Zawsze marzyłem o tym, by zostać kapitanem, lecz nie sądziłem, że okazja nadarzy się tak prędko. - Uśmiechnął się szeroko do Ahaba Blacka. - Ale, ale! Rączka rączkę myje. - Connorze, poczekaj! - Pani kapitan postanowiła działać. - Myślę, że nie przemyślałeś tego dobrze. Nie miałeś czasu. Masz zamiar oddać ponad połowę swojego spadku? Molucco zostawił te pieniądze tobie. Chłopak wzruszył ramionami. - Wiem, ale to o wiele więcej, niż mógłbym kiedykolwiek wydać - stwierdził. - Nie miałem nic, kiedy Molucco mnie przygarnął. To dzięki piratom jestem dzisiaj tym, kim jestem. - Owszem - przyznała. - Dzięki twojej przyjaźni z Molukkiem, Cate, Bartem i ze mną. Jednak to nie oznacza, że jesteś coś winien Federacji. - Może i nie - odpowiedział. - Ale ta wojna pochłonęła już życie Molucca Wrathe’a i jego brata Porfiria. Odebrała je Bartowi Pearce’owi, Johnowi Kuo i setkom, jeśli nie tysiącom innych. Musimy położyć temu kres, i to jak najszybciej. Musimy zapewnić spokojną przyszłość na oceanach. Nie wyobrażam sobie lepszego celu, na jaki mógłbym przeznaczyć pieniądze Molucca. A ty? Cheng Li milczała. Connor podejrzewał, że wie, o czym myśli jego przyjaciółka - co by mu powiedziała, gdyby nie towarzyszył im Ahab Black. „Jesteś dampirem. Jesteś nieśmiertelny. Będziesz potrzebował tych pieniędzy!”. Ale on wiedział, że jest inaczej. Widział własną śmierć. I nie przerażała go ona nawet w połowie tak bardzo jak myśl o tym, że mogliby przegrać ową okrutną wojnę. Jeśli musi umrzeć, aby zapanował pokój, jest na to gotowy. Dołączy do poległych przyjaciół i towarzyszy. Odegrał swoją rolę w dziejach piractwa i była ona większa, niż kiedykolwiek mógłby zapragnąć. - Czy mam coś podpisać? - zwrócił się do komandora.

- Jak najbardziej - odparł Black. Popchnął w kierunku Connora po blacie kontrakt oraz własne pióro. Chłopak ujął je w palce, przebiegł oczyma dokument i złożył swój podpis u dołu. - Znakomicie! - Komandor zwinął kontrakt w rulon i schował go do kieszeni. - A teraz, Tempest, tradycja nakazuje, abyś ukląkł… - Chwileczkę! - wtrąciła Cheng Li. - Chce pan przeprowadzić mianowanie tutaj i teraz? Czy za te pieniądze Connorowi nie należy się przynajmniej porządna ceremonia? - Na przykład taka, jaką miała pani? - spytał Black. - Pamiętam ten dzień; dzień, w którym odebrano nam Johna Kuo. Słońce świeciło, a mistrzowie kuchni Akademii przeszli samych siebie, przygotowując małe kanapeczki. Nie, pani kapitan. Obawiam się, że musimy obecnie obniżyć standardy. Takich wspaniałych imprez nie będzie aż do czasu, kiedy przywrócimy pokój - zakładając oczywiście, że takowy nastąpi - i to na naszych warunkach. - Nie ma problemu - oznajmił Connor, klękając. - Nie przepadam za wielkimi fetami. Uśmiechnął się krzepiąco do Cheng Li. - Przecież wiesz. Rzadko widywał ją smutną lub zmartwioną, ale teraz nie mógł poświęcić jej więcej uwagi. Głównodowodzący Sojuszu właśnie wysunął miecz z pochwy i zaczął mówić: - Na mocy władzy przekazanej mi przez Federację Piracką ja, komandor Ahab Black, po wieczne czasy nadaję Connorowi Tempestowi tytuł kapitana. - Uniósł miecz i oparł go o ramię chłopaka, płaską stroną klingi dotykając jego szyi. - Obfitość i przesyt. - Przełożył ostrze na drugie ramię klęczącego. - Rozkosz i swoboda. - Przyłożył czubek ostrza do piersi Connora, dotykając srebrnego sznura mundurowego tuż nad szybko walącym sercem. - Wolność i siła - dokończył. Potem dodał ojcowskim tonem: - Możesz wstać, kapitanie. - Zaczekajcie! - zawołała Cheng Li. - A co z pozostałą częścią ceremonii? Co z przysięgą? Ze słowami przysięgi rozpoczynającymi się od: „W myślach i w sercu”, a kończącymi się na: „Niech twój powrót do domu przebiega w pokoju i harmonii”? Komandor wzruszył ramionami. - Jest pani oficerem Federacji. Myślę, że może pani uzupełnić ewentualne niedopatrzenia. Ja muszę zdeponować czek w banku i wygrać wojnę. Jeszcze raz gratuluję, kapitanie Tempest! I dziękuję w imieniu Federacji oraz Sojuszu. Twoja rola w naszym zwycięstwie nie zostanie przemilczana. - Uścisnął dłoń chłopaka i ruszył w kierunku drzwi. W progu zasalutował, po czym zniknął w mroku nocy.

Connor wstał, nieco otumaniony. Jego pierwszą myślą było: „Jestem teraz kapitanem”. Drugą - „Podpisałem na siebie wyrok śmierci”. Spojrzał na Cheng Li i zadrżał. Miał wrażenie, że odczytała jego myśli. - Widzicie - oznajmiła Lola, układając sobie małego Łowcę na kolanach. - Teraz, kiedy może posiedzieć z nami, jest już wszystko w porządku. Prawda, skarbie? - Prychnęła mu w ucho i chłopczyk zaśmiał się radośnie. - Myślę, że po prostu tęsknił za mamą - rozczuliła się Holly. - Możemy kontynuować? - spytała Nathalie, wskazując karty. - Oczywiście - rzekła lady Lockwood. - Nie możemy pozwolić, by Jack Tar tkwił w zawieszeniu. Przytrzymując ostrożnie dziecko, wychyliła się i obróciła kolejną kartę. Przez chwilę wszystkie trzy wpatrywały się w wizerunek młodej osoby - mężczyzny lub może kobiety - opiekującej się chorym. - Uzdrowiciel - powiedziała Nathalie. - A zatem - stwierdziła pani kapitan - śmierć przychodzi po Uzdrowiciela. Ciekawe, kim on może być? - Mosh Zu Kamal! - zawołała Holly z podnieceniem. - To najsłynniejszy uzdrowiciel, jakiego znamy, prawda? Nathalie przytaknęła. - To mocny kandydat. - Spojrzała na Lolę. - Nie chcę psuć atmosfery, ale czy Olivier nie był aby jego protegowanym? Lady Lockwood uśmiechnęła się filuternie. - Słuszna uwaga. Ale sądzę, że obie pominęłyście najbardziej oczywistą z kandydatur. Zerknęła z rozbawieniem na swoje towarzyszki. - Grace Tempest - wyjaśniła. - No przecież! - wykrzyknęła Nathalie, ale szybko się opanowała. - Przepraszam, pani kapitan. Na chwilę zapomniałam, że ona jest pani pasierbicą. Lola pogardliwie wykrzywiła wargi. - Tylko formalnie. Grace miała u mnie szansę i ją zaprzepaściła. Jeśli Jack zamierza ją zabrać, nie będę stawać mu na drodze. - Zobaczmy, czy może ma on jeszcze kogoś na oku - zasugerowała Nathalie. Pani kapitan ponownie sięgnęła po kartę. Obrazek przedstawiał żeglarza stojącego na dziobie statku i spoglądającego ze smutkiem na ocean.

- Zagubiony Korsarz - rzekła Nathalie. - Znany też jako Zagubiony Bukanier. - Bukanier? - ożywiła się Holly. - To brzmi znajomo. Lola złożyła dłonie. - Idealnie! Connora Tempesta i jego dwóch przyjaciół nazywano Trzema Bukanierami. Pamiętacie to, dziewczęta? - Faktycznie - przytaknęła Nathalie. - Mamy więc Connora i jego kumpla Barta. Ten drugi już nie żyje, więc nie może chodzić o niego. - Nie może - zgodziła się lady Lockwood, wracając na moment myślami do chwili, w której odebrała Bartowi życie. - Drugim kandydatem jest Stukeley. Holly zawołała przerażona: - Tylko nie on! Stukeley wygłosił tę mowę, kiedy Bart tu był! Pamiętacie? Podczas tiffinu. Lord Sidorio nazwał Johnny’ego czwartym bukanierem! - Naprawdę? - Lola uniosła brwi z przesadnym zdumieniem. - Obawiam się, że nie pamiętam. - Wzruszyła ramionami. - Niemniej musicie przyznać, że Stukeley i Connor są o wiele bardziej prawdopodobnymi kandydatami. - Racja. - Nathalie skinęła głową. - A jeśli to Stukeley? - wyszeptała Holly. - Biedna Mimma! - Jest lepiej, niż oczekiwałam. - Pani kapitan podniosła nieco głos, by zagłuszyć te niewczesne żale, i zwróciła się do Nathalie: Mamy zwycięstwo w zasięgu ręki, a śmierć prześladuje zarówno Grace, jak i Connora. Moja droga, nie mogłam prosić o lepszą wróżbę! - Odwróciła pani tylko sześć kart - przypomniała wampiratka. - Została jeszcze jedna. Naturalnie. - Dłoń lady Lockwood ponownie przesunęła się ponad rozłożoną talią. Upierścienione palce pochwyciły jedną z kart i odwróciły ją. Obrazek przedstawiał konstelację jaśniejącą na nocnym niebie. Gwiazdy połączone były liniami w kształt srebrnego liścia. matki. Lola na moment straciła dech. - Nie! - krzyknęła. - Co się stało? - zaniepokoiła się Holly. - Czy to karta tematyczna? Nathalie z powagą pokręciła głową. - Nie, skarbie. To następna karta figuralna. Reprezentuje Oriona… - Powszechnie znanego - uzupełniła ponuro pani kapitan - jako Łowca. - Czy to oznacza śmierć… - Holly nie dokończyła pytania.

Oczy trzech kobiet zwróciły się na chłopczyka, gulgocącego radośnie na kolanach - To nie może być prawda! - jęknęła Lola ze łzami w oczach. - Nie musi być - pocieszała ją Nathalie. Proszę pamiętać, że Łowca to też karta symboliczna. Może zwiastować śmierć któregokolwiek z piratów, którzy nas prześladowali. Zwłaszcza dowódcy pierwszej załogi zabójców wampiratów. - Cheng Li! - Lady Lockwood odchyliła się na krześle. - Tak, zapewne masz rację… Nathalie zebrała się w sobie i przemówiła tonem, w którym dźwięczały siła i zdecydowanie: - Pani kapitan, nawet jeśli wróżba sugeruje, że Łowca może być w niebezpieczeństwie, to właśnie dlatego stawiamy karty. By nas ostrzegły. Dzięki temu możemy przedsięwziąć odpowiednie kroki, żeby ochronić chłopca. - Tak. - Lola otarła oczy. - Tak, moja droga. Oczywiście. - Mocniej przytuliła synka. - Nic nie może mu się stać. Będzie przy mnie przez cały czas. - Nawet podczas bitwy? - zapytała Holly. - Czy to nie byłoby wystawianie go na bezpośrednie niebezpieczeństwo? - Możemy się przy nim zmieniać - zaproponowała Nathalie. - Będzie miał całodobową opiekę. - A mały Upiór? - drążyła jej koleżanka. - Czy nie powinnyśmy chronić i jego? - Karta wskazywała Łowcę - odparła lady Lockwood. - To on jest w niebezpieczeństwie. - Może powinna pani obrócić jeszcze jedną kartę? Żeby się upewnić? - zasugerowała Holly. Pani kapitan stanowczo potrząsnęła głową. - Koniec z kartami. - Ustaliłyśmy na samym początku - dodała Nathalie - że gramy siedmioma. Karty zawarły z nami pakt. Miały wyjawić przyszłość w siedmiu odsłonach i tak też uczyniły. Holly przytaknęła, a jej wzrok ponownie powędrował ku dziecku. Chłopczyk był taki milutki! Serce jej się ściskało na myśl, że mógłby być w niebezpieczeństwie. To całe wróżenie z początku było zabawne, ale ostatecznie nie skończyło się dobrze. Pani kapitan i Nathalie zdawały się absolutnie przekonane, że karty wieszczą zwycięstwo wampiratów oraz śmierć Grace i Connora. Ale Holly miała wątpliwości. Czy to jedyna możliwa interpretacja? Czy karty nie mówiły o zagrożeniu dla Oliviera i Stukeleya? Może nawet dla Johnny’ego… Czuła narastający niepokój, obawę o to, co się stanie. Patrząc jednak, jak Nathalie zbiera karty, Holly pomyślała, że przecież nie zna się na nich tak dobrze jak koleżanka. A biorąc pod uwagę dzisiejsze

doświadczenia, na pokładzie Wagabundy jeszcze przez długi czas nikt nie powróci do tej makabrycznej rozrywki.

Rozdział 35 Noc ostatniej Uczty Nie po raz pierwszy Grace odczuwała frustrację z powodu braku lustra w kajucie Lorcana. Może ma jeszcze trochę czasu na to, by pobiec do siebie i zmienić sukienkę? Postarała się, żeby wyglądać elegancko, z szacunku do tradycji Uczty. Ale gdyby Darcy tutaj była, raczej nie pozwoliłaby przyjaciółce wyjść z kajuty w takim stanie. Grace rozpuściła swój praktyczny kucyk i próbowała ułożyć włosy w wytworniejszą fryzurę, ale jej długotrwałe wysiłki dały mizerny efekt. Granatowa sukienka dobrze na niej leżała i miała odpowiedni kolor, ale z całą pewnością nie przypadłaby do gustu pannie Flotsam. Grace wyobraziła sobie Darcy kręcącą głową i besztającą ją za obniżenie standardów. „To niedopuszczalne, moja droga, nawet w czasie wojny!” Jedyną ozdobą skromnego stroju był pierścionek od Lorcana. Dziewczyna wiedziała, że w tej jednej kwestii zyskałaby aprobatę przyjaciółki. Nic nie powinno i nic nie mogło konkurować z tym pięknym brylantem. Wspomnienie Darcy sprawiło, że Grace zaczęła się zastanawiać, jak sobie radzą znajomi w Sanktuarium. Dostrzegłszy rękaw munduru Lorcana wystający z szafy, podeszła bliżej i otworzyła drzwiczki. Znów poczuła wyrzuty sumienia z powodu swej ucieczki. Musi jeszcze odbyć astralną podróż do mistrza i wyjaśnić mu swoje zachowanie. Odkładała to, tłumacząc sobie, że nie należy mu przeszkadzać, kiedy dzieje się tak wiele. „Cóż, to tylko część prawdy” przyznała w duchu, wpychając rękaw do szafy i przekręcając klucz. Pomyślała o swej długiej drodze. Gdy po raz pierwszy postawiła stopę na pokładzie Nokturnu, to właśnie Lorcan zamykał ją na klucz w kajucie. A teraz ona zamyka w szafie jego ubrania… W tej chwili obiekt jej zadumy we własnej osobie wyszedł z łazienki. Kiedy zbliżył się do Grace, poczuła delikatny zapach jego leśnej wody kolońskiej. Lorcan objął dziewczynę w talii i ucałował w szyję. - Wyglądasz przepięknie - oznajmił. - Mówię to na wypadek, gdybyś się zastanawiała.

Grace odwróciła się i spojrzała na chłopaka. Przyzwyczaiła się widzieć go w mundurze, dlatego teraz, ubrany w wieczorowy strój odpowiedni na Ucztę, wydał się jej porażająco przystojny. - Ty także - wyjąkała, kiedy dotykał wargami jej ust. - Chyba powinniśmy już iść powiedział Lorcan po dłuższej chwili z wyraźnym ociąganiem. Byłby o wiele szczęśliwszy, mogąc zostać w kajucie z ukochaną. Grace czuła podobnie. - Tak - odparła. - Jeśli uważasz, że to właściwe. W oczach chłopaka pojawił się cień niepokoju. - Obawiam się, że tak - powiedział. - Musimy przynajmniej spróbować z nim porozmawiać. Wzięli się za ręce i wyszli na korytarz. Było tam już wielu nokturnów, którzy zmierzali do sali bankietowej. Jedni patrzyli z zaciekawieniem, jak tych dwoje idzie w przeciwnym niż oni kierunku, inni byli zaprzątnięci własnymi sprawami. Grace spoglądała w znajome twarze. Wyglądały blado i wątło, jak zawsze przed Ucztą, pomimo pokrywających je warstw kosmetyków. Właśnie teraz, po tygodniowym powstrzymywaniu się od picia krwi, nokturni byli najbardziej osłabieni. Mijając spieszących na Ucztę członków załogi, Grace i Lorcan dotarli do swojego celu kapitańskiej kajuty. Drzwi były uchylone. Obsydian Darke miał zamiar właśnie wyjść bądź też oczekiwał ich wizyty. - Kapitanie? - niepewnie odezwał się Lorcan. Nie było odpowiedzi. Grace uświadomiła sobie z lękiem, że istnieje trzeci powód, dla którego drzwi do kajuty Darke’a pozostawiono niedomknięte - ktoś mógł się tam włamać. Zaniepokojona spojrzała na swego towarzysza. Lorcan mocniej ścisnął jej dłoń i zawołał: - Kapitanie! Znowu brak odpowiedzi. Grace czuła, że serce wali jej jak młotem. Zastanawiała się, co też zastaną w środku. Od początku miała złe przeczucia co do tej nocy i nasilały się one z każdym krokiem, z każdym taktem melodii dochodzącej z sali bankietowej. - Chodź - powiedział Lorcan poważnym, spokojnym tonem. Puścił jej dłoń i pchnął drzwi kajuty. Z wciąż mocno bijącym sercem dziewczyna podążyła za nim. Pomieszczenie było puste. Na stojącym przy kominku wypolerowanym drewnianym stole paliła się lampka naftowa, rzucając żółte światło na kilka porozkładanych na blacie map i

schematów. Ten znajomy widok ponownie przypomniał Grace ową noc, kiedy po raz pierwszy odważyła się wejść do kapitańskiej kajuty. - Gdzie on się podział? - spytał cicho Lorcan. Dziewczyna wskazała znajdującą się naprzeciwko nich parę grubych zasłon. Podeszła do nich i rozchyliła je, gestem nakazując chłopakowi, by się zbliżył. Tak jak się spodziewała, Obsydian Darke stał na zewnątrz, na mostku kapitańskim, z dłońmi opartymi na drążkach steru. To właśnie tutaj Grace ujrzała go po raz pierwszy niemal rok temu. Wówczas miał na sobie maskę, pelerynę oraz rękawice i poprosił ją, aby „nie obawiała się jego wyglądu”. Teraz zwrócił ku nim nieosłoniętą twarz. - Oczekiwałem was - oznajmił. W sposobie, w jaki to powiedział, było coś złowróżbnego. - Musimy porozmawiać - rzekł Lorcan. - Wiem, co mi chcecie zaproponować - odparł Obsydian. - Ale to wykluczone. Chłopak się zawahał. - Kapitanie, zdaję sobie sprawę z tego, jaki jest pan potężny, i nie zdziwiłoby mnie, gdyby odczytał pan moje myśli. Ale i tak to powiem. Grace wodziła wzrokiem od jednego do drugiego. Miała nadzieję, że Lorcan ma dość sił na to starcie. Wydawał się taki zmęczony. Nie była tylko pewna, czym bardziej: uczestnictwem w działaniach wojennych czy zmaganiami z nieugiętym uporem Darke’a. A może to znużenie wynikało po prostu z konieczności wzięcia krwi od jego donora, Oskara? Lorcan zerknął przelotnie na dziewczynę i zwrócił się do dowódcy: - Oboje uważamy, że dzisiejsza Uczta powinna być ostatnia. Obsydian w milczeniu skinął głową. Nawet jeśli przewidział ich prośbę, uczynił im tę grzeczność i postanowił ich wysłuchać. - Przynajmniej do czasu zakończenia tej wojny - kontynuował chłopak. - Wiem, jak ważna jest dla pana Uczta, ale sądzę, że załoga musi się częściej pożywiać, aby mieć siłę do wałki w razie ewentualnego ataku. Uważam, że postępujemy niestosownie, poświęcając tyle czasu na rytuały, kiedy wokół nas tak wiele się dzieje. Obsydian odczekał chwilę, jakby chciał się upewnić, że Lorcan skończył. Potem ponownie skinął głową. - Wiedziałem, że właśnie z tym przyszliście, lecz nie mogę się z wami zgodzić. W związku z ostatnimi wydarzeniami rytuał Uczty stał się jeszcze bardziej stosowny i ważny. Przerwał na moment. - Uczta zawsze była istotnym elementem stylu życia na tym statku, od pierwszego postawienia żagli. Symbolizuje różnicę pomiędzy nami a tymi, którzy chcą nas

zniszczyć. Została przerwana tylko raz, za ich przyczyną. Nie chcę i nie mogę się zgodzić na taką zmianę. Równie dobrze moglibyśmy uderzyć w dzwon na znak poddania się i porzucić wszystkie nasze ideały. Lorcan spróbował ponownie. - Kapitanie, z pewnością zdaje pan sobie sprawę, że nastały inne czasy. Jeszcze nigdy nie stawialiśmy czoła takiemu zagrożeniu, jakie stanowi armia Sidoria. Już raz zaakceptował pan zmianę, zrzucił pan maskę i pokazał światu swoją twarz. Inni uznaliby, że to nie do pomyślenia, ale pan wiedział, że tak trzeba. Głos Darke’a ociekał goryczą. - Nadal są tacy, którzy kwestionują moją decyzję. Ale masz rację. Musiałem się zmienić. Musiałem się stać innym dowódcą. Przyznaję i biorę za to odpowiedzialność, niezależnie od konsekwencji. Lecz Uczty nie postrzegam w taki sam sposób. Tak długo, jak pozostaję kapitanem tego statku i głównodowodzącym południowego kwadrantu, Uczta będzie się odbywała. - Jego długie włosy falowały na wietrze. - Ufam, iż mimo że się ze mną nie zgadzasz, nadal mogę liczyć na twoją lojalność, komandorze Furey. - Oczywiście! - zapewnił chłopak, salutując, a następnie skłonił się przed swym wieloletnim dowódcą. - Może pan liczyć na moją lojalność i miłość, kapitanie. Obsydian spojrzał na Grace. - A ty? - spytał. - Czy mogę wierzyć i w twoją lojalność? - Tak - odparła. - Nie musisz o to pytać żadnego z nas. Fakt, że nie obawiamy się rozmawiać z tobą o sprawach, w których masz odmienne zdanie, najlepiej świadczy o tym, jak silna jest twoja pozycja. Darke skinął głową i uśmiechnął się lekko. - Jak zwykle słuszna uwaga - stwierdził. Odsunął się od steru, który mimo to nadal poruszał się precyzyjnie, utrzymując statek na obranym kursie, i położył dłonie na ramionach dwojga młodych. - Chodźcie, przyjaciele. Zejdźmy na Ucztę. Grace wiedziała, że Obsydian zrobił, co mógł, by dodać im otuchy. Złe przeczucia nie opuściły jej jednak i były silniejsze niż kiedykolwiek. Ciemne sylwetki trzech wampirackich jednostek sunęły po falach, zbliżając się do Nokturnu. Na dziobie każdej z nich stał dowódca - Sidorio na Krwawym Kapitanie, Stukeley na Wybawicielu i Mimma na Calabrii - wspierany przez bezwzględną, żądną krwi załogę. Żaden ze

zbuntowanych wampiratów nie miał wątpliwości, że dzisiejsza noc przyniesie im zwycięstwo rozstrzygające losy tej wojny. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, nic już nie powstrzyma dalszej ekspansji imperium nocy. Johnny Desperado stał po prawicy swego kapitana. Obaj patrzyli przed siebie. Sidorio się uśmiechał. - Już go widać - oznajmił, czując, jak adrenalina buzuje mu w żyłach. - To będzie noc Uczty, której nigdy nie zapomną… przynajmniej ci, których nie zabijemy podczas przejmowania statku. - Położył dłoń na ramieniu byłego kowboja. - Kiedyś byłem tam porucznikiem. Dasz wiarę? Johnny parsknął śmiechem. - Nie potrafię wyobrazić sobie ciebie w roli lichego porucznika - stwierdził. - Ani na tym, ani na żadnym innym statku. - Byłem nim - powtórzył przywódca wampiratów, wpierając stopy w pokład i czując pod nimi potęgę swojej jednostki. - I to nie dalej jak dwanaście miesięcy temu. Czasami my, nieśmiertelni, przykładamy zbyt małą wagę do upływającego czasu. To niesamowite, jak wiele może się zmienić w ciągu zaledwie jednego roku. Desperado pokiwał głową, nie odrywając wzroku od przedziwnych połyskujących żagli Nokturnu. Ich cel był coraz bliżej. - A teraz wracasz, by przejąć go na własność. - Tak - potwierdził Sidorio. - Albo go przejmę, albo zniszczę.

Rozdział 36 Atak Nokturni i donorzy stali naprzeciwko siebie przy stole bankietowym. Skłonili głowy, kiedy Obsydian zaczął recytować słowa utworu napisanego przez mistrza na rozpoczęcie Uczty. Jestem dumnym podróżnikiem nocy. Ni mniej, ni więcej, tylko dzieckiem światła. W cieniach kryć się nie będę… Lorcan poczuł na sobie świdrujące spojrzenie swego donora. Zrozumiał, że przyjaciel stara się przyciągnąć jego uwagę. - Wszystko w porządku? - wyszeptał Oskar. - Wyglądasz… Nokturn przyłożył palec do ust. Rozmowa podczas inkantacji była niestosowna. …bo krew jest największym z darów. Dzięki wam dziś składam za niego. Z radością przyjmuję swoją nieśmiertelność… Nagle rozległ się głośny huk i sala bankietowa przechyliła się w lewo. Kilka sekund później, nim ktokolwiek miał czas się otrząsnąć, od strony rufy dobiegł potworny trzask i nastąpił kolejny przechył statku. Trzecie uderzenie, tym razem w lewą burtę Nokturnu, wywołało zamęt i dezorientację. Nawet kiedy podłoga pod stopami uczestników Uczty przestała się trząść, w pomieszczeniu nadal panował chaos. Krzesła przewracały się i rozbijały o ściany, sztućce przesuwały się po obrusie, nabierając tempa niczym rzeka zmierzająca do morza, uderzając o kryształowe kieliszki i razem z nimi opadając na podłogę. Oskar w ostatniej chwili zdołał złapać ciężki kandelabr z płonącymi świecami. Nieco dalej inny świecznik spadł na podłogę i płomienie zaczęły lizać deski. Jakiś bystry donor oraz znajdujący się obok niego nokturn pochwycili dzbanki z wodą i zdusili pożar w zarodku. Powoli poziom sali bankietowej się wyrównał, lecz wyglądała ona tak, jakby przed chwilą wybuchła w niej bomba.

- Co to było? - spytał Oskar Lorcana. Furey już miał odpowiedzieć, lecz ku swemu zdumieniu usłyszał, że Obsydian recytuje dalej: Podróż ma trwać będzie aż po kres czasu. Ni mniej, ni więcej - tylko dzieckiem światła, dumnym jestem podróżnikiem nocy… Drzwi otworzyły się gwałtownie i do sali wpadli dwaj pełniący wachtę nokturni, co spowodowało, że kapitan nareszcie umilkł. - Zostaliśmy zaatakowani! - krzyknęli jednocześnie nowo przybyli. Lorcan pochwycił ponure spojrzenie Grace. Wszystko, czego się lękali, właśnie się urzeczywistniało. - Ile jednostek nas zaatakowało? - zapytał, podnosząc głos, by usłyszano go w gwarze, który zapanował w pomieszczeniu. - Trzy! Te słowa wywołały istną lawinę komentarzy, które stawały się coraz głośniejsze i coraz bardziej gorączkowe. Kiedy jednak Obsydian Darke uniósł dłoń, w sali natychmiast zapadła cisza. - Protokół ataku - powiedział tonem prawdziwego dowódcy. - Wszyscy wiecie, co macie robić. Taka była prawda. Już od jakiegoś czasu przygotowywali się na ewentualny atak. W ciągu kilku sekund drużyna Lorcana, złożona z najlepszych wojowników, zebrała się wokół niego. - Komandorze Furey! - Jeden z nich chwycił chłopaka za ramię. - Nie mamy mieczy! No oczywiście! Jedną z reguł Uczty było to, że do sali bankietowej nie wnoszono broni. Zarówno nokturni, jak i donorzy zostawili swoje miecze w kajutach. Czy zdążą do nich dotrzeć, zanim wróg wedrze się pod pokład? Lorcan bezradnie spojrzał na Grace. - Jak mogliśmy do tego dopuścić?! - jęknął. Nie odpowiedziała. Stała z zamkniętymi oczyma i wyciągniętymi przed siebie ramionami. Nuciła coś w języku, którego nie rozpoznawał. Co ona, u licha, robiła? Potem chłopak dostrzegł jakieś poruszenie na stole i na podłodze. Czyżby staranował ich czwarty statek? Nagle sztućce zaczęły unosić się w powietrze i wirować wokół sali, coraz szybciej i szybciej. Lorcan, podobnie jak reszta zgromadzonych, zamarł, obserwując, jak noże, widelce i łyżki tańczą ponad ich głowami. Ponownie spojrzał na Grace. Stała w tej samej pozycji i nie przestawała nucić.

Sztućce przyspieszyły, zlewając się w jedną srebrzystą plamę. Potem zaczęły zwalniać i Lorcan przekonał się ze zdumieniem, że to już nie noże i widelce krążą w powietrzu, lecz miecze. Jak Grace tego dokonała? Nie, to w tej chwili nie było najważniejsze pytanie. Główny problem polegał na tym, jakim sposobem złapać tę wirującą broń tak, by się przy tym nie pokaleczyć. Rozwiązanie pojawiło się natychmiast. Miecze zatrzymały się i zawisły w dwóch rzędach wzdłuż stołu, skierowane rękojeściami w dół. Wystarczyło tylko wyciągnąć rękę. - Weźcie broń! - zawołał Lorcan do załogi, rzucając Grace spojrzenie pełne podziwu i miłości. Dziewczyna nadal zaciskała powieki, koncentrując się na tym, by utrzymać ostrza w miejscu. Nokturni i donorzy sięgnęli ponad głowy i pochwycili solidny stalowy oręż, który w niezwykły sposób został stworzony na ich oczach. - A teraz - krzyknął Obsydian, kierując się ku drzwiom - do boju! Załoga Nokturnu pospieszyła za swym dowódcą. Chaos został opanowany, wszyscy poruszali się sprawnie. Dały o sobie znać długie godziny treningu. Każdy wiedział, jaka jest stawka, i pragnął dobrze odegrać swoją rolę w czekającej ich walce. Lorcan patrzył, jak Grace otwiera oczy, przez chwilę mruga zdezorientowana, a potem uśmiecha się, widząc uzbrojonych nokturnów i donorów. - Grace, nie wiem, jak to zrobiłaś - powiedział - ale jestem pod wrażeniem. - Chwycił ją za rękę. - Chodź! - Dokąd idziemy? - spytała, kiedy znaleźli się na korytarzu. Chłopak zdał sobie sprawę, że spośród wszystkich obecnych na Nokturnie osób ona jedna nie przeszła szkolenia. Co prawda dysponowała mocą o wiele potężniejszą niż ich umiejętności, lecz nie znała procedur ustalonych na wypadek ataku. - Ja idę na pokład - oznajmił. - A ty wracasz do swojej kajuty i czekasz, aż to się skończy. Obawiał się, że będzie oponowała, odetchnął więc z ulgą, nie usłyszawszy słowa sprzeciwu. Trzymając się za ręce, biegli korytarzem za swoimi towarzyszami. Słyszeli dobiegający z góry szczęk stali i bojowe okrzyki. Walka na pokładzie rozgorzała już w najlepsze. Kiedy dotarli do jej kajuty, dziewczyna bez wahania nacisnęła klamkę i wciągnęła Lorcana do środka. - Grace, muszę iść! - zaprotestował, gdy zatrzasnęła za nimi drzwi.

- Musisz być silny - powiedziała, podciągając rękaw i podsuwając chłopakowi pod usta swój nadgarstek. Od razu zrozumiał jej intencje. Potrząsnął głową, chociaż serce zaczęło walić mu jak młotem na widok żył pulsujących pod jej skórą. - Nie mogę - wykrztusił. - Musisz. Wampiraci bardzo sprytnie wybrali porę ataku. Przybyli w momencie, kiedy nokturni są najsłabsi. Potrzebujesz krwi, jeśli masz dać z siebie wszystko. A wierz mi, będziesz do tego zmuszony. Lorcan pochwycił wyciągniętą rękę dziewczyny, ale ponownie pokręcił głową. - Znajdę Oskara - powiedział. - Wypiję jego krew. - Nie ma na to czasu - odparła. - Pozwól mi zrobić dla ciebie tę jedną rzecz. Spojrzał jej w oczy. Od tak dawna o tym marzył, lecz nie w ten sposób. Jeśli jednak nie zrobi tego teraz, to kiedy? - Dobrze - ustąpił. - Ale tylko kropelkę. Skinąwszy głową, ponownie uniosła nadgarstek do jego ust. Lorcan obserwował ze zdumieniem, jak rany goją się na jego oczach. Przeniósł wzrok na twarz Grace - malowała się na niej błogość. - Jesteś cudowna - powiedział z uczuciem. - Mam nadzieję, że o tym wiesz. - I nawzajem. - Uśmiechnęła się ciepło. - Tak wiele chciałbym ci powiedzieć… Sądziłem, że czeka nas wspólna wieczność, ale teraz widzę, że zmarnowałem mnóstwo czasu. Pokręciła głową i spojrzała na niego błyszczącymi oczyma. - Nie zmarnowaliśmy ani sekundy - zapewniła. - A teraz idź i wygraj tę wojnę. - Zgoda - odparł. - A ty zostaniesz tu i poczekasz na mnie, tak? Znów spodziewał się protestów, lecz ona jedynie skinęła głową i pogładziła go po włosach. Nachylił się i pocałował ją w usta - krótko i mocno. Potem patrzył na nią jeszcze przez chwilę, świadom upływającego czasu. Wiedział, że to mógł być ich ostatni pocałunek. Nie, nie wolno mu było myśleć w ten sposób. Odwrócił się i nacisnął klamkę. - Zaczekaj! - zawołała. - Nie mogę. Bardziej niż czegokolwiek na świecie pragnął zostać z Grace, lecz bitwa wzywała. Nie miał wyboru - musiał odpowiedzieć na to wezwanie.

- Powiedz mi tylko, co mam robić - poprosiła. - Zostań tu i bądź bezpieczna - odparł. - I zrób wszystko, co w twojej mocy, aby zapewnić nam zwycięstwo. - Wszystko? - powtórzyła. Ich spojrzenia spotkały się i Lorcan zrozumiał, o co dziewczyna pyta. - Wszystko - przytaknął, a potem odwrócił się i pobiegł na pokład.

Rozdział 37 Otchłań Lorcan biegł po schodach, dzięki krwi Grace czując przypływ sił. Chociaż przywykł do zastrzyku energii po każdym posiłku, tym razem doświadczenie było o wiele bardziej intensywne. Zastanawiał się, czy wynika to z tego, że krew dampira jest inna od ludzkiej, czy też, że nakarmiła go Grace, co było niezwykle intymnym doznaniem. Jednak w chwili, kiedy komandor Furey postawił stopę na pokładzie, musiał porzucić te myśli. W ich miejsce pojawiły się panika, strach i niepokój. Wampiraci mieli ogromną przewagę liczebną. Co gorsza tylko on jeden spośród nokturnów posilił się tej nocy. Pozostali byli w bardzo kiepskiej formie i choć intensywny trening podniósł znacznie ich umiejętności bojowe, teraz niewiele mogli zdziałać. Kiedy doszło do najważniejszej z bitew, nokturni byli niezdolni do walki. Donorzy natomiast z zapałem rzucili się na wroga. Lorcan dostrzegł Oskara, który po przeciwnej stronie pokładu pojedynkował się z młodo wyglądającą wam-piratką. Wnioskując z wyszukanego munduru, musiała być kapitanem. Poruszała się szybko i zwinnie niczym wąż. Obserwując ich starcie, Lorcan zmówił w duchu modlitwę za przyjaciela. Miał nadzieję, że Oskar nie przecenił swoich możliwości. Nagle usłyszał znajomy głos: - Kadet Furey! Odwrócił się i ujrzał Sidoria. Wielki jak góra przywódca wampiratów stał naprzeciwko niego z opuszczonym mieczem. - Masz przestarzałe informacje - stwierdził Lorcan. - Teraz jestem komandorem. - Uniósł broń i przygotował się do walki. - Ty? - Sidorio zaśmiał się złośliwie. - Strój się, ile chcesz, Furey. Wszyscy wiemy, że jesteś pacyfistą. Tak jak twój kapitan i reszta tej załogi! - Rozejrzyj się! - Ich ostrza skrzyżowały się na moment. - Czy to ci wygląda na statek pacyfistów?

Sidorio cofnął się, nie odrywając oczu od przeciwnika. Wykrzywił pogardliwie wargi. - Wygląda mi to na statek przegranych! - odparł szyderczym tonem. Obaj krążyli teraz wokół siebie, mierząc się pełnym nienawiści wzrokiem. - Wygląda mi to na słabą załogę, której porażka jest nieunikniona - ciągnął wampirat. - Po co to przeciągać? Po co udawać, że możecie walczyć? Zawołaj kapitana i złóżcie broń. Kto wie? Może przez wzgląd na stare czasy was oszczędzę? Lorcan prychnął. - Nie potrzebujemy twojej litości! - A tak przy okazji - mówił dalej Sidorio - skoro już ucinamy sobie pogawędkę, zapamiętaj: trzymaj swoje bezkrwawe łapska z dala od mojej córki! Wiem, że kręcisz się przy niej od miesięcy, ale za wysokie progi na twoje nogi, jasne? - Uśmiechnął się nieprzyjemnie. Od tej nocy Grace nie będzie już miała z tobą nic wspólnego. Trzymając nerwy na wodzy, komandor Furey odwzajemnił się przeciwnikowi prowokacyjnym uśmiechem. Dostrzegł coś, o czym tamten nie miał bladego pojęcia. Obsydian usłyszał tyradę Sidoria i zmierzał teraz szybko w ich kierunku z uniesionym mieczem - po drodze unicestwiając bez trudu kilku członków wampirackiej załogi. - Sugeruję, byśmy pozwolili Grace samej decydować o tym, kogo chce w swoim życiu, a kogo nie - odparł Lorcan chłodno, kątem oka obserwując dowódcę. - Ojciec wie najlepiej! - oznajmił dumnie wampirat, kręcąc głową i wypinając pierś. Zamachnął się mieczem i runął na chłopaka. Lorcan wykonał zgrabny unik i w tej samej chwili Obsydian przyłożył ostrze do karku Sidoria. Wyraz zaskoczenia na twarzy tego ostatniego sprawił Fureyowi niemałą satysfakcję. - Obróć się, renegacie - rozkazał Darke. - Nie pozwolę, by ominęła mnie okazja do walki z tobą. Sidorio szybko wziął się w garść. - Ja także nie! - Odwrócił się i spojrzał staremu wrogowi w twarz. Kiedy obaj kapitanowie zwarli się w boju, Lorcan rozejrzał się po pokładzie, oceniając sytuację. Było źle. Bardzo źle. Wielu nokturnów i donorów poległo, a przewaga wroga rosła z minuty na minutę. Kilka metrów dalej Oskar pojedynkował się z wam-piratem, którego Lorcan rozpoznał od razu. Stukeley, jeden z zastępców Sidoria. Komandor Furey był dumny z odwagi swego donora, ale obawiał się zarazem o jego życie. Z głośnym okrzykiem rzucił się na Stukeleya, zmuszając go do zostawienia Oskara i podjęcia obrony.

- Aha! - wrzasnął wampirat z radością, kiedy ich miecze się skrzyżowały. - Nareszcie godny mnie przeciwnik! Choć może poczekaj na swoją kolej, a ja skończę z tym śmiertelnikiem. - To ja pierwszy skończę z tobą - odparł Lorcan, ponownie wyprowadzając silne uderzenie. - Zmykaj! - rzucił w stronę Oskara, który z wdzięcznością się oddalił. - Jedno muszę mu przyznać - powiedział Stukeley, odparowując ciosy. - Jak na zwykłego śmiertelnika walczył nieźle. - Sam nie tak dawno temu byłeś śmiertelnikiem. Czyżbyś o tym zapomniał? A może Sidorio i Lola zrobili ci pranie mózgu? Wampirat parsknął śmiechem. - Po naszej stronie nie ma czegoś takiego jak pranie mózgu, komandorze! Takie sztuczki zostawiamy tobie i twojemu zamaskowanemu kapitanowi. - O ile nie zauważyłeś, on już nie jest zamaskowany - rzucił Lorcan szorstko. Jego klinga zwarła się z ostrzem przeciwnika. - Zamaskowany czy nie, lepiej niech uważa. Sidorio przerobi go na mielonkę! - To Sidorio powinien uważać. Obsydian jest o wiele potężniejszym nokturnem. Stukeley splunął na pokład pomiędzy nimi. - Nie ma czegoś takiego jak nokturni! Jesteś wam-piratem, Furey! Nie różnisz się niczym od Sidoria i ode mnie. Może tylko tym, że żywisz nienawiść do samego siebie, tak jak ten twój żałosny kapitan. Zaszarżował znienacka - był niesamowicie szybki. Lorcan w ostatniej chwili wykonał unik. - Doskonale! - krzyknął radośnie wampirat. - Masz w sobie więcej zapału do walki, niż podejrzewałem! - Nawet sobie nie wyobrażasz ile! - Lorcan zastawił się mieczem i zbliżył się do przeciwnika. - Skończę z tobą, a potem zajmę się twoim koleżką kowbojem. A tak na marginesie, gdzie on się podziewa? Nigdzie go nie widzę. - Johnny? - Stukeley wzruszył ramionami. - Jego dzisiejsza misja jest prosta. Ma tylko jeden cel. - Uśmiechnął się zjadliwie. - Ciekawe, czy zgadniesz, kto nim jest? Nie było potrzeby zgadywać. Czyż celem Johnny’ego był kiedykolwiek ktoś poza Grace? Lorcan poczuł, jakby dostał obuchem w łeb. Dreszcz przebiegł mu po plecach. Musiał jak najszybciej zakończyć tę walkę i przedostać się do kajuty dziewczyny. Spojrzał ponad ramieniem przeciwnika, szukając

Oskara. Mógłby go wysłać pod pokład z ostrzeżeniem. Ale donora nie było w pobliżu. Gdzie on się podział? Nagły palący ból w przedramieniu sprawił, że chłopak przeniósł wzrok w dół. Zobaczył, że ostrze Stukeleya rozcięło rękaw jego munduru i drasnęło skórę. Wamiprat z satysfakcją uniósł miecz. - Ona naprawdę jest twoją piętą achillesową, co, Furey? - Nie - zaprzeczył Lorcan, szykując się do ataku. - Nie piętą achillesową, lecz miłością mojego życia. I zrobię wszystko co konieczne, żeby ją chronić. Johnny z rozmachem otworzył drzwi kajuty Grace. Dziewczyna patrzyła na niego zaskoczona. - Co ty tutaj robisz? - Przyszedłem po ciebie - oznajmił. - Nie denerwuj się, Grace. Moim zadaniem jest eskortować cię na pokład Krwawego Kapitana. Mam dopilnować, by nie stała ci się krzywda. Sidorio ma wobec ciebie plany… - Nie interesują mnie jego plany - przerwała. - Nigdzie nie pójdę. - Nie masz wyboru - odparł ostro, choć w jego tonie dało się słyszeć nutkę czułości. Właściwie już wygraliśmy tę bitwę. Wampiraci mają przewagę liczebną. Jest nas przynajmniej trzech na każdego nokturna. Sidorio pokona Obsydiana, przejmie kontrolę nad tym statkiem i włączy go do naszej floty. Wojna dobiega końca, przynajmniej ta jej część. Południowy kwadrant został zabezpieczony, a my ruszamy dalej. - Nie! - krzyknęła dziewczyna. - Tak! - upierał się Desperado, wyciągając rękę. - Pogódź się z sytuacją, Grace. Nic nie możesz na to poradzić. Ujęła jego dłoń. - Przepraszam - powiedziała. Spojrzał na nią zdezorientowany. - Za co? - Za to. Szybko odnalazła odpowiednie punkty na jego dłoni i umiejętnie je ucisnęła. Wampirat opadł bezwładnie na podłogę. Patrzyła na niego przez chwilę, rozważając dopiero co usłyszane słowa: „Wojna dobiega końca… Nic nie możesz na to poradzić”.

Czy na pewno? Sama to oceni. - Rozejrzyj się! - zawołał Sidorio. Jego szyję znaczyły rany zadane mu przez Obsydiana, które zaczęły się jednak już goić. - Zobacz, jak twoja żałosna załoga ginie niczym muchy! Nie można by prosić o lepszy symbol upadku twej potęgi. Twój czas dobiegł końca, kapitanie. Ostatnie słowo wycedził z głęboką ironią. - Nie - odparł Obsydian. On również odniósł kilka lekkich ran, które już się zasklepiały. Przywódca wampiratów ryknął bezlitosnym śmiechem. - Nie ma sensu zaprzeczać, kiedy sytuacja jest jasna jak księżyc w pełni! Przybyłem tutaj z misją zdziesiątkowania twojej załogi i już wypełniłem ją z nawiązką. Padają jak liście jesienią. Wkrótce wyślę was wszystkich na dno otchłani i włączę Nokturn do mojej floty! Chociaż uważam, że najwyższa pora zmienić jego nazwę na coś bardziej… śmiałego. - To o to chodzi? - spytał Darke. - Dlatego wywołałeś tę wojnę? Bo chciałeś się na mnie zemścić za wyrzucenie cię z tego statku? Sidorio uśmiechnął się i pokręcił głową. - Nie - oznajmił. - Chodzi o coś znacznie większego i ważniejszego. - Oczyma wyobraźni ujrzał swoją żonę i synów. Uniósł miecz. - Ta wojna toczy się o kontrolę nad oceanami. - Ja nigdy nie chciałem kontrolować niczego poza tym statkiem - odparł Obsydian. Chciałem dać schronienie wampirom… - Daruj sobie to kazanie! - Miecz przywódcy wampiratów uderzył o ostrze broni kapitana Nokturnu. - Już je słyszałem. O tym, jak to chciałeś stworzyć ochronkę dla wyrzutków pośród wyrzutków, bla, bla, bla… Stara śpiewka, dziadku. Jedno wielkie mydlenie oczu! - Nie. - Darke patrzył na niego z powagą. - To prawda i nie ma znaczenia, czy w nią wierzysz, czy nie. - Stworzyłeś więzienie dla wampiratów! - krzyknął Sidorio, napierając na Obsydiana i spychając go w tył. - Ty i Mosh Zu Kamal zamierzaliście trzymać nas w niewoli, żeby zbudować własną potęgę na swoich niedorzecznych warunkach! Kto słyszał o wampirach, które nie piją krwi? Przecież to poroniony pomysł! Darke wzruszył ramionami. - Nigdy nie zależało nam na władzy. Chcieliśmy, żeby wampiraci mieli wybór, szansę, by wyrwać się z kleszczy pierwotnych instynktów i dobrze wykorzystać swoją nieśmiertelność. Sidorio prychnął z pogardą.

- Myślisz, że ukrywanie się na statku duchów i ograniczanie do jednego posiłku w tygodniu jest pożyteczne? - Szeroko otworzył oczy. - Naprawdę tak uważasz, prawda? - Wyjaśnij mi więc - rzekł Obsydian z twarzą blisko twarzy przeciwnika - jaka jest twoja definicja pożytecznego życia. - To właśnie to, co robię! - zawołał Sidorio. - Przejmowanie nowych statków, uzyskiwanie przewagi, zakończenie tyranii piratów, pod którą żyjemy, odkąd sięgam pamięcią, oraz kontrola nad oceanami. - Ponownie pomyślał o Loli, Łowcy i Upiorze. - Najwyższa pora stworzyć nową morską potęgę! To jest właśnie moja definicja pożytecznego życia. Kapitan Nokturnu spojrzał w oczy swemu największemu wrogowi. Dostrzegł w nich nienawiść, ale również smutek. - Jak możesz uważać destrukcję za pożyteczną? - spytał. Sidorio wzruszył ramionami. W jego oczach pojawił się ogień. - Musimy chyba przystać na to, że się ze sobą nie zgadzamy, prawda? W przeciwieństwie do ciebie i tobie podobnych ja nigdy nie lubiłem gadać po próżnicy. Załatwmy to wreszcie. I to nie jak marne namiastki piratów, ale jak prawdziwe wampiry. Odrzucił miecz i obnażywszy kły, skoczył na Obsydiana. Lorcan patrzył z przerażeniem, jak jego dowódca pada na pokład. Sam też leżał już na deskach, z czubkiem broni Stukeleya przyłożonym do szyi. Wampirat przycisnął butem jego ramię i chociaż chłopak nadal ściskał w dłoni miecz, nie miał dość siły, by się dłużej bronić. Dotyk stali na szyi był zimny, lecz w sercu Lorcan odczuwał znacznie większy chłód. Wszędzie dookoła widział oznaki klęski. Straszliwa prawda powoli docierała do jego świadomości. „Statek przegranych - powiedział Sidorio. - Słaba, ginąca załoga”. To nie były czcze obelgi. Pokład Nokturnu zasłany był ciałami poległych członków. Nacisk buta na ramieniu zwiększył się i Lorcan musiał w końcu wypuścić miecz ze zdrętwiałej dłoni. Spojrzał w górę, na twarz Stukeleya, wykrzywioną w pełnym satysfakcji uśmiechu. Nie mógł dłużej na niego patrzeć. Odwrócił głowę i zobaczył, że Sidorio zbliża kły do gardła leżącego Obsydiana. Jak do tego doszło? Chłopak pomyślał o Grace, o chwili, kiedy jej krew nasyciła jego ciało, o ich pożegnalnym pocałunku. Ich ostatnim pocałunku - obawa, jaką wówczas poczuł, okazała się słuszna.

Johnny na pewno znalazł już Grace. Lorcan mógł jedynie żywić nadzieję, że dziewczyna znajdzie w sobie siłę, której zabrakło jemu i Darke’owi. Jednak nie powinien się łudzić. Wszystko wskazywało na to, że ponieśli porażkę. Nie docenili potęgi wroga. Koło fortuny obróciło się i na oceanach zapanuje teraz brutalna siła. Poczuł w ramieniu nowe ukłucie bólu i zdał sobie sprawę, że Stukeley otwiera jego ranę. Lorcan dostrzegł jeszcze szyderczy uśmiech przeciwnika, a potem twarz wampirata zaczęła się oddalać. Zupełnie jakby między nimi pojawiła się mgła. Ból pogłębiał się z każdą sekundą i nokturn zdał sobie sprawę z tego, co go czeka. Zalała go fala straszliwego smutku. Chciał krzyczeć za tym, co utracił - co wszyscy utracili - ale odmówiono mu nawet tego. Mgła otchłani gęstniała, zamykając go w swym duszącym uścisku.

Rozdział 38 Czterej kardynałowie Leżał z zamkniętymi oczyma i przez długi czas wszystko dookoła pozostawało ciche i spokojne. Ta ostatnia podróż nie była chyba aż tak straszna, jak się tego obawiał. Lorcan zebrał całą swoją odwagę i podniósł powieki. Nadal otaczała go mgła, lecz nie była już tak gęsta jak wcześniej. Dostrzegł poplamione czerwienią deski; zastanawiał się, czy to możliwe, by przebywał jeszcze na Nokturnie. A może został przeniesiony w inne miejsce? Mgła rozrzedzała się z wolna, widział coraz więcej szczegółów otoczenia. Jego ramię, wcześniej przyciśnięte do pokładu butem Stukeleya, było teraz wolne, a pod palcami czuł twardą rękojeść miecza. Ale jak to się stało? Dlaczego wszystko było takie spokojne i ciche? Spojrzał w górę i zobaczył coś w najwyższym stopniu zdumiewającego. Stukeley nadal stał nad nim, ale teraz otaczało go dwóch mężczyzn i kobieta. Komandor Furey nie znał żadnej z tych osób. Jeden z mężczyzn wyjął miecz z dłoni wampirata. Stukeley nie poruszył się - żył, bez wątpienia, ale sprawiał wrażenie zamrożonego. Drugi z nieznajomych popatrzył na Lorcana i uśmiechnął się do niego. Chłopak nagle odzyskał czucie w ramieniu. Był tym tak zaskoczony, że wypuścił broń z ręki. Odrętwienie minęło i tkanki jego ciała zaczęły się zespalać. Czuł mdłości, ale nie miało to znaczenia. Jakimś cudem został ocalony. Nieznajomy wyciągnął rękę i pomógł mu wstać. Kobieta schyliła się, podniosła miecz Lorcana i oddała mu go. Podniósłszy się, chłopak dostrzegł smugi mgły przesuwające się po pokładzie i zrozumiał, że otoczyła ona nie tylko jego, lecz wszystkich obecnych tu ludzi i- wampirów. Powoli docierało do niego, co tu się wydarzyło. Wampiraci zostali rozbrojeni, a ich miecze skierowane były teraz w ich własne serca, znajdując się w rękach gromady mężczyzn i kobiet. Chociaż twarze przybyszów nie były mu znane, Lorcan poczuł z nimi specyficzną więź - jakby należeli do tego samego co on plemienia. Powiódł wzrokiem po pokładzie, szukając swoich towarzyszy: nokturnów i donorów. Pasma mgły przesuwały się przed jego oczyma niczym muślinowe wstęgi, widział jednak, że ci,

którzy wcześniej polegli w walce, nadal leżą bez ruchu na zakrwawionych deskach. Ich los już się dopełnił. Pozostali podnosili się chwiejnie, rozglądając się dokoła. Pełne niepokoju oczy Lorcana odnalazły wreszcie Darke’a i chłopak odetchnął z ulgą. Dowódca Nokturnu stał wyprostowany pośrodku pokładu, tuż obok masztu. Komandor Furey ruszył, by przyłączyć się do swego kapitana, i dopiero wtedy zauważył stojącego obok niego Sidoria. Pojął nagle, że to wcale nie groźba użycia mieczy skłoniła wampiratów do tkwienia w bezruchu. Ręce przywódcy buntowników były uniesione; zdawał się napierać na jakąś niewidzialną ścianę. Lorcan dostrzegł ciemnobłękitną poświatę i zorientował się, że ich wrogowie zostali uwięzieni w polu siłowym. Kiedy dotarł do Obsydiana, ujrzał ruch w dalszej części pokładu. Z początku pomyślał, że zbliżają się ku nim inni cudownie ocaleni członkowie załogi. Jednak kiedy sylwetki idących osób wyłoniły się z mroku, nokturn uświadomił sobie, że to nie oni. W kierunku masztu sunęły trzy imponujące postaci. Wszystkie odziane były identycznie, w peleryny i maski - dokładnie taki sam strój, jaki nosił kapitan Nokturnu, zanim przyjął tożsamość Obsydiana’ Darke’a. Trójka nowych przybyszów zatrzymała się przed trzema mężczyznami stojącymi pośrodku pokładu. Lorcan zerknął na twarz Sidoria. Malowało się na niej niewyobrażalne zaskoczenie. Chociaż nieznana siła nadal trzymała go w szachu, przywódca wampiratów mógł mówić. - Kim jesteście? - zapytał. Przez chwilę panowała cisza. Peleryny trojga zamaskowanych kapitanów łopotały na wietrze, ich tkanina skrzyła się tu i ówdzie barwą indygo. Potem przemówili - jednocześnie, znajomym szeptem przywodzącym na myśl szum fal. - Jesteśmy kardynałami Północ, Wschód i Zachód. Wraz z kardynałem Południe zapewniamy nokturnom bezpieczną przystań na wszystkich oceanach. - Kardynałowie? - warknął Sidorio. Ton trwożnego szacunku, jaki dał się wcześniej słyszeć w jego głosie, zniknął bez śladu. - Jesteście jakąś sektą religijną? - Nie - odparł Lorcan. - Oni reprezentują punkty kardynalne na kompasie. Cztery strony świata. - Właśnie tak. - Kardynałowie jednocześnie skinęli głowami. - Jesteśmy czterema dowódcami floty nokturnów. Każdy z nas odpowiada za jeden kardynalny punkt kompasu. - Północ, Wschód i Zachód. - Sidorio wskazał ich kolejno palcem, chociaż nie był w stanie wysunąć ręki poza otaczające go pole siłowe. - A gdzie jest Południe?

Kardynałowie w milczeniu zwrócili twarze ku Obsydianowi, który z niedowierzaniem potrząsnął głową. - Zawsze wolno kojarzyłeś fakty - powiedział. - Ale to chyba jesteś w stanie zrozumieć. - Ty! - krzyknął Sidorio. - Ty jesteś kardynałem Południe! - Jestem… - Obsydian zawahał się i spojrzał na troje zamaskowanych kapitanów. - A raczej byłem. Nastąpiła kolejna chwila ciszy. Jedynymi dźwiękami, jakie dało się słyszeć, były łopot żagli i peleryn oraz cichy szum fal. Potem kardynałowie przemówili ponownie: - Minęło bardzo wiele czasu, odkąd nasza czwórka znalazła się w jednym miejscu. Zebraliśmy się teraz, by przekazać ci wiadomość. - Chociaż maski zasłaniały ich oczy, nikt nie miał wątpliwości, że zwracają się do Sidoria. - Ten konflikt został zakończony. Wróć na swój statek i zacznij demontować swą machinę wojenną. Ty i tobie podobni nigdy nie zdobędą panowania na oceanach. Sidorio ryknął wściekle i spróbował rzucić się na Obsydiana. Pole siłowe było jednak zbyt silne i przywódca wampiratów pozostał na miejscu, dysząc z upokorzenia. - Przyznaj się do porażki - kontynuowali kardynałowie. - Zabierz swoje załogi na statki, które zrabowaliście, i nigdy więcej nie waż się postawić stopy w tym miejscu, z którego zostałeś wygnany. Gdy skończyli mówić, Lorcan rozejrzał się po pokładzie. Był ciekaw reakcji załogi Nokturnu oraz wampiratów. Wszyscy w napięciu wpatrywali się w Sidoria. Komandor Furey również na niego spojrzał. Pierwszy zbuntowany wampirat, mieniący się obecnie władcą imperium nocy, uniósł twarz ku niebu i wydał z siebie przeciągły okrzyk - ogłuszający wrzask, który odbił się echem na całym statku i poniósł daleko po oceanie. Nie było to jednak wezwanie do boju, lecz ryk zawiedzionego drapieżcy, który w starciu ze słabszą ofiarą poniósł nieoczekiwaną i sromotną klęskę. Potem Sidorio zwiesił głowę i zawołał: - Zostaliśmy pokonani! Wracać na statki! Kiedy tylko wypowiedział te słowa, pole siłowe paraliżujące

ruchy jego

i

pozostałych

wampiratów

zniknęło.

Przegrana

armia

jak

zahipnotyzowana ruszyła w stronę kładek abordażowych. Lorcan obejrzał się za Stukeleyem i dopiero teraz zauważył, że oprócz jednostek wampirackich wokół Nokturnu kotwiczą jeszcze trzy statki. Każdy z nich miał takie same nietypowe, przypominające skrzydła żagle, których kształt chłopak dobrze znał i kochał. Uśmiechnął się na myśl, że stanowi część większej siły.

Przywódca wampiratów obserwował, jak jego podwładni odchodzą, a potem zwrócił się do Obsydiana: - Nie doceniłem cię. Drugi raz nie popełnię tego błędu. I żeby wszystko było jasne: gdybyś nie wezwał posiłków, dzisiejszej nocy to ja odniósłbym zwycięstwo. Lorcan uśmiechnął się ponuro. Nikt nie oczekiwał, że Sidorio potrafi przegrywać z klasą, a on właśnie potwierdził te przypuszczenia. Darke spojrzał na kardynałów, a potem na pokonanego przeciwnika. - To nie ja ich wezwałem - rzekł powoli. Sidorio zmrużył oczy. - Jeśli nie ty, to kto? - Ja! - odezwał się dziewczęcy głos. Grace szybkim krokiem zmierzała od strony drzwi do kajut w kierunku masztu. Lorcan rozpromienił się na jej widok, ale jego uśmiech zgasł, gdy tylko ujrzał idącego za nią, równie otumanionego jak pozostali wampiraci, Johnny’ego Desperado. Były kowboj nie zbliżył się jednak do grupy pośrodku pokładu, lecz dołączył do kamratów opuszczających Nokturn. Kiedy dziewczyna stanęła obok Obsydiana i trojga zamaskowanych kapitanów, Sidorio uśmiechnął się do niej z dumą. - Moja potężna córka! Gdyby tylko udało mi się nakłonić cię do przejścia na moją stronę, wynik tego konfliktu byłby zgoła inny. Drobna figurka Grace zdawała się emanować autorytetem. - Moje moce to dar, którego nie da się oszacować - oznajmiła. - Nigdy nie wykorzystam ich do siania bezmyślnej destrukcji. Przywódca wampiratów patrzył na nią w zamyśleniu. Być może nadal zastanawiał się, jak by to było, gdyby córka stanęła po jego stronie. Wszyscy napastnicy poza nim opuścili już pokład Nokturnu. - Pora odejść, ojcze - przynagliła go dziewczyna z nutką litości w głosie. Sidorio pokiwał głową. Przez chwilę wydawało się, że chce coś powiedzieć, ale ostatecznie zmienił zdanie. Odwrócił się i dołączył do swych oddziałów. Lorcan nieśmiało ujął dłoń Grace. Ucieszył się, że nie zaprotestowała. Mogła sobie być niesamowita, mogła być niepokonana niczym żywioł - ale wciąż była jego dziewczyną. Ocaleni nokturni i donorzy wydawali się równie oszołomieni jak Sidorio i jego żołnierze. Stali pomiędzy poległymi towarzyszami, obserwując odpływające statki wroga. Lorcan wiedział, że wszyscy oni

mieli nadzieję na zwycięstwo w tej bitwie, ale żadne z nich nie przewidziało takiego obrotu spraw. - Kapitanie - zwrócił się do Obsydiana. - Noc się kończy. Powinniśmy się zająć naszymi poległymi i rannymi oraz zabrać załogę pod pokład. - Tak - odparł Darke. - Komandorze Furey, wydaj, proszę, stosowne rozkazy. Stojąc pomiędzy Grace a kardynałami, kapitan Nokturnu sprawiał wrażenie, jakby sam został uwięziony w polu siłowym, tyle że nie było wokół niego iskier w kolorze indygo. Lorcan odszukał pozostałych oficerów i przydzielił im zadania. Jego myśli krążyły już wokół następnego problemu. Statek został zaatakowany tuż przed Ucztą. Ci z nokturnów, którzy przeżyli, bardziej niż kiedykolwiek potrzebowali teraz krwi. Kiedy zakończą porządkowanie pokładu, będą musieli wznowić Ucztę albo od razu przejść do dzielenia się. Stracili jednak znaczną część załogi, wiele par zostało rozbitych. Niełatwo będzie się z tym wszystkim uporać, ale - powtarzał sobie przynajmniej udało się zakończyć wojnę. Niezależnie od tego, jakie jeszcze czekają ich wyzwania, przetrwali najgorsze. Upewniwszy się, że sytuacja na pokładzie została opanowana, Lorcan zawrócił w kierunku masztu. Nim jednak tam dotarł, zatrzymała go czyjaś wyciągnięta ręka. Oskar! Komandor Furey uśmiechnął się do swojego donora. - Dzielnie walczyłeś - powiedział. - Zrobiłeś wszystko, o co cię proszono, a nawet więcej. Oskar odwzajemnił się przelotnym uśmiechem. Na ogół lubił pochwały i wręcz się ich domagał, ale było całkiem zrozumiałe, że przeżycia tej nocy wpłynęły na jego zwykle radosny nastrój. Wpatrywał się w nokturna dziwnym wzrokiem. - Wziąłeś krew od kogoś innego - stwierdził nagle. W jego tonie brzmiały uraza i panika. W końcu się odwrócił i pospieszył pod pokład. Lorcan wyciągnął dłoń, by dotknąć przyjaciela i jakoś go pocieszyć, ale rozdzielił ich tłum. Podkomendni trojga kardynałów wracali na swoje statki. Oskar zniknął w gromadzie nokturnów. Odmarsz sprzymierzeńców z północy, ze wschodu i z zachodu był równie szybki i sprawny jak odwrót buntowników Sidoria. Wkrótce trzy załogi stały już na pokładach swych jednostek, przypominając posągi wojowników skąpane w srebrnym świetle księżyca. Czekały w milczeniu, aż dołączą do nich ich dowódcy.

Ci jednak nie zamierzali jeszcze odejść. Zebrali się wokół Obsydiana, z twarzami zwróconymi w jego kierunku, jakby ich czwórka faktycznie stanowiła główne punkty kompasu. Grace odsunęła się na bok. Lorcan zbliżył się do dziewczyny. - Zrobiłaś dzisiaj coś cudownego - powiedział. - Nie. - Obsydian nawet nie odwrócił głowy w ich stronę. - Zrobiła coś głupiego. Lorcan był zdumiony brutalnością tych słów i gniewem, który brzmiał w głosie kapitana. - Uprzedzałem was wiele razy, że nie mamy sprzymierzeńców, których moglibyśmy wezwać. Ale wy postanowiliście mnie zignorować. - O czym pan mówi? - zdenerwował się chłopak. - Gdyby nie Grace, zostalibyśmy pokonani przez Sidoria i jego zbuntowaną armię! I tak w tej jednej bitwie poległo więcej naszych towarzyszy niż w ciągu całej wojny. - To ty tak to widzisz, komandorze Furey - wycedził Darke. - Nie ja. - Zwrócił się do zamaskowanych kapitanów: - Przepraszam za tych dwoje. Przepraszam, że zostaliście tutaj wezwani. Kardynałowie Północ, Wschód i Zachód odpowiedzieli swoim dziwnym szeptem: - To nie w ich imieniu powinieneś przepraszać, kardynale Południe, czy jak się teraz zwiesz. - Ich peleryny ponownie zaczęły połyskiwać. - Ciężar winy za to, co się stało, spoczywa tylko i wyłącznie na tobie. To ty złamałeś nasz starożytny kodeks i dopuściłeś do tej rebelii. Ich głosy, choć bardzo ciche, brzmiały bezlitośnie. - Wiedziałem, że tak to będziecie postrzegać… - zaczął Obsydian, ale mu przerwano. - To nie kwestia postrzegania, lecz faktów. Już od dawna raz za razem łamiesz nasze prawa. - Jako kapitan mojego statku zawsze starałem się robić to, co najlepsze - tłumaczył się ochryple Darke. - Zapewniałem schronienie wyrzutkom pośród wyrzutków, zgodnie z naszą starożytną umową. Kardynałowie jeszcze nie skończyli. - Przekroczyłeś granice swej potęgi. Pomyliłeś bycie kapitanem z byciem bogiem. Twoją rolą, tak jak i naszą, było zaopiekowanie się wampirami, które potrzebowały schronienia. A jednak ciebie wciąż fascynują śmiertelnicy, którzy w porównaniu z nami są istotami kruchymi i żyją zaledwie chwilę. Zostając naczyniem dla zagubionych dusz, gromadziłeś je niczym pająk, który chwyta muchy w sieć. Nie powstrzymałeś zagrożenia na pokładzie swego statku ani nawet

w swoim kwadrancie. I zamiast zwrócić się do nas, poprosiłeś o pomoc Kamala. Bez wątpienia to on nakłonił cię do zerwania maski i przywdziania ludzkiej twarzy. W tamtej chwili odrzuciłeś swoje prawo do tytułu kardynała Południe. A teraz… Teraz wszedłeś w sojusz ze śmiertelnikami! Czy to mogło się skończyć inaczej? - Musiałem się zmienić! - w głosie Obsydiana pobrzmiewała błagalna nuta. - Czułem, że świat, nasz świat, się zmienia, i musiałem zareagować. - Potrząsnął głową. - Żadne z was nie miało do czynienia na swoim statku, ani nawet w swoim kwadrancie, z takim buntownikiem jak Sidorio! Przez dłuższą chwilę panowała cisza, którą przerwali kardynałowie: - Sidorio nie jest największym buntownikiem na pokładzie Nokturnu. Ty nim jesteś! Zlekceważyłeś odwieczne prawa, które przez całe stulecia zapewniały pokój na oceanach. Sprowadziłeś zagrożenie na wampiratów nie tylko w swoim kwadrancie, ale we wszystkich. Przerwali na moment, po czym zakończyli dobitnie. - Wezwano nas na pomoc i przybyliśmy. Jednak uczyniliśmy to tylko ten jeden jedyny raz. Darke spuścił głowę. - Powtarzam - w jego tonie znów pojawiły się upór i duma - to nie ja was wezwałem. Ale macie moje słowo, że już nigdy więcej nie będziemy prosić was o pomoc. Lorcan i Grace wymienili pełne niepokoju spojrzenia. - Proś lub nie - odparły zamaskowane postaci - my mamy własne obszary, których musimy strzec. Jeśli dopuścisz do tego, że twój kwadrant znowu zostanie zagrożony, sam będziesz musiał ponieść konsekwencje. Obsydian przytaknął. - Rozumiemy się więc. - Pora, abyśmy odeszli - stwierdzili kardynałowie. Stanęli w kręgu i wyciągnęli ramiona, tak że czubki palców ich rękawic się zetknęły. Wokół nich uniósł się tuman mgły, a peleryny ponownie zaczęły się skrzyć. Wkrótce trudno było rozróżnić poszczególne sylwetki. Potem świetlista mgła objęła ich całych. Blask był tak potężny, że Lorcan i Grace musieli zamknąć oczy. Kiedy je otworzyli, kardynałowie zniknęli, a wraz z nimi ich trzy statki. Kapitan, Grace i Lorcan zostali sami. Ponad nimi łopotały i lśniły żagle Nokturnu. Można było odnieść wrażenie, że statek odzyskał dawną energię. Jedynie ciemne plamy na czerwonych deskach pokładu wskazywały, że tej nocy rozegrała się tutaj straszna bitwa.

- Musimy wejść do środka - odezwał się Darke. Nadal stał ze spuszczoną głową. Nadchodzi świt. Ruszył w kierunku drzwi, nie zaszczycając swych towarzyszy nawet przelotnym spojrzeniem. Lorcan odwrócił się do dziewczyny i dostrzegł łzy na jej policzkach. - Grace, nieważne, co mówi Obsydian. Dokonałaś dzisiaj wspaniałych rzeczy. Przyciągnął ją do siebie. - Doprowadziłaś do spotkania czterech kardynałów, pokonałaś Sidoria i właściwie w pojedynkę wygrałaś tę wojnę. - Więc czemu mam wrażenie, że właśnie wszystko straciłam? - zaszlochała. - Dlaczego kapitan jest na mnie zły? - Stałaś się taka potężna. On był twoim mentorem, a teraz jest jasne, że twoje moce przewyższają te, którymi on sam dysponuje. Przepowiednia głosiła, że ty i Connor zakończycie wojnę, i tak też się stało. Grace potrząsnęła głową. - W proroctwie była mowa o tym, że jedno z nas zginie. Nie sądzę, by ta wojna była już zakończona, a jeśli Sidorio i Lola zaatakują ponownie, będziemy sami. Nie mamy więcej sprzymierzeńców, których moglibyśmy wezwać na pomoc. A jeśli zbyt szybko zagrałam tą kartą? Chłopak przycisnął ją do siebie jeszcze mocniej. - Nie potrzebujemy nikogo wzywać - powiedział. - Wampiraci już nie zaatakują. Wojna zakończyła się dzisiejszej nocy. Widziałaś minę Sidoria. To koniec, Grace. I wszystko dzięki tobie. Oparła czoło o jego ramię i westchnęła. - Tak bardzo chciałabym w to wierzyć. Ale nie mogę, Lorcanie. Nie mogę. Wtuliła się w jego objęcia, szukając ukojenia. I wtedy w jej głowie rozległ się szept. Trzej kardynałowie mieli Grace coś do przekazania. „Masz rację, dziecię z proroctwa. To nie koniec, lecz ten zbliża się prędko. Nasze zadanie zostało wykonane. Reszta zależy od ciebie i twojego brata”.

Rozdział 39 As w rękawie - To jeszcze nie koniec! - krzyczała z furią lady Lockwood. Stała na mostku Krwawego Kapitana. Jej ciemne oczy miotały błyskawice, a zaciśnięte pięści zbielały. - Ta wojna się nie skończy, dopóki ja… to znaczy my tak nie zdecydujemy! - Jestem równie sfrustrowany jak ty, najdroższa - zapewniał ją Sidorio. - Wszyscy jesteśmy. Stanął za żoną i nieśmiało objął ją w pasie. Popatrzył ponad jej ramieniem na tłum wampiratów uwijających się jak w ukropie po pokładzie. Pokręcił ze smutkiem głową i obejrzał się na Johnny’ego i Stukeleya. Obaj wyglądali na znużonych walką. - Nie doceniliśmy siły Sojuszu - podjął łagodnie. Lola nadal nie raczyła na niego spojrzeć. Źle przyjęła wiadomość o klęsce i winiła za wszystko męża. Zrozpaczony Sidorio przywołał gestem Mimmę. - Byłaś tam, kapitan Didio. Powiedz jej. Może ciebie posłucha. Lady Lockwood odwróciła się powoli. Mimma zaczerpnęła tchu i oznajmiła odważnie: - Wszystko szło zgodnie z planem. Nawet lepiej. Aż do momentu, gdy przybyli kardynałowie. Potem wszystko się zmieniło. Lola warknęła pod adresem męża: - Nie rozumiem, jak to możliwe, żeby tak długo pływać na Nokturnie i nie wiedzieć o innych statkach w tej flocie. Sidorio bezradnie wzruszył ramionami. - Ten ich dowódca, jeszcze zanim został Obsydianem Darkiem, bardzo skrupulatnie strzegł swoich sekretów. Westchnął. Był zmęczony, srodze rozczarowany i bardzo potrzebował odpoczynku. Najtrudniejsze było przyznanie się małżonce do tego, że został wywiedziony w pole przez

starego przeciwnika. Przyjęła to jeszcze gorzej, niż się spodziewał. Nagle poczuł na sobie palące spojrzenie Loli. - O co chodzi? - spytał, zaniepokojony dzikim wyrazem jej oczu. - Właśnie zdałam sobie z czegoś sprawę - odparła, pstrykając palcami. Wyglądała tak, jakby właśnie obudziła się z transu. - Karty przepowiedziały nadejście tych kardynałów! - Jakie znowu karty? - burknął Stukeley z przeciwległego końca mostka. - O czym ty, na Meduzę, mówisz? - Ubiegłej nocy - zaczęła lady Lockwood, z trudem zachowując cierpliwość - kiedy wy pobiegliście do boju beze mnie, uznałam, że przyda mi się trochę rozrywki. Nathalie zasugerowała, byśmy postawiły karty. Powiedziały nam one bardzo interesujące rzeczy, chociaż teraz przyznaję, że mogłam niektóre z nich źle zinterpretować. - Z całym szacunkiem, Lolu. - Jez przewrócił oczyma. - Właśnie ponieśliśmy sromotną porażkę i nasze trzy załogi zaciskają zęby - wskazał na wampiratów krzątających się po pokładzie - czekając na odprawę, podczas której spodziewają się usłyszeć od nas coś sensownego. Myślę, że mamy ważniejsze rzeczy do omówienia niż wróżby. Lady Lockwood wbiła w niego chłodne spojrzenie. Stukeley drażnił ją dziś bardziej niż zwykle. Może nadeszła pora, żeby się nim zająć? Ale na razie miała pilniejsze sprawy. - Jakże niewiele wiesz! - rzuciła wyniośle i ponownie spojrzała na Sidoria. - Mężu, pierwszą kartą, którą odwróciłam, byli Czterej Kardynałowie. Cztery kardynalne punkty na kompasie! Zawsze uważałam, że symbolizuje ona cztery strony świata, więc naturalnie zinterpretowałam ją w taki właśnie sposób. Uznałam, że chodzi o to, iż nasze imperium się rozrasta i wkrótce zwyciężymy. - Z przejęcia zaczęła energicznie gestykulować. - Nie miałam pojęcia, że ta karta może mieć jeszcze inne znaczenie. Że kardynałowie naprawdę istnieją. Zniecierpliwiony Stukeley starał się zwrócić na siebie uwagę dowódcy. - Kapitanie, naprawdę powinniśmy ustalić, co powiemy naszym żołnierzom. Sidorio uniósł dłoń, by uciszyć swego zastępcę. Nie spuszczał wzroku z żony. - Opowiedz mi o pozostałych kartach, najdroższa. - Następny był Kąt Krytyczny - ciągnęła Lola. - Uznałam, że oznacza, iż pchnęliśmy Sojusz na skraj jego możliwości. - Dzisiaj faktycznie tak się stało - odezwał się milczący dotąd Johnny. Pozostali spojrzeli na niego. - Tak jak mówiła Mimma, wszystko szło nawet lepiej, niż zaplanowaliśmy, dopóki nie

pojawili się ci kardynałowie. Wygląda na to, że zmusiliśmy Darke’a do wyjęcia asa z rękawa. Stukeley położył rękę na ramieniu przyjaciela. - Nawet jeśli to prawda - powiedział - to był to imponujący as. Nie możemy ponownie stawić im czoła. Pokazali nam, że są niezwyciężeni. - Wręcz przeciwnie! - zawołała lady Lockwood. - Fakt, że Darke był zmuszony wezwać pomoc z zewnątrz, świadczy o tym, że Sojusz osiągnął kres swych możliwości. - Jej oczy błyszczały z podniecenia. - Karty miały rację! Naprawdę jesteśmy o krok od zwycięstwa! - Najciemniejsza godzina to ta przed świtem - oznajmił Sidorio z namysłem i spojrzał żonie w oczy. Małżonkowie ponownie ustalili wspólny front. Lola przytaknęła z uśmiechem. - Skoro mowa o świcie, powiem ci o następnej karcie… Nie zdążyła jednak, bowiem drzwi na mostek otworzyły się z impetem i wpadł przez nie Olivier. - Przepraszam, że przeszkadzam - rzekł - ale muszę przekazać wam smutną wiadomość. - Co tam znowu? - spytał Sidorio z niechęcią. - Sojusz zamknął pięć Tawern Krwi. Piraci przeprowadzili dzisiaj serię skoordynowanych ataków. Wampiraci zaniemówili. W największym szoku był jednak ich przywódca. - A Lilith? - wychrypiał. - Aresztowana - odparł Olivier. - Likwidują nasz świat - stwierdził Johnny ponuro. Stojąca obok niego Mimma pokiwała głową. - Nie! - krzyknęła lady Lockwood i spojrzenia wszystkich zgromadzonych ponownie skupiły się na niej. - Komu potrzebne są tawerny, kiedy mamy całe statki piratów, których możemy osuszyć do ostatniej kropli? Próbują nas zastraszyć, ale odpowiemy im atakiem silniejszym i bardziej brutalnym niż kiedykolwiek wcześniej! Musimy zacząć planować kolejną bitwę… - Nie będzie kolejnej bitwy - przerwał jej Jez. - Teraz, kiedy wiemy, do czego Sojusz jest zdolny, musielibyśmy być samobójcami, by ich zaatakować. - Masz wiele twarzy, kapitanie Stukeley - syknęła Lola jadowicie. - Lecz nie sądziłam, że jesteś tchórzem. - Nie jestem! - zaprotestował. - Jestem realistą.

- Jak zwał, tak zwał. - Lady Lockwood machnęła dłonią, jakby odganiała natrętną muchę. Podeszła do Sidoria i ujęła go pod ramię. - Ty chyba nie jesteś jeszcze gotów na to, by rzucić ręcznik, prawda, skarbie? Przywódca wampiratów zerknął z zakłopotaniem na swojego zastępcę. Potem zwrócił się do żony. - Oczywiście, że nie! - zawołał. - Walczymy dalej! Stukeley zmarszczył brwi i pokręcił głową. Przypomniał sobie wczesny etap ich rebelii, kiedy Sidorio pozwolił niejakiemu Lumarowi sobą manipulować. Wówczas nie skończyło się to dobrze i Jez miał przeczucie, że tym razem będzie jeszcze gorzej, a konsekwencje poniosą wszyscy. - Załóżmy - zaczął - że faktycznie przypuścimy kolejny atak na Sojusz. Co dokładnie powiesz załogom, kapitanie? Ponownie wskazał kręcące się po pokładzie grupki mężczyzn i kobiet. Wampiraci byli zmęczeni i rzucało się w oczy, że czekają niecierpliwie na decyzję ze strony dowództwa. - Nic im nie powiem - odparł Sidorio stanowczo. - Ty to zrobisz, Stukeley - poparła męża Lola. - Powiesz im, że ta wojna jeszcze się nie skończyła. Że muszą iść na żer, bo następna bitwa będzie największa z tych, jakie widzieli i o jakich słyszeli. Przywódca wampiratów powiódł wzrokiem po twarzach zebranych. - Stetson, idź z nim! Ty też, Didio. Wszyscy troje jesteście kapitanami i pora, żebyście przestali polegać wyłącznie na nas i sami zaczęli napędzać tę machinę. - A co zrobicie wy dwoje? - spytał Stukeley. Lady Lockwood uśmiechnęła się krzywo. - Musimy zacząć rozprowadzać zapasy z piwniczek. Chcę, by wszyscy nasi żołnierze byli tak opici krwią, żeby nie dało się ich powstrzymać. Pociągnąwszy męża za sobą, skierowała się do wyjścia. Para dowódców zbuntowanych wampiratów ponownie się zjednoczyła. Metalowe drzwi sterówki zatrzasnęły się za nimi, a echo rozniosło się po pokładzie. Pozostała na mostku trójka młodych kapitanów patrzyła na siebie z niepokojem. - Cóż, właściwie ja mogę to powiedzieć - odezwał się wreszcie Jez. - Ten plan jest do niczego! - Odwrócił się i spojrzał na towarzyszy, szukając u nich wsparcia. - Dajcie spokój!

Widzieliście, z czym musieliśmy się zmierzyć. Sid i Lola może i mają ochotę na misję samobójczą, ale mnie się to nie widzi. - Poczekaj! - Mimma spojrzała na niego błagalnie. - Wiem, że z pewnością uznasz, iż nie jestem obiektywna, ale zgadzam się z kapitan Lockwood. Pchnęliśmy Sojusz na skraj możliwości. Johnny podszedł bliżej. - Ja też tak uważam. Stukeley pokręcił ze smutkiem głową. - Wszyscy jesteście jej marionetkami, a Sidorio jest największą. W porządku. Skoro tak uważacie, sami przekażcie nowiny załogom. Odwrócił się i ruszył w kierunku drzwi. - Dokąd idziesz?! - zawołała Mimma. - Nie wiem! - rzucił gniewnie, otwierając drzwi. Może zrobię sobie długą kąpiel z bąbelkami! Desperado chciał pobiec za przyjacielem, lecz dziewczyna złapała go za ramię. - Zostaw go - powiedziała. - Zmieni zdanie. Jeśli będzie trzeba, pomówię z nim potem na osobności. Potrafię być bardzo przekonująca. Johnny uśmiechnął się łobuzersko. - Nie wątpię! - Zaraz jednak mina mu zrzedła. - Sidorio kazał całej naszej trójce pogadać z żołnierzami. Będzie wściekły, jak się dowie, że Stukeley zignorował jego rozkaz. Mimma poklepała go pocieszająco po barku. - Wcale nie musi o tym wiedzieć - odparła, naciskając klamkę. - Chodź, kapitanie Desperado. Ty i ja poradzimy sobie sami. Sid i Lola chcą, byśmy wzięli na siebie nowe obowiązki. Ja jestem gotowa. A ty? Johnny zawahał się na moment, potem przytaknął i wyszedł za nią. - Proszę! - powiedziała Nathalie. - To powinno cię uspokoić. Podeszła do Stukeleya, który stał nad kołyskami bliźniaków, i wręczyła mu szklankę. - Dzięki - odparł, upijając łyk. Potem ponownie spojrzał na dzieci i zaczął robić do nich śmieszne miny. - Czemu zawdzięczam tę wizytę? - spytała wampiratka. - Nie żebym miała coś przeciwko temu, ale nigdy nie podejrzewałabym cię o chęć opieki nad niemowlętami. Chyba nie myślisz o tym, by zgłosić się na ich manię, prawda? - Manię? - Popatrzył na nią ze zdumieniem. - Męską nianię - wyjaśniła z uśmiechem.

- Nie! - Zaśmiał się, rozbawiony. - Po prostu pomyślałem, że po tym wszystkim, przez co przeszedłem ostatniej nocy, spędzenie paru minut z tymi szkrabami pozwoli mi przynajmniej częściowo odzyskać równowagę. - Wiem dokładnie, o czym mówisz. - Nathalie westchnęła, spoglądając na maleństwa wiercące się w kołyskach. - Chciałbyś kiedyś mieć dzieci? - spytała. - Na przykład z Mimmą? Jez wzruszył ramionami. Pytanie dziewczyny zbiło go z tropu. - Nie wiem - powiedział. - Tak naprawdę chyba nigdy nie sądziłem, że miałbym taką możliwość. Nathalie skinęła głową. - Ja też nie, ale skoro Loli i Sidoriowi się udało, to dlaczego wam miałoby się nie powieść? Jeśli chcesz znać moje zdanie, to uważam, że ty i Mim mielibyście prześliczne bobasy! Uśmiechając się, wyciągnęła dłoń do Upiora. Chłopczyk pisnął z zachwytu i chwycił jej palec drobnymi rączkami. - Auć! - zawołała. - Ależ mocny uścisk! Niech no tylko ten mały siłacz dostanie miecz w swoje ręce! - Zapewne niedługo to nastąpi - powiedział Stukeley. - Zdaje się, że Sid i Lola mają wobec nich wielkie plany. - O, tak. - Wampiratka uśmiechnęła się szeroko. - Świat jest ich ostrygą. Ci mali mężczyźni zamęczą nas, możesz być tego pewien. Ciekawa jestem, czy kiedy już zaczną rządzić imperium, będą pamiętać, że ciocia Nat zmieniła im tysiące pieluch! Uśmiech zamarł na ustach Jeza. Te brzdące może i wyglądają niewinnie, ale Nathalie miała rację. Przeznaczeniem bliźniaków było zajęcie miejsca u boku rodziców. On i Johnny nie będą już zastępcami Sidoria. Usunięcie ich w cień przez Lolę było paskudnym krokiem, ale perspektywa, że wygryzą ich dwa gnojki, które nawet nie potrafią kontrolować funkcji wydalniczych, okazała się nie do zaakceptowania. Ponownie zaczął stroić miny i Łowca zaniósł się radosnym chichotem. - Doskonale sobie z nimi radzisz - zauważyła Nathalie. - Musisz nas częściej odwiedzać. Jez odwrócił się od . dzieci i skupił uwagę na ich opiekunce. - Jesteś nianią tych maluchów? - spytał. - Odnoszę wrażenie, że spędzasz z nimi strasznie dużo czasu.

- Robię, co mogę. Obiecałam lady Loli, że chłopcy ani na chwilę nie zostaną sami. Nie po tym, co wczoraj wyczytała w kartach. Zaciekawiony Stukeley postanowił pociągnąć dziewczynę za język. - Lola naprawdę uwielbia karty, no nie? Nathalie przytaknęła z powagą i wydęła usta. - Ale wczoraj była przerażona po tym, czego się dowiedziałyśmy o małym Łowcy. - A czego się dokładnie dowiedziałyście? - zapytał Jez swobodnym tonem, zerkając na chłopczyka. Wampiratka pochyliła się nad kołyską i połaskotała niemowlę po brzuszku. - Lady Lola odwróciła kartę Śmierci, a po niej trzy kolejne: Uzdrowiciela, Zagubionego Bukaniera i Oriona, zwanego też Łowcą. Stukeley przetwarzał w myślach te informacje, a Nathalie mówiła dalej: - Lady Lola wbiła sobie do głowy, że śmierć przyjdzie po Łowcę. To ją przeraża. Spojrzała na rozmówcę szeroko otwartymi oczyma. - Wiesz co? Dzieci bardzo zmieniły kapitan Lockwood. Jest silna, lecz gdyby cokolwiek stało się Łowcy lub Upiorowi, to by ją zniszczyło. Oto pocieszenie, na które czekał Stukeley. Naprawdę nie oczekiwał, że odnajdzie je właśnie tutaj. „Jak brzmiało owo stare powiedzenie? Że tylko dzieci i głupcy mówią prawdę? myślał. - Nathalie nie jest głupia, a te bachory nie potrafią jeszcze gadać, ale nie bądźmy drobiazgowi. Gdyby cokolwiek stało się Łowcy lub Upiorowi, to by zniszczyło Lolę. Zniszczyłoby ją. Zniszczyło. Ją”. Na myśl o unicestwieniu Loli Lockwood Sidorio poczuł ogromną przyjemność. Jego mózg zaczął pracować na zwiększonych obrotach. - Musimy się dobrze opiekować tymi maleństwami - dodała wampiratka miękko. Jez przytaknął i sięgnął dłonią do kołyski. - Jak najbardziej - powiedział. - Nie możemy spuszczać tych kochanych diabełków z oczu. - Tam, na górze, zachowałeś się wspaniale - oznajmiła Lola, prowadząc męża do piwniczki z krwią. - Ale naprawdę uważam, że powinieneś przywołać Stukeleya do porządku, i to jak najszybciej. - Wiem - odparł Sidorio. - I to zrobię. Rozegrajmy tę ostatnią bitwę, a potem przyjrzymy się jeszcze raz naszemu głównemu personelowi i może przetasujemy trochę karty. - Spojrzał na żonę. - Myślisz, że to dobry plan?

Lady Lockwood przytaknęła. - Nawet bardzo dobry - stwierdziła i sięgnęła do kieszeni, by wyjąć klucz. - Jedyne, co mnie smuci - ciągnął jej małżonek - to fakt, że Grace i Connor nie powrócą już na naszą stronę. Gdyby to zrobili, nasza rodzina i nasze imperium stałoby się kompletne. - Na twoim miejscu nie martwiłabym się tym zbytnio. „Bo i po co się martwić - myślała Lola - skoro Jack Tar czyha na Uzdrowiciela i Zagubionego Bukaniera? Wkrótce Grace i Connor zostaną na dobre wykreśleni z tej historii. Najwyższa pora! Śmierć może też mieć zakusy na Łowcę, ale karty mnie uprzedziły. Małemu nic złego się nie stanie”. Uśmiechnęła się i dodała głośno: - Mam przeczucie, że wszystko będzie dokładnie tak, jak być powinno. - Naprawdę tak sądzisz? - Ja to wiem - odparła. Z kluczem w dłoni podeszła do drzwi - i stanęła jak wryta. - A to co?! Drzwi były uchylone i lady Lockwood wydawało się, że stąpa nie po suchych deskach, lecz w kilkucentymetrowej warstwie płynu. Ze strasznym przeczuciem w sercu pociągnęła za klamkę i weszła do swej ukochanej piwniczki. Sidorio usłyszał przeszywający krzyk żony i pobiegł za nią. W środku ujrzał okropny widok. Pomieszczenie zostało zdewastowane. Rozbite butelki leżały wszędzie wokół, krew wielu różnych roczników ściekała po regałach i wsiąkała w szpary pomiędzy deskami podłogi. Nikt już nigdy nie skosztuje owych wspaniałych trunków, tak pieczołowicie zgromadzonych przez Lolę. Przywódca wampiratów podniósł wzrok i dostrzegł wypisane krwią na ścianie słowa: Przegraliście wojnę! Lady Lockwood osunęła się na kolana. Jej falbaniasta spódnica natychmiast nasiąkła czerwoną cieczą. - Nie! - krzyczała Lola, unosząc mokre dłonie i zatapiając je we włosach. Od stóp do głów umazana była krwią. Sidorio spoglądał na nią zafascynowany. Wyglądała na tak bezradną, tak zranioną brutalnym zniszczeniem dzieła, na którego stworzenie poświęciła tyle czasu i wysiłku. Było jednak coś pięknego w widoku jego wspaniałej małżonki skąpanej we krwi wypełniającej niegdyś butelki i karafki. Naczynia leżały teraz wokół niej niczym unicestwione marzenia.

- Jak oni mogli to zrobić? - wyjęczała ochrypłym głosem. - Mamy do czynienia z bestiami! Przywódca wampiratów niepewnym krokiem ruszył ku żonie. W butach chlupotała mu krew. Stanął nad klęczącą i wyciągnął rękę. Lola drżała. Jeszcze nigdy jej takiej nie widział. Niewielu wiedziało, jaka jest delikatna, ale on, Sidorio, dostąpił tego zaszczytu. Była niezwykle wrażliwa, gdy w grę wchodziły rzeczy dla niej ważne: towarzyszki, cenne wino, synowie i bez wątpienia także mąż. Złapał ją za nadgarstek i podniósł z ziemi. - Zapłacą za to - obiecał. - A jeśli naprawdę ich nie docenialiśmy? - jęknęła. - W jaki sposób zakradli się na pokład, by to zrobić? I jak się wydostali? - Nie o to powinnaś pytać - stwierdził. - Nie? - Spojrzała na niego bacznie. - Skończyłem z byciem chłopcem do bicia w tej wojnie. Mam po uszy tych napuszonych piratów i krwiofobicznych wampirów. Mam dość wysłuchiwania świętoszkowatych kazań Obsydiana Darke’a i mam dość takich prymitywnych aktów przemocy jak ten tutaj. - Sidorio popatrzył w ciemne oczy swojej żony i partnerki. - To oni nie doceniali nas. - Co chcesz przez to powiedzieć? - spytała, kładąc smukłe, czerwone od krwi dłonie na ramionach małżonka. Przywódca wampiratów uśmiechnął się złowrogo. - Ta wojna zakończy się jeszcze dzisiejszej nocy. Nieważne, ile nas to będzie kosztowało. Nikt nie stanie mi na drodze. Byłem cierpliwy, ale koniec z uprzejmościami! Teraz rozpocznie się prawdziwa walka. Kąciki ust Loli uniosły się w leciutkim uśmiechu. - Sid, kocham cię. Mam nadzieję, że o tym wiesz. Skinął głową, rozpromieniony. - Wiem - odparł. - Pokochałaś mnie od pierwszego wejrzenia. A teraz chodź, najdroższa. Przyślemy tu naszych żołnierzy, niech sobie poucztują. A potem zmieciemy Sojusz z powierzchni oceanów. Co na to powiesz? Ten jeden raz lady Lockwood Sidorio zachowała milczenie. Żadne słowa nie zdały się jej potrzebne po tych wszystkich wspaniałych zapewnieniach, które padły z ust jej męża.

Rozdział 40 Protokół dziewiąty W podziemiach Rotundy w Akademii Piractwa, w pokoju numer trzynaście, trwała narada. Było to wyjątkowe zebranie najważniejszych oficerów Sojuszu, zwołane po tym, jak Sidorio i jego zbuntowana załoga zostali usunięci z pokładu Nokturnu. - No! - mówił Ahab Black. - Pozwólcie, że jako pierwszy pogratuluję komandorom Darke’owi i Fureyowi. Pokazaliście temu bandycie, gdzie raki zimują! - Dziękujemy, komandorze Black - odpowiedział Lorcan i skinął głową. Siedząca obok niego Cheng Li wyciągnęła dłoń i uścisnęła jego nadgarstek. Zajmujący miejsce po drugiej stronie chłopaka Obsydian milczał. - Przyznam jednak, że czułbym się szczęśliwszy, otwierając tę butelkę szampana - ciągnął Black - gdyby udało wam się ostatecznie zniszczyć Sidoria i tę harpię, jego żonę. - Właśnie! - krzyknęła Trofie Wrathe z entuzjazmem. - Ale z pewnością, drodzy przyjaciele, unicestwienie Sidoria, Loli i pozostałych dowódców wampiratów będzie kolejnym punktem naszej strategii. - Doprawdy? - mruknął Rene Grammont. - To brzmi kosztownie. O ile dobrze sobie przypominam, podczas naszego ostatniego spotkania dowiedzieliśmy się, że fundusz wojenny jest niemal zupełnie wyczerpany. Black uśmiechnął się lekko. - Nie musisz się już tym martwić, Rene. Ostatnio otrzymaliśmy pokaźny datek od naszego najnowszego kapitana Connora Tempesta. Wokół stołu rozległy się szepty. Jacoby i Jasmine wymienili zaskoczone spojrzenia, a potem popatrzyli na Cheng Li. Pani kapitan skinęła głową, lecz nic nie powiedziała. - Niech się upewnię, czy dobrze zrozumiałam. - Trofie Wrathe świdrowała oczyma Blacka. - Mianowałeś Connora Tempesta kapitanem Federacji? Nie przypominam sobie, żeby

ktoś to ze mną konsultował, a zgodnie z protokołem każdą nominację musi zatwierdzić przynajmniej sześciu członków rady. Komandor był niewzruszony. - Trudne czasy wymagają zdecydowanych działań. Jako głównodowodzący Federacji powołałem się na artykuł dwieście dwudziesty czwarty B. Tempest to utalentowany młody pirat i jego nominacja to znakomity sposób na podniesienie morale w naszej flocie. Co więcej, dzięki pokaźnemu datkowi od niego znów jesteśmy nad kreską. Trofie patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Nie wiedziałam, że zajęliśmy się sprzedażą rang kapitańskich. Barbarro próbował uspokoić żonę, kładąc rękę na jej złotej dłoni, ale kobieta ze złością ją wyrwała. Głos zabrał Pavel Platonov. - Datek niewątpliwie przypadkiem zbiegł się w czasie z nominacją Tempesta, jednak podzielam obawy kapitana Grammonta. Ta wojna jest bardzo kosztowna, i to pod każdym względem. Nie widzę potrzeby przedłużania naszego zaangażowania w nią ani czynienia kolejnych nakładów finansowych, skoro zagrożenie ze strony wampiratów zostało, jak rozumiem, zażegnane. - Czy to prawda, komandorze Black, że cała flota Sojuszu przybije jeszcze dzisiaj w nocy do tego portu? - odezwała się Lisabeth Quivers. Jej pytanie zaskoczyło głównodowodzącego Federacji. - Kapitan Quivers, pani źródła są, jak zwykle, nieomylne! Tak, wydałem rozkaz, aby wszystkie statki zebrały się tutaj. - Czy teraz wszystkie decyzje podejmujesz sam? - rzuciła Trofie. - Bo jeśli tak, to czemu tkwimy tutaj o tej niedorzecznej godzinie, zamiast odpoczywać we własnych łóżkach? - Dlaczego wezwał pan flotę? - przerwała jej kapitan Quivers. - Aby się zjednoczyć - odparł Black. - Chcę wysłać sygnał, że wygraliśmy wojnę. Jutro przedstawimy dowódcom Connora Tempesta, ogłosimy jego nominację i przejdziemy do realizacji kolejnego etapu naszej strategii. - A na czym ma on polegać? - spytał Barbarro. - Wyślemy wszystkich kapitanów Sojuszu, by zapolowali na skalpy Sidoria i Loli? Komandor ponownie się uśmiechnął.

- To nie byłby najgorszy pomysł, prawda? - Zgadzam się! - zawołał Promyk Wrathe. Ale powinniśmy zapolować na wszystkich wampiratów, nie tylko na ten demoniczny duet. Nie możemy spocząć, dopóki nie odzyskamy każdego z odebranych nam statków, tak jak to uczyniliśmy z Diabłem. - Z całym szacunkiem - odezwał się Rene Grammont. - To wspaniała retoryka, ale każda jednostka Federacji ścigająca wampiratów ma doczepioną metkę z ceną. - Nie tylko o to chodzi - wtrąciła Cheng Li. - Jeśli będziemy dalej drażnić Sidoria i Lolę, możemy doprowadzić do tego, że wojna wybuchnie na nowo. - To nie w pani stylu, kapitan Li, opowiadać się za okazywaniem wrogowi miłosierdzia stwierdził Black. - Opowiadam się za ostrożnością - odparła spokojnie. - Martwię się tą sytuacją tak samo jak każde z was, ale obawiam się, że ten problem nie ma łatwego rozwiązania. - Absolutnie się z tym nie zgadzam - zaoponowała Kirstin Larsen. - Przecież to oczywiste. Musimy zakończyć tę wojnę w zdecydowany sposób. Cheng Li nadal zachowywała spokój. - Zapytajmy może komandorów Darke’a i Fureya, jak według nich powinniśmy teraz postąpić. Nie ulega wątpliwości, że oni dwaj znają Sidoria lepiej niż ktokolwiek z nas. - Dobrze prawi! Polać jej wina! - huknęła kapitan Quivers. Oczy wszystkich zgromadzonych zwróciły się na dwóch nokturnów. Obsydian Darke zdecydował się wreszcie zabrać głos. - Z przykrością to mówię, ale nie wierzę, że zagrożenie ze strony Sidoria zostało zażegnane. - Oto nasza odpowiedź! - Ahab Black uderzył pięścią w stół. - Nie wiem, czego więcej wam potrzeba. Nie możemy spać spokojnie, dopóki całkowicie nie wyeliminujemy wroga. Mamy statki i mamy pieniądze. Pora wycisnąć z naszej machiny wojennej maksymalną moc… - Brakuje nam wyszkolonych ludzi - przerwał mu Barbarro. - Czy muszę przypominać, że liczba poległych w tej wojnie piratów jest bezprecedensowo wysoka? - Po stronie nokturnów jest podobnie - dodała Cheng Li. Komandor Black przytaknął i ponownie zwrócił się do Obsydiana: - Szczerze mówiąc, mój przyjacielu, to wielka szkoda, że wcześniej nie zawezwałeś swoich tajemniczych sprzymierzeńców. Darke nie połknął przynęty. Milczał.

W pokoju numer trzynaście zapadła cisza. Żaden z przedstawionych tu problemów nie miał łatwego rozwiązania. Cheng Li zerknęła na wiszący na ścianie zegar. Było już dobrze po północy. Przy takich postępach obrad będą mieli szczęście, jeśli wyjdą stąd przed wschodem słońca. - Nie powinieneś być tam na dole, w bunkrze Sojuszu? - spytała brata Grace, wskazując podłogę Rotundy. - Przecież jesteś już kapitanem Federacji. Connor wzruszył ramionami. - A czy ty ostatnio nie zostałaś naczelną uzdrowicielką? Zasłużyłaś na miejsce przy tym stole tak samo jak ja. Przez chwilę rozważała jego słowa. - Może i tak. Ale wolę być tutaj z tobą. Zbyt wiele czasu spędzamy osobno, nie uważasz? Nie spotkaliśmy się nawet w dniu naszych urodzin. To było coś nowego. Chłopak przytaknął z zadumą i spojrzał w górę. Nie zapalono lamp w Rotundzie, ale światło księżyca wpadało przez witrażowe okna w kopule i oboje siedzieli skąpani w błękitnym blasku. Grace zauważyła, że jej brat przygląda się gablotkom z mieczami należącymi do najlepszych piratów, jakich widział świat. Wiedziała, że fascynowały go one od czasu ich pierwszej wizyty w Akademii Piractwa. Wpatrywał się w nie przez dłuższą chwilę, a potem spojrzał na siostrę. - Hej - powiedział. - Co tam tak ściskasz w tej swojej teczce? Grace rozsunęła zamek i wyjęła książkę, którą teraz nosiła przy sobie już przez cały czas. Od dawna chciała powiedzieć o niej bratu. Teraz nadszedł chyba odpowiedni moment. Podała ją Connorowi. Chłopak przesunął palcem po niebieskiej okładce i przechylił ją ku światłu, by móc odczytać tytuł. - Rzecz o dampirach… Popatrzył na siostrę pytająco. - To przewodnik - wyjaśniła. - Kiedy go znalazłam, był niezapisany, ale teraz rozmawia ze mną. Connor gapił się na Grace zdumiony. Potem ponownie skierował wzrok na trzymaną w ręku książkę. - Rozmawia z tobą? - spytał. - O czym? - Odpowiada na pytania, na które inni nie znają odpowiedzi. Jestem ciekawa, czy do ciebie też przemówi. - Dziewczyna przysunęła się bliżej. - Otwórz ją i zadaj pytanie. Nie musisz nawet wypowiadać go na głos.

Nie tak dawno temu Connor uznałby pomysł rozmawiania z książką za jedną z głupich fantazji siostry Doświadczenie nauczyło go jednak ufać Grace. Otworzył tom i z cichym westchnieniem skupił wzrok na pustej stronie. Zaglądając bratu przez ramię, Grace obserwowała, jak na białym tle zaczyna pojawiać się napis: Twój czas jako dampira dobiega końca. Przez długą chwilę oboje wpatrywali się w równy rząd liter. Potem dłonie chłopaka zadrżały i upuścił książkę na kolana. - Och, Connorze! - wyszeptała ze zgrozą Grace. - Tak mi przykro. - Niepotrzebnie - odparł i spojrzał jej w oczy. Uśmiechnął się. - Drżę, ale wydaje mi się, że z ulgi. Grace, ja nie jestem taki jak ty. Nie potrafię zaakceptować tego, kim jestem. Niczego nie pragnę bardziej, niż przestać być dampirem. - Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy. - Twoja magiczna książka przekazała mi najlepszą wiadomość, jaką otrzymałem od bardzo dawna. Dziewczyna zdała sobie sprawę z tego, że jej brat nie rozumie, iż książka powiedziała mu, że to właśnie on umrze. Bo jak inaczej zinterpretować te słowa? Czas wypełnienia się proroctwa był bliski i wreszcie zostało ujawnione, które z bliźniąt odda życie dla przywrócenia pokoju. Poczuła się osamotniona. Chociaż myśl o własnej śmierci przejmowała ją trwogą, Grace pojęła teraz, że perspektywa utraty Connora jest jeszcze gorsza. Czuła się jak zdrajczyni. Tak, zdradziła brata, nie mówiąc mu wcześniej o przepowiedni. Ale czy naprawdę mogli zrobić coś - cokolwiek - by zmienić przyszłość? Nie potrafiła spojrzeć Connorowi w oczy. Schyliła się i podniosła książkę, nadal spoczywającą na jego kolanach. Kiedy wzięła niebieski tom do ręki, na kartce pojawił się nowy napis: Czas wypełnienia się proroctwa nadszedł. - Nie! - zawołała. - Nie jestem gotowa! - Grace, co to znaczy? - spytał chłopak. - Jakie proroctwo? Nie mogła mówić. Nie była w stanie powiedzieć bratu, że to właśnie on jest tą osobą, która będzie musiała umrzeć, aby na oceanach zapanował pokój. - Jakie proroctwo? - nalegał Connor. - Grace, musisz mi powiedzieć! W podziemiach Rotundy kapitan Li ponownie spojrzała na zegar. Tik-tak. Tik-tak. Czy ta narada nigdy się nie skończy?

- W ten sposób do niczego nie dojdziemy! - Kirstin Larsen wyraziła na głos myśl, która przyszła do głów większości zebranych. - Czy mogę coś zasugerować? - odezwał się Promyk. - Jesteśmy organizacją demokratyczną, prawda? Może więc po prostu zagłosujmy. Wokół stołu rozległy się aprobujące pomruki. A potem, jedna po drugiej, nastąpiły dwie rzeczy. Ahab Black uniósł rękę, by przywrócić porządek. Niemal równocześnie usłyszeli walenie do drzwi. Sekundę później do pokoju numer trzynaście wpadła zadyszana Bo Yin. - Flota wampiratów kieruje się do portu Akademii! - zawołała. - Kally dostarczyła wiadomość! Cheng Li znowu popatrzyła na zegar. - Ależ to szaleństwo - stwierdziła. - Do wschodu słońca pozostały ledwie trzy godziny. Ahab Black zasępił się. - Ma pani rację, pani kapitan, ale chyba już od dość dawna wiemy, że Sidorio i Lola są obłąkani. - Albo - dodał Lorcan - niezwykle pewni siebie. - Na co oni liczą? - spytał Barbarro. Gwar wokół stołu stawał się coraz głośniejszy. Cheng Li zwróciła się do Blacka: - Musi się pan powołać na protokół dziewiąty. Komandor przytaknął. - Tak też uczynię. - Wstał i rozejrzał się po twarzach zgromadzonych. - Włączyć syreny alarmowe! Każdy kapitan ma wracać na swój statek! - Odwrócił się do Bo Yin. - Przekaż Kally i innym wywiadowcom, by udali się do Sanktuarium i poinformowali personel, że potrzebujemy wsparcia medycznego. I niech ostrzegą nasze pozostałe jednostki, że wpływają na pole walki. Bo Yin zasalutowała z powagą i pobiegła wypełnić rozkazy. Black mówił dalej: - Starsi studenci stawią się na statkach, do których załóg ich przydzielono. Młodsi uczniowie mają schronić się w bunkrze… Ogromna kopuła Rotundy wypełniła się znienacka ogłuszającym rykiem syren alarmowych. Zawieszone pod sklepieniem miecze zaczęły drżeć i pobrzękiwać. - Zostaliśmy zaatakowani! - krzyknął Connor, zrywając się na równe nogi. - Muszę wracać na Tygrysa!

- Poczekaj… - jęknęła Grace. Rzucił jej niecierpliwe spojrzenie. - Protokół dziewiąty, dziewczyno! Trzeba się spieszyć. - Ale musimy sobie jeszcze tak wiele powiedzieć! Szczególnie teraz, kiedy już wiesz o proroctwie. - Nie możemy w tej chwili rozmawiać - uciął chłopak. - Oboje mamy ważne zadania do wypełnienia. - Widząc rozpacz na twarzy siostry, dodał łagodniej: - Może tak będzie lepiej. Grace dygotała. Czy to początek końca? Jak pożegnać się z bratem, którego może się już nigdy więcej nie ujrzeć? Connor przyciągnął ją do siebie i mocno uściskał. Czuła się oszołomiona, lecz kiedy ją puścił, zdołała wykrztusić dwa słowa: - Bądź ostrożny! Odszedł, pozostawiając ją w Rotundzie samą. Grace wyrzucała sobie, że nie powiedziała bratu czegoś bardziej znaczącego, choć przecież wiedziała, że to i tak nie miałoby sensu. Żadne słowa nie mogły unicestwić okropnej przepaści, która ich teraz dzieliła. Spuściła głowę. Łzy spływały jej po policzkach i moczyły stronicę otwartej książki, którą dziewczyna nadal trzymała w rękach. Po chwili ujrzała, że na mokrym papierze zaczynają pojawiać się słowa. Niebieski tom przemówił ponownie. O jakich jeszcze strasznych rzeczach Grace miała się dowiedzieć? Dziewczyna otarła łzy i odczytała napis: Pora, byś wkroczyła do królestwa umarłych. Przeszył ją dreszcz przerażenia, potem doznała dziwnej ulgi, a w końcu poczuła się zdezorientowana. A zatem to ona, nie Connor, ma zginąć? Serce waliło jej jak młotem, kiedy na kartce pojawiły się kolejne instrukcje.

Rozdział 41 Skok Johnny stał obok Stukeleya na mostku Wybawiciela. W nocnym powietrzu dawało się wyczuć pełne napięcia oczekiwanie. Po lewej sunęła Calabria z Mimmą i jej załogą na pokładzie, po prawej - Krwawy Kapitan. Desperado widział wysoką sylwetkę Sidoria stojącego na dziobie. Wiedział, że dalej po prawej płynie Wagabunda, ale nie mógł dojrzeć statku Loli, bo zasłaniała go większa jednostka. - Stary, to niesamowite! - zwrócił się do Stukeleya z podnieceniem. - Spójrz tam! Czy to nie światła Akademii Piractwa? Jez wzruszył ramionami. - Owszem, koleżko. Nasza misja samobójcza wkrótce się rozpocznie. Johnny zmarszczył brwi. - Nie mów tak. Obaj wyjdziemy z tej bitwy cali i zdrowi. - Chciałbym mieć tyle pewności co ty - mruknął Stukeley. - Ale nasz dowódca się pogubił. Ostatniej nocy ponieśliśmy druzgocącą porażkę. Jedyny powód tego, że wracamy po kolejne lanie, jest taki, że ukochana piwniczka Loli została zniszczona. Ta baba zawsze miała zły wpływ na Sidoria, lecz tym razem pchnęła go na sam skraj przepaści. - Tak uważasz? - zaniepokoił się były kowboj. Jez przytaknął. - Stary, spójrz tylko na niebo. Przecież widzisz, że do świtu zostało ledwie kilka godzin. - Nim słońce wzejdzie, ta bitwa będzie skończona - oznajmił Johnny z niezachwianą pewnością siebie. - Czuję, że odniesiemy sukces. Przez chwilę obaj patrzyli na rząd ognisk wyznaczających krawędź nabrzeża Akademii. - Wiesz, co masz robić, prawda? - odezwał się Stukeley. Desperado skinął głową. - Kiedy bitwa rozgorzeje na dobre, wślizgnę się na Wagabundę i porwę dzieciaki. Jez przytaknął ponuro. - Nadal jesteś pewien, że ci się uda?

Johnny uśmiechnął się szeroko. - Przecież byłem koniokradem, nie pamiętasz? Złodziejstwo to mój fach. Stukeley zerknął na przyjaciela, zastanawiając się, czy to dobra pora, by mu przypomnieć, że został złapany na kradzieży bydła i powieszony. Ostatecznie uznał, że lepiej to przemilczeć. Desperado musiał dzisiaj sprawnie wykonać swoje zadanie. Twarz byłego kowboja nagle spochmurniała. - Z kradzieżą i porwaniem nie mam problemu. Ale czy naprawdę muszę zabijać tych malców? Wiem, że trzeba usunąć ich z drogi, lecz zabijanie niemowląt to nie moja bajka. Jez ściszył głos, tak by nikt z załogi nie mógł podsłuchać ich rozmowy. - Johnny - zaczął. - Musisz pozbyć się Łowcy i Upiora, bo inaczej nasza przyszłość nie będzie za wesoła. Wiesz o tym równie dobrze jak ja. A ta kretyńska bitwa to idealna zasłona dymna. - Wiem, ale czy koniecznie trzeba ich zabijać? Stukeley spojrzał przyjacielowi w oczy. - Nie obchodzi mnie, co z nimi zrobisz. Wrzuć ich do oceanu albo komuś oddaj. Ale dopilnuj, żeby po zakończeniu bitwy, kiedy pył opadnie, obie kołyski były puste i dla bachorów nie było drogi powrotu. Desperado przytaknął. - W porządku. Zrozumiałem, hermano. Lecz czy nie łatwiej spróbować jeszcze raz unicestwić Lolę? Jez pokręcił głową. - To zbyt niebezpieczne. Jednak jeśli straci te swoje słodkie maleństwa, będzie załamana. A my musimy ją złamać, stary. Rozumiesz to, prawda? Johnny przytaknął ponownie i przeniósł wzrok na światła Akademii, które zdawały się przysuwać do nich coraz bliżej i bliżej. - Jasna sprawa - odparł. - Nie podoba mi się to, ale możesz na mnie polegać. Zrobię, co do mnie należy. Załoga Nokturnu zajmowała bojowe pozycje na pokładzie. Komandor Furey nadzorował przygotowania do walki. Przynajmniej tej nocy zostali ostrzeżeni i nokturni zdołali wcześniej się pożywić. Mimo to Lorcan obawiał się, że ten atak przeważy szalę, bo następuje zbyt szybko po poprzednim. Miał już serdecznie dość tej całej wojny. Nie takie życie wybrał. Sprostał wyzwaniu o wiele lepiej, niż sam mógł się tego spodziewać - bronił osób, które kochał, i ich stylu życia lecz w głębi serca nadal był człowiekiem miłującym pokój. Nie wiedział, jak długo wytrwa.

Jeszcze nigdy nie czuł się tak bliski zguby. Odejście w otchłań byłoby kuszącą perspektywą, gdyby nie to, że teraz miał zbyt wiele do stracenia. Zszedł pod pokład i zastukał w drzwi kajuty Grace. Trudno mu było uwierzyć, że po raz kolejny musi się z nią pożegnać, być może już na zawsze. - Proszę! - usłyszał zdenerwowany głos Oskara. Co tam się działo? Zaniepokojony Lorcan wpadł do kajuty. To, co zobaczył, sprawiło, że serce podeszło mu do gardła. Grace leżała bez ruchu na podłodze. Wyglądało na to, że upadła i mocno się uderzyła, chociaż Furey nie dostrzegał żadnych widocznych ran. Obok niej leżała otwarta książka, ta, którą wszędzie ze sobą nosiła. Kartki poruszały się jakby pod wpływem wiatru, choć powietrze w pomieszczeniu było nieruchome. - Co się stało? - Nie wiem! - jęknął Oskar. - Tak ją znalazłem. - Co tu jest napisane? - Lorcan ukląkł i pochylił się nad stroną, na której spoczywała rozpostarta dłoń Grace, tak jakby dziewczyna chciała zapobiec zamknięciu książki. Delikatnie odsunął jej palce i przeczytał głośno: - Pora, abyś wkroczyła do królestwa umarłych. - Spojrzał z przerażeniem na swojego donora. - Nie! - Ona żyje - zapewnił go pospiesznie Oskar. - Sprawdziłem jej puls. Oddycha, ale powoli, jakby była pod narkozą albo w jakimś transie. Nie mogę jej obudzić. Lorcan opuścił wzrok na twarz ukochanej. Była taka piękna i nareszcie pogodna. Zniknął wyraz przygnębienia, który malował się na niej od dłuższego czasu. Komandor Furey westchnął i podniósł się z kolan. - Słuchaj - powiedział. - Muszę iść. Niczego nie chciałbym bardziej, niż zostać tutaj, ale nie mam wyboru. Rozumiesz to, prawda? Oskar przytaknął. - Zaopiekujesz się Grace? Proszę, zrób co w twojej mocy, żeby ją ocucić. - Jasne! - Donor się uśmiechnął. - Wiesz, że dla Grace zrobiłbym wszystko. Dla was obojga. Ale jesteś pewien, że nie będę ci potrzebny podczas tej bitwy? Lorcan nie wahał się ani przez sekundę. - Jesteś znakomitym szermierzem, lecz teraz musisz zająć się Grace. Zrób to dla mnie. Nie mogę iść do boju, dopóki nie będę pewien, że jest bezpieczna i ma najlepszą możliwą opiekę.

- Daję ci słowo - oznajmił uroczyście Oskar - że nie zostawię jej ani na moment. Statki Sojuszu odbiły od nabrzeża i wyruszyły na pole walki uformowane na kształt strzały. Connor stał na rufie płynącego na czele Tygrysa i obserwował podążające za nim jednostki. Każda z nich owiana już była legendą, każdą dowodziły osoby cieszące się sławą i szacunkiem w pirackim świecie. Tuż za okrętem Cheng Li sunęły w jednej linii: Diablo z Promykiem Wrathe’em i jego zastępczynią Cate Morgan, Nokturn z Obsydianem Darkiem i Lorcanem Fureyem oraz Tyfon z Barbarrem i Trofie Wrathe’ami. Kolejny rząd stanowiły: Inferno pod komendą Francisca Moscarda, Moskwiczanin Pavla Platonova, Seferis dowodzona przez Apostolosa Solomosa i Twierdza Kronborg, której kapitanem była Kirstin Larsen. Sylwetek dalszych statków Connor nie potrafił już wypatrzyć w mroku. Widział tylko ich światła, mijające właśnie łuk Akademii. W tej chwili uświadomił sobie, że jest uczestnikiem wydarzeń, które przejdą do historii. Co więcej, bierze w nich udział już jako kapitan. Kiedy po raz pierwszy zszedł po trapie na to nabrzeże i zasiadł przy jednym stole z legendarnymi piratami, nie oczekiwał takiego rozwoju wypadków. Cóż za niezwykłą podróż odbył w ciągu ostatniego roku! Szkoda tylko, że nie miał jeszcze własnego statku. Ahab Black, zanim udał się do bunkra sztabu, by stamtąd nadzorować całą operację, obiecał Connorowi, że wkrótce przydzieli mu jedną z właśnie budowanych jednostek. Chłopak nie był jednak pewien, czy tego doczeka. Jeżeli to, co mówiła Grace, okaże się prawdą, ta bitwa będzie pierwszą i jedyną, w której weźmie udział kapitan Tempest. Dziwne, ale myśl o tym nie przysparzała Connorowi bólu ani nie napełniała go lękiem. Czuł się niemal nadnaturalnie spokojny, chociaż zmysły miał niezwykle wyczulone. Osiągnął zanshin - świadomość wojownika, o której mówiono mu w Akademii, a którą wypracował w prawdziwych potyczkach. Spojrzawszy do przodu, ujrzał złowróżbne światła nieprzyjacielskiej floty. Zbliżały się prędko. To była ogromna armada, złożona w przeważającej części ze zrabowanych piratom statków i ich załóg przemienionych w wampiry - zarówno z własnej woli, jak i wbrew niej. Czas rozbić to przerażające imperium budowane przez Sidoria i Lolę, którego jedynym celem było sianie chaosu i zła na oceanach. Ci dwoje musieli zostać powstrzymani - tu i teraz. Connor zadrżał, bardziej z niecierpliwości niż ze strachu. Nie po raz pierwszy miał stawić czoło owej parze demonów. Nie mógł jednak pozbyć się wrażenia, że to starcie okaże się decydujące zarówno dla niego, jak i dla nich. Czuł, że gdy nadejdzie świt, nic już nie będzie takie samo jak przedtem.

Mignął mu ponownie fragment wizji sprzed kilku dni. Płacząca Jasmine i miecz wbity w jego pierś. Przerażone twarze członków załogi. Odepchnął od siebie te myśli. Każdy pirat - od majtka po kapitana - stawał do walki ze świadomością, że być może robi to po raz ostatni, i Connor nie był wyjątkiem. Wspomniał tych, którzy już odeszli: Porfiria i Molucca Wrathe’ow, komandora Johna Kuo, Barta Pearce’a. Był dumny, że kroczy przetartą przez nich ścieżką. Chociaż jeśli tej nocy spotka się z nimi u kresu owej drogi, jego miecz raczej nie zawiśnie w Rotundzie. Z pewnością nikt nawet nie zapamięta imienia młodego kapitana piratów, który walczył tylko w jednej bitwie. Ale to nie ma znaczenia. Najważniejsze, że odegra swoją rolę do końca. Pomyślał o Grace. Na pokładzie Nokturnu jego siostra również szykowała się do odegrania własnej roli w tej historii. Oboje zaszli tak daleko, choć odmiennymi ścieżkami, odkąd przed rokiem wypłynęli z Zatoki Księżycowej. Connor nie miał zwyczaju się modlić, ale teraz zamknął oczy i zmówił modlitwę za bezpieczeństwo Grace. Jeśli on dzisiaj zginie, ona będzie samotnie kontynuować ich wspólnie rozpoczętą podróż. Chciał, by mogła to czynić ze spokojem ducha, a nie z bólem w sercu. Musiała wiedzieć, że niezależnie od wszystkiego jej brat zaakceptował swoje przeznaczenie. Grace stała w izdebce latarnika i spoglądała na dobrze sobie znane wybrzeże Zatoki Księżycowej. Fale wzbijały się wysoko, ale od powierzchni wody dzieliło dziewczynę wiele metrów. Wiedziała, co musi zrobić. Otworzyła drzwi i wyszła na balkon, po raz ostatni chłonąc znajomy widok. Pomyślała o chwilach, które spędziła tu z Connorem i Dexterem. Potem bez wahania wspięła się na balustradę i skoczyła do oceanu, poddając się swemu przeznaczeniu. Spadała bardzo szybko, lecz mimo to zdążyła poczuć paniczny lęk. Bała się nie tylko o siebie. Los wielu innych zależał od powodzenia jej misji. Ta astralna podróż nie przypominała żadnej z poprzednich. Czuła chłód, kiedy wpadła w lodowatą toń. Zabrakło jej tchu, a potem jakiś wir zaczął nią obracać, po czym unosić z powrotem ku powierzchni wody. Nie! Musiała podążać w dół, a nie wracać na górę! Po chwili poczuła jednak, jak jeden z głębinowych prądów zasysa ją i ciągnie na dno. Działo się to tak prędko, że instynktownie zamknęła oczy. Potem coś się zmieniło i Grace poczuła, że jej ciało ponownie się obraca. Przeraziła się, że coś zrobiła nie tak, chociaż starała się bardzo skrupulatnie przestrzegać instrukcji udzielonych jej przez książkę.

Wirowanie ustało nagle, Grace zatrzymała się i jej stopy dotknęły twardego podłoża. Przełamując lęk, otworzyła oczy. Ujrzała jedynie mrok. Uświadomiła sobie, że dotarła na samo dno oceanu. Kiedy wzrok dziewczyny przyzwyczaił się do ciemności, zaczęła rozróżniać kształty poszarpanych skał. Wreszcie dostrzegła to, czego szukała - prostokąt żarzących się lampek, ledwo widocznych w oddali. Tam właśnie musiało być wejście. Zaczęła płynąć w kierunku światełek, które z każdą chwilą stawały się jaśniejsze. Wyminęła ją jakaś ryba, lecz choć nie przypominała żadnego z tych tęczowych stworzeń pływających blisko powierzchni, do których widoku Grace przywykła, dziewczyna tylko przelotnie rzuciła na nią okiem. Zwierzęta głębinowe były podobne do otaczającego je środowiska. Miały toporne kształty, jakby z grubsza ociosane przez początkującego rzeźbiarza. Grace nie mogła się oprzeć wrażeniu, że nie tyle zeszła na dno oceanu, ile przeniosła się w czasy, kiedy świat był młodszy i znacznie mniej skomplikowany. Płynęła dalej, dopóki nie dotarła do drzwi obwiedzionych liniami lampek. Rozejrzała się dokoła, chociaż właściwie nie było tutaj nic do oglądania. Dno było skaliste i jałowe - przepływające obok stworzenia nie mogły liczyć na znalezienie na nim kryjówki czy pokarmu. W nikłym świetle lampek wszystko, nawet jej skóra, miało upiorny odcień. Drzwi prowadziły do wnętrza ogromnej podmorskiej groty. Były ciężkie, okute żelazem - wyglądały tak, jakby odzyskano je z zatopionego statku. Wisiała na nich tabliczka z napisem. Grace przybliżyła do niej twarz i przeczytała: Pieczara Jacka Tara. Wejdź! Nigdy nie zamykamy. Nacisnęła klamkę. Drzwi otworzyły się z głośnym skrzypieniem. Dziewczyna stwierdziła z zaskoczeniem, że wnętrze groty wcale nie jest wypełnione wodą. Kiedy przekroczyła próg, jej włosy i ubranie natychmiast stały się suche. Odwróciła się i zobaczyła, że woda zatrzymała się w drzwiach, tworząc za nimi przezroczystą ścianę. Ryby utknęły po tamtej stronie i przyglądały się Grace jakby zza szyby akwarium. - Zamknij no te drzwi, kochaniutka! Na ramiona rozgwiazdy, zamknijże je! Robisz straszny przeciąg. Dziewczyna posłusznie wykonała to polecenie, a stateczna piratka, która je wydała, z wdzięcznością skinęła głową. - Witamy u Jacka Tara! - powiedziała przyjaźnie.

- Tu towarzystwo jest wspaniałe, a trunki leją się litrami. Ale na twoim miejscu nie zaczynałabym od naszego firmowego drinka. - Porozumiewawczo zmrużyła oko. - On wymaga mocnej głowy! Zachichotała i poszła dalej. Grace ze zdumieniem rozglądała się po wnętrzu podmorskiego lokalu. Przypominało nieco tawernę Mamy Kettle, ale było znacznie rozleglejsze. I o wiele bardziej stabilne. Sfatygowany drewniany budynek słynnej pirackiej tawerny sprawiał wrażenie, jakby w każdej chwili miał się zawalić, ściany Pieczary Jacka Tara natomiast zbudowane były z litej skały. Dziewczyna zorientowała się, że stoi w wielkim przedsionku, z którego po kamiennych schodach można przejść do innych pomieszczeń. Schody prowadziły w górę, w dół, w prawo i w lewo. Obeszła przedsionek dookoła, zaglądając do bocznych sal. Były to właściwie jaskinie. Każdą z nich okupowały hordy piratów, którzy pili, grali w karty albo śpiewali szanty. Pomieszczeń tych było bez liku - odnosiło się wrażenie, że Pieczara Jacka Tara ciągnie się pod dnem całego oceanu. Po krótkim namyśle Grace skierowała się do sali na dole, ponieważ wydała jej się najbardziej zatłoczona. W głębi dostrzegła potężny kilkupoziomowy bar, oblężony ze wszystkich stron przez amatorów trunków, wrzaskliwie zamawiających kolejki dla siebie i swoich kompanów. Musiała znaleźć sposób, by przyciągnąć ich uwagę, ale rozejrzawszy się, stwierdziła, że nie będzie to łatwe zadanie. Wszyscy piraci byli pochłonięci swoimi rozrywkami: rozmowami, grami i śpiewem. Nie dziwiła im się. Zasłużyli na odpoczynek. Zanim tu weszła, zastanawiała się, czy rany, od których zginęli, będą widoczne i teraz, ale na szczęście tak nie było. - Hej, panienko! Nie widziałem cię tu wcześniej - zagadnął ją przechodzący obok szczerbaty pirat. - Jesteś nowa? - Przyszłam tylko w odwiedziny - odparła. Parsknął śmiechem. - W odwiedziny, tak? Już to gdzieś słyszałem! Rozejrzyj się, panienko! Oni wszyscy przyszli tu tylko w odwiedziny! Rechocząc, ruszył dalej i zniknął w tłumie kłębiącym się przed barem. Grace pozostała na miejscu, intensywnie się zastanawiając, jak by tu przyciągnąć uwagę niezwykle spragnionych i nader towarzyskich lokatorów tej pieczary. Nagle usłyszała znajomy głos: - Grace? Grace, to ty? Odwróciła się i zobaczyła Barta Pearce’a.

- Bart! Wyglądał dokładnie tak, jak go zapamiętała: wysoki, silny, przystojny. Uśmiechał się do niej, ale oczy miał smutne. - Więc to jednak ty. Miałem nadzieję, że się pomyliłem. - Spokojnie - odparła. - Nie umarłam. Bart zmrużył oczy. - Jesteś pewna? Mówi się, że do Pieczary Jacka Tara mogą wejść tylko zmarli. - Jestem pewna. To wizyta astralna. - Skoro tak mówisz… - zgodził się. - Wierzę ci na słowo, bo nie całkiem rozumiem, co masz na myśli. Dziewczyna zauważyła, że niektórzy piraci zaczynają się im

przyglądać z

zainteresowaniem. - Świetnie wyglądasz - powiedziała. - Chyba dobrze ci się tutaj wiedzie. Bart wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Znasz mnie, Grace. Jestem raczej beztroskim człowiekiem. Zawsze byłem za życiem krótkim, lecz wesołym. A to miejsce i ci szaleńcy dokoła to po prostu niespodziewany bonus! Przerwał i odwrócił się na moment do kompana, który klepnął go w ramię i zaproponował, że postawi mu drinka. Grace uśmiechnęła się pod nosem. Było oczywiste, że w Pieczarze Jacka Tara Bart Pearce jest równie popularny co swego czasu w tawernie Mamy Kettle. - No dobra, słuchaj. - Ponownie na nią spojrzał. - Jeśli nie umarłaś, to co, na wszystkie oceany, robisz tu na dole? - Potrzebuję pomocy - wyjaśniła. - Nie tylko twojej, lecz wszystkich mieszkających tutaj piratów. A przynajmniej tych, którzy zechcą ponownie chwycić za broń. Wesoła twarz Barta spochmurniała. - Czy tam na górze naprawdę jest aż tak źle? - spytał. - Docierają do nas jakieś informacje, głównie od nowych. A tych mamy ostatnio bardzo wielu. Dziewczyna westchnęła. - Jest źle - potwierdziła. - Sidorio ma teraz znaczną przewagę nad Sojuszem, jeśli chodzi o liczbę statków i żołnierzy. Wprawdzie niedawno poniósł porażkę w czymś, co miało być ostatnią bitwą, ale postanowił spróbować jeszcze raz. Nie możemy pozwolić mu wygrać. Stawka jest zbyt wysoka. Zmarły pirat przytaknął i zamyślił się na chwilę. - Wiesz, Grace, nowo przybyli przekazują nam wieści i, słowo daję, sam ocean ma już dosyć tej wojny. - Na jego twarzy pojawił się wyraz determinacji.

- Co możemy zrobić, żeby wam pomóc? - Musicie wrócić. Tylko ten jeden raz. Wiem, że tutaj znaleźliście spokój i nie prosiłabym, gdyby nie było to naprawdę konieczne. Czy przyłączycie się do walki? - Jasna sprawa - odparł i zakłopotał się nagle. - Tylko że nie mam już swojego miecza. Ponoć ci sentymentalni wariaci, tam na górze, wsadzili go do gablotki i zawiesili w Akademii Piractwa. - A pewnie. - Dziewczyna uśmiechnęła się, po czym dodała wesoło: - Ale nic się nie martw! Twój miecz będzie na ciebie czekał. To samo dotyczy Molucca i pozostałych. - Molucca? No, no. - Jej rozmówca pokręcił głową z udawanym zdumieniem. - A zdawało mi się, że niedawno uważałaś go za najgorszego drania na świecie. - A teraz go potrzebuję - odparła Grace. - Jego i Porfiria Wrathe’a. - Rozejrzała się po Pieczarze. - Chcę, żeby każdy z zebranych tutaj piratów powrócił tej nocy na górę. Bart przytaknął i podniósł się z miejsca. - Z drogi, chłopcy! - krzyknął, przepychając się do starego dzwonu, który wisiał nad barem. Chwycił łańcuch i głośno zadzwonił. Dźwięk rozniósł się echem po całym lokalu. Piraci umilkli i odwrócili się w jego stronę. Bart wskoczył na kontuar. - Wybaczcie, że przerywam wasze swawole - zawołał - ale ci na górze potrzebują naszej pomocy w stłumieniu wojny! Zapadła pełna napięcia cisza. Grace rozejrzała się i spostrzegła, że zmarli piraci wyciągają szyje w stronę mówcy i wyglądają zza rogów, żeby go lepiej słyszeć. - Wszyscy wiemy, że już od jakiegoś czasu sytuacja wyglądała tam niewesoło. Dzisiejszej nocy wszystko ma się rozstrzygnąć i Sojusz chce, byśmy wrócili na górę i po raz ostatni stanęli do walki. Przyszłość piractwa, przyszłość naszych oceanów zależy od wyniku tej bitwy! - Oczy Barta lśniły zapałem. Dumnie zadarł brodę i uniósł rękę. - Zgłaszam się na ochotnika! Ci, którzy chcą się do mnie przyłączyć, niech zawołają „aj”! Ogłuszający krzyk, który dobył się ze wszystkich gardeł, odbił się echem od skalnych ścian; zdawał się trwać przez wiele minut. Grace ze wzruszenia napłynęły łzy do oczu. Bart pochylił się ku dziewczynie. - To chyba wystarczy za odpowiedź, co nie, Grace? A teraz wskakuj tu i powiedz wszystkim, co dalej.

Rozdział 42 Rany Stało się to jednocześnie. Cztery wampirackie jednostki - Krwawy Kapitan, Wybawiciel, Calabria i Wagabunda - staranowały trzy statki Sojuszu: Diabla, Tygrysa i Tyfona. Wpadły na nie z takim impetem, że w powietrze poleciały drzazgi. Kiedy załogi zaatakowanych okrętów starały się opanować szok po gwałtownym uderzeniu, Sidorio krzyknął do swoich podkomendnych: - Teraz! Kapitanowie wampiratów wyskoczyli w górę. W ślad za nimi pospieszyli ich żołnierze. Oddział Sidoria wylądował na pokładzie Tygrysa. Cheng Li i jej ludzie byli już gotowi do odparcia ataku. - Pamiętajcie! - zagrzmiał Sidorio. - To statek zabójców wampiratów! Macie ich zgładzić! - Dalej, po zwycięstwo! - krzyknęła Cheng Li, przebijając harpunem jednego z napastników i od razu ruszając w stronę kolejnego. - Zniszczmy Sidoria, a runie ten ich domek z kart! Dwie załogi starły się ze sobą równie brutalnie jak przed chwilą dzioby ich statków. Lorcan zobaczył, jak Sidorio wyskakuje w powietrze i ląduje na Tygrysie. Główna jednostka piracka tkwiła teraz pomiędzy Krwawym Kapitanem od strony dziobu a Nokturnem od strony rufy. Flota wampiratów zaczęła okrążać armadę Sojuszu. Jeśli Sidorio przejmie Tygrysa, jego kolejnym celem będzie statek nokturnów. Ale do tego nie dojdzie - nie może. Żadna załoga nie była lepiej przygotowana na to, by dać nauczkę przywódcy buntowników, niż drużyna Cheng Li. Spojrzał w lewo i zobaczył Stukeleya oraz Mimmę, wkraczających na czele swych oddziałów na pokład Diabla. W tej samej chwili usłyszał obok siebie chrapliwy głos Obsydiana: - Ruszam na Sidoria. Nokturn pozostaje pod twoją komendą. Rób wszystko, co uznasz za konieczne.

Z tymi słowami Darke wbiegł na dziób i przeskoczył na rufę Tygrysa. Lorcan wzdrygnął się, kiedy w oddali spostrzegł Sidoria. Zastanawiał się, co się stanie, kiedy ci dwaj zaciekli wrogowie po raz ostatni staną w szranki. Lola ze srebrną kuszą w ręku zeskoczyła zgrabnie na pokład Tyfona. - Starzy znajomi na pewno ucieszą się z naszej ponownej wizyty, czyż nie, moje panie? Uśmiechnęła się szeroko do lądujących tuż obok niej Mariannę i Angeliki. - Tak, pani kapitan! - wrzasnęły wampiratki, rzucając się do akcji z uniesionymi mieczami. - Miło wyjść na chwilę z dziecięcej kajuty i znaleźć się w samym sercu bitwy stwierdziła lady Lockwood, zabiwszy jednym strzałem pierwszego z przeciwników. Towarzysząca jej Nathalie kopnęła szybko rozkładające się ciało nokturna. Schyliła się i wyciągnęła ze zwłok bełt ze srebrnym grotem. - Piękny strzał, pani kapitan - oświadczyła, oddając go Loli. - W takim tempie w mgnieniu oka ponownie zapełnimy półki piwniczki. Rozległy pokład Tyfona rozbrzmiewał szczękiem stali. Oddział wampiratek wbił się jak klin pomiędzy szeregi piratów. Jednak w członkach załogi Barbarra i Trofie Wrathe’ów podkomendne lady Lockwood znalazły godnych siebie, świetnie wyszkolonych przeciwników. Walka miała być bardzo wyrównana. Rozprawiwszy się z piątym z kolei piratem, Lola uniosła wzrok i ujrzała panią Wrathe, przyglądającą jej się nienawistnie z przeciwległej strony pokładu. - Nie martw się, Złota Rączko! - zawołała. - Już do ciebie idę! Trofie uniosła swój wysmarowany tojadem srebrny miecz. - Nie mogę się doczekać, upiorzyco! - odkrzyknęła i zaczęła przeciskać się przez tłum walczących, zmierzając na spotkanie swej nemezis. Cate obserwowała Lolę z pokładu Diabla. Gorzko żałowała, że nie może się teraz przedostać na Tyfona. Zemściłaby się na morderczyni Barta, przebijając zimne serce tej wiedźmy srebrną klingą swojego korda. Może jeszcze będzie miała ku temu szansę, zanim bitwa się skończy, ale na razie jej obowiązkiem było bronić swojego statku. Załogi Mimmy i Stukeleya zaatakowały Diabla z obu burt i odnosiły już pierwsze sukcesy. Pokład zarzucony ciałami ich ofiar był wilgotny od ciepłej jeszcze krwi. Spoglądając na

czerwone kałuże, zastępca Sidoria poczuł ogromną chęć, by się pożywić. Ale teraz nie było na to czasu. Może później trafi się okazja pociągnięcia paru pokrzepiających łyków. - Nieźle radzisz sobie z mieczem - powiedział ktoś za jego plecami. - Ale wiadomo, Jez, zawsze miałeś do tego dryg. Stukeley znał ten głos. Odwrócił się prędko i zobaczył przygotowaną na atak Cate. Ucieszył się na widok godnej siebie przeciwniczki. - Już się tak nie nazywam - powiedział. - Nie próbuj mieszać mi w głowie, piratko. To nie zadziała. Kobieta zacisnęła zęby. - Jedyne, czego chcę od twojej głowy, wampiracie, to oddzielić ją od ciała. - Touche! krzyknął i klingi ich mieczy uderzyły o siebie. - Kiedyś byliśmy kumplami. Zastanawiam się, co się zmieniło. Zastępczyni Morgan wyskoczyła w górę, stosując unik, który pilnie ćwiczyła pod okiem Lorcana. Wylądowała tuż przed Stukeleyem, uderzając go rękojeścią w szczękę. - To, że stałeś się demonicznym, żądnym krwi megalomanem - odparła. - A widzisz w tym coś złego? - przekomarzał się wampirat. Wzruszywszy ramionami, Cate wykonała półobrót i kopnęła przeciwnika tak, że przeleciał kilka metrów w tył. Poczuła się bardzo, ale to bardzo usatysfakcjonowana. Po drugiej stronie statku Mimma wspięła się na takielunek, gotując się do skoku na swą następną ofiarę Promyka Wrathe’a. - Kobieto, naprawdę nie stad cię na nic lepszego? - spytał chłopak znudzonym tonem i nie odwracając się, przeciął liny. Zaskoczona wampiratka spadła na pokład tuż pod jego nogi. Kiedy się pozbierała, Promyk przyjrzał się jej ciekawie i pokręcił głową. - Jak na demona wcale nie jesteś taka brzydka. Ale ja, moja mała, jestem tu kapitanem. Zawołaj no któregoś z tych waszych ważniaków, bo przecież nie wypada mi walczyć z szeregową ślicznotką. Mimma była wściekła - ten smarkacz zranił jej dumę. Wykrzywiła usta umazane krwią jego towarzyszy, syknęła na chłopaka i pogroziła mu mieczem. - Zrobię z ciebie piracki kebab! - obiecała. - A potem pożywię się twoją krwią!

- Czarująca propozycja - stwierdził Promyk, zasłaniając się ostrzem. - Ale coś mi się widzi, że masz już dosyć jak na jedną noc. Nie można się tak opychać kebabami, one straszliwie podnoszą poziom cholesterolu. Jego przeciwniczce zabrakło słów. Dalszy ciąg ich dyskusji odbył się już za pośrednictwem broni. Connor szedł jak burza przez pokład Tygrysa, powalając jednego przeciwnika za drugim. Nigdy jeszcze nie był tak bardzo pochłonięty walką. Kiedy zdołał przerzedzić nieco nieprzyjacielskie szeregi, spostrzegł Jasmine, Jacoby’ego i Bo Yin stawiających wrogowi zacięty opór. Chłopak poczuł dumę, że należy do tej samej co oni załogi. Jeśli istniała grupa ludzi, którzy mogli odwrócić bieg tej wojny, to byli nimi właśnie podkomendni Cheng Li. Sama pani kapitan walczyła na rufie. Jak zawsze, każdy jej cios był precyzyjnie wymierzony. Teraz dołączył do niej Obsydian. Dowódca nokturnów, ledwo postawił stopę na Tygrysie, zaczął ciąć oddziały buntowników niczym kosiarz łany zboża. Connor pierwszy raz widział u niego taką zaciekłość i agresję. Rozglądając się po pokładzie, chłopak dostrzegł wreszcie osobę, której szukał od początku bitwy - Sidoria. Przywódca wampiratów pojedynkował się pod masztem z Nadą, jedną z najlepszych wojowniczek w załodze Tygrysa. „Doskonale - pomyślał Connor. - Zajmij go, dziewczyno. Zatrzymaj go tam, aż przedrę się przez kolejny szereg wampiratów. Wtedy Sidorio dostanie to, o co od dawna się prosił”. Miał tylko nadzieję, że ani Cheng Li, ani Obsydian go nie uprzedzą. Ostrza Loli i Trofie zwarły się po raz kolejny z siłą, która odzwierciedlała wzajemną nienawiść obu kobiet. - Niezła próba! - rzuciła pogardliwie lady Lockwood. - Ale wróciłam po tę twoją śliczną rączkę i nigdzie się bez niej nie ruszę. - Może nadszedł czas, żebyś to ty straciła którąś z kończyn - odparła pani Wrathe i cięła mieczem, celując w nasadę ramienia wampirzycy. Lola zdołała w ostatniej chwili odskoczyć. Koniec ostrza Trofie dosięgnął jednak walczącej tuż obok nich Jaqueline. Ta wrzasnęła z gniewu i choć jej rana szybko się zasklepiła, rzuciła się z furią na piratkę, pozostawiając poprzedniego przeciwnika Nathalie. Pani Wrathe musiała się teraz bronić przed zajadłym atakiem dwóch napastniczek. - Wygląda na to, że jednak odzyskam mój ślubny bukiet - syknęła Lola.

- Nie bądź tego taka pewna! - krzyknął Barbarro, zeskakując z bocianiego gniazda i lądując pomiędzy kobietami. Wykorzystał zaskoczenie przeciwniczek i przeszył Jaqueline pokrytym tojadem ostrzem. Wampiratka padła na pokład. Jej ciało wygięło się nienaturalnie w reakcji na działanie trucizny i natychmiast zaczęło się rozkładać. Chociaż lady Lockwood zaszokowała utrata bliskiej współpracownicy, nie pozwoliła sobie na bodaj sekundę dekoncentracji. Teraz to ona musiała stawić czoło dwójce przeciwników, a kapitan Tyfona i jego zastępczyni nie mogli się doczekać, aż wreszcie zakosztują długo odwlekanej zemsty. Johnny Desperado niepewnie pchnął drzwi dziecięcej kajuty i zajrzał do środka. Zobaczył dwie złote kołyski, przy których nie było nikogo. Dobra nasza! Pójdzie mu łatwiej, niż się spodziewał. Kiedy jednak podszedł do kołysek, przekonał się, że obie są puste. W pierwszej chwili pomyślał, że ktoś go uprzedził. Poczuł niewysłowioną ulgę. - Johnny? Odwrócił się powoli i zobaczył stojącą w progu Holly z niemowlęciem w ramionach. „A gdzie drugi dzieciak?” - przemknęło mu przez głowę. - Co ty tutaj robisz? - spytała wampiratka. - Przyszedłem po chłopców - odparł zgodnie z prawdą były kowboj. - Dlaczego? - zdziwiła się, poprawiając dziecku powijaki. - Rozkaz kapitana - rzucił lakonicznie Desperado. Oczy Holly zwęziły się podejrzliwie. - Którego kapitana? Johnny zignorował jej pytanie. - A tak właściwie, który to brzdąc? - spytał, podchodząc bliżej i wyciągając ręce po niemowlę. - Łowca czy Upiór? - Upiór - odparła, cofając się o krok. - Łowcy tutaj nie ma. - A gdzie on jest, skarbie? Potrzebuję ich obydwu. - Dlaczego? - powtórzyła Holly, mocniej przyciskając do siebie chłopca. - Już ci powiedziałem. - Desperado uśmiechnął się słodko. - Rozkaz kapitana. Mam zabrać dzieciaki w bezpieczne miejsce. Oboje trzymali teraz Upiora z całych sił. Mały naturalnie zaczął płakać. - Daj mi go, Holly. W jej oczach pojawiły się łzy. - Nie mogę, Johnny. Lepiej stąd idź.

- Nie zmuszaj mnie, żebym zrobił coś, czego będę żałować. - Oddałabym życie za te dzieci - wyszlochała. Ledwo skończyła mówić, srebrny sztylet przeszył jej serce. Gdy padała na podłogę, mężczyzna wyrwał jej z ramion Upiora. - Wybacz, skarbie - powiedział, patrząc na jej rozkładającą się twarz. - Ale nie pozostawiłaś mi wyboru. A teraz gadaj, gdzie jest mały Łowca. Resztkami sił pokręciła głową. - Nigdy… Nie powiem… Oczy wampiratki zaszły mgłą. Srebro przeniknęło w głąb organizmu i jej ciało zaczęło płonąć. - Nie rycz, koleżko - powiedział Desperado, przytulając rozwrzeszczane niemowlę. - Już dobrze. Pójdziesz z wujkiem Johnnym. - Westchnął. - Żebyś ty jeszcze umiał mówić i powiedział mi, gdzie jest twój brat… - Szukasz Łowcy? Były kowboj nie usłyszał kroków. Zaskoczony, spojrzał na drzwi kajuty, w których stał teraz Olivier, trzymając w ramionach drugie dziecko Sidoria i Loli. Uśmiechając się do osłupiałego Johnny’ego, uzdrowiciel minął go i zbliżył się do kołysek. Już miał położyć niemowlę w jednej z nich, lecz nagle się rozmyślił. Pociągnął nosem i odwrócił się. - Czuję spaleniznę - stwierdził. Spojrzał w dół i spostrzegł zwęglone zwłoki Holly. Pokręcił głową. - Och, kowboju. Czy to naprawdę było konieczne? Ta urocza dziewczyna bardzo cię lubiła. - Mocniej przycisnął do siebie chłopca. - Myślę, że najlepiej będzie, jeśli mi wyjaśnisz, o co tu chodzi. Załoga Nokturnu pospieszyła na pozycje obronne, by odeprzeć równoczesny atak od sterburty i bakburty. Komandor Furey z niepokojem obserwował coraz większą liczbę przeciwników przedostających się na dowodzony przez niego statek z pokładów Diabla i Tygrysa. Czyżby obie te jednostki zostały przejęte przez wampiratów? Na myśl o tym przeszedł go lodowaty dreszcz. Nagle poczuł na swoim ramieniu czyjąś dłoń. Odwrócił się błyskawicznie i ujrzał szyderczo, uśmiechniętą Mimmę. Ręka nadal spoczywała na jego barku, a kiedy się odsunął, spadła na pokład u jego stóp. - Nie podoba ci się mój prezent? - zachichotała wampiratka. - Jest świeżo odcięta. Idąc tutaj, wyssałam z niej to i owo.

Lorcan spojrzał z odrazą na odciętą dłoń, a potem na Mimmę. - Zagrajmy sobie w pewną grę - ciągnęła dziewczyna. - Nazywa się: zgadnij, do kogo należy ta dłoń… a raczej należała! - Żadnych gier - rzucił ostro, szykując się do ataku. - Johnny mówił, że jesteś nudny, i widzę, że miał rację. - Mimma zastawiła się mieczem. Cóż, skoro nie chcesz zgadywać, to ci powiem. Należała do twojej martwej kumpeli Cate. Ładnie to brzmi, co nie, Furey? Twoja martwa kumpela Cate. - To nie jest ręka Cate - odparł, wzdrygnąwszy się. Wampiratka wzruszyła ramionami. - Może tak, a może nie! A może odesłałam ją właśnie na tamten świat w towarzystwie tego smarka Promyka. - Masz gadane - stwierdził chłodno Lorcan. - Ciekawe, jak radzisz sobie z bronią. Mimma puściła do niego oko. - No to jedziemy! Słyszałam o tych twoich piruecikach. Przekonajmy się, czy zasługujesz na swoją reputację. Grace otworzyła oczy i zobaczyła tuż nad sobą zaniepokojoną twarz Oskara. - Obudziłaś się! - krzyknął donor radośnie. - Całe szczęście! Grace, tak bardzo się o ciebie martwiłem! Dziewczyna zorientowała się, że leży na podłodze swojej kajuty. Lekko zażenowana, uniosła się na łokciu i rozejrzała dookoła. Ujrzała otwartą książkę i swoją dłoń spoczywającą na stronicy z instrukcjami. Gdy cofnęła rękę, napis powoli zniknął. Oddychając szybko, spojrzała na Oskara. - Udało mi się? - spytała. - Przybyli? Chłopak powoli pokręcił głową. - Majaczysz - stwierdził. - Byłaś nieprzytomna przez blisko godzinę. - Nie - zaprzeczyła. - Podróżowałam. Udałam się po posiłki. - Upadłaś i uderzyłaś się w głowę - upierał się donor. - Myślę, że możesz mieć wstrząśnienie mózgu. Czekaj! Nie podnoś się tak prędko! Pozwól, że najpierw obejrzę tę twoją głowę i sprawdzę, czy nie masz ran.

Rozdział 43 Zagubiony Bukanier - To już wszyscy - powiedziała Lisabeth Quivers do kapitana Grammonta, wprowadziwszy ostatnią grupę najmłodszych uczniów do Rotundy Następnie odwróciła się i przez otwarte drewniane wrota spojrzała ponad trawnikami i łukiem Akademii na okręty biorące udział w bitwie. Z tej odległości sędziwa piratka nie potrafiła jednak stwierdzić, które z nich należą do jej kamratów, a które do floty nieprzyjaciela. - Szybko! - Grammont poganiał uczniów, kierując ich w stronę ukrytego w podeście wejścia do podziemi. - Wchodzić na platformę! Dobrze, tylu wystarczy. Zaimprowizowana winda ruszyła w dół, do bunkrów. Na twarzach stłoczonych na niej dzieci malowała się ekscytacja - nawet w obliczu zagrożenia uważały taką przejażdżkę za świetną zabawę. Pozostała część klasy przestępowała z nogi na nogę, czekając niecierpliwie na swoją kolej. Kiedy platforma powróciła i kolejna grupa uczniów zaczęła zajmować na niej miejsca, nad ich głowami rozległ się jakiś hałas. Spojrzawszy w górę, kapitan Grammont spostrzegł, że gabloty z mieczami wibrują. To było niepokojące. Zacisnął zęby i odpędziwszy od siebie okropną myśl o spadających na dach Rotundy pociskach zapalających, ponownie uruchomił windę. Kapitan Quivers również zwróciła uwagę na dziwny ruch pod sklepieniem, który z chwili na chwilę stawał się coraz gwałtowniejszy. Nie chcąc przestraszyć swoich podopiecznych, rzuciła tylko Grammontowi znaczące spojrzenie. Cała ich grupa stała dokładnie pod kołyszącymi się gablotami, które w tym momencie zaczęły już o siebie uderzać. Podzwanianie szkła w połączeniu z wyciem syren alarmowych tworzyło mrożącą krew w żyłach muzykę. - Może powinniśmy… - zaczęła pani Quivers, lecz nie zdążyła dokończyć propozycji. Wszystkie gabloty pękły jednocześnie i na podłogę posypał się deszcz szklanych odłamków. - Biegnijcie! - krzyknął Grammont. - Tędy!

Dzieci wrzeszczały i piszczały, miotając się w poszukiwaniu bezpiecznej kryjówki. Spadające szkło stanowiło najmniejsze zagrożenie. Z pękniętych gablotek wypadła ponad setka ostrych jak brzytwa mieczy, które ze złowieszczym świstem leciały teraz prosto na przerażonych uczniów. Lisabeth Quivers przyciągnęła do siebie dwójkę dzieci, zasłaniając je własnym ciałem. Po drugiej stronie podestu Rene Grammont uczynił to samo. I wtedy stało się coś dziwnego. Miecze na ich oczach rozpłynęły się w powietrzu, nie dosięgnąwszy żadnego z kulących się pod kopułą ludzi. - Co do… - wykrztusił Grammont. - Jak to możliwe? - szepnęła kapitan Quivers, nadal mocno obejmując dwoje podopiecznych. Jakimś cudem nikt nie doznał poważnych obrażeń - skończyło się na kilku skaleczeniach i otarciach. Teraz wszyscy w osłupieniu rozglądali się dokoła. - Panie dyrektorze, gdzie się podziały miecze? - spytało jedno z dzieci. Kapitan Grammont nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie, więc potrząsnął tylko bezradnie głową. Na rufie Tygrysa Bo Yin i Jasmine walczyły ramię w ramię. Kiedy obie rozprawiły się już z szarżującymi na nich napastnikami, zastępczyni Peacock uśmiechnęła się do swej młodziutkiej adiutantki: - Świetnie ci idzie! - Dzięki! - Bo Yin pokraśniała z dumy. Odepchnąwszy od siebie wszelkie myśli o tym, o jak wysoką walczą stawkę, czerpała radość z wykorzystywania wszystkiego, czego się nauczyła. Uwagę obu dziewcząt przyciągnęło nagłe poruszenie na pokładzie. W czasie bitwy zrobiło się na nim luźniej - wielu walczących poległo - teraz jednak znów był zatłoczony. - Czy widzisz to samo co ja? - spytała ze zdumieniem Bo Yin. Jasmine przytaknęła, pełna niepokoju. Skąd wzięli się ci nowi ludzie? Nie zauważyła, by do Tygrysa podpłynął kolejny statek. - Jasmine, patrz! Patrz tam! Zastępczyni Peacock wytężyła wzrok; przerażenie brzmiało w głosie jej młodszej koleżanki. Szybko zrozumiała, co tak poruszyło Bo. Owi przybysze nie przypłynęli tutaj na żadnym statku - ani sojuszniczym, ani wampirackim. I wyglądali bardzo znajomo.

- To przecież Osbert - wyjąkała. - Zginął pięć miesięcy temu… I Bima! Straciliśmy ją podczas odbijania Diabla, pamiętasz? Bo Yin skinęła głową. - Masz rację, ale ona… wróciła i wygląda na to, że nadal potrafi świetnie władać mieczem. Jasmine szeroko otworzyła oczy. Serce waliło jej jak młotem. - Nie wiem, jak to się stało, lecz nasi polegli towarzysze powrócili, by wspomóc nas w walce. Obie obserwowały ze zdumieniem, jak klinga wroga przechodzi przez ciało nowo przybyłego jak przez mgłę, nie czyniąc mu najmniejszej krzywdy. Martwy pirat roześmiał się i jednym pchnięciem miecza wysłał przeciwnika do otchłani. - Zupełnie jakby jego broń była jeszcze bardziej śmiercionośna od naszej! - wyszeptała z podziwem zastępczyni Peacock. - Aha - przytaknęła Bo Yin. - Ale spójrz, powrócili nie tylko nasi polegli. Widzisz tamtego faceta? To Chang Po. Legenda piractwa. Kiedyś razem z Cheng I Sao pokonał flotę Czerwonej Flagi. I patrz! Kapitan Sao też tu jest! Walczy u jego boku. Czytałam o niej w książkach historycznych mojego taty. Ona ma wiele wspólnego z naszą kapitan Li. Jasmine niemal zaparło dech. - Historyczni bohaterowie? Czy to się dzieje naprawdę? Zmarli legendarni piraci przybyli, by pomóc nam wygrać tę wojnę? W tej chwili znajoma postać zmaterializowała się na jej oczach. - Komandor Kuo! - krzyknęła zastępczyni Peacock. - Do usług! - odparł mężczyzna z uśmiechem. Położył dłoń na ramieniu swej dawnej studentki. Jasmine spojrzała w osłupieniu na jego rękę. Jak to możliwe, że czuła dotyk Johna Kuo, skoro przed chwilą widziała, że broń nieprzyjaciela przechodzi przez ciała zmarłych, nie napotykając oporu? Jakby czytając jej w myślach, komandor zachichotał. - Tylko nasi wrogowie nie mogą nas dotknąć - wyjaśnił. - Nie wybijaj się z rytmu, zastępczyni Peacock. Słyszałem o tobie bardzo wiele dobrego. Czując świeży przypływ energii, Jasmine i Bo Yin ruszyły w sam środek bitwy, wspierane ze wszystkich stron przez towarzyszy broni - starych i nowych.

Walcząca ze Stukeleyem Cate martwiła się o Promyka. Jakiś czas temu zniknął jej z oczu, a widziała przedtem, jak pojedynkował się z Mimmą. Czy nie przydarzyło mu się coś złego? Poczuła nagłe ukłucie w udo. Zerknęła w dół i ujrzała rosnącą na nogawce plamę krwi. - Rozproszyłaś się - skarcił ją wampirat. - Amatorski błąd. Miał rację. Zastępczyni Morgan była na siebie wściekła. - To już się nie powtórzy! - syknęła i zaprezentowała kolejną serię ciosów i uników, które opracowała razem z Lorcanem. Tym razem jednak, chociaż manewry Cate były błyskawiczne i mylące, Stukeley jakimś cudem odgadł, co zamierza, i odparował jej atak, zanim jeszcze na dobre go rozpoczęła. - Tylko na tyle cię stać? - szydził. - Oczekiwałem czegoś więcej. Tyle czasu, wysiłku i pieniędzy zainwestowaliście w szkolenie, a na razie nie zdołałaś mi zaimponować. - Zaraz ci opadnie ta zębata szczęka - rzuciła groźnie. Cóż, łatwo się mówi. Prawda była taka, że rudowłosa piratka wyczerpała już cały asortyment chytrych sztuczek. Na próżno starała się zmobilizować całą swą wyobraźnię i energię. Jez Stukeley zawsze był znakomitym szermierzem, a teraz, kiedy dodatkowo dysponował nadnaturalnymi zdolnościami, wyglądało na to, że przeszedł do jeszcze wyższej ligi. Dużo wyższej od tej, w której grała Cate. Zacisnąwszy zęby, dziewczyna wyprowadziła kolejny atak, a wampirat ponownie go zablokował. - Komuś zaczyna brakować paliwa. - Uśmiechnął się paskudnie, prezentując długie kły. Już wkrótce, droga Cate, zakosztuję twojej krwi. Wzdrygnęła się i mocniej ścisnęła rękojeść miecza. Przygotowała się na odparowanie ciosu, ale ten nie nastąpił. - Niemożliwe - wyjąkał Stukeley, gapiąc się na coś za jej plecami. Przekonana, że to blef, zastępczyni Morgan ani myślała się odwracać. Wtem poczuła na ramieniu czyjąś dłoń, a znajomy głos szepnął jej do ucha: - Pomyślałem, że przyda ci się pomoc, Catie. Bart! Czy to naprawdę mógł być on? Chyba miała halucynacje. To zapewne znak, że zbliża się jej koniec. Ledwo jednak to pomyślała, Bart Pearce wyminął ją i uniósł miecz, by stawić czoło oszołomionemu Stukeleyowi - jeden bukanier przeciwko drugiemu. Choć wydawało się to

absolutnie niemożliwe, zamordowany przez Lolę pirat powrócił z krainy umarłych i ruszył do walki. Barbarro i Trofie stawiali rozpaczliwy opór lady Lockwood, wspieranej przez Angelikę i Camille. - Nie oszukujcie się, śmiertelnicy! - skrzeczała triumfalnie Lola. - Jesteście w mniejszości! Jej podwładne przyparły przeciwników do nadburcia, a ona jedną ręką chwyciła panią Wrathe za złoty nadgarstek, drugą unosząc miecz i przyciskając jego czubek do smukłej szyi piratki. - Nie! - krzyknął Barbarro. Lady Lockwood zarechotała demonicznie. Śmiała się jeszcze, kiedy czyjeś ręce złapały ją, pociągnęły do tyłu i brutalnie cisnęły na pokład. Jednocześnie ktoś przepchnął się obok niej i oburącz wbił sztylety w ciała Angeliki i Camille. Obie wampiratki padły na deski, wijąc się i płonąc żywym ogniem. Ich zwierzchniczka była w szoku - jaka broń może powodować takie skutki? Oszołomiona Trofie zatoczyła się do przodu i byłaby upadła, gdyby mąż jej nie podtrzymał. Nie wypuszczając małżonki z objęć, Barbarro spojrzał na stojących przed nim swoich dwóch zmarłych braci. Molucco, który zajął się Lolą, i Porfirio, który rozprawił się z jej pomocnicami, wyglądali na bardzo zadowolonych z siebie. Obaj mężczyźni wyciągnęli miecze, kierując je ostrzami w stronę dowódcy Tyfona. Końcówki dwóch kapitańskich kling zetknęły się, a ich właściciele wyczekująco popatrzyli na Barbarra. Ten z początku tylko gapił się na nich z rozdziawionymi ustami. Po chwili, nadal nie mogąc wykrztusić słowa, uniósł swoją broń i przyłożył ją do pozostałych. - Jak za dawnych czasów! - rzekł najstarszy z Wrathe’ów. - Tak jest! - potwierdził najmłodszy. - Zawsze mogliśmy na sobie polegać i wyciągaliśmy się nawzajem z tarapatów! Jeden za wszystkich… - Wszyscy za jednego! - dokończył Molucco i ryknął śmiechem. Znajomy dźwięk, którego nigdy nie spodziewał się już usłyszeć, uradował Barbarra bardziej, niż byłby to w stanie wyrazić. - Ale jakim cudem się tutaj znaleźliście? - spytał wreszcie. - Jeśli ktoś miał rachunki do wyrównania z tymi krwiopijcami, to właśnie bracia Wrathe’owie! - zawołał Porfirio.

- Racja! - przytaknął Molucco. - A ja się muszę policzyć zwłaszcza z jednym wampirackim kowbojem! - Nie zapominajcie o tej harpii - powiedziała Trofie, spoglądając w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą leżała lady Lockwood. - Nie mogła uciec daleko, min elskling - uspokoił ją Barbarro. Ujął żonę za rękę i błyszczącymi oczyma spojrzał na ukochanych braci. - Chodźmy! Razem wykończymy te demony! Johnny sam nie wiedział, dlaczego poczuł się zobowiązany do wyznania Olivierowi całej prawdy. Może chciał po prostu ulżyć swojemu sumieniu, a w wampirackim uzdrowicielu było coś, co przywodziło na myśl kapłana. Tak czy inaczej były kowboj wyśpiewał mu wszystko jak na spowiedzi. - To był pomysł Stukeleya - zakończył. – Chodzi o to, żeby złamać ducha Loli i wyeliminować zagrożenie wobec naszych pozycji w hierarchii imperium. Olivier pokiwał głową. Nie wyglądał na zaszokowanego opowieścią Desperada. - Rozumiem - stwierdził. - Dobrze znam to poczucie frustracji, kiedy trzeba grać drugie skrzypce. - Naprawdę? - bąknął Johnny, zastanawiając się, jak mógłby odebrać tamtemu Łowcę. - Oczywiście. Można by rzec, że doprowadziłem tę sztukę do mistrzostwa. Desperado zrobił krok w kierunku Oliviera. Uzdrowiciel może i roztaczał wokół siebie autorytet, ale Johnny był młody, krzepki i miał za pasem srebrny sztylet. Jednak tym razem nie poszło mu tak gładko jak z Holly. Kiedy sięgnął po broń, okazało się, że zniknęła. Podniósłszy wzrok, ze zdziwieniem dostrzegł, że sztylet w jakiś cudowny sposób trafił do ręki Oliviera. Mały Łowca nadal spał smacznie na drugim ramieniu uzdrowiciela. Olivier uśmiechnął się pobłażliwie. - A teraz posłuchaj, kowboju. Będę mówił krótko, bo nie zostało ci wiele czasu. Ale żadnych sztuczek, jasne? Widzisz, jestem dampirem. Słówko to rymuje się z wampirem, ale oznacza istotę nieskończenie potężniejszą. Twoja mała przyjaciółeczka, Grace, też jest dampirem, niestety, ale chwilowo zostawmy ten temat. Teraz to ja rozdaję karty. - Spojrzał twardo w oczy rozmówcy. - Wysłuchałem twojej historii i szczerze ci współczuję. Te dwa berbecie istotnie są zagrożeniem dla twojej dalszej kariery. I tak się składa, że dla mojej także. Desperado wyszczerzył zęby. „Nigdy nie wiadomo, kiedy koło fortuny obróci się na twoją korzyść” - pomyślał. Wyglądało na to, że Olivier zechce dobić targu.

- Pozwolę ci zabrać jednego z chłopców - ciągnął dampir. - Lola powierzyła mi opiekę nad Łowcą, więc z pewnością zrozumiesz moją niechęć do spuszczania go z oczu. - Obdarzył Johnny’ego kolejnym spokojnym uśmiechem. Upiór wiercił się w ramionach byłego kowboja. Desperado mocniej przytulił chłopczyka, nie spuszczając wzroku z Oliviera. - Pozwolisz mi wziąć Upiora i… pozbyć się go? I nie powiesz Loli? - Będę milczał jak grób - zapewnił uzdrowiciel. Nie mogąc uwierzyć we własne szczęście, Johnny postanowił nie marnować więcej czasu. Ruszył do drzwi. - Niezależnie od tego, co zamierzasz zrobić z tym małym - rzucił za nim Olivier powinieneś zabrać jedną z szalup, które stoją teraz bezczynnie na wodzie. Lepiej, żebyś nie biegał z dzieciakiem po pokładzie, bo jeszcze ktoś cię zauważy. - Dziękuję - odparł Desperado, czując się dłużnikiem dampira. - Odwdzięczę ci się za to. Uzdrowiciel przytaknął. - Owszem. Posłuchaj więc, kowboju, a ja wyeksplikuję… to znaczy wyjaśnię, jaka jest cena mojego milczenia. Cheng Li zrozumiała, że stało się niemożliwe: do jej załogi przyłączyli się nie tylko polegli towarzysze, ale też kilka najważniejszych postaci w historii piractwa. Nie miała czasu zastanawiać się, jak doszło do tego cudu. Kiedyś, nie tak dawno temu, nie uwierzyłaby w coś takiego, gdyby nie ujrzała tego na własne oczy. Teraz z trudem powstrzymywała się, by nie stanąć i nie podziwiać szermierczych popisów Changa Po, a zwłaszcza swojej ulubionej bohaterki, Cheng I Sao. Ale wiedziała, że nie może sobie na to pozwolić. Zmarli piraci powrócili z jednego konkretnego powodu - by pomóc Sojuszowi zwyciężyć w tej przeklętej bitwie. Cheng Li musiała wykorzystać tę niebywałą okazję i wysłać Sidoria na wieczny odpoczynek - chociaż odpoczynek był akurat ostatnią z rzeczy, jakich by życzyła samozwańczemu królowi wampiratów. Czując nowy przypływ sił i zapału do walki, pani kapitan ruszyła na środek pokładu, nie spuszczając z oka swojego celu. Nim do niego dotarła, zastąpił jej drogę jeden z jego żołnierzy. Miała chęć wrzasnąć z frustracji, ale skoro musiała stoczyć jeszcze jeden pojedynek z szeregowcem, zanim rozprawi się z dowódcą, to niech tak będzie. Ledwo jednak uniosła miecz, zdarzyło się coś, czego się nie spodziewała.

Zamajaczyło przed nią oblicze, na które Cheng Li spoglądała każdego dnia swego życia, czy to w rzeczywistości, czy na obrazie. Skośnooki mężczyzna zaatakował wampirata od tyłu. A gdy demon padł bez życia na pokład, pani kapitan stanęła twarzą w twarz z człowiekiem, który od lat nawiedzał jej marzenia i koszmary. - Ojcze! - zawołała głosem łamiącym się ze wzruszenia. - Długo czekaliśmy na to spotkanie - oznajmił Chang Ko Li. - Jednak musimy je jeszcze odwlec, moja wspaniała córko. Jesteś tutaj głównodowodzącą, a ja tylko oczyściłem ci przejście. - Uniósł miecz i wskazał nim Sidoria. - Idź. Zapisz swe nazwisko na kartach historii! Z bijącym sercem Cheng Li wyminęła ojca i pobiegła stoczyć pojedynek, na który od dawna czekała. - Nie płacz, koleżko - powiedział Johnny do Upiora, układając go na dnie szalupy, która, zgodnie ze słowami Oliviera, cumowała przy burcie Wagabundy. Mimo toczącej się w pobliżu bitwy, panowała tutaj - co dziwne - niemal zupełna cisza. - No już - mówił miękko były kowboj, sterując łodzią tak, by znajdowała się w cieniu statku Loli. - Popłyniemy sobie na małą wycieczkę, wiesz? - Uśmiechnął się do kwilącego i machającego piąstkami dziecka. - Cóż, dla mnie jest mała, ale dla ciebie całkiem spora. Wujek Johnny ma dla ciebie wielką niespodziankę. O tak! Walcząc na rufie Tygrysa, Connor dostrzegł panią kapitan biegnącą w stronę głównego masztu i znajdującego się pod nim Sidoria. - Nie! Chłopak był zrozpaczony. Jeśli ktoś ma pokonać przywódcę wampiratów, to właśnie on, a nie Cheng Li. Jednak na jego drodze stało kilku wrogów. Musiałby pozwolić sobie na o wiele większą brutalność niż kiedykolwiek wcześniej, jeśli chciał zdążyć. Kiedy Oceniał swoje szanse i obmyślał plan działania, zauważył z przerażeniem, że również Obsydian i Jacoby pędzą z mieczami w kierunku Sidoria. Decyzja została podjęta. Connor wpadł w morderczy trans. Lorcan kolejny raz zwarł się z Mimmą, gdy zobaczył biegnących w swoją stronę Grace i Oskara. - Nie zbliżać się! - krzyknął do nich. Wampiratka wzięła jego słowa do siebie.

- Przecież z daleka cię nie zabiję! - zawołała, szykując się do skoku. Lorcana rozproszyło nagłe pojawienie się Grace i nie zdążył się ustawić w odpowiedniej pozycji do obrony, ale atak nie nastąpił. W powietrzu świsnęła stal i jego przeciwniczka padła twarzą na pokład. Grace podeszła, by wyjąć swój miecz z pleców wampiratki. - Ty? - Mimma patrzyła na nią zszokowana. - Jak mogłaś, Gracie? Jestem twoją przyjaciółką. Zapomniałaś o tym? - Mam na imię Grace - odparła dziewczyna. - I nie bądź taka melodramatyczna. Nie zadałam ci śmiertelnego ciosu… Jeszcze. Widzisz, twoja rana już zaczyna się zasklepiać. Wampiratka zerknęła przez ramię i stwierdziła, że to prawda. Kiedy ponownie podniosła wzrok, zobaczyła, że córka Sidoria nadal grozi jej bronią - legendarnym mieczem Grace O’Malley. - Jeśli jeszcze raz ośmielisz się zaatakować mojego chłopaka, skończy się to dla ciebie o wiele gorzej. Zrozumiałaś? Mimma przytaknęła powoli. - Najwyższa pora, żebyś opuściła ten statek - dodała Grace, spojrzawszy w niebo. Zaczyna świtać. Wampiratka też to zauważyła, a ponadto dostrzegła, że członkowie jej załogi dotarli już na Calabrię i przygotowują się do odwrotu. Nie mając wyboru, skoczyła przez burtę ku bezpiecznej kryjówce. Lorcan popatrzył na odpływający okręt wrogów, a potem przeniósł wzrok na Grace. - Dziękuję ci! - powiedział. - Nie tylko za ocalenie mi życia, ale też za sprowadzenie posiłków. - Wskazał dłonią pokład, gdzie zmarli piraci stali teraz i odpoczywali po bitwie, której losy udało im się odmienić. - Bo zakładam, że to ty ich tu sprowadziłaś? - Tak. - Dziewczyna się uśmiechnęła. - To moja sprawka. - Oczy zalśniły jej z przejęcia. Udałam się do Pieczary Jacka Tara i poprosiłam ich o pomoc. Och, Lorcanie! Wygramy tę wojnę, prawda? Zakończy się tutaj i teraz! I ani Connor, ani ja nie musimy umierać, bo byłam już w królestwie umarłych i z niego powróciłam! Proroctwo zostało spełnione i oboje jesteśmy bezpieczni. Lorcan jeszcze nigdy nie doświadczył takiej ulgi. Oskar uśmiechnął się od ucha do ucha. - Niezła partia z tej twojej dziewczyny. I to pod każdym względem. Jedyne, co Lorcan mógł uczynić, to przytaknąć. Sidorio stał oko w oko z trojgiem przeciwników: Cheng Li, Jacobym i Obsydianem.

- No to które z was chce umrzeć pierwsze? - Wykrzywił twarz w złośliwym uśmiechu. Już wiem, ustawcie się według rangi. - Wskazał mieczem zastępcę Blunta. - Ty, blondasku, nie jesteś nawet kapitanem, prawda? Jacoby nie dał zbić się z tropu. - To błąd tak bardzo polegać na statusie - oznajmił, przypuszczając atak. Na ramieniu Sidoria pojawiła się głęboka rana. Przywódca wampiratów był zaskoczony, ale się nie przejął. Czuł już, że tkanki ponownie się zespalają. Ponownie spojrzał na Jacoby’ego, który uśmiechał się teraz do niego wyzywająco. I miał kły. - Masz potencjał, młody wampiracie - stwierdził Sidorio. - Ale grasz w niewłaściwej drużynie. - Wcale nie - odparł chłopak. - Twoje demony próbowały mnie zwerbować, ale odmówiłem. I jestem nokturnem, a nie wampiratem. Sidorio poczuł, że jego ramię całkiem się już wygoiło. Pokręcił głową. - Nie ma czegoś takiego jak nokturni. Są jedynie piraci i wampiraci. Cała reszta to zwykłe kłamstwo. - Nikt nie żyje w większym kłamstwie niż ty sam - odezwał się Obsydian. - Zawsze uważałeś się za lepszego od nas. Uważałeś się nawet za lepszego od Juliusza Cezara, chociaż to on pierwszy cię zabił. - Pierwszy? - warknął przywódca wampiratów, mierząc nienawistnym wzrokiem kapitana Nokturnu. - Właśnie! - zawołała Cheng Li. - Cezar był pierwszy, ale teraz jedno z nas trojga zada ci prawdziwą, ostateczną śmierć. Sidorio zaśmiał się arogancko. - Was troje na mnie jednego, ale i tak to ja mam przewagę! Kiedy mówił, stracił z oczu Obsydiana. Musiał założyć, że ten niepijący krwi wampir zakrada się do niego od tyłu. Cóż, najpierw zajmie się zatem jego pomocnikami. Potem rozprawi się z Darkiem i wyśle go na wieczność do otchłani. Przywódca wampiratów z ogniem w oczach rzucił się na Cheng Li. Zmyliwszy przeciwników, w ostatniej chwili skierował miecz w stronę Jacoby’ego.

- Giń, nokturnie! - krzyknął, zatapiając ostrze w piersi młodzieńca. Kiedy ciało jego ofiary osunęło się na pokład, Sidorio zdał sobie sprawę z własnego błędu. Jacoby uchylił się przed atakiem, a do gry wkroczył czwarty przeciwnik. Przywódca wampiratów patrzył z przerażeniem na Connora - na swego własnego syna - przebitego mieczem. Krew chłopaka rozlewała się kałużą na deskach, jego oczy miały już nieobecny wyraz. - Zabiłeś Connora! - krzyknęła zszokowana Cheng Li. - Nie! Sidorio czuł, jak jego serce rozpada się na milion kawałków, jak głowa pęka mu od nigdy wcześniej niezaznanego bólu. Tylko nie Connor! Jednak oczy mówiły mu, że to, w co nie chciał uwierzyć umysł, było prawdą. On, Sidorio, zabił własne dziecko.

Rozdział 44 Pożegnania o świcie Przywódca wampiratów stał bez ruchu nad bezwładnym ciałem Connora. Do jego szyi z trzech stron przylegały końce mieczy, trzymanych przez Jacoby’ego, Cheng Li i Obsydiana. Sidorio tkwił w pułapce, ale i tak krzyczał do syna: - Otwórz oczy, Connorze! Tymczasem Jasmine zwoływała towarzyszy. - Proszę! Kapitan Tempest… On jest ranny. Pilnie potrzebuje pomocy medycznej! Zobaczyła, że powieki chłopaka się unoszą, lecz jej ulga była krótkotrwała. Jego spojrzenie było inne, jakby odległe. Dziewczyna padła na kolana u jego boku. - Connorze! - krzyczała. - Connorze! Zostań ze mną! - Widząc kałużę krwi rosnącą wokół jego ciała, spojrzała z rozpaczą na Cheng Li. - Bardzo krwawi! - zawołała. - Nie wiem, ile jeszcze wytrzyma! Chwyciła miecz Sidoria i wyciągnęła go z rany. Krew Connora bryznęła jej na twarz i Jasmine instynktownie zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, spostrzegła, że powieki chłopaka znowu zaczęły opadać. - Nie! - zawołała. - Nie odchodź, Connorze! Nie odchodź! Usłyszał ją i przez chwilę z wysiłkiem wpatrywał się w jej twarz. Nachyliła się nad nim i położyła dłoń na jego policzku. Kiedy Connor znów zamknął oczy, wiedziała, że już więcej ich nie otworzy. Przeniosła pełne bólu spojrzenie na Cheng Li, dławiąc się straszliwym poczuciem straty. - Tak mi przykro, Jasmine. - Głos pani kapitan był zachrypnięty od emocji. - Nie możemy już nic dla niego zrobić. Zerwawszy się na równe nogi, zastępczyni Peacock splunęła na Sidoria. - Ty potworze! Nigdy w życiu nie odczuwała takiego bólu ani tak intensywnej potrzeby zadania go komuś. Spostrzegłszy, że ostrza mieczy jej kompanów dotykają szyi przywódcy wampiratów, krzyknęła:

- Na co czekacie? Wyślijcie go w otchłań! W tym momencie rozległo się przeraźliwe wycie. Dobiegało ze wszystkich stron. Piraci rozejrzeli się niespokojnie, ale wkrótce pojęli, że to syreny na statkach wampiratów robią tyle hałasu. Jeden z ostatnich członków załogi Sidoria zawołał do niego ze szczytu nadburcia: - Panie, musimy odejść! Nastał świt! - Świt? - Jasmine spojrzała na Jacoby’ego. - Zmykaj pod pokład. Ale już! Ja cię zastąpię. Wyciągnęła swój miecz i przystawiła go do szyi pokonanego króla wampiratów. Jacoby z wyraźną niechęcią ruszył w kierunku drzwi do kajut. - Właśnie tak! Uciekaj, mały nokturnie! - prychnął Sidorio z pogardą. - Uciekaj tam, gdzie jest bezpiecznie! Zirytowana do granic możliwości, zastępczyni Peacock dźgnęła go swoim ostrzem. Rzucił jej mordercze spojrzenie, ale nie mógł zrobić nic więcej. - Ten ohydny dźwięk to sygnał wampiratów do odwrotu! - zawołał Lorcan do Grace. Miałaś rację, najdroższa. Wygraliśmy wojnę! Uradowana dziewczyna wyrzuciła w górę zaciśniętą pięść. - Wiedziałam! Nie mogę się doczekać, aż zobaczę Connora i powiem mu, że wszystko będzie w porządku! Lorcan objął ją i ucałował. - Muszę zwołać naszą załogę pod pokład, zanim wstanie słońce. Spotkamy się potem na dole. Przytaknęła. Widząc odpływające statki wroga, poczuła ulgę i radość. Wychyliła się przez reling, myśląc o wszystkim, czego ona i jej towarzysze dokonali tej nocy. Zwycięstwo nie przyszło im łatwo. - Grace! - odezwał się za jej plecami czyjś niespokojny głos. Był znajomy, ale nie należał ani do Lorcana, ani do Oscara. Odwróciwszy się, dziewczyna zobaczyła Desperada. Trzymał w ramionach jakieś zawiniątko, które po bliższym przyjrzeniu się okazało się opatulonym w kocyk niemowlęciem. - Johnny! - powiedziała zdumiona. - Co ty tutaj robisz? Zaraz wzejdzie słońce. Powinieneś skryć się gdzieś pod pokładem. - Wiem - odrzekł były kowboj. - Nie mamy wiele czasu, ale musiałem się z tobą spotkać. Grace pochyliła się i przyjrzała dziecku.

- Czy to jedno z bliźniąt Loli? - Ma na imię Upiór - wyjaśnił Desperado. - Chcesz go potrzymać? Nie czekając na odpowiedź dziewczyny, wcisnął jej niemowlę w ramiona. - Biedny mały! - szepnęła, patrząc na moszczącego się w jej objęciach chłopczyka. Jakby i tak nie miał już pod górkę! Cóż to w ogóle za imię? - Możesz je zmienić, jeśli chcesz - oświadczył Johnny. Grace spojrzała na niego zdumiona. - Co masz na myśli? - Jej oczy nagle się rozszerzyły. - Dlaczego mi go przyniosłeś? - Wykradłem go - mruknął Desperado. - Stukeley chciał, żebym go zabił. - Potrząsnął głową. - Nie potrafiłem tego zrobić, Grace. Ale musiałem zabrać go od Loli i Sidoria. Przy tobie będzie miał szansę na lepsze życie. - Spojrzał jej w oczy. - Przy tobie i Lorcanie. Dziewczyna wpatrywała się w niego z uwagą. - Chcesz, żebyśmy z Lorcanem wychowali dziecko Loli? Johnny przytaknął. - Przyniósłbym obydwu chłopców, gdybym miał szansę, ale Łowca… Cóż, nie udało mi się go zabrać. Ale możesz ocalić tego malca. Zrobisz to, prawda, Grace? Rozumiesz, dlaczego on musi być trzymany z dala od nich? Rozumiała. Nie miała co do tego najmniejszych wątpliwości. - Wszystkim wyszłoby na dobre trzymanie się z dala od tej dwójki. Ale Johnny, ty też powinieneś od nich odejść. Porzuć tamten świat. Zostań na Nokturnie razem z tym maluchem i zacznij wszystko od nowa. Wiem, że Obsydian i pozostali powitają cię z radością. Desperado przez chwilę rozważał jej propozycję, ostatecznie jednak pokręcił głową. - Dla mnie kości zostały już rzucone - stwierdził. - Muszę zdążyć wrócić, zanim słońce mnie spali. Ale będę spał ciut spokojniej, wiedząc, że zrobiłem dziś coś dobrego. Zbliżył się i pochylił nad Upiorem. - Bądź grzeczny dla swoich nowych rodziców - nakazał surowo - albo będziesz miał do czynienia z wujkiem Johnnym! - Wyprostował się z uśmiechem i popatrzył na Grace. - Lepiej już pójdę. - Proszę, zostań! - szepnęła błagalnie. Były kowboj ponownie pokręcił głową. - Doceniam twoją propozycję, naprawdę. Ale to by się nie udało, Grace. Żadnemu z nas nie wyszłoby to na dobre. Po policzku dziewczyny spłynęła samotna łza.

- Naprawdę chciałabym ci pomóc. Od chwili, gdy cię poznałam, szukałam jakiegoś sposobu, żeby pomóc ci się zmienić. Jest w tobie tak wiele dobra, ale ty zdajesz się tego nie dostrzegać. Desperado był szczerze wzruszony. - Lepiej nie mów nic więcej, bo się rozkleję. - Westchnął, cofnął się o krok i dorzucił nieco bardziej rzeczowym tonem: - Zanim odejdę, musisz mi coś dać. Podobno masz pewną książkę. Magiczną, o byciu dampirem. Grace zmarszczyła brwi. - Nie - skłamała. - Nie mam niczego takiego. - Naprawdę jej potrzebuję - nalegał Johnny. - Miałam ją, ale oddałam komuś innemu - odparła. - Komuś, kto potrzebuje jej bardziej niż ja. Wskazała na niebo, nie dopuszczając wampirata do głosu. - Jeśli masz odejść, to musisz to zrobić teraz. Wiedział, że ma rację. - Mam nadzieję, że kiedyś, kiedy pył opadnie, znów się spotkamy. - Nachylił się i pocałował ją delikatnie w policzek. - Pamiętaj, że jazda się jeszcze nie skończyła. Potem odszedł, pozostawiając dziecko Sidoria i Loli śpiące spokojnie w jej ramionach. - Gdzie on jest?! - krzyczała lady Lockwood, biegnąc korytarzem Wagabundy. - Gdzie? Jej głos stawał się coraz wyższy z desperacji. - Widzisz go? - Tam jest, pani kapitan! - zawołała podążająca za nią Nathalie, wskazując na iluminator. Pospiesznie odkręciła śrubę i opuściła pokrytą kroplami wody szybkę. Kiedy Lola dopadła iluminatora, jej oczom ukazał się okropny widok. Sidorio, jej drogi mąż i ojciec jej synów, głównodowodzący imperium nocy, tkwił uwięziony na pokładzie wrogiej jednostki. - Proszę się odsunąć od okna! - błagała Nathalie. - Światło! Pojedyncza łza przepłynęła przez czarne serce wytatuowane wokół oka lady Lockwood. - Jak możesz kazać mi odejść od okna, kiedy widzisz, w jakim niebezpieczeństwie jest Sidorio? Nie ruszyła się sprzed iluminatora, obserwując z przerażeniem, jak złoty kolor nieba staje się coraz bardziej intensywny. Żeglarski brzask ustępował porankowi. Pierwsze promienie słońca stopniowo rozświetlały pokłady pirackich statków, sięgając żagli i takielunku. Ponownie spojrzała na pokład Tygrysa. Światło sunęło już od dzioba ku centralnemu masztowi, pod którym stał małżonek Loli, trzymany w szachu przez trzech przeciwników. Zniszczmy go! - powtórzyła Jasmine.

- Nie - odparła Cheng Li. - Poczekamy i pozwolimy słońcu zrobić swoje. Spojrzała na Obsydiana, licząc na jego aprobatę. Przytaknął. Stali więc tak jak przedtem, sztychami mieczy dotykając szyi największego ze swych wrogów, a światło zbliżało się ku nim nieubłaganie. Wreszcie słoneczny blask zalał całą zgromadzoną pod masztem grupę, przyjemnie grzejąc twarze obu kobiet i zmuszając Darke’a do opuszczenia głowy. Kapitan Nokturnu mógł wytrzymać w świetle dnia, ale nie było to coś, co lubił. Spod półprzymkniętych powiek czujnie obserwował Sidoria. Przywódca wampiratów uśmiechnął się złośliwie i wyprostował tak, by światło opromieniło go całego. Wybuchnął gromkim śmiechem i spojrzał triumfalnie na Obsydiana. - Widzisz? Jestem teraz równie potężny jak ty! Światło nic mi nie zrobi. Jasmine pierwsza dostrzegła, że czubek jej miecza, wciąż zatopiony w ciele wampira, zaczął lśnić czerwienią. Zupełnie jakby rozgrzewał go kontakt z Sidoriem. Rzuciła szybkie spojrzenie Cheng Li, zastanawiając się, czy tamta również to zauważyła. Pani kapitan mrugnęła potakująco i ponownie utkwiła wzrok w jeńcu. Arogancka mina Sidoria ustąpiła miejsca grymasowi potwornego cierpienia. Pożerał go ogień. Skóra na twarzy wampirata zaczęła gwałtownie czernieć i pękać. Między jej płatami można było dostrzec pomarańczowe płomienie. Jego głowa jęła z wolna się rozpadać - popiół ulatywał wraz z morską bryzą. Z głośnym trzaskiem odpadło jedno z ramion. Uderzywszy o deski pokładu, rozsypało się w tysiące drobnych kawałków. - Nie! - krzyczała Lola, obserwując koszmarną scenę rozgrywającą się na sąsiednim statku. - Nie! Uniosła kuszę i prędko załadowała srebrny bełt. - Obsydian Darke mi za to zapłaci. Żałosna podróbka wampirata! Wysunęła broń przez otwarty iluminator, celując w plecy kapitana Nokturnu. Z ochrypłym wrzaskiem posłała pocisk w kierunku Tygrysa. Może sprawił to niewielki ruch Wagabundy, może nagły podmuch wiatru, a może szalejącej z emocji Loli drgnęła ręka. Niezależnie od przyczyny, lady Lockwood Sidorio nieznacznie spudłowała i wyminąwszy Obsydiana Darke’a, jej srebrny bełt wbił się głęboko w serce Cheng Li.

- Nie! - krzyknęła kapitan Tygrysa. - Jeszcze nie! Jest jeszcze tak wiele do zrobienia! Jej upadek został powstrzymany przez parę silnych ramion, które pochwyciły ją od tyłu i delikatnie ułożyły na pokładzie. Jednak nawet wówczas nie puściły jej. - Nie martw się, córko - szepnął jej do ucha męski głos. - Jesteś już bezpieczna. Barbarro stał pod masztem Tyfona, kręcąc głową z ulgi i zachwytu. - Udało nam się! - powtarzał. - Razem wygraliśmy. - Tak - przyświadczył Molucco, ściskając ramię brata. - Kolejne zwycięstwo braci Wrathe’ów! - Spojrzał na Porfiria. Powinniśmy już wracać, nie sądzisz? Porfirio skinął głową. - Sądzę. - Poczekajcie! - Barbarro wyciągnął rękę, chcąc ich zatrzymać. - Promyk jest na Diabłu, bracie. Zawołam go, żeby mógł ci osobiście podziękować za danie mu szansy zostania kapitanem. To nadało sens jego życiu. Molucco uśmiechnął się szeroko. - Wiedziałem, że sobie poradzi - oznajmił. - W tym chłopaku jest wiele ze mnie. Zawsze tak uważałem. Trofie odchrząknęła i zwróciła się do starszego ze swoich szwagrów: - Muszę cię o to zapytać - zaczęła. - Skoro masz o Promyku tak wysokie mniemanie, to dlaczego zostawiłeś lwią część swego majątku Connorowi Tempestowi? - Kochanie! - Barbarro był zszokowany. - To nie pora… - Muszę wiedzieć - odparła twardo. - A kiedy dostanę drugą szansę na zadanie tego pytania, min elskling? Niezmieszany bezpośredniością jej pytania, Molucco odparł: - Uznałem, że tak będzie właściwie. Promyk ma was i waszą fortunę. Pomyślałem, że Connor zasługuje na trochę wsparcia. - Wyraz jego oczu się zmienił. - Chociaż teraz nie ma to już właściwie znaczenia. - Wręcz przeciwnie - upierała się Trofie. - Ma to ogromne znaczenie. Porfirio spojrzał na Barbarra. - Naprawdę musimy się już pożegnać, bracie. - Zaczekajcie, aż wezwę Promyka - prosił kapitan Tyfona. - Będzie zachwycony, mogąc was znowu spotkać. Chciałbym, żebyście zobaczyli, jak zmężniał.

- Też bym tego pragnął - odparł jego młodszy brat ze smutkiem. - Ale to niemożliwe. Jack Tar wzywa nas z powrotem. - Spojrzał na Molucca. - Chodź, staruszku. Zegar tyka. Musimy odejść. Obaj zmarli Wrathe’owie uściskali Barbarra i Trofie na pożegnanie. W oczach kapitana Tyfona pojawiły się łzy, kiedy wreszcie wypuścił braci z objęć. - Jeszcze się spotkamy - zapewnił go Molucco. - Oby niezbyt szybko! - wyrwało się Trofie. Nieżyjący kapitanowie ryknęli tubalnym śmiechem. - W rzeczy samej - przytaknął Molucco. - I to ze względu na nas wszystkich! Bart i Cate opierali się o reling Diabla. Stawali obok siebie w tym miejscu wiele razy wcześniej, ale teraz obydwoje wiedzieli, że robią to po raz ostatni. - Muszę już iść - powiedział mężczyzna, gładząc policzek rudowłosej piratki. - Ale nim odejdę, chcę ci coś powiedzieć. Spojrzała na niego oczyma pełnymi łez. - Chciałabym pójść z tobą. Żałuję, że dziś nie zginęłam… - Cate! Skarbie, ty masz po co żyć. Proszę, nie pozwól, by życie upływało ci w żalu. Nie trzymaj się kurczowo tego, co mogłoby być. Wiedz, że cię kochałem i zawsze będę cię kochał, ale otwórz serce i wpuść do niego kogoś innego. - Za wcześnie na to - odparła, potrząsając głową. - Cholernie trudno będzie komukolwiek ci dorównać, Barcie Pearce! - Cóż, skoro tak… - Uśmiechnął się. - Nie chciałbym, żebyś zapomniała o mnie z dnia na dzień. W ogóle nie chcę, byś o mnie zapomniała, ale pragnę, żebyś żyła pełnią życia. - Wyraz jego twarzy się zmienił. - Przykro mi, Cate. Naprawdę muszę już iść. Objął ją mocno i przez dłuższą chwilę nie wypuszczał z ramion. Kiedy się od siebie odsunęli, Bart ujął Cate za rękę. Jego oczy zabłysły radością. - Nosisz pierścionek babci! Skąd, na wszystkie oceany…? - Connor go znalazł i mi oddał - wyjaśniła. – I powiedział, o co chciałeś mnie spytać. Mężczyzna pokręcił głową, uśmiechając się szeroko, chociaż w oczach miał łzy. - Poczciwy chłopak z tego Tempesta, no nie? Cate przytaknęła.

- Cóż… - Bart wyglądał na zagubionego. - Jestem do niczego, kiedy przychodzi do pożegnań, a trudniejszego niż to chyba nie ma. Zaczął się odwracać. - Zaczekaj! - Chwyciła go za ramię. - Wiem, że musisz iść i nieprędko znów się spotkamy. Ale chcę, żebyś wiedział, że wzięłam sobie twoje słowa do serca. Zrobię; co w mojej mocy - zapewniła gorąco. - To może trochę potrwać, ale naprawdę się postaram. Ponownie z miłością spojrzeli sobie w oczy. - A to pytanie, które chciałeś mi zadać… - Cate uniosła dłoń tak, by poranne światło odbijało się od pierścionka. - Na wypadek gdybyś miał wątpliwości, odpowiedź brzmiałaby „tak”. - Hurra! - krzyknął Bart i uniósł pięść na znak triumfu. W tej samej chwili zaczął znikać. John Kuo pomógł Cheng Li wstać. Pani kapitan rozejrzała się po pokładzie, zastanawiając się, gdzie się podziali jej zastępcy. Bitwa dopiero co się zakończyła, było tyle do zrobienia! W głowie kobiety już kotłowały się setki myśli i planów działania. Ahab Black bez wątpienia zechce otrzymać szczegółowy raport. Trzeba też będzie zorganizować ceremonię pogrzebową dla Connora. Jak zwykle mnóstwo roboty i bardzo mało czasu. Odwróciła się do komandora. - Johnie - powiedziała. - Cudownie było znów cię zobaczyć i walczyć u twego boku, ale muszę wracać do mojej załogi. Kuo uśmiechnął się smutno, zerkając na stojącego obok Changa Ko Li. - Twoja załoga poradzi sobie bez ciebie - rzekł łagodnie. - Będziesz dumna z Jasmine i Jacoby’ego. - Beze mnie? - Cheng Li przez chwilę patrzyła na niego zdezorientowana. Potem zrozumiała. - Johnie, czy ja umarłam? Kuo przytaknął. - Obawiam się, że tak - odparł. - Myślałem, że zorientowałaś się w chwili, w której minął ból. Pani kapitan pokręciła głową. - Nie. Założyłam po prostu, że w jakiś cudowny sposób ozdrowiałam. - Westchnęła. Przyznaję, że to dla mnie cios. Przeniosła wzrok na ojca.

- To zawsze jest cios - stwierdził Chang Ko Li. - Będziesz zapewne myślała o wszystkim, czego mogłaś jeszcze dokonać. - Tak - przyznała. - Ale skąd o tym wiesz? W kącikach oczu legendarnego pirata pojawiły się drobne zmarszczki. - Niedaleko pada jabłko od jabłoni - odparł z uśmiechem. - Z czasem dowiesz się, że masz liczne zasługi i zapewnione miejsce w annałach historii. - Naprawdę? - Migdałowe oczy jego córki rozbłysły. Obaj mężczyźni skinęli głowami i wyciągnęli ku niej ręce, by poprowadzić ją z pokładu Tygrysa ku nowej przygodzie. Po chwili Cheng Li szła już po falach oceanu, z ojcem po jednej stronie i mentorem po drugiej. Obejrzała się przez ramię, by po raz ostatni popatrzeć na swój piękny statek. Potem spojrzała na swych towarzyszy, którzy uśmiechali się do niej spokojnie. Wreszcie troje legendarnych piratów zapadło się pod powierzchnię wody.

Rozdział 45 Nowy początek Tawerna Mamy Kettle - Żadne słowa - mówił Barbarro - nie oddadzą tego, co przeszliśmy w ciągu ostatnich siedmiu miesięcy. Nie opiszą ran, które odnieśliśmy, ani strat, które opłakujemy. Byliśmy niebezpiecznie blisko przegrania tej wojny i utraty naszego świata. Przerwał na chwilę i powiódł po sali pełnym żalu spojrzeniem. Dzisiejszego wieczoru lokal Mamy Kettle pękał w szwach, zupełnie jak za starych, dobrych czasów. Jednak nikt się nie odezwał. Wszyscy wpatrywali się w kapitana Wrathe’a, który stał na niewielkim podwyższeniu pośrodku tawerny. - Ale zwyciężyliśmy - podjął i jego twarz rozjaśnił uśmiech. - Zjednoczyliśmy się, tworząc ogromną siłę: bezprecedensowy sojusz pomiędzy piratami a nokturnami. I wygraliśmy! Chcę, by każdy z was zapamiętał, jak się dzisiaj czuje! Przekażcie tę historię waszym dzieciom, dzieciom waszych dzieci i ich wnukom. Mówcie im o wojnie, w której walczyliśmy o nasz świat, ale co ważniejsze, o ich przyszłość. Chcę, żeby wasze serca napełniała duma z tego, co razem osiągnęliśmy! W oczach Barbarra pojawiły się łzy. Trofie weszła na podium i ujęła męża za rękę. Drewniane ściany tawerny omal nie pękły od pełnych euforii i triumfu wrzasków. Piraci wchodzili na stoły i krzesła, klaskali, tupali nogami i wiwatowali na cześć kapitana Tyfona. Z trzech braci Wrathe’ów Barbarro był tym, który najgorzej radził sobie z publicznymi wystąpieniami. Przestępował więc teraz z nogi na nogę, speszony tak entuzjastyczną reakcją na swoje banalne słowa. Kiedy hałas umilkł, kapitan uniósł dłoń. - Dziękuję wam, drodzy przyjaciele! - zawołał. - A teraz chciałbym poprosić tutaj zastępczynię Peacock, by powiedziała kilka słów o swych poległych towarzyszach. Wstając, Jasmine poczuła na swoim ramieniu krzepiący uścisk Jacoby’ego. Mimo to czuła, że uginają się

pod nią nogi. Do podwyższenia było tylko kilka kroków, ale dziewczyna miała wrażenie, że musi przejść najdłuższy dystans w swoim życiu. Kiedy wkroczyła na podium, Barbarro i jego małżonka odsunęli się, robiąc jej miejsce. Jasmine spojrzała na tłum, spłoszona liczbą twarzy zwróconych ku niej z wyrazem oczekiwania. Przełknęła ślinę i w tej samej chwili jej strach zniknął. Poczuła spokój i pewność. Wiedziała, że ma wsparcie każdego pirata w tym lokalu. Odetchnęła i zaczęła mówić: - Kiedy kapitan Wrathe poprosił, bym powiedziała kilka słów, w pierwszej chwili chciałam odmówić… Zebrani ryknęli śmiechem. To dodało dziewczynie otuchy. Spojrzała na Jacoby’ego chłopak uniósł kciuk. - Jednak po chwili zastanowienia - podjęła - zrozumiałam, jak bardzo chcę wam opowiedzieć o dwojgu moich towarzyszy. O kapitanach Cheng Li i Connorze Tempeście. Na dźwięk tych imion w tawernie rozbrzmiał ogłuszający aplauz. Zastępczyni Peacock poczekała cierpliwie, aż gwar ucichnie i wszyscy ponownie skupią na niej uwagę. - To naprawdę proste - kontynuowała. - Byli dwojgiem najodważniejszych, najbardziej oddanych sprawie piratów, jakich można mieć zaszczyt poznać. Ich początki były diametralnie różne. Cheng Li urodziła się. w słynnej pirackiej rodzinie i jak wielu z nas, kształciła się w Akademii Piractwa. Z kolei Connor trafił do naszego świata przez przypadek. Dzisiaj mija dokładnie rok od tego wydarzenia. - Westchnęła. - Chciałabym, żeby był tutaj z nami, by uczcić tę rocznicę. Chciałabym, żeby oboje tutaj byli. Wiem, że zabrzmi to banalnie, ale uważam, że te dwie najjaśniejsze gwiazdy na naszym firmamencie zgasły zbyt wcześnie. - Dobrze prawi! - zawołał ktoś z tłumu. Jasmine rozpoznała przenikliwy jak trąbka głos Lisabeth Quivers. Biorąc się w garść, zastępczyni Peacock ponownie rozejrzała się po tawernie. - Nie chcę zbyt długo opowiadać o mojej stracie. Ta wojna wszystkim nam zabrała dzielnych towarzyszy broni i drogich przyjaciół. Dziś przybyliśmy tu, by uczcić nie tylko nasze zwycięstwo, ale też przyjaźnie, które po drodze nawiązaliśmy. Nigdy nie zapomnę Cheng Li ani Connora Tempesta. Jestem pewna, że ich imiona będą powtarzane przez nas wszystkich jeszcze przez wiele lat. Lecz, co najważniejsze, wiem, że ci dwoje pozostaną żywi w moim sercu, tak jak wasi towarzysze będą żyli w waszych.

Wymawiając ostatnie słowa, nie potrafiła powstrzymać szlochu. Nieważne. Zrobiła to, po co przyszła; powiedziała, co miała do powiedzenia. Tylko to miało znaczenie. Reakcja na słowa zastępczyni Peacock była nawet bardziej hałaśliwa niż aplauz po przemowie Barbarra. Zawstydzona dziewczyna stała w miejscu, ogłuszona hukiem oklasków i okrzyków. Odwróciła się, chcąc umknąć z podwyższenia, ale kapitan Wrathe nakazał gestem, by została. Nie wypadało go nie posłuchać. Jasmine popatrzyła na otaczające ją morze wzruszonych twarzy. Ten widok sprawił, że nie czuła się już tak przytłoczona. Dostrzegła Mamę Kettle i Ciasteczko, które machały do niej rękami i wiwatowały. Ujrzała Lisabeth Quivers i Renego Grammonta, siedzących z grupą kapitanów wykładających w Akademii Piractwa. Wszyscy oni klaskali. Potem spojrzała na Promyka Wrathe’a, Cate i Bo Yin, którzy zerwali się z krzeseł i krzyczeli z całym tłumem. Na ustach Jasmine pojawił się uśmiech. Miała nadzieję, że powiedziała właśnie to, co tych troje chciałoby usłyszeć o ludziach, którzy również dla nich byli ważni. Następnie jej wzrok padł na komandora Blacka, który przestał klaskać i skłonił przed nią głowę z szacunkiem i aprobatą. Wreszcie jej oczy ponownie odnalazły w tłumie Jacoby’ego. Patrząc na swego starego przyjaciela, zastępczyni Peacock przez chwilę odczuwała poczucie winy z powodu mieszanki emocji, której doświadczyła wobec niego i Connora. Potem jednak nastrój dziewczyny się poprawił. To wszystko należało już do przeszłości. Nadeszła pora, by pożegnać poległych towarzyszy i zacząć wszystko od nowa. Jasmine nie wiedziała, co może zdarzyć się w przyszłości, ale była pewna, że ją i Jacoby’ego czeka jeszcze wiele fascynujących przygód. Dopóki byli razem, nie miała się czego bać. Wagabunda - Ten koniec to jeszcze nie koniec! - oświadczyła Lola, chodząc nerwowo po swojej kajucie. Zatrzymała się gwałtownie i spojrzała na otaczających ją wampiratów. - To wszystko wcale nie poszło na marne. Przegraliśmy tę potyczkę, ale wrócimy i wtedy im pokażemy! Nie wiedziała, kogo właściwie mają przekonać jej słowa - ją samą czy ocalałych członków jej załogi? Teraz, kiedy Sidorio odszedł, to ona była głównodowodzącą imperium. Wiedziała, że jej podwładni oczekują, by ich poprowadziła, ale już nie miała sił. Czuła chłód i odnosiła wrażenie, że ściany kajuty zamykają się wokół niej. Rozejrzała się dokoła, zastanawiając się, czy ktokolwiek z zebranych podejrzewa, jaka się czuje zagubiona. Wydawali się wdzięczni losowi,

że wojna wreszcie się zakończyła i mogą opłakiwać poległych towarzyszy. Byli spokojni w sposób, który wydał jej się osobliwy wobec jej własnego wzburzenia i udręki. Nathalie siedziała na otomanie i czytała książkę z obrazkami małemu Łowcy. - Wyruszamy na polowanie na piratów - recytowała śpiewnie. To była ulubiona bajka małego. Olivier siedział naprzeciwko i z uśmiechem dolewał Mimmie do kieliszka. Stukeley i Johnny, którzy niedawno przyszli do kajuty lady Lockwood, nadal stali przy drzwiach i rozmawiali po cichu. Pomieszczenie wypełniał tłum osób, ale nie tych właściwych. Gdzie były Jaqueline i Holly? Gdzie Angelika i Camille? I wreszcie, gdzie byli Sidorio i Upiór? Lola zaczęła się trząść. Pomyślała, że musi się napić. Sięgnęła po kielich i uniosła go do ust, jednak dłoń drżała jej tak bardzo, że naczynie wypadło jej z ręki. Rozbiło się, a perski dywan zbrukała ciemna plama krwi. Gdyby lady Lockwood znajdowała się w normalnym stanie ducha, fakt zniszczenia tych cennych przedmiotów bardzo by ją rozgniewał, ale w obecnej sytuacji nie zwróciła na to uwagi. Nie kazała nikomu posprzątać. Stała tylko, nie potrafiąc powstrzymać dygotu. Jeszcze nigdy nie czuła się tak pusta i osamotniona. Ku jej zdziwieniu, Stukeley ruszył od drzwi i podszedł wprost do niej. Jeszcze bardziej wstrząśnięta była, kiedy mocno ją objął. - Nie jesteś sama - powiedział. - Niezależnie od tego, co myślisz i jak się czujesz, nie jesteś sama. Jeszcze nigdy nie znajdowała się tak blisko tego wampirata. Był niższy i szczuplejszy od Sidoria, ale przy tym zdumiewająco silny. Kiedy przylgnęła do jego ciała, jego siła dodała jej otuchy. Poczuła, że ogarnia ją spokój. Kiedy Stukeley ją puścił, popatrzyła na niego z wdzięcznością. - Dziękuję. - Jesteśmy przy tobie, Lolu - zapewnił. - Wszyscy dzielimy z tobą tę stratę. Sidorio był dla mnie jak ojciec. Bez wątpienia próbował ją pocieszyć, jednak już sam dźwięk słowa „ojciec” sprawił, że lady Lockwood odruchowo spojrzała na małego Łowcę. Chłopczyk siedział na kolanie Nathalie, śmiał się wesoło i wyciągał pulchne rączki do obrazków w książce. Lola natychmiast pomyślała o swoim drugim synu. Ponownie spojrzała na Stukeleya. - Potrzebuję twojej pomocy. - Cokolwiek zechcesz - odparł. - Możesz na mnie liczyć.

- Nie mogę nic zrobić, nie mogę dalej żyć, dopóki nie odnajdę mojego drugiego syna mówiła gorączkowo. - Jeśli będzie trzeba, przeszukam siedem oceanów, żeby odnaleźć małego Upiora. Jez przytaknął z powagą. - A ja na każdym kroku będę ci towarzyszył. - Umilkł na chwilę. - Ale musisz być przygotowana na najgorsze. Możemy go nigdy nie odnaleźć. Ktokolwiek go porwał, mógł dopuścić się najgorszego. Spojrzenie Loli przygasło, ale stanowczo pokręciła głową. - On żyje - powiedziała z naciskiem. – Jestem o tym przekonana. - Położyła dłoń na piersi i spojrzała Stukeleyowi w oczy. - Matka wie takie rzeczy. Pieczara Jacka Tara Cheng Li podeszła do baru. Ile nocy minęło od jej przybycia? Straciła rachubę. Wciąż starała się ogarnąć rozmiary Pieczary Jacka Tara. Na początku sądziła, że będzie tęsknić za wszystkim, co zostawiła na powierzchni, ale ze zdumieniem przekonała się, że wcale tak nie było. Tuż po przekroczeniu progu tej ogromniej, przywodzącej na myśl katedrę jaskini poczuła coś nowego. Może właśnie to nazywano spokojem. Kiedy czekała, aż barman naleje drinki dla niej i jej ojca, ktoś stuknął ją w ramię. Odwróciła się i zobaczyła znajomą twarz. - Kapitan Wrathe - powiedziała bardzo oficjalnym tonem. Mężczyzna uśmiechnął się lekko. - Mów mi Molucco - zaproponował. - Dobrze - zgodziła się. „O ile przejdzie mi to przez gardło” - dodała w duchu. - Zadomowiłaś się już? - spytał. Skinęła głową. - Owszem, Molucco. - Jego imię nie brzmiało w jej ustach aż tak dziwnie, jak się tego spodziewała. - To bardzo relaksujące miejsce, prawda? Wyszczerzył wesoło zęby. - Bardzo relaksujące - potwierdził, rozglądając się po tłumie. - I nigdy nie zabraknie ci tu towarzystwa. Właśnie mówiłem Eddiemu Teachowi… Widząc, że jej dawny dowódca zamierza ją uraczyć jedną ze swoich przydługich anegdotek, Cheng Li weszła mu w słowo: - Mogę zaproponować ci drinka? Skinął głową z uśmiechem.

- Dziękuję. Nie odmówię szklaneczki burzowego mroku. - Już się robi! - zapewniła, bo przesunęła się wreszcie na przód kolejki. - Tak, młoda damo. Co podać? - spytał barman. Cheng Li otworzyła usta, ale nic nie powiedziała. Miała wrażenie, że w tłumie piratów na drugim poziomie baru dostrzegła osobę, której szukała od chwili, gdy postawiła stopę w Pieczarze. - Connor! - zawołała. - Connorze, to ja, Cheng Li! Towarzysze młodzieńca szturchnęli go kilka razy i chłopak spojrzał w stronę wołającej go kobiety. Był w odpowiednim wieku i miał podobną sylwetkę, ale to nie był Connor. Cheng Li przygryzła wargę i stała rozczarowana. Barman zwrócił się zatem do następnego klienta. Molucco przepchnął się przez tłum i stanął obok niej. - Myślałaś, że ten chłopak to Connor Tempest, prawda? - Tak - przyznała przygnębiona. Szukam go od chwili, kiedy tu przybyłam, ale jakoś nie mogę go znaleźć. Pieczara Jacka Tara jest o wiele większa, niż to sobie wyobrażałam, ale mimo to… Molucco położył dłoń na jej nadgarstku. Niegdyś ten gest rozdrażniłby Cheng Li, lecz teraz sprawił, że umilkła i spojrzała Wrathe’owi w twarz. Spoglądał na nią ze szczerym ciepłem i troską. - Connora Tempesta tutaj nie ma - powiedział. Na morzu Connor i Grace siedzieli w żaglówce sunącej po ciemnych wodach. - Zupełnie jak za starych czasów, nie? - zagadnął chłopak z szerokim uśmiechem. Jego siostra przytaknęła. - Zupełnie jak za starych czasów. Zostawili za sobą wybrzeże, wypłynęli na otwarte morze. Łódź mknęła szybko po spokojnych falach. Grace patrzyła, jak Connor z wprawą posługuje się sterem i poluzowuje szoty. - Kiedy po raz pierwszy się zorientowałeś, że możesz się dzielić? - spytała. Podciągnął trochę liny i spojrzał na nią z uwagą. W jego oczach obijało się światło księżyca. - Podczas akcji odbicia Diabla. - Umilkł i przytrzymawszy jedną z lin zębami, zaciągnął drugą wokół knagi. - Potem Jacoby i ja walczyliśmy - kontynuował po chwili. - Oczywiście o Jasmine… No i wtedy to się stało po raz kolejny. Szykując się do ostatecznej bitwy, wiedziałem,

że mogę zrobić to ponownie. - Zablokował ster i usiadł na ławeczce obok Grace. - Po tym, co powiedziałaś mi o proroctwie, zrozumiałem, że moim przeznaczeniem jest walczyć z Sidoriem. Ale byłem daleko, na rufie. Nie mogłem do niego dotrzeć przed Cheng Li i pozostałymi… W każdym razie nie za pomocą konwencjonalnych metod. Zatem się podzieliłem, część mnie popędziła do masztu, a druga skoczyła za burtę i uciekła. Dziewczyna skinęła głową. - Bo wiedziałeś, że ta część ciebie, która stawi czoło Sidoriowi, będzie musiała umrzeć? Connor spojrzał siostrze w oczy. - Tak. Tak mi się wydaje. Wiele razy miałem wizję swojej śmierci. Kawałki tej układanki pasowały do siebie. Dlatego uznałem, że dobrym pomysłem będzie, aby część mnie po prostu się stamtąd wyniosła. - Spochmurniał. - Żałuję tylko, że przysporzyłem cierpienia Jasmine, Bo Yin i całej reszcie. Grace uśmiechnęła się i poklepała go pocieszająco po ręce. - Może tak będzie lepiej? Bądź co bądź znikniesz z ich życia na dość długi czas. Przytaknął. - I owszem. Wedle tego, co mówi twoja książka, potrwa to siedem lat. Siedem lat włóczęgi po świecie i unikania znajomych, a pozbędę się genu dampira. - Oczy mu rozbłysły. Kiedy powrócę, znowu będę normalnym facetem! Dziewczyna przełknęła łzy. Myśl o tym, że nie zobaczy brata przez siedem długich lat, była trudna do zniesienia, ale Grace wiedziała, jak on bardzo pragnie znów zostać śmiertelnikiem. Skoro musiała zapłacić taką cenę, by Connor odzyskał spokój ducha, nie miała wyboru. - Teraz to jest twoja książka - powiedziała. - Zachowaj ją przez ten czas. Będę spokojniejsza, wiedząc, że nie jesteś całkiem sam. - Dziękuję. - Chłopak objął siostrę ramieniem. - Obiecuję, że cię odnajdę. Gdy tylko minie tych siedem lat. Przytaknęła, starając się z całych sił nie rozpłakać. - No myślę - odparła. - Pomyśl, o ilu cudownych przygodach będziesz mógł mi wówczas opowiedzieć. - Jasne! - zawołał z entuzjazmem. Grace widziała, ile nadziei wiązał z tą nową podróżą. - Lepiej już pójdę - mruknęła. - Ktoś puka do moich drzwi.

- Chyba nawet wiem kto! - Connor uśmiechnął się zawadiacko. - Chciałbym móc przyjść na ślub, ale tak jest lepiej. Przy okazji, Grace: ładna sukienka. Przyznała mu rację. Jej suknia była rzeczywiście piękna. - No i chciałbym móc cię porządnie uściskać na pożegnanie - dodał, posmutniawszy. - To jest właśnie ten problem z wizytami astralnymi - odparła. Przysunęła dłoń do jego twarzy i chociaż żadne z nich nie poczuło dotyku, oboje czerpali z tego gestu pociechę. Bezpiecznej podróży - powiedziała. - Wzajemnie! Grace obserwowała, jak Connor zwraca wzrok na ocean. Powierzchnia wody odbijała blask księżyca i milionów gwiazd. Uspokojona co do przyszłości brata, dziewczyna opuściła łódź i powróciła do swojej kajuty na Nokturnie. Stukanie do drzwi stawało się coraz głośniejsze. Grace zeskoczyła z łóżka i pobiegła otworzyć. Do jej kajuty wpadła panna Flotsam - prześlicznie ubrana i wyglądająca piękniej niż kiedykolwiek wcześniej. - Och, Darcy! - Dziewczyna złożyła ręce z zachwytu. - Jet Jetsam to prawdziwy szczęściarz! Twarz panny Flotsam oblała się rumieńcem. - To ja mam szczęście, kochanie. Nigdy nie sądziłam, że ta noc kiedykolwiek nadejdzie, a teraz jestem kłębkiem nerwów! - Chodź tu do mnie! - Grace wyciągnęła ramiona. Ściskając serdecznie przyjaciółkę, ponownie pomyślała o bracie i jego siedmioletniej podróży. - O czym myślisz? - spytała Darcy. - Albo raczej o kim? - O Connorze - przyznała dziewczyna. - Oczywiście. - Panna Flotsam posmutniała. - Rozumiem. - Słuchaj… - Grace otarła łzę. - To twoja noc, Darcy. Długo na nią czekałyśmy i chciałabym coś dla ciebie zrobić. - Co takiego? - Panna Flotsam była zaintrygowana. Grace sięgnęła do szyi i odpięła łańcuszek, który wiele miesięcy wcześniej podarował jej Connor. Podała go przyjaciółce. - Coś pożyczonego - oznajmiła. Widząc radosne zdumienie na twarzy dziewczyny, dodała ze śmiechem: - Najwyższy czas, żebym to ja ci coś pożyczyła! Kiedy zapinała łańcuszek na szyi Darcy, ponownie rozległo się pukanie do drzwi.

- Proszę! - zawołała. - Jesteśmy gotowi! - oznajmił Lorcan, stając w progu. Grace stwierdziła, że jej chłopak w smokingu i jasnobłękitnym krawacie wygląda wręcz powalająco. - Och, nie! - krzyknęła panna Flotsam. - Nie możesz mnie zobaczyć! To przynosi pecha! Chłopak parsknął śmiechem. - No coś ty, Darcy! Wychodzisz za mąż za pana Jetsama, pamiętasz? Twój pech zniknął i nie wróci. Podszedł do przyjaciółki i objął ją serdecznie. - Oczywiście - odparła, opanowując się z wysiłkiem. - Jakaż jestem niemądra! Czujesz, jak się trzęsę? - Wygląda pani przepięknie, panno Flotsam - zapewnił ją uroczyście. - Pomyśl, że to ostatni raz, kiedy cię tak nazwałem. Od tej pory będziesz znana jako pani Jetsam. - Tak. - Darcy uśmiechnęła się z trudem. - Na to wygląda. Wydawała się już znacznie spokojniejsza. Lorcan spojrzał ponad jej ramieniem na Grace. - A skoro już mowa o pięknie… Grace Tempest, wyglądasz olśniewająco! Dziewczyna chwyciła fałdy spódnicy i ukłoniła mu się. - Ślicznie dziękuję! Chłopak podszedł, żeby ją pocałować. Z początku musnął tylko wargami jej usta, ale po chwili zapomnieli się i świat wokół nich przestał istnieć. - Dajcie spokój! - zawołała panna Flotsam. - Nie chcę przerywać wam tego nieśmiertelnego snu o miłości, ale musimy się dostać na ślub! Na mój ślub! Grace i Lorcan odsunęli się od siebie ze śmiechem. - Zmykaj! - Dziewczyna pchnęła go żartobliwie w kierunku wyjścia. - Widzimy się na pokładzie. Lorcan przytaknął. - Noc jest piękna - powiedział. - Wszystkie gwiazdy dziś dla ciebie rozbłysły, droga Darcy. Odwrócił się i miał już wyjść, kiedy przyszło mu coś do głowy. - A właśnie! Tempest, jedna rada… Grace pospiesznie unosiła tren sukni przyjaciółki. - Tak? - Spojrzała na chłopaka. - Co jest, Furey? Lorcan uśmiechnął się szeroko.

- Dla twojej informacji: założyłem się, że to właśnie ty złapiesz bukiet panny młodej. Wierzę, że mnie nie zawiedziesz! Kiedy do niej mrugnął, Grace pomyślała, że jego oczy jeszcze nigdy nie były tak błękitne. Nigdy nie znudzi ją patrzenie w nie - są głębokie i stałe niczym sam ocean. W głowie usłyszała znajomy szept: - Tak się kończy, tak się zaczyna. KONIEC