Straznicy Apokalipsy - Robert Ludlum

Robert Ludlum

STRAŻNICY APOKALIPSY

Tytuł oryginału: „THE APOCALYPSE WATCH”

Przełożyli: Sławomir Kędzierski, Andrzej Leszczyński, Arkadiusz Nakoniecznik Warszawa 1995. Wydanie I

Dla każdej zdrowej psychicznie osoby zawsze było niezgłębioną tajemnicą systematyczne zło tworzone przez reżym nazistowski – jak moralna czarna dziura wydaje się rzucać wyzwanie prawom natury, będąc jednocześnie tej natury częścią. DAYID ANSEN „Newsweek”, 20 grudnia 1993

Spis treści Strona tytułowa Spis treści PROLOG TOM I ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ROZDZIAŁ 14 ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 ROZDZIAŁ 18 ROZDZIAŁ 19 ROZDZIAŁ 20 ROZDZIAŁ 21

ROZDZIAŁ 22 TOM II ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 ROZDZIAŁ 27 ROZDZIAŁ 28 ROZDZIAŁ 29 ROZDZIAŁ 30 ROZDZIAŁ 31 ROZDZIAŁ 32 ROZDZIAŁ 33 ROZDZIAŁ 34 ROZDZIAŁ 35 ROZDZIAŁ 36 ROZDZIAŁ 37 ROZDZIAŁ 38 ROZDZIAŁ 39 ROZDZIAŁ 40 ROZDZIAŁ 41 ROZDZIAŁ 42 ROZDZIAŁ 43 ROZDZIAŁ 44 EPILOG

PROLOG Górska przełęcz, wysoko w austriackich Alpach Hausruck, była jeszcze zasypana zimowym śniegiem i smagana zimnym, północnym wiatrem, gdy tymczasem niżej, w dolinie, kwitły wczesnowiosenne krokusy i żonkile. Przełęcz ta nie była ani punktem granicznym, ani przejściem z jednej części górskiego grzbietu do drugiej. Prawdę mówiąc, nie znajdowała się na żadnej ogólnodostępnej mapie. Mocny, solidny most – z ledwością zmieściłby się na nim jeden pojazd – spinał dwudziestometrowy wąwóz, na którego dnie, kilkaset metrów niżej, pędził po kamieniach dopływ rzeki Salzach. Po przebyciu mostu i labiryntu oznakowanych karbami drzew wychodziło się na ukryty szlak wyrąbany w górskim lesie – stromą i krętą drogę, która prowadziła jakieś dwa tysiące metrów w dół, do odciętej od świata doliny pełnej krokusów i żonkili. Tutaj, na bardziej równinnych i o wiele cieplejszych terenach, znajdowały się zielone pola i jeszcze zieleńsze drzewa… oraz zespoły niewielkich budynków o dachach zamaskowanych ukośnymi, załamującymi się nierówno pasami w kolorach ziemi. Dzięki temu domy wtapiały się jakby w górzysty krajobraz i były niewidoczne z powietrza. Znajdowała się tu kwatera główna Die Bruderschaft der Wacht, Bractwa Straży, twórców Czwartej Rzeszy. Dwie postacie na moście ubrane były w ciepłe parki, futrzane kaptury

i grube wysokogórskie buty. Szły, chowając twarze przed podmuchami wiatru niosącego śnieżny pył. Nierównym krokiem dotarły do końca mostu i człowiek idący z przodu odezwał się: – Nie jest to most, który miałbym ochotę zbyt często przekraczać. – Amerykanin otrzepał śnieg z ubrania, zdjął rękawice i zaczął rozcierać twarz. – Ale będzie pan musiał przejść przez niego wracając, Herr Lassiter – zareplikował Niemiec w średnim wieku i uśmiechnął się szeroko. Stał pod osłoną gałęzi i również otrzepywał śnieg. – Niech się pan nie przejmuje, mein Herr. Zanim się pan obejrzy, będzie pan tam, gdzie powietrze jest ciepłe i już kwitną kwiaty. Na tej wysokości ciągle jest zima, a na dole mamy wiosnę… Chodźmy, czekają już na nas. Proszę za mną! Z oddali dobiegł odgłos przegazowanego silnika. Obaj mężczyźni – Lassiter z tyłu – szybkim krokiem przeszli wśród drzew na małą polankę, gdzie stał pojazd przypominający dżipa, ale o wiele większy i cięższy, wyposażonych w głębokie protektory balonowych opon z bardzo grubej gumy. – Niezły wóz – rzucił Amerykanin. – Powinien pan być dumny, jest amerikanisch! Zrobiony na nasze zamówienie w Waszym stanie Michigan. – Co się stało z mercedesem? – Zbyt blisko, zbyt niebezpiecznie – odparł Niemiec. – Jeżeli ma się zamiar wybudować fortecę wśród swoich ziomków, nie należy angażować do tego własnych firm. To, co pan wkrótce zobaczy, jest wynikiem wspólnego wysiłku wielu krajów… ich co bardziej chciwych

biznesmenów, handlowców, którzy, zapewniam pana, będą ukrywali swoich klientów i dostawy, aby uzyskać wielkie dochody. Oczywiście, kiedy zrealizuje się dostawy, zyski staną się obosieczną bronią. Dostawy muszą być kontynuowane i może znajdzie się w nich wymyślny towar. Tak toczy się ten świat. – Liczę na to – rzekł Lassiter z uśmiechem, odrzucając do tyłu kaptur, aby otrzeć pot zbierający się na linii włosów. Miał nieco poniżej stu osiemdziesięciu centymetrów wzrostu i wąską twarz o ostrych rysach. Był w średnim wieku – na skroniach widniały już pasemka siwizny, a w kącikach osadzonych głęboko oczu kurze łapki. Ruszył w stronę pojazdu, trzymając się kilka metrów za swoim towarzyszem. Jednak ani przewodnik, ani kierowca nie widzieli, że trzyma rękę w kieszeni i co chwila wysuwa niepostrzeżenie dłoń, upuszczając w pokrytą śniegiem trawę metalową kapsułkę. Robił to przez ostatnią godzinę, od chwili gdy wysiedli z półciężarówki na alpejskiej drodze pomiędzy dwoma górskimi wioskami. Każda kapsułka wysyłała promieniowanie, które bez trudu wykrywał ręczny skaner. W miejscu, gdzie półciężarówka się zatrzymała, wyjął zza paska elektroniczny transponder i pozorując upadek, wsunął go między dwa kamienie. Od tej pory ślad był wyraźny. W tym miejscu w aparaturze naprowadzającej tych, którzy mieli za nim podążać, skończy się skala i rozlegną się ostre, przenikliwe sygnały. Człowiek zwany Lassiterem był reprezentantem zawodu wysokiego ryzyka – głęboko zakonspirowanym, władającym wieloma językami

agentem amerykańskiego wywiadu o prawdziwym nazwisku Harry Latham. W sanktuariach Agencji znano go pod pseudonimem Sting. Podróż w dół, do doliny, oszołomiła Stinga. Wspinał się już razem z ojcem i młodszym bratem, ale były to niewielkie, łatwe szczyty w Nowej Anglii. Tutaj w miarę stromego zjazdu następowała zmiana, wyraźna zmiana – inne kolory, inne zapachy, cieplejsze powiewy wiatru. Siedząc samotnie na tylnym siedzeniu dużego odkrytego samochodu opróżnił kieszenie z każdej trefnej kapsułki, przygotowując się do spodziewanej dokładnej rewizji – był czysty. Czuł również ogromną radość. Wieloletnie doświadczenie pozwalało mu panować nad podnieceniem, ale jego myśli ogarniał płomień. Dotarł tu! Odnalazł to miejsce! A mimo to, gdy wjechali już na płaski teren, nawet Harry Latham był zaskoczony tym, co zobaczył. Mniej więcej osiem kilometrów kwadratowych dna doliny było w istocie doskonale zamaskowaną bazą wojskową. Dachy parterowych budynków pomalowano tak, że zlewały się z otoczeniem, całe połacie pól kryły się pod umieszczoną na wysokości pięciu metrów linową siatką, a otwarte przestrzenie między palami i linami przesłonięte były naciągniętymi, półprzeźroczystymi zielonymi ekranami, tworzącymi korytarze prowadzące z jednego rejonu do drugiego. Szare motocykle z przyczepami pędziły przez te ukryte „uliczki”, wioząc umundurowanych kierowców i pasażerów. Widać było również grupy mężczyzn i kobiet zajętych szkoleniem, zarówno praktycznym jak

i teoretycznym – wykładowcy stali obok tablic przed zwartymi szeregami podopiecznych. Zajmujący się walką wręcz byli skąpo odziani – w spodenki, kobiety w spodenki i staniki, natomiast słuchający wykładów mieli na sobie ciemnozielone mundury polowe. Szczególne wrażenie wywarł na Harrym Lathamie ciągły ruch. W całej dolinie panował jakiś przerażający, pełen determinacji nastrój, takie jednak było właśnie Bractwo, a tu wszak właśnie powstało. – Efektowne, nicht war, Herr Lassiter? – zawołał siedzący koło kierowcy Niemiec w średnim wieku, gdy dotarli do biegnącej dnem doliny drogi i znaleźli się w korytarzu z siatek i zielonych ekranów. – Unglaublich – przytaknął Amerykanin. – Phantastisch! – Zapomniałem, że pan płynnie posługuje się naszym językiem. – Moje serce znajduje się tutaj. Zawsze tu było. – Naturlich, derm wir sind im Recht. – Mehr als das, wir sind die Wahrheit. Hitler powiedział najświętszą prawdę. – Tak, tak, oczywiście – przytaknął Niemiec, uśmiechając się i jednocześnie spoglądając obojętnie na Alexandra Lassitera, czyli Harry’ego Lathama ze Stockbridge w stanie Massachusetts. – Pojedziemy prosto do Oberbefehlshaber. Komendant ogromnie chce się z panem zobaczyć. Trzydzieści dwa miesiące wyczerpującej, konspiracyjnej pracy mają właśnie wydać owoce, pomyślał Latham. Niemal trzy lata tworzenia

legendy, przeżywania nie swojej biografii, dobiegają właśnie końca. Nieprzerwane, doprowadzające do szału, wyczerpujące podróże po całej Europie i Bliskim Wschodzie, zsynchronizowane co do godziny, nawet minuty, aby znaleźć się w konkretnym miejscu o określonym czasie, by inni mogli przysiąc na wszystkie świętości, że tam właśnie go widzieli. I szumowiny z całego świata, z którymi musiał mieć do czynienia – pozbawieni sumień handlarze bronią, nadzwyczajne zyski opłacane były morzem krwi, narkotykowi baronowie mordujący i okaleczający ludzi w różnym wieku, skorumpowani politycy, nawet mężowie stanu, co naginali i łamali prawo na korzyść manipulatorów – wszystko to się skończyło. Nie będzie już gorączkowego przekazywania gigantycznych sum przez szwajcarskie konta służące do prania brudnych pieniędzy, tajnych numerów kont i spektrograficznych podpisów, wszystkiego, co stanowi część śmiercionośnych rozgrywek międzynarodowego terroryzmu. Osobisty koszmar Harry’ego Lathama dobiegał końca. – Jesteśmy na miejscu – oznajmił niemiecki towarzysz Lathama, gdy górski pojazd zatrzymał się przy drzwiach baraku osłoniętego zawieszoną nad nim zieloną siatką maskującą. – Tu jest o wiele cieplej i przyjemniej nicht wahft – Rzeczywiście – odparł Lassiter, podnosząc się z tylnego siedzenia. – Już się pocę pod tym ubraniem. – Zdejmiemy wierzchnie okrycia, gdy będziemy już

w środku, i wysuszymy pańską odzież zanim ruszymy w drogę powrotną. – Będę bardzo wdzięczny. Muszę na noc wrócić do Monachium. – Tak, rozumiemy doskonale. Chodźmy do komendanta. Gdy dwaj mężczyźni podeszli do ciężkich drzwi z czarnego drewna ozdobionych umieszczoną na środku szkarłatną swastyką, nad ich głowami rozległ się gwałtowny szum. W górze, przez na wpół przezroczysty zielony ekran widać było długie białe skrzydła szybowca schodzącego spiralą w głąb doliny. – Kolejny cud, Herr Lassiter? Został odczepiony od samolotu holującego na wysokości mniej więcej czterech tysięcy metrów. Naturlich pilot musi być wyjątkowo dobrze wyszkolony, bo wiatry tu są bardzo niebezpieczne i zupełnie nieprzewidywalne. Korzystamy z szybowca jedynie w niezwykle pilnych przypadkach. – Widzę, w jaki sposób ląduje. A jak wystartuje? – Ten sam wiatr, mein Herr., i odrzucane rakiety startowe. W latach trzydziestych, my, Niemcy, konstruowaliśmy najlepsze szybowce. – Dlaczego nie korzystacie ze zwykłego małego samolotu? – Bardzo łatwo można śledzić jego lot. Szybowiec może wystartować z pola czy łąki, natomiast samolot musi być zaopatrywany w paliwo, obsługiwany, przechodzić przeglądy, a często nawet posiadać plan lotu. – Phantastisch – powtórzył Amerykanin. – I, oczywiście, szybowiec ma bardzo mało lub nie ma wcale

części metalowych. Plastyk i materiał pokrycia trudno wykryć radarem. – Właśnie – przytaknął neonazista. – Nie jest to zupełnie niemożliwe, ale wyjątkowo trudne. – Zadziwiające – mruknął Lassiter, gdy jego towarzysz otworzył drzwi prowadzące do kwatery głównej. – Wszystkim Wam należy pogratulować. Wasze odizolowanie od świata dorównuje systemowi bezpieczeństwa, którym dysponujecie. Genialne! Udając obojętność, której wcale nie czuł, Latham rozejrzał się po wielkim pomieszczeniu. Znajdowało się w nim mnóstwo supernowoczesnego skomputeryzowanego sprzętu. Pod każdą ścianą stały konsole obsługiwane przez siedzących przed nimi operatorów w wykrochmalonych mundurach. Proporcjonalnie tyle samo mężczyzn co kobiet… Mężczyzn i kobiet… Było w tym jednak coś dziwnego, a przynajmniej zwracającego uwagę. Co takiego? I nagle zorientował się. Wszyscy co do jednego operatorzy byli młodzi, najczęściej po dwudziestce, przeważnie blondyni lub jasnowłosi, o jasnej, opalonej skórze. Tworzyli grupę o niezwykle atrakcyjnym wyglądzie, niczym modele i modelki zgromadzeni przez agencję reklamową po to, aby siedzieli przed wyprodukowanymi przez jej klienta komputerami, stwarzając wrażenie, że potencjalni nabywcy również będą tak się prezentowali, jeżeli kupią demonstrowany towar. – Każde z nich jest ekspertem, panie Lassiter – za plecami Lathama odezwał się nieznajomy, monotonny głos.

Amerykanin odwrócił się gwałtownie. Przybysz, który bezgłośnie wyszedł z otwartych drzwi po lewej stronie, był mężczyzną mniej więcej w jego wieku; ubrany w maskujący mundur polowy, na głowie miał czapkę oficera Wehrmachtu. – Generał Ulrich von Schnabe, pański oddany gospodarz, mein Herr – dodał, wyciągając rękę. – Spotykamy legendę naszych czasów. Cóż za zaszczyt! – Zbyt pan łaskawy, generale. Jestem tylko człowiekiem międzynarodowych interesów, ale o określonych ideologicznych zapatrywaniach, jeżeli pan woli. – Niewątpliwie ukształtowanych na podstawie wieloletnich obserwacji? – Niewątpliwie można tak to określić. Niektórzy twierdzą, że Afryka powstała jako pierwszy kontynent, a mimo to gdy pozostałe rozwinęły się w ciągu kilku tysięcy lat pozostała Czarnym Kontynentem. Jej północne wybrzeża są obecnie przystanią dla niższych ras. – Dobrze powiedziane, panie Lassiter. A jednak zarobił pan miliony, niektórzy twierdzą nawet, że miliardy, obsługując ludzi o ciemnej i czarnej skórze. – A dlaczego nie? Czyż człowiek taki jak ja może czerpać z czegoś większą satysfakcję niż z faktu, że pomaga im mordować się nawzajem? – Wunderbar! Pięknie i głęboko powiedziane… Przyglądał się pan tej grupie, obserwowałem pana. Widzi pan na własne oczy, że wszyscy oni, co do jednego, są aryjskiej krwi. Czystej, aryjskiej krwi. Podobnie jak

wszyscy w całej dolinie. Zostali bardzo starannie wybrani. Ich pochodzenie jest nienaganne, a poświęcenie całkowite. – Sen o „Lebensborn” – rzekł Amerykanin cicho, z głęboką czcią. – Hodowlane fermy, a właściwie majątki, jeśli się nie mylę, gdzie najlepsi oficerowie SS zapładniali silne teutońskie kobiety… – Prowadzone pod kierunkiem Eichmanna badania wykazały, że kobiety z północnych Niemiec odznaczają się nie tylko najdoskonalszą strukturą kostną w całej Europie i wyjątkową siłą, ale również posłuszeństwem wobec mężczyzn – przerwał mu generał. – Prawdziwie wyższa rasa – stwierdził z podziwem Lassiter. Oby ten sen się ziścił. – W dużym stopniu to już nastąpiło – rzekł cicho von Schnabe. – Jesteśmy przekonani, że bardzo wielu, jeżeli nie większość mieszkańców doliny to dzieci narodzone z tych związków. Wykradliśmy listy z Czerwonego Krzyża w Genewie i całe lata poświęciliśmy na odnalezienie rodzin, do których wysłano dzieci z „Lebensborn”. One, i inne, które zwerbujemy w całej Europie, są Sonnenkinder, Dziećmi Słońca. Spadkobiercami Reichu! – Niewiarygodne. – Dotarliśmy wszędzie, i tam, gdzie się zwróciliśmy, wybrani przyłączali się do nas, ponieważ okoliczności pozostają te same. Analogicznie jak w latach dwudziestych, gdy pęta traktatów wersalskiego i lokarneńskiego doprowadziły do upadku Republiki Weimarskiej i napływu do całych Niemiec niepożądanych elementów, podobnie i teraz obalenie Muru Berlińskiego

doprowadziło do chaosu. Jesteśmy narodem objętym płomieniem, nasze granice przekraczają hordy skundlonych podludzi, zabierających nam pracę, zatruwających naszą moralność, czyniących kurwami nasze kobiety, ponieważ tam skąd przychodzą, jest to normalne. Ale uważam ten stan rzeczy za całkowicie nie do przyjęcia i musimy go przerwać! Oczywiście zgadza się pan ze mną? – A co innego by mnie tu sprowadzało, panie generale? Przez banki w Algierze przekazałem z Marsylii na Wasze potrzeby miliony. Moim pseudonimem był FrereBriider. Mam nadzieję, że zna go pan. – I dlatego przyjmuję pana z otwartymi ramionami, podobnie jak całe Bruderschaft. – Doprowadźmy więc do końca sprawę mojego ostatniego podarunku, ponieważ nie będzie mnie pan już więcej potrzebował… Czterdzieści sześć pocisków manewrujących uzyskanych z arsenału Saddama Husajna, ukrytych przez jego korpus oficerski, wątpiący, czy wodzowi uda się przetrwać. Ich głowice bojowe zdolne są do przeniesienia potężnych ładunków wybuchowych oraz środków chemicznych: gazów bojowych, które są w stanie wyludnić całe dzielnice miast. Oczywiście, głowice i wyrzutnie również będą dostarczone. Zapłaciłem za nie dwadzieścia pięć milionów dolarów amerykańskich. Niech mi pan zapłaci tyle, ile może, i jeśli będzie to mniej, przyjmę moją stratę z dumą. – Rzeczywiście jest pan człowiekiem wielkiego honoru, mein Herr. Nagle drzwi frontowe otworzyły się

i stanął w nich mężczyzna w idealnie białym kombinezonie. Rozejrzał się wokoło, zobaczył von Schnabego, podszedł do niego i wręczył generałowi zapieczętowaną brązową kopertę. – Jest – oznajmił. – Danke – rzekł von Schnabe, otworzył kopertę i wyjął z niej małą plastykową torebkę. – Jest pan doskonałym Schauspieler, dobrym aktorem, Herr Lassiter, ale mam wrażenie, że coś pan zgubił. Nasz pilot właśnie mi to przyniósł. Generał wytrząsnął na dłoń zawartość torebki. Był to transponder, który Harry Latham wsunął między kamienie przy górskiej drodze, parę tysięcy metrów wyżej. Polowanie dobiegło końca. Amerykanin szybko podniósł dłoń do prawego ucha. – Powstrzymaj go! – wrzasnął von Schnabe. Pilot schwycił Lathama za rękę i wykręcił mu ją do tyłu. – Nie będzie dla Ciebie cyjanku, Harry Lathamie ze Stockbridge w stanie Massachusetts. Mamy wobec pana pewne plany. Cudowne plany.

Tom I

ROZDZIAŁ 1 Słońce wczesnego poranka oślepiało, zmuszając starego człowieka czołgającego się przez splątane zarośla do częstego mrugania, gdy wycierał oczy grzbietem drżącej dłoni. Dotarł do skraju małego cypla na szczycie wzgórza, „wyniosłości”, jak je nazywali wiele lat temu – lata te już wypaliły się w jego pamięci. Trawiasty szczyt dominował nad elegancką posiadłością w dolinie Loary. Pokryty kamiennymi płytami taras i prowadząca do niego wśród kwiatów ścieżka z tłuczonej cegły znajdowały się niecałe trzysta metrów niżej. W lewej ręce stary człowiek zaciskał zawieszony na napiętym pasie karabin o dokładnie ustawionym celowniku. Broń była gotowa do strzału. Wkrótce jego cel – mężczyzna starszy od niego pojawi się w przecięciu linii. Potwór ubrany w obszerny szlafrok będzie odbywał poranną przechadzkę na taras, gdzie czeka na niego kawa zaprawiona najlepszą brandy. Ale dzisiaj jej nie wypije. Umrze, padając wśród kwiatów, i będzie to ironia losu – śmierć wcielonego zła wśród panującego wokół piękna. Siedemdziesięcioośmioletni Jean Pierre Jodelle, niegdyś dynamiczny regionalny przywódca Resistance, czekał pięćdziesiąt lat, aby spełnić obietnicę, przysięgę, którą złożył wobec samego siebie i wobec Boga. Nie udało mu się z prawnikami i na salach sądowych, więcej, został tam obrażony, wyszydzony przez wszystkich, usłyszał, że

powinien opowiadać swoje idiotyczne bajki w domu wariatów, gdzie jest jego miejsce! Wielki generał Monluc był wszak prawdziwym bohaterem Francji, bliskim współpracownikiem wielkiego Charlesa Andre de Gaullle’a, najwybitniejszego ze wszystkich żołnierzymężów stanu. Przywódca Wolnej Francji przez całą wojnę utrzymywał stałą konspiracyjną łączność radiową z Monlukiem, którego w razie zdekonspirowania czekały tortury i pluton egzekucyjny. Wszystko to merde Monluc był sprzedawczykiem, tchórzem i zdrajcą! Karmił aroganckiego de Gaulle’a czczymi pochlebstwami, dostarczał mu nic nie znaczące dane wywiadowcze i bogacił się dzięki hitlerowskiemu złotu i dziełom sztuki wartym miliony. A potem le grand Charles w euforycznej mowie pochwalnej ogłosił Monluca un bel ami de guerre, człowiekiem, któremu należy oddawać cześć. Oznaczało to ni mniej, ni więcej, tylko władzę nad całą Francją. Merde! Jak ten de Gaulle w niczym się nie orientował! Monluc kazał zgładzić żonę Jodelle’a i jego pierworodnego syna, pięcioletnie dziecko. Drugi syn, sześciomiesięczne niemowlę, został oszczędzony, być może dzięki przewrotnemu rozumowaniu niemieckiego oficera, który powiedział: „Nie jest Żydem, może ktoś go znajdzie”. I ktoś rzeczywiście go znalazł, towarzysz z Ruchu Oporu, aktor Comedie Francaise. Natknął się na wrzeszczące niemowlę wśród ruin zniszczonego domu na przedmieściach Barbizon, gdzie przybył na tajne spotkanie następnego ranka. Zaniósł dziecko swojej żonie, słynnej

aktorce uwielbianej przez Niemców – lecz bez wzajemności z jej strony, ponieważ jej występy odbywały się pod przymusem, nie zaś dobrowolnie. A gdy wojna się skończyła, Jodelle był szkieletem, widmem, człowiekiem nieodwracalnie zmienionym fizycznie i umysłowo. Wiedział o tym dobrze. Trzy lata w obozie koncentracyjnym, gdzie układał w stosy ciała zagazowanych Żydów, Cyganów i innych „niepożądanych elementów”, doprowadziły go niemal do obłędu, a nerwowe tiki, ciągłe mruganie oczyma, ataki spazmatycznych, gardłowych krzyków świadczyły o głębokim urazie psychicznym. Nigdy nie wyjawił swojej tożsamości przed synem ani wychowującymi go „rodzicami”. Błądząc jednak po paryskich zaułkach i często zmieniając nazwisko, Jodelle obserwował z oddali dziecko, które osiągnęło wiek dojrzały i stało się jednym z najpopularniejszych francuskich aktorów. To rozłączenie, ten ból nie do zniesienia spowodował Monluc, potwór, który teraz pojawił się w kręgu teleskopowego celownika Jodelle’a. Jeszcze kilka sekund i Jean Pierre spełni złożoną Bogu przysięgę. Nagle w powietrzu rozległ się głośny trzask i plecy Jodelle’a przeszył tak straszliwy ból, że musiał wypuścić broń. Odwrócił się gwałtownie i oszołomiony spojrzał na stojących za nim dwóch mężczyzn w koszulach z krótkimi rękawami. Jeden z nich trzymał w ręku bicz. – Z przyjemnością bym Cię zabił, stary idioto, ale Twoje zniknięcie spowodowałoby tylko komplikacje –

oznajmił ten z biczem. – Nigdy nie przestajesz kłapać swoją zachlaną gębą. Lepiej wracaj do Paryża, do swojej bandy pijanych włóczęgów. Wynoś się stąd, bo rozwalimy Ci łeb! – Jak? Skąd wiecie? – Jesteś przypadkiem psychiatrycznym, Jodelle, czy jak się tam w tym miesiącu nazywasz – powiedział drugi strażnik. Sądzisz, że nie obserwowaliśmy Cię przez ostatnie dwa dni, nie spostrzegliśmy gałęzi, które połamałeś przychodząc tu z karabinem? Słyszałem, że dawniej byłeś o wiele lepszy. – W takim razie zabijcie mnie, skurwysyny! Wolę raczej umrzeć właśnie tutaj, wiedząc, że byłem tak blisko, niż żyć dalej! – Och nie, generał by nas nie pochwalił – dodał strażnik z biczem. – Mogłeś powiedzieć innym, co zamierzasz, a nie chcemy, żeby ludzie zaczęli szukać Ciebie albo Twojego ciała na terenie tej posiadłości. Jesteś wariatem, Jodelle, wszyscy o tym wiedzą. Sąd orzekł to wyraźnie. – Są skorumpowani! – A Ty jesteś paranoikiem! – Ale swoje wiem! – Jesteś również pijaczkiem, dobrze znanym w knajpach na rive gauche, z których Cię wyrzucano. Zapij się i niech Cię diabli wezmą, Jodelle, ale wynoś się stąd, zanim sam Cię do nich wyślę. Wstawaj! I zwiewaj tak szybko, jak Cię te Twoje patyki poniosą! Kurtyna opadła po ostatniej scenie sztuki, francuskiego

przekładu Koriolana Szekspira, znów granej przez Jean Pierre’a Villiera, pięćdziesięcioletniego aktora, króla scen paryskich i francuskiego ekranu, a także nominowanego do Nagrody Akademii Amerykańskiej za swój pierwszy film w Stanach Zjednoczonych. Kurtyna podniosła się i opadła, a potem podniosła znowu, gdy potężny, barczysty Villier dziękował publiczności uśmiechając się i bijąc jej brawo. I właśnie w tej chwili wybuchło szaleństwo. Z tyłu widowni na środkowe przejście pomiędzy fotelami niepewnym krokiem wyszedł stary człowiek w obdartym, nędznym ubraniu, krzycząc ze wszystkich sił ochrypłym głosem. Nagle wyciągnął karabin z trzymających się na szelkach luźnych spodni. Widzowie, którzy dostrzegli broń, wpadli w panikę, która ogarniała kolejne rzędy foteli; mężczyźni odsuwali kobiety z linii ognia, a przerażone głosy odbijały się echem o ściany widowni. Villier ruszył szybko do przodu, odsuwając aktorów i pracowników technicznych wychodzących na scenę. – Rozgniewanego krytyka mogę zrozumieć, monsieur! – ryknął do zbliżającego się ku scenie starca głosem, którym mógł zapanować nad każdym tłumem. – Ale to jest szaleństwo! Niech pan odłoży broń i porozmawiajmy! – Nie mamy już o czym mówić, mój synu! Mój jedyny synu! Zawiodłem Ciebie i Twoją matkę. Jestem do niczego, jestem ni czym! Chcę jedynie, żebyś wiedział, że próbowałem… Kocham Cię, mój jedyny synu, próbowałem… ale zawiodłem! Mówiąc te słowa, starzec odwrócił karabin i włożył lufę do ust, prawą ręką szukając

spustu. Przycisnął go i wtedy tył jego głowy eksplodował, rozbryzgując krew i okruchy kości na wszystkich, którzy stali w pobliżu. – Kim u diabła był ten człowiek? – zawołał wstrząśnięty Jean Pierre Villier siedząc razem z rodzicami przy stoliku w garderobie. – Najpierw mówił zupełne wariactwa, a potem się zabił. Dlaczego? Państwo Villier, oboje zbliżający się do osiemdziesiątki, popatrzyli na siebie i skinęli głowami. – Musimy porozmawiać – oznajmiła Catherine Villier, masując napięty kark mężczyzny, którego wychowywała jak własnego syna. – Być może w obecności Twojej żony. – To nie jest konieczne – przerwał ojciec. – Może załatwić tę sprawę tak, jak będzie uważał za słuszne. – Masz rację. Decyzja należy do niego. – O czym Wy właściwie mówicie? – Utrzymywaliśmy wiele rzeczy przed Tobą w tajemnicy, synu, takich, które dawniej mogły sprowadzić na Ciebie nieszczęście… – Nieszczęście? – Nie było w tym żadnej Twojej winy, Jean Pierre. Żyliśmy w okupowanym kraju, wśród nas byli wrogowie… bez przerwy tropili ludzi, którzy w tajemnicy, zbrojnie stawiali opór zwycięzcom, w wielu wypadkach torturowali i więzili całe rodziny podejrzewane o działalność konspiracyjną. – Mówisz oczywiście o Resistance – przerwał Villier. – Oczywiście – przytaknął ojciec.

– Powiedziałeś mi, że oboje należeliście do Ruchu Oporu, chociaż nigdy nie wdawałeś się w szczegóły Waszego udziału. – Woleliśmy o wszystkim zapomnieć – stwierdziła matka. – To były koszmarne czasy – tak wiele osób, które były bite, napiętnowane jako kolaboracjoniści, chroniło swoich najbliższych, zwłaszcza dzieci. – Ale ten mężczyzna, dziś wieczorem, ten zwariowany włóczęga! Przecież wyraźnie nazwał mnie swoim synem! Rozumiem, że uwielbienie może przybierać przesadne formy, coś takiego wiąże się z moim zawodem, choć może to głupota… ale żeby zabijać się na moich oczach? Szaleństwo! – On rzeczywiście był szalony, ale spowodowały to jego przeżycia – oznajmiła Catherine. – Znaliście go? – Bardzo dobrze – odparł stary aktor, Julian Villier. – Nazywał się Jean Pierre Jodelle i kiedyś był obiecującym młodym barytonem operowym. Po wojnie oboje, Twoja matka i ja, rozpaczliwie staraliśmy się go odnaleźć. Nie natrafiliśmy na żaden ślad. Ponieważ wiedzieliśmy, że został złapany przez Niemców i zesłany do obozu koncentracyjnego, doszliśmy do wniosku, że nie żyje, a jego śmierci, tak jak tysięcy innych, w ogóle nie zarejestrowano. – Dlaczego staraliście się go odnaleźć? Kim był dla Was? Kobieta, którą JeanPierre znał jako swoją matkę,

uklękła przy jego fotelu. Jej twarz zachowała subtelne rysy, a błękitnozielone oczy spoglądały uparcie spod grzywy bujnych, miękkich siwych włosów. – Nie tylko dla nas – powiedziała cicho. – Również dla Ciebie. Był Twoim prawdziwym ojcem. – O mój Boże! W takim razie wy… – Twoją prawdziwą matką – przerwał mu spokojnie stary Villier – była aktorka z Comedie… – Cudowny talent – wtrąciła Catherine. – W tych trudnych latach przestawała być naiwnym dziewczęciem i przekształcała się w kobietę, a okupacja zamieniła ten proces w prawdziwy koszmar. Była kochaną dziewczyną, uważałam ją za młodszą siostrę. – Proszę! – zawołał JeanPierre i zerwał się z fotela, gdy kobieta, którą zawsze uważał za swoją matkę podniosła się i stanęła obok męża. – Wszystko dzieje się tak szybko, jestem kompletnie oszołomiony… nie mogę myśleć! – Czasami lepiej jest przez jakiś czas nie myśleć, mój synu powiedział Julian Villier. – Poczekać, aż umysł skłonny będzie do akceptacji tego, co usłyszał. – Wiele lat temu powtarzałeś mi pewne zdanie – JeanPierre, uśmiechając się ciepło, lecz ze smutkiem, zwrócił się do Juliana kiedy miałem kłopoty z jakąś sceną czy monologiem, kiedy nie trafiało do mnie ich znaczenie. Mówiłeś wtedy: „Po prostu czytaj te słowa raz za razem, nie wysilając się aż tak bardzo. Interpretacja przyjdzie sama. „

– To była dobra rada – stwierdziła Catherine. – Zawsze byłem lepszym nauczycielem niż aktorem. – Zgadzam się – przytaknął cicho JeanPierre. – Słucham? Przyznajesz mi rację? – Chciałem tylko powiedzieć, ojcze, że kiedy byłeś na scenie… – Jakaś część Twojej uwagi była zwrócona na innych – wtrąciła się Catherine, spoglądając porozumiewawczo na syna… który nie był jej synem. – Ach, znowu spiskujecie, jak przez te wszystkie lata! Dwie wielkie gwiazdy starają się być wyrozumiałe dla mniej utalentowanego kolegi… Dobrze! To już przeszłość… Przez kilka chwil przestaliśmy wszyscy myśleć o dzisiejszym wieczorze, więc może teraz będziemy w stanie porozmawiać. Zapadła cisza. – Na litość boską, powiedzcie mi, co się stało! – wybuchnął JeanPierre. Gdy zadawał to pytanie, rozległo się gwałtowne stukanie do drzwi garderoby i po chwili pojawił się w nich nocny portier. – Bardzo przepraszam, że przeszkadzam, ale pomyślałem, że powinniście państwo wiedzieć. Przy tylnych drzwiach ciągle stoją dziennikarze. Nie chcą uwierzyć ani policji, ani mnie. Powiedzieliśmy, że wyszliście państwo wcześniej frontowymi drzwiami, ale nie udało się nam ich przekonać. Przecież nie wpuścimy ich do środka. – Zostaniemy tu jeszcze, a jeżeli trzeba będzie, nawet

całą noc… przynajmniej ja. W garderobie obok jest leżanka i zdążyłem już zadzwonić do mojej żony. Słyszała o wszystkim w dzienniku. – Doskonale, proszę pana… Pani Villier, panie Villier… Chociaż zdarzył się ten straszliwy wypadek, ogromnie się cieszę, że znowu państwa widzę. Zawsze wspominamy państwa z ogromnym przywiązaniem. – Dziękuję, Charlesie – powiedziała Catherine. – Dobrze wyglądasz, przyjacielu. – Wyglądałbym jeszcze lepiej, gdyby wróciła pani na scenę. Portier ukłonił się i zamknął drzwi. – Opowiedz mi, ojcze, całą historię. – Wszyscy należeliśmy do Ruchu Oporu – zaczął Julian Villier, siadając w niewielkim podwójnym foteliku z drugiej strony pokoju. – Wszyscy artyści wystąpili przeciwko wrogowi, który mógł zniszczyć sztukę. Dysponowaliśmy pewnymi możliwościami, aby służyć naszej sprawie. Muzycy przekazywali zakodowane informacje wprowadzając frazy, których nie było w oryginalnych nutach, graficy wykonywali wymagane przez Niemców afisze, umiejętnie wprowadzając kolory i znaki, które przekazywały określone wiadomości, A my, w teatrze, bez przerwy zmienialiśmy teksty, zwłaszcza w powtórkach i dobrze znanych sztukach, w ten sposób bezpośrednio przekazując instrukcje sabotażystom… – Niekiedy było to nawet zabawne – przerwała Catherine, siadając przy mężu i ujmując go za rękę. –

Powiedzmy, że była kwestia: „Spotkam się z nią na stacji metra na Montparnasse”. Zmienialiśmy ją na: „Spotkam się z nią na Dworcu Wschodnim… powinna przyjść o jedenastej”. Sztuka dobiegała końca, kurtyna opadała i wszyscy Niemcy w swoich wspaniałych mundurach bili brawo. A tymczasem grupa Ruchu Oporu szybko opuszczała teatr, żeby znaleźć się na Gare de I’Est na godzinę przed północą i dokonać tam sabotażu. – Tak, tak – przerwał ze zniecierpliwieniem JeanPierre. Słyszałem już te historie, ale nie o nie teraz pytam. Zdaję sobie sprawę, że jest to dla Was równie trudne jak dla mnie, ale proszę, powiedzcie mi o wszystkim, o czym powinienem wiedzieć. Siwowłosa para popatrzyła na siebie z napięciem. Catherine skinęła wolno głową i wzięli się za ręce tak mocno, że aż na grzbietach dłoni wystąpiły żyły. Julian odezwał się: – Jodelle’a zdemaskowano. Wydał go młody łącznik, który nie wytrzymał tortur. Pewnej nocy gestapo okrążyło jego dom i czekało na jego powrót, ale nie mógł się pojawić, bo był wówczas w Hawrze, nawiązywał kontakt z brytyjskimi i amerykańskimi agentami zajmującymi się planowaniem wczesnych etapów inwazji. O świcie dowódca oddziału gestapo podobno wpadł we wściekłość. Wdarł się ze swoimi ludźmi do domu i zabił Twoją matkę i starszego brata, który miał pięć lat. Jodelle’a aresztowali kilka godzin później, a nam udało się go poinformować, że przeżyłeś.

– O mój Boże! – Słynny aktor pobladł i z zamkniętymi oczyma opadł na fotel. – Potwory! Ale poczekaj! Co powiedziałeś? Dowódca oddziału gestapo podobno… P o d o b n o? To nie jest pewne?! – Masz dobry refleks, JeanPierre – zauważyła Catherine. Uważnie słuchasz i dlatego jesteś wielkim aktorem. – Do diabła z tym, mamo! Co to ma znaczyć, ojcze? – Niemcy nie mieli zwyczaju zabijać rodzin ludzi, których uważali za członków Ruchu Oporu. Mieli bardziej praktyczne podejście: wydobyć z nich torturami informacje albo wykorzystać je jako przynętę. Poza tym zawsze były roboty przymusowe, oficerskie burdele dla kobiet, dokąd z całą pewnością wysłaliby Twoją prawdziwą matkę. – W takim razie dlaczego ich zabito? Nie, najpierw moja historia. Dlaczego przeżyłem? – Pojechałem na spotkanie, które miało odbyć się o świcie w lasach Barbizon. Mijałem Wasz dom, zobaczyłem powybijane szyby, wyłamane drzwi i usłyszałem płacz niemowlaka. Twój płacz. Wszystko było jasne, również to, że nie będzie żadnego spotkania. Zawiozłem Cię do domu, przemykając się bocznymi drogami do Paryża. – Chyba trochę za późno, żeby Ci dziękować. Może wróćmy do poprzedniej sprawy… Dlaczego zastrzelono moją matkę i brata? – A teraz pomyliłeś słowo, synu – rzekł Villier. – Co? – Byłeś tak wstrząśnięty, że nie słuchałeś równie

uważnie, jak przed chwilą, kiedy opisywałem wydarzenia tamtej nocy. – Przestań, tato! Powiedz, o co Ci chodzi? – Ja powiedziałem, że zostali zabici, Ty, że zastrzeleni. – Nie rozumiem… – Zanim Jodelle został schwytany przez Niemców, jednym z jego zapewniających legalne dokumenty zajęć była praca posłańca w Ministerstwie Informacji. Hitlerowcy nigdy nie mogli połapać się w naszych arrondissements, a jeszcze mniej w naszych krótkich, krętych uliczkach. Nigdy nie dowiedzieliśmy się szczegółów, bo chociaż Jodelle miał imponujący głos, zupełnie nie chciał „śpiewać”. Innymi słowy, nie powtarzał plotek, które przy najmniejszej okazji zaczynały szerzyć się po Paryżu jak pożar lasu – zmyślenia, półprawdy i prawdy. Żyliśmy w mieście, którym owładnęły strach i podejrzenia… – Rozumiem, ojcze… – przerwał mu coraz bardziej poirytowany JeanPierre. – Proszę, żebyś mi jednak wyjaśnił to, czego nie rozumiem. Dlaczego te szczegóły, których nigdy się nie dowiedziałeś, były takie ważne i w jaki sposób doprowadziły do zabicia mojej rodziny? – Jodelle przekazał kilku z nas ciekawe informacje na temat człowieka, który stanowił legendę Resistance, a jego tożsamość była najpilniej strzeżoną tajemnicą naszego podziemia. Otóż Jodelle twierdził, że dowiedział się, kim w rzeczywistości jest ten człowiek. A jeżeli jego wiadomości były prawdziwe, tenże człowiek, ta

„legenda”, wcale nie był wielkim bohaterem, ale zdrajcą. – Kto to taki? – naciskał JeanPierre. – Nigdy nam nie wyjawił tej tajemnicy. Powiedział tylko, że ten człowiek był generałem w naszej armii, a takich mieliśmy na kopy. Uważał, że jeżeli ma rację i któryś z nas zdradziłby to nazwisko, Niemcy zastrzeliliby nas wszystkich. Natomiast gdyby się pomylił i ktoś wyraziłby się o tym człowieku w zniesławiający sposób, nasze skrzydło zostałoby uznane za niepewne i stracilibyśmy zaufanie. – Co więc miał zamiar z tym zrobić? – Chciał zdobyć niepodważalne dowody i zlikwidować tego człowieka osobiście. Przysięgał, że ma taką możliwość. Zakładamy, i do dziś dnia sądzimy, że słusznie, iż kimkolwiek był ten zdrajca, w jakiś sposób dowiedział się o podejrzeniach Jodelle’a i wydał rozkaz zabicia jego razem z całą rodziną. – Tylko tyle? Nic więcej? – Spróbuj wyobrazić sobie tamte czasy, synu – odezwała się Catherine Villier. – Nieodpowiednie słowo, nawet wrogie spojrzenie czy gest mogły doprowadzić do natychmiastowego aresztowania, uwięzienia, a nawet do deportacji. Okupanci, a zwłaszcza ambitni młodsi oficerowie, fanatycznie podejrzewali wszystkich, we wszystkim coś wietrzyli. Każdy czyn Resistance podsycał ich nienawiść. Po prostu nikt nie był bezpieczny. Nawet Kafka nie wymyśliłby takiego piekła. – I nigdy go już nie zobaczyliście, aż do dzisiejszego

wieczoru? – Nawet gdybyśmy go widzieli, nie poznalibyśmy go – odpowiedział Julian Villier. Miałem trudności z identyfikacją ciała. Po tych wszystkich latach stał się, jak określają Anglicy „strachem na wróble”. Skurczył się, ważył o połowę mniej niż poprzednio, a jego twarz przypominała jakąś zmumifikowaną wersję zapamiętanych przeze mnie rysów. Pomarszczona skóra naciągnięta na kościach. – Być może to jednak nie był on, ojcze? – Nie, na pewno był to Jodelle. Oczy miał szeroko otwarte po śmierci i wciąż były takie niebieskie, tak niezwykle niebieskie, jak bezchmurne niebo nad Morzem Śródziemnym… Jak Twoje, JeanPierre. – JeanPierre? – powiedział cicho aktor, – Nadałeś mi jego imię? – Prawdę mówiąc, również i Twojego brata – oznajmiła łagodnie Catherine. – Tamtemu biednemu dziecku było już na nic, a my uważaliśmy, że powinieneś je nosić ze względu na Jodelle’a… – Ta Wasza troska… – Wiedzieliśmy, że nigdy nie będziemy mogli zastąpić Ci Twoich prawdziwych rodziców – mówiła dalej szybko, na wpół błagalnym tonem. – Ale staraliśmy się najlepiej jak mogliśmy, kochanie. W naszych testamentach wyjaśniliśmy wszystko, co się stało, ale do dzisiejszego wieczoru nie mogliśmy zdobyć się na odwagę, aby Ci powiedzieć prawdę. Tak bardzo Cię kochamy.

– Na litość boską, mamo, przestań albo się rozpłaczę. Któż na tym świecie mógłby pragnąć lepszych rodziców od Was? Nigdy nie będę wiedział, co zostało mi odebrane, ale na zawsze to właśnie Wy pozostaniecie moimi rodzicami i dobrze o tym wiecie. Dzwonek telefonu sprawił, że wszyscy drgnęli. – Prasa nie ma tego numeru, prawda? – zapytał Julian. – O ile wiem, nie – odparł JeanPierre, odwracając się do telefonu stojącego na toaletce. – Tylko Wy, Giselle i mój agent znają ten telefon. Nie podałem go nawet mojemu adwokatowi ani, Boże uchowaj, właścicielom teatru… Tak? – burknął gardłowym głosem do słuchawki. – JeanPierre? – usłyszał głos swojej żony Giselle. – Oczywiście, kochanie. – Nie byłam pewna… – Ja też, i dlatego zmieniłem głos. Matka i ojciec są tutaj… wrócę do domu, gdy tylko Ci z prasy sobie pójdą. – Sądzę, że powinieneś znaleźć sposób, aby wrócić zaraz. – Co? – Przyszedł pewien człowiek, żeby się z Tobą zobaczyć… – O tej porze? Kto taki? – To Amerykanin i mówi, że musi z Tobą porozmawiać na temat dzisiejszego wieczoru. – Dzisiejszego wieczoru? Tego, co się stało w teatrze? – Tak, kochanie. – Może nie powinnaś go była wpuszczać, Giselle.

– Chyba nie miałam wyboru. Jest z nim Henri Bressard. – Henri? Dlaczego ta sprawa zainteresowała Quai d’Orsay? – Nasz przyjaciel Henri uśmiecha się, roztacza swój dyplomatyczny czar i nie powie mi nic, dopóki nie przyjdziesz… Mam rację, Henri? – Niestety tak, najdroższa Giselle – Villier usłyszał cichy głos Bressarda. – Sam wiem niewiele albo nawet nic. – Czy go słyszałeś, kochanie? – Dosyć wyraźnie. A co z Amerykaninem? Czy to jakiś nudziarz? Odpowiedz tylko tak lub nie. – Wręcz przeciwnie. Chociaż jak określilibyście to Wy, aktorzy, w jego oczach goreje płomień. – A co z matką i ojcem? Czy mają ze mną przyjechać? Giselle Villier powtórzyła pytanie mężczyznom, którzy znajdowali się z nią w pokoju. – Później – odpowiedział człowiek z Quai d’Orsay wystarczająco głośno, aby można go było usłyszeć przez telefon. – Porozmawiamy z nimi później, JeanPierre – powtórzył jeszcze donośniej. – Nie dzisiejszej nocy. Aktor i jego rodzice wyszli z teatru frontowymi drzwiami, gdy nocny portier poinformował przedstawicieli prasy, że Villier wkrótce pojawi się w drzwiach dla personelu. – Poinformuj nas, o co chodziło – poprosił Julian, gdy oboje pożegnali się już z synem i podeszli do pierwszej

z dwóch taksówek wezwanych telefonicznie z garderoby. JeanPierre wsiadł do drugiej i podał kierowcy swój adres przy Parc Monceau. Prezentacje były krótkie, ale i niepokojące. Pierwszy sekretarz Ministerstwa Spraw Zagranicznych Republiki Francuskiej i od ponad dziesięciu lat bliski przyjaciel Villiera młodszego, spokojnie przedstawił swojego amerykańskiego towarzysza, wysokiego mężczyznę w wieku około trzydziestu pięciu lat, o ciemnobrązowych włosach i ostrych rysach twarzy. Oczy nieznajomego pełne były napięcia, kontrastującego z łagodnym uśmiechem. – JeanPierre, poznaj Drew Lathama. Jest specjalnym funkcjonariuszem komórki wywiadu Stanów Zjednoczonych znanej jedynie pod nazwą Wydziału Operacji Konsularnych. Według naszych danych, znajduje się ona pod połączonym zarządem Departamentu Stanu i Central Intelligence Agency… Mój Boże, jakim cudem te instytucje mogą znaleźć wspólny język? To przekracza moje pojęcie! – Czasami rzeczywiście nie jest łatwo, panie sekretarzu – stwierdził uprzejmie Latham. Mówił po francusku niepewnie, wahając się przy niektórych słowach. – Ale jakoś dajemy sobie radę. – Może mówmy raczej po angielsku – zaproponowała Giselle Villier. Wszyscy władamy nim biegle. – Bardzo dziękuję – odparł Amerykanin już po angielsku. Nie chciałbym, aby zaistniały jakieś językowe nieporozumienia.

– Nie zaistnieją – rzekł Villier – ale proszę wziąć pod uwagę, że my… że ja… muszę zrozumieć, dlaczego przybył pan tu dziś w nocy, tej strasznej nocy. Tego wieczora dowiedziałem się o sprawach, których dotąd nie znałem… czy chce pan coś uzupełnić, monsieur? – JeanPierre – wtrąciła się Giselle. – O czym Ty mówisz? – Proszę mi odpowiedzieć – rzekł Villier wbijając wzrok w Amerykanina, – Może tak, może nie – odparł oficer wywiadu. – Wiem, że rozmawiał pan z rodzicami, ale nie wiem o czym. – Oczywiście. Ale może byłby pan w stanie wysunąć jakieś przypuszczenia co do tematów, które poruszaliśmy? – Mówiąc szczerze, tak, chociaż nie bardzo się orientuję, co panu powiedziano już wcześniej. Wydarzenia dzisiejszego wieczoru wydają się świadczyć, że nic pan nie wiedział o JeanPierre Jodelle’u. – To prawda – przytaknął aktor. – Surete, która również o niczym nie wie, przesłuchiwała pana dokładnie i jest przekonana, że mówi pan prawdę. – A dlaczego miałoby być inaczej, monsieur Latham? Mówiłem prawdę. – A czy teraz jest jeszcze jakaś inna prawda, panie Villier? – Owszem. – Czy możecie obaj przestać mówić zagadkami? –

zawołała żona aktora. – Co to za prawda? – Uspokój się, Giselle. Nadajemy na tej samej długości fali, jak mówią Amerykanie. – Czy powinniśmy przerwać w tym miejscu? – zapytał funkcjonariusz Wydziału Operacji Konsularnych. – Może wolałby pan rozmawiać na osobności? – Nie, oczywiście że nie. Moja żona ma prawo być poinformowana o wszystkim, a Henri jest nie tylko jednym z naszych najbliższych przyjaciół, ale również człowiekiem, który został przeszkolony, jak trzymać język za zębami. – Może usiądźmy – zaproponowała Giselle stanowczym tonem. – Wszystko jest zbyt skomplikowane, by wysłuchiwać tego na stojąco. – Gdy zajęli miejsca i usiadła przy mężu, dodała. Proszę kontynuować, monsieur Latham, i błagam pana, żeby wyrażał się pan jaśniej. – Bardzo chciałbym wiedzieć – wtrącił się Bressard, urzędnik państwowy w każdym calu – kim był ów Jodelle i dlaczego JeanPierre powinien coś o nim wiedzieć? – Wybacz mi, Henri – przerwał mu aktor. – Nie chcę twierdzić, że mi to w czymś przeszkadza, ale chciałbym wiedzieć, dlaczego monsieur Latham uznał za stosowne dotrzeć do mnie za Twoim pośrednictwem. – Wiedziałem, że jesteście przyjaciółmi – Amerykanin odpowiedział zamiast Bressarda. – Prawdę mówiąc, kilka tygodni temu, gdy wspomniałem Henri’emu, że nie mogę dostać się na pańską sztukę, był pan tak uprzejmy, że

zostawił dla mnie dwa bilety w kasie. – Ach tak, przypominam sobie… Pańskie nazwisko wydało mi się znajome, ale po tym wszystkim nie skojarzyłem sobie. „Dwa na nazwisko Latham…” Teraz sobie przypominam. – Był pan wspaniały, panie Villier. – Bardzo pan uprzejmy – przerwał JeanPierre, nie zwracając uwagi na komplementy. Przypatrzył się oficerowi wywiadu, a potem przeniósł wzrok na Bressarda. – A więc mogę uznać, że pan i Henri znacie się. – Bardziej oficjalnie niż towarzysko – odparł Bressard. Mam wrażenie, że raz jedliśmy wspólnie obiad. Prawdę mówiąc, był to dalszy ciąg konferencji, która w gruncie rzeczy nie doprowadziła do żadnych rozstrzygnięć. – Między naszymi rządami – zauważyła na głos Giselle. – Tak – przyznał Bressard. – I o czym naradzałeś się z monsieur Lathamem, Henri? naciskała Giselle. – Jeżeli mogę zapytać. – Ależ oczywiście, moja droga – odparł Bressard. – Ogólnie rzecz biorąc, o delikatnych sytuacjach i wydarzeniach, które rozgrywają się teraz albo też zaistniały w przeszłości, a które mogą zaszkodzić naszym rządom lub spowodować kłopoty. – Czy wydarzenia dzisiejszego wieczoru mogą do czegoś takiego doprowadzić?

– To Drew musi odpowiedzieć na Twoje pytanie, Giselle. Ja nie jestem w stanie i dowiem się równie chętnie jak Ty. Wyciągnął mnie z łóżka przed godziną, żądając, bym dla dobra nas obu zawiózł go natychmiast do Ciebie. Gdy zapytałem go dlaczego, stwierdził wyraźnie, że tylko JeanPierre może wyrazić zgodę na udzielenie mi tej informacji, informacji związanej z wydarzeniami dzisiejszego wieczoru. – I dlatego zaproponował pan, żebyśmy porozmawiali prywatnie, prawda, monsieur Latham? zapytał Villier. – Tak jest, proszę pana. – W takim razie pańskie przybycie tu dzisiaj, w tę koszmarną noc, można uznać za urzędową sprawę, n’estce pas. – Obawiam się, że tak – oznajmił Amerykanin. – Mimo tak późnej pory i tragedii, którą przeżyliśmy? – Tak – powtórzył Latham. – Każda godzina ma dla nas ogromne znaczenie. Szczególnie dla mnie, jeżeli mam mówić konkretnie. – Bardzo bym tego pragnął, monsieur. – A więc dobrze, będę mówił wprost. Mój brat jest oficerem operacyjnym Central Intelligence Agency. Zaopatrzony w fałszywą tożsamość, został wysłany w góry Hausruck w Austrii, aby przeprowadzić operację wywiadowczą związaną z rozwijającą coraz szerszą działalność organizacją neonazistowską. Od sześciu tygodni nie mamy od niego wiadomości. – Mogę zrozumieć Twój niepokój, Drew – przerwał

mu Henn Bressard. – Ale jaki ma to związek z dzisiejszym wieczorem, z tą koszmarną nocą, jak nazwał ją JeanPierre? Amerykanin bez słowa popatrzył na Villiera i aktor odezwał się cichym głosem: – Ten psychicznie chory stary człowiek, który popełnił w teatrze samobójstwo, był moim ojcem. Moim prawdziwym ojcem. Wiele lat temu, w czasie wojny, walczył w Ruchu Oporu. Hitlerowcy złapali go i złamali psychicznie, doprowadzając do szaleństwa. Giselle jęknęła cicho i chwyciła męża za ramię. – Ruch nazistowski się odradza – rzekł Latham. – Oni stają się coraz liczniejsi i wpływowi, wbrew temu, w co wszyscy chcą wierzyć i o czym chcą rozmawiać. – Powiedzmy, że w tym, co powiedziałeś, jest jakieś źdźbło prawdy – naciskał Bressard. – Ale jaki ma to związek z Quai d’Orsay? Powiedziałeś „dla dobra nas obu”. Dlaczego, przyjacielu? – Jutro otrzymasz pełną informację w naszej ambasadzie. Wymusiłem to dwie godziny temu i Waszyngton wyraził zgodę. Na razie mogę Ci przekazać tylko tyle, i tylko to wiem na pewno, że pieniądze, które płyną przez Szwajcarię dla rozwijającego się w Austrii ruchu faszystowskiego są w tajemnicy przekazywane przez ludzi tutaj, we Francji. Nie wiemy konkretnie przez kogo, ale sumy są ogromne, wiele milionów dolarów. Dla fanatyków, którzy rekonstruują partię, partię hitlerowską na uchodźstwie, ale wciąż ukrywają się w Niemczech. – Jeżeli masz rację, oznacza to, że tutaj działa jakaś

organizacja? – zapytał Bressard. – Zdrajca Jodelle’a – szepnął zaskoczony JeanPierre Villier. – Francuski generał! – Albo siatka, którą stworzył – rzekł Latham. – Na litość boską, o czym Wy mówicie? – zawołała Giselle. Odnaleziony ojciec, Resistance, naziści, miliony dolarów dla fanatyków w górach! Przecież to brednie… – Może zacząłby pan od samego początku, monsieur – zaproponował cicho aktor. – Być może będę mógł uzupełnić pańską informację szczegółami, o których jeszcze rano nie miałem pojęcia.

ROZDZIAŁ 2 Zgodnie z posiadanymi przez nas danymi – zaczął Latham w czerwcu 1946 roku repatriowany członek francuskiego Ruchu Oporu, posługujący się wymiennie nazwiskami Jean Froisant i Pierre Jodelle, regularnie pojawiał się w naszej ambasadzie zawsze w jakimś przebraniu i zawsze w nocy. Twierdził, że sądy paryskie odrzuciły jego informacje dotyczące zdrady jednego z przywódców Resistance. Zdrajca był rzekomo francuskim generałem, przebywającym w honorowym areszcie domowym przyznanym przez niemieckie najwyższe dowództwo tym Waszym generałom, którzy pozostali we Francji. Ocena pracowników OSI była negatywna. Uznali oni, że Froisant/Jodelle jest osobnikiem niezrównoważonym umysłowo, jak setki, jeżeli nie tysiące ludzi, którzy zostali psychicznie okaleczeni w obozach koncentracyjnych. – Skrót OSI oznacza Office of Special Investigations* – wyjaśnił Bressard, widząc oszołomienie malujące się na twarzach Villierów. – Była to amerykańska instytucja powołana do ścigania przestępców wojennych. – Przepraszam, sądziłem, że państwo wiecie – rzekł Latham. – Bardzo aktywnie działało tutaj, we Francji, wspólnie z Waszymi władzami. – Oczywiście – potwierdziła Giselle. – Ale to była

oficjalna nazwa. Słyszałam, że mieli również inne. Łowcy kolaborantów, poszukiwacze świń i różne takie. – Niech pan mówi dalej – poprosił wyraźnie poruszony JeanPierre marszcząc brwi. – Jodelle został tak po prostu uznany za wariata? – Nie było to tak nieuzasadnione, jak pan sądzi. Przesłuchiwano go bardzo dokładnie. Składał zeznania trzykrotnie przed niezależnymi zespołami. Taka jest standardowa procedura mająca na celu wykrycie nieścisłości… – A więc mieliście informację – przerwał mu aktor. – Kim był ten generał? – Nie wiemy… – Nie wiecie? – zawołał Bressard. – Mon Dieu, chyba nie zgubiliście tych materiałów? – Nie, nie zgubiliśmy ich, Henri. Zostały wykradzione. – Ale powiedział pan „zgodnie z naszymi danymi”! – wtrąciła się Giselle. – Powiedziałem „zgodnie z posiadanymi przez nas danymi” poprawił ją Latham. – Można umieścić nazwisko w określonych ramach czasowych i system indeksowy poda, jakie wszczęto postępowanie oraz ostateczne wnioski, bez odwoływania się do materiału dowodowego. Materiały takie jak protokoły przesłuchań i zeznania znajdują się w oddzielnych, utajnionych aktach. Taka procedura ma chronić poszczególne osoby przed zainteresowaniem kogoś niepowołanego, może nawet wrogo usposobionego… I właśnie te akta zostały usunięte.

Nie wiemy dlaczego… chociaż może teraz już wiemy. – I wiedział pan o mnie – przerwał mu JeanPierre. – Skąd? – Gdy wpływa nowa informacja, indeks zostaje uzupełniony przez OSI. Mniej więcej trzy lata temu pijany Jodelle zaczepił ambasadora Stanów Zjednoczonych przed teatrem „Lyceum”, gdzie występował pan w sztuce… – Je m’appelle Aquilon! – wtrącił z zapałem Bressard. – Byłeś magnifique – Och, siedź cicho, Henri… Proszę dalej, panie Latham. – Jodelle wykrzykiwał, jakim jest pan wielkim aktorem i że jest pan jego synem i dlaczego Amerykanie nie chcieli go słuchać. Oczywiście, pracownicy teatru odciągnęli go na bok, a portier teatralny odprowadził ambasadora do limuzyny. Wyjaśnił, że stary włóczęga jest niespełna rozumu, że to maniakalny wielbiciel pańskiego talentu, że kręci się wokół teatrów, w których pan występuje. – Nigdy go nie widziałem. Dlaczego? – Portier wyjaśnił również i ten fakt. Za każdym razem, gdy pan pojawiał się w drzwiach dla aktorów, ten człowiek uciekał. – Przecież to nie ma sensu! – oświadczyła Giselle. – Obawiam się, że ma, moja droga. – JeanPierre spojrzał ze smutkiem na żonę. – A przynajmniej potwierdza wszystko, czego dowiedziałem się dziś wieczorem… A więc, monsieur – zwrócił się do Lathama – z powodu tego dziwnego wydarzenia, moje nazwisko

zostało umieszczone w… jak pan to nazwał… Waszych nie utajnionych danych wywiadowczych? – Tylko jako pewien interesujący element, którego jednak nie należy traktować poważnie. – Ale pan potraktował go poważnie, n’estce pas… – Niech mnie pan zrozumie – rzekł Latham pochylając się. – Pięć tygodni i cztery dni temu mój brat miał nawiązać kontakt ze swoim łącznikiem w Monachium. Było to bardzo konkretne ustalenie, bez żadnych wariantów zapasowych, i wszystkie posunięcia zamykały się w ramach dwunastu godzin. Trwająca trzy lata, niezwykle niebezpieczna, prowadzona w głębokiej konspiracji operacja dobiegła końca i zbliżał się jej finał. Zapewniono mu również bezpieczną podróż do Stanów. Kiedy minął tydzień i wciąż nie było od niego żadnych wiadomości, poleciałem do Waszyngtonu i dokładnie przejrzałem wszystko, czym dysponowaliśmy na temat operacji Harry’ego… Mój brat ma na imię Harry. Z jakiegoś powodu, być może ponieważ była to stosunkowo dawna informacja, zwróciłem uwagę na incydent przy teatrze „Lyceum” i ta sprawa utkwiła mi w pamięci. Jak sam pan zauważył, po co ją w ogóle tam umieszczono? Słynni aktorzy i aktorki często są nękani przez obsesyjnie uwielbiających ich miłośników. Ciągle się o tym czyta. – No cóż – przerwał mu Villier. – To ryzyko związane z moim zawodem i najczęściej zupełnie nieszkodliwe. – Tak też pomyślałem, proszę pana. Dlaczego więc

umieszczono tam tę informację? – Czy znalazł pan odpowiedź? – Niezupełnie, ale to, co odkryłem wystarczyło, abym postanowił odnaleźć Jodelle’a. Od mojego powrotu do Paryża dwa tygodnie temu szukałem go wszędzie, we wszystkich zaułkach Montparnasse’u, we wszystkich miejscach, gdzie bywa biedota. – Dlaczego? – zapytała Giselle. – Jaką odpowiedź pan znalazł? Dlaczego w ogóle nazwisko mojego męża zostało przekazane do Waszyngtonu? – Zadawałem sobie te same pytania, pani Villier. Kiedy więc znalazłem się w Waszyngtonie, odszukałem poprzedniego ambasadora, z ostatniej administracji, i zapytałem go o tę sprawę. Rozumiecie państwo, taka informacja mogła zostać przekazana do organów wywiadowczych tylko w przypadku, jeżeli sam ambasador wyraził na to zgodę. – I co mój stary przyjaciel, pan ambasador, powiedział? wtrącił się Bressard wyraźnie ironicznym tonem. – Raczej jego żona… – Ach – przedstawiciel Quai d’Orsay skłonił głowę. – W takim razie powinniśmy słuchać uważnie. To ona powinna być ambasadorem. Jest inteligentną i bardziej zorientowaną we wszystkim osobą niż jej mąż. Ponadto jest lekarzem. – Tak, rozmawiałem z nią. Jest także zapaloną teatromanką. Zawsze siada w którymś z pierwszych trzech

rzędów. – Wcale nie najlepsze miejsca – mruknął aktor. – Przede wszystkim traci się perspektywę. Ale proszę mi wybaczyć, niech pan kontynuuje. I co powiedziała? – Mówiła o pańskich oczach, panie Villier, i o oczach Jodelle’a, który zatrzymał ich na chodniku i zaczął krzyczeć histerycznie. „Jego oczy były tak intensywnie niebieskie – powiedziała – a zarazem odcień tej barwy był zupełnie niezwykły dla niebieskookich ludzi. „Pomyślała więc, że bez względu na to, co ten człowiek mówi, być może w jego bełkocie kryje się jakaś prawda, ponieważ tak niezwykłe podobieństwo Waszych oczu może być jedynie uwarunkowane genetycznie. Przyznała, że było to tylko przypuszczenie, ale nie mogła przejść nad nim do porządku dziennego. W końcu, jak Henri wspomniał przed chwilą, ambasadorowa jest lekarką. – A więc pańskie podejrzenia okazały się słuszne – rzekł JeanPierre, kiwając z namysłem głową. – Gdy telewizja przekazała wiadomość, że nie zidentyfikowany stary człowiek zastrzelił się w teatrze, krzyknąwszy uprzednio, że jest pan jego synem… No cóż, wiedziałem, że odnalazłem Jodelle’a. – Ale pan się pomylił, panie Latham. Znalazł pan syna, a nie ojca, którego ów syn w ogóle nie znał. I co pan uzyskał? Niewiele mogę dodać do tego, co już pan wie, a i ja dowiedziałem się wszystkiego dopiero dziś wieczorem od ludzi, których zawsze uważałem za swoich rodziców. Dowiedziałem się, że Jodelle był bojownikiem

Ruchu Oporu, że śpiewał partie barytonowe w Operze Paryskiej. Niemcy go zdekonspirowali i wysłali do obozu koncentracyjnego, z którego jakoby nie powrócił. Nie było to prawdą, a biedak najwyraźniej zdawał sobie sprawę ze swych zaburzeń psychicznych, i nigdy się nie ujawnił. – Aktor umilkł na chwilę, a potem dodał ze smutnym namysłem: – Dał mi szansę spędzenia życia w dobrobycie, a sam zrezygnował z dającej choć trochę godności egzystencji. – Musiał Cię bardzo kochać, najdroższy – powiedziała Giselle. – Ale w jakim smutku, w jakich męczarniach musiał żyć. – Przyjaciele szukali go. Bardzo starali się go odnaleźć. Przecież można go było leczyć. Boże, cóż za tragiczne koleje losu. – JeanPierre spojrzał na Amerykanina. – I, monsieur, cóż mogę więcej powiedzieć? Nie mogę panu pomóc, tak samo jak nie mogę pomóc samemu sobie. – Niech mi pan dokładnie powie, co się stało. W teatrze dowiedziałem się bardzo niewiele. Policji nie było w chwili incydentu, a świadkowie, którzy pozostali na miejscu, przede wszystkim bileterzy – niewiele mogli mi wyjaśnić. Większość twierdziła, że kiedy usłyszeli krzyki, uznali je za część owacji, a potem ujrzeli starego, niechlujnie ubranego człowieka biegnącego środkowym przejściem z karabinem w ręku i krzyczącego, że jest pan jego synem. Potem ten starzec się zastrzelił. To było mniej więcej wszystko.

– Nie – odparł Villier kręcąc głową. – Było coś więcej. Na widowni przez moment panowała cisza wywołana zaskoczeniem, gwar wybuchnął później. Wtedy właśnie udało mi się usłyszeć kilka jego zdań. „Zawiodłem Ciebie i Twoją matkę… Jestem do niczego, jestem niczym. Próbowałem… Próbowałem, ale zawiodłem. „Tyle sobie przypominam, potem zapanował chaos. Nie mam pojęcia, o co mu chodziło. – To musiało dotyczyć jakiegoś wydarzenia – stwierdził z naciskiem Latham. – Bardzo dla niego ważnego, jakiejś katastrofy życiowej. Postanowił więc przerwać milczenie i porozumieć się z panem. Ostatni gest przed samobójstwem. Coś musiało doprowadzić go do tego stanu. – Może zachwiana równowaga psychiczna – zasugerowała żona aktora. – Nie przypuszczam – zaprotestował uprzejmie Amerykanin. – Był zbyt zorganizowany. Dokładnie wiedział, co robi… i co ma zamiar zrobić. Jakimś sposobem udało mu się przedostać do teatru z ukrytą bronią, co na pewno nie było łatwe, a potem doczekał do końca przedstawienia, do momentu gdy pani mąż przyjmował owację widzów. Nie miał zamiaru go tego pozbawiać. Człowiek ogarnięty obsesją dokonania szaleńczego czynu nie przejmowałby się tym, że przerywa sztukę, ponieważ chciałby zwrócić całą uwagę na siebie. Jodelle jednak tego nie zrobił. Część jego umysłu wciąż funkcjonowała bardzo racjonalnie, a poza tym zbyt pana

kochał, aby zerwać przedstawienie. – Jesteś również psychologiem? – zapytał Bressard. – W nie większym stopniu niż Ty, Henri. Do naszych umiejętności zawodowych należy badanie zachowań i przewidywanie ich w jakimś stopniu, czyż nie tak? – A więc uważa pan – przerwał mu Villier – że mój ojciec, ten prawdziwy, którego nie znałem, świadomie obmyślił wszystko, co wiązało się z jego śmiercią, i że motywy jego działania wiązały się z jakimś zdarzeniem. – Aktor odchylił się w fotelu i zmarszczył brwi. – W takim razie musimy dowiedzieć się, co to było, prawda? – Nie wiem w jaki sposób, proszę pana. On nie żyje. – Jeżeli aktor analizuje postać, w którą ma się wcielić na scenie lub w kinie, ale postać ta nie pasuje do wzorów w jego wyobraźni, musi przyjrzeć się jej w naturalnych warunkach i nadać indywidualne, wynikające z roli cechy, nieprawdaż? – Nie jestem pewien, czy dobrze rozumiem. – Wiele lat temu zaproponowano mi rolę szajcha beduinów, bardzo niesympatycznego człowieka, który bezlitośnie morduje swoich wrogów, ponieważ wierzy, że są oni wrogami Allaha. Taka postać aż prosi się o schematy, których wszyscy się spodziewają krzaczaste, zrośnięte brwi, spiczasta broda, cienkie, zaciśnięte w złym grymasie usta, oczy fanatyka. Doszedłem do wniosku, że wszystko to jest takie banalne. Poleciałem więc do Dżiddy, pojechałem na pustynię – zapewniam pana, że w luksusowych warunkach – i spotkałem się z paroma

beduińskimi wodzami. W niczym nie przypominali utartego obrazu. Rzeczywiście, byli religijnymi fanatykami, ale jednocześnie bardzo spokojnymi, uprzejmymi ludźmi szczerze wierzyli, iż to, co Zachód nazywa grzechami ich przodków, to całkowicie usprawiedliwione czyny, albowiem tamci dawni wrogowie byli wrogami ich Boga. Tłumaczyli nawet, że po zabiciu swoich wrogów ich przodkowie modlili się do Allaha za swoich nieprzyjaciół. Rzeź, którą uważali za konieczność, napawała ich prawdziwym smutkiem. Czy rozumie pan, o czym mówię? – To było Le Carnage du Voile – wpadł mu w słowo przedstawiciel Quai d’Orsay. – Byłeś doskonały i ukradłeś ten film jego dwu gwiazdom. Czołowy paryski krytyk napisał, że Twoje zło było tak czyste, ponieważ odziałeś je w szaty spokojnej życzliwości… – Henri, proszę. Wystarczy. – Wciąż nie wiem, do czego pan zmierza, panie Villier. – Jeżeli wierzy pan Jodelle’owi… jeżeli uważa pan, że to prawda, w takim razie był on mniej szalony, niż wskazywałyby jego poczynania. Czy nie o to w gruncie rzeczy panu chodziło? – Owszem. Tak właśnie uważam. I dlatego próbowałem go odnaleźć. – Taki człowiek pomimo swoich dolegliwości jest w stanie porozumiewać się z innymi, równie nieszczęśliwymi osobnikami, nieprawdaż? – Być może. A raczej z całą pewnością. – W takim razie musimy przeniknąć do jego

naturalnych warunków, do środowiska, w którym żył. Zrobimy tak, a właściwie ja zrobię. – JeanPierre! – zawołała Giselle. – O czym Ty mówisz? – Sztuka, którą wystawiamy nigdy nie jest grana przed południem. Tylko idiota grałby Koriolana osiem razy w tygodniu. Mam wolne dni. – I co z tego? – spytał zaniepokojony Bressard unosząc brwi. – Jak byłeś uprzejmy stwierdzić, Henri, jestem stosunkowo niezłym aktorem i mam dostęp do wszystkich magazynów kostiumów w Paryżu. Ubiór nie będzie więc problemem, a naturalistyczna charakteryzacja zawsze była moją silną stroną. Przed śmiercią monsieur Oliviera doszliśmy wspólnie do przekonania, że stanowi ona nieuczciwy zabieg – nazywał to zabawą w kameleona – ale mimo wszystko może zapewnić połowę zwycięstwa. Przeniknę do świata, w którym żył Jodelle, i być może mi się poszczęści. Jestem przekonany, że musiał z kimś rozmawiać na ten temat. – Środowisko – rzekł Latham – ten jego „świat” jest dosyć ponury i może być niebezpieczny, panie Villier. Jeżeli któryś z tych ludzi uzna, że ma pan przy sobie dwadzieścia franków, aby je zdobyć, połamie panu nogi. – Noszę przy sobie broń i proszę mi wierzyć, że w ciągu kilku ostatnich tygodni musiałem pięciokrotnie ją wyciągać. Poza tym w większości Ci ludzie są bardzo małomówni i nie lubią obcych, którzy zadają pytania. I to

nawet bardzo nie lubią. Nie udało mi się niczego osiągnąć. – Ach, ale przecież nie jest pan aktorem, monsieur, i jeżeli mam być całkiem szczery, pański francuski pozostawia wiele do życzenia. Bez wątpienia zapuszczał się pan w różne zakamarki w normalnym ubraniu, niewiele różniącym się od tego, które ma pan obecnie na sobie, n’estce pas. – No cóż… Tak. – Proszę mi znowu wybaczyć, ale starannie ogolony mężczyzna w dość przyzwoitej odzieży, w dodatku zadający pytania niezbyt płynną francuszczyzną, raczej nie mógł wzbudzać zaufania wśród przyjaciół Jodelle’a. – JeanPierre, natychmiast przestań! – zawołała Giselle. Twoja propozycja jest nie do przyjęcia! Jeżeli nawet pominiemy sprawę moich uczuć i Twojego bezpieczeństwa, Twój kontrakt zabrania Ci podejmowania ryzyka. Mój Boże, nie wolno Ci jeździć na nartach, grać w polo, czy nawet pilotować swój samolot! – Ale nie będę jeździł na nartach czy też konno, nie będę też latał samolotem. Zamierzam tylko pospacerować po różnych dzielnicach miasta, aby poznać ich atmosferę. To przecież o wiele mniej niż podróż do Arabii Saudyjskiej w celu przygotowania się do drugoplanowej roli. – Merde! – zawołał Bressard. – To wykluczone! – Nie przyszedłem tu, aby prosić pana o taką przysługę, panie Vilier – powiedział Latham. – Przyszedłem tu, w nadziei że może wie pan coś, co mogłoby mi pomóc.

Skoro nie, muszę się z tym pogodzić. Mój rząd jest w stanie wynająć ludzi, którzy zrealizują pański pomysł. – W takim razie bez fałszywej skromności mogę stwierdzić, że nie może pan liczyć na szczególne sukcesy. A chce pan osiągnąć jak najlepsze rezultaty, nieprawdaż, panie Latham? Czy też może tak szybko zapomniał pan o swoim bracie? Pański niepokój sugeruje, że raczej nie. Musi być świetnym facetem, wspaniałym starszym bratem, który niewątpliwie pomagał panu, być może kierował pańskimi krokami. W związku z tym uważam, że musi pan dla niego zrobić wszystko, co w pańskiej mocy. – Owszem, czuję niepokój, ale to sprawa osobista – przerwał mu ostro Amerykanin. – Jestem zawodowcem. – Ja też, monsieur. I jestem winien człowiekowi, którego nazywamy Jodelle, przynajmniej tyle samo, co pan swojemu bratu. A być może więcej. Utracił żonę i swoje pierwsze dziecko walcząc za nas wszystkich, a potem dobrowolnie skazał się na piekło, którego nawet nie jesteśmy w stanie sobie wyobrazić, po to, abym ja mógł żyć spokojnie. O tak, mam wobec niego dług wdzięczności: zawodowy i osobisty. Podobnie jak wobec kobiety, młodej aktorki, która była matką – moją i dziecka, którego imię noszę, też starszego brata, który mógłby pomagać mi w życiu. Mój dług jest ogromny, panie Latham, i nic nie powstrzyma mnie przed jego spłaceniem. Nikt z Was nie zdoła tego zrobić… Proszę łaskawie przyjść tu jutro w południe. Będę przygotowany – i ja, i wszystko co niezbędne.

Latham i Henri Bressard opuścili okazały dom Villiera przy Parc Monceau i poszli w stronę samochodu pracownika MSZ. – Chyba nie muszę mówić, że wcale mi się nie podoba ten pomysł – oznajmił Francuz. – Mnie też – przyznał Drew. – Wprawdzie jest wspaniałym aktorem, ale to, co zamierza, nie wchodzi w zakres jego specjalności. – Specjalności? Mnie po prostu nie podoba się jego zamiar urządzenia sobie wyprawy po rynsztokach Paryża, gdzie jeżeli go rozpoznają, może zostać ograbiony albo nawet porwany dla okupu. Ty chyba miałeś jednak co innego na myśli. Co takiego? – Nie jestem pewien, możesz to nazwać przeczuciem. Prawdopodobnie coś jednak przytrafiło się Jodelle’owi i chodzi tu o jakąś o wiele poważniejszą sprawę niż tylko samobójstwo popełnione przez starego, psychicznie chorego człowieka w obecności nigdy nie poznanego bezpośrednio syna. Sam czyn był gestem skrajnej rozpaczy. Jodelle zdał sobie chyba sprawę, że został pokonany, ostatecznie zwyciężony. – Tak, słyszałem, co mówił JeanPierre – przytaknął Bressard, obchodząc samochód i kierując się w stronę miejsca kierowcy, gdy tymczasem Latham otwierał drzwi od strony chodnika. – Stary krzyczał, że zawiódł. Próbował, ale zawiódł. – Ale c o takiego próbował? W c z y m zawiódł? O c o chodziło?

– Być może stracił już nadzieję – odparł Henri, zapuszczając silnik. Ruszyli. – Uświadomił sobie, że wróg jest poza jego zasięgiem. – By rzeczywiście się o tym przekonać, musiał najpierw odnaleźć owego wroga, a potem zrozumieć, że jest bezsilny. Wiedział, że uchodzi za szaleńca. Ani w Paryżu, ani w Waszyngtonie nie był uważany za wiarygodnego, został odtrącony, do diabła, wyrzucony, zlekceważony przez sądy. A więc sam zaczął szukać swojego wroga i kiedy wreszcie znalazł go… może ich, coś się stało. Odebrali mu możliwość działania. – Skoro tak, to dlaczego tylko go powstrzymali, a nie zabili? – Bo nie mogli. Gdyby go zlikwidowali, ta śmierć wywołałaby zbyt wiele pytań. Niech sobie żyje, aż do końca, który w jego wieku i sytuacji nie mógł być zbyt odległy. Niech sobie chodzi po świecie jeszcze jeden pijaczek dręczony manią prześladowczą. Gdyby jednak został zamordowany, jego szalone oskarżenia mogłyby nabrać innego wydźwięku. Niewykluczone, że ludzie tacy jak ja zaczęliby węszyć, a do tego przeciwnik nie mógł dopuścić. Żyjąc, był nikim, ale gdyby został zabity, mógł stać się kimś. – Wciąż nie mogę dostrzec, przyjacielu, w jaki sposób wiąże się to z JeanPierre’em. – Wrogowie Jodelle’a, a więc grupa istniejąca tu we Francji, moim zdaniem powiązana z nazistowskim ruchem w Niemczech, jest głęboko zakonspirowana, ale ma swoje aktywnie działające oczy i uszy. Jeżeli stary nawiązał

z kimś kontakt, przynajmniej śledzili go do chwili samobójstwa. Będą uważnie obserwować, czy ktoś zacznie się nim interesować. Jeżeli w słowach Jodelle’a kryła się jakaś prawda, nie mogą sobie pozwolić, by tego nie zrobić… A to znowu prowadzi do akt OSI, które zaginęły w Waszyngtonie. Zostały celowo skradzione. – Rozumiem, o co Ci chodzi – rzekł Bressard – i teraz jestem zdecydowanie przeciwny mieszaniu w tę sprawę Villiera. Zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby go powstrzymać. Giselle mi pomoże. Jest równie uparta jak on, a JeanPierre ją uwielbia. – Może nie słuchałeś go wystarczająco uważnie. Powiedział, że nikt z nas go nie powstrzyma. I wcale nie grał jakiejś roli, Henri, mówił to zupełnie serio. – Zgadzam się, ale właśnie wprowadziłeś do sprawy nowy element. Prześpijmy się z tym problemem, jeżeli któryś z nas będzie w stanie zasnąć… Czy w dalszym ciągu mieszkasz na Rue du Bac? – Tak, ale chciałbym najpierw zajrzeć do ambasady. W Waszyngtonie jest ktoś, z kim muszę porozmawiać za pośrednictwem bezpiecznej linii. Odwiozą mnie do domu naszym samochodem. – Jak sobie życzysz. Latham zjechał windą do podziemnego kompleksu ambasady i poszedł białym, oświetlonym neonowymi lampami korytarzem do Centrum Łączności. Wsunął plastykową kartę klucz do szczeliny czytnika. Rozległ się krótki, ostry brzęczyk, ciężkie drzwi otworzyły się i Drew

wszedł do środka. Wielkie, klimatyzowane i zabezpieczone przed kurzem pomieszczenie było dziewiczo białe, podobnie jak korytarz, pod trzema ścianami ustawiono mnóstwo sprzętu elektronicznego, co dwa metry przed każdą konsolą stał obrotowy fotel. Jednak w związku z późną porą tylko jeden był zajęty. Między drugą a szóstą rano czasu paryskiego praca w tym dziale była najmniej intensywna. – Widzę, że dostałeś psią wachtę, Bobby – odezwał się Drew do samotnego dyżurnego siedzącego z drugiej strony pokoju. Trzymasz się? – Prawdę mówiąc, lubię to – odparł Robert Durbane, pięćdziesięciotrzyletni łącznościowiec i dowódca Centrum Łączności. Moi ludzie myślą, że jestem dobrym facetem, kiedy biorę tę wachtę. Mylą się, ale nie mów im tego. Widzisz czym się zajmuję? Durbane podniósł londyńskiego „Timesa” złożonego na stronie z zabójczym akrostychem i krzyżówką, z której słynęło to pismo. – Uważam, że do swoich obowiązków dodajesz jeszcze masochizm – oznajmił Latham, podchodząc do fotela z prawej strony operatora. – Nie jestem w stanie rozwiązać ani jednej. Nawet nie próbuję. – Ani Ty, ani żaden z tych młodzików. Bez komentarzy, panie szpiegu. – Mam wrażenie, że w tej uwadze tkwi drobne żądło. – Daj się wypchać… Co mogę dla Ciebie zrobić? – Chcę porozmawiać przez telefon szyfrujący z Sorensonem.

– Nie złapał Cię godzinę temu? – Nie było mnie w domu. – Znajdziesz wiadomość od niego… Ale to ciekawe, mówił tak, jakbyście obaj już rozmawiali. – Owszem, ale to było trzy godziny temu. – Skorzystaj z czerwonego telefonu w klatce. – Durbane odwrócił się i wskazał sięgającą do sufitu szklaną kabinkę przed czwartą ścianą. Kabinka, popularnie nazywana klatką, była dźwiękoszczelnym, zabezpieczonym miejscem, w którym można było prowadzić poufne rozmowy bez obawy podsłuchu. – Będziesz wiedział, kiedy szyfrator się włączy. – Mam nadzieję – odparł Drew, robiąc aluzję do kakofonii pisków poprzedzających intensywny szum w słuchawce informujący, że urządzenie kodujące działa. Wstał z fotela, zbliżył się do grubych, szklanych drzwi klatki i wszedł do środka. W pomieszczeniu stał duży stół z plastykowym blatem, na którego środku znajdował się czerwony telefon, notesy i ołówki oraz popielniczka. W kącie tej swego rodzaju „celi” stało urządzenie do niszczenia papieru, której zawartość palono co osiem godzin albo nawet częściej w razie potrzeby. Latham usiadł na fotelu ustawionym tak, że skierowany był plecami w stronę personelu pracującego w Centrum Łączności. Był to sposób maksymalnego zabezpieczenia stosowany w obawie przed możliwością czytania z warg. Śmiano się z tego do chwili, gdy w najbardziej gorącym okresie zimnej wojny wykryto

sowiecką wtyczkę w Centrum Łączności ambasady. Drew podniósł słuchawkę i czekał. Osiemdziesiąt dwie sekundy później po tradycyjnej symfonii pisków i szumów, rozległ się głos Wesleya T. Sorensona, dyrektora Wydziału Operacji Konsularnych. – Gdzie u diabła się podziewałeś? – zapytał Sorenson. – Po tym jak wyraziłeś zgodę, bym kontaktował się z Henrim Bressardem i obiecał, że udzielę mu wyjaśnień, poszedłem do teatru, a potem zadzwoniłem do niego. Zawiózł mnie do domu Villiera przy Parc Monceau. Właśnie stamtąd wracam. – A więc Twoje przypuszczenia były słuszne? – Jak proste równanie matematyczne. – Dobry Boże! Ten stary rzeczywiście był ojcem Villiera? – Potwierdził to sam Villier, który dowiedział się o wszystkim od, jak to określił, jedynych rodziców, jakich znał. – Biorąc pod uwagę okoliczności, szok musiał być straszny. – O tym właśnie musimy porozmawiać, Wes. Ten wstrząs wywołał u naszego słynnego aktora cholerne poczucie winy. Jest zdecydowany wykorzystać swoje umiejętności, żeby przemknąć do środowiska Jodelle’a i zorientować się czy zdoła nawiązać kontakt z jego przyjaciółmi oraz dowiedzieć się, czy stary powiedział komuś, gdzie był w ciągu kilku ostatnich dni, kogo chciał odnaleźć i co miał zamiar zrobić.

– To Twój scenariusz – przerwał mu Sorenson. – Scenariusz na wypadek gdyby założenia okazały się słuszne. – Musiały okazać się słuszne, jeżeli prawidłowo rozumowałem. Ale tamten scenariusz zakładał wykorzystanie naszych własnych środków, a nie samego Villiera. – Miałeś rację. Gratuluję. – Udzielono mi pomocy, Wes. Mam na myśli żonę poprzedniego ambasadora. – Ale to Ty ją odnalazłeś. Nikt inny nie wpadł na ten pomysł. – Nie przypuszczam, aby ktoś inny miał brata w tak trudnej sytuacji. – Rozumiem. Z czym więc masz problem? – Z determinacją Villiera. Próbowałem mu wyperswadować jego pomysł, ale nie udało mi się. I chyba nikomu się nie uda. – A po co go od tego odwodzić? Może zdoła się czegoś dowiedzieć. Dlaczego miałbyś mu przeszkadzać? – Ponieważ ten, kto doprowadził Jodelle’a do samobójstwa, musiał z nim rozmawiać. W jakiś sposób przekonał go, że przegrał wszystko z kretesem, że jest skończony. Że nic mu już nie pozostało. – Z psychologicznego punktu widzenia bardzo logiczne. Jego obsesja nie miała ujścia i musiała go zniszczyć. A więc? – Kimkolwiek są, niewątpliwie będą bacznie zwracać

uwagę na konsekwencje tego samobójstwa. Jak już powiedziałem Bressardowi, nie mogą tego nie zrobić. Jeżeli ktokolwiek pojawi się teraz i zacznie zadawać pytania na temat Jodelle’a… No cóż, taki człowiek nie będzie miał szczególnych szans, jeżeli jego nieprzyjaciele to ludzie, o których myślę. – Wyjaśniłeś to Villierowi? – Może nie tak dokładnie, ale chyba wystarczająco wyraźnie dałem mu do zrozumienia, jak niebezpieczne są jego plany. A on właściwie odesłał mnie do diabła. Oznajmił, że ma wobec Jodelle’a taki sam, jeżeli nie większy dług wdzięczności, jak ja wobec Harry’ego. Mam jutro w południe przyjść do niego. Zapewnił, że będzie przygotowany. – Wytłumacz mu więc wszystko jeszcze raz – polecił Sorenson. – Jeżeli będzie dalej nalegał, pozwól mu działać. – Czy chcemy mieć na sumieniu skrócenie jego kariery? – Trudne decyzje nazywa się trudnymi, dlatego że nie są łatwe. Chcesz znaleźć Harry’ego, a ja chcę odnaleźć raka, który rozrasta się w Niemczech. – A ja chciałbym, by w obu przypadkach nam się powiodło odparł Latham. – Oczywiście, ja też. A więc jeżeli Twój aktor ma ochotę wystąpić, nie powstrzymuj go. – Chcę dać mu osłonę. – Powinieneś. Martwy aktor nie będzie mógł nam

powiedzieć, czego się dowiedział. Dogadaj się z Deuxieme, są w tym dobrzy. Za mniej więcej godzinę zadzwonię do Claude’a Moreau. Jest dyrektorem Biura i będzie wówczas w swoim gabinecie. Pracowaliśmy razem w Istambule. Był najlepszym operacyjnym agentem, jakim kiedykolwiek dysponował francuski wywiad. Mówiąc dokładnie, to światowa klasa. Da Ci wszystko, czego potrzebujesz. – Czy powinienem powiedzieć Villierowi? – Jestem jednym ze starych chłopców, Latham. Może to dobre, a może złe, ale sądzę, że jeśli masz zamiar zorganizować operację, powinieneś pójść na całość. Villier powinien również mieć przy sobie pluskwę, oczywiście to zwiększa ryzyko, i powinieneś mu dokładnie wszystko uświadomić. Niech podejmie całkowicie świadomą decyzję. – Cieszę się, że się rozumiemy. Dziękuję Ci. – Może wyciągnięto mnie z lamusa, Drew, ale kiedyś znajdowałem się w Twojej sytuacji. Cholernie wredna rozgrywka szachowa, zwłaszcza jeżeli giną pionki. Szczególnie mocno się o nich pamięta, uwierz mi na słowo. Stanowią pożywkę dla nocnych koszmarów. – Wszystko, co o Tobie mówią, jest prawdą, hę? Nie wyłączając Twojej skłonności do wymagania od pracowników operacyjnych, żeby mówili Ci po imieniu. – Dużo w tym wszystkim przesady – odparł dyrektor wydziału. – Ale kiedy zajmowałem się tym co Ty, gdybym mógł wtedy zwracać się do mojego szefa Bili, George,

Stanford, albo choćby Casey, wydaje mi się, że mógłbym być wobec nich o wiele bardziej szczery. I tego właśnie od Was chcę. „Panie dyrektorze” cholernie w tym przeszkadza. – Masz zupełną rację. – Wiem. A więc rób, co masz zrobić. Latham wyszedł z ambasady na avenue Gabriel i podszedł do opancerzonego samochodu z dyplomatyczną rejestracją, który miał go zawieźć do mieszkania na rue du Bac. Citroen, był z tyłu zbyt ciasny i dlatego usiadł z przodu, obok kierowcy z korpusu piechoty morskiej. – Znacie adres? – zapytał. – O tak, znam z całą pewnością, proszę pana, oczywiście. Zmęczony Drew zerknął na kierowcę. Jego akcent był niewątpliwie amerykański, ale szyk zdania dość dziwny. A może po prostu zmęczenie spowodowało, że się przesłyszał. Zamknął oczy tracąc poczucie czasu, wdzięczny za nicość, za czarną pustkę wypełniającą jego umysł. Przynajmniej na kilka minut jego niepokój ustąpił. Potrzebował tej chwili wytchnienia, cieszył się nią. Aż nagle uświadomił sobie, że jadą tak szybko, aż rzuca nim na siedzeniu. Otworzył oczy. Samochód pędził przez most, jakby kierowca brał udział w wyścigu w Le Mans. – Hej, stary – odezwał się Latham. – Wcale nie jestem spóźniony na randkę. Zdejmij trochę nogę z gazu, kolego. – Tut mir… Przepraszam, proszę pana. – Co? – Z pełną prędkością zjechali z mostu

i kierowca skręcił w ciemną, nieznaną ulicę. I nagle Drew zorientował się: nie byli wcale w okolicy rue du Bac. – Co u diabła wyprawiasz? wrzasnął. – To droga na skróty, proszę pana. – Pieprzysz! Zatrzymaj ten cholerny samochód! – Nein! – Wrzasnął mężczyzna w mundurze żołnierza piechoty morskiej. – Jedziesz tam, gdzie Cię zawiozę, koleś! – Kierowca wyszarpnął pistolet zza bluzy i wycelował w głowę Lathama. – Nie rozkazuj mi. To ja będę Ci rozkazywał! – Chryste, jesteś jednym z nich. Ty skurwysynu, jesteś jednym z nich! – Spotkasz innych, a potem znikniesz! – A więc to prawda? Jesteście w całym Paryżu… – Und England, und die Yereinigten Staaten, und Europa! SiegHeil! – Sieg Ci w dupę – burknął cicho Drew, napinając w cieniu lewą dłoń i jednocześnie przesunął lewą stopę po podłodze citroena. – Co powiesz na drobny „blitzkrieg – Mówiąc to Latham z całej siły kopnął prawą nogę kierowcy i na oślep wcisnął pedał hamulca. W tej samej chwili podbił również łokieć prawej ręki porywacza. Broń wyleciała z garści neonazisty. Drew schwycił ją w locie i wystrzelił w prawe kolano kierowcy, w chwili gdy uderzyli w róg budynku. – Przegrałeś! – wysapał Latham, otwierając drzwi i chwytając mężczyznę za bluzę. Wyskoczył z samochodu, gwałtownym ruchem wyciągnął kierowcę na swoją stronę

i cisnął go na chodnik. Znajdowali się w jednej z przemysłowych dzielnic Paryża, wśród pustych w nocy dwu i trzypiętrowych budynków fabrycznych. Poza słabymi latarniami ulicznymi jedynym źródłem światła były reflektory uszkodzonego citroena. Ale to wystarczało. – A teraz porozmawiasz sobie ze mną, koleś! – warknął do skulonego na trotuarze „marinę”, który jęczał, ściskając przestrzeloną nogę. – Chyba że wolisz, bym następną kulę wpakował Ci w ręce, którymi ściskasz kolano. Potrzaskanych dłoni nigdy nie da się całkowicie poskładać. Przykra perspektywa na resztę życia! – Nein! Nein! Nie strzelaj! – A czemu nie? Sam mi powiedziałeś, że mnie zabijecie. Dokładnie pamiętam Twoje słowa: „A potem znikniesz”. Jestem bardziej litościwy i nie zabiję Cię. Po prostu zamienię Ci resztę życia w piekło. Najpierw będę strzelał w dłonie, potem w stopy… Kim jesteś, skąd masz ten mundur i ten samochód? Gadaj! – Mamy mundury… amerikanische. franzosische, englische. – A samochód, samochód ambasady. Gdzie jest człowiek, którego miejsce zająłeś? – Powiedziano mu, żeby nie przychodził… – Kto? – Nie wiem! Samochód podstawiono przed budynek. Schlussel… to znaczy klucz… był w stacyjce. Miałem rozkaz Cię przywieźć. – Kto Ci rozkazał?

– Moi przełożeni. – Ludzie, do których mnie wiozłeś? – Ja. – Kim oni są? Podaj jakieś nazwiska. Już! – Nie znam żadnych nazwisk! Porozumiewają się z nami za pomocą szyfru, cyfr i liter. – Jak się nazywasz? – Drew kucnął przy kierowcy, wciskając lufę pistoletu w dłoń zaciśniętą na krwawiącym kolanie. – Erich Hauer, przysięgam! – Twój kod, Erichu. Albo zapomnij o swoich rękach i stopach. – CZwolf… dwanaście. – O wiele lepiej mówisz po angielsku, kiedy nie masz pełnych gaci, drogi Erichu… Dokąd mnie wiozłeś? – Pięć, czy sześć przecznic stąd. Miałem poznać właściwą ulicę dzięki Scheinwerfer… – Co to takiego? – Reflektory. Z wąskiej uliczki z lewej strony. – Nie ruszaj się, adolfku – mruknął Latham. Podniósł się i wciąż trzymając broń skierowaną w stronę Niemca, podszedł do drzwi samochodu. Niezgrabnie usiadł tyłem na fotelu pasażera i macał lewą dłonią pod tablicą przyrządów, aż odnalazł telefon zapewniający bezpośrednie połączenie z ambasadą. Aparatura znajdowała się w bagażniku, istniały więc spore szansę, że będzie działać. Działała. Zerkając kątem oka Drew raz za razem nacisnął czterokrotnie guzik z cyferką zero. Sygnał alarmowy.

– Ambasada amerykańska – rozległ się w głośniku głos Durbane’a. – Potwierdzam Zero Cztery. Taśma włączona, mów! – Bobby, tu Latham… – Wiem. Mam Cię na siatce współrzędnych. Dlaczego zgłaszasz Cztery Zero? – Zostałem porwany i dzięki uprzejmości naszej nazistowskiej zmory wieziono mnie na szybką egzekucję. Kierowca z piechoty morskiej był lipny. Ktoś w bazie transportowej wystawił mnie. Sprawdź natychmiast cały zespół! – Chryste, jesteś w porządku? – Tylko trochę poobijany. Mieliśmy wypadek i skinhead nie czuje się teraz najlepiej. – Dobra, mam Twoje współrzędne. Wysyłam patrol… – Wiesz dokładnie, gdzie jesteśmy? – Oczywiście. – Wyślij dwa patrole, Bobby. Jeden uzbrojony w broń szturmową. – Zwariowałeś? To Paryż, Francuzi! – Francuzi będą nas kryć. Potraktuj to jako rozkaz z Operacji Konsularnych… Pięć czy sześć przecznic dalej w ulicy z lewej strony stoi samochód z włączonymi reflektorami. Musimy zgarnąć ten samochód i ludzi, którzy w nim siedzą! – Kto to taki? – Między innymi moi kaci. Nie ma czasu, Bobby! Działaj!

Latham cisnął słuchawkę na uchwyt i chwiejąc się podszedł do Ericha Hauera, który mógł doprowadzić go do setek swoich kumpli w Paryżu i poza miastem – obojętne świadomie czy nie. Środki chemiczne mu w tym pomogą, nie było innego wyjścia. Drew schwycił Hauera za nogi; mężczyzna wrzasnął z bólu. – Proszę! – Zamknij się, świński ryju. Jesteś mój, rozumiesz? Jeżeli zaczniesz gadać, to później dobrze na tym wyjdziesz. – Nic nie wiem. Jestem tylko CZwolf, nic więcej nie wiem. – Za mało! Mam brata, który Was tropił, skurwysyny. Powiedział mi, że jest już na ostatnim etapie tej pieprzonej misji, i wierzę, że mi nie skłamał. A więc powiesz mi więcej, o wiele więcej, zanim z Tobą skończę. Uwierz mi na słowo, drogi Erichu, będziesz żałował, że mnie poznałeś. Nagle za zakrętu pustej, ciemnej ulicy wyjechał z piskiem opon czarny samochód. Zwolnił gwałtownie i w tej samej chwili rozległa się gwałtowna kanonada, śmiercionośny ogień z broni maszynowej, zmiatający wszystko na drodze. Latham próbował wciągnąć Niemca za pancerną osłonę citroena, ale nie był w stanie ratować jednocześnie i jego, i siebie. Gdy samochód, z którego strzelano, pomknął dalej, Drew spojrzał na swojego jeńca. Podziurawiony jak sito, zakrwawiony Erich Hauer był martwy. Jedyny człowiek, który mógł odpowiedzieć

przynajmniej na kilka pytań, już nie żył. Gdzie szukać następnego i jak długo to potrwa?

ROZDZIAŁ 3 Noc dobiegała już końca i na wschodnim horyzoncie pojawiał się wczesny brzask, gdy wyczerpany Latham wszedł do małej windy przypominającej klatkę z ozdobnych prętów z brązu, która miała zawieźć go do mieszkania na piątym piętrze przy rue du Bac. W normalnych okolicznościach poszedłby po schodach, wychodząc z założenia, że będzie miało to dobry wpływ na to czy owo, ale nie teraz – powieki niemal same mu się zamykały. Godziny od drugiej do piątej trzydzieści wypełnione były dyplomatycznymi czynnościami, ale dzięki temu Drew zyskał możliwość spotkania z Claude’em Moreau, szefem potężnego i tajemniczego Deuxieme Bureau. Zadzwonił ponownie do Waszyngtonu do Sorensona, prosząc go, aby mimo późnej pory porozumiał się z francuskim oficerem wywiadu, i przekonał go, aby natychmiast pojechał do ambasady amerykańskiej. Moreau był łysiejącym mężczyzną w średnim wieku i średniej budowy ciała. Garnitur leżał na nim tak, jakby jego właściciel przez większą część dnia zajmował się podnoszeniem ciężarów. Demonstrował pełne beztroski galijskie poczucie humoru, dzięki któremu potrafił spoglądać na sprawy z właściwej perspektywy, kiedy sytuacja groziła wymknięciem się spod kontroli, a tak mogło się stać, gdy w ambasadzie nieoczekiwanie pojawił się wściekły i przerażony Henri Bressard,

pierwszy sekretarz w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Republiki Francuskiej. – Co się u diabła dzieje? – zapytał Bressard wkraczając do gabinetu ambasadora. Obecność Moreau wyraźnie go zaskoczyła, ale natychmiast przeszedł nad nią do porządku. – Alló, Claude odezwał się po francusku – nie jestem szczególnie zdziwiony, widząc Cię tutaj. – En anglais, Henri… Pan Latham rozumie nas, ale pan ambasador w dalszym ciągu posługuje się rozmówkami. – Ach ten amerykański takt dyplomatyczny! – Zrozumiałem, Bressard – rzekł z naciskiem ambasador Daniel Courtland siedzący w szlafroku i nocnych pantoflach za biurkiem – i chcę powiedzieć, że już się uczę Waszego języka. Szczerze mówiąc, chciałem objąć placówkę w Szwecji, po szwedzku mówię płynnie, ale inni zadecydowali inaczej. Jesteście więc skazani na mnie, tak jak ja na Was. – Przepraszam, panie ambasadorze. Miałem trudną noc… Próbowałem się do Ciebie dodzwonić, Drew, ale kiedy odzywała się tylko Twoja automatyczna sekretarka, doszedłem do wniosku, że wciąż jesteś tutaj. – Powinienem wrócić do domu godzinę temu. A dlaczego Ty tu jesteś? Dlaczego chciałeś się ze mną zobaczyć? – Wszystko jest w raporcie Surete. Nalegałem, aby policja do nich zadzwoniła… – Co się stało? – przerwał mu Moreau, unosząc brew. Chyba nie zaatakowała Cię Twoja była żona. Wasz rozwód

przebiegł w wyjątkowo przyjaznej atmosferze. – Nie jestem pewien, czy wolałbym, aby to była ona. Lucille może być podstępną dziwką, ale na pewno nie jest głupia. A Ci ludzie byli. – Jacy ludzie? – Kiedy podrzuciłem tu Drew, pojechałem do mojego mieszkania na Montaigne. Jak się orientujesz, jednym z przywilejów związanych z moim stanowiskiem jest przydzielone miejsce do parkowania przed domem. Ze zdumieniem stwierdziłem, że jest zajęte, a dodatkowo zirytował mnie fakt, że na wszystkich innych w sąsiedztwie również stoją samochody. I nagle zauważyłem, że z przodu siedzi dwóch mężczyzn, a kierowca rozmawia przez telefon komórkowy. O drugiej rano nie jest to normalny widok, zwłaszcza jeżeli kierowcy grozi pięćset franków grzywny za parkowanie w tym miejscu bez dyplomatycznych tablic rejestracyjnych albo plakietki Quai d’Orsay na przedniej szybie. – Jak zawsze – rzekł Moreau – nasz dyplomata ma skłonność do przedstawiania wydarzeń stopniując napięcie, by stworzyć właściwą atmosferę, ale proszę, Henri, poza osobistą obrazą jaka Cię spotkała, co takiego się stało? – Te sukinsyny zaczęły do mnie strzelać! – Co?! – Latham zerwał się z fotela. – Słyszałeś! Mój samochód oczywiście jest zabezpieczony przed takimi atakami, cofnąłem się więc szybko, a potem ich staranowałem, przyciskając ich wóz

do muru. – A co dalej? – zawołał ambasador Courtland zrywając się na równe nogi. – Dwaj mężczyźni wyskoczyli z drugiej strony i uciekli. Serce łomotało mi jak szalone. Zadzwoniłem z samochodowego telefonu na policję i zażądałem, żeby zaalarmowali Surete. – Nie spodziewałbym się tego po Tobie – rzekł cicho zaskoczony Drew. – Staranowałeś ich, kiedy do Ciebie strzelali? – Ich pociski nie byłyby w stanie przebić nawet szyb. – Niektóre mogłyby, możesz mi wierzyć. Na przykład w pełnym płaszczu metalowym. – Naprawdę? – Bressard zbladł gwałtownie. – Masz zupełną rację, Henri – oznajmił Moreau, ponownie kiwając głową. – Twoja eks żona na pewno byłaby bardziej skuteczna. A teraz może byśmy się trochę uspokoili i zastanowili, cóż nasz dzielny przyjaciel osiągnął? Mamy samochód, tablice rejestracyjne i bez wątpienia mnóstwo odcisków palców, które natychmiast przekażemy do Interpolu. Moje uznanie, Henri Bressard. – Czy rzeczywiście są pociski, które mogą przebić kuloodporną karoserię? Związek tego wydarzenia z samobójstwem Jodelle’a i spotkaniem w domu Villiera był aż nazbyt oczywisty. Wziąwszy również pod uwagę atak na Lathama, stawało się jasne, że sytuacja wymaga podjęcia konkretnych decyzji. Bressard i Drew mieli być przez dwadzieścia cztery godziny na dobę chronieni przez

ludzi z Deuxieme – Francuz w wyraźny sposób, Latham na własne życzenie, nie tak jawnie. Dlatego nie oznakowany samochód Deuxieme pozostanie naprzeciwko domu Drew, do momentu kiedy przyjedzie zmiana albo Amerykanin wyjdzie rano z mieszkania. Wreszcie, JeanPierre Villier, który również miał być strzeżony, pod żadnym pozorem nie ma prawa prowadzić swoich poszukiwań w podejrzanych dzielnicach Paryża. – Powiem mu to osobiście i bez ogródek – oznajmił Claude Moreau, szef Deuxieme Bureau. r. Villier jest skarbem Francji! Poza. tym moją żona zabije mnie albo w naszym małżeńskim łożu, zacznie przyjmować kochanka za kochankiem, jeśli dopuszczę, żeby coś mu się stało. Niepokojące wątpliwości na temat bazy transportowej ambasady zostały szybko wyjaśnione. Dyspozytor był nie znanym nikomu człowiekiem, ale pozwolono mu objąć nocną zmianę, ponieważ wszystkie dokumenty miał w porządku. Zniknął kilka minut po tym, gdy samochód z Lathamem odjechał z avenue Gabriel. Był to Amerykanin mówiący po francusku zamieszkały w Paryżu i zwerbowany przez ruch nazistowski. Godziny przed świtem zajęły nie kończące się analizy sytuacji podobnie jak długie rozmowy zakodowaną linią między Moreau a Wesleyem Sorensonem w Waszyngtonie. Dwaj specjaliści od głęboko zakonspirowanych operacji wywiadowczych przygotowując scenariusz działań pościgowych przypominali tajemniczych magów, ale Drew bez zastrzeżeń przyjmował wszystko, co mówili. Wiedział,

że jest dobry – może nie tak dobry w chłodnych, intelektualnych działaniach, jak jego brat Harry, ale z całą pewnością lepszy, gdy sytuacja wymagała szybkich decyzji i siły fizycznej. Moreau i Sorenson byli z kolei mistrzami podstępu i infiltracji, którym udało się przeżyć utrzymywaną dotąd w tajemnicy rzeź szpiegów, do której doszło w czasie najbardziej krwawych lat zimnej wojny. Od takich ludzi mógł się wiele nauczyć, nawet wtedy gdy wyznaczali mu zadania. Latham wyszedł z windy jak lunatyk i ruszył korytarzem w kierunku swojego mieszkania. Gdy automatycznie spróbował włożyć klucz do zamka, nagle zorientował się, że zamka nie ma! Zamiast niego widniał pusty otwór – cały zamek został wycięty, albo laserem, albo miniaturową ręczną piłą. Dotknął drzwi. Otworzyły się wolno, odsłaniając panujący wewnątrz bałagan. Drew wyciągnął pistolet z kabury pod pachą i ostrożnie wsunął się do środka. Mieszkanie zostało kompletnie zdewastowane – tapicerka popruta nożami, poduszki porozrywane i wypatroszone, szuflady wyciągnięte, a ich zawartość wyrzucona na podłogę. To samo w dwóch sypialniach, garderobie, kuchni i łazienkach, a szczególnie w gabinecie, w którym pocięto nawet dywany. Jego wielkie biurko dosłownie porąbano na kawałki, najwyraźniej w poszukiwaniu skrytek, w których mogły być ukryte tajne dokumenty. Zakres zniszczeń był oszałamiający, niczego nie oszczędzono. Ale Latham był tak wyczerpany, że po prostu nie chciał o tym myśleć. Potrzebował wypoczynku, potrzebował snu. Przez

chwilę tylko zastanawiał się nad całkowitym brakiem logiki w przeprowadzaniu tej akcji. Wszystkie poufne materiały znajdowały się w biurowym sejfie na drugim piętrze ambasady. Wrogowie starego Jodelle’a – obecnie jego wrogowie – powinni byli to przewidzieć. Przeszukał jedną z szaf i znalazł przedmiot, który intruzi na pewno zabraliby ze sobą lub zniszczyli, gdyby go rozpoznali. Uśmiechnął się zadowolony. Stalowa sztaba długości pół metra zaopatrzona była na każdym końcu w duże gumowe poduszki, w których znajdowały się mechanizmy alarmowe. W czasie podróży, gdy zatrzymywał się w pokojach hotelowych, niezmiennie podpierał nią drzwi i uruchamiał alarmy przekręcając gumowe poduszki. Gdyby ktoś usiłował otworzyć od zewnątrz tak zabezpieczone drzwi, serie przenikliwych gwizdów z całą pewnością zmusiłyby intruza do ucieczki. Drew zaniósł przyrząd do pozbawionego zamka wejścia, uruchomił system alarmowy i podparł sztabą dolną płytę. Potem przeszedł do swojej zdewastowanej sypialni, zarzucił prześcieradło na rozpruty materac, zdjął buty i położył się. Po kilku minutach już spał, nie minęło jednak wiele czasu, gdy zadzwonił telefon. Latham nieprzytomnie zerwał się ze skotłowanego łóżka i chwycił słuchawkę stojącego na nocnym stoliku telefonu. – Tak? Słucham? – Drew, tu Courtland. Przepraszam, że dzwonię o tej porze, ale to konieczne. – Co się stało? – Ambasador Niemiec…

– Czy wie o dzisiejszej nocy? – Nie. Sorenson zadzwonił do niego z Waszyngtonu i najwidoczniej zrobił piekło. Wkrótce potem Claude Moreau zrobił to samo. – Zawodowcy. I co się dzieje? – Ambasador Heinrich Kreitz będzie u nas w ambasadzie o dziewiątej rano. Sorenson i Moreau chcą, żebyś również przyszedł. Nie tylko aby potwierdzić raporty, ale musisz również zdecydowanie zaprotestować z powodu ataku na Ciebie. – Ci dwaj emerytowani szpiedzy organizują natarcie z oskrzydleniem, prawda? – Nie mam zielonego pojęcia, o czym mówisz. – W czasie drugiej wojny to był klucz do niemieckiej strategii. Uderzyć na skrzydła, nacisnąć nieprzyjaciela, aby zaczął uciekać w obojętnie którą stronę. Zły wybór oznacza klęskę, a nie mogą wybrać dobrze, ponieważ wszystkie kierunki są zablokowane. – Nie jestem wojskowym, Drew, a poza tym nie uważam Kreitza za wroga. – Nie, nie jest nim. Prawdę mówiąc, to człowiek obciążony poczuciem historycznej odpowiedzialności. Ale nawet on nie wie, kogo ma wśród swojego personelu tutaj, w Paryżu. Niewątpliwie zacznie robić u siebie raban i tego właśnie oczekują po nim Sorenson i Moreau. – Niekiedy myślę, że ludzie z pańskiej profesji mówią zupełnie innym językiem. – Och, oczywiście, panie ambasadorze. Fachowo określa się to zaciemnianiem w celu umożliwienia

zdementowania. Można powiedzieć, że to nasz język zawodowy. – Bełkoczesz. – Jestem śmiertelnie zmęczony. – Ile czasu zajmie Ci przejazd do ambasady? – Najpierw muszę pójść do garażu po samochód… – Teraz wozi Cię Deuxieme – przerwał mu Courtland. – Przepraszam, zapomniałem… W zależności od nasilenia ruchu około piętnastu minut. – Jest dziesięć po szóstej. Każę sekretarce, żeby Cię obudziła o ósmej trzydzieści i zobaczymy się o dziewiątej. Odpocznij trochę. – Może powinienem poinformować, co się stało… – Za późno, ambasador odłożył słuchawkę. Może to i lepiej, pomyślał Latham. Courtland chciałby poznać szczegóły, co przedłużyłoby rozmowę. Gdy Drew wreszcie odłożył słuchawkę, wczołgał się z powrotem na łóżko. Przyjemność sprawiała mu tylko myśl, że tydzień, a może dłużej – tyle ile zajmie doprowadzanie mieszkania do porządku – spędzi w najlepszym hotelu, a Waszyngton zapłaci rachunek. * * * Biały szybowiec unoszony wieczornymi prądami powietrza spłynął w dolinę i natychmiast po wylądowaniu został wciągnięty pod osłonę zielonych ekranów. Pleksiglasowe pokrywy kabin otworzyły się i z przedniej

wysiadł pilot w białym kombinezonie, z tylnej zaś niemłody już pasażer. – Komm – powiedział pilot, wskazując gestem głowy motocykl z przyczepą. – Zum Krankenhaus. – Tak, oczywiście – odparł cywil po niemiecku. Odwrócił się i wyjął z kabiny szybowca torbę medyczną z czarnej skóry. – Przypuszczam, że doktor Kroeger jest tutaj – dodał wchodząc do przyczepy, gdy pilot zajmował miejsce na siodełku i zapuszczał silnik. – Nie wiem, proszę pana. Mam jedynie zawieźć pana do kliniki. Nie znam żadnych nazwisk. – W takim razie zapomnij to, które wymieniłem. – Nic nie słyszałem, proszę pana. Motocykl ruszył osłoniętym korytarzem i pokonawszy kilka zakrętów pomknął wzdłuż doliny w stronę jej północnego krańca. Stał tam jednopiętrowy dom osłonięty także siatkami maskującymi, różnił się jednak od pozostałych budynków zasadniczo zbudowanych z drewna, podczas gdy on był cięższy, bardziej solidny – z żużlobetonowych bloków połączonych zaprawą cementową; z jego południowej strony znajdowała się potężna elektrownia, dobiegał stamtąd ciągły, niski pomruk generatorów. – Nie mam prawa wchodzić do środka, doktorze – oznajmił pilot, zatrzymując motocykl przed szarymi stalowymi drzwiami. – Zdaję sobie z tego sprawę, młody człowieku, i wiem jak mam iść dalej. A przy okazji, muszę odlecieć rano

o pierwszym brzasku. Sądzę, że poinformowano pana o tym. – Tak, oczywiście, proszę pana. Wiatr jest wówczas najlepszy. – Dla mnie niczym nie różni się od najgorszego. Doktor wysiadł z przyczepy. Pilot odjechał, a jego pasażer podszedł do drzwi, spojrzał w obiektyw umieszczonej nad nimi kamery i przycisnął okrągły czarny guzik z prawej strony framugi. – Doktor Hans Traupman na rozkaz generała von Schnabe. Kilkadziesiąt sekund później drzwi otworzył mężczyzna po czterdziestce ubrany w biały fartuch szpitalny. – Herr Doktor Traupman, jakże się cieszę, że pana widzę zawołał z entuzjazmem. – Nie spotykaliśmy się przez kilka lat, od czasu wykładów w Norymberdze. Witam pana! – Danke, ale wolałbym mniej kłopotliwy sposób docierania tutaj. – Zapewniam, że jeszcze bardziej nie spodobałby się panu przemarsz przez góry. Idzie się kilometrami i śnieg staje się głębszy z każdą setką metrów. Zachowanie tajemnicy ma swoją cenę… Proszę wejść, wypić kieliszek sznapsa i rozluźnić się w czasie pogawędki. A potem zapozna się pan z naszymi postępami. Mówię panu, są wspaniałe! – Napijemy się później, a porozmawiamy w czasie

obserwacji – zaoponował konsultujący lekarz. – Mam przed sobą długie spotkanie z von Schnabem, niezbyt miła perspektywa, i chcę dowiedzieć się jak najwięcej w jak najkrótszym czasie. Będzie mnie prosił o opinie i ewentualnie obarczy odpowiedzialnością. – Dlaczego nie biorę udziału w tym zebraniu? – zapytał z urazą młodszy lekarz, gdy usiedli w poczekalni kliniki. – Schnabe uważa, że jesteś zbyt wielkim entuzjastą, Gerhardzie. Podziwia Twój zapał, ale jest ostrożny. – Mój Boże, kto więcej wie o tym procesie niż ja? W końcu to ja go opracowałem! Z całym szacunkiem, Traupman, ale to moja specjalność, a nie Twoja. – Obaj o tym wiemy, ale nasz generał, który nie zna się na medycynie, nie jest w stanie tego zrozumieć. Jestem neurochirurgiem i zdobyłem pewną reputację dzięki operacjom mózgu, w związku z czym odwołuje się właśnie do reputacji, a nie prawdziwej wiedzy. A więc przekonaj mnie… O ile się orientuję, istnieje Twoim zdaniem teoretyczna możliwość zmiany procesu myślowego bez uciekania się do narkotyków czy hipnozy… Teoria ta zakrawa w jakimś stopniu na fantastykę naukową, ale nie tak wiele lat temu to samo mówiono o transplantacji serca czy wątroby. W jaki sposób przebiega ten proces? – Właściwie sam odpowiedziałeś na swoje pytanie. – Gerhardt Kroeger roześmiał się. Oczy mu błyszczały. – Odejmij „trans” z transplantacji, ale dodaj „im”. – Implantacja? – Implantujesz stalowe płytki, prawda?

– Oczywiście. W celu ochrony. – Ja również… Wykonywałeś lobotomie, czy nie? – Oczywiście. Aby zmniejszyć napięcia elektryczne. – Właśnie użyłeś drugiego magicznego słowa, Hans. „Elektryczne” jak w elektrycznych impulsach, elektryczne impulsy mózgu. Po prostu dokonuję mikrokalibracji i podłączam do mózgu obiekt tak mały w porównaniu z płytką, że w czasie prześwietlenia stanowi jedynie ciemną plamkę. – Co to takiego, u diabła? – Komputerowy czip całkowicie kompatybilny z elektrycznymi impulsami mózgu osobnika. – I co? – Za kilka lat indoktrynacja psychologiczna będzie należała do przeszłości. Pranie mózgu przejdzie do historii! – Doprawdy? – W ciągu minionych dwudziestu dziewięciu miesięcy przeprowadziłem eksperymenty… operowałem… trzydziestu dwóch pacjentów, często jednocześnie stosując pięć lub więcej wariantów…. – Tak mnie poinformowano – przerwał mu Traupman. Pacjenci dostarczani z więzień i innych źródeł. – Dobrani, Hans. Sami mężczyźni i wszyscy posiadający inteligencję i wykształcenie powyżej średniej. Ci, którzy pochodzili z więzień, mieli wyroki za takie przestępstwa jak defraudacje, sprzedaż tajemnic firmy, fałszowanie oficjalnych dokumentów państwowych w celu

uzyskania korzyści osobistych. Przestępstwa wymagające pewnego doświadczenia i wyrafinowania, nie zaś brutalnej siły. Ludzie o skłonnościach do przemocy, podobnie jak osobnicy mniej inteligentni są bardzo łatwi do zaprogramowania. Muszę udowodnić, że mój proces może odnosić sukcesy na wyższym poziomie inteligencji. – I udowodnisz to? – „Dni ich są policzone”, jak mówi Biblia. – Skąd ta pesymistyczna nuta, Gerhardzie? – Ponieważ jest jeden negatywny element. Konkretnie mówiąc, implant funkcjonuje najmniej dziewięć a najwięcej dwanaście dni. – A co potem? – Mózg go odrzuca. Pacjent dostaje nagle wylewu krwi do mózgu i umiera. – Mózg mu eksploduje. – Tak. Dwudziestu sześciu moich pacjentów zmarło w taki właśnie sposób. Ale ostatnich siedmiu zdołało przetrwać już od dziewięciu do dwunastu dni. Jestem przekonany, że dzięki rozwojowi technik mikrochirurgicznych będę w stanie przezwyciężyć czynnik czasu. Ostatecznie, ale może to nastąpić po latach, pacjenci z implantem będą normalnie żyli. Politycy, generałowie i mężowie stanu na całym świecie będą znikali na kilka dni, a potem zostawali naszymi stronnikami. – Ale obecnie, jeśli się nie mylę, jesteś przekonany, że Latham, ten amerykański agent, jest gotowy do

wyekspediowania. – Z całą pewnością. Sam zobaczysz. Jest czwarty dzień po implantacji, co oznacza, że pozostało minimum pięć, a maksimum osiem. Nasz personel w Paryżu, Londynie i Waszyngtonie informuje, że będzie potrzebny najwyżej czterdzieści do siedemdziesięciu dwóch godzin, ryzyko jest więc minimalne. W konsekwencji będziemy mogli zorientować się, co nasi wrogowie wiedzą o Bractwie, a dodatkową korzyścią będzie fakt, że Latham skieruje ich na niewłaściwy trop? – Wróćmy do tematu, dobrze? – zaproponował Traupman wiercąc się w białym plastykowym krześle. – Zanim przejdziemy do samych procedur, może wyjaśnisz, co konkretnie robi Twój implant? – Czy znasz się na komputerowych czipach, Hans? – Minimalnie, tyle ile muszę. Zostawiam te sprawy moim technikom, podobnie jak anestezjologom poddawanie pacjenta narkozie. Mam co innego na głowie. Ale jestem pewien, że wyjaśnisz mi wszystko, czego nie wiem. – Najnowsze mikroczipy mają zaledwie trzy centymetry długości i niecałe dziesięć milimetrów szerokości, a ich pojemność wynosi sześć megabajtów. Wystarczy, żeby pomieścić Goethego, Kanta i Schopenhauera. Po użyciu programatora EPROMu w celu wprowadzenia informacji do czipu, zaktywizowana zostaje pamięć stała i reaguje na przekazywane instrukcje głosowe w taki sam sposób, jak komputer na kody wprowadzone do

programu przez operatora. Oczywiście, w mózgu następuje pewne opóźnienie. Proces myślowy dostosowuje się do warunków, do pracy na innej długości fali, ale też takie zjawisko może przekonać przesłuchującego, że jego rozmówca rzeczywiście myśli, przygotowując prawdziwą odpowiedź. – Możesz to udowodnić? – Chodź, pokażę Ci. – Obydwaj mężczyźni wstali i Kroeger nacisnął czerwony guzik umieszczony z prawej strony ciężkich stalowych drzwi. Po kilku sekundach pojawiła się pielęgniarka z maską chirurgiczną w ręku. – Greto, to słynny doktor Hans Traupman. – Tak, wiem – powiedziała siostra. – Czuję się zaszczycona widząc pana znowu, doktorze. Proszę, oto pańska maska. – Tak, oczywiście poznaję panią! – zawołał radośnie Traupman. – Greta Frisch, jedna z najlepszych sióstr instrumentariuszek z jakimi kiedykolwiek pracowałem na sali operacyjnej. Moja droga, powiedziano mi, że pani odeszła z pracy, co w tak młodym wieku było nie tylko godne pożałowania, ale również dość niewiarygodne. – Odeszłam, ale żeby wyjść za mąż, Herr Doktor. Za tego oto pana. – Greta skinęła głową w stronę uśmiechającego się szeroko Kroegera. – Nie byłem pewien, czy ją jeszcze pamiętasz, Hans. – Czy pamiętam? Nie zapomina się siostry Frisch, która odgaduje każdą Twoją prośbę. Prawdę mówiąc, Gerhardzie, tylko zwiększyłeś swoją wiarygodność… Ale

po co ta maska, Greto? Nie będziemy operowali. – Mój mąż panu wyjaśni, doktorze. Ja nie bardzo orientuję się w tych sprawach, chociaż próbował mi wszystko wytłumaczyć. – Chodzi o ROM, Hans, o pamięć stałą. W przypadku tego pacjenta nie chcemy dostarczać mu zbyt wielu obrazów dających się zidentyfikować, a Twoja twarz mogłaby być zaliczona do tej właśnie kategorii. – Ja również nic z tego nie pojmuję, siostro Frisch. No cóż, zabierajmy się do roboty. – Cała trójka przeszła przez drzwi do długiego, szerokiego korytarza, w którego bladozielonych ścianach widniały po obu stronach duże kwadratowe okna. Za nimi można było dostrzec przyjemnie urządzone pokoje, wyposażone w łóżko, biurko, leżankę, telewizor i radio. Z każdego pokoju prowadziły drzwi do łazienki z prysznicem, okna w zewnętrznych ścianach wychodziły na łąki porośnięte kołyszącymi się, wysokimi trawami i wiosennymi kwiatami. – Jeżeli są to pokoje pacjentów szpitala stwierdził Traupman – muszę je uznać za najprzyjemniejsze, jakie kiedykolwiek widziałem. – Radia i telewizory są oczywiście odpowiednio zaprogramowane – rzekł Gerhardt. – Nadajemy nieszkodliwe audycje z jedynym wyjątkiem: w nocy przekazujemy odpowiednio spreparowane informacje dla poszczególnych pacjentów. – Powiedz mi, czego mam się spodziewać – zapytał neurochirurg z Norymbergi.

– Zobaczysz pozornie zupełnie nie zmienionego Harry’ego Lathama, który wciąż jest przekonany, że nas wywiódł w pole. W dalszym ciągu posługuje się swoim fałszywym nazwiskiem Alexander Lassiter i jest nam wyjątkowo wdzięczny. – Dlaczego? – przerwał mu Traupman. – Dlaczego jest wdzięczny? – Ponieważ wierzy, że miał wypadek, z którego ledwo uszedł z życiem. Wykorzystaliśmy jeden z naszych wielkich pojazdów górskich i zaaranżowaliśmy wszystko w bardzo przekonywający sposób. Przewróciliśmy samochód, „przygniatając” go i pozorując pożar… Tutaj pozwoliłem na użycie narkotyków i hipnozy… Natychmiast, żeby usunąć wspomnienia jego pierwszych chwil w dolinie. – Jesteś pewien, że zostały usunięte? – Zatrzymali się w korytarzu i przybysz z Norymbergi popatrzył uważnie na Kroegera. – Całkowicie. Szok „powypadkowy” połączony z dramatycznymi obrazami i wywołanym przez nas bólem stłumiły wszystkie wspomnienia związane z jego przybyciem. Zostały zablokowane. Pamięta jedynie krzyki, straszliwy ból i płomień, z którego ratownicy go wyciągali. – Bodźce są psychologicznie spójne – zauważył neurochirurg kiwając głową. – A co z czynnikiem czasu? Jeżeli zdaje sobie z niego sprawę, jak mu wyjaśniłeś upływ czasu?

– To najmniejszy kłopot. Gdy się obudził, górną część czaszki miał grubo obandażowaną. Podawano mu łagodne środki uspokajające i powtarzano bez przerwy, że był poważnie ranny i przeszedł trzy kolejne operacje, znajdując się w długotrwałym stanie śpiączki, podczas której nie powiedział ani jednego słowa. Wytłumaczono mu, że gdyby oznaki życia nie były u niego tak wyraźne, poddałbym się i zrezygnował z dalszych prób ratowania go. – Bardzo dobre sformułowanie. Jestem pewien, że czuje do Ciebie wdzięczność… Czy wie, gdzie przebywa? – O tak, niczego przed nim nie ukrywaliśmy. – W takim razie, jak będziecie mogli go stąd wypuścić? Mój Boże, przecież zdradzi lokalizację doliny! Wyślą samoloty i zbombardują Was, nie zostanie kamień na kamieniu! – To bez znaczenia, ponieważ jak von Schnabe niewątpliwie Ci wyjaśni, my po prostu nie istniejemy. – Gerhardzie, proszę, wszystko po kolei. Nie zrobię nic dopóki mi tego nie wytłumaczysz. – Potem, Hans. Najpierw przywitaj się z naszym pacjentem, a wtedy wszystko zrozumiesz. – Droga Greto – Traupman odezwał się do żony kolegi. Czy Twój małżonek w dalszym ciągu jest tą samą kierującą się logiką istotą ludzką, którą znałem do tej pory? – Tak, doktorze. Tę część, którą panu wyjaśni, dobrze rozumiem. Przekona się pan, że jest wyjątkowo błyskotliwa.

– Ale najpierw zobacz naszego pacjenta. To następny pokój z prawej strony. Ale pamiętaj, nazywa się Lassiter, a nie Latham. – Co powinienem mu powiedzieć? – Cokolwiek zechcesz. Proponuję, żebyś pogratulował mu wyzdrowienia. No chodź. – Poczekam w dyżurce – oznajmiła Greta Frisch Kroeger. Dwaj lekarze weszli do pokoju, w którym Harry Latham, ubrany w szare flanelowe spodnie i koszulę z krótkimi rękawami, stał przy dużym oknie wychodzącym na górską łąkę. Górną część głowy miał obandażowaną. Słysząc odgłos otwieranych drzwi, odwrócił się i uśmiechnął. – Cześć, Gerhardzie. Cudowny dzień, prawda? – Wychodziłeś na spacer, Alex? – Jeszcze nie. Możesz unieruchomić biznesmena, ale nie możesz człowiekowi zabronić myślenia o biznesie. Bawiłem się cyframi. W Chinach czekają na przedsiębiorczych ludzi wielkie fortuny. Nie mogę się doczekać, żeby tam polecieć. – Czy mogę Ci przedstawić doktora… Schmidta z Berlina? – Cieszę się, że pana widzę, doktorze. – Latham podszedł do niego wyciągając rękę. – Jestem również szczęśliwy, że w tym wspaniałym szpitalu znalazł się jeszcze jeden lekarz, na wypadek gdyby Gerhardt coś schrzanił.

– Jak widzę, dotąd dobrze sobie radził – odparł Traupman, ściskając mu dłoń. – Ale słyszałem również, że był pan wyjątkowo zdyscyplinowanym pacjentem. – Chyba nie miałem wyboru. – Proszę mi wybaczyć tę maskę, Herr… Lassiter. Mam lekką grypę, a ordynator jest strasznym pedantem, jak powiadacie Wy, Amerykanie. – Mogę powtórzyć to po niemiecku, jeżeli pan sobie życzy. – Prawdę mówiąc, wolałbym szlifować swój angielski. Gratuluję wyzdrowienia. – No cóż, doktor Kroeger miał w tym pewną zasługę. – Wie pan, pański przypadek zainteresował mnie z medycznego punktu widzenia. Jeżeli nie sprawi panu trudności, czy mógłby pan sobie przypomnieć, co się zdarzyło, gdy dotarł pan do naszej doliny? – Och. – Latham/Lassiter zamilkł na chwilę. Jego oczy nagle przestały widzieć Schmidta, zapatrzyły się gdzieś w przestrzeń. Chodzi panu o wypadek… Chryste, to było straszne. Wiele wydarzeń pamiętam niewyraźnie, są jakby rozmyte, ale pierwsza rzecz, którą sobie przypominam, to histeryczne krzyki. I wtedy uświadomiłem sobie, że tkwię przygnieciony burtą ciężarówki, a ciężki kawał metalu przyciska mi głowę. Nigdy jeszcze nie czułem takiego bólu. Wszędzie naokoło byli ludzie, próbowali podnieść ze mnie ten ciężar. Wreszcie uwolnili mnie i pociągnęli po trawie. Zacząłem krzyczeć, bo zobaczyłem ogień, poczułem żar i pomyślałem, że zaraz będę miał spaloną

całą twarz. I wtedy zemdlałem – na cholernie długo, jak się okazało. – Koszmarne przeżycie. Ale jest pan na najlepszej drodze do całkowitego odzyskania zdrowia, panie Lassiter, i tylko to się liczy. – Jeżeli w Nowych Niemczech znajdzie pan jakiś sposób, żeby załatwić Gerhardtowi pałacyk nad Dunajem, zapłacę za niego. Oczy Lathama patrzyły już spokojnie, całkowicie skupione i uważne. – Zrobiłeś dla nas wystarczająco dużo, Alex – odparł Kroeger i skinął głową w stronę Traupmana. – Doktor Schmidt chciał jedynie przywitać się z naszym hojnym dobroczyńcą, i upewnić się, że wykonałem wszystko tak, jak mnie uczył… Możesz iść na spacer, gdy tylko będziesz miał ochotę… po tym kiedy skończysz obmyślać, jak wyciągnąć z Azji nowe miliony. – Nietrudne zadanie, proszę mi wierzyć. Daleki Wschód nie kocha pieniędzy, on je ubóstwia. Gdy uznasz, że jestem gotów do wyjazdu, Gerhardzie, Bractwo stanie się dzięki temu jeszcze bogatsze. – Zawsze będziemy się za pana modlili, Alex. – Dajcie sobie spokój z modlitwami, wystarczy, jeżeli stworzycie Czwartą Rzeszę. – Zrobimy to. – Do widzenia, panie Lassiter. Traupman i Kroeger wyszli z pokoju i przeszli korytarzem do poczekalni.

– Miałeś rację – oznajmił neurochirurg z Norymbergi, siadając. – To rzeczywiście jest niezwykłe! – A więc aprobujesz to, co robię? – Czyż mogłoby być inaczej? Każdy szczegół jest idealny. Nawet te jego niewidzące spojrzenie, chwile milczenia. Idealne. Dokonałeś cudu! – Pamiętaj, Hans, że jednak istnieją pewne mankamenty. Przedstawiłem je uczciwie. Jestem w stanie gwarantować, że stabilnie będzie funkcjonował w ten sposób jedynie jeszcze przez pięć do ośmiu dni, nie więcej. – Ale powiedziałeś, że Londyn, Paryż i Waszyngton twierdzą, iż ten okres wystarczy, prawda? – Tak. – A teraz wyjaśnij mi sprawę rzekomego nieistnienia tej doliny. To dla mnie wstrząs. Dlaczego? – Nie jesteśmy już potrzebni. Ewakuujemy się i rozpraszamy. Przez minione lata indoktrynowaliśmy… wyszkoliliśmy… ponad dwadzieścia tysięcy uczniów… – Podoba Ci się słowo „indoktrynowaliśmy”, prawda? – wtrącił Traupman. – Dobrze oddaje istotę rzeczy. Nie tylko prawdziwie i głęboko wierzą w nasze ideały, ale również są przywódcami, zarówno niższego, jak i potencjalnie wysokiego szczebla… Są rozmieszczani wszędzie, przede wszystkim na terenie Niemiec, ale Ci, którzy przejawiają zdolności językowe i dysponują odpowiednimi umiejętnościami, są wysyłani do innych krajów

i odpowiednio finansowani. Tam pozostają w gotowości do zajęcia swoich miejsc w starannie dobranych zawodach. – Osiągnęliśmy aż tak wiele? Nie miałem pojęcia. – Najwyraźniej spieszyłeś się tak bardzo, że nie zauważyłeś, iż przebywa tu o wiele mniej osób. Ewakuacja zaczęła się już przed wieloma tygodniami i nasze dwa górskie pojazdy pracują dzień i noc wywożąc personel oraz wyposażenie. Zupełnie jakby mrówki opuszczały jedno mrowisko i przenosiły do drugiego. Naszym celem i przeznaczeniem są Nowe Niemcy. – A co z tym Amerykaninem, Harrym Lathamem? Czy ma wyznaczoną jakąś inną rolę, czy chodzi tylko o wydobycie z niego informacji, co zapewne można by osiągnąć za pośrednictwem płatnych informatorów? A może posłużył do udowodnienia, że Twoja teoria może być wykorzystana w przyszłości? – To, czego się od niego dowiemy, będzie oczywiście miało swoją wartość i wiąże się z koniecznością zastosowania z bliskiej odległości zminiaturyzowanego komputera. Da się go łatwo ukryć w jakimś niewielkim przedmiocie. Ale Harry Latham ma o wiele ważniejsze zadanie do spełnienia. Jeżeli sobie przypominasz, mówiłem już, że dzięki niemu nasi wrogowie zostaną wpuszczeni w maliny. Ale to, co dotychczas ujawniłem, jest tylko prześliznięciem się po temacie. – Mów, Gerhardzie. Przecież niemal przebierasz nogami z podniecenia.

– Latham przyznał, że pracuje nad obliczeniami związanymi z jego planami zarobienia milionów na ekonomicznej ekspansji Chin, prawda? – Przypuszczam, że ma rację. – Nie, Hans, te liczby nie mają nic wspólnego z finansami. Są kodami, które opracował, żeby niczego nie zapomnieć, kiedy uda mu się ucieczka. – Ucieczka? – Oczywiście, ma swoje zadanie do wykonania i jest zawodowcem. Naturalnie pozwolimy mu na to. – Na litość boską, wyrażaj się jaśniej! – Podczas spędzonych tu tygodni, w trakcie naszych zebrań, lunchów i obiadów dostarczyliśmy mu setek nazwisk, Francuzów, Niemców, Anglików i Amerykanów. – Jakich nazwisk? – przerwał ze zniecierpliwieniem Traupman. – Tych mężczyzn i kobiet w Niemczech i za granicą, którzy potajemnie nas wspierają, wnoszą poważny wkład finansowy w naszą sprawę, krótko mówiąc ludzi wpływowych, dysponujących władzą, a działających na rzecz Bractwa. – Zwariowałeś? – Wśród tej zakonspirowanej elity – ciągnął dalej Kroeger, nie dając dojść do głosu Traupmanowi, który gwałtownie usiłował mu przerwać – znajdują się amerykańscy kongresmani i senatorzy, osoby na kierowniczych stanowiskach w przemyśle i środkach masowego przekazu. A także członkowie brytyjskiego

establishmentu, bardzo przypominający grupę Cliveden, dzięki której Hitler miał swoich popleczników w Wielkiej Brytanii, oraz ludzie mający wpływ na działalność wywiadu brytyjskiego… – Chyba zwariowałeś… – Proszę, Hans, daj mi skończyć… W Paryżu mamy wpływowych sympatyków na Quai d’Orsay, w Izbie Deputowanych, nawet w Deuxieme Bureau. I wreszcie w samych Niemczech zjednaliśmy sobie wielu przedstawicieli władz w Bonn. Tęsknią za dawnymi czasami, zanim faterland został skażony wrzeszczącymi słabeuszami, którzy chcą wszystkiego, nie dając nic w zamian, podlejszymi rasami, które niszczą nasz naród. Latham dysponuje wszystkimi informacjami, wszystkimi nazwiskami. Jako doskonale wyszkolony oficer wywiadu, zapamięta i przekaże ogromną większość tych nazwisk. – Jesteś obłąkany, Kroeger! Nie dopuszczę do tego! – Och, musisz dopuścić, doktorze Traupman. Rozumiesz, poza niewielką ilością naszych autentycznych zwolenników, których poświęcimy w celu uwiarygodnienia jego informacji, wszystko, co Harry Latham ukrywa w swojej pamięci, jest dezinformacją. Nazwiska, które ma w głowie i szyfruje swoim kodem, rzeczywiście mają dla nas kluczowe znaczenie, ale tylko dlatego że chcemy doprowadzić do zdyskredytowania, a nawet całkowitego zniszczenia tych ludzi. Ponieważ tak naprawdę są naszymi zdecydowanymi i to niekiedy bardzo głośno to manifestującymi przeciwnikami. Gdy tylko ich

nazwiska zostaną w tajemnicy rozpowszechnione przez światową sieć wywiadów, zacznie się polowanie na czarownice. A gdy najbardziej wpływowi upadną, dzięki oficjalnym podejrzeniom i rozpowszechnianym insynuacjom, powstałe puste miejsca zostaną zajęte przez naszych ludzi… tak, naszych uczniów, Hans. Zwłaszcza w Ameryce, u naszego najpotężniejszego wroga, ponieważ jest on również szczególnie wyczulony na sprawę działalności spiskowej. Wystarczy przypomnieć sobie działalność czerwonych w latach czterdziestych i pięćdziesiątych. Cały naród został sparaliżowany strachem, dziesiątki tysięcy ludzi zostało uznanych za skażonych prosowieckimi sympatiami, całe gałęzie przemysłu poddały się paranoi, kraj został osłabiony od wewnątrz. Komuniści wiedzieli, jak to robić. Moskwa, jak się dowiedzieliśmy, przekazywała w tajemnicy swoim poplecznikom zarówno pieniądze, jak i fałszywe informacje… A teraz podobną akcję może rozpocząć dla nas jeden człowiek. Harry Latham, pseudonim Sting. – Mój Boże! – wyszeptał Traupman opadając na fotel. – Po prostu genialne. Ponieważ jest on jedynym, który zdołał przeniknąć do samego sedna, odnalazł dolinę. Będą musieli mu uwierzyć… Wszędzie. – Ucieknie dziś w nocy.

ROZDZIAŁ 4 Heinrich Kreitz, niemiecki ambasador w Republice Francuskiej, był niskim, szczupłym mężczyzną w wieku siedemdziesięciu lat, o chudej twarzy, jedwabistych siwych włosach i wiecznie przymrużonych, smutnych orzechowych oczach. Ten wieloletni profesor Uniwersytetu w Wiedniu, wybitny specjalista zajmujący się sprawami polityki europejskiej, został wyrwany z zacisza swojego gabinetu i uczyniony członkiem korpusu dyplomatycznego przede wszystkim dzięki licznym pracom analizującym historię stosunków międzynarodowych w dziewiętnastym i dwudziestym wieku. Te obszerne artykuły zostały zebrane w dziele zatytułowanym Dialog między narodami, które stało się podstawą działania dyplomatów prawie wszystkich krajów, jak również podręcznikiem dla studentów zajmujących się sprawami międzynarodowymi na wszystkich uniwersytetach całego cywilizowanego świata. Była 9.25 rano i Kreitz siedzący przed biurkiem ambasadora Stanów Zjednoczonych patrzył w milczeniu na Drew Lathama, stojącego z lewej strony Courtlanda. Moreau, z Deuxieme zajął miejsce na kanapie pod ścianą. – Wina mojego kraju jest moją hańbą – oznajmił wreszcie Kreitz. Głos ambasadora pełen był smutku, podobnie jak jego oczy. – Wina polegająca na tym, że pozwoliliśmy, aby takie potwory, tacy zbrodniarze, mogli

rządzić naszym narodem. Uczynimy wszystko co w ludzkiej mocy, aby wyplenić ich i zniszczyć do końca. Pragnę, aby panowie zrozumieli, że mój rząd jest zdecydowany ich zdemaskować i zamknąć za kratkami, choćby nawet oznaczało to konieczność wybudowania dla nich tysiąca nowych więzień. Doskonale zdajecie sobie sprawę, panowie, że zwłaszcza my, Niemcy, nie możemy dopuścić do ich dalszego istnienia. – Wiemy o tym, Monsieur l’Ambassadeur – odezwał się Claude Moreau. – Ale wydaje się, że postępujecie dość dziwnie. Wasza Polizei zna przywódców tych fanatyków przynajmniej w kilkunastu miastach. Dlaczego nie są aresztowani? – Tam, gdzie można im udowodnić stosowanie przemocy, s ą aresztowani. W naszych sądach wokandy pełne są takich spraw. Ale tam, gdzie mamy do czynienia jedynie z różnicą poglądów, musimy przestrzegać zasad demokracji. Posiadamy takie same wolności obywatelskie, które pozwalają we Francji na prowadzenie pokojowych strajków, a w Stanach Zjednoczonych zapewniają prawo do zgromadzeń. Prawo, którego rezultatem są marsze na Waszyngton, kiedy to mężczyźni i kobiety wygłaszają z trybun i – jak się to mówi? ach tak! – ze skrzynek po mydle płomienne przemowy adresowane do ich zwolenników. Wiele z praw obu Waszych krajów, panowie, dopuszcza tego rodzaju przejawy niezadowolenia z rządu. Czy mamy więc uciszyć wszystkich, którzy nie zgadzają się z Bonn, nie wyłączając

tych, co zapełniają place i ulice, demonstrując przeciwko neonazistom? – Nie, do diabła! – zawołał Latham. – Ale musicie coś robić, żeby neonazistów uciszyć! To nie my wybudowaliśmy obozy koncentracyjne, komory gazowe i nie my dokonywaliśmy eksterminacji całego narodu! To Wasze dzieło, do cholery! – Powtarzam, że naszą hańbą jest fakt, że dopuściliśmy do tego… Tak samo jak Wy, Amerykanie, dopuściliście do trzymania w niewoli całego narodu i odwracaliście głowy, gdy linczowano czarnych w Waszych południowych stanach. A poczynania Francuzów w Afryce Równikowej i koloniach na Dalekim Wschodzie? My wszyscy mamy w historii naszych narodów mroczne karty, ale jednocześnie poczuwamy się za nie do odpowiedzialności. – Heinrichu, to, co mówisz nie tylko nie ma sensu, ale również jest nie na temat. Sam wiesz o tym doskonale – z zaskakującą stanowczością oświadczył ambasador Courtland. – Wiem o tym, ponieważ czytałem Twoją książkę. Nazywasz to „perspektywą realiów historycznych”. Uwzględnianiem prawdy historycznej. Nie możesz jednak w tych kategoriach usprawiedliwiać Trzeciej Rzeszy. – Nigdy tego nie robiłem, Danielu – odparował Kreitz. Zdecydowanie potępiałem Rzeszę za tworzenie fałszywych prawd, aż zbyt chętnie przyjmowanych przez gnębiony kryzysem naród. Teutońska mitologia stała się narkotykiem, który zaraził słabych, rozczarowanych,

głodnych ludzi nieracjonalnym myśleniem. Czy nie pisałem o tym jasno? – Owszem, pisałeś – przytaknął amerykański ambasador, kiwając głową. – Powiedzmy, że chciałem Ci o tym przypomnieć. – Przyjmuję do wiadomości. Jednak podobnie jak Ty chronisz interesy Waszyngtonu, ja mam swoje zobowiązania wobec Bonn… A więc, co postanawiamy? Chcemy przecież tego samego. – Proponuję Monsieur l’Ambassadeur – rzekł Moreau wstając z kanapy – żeby udzielił mi pan pozwolenia na poddanie obserwacji pewnej liczby osób z personelu wyższego szczebla ambasady. – Czemu to może służyć poza naruszeniem immunitetu dyplomatycznego zaprzyjaźnionego państwa? Znam ich wszystkich. Są przyzwoitymi, ciężko pracującymi ludźmi, dobrze wyszkolonymi i godnymi zaufania. – Nie może pan tego wiedzieć z całą pewnością, monsieur. Fakty są bezdyskusyjne: w Paryżu istnieje organizacja związana z nowym ruchem nazistowskim. Wszystko zdaje się świadczyć, że może to być centralna organizacja poza granicami Niemiec, równie ważna jak w Waszym kraju, ponieważ może funkcjonować poza kontrolą niemieckiego prawa. Poza tym, choć nie znamy szczegółów transferów, z potwierdzonych źródeł wiadomo, że wielkie sumy przekazywane są z Francji dla ruchu neonazistowskiego. Niewątpliwie dzieje się tak za pośrednictwem organizacji, której korzenie mogą sięgać pięćdziesiąt lat wstecz. A więc widzi pan, Monsieur

l’Ambassadeur, że mamy do czynienia z sytuacją, która wykracza poza schematy obyczajów dyplomatycznych. – Oczywiście muszę na to uzyskać zgodę mojego rządu. – Oczywiście – przytaknął Moreau. – Informacje natury finansowej mogą być zakonspirowanymi kanałami przekazywane przez kogoś z personelu ludziom, którzy współpracują z tymi psychopatami – rzekł z namysłem Kreitz. Rozumiem, co miał pan na myśli, i jest to rzeczywiście niepokojące… A więc dobrze, udzielę panu odpowiedzi jeszcze dzisiaj. – Heinrich Kreitz odwrócił się w stronę Drew Lathama. – Mój rząd, oczywiście, pokryje wszystkie koszty poniesionych przez pana strat, Herr Latham. – Niech pan doprowadzi do takiej współpracy, jaka jest nam potrzebna, albo pański rząd będzie odpowiedzialny za takie straty, jakich nigdy nie będziecie w stanie pokryć – odparł Drew. Historia może się powtórzyć. – Nie ma go tu! – zawołała przez telefon Giselle Villier. Monsieur Moreau z Deuxieme Bureau był tu cztery godziny temu i opowiedział o tych strasznych rzeczach, które zdarzyły się ubiegłej nocy panu i Henri Bressardowi. Mój mąż robił wrażenie, że przyjmuje do wiadomości polecenie, aby się nie wtrącać w tę sprawę. Mais, mon Dieu. Zna pan aktorów! Mogą przekonująco powiedzieć panu wszystko prosto w oczy, myśląc jednocześnie coś zupełnie innego. – Czy wie pani, gdzie on jest? – spytał Drew.

– Wiem, gdzie go nie ma, monsieur! Po wyjściu Moreau mój mąż sprawiał wrażenie, że zrezygnował ze swojego pomysłu i powiedział mi, że pójdzie do teatru na próbę czytaną. Wyjaśnił, tak jak zresztą robił to już wielokrotnie, że jego obecność na takich próbach pomaga innym aktorom. Nie przyszło mi do głowy, żeby wątpić w jego słowa. Ale potem Henri zadzwonił z Quai d’Orsay i chciał koniecznie rozmawiać z JeanPierrem. Powiedziałam mu, żeby zatelefonował do teatru… – Ale pani męża tam nie było – przerwał jej Latham. – Nie tylko go tam nie było, ale próba czytana miała odbyć się jutro, a nie dzisiaj! – Myśli pani, że zaczął realizować swój plan, ten, który opisał nam ubiegłej nocy? – Jestem tego pewna i boję się śmiertelnie. – Proszę się uspokoić. Deuxieme ma go pod swoją ochroną. Będą wszędzie za nim chodzić. – Nasz nowy przyjacielu, Drew Lathamie, a mam nadzieję, że jest pan naszym przyjacielem… – Z pewnością. Proszę mi wierzyć. – Doprawdy nie zna pan możliwości utalentowanych aktorów. Mogą wejść do jakiegoś domu, wyglądając zupełnie zwyczajnie, jak co dzień, a wyjdą z niego jako ktoś zupełnie inny. Wypchana koszula pod marynarką, workowate spodnie, inny chód, i niech Bóg ma nas w opiece, jeżeli w tym domu był sklep z odzieżą. – Przypuszcza pani, że mógł zrobić coś takiego? – Dlatego właśnie tak się boję. Gdy rozmawialiśmy

ubiegłej nocy, był naprawdę zdeterminowany, a JeanPierre jest niezwykle stanowczym człowiekiem – O tym właśnie mówiłem Bressardowi, gdy wiózł mnie do ambasady. – Wiem. Dlatego Henri tak bardzo chciał z nim porozmawiać. Chciał jeszcze raz wyperswadować mu mieszanie się w tę sprawę. – Sprawdzę u Moreau. – Dziękuję, zadzwoni pan potem do mnie? – Oczywiście. – Drew odłożył słuchawkę, odszukał w spisie numer Deuxieme Bureau i poprosił o połączenie z jego szefem. Tu Latham – przedstawił się. – Spodziewałem się pańskiego telefonu, monsieur. Cóż mogę powiedzieć? Acteur wyprowadził nas w pole, jest zbyt sprytny. Poszedł do Hal, które same w sobie są cyrkiem na kółkach. Te. wszystkie stoiska: mięso, kwiaty, kurczaki, legumes – zupełny chaos. Przeszedł przez część, gdzie handlują rzeźnicy, i ani jeden z moich ludzi nie widział, żeby wyszedł z drugiej strony! – Szukali kogoś, kim już nie był. Co ma pan zamiar teraz zrobić? – Moje grupy przeszukują wszystkie ulice nie cieszące się dobrą opinią. Musimy go odnaleźć. – Nie uda się Wam. – Dlaczego? – Bo to najlepszy francuski aktor. Ale dziś wieczorem musi pojawić się w teatrze. Na litość boską, niech pan tam będzie i jeżeli będzie pan musiał, niech mu pan nakaże areszt domowy… Jeżeli Villier jeszcze żyje.

– Proszę, niech pan nie sugeruje… – Ja chodziłem po tych ulicach, Moreau, a pan chyba nie. Jest pan na to zbyt wybredny. Pańskie wyrafinowane operacje nie mają nic wspólnego z paryskimi kanałami, w których najprawdopodobniej Villier teraz przebywa. – Pański zarzut jest zupełnie bezpodstawny. Wiemy o tym mieście więcej niż ktokolwiek na świecie. – Doskonale. W takim razie szukajcie go. Drew odłożył słuchawkę, zastanawiając się, do kogo jeszcze mógłby zadzwonić, co mógłby zrobić. Jego rozmyślania przerwało pukanie do drzwi. – Wejść – zawołał ze zniecierpliwieniem. Do pokoju weszła atrakcyjnie wyglądająca, mniej więcej trzydziestoletnia kobieta o ciemnych włosach i w dużych okularach w rogowej oprawce. W ręku trzymała grubą teczkę z aktami. – Sądzę, że znaleźliśmy materiały, o które pan prosił, monsieur. – Przepraszam, ale kim pani jest? – Nazywam się Karin de Vries, proszę pana. Pracuję w dziale Dokumentacji i Analiz. – Eufemistyczne określenie wszystkich materiałów: od „delikatnych” do „o najwyższym stopniu tajności”. – Nie tylko, monsieur Latham. Dysponujemy również mapami drogowymi, a także rozkładami komunikacji lotniczej i kolejowej. – Jest pani Francuzką. – Właściwie Flamandką – poprawiła. Mówiła cicho,

ale jej wymowa była wyraźna. – Spędziłam jednak wiele lat w Paryżu, między innymi studiując na Sorbonie. – Mówi pani doskonale po angielsku. – A także po francusku, niderlandzku, w tym oczywiście również dialektem flamandzkim i walońskim, oraz po niemiecku przerwała mu spokojnie de Vries. – Prawdziwy talent. – Nic nadzwyczajnego, może poza umiejętnością szybkiego czytania, znajomością pojęć abstrakcyjnych i idiomów. – Dlatego jest pani w D. i A. – Takie były wymagania. – Oczywiście… Co pani dla mnie znalazła? – Prosił nas pan, żeby zbadać przepisy Ministerstwa Finansów i zorientować się, czy istnieją jakieś luki w prawodawstwie dotyczącym inwestycji zagranicznych. – Zobaczmy. Kobieta obeszła biurko, położyła teczkę przed Drew i otworzyła wyjmując ze środka plik wydruków komputerowych. – Mnóstwo danych, panno de Vries – mruknął Latham. Zapoznanie się z nimi zajmie mi tydzień, którego nie mam. Świat finansów nie jest moją najsilniejszą stroną. – Och, nie, monsieur, większość tych materiałów zawiera wyciągi z przepisów potwierdzających nasze wnioski i precedensy związane z ludźmi, których złapano na ich naruszaniu. Nazwiska i krótkie omówienia dokonywanych przez nich manipulacji zajmują jedynie

sześć stron. – Dobry Boże, to o wiele więcej niż prosiłem. I udało się pani dokonać tego w ciągu pięciu godzin? – Mamy wspaniały sprzęt, a ministerstwo było wyjątkowo chętne do współpracy. Nawet zgodziło się na udostępnienie kodów dostępu dla naszych modemów. – Nie protestowali przeciwko naszemu wściubianiu nosa? – Wiem, z kim się kontaktować. Ta osoba doskonale rozumie, czego pan szuka i dlaczego. – A pani? – Nie jestem ślepa ani głucha, monsieur. Przez Szwajcarię przesyłane są ogromne fundusze do Niemiec, przeznaczone dla rozmaitych, zakonspirowanych osób lub na konta. Wykorzystuje się przy przekazywaniu szwajcarską procedurę poddawania analizie spektrograficznej napisanych ręcznie numerów. – A po ich zidentyfikowaniu? – Natychmiast przekazuje się z powrotem do Zurichu, Berna czy Genewy, gdzie objęte są pełną tajemnicą. Nie można ich ani potwierdzić, ani zaprzeczyć. – Dużo pani wie o tych procedurach, nieprawdaż? – Pozwoli pan, że coś wyjaśnię, monsieur Latham. Pracowałam dla Amerykanów w NATO. Zostałam dopuszczona przez władze amerykańskie do materiałów o najwyższej klauzuli tajności, ponieważ często dostrzegałam i słyszałam rzeczy, które umykały uwadze Amerykanów. Dlaczego pan pyta? Ma pan wątpliwości?

– Nie wiem. Może jestem zaszokowany pani wydajnością… To pani opracowała materiały w tej teczce, prawda? Samodzielnie, mam rację? Mogę dowiedzieć się w D. i A. – Tak – oznajmiła Karin de Vries stając przed Lathamem. Zobaczyłam pańskie zlecenie z czerwonym oznakowaniem w dokumentacji naszego kierownika wydziału. Otworzyłam je i przeczytałam. Wiedziałam, że dysponuję odpowiednimi kwalifikacjami, żeby się nim zająć, i zabrałam je. – Czy poinformowała pani przełożonego? – Nie. – Umilkła na chwilę, a potem dodała cicho. – Natychmiast się zorientowałam, że zdołam przeanalizować i opracować informacje szybciej, niż ktokolwiek w naszej sekcji. I przynoszę panu wyniki… po zaledwie pięciu godzinach. – Chce pani powiedzieć, że nikt inny w D. i A., nie wyłączając szefa pani sekcji, nie wie, że pracuje pani nad tą sprawą? – Szef wyjechał na cały dzień do Calais i nie widziałam powodu, żeby iść z tym do jego zastępcy. – Dlaczego? Nie potrzebowała pani zezwolenia? Ta sprawa wymagała specjalnego przydziału. Świadczył o tym czerwony znak. – Wyjaśniłam już panu, że zostałam prześwietlona i dopuszczona do pracy przez amerykańskie władze w NATO i przez Waszych pracowników wywiadu tu, w Paryżu. Przyniosłam panu to, czego pan potrzebował,

a moje osobiste motywy nie mają w tym przypadku żadnego znaczenia. – Przypuszczam, że jednak mają. Ja również kieruję się paroma własnymi motywami, a to oznacza, że mam zamiar sprawdzić wszystko szczegółowo. – Przekona się pan, że dane są dokładne i potwierdzone. – Mam nadzieję. Dziękuję, panno de Vries, to wszystko. – Jeżeli mogę pana poprawić, pani, nie panno de Vries. Jestem wdową. Mój mąż został zabity w Berlinie Wschodnim przez Stasi na tydzień przed obaleniem Muru… przez Stasi, monsieur. Nazwa się zmieniła, ale byli równie brutalni jak najgorsze jednostki gestapo i Waffen SS. Mój mąż, Frederik de Vries, pracował dla Amerykanów. Może pan sprawdzić dokładnie również i to. – Kobieta odwróciła się i wyszła z pokoju. Oszołomiony Latham patrzył, jak drzwi zamykają się tak gwałtownie, że niemal można było powiedzieć, iż zostały zatrzaśnięte. Podniósł słuchawkę i wybrał numer szefa ochrony ambasady. Gdy tylko przebrnął przez rozmowę z sekretarką, która ćwiczyła się w swojej szkolnej francuszczyźnie, według Drew gorszej od jego własnej, w słuchawce rozległ się głos kierownika służby bezpieczeństwa. – Co się dzieje, Operacje Konsularne? – Stanley, kim u diabła jest Karin de Vries? – Błogosławieństwo zesłane nam przez facetów

z NATO odparł Stanley Witkowski, trzydziestoparoletni weteran wywiadu wojskowego, pułkownik przeniesiony do Departamentu Stanu dzięki niezwykłym sukcesom odniesionym w G-2. – Jest szybka, błyskotliwa, obdarzona wyobraźnią, doskonale włada pięcioma językami. Dar niebios, przyjacielu. – To właśnie chciałem wiedzieć. Kto ją przysłał? – O co Ci chodzi? – Jej styl pracy jest trochę dziwny. Wysłałem do Analiz zapieczętowane zlecenie z czerwonym oznakowaniem; bez zezwolenia czy zlecenia wyjęła je z akt i opracowała samodzielnie. – Czerwone oznakowanie? Istotnie dziwne, przecież wie, co to znaczy. Zlecenie ze znacznikiem musi być podpisane przez szefa sekcji i jego zastępcę, a wyznaczona osoba zaakceptowana i wpisana do rejestru. – O tym właśnie myślałem. W przypadku tej operacji jestem szczególnie wrażliwy na punkcie przecieków i fałszywych informacji. Kto ją tu przysłał? – Daj sobie spokój. Poprosiła o przeniesienie do Paryża i od głównodowodzącego w dół wszyscy uważają ją za szczere złoto. – Jest złoto i tombak, Stan. Wtrąciła się w sprawy, które przekraczają jej klauzulę dostępu, i chcę wiedzieć dlaczego. – Możesz mi podrzucić jakiś pomysł? – Owszem. Dotyczy nowych złych facetów, którzy zaczynają znowu maszerować po Niemczech. – Niezbyt mi to pomaga.

– Powiedziała, że jej mąż został zabity w Berlinie Wschodnim przez Stasi. Możesz to potwierdzić? – Do diabła, nawet osobiście. Stacjonowałem po naszej stronie Muru, wyłażąc ze skóry przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, aby nawiązać kontakt z naszymi ludźmi po tamtej stronie. Freddie de Vries był młodym, ostrym jak brzytwa agentem. Złapali biednego sukinsyna, a kilka dni później Stasi przeszła do historii. – A więc może mieć uzasadnione podstawy do poważnego, nawet obsesyjnego interesowania się wydarzeniami w Niemczech. – Jasne, że tak. Wiesz, gdzie skierowała się większa część funkcjonariuszy Stasi, po tym jak Mur się rozsypał? – Gdzie? – Prosto w szeroko otwarte ramiona skinheadów, tych przeklętych nazistów… A skoro mówimy już o Freddim de V., pracował z Twoim bratem Harrym. Wiem o tym, ponieważ moje G-2 ich skontaktowało. Kiedy Harry dowiedział się o Freddim, był nie tylko zmartwiony, ale wściekły jak wszyscy diabli. Zupełnie jakby był jego młodszym bratem, może takim jak Ty. – Dziękuję, Stanley. Mam wrażenie, że właśnie popełniłem błąd i obraziłem ją. Ale mimo wszystko istnieje parę luk, które trzeba będzie wypełnić. – O co Ci chodzi? – W jaki sposób pani de Vries dowiedziała się o mnie? * * *

JeanPierre Villier, zmieniony nie do poznania, z nosem dwa razy większym niż normalnie, opuchniętymi powiekami i w ubraniu składającym się ze szmat i łachmanów, kuśtykał po zacienionych zaułkach Montparnasse’u. Na bruku siedzieli pijacy oparci o mury, przygarbieni albo zwinięci w kłębek. Aktor bełkotał, podśpiewując pijacko. – Ecoutez, ecoutez gardezvous, mes amis! Miałem wiadomość od naszego drogiego kumpla Jodelle’a… Czy kogoś to interesuje, czy tylko marnuję mój cenny czas? – Jodelle, to wariat! – rozległ się głos z lewej. – Wplątuje nas w kłopoty! – zawołał ktoś z prawej. – Powiedz mu, niech idzie do diabła. – Muszę odnaleźć jego przyjaciół, mówił mi, że to ważne! – Idź do północnych doków nad Sekwaną, tam lepiej mu się śpi i kradnie. JeanPierre ruszył w stronę Quai des Tuileries, zatrzymując się przy każdej mrocznej uliczce oraz zaułku i zaglądając tam z mniej więcej tymi samymi rezultatami. – Stary Jodelle to świnia. Nie częstuje swoim winem. – Mówi, że ma przyjaciół na wysokich stanowiskach… i gdzie oni są? – I ten wielki aktor, o którym mówi, że jest jego synem… co za pierdoły! – Pijus ze mnie i nic mnie już nie obchodzi, ale nie będę gadał o moich przyjaciołach. I wreszcie gdy Villier dotarł do nabrzeży powyżej Pont de FAlma, usłyszał

pierwszą informację od wynędzniałej starej kobiety. – Jodelle jest wariat, jasna sprawa, ale zawsze jest dla mnie miły. Przynosi mi kwiaty, oczywiście kradzione, nazywa wielką aktorką. Możesz w to uwierzyć? – Tak, proszę pani, wierzę, że tak uważa. – W takim razie jesteś taki sam wariat jak on. – Być może, ale uważam, że jest pani uroczą kobietą. – Ojeej! Twoje oczy! Są jak błękitne chmury na niebie. Jesteś jego duchem? – On nie żyje? – Kto wie? Kim jesteś? I wreszcie wiele godzin później, gdy słońce zniknęło za wysokimi budynkami Trocadero, usłyszał inne słowa, które dobiegły go z uliczki o wiele ciemniejszej od poprzednich. – Kto pyta o mojego przyjaciela Jodelle’a? – Ja – odkrzyknął Villier, zagłębiając się w mrok zaułku. Ty jesteś jego przyjacielem? – zapytał, klękając przy leżącym obdartym żebraku. – Muszę znaleźć Jodelle’a, mam pieniądze dla każdego, kto mi pomoże! O, zobacz! Pięćdziesiąt franków. – Dawno już nie widziałem pięćdziesięciu franków. – Więc je sobie obejrzyj. Gdzie jest Jodelle, dokąd poszedł? Och, powiedział, że to tajemnica… – Ale Tobie ją zdradził. – Tak, byliśmy jak bracia… – A ja jestem jego synem. Powiedz mi. – Dolina Loary, straszny człowiek w dolinie Loary,

wiem tylko tyle – wyszeptał nędzarz. – Nikt nie wie, kim jest. W jaskrawym prostokącie wlotu uliczki, pojawiła się nagle czarna, sylwetka – mężczyzna, który byłby równy wzrostem JeanPierre’owi, gdyby aktor nie garbił się teraz i nie pochylał. – Czemu pytasz o starego Jodelle’a? – zainteresował się. – Muszę go odnaleźć, proszę pana – odparł Villier dygocącym, jęczącym głosem. – Wie pan, on jest mi winien pieniądze i szukam go od trzech dni. – Obawiam się, że nie odbierzesz swojego długu. Nie czytasz gazet? – Po co mam wydawać pieniądze, żeby czytać o czymś, co mnie nie dotyczy? Mogę się śmiać z komiksów w jakiejś wyrzuconej wczorajszej gazecie, czy nawet z ubiegłego tygodnia. – Stary włóczęga, zidentyfikowany jako Jodelle, zabił się wczoraj wieczór w teatrze. – O sukinsyn! Był mi winien siedem franków. – Coś Ty za jeden, stary? – zapytał przybysz podchodząc do JeanPierre’a i przyglądając mu się w półmroku. – Jestem Auguste Renoir i maluję obrazy. Czasem jestem monsieur Monetem, a często tym Holendrem Rembrandtem. Na wiosnę lubię być Georges’em Seurat, a w zimie kulawym ToulouseLautrekiem, ze względu na te ciepłe burdele. Muzea są cudownymi miejscami, gdy pada i jest zimno. – Stary wariat! – Mężczyzna odwrócił się i ruszył

w stronę ulicy, ale Villier pokuśtykał za nim szybko. – Monsieur! – zawołał. – Co jest? – Mężczyzna zatrzymał się. – Ponieważ przyniósł mi pan tę złą wiadomość, to chyba powinien mi pan zapłacić te siedem franków. – Dlaczego? Z jakiej niby racji? – Ukradł mi pan nadzieję. – Co Ci ukradłem? – Nadzieję, oczekiwanie. Nie pytałem pana o Jodelle’a, sam mnie pan zaczepił. Skąd pan wiedział, że pytałem o niego? – Wywrzaskiwałeś jego nazwisko kilka minut temu. – I taka błahostka sprawiła, że włazi pan do mego życia i niszczy moje marzenia? Być może powinienem zapytać, kim pan jest, monsieur. Jest pan zbyt dobrze ubrany, aby być znajomym mego przyjaciela Jodelle’a, tego sukinsyna! Kim Jodelle jest dla pana? Dlaczego pan tu przyszedł? – Jesteś świr – rzekł mężczyzna i sięgnął do kieszeni. – Masz tu dwadzieścia franków. Weź je razem z przeprosinami za to, że wtargnąłem w Twoje życie. – Och, dziękuję panu, dziękuję! – JeanPierre odczekał, aż zagadkowy nieznajomy wyjdzie na oświetlony słońcem trotuar, a potem dobiegł do wyjścia z uliczki i kiedy zerknął za róg, zobaczył, jak mężczyzna podchodzi do zaparkowanego dwadzieścia metrów dalej samochodu. Ponownie udając na wpół szalonego paryskiego kloszarda, Villier wyszedł na ulicę, podskakując jak błazen

i wykrzykując w stronę swojego dobrodzieja. – Niech Ci błogosławi Bóg i Najświętsza Panienka, monsieur! Niech aniołowie z raju… – Odwal się ode mnie, pijany durniu! Och, nie ma wątpliwości, pomyślał JeanPierre spoglądając na tablice rejestracyjne odjeżdżającego peugeota. Było już późne popołudnie, gdy Latham po raz drugi w ciągu osiemnastu godzin zjechał windą do podziemi ambasady. Tym razem skierował się jednak nie do Centrum Łączności, ale do działu Dokumentacji i Analiz. Wartownik z piechoty morskiej siedział przy biurku z prawej strony stalowych drzwi i przywitał Drew z uśmiechem. – Jaka jest na górze pogoda, panie Latham? – Nie tak chłodna i przyjemna jak tu u Was, sierżancie. Ale w końcu macie tutaj najbardziej kosztowną klimatyzację. – Jesteśmy bardzo delikatnego zdrowia. Chce pan wejść do naszej jaskini tajemnic i hard porno? – Wyświetlają świńskie filmy? – Sto franków za miejsce, ale wpuszczę pana za friko. – Wiedziałem, że zawsze można liczyć na marines. – A skoro już o tym mowa, chłopaki z drużyny chcą panu podziękować za darmochę, którą nam pan zafundował w tej kawiarni w Grenelle. – Cała przyjemność po mojej stronie. Nigdy nie wiadomo, kiedy człowiek będzie miał ochotę obejrzeć świński film… Prawdę mówiąc, właściciele tego lokalu są moimi starymi przyjaciółmi, a Wasza obecność ma

zbawienny wpływ na niektórych niepożądanych gości. – Tak, powiedział nam o tym. Ubraliśmy się jak z igiełki, zupełnie jakbyśmy wybierali się do operetki, albo coś w tym rodzaju. – Sierżancie – przerwał mu Drew i popatrzył uważnie na wartownika. – Znacie Karin de Vries z D. i A. – Wymieniamy tylko „dzień dobry, dobry wieczór” i na tym koniec. Jest rzeczywiście atrakcyjną dziewczyną, ale wydaje mi się, że próbuje to ukryć. Na przykład pod tymi okularami, które muszą ważyć ze dwa kilogramy, i ciemnymi ubraniami, co zupełnie nie pasują do Paryża. – Czy jest tu nowa? – Chyba od jakichś czterech miesięcy. Przeniesienie z NATO. Mówią, że jest spokojna i trzyma się na uboczu, rozumie pan, o co mi chodzi? – Chyba tak… No dobra, strażniku magicznych kluczy, załatw mi miejsce w pierwszym rzędzie. – Przypadkowo jej gabinet jest właśnie w pierwszym rzędzie, trzeci pokój z prawej. Na drzwiach jest jej nazwisko. – Podglądaliście? – No jasne. Kiedy drzwi są zamknięte, patrolujemy cały ten rejon z bronią w ręku, na wypadek gdyby pojawili się nieproszeni goście. – Ach tak, zamaskowani faceci. Powinni pokazywać Was w filmach, oczywiście tych przyzwoitszych. – Niech pan kogoś przekona. Obiad z przystawkami i deserem i tyle wina, ile zdołamy wypić, a wszystko za

trzynaście dolców. I nerwowy właściciel biegający naokoło, opowiadający wszem i wobec, że jesteśmy jego najlepszymi przyjaciółmi i pewnie jego amerykańskimi krewnymi, którzy zjawią się w lokalu z bazookami, gdy tylko do nas zadzwoni w razie jakichś kłopotów? Co to miało być, scenariusz do Twardych chłopaków! – Niewinne zaproszenie wystosowane przez szczerego wielbiciela Korpusu Piechoty Morskiej. – Pański nos robi się coraz dłuższy, panie Pinokio. – Skasowałeś mój bilet, pozwól mi więc przejść. Sierżant przycisnął guzik na biurku i od strony stalowych drzwi dobiegł ostry szczęk. – Zapraszam do Pałacu Czarnoksiężnika. Latham wszedł do środka, w nieustający szum pracujących komputerów. Dział Dokumentacji i Analiz miał gabinety usytuowane po obu stronach centralnego korytarza. Podobnie jak w Centrum Łączności wszystko tu było białe, antyseptyczne i oświetlone neonowymi lampami przecinającymi niski sufit, jak dwa, jaskrawo świecące okrągłe pędy. Skierował się w prawo i podszedł do trzecich drzwi, na których znajdował się czarny plastykowy pasek z białymi literami MADAME DE VRIES. Nie Mademoiselle, ale Madame. No cóż, wdowa de Vries będzie musiała odpowiedzieć na parę pytań dotyczących Harry’ego Lathama i jego brata Drew. Zastukał. – Proszę wejść – usłyszał. Otworzył drzwi i zobaczył zdziwioną twarz Karin de Vries siedzącej przy biurku pod

lewą ścianą. Monsieur, zupełnie się pana nie spodziewałam – odezwała się i w jej głosie zabrzmiała nutka lęku. – Przepraszam za moje zachowanie. Nie powinnam była wychodzić w taki sposób. – Ależ zupełnie się pani myli. To ja powinienem przeprosić. Rozmawiałem z Witkowskim… – Ach tak, z pułkownikiem… – I o tym właśnie musimy pomówić. – Powinnam się domyślić – przerwała analityczka. – Tak, porozmawiamy, monsieur Latham, ale nie tutaj. Gdzie indziej. – Dlaczego? Zapoznałem się z wszystkim, co od pani dostałem, i nie mogę powiedzieć, że materiał jest dobry. Jest wyjątkowy. Niezbyt rozróżniam debet od aktywów, ale wszystko stało się dla mnie bardziej zrozumiałe. – Dziękuję. Ale przyszedł pan do mnie z innego powodu, prawda? – O czym pani mówi? – Sześć przecznic dalej niedaleko Gabriel jest kawiarnia „Le Sabre d’Orleans”. Mała i niezbyt uczęszczana. Niech pan przyjdzie tam za czterdzieści pięć minut. Będę w tylnym boksie. – Nie rozumiem… – Zrozumie pan. Dokładnie czterdzieści siedem minut później Drew wszedł do małej, zapuszczonej kafejki niedaleko avenue Gabriel. Zamrugał znalazłszy się w ciemnym wnętrzu. Zaskoczył go tak nędzny wygląd lokalu w jednej z najdroższych dzielnic miasta. Znalazł

Karin de Vries tam, gdzie zapowiedziała, że będzie, w boksie na końcu sali. – Przecież to jakaś spelunka – szepnął, siadając naprzeciwko. – L’obstination du Franqais – wyjaśniła de Vries. – I nie ma potrzeby mówić tak cicho. Nikt nas nie usłyszy. – Kto jest uparty? – Właściciel. Proponowano mu mnóstwo pieniędzy za ten kawałek ziemi, ale odmawia sprzedaży. Jest bogaty, a kawiarnia należała do jego rodziny od wielu lat, na długo przedtem nim stał się bogaty. W dalszym ciągu zatrudnia wyłącznie krewnych. O, właśnie jeden z nich nadchodzi, niech się pan nie zdziwi. Wyraźnie pijany, leciwy kelner podszedł niepewnym krokiem do stolika. – Co państwo zamówicie, nie mamy nic do jedzenia? – powiedział jednym tchem. – Proszę szkocką whisky – odparł Latham po francusku. – Nie mamy dziś szkockiej – wyjaśnił kelner i odbiło mu się. – Mamy wspaniały wybór win i jakieś japońskie siki, które oni nazywają whisky. – W takim razie białe wino. Chablis, jeżeli macie. – Będzie białe. – Dla mnie to samo – dodała Karin de Vries. Kelner zataczając się odszedł od stolika, a kobieta mówiła dalej: – Teraz pan rozumie, dlaczego lokal nie jest zbyt popularny. – Nie powinien w ogóle istnieć… Porozmawiajmy. Pani mąż pracował z moim bratem w Berlinie Wschodnim.

– Tak. – I to wszystko, co może mi pani powiedzieć? Tylko „tak”? – Pułkownik już pewnie panu powiedział. Kiedy prosiłam o przeniesienie, nie wiedziałam, że jest pan w Paryżu. Gdy się zorientowałam, byłam zaskoczona i zdawałam sobie sprawę, że musi dojść do naszego spotkania. – Dlaczego chciała pani tego przeniesienia? – Ponieważ jest pan bratem Harry’ego Lathama, człowieka, którego Frederik i ja uważaliśmy za naszego drogiego przyjaciela. – Znała pani Harry’ego aż tak dobrze? – Freddie pracował razem z nim, chociaż te układy były poza protokółem. – W tej dziedzinie nie ma protokółów. – Co oznacza, że nie tylko ludzie Harry’ego, ani tym bardziej pułkownik Witkowski i jego wojskowy G-2, nie wiedzieli, że Harry był kontrolerem mojego męża. Nie mogło być najmniejszej informacji o ich związku w tej „dziedzinie”, nawet cienia aluzji. – Ale Witkowski powiedział mi, że pracowali razem. – Po tej samej stronie, owszem, ale nie jako kontroler i łącznik. Nie przypuszczam, aby ktokolwiek nawet coś takiego podejrzewał. – Czy zachowywanie takiej tajemnicy było konieczne, nawet wobec naszego kierownictwa? – Tak. – Dlaczego?

– Ze względu na rodzaj zadań jakie Frederik wykonywał dla Harry’ego, z własnej woli, entuzjastycznie. Gdyby pewne incydenty dały się powiązać z Amerykanami, konsekwencje byłyby straszliwe. – Żadna ze stron nie miała zbyt czystych rąk, a niekiedy obydwie były upaprane po uszy. O co więc chodziło? – Mam wrażenie, że o zabójstwa, tak przynajmniej mi sugerowano. – Obie strony zabijały… – Być może problem wiązał się z wysokimi stanowiskami wielu ofiar – przerwała mu Karin de Vries, patrząc na niego szeroko otwartymi oczyma, niemal błagalnie. – O ile dobrze zrozumiałam, wielu zajmowało takie wysokie pozycje – Niemcy hołubieni przez Moskwę, przywódcy odpowiedzialni jedynie przed Kremlem. Niech pan sobie wyobrazi, że burmistrzów Waszych wielkich miast albo gubernatorów stanu Nowy Jork czy Kalifornii zabili sowieccy agenci. Rozumie pan, o co mi chodzi? – Coś takiego nie mogło się w ogóle zdarzyć. Byłoby całkowicie bez sensu. Moskwa nigdy nie wydałaby na to zgody. – Zdarzało się i tutaj, a Moskwa tuszowała całą sprawę. Muszę stwierdzić, że bardzo sprytnie. – Chce pani powiedzieć, że mój brat, kontroler pani męża, wydał rozkaz zabicia tych ludzi w Niemczech? To bzdura! Podobne pociągnięcie miałoby takie skutki, że w porównaniu z nim fiasko lotu U-2 wydałoby się nic nie znaczącym incydentem. Nie wierzę, droga pani. Harry jest

zbyt sprytny, zbyt dobrze zorientowany, aby wydać podobne rozkazy. Nastąpiłyby masowe akty odwetu w Stanach, a każdy stanowiłby następny krok zbliżający świat do wojny nuklearnej. Czego nikt przecież nie chciał. – Nie powiedziałam, że pana brat zlecał mojemu mężowi przeprowadzanie tych zamachów. – W takim razie, o co pani chodzi? – Że zostały wykonane, a Harry był kontrolerem Frederika. – Twierdzi więc pani, że mąż… – Tak – przerwała mu cicho Karin de Vries. – Freddie dobrze służył pańskiemu bratu, przenikając do Stasi. Udało mu się to tak dobrze, że urządzali przyjęcia na jego cześć, ceniąc go jako handlarza diamentami z Amsterdamu, pomagającego wzbogacać się ich aparatczykom. A potem zaczął się kształtować pewien schemat: wyjazdy Frederika zgadzały się czasem i miejscem z zabójstwami wpływowych enerdowców związanych z Kremlem. Harry i ja, osobno i razem, wypytywaliśmy Frederika. Oczywiście zaprzeczał wszystkiemu i dzięki swojemu urokowi osobistemu oraz zdolnościom przekonywania – tym właśnie cechom, dzięki którym stał się tak doskonałym agentem – wmówił nam, że wszystko jest tylko zbiegiem okoliczności. – W tych sprawach nie ma czegoś takiego jak zbieg okoliczności. – Dowiedzieliśmy się o tym, gdy Frederik został schwytany na tydzień przed obaleniem Muru Berlińskiego.

Pod wpływem tortur połączonych ze stosowaniem narkotyków mój mąż przyznał się do zabójstw. Harry był wśród pierwszych pracowników wywiadu, którzy dotarli do centrali Stasi i dokładnie ją zbadali. Był wściekły z powodu śmierci Freddiego i dokładnie wiedział, czego szukać, kiedy to się stało. Znalazł kopię protokółu przesłuchania, zatrzymał ją i przyniósł mi później. – W takim razie pani mąż był wolnym strzelcem i ani pani, ani mój brat nie zdołaliście go przejrzeć? – Nie znał pan Freddiego. Miał swoje powody. Nienawidził wojowniczych Niemców, choć to uczucie nie obejmowało spokojnych, tolerancyjnych i często obarczonych poczuciem winy obywateli Zachodnich Niemiec. Rozumie pan, jego dziadkowie zostali rozstrzelani na miejskim placu przez pluton egzekucyjny Waffen SS w obecności wszystkich mieszkańców. Jaką popełnili zbrodnię? Przynosili żywność głodującym Żydom, których trzymano na ogrodzonym drutem kolczastym polu niedaleko kolejowej stacji przetokowej. Ale – co jest najbardziej bolesne – razem z jego dziadkami rozstrzelano siedmiu niewinnych mężczyzn, ojców rodzin, żeby dać przykład nieposłusznym obywatelom. Wywołana lękiem hipokryzja sprawiła, że cała rodzina de Vriesów została napiętnowana. Frederick został wychowany przez krewnych z Brukseli i bardzo rzadko mógł widywać swoich rodziców, którzy w końcu popełnili razem samobójstwo. Jestem przekonana, że straszliwe wspomnienia tych lat pozostały w pamięci Freddiego do

chwili jego śmierci. Zapadła cisza. I właśnie w tej chwili pijany kelner przyniósł im wino, rozlewając przy okazji połowę kieliszka na spodnie Drew. Kiedy odszedł, Latham zaproponował: – Chodźmy stąd. Za rogiem jest przyzwoita restauracja. – Również ją znam, ale wolałabym zakończyć naszą rozmowę tutaj. – Dlaczego? Ten lokal jest koszmarny. – Nie byłoby dobrze, gdyby widziano nas razem. – Na litość boską, przecież pracujemy w jednej firmie. A przy okazji, dlaczego nie widziałem pani na naszych imprezach w ambasadzie? Jestem pewien, że zapamiętałbym panią. – Te przyjęcia niezbyt mnie interesują! monsieur Latham. Prowadzę bardzo samotne i zupełnie szczęśliwe życie. – Sama? – Tak wybrałam. Drew wzruszył ramionami. – W porządku. A więc zobaczyła pani moje nazwisko w spisach wysłanych do Hagi i ponieważ jestem bratem Harry’ego, poprosiła pani o przeniesienie. Dlaczego? – Powiedziałam już panu, że miałam klauzulę dopuszczającą do natowskich materiałów o najwyższym stopniu tajności. Sześć miesięcy temu odebrałam przekazane zabezpieczonym kanałem radiowym memorandum adresowane do głównodowodzącego

i ponieważ jestem ciekawska, czemu dałam wyraz dzisiaj, przeczytałam je. Informowano w nim, że niejaki Drew Latham zostaje przeniesiony do Paryża z listami uwierzytelniającymi dla Quai d’Orsay, aby zbadać „niemiecki problem”. Nie potrzeba było szczególnej wyobraźni, aby domyślić się, o co chodzi. Ten właśnie „niemiecki problem” zabił mojego męża. Pamiętałam również bardzo wyraźnie, że brat mówił o panu z wielkim przywiązaniem. Żałował, że poszedł pan jego śladami, ponieważ jest pan zbyt impulsywny i nie ma zdolności językowych. – Harry jest zazdrosny, bo mamusia zawsze bardziej mnie lubiła. – Żartuje pan. – Oczywiście. Prawdę mówiąc, sądzę, że myślała, wciąż myśli, że obaj jesteśmy trochę dziwni. – Ze względu na Wasz zawód? – O nie, nie wie, czym się zajmujemy, a ojciec ma dość rozsądku, aby jej nie wtajemniczać. Jest przekonana, że pełnimy jakieś funkcje w Departamencie Stanu i całymi miesiącami podróżujemy gdzieś po świecie. Dlatego nie zdołaliśmy się ożenić, przez co ona nie może rozpuszczać swoich wnuków. – Moim zdaniem jej troska jest zupełnie uzasadniona. – Nie w przypadku synów zajmujących się tak specyficznym zawodem. – Harry przyznał jednak, że jest pan bardzo silny i dość inteligentny.

– Dość inteligentny? Znowu przemawiała przez niego zazdrość. Zdobyłem w college’u dodatkowe stypendium dzięki moim występom w drużynie hokejowej w podstawówce. A on, kiedy tylko włożył łyżwy, natychmiast lądował na tyłku. – Znowu pan żartuje. – Nie, ani trochę. To święta prawda. – Miał pan stypendium? – Obaj mieliśmy. Nasz ojciec był doktorem archeologii i prowadził wykopaliska od Arizony po stary Irak. National Geographic Society i Explorer Club opłacały podróże ale tylko jego, bez żony i dzieci. Gdy na ekrany weszły te filmy, Harry i ja często się śmieliśmy i powtarzaliśmy: „Do diabła z „Zaginioną Arką”, gdzie są dzieciaki Indiany Jonesa?” – Te aluzje są dla mnie niezbyt czytelne, chociaż jestem w stanie zrozumieć aspekt naukowy. – Nasz ojciec miał swoją pensję, więc nie żyło się nam najgorzej, ale na pewno nie byliśmy bogaci. Z ledwością można by nas zaliczyć do zamożnej klasy średniej. Musieliśmy mieć stypendia… A teraz, kiedy wysłuchała już pani historię mojego życia, a ja dowiedziałem się o pani mężu więcej, niż miałbym ochotę… co mi pani powie o sobie? Skąd się pani wzięła, pani de Vries? – Nieistotne… – Tak, już to pani mówiła, ale tego nie kupuję. Zanim pani awansuje w ambasadzie, szczególnie w D. i A., lepiej będzie, jeżeli pani wyjaśni mi tę sprawę.

– Nie wierzy pan w ani jedno moje słowo… – Wierzę w to, co mi potwierdził Witkowski, ale w pozostałych kwestiach nie mam tej pewności. – W takim razie, niech pan idzie do diabła, monsieur! – Karin de Vries podniosła się od stolika, gdy ponownie zjawił się pijany kelner. – Czy jest tu ktoś, kto się nazywa Lafam? – zapytał. – Latham? – Tak, to ja. – Jest do pana telefon. Będę musiał dodać trzydzieści franków do pańskiego rachunku. – I poczłapał dalej. – Niech pani poczeka ~ powiedział Drew. – Uprzedziłem Łączność, gdzie będę. – A dlaczego miałabym czekać? – Ponieważ panią proszę. Naprawdę proszę. – Latham wstał i szybkim krokiem podszedł do telefonu stojącego na końcu brudnego baru. Podniósł słuchawkę leżącą w kałuży zwietrzałego wina i odezwał się. – Tu Latham. – Mówi Durbane – odezwał się głos. – Łączę Cię przez szyfrator z dyrektorem Sorensonem w Waszyngtonie. Jesteś czysty po obu stronach. Możesz mówić. – Drew? – Tak jest… – Stało się! Właśnie dostaliśmy wiadomość od Harry’ego! On żyje! – Gdzie jest? – Według naszych danych, gdzieś w Alpach Hausruck. Otrzymaliśmy telefon od antyfaszystów w Obernbergu

z informacją, że zorganizowali mu ucieczkę, i z prośbą, abyśmy otworzyli nasze zabezpieczone kanały przerzutowe od Passau do Burghausen. Nie chcieli ujawnić tożsamości, ale muszą być autentyczni. – Dzięki Bogu! – zawołał z ulgą Latham. – Nie rób sobie zbyt wielkich nadziei. Powiedzieli, że będzie musiał pokonać prawie trzydzieści kilometrów po zaśnieżonych górach, zanim zdołają dotrzeć do niego. – Nie znasz Harry’ego. Przedostanie się. Może jestem mocniejszy, ale on był zawsze bardziej twardy. – O czym Ty mówisz? – Mniejsza o to. Wracam do ambasady i będę czekał. – Latham odłożył słuchawkę i skierował się do stolika. Karin de Vries już tam nie było.

ROZDZIAŁ 5 Kolumna postaci brnęła przez śnieg wśród długich wieczornych cieni pokrywających zbocza górskiego grzbietu. Oświetlenie zapewniały jedynie reflektory dwóch wielkich pojazdów i latarki strażników. Harry Latham zeskoczył z ciężarówki; czuł, że w miarę jak zbliża się do mostu nad dopływem rzeki Salzbach, ból głowy mu ustępuje. Może tego dokonać! Gdy tylko przejdzie przez wąski most, odnajdzie drogę. Zapamiętał szlak i zrobione znaki, tysiące razy przypominał je sobie w czasie tak zwanej rekonwalescencji, którą równie dobrze można by nazwać przetrzymywaniem go w charakterze zakładnika. Nie mógł jednak dłużej ukrywać się w tym wysokogórskim pojeździe, ponieważ pojazdy były przeszukiwane i każdy element wyposażenia sprawdzany ze spisem. Musiał dołączyć do kolumny Sonnenkinder wyruszających na spotkanie swojej niepewnej przyszłości w Niemczech i całej Europie, maszerujących przy akompaniamencie pieśni o czystości rasy, słuszności aryjskiej sprawy i zagładzie niższych ras. Gdy przechodzili przez most, Harry śpiewał najgłośniej ze wszystkich i jego zapał nagradzany był uśmiechami i pełnymi aprobaty spojrzeniami. Jeszcze chwila! Już! Kolumna skręciła na prawo zagłębiając się w smaganą śniegiem noc, a Harry, korzystając z krótkiej, lecz gwałtownej zadymki, pochylił się i zgięty wpół skoczył w lewo. Czujny strażnik dostrzegł

go i wycelował z pistoletu. – Nein! – powiedział dowódca oddziałku, chwytając żołnierza za rękę. – Verboten. Ist schon gut! Człowiek znany pod pseudonimem Sting brnął przez sięgający do kolan, nie ubity śnieg, w nadziei że zobaczy pierwsze znaki, które wykonał przed wieloma tygodniami – teraz sprawiającymi wrażenie lat – kiedy prowadzono go do ukrytej doliny. Wreszcie je dojrzał! Dwie złamane gałązki młodego drzewka, które nie zazielenia się na wiosnę. Małe drzewko było po lewej stronie, następny znak po prawej. Potem w dół i na ukos w prawo… Trzysta metrów dalej zaczerwieniony i zgrzany, ze skostniałymi nogami, zobaczył złamaną przez siebie gałązkę alpejskiego świerku wyschniętą, pozbawioną żywicy. Górska droga między dwoma wioskami znajdowała się w dole w odległości niecałych ośmiu kilometrów. Uda mu się. Musi się udać! Wreszcie, ze zmarzniętymi na kość stopami, zgięty wpół z bólu, dotarł do celu. Usiadł i zaczął masować nogi, ocierając dłonie o zamrożone na blachę spodnie, gdy z lewej strony nadjechała ciężarówka. Harry wstał z wysiłkiem, chwiejnym krokiem wyszedł na drogę i stojąc w promieniach reflektorów zaczął gwałtownie machać rękami. Samochód stanął. – Hilfe! – krzyknął. – Mój samochód wyleciał z szosy! – Nie trzeba niczego tłumaczyć – oznajmił brodaty mężczyzna, odzywając się po angielsku z wyraźnym niemieckim akcentem. Czekałem na pana. Od trzech dni jeżdżę tą drogą, godzina po godzinie.

– Kim pan jest? – spytał Harry opadając na fotel. – Pańskim zbawieniem, jak mówią Anglicy – odparł kierowca, chichocząc pod nosem. – Wiedział pan, że będę tędy szedł? – Nie wiemy wprawdzie, gdzie znajduje się ukryta dolina, ale mamy tam swojego szpiega. Kobietę. Podobnie jak wszystkich innych dostarczono ją na miejsce z zasłoniętymi oczyma. – Jest pielęgniarką w szpitalu w dolinie i pełni te obowiązki, jeżeli akurat nie musi spać z którymś z jej aryjskich „braci”, aby wyprodukować następne Dziecko Słońca. Obserwowała pana i zobaczyła, jak składa pan kawałek papieru i zaszywa w swoim ubraniu. – W jaki sposób? – przerwał mu Latham/Lassiter. – W pańskim pokoju były ukryte kamery. – Jak przekazała Wam wiadomość? – Wszystkie Sonnenkinder mają zezwolenie, a właściwie rozkaz porozumiewać się z rodzicami lub krewnymi, żeby za pomocą jakichś sympatycznych bajeczek wyjaśniać swoją nieobecność. Oberfuhrer obawia się, że bez tego może dojść do dekonspiracji, podobnie jak w przypadku Waszych amerykańskich wyznawców kultów, którzy barykadowali się w dolinach albo na szczytach gór. Zadzwoniła do swoich"rodziców” i za pośrednictwem kodu przekazała nam wiadomość, że Amerykanin ucieknie. Nie znała dokładnego dnia ani godziny, ale była przekonana, że pan spróbuje. – Uważałem, że taką możliwość da mi ewakuacja. I nie

myliłem się. – W każdym razie jest już pan tutaj i zaraz przerzucimy pana do Burghausen. A z naszej skromnej kwatery głównej będzie mógł się pan porozumieć z każdym, z kim tylko pan zechce. Wie pan, jesteśmy organizacją „Antyninus”. – Kim? – Przeciwieństwem tego, który według historyka Diona Kasjusza, pod przydomkiem Karakalli wyrżnął dwadzieścia tysięcy Rzymian, sprzeciwiających się jego depotyzmowi. – Słyszałem o Karakalli, a także Dionie Kasjuszu, ale obawiam się, że pana nie rozumiem. – W takim razie nie zajmował się pan na serio historią Rzymu. – Istotnie. – A więc uaktualnimy to w innej sytuacji, w innych warunkach, ja! – Jak pan sobie życzy. – W zanglicyzowanej wersji nazywamy się Antynius, ja? – Niech będzie. – Niech pan zamieni „nius” na „neo”, okay? – Dobra. – No i co pan ma? Antyneo, nicht wahr! Antyneonaziści. Oto kim jesteśmy! – Dlaczego ukrywacie się pod taką tajemniczą nazwą? – A dlaczego oni ukrywają się pod nazwą Bruderschaft?

– Co ma wspólnego jedno z drugim? – Tajemnica musi stawić czoło tajemnicy! – Dlaczego? Działacie legalnie. – Walczymy z naszymi wrogami zarówno w otwarty sposób, jak i w podziemiu. – Byłem tam – odparł Harry Latham, rozsiadając się w fotelu pasażera. – A mimo wszystko nie rozumiem pana. * * * – Dlaczego pani wyszła? – zapytał Drew, uzyskawszy od ochrony numer domowego telefonu Karin de Vries. – Nie mieliśmy już sobie nic do powiedzenia – odparła analityczka z D. i A. – Jest jeszcze cholernie dużo do powiedzenia, i pani dobrze o tym wie. – Proszę sprawdzić moje akta w służbie ochrony ambasady i jeżeli coś pana zaniepokoi, niech pan złoży meldunek. – Niech pani nie opowiada głupot! Harry żyje! Po trzech latach w konspiracji uciekł i jest już w drodze powrotnej! – Mon Dieu! Nie jestem w stanie wyrazić, jaka jestem szczęśliwa! Co za ulga! – Wiedziała pani dokładnie, co robi mój brat, prawda? – Nie przez telefon, panie Latham. Proszę przyjść do mnie do domu. Rue Madeleine dwadzieścia sześć, mieszkania pięć.

Drew przekazał adres Durbane’owi w Centrum Łączności, chwycił marynarkę i wybiegł do oddanego mu do dyspozycji samochodu z Deuxieme. – Rue Madeleine – powiedział. – Numer dwadzieścia sześć. – Miła dzielnica – odparł kierowca, zapuszczając silnik nie oznakowanego auta. Mieszkanie przy rue Madeleine uzupełniło zagadkę, jaką była Karin de Vries o nowe elementy. Apartament był nie tylko duży, ale również elegancko, z dużym nakładem kosztów urządzony. Wartość mebli, zasłon i obrazów zdecydowanie przekraczała możliwości finansowe pracownika ambasady. – Mój mąż nie był biednym człowiekiem – wyjaśniła Karin, widząc reakcję Drew. – Nie tylko odgrywał rolę handlarza diamentami, ale również działał w tej branży, i jak zawsze z typowym dla siebie zapałem. – Musiał być dość niezwykłym człowiekiem – Nie tylko – dodała beznamiętnie de Vries. – Prosze, niech pan siada, monsieur Latham. Czy mogę zaproponować panu coś do picia? – Z przyjemnością skorzystam, choćby dlatego by zapomnieć skwaśniałe wino w wybranej przez panią kawiarni. – Mam szkocką whisky. – A więc nie tylko się zgadzam, ale wręcz upominam. – Nie musi pan – odparła de Vries, śmiejąc się cicho i podeszła do barku z lustrem. – Freddie nauczył mnie,

żeby zawsze były cztery trunki pod ręką – mówiła dalej, Wyjmując lód, otwierając butelkę i nalewając whisky. – Czerwone wino o temperaturze pokojowej, schłodzone białe wino wysokiej jakości, jedno o pełnym bukiecie i drugie wytrawne, a także szkocka dla Anglików i burbon dla Amerykanów. – A co z Niemcami? – Piwo, mniejsza o to jakiej jakości, ponieważ mój mąż uważał, że oni piją wszystko. Ale jak już panu powiedziałam, był wyjątkowo do nich uprzedzony. – Musiał przecież znać również innych Niemców. – Naturlich. Twierdził, że do przesady naśladują Anglików. Whisky musi być koniecznie szkocka, bez lodu, i chociaż wolą pić ją z lodem, zaprzeczają temu. – Podała Drewowi szklaneczkę i wskazując dłonią fotel, powiedziała: – Proszę usiąść, monsieur Latham. Mamy kilka problemów do omówienia. – Właściwie to ja chciałem poruszyć parę spraw – rzekł Drew, siadając w miękkim, klubowym fotelu naprzeciwko Karin de Vries, która wybrała bladozieloną kanapę. Nie przyłączy się pani do mnie? – zapytał unosząc lekko szklankę. – Być może potem… Jeżeli będzie jakieś potem. – Jest pani jedną wielką zagadką. – Może z pańskiego punktu widzenia. Jednak w porównaniu z panem jestem zupełnie nieskomplikowana. Raczej to pan jest zagadką. Pan i całe amerykańskie środowisko związane z wywiadem.

– Mam wrażenie, że ta uwaga wymaga wyjaśnień, pani de Vries. – Oczywiście i zaraz ich panu udzielę. Wysyłacie zakonspirowanego agenta, wyjątkowo utalentowanego człowieka, płynnie władającego sześcioma czy siedmioma językami, i utrzymujecie jego istnienie tu, w Europie, w takiej tajemnicy, że nie ma żadnej ochrony, nikt nie utrzymuje z nim kontaktu, ponieważ nikt nie dysponuje kompetencjami, żeby udzielać mu rad, a tym bardziej ponosić za nie odpowiedzialność. – Harry zawsze miał szansę się wycofać – zaprotestował Latham. – Podróżował po całej Europie i Bliskim Wschodzie. Mógł się zatrzymać w dowolnym miejscu, podnieść słuchawkę telefonu, zadzwonić do Waszyngtonu i powiedzieć: „Dosyć, skończyłem”. Nie byłby pierwszym tajnym agentem, który by tak zrobił. – W takim razie nie zna pan swojego brata. – Co chce pani przez to powiedzieć? Na litość boską, przecież się z nim wychowywałem. – Nie zna go pan pod względem zawodowym. – No nie. Byliśmy w innych branżach. – W takim razie zupełnie nie ma pan pojęcia, jakim jest ogarem. – Ogarem? – Równie fanatycznie traktującym pościg, jak Ci fanatycy, których tropi. – Nie lubi faszystów. Zresztą, kto ich lubi? – Nie o to mi chodzi, monsieur. Gdy Harry był

kontrolerem, miał swoich ludzi w Niemczech Wschodnich, opłacanych przez Amerykanów, którzy również dostarczali mu informacji. Na ich podstawie wydawał rozkazy swoim łącznikom, takim jak mój mąż. Teraz pana brat nie miał takich możliwości. Był zupełnie sam. – Musiał być. Na tym polegała istota całej operacji, na całkowitym odizolowaniu. Nie mogło być najmniejszego śladu. Nawet ja nie znałem jego pseudonimu. Czy brała to pani pod uwagę? – Harry nie miał tam ludzi, ale nieprzyjaciel miał swoich w Waszyngtonie. – Co też pani u diabła sugeruje? – Słusznie pan przypuszcza, że wiedziałam o zadaniu pańskiego brata. A przy okazji, jego pseudonim brzmiał Lassiter, Alexander Lassiter. – Co?! – Zaskoczony Latham pochylił się do przodu. – Skąd pani ma te informacje? – Skoro nawet pan nie zna nazwiska, którego Harry używał, to jak pan przypuszcza? Oczywiście od wroga, członka Bractwa, taką nazwą się posługują. – Cała ta historia zaczyna wyglądać cholernie podejrzanie, łaskawa pani. Proszę o kolejne wyjaśnienia. – Tylko częściowe. Niektóre rzeczy musi pan przyjąć na wiarę. Dla mojego własnego bezpieczeństwa. – Nie pozostało mi zbyt wiele wiary, zwłaszcza obecnie, niech więc pani zaczyna od tych częściowych wyjaśnień. A wtedy dopowiem, czy ma pani jeszcze pracę, czy już nie. – Biorąc pod uwagę mój wkład, to niezbyt

sprawiedliwe… – Niech pani zaczyna – przerwał jej ostro Drew. – Mieliśmy z Freddiem mieszkanie w Amsterdamie, oczywiście na jego nazwisko, apartament odpowiadający stanowi majątkowemu młodego, zdolnego handlarza diamentami. Gdy tylko nasze zajęcia pozwalały, przebywaliśmy tam razem, ale byłam wtedy, trzeba chyba dodać, zupełnie inną kobietą od tej, którą widziano w NATO… i od tej, którą widuje pan w ambasadzie. Ubierałam się modnie, nawet ekstrawagancko, nosiłam blond peruki i mnóstwo biżuterii… – Prowadziła pani podwójne życie – znowu przerwał jej zniecierpliwiony Latham, kiwając głową. – Przecież taka była konieczność. – Zgadzam się. I co? – Przyjmowaliśmy gości, niezbyt często i tylko najważniejsze kontakty Freddiego, ale zawsze byłam obecna pełniąc honory domu… Teraz muszę przerwać ten wątek i coś panu wyjaśnić, mimo że z całą pewnością wie pan o tym. Gdy potężne instytucje rządowe zostają zinfiltrowane przez obcych, oczywiście pozbywają się intruzów albo likwidując ich same, albo podsuwając kompromitujące materiały, które powodują, że ludzie Ci są likwidowani przez swoich, jako podwójni agenci. Zgadza się pan? – Słyszałem o tym. – Ale jednej rzeczy te instytucje rzeczywiście nie ścierpią: wstydu, przyznania się, że istotnie zostały

zinfiltrowane. Takie przypadki trzymane są w tajemnicy, nawet w ramach własnej organizacji. – O tym również słyszałem. – Coś podobnego zdarzyło się w przypadku Stasi. Po tym jak Frederik zginął, a Mur przestał istnieć, wiele ważnych wschodnioniemieckich kontaktów bez przerwy pozostawiało wiadomości w naszej automatycznej sekretarce, błagając Freddiego o spotkanie. Przyjęłam kilku takich ludzi. Dwaj mężczyźni, jeden czwarty w hierarchii służbowej oficer Stasi, a drugi kryptograf skazany za gwałty i wyciągnięty z więzienia przez swoich przełożonych, zostali zwerbowani przez Bractwo. Przyszli do Frederika, żeby zamienić diamenty na walutę. Podobnie jak w innych przypadkach poczęstowałam ich obiadem i napoiłam alkoholem… zaprawionym specyfikiem, który na wyraźną prośbę Freddiego zawsze trzymałam w cukiernicy. Obydwaj próbowali namówić mnie, abym się z nimi kochała. Każdy opowiadał mi, jak bardzo jest ważny, i z pijacką szczerością wyjaśniali, dlaczego są tacy ważni. – Mój brat Harry – monotonnym głosem przypomniał Drew. – Tak. Kiedy ich dyskretnie wypytywałam, każdy mówił mi o amerykańskim agencie o nazwisku Lassiter, o którym Bractwo dobrze wie i jest przygotowane na spotkanie z nim. – Skąd pani wie, że mówili o Harrym? – Bardzo proste. Moje pierwsze pytania były niewinne,

ale stopniowo przechodziłam do bardziej szczegółowych. Freddie zawsze twierdził, że to najlepsza metoda, szczególnie przy zastosowaniu alkoholu i specyfiku. W końcu, każdy z tych ludzi powiedział mniej więcej to samo: „Jego prawdziwe nazwisko brzmi Harry Latham, jest z CIA, Tajne Operacje, Projekt Time – czas trwania dwa lata plus, pseudonim Sting, wszystkie informacje zastrzeżone dla komputerów powyżej poziomu AAZero. „ – Jezu! Ta informacja musiała pochodzić z góry, z samej góry! AAZero oznacza przecież niemal gabinet dyrektora… Koszmar, pani de Vries. – Ponieważ nie miałam i nie mam pojęcia, co znaczy AAZero, przyjmuję, że to prawda. Właśnie z powodu tego, co dowiedziałam, poprosiłam o przeniesienie do Paryża… Czy w dalszym ciągu mam swoją pracę, monsieur? – Jak w banku. Jest tylko nowy haczyk. – Haczyk? Rozumiem samo słowo, ale w jakim „sensie go pan używa? – Pozostanie pani w D. i A., ale obecnie należy pani do personelu Wydziału Operacji Konsularnych. – Dlaczego? – Między innymi będzie musiała pani podpisać oświadczenie stwierdzające, że nie będzie pani dalej rozpowszechniać informacji, które właśnie mi pani przekazała, a także że spędzi pani trzydzieści lat w amerykańskim więzieniu, jeżeli pani cokolwiek powie. – A gdybym odmówiła podpisania tego dokumentu? – W takim razie jest pani wrogiem.

– Dobrze. To mi się podoba. Jednoznaczne postawienie sprawy. – Powiedzmy sobie coś jeszcze wyraźniej – rzekł Latham patrząc prosto w oczy Karin de Vries. – Jeżeli pani przejdzie na drugą stronę, albo już pani przeszła, nie będzie żadnej łaski. Rozumie pani? – Umysłem i sercem, monsieur. – A teraz kolej na moje pytanie. Dlaczego? – To właściwie bardzo proste. Przez kilka lat moje małżeństwo było darem niebios. Człowiek, którego uwielbiałam, kochał mnie tak samo jak ja jego. A później ujrzałam go okaleczonego przez nienawiść, ale nie ślepą nienawiść, ale wyraźnie i precyzyjnie skierowaną przeciwko odradzającemu się wrogowi, który zniszczył jego rodzinę – rodziców i dziadków. Ten cudowny, błyskotliwy człowiek, którego poślubiłam, zasługiwał na o wiele lepszy los, niż ten który był mu przeznaczony. Teraz przyszła moja kolej, by walczyć z wrogiem, wrogiem nas wszystkich. – To mi wystarcza, pani de Vries. Witamy w naszych szeregach. – W takim razie wypiję z panem, monsieur. Nastąpiło w końcu owo „potem”. Amerykański myśliwiec F-16 wylądował na lotnisku w Althein. Pilot, sprawdzony przez CIA pułkownik lotnictwa, zażądał natychmiastowego zezwolenia na start, gdy tylko jego „przesyłka” znajdzie się w samolocie. Harry Latham został przewieziony przez pole startowe,

wsiadł do drugiej kabiny, owiewka zamknęła się i po kilku minutach maszyna wystartowała w drogę powrotną do Anglii. Trzy godziny po przybyciu do Wielkiej Brytanii wyczerpanego tajnego agenta przewieziono pod eskortą do mieszczącej się na Grosvenor ambasady Stanów Zjednoczonych, gdzie czekał na niego komitet powitalny składający się z wysokiego szczebla przedstawicieli trzech wywiadów – Centralnej Agencji Wywiadowczej, brytyjskiego MI6 i francuskiego Service d’Etranger. – Hej, dobrze, że znowu jesteś z nami, Harry! – powiedział Amerykanin. – Cholernie dobra robota – stwierdził Anglik. – Magnifigue! – dodał Francuz. – Dziękuję, panowie, ale czy nie moglibyśmy odłożyć sprawozdań, do chwili gdy trochę się prześpię? – Dolina, gdzie u diabła jest ta dolina? – zapytał Amerykanin. – Nie można z tym czekać, Harry. – Dolina nie ma już żadnego znaczenia. Wszystko zostało zniszczone, pożary zaczęły się dwa dni temu. Nikogo już tam nie ma. – O czym do cholery mówisz? – nie ustępował człowiek z CIA. – To przecież klucz do całej sprawy. – Mój amerykański kolega ma całkowitą rację, stary – nalegał funkcjonariusz MI6. – Absolument – oznajmił człowiek z Deuxieme. – Musimy zniszczyć to miejsce. – Spokojnie, tylko spokojnie! – zawołał Harry, spoglądając znużonym wzrokiem na wywiadowcze

gremium. – Może dolina jest kluczem, ale zamka już tam nie ma. Jest bez znaczenia. Latham, obserwowany ze zdziwieniem przez siedzących przy stole ludzi, zaczął rozrywać podszewkę marynarki, po czym wstał, zdjął spodnie, przewrócił ją na drugą stronę i porozpruwał wewnętrzną podszewkę kieszeni. Stojąc w marynarce i slipkach, powoli, ostrożnie wyjął dziesiątki zapisanych ręcznie skrawków papieru i poukładał je na stole konferencyjnym. – Mam tu wszystko, czego potrzebujemy. Nazwiska, stanowiska, instytucje i ministerstwa, cały pasztet, jak określiłby to mój brat. A przy okazji, byłbym wdzięczny… – Zrobione – przerwał mu kierownik placówki CIA, przewidując jego prośbę. – Sorenson z Operacji Konsularnych powiedział mu, że się wydostałeś. Drew jest w Paryżu. – Dziękuję… Jeżeli dysponujecie absolutnie sprawdzonym zespołem sekretarek, każcie im przepisać te wszystkie materiały, przekazując je im wyrywkowo, ani jedna osoba nie może wiedzieć, co robi druga. Jeżeli chodzi o zakodowane fragmenty, opracuję je później. – Co to takiego? – zapytał Anglik, spoglądając na porozrzucane, często podarte kawałki papieru. – Potężna armia wspierająca Bractwo, wpływowi mężczyźni i kobiety z naszych krajów, którzy z chciwości lub z racji swych poglądów pomagają neonazistom… Ostrzegam, że czeka Was wiele niespodzianek, zarówno w naszych rządach, jak i w sektorze prywatnym… A teraz,

gdyby ktoś mógł mi znaleźć przyzwoity hotel i kupić trochę ubrań, chciałbym przespać dzionek lub dwa. – Harry, zanim stąd wyjdziesz, może włóż najpierw spodnie zwrócił mu uwagę człowiek z CIA. – Racja, Jack. Zawsze byłeś spostrzegawczy. Harry Latham leżał w łóżku, skończywszy pozornie obraźliwą, ale przez to świadczącą o braterskiej trosce rozmowę z Drew. Umówili się na spotkanie w Paryżu, albo pod koniec tygodnia, albo gdy tylko Harry zakończy swoje sprawozdanie, w tym również rozszyfrowywanie przywiezionej z Niemiec informacji. Starszy brat nie przedstawiał swojego rozkładu zajęć na najbliższe dni i nie musiał tego robić, ponieważ Drew rozumiał go bez słów. Młodszy Latham powiedział tylko: – Kiedy już wróciłeś cały i zdrowy, będziemy mogli wreszcie zabrać się do roboty na wysokich obrotach. Zidentyfikowaliśmy samochód, którym jechało kilku skurwysynów… A przy okazji, jeżeli będziesz chciał, możesz mnie łapać albo w biurze, albo w hotelu „Meurice” na rue de Rivoli. – Co się stało z Twoim mieszkaniem? Administracja wywaliła Cię za niewłaściwe zachowanie? – Nie, ale nieprzyzwoite zachowanie kogoś innego sprawiło, że mieszkanie obecnie nie nadaje się do użytku. – Doprawdy? „Meurice” jest dość kosztownym miejscem zamieszkania, braciszku. – Płaci Bonn. – Rany boskie, z niecierpliwością będę czekał na

szczegóły. Zadzwonię do Ciebie, kiedy będę leciał do Paryża. A przy okazji, mieszkam w „Gloucester” pod nazwiskiem Moss, Wendell Moss. – Bardzo eleganckie… Cieszę się, że wróciłeś, braciszku. – Ja też. Harry zamknął oczy i powoli zaczął zapadać w sen, gdy rozległo się ciche, miarowe pukanie do drzwi. Kręcąc z irytacją głową, odrzucił kołdrę, oszołomiony wstał z łóżka i sięgnął po hotelowy szlafrok przerzucony przez oparcie krzesła. Chwiejnym krokiem podszedł do drzwi. – Kto tam? – zapytał. – Catbird z Langley – padła cicha odpowiedź. – Muszę z Tobą porozmawiać, Sting. – Ooo? – Zaskoczony, ale jednocześnie zdając sobie sprawę z wysokiej kategorii utajnienia jego pseudonimu, Harry otworzył drzwi. W korytarzu stał raczej niski mężczyzna w okularach, o sympatycznej, dość bladej i trudnej do zapamiętania twarzy, ubrany w ciemny urzędowy garnitur. – Co za Catbird? – zapytał Latham, zapraszając gestem emisariusza z CIA do środka. – Nasze nazwy kodowe ulegały zmianie, a Twoje nigdy – odparł nieznajomy, wchodząc do pokoju i wyciągając rękę na powitanie. Zdezorientowany Harry uścisnął mu dłoń. – Nie potrafię wyrazić, jak bardzo się cieszymy, że udało Ci się powrócić z tego bardzo zimnego miejsca. – Co to ma być, powtórka z Johna le Carre? Jeżeli tak,

miał zdecydowanie lepsze rezultaty. Stinga mogę zrozumieć, ale Catbird jest nieco banalny, nie uważasz? I dlaczego nie było Cię w ambasadzie? Jestem zmęczony jak jasna cholera, panie Catbird. Naprawdę muszę się wyspać. – Tak, wiem i najmocniej przepraszam. Jednak jest wyższy stopień hierarchii niż ambasada. Jestem pewien, że zdajesz sobie z tego sprawę. – Jasne. Dyrektor Agencji, sekretarz stanu, i prezydent. A więc, powtarzam, o co chodzi z tym Catbirdem? – Zajmę Ci tylko kilka minut – odparł sympatyczny mężczyzna, ignorując pytanie Harry’ego i wyjął z kieszeni kamizelki zegarek. – Rodzinny spadek, a przy tym ma duże cyfry, które łatwiej mi zobaczyć. Dwie minuty, Latham, i już mnie nie ma. – Ale zanim zaczniemy w ogóle o czymkolwiek mówić, lepiej by było, żebyś mi pokazał jakieś cholernie dobre upoważnienie. – Oczywiście. – Przybysz podniósł zegarek do twarzy Harry’ego i przycisnąwszy główkę pokrętła, odezwał się wyraźnym, zdecydowanym głosem. – Witam, Alexandrze Lassiter. Tu pański przyjaciel doktor Gerhardt Kroeger. Musimy porozmawiać. Oczy Harry’ego nagle stały się niewidzące, źrenice rozszerzyły się. Po chwili patrzył gdzieś w przestrzeń. – Cześć, Gerhardzie – powiedział. – Jak się miewa mój ulubiony rzeźnik? – Doskonale, Alex. Jak się masz i czy pospacerowałeś już dzisiaj po łące?

– Hej, daj spokój, doktorku, przecież mamy noc. Chcesz, żebym wszedł w środek stada dobermanów? Co Ci odbiło? – Przepraszam, Alexandrze. Operowałem przez prawie cały dzień i masz rację, jestem zmęczony prawie tak samo jak ty… Ale powiedz mi, Alex, kiedy w wyobraźni spotkałeś się z tymi ludźmi w ambasadzie, co się stało? – Właściwie nic. Dałem im wszystko, co zebrałem, i przez następne kilka dni będziemy się zajmowali tym materiałem. – Bardzo dobrze. Czy jeszcze coś? – Mój brat zadzwonił z Paryża. Tropią podejrzany samochód. Mój młodszy brat jest bardzo miłym chłopakiem, polubisz go, Gerhardzie. – Z całą pewnością. Mówisz o tym, który pracuje dla Operacji Konsularnych, prawda? – Oczywiście… Dlaczego zadajesz mi te pytania? Blady nieznajomy natychmiast znowu podniósł zegarek, przycisnął dwukrotnie pokrętło i oczy Harry’ego Lathama ponownie stały się rozumne, a spojrzenie skupione. – Naprawdę potrzebujesz snu, Harry – oznajmił mężczyzna przedstawiający się jako Catbird. – Nie mogę się z Tobą dogadać. Wiesz co, spróbuję jeszcze raz jutro, dobrze? – Co? – Skontaktuję się z Tobą jutro. – Dlaczego? – Nie pamiętasz? Dobry Boże, ależ Ty jesteś

wykończony. Dyrektor CIA, sekretarz stanu, prezydent… Oni mnie upoważnili, przecież o to Ci chodziło, Harry prawda? – Tak… w porządku. O to mi chodziło. – Prześpij się trochę, Sting. Zasłużyłeś sobie na chwilę odpoczynku. – Catbird wyszedł szybko i zamknął za sobą drzwi, a Harry Latham niczym robot wrócił do łóżka i upadł na nie jak długi. – Kim jest Catbird… Drozd? – zapytał Harry. Był ranek i trzej pozostali oficerowie wywiadu siedzieli wokół stołu konferencyjnego dokładnie tak samo jak poprzedniego dnia. – Dostałem Twoją wiadomość dwie godziny temu – oznajmił szef delegatury CIA. – Obudziłem samego dyrektora i dowiedziałem się, że nigdy nie słyszał o żadnym Catbird. Podobnie jak Ty, Latham, uważa, że to dość głupie pseudo… – Ale przecież był tam! Widziałem go, rozmawiałem z nim. Był tam! – O czym rozmawialiście, monsieur? – zapytał przedstawiciel francuskiego wywiadu. – Nie jestem pewien… Na dobrą sprawę nie wiem. Był taki nie rzucający się w oczy, zadał mi kilka niewinnych pytań, a potem… po prostu niczego nie pamiętam. – Czy mogę wysunąć pewne przypuszczenie, agencie operacyjny Latham? – wtrącił się brygadier z MI6. – Ma pan za sobą wyjątkowo pełne napięcia, och, niech to

diabli, piekielne trzy lata. Czy nie dopuszcza pan – i mówię to z całym szacunkiem dla pańskiego niezwykłego intelektu, że mógł pan paść ofiarą halucynacji? Dobry Boże, człowieku, miałem do czynienia z agentami, którzy posługiwali się podwójną tożsamością. Zaczynało im się mącić w głowie i załamywali się, mimo że przeżyli zaledwie połowę tego co pan. – Nie załamałem się, panie brygadierze. Nie załamałem się i nie miałem halucynacji. – Zacznijmy od początku, monsieur Latham. Co się stało, gdy przybył pan do doliny Bruderschaft? – Och. – Harry spojrzał pod nogi. Przez chwilę czuł zawrót głowy, ale zaraz wszystko wróciło do normy. – Chodzi panu o wypadek. Chryste, to było straszne. Wiele wydarzeń pamiętam – niewyraźnie, są jakby rozmyte, ale pierwsza rzecz, którą sobie przypominam, to histeryczne krzyki. I wtedy uświadomiłem sobie, że tkwię przygnieciony burtą ciężarówki, a ciężki kawał metalu przyciska mi głowę. Nigdy jeszcze nie czułem takiego bólu… Latham wyrecytował litanię zaprogramowaną przez doktora Gerhardta Kroegera, a gdy zakończył i podniósł głowę, oczy miał zupełnie spokojne. – Całą resztę już znacie, panowie. Przedstawiciele służb wywiadowczych popatrzyli po sobie i każdy, wyraźnie zdezorientowany, pokręcił głową. Wreszcie odezwał się Amerykanin. – Posłuchaj, Harry – powiedział krótko – przez następnych kilka dni będziemy wałkować wszystkie dostarczone przez Ciebie materiały, dobra? A potem

pójdziesz na długi, zasłużony wypoczynek, jasne? – Chciałbym polecieć do Paryża i zobaczyć się z bratem… – Jasne, nie ma sprawy, mimo że jest w Wydziale Operacji Konsularnych, który nie jest moją ukochaną firmą. – O ile wiem, jest dość dobry w tym co robi. – Jak cholera – przytaknął szef delegatury – tak dobry jak wtedy, kiedy grał w hokeja dla drużyny Islandersów w Manitobie. Stacjonowałem wtedy w Kanadzie i mówię Ci, kiedy grał ciałem, częściej niż inni zawodnicy ciskał o bandę większymi od siebie. Mógłby zrobić karierę w Nowym Jorku. – Na szczęście – rzekł Harry Latham – odradziłem mu tak niebezpieczne zajęcie. * * * Drew Latham obudził się w aż nazbyt wygodnym łożu w swoim apartamencie w hotelu „Meurice” na rue de Rivoli. Mrugając oczyma spojrzał na telefon na nocnym stoliku i przycisnął guziki wezwania obsługi pokojowej. Skoro i tak płaciły za to Niemcy, postanowił zamówić sobie schabowy z dwoma jajkami sadzonymi i owsiankę ze śmietanką. Poinformowano go, że zamówienie zostanie zrealizowane za pół godziny. Wyciągnął się wygodnie, podkładając ręce pod głowę. W lewą dłoń uwierał go pistolet schowany pod poduszką. Zamknął oczy, żeby

jeszcze choć kilka minut wypocząć. Zgrzyt, metaliczny brzęk przy drzwiach. Obcy dźwięk, zupełnie obcy dźwięk! Nagle na ulicy, sześć pięter niżej, rozległy się krótkie warknięcia młota pneumatycznego. Grupa remontowa zaczęła dziś niezwykle wcześnie. Niezwykłe, całkowicie nietypowe! Przecież dopiero świtało. Drew schwycił broń, zsunął się z łóżka na lewą stronę i przetoczył w bok, pod ścianę. Drzwi otworzyły się i serie pocisków przecięły łóżko, dziurawiąc materace i poduszki, ale huk wystrzałów zagłuszył jednoczesny jazgot młota pneumatycznego z okien. Latham podniósł pistolet i wystrzelił pięciokrotnie w czarną sylwetkę w drzwiach. Mężczyzna upadł na twarz. Drew podniósł się i podbiegł do niedoszłego zabójcy, słysząc, że warkot na ulicy umilkł. Zamachowiec nie żył, ale w chwili śmierci chwycił się za pierś i rozerwał obcisły czarny sweter: na torsie widniały wytatuowane trzy małe błyskawice. Blitzes. Bruderschaft.

ROZDZIAŁ 6 JeanPierre Villier ze stoicyzmem przyjął awanturę, jaką urządził mu szef Deuxieme Bureau Claude Moreau. – Był to rzeczywiście niezwykle odważny gest z pana strony, monsieur i może pan być pewien, że śledzimy ten samochód. Proszę jednak zrozumieć, że gdyby coś się panu stało, cała Francja pewnie by nas zlinczowała. – Chyba pan przesadza – odparł aktor. – Jednak cieszę się, że choć w niewielkim stopniu mogłem się przydać. – W bardzo poważnym stopniu, ale zrozumieliśmy się prawda? Nie będzie już żadnych pomysłów, dobrze? – Jak pan sobie życzy, chociaż rólka była prościutka, a może udałoby mi się wydobyć jakieś dalsze informacje… – JeanPierre! – zawołała Giselle Villier. – Nie zrobisz tego. Kategorycznie zabraniam! – Deuxieme Bureau nie dopuści do tego, madame – przerwał jej Moreau. – Niewątpliwie dowiedziałby się pan o tym później, a więc równie dobrze mogę panu powiedzieć już teraz. Trzy godziny temu dokonano drugiego zamachu na Amerykanina Drew Lathama. – Mój Boże! – Czy nic mu się nie stało? – zapytał Villier, pochylając się do przodu. – Miał szczęście. Trzeba Stwierdzić, że jest bardzo spostrzegawczy. Poznał przy okazji także kilka niezbyt

reklamowanych praw Paryża. – Słucham? – Chodzi mi o wyjątkowo głośny hałas powodowany przez ekipę naprawiającą jezdnie. Zaczęła pracować o godzinie, kiedy większość gości dopiero co położyła się do łóżek po zakosztowaniu rozkoszy naszego miasta, zwłaszcza tych, które można znaleźć w co droższych hotelach. – Przecież to lato – oznajmiła Giselle kręcąc głową. – Mamy dosyć kłopotów z powodu naszego stosunku do przyjezdnych. Ministerstwo Turystyki dostanie furii. – Nasz przyjaciel Latham instynktownie zorientował się, że coś tu nie gra. Nie było zresztą żadnej ekipy, tylko jeden człowiek z młotem pneumatycznym pod oknami. Sytuacja troszkę jakby z jednego z pańskich filmów, monsieur Villier, Preludium fatalnego pocałunku, jeżeli się nie mylę. – Jeden z ulubionych filmów mojej żony. – Powinno się zabronić wyświetlania go w telewizji – skonstatował aktor. – Całowała strasznie tępa aktorka, która bardziej interesowała się, pod jakim kątem bierze ją kamera, niż tekstem, który rzadko kiedy udało się jej zapamiętać. – Dlatego była taka doskonała – wpadła mu w słowo żona. – Jej nieszczerość była. tak oczywista, że dzięki temu Twoja obsesja stawała się niezwykle wiarygodna… oszołomiony mężczyzna doprowadzany do szaleństwa, ponieważ nie może przeniknąć tajemnicy kobiety, którą jak sądzi, kocha. Byłeś naprawdę doskonały, kochanie.

– Jeżeli byłem choć znośny, to tylko dlatego że próbowałem zmusić tę idiotkę do grania. – Nie przypuszczam, aby monsieur Moreau przybył tu, aby słuchać aktorskich narzekań, kochanie. – Nie narzekam. Mówię tylko prawdę. Ani wynurzeń o aktorskim ego… – Och, jestem tym zafascynowany, madame. Moja żona będzie chłonęła każde słowo. – Czy przesłuchania policyjne nie są tajne? – zapytała Giselle. – Oczywiście, przejęzyczyłem się. – Och, nic strasznego, niech pan opowiada – uśmiechnął się JeanPierre. – Przynajmniej swojej żonie. Jak pan zapewne się domyślił, moja żona jest emerytowanym adwokatem, a wspomniana aktorka już dawno temu porzuciła zawód i wyszła za mąż za potentata naftowego z Teksasu czy Oklahomy, zapomniałem skąd konkretnie. – Czy moglibyśmy powrócić do poprzedniej kwestii? – Oczywiście, madame. – Skoro Drew Latham uniknął śmierci, czy macie jakieś informacje o zamachowcu? – Oczywiście. Nie żyje. Został zastrzelony przez pana Lathama. – Zidentyfikowany? – Nie. Ma jedynie bardzo mały tatuaż na prawej piersi. Błyskawice, symbol Bractwa. Latham słusznie się tego domyślił, ale nie wie, z czym są związane. Ale my wiemy… Te tatuaże są znakiem świetnie wyszkolonej,

elitarnej kadry w ramach większej neohitlerowskiej organizacji. Według naszej oceny w Europie, Ameryce Południowej i Stanach Zjednoczonych członków Bractwa noszących takie tatuaże jest nie więcej niż dwustu. Nazywają ich blitztragerami – są zabójcami, wyszkolonymi mordercami, których nauczono rozmaitych sposobów zadawania śmierci. Wybrano ich z racji ich fanatyzmu, sprawności fizycznej, a przede wszystkim z powodu chęci. a nawet żądzy – zabijania. – Psychopaci – oznajmiła była adwokat. – Psychopaci werbowani przez psychopatów. – Dokładnie. – Którzy mogli zostać zwerbowani przez wiele organizacji zrzeszających fanatyków, albo przez sekty, ponieważ takie grupy pozwalają im na realizowanie ich naturalnych skłonności do przemocy. – Muszę się z panią zgodzić, madame. – I nie powiadomiliście Amerykanów, Brytyjczyków, czy Bóg raczy wiedzieć kogo o tym… jak można by to określić? O tym batalionie śmierci? – Oczywiście, najwyższe czynniki zostały poinformowane. Nikt inny. – Dlaczego? Dlaczego nie poinformowano Drew Lathama? – Mieliśmy swoje powody. Są przecieki na niższych szczeblach. – Dlaczego więc mówi pan nam? – Jesteście państwo Francuzami i jesteście słynni. Sława ma swoją słabą stronę. Gdyby coś z naszej

rozmowy przedostało się na zewnątrz, no cóż, wiedzielibyśmy… – I? – Odwołujemy się do patriotyzmu państwa. – To głupie, chyba że w ten sposób chcecie zniszczyć mojego męża! – Chwileczkę, Giselle… – Bądź cicho, JeanPierre, ten człowiek z Deuxieme przyszedł tu z innego powodu. – Co? – Musiała być pani niezwykłym adwokatem, madame Villier. – Pańska metoda bezpośredniego przesłuchania, połączonego z zamaskowanym pośrednim jest również wyjątkowo oczywista, monsieur. Żąda pan, aby mój mąż nie mógł robić tego, co przy jego talencie nawet według mnie nie zagraża życiu – a jednocześnie w następnym zdaniu zdradza pan poufną… wyjątkowo poufną informację, która, gdyby ją zdradził, mogłaby go kosztować karierę i życie. – Jak już powiedziałem – oznajmił Moreau – wspaniały adwokat. – Nie rozumiem ani słowa z tego co oboje mówicie! – wtrącił się aktor. – I nie musisz, kochanie, zostaw to mnie. – Giselle spojrzała ostro na Moreau. – Prowadzi nas pan krok po kroku, prawda? – Nie mogę zaprzeczyć.

– A teraz, gdy już przekazał pan te informacje, co pan chce, żebyśmy zrobili? Czy nie jest to podstawowe pytanie? – Przypuszczam, że tak, – W takim razie, co pan proponuje? – Zdjąć sztukę, zdjąć Koriolana, i wyjawić część prawdy. Pani mąż dowiedział się już tyle o Jodelle’u, że nie może grać dalej. Jest ogarnięty bólem i nienawiścią do ludzi, którzy zadręczyli tego starca. Będziecie chronieni przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. – A co z moimi rodzicami? – zawołał Villier. – Jak mógłbym im coś takiego zrobić? – Rozmawiałem z nimi przed godziną, monsieur Villier. Powiedziałem im tyle, ile mogłem, w tym również o aktywizacji ruchu neonazistowskiego w Niemczech. Powiedzieli, że decyzja zależy od pana, ale jednocześnie wyrazili nadzieję, że uszanuje pan pamięć swoich prawdziwych rodziców. Cóż więcej mogę powiedzieć? – A więc zdejmę sztukę z afisza i z powodu tego, czego n i e powiedziałem publicznie, ja i moja żona znajdziemy się na ich celowniku? Czy o to pan prosi? – Powtarzam, nigdy, ale to nigdy nie będzie pan pozbawiony naszej ochrony. Ulice, dachy, opancerzone samochody, agenci w restauracjach, policja w miejscach wypoczynku, wszystko czego pan zażąda dla swojego bezpieczeństwa. Potrzebujemy jedynie żywego blitztragera, abyśmy mogli się dowiedzieć, skąd otrzymują rozkazy. Dysponujemy narkotykami i innymi metodami,

które skłonią zabójcę do mówienia. – Nigdy nie udało się Wam żadnego złapać? – spytała Giselle. – O tak. Kilka miesięcy temu schwytaliśmy dwóch, ale powiesili się w celach, zanim zaaplikowaliśmy im chemikalia. Tak wielka jest determinacja tych fanatyków psychopatów. Śmierć jest ich rzemiosłem, nawet własna. W Waszyngtonie Wesley Sorenson, dyrektor Wydziału Operacji Konsularnych czytał kopie przesłane z Londynu zabezpieczoną linią. – Nie mogę w to uwierzyć – zawołał. – Wszystko jest zupełnie nieprawdopodobne! – Również tak pomyślałem – przytaknął jego młody szef personelu, stojący z lewej strony biurka. – Ale nie możemy tego zlekceważyć. W końcu te nazwiska przekazał nam Sting, nasz jedyny tajny agent, któremu udało się przeniknąć do Bractwa. Po to go tam wysłaliśmy. – Ale dobry Boże, człowieku, tak wielu z tych ludzi jest poza wszelkimi podejrzeniami, a przecież nie mamy nawet kompletnej listy… pewne nazwiska zostały z niej selektywnie wycofane! Dwóch senatorów, sześciu kongresmanów, prezesi czterech wielkich korporacji, a także pół tuzina innych wpływowych osobistości ze środków przekazu, twarze i głosy, które codziennie widzimy i słyszymy w telewizji i radio, ludzie których teksty czytamy w prasie… Sam popatrz, dwaj prezenterzy i współprowadząca program i trzej ludzie z własnymi talkshow… – Według mnie gruby tu pasuje – przerwał mu

podwładny. Atakuje wszystko, co jego zdaniem jest na lewo od Attyli. – Wcale nie, to przecież oczywiste. Trzeciorzędny umysł, o prawie żadnym wykształceniu, pełen nienawiści, owszem, ale trudno go uznać za zdeklarowanego nazistę. Po prostu demagogiczny bufon. – Te nazwiska pochodzą z doliny Bractwa, proszę pana. Właśnie stamtąd. – Jezu, tutaj jest członek gabinetu prezydenta! – To nazwisko również mnie zaskoczyło, słowo daję – przyznał szef personelu. – Facet jest jak z wazeliny, zupełnie bez żadnego politycznego kręgosłupa… Ale z drugiej strony Ci ludzie są mistrzami kamuflażu. W latach trzydziestych w Kongresie również byli naziści, a w pięćdziesiątych aż roiło się tam od komunistów, jeżeli wierzyć dochodzeniom w sprawie lojalności. – Ogromna większość oskarżeń była czystą lipą, młody człowieku – oznajmił stanowczo Sorenson. – Zdaję sobie z tego sprawę, proszę pana, ale przecież niektóre procesy zakończyły się wyrokami. – Ile? Jeśli dobrze przypominam sobie statystykę, a przypominam ją sobie, ten skurwysyn Hoover i czubek McCarthy oskarżyli konkretnie dziewiętnaście tysięcy siedemset osób. A kiedy sprawdzanie dobiegło końca, wyroków skazujących było równo cztery! Co daje zero, przecinek zero zero zero dwa z haczykiem oskarżeń trafionych, mnóstwo bicia piany w Kongresie i mnóstwo zmarnowanych pieniędzy podatników. Proszę, nie

przypominaj mi tych starych, dobrych czasów. Byłem wówczas mniej więcej w Twoim wieku – może nie taki bystry, Bóg mi świadkiem – ale straciłem w tym domu wariatów mnóstwo przyjaciół. – Przepraszam, panie Sorenson, nie miałem zamiaru… – Wiem, wiem – uciął dyrektor – nie możesz zrozumieć, ile cierpień spowodowały te czasy. I to właśnie mnie martwi. – O co chodzi, proszę pana? – Czy powinniśmy zacząć nasze własne, robione na łapucapu śledztwa? Harry Latham jest zapewne jedynym prawdziwym geniuszem, jakiego CIA ma w działaniach operacyjnych, supermózgiem, którego nie sposób oszukać, ale ten pasztet jest z innej planety… A może? Chryste, to przecież wariactwo! – O co chodzi, panie Sorenson? – Wiek tych wszystkich ludzi jest właściwie taki sam… około pięćdziesiątki, kilkoro sześdziesięciolatków. – I co z tego wynika? – Wiele lat temu, kiedy wstąpiłem do Agencji, z Bremerhaven, a właściwie ze starej bazy okrętów podwodnych w Zatoce Helgolandzkiej, wyszły pewne plotki. Dotyczyły strategicznego planu obmyślonego przez fanatyków z Trzeciej Rzeszy, kiedy już zrozumieli, że przegrali wojnę. Rzekomo nazywał się operacja Sonnenkinder i dotyczył wybranych dzieci rozesłanych w tajemnicy po całej Europie i Ameryce do odpowiednich rodzin, które mogły zapewnić im bogactwo i wpływy

polityczne. Celem zaś ostatecznym miało być stworzenie warunków, które doprowadziłyby do powstania… Czwartej Rzeszy. – Niewiarygodne, proszę pana! – I zostało całkowicie zdezawuowane. Mieliśmy kilkuset agentów, a także funkcjonariuszy wywiadu wojskowego i brytyjskiego MI6, którzy w ciągu dwóch lat zbadali każdy trop. Nie znaleźli niczego. Jeżeli kiedykolwiek przygotowywano taką operację, została ona przerwana na samym początku. Nie istniał nawet cień dowodu, że plan został wprowadzony w życie. – Ale teraz zaczyna pan mieć pewne wątpliwości, panie Sorenson, prawda? – Z oporami, Paul. Robię co w mojej mocy, aby opanować wyobraźnię, która kiedyś pomogła mi przeżyć w terenie. Ale nie jestem, już w terenie, nie znajduję się w sytuacji, w której muszę przewidywać działania kogoś, kto znajduje się w sąsiedniej ciemnej uliczce albo w środku nocy z drugiej strony wzgórza. Muszę widzieć cały krajobraz w pełnym świetle i w żaden sposób nie jestem w stanie przyjąć do wiadomości istnienia operacji Sonnenkinder. – Dlaczego więc nie odrzuci pan tego materiału i nie odłoży listy na tylną półkę w archiwum? – Ponieważ nie mogę. Ponieważ przedstawił ją Harry Latham… Zorganizuj na jutro spotkanie z sekretarzem stanu i dyrektorem CIA, albo w Departamencie, albo w Langley. Ponieważ jestem Kopciuszkiem, spotkam się

z nimi, gdzie tylko zechcą. Drew Latham siedział przy biurku na drugim piętrze ambasady amerykańskiej i przełykał ostatnie krople trzeciej filiżanki kawy. Rozległo się pojedyncze stuknięcie, drzwi otworzyły się i do gabinetu weszła zaniepokojona Karin de Vries. – Usłyszałam, co się stało! – zawołała. – To na pewno o panu! – Dzień dobry – powiedział Drew a może już jest południe? Jeżeli przyniosła pani swoją szkocką, moja wdzięczność nie ma granic. – Jest o tym we wszystkich gazetach – zawołała analityczka z D. i A., podchodząc do biurka i rzucając na blat południowe wydanie „L’Express”. – Włamywacz usiłował obrabować gościa w hotelu „Meurice”, ostrzelał pokój i został zastrzelony przez agenta ochrony! – O rany, ależ Ci ludzie z biura prasowego szybko działają, co? To jest prawdziwa ochrona, nie można sobie życzyć lepszej. – Przestań, Drew! Przecież mieszkasz w „Meurice”, sam mi o tym mówiłeś. A kiedy zadzwoniłam na posterunek policji, powiedzieli mi, w bardzo nieporadny sposób, że żadne informacje nie są dostępne. – Hej, wszyscy w Paryżu dbają o wpływy z turystyki. Zresztą, dobrze robią. Takie rzeczy nie zdarzają się nikomu poza takimi osobnikami jak ja. – A więc rzeczywiście chodzi o Ciebie. – Owszem, o mnie.

– Dobrze się czujesz? – Chyba mnie już o to pytano, ale tak, dobrze. W dalszym ciągu jestem śmiertelnie przerażony… wykreśl przedostatnie słowo, ale jestem tu, ciepły, żywy i zdolny do pracy. Czy chcesz iść na lunch, gdziekolwiek, byle nie do tej knajpy, w której byliśmy ostatnim razem? – Mam jeszcze robotę na przynajmniej czterdzieści pięć minut. – Tyle mogę poczekać. Właśnie skończyłem nasiadówkę z ambasadorem Courtlandem i jego kolegą po fachu Kreitzem z Niemiec. Pewnie wciąż jeszcze gadają, ale mój żołądek zaczął się buntować na ich wzajemne rozgrzeszające pieprzenie w bambus. – Pod pewnymi względami rzeczywiście przypominasz swojego brata. Też nie lubi przełożonych. – Maleńka poprawka – stwierdził Latham. – Oboje nie lubimy przełożonych, którzy nie wiedzą, o czym mówią, ot co. A skoro już o nim mowa, przyleci tu z Londynu jutro lub pojutrze. Będziesz chciała się z nim zobaczyć? – Jasne! Uwielbiam Harry’ego! – Minus dla mojego braciszka. – Słucham? – To jajogłowy. – Nie rozumiem. – Jest takim intelektualistą, unosi się na takich wyżynach, że nie sposób się z nim porozumieć, pogadać. – O tak, dobrze sobie przypominam. Tak cudownie się nam rozmawiało o eksplozjach religijności w starożytnym

Egipcie, Atenach i Rzymie, aż po średniowiecze. – Kolejny minus dla Harry’ego. Gdzie idziemy na lunch? – Tam gdzie proponowałeś wczoraj. Restauracja naprzeciwko kawiarni, w której byliśmy. – Mogą nas razem zobaczyć. – Teraz to już nie ma znaczenia. Rozmawiałam z pułkownikiem. Rozumie wszystko. Stwierdził: „Nie ma sprawy”. – Co jeszcze Witkowski powiedział? – No cóż… – de Vries spuściła głowę i dodała cicho – że nie jesteś taki jak Twój brat. – Pod jakim względem? – To nieważne, Drew. – Może jednak. Pod jakim względem? – Powiedzmy, że nie jesteś takim intelektualistą jak on… – Harry właśnie dostał czerwoną kartkę… Lunch za godzinę, dobrze? – Zarezerwuję miejsca, znają mnie tam. – Karin de Vries wyszła z gabinetu zamykając za sobą drzwi o wiele ciszej niż poprzednio. Telefon na biurku Lathama zabrzęczał. Dzwonił ambasador Courtland. – Tak, panie ambasadorze, słucham? – Kreitz właśnie wyszedł, Drew, i bardzo żałuję, że nie posłuchałeś tego, co miał jeszcze do powiedzenia. Twój brat nie tylko poruszył gniazdo szerszeni, ale rozerwał je na strzępy. – O czym pan mówi?

– Kreitz i tak nie mógłby powiedzieć tego przy Tobie ze względów bezpieczeństwa. Informacja jest ściśle tajna i nawet ja musiałem uzyskać zezwolenie, żeby ją potwierdzić. – Pan? – Fakt, że Heinrich wbrew zakazowi Bonn ujawnił tajne informacje, a także to iż Harry jest Twoim bratem i przylatuje tu jutro, chyba skłonił szychy z wywiadu do uznania, że nie ma sensu trzymać mnie poza kręgiem wtajemniczonych. – Co takiego Harry zrobił? Znalazł Hitlera i Martina Bormanna w południowoamerykańskim barze dla pedałów? – Chciałbym, żeby to było aż tak niewinne. Twój brat przywiózł ze swojej operacji w Niemczech listę popleczników neonazistów, którzy znajdują się w rządzie w Bonn, w niemieckim przemyśle, a także w Stanach, Francji i Anglii. – Dobry stary Harry! – zawołał Latham. – Nic nie robi na pół gwizdka, prawda? Cholera, jestem dumny ze starszego pana! – Nie rozumiesz, Drew. Niektóre, nie, wiele z tych nazwisk należy do najbardziej wpływowych ludzi w naszych krajach: mężczyźni i kobiety na wysokich stanowiskach i o idealnej reputacji. To wszystko jest nieprawdopodobne. – Jeżeli Harry je przywiózł, w takim razie są całkowicie autentyczne. Nikt na świecie nie byłby w stanie

przekabacić mojego brata. – Tak mnie poinformowano. – A więc w czym problem? Zabierzcie się za tych skurwysynów! Zamrożenie agenta to nie jest po prostu sprawa tygodni, miesięcy czy nawet lat. Równie dobrze mogą to być dziesięciolecia, marzenie strategów we wszystkich wywiadowczych centrach planowania. – Tak trudno we wszystkim się zorientować. – Niech pan się nie orientuje, ale weźmie do roboty! – Heinrich Kreitz całkowicie odrzuca czterech ludzi z bońskiej listy: trzech mężczyzn i kobietę. – Skąd się zrobił takim wszystkowiedzącym Bogiem? – Są Żydami. Utracili krewnych w obozach koncentracyjnych, konkretnie w Auschwitz i BergenBelsen. – Skąd o tym wie? – Teraz mają już po sześćdziesiątce, ale każde z nich było jego uczniem, kiedy po raz pierwszy uczył w podstawówce, i każde z nich chronił przed Ministerstwem Czystości Aryjskiej. – Możliwe, że mu ich podsunięto. Na tych naszych dwóch spotkaniach odniosłem wrażenie, że bardzo łatwo go podpuścić. – To przez ten jego akademicki wygląd. I jak wielu innych jest też pełen wahań i gadatliwy, ale żadna z tych słabości nie kłóci się z jego błyskotliwością. Jest bardzo spostrzegawczym człowiekiem o niezwykłym doświadczeniu. – Ostatnie określenie może się odnosić również do

Harry’ego. Nie ma szans, aby dostarczył fałszywą informację. – Dowiedziałem się, że na waszyngtońskiej liście jest kilka niezwykłych nazwisk. Nieprawdopodobnych, jak określił je Sorenson. – Podobnie było z Charliem Lindberghiem. Bohater „Spirit of St. Louis” był wielbicielem Góringa, dopóki nie zorientował się, że ma do czynienia ze złymi ludźmi, i wtedy walczył po naszej stronie jak wszyscy diabli. – Nie sądzę, aby można było zrobić takie porównanie. – Być może. Staram się jedynie zilustrować, o co mi chodzi. – Załóżmy, że pański brat ma rację? Nawet tylko w połowie, ćwiartce, jednej ósmej, czy nawet jeszcze mniej? – Dostarczył nazwiska, panie ambasadorze. Nikt inny nie zdołał tego dokonać, proponuję jednak, żeby postępować tak jakby były wiarygodne, dopóki nie zostanie udowodnione, że jest inaczej. – Jeżeli dobrze pana rozumiem, chce pan powiedzieć, że wszyscy są winni, dopóki nie zostanie udowodnione, że jest inaczej. – Nie mówimy o prawie, ale o odrodzeniu się najgorszej plagi, jaka spotkała ten świat, gorszej nawet od dżumy! Nie ma czasu na prawnicze niuanse. Musimy ich powstrzymać. – Kiedyś mówiliśmy tak o komunistach i rzekomych komunistach, i większość posądzanych o to ludzi nawet

w naszym własnym kraju okazała się całkowicie niewinna. – Teraz jest inaczej! Ci neonaziści nie działają tak samo jak faszyści w latach trzydziestych. Mieli władzę i pamiętają, w jaki sposób ją zdobyli. Wykorzystując strach. Uzbrojone bandy na ulicach, ubrane w dżinsy, o pomalowanych twarzach, krótko ostrzyżonych włosach. Potem przyjdą mundury, choćby koalicyjki i buty Schutzstaffeln – pierwszych bandziorów Hitlera – i wszystko eksploduje szaleństwem! Musimy ich powstrzymać! – Dysponując jedynie nazwiskami ludzi, którzy cieszą się takim szacunkiem, że nikt by nawet nie podejrzewał, że są w najmniejszym stopniu związani z tym szaleństwem? – zapytał cicho Courtland. – W jaki sposób mamy zrealizować ten plan? I kto go ma realizować?> – Tacy ludzie jak ja, panie ambasadorze. Przeszkoleni, aby docierać do prawdy. – Pańskie słowa, Latham, mają wyraźnie niesympatyczny posmak. Czyjej prawdy? – Po prostu prawdy, Courtland! – Słucham? – Przepraszam… Panie Courtland, albo panie ambasadorze. Pora na dyplomatyczne… czy nawet etyczne… niuanse się skończyła! Mógłbym być już podziurawionym trupem leżącym na łóżku w hotelu. Te skurwiele idą na całego i trzeba zastosować wobec nich te same reguły. – Chyba rozumiem, do czego pan zmierza.

– Niech pan postara się sobie to wyobrazić. Zobaczyć, jak pańskie ambasadorskie łoże rozlatuje się w strzępy, podczas gdy pan siedzi skulony pod ścianą, zastanawiając się, czy jedna z tych serii trafi pana w gardło, twarz czy w pierś. To jest wojna… Prowadzona w tajemnicy, zapewniam pana, ale mimo wszystko wojna. – Od czego by pan zaczął? – Mam punkt zaczepienia, ale chciałbym, żeby dostarczona przez Harry’ego lista nazwisk znalazła się tu we Francji, w czasie gdy Moreau i ja zajmiemy się tym tropem, którym już dysponujemy. – Deuxieme nie zostało jeszcze sprawdzone pod kątem ewentualnych francuskich kolaborantów. – Co? – Słyszał pan, co powiedziałem. A więc, od czego by pan zaczął? – Od nazwiska człowieka, który wynajął samochód zidentyfikowany na północ od Pont Neuf przez naszego słynnego, choć zwariowanego aktora. – Podał je panu Moreau? – Oczywiście. Samochód, który Bressard staranował na Montaigne, był tropem prowadzącym donikąd. Wóz pochodził z Marsylii, ale jego wynajem był tak pokręcony, że wyjaśnienie tej sprawy zajęłoby wiele tygodni. A tego człowieka dopadniemy, gdy usiądzie przy swoim biurku o czwartej po południu. Złamiemy go, choćbyśmy mu mieli włożyć jaja w imadło. – Nie może pan pracować z Moreau.

– Dlaczego nie? O co chodzi? – Jest na liście Harry’ego.

ROZDZIAŁ 7 Oszołomiony Drew opuścił swój gabinet, zszedł spiralnymi schodami do holu ambasady i wyszedł na avenue Gabriel. Skręcił w prawo i skierował do restauracji, w której umówił się z Karin de Vries na lunch. Był nie tylko oszołomiony, ale i wściekły! Courtland odmówił nawet przedyskutowania zaskakującej rewelacji, że Claude Moreau, szef Deuxieme Bureau, znalazł się na liście Harry’ego. Zostawił całą sprawę w zawieszeniu, zbywając protesty Lathama stwierdzeniem: „Nie mam nic więcej do powiedzenia. Niech pan pracuje z Moreau, ale nic mu nie mówi. Proszę zadzwonić do mnie jutro i powiedzieć mi, co się działo. „Po udzieleniu tych precyzyjnych instrukcji ambasador odłożył słuchawkę. Moreau neonazistą? Miało to taki sam sens, jak stwierdzenie, że de Gaulle był w czasie drugiej wojny światowej sympatykiem Niemiec! Drew nie był głupcem, doskonale zdawał sobie sprawę z istnienia „kretów” i podwójnych agentów, ale zaliczenie kogoś o przeszłości Moreau do którejś z tych kategorii było czystą spekulacją. Jeżeli oficer operacyjny awansował na stanowisko szefa tak wyspecjalizowanej firmy jaką było Deuxieme, ponieważ wiele lat spędził na prowadzeniu tajnych operacji, musiał poddać się kontroli tysiąca par oczu. Obserwowali go zarówno Ci, którzy go podziwiali, jak i Ci, którzy mu zazdrościli – należący do tej drugiej

kategorii robili więc wszystko, aby zniszczyć go za pomocą wszelkich dostępnych im danych. Ale Moreau przetrwał tę drogę przez mękę. Nie tylko zresztą przetrwał, ale wyszedł z tej próby z etykietką specjalisty „światowej klasy”. Tego określenia drugi praktyk światowej klasy, jakim był Wesley Sorenson, nie użyłby jako zdawkowego komplementu. – Monsieur! – dobiegł go głos z samochodu jadącego ulicą. Pojazd Deuxieme najwyraźniej dotrzymywał mu towarzystwa. Entrez, s’il vous plaitl. – To tylko kilka kroków – zawołał Drew przepychając się między przechodniami w stronę krawężnika. – Jak wczoraj, pamięta pan? – dodał w swojej szkolnej francuszczyźnie. – Nie podobało mi się wczoraj i nie podoba dzisiaj. Proszę wejść do środka! Samochód zatrzymał się, Latham niechętnie otworzył drzwi i wślizgnął się na przednie siedzenie. – Przesadzasz, Renę… a może Marc? Ciągle Was mylę. – Jestem Frangois, proszę pana, i wcale mi to nie przeszkadza. Mam swoje rozkazy. Nagle rozległ się ogłuszający huk. O grube pancerne szkło szyb – najpierw bocznej, potem przedniej – zabębniły pociski wystrzelone z czarnego auta, które przemknęło obok i zniknęło w gęstym ruchu ulicznym. – Chryste! – ryknął Drew nurkując pod tablicę przyrządów. – Widziałeś, jak nadjeżdża, prawda?

– Tylko go podejrzewałem, monsieur – odparł kierowca. Dyszał ciężko, odchylony na oparcie fotela. Zatrzymał samochód, którego przednia pancerna szyba była zupełnie matowa od uderzeń pocisków. – Odjechał od krawężnika, gdy wyszedł pan z ambasady. Nie zwalnia się dobrego miejsca na Gabriel bez poważnego powodu, a ludzie w tym wozie byli wściekli, gdy go zablokowałem i zawołałem pana. – Jestem Twoim dłużnikiem, Francois – powiedział Latham gwałtownie, prostując się i odwracając, gdy przechodnie zaczęli ostrożnie podchodzić do maszyny Deuxieme. – I co teraz? – Lada chwila zjawi się policja, ktoś pewnie po nich zadzwonił… – Nie mogę rozmawiać z policją. – Rozumiem. Dokąd pan się wybiera? – Do restauracji po drugiej stronie ulicy, za następną przecznicą. – Znam ją. Niech więc pan tam idzie. Kiedy wysiądzie pan z samochodu, niech pan robi wrażenie podnieconego jak wszyscy. Proszę wmieszać się w tłum i pozostawać w nim. A potem niech pan dyskretnie wejdzie do restauracji. Niech pan pozostanie w środku, dopóki po pana nie przyjdziemy albo nie porozumiemy się z panem telefonicznie. – Jakiego nazwiska użyjecie? – Jest pan Amerykaninem… Jones będzie w sam raz. Niech pan uprzedzi kierownika sali, że spodziewa się pan

telefonu. Ma pan broń? – Oczywiście. – Proszę uważać. Mało prawdopodobne, aby coś się jeszcze zdarzyło, ale niech pan będzie przygotowany na nieprawdopodobne. – Nie musi mi pan powtarzać. A co z panem? – Wiemy, co mamy robić. Szybko! Drew otworzył drzwi, pochylił się i wysiadł, zatrzaskując je za sobą. Przeszedł w bok i wyprostował się, naśladując reakcje otaczających go osób. Po chwili rzeczywiście wtopił się w tłum. Schylając się często i prostując przeszedł szybko na drugą stronę avenue Gabriel i rozglądając się uważnie wokoło, ponownie skierował się w stronę restauracji. Przybył o wiele za wcześnie. Uświadomił sobie ten fakt, widząc na wpół pustą salę, ale nie mógł wrócić do gabinetu, do ambasady. Nagle oba te miejsca zaczęły mu się kojarzyć z obrazami, o których nie miał ochoty myśleć, zwłaszcza teraz, po tym, co stało się niewiele ponad sto metrów dalej, na ulicy. A jednak musiał o nich pomyśleć – dokładnie i uważnie. – Rezerwacja na nazwisko de Vries – powiedział po angielsku do stojącego za kontuarem mężczyzny w smokingu. – Tak, oczywiście, proszę pana… Jest pan nieco wcześniej, monsieur. – Czy sprawiam jakiś kłopot? – Ależ skąd. Proszę za mną, zaprowadzę pana do stolika. Madame woli miejsce w głębi sali.

– Nazywam się Jones. Może być do mnie telefon. – Przyniosę go do stolika… – Do stolika? – W dzisiejszych czasach wszyscy mają telefony, prawda? Wciąż nie mogę wyjść z podziwu, jakim cudem ludzie mogą prowadzić samochód albo iść po zatłoczonej ulicy i jednocześnie rozmawiać przez telefon. Mon Dieu, nic dziwnego, że mamy tyle wypadków! – Niech mi pan powie – zapytał po krótkim namyśle Latham siadając przy stoliku – czy mógłby mi pan przynieść telefon już teraz? – Certainement. Rozmowa miejscowa, czy gdzieś dalej, monsieur? – Dalej – odparł Drew, marszcząc w zamyśleniu czoło. – Telefon ma swój numer i opłata zostanie doliczona do rachunku. – To musi być dla Was cholernie uciążliwe – stwierdził Latham. – Mogłoby być, ale nie informujemy o tej możliwości każdego, ani też nie reklamujemy się specjalnie. Tyle osób nosi własne telefony… – Ale mnie pan powiedział? – zauważył Drew, spoglądając na niego. – No cóż. Pracuje pan w ambassade americaine, n’estce past Już pan do nas przychodził kilka razy, panie Jones. – Owszem – przytaknął Latham, podając kierownikowi sali kartę kredytową. – Po prostu nie robiłem nigdy rezerwacji. – Merci. Czy przynieść panu drinka albo

butelkę wina? – Whisky. Szkocką, jeżeli mogę prosić, Maitre d’hotel odszedł, podano whisky i Drew usadowił się wygodnie w boksie, czując jak zaczynają mu drżeć ręce. Mój Boże, przecież zabiliby go na Gabriel, gdyby nie ten doświadczony, bystry kierowca! W ciągu półtorej doby dokonano aż trzech zamachów na jego życie. Pierwszy poprzedniej nocy, drugi dziś o świcie i teraz, zaledwie przed kilkoma minutami! Był na celowniku, a pośmiertne zaszczyty dla poległego na posterunku wcale go nie kusiły. Nie było żadnej wątpliwości, że nazistowski rak ogarnął Niemcy i przeniknął poza ich granice. Kto jeszcze, kto wiedział? Kto mógłby ocenić ich skuteczność? Lista Harry’ego zdawała się zapowiadać krajom NATO najgorszy z możliwych scenariuszy, a rewelacje Karin de Vries, że Bractwo uzyskało ściśle tajne dane komputerowe Agencji na temat operacji Sting, potwierdzał fakt zinfiltrowania Waszyngtonu. Chryste, powiedział Villierowi, że odrodzeni faszyści przenikają wszędzie, ale to miała być przenośnia, raczej próba zainteresowania aktora. Posłużył się nią, ponieważ przypuszczał, że istnieje jakiś motyw łączący biografię Villiera z Jodelle’em i pozostałymi, wiążącymi się z nim sprawami na przykład zaginionymi protokółami przesłuchań. Kiedy Villier potwierdził jego podejrzenia, czuł się zarazem uszczęśliwiony i przerażony. Uszczęśliwiony, ponieważ odgadł prawdę, przerażony – ponieważ to b y ł a prawda. A teraz, ponieważ ją odkrył, stał się głównym celem.

Realizując swoją teorię, że martwi oficerowie wywiadu są bezużyteczni, machnie ręką na otrzymane instrukcje i poszuka maksymalnej ochrony, jaką może mu zapewnić Deuxieme. Deuxieme… Moreau? Czy to możliwe? Czy prosząc Moreau o dodatkową ochronę podpisuje własny wyrok śmierci? Czyżby wbrew swojej intuicji, wbrew zaufaniu, jakie czuł do tego człowieka, lista Harry’ego była aż do tego stopnia prawdziwa? Nie mógł uwierzyć – samo przypuszczenie było szaleństwem! A może jednak? Kierownik sali podszedł do stolika z przenośnym telefonem w ręku. W Waszyngtonie była zaledwie siódma rano i zanim dyrektor Wydziału Operacji Konsularnych rozpocznie swoją pracę, Drew Latham musi uzyskać pewne wskazówki. – Niech pan naciśnie guzik z napisem Parlez i wybierze potrzebny numer, monsieur – pouczył maitre d’hotel, – Jeżeli będzie pan chciał dzwonić kilka razy, proszę przycisnąć Fini, potem znowu Parlez i wybrać nowy numer. Podał Drew aparat i odszedł. Latham wcisnął odpowiedni guzik Parlez, wystukał cyfry i chwilę później w słuchawce rozległ się energiczny głos. – Tak? – Tu Paryż… – Przypuszczałem, że to Ty – przerwał mu Sorenson. – Czy Harry przyjechał? Możesz mówić, jesteśmy na szyfratorze. – Jest spodziewany najwcześniej jutro. – Cholera!

– A więc pan wie? Mam na myśli informacje, które przywiózł. – Owszem, ale jestem zaskoczony, że t y wiesz. Brat czy nie, Harry nie należy do ludzi, którzy rozpowiadają na lewo i prawo poufne informacje, a ja zleciłem utajnić je w maksymalnym stopniu. – Harry niczego mi nie powiedział. Przekazał je Courtland. – Ambasador? Nie do wiary. Jest porządnym człowiekiem, ale nie należy do kręgu wtajemniczonych. – Musiał zostać włączony. Ambasador z Bonn puścił farbę, o ile wiem, niezbyt z tego zadowolony, na temat czterech możliwości w ich własnym rządzie. – Co się do diabła dzieje? – ryknął Sorenson. – Przecież wszystko miało być trzymane w najgłębszej tajemnicy do momentu podjęcia decyzji! – Ktoś popełnił falstart – odparł Drew. Sprinterzy zaczęli biec, zanim sędzia wystrzelił. – Czy w ogóle masz pojęcie, o czym mówisz? – O tak, z całą pewnością. – No to może mi powiesz, do cholery! Mam o dziesiątej spotkanie z sekretarzem stanu i dyrektorem CIA… – Niech pan rozmawia z nimi ostrożnie – przerwał mu gwałtownie Latham. – O co Ci, na litość boską chodzi? – Komputery AAZero Agencji zostały zinfiltrowane. Bruderschaft, tak nazywają się neonaziści, wiedzieli wszystko o operacji Harry’ego. Nazwę kodową Sting, zadania, nawet przypuszczalny czas trwania misji: dwa

lata plus. Wszystko zostało wyszabrowane z Langley. – Przecież to jakieś pieprzone kretyństwo! – wrzasnął dyrektor. – Skąd się dowiedziałeś? – Od kobiety, która nazywa się de Vries. Jej mąż był łącznikiem Harry’ego w dawnym Berlinie Wschodnim. Został zabity przez Stasi, a ona jest po naszej stronie. Pracuje obecnie w ambasadzie i twierdzi, że ma do wyrównania własne rachunki. Wierzę jej. – Możesz mieć pewność? – Nic konkretnego, ale sądzę, że tak. – Co sądzi o tym Moreau? – Moreau? – Tak, oczywiście. Claude Moreau z Deuxieme. – Myślałem, że ma pan listę Harry’ego. – I co z tego? – Jest na niej. Dostałem polecenie nie informowania go o niczym. W słuchawce rozległo się gwałtowne westchnienie. Cisza, która zapadła w Waszyngtonie, była pełna napięcia. Wreszcie Sorenson odezwał się złowieszczo cichym głosem: – Kto wydał Ci to polecenie? Courtland? – Zapewne otrzymał je z góry… Chwileczkę. Przecież pan ma listę Harry’ego… – Mam listę, którą mi przysłano. – W takim razie jest na niej nazwisko Moreau. Nie zauważył go pan? – Nie, ponieważ go na niej nie ma. – Co?

– Ze względów bezpieczeństwa niektóre nazwiska zostały „selektywnie usunięte”. – Zatajono je przed panem? – Tak brzmiało sformułowanie. – Przecież to bzdura! – Owszem, wiem. – Czy przychodzi panu do głowy jakiś powód? Jakikolwiek? – Możesz mi wierzyć, bardzo staram się coś wymyślić… Na wyższych szczeblach dobrze wiedzą, że Moreau i ja blisko współpracowaliśmy ze sobą… – Tak, wspominał pan Istambuł… – Tam była nasza ostatnia placówka, ale współpracowaliśmy również przy innych okazjach. Tworzyliśmy dobry zespół i kiedy tylko istniała taka szansa, spece w Waszyngtonie i Paryżu starali się, żebyśmy pracowali razem. – Czy ten fakt mógł być przyczyną usunięcia jego nazwiska z pańskiej listy? – Prawdopodobnie – odparł dyrektor ledwo słyszalnym głosem. Mógłbym protestować, ale nie wypadłoby to zbyt przekonująco. Widzisz, uratował mi życie w Istambule. – Wszyscy tak postępujemy, zakładając zazwyczaj, że taka przysługa może zostać kiedyś odwzajemniona. – Dlaczego właśnie moje protesty nie były zbyt przekonujące? Jakaś więź jednak między nami powinna pozostać?

– W pewnych granicach i w zależności od okoliczności. – Dobrze powiedziane. – Przecież to oczywiste… Mam porozumieć się z Moreau po południu. Mamy trop związany z wynajętym samochodem, który znalazł nasz aktor bawiący się w tajnego agenta. Jak powinienem się zachować? – Normalnie – stwierdził Sorenson. – Zupełnie normalnie. Uważam, że nazwisko Claude’a na tej liście jest jakimś kompletnym absurdem. – Zgadzam się – wtrącił Latham. – Ale dostarczył ją Harry. Fakt, że jest Twoim bratem, mimo wszystko… – To również jest oczywiste – przerwał mu Drew. – Niezwykle trudno mi uwierzyć, że Harry mógł dać się oszukać, a możliwość przejścia na drugą stronę absolutnie wykluczam. – Jeszcze raz… zgoda – mruknął Latham. – A więc gdzie u diabła się znajdujemy? Jeżeli Twoja przyjaciółka mówi prawdę, Agencja została zinfiltrowana, a najwidoczniej we francuskim wywiadzie albo naszym jest ktoś, kto zauważył nazwisko Moreau i na wszelki wypadek postanowił mi nie ufać. – Absurd! – powiedział Drew podnosząc mimowolnie głos i natychmiast przycichł, widząc odwracające się w jego stronę głowy przy stolikach. – Przyznaję, że rzeczywiście szok jest cholernie duży. – Mam zamiar zadzwonić do Harry’ego do Londynu.

Przekazać mu nasze opinie. – Jest zablokowany. – Nie dla mnie. Gdy miał czternaście lat, a ja osiem, uciekł przede mną, żeby czytać jedną z tych swoich cholernych książek. Wszedł na drzewo i utkwił tam. Powiedziałem, że pomogę mu zejść, jeżeli obieca, że nigdy nie będzie znowu przede mną się chował… Był trochę fujarą, jeżeli trzeba było skądś zejść. – Przy takich przysięgach wszelkie tajemnice świata nie mają znaczenia. Jeżeli się do niego dodzwonisz, na litość boską, daj mi znać. Jeżeli Ci się nie uda… Te słowa nie przechodzą mi przez gardło, ale postępuj według poleceń ambasadora. Współpracuj z Claude’em, ale bądź cicho. Drew przycisnął guzik Fini, następnie Parlez i wybrał kolejny numer. Telefonistka w hotelu „Gloucester” w Londynie po kilku sygnałach stwierdziła, że pana Wendella Mossa nie ma w pokoju. Latham pozostawił krótką wiadomość. „Zatelefonuj do Paryża. Dzwoń do skutku. „W tej samej chwili pojawiła się Karin de Vries, właściwie biegnąc między stolikami. – Dzięki Bogu, jesteś tu! – powiedziała, siadając szybko. Mówiła pełnym napięcia szeptem. – W całej ambasadzie i na ulicy aż się kotłuje. Rządowy samochód został zaatakowany przez terrorystów niedaleko nas na Gabriel! – Karin przerwała gwałtownie, dostrzegając beznamiętne spojrzenie Drew. Zmarszczyła brwi i jej usta poruszyły się bezgłośnie: – Ty! – Skinął głową i Karin mówiła dalej: – Musisz zniknąć z Paryża, z Francji!

Wracaj do Waszyngtonu. – Uwierz mi na słowo… Byłbym tam celem w takim samym stopniu, jak tu. Może nawet łatwiejszym. – Ale trzy razy próbowali Cię zabić w ciągu dwóch dni! – Właściwie w ciągu dwudziestu trzech godzin. Liczyłem dokładnie. – Nie możesz tu zostać, wiesz o tym. – W Waszyngtonie znają mnie lepiej. Mógłby nawet czekać na mnie komitet powitalny, z którym wolałbym się nie spotkać. Poza tym Harry ma do mnie zadzwonić i chciałbym się z nim zobaczyć, porozmawiać. Muszę. – Z jego powodu masz tu telefon? – Jego i jeszcze kogoś. Ktoś w D. C., komu ufam, muszę ufać. Prawdę mówiąc, to mój szef. Podszedł kelner i de Vries zamówiła Chardonnay. Mężczyzna w fartuchu skinął głową i miał już odejść, gdy Latham podał mu aparat telefoniczny. – Jeszcze nie – powstrzymała go Karin, wyciągając rękę i dotykając ramienia Drew. Kelner wzruszył ramionami i odszedł. Wybacz, ale chyba przeoczyłeś kilka spraw. – Całkiem możliwe. Jak zauważyłaś, strzelano do mnie trzykrotnie w ciągu dwudziestu trzech godzin. Nie licząc ćwiczeń polowych, w czasie których używali pocisków z farby, to jest mniej więcej połowa sytuacji, kiedy do mnie strzelano. O czym zapomniałem? W dalszym ciągu pamiętam moje imię. Ralph, prawda?

– Nie próbuj być dowcipny. – A co mi do cholery zostało? Jeżeli chcesz wiedzieć, trzymam pistolet na kolanach i rozglądam się uważnie. Jestem gotów nawet go użyć. – Na całej Gabriel jest pełno policji. Żaden terrorysta nie spróbuje likwidacji w takich okolicznościach. – Masz dobrze opanowany ten język. – Byłam żoną mężczyzny, do którego strzelano i który strzelał częściej, niż byłabym w stanie zapamiętać. – Zapomniałem. Stasi. Przepraszam. O co Ci chodziło? – Dokąd Harry ma zadzwonić? – Do mojego biura albo do „Meurice”. – Sądzę, że postąpiłbyś głupio, wracając do któregoś z nich. – Może masz trochę racji. – Może przyznasz mi całą. – Mam słuszność i dobrze o tym wiesz. – Zgoda – odparł niechętnie Latham. – Na ulicy są tłumy. Wylot lufy może znajdować się kilka centymetrów ode mnie i nie będę miał o tym pojęcia. A skoro przeniknięto do CIA, ambasada jest dziecinną zabawką. A więc? – Jak Twój przełożony w Waszyngtonie zinterpretował ten ostatni incydent na Gabriel? Jakie zaleca środki ochrony? – Niczego nie zaleca, ponieważ o niczym mu nie powiedziałem. To jedna z tych spraw, o której porozmawiamy później… Ma teraz większy kłopot,

o wiele większy niż jakikolwiek zamach na mnie. – Naprawdę jest pan do tego stopnia wspaniałomyślny, monsieur Latham? – spytała Karin. – Wcale nie jestem, madame de Vries. Wszystko dzieje się tak szybko, a problemy, z którymi oboje mamy do czynienia, są tak wielkie, że nie chcę mu zawracać głowy. – Możesz mi coś powiedzieć na ten temat? – Obawiam się, że nie. – Dlaczego? – Bo zapytałaś. Karin de Vries odchyliła się do tyłu i podniosła kieliszek do ust. – W dalszym ciągu mi nie dowierzasz? – szepnęła. – Rozmawiamy o moim życiu, łaskawa pani, i śmiercionośnym raku, który przeraża mnie jak wszyscy diabli. Zresztą powinien się go bać cały cywilizowany świat. – Znasz go jedynie z odległości, Drew. A ja z bezpośredniego kontaktu, jak powiadacie Wy, Amerykanie. – To wojna! – szepnął gardłowo Latham. Oczy mu płonęły. Nie wciskaj mi abstrakcyjnych głupot. – Straciłam męża na tej wojnie! – odparła Karin, pochylając się gwałtownie do przodu. – Czego jeszcze chcesz ode mnie? Co mam zrobić, żebyś mi zaufał? – Dlaczego tak bardzo tego chcesz? – Z bardzo prostego powodu. Zresztą, ubiegłej nocy udzieliłam Ci pewnych wyjaśnień. Obserwowałam, jak

wspaniałego człowieka niszczy nienawiść, której nie był w stanie opanować. Pożerała go miesiącami, nawet latami. Nie mogłam tego pojąć, aż wreszcie zrozumiałam. Miał rację! Chmura koszmaru wznosiła się nad Niemcami, na wschodzie nawet bardziej niż na zachodzie. „Jeden monolit zła zastąpił drugi. Ich marzenie o wrzeszczącym wodzu nigdy się nie zmieni”, powtarzał Freddie. I miał rację! – Wyczerpana emocjonalnie, ze łzami spływającymi spod zaciśniętych powiek, de Vries mówiła niemal niesłyszalnym szeptem. – Był torturowany i zabity, ponieważ odkrył prawdę – zakończyła monotonnym głosem. – Odkrył prawdę. Drew przyglądał się uważnie kobiecie siedzącej naprzeciwko niego, pamiętając euforię, która ogarnęła go, gdy poznał prawdę o starym Jodelle’u, ojcu Villiera. A także przerażenie, które go później ogarnęło. Podobieństwo reakcji jego i Karin na poznane fakty było oczywiste. Tego nie sposób było udawać. Już nie mogli kłamać ani nie ukrywali gniewu, te uczucia były zbyt autentyczne. – Dobrze, już dobrze – powiedział Latham, przykrywając lewą dłonią jej zaciśnięte pięści. – Zdradzę Ci, tyle ile mogę, bez wymieniania nazwisk. Może podam Ci je później… zależnie od okoliczności. – Zgoda. To fragment regulaminu, prawda? Uwaga na chemikalia? – Tak. – Oczy Drew błądziły po całej sali, spoglądały

w stronę wejścia, przesuwały się po stolikach. Prawa ręka bez przerwy kryła się pod blatem stołu. – Kluczem jest ojciec Villiera, jego prawdziwy ojciec… – Villiera? Tego aktora? Te notatki w gazetach… o starcu, który popełnił samobójstwo w teatrze? – Wyjaśnię Ci wszystko dokładnie później, ale teraz przyjmij najgorsze. Starzec był ojcem Villiera, bojownikiem Ruchu Oporu, którego Niemcy schwytali i doprowadzili do szaleństwa w obozie koncentracyjnym. – Była o tym wiadomość w popołudniówkach! – powiedziała de Vries, chwytając go za dłoń. – Villier zdejmuje z afisza wznowienie Koriolana. – Przecież to głupota! – warknął Latham. – Czy wyjaśnili dlaczego? – Coś o tym starcu i jak wstrząsnęło to Villierem… – Gorzej niż głupie – przerwał jej Latham. – Groteskowe! Jest teraz takim samym celem, jak ja! – Nie rozumiem. – Bo nie możesz. Wszystko ma jednak pewien związek z moim bratem. – Harrym? – Protokóły wywiadowcze dotyczące Jodelle’a, ojca Villiera, zostały usunięte z archiwów Agencji… – Tak jak w przypadku danych z komputerów AAZero? wtrąciła się Karin. – Były dokładnie tak samo zabezpieczone, możesz mi wierzyć. W tych materiałach było nazwisko francuskiego generała, który nie tylko został zwerbowany przez

nazistów, ale stał się jednym z nich, fanatycznym neofitą. – Jakie ma to w tej chwili znaczenie? Generał sprzed tak wielu lat… na pewno już nie żyje, – Może tak, a może nie, nieważne. Chodzi o sprawy, które rozkręcił, i aktualne konsekwencje… organizacja we Francji, która ściąga z całego świata pieniądze dla neofaszystów w Niemczech. Przecież z tego powodu przyjechałaś do Paryża. Karin. De Vries odsunęła się lekko, puszczając jego dłoń i spojrzała na niego ze zdumieniem, szeroko otwierając oczy. – Ale jaki ma to związek z Harrym? – zapytała. – Mój brat przywiózł listę nazwisk, nie wiem ilu, sympatyków neofaszystów we Francji, Wielkiej Brytanii i w moim kraju. Przypuszczam, że jest to bomba… nazwiska wpływowych osobistości niekiedy dysponujących nawet wielką polityczną władzą, których nikt nigdy nie podejrzewałby o takie skłonności. – Skąd Harry wydobył te nazwiska? – Nie mam pojęcia i dlatego chcę się z nim zobaczyć! – Dlaczego? Sprawiasz wrażenie tak poruszonego. – Ponieważ jedno z nazwisk należy do człowieka, z którym współpracuję i któremu bez namysłu powierzyłbym swoje życie. Jak Ci się podobają te jabłuszka? – Nie rozumiem. – Proste. Chodzi mi o stary trik stosowany przez sadowników. Na wierzchu beczki umieszczają

najładniejsze okazy owoców, pod którymi znajdują się zepsute. – W dalszym ciągu nic nie pojmuję. – Dlaczego nie? – Mówisz jak Twój brat, ale bez jego klarowności. – Właśnie od niego chciałbym uzyskać klarowne wyjaśnienia. – Oczywiście, biorąc pod uwagę człowieka, z którym pracujesz. – Tak. Nie mogę w to uwierzyć, ale jeżeli Harry ma rację i spotkam się z tym facetem dziś po południu, a taki mam zamiar, będzie to najbardziej kretyńska decyzja, jaką mógłbym podjąć. Cholernie kretyńska. – Przełóż ją na później. Powiedz, że masz coś bardzo ważnego do załatwienia. – Zapyta, o co chodzi. W obecnej sytuacji ma do tego pełne prawo. Właśnie jego bystry pracownik niecałe pół godziny temu uratował mi życie na Gabriel. – Być może chciał, aby wyglądało to inaczej. – Tak, to możliwe wyjaśnienie. Widzę, że z niejednego pieca chleb jadłaś, moja pani. – Owszem – przyznała Karin de Vries. – Chodzi Ci o Moreau, o Claude’a Moreau z Deuxieme Bureau, prawda? – Dlaczego tak uważasz? – D. i A. całodobowo rejestruje wejścia i wyjścia. Nazwisko Moreau pojawiło się dwukrotnie, przedostatniej nocy, kiedy zaatakowano Cię po raz pierwszy, a potem

następnego ranka, kiedy przyszedł ambasador Niemiec. Schemat jest oczywisty. Kilku kolegów stwierdziło, że nie przypominają sobie, aby jakikolwiek funkcjonariusz, a co dopiero szef Deuxieme kiedykolwiek zjawił się w ambasadzie. – Oczywiście nie mogę potwierdzić Twoich przypuszczeń, – Nie musisz tego robić. Z drugiej strony jakikolwiek związek Moreau z neonazistami wydaje mi się absurdalny. – Dokładnie to samo usłyszałem z Waszyngtonu niecałe dziesięć minut temu. Ale jednak Harry dostarczył tę listę. Znasz mojego brata. Czy byli w stanie go oszukać? – Znowu przychodzi mi na myśl słowo absurd. – Przeszedł na ich stronę? – Nigdy! – A więc, jak powiedział mój wyjątkowo doświadczony szef, który pracował z Moreau w bardzo paskudnych czasach i który również zgadza się z nami: „Gdzie u diabła się znaleźliśmy?” – Musi być jakieś wytłumaczenie. – Dlatego właśnie muszę porozmawiać z Harrym… Hej, poczekaj chwilkę. Masz wyraźnie wyrobioną opinię o Moreau. Znasz go? – Wiem, że enerdowski wywiad, a później neonaziści śmiertelnie się go obawiali, ponieważ on pierwszy, jednocześnie z Twoim bratem, dostrzegł powiązania między Stasi i faszystami. Freddie raz się z nim spotkał w czasie pooperacyjnej odprawy w Monachium i wrócił

pełen entuzjazmu, twierdząc, że Moreau to geniusz. – A więc podsumowując, gdzie się właściwie znajdujemy? – Zgodnie ze znanym powiedzonkiem – odparła Karin – między młotem a kowadłem. Chyba dobrze pasuje do sytuacji, przynajmniej do momentu Twojej rozmowy z Harrym, której dla własnego bezpieczeństwa nie możesz przeprowadzić ani w „Meurice”, ani w ambasadzie. – To jedyne numery telefonów, jakie zna – zaprotestował Drew. – Chciałabym Cię prosić, abyś zaufał mi jeszcze raz. Z okresu pracy w Amsterdamie mam w Paryżu przyjaciół, takich, którym można zaufać. Jeżeli zechcesz, mogę nawet podać ich nazwiska pułkownikowi. – Po co? Dlaczego? – Mogą Cię ukryć, ale mimo to będziesz w stanie działać na terenie Paryża, ponieważ mieszkają w odległości niecałych czterdziestu pięciu minut jazdy z miasta. A ja będę mogła porozumieć się z Moreau po prostu mówiąc mu prawdę, Drew. – A więc znasz Moreau. – Nie osobiście, ale dwaj funkcjonariusze Deuxieme przesłuchali mnie, zanim zaczęłam pracować w ambasadzie. Wierz mi, nazwisko de Vries umożliwi mi przeprowadzenie rozmowy w cztery oczy. – Wierzę. Ale co mu przekażesz? Informację, że sam jest podejrzany? – Następną prawdę. Dokonano trzech zamachów na

Twoje życie, ale nie zważając na zrozumiałe zaniepokojenie… – Używaj właściwego określenia – wtrącił Latham. – Brzmi ono: strach. Za każdym razem groziła mi śmierć i moje nerwy są w tej chwili w kiepskim stanie. – Doskonale, to bardzo uczciwe postawienie sprawy, zrozumie cię… A więc nie zważając na strach o własne życie, musisz spotkać się ze swoim bratem, który przylatuje tu z Londynu, nie wiadomo którego dnia i o której godzinie, i nie możesz narażać również jego życia. Masz zamiar ukryć się na kilka dni i porozumiesz się później, gdy opuścisz bezpieczne miejsce. Oczywiście, nie mam pojęcia, gdzie się znajdujesz; – Jest w tej historii jedna wielka dziura. Konkretnie, dlaczego Ty jesteś moim łącznikiem? – Istnieje wytłumaczenie, które zamaskuje kłamstwo i. zostanie potwierdzone przez pułkownika Witkowskiego, wywiadowczą opokę, szanowaną przez wszystkich. Witkowski potwierdzi, że mój mąż pracował z Twoim bratem. Moreau będzie przypuszczał, że wiedziałeś o tym, i zrozumie, dlaczego zwróciłeś się do mnie z. prośbą o pośrednictwo. – Dwie następne dziury – Drew naciskał spokojnie, ponownie rozglądając się po zatłoczonej restauracji. – Po pierwsze, nie wiedziałem… Witkowski musiał mi to wyjaśnić. A po drugie, dlaczego nie poprosiłem jego? – Tacy jak Stanley Witkowski, bystrzy, nawet błyskotliwi weterani „złych czasów”, jak je nazwałeś,

znają regułę dziobania lepiej niż każde z nas. Aby doprowadzić do załatwienia spraw, musi działać w swojej „niszy ekologicznej”. Ma on obecnie możliwość potwierdzać dane, ale nie wolno mu inicjować spraw. Możesz to zrozumieć? – Zawsze przeciwko temu protestowałem, ale owszem, mogę. Przenosimy naszych najlepszych ludzi na synekury, bo albo zbliża się pora ich emerytury, albo nie zdołali wyrobić sobie nazwiska pozwalającego im wskoczyć na następny szczebelek emerytury. Cholerna głupota, zwłaszcza w naszej branży, ponieważ właśnie Ci niewidoczni i cisi umożliwiają „gwiazdom” ich sukcesy. Ile legendarnych postaci wywiadu stało się legendarnymi dlatego, że kierowali nimi Ci niewidoczni… Przepraszam, że znowu ględzę, ale dzięki temu unikam myślenia o tym, że również w tej paryskiej restauracji ktoś może do mnie strzelić. – Mało prawdopodobne – odparła de Vries. – Jesteśmy blisko ambasady. Nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo Francuzi są przeczuleni z powodu bezradności wobec terrorystów. – Podobnie Brytyjczycy, ale ludzie ginęli i przed „Harrodsem”. – Ale niezbyt często. Anglikom udało się wyizolować swojego głównego wroga, IRA, niech ją szlag trafi. Natomiast Francuzi są celem bardzo wielu wrogów. Całe dzielnice zamieszkane są przez zwalczające się ugrupowania z zagranicy. Również w krajach skandynawskich konflikty stają się coraz bardziej

gwałtowne, nie mówiąc już o Holandii… Najbardziej pokojowo usposobione są te narody, gdzie prawica i lewica ścierają się bez przerwy. – Dodaj Włochy, rozdzierającą kraj mafię, ludzi bijących się w Parlamencie, eksplodujące bomby. I Hiszpanię, w której Katalończycy i Baskowie nie tylko mają broń, ale również od pokoleń obarczeni są najrozmaitszymi urazami. A także Bliski Wschód, gdzie Palestyńczycy zabijają Żydów, a Żydzi Palestyńczyków, i obie strony oskarżają się nawzajem o to samo. Również Bośnię i Hercegowinę, gdzie przy całkowitej obojętności świata masakrują się ludzie, którzy kiedyś żyli wspólnie. Wszędzie to samo. Niezadowolenie, podejrzenia, oskarżenia… przemoc. Zupełnie jakby realizowano jakiś ogromny, straszliwy plan. – Co chcesz przez to powiedzieć? – spytała de Vries, spoglądając na niego uważnie. – Wszyscy są surowcem dla nowych nazistowskich maszynek do mięsa, nie widzisz tego? – Nie rozważałam tych wydarzeń w takiej perspektywie. Chyba trochę melodramatyczne wnioski, nie uważasz? – Pomyśl o tym. Jeżeli lista Harry’ego jest prawdziwa, choćby tylko w połowie, w takim razie od jak dawna różne sfrustrowane grupy były informowane, kto i co jest przyczyną ich krzywd? A także, że wszyscy ich wrogowie zostaną zmiażdżeni natychmiast, gdy zapanuje nowy ład? – Amerykański nowy ład miał zupełnie inne znaczenie.

Był o wiele bardziej dobroczynny. – Zróbmy jeszcze jedno założenie. Na przykład, że wszystko jest kamuflażem czegoś innego, tego „nowego ładu”, który wymyślono pięćdziesiąt lat temu. Nowego Ładu Rzeszy, która miała trwać tysiąc lat. – Nonsens! – Owszem – przytaknął Latham, odchylając się do tyłu. Doprowadziłem wszystko do absurdu, ponieważ masz rację, to nie mogłoby się zdarzyć. Ale pewna część tego założenia jest prawdą – tu, w zachodniej Europie, na Bałkanach, na Bliskim Wschodzie. A jaki może być następny krok? Po wielu konfliktach ludzi z ludźmi, religii z religiami, przy separatyzmach narodowych? – Próbuję Cię zrozumieć, a przecież nie jestem głupia. Jak powiedziałby Harry, gdzie tu wyjaśnienie? – Broń nuklearna! Kupowana i sprzedawana na międzynarodowych rynkach. Być może, przy milionach, jakimi dysponuje Bractwo, zbyt wiele jej egzemplarzy znajduje się w jego rękach. Bractwo – nowa religia, lek, a być może ucieczka dla wszystkich niezadowolonych na całym świecie przyciąganych wiarą w jego niezwyciężoność. Coś takiego zdarzyło się w latach trzydziestych i jeżeli chodzi o realia, niewiele zmieniło się od tego czasu. – To przekracza moje zdolności pojmowania – powiedziała Karin, pijąc wino. – Walczę z rozszerzającym się rakiem, który zabił Freddiego. Ty natomiast widzisz nadciągającą apokalipsę, w którą nie mogę uwierzyć. Już minęliśmy ten etap rozwoju

cywilizacyjnego. – Mam nadzieję, że tak, że się mylę, i bardzo bym pragnął móc przestać o tym myśleć. – Masz niezwykłą wyobraźnię, podobnie jak Harry, poza tym że jego cechowała… cechuje… song froid. Nie przyjmuje niczego, dopóki nie przeanalizuje wszystkiego bez emocji. – Zabawne, że tak mówisz. Tym właśnie się różnimy. Uważałem, że mój brat jest zawsze zimny, pozbawiony uczuć, do momentu, kiedy nasza kuzynka, szesnastoletnia dziewczyna, umarła na raka. Byliśmy dzieciakami i znalazłem go płaczącego za garażem. Gdy próbowałem mu pomóc, wrzasnął na mnie: „Nie mów nikomu, że płakałem, albo rzucę na Ciebie podwójny zły urok!” Dziecinada, oczywiście. – Powiedziałeś? – Jasne że nie, jest moim bratem. – Nie o wszystkim mi powiedziałeś, prawda? – Dobry Boże, czy jestem na spowiedzi? – Ależ skąd. Po prostu chcę Cię lepiej poznać. To żadna zbrodnia. – Dobra. Uwielbiałem go. Był taki mądry, taki dobry dla mnie, pomagał mi przy pytaniach egzaminacyjnych i referatach semestralnych. Potem w college’u nawet pomagał mi wybrać wykłady i zawsze powtarzał, że byłbym lepszy, niż sądzę, gdybym tylko się skoncentrował. Nasz ojciec zawsze był na wykopaliskach, kto więc odwiedzał mnie w college’u, kto najgłośniej krzyczał na meczach hokejowych? Właśnie Harry.

– Kochasz go, prawda? – Bez niego byłbym niczym. Dlatego prawie zagroziłem, że złamię mu rękę, jeżeli nie wciągnie mnie do tej roboty. Pomysł wcale mu się nie podobał, ale właśnie organizowano Operacje Konsularne najwyraźniej potrzebujące wówczas twardych chłopaków, którzy również potrafili trochę myśleć. Spełniałem ich wymagania i udało się. – Pułkownik powiedział, że byłeś świetnym hokeistą w Kanadzie i powinieneś przejść do nowojorskiej drużyny. – To był taki przerywnik, prowincjonalna drużyna, w której dobrze mi płacili, ale Harry przyleciał do Manitoby i stwierdził, że powinienem wydorośleć. Co też uczyniłem, a resztę już znasz. Czy koniec pytań? – Dlaczego jesteś tak wrogo nastawiony? – Ależ skąd. Jestem dobry, w tym co robię, moja pani, ale jak już do znudzenia mi powtarzałaś, nie jestem Harrym. – Posiadasz swoje własne zalety. – O tak, do diabła. Podstawy w sztukach walki, ale nie jestem ekspertem, możesz mi wierzyć. Kursy w zakresie przesłuchiwania przeciwnika, manipulacji, psychologii i zastosowania środków chemicznych, w zakresie technik przeżycia i określania stopnia przydatności do spożycia miejscowej flory i fauny. Wszystko sobie przyswoiłem. – W takim razie co Cię tak niepokoi? – Chciałbym Ci wyjaśnić, ale nawet sam tego nie

wiem. Sądzę, że to polega na braku autorytetu. Istnieje ściśle określony łańcuch dowodzenia i nie mogę go pominąć… nawet nie jestem pewien, że tego chcę. Właśnie o tym wspominałem, o niewidocznych, którzy wiedzą więcej ode mnie… i teraz nie mogę ufać nawet im. – Proszę, podaj mi telefon. – Jest zaprogramowany na międzynarodową. – Naciskając F zero jeden osiem, możesz przejść na Paryż i okolice. De Vries wybrała cyfry, które znała na pamięć, poczekała przez chwilę i powiedziała. – Jestem w szóstej dzielnicy, proszę sprawdzić. – Przykryła dłonią mikrofon i popatrzyła na Drewa. – Prosta operacja, nic nadzwyczajnego. Nagle spojrzała na podłogę i zbladła. Zerwała się z miejsca i krzyknęła. – Wychodzić! Wszyscy wychodzić! – Schwyciła Lathama za ramię i razem z nim wyskoczyła z boksu, krzycząc bez przerwy: Wszyscy uciekać! Wychodzić na ulicę! Les terroristes! Zapanował straszliwy chaos. Kilka okien zostało rozbitych przez uciekających gości, zderzających się z kelnerami i pikolakami nadbiegającymi, aby sprawdzić co się stało. Tymczasem ich oszołomieni i wściekli przełożeni usiłowali powstrzymać masową ucieczkę, by w końcu niechętnie podążyć za wszystkimi. Na avenue Gabriel wszyscy patrzyli z przerażeniem, jak zaplecze restauracji rozlatuje się w kawałki, a podmuch eksplozji rozbija pozostałe fragmenty okien. Odłamki szkła wyleciały na ulicę, kalecząc twarze, wbijając się przez ubranie w ręce, piersi i nogi. W powstałym nagle

zamieszaniu Latham upadł na Karin de Vries. – Jak się zorientowałaś? – krzyknął, wsuwając pistolet za pasek. – Skąd wiedziałaś? – Nie ma czasu! Wstawaj i biegnij za mną!

ROZDZIAŁ 8 Biegli w dół avenue Gabriel, dopóki nie dotarli do ocienionej, głębokiej witryny jubilera, gdzie drogocenne kamienie błyszczały jaskrawo w półmroku. Karin wciągnęła Drew w cień. Przez chwilę stali, dysząc ciężko, aż wreszcie Latham odezwał się: – Do diabła, co się stało? Powiedziałaś, że ten, do kogo dzwonisz, przeprowadzi prostą operację, i nagle rozpętało się piekło! Czekam na wyjaśnienie. – Nie zdążyli sprawdzić – odparła de Vries, wciąż łapiąc powietrze. – Ktoś inny podszedł do telefonu i powiedział: „Trzej mężczyźni w ciemnych ubraniach biegają po ulicy od jednego lokalu do drugiego. Chcą, żeby Twój przyjaciel wyszedł!” Zanim zdążyłam zadać jakieś pytanie, zobaczyłan? dwie bułki toczące się po podłodze przed naszym boksem. – Bułki? Pieczywo? – Małe, lśniące bułeczki, Drew. Sztuczne. Plastyk dziesięciokrotnie potężniejszy niż granaty. – O mój Boże… – Za rogiem jest postój taksówek. Szybko! – Ciężko dysząc wskoczyli na tylne siedzenie taksówki i Karin podała kierowcy adres w dzielnicy Marais. – Za godzinę wrócę do ambasady… – Zwariowałaś? – przerwał Latham, obracając się gwałtownie w jej stronę. – Sama powiedziałaś, że widziano Cię ze mną. Zabiją cię!

– Nie, jeżeli wrócę w rozsądnych granicach czasowych… i będę się zachowywała, jakbym przeżyła straszliwy wstrząs… trochę histerycznie, ale bez przesady. – To tylko słowa – odparł ostro Drew. – Nie. Zdrowy rozsądek, który sugeruje, że w tej napiętej sytuacji należy zachować pozory normalnego życia. – Naprawdę oszalałaś! Przecież nie tylko byłaś razem ze mną, ale również ostrzegłaś wszystkich! Wszczęłaś panikę. – Podobnie zareagowałby każdy, kto przyszedłby z ulicy, na której widział policjantów oraz wozy patrolowe i usłyszał, że terroryści ostrzelali samochód. Dobry Boże, Drew, dwie bułki – nawet gdyby były prawdziwe – toczą się koło stolika, a jednocześnie mężczyzna w czarnym swetrze i czarnej czapce z daszkiem wybiega z restauracji, zderzając się z kelnerem! – Nie powiedziałaś mi o żadnym mężczyźnie… – W grubym swetrze, mimo że mamy ciepły wiosenny dzień. Miał zasłoniętą twarz i niemal przewrócił kelnera z tacą! – Ani o żadnym kelnerze. – A skoro już o tym mowa, żaden kelner w Paryżu nie weźmie bułek za piłki? – Dobrze, już dobrze, możesz wyjaśnić tę sprawę, ale nie fakt, że byłaś w moim towarzystwie. – Załatwię to w sposób, jaki zrozumie każdy Francuz, bez względu na to, czy jest terrorystą, czy też nie. Wykonam po prostu kilka telefonów.

– Jakich telefonów? W jakiej sprawie i do kogo? – Do ludzi z ambasady. Najpierw oczywiście do D. i A., potem na portiernię i jeszcze do paru innych znanych plotkarzy, między innymi do głównej asystentki Courtlanda i sekretarki pierwszego attache. Opowiem im, że byłam z Tobą w restauracji, w której podłożono bombę. Wydostaliśmy się stamtąd, ale Ty zniknąłeś i bardzo się niepokoję. – Przecież właśnie zwrócisz uwagę na fakt, że byliśmy razem! – Z całkiem innego powodu, który nie ma żadnego związku z Twoją pracą. Zresztą nie mogę o niej nic wiedzieć, ponieważ nie pracuję wystarczająco długo. – Z jakiego więc powodu? – Spotkaliśmy się któregoś dnia, zainteresowaliśmy sobą i najwyraźniej wszystko zaczęło zmierzać w stronę romansu. – To najmilsza rzecz, jaką mi mogłaś powiedzieć. – Nie traktuj tego dosłownie, monsieur Latham. Jest to wyłącznie kamuflaż. Rzecz w tym, że skoro zakładamy, iż w ambasadzie są przecieki, wiadomość rozejdzie się szybko. – Czy sądzisz, że paryska komórka neofaszystów kupi tę historyjkę? – Nie mają wyboru. Zresztą, wszystko jedno, którą wersję przyjmą. Jeżeli uznają, że kłamię, będą mnie obserwowali, zakładając, że zechcesz się ze mną porozumieć i że naprowadzę ich na Twój ślad. Jeżeli zaś uwierzą, nie warto tracić na mnie czasu. W każdym razie

mam możliwość udzielenia Ci pomocy. – Rozumiem. Ze względu na pamięć Freddiego – rzekł Drew, uśmiechając się łagodnie, gdy taksówka wjechała do Marais. Wciąż jednak uważam, że cholernie ryzykujesz, moja pani. – Czy mogę powiedzieć coś w związku z Twoim sposobem wyrażania się? – Uprzejmie proszę. – Twoje okazjonalne, ale systematyczne użycie zwrotu „moja pani” posiada wyraźnie protekcjonalny charakter. – Zupełnie niezamierzony. – Być może. Ale nawet w tym przypadku stanowi podświadomą, kulturową sprzeczność. – Słucham? – Używając zwrotu „moja pani”, używasz go właściwie w pejoratywnym sensie, takim jak „dziewczyna” czy, co gorsza, „laska”. – Przepraszam – Latham ponownie uśmiechnął się łagodnie. – Używałem tego zwrotu częściej, niż jestem w stanie sobie przypomnieć, w stosunku do mojej matki i zapewniam Cię, że nigdy nie, jak to określiłaś? w pejoratywnym sensie. – Matka może go potraktować jako czuły zwrot. Ale ja nie jestem Twoją matką. – Do licha, nie. Jest o wiele ładniejsza i nie czepia się tak bardzo jak Ty. – Czepia się? – De Vries spojrzała Amerykaninowi w oczy, dostrzegając w nich błyski rozbawienia. – Miałeś rację, mówiąc mi przy stoliku w restauracji, że czasami

traktuję wszystko zbyt poważnie. Nie ma sprawy. Teraz widzę, dlaczego tak dobrze rozumiałaś się z Harrym. Analizujesz, dokonujesz oceny i analizujesz znowu. Wciąż zataczasz kręgi, prawda? – Nie, nieprawda, ponieważ wśród tych kręgów powstają punkty styczne, dzięki którym pojawia się coś nowego. Docieram do prawdy. – Czy sądzisz, że coś z tego rozumiem? – Oczywiście. Twój brat miał rację, mówiąc mi kiedyś, że jesteś lepszy niż sam o sobie sądzisz… Ale i tak nie muszę Ci o tym mówić. – Nie musisz. Teraz jednak chciałbym się dowiedzieć, dokąd jedziemy, dokąd ja jadę. – Do miejsca, które nazywacie „bezpiecznym domem”, punktu przejściowego, gdzie sprawdza się wiarygodność przed wysłaniem do kryjówki. – Jedziemy do ludzi, do których dzwoniłaś z restauracji? – Tak, ale Ty zostaniesz wysłany natychmiast. Ja będę Twoimi listami uwierzytelniającymi. – Kim są Ci ludzie? – Wystarczy powiedzieć, że są po tej samej stronie co my. – Dla mnie nie wystarczy, moja pani, przepraszam, pani de Vries. – W takim razie możesz zatrzymać taksówkę, wysiąść, działać na własną rękę i dać na siebie polować, aż wreszcie wezmą Cię na muszkę. – Niekoniecznie. Może nie jestem Harrym, ale

posiadam pewne umiejętności, które pomogły mi w paru awanturach. Czy mam kazać kierowcy, żeby podjechał do krawężnika, czy powiesz mi dokładnie, gdzie jedziemy i z kim mamy się spotkać? – Potrzebujesz ochrony i sam przyznałeś, że nie wiesz, komu możesz zaufać… – I chcesz mi powiedzieć, że powinienem zaufać ludziom, których nie znam? – przerwał jej Latham. – Chyba jesteś chora. Pochylił się do przodu i odezwał do kierowcy: – Monsieur, s’il vous plait, arretez le taxi… – Non! – zawołała zdecydowanym tonem Karin. – Nie trzeba – dodała po francusku do kierowcy, który wzruszył ramionami i zdjął stopę z pedału hamulca. – No dobrze – zwróciła się do Drewa. – Co chcesz zrobić, dokąd iść? A może wolisz, żebym to ja wysiadła, – zanim się zorientuję, dokąd się wybierasz? Zawsze możesz zadzwonić do mnie do ambasady… proponowałabym z automatu, ale chyba nie muszę Ci tego mówić. Sądzę, że nie masz przy sobie zbyt dużo pieniędzy, a przecież nie możesz iść do banku, biura lub mieszkania, czy do „Meurice”; wszystkie te punkty będą na pewno pod obserwacją. Dam Ci wszystko, co mam przy sobie, i możemy umówić się na później… Na litość boską, podejmij decyzję. Wkrótce będę musiała zacząć moją własną rozgrywkę… Za kilka minut, jeżeli mam być wiarygodna! – Rzeczywiście tak myślisz, prawda? Dasz mi pieniądze, wysiądziesz i pozwolisz mi zniknąć, nie

wiedząc, dokąd się udam. – Oczywiście. To nie jest dobre rozwiązanie i uważam, że jesteś cholernym głupcem, ale skoro jesteś tak uparty, nie mogę zrobić nic innego. Najważniejsze, abyś pozostał przy życiu, zobaczył się z Harrym i zajął się tą sprawą. Każdy dzień działalności przywódców neonazistów umacnia ich potęgę. – A więc nie nalegasz, żeby mnie zabrać do swoich starych przyjaciół z Amsterdamu. – Latham nie powiedział tego jakby zadawał pytanie. – Nie nalegam. Nie chcesz mnie słuchać, nie będę więc do niczego Cię zmuszała. – Dobrze. Zawieź mnie do nich. Masz rację, rzeczywiście nie wiem komu ufać. – Jesteś niemożliwy. Mam nadzieję, że zdajesz sobie z tego sprawę. – Nie, nie jestem niemożliwy, a po prostu ostrożny. W końcu w czasie niecałych dwudziestu trzech godzin trzykrotnie strzelano do mnie, a trzy minuty temu ktoś przy pomocy bomby usiłował wyekspediować mnie na księżyc. O tak, moja pani, jestem bardzo ostrożny. – Podjąłeś właściwą decyzję, możesz mi wierzyć. – Muszę. A więc, kim są Ci ludzie? – To przede wszystkim Niemcy. Ale nienawidzą neonazistów bardziej niż ktokolwiek z nas… bo widzą, jak ich ojczyzna jest kompromitowana przez tak zwanych spadkobierców Trzeciej Rzeszy. – Są też w Paryżu?

– I w Wielkiej Brytanii, i w Holandii, Skandynawii, na Bałkanach… tam, gdzie ich zdaniem działa Bruderschaft. Każda komórka jest niewielka liczebnie, od piętnastu do dwudziestu ludzi, ale działają ze słynną niemiecką skutecznością. Są finansowani w tajemnicy przez grupę niemieckich przemysłowców i finansistów, którzy nie tylko pogardzają neonazistami, ale również obawiają się ich wpływu na opinię o narodzie, a tym samym na jego gospodarkę. – Czyli jak Bractwo, ale z odmiennym znakiem. – Jak uważasz, co rozdziera kraj? Bonn kieruje się zmysłem politycznym, biznes jest praktyczny. Rząd musi zabiegać o głosy zróżnicowanego elektoratu. Natomiast instytucje finansowe muszą przede wszystkim bronić się przed izolacją na międzynarodowych rynkach, do czego może właśnie doprowadzić widmo odrodzenia się nazizmu. – Ci ludzie, Twoi przyjaciele… te „komórki”… czy mają jakąś nazwę, symbol, coś w tym rodzaju? – Tak. Organizacja „Antyninus”. – Cóż to za nazwa? Właściwie nie wiem, ale Twój brat śmiał się, gdy Freddie mu o tym powiedział. Wyjaśnił, że nazwa ma jakiś związek ze starożytnym Rzymem i chyba historykiem Dionem Kasjuszem. Harry stwierdził, że nazwa pasuje do okoliczności. – Harry jest dobry w te klocki – mruknął Drew. – Przypomnij mi, żebym postawił na dawnym miejscu encyklopedię. Dobra, spotkajmy się z Twoimi

przyjaciółmi. – To już tylko dwie ulice dalej. * * * Wesley Sorenson podjął decyzję. Nie po to całe dorosłe życie poświęcił służbie krajowi, aby teraz pozwolić na odcięcie go od istotnej informacji przez jakiegoś biurokratę z wywiadu, wyciągającego błędne, obraźliwe wnioski. Krótko mówiąc, Wes Sorenson był wściekły i nie widział powodu, aby ukrywać swój nastrój. Nie zabiegał o stanowisko dyrektora Wydziału Operacji Konsularnych, został powołany na nie przez rozsądnego prezydenta dostrzegającego konieczność skoordynowania pracy służb wywiadowczych, aby żadna firma nie utrudniała realizacji celów Departamentu Stanu, w okresie jaki nastąpił po zakończeniu zimnej wojny. Wrócił do służby z przyjemnego nieróbstwa, które zawdzięczał dużym zasobom rodzinnym. Nie brał nawet emerytury, choć zasłużył na nią po wielokroć, podobnie jak na szacunek i zaufanie wszystkich kręgów wywiadowczych. Postanowił, że zademonstruje swoje niezadowolenie w czasie najbliższej konferencji. Wprowadzono go do ogromnego gabinetu, w którym za swoim biurkiem zasiadał sekretarz stanu, Adam Bollinger. Z drugiej strony, w jednym z dwóch głębokich foteli widać było odwróconego w powitalnym geście wysokiego, postawnego czarnoskórego mężczyznę. Miał nieco ponad

sześćdziesiąt lat. Nazywał się Knox Talbot i był dyrektorem CIA, wyższym oficerem wywiadu w czasie wojny w Wietnamie, a potem świetnym biznesmenem, który zrobił ogromny majątek. Sorenson lubił Talbota i niezmiennie oszałamiał go sposób, w jaki dyrektor CIA maskował swój błyskotliwy intelekt kpinkami pod własnym adresem i miną wiecznie zdziwionej niewinności. Z kolei Bollinger stanowił dla niego pewien problem. Sorenson zdawał sobie sprawę z politycznej wiedzy sekretarza stanu, z jego międzynarodowej pozycji, jednak w tym człowieku kryło się coś niepokojąco fałszywego. Odnosił wrażenie, że wszystko, co robi i mówi, jest wynikiem raczej wyrachowania niż głębokiego zaangażowania. Zimny osobnik o promiennym uśmiechu, pozornie czarujący, ale pozbawiony ciepła. – Dzień dobry, Wes – powitał go Bollinger z wymuszonym uśmiechem. W końcu było to bardzo poważne spotkanie, kiedy to nie ma czasu na zbędne grzeczności, i chciał, żeby podwładni zdali sobie z tego sprawę. – Witaj szpiegu nad szpiegami – dodał rozpromieniony Knox Talbot. – Wygląda na to, że my, neofici, potrzebujemy Twoich światłych informacji. – Nic co mamy w planie dnia nie jest ani trochę zabawne, Knox – upomniał go sekretarz. Jego obojętne spojrzenie oderwało się od papierów na biurku i skierowało na Talbota. – Ale pompatyczne zachowanie również w niczym nam

nie pomoże – odciął się dyrektor Central Intelligence Agency. – Nasze problemy może są ogromne, ale wiele z nich można uznać za śmiechu warte. – Twoje stwierdzenie uważam za mało odpowiedzialne. – Uważaj sobie, co chcesz, ale stwierdzam, że dane, które otrzymujemy z operacji Sting, są, mówiąc brutalnie, w jeszcze większym stopniu niewiarygodne. – Włącz się, Wesley – rzekł Bollinger, gdy Sorenson podszedł do fotela z prawej strony Talbota i usiadł. – Nie zaprzeczę mówił dalej – że lista przedstawiona przez agenta operacyjnego Lathama jest wstrząsająca, ale musimy brać pod uwagę jej źródło. Powiedz mi, Knox, czy w CIA jest bardziej doświadczony tajny agent od Harry’ego Lathama? – O ile wiem, nie – odparł dyrektor CIA – ale nie wykluczam możliwości, że podsunięto mu dezinformację. – Co by oznaczało, że jego legenda została rozszyfrowana przez kierownictwo neonazistów. – Nic mi o tym nie wiadomo – stwierdził Talbot. – Została – oznajmił sucho Sorenson. – Co? – Co? – Rozmawiałem z bratem Harry’ego – wyjaśnił Sorenson. Jest jednym z moich ludzi i dowiedział się o tym od pewnej kobiety w Paryżu, wdowy po łączniku Lathama z Berlina Wschodniego. Neonaziści wiedzieli wszystko o Stingu. Nazwisko, cel, a nawet przewidywany czas

operacji. – Niemożliwe! – zawołał Knox Talbot, pochylając gwałtownie swą potężną postać i obracając głowę w stronę Sorensona. Jego oczy płonęły wściekłością. – Informacja jest tak utajniona, że nikt nie mógł do niej dotrzeć. – Spróbuj poszukać jej w swoich komputerach AAZero. – Niedostępne! – Chyba nie, Knox. Masz w swoim kurniku jakiegoś lisa. – Nie wierzę Ci. – Czego jeszcze potrzebujesz? Podałem Ci konkrety. – Kto to u diabła może być? – Ilu ludzi pracuje na AAZero? – Pięciu z trzema zmiennikami, każdy sprawdzony od dnia urodzenia. Nieskalani jak śnieg, co do czego, nie mam żadnych wątpliwości. Na rany Chrystusa, przecież wszyscy oni należą do naszej absolutnej czołówki w dziedzinie najnowocześniejszej techniki! – Jeden się pokalał, Knox. Prześlizgnął się przez Twoje sieci. – Zarządzę pełną obserwację. – Zrobi pan coś więcej, panie dyrektorze – oznajmił Adam Bollinger. – Zorganizuje pan obserwację każdego, kto znajduje się na liście Harry’ego Lathama. Dobry Boże, przecież mamy do czynienia z ogólnoświatowym spiskiem! – Przepraszam, panie sekretarzu, ale nie mogę się z tym zgodzić. Jeszcze nie. Ale muszę Cię zapytać, Knox, kto

usunął nazwisko Claude’a Moreau z listy, którą mi przysłano? Wyraźnie zaskoczony Talbot skrzywił się, ale szybko opanował. – Przepraszam Wes – powiedział cicho. – Zaproponował to godny zaufania pracownik, starszy oficer operacyjny, który pracował razem z Wami w Istambule. Powiedział, że byliście bardzo blisko ze sobą i że Moreau ocalił Ci życie w Dardanelach, w czasie operacji na morzu Marmara. Nasz człowiek nie był pewien, czy zdołasz zachować obiektywizm, to proste. Skąd się dowiedziałeś? – Ktoś przekazał listę ambasadorowi Courtlandowi… – Taka była konieczność – przerwał mu Talbot. – Niemcy zrobili przeciek i Courtland znalazł się na dyplomatycznym rożnie… Było na niej nazwisko Moreau. – Tyle jeżeli chodzi o przeoczenie Agencji. – Błąd, ludzki błąd, cóż więcej mogę powiedzieć? Mam zbyt wiele maszyn, które wypluwają dane zbyt szybko i nie ma czasu ich dobrze przemyśleć… Jednak w tym przypadku istnieje pewne uzasadnienie. Ten człowiek uratował Ci życie i sam widzisz, jak szybko zacząłeś go bronić. Może niechcący, po prostu ze współczucia, mógłbyś nawet dać mu znać, że znalazł się pod lupą. – To niemożliwe, jeżeli jest się zawodowcem, Knox – zaprotestował ostro dyrektor Wydziału Operacji Konsularnych. A jak sądzę, uzyskałem już ten status. – Chryste, oczywiście, że tak – przyznał Talbot, kiwając głową. – Siedziałbyś w moim fotelu, gdybyś chciał przyjąć to stanowisko.

– Nigdy go nie chciałem. – Jeszcze raz przepraszam. Ale skoro rozmawiamy na ten temat, powiedz, co myślisz o umieszczeniu nazwiska Moreau na liście? – Uważam, że to wariactwo. – Podobnie w przypadku dwudziestu czy dwudziestu pięciu innych tylko w tym kraju, a kiedy weźmiesz pod uwagę ich personel i powiązanych z nimi ludzi, doliczymy się paru setek na wysokich stanowiskach. Następnych siedemdziesięciu albo coś koło tego jest w Wielkiej Brytanii i Francji i ich także można by przemnożyć przez dziesięć. Wśród nich znajdują się ludzie, których uważamy za szczerych patriotów i których szanujemy, chociaż nie zawsze mogą się nam podobać ich sympatie polityczne. Czy Harry Latham, jeden z najlepszych i najbardziej błyskotliwych naszych ludzi, mógł stać się czubkiem, głęboko zakonspirowanym agentem, któremu pomieszały się klepki? – Trudno sobie wyobrazić… – I dlatego każdy mężczyzna i kobieta z tej listy muszą zostać prześwietleni od chwili urodzin – oświadczył z naciskiem sekretarz stanu i zacisnął mocno wąskie wargi. – Sprawdźcie wszystko, przeprowadźcie dochodzenia, przy których śledztwo FBI będzie wyglądało jak poszukiwanie kredytu przez wygłodniałego komiwojażera. – Adamie – zaprotestował Knox Talbot. – To jurysdykcja Biura, nie nasza. Jest to wyraźnie stwierdzone w ustawie z czterdziestego siódmego. – Do diabła z ustawą. Jeżeli naziści pętają się po

ośrodkach władzy, przenikają do gospodarki i kultury, musimy ich odnaleźć i zdemaskować! – Na podstawie jakich pełnomocnictw? – zapytał Sorenson, wpatrując się w twarz sekretarza stanu. – Moich, jeżeli sobie życzysz. Przejmuję pełną odpowiedzialność. – Kongres może się sprzeciwić – upierał się dyrektor wydziału. – Pieprzę Kongres, po prostu róbcie wszystko po cichu. Dobry Boże, chyba możesz zrobić chociaż tyle, prawda? Jesteście obaj członkami administracji, czyli aparatu władzy wykonawczej, panowie. Jeżeli więc ta władza, ta prezydentura zdoła wyeliminować nazistowskie wpływy w tym kraju, naród będzie jej wdzięczny po wszystkie czasy. A teraz bierzcie się do roboty, skoordynujcie działania i przedstawcie jak najszybciej efekty. Konferencja jest skończona. Mam umówione spotkanie z producentem jednego z niedzielnych porannych talkshow. Przedstawię nową politykę prezydenta w stosunku do Karaibów. Na korytarzu Knox Talbot odwrócił się do Wesleya Sorensona. – Interesuje mnie tylko ten, kto włamał się nam do komputerów AAZero. Poza tym wcale nie mam ochoty na ten pasztet. – Wolę raczej zrezygnować – stwierdził Sorenson. – To nic nie da, Wes – sprzeciwił się dyrektor CIA. – Jeżeli Ty i ja odejdziemy, znajdzie na nasze miejsce paru innych, których naprawdę będzie mógł kontrolować. Uważam, że powinniśmy pozostać i spokojnie współpracować z Biurem.

– Bollinger wyraźnie wykluczył taką ewentualność. – Nie. Uchylił tylko ustawę z czterdziestego siódmego, która zabrania Tobie i mnie działać na terenie kraju. Przeanalizowaliśmy jego słowa i doszliśmy do wniosku, że w gruncie rzeczy nie chce, abyśmy działali w niekonstytucyjny sposób. Zapewne później nam podziękuje. Do diabła, otoczenie Reagana robiło tak bez przerwy. – Czy Bollinger jest tego wart, Knox? – On nie, ale nasze firmy są warte. Pracowałem z szefem Biura. Nie ma obsesji na punkcie swojej działalności, w niczym nie przypomina Hoovera. Jest przyzwoitym facetem, byłym sędzią, który cieszył się opinią sprawiedliwego, i ma cholernie dużo życiowego rozsądku. Przekonam go, żeby wszystkie działania prowadzone były po cichu, ale zdecydowanie i energicznie. I spójrzmy prawdzie w oczy, nie można machnąć ręką na Harry’ego Lathama. – Wciąż uważam, że sprawa Moreau jest jakimś straszliwym nieporozumieniem. – Możliwym także w przypadku innych, ale nie należy również wykluczyć, że są tacy, co do których nie popełniono błędu. Z przykrością stwierdzam, że Bollinger może mieć w. tej kwestii rację. Nawiążę kontakt z Biurem, a Ty zachowaj Harry’ego Lathama przy życiu. – Dostrzegam jeszcze jeden problem, Knox – rzekł Sorenson, marszcząc brwi. – Pamiętasz to bagno lat pięćdziesiątych, głupoty McCarthy’ego? – Daj spokój – odparł czarny dyrektor CIA. – Byłem

wtedy na pierwszym roku college’u, a ojciec jako prawnik zajmował się prawami człowieka. Nazwali go komunistą i musieliśmy się przenieść z Wilmington do Chicago, żebyśmy ja i moje dwie siostry mogli chodzić do szkoły. Do diabła, jeszcze jak pamiętam. – Upewnij się, że FBI zwróci uwagę na podobieństwo sytuacji. Nie chcemy, aby opinie ludzi, ich kariery uległy zniszczeniu przez nieodpowiedzialne oskarżenia… albo co gorsza, plotki, które nie umierają. Nie chcemy, żeby włączyli się w sprawę federalni rewolwerowcy. Musimy mieć do czynienia z dyskretnymi zawodowcami. – Miałem do czynienia z rewolwerowcami, Wes. Najważniejsze, aby ich odsunąć na samym początku. Nasza zasada musi brzmieć: całkowicie profesjonalnie i absolutnie po cichu. – Życzę nam obu powodzenia – odparł Sorenson. – Ale połowa mojego mózgu, jeżeli w ogóle go mam, podpowiada mi, że jesteśmy na niebezpiecznych wodach. „Bezpieczny dom” organizacji „Antyninus” w paryskiej dzielnicy Marais był obsługiwany przez dwie kobiety i mężczyznę, zajmujących wygodne mieszkanie nad eleganckim sklepem z konfekcją na rue Delacort. Prezentacje były krótkie. Mówiła przede wszystkim Karin de Vries, przedstawiając sprawę Drew Lathama jako nie tylko niezwykle pilną, ale również bardzo ważną. Kierująca placówką siwowłosa kobieta naradziła się szybko z kolegami. – Wyślemy go do Maison Rouge w Carrefour. Będzie pan tam miał wszystko, co potrzeba, monsieur. Karin i jej

nieżyjący mąż byli zawsze z nami. Powodzenia, panie Latham. Bruderschaft musi zostać zniszczone. Stary kamienny budynek nazywany Maison Rouge był kiedyś niewielkim turystycznym hotelem, przekształconym w mały, tani budynek biurowy. Według obskurnego spisu lokatorów, znajdowały się w nim takie przedsiębiorstwa jak biuro pośrednictwa zatrudnienia pracowników fizycznych, firma hydrauliczna, drukarnia, prywatna agencja detektywistyczna specjalizująca się w „postępowaniach rozwodowych”, jak również cała kolekcja biur księgowych, wynajmu maszynistek, sprzątaczek i wolnych lokali biurowych. W rzeczywistości jedynie pośrednictwo zatrudnienia i drukarnia działały w sposób oficjalny. Cała reszta nie była wymieniana w paryskiej książce telefonicznej, ponieważ rzekomo znajdowała się w stanie likwidacji lub zawiesiła swoją działalność do określonej daty – zmienianej sukcesywnie na wywieszce na drzwiach. Zamiast nich znajdowały się jedno i dwuosobowe pokoje i szereg miniapartamentów wyposażonych w telefony o zastrzeżonych numerach, faksy, maszyny do pisania, telewizory i komputery. Budynek był wolno stojący; dwie wąskie uliczki prowadziły na jego tyły, gdzie znajdowały się przesuwane drzwi zamaskowane, jako wysoka prostokątna płaszczyzna okien suteryny. Z tego wejścia za dnia nigdy nie korzystano. Każdy gość organizacji przechodził krótką odprawę, w czasie której był informowany, czego spodziewają się po nim gospodarze. Jak ma się ubierać – w razie potrzeby

dostarczano garderobę – jak zachowywać, żadnego haut Parisien, jak wygląda sprawa porozumiewania się między lokatorami – całkowicie verboten, jeśli „kierownictwo” nie udzieliło pozwolenia – a także przedstawiano mu dokładny harmonogram wejść i wyjść, również zatwierdzany przez „kierownictwo”. Złamanie któregoś z powyższych przepisów powodowało natychmiastową i bezapelacyjną eksmisję. Zasady były surowe, ale miały na celu dobro wszystkich mieszkańców. Lathamowi przydzielono miniapartament na trzecim piętrze. Ogromne wrażenie wywarło na nim zarówno techniczne wyposażenie, jak również to, co Karin określiła mianem „niemieckiej skuteczności”. Jeden z członków zarządu dokładnie przeszkolił go w obsłudze urządzeń, po czym Drew przeszedł do sypialni i położył się na łóżku. Spojrzawszy na zegarek, uznał, że będzie mógł zadzwonić do ambasady i porozmawiać z Karin de Vries mniej więcej za godzinę. Żałował, że nie może zrobić tego wcześniej. Oczekiwanie na wiadomość, czy jej strategia okazała się słuszna, szarpało mu nerwy. Wymyślone przez nią kłamstwo było dość dziwaczne, a nawet zabawne: spotkała się z nim w restauracji, na którą przeprowadzono zamach bombowy, potem Drew zniknął, a teraz ona szaleje z niepokoju. Dlaczego? Ponieważ uważa go za czarującego i „wszystko zmierza w stronę romansu”. Perspektywa była sympatyczna, choć jednocześnie, jego zdaniem zupełnie niemożliwa do zrealizowania. I na dobrą sprawę, może wcale nie taka sympatyczna, pomyślał Drew. Karin de

Vries była dziwną kobietą, ze zrozumiałych względów przepełniona gniewem oraz bolesnymi wspomnieniami. Oba te czynniki sprawiały, że nie była aż tak atrakcyjna, jak mogłoby się wydawać. Jej osobowość kształtowała europejska rzeczywistość, na którą składały się narodowe i rasowe konflikty, zatruwające cały kontynent. Latham nie miał ochoty przyłączać się do tego towarzystwa. Czuł się niezręcznie obserwując, jak w chwili gdy ogarniały ją wspomnienia, jej rysy zastygały, jakby skute lodem, a szeroko otwarte, cudowne oczy zmieniały w bryłki lodu. Nie. Ma dosyć własnych problemów. W takim razie, dlaczego znowu o niej myśli? Oczywiście, ocaliła mu życie… ale w końcu ratowała również swoje. Jego życie… czy takiego zwrotu użyła? „Być może miał inne zamiary. „Nie! Dosyć już tych zagadek w zagadkach, kółek w kółkach, z których żadne nie układały się w logiczną całość, tworzyły jakieś punkty styczne i przybliżały go do prawdy. Gdzie kryła się ta prawda? W liście Harry’ego? W trosce Karin? U Moreau? Sorensona? Cztery razy otarł się o śmierć i miał już tego dosyć! Musiał odpocząć, a potem pomyśleć, ale przede wszystkim odpocząć. Stary trener powiedział mu kiedyś, że odpoczynek jest bronią niekiedy potężniejszą niż broń strzelecka. Wyczerpany strachem i niepokojem Drew zamknął oczy. Sen, choć niespokojny, przyszedł szybko. Obudził go ostry dzwonek telefonu. Usiadł gwałtownie na łóżku i chwycił słuchawkę. – Tak? – To ja – usłyszał głos Karin de Vries. – Rozmawiam

z telefonu pułkownika. – Jest czysty – przerwał jej Latham, przecierając oczy lewą ręką. – Czy Witkowski jest gdzieś w pobliżu? – Domyśliłam się, że o niego zapytasz. Owszem. – Cześć, Drew. – Zamachy na moje życie się mnożą, Stosh. – Na to wygląda – przyznał weteran z G-2. – Nie wychylaj nosa, dopóki sytuacja nie wyklaruje się chociaż trochę. – Jak bardziej ma się jeszcze wyklarować? Chcą mnie wykurzyć, Stanley! – W takim razie musimy ich przekonać, że chwilowo nie przyniosłoby to im korzyści. Musisz zyskać na czasie. – Jak u diabła mamy to zrobić? – Żeby udzielić Ci odpowiedzi, muszę wiedzieć więcej niż obecnie. Na razie powinniśmy ich przekonać, że jesteś więcej wart żywy niż umarły. – Co chcesz wiedzieć? – Wszystko. Sorenson jest Twoim szefem, najwyższym kontrolerem. Znam Wesleya niezbyt dobrze, ale znam, a więc porozum się z nim, uzyskaj upoważnienie i poinformuj mnie o tym jak najszybciej. – Nie muszę tego robić. To moje życie i sam podejmuję decyzję. Sporządź notatki, a potem je spal, pułkowniku. Latham zaczął od samego początku, od zniknięcia Harry’ego w Alpach Hausruck, jego schwytania i ucieczki od Bractwa, a następnie opowiedział o zaginionych aktach w Waszyngtonie, dotyczących nieznanego francuskiego

generała, a także związanej z nim obsesji Jodelle’a, samobójstwie starca w teatrze i o jego synu, JeanPierre Villierze. W tym momencie Stanley Witkowski przerwał ostro. – Ten aktor? – Właśnie ten Był na tyle zuchwały, że wyruszył do miasta odgrywając rolę włóczęgi i wrócił z informacją, która może okazać się cenna. – A więc ten stary rzeczywiście był jego ojcem? – Potwierdzone. Jodelle był członkiem Ruchu Oporu. Schwytali go Niemcy i wysłali do obozu, gdzie został doprowadzony do szaleństwa, niemal całkowitego. – Niemal całkowitego? Co to ma znaczyć? Albo jest się wariatem, albo nie. – Maleńka część jego umysłu pozostała zdrowa. Wiedział, kim jest… kim był… i przez prawie pięćdziesiąt lat nigdy nie próbował skontaktować się z synem. – Czy nikt nie próbował skontaktować się z nim? – Uznano go za martwego, analogicznie jak wiele tysięcy innych, którzy nie powrócili. – Ale nie zginął – rzekł z namysłem Witkowski. – Został okaleczony psychicznie i zmienił się w ruinę fizyczną. – Powiedziano mi, że ledwo można go było poznać. Obsesyjnie tropił jednak generałazdrajcę odpowiedzialnego za śmierć całej jego rodziny. Nazwisko tego człowieka zniknęło z akt. Villier to potwierdził. Dowiedział się, że to ktoś z doliny Loary, a przecież w tej

okolicy mieszka czterdziestu czy pięćdziesięciu emerytowanych generałów. Zazwyczaj żyją w skromnych domach albo większych rezydencjach, które są własnością innych. Aktor przyniósł zarówno tę wiadomość, jak również numer rejestracyjny samochodu oprycha, który zainteresował się, dlaczego szuka Jodelle’a. – A co z generałem? – Mieszka ich tam kilkudziesięciu. Ktoś, kto pięćdziesiąt lat temu był już generałem, w tej chwili liczy sobie przynajmniej dziewięćdziesiąt pięć lat, jeżeli w ogóle jeszcze żyje. – Prawdę mówiąc, mało prawdopodobne – przyznał pułkownik. – Starzy żołnierze, szczególnie Ci, którzy brali udział w walce, rzadko dożywają więcej niż osiemdziesięciu lat… Ma to jakiś związek z przeżytymi urazami. Przed kilkoma laty Pentagon przeprowadził takie badania w związku z opracowaniem zasad bezpieczeństwa. – Trochę hienowatą. – Ale niezbędne, w przypadku gdy ma się do czynienia z poufnymi informacjami, a władze umysłowe pogarszają się w miarę jak człowiek podupada na zdrowiu. Ci staruszkowie zazwyczaj pozostają w samotności i gasną powoli, jak określił to Wielki Mac. Jeżeli sami nie chcą, żeby ich odnaleźć, nie znajdziesz ich. – Teraz przesadzasz, Stosh. – Myślę na głos, do cholery… Jodelle na coś się natknął, a potem zabił się na oczach syna, którego nigdy

nie poznał osobiście. Dlaczego? – Przypuszczam, że dlatego, iż zorientował się, że przeciwnik jest zbyt silny, aby z nim walczyć. Zanim wetknął sobie lufę do ust i wystrzelił, wrzasnął również, że zawiódł, zarówno syna, jak i swoją żonę. Poniósł jakąś totalną klęskę. – Przeczytałem w gazetach, że Villier zdjął Koriolona z afisza uzasadniając to wstrząsem, jaki przeżył w związku z samobójstwem tego starca. Nie podał innych konkretnych powodów. Oczywiście, wszyscy zastanawiają się, czy Jodelle mówił prawdę. Nikt nie chce w to wierzyć, ponieważ matka Villiera jest wielką gwiazdą, a ojciec jednym z najbardziej szanowanych członków Comedie Francaise, i oboje przecież żyją. Prasa naturalnie nie ma do nich dostępu, rzekomo przebywają na prywatnej wyspie na Morzu Śródziemnym. Kolumny z plotkami zajmują się raczej Superpucharem w Paryżu. – Tak więc Villier jest takim samym celem jak ja. Przedstawiłem to jasno naszej pracownicy, pani de Vries. – Przecież to szaleństwo, Villiera powinno się kontrolować, powstrzymać. – Myślałem o tym, Stanley. Villier zachował się jak bałwan, ale nie jest głupcem. Nie wątpię, że ryzykował własne życie, wierząc w swoje przebranie i aktorski talent. Jednak nie uwierzę nawet przez minutę, że zaryzykowałby życie żony albo rodziców. – Uważasz, że wszystko zostało ukartowane? – Nie chcę nawet o tym myśleć, ponieważ Moreau

z Deuxieme był ostatnim znanym mi urzędnikiem, który spotkał się z Villierem, zanim zakomunikowano o zdjęciu sztuki. – Nie rozumiem – rzekł z wahaniem Witkowski. – Claude Moreau jest tu najlepszy. Słowo daję, że Cię nie rozumiem, Drew. – Zapnij pasy, pułkowniku. Harry powrócił z listą nazwisk. Latham opowiedział o bardzo niepokojących informacjach, które jego brat uzyskał przebywając wśród neonazistów. Wynikało z nich, że wiele wpływowych osobistości nie tylko sympatyzowało z ich ideami, ale również aktywnie popierało ten ruch. – Byłby to nie pierwszy raz od czasów faraonów, że narody zostają opanowane przez plagę robactwa pieniącą się w najwyższych kręgach – przerwał mu Witkowski. – Jeżeli tę wiadomość przyniósł Harry, jest pewna jak w banku. Jest przecież człowiekiem tej klasy co Claude Moreau – inteligencja, instynkt, talent i upór razem wzięte. Nie ma w tym interesie nikogo lepszego od nich dwóch. – Moreau jest na liście Harry’ego – oznajmił cicho Drew. Cisza jaka zapadła w słuchawce telefonicznej, była równie pełna napięcia, jak wtedy gdy Latham przekazywał tę samą informację Sorensonowi. – Mam nadzieję, że wciąż tam jesteś, pułkowniku. – Wolałbym nie być – wymamrotał Witkowski. – Nie wiem, co powiedzieć. – A może „pieprzenie w bambus”? – Taka była moja pierwsza myśl, ale potem o kimś sobie przypomniałem. O Harrym Lathamie. – Wiem o tym… a także o paru, kilkudziesięciu

powodach, o których nie wspomniałeś. Przecież nawet mój brat może popełnić błąd albo uwierzyć w dezinformację, dopóki jej nie przeanalizuje. Dlatego właśnie muszę z nim koniecznie porozmawiać. – Pani de Vries wyjaśniła, że ma się zjawić w Paryżu za dzień – lub dwa. Podobno prosiłeś, aby dzwonił do Ciebie bez przerwy, czego z oczywistych względów nie może teraz zrobić. – Nie jestem w stanie nawet podać mu numeru telefonu, bo go nie ma na aparacie. Ale Ty go znasz. – Połączenie jest przeprowadzane zakonspirowanymi liniami telefonicznymi i zarówno numer, jak i adres na pewno są fałszywe. – Co więc zrobimy? – Jest to wprawdzie łapanie się słomki i ani Sorenson, ani ja w normalnych okolicznościach byśmy tego nie zaaprobowali, ale powiedz pani de Vries, gdzie Harry przebywa w Londynie. Porozumiemy się z nim i załatwimy Wam połączenie. Oddaję Ci ją. – Drew? – odezwała się Karin. – Czy w Maison Rouge wszystko w porządku? – Jak najlepszym, moja pani… Przepraszam, a co u mojej „łaskawej przyjaciółki”? – Przestań się wygłupiać, to Ci w niczym nie pomoże. Organizacja „Antyninus” potrafi odnosić się dość wrogo nawet do sprawdzonych sojuszników. – Och, są zupełnie w porządku, tylko kończą każde zdanie wykrzyknikiem. – To tylko taki styl, nie zwracaj na niego uwagi.

Słyszałeś, co powiedział pułkownik. W jaki sposób mogę porozumieć się z Harrym? – Jest w hotelu „Gloucester”, pod nazwiskiem Wendella Mossa. – Załatwię wszystko. Zostań tam, gdzie jesteś, i staraj się zachować spokój. – Trudno mi to przychodzi. Tkwię w tym pasztecie po uszy, a jednocześnie jestem wyłączony z gry. Nie mogę dyktować jej warunków i martwi mnie to. – Nie jesteś w sytuacji,. aby móc „dyktować warunki gry”, mój drogi. Natomiast pułkownik i ja dysponujemy takimi możliwościami i będziemy działali w Twoim interesie, bo pokrywa się on z naszymi interesami. Możesz mi wierzyć. – Muszę i dziękuję za „mój drogi”. W moich warunkach odrobina ciepła jest mile widziana. Tu jest zimno. – Proszę Cię uprzejmie. Jest w nim tyle ciepła ile w zwrocie „moja pani” używanym w stosunku do matki, która jest ładniejsza i mniej czepialska ode mnie. Jesteśmy teraz jak w rodzinie, a niewiele rodzin łączą tak bliskie więzi jak nas, bez względu na to, czy ten fakt się nam podoba, czy nie. – Wiesz co, trochę żałuję, że Cię tu nie ma. – Nie powinieneś. Bardzo byś się rozczarował, agencie Latham. O wiele niżej, w dziewiczo białych podziemiach ambasady, ubrany w biały fartuch członek popołudniowej zmiany zespołu C przerzucił przełącznik,

dzięki któremu nagrywał wszystkie rozmowy przeprowadzone z dowolnego telefonu ambasady. Tu rozmowy jeszcze nie były kodowane, szyfratory włączały się dopiero w centrali i z tego faktu nie zdawał sobie sprawy nawet ambasador – takie były rozkazy z Waszyngtonu. Prowadzący podsłuch spojrzał na wiszący zegar. Było za siedem czwarta, siedem minut do końca jego zmiany. Siedem minut na dyskretne wyjęcie nagranej taśmy i zastąpienie jej czystą. Musi to zrobić. Sieg Heil!

ROZDZIAŁ 9 PACJENT NR 28 HARRY J. LATHAM. AMERYKANIN. OFICER OPERACYJNY CIA ZAKONSPIROWANY PSEUDONIM: STING OPERACJA ZAKOŃCZONA: 14 MAJA 17.30. „UCIECZKA” AKTUALNY STATUS: 6 DZIEŃ PO ZABIEGU. PRZEWIDYWANY POZOSTAŁY CZAS TRWANIA EKSPERYMENTU: 3 DNI MINIMUM 6 DNI MAKSIMUM. Doktor Gerhardt Kroeger w swoim nowym gabinecie na przedmieściach Mettmach wpatrywał się w ekran komputera. Głęboko w lasach Vaclabruck budowano wyposażoną kompletnie klinikę, ale dopóki nie zostanie ukończona, mógł wprawdzie kontynuować swoje badania, ale niestety, bez eksperymentów na ludziach. Miał wprawdzie dosyć zajęć związanych z zastosowaniem najnowszej techniki w mikrochirurgii, ale teraz najważniejszą sprawą był stan Pacjenta Nr 28, niejakiego Harry’ego Lathama. Pierwszy raport z Londynu był wspaniały. Pod wpływem opracowanego komputerowo sygnału elektronicznego pacjent poddał się przesłuchaniu. Doskonale! W swoim pokoju w londyńskim hotelu „Gloucester” Harry odłożył słuchawkę. Poczuł, jak ogarniają go ciepłe, słodkie wspomnienia minionych spraw, chwil spokoju i radości w oszalałym świecie. Był zaprzysięgłym kawalerem, który zdawał sobie sprawę, że

jest już zbyt późno, aby narzucać swoje upodobania i niechęci innej osobie. Ale jeżeli istniała kiedykolwiek kobieta, która mogłaby wpłynąć na zmianę tej decyzji, była nią żona Frederika de Vries, Karin. Freddie de V. był najlepszym łącznikiem, jaki działał pod jego kontrolą w latach zimnej wojny. Miał jednak pewien słaby punkt, który wyróżniał go wśród innych. Była to nienawiść – niepowstrzymana, zagorzała nienawiść. Latham bez przerwy starał się okiełznać emocje de Vriesa ostrzegając go, że któregoś dnia skrywane uczucia wybuchną i zdradzą go. Ale prośby były daremne – Freddie, romantyk w każdym calu, pędził na spienionej grzywie fali, nie zdając sobie sprawy z kryjącej się pod nią potęgi. Jego żona Karin rozumiała to doskonale. Jakże często ona i Harry dyskutowali o tym w Amsterdamie, a tymczasem Freddie grał swoją rolę handlarza diamentami, zwodząc zajmujących się mroczną sztuką szpiegostwa wrogów, do chwili kiedy otwierali się przed nim. Ale do czasu. Kierujące jego działaniami uczucie ostatecznie go zniszczyło, ponieważ nienawiść doprowadziła do tego, że Freddie dokonał jednego zabójstwa za dużo. Był to koniec małej legendy, jaką stał się Freddie de V. Harry próbował pocieszać Karin, ale bezskutecznie. Zbyt dobrze orientowała się, jaka była przyczyna śmierci męża i przysięgła sobie, że będzie działała inaczej. „Ani się waż! – wrzasnął wówczas Harry. Czy nie możesz zrozumieć, że to nic nie zmieni? – Nie mogę odparła. – Gdybym niczego nie robiła, przyznałabym, że Freddie nic

nie znaczył. Czy tego nie rozumiesz, drogi Harry?” Nie potrafił znaleźć właściwej odpowiedzi. Pragnął tylko objąć tę kobietę, swoją intelektualną partnerkę, do której żywił tak głębokie uczucia, i kochać ją. Ale nie była to odpowiednia chwila i zdawał sobie sprawę, że być może moment taki nigdy nie nastąpi. Żyła pamięcią o swoim zabitym mężu, kochała Freddiego. Harry Latham mógł być przełożonym jej męża, ale nie był w stanie się z nim równać. A teraz, niemal pięć lat później, znowu pojawiła się w jego życiu, telefonując z Paryża. I co jeszcze bardziej niezwykłe – jako opiekunka jego brata Drew, któremu groziła śmierć! Jezu Chryste… nie, musi narzucić sobie tę samokontrolę, z której był tak dobrze znany. Może nasilający się ból głowy spowodował, że mimo wszystko dał wyraz swojemu zdenerwowaniu. W każdym razie jutro rano poleci do Paryża dyplomatycznym odrzutowcem i na prywatnym stanowisku postojowym w porcie lotniczym imienia de Gaulle’a spotka się z Karin de Vries w nie oznakowanym samochodzie z ambasady. Zastanawiał się, co powinien jej powiedzieć. Czy na jej widok zachowa się do tego stopnia głupio, że wymknie mu się coś czego będzie żałował? Nie miało to większego znaczenia… Czuł pulsujący ból w głowie. Poszedł do łazienki, odkręcił kran i wziął dwie następne aspiryny. Spojrzał w lustro i przyjrzał się sobie uważnie. Nad skronią pojawiła się, częściowo przysłonięta włosami, blada wysypka. Prawdopodobnie reakcja systemu nerwowego. Przypuszczał, że zniknie po zastosowaniu jakiegoś

łagodnego antybiotyku albo po kilku dniach zmniejszonego napięcia. Być może sam widok Karin de Vries spowoduje poprawę. Rozległo się stukanie do drzwi apartamentu. Pewnie pokojówka lub ktoś z obsługi z pytaniem, czy czegoś nie potrzebuje. Było wczesne popołudnie i w lepszych londyńskich hotelach świadczono takie uprzejmości. Wczesne popołudnie, pomyślał przechodząc do saloniku. Kiedy ten czas minął? Minął? Określenie „został zmarnowany” lepiej odpowiadało sytuacji. Przez dziesięć godzin przesłuchiwała go komisja, która do obrzydzenia wypytywała, go o informacje dostarczone przez niego z doliny zamiast przyjąć je i uruchomić całą maszynerię. Sytuację pogarszał jeszcze fakt, że trzyosobowe grono zostało zastąpione przez kilku starszych oficerów wywiadu z Wielkiej Brytanii, Stanów i Francji – aroganckich, nieufnych i dociekliwych. Czy to możliwe, aby został nafaszerowany dezinformacją, fałszywymi danymi, które mogły zostać bez trudu podsunięte w przypadku uznania Alexandra Lassitera za podwójnego agenta? Oczywiście, że możliwe! – odparł. Dezinformacja, mylna informacja, błąd ludzki lub komputerowy, pobożne życzenie, fantazje – wszystko jest możliwe! Potwierdzenie lub odrzucenie danych należy jednak do nich, a nie do niego. Misja dobiegła końca. Dostarczył materiał, a ich obowiązkiem było dokonanie oceny. Harry doszedł do drzwi i zapytał. – Kto tam? – Nowy stary przyjaciel, Sting – padła odpowiedź

z korytarza. Catbird! – pomyślał Latham, natychmiast się opanowując. Catbird, o którym nie słyszał nikt w Agencji. Harry znał już tego dziwnego intruza. Ubiegłej nocy, kiedy podszywający się pod funkcjonariusza CIA Catbird, złożył mu wizytę, Harry był zbyt zmęczony, aby trzeźwo myśleć. – Chwileczkę – powiedział. – Właśnie wyszedłem spod prysznica, włożę tylko szlafrok. Pobiegł do łazienki, zmoczył twarz i włosy, a potem przemknął do sypialni, zrzucił spodnie, buty, skarpetki oraz koszulę i wyciągnął z szafy hotelowy szlafrok. Zatrzymał się na chwilę i spojrzał na nocny stolik. Wysunął górną szufladę, wyciągnął z niej niewielki pistolet dostarczony przez ambasadę, i włożył go do kieszeni. Wrócił do drzwi i otworzył je. Catbird, jeżeli dobrze sobie przypominam – powiedział, wpuszczając bladego mężczyznę w okularach w stalowej oprawce. – Ach – stwierdził gość, uśmiechając się miło. – To był taki niewinny podstęp. – Podstęp? Co to znaczy? Po co? – Waszyngton uprzedził mnie, że zapewne jesteś wyczerpany, zdezorientowany, a więc postanowiłem wymyślić sobie pseudo, na wypadek gdybyś okazał się zbyt podniecony i poczuł potrzebę zadzwonienia do kogoś. D. C. nie chce, aby na obecnym etapie wiedziano o moim udziale. Później, oczywiście, ale nie teraz. – A więc nie jesteś Catbirdem… – Wiedziałem, że jeśli zwrócę się do Ciebie, posługując się pseudonimem Sting, wpuścisz mnie >

przerwał mężczyzna. Mogę usiąść? Zajmę Ci tylko kilka minut. – Proszę bardzo – odparł oszołomiony Harry wskazując niezdecydowanie w stronę leżanki i kilku krzeseł. Gość wybrał leżankę, a Latham usiadł naprzeciwko w fotelu za stolikiem. Dlaczego Waszyngton nie chce, aby wiedziano o Twojej obecności w Londynie i Twoim udziale? – Jesteś bardziej czujny niż wczoraj wieczorem – oznajmił przybysz przyjaznym tonem. – Na pewno nie byłeś wtedy sobą. – Czułem się bardzo zmęczony… – Zmęczony? – powiedział przybysz unosząc brwi. – Drogi kolego, na dobrą sprawę zemdlałeś w czasie naszej rozmowy. W pewnym momencie musiałem złapać Cię za ramię, żebyś nie upadł. Nie pamiętasz? Powiedziałem, że wrócę, kiedy odpoczniesz. – Tak, coś sobie niewyraźnie przypominam, proszę jednak odpowiedzieć na moje pytanie, a także okazać jakieś pełnomocnictwa. Dlaczego Waszyngton chce, abyś występował w roli ducha? Mam wrażenie, że powinno być raczej na odwrót. – Wyjaśnienie jest proste. Dlatego że nie wiemy, kto jest naprawdę czysty, a kto nie. – Mężczyzna wyjął najpierw zegarek, a potem legitymację w twardej oprawce. Nie otwierając, podał ją Lathamowi, kładąc zegarek na stoliku. – Zwracam uwagę na czas, żeby Cię nie zamęczyć. Takie mam rozkazy. Harry trzymał w palcach niewielką legitymację i miał kłopoty z jej otworzeniem.

– Gdzie jest klamerka? – zapytał i w tej samej chwili przybysz podniósł zegarek i przycisnął pokrętło, Nie mogę znaleźć…Latham przerwał nagle. Jego oczy znieruchomiały, źrenice rozszerzyły się, zamrugał gwałtownie, a potem jego twarz zwiotczała, napięte mięśnie rozluźniły się. – Witaj, Alex – powiedział ostro gość. – Tu Twój stary rzeźnik, Gerhardt. Jak się masz, przyjacielu? – Doskonale, doktorze, miło mi Cię słyszeć. – Dzisiaj wieczorem mamy lepsze połączenie telefoniczne, prawda? – Telefoniczne? Chyba tak. – Czy dzisiaj w ambasadzie wszystko się dobrze ułożyło? – Nie, do cholery! Ci idioci wciąż zadają pytania, na które oni sami powinni znaleźć odpowiedzi, nie ja. – Tak, rozumiem. Ludzie związani z tą drugą formą Twojej działalności, tą, o której nigdy nie wspominaliśmy, chronią własną skórę za wszelką cenę, prawda? – Każdym zadawanym pytaniem, każdym słowem. Szczerze mówiąc, uważam to za godne ubolewania. – Jestem tego pewien. Jakie więc masz plany, co ta banda idiotów pozwoliła Ci zrobić? – Rano lecę do Paryża. Zobaczę się z moim bratem, a także z kimś, kto jest mi bardzo bliski, Gerhardzie… To wdowa po człowieku, z którym pracowałem w Berlinie Wschodnim. Ogromnie cieszę się, że znowu ją zobaczę. Będzie na mnie czekała w części dyplomatycznej lotniska,

w samochodzie z ambasady. – A dlaczego nie będzie tam czekał Twój brat, Alex? – Nie… Poczekaj! Brat Alexa? – Mniejsza o to – przerwał mu gość. – Gdzie jest ten brat, o którym mówiłeś? – To poufna informacja. Próbowali go zabić. – Kto? – Wiesz. Oni… my. – Jutro rano, część dyplomatyczna lotniska. W porcie lotniczym imienia de Gaulle’a? – Tak. Przewidywany czas przylotu dziesiąta rano. – Doskonale, Alex. Życzę Ci wspaniałego spotkania z bratem i kobietą, którą uważasz za tak interesującą. – Och, chodzi o coś więcej niż tylko wygląd, Gerhardzie. Ona jest wyjątkowo inteligentna. – Nie wątpię, ponieważ mój przyjaciel Lassiter sam jest niezwykle inteligentnym człowiekiem o wielu obliczach. Wkrótce porozmawiamy znowu, Alex. – Dokąd idziesz? – Wzywają mnie na salę. Muszę operować. – No tak, oczywiście. Zadzwonisz znowu? – Naturalnie. – Gość w okularach w stalowej oprawce pochylił się nad krawędzią stolika i mówił dalej cichym, stanowczym tonem, wpatrując się w niewidzące oczy Lathama. – Pamiętaj, przyjacielu, stosuj się do życzeń naszego gościa z Waszyngtonu. Ma swoje rozkazy. Zapomnij nazwisko, które przed chwilą przeczytałeś w jego legitymacji. Jest prawdziwe i tylko to Cię

obchodzi. – Oczywiście. Rozkaz to rozkaz, nawet jeżeli jest głupi. Unosząc się lekko „gość” wyciągnął rękę i wyjął legitymację ze zwiotczałych palców Lathama. Otworzył ją, oparł się wygodnie i podniósł zegarek z blatu stolika. Przycisnął pokrętło i przytrzymał do chwili, gdy zobaczył, że oczy Lathama patrzą już przytomnie, rejestrując, co się dzieje, a mięśnie jego twarzy znowu są napięte. – W porządku – oznajmił przybysz głośno, zatrzaskując legitymację. – A więc teraz znasz już moje pełnomocnictwa, widziałeś moją fotografię i tak dalej. Możesz mi mówić po prostu Peter. – Tak… wszystko jest autentyczne, ale wciąż niczego nie rozumiem… Peterze. Wszystko w porządku, jesteś duchem, ale dlaczego? Kto w komisji jest niepewny? – Nie do mnie należy zastanawianie się kto albo dlaczego. Jestem jedynie przemawiającą do Ciebie niewidzialną osobą… – W jaki sposób lojalność któregokolwiek z ich może być podana w wątpliwość? – Może główna trójka jest lojalna, ale przecież do sprawy włączono również innych? – Owszem, pojawiła się cała banda błaznów. Nie mają ochoty badać dostarczonego przeze mnie materiału. Chcą jedynie oczyścić jak najwięcej wymienionych na liście osób, zanim mikroskopy pójdą w ruch… Mniej roboty i mniejsza szansa, że nadepnie się komuś na odcisk. – Co sądzisz o tych nazwiskach? – Nie ma to żadnego znaczenia, Peter. Oczywiście,

obecność niektórych nazwisk na tej liście wydaje mi się absurdem, ale w końcu otrzymałem te dane bezpośrednio ze źródła. Dopóki nie uciekłem, uważano mnie tam za swojego człowieka. Dlaczego więc mieliby mi podsuwać fałszywki? – Krążą pogłoski, że naziści, a właściwie neonaziści mogli od samego początku wiedzieć, kim jesteś naprawdę. – To nie „pogłoska”, ale forma samoobrony Bractwa. Przypomnijcie sobie, co u diabła mogliśmy zrobić i co często robiliśmy, kiedy dowiadywaliśmy się, że jakaś wtyczka czy zdrajca uciekł do Matki Rosji, ograbiwszy nas uprzednio? Oczywiście oświadczaliśmy, że byliśmy bardzo sprytni, niezwykle skuteczni i że informacje, które nam skradziono, były całkowicie bezużyteczne… Co rzecz jasna nie było prawdą. – Intrygująca sprawa, nieprawdaż? – A co nie jest intrygujące w tym zawodzie? Teraz, abym mógł zachować zdrowe zmysły, zgodnie z Twoim zaleceniem muszę usunąć z mojej psychiki Alexandra Lassitera. Powinienem znowu zostać Harrym Lathamem. Wykonałem zadanie, a resztą niech się teraz zajmą inni. – Zgadzam się z Tobą, Harry. Mój czas również się już kończy. Proszę, pamiętaj, jakie mam rozkazy. Nie spotkaliśmy się dzisiaj wieczorem… Nie miej pretensji do mnie, ale do Waszyngtonu. Mężczyzna w okularach przeszedł korytarzem do wind. Wsiadł do pierwszej wolnej, zjechał piętro niżej i udał się do własnego pokoju usytuowanego dokładnie pod apartamentem Lathama.

W środku na biurku stała cała kolekcja elektronicznego sprzętu. Podszedł do niego, przycisnął kilka klawiszy przewijając taśmę i potwierdził jakość nagrania. Podniósł słuchawkę i wybrał numer w Mettmach w Niemczech. – Wilcze Gniazdo – odezwał się cichy głos w słuchawce. – Tu Catbird. – Proszę wprowadzić zakłócenia. – Wykonuję. – Mężczyzna, który przedstawiał się jako Peter, delikatnie wyjął ze swojego wyposażenia cienki drut z umieszczonym na końcu ostrym jak brzytwa krokodylowym zaciskiem i obracał nim wokół przewodu telefonicznego, dopóki w słuchawce nie rozległ się krótki trzask zakłóceń. Metrometr wskazuje potwierdzenie, jak u was? – Potwierdzone. Przekazuj. „Catbird, jeżeli dobrze sobie przypominam – zaczęło się nagranie. Lokator apartamentu odtworzył je do końca. – Zgadzam się z Tobą, Harry… Nie miej pretensji do mnie, ale do Waszyngtonu. „– Jaka jest Twoja ocena? – zapytał Peter. – Jest niebezpieczny – odparł Gerhardt Kroeger w Niemczech. – Podobnie jak większość głęboko zakonspirowanych agentów, podświadomie przechodzi z jednej tożsamości do drugiej. Jak sam to określił: „Muszę usunąć Alexandra Lassitera z mojej psychiki”. Zbyt długo był Lassiterem i walczy o powrót do samego siebie. Dość częsty przypadek, że podwójna tożsamość przekształca się w podwójną osobowość.

– Osiągnął to, czego chciałeś, w ciągu dwóch dni. Sama lista wystarczyła, aby wstrząsnąć naszymi wrogami. Nie chcą wierzyć jego informacjom, bardzo dużo o tym mówią, ale obawiają się również je odrzucić. Mogę załatwić go w korytarzu jednym strzałem. Czy mam tak zrobić? – Śmierć Lathama uwiarygodniłaby listę, ale nie, jeszcze nie teraz. Jego brat dotarł za daleko tropem tego starego włóczęgi Jodelle’a i jego działania mogą nam grozić katastrofą. Choć bardzo ubolewam, że nie będę mógł obserwować mojego pacjenta, nasza sprawa jest ważniejsza i muszę ponieść taką ofiarę. Alexander Lassiter doprowadzi nas do drugiego kłopotliwego Lathama. Zabijcie ich obu. – Bez problemu. Znamy plany podróży Lassitera. – Śledźcie go, śledźcie ich i pozostawcie za sobą tylko zwłoki. Zmartwychwstały syn Jodelle’a, ten aktor, będzie następny, a wówczas wszystkie ślady prowadzące do doliny Loary ulegną zniszczeniu, podobnie jak stało się w Hausruck. Harry Latham i Karin de Vries tulili się do siebie jak rodzeństwo, które nie widziało się od bardzo dawna. Ich rozmowa najpierw przebiegała bezładnie, gdy każde z nich, z podnieceniem mówiło, jak bardzo się cieszy, że znowu są razem. Potem Karin schwyciła Harry’ego pod ramię i ruszyli w stronę przejścia dla dyplomatów, gdzie szybko przeszedł odprawę. Następnie udali się na wydzielony parking pełen umundurowanych strażników – niektórzy trzymali na smyczach psy

wyszkolone do poszukiwań narkotyków i ładunków wybuchowych. Czekał na nich nie rzucający się w oczy czarny renault, taki sam jak parę tysięcy innych krążących po ulicach Paryża. De Vries usiadła za kierownicą, a Harry zajął miejsce obok niej. – Uznano, że kierowca nam nie przysługuje? – zapytał. – Powiedzmy, że nie wolno nam było z niego skorzystać odparła Karin. – Twój brat znajduje się pod ochroną organizacji „Antyninus”, pamiętasz ją? – Oczywiście… Mówiąc dokładniej, jej ludzie czekali na mnie niedawno, pewnej nocy. Udałem, że nie rozumiem tego, co powiedział mi człowiek w ciężarówce, który się ze mną skontaktował, ponieważ musiałbym udzielić mu wyjaśnień, a te mogłyby doprowadzić do Freddiego, a w konsekwencji również do Ciebie. – Mogłeś się nie obawiać. Współpracuję z nimi od czasów mojego pobytu w Hadze. – Cudownie, że mogę Cię widzieć i słyszeć – rzekł ze wzruszeniem Harry. – Czuję to samo, przyjacielu. Od czasu gdy dowiedziałam się, że Bruderschaft wie o Tobie, tak bardzo się martwiłam… – Wiedzieli o mnie? – przerwał jej ostro Latham, spoglądając na nią szeroko otwartymi ze zdziwienia oczyma. – Nie mówisz chyba poważnie! – Nikt Ci o tym nie powiedział? – Jakim cudem? Przecież to nieprawda. – Prawda, Harry. Wyjaśniłam już Drew, w jaki sposób

się o tym dowiedziałam. – Ty? – Przypuszczałam, że brat przekazał Ci tę informację. – Chryste, nie mogę zebrać myśli! – Latham obydwiema rękami chwycił się za skronie. W kącikach zaciśniętych mocno oczu pojawiła się wyraźna siatka zmarszczek. – Co się stało, Harry? – Nie wiem. Okropnie mnie boli… – Zbyt długo byłeś w straszliwym stresie. Zaprowadzimy Cię do lekarza. – Nie. Jestem Alexandrem Lassiterem… Byłem Alexandrem Lassiterem. Byłem dla nich tylko nim. – Obawiam się, że nie, mój drogi. – Karin spojrzała na przyjaciela z nagłym niepokojem. Na jego lewej skroni widniała ciemnoczerwona okrągła plama, która zdawała się pulsować. Wzięłam Twoją ulubioną brandy, Harry, żebyśmy mogli uczcić nasze spotkanie. Jest w schowku na rękawiczki. Otwórz i wypij trochę. Pomoże Ci się uspokoić. – Nie mogli wiedzieć – wykrztusił Latham, otwierając drżącymi palcami schowek i wyciągając półlitrową butelkę. – Nie wiesz, o czym mówisz. – Może się mylę – powiedziała wyraźnie już zaniepokojona Karin. – Napij się i spróbuj rozluźnić. Zobaczymy się z Drew w starej wiejskiej gospodzie na przedmieściach Villejuif. Organizacja nie pozwoliłaby nam się spotkać w kryjówce. Uspokój się, Harry. – Tak,

tak, oczywiście, uspokoję się, moja droga… moja najdroższa Karin… ponieważ na pewno się mylisz. Powie Ci to mój brat i Gerhardt Kroeger. Jestem Alexem Lassiterem, byłem Alexem Lassiterem! – Gerhardt Kroeger? – spytała zaskoczona de Vries. – Kim jest Gerhardt Kroeger? – Cholernym nazistą… a także doskonałym lekarzem. – Za piętnaście albo dwadzieścia minut będziemy w gospodzie, w której czeka na nas Twój brat… Porozmawiajmy lepiej o dawnych czasach w Amsterdamie, przyjacielu. Czy pamiętasz ten wieczór, kiedy Freddie wrócił do domu na wpół zalany i uparł się, żebyśmy zagrali w monopol? – Dobry Boże, oczywiście. Wysypał garść brylantów i powiedział, że powinniśmy ich używać zamiast tych papierowych banknotów. – A wtedy gdy piliśmy wino, zasłuchani w Mozarta niemal do świtu? – Czy pamiętam? – zawołał Latham, pijąc brandy i śmiejąc się. Jego oczy jednak nie iskrzyły się rozbawieniem, ale spoglądały ponuro. – Freddie wyszedł z Twojej sypialni i oświadczył, że woli Elvisa Presleya. Zbombardowaliśmy go poduszkami. – A ten ranek w kawiarni na Herengracht, kiedy tłumaczyliśmy Freddiemu, że nie powinien skakać do kanału, aby udowodnić swoje poglądy na temat zatrucia środowiska? – Miał zamiar to zrobić, moja droga, moja najdroższa Karin. Przysięgam. Ta beztroska paplanina trwała przez

pozostałą drogę, do chwili gdy de Vries skręciła wreszcie na wysypany żwirem parking koło zapuszczonej wiejskiej gospody – położonej tuż za miastem, wśród zarośniętych pól, z dala od innych budynków – która nie sprawiała zbyt gościnnego wrażenia. Spotkanie braci było równie serdeczne jak powitalne uściski Harry’ego i Karin, choć osobą żywiej okazującą uczucia był młodszy Latham. To Harry zachowywał się inaczej – pod zewnętrzną radością krył się lodowaty chłód. Było w tym coś zaskakującego i nienaturalnego. – Hej, Duży, jakżeś tego dokonał? – zawołał Drew, gdy cała trójka usiadła w boksie. Karin zajęła miejsce przy Harrym. Mam brata, który stał się żywą legendą! – Ponieważ Alexander Lassiter był prawdziwą osobowością. Był to jedyny sposób, aby tego dokonać. – No cóż, rzeczywiście Ci się udało. Przynajmniej do pewnego punktu. Umożliwiło Ci to przeniknięcie do doliny. – Myślisz o tym, o czym mówiła Ci Karin? – Właśnie… – To nieprawda. Kompletna bzdura! – Harry, powiedziałam, że mogę się mylić. – I się mylisz. – Dobra, Harry, dobra. – Drew podniósł obie dłonie do góry. – A więc się pomyliła, ale to właśnie usłyszała. – Fałszywe źródła, niepewne, bez potwierdzenia. – Jesteśmy po Twojej stronie, braciszku, wiesz o tym. Młodszy Latham spojrzał na de Vries. Jego wzrok wyrażał

pytanie i niepokój. – Alexander Lassiter był prawdziwy – oznajmił z naciskiem Harry. Skrzywił się i podniósł lewą dłoń do skroni i zaczął ją masować kolistymi ruchami. – Zapytaj Gerhardta Kroegera, on Ci powie. – Kim jest… – Mniejsza o to – przerwała mu Karin, kręcąc głową. – Jest doskonałym doktorem, Twój brat mi to wyjaśnił. – A może i mnie, braciszku, poinformowałbyś, kim jest ten Kroeger? – Naprawdę chciałbyś wiedzieć, prawda? – Czy to tajemnica, Harry? – Lassiter mógłby Ci powiedzieć, ale ja chyba nie mogę. – Rany boskie, o czym do cholery mówisz? Ty jesteś Lassiterem, Harry Latham jest Lassiterem. Przestań pieprzyć głupoty, Harry. – Boli mnie, o Boże, jak mnie boli. Coś jest ze mną nie w porządku. – Co się stało, drogi Harry? – Drogi Harry? Czy wiesz, co to dla mnie znaczy? Czy zdajesz sobie sprawę, jak bardzo Cię kocham, jak uwielbiam, Karin? – Ja również Cię uwielbiam, Harry – powiedziała de Vries, gdy starszy Latham z płaczem przytulił się do jej piersi. – Wiesz o tym. – Tak bardzo Cię kocham, tak bardzo! – bełkotał histerycznie Harry, a Karin obejmowała go ramionami. – Ale tak bardzo mnie boli…

– O mój Boże! – powiedział cicho Drew, obserwując tę niesamowitą scenę. – Musimy go zawieźć do lekarza – szepnęła de Vries. Zaczął się tak zachowywać już w samochodzie. – Masz rację – zgodził się Drew. – Do psychiatry. Za długo był w konspiracji. Jezu! – Zadzwoń do ambasady i wezwij ambulans. Ja z nim zostanę. Młodszy Latham wyszedł z boksu i w tej samej chwili do gospody wpadło dwóch uzbrojonych mężczyzn w maskach z pończoch. Ich zamiary i cel ataku były oczywiste. – Padnij! – wrzasnął Drew, wyciągając pistolet i otwierając ogień, zanim zabójcy zdołali cokolwiek dojrzeć w półmroku. Trafił pierwszego i rzucił się za bar, gdy tymczasem drugi zamachowiec nadbiegł strzelając bez przerwy. Drew zerwał się i naciskając raz za razem spust opróżnił cały magazynek. Napastnik padł martwy, a kilkoro przerażonych gości wybiegło przez drzwi frontowe. Latham wyskoczył zza swej iluzorycznej osłony. Karin de Vries leżała na podłodze, lewą dłonią wciąż trzymając za ramię Harry’ego i próbując przyciągnąć go bliżej. Żyła. Wprawdzie z prawej ręki płynęła jej krew, ale żyła. Natomiast Harry Latham zginął na miejscu. Jego roztrzaskana kulami głowa tworzyła koszmarną masę krwawych szczątków i białych fragmentów rozbryźniętej tkanki mózgowej. Drew z ustami wykrzywionymi w grymasie przerażenia zamknął na chwilę oczy, zmusił się jednak, aby je otworzyć, i wsunął rękę do kieszeni

nieżyjącego brata. Wyciągnął portfel i inne papiery, które mogłyby dopomóc w ustaleniu jego tożsamości. Dlaczego to zrobił? Nie był pewien, po prostu działał pod wpływem impulsu. Po czym podniósł łkającą Karin i owinąwszy jej dłoń w serwetkę, odciągnął od tej strasznej sceny. Polecił kierownikowi sali, który uciekł do kuchni, żeby wezwał policję. Czas na zastanowienie się i analizę sytuacji przyjdzie później, teraz nie było go ani na żałobę po bracie ani nawet na pożegnalne spojrzenie. Przede wszystkim musi dostarczyć Karin de Vries do lekarza, a potem zabrać się do roboty. Musi zniszczyć Bractwo, choćby miało mu to zająć resztę życia albo doprowadzić do zguby. Złożył tę przysięgę wszystkim bogom, jacy tylko istnieją. – Nie możesz iść do swojego biura, czy tego nie rozumiesz? zawołała Karin, siadając na noszach w salce, gdzie operował lekarz który znajdował się na liście osób sprawdzonych przez służbę ochrony ambasady. – Wszyscy się o tym dowiedzą i będziesz trupem! – W takim razie należy przenieść moje biuro do miejsca, w którym się znajduję – odparł Drew cichym, zdecydowanym tonem. – Potrzebuję wszystkich środków, jakimi dysponujemy, i nie zgodzę się na żadne ograniczenia. Kluczem jest człowiek o nazwisku Kroeger, Gerhardt Kroeger, i znajdę tego sukinsyna. Muszę go znaleźć! Kim on jest? I gdzie przebywa? – Wiemy, że jest lekarzem i najprawdopodobniej Niemcem. Karin wpatrywała się w młodszego Lathama, jednocześnie, zgodnie z instrukcjami lekarza, podnosząc

i opuszczając obandażowaną rękę. – Na litość boską, Drew, spójrz prawdzie w oczy. – Co? – zapytał ostro Latham, odrywając spojrzenie od jej zranionej ręki. – Chcesz sobie wmówić, że nic się nie stało, a to przecież nie ma sensu. Podobnie jak ja bolejesz nad stratą Harry’ego, ale dusisz wszystko w sobie i to Cię niszczy. Przestań udawać, że jesteś zimny i niewzruszony. Taki był Harry, nie Ty. – Kiedy zobaczyłem, co mu zrobili, postanowiłem, że czas na żałobę będzie później. Została zawieszona i tak pozostanie. – Rozumiem. – Doprawdy? – Chyba tak. Nie możesz opanować wściekłości. Pragniesz zemsty i ona jest dla Ciebie najważniejsza. – Użyłaś wcześniej pewnego sformułowania, by określić stosunek Harry’ego do sytuacji kryzysowych i innych problemów. Nazwałaś to zimną krwią, czyli spokojnym, beznamiętnym działaniem. – Tak. – Moja znajomość francuskiego jest niedoskonała, właściwie pozostawia wiele do życzenia, ale istnieje pewna odmiana tego zwrotu. – Owszem… Z zimną krwią – powiedziała Karin patrząc mu prosto w oczy. – Dokładnie. Tak rzeczywiście działał mój brat. Do wszystkiego w życiu podchodził nie tylko spokojnie czy z opanowaniem, ale na zimno… Lodowato. Ja byłem

jedynym wyjątkiem. Gdy spoglądał na mnie, w jego wzroku czuło się ciepło… Nie, może nie jedynym, mieliśmy kuzynkę, o której Ci już wspominałem, tę, która umarła na raka. Ona również była dla niego kimś szczególnym, bardzo szczególnym. Mówiąc w innym sensie, była jego „Rosebud”, dopóki Ty się nie pojawiłaś. – Oczywiście masz na myśli Obywatela Kane Wellesa? – Oczywiście, teraz to już część naszego słownika. Symbol z przeszłości, który ma większe znaczenie dla teraźniejszości, niż sobie człowiek uświadamia. – Nie miałam pojęcia, że żywi do mnie takie uczucia. – Podobnie jak Kane. W wyobraźni właśnie widział ginącego w ogniu kogoś, kogo kochał od bardzo dawna, i nigdy nie spotkał kogoś, kto mógłby zająć miejsce tej osoby. Pozostały mu tylko jego sukcesy zawodowe. – Harry był właśnie taki? – Dziecko, młodzieniec, dorosły człowiek. Wzorowy student z IQ, który przekraczał wszystkie wskaźniki. Licencjat, magister i doktor, zanim skończył dwadzieścia trzy lata. Zawsze dążył, aby być najlepszy w tym, co robił i przy okazji nauczył się płynnie posługiwać pięcioma czy sześcioma językami. Jak już wspominałem, był swego rodzaju geniuszem. – – Cóż za nadzwyczajne życie. – Cholera, przypuszczam, że freudyści powiedzieliby, że była to reakcja utalentowanego dzieciaka na wiecznie nieobecnego ojca, odległego zarówno fizycznie jak i psychicznie – i na uroczą, obdarzoną wrodzoną

bystrością, ale nie będącą intelektualistką matkę. Nie pasowała do tego ich związku i uznała, że jej rola w małżeństwie polega na atrakcyjnym wyglądzie, miłości i sympatycznym sposobie bycia, po cóż więc wdawać się w dyskusje, których nie jest w stanie wygrać? – A ty? – Sądzę, że odziedziczyłem nieco więcej genów mojej matki niż Harry. Beth jest postawną kobietą i w młodości była świetną lekkoatletką. W college’u była kapitanem drużyny sprinterek i gdyby nie spotkała mojego ojca, mogłaby startować na olimpiadzie. – Masz bardzo ciekawą rodzinę – Karin znowu spojrzała Drew prosto w oczy – ale opowiadasz mi o tym nie tylko dlatego, aby zaspokoić moją ciekawość, prawda? – Jesteś bystra, moja pani… przepraszam, postaram się przestać tak mówić. – Nie musisz, zaczynam uważać ten zwrot za zupełnie sympatyczny… A więc z jakiego powodu? – Chcę, żebyś mnie poznała, wiedziała, kim jestem, skąd się wziąłem. To powinno zaspokoić Twoją ciekawość przynajmniej częściowo – Trochę dziwne stwierdzenie, biorąc pod uwagę Twoją skłonność do powściągliwości. – Zdaję sobie z tego sprawę. Po prostu staram się wszystko uporządkować… Gdy strzelanina w gospodzie ustała i było już po wszystkim, poczułem, że ogarnia mnie panika. Wywracałem kieszenie Harry’ego, byłem w odległości zaledwie centymetrów od tego, co zostało

z jego czaszki, zmasakrowanej twarzy, i z każdą sekundą coraz bardziej nienawidziłem samego siebie, zupełnie jakbym popełniał jakiś godny pogardy czyn. Najdziwniejsze, że nie rozumiałem dlaczego, ale musiałem to robić. Zupełnie jakbym otrzymał jakiś rozkaz i koniecznie musiał go wykonać, mimo przeświadczenia, że to nic nie zmieni, nie przywróci mojego brata do życia. – Chroniłeś go po śmierci, tak samo jak robiłbyś to za jego życia – stwierdziła de Vries. – Nie ma w tym nic niezwykłego. Broniłeś jego dobrego imienia… – Chyba istotnie tak myślałem – przerwał jej Latham. – Ale to się nie trzyma kupy. Przy dzisiejszych metodach medycyny sądowej jego tożsamość zostanie ustalona w ciągu kilku godzin… Chyba że jego ciało zostanie ukryte. Po tym jak dostałeś z ambasady nazwisko doktora… – Mówiąc ściślej, od pułkownika zauważył Drew. – Zadzwoniłeś tam jeszcze raz, z prywatnego telefonu doktora. Rozmawiałeś dość długo. – Znowu z Witkowskim. Wie, do kogo dotrzeć i jak wszystko załatwiać. – Co? – Na przykład usunięcie i ukrycie ciała. – Harry’ego? – Tak. Po naszym wyjściu nikt w gospodzie nie mógł się dowiedzieć kim jest. Przemyślałem wszystko między naszym wydostaniem się stamtąd a moim drugim telefonem do pułkownika. To Harry wydawał mi te rozkazy, mówił

mi, co mam robić. – Mów trochę jaśniej, proszę. – Stanę się nim, zajmę jego miejsce. Od tej chwili jestem Harrym Lathamem.

ROZDZIAŁ 10 Pułkownik Stanley Witkowski działał szybko, powołując się na długi, które zaciągnięto u niego w czasach zimnej wojny. Dotarł do zastępcy dyrektora paryskiej Surete, byłego oficera wywiadu, pracującego we francuskim garnizonie w Berlinie, z którym zawiedziony Witkowski, wówczas major w amerykańskim G-2, uznał za stosowne nawiązać kontakt i wymieniać informacje wbrew istniejącym przepisom. („Myślałem, że jesteśmy po tej samej stronie!”) W rezultacie pułkownik otrzymał do swojej wyłącznej dyspozycji nie tylko ciało zamordowanego Harry’ego Lathama, ale również zwłoki dwóch zabójców. Wszyscy zostali umieszczeni pod fikcyjnymi nazwiskami w kostnicy na rue Fontenay. Oprócz tego, co chętnie zaakceptował zastępca szefa Surete w interesie obu krajów, i aby ułatwić zdobycie dalszych informacji, na wiadomość o zamachu terorystycznym nałożono pełną blokadę – ponieważ Witkowski doskonale wiedział coś, co Drew Latham jedynie częściowo sobie uświadamiał. Usunięcie ciała Harry’ego mogłoby wywołać nieco zamieszania, ale dopiero w połączeniu z blokadą i zniknięciem obu zabójców powstawał całkowity galimatias. W pokoju hotelowym na Orly mężczyzna w okularach w stalowej oprawce spacerował nerwowo przed oknem, czekając na lot o 15.30 do Monachium. Co chwilę jego uwagę rozpraszały startujące

i lądujące samoloty. Przytłumiony grzmot odrzutowych silników jedynie wzmagał jego niepokój. Bez przerwy spoglądał na telefon, wściekły, że nadal nie dzwoni i nie przekazuje mu informacji o zakończeniu jego misji, co tłumaczyłoby powrót do Niemiec. Ewentualność, że zadanie nie zostało wykonane, była nie do pomyślenia. Porozumiał się z paryskim oddziałem blitztragerów, elity zabójców Bruderschaftu. Ci najbardziej utalentowani, świetnie wyszkoleni i najdoskonalsi w sztuce zadawania śmierci, tworzyli grupę niespełna dwustu dyspozycyjnych „drapieżników” działających w Europie, Ameryce Południowej i Stanach Zjednoczonych. Catbirda oficjalnie poinformowano, że w ciągu czterech lat, które upłynęły od chwili, gdy rozesłano ich na posterunki, ujęto tylko trzech – dwóch z nich wybrało śmierć nad przesłuchanie, a jeden został zabity w Paryżu w czasie wykonywania zadania. Żadne szczegóły nie wyszły na światło dzienne, tak więc tajemnica została całkowicie zachowana. Nawet Catbird musiał odwoływać się do drugiego w hierarchii przywódcy Bractwa, cholerycznego generała von Schnabe, aby pozwolono mu zatrudnić tę elitę zabójców. Dlaczego więc telefon nie dzwoni? Skąd to opóźnienie? Obserwację prowadzono od 10.28, kiedy to Harry Latham przybył do portu lotniczego imienia de Gaulle’a i pół godziny później odjechał stamtąd samochodem. A teraz była już 1.30 po południu! Catbird nie mógł wytrzymać tego braku łączności, podszedł do telefonu na nocnym stoliku i wybrał numer blitztragerów.

– Magazyny Ayignon – odezwał się po francusku kobiecy głos. – Z kim mam połączyć? – Proszę z działem mrożonek, z monsieur Giroux. – Obawiam się, że numer jest zajęty. – Poczekam dokładnie trzydzieści sekund i jeżeli nie będzie wolny, wycofam swoje zamówienie. – Rozumiem… Ale to nie będzie konieczne, proszę pana. Już łączę. – Catbird? – spytał męski głos. – Wreszcie użyłem właściwych słów. Co się u diabła dzieje? Dlaczego pan nie zadzwonił? – Bo nie mam nic do zameldowania. – Przecież to śmieszne. Minęły ponad trzy godziny! – Jesteśmy równie zaniepokojeni jak pan, a więc niech pan nie podnosi na mnie głosu, nasz ostatni kontakt miał miejsce godzinę i dwadzieścia minut temu i wszystko przebiegało zgodnie z planem. Nasi dwaj ludzie śledzili Lathama jadącego samochodem renault prowadzonym przez kobietę. Ich ostatnie słowa brzmiały: „Kontrolujemy sytuację, wkrótce przeprowadzimy akcję.” – I to wszystko? Godzinę temu? – Tak jest. – Nic więcej? – Nic. To był ich ostatni meldunek. – No dobrze, gdzie oni są? – Sami chcielibyśmy wiedzieć. – Dokąd się skierowali? – Na północ od Paryża, nie podali konkretnego

miejsca. – Dlaczego? – Przy tłoku na tej częstotliwości byłoby to głupie. Poza tym Ci dwaj są doskonałym zespołem, nigdy dotąd nie zawiedli. – Czy możliwe, by zawiedli dzisiaj? – Prawie zupełnie nieprawdopodobne. – „Prawie zupełnie” trudno uznać za jednoznaczną odpowiedź. Czy zdajecie sobie sprawę z wagi tego zadania? – Wszystkie nasze zadania mają pierwszorzędne znaczenie, inaczej nie skierowano by pana do nas. Chciałbym przypomnieć, że po nas sięga się tylko w ostatecznych okolicznościach. – Co mam powiedzieć von Schnabemu? – Catbird, niech pan da spokój, co w tej sytuacji możemy mu powiedzieć? – odparł dowódca paryskiego oddziału blitztragerów i odwiesił słuchawkę. Minęło następnych trzydzieści minut i mężczyzna zwany Catbirdem nie mógł się już dłużej powstrzymać. Wybrał numer telefonu znajdującego się głęboko w lasach Vaclabruck w Niemczech. – Nie chcę tego słuchać – oznajmił generał Ulrich von Schnabe. Słowa wydobywały się z jego ust w kłębach zmrożonej pary. – Cele miały być wyeliminowane przy pierwszej sposobności. Zatwierdziłem rozkazy doktora Kroegera ze względu na Wasze sugestie, że nie przewidujecie żadnych kłopotów, ponieważ macie ich rozkład dnia. Tylko, na tej podstawie pozwoliłem Wam skontaktować się z blitztragerami.

– Cóż mogę powiedzieć, Herr Generall Po prostu nie mamy od nich żadnej wiadomości. Nic. – Sprawdźcie u naszego człowieka w ambasadzie amerykańskiej. Może coś usłyszał. – Zrobiłem tak, panie generale, oczywiście z automatu. Jego ostatni podsłuch potwierdzał jedynie, że brat Lathama jest pod ochroną organizacji „Antyninus”. – U tych kochających czarnuchów i Żydów łajdaków! Oczywiście, bez konkretnej lokalizacji. – Oczywiście. – Zostańcie w Paryżu. Utrzymujcie kontakt z naszą grupą likwidacyjną i informujcie o dalszym rozwoju wypadków. – Teraz Ty zwariowałeś! – zawołała Karin de Vries. – Przecież Cię widzieli, znają Cię. Nie możesz uchodzić za Harry’ego. – Oczywiście, że mogę, jeżeli nie zobaczą mnie ponownie, a nie mam zamiaru do tego dopuścić – wyjaśnił Drew. – Będę działał z ukrycia, zmieniając nieustannie miejsca i utrzymując kontakt z Tobą i pułkownikiem, ponieważ nie mogę pokazywać się w ambasadzie. Prawdę mówiąc, skoro wiemy, że ambasada została zinfiltrowana… do diabła, wiemy o tym, od chwili gdy pewnej nocy pojawił się adolfik, żeby wystąpić w roli mojego kierowcy, może uda się nam ustalić, kim jest ta wtyczka albo wtyczki. – W jaki sposób? – Pułapka kolejowa. – Co takiego?

– Coś w rodzaju składu pociągu, w którym obok wagonów z pasażerami jest jeden z dzikimi psami. – Proszę… – Zadzwonię do Ciebie trzy lub cztery razy jako Harry, prosząc o dostarczenie mi przez jednego, wyraźnie wymienionego z nazwiska kuriera Witkowskiego, dokumentów z akt mojego zabitego brata Drew. Podam dokładny czas i lokalizację: zawsze tam, gdzie będzie tłok. Przekażesz moją prośbę, a ja pójdę na spotkanie, ale będę czekał w takim miejscu, gdzie nikt mnie nie zauważy. Jeżeli pojawi się prawdziwy kurier – znam ich wszystkich – i nie będzie miał ogona, doskonale. Zniszczę to, co mi przyślesz. Potem zadzwonię znowu, z kolejną prośbą i podkreślę, że sprawa jest pilna, bo trafiłem na pewien trop. To będzie sygnał, że masz odłożyć słuchawkę i nic nie mówić, niczego nie przekazywać. – I jeżeli pojawi się ktoś inny, będziesz wiedział, że to neonazista, a mój telefon jest podsłuchiwany przez kogoś z ambasady – przerwała mu Karen. – Dokładnie. Jeżeli okoliczności okażą się sprzyjające, może będę w stanie schwytać go i przekazać naszym chemikom. – A gdyby było ich więcej? – Powiedziałem jeżeli. Nie mam zamiaru rzucać się na cały tłum. – Muszę stwierdzić, używając Twojego własnego słownictwa, że widzę w tym planie wielką „dziurę”. Dlaczego Harry Latham miałby pozostać w Paryżu?

– Ponieważ jest Harrym Lathamem. Upartym do przesady, nieubłaganym w dążeniu do celu, a poza tym wszystkim z bardzo prywatnych przyczyn: jego młodszy brat został zamordowany tu, w Paryżu. – Istotnie, motyw jest przekonujący – przyznała de Vries. W gruncie rzeczy…Ale w jaki sposób wydostaniesz informacje? Czy nie stwarza to problemu? – Sytuacja rzeczywiście jest delikatna – stwierdził Drew, kiwając głową i marszcząc brwi. – Przede wszystkim dlatego, że Agencja zacznie machać rękami i krzyczeć „faul”. Jednak będzie już za późno, jeżeli będziemy w grze, i mam nadzieję, że pułkownik coś wykombinuje. Spotkam się z nim dzisiaj w kawiarni na Montmartrze. – T y się spotkasz? A co ze mną? Mam wrażenie, że jestem dość istotnym elementem tej strategii. – Jesteś ranna, moja pani. Nie mogę Cię prosić… – I nie proś, monsieur – przerwała mu Karin. – Coś Ci powiem. Idę z Tobą. Żona Frederika de Vries idzie z Tobą. Zabito Ci brata w najstraszliwszy sposób, Drew, a ja straciłam męża… również w najstraszliwszy sposób. Nie możesz mnie wykluczyć. Drzwi ambulatorium otworzyły się i wszedł lekarz. – Mam dla pani względnie dobre wieści, madame – oznajmił, uśmiechając się niepewnie. – Zapoznałem się z pooperacyjnymi zdjęciami rentgenowskimi i przy zastosowanej kuracji powinna pani odzyskać przynajmniej osiemdziesiąt procent władzy w prawej ręce. Jednak utraciła pani całkowicie czubek środkowego palca.

Oczywiście można będzie zastosować stałą protezę. – Dziękuję, doktorze, to niezbyt wygórowana cena i jestem panu wdzięczna. Zgodnie z pańskim zaleceniem, przyjdę na kontrolę za pięć dni. – Pardon, monsieur, czy nazywa się pan Latham? – Mniej więcej tak to wymawiacie. Tak. – Ma pan w dogodnej chwili zadzwonić do monsieur S w Waszyngtonie. Może pan skorzystać z mojego telefonu. Oczywiście, wszystkie wydatki są włączone do rachunku. – Dziękuję, ale ta chwila nie jest dla mnie dogodna. Jeżeli zadzwoni znowu, proszę mu powiedzieć, że wyszedłem, zanim przekazał mi pan tę wiadomość. – Czy to właściwe, monsieur? – Podziękuje panu, że nie stwarza mu pan dodatkowych kłopotów, i osobiście zatwierdzi pańskie rachunki. – Rozumiem – odparł doktor z uśmiechem. – A ja nie – oznajmiła Karin. Były to jej pierwsze słowa, gdy wyszli z kliniki i betonowym chodnikiem skierowali się w stronę parkingu. – Co „nie”? – Nie rozumiem. Dlaczego nie chciałeś rozmawiać z Sorensonem? Raczej przypuszczałabym, że chcesz zasięgnąć jego rady. Powiedziałeś, że mu ufasz. – Owszem. Ale wiem także, że on z kolei bardzo wierzy systemowi. Działa w nim od dziesięcioleci. – A więc? – A więc będzie miał kłopot z tym, co mam zamiar zrobić. Powie, że to działka Agencji i że to ona, a nie ja,

powinna podejmować decyzje, co ma się dziać dalej. Oczywiście, będzie miał rację. – Skoro tak, dlaczego to robisz? Przepraszam, możesz nie odpowiadać, zadałam głupie pytanie. – Dziękuję. – Latham spojrzał na zegarek. – Już prawie szósta. Jak Twoja ręka? – Nie mogę powiedzieć, że to bardzo przyjemne uczucie. Znieczulenie miejscowe mija i dzięki Bogu nie mogę zobaczyć swojej ręki pod tym małym namiotem z bandaża. – Dwie godziny pod nożem oznacza mnóstwo krojenia. Jesteś pewna, że chcesz iść ze mną na spotkanie z Witkowskim? – Gdyby nawet odpadła mi ręka, nie zdołałbyś mnie powstrzymać. – Ale po co? Jesteś wykończona i ranna. Przecież niczego bym przed Tobą nie ukrywał, powinnaś już o tym wiedzieć. – Wiem. – Zatrzymali się przy samochodzie i gdy Drew otworzył przed nią drzwi, ich spojrzenia się spotkały. – Wiem, że niczego byś przede mną nie ukrywał i doceniam ten fakt. Ale być może kiedy zrozumiem, co naprawdę próbujesz zrobić, będę mogła w czymś Ci pomóc. Dlaczego mi wszystkiego nie wyjaśnisz? – Dobrze, spróbuję. – Latham zatrzasnął drzwi, obszedł samochód i usiadł za kierownicą. Zapuścił silnik, wyjechał z parkingu i mówił dalej, świadomy, że Karin na niego patrzy. – Kim jest Gerhardt Kroeger i jaką miał

władzę nad Harrym? – Władzę? Jaką władzę? Był nazistowskim lekarzem, najwyraźniej utalentowanym, którego Twój brat poznał w Hausruck. Najprawdopodobniej leczył Harry’ego po jakimś ciężkim urazie. Można czuć wdzięczność nawet do nieprzyjaciela, jeżeli Ci pomaga, zwłaszcza jeżeli jest to pomoc medyczna. – Ale jego stosunek do Kroegera przekraczał granice zwykłej wdzięczności oznajmił Drew wypatrując drogowskazu na paryski Montmartre. – Gdy zapytałem Harry’ego, kim jest Kroeger, odpowiedział mi takimi słowami, cytuję dokładnie i nie przypuszczam, abym kiedykolwiek je zapomniał: „Może Ci powiedzieć Lassiter. Ja chyba nie powinienem. „To przerażające, moja pani. – Tak, to jest przerażające… było. Ale również miało związek z jego zachowaniem. Nagłe okazanie emocji, płacz, wołanie o pomoc. To nie był Harry, którego oboje znaliśmy i opisywaliśmy sobie nawzajem, ten chłodny i beznamiętny analityk, o którym rozmawialiśmy. – Nie zgadzam się – zaprotestował spokojnie Latham. Przypomnij sobie jego słowa, powtórz je wyobrażając sobie, że mówi je Harry którego znaliśmy, zastanawiający się nad ewentualnościami, nie podejmujący decyzji, zanim dokładnie jej nie przemyśli. „Może Ci powiedzieć Lassiter. Ja chyba nie powinienem. „– Drew zadrżał wjeżdżając na główną drogę szybkiego ruchu w stronę centrum Paryża. – Gerhardt Kroeger jest kimś więcej niż tylko lekarzem, którego Harry spotkał w dolinie.

Nazwałem go niedawno sukinsynem, ale może się myliłem. Może to on pomógł mojemu bratu w ucieczce. Kimkolwiek jest, może nam wyjaśnić, co stało się z Harrym, w czasie gdy przebywał w dolinie, i w jaki sposób w jego ręce wpadła ta lista. – Chcesz powiedzieć, że Kroeger może być sojusznikiem, a nie neonazistą i że Harry w stanie psychicznej dezorientacji próbował go chronić? – Po prostu nie wiem, ale jestem przekonany, że jest kimś więcej niż tylko lekarzem, który opiekował się nim w czasie ciężkiej grypy albo ataku artretyzmu, na który Harry zaczynał się uskarżać. Gerhardt Kroeger był kimś bardzo ważnym dla mojego brata, czuję to. Dlatego właśnie jest kluczem do zagadki i dlatego właśnie musimy go odnaleźć. – Ale jak? – Niestety nie wiem. Może Witkowski będzie miał jakieś pomysły? A może zdołamy zaangażować do sprawy organizację „Antyninus”? Mogliby rozpuścić słuchy, że Harry wciąż żyje. Po prostu nie wiem. Poruszam się na ślepo, ale nasze anteny będą odbierali sygnały… Przepraszam, pani językoznawczyni, powinienem powiedzieć będą „odbierały”. – Owszem. Intryguje mnie również Twoja skłonność do ciągłego przepraszania za to, co mówisz i myślisz, wycofywanie się i tak dalej. Zupełnie jakbym była Twoim nauczycielem. – Chyba dlatego że w tych sprawach byłaś równie

dobra jak Harry. Bez przerwy mnie poprawiał, zazwyczaj w sympatyczny sposób, ale nigdy nie przestawał tego robić. – Kochał cię… – Tak – Drew przerwał jej zmęczony. – Może zmieńmy temat, co? – Dobrze. Jak sądzisz, co pułkownik wykombinuje? – Nie mam najmniejszego pojęcia. Ale jeżeli w aktach Witkowskiego jest choć trochę prawdy, będzie to dosyć precyzyjne. „THE INTERNATIONAL HERALD TRIBUNE” Wydanie paryskie Atak terrorystyczny na personel ambasady Stanów Zjednoczonych Ambasada Stanów Zjednoczonych poinformowała, że w dniu wczorajszym zamaskowani terroryści zaatakowali restaurację w rejonie Villejuif, w której dwaj Amerykanie jedli lunch. Zginął Drew Latham, attache ambasady amerykańskiej, a jego brat, Harry Latham, oficer łącznikowy ambasady, ocalał i w chwili obecnej ukrywa się na polecenie władz. Napastnicy zbiegli i do chwili obecnej nie ustalono ani ich tożsamości, ani motywów ataku. Według zeznań świadków byli to dwaj mężczyźni średniego wzrostu, ubrani w ciemne garnitury. Harry Latham stwierdził, że dzięki czujności jego brata obaj terroryści zostali poważnie ranni. Drew Latham był bowiem uzbrojony i prowadził ogień, do chwili gdy otrzymał śmiertelny postrzał. Na żądanie ambasady Stanów Zjednoczonych władze francuskie prowadzą bardzo intensywne śledztwo. Podejrzenia kierowane są

zarówno pod adresem Iraku, jak i Syrii… – Na rany Chrystusa, co się tam u Was dzieje? – wrzasnął sekretarz stanu Adam Bollinger, rozmawiający właśnie przez telefon z amerykańskim ambasadorem we Francji, Danielem Courtlandem. – Gdybym wiedział, powiedziałbym Ci. Chcesz mnie wymienić? Jeżeli tak, bardzo Cię proszę, Adamie. Wystawiliście mnie, sukinsyny, jak na strzelnicy, a ja nawet nie znam na tyle francuskiego, żeby zawołać o pomoc. Jestem zawodowym urzędnikiem państwowym, a nie żadnym z Twoich pieprzonych mianowańców… a kiedy o tym pomyślę, dochodzę do wniosku, że żaden z Twoich klientów i tak nie mówi w tym języku i właściwie ledwo posługuje się angielskim. – Nie pora na złośliwości, Danielu. – Nadeszła pora, aby ustalić łańcuch dowodzenia, Bollinger! Drew Latham jeden z niewielu tajniaków z głową na karku, został zabity po czterech poprzednich zamachach na jego życie, a mnie nikt niczego nie wyjaśnia! – Jego brat żyje – stwierdził niezgrabnie sekretarz stanu. – Po prostu wspaniale! A gdzie u diabła się podziewa? – Mam otwarte kanały informacyjne z Agencją. Gdy tylko się czegoś dowiem, zaraz dam Ci znać. – Coś podobnego – sapnął pogardliwie Courtland. – Naprawdę przypuszczasz, że personel Agencji zajmujący się ludźmi działającymi w konspiracji cokolwiek Ci powie? Siedzisz sobie za biurkiem, a oni narażają życie.

Do cholery, dowiedziałem się o tym, gdy byłem na placówce w Finlandii i miałem KGB tuż za progiem. W takich sytuacjach jesteśmy zerami Adamie. Mówią nam tylko tyle, ile chcą. – Zupełnie niewłaściwe podejście. W końcu my dysponujemy ostateczną władzą, czyli stoimy na szczycie Twojego łańcucha dowodzenia, jeżeli wolisz. – Powiedz to Drew Lathamowi, którego rozwalono, bo nie byliśmy w stanie go wesprzeć. Nawet nasza własna ambasada jest spenetrowana. – Po prostu nie jestem w stanie Was zrozumieć. – Lepiej więc zacznij, panie sekretarzu. Naziści wrócili. Dyrektor Wesley Sorenson siedział przy biurku, opierając pochyloną głowę na splecionych palcach. Czuł tak silny ból, że w kącikach oczu zaczęły mu się kręcić łzy. Strata była tak tragiczna, tak niepotrzebna, że zaczął zastanawiać się nad sensem własnego życia. Drew Latham zginął – podobnie jak tyle razy mogło się to stać z nim samym – i po co? Co zmieni śmierć pojedynczego oficera wywiadu, gdy tymczasem tuzy międzynarodowych negocjacji spotykają się w eleganckich hotelach, na bankietach, udekorowanych flagami salach kongresowych, dając świadectwo jedynie ceremonialnej hipokryzji. Sorenson miał uczucie, jakby zbliżał się już jego koniec – nie ma nic więcej do ofiarowania, a zbyt często widział śmiertelne zagrożenia kryjące się w cieniu takich konferencji. Jeżeli istniał jakiś promyk światła, to głęboko ukryty za chmurami. I nagle, stało się! – Wes, mam nadzieję, że jesteśmy na szyfratorze –

odezwał się w słuchawce znajomy głos. – Drew? Mój Boże, to Ty?! – Sorenson pochylił się do przodu, czując, jak krew odpływa mu z twarzy. – Żyjesz? – Mam również nadzieję, że jesteś sam. Pytałem Twoją sekretarkę i potwierdziła. – Tak, oczywiście… Daj mi złapać oddech. Niewiarygodne… Nie wiem, co powiedzieć, co myśleć. To ty? – Kiedy ostatni raz sprawdzałem swój puls, tak. Milczenie. Cisza przed burzą. – W takim razie przypuszczam, że masz jakieś poważne wytłumaczenie, młody człowieku! Do cholery, przecież napisałem do Twoich rodziców list z kondolencjami. – Matka jest twardą kobietą i wytrzyma, a ojciec, jeżeli w ogóle kręci się gdzieś w pobliżu, prawdopodobnie stara się zorientować, który z nas zarobił kulę. – Jesteś obrzydliwym… – Lepiej takim niż nieżywym, panie dyrektorze – przerwał mu Latham. – Nie mamy teraz czasu na umieranie. – Będzie lepsza pora na wyjaśnienia. W takim razie to on został zabity? – Tak. Zajmuję jego miejsce. – Co takiego? – Właśnie panu powiedziałem. – Na rany boskie, dlaczego? Nigdy nie wydałem takiego zezwolenia i nigdy bym nie wydał!

– Wiem o tym. Dlatego pominąłem pana i sam je sobie wydałem. Jeżeli poczynię jakieś postępy, może pan przypisać sobie zasługę. Jeżeli nie, no cóż, wtedy już nie będzie miało to znaczenia, prawda? – Do diabła z zasługami. Chcę wiedzieć, co do cholery robisz! To niewybaczalne złamanie przepisów operacyjnych i doskonale o tym wiesz! – Niezupełnie, proszę pana. Wszyscy mamy udzielone przez pana prawo do podejmowania decyzji na miejscu akcji. – Tylko w przypadku, jeżeli w czasie kryzysu nie sposób dotrzeć do osób z odpowiednimi pełnomocnictwami. Ja natomiast jestem na miejscu i możesz porozumieć się ze mną beż względu na to, czy jestem w biurze, domu, na polu golfowym czy w pieprzonym burdelu, jeżeli miałbym tam co robić! Dlaczego nie zwróciłeś się do mnie? – Właśnie pana informuję. Zakazałby mi pan i popełniłby pan błąd, ponieważ nie ma pana tutaj na miejscu. Ja natomiast nie mam szansy wyjaśnienia panu sytuacji, ponieważ sam nie do końca wszystko rozumiem. Ale jestem przekonany, że mam rację. I jeżeli mogę coś dodać, to znając historię pańskiej służby, przypuszczam, że w przeszłości podejmował pan takie jednostronne decyzje. – Przestań pieprzyć, Latham – odparł zmęczony, zdenerwowany Sorenson. – Co znalazłeś i do czego zmierzasz? Dlaczego grasz rolę Harry’ego? Z bólem, niechętnie, Drew opisał ostatnie chwile życia brata,

nietypowy wybuch emocji, łzy, widoczne trudności, jakie Harry miał z oddzieleniem swojej przybranej tożsamości od prawdziwej, i wreszcie odmowę udzielenia bliższych wyjaśnień na temat lekarza, którego nazwisko kilkakrotnie wspominał w czasie rozmowy z nim i z Karin de Vries. – Mówił o nim – wyjaśnił Latham – jakby ten człowiek był jakąś tajemniczą postacią, którą należy zdemaskować lub chronić. – Grzesznik lub święty? – spytał Sorenson. – Tak, przypuszczam, że tak można to określić. – Sztokholmski symdrom, Drew. Więzień identyfikuje się ze strażnikiem. Jego uczucia są dziwną mieszaniną niechęci, a jednak wciąż zabiega o jego względy, aż wreszcie zaczyna sobie wyobrażać, że to on jest obdarzony władzą. Po prostu Harry wypalił się, zbyt długo żył na krawędzi. – Wszystko rozumiem, Wes, nie wyłączając aż nazbyt dobrze znanej teorii syndromu sztokholmskiego, za której pomocą moim zdaniem niewiele da się wyjaśnić, przynajmniej w odniesieniu do Harry’ego. Dobrze znałeś jego zimny racjonalizm. Ten doktor Gerhardt Kroeger, tak się bowiem nazywa, był w jakiś sposób ważny dla mojego brata, bez względu na to, czy był grzesznikiem, czy świętym. Wie, co się stało z Harrym, może nawet w jaki sposób zdobył tę listę nazwisk. Może nawet ten Kroeger jest po naszej stronie i sam mu ją przekazał. – Przypuszczam, że wszystko jest możliwe i w chwili obecnej nazwiska te wiszą w powietrzu, co grozi narodową katastrofą. Biuro organizuje mnóstwo tajnych

operacji, żeby prześwietlić wszystkich, którzy znajdują się na liście. – Sprawy zaszły aż tak daleko? – Według słów naszego wszędobylskiego sekretarza stanu, który niepodzielnie włada uwagą prezydenta, jeżeli ta administracja „zdoła wykorzenić nazistowskie wpływy w tym kraju, naród będzie jej wdzięczny na wieki”. Po prostu „do diabła z torpedami, całą parą naprzód”. – Mój Boże, przerażające. – Zgadzam się, ale również rozumiem, dlaczego tak się dzieje. Harry Latham był uważany za najlepszego, najbardziej doświadczonego tajnego agenta w CIA. Niełatwo jest zlekceważyć jego ustalenia. – Nie „był” – poprawił Drew. – Jest, Wes. Harry żyje, musi pozostać przy życiu, dopóki nie namierzę tego Gerhardta Kroegera. – Jeżeli żyje, powinien porozumieć się z Agencją, cholerny durniu. – Nie może, ponieważ jak Ci już powiedziałem, wie, że Langley zostało zinfiltrowane aż do poziomu komputerów AAZero, a już bardziej nie można się zbliżyć do dyrektora Talbota. – Przekazałem tę informację Knoxowi. Nie może w nią uwierzyć. – Lepiej niech wierzy, wiadomość jest sprawdzona. – Pracuję nad tym, aby go przekonać – oznajmił Sorenson. – Ale Twój samotny lot nie ma szans, młody człowieku. Jeżeli go zrealizujesz, staniesz się trefnym

agentem, któremu nikt nie będzie ufał. – Mój samotny lot ma ograniczony zasięg, ponieważ muszę mieć dojście do Langley. – Nie przeze mnie. Nie będę narażał Operacji Konsularnych, próbując obejść Agencję. W tym mieście jest już aż nadto takiego piractwa, a poza tym podziwiam i szanuję Knoxa Talbota. Nie będę brał w tym udziału. – Wiedziałem, że tak pan powie, a więc znalazłem kogoś innego. Pamięta pan Witkowskiego, pułkownika Stanleya Witkowskiego? – Oczywiście, G-2, Berlin. Spotkałem go parę razy. Bystry człowiek… rzeczywiście, został oddelegowany do ambasady. – Szef ochrony ambasady. Posiada wszystkie pełnomocnictwa, które powinny zadowolić dyrektora CIA. Harry pracował z Witkowskim w Berlinie i pułkownik jest naturalnym pośrednikiem, ponieważ mój brat mu ufał… do diabła, musiał ufać, informacje z G-2, które otrzymywał od pułkownika pozwoliły mu utrzymać placówkę i być może zachować życie. Stanley wymyśli sposób dotarcia do Talbota jakimś poufnym kanałem i poprosi go, aby zebrał pełną informację o tym Kroegerze. – To ma sens, Witkowski również. Co chcesz, żebym zrobił? – Dokładnie nic. Nie możemy ryzykować żadnych krzyżowych poszukiwań, które mogłyby zostać odkryte przez wtyczki neonazistów. Jednak byłbym wdzięczny, gdyby był pan w pogotowiu, na wypadek gdybym potrzebował jakiejś rady. – Nie jestem pewien, czy będę mógł coś pomóc. To

było dawno. – Przyjmę jak ewangelię nawet to, co ledwo pan sobie przypomina, panie dyrektorze… A więc zaczynamy. Harry Latham żyje, czuje się dobrze i wyrusza na poszukiwanie doktora – świętego, grzesznika albo jednego i drugiego. Będziemy w kontakcie. Głos w słuchawce ucichł, ale oszołomiony Wesley Sorenson trzymał ją ciągle w ręku. Zdawał sobie sprawę, że działania młodszego Lathama stanowią groźne naruszenie regulaminu i powinien zdecydowanie ich zabronić. Wiedział, że powinien zadzwonić do Knoxa Talbota i wyjaśnić całą sprawę, robiąc jednocześnie wszystko co możliwe, aby wytłumaczyć działania swojego człowieka i próbować go ochronić. Nie był jednak w stanie zmusić się do tego. Drew miał rację. Oficer operacyjny Sorenson nie raz przekraczał swoje pełnomocnictwa, mając świadomość, że jego decyzje zostałyby zablokowane, chociaż podjęte przez niego kroki były jedynymi możliwymi. Nie tylko wiedział o tym, ale wierzył w to z całej duszy. Słuchając Drew Lathama, miał wrażenie, że słyszy samego siebie sprzed lat. Wolno odłożył słuchawkę i jego usta poruszyły się w bezgłośnej modlitwie. JeanPierre i Giselle Villier wyszli z limuzyny przed hotelem „L’Hermitage” w Monte Carlo, dokąd przylecieli prywatnym odrzutowcem. Znakomity aktor podjął tę podróż, aby jak stwierdziła prasa, odpocząć nieco po sześciu pracowitych miesiącach występów w Koriolanie, zakończonych tak tragicznym wydarzeniem. Była to jedyna informacja, jaką otrzymały media z podkreśleniem, że nie

mogą liczyć na dalsze oświadczenia ani tym bardziej na wywiady. Wiadomo było jedynie, że po kilku dniach przyjemnych rozrywek w Casino de Paris, Villierowie odlecą na którąś z wysp na Morzu Śródziemnym, być może, aby spotkać się tam z rodzicami JeanPierre’a. Prasa nie wiedziała jednak, że prywatny samolot przez całą drogę z Paryża eskortowały dwa myśliwce odrzutowe Mirage. Poza tym jeden z dwóch portierów, zastępca kierownika recepcji, a także wiele innych osób z obsługi hotelu, byli pracownikami Deuxieme zatwierdzonymi przez Bain de Merę, instytucję stanowiącą dyplomatyczną misję łącznikową z władzami Monako. Za każdym razem gdy państwo Villier opuszczali hotel, aby przejechać do położonego trzy przecznice dalej kasyna, przez cały czas ich luksusowy opancerzony pojazd otaczali uzbrojeni mężczyźni w dobrze skrojonych, kosztownych garniturach. Tam ich obowiązki przejmowali zmiennicy. Po przyjeździe Villierów wizytę w ich apartamencie złożył dyrektor Deuxieme Bureau, Claude Moreau. – Jak więc widzicie, przyjaciele, wszystko jest zabezpieczone, łącznie z dachami, na których mamy naszych snajperów, a poniżej, z samochodów, prowadzona jest obserwacja wszystkich okien. Nie macie się czego obawiać. – Nie jesteśmy pańskimi „przyjaciółmi”, monsieur – oznajmiła chłodno Giselle Villier. – A jeżeli chodzi o te środki ostrożności, to jeden strzał zniszczy ten kamuflaż. – Pod warunkiem, że strzał padnie, madame, a nie

dopuścimy do tego. – A co z samym kasynem? W jaki sposób jest pan w stanie kontrolować ludzi, którzy w nim będą? Przecież mogą mnie rozpoznać? – spytał aktor. – W gruncie rzeczy, goście kasyna są pewnym, choć marginalnym elementem osłony. Wiemy, w co lubi pan grać, i przy każdym ze stołów rozmieścimy ludzi, mężczyzn i kobiety, którzy będą za państwem podążali, otaczali Was i osłaniali własnymi ciałami. Żaden zabójca, a zwłaszcza Blitztrager, nie zdecyduje się na otwarcie ognia, dopóki nie zapewni sobie czystego pola ostrzału. Tacy zabójcy nie mogą sobie pozwolić na błąd. – A załóżmy, że zamachowcem jest ktoś przy stole? – przerwała mu Giselle. – W jaki sposób ochroni pan mojego męża? – Następne celne pytanie, którego oczekiwałem od pani – odparł Moreau. – I ufam, że moja odpowiedź zadowoli panią. Przy każdym stole zauważą państwo mężczyznę i kobietę spacerujących naokoło i zatrzymujących się przy każdym z graczy, ciekawscy gapie, którzy nie mogą się zdecydować, czy zacząć grać. W rzeczywistości jednak będą mieli w dłoniach wykrywacze metalu, które zasygnalizują obecność broni najmniejszego nawet kalibru. – Jesteście dokładni – przyznała Giselle. – Owszem, obiecałem to państwu – przytaknął Moreau. Proszę pamiętać, że wystarczy mi tylko jeden Blitztrager. Muszę wziąć go żywcem. Jeżeli po nagłośnieniu całej tej sprawy nic się nie zdarzy tutaj, w Monako, będziecie

państwo mogli polecieć do rodziców pana Villiera. – Na tę mityczną wyspę? – Ależ nie, jest całkowicie realna. Mają cudowne wakacje w majątku na Korsyce. – W takim razie, zbierajmy się – oznajmił JeanPierre. Mam nadzieję, że wszystko odbędzie się tutaj. Nigdy dotąd nie doceniałem rozkoszy bycia wolnym. Zdarzyło się, ale nie w taki sposób, jak przewidywał Claude Moreau.

ROZDZIAŁ 11 Muzyka dobiegająca z salonu brzmiała coraz ciszej, w miarę jak oddalano się od marmurowego wejścia do kasyna. Nietrudno było sobie wyobrazić cudowne lata początku wieku, kiedy pod lśniące schody zajeżdżały wspaniałe powozy, a później ogromne samochody, i wychodzili z nich wspaniale ubrani przedstawiciele rodzin królewskich i największych fortun Europy. Czasy się zmieniły, klientela z całą pewnością nie była już tak wyrafinowana jak wówczas, ale blichtr minionych lat nadal przyciągał współczesnych bogaczy. JeanPierre i Giselle szli wśród licznych stołów w stronę ekskluzywnej Sali Bakarata – by do niej wejść, trzeba było zapłacić pięćdziesiąt tysięcy franków, W przypadku znakomitego aktora i jego żony odstąpiono od wpisowego. W miarę jak posuwali się coraz dalej, głowy zaczęły się odwracać w ich stronę, a ponad panujący w sali szum głosów coraz częściej wybijały się okrzyki: C’est lui! i coraz więcej gości zaczynało rozpoznawać Villiera. Aktor uśmiechał się i dziękował skinieniem głowy, ale w jego gestach widoczna była skromność, świadcząca o potrzebie zachowania prywatności. JeanPierre’a i jego żonę bez przerwy otaczały dobrze ubrane pary, tworząc barierę, zza której jedynie od czasu do czasu można było zobaczyć któreś z nich. Teoria Moreau, że żaden zabójca w takiej sytuacji nie będzie strzelał, na razie się

sprawdzała. Gdy tylko Villierowie znaleźli się w wielkiej, zamkniętej sali zastawionej srebrnymi słupkami połączonymi grubymi aksamitnymi sznurami wokół stołów, zamówili szampana i zasiedli do gry. Umieszczono przed nimi dwa duże stosy najdroższych żetonów, a controle podsunął aktorowi rewers do podpisu. W grze szczęście znacznie bardziej sprzyjało Giselle niż JeanPierre’owi, który przy każdym rozdaniu komicznie udawał, że przeżywa tragedię. Towarzyszący im „przyjaciele” powoli, dyskretnie i w milczeniu poruszali – się wokół stołów. Jedna dłoń każdego z nich zawsze była niewidoczna, schowana. Metoda Moreau. Ręczne wykrywacze metalu wyszukiwały ukrytą broń. Najwidoczniej nie było żadnej i gra trwała dalej, do chwili gdy aktor zawołał, rozbawiony: – C’estfini pour moi! Une autre table, s’ii vous plait! Podeszli do następnego stolika. Wokoło rozbrzmiewał perlisty śmiech. Napełniono wszystkie kieliszki szampanem, w tym również kieliszki graczy przy stoliku, od którego właśnie odszedł Villier, wszystko na rachunek aktora. Rozpoczęli nową kolejkę rozdań i szczęście zaczęło uśmiechać się tym razem do JeanPierre’a. Kiedy wszyscy bawili się doskonale, na co niebagatelny wpływ miał zmrożony Cristal Brut, kilku członków eskorty usiadło na miejscach rezygnujących graczy. Aktor wyciągnął double neuf i dając upust swej emocjonalnej naturze, krzyknął z zadowoleniem. Nagle przy stole, który opuścili, rozległ się długi histeryczny krzyk bólu.

Wszystkie głowy odwróciły się w tę stronę. W sali powstało zamieszanie, a siedzący przy stoliku JeanPierre’a podnieśli się, spoglądając na mężczyznę, który runął z krzesła na podłogę, zrywając aksamitny sznur. A potem rozległ się następny, jeszcze głośniejszy wrzask. Był to ostrzegawczy krzyk elegancko ubranej damy, rzucającej się przez stół na inną kobietę siedzącą tuż przy aktorze – morderczynię ze szpikulcem do lodu, który zamierzała właśnie wbić w znajdującą się w odległości kilku centymetrów, osłoniętą przed wzrokiem innych klatkę piersiową JeanPierre’a, po stronie serca. Czubek szpikulca tylko skaleczył Villiera, ale pełne pchnięcie na pewno przeszyłoby mu serce. Agentka Moreau schwyciła morderczynię za przegub, wykręciła go z całej siły i drugą ręką chwyciwszy ją za gardło, przewróciła na podłogę. – Nic się panu nie stało, monsieur? – zawołała agentka Deuxieme, spoglądając na aktora znad unieruchomionej napastniczki. – Niewielkie skaleczenie, mademoiselle… Jak mam pani dziękować? – JeanPierre… – Spokojnie, najdroższa, wszystko w porządku – odparł aktor, trzymając się za lewy bok. – Ta odważna kobieta uratowała mi życie! – Czy nie jest pani ranna, młoda damo? – zawołała Giselle, przechylając się nad nogami męża i chwytając agentkę Moreau za ramię. – Czuję się doskonale, madame Villier. O wiele lepiej od chwili, gdy nazwała mnie pani „młodą damą”.

Zamierzchłe czasy. Uśmiechnęła się. – Och, czyż to nie dotyczy nas wszystkich, moja droga? Muszę zaprowadzić męża do lekarza. – Moi koledzy zatroszczą się o to, madame, proszę mi wierzyć. Nagle w Sali Bakarata pojawił się Claude Moreau. Na jego twarzy malował się jednocześnie niepokój i tryumf. – Dokonaliśmy tego, proszę państwa… A właściwie Wy tego dokonaliście! Mamy naszego blitztragera. – Mój mąż został ranny, idioto! – krzyknęła Giselle Villier. – Bardzo mi przykro z tego powodu, madame, ale rana nie jest poważna, a pani mąż oddał nam ogromną przysługę. – Obiecał mu pan bezpieczeństwo! – W mojej branży nie zawsze można udzielić pełnych gwarancji. Ale jeżeli mogę wyrazić swoje zdanie, w poważnym stopniu dopełnił misji swojego prawdziwego ojca i dokonał czynu, za który Republika Francuska będzie mu wdzięczna na wieki. – Slogany! – Ależ skąd, madame. Bez względu na to, czy pani się z tym zgadza czy nie, naziści wyłaniają się z błota, z brudu własnego stworzenia. Każdy odwrócony kamień przybliża nas do chwili, kiedy będziemy mogli rozdeptać kryjące się pod nim żmije. Ale Wasza rola dobiegła końca. Bawcie się dobrze na Korsyce. Po wizycie u lekarza udacie się w Nicei do czekającego na Was samolotu. Wszystko zostało już opłacone przez Quai d’Orsay. – Dam sobie

radę bez Waszych pieniędzy, monsieur – oznajmił JeanPierre. – Ale chciałbym wznowić Koriolana. – Dobry Boże, dlaczego? Odniósł pan już tryumf. Na pewno nie potrzebuje pan tej pracy, więc po co wracać do tak męczących zajęć? – Ponieważ podobnie jak pan, Moreau, jestem dobry w tym, co robię. – Powiedzmy sobie szczerze, monsieur: sukces odniesiony jednej nocy nie oznacza, że bitwa dobiegła końca. * * * Siwowłosy sześćdziesięciotrzyletni senator Lawrence Roote z Kolorado odłożył słuchawkę w swoim waszyngtońskim gabinecie. Był zaniepokojony. Zaniepokojony, oszołomiony i zły. Dlaczego stał się obiektem śledztwa FBI, o którym nic nie wiedział? Z czym się ono wiąże i kto je zarządził? I znowu dlaczego? Jego zasoby, istotnie poważne, zostały na jego własne polecenie umieszczone na zablokowanym rachunku powierniczym, aby uniknąć choćby cienia podejrzeń ze strony wyborców. Drugie małżeństwo, po tym jak pierwsza żona zginęła tragicznie w katastrofie samolotowej, było bardzo udane i trwałe. Jego dwaj synowie, jeden bankier, drugi dziekan uniwersytetu, byli szanowanymi obywatelami, mimo że sam Roote chwilami uważał ich za nieznośnych. Sam senator służył w Korei z takim oddaniem, że otrzymał

Srebrną Gwiazdę, a jego picie sprowadzało się do dwóch czy trzech martini przed obiadem. Co tu było do badania? Konserwatywne poglądy senatora były dobrze znane i często stanowiły obiekt ataków liberalnej prasy, która z uporem wyrywała słowa z kontekstu, starając się zrobić z niego wściekłego proroka skrajnej prawicy. Natomiast koledzy z obu stron izby dobrze znali istotę przekonań senatora i słuchali jego sprzeciwów bez urazy. Po prostu szczerze wierzył, że kiedy rząd robi zbyt wiele dla ludzi, oni sami robią dla siebie za mało. Poza tym, swojego bogactwa nie otrzymał w spadku – pochodził z biednej rodziny. Roote mozolnie wspinał się po śliskiej drabinie do sukcesu, często osuwając się z jej szczebli, pracując na trzech posadach w czasie nauki w nieznanym, prowincjonalnym college’u i Wharton School of Finances, gdzie kilku członków wydziału rekomendowało go „łowcom pracowników” z różnych przedsiębiorstw. Wybrał młodą, przynoszącą zyski firmę, gdzie miał czas i szansę uzyskania kierowniczego stanowiska. Mała firma została przejęta przez większą korporację, którą z kolei wchłonęło konsorcjum, a tam rada dyrektorów szybko poznała się na talentach i odwadze Roote’a. Gdy miał trzydzieści pięć lat, na tabliczce umieszczonej na drzwiach do jego biura znajdował się napis „Dyrektor naczelny”, a pięć lat później „Prezes i dyrektor naczelny”. Nie skończył jeszcze pięćdziesiątki, a dzięki fuzjom, zakupom, inwestycjom giełdowym stał się multimilionerem. I w tym właśnie momencie, zmęczony pościgiem za wciąż

zwiększającymi się zyskami i zaniepokojony tym, ku czemu zmierza kraj, zajął się polityką. Siedząc przy biurku i analizując swoją przeszłość, starał się spokojnie ustalić strefy, w których jego działania mogłyby wywołać wątpliwości etyczne lub moralne. We wczesnych latach kariery, przepracowany i na swój sposób bezbronny, miał kilka romansów. Były jednak dyskretne i wyłącznie z kobietami, którym w równym stopniu zależało na zachowaniu wszystkiego w tajemnicy. Twardy w czasie prowadzenia pertraktacji w interesach, zawsze wykorzystywał, a nawet tworzył sytuacje, które mogły dać mu przewagę, ale nigdy nie podawano w wątpliwość jego uczciwości… Co u diabła wyprawia to FBI? Wszystko zaczęło się zaledwie kilka minut temu, gdy połączyła się z nim sekretarka. – Słucham? – Dzwoni pan Roger Brooks z Telluride w stanie Kolorado powiedziała. – Kto? – Pan Brooks. Mówi, że chodziliście panowie razem do liceum w Cedaredge. – Dobry Boże, Brooksie! Nie myślałem o nim od lat. Słyszałem, że ma gdzieś ośrodek narciarski. – W Telluride jeżdżą na nartach, senatorze. – Oczywiście. Dziękuję, wszechwiedząca. – Czy mam go połączyć? – Jasne… Cześć, Roger, jak się masz? – Doskonale, Larry. Dawno się nie widzieliśmy.

– Przynajmniej trzydzieści lat… – No cóż, niezupełnie – poprawił go łagodnie Brooks. Osiem lat temu kierowałem u nas Twoją kampanią wyborczą. Chociaż na dobrą sprawę wcale jej nie potrzebowałeś. – Chryste, przepraszam! Oczywiście, teraz sobie przypominam. Wybacz mi, proszę. – Nie ma o czym mówić, Larry, jesteś zajętym facetem. – A co u ciebie? – Od tej pory wybudowałem cztery dodatkowe trasy, można więc powiedzieć, że zupełnie nieźle daję sobie radę. A letni turyści rozmnażają się szybciej, niż jesteśmy w stanie wytyczać nowe szlaki. Oczywiście Ci ze wschodu dopytują się, dlaczego w lasach nie mamy obsługi pokojowej. – To dobre, Rog! Wykorzystam to, co mi powiedziałeś, kiedy będę następnym razem prowadził dyskusję z moimi czcigodnymi kolegami z Nowego Jorku. Chcą takiej obsługi dla każdego, kto jest na zasiłku społecznym. – Larry – odezwał się Roger Brooks, innym, poważnym tonem. – Dzwonię do Ciebie, chyba dlatego że chodziliśmy razem do szkoły i prowadziłem tę Twoją kampanię. – Nie rozumiem. – Ja również, ale musiałem do Ciebie zadzwonić, mimo że przysiągłem, iż tego nie zrobię. Szczerze mówiąc, nie spodobał mi się ten sukinsyn. Mówił cicho, jakby był moim najlepszym przyjacielem i powierzał mi tajemnice

grobu Tutenchamona, powtarzając jednocześnie, że robi to dla Twojego dobra. – Kto? – Jakiś facet z FBI. Kazałem mu pokazać legitymację i była prawdziwa. Już miałem ochotę wyrzucić go za drzwi, kiedy pomyślałem sobie, że lepiej będzie, jeżeli dowiem się, co jest grane. Choćby tylko po to, żeby Ci o tym powiedzieć. – I o co chodziło, Rogerze? – Bzdury i już. Wiesz, jak Cię przedstawia część prasy, zupełnie tak samo jak starego Barry’ego Goldwatera z Arizony. Maniak nuklearny, który wysadzi nas wszystkich w powietrze, gnębiciel uciśnionych i takie różne głupoty. – Owszem, wiem. Przetrwał te napaści z honorem i ja też dam sobie z nimi radę. Czego chciał ten człowiek z Biura? – Chciał wiedzieć, czy kiedykolwiek słyszałem, abyś wyrażał sympatię do, posłuchaj dobrze: „faszystowskich ideologii”. Czy może kiedyś mogłeś wyrazić pogląd, że hitlerowskie Niemcy miały swoje racje, prowadząc taką a nie inną politykę… Mówię Ci, Larry, czułem, że się gotuję, ale zachowałem spokój i powiedziałem mu, że jest w zupełnym błędzie. Przypomniałem mu również fakt, że zostałeś odznaczony w Korei, i wiesz, co mi ten skurwysyn odpowiedział? – Nie, nie wiem. Co takiego? – Powiedział, i to z takim ironicznym uśmieszkiem: „Ale to była wojna z komunistami, prawda?” Cholera, Larry, próbował Ci coś przylepić, nie mając zupełnie

żadnych dowodów! – Wywnioskowałeś, że jego zdaniem komuniści byli dla nazistowskich Niemiec gorsi od diabła? – Do cholery, tak. A ten dzieciak był za młody, żeby wiedzieć, gdzie w ogóle znajduje się Korea. Był cholernie uprzejmy… Jezu, ugrzeczniony, i wyrażał się jak anioł. Sama niewinność i gładkie słówka. – Wykorzystują swoich najlepszych ludzi – stwierdził Roote cicho, wbijając wzrok w blat biurka. – Jak skończyła się Wasza rozmowa? – Och, idealnie, muszę przyznać. Stwierdził, że jego poufne informacje najwyraźniej były mylne, bardzo mylne i śledztwo natychmiast zostanie przerwane. – Co oznacza, że właśnie się zaczęło. – Lawrence Roote wziął ołówek i złamał go w lewej dłoni. – Dzięki, Brooksie. Jestem Ci bardziej wdzięczny, niż mogę to wyrazić. – Co się dzieje, Lany? – Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Kiedy się dowiem, dam Ci znać. Franklyn Wagner, prezenter dziennika MBC, cieszącego się w kraju największą oglądalnością programu informacyjnego, siedział w garderobie, wprowadzając poprawki do tekstu, który miał odczytać za czterdzieści pięć minut przed kamerami. Usłyszał stukanie do drzwi i zawołał obojętnie: – Wejść. – Cześć, panie Szczery – powiedział Emmanuel Chernov, dyrektor sieci d/s produkcji dziennika, wchodząc

do środka i zamykając za sobą drzwi. Podszedł do krzesła i usiadł na nim. – Znowu masz problemy ze słowami? Nie lubię się powtarzać, ale chyba mamy za mało czasu, aby zmienić teleprompter. – A ja nie lubię powtarzać, że nie będziesz musiał go zmieniać. Nic z tego, co teraz robię, nie byłoby konieczne, gdybyś zatrudniał ludzi, którzy potrafiliby bez błędu napisać słowo „dziennikarz”, albo nawet znali jego podstawowe znaczenia. – Wy, dziennikarze prasowi, albo może raczej powinienem powiedzieć, uciekinierzy z prasy, których teraz stać na domy z basenami w Hamptons, zawsze narzekacie. – Byłem raz w Hamptons, Manny – odparł przystojny siwowłosy Wagner, nie przestając poprawiać tekstu. – I mogę Ci zaręczyć, że już się tam nie pojawię. Chcesz posłuchać dlaczego? – Jasne. – Plaże pełne są ludzi obojga płci, albo bardzo grubych, albo bardzo chudych, spacerujących po piasku z korektami szczotkowymi w ręku, aby udowodnić, że są pisarzami. A wieczorami zbierają się w kawiarniach przy świecach, aby wychwalać pod niebiosa swoje wypociny i dopieszczeć swoje ego kosztem wydawniczego motłochu. – Trochę ostro powiedziane, Frank. – Ale oddaje istotę sprawy. Wychowałem się na farmie w Vancouver; jeżeli wiatry od Pacyfiku naniosły tam piasku, tego roku nie było zbiorów. – Rodzaj przenośni, prawda?

– Być może, ale nie cierpię pisarzy, w telewizji czy gdzie indziej, którzy sypią piasek między słowa… No, skończyłem. Jeżeli nie będzie żadnych ekstranowości, będziemy mieli w miarę porządnie przygotowany tekst. – Nikt nie może Ci zarzucić, że jesteś skromny. – I wcale takiego nie udaję. A skoro mówimy o skromności, na którą masz wyłączność, powiedz mi, dlaczego tu jesteś, Manny? Sądziłem, że przekazałeś wszelkie krytyczne uwagi i pretensje dyżurnemu kierownikowi produkcji? – Sprawa dotyczy czegoś innego, Frank – rzekł Chernov. Jego przysłonięte ciężkimi powiekami oczy spoglądały smutno. Miałem dzisiaj po południu gościa, faceta z FBI. Bóg mi świadkiem, nie mogłem go zlekceważyć, prawda? – Chyba tak. Czego chciał? – Mam wrażenie, że Twojej głowy. – Słucham? – Jesteś Kanadyjczykiem, prawda? – Owszem, i jestem z tego dumny. – Gdy studiowałeś na uniwersytecie… uniwersytecie… – Uniwersytecie Kolumbii Brytyjskiej. – Tak, właśnie na nim. Czy protestowałeś przeciwko wojnie w Wietnamie? – Owszem. Sprzeciwiałem się jej w zdecydowany sposób. – Odmówiłeś służby wojskowej?

– Nie mieliśmy obowiązku służenia, Manny. – Ale nie poszedłeś do wojska. – Nie proszono mnie o to, a gdyby tak zrobiono, odmówiłbym. – Byłeś członkiem Ruchu na Rzecz Powszechnego Pokoju, mam rację? – Tak, byłem. Większość z nas sympatyzowała z nim, choć nie wszyscy byli jego członkami. Wiedziałeś, że częściowo finansowały go Niemcy? – Niemiecka młodzież, organizacje studenckie, z całą pewnością nie instytucje rządowe. Bonn nie ma prawa uczestniczenia w konfliktach zbrojnych ani nawet podejmowania dyskusji parlamentarnych na ten temat. Ich akt kapitulacji wyraźnie formułował wymóg neutralności. Dobry Boże, czy mimo swojej funkcji o niczym nie masz pojęcia? – Wiem, że wielu Niemców należało do Ruchu na Rzecz Powszechnego Pokoju, a Ty byłeś jego dość znaczącym członkiem. „Powszechny Pokój” może jednak mieć jeszcze inne znaczenie, takie na przykład jak wysunięta przez Hitlera koncepcja „pokoju przez powszechną potęgę i moralną siłę”. – Czy bawisz się w paranoicznego Hebrajczyka, Manny? Jeżeli tak, to może powinienem Ci przypomnieć, że moja teściowa jest Żydówką, co jak sam dobrze wiesz, ma większe znaczenie, niż gdyby Żydem był jej ojciec. W konsekwencji moje dzieci trudno uznać za Aryjczyków. Ten niezaprzeczalny fakt dyskwalifikuje mnie jako ewentualnego członka Wehrmachtu. Poza tym wiem na

pewno, że niemiecki rząd nie miał nic wspólnego z RRPP. – Mimo wszystko niemieckie wpływy były w nim bardzo wyraźnie widoczne. – Poczucie winy, Manny, powodem tego było głębokie poczucie winy. I co u diabła chcesz przez to powiedzieć? – Ten człowiek z FBI chciał wiedzieć, czy masz jakieś związki z nowymi politycznymi ruchami w Niemczech. W końcu Wagner to niemieckie nazwisko. – Nie wierzę własnym uszom! Clarence „Clarr” Ogilvie, emerytowany prezes rady nadzorczej Global Electronics, skręcił w Greenwich w stanie Connecticut swoim zrekonstruowanym duesenbergiem z Merritt Parkway na zjazd położony najbliżej jego domu – albo posiadłości, jak sarkastycznie nazywała to miejsce prasa. W latach zamożności rodziny, przed krachem z 1929 roku, trzech akrów ziemi z basenem o zwykłych wymiarach i bez kortu tenisowego lub stajni nie traktowano właściwie jako posiadłości. Ponieważ jednak „wyrósł z pieniędzy”, stawał się często obiektem krytyki, zupełnie jakby przyjście na świat w bogatej rodzinie było jego prywatnym wyborem, a późniejsze osiągnięcia nie miały znaczenia i stanowiły jedynie wynik kosztownej kampanii reklamowej, na którą najwyraźniej było go stać. Zapominano, albo mówiąc brutalniej, świadomie nie zwracano uwagi na lata, kiedy pracował dwanaście do piętnastu godzin dziennie, przekształcając przynoszące minimalne dochody rodzinne przedsiębiorstwo w jedną z najbardziej efektywnych firm elektronicznych w całym

kraju. Po ukończeniu studiów pod koniec lat czterdziestych, stał się zagorzałym rzecznikiem nowych technologii i kiedy przejął rodzinną firmę, natychmiast zorientował się, że ma ona przynajmniej dziesięć lat opóźnienia. Zwolnił praktycznie biorąc wszystkich członków kierownictwa, zapewniając im emerytury miał nadzieję, że będzie go na nie stać – i zatrudnił podobnie jak on myślących fanatyków techniki komputerowej. Dobierał te młode tygrysy – i tygrysice – ze względu na ich talenty, a nie płeć. Na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych dokonane przez jego zespoły długowłosych, ubranych w dżinsy i palących trawkę naukowców wynalazki techniczne zwróciły wreszcie uwagę Pentagonu – z hukiem i trzaskiem. Cierpliwość wyprasowanych i wykrochmalonych „mundurków” była wystawiana na poważną próbę przez pogardzane, zaniedbane „brody” i „minispódniczki”. Ci barbarzyńcy niedbale kładli nogi na politurowanych biurkach albo obgryzali paznokcie, cierpliwie objaśniając nowe osiągnięcia techniki. Ale oferowane przez nich produkty były niezwykle kuszące, a potencjał militarny narodu zdecydowanie wzrósł. A rodzinny interes stał się ogólnoświatowym. To wszystko było wczoraj, pomyślał Clarr Ogilvie, jadąc bocznymi drogami, prowadzącymi do jego domu. A dzisiaj nastąpił dzień, którego nie przewidziałby nawet w najkoszmarniejszym śnie. Zdawał sobie sprawę, że nigdy nie był najbardziej popularnym członkiem tak zwanego kompleksu

przemysłowowojskowego, ale ten incydent przekraczał granice wyobraźni. Krótko mówiąc, został uznany za potencjalnego wroga swojego kraju, ukrytego fanatyka popierającego rozwijający się w Niemczech ruch faszystowski – nazistowski! Do Nowego Jorku pojechał na spotkanie z Johnem Saxem, adwokatem i dobrym przyjacielem, który poinformował go przez telefon, że zaistniała kryzysowa sytuacja. „Czy dostarczyłeś niemieckiej firmie o nazwie Oberfeld elektroniczne wyposażenie, które między innymi umożliwia połączenia satelitarne? – Tak, oczywiście. Sprawdzone przez F. T. C., chłopców od eksportu i Departament Stanu. Nie był wymagany certyfikat ostatecznego użytkownika. – Czy wiesz, czym jest Oberfeld, Clarr? – Wiem tylko to, że w terminie płacili rachunki. Już Ci powiedziałem, że ich sprawdzono. – Nigdy nie kontrolowałeś, że tak powiem, bazy przemysłowej Oberfeldu? – Wiedzieliśmy, że chcą rozwijać swoją elektronikę. Wszystko pozostałe leżało w gestii kontroli eksportu w Waszyngtonie. – Oczywiście, to jest punkt dla nas. – O czym Ty mówisz, John? – To naziści, Clarr, nowe pokolenie nazistów. – Skąd u diabła mielibyśmy o tym wiedzieć, skoro nawet Waszyngton nie miał pojęcia? – Na tym będziemy opierali naszą obronę. – Obronę przeciwko czemu?

– Niektórzy mogą twierdzić, że wiedziałeś o tym, o czym nie wiedział Waszyngton. Że z własnej woli i w pełni świadomie dostarczyłeś bandzie nazistów najnowszy sprzęt łączności. – Przecież to absurd! – Ale równie dobrze może być oskarżeniem, przeciwko któremu będziemy musieli się bronić. – Na litość boską, dlaczego? – Ponieważ jesteś na liście, Clarr, tak mi oznajmiono. I nie należysz do szczególnie uwielbianych osób. Osobiście, radziłbym Ci się pozbyć tego Twojego duesenberga. – Co? Przecież to zabytek. – Ale niemiecki. – Bzdura. Duesenbergi były amerykańskimi samochodami, produkowano je przede wszystkim w Wirginii. – No, ale nazwa, sam rozumiesz. – Nie, nic z tego nie rozumiem, do cholery!” Clarence „Clarr” Ogilvie, wjechał na podjazd, zastanawiając się, co właściwie ma powiedzieć żonie. Starszy mężczyzna z ogoloną głową i w grubych okularach w szylkretowej oprawie powiększających jego oczy stał w odległości dziesięciu metrów od kolejki pasażerów potwierdzających swoje rezerwacje na rejs 7000 Lufthansy do Stuttgartu. Razem z biletem każdy podawał paszport i jedyna przerwa w odprawie następowała, w momencie gdy urzędnicy sprawdzali paszporty z informacją pojawiającą się na niewidocznym dla pasażerów ekranie komputera

umieszczonego z lewej strony biurka. Łysy mężczyzna już dokonał formalności i miał w kieszeni swoją kartę pokładową. Obserwował z niepokojem, jak siwowłosa kobieta podeszła do urzędnika i podała mu dokumenty. Po chwili odetchnął z ulgą – żona odeszła od stanowiska. Spotkali się trzy minuty później przy kiosku z gazetami. Oglądali wystawione czasopisma, ale odzywali się do siebie jedynie szeptem. – Już po wszystkim – rzekł mężczyzna po niemiecku. – Za dwadzieścia minut wsiadamy do samolotu. Pójdziesz na samym początku, a ja na końcu. – Czy nie przesadzasz z ostrożnością, Rudi? Przecież gdyby ktokolwiek choć trochę się nami zainteresował, nasze paszporty są bez zarzutu, choć wystawione na kogoś innego. – Wolę w tych sprawach nadmierną ostrożność od beztroski. Rano zauważą moją nieobecność w laboratorium… mogli już ją spostrzec, jeżeli któryś z kolegów usiłował się ze mną skontaktować. Zbliżamy się w oszałamiającym tempie do udoskonalenia światłowodów, dzięki czemu będziemy mogli przechwytywać międzynarodowe połączenia satelitarne bez względu na ich częstotliwość nadawania. – Wiesz, że to są dla mnie Opowieści Hoffmana. – Nie żadne bajki, moja droga, ale solidne, udokumentowane badania naukowe. Pracowaliśmy na zmianę, dwadzieścia cztery godziny na dobę, i w każdej chwili któryś ze współpracowników może zechcieć

sprawdzić postępy prac na naszym komputerze. – Więc niech sobie sprawdza. – Tępa jesteś! Mam ze sobą dyskietkę, a poza tym wprowadziłem wirusa do systemu. – Wiesz, Twoja łysina jest o wiele bardziej interesująca, niż grzywa białych włosów, Rudi. I jeżeli kiedykolwiek dojdzie do tego, że będę miała tyle siwych włosów, wybaczę Ci, jeżeli znajdziesz sobie kochankę. – Jesteś zupełnie niemożliwa, kochanie. – Ach, w takim razie po co zajmujemy się tymi bzdurami. – Powtarzałem Ci już tyle razy. Bruderschaft, liczy się tylko Bruderschaft. – Polityka tak mnie nudzi. – Zobaczymy się w Stuttgarcie. A przy okazji, kupiłem Ci ten naszyjnik z brylantami, który widziałaś u Tiffany’ego. – Jesteś cudowny! Każda kobieta w Monachium będzie mi zazdrościła! – W Vaclabruck, moja droga. Monachium tylko w weekendy. – Co za nuda! Arnold Argossy, radiowy i telewizyjny „impresario” histerycznego, ultrakonserwatywnego skrzydła amerykańskiej prawicy, wcisnął swoje gigantyczne kształty w zbyt ciasny fotel przy konsolecie. Nałożył słuchawki i spojrzał na przyciemnioną szybę. Za nią znajdował się producent i technicy, dzięki którym jego wysoki, zgrzytliwy głos uwielbiany przez wyborców był

słyszalny w całym kraju w rozmaitych okienkach czasowych. Tylko niektóre z nich przypadały na okres największej oglądalności, ponieważ oszałamiająca niegdyś ilość słuchaczy zaczęła się zmniejszać, zrażona być może jego wyjątkowo napastliwymi atakami na wszystko, co uznał za liberalne, jednocześnie bez przedstawiania żadnych konkretnych alternatyw. Stopniowy spadek notowań nie miał żadnego wpływu na stan ducha Argossy’ego. W dalszym ciągu karmił swoją okrojoną już publiczność nasilającymi się napaściami na „liberałokomuchów”, „feminofaszystki”, na „morderców nie narodzonych”, „bezdomnych naciągaczy” i innych temu podobnych, co w rezultacie mogło zniechęcić nawet liczną „cierpliwą, spokojną większość”, która zaczęła podawać w wątpliwość te opinie. Zapaliło się czerwone światełko. EMISJA. – Witaj Ameryko i Wy szczerzy synowie i córki gigantów, którzy stworzyli naród na ziemi zamieszkanej przez dzikusów i uczynili ją rajem. Tu Wasz A. A. Dziś po południu chciałbym usłyszeć Wasze wypowiedzi! Zdanie uczciwych, ciężko pracujących obywateli tego wielkiego kraju, zbrukanego i zhańbionego przez ludzi opętanych seksem, walczących z religią, niszczących moralność. Innymi słowy – głupich pochlebców, którzy rządzą, nabijając sobie jednocześnie kieszenie Waszymi pieniędzmi. Posłuchajcie najnowszej wiadomości, przyjaciele! W Kongresie zgłoszono ustawę, dzięki której z Waszych podatków można będzie opłacać obowiązkowe

lekcje wychowania seksualnego, przeznaczone specjalnie dla młodzieży z miast. Możecie w to uwierzyć? Nasze pieniądze przepuszczone na coś takiego, nasze dolary wyrzucone na zakup przynajmniej miliona kondonów dziennie, aby rozbestwione potomstwo naszych leniwych i głupich współobywateli mogło cudzołożyć, kiedy tylko im… nie, nie powiem tego, w końcu to program rodzinny. Głosimy moralność naszego Boga, nie poddajemy się niskim, prymitywnym podnietom Lucyfera, księcia piekieł… Jakie może być rozwiązanie, by położyć kres tej szaleńczej rozpuście? Odpowiedź jest tak oczywista, że słyszę, jak ją wykrzykujecie. Sterylizacja, moi przyjaciele! Dobroczynne uniemożliwienie prokreacji spowodowanej chucią, ponieważ nie jest to przejaw miłości małżeńskiej. Chuć jest zwierzęcym instynktem i żadna tak zwana edukacja seksualna nie może jej uleczyć, a jedynie ją spotęguje! A teraz i Wy, i ja wiemy o czym mowa, prawda? Ach tak? Już słyszę chórek liberałów wrzeszczących o rasizmie! Ale pytam Was, przyjaciele, czy można nazwać rasizmem propagowanie programu, który bez najmniejszych wątpliwości przyniesie dobrodziejstwo tym właśnie ludziom, których upadla ich własna rozwiązłość? Nie przypuszczam. A co Wy myślicie? – Dobra! – zawołał pierwszy słuchacz. – Nie mam nic do nikogo, ale myślę, że gdybyśmy z pomocy społecznej zapłacili każdemu czarnemu po dwadzieścia pięć tysięcy, żeby sobie wrócił do Afryki i założył własny szczep,

czarnuchy złapaliby to obydwiema rękami. Nawet sobie policzyłem. Byłoby taniej, no nie? – Nie możemy propagować emigracji za pośrednictwem przekupstwa, proszę pana. Byłaby to działalność niezgodna z konstytucją. Ale powiem tylko tyle – dobre! Następny, proszę. – Dzwonię z miasta Nowy Jork, dolna część West Side. Muszę Ci powiedzieć, A. A., że kubańskie żarcie śmierdzi mi na cały dom i nie rozumiem napisów na sklepach. Czy nie moglibyśmy pozbyć się tych od Castro i wysłać ich tam, skąd przyjechali? – Nie możemy również popierać etnicznych niechęci, proszę pana, ale pomijając niefortunny epitet, jakim zastąpił pan nazwę narodowości, muszę przyznać, że ma pan rację. Niech pan napisze do swoich kongresmanów i senatorów i zapyta, dlaczego nie wysłali grupy likwidacyjnej, aby usunęła tego komunistycznego dyktatora. Co jeszcze? – Dobra jest, A. A.! Senatorzy i kongresmani powinni nas słuchać, prawda? – Z całą pewnością, przyjacielu. – Wspaniale! A kim oni są? – Tą informacją dysponuje pański urząd pocztowy. Proszę o następnego słuchacza Argonauty Argossy’ego. – Dobry wieczór, mein Herr. Dzwonię do pana z Monachium w Niemczech, gdzie właśnie mamy wieczór. Słuchamy pana za pośrednictwem stacji Religia Świata i dziękujemy Bogu za to, że dał nam pana. Jak również

dziękujemy panu za wszystko, co dla nas pan uczynił! – Co to takiego, u diabła? – zapytał Argossy, zasłaniając mikrofon i spoglądając na przyciemnioną szybę. – SRS jest dla nas cholernie dobrym rynkiem, Arnie – usłyszał w słuchawkach głos producenta. – Na krótkich falach docieramy aż do Europy. Bądź miły i słuchaj tego faceta, on płaci i to sporo. – A więc jak wyglądają sprawy w Monachium, przyjacielu? – O wiele lepiej, ponieważ słyszymy pański głos, Herr Argossy. – Bardzo mi miło. Jakiś rok temu byłem w Waszym pięknym mieście i jadłem tam najlepszą w życiu kwaszoną kapustę z kiełbasą. Dawali ją z tłuczonymi kartoflami i musztardą. Wspaniałe. – Przede wszystkim pan jest wspaniały, mein Herr Jest pan na pewno jednym z nas, jednym z ludzi Nowych Niemiec. – Obawiam się, że nie wiem, o czym pan… – Naturlich, wie pan! Zbudujemy nową Rzeszę, Czwartą Rzeszę i zostanie pan naszym ministrem propagandy. Będzie pan o wiele skuteczniejszy niż Goebbels. Jest pan o wiele bardziej przekonujący! – Co jest, do cholery?! – ryknął Arnold Argossy. – Wyłączyć mikrofony i zatrzymać taśmę! – wrzasnął producent. – Chryste, ile stacji puszczało to na żywo? – Dwieście dwanaście – odparł obojętnie technik. – Kurwa mać – westchnął producent, padając na fotel. * * *

”WASHINGTON POST” Dyskretne dochodzenia niepokoją Kapitol Agenci FBI krążą zadając pytania WASZYNGTON D. C., PIĄTEK. „Washington Post” dowiedział się, że agenci Federalnego Biura Śledczego krążą po całym kraju zasięgając informacji o wybitnych przedstawicielach Senatu i Izby Reprezentantów, a także członkach administracji. Sens tych dochodzeń nie jest jasny, a Sąd Najwyższy nie zarządził ani nawet nie potwierdził prowadzenia takiego śledztwa. Pogłoski jednak krążą podtrzymywane przez rozgniewanego senatora Lawrence’a Roote’a z Kolorado. Rzecznik prasowy Roote’a poinformował, że poprosił on o natychmiastowe spotkanie z prokuratorem generalnym. Jednakże po tej konferencji Roote również odmówił skomentowania całej sprawy, oświadczając jedynie, że nastąpiło nieporozumienie. Wiadomość, że inne „nieporozumienia” tego typu mają miejsce również poza stolicą, nadeszła ubiegłej nocy, kiedy popularny i cieszący się ogólnym szacunkiem prezenter wieczornego dziennika MBC, Franklyn Wagner, wykorzystał ostatnie dwie minuty na wypowiedź, którą nazwał „osobistym komentarzem”. W jego zazwyczaj spokojnym głosie wyraźnie słychać było gorycz, jeżeli nie powstrzymywaną wściekłość. Zaatakował kogoś, kogo określił jako: „hieny paranoicznej czujności, które aby szkalować tych, którzy narazili się na ich niezadowolenie, posługują się ich dawnymi, moralnie uzasadnionymi poglądami politycznymi, sięgając nawet do nazwisk i pochodzenia. „Przypomniał „masową histerię

z czasów McCarthy’ego, kiedy przyzwoici ludzie byli niszczeni pomówieniami i bezpodstawnymi oskarżeniami”, kończąc swoje wystąpienie stwierdzeniem, że jest „wdzięcznym gościem tego wspaniałego kraju” – Wagner jest Kanadyjczykiem – ale wsiądzie do najbliższego samolotu do Toronto, jeżeli on i jego rodzina „będzie stawiana pod pręgierzem”. Bombardowany następnie pytaniami, odmówił komentarza, stwierdzając jednocześnie, że podżegacze wiedzą, o kim mówi, i że „to wystarczy”. MBC stwierdziła, że jej centrale telefoniczne były przeciążone: dzwoniło podobno wiele tysięcy osób, z których ponad osiemdziesiąt procent popierało Wagnera. Jedyna poszlaka, jaką był w stanie ustalić nasz reporter, zdaje się wskazywać, iż dochodzenia są w jakiś sposób związane z aktualnymi wydarzeniami w Niemczech, gdzie do struktur rządowych Bonn zdołali przeniknąć reprezentanci skrajnej prawicy. * * * W ciągle nie wykończonym kompleksie medycznym głęboko w lasach Vaclabruck Gerhardt Kroeger chodził gniewnie tam i z powrotem przed siedzącą na krześle swoją żoną Gretą. – Wiemy tylko, że żyje – mówił z podnieceniem. – Przetrwał pierwszy kryzys i wprawdzie dobrze to świadczy o moim zabiegu, ale nie jest bezpieczne dla sprawy.

– Dlaczego, Gerhardzie? – zapytała pielęgniarka. – Ponieważ nie możemy go znaleźć! – I co z tego? Przecież wkrótce umrze, prawda? – Tak, oczywiście, ale jeżeli nastąpi wylew krwi do mózgu i umrze wśród naszych wrogów, ich lekarze niewątpliwie dokonają sekcji. Odnajdą wtedy mój implant, a do tego nie możemy dopuścić! – Nie jesteś w stanie temu zapobiec, dlaczego więc się martwisz? – Bo trzeba go odnaleźć. Muszę go odnaleźć. – W jaki sposób? – W czasie jego ostatnich dni, ostatnich godzin, nadejdzie taki moment, gdy będzie musiał nawiązać ze mną kontakt. Stanie się do tego stopnia zdezorientowany, że zażąda instrukcji, poleceń. – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. – Wiem. Bo nie znam odpowiedzi. Zadzwonił telefon stojący na stoliku obok jego żony. Podniosła słuchawkę. – Tak? Tak, oczywiście, Herr Doktor. – Greta przykryła mikrofon dłonią. – Dzwoni Hans Traupman. Mówi, że sytuacja jest alarmowa. – Przypuszczam, on bardzo rzadko dzwoni. – Kroeger wziął słuchawkę od żony. – Domyślam się, że zaszło coś wyjątkowego, doktorze. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz dzwonił pan do mnie. – Godzinę temu w Monachium aresztowano generała von Schnabe. – Dobry Boże, za co? – Działalność wywrotowa, podżeganie do rozruchów, przestępstwa przeciwko państwu, cały ten prawniczy

śmietnik, który nasi przodkowie udoskonalili w o wiele bardziej sprzyjających okolicznościach. – Ale dlaczego? – Najwidoczniej Twój Harry LathamLassiter nie był jedynym, któremu udało się przeniknąć do Waszej doliny. – Nieprawdopodobne! Każdy z naszych ludzi był poddany najbardziej rygorystycznym badaniom, włącznie z elektroniczną kontrolą mózgu, która wyjawiłaby kłamstwa, wątpliwości, najmniejsze wahania. Sam opracowałem te programy, są niezawodne. – Być może jeden z nich po opuszczeniu doliny zmienił poglądy. W każdym razie von Schnabe został zatrzymany przez policję i zidentyfikowany w czasie grupowej konfrontacji. Nie mógł jednak zobaczyć oskarżającej go osoby. Według okruchów informacji, które udało nam się zgromadzić, mogła to być kobieta, ponieważ najwyraźniej wspominano o napastowaniu seksualnym. Słyszano, jak średniego stopnia oficer policji żartował na ten temat ze swoimi kolegami w komisariacie w Monachium. – Ciągle uprzedzałem generała, ostrzegałem go bez przerwy przed jego związkami z żeńskim personelem. Zawsze mi odpowiadał: „Przy całym swoim wykształceniu, Kroeger, zupełnie tego nie rozumiesz. Słowo „generał” kojarzy się z władzą, a władza jest istotą seksu. One mnie pożądają. „ – I nawet nie był generałem – powiedział Traupman. – A tym bardziej von. – Doprawdy? Sądziłem…

– Sądziłeś to, co miałeś sądzić, Gerhardzie – przerwał mu doktor z Norymbergi. – Schnabe jest błyskotliwym specjalistą w zakresie operacji wojskowych, pełnym poświęcenia członkiem naszej sprawy; niewielu spośród nas tak jak on mogłoby odnaleźć takie miejsce, stworzyć naszą dolinę i zarządzać nią – na tym polegała jego wyjątkowa siła. Prawdę mówiąc, w kategoriach medycznych był, a raczej jest, socjopatą o wybitnej inteligencji, człowiekiem, jakiego potrzebuje taki ruch jak nasz, szczególnie na początkowym etapie. Potem, oczywiście, tacy ludzie są zastępowani innymi. Na tym polegał błąd Trzeciej Rzeszy: oni uwierzyli w swoje fałszywe tytuły, uznali je za autentyczne i odsunęli prawdziwych generałów, którzy mogli wygrać wojnę, przeprowadzając w odpowiednim momencie inwazję na Anglię. My nie popełnimy takich błędów. – A co zrobimy teraz, Herr Doktorr? – Postanowiliśmy, że Schnabe zostanie dziś w nocy zastrzelony w swojej celi. Morderca użyje pistoletu z tłumikiem. Nietrudne zadanie, bezrobocie jest wysokie nawet wśród kryminalistów. Należy tego dokonać, zanim rozpoczną się przesłuchania, zwłaszcza przy użyciu amytalu. – A Vaclabruck? – Teraz Ty poprowadzisz cały ośrodek. Natomiast nas, naszego przywódcę w Bonn, niepokoi Twój skomputeryzowany robot w Paryżu. Kiedy on wreszcie umrze, na litość boską?

– Za jeden dzień, maksimum za trzy. Nie może wytrzymać dłużej. – Doskonale. – Proszę mi wybaczyć, Herr Traupman, ale musimy się liczyć z gwałtownym wylewem w płacie potylicznym. – Tam gdzie umieściłeś swój implant? – Tak. – Musimy go odnaleźć, zanim do tego dojdzie. Jeżeli odkryją jednego robota, uwierzą, że istnieją tysiące innych! – Właśnie rozmawiałem o tym z żoną. – Rozumiem. Co sugeruje Greta? – Zgadza się ze mną – odparł Kroeger, mimo że jego żona wstała i pokręciła gwałtownie głową. – Muszę polecieć do Paryża i spotkać się z naszymi ludźmi. Najpierw z blitztragerami, bo chyba czegoś nie dopilnowali. Potem z naszą wtyczką w ambasadzie amerykańskiej. Musimy uściślić, co wie o organizacji „Antyninus”. Wreszcie z naszym człowiekiem w Deuxieme Bureau. Waha się. – Bądź ostrożny z Moreau. Jest jednym z nas, ale to Francuz. Właściwie nie wiemy, po czyjej jest stronie.

ROZDZIAŁ 12 Drew Latham, występujący obecnie w roli swojego brata Harry’ego, czekał w cieniach Trocadero, za pomnikiem króla Henryka, przyciskając do oczu nocną lornetkę. W odległości niemal stu metrów po drugiej stronie szerokiego betonowego chodnika pomiędzy pomnikami Ludwika Czternastego i Napoleona Pierwszego znajdowały się również pogrążone w mroku miejsca. W czasie swojej ostatniej rozmowy z Karin de Vries tutaj właśnie wyznaczył spotkanie kurierowi. Miano mu dostarczyć wybrane poufne dokumenty z gabinetu jego „zabitego brata”. Była dwudziesta trzecia i paryską noc rozświetlał letni księżyc, i Drew Latham poczuł przypływ otuchy. Z czarnego samochodu zaparkowanego w długim, łukowato wygiętym wejściu do Pałacu Chaillot wysiadło dwóch mężczyzn. Mieli na sobie ciemne, urzędowe garnitury i szli w kierunku punktu spotkania, trzymając w rękach teczki wypełnione rzekomo dokumentami z biurka „brata”, o których „pilne dostarczenie” poprosił. Byli to neonaziści, ponieważ zgodnie z ustaleniami Karin de Vries nie przekazała ostatniego polecenia. Ich obecność była więc niezbitym dowodem, że jej telefon był podsłuchiwany gdzieś na terenie ambasady. Drew wmieszał się w luźną grupkę spacerowiczów, z których większość stanowili zagraniczni turyści z aparatami fotograficznymi. Co chwila tu i ówdzie błyskały flesze.

Kołnierz marynarki miał podniesiony, czarna czapka z daszkiem częściowo zakrywała mu twarz, gdy przeciskał się przez tłum, stale pozostając w otoczeniu którejś z grupek, do chwili gdy znalazł się w odległości około piętnastu metrów od wyznaczonego miejsca. Przyglądał się obu mężczyznom, stojącym między dwoma posągami. Zachowywali się spokojnie i gdyby nie powoli obracające się głowy, ich również niemal można by wziąć za posągi. Latham wmieszał się w najbliższą grupę turystów i natychmiast z niepokojem zauważył, że są to Azjaci i na domiar złego zdecydowanie niżsi od niego. Kolejny niewielki tłum Europejczyków zbliżał się z przeciwnej strony. Przyłączył się do niego i nagle uświadomił sobie ironię losu – turyści rozmawiali po niemiecku. Być może był to pomyślny omen, zresztą później sytuacja rzeczywiście zaczęła wyglądać optymistycznie. Cała grupa zbliżyła się do pomnika Napoleona, zdobywcy nad zdobywcami, i w ożywionych komentarzach zwiedzających pojawiło się pewne wyraźne skojarzenie. Sieg Nappy! pomyślał Drew wpatrując się w dwóch fałszywych kurierów, znajdujących się obecnie w odległości niecałych trzech metrów od niego. Nadeszła pora, by coś zrobić, ale Latham nie był pewien, co. Aż nagle go olśniło. Les rues de Montparnasse. Kieszonkowcy. Plaga siódmego arrondissement. Wybrał najbardziej szczupłą kobietę w swoim otoczeniu i nagle zerwał jej torebkę z ramienia. – Ein Dieb! – wrzasnęła. W panującym półmroku

Drew cisnął torebkę nic nie podejrzewającemu mężczyźnie, który stał najbliżej pierwszego fałszywego posłańca z ambasady, po czym popchnął na niego sąsiednią parę i kilku jeszcze mężczyzn, wykrzykując jednocześnie bezsensowne słowa w języku, który miał przypominać niemiecki. W ciągu kilku sekund przed pomnikiem zapanowało spore zamieszanie. Krzyki narastały gwałtownie, gdy wszyscy w tłumie starali się odnaleźć w mroku złodzieja i skradzioną torebkę. Pierwszy pseudokurier znalazł się w kłębowisku ludzi i nieporadnie starał się wyrwać z tłoku, kiedy nagle pojawił się przed nim Latham. – Heil Hitler – powiedział cicho Drew i z całej siły uderzył mężczyznę w grdykę. Gdy neonazista upadł, Latham przeciągnął go w mrok zalegający za pomnikami. Musiał jakoś wydostać tego człowieka z Trocadero! Wydostać, a jednocześnie wymknąć się drugiemu kurierowi i ich grupie wsparcia, która mogła znajdować się w czarnym samochodzie. Przybył na to spotkanie podobnie jak na wszystkie poprzednie, przygotowany, a całe wyposażenie dostarczyli mu ludzie z organizacji „Antyninus”: spray Arcane, który miał sparaliżować struny głosowe, drut do skrępowania rąk i telefon komórkowy z nie dającym się zidentyfikować numerem. Wykorzystał dwa pierwsze elementy wyposażenia, ponownie ogłuszywszy przychodzącego do przytomności jeńca, a potem wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki aparat. Wybrał zastrzeżony numer domowego telefonu

pułkownika. – Tak? – rozległ się cichy głos. – Witkowski, to ja. Mam jednego. – Gdzie jesteś? – Trocadero, północna strona, ostatni posąg. – Sytuacja? – Nie jestem pewien. Jest jeszcze jeden człowiek i samochód, czarny, czterodrzwiowy, zaparkowany nieco dalej. Nie wiem, kto jest w środku. – Czy jest dużo ludzi? – O tyle o ile. – W jaki sposób złapałeś swojego? – Czy mamy na to czas? – Jeżeli mam działać skutecznie, musimy mieć. Jak? – Grupa turystów przy punkcie spotkania. Wyrwałem torebkę i wywołałem zamieszanie. – To dobrze. Będziemy rozwijać tę sytuację. Zadzwonię na policję i powiem, że według naszych informacji jakiś Amerykanin mógł tam zostać zamordowany w celach rabunkowych. – Tam byli Niemcy. – To właściwie bez znaczenia. Syreny powinny zacząć wyć za kilka minut. Przedostań się na południową stronę i jakoś przemknij na ulicę. Wkrótce tam będę. – Jezu, Stanley, ten facet cholernie dużo waży! – Jesteś bez formy? – Do diabła, nie, ale co mam powiedzieć, jeżeli ktoś mnie zatrzyma?

– Holujesz pijanego Amerykanina. Każdy w Paryżu będzie tym zachwycony. Może powiem Ci, jak to będzie po francusku… albo właściwie nie, lepiej jeżeli wyjaśnisz po swojemu… będzie bardziej wiarygodne. Ruszaj się! Zgodnie z przewidywaniami pułkownika dziewięćdziesiąt sekund później skowyt syren wypełnił rozległą przestrzeń Trocadero i pięć samochodów policyjnych zatrzymało się przy wejściu do Pałacu Chaillot. Tłum rzucił się w stronę przewidywanych atrakcji, a Latham, ciągnąc za sobą bezwładną postać, przeszedł szybko na południową stronę. Gdy znalazł się już za posągami, zarzucił sobie neonazistę na plecy, przytrzymując go chwytem strażackim, i pobiegł przez mrok w stronę ulicy. Tam, zakrywając sobą bezwładne ciało jeńca, przyklęknął i czekał na sygnał Witkowskiego. Po chwili samochód ambasady podjechał do krawężnika i dwukrotnie mrugnął światłami, dając znak do ewakuacji. * * * ”NEW YORK TIMES” Tajne laboratorium rządowe okradzione Naukowiec Rudolph Metz zniknął. Wyniki badań przepadły. Baltimore, sobota. Dziś rano poproszono przedstawicieli władz o wizytę w położonym wśród wzgórz Rockland mało znanym i ściśle tajnym ośrodku naukowym, w którym przeprowadza się eksperymenty nad miniaturowymi systemami łączności. Powodem niepokoju personelu była niemożność skontaktowania się

z dr Rudolphem Metzem, cieszącym się międzynarodową sławą specjalistą w zakresie techniki światłowodowej. Doktor Metz nie odpowiadał na telefony ani na wezwania za pośrednictwem systemu przywoławczego, nie przyniosły również rezultatu wizyty w jego miejscu zamieszkania. Zaopatrzona w nakaz policja weszła do domu, nie znalazła jednak żadnych niepokojących śladów poza zaskakująco niewielką liczbą ubrań w szafach doktora Metza i jego żony. Nieco później pracownicy techniczni laboratorium poinformowali, że wyniki całorocznych badań zostały wykasowane z komputerów, a na ich miejscu pozostały jedynie ślady wskazujące na obecność wirusa. Dr Metz, siedemdziesięciotrzyletni niemiecki geniusz naukowy i zarazem człowiek, który nieustannie cieszył się swoim amerykańskim obywatelstwem, i „dziękował za nie Bogu”, był według sąsiadów z Rockland, dziwnym osobnikiem, podobnie zresztą jak jego czwarta żona. „Zawsze trzymali się na uboczu, poza momentami kiedy jego żona urządzała wielkie przyjęcia, na których popisywała się swoją biżuterią, i nikt właściwie ich nie znał”, stwierdziła sąsiadka, pani Bess Thurgold. „Nie mogę o nim nic powiedzieć – dodał Ben Marshall, adwokat z przeciwka. – Zamykał się całkowicie, gdy tylko wspomniałem o polityce, rozumiecie, co mam na myśli? Mieszkaliśmy tu razem, grupa ludzi, którym się powiodło… do diabła, nie stać by nas było na to, gdyby było inaczej, ale nigdy nie wyrażał żadnej opinii. Nawet na temat podatków!”

Przypuszcza się, że~pOwodem zniknięcia naukowca mogły być zaburzenia psychiczne wywołane przepracowaniem, problemy małżeńskie wynikające z różnicy wieku pomiędzy obecną żoną i wielokrotnie wstępującym w związki małżeńskie Metzem, a nawet porwanie przez terrorystyczną organizację, która mogłaby wykorzystać jego wiedzę. * * * Latham i Stanley Witkowski zawieźli nieprzytomnego pseudokuriera prosto do domu pułkownika na rue Dianę. Skorzystawszy z kuchennego wejścia, przewieźli neonazistę windą towarową na piętro Witkowskiego i zaciągnęli go do mieszkania. – Dzięki temu nie działamy oficjalnie, i bardzo dobrze – oznajmił Witkowski, gdy cisnęli niedoszłego zabójcę na leżankę. – Co? – Powiedziałem, że bardzo dobrze. Harry by mnie zrozumiał. Mówił po polsku. – Przykro mi. – Nie ma sprawy. Dobrze się dziś spisałeś… A teraz musimy obudzić tego typka i tak go przestraszyć, żeby zaczął gadać. – Jak to zrobimy? – Palisz? – Właściwie staram się ograniczać. – Nie jestem Twoim wyrzutem sumienia ani członkiem grupy odwykowej. Masz przynajmniej peta?

– No cóż, mam parę papierosów… na wszelki wypadek, sam rozumiesz. – Zapal jednego i daj mi. – Pułkownik zaczął klepać jeńca po policzkach i gdy powieki nazisty drgnęły, Witkowski wziął z ręki Lathama zapalonego papierosa. – Na barku stoi butelka wody Evian. Przynieś mi ją. – Bardzo proszę. – Hej, Jungel – zawołał Witkowski polewając twarz fałszywego kuriera, do chwili gdy otworzył on oczy. – Trzymaj swoje niebieskie ślepka otwarte, stary, ponieważ mam zamiar Ci je wypalić, rozumiesz? – Pułkownik przytrzymał żarzący się czubek papierosa w odległości pół centymetra nad lewym okiem Niemca. – Aaaaa! – wrzasnął więzień. – Proszę, nein! – Chcesz mi powiedzieć, że w gruncie rzeczy nie jesteś taki twardy? Do cholery, przecież paliliście ludzi, oczy, ciała, wszystko jak leci. – Żar papierosa wniknął w gałkę oczną neonazisty. – Aaaaaa! Pułkownik wolno odsunął rękę. – Może w tym oku odzyskasz wzrok, ale dopiero po odpowiedniej kuracji. A teraz, jeżeli przeprowadzę podobną operację na drugim, sprawa będzie wyglądała inaczej. Wypalę Ci źrenicę i jak Boga kocham, nawet ja sam nie wytrzymałbym bólu, nie mówiąc już o ślepocie. – Witkowski przesunął papierosa nad prawe oko. – No to zaczynamy, Wehrmacht, zobacz, jak to smakuje. – Nein… nein. Niech pan mnie pyta o wszystko, tylko niech pan tego nie robi! Gdy po chwili neonazista trzymał już worek

z lodem przyciśnięty do lewego oka, pułkownik odezwał się znowu: – Teraz już wiesz, Herman, czy jak się tam wabisz, do czego jestem zdolny. Przez takich skurwysynów jak Ty pięćdziesiąt lat temu straciłem dziadków w Auschwitz. Jeżeli o mnie chodzi, najchętniej nie tylko wypaliłbym Ci oczy, ale i urżnął jaja. A potem puściłbym Cię wolno i zobaczył, jak dajesz sobie radę! – Uspokój się, Stosh – powiedział Latham, chwytając Witkowskiego za ramię. – Nie mów mi, co mam robić, chłopaczku! Moi krewni ukrywali Żydów i poszli za to do gazu! – W porządku, ale teraz potrzebujemy informacji. – Dobrze już, dobrze. – Pułkownik odetchnął głęboko, a potem powiedział cicho. – Trochę mnie poniosło… Nawet nie wiesz, jak ja nienawidzę tych skurwysynów. – Wiem, i to dobrze, Stanley. Zabili mi brata. Przesłuchaj go teraz. – Dobra. Kim jesteś, skąd się wziąłeś i w czyim imieniu działasz? – Jestem jeńcem wojennym i nie mam obowiązku… Witkowski z całej siły grzbietem dłoni wyrżnął neonazistę w twarz rozcinając mu skórę złotym sygnetem z akademii wojskowej. – Owszem, jest wojna, skurwysynu, ale nie wypowiedziana i nie masz żadnych praw do niczego, poza tym, co będę mógł dla Ciebie wymyślić. I mogę Cię zapewnić, że to wcale nie będzie przyjemne. – Pułkownik spojrzał na Lathama. – Tam na biurku leży mój stary bagnet, którego używam do

otwierania kopert. Bądź taki dobry i przynieś mi go. Zobaczymy, jak się nim podcina gardło. Po to go w końcu wymyślono. Drew podszedł do biurka i powrócił z osadzonym w krótkiej rękojeści ostrzem, którym Witkowski zaczął szturchać szyję przerażonego fałszywego kuriera. – Bardzo proszę, chirurgu. – Zabawne, że mnie tak nazwałeś – powiedział o wiele od niego starszy weteran G-2. – Ostatniej nocy myślałem o mojej matce. Zawsze chciała, żebym został lekarzem, chirurgiem, konkretnie mówiąc. Powtarzała mi tysiące razy: „Masz takie duże, silne ręce, Stachu. Bądź doktorem, który robi operacje. Zarabiają dobre pieniądze…” Zobaczmy, czy mam do tego talent. – Pułkownik szturchnął palcem miękkie zagłębienie u nasady szyi Niemca. Mam wrażenie, że tu jest odpowiednie miejsce. Trochę mi to przypomina galaretkę, a wiesz, jak się ona łatwo rozstępuje, kiedy zagłębisz w niej łyżkę. Cholera, powinno się mieć pewną rękę do noża, a możesz mi wierzyć, to jest niezły kawał noża. Dobra, zróbmy pierwsze nacięcie… Jak Ci się to podoba? Nacięcie. – Nein! – wrzasnął neonazista i szarpnął się, czując spływający strumyk krwi. – Czego ode mnie chcecie? Nic nie wiem, wykonywałem jedynie rozkazy! – Kto Ci je wydawał? – Nie wiem! Dzwoniono do mnie… mężczyzna, czasami kobieta… podawali mój numer kodowy i musiałem słuchać.

– To mi nie wystarcza, śmieciu… – Mówi prawdę, Stosh – przerwał mu cicho Latham, powstrzymując Witkowskiego. – Niedawno, ten lipny kierowca powiedział mi właściwie słowo w słowo to samo. – Jakie dostałeś dziś rozkazy? – spytał pułkownik i nazista wrzasnął, czując zwiększający się nacisk ostrza. – Dziś w nocy! ryknął Witkowski. – Zabić go, ja, zabić zdrajcę, ale również mieliśmy koniecznie zabrać ciało i spalić je. – Spalić? – wtrącił się Drew. – Ja, a także obciąć głowę i również ją spalić, ale w innym miejscu, daleko od ciała. – Daleko od ciała? – Drew wbił spojrzenie w drżącego, przerażonego faszystę. – Przysięgam, nic więcej nie wiem! – Gówno prawda! – krzyknął pułkownik uderzając go w twarz. Przesłuchiwałem setki takich jak Ty, śmieciu, i znam się na tym. Zawsze w Waszych oczach widać coś, czego nie powiedzieliście, co zatailiście przed nami! Zabójstwo nie jest wielką sprawą, natomiast przeniesienie ciała, obcięcie głowy i spalenie wszystkiego może byłoby trochę trudniejsze, trochę bardziej niebezpieczne. Można to uznać za nieco porąbane nawet jak na Was, psychopatów. Czego nam nie powiedziałeś? Mów, albo zaraz złapiesz ostatni oddech! – Nein, proszę! On wkrótce umrze, ale nie może umrzeć wśród wrogów! Musimy pierwsi do niego dotrzeć!

– Musi umrzeć? – Ja, temu nie da się zapobiec. Pozostało mu tylko trzy, cztery dni, wiemy tylko tyle. Mieliśmy znaleźć go i zabić jeszcze dziś w nocy, gdzieś daleko, gdzie nikt go nie znajdzie. Oszołomiony Latham odszedł od leżanki, próbując zrozumieć informację, którą właśnie usłyszał. Nic nie miało sensu poza jednym najwyraźniej bezspornym wnioskiem. – Wysyłam tego szczura do francuskiego wywiadu, razem z naszymi kompletnymi zeznaniami i każdym jego słowem, które mamy zarejestrowane dzięki temu małemu urządzeniu na moim biurku – oznajmił Witkowski. – Wiesz co, Stosh stwierdził Drew, odwracając się i spoglądając na pułkownika – może powinniśmy wysłać go dyplomatycznym odrzutowcem do Waszyngtonu, do Langley, blokując całą informację o nim dla wszystkich poza odbiorcami z CIA? – Dobry Boże, dlaczego? Przecież to problem Francuzów. – Może jednak coś więcej, Stanley. Lista Harry’ego. Być może będziemy mogli ustalić, kto w Agencji spróbuje osłonić tego człowieka, albo wręcz przeciwnie, zabić go. – Nie za bardzo Cię rozumiem, młody człowieku. – Sam siebie niezbyt rozumiem, pułkowniku. Jestem obecnie Harrym, a ktoś spodziewa się, że umrę.

ROZDZIAŁ 13 W Monte Carlo była trzecia w nocy i wąskie, słabo oświetlone uliczki w okolicach kasyna były puste, jeżeli nie brać pod uwagę niedobitków z ciągle działającego przybytku hazardu. Kilku było pijanych i smutnych, paru radosnych, a większość – zmęczona. Claude Moreau szedł uliczką, która prowadziła do kamiennego murku nad portem. Dotarł do niego i spojrzał na rozciągający się poniżej widok, na przystań dla bogaczy tego świata, iluminowaną światłami stojących na cumach wielkich, luksusowych jachtów żaglowych i motorowych. Nie czuł żadnej zazdrości, był po prostu obserwatorem oceniającym powierzchowne piękno tego widoku. Jego praca wymagała częstego spędzania czasu wśród właścicieli tych wspaniałych jednostek, obserwowania ich stylu życia, niekiedy drążenia głębiej. To mu wystarczyło. Gdyby miał jakoś uogólnić swoje obserwacje, mógłby powiedzieć, że pod wieloma względami byli to zdesperowani ludzie, bez przerwy poszukujący nowych zainteresowań, nowych doświadczeń, nowych podniet. Nieustanne poszukiwanie stawało się celem ich życia. Poszukiwanie, które prowadziło jedynie do dalszych poszukiwań. Mieli swoje chwile radości, potrzebowali ich, ponieważ cała reszta była nudą, pogonią za atrakcjami, które by ich pociągały. Co teraz? Co nowego? – Allo, monsieur – z mroku odezwał się głos i z cienia. wyłoniła się postać mężczyzny.

– Czy jesteś przyjacielem Bractwa? – Wasza działalność jest daremna – odparł Moreau nie odwracając się. – Mówiłem to Waszym ludziom już tysiące razy, ale jeżeli w dalszym ciągu będziecie poprawiać moją nie najlepszą sytuację finansową, zrobię, o co poprosicie. – Nasz Blitztrager, ta kobieta przy stoliku w kasynie. Zabrałeś ją. Co się stało? – Odebrała sobie życie, podobnie jak pozostała dwójka, którą aresztowaliśmy parę miesięcy temu. Po aresztowaniu nie zbadaliśmy jej organów płciowych. Gdybyśmy to zrobili, znaleźlibyśmy kapsułki z cyjankiem. – Sehr gut. Nic nie powiedziała? – Niby w jaki sposób? Zmarła w damskiej toalecie. – W takim razie jesteśmy bezpieczni? – Jak na razie. Teraz więc za moją znaczną pomoc spodziewam się honorarium na koncie w Zurichu. Jutro. – Zostanie przekazane. Postać zniknęła w mroku, a Moreau sięgnął do wewnętrznej kieszeni i wyłączył magnetofon. Niepisane umowy nic nie znaczą, chyba że ich naruszenia zostały zarejestrowane. Basil Marchand, członek Izby Lordów, wyrżnął w blat biurka mosiężnym przyciskiem do papieru z taką siłą, że leżąca na nim szklana płyta rozbryznęła się, a odłamki rozsiały po całym pokoju. Stojący przed nim mężczyzna zrobił krok do tyłu, odwracając na moment twarz. – Jak pan śmie? – krzyknął leciwy dżentelmen. Ręce drżały mu z wściekłości. – Ludzie z mojej rodziny walczyli na Krymie i we wszystkich kolejnych wojnach,

nie wykluczając burskiej, gdzie Churchill, wtedy korespondent wojenny, wychwalał ich odwagę na polu walki. Jak pan śmie imputować mi taką rzecz? – Proszę mi wybaczyć, lordzie Marchand – odparł ze stoickim spokojem oficer MI5. – Pańska rodzina cieszy się zasłużonym uznaniem za swoje czyny wojenne dokonane w ciągu minionego stulecia, ale były również wyjątki, prawda? Mam na myśli oczywiście pańskiego starszego brata, był przecież wśród założycieli grupy z Cliveden, która bardzo wysoko sobie ceniła Adolfa Hitlera. – Wyklęty z rodziny! – przerwał mu z wściekłością Marchand, otwierając szufladę i wyszarpując z niej oprawny w srebrną ramę pergamin, – Masz, bezczelny draniu! To dyplom uznania dla mojej łodzi za Dunkierkę. Podpisany przez samego króla. Miałem szesnaście lat i wywiozłem stamtąd trzydziestu ośmiu ludzi, którzy zostaliby zabici lub wzięci do niewoli. I zdarzyło się to, zanim dostałem Military Cross za służbę w Royal Navy! – Zdajemy sobie sprawę z pana niezwykłego bohaterstwa, lordzie Marchand… – Więc nie przypisujcie mi obłąkańczych złudzeń mojego starszego brata, którego ledwo znałem… I nie podobało mi się to, co wiedziałem – mówił dalej rozwścieczony członek Izby Lordów. Gdybyście dobrze przeprowadzili dochodzenie, wiedzielibyście, że opuścił Anglię w 1940 roku i nigdy nie powrócił. Z całą pewnością zapił się na śmierć, ukrywając się na jednej z wysp południowego Pacyfiku.

– Obawiam się, że pan się myli – odparł gość z MI5. Pański brat znalazł się w Berlinie pod przybranym nazwiskiem i przez całą wojnę pracował w Ministerstwie Informacji Rzeszy. Ożenił się z Niemką i podobnie jak pan miał trzech synów… – Co? – Stary mężczyzna opadł wolno na fotel, ledwie mogąc złapać oddech szeroko otwartymi ustami. – Nigdy nam o tym nie powiedziano – wyszeptał. – Nie było sensu, proszę pana. Po wojnie zniknął razem z całą rodziną. Zapewne uciekł do Ameryki Południowej, do jednej z niemieckich enklaw w Brazylii czy Argentynie. Ponieważ nie był oficjalnie uznany za zbrodniarza wojennego, nie prowadzono poszukiwań, a biorąc pod uwagę straty, jakie rodzina Marchandów poniosła… – Tak 1 wtrącił cicho lord Marchand. – Moi dwaj pozostali bracia i siostra… Dwaj piloci i pielęgniarka. – No właśnie. Nasi przełożeni postanowili pogrzebać całą tę przykrą sprawę. – To bardzo uprzejme z Waszej strony. Bardzo uprzejme. Przepraszam, że potraktowałem pana tak paskudnie. – Proszę się nie przejmować. Jak sam pan powiedział, nie mógł pan wiedzieć tego, o czym nigdy pana nie poinformowano. – Tak, tak, oczywiście… Ale teraz, tego popołudnia, niemal mnie pan oskarżył… a przy okazji całą rodzinę… że należymy do jakiegoś faszystowskiego ruchu w Niemczech. Dlaczego?

– Cóż, to dosyć prymitywna technika, którą niewielu z nas stosuje z przyjemnością. Ale jest skuteczna. Jeżeli pan sobie przypomina, nie oskarżyłem pana wprost. W swoich aluzjach posługiwałem się takimi zwrotami: jak urażona byłaby Korona, gdyby się dowiedziała”, i tak dalej, i tak dalej. Pierwszą reakcją jest zawsze oburzenie, ale oburzenie bywa fałszywe i szczere. Jeżeli ma się już pewne doświadczenie, nietrudno ustalić, z którym ma się do czynienia. A ja mam takie doświadczenie. > Co pana przekonało? – Sądzę, że gdyby był pan młodszy, zaatakowałby mnie pan fizycznie i wyrzucił ze swojego domu. – Zupełnie słusznie, zrobiłbym to. – Pańska reakcja była bardzo autentyczna, w niczym nie zafałszowana. – Ponownie pytam, dlaczego? – Nazwiska dwóch pańskich synów są na liście, ściśle tajnej liście ludzi, którzy potajemnie wspierają neonazistowskich wywrotowców w Niemczech. – Dobry Boże, w jaki sposób? – Marchands Limited to tekstylne konsorcjum, prawda? – Tak, oczywiście, wszyscy o tym wiedzą. Licząc fabryki w Szkocji, jesteśmy drugą co do wielkości firmą w Zjednoczonym Królestwie. Od momentu mojego wycofania się z interesów przedsiębiorstwo prowadzą moi dwaj synowie. Trzeci, niech Bóg ma go w swojej opiece, jest muzykiem. Jakiż jest więc powód takich oskarżeń? – Prowadzili interesy z firmą o nazwie Oberfeld, wysyłając

do jej magazynów w Mannheim tysiące bel materiału na identyczne koszule, bluzy i spodnie. – Owszem, sprawdzałem rachunki. Zachowałem sobie prawo do takich kontroli. Oberfeld płaciła wszystko w terminie i jest wspaniałym klientem. I co z tego? – Oberfeld nie istnieje, jest przykrywką neonazistowskiego ruchu. A siedem dni temu nazwa i magazyny w Mannheim zniknęły, tak jak pański brat pięćdziesiąt lat temu. – Co pan przez to sugeruje? – Przedstawię sprawę jak najłagodniej, lordzie Marchand. Czy możliwe, aby pańscy bratankowie wrócili i wciągnęli pańskich nieświadomych synów do spisku mającego na celu odrodzenie faszyzmu, zlecając im dostarczanie mundurów? – Mundurów? – To następny krok, lordzie Marchand. Z historycznego punktu widzenia można go uznać za standardowy. Knox Talbot nie lubił odgrywać roli Boga, ponieważ zbyt wielu i zbyt długo robiło to w stosunku do jego rasy. Czuł się niezręcznie podejmując takie działania, zdawał sobie sprawę ze swojej hipokryzji, ale nie miał wyboru. Włamano się do wszechpotężnych i ściśle tajnych komputerów Agencji, zinfiltrowano dane zawierające ogólnoświatowe tajemnice, w tym również informacje o niezwykle delikatnych operacjach prowadzonych przez CIA na całej kuli ziemskiej. Nie wyłączając trzyletniej misji Harry’ego Lathama. Harry’ego LathamaAlexandra

Lassitera… pseudonim Sting. Pod pretekstem zmiany wyznaczonych zadań zażądał, aby dostarczono mu około czterdziestu teczek personalnych, ale tylko osiem z nich interesowało go naprawdę. Chodziło mu o ludzi odpowiedzialnych za komputery AAZero, ponieważ tylko oni dysponowali kluczami, kodami umożliwiającymi poznanie tajemnic, które mogły zagrozić życiu zakonspirowanych agentów i informatorów lub doprowadzić do spalenia operacji. Ktoś z nich musiał być zdrajcą… nie, musiało być ich więcej, przynajmniej dwoje, ponieważ zabezpieczenia dyskietek wymagały, aby dwoje ludzi wprowadziło odrębne kody, zdejmując blokadę z programu i umożliwiając wyświetlenie danych na ekranie. Ale kim jest ta dwójka i co zdołała osiągnąć? Harry Latham uciekł, wprawdzie za straszliwą cenę życia brata, ale jednak przetrwał i ukrywa się obecnie w Paryżu. Nie tylko przetrwał, ale dostarczył również listę nazwisk, która już zdążyła zaniepokoić cały kraj, a przynajmniej środki masowego przekazu, te zaś zrobiły wszystko, aby wszcząć ogólny alarm. Według zamordowanego Drew Lathama, naziści wiedzieli o Stingu, ale od kiedy? Przed czy po tym, jak Harry poznał te nazwiska? Jeżeli przedtem, można było podać w wątpliwość całą listę, ale nawet to nie tłumaczyło zniknięcia neofaszysty, jakim ewidentnie okazał się Rudolph Metz. W laboratoriach Rockland ustalono, że Metz bezczelnie wykorzystał własne kody, aby skopiować, a następnie skasować wyniki całorocznych badań, a FBI potwierdziło, że Metz i jego żona posługując

się fałszywymi paszportami odlecieli do Stuttgartu z Międzynarodowego Portu Lotniczego imienia Dullesa samolotem Lufthansy rejs 7000. A ilu jeszcze Metzów pozostało? Lub odwracając pytanie, ilu było jeszcze na liście niewinnych senatorów Rootesów? Wszystko wymykało się spod kontroli, albo w miarę rozwoju śledztwa, wkrótce zacznie się wymykać. Dwóch z ośmiu całkowicie „czystych”, absolutnie sprawdzonych specjalistów zajmujących się najbardziej utajnionymi operacjami komputerowymi było wtyczkami. Jak to możliwe? I czy w ogóle jest możliwe? W ich aktach personalnych nie było niczego, co dawałoby jakikolwiek punkt zaczepienia… I nagle Talbot przypomniał sobie fragmenty londyńskiej odprawy Harry’ego Lathama. Otworzył szufladę, wyjął zapis i odnalazł właściwą stronę. Pytanie P/MI5/: Krążą pogłoski, że naziści, neonaziści, od samego początku mogli wiedzieć, kim jesteś naprawdę? – To nie są pogłoski, to będzie ich oczywista linia obrony. Jak często robiliśmy tak samo, gdy dowiadywaliśmy się o wtyczce, która uciekła do Mateczki Rosji, po okradzeniu nas. Oczywiście, twierdziliśmy, że byliśmy bardzo sprytni i że wykradzione informacje są całkowicie bezużyteczne… Chociaż nie były. Pytanie P /Deuxieme/: Czy nie można założyć, że podsunięto Ci dezinformację? HL: Do momentu ucieczki byłem ich zaufanym człowiekiem, oddanym ich sprawie i przekazującym na jej rzecz duże sumy. Po co mieliby

mnie karmić fałszywkami? Ale odpowiem na to pytanie. Tak, oczywiście, można założyć coś takiego. Dezinformacja, błędna informacja, ludzki lub komputerowy błąd, pobożne życzenia, fantazjowanie – wszystko jest możliwe. Waszym zadaniem jest potwierdzenie tej informacji lub jej odrzucenie. Dostarczyłem Wam materiał, a teraz Waszym zadaniem jest jego weryfikacja. Knox Talbot czytał uważnie oświadczenie agenta. Wynikało z niego, że sam Harry Latham pozostawił szerokie pole do domysłów. Wszystko było wariactwem – zwariowane były ewentualne potwierdzenia i możliwe kontrdowody – wszystko poza jednym: nazistowskim wirusem pieniącym się w Niemczech. Dyrektor CIA schował stenogram i wbił spojrzenie w osiem teczek ułożonych przed nim na biurku. Studiował je już słowo po słowie, ale wciąż nie mógł znaleźć żadnych poszlak, niczego konkretnego. Powinien wziąć jedną z nich i spróbować czytać między wierszami. Wreszcie z ulgą usłyszał sygnał telefonu. Wcisnął guzik na konsoli i odezwała się sekretarka. – Pan Sorenson na linii numer trzy, proszę pana. – A kto jest na jedynce i dwójce? – Dwaj producenci telewizyjni. Chcą, aby wystąpił pan w programie dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Biuro. – Wyszedłem na lunch i nie będzie mnie przez miesiąc. – Doskonale, proszę pana. A więc linia trzecia, chyba że chce pan, abym udzieliła takiej samej odpowiedzi.

– Nie, odbiorę… Cześć, Wes, proszę, nie dostarczaj mi nowych zmartwień. – Chodźmy na lunch – zaproponował Wesley Sorenson. Musimy porozmawiać. Sam na sam. – Trochę rzucam się w oczy, stary, jeżeli jeszcze tego nie zauważyłeś. Chyba że wybierzemy restaurację w najbardziej zakazanej części miasta, gdzie Ty będziesz bardziej zwracał uwagę niż ja. – W takim razie skreślmy i jedno, i drugie. Zoo w Rock Greek Park. Ptaszarnia. Jest tam budka z hot dogami, którą pokazały mi moje wnuki. Mają zupełnie niezłe hot dogi. Z chili. – Kiedy? – Sprawa jest pilna. Zdążysz za dwadzieścia minut? – Chyba będę musiał. * * * Oliver Mosedale, pięćdziesięcioletni naukowiec współpracujący z Foreign Office i doradca ministra spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii, nalewał sobie brandy, a w tym czasie jego młoda gospodyni nabiwszy fajkę, podała mu ją. – Dziękuję, moje dziecko – powiedział, podchodząc do wielkiego, skórzanego fotela przed telewizorem. Zacisnąwszy zęby na cybuchu, usiadł z westchnieniem, postawił drinka na stoliku obok, sięgnął do kieszeni i zapalił fajkę złotą zapalniczką Dunhill. – Cały wieczór był właściwie koszmarnym nudziarstwem oznajmił. – Szef

kuchni był z całą pewnością pijany, jestem pewien, że canard a l’orange był namoczony w oranżadzie, a Ci idioci ze Skarbu mają ochotę obciąć nasz budżet do takiego poziomu, że nie bylibyśmy w stanie reprezentować Lichtensteinu, a co dopiero resztek Imperium Brytyjskiego. Co jest równie głupie jak irytujące. – Biedna kaczuszka – użaliła się piersiasta dwudziestoletnia gospodyni z bardzo wyraźną cockneyowską wymową. – Pracujesz zbyt ciężko i o to chodzi. – Proszę, nie wspominaj mi o kaczkach, moja droga. – Co? – Rzekomo jadłem je na obiad. – Przepraszam… Wiesz, pomasuję Ci kark, to zawsze Cię rozluźnia. Dziewczyna stanęła za fotelem i pochyliła się nad swoim pracodawcą. Jej obfite piersi wysuwające się z dekoltu dotykały czubka głowy Mosedale’a, podczas gdy dłonie przesuwały się po jego karku i ramionach. – Cudownie – jęknął przeciągle. Sięgnął po brandy i popijał ją małymi łykami, pykając co chwila fajką. – Bardzo dobrze to robisz, ale w końcu wszystko robisz dobrze, prawda? – Staram się, Ollie, kochanie. Jak już chyba mówiłam, wychowano mnie w szacunku dla lepiej urodzonych ludzi i nauczono, żebym spełniała ich życzenia. Nie jestem jedną z tych łajz, które ciągle wrzeszczą o uprzywilejowanych klasach. O nie. Mamusia zawsze mi powtarzała: „Gdyby Pan Bóg chciał, żebyś mieszkała w pałacu, urodziłabyś się tam. „A moja mamuśka jest mądrą kobietą. Mówiła też, że

powinniśmy być dumni mogąc służyć lepszym od nas, bo gdzieś w Biblii jest napisane, że lepiej dawać niż brać, albo coś w tym rodzaju. Oczywiście, tatuś pracuje w dokach i bynajmniej nie jest taki inteligentny jak mamusia… – Nie musisz nic mówić, moje dziecko – przerwał jej Mosedale, marszcząc brwi w odruchu powstrzymywanej irytacji. – A właściwie chyba nadeszła pora na dziennik BBC, prawda? – Spojrzał na zegarek. – No tak! Starczy tego masażu, cukiereczku. Może włączyłabyś telewizor, a potem poszła na górę i wykąpała się. Za chwilkę do Ciebie przyjdę, więc na mnie czekaj, aniołku. – Jasne, Ollie. I będę miała na sobie tę nocną koszulkę, którą tak bardzo lubisz. Bóg świadkiem, że łatwo ją włożyć. – Gospodyni i konkubina w jednej osobie podeszła do telewizora, włączyła go i ustawiła odpowiedni kanał. Posłała Mosedale’owi pocałunek i kołysząc prowokacyjnie biodrami, ruszyła w stronę schodów. Spiker BBC beznamiętnym głosem i z równie beznamiętnym wyrazem twarzy zaczął od aktualnych wydarzeń na Bałkanach, przeszedł do wiadomości z Afryki Południowej, krótko omówił osiągnięcia Królewskiej Akademii Nauk, aż wreszcie, po sekundowej przerwie z ekranu padły słowa, które spowodowały, że Oliver Mosedale wyprostował się i wbił wzrok w twarz na ekranie: – Z Whitehallu nadchodzą wiadomości, że wielu członków Parlamentu oraz przedstawicieli administracji jest niezwykle wzburzonych poczynaniami brytyjskich

służb wywiadowczych, które to poczynania przybierają postać brutalnego wtrącania się do ich życia prywatnego. Jeffrey Billows, poseł z Manchesteru, zabrał głos w Izbie, aby potępić postępowanie, które nazwał taktyką „państwa policyjnego”. Stwierdził on, że przeprowadzono wywiad na temat jego osoby wśród sąsiadów, a także u jego proboszcza. Inny poseł, Angus Ferguson, zawołał ze swojego miejsca, że w jego przypadku nie tylko wypytywano sąsiadów, ale również przejrzano jego śmiecie, a w księgarni, której jest stałym klientem, interesowano się, jakiego rodzaju książki kupuje. Najwidoczniej spod tych działań nie zostało wyłączone nawet Foreign Office, ponieważ wielu wyższych urzędników oświadczyło, że złożą rezygnację, zanim zostaną poddani takiemu „nonsensownemu śledztwu”, jak określił to jeden z nich. Na żądanie ministra spraw zagranicznych ich nazwiska nie zostały ujawnione. Incydenty te wydają się lustrzanym odbiciem sytuacji w Stanach Zjednoczonych, gdzie wybitni przedstawiciele sfer rządowych i innych wpływowych kręgów są poddani podobnym naruszeniom prywatności. W „Chicago Tribune” pojawił się artykuł pod wymownym tytułem: Czy jest to polowanie na niepoprawnych komunistów czy odrodzonych faszystów? BBC będzie informowała państwa o dalszym rozwoju wydarzeń. A teraz przejdźmy do przykrych i aż nadto dobrze znanych wyczynów rodziny królewskiej… Mosedale zerwał się z fotela, wyłączył telewizor i podbiegł do telefonu umieszczonego na stoliku

pod ścianą. Gorączkowo wybrał numer. – Co się u diabła dzieje? – wrzasnął. – Masz czas, Rute – odezwał się w słuchawce kobiecy głos. Mieliśmy zamiar zadzwonić do Ciebie wcześnie rano, sugerując, żebyś nie szedł do Whitehallu. Jeszcze nie dotarli do Twojego wydziału, ale są blisko. Masz rezerwację na lot British Air do Monachium jutro w południe. Bilet na Twoje nazwisko. Wszystko zostało przygotowane. – To mi nie wystarcza. Chcę zniknąć już dziś w nocy! – Poczekaj przy telefonie, sprawdzę w komputerze. – Cisza, która zapadła w słuchawce, była dla Mosedale’a torturą. Wreszcie głos odezwał się znowu. – O jedenastej trzydzieści jest samolot Lufthansy do Berlina. Zdążysz? – Jasne że zdążę. – Oliver Mosedale odłożył słuchawkę, przeszedł do holu i stanąwszy u stóp schodów, zawołał: – Aniołku, zacznij pakować mi walizkę! Tylko zwykła zmiana ubrania, jak poprzednio. Szybko! Roznegliżowany „aniołek” pojawił się przy balustradzie na podeście. – Dokąd się wybierasz, kochanie? Właśnie miałam włożyć koszulkę, którą tak lubisz zdejmować. A potem będzie jak w niebie, prawda, Ollie? – Zamknij się, i rób co Ci powiedziałem! Zatelefonuję w jeszcze jedno miejsce i kiedy skończę rozmowę, moja walizka ma być na dole! – Mosedale pobiegł z powrotem do telefonu, podniósł słuchawkę i jeszcze raz wybrał gorączkowo numer. – Wyjeżdżam powiedział, słysząc

mruknięcie. – Mój wyświetlacz połączeń informuje mnie, że rozmawiam z numerem Rutę. Czy nazwa kodowa brzmi Switch? – Dobrze wiesz, że tak. Zadbaj o moje sprawy tu, w Londynie. – Już to zrobiłem. Dom jest wystawiony na sprzedaż i po dokonaniu transakcji, saldo zostanie przetelegrafowane do Berna. – Pewnie weźmiesz połowę… – Przynajmniej, Herr Rute – przerwał mu głos w słuchawce. Uważam, że to zupełnie sprawiedliwe. Ile tysięcy przysłałem do Zurichu narażając własną głowę? – Ale przecież jesteś jednym z nas! – Ależ nie, mylisz się. Jestem jedynie prawnikiem na usługach niegodziwców, którzy równie dobrze mogą być zdrajcami Korony. Skąd mógłbym to wiedzieć? – Jesteś zwykłym, paskudnym waluciarzem! – Znowu się mylisz, Switch. Jestem pośrednikiem, chociaż często sprawia mi to przykrość. I prawdę mówiąc, Switch, będziesz miał szczęście, jeżeli uda Ci się dostać dziesięć funtów za swój dom. A wiesz dlaczego? Bo tak naprawdę, wcale Cię nie lubię. – Pracowałeś dla mnie… dla nas… od lat! Jak możesz powiedzieć teraz coś takiego? – Bardzo łatwo, mogę Cię zapewnić. Żegnaj, Switch, i pragnę Cię pocieszyć, że jedna rzecz pozostaje między nami nie zmieniona, a jest nią tajemnica zawodowa adwokata wobec klienta. Na tym polega moja siła.

Prawnik odłożył słuchawkę, a Mosedale rozejrzał się po ogromnym salonie, przerażony samą myślą, że nigdy już nie zobaczy tak wielu pamiątek minionego życia. Potem wyprostował się gwałtownie, przypominając sobie słowa, które jego ojciec wykrzyknął z górnego podestu schodów w chwili ogłoszenia wojny: „Będziemy walczyć za Anglię, ale oszczędzimy Herr Hitlera! W wielu sprawach ma on zupełną rację! Niższe rasy mszczą nasze narody. Wygramy ten przypadkowy konflikt, stworzymy zjednoczoną Europę i uczynimy go kanclerzem całego kontynentu!” Młoda dziewczyna, którą nazywał „aniołkiem”, zeszła po schodach z walizką w ręku, ubrana jedynie w króciutką koszulkę nocną. – Słuchaj, kochanie, co się właściwie dzieje? – Może będę mógł później po Ciebie przysłać, ale chwilowo muszę wyjechać. – Później? O czym mówisz, Ollie? – Nie ma czasu na wyjaśnienia. Muszę zdążyć na samolot. – A co ze mną? Kiedy wrócisz? – Nieprędko. – No cóż, to nie jest miłe z Twojej strony! A co ja niby mam robić? – Zostań tu, dopóki ktoś Cię nie wyrzuci. – Wyrzuci? – Słyszałaś, co powiedziałem. Mosedale chwycił walizkę, podbiegł do frontowych drzwi, otworzył je i stanął jak wryty. Londyńska mgła zmieniła się w ulewę, a na ceglanych schodach prowadzących do jego domu stało

dwóch mężczyzn w płaszczach przeciwdeszczowych. Za nimi na ulicy widać było czarną furgonetkę z poziomą anteną na dachu. – Pański telefon był na podsłuchu na podstawie regulaminowego nakazu – oznajmił jeden z mężczyzn. – Proszę z nami. – Ollie! – zawołała z holu skąpo ubrana dziewczyna. – Nie przedstawisz mnie swoim przyjaciołom? * * * Krzyki dzieci, prowadzonych grupami przez rodziców i przewodników, mieszały się z wrzaskami niezliczonych ptaków widocznych za wykonanymi z siatki ścianami wielkiej ptaszarni ogrodu zoologicznego Rock Creek Park. W hałaśliwych tłumach turystów wyróżniali się mieszkańcy Waszyngtonu, którzy uciekając od gorączkowego tempa stolicy, wybrali się do parku na spokojną przechadzkę. Natykając się na hordy przybyszów, tubylcy zazwyczaj szybko kończyli swoje spacery, chroniąc się w ciszy milczących pomników. Nagle, wyjątkowo obrzydliwy kondor o niemal trzymetrowej rozpiętości skrzydeł sfrunął z wysokiej grzędy i z przeraźliwym krzykiem wczepił pazury w siatkę ogromnej klatki. Dzieci i dorośli cofnęli się odruchowo, a w płonących wściekłością oczach wielkiego ptaka pojawiło się pełne wrogości zadowolenie. – Wygląda na mamuśkę wszystkich drapieżników, prawda? oznajmił Knox Talbot, stając za Wesleyem

Sorensonem. – Nigdy nie potrafiłem pojąć Twojej skłonności do używania słowa „mamuśka” w odniesieniu do każdej potworności – odparł dyrektor wydziału, patrząc prosto przed siebie. – Pomyśl o nieustępliwości. W końcu to właśnie ciągła, agresywna ochrona swoich młodych przez kobiety pozwoliła nam przetrwać epokę lodowcową. – A czym według Ciebie zajmowali się wtedy mężczyźni? – Właściwie tym samym co obecnie. Polowali, podczas gdy kobiety broniły jaskiń przed bestiami o wiele bardziej niebezpiecznymi niż ofiary myśliwych. – Jesteś bardzo uprzedzony. – Jestem po prostu bardzo żonaty, a te wnioski była uprzejma wyciągnąć moja żona. Ponieważ jesteśmy razem zaledwie trzydzieści sześć lat, po co prowokować konflikty na tak wczesnym etapie. – Chodźmy na hot doga. Kiosk jest jakieś pięćdziesiąt metrów w lewo i będziemy mogli usiąść na ławce. Zazwyczaj pełno tam ludzi, więc chyba nikt nie zwróci na nas uwagi. – Po chili mam gazy. – Spróbuj z kapustą. – Jeszcze gorzej. – W takim razie tylko z musztardą. – Czy kiedykolwiek widziałeś, z czego robią hot dogi, Wes? – A ty? – Mam wrażenie, że jestem właścicielem jakiejś firmy, która je produkuje. Siedem minut później Sorenson

i Talbot siedzieli obok siebie, przypominając raczej dwóch dziadków cieszących się chwilą wytchnienia od swoich rozbrykanych wnuków. – Jest coś, o czym nie mogę Ci powiedzieć, Knox – zaczął dyrektor. – I będziesz na mnie cholernie wściekły, kiedy się o tym dowiesz. – Coś takiego jak usunięcie przez nas nazwiska Moreau z listy Harry’ego Lathama, którą Ci przysłaliśmy? – Istnieje pewna analogia. – W takim razie jesteśmy na zero. Acomimożesz powiedzieć? – Przede wszystkim mogę Ci przekazać, że nadeszła prośba od byłego pracownika G-2, który w złych czasach działał w zachodnich sektorach Berlina. Nazywa się Witkowski, pułkownik Stanley Witkowski… – Obecny szef ochrony ambasady w Paryżu – przerwał mu Talbot. – Znasz go? – Tylko ze słyszenia. Jest tak doskonałym facetem, że byłby tuż za Tobą w kolejce do mojego stołka, gdyby poznano się na nim tak, jak na to zasługuje. Ale nic z tego, działał w „strefie ciszy”. – A w chwili obecnej najwyraźniej działa jako łącznik Harry’ego Lathama, który nie chce ryzykować osobistego kontaktu z Langley. – Komputery AAZero? – Oczywiście… Latham chce uzyskać poufny kanał łączności z Tobą, ale Cię nie zna. Pamiętaj, że zostałeś

dyrektorem CIA dopiero w obecnej administracji, niemal dwa lata po tym, jak Harry zaczął swoją misję. A ponieważ zna Witkowskiego z dawnych czasów, zwrócił się do niego, a że ja również znam pułkownika z tego okresu, postanowił wykorzystać mnie jako ów poufny kanał. – Logiczne – oznajmił Talbot, kiwając głową. – Może i logiczne, – Knox, ale później, kiedy będę mógł Ci wszystko wyjaśnić i zobaczysz całą ironię tej sprawy, może nawet mi wybaczysz. – Czego więc oczekujesz ode mnie? – Istnieje człowiek, niemiecki lekarz, który może odgrywać ogromną rolę w nazistowskim ruchu, a może wprost przeciwnie, jest kimś, kogo sumienie skłoniło do wystąpienia przeciwko neofaszystom. Musimy dowiedzieć się o tym facecie wszystkiego co możliwe, a Wy jesteście w tym wypadku największymi specami. – Słyszałem o tym – przytaknął Talbot. – Jak się nazywa? – Kroeger, Gerhardt Kroeger. Gruba ryba. – No proszę. – Będziesz musiał załatwić wszystko dyskretnie i w głębokiej tajemnicy. Jego nazwisko nie może pojawić się w Agencji. – Znowu komputery AAZero? – Odpowiedź brzmi: tak, ale może być jeszcze coś poza komputerami. Możesz załatwić tę sprawę? – Chyba tak. Kiedy przyjąłem tę robotę, wymogłem, że zabiorę ze sobą sekretarkę, która pracuje ze mną od dwudziestu lat. Jest szybka i bystra do tego stopnia, że

nawet nie muszę kończyć zdania. Jest także Brytyjką, co daje jej najwyraźniej jakąś przewagę nad nami, mieszkańcami kolonii… Kroeger, Gerhardt, medyk. Poproszę, by poszła osobiście do sejfów i wyciągnęła wszystko, co tam jest. – Dziękuję. – Proszę Cię uprzejmie. Zadzwonię, kiedy dostanę dokumenty. Wypijemy parę szklaneczek u mnie w domu. – Bardzo chętnie. – Jest jeszcze coś, o czym żaden z nas nie wspomniał, prawda, Wesley? – Oczywiście, chodzi Ci o polowanie na czarownice. Lista Harry’ego zaczyna wymykać się spod kontroli. – Kilka minut przed Twoim telefonem pomyślałem dokładnie to samo. Słyszałeś ostatnie wiadomości z Wielkiej Brytanii? – Tak. Awantura w Parlamencie. Nawet bezpośrednie aluzje do tego, co dzieje się u nas. Przypuszczam, że nie dało się tego uniknąć. Tua culpa, sekretarzu Bollinger. Mam nadzieję, że zdaje sobie z tego sprawę. – W takim razie jeszcze o tym nie słyszałeś. Chyba dostaliśmy ten pasztet przed Tobą. – O czym mówisz? – O facecie, który nazywa się Mosedale. Wysoki urzędnik Foreign Office. – I co? – Kiedy mu przedstawiono kilka możliwości jego dalszych losów, postanowił zeznawać. Pracował dla Bractwa przez ostatnie pięć lat. Jest na liście Harry’ego

i twierdzi, że takich jak on są wszędzie setki, może nawet tysiące. – Rany boskie. No to mamy pożar w składach amunicji. Wszędzie.

ROZDZIAŁ 14 Gerhardt Kroeger zszedł z ruchomego chodnika w Porcie Lotniczym Orly, trzymając w ręku bagaż podręczny – torbę medyczną i średniej wielkości nylonową walizkę. Skręcił w lewo i ruszył długim betonowym korytarzem, aż dotarł do miejsca opatrzonego napisem PETITE CARGAISON – drobne przesyłki. Przyglądał się poruszającym się tu pojazdom, i wreszcie zwrócił uwagę na kilka wózków stojących przed wielkimi, przesuwanymi metalowymi drzwiami, przez które przewożono odprawione paczki i pudła z towarem. Zobaczył to, czego się spodziewał: szarą furgonetkę z białym napisem ENTREPOTS AVIGNON, Magazyny Avignon – ogromne składy handlowe, gdzie ponad setka hurtowników trzymała towary przed dostarczeniem ich do sklepów detalicznych w całym Paryżu. I gdzieś w tym przypominającym labirynt kompleksie budynków znajdowała się kwatera blitztragerów, elity zabójców Bractwa. Doktor podszedł do opartego o burtę pojazdu mężczyzny w białoczerwonej sportowej koszulce z krótkimi rękawami. Tak jak mu polecono. – Czy przywieziono Malasol, monsieur? – zapytał. – Najlepszy kawior z irańskich wód – odparł muskularny mężczyzna w sportowej koszulce, odrzucając papierosa i popatrzył na Kroegera. – Czy rzeczywiście jest lepszy od rosyjskiego? – zadał

drugie pytanie Gerhardt. – Każdy jest lepszy od rosyjskiego. – Dobrze. W takim razie wiesz, kim jestem. – Nie, nie wiem, kim pan jest, monsieur, i wcale mnie to nie obchodzi. Wsiadaj pan na tył, do rybek, pojedziemy do kogoś, kto pana zna. Jazda napawała Gerhardta obrzydzeniem, zarówno ze względu na wszechogarniający zapach ryb, jak i na fakt, że musiał siedzieć na twardej ławce, podczas gdy furgonetka pędziła po tak wyboistych drogach, jakby były pozostałościami Linii Maginota. Wreszcie po niemal trzydziestu minutach samochód zatrzymał się i z niewidocznego głośnika f ozległ się ostry głos. – Wysiadać, monsieur. I proszę pamiętać, że nigdy pan nas nie widział, my też pana nie widzieliśmy i nigdy nie jechał pan naszą ciężarówką. Tylne drzwi furgonetki otworzyły się automatycznie. Kroeger chwycił swój bagaż, pochylił się, aby nie uderzyć głową w dach, i zgięty wpół ruszył w stronę wyjścia i świeżego powietrza. Młody mężczyzna w ciemnym garniturze przyglądał mu się uważnie, gdy tymczasem furgonetka odjechała z piskiem opon. – Cóż to za środek transportu? – zawołał Gerhardt. – Czy pan wie, kim jestem? – A czy pan wie, kim my jesteśmy, Herr Kroeger? Jeżeli tak, pańskie pierwsze pytanie było głupie. – Omówimy tę sprawę, gdy spotkam się z pańskimi przełożonymi. Proszę zaprowadzić mnie do nich

natychmiast! – Nie mam żadnych przełożonych, Herr Doktor. Chciałem się spotkać z panem osobiście. – Ale jest pan… jest pan… – Taki młody? Tylko młodzi mogą robić to co my. Nasz refleks jest teraz najszybszy, nasze ciała najsprawniejsze. Stary człowiek, taki jak pan, byłby odrzucony w czasie pierwszych godzin sprawdzianu. – W takim razie pan sam powinien zostać zdyskwalifikowany w ciągu dwóch godzin za niewykonywanie rozkazów! – Nasz zespół jest najlepszy. Czy mogę przypomnieć, że zlikwidowaliśmy jeden z obiektów w najbardziej nie sprzyjających warunkach… – Ale niewłaściwy, durniu! – Znajdziemy i drugi. To tylko kwestia czasu. – Nie mamy czasu! Musimy bardziej szczegółowo omówić ten temat. Coś przegapiliście. Przejdźmy do Waszej centrali. – Nie! Porozmawiamy tutaj. Nikt nie wchodzi do naszych biur. Załatwiliśmy dla pana lokum w hotelu „Lutetia”, który swego czasu był główną kwaterą gestapo. Wygląd budynku się zmienił, ale odpowiednie wspomnienia wciąż tkwią w tych murach. Będzie się pan tam czuł doskonale, Herr Doktor. – Musimy porozmawiać natychmiast. – W takim razie rozmawiajmy, Herr Kroeger. Nie ruszymy się stąd. – Jest pan niesubordynowany, młody człowieku. Dopóki nie zostanie wyznaczony następca von Schnabego,

jestem obecnie komendantem Vaclabruck. Będzie pan wykonywał moje rozkazy. – Śmiem być innego zdania, Herr Doktor. W chwili usunięcia generała von Schnabego otrzymaliśmy instrukcje, aby przyjmować rozkazy wyłącznie od naszego przywódcy z Bonn. – Kto nim jest? – Gdybym wiedział, miałbym obowiązek zachować tajemnicę, ale ponieważ nie wiem, nie ma to żadnego znaczenia. Używamy wyłącznie kodów i za ich pośrednictwem identyfikujemy najwyższą władzę. Wszystkie nasze zadania muszą być zatwierdzane przez niego i tylko przez niego. – Ten Harry Latham musi być wytropiony i zabity. Nie ma chwili do stracenia! – Zdajemy sobie z tego sprawę. Takie mamy wyraźne zlecenie z Bonn. – Ale stoi pan spokojnie przede mną i oznajmia, że jest to „tylko kwestia czasu”! – Krzyki nic tu nie pomogą, meiri Herr. Czas mierzymy w sekundach, minutach, godzinach, dniach, tygodniach i… – Dosyć! Sytuacja jest krytyczna i żądam, aby zdał sobie pan z tego sprawę. – Zdaję sobie… zdajemy, proszę pana. – Co więc zrobiliście, co robicie? I gdzie do diabła są dwaj pańscy ludzie? Miał pan od nich wiadomość? Młody Blitztrager stał sztywno wyprostowany, ale w jego oczach pojawiła się niepewność, gdy odpowiadał powoli, cichym głosem:

– Jak już wyjaśniłem Catbirdowi, Herr Kroeger, istnieje kilka możliwości. Uciekli, ale są ranni, nie wiadomo jak poważnie. Gdyby ich sytuacja była beznadziejna, postąpiliby honorowo, zgodnie z przysięgą, i odebrali sobie życie za pomocą cyjanku albo kuli. – Chce pan dać mi do zrozumienia, że nie miał pan od nich wiadomości. – Tak jest, proszę pana. Ale wiemy, że uciekli samochodem. – Skąd to wiadomo? – Było o tym w gazetach oraz dziennikach radiowych i telewizyjnych. Dowiedzieliśmy się również, że są prowadzone intensywne poszukiwania, łapanka przy użyciu policji, Surete, nawet Deuxieme Bureau. Są wszędzie: w miastach, wioskach nawet w lasach i wśród wzgórz, przesłuchują każdego lekarza w promieniu dwóch godzin jazdy od Paryża. – Uważa pan, że pańscy ludzie popełnili podwójne samobójstwo. Wspomniał pan jednak i o innych możliwościach. Co miał pan na myśli? – Tamto jest ostatecznością, ale można również przyjąć, że odzyskali siły i leczą się, gdzieś gdzie nie ma dostępu do telefonu. Jak pan zdaje sobie sprawę, jesteśmy wyszkoleni, aby jak zwierzęta wylizywać rany w odosobnieniu, do momentu gdy odzyskamy siły w takim stopniu, aby nawiązać kontakt. Wszyscy jesteśmy przeszkoleni w opatrywaniu ran ciętych i postrzałowych oraz składaniu połamanych kości. – Wspaniale. Oddam więc mój dyplom i będę odsyłał

swoich pacjentów do Was. – To nie żarty, mein Herr. Po prostu jesteśmy przeszkoleni w sztuce przeżycia. – A jeszcze inne możliwości? – Pyta pan, czy mogli zostać schwytani, prawda? – Tak. – Wiedzielibyśmy… nasi informatorzy w ambasadzie dowiedzieliby się o tym, a poza tym łapanka organizowana jest wcale nie na pokaz. Francuskie władze wysłały ponad setkę ludzi na poszukiwania naszej grupy. Obserwujemy ich i podsłuchujemy. – Jest pan przekonujący. A co dalej? Czym się zajmujecie? Harry Latham musi zostać odnaleziony! – Jestem przekonany, że zbliżamy się do celu, proszę pana. Latham jest pod ochroną organizacji „Antyninus”… – Wiemy o tym… – przerwał mu gniewnie Kroeger. – Ale nic nam to nie daje, jeżeli nie wiecie, gdzie są albo gdzie go ukryli. – Możemy poznać lokalizację ich kwatery głównej w ciągu dwóch godzin, mein Herr. – Co? Dlaczego nie powiedział mi pan tego wcześniej? – Ponieważ wolałem przedstawić panu konkretny fakt, a nie domysły. Powiedziałem „możemy poznać”, ale jeszcze jej nie znamy. – W jaki sposób? – Telefoniczny kontakt z organizacją utrzymywany jest za pośrednictwem szefa ochrony ambasady, którego telefon, podobnie jak telefon ambasadora, jest sprawdzany, czy nie jest na podsłuchu. Istnieje jednak dziennik przeprowadzanych przez niego rozmów. Wprawdzie

zabezpieczony, ale nasz człowiek sądzi, że może do niego zajrzeć i skopiować odpowiednią stronę. Gdy zdobędziemy numery, bez trudu przekupimy kogoś w przedsiębiorstwie telekomunikacyjnym, aby ustalić lokalizację. Dalej będzie to tylko proces eliminacji. – Chyba zbyt proste. Mam wrażenie, że zastrzeżone numery są dobrze chronione. Wiemy, jak pilnujemy naszych. Wątpię, czy będzie pan mógł wejść do gabinetu urzędnika i położyć pieniądze na biurku. – Nie będziemy wchodzili do żadnych gabinetów. Użyłem słowa „ustalić”. Odnajdziemy pracownika zajmującego się podziemnymi łączami telekomunikacyjnymi, który ma dostęp również do zastrzeżonych lokalizacji zarejestrowanych w komputerze. Musi go mieć, aby przeprowadzać instalacje nowych połączeń i naprawy. – Widzę, że zna się pan na tych sprawach, Herr… Jak się pan nazywa? – Nie mam nazwiska, żaden z naszych go nie ma. Jestem numer Zero Jeden Paryż. Chodźmy, załatwiłem panu transport. Będziemy w stałym kontakcie. Być może porozumiem się z panem już kilka minut po pańskim przybyciu do hotelu. Siedząc przy biurku w swoim apartamencie w Maison Rouge należącym do organizacji „Antyninus”, Drew podniósł słuchawkę, wybrał numer ambasady i poprosił centralę, aby połączyła go z panią de Vries w dziale Dokumentacji i Analiz. – Tu Harry Latham – powiedział, słysząc głos Karin. – Czy możemy rozmawiać? – Tak, proszę pana, jestem sama, ale najpierw mam dla

pana polecenia. Wezwał mnie ambasador i polecił, abym przekazała je panu, gdy tylko pan zadzwoni. – Proszę mówić – rzekł Latham. Zmrużył oczy i zaczął uważnie słuchać. Karin miała właśnie przekazać mu wiadomość. Wziął do ręki ołówek. – Ma się pan skontaktować z naszym kurierem numer szesnaście na górnym przystankufuniculaire pod SacreCoeur o 9.30 wieczorem. Ma dla pana polecenia z Waszyngtonu… Zrozumiał pan, non! – Tak, zrozumiałem – odparł Drew, wiedząc, że użycie non zamiast poprawnego n’estcepas, oznacza, że powinien zignorować tę informację. Witkowski, zdając sobie sprawę, że telefon Karin jest na podsłuchu, zastawiał kolejną pułapkę. – Czy coś jeszcze? – Tak. Miał pan o 8.45 spotkać się koło kaskady w Lasku Bulońskim z przyjacielem pańskiego brata Drew z londyńskiego biura Operacji Konsularnych, prawda? – Owszem, takie były ustalenia. – Spotkanie zostało odwołane. Nakłada się ze spotkaniem przy SacreCoeur. – Czy może się pani z nim porozumieć i odwołać? – Oui. Tak. Już to zrobiliśmy. Wyznaczymy następny termin i miejsce. – Bardzo proszę. Może wyjaśnić mi pewne szczegóły związane z ostatnimi tygodniami Drew, szczególnie niektóre elementy sprawy Jodelle’a… Czy to wszystko? – Jak na razie, tak. Czy ma pan coś dla nas? – Tak. Kiedy mogę wrócić do ambasady?

– Damy panu znać. Jesteśmy przekonani, że znajduje się przez cały czas pod obserwacją. – Nie podoba mi się to ukrywanie. Cholernie irytujące. – Wie pan dobrze, że zawsze może pan wrócić do Waszyngtonu. – Nie! Tutaj zabito Drew, tutaj są jego zabójcy. Zostanę, dopóki ich nie znajdziemy. – Doskonale. Zadzwoni pan jutro? – Tak. Chcę więcej dokumentów z akt mojego brata. Wszystko, czym dysponował na temat tego aktora. – Au revoir, monsieur. – Cześć. Latham odłożył słuchawkę i zaczął czytać sporządzone przez siebie krótkie notatki – krótkie, ponieważ szybko zrozumiał użyty przez Karin szyfr. SacreCour była fałszywym miejscem spotkania, a kaskada w Lasku – prawdziwym. Non, eliminowało pierwszy punkt, podwójne agitak/ potwierdzało drugi. Pozostała część rozmowy była zwykłym wypełniaczem” mającym podkreślić, jak bardzo „Harry” Latham jest zdecydowany pozostać w Paryżu. Nie mógł wiedzieć, kogo ma spotkać w Lasku, ale był to zapewne ktoś, kogo powinien rozpoznać, albo też ta osoba sama postara się nawiązać z nim kontakt. Informator Bractwa w sekcji łączności ambasady, po zakończeniu zmiany wyszedł na avenue Gabriel, poczekał, a potem szybkim krokiem przeszedł przez jezdnię, ocierając się o mężczyznę siedzącego na motocyklu. Dyskretnie podał mu kasetę i motocykl wystartował w dół alei, przeciskając się przez gęsty ruch. Dwadzieścia sześć minut później, dokładnie o 4.37 po

południu, taśma została dostarczona do konspiracyjnej kwatery głównej zabójców w Magazynach Avignon. Trzymając w ręku powiększoną fotografię Alexandra Lassitera/Harry’ego Lathama, Blitztrager TATO Jeden Paryż, po raz trzeci przesłuchiwał taśmę z zarejestrowaną rozmową Lathama z Karin de Vries. – Wygląda na to, że nasze poszukiwania dobiegają końca oznajmił, wstając i wyciągając rękę, aby wyłączyć magnetofon kasetowy. – Kto pójdzie do SacreCoeur? – zapytał, zwracając się do kolegów siedzących wokół stołu konferencyjnego. Wszyscy podnieśli dłonie. – Czterech wystarczy, większa grupa za bardzo rzucałaby się w oczy – stwierdził przywódca. – Rozdzielcie się i weźcie ze sobą fotografie. Pamiętajcie, że Latham z całą pewnością postara się zmienić wygląd. – Co może zrobić? – zapytał Blitztrager siedzący najbliżej Zero Jeden. – Przylepić sobie wąsy i brodę? Znamy jego wzrost, budowę ciała, układ twarzy. Wreszcie podejdzie do kuriera, który będzie na niego czekał. Stojący mężczyzna lub kobieta. Łatwo będzie zauważyć kogoś takiego w rejonie kontaktu. – Nie bądź takim optymistą, Zero Sześć – powiedział młody przywódca. – Pamiętaj, że Harry Latham jest doświadczonym tajnym agentem. My mamy swoje sztuczki, on też. I pamiętajcie na litość boską, że trzeba go zabić strzałem w głowę, albo też zadać mu coup de grace, tak by roztrzaskać lewą stronę czaszki. Nie pytajcie mnie dlaczego, ale musicie zapamiętać. Jeżeli masz tak poważne

wątpliwości, czy dysponujemy odpowiednimi kwalifikacjami – wtrącił tonem ledwie ukrywanej wrogości starszy wiekiem Blitztrager, siedzący w drugim końcu stołu – to dlaczego nie pójdziesz sam? – Polecenia z Bonn – odparł chłodno Zero Jeden. – Mam czekać na rozkazy, które nadejdą o dziesiątej wieczorem. Czy któryś z Was chciałby zająć moje miejsce, jeżeli nie znajdziemy Harry’ego Lathama i trzeba będzie przekazać tę wiadomość? – Non. Nein. Oczywiście że nie – odpowiedzieli siedzący wokół stołu, jedni uśmiechając się, drudzy ponurym tonem. – Ja natomiast zajmę się Laskiem Bulońskim. – Po co? – zapytał Zero Siedem. – Spotkanie zostało odwołane, sam słyszałeś taśmę. – A czy któryś z Was nie pomyślał, że warto sprawdzić również Lasek? Po prostu, aby ustalić, czy tak wyraźne zaprzeczenie, nie jest przypadkiem sygnałem potwierdzającym, albo czy plany nie zostały ponownie zmienione? – Masz rację – przytaknął Zero Siedem. – Być może moje podejrzenia są niesłuszne – przyznał młody przywódca. – W każdym razie zajmie mi to nie więcej niż piętnaście, dwadzieścia minut. Potem wrócę i zdążę tu na dziesiątą. Natomiast z SacreCoeur nie wróciłbym na czas. Gdy zespół wyznaczony do przeprowadzenia akcji w SacreCoeur został już wybrany, Zero Jeden Paryż wrócił do swojego gabinetu i usiadł przy biurku. Czuł wyraźną ulgę, ponieważ jego mityczne

instrukcje z Bonn nie zostały podane w wątpliwość ani też nikt nie nalegał, aby jako przełożony osobiście kierował zamachem na Harry’ego Lathama. W końcu, odebrać wiadomość z Bonn równie dobrze mógłby ktoś inny. Prawdę mówiąc, nie miał ochoty brać udziału w akcji, ponieważ mogła się po prostu nie udać. Z powodu bardzo wielu nie dających się przewidzieć czynników. A Zero Jeden Paryż nie mógł dopuścić, aby w jego aktach znalazła się jeszcze jedna nieudana akcja. Jak na przykład ta, w której kierowca nie mógł dać sobie rady z Drew Lathamem, albo niepowodzenie grupy wysłanej w celu zlikwidowania dwóch Amerykanów, która nie zlikwidowała najważniejszego obiektu, a potem zniknęła. Lub też fiasko ich towarzyszki, która nie przeżyła akcji w Monte Carlo. Jeżeli Alexander Lassiter/Harry Latham zostanie w odpowiedni sposób zgładzony i jego czaszka ulegnie zniszczeniu, i tak całą zasługę przypisze się właśnie jemu, ponieważ plan zamachu był obmyślony przez niego. Jeżeli zasadzka zawiedzie, kto inny poniesie odpowiedzialność, ponieważ nie on kierował bezpośrednio akcją. Ponieważ Zero Jeden zdawał sobie sprawę z tego, o czym nie wiedzieli inni. Jako ich przywódca miał obowiązek być skuteczny. Jeżeli Blitztrager zawiódł raz, udzielano mu surowej nagany, a gdy sytuacja się powtórzyła, ginął, a jego miejsce zajmował następny przeszkolonyzabójca. Jeżeli akcja pod SacreCoeur spali na panewce, Zero Jeden wiedział, kto zostanie wyeliminowany – na początek trzydziestoletni

Zero Pięć, albowiem jego niechęć do zdecydowanie młodszego dowódcy zbyt często dawała o sobie znać… A poza tym za bardzo krytykował skład zespołu, który zniknął. „Jeden z nich to dzieciak co po prostu lubi zabijać, a drugi jest uparty jak osioł i za bardzo ryzykuje! Pozwól, żebym ja to załatwił!” i co gorsza powiedział to w obecności Zero Sześć. A teraz obydwaj mieli udać się do SacreCoeur i obydwaj zostaną zlikwidowani, jeżeli zamach się nie powiedzie. Zero Jeden nie mógł dopuścić do kolejnej plamy w swoich aktach – Musiał dostać się do wewnętrznego kręgu Bractwa, musiał zdobyć uznanie prawdziwych przywódców ruchu, samego nowego Fuhrera, aby dalej służyć mu duszą i ciałem. Przecież wierzył, szczerze wierzył w sprawę. Pójdzie więc z aparatem fotograficznym do Lasku Bulońskiego i zrobi wystarczająco dużo nocnych fotografii, z zarejestrowanymi na każdej czasem i datą wykonania, aby udowodnić, że istotnie się tam znajdował. Na wypadek gdyby potrzebował alibi. Zadzwonił telefon i młody dowódca blitztragerów drgnął gwałtownie. Podniósł słuchawkę. – Hasło było właściwe – oznajmiła telefonistka. – Dzwoni kawior Malasol. – Herr Doktor… – Nie zadzwonił pan! – krzyknął Gerhardt Kroeger. – Czekam już od trzech godzin, a pan nie dzwoni. – Tylko dlatego, że uściślaliśmy naszą taktykę. Jeżeli moi podwładni nie popełnią błędu, zrealizujemy nasze zadanie, mein Herr. Opracowałem wszystko

w najmniejszym szczególe. – Pańscy podwładni? A dlaczego nie pan? – Otrzymaliśmy sprzeczne informacje, proszę pana. Jedna z nich może się okazać o wiele bardziej niebezpieczna i być może w równym stopniu przydatna. Postanowiłem osobiście podjąć ryzyko sprawdzenia. – Nic z tego nie rozumiem! – Nie mogę wyjaśniać przez telefon. – Dlaczego? Nieprzyjaciel nie ma najmniejszego pojęcia, kim jestem, ani że w ogóle tu jestem, a więc podsłuch w centrali hotelowej nie wchodzi w grę. Żądam, aby poinformował mnie pan dokładnie o tym, co się dzieje! – W ciągu jednej godziny mamy szansę na dwie obiecujące sytuacje. Proszę powiedzieć Bonn, że Zero Jeden Paryż zrobił wszystko co w jego mocy, aby sprawdzić obie ewentualności, ale nie mógł być jednocześnie w dwóch miejscach i postanowił przeprowadzić bardziej niebezpieczną akcję. Tylko tyle mogę panu powiedzieć, mein Herr. Jeżeli zginę, proszę mnie dobrze wspominać. Muszę już iść. – Tak… tak, oczywiście. Młody neofaszysta odłożył słuchawkę. Teraz, niezależnie od okoliczności, był kryty. Może więc wybierać się na długi, spokojny obiad w „Au Coin de Familie”, potem przespaceruje się do kaskady w Lasku Bulońskim, zrobi bezużyteczne fotografie, i wróci do Magazynów Avignon, by czekać, co los przyniesie: albo wiadomość o udanym zamachu, albo śmierć dwóch

blitztragerów zlikwidowanych za nieudolność. Szczerze w to wierzył. Drew wędrował w Lasku Bulońskim wokół kaskady podświetlanej umieszczonymi pod wodą reflektorami i wypatrywał znajomej twarzy. Przybył na miejsce spotkania tuż po 8.30. Teraz była już niemal dziewiąta i wciąż nikogo nie rozpoznał, ani nikt do niego nie podszedł. Może źle zrozumiał polecenia Karin? Może Karin zakładała, że zmieniając znaczenie słów spowoduje, że podsłuchujący również odwróci znaczenie, a więc należało traktować je dosłownie. Nie, to było bez sensu. Mimo amsterdamskiej przeszłości Karin nie znali się przecież na tyle dobrze, aby bawić się w taką ciuciubabkę. Nie mieli żadnej tradycji intuicyjnego porozumiewania się w warunkach stresu. Latham spojrzał na zegarek, była 9.30. Okrąży kaskadę jeszcze raz, a potem wróci do Maison Rouge. – Americain! Odwrócił się gwałtownie, słysząc ten głos. To była Karin w blond peruce na głowie. Prawą rękę miała zabandażowaną. Idź na lewo szybko, zupełnie jakbym wpadła na Ciebie. Z prawej jest mężczyzna, który robi fotografie. Spotkamy się na północnej ścieżce. Latham zrobił, co mu kazała, czując ulgę z powodu jej obecności ale jednocześnie zaniepokojony słowami Karin. Poszedł dalej leniwym krokiem spacerowicza, aż dotarł do znajdującej się z prawej strony wyłożonej płytami alejki. Przeszedł nią dziesięć, czy dwanaście metrów w głąb tworzącego nieomal tunel szpaleru drzew i zatrzymał się. Dwie minuty później pojawiła się Karin… i jakby przez

przypadek, padli sobie w ramiona. Trzymali się w uścisku przez krótką, ale zarazem wystarczająco długą chwilę. – Przepraszam powiedziała de Vries, odsuwając się łagodnie i odrzucając kosmyk blond peruki zabandażowaną prawą ręką. – A ja nie – przerwał jej Drew z uśmiechem. – Już od kilku dni bardzo tego chciałem. – Czego? – Objąć Cię. – Jestem po prostu zadowolona, widząc, że wszystko z Tobą w porządku. – Owszem. – Bardzo się cieszę. – Mnie równie miło było Cię przytulać. – Latham roześmiał się ciepło. – Posłuchaj, moja pani, sama podsunęłaś mi ten pomysł. To Ty zaproponowałaś, że wyjaśnisz w ambasadzie, że uważasz mnie za przystojnego i tak dalej, i tak dalej. – Ale to nie miało być samospełniające się życzenie, Drew. Chodziło o wymówkę, wybieg taktyczny. – Daj spokój, przecież nie jestem Quasimodo, prawda? – Nie, jesteś wysokim, zupełnie przystojnym facetem, którego na pewno wiele kobiet uważa za zupełnie atrakcyjnego. – Ale nie Ty. – Moje zainteresowania dotyczą czego innego. – Chodzi Ci o to, że nie jestem Freddiem… niezrównanym Freddiem de V.

– Nikt nie może być Freddiem, ani ładny, ani brzydki. – Czy to oznacza, że w dalszym ciągu liczę się w wyścigu? – Jakim wyścigu? – Może po Twoje uczucie, choćby odrobinkę i na krótko. – Czy chciałbyś się ze mną przespać? – Do licha, to było dosadne. Pamiętaj, że pochodzę z Nowej Anglii. Bardzo dosadne, moja pani. – Jesteś również krętaczem. – Co takiego? – Nie mówię, że kłamcą, to byłoby zbyt ostre. – Co? – A także brutalnym mężczyzną, który rozbija innych w czasie czegoś, co nazywa się meczem hokejowym. O, tak, słyszałam o tym. Harry mi opowiadał. – Tylko wtedy gdy wchodzili mi w drogę. Nigdy bez potrzeby. – A kto o tym decydował? – Chyba ja. – A więc udowodniłam. Jesteś wojowniczym osobnikiem. – Co u diabła ma to wspólnego z czymkolwiek? – Ale w tej chwili jestem wdzięczna, że taki jesteś. – Słucham? – Mężczyzna z aparatem, po drugiej stronie kaskady. – O co chodzi? Ludzie robią zdjęcia nocnego Paryża. ToulouseLautrec go malował, a dzisiejsi „artyści” fotografują. – Nie, jest neofaszystą. Czuję to, wiem o tym. – Skąd?

– Sposób w jaki stoi, jego sposób bycia… taki agresywny. – Niezbyt przekonujący dowód. – W takim razie dlaczego tu przyszedł? Ilu ludzi naprawdę robi zdjęcia w nocy w Lasku Bulońskim? – Masz rację. Gdzie on jest? – Jest, a może był, dokładnie po drugiej stronie. W południowej alejce. – Zostań tutaj. – Nie, pójdę z Tobą. – Do diabła, rób, co mówię. – Nie możesz wydawać mi rozkazów! – Nawet nie masz broni, a gdybyś ją miała, nie mogłabyś z niej strzelać. Masz całą rękę zabandażowaną. – Mam broń, a gdybyś był bardziej spostrzegawczy, zauważyłbyś, że jestem leworęczna. – Co? – Chodźmy. Przebiegli między drzewami, aż dotarli do południowej alejki prowadzącej do iluminowanej kaskady. Mężczyzna wciąż tam był, wyprostowany jakby kij połknął, i od czasu do czasu fotografował spacerowiczów krążących wokół kaskady. Latham podszedł bezgłośnie, zaciskając dłoń na kolbie tkwiącego za paskiem pistoletu. – Podnieca Cię robienie zdjęć ludziom, którzy nic o tym nie wiedzą? – zapytał stukając go w ramię. Blitztrager odwrócił się gwałtownie i na widok Drew, oczy wyszły mu z orbit. – Ty! – zawołał gardłowo. – Ale nie, nie ten sam! Kim jesteś? – To ja mam do Ciebie pytanie. – Latham schwycił

mężczyznę za gardło i cisnął nim o pień drzewa. – Kroeger! – krzyknął. Kim jest Gerhardt Kroeger? Neonazista szybko odzyskał przytomność umysłu i usiłował kopnąć Drew w pachwinę. Latham odskoczył do tyłu, unikając ciosu i wyrżnął Niemca w twarz lufą pistoletu. – Szukałeś mnie, sukinsynu, prawda? – Nein! – wrzasnął neofaszysta. Krew spływała mu po twarzy, częściowo go oślepiając. – Nie jesteś człowiekiem z fotografii! – Ale kimś podobnym, prawda? Ten sam typ twarzy, podobieństwo, co? – Zwariowałeś! – krzyknął Blitztrager, usiłując zadać Drew śmiertelny cios kantem dłoni w kark. Latham chwycił go za przegub i wykręcił mu rękę. – Robiłem tylko zdjęcia! – Niemiec upadł ciężko w krzaki. – A kiedy już to sobie ustaliliśmy – wydyszał ciężko Drew, klękając na faszyście i przygniatając mu kolanami klatkę piersiową pogadajmy o Kroegerze! – Latham przytknął lufę pistoletu między oczy nazisty. – Albo mi powiesz, albo będziesz miał dziurę w głowie! – Nie boję się śmierci! – Doskonale, bo zaraz Cię ona spotka. Masz pięć sekund, adolfie… Raz, dwa, trzy… cztery… – Nein! Jest tu, w Paryżu. Musi znaleźć Stinga! – A Ty myślałeś, że ja jestem Stingiem, co? – Nie jesteś nim! – Masz rację, nie jestem. Siadaj! Drew nie zorientował

się, jak do tego doszło, ale nagle w prawej ręce neonazisty pojawił się wielki pistolet. Niespodziewanie, rozległ się głośny wystrzał, głowa Niemca odskoczyła do tyłu i z jego szyi trysnęła krew. Karin de Vries kolejny raz ocaliła życie Lathamowi. Podbiegła do niego. – Nic Ci się nie stało? – zawołała. – Skąd on wziął broń? – zapytał wstrząśnięty, oszołomiony Drew. – Z tego samego miejsca, co Ty – odparła de Vries. – Co? – Zza paska. Schwyciłeś go i kazałeś mu usiąść. Właśnie wtedy zobaczyłam, że sięga pod marynarkę. – Dziękuję… – Nie dziękuj mi, rób coś. Ludzie uciekają od kaskady. Wkrótce będzie tu policja. – Chodź! – rozkazał Latham, wsuwając pistolet za pasek i wyjmując z wewnętrznej kieszeni telefon komórkowy. – Między drzewa… Szybko. – Niezgrabnie przebiegli jakieś dziesięć metrów między ciemnymi zaroślami, aż wreszcie Drew podniósł rękę do góry. – Wystarczy – wydyszał, nie mogąc złapać tchu. – Skąd to masz? – spytała Karin wskazując ledwo widoczny zarys telefonu. – Organizacja – odparł Drew, mrużąc oczy i wciskając guziki, Są ledwo widoczne w słabym świetle padającym od kaskady, świetnie wyposażeni technicznie. – Niezbyt przydatny sprzęt, jeżeli ktoś może kontrolować częstotliwości telefonów komórkowych. Ale

może w krytycznej sytuacji… – Stanley? – powiedział Latham, już jej nie słuchając. – Chryste, znowu to się stało! W Lasku Bulońskim neonazista obserwował rejon. Wysłano go, żeby mnie zlikwidował. – I co? – Nie żyje, Stosh. Karin zastrzeliła go, w chwili gdy miał mi palnąć w łeb… Ale, Stanley, posłuchaj mnie. Powiedział, że Kroeger jest w Paryżu. Przyjechał, żeby znaleźć Stinga! – Jak wygląda sytuacja? – Jesteśmy w zaroślach obok ścieżki, osiem, dziesięć metrów od ciała. – A teraz posłuchaj mnie uważnie – powiedział ostro Witkowski. – Jeżeli uda Ci się to zrobić, nie wpadając na policję… do diabła, nawet jeżeli będzie takie ryzyko, wyczyść sukinsynowi kieszenie i przynieś wszystko tutaj! – Tak jak zrobiłem z Harrym… – głos Drewa zniżył się do bolesnego szeptu. – Zrób to teraz dla Harry’ego. Jeżeli wiadomość o tym Kroegerze nie jest kupą bzdurnych plotek, te zwłoki są naszym jedynym tropem, który do niego prowadzi. – Przez chwilę myślał, że jestem Harrym. Powiedział, że ma jego zdjęcie. – Tracisz czas! – A jeżeli złapie mnie policja? – Wciskaj im cały ten znany urzędowy kit, żeby się od nich uwolnić. Jeżeli Ci się nie uda, zadbam o to później,

chociaż wolałbym nie załatwiać tej sprawy zgodnie z przepisami. Ruszaj się! – Zadzwonię do Ciebie później. – Postaraj się wcześniej niż później. – Chodź – powiedział Latham, chwytając Karin za prawą rękę, tuż nad bandażem i pociągnął ją w stronę ścieżki. – Z powrotem? – zawołała oszołomiona de Vries. – Rozkazy pułkownika. Musimy działać szybko… – Ale policja! – Wiem, więc działajmy jeszcze szybciej… Muszę to zrobić! Zostań w alejce i jeżeli zjawi się policja, udawaj przestraszoną, co chyba nie powinno być dla Ciebie zbyt trudne, i powiedz im, że Twój chłopak wszedł w krzaki na siusiu. – Rozsądne wytłumaczenie – przyznała Karin, biegnąc razem z Lathamem. – Bardziej amerykańskie niż francuskie, ale możliwe. – Odciągnę tego niedoszłego zabójcę głębiej w las i wyczyszczę go dokładnie. Zegarek też miał lepszy od mojego, zabiorę go sobie. Dotarli do alejki. Wokół kaskady było już właściwie pusto, pozostało jedynie kilku trzymających się na bezpieczną odległość, rozmiłowanych w makabrze gapiów. Niektórzy spoglądali w stronę innych alejek, najwidoczniej oczekując na policję. Drew wciągnął trupa za nogi w krzaki i zaczął wyjmować zawartość kieszeni. Nie zawracał sobie głowy szukaniem broni, która o mały włos nie przerwała jego życia. I tak niczego by się na jej podstawie nie dowiedział. Kiedy zakończył, wrócił biegiem do Karin i w tej samej

chwili z dołu dobiegły krzyki: – Les gendarmes, les gendarmes! De l’autre co te! – Ou? – Ou donc? Na szczęście w odpowiedzi na pytania dwóch oficerów policji, gdzie jest ta „druga strona”, pozostali świadkowie wskazywali w rozmaitych kierunkach, w tym również na kilka zacienionych ścieżek. Poirytowani funkcjonariusze rozdzielili się i rozproszyli po alejkach. To wystarczyło, Latham i de Vries przemknęli do kaskady i w górę północnej ścieżki, aż teren znowu stał się płaski, i znaleźli się we wspaniałych letnich ogrodach otaczających niewielki staw, po którym w blasku reflektorów pływały łabędzie. Dostrzegli pustą ławkę i prawie bez tchu padli na nią, opierając się ciężko. Karin zerwała perukę wcisnęła ją do torebki i potrząsnęła głową, rozrzucając włosy. – Gdy tylko trochę ochłonę, zadzwonię do Witkowskiego wydyszał Drew. – Jak Twoja ręka? Boli? – Możesz teraz myśleć o mojej ręce? – Cóż, złapałem ją, ponieważ w lewej dłoni wciąż trzymałaś pistolet i obawiałem się, że to cholerstwo może wystrzelić, jeżeli za nią złapię… to znaczy, chciałem powiedzieć, za Twoją lewą rękę. – Wiem, co chciałeś powiedzieć. Nie miałam czasu schować go do torebki… Zadzwoń do pułkownika, proszę. – Dobra. – Latham ponownie wyjął telefon komórkowy z kieszeni i wybrał numer, rad, że tym razem widzi dokładnie numery w świetle padającym od stawu. –

Stanley, udało nam się – powiedział. – Ktoś inny miał mniej szczęścia, kolego – przerwał mu pułkownik. – I nie wiemy, jak mogło do tego dojść. – O czym mówisz? – O tym neonazistowskim draniu, którego wysłałem dziś o piątej rano wojskowym samolotem do Waszyngtonu. – Co się stało? – Przyleciał do Bazy Lotniczej Andrews o wpół do czwartej rano, czasu D. C. Było zupełnie ciemno, został zastrzelony, kiedy pod eskortą wojskową prowadzono go do poczekalni. – W jaki sposób? – Karabin wyborowy z celownikiem noktowizyjnym na jednym z dachów. Oczywiście, nikogo nie znaleziono. – Kto szukał? – Nie wiem. Jak uzgodniliśmy, dałem znać kilku najwyższym rangą funkcjonariuszom Knoxa Talbota, że mamy autentycznego nazistę, kiedy przylatuje i tak dalej. – I co? – Ktoś wynajął strzelca. – W jakim punkcie się więc znajdujemy? – Zawężamy pole działania. Wiemy o komputerach AAZero, a teraz mamy jeszcze czterech czy pięciu zastępców dyrektora na liście. Tak się to robi, młody człowieku. Eliminuje się różne ewentualności, aż zostanie tylko jedna lub dwie. – A co ze mną, co z Paryżem? – Zabawa w kotka i myszkę, prawda, kolego? Ten

Kroeger w równym stopniu chce znaleźć Harry’ego, czyli Ciebie, co Ty jego, prawda? – Najwidoczniej tak, ale dlaczego? – Dowiemy się o tym, dopiero kiedy go złapiemy. – Nie powiem, żebyś mnie zbytnio pocieszał… – I wcale nie o to mi chodzi, bądźmy szczerzy. Chcę, żebyś był w każdej chwili ostry jak brzytwa. – Cholernie Ci dziękuję, Stosh. – Dostarcz mi cokolwiek, co znalazłeś… – Wziąłem wszystko, co tam było – przerwał z wściekłością Latham – więc mi nie mów „cokolwiek”. Zapomniałem tylko tego cholernego zegarka! – Bardzo mi się podoba Twoja reakcja – rzekł pułkownik. Lubię gniew w sytuacjach takich jak ta. Moje mieszkanie, za godzinę, i trzy razy zmieniaj taksówkę.

ROZDZIAŁ 15 Płomienie strzeliły do góry, jaskrawymi błyskami rozświetlając ciemność. Gigantyczny kompleks Vaclabruck był już niemal ukończony; obejmował między innymi rozległe skoszone pole na zboczu pagórka, na którym zgromadziło się półtora tysiąca specjalnie dobranych członków Bractwa z całego świata. Noc była bezchmurna i pochodnie wypełniały ogromny naturalny amfiteatr, ciągnąc się wzdłuż jego obrzeży, jak również przed podium – umieszczonym na szczycie wzgórza długim stołem, za którym zasiadali przywódcy. Na usytuowanej centralnie trybunie stał mikrofon podłączony do rozstawionych po całym terenie głośników, a na szczycie wysokich masztów za podium trzepotały w powiewach wiatru podświetlone reflektorami krwistoczerwone i czarne flagi Trzeciej Rzeszy. Od oryginałów różnił je tylko jeden charakterystyczny szczegół: każdą swastykę przekreślał biały znak błyskawicy. Był to symbol Czwartej Rzeszy. Występowało już wielu mówców, wszyscy ubrani w wojskowe mundury hitlerowskich Niemiec i ich filipiki wprawiały widownię w stan coraz silniejszego, fanatycznego entuzjazmu. Wreszcie do mikrofonu zbliżył się przedostatni mówca. Zacisnął dłonie na krawędziach trybuny, powiódł pełnym ognia spojrzeniem po zwartych szeregach i przemówił cichym, lecz władczym głosem: – Słyszeliście dziś wołanie tych ludzi na całym

świecie, którzy potrzebują nas, oczekują nas, żądają, abyśmy wzięli w swoje dłonie miecz i zaprowadzili powszechny ład, oczyszczając rasę i eliminując ludzkie i ideologiczne śmiecie, zatruwające cywilizowany świat. I jesteśmy GOTOWI! Oklaski i pulsujący ryk aprobaty odbił się echem od otaczającej amfiteatr ściany lasu, wprawiając w drżenie ziemię. Mężczyzna w mundurze podniósł dłonie, domagając się ciszy. Zapadła niemal natychmiast i mówca ciągnął dalej: – Ale przewodzić nami musi Zeus, Fuhrer, doskonalszy niż Hitler: nie myślą, albowiem filozofia Adolfa Hitlera sięgnęła szczytu, ale siłą i determinacją, przywódca, który zniszczy wątpiących i nie da się powstrzymać przez kunktatorstwo wojskowych intelektualistów, zniweczy wrogów czystości rasy i zaatakuje, gdy uzna, że nadeszła pora! Historia dowiodła, że gdyby Trzecia Rzesza dokonała inwazji na Anglię, kiedy Adolf Hitler wydał taki rozkaz, świat byłby inny, o wiele lepszy od tego, który mamy obecnie. Do zaniechania inwazji skłonili go dyletanci z generalicji. Nasz nowy przywódca, nigdy nie dopuści do tak tchórzliwego zaniechania… Jednak choć wiem, że będzie to dla Was rozczarowaniem, nie nadeszła jeszcze pora na odkrycie jego tożsamości, nawet przed Wami. Zamiast tego nagrał dla Was wszystkich i każdego z osobna to właśnie przesłanie. Mówca uniósł rękę w hitlerowskim pozdrowieniu. A gdy opuścił ją gwałtownie, ze wszystkich głośników rozległ się spotęgowany elektronicznie głos. Był dziwny – głęboki,

ostry i zdecydowany, każda sylaba brzmiała jak cios topora spadającego na twarde drzewo. Na swój sposób przypominało to wystąpienia Hitlera – tu również histeryczne punkty kulminacyjne następowały szybko jeden po drugim, ale na tym podobieństwa się kończyły. Ten mówca bowiem bardziej odpowiadał wymogom epoki – spokojne, wypowiadane wolno, z lodowatą precyzją słowa poprzedzały gwałtowne, przesadne wybuchy emocji podkreślające wagę przedstawianych wywodów. Wrażenia, jakie wywierała jego oracja, nie osłabiał monotonny wrzask na jednej nucie, charakteryzujący wystąpienia Hitlera, Mówca przyciągał uwagę ciągłą zmianą nastroju – mówił spokojnie, jakby zwierzając się swoim słuchaczom, pewien, że zrozumieją każdy wniosek, do którego zmierza, a potem nagradzał ich skupienie, potwierdzając krzykiem podjęte przez nich postanowienia. Era Wodnika minęła już dawno, zastąpiła ją era manipulacji. Lekcje z Madison Avenue rozeszły się po całym świecie. – Stoimy na początku drogi i przyszłość należy do nas! Ale sami dobrze o tym wiecie. Wy, którzy z takim oddaniem pracujecie tutaj, w Faterlandzie, i Wy, trudzący się bez przerwy poza jego granicami, sami widzicie, co się dzieje, prawda? Czyż nie jest to wspaniałe? Nasza idea nie tylko została zrozumiana, ale teraz gorąco pragną jej, pożądają z całego serca ludzie na całym świecie. Sami widzicie to, słyszycie i czujecie! Nie mogę Was ujrzeć, ale słyszę Was i przyjmuję Waszą wdzięczność, chociaż mówiąc szczerze jest ona

skierowana pod niewłaściwym adresem. Jestem zaledwie Waszym głosem, głosem ludzi ogarniętych sprawiedliwym gniewem. Rozumiecie to doskonale, jestem pewien. Rozumiecie gniew, z którym stykamy się wszędzie, gdy podlejsi od nas każą nam płacić za swoją niższość? Gdy przedsiębiorczy ludzie pozbawiani są swoich ciężko zapracowanych zysków przez tych, którzy nie chcą lub nie mogą pracować, albo są zbyt głupi, aby nawet spróbować! Czy mamy cierpieć z powodu ich lenistwa, nieudolności i degeneracji? Czyżby leniwi, nieudolni i głupi mieli rządzić światem! A stanie się tak jeżeli odbiorą nam nasze moralne przywództwo przytłaczając nas, przywłaszczając sobie nasze zasoby w imię człowieczeństwa… Lecz nie, to nie będzie gestem człowieczeństwa, moi żołnierze, ponieważ są oni jedynie ludzkimi śmieciami! I nie uda im się tego dokonać, ponieważ przyszłość należy do nas! Wszędzie nasi wrogowie są coraz bardziej oszołomieni, zdezorientowani tym, co dzieje się wokół nich. Nie wiedzą, kto jest naszym człowiekiem, a kto nie, kto w myślach tryumfuje, widząc nasz zwycięski marsz, mimo że w swoich wypowiedziach potępia wyznawane przez nas idee. Maszerujcie dalej, żołnierze. Przyszłość należy do nas! Znowu rozległ się grzmot oklasków i wielki amfiteatr w lesie wypełniła melodia Horst Wessel Lied. A w tylnym rzędzie klaszczący dwaj mężczyźni odwrócili się do siebie i rozpoznając się dzięki częściowo wygolonym brwiom szepnęli jeden do drugiego: – Szaleństwo – odezwał się Francuz po angielsku.

– Zupełnie jak na kronikach filmowych z przemówieniami Hitlera – dodał Holender. – Sądzę, że pan się myli, monsieur. Temu Fuhrerowi o wiele łatwiej uwierzyć. Nie narzuca tłumowi swojego zdania wrzeszcząc bez przerwy. Doprowadza słuchaczy do oczekiwanych wniosków, zadając pozornie rozsądnie pytania. A potem nagle wybucha, dostarczając im odpowiedzi, które chcą usłyszeć. Zna się na retoryce… Doprawdy, bardzo sprytne. – Jak pan sądzi, kim on jest? – Przypuszczam, że może nim być każdy spośród skrajnych prawicowców w Bundestagu. Zgodnie z instrukcją, zarejestrowałem tę przemowę, dzięki czemu nasz wydział będzie mógł porównać charakterystyki głosu. Jeśli oczywiście ten śmiesznie mały aparat, który mam w kieszeni, spełni swoje zadanie. – Nie miałem kontaktu ze swoją firmą przez ponad miesiąc oznajmił Holender. – A ja sześć tygodni – stwierdził Francuz. – Musimy jednak oddać słuszność naszym przełożonym. Satelity odkryły tę leśną polanę w taki sam sposób, jak niemal trzydzieści lat temu latające na wysokim pułapie samoloty rozpoznawcze ustaliły obecność na Kubie pocisków rakietowych. Nie dali się nabrać na oficjalne oświadczenia, że ma to być kolejny ośrodek medytacyjny dla bogaczy, związany z jakąś dalekowschodnią religią. Mieli rację. – Moi ludzie byli pewni, że dzieje się coś dziwnego,

gdy zatrudniono tu zagranicznych pracowników budowlanych. – Byłem zwykłym cieślą, a pan? – Elektrykiem. Mój ojciec miał sklep elektryczny w Lyonie. Pracowałem tam, zanim poszedłem na uniwersytet. – Teraz musimy się stąd wydostać, a nie sądzę, że będzie łatwo. To miejsce niczym się nie różni od dawnego obozu koncentracyjnego – ogrodzenia z drutu kolczastego, wieże z karabinami maszynowymi i tak dalej. – Niech pan będzie cierpliwy, monsieur, znajdziemy drogę. Spotkamy się na śniadaniu, namiot numer sześć. Musi być jakiś sposób… Rozmówcy odwrócili się od siebie i ujrzeli, że znajdują się w półkolu umundurowanych ludzi, na których rękawach widnieją opaski z godłem Czwartej Rzeszy – błyskawicą przecinającą swastykę. – Usłyszeliście już dosyć, meine Herren? – zapytał oficer dowodzący strażnikami. – Uważaliście, że jesteście bardzo sprytni, nicht wahrl Nawet rozmawialiście po angielsku. – Pokazał obu cudzoziemcom mały elektroniczny aparat podsłuchowy, stanowiący standardowe wyposażenie policji i służb wywiadowczych. – Wspaniałe urządzenie – mówił dalej. – Wystarczy skierować je, powiedzmy, na dwóch ludzi w tłumie i można usłyszeć ich każde słowo dzięki wyeliminowaniu wszystkich zbytecznych dźwięków. Nadzwyczajne… Obserwowano Was, od chwili gdy pojawiliście się wśród

naszych wybranych, zaproszonych gości, twierdząc, że jesteście jednymi z nich. Czy uważacie nas za tak mało rozgarniętych? Czy rzeczywiście sądziliście, że nie mamy komputerowych list, które możemy sprawdzić? A kiedy Was na nich nie znaleźliśmy, sprawdziliśmy robotników zagranicznych. No i jak myślicie, co odkryliśmy? Mniejsza o to, chyba się domyślacie. Gburowatego holenderskiego cieślę i wyjątkowo zrzędnego francuskiego elektryka… Mitkommen! Zackig! Porozmawiamy trochę, choć Wasze kwatery niestety nie będą zbyt luksusowe, a potem Wasze doczesne szczątki spoczną w pokoju w głębokim rowie razem z innymi robakami. – Macie wprawę w takich egzekucjach, co? – Z przykrością stwierdzam, Holendrze, że nie było mnie wtedy na świecie i nie mogłem brać w nich udziału. Ale nadejdzie nasz czas. Mój czas. Witkowski, Drew i Karin siedzieli wokół kuchennego stołu w mieszkaniu pułkownika przy rue Dianę. Na blacie rozłożone były przedmioty, które Latham wyjął z kieszeni zabitego neonazisty. – Nieźle – oznajmił weteran z G-2, biorąc je po kolei i oglądając dokładnie. – Powiem Wam – stwierdził po chwili – że ten skurwysyński Zygfryd nie spodziewał się żadnych kłopotów w Lasku Bulońskim. – Dlaczego tak twierdzisz? – spytał Latham, wskazując na pustą szklaneczkę po whisky. – Sam sobie weź. – Pułkownik uniósł brew i skinął głową w stronę barku stojącego przy wejściu do saloniku. – W tym domu ja nalewam tylko pierwszą kolejkę, a potem

obsługujesz się sam. Oczywiście damy są wyjątkiem… zapytaj damę, bęcwale. – To pejoratywne określenie – rzekł Drew wstając. Popatrzył na Karin, która pokręciła odmownie głową. – Co? – Niech pan nie zwraca na niego uwagi, pułkowniku, zachowuje się jak dziecko – odezwała się – Ale niech pan z łaski swojej odpowie na jego pytanie. Nie było dokumentów, niczego, co pomogłoby go zidentyfikować. Dlaczego więc „nieźle”? – Prawdę mówiąc, nawet zupełnie dobrze. Sam by pani wyjaśnił, gdyby uważnie się przyjrzał zamiast pociągać soczek. – Wypiłem tylko jednego drinka, Stosh! I to zasłużonego, ośmielę się zauważyć. – Wiem, kolego, ale jednak nie obejrzałeś dokładnie tych przedmiotów, prawda? – Owszem, obejrzałem. Kiedy kładłem je na stole. Jest tam kartonik zapałek z restauracji o nazwie „Au Coin de Familie”, kwit z pralni na avenue George Cinq, na nazwisko Andre… bez znaczenia. Złoty zacisk do pieniędzy z paroma, jak sądzę, słowami miłości po niemiecku i nic poza tym, następne pokwitowanie, tym razem na kartę kredytową. Nazwisko i numer są w tak oczywisty sposób fałszywe lub dobrze zakamuflowane, że zajęcie się nimi pochłonęłoby wiele dni i doprowadziłoby nas do kolejnej ślepej uliczki. Bank płaci. Kupcy chcą jedynie otrzymać swoje pieniądze i dostają je… Reszty, przyznaję, nie badałem, ale zauważenie tego, o czym Wam

właśnie powiedziałem, zajęło mi mniej więcej osiem sekund. Coś jeszcze, pułkowniku? – Powiedziałem pani, madema de Vries, że chłopak ma talent. Wątpię, czy zajęło mu to aż osiem sekund… moim zdaniem około pięciu, ponieważ tak bardzo chciał się napić. – Jestem pod wrażeniem – przyznała Karin – ale pan znalazł coś jeszcze, jakieś inne ślady? – Tylko dwa. Po pierwsze, kolejny kwit na odbiór butów z naprawy, tym razem z pracowni szewskiej z butami robionymi na zamówienie, również na nazwisko Andre i po drugie, zgnieciony bilet wstępu do wesołego miasteczka koło NeuillysurSeine. Bilet wolnego wstępu. – W ogóle tego nie widziałem! – zaprotestował Latham, nalewając sobie drinka przy barze. – I jaki z tego wniosek? – Obuwie, a zwłaszcza buty, są wyjątkowo osobistymi przedmiotami, pani de Vries… – Proszę przestać mnie tak nazywać. Wystarczy Karin. – W porządku, Karin. Obuwie jest, że tak powiem, czymś szczególnym. Pracownia szewska, która zajmuje się naprawami butów na zamówienie, posiada kopyta będące odwzorowaniem konkretnej stopy. Jeżeli ktoś udaje się do takiej pracowni, oznacza to zazwyczaj, że już w niej kiedyś był, zwłaszcza jeżeli przebywa w Paryżu od jakiegoś czasu. W przeciwnym razie poszedłby do tego szewca, który wykonał buty. Rozumiesz mnie? – Istotnie, rozumiem. A wesołe miasteczko?

– Dlaczego, otrzymał bilet wolnego wstępu? – wtrącił Drew. Wrócił z drinkiem do stołu i usiadł. – Naprawdę, nie widziałem tych przedmiotów, Stosh. – Wiem, chłopcze, i wcale nie próbowałem Cię zakasować, ale one naprawdę tam były. – A więc jutro rano odwiedzimy szewca i kogoś w wesołym miasteczku, kto rozdaje bilety wolnego wstępu… co niezbyt leży we francuskiej tradycji. Chryste, ależ jestem zmęczony. Jedźmy do domu… Nie, chwileczkę! A co z zasadzką, którą urządziłeś w SacreCoeur? – Jaką zasadzką? – spytał zaskoczony Witkowski. – No tą… kurier numer szesnaście na górnym przystanku funiculaire. – Nigdy o niej nie słyszałem. – Obydwaj mężczyźni spojrzeli na Karin de Vries. – To ty? – Wiele razy robiłam to dla Freddiego – odparła Karin, uśmiechając się niepewnie. – Często powtarzał: „Wymyśl coś, im będzie głupsze, tym lepiej, ponieważ wszyscy jesteśmy głupcami. „– Chwileczkę – powiedział Witkowski. Potrząsnął głową, a potem spojrzał na Drew. – Jesteś zupełnie pewien, że nie przyprowadziliście tu żadnego ogona? – Pominę milczeniem tę obelgę i udzielę Ci profesjonalnych wyjaśnień. Byłem za sprytny, żeby trzykrotnie zmieniać taksówki, które mogły być śledzone elektronicznie, ale Ty jesteś zbyt przedpotopowy, żeby zdawać sobie z tego sprawę. Dokonywaliśmy zmian pod

ziemią, w metrze, i nie trzy, ale pięć razy. Zrozumiałeś? – Och, lubię, jak się wściekasz. Mojej świętej pamięci polska mama zawsze mawiała, że przez gniew przemawia prawda. To jedyna rzecz, której można zaufać. – Doskonale. A teraz możesz wezwać taksówkę i odwieźć nas do domów? – Nie, to jedna z tych rzeczy, której nie mogę zrobić, chłopcze. Skoro nikt nie wie, gdzie jesteście, zostaniecie tu oboje. Mam sypialnię dla gości i bardzo miłą kanapkę w saloniku… Podejrzewam, że prześpisz się właśnie na niej, młody człowieku, i będę Ci bardzo wdzięczny, jeżeli nie wypijesz mi całej whisky. * * * Zdenerwowany zespół blitztragerów powrócił do kwatery głównej z nieudanej zasadzki przy SacreCoeur i zastał w niej jedynie popłoch i zamieszanie. Sytuacja ta jedynie podsyciła gniew zabójców. – Nie było nikogo! – warknął najstarszy wiekiem Paryż Pięć, siadając z rozmachem na krześle przy stole konferencyjnym. Żadnego cholernego mężczyzny czy kobiety przypominających łącznika! Wyprowadzono nas w pole, głupia i niebezpieczna strata czasu. – A gdzież jest nasz wspaniały przywódca, Zero Jeden? zapytał następny członek zespołu, zwracając się do trzech blitztragerów, którzy nie zostali wysłani do SacreCoeur. – Może nawet sprawuje dowództwo, jeżeli

akurat nie zmieniają mu pieluch, ale musi udzielić nam paru wyjaśnień. Jeżeli zostaliśmy oszukani, to na pewno nas zauważono! – Nie ma go tu – odparł jeden z zapytanych zmęczonym i znudzonym głosem. – O co tu chodzi? – zawołał Paryż Pięć, prostując się gwałtownie. – O dziesiątej miał być telefon z Bonn. Zero Jeden mówił, że osobiście go odbierze. – Nie było ani jego, ani telefonu – rzekł następny z trójki. – Może odebrał go na prywatnej linii? – Nie mógł tego zrobić i nie zrobił – odparł zmęczony Blitztrager Zero Dwa Paryż. – Kiedy się nie pojawił, tkwiłem w jego cuchnącym gabinecie od 9.30 do 10.45. Nic… Zero Jeden może jest ulubieńcem naszych przełożonych, ale wolałbym, żeby się częściej kąpał. Śmierdzi u niego jak w szambie. – Żeby wziąć prysznic, musiałby wstać z tronu i oddalić się od swoich zabawek. – Jest zwariowanym dzieciakiem w sklepie z elektronicznymi zabawkami… – Ostrożnie… – przerwał jeden z kolegów. – Przypominam, że przejawianie niezadowolenia nie jest dobrze widziane. – Ale dopuszcza się uzasadniony krytycyzm – nalegał Paryż Pięć. – Gdzie jest Jedynka i dlaczego go tu nie ma? Przypuszczam, że nawet nie mieliście od niego wiadomości. – Słusznie przypuszczasz, ale wszyscy wiemy

o istniejących między Wami konfliktach. – Owszem, ale to bez znaczenia – oznajmił Piątka wstając i pochylił się nad stołem, opierając się na mocnych, szeroko rozstawionych dłoniach. – Jego zachowanie jest w tej chwili nie do przyjęcia i przekażę moje zdanie Bonn. Nasz zespół wysłano fałszywym tropem, narażając na niebezpieczeństwo… – Wszyscy słyszeliśmy taśmę z ambasady – przerwał mu zmęczony Paryż Dwa. – I wszyscy doszliśmy do wniosku, że jest to pierwszoplanowe zadanie. – Istotnie, sam tak uważałem. Ale zamiast dowodzić tą najważniejszą akcją nasz Zero Jeden zajął się drugoplanowym Laskiem Bulońskim, pod pretekstem, że nie zdąży wrócić z SacręCoeur, aby odebrać telefon z Bonn. Telefonu nie było, a on sam gdzieś przepadł. Z całą pewnością sytuacja wymaga wyjaśnienia. – Być może udzielenie go jest niemożliwe – powiedział siedzący z prawej strony Blitztrager, który do tej pory nie uczestniczył w rozmowie. – Ale mieliśmy inny telefon. Od naszego informatora z ambasady amerykańskiej. Cały zespół zajmujący się SacreCoeur zerwał się na równe nogi. – Przecież kategorycznie zabroniono mu kontaktować się z nami bezpośrednio, zwłaszcza telefonicznie. – Uważał, że informacja upoważnia go do nieposłuszeństwa. – O co chodziło? – zapytał Trójka. – O szefa służby ochrony ambasady, pułkownika Witkowskiego.

– Koordynator – dodał cicho Paryż Dwa. – Wiemy o jego wszechstronnych kontaktach w Waszyngtonie. Nasi ludzie kontrolują tę sprawę. – O co chodziło? – nalegał Piąty. – Nasz człowiek czekał w samochodzie przed domem na rue Dianę, w którym mieszka pułkownik. Działał pod wpływem impulsu, podsłuchując rozmowy telefoniczne wdowy po Fredericku de Vries pracującej w dziale Dokumentacji i Analiz. – I co? – Mniej więcej godzinę temu do budynku wbiegli kobieta i mężczyzna. Byli w cieniu i mężczyznę widział niedokładnie, choć przypuszcza, że go zna. Kobietę rozpoznał. Była nią de Vries. – A więc mężczyzną jest Latham! – krzyknął Paryż Pięć. Była z Harrym Lathamem. To nie może być nikt inny. Idziemy! – A niby po co? – zapytał sceptycznie Zero Dwa. – Żeby doprowadzić do końca zadanie, które spaprał Zero Jeden. – Warunki są inne i biorąc pod uwagę związki pułkownika z ochroną ambasady, miejsce akcji jest wyjątkowo niebezpieczne. A ponieważ nie ma tu Zero Jeden, sądzę, że powinniśmy dostać zezwolenie z Bonn. – A ja uważam, że nie – wtrącił się Paryż Sześć. – SacreCoeur było wystarczająco dużym fiaskiem i nie sądzę, że powinniśmy narażać się na jeszcze większe niezadowolenie góry. Jeżeli likwidacja się uda, rozgrzeszą nas, nawet jeżeli wszyscy zostaniemy przeniesieni… – A jeżeli się nie powiedzie?

– Odpowiedź jest oczywista – odparł inny członek zespołu z SacreCoeur, dotykając prawą dłonią ukrytej pod marynarką kabury, a lewą kołnierza koszuli, w którym zaszyte były trzy kapsułki z cyjankiem. – Możemy się różnić, sprzeczać, ale naszą naczelną zasadą jest oddanie Bractwu i idei Czwartej Rzeszy. Niech nikt o tym nie zapomina. – Nie przypuszczam, aby ktokolwiek przestał pamiętać o naszej idei – odezwał się Dwójka. – A więc zgadzacie się z Zero Sześć? Idziemy na rue Dianę? – Oczywiście. Bylibyśmy idiotami, gdybyśmy tego nie zrobili. – Dokonamy potrójnej likwidacji, której nasi przywódcy mogą jedynie przyklasnąć – dodał gniewny, poirytowany Paryż Pięć. I bez Zero Jeden, który wystarczająco długo wodził nas za nos. Gdy wróci, będzie musiał wytłumaczyć się przed nami i przed Bonn. Podejrzewam, że w najlepszym przypadku zostanie odwołany. – Bardzo chciałbyś dowodzić grupą, prawda? – spytał Dwójka spoglądając na Zero Pięć. – Tak – odparł trzydziestoletni zabójca. – Jestem najstarszy i najbardziej doświadczony. A on to zwariowany nastolatek, który działa i podejmuje decyzje, zanim zdąży je przemyśleć. Powinienem był otrzymać tę funkcję trzy lata temu, kiedy nas tu przeniesiono. – Ale dlaczego jej nie dostałeś? W końcu wszyscy jesteśmy szaleni, a więc szaleństwo nie miało tu tak wielkiego znaczenia, prawda? – O czym u diabła rozmawiacie? – włączył się kolejny Blitztrager, prostując się i spoglądając

na Zero Dwa. – Nie zrozum mnie źle, akceptuję nasze szaleństwo. Jestem synem dyplomaty i dorastałem w pięciu różnych krajach. Widziałem na własne oczy wszystko, o czym Wy tylko słyszeliście. Mamy rację, absolutną rację. Miernoty intelektualne i niższe rasy wpychają się wszędzie do rządów. Tylko ślepiec może tego nie dostrzegać. Nie trzeba być socjologiem czy historykiem, aby pojąć, że poziom intelektualny wszędzie ulega obniżeniu… Dlatego właśnie słuszność jest po naszej stronie… Ale wróćmy do pytania, które zadałem Zero Pięć. Dlaczego wybrano Zero Jeden, przyjacielu? – Tak naprawdę nie wiem. – A więc pozwól, że Ci wyjaśnię. Każdy ruch musi mieć swoje oddziały szturmowe, swoich fanatyków, którzy przekroczyli granicę szaleństwa nakazującego im sięgać po niewykonalne cele, aby echo ich czynów rozchodziło się po całym świecie. A potem nikną w tle, zastąpieni, w każdym razie powinni być zastępowani, przez doskonalszych od siebie. Największy błąd, jaki popełniła Trzecia Rzesza, polegał na tym, że pozwoliła ona swoim oddziałom szturmowym, ludziom od brudnej roboty, przejąć kontrolę nad partią i narodem. – Jesteś myślicielem, Dwójka, prawda? – Filozoficzne teorie Nietzschego zawsze mnie pociągały, a zwłaszcza jego teoria osiągania doskonałości dzięki zaakceptowaniu własnej wartości i moralnej gloryfikacji najwyższych władców.

– Jesteś zbyt wykształcony jak na mnie – rzekł Zero Sześć. Ale już słyszałem te słowa. – Oczywiście, że słyszałeś. – Paryż Dwa uśmiechnął się. W różnych wersjach ciągle wbijano nam je w głowę. – Tracimy czas! – przerwał im Piątka, prostując się i lekko przymrużonymi oczyma wpatrując w Dwójkę. – A więc jesteś filozofem? Nigdy nie słyszałem, żebyś tyle mówił, zwłaszcza o tych sprawach. Czy coś kryje się za tymi słowami? Być może uważasz, że to Ty powinieneś dowodzić naszą paryską grupą? – Och, nie, mylisz się i to bardzo. Nie mam odpowiednich kwalifikacji. Może sporo wiem, ale brak mi praktycznego doświadczenia. Chyba jestem też za młody. – Ale jest jeszcze coś… – Rzeczywiście, Zero Pięć – przerwał Dwójka, patrząc mu prosto w oczy. – Gdy powstanie nasza Rzesza, nie mam zamiaru wycofywać się na dalszy plan… Tak samo jak Ty. – A więc się rozumiemy… Dobrze, teraz wybiorę grupę na Rue Dianę… Sześciu ludzi. Dwóch pozostanie, aby w razie potrzeby wykonać wszystkie niezbędne czynności. Wybrana czwórka wstała zza stołu. Trzech mężczyzn przeszło do swoich pokojów, aby przebrać się w czarne swetry i spodnie, a pozostali pochylili się nad wielkim planem Paryża, badając okolice rue Dianę. Gdy cały zespół zebrał się ponownie, zabójcy sprawdzili broń i pobrali sprzęt przydzielony przez Zero Pięć. W tej samej chwili zadzwonił telefon. – Taka sytuacja jest nie do przyjęcia! – wrzasnął

doktor Gerhardt Kroeger. – Złożę meldunek o Waszej nieudolności i odmowie utrzymywania łączności z wysokim funkcjonariuszem Bractwa! – W takim razie odda pan sobie złą przysługę, proszę pana rzekł opanowanym głosem Zero Pięć. – Zanim skończy się ta noc, dokonamy likwidacji obiektu, na której tak bardzo panu zależy, a także dwóch innych. Bonn na pewno będzie zadowolone dowiadując się, jak wiele zawdzięczaliśmy pańskim wskazówkom. – Słyszałem o tym już prawie cztery godziny temu! Co się stało? Chcę rozmawiać z tym opryskliwym młodym człowiekiem, który twierdzi, że jest Waszym dowódcą. – Sam bym też chciał, mein Herr – odparł Zero Pięć, starannie dobierając słowa. – Niestety, Zero Jeden Paryż nie nawiązał z nami łączności. Postanowił sprawdzić drugorzędny kontakt, nader wątpliwy trop, i nie odezwał się, aby złożyć raport. Prawdę mówiąc, ma dwie godziny spóźnienia. – Wątpliwy trop? Powiedział, że podejmuje najwyższe ryzyko. Może coś mu się stało? – W rozkosznym Lasku Bulońskim? To mało prawdopodobne. – A co się zdarzyło w pierwszym punkcie, na litość boską? – Natknęliśmy się na zasadzkę, mein Herr, ale dowodzony przeze mnie, Zero Pięć, zespół uniknął jej. Naprowadziło to nas jednak na trzeci, tym razem stuprocentowy trop, którym właśnie się udajemy. Zanim słońce wzejdzie, będzie miał pan dowód likwidacji

najważniejszego obiektu, tak jak pan sobie życzył. Osobiście dostarczę panu fotografie do hotelu. – Pocieszył mnie pan. Przynajmniej mówi pan rozsądniej od tego chłopaczka z oczami kobry. – Jest młody, proszę pana, ale doskonale przystosowany do fizycznych wymogów naszej pracy. – Bez głowy na karku taki talent nie ma najmniejszego znaczenia! – Zgadzam się, ale mein Herr, jest on moim przełożonym, a więc proszę uznać, że nie słyszał pan tego, co powiedziałem. – To nie pan powiedział, ale ja. Pan jedynie potwierdził ogólną opinię… Jaki jest pański numer? Piątka? – Tak, proszę pana. – Niech mi pan przyniesie fotografie, a Bonn zostanie powiadomione o pańskich zasługach. – Jest pan bardzo uprzejmy. Musimy już iść. Stanley Witkowski siedział w ciemności i wyglądał przez okno na ulicę. Jego szeroka opalona twarz była nieruchoma, jak wykuta z kamienia, gdy co chwila podnosił do oczu nocną lornetkę. Obiektem jego zainteresowania był samochód zaparkowany przy prawym rogu domu, w odległości około trzydziestu metrów od głównego wejścia do jego budynku. Uwagę oficera wywiadu zwróciła pojawiająca się w świetle latarni jasna plama twarzy kogoś siedzącego z przodu. Od czasu do czasu twarz ukazywała się przy szybie, a potem cofała w ciemność, jakby człowiek ten czekał na kogoś albo obserwował coś na przeciwległej

stronie ulicy. Ucisk w piersi pułkownika, ucisk, który czuł setki razy w przeszłości, ostrzegał go przed czymś, co miało nastąpić w najbliższym czasie. I wreszcie stało się. Twarz pojawiła się znowu, ale tym razem do prawego ucha obserwatora przyłożony był telefon komórkowy. Człowiek sprawiał wrażenie podnieconego, poruszonego, twarz miał skierowaną ku górze, jakby wpatrywał się w górne piętra domu w którym mieszkał Witkowski. Obserwator wreszcie odłożył telefon, z gniewem i irytacją. Pułkownikowi to w zupełności wystarczyło. Wstał z fotela i przez swoją sypialnię przeszedł do salonu, zamykając za sobą drzwi. Drew Latham i Karin de Vries siedzieli oboje na kanapce, ale jak z zadowoleniem stwierdził, po przeciwnych stronach. Witkowski nienawidził osobistych układów w czasie pracy. – Hej, Stanley – powiedział Drew. – Bawisz się w przyzwoitkę? Jeżeli tak, nie masz się czego obawiać. Omawiamy sytuację po zakończeniu zimnej wojny, a ta pani mnie nie lubi. – Tego nie powiedziałam – zaprotestowała Karin, śmiejąc się cicho. – Nie zrobiłeś niczego takiego, żebym miała Cię aż nie lubić. W gruncie rzeczy Cię podziwiam. – Zostałem zestrzelony, Stosh. – Mam nadzieję, że mówisz w przenośni – stwierdził pułkownik lodowatym tonem, który natychmiast zwrócił uwagę Drewa. – O co chodzi? – Powiedziałeś, że nie mieliście ogona, młody człowieku?

– Nie mieliśmy. Jakim sposobem? – Nie jestem pewien, ale w samochodzie na ulicy jest człowiek i jego obecność daje mi do myślenia. Rozmawiał przez telefon i wciąż spogląda w tę stronę. Drew szybko wstał z leżanki i ruszył w stronę drzwi do sypialni Witkowskiego. – Wyłącz światło, zanim tam wejdziesz, idioto – warknął Witkowski. – W tym oknie nie może być widać żadnego odblasku. – Karin wyciągnęła rękę i wyłączyła stojącą obok niej lampę. – Dobra dziewczyna – pochwalił ją i dalej instruował Drew. – Nocna lorneta jest na parapecie i trzymaj głowę nisko, daleko od szyby. To czterodrzwiowy samochód po drugiej stronie ulicy, na rogu. – Dobra. – Latham zniknął w sypialni, pozostawiając Witkowskiego i de Vries we względnej ciemności, rozjaśnianej jedynie padającą z zewnątrz poświatą lamp ulicznych. – Jesteś rzeczywiście zaniepokojony, prawda? – spytała Karin. – Żyłem już tak długo, że wiem, kiedy się niepokoić – odparł pułkownik. – Ty zresztą też. – To może być zazdrosny kochanek albo mąż, który za dużo wypił i boi się wrócić do domu. – Albo równie dobrze dobra wróŻKa, usiłująca odnaleźć właściwe okienko. – Wcale nie żartowałam i nie sądzę, że dałam powód do kpin. – Przepraszam, słowo daję. Powtórzę to, co powiedział mi mój stary znajomy Sorenson

w Waszyngtonie, przyjaciel to może za dużo powiedziane, nie gram w jego lidze: „Sprawy dzieją się zbyt szybko i robią się za bardzo skomplikowane. „Ma rację. Sądziliśmy, że jesteśmy przygotowani, ale tak nie jest. Nowy ruch nazistowski wyłazi spod ziemi, jak dżdżownice po deszczu – może jest autentyczny, może nie, może stanowi tylko jakieś złudzenie. Kto w tym uczestniczy, a kto nie? I w jaki sposób możemy to ustalić, nie oskarżając wszystkich po kolei i nie zmuszając niewinnych, aby udowodnili swoją niewinność? – Na co będzie już za późno, gdy padną oskarżenia. – Dokładnie tak, młoda damo. Przeżyłem już coś takiego. Utraciliśmy dziesiątki agentów różnego stopnia. Nasi ludzie niszczyli ich legendy, podlizując się politykom nie mającym pojęcia o prawdzie i tak zwanym wnikliwym dziennikarzom. – To musiał być bardzo trudny okres dla Ciebie. – Standardowa formuła rezygnacji zawierała na przykład takie zdania: „Nie potrzebuję tego, kapitanie”, albo majorze czy kim tam wówczas byłem. Albo: „Kim u diabła jesteś, aby niszczyć mi życie?”, lub też najstraszniejsze: „Wyczyścisz mi kartotekę, sukinsynu, albo pójdę na całość i spalę Ci całą Twoją operację”. Musiałem podpisać pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt " poufnych notatek”, w których stwierdzałem, że ludzie Ci byli wyjątkowymi oficerami wywiadu, i zdecydowana większość tych opinii była zdecydowanie zbyt pochlebna. – Z całą pewnością nie po tym co z nimi zrobiono.

– Może nie, ale wielu z tych błaznów działa obecnie w sektorze prywatnym, zarabiając dwadzieścia razy więcej ode mnie dzięki mgle tajemnicy otaczającej ich poprzednie miejsce pracy. Kilku pośledniejszych, którzy nie byliby w stanie odczytać kodu na pudełku z płatkami śniadaniowymi, kieruje służbami ochrony wielkich korporacji. – Przypomina mi się takie slangowe wyrażenie: „porąbane”. – Oczywiście. Wszyscy jesteśmy porąbani. I nie chodzi o to co robimy, ale co robiliśmy, mniejsza o to jak było absurdalne. Szantaż jest na porządku dziennym, moja droga, od góry do dołu. – Dlaczego sam nie zrezygnowałeś, pułkowniku? – Dlaczego? – Witkowski usiadł na najbliższym krześle, nie spuszczając wzroku z drzwi do sypialni. – Może zabrzmi to nieco dziwnie, ale powiem tak. Ponieważ jestem dobry w tym, co robię, co może nie świadczy najlepiej o moim charakterze. Podstępność i podejrzliwość nie są najlepszymi cechami, ale jeżeli zostaną wysublimowane i użyte w pracy, którą wykonuję, mogą stać się cenne. Amerykański aktor Will Rogers powiedział kiedyś: „Nie spotkałem nigdy człowieka, którego bym nie lubił”. A ja mówię inaczej: Nigdy nie spotkałem w mojej branży człowieka, którego bym nie podejrzewał. Może to moje europejskie dziedzictwo. Jestem Polakiem z pochodzenia i polski był moim pierwszym językiem. – A Polska, która wniosła do nauki i sztuki, więcej niż wiele innych krajów, była również

częściej zdradzana niż inni – dodała de Vries, kiwając głową. – Przypuszczam, że w pewnym stopniu w tym rzecz. Chyba można powiedzieć, że podejrzliwość to moja cecha wrodzona. – Freddie Ci ufał. – Szkoda że nie mogę odpowiedzieć takim samym komplementem. Nigdy nie dowierzałem Twojemu mężowi. Był płonącym lontem, którego nie mogłem kontrolować, nie mogłem zgasić. Jego śmierć z rąk Stasi była nieunikniona. – Ale miał rację – zaprotestowała Karin, podnosząc głos. Stasi i im podobni stanowią teraz kadrę nazistów. – Jego metody były błędne, gniew skierowany pod niewłaściwym adresem. I jedno, i drugie zniszczyło jego kamuflaż, dlatego zginął. Nie chciał nikogo słuchać. – Wiem, wiem. Mnie również nie chciał… Ale wtedy właściwie nie miało to już żadnego znaczenia. – Nie bardzo Cię rozumiem. – Freddie stał się gwałtowny, nie tylko w stosunku do mnie, ale właściwie wobec każdego kto się z nim nie zgadzał. Był niezwykle silny… wyszkolili go wasi komandosi w Belgii… i chyba zaczął uważać, że jest niezwyciężony. Pod koniec był takim samym fanatykiem, jak jego wrogowie. – W takim razie rozumiesz, dlaczego powiedziałem, że nie miałem zaufania do Twojego męża. – Oczywiście. Nasze ostatnie miesiące w Amsterdamie nie są okresem, który chciałabym przeżyć ponownie. Nagle

drzwi do sypialni Witkowskiego otworzyły się gwałtownie i stanął w nich Latham. – Bingo! – zawołał. – Miałeś rację, Stanley. Ten sukinsyn w samochodzie to Reynolds. Alan Reynolds z Łączności! – Kto taki? – Jak często schodziłeś do Łączności, Stosh? – Nie wiem. Może trzy, cztery razy w ciągu ubiegłego roku. – Jest wtyczką. Widziałem jego twarz. – W takim razie coś ma się zdarzyć i proponuję podjąć kroki zapobiegawcze. – Co robimy, od czego zaczynamy? – Pani de Vries… Karin… Czy zechciałabyś podejść do okna mojej sypialni i informować, jak rozwija się sytuacja? – Już idę – zawołała Karin, zrywając się z leżanki. – A co teraz? – spytał Drew. – Chyba oczywiste – odparł Witkowski. – Najpierw broń. – Mam pistolet z pełnym magazynkiem. – Latham wyciągnął zza paska pistolet. – Dam Ci jeszcze jeden i dodatkowy magazynek. – Spodziewasz się najgorszego? – Od niemal pięciu lat, a jeżeli Ty się nie spodziewasz, nie dziwię się, że rozwalono Ci mieszkanie. – No cóż, mam ten instrument, który uniemożliwia obcym otwarcie drzwi. – Pozwolisz, że nie skomentuję. Ale jeżeli te skurwiele

wysłały po Ciebie dwóch albo trzech, to jak Boga kocham, chciałbym wysłać taką parkę do Waszyngtonu zamiast tego, którego straciliśmy. – Pułkownik podszedł do wiszącej na ścianie wielkiej grafiki Mondriana i odchylił ją, odsłaniając sejf. Obrócił pokrętłem tam i z powrotem, otworzył duże pancerne drzwi i wyjął dwa pistolety i uzi. Najpierw rzucił pistolet Drew, który złapał go w locie, a potem magazynek z amunicją, który Latham upuścił. – Dlaczego nie rzuciłeś ich obu naraz? – spytał poirytowany Drew, schylając się po magazynek. – Chciałem sprawdzić Twój refleks. Nieźle. Nie najlepiej, ale nieźle. – Czy również zrobiłeś znaczek na butelce? – Nie musiałem. Biorąc pod uwagę, co zostało w szklance, w ciągu ostatniej godziny mogłeś wypić najwyżej kilkadziesiąt gramów. Jesteś dużym facetem, takim jak ja, więc Ci nie zaszkodzi. – Dziękuję, mamuśka. A teraz co u diabła zrobimy? – Właściwie wszystko jest już zrobione. Teraz muszę po prostu wszystko uruchomić. – Witkowski podszedł do zlewu kuchennego, odkręcił chromowaną gałkę, sięgnął do otworu i wyciągnął dwa przewody elektryczne z izolacyjnymi końcówkami. Zdjął końcówki i zetknął oba przewody. W sąsiednich pomieszczeniach rozległo się pięć głośnych piśnięć. – Gotowe – oznajmił pułkownik, umieszczając z powrotem gałkę i wracając do saloniku. – Cóż uczyniłeś, o Czarnoksiężniku? – Zacznijmy od wyjść ewakuacyjnych. W tych starych

domach są dwa, w każdym mieszkaniu: u mnie jedno jest w sypialni, a drugie w pomieszczeniu, które nazywam biblioteką. Jesteśmy na trzecim piętrze, budynek ma ich siedem. Po uruchomieniu zewnętrznych systemów bezpieczeństwa, schody między podestami drugiego i czwartego piętra zostają podłączone do elektryczności. Napięcie jest wystarczające, aby spowodować utratę przytomności, ale nie śmierć. – A jeżeli jacyś paskudni złoczyńcy po prostu wejdą po schodach albo wjadą windą? – Oczywiście trzeba szanować prywatność i prawa obywatelskie sąsiadów. Na tym piętrze są jeszcze cztery mieszkania. Moje jest po lewej stronie od frontu, a do najbliższych drzwi z prawej jest około siedmiu metrów. Zapewne nie zauważyłeś, ale do moich drzwi prowadzi dosyć gruby, zupełnie ładny orientalny chodnik. – A ponieważ włączyłeś peryferie – przerwał mu Latham coś się stanie, gdy paskudni faceci staną na chodniku, prawda? – Masz całkowitą rację. Włączają się czterystuwatowe reflektory i syrena, którą będzie słychać na Placu Zgody. – Nikogo nie złapiesz w ten sposób. Będą zwiewali jak wszyscy diabli. – Ale nie po schodach ewakuacyjnych, a jeżeli użyją zwykłych schodów, wpadną prosto w nasze ramiona. – Co? W jaki sposób? – Piętro niżej mieszka pewien obwieś, Węgier, który zajmuje się, powiedzmy, handlem nieprawnie nabytymi

kosztownościami. Jest właściwie detalistą, niezbyt szkodliwym i zaprzyjaźniłem się z nim. Wystarczy telefon albo stuknięcie w drzwi i będziemy mogli poczekać w jego mieszkaniu. Każdy, kto będzie zbiegał po schodach, oberwie pociskami po nogach… Mam nadzieję, że nieźle strzelasz. Nie chcę, aby któryś z nich został zabity. – Pułkowniku! – Z sypialni dobiegł pełen napięcia okrzyk Karin de Vries. – Przed samochodem zatrzymała się właśnie furgonetka i wysiadają z niej ludzie… Czterech, pięciu, sześciu… Sześciu mężczyzn w ciemnych ubraniach. – Widzę, że naprawdę im na Tobie zależy, młody człowieku stwierdził Witkowski, wbiegając razem z Drew do sypialni i przyłączając się do stojącej przy oknie Karin. – Dwóch ma plecaki – zauważył Latham. – Jeden rozmawia z kierowcą samochodu – dodała de Vries. – Najwyraźniej każe mu odjechać. Samochód się cofa. – A inni rozpraszają się i oglądają budynek – uzupełnił obserwacje pułkownik. Dotknął ramienia Karin, dając jej znak, żeby odwróciła się w jego stronę. – Młody człowiek i ja mamy zamiar wyjść. – Kobieta spojrzała na niego z niepokojem. – Nie martw się, będziemy piętro niżej. Zamknij drzwi do sypialni i zarygluj je. Są z płyty stalowej i żeby je wyłamać, trzeba by ciężarówki albo taranu obsługiwanego przez dziesięciu ludzi. Na rany boskie, wezwij policję albo przynajmniej ochronę z ambasady! – zażądał spokojnie, ale stanowczo Drew. – Jestem głęboko przekonany, że moi zaprzyjaźnieni sąsiedzi zawiadomią policję, ale dopiero potem, jak

będziemy mieli szansę złapać jednego lub dwóch sukinsynów na własny użytek. – Co się nie uda, jeżeli w sprawę włączy się nasza ochrona wtrąciła Karin. – Będziemy zmuszeni współpracować z policją, która wpakuje wszystkich do aresztu. – Bystra jesteś – przytaknął Witkowski, kiwając głową. – Usłyszysz z korytarza bardzo głośną syrenę i najprawdopodobniej odgłosy wyładowań elektrycznych na schodach ewakuacyjnych… – Są podłączone do prądu. Przed chwilą uruchomiłeś instalację. – Skąd o tym wiesz? – zapytał zaskoczony Latham. – W Amsterdamie Freddie zrobił to samo z naszymi. – Nauczyłem go tego – stwierdził beznamiętnie pułkownik. Chodź, chłopak nie ma czasu do stracenia. Osiemdziesiąt pięć sekund później poirytowany Węgier został przekonany, aby przyjąć sumę zaproponowaną przez wpływowego Amerykanina, który interweniował już na jego korzyść w przeszłości i mógł się okazać pomocny w przyszłości. Witkowski i Drew stanęli w lekko uchylonych drzwiach mieszkania sąsiada. Oczekiwanie ciągnęło się w nieskończoność. Mniej więcej po ośmiu minutach pułkownik szepnął. – Coś jest nie tak. To nie ma sensu. – Nikt nie wszedł po schodach i nie było wyładowań na schodach ewakuacyjnych – zauważył Latham. – Może w dalszym ciągu przeprowadzają zwiad budynku? – Również bez sensu. Te stare budynki są jak otwarte

książki i stoją tuż obok siebie jak książki na półce… Jezu, tuż obok siebie… Plecaki! – O co chodzi? – O to, że jestem cholernym głupcem. Mają kotwiczki i liny! Przeszli po dachu z innego budynku i spuszczają się na linach. Wychodzimy! Biegnij na górę, najszybciej jak potrafisz. I na litość boską, uważaj, żeby nie stanąć na chodniku! Karin siedziała z bronią w ręku w cieniu naprzeciwko okna nasłuchując, czy nie dobiegnie jej odgłos wyładowań elektrycznych ze schodów ewakuacyjnych. Nic się nie działo, a minęło już niemal dziesięć minut od chwili wyjścia pułkownika i Lathama. Zaczęła się zastanawiać. Witkowski, jak sam przyznał, niemal paranoicznie podejrzewał wszystko i wszystkich, a Drew był wyczerpany. Czy mogli się mylić? Czy pułkownik uznał zazdrosnego kochanka albo przestraszonego męża za kogoś o wiele groźniejszego? A może zmęczony Latham ujrzał twarz, która przypominała mu Alana Reynoldsa z Łączności, ale należała do kogoś zupełnie innego? Może mężczyźni z furgonetki, na pewno młodzi, ponieważ poruszali się tak szybko, byli tylko grupą studentów powracających z wycieczki albo nocnej wyprawy? Odłożyła pistolet na stolik obok fotela i przeciągnęła się ziewając. Dobry Boże, ależ chciało się jej spać. Niespodziewanie, przez okno wpadła ciemna postać rozsiewając na wszystkie strony odłamki szkła i framugi. Wylądowała, stając pewnie na nogach, i puściła linę. Karin zerwała się z fotela, odruchowo robiąc krok

wstecz i na oślep zaczęła macać obandażowaną dłonią. W tej samej chwili kolejny intruz zsunął się po linie i wylądował na łóżku. – Kim jesteście? – zawołała po niemiecku de Vries, starając się zebrać myśli, i nagle uświadomiła sobie, że jej pistolet leży na małym stoliku. – Czego tu chcecie? – Mówisz po niemiecku – powiedział pierwszy intruz – a więc wiesz, czego chcemy. Dlaczego odezwałaś się w naszym języku? – To przecież mój drugi język, a niewiele osób rozumie po walońsku – zawołała Karin, zbliżając się do stolika. – Gdzie on jest, pani de Vries? – zapytał groźnie mężczyzna przy łóżku. – Nie wyjdziesz stąd, dobrze o tym wiesz. Nasi towarzysze Cię zatrzymają, są już w drodze na górę. Czekali tylko na sygnał, a wybicie okna właśnie nim było. – Nie wiem, o czym mówicie! Skoro wiecie, kim jestem, czy bardzo się zgorszycie, jeżeli powiem, że mam romans z właścicielem tego mieszkania? – Łóżko jest puste i nikt na nim nawet nie leżał… – Pokłóciliśmy się. Wypił za dużo i posprzeczaliśmy się. Karin była już od pistoletu na odległość wyciągnięcia ręki, a żaden z nazistów nawet nie pomyślał, żeby wyciągnąć broń z kabury. Nigdy nie mieliście takiej kłótni z kobietą? Jeżeli nie, to jesteście dzieci! – Rzuciła się gwałtownie w stronę pistoletu, schwyciła go i strzeliła do pierwszego nazisty, kładąc go trupem na miejscu, gdy tymczasem oszołomiony drugi napastnik próbował rozpiąć

kaburę. – Nie ruszaj się albo zginiesz! – powiedziała de Vries. W chwili gdy to mówiła, stalowe drzwi do sypialni otworzyły się gwałtownie, uderzając o ścianę. – O mój Boże! – ryknął Witkowski, włączając światło. Wzięła jednego żywcem. – Myślałam, że aby się tu dostać, potrzebna jest ciężarówka albo taran – powiedziała wyraźnie wstrząśnięta Karin. – Chyba że masz wnuki, które odwiedzają Cię w Paryżu. Czasami potrafią się rozbrykać. We framudze jest ukryty przycisk. – Witkowski tylko tyle zdążył powiedzieć. Syrena zawyła tak przeraźliwie, że po kilku sekundach w oknach sąsiedniego budynku zaczęły zapalać się światła. – Wchodzą tu, żeby uniemożliwić Lathamowi ucieczkę! – zawołała de Vries. – No to ich przywitajmy, kolego – stwierdził pułkownik i razem z Lathamem pobiegli do drzwi frontowych. Witkowski otworzył je, po czym skryli się za framugą. Na korytarz wbiegło dwóch mężczyzn, siejąc ogniem z broni maszynowej. Pułkownik i Drew wycelowali i wpakowali po trzy pociski w każdego z napastników, trafiając ich w przedramiona i dłonie. Upadli na podłogę wijąc się i jęcząc. – Trzymaj ich na muszce! – wrzasnął Witkowski, wbiegając do kuchni. Kilka sekund później syrena umilkła i reflektory w korytarzu zgasły. Pułkownik powrócił, energicznie wydając rozkazy, gdy tymczasem na schodach

słychać było coraz cichszy łomot zbiegających butów. – Zwiąż tych skurwysynów i wrzuć do gościnnej łazienki razem z tym, którego de Vries trzyma na muszce w mojej sypialni. Damy żandarmom tego drania, którego Karin wysłała do Walhalli. – Policja będzie chciała wiedzieć, co się stało, Stan. – Do jutra… a właściwie do dzisiejszego ranka, to będzie ich problem. Chcę tylko pociągnąć za kilka dyplomatycznych sznurków i wysłać te śmiecie jednym z naszych odrzutowców do Waszyngtonu. Nie informując nikogo poza Sorensonem. Nagle z sypialni rozległ się krzyk Karin. Drew wpadł tam i zobaczył dziewczynę, stojącą z bronią w opuszczonej luźno ręce. Patrzyła na leżącą z wytrzeszczonymi oczyma nieruchomą postać na łóżku. – Co się stało? – Nie jestem pewna. Nagle złapał za róg kołnierzyka i przygryzł go. Kilka sekund później upadł. – Cyjanek. – Latham dotknął gardła młodego neonazisty, szukając pulsu. – Deutschland iiber Alles – powiedział cicho. Ciekaw jestem, czy rodzice tego dzieciaka będą z niego dumni. – Chryste, mam nadzieję, że nie.

ROZDZIAŁ 16 Zero Pięć i Zero Dwa siedzieli w ciasnej kabinie odrzutowca lecącego nad Atlantykiem do Waszyngtonu. Obaj mieli obandażowane dłonie oraz przedramiona i oderwane kołnierze koszul. Mało prawdopodobne, aby nas zlikwidowano, pomyślał Piątka, Amerykanie byli pod tym względem miękkimi ludźmi, szczególnie jeżeli jeniec sprawiał wrażenie skruszonego i spokojnego. Trącił drzemiącego Zero Dwa. – Obudź się – powiedział po niemiecku. – Was ist? – Co powinniśmy zrobić, gdy nas dostarczą na miejsce? Masz pomysł? – Kilka – odparł Dwójka, ziewając. – Więc powiedz. – Amerykanie z natury są skłonni do przemocy, choć ich przywódcy głoszą co innego. Mają też wrodzoną skłonność do wyszukiwania spisków, bez względu na to jak mało prawdopodobnymi mogą się okazać. Nasi przywódcy mają kochanki i kogo to obchodzi? Ich przywódcy zabawią się z dziwką i nagle okazuje się, że w ten sposób związali się z królami zbrodni. Czy tacy ludzie rzeczywiście potrzebują przestępców, żeby dostarczali im podobnego rodzaju kobiet? Absurdalne, ale Amerykanie właśnie tacy są. Ich purytańska hipokryzja odrzuca prawa natury. A przecież monogamia po prostu nie

leży w naturze samca. – O czym u diabła gadasz? Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. – Ależ Ci odpowiedziałem. Gdy znajdziemy się na miejscu, odwołamy się zarówno do ich hipokryzji, jak też potrzeby tropienia spisków. – W jaki sposób? – Wierzą, albo będą musieli uwierzyć, że należymy do elity Bractwa, co jest w pewnym sensie prawdą, choć nie w tym sensie, w jakim oni uważają. Będziemy musieli udawać, że jesteśmy naprawdę ważni. Że mamy powiązania z fanatykami w Bonn, którzy uważają nas za prawdziwych szturmowców i ufają nam, bo nas potrzebują. – Ale to kłamstwo. Nie znamy nazwisk, jedynie pseudonimy, które zmienia się dwa razy w tygodniu. Amerykanie naszprycują nas narkotykami i dowiedzą się o tym. – W tej chwili specyfiki wymuszające prawdę nie są uważane przez kręgi specjalistów za bardziej niezawodne niż hipnoza. Można danego osobnika zaprogramować w taki sposób, aby stał się na nie odporny. Amerykański wywiad zdaje sobie z tego sprawę. – Ale nas nie uodporniono. – A po co? Jak sam powiedziałeś, nie znamy nazwisk, jedynie kody upoważniające do wydawania nam rozkazów. Jeżeli zostaniemy poddani działaniu narkotyków i wyjawimy te bezużyteczne kody, będą tylko pod jeszcze większym wrażeniem.

– W dalszym ciągu nie odpowiadasz na moje pytanie. Lubiłem Cię bardziej, kiedy nie mówiłeś tak dużo i nie popisywałeś się swoją erudycją. Jak więc rozegramy sprawę z Amerykanami? – Przede wszystkim podkreślimy nasze znaczenie, nasze bliskie związki z przywódcami zarówno w Europie, jak i w Ameryce. A potem niby z oporami przyznamy się, że w motywach naszych działań kryje się spora doza obłudy. Nasz styl życia jest ekstrawagancki: ukryte, bogate rezydencje, nieograniczone fundusze, zawsze dostępne najpiękniejsze kobiety. Fantazje każdego młodego człowieka są naszą rzeczywistością. I właśnie Bractwo umożliwia nam realizację naszych pragnień, więc dla niego> pracujemy, ale nie mamy ochoty dla niego umierać. – Bardzo dobrze, Dwójka. Bardzo przekonujące – Takie byłyby podstawowe założenia. A potem odwołamy się do ich skłonności dopatrywania się wszędzie spisków. Ponownie podkreślimy nasze znaczenie, nasze wpływy, fakt, że ciągle się z nami konsultują i że musimy być w stałym kontakcie z równymi nam rangą na całym świecie. – Szczególnie w Stanach Zjednoczonych – powiedział Zero Pięć. – Oczywiście. A informacje, którymi dysponujemy: konkretne nazwiska, a w razie ich braku stanowiska w administracji i przemyśle, są wstrząsające. Ludzie, których nigdy by o to nie podejrzewali, są sympatykami Bractwa Straży.

– Ten proces jest już w toku. – A więc, przeniesiemy go na inny poziom. W końcu żaden z nich nie usłyszał tego wprost, od bezpośrednio zainteresowanych. Jeżeli nasze komputery się nie mylą, a spodziewam się, że nie, jesteśmy pierwszymi neonazistami, których schwytano żywcem. W gruncie rzeczy jesteśmy niezwykle ważną zdobyczą, bardzo cennymi jeńcami. Możemy nawet uzyskać specjalne przywileje, jeżeli zasugerujemy, że się wahamy. Prawdę mówiąc, z niecierpliwością oczekuję najbliższych kilku dni. Zero Cztery i Zero Siedem, niemal ogarnięci histerią uciekinierzy z rue Dianę, wpadli do kwatery głównej blitztragerów w Magazynach Avignon, próbując jakoś zapanować nad swoimi emocjami, co nie bardzo im się udawało. Pozostali towarzysze znajdowali się w sali konferencyjnej jeden siedział przy stole, drugi nalewał kawę. – Jesteśmy skończeni! – zawołał Zero Cztery, padając bez tchu na krzesło. – Rozpętało się piekło. – Co się stało? – Blitztrager, który nalewał kawę, upuścił kubek. – To nie była nasza wina – odezwał się głośno tonem usprawiedliwienia Zero Siedem. – Wpadliśmy w pułapkę, a Piątka i Dwójka spanikowali. Wbiegli do mieszkania, strzelając seriami… – A potem rozległy się inne strzały i usłyszeliśmy, jak padają wtrącił Zero Cztery, spoglądając nieprzytomnym wzrokiem. – Pewnie nie żyją. – A co z pozostałymi, tymi dwoma, którzy mieli atakować przez okno?

– Nie wiemy. Nie byliśmy w stanie się zorientować! – I co teraz zrobimy? – spytał Siódemka. – Jest jakaś wiadomość od Zero Jeden? – Żadnej. – Jeden z nas musi przejąć dowodzenie i porozumieć się z Bonn – oznajmił Blitztrager nalewający kawę. Cała trójka zgodnie pokręciła głowami. – Zostaniemy zlikwidowani – oznajmił spokojnie, rzeczowym tonem Czwórka. – Dowódcy zażądają tego, a mówiąc szczerze, nie mam ochoty ginąć za czyjeś błędy i histerię. Gdybym rzeczywiście ponosił za wszystko odpowiedzialność, chętnie zażyłbym cyjanek, ale nie jestem winny, nie jesteśmy. – Co możemy zrobić? – powtórzył Siódemka. Wyprostowany Zero Cztery obszedł stół naokoło i zatrzymał przed kolegą stojącym przy ekspresie do kawy. – Prowadzisz nasze rachunki, prawda? – Tak. – Ile pieniędzy mamy? – Kilka milionów franków. – Czy możesz zdobyć jeszcze więcej? – Nasze wnioski o dodatkowe fundusze nigdy nie były kwestionowane. Przekazujemy je telefonicznie i otrzymujemy faks zlecenie. Oczywiście, musimy je później umotywować, zdając sobie sprawę z konsekwencji, jeżeli żądanie było nieuzasadnione. – Takich samych, jakie grożą nam obecnie? – No tak. Śmierć.

– Zadzwoń i zadysponuj maksymalną sumę. Możesz napomknąć, że mamy w kieszeni prezydenta Francji albo przewodniczącego Izby Deputowanych. – To rzeczywiście wymagałoby maksymalnej sumy. Przelew zostanie dokonany natychmiast, ale pieniądze będą niedostępne do chwili otwarcia algierskiego banku… Teraz jest po czwartej, banki są otwierane o dziewiątej. – Niecałe pięć godzin – rzekł Zero Siedem, spoglądając na Czwórkę. – Co o tym myślisz? – Chyba oczywiste. Jeżeli tu zostaniemy, grozi nam śmierć… To, co teraz powiem, może się Wam nie spodobać, ale jestem zdania, że lepiej posłużymy naszej sprawie żywi niż umarli. Szczególnie jeżeli nasza śmierć byłaby wynikiem czyjejś niekompetencji. Wciąż mamy wiele do zaproponowania… Mam wuja w podeszłym wieku, który mieszka koło Buenos Aires, sto dwadzieścia kilometrów na południe od Rio de la Plata. Był jednym z wielu, którzy uciekli, w chwili upadku Trzeciej Rzeszy, ale rodzina wciąż uważa, że Deutsehland jest świętością. Mamy paszporty. Możemy tam polecieć i moja rodzina udzieli nam schronienia. – To lepsze niż likwidacja – oznajmił Siódemka. – Nieuzasadniona likwidacja – dodał poważnie Blitztrager siedzący przy stole. – Ale czy możemy na pięć godzin stać się nieosiągalni? wyraził wątpliwość zabójcaskarbnik. – Owszem, jeżeli zniszczymy telefony i wyjdziemy stąd – odparł Zero Cztery. – Zapakujemy wszystko, co będzie

nam potrzebne, spalimy, co się da, i wyniesiemy się stąd. Czeka nas długi dzień i noc. Do roboty, szybko! Zgniećcie dokumenty i inne papiery, wpakujcie je do metalowych koszy na śmieci i podpalcie. – Z przyjemnością – oznajmił z ulgą Zero Siedem. * * * Knox Talbot, dyrektor CIA, otworzył drzwi Wesleyowi Sorensonowi. Był wczesny wieczór i słońce zachodziło nad polami. – Witaj w moich skromnych progach, Wes. – Skromne progi, myślałby kto – odparł dyrektor wydziału wchodząc do środka. – Czy jesteś właścicielem połowy stanu? – Tylko maleńkiej części. Całą resztę pozostawiam białasom. – Naprawdę bardzo tu pięknie, Knox. – Nie zaprzeczę – przyznał Talbot, prowadząc go przez elegancko urządzony salon na wielką oszkloną werandę. – Jeżeli chcesz i masz czas, pokażę Ci stodołę i stajnie. Mam trzy córki, które były zakochane w koniach, do chwili kiedy zaczęły interesować się chłopcami. – Niech mnie licho! – zawołał Sorenson, siadając. – Z moimi dwoma było to samo. – Czy opuściły Cię, kiedy wyszły za mąż? – No cóż, wpadają od czasu do czasu. – Ale zostawiły Ci konie. – O tak, przyjacielu. Na szczęście, moja żona je uwielbia. – A moja nie. Jak mi często wspomina,

dzieciństwo i młodość na Sto Czterdziestej Piątej Ulicy w Harlemie niezbyt przygotowały ją do życia w majątku, w którym są stajnie. Pozwala mi trzymać konie, bo dzięki nim dzieciaki chętnie tu wpadają, chwilami nawet zbyt często… Chcesz drinka? – Nie, dziękuję. Mój kardiolog pozwala mi na osiemdziesiąt gram dziennie, a już wypiłem sto. A kiedy wrócę do domu, dojdę razem z żoną do stu pięćdziesięciu. – W takim razie zabierajmy się do interesów. – Talbot sięgnął do koszyka na gazety i wyciągnął zaopatrzoną w czarną obwódkę teczkę do dokumentów. – Najpierw komputery AAZero – powiedział. – Nie było nic, absolutnie nic, do czego mógłbym się przyczepić. Nie podaję w wątpliwość danych Harry’ego Lathama, ale jeżeli są prawdziwe, tożsamości wtyczek zostały tak zakopane, że trzeba będzie archeologów, aby je odkryć. – Są prawdziwe, Knox. – Nie wątpię i dlatego dalej szperam. Wymieniłem cały zespół w ramach rotacji kadr. Wyjaśniłem, że rozwijam możliwości wykorzystania wyższej kadry specjalistów. – Jak to przyjęli? – Średnio, ale bez jakichś wyraźnych sprzeciwów, których oczekiwałem. Chyba nie muszę mówić, że cały poprzedni zespół mam pod mikroskopem. – Zrozumiałe – odparł Sorenson. – A co z Kroegerem, Gerhardtem Kroegerem? – Bardzo interesująca sprawa. – Talbot przerzucił

kilka kartek w teczce. – Przede wszystkim trzeba wspomnieć, że był swego rodzaju geniuszem w zakresie chirurgii mózgu i zajmował się nie tylko usuwaniem łagodnych guzów, ale również likwidowaniem „podkorowych napięć”, dzięki czemu psychicznie chorzy odzyskiwali zdrowie. – Był? – zapytał Wesley Sorenson. – Co to ma znaczyć „był”? – Zniknął. W wieku czterdziestu trzech lat zrezygnował ze stanowiska zastępcy ordynatora oddziału chirurgii czaszkowej w szpitalu w Norymberdze, twierdząc, że czuje się wypalony, psychicznie niezdolny do dalszego prowadzenia operacji. Ożenił się z cenioną siostrąinstrumentariuszką Gretą Frisch i po raz ostatni słyszano o nich… właściwie to jest ostatni ślad… gdy wyemigrowali do Szwecji. A co mówią szwedzkie władze? – To właśnie jest ciekawe. Wiedzą, że cztery lata temu wjechali do Szwecji, rzekomo w celach turystycznych. Rejestry hotelowe informują, że spędzili tam dwa dni i wyjechali. Cały trop tu właśnie się kończy. – Wrócił – oznajmił dyrektor wydziału. – A właściwie nigdy nie wyjeżdżał. Zamiast uzdrawiać chorych, poświęcił się innej sprawie. – Co to może być, u diabła, Wes? – Nie wiem. Może wpędzanie ludzi w chorobę? Po prostu nie wiem. Drew Latham otworzył oczy, poirytowany dobiegającymi przez rozbite okno w sypialni głośniejszymi niż zazwyczaj dźwiękami z ulicy. Witkowski razem ze strażnikami z piechoty morskiej odprowadził

schwytanych nazistów na lotnisko i ktoś musiał pozostać w pokoju pułkownika – otwarte okno było zbyt zapraszające. Drew powoli zsunął się z drugiej strony łóżka i wstał, starając się nie stąpać po odłamkach szkła. Wziął z krzesła spodnie i koszulę, włożył je i podszedł do drzwi. Otworzył je i zobaczył Witkowskiego oraz Karin de Vries siedzących przy stoliku po drugiej stronie pokoju i pijących kawę. – Jak dawno wstaliście? – zapytał, właściwie nie interesując się specjalnie odpowiedzią. – Pozwoliliśmy Ci spać, mój drogi. – Znowu „mój drogi”. Zaczynam szczerze wierzyć, że nie mówisz tego zdawkowo. – To tylko takie wyrażenie, Drew – powiedziała Karin. Byłeś wspaniały ubiegłej nocy… a właściwie dziś rano. – Oczywiście, pułkownik był lepszy. – Oczywiście, młody człowieku, ale nieźle dałeś sobie radę, niech mnie licho. W obliczu nieprzyjaciela byłeś zimny i opanowany. – Uwierzy pan, Supermanie, że robiłem już coś takiego? Nie powiem, że jestem z tego dumny. Po prostu była to kwestia przeżycia. – Chodź – powiedziała de Vries, wstając. – Przyniosę Ci kawy. Weź trzecie krzesło i siadaj – dodała, kierując się w stronę kuchni. – Założę się, że nie pozwoliłaby mi na nim usiąść, gdyby było jej – powiedział Latham, przechodząc niepewnym krokiem przez pokój. – A więc, co się stało, Stosh? – zapytał siadając. – Wszystko, na czym nam zależało, młody człowieku. O piątej rano

wysłałem tych łobuzów odrzutowcem do D. C. i nikt o tym nie będzie wiedział oprócz Sorensona. – Jak to „nie będzie”? Nie rozmawiałeś z Wesem? – Mówiłem z jego żoną. Spotkałem się z nią kiedyś… i nikt nie jest w stanie naśladować jej półamerykańskiej, półbrytyjskiej wymowy. Poprosiłem, żeby powtórzyła dyrektorowi, że paczka przybędzie na Andrews o 4.10 rano ich czasu, pod nazwą kodową Piotruś Pan Dwa. Zapewniła, że powtórzy mu, gdy tylko się zjawi. < To zbyt nieprecyzyjne, Stosh. Powinieneś zażądać potwierdzenia. Zadzwonił telefon. Pułkownik wstał, szybkim krokiem przeszedł przez pokój i podniósł słuchawkę. – Tak? – Słuchał przez chwilę i odłożył ją. – Telefonował Sorenson – wyjaśnił. – Na całym terenie i na dachach rozmieścili pluton marines. Coś jeszcze, panie wywiadowco? – Owszem – odparł Latham. – Odwołujemy szewca i wesołe miasteczko? – Chyba nie powinniśmy – powiedziała Karin przynosząc Drew kawę i siadając na krześle. – Dwaj neonaziści nie żyją, a dwóch leci do Ameryki. Pozostałych dwóch uciekło. – Razem sześciu – mruknął Drew. – Daleko im było do plutonu – dodał, spoglądając na Witkowskiego. – Nawet nie drużyna. Ilu jeszcze pozostało? – Spróbujmy się dowiedzieć. Zajmę się wesołym miasteczkiem… – Drew! – przerwała mu ostro Karin.

– Niczym się nie zajmiesz – dodał pułkownik. – Chyba szwankuje Ci pamięć, młody człowieku. Chcą Cię mieć, a właściwie Harry’ego, sztywnego na stole prosektoryjnym, czyżbyś zapomniał? – A więc co mam właściwie robić? Otworzyć właz na ulicy i schować się w kanałach? – Nie, zostaniesz tutaj. Przyślę dwóch marines, żeby pilnowali schodów, i kogoś z działu technicznego administracji do naprawy okna. – Czy macie coś przeciwko temu, że chcę być użyteczny? – Będziesz. Chwilowo tu będzie nasza baza, a Ty zapewnisz łączność. – Kogo z kim? – Z każdym, z kim polecę Ci się skontaktować. Będę dzwonił przynajmniej raz na godzinę. – A co ze mną? – spytała z obawą Karin. – Mogę się przydać w ambasadzie. – Owszem, konkretnie w moim gabinecie, z wartownikiem pod drzwiami. Sorenson wie, kim jesteś, i bez wątpienia Knox Talbot również. Jeżeli któryś z nich porozumie się ze mną przez telefon szyfrujący, odbierzesz wiadomość, zadzwonisz tu do naszego zapominalskiego, a ja odbiorę informację od niego. A teraz, gdybym tylko mógł wymyślić sposób, żeby Cię tam przewieźć. Musimy się liczyć, że na ulicy są wrogowie. – Być może będę mogła Wam pomóc. – De Vries wzięła torebkę stojącą przy krześle, wstała i ruszyła

w stronę sypialni. Zajmie to chwilę lub dwie, ale wymaga nieco zabiegów. – Co ona robi? – zapytał Witkowski, gdy Karin zniknęła za drzwiami. – Chyba wiem, ale niech Ci zrobi niespodziankę. Może wówczas awansujesz ją na swojego zastępcę. – Mógłbym trafić gorzej. Freddie nauczył ją mnóstwa sztuczek. – Których nauczyłeś go Ty. – Tylko tej ze schodami ewakuacyjnymi. Resztę wymyślił sam i zazwyczaj nieźle nas wyprzedzał… wszystkich nas, może z wyjątkiem Harry’ego. – Co się stanie, jeżeli Karin opuści ambasadę? – Nie zrobi tego. Mamy mnóstwo pokojów służbowych. Na kilka dni wyrzucę kogoś i zostanie tam. – Oczywiście, z wartownikiem. Pułkownik spojrzał spokojnie na Lathama. – Interesujesz się nią, prawda? – Tak – odparł po prostu Drew. – Zazwyczaj bym tego nie pochwalał, ale w tym wypadku nie będę wysuwał szczególnych obiekcji. – Nie powiedziałem, że to do czegoś prowadzi. – Owszem, ale jeżeli do czegoś dojdzie, będziesz miał nade mną cholerną przewagę. Ona działa w tym samym interesie. – Słucham? – Przecież nie mam wnuków tylko dlatego, bo wyfasował mi je jakiś kwatermistrz. Byłem trzynaście lat żonaty ze wspaniałą kobietą, która wreszcie przyznała, że

nie może pogodzić się z moim sposobem zarabiania na życie i wszystkimi związanymi z tym komplikacjami. Jedyny raz w życiu błagałem, ale przejrzała mnie na wylot. Zbyt przywykłem do tego, co robię. Była bardzo wyrozumiała… miałem nieograniczone prawa odwiedzania dzieci. Ale oczywiście nie miałem zbyt wielu okazji, żeby się z nimi widywać. – Przepraszam, Stanley, nie miałem pojęcia. – Historia nie przypomina tych, które drukują w „Stars and Stripes”, prawda? – Chyba nie, ale najwyraźniej jakoś sobie ułożyłeś sprawy z dziećmi. Mam na myśli odwiedzanie wnuków i tak dalej. – Tak, owszem, uważają mnie za fajnego faceta. Ich matka bardzo dobrze wyszła ponownie za mąż. A co ja na litość boską mam zrobić z pieniędzmi, które dostaję? Mam więcej forsy, niż mogę wydać, więc sam możesz sobie wyobrazić, co się dzieje, kiedy przyjeżdżają do Paryża. Ich rozmowę przerwało pojawienie się w drzwiach sypialni kobiety o bardzo jasnych blond włosach, w ciemnych okularach, spódniczce sięgającej wysoko przed kolana i rozpiętej do połowy bluzce. – Co, chłopcy, chcielibyście robić w pokoiku na zapleczu? zapytała niskim głosem, naśladując wyświechtany filmowy tekst. – Niesamowite! – zawołał oszołomiony Witkowski. – To jest coś – oznajmił Drew i gwizdnął cicho. – Odpowiada panu, pułkowniku?

– Z całą pewnością, choć będę musiał pilnować wartowników. Mam nadzieję, że uda mi się znaleźć paru gejów. – Nic się nie martw, Czarodzieju – powiedział Latham. Pod ogniem kryje się lód. – Najwyraźniej nie jestem w stanie pana oszukać, monsieur roześmiała się Karin. Obciągnęła spódnicę, zapięła bluzkę i właśnie ruszyła w stronę stołu, gdy zadzwonił telefon. – Mogę odebrać? zapytała. – Wyjaśnię, że jestem pokojówką – oczywiście po francusku. – Będę zobowiązany – odparł Witkowski. – Dzisiaj odbierają pranie. Zazwyczaj dzwonią właśnie o tej porze. Powiedz posłańcowi, żeby wszedł i przyciśnij szóstkę, by otworzyć mu drzwi na klatkę schodową. – Allo? C’est la residence du colonel. – De Vries słuchała przez chwilę, zasłoniła dłonią słuchawkę i powiedziała do szefa ochrony ambasady. – Dzwoni ambasador Courtland. Chce natychmiast z Tobą rozmawiać. – Witkowski wstał szybko, przeszedł przez pokój i wziął słuchawkę od Karin. – Dzień dobry, panie ambasadorze. – Słuchajcie, pułkowniku! Nie wiem, co się stało dziś w nocy w Waszym mieszkaniu albo w dyplomatycznej części Portu Lotniczego Orly… i nie jestem pewien, czy chcę wiedzieć! Ale jeżeli ma pan jakieś plany na dzisiejszy ranek, niech je pan skreśli. To jest rozkaz! – Miał pan wiadomości z policji? – Więcej niż miałbym na to ochotę. A w dodatku

rozmawiałem z ambasadorem Niemiec, który aktywnie z nami współpracuje. Sekcja niemiecka z Quai d’Orsay kilka godzin temu powiadomiła Kreitza o pożarze w biurach Magazynów Avignon. Wśród szczątków były resztki akcesoriów związanych z Trzecią Rzeszą, a także tysiące zwęglonych kartek, spalonych całkowicie w metalowych koszach na śmieci. – Pomieszczenia zajęły się od papierów? – Najwyraźniej zostawiono otwarte okno i wiatr rozdmuchał płomienie, uruchamiając alarmy i zraszacze. Niech pan natychmiast przyjeżdża! – Gdzie są te składy? – Skąd u diabła mogę wiedzieć? Mówi pan po francusku, niech więc pan kogoś spyta! – Sprawdzę w książce telefonicznej. I, panie ambasadorze, wolę nie brać swojego samochodu albo taksówki. Czy mógłby pan łaskawie zadzwonić, to znaczy, pańska sekretarka, do Działu Transportu i wysłać po mnie zabezpieczony pojazd na rue Dianę? Znają adres. – Zabezpieczony pojazd? O co u licha panu chodzi? – Opancerzony samochód z żołnierzem z piechoty morskiej. – Chryste, jak bardzo chciałbym być teraz w Szwecji! Niech się pan dowie jak najwięcej pułkowniku. I niech się pan spieszy! – Niech pan poleci Działowi Transportu, żeby się pospieszyli. – Witkowski odłożył słuchawkę, przycisnąwszy jednak uprzednio widełki. Odwrócił się do Lathama i de Vries. – Wszystko ulega zmianie,

przynajmniej na jakiś czas. Jeżeli będziemy mieli szczęście, może zgarniemy pulę. Karin, zostajesz tutaj. Ty, młody człowieku, idziesz do mojej garderoby i znajdujesz sobie mundur, który będzie na Ciebie pasował. Mamy mniej więcej takie same wymiary, coś powinno pasować. – Dokąd jedziemy? – spytał Drew. – Do spalonych przez neonazistów biur w magazynach. Nie popisali się. Jakiś dupek otworzył okno. Paryska kwatera główna była całkowicie zdemolowana. Mury osmalone, zasłony spalone do karniszy, a wszystko przesiąknięte wodą ze zraszaczy. W gabinecie wypełnionym skomputeryzowanym sprzętem elektronicznym, niewątpliwie wykorzystywanym przez dowódcę oddziału, znajdowała się wielka stalowa szafa zamknięta na klucz. Gdy ją rozbito, ukazał się cały arsenał – poczynając od karabinów snajperskich z umocowanymi lunetami po skrzynki z granatami, miniaturowe miotacze ognia, garoty, rozmaitego rodzaju broń krótka i różne sztylety – niektóre pod postacią lasek i parasoli. Wszystko odpowiadało przedstawionemu przez Drew Lathama opisowi elitarnych nazistowskich zabójców w Paryżu. Tu była ich kryjówka. – Używajcie pincet – rozkazał policjantom po francusku pułkownik Witkowski, wskazując zwęglone kartki papieru na podłodze. – Weźcie płytki szklane i kładźcie między nimi wszystko, co nie jest całkowicie zniszczone. Nigdy nie wiadomo, na co się natrafi. – Wszystkie telefony zostały zerwane ze ścian,

a aparaty zniszczone – powiedział francuski detektyw. – Ale przewody są całe, prawda? – Nie. Technik z centrali telefonicznej jest już w drodze. Odtworzy linie i będziemy mogli ustalić ich połączenia. – Może dokąd dzwonili, ale nie skąd do nich dzwoniono. I jeżeli dobrze znam tych drani, to ich telefony były przełączane na jakąś starszą panią w Marsylii, która otrzymuje raz na miesiąc przekaz i premię. – Podobnie jak w przypadku handlarzy narkotyków, prawda? – Tak. – Ale gdzieś są jakieś przelewy, prawda? – Na pewno, ale żadnego nie będziecie mogli prześledzić. Pochodzą z jakiegoś banku w Szwajcarii albo na Kajmanach, gdzie nikt niezdradzi tajemnicy kont. Tak się to dzisiaj robi. – Prowadzę lokalne śledztwa, monsieur, w Paryżu i okolicach, a nie międzynarodowe. – W takim razie sprowadźcie kogoś kompetentnego. – Musi pan zwrócić się do Quai d’Orsay. To przekracza moje uprawnienia. – Zaraz wszystko załatwię. Umundurowany Latham i Karin de Vries w blond peruce podeszli ostrożnie do pułkownika, omijając zwęglone, rozsypane papiery. – Coś ustaliłeś? – spytał Drew. – Niewiele, ale kimkolwiek byli lokatorzy, z całą pewnością znajdował się tu ich główny punkt operacyjny.

– Na pewno oni zaatakowali nas w nocy – powiedziała Karin. – Zgadzam się, ale gdzie się podziali? – stwierdził Witkowski. – Monsieur l Americainl – zawołał inny ubrany po cywilnemu policjant, wybiegając z drugiego pokoju. – Niech pan zobaczy, co znalazłem. Było wciśnięte między poduszkę i oparcie fotela! To list… Początek listu. – Proszę mi to dać. – Pułkownik wziął do ręki kartkę papieru. – Meine Liebste – zaczął czytać, mrużąc oczy. – Etwas Entsetzliches ist geschehen… – Pokaż – powiedziała de Vries, zirytowana dukaniem Witkowskiego. Zaczęła tłumaczyć na angielski: – Najdroższa, dzisiejsza noc była straszna. Musimy natychmiast wyjechać, inaczej nasza sprawa będzie zagrożona, a nas zlikwidują za błędy innych. Nikt w Bonn nie może o tym wiedzieć, ale lecimy do Ameryki Południowej, do pewnego miejsca, gdzie uzyskamy schronienie, do chwili gdy będziemy mogli wrócić i walczyć dalej. Tak bardzo Cię kocham… Muszę kończyć, ktoś idzie korytarzem. Wyślę ten list na lot… Dalej litery są rozmazane. – Na lotnisku! – krzyknął Latham. – Na którym? Jakie linie lotnicze mają rejsy do Ameryki Południowej? Możemy ich przechwycić! – Daj sobie spokój – rzekł pułkownik. – Jest 10.15 rano. Między siódmą a dziesiątą niejedna linia lotnicza ma rejsy do dwudziestu czy trzydziestu miast Ameryki Południowej. Są poza naszym zasięgiem. Ale jest w tej sprawie jeden pozytywny element. Nasi zabójcy błyskawicznie wynieśli się z Paryża, a ich cholerni bracia

w Bonn nie mają o tym pojęcia. Dopóki nie zjawi się ktoś na ich miejsce, będziemy mieli trochę luzu. * * * Gerhardt Kroeger, chirurg i rekonstruktor mózgów sam był na granicy utraty zdrowego rozsądku. W czasie minionych sześciu godzin dzwonił do Magazynów Avignon kilkanaście razy, używał odpowiednich haseł i w odpowiedzi słyszał od telefonistki, że jakiekolwiek połączenia z biurem, z którym chciał rozmawiać, są obecnie niemożliwe. „Nasze komputery wykazują fizyczne odłączenie aparatów. „Żadne protesty z jego strony nie były w stanie zmienić sytuacji. Wszystko stało się oczywiste. Blitztragerzy wyłączyli się z gry. Ale dlaczego? Co się stało? Zero Pięć był tak pewny siebie. Fotografie z akcji miały być doręczone Kroegerowi z samego rana. I gdzie one są? Gdzie jest Zero Pięć? Nie miał wyboru. Musiał porozumieć się z Hansem Traupmanem w Norymberdze. Ktoś musiał wiedzieć, co się dzieje! – Bardzo głupio z Twojej strony, że dzwonisz na ten numer powiedział Traupman. – Nie mam tu odpowiednich zabezpieczeń. – A ja nie miałem wyboru. Ani Ty, ani Bonn nie możecie mi tego robić! Mam rozkaz odnaleźć moje „dzieło” za wszelką cenę, nawet przy wykorzystaniu Waszych rzekomo genialnych ludzi w Paryżu… – I czego jeszcze chcesz? – przerwał mu aroganckim tonem doktor z Norymbergi.

– Czegokolwiek, co miałoby jakiś sens! Traktuje się mnie obrzydliwie, otrzymuję obietnicę za obietnicą i nic z tego nie wynika. A teraz nawet nie mogę porozumieć się z naszymi ludźmi! – Jako zakonspirowani agenci mają specjalne linie łączności, – Użyłem ich. Telefonistka powiedziała, że ich komputery wykazują, iż telefony zostały odłączone, fizycznie odłączone. Czego jeszcze potrzebujesz, Hans? Ci… nasi ludzie zerwali z nami kontakt. z nami wszystkimi. Gdzie oni są? Minęło kilka sekund, zanim Traupman odezwał się ponownie. – Jeżeli Twoje informacje są ścisłe – oznajmił cicho – to bardzo niepokojąca wiadomość. Przypuszczam, że jesteś w hotelu. – Tak. – Zostań w nim. Pojadę do domu, porozumiem się z paroma innymi osobami i oddzwonię. Może mi to zająć ponad godzinę. – Nieważne. Tylko zadzwoń. Zanim telefon w pokoju hotelu „Lutetia” zadzwonił, minęły prawie dwie godziny. – Tak? – zapytał Kroeger, chwytając słuchawkę. – Zdarzyło się coś niezwykłego… Wszystko, co mi powiedziałeś, jest prawdą… bardziej niż prawdą, katastrofą. Człowiek w Paryżu, który wiedział, gdzie znajdują się nasi ludzie poszedł tam i zastał wszędzie policję. – A więc zniknęli? – Gorzej. O wpół do piątej rano, ich „księgowy” porozumiał się z naszym wydziałem finansowym

i przedstawił wiarygodną informację o skandalu z udziałem francuskich wysokich urzędników państwowych. W grę wchodziły kobiety, młodzi chłopcy i narkotyki. Na tej podstawie zażądał ogromnej sumy pieniędzy… oczywiście do późniejszego rozliczenia. – Ale żadnego rozliczenia nie będzie, ani teraz, ani później. – Najwidoczniej. Są tchórzami i zdrajcami. Będziemy ich ścigali aż do skutku. – Ale Wasz pościg w niczym mi nie pomoże. Moje „dzieło” wchodzi w krytyczny okres. Co mam zrobić? Muszę faceta odnaleźć! – Omówiliśmy tę sprawę. Nie jest to może najbardziej korzystny układ, ale wydaje nam się, że jedynie on nam pozostał. Porozum się z Moreau w Deuxieme Bureau. Wie wszystko, co dzieje się we francuskim wywiadzie. – W jaki sposób mam się z nim skontaktować? – Wiesz, jak wygląda? – Owszem, widziałem fotografie. – Trzeba to zrobić bezpośrednio, bez telefonów, listów. Zwykłe spotkanie na ulicy czy w kawiarni, gdzieś, gdzie nikt nie będzie niczego podejrzewał. Powiedz coś krótkiego, zdanie lub dwa, i w taki sposób, żeby tylko on Cię usłyszał. Ale koniecznie musisz użyć słowa „Bractwo”. – I co wtedy? – Może odpowiedzieć coś zdawkowego, ale przy okazji poda Ci, gdzie masz się z nim spotkać. To będzie jakieś popularne miejsce, pewnie zatłoczone, i o późnej

godzinie. – Wspominałeś, że macie w stosunku do niego podejrzenia. – Rozważyliśmy tę sprawę, ale mamy na niego haczyk, jeżeli okaże się nie tak zagorzałym naszym stronnikiem, jak twierdzi. Do chwili obecnej na podstawie własnoręcznie przez niego pisanych pokwitowań wpłaciliśmy na jego konto w Szwajcarii ponad dwadzieścia milionów franków. Zostanie zniszczony i skazany na wieloletnie więzienie, jeżeli te materiały zostaną anonimowo przekazane francuskiemu rządowi i prasie. Nie będzie mógł się ich wyprzeć. Wykorzystaj tę informację, jeżeli będziesz musiał. – Natychmiast udam się do Deuxieme – oświadczył Kroeger. Może spotkamy się jutro, Harry Lathamie.

ROZDZIAŁ 17 W swoim gabinecie w gmachu Deuxieme Claude Moreau uważnie czytał rozszyfrowaną depeszę nadesłaną przez agenta z Bonn. Nie zawierała ona żadnych nowych faktów, a jedynie osądy człowieka, do tego niezbyt odkrywcze, było w niej jednak coś interesującego. „Na wczorajszej sesji Bundestag omawiał problematykę ruchów nazistowskich odżywających w całych Niemczech, a zwłaszcza niebezpieczeństwo tworzenia koalicji przez partie jednoczące się na fali ostrej krytyki władz. Jednocześnie moi informatorzy, często mający kontakty z przywódcami frakcji zarówno lewicowych, jak i prawicowych, donoszą, że większość polityków podchodzi do tych spraw z jawnym cynizmem. Liberałowie nie ufają oświadczeniom konserwatystów, natomiast wśród tych ostatnich wyróżnia się niewielka grupa, jak gdyby traktująca ów problem z przymrużeniem oka. Przemysłowcy, co zrozumiałe, wykazują narastające zaniepokojenie tym, że ruch nazistowski może się przyczynić do zamknięcia zagranicznych rynków zbytu, boją się jednak popierać prosocjalistyczną lewicę i nie wiedzą, komu z prawicy można zaufać. Toteż fundusze spadają na całą scenę polityczną, niczym manna z nieba, bez żadnego określonego kierunku. „Moreau odchylił się na oparcie fotela i zaczął w myślach powtarzać to sformułowanie, które przyciągnęło jego uwagę – co

więcej, obudziło niepokój: „Wśród tych ostatnich wyróżnia się niewielka grupa, jak gdyby traktująca ów problem z przymrużeniem oka. „O kogo mu chodziło? Dlaczego zachował w tajemnicy nazwiska tych ludzi i nie podał ich w raporcie? Podniósł słuchawkę i wywołał sekretarkę. – Proszę włączyć szyfrator i uruchomić maksymalne zabezpieczenie linii przed podsłuchem. – Zaraz to zrobię. Jak zwykle rozpozna pan działanie szyfratora na trzeciej linii, kiedy przez pięć sekund będzie słyszalny głośny szum – odpowiedział mu kobiecy głos. – Dziękuję, Monique. Powinienem już wyjść na umówiony z żoną obiad w „UEscargot”. Na pewno będzie dzwoniła, gdy się spóźnię. Proszę jej przekazać, żeby zaczekała, przyjdę jak najszybciej. – Oczywiście, proszę pana. Jesteśmy z Reginę dobrymi przyjaciółkami. – Wiem. Obie spiskujecie przeciwko mnie. Proszę włączyć szyfrator. Kiedy tylko ustał szum na trzeciej linii, Moreau wybrał numer swojego agenta w Bonn. – Hallo – odezwał się tamten po niemiecku. – Ihr Mann in Frankreich. – Może pan mówić śmiało. Jestem podłączony do centralki ambasady Arabii Saudyjskiej. – Co takiego?! – Korzystam wyłącznie z ich linii, a nie z aparatu. Proszę tylko pomyśleć, ile tym sposobem zaoszczędzę Francji pieniędzy. Chyba zasługuję na jakąś premię. – Niezły z pana łobuz.

– Przecież inaczej nie dostałbym od Was ani grosza, prawda? – Przeczytałem pański communique i znalazłem pewne niedomówienia. – Na przykład? – Kto tworzy tę „niewielką grupę wśród konserwatystów, jak gdyby traktującą ów problem z przymrużeniem oka”? Nie ujawnił pan ani jednego nazwiska, nie podał nawet przynależności partyjnej tych ludzi. – Oczywiście. Czyż nie obwarowaliśmy tego w naszej cichej umowie? Naprawdę chce pan, aby takie informacje rozeszły się po całym Deuxieme Bureau? Jeśli tak, to Wasz bank w Szwajcarii zdecydowanie zbyt hojnie opłaca „tego łobuza”. – Dość tego! – syknął Moreau. – Pan się zajmuje swoimi sprawami, a ja swoimi i nie musimy nawzajem znać szczegółów tej działalności. Czy to jasne? – Chyba tak właśnie powinno to wyglądać. Zatem co chce pan wiedzieć? – Kto przewodzi tej wzmiankowanej przez pana „niewielkiej grupie”? Kogo pan do niej zalicza? – W większości są to mało znaczący oportuniści, którym się marzy powrót starych czasów. Reszta jedynie maszeruje za nimi przy wtórze werbli, nie mając żadnych własnych zapatrywań. – Kto im przewodzi? – powtórzył uprzejmie Moreau. O kim mowa? – To Cię będzie trochę kosztowało, Claude. – To Ciebie będzie kosztowało, jeśli nie ujawnisz

nazwisk. Mam na myśli nie tylko pieniądze. – W to wierzę. Zresztą mało kto by zauważył zniknięcie takiej płotki, jak ja. Jesteś człowiekiem bezwzględnym, Moreau. – I szczerym – dodał szef Deuxieme. – Bierzesz grubą forsę, zarówno za swoje oficjalne, jak i nieoficjalne działania, przy czym te pierwsze są o wiele bardziej niebezpieczne. Nie musiałbym nawet wychodzić z mego gabinetu, wystarczyłoby jedno polecenie: Proszę w sekrecie przekazać naszym przyjaciołom z Bonn pewną tajną informację. Obawiam się, że w gazetach nie byłoby nawet krótkiej wzmianki o Twojej śmierci. – A jeśli ujawnię to, czego się domagasz? – Wtedy nic nie zakłóci naszej przyjemnej i owocnej współpracy. – To za mało, Claude. – Chciałbym wierzyć, że nie jest to Twój pierwszy krok do zerwania wszelkich kontaktów. – Oczywiście, że nie. Chyba nie uważasz mnie za głupca? – Dostrzegam pewną logikę w Twoim postępowaniu. Może jednak przekażesz mi w końcu te niewygodne acz skąpe wiadomości dotyczące wspomnianej „niewielkiej grupy”? – Według moich informatorów w każdy wtorek wieczorem odbywają się tajne spotkania w jednym z domów leżących nad samym Renem, zazwyczaj w którejś z dużych, bogatych rezydencji, dysponujących własną

przystanią rzeczną. Uczestnicy przybywają w łodziach, nigdy nie korzystają z samochodów. – Pewnie dlatego że ślad po łodzi jest zdecydowanie mniej czytelny niż odciski bieżników opon – wtrącił Moreau. – Łodzie nie mają też tablic z numerem rejestracyjnym. – To zrozumiałe. Przede wszystkim chodzi o zachowanie tych spotkań w najściślejszej tajemnicy i uniknięcie zdemaskowania osób biorących w nich udział. – Jestem jednak pewien, że można zidentyfikować domy, gdzie są one organizowane, prawda? Czyżby Twoi informatorzy przeoczyli ten fakt? – Właśnie do tego zmierzałem. Na miłość boską, zaufaj mi choć trochę. – Jestem po prostu niecierpliwy, nie mogę się doczekać nazwisk. – To zdumiewająca zbieranina, Claude. Trzy osoby należą do arystokracji, ich przodkowie walczyli przeciwko Hitlerowi i rodziny zapłaciły za to wysoką cenę. Trzej inni, może nawet czterej, to nowobogaccy, którzy za wszelką cenę pragną uchronić swoje zdobycze przed zakusami władz. Jest też dwóch duchownych, jeden stary ksiądz kościoła katolickiego, drugi pastor luterański, który chyba bardzo poważnie potraktował swoje śluby nonostentacji. Na mojej liście figuruje jako dzierżawca najmniejszego z tych domów nad rzeką. – Nazwiska, do cholery! – Zdobyłem jedynie sześć.

– A pozostałe? – Trzej inni najemcy pozostają anonimowi, dzierżawią posiadłości od agentów rezydujących w Szwajcarii, a od nich nie sposób wyciągnąć jakichkolwiek informacji. To normalne wśród bogaczy, którzy chcą uniknąć płacenia podatków od dochodów uzyskiwanych za granicą. – Więc podaj mi tych sześć nazwisk. – Maximilian von Lówenstein jest właścicielem największej. – Jego ojciec był generałem, został rozstrzelany przez SS podczas wydarzeń w Wilczym Szańcu, w trakcie likwidacji spisku na życie Hitlera. Dalej. – Albert Richter, do niedawna playboy, a teraz stateczny polityk. – To dyletant, ma spore posiadłości w Monako. Jego rodzina zagroziła mu wydziedziczeniem, jeśli nie zmieni trybu życia. Nie miał innego wyjścia. Dalej. – Giinter Jager. To ten pastor luterański. – Nie znam go, w każdym razie nie przypominam sobie tego nazwiska. Dalej. – Prałat Heinrich Paltz, ten stary ksiądz. – Zatwardziały klecha ukrywający swe grzeszki za świętoszkowatymi bredniami. Dalej. – Friedrich von Schell. To trzeci z bogaczy, którego zdołaliśmy zidentyfikować. Jego posiadłość liczy sobie ponad… – Spryciarz, niezwykle ostrożny z nawiązywaniem jakichkolwiek znajomości – przerwał mu Moreau. –

Elegant paradujący – w garniturach od Armaniego, mający charakter dziewiętnastowiecznego Prusaka. Dalej. – Ansel Schmidt, nadzwyczaj rozmowny inżynier elektronik. Zarobił miliony na eksporcie najnowocześniejszych technologii i teraz przy każdej okazji otwarcie krytykuje decyzje władz. – Łajdak, który przenosił się z firmy do firmy i wykradał najlepsze pomysły, aż starczyło tego, by założyć własne przedsiębiorstwo. – To wszystko, co mam, Claude. Sądzisz, że te informacje warte są mojego życia? Podaj mi namiary tych szwajcarskich agentów handlu nieruchomościami. – Kontakt jest utrzymywany za pośrednictwem pewnej tutejszej firmy. Wysyłają emisariusza, dając mu sto tysięcy marek w gotówce, które ten zostawia w którymś banku w Zurichu łącznie ze szczegółowym opisem przyszłego dzierżawcy. Jeśli pieniądze nie wrócą w określonym terminie, ktoś jedzie podpisać dokumenty, jeżeli zaś wrócą, nie dochodzi do zawarcia umowy. – A wszystkie opłaty, czynsz, rachunki za telefon? Mam nadzieję, że sprawdzałeś takie rzeczy w wypadku tych trzech anonimowych osób. – Formalności załatwiają pośrednicy i na ich konta przesyłane są opłaty, dwóch z nich urzęduje w Stuttgarcie, trzeci w Monachium. Przekazy są oznakowane kodem, nie ma żadnych nazwisk. – A nie sprawdzałeś adresów w sekretariacie Bundestagu?

– Prywatne rezydencje są silnie strzeżone, podobnie jak siedziby wszystkich ważniejszych polityków całego świata. Mogę jeszcze " spróbować, ale zrobiłoby się bardzo niebezpiecznie, gdyby mnie przyłapano. Mówiąc prawdę, włos mi się jeży na karku, kiedy tylko o tym pomyślę. – Mam rozumieć, że nawet nie znasz dokładnych adresów tych posiadłości? – Niestety, to nie takie proste. Mogę Ci szczegółowo opisać te domy, podać ich wygląd zarówno od strony lądu, jak i od rzeki, ale wszystkie tabliczki zostały pozdejmowane, a wzdłuż ogrodzenia, po obu jego stronach, chodzą patrole z psami. Rzecz jasna, nie ma też żadnych skrzynek pocztowych. – W takim razie to musi być któryś z tych trzech – rzekł cicho Moreau. – Nie rozumiem. – Ktoś z nich musi przewodzić tej grupie. Rozstaw swoich ludzi przy drogach dojazdowych do tych posiadłości, niech spróbują zidentyfikować każdy pojazd mijający bramę. Później porównaj zdobyte informacje z danymi sekretariatu Bundestagu. – Może wyraziłem się niezbyt jasno, Claude, lecz tereny wokół tych domów są naprawdę dobrze strzeżone. Nie tylko patrole chodzą wzdłuż ogrodzenia, ale w całej okolicy zainstalowano dziesiątki kamer. Gdybym nawet zdołał zwerbować odpowiednich ludzi, co jest mało prawdopodobne, to w wypadku ich schwytania

natychmiast zostałbym zdemaskowany, a już wspominałem, że nawet sama myśl o torturach jest przerażająca dla Twojego uniżonego sługi. – Zawsze się zastanawiałem, jak mogłeś dojść aż tak wysoko. – Używając życia i przeznaczając odpowiednie fundusze, by wkraść się w łaski możnych tego świata, ale co najważniejsze, nie dając się nigdy złapać. Czy ta odpowiedź Ci wystarczy? – Niech Bóg ma Cię w swojej opiece, jeśli kiedykolwiek powinie Ci się noga. – Wtedy, Claude, Bóg powinien się raczej zatroszczyć o Ciebie. – Puszczę to mimo uszu. – A co z moim honorarium? – Gdy tylko otrzymam pieniądze, dostaniesz swoją część. – Po której Ty właściwie jesteś stronie, stary przyjacielu? – Po niczyjej, a zarazem po stronie wszystkich, zwłaszcza mojej własnej. Moreau pospiesznie odłożył słuchawkę i przebiegł wzrokiem sporządzoną naprędce listę. Po chwili zakreślił trzy nazwiska: Alberta Richtera, Friedricha von Schella i Ansela Schmidta. Prawdopodobnie jeden z nich był poszukiwanym przez niego przywódcą grupy, ale każdy miał ku temu swoje powody, a także środki na to, by kupić sobie głosy wyborców. No cóż, przynajmniej zdobyłem dość silny atut, który tak bardzo był mi potrzebny, pomyślał. Zauważył, że pod włącznikiem trzeciej linii wciąż pali się niebieska lampka – szyfrator był nadal włączony. Sięgnął po słuchawkę i wybrał genewski numer telefonu. –

L’Universite de Geneve – zgłosił się operator centrali w odległym o sześćset kilometrów mieście. – Chciałbym rozmawiać z profesorem Andre Benoitem. – Allo – odezwał się wkrótce głos wybitnego politologa. – Tu pański powiernik z Paryża. Czy możemy rozmawiać? – Chwileczkę. Cisza w słuchawce trwała osiem sekund. – Teraz możemy – oznajmił w końcu profesor Benoit. Domyślam się, że dzwoni pan w sprawie naszych paryskich kłopotów. W tej chwili mogę powiedzieć tylko tyle, że nie wiem nic pewnego. Nikt nie wie! Może pan mógłby nas oświecić? – Nie mam pojęcia, o czym pan mówi. – To gdzie pan ostatnio był? – W Monte Carlo, z pewnym aktorem i jego małżonką. Wróciłem dopiero dziś rano. – O niczym pan nie słyszał? – spytał zdumiony profesor. – Chodzi panu o napaść na Amerykanina nazwiskiem Latham i późniejsze jego zamordowanie w jakiejś wiejskiej knajpie, będące zapewne dziełem Waszej psychopatycznej Grupy K., stacjonującej gdzieś w mieście? To była czysta głupota. – Skądże! Zero Jeden Paryż zniknął bez śladu, a dziś wczesnym rankiem policja otrzymała zawiadomienie

o napadzie przy rue Dianę. – Na dom Witkowskiego? – zdziwił się Moreau. – Nic mi o tym nie wiadomo. – Tylko przypadkiem się o tym dowiedziałem. Cała Grupa K. także zniknęła. – Nawet nie znałem ich siedziby. – Nikt z nas jej nie znał, niemniej brak od nich jakiejkolwiek wiadomości! – Sam nie wiem, co powiedzieć. – Więc niech pan nic nie mówi, tylko się tym zainteresuje i wreszcie dowie czegoś pewnego! – rzekł stanowczo profesor z Genewy. – Obawiam się, że mam jeszcze gorsze informacje, dla – Was i dla Bonn – powiedział z ociąganiem szef Deuxieme Bureau. – Cóż to za złe nowiny? – Moi agenci w Niemczech zdobyli listę nazwisk ludzi, którzy w każdy wtorek organizują potajemne spotkania w bogatych rezydencjach nad brzegiem Renu. – Mój Boże! O kogo chodzi? Claude Moreau powoli odczytał listę, dokładnie wymawiając każde nazwisko. – Proszę im przekazać, żeby zachowali maksymalną ostrożność – dodał. – Są już pod lupą agentów wywiadu. – Słyszałem coś niecoś o każdym z nich, ale żadnego nie znam osobiście! – oświadczył stanowczym tonem profesor Benoit. – Nie mam pojęcia, co powinniśmy zrobić. – Nie pytałem o pańskie zdanie, Herr Professor. Ma

pan wykonywać rozkazy, tak samo jak ja. – Owszem, ale… – Teoretycy zawsze się gubią, jeśli muszą przejść do rzeczy praktycznych. Proszę tylko dopilnować, aby nasi znajomi z Bonn otrzymali tę informację. – Tak. Tak, oczywiście, Paryż. Och, mój Boże! Moreau odłożył słuchawkę i rozsiadł się wygodnie w fotelu. Wszystkie rzeczy należałoby załatwiać w ten sposób, pomyślał. Może sytuacja nie jest najlepsza, ale ja zajmuję bardzo dogodną pozycję. Jeśli dojdzie do wpadki, zawsze będę mógł wyjechać z żoną i osiedlić się gdzieś poza granicami Francji. Co prawda nie jest też wykluczone, że i na mnie zostanie nasłany jakiś oddział zbirów. C’est la vie. Było wczesne popołudnie i przez okna mieszkania Karin de Vries przy rue Madeleine wpadały jaskrawe promienie słoneczne. – Byłem dzisiaj u siebie – rzekł Drew, spoglądając na Karin siedzącą na kanapie naprzeciwko jego fotela. – Oczywiście, pod eskortą dwóch żołnierzy, których Witkowski zaprzysiągł pod groźbą odesłania do jakiegoś obozu dla rekrutów. Bez przerwy trzymali ręce na kaburach z bronią, ale i tak się cieszyłem, że znów mogę wyjść na ulicę. Chyba mnie rozumiesz? – Tak, rozumiem. Obawiam się tylko, abyś nie zaufał niewłaściwemu człowiekowi. Przecież mogą być jeszcze inni, o których nic do tej pory nie wiemy. – Do cholery, mam pewność jedynie co do Reynoldsa z Centrum Łączności. Podobno zwiał jak szczur w głąb

kanałów. Prawdopodobnie ukrył się w którymś z tych domów wynajętych przez nazistów na południowym wybrzeżu, jeśli nie zastrzelili go od razu. – Skoro uciekł na południe, to teraz zapewne jego zwłoki leżą kilkaset metrów pod falami, na dnie oceanu. – Mówiąc ściśle, na południu znajduje się Morze Śródziemne. – Nie sądzę, żeby dla niego miało to jeszcze jakiekolwiek znaczenie. Na krótko zapadło milczenie. Wreszcie Drew zapytał: – I na czym stoimy, moja pani? – Nie rozumiem. – Co mam teraz robić? Skreślać kolejne numerki? – Jakie numerki? – Takie jak: „Raz, dwa, trzy, cztery, maszerują oficery! Ukrywam się u Ciebie już przez całą dobę, a nie miałem okazji Cię lepiej poznać. – O czym Ty mówisz, Drew? – Jezu, nawet nie potrafię tego wyrazić słowami. Nigdy nie sądziłem, że coś takiego przyjdzie mi do głowy, naprawdę. A już z pewnością nie myślałem, że odważę się to powiedzieć, szczególnie komuś, kto ratuje mnie przed niechybną śmiercią, podwładnemu mającemu takie mieszkanie, na jakie w życiu nie byłoby mnie stać. – Czy mógłbyś wyrażać się jaśniej? – Jak? Zawsze mi się wydawało, że podążam przez życie tropem brata; był dla mnie kimś doskonałym, prawdziwym wzorem Ale kiedy sobie przypomnę, jak wrzeszczał wtedy w łazience, tuż przed śmiercią. Wiesz,

o czym mówię. Krzyczał, że tak bardzo Cię kocha, uwielbia. – Przestań, Drew! – powiedziała stanowczym tonem de Vries. – Chyba nie masz zamiaru naśladować również urojeń swego brata? – Nie, skądże – odparł cicho Latham, patrząc jej prosto w oczy. – Jego urojenia nie mają nic wspólnego z moimi uczuciami Karin. Wyrosłem z tego, zresztą nigdy nic dobrego mi z nich nie przyszło. Pojawiłaś się najpierw w jego życiu, w moim dopiero wiele lat później. Oba te równania są z pozoru podobne, ale w rzeczywistości to dwa odrębne światy. Nie jestem Harrym i nigdy nim nie będę. Jestem sobą, ale ja również nigdy przedtem nie spotkałem kogoś takiego, jak Ty. Podobają Ci się takie swoiste oświadczyny? – Wyjątkowo trafne, mój drogi. – Znowu zwracasz się do mnie: „mój drogi”. To nic nie znaczy. – Nie próbuj tego umniejszać, Drew. Najpierw muszę się uwolnić od prześladujących mnie koszmarów, a gdy już tego dokonam, może będę umiała się cieszyć, że chcesz być razem ze mną. Niewykluczone, że będzie nam ze sobą dobrze; odznaczasz się wieloma cechami, które szczerze podziwiam. Ale na razie jakikolwiek bliższy związek jest dla mnie czymś mglistym i bardzo odległym. Wpierw muszę zapomnieć o przeszłości. Czy potrafisz to zrozumieć? – Bez względu na to, czy potrafię, czy nie, obiecuję Ci, że zrobię wszystko, aby tak było. * * *

Ulice zapełniły się popołudniowym tłumem. Biurowce błyskawicznie opustoszały, a rzesze urzędników ruszyły do swych ulubionych kafejek i restauracji na obiad. W Paryżu przerwa obiadowa wiąże się nie tylko z posiłkiem, w rzeczywistości jest on jednym z mniej ważnych elementów zapełniających czas wolny od pracy. Dlatego niech Bóg ma w swej opiece pracodawcę, który liczy na to, że jego podwładni wrócą, a zwłaszcza wymuskany personel kierowniczy, na czas do pracy, szczególnie w miesiącach letnich. Właśnie z tego powodu doktor Gerhardt Kroeger denerwował się coraz bardziej. Spieszący ludzie potrącali go raz za razem, on jednak trwał na swym posterunku, zasłaniając twarz złożoną gazetą, zza której obserwował znajdujące się po jego prawej stronie wyjście z budynku Deuxieme Bureau. Koniecznie musiał złapać Claude’a Moreau, a czas miał niezwykle istotne znaczenie, liczyła się każda minuta. Twór będący jego dziełem, Harry Latham, rozpoczął nieubłagane odliczanie; zostały im najwyżej dwa dni, czterdzieści osiem godzin, a i tego nie można było określić dokładnie. Oprócz typowego dla chirurga niepokoju dręczył go pewien szczegół, o którym nie zameldował swoim przełożonym z Bruderschaftu: Zanim jeszcze mózg operowanego ostatecznie odrzucił przeszczep, a rzeczywistość wirtualna eksplodowała, obecne w niej całe otoczenie sali operacyjnej niespodziewanie uległo odbarwieniu. Jednocześnie na skórze pacjenta pojawiło się silnie zaczerwienione obrzmienie wielkości małego

spodka, które od razu musiałoby przyciągnąć uwagę lekarza prowadzącego autopsję, jakby zapraszało go do szczegółowego zbadania niezwykłego tworu. A przecież, wbrew powszechnemu mniemaniu, dane zapisane w elektronicznej pamięci typu ROM, służące do realizacji konkretnego zadania, bez większego trudu mogły zostać odczytane przez zupełnie inne urządzenia niż to, dla którego pierwotnie sporządzono ów zapis. Gdyby te dane dostały się w niepowołane ręce, groziło to zniszczeniem całego Bractwa Straży, ujawnieniem jego tajemnic i odkryciem celów, jakie przed sobą stawiało. Mein Gott! – powtarzał w myślach Kroeger, możemy stać się ofiarami naszej własnej, tak zaawansowanej techniki! Kiedy zaś pomyślał o ciągłym rozprzestrzenianiu broni jądrowej, doszedł do wniosku, że to stwierdzenie i tak jest prawdziwe. Dostrzegł wreszcie Moreau. Mocno zbudowany szef Deuxieme zbiegł po schodkach, skręcił w prawo i szybko ruszył chodnikiem. Wyraźnie się spieszył. Kroeger omal nie musiał biec, żeby dogonić oddalającego się Francuza. Roztrącając idących przed nim ludzi, rzucając na lewo i prawo słowa przeprosin – raz po francusku kiedy indziej po niemiecku – zdołał w końcu zmniejszyć dzielący ich dystans. Chwycił tamtego za rękę. – Monsieur! – zawołał. – Coś panu wypadło! – Pardon? Tamten stanął i obejrzał się, zdumiony. – Musiał się pan pomylić. Niczego nie zgubiłem. – Jestem pewien, że to pan – ciągnął lekarz po francusku. Notes lub mały portfelik. Jakiś facet go

podniósł i uciekł! Moreau pospiesznie obmacał kieszenie i na jego twarzy odmalował się wyraz ulgi. – Na pewno się pan pomylił. Niczego mi nie brakuje. Ale bardzo dziękuję za troskę. Paryscy kieszonkowcy nie próżnują. – Podobnie jak monachijscy, monsieur. Proszę mi wybaczyć ale bractwo, którego jestem członkiem, wymaga od nas przestrzegania chrześcijańskiej zasady pomocy bliźnim. – Ach, rozumiem. Bractwo chrześcijańskie. To naprawdę godne podziwu. – Spojrzał uważnie na nieznajomego, kątem oka obserwując mijających ich przechodniów, a po chwili dodał szeptem: – Pont Neuf, o dziewiątej wieczorem, po stronie północnej. Mgła wisząca nad wodą rozmywała blask księżyca tańczący na powierzchni Sekwany. W powietrzu czuło się nadciągający deszcz. Większość ludzi przechodzących mostem spieszyła do domów, żeby schronić się pod dachem przed burzą, tylko dwaj mężczyźni bez pośpiechu zbliżali się do siebie chodnikiem po północnej stronie Pont Neuf. Spotkali się pośrodku mostu. Moreau zaczął pierwszy: – Wspomniał pan wcześniej o czymś, co może mieć dla mnie znaczenie. Czy mógłby pan teraz to wyjaśnić? – Nie ma czasu na obszerne wyjaśnienia, monsieur. Obaj wiemy, kim jesteśmy i jakie pełnimy funkcje. Wydarzyło się coś niezwykłego. – Tak, wiem, aczkolwiek poznałem szczegóły dopiero dziś rano. Jest rzeczą dosyć niepokojącą, że moje biuro nie

zostało wcześniej poinformowane. Nie potrafię sobie tego wytłumaczyć. Czyżby któryś z pańskich kurierów nie dochował tajemnicy? – To wykluczone. Teraz naszym zadaniem, podstawowym zadaniem, jest odnaleźć Harry’ego Lathama. To o wiele ważniejsze niż można by przypuszczać. Wiemy, że personel ambasady, za namową działaczy organizacji „Antyninus”, znalazł mu jakąś kryjówkę tutaj, w Paryżu. Musimy go odnaleźć! Nie wątpię, że wywiad amerykański przekazuje Wam na bieżąco różne informacje. Gdzie on jest? – Odwołuje się pan do rzeczy, o których nic mi nie wiadomo, panie. Przepraszam, jak się pan nazywa? Nie będę rozmawiać z całkiem nieznajomym człowiekiem. – Kroeger, doktor Gerhardt Kroeger. Krótka rozmowa telefoniczna z Bonn potwierdzi moje wysokie stanowisko! – Jestem pod wrażeniem. A jakież to „wysokie stanowisko” pan zajmuje, doktorze? – To właśnie ja ocaliłem życie Harry’emu Lathamowi. A teraz koniecznie muszę go odnaleźć. – Owszem, to już słyszałem. Ale wie pan zapewne, że jego brat, Drew, został zabity przez tych kretynów z Waszej Grupy K? – Po prostu zaszła pomyłka. – Aha, zwyczajna pomyłka. Ale jednak była to robota Grupy K., tych narwańców ledwie umiejących czytać, jeśli w ogóle chodzili do jakiejkolwiek szkoły. – Nie muszę wysłuchiwać tych obelg! – wykrzyknął rozwścieczony Kroeger. – Jeśli chodzi o ścisłość, pan także nie cieszy się opinią człowieka odpowiedzialnego,

więc radzę panu być ze mną szczerym. Chyba wie pan, jakie mogą być konsekwencje niesubordynacji. – Jeśli mówi pan prawdę, to mam jeszcze wiele do stracenia. – Proszę odnaleźć Harry’ego Lathama! – Spróbuję. – I to natychmiast. Niech pan skorzysta ze wszystkich swoich kontaktów, francuskich, amerykańskich, brytyjskich, absolutnie wszystkich. Musimy wiedzieć, gdzie ukryto Harry’ego Lathama! Zatrzymałem się w hotelu „Lutetia”, pokój numer osiemset. – Na najwyższym piętrze? Pan naprawdę musi być kimś ważnym. – Nie zasnę, dopóki nie otrzymam od pana wiadomości. – To niemądre, doktorze. Jako lekarz powinien pan wiedzieć, że brak snu zdecydowanie osłabia jasność myślenia. Ale skoro pan tak nalega, sięgając nawet do pogróżek, to mogę pana zapewnić, że zrobię wszystko, co w mojej mocy. – Sehr gut! – rzucił Kroeger. – Zostawiam sprawę w pańskich rękach. I niech mnie pan nie zawiedzie. Niech pan nie zawiedzie naszego Bruderschaftu, bo wie pan, czym to grozi. – Tak, rozumiem. Kroeger odwrócił się na pięcie, odszedł szybko i po chwili zniknął we mgle. Claude Moreau ruszył powoli w stronę rive gauche, mając nadzieję złapać taksówkę. Musiał przemyśleć parę spraw, a między innymi znaleźć sposób na dodatkowe zabezpieczenie Unii telefonicznej w Deuxieme Bureau.

Zbyt wiele rzeczy wydawało się stamtąd przeciekać na zewnątrz. W Waszyngtonie była 7.42, kiedy Wesley Sorenson wszedł do swego biura w Wydziale Operacji Konsularnych. Jego sekretarka siedziała już na swoim stanowisku. – Wszystkie raporty, jakie nadeszły w nocy, czekają na pańskim biurku – oznajmiła. – Dziękuję, Ginny. Mam nadzieję, co już wielokrotnie powtarzałem, że wpisujesz sobie nadgodziny. Nikt inny nie przychodzi do pracy przed ósmą trzydzieści. – Jest pan bardzo wyrozumiały, gdy rozchoruje się któreś z moich dzieci, dlatego nie chcę zapisywać nadgodzin, panie dyrektorze. Poza tym lubię wcześnie przychodzić, mogę wówczas uporządkować wiele spraw, nim zacznie się zwykłe urwanie głowy. Ono zwykle zaczyna się dużo wcześniej, niż przypuszczasz, pomyślał Sorenson. Już o czwartej rano stawił się w Bazie Lotniczej Andrews, żeby osobiście odebrać dwóch neonazistów przewiezionych odrzutowcem z Paryża i przekazać ich pod eskortę oddziału piechoty morskiej, który miał przetransportować zatrzymanych do zakonspirowanego domu w Wirginii. Mimo zmęczenia dyrektor wydziału miał tam pojechać zaraz po południu, aby przesłuchać więźniów. Dobrze się znał na tej robocie. – Czy jest coś pilnego? – spytał sekretarkę. – Oczywiście. Wszystko. – Jak zawsze. Sorenson przeszedł do swego gabinetu i usiadł za biurkiem, na którym leżał stos teczek

oznakowanych napisami: CHIŃSKA REPUBLIKA LUDOWA, TAJWAN, FILIPINY, BLISKI WSCHÓD, GRECJA, BAŁKANY. Dwie ostatnie były opatrzone nalepkami: NIEMCY oraz FRANCJA. Otworzył teczkę z ostatnimi meldunkami z Paryża, a pozostałe odsunął na bok. Materiał był rzeczywiście niezwykły. Na podstawie raportów policyjnych opisywano w nich przebieg napadu na mieszkanie pułkownika Witkowskiego, nie wspominano jednak ani słowem o tym, że pułkownik odesłał dwóch schwytanych napastników wojskowym odrzutowcem do Waszyngtonu. Była tam również wzmianka o odkryciu zamaskowanej kwatery oddziału neonazistów w jednym ze starych magazynów kompleksu Avignon. Przedstawiano ich jako bojówkarzy, którzy zniknęli bez śladu. Na samym dnie teczki leżał meldunek samego Witkowskiego, pospiesznie odszyfrowany w Wydziale Operacji Konsularnych. Zawierał kolejne rewelacje: „Gerhardt Kroeger przebywa w Paryżu, prowadzi poszukiwania Harry’ego Lathama. Zainteresowany został o tym powiadomiony. „Gerhardt Kroeger, chirurg, niezwykle tajemnicza postać, był kluczem do wielu zagadek. Tylko oficerowie wywiadu amerykańskiego wiedzieli o jego działalności. To chyba błąd, pomyślał Sorenson, należałoby wprowadzić w niektóre szczegóły zarówno Francuzów, jak i Anglików. Ale zgodnie z polityką Knoxa Talbota CIA nie powinno było ufać nawet tym sprzymierzeńcom. O ósmej zadzwonił telefon. – Paryż, pan Moreau z Deuxieme Bureau –

zapowiedziała sekretarka. Sorenson głośno wciągnął powietrze i zbladł lekko: Moreau został wykluczony ze współpracy, zaliczono go do podejrzanych. Zaczerpnął kilka głębokich oddechów, podniósł słuchawkę i rzekł wyważonym tonem: – Witaj, Claude. Miło mi Cię słyszeć, stary przyjacielu, – Mówiąc szczerze, Wesley, mnie to wcale nie cieszy, że muszę do Ciebie dzwonić. – Nie rozumiem, o czym mówisz. – Przestań udawać. W ciągu ostatnich trzech dni wydarzyło się bardzo wiele rzeczy interesujących nas obu, a do mojego biura nie dotarła nawet najmniejsza wzmianka na ich temat. Uważasz, że tak powinna wyglądać współpraca? – Ja, nic o tym nie wiedziałem, Claude. – Na pewno wiedziałeś. Celowo odcięliście mi dostęp do wszelkich informacji. Dlaczego? – Nie potrafię na to odpowiedzieć. Doskonale zdajesz sobie sprawę, że to nie ja kieruję tą operacją. Naprawdę nie miałem pojęcia. – Daj spokój, Wesley. Podczas pracy w terenie łgałeś w żywe oczy, ale nigdy nie oszukiwałeś nikogo, kto pomagał Ci preparować te kłamstwa. Obaj świetnie wiemy, jak to funkcjonuje. Ktoś gdzieś podsłucha o jakimś ziarnku piasku, błyskawicznie wymyśli sobie do tego perłopława i już gotowa plotka o znalezieniu perły. Ale na razie dajmy temu spokój. Zakładam, że Ty nadal w tym

siedzisz, więc chyba mam dla Ciebie kolejny kawałek układanki. – Jaki? – Kim jest Gerhardt Kroeger? – Kto? – Słyszałeś dokładnie, a nie mam wątpliwości, że to nazwisko nie jest Ci obce. Deuxieme Bureau nie otrzymało żadnej informacji o Kroegerze, myślał gorączkowo Sorenson. Moreau był poza obiegiem! Czyżby więc zaczął działać na własną rękę? – Nie jestem pewien, czy dobrze zrozumiałem, Claude. Gerhardt Kroeger? – Nie rób ze mnie durnia. Puszczę to mimo uszu, bo wiadomość jest zbyt ważna. Otóż Kroeger śledził mnie wczoraj i zaczepił na ulicy, po wyjściu z biura. Mówiąc krótko, dał mi jasno do zrozumienia, że albo oddam Harry’ego Lathama w jego ręce, albo jestem już trupem. – To nie do wiary! Czemu zwrócił się właśnie do ciebie? – Zapytałem go o to samo, ale powinienem był się sam domyśleć prawdy. Mam w Niemczech swoich ludzi, podobnie jak w innych krajach. Mniej więcej rok temu prowadziłem negocjacje o życie jednego z nich ze skinowską bojówką z Mannheimu. Ostatecznie dobiliśmy targu, udało mi się go wyciągnąć za sześć tysięcy dolarów. Niemcy musieli wiedzieć, że sprawą kieruje Deuxieme Bureau, a tego typu rozmowy nie mogą być prowadzone bez mojej akceptacji. – I nigdy przedtem nie słyszałeś

o Gerhardzie Kroegerze? – Nie, poznałem go dopiero wczoraj wieczorem, jak Ci już mówiłem. Po powrocie do biura przejrzałem raporty z ostatnich pięciu lat, ale niczego w nich nie znalazłem. Wracając do rzeczy, zatrzymał się w hotelu „Lutetia”, pokój numer osiemset. Czeka na telefon ode mnie. – Na miłość boską! Zwińcie go! – Spokojnie, Wesley. Mogę Cię zapewnić, że na razie donikąd się nie wybiera. Czemu nie wykorzystać tej okazji? To jasne, że nie działa w pojedynkę, a my przecież poszukujemy grubszych ryb. Sorenson odczuł nagły przypływ ulgi. A więc Claude Moreau jest czysty! – pomyślał. Gdyby był związany z Bractwem, nigdy by się nie odważył wystawić Gerhardta Kroegera, otwarcie podając numer pokoju hotelowego, w którym tamten się zatrzymał. – Jeśli to może być jakimkolwiek usprawiedliwieniem – odezwał się dyrektor – to na chwilę pogrążyłem się we wspomnieniach. Wiesz dlaczego? Bo wielokrotnie pracowaliśmy razem, a myślałem zwłaszcza o Istambule, gdzie uratowałeś mi życie. – Na moim miejscu postąpiłbyś tak samo. – To właśnie powtarzam moim przełożonym i mam zamiar powiedzieć im to jeszcze raz, z całym naciskiem. – Chwileczkę, Wesley – rzekł powoli Moreau. – Jeśli już mowa o Istambule, to czy pamiętasz, kiedy aparatczycy z KGB zaczęli Cię uważać za podwójnego agenta,

donoszącego o wszystkim ich zwierzchnikom w Moskwie? – Jasne. Żyli jak szajchowie, mając do swojej dyspozycji najbogatszych z Topkapi. Śmiertelnie się mnie bali. – Dlatego obdarzyli Cię zaufaniem, prawda? – Oczywiście, byli gotowi zdradzić mi każdą tajemnicę, byle tylko zachować w sekrecie te luksusy, jakimi się otaczali. – I naprawdę obdarzyli Cię bezgranicznym zaufaniem, zgadza się? – Tak. – W takim razie nie zmieniajmy obecnego stanu rzeczy. Niech nadal pozostanę wykluczony ze współpracy. Być może uda mi się wykorzystać obecność Herr Doktora Kroegera i dowiedzieć kilku ciekawych rzeczy. – Ale przedtem musiałbyś mu coś zaoferować. – Nie inaczej. To nie musi być ścisła informacja. Ważne, aby była co najmniej prawdopodobna. – Na przykład jaka? – Gdzie jest Harry Latham? Nie ma już Harry’ego Lathama, pomyślał Sorenson, a jednocześnie na nowo ogarnęły go wątpliwości. – Nawet ja tego nie wiem – odparł. – Nie chodzi mi o to, gdzie on naprawdę się znajduje – rzekł szybko Moreau – ale gdzie mógłby być. Potrzebuję czegoś, w co tamci zdołaliby uwierzyć. W umyśle dyrektora wydziału podejrzenia narastały z sekundy na sekundę. – Jest taka organizacja o nazwie „Antyninus”…

– Oni już wiedzą o niej – przerwał mu Francuz. – To zbyt niepewny i zagmatwany trop. Potrzebujemy czegoś innego. – Chyba wiedzą także o roli Witkowskiego oraz Karin de Vries… – Z pewnością – przyznał szef Deuxieme Bureau. – Zaproponuj jakieś miejsce, gdzie przy niewielkim nakładzie pracy łatwo mogliby się przekonać, że wasi agenci działają intensywnie. – Zapewne najlepsza byłaby Marsylia. Pracuje tam spora grupa zwalczająca przemyt narkotyków. Do tej pory wielu naszych ludzi zostało przekupionych albo zniknęło bez śladu, toteż teraz agenci są bardzo ostrożni i zwracają baczną uwagę, jeżeli ktoś o nich rozpytuje. To powinno zadziałać odstraszająco. – W porządku. Podsunę im trop do Marsylii. – Claude, mówię zupełnie szczerze, iż bardzo bym chciał, abyś został całkowicie oczyszczony z podejrzeń. Nie mogę znieść myśli, że cokolwiek na Tobie ciąży. – Jeszcze nie teraz, przyjacielu. Nie zapomnij o IstambuleProwadziliśmy tam przecież podobną rozgrywkę. W Paryżu Moreau odłożył słuchawkę, rozsiadł się wygodniej w fotelu i zapatrzył na sufit, w myślach dopasowując do siebie poszczególne wyrywkowe informacje. Był już gotów rozpocząć finisz przed metą. Podejmował olbrzymie ryzyko, ale nie mógł się wycofać. Teraz liczyła się dla niego jedynie zemsta.

ROZDZIAŁ 18 Formalnie Drew Latham został zabity, toteż jego służbowy samochód przekazano z powrotem do dyspozycji Deuxieme Bureau. Witkowski rozkazał kierownikowi Działu Transportu w ambasadzie podjąć odpowiednie środki bezpieczeństwa: oddelegować trzech ludzi ochrony do pełnienia na zmianę ośmiogodzinnej służby oraz przekazać nie oznakowany samochód do wyłącznej dyspozycji oficera amerykańskiego mieszkającego wraz z kobietą przy rue Madeleine. Nie wymienił jednak żadnych nazwisk. Trzem żołnierzom z piechoty morskiej, którzy mieli pilnować Lathama, wyraźnie dał do zrozumienia, że nawet jeśli rozpoznają strzeżonego oficera, mają to zachować dla siebie. Zagroził przy tym, że jeśli pisną choć słówko, wylądują z powrotem na wyspie Parris i dołączą do szkolonych tam rekrutów, a cały przebieg ich dotychczasowej służby zostanie wymazany z akt. – Nie musi pan tego powtarzać, pułkowniku – odparł najstarszy z nich, sierżant. – Niech się pan nie obrazi, ale zabrzmiało to jak zniewaga. – W takim razie przepraszam. – To prawda, panie pułkowniku – dodał drugi, kapral. Pełniliśmy służbę w różnych ambasadach, od Pekinu po Kuala Lumpur, gdzie sprawy bezpieczeństwa były o wiele ważniejsze. – Święta racja – dorzucił szeptem trzeci, także

kapral. – Nie jesteśmy zwykłymi kamaszami, tylko piechotą morską. – Tym bardziej mi wybaczcie, chłopcy. Zapomnijcie o zrzędzeniu starego służbisty. Za długo siedzę już za biurkiem. – Świetnie pana rozumiemy, pułkowniku – rzekł sierżant i możemy zapewnić, że nie musi się pan o nic martwić. – Dziękuję. Kiedy tamci trzej wyszli z gabinetu kierownika Działu Transportu, przez zamknięte drzwi do Witkowskiego dotarła jeszcze uwaga rzucona półgłosem przez któregoś z kaprali: – Szkoda, że stary nie służy w piechocie morskiej. Do cholery, dla tego sukinsyna dałbym się przywiązać na końcu lufy armatniej. Stanley Witkowski uśmiechnął się, pomyślawszy, że to chyba największa pochwała, jaką otrzymał w czasie całej swojej kariery wojskowej. Szybko jednak musiał wrócić myślami do ważniejszych spraw, a jedną z nich stanowił problem Drew Lathama i Karin de Vries. Niespodziewany bieg wydarzeń oraz wycieńczenie agenta sprawiły, że trzeba było go chwilowo ukryć w mieszkaniu de Vries zamiast przewozić do zakonspirowanego lokalu organizacji „Antyninus”, chociaż jej kierownictwo obstawało przy swoim, zwłaszcza że Latham ciągle był śledzony przez najemnych morderców. Po kilku dniach przetrzymywania go w ścisłej izolacji mieli się zastanowić, co dalej począć. – Wplątał się w coś, co bardzo łatwo może wyjść na

jaw, toteż na razie musimy z niego zrezygnować – oznajmił kobiecie, z którą rozmawiał w Maison Rouge. – Doceniamy jego umiejętności, ale nie wolno nam podejmować nawet najmniejszego ryzyka zdemaskowania. „Nie było sensu ściągać Karin na stałe do ambasady”. Miała status pracownika D. i A., a ponieważ mieszkała poza jej terenem adres był znany jedynie, ochronie ambasady i udostępniany komu kolwiek z personelu po uzyskaniu zgody Witkowskiego. Ci nieliczni pracownicy ataszatu, którzy go znali, zostali pospiesznie odesłani do kraju. W dodatku de Vries, będąca wdową, kiedyś powiedziała mu coś, co wzbudziło w nim pełne zaufanie do niej. „Wcale nie jestem biedna, pułkowniku. Mam do dyspozycji trzy samochody, stojące w garażach w różnych częściach Paryża. Przesiadając się do innego wozu, zmieniam również swój wygląd”. – No to kamień spadł mi z serca – odparł wtedy Witkowski. Biorąc pod uwagę zasób wiadomości, do których ma pani dostęp, jest to nadzwyczaj sprytne rozwiązanie. – Nie ja to wymyśliłam. Otrzymałam taki rozkaz z Hagi, z naczelnego dowództwa NATO, od generała Raicherta. Wówczas za wszystko płacili Amerykanie, ale i sytuacja była zupełnie odmienna. Nie oczekuję, że teraz również otrzymam dodatkowe fundusze. – Czyżby miała pani za dużo pieniędzy? – Jestem bez reszty oddana swojej pracy, pułkowniku. Pieniądze nie mają dla mnie aż tak wielkiego znaczenia.

„Rozmowa ta odbyła się przed czterema miesiącami, wtedy Witkowski nie był jeszcze pewien tego „oddania bez reszty”. Teraz nie miał już żadnych wątpliwości. Dzwonek telefonu jego prywatnej linii wyrwał go z tych rozważań. – Słucham. – Mówi Twoja zbłąkana owieczka, Stanley – odezwał się Drew. – Masz jakieś wieści z Maison Rouge? – Brak miejsc w zajeździe, przynajmniej na razie. Gospodarzy bardzo zasmuciło to, że jesteś pod nadzorem. – Na miłość boską, przecież mam mundur, Twój mundur. Nawiasem mówiąc, marynarka leży jak ulał, ale spodnie trochę na mnie wiszą. Jesteś nieco szerszy w biodrach. – I tak nie jest źle. Niczego nie będzie widać, kiedy zdjęcie wykona zawodowy fotograf… Ten aktor, Villier, podjął się zrobić Ci charakteryzację, ale musisz jeszcze zaczekać. – Jeśli mam być szczery, to nawet trudno mieć do nich pretensje. – Owszem – przyznał pułkownik. – Czy Karin wytrzyma z Tobą jeszcze dzień lub dwa, zanim znajdę Ci odpowiednie lokum? – Nie wiem, sam ją zapytaj. – Latham odsunął słuchawkę od twarzy i powiedział: – Rozmawiam z Witkowskim, chce wiedzieć, czy wytrzymasz jeszcze z sublokatorem. – Dzień dobry, pułkowniku – rozległ się po chwili głos Karin. – Podejrzewam, że „Antyninus” chce się wykręcić sianem. – Na to wygląda.

– To całkiem zrozumiałe. – Owszem. Nie znalazłem innego rozwiązania. Wytrzymasz z nim jeszcze dzień lub dwa? Na pewno coś znajdziemy. – To żaden problem. Obiecał, że od dzisiaj sam będzie słał swoje łóżko. – No pewnie! – z oddali doleciał stłumiony okrzyk Lathama. – Skoro znów jestem w drużynie skautów i mogę się kąpać tylko w zimnej wodzie… – Proszę nie zwracać na niego uwagi, pułkowniku. Chyba już panu mówiłam, że on czasami zachowuje się bardzo dziecinnie. – Weź pod uwagę, Karin, że on nie był ani w Trocadero, ani w „Meurice” czy chociażby w Lasku Bulońskim. Nawet ja bym mu wiele wybaczył. – No właśnie – przyznała de Vries. – A jeśli są jakieś kłopoty, to można wziąć pod uwagę takie rozwiązanie, jakie parokrotnie zdało egzamin w Amsterdamie. Freddie wypożyczył wówczas jakiś mundur, amerykański, holenderski czy angielski wszystko jedno, i rejestrował się w Amstel jako uczestnik którejś z tajnych konferencji. – Sprytne posunięcie – wtrącił zainteresowany Witkowski. – I bardzo skuteczne, pułkowniku. Jak Drew już mówił, pański mundur całkiem nieźle na nim leży. Mogłabym trochę zwęzić spodnie, zebrać materiał na szwach… – Tak, rozumiem… I co potem? Nadal byłby Lathamem. – Niezupełnie. Wystarczyłoby dokonać kilku drobnych

korekt… – Słucham? – Zmienić mu kolor włosów – odparła spokojnym tonem kobieta – zwłaszcza na skroniach, gdzie widać je spod czapki oficerskiej, dodać okulary w grubych oprawkach, oczywiście ze zwykłymi szkłami, załatwić fałszywe dokumenty. Włosy mogę mu sama ufarbować, znajdę również okulary, a pan niech się postara o dokumenty. Wówczas bez trudu można by go umieścić w jakimś zatłoczonym hotelu. – Obawiam się, Karin, że to wykracza poza zakres możliwości naszej ambasady…< – Z tego, co się orientuję w pracy Wydziału Operacji Konsularnych, załatwienie fałszywych dokumentów leży właśnie w jego gestii. – No cóż, chyba masz rację. Widzę, że jednak chciałabyś się go jak najszybciej pozbyć. – Nie o to chodzi, pułkowniku. Drew pokazuje się w mundurze amerykańskiego oficera. Wątpię, czy ktokolwiek z moich sąsiadów wie, że pracuję w ambasadzie. Ale widując jego, ludzie mogą łatwo nabrać jakichś podejrzeń, a wówczas nie tylko Drew będzie spalony, ale także i ja, i cała nasza operacja. – Krótko mówiąc, obawiasz się, że tamci mogą zorganizować napad na Twoje mieszkanie? – Możliwe, że jest to mało prawdopodobne, ale musimy się liczyć z taką ewentualnością. – W tej wojnie chyba wszystko jest możliwe. Będzie mi potrzebne zdjęcie.

– Mam jeszcze aparat Freddiego. Jutro rano dostarczymy kilkanaście do wyboru. – Żałuję, że nie będę mógł wpaść i popatrzeć, jak mu farbujesz włosy. To dopiero będzie przedstawienie.

ROZDZIAŁ 19 De Vries odłożyła słuchawkę, wyszła do przedpokoju i wyjęła z szafy neseser zaopatrzony w szyfrowe zamki. Latham siedział w fotelu ze szklaneczką whisky w dłoni i przyglądał jej się podejrzliwie. – Mam nadzieję, że nie trzymasz tam prostego w obsłudze karabinu maszynowego – mruknął, kiedy Karin położyła neseser na stoliku do kawy i usiadła naprzeciw niego na kanapie. – Nic podobnego – odparła, ustawiając szyfr pokrętłami przy zamkach. – Wręcz przeciwnie. Jestem przekonana, że pomogę Ci uniknąć widoku takiego karabinu wymierzonego prosto w Ciebie. – Zaczekaj. Co Ty knujesz? Nie słyszałem całej Twojej rozmowy ze Stanleyem i chętnie bym się dowiedział, cóż to za diabelski pomysł zrodził się w tej nadzwyczaj atrakcyjnej główce. – Freddie nazywał ten neseser „awaryjnym zestawem podróżnym”. – Myślisz, że to mi coś mówi? Poza tym Freddie Cię źle traktował, nie potrafię myśleć o nim przychylnie. – Na początku wszystko między nami się układało, Drew. – Załóżmy. Więc co tam jest? – Nic specjalnego, podręczne przybory do charakteryzacji. Różnego typu samoprzylepne wąsy

i brody, kilka par okularów… a także łatwo zmywalne farby do włosów – dodała, zniżając głos. – Słucham? – Naprawdę nie możesz tu zostać – wyjaśniła, zerkając na niego znad otwartego nesesera. – Tylko nie bierz tego do serca i nie obrażaj się na mnie. Mieszkańcy rue Madeleine bardzo przypominają społeczność małego miasteczka w Stanach. Wieczorami spotykają się w okolicznych cukierniach i kawiarenkach, wymieniają plotki. Twoimi słowy, wiadomość o mieszkającym ze mną mężczyźnie mogłaby się dostać do niepowołanych uszu. – W porządku, to rozumiem. Ale pytałem Cię o coś innego. – Zamieszkasz w hotelu, pod przybranym nazwiskiem. Pułkownik obiecał dostarczyć fałszywe dokumenty. Ale przedtem musimy trochę zmienić Twój wygląd. – Co takiego?! – Mam zamiar przefarbować Ci włosy i brwi łatwo zmywalną farbą. Myślę, że najlepszy będzie rudawy blond… – O czym Ty mówisz? Nie jestem JeanPierre Villier! – Nie musisz nim być, zostań sobą. Chodzi tylko o to, żeby nikt Cię nie rozpoznał, nawet jeśli stanie metr od Ciebie i zacznie się przyglądać. A teraz bądź tak dobry i włóż spodnie od munduru pułkownika. Muszę je sfastrygować, żeby dokonać drobnych przeróbek. – Wiesz co? Ty chyba jesteś jeszcze bardziej stuknięta niż Twój pomylony szef. – A potrafisz zaproponować inne rozwiązanie?

– Jasna cholera! – syknął Latham, jednym haustem dopijając resztę whisky. – Nie, nie potrafię. – Po namyśle doszłam do wniosku, że jednak najpierw ufarbujemy Ci włosy. Bądź łaskaw zdjąć koszulę. – A co ze spodniami? Czułbym się swobodniej, jak w domu. – Ale nie jesteś w swoim domu, Drew. – Niestety, to prawda. * * * Moreau podniósł słuchawkę, wybrał numer hotelu „Lutetia i włączył magnetofon nagrywający rozmowy telefoniczne. – Proszę mnie połączyć z pokojem numer osiemset. – Chwileczkę. ., Po kilku sekundach odezwał się lekko przytłumiony, basowy głos. – Słucham. – Monsieur le Docteur? – zapytał szef Deuxieme Bureau, nie mając pewności, z kim rozmawia. – To ja, znajomy z Pont New. – Tak, poznałem. Ma pan dla mnie jakieś wiadomości? – Musiałem kopać bardzo głęboko, doktorze, o wiele głębiej niż zdrowie mi na to pozwala. Udało mi się jednak wyciągnąć od pewnego Amerykanina z CIA, że faktycznie ukryli gdzieś Harry’ego Lathama.: – Gdzie? – Prawdopodobnie wywieźli go z Paryża do Marsylii. – Prawdopodobnie? To za mało. Nie ma pan nic pewnego?

– Nie, ale pan może to łatwo sprawdzić. – Ja? – Przecież ma pan swoich ludzi w Marsylii, zgadza się? – Oczywiście, przepływa tamtędy spora część naszych funduszy. – Więc proszę popytać o ludzi z wydziału konsularnego, pod takim szyldem działają. – Znam ich – warknął Gerhardt Kroeger. – Cały ten Wydział Operacji Konsularnych to banda łobuzów, zwykłych agentów wywiadu. Można ich spotkać na każdym rogu, w każdej kawiarni. – To niech pan każe złapać któregoś i wyciągnąć z niego informacje. – Uporamy się z tym w ciągu godziny. Gdzie będzie można pana zastać? – Zadzwonię jeszcze raz za godzinę. Moreau w spokoju odczekał godzinę i ponownie zadzwonił do hotelu. – Dowiedzieliście się czegoś? – To bzdury! – warknął doktor. – Człowiek, z którym rozmawiałem, bierze od nas grube pieniądze za to, żeby przymykał oczy na miliony dolarów płynące przez naszą tamtejszą siatkę. Powiedział, że zostaliśmy wprowadzeni w błąd. Żaden Harry Latham nie figuruje na liście agentów wydziału i nie ma kogoś takiego w Marsylii. – To znaczy, że nadal musi się ukrywać w Paryżu – odparł Moreau, udając rozwścieczonego. – Spróbuję jeszcze popytać… – I to jak najszybciej!

– Do usłyszenia. Szef Deuxieme odłożył słuchawkę z tajemniczym uśmieszkiem na wargach. Odczekał dokładnie czternaście minut i po raz trzeci zadzwonił do hotelu „Lutetia”. Oszacował, że jest to odpowiedni moment na rozbudzenie w Niemcu nadziei. – Słucham. – To znowu ja. Otrzymałem właśnie wiadomość. – Jaką, na miłość boską? – O Harrym Lathamie. – Co? – Skontaktował się z jednym z moich ludzi, z którym kiedyś razem pracował w Berlinie Wschodnim, ten zaś poczuł się zobligowany powiadomić mnie o tym. Mam wrażenie, że Latham zaczyna się miotać, co jest zapewne skutkiem odosobnienia. Wygląda na to, że nie chce zaufać nawet kolegom z ambasady… – To Latham! – wykrzyknął Kroeger. – Łatwo można było przewidzieć takie symptomy. – Jakie”symptomy? O czym pan mówi? – Nic takiego, nieważne. Sam pan powiedział, że podobne zachowanie jest zapewne skutkiem długotrwałej izolacji… Czego chciał? – Prawdopodobnie szuka ochrony wywiadu francuskiego. Mój człowiek ma się z „nim spotkać na stacji metra George Cinq, o drugiej po południu, na końcu peronu… – Muszę przy tym być! – zawołał Kroeger. – To chyba niezbyt rozsądne, monsieur. Nie wolno mi dopuścić, żeby spotkał się pan osobiście z poszukiwanym,

tym bardziej iż żaden z Was nie jest pracownikiem Deuxieme Bureau. – Pan nie rozumie. Ja naprawdę muszę przy tym być! – Dlaczego? To może być bardzo niebezpieczne. – Nie dla mnie. To całkowicie wykluczone. – Przyznam, że nic z tego nie pojmuję. – I nie musi pan! Wystarczy, że ma pan obowiązek wykonywać rozkazy Bractwa, które obecnie ja reprezentuję. – Tak, oczywiście. Nie będę się sprzeciwiał, Herr Doktorr. Spotkajmy się na peronie za dziesięć druga. Punktualnie. Wszystko jasne? – Jak najbardziej. Moreau nie odłożył słuchawki, nacisnął tylko widełki i wybrał numer wewnętrzny swojego najbardziej zaufanego oficera. – Jacques – powiedział, kiedy tamten odebrał telefon – mamy bardzo ważne spotkanie o drugiej. Tylko Ty i ja. Będę czekał przy wyjściu o pierwszej trzydzieści, wtedy przekażę Ci szczegóły. Weź pistolet, ale załaduj magazynek ślepymi nabojami. – To dosyć dziwna prośba, Claude. – Bo i spotkanie będzie bardzo nietypowe – odparł Moreau i szybko odłożył słuchawkę. * * * Drew spojrzał w lustro i oczy mu się rozszerzyły ze zdumienia, – Jezus Maria! Przypominam bohatera

disnejowskiej kręskówki! – Bez przesady – odparła Karin, która stała obok Lathama pochylającego się nad zlewem w kuchni i trzymała lustro. – Po prostu musisz się do tego przyzwyczaić, nic więcej. – To niedorzeczne! Wyglądam jak przywódca manifestantów domagających się równouprawnienia homoseksualistów. – I to Cię martwi? – Nie, skądże. Mam w tym środowisku mnóstwo znajomych, chociaż sam się do niego nie zaliczam. – Tę farbę można łatwo zmyć pod prysznicem, więc przestań narzekać. A teraz włóż mundur, zrobię kilka fotografii dla pułkownika Witkowskiego. Później zajmiemy się zwężeniem spodni. – W co ten sukinsyn mnie pakuje? – Mówiąc ogólnie, chce Ci ocalić życie. To Ci się nie podoba? – Czy Ty zawsze jesteś tak cholernie logiczna? – Właśnie logika i logicznie zaplanowane nielogiczności ocaliły Freddiemu życie więcej razy, niż mogłoby Ci się wydawać. Proszę, włóż ten mundur. Latham poszedł do sypialni i po dwóch minutach wrócił jako pułkownik armii Stanów Zjednoczonych. – Świetnie Ci pasuje ten mundur – powiedziała de Vries, przyglądając mu się uważnie. – Gdybyś jeszcze przestał się garbić… – Nie dam rady się wyprostować w tym ubraniu… przepraszam: stroju. Marynarka jest tak dopasowana, że jeśli nie przygarbię ramion, to nie będę

miał jak oddychać. Kiepski ze mnie oficer. Wolałbym stare dżinsy i sweter. – Regulamin na to nie pozwala. – No właśnie. To kolejny powód, dla którego nie mógłbym być dobrym oficerem. – Mówiąc szczerze, byłbyś znakomity, gdyby Cię od razu awansowano do stopnia generała. – To mało prawdopodobne. – Niestety. – Karin wskazała mu wyjście z pokoju. – Stań w korytarzu, już wszystko przygotowałam. Tu są Twoje okulary. Wręczyła mu staromodne okulary w grubej rogowej oprawce. – Charakteryzacja, okulary… – jęknął Drew, wyglądając na korytarz prowadzący do drzwi wejściowych. Stał tam, umocowany na statywie, aparat fotograficzny, nakierowany na gładką białą ścianę. – W dodatku jesteś także fotografem? – Niezupełnie. Freddie dość często potrzebował nowego zdjęcia do paszportu, toteż nauczył mnie obsługiwać aparat, choć jest to tak proste, że nie wymaga większej wprawy. Ten polaroid od razu robi fotografie w odpowiednim formacie… Włóż okulary i stań pod ścianą. Zdejmij czapkę. Chcę, żeby na zdjęciu było widać Twoje piękne blond włosy. Po kilku minutach było już gotowych szesnaście fotografii paszportowych, na których jasnowłosy pułkownik w grubych okularach miał tak samo posępną i cierpiętniczą minę, jak każdy kto robi sobie zdjęcia w profesjonalnym zakładzie.

– Znakomicie – oznajmiła Karin. Chodźmy teraz do mojego pokoju. Zaraz wyjmę przybory. – Jakie znowu przybory? – Zapomniałeś, że musimy zwęzić spodnie? – Ach tak. Wreszcie zapowiada się coś przyjemniejszego. Czy mam je zdjąć? – Raczej nie, jeśli chcesz, żeby dobrze na Tobie leżały. Chodź. Po piętnastu minutach, tylko dwukrotnie ukłuty szpilką, Latham mógł w końcu pójść do sypialni i przebrać się w swoje rzeczy. Kiedy wrócił, Karin czekała już przy maszynie do szycia stojącej we wnęce jej pokoju. – Daj mi spodnie. – Coraz bardziej mnie zadziwiasz – mruknął Drew, podając jej spodnie od munduru. – Nie jesteś przypadkiem jakimś głęboko zakonspirowanym agentem, który w tajemnicy steruje wszelkimi poczynaniami wywiadu? – Załóżmy, że kiedyś nim byłam, monsieur Latham. – Nie po raz pierwszy unikasz rozmowy o swojej przeszłości. – Więc pogódź się z tym. Zresztą, to nie Twoja sprawa. – Zgoda. Ale mam wrażenie, że zdzieram z Twego oblicza kolejne maski, a i tak nie jestem pewien, z kim rozmawiam. Musiałem zaakceptować Freddiego, NATO, Harry’ego, nie mówiąc już o szokujących zdolnościach poruszania się po Paryżu. Mimo wszystko dręczy mnie przeświadczenie, że jest jeszcze coś nadrzędnego, co kieruje Twoimi poczynaniami. – Masz zbyt bujną wyobraźnię, może dlatego że

obracasz się w świecie rzeczy możliwych i niemożliwych, prawdopodobnych i nieprawdopodobnych, rzeczywistych i urojonych. Powiedziałam Ci wszystko, co powinieneś o mnie wiedzieć. Czy to Ci nie wystarczy? – Chyba na razie musi – odparł Latham, patrząc jej prosto w oczy. – Ale intuicja mi podpowiada, że jest coś więcej, o czym nie chcesz mi powiedzieć… Dlaczego tak rzadko się teraz śmiejesz? Każdy Twój uśmiech wytwarza wokół Ciebie nadzwyczaj promienną atmosferę. – Ostatnio nie było zbyt wiele rzeczy, z których mogłabym się cieszyć. Nie sądzisz? – Daj spokój. Dobrze wiesz, o co mi chodzi. No, uśmiechnij się, a natychmiast rozładujesz każde napięcie. Harry powiedział mi kiedyś o tej Twojej niezwykłej zdolności. Jeszcze kilka lat temu, gdybyśmy się spotkali przypadkiem, zapewne śmialibyśmy się do rozpuku z takich wydarzeń, jakie miały miejsce w Lasku Bulońskim. I tak parę rzeczy wydaje mi się śmiesznych. – Ale to już minęło, Drew. Bez względu na to, czy był on dobrym człowiekiem, czy złym, ja go zabiłam. Odebrałam życie bardzo młodemu mężczyźnie. A nigdy przedtem nikogo nie zabiłam. – Gdybyś tego nie zrobiła, wtedy on zabiłby mnie. – Wiem, ciągle to sobie powtarzam. Nie rozumiem tylko, dlaczego musiało do tego dojść. Przecież to było życie Freddiego, a nie moje. Nie powinnaś mieć z tym nic wspólnego. Ale wracając do Twojego pytania, dlaczego musiało do tego dojść, i posługując się żelazną logiką,

która jest Ci tak bliska, mogę stwierdzić, że jeśli my nie będziemy stosować przemocy, kiedy jest ona konieczna, jeśli nie powstrzymamy neonazistów, to wówczas zginą setki tysięcy ludzi. Do cholery z tysiącami! Nie zapominajmy o sześciu milionach! Wczoraj głównymi ofiarami byli Żydzi, Cyganie i inni „podludzie”. Jutro mogą to być republikanie czy demokraci ze Stanów Zjednoczonych, którzy ośmielą się przeciwstawić tym nacjonalistycznym bredniom! Nie oszukuj się, Karin. Na razie ich siedliskiem jest tylko Europa, lecz pociągną za sobą całą resztę tego niezadowolonego świata, niczym wąż ustawiony z kamieni domina, bo każdy fanatyk nawołujący do przywrócenia dawnych, dobrych czasów wszędzie i zawsze znajdzie posłuch. Można całkowicie zlikwidować przestępczość, strzelając do każdego, kto, chociażby zaciekawiony, wychyli się przez okno; można zrezygnować z sądów i wykonywać egzekucje na miejscu przestępstwa; można wyeliminować żmudną pracę policji zbierającej dowody, a wszystkich podejrzanych, winnych czy niewinnych, traktować tak samo: usunąć, bo przecież kula jest znacznie tańsza od więzienia. To jest ta wizja przyszłości, z którą teraz walczymy. – Sądzisz, że o tym nie wiem? – odparła Karin. – To dla mnie również jest oczywiste, Ty nadęty głupcze! Z jakiego innego powodu miałabym żyć tak, jak żyję, od wielu, wielu lat? – Ale pomijając egzaltowanego Freddiego, jest jeszcze coś, co Cię do tego skłania?

– Nie masz prawa mnie wypytywać. Może lepiej skończmy tę rozmowę. – Czemu nie? Ale chyba na tyle jasno przedstawiłem Ci swoje uczucia, że powinnaś zdawać sobie sprawę, iż ten problem wróci, wcześniej czy później. – Przestań! – krzyknęła de Vries, a po jej policzkach popłynęły łzy. – Oszczędź mi tego, dobrze? Latham podbiegł i uklęknął przy jej krześle. – Przepraszam. Wybacz mi. Nie chciałem Cię urazić. Naprawde nie o to mi chodziło. – Wiem – szepnęła Karin, pochyliła się i ukryła twarz w dłoniach. – Jesteś dobrym człowiekiem, Drew, ale nie zadręczaj mnie więcej pytaniami. Są zbyt bolesne. Zamiast tego… Weź mnie, słyszysz? Weź mnie! Tak bardzo potrzebuję kogoś takiego, jak Ty. – Wolałbym, żebyś przemilczała tego „kogoś” i powiedziała, że potrzebujesz właśnie mnie. – W porządku. Jesteś mi potrzebny, Drew. Pragnę Cię. Weź mnie. Latham wstał z klęczek, ostrożnie podniósł ją z krzesła i tuląc do siebie zaniósł do sypialni. Pozostała część przedpołudnia była dla niego raczej wyczerpująca. Karin de Vries zbyt długo żyła bez mężczyzny i okazała się wręcz niezaspokojona. Kiedy w końcu ułożył się wygodnie w pościeli, otoczyła go ramieniem i szepnęła: – Mój Boże, nigdy bym nie uwierzyła, że jestem do tego zdolna. – Wreszcie znów się uśmiechasz – mruknął, wycieńczony. Nawet nie wiesz, jakie to wspaniałe: móc słyszeć Twój śmiech. – Bo to jest wspaniałe, kiedy

człowiek może się śmiać. – Chyba zdajesz sobie sprawę, że teraz nie ma już powrotu? zapytał Drew. – Wreszcie coś nas łączy, zdobyliśmy coś, czego przedtem między nami nie było. Nie mówię wyłącznie o seksie. – Wiem, kochany, ale zdaję sobie też sprawę, że to niezbyt rozsądne. – Niby dlaczego? – Ponieważ moje obowiązki służbowe wymagają, żebym zachowywała zimną krew, a teraz, gdy tylko cokolwiek będzie wiązało się z Tobą, obawiam się, że ją stracę. – Czyżbym naprawdę usłyszał coś takiego, co zawsze pragnąłem usłyszeć? – Owszem, Ty amerykański naiwniaku. – A cóż to znowu? – Mówiąc Twoimi słowami, odnoszę wrażenie, że po prostu się w Tobie zakochałam. – No cóż. Jak mawiał pewien stary farmer z Missisipi, wszystko gra, dopóki baby nie skaczą sobie do oczu. – Co? – Chodź, zaraz Ci to wyjaśnię. * * * Była za 13.48, kiedy Claude Moreau i jego najbardziej zaufany oficer, Jacques Bergeron, znaleźli się na stacji metra George Cinq. Zachowując dystans między sobą przeszli na koniec peronu. Obaj mieli krótkofalówki, które

wcześniej starannie zestroili. – To wysoki facet, dość mocno zbudowany – rzekł szef Deuxieme Bureau do mikrofonu. – Ma skłonność do pochylania głowy, jakby zazwyczaj miewał do czynienia z ludźmi niższymi od siebie… – Widzę go! – przerwał mu Bergeron. – Stoi oparty o ścianę, wygląda jak zwykły podróżny czekający na metro. – Kiedy pociąg nadjedzie, zrób dokładnie to, co Ci powiedziałem. Ten wkrótce się pojawił, wyhamował z szumem i stanął. Otworzyły się drzwi, wysiadło kilkanaście osób. – Teraz! – zawołał Moreau do mikrofonu. – Strzelaj! Pasażerowie byli już na schodach, toteż echo wystrzałów rozbrzmiało w niemal całkowicie opustoszałej przestrzeni. Moreau podbiegł do przerażonego Gerhardta Kroegera, pociągnął go za rękę i krzyknął: – Próbowali pana zabić! Uciekajmy! – Kto miałby do mnie strzelać?! – zawołał chirurg, pędząc za Francuzem w kierunku otwartych drzwi jakiegoś magazynu. – Niedobitki Waszej idiotycznej Grupy K! – Przecież oni zniknęli! – Tylko sprytnie udają. Musieli przekupić pokojówkę lub kogoś z obsługi hotelowej i założyli podsłuch w pańskim pokoju. – To niemożliwe! – Sam pan słyszał strzały. Chce pan, żebym kazał zawrócić ten pociąg i sprawdził dokładnie, kto jest

uzbrojony? Miał pan szczęście, że o tej porze wagoniki były zatłoczone. – Ach, mein Gott! – Musimy porozmawiać, Herr Doktor, w przeciwnym razie obaj staniemy się celem bojówkarzy. – A co z Harrym Lathamem? Gdzie on jest? – Widziałem go – oznajmił Jacques Bergeron, który dogonił ich z rękoma głęboko wbitymi w kieszenie, gdzie miał ukryty pistolet. – Kiedy tylko padły strzały, wsiadł z powrotem do pociągu. – Musimy porozmawiać – rzekł Moreau, wpatrując się intensywnie w Kroegera. – Inaczej niczego nie osiągniemy. Wymacał kontakt i włączył światło. Znajdowali się w średniej wielkości pomieszczeniu o ścianach z szarawych cementowych bloków, zastawionym wielkimi, brudnymi przekaźnikami, zespołami sygnalizatorów świetlnych i zabitymi skrzyniami z jakimś sprzętem, – Zaczekaj na zewnątrz, Jacques – rozkazał Moreau. – Gdy zjawi się policja, pokaż swoją legitymację oraz wyjaśnij, że jechałeś tym pociągiem i wysiadłeś, kiedy padły strzały. A wychodząc stąd, zamknij drzwi. Kiedy został sam na sam z Niemcem, zerknął na dającą niewiele światła żarówkę za grubą, zbrojoną drutem osłoną, po czym przysiadł na jednej ze skrzyń. – Niech pan siada, doktorze. Musimy przeczekać, aż policja się stąd wyniesie. – Jeśli nas tu znajdą… – To niemożliwe, te drzwi mają zamek sprężynowy.

Dopisało nam szczęście, że jakiś idiota zostawił otwarty magazynek. Zresztą kto chciałby cokolwiek stąd ukraść? Złodzieje musieliby chyba dysponować dźwigiem. – Znowu nam uciekł! Uciekł! – jęknął Kroeger i huknął pięścią w krawędź skrzyni, zaraz jednak usiadł na niej i zaczął rozcierać stłuczoną dłoń. – Zadzwoni po raz drugi – zawyrokował Moreau. – Jeśli nie dziś, to na pewno jutro. Proszę pamiętać, że mamy do czynienia z człowiekiem zdesperowanym, całkowicie osamotnionym. Chciał bym jednak pana zapytać, z jakiego powodu odnalezienie Lathama jest aż tak istotne? – Bo on… jest niebezpieczny. – Dla kogo? Dla pana? Dla Bractwa? – Owszem… Dla nas wszystkich. – Dlaczego? – Ile pan wie? – W zasadzie wszystko. Kieruję przecież Deuxieme Bureau. – Pytałem o szczegóły. – Proszę bardzo. Latham zdołał uciec z Waszej doliny w Alpach, jakimś sposobem przedarł się przez zaspy i dotarł do najbliższej szosy, skąd zabrał go jakiś przejeżdżający tamtędy wieśniak. – Wieśniak? O niczym pan nie wie, Herr Moreau. To wszystko uknuła organizacja „Antyninus”. Jego ucieczka została szczegółowo zaplanowana, a musiał to zrobić ktoś z doliny, jakiś zdrajca. Koniecznie należy ustalić, kim jest

ten Hochverrdter! – Zdrajca… Tak, rozumiem. Przez lata pracy w Deuxieme Moreau nauczył się błyskawicznie rozpoznawać kłamstwo mówiącego w zdenerwowaniu człowieka. Znał ten błysk desperacji w oczach, słowa rzucane pospiesznie, niewyraźne, często także krople potu na czole lub pianę w kącikach ust. Patrząc teraz na Gerhardta Kroegera zaczynał dostrzegać wszystkie te objawy. – Więc dlatego musi pan odnaleźć Lathama? Chce go pan przesłuchać przed wykonaniem wyroku i poznać nazwisko owego zdrajcy? – Powinien pan jeszcze wiedzieć, że chodzi o kobietę, do tego postawioną bardzo wysoko w hierarchii organizacji. Bezwzględnie trzeba ją wyeliminować! – Tak, oczywiście, to zrozumiałe. Na czoło Niemca występowały grube krople potu, chociaż w podziemnym magazynie było dość chłodno. – I z tego powodu Grupa K. przystąpiła do akcji, a ktoś tak ważny, jak pan, osobiście przyjechał do Paryża – ciągnął Moreau. – Pragnie pan usłyszeć z ust Lathama nazwisko zdrajczyni działającej w kierownictwie Bractwa. – Dokładnie tak. – Rozumiem. I nie ma żadnych innych powodów? – Żadnych. Ciężkie krople potu spłynęły po skroniach Kroegera, spadły z grubych brwi, pociekły po policzkach. – Strasznie tu duszno – mruknął Niemiec, ocierając

twarz wierzchem prawej dłoni. Nie zwróciłem uwagi. Mówiąc szczerze, dla mnie jest tu nawet za zimno. Ale cóż, tego typu wydarzenia, jak dzisiejsze, nie są dla mnie czymś nowym i nie działają mi na nerwy. Już dawno temu strzelanina stała się zwykłym elementem mego życia. – Tak, ale ja to odbieram inaczej. Zaryzykuję twierdzenie, że gdybym wprowadził pana na salę operacyjną i kazał obserwować nawet jakiś prosty zabieg, to pewnie by pan zemdlał. – Nie wątpię. Proszę jednak zrozumieć, doktorze, że skuteczność mojego działania zależy w głównej mierze od tego, ile zdobędę informacji. A teraz coś mi podpowiada, że pan nie jest ze mną całkiem szczery. – Co pan chce jeszcze wiedzieć? – Kroeger pocił się coraz bardziej. – Może to prawda, że czasami wykazuję nadgorliwość. Powiem panu, jak zrobimy. Kiedy tylko Harry Latham skontaktuje się z moim człowiekiem, nie będę telefonował do pańskiego hotelu, lecz spróbuję go zwinąć przy pomocy moich ludzi. Gdy już dostaniemy go w swoje ręce, potraktujemy odpowiednio i dopiero wtedy powiadomię pana o wynikach… – Nie zgadzam się! – krzyknął chirurg, zsuwając się ze skrzyni; zacisnął w pięści roztrzęsione dłonie. – Muszę być przy tym, jak go będziecie zdejmować! Muszę porozmawiać z nim na osobności, zanim pozwolę Wam go przesłuchać. Sam na sam, z dala od wszelkich świadków, gdyż chodzi tu o informacje, których nikt inny nie może

poznać. To sprawa zasadnicza, taki jest rozkaz naszego Bruderschaftu! – A jeśli z określonych powodów będę się przy tym upierał? – Wtedy wiadomości o ponad dwudziestu milionach franków zdeponowanych na pańskim koncie w Szwajcarii zostaną przekazane do Quai d’Orsay i dostaną się do prasy francuskiej. – No cóż, to jest argument nie do zbicia, prawda? – Mam taką nadzieję. – A co miał pan na myśli, mówiąc o rozmowie sam na sam, z dala od wszelkich świadków? – Dokładnie to, co powiedziałem. Noszę przy sobie kilka strzykawek z różnymi narkotykami, które zmuszą Harry’ego Lathama do wyjawienia mi prawdy. Naturlich, nikt nie może być świadkiem takiego zabiegu. – Chodzi panu o udostępnienie jakiegoś zacisznego pokoju? – Nie. W każdym pomieszczeniu łatwo da się założyć podsłuch. Sam pan utrzymuje, że nawet w moim pokoju hotelowym jest on zainstalowany. – Więc jak ma pan zamiar to przeprowadzić? – W samochodzie, który sam wybiorę. Na pewno w żadnym z pańskich wozów służbowych. Wywiozę Lathama poza miasto, zaaplikuję mu narkotyki, dowiem się wszystkiego, a później oddam go w pańskie ręce. – Nie wykona pan egzekucji? – Tylko wtedy gdy będę śledzony. – Tak, rozumiem. Wygląda na to, że nie mam wyboru. – Liczy się czas, Moreau! Czas! To niezwykle istotne.

Musimy odnaleźć Lathama w ciągu najbliższych trzydziestu sześciu godzin! – Słucham? Tego to już nie pojmuję. Dlaczego akurat trzydzieści sześć godzin? Czy po tym czasie Ziemia przestanie się obracać wokół Słońca? Proszę mi to wyjaśnić. – Skoro pan nalega, mimo moich obiekcji… Proszę pamiętać, że jestem lekarzem, w ocenie wielu osób najlepszym chirurgiem w Niemczech, a nie zamierzam polemizować z tą opinią. Harry Latham jest szalony, cierpi na połączenie schizofrenii z psychozą maniakalnodepresyjną. W naszej dolinie uratowałem mu życie, przyczyniając się do złagodzenia napięcia nerwowego będącego przyczyną jego choroby. Kiedy zaś później przeglądałem swoje notatki, odkryłem straszliwą prawdę: jeśli nie poda mu się odpowiednich środków w ciągu sześciu dni od chwili ucieczki, czeka go śmierć. Z tych sześciu upłynęły już cztery i pół doby. Teraz pan rozumie? Dlatego musimy go odnaleźć, zanim zabierze nazwisko zdrajcy ze sobą do grobu. – Tak, teraz wszystko jasne. Tylko czy pan się dobrze czuje, doktorze? – Co? – Jest pan bardzo blady i nadmiernie się poci. Nie odczuwa pan przypadkiem ostrego bólu w piersiach? Mogę tu ściągnąć karetkę w ciągu kilku minut. – Nie potrzebna mi żadna karetka, chcę jedynie dopaść Harry’ego Lathama! Nie mam też żadnych bólów

w piersiach i nie zaraziłem się anginą, a najwyżej wstrętem do tępych biurokratów. – Może wyda się to panu dziwne, ale to także rozumiem. Jest pan człowiekiem wykształconym, niezwykle bystrym, a jeśli dodać do tego moje poświęcenie naszej wspólnej sprawie, poczytuję to sobie za wielki zaszczyt, że mogłem pana poznać. Chodźmy, chyba możemy już wyjść. Postaram się uczynić wszystko, co w mojej mocy. Po wyjściu na ChainpsElysees Moreau zatrzymał taksówkę, na pożegnanie energicznie zasalutował Kroegerowi, po czym wraz z Bergeronem poszedł w stronę służbowego samochodu. – Musimy się pospieszyć – oznajmił w drodze do Deuxieme Bureau. – Ten łajdak łże w żywe oczy! Nie mam pojęcia, co przede mną ukrywa. – I co teraz zamierzasz, Claude? – Muszę się zastanowić w spokoju i wykonać parę telefonów. Między innymi zadzwonię do szacownego Heinricha Kreitza, niemieckiego ambasadora w Paryżu. Ktoś od nich będzie musiał pokopać w starych aktach, czy im się to podoba, czy nie.

ROZDZIAŁ20 Drew Latham z aktówką w ręku podszedł do recepcjonisty w hotelu „Intercontinental” i wymienił swoje nazwisko. Na kontuarze położył kopię poświadczenia rezerwacji pokoju, dokonanej przez ambasadę amerykańską, a obok swoją wojskową legitymację. Mężczyzna w nienagannie wyprasowanym uniformie pospiesznie zgarnął dokumenty, obejrzał je pobieżnie i po chwili odnalazł właściwy wpis w książce rezerwacji, po czym wręczył mu kartę meldunkową. – Ach, oui, pułkownik Webster, nasz znakomity gość. Ambasada prosiła o umieszczenie pana w stosownym apartamencie i proszę sobie wyobrazić, że właśnie coś takiego się zwolniło. Pewne małżeństwo z Hiszpanii wymeldowało się dziś rano. – Jestem niezmiernie wdzięczny. – Co więcej, mam tu zapisane – ciągnął recepcjonista, wodząc palcem po rubrykach książki rezerwacji – że jeśli przyjdzie ktoś do pana, musimy koniecznie powiadomić pana telefonicznie, zanim podamy gościowi numer pokoju, n’estcepasl – Tak, zgadza się. – Pańskie bagaże, monsieur? – Zostawiłem je przy biurku portiera i podałem mu swoje nazwisko. – Znakomicie. Jest pan u nas przejazdem?

– Dowództwo przerzuca mnie z jednego miejsca na drugie odparł Drew, wpisując do karty meldunkowej: „Płk Anthony Webster, armia USA. Waszyngton, D. C, USA.” – To musi być niezwykle interesujące. Recepcjonista wsunął kartę do książki meldunkowej i sięgnął po klucze. Rozejrzał się na boki, po czym uderzył w dzwonek. – Proszę zaprowadzić Monsieur le Coloneldo pokoju siedemset trzy i przekazać portierowi, by odesłał na górę bagaże. Nazwisko gościa: Webster. – Oui – odparł chłopiec hotelowy. – Proszę za mną, monsieur. Pańskie bagaże zostaną dostarczone w ciągu paru minut. – Dziękuję. Wjechali windą na siódme piętro, mimowolnie przysłuchując się kłótni pary amerykańskich turystów w średnim wieku. Kobieta o granatowoczarnych włosach, w kosztownym naszyjniku i ze złotymi bransoletkami na przegubach rąk, strofowała swego otyłego małżonka, mającego na głowie stetsona z bardzo szerokim rondem. – Mógłbyś być choć trochę przyjemniejszy, Lucas. – A niby po co? Nawet nie podadzą człowiekowi prawdziwej cytryny, tylko jakieś byle co, które można sobie najwyżej wetknąć w tyłek, a do tego wszyscy udają, że nie rozumieją po naszemu, dopóki nie dostaną napiwku, jakby się wychowywali w Texarkanie. – To dlatego że nie rozróżniasz francuskich pieniędzy. – A Ty rozróżniasz? – Przecież robię zakupy. Czy wiesz, ile zapłaciłeś taksówkarzowi?

– A skąd mam wiedzieć, do cholery? Wyciągnąłem z portfela jakiś papierek. – Na liczniku wybiło pięćdziesiąt pięć franków, czyli nieco ponad dziesięć dolarów, a Ty mu dałeś całą setkę, to znaczy jakieś dwadzieścia pięć dolarów. – A niech to szlag! To pewnie dlatego że ciągle mrugał do mnie znacząco, kiedy wysiadałaś, a potem zakomunikował nienaganną angielszczyzną, że będzie się kręcił w okolicach hotelu przez całą noc, więc mogę go wypatrywać. – Coś takiego! Na szczęście winda zatrzymała się na szóstym piętrze i para turystów wysiadła. – Przepraszam za moich rodaków – mruknął Drew, dostrzegłszy wysoko uniesione ze zdumienia brwi boya hotelowego. – Nie ma za co, Monsieur le Colonel. Wcale nie wykluczam, że dziś wieczorem ów dżentelmen rzeczywiście będzie przed hotelem wypatrywał tej taksówki. – Touche. – D’accord. Przecież to Paryż, miasto ich marzeń, n’estcepas? – C’est vrai, niestety. – Oto pański pokój, monsieur. Apartament okazał się rzeczywiście nieduży, złożony z małego saloniku i sypialni, ale był gustownie urządzony, typowo po europejsku, a co najbardziej zdumiewające, na barku stała butelka szkockiej whisky. Witkowski musiał dysponować olbrzymią siatką opłacanych agentów, Ci zaś sumiennie wykonywali jego

polecenia. Latham miał już dość paradowania w mundurze, który uciskał go niemal wszędzie – czuł się jak zakuty w pancerz. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego wojskowi nie zbuntowali się jeszcze przeciwko noszeniu takich tradycyjnych ubiorów. Czekał niecierpliwie na dostarczenie bagaży, w walizce miał bowiem swoje ubrania, które czarująca Karin zabrała z jego mieszkania. Zdjął marynarkę mundurową, nalał sobie whisky do szklaneczki, po czym włączył telewizor i zaczął przerzucać kanały aż trafił na program CNN. Nadawano wiadomości sportowe głównie z rozgrywek amerykańskiej ligi baseballu. Niezbyt się nim interesował, był kibicem hokeja na lodzie i zawsze z niecierpliwością czekał na rozpoczęcie sezonu.] Rozległ się dzwonek do drzwi: Ten sam młody boy przyniósł jego walizkę. Drew dał mu napiwek, lecz tamten, ku jego zdumieniu wyjął z kieszeni jakąś kartkę. – To dla pana, monsieur – rzekł chłopak. – Wiadomość… Jak to się mówi? Confidentiel? – Tak, rozumiem. Dziękuję bardzo. Na kartce znajdowała się informacja: „Zadzwoń do pokoju 330. Przyjaciel. „Czyżby Karin? Takie niezwykłe zachowanie było w jej stylu, Poza tym łączyło ich teraz głębsze uczucie, prawdziwa miłość coś, czego absolutnie nikt nie mógłby im odebrać. To musiała być ona! Sięgnął po słuchawkę, zerknął na leżący obok aparatu spis telefonów i nakręcił numer. – Cześć! – rzucił, kiedy tylko z drugiej strony ktoś

podniósł słuchawkę. – Wszystko poszło jak z płatka! – Cześć, stary! A więc to naprawdę ty! – Słucham? Kto mówi? – Nie wygłupiaj się, Bronco. Nie poznałeś swego starego kumpla z Manitoba Stars? Mieszkaliśmy razem w jednym pokoju. Przecież to ja, Ben Lewis! Zobaczyłem Cię w holu. Początkowo myślałem, że to ktoś inny, tylko bardzo do Ciebie podobny. Już chciałem Cię zaczepić, ale Ty właśnie zdjąłeś czapkę i Twoja fryzura mnie zmyliła. Kiedy jednak ruszyłeś do windy, zyskałem pewność, że to Ty. – Przepraszam… ale naprawdę nie rozumiem, o czym pan mówi. – Daj spokój, Bronco! Nadal lekko utykasz. Pamiętasz, jak skręciłeś prawą kostkę, kiedy Cię podciął ten osiłek z Toronto Comets? Przez parę tygodni nie mogłeś potem wyjechać na lód, a od tamtej pory stawiasz prawą stopę nieco do środka. Nikt obcy nie zwróci na to uwagi, ale ja Cię rozpoznam zawsze i wszędzie! – Już dobrze, w porządku Benny. To rzeczywiście ja, ale nie wolno Ci o tym nikomu mówić. Pracuję obecnie dla rządu i moja misja musi być utrzymana w ścisłej tajemnicy. – Nie ma sprawy, koleś. Pewnie wiesz, że przez dwa sezony grałem z Rangersami… – Wiem, Benny. Znakomicie się spisywałeś. – Jak cholera. Nie przedłużyli mi kontraktu na trzeci rok. – Zdarza się. – Tobie na pewno by przedłużyli. Byłeś najlepszy z nas wszystkich.

– To już przeszłość. Od kogo się dowiedziałeś, w którym pokoju mieszkam? – Zapytałem portiera, dokąd ma odesłać Twoją walizkę. – I podał Ci numer pokoju? – Jasne. Powiedziałem, że to moje bagaże. – Chryste, ani trochę się nie zmieniłeś. Pamiętasz, jak poszliśmy do tej najdroższej restauracji w Montrealu, a gdy przyniesiono rachunek z wygórowaną sumą, wmówiłeś kelnerowi, że musiał pomylić stoliki, i w końcu zapłaciliśmy za kogoś innego, zdecydowanie mniej? Co porabiasz w Paryżu? – Wkręciłem się do przedstawicielstwa sieci barów szybkiej obsługi, które reprezentuje wszystkie największe firmy. Specjalnie zatrudnili takich chłopów jak ja czy Ty, bo uważają, że masywna sylwetka podnosi naszą reputację. Dasz wiarę, że w moich aktach jest zapisane, że byłem gwiazdą Rangersów? Oni tu się na niczym nie znają. Przecież byłem tylko bocznym obrońcą w drugiej piątce. Ale dla nich najważniejszy jest mój obwód w barach. – Jesteś znacznie silniejszy ode mnie. – Nieprawda. To o Tobie dziennikarz z Toronto napisał, że odznaczasz się niezwykłą szybkością i przebojowością. Zawsze Ci tego zazdrościłem, marzyłem, żeby tak samo pisali o mnie. – Ale to wszystko przeszłość, Ben. Nie gniewaj się, że powiem to jeszcze raz: musisz zapomnieć, że mnie tu widziałeś! To cholernie ważne, byś zachował tę wiadomość dla siebie.

– Nie ma o czym mówić, stary – odparł szybko Lewis i czknął dość głośno. – Benny? – rzekł zaniepokojony Latham. – Czy Ty nie jesteś przypadkiem wstawiony? – Coś Ty? – rzucił tamten pospiesznie i czknął po raz drugi. A zresztą, kogo to obchodzi, stary? Przecież jesteśmy w Paryżu. – Odezwę się do Ciebie później. Na razie. Zaledwie Latham zdążył odłożyć słuchawkę, kiedy telefon zadzwonił. – Słucham. – To ja – powiedziała Karin de Vries. – Wszystko w porządku? – Nie, do diabła! Rozpoznał mnie kumpel z dawnych lat. – Kto? – Kolega z kanadyjskiej drużyny hokejowej, w której kiedyś grałem. – Myślisz, że mogą być z nim kłopoty? – Raczej nie, ale mam wrażenie, że był wstawiony. – W takim razie już są kłopoty. Jak się nazywa? – Ben… Benjamin Lewis. Mieszka w pokoju trzysta trzydzieści. – Zajmiemy się tym… A jak Ty się czujesz, kochany? – Bardzo żałuję, że nie możesz być tu ze mną. – Podjęłam decyzję. – Rany boskie, jaką decyzję?! Powinienem o tym wiedzieć, czy lepiej nie. – Chyba tak. Kocham Cię, Drew. Jak sam powiedziałeś połączyło nas coś więcej niż tylko łóżko. Miałeś rację.

– Ja też Cię bardzo kocham… Nie umiem znaleźć słów, żeby Ci powiedzieć… Aż nie chce mi się wierzyć, że wydusiłem to z siebie. Nigdy nie myślałem, że tak się wszystko ułoży… – Ja też nie. Mam tylko nadzieję, że nie robimy wielkiego błędu – Cóż jest złego w naszych uczuciach? Przez tych kilka dni kiedy byliśmy razem, spotkało nas znacznie więcej, niż inni zdołają doświadczyć w ciągu całego życia. Przeszliśmy ciężką próbę, nawet to nas nie poróżniło, wręcz przeciwnie, zbliżyło jeszcze bardziej. – Europejska część mej duszy podpowiada mi, że to niezbyt przekonywające, ale świetnie Cię rozumiem, bo odczuwam to samo. Także mi bardzo Ciebie brakuje. – To przyjedź do mnie do hotelu. – Nie dzisiaj, kochany. Pułkownik postawiłby nas oboje przed sądem. Może jutro… Nie minęła nawet godzina, kiedy w Nowym Jorku, jeszcze przed południem, prezes Stowarzyszenia Handlowego Międzynarodowej Sieci Gastronomicznej, mieszczącego się przy Szóstej Alei, odebrał telefon z Waszyngtonu. Pół godziny później jeden z przedstawicieli agencji, były gwiazdor hokejowej drużyny New York Rangers przebywający obecnie w Paryżu, otrzymał polecenie natychmiasttowego wyjazdu do Oslo w celu omówienia perspektyw dalszego rozwoju tamtejszej sieci barów szybkiej obsługi. Zrodził się tylko jeden drobny problem. Okazało się bowiem, że poszukiwany pracownik jest dokumentnie pijany i śpi jak

zabity. Potrzeba było aż dwóch ludzi z obsługi hotelowej, żeby go dobudzić, przekazać pilne wiadomości, pomóc się spakować i wsadzić go do taksówki, którą miał dojechać na Orly. Reszta popołudnia okazała się dla Benjamina Lewisa jednym wielkim pasmem nieszczęść. Najpierw zabłądził w labiryncie terminalu na Orly i spóźnił się na samolot, potem kupił bilet do Helsinek, bo zapomniał, dokąd szef kazał mu polecieć, pamiętał jedynie, że chodzi o jakieś miasto w Skandynawii, on zaś nigdy przedtem nie był w Helsinkach. Cóż, takie są skutki nawet przypadkowego wplątania się w najściślej tajne operacje wywiadowcze. Dopiero w samolocie, gdzieś w połowie trasy, Benny przypomniał sobie nazwę Oslo, zawołał więc stewardesę i zapytał, czy nie mógłby wysiąść i złapać jakiejś okazji do Norwegii. Ale Finka prawdziwa blond piękność – oznajmiła krótko, że nie jest to najlepszy pomysł. Spróbował więc umówić się z nią na spóźnioną kolację w Helsinkach, ale kobieta grzecznie odmówiła. Wesley Sorenson wyszedł z budynku dowództwa Wydziału Operacji Konsularnych i pojechał do Fairfax w Wirginii, gdzie przetrzymywano dwóch neonazistowskich bojówkarzy. Mijając bramę rozległej posiadłości, od której biegnący łukiem podjazd prowadził pod imponujący fronton budynku, będącego wcześniej rezydencją pewnego argentyńskiego dyplomaty, próbował odtworzyć w myślach wszelkie sztuczki, jakie stosował kiedyś podczas pracy w terenie, w trakcie przesłuchiwania różnych osób. Trzeba było zacząć następująco: „Cześć, chłopcy. Ostateczna

decyzja nie należy do mnie, więc cieszę się, że widzę Was jeszcze żywych. Mam nadzieję, że to rozumiecie. Nie chcę Was oszukiwać, ale tu, w piwnicach, znajduje się dźwiękoszczelne pomieszczenie, którego ściany są już gęsto podziurawione po wcześniejszych egzekucjach…” Rzecz jasna, w tym domu nie wykonywano żadnych egzekucji, nie było dźwiękoszczelnej piwnicy, a jedynie największych fanatyków wprowadzano do obitej czarnym materiałem windy, jak gdyby faktycznie eskortowano ich na stracenie. Ci zaś, którzy odbywali tę krótką podróż, pięć metrów pod ziemię, byli tak naszprycowani pochodnymi skopolaminy, że szybko okazywali chęć do pełnej współpracy, wyrażając przy tym głęboką wdzięczność, że zostawiono ich przy życiu. Przestronna, dwuosobowa cela niewiele miała wspólnego z więzieniem. W pomieszczeniu mierzącym siedem metrów długości i cztery szerokości znajdowały się dwa wygodne łóżka, zlew, dobrze zaopatrzona lodówka oraz telewizor, a za ścianą mieściła się toaleta. Bardziej przypominało ono pokój w średniej klasy hoteliku niż cokolwiek kojarzącego się z Alcatraz czy Attiką. Więźniowie nie wiedzieli tylko – choć zapewne mogli się tego domyślać – że są bez przerwy obserwowani przez ukryte kamery. – Czy mogę wejść, panowie? – spytał Sorenson, zapukawszy do drzwi celi. – A może wolicie, bym mówił po niemiecku, żebyśmy się dobrze zrozumieli? – Nie trzeba, dość dobrze znamy angielski, mein Herr –

odparł swobodnym tonem Paryż Dwa. – Jesteśmy w Waszych rękach, więc co mamy powiedzieć? Że nie może pan wejść? – Dziękuję. Uznam to za zaproszenie. – Ale pańska uzbrojona eskorta niech zostanie na zewnątrz – warknął o wiele mniej przychylny Zero Pięć. – Niestety, regulamin na to nie zezwala. Strażnicy otworzyli drzwi, jako pierwsi weszli do celi i dobywając broni zajęli posterunki w przeciwległych końcach pomieszczenia. Sorenson wkroczył za nimi. – Myślę, że powinniśmy porozmawiać, panowie, i to całkiem poważnie. – A o czym tu gadać? – zapytał Zero Dwa, – O tym, czy będziecie żyć, czy zginiecie, bo to chyba dla Was najważniejsze – oznajmił dyrektor. – Decyzja nie należy do mnie, ale w tym domu, pięć metrów pod nami, znajduje się piwnica… Sorenson szczegółowo opisał domniemaną celę egzekucji. Zero Pięć był wyraźnie zaniepokojony, ale Paryż Dwa przyjmował wszystko ze spokojem i wpatrywał się w amerykańskiego oficera z niewyraźnym uśmieszkiem na wargach. – Sądzi pan, że jesteśmy aż do tego stopnia zaangażowani, aby dać panu pretekst do użycia broni? – zapytał w końcu. – Jeżeli ma pan ochotę nas rozstrzelać… – W tym kraju przywykliśmy bardzo poważnie traktować ludzkie życie. Nie może być mowy o szukaniu pretekstów czy jakichkolwiek zachciankach. – Naprawdę? – ciągnął Niemiec. – Więc proszę mi

wyjaśnić, dlaczego spośród całego cywilizowanego świata tylko w niektórych krajach arabskich, w Chinach, państwach byłego bloku sowieckiego i u Was nadal wykonuje się karę śmierci. – Bo taka jest wola społeczeństwa, przynajmniej w wielu stanach. Nie sądzę jednak, żeby Wasza sytuacja miała z tym cokolwiek wspólnego. Jesteście międzynarodowymi zbrodniarzami, terrorystami wykonującymi rozkazy skompromitowanej partii politycznej, która nie ma nawet odwagi się ujawnić i stawić czoło oskarżeniom płynącym z całego świata. – Jest pan tego pewien? – wtrącił Paryż Pięć. – Oczywiście. – Zatem oświadczam, że się pan myli! – Mój kolega chce przez to powiedzieć – ponownie zabrał głos Zero Dwa – że prawdopodobnie mamy zdecydowanie większe poparcie, niż się panu zdaje. Proszę zwrócić uwagę na poczynania rosyjskich nacjonalistów. Czym one się różnią od polityki Trzeciej Rzeszy? A wasi ultraprawicowi fanatycy czy ich koledzy, religijni fundamentaliści palący książki na stosach? Ich hasła mogły równie dobrze wyjść spod ręki Hitlera lub Goebbelsa. Nie, mein Herr, idea zaprowadzenia porządku na tym świecie cieszy się o wiele większym uznaniem, niż gotów byłby pan to przyznać. – Mam nadzieję, że nie. – „Nadzieja to ptak skrzydlaty”, jak stwierdził jeden z Waszych sławnych pisarzy. Czyż tak nie jest?

– Nie miałem okazji się o tym przekonać, widzę jednak, że mimo młodego wieku jest pan nieźle oczytany. – Przebywałem w różnych krajach i miałem wiele okazji do przyswojenia sobie różnorodnych zdobyczy kultury. – Na początku wspomniał pan o zaangażowaniu – rzekł Sorenson. – Zapytał pan, czy sądzę, że jesteście aż do tego stopnia zaangażowani, aby dać mi pretekst do wykonania na Was egzekucji. – Powiedziałem: do użycia broni – sprostował Zero Dwa. Do wykonania egzekucji potrzebny jest prawomocny wyrok sądu. – W Waszym wypadku dowody winy są aż nadto oczywiste, toteż łatwo byłoby uzyskać taki wyrok. Mam na myśli co najmniej trzy napady z bronią w ręku i morderstwo popełnione na oficerze naszego wywiadu, Lathamie. – Przecież trwa wojna! – wykrzyknął Paryż Pięć. – na wojnie zawsze giną żołnierze. – Nie słyszałem o żadnym wypowiedzeniu wojny bądź mobilizacji ogłoszonej w którymkolwiek kraju. Dlatego też nie mam żadnych wątpliwości, że chodzi o morderstwo z premedytacją. Poza tym ta akademicka dyskusja nie leży w mojej gestii. Przyszedłem tu jedynie po to, aby uzyskać pewne informacje, natomiast decyzję co do Waszego losu podejmą moi przełożeni. – O jakie informacje panu chodzi? – zapytał Zero Dwa. – A co możecie zaproponować w zamian za darowanie Wam życia? „ – Od czegoś jednak musimy zacząć. Nie wiemy, czy

zdołam udzielić żądanych informacji. – Kim są wasi koledzy z Bonn? , – Na to mogę szczerze odpowiedzieć, że nie mamy pojęcia! Przypominam, mein Herr, że jesteśmy członkami doborowego oddziału utworzonego do realizacji nadzwyczajnych zadań, o jakich jedynie mogą marzyć wszyscy Ci, którzy wybrali życie polegające na wypełnianiu rozkazów. A te otrzymujemy w postaci zaszyfrowanej, przy czym rodzaj szyfru jest ciągle zmieniany. – Paryż Dwa płynnie recytował to, co ustalili razem z Zero Pięć w trakcie przelotu do Waszyngtonu. – Tworzymy grupę uderzeniową albo oddział szturmowy, jak pan woli, utrzymujący stały kontakt z podobnymi jednostkami w innych krajach. W ogóle nie używamy nazwisk, a jedynie pseudonimów. Zero oznacza grupę paryską, dlatego ja jestem Zero Dwa, czyli Paryż Dwa. Trójka na początku to kod Stanów Zjednoczonych. – W jaki sposób się ze sobą kontaktujecie? – Korzystając z zastrzeżonych, zabezpieczonych przed podsłuchem linii telefonicznych, których numery otrzymujemy z Bonn. W tym wypadku także nigdy nie są podawane żadne nazwiska. – Co możecie mi powiedzieć o Waszej siatce w Stanach Zjednoczonych, żeby mnie przekonać, iż powinienem się za Wami wstawić u moich przełożonych? – Mein Gott, od czego mam zacząć? – Obojętne. – W porządku. Rozpocznijmy zatem od wiceprezydenta

Stanów Zjednoczonych… – Co takiego?! – To człowiek bez reszty oddany naszej sprawie. Oprócz niego jest jeszcze przewodniczący Izby Reprezentantów, Niemiec z pochodzenia, starszy dżentelmen, który utrzymuje, że był w opozycji do Hitlera w czasie drugiej wojny światowej. Oczywiście, mogę wymienić jeszcze wiele innych nazwisk, ale to będzie zależało od stanowiska, jakie pan przedstawi komisji mającej zadecydować o naszym losie. – Mam wrażenie, że kłamiesz w żywe oczy. – Jeśli pan tak uważa, to proszę nas rozstrzelać. – Jesteście nędznymi gnidami. – Podobnie jak i Ty w naszych oczach! – wrzasnął Paryż Pięć. – Ale czas działa na naszą korzyść, a nie Twoją. Wcześniej czy później świat przejrzy na oczy i zrozumie, że mieliśmy rację. Dość już przestępstw popełnianych głównie przez odartych z człowieczeństwa Murzynów, dość terroryzmu organizowanego przez Arabów, dosyć żydowskich manipulacji, spiskowania i korupcji, zgarniania wszystkiego dla siebie, podczas gdy inni nie mają nic! – Pomińmy uwagi mojego gorliwego kolegi. Czy chce pan uzyskać od nas informacje, czy nie? – zapytał spokojnie Zero Dwa. – Podobało mi się życie, jakie wiedliśmy w Paryżu, lecz skoro nie ma do niego powrotu, to czemu nie pójść na całość? – Czy może pan w jakiś sposób udowodnić te śmieszne oskarżenia, które usłyszałem?

– Mogę jedynie powtórzyć to, co słyszałem. Proszę jednak nie zapominać, że należymy do elity naszego Bractwa. – Die Bruderschaft – poprawił go dyrektor Wydziału Operacji Konsularnych z wyraźną pogardą w głosie. „ – Ma pan rację. Ta nazwa wkrótce obiegnie całą Ziemię i spotka się z należytym szacunkiem. – Chyba nie, jeśli tylko będę miał cokolwiek do powiedzenia w tej sprawie. – Czyżby, mein Herr? Jest pan tylko maleńkim trybikiem w tej gigantycznej machinie, tak samo jak ja. Mówiąc szczerze, znudziło mnie to wszystko. Niech historia podąża wytyczonym kursem, na który nie mają żadnego wpływu tacy ludzie, jak pan czy ja. Ale z drugiej strony wolałbym żyć niż zginąć. – Muszę się naradzić z moimi przełożonymi – oznajmił lodowatym tonem Sorenson. Odwrócił się na pięcie i ruszył do wyjścia, ruchem ręki dając znak obu strażnikom. Kiedy tylko Amerykanie wyszli z celi i drzwi zamknęły się za nimi, Paryż Dwa sięgnął po notatnik i zakrywając go dłonią napisał po niemiecku: „On nie może sobie pozwolić na to, aby nas rozstrzelać. „ – Monsieur l’Ambassadeur – zaczął uprzejmie Moreau, gdy został sam na sam z Heinrichem Kreitzem w jego gabinecie w ambasadzie niemieckiej. – Ufam, że nasza rozmowa nie będzie w żaden sposób rejestrowana. Byłoby to bardzo niekorzystne zarówno dla pana, jak i dla mnie. – Oczywiście, że nie – odparł tamten. . _ Był to starszy

mężczyzna, drobnej budowy, o bladej cerze i twarzy pokrytej zmarszczkami, a okulary w drucianej stalowej oprawce nadawały temu człowiekowi, powszechnie szanowanemu w całej Europie, wygląd uczonego skrzata. – Otrzymałem te informacje, o które pan prosił… – Mam nadzieję, że o mojej prośbie także nikt nie wie, n’estce pas? – przerwał mu szef Deuxieme Bureau, siadając w fotelu naprzeciwko biurka. – Oczywiście, ma pan na to moje słowo… Wyciągnąłem wszelkie dostępne dane, poczynając od dzieciństwa i młodości " Gerhardta Kroegera, poprzez lata jego studiów i praktyki lekarskiej, aż do chwili rezygnacji z pracy chirurga w szpitalu w Norymberdze. To imponujące dossier, pełno w nim adnotacji o wielkich osiągnięciach tego doskonałego fachowca. Jeśli nie liczyć niespodziewanej rezygnacji z dalszej kariery zawodowej, nic nie wskazuje na jego przynależność, a nawet sympatię dla ruchów neonazistowskich. Przygotowałem dla pana kopie wszystkich dokumentów. Kreitz wychylił się z fotela i położył przed Francuzem dużą, zaklejoną szarą kopertę. Ten zważył ją w ręku, szacując ze zdumieniem ilość materiałów. – Czy może mi pan zaoszczędzić trochę czasu, jeśli ma pan teraz parę minut, panie ambasadorze? – W tej chwili nie ma dla mnie niczego ważniejszego od tej sprawy. Proszę pytać. – Zapoznał się pan z tymi dokumentami? – Tak dokładnie, jakbym czytał pracę doktorską, którą

mam recenzować. Wnikliwie je przejrzałem. – Kim byli jego rodzice? – Sigmund i Elsi Kroegerowie. Od razu trafił pan na coś, co powinno odsunąć podejrzenia o współpracę z neonazistami. Sigmund Kroeger został oskarżony o dezercję z Luftwaffe w ostatnich miesiącach wojny. – Tysiące Niemców wtedy dezerterowało. – Może z Wehrmachtu, ale nie z Luftwaffe, a już na pewno nikt z kadry oficerskiej. Ojciec Kroegera miał stopień majora, był wielokrotnie odznaczony, nawet przez samego Góringa. Zgodnie z wieloma raportami, zarówno Waszymi, jak i naszymi, gdyby Kroeger został schwytany przed kapitulacją, czekałby go sąd wojenny i wyrok śmierci. Oczywiście mówię o sądzie Trzeciej Rzeszy. – Jaki los go spotkał u aliantów? – Niewiele się zachowało z tego okresu. Przeleciał swoim messerschmittem przez linię frontu, wyskoczył na spadochronie i pozwolił maszynie się rozbić. Brytyjski patrol uratował go z rąk wieśniaków, pragnących dokonać samosądu. Przyznano mu status jeńca wojennego. – A po wyjściu z obozu wrócił do Niemiec? – Te sprawy również giną w mroku historii. Cóż mogę powiedzieć? Był synem fabrykanta zatrudniającego około setki osób. Ale z drugiej strony, jakkolwiek by to oceniać, był także dezerterem, sprzeciwił się rozkazom Fuhrera. Stąd należałoby wnioskować, że jego syn także będzie niechętny ruchowi nazistowskiemu. – Tak, rozumiem. A co z jego żoną, matką Gerhardta?

– To była solidna Hausfrau, pochodząca z warstw średnich. Zapewne ciężko zniosła wojnę. W każdym razie nigdy nie figurowała na listach członków Narodowej Partii Socjalistycznej i prawdopodobnie nigdy nie brała nawet udziału w różnorodnych wiecach. – Zatem również powinna być niechętna wpływom nazistowskim? – To właśnie próbuję panu wytłumaczyć. – A czy w czasach studiów Kroegera i późniejszej jego specjalizacji nie było na uczelni silnych ruchów studenckich przeciwnych demokratyzacji Niemiec, nawołujących do powrotu Trzeciej Rzeszy, które mogłyby mieć jakiś wpływ na późniejsze zapatrywania Gerhardta? – Niczego takiego nie znalazłem. Jego nauczyciele, jak jeden mąż, opisują Kroegera jako człowieka zamkniętego w sobie, typowego naukowca oddanego swojej pracy, wyróżniającego się niemal w każdej dziedzinie. Jego umiejętności chirurgiczne zaliczano do tak niezwykłych, że przez długie miesiące był jedynym lekarzem wykonującym jakiś nowy typ operacji, zanim inni zaczęli go naśladować. – W czym się specjalizował? – W chirurgii mózgu. Mawiano o nim, że „ręce ma złote, a palce jak z rtęci”. To dosłowny cytat z wypowiedzi równie sławnego Hansa Traupmana, innego specjalisty w tej samej dziedzinie. – Kogo? – Traupmana, Hansa Traupmana, ordynatora oddziału chirurgii mózgu w szpitalu norymberskim. – Byli przyjaciółmi?

– Łączyły ich jedynie sprawy służbowe. W papierach nie ma wzmianki o bliższej znajomości. – A mimo to ordynator z takim podziwem wypowiadał się o pracy swego podwładnego? – Nie wszyscy chirurdzy są nikczemnikami, Moreau. – Zapewne ma pan rację. Czy są tu może jakieś materiały wyjaśniające jego niespodziewaną rezygnację z dalszej kariery i późniejszą emigrację do Szwecji? – Nie, jeśli nie liczyć jego własnego, bardzo emocjonalnego oświadczenia. W opinii wielu osób niemal przez dwadzieścia lat przeprowadzał niezwykle precyzyjne operacje, wywołujące stresy i napięcia. Używając jego słów, po prostu się wypalił, coraz częściej dostrzegał dygotanie tychże „palców jak z rtęci” i dlatego zrezygnował, nie chcąc narażać życia pacjentów. To naprawdę godne podziwu. – Ale i bardzo niejasne – wtrącił szybko Moreau. – Czy komukolwiek udało się stwierdzić, gdzie on obecnie przebywa? – Krążą tylko różne plotki, jak sam się pan przekona. Kilku jego dawnych kolegów, którzy mieli od niego jakiekolwiek wiadomości, przy czym ostatnie pochodzą sprzed czterech lat, utrzymuje, że pod przybranym szwedzkim nazwiskiem rozpoczął praktykę internistyczną gdzieś na północ od Goteborga. – A cóż to za „dawni koledzy”? – Ich nazwiska znajdzie pan w raportach. Może się pan sam z nimi skontaktować, jeśli ma pan ochotę. – Zrobię to. ,

– A teraz, monsieur Moreau – rzekł ambasador, odchylając się na fotelu – chyba najwyższy czas, aby był pan ze mną szczery. Podczas rozmowy telefonicznej, kodowanej, tak jak pan sobie życzył, powiadomił mnie pan, że niejaki Gerhardt Kroeger, chirurg, może mieć powiązania z ruchem nazistowskim, ale nie podał pan niczego na poparcie owych zarzutów, nie mówiąc już o dowodach. Zamiast tego w sposób dość obraźliwy oznajmił pan, że jeśli władze niemieckie za pośrednictwem mojego urzędu nie spełnią pańskiego żądania udostępnienia pełnego dossier Kroegera, to pan powiadomi Quai d’Orsay, że staramy się ukryć tożsamość wpływowego działacza organizacji neonazistowskiej. Jeszcze raz podkreślam, że nie przedstawił pan żadnych dowodów. A skoro teraz otrzymał pan te dokumenty, jest wielce prawdopodobne, iż życie niewinnego lekarza prowadzącego praktykę w Szwecji stanie się jednym pasmem udręki, bo nie mam żadnych wątpliwości, że pan go odnajdzie. Oczekuję zatem pańskich wyjaśnień, monsieur Moreau. Proszę mi wyjawić cokolwiek, co uspokoiłoby moje sumienie, a zarazem usprawiedliwiło Wasze dochodzenie, ponieważ, jak już powiedziałem, pan go na pewno odnajdzie. – Już go odnaleźliśmy, Monsieur l’Ambassadeur. Kroeger przebywa w Paryżu, nie dalej, jak dwa kilometry stąd. Otrzymał zadanie odnalezienia niejakiego Harry’ego Lathama i zabicia go. Rodzi się pytanie, dlaczego właśnie on, sławny lekarz, chirurg? Przede wszystkim na nie

musimy znaleźć odpowiedź. Po wyjściu z ambasady Moreau skierował się prosto do swego służbowego auta, bez słowa zajął miejsce i skinieniem głowy dał znać kierowcy, żeby ruszał. Sięgnął po telefon i wybrał numer zastrzeżonej linii Deuxieme Bureau. – Jacques? – Słucham, Claude. – Każ dokładnie sprawdzić niejakiego Traupmana, Hansa Traupmana, ordynatora chirurgii szpitala w Norymberdze. Czas wlókł się niemiłosiernie dla przywykłego do energicznych działań Drew Lathama. Pokój hotelowy stał się dla niego więzieniem. Mimo włączonej klimatyzacji ciągle mu było duszno. Otworzył szeroko okno, ale zaraz je zamknął – wieczorem nad ulicami Paryża wisiało. zatęchłe, wilgotne powietrze. Nie mógł już wytrzymać w czterech ścianach, zdany wyłącznie na siebie, niczym uciekinier. Musiał stąd wyjść, tak jak poprzedniego dnia po południu, kiedy to pod eskortą żołnierzy z piechoty morskiej odwiedził swoje mieszkanie przy Rue du Bać. Tamten spacer trwał niecałą godzinę, a zaledwie przez parę minut Drew przebywał na ulicy, ale właśnie ta godzina przyniosła mu wytchnienie od przytłaczających, dusznych pomieszczeń Maison Rouge, domu Witkowskiego czy nawet mieszkania Karin, chociaż z nim wiązały się też całkiem odmienne wrażenia. Chciał się uwolnić od czegoś jeszcze, przed czym uciekał; od wielu lat – od spokoju, wygód, dobrobytu i ciepła domowego zacisza. Zwłaszcza

teraz pragnął się znowu poczuć wolnym człowiekiem, choćby tylko na chwilę. Musiał wyjść na ulicę, znaleźć się między ludźmi. Niczego więcej nie potrzebował. Dwie godziny wcześniej rozmawiał z Karin, która miała jeszcze jakieś zajęcia w ambasadzie i doszli wspólnie do wniosku, że ze względów bezpieczeństwa nie powinien dzwonić do jej mieszkania przy rue Madeleine. Nie? sprzeciwiał się, ostatnią rzeczą, jakiej by sobie życzył, było uczynienie z niej takiego samego uciekiniera. Ale przy okazji de Vries przekazała mu pilną wiadomość z Waszyngtonu. Miał się skontaktować z Wesleyem Sorensonem na jego prywatnej linii, a gdyby nie zdołał złapać dyrektora wydziału przed osiemnastą czasu waszyngtońskiego, polecono mu dzwonić pod numer domowy Sorensona, o każdej porze dnia i nocy. Kilkakrotnie próbował się połączyć ze Stanami, ale do jedenastej wieczorem, czyli osiemnastej czasu waszyngtońskiego, nikt nie odbierał telefonu. Później zadzwonił do domu Wesa, lecz odebrała pani Sorenson. Na szczęście była wprowadzona w sprawy małżonka. – Owszem – powiedziała – mój mąż oczekuje wiadomości od paryskiego handlarza antykami. Jeśli to pan, to mąż będzie w domu około dziewiętnastej naszego czasu. Gdyby nie sprawiło to panu wielkiego kłopotu, to proszę zadzwonić mniej więcej za godzinę, bo wydaje mi się, że mąż nie ma pańskiego numeru telefonu. A jest bardzo zainteresowany tym gobelinem, który oglądaliśmy w zeszłym miesiącu.

– Nie został jeszcze sprzedany, proszę pani – odparł Drew. Zadzwonię zaraz po północy, czyli po dziewiętnastej czasu waszyngtońskiego. Nie mógłbym przecież zawieść tak znakomitego klienta. Co może być aż tak ważnego, że Sorenson prosił o pilny kontakt? – zachodził w głowę. W każdym razie musiał odczekać godzinę, a perspektywa rozpatrywania w tym czasie przeróżnych ewentualności sprawiła, że nie mógł już dłużej tego znieść. Doszedł do wniosku, że ma przecież mundur amerykańskiego oficera, w którym ledwie może oddychać, Karin ufarbowała mu włosy na jasnoblond, dostarczyła też okulary zmieniające jego wygląd, a na dodatek było już całkiem ciemno. Czy może mi coś zagrażać w tak doskonałym przebraniu i w ciemnościach? – rozmyślał. Ostatecznie miał przecież telefon komórkowy. Gdyby Witkowski bądź którykolwiek z pracowników ambasady, wprowadzony w całą sprawę, chciał się z nim nagle skontaktować, mógł zadzwonić pod ten numer, skoro nikt się nie zgłosi w pokoju hotelowym. Zjechał windą na dół i przeszedł przez hol, obok biurka portiera, zmierzając w stronę wyjścia. Czuł się głupio, niezdarnie salutując w odpowiedzi na uprzejme ukłony służby hotelowej: mon colonel? albo Monsieur le Colonel Webster? Wreszcie pchnął obrotowe drzwi i wyszedł na rue de Castiglione. Boże, jak to cudownie znaleźć się na świeżym powietrzu, uwolnić się od murów więzienia! – pomyślał. Skręcił na prawo, gdyż tam ulica była słabiej oświetlona, i ruszył dość energicznie chodnikiem,

wciągając głęboko w płuca chłodne powietrze. Skojarzył zaraz, że maszeruje niczym prawdziwy żołnierz, i omal nie parsknął głośnym śmiechem. Ale radość nie trwała długo. Nieoczekiwanie zapiszczał telefon, który Drew wsunął do wewnętrznej kieszeni marynarki. Ogarnęło go takie zdumienie, że pospiesznie sięgnął po aparat, zapomniawszy nawet rozpiąć marynarkę. Chciał jak najszybciej wyłączyć to ciche, natrętne popiskiwanie. Zdołał w końcu wyciągnąć telefon, ze złością wcisnął klawisz i przyłożył aparat do ucha. – Tak? O co chodzi? – Mówi dowódca oddziału „W”. A więc to jednak pan! Co pan robi na ulicy? – Wyobraźcie sobie, że wyszedłem odetchnąć świeżym powietrzem. „ – To było do przewidzenia. No cóż, stało się! Ktoś pana śledzi. – Co?! – Zrobiliśmy zdjęcie. Nie mamy jeszcze pewności, ale to chyba Reynolds, Alan Reynolds z Centrum Łączności. Obserwujemy go przez lornetkę, tyle że na ulicy jest dosyć ciemno, a on ma na głowie kapelusz z bardzo szerokim rondem. – Cholera! Jak mnie namierzył? Przecież jestem w mundurze, a włosy mam ufarbowane na jasnoblond! – Mundur łatwo wypożyczyć, a kolor włosów nie rzuca się w oczy. Jest prawie całkiem ciemno, w dodatku ma pan na głowie czapkę… Proszę iść dalej i zachichotać dość głośno, kiedy będzie pan chował telefon do kieszeni. Na

najbliższym skrzyżowaniu proszę skręcić w prawo, w wąską uliczkę. Zbadaliśmy cały ten teren. Tam najłatwiej będzie nam wyjść z ukrycia i ruszyć za panem. Na miłość boską! Zróbcie coś, zatrzymajcie go! Jeśli mnie tu odnalazł, to jest prawie pewne, że wcześniej musiał obserwować mieszkanie pani de Vries! – Na razie musimy o niej zapomnieć, kimkolwiek by była. To pana mamy strzec, a nie jej. – Ale mnie bardzo obchodzi jej los, żołnierzu! – Niech pan lepiej schowa telefon i zacznie się śmiać. – Załatwione. Robiąc z siebie głupca na zatłoczonej rue de Castiglione, Drew ryknął śmiechem niczym wściekła hiena, po czym wsunął telefon komórkowy do kieszeni, przyspieszył kroku i skręcił w wąską uliczkę odchodzącą w prawo. Ale zamiast iść dalej spokojnie, mimo woli puścił się biegiem. Dopadł frontowego wejścia do najbliższego budynku po prawej stronie i dał nura za osłonę występu ściany. Wzdłuż uliczki, niewiele szerszej od alejki w parku, ciągnęły się stare, zaniedbane kamienice, jakże typowe dla wielu dzielnic Paryża, mające zazwyczaj bardzo długą historię, ale przynoszące właścicielom znikome dochody. Paliły się tu tylko dwie latarnie, stojące przy obu krańcach ulicy. Latham zdjął oficerską czapkę i ostrożnie wyjrzał zza rogu. W jego stronę zbliżał się mężczyzna trzymający w dłoni pistolet. Drew siarczyście zaklął w duchu. Nie pomyślał o tym, żeby zabrać ze sobą broń. Zresztą pod dopasowanym

mundurem nie było miejsca nawet na najmniejszą kaburę. Dostrzegłszy widocznie, że w pobliżu nikogo nie ma, mężczyzna rzucił się biegiem w kierunku przeciwległego wylotu zaułka. Tylko tyle Latham zdążył zauważyć. Kiedy obcy znalazł się na wprost niego, Drew wziął szeroki zamach prawą nogą i trafił tamtego prosto w krocze, a następnie wyskoczył z ukrycia i z całej siły pchnął Alana Reynoldsa, aż ten przeleciał na drugą stronę uliczki i huknął plecami o ścianę sąsiedniego domu. Latham błyskawicznie doskoczył do niego i zacisnął palce na uzbrojonej dłoni mężczyzny zanim ów zdążył odzyskać równowagę. – Ty skurwysynu! – ryknął Drew i natarł na obcego ramieniem, wkładając w to o wiele więcej siły, niż kiedykolwiek podczas starć z przeciwnikami na lodzie. – Skąd się tu wziąłeś? Skąd wiedziałeś? W co mój brat się wpakował? – A więc Ty nie jesteś Harry! – syknął tamten. – Tak podejrzewałem, ale nikt nie chciał mi wierzyć. – Odpowiedz mi, łobuzie! – warknął Latham, nakierowując wylot lufy pistoletu Reynoldsa na jego skroń. – No, gadaj! – Nie mamy o czym rozmawiać, Latham. Wysłałem już raport, w którym szczegółowo opisałem pułapkę, jaką zastawiłeś przy pomocy tej de Vries. Napastnik błyskawicznie uniósł lewą rękę, odchylił klapę marynarki, wsunął jej koniec do ust i zacisnął zęby. – Ein Volk, ein Reich, ein Fiihrer! – wyrecytował chrapliwie, z trudem łapiąc oddech. W tym samym

momencie u wylotu uliczki pojawili się trzej żołnierze, biegnący z bronią w rękach. – Nic się panu nie stało? – zawołał z daleka sierżant dowodzący oddziałem, który otrzymał kryptonim „W”. – Nie, wszystko w porządku! – parsknął przez zęby rozwścieczony Drew. – Jak ten skurwysyn mógł przejść przez wszystkie testy? Jak zdołał oszukać przełożonych, psychologów i innych specjalistów, którzy teoretycznie powinni zbadać całą jego przeszłość, dzień po dniu, godzina po godzinie? To jedna wielka lipa! Przecież nie współpracował z nazistami dla pieniędzy czy kilku medali, był zaciekłym fanatykiem, który cisnął mi w twarz zawołanie hitlerowców, kiedy połknął cyjanek. Jego poglądy polityczne powinny były wyjść na jaw już wiele lat temu! – Trudno się z tym nie zgodzić – odparł sierżant. – Zawiadomiliśmy już przez radio pułkownika Witkowskiego. Rozkazał nam zrobić wszystko, co w naszej mocy, zranić go w nogi lub w ręce, byle tylko pojmać żywcem. – Niestety, to niewykonalne. Chyba że w szkole piechoty morskiej nabył pan jakichś cudotwórczych umiejętności, w co wątpię. – Zabierzemy zwłoki do ambasady, ale najpierw odstawimy pana z powrotem do hotelu „Intercontinental”. – Nie warto ściągać samochodu, prędzej dojdę tam na piechotę. – Pułkownik przypiekałby mnie żywcem na ogniu, gdybym się na to zgodził.

– To ja będę jego przypiekał, jeśli się pan nie zgodzi. Nie jestem podwładnym Witkowskiego, lecz skoro to ma panu poprawić nastrój, to w pierwszej kolejności do niego zadzwonię. Znalazłszy się z powrotem w swoim pokoju hotelowym, Latham podszedł do telefonu i nakręcił numer prywatnej linii pułkownika. – To ja – rzucił do słuchawki. – Następnym razem, kiedy oznajmisz moim ludziom, że będziesz robił to, na co masz ochotę, ponieważ nie jesteś moim podwładnym, odwołam eskortę i uczynię wszystko, żeby naprowadzić na Ciebie kolejnych bojówkarzy nazistowskich. – Nie śmiem w to wątpić. – Masz to jak w banku! – rzekł z naciskiem rozwścieczony Witkowski. – Miałem swoje powody, Stanley. – Niby jakie, do cholery?! – Chociażby los Karin. Reynolds wyznał przed śmiercią, że wysłał raport, w którym opisał, że nie jestem Harrym, tylko jego bratem, i że wspólnie z Karin zastawiliśmy pułapkę. – Niewiele się pomylił. A nie wyjaśnił przypadkiem, co to za pułapka? – Nie zdążył, cyjanek działa za szybko. – Ach tak, dowiedziałem się już o tym od sierżanta, który nie omieszkał mi też przekazać Twojej opinii o stosowanych przez nas metodach sprawdzania personelu dyplomatycznego. – Jeśli dobrze pamiętam, nazwałem to jedną wielką

lipą ponieważ uważam, że tak jest w rzeczywistości… Stanley, niech Karin się wyniesie ze swojego mieszkania. Reynolds odnalazł mnie bez trudu, a przecież Rue Madeleine jest tylko parę kroków stąd – Ukryj ją gdzieś! – Masz jakieś propozycje? – Na przykład tu, w „Intercontinentalu”… Załatw jej blond perukę i tak dalej… – To najgłupsza rzecz, jaką mogłeś wymyślić. Nie zastanawiałeś się, dlaczego Reynolds tak szybko Cię odnalazł? Komu jeszcze o tym powiedział? A może ktoś powiedział jemu? – Chyba czegoś nie chwytam. – To oczywiste. Musi być jakiś drugi Alan Reynolds, drugi agent wśród personelu ambasady, i to prawdopodobnie w jejj kierownictwie. Zostaniesz przeniesiony do hotelu „Normandie”! Nadejdzie oficjalny rozkaz dla pułkownika Webstera, nakazujący mu powrót do Waszyngtonu w celu uzupełnienia materiałów. – Czy to znaczy, że chcesz mnie wyłączyć z tej sprawy? – Mówiąc szczerze, powinniśmy Cię zakwalifikować jako niekompetentnego. Francuzi uwielbiają mówić w ten sposób o Amerykanach. > – Pułkownik Webster będzie wściekły. No cóż, w każdym razie chyba mogę już zmyć farbę z włosów i pozbyć się tego cholernego munduru? – Nic podobnego – odparł Witkowski. – Pomęcz się jeszcze przez jakiś czas. Nie możesz wrócić do swego prawdziwego nazwiska, a dokumenty Webstera są bez

zastrzeżeń. To prawda, że zostałeś zdemaskowany, lecz w ten sposób może uda nam się zidentyfikować ich agenta. Podejrzanych jest niewielu, a uważnie obserwujemy wszystkich, którzy o Tobie wiedzieli. To naprawdę nieliczna grupka. Nie objęliśmy kontrolą jedynie żołnierzy eskorty, Reynoldsa i tego zapijaczonego Lewisa, któremu zapewne nie zostało nic innego, jak chodzić od jednego igloo do drugiego, gdzieś w głębi tundry. – Jeśli Reynolds faktycznie wysłał o mnie raport swoim zwierzchnikom, to szykujcie mi już trumnę. – Bez pośpiechu, przecież jest pan pod ochroną, pułkowniku. A propos, czy Karin Ci mówiła, że Wesley Sorenson usiłował się z Tobą skontaktować? Nie podaliśmy mu, gdzie przebywasz, zresztą wcale o to nie pytał, a więc Ty powinieneś do niego zadzwonić. – Jest następny na mojej liście, zaraz po Tobie. Odezwij się jeszcze przed moją przeprowadzką do hotelu „Normandie” i ukryj gdzieś Karin. A może ją też byś umieścił w „Normandie”? – Jak na szpiega to jesteś trochę zanadto bezczelny, Latham. Drew odłożył słuchawkę i spojrzał na zegarek. Było już po północy, czyli w Waszyngtonie, minęła siódma wieczorem. Z powrotem podniósł słuchawkę i wybrał numer automatycznej centrali międzynarodowej. – Słucham – odezwał się Sorenson. – Tu mówi pański handlarz antykami z Paryża. – Dzięki Bogu! Proszę mi wybaczyć, ale byłem bardzo zajęty. Miałem niezwykle pilną sprawę, żeby nie

powiedzieć istne urwanie głowy. To może być nawet katastrofa. – Co się stało? – W tej chwili nie mogę panu powiedzieć. – A cóż było aż tak pilnego? – Moreau. Jest czysty. – Miło mi to słyszeć. Za to nasza ambasada nie jest czysta. – Tak przypuszczałem, wiele na to wskazywało. Jeśli ma pan kłopoty i nie wie, do kogo się zwrócić. – To niepotrzebne, Wes – przerwał mu Latham. – Na razie nie mam żadnych kłopotów z Witkowskim. – Ja też nie, chociaż wolałbym wiedzieć, kto się do niego podłączył. – To prawda, że musi być ktoś taki. – W takim razie skontaktuj się z Moreau. On „nie wie, że żyjesz, więc kiedy się na to zdecydujesz, daj mi znać, bym mógł udzielić mu paru wyjaśnień. – Nadal jest wyłączony ze sprawy? – Tak i to chyba był nasz największy błąd. – Wes, czy nie obiło Ci się przypadkiem o uszy nazwisko Alana Reynoldsa z Centrum Łączności naszej ambasady? – Nie przypominam sobie. – Szkoda. Był jednym z nich. – Był?! – Nie żyje. – To raczej dobrze. – Trudno powiedzieć. Wolelibyśmy go dopaść żywego.

– Czasami tak bywa. Zostań w kontakcie. Gerhardt Kroeger ślęczał nad faksem nadesłanym z Bonn, w lewym ręku trzymał książkę szyfrów, w prawym ołówek. Starannie wpisywał kolejne litery ponad drukowanymi słowami telegramu, a im bliżej był zakończenia tej pracy, tym silniejsze ogarniało go podniecenie, starał się jednak panować nad sobą, gdyż przy zwyczajenia naukowca nakazywały mu pełną koncentrację. Kiedy wreszcie skończył, poczuł ogromną ulgę. Informator z ambasady amerykańskiej dostarczył wszystkie wiadomości, których nie udało się zdobyć butnym blitztragerom. Co prawda były niekompletne, lecz zawierały wskazówkę co do miejsca pobytu Lathama! Agent nie wymieniał nazwiska osoby, od której uzyskał poufne informacje, zaręczał jednak, że są one w pełni wiarygodne, gdyż ta kobieta w trakcie wieloletniej znajomości otrzymywała od niego pokaźne sumy i mogła sobie pozwolić na prowadzenie dość wystawnego trybu życia. Nie powinna go zatem okłamywać z dwóch podstawowych powodów: z chęci utrzymania dotychczasowego poziomu życia, a przede wszystkim ze strachu przed zdemaskowaniem. To zresztą były dwa najważniejsze elementy, które pozwalały na utrzymywanie w ryzach każdego informatora. Kroeger był jednak przekonany, że największą pomyłkę w rozszyfrowanym raporcie stanowiło przypuszczenie, iż człowiek, który wyszedł cało z zamachu na jego życie, nie jest Harrym Lathamem, lecz jego bratem, Drew, oficerem Wydziału

Operacji Konsularnych. Uważał, że to niedorzeczne. Niezbite dowody świadczyły o czymś wręcz przeciwnym, a pochodziły przecież z tak wielu różnych źródeł, iż nie mogły być wszystkie sfabrykowane. Nie licząc raportów policyjnych, notatek w prasie czy zakrojonej na szeroką skalę przez władze francuskie obławy na zamachowców, do najważniejszych należały relacje szefa Deuxieme, Moreau, oraz jego oficera. Ten ostatni nawet widział Harry’ego Lathama wsiadającego z powrotem do wagonu metra, kiedy na stacji rozległy się strzały. A spośród wszystkich agentów wywiadu francuskiego Moreau był chyba ostatnim, który by się odważył cokolwiek ukrywać przed Bractwem. Doskonale wiedział, że groziłoby to zdemaskowaniem i napiętnowaniem, zrujnowaniem mu przyszłości. Jego lojalność gwarantowały sumy przelewane regularnie na tajne konto w banku szwajcarskim. Kroeger jeszcze raz przeczytał wiadomość z Bonn: „Mój współpracownik donosi, że Dział Dokumentacji i Analiz otrzymał rozkaz przygotowania dokumentów dla niejakiego pułkownika Anthony’ego Webstera oraz dokonania sygnowanej przez ambasadę rezerwacji pokoju w hotelu „Intercontinental” przy rue de Castiglione. Ta sama osoba utrzymuje, że na krótko miała okazję spojrzeć na laminowaną legitymację wojskową, a widniejąca na niej fotografia wprawiła ją w zdumienie: mężczyzna o znajomych rysach twarzy miał włosy jasnoblond zamiast ciemnych, nosił mundur oraz okulary w grubych oprawkach. Osoba ta nigdy nie widziała zdjęcia

Harry’ego Lathama, jest jednak prawie pewna, że rozpoznała na fotografii jego brata, Drew Lathama, oficera Wydziału Operacji Konsularnych. Według oficjalnego raportu sporządzonego przez ochronę ambasady, ciało Drew Lathama zostało odesłane do Stanów Zjednoczonych, lecz przeprowadzone przeze mnie pobieżne dochodzenie, włączając w to kontrolę dokumentów przewozowych amerykańskiego samolotu dyplomatycznego, wykazało, że nic takiego w rzeczywistości nie miało miejsca. Dlatego też uważam, że człowiek zameldowany w hotelu „Intercontinental” to nie Harry Latham, lecz jego brat, który wspólnie z ochroną ambasady, przy pomocy tej Holenderki de Vries, uknuł plan zmierzający do schwytania któregoś z członków naszego Bractwa. Dzisiaj wieczorem zamierzam się przekonać osobiście, cóż to za pułapka, gdyż mam zamiar warować przed hotelem, choćby nawet całą noc i dzień, aby pojmać Lathama i dowiedzieć się prawdy. Niewykluczone, że będę musiał go zabić jedną z wcześniej wymienionych metod. Bzdury! – pomyślał Kroeger. To prawda, że bracia zazwyczaj są do siebie podobni, czemu jednak ambasada amerykańska miałaby potwierdzać fałszywą tożsamość zabitego człowieka? Nie było ku temu żadnych powodów, wręcz przeciwnie, istniały powody, żeby sprawie nadać rozgłos. Lista wykradziona przez Harry’ego Lathama stanowiła klucz do rozpoczęcia intensywnych poszukiwań zwolenników neonazizmu na całym świecie. Ten człowiek był im niezbędny, właśnie

dlatego podjęto tak stanowcze kroki w celu zapewnienia mu ochrony – począwszy od wciągnięcia do akcji działaczki „Antyninus”, do wystawienia fałszywych dokumentów i przenoszenia agenta z jednego hotelu do drugiego. Harry Latham, vell Alexander Lassiter, był prawdziwym asem wywiadu, stracił jednak brata i teraz za wszelką cenę chciał się zemścić. Na szczęście nie zdawał sobie sprawy, że już za dwadzieścia osiem godzin te wszystkie działania przestaną mieć jakiekolwiek znaczenie, gdyż jego samego czeka niechybna śmierć. Ale dla Gerhardta Kroegera wciąż było niezwykle istotne, aby odnaleźć Harry’ego Lathama i rozwalić mu głowę na kawałki. Teraz jednak wiedział już, gdzie należy szukać. Miał zresztą nadzieję, że informator organizacji wypełnił swą groźbę i wykonał egzekucję, a w dodatku zrobił to jak należy. Była już 2.10 w nocy, kiedy Kroeger nałożył marynarkę i lekki płaszcz, ten ostatni zresztą głównie po to, by ukryć pod nim ciężki wielkokalibrowy pistolet załadowany sześcioma nabojami typu Black Talon. Każdy taki pocisk, po wbiciu się w głąb ciała eksplodował niczym wiązka sztucznych ogni na niebie, siejąc wokoło zniszczenie. – Samochód podjedzie po Ciebie dokładnie o trzeciej – rzekł Witkowski. – Dlaczego tak późno? – spytał Latham. – Do diabła, to już za trzy kwadranse, a chciałbym mieć po paru ludzi w holu, na ulicy i przed wejściem, zanim wyjdziesz z pokoju. Trzeba załatwić wiele

formalności, przebrać ludzi w cywilne ubrania… – Tak, rozumiem. Co z Karin? – Zapewniłem jej bezpieczeństwo, tak jak sobie tego życzyłeś. Blond peruka i tak dalej, używając Twych własnych słów. – Gdzie teraz jest? – Gdzie indziej niż Ty. – Bądź człowiekiem, Stanley… – A teraz mówisz jak moja matka. Niech Pan świeci nad jej duszą. – W takim razie żałuję, że nie mogę mu jednocześnie polecić Twojej duszy. – Zawsze chciałbyś natychmiast dostawać nagrodę za swoje wyczyny, ale mnie na to nie stać… Któryś z moich ludzi zabierze Twoją walizkę i aktówkę na piętnaście minut przed umówionym terminem. Gdyby ktokolwiek po drodze Cię zapytał, dokąd wychodzisz, powiedz po prostu, że nie możesz usnąć, masz zamiar trochę pospacerować. Formalności załatwimy później. – Naprawdę myślisz, że Reynolds zdążył powiadomić jakichś innych neonazistowskich bojówkarzy przebywających w Paryżu? – Jeśli mam być szczery, to nie. O ile nam wiadomo, cały ten pluton egzekucyjny przestał istnieć, z kim zatem miałby się kontaktować? Nie sądzę, żeby ktokolwiek z Niemiec zdążył przylecieć na czas, a Kroeger jest lekarzem, nie zabójcą. Według mojej opinii miał tutaj jedynie nadzorować przebieg akcji, a nie brać w niej udziału, bo nie jestem pewien, czy w ogóle

wie, jak się posługiwać bronią. Reynolds działał w pojedynkę, głównie dlatego że był widziany na ulicy przed moim domem i nie miał już innego wyjścia. Gdyby zdołał Ciebie zastrzelić, zyskałby w oczach swoich zwierzchników. – Nie możemy być pewni, że wiedział, iż został zdemaskowany, Stanley. – Naprawdę? To dlaczego nie zjawił się w pracy następnego dnia? Nie zapominaj, chłopak, że dwóch neonazistów zniknęło, kiedy próbowali się do mnie zakraść… – Pomogły Ci schody ewakuacyjne i chodnik, zgadza się? wtrącił Drew. – Widzę, że robisz się coraz bystrzejszy. Jeśli A równa się B, a B równa się C, to można śmiało przyjąć, że A równa się C. W każdym razie należałoby od tego zacząć. – Teraz Ty mówisz jak Harry. – Dzięki za komplement. Szykuj się. Latham błyskawicznie spakował walizkę, co było tym łatwiejsze, że nawet nie rozpakował jej do końca, zdążył wyjąć jedynie swoje cywilne ubranie – te same spodnie i sweter, w których tamtego dnia wyszedł do pracy w ataszacie. Ponownie rozpoczęło się dla niego nerwowe oczekiwanie, połączone ze świadomością uwięzienia w czterech ścianach. Niespodziewanie znów zadzwonił telefon. Drew szybko podniósł słuchawkę. – Tak? Co znowu? – zagadnął, spodziewając się, że to ponownie Witkowski.

– Jak to: co znowu? To ja, Karin, kochany. – Jezu! Gdzie jesteś? – Przysięgłam, że Ci nie powiem… – Bzdury! – Nieprawda, Drew, to względy bezpieczeństwa. Pułkownik powiedział mi, że Ciebie przenoszą… I wcale nie chcę wiedzieć dokąd. – Przecież to śmieszne. – To chyba nie znasz naszych przeciwników. Proszę, bądź, ostrożny, bardzo ostrożny. – Słyszałaś o dzisiejszych wydarzeniach? – O Reynoldsie? Tak, Witkowski mi powiedział. Właśnie dlatego dzwonię. Nie mogę się skontaktować z pułkownikiem, jego telefon jest przez cały czas zajęty. Pewnie ciągle rozmawia ze swoimi ludźmi z ambasady. A przed chwilą przypomniałam sobie o czymś, o czym muszę jeszcze kogoś powiadomić. – Cóż to takiego? – Alan Reynolds bardzo często schodził do Działu Dokumentacji i Analiz pod takim czy innym pretekstem, zazwyczaj po to żeby wypożyczyć jakąś mapę czy sprawdzić rozkład jazdy. – I nikomu nie wydało się to dziwne? – wtrącił Latham. – Chyba nie. To o wiele prostsze niż telefonowanie do informacji kolejowej czy linii lotniczych. Poza tym nikt nie chce korzystać z francuskich map, na których wszelkie napisy są drukowane mało czytelnym maczkiem, wszyscy wolą nasze.

– Więc dlaczego Ty uznałaś jego zachowanie za podejrzane? – Skojarzyłam to dopiero dzisiaj, kiedy pułkownik opowiedział, mi o ostatnich wydarzeniach. Weź pod uwagę, że bardzo wielu pracowników ambasady, szczególnie spośród tych, którzy rzadko mają okazję wychodzić na miasto, podczas weekendów wybiera sie na dłuższe wycieczki. Jeżdżą po całej Francji, zwiedzają Szwajcarię Włochy, Hiszpanię… Ale moją uwagę przyciągnęło coś innego, właśnie wydało mi się dziwne. – Co takiego? – Dwukrotnie, kiedy wracałam do Działu Transportu, widziałam Reynoldsa wychodzącego z bocznego korytarza, za moim działem. Pomyślałam wtedy: „Aha, pewnie spodobała mu się któraś z pracujących tam dziewczyn i umawiał się z nią na obiad albo na kolację. „ – A teraz podejrzewasz, że chodził tam w innym celu? – Owszem, chociaż mogę się mylić. Wszelkie materiały przechodzące przez Dział Dokumentacji i Analiz są tajne, choćby nawet nie zasługiwały na taką klasyfikację, ale wszyscy dobrze wiedzą, że w pokojach przy tamtym bocznym korytarzu, na samym końcu piętra, pracuje się z naprawdę ściśle tajnymi papierami. – Czyżby działała zasada mrowiska? – zapytał Latham. – Im dalej od wejścia, tym bardziej poufne sprawy? – Niezupełnie – odparła Karin. – Każda komórka zajmuje się swoim wycinkiem, lecz gdy trafia im się coś ściśle tajnego, zazwyczaj muszą przejść do pomieszczeń na końcu korytarza, gdzie znajdują się dokładnie

zabezpieczone komputery oraz urządzenia do natychmiastowej łączności z całym światem. W ciągu całego okresu pracy w ambasadzie trzy razy musiałam się tam przenosić z robotą. – Do obu pokojów wchodzi się z tego bocznego korytarza? – Sześć pomieszczeń jest po jednej stronie głównego korytarza i sześć po drugiej. – A skąd wychodził Reynolds? – Z lewego korytarza. Dobrze pamiętam, że oglądałam się w lewo. – Za każdym razem? – Tak. – Kiedy dokładnie to było? W jakich dniach go tam widziałaś? – Na Boga, nie pamiętam! Minęło parę tygodni, może nawet ze dwa miesiące. – Spróbuj sobie przypomnieć, Karin. – Widzisz, gdybym uznała, że to coś ważnego, Drew, na pewno bym zapamiętała. Ale wtedy stwierdziłam, że ten fakt nie ma znaczenia. – A jednak ma. – Dlaczego? – Ponieważ Twoje podejrzenia mogą być prawdziwe. Witkowski utrzymuje, że Reynolds miał w ambasadzie swojego informatora, że jest jeszcze jakiś szpieg, do tego postawiony dość wysoko. – Zaraz wezmę kalendarzyk i spróbuję odtworzyć, kiedy to miało miejsce. Postaram się skojarzyć, nad czym

wtedy pracowałam. – Nie byłoby Ci łatwiej zrobić tego w swoim gabinecie w ambasadzie? – Owszem, najlepiej byłoby sprawdzić w głównym komputerze, który znajduje się gdzieś w piwnicach budynku. Przechowuje się w nim wszelkie informacje z ostatnich pięciu lat, bo dokumenty są niszczone. – Chyba dałoby się to załatwić. – Nawet gdybym tam pojechała, to nie mam zielonego pojęcia, jak obsługiwać ten komputer. – Ale ktoś to potrafi. – Teraz jest wpół do trzeciej w nocy, kochanie. – A co mnie to obchodzi, że jest środek nocy?! Courtland może wydać odpowiednie polecenie technikowi obsługującemu ten komputer, a jeśli nie on, na pewno zrobi to Wesley Sorenson. W ostateczności gotów jestem odwołać się do samego prezydenta! – Daj spokój, złość w niczym nam nie pomoże, Drew. – Ile razy mam Ci jeszcze powtarzać, że nie jestem Harrym? – To prawda, że kochałam Harry’ego, ale nigdy Cię z nim nie porównywałam. Rób to, co uważasz za stosowne. Wydaje mi się, że jesteś już tak rozwścieczony, iż niczego Ci nie wytłumaczę. Latham energicznie nacisnął widełki, przerywając połączenie, i od razu nakręcił numer ambasady, domagając się natychmiastowej rozmowy z ambasadorem Courtlandem. – Nie obchodzi mnie, która jest godzina! – wrzasnął, kiedy) telefonistka stanowczo zaoponowała. To sprawa bezpieczeństwa narodowego, a ja działam pod

bezpośrednimi rozkazami waszyngtońskiego Wydziału Operacji Konsularnych. Po chwili w słuchawce rozległ się męski głos: – Słucham, tu ambasador Courtland. Cóż wynikło tak pilnego o tej porze? – Czy możemy bezpiecznie rozmawiać, panie ambasadorze? zapytał Latham, zniżając głos do szeptu. – Proszę zaczekać. Przełączę rozmowę na drugi aparat w sąsiednim pomieszczeniu zabezpieczonym przed podsłuchem. W dodatku nie będziemy przeszkadzali mojej żonie. Courtland ubrał się pospiesznie, przeszedł do gabinetu na piętrze i po dwudziestu sekundach odezwał się ponownie. – W porządku. Kim pan jest i co to za sprawa nie cierpiąca zwłoki? – Drew Latham, panie ambasadorze… – Mój Boże, przecież pana zabili! Nie rozumiem… – To teraz nie ma znaczenia, panie ambasadorze. Proszę jak najszybciej postawić na nogi techników komputerowych i kazać im czekać w piwnicy, przy Waszej supermaszynie. – To nie będzie takie proste… Mój Boże, przecież pana zabili! – Niektóre sprawy są bardzo skomplikowane. Niech pan zrobi to, o co proszę. Poza tym tylko pan może się włączyć w rozmowę na linii Witkowskiego. Proszę mu przekazać, żeby do mnie zadzwonił. – Gdzie pan jest? – On wie. I proszę się pospieszyć, panie ambasadorze. Muszę stąd wyjść za piętnaście minut, a przedtem koniecznie chciałbym mu coś przekazać.

– A więc dobrze, zrobię, jak pan sobie życzy… Chyba powinienem jeszcze dodać, iż bardzo się cieszę, że pan żyje. – Ja również. Proszę przystąpić do działania, panie ambasadorze. Już po trzech minutach w pokoju Lathama zadzwonił telefon. – Stanley? – Co Ty wyczyniasz, do cholery? – Ściągnij Karin i mnie do ambasady, jak najszybciej. Drew w kilku słowach powtórzył mu to, co de Vries mówiła o Reynoldsie. – Dobra, chyba nic złego się nie stanie z powodu kilkuminutowego opóźnienia, młodzieńcze. Zaczekaj na samochód, tak jak się umówiliśmy, a ja polecę kierowcy zmienić trasę. Spotkamy się wszyscy troje w ambasadzie. Lathamowi znów zaczęło doskwierać bezczynne oczekiwanie. W końcu zjawił się jeden z żołnierzy eskorty, ubrany po cywilnemu, i zabrał jego walizkę oraz aktówkę. – Proszę zejść na dół za cztery minuty – powiedział. – Wszystko jest już przygotowane. – Czy Wy zawsze potraficie zachować zimną krew w takich sytuacjach? – zapytał zdumiony Latham. – No cóż, emocje w niczym nie pomagają, zaćmiewają tylko trzeźwość spojrzenia. – Mam wrażenie, że gdzieś to już słyszałem. – Możliwe. Spotkamy się na dole. Trzy minuty później Drew wyszedł z pokoju i wsiadł do windy. O tej porze hotel zdawał się wyludniony, w holu na windę czekała tylko nieliczna grupka spóźnionych

turystów, Amerykanów i Japończyków. Latham ruszył śmiało po wyłożonej marmurowymi płytami posadzce, starając się zachować energiczny krok zawodowego żołnierza, kiedy niespodziewanie padły strzały z amfllady na półpiętrze, odbijając się głośnym echem w przestronnym holu. Drew dał nura między fotele, rzuciwszy jeszcze okiem na dwóch mężczyzn stojących przy biurku portiera. Zauważył, że jeden z nich został trafiony w brzuch jego poszarpane ciało, jakby rozerwane od środka eksplozją, z impetem poleciało daleko do tyłu, aż pod ścianę. Drugi błyskawicznie podniósł ręce w górę, lecz w tej samej chwili dostał w głowę, która dosłownie rozpadła się na kawałki. Latham wręcz nie mógł uwierzyć własnym oczom. Po chwili rozległy się dalsze strzały, później stłumione okrzyki, wreszcie ktoś zawołał z półpiętra: – Mamy go! Został trafiony w nogę! – Ale żyje! – krzyknął ktoś inny. – Dorwaliśmy skurwysyna! Chyba zwariował! Płacze jak dziecko i bredzi coś po niemiecku! – Zabierzcie go do ambasady – rozkazał lodowatym tonem człowiek stojący pośrodku holu, który następnie zwrócił się do dwóch osłupiałych recepcjonistów z nocnej zmiany: : To operacja antyterrorystyczna. Już po wszystkim. Możecie powiadomić swoich przełożonych, że pokryjemy wszelkie koszty naprawy uszkodzeń oraz wypłacimy sowite odszkodowania rodzinom tych pracowników, którzy stracili życie w tak tragicznych okolicznościach. Może to

zabrzmi jak frazes, ale Ci ludzie zginęli bohaterską śmiercią i wdzięczna Europa nigdy im tego nie zapomni… Pospieszcie się! Obaj przerażeni mężczyźni stali nieruchomo jak posągi za marmurowym kontuarem. Dopiero po chwili jeden z nich zaczął płakać, drugi zaś, działając jak w transie, sięgnął po słuchawkę telefonu. Latham i de Vries uściskali się czule mimo karcących spojrzeń pułkownika Stanleya Witkowskiego i ambasadora Daniela Courtlanda. Spotkali się w gabinecie tego ostatniego. – Czy możemy od razu przejść do rzeczy? – zapytał ambasador. – Doktor Gerhardt Kroeger będzie żył, a dwóch techników komputerowych niedługo powinno się tu zjawić. Mówiąc ściśle, jeden z nich znajduje się już na miejscu, a jego przełożony, który spędzał urlop w Pirenejach, został wsadzony do samolotu i jest w drodze. Czy ktoś teraz mógłby mi wyjaśnić, co się właściwie dzieje? – Niektóre operacje wywiadowcze prowadzone są poza pańskim nadzorem, panie ambasadorze – odparł Witkowski – ze względu na konieczność uwolnienia pana od odpowiedzialności. – Wie pan co, pułkowniku? To zabrzmiało niemal obraźliwie. Od kiedy to wywiad cywilny bądź wojskowy, czy też jakakolwiek pokrewna instytucja, prowadzi akcje na terenie podlegającym wyłącznej kontroli Departamentu Stanu? – Właśnie dlatego powołano Wydział Operacji Konsularnych, panie ambasadorze – wtrącił Drew. –

Naszym żądaniem jest koordynacja działań pracowników Departamentu Stanu, rządu oraz służb wywiadowczych. – W takim razie pozwolę sobie zauważyć, że ta koordynacja funkcjonowała tylko w jednym kierunku. – W sytuacjach kryzysowych nie możemy polegać na opieszałej biurokracji – odparł spokojnie Latham. – Zresztą nie dbam specjalnie o to, czy mnie wyrzucą z pracy. Pragnę dopaść tych drani, zabójców mojego brata, a ponieważ oni działali na zlecenie potężnej organizacji, którą za wszelką cenę trzeba unieszkodliwić, nie da się tego zrobić metodami biurokratycznymi, lecz jedynie podejmując szybkie decyzje. Courtland rozsiadł się wygodnie w fotelu i po chwili spojrzał na Witkowskiego. – A co pan może mi powiedzieć, pułkowniku? – Jestem żołnierzem, ale w tej sytuacji musiałem się wyłamać spod rozkazów przełożonych. Tu rzeczywiście nie można było czekać, aż Kongres oficjalnie wypowie wojnę, bo my już znaleźliśmy się na polu walki. – Pani de Vries? – To kosztowało życie mojego męża. Cóż mogę więcej powiedzieć? Ambasador Courtland pochylił się do przodu, przyłożył obie dłonie do skroni i zaczął delikatnie masować je końcami palców. – W ciągu całej mojej kariery dyplomatycznej musiałem się godzić na takie czy inne kompromisy – powiedział. – Może już czas z tym skończyć? – Uniósł szybko głowę. – Choćbym miał zostać za to zesłany na

Ziemię Ognistą, pozwalam Wam kontynuować operację, narwańcy. Chyba macie wszyscy rację, że niekiedy nie można sobie pozwolić na stratę czasu. Trójka narwańców zeszła do pomieszczeń centralnego komputera, znajdujących się dziesięć metrów pod poziomem piwnic. Budziły podziw, a zarazem lęk. Od podłogi do sufitu ciągnęła się ściana z grubego szkła, za którą wirowały dyski pamięci magnetycznej – kręciły się jak opętane, po czym nagle stawały, jakby wyłapywały informacje prosto z nieba. – Cześć! Nazywam się Jack Rowe i jestem jednym z Waszych podziemnych geniuszy – powitał ich przystojny, jasnowłosy, dwudziestoparoletni mężczyzna. – Mój kolega, jeśli zdążył wytrzeźwieć, będzie tu za parę minut. Jakieś pół godziny temu wylądował na Orly. – Nie mamy zamiaru pracować ze skacowanymi technikami rzekł srogo Witkowski. To bardzo poważna sprawa. – Tu wszystko traktujemy poważnie, panie pułkowniku… Tak, doskonale wiem, kim pan jest. To należy do naszych obowiązków. Dużo wiem także o panu reprezentującym Wydział Operacji Konsularnych, jak również o pani, która mogłaby zostać naczelnym dowódcą NATO, gdyby tylko była mężczyzną i nosiła mundur. Tutaj nie ma żadnych tajemnic, bo wszelkie informacje są zapisane na dyskach. – Czy możemy się do nich dostać? – zapytał Drew. – Dopiero wtedy gdy zjawi się mój kolega. Dostęp do pamięci zabezpieczono dwoma hasłami, ja znam tylko

jedno z nich. – Spróbujmy zaoszczędzić czas – wtrąciła Karin. – Czy może pan wywołać listę spraw, które przeszły przez mój gabinet w określonych dniach? Wynotowałam interesujące nas daty. – To również będzie możliwe dopiero po uzyskaniu dostępu do zapisów. Poda mi pani te daty, a wówczas komputer wyświetli spis wszelkich dokumentów, nad którymi pani wtedy pracowała. Muszę tylko ostrzec, że nie da się niczego zmienić ani wykasować. – Wcale nie zamierzam tego robić. – To dobrze. Kiedy stary wyciągnął mnie z łóżka, nabrałem obaw, że chodzi o jakąś sprawę w rodzaju słynnej afery Rosemary Wood, którą opisywano w podręcznikach do historii. – W podręcznikach do historii? – Witkowski uniósł wysoko brwi ze zdumienia. – No, może przesadziłem. Miałem sześć czy siedem lat, kiedy tamto się wydarzyło, panie pułkowniku. Dla mnie to już historia. Niech mnie gęś kopnie, jeśli to prawda. – Użył pan niezwykle interesującego powiedzenia – rzekł jasnowłosy technik. – Badanie źródeł lingwistycznych tego typu porzekadeł to moje hobby. Użyte przez pana określenie pochodzi prawdopodobnie z Irlandii albo z Europy Środkowej, być może z któregoś kraju słowiańskiego, czyli skądś, gdzie sus scrofa, świnie albo gęsi, występujące często w przysłowiach, były

wyznacznikiem statusu społecznego. „Niech mnie gęś kopnie” oznacza coś z natury niemożliwego, ale w domyśle chodzi o podkreślenie faktu posiadania gęsi, czyli, symbol zamożności. Poza tym gęsi nigdy nie atakują gospodarza, zatem owo powiedzenie może implikować nadzieję na zdobycie w najbliższym czasie tłustego kąska. – I do takich zabaw wykorzystujecie ten komputer? – zapytał oszołomiony Latham. – Zdziwiłby się pan, jak genialnie te „wielkie ptaszki” potrafią kojarzyć niektóre, dość przypadkowe informacje. Udało mi się kiedyś znaleźć pierwowzór pewnej łacińskiej pieśni religijnej w pogańskich modlitwach pochodzących z Korsyki. – To naprawdę niezwykle interesujące, młody człowieku wtrącił Witkowski. – Ale teraz zależy nam przede wszystkim na szybkości i dokładności. – Mogę pana zapewnić, pułkowniku, że będzie pan usatysfakcjonowany. – A nawiasem mówiąc, użyte przeze mnie określenie pochodzi z języka polskiego. – Nie byłabym tego wcale pewna – odezwała się Karin. Szukałabym jego korzeni w językach gaelskich, może nawet w irlandzkim. – A co nas to wszystko obchodzi?! – wrzasnął Drew. – Może byś się jednak skupiła, Karin, na przypomnieniu sobie konkretnych dni, interesujących nas dat? – Już je wynotowałam – odparła de Vries, sięgając do torebki. – Proszę, oto one, panie Rowe. Wręczyła

technikowi zapisaną kartkę z notesu. – Ale to są różne porozrzucane daty – mruknął tamten, spoglądając na zapiski. – Wyliczyłam je chronologicznie, niczego więcej nie zdołałam sobie przypomnieć. – To żaden problem dla „największego ptaszka” na terenie Francji. – Dlaczego pan nazywa tę maszynę ptaszkiem? – spytał Latham. – Gdyż „potrafi wzlatywać w przestwór bezkresnej pamięci”. – Aha. Przepraszam, że zapytałem. – To mi znacznie ułatwi pracę, pani de Vries. Zacznę już programować komputer, tak że gdy tylko zjawi się Joel, będziemy mogli otworzyć dostęp do archiwalnych danych i natychmiast rozpocząć widowisko. – Widowisko? – Przecież mamy do czynienia z obrazami na ekranie, pułkowniku. Zaledwie Rowe wprowadził swoje hasło i zaczął wpisywać dane do komputera, uchyliły się ciężkie stalowe drzwi podziemnego kompleksu i wszedł drugi technik, nieco starszy, trzydziestoparoletni. Wyróżniał się długą kitką włosów z tyłu głowy, starannie zebraną w koński ogon i przewiązaną wąską niebieską tasiemką. – Cześć! – zawołał od wejścia. – Nazywam się Joel Greenberg i jestem głównodowodzącym w tym bunkrze. Jak leci, Jack? – Czekaliśmy na Ciebie, geniuszu drugi. – Hej! Nie zapominaj, że jestem Numero Uno!

– Byłem tu pierwszy, więc musiałem Cię zastąpić – odparł Rowe, nie podnosząc głowy znad klawiatury. – Pan musi być tym wszechwładnym pułkownikiem Witkowskim – rzekł Greenberg, wyciągając na powitanie dłoń do szefa służb ochrony ambasady. Pułkownik zmierzył go surowym spojrzeniem, wyraźnie niezadowolony z ubioru mężczyzny, na który składały się powycierane dżinsy i błękitna, flanelowa, rozchełstana pod szyją koszula, nie mówiąc już o kitce włosów spadających na kark. – To wielki zaszczyt poznać pana osobiście – dodał technik. – Proszę mi wierzyć. – No cóż, przynajmniej jest pan trzeźwy – mruknął opryskliwie pułkownik. – Zdążyłem wytrzeźwieć w czasie podróży. A jeszcze wczoraj wieczorem tańczyłem flamenco… Natomiast pani musi być bez wątpienia panią de Vries. Przyznaję, że krążące o pani plotki nie są prawdziwe. Jest pani naprawdę zachwycająca, madame. – Proszę nie zapominać, że jestem także wysokim oficerem wśród personelu ambasady, panie Greenberg. – Mogę się założyć, że jestem wyższy od pani stopniem, ale kto dba o takie drobiazgi… Proszę wybaczyć, madame, nie miałem najmniejszego zamiaru pani urazić. Po prostu taki już jestem, zawsze mówię szczerze. Nie gniewa się pani? – Nie – odparła Karin i zachichotała. – W takim razie pan musi być naszym gościem

z Wydziału Operacji Konsularnych – rzekł Greenberg, witając się z Lathamem. Spoważniał nagle. – Proszę przyjąć ode mnie wyrazy współczucia. Kiedy umiera któreś z rodziców, człowiek jest mniej więcej na to przygotowany. Rozumie pan, co mam na myśli? Ale pan stracił brata… Owszem, ja i Jack znamy okoliczności tej tragedii. Tym bardziej poruszyła nas jego śmierć. Co mógłbym jeszcze powiedzieć? – Nie trzeba, to wystarczy. Czy jeszcze ktoś z pracowników ambasady zna szczegóły tamtych wydarzeń? – Nikt, tylko Rowe i ja. Mamy tu podwójne zabezpieczenia. Jack zna jedno hasło, ja drugie, nikt poza nami nie ma dostępu do naszego „ptaszka”. Gdyby któryś z nas zginął w wypadku albo zmarł na atak serca, trzeba by ściągać zmiennika aż z kwatery głównej NATO. – Nigdy przedtem nie widziałem pana w ambasadzie – rzekł Witkowski. – A jestem pewien, że zapamiętałbym takiego człowieka, gdybym go choć raz ujrzał. – Nie wolno nam zawierać bliższych znajomości, pułkowniku. Mamy oddzielne wejście i zjeżdżamy do piwnic wydzieloną windą. – To dość kosztowne rozwiązanie. – Proszę wziąć pod uwagę, że pracujemy z „matczynym ptaszkiem”. Przechodzimy ostrą selekcję, wybiera się jedynie młodych mężczyzn z dyplomem, kawalerów. Może i jest to przykład dyskryminacji płci, ale chyba tak być musi. – Jesteście uzbrojeni? – wtrącił Latham. – Pytam

z czystej ciekawości. – Owszem, każdy z nas ma po dwa pistolety, oba typu Smith & Wesson, kaliber dziewięć milimetrów. Jeden nosimy w kaburze pod pachą, drugi schowany na udzie. Przeszliśmy też odpowiednie szkolenie strzeleckie, jeśli już o tym mowa. – Może przystąpimy do pracy – zaproponowała Karin. Mam nadzieję, że pański kolega wprowadził już do komputera niezbędne dane. – I tak będę musiał wpisać je po raz drugi – odparł Greenberg, zajmując miejsce przy drugiej klawiaturze, po lewej stronie szerokiego pulpitu. Wprowadził hasło otwierające dostęp do pamięci komputera, po czym zwrócił się do Jacka: – Bądź tak dobry i prześlij mi te dane, które już wstukałeś. – Idzie transmisja – odparł Rowe. – Masz już wszystko u siebie. Jak przepiszesz te dane, nie zapomnij uruchomić drukarki. – Zrobi się. – Joel Greenberg wychylił się z obrotowego fotelika w stronę trójki gości i oznajmił: – Kiedy tylko wprowadzę dane wyniki poszukiwań pójdą na tę drukarkę stojącą pod centralnyn monitorem, żebyśmy nie musieli zatrzymywać kadrów filmu. – Jakiego filmu? – Tego, który będzie się pojawiał na ekranie, pułkowniku odparł Jack Rowe. Z drukarki zaczęła się błyskawicznie wysuwać wstęga zadrukowanego papieru. Karin oderwała kilka pierwszych kartek i zaczęła je uważnie przeglądać. Minęło dwadzieścia minut. Kiedy

wydruk dobiegł końca, de Vries ponownie sięgnęła po pierwsze strony i tym razem jęła zakreślać na czerwono interesujące ją pozycje na liście. Wreszcie, z pewnym ociąganiem, powiedziała cicho: – Znalazłam. Mam już te daty, kiedy wracałam do Działu Transportu… Tak, pamiętam dokładnie… Czy mógłby pan też wydrukować listę personelu, który w tych dniach pracował we wszystkich sześciu pomieszczeniach w lewym korytarzu? – zapytała pokazując Greenbergowi wydruki z zaznaczonymi czerwonym długopisem datami. – Oczywiście – rzekł mężczyzna z kucykiem, po czym zwrócił się do kolegi: – Gotów, Jack? – Jasne, Numero Duo. – Spadaj. Niemal natychmiast szereg nazwisk ukazał się na ekranie, a po dziesięciu sekundach gotowy był także wydruk. – Nie wiem, czy o to chodziło, pani de Vries – odezwał się Rowe. – Zaznaczyła pani sześć różnych dat, ale w tych dniach sama pani pełniła służbę tylko trzykrotnie. – Niemożliwe! To czyste szaleństwo! – Zaraz przywołam listę dokumentów, które przeszły przez] pani ręce. Zobaczymy, czy pani je sobie przypomni. Na ekranie ukazał się szereg wpisów. – Tak, pamiętam! To moja robota! – zawołała Karin, z napięciem wpatrując się w kolejne pozycje wyświetlane na ekranie. Więc jak to możliwe, że nie było mnie wtedy w ambasadzie? Ten „ptaszek” nie kłamie, madame – rzekł

Greenberg. Nie wiem, jak to możliwe. – Spróbujcie z inną datą – wtrącił Latham. Ukazała się następna lista. Wszystkie wyszczególnione dokumenty, które Karin rozpoznała jako swoją pracę, według danych z pamięci komputera pochodziły z trzech różnych działów. – Co mogę jeszcze powiedzieć? Przecież nie mogłam tego dnia pracować w trzech działach równocześnie. Ktoś musiał grzebać w tym Waszym cudownym komputerze. – Chcąc się do niego włamać, trzeba by znać wiele odmiennych kodów dostępu, a niektóre hasła trzeba wpisywać, inne zaś kasować. Ktoś musiałby wiedzieć znacznie więcej niż my obaj razem wzięci oznajmił Jack Rowe. – Bez urazy, pani de Vries, ale w pani aktach, jakie przekazano z Brukseli, wyraźnie zaznaczono, że doskonale zna się pani na komputerach. – Ale po co miałabym ukrywać swoją obecność w pracy i przypisywać własne sprawy trzem różnym działom? – Na to nie umiem odpowiedzieć. – Proszę sprawdzić cały personel ambasady. Będziemy tu siedzieć choćby i całą dobę – rzekł Drew. – Żądam dostępu do akt osobowych każdego pracownika, nie wyłączając samego ambasadora! W ciągu następnych kilkudziesięciu minut drukarka pracowała niemal bez przerwy. Wszyscy pochylali się nad wydrukami, kiedy wreszcie, niemal po upływie półtorej godziny, wpatrując się intensywnie w ekran komputera Greenberg syknął przez zęby:

– Jasna cholera! Chyba znalazłem podejrzanego. – Kto to jest? – zapytał Witkowski lodowatym tonem. – Na pewno się to panu nie spodoba. Nikomu się nie spodoba. – Kto to jest?! – Proszę samemu spojrzeć. Joel odchylił się w bok, przymknął oczy i z niedowierzaniem pokręcił głową. – Mój Boże! – zawołała Karin, spoglądając na ekran. – Janinę Clunes! – Poprawka – wtrącił pułkownik. – Janinę Clunes Courtland, żona ambasadora. Mówiąc ściśle, jego druga żona. Pracuje w D. i A. z oczywistych powodów używając panieńskiego nazwiska! – Jakie ma kwalifikacje? – zapytał oszołomiony Latham. – Za chwilę wyświetlę jej akta personalne – rzekł Rowe. – To niepotrzebne – oznajmił Witkowski. – Mogę je zacytować z pamięci. Ostatecznie niezbyt często się zdarza, aby służba ochrony ambasady objęła swym nadzorem żonę ambasadora. Otóż Janinę Clunes jest absolwentką uniwersytetu w Chicago, zrobiła doktorat i, jeśli dobrze pamiętam, była na pełnym etacie wykładowcy informatyki. Kiedy Courtland się rozwiódł, mniej więcej półtora roku temu, została jego drugą żoną. – Jest niezwykle bystra – dodała Karin. – Poza tym to najmilsza, najsympatyczniejsza kobieta w tamtym dziale. Jeśli się dowie, że ktoś ma jakieś problemy i uważa, iż powinna pomóc natychmiast idzie z tym do męża. Jest

powszechnie szanowana, nigdy nie wykorzystuje swojej pozycji. Wręcz przeciwnie, stara się ukryć przed zwierzchnikami, jeżeli ktoś się spóźni czy ma jakieś zaległości w pracy. Zawsze można liczyć na jej życzliwość. – Prawdziwy skarbmruknął Drew. – Jezu! Czy to oznacza, że Courtland też powinien się znaleźć na naszej liście, na liście Harry’ego? – Nie mogę w to uwierzyć – rzekł pułkownik. – Nie cieszyła się moimi szczególnymi względami, ale jestem daleki od podejrzeń. Niczego nie starał się przed nami ukryć, dał nam swobodny dostęp do centralnego komputera. Muszę Wam przypomnieć, że bez jego pomocy nie wolno by nam było nawet tu wejść. Podejrzewam, że musielibyśmy wcześniej uzyskać zgodę Departamentu Stanu, CIA, Narodowej Rady Bezpieczeństwa, a może również Kolegium Szefów Sztabów. – Zapomniał pan jeszcze o Białym Domu – wtrącił od niechcenia Greenberg. – Ale co ich to wszystko obchodzi? Politycy są zbyt pochłonięci walką o bezpłatne miejsca na parkingach. – Pamiętam wzmiankę o rozwodzie Courtlanda, na którą trafiłem w „The Washington Post” – odezwał się Drew, spoglądając na Witkowskiego. – Jeśli dobrze pamiętam, przekazał cały majątek żonie i dzieciom, argumentując, że służba w Departamencie Stanu związana z ciągłymi zmianami miejsca pobytu, nie pozwala mu się nawet zająć dziećmi. – To zrozumiałe – odparł cicho pułkownik, odwracając się do Lathama. – Nie mamy jednak żadnych dowodów, że

jego druga żona jest poszukiwanym przez nas informatorem. – Tak, to prawda – wtrącił Jack Rowe. – Mój kolega powiedział jedynie, że chyba znalazł podejrzanego. Zgadza się? – Tak, jeśli dobrze pamiętam, powiedział: „Chyba znalazłem podejrzanego” – potwierdził Latham. – Dobra, mniejsza z tym. Z tego Waszego „ptaszka” niczego więcej nie da się wyciągnąć. Nie wmawiajcie mi, że Courtland nie miał pojęcia o powiązaniach Karin z NATO i że nie rozmawiał o tym ze swoją żoną. Charakter pracy Karin, jej poświęcenie, stopień w służbowej hierarchii dowództwa NATO… to wyśmienity grunt do rozpuszczania różnorodnych plotek. Nie ulega wątpliwości, że jeśli ktokolwiek z pracowników ambasady miałby się znaleźć w gronie podejrzanych, to w pierwszej kolejności pani de Vries. Taka sytuacja stwarza doskonałą zasłonę dla działalności prawdziwego agenta. – A co ze znajomością języków? – rzekł Latham, zwracając się do Karin. – To może mieć olbrzymie znaczenie. – Janinę nieźle mówi po francusku i włosku, ale jej niemiecki jest bez zarzutu… – Karin urwała nagle, jakby uświadomiła sobie oczywiste konsekwencje tego faktu. – Więc nadal: „chyba” – mruknął cicho Drew. – I co zrobimy z tym fantem? – Już zrobiłem – odparł Greenberg. – Wysłałem do Chicago prośbę o udostępnienie wyciągu z akt

personalnych Janinę Clunes. Tego typu dane przechowuje się w archiwach komputerowych, więc za parę minut powinniśmy dostać odpowiedź. – A skąd pan wie, że tam ktoś dyżuruje? – zapytała Karin. W Chicago dochodzi teraz północ. – Cicho, to tajemnica! – szepnął Greenberg, kładąc palec na ustach. – Centrum informatyczne uniwersytetu chicagowskiego otrzymuje pokaźne dotacje z budżetu, ponieważ znajduje się tam komórka badań sejsmograficznych. Tylko proszę o tym nikomu nie mówić. Technicy dyżurują przez całą dobę, choćby tylko z tego powodu, by ani jeden obywatel płacący podatki nie musiał robić w majtki, ponieważ centrum analiz sejsmograficznych może być nieczynne. – Już jest! – zawołał Jack Rowe, kiedy na ekranie pojawił się tekst depeszy z Chicago. „Janinę Clunes przez trzy lata była wykładowcą w katedrze informatyki tutejszego uniwersytetu, dopóki nie wyszła za mąż za Daniela Courtlanda, ówczesnego ambasadora Stanów Zjednoczonych w Finlandii. Cieszyła się wielkim poważaniem zarówno grona pedagogicznego, jak i studentów z uwagi na swe niezwykłe zdolności wyjaśniania tajemnic komputerów. Czynnie uczestniczyła też w życiu politycznym uczelni, otwarcie wyrażając sympatię dla niepopularnych wówczas tendencji konserwatywnych, lecz jej ujmująca osobowość tonowała wszelkie negatywne reakcje. Krążyło wiele plotek na temat mężczyzn, z którymi jakoby nawiązywała romanse,

ale żadna z nich nie wywarła wpływu na jej karierę naukową. Odnotowano jednak, że mimo zaangażowania politycznego unikała towarzystwa, prowadząc raczej samotniczy tryb życia. Mieszkała w akademiku w Evanston, w stanie Illinois, godzinę drogi samochodem od uniwersytetu. Jej życiorys jest dość charakterystyczny dla czasów powojennych. Urodzona w Bawarii, po śmierci obojga rodziców jako dziecko pod koniec lat czterdziestych wyemigrowała do Ameryki i była wychowywana przez dalekich krewnych, państwa Schneider, mieszkających w Centralii, w okręgu Marion, stan Illinois. Już w szkole średniej była wyróżniającą się uczennicą, zdobyła stypendium Merit Scholarship i dostała się bez egzaminów na uniwersytet w Chicago Podczas studiów i w trakcie robienia dyplomu doktoranckiego zyskała spore uznanie na wydziale informatyki. Wielokrotnie Była powoływana na konsultanta i bezpłatnie służyła radą licznym waszyngtońskim politykom, a podczas jednej z podróży służbowych do stolicy poznała ambasadora Courtlanda. „To chyba wszystko na jej temat, Paryż. Pozdrowienia. Chicago. „– To chyba jednak nie wszystko – oznajmił cicho Witkowski, kiedy skończył czytać depeszę wyświetloną na ekranie. – Wygląda na to, że mamy do czynienia z sonnenkinder. – Do cholery, o czym Ty mówisz, Stanley? – Myślałam, że teoria Sonnenkinder już dawno została odrzucona – wtrąciła Karin ledwie słyszalnym szeptem. – Tak, w powszechnym mniemaniu – odparł

pułkownik: ale dla mnie wciąż jest żywa. Sama widzisz, co się teraz dzieje. – Co to jest, to Sonnen… coś tam? – Była taka teoria, Drew. W ogólnym zarysie chodziło o podejrzenia, że w czasie wojny i zaraz po jej zakończeniu fanatycy Trzeciej Rzeszy rozsyłali wyselekcjonowane dzieci do przybranych rodziców na całym świecie, aby zdobyć odpowiednie wpływy w krajach alianckich i stworzyć podwaliny pod Czwartą Rzeszę. – To czysta fantazja. Nic takiego nie mogło mieć miejsca. – Może i tak – mruknął Witkowski, po czym dodał znacznie głośniej: – Chryste, cały ten świat chyba oszalał! – Zaczekajcie – wtrącił Joel Greenberg, wpatrując się bez przerwy w ekran komputera. – Mam zapowiedź jeszcze jednej depeszy z Chicago. Zaraz będzie. Wszyscy obrócili się w stronę monitora i wpatrzyli w jaskrawozielone litery: „Dodatkowa informacja o Janinę Clunes. Podczas jednego z wieców partii konserwatywnej, brała aktywny udział w manifestacji antynazistowskiej w Stokie, w stanie Illinois. Na ochotnika zabrała głos z mównicy i oświadczyła wszem i wobec, że uważa ruchy nazistowskie za powrót do epoki barbarzyństwa. „ – Czy Ty coś z tego rozumiesz, Stanley? – zapytał Latham. – A dla mnie wszystko powoli staje się jasne – powiedziała de Vries. – Czy jest lepszy sposób ukrycia swej przynależności do frakcji nie akceptowanej przez

ogół społeczeństwa niż publiczne wystąpienie przeciwko jej działalności? Chyba ma pan rację, pułkowniku. Rzeczywiście wygląda na to, że operacja Sonnenkinder nie tylko się odbyła, lecz w dodatku zakończyła powodzeniem. – Więc proszę mi jeszcze doradzić, jak mam teraz rozmawiać z ambasadorem? Co mu powiedzieć, do cholery? Wyznać iż żyje i sypia z nieodrodną córą Trzeciej Rzeszy? Pozwól, że ja się tym zajmę, Stanley – rzekł Drew. Ostatecznie jestem koordynatorem tej operacji, prawda? – I komu chcesz zrzucić na barki ciężar takiej nowiny, młodzieńcze? – A komuż innemu, jak nie człowiekowi, którego obaj darzymy szacunkiem? Wesleyowi Sorensonowi. – Boże, miej w opiece jego sumienie. Zadzwonił telefon stojący obok komputera na pulpicie Jacka Rowe’a. Ten szybko sięgnął po słuchawkę. – Tu S Dwa, o co chodzi? Tak, zaraz przekażę, proszę pana. „Odwrócił się do Witkowskiego i rzekł: – Proszą, żeby pan jak najszybciej przyszedł do ambulatorium, pułkowniku. Pańska zdobycz odzyskała przytomność i zaczęła mówić.

ROZDZIAŁ 21 Gerhardt Kroeger, unieruchomiony w kaftanie bezpieczeństwa, leżał skulony na wąskim łóżku pod ścianą i przyciskał głowę do listew boazerii. W ambulatorium ambasady nie było nikogo poza nim. Bandaż na zranionej nodze silnie wypychał nogawkę pasiastej szpitalnej piżamy. Niemiec miał oczy szeroko otwarte, silnie błyszczące i wodził spojrzeniem po całej sali, ale zdawał się niczego nie dostrzegać. – Mein Vater war ein Yerroter – szeptał chrapliwie. – Mein; Yater war ein Yerroter! Mein Leben ist vorbei, attes vernichtet!? Z sąsiedniego pomieszczenia dwóch mężczyzn obserwowało go przez półprzepuszczalne lustro. Pierwszym z nich był dyżurujący lekarz ambasady, drugim pułkownik Witkowski. – Zachowuje się tak, jakby naprawdę dostał fioła – mrukną szef ochrony ambasady. – Niestety, nie znam niemieckiego. Co on gada? – zapytaj doktor. – Bełkocze o swoim ojcu, który się zbrukał, został zdrajcą i o tym, że jego życie dobiegło końca, a wszystko przepadło. – Pan coś z tego rozumie? – Tyle samo, co pan. Wygląda na to, że dźwiga olbrzymi ciężar winy i próbuje go wtaszczyć na stromą górę, co jest ponad jego siły, – Chyba jest w nastroju samobójczym – zawyrokował lekarz. – W takim razie nie zdejmiemy mu kaftana.

– Oczywiście, musi w nim zostać. Mimo wszystko mam zamiar tam wejść i go przesłuchać. – Proszę zachować ostrożność, jego ciśnienie krwi niebezpiecznie spadło, tętno ma ledwo wyczuwalne. To dość naturalne, biorąc pod uwagę, kim jest… a raczej kim był. Kiedy taki człowiek wyzwala się spod nieustannego napięcia, często w krótkim czasie nadchodzi jego koniec. – A skąd pan wie, kim on był? – Podejrzewam, że wiedzą to wszyscy absolwenci medycyny, a zwłaszcza Ci, którzy specjalizują się w urazach głowy. – Więc proszę mnie oświecić, doktorze – rzekł Witkowski, zerkając ciekawie na lekarza. – To bardzo sławny niemiecki chirurg, chociaż od paru lat jest o nim cicho; specjalista od urazów mózgu. W czasach gdy jeszcze dokonywał zabiegów, mówiło się powszechnie, iż wyleczył więcej pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, niż ktokolwiek inny na świecie. A pracował skalpelem, stronił od środków chemicznych, które zawsze mają jakieś działania uboczne. – Czemu więc tego cholernego geniusza przysłano do Paryża, żeby kogoś zabił, skoro nie potrafiłby nawet trafić z armaty w stodołę? – Tego nie wiem, pułkowniku. Gdyby zresztą powiedział cokolwiek na ten temat, i tak bym go nie zrozumiał. – Właśnie, czasami znajomość języków obcych bardzo się przydaje, doktorze. Niech mnie pan wpuści do niego. – Oczywiście, tylko proszę pamiętać, że będę stąd

obserwował. Jeśli jego stan się pogorszy, a czujniki w kaftanie wykonują pomiar ciśnienia, tętna oraz szybkości oddechów, będzie pan musiał natychmiast wyjść z sali. Czy to jasne? – Oczywiście. Nie śmiałbym lekceważyć podobnych ostrzeżeń, tym bardziej że mamy do czynienia z zabójcą… – Oby tak było w rzeczywistości, Witkowski – powtórzył stanowczym tonem lekarz. – Moim zadaniem jest utrzymać go przy życiu, choćby tylko po to, żeby pan mógł go później dalej przesłuchiwać. Mam nadzieję, że się rozumiemy. – No cóż, nie zostawia mi pan wyboru. – To prawda. I proszę mówić cicho. – Tego nie musi mi pan powtarzać. Pułkownik usiadł na krześle przy łóżku Niemca i zaczekał spokojnie, aż ten zda sobie sprawę z jego obecności. – Guten Abend, Herr Doktor. Sprechen się Englisch, mewi Herr? – Doskonale pan wie, że tak – odparł Kroeger, próbując się ułożyć wygodniej w krępującym ruchy kaftanie. – Dlaczego trzymacie mnie w tym uwłaczającym ludzkiej godności stroju? Jestem lekarzem, uznanym chirurgiem, czemu więc traktujecie mnie jak zwierzę? – Ponieważ rodziny dwóch portierów z hotelu „Intercontinental”, którzy zginęli z pańskiej ręki, z pewnością uznałyby pana za niebezpieczne zwierzę. Mamy pana uwolnić i umożliwić spotkanie z tymi ludźmi? To pewne, że zadana przez nich śmierć byłaby stokroć

bardziej bolesna niż wykonana przez nas egzekucja. – To był błąd, zginęli przez pomyłkę! A bezpośrednią przyczyną było to, że ukrywaliście przede mną wroga całej ludzkości! – Wroga ludzkości? To nadzwyczaj poważne oskarżenie. Czemuż to Harry Latham miałby być wrogiem całej ludzkości? – Bo jest groźnym, nieobliczalnym schizofrenikiem, któremu należy skrócić męki albo zaaplikować środki umożliwiające przewiezienie go do zamkniętego ośrodka leczenia. Moreau o niczym panu nie powiedział? – Moreau? Szef Deuxieme? – Oczywiście. Wszystko mu wyjaśniłem! Nie kontaktował się z panem? Tak, rozumiem. On jest Francuzem, więc musiał zachować tajemnicę dla siebie, prawda? – Możliwe, że nie zdołał mnie złapać telefonicznie. – Sam pan widzi – mruknął Kroeger i jeszcze raz poruszył się niespokojnie. – Leczyłem Harry’ego Lathama w Niemczech, w… to nie ma większego znaczenia. W każdym razie uratowałem mu życie. Powinien pan jak najszybciej doprowadzić go do mnie, abym mógł zaaplikować mu narkotyki, które miałem przy sobie w naszykowanej strzykawce. To jedyny sposób, żeby zachować go przy życiu. Wtedy mógłby dalej Wam służyć. – Zdumiewająca propozycja – odparł Witkowski. – Zapewne wie pan, że Latham dostarczył nam ściśle tajną listę, na której widnieje kilkaset nazwisk… – Skąd mam wiedzieć, co to za lista? – wtrącił

pospiesznie Gerhardt Kroeger. – Podróżował przez całe Niemcy z jakąś gromadą obdartych narkomanów. Czy wiadomo, co mu wtedy strzeliło do głowy? Tym bardziej powinien go pan doprowadzić do mnie, abyśmy obaj mogli poznać prawdę. – Mój Boże! Jest pan tak zdesperowany, że gotów się chwytać każdej dogodnej wymówki. – Wasist? – Cholernie dobrze pan wie, co Was ist, Doktor… Lepiej porozmawiajmy przez chwilę o czym innym, zgoda? – Was? – O pańskim ojcu… deine fater… jeśli łaska. – Nigdy nie rozmawiam o moim ojcu – burknął Kroeger, wbijając nieruchome spojrzenie w jakiś punkt na ścianie. – Myślę jednak, że powinniśmy – rzekł stanowczo pułkownik. Otóż widzi pan, przejrzeliśmy dokładnie pańskie akta, sprawdziliśmy całą pańską przeszłość i doszliśmy do wniosku, że pana ojciec był bohaterem, prawdziwym niemieckim bohaterem… – Nein! Ein Verrdter! – Jesteśmy innego zdania. Chciał ratować życie ludzi, zarówno Niemców, Anglików, jak i Amerykanów. Ostatecznie przejrzał na oczy, dostrzegł złudę prawd głoszonych przez Hitlera i jego sługusów, po czym zdecydował się zaryzykować życie, a nawet wystawić na pewną śmierć. To prawdziwie bohaterski uczynek, doktorze. – Nein! On był zdrajcą ojczyzny! – Kroeger

ponownie zaczął się miotać na boki, szamocząc w więzach, jakby cierpiał niewysłowione męki, a po twarzy pociekły mu łzy, – Przez całe Gymnasium, a potem Universitdt koledzy wyśmiewali się ze mnie, często mnie bili. „Wszyscy wiemy, że Twój ojciec to zdrajca”, powtarzali. „Dlaczego Amerykanie zrobili go Burgermeister, kiedy nikt z nas go nie chciał?” Mein Gott, ileż ja wycierpiałem! – I dlatego zdecydował się pan przyłączyć do tego ruchu, który pański ojciec odrzucił. Czy tak, Herr Kroeger? – Nie ma pan prawa przesłuchiwać mnie w ten sposób! wrzasnął Niemiec, układając się sztywno na wznak; oczy miał silnie zaczerwienione, nie krył łez. – Wszyscy ludzie, nawet wrogowie, mają prawo do swego intymnego życia! – Z tym się zgadzam – rzekł Witkowski, prostując się na krześle. – Ale pan jest wyjątkiem, doktorze. Dlatego że jest pan zbyt inteligentny, zbyt wykształcony na to, aby bez zmrużenia oka wciskać innym te brednie, którymi pana nakarmiono. Proszę mi powiedzieć, czy rzeczywiście szanuje pan prawo do życia wszystkich ludzi, jacy przyszli na ten świat? – Naturalnie. Każdy ma prawo do życia. – Włączając w to Żydów, Cyganów, ludzi ułomnych i ograniczonych umysłowo, nie mówiąc już o homoseksualistach obu płci? – To są decyzje polityczne, wykraczające poza zakres odpowiedzialności lekarza. – Prawdziwy z pana sukinsyn, doktorze. Ale coś panu powiem. Jestem gotów przyprowadzić tu Lathama, gdy już

pan się lepiej poczuje. Z przyjemnością posłucham, co mu pan ma do powiedzenia i popatrzę, jak będzie pluł panu w twarz… „Decyzje polityczne”… Rzygać mi się chce. * * * Wesley Sorenson wyglądał przez narożne okno swego gabinetu na leżącą w dole, zatłoczoną o tej porze dnia waszyngtońską ulicę. Przywodziła mu na myśl skojarzenia z dżdżownicami złapanymi przed wyprawą na ryby, które cierpliwie przebijają się przez warstwę ziemi, docierają do ścianki naczynia, zawracają, tworzą następny korytarz, potem następny, i tak bez końca. Podobnie w ograniczonej przestrzeni poruszają się korytarzami moje myśli, stwierdził w końcu dyrektor Wydziału Operacji Konsularnych. Odwrócił się na obrotowym fotelu od okna i popatrzył na stosy dokumentów piętrzące się na biurku – papierów, które pod koniec dnia musiał pociąć na strzępy bądź spalić. Informacje napływały zbyt szybko i dlatego tłoczyły się na wąskich uliczkach jego umysłu, a każda następna wydawała się nie mniej szokująca od poprzedniej. Dwaj niemieccy bojówkarze przetrzymywani w Fairfax, oskarżyli wiceprezydenta oraz przewodniczącego Izby Reprezentantów o sprzyjanie neonazistom, obiecali też ujawnić kolejne nazwiska; odkryto przeciek w kręgach najwyższego dowództwa CIA – w ilu dalszych agencjach rządowych działali obcy agenci?; z pamięci komputerów w centrum łączności

Departamentu Obrony zostały wymazane rezultaty wieloletnich badań, a dokonał tego młody neonazista, który zniknął z pokładu samolotu Lufthansy lecącego do Monachium; kongresmani i senatorowie, wpływowi biznesmeni, a nawet znani dziennikarze okazywali się sympatykami nazizmu, przy czym nikt nawet nie zdawał sobie sprawy z ich prawdziwych przekonań, dopóki pewien pracownik brytyjskiego handlu zagranicznego nie został ujęty i nie zaczął podawać nazwisk innych wpływowych przedstawicieli z angielskich kręgów politycznych, także zaangażowanych w ten ruch. No i wreszcie Claude Moreau, który na szczęście okazał się czysty, za to wykryto przeciek w amerykańskiej ambasadzie w Paryżu. Dobry Boże! – pomyślał Sorenson, to dopiero początek, jeśli przekazana ostatnio informacja okaże się prawdziwa! Chodziło przecież o żonę ambasadora Courtlanda! Trwała istna wojna argumentów i kontrargumentów, nieuchronnych wniosków, z którymi nie można się było pogodzić, a całość przypominała prawdziwe pole bitwy – z licznymi śladami krwi i wieloma poranionymi, niewinnymi ludźmi – skąd winni temu wszystkiemu dawno się wynieśli. To było jak szaleństwo zwariowanej epoki McCarthy’ego pomieszane z obłędem nazistowskim z lat trzydziestych, z organizowanymi przy każdej okazji paradami wojskowymi oraz wystąpieniami demonicznych przywódców, których wrzaskliwe orędzia podrywały na nogi cały wyzuty z intelektu motłoch, dając mu nadzieję

powetowania własnych słabości w iście wulkanicznej erupcji, podsycanej – jak zawsze – strachem i nienawiścią. Fanatyzm niczym zaraża znów się błyskawicznie rozprzestrzeniał po świecie. Czy nigdy nie miało być temu końca? Ale w tej chwili Sorensona bez reszty pochłaniały – a nawet więcej, przerażały – nadesłane niedawno informacje poparte danymi z akt personalnych, a dotyczące drugiej żony Courtlanda, Janinę Clunes. Z pozoru brzmiało to niewiarygodnie, dokładnie w ten sposób powiedział Drew Lathamowi w trakcie zakończonej przed paroma minutami rozmowy telefonicznej. „Nigdy w to nie uwierzę! – Witkowski mówił to samo, dopóki nie otrzymaliśmy depeszy z Chicago. Dopiero wtedy zmienił zdanie, chociaż jego konkluzje należałoby powtarzać wyłącznie szeptem. Sam nie chciałem wierzyć własnym uszom. Powiedział jednak wyraźnie: „Mamy do czynienia z sonnenkindem, Dzieckiem Słońca – Czy Ty rozumiesz, Drew, co to oznacza? – Karin mi wyjaśniła. To szaleństwo, Wes, sam nigdy bym nie dał wiary. Niemowlęta i dzieciaki rozsyłane po całym świecie… Pominąłeś jeden szczegół – przerwał mu Sorenson. – Wybrane dzieci! Czystej rasy aryjskiej i tylko takie, których rodzice mieli sumaryczny współczynnik inteligencji nie mniejszy niż dwieście siedemdziesiąt. – Znałeś tę teorię? – Nazywano je produktami „Lebensborn”. Oficerowie SS mieli rozkaz zapładniać niebieskookie blondynki pochodzące z północnej Europy, najlepiej ze Skandynawii. – To bzdura! – Nie, to wymysł

Heinricha Himmlera. Naprawdę był taki rozkaz? – Żaden z wywiadów alianckich w powojennych dochodzeniach nie natknął się na jakiekolwiek dokumenty. Stwierdzono wówczas, że plan „Lebensborn” został zarzucony z powodu trudności z transportem i niezwykle kosztownych badań lekarskich. – Witkowski jest jednak przekonany, że go realizowano. – Przez chwilę panowało milczenie. Wreszcie Sorenson odpowiedział: – Byłem niemal pewien, że go zarzucono… ale teraz zaczynam mieć wątpliwości. – Co mamy dalej czynić? Co ja mam robić? – Zachować ciszę i spokój. Jeśli neonaziści wiedzą, że Kroeger żyje, będą chcieli go za wszelką cenę odbić. Rozegrajcie to dobrze, by nie było dalszych ofiar z naszej strony. – Stąpamy po kruchym lodzie, Wes. – „Wspominając rzeczy dawno minione”… Wybacz mi to literackie zboczenie. Przekaż wiadomość do organizacji „Antyninus”. Daj im znać, że Wasza zdobycz żyje. – Na miłość boską, po co? – Bo doszliśmy do miejsca, gdzie nie można już ufać nikomu, a nadal trzeba osłaniać flanki. Zrób, co Ci powiedziałem. Zadzwoń za godzinę, może nawet wcześniej, w zależności od rozwoju wydarzeń. „Ale jak dla niego, weterana działań wywiadowczych, a obecnie dyrektora wydziału, wydarzenia już zdążyły nabrać oszałamiającego tempa. Dotychczas nikt nie znalazł dowodów istnienia sonnenkindów. Nawet Ci, których można było podejrzewać, okazywali się jedynie Bogu ducha winnymi dziećmi, zaopatrzonymi w nienaganne dokumenty i przebywającymi pod opieką w pełni

zamerykanizowanych, przybranych rodziców, troskliwie zajmujących się biednymi sierotami. I oto teraz, wbrew powszechnym sądom, teoria Sonnenkinder miała okazać się faktem! Kobieta, która przyszła na świat w hitlerowskich Niemczech, doskonale wykształcona, najwyższej klasy specjalistka, szpiegowała swojego męża, pełniącego służbę dyplomatyczną pracownika Departamentu Stanu. Jeśli Sonnenkinder istniały w rzeczywistości, ona była tego najlepszym przykładem. Sorenson podniósł słuchawkę telefonu i wybrał numer prywatnej linii dyrektora FBI, powszechnie szanowanego człowieka, o którym Knox Talbot wyraził się po prostu: „On jest w porządku”. – Słucham. – Mówi Sorenson z Wydziału Operacji Konsularnych. Nie przeszkadzam panu? – Na pewno nie na tej linii. Czym mogę służyć? – Powiem prosto z mostu. Wkraczam w pańskie kompetencje, ale po prostu nie mam wyboru. – Czasami każdy z nas jest w podobnej sytuacji. Nie mieliśmy dotąd okazji się spotkać, lecz Knox Talbot mówił mi, że jesteście zaprzyjaźnieni, co czyni sytuację dosyć klarowną. Jaki charakter ma owo wkroczenie w kompetencje? – Prawdę mówiąc, jeszcze tego nie zrobiłem, ale mam taki zamiar. Uważam, że jestem do tego zmuszony. – Powiedział pan, że nie ma wyboru. – Jestem o tym przekonany. Ponadto cała sprawa musi

pozostać w gestii mojego wydziału. – Na czym więc polega problem? Nie lepiej działać w pojedynkę? – Na razie nie. Potrzebne mi informacje. – Proszę mówić, Wes, jeśli wolno mi odnosić się do pana tak, jak Knox. Mam na imię Steve. – Tak, wiem, kto by nie znał Stevena Rosbiciana, prawdziwego ideału wszystkich służb porządkowych. – Obawiam się, że podwładni znacznie wyolbrzymiają moje dokonania. Byłem jednym z niewielu białych sędziów w Los Angeles, którzy mieli to szczęście, że czarni uważali ich za sprawiedliwych. O jakie informacje chodzi? – Czy macie swoją placówkę w okręgu Marion w Illinois? – Nie wątpię, z tym stanem wiąże się kawał naszej historii. A w jakim mieście? – Centralia. – Na pewno mamy rezydenta gdzieś w tej okolicy. O co chodzi? – Potrzebne mi wszelkie dane na temat państwa Schneider. Możliwe, że oboje już nie żyją, a ja nie mam dokładnego adresu. Ale prawdopodobnie wyemigrowali z Niemiec gdzieś w połowie lat trzydziestych. – To niewiele. – Zdaję sobie z tego sprawę, ale biorąc pod uwagę, że w tamtych czasach dokładnie sprawdzano emigrantów, być może Wasz agent ma u siebie ich akta. – Jeśli tak, to je dostaniesz. A gdzie tu jest

przekroczenie kompetencji? Może i jestem jeszcze nowicjuszem w tym środowisku, ale niczego podobnego nie widzę. – Więc będę z Tobą szczery, Steve. Zamierzam rozpocząć dochodzenie na terenie kraju, a to przecież Twoja działka. Nie mogę Ci jednak zdradzić powodów, dla których podjąłem taką decyzję. Jeszcze nie tak dawno ten stary buldog, Edgar, nawrzeszczałby na mnie i cisnął słuchawkę na widełki. – Do cholery, nie jestem Hooverem, poza tym styl pracy całego FBI uległ zmianie. Jeśli nie będziemy umieli ze sobą współpracować, mniej czy bardziej otwarcie, to do czego dojdziemy? – No cóż, nasze stanowiska wiążą się z pewnymi przywilejami… – Ale odwołujmy się do nich tylko wtedy, gdy będzie to konieczne – przerwał mu Rosbician. – Podaj mi numer swojego faksu. Jeśli mamy te akta, otrzymasz je w ciągu godziny. – Bardzo dziękuję – odparł Sorenson. – I tak jak wcześniej sugerowałeś, od tej pory będę działał w pojedynkę. – Po co ten cały kamuflaż? – Poczekaj, aż staniesz przed komisją kongresową i będziesz miał do czynienia z sześcioma gniewnymi, którzy Cię nie lubią. Wtedy zrozumiesz. – To wrócę do swojej praktyki adwokackiej i będzie mi się znacznie lepiej powodziło. – Podoba mi się Twoje podejście do rzeczy, Steve. Sorenson podał dyrektorowi FBI numer swojego faksu.

Po trzydziestu ośmiu minutach piskliwy brzęczyk urządzenia zasygnalizował, że nadeszła wiadomość, po czym z faksu wysunęła się pojedyncza kartka depeszy z FBI. Wesley Sorenson chwycił ją niecierpliwie i zaczął czytać. „Karl i Johanna Schneider przybyli do USA 12 stycznia 1940 roku jako uciekinierzy z Niemiec, mając potwierdzone zaproszenie od swych krewnych mieszkających w Cicero, w stanie Illinois, którzy motywowali wniosek tym, że młody Schneider jest wykwalifikowanym technikiem optycznym i bez trudu znajdzie u nas zatrudnienie. Mieli wówczas, odpowiednio, dwadzieścia jeden i dziewiętnaście lat. Jako powód swej emigracji z Niemiec podali prześladowania ze strony urzędników Ministerstwa Czystości Aryjskiej w Stuttgarcie, ponieważ dziadek Johanny Schneider był Żydem. W marcu 1946 roku Schneider, używający już imienia Charles, założył własny zakład optyczny w Centralii, a niedługo potem zwrócił się do Urzędu Imigracyjnego z prośbą o wydanie zgody na przyjazd do USA jego siostrzenicy, niejakiej Janinę Clunitz, kilkuletniej dziewczynki, której rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Udzielono takiej zgody i Schneiderowie legalnie zaadoptowali dziecko. Pani Schneider zmarła na atak serca w sierpniu 1991 roku. Pan Schneider, mający obecnie 76 lat, nadal mieszka w Centralii, przy Cyprus Street 121. Jest na emeryturze, lecz dwa razy w tygodniu odwiedza jeszcze swój zakład. Akta Schneiderów zostały założone w latach drugiej wojny światowej w ramach

akcji sprawdzania wszystkich niemieckich emigrantów. Według opinii podpisanego niżej oficera już dawno powinny być zamknięte i przekazane do archiwum. „Dzięki Bogu, że nie zostały zamknięte, pomyślał Sorenson. Jeśli Charles – Karl Schneider faktycznie został wytypowany na opiekuna sonnenkinda, można było teraz z niego wyciągnąć mnóstwo informacji, zakładając, że wszyscy uczestnicy akcji pozostawali ze sobą w kontakcie. Głupotą było przypuszczać, że nic o sobie nawzajem nie wiedzieli. Załatwianie wszelkich formalności i obieg dokumentów w urzędach imigracyjnych były wręcz niewiarygodnie skomplikowane, niejednokrotnie domagano się ich uproszczenia. Być może należało podjąć odpowiednie kroki dużo wcześniej, lecz i teraz nawet drobne pęknięcie w zwartej pokrywie lodowej powinno uwolnić zamknięte pod nią mętne wody i wydobyć na światło dzienne cały ten brud, o którym nikt nie miał pojęcia. Sorenson podniósł słuchawkę i wcisnął klawisz przywołania sekretarki. – Słucham, panie dyrektorze. – Proszę mi zarezerwować bilet na połączenie lotnicze do Centralii w stanie Illinois bądź do jakiegoś najbliższego miasta. Oczywiście, pod przybranym nazwiskiem, które sam chciałbym poznać przed wyjściem z biura. – Na kiedy, panie dyrektorze? – Na dzisiejsze popołudnie, jeśli to będzie możliwe. I proszę mnie połączyć z moją żoną. Nie wrócę dziś do domu na obiad.

Claude Moreau otrzymał rozszyfrowaną depeszę z Niemiec, przedstawiającą dossier niejakiego Hansa Traupmana, ordynatora chirurgii szpitala miejskiego w Norymberdze. „Hans Traupman urodził się 21 kwietnia 1922 roku w Berlinie, w rodzinie dwojga lekarzy, Ericha i Marlene Traupman. Już w pierwszych latach nauki zwrócił na siebie uwagę niezwykle wysokim współczynnikiem inteligencji…” W aktach opisywano szczegółowo osiągnięcia Traupmana podczas studiów medycznych, nie wyłączając krótkotrwałej, przymusowej służby w Hitlerjugend, a następnie karierę zawodową, począwszy od pierwszych kroków młodego chirurga, jakie stawiał w Sanitatstruppe, służbie medycznej Wehrmachtu. „…Wskutek tego zatargu Traupman wrócił do Norymbergi, gdzie otrzymał stałą posadę i szybko zrobił specjalizację w zakresie chirurgii mózgu. W ciągu dziesięciu lat, przeprowadziwszy setki operacji, zyskał sławę jednego z najlepszych specjalistów w swoim kraju, jeśli nie w całym Wolnym Świecie. Niewiele wiadomo o jego życiu prywatnym. Ożenił się z niejaką Elke Mueller, nie mieli jednak dzieci i po pięciu latach pożycia wzięli rozwód. Od tamtej pory Traupman żyje samotnie w eleganckim mieszkaniu, w jednym z najbardziej ekskluzywnych domów Norymbergi. Jest bardzo zamożny, zazwyczaj stołuje się w drogich restauracjach i jest znany ze swych kosztownych upodobań. Do szerokiego grona jego przyjaciół zaliczają się nie tylko koledzy lekarze, ale również znani politycy z Bonn, ludzie teatru, filmu

i telewizji. Podsumowując, jeśli takie podsumowanie ma jakikolwiek sens, jest typowym bon vivant o wyjątkowych umiejętnościach chirurgicznych, pozwalających mu prowadzić ekstrawagancki tryb życia.” Moreau sięgnął po słuchawkę i nakręcił numer bezpośredniej linii łączącej go z agentem w Norymberdze. – Słucham – odezwał się tamten po niemiecku. – To ja. – Wysłałem wszystko, co udało mi się zdobyć. – Nie wszystko. Zdobądź jeszcze akta personalne tej Elke Mueller. – Byłej żony Traupmana? Po co? Przecież ona się nie liczy. – Nieprawda, jest kluczem do tego człowieka, idioto! Rozwód po roku czy dwóch jest całkiem zrozumiały, po dwudziestu także do przyjęcia, ale nigdy po pięciu latach. Za tym coś się musi kryć. Postaraj się przysłać mi te materiały jak najszybciej. – To już nie mój rewir – zaprotestował agent z Norymbergi. Ona mieszka teraz w Monachium, pod panieńskim nazwiskiem. – Czyli Mueller? Masz jej adres? – Oczywiście. – Tamten podyktował monachijski adres kobiety. – W takim razie wycofuję ostatni rozkaz, zmieniłem zdanie. Zawiadom Monachium, że przylatuję. Chciałbym osobiście porozmawiać z tą panią. – Jak pan sobie życzy, ale według mnie to szalony pomysł. – Teraz wszystko jest szalone – odparł Moreau. – W takich czasach żyjemy.

Sorenson wylądował w Mount Vernon w stanie Illinois dokładnie pięćdziesiąt kilometrów na południe od Centralii. Korzystając z fałszywego prawa jazdy oraz karty kredytowej, pozwalającej mu wybierać pieniądze ze służbowego konta instytucji, wynajął samochód i zgodnie ze wskazówkami urzędnika z agencji wynajmu przy lotnisku skierował się na północ. Sekretarka zaopatrzyła go nawet w schematyczny plan Centralii, na którym zakreśliła interesujący go rejon miasta, a także zaznaczyła dogodne drogi dojazdowe prowadzące z centrum do autostrady numer 51. Już po dwudziestu minutach Sorenson skręcił w wąską, wysadzaną drzewami Cyprus Street i zwolnił, rozglądając się za domem oznaczonym numerem 121. Wydawało mu się, że jakimś magicznym sposobem został przeniesiony kilkadziesiąt lat wstecz i wylądował gdzieś na Środkowym Zachodzie. Przy tej ulicy mieszkali obywatele klasy średniej. Domy zbudowane w stylu Normana Rockwella były duże, z szerokimi werandami ozdobionymi fantazyjną kratą z listewek, a na wielu z nich stały wiklinowe fotele na biegunach. Nietrudno było sobie wyobrazić mieszkańców bujających się w nich i przy herbacie rozmawiających z sąsiadami. Dostrzegł w końcu skrzynkę pocztową oznaczoną numerem 121. Ten dom był zdecydowanie inny, co prawda tak samo duży i utrzymany w stylu, lecz jak gdyby subtelniej wykończony. Co w nim jest takiego dziwnego? – zastanawiał się przez chwilę Sorenson. Wreszcie zrozumiał: okna. Wszystkie okna na piętrze i poddaszu były zasłonięte ciężkimi kotarami.

Nawet szerokie wieloramowe okno na parterze, z dwoma trójkątnymi wstawkami na szczycie, w których szyby poszarzały ze starości, także było zaciągnięte ciemnymi zasłonami. Wyglądało to tak, jakby mieszkający tu ludzie próbowali się ukryć przed wzrokiem niepożądanych obserwatorów. Wesleyowi przyszło do głowy pytanie, czy on zostanie zaliczony do kategorii intruzów, czy też znacznie gorszej. Zaparkował wóz przed domem, wysiadł powoli, przemierzył wylaną betonem ścieżkę, wszedł po schodkach na werandę i nacisnął dzwonek. Drzwi otworzył kościsty staruszek o silnie przerzedzonych, całkiem siwych włosach, noszący okulary z grubymi soczewkami. – Słucham pana – zapytał cichym, lekko roztrzęsionym głosem z ledwie słyszalnym obcym akcentem. – Nazywam się Wesley Sorenson i przyjechałem z Waszyngtonu, panie Schneider. Musimy porozmawiać, albo tutaj, albo w znacznie bardziej nieprzyjemnych dla pana warunkach. Mężczyźnie oczy się nagle rozszerzyły, a resztki krwi odpłynęły z twarzy. Kilkakrotnie otwierał i zamykał usta, jakby nie potrafił wydobyć z siebie głosu. Wreszcie odchrząknął i mruknął: – Ach, tak… Piekielnie długo to trwało… Już tak dawno… Niech pan wejdzie, oczekiwałem tej wizyty przez pięćdziesiąt lat… No, proszę wchodzić. Jest strasznie gorąco, a klimatyzacja bardzo drogo kosztuje… Teraz już nic nie ma znaczenia. – Nie jestem aż tak wiele od pana młodszy, panie

Schneider rzekł Sorenson, idąc za gospodarzem przez obszerny wiktoriański hol do zacienionego salonu, pełnego starych, ciężkich mebli. – Dla żadnego z nas pięćdziesiąt lat to nie jest aż tak dużo. – Czy mogę zaproponować panu jakiegoś schnapsa? Szczerze mówiąc, ja się chętnie napiję. – Poproszę odrobinę whisky, jeśli to nie sprawi panu kłopotu. Może być też burbon, choć to niewielka różnica. – Nieprawda, ale na szczęście mam burbona. Moja młodsza córka wyszła za mąż za faceta z Karoliny, a on nie pija niczego innego… Proszę siadać, śmiało. Zostawię pana na minutkę i przyniosę trunki. – Bardzo dziękuję. Dyrektorowi Wydziału Operacji Konsularnych przyszło nagle do głowy, że starzec poszedł po broń. Zbyt długo nie pracowałem w terenie! – zganił się w myślach. Ten stary sukinsyn może być sprytniejszy, niż na to wygląda i po prostu zwiać. Ale Schneider wrócił szybko, niosąc srebrną tacę, na której stały szklaneczki i dwie butelki. Nic nie wypychało mu kieszeni spodni. – W ten sposób będzie się nam łatwiej rozmawiało, nicht wahr? Rozlał alkohol do szklaneczek i jedną z nich wręczył Sorensonowi, po czym usiadł w fotelu stojącym naprzeciwko i postawił swój trunek na jego szerokiej poręczy. – Jestem zdumiony, że w ogóle spodziewał się pan takiej wizyty – rzekł Amerykanin, stawiając szklaneczkę na stoliku tuż obok kanapy. – Jak pan powiedział, minęło już

tak wiele lat. – Moja przyszła żona i ja należeliśmy wtedy do fanatycznej organizacji młodych Niemców. Wie pan: huczne wiece, skandowane hasła, euforia spowodowana przynależnością do rasy prawdziwych panów tego świata. To wszystko działało jak narkotyk, który zatruwał nam dusze. Zostaliśmy wybrani do uczestnictwa w tej misji przez samego Heinricha Himmlera, ciągle snującego „długofalowe plany”, jak to się teraz mówi. Sądzę, że on już wtedy musiał być przekonany, iż przegramy wojnę, ale bez reszty pochłaniała go teoria wyższości rasy aryjskiej. Po wojnie ściśle się trzymaliśmy rozkazów, które nam przekazała „Odessa”. – Poza tym i my jeszcze wtedy wierzyliśmy… – I zgodnie z tymi rozkazami złożyli państwo wniosek o udzielenie wizy niejakiej Janinę Clunitz, późniejszej pani Clunes, a następnie ją adoptowali? – Tak. Była nadzwyczajnym dzieckiem, znacznie mądrzejszym od nas, dorosłych. Od czasu gdy ukończyła osiem czy dziewięć lat, w każdy wtorek wieczorem przyjeżdżało po nią dwóch mężczyzn i zabierali ją gdzieś, gdzie była poddawana… chyba powinienem powiedzieć: indoktrynacji. – Dokąd ją zawozili? – Nigdy się tego nie dowiedzieliśmy. Na początku dawali jej cukierki bądź lody i wozili z zawiązanymi oczyma. Później, gdy już wydoroślała, nie musieli niczego przed nią ukrywać, a ona powtarzała nam jedynie, że uczy się o naszym chwalebnym dziedzictwie”. Używała

dokładnie tych słów. Obaj dobrze wiemy, co się za tym kryło. – Dlaczego teraz o wszystkim mówi mi pan otwarcie, panie Schneider? – Ponieważ żyję w tym kraju od pięćdziesięciu dwóch lat. Nie twierdzę, że jest tu idealnie, bo tak nigdzie nie jest, lecz o wiele lepiej niż tam, skąd pochodzę. Czy wie pan, kto mieszka naprzeciwko, po drugiej stronie ulicy? – Skąd miałbym to wiedzieć? – Goldfarbowie, Jake i Naomi. Są Żydami, od wielu lat naszymi najlepszymi przyjaciółmi. A po tej stronie, w następnym domu, mieszka małżeństwo murzyńskie, pierwsze, które odważyło się kupić dom w okolicy. My i Goldfarbowie wyprawiliśmy im przyjęcie powitalne, przyszło mnóstwo ludzi z sąsiedztwa. A gdy na trawniku przed ich domem chuligani ustawili płonący krzyż, wszyscy się skrzyknęli; wytropiliśmy łobuzów i zawlekliśmy ich na posterunek policji. – Aż nie chce mi się wierzyć, że pana dom był zarazem agendą Trzeciej Rzeszy. – Czasy się zmieniają, ludzie także. Cóż mogę więcej powiedzieć? – Kiedy po raz ostatni kontaktował się z panem ktoś z Niemiec? – Mein Gott, Ci idioci nadal dzwonią dwa, trzy razy do roku. Powtarzam im, żeby dali mi spokój, bo jestem już stary i nie interesują mnie ich propozycje. Ale widocznie mają moje nazwisko zapisane w tych swoich komputerach,

czy jak to się teraz nazywa, i za jakiś czas znów dzwonią. Co robić? Nie dadzą mi już spokoju, do końca będę odbierał pogróżki. – Nie podają żadnych nazwisk? – Owszem, raz się zdarzyło. Ostatnio, ponad miesiąc temu, rozmówca zaczął na mnie wrzeszczeć histerycznie i groził, że jakiś Herr Traupman skaże mnie na śmierć. „Po co?”, zapytałem, „przecież i tak niedługo umrę i zabiorę Waszą tajemnicę do grobu”. Agent z Monachium wiózł Claude’a Moreau szeroką Leopoldstrasse w stronę domu, w którym mieszkała Elke Mueller, była Frau Traupman. Uprzedzony, chcąc zaoszczędzić szefowi czasu, pracownik tajnego biura Deuxieme przy Kóniginstrasse wcześniej zlokalizował dom stojący pod wskazanym adresem i zadzwonił do pani Mueller, wyjaśniając, że pewien wysoko postawiony przedstawiciel rządu francuskiego chciałby z nią porozmawiać w delikatnej sprawie i że może jej się to sowicie opłacić. Przeprosił, że nie wie dokładnie, o jaką sprawę chodzi, zapewnił jednak, iż ta rozmowa w żaden sposób nie skompromituje dostojnej gospodyni. Budynek robił spore wrażenie, ale mieszkanie było prawdziwie imponujące, urządzone w stylu będącym dziwną mieszaniną baroku i art. deco. Elke Mueller nad wyraz pasowała do tego otoczenia – wysoka, władcza, siedemdziesięcioparoletnia kobieta o gładko zaczesanych ciemnych włosach przetykanych pasemkami siwizny, kwadratowej twarzy i zdumiewająco zgrabnej sylwetce. Już na pierwszy rzut oka było widać, że z kimś takim nie

ma żartów – świadczyło o tym jej bystre, przenikliwe spojrzenie, wwiercające się w człowieka, jakby był zakładnikiem czy przestępcą, a może jednym i drugim. – Nazywam się Claude Moreau, madame, i pracuję w Paryżu, przy Quai d’Orsay – odezwał się szef Deuxieme Bureau po niemiecku, kiedy tradycyjnie ubrana pokojówka wprowadziła go do saloniku. – Nie musi pan mówić in die Deutsche, monsieur. Dość dobrze znam francuski. – Kamień spadł mi z serca – zełgał Moreau – gdyż mój niemiecki jest zaledwie do przyjęcia. – Niech pan nie przesadza. Proszę usiąść na wprost mnie i wyjaśnić, cóż to za delikatna sprawa pana tu sprowadza. Nie potrafię sobie wyobrazić, z jakiego powodu rząd francuski miałby się zainteresować moją skromną osobą. – Proszę wybaczyć, madame, ale raczej powinna się pani tego domyślić. – Jest pan niegrzeczny, monsieur. – Przepraszam. Chciałem jedynie być dobrze zrozumiany, abyśmy mogli rozmawiać otwarcie, bez ogródek. – A teraz mnie pan zdumiewa. Chodzi o Traupmana, prawda? – Zatem moje przypuszczenia były jednak trafne, czyż nie tak? – Oczywiście, ma pan rację. Nie mógł pan tu przyjechać z innego powodu. – Była pani jego żoną…

– Niezbyt długo, jeśli chodzi o ścisłość – wtrąciła stanowczym tonem Elke Mueller – ale jak dla mnie, to o wiele za długo. A więc w końcu jego brudne małe kurczątka zaczęły wracać na grzędę w kurniku, zgadza się? Proszę nie robić takiej zdumionej miny, Moreau. Czytuję gazety i oglądam telewizję. Dobrze wiem, co się dzieje. – Czy wolno mi spytać panią o te „brudne małe kurczątka”? – Czemu nie? Sama wyszłam z tego inkubatora ponad trzydzieści lat temu. – Nie byłoby impertynencją z mojej strony, gdybym poprosił o przybliżenie mi całej sprawy? Oczywiście, chciałbym usłyszeć tylko to, co pani może mi powiedzieć. – Teraz pan kłamie, monsieur. Zapewne wolałby pan, żebym zaczęła okazywać zakłopotanie i mówić nerwowo, może nawet histerycznie, o tym, jaki z niego był kawał drania. Tego się pan nie doczeka, bez względu na to, co o nim myślę. Mogę jednak panu zdradzić, że ilekroć wspominam Traupmana, co zdarza się bardzo rzadko, natychmiast robi mi się niedobrze. – Aha… – Właśnie: aha. Ale przejdźmy do owego „przybliżenia sprawy”. To żadna tajemnica… Otóż wyszłam za Hansa Traupmana dosyć późno, miałam trzydzieści jeden lat, on trzydzieści trzy. Był już wtedy bardzo znanym chirurgiem. Szczerze podziwiałam jego umiejętności i byłam przekonana, że mimo oziębłej powierzchowności musi być dobrym człowiekiem. Czasami przejawiał trochę ciepła, co mnie wręcz fascynowało, ale tylko do czasu, kiedy

odkryłam, że to jedynie poza. Dosyć szybko też wyszło na jaw, z jakich powodów on zwrócił na mnie uwagę. Moja rodzina pochodzi z BadenBaden i należy do grona najbogatszych właścicieli ziemskich w tamtym rejonie, cieszy się także ogólnym poważaniem. Traupman sądził, że biorąc mnie za żonę automatycznie wejdzie do wyższej warstwy społecznej, na czym mu bardzo zależało. Musi pan wiedzieć, że jego rodzice byli oboje lekarzami, nie zaliczali się jednak do ludzi ciekawych, nie odnieśli też większych sukcesów zawodowych. Skończyli karierę w społecznych przychodniach, lecząc ludzi z najniższych warstw… – Jeśli można – wtrącił Moreau. – Czy próbował wykorzystać pani pozycję do zaspokojenia swoich aspiracji? – Właśnie to powiedziałam. – Dlaczego zatem zgodził się na rozwód? – Niewiele miał do gadania. Poza tym przez pięć lat naszego małżeństwa zdążył sobie wyrobić wszelkie dojścia, na jakich mu zależało, a jego sława dokonała reszty. Z szacunku dla całej rodziny Muellerów zgodziłam się na tak zwany rozwód za obopólnym porozumieniem, podając jako powód niezgodność charakterów. Żadna ze stron nie wystąpiła z jakimikolwiek roszczeniami. To była największa pomyłka w moim życiu i ojciec aż do śmierci nie mógł mi tego wybaczyć. – Czy wolno mi zapytać dlaczego? – Nie zna pan mojej rodziny, monsieur, a Mueller to

nazwisko dość powszechnie spotykane w Niemczech. Postaram się to panu wyjaśnić. Muellerowie z BadenBaden otwarcie występowali przeciwko temu kryminaliście, Hitlerowi, i jego bandziorom. A Fuhrer nie miał odwagi nas tknąć z powodu ogromnego majątku oraz lojalności tysięcy ludzi, którym rodzina dawała pracę. Alianci nigdy nie mogli zrozumieć, dlaczego Hitler tak bardzo lękał się opozycji we własnym kraju. Gdyby znali tutejsze układy, z pewnością obraliby nieco inną taktykę wobec Niemiec, przez co wojna trwałaby znacznie krócej. Ten parszywy, wąsaty konus, podobnie jak Traupman, wybił się daleko ponad swoje środowisko i znalazł wśród ludzi, których wcześniej mógł jedynie podziwiać z dystansu, a którzy nigdy go nie zaakceptowali w swojej klasie. Mój ojciec zawsze powtarzał, iż wrzaskliwe nawoływania Hitlera przypominały okrzyki przerażonego człowieka, który gotów jest posyłać do komór gazowych nawet najsłabszą opozycję, lecz jedynie tak długo, dopóki nie musi ponosić za to żadnych konsekwencji. Niemniej, powołując się na obowiązek powszechnej służby wojskowej, Hitler zdołał wysłać dwóch moich braci na front wschodni, gdzie zginęli, chociaż prawdopodobnie od kul niemieckich, a nie sowieckich. Wróćmy do Hansa Traupmana, jeśli można. – To był zapalony hitlerowiec – powiedziała cicho pani Mueller, odwracając głowę w stronę okna, przez które wpadały ukośne promienie popołudniowego słońca. – Bardzo dziwny człowiek, wręcz nieludzki, a zależało mu

jedynie na zdobyciu władzy, tylko i wyłącznie władzy, dużo większej, niż mógł zyskać w swoim zawodzie. Potrafił recytować całe ustępy ze zdyskredytowanej teorii wyższości rasy aryjskiej, jakby to były święte wersety, chociaż musiał doskonale wiedzieć, ile ta teoria jest warta. Sądzę, że powodem tego wszystkiego było zgorzknienie, rozgoryczenie młodego człowieka, który nie zdołał się dostać do elity społeczeństwa niemieckiego. Mimo wciąż rosnącej sławy bez przerwy czuł się kimś poślednim, nieakceptowanym. – Sądzę, że zmierza pani ku jeszcze innym wnioskom – wtrącił Moreau. – Tak, to prawda. Do naszego domu w Norymberdze zaczął zapraszać ludzi powszechnie znanych jako zwolennicy narodowego socjalizmu, fanatycznie oddanych Hitlerowi. Przygotował dźwiękoszczelne pomieszczenie w piwnicach i tam, w każdy Wtorek, organizował spotkania, na które ja nie miałam wstępu. Pili przy tym bardzo dużo i nawet w swojej sypialni na piętrze słyszałam dobiegające z dołu okrzyki Sieg Heilt i powtarzaną w kółko, znaną pieśń Horsta Wessela. Ciągnęło się to przez trzy lata, aż w końcu, w piątym roku małżeństwa, postanowiłam się zbuntować. Sama nie wiem, dlaczego nie uczyniłam tego wcześniej. Może dlatego, że każde uczucie, nawet błyskawicznie topniejące, wiąże się z potrzebą świadomości bezpieczeństwa. Krzyczałam na niego, oskarżałam o niegodne czyny, mówiłam o zbrodniczej tęsknocie za dawnymi, przerażającymi czasami. Aż którejś środy rano, po kolejnej zatrważającej

nocy, powiedział mi wprost: „Nie obchodzi mnie, co myślisz, bogata suko. Walczyliśmy o słuszną sprawę i nadal będziemy o nią walczyli!” Następnego dnia się wyprowadziłam. Czy to dla pana wystarczające przybliżenie sprawy, Moreau? – W zupełności, madame – odparł szef Deuxieme Bureau. Czy nie przypomina pani sobie nazwiska którejś z osób uczestniczących w tych spotkaniach? – Nie, skądże. Przecież minęło ponad trzydzieści lat. – Nawet żadnego z tych ludzi powszechnie znanych jako zwolennicy nazizmu? – Niech się zastanowię… Bywał u nas Bohr, Rudolf Bohr, jeśli dobrze pamiętam, a także, wtedy jeszcze bardzo młody, pułkownik Wehrmachtu o nazwisku von Schteifel. Poza tymi dwoma nikogo więcej sobie nie przypominam. Zapamiętałam ich tylko dlatego, że byli u nas częstymi gośćmi na obiedzie czy kolacji, kiedy nie dyskutowało się o polityce. Ale przed wtorkowymi spotkaniami również ich widywałam z okien mojej sypialni, gdy wysiadali z samochodów. – Pani informacje bardzo mi pomogły, madame – rzekł Moreau, podnosząc się z fotela. – Nie będę pani dłużej zabierał czasu. – Powstrzymajcie ich! – szepnęła Elke Mueller. – Szykują zgubę całym Niemcom. – Zapamiętam pani słowa – obiecał Francuz, wychodząc z saloniku. W siedzibie Deuxieme przy Kóniginstrasse Moreau wykorzystał swoje przywileje

i kazał sekretarce w Paryżu połączyć go natychmiast z Wesleyem Sorensonem. Ten znajdował się właśnie na pokładzie samolotu podczas drogi powrotnej do Waszyngtonu, kiedy zapiszczał jego przywoływacz. Sorenson wstał z fotela, poszedł do wnęki z telefonem w przejściu do pierwszej klasy, wsunął w szczelinę swoją kartę magnetyczną i połączył się z biurem. – Proszę zaczekać, panie dyrektorze – odezwał się telefonista z centrali wydziału. – Rozmowa z Monachium. Zaraz pana przełączę. – Alló, Wesley? – To Ty, Claude? – Chodzi o Traupmana! – To Traupman! Obaj wykrzyknęli to nazwisko niemal równocześnie. – Będę w swoim gabinecie dokładnie za godzinę – rzekł Sorenson. – Stamtąd oddzwonię do Ciebie. – Widzę, że obaj mieliśmy pracowity dzień, mon ami. – Jak cholera!

ROZDZIAŁ 22 Drew leżał w łóżku obok Karin w jej pokoju w hotelu „Bristol”. Witkowski ociągał się wyraźnie, w końcu jednak wyraził zgodę na to, by dać im trochę czasu. Kochali się namiętnie i teraz leżeli, przytuleni do siebie, rozkoszując się. radością, jaką napełniał ich ten związek. – I co my mamy począć, do cholery? – zapytał w końcu Latham, przypalając papierosa, co zdarzało mu się coraz rzadziej. Wydmuchnął dym i popatrzył na wijące się w powietrzu szarawe spirale. – Jesteśmy całkowicie zdani na Sorensona. Musimy czekać. > – I właśnie to mi nie odpowiada. On siedzi w Waszyngtonie, a my jesteśmy w Paryżu. W dodatku ten przeklęty Kroeger nie chce mówić. – Narkotyki wycisną z niego potrzebne informacje. – Lekarz ambasady powtarza, że nie wolno niczego robić w tym kierunku, dopóki rana postrzałowa choć trochę mu się nie zagoi. Jeszcze nigdy nie widziałem pułkownika tak rozwścieczonego, lecz nawet on nie ma odwagi sprzeciwić się zaleceniom lekarza. Zresztą ja też nie jestem zbytnio spragniony krwi. Ale z każdym upływającym dniem tych łajdaków będzie coraz trudniej odnaleźć. – Jesteś tego pewien? Neonaziści okopywali się na swoich pozycjach przez ponad pięćdziesiąt lat. Myślisz, że kilka dni zwłoki ma aż tak wielkie znaczenie? – Nie wiem. Może pojawi się jeszcze jeden Harry

Latham? W każdym razie dokucza mi bezczynność. – To rozumiem. Czy obmyśliliście jakąś strategię postępowania wobec Janinę? – Wiem tyle samo, co i Ty. Sorenson kazał nam zachować spokój i milczenie, a także podsunąć organizacji „Antyninus” informację o schwytaniu Kroegera. Zrobiliśmy to już i zostawiliśmy w biurze Wesleya wiadomość na ten temat. Podpisaną po prostu: Paryż. – Czy on naprawdę uważa, że w organizacji jest jakiś informator? – Powiedział tylko, iż chce zabezpieczyć flanki. Nikomu to nie zaszkodzi. I tak nie wierzę, aby ktokolwiek mógł się dostać do Kroegera. Jeśli ktoś będzie próbował, zyskamy przynajmniej pewność, które skrzydło jest źle osłonięte. – Myślisz, że Janinę może wkroczyć do akcji? – To już zmartwienie Wesleya. Ja nie miałbym zielonego pojęcia, co począć z tym fantem. – Ciekawa jestem, czy Courtland powiedział jej o schwytaniu Kroegera. – Musiał przedstawić żonie jakiś powód, dla którego został wyciągnięty z łóżka o trzeciej nad ranem. ( – Mógł coś wymyślić, wcale nie jest pewne, że powiedział jej prawdę. Wszyscy ambasadorzy mają szczegółowo wyliczone, co im wolno mówić najbliższym osobom, a czego nie. Głównie z uwagi na ich własne bezpieczeństwo. – Ten argument do mnie nie przemawia, Karin.

Przecież Courtland umieścił żonę w D. i A., przez jej ręce przechodzą najściślej tajne informacje. – Ale w ich małżeństwie wszystko układa się dobrze, a gotowa jestem podejrzewać, że Janinę sama się dopraszała o tę posadę. Zaraz po ślubie na pewno nie miała większych kłopotów, żeby go przekonać. A sam wiesz, jakie ma kwalifikacje. Jestem przeświadczona, iż wmówiła mu, że chciałaby pełnić zaszczytną służbę dla dobra ojczyzny. – Zgoda. Nie mam zamiaru spierać się na ten temat z Tobą, Ewo, która przyniosłaś mi jabłko… – Męski szowinista. De Vries zachichotała i uszczypnęła go w pośladek. – Nie powiesz mi, że to my wymyśliliśmy sobie to jabłko. – Zaczynasz być niemiły. – Ciekaw jestem, co Wes teraz zadecyduje – mruknął Latham, chwytając Karin za rękę. Wychylił się i zdusił niedopałek w popielniczce. – Czemu do niego nie zadzwonisz? – Jego sekretarka powiedziała, że wróci dopiero jutro, a to znaczy, że wyjechał z Waszyngtonu. Wspominał, że sam musi się uporać z pewnym problemem, i to dość poważnym, więc może nim się właśnie zajął. – Sądzę, że jednak sprawa Janinę Courtland będzie dla niego najważniejsza. – Ja też tak myślę. Przekonamy się jutro… a w zasadzie już dziś. Słońce właśnie wschodzi.

– Bardzo się z tego cieszę, kochany. Skoro zabroniono nam pokazywać się w pobliżu ambasady, więc uznajmy, że dostaliśmy oboje krótkie urlopy. – Podoba mi się ten pomysł. Drew obrócił się i przytulił ją mocniej do siebie, lecz w tej samej chwili zadzwonił telefon. – Faktycznie, wspaniały urlop – mruknął, sięgając do terkoczącego natrętnie aparatu. – Słucham. – U mnie minęła właśnie pierwsza w nocy – rozległ się głos Wesleya Sorensona. – Wybacz, jeśli Cię zbudziłem, ale Witkowski przekazał mi ten numer telefonu w pokoju hotelowym, chciałem więc jak najszybciej się z Tobą porozumieć.. Co się stało? – Wasi spece od komputerów wpadli na prawdziwy trop. Wszystko sprawdziłem. Janinę Clunitz jest rzeczywiście sonnenkindem. – Kto taki? – Clunitz to jej prawdziwe nazwisko, w Stanach zmieniła je na Ćlunes. Wychowywali ją państwo Schneider z Centralii w stanie Illinois. – Wiem, te dane były w jej aktach. Skąd jednak możesz mieć pewność? – Właśnie stamtąd wróciłem. Stary Schneider potwierdził nasze obawy. – I co teraz mamy robić, do cholery? – Nie my, tylko ja – odparł dyrektor Wydziału Operacji Konsularnych. – Departament Stanu ściągnie Courtlanda na trzydzieści sześć godzin do kraju, pod pretekstem

nadzwyczaj pilnej narady z kilkoma innymi ambasadorami z krajów europejskich. W depeszy nie podano, o co konkretnie chodzi. – I Departament Stanu to zaakceptował? – Nic nie wie na ten temat. To ściśle tajna dyrektywa, ze względów bezpieczeństwa przesłana za pośrednictwem naszego wydziału. – Brzmi prawdopodobnie. – Myślisz, że ktoś się zorientuje? Odbierzemy Courtlanda na lotnisku i będzie w moim biurze, jeszcze zanim sekretarz Bollinger, jak co dzień, zażąda, by mu podano na śniadanie jajka po benedyktyńsku. – Rety, jakbym znowu słyszał pewnego oficera łącznikowego, którego znałem przed laty. – Niewykluczone. – Jak chcesz to rozegrać z Courtlandem? – Ufam, że jest tak bystry, jak wynika to z jego akt. Nagrałem wypowiedź Schneidera, za jego zgodą, a jest to naprawdę obciążające zeznanie. Przedstawię je Courtlandowi. Mam nadzieję, że odbierze je z powagą. – A jeżeli nie, Wes? – Jestem na to przygotowany. Schneider wyraził gotowość powtórzenia wszystkiego w Waszyngtonie. On naprawdę nie cierpi kraju, z którego pochodzi. W każdym razie tak mówił. – Zatem gratuluję, szefie. – Dzięki, Drew. Chyba faktycznie poszło mi nieźle… Ale jest coś jeszcze.

– Co? – Skontaktuj się z Moreau. Rozmawiałem z nim parę minut temu i obiecał czekać na telefon od Ciebie z samego rana, czyli mniej więcej o tej porze. – Nie chciałbym już zawracać głowy Witkowskiemu, Wes. – To nie będzie konieczne, on wie o wszystkim. Z nim także już rozmawiałem. Byłoby głupotą wyłączać go z tej sprawy, jego doświadczenie może nam się bardzo przydać. – O czym mam mówić z Moreau? – Obaj sprawdzaliśmy różne tropy i uzyskaliśmy identyczną odpowiedź. Mamy już dojście do Bractwa poprzez pewnego faceta, lekarza z Norymbergi. Z tego samego miasta, gdzie sądzono hitlerowców. – Ironia losu. Jeśli coś się kręci, zawsze musi wrócić do punktu wyjścia. – Zadzwonię do Ciebie później, jak się już dogadasz z Moreau. Latham odłożył słuchawkę i odwrócił się do Karin. – Nasz wspólny urlop okazał się nadzwyczaj krótki. Myślę jednak, że mamy prawo spędzić jeszcze godzinę ze sobą. Wyciągnęła do niego ręce, ale prawej, ciągle zabandażowanej, nie mogła unieść tak wysoko jak lewej. * * * Noc była ciemna i spokojna. Poruszające się w odstępach dziesięciominutowych motorówki

podpływały kolejno do długiego pomostu na brzegu Renu. Wąski sierp księżyca co chwila ginął za chmurami, nie dając w ogóle światła, toteż jedyny punkt orientacyjny stanowił nikły ognik czerwonej latarni, umieszczonej wysoko ponad przystanią. Nie był on zresztą specjalnie konieczny, gdyż ludzie prowadzący motorówki doskonale znali tutejsze brzegi, a w szczególności okolice domów, do których często podwozili gości. Silniki milkły jakieś sto metrów od pomostu, a nurt rzeki powoli doprowadzał łodzie do przystani, gdzie dwaj mężczyźni chwytali rzucane liny i doholowywali motorówki w wyznaczone miejsce. Jeden po drugim ludzie przybywający na spotkanie wychodzili na ląd i szli wykładaną kamieniami ścieżką w stronę wejścia do budynku. Spotykali się i witali ze znajomymi na oświetlonej przez olbrzymi kandelabr werandzie, gdzie podawano kawę, drinki oraz kanapki. Prowadzili błahe rozmowy o wynikach rozgrywek w golfa czy tenisa, ale wszyscy czekali na rozpoczęcie głównej części zebrania. Po upływie godziny i dwudziestu minut, kiedy cała grupa była już w komplecie, odesłano służących i rozpoczęła się narada. Dziewięciu przywódców Die Bruderschaft der Wacht zajęło miejsca w półokręgu, twarzą do mównicy. Jako pierwszy podniósł się doktor Hans Traupman i stanął przed zebranymi. – Sieg Heil! – zawołał, wyciągając przed siebie rękę w hitlerowskim pozdrowieniu. – Sieg Heil! – odpowiedzieli chóralnie przywódcy organizacji, jak jeden mąż podrywając się z krzeseł.

– Siadajcie, panowie – rzekł chirurg. Odczekał chwilę, aż zajmą miejsca, po czym prężąc się na baczność zaczął: – Mam do przekazania wspaniałe nowiny. Na całym globie wrogowie Czwartej Rzeszy znajdują się w odwrocie, drżąc ze strachu i zmieszania. Nadeszła pora na realizację kolejnego etapu gigantycznej akcji, po której zapanuje jeszcze większe osłupienie i panika, natomiast nasi uczniowie… właśnie tak, nasi uczniowie… są już przygotowani do zajęcia niezwykle wpływowych stanowisk… Akcja ta będzie wymagała wielkiego poświęcenia ze strony naszych agentów pracujących w terenie, niesie bowiem ze sobą ryzyko uwięzienia, a nawet śmierci, ale pokieruje nami niezłomne postanowienie, szczytny cel, bo przyszłość należy przecież do nas. Oddam teraz głos człowiekowi, którego wybraliśmy na Fuhrera Bruderschaftu, prowadzącemu nasz ruch ku urzeczywistnieniu ideałów, ponieważ jest mężczyzną nie uznającym kompromisów i odznaczającym się niezłomnym charakterem. Mam zaszczyt poprosić o wygłoszenie mowy Guntera Jagera. Ponownie wszyscy obecni wstali z miejsc i wyciągając przed siebie prawe ręce zawołali: – Sieg Heil! Sieg Heil, Giinter Jager! Z miejsca na środku półokręgu wystąpił szczupły blondyn, mierzący sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, ubrany w czarny garnitur, z białą koloratką pod szyją, po czym wszedł na mównicę. Poruszał się sztywno, niemalże krokiem marszowym, a rysy jego twarzy mogły służyć za wzór

rzeźbiarzom przedstawiającym rzymskiego Marsa. W szczególności uwagę przyciągało spojrzenie szarozielonych oczu – przenikliwe i lodowate, w którym wyjątkowo pojawiały się cieplejsze iskierki, tak jak teraz, gdy mężczyzna powiódł wzrokiem po twarzach zebranych, te zaś rozpromieniły się wyraźnie, jak gdyby padł na nie blask chwały. – To ja czuję się zaszczycony, – zaczął cicho, pozwoliwszy sobie na delikatny uśmiech. – Jak Wam wszystkim wiadomo, zostałem pozbawiony sutanny z powodu niewłaściwego zachowania, znalazłem jednak powołanie znacznie wznioślejsze niż głoszenie nauk chrześcijańskich. To Wy jesteście moimi parafianami, Wy i miliony ludzi wierzących w naszą sprawę. – Jager urwał, wsunął palec za krawędź sztywnej koloratki i pokręcił głową, krzywiąc się z niesmakiem. – Czasami żałuję, że błądzący zwierzchnicy mojej dawnej wiary nie wyklęli mnie publicznie, bo nie musiałbym dłużej dusić się tą obrożą. Rozumiem jednak, że nie mogli tego uczynić, gdyż byłby to wielki błąd. Tają przed światem znacznie cięższe grzechy niż te, które opisano w Piśmie Świętym. A ponieważ i ja o tym wiem, i oni, mogliśmy więc zawrzeć między sobą układ. Wśród zebranych rozległy się tłumione śmiechy. Po chwili Gunter Jager mówił dalej. – Jak wspomniał już Herr Doktor Traupman, jesteśmy gotowi wkroczyć w następną fazę dezorientowania naszych wrogów. Rozsiejemy straszliwe zniszczenia, niewidoczna armia uderzy w najważniejsze źródło życia

na całej ziemi… Chodzi mi o wodę, panowie. Zapanowała konsternacja. Ludzie zaczęli wymieniać między sobą uwagi. – Jak to ma się dopełnić, mój pozbawiony sutanny bracie? zapytał stary ksiądz katolicki, prałat Heinrich Paltz. – Gdyby Twoi zwierzchnicy wiedzieli, kim jesteś i czym się zajmujesz, ojcze, zakuliby nas razem w dyby. Znów rozległy się śmiechy. – Ja przynajmniej mogę wywieść rodowód naszej teorii z Księgi Rodzaju! – odparł prałat. – Nie ulega wątpliwości, że Kain był Murzynem. Ktoś taki nie mógł mieć innej skóry niż czarna. A zarówno w Księdze Kapłańskiej, jak i Powtórzonego Prawa mówi się wielokrotnie o całych plemionach, które lekceważyły słowa proroków! – Nie zaczynajmy akademickiej dyskusji, ojcze, ponieważ obaj możemy na tym stracić. Nawiasem mówiąc, wszyscy prorocy byli Żydami. – Tak samo jak ludzie z owych plemion! – Similias similibus, przyjacielu. Tamto działo się dwa tysiące lat temu, skupmy się lepiej na naszych czasach. Pytałeś mnie, jak ma się to dokonać. Czy pozwolisz, że udzielę wyjaśnień – Tak, prosimy, Herr Jager – wtrącił Albert Richter, polityk i dyletant mający wielkie posiadłości w Monako i prowadzący hulaszczy tryb życia. – Chodzi o zbiorniki, panowie, które stanowią główne

źródła wody pitnej dla Londynu, Paryża i Waszyngtonu. Zgodnie z naszymi ustaleniami przygotowano szczegółowe plany zrzucenia nocą z samolotów wielu ton substancji toksycznych do tych zbiorników wodnych. Kiedy trucizna dostanie się do wodociągów, zginą miliony ludzi. Ulice pokryją się grubą warstwą zwłok, a władze owych krajów zostaną skompromitowane, gdyż to one odpowiadają za ochronę źródeł wody pitnej. W Londynie, Paryżu i Waszyngtonie rozprzestrzeni się katastrofalna zaraza, która wywoła przerażenie i wściekłość obywateli. Kiedy zaś politycy zaczną masowo ustępować ze swych stanowisk, nasi ludzie zajmą ich miejsca, rozgłaszając, że znają sposób zapobieżenia tragedii. Po kilku tygodniach, może miesiącach, gdy zaczną skutkować antytoksyny, w analogiczny sposób wprowadzone przez nas do zbiorników, będziemy już mieli znaczny wpływ na politykę rządów tych państw, także w dziedzinie militarnej. Kiedy ostatecznie zapanuje względny spokój, nasi wychowankowie będą mogli według woli kształtować zaufanie społeczne, potajemnie nakazując bądź to ponowne skażenie wody pitnej, bądź zrzucenie z samolotów odtrutki. – Kiedy ma się to odbyć? – zapytał Maximilian von Lowenstein, syn generała spiskowca, straconego przez SS po zamachu na Hitlera w Wilczym Szańcu, oraz kochanki Josepha Goebbelsa, całkowicie oddanej ideałom Trzeciej Rzeszy, która publicznie wyrzekła się swego męża. – Moja matka zawsze potępiała urzędników Kanclerza za

składanie takich czy innych niezwykłych deklaracji, które nie miały potwierdzenia w rzeczywistości, przez co, jak mówiła, osłabiali jedynie pozycję Fuhrera.. – To prawda, że historycy zwrócili uwagę na rolę, jaką pańska matka odegrała w dziejach Trzeciej Rzeszy, nie wyłączając faktu ujawnienia zbrodniczego spisku, do którego należał jej mąż. Mogę jednak zapewnić, że w omawianej sytuacji dokładnie opracowano taktykę, łącznie z określeniem typów maszyn mogących wykonać zrzut z małej wysokości i uniknąć wykrycia przez kontrolę radarową. Wszystko jest już przygotowane, samoloty stacjonują w promieniu dwustu kilometrów od wybranych celów, a ludzie czekają w gotowości. Zgodnie z ostatnimi ustaleniami operacja „Wodna Błyskawica” zostanie przeprowadzona najwcześniej za trzy, a najpóźniej za pięć tygodni od dzisiaj. Klęski żywiołowe we wszystkich krajach wystąpią równocześnie, przy czym wybierzemy taki moment, kiedy po obu stronach Atlantyku noce będą bezksiężycowe. Już teraz mogę powiedzieć, iż zrzut nastąpi o czwartej trzydzieści czasu lokalnego w Paryżu, o trzeciej trzydzieści w Londynie i o dwudziestej drugiej trzydzieści poprzedniego wieczoru w Waszyngtonie. Te godziny najbardziej odpowiadają naszym celom. Na razie nie mogę podać żadnych innych szczegółów. – To w zupełności wystarczy, mein Fiihrer, nasz Zeusie! wykrzyknął Ansel Schmidt, multimilioner, właściciel firmy elektronicznej, który większość stosowanych rozwiązań wykradł innym

przedsiębiorstwom. – A ja dostrzegam pewien problem – wtrącił olbrzym ledwie mieszczący się na krześle, o nalanej twarzy przypominającej balon pokryty grubymi fałdami skóry, po której wyglądzie trudno było nawet ocenić jego wiek. – Jak wszyscy wiecie, jestem z wykształcenia inżynierem chemikiem, chociaż nie pracuję w swoim zawodzie. Nasi wrogowie nie są głupi, wykonują ciągłe analizy próbek wody pitnej. Z pewnością natychmiast odkryją sabotaż i podejmą odpowiednie przeciwdziałania. Jak sobie z tym poradzimy? – Najprostszą odpowiedzią jest germańska pomysłowość – odparł z uśmiechem Gunter Jager. – Podobnie jak kilka pokoleń wstecz w naszych laboratoriach wyprodukowano cyklon B, który pomógł nam oczyścić ten świat z milionów Żydów i innych niepotrzebnych osobników, tak i teraz nasi ludzie odkryli pewną śmiercionośną substancję, tworzoną z rozpuszczalnych soli teoretycznie nie łączących się ze sobą pierwiastków, które łączą się jednak pod wpływem bombardowania izogenicznego dokonanego przed wymieszaniem tych związków… – Jager urwał i ponownie się uśmiechnął, wzruszywszy ramionami. – Jestem tylko kaznodzieją, szerzycielem naszej wiary, i nie pretenduję do miana fachowca w tej dziedzinie, ale pracuje dla nas cały szereg znakomitych chemików, z których wielu pochodzi właśnie z pańskiego byłego laboratorium, HerrWaller. – Bombardowanie izogeniczne… – mruknął olbrzym,

a na jego wargach powoli rozlał się tajemniczy uśmiech. – To pewna odmiana fuzji izometrycznej stosowanej do semetryzacji nie łączących się ze sobą cząsteczek, do wymuszania odpowiednich struktur. Tą metodą wytwarza się na przykład powłoki ochronne na tabletkach aspiryny. Potrzeba będzie wielu dni, a nawet tygodni, na oznaczenie tego typu substancji w próbkach wody, nie mówiąc już o znalezieniu na nie odtrutki… To absolutnie genialne, Herr Jager… mein Fiihrer… Proszę przyjąć wyrazy uznania, hołd dla pańskiego geniuszu wynajdywania innych, olśniewających talentów. – Jest pan zbyt uprzejmy. Sam nie wiedziałbym nawet, jak się poruszać w laboratorium chemicznym. – Laboratoria to odpowiednik kuchni, ale najpierw musiał się zrodzić pomysł! Mówię tu o pańskim pomyśle zaatakowania najważniejszego źródła życia na całej ziemi, czyli wody… – I tak najbogatsi, czy może nawet średnio zamożni, będą mogli kupić na rynku jakieś cudowne, wynalezione pospiesznie antidotum – mruknął drobny, krępy mężczyzna o krótko przyciętych ciemnych włosach. – Najbiedniejszym zaś poleci się gotować wodę choćby przez piętnaście minut w celu jej dezynfekcji… – Wymienione przez pana piętnaście minut to zdecydowanie za krótko, Herr Richter – odpowiedział szybko nowy Fiihrer. Należałoby ją gotować przez trzydzieści siedem minut, tylko proszę pomyśleć, kto się do tego zastosuje. Przyznaję, że nasza akcja najbardziej dotknie ludzi z najniższych warstw społecznych, ale ten fakt znakomicie

pasuje do idei oczyszczenia świata, prawda? Przede wszystkim wyludnią się slumsy, a to nam później zaoszczędzi wiele czasu. – Dostrzegam jeszcze dalej idące konsekwencje – wtrącił von Lówenstein, syn hitlerowskiej kurtyzany. – Jeśli operacja „Wodna Błyskawica” zakończy się powodzeniem, będziemy mogli zrzucić te same substancje do wybranych zbiorników wodnych w pozostałej części Europy, w krajach śródziemnomorskich czy Afryce. – Najpierw w Izraelu! – wykrzyknął sklerotyczny prałat Paltz. – Przecież to Żydzi ukrzyżowali Chrystusa! Niektórzy z zebranych wymienili między sobą znaczące spojrzenia, lecz zaraz ponownie skupili uwagę na Gunterze Jagerze. – To prawda, mój drogi ojcze – przyznał Zeus Bractwa – ale nie mamy prawa kierować się żadnymi uprzedzeniami, choćby były całkowicie uzasadnione i wywoływały naszą wściekłość, prawda? – Chciałem jedynie uzasadnić mój wniosek. – Tak, rozumiem ojcze. Tego samego wieczoru w Anglii, na nie używanym od dawna lotnisku, jakieś piętnaście kilometrów na zachód od legendarnego Lakenheath, kilkuosobowa grupa przy świetle latarki pochylała się nad schematem samolotu i rozłożoną obok mapą. W pewnej odległości stał częściowo zamaskowany odrzutowiec typu Boeing 727, pochodzący mniej więcej z połowy lat siedemdziesiątych. Maszyna była ukryta pod koronami drzew rozciągającego się dalej lasu, a wielką, maskującą płachtę brezentu

odchylono tylko na tyle, by można się dostać do kabiny. Ludzie rozmawiali półgłosem po angielsku, niektórzy jednak mówili z wyraźnym akcentem niemieckim: – Powtarzam, że to niewykonalne – rzekł młody Niemiec. Ładunek nie jest zbyt duży, lecz nie da się z nim przelecieć na tej wysokości. Szyby w oknach będą dzwonić na wiele kilometrów od celu, a gdy tylko rozpoczniemy wznoszenie, wykryją nas radary. To czyste szaleństwo, każdy pilot może Wam to powiedzieć. A przecież nie chodzi o to, by zakończyć tę akcję zbiorowym samobójstwem. – Teoretycznie coś takiego jest możliwe – wtrąciła kobieta, rodowita Angielka. – Powolne schodzenie, jak gdyby do lądowania, a po zrzuceniu ładunku natychmiastowa zmiana kursu i ucieczka na pułapie poniżej trzystu metrów. Można by się wznieść wyżej dopiero nad kanałem La Manche. Ale rozumiem Twoje obawy. Rzeczywiście ryzyko takiego przelotu jest ogromne, wystarczy najdrobniejszy błąd, żeby się roztrzaskać. – Te zbiorniki i tak znajdują się z dala od ludzkich siedzib dodał inny Niemiec. – Naprawdę samobójcza będzie akcja nad Paryżem. – To co, wracamy do pomysłu przewiezienia ładunku samochodami? – zapytał najstarszy w grupie Anglik. – Już to omawialiśmy – odparł pilot. – Trzeba by użyć kilku dużych ciężarówek, a poza tym efekt rozprzestrzeniania toksyn byłby niewystarczający, zapewne musiałoby minąć wiele tygodni, zanimby dotarły do głównego ujęcia wody.

– Więc jak mamy to zrobić? – Myślę, że to oczywiste – wtrącił młody chłopak, który trzymał się dotąd na uboczu; teraz podszedł bliżej i lekceważąco odsunął na bok rozłożony schemat samolotu. – Przynajmniej dla wszystkich, którzy mieli oczy szeroko otwarte podczas szkolenia w Hausruck. – To rzeczywiście niezwykle cenna uwaga – mruknęła Angielka. – Dziękuję, od tej pory zacznę bardziej dbać o swój wzrok. – I co wtedy zaobserwowaliście? Co Wam się rzuciło w oczy, kiedy po starcie ćwiczyliśmy w kółko podchodzenie do celu lotem ślizgowym? – Szybowce – odparł drugi Niemiec. – Małe, sportowe szybowce. – O czym myślisz, mein junger Mann? – zapytał pilot. O całej eskadrze szybowców? Pięćdziesięciu czy nawet stu takich zabawkach, które będą na siebie wpadały ponad zbiornikiem? – Nie, Hen Flugzeugfiihrer. Proponuję wykorzystać już istniejące maszyny. Wystarczą dwa duże, wojskowe szybowce transportowe, każdy o nośności dwu lub trzykrotnie większej niż ten nadzwyczaj ciężki zabytek stojący pod lasem. – O czym Ty mówisz? Gdzie można zdobyć tak wspaniałe szybowce? – Stoją na lotnisku w Konstancji, jest tam chyba ze dwadzieścia takich olbrzymów, zakonserwowanych i przykrytych. Nie były używane od czasów wojny. – Od wojny? – wykrzyknął zdumiony pilot. – Naprawdę nie potrafię tego zrozumieć, junger Mann!

– To znaczy, że nie studiował pan dokładnie historii Trzeciej Rzeszy, poruczniku. W ostatnich miesiącach wojny my, Niemcy, którzy byliśmy przecież ekspertami w dziedzinie lotnictwa, skonstruowaliśmy olbrzymie messerschmitty ME „Gigante”, wywodzące się od modelu ME 321, największe transportowe szybowce świata. Zamierzano je próbnie wysłać z dostawami broni na front wschodni, później zaś wykorzystać podczas inwazji na Anglię, gdyż mieszana konstrukcja, płóciennodrewniana, uniemożliwia ich wykrycie przez radary. – I one wciąż tam stoją? – zapytał starszy Brytyjczyk. – Podobnie, jak większość Waszej Royal Navy czy amerykańskich krążowników zostały „zapakowane w naftalinę”, bo chyba tak się mówi. Prosiłem kolegów lotników o sprawdzenie, w jakim są stanie. Wystarczą niewielkie naprawy, a będzie je można w pełni wykorzystać. – Jak chce je pan podnieść w powietrze? – spytał drugi Niemiec. – Dwa niewielkie odrzutowce w zupełności dadzą sobie z tym radę, nawet przy stosunkowo krótkim pasie startowym. Zresztą te szybowce mają zamontowane pod skrzydłami wspomagające silniki rakietowe. W każdym razie specjaliści z Luftwaffe zapewniają, że da się to zrobić. Przeprowadzali nawet jakieś próby. Przez chwilę panowała cisza, wreszcie głos zabrał starszy z Anglików. – Ten pomysł mi się bardzo podoba. Podczas inwazji w Normandii użyto całej eskadry takich szybowców, przy czym niektóre z nich zabrały na pokład samochody, lekkie

wozy opancerzone i oddziały desantowe, a wyładowując je na Waszych tyłach przyczyniły się do powstania sporego zamieszania. To doskonały pomysł, kolego. Naprawdę znakomity. – Zgadzam się – rzekł stanowczym tonem niemiecki pilot, lekko mrużąc oczy. – Wybacz mi moją wcześniejszą złośliwość, młody przyjacielu. – Jeśli wolno mi jeszcze coś wtrącić, poruczniku – ciągnął podniecony młodzieniec – dwa holujące samoloty mogłyby wyczepić szybowce na wysokości, powiedzmy, trzech tysięcy metrów nad zbiornikami, po czym jak najszybciej wznieść się na pułap czterech kilometrów i skierować z powrotem na drugi brzeg kanału, zanim kontrola radarowa dostrzeże jakikolwiek manewr. – A co z samymi szybowcami? – rzekł sceptycznie nastawiony młody Anglik. – Przy takim założeniu byłaby to akcja bez powrotu, czyli szybowce musiałyby albo gdzieś wylądować, albo się rozbić. – To żaden problem – odparł pilot. – Można wybrać na lądowisko jakieś łąki lub pastwiska w najbliższym sąsiedztwie zbiorników. Po wylądowaniu należałoby wysadzić szybowce w powietrze i uciekać podstawionymi wcześniej samochodami. – Jawohl – wtrącił drugi Niemiec, unosząc rękę, jakby chciał przerwać te dyskusje, po czym oznajmił stanowczo: – Ten pomysł wymaga wprowadzenia pewnych zmian w pierwotnych planach. Musimy się naradzić ze specjalistami i dokładnie sprawdzić, jakiego remontu wymagają transportowe szybowce. Natychmiast wracam

do Londynu i skontaktuję się z Bonn. Jak się pan nazywa, młodzieńcze? – Von Lówenstein, proszę pana. Maximilian von Lowenstein Trzeci. – Ach tak, znam pańskiego ojca. Wiem też, że pańska babka przyczyniła się do ujawnienia antypaństwowego spisku, w którym ważną rolę miał odegrać pański dziadek… Możesz być z tego dumny, mój chłopcze. – Przez całe życie czekałem na taką właśnie chwilę, proszę pana. – I oto nadeszła. Muszę przyznać, że doskonale się do niej przygotowałeś. – Mon Dieu! – wykrzyknął Claude Moreau, ściskając dłoń Lathama. Spotkali się na brukowanym kostką nabrzeżu Sekwany, Karin de Vries rozmyślnie została parę kroków w tyle. – A więc Ty żyjesz! I to jest najważniejsze. Tylko co ten stuknięty Witkowski z Tobą zrobił? – Mówiąc szczerze, to był mój pomysł, monsieur – wtrąciła Karin, podchodząc bliżej. – A pani to zapewne ta osławiona de Vries, prawda, madame? – zapytał Moreau, uchylając kapelusza. – Zgadza się, proszę pana. – Na fotografiach wyglądała pani zupełnie inaczej. Lecz jeśli ten złotowłosy dziwoląg to naprawdę Drew Latham, muszę zakładać, że wszystko jest możliwe. – To nie moje włosy, noszę blond perukę, monsieur Moreau. – Certainement. Niemniej, madame, muszę przyznać, że jest pani zdecydowanie ładniejsza jako brunetka. Te jasne loki robią wrażenie, że tak powiem, trochę zanadto krzykliwych.

– Zaczynam rozumieć, dlaczego mówi się po cichu, iż szef Deuxieme Bureau należy do najbardziej czarujących mężczyzn w Paryżu. – To wspaniała opinia, ale proszę jej nie powtarzać przy mojej żonie. – Jeśli wolno mi coś wtrącić – przerwał mu Latham – to chyba powinien się pan cieszyć, że jeszcze żyję. – To prawda, przyjacielu, ale równocześnie ubolewam z powodu śmierci Twojego brata. – Ja także, lecz przejdźmy lepiej do sprawy zasadniczej. Muszę dopaść tych sukinsynów, którzy go zabili… między innymi. – Nam wszystkim na tym zależy. Parę kroków stąd jest przyjemna kawiarenka, zwykle zatłoczona, więc nikt nie powinien zwrócić na nas uwagi. Dobrze znam właściciela. Może tam pójdziemy i zajmiemy jakiś stolik daleko od wejścia. Prawdę mówiąc, już go zarezerwowałem. – Znakomity pomysł, monsieur Moreau – oznajmiła Karin, biorąc Lathama pod rękę. – Jeśli wolno mi o to prosić, madame – powiedział szef Deuxieme Bureau, wkładając kapelusz i ruszając przed siebie mam na imię Claude, a podejrzewam, że będziemy w kontakcie aż do zakończenia tej sprawy, jeżeli takowe w ogóle nastąpi. Dlatego wolałbym uniknąć tytułowania się nawzajem „monsieur”, „madame”, rzecz jasna, jeśli to zostanie w tajemnicy przed moją wspaniałą małżonką. – Mam coraz większą ochotę ją poznać.

– Musiałabyś przedtem zdjąć perukę, moja droga. Stoliki kawiarniane były poustawiane na chodniku, którego część wydzielono płotkiem z cienkich listewek oraz skrzynkami pełnymi kwiatów. Właściciel lokalu uprzejmie powitał Moreau i jego gości tuż przy wejściu, po czym zaprowadził ich do stolika w najdalszym rogu. Za ich plecami wznosiło się wysokie do ramion, ażurowe ogrodzenie z umieszczoną na jego szczycie skrzynką z kwiatami, które rzucało głęboki cień na stolik przykryty obrusem w kratę. Na jego środku stała samotna świeca, a jej płomień filował w podmuchach lekkiego wiatru. – Myślałam, że będzie z nami pułkownik Witkowski – powiedziała de Vries. – Ja także – wtrącił Latham. – Dlaczego nie przyszedł na spotkanie? Sorenson postawił jasno sprawę, że powinniśmy w pełni wykorzystywać jego doświadczenie. – Taką podjął decyzję – odparł Moreau. – Ten olbrzym wszędzie rzuca się w oczy, jest dosyć znany w Paryżu. – Mogliśmy się przecież spotkać gdzie indziej – rzekł Drew. Na przykład w pokoju hotelowym. – To także decyzja pułkownika. W pewnym sensie on jest tu z nami. Ten samochód zaparkowany przy krawężniku to wóz z ambasady. Kierowca czuwa w środku, a dwóch ubranych po cywilnemu żołnierzy piechoty morskiej kręci się gdzieś wśród spacerowiczów na zewnątrz kawiarni. – A to znaczy, że przeprowadza kolejny test – oznajmiła pewnym głosem de Vries. – Nie inaczej. Ale

dokładnie taką pełni rolę, czujnego wartownika. Witkowski przede wszystkim chce mieć pewność, że nie będzie dalszych przecieków. Jeśli będą, podejmie stanowcze kroki, aby je zlikwidować. – To cały Stanley – przytaknął Latham. – Gotów jest nawet położyć na szali moje życie. – Tutaj nic Wam nie grozi – zadeklarował szef Deuxieme Bureau. – Wasi żołnierze z piechoty morskiej cieszą się moim wielkim uznaniem… Karin… – dodał, wpatrując się w bandaż na dłoni kobiety Twoja ręka, Pułkownik mówił mi, że odniosłaś poważną ranę. Jest mi bardzo przykro! – Dziękuję, goi się prawidłowo. Obiecano mi niewielką protezę, która zniweluje ubytki. Jutro mam wizytę u lekarza, powinnam dostać parę dopasowanych, eleganckich rękawiczek. – Gdyby zaszła potrzeba, mój wóz służbowy będzie do Waszej dyspozycji. – Stosh załatwił już wszystkie formalności – powiedział Drew. – Nalegałem na to, by ambasada pokryła wszelkie wydatki ze swojego funduszu. Mam zamiar dopilnować, żeby Karin nie wydała nawet jednego su z własnej kieszeni. – Kochany, to nie ma znaczenia… – Dla mnie ma! – Ach, mon chou… Więc tak się sprawy mają… Muszę powiedzieć, że bardzo mnie to cieszy. – Wyrwało mi się, monsieur. Je regrette.

– Ależ nie ma czego. Mimo swojej profesji jestem romantique au coeur< Poza tym pułkownik Witkowski wspominał mi w zaufaniu, że prawdopodobnie coś Was łączy. W obecnej sytuacji to znacznie lepiej niż być samotnym, bo samotność jest nadzwyczaj dokuczliwa w chwilach silnego stresu. – Dobrze powiedziane, monsieur… mon ami, Claude. – Merci. – Jeszcze jedno pytanie – wtrącił Latham. – W pełni rozumiem powody, dla których Witkowski nie przyszedł na to spotkanie. Ale co z Tobą? Czyż nie jesteś tak samo znany w Paryżu? – Na szczęście nie odparł Moreau. – Moje zdjęcia nigdy się nie ukazywały ani w prasie, ani w telewizji. Po prostu taką politykę przyjęło Deuxieme Bureau. Nawet na drzwiach mego gabinetu nie ma żadnej tabliczki. Nie chcę przez to powiedzieć, że nasi wrogowie nie dysponują jakimś moim zdjęciem, z pewnością je zdobyli, ale chyba nie ma to zbyt wielkiego znaczenia. Poza tym nie przyciągam uwagi na ulicy, nie jestem specjalnie wysoki, nie ubieram się ekstrawagancko. Jak mówicie Wy, Amerykanie, nie wyróżniam się w tłumie. Zazwyczaj też dobieram sobie jakieś nakrycie głowy z mojej kolekcji kapeluszy, na przykład ten, który włożyłem dzisiaj. Sądzę, że to mi wystarczy. – Tylko czy wystarczy wrogom? – rzekł Drew. – Wszyscy ponosimy mniejsze lub większe ryzyko, prawda, przyjacielu? Ale przejdźmy do rzeczy. Jak już

zapewne wiecie, ambasador Courtland jutro z samego rana ma odlecieć z lotniska Concorde do Waszyngtonu… – Sorenson przekazał, że ściąga go do Stanów na trzydzieści sześć godzin – przerwał mu Latham. – Wymyślił jakieś pilne spotkanie przedstawicieli dyplomacji z Europy, o którym Departament Stanu nawet nic nie wie. – Zgadza się. W tym czasie będziemy pilnie obserwowali panią Courtland. Możecie mi wierzyć, że zwrócimy uwagę na każdy jej krok. Poza ambasadą będzie śledzona, a we wszystkich telefonach placówki, z których może korzystać, na rozkaz pułkownika został założony podsłuch, przy czym podłączono bezpośrednią linię do mojego gabinetu… – Dlaczego po prostu nie nagrywać jej wszystkich rozmów? wtrącił Drew. – Ponieważ to zbyt ryzykowne, a nie mamy czasu na dokonywanie większych przeróbek w telefonach. Zresztą istnieje obawa, że ona domyśla się istnienia podsłuchu i może przeprowadzać jakieś specyficzne testy. Gdyby zyskała pewność, że rozmowy są nagrywane, wiedziałaby także, iż znajduje się pod obserwacją. – W ten sam sposób udało Ci się sprawdzić, Drew, że mój telefon również jest na podsłuchu. – Owszem, to wcale nie było trudne. – Latham pokiwał głową. – W porządku, będziecie ją zatem mieli pod lupą. A jeśli nic się nie wydarzy? – To nic się nie wydarzy – mruknął Moreau. – Byłoby

to jednak bardzo dziwne. Nie zapominajcie, że to nie tylko kobieta o urzekającej osobowości, lecz także fanatyczka, od dziecka szkolona do” poświęceń dla celów organizacji. Znajdujemy się zaledwie o godzinę drogi od granic jej ukochanej Rzeszy, co powinno burzyć w niej krew, ponadto bardzo wysoki status zawodowy pani Courtland musi dawać kobiecie sporą satysfakcję. To wszystko działa na naszą korzyść. Przynajmniej teoretycznie każdy Sonnenkind powinien mieć o sobie bardzo wysokie mniemanie. Pokusa będzie dla niej wprost nie do odparcia. Dlatego też uważam, że po wyjeździe ambasadora powinna uczynić jakiś nierozważny krok, który pozwoli nam zyskać dalsze informacje. – Miejmy nadzieję. Latham zmarszczył brwi na widok zbliżającego się kelnera, który niósł na tacy kieliszki oraz dwie butelki wina. – Właściciel kawiarni zawsze podaje mi na spróbowanie trunki z ostatnich dostaw – wyjaśnił półgłosem szef Deuxieme Bureau, spoglądając na kelnera odkorkowującego butelki. Gdybyście jednak mieli ochotę na coś innego, to proszę powiedzieć. – Dziękujemy. Lampka wina w zupełności nam wystarczy. Latham popatrzył na Karin, a ta energicznie przytaknęła ruchem głowy. – Czy mogę o coś zapytać? – odezwała się, kiedy kelner w końcu odszedł. – A jeśli Drew ma rację i nic specjalnego się nie wydarzy, czy będziemy wówczas mogli w jakiś sposób zmusić Janinę do wykonania ruchu?

– Jak? – spytał Francuz, po czym zaraz dodał, unosząc swój kieliszek: – A votre sonte? Za nas wszystkich… Więc jak mielibyśmy to zrobić, moja droga Karin? – Nie wiem. Może z pomocą organizacji „Antyninus”? Dobrze znam tych ludzi, a oni znają mnie. Co więcej, mój mąż cieszył się wśród nich wielkim poważaniem. – Nic z tego – mruknął Latham, obracając głowę w jej stronę. – Nie zapominaj, że Sorenson ma poważne obawy, czy wśród nich także nie działa informator. – To bzdura. – Możliwe, lecz Wesley odznacza się naprawdę wyjątkowym instynktem, jak mało kto… Może jeszcze Claude ma podobne zdolności, a także Witkowski. – Jesteś bardzo uprzejmy, ale spośród nas trzech głosowałbym na Sorensona. Mianem geniusza można określić zaledwie połowę jego umiejętności. – On mówi to samo o Tobie. Powiedział też, że uratowałeś mu życie w Istambule. – Powinien był dodać, że przy okazji ratowałem własną skórę. Wróćmy jednak do organizacji „Antyninus”, Karin. Jak moglibyśmy ją wykorzystać, aby zmusić żonę ambasadora do wykonania fałszywego kroku? – Nie mam pewności, ale Ci ludzie dysponują ogromną wiedzą na temat neonazistów. Znają nazwiska, pseudonimy, sposoby przekazywania wiadomości; w ich aktach znajdują się tysiące sekretów, których nikomu nie udostępniają. Może w tym wypadku zrobiliby jednak wyjątek.

– Niby dlaczego? – zapytał Drew. – Mam takie same wątpliwości – dodał Moreau. – O ile zdążyliśmy poznać tę organizację, to w gruncie rzeczy oni nie dysponują niczym pewnym. Tworzą coś w rodzaju całkowicie niezależnej komórki wywiadowczej, realizującej sobie tylko znane cele i odpowiadającej wyłącznie przed własnym zarządem. Dlaczego więc mieliby teraz zmieniać swoje metody postępowania i udostępniać archiwa komuś spoza ich kręgu? – Nie chodzi przecież o całe archiwa, lecz o wybrane informacje, chociażby tylko awaryjne metody kontaktu, jakieś hasła znane wyłącznie sonnenkindom, jeśli takowe istnieją. – Chyba się nie rozumiemy – rzekł Latham, pochylając się w stronę Karin i kładąc dłoń na jej zabandażowanej ręce. – Pytaliśmy, z jakiego powodu mieliby to zrobić. – Ponieważ my odkryliśmy coś, o czym oni dotychczas nie wiedzieli. Mamy przecież autentycznego, dobrze zakonspirowanego sonnenkinda, działającego tutaj, w Paryżu. Podejmuję się sama z nimi negocjować. – Do diabła – mruknął Drew, odchylając się na oparcie krzesła. – To rzeczywiście mocny argument przetargowy. – Przyznaję, że to niegłupie – powiedział Moreau, spoglądając uważnie na de Vries. – Nie obawiasz się jednak, że będą chcieli mieć jakikolwiek dowód? – Na pewno będą chcieli, ale chyba potrafię im go przedstawić. – Co to za dowód? – Wybacz, mój drogi, lecz przedstawiciele organizacji

zdecydowanie bardziej będą chcieli rozmawiać z kimś z Deuxieme Bureau niż z agentem CIA – odparła Karin, zerkając na Lathama. – Chodzi o sprawy europejskie, nadal pozostające ścisłą tajemnicą. – Ponownie odwróciła głowę do Moreau. – Potrzebna mi będzie krótka notatka z Twojego biura. Wystarczy aktualna data i tajny kod Waszego dochodzenia oraz zaświadczenie, że jestem upoważniona do przedstawienia im szczegółów prowadzonej obserwacji zakonspirowanego, wysoko postawionego sonnenkinda, działającego na terenie Paryża, bez podawania żadnych nazwisk. Chodzi jedynie o Twój podpis. To powinno im wystarczyć. Jeśli zgodzą się na współpracę, udostępnią mi aparat z szyfratorem, z którego zadzwonię pod Twój prywatny numer telefonu. – W chwili obecnej wydaje mi się to najlepszym posunięciemrzekł Moreau, uśmiechając się do Karin z uznaniem. – A ja widzę poważną lukę w tym rozumowaniu – zaprotestował Drew. – Nie uważacie, że Sorenson może mieć rację? Co będzie, jeżeli u nich rzeczywiście działa informator neonazistów? Kairin ryzykowałaby życie, a na to nie mogę się zgodzić. – Och, daj Spokój mruknęła de Vries. – Tych trzech ludzi z organizacji, z którymi już się spotkaliśmy, znam od chwili przyjazdu do Paryża. Dwóch z nich było łącznikami Freddiego. – A ten trzeci? – Na miłość boską, kochany! To ksiądz! Niespodziewanie na ulicy, tuż za ogrodzeniem kawiarni,

rozległy się jakieś okrzyki. Do stolika podbiegł właściciel lokalu i zachrypniętym głosem zawołał do Moreau: – Mamy kłopoty! Lepiej idźcie już stąd. Chodźcie za mną! Cała trójka wstała pospiesznie i ruszyła za mężczyzną. Ten nacisnął ukryty kontakt na ścianie i ostatnia sekcja ażurowego ogrodzenia ze skrzynkami kwiatów odchyliła się w bok. Uciekajcie! zawołał. – Tą uliczką! – Wino było znakomite – rzucił pospiesznie szef Deuxieme Bureau. Obaj z Lathamem chwycili Karin pod ręce i wybiegli z kawiarni. Na chodniku obejrzeli się jak na komendę, Przed wejściem zdążył się już zebrać spory tłum, właśnie stamtąd dobiegały podniesione głosy. Kiedy zrozumieli, co się stało, Karin z sykiem wciągnęła powietrze, Moreau skrzywił się i mocno zacisnął powieki, a Latham zaklął pod nosem Światło latarni wyławiało z mroku nie oznaczony samochód ambasady stojący przy krawężniku, przez przednią szybę widać było kierowcę. Głowę miał silnie odchyloną do tyłu! a z czoła ściekała mu po twarzy strużka krwi.

Tom II

ROZDZIAŁ 23 – Jezu! Mam wrażenie, że oni są wszędzie. Poruszają się niczym duchy! – ryknął Drew, z wściekłości waląc pięścią w blat biurka. Jakim sposobem zdołali mnie odnaleźć? Claude Moreau stał przy oknie i w milczeniu wyglądał na zewnątrz. Po chwili rzekł cicho: – Wcale nie Ciebie, przyjacielu. Nic nie wiedzą o pułkowniku Websterze. Musieli śledzić mnie. – Ciebie? Przecież mówiłeś, że prawie nikt w Paryżu Cię nie zna – syknął złośliwie Latham. – Nie wyróżniasz się w tłumie, tym bardziej że zawsze dobierasz sobie jakiś kapelusz z całej cholernej kolekcji! – To nie ma nic do rzeczy. Musieli wiedzieć, dokąd się wybieram. – Skąd? – zapytała de Vries. Siedziała na krawędzi łóżka w swoim pokoju w hotelu „Bristol”, gdzie postanowili się spotkać ponownie. Wracali z miasta pojedynczo, każde na własną rękę. – No cóż, Wasza ambasada nie jest jedynym miejscem, gdzie znajduje się przeciek – rzekł Moreau, odwracając się od okna; jego mina świadczyła o wściekłości pomieszanej ze smutkiem. – W moim własnym biurze też musi być jakiś informator. – Czyżby do tego najświętszego ze świętych Deuxieme Bureau także się wkradł jakiś agent? – Daj spokój, Drew – powiedziała Karin, kręcąc

głową; wyraźnie uderzył ją fakt, że Moreau także jest bardzo poruszony tym, co się stało. – Ja nie mówiłem o Deuxieme Bureau, monsieur – sprostował Francuz, kierując lodowate spojrzenie na Lathama. – Chodziło mi jedynie o mój gabinet. – Nie rozumiem – rzekł cicho Drew, zapominając o złośliwości. – To oczywiste. Nie znasz zasad, których musimy przestrzegać. Jako le directeur mam obowiązek zawsze zostawiać kontakt do siebie, na wypadek gdyby zaszło coś nieprzewidzianego. Oprócz Jacques’a, który codziennie pomaga mi rozplanowywać zajęcia, kontakt ze mną ma tylko jedna osoba, najbliższy współpracownik cieszący się moim pełnym zaufaniem. Ta osoba nie rozstaje się z przywoływaczem, aby mogła mnie zawiadomić o dowolnej porze dnia i nocy. – Jaką on pełni funkcję? – zapytała Karin, pochylając się do przodu. – Nie on, lecz ona. Mówię o Monique d’Agoste, mojej sekretarce. Pracuje w biurze od sześciu lat i jest nie tylko sekretarką, lecz także moim zaufanym pomocnikiem. Tylko ona wiedziała o naszym spotkaniu w kawiarni, tylko ona mogła o tym komukolwiek powiedzieć. – I nigdy nie miałeś w stosunku do niej żadnych podejrzeń? spytała de Vries. – A Wy podejrzewaliście Janinę Clunes? – wtrącił Drew. – No nie, ale to przecież żona ambasadora.

– A Monique to serdeczna przyjaciółka mojej żony. Jeśli mam być szczery, to właśnie moja żona zaproponowała jej kandydaturę na stanowisko sekretarki. Razem studiowały, później Monique skończyła kurs w Service d’Etranger i pracowała w dyplomacji, przeżyła też nieudane małżeństwo. Przez te wszystkie lata utrzymywały ze sobą ścisły kontakt… Teraz już chyba wiadomo, z jakiego powodu… – Moreau urwał i podszedł do biurka, przy którym siedział Latham, z uwagą przysłuchujący się tej rozmowie. – Były jak papużki nierozłączki… Nie, to nie Wy byliście celem tego ataku, przyjaciele. Chodziło o mnie. Gdzieś tam zapadła decyzja, mój czas minął. Dlatego zapadł wyrok… – O czym Ty mówisz? – mruknął Latham, prostując się na krześle. – Żałuję, ale nawet Wam nie mogę tego wyznać. Moreau sięgnął po słuchawkę telefonu, wybrał numer i po chwili rozkazał po francusku: – Proszę się natychmiast udać do SaintGermain, do mieszkania pani d’Agoste, i ją aresztować. Zabierzcie ze sobą jakąś funkcjonariuszkę i na miejscu przeprowadźcie dokładną rewizję osobistą Monique. Ona może mieć przy sobie truciznę… Nie będę udzielał żadnych wyjaśnień, proszę wykonać rozkaz! Francuz ze złością odłożył słuchawkę i usiadł na brzegu kanapy stojącej pod ścianą. – To wszystko staje się po prostu przygnębiające – mruknął jakby sam do siebie. – Ależ to dwie całkiem różne rzeczy, Claude – rzekł

Drew. Nie rozumiem, jak możesz być równocześnie rozwścieczony i zasmucony. Jedno z tych uczuć powinno być dominujące. Przecież tu chodzi o Twoje życie. – Nie można wszystkiego zostawić zawieszonego w próżni, mon orni – dorzuciła de Vries. – Jeśli weźmiesz pod uwagę, przez co przeszliśmy, to chyba zasługujemy przynajmniej na jakieś pobieżne wyjaśnienie. – Zastanawiam się, od jak dawna ona to planowała, ile informacji zdołała wykraść i przekazać… – Komu, na miłość boską? – zapytał z naciskiem Drew. – Tym, którzy są na usługach Bruderschaftu. – Przestań kręcić, Claude – rzekł Latham. – Może jednak powiesz nam cokolwiek? – Dobra. – Moreau odchylił się do tyłu i palcami lewej ręki przetarł oczy. – Od trzech lat toczę niebezpieczną grę, zbierając na swym koncie miliony franków. – Jesteś podwójnym agentem?! – krzyknęła osłupiała de Vries, podrywając się na nogi. – Tak jak Freddie? – Podwójnym agentem? – wycedził Latham, podnosząc się z krzesła. – Właśnie, tak jak Freddie – odparł szef Deuxieme Bureau, spoglądając na Karin. – Byli przekonani, że jestem niezwykle cennym informatorem, ale ja nigdy im nie udostępniłem żadnych danych z archiwów biura. – Czyli wynika stąd, że w mniejszym bądź większym stopniu byłeś na ich usługach – oświadczyła stanowczo de Vries. – Owszem. Największy kłopot polegał na tym, że nie

miałem żadnego zabezpieczenia, ponieważ nikomu, absolutnie nikomu w Paryżu nie mogłem ufać. Urzędnicy wciąż się zmieniają, Ci bardziej wpływowi zakładają własne interesy, a politycy zawsze obracają się w tym kierunku, skąd wieje wiatr. Musiałem działać sam, bez żadnego wsparcia, całkowicie w pojedynkę, jak się to określa. – Mój Boże! – wykrzyknął Drew. – Dlaczego zgodziłeś się na taką współpracę z nimi? – Tego nie mogę wyjawić. Zaczęło się to dawno temu, od pewnego zdarzenia, o którym usilnie chciałbym zapomnieć… ale nie potrafię. – Jeśli to naprawdę zdarzyło się dawno temu, to czy nadal może mieć tak wielkie znaczenie, mon ami? – Dla mnie ma. – D’accord. – Merci. – Spróbujmy pozbierać fakty do kupy – rzekł Latham, chodząc nerwowo przy oknie. – Powiedziałeś „miliony franków”, zgadza się? – Tak, oczywiście. – Czy wydałeś coś z tych pieniędzy? – Dosyć dużo. Wiodę taki tryb życia, na który moja dyrektorska pensja nie wystarcza. Weź pod uwagę, że zbieranie informacji również sporo kosztuje, ciągle trzeba kogoś przekupywać. – To faktycznie działanie w pojedynkę. I co my mamy począć z tym fantem? Kogo o tym powiadomić?

– Właśnie to pytanie jest najistotniejsze. – Powiedziałeś nam prawdę – wtrąciła Karin. – A to chyba też się liczy? – Nie jesteście Francuzami, moja droga. Wręcz przeciwnie, prowadzicie tajną operację i działacie na zlecenie Waszego rządu. Niemniej dla zwykłego obywatela ta sprawa to skrajny przykład korupcji. – Wcale nie uważam, że jesteś skorumpowany – odparł z naciskiem Drew. – Ja również, lecz obaj możemy się mylić – przyznał Moreau. – Mam żonę i dzieci, nie chciałbym, aby cierpiały z powodu mojej hańby… nie mówiąc już o tym, że mnie czekałby jakiś nieformalny pluton egzekucyjny albo lata więzienia. Mogę zgarnąć pieniądze, zaszyć się w jakimś zakamarku świata i żyć dostatnio do końca swych dni. Nie zapominajcie też, że jestem doświadczonym oficerem wywiadu, a tacy ludzie są bardzo poszukiwani. Nie, moi drodzy. Wielokrotnie się nad tym zastanawiałem. Nie chcę umierać. Będę żył, nawet jeśli okrzykną mnie zdrajcą. Jestem to winien mojej rodzinie. – A gdyby nie skazano Cię za zdradę? – zapytała Karin. – Wtedy rozliczyłbym się z każdego su, a resztę pieniędzy przekazał rządowi, dołączając do tego kompletną listę wydatków związanych z dotychczasową działalnością. – W takim razie nie grozi Ci oskarżenie o zdradę – rzekł Latham. – Nie możemy do tego dopuścić. Pomijając

inne sprawy, ja nie mam nawet jednego miliona na koncie, miałem tylko brata, któremu jakiś bandyta strzelił prosto w głowę, a Karin miała męża, którego zamęczono torturami. Nie wiem, czym Ty się gryziesz, Moreau, zresztą nie musisz tego wyjawiać. Przyjmuję w ciemno, że Twoje pobudki są równie ważne dla Ciebie, jak nasze dla nas. – Możesz być tego pewien. – Więc myślę, że powinniśmy wracać do pracy. – Z czym, mon ami? – Z naszą inteligencją i wyobraźnią, bo chyba nic innego już nam nie zostało. – Podoba mi się Twoje podejście – rzekł szef Deuxieme Bureau. – Rzeczywiście, chyba nic innego już nam nie zostało. – Jego brat nie żyje, lecz obaj mieli wiele wspólnych cech powiedziała Karin, podchodząc do Lathama i biorąc go za rękę. – Zajmijmy się lepiej Traupmanem, Kroegerem i drugą panią Courtland – rzekł Latham, odsuwając się od Karin. Usiadł przy biurku, wysunął szufladę i zaczął z niej wyciągać hotelowe reklamówki. – Trzeba nawiązać kontakt. Musimy to zrobić. Tylko jak? Pierwszą podejrzaną jest Twoja sekretarka, Claude, Monique… zapomniałem nazwisko. – To wielce prawdopodobne. Możemy sprawdzić listę połączeń telefonicznych, dowiedzieć się, do kogo dzwoniła. – Warto by również skontrolować jej domowy numer…

– Certainement. To nic trudnego. – Zbierz te dane i przedstaw je sekretarce. Obiecaj jej coś, jak będziesz musiał, to nawet przystaw pistolet do głowy. Jeśli Sorenson się nie myli, Traupman musi być informowany na bieżąco, a zapewne to właśnie ona przekazywała mu wiadomości. Później spróbujemy ugryźć tego świętoszkowatego naukowca, Heinricha Kreitza, ambasadora Niemiec. Dałbym głowę, że wystarczy go odpowiednio przycisnąć, a natychmiast zaalarmuje Bonn. – Ostro pogrywasz, przyjacielu, nawet dyplomatyczne immunitety nie stanowią dla Ciebie przeszkody. Brzmi to zachęcająco, ale może się odbić na nas rykoszetem. – Pieprzę to! Znudziła mi się bezczynność. Zadzwonił telefon. Moreau podniósł słuchawkę, przedstawił się i przez chwilę słuchał w milczeniu. Przygryzł wargi i pobladł wyraźnie. – Merci – rzekł w końcu. Odłożył słuchawkę i odwrócił się do nich. – Kolejne niepowodzenie – mruknął, zaciskając silnie powieki. – Monique d’Agoste została pobita na śmierć. Czy Bóg nas całkiem opuścił? * * * Wiceprezydent Howard Keller mierzył sto siedemdziesiąt dwa centymetry wzrostu, ale sprawiał wrażenie znacznie wyższego. Wiele osób nie umiało sobie tego wytłumaczyć, stąd też krążyły najróżniejsze plotki.

Chyba najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie przedstawił pewien nowojorski choreograf, który uważnie obserwując wiceprezydenta podczas któregoś ze spotkań w Białym Domu, organizowanych dla ludzi świata kultury, szepnął do stojącej obok, zaprzyjaźnionej tancerki: – Przyjrzyj mu się. Niby zwyczajnie podchodzi do mikrofonu, żeby wygłosić przemówienie, lecz gdy popatrzysz uważnie, dostrzeżesz, że jak gdyby rozcinał przestrzeń przed sobą, przedzierał się przez zgęstniałe powietrze. Truman miał taki sam dar, poruszał się w identyczny sposób. Oto kogut, pan i władca całego podwórka. Bez względu na wszelkie plotki, Keller należał do szanowanych polityków; po czterech kadencjach spędzonych w Kongresie, z tego dwunastu latach na fotelu senatora, znał chyba wszystkie tajemnice waszyngtońskich gabinetów, zwłaszcza teraz, kiedy piastował stanowisko przewodniczącego niezwykle wpływowej Komisji Finansów. Zdołał przetrwać najgorsze burze z piorunami i bez większego żalu przyjął nominację na wiceprezydenta, chociaż był zdecydowanie starszy i bardziej doświadczony od kontrkandydata swojej partii, desygnowanego na stanowisko prezydenta. Uczynił to, ponieważ zależało mu na sukcesie macierzystej partii, co uważał za swój patriotyczny obowiązek. Ale w skrytości ducha darzył też wielkim podziwem prezydenta za jego odwagę i zdrowy rozsądek, chociaż ten musiał się jeszcze bardzo wiele nauczyć o chwytach stosowanych wśród waszyngtońskich polityków. Teraz jednak podobne rozważania były mu

całkiem obce. Siedział za olbrzymim, zawalonym papierami biurkiem, znad których spoglądał badawczo na dyrektora Wydziału Operacji Konsularnych, Wesleya Sorensona. – Słyszałem już o różnych niesamowitych stworach, ale przy tym King Kong sprawia wrażenie potulnego kotka budzącego postrach młynarza – mruknął w końcu. – Zdaję sobie z tego sprawę, panie prezydencie… – Przestań chrzanić, Wes, zbyt długo już ze sobą pracujemy przerwał mu Keller. – Czyżbyś zapomniał, że to właśnie ja wysunąłem Twoją kandydaturę na stanowisko szefa wywiadu cywilnego? Miałem poparcie większości Senatu, tylko Ty się postawiłeś okoniem. – Nie zależało mi na pracy w wywiadzie, Howardzie. – No to wpadłeś jeszcze gorzej. Nawet najgłupszą akcję musisz teraz uzgadniać z Departamentem Stanu, CIA oraz Białym Domem, nie wspominając już o rewolwerowcach z Pentagonu. Jesteś nawiedzony, Wes. Najlepiej ze wszystkich wiedziałeś, co Cię czeka w tym wydziale. – Przyznaję, że początkowo się łudziłem, iż głównie będę musiał służyć radą i pisać opinie… Tak, teraz już wiem, że to zadanie komisji Kongresu. – Dzięki, że oszczędziłeś mi wyjaśnień… A jakby nie było Ci dość tej izolacji, w której się znalazłeś, teraz przychodzisz do mnie, ponieważ jacyś dwaj bojówkarze Ci nagadali, że jestem zwolennikiem nazizmu i gorąco popieram odradzający się faszyzm. Byłoby to przerażająco

śmieszne, gdyby nie kontekst. To bowiem Hitler powiedział, że jeśli coś się powtarza wystarczająco długo i dobrze uzasadni kłamstwo, wszyscy w to uwierzą… Muszę przyznać, Wes, że jest to wprost odrażające oszczerstwo, niezwykłego kalibru. – Na miłość boską, Howardzie, przecież nie puściłem w świat tej wiadomości. – Ale może już nie zdołasz nic poradzić. Wcześniej czy później tych dwóch skinów będzie przesłuchiwał ktoś inny, kto nienawidzi obecnego rządu, toteż natychmiast zadmie w fanfary, kiedy tylko złapie taką rewelację. – Nigdy do tego nie dojdzie. Prędzej bym własnoręcznie udusił takiego łajdaka. – W Ameryce myśli się jednak trochę inaczej, prawda? – rzekł Keller i zachichotał. – Więc być może nie jestem typowym Amerykaninem. Poza tym mam już paru ludzi na sumieniu. – Ale to było dawno temu, pracowałeś wówczas w terenie. – Co mogę powiedzieć? Oskarżyli także przewodniczącego Izby Reprezentantów, a on jest przecież z innej partii. – Mój Boże, cóż to za różnica? Zmierzasz najkrótszą drogą do urzędu prezydenckiego. Najpierw stary, za nim wice i przewodniczący Izby Reprezentantów. Twoi bojówkarze muszą dobrze znać naszą konstytucję. – No cóż, rzekłbym, że jeden z nich wydaje mi się nieźle oczytany…

– Ale przewodniczący… Ten przemiły, uczynny, staroświecki baptysta, którego jedynym grzechem jest odmawianie modlitw podczas głosowania nad jakąś kontrowersyjną sprawą, kiedy jego zdaniem nie ma innego sposobu na jej załatwienie? Jak to możliwe, że właśnie jego wzięli na celownik? – Twierdzą, że jest z pochodzenia Niemcem i w czasie drugiej wojny światowej osiadł w Ameryce jako uchodźca polityczny. – Po czym zgłosił się na ochotnika do wojskowych służb medycznych i odniósł poważne rany, ratując życie naszym żołnierzom. W tym miejscu Twoi naziści nie wykazali się inteligencją. Gdyby trochę lepiej sprawdzili akta personalne, dowiedzieliby się, że do dzisiaj nosi w kręgosłupie stalową płytkę, po tym, jak zniesiono go umierającego z plaży „Omaha”, choć i tak protestował, że musi się zająć rannymi dziećmi. Został odznaczony orderem Srebrnej Gwiazdy. I to ma być wychowanek hitlerowców? – Posłuchaj mnie, Howardzie – rzekł Sorenson, pochylając się na krześle. – Przyszedłem do Ciebie tylko dlatego, że sądziłem, iż powinieneś o tym wiedzieć, a nie dlatego że dostrzegam choć ziarno prawdy w tym oskarżeniu. Myślę, że to powinno być dla Ciebie oczywiste. – Mam taką nadzieję. Biorąc pod uwagę to wszystko, co się obecnie dzieje w naszym kraju, należy uznać, że powiedzenie „ostrzeżony, uzbrojony” nabiera głębszego

sensu. – To jeszcze nic. W Londynie i Paryżu chyba już sprawdzają piwnice i zaglądają pod łóżka w poszukiwaniu neonazistów. – Co gorsza, kilku już znaleźli. Mówię: „co gorsza”, bo mam wrażenie, że nagle wszystkich myśliwych zawiódł węch. Keller sięgnął po gazetę leżącą na biurku. Złożył ją tak, by na wierzchu znalazła, się notatka umieszczona w prawym dolnym rogu pierwszej strony, i wyciągnął w kierunku Sorensona. – Sam popatrz. To dzisiejsza gazeta z Houston. – Jasna cholera! – syknął Wesley, przeczytawszy tytuł. Pospiesznie przebiegł wzrokiem treść notatki. NAZIŚCI WŚRÓD PERSONELU SZPITALNEGO? Pacjenci skarżą się na obelżywe traktowanie Houston, 14 lipca. Tutejsza Komisja Etyki Zawodowej wydała oświadczenie, które potwierdza, nie wymieniając nazwisk podejrzanych, że wśród personelu szpitala Meridian wszczęto specjalne dochodzenie. Przyczyniły się do tego liczne skargi obywateli na lekarzy i pielęgniarki tegoż szpitala, jakoby okazujących jawnie antysemityzm, a także nastawionych wrogo do ludności pochodzenia afrykańskiego oraz katolików. Meridian nie jest placówką wyznaniową, ale powszechnie wiadomo, że jego klientelę stanowią głównie protestanci, w przeważającej mierze episkopaliści. Nie jest też żadną tajemnicą, że w kręgach lepiej sytuowanych obywateli szpital określany jest mianem „źródełka”, co ma zapewne związek z podlegającym Meridianowi ośrodkiem leczenia nałogowych alkoholików, usytuowanym

trzydzieści kilometrów na południe od miasta. Do naszej redakcji napłynęły kopie dwunastu listów ze skargami od byłych pacjentów szpitala, ale ze względu na dobro prowadzonego dochodzenia do czasu wyjaśnienia sytuacji powstrzymamy się z ujawnieniem nazwisk ludzi podejrzanych o uprzedzenia rasowe. – Tu przynajmniej nie padło żadne nazwisko – rzekł Sorenson, odkładając gazetę z powrotem na biurko; nie zadał sobie trudu zajrzenia na drugą stronę, gdzie zapewne umieszczono obszerniejszy artykuł opisujący skargi obywateli. – Ile to, według Ciebie, może trwać? Nie zapominaj, że dziennikarze są wścibscy. – Niedobrze mi się robi. – Ale nic na to nie poradzisz, Wes. Dwa dni temu w Milwaukee zdewastowano browar, tylko z tego powodu że jego właściciel nosi niemieckie nazwisko, którym opatrzył również produkowane piwo. – Czytałem o tym. Nie dokończyłem nawet śniadania. – Ale przeczytałeś cały artykuł? – Nie, zapoznałem się tylko z faktami. Dlaczego pytasz? – Bo to nazwisko tylko z pozoru było niemieckie, a naprawdę chodziło o rodzinę żydowską. – Odrażające. – A w San Francisco facet o nazwisku Schwinn zrezygnował z funkcji radnego, ponieważ jego rodzinę zasypywano pogróżkami. Powód? Ośmielił się publicznie

powiedzieć, że nie ma nic do gejów, nawet wielu jego przyjaciół pochodzi z tego środowiska, ale uważa, iż marnotrawią oni znaczną część państwowych funduszy przeznaczonych na rozwój kultury. Ten sposób rozumowania kryje w sobie ziarno prawdy, gdyż bez udziału homoseksualistów zdobycze kulturowe ludzkości na pewno byłyby znacznie uboższe, ale w tym wypadku chodziło o zajęcie konkretnego stanowiska politycznego… Natychmiast okrzyknięto go nazistą, a dzieci zostały w szkole pobite. – Jezu, coraz więcej mamy takich wypadków, prawda, Howardzie? Wystarczy jedynie przyczepić komuś jakąś łatkę, a wściekłe psy natychmiast rzucą się do nóg, bez względu na to, czyje to nogi. – Nie musisz mi o tym mówić – rzekł Keller. – Mam wielu wrogów w tym mieście, nie wszyscy z nich należą do opozycji. Wystarczy, że Twoi dwaj bojówkarze staną przed komisją senacką i oznajmią z całą swoją niemiecką stanowczością, że jestem jednym z nich, podobnie jak przewodniczący Izby Reprezentantów. Myślisz, że któryś z nas ma szansę to przetrwać? – Jeśli zdemaskuje się ich jako bezczelnych kłamców, to nic Wam nie grozi. – Ale ziarna wątpliwości zostaną zasiane, Wes. Rozwścieczeni fanatycy natychmiast się rzucą na nasze akta personalne i z pewnością znajdą setki dowodów na to, że faktycznie prowadziliśmy taką działalność, podsycając w ten sposób nienawiść tłumów…

Wspomniałeś imię Jezusa. Czy wiesz, że nie tak dawno KGB zgromadziło całe dossier Chrystusa, opierając się wyłącznie na przekazach Nowego Testamentu, i wywnioskowało na tej podstawie, że musiał on być marksistą, prawdziwym komunistą? – Nie tylko wiem, nawet miałem okazję zapoznać się z tymi materiałami – odparł z uśmiechem dyrektor wydziału. – Wnioski były całkiem przekonywające, choć raczej przedstawiały Jezusa jako socjalistę reformatora, a nie komunistę. Niestety, nie znaleźli żadnych dowodów na to, aby kiedykolwiek opowiadał się za jakąś wybraną opcją polityczną. – „Cesarzowi co cesarskie”… – Dobrze, że mi przypomniałeś. Chętnie zajrzę do tego ponownie. – Obaj zachichotali, lecz Sorenson spoważniał szybko i rzekł: – Rozumiem, co masz na myśli. Statystycznie tak to już jest, że każdy fakt wyrwany z kontekstu można zinterpretować niemal w dowolny sposób. – Co więc poczniemy z tym fantem? – zapytał wiceprezydent. – Każę rozstrzelać obu sukinsynów. A co innego? – To na nic, ich miejsce zajmą inni. Nie, musisz ich publicznie ośmieszyć. Zażądaj przesłuchania przed komisją senacką, zaproś dziennikarzy i wtedy zrób z nich idiotów. – Chyba żartujesz? – Ani trochę. To może być skuteczne lekarstwo na tę

zarazę, która ogarnia cały nasz kraj, Wielką Brytanię i Francję, a może także inne państwa. – Ty oszalałeś, Howardzie! Pokazanie tych dwóch szaleńców w telewizji wywoła istną pożogę! – Niekoniecznie, jeśli właściwie to rozegramy. Skoro oni mogą dąć w swoją tubę, to czemu nie sięgnąć po tę samą broń? – Jaką tubę? Nie bardzo rozumiem. – Tylko znajdź dobrych klakierów – rzekł Keller. – Klakierów? O czym Ty mówisz? – To będzie wymagało trochę pracy, ale z pewnością znajdziesz wiarygodnych świadków, zarówno oskarżenia, jak i obrony. Z tymi drugimi sprawa jest prosta, i przewodniczący Izby Reprezentantów, i ja nie mamy się czego wstydzić, możemy przedstawić dziesiątki ludzi przemawiających w naszym imieniu, począwszy od urzędników z Białego Domu, a skończywszy na zwykłych obywatelach. Nieco trudniej będzie znaleźć świadków oskarżenia, czyli klakierów, ale to oni odegrają główną rolę. – Jaką? – W zatrzaśnięciu tych drzwi, za którymi bezkarnie grasuje szaleństwo. Musisz znaleźć kilku wariatów sprawiających wrażenie całkiem normalnych ludzi, miłych i sympatycznych, ale w głębi ducha zaciekłych fanatyków. Powinni być bez reszty oddani swojej obłąkańczej idei, ale w krzyżowym ogniu pytań dość łatwo się załamać i obnażyć swoją prawdziwą naturę.

– To nie będzie nazbyt bezpieczne – wtrącił Sorenson, marszcząc brwi. – A jeśli mimo wszystko wytrzymają napór pytań? – Nie jesteś prawnikiem, Wes, a ja tak. I mogę Cię zapewnić, że istnieją pewne stare jak świat sztuczki, które zna każdy dobry adwokat. Co więcej, podobne metody niejednokrotnie stosowano przy produkcji filmów czy sztuk teatralnych, uzyskując znakomite efekty melodramatyczne. – Zaczynam rozumieć. „Bunt Caine’a” albo postać kapitana Queega… – A przede wszystkim każde nowe wcielenie Perry’ego Masona – dodał Keller. – Ale to tylko literatura, Howardzie. Rozrywka. My zaś mówimy o rzeczywistości, o prawdziwych neonazistach! – Czym oni się różnią od innych, komuchów, różowych bądź towarzyszy podróży? Czyżbyś zapomniał, jak traciliśmy z pola widzenia najlepszych sowieckich agentów, zaczynając się uganiać po wszystkich korytarzach za malowanym królikiem, podczas gdy tamci w Moskwie śmiali się do rozpuku? – Owszem, pamiętam. Nie mam tylko pewności, czy ta analogia jest adekwatna. Zimna wojna miała miejsce w rzeczywistości, a ja jestem jej produktem. Jakże adwokaci mogą zaprzeczyć temu wszystkiemu, co się obecnie dzieje? Tu nie chodzi o malowanego królika uciekającego po korytarzach, jakim miałbyś się stać Ty i przewodniczący Izby Reprezentantów, ale o ścigające

Was prawdziwe sępy, takie jak ów naukowiec, Metz, czy też asystent brytyjskiego Sekretariatu Spraw Zagranicznych, Mosedale… Jest jeszcze wielu innych, ale trochę za wcześnie, żeby o tym mówić. – Nawet nie przyszło mi na myśl, żeby proponować przyhamowanie na jakiś czas polowania na te Twoje sępy. Po prostu z ochotą wbiłbym szpilkę w ten rosnący stale balonik, kiedy w każdym widzi się potencjalnego nazistę, a nigdzie nie widać malowanego królika. Jestem przekonany, że zgadzasz się z moim poglądem. – Tak, tylko mam wątpliwości, czy przesłuchanie przed komisją senacką załatwi sprawę. Widzę jedynie nadciągający z oddali sztorm o sile osiemnastu w skali Beauforta. – Więc coś Ci wyjaśnię, na przykładzie nie tak dawnych wydarzeń. Nie zapominaj, że byłem zawodowym żołnierzem. Gdyby Sullivan, główny adwokat Olivera Northa, występował w imieniu komisji senackiej, to pan North do dzisiaj by siedział za kratkami, a nie zgrabnie planował swoją kolejną kampanię do następnego stanowiska w administracji państwowej. To jasne jak słońce, że podczas zeznań kłamał jak z nut, złamał przysięgę żołnierską, pohańbił mundur, a zarazem cały nasz kraj, domagając się od władz zatuszowania swoich uchybień, sącząc wszystkim do głów ten swój jad, dzięki któremu jego wina została przypisana niezbadanym wyższym mocom, może nawet samemu Bogu, a on przecież nie miał nic wspólnego z całą tą aferą.

– Chcesz powiedzieć, że tylko dzięki dobremu adwokatowi zdołał wykręcić się sianem? – Owszem, podałem Ci nawet konkretne nazwisko. Ale takich jak Sullivan można znaleźć wielu. W trakcie procesu zbieraliśmy się z kolegami w którymś z naszych gabinetów i przy szklaneczce whisky wysłuchiwaliśmy zeznań transmitowanych w telewizji. Robiliśmy wówczas zakłady, czy nie dałoby się znaleźć kogoś z palestry, kto by zdołał zmusić tego łajdaka do padnięcia na kolana i wyznania winy ze łzami w oczach. Byli wśród nas ludzie z obu partii i po pewnym czasie jednogłośnie wytypowaliśmy pewnego senatora ze Środkowego Zachodu, byłego prokuratora, który w naszej zgodnej opinii najlepiej by się nadawał na adwokata w tej sprawie. – I sądzisz, że teraz on mógłby tego dokonać? – Nie mam wątpliwości. Ten facet służył kiedyś w piechocie morskiej i został odznaczony honorowym medalem Kongresu. Komisja odznaczeń doszła wówczas do wniosku, że gdy tylko ozdobi mu się klapę granatowej marynarki złotym medalem z czerwoną wstęgą, skończą się z nim wszelkie kłopoty. – I co? Skończyły się? – Nie zapomnę, co wówczas powiedział: „Szkoda Waszego wysiłku. I tak będę robił wszystko, aby skusić przemysłowców do inwestowania w moim stanie. „Tak, mam wrażenie, że on by się chętnie zgodził odegrać taką rolę. – Zajrzę jeszcze do pewnych dokumentów – rzekł

Sorenson, podnosząc się z krzesła. – Muszę jednak przyznać, że nadal mam poważne wątpliwości. Nigdy nie przejawiałem specjalnego zainteresowania puszką Pandory, dość się naoglądałem różnego robactwa podczas pracy w terenie. Ale teraz będę musiał otworzyć taką puszkę, najdalej za godzinę. – Nie chcesz mi o niej powiedzieć czegoś więcej? – Nie teraz, Howardzie, może kiedy indziej. Bardzo możliwe, że będę Cię potrzebował do zorganizowania spotkania z prezydentem, albo przynajmniej do tego, żeby powstrzymać wściekłość sekretarza stanu. – A więc chodzi o jakieś problemy ze sfery dyplomatycznej? – Owszem, do tego o ludzi postawionych bardzo wysoko. – No cóż, z Bollingerem czasami trudno się dogadać, ale jest lubiany w Europie. Uważają go tam za intelektualistę. Mało kto zdaje sobie sprawę, że jego flegmatyczny sposób mówienia nie wynika z chęci starannego dobierania słów, lecz z ciągłego rozważania: „jak coś takiego obrócić na naszą korzyść?” – Muszę przyznać, że jestem podobnego zdania. Zawsze uważałem go za człowieka pozbawionego wyższych ideałów. – A tu się mylisz, Wes. Jego prawdziwym ideałem jest on sam. Na szczęście dla nas odnosi się do prezydenta z wielkim szacunkiem, rzecz jasna, głównie z tego powodu, że oczekuje za to nagrody. – Myślisz, że prezydent o tym wie?

– Z pewnością. To bardzo inteligentny człowiek, nadzwyczaj spostrzegawczy. Właściwy facet na właściwym miejscu. Mogę chyba powiedzieć, że naszemu koledze z Białego Domu przydałby się tylko od czasu do czasu lekarz, specjalista od nastawiania odpowiedniego kąta widzenia. – Co do tego nie mam żadnych wątpliwości. Ale, jak sam powiedziałeś, jest bardzo inteligentny i szybko się uczy. – Gdybym jeszcze zdołał mu wbić do głowy, że czasami w tym mieście komuś trzeba naprawdę solidnie skopać dupę, wówczas wszystko poszłoby znacznie szybciej. I byłoby nam łatwiej. – Dzięki, że poświęciłeś mi tyle czasu, Howardzie… Panie prezydencie, będę w kontakcie… – Niechże pan nie będzie taki obcesowy, panie dyrektorze. My, dinozaury, musimy się wzajemnie wspierać, pomagając tym młodym dwunożnym stworzeniom wychodzić na ląd. – Nie wiem, czy damy radę. – Jeśli nie my, to kto? Tacy Bollingerowie tego świata? A może inni nawiedzeni, tęskniący za polowaniem na czarownice? – Odezwę się wkrótce, Howardzie. W tym czasie w Paryżu było wczesne popołudnie; słońce grzało dość mocno na bezchmurnym niebie, panowała znakomita pogoda na przechadzkę po bulwarach, wizytę w ogrodach Tuileries bądź spacer po nabrzeżu Sekwany, po której pływały dziesiątki łodzi, jachtów

i barek, prześlizgując się pod licznymi mostami. Paryż latem jest naprawdę wspaniały. Dla Janinę Clunes Courtland ten dzień był nie tylko cudowny, stanowił prawdziwy symbol zwycięstwa. Przez dwa dni mogła wreszcie zaznać wolności, obyć się bez wykładów o mieszczańskiej moralności, bez nudnego męża wiecznie wspominającego swą pierwszą żonę, często powtarzającego jej imię przez sen. Na jakiś czas pogrążyła się w marzeniach, jak to by było pięknie dostać przydział do kogoś interesującego, jakiegoś namiętnego kochanka, co najmniej tak dobrego jak starannie dobierani studenci z Chicago, których zapraszała do swego domu – bo głównie z tego powodu zamieszkała w akademiku oddalonym o godzinę drogi od miasta. Przypomniała sobie pewnego attache z ambasady niemieckiej, atrakcyjnego trzydziestoparolatka, który coraz bardziej otwarcie jej nadskakiwał. Miała ochotę zadzwonić do niego i obserwować z rozkoszą, jak pędzi na jej wezwanie. Odegnała jednak od siebie podobne myśli, stwierdzając ze smutkiem, że musi wykorzystać ten wolny czas na znacznie ważniejsze, mniej przyziemne sprawy. Bez trudu zwolniła się z pracy w Dziale Dokumentacji i Analiz na czas nieobecności męża, gdyż po wyjeździe ambasadora jak zawsze zapanowało pewne rozluźnienie dyscypliny. Wmówiła szefowi doradców ambasady, że chce wykorzystać okazję i poszukać w sklepach jakiegoś materiału do zmiany obicia mebli w domu… Uprzejmie odrzuciła propozycję skorzystania ze służbowej limuzyny,

wyjaśniając, że chce załatwić sprawy prywatne bez obciążania kosztami Departamentu Stanu. Pozwoliła jednak, by szef doradców telefonicznie zamówił dla niej taksówkę. Wszystko poszło jak z płatka. Bo i czemu miałoby być inaczej? Przecież już od dziewiątego roku życia przyuczano ją do odgrywania tejże właśnie, życiowej roli. Adres punktu kontaktowego członków Bractwa dostała jeszcze przed wyjazdem z Waszyngtonu. Był to salon obuwniczy przy ChampsElysees, a jako hasło miało służyć szybko powtórzone dwukrotnie imię „Andre”, na przykład w zdaniu: „Andre mówił mi, że to najlepszy sklep w Paryżu, Andre prawie nigdy się nie myli. „Podała taksówkarzowi kartkę z zapisanym adresem i rozsiadła się wygodnie, układając w myślach treść komunikatu, jaki powinna wysłać do Niemiec… Należało przekazać całą prawdę, ale tak sformułować meldunek, żeby przywódcy Bractwa nie tylko mogli podziwiać jej roztropność, ale dostrzegli w końcu prawdziwy geniusz, co kazałoby im ściągnąć ją do Bonn. Po prawdzie ambasada amerykańska we Francji była jedną z najważniejszych placówek w Europie i fachowcy z Departamentu Stanu przysyłali tu jedynie doświadczonych pracowników, a nie byle kogo. A ona była przecież żoną takiego profesjonalisty. Jeszcze przed ślubem powtarzano jej, że świeżo rozwiedziony dyplomata wkrótce zostanie jedną z najważniejszych postaci w gronie ambasadorów Stanów Zjednoczonych. Bez trudu wykonała tę część zadania. Daniel Courtland był wówczas w depresji, czuł się osamotniony. Wystarczyło

okazać mu tylko trochę ciepła. Taksówka stanęła przed sklepem, który okazał się prawdziwym salonem, prezentującym całą gamę wyrobów ze skóry. Na gustownie urządzonej wystawie, obok wypolerowanych do połysku butów, leżały siodła i różne inne skórzane akcesoria do konnej jazdy. Janinę Clunitz zapłaciła kierowcy i wysiadła z taksówki. Trzydzieści metrów za nią, mimo zakazu zatrzymywania, stanął nie oznakowany wóz służbowy Deuxieme Bureau. Prowadzący go agent sięgnął po krótkofalówkę i wywołał Moreau. – Słucham – odezwał się od razu sam dyrektor, gdyż po zabójstwie Monique d’Agoste nie miał sekretarki, a chciał przez jakiś czas zachować śmierć kobiety w tajemnicy, motywując jej nieobecność nagłą chorobą. – Madame Courtland wchodzi właśnie do salonu z wyrobami skórzanymi przy ChampsElysees. – Do sklepu dla bogatych miłośników jazdy konnej? – spytał zdumiony szef Deuxieme. – To dziwne. W aktach ambasadora nie znalazłem żadnej wzmianki, iż którekolwiek z małżonków jest entuzjastą koni. – Sprzedają tu również eleganckie buty, panie dyrektorze. Niezwykle trwałe i bardzo wygodne. Tak przynajmniej słyszałem. – Myślisz, że chce kupić mężowi buty? – Może szuka czegoś dla siebie? – Gdyby naprawdę chciała kupić sobie eleganckie buty, poszłaby prosto do salonu Charlesa Jourdana albo do „Ferragamo” w SaintHonore.

– Ja tylko składam meldunek o tym, co się dzieje, monsieur. Czy chce pan, żeby mój partner wszedł za nią do sklepu i trochę się rozejrzał? – To dobry pomysł. Przekaż mu, żeby zagadnął sprzedawcę, spytał o cenę czy coś w tym rodzaju. Jeśli kobieta faktycznie będzie przymierzała buty, może zaraz wyjść ze sklepu. – Tak jest. * * * Mężczyzna prowadzący duży model peugeota, który zawrócił na szerokim bulwarze ChampsElysees i zaparkował po przeciwnej stronie alei, na wprost wejścia do salonu, także sięgnął po radiotelefon. Nie wybrał jednak żadnego paryskiego numeru, lecz połączył się bezpośrednio z Bonn. Przez parę sekund czekał na uwolnienie linii w automatycznej centrali, wreszcie w słuchawce rozległ się męski głos: – Guten Tag. – To znowu ja. Dzwonię z Paryża – odparł człowiek w eleganckim garniturze, siedzący za kierownicą peugeota. – Czy musiałeś wczoraj wieczorem zabijać tego kierowcę amerykańskiej limuzyny? – Nie miałem wyboru, mein Hen. Widział mnie wcześniej, w siedzibie blitztragerów w Magazynach Avignon. Jeśli pamiętasz, to Ty kazałeś mi się za wszelką cenę dowiedzieć, gdzie tamci zniknęli, a ponieważ tylko ja

znałem miejsce, gdzie znaleźli sobie schronienie, rozkazałeś mi udać się tam osobiście. – Tak, pamiętam. Ale po co zabijałeś amerykańskiego żołnierza? – Bo to on wtedy przywiózł do magazynów pułkownika i tamtą parę, jakiegoś oficera i ponętną blondynkę. Widział mnie wówczas i wczoraj rozpoznał. Zaczął krzyczeć, żebym się zatrzymał, więc co miałem robić? – Aha… No cóż, w takim razie chyba powinienem Ci pogratulować. – Chyba powinieneś, mein Herr Przecież gdyby mnie schwytali i naszprycowali narkotykami, od razu by poznali cel mojego przyjazdu do Paryża! Wyciągnęliby też, że to ja zabiłem sekretarkę Moreau, chcąc się dowiedzieć, gdzie go szukać! – Więc przyjmij moje szczere gratulacje – rzekł rozmówca z Niemiec. – Dostaniemy Moreau, obecnie przedstawia dla nas olbrzymie zagrożenie. To tylko kwestia czasu, kiedy uda Ci się do końca wypełnić misję. Zgadza się? – Jestem o tym przekonany. Ale dzwonię w zupełnie innej sprawie. – O co chodzi? – Śledziłem nie oznakowany samochód służbowy z Deuxieme Bureau, który przez wiele godzin stał przed ambasadą amerykańską. Chyba sam przyznasz, że to dość niezwykłe. – Owszem. I co dalej?

– Teraz wiem, że francuscy agenci śledzą żonę ambasadora, Frau Courtland. Właśnie weszła do wytwornego salonu z wyrobami skórzanymi przy… – Mój Boże! – wykrzyknął tamten. – To punkt kontaktowy „Andre”! – Nie rozumiem… – Zostań na miejscu. Odezwę się za chwilę. Upływały minuty. Mężczyzna w peugeocie zaczął nerwowo bębnić palcami lewej ręki o kierownicę, bez przerwy trzymając aparat telefoniczny przy twarzy. Wreszcie wsłuchawce znowu rozległ się głos Niemca: – Posłuchaj mnie uważnie, Paryż – rzucił stanowczym tonem. – Musieli ją zdemaskować. – Kogo, mein Herr? – Mniejsza z tym. Masz tylko wykonywać rozkazy. Zabij tę kobietę jak najszybciej! Musisz to zrobić za wszelką cenę!

ROZDZIAŁ 24 Daniel Rutherford Courtland, pełniący funkcję ambasadora w Paryżu, w milczeniu wpatrywał się w przedstawione mu dokumenty. Czytał tekst raz za razem, aż w końcu zapiekły go oczy. W końcu, gdy łzy pociekły mu po twarzy, otarł je wierzchem dłoni i wyprostował się na krześle stojącym przy biurku Wesleya Sorensona. – Przykro mi, panie ambasadorze – odezwał się dyrektor Wydziału Operacji Konsularnych. – Sprawiło mi to ogromny ból, ale musiałem panu wyjawić prawdę. – Rozumiem. – Jeśli ma pan jakiekolwiek wątpliwości, Karl Schneider jest gotów przylecieć do Waszyngtonu i osobiście z panem porozmawiać. – Przesłuchałem całą nagraną przez pana rozmowę. Czegóż mi więcej trzeba? – To może w takim razie porozmawia z nim pan przez telefon? Nie chciałbym, aby zrodziły się podejrzenia, że spreparowałem to nagranie. Numer znajdzie pan w książce telefonicznej, można również zapytać operatora z centrali… To prawda, że mogliśmy również podstawić tego człowieka, ale ponieważ sprawa ujrzała światło dzienne nie wcześniej, jak trzydzieści godzin temu, zapewniam, że nawet byśmy nie zdążyli dokonać odpowiednich zmian we wpisach urzędów telekomunikacyjnych.

– Chyba panu zależy na tym, abym zadzwonił, prawda? – Mówiąc szczerze, tak. – Sorenson podniósł z sąsiedniego stolika aparat telefoniczny i postawił go przed Courtlandem. – To zwykła linia miejska, rozmowy nie są kontrolowane, nawet nie przechodzą przez centralkę w moim sekretariacie. Może mi pan wierzyć. Proszę, a oto numer. – Wierzę panu na słowo. Courtland podniósł słuchawkę i nakręcił numer kierunkowy do Centralii w stanie Illinois, odczytując kolejne cyfry z leżącej przed nim kartki, po czym zapytał tamtejszego operatora o numer Schneidera. Po chwili przerwał połączenie i jeszcze raz wybrał podany numer. – Tak, słucham – odezwał się starczy głos z dość wyraźnym obcym akcentem. – Nazywam się Daniel Courtland… – Ach, tak. Uprzedzono mnie, że pan może dzwonić. Ta sprawa bardzo działa mi na nerwy, chyba mnie pan rozumie? – Tak, oczywiście. Mnie również. Czy mogę zadać panu pytanie? – Proszę. Słucham. – Jaki jest ulubiony kolor mojej żony? – Czerwony, we wszystkich odcieniach. Może być też różowy bądź lila. – A co najbardziej lubi jadać poza domem? – Cielęcinę przyrządzoną po włosku… Jak to się nazywa? Chyba piccata. – Ma też swój ulubiony rodzaj szamponu do włosów.

Czy może mi pan powiedzieć jaki? – Mein Gott, musiałem go specjalnie zamawiać w naszej aptece i wysyłać jej do Chicago w czasie studiów. To mydło w płynie z dodatkiem pewnego składnika, ketokonzolu. – Bardzo dziękuję, panie Schneider… Ta sprawa jest równie bolesna dla nas obu. – Dla mnie o wiele bardziej, proszę pana. Janinę była wspaniałym dzieckiem, nadzwyczaj mądrym. Nie potrafię zrozumieć, dlaczego tak właśnie musiało się stać. – Ja również, panie Schneider. Jeszcze raz dziękuję. Do widzenia. Courtland odłożył słuchawkę i odchylił się na oparcie krzesła. – O dwóch pierwszych szczegółach mógł się jakoś dowiedzieć, ale na pewno nie o szamponie. – Dlaczego? – Bo ową mieszankę przygotowują farmaceuci na podstawie recepty. Ten dodatkowy składnik jest skutecznym lekiem przeciwko dermatitis seborrhoica, pewnej dolegliwości skóry głowy, która od czasu do czasu daje się mojej żonie we znaki. Utrzymuje ten fakt w ścisłej tajemnicy, dlatego też zawsze realizowałem recepty wypisane na mnie, podobnie jak Schneider. – Czyli jest pan przekonany? ” – Stokroć wolałbym móc wykrzyknąć „bzdura!” i z czystym sumieniem wracać do Paryża. Ale teraz to już niemożliwe. – Owszem, zgadza się. – To wszystko mi się w głowie nie mieści. Zanim

poznałem Janinę, przeżyłem szczęśliwe lata pierwszego małżeństwa. Miałem wspaniałą żonę i cudowne dzieciaki, ale Departament Stanu ciągle mnie przenosił z jednego krańca świata na drugi. Południowa Afryka, Kuala Lumpur, Maroko, Genewa… Cały czas byłem zwykłym urzędnikiem ataszatu, dopiero później otrzymałem nominację na ambasadora w Finlandii. – Po prostu pana wypróbowywali. Chyba należałoby się cieszyć, że w końcu wyłowili pana pośród całej rzeszy podrzędnych dyplomatów i uczynili ambasadorem we Francji, bo jest to przecież jedno ze stanowisk zarezerwowanych dla energicznych i przebojowych polityków. – Było to możliwe jedynie dzięki temu, że zdołałem ugasić w zarodku kilka niegroźnych pożarów – odparł Courtland. Działo się to wtedy, kiedy przy Quai d’Orsay narastały nastroje antyamerykańskie, a i w Waszyngtonie pokutowały wówczas pewne antyfrancuskie stereotypy. Przypuszczam, że nieźle mi poszło. – Wygląda na to, że tak. – Utraciłem jednak rodzinę. – Jak to się stało, że Janinę Clunes wkroczyła w pańskie życie? – Sam się nad tym wielokrotnie zastanawiałem. Do dziś nie umiem powiedzieć, jak doszło do tak szybkiego małżeństwa. Po rozwodzie, jak to zwykle bywa, miałem paskudny nastrój. Żona z dziećmi wróciła do Iowy, więc sprzedałem dom, wynająłem mieszkanie i zacząłem wieść

życie samotnika. Byłem zdany tylko na siebie, sam na sam z ponurymi myślami. Znalazłem się w próżni. To koledzy z Departamentu Stanu postanowili mnie przywrócić do życia, wciąż zapraszali na jakieś przyjęcia, spotkania. I któregoś wieczoru, podczas bankietu w ambasadzie brytyjskiej, moją uwagę przyciągnęła czarująca kobieta, niezwykle błyskotliwa, pełna energii. Wzięła mnie pod rękę i prowadzała od jednej grupki do drugiej, nawiązując niezwykle przyjemne dla mnie rozmowy, ale ponieważ przebywaliśmy w gronie znajomych dyplomatów, nie brałem zanadto do serca tych wszystkich pochlebstw. Na nią to chyba jednak podziałało, zaimponowałem jej, natychmiast zaczęła pobudzać moją pewność siebie… Dalej chyba może pan sobie dopowiedzieć. – Owszem, to nietrudne. – Właśnie. Trudno zaczyna być dopiero teraz. I co ja mam robić w tej sytuacji? Chyba powinna mnie ogarnąć wściekłość i rozgoryczenie za jej zdradę, powinienem się przeistoczyć w dziką bestię żądną krwi. Ale nie odczuwam niczego podobnego. Czuję się pusty, wypalony do cna. Oczywiście, złożę rezygnację, byłoby głupotą ciągnąć to dalej. Jeśli wysokiego urzędnika służb dyplomatycznych można w ten sposób podejść, to powinien się natychmiast wycofać, a nawet uciekać w te pędy do najbliższej zawodówki hydraulicznej. – Myślę, że może pan w znacznie lepszy sposób przysłużyć się i sobie, i ojczyźnie – rzekł Sorenson. – Jak? Wrócić tam i próbować naprawić wyrządzone

szkody? – Nie, uczynić coś o wiele trudniejszego. Zapomnieć o naszym spotkaniu i całej tej rozmowie, wrócić do Paryża i udawać, że nic się nie stało. Oszołomiony Courtland przez chwilę wpatrywał się w twarz dyrektora Wydziału Operacji Konsularnych. – Pomijając już fakt, że jest to niewykonalne – odezwał się w końcu – żąda pan ode mnie rzeczy nieludzkiej. Po prostu nie mógłbym tak postąpić. – Jest pan doświadczonym dyplomatą, panie ambasadorze. Nigdy nie objąłby pan stanowiska w Paryżu, gdyby było inaczej. – Ale to, o co pan prosi, wykracza poza ramy dyplomacji, należy raczej do sfery poddaństwa, z którą walczy każdy pracownik służb dyplomatycznych. Nie widzę sposobu na uciszenie mojego sumienia. Podejrzewam, że te uczucia, które przed chwilą panu wymieniłem, natychmiast mnie dopadną, kiedy tylko ponownie ujrzę Janinę. Domaga się pan ode mnie rzeczy niewykonalnej. – Proszę mi pozwolić wyjaśnić moje stanowisko, panie ambasadorze – wtrącił Sorenson zdecydowanie bardziej stanowczym tonem. – Jest dokładnie tak, jak pan powiedział. Z pozoru może się wydawać niewykonalne nakłonienie do ślubu z prawdziwym sonnenkindem, fanatyczną nazistką, człowieka o pańskiej inteligencji i bogatym doświadczeniu, wysokiego oficera służb dyplomatycznych, znającego tajniki pracy ambasad na całym świecie, w pełni zdającego sobie sprawę z ciągłego zagrożenia

możliwością infiltracji jego placówki przez obcych szpiegów. Ale powiem panu, co wydaje się jeszcze bardziej niewykonalne. Ci ludzie ukrywali się przez pięćdziesiąt lat, a teraz, kiedy nadszedł ich czas, zaczynają wyłazić z każdego zakamarka niczym szczury. Nie wiemy ani kim są, ani skąd przychodzą, obserwujemy jedynie ich wzmożoną aktywność. Sporządzili listę, na której figurują setki najwyżej postawionych osobistości, jakoby przynależących do tego ogólnoświatowego ruchu. Chyba nie muszę panu przybliżać atmosfery strachu i zagrożenia, jaka rozszerza się w tym kraju i u naszych najważniejszych sprzymierzeńców, powinien pan ją znać doskonale. Tylko patrzeć, jak wybuchnie powszechna histeria, zaczną się polowania… Kto jest, a kto nie jest nazistą? – Nie mam zamiaru podawać w wątpliwość tego wszystkiego, co pan powiedział. Cóż jednak może zmienić mój powrót do Paryża i dalsze odgrywanie roli nieświadomego męża? – Musimy zdobyć informacje, panie ambasadorze. Trzeba się dowiedzieć, Jakie cele postawiono przed wszystkimi Dziećmi Słońca, poznać ich sposoby przekazywania meldunków, prawdziwą rolę, którą mają odegrać wśród nowej generacji faszystów. Chyba sam pan rozumie, że musi istnieć rozległa struktura organizacji, rozbudowana hierarchia służbowa, w której obecna pani Courtland, błyskotliwa żona amerykańskiego ambasadora we Francji, zajmuje na pewno niepoślednie miejsce. – Naprawdę sądzi pan, że Janinę nieświadomie

doprowadzi Was do swoich rozkazodawców? – Jest najważniejszym ogniwem, jakie do tej pory zidentyfikowaliśmy. Mówiąc szczerze, jest jedynym ogniwem. Jeśli nawet wykryjemy innego sonnenkinda, to jej pozycja i środowisko, w którym działa, a także fakt, że przebywa zaledwie o godzinę drogi samolotem od granicy niemieckiej, czynią z niej niezwykle ważną osobę. Jeśli nawiąże kontakt ze swoimi zwierzchnikami albo oni skontaktują się z nią, możemy złapać pewny trop wiodący do zamaskowanych przywódców całego ruchu. A przede wszystkim musimy ich odnaleźć i zdemaskować. Jak mawiają lekarze, to jedyna nadzieja wyleczenia tego złośliwego nowotworu… Pomóż nam, Danielu. Bardzo Cię o to proszę. Courtland ponownie milczał przez dłuższy czas. Raz i drugi poruszył się niespokojnie na krześle, wyraźnie nie wiedział, co zrobić z rękami. Wiercił się, przeciągał palcami po swych szpakowatych „Włosach, to znów drapał się w policzek. Zniknęła gdzieś pełna dumy poza ambasadora. Wreszcie powiedział: – Widziałem skutki działalności tych bandytów i mogę ich jedynie przeklinać… Nie potrafię obiecać, czy podołam tej roli, ale przynajmniej spróbuję. * * * Janinę Clunes Courtland podeszła do szerokiego, obitego skórą kontuaru w salonie i poprosiła sprzedawcę o przywołanie kierownika sklepu. Po chwili zjawił się

niewysoki, przysadzisty mężczyzna w wytwornej peruczce o słomkowo-blond włosach, które obfitą falą spadały mu na kark. Był ubrany w kompletny strój jeździecki, włącznie ze sztylpami i skórzanymi butami o wysokiej cholewce. – Słucham, madame. W czym mogę pomóc? – zapytał po francusku, spojrzawszy przelotnie na wnętrze sklepu, w którym znajdowało się paru elegancko ubranych klientów; niektórzy siedzieli, przymierzając buty, inni chodzili między regałami. – Prowadzi pan znakomity salon – zauważyła żona ambasadora, specjalnie mówiąc z wyraźnym amerykańskim akcentem. – Ach, pani przyjechała ze Stanów – oznajmił mężczyzna z zachwytem. – Czy to aż tak oczywiste? – Ależ skąd, madame. Doskonale mówi pani po francusku. – Mój przyjaciel, Andre, bez przerwy mnie chwali, ale zawsze mi się wydawało, że Andre mówi to jedynie przez grzeczność. Nie powinien być dla mnie aż tak wyrozumiały. – Andre? – zapytał badawczo kierownik sklepu, przyglądając jej się z uwagą. – Wspominał mi, że być może pan będzie go pamiętał. – No cóż, Andre to bardzo popularne imię, prawda, madame? Na przykład przedwczoraj pewien nasz stały klient o imieniu Andre zostawił parę butów do naprawy, są już gotowe i można je odebrać. – Ach tak, jeśli dobrze sobie przypominam, Andre mówił, że chce oddać buty do naprawy.

– Proszę za mną. Mężczyzna ruszył w głąb sklepu, odchylił ciężką zieloną kotarę zasłaniającą wąskie przejście i przepuścił nieoczekiwanego gościa. Oprócz nich na zapleczu nie było nikogo. – Zakładam, że jest pani tym… za kogo panią uważam. – Chyba nie chce pan, żebym wymieniła swoje nazwisko, monsieur? – Ależ skąd, madame. – Odebrałam instrukcje w Waszyngtonie. Powiedziano mi, że dodatkowo mogę się posłużyć hasłem Catbird. – Dziękuję, to mi wystarczy. Dodatkowe hasło zmieniamy co tydzień. Proszę dalej. Wyprowadzę panią tylnym wyjściem do samochodu i zostanie pani przewieziona do miłego lunaparku, niedaleko za Paryżem. Proszę podejść do drugiej furtki w południowej bramie i zacząć się wykłócać z bileterem, że Andre miał tu zostawić dla pani bezpłatną wejściówkę. Czy to jasne? – Tak, oczywiście. Południowa brama, druga furtka, mam się wykłócać z bileterem o wejściówkę, którą powinien zostawić Andre. – Chwileczkę. Kierownik sklepu podszedł do biurka i wcisnął klawisz interkomu. – Gustav, mamy przesyłkę dla monsieur Andre. Bądź łaskaw zejść jak najszybciej do samochodu. Wyszli na wąską, ślepą uliczkę na tyłach sklepu. Janinę ledwie zdążyła zająć miejsce w kabinie wskazanej furgonetki, gdy zjawił się kierowca. Pospiesznie uruchomił silnik i wyprowadzając wóz na ulicę, rzekł obcesowo: – Proszę nie odzywać się do mnie przez całą drogę.

Kierownik sklepu wrócił do swojego biura, podszedł do interkomu, wcisnął drugi klawisz i oznajmił: – Muszę dziś wcześniej wyjść, Simone. Ruch niewielki, a ja jestem wykończony. Zamknij o szóstej, zobaczymy się jutro rano. Szybkim krokiem poszedł na pobliski parking i odczepił swój motorower. Wystarczyło, że trącił nogą pedał startera, a silnik natychmiast zaskoczył. Człowiek z wprawą wcisnął się między auta na szerokiej alei i odjechał. Tymczasem w salonie zadzwonił telefon. Sprzedawca podniósł słuchawkę i wymienił nazwę sklepu: – „La Selle et les Bottes”. – Monsieur Rambeau! – wrzasnął jakiś męski głos. – Immediatement! – Przykro mi – odparł lodowatym tonem, urażony arogancją rozmówcy – monsieur Rambeau wyszedł już dziś ze sklepu. – Gdzie on jest? – A skąd miałbym to wiedzieć? Nie jestem ani jego matką, ani kochanką. – To jest important! – krzyknął tamten ponownie. – Myli się pan. To ja jestem ważny, a nie pan, ponieważ ja pracuję, mam paru klientów w sklepie, a pan mi przeszkadza. Proszę iść do diabła. Odłożył słuchawkę i z uśmiechem na twarzy odwrócił się do młodej, ponętnej kobiety w eleganckim koktajlowym żakiecie, bez wątpienia szytym na miarę z uwagi na jej obfity biust. Klientka podeszła bliżej

kontuaru i zagadnęła tajemniczym szeptem: – Mam wiadomość dla Andre – silnie zaakcentowała francuskie imię. – Andre na nią czeka. – Zostałem sam w sklepie, mademoiselle – odparł sprzedawca, nie odrywając wzroku od jej dekoltu odsłaniającego falujące piersi. – Wszystkie wiadomości dla monsieur Andre przyjmuje osobiście kierownik, a on już wyszedł. – Więc co mam w takim razie robić? – zapytała zdumiona. – Może ją pani przekazać mnie, mademoiselle. Jestem zaufanym pracownikiem, bliskim przyjacielem monsieur Rambeau. – Nie wiem, czy powinnam. To poufna wiadomość. – Mówiłem przecież, że jestem bardzo zaufanym współpracownikiem monsieur Rambeau. Może wolałaby pani przekazać mi tę wiadomość przy lampce wina w sąsiedniej kawiarni? – Och, nie. Mój znajomy mnie uważnie pilnuje, siedzi w samochodzie przed sklepem. Proszę tylko przekazać Andre, żeby zadzwonił do Berlina. – Do Berlina? – Nic więcej nie wiem. Miałam tylko przekazać tę wiadomość. Kobieta odwróciła się i szeroko kołysząc biodrami ruszyła w stronę wyjścia. – Do Berlina? – powtórzył cicho oszołomiony sprzedawca. To jakieś szaleństwo, pomyślał, przecież Rambeau nienawidzi Niemców. Ilekroć musi ich

obsługiwać w sklepie, traktuje ich z pogardą i dwukrotnie zawyża ceny. Agent Deuxieme Bureau spokojnie wyszedł ze sklepu, lecz już po paru krokach ruszył biegiem w stronę samochodu. Szarpnięciem otworzył drzwi, wskoczył na siedzenie obok kierowcy i zaklął siarczyście. – Nie ma jej tam! – Jak to? Przecież nie wychodziła. – Sam zauważyłem. – No to gdzie się podziała? – A skąd mam wiedzieć, do cholery? Prawdopodobnie jest już gdzieś na drugim końcu miasta. – Myślisz, że nawiązała kontakt i wyprowadzono ją z salonu tylnym wyjściem? – Jesteś geniuszem! – Odwal się! Musisz się na mnie wyżywać? – Powinniśmy byli to przewidzieć. Prawie każdy sklep ma tylne wejście dla dostawców. Kiedy ja wszedłem do środka, Ty mogłeś podjechać od tyłu i tam pilnować. – Nie jestem takim mózgowcem, koleś. – Ale postąpiliśmy głupio. W ilu takich akcjach braliśmy już udział? Zawsze, gdy jeden śledził podejrzanego, drugi zabezpieczał tyły. – Daj spokój. Nie za wiele wymagasz? – zaprotestował kierowca. – Przecież jesteśmy przy ChampsElysees, a nie na Montmartrze, i śledziliśmy żonę ambasadora, a nie jakiegoś bandziora. – Mam tylko nadzieję, że dyrektor Moreau również to zrozumie. Z jakichś powodów, których nie chciał

wyjaśnić, bardzo mu zależało na obserwacji tej kobiety. – To chyba lepiej go zawiadomię. – Tak, zrób to. Ja zapomniałem numer. * * * Elegancko ubrany mężczyzna siedzący za kierownicą peugeota po drugiej stronie ulicy nie tylko się niecierpliwił, był mocno zaniepokojony. Minęła już prawie godzina, a Frau Courtland ciągle nie wychodziła z salonu. Sam ten fakt niespecjalnie go dziwił, kobiety zazwyczaj lubią wybrzydzać i przebierać podczas zakupów, szczególnie wtedy gdy mają sporo pieniędzy. Przede wszystkim martwiło go to, że nie oznakowany samochód z Deuxieme Bureau odjechał sprzed sklepu dobre pół godziny temu, a tuż przed tym agent, który wszedł za kobietą do salonu, wybiegł z niego, wskoczył do wozu i przez chwilę naradzał się z kolegą, energicznie gestykulując. Cóż tam się mogło stać? – rozmyślał, gdyż nie miał wątpliwości, że coś się wydarzyło. Przez jakiś czas nie potrafił zdecydować, czy powinien jechać za francuskimi agentami, czy dalej czekać przed sklepem na panią Courtland. Kiedy jednak przypomniał sobie rozkazy, a zwłaszcza stanowczy ton, jakim mu je wydano, postanowił czekać. „Zabij tę kobietę jak najszybciej! Musisz to zrobić za wszelką cenę!” Łącznik z Bonn był wyraźnie rozwścieczony, zatem należało wykonać ten wyrok niezwłocznie. Powodów nie trzeba było wyjaśniać:

jakiekolwiek opóźnienie mogło pociągnąć za sobą poważne konsekwencje. Nie obawiał się, że zawali tę robotę. Był przecież najemnym zabójcą, tylko czasowo oddelegowanym do nadzorowania oddziału blitztragerów, znalazł się więc z powrotem w swoim żywiole. Miał za sobą dobrą szkołę w Stasi, był jednym z pierwszych, którzy przeszli spod rozkazów zatwardziałych komunistów do faszystów. Ale dla niego podobne klasyfikacje nie miały większego znaczenia. Zależało mu jedynie na dostatku i władzy, możliwości dalszego życia poza prawem; nie umiał zrezygnować z luksusu świadomości, że jest całkowicie niezależny od tępych urzędników. A znał ich aż za dobrze. Większość wschodnioniemieckich biurokratów, na każdym szczeblu administracji, panicznie bała się Stasi, podobnie jak urzędnicy Trzeciej Rzeszy pracowali w ciągłym strachu przed gestapo. A właśnie ta świadomość była dla niego rzeczą najistotniejszą. Nie istniał żaden inny sposób na zachowanie tej wyjątkowej, uprzywilejowanej pozycji, jak bezwarunkowe wykonywanie rozkazów organizacji, która go opłacała. „Zabij tę kobietę jak najszybciej! Musisz to zrobić za wszelką cenę!” Zaczął się zastanawiać, czy warto ryzykować strzał w głowę ofiary na zatłoczonej ChampsElysees. Doszedł do wniosku, że lepiej będzie niby przypadkiem wpaść na kobietę i strzelić z pistoletu małego kalibru, gdyż odgłos wystrzału mógłby utonąć w szumie ruchu ulicznego. Później należałoby szybko porwać jej torebkę, żeby jako trofeum odesłać ją do Bonn,

i zniknąć w popołudniowym tłumie spacerowiczów. Na załatwienie tej roboty potrzebował nie więcej niż dwie lub trzy sekundy. Ów schemat wydawał się najlepszy. Zresztą doskonale się sprawdził przed czterema laty, kiedy to w Berlinie Zachodnim trzeba było zlikwidować pewnego oficera wywiadu brytyjskiego, który zrobił o jeden wypad na drugą stronę muru za dużo. Otworzył skrytkę w desce rozdzielczej peugeota, wyjął niewielki rewolwer kalibru 5,8 mm z krótką lufą i wsunął go do kieszeni marynarki. Uruchomił silnik, wyjechał na ulicę, zawrócił na najbliższym skrzyżowaniu i podjechał do zatoczki przed sklepem. Wykorzystał wolne miejsce, z którego przed chwilą wycofało się błękitne ferrari, i zaparkował samochód. Wejście do salonu z wyrobami skórzanymi miał teraz bezpośrednio po lewej stronie, jakieś dziesięć metrów od drzwi pojazdu. Początkowo chciał zaczekać w peugeocie i w ciągu kilku sekund dogonić kobietę po jej wyjściu ze sklepu, ale gęstniejący tłum przechodniów nasuwał obawy, że może stąd nie zauważyć wychodzącej pani Courtland. Wysiadł zatem z wozu, bez pośpiechu podszedł do witryny salonu i zaczął oglądać wystawione towary. Bez przerwy jednak kątem oka obserwował drzwi sklepu, znajdujące się zaledwie parę kroków od niego. Minęło dalszych osiemnaście minut, kiedy elegancko ubrany zabójca nieoczekiwanie ujrzał tuż za szybą twarz sprzedawcy, spoglądającego na niego z zainteresowaniem znad starannie ułożonych na wystawie towarów. Uśmiechnął się nerwowo i wzruszył ramionami. W chwilę

później młody sprzedawca wyszedł na ulicę i zagadnął: – Zwróciłem uwagę, monsieur, że od dłuższego czasu przygląda się pan naszym wyrobom. Pomyślałem, że mógłbym w czymś pomóc. – Jeśli mam być szczery, czekam na pewną osobę, która się spóźnia. Umówiliśmy się właśnie przed tym sklepem. – Bez wątpienia chodzi o kogoś z naszych stałych klientów. Czemu nie wejdzie pan do środka? Tutaj słońce praży niemiłosiernie, jest gorąco jak w piecu. – Dziękuję, chętnie. Były oficer Stasi ruszył za młodym sprzedawcą w stronę wejścia. – Może obejrzę proponowane przez Was buty – rzekł nienaganną francuszczyzną. – Ręczę, że lepszych nie znajdzie pan w całym Paryżu. Jeśli będę mógł w czymś pomóc, proszę mnie zawołać. Niemiec zaczął chodzić między regałami, ale zaraz przystanął. Zaczął się kolejno przyglądać wszystkim kobietom w sklepie, które bądź to siedziały, przymierzając buty, bądź przebierały w jakichś drobiazgach. Nigdzie jednak nie było pani Courtland! Dopiero teraz zrozumiał, dlaczego agenci francuscy tak szybko odjechali sprzed sklepu. Niemal godzinę wcześniej musieli odkryć to, o czym on miał okazję się przekonać dopiero teraz. Żona amerykańskiego ambasadora wymknęła się śledzącym ją mężczyznom! Ale dokąd mogła pójść? Kto jej pomógł niepostrzeżenie wyjść ze sklepu? Na pewno ktoś z personelu.

– Monsieur? – zawołał sprzedawcę, stojąc przed regałem pełnym wypolerowanych do połysku wysokich butów. – Czy mogę pana prosić na chwilę? – Słucham – rzekł tamten, zbliżając się z przyjaznym uśmiechem na twarzy. – Czyżby znalazł pan coś, co przypadło panu do gustu? – Niezupełnie, chciałem zadać panu jedno pytanie. Muszę na wstępie przeprosić, że nie byłem z panem całkiem szczery na ulicy. Widzi pan, jestem urzędnikiem z Quai d’Orsay i otrzymałem zadanie obserwowania pewnej Amerykanki, że tak powiem, dyskretnego chronienia jej przed niebezpieczeństwami Paryża. Jak już wspomniałem, dawno temu powinna być na ChampsElysees, zdecydowanie za bardzo się spóźnia. Dopiero teraz przyszło mi do głowy, że być może przyjechała wcześniej, weszła do tego salonu i wyszła, nie zauważona przeze mnie. – Jak wygląda ta kobieta? – Średniego wzrostu, dość atrakcyjna, około czterdziestki. Ciemna blondynka. Powiedziano mi, że będzie ubrana w letnią garsonkę, zdaje się jasnoróżową, na pierwszy rzut oka bardzo drogą. – Proszę się rozejrzeć, monsieur. Co druga kobieta znajdująca się obecnie w sklepie odpowiada temu rysopisowi. – Niech mi pan powie, czy ona mogła wyjść stąd inną drogą? Czy są tu jakieś tylne drzwi? – To byłoby dość niezwykłe. Dlaczego miałaby wychodzić ze sklepu przez zaplecze?

– Nie wiem – odparł Niemiec, z trudem pohamowując wybuch wściekłości. – Zapytałem tylko, czy jest tu inne wyjście. – Niech pomyślę. – Sprzedawca zmarszczył brwi i odwrócił głowę. – Chyba była tu jakaś dama w jasnoróżowej garsonce, ale nie zwracałem na nią zbytniej uwagi, zajęty obsługą księżnej Levoisier, naszej uroczej, lecz niezwykle wymagającej klientki. Zabójca nie umiał zdecydować, jak postąpić. Wiedział, że w salonie hasłem kontaktowym jest imię Andre, obawiał się jednak zbyt natarczywie wypytywać sprzedawcę, bo wiadomość o tym mogła trafić do zwierzchników w Bonn. Z drugiej zaś strony, jeśli żona ambasadora nadal przebywała na zapleczu bądź została zabrana w jakieś inne miejsce, musiał koniecznie się o tym dowiedzieć. Frau Courtland wyszła z ambasady bez żadnej obstawy, nie skorzystała ze służbowego auta, nie towarzyszył jej ochroniarz. Okoliczności do wykonania wyroku były wręcz idealne i mogły się nie powtórzyć przez dłuższy czas. Na taką okazję zwykle czekało się po kilka dni. A on przecież nie mógł sobie pozwolić na zwłokę. – Jeśli wolno… – rzekł do sprzedawcy – ponieważ przyszedłem tu w sprawie służbowej, do której nasze władze przykładają sporą wagę, proszę mi powiedzieć, czy Andre znajduje się gdzieś w pobliżu. – Wielkie nieba! Znowu to samo? Andre cieszy się dzisiaj niezwykłą popularnością, ale zaręczam, że nie ma

tu nikogo o tym imieniu. Wiem, że kierownik salonu, monsieur Rambeau, przyjmuje wiadomości dla jakiegoś Andre, lecz niestety, on już wyszedł. – Cieszy się dzisiaj… popularnością? – powtórzył oszołomiony Niemiec. – Nie inaczej – odparł sprzedawca i ściszając głos wyjaśnił: Jesteśmy przekonani, że Andre to kochanek pana Rambeau. – Ale powiedział pan, że cieszy się popularnością… zwłaszcza dzisiaj… – Tak. Przed kilkoma minutami pewna młoda dama, tak zbudowana, że warto by dla niej popełnić nawet zbrodnię, również zostawiła wiadomość dla Andre. – Co to za wiadomość? Proszę pamiętać, że jestem tu służbowo. – Wątpię, czy nasze władze naprawdę interesują się takimi rzeczami. To dość niegroźna, a raczej nawet śmieszna konspiracja, jeśli tylko moje przypuszczenia są prawdziwe. – Jakie znów przypuszczenia? – Że nazwy miast i krajów w tych przekazywanych informacjach są tylko hasłami kontaktowymi. – Jakimi hasłami? – Mówiąc ściśle, nazwami hoteli. „Zadzwoń do Londynu” oznacza, zapewne hotel „Kensington” albo „d’Angleterre”. „Zadzwoń do Madrytu” to hasło kontaktowe hotelu „Esmeralda”. Natomiast „zadzwoń do SaintTropez” oznacza chyba spotkanie w hotelu „SaintPeres”. Domyśla się pan reszty?

– Nie mam zielonego pojęcia, o czym pan mówi. – O spotkaniach kochanków, monsieur. Pokoje hotelowe to niezwykle dogodne miejsca, gdzie nieznajomi o gustach odmiennych od powszechnie akceptowanych mogą się swobodnie spotykać. – Więc jaka to była wiadomość, jeśli łaska?! – Łatwa do rozszyfrowania. Chodziło o hotel „Abbaye SaintGermain”. – Co… – Nie rozumie pan? Germain to odpowiednik Germanii, Niemiec… – Co… – Tak brzmiała ta ostatnia wiadomość dla Andre: „Zadzwoń do Berlina”. Niemiec rozszerzonymi oczyma przez chwilę spoglądał na uśmiechniętego sprzedawcę, wreszcie odwrócił się na pięcie i bez słowa wyszedł ze sklepu.

ROZDZIAŁ 25 Karin de Vries i Drew Latham zamieszkali razem w hotelu „Normandie”. – Chcemy przede wszystkim zaoszczędzić wydatków Departamentowi Stanu, pułkowniku, a co za tym idzie wszystkim amerykańskim podatnikom. Nalegam, żeby pan to zaakceptował! – Przestań mnie karmić tymi bzdurami. Przypominasz mi ubranego na żółto matadora. Jeśli chcesz dalej paradować w tym mundurze i jasnoblond lokach, to może lepiej idź od razu na tor wyścigów konnych i stań na środku podczas rozgrywania derby. Mam ochotę powiadomić służby hotelowe, że jesteście parą nieokrzesanych włamywaczy komputerowych, z którymi musimy współpracować, tylko nikt nie może Was znieść. Stanley Witkowski bezceremonialnie przerwał połączenie; bardzo nie lubił, gdy się go stawia przed faktem dokonanym. Teraz, późnym popołudniem, Drew siedział przy biurku i po raz kolejny czytał rozszyfrowany meldunek, który jego starszy brat wysłał do Londynu zaraz po ucieczce z doliny Bractwa, a którego kopię za namową Karin kazał sobie dostarczyć do hotelu. Tajemnicza lista Harry’ego Lathama wciąż kryła w sobie wiele zagadek. – On sam nie był pewien – oznajmił Drew – podkreślając odpowiednie zdanie w tekście meldunku – nigdy nie twierdził, że ta lista to bezsporny dowód. Posłuchaj tego: „Dostarczyłem Wam materiał, a teraz

Waszym zadaniem jest jego weryfikacja – To znaczy, że miał chyba poważne wątpliwości co do autentyzmu dokumentu. – Może nie takie poważne; liczył się z tą możliwością, choć nie uznawał jej za wielce prawdopodobną. Kiedy tylko pojawiły się zastrzeżenia, że być może został podpuszczony, wściekł się jak diabli. Posłuchaj: „Po co mieliby to robić? Byłem dość znaczącą postacią w strukturze organizacji. Całkowicie mi ufali.” – Pamiętam, że tak samo kipiał wściekłością, kiedy mu przekazałam, że Bractwo dysponuje jego pełnymi aktami personalnymi. – Do nas obojga miał o to pretensje. A niedługo potem, kiedy go zapytałem, kim właściwie jest ten Kroeger, powiedział coś, co zapamiętam chyba do końca życia: „Nie jestem przekonany, czy powinienem Ci o tym mówić. Zwróć się do Lassitera”. Już wtedy doznawał rozdwojenia jaźni, raz był sobą, kiedy indziej wcielał się w Alexandra Lassitera. Było mi tak ciężko… – Wiem, kochany, ale to już minęło. Harry zaznał wiecznego spokoju. – Mam taką nadzieję. Nie jestem zbyt religijny… mówiąc szczerze nie lubię żadnej religii. W przeszłości zbyt wiele okrucieństwa dopuszczano się w imię takiego czy innego Boga, weź chociażby Czyngischana. Lecz jeśli śmierć można traktować dosłownie jako „wieczny odpoczynek”, to gotów jestem się o to modlić, i dla Harry’ego, i dla siebie.

– W dzieciństwie nigdy nie chodziłeś do kościoła? – Pewnie, że chodziłem. Mieszkaliśmy w Indianie, matka była prezbiterianką i regularnie czytywała akademickie pisma wydawane w Nowej Anglii. Twierdziła stanowczo, że obaj powinniśmy regularnie chodzić do kościoła, co najmniej do szesnastego roku życia. Ja wytrzymałem do dwunastego, ale Harry przestał bywać na kazaniach już w wieku dziesięciu lat. – I matka nie protestowała? – Beth za wszelką cenę unikała jakichkolwiek konfliktów. Chyba że chodziło o naszą farmę albo traktor, bo wtedy potrafiła walczyć jak lwica. <. – A co na to Wasz ojciec? – To zupełnie inna historia. – Latham obrócił się na krześle w jej stronę i uśmiechnął szeroko. – Którejś niedzieli mama obudziła się z gorączką i poprosiła ojca, żeby zawiózł nas na nabożeństwo, zapominając chyba, że on nigdy przedtem nie był w kościele. Oczywiście, stary pomylił drogę, chociaż obaj mówiliśmy mu, jak ma jechać. W końcu zatrzymał wóz i powiedział: „Mam dość, wysiadajcie tutaj. To ostatecznie żadna różnica i dzisiaj wyjątkowo możecie posłuchać kazania innego księdza”. Dowcip polegał na tym, że zatrzymał się nie przed tym kościołem, co trzeba. – Najważniejsze, że jednak zawiózł Was na nabożeństwo do kościoła. – Niezupełnie. To była synagoga. Oboje wybuchnęli śmiechem. W tym samym momencie zadzwonił telefon.

Drew podniósł słuchawkę. – Tak? – To ja, Moreau. – Masz jakieś wieści o swojej sekretarce? To znaczy… czy znaleźliście już winnego jej śmierci? – Przepadł bez śladu. Moja żona jest załamana, zajęła się organizacją pogrzebu. Nigdy sobie nie wybaczę, iż kiedykolwiek podejrzewałem Monique. – Nie pogrążaj się w rozpaczy – rzekł Latham. – To w niczym nie pomaga. – Tak, wiem. Na szczęście są pewne rzeczy, które mnie pochłaniają bez reszty. Otóż żona Waszego ambasadora zdecydowała się nawiązać kontakt. Jakąś godzinę temu podjechała pod ekskluzywny sklep z wyrobami skórzanymi przy ChampsElysees, odprawiła taksówkę, po czym zniknęła. – Sklep z wyrobami skórzanymi? – Tak. Sprzedają tam ekwipunek do konnej jazdy, siodła, buty… Ten salon cieszy się sporą renomą, zwłaszcza słynie z doskonałego obuwia… – Nawiązała kontakt przez szewca?! – No cóż… Można to i tak nazwać. – Jedną z rzeczy, którą znaleźliśmy przy zabitym naziście biorącym udział w zamachu na moje życie – przerwał mu Latham – było pokwitowanie na odbiór butów oddanych do reperacji, wystawione na imię Andre. – Gdzie jest to pokwitowanie? – Witkowski je zabrał.

– Zaraz kogoś po nie wyślę. – Mówiłeś przecież, że wolisz nie wysyłać swoich agentów do ambasady. – Ale sytuacja byłaby dla mnie kłopotliwa tylko wtedy, gdybym musiał udzielać wyjaśnień. – To chyba nie musisz się o nic martwić. Stanley ma przysłać samochód służbowy, którym Karin pojedzie do lekarza. Zadzwonię do niego i powiem, żeby dał to pokwitowanie jednemu z żołnierzy eskorty… – Drew odchylił głowę do tyłu i zacisnął powieki, widocznie gorączkowo usiłując sobie coś przypomnieć. – Powiedziałeś, że pani Courtland zniknęła? – Weszła do sklepu, ale z niego nie wyszła. Moi ludzie uważają, że przewieziono ją w jakieś bezpieczne miejsce. Znaleźli tylne wyjście z salonu, za którym znajduje się niewielki, spokojny parking. – Może to mylny trop, Claude, ale przy tym faszyście w Lasku Bulońskim znaleźliśmy coś jeszcze: kartę wolnego wstępu do lunaparku gdzieś na przedmieściach miasta. – To dość nietypowe dla człowieka tego pokroju… – Pomyśleliśmy tak samo – odparł szybko Latham. – Mieliśmy to sprawdzić, zarówno lunapark, jak i sklep z obuwiem, kiedy niespodziewanie cały arsenał w Magazynach Avignon stanął w ogniu. To nas zmyliło. – I myślisz, że teraz mogli ją zabrać do tego wesołego miasteczka? – Powtarzam, że to może być mylny trop, ale sam zauważyłeś, iż karta wolnego wstępu do lunaparku,

schowana w portfelu najemnego faszystowskiego zabójcy, daje do myślenia. – Na pewno trzeba to sprawdzić – przyznał Moreau. – Skontaktuję się z Witkowskim, już niedługo ma przysłać ten samochód po Karin. Jak tylko przyjedzie, będę miał w ręku oba dokumenty, kwit i darmowy bilet. Tymczasem wybierz któryś z samochodów służbowych i przyślij tu swoich ludzi, niech czekają przed bocznym wyjściem z hotelu. – Zrobi się. Masz jakiś pistolet? – Nawet dwa, bo wczoraj wieczorem nie oddałem Stanleyowi służbowej broni sierżanta Alana Reynoldsa. Był na mnie tak wściekły za to, że odważyłem się wyjść na ulicę, iż myślałem, że zaraz włoży rękawiczki i zastrzeli mnie z zimną krwią, obarczając winą Reynoldsa. – Dobra, zajmę się wszystkim. Wybiorę Ci też do obstawy kogoś dobrego. A bientót. – Pospiesz się. Drew odłożył słuchawkę i odwrócił się do Karin, która z kwaśną miną stała przy kanapie, czekając, aż skończy rozmowę. – Dzwonię do pułkownika. Chcesz mu coś przekazać? – Nie, ale chcę pojechać z Tobą. – Daj spokój, przecież masz umówioną wizytę u lekarza. Myślisz, że niczego nie zauważyłem w nocy? Wiem, że po cichu wstałaś z łóżka, poszłaś do łazienki i siedziałaś tam bardzo długo. Włączyłem lampkę i dostrzegłem ślady krwi na Twojej poduszce. Później zwróciłem uwagę, że zmieniałaś opatrunek. Chyba nieźle

krwawiłaś. – To nic wielkiego… – Wolałbym to usłyszeć z ust lekarza. Gdyby zresztą naprawdę nie było to nic wielkiego, nie nosiłabyś prawej ręki zgiętej w łokciu i przyciśniętej do brzucha, jakby przestała działać grawitacja. Składasz dłonie do modlitwy, czy też nie mogłaś prawidłowo zabandażować sobie ręki? – Jesteś cholernie spostrzegawczy. – Bardzo Cię boli? – Tylko czasami odczuwam gwałtowne nawroty bólu. Prawdopodobnie przez Ciebie. – To najmilsza rzecz, jaką ostatnio słyszałem. – Latham wstał od biurka, podszedł do Karin i przytulił ją do siebie. – Mój Boże, jak to cudownie, że Cię znalazłem. – Ale miało to miejsce na ulicy dwukierunkowej, kochanie. – Żałuję, że nie potrafię się pięknie wyrażać, nie umiem Ci powiedzieć, co naprawdę czuję. Mam niewielkie doświadczenie, a już na pewno w tego typu wyznaniach. Chyba nie powinienem Ci tego mówić. – Nie ma się czego wstydzić. Jesteś dorosłym mężczyzną, a nie jakimś gówniarzem. Pocałuj mnie. Pocałowali się gorąco i namiętnie, ale gdy tylko zaczęło w nich wzbierać pożądanie, jak należało tego oczekiwać, zadzwonił telefon. Może jednak odbierzesz, oficerze Latham – rzekła Karin, delikatnie odsuwając się od niego i zaglądając mu w oczy. – Ktoś za wszelką cenę usiłuje nas powstrzymać. To pewnie coś pilnego. – Czy przez ten mundur stałem się od razu generałem? zapytał Drew, który

tym razem był ubrany po cywilnemu. – A jeśli nawet tak, to ten łobuz, który nam przeszkadza, powinien na najbliższe pięćdziesiąt lat wylądować w Leavenworth. Podszedł do biurka i odebrał telefon. – Słucham. – Gdybyś naprawdę znajdował się pod moimi rozkazami – rzekł bez ogródek pułkownik Witkowski – spędziłbyś resztę swojego życia w Leavenworth za uchybienia w obowiązkach służbowych. – Pomyślałem dokładnie to samo, tylko w stosunku do Ciebie. Na szczęście od pewnego czasu jestem cywilem. – Zamknij się. Przed chwilą rozmawiałem z Moreau. Pytał, czy powiedziałeś mi o karcie wstępu do lunaparku. – Właśnie miałem dzwonić, ale musiałem iść do łazienki… – Dziękuję – szepnęła de Vries. – Nie chrzań! – przerwał mu pułkownik. – Samochód jest już w drodze, przekazałem sierżantowi oba te papierki. Żałuję, że nie mogę pojechać z Wami, ale Sorenson kazał mi siedzieć na miejscu. Próbujemy przygotować wszystko na powrót Courtlanda. – Jak on przyjął nowiny? – A jak Ty byś je przyjął, gdyby Karin okazała się wtyczką faszystów? – Wolę o tym nie myśleć. – Courtland zniósł to dzielnie. Był wstrząśnięty, ale nie oponował. Wesley to stary wyga, zna się na swojej robocie. Nie ściągałby go na rozmowę, gdyby nie miał w zanadrzu wystarczająco udokumentowanych wniosków

i nie był przygotowany na odparcie wszelkich argumentów. – Mówisz dziwnym językiem, ale rozumiem. – Najważniejsze, że ambasador zgodził się z nami współpracować. Obiecał, iż odegra swoją rolę. – Może lepiej było wynająć tego aktora, Villiera. Wyobrażam sobie, jakie serdeczne powitanie czeka go jutro wieczorem, kiedy zostanie z żoną sam na sam. – Właśnie nad tym usilnie pracujemy. Courtlanda przeraża perspektywa domowego zacisza w towarzystwie żony, więc przygotowujemy dla niego mnóstwo pilnych, nie cierpiących zwłoki spraw. – Nieźle. Jak nazbieracie tego wystarczająco dużo, to może się udać. – Musi. A jak się miewa Twoja przyjaciółka? – Notorycznie mnie okłamuje. Dokuczają jej bóle ręki i stara się to za wszelką cenę ukryć. – Jak prawdziwy żołnierz. – Jak prawdziwe dziecko. – Samochód podjedzie mniej więcej za dziesięć minut. Zaczekaj, aż obstawa wejdzie na górę, dopiero potem sprowadź dziewczynę do holu. – Zrobi się. – Pomyślnych łowów. – Wolałbym, aby przyniosły jakiś skutek. * * * Latham, ubrany w szare spodnie i sweter, wsunął się na tylne siedzenie kuloodpornego wozu Deuxieme i wręczył

Moreau pokwitowanie na odbiór butów oraz darmową kartę wstępu do lunaparku. – To mój bliski współpracownik, Jacques Bergeron – powiedział szef biura, wskazując siedzącego z przodu mężczyznę; Drew uścisnął mu dłoń. – A naszego kierowcę chyba już poznałeś dodał Moreau. Agent siedzący za kierownicą odwrócił się do Lathama. – Bonjour, monsieur. Drew natychmiast poznał człowieka, który uratował mu życie na avenue Gabriel, niemal siłą wpychając go do samochodu na kilka sekund przed tym, jak seria z karabinu maszynowego roztrzaskała przednią szybę. – Oczywiście, to Francois – rzekł Drew i witając się z kierowcą, dodał: – Nigdy nie zapomnę, co dla mnie uczyniłeś. Już bym nie żył, gdybyś… – Tak, tak – przerwał mu Moreau. – Wszyscy czytaliśmy raport, w którym obszernie rozpisywał się o swoich mężnych czynach. Ale później przez cały dzień musieliśmy go uspokajać, taki był roztrzęsiony. – C’est mer de – syknął Francois, uruchamiając silnik, po czym kurtuazyjnie przeszedł na angielski: – Czy chodzi o ten lunapark, na który już wcześniej zwróciliśmy uwagę, panie dyrektorze? – Tak, to gdzieś w IssylesMoulineaux. Ile czasu zajmie nam dojazd? – Jak się wydostaniemy na me de Vaugirard, to stamtąd nie więcej niż dwadzieścia minut. Ale przedtem trzeba się przedrzeć przez miasto.

– Tylko postaraj się złamać jak najmniej przepisów, Francois. Byłbym niezmiernie wdzięczny, gdybyśmy wcześniej się nie rozbili i nikogo nie rozjechali. Ale chciałbym jak najszybciej znaleźć się na miejscu. To, co nastąpiło później, można oglądać jedynie w tandetnych filmach telewizyjnych, w których zamiast aktorów pierwszoplanowe role grają ryczące pojazdy ogarnięte szałem samozagłady. Samochód nie tylko przeskakiwał z jednego pasa na drugi, zaledwie o centymetry mijając inne wozy, ale dwukrotnie, chcąc uniknąć zdawałoby się pewnej kolizji, Francois wjeżdżał nawet na chodnik, zmuszając obecnych tam ludzi do ratowania się ucieczką. – Jezu! Tylko patrzeć, jak wszyscy wylądujemy w areszcie jęknął przerażony Latham. – To mogłoby nawet być zabawne, ale nie mamy czasu odparł Moreau.: Nasze samochody mają tak podrasowane silniki, że nie dogoni nas żaden wóz policyjny w Paryżu. Zresztą moglibyśmy włączyć syrenę, ale jej dźwięk jedynie wywołuje większe zamieszanie i najczęściej staje się przyczyną wypadku, a tego musimy unikać. – Ten facet, chyba postradał zmysły! – Francois ma wiele zalet, ale przede wszystkim niezwykły talent do prowadzenia pojazdów. Podejrzewam, że zanim wstąpił na służbę w biurze, pełnił rolę kierowcy w kilku napadach na banki czy coś w tym rodzaju. – Mogłem go podziwiać parę dni temu, na avenue Gabriel. – Więc teraz nie narzekaj. Po trzydziestu dwóch

minutach, kiedy już wszyscy – zarówno Drew, jak i Jacques, a nawet Moreau – mieli czoła zroszone potem, Francois zatrzymał wóz przed wejściem do „le Parc de Joie”, silnie konkurencyjnego dla Eurodisneylandu, nie tylko z powodu cen, lecz również dlatego że był to lunapark francuski. Ale mówiąc szczerze, oferował jedynie kiepskie namiastki wielkich atrakcji Disneylandu. Był zresztą typowym wesołym miasteczkiem, z karykaturalnymi tekturowymi postaciami stojącymi przed wejściem do każdego pawilonu czy stanowiska, między którymi wiły się błotniste, zaśmiecone ścieżki. O tym, że na razie dzielnie stawiał czoło rozreklamowanej amerykańskiej konkurencji, świadczyły głównie chóralne, głośne okrzyki roześmianych i podekscytowanych dzieci. – Jest tu jeszcze drugie wejście, panie dyrektorze – odezwał się kierowca – po przeciwnej stronie parku. – Znasz to miejsce, Francois? – Tak, panie dyrektorze. Kilka razy przyjeżdżałem tu ze swoimi córeczkami. Jesteśmy przy bramie północnej. – Może skorzystajmy z tej wejściówki i przekonajmy się, jak zareagują – podsunął Drew. – Nie – odparł szef Deuxieme Bureau. – Może później, w ostateczności spróbujemy z niej skorzystać… Jacques, pójdziesz razem z Francois. Udawajcie ojców poszukujących swoich żon i dzieci. Monsieur Latham i ja wejdziemy z przeciwnej strony. Francois, gdzie proponujesz się spotkać? – W samym środku lunaparku stoi największa karuzela.

Zwykle panuje tam największy ścisk, a krzyki i piski zagłuszą każdą rozmowę. – Obaj widzieliście fotografię madame Courtland, prawda? – Oczywiście. – W takim razie rozdzielcie się za bramą i zacznijcie jej szukać. Monsieur Latham i ja uczynimy to samo. Spotkamy się przy największej karuzeli za pół godziny. Gdyby któryś z Was ją odnalazł, niech zaalarmuje pozostałych przez krótkofalówkę, wtedy wszyscy ruszymy we wskazane miejsce. – Ale ja nie mam krótkofalówki – zaoponował Drew. – Już masz – rzekł Moreau, wyciągając zapasowy nadajnik z kieszeni marynarki. Madame Courtland wprowadzono do niewielkiego pawilonu przy południowym ogrodzeniu parku zajmującego obszar trzech hektarów. W pierwszym pomieszczeniu za drzwiami panował nieopisany bałagan, wszystkie ściany były oklejone starymi, brudnymi plakatami – nie zadano sobie nawet trudu, żeby je równo rozmieścić. Na dwóch biurkach i długim blacie także piętrzyły się stosy wielobarwnych tablic i transparentów, upaćkanych plamami po kawie i upstrzonych popiołem z papierosów. Trzy osoby pracowały przy ręcznym powielaczu, dwie podstarzałe, mocno umalowane kobiety w głęboko wyciętych strojach tancerek oraz dziwacznie ubrany młodzieniec w zabłoconych na dole, jaskrawopomarańczowych spodniach i jasnobłękitnej

bluzie. Skołtuniona broda zakrywała mu niemal pół twarzy. We frontowej ścianie znajdowały się cztery małe okienka, ale były umieszczone na tyle wysoko, że nikt z zewnątrz nie mógł zajrzeć do środka. Terkot ogromnego wentylatora pod sufitem jak gdyby naśladował rytmiczne stukanie powielacza. Janinę Clunes Courtland ogarnęło zdumienie. W porównaniu z tą graciarnią salon wyrobów skórzanych wydawał jej się luksusowym pałacem. Niemniej w tym wilgotnym, brudnym baraku musiał rezydować zwierzchnik łącznika, jakim był kierownik sklepu przy ChampsElysees. Zawahała się, lecz szybko ogarnął ją spokój, kiedy zauważyła wysokiego mężczyznę w średnim wieku, który wyrósł przed nią jak spod ziemi – dopiero po chwili zauważyła wąskie drzwi po lewej stronie. Zwróciła też uwagę, że nieznajomy jest dość porządnie ubrany – miał na sobie czyste niebieskie dżinsy i beżową szwedkę, pochodzącą zapewne z któregoś sklepu odzieżowego w SaintHonore, a pod szyją elegancką i drogą apaszkę, chyba z salonu Hermesa. Mężczyzna dał ręką znak, żeby poszła za nim. Za drzwiami ciągnął się wąski, tonący w półmroku korytarz wiodący do kolejnych drzwi, po prawej stronie. Mężczyzna w sportowym ubraniu wystukał na klawiaturze zamka elektronicznego cyfrowy szyfr, pchnął drzwi i wszedł do środka. Janinę wkroczyła za nim do pokoju tak odmiennego od pierwszego pomieszczenia, jak restauracja w hotelu „Ritz” różni się od kuchni w podrzędnym barze. Na ścianach pokrytych boazerią wisiały autentyczne obrazy impresjonistów, kanapa i fotele

były obite prawdziwą skórą, a w stojącym pod przeciwległą ścianą dużym, lustrzanym barku dostrzegła komplet kryształowych kieliszków i karafkę „Baccarata”. Pomyślała, że jest to gabinet kogoś bardzo ważnego. – Willkommen, Frau Courtland – odezwał się mężczyzna; głos miał ciepły i miękki. – Jestem Andre – dodał po angielsku. – Pan mnie zna? – Oczywiście, przecież posłużyła się pani dwukrotnie moim imieniem jako hasłem wywoławczym i w dodatku podała hasło uzupełniające z tego tygodnia, Catbird. Spodziewaliśmy się nawiązania kontaktu przez panią już od kilku tygodni. Proszę usiąść. – Dziękuję. Janinę zajęła miejsce W fotelu stojącym przy biurku, mężczyzna usiadł w sąsiednim, tuż obok niej. – Czekałam na sprzyjające okoliczności. – Domyślaliśmy się tego. Oddaje nam pani nieocenione przysługi, regularnie wysyłając do Berlina swoje meldunki. Dzięki pani informacjom o wszystkich psach wartowniczych, czuwających w Paryżu i Waszyngtonie, mogliśmy zyskać nad nimi przewagę. Jesteśmy za to niezmiernie wdzięczni. – Zawsze się zastanawiałam, Herr Andre, dlaczego kontaktujemy się przez Berlin, a nie przez Bonn. – Bonn to małe miasto, nicht warl Natomiast w Berlinie panuje straszny zamęt. Ścierają się różne interesy, narasta chaos, a po upadku Muru Berlińskiego mamy w dodatku wielką falę emigrantów. Znacznie łatwiej stamtąd kierować tak wielką siatką. Poza tym fundusze

deponujemy w Szwajcarii i w razie potrzeby przelewamy je do banków niemieckich, a w tak dużym mieście, przez którego sieć komputerową przepływają dziennie miliony marek, prościej jest dokonać niepostrzeżenie jakichkolwiek operacji finansowych. – Zatem moja praca jest doceniana? – zapytała żona ambasadora. – Nadzwyczaj wysoko. Jakżeby mogło być inaczej? – Nie wiem. Po prostu uważam, że po tylu latach działalności w konspiracji powinnam w końcu zostać przeniesiona do Bonn. Zajmuję w tej chwili takie stanowisko, że mogłabym chyba być stokroć bardziej przydatna. Mój mąż jest przecież jednym z najważniejszych ambasadorów amerykańskich w Europie. Mam dostęp do wszelkich planów, jakie wrogowie układają przeciwko nam. Chciałabym po prostu usłyszeć od naszego Fuhrera, że ponoszone przeze mnie każdego dnia ryzyko będzie mi wynagrodzone. Czyżbym żądała zbyt wiele? – Ależ skąd, gnadige Frau. Jestem tylko Andre, daleko mi do ambasadora, ale kieruję jednym z najważniejszych punktów kontaktowych w Europie. Potrafię jednak przyjąć wszystko na wiarę. Dlaczego pani to nie wystarcza? – Ponieważ ja jeszcze nigdy nie widziałam faterlandu! Czy pan potrafi to zrozumieć? Przez całe życie, od wczesnego dzieciństwa, byłam szkolona i wykonywałam zadania w najściślejszej tajemnicy, a robiłam to z jednego tylko powodu, o którym nie wolno mi nikomu wspomnieć.

Starałam się jak najlepiej wypełniać obowiązki i nawet najlepszym przyjaciołom nie zdradziłam, czym się w życiu kieruję. Zasłużyłam na to, żeby wreszcie wyjść z konspiracji. Mężczyzna o imieniu Andre przez chwilę uważnie się jej przyglądał. – Tak, to prawda, Frau Courtland. Na pewno pani zasłużyła. Dziś wieczorem. zadzwonię do Bonn, A teraz,. nawiązując do sprawy najważniejszej, proszę mi powiedzieć, kiedy ambasador wraca do Paryża. – Jutro. * * * Drew lawirował między grupkami rodziców z dziećmi, głównie matek uganiających się za swymi pociechami, które z kolei, z głośnym śmiechem, piskami i okrzykami biegały za innymi dziećmi – od jednej atrakcji do drugiej. Rozglądał się uważnie, mierząc wzrokiem każdą kobietę w średnim wieku, czyli niemal każdą dorosłą osobę przebywającą na terenie lunaparku. Od czasu do czasu unosił krótkofalówkę do ucha, jakby się obawiał, że w tym gwarze nie usłyszy cichego popiskiwania, oznaczającego, że któryś z mężczyzn zauważył panią Janinę Clunes Courtland. Ale wiadomość nie nadchodziła. Spacerował więc dalej rozdeptanymi ścieżkami, mijając wielkie postacie z kartonu, wszystkie z wymalowanymi szerokimi uśmiechami, które miały zachęcić gości do opłacenia wstępu i zajrzenia do tego czy innego pawilonu. Claude

Moreau wybrał nieco spokojniejszą okolicę, przypuszczając, że zarówno żona ambasadora, jak i jej przypuszczalny łącznik będą chcieli spokojnie porozmawiać z dala od ścisku i zgiełku. Dlatego też kręcił się wśród klatek ze zwierzętami, stanowisk wróżek i straganów z najróżniejszymi pamiątkami, gdzie pod daszkami z brezentu leżały całe stosy bawełnianych bluzek, proporczyków i plastikowych znaczków. Szef Deuxieme Bureau zaglądał ciekawie w każde mroczne przejście między stoiskami, mając nadzieję, iż dostrzeże jakiegoś mężczyznę lub kobietę, nie pasujących do tego otoczenia. Minęło już osiemnaście minut, a poszukiwania jak dotąd nie przyniosły rezultatu. Jego najbardziej zaufany współpracownik, Jacques Bergeron, niespodziewanie znalazł się w tłumie zdążającym do nowo otwartego po naprawie diabelskiego młyna, wznoszącego się mniej więcej na wysokość dwudziestu metrów. Zarówno w kolejce do wejścia, jak i w tłumie oczekujących przy ogrodzeniu rodziców zastanawiano się głośno, czy można oddawać dzieci na łaskę i niełaskę właścicieli lunaparku, których nie stać nawet na porządną konserwację urządzeń. W pewnej chwili Jacques zderzył się z jakimś brzdącem, a odskakując mu z drogi, potknął się i wylądował na ziemi, po czym dostał po głowie torebką matki pędzącej za synkiem. Usiadł, zasłaniając głowę rękoma, i w tej pozycji zaczekał, aż tłum wokół niego trochę zrzednie. On także nie dostrzegł nigdzie madame Courtland. Frangois, który w myślach wciąż z dumą powtarzał opinię szefa,

porównującego go do nieustraszonych kierowców uczestniczących w napadach na banki, od wejścia skierował się w stronę baraków stojących przy południowym ogrodzeniu terenu, gdzie mieściły się toalety, ambulatorium, wydział skarg i zażaleń, biuro rzeczy znalezionych, administracja oraz pokój przewodników wycieczek. Przechodząc obok dwóch tęgich, mocno umalowanych kobiet, mimowolnie wyłowił fragment ich rozmowy. – Więc co, do diabła, ktoś taki może robić w tym wesołym miasteczku? Zwróciłaś uwagę na tę różową garsonkę? Kosztowała pewnie tyle, że mnie by wystarczyło na prowadzenie domu przez rok. – Oni coś takiego nazywają rozrywkami pospólstwa, Charlotte. Uważają się za lepszych od nas, ale czasami muszą to sobie udowadniać. – Kupa łajna, nic więcej. A widziałaś białe pantofelki tej laluni? Na pewno były warte z pięć tysięcy, ani grosza mniej. Francois nie miał już żadnych wątpliwości, kogo obgadują te dwie baby. Pamiętał, że grupa prowadząca obserwację na ChampsElysees meldowała przez radio, iż pani Courtland ma na sobie jasnoróżową garsonkę i białe buty; a jej strój zapewne pochodzi z jakiegoś drogiego salonu mody. Zerknął pobieżnie na dwie kobiety, po czym udając, że pomylił drogę, zawrócił i bez pośpiechu ruszył w ich stronę. – Wiesz, co myślę? – rzekła szczuplejsza, mająca wiecznie niezadowolony wyraz twarzy. – Mogę się

założyć o mego nic niewartego męża, że ta lalunia to żona jednego z właścicieli tego obskurnego lunaparku. Bogaci to lubią. Taki teren można wykupić za grosze, obsługa też niewiele kosztuje, a dochody zbiera się na okrągło, dzień i noc. – Pewnie masz rację. Zresztą weszła do budynku zarządu, więc chyba musi być diabelnie bogata! Francois oddalił się od kobiet i skręcił w stronę szeregu baraków, gdzie mieściły się biura. Od razu zauważył przy jednym z wejść tabliczkę z napisem: „Zarząd parku”. Pawilon miał nie więcej niż osiem metrów długości, a od sąsiednich budynków oddzielały go wąskie przejścia. Maleńkie okna we frontowej ścianie były umieszczone wysoko, ale drzwi baraku natychmiast rzucały się w oczy – sprawiały wrażenie znacznie grubszych i masywniejszych od wszelkich pozostałych. Francois wyjął z kieszeni krótkofalówkę, wcisnął klawisz wywołania i podniósł urządzenie do twarzy. Niespodziewanie tuż za sobą usłyszał znajome głosy, wysokie, piskliwe okrzyki dzieci. – Papai Papai – Nolre perel C’est lui? – Francois, co Ty tu robisz? Odwrócił się szybko i zmarszczył brwi ze zdumienia na widok swoich dwóch córeczek i zbliżającej się za nimi żony. Kucnął, przytulił do siebie dziewczynki i z trudem dobywając głosu rzekł: – Mój Boże, Yvonne! A co Ty tutaj robisz? – Dzwoniłeś przecież, że wrócisz później i nie przyjdziesz na obiad, dlatego dałam się im namówić na

wizytę w lunaparku. – Papa, pojeździsz z nami na karuzeli? Prosimy, papa! – Moje drogie, papa jest tu przecież służbowo… – Służbowo? – spytała zdumiona Yvonne. – A niby co agenci Deuxieme mieliby tu do roboty? – Cicho! – Francois odwrócił się do nich tyłem i rzekł półgłosem do mikrofonu: – Namierzyłem obiekt w pobliżu południowego wyjścia. Czekam tutaj. Mam pewne kłopoty, jak pewnie zdążyliście się przekonać… – A chowając krótkofalówkę, powiedział: – Chodź, Yvonne. I Wy także, dziewczynki. Musimy stąd iść. – Dobry Boże, więc Ty wcale nie żartowałeś… – syknęła jego żona, ciągnąc obie córeczki ścieżką w kierunku wyjścia z wesołego miasteczka. – Daleko mi do żartów, moja droga. Dla dobra nas wszystkich wsiadajcie do samochodu i jedźcie z powrotem do domu. Później Wam wszystko wyjaśnię. – Non, papa! Dopiero co przyszłyśmy! – Trzeba powiedzieć: „dobrze, papa”, bo inaczej, gdy następnym razem będziecie chciały tu przyjechać, zabiorę Was na Sorbonę! Francois nie zauważył, że z baraku wyszedł jakiś młodzieniec w jaskrawopomarańczowych spodniach oraz błękitnej bluzie i zaczął im się badawczo przyglądać. Stał przy wejściu do biura i nerwowo paląc papierosa obserwował to hałaśliwe, najwyraźniej nieoczekiwane spotkanie rodzinne. W szczególności jego uwagę przyciągnął fakt, że mężczyzna trzyma w ręku krótkofalówkę, do której wcześniej powiedział kilka słów,

i ze zdumieniem złowił pytanie oszołomionej kobiety: „A niby co agenci Deuxieme mieliby tu do roboty?” Pospiesznie zdusił obcasem niedopałek i wszedł z powrotem do biura. Kiedy zadzwonił telefon, elegancko ubrany mężczyzna, który wcześniej przedstawił się jako Andre, uprzejmie przeprosił swojego gościa, wstał z fotela, podszedł do biurka i podniósł słuchawkę. – Tak? – rzucił, a następnie w milczeniu słuchał z uwagą przez jakieś dziesięć sekund, po czym rozkazał: – Przygotować samochód! Odłożył słuchawkę, obrócił się do żony ambasadora i zapytał: – Czy miała pani eskortę, madame? – Tak, przywieziono mnie tutaj z salonu przy ChampsElysees. – Chodzi mi o to, czy miała pani ochronę francuskich lub amerykańskich agentów? A może ktoś panią śledził? – Wielkie nieba! Oczywiście, że nie. Nikt z ambasady nie wie, dokąd pojechałam. – Ktoś jednak musiał panią śledzić. Proszę za mną. Jest tu podziemny tunel, którym wychodzi się bezpośrednio na parking. Szybko! I proszę uważać na stopnie. Po dziesięciu minutach ciężko dyszący Andre zjawił się z powrotem w swoim gabinecie. Usiadł za biurkiem, założył nogę na nogę i głośno odetchnął z ulgą. Po chwili telefon znów zadzwonił. – Słucham. – Włącz szyfrator! – rzucił rozmówca telefonujący z Niemiec. – Natychmiast! – Oczywiście – szepnął zdumiony Andre; wysunął

szufladę biurka i wcisnął ukryty w głębi przełącznik. Proszę mówić. – Twoja siatka działa coraz mniej wydajnie! – Nie sądzę. Czy coś się stało? – Prawie od godziny próbuję się z Tobą skontaktować, a udało mi się to dopiero wtedy, kiedy zagroziłem degradacją połowie naszych oficerów wywiadu w Paryżu! – Rzekłbym, że tak właśnie powinno być. To nie jest efekt niewydajności siatki. – Idiota! – Wypraszam sobie. Nie mam zamiaru wysłuchiwać… – Przestaniesz się czuć obrażony, kiedy usłyszysz, co mam do powiedzenia. – Słucham. – Żona ambasadora Daniela Courtlanda jedzie na spotkanie z tobą… – Już tu była i wyszła – przerwał mu zadowolony Andre. Wyprowadziliśmy ją tak, żeby nie dostrzegli tego ludzie, którzy ją śledzili. – Była śledzona?! – Na to wygląda. – Jak to możliwe? – Nie mam pojęcia, ale mieliśmy tu niezłe przedstawienie, w dość niezwykłym spotkaniu rodzinnym padła nawet nazwa Deuxieme. Wyprowadziłem panią Courtland podziemnym korytarzem i najdalej w ciągu pół godziny powinna bezpiecznie wrócić do ambasady amerykańskiej.

– Idiot! – wrzasnął rozkazodawca z Niemiec. – Nie wolno jej było pozwolić wracać do ambasady. Trzeba ją zlikwidować!

ROZDZIAŁ 26 Moreau, Bergeron oraz Latham niemal równocześnie dołączyli do Francois. Wszyscy czterej odeszli jakieś pięćdziesiąt metrów na zachód od południowego wejścia lunaparku i stanęli w miejscu wybranym przez szefa Deuxieme. Niewiele było tu gości, a w rozbitych nie opodal namiotach mieściły się toalety i szatnie pracowników wesołego miasteczka. – Tu możemy porozmawiać – rzekł Moreau, patrząc na kierowcę. – Mon Dieu, przyjacielu, cóż za fatalny zbieg okoliczności, że natknąłeś się tu na swą żonę z dziećmi. – Powinienem był wcześniej przygotować sobie na taką okoliczność jakieś wiarygodne wytłumaczenie. – Dziewczynki nie będą się do Ciebie odzywały pewnie przez tydzień, Francois – wtrącił Jacques, uśmiechając się ironicznie. Na pewno jesteś tego świadom. – Teraz mamy ważniejsze sprawy – odparł szybko Francois. – Mimowolnie stałem się świadkiem rozmowy dwóch kobiet… Kierowca pospiesznie zrelacjonował zasłyszane wieści. – Na pewno jeszcze tam jest, w budynku zarządu – zakończył. – Jacques, obejrzyj swoim fachowym okiem ten barak ze wszystkich stron. Najlepiej udawaj pijanego. Zdejmij marynarkę i krawat, potrzymam Twoje ubranie. – Wrócę za trzy, najdalej za cztery minuty. Agent

pospiesznie zdjął marynarkę i krawat, wypuścił ze spodni na wierzch połę koszuli i zataczając się ruszył niepewnym krokiem w stronę wyjścia, ale minął je i poszedł dalej wzdłuż ogrodzenia. – Jacques jest niezastąpiony w tej robocie – zauważył Moreau, z podziwem patrząc za odchodzącym. – Tym bardziej że w ogóle nie używa mocniejszych trunków, tylko wyjątkowo da się skusić na lampkę wina. – Być może w młodości nadużywał alkoholu – mruknął Drew. – Nie, od dawna cierpi na silną nadkwasotę. Zwykle wprawia w zakłopotanie ludzi z ministerstwa bądź z komisji parlamentarnych, jeśli przy okazji jakiejś kontroli idzie z nimi na obiad. Uważają go za tępego biurokratę. – Co zrobimy, jeśli żona Courtlanda zostanie w tym budynku? – zapytał Latham. – Sam się zastanawiam – rzekł Moreau. – Z jednej strony wiemy już, że tam weszła, co potwierdza Twoje podejrzenia, że w biurach lunaparku znajduje się punkt kontaktowy Bruderschaftu. Z drugiej zaś musimy postanowić, czy należy uświadamiać tutejszemu rezydentowi, że dowiedzieliśmy się o jego roli. Czy lepiej zachować cierpliwość i mieć biura pod obserwacją, aby się upewnić, kto korzysta z tego punktu kontaktowego, czy też wtargnąć tam siłą i go zlikwidować? – Wolałbym to drugie – powiedział Latham. – W przeciwnym razie będzie to tylko strata czasu.

Powinniśmy siłą wyciągnąć tą sukę i zmusić ją, żeby wszystko powiedziała. – Może to i kusząca perspektywa, Drew, ale dość niebezpieczna i raczej na pewno mało efektywna. Jeżeli naprawdę w tej ruderze na terenie lunaparku mieści się ważny punkt kontaktowy, za którego pośrednictwem możemy się dobrać do ich organizacji, a chyba obaj jesteśmy już o tym przekonani, to raczej nie należy tego niszczyć, bo wtedy już niczego nie da się odtworzyć, lecz spokojnie zaczekać i dowiedzieć się czegoś więcej. – Ja jednak uważam, że powinniśmy go zlikwidować. – I zaalarmować wszystkich neonazistów, rozsianych po całej Europie? Są lepsze sposoby, przyjacielu. Możemy założyć im podsłuch telefoniczny, wykradać przesyłane faksem depesze bądź też dostroić się do radiostacji krótkofalowej, jeśli z takiej korzystają. Można nawet spróbować podsyłać im fałszywe informacje, co stokrotnie bardziej by się nam opłaciło. Dodajmy do tego śledzenie każdego kroku żony Courtlanda i ciągłą, całodobową obserwację tego biura. Musimy bardzo uważnie planować każde posunięcie. – Jak typowy Francuz za dużo mówisz. – Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale po galijskich przodkach odziedziczyłem również sceptycyzm. – Prawdopodobnie masz rację, chociaż wolałbym, żeby było inaczej. Nie znoszę bezczynnego oczekiwania. – Twój brat został bestialsko zamordowany, Drew. Ja nie straciłem nikogo bliskiego. Na Twoim miejscu zapewne także bym się niecierpliwił.

– Ciekaw jestem, czy Harry czułby to samo? – Dziwne pytanie. Moreau popatrzył Lathamowi w oczy, zwracając uwagę na jego zamyślone, błądzące gdzieś w oddali spojrzenie. – De sangfroid – szepnął Drew. – Słucham? – Nie, nic takiego. – Latham zamrugał szybko, jakby chciał w ten sposób wrócić do rzeczywistości. – Myślisz, że Jacques znajdzie coś ciekawego? – Powinien zauważyć żonę ambasadora, jeśli to tylko możliwe – powiedział Francois. – Przynajmniej mam taką nadzieję, bo chciałbym jak najszybciej wrócić do domu. Moje dziewczynki zapłaczą się na śmierć, jeśli będą musiały siedzieć same z Yvonne… Przepraszam, panie dyrektorze. Nie chciałbym, aby moje osobiste sprawy rzutowały na zadania służbowe. Mam nadzieję, że nic złego się nie stało. To zdarzenie nie powinno mieć żadnych konsekwencji. – Nie musisz się tłumaczyć, Francois. Człowiek, który nie ma żadnego życia osobistego i jest całkowicie pochłonięty sprawami Deuxieme, traci perspektywę, co samo w sobie może być niebezpieczne. – Alors! – rzekł kierowca, spoglądając w stronę wyjścia z lunaparku. – Co się stało? – zapytał Moreau. – Ten dziwacznie ubrany facet, w pomarańczowych spodniach i błękitnej bluzie! – I co z tego? – zdziwił się Drew.

– Najwyraźniej kogoś szuka. Chodzi tam i z powrotem… Teraz zmierza w tę stronę, minął już bramę. – Rozdzielamy się! – rzucił pospiesznie szef Deuxieme. Trzej mężczyźni natychmiast ruszyli w różnych kierunkach. Brodacz w pomarańczowych spodniach szybkim krokiem poszedł wzdłuż ogrodzenia, od czasu do czasu zatrzymywał się i rozglądał wokoło. Francois dał nura między dwa najbliższe namioty, nie oglądając się na pozostałych. Po minucie dostrzegł, że brodaty pracownik lunaparku zawrócił i biegiem skierował się z powrotem w stronę wejścia do baraku oznaczonego tabliczką „Biura administracji”. Moreau i Latham jak na komendę wkroczyli z przeciwnej strony wąskiego przejścia między namiotami i stanęli przy nim. – Jesteś pewien, że kogoś szukał? – spytał Drew. – Może rozglądał się za tobą? – Z jakiego powodu? – kierowca spojrzał na niego, marszcząc brwi. – Zaraz, przypominam sobie, że chyba go widziałem przed wejściem do budynku, kiedy zerknąłem przez ramię, rozmawiając z żoną i dziewczynkami. Pamiętam te jego pomarańczowe spodnie. – Może zauważył, że trzymasz w ręku krótkofalówkę? – podsunął Moreau. – Ale skoro twierdzisz, że nie ma powodu, by zwrócił na Ciebie uwagę… Sądzę, że jego zachowanie da się łatwo wytłumaczyć. W takich przedsiębiorstwach, jak ten lunapark, są znakomite

warunki do tuszowania oszustw podatkowych. Cały dochód napływa w gotówce, a bilety drukowane są tu, na miejscu. Może ktoś nabrał podejrzeń, że jesteś kontrolerem z urzędu skarbowego, próbującym oszacować prawdziwe dochody. To nic nadzwyczajnego. Kontrolerzy często wyruszają na inspekcje, licząc na sowite łapówki. – Mes amis! – Jacques, który nie musiał już udawać pijanego, zbliżył się do nich szybko i wziął z rąk Francois swoją marynarkę oraz krawat. – Jeśli madame Courtland weszła do biura kierownika, to musi nadal tam przebywać. Nie ma innego wyjścia z baraku. – W takim razie zaczekamy – oznajmił Moreau. – Ponownie się rozdzielimy, ale zostaniemy w pobliżu, starając się, aby zawsze jeden z nas miał na oku wejście do budynku. Będziemy krążyć w okolicy tej bramy, robiąc zmiany co dwadzieścia minut. Ja pierwszy zostanę na posterunku. I pamiętajcie, żeby trzymać odbiorniki tak, byście mogli w każdej chwili usłyszeć sygnał wezwania. – Ja Cię zmienię jako drugi – wtrącił Drew, spoglądając na zegarek. – To ja będę trzeci – zadeklarował Jacques. – A ja po Tobie – rzekł Francois. Kiedy minęły ponad dwie godziny i każdy z mężczyzn miał już za sobą dwie kolejki obserwacji baraku, Moreau ogłosił przez krótkofalówkę zbiórkę w tym samym miejscu, między namiotami stojącymi na zachód od południowej bramy lunaparku. – Jacques – zapytał, kiedy wszyscy się zeszli – czy

jesteś pewien, że nie ma drugiego wyjścia z budynku? – Od strony ogrodzenia nie ma nawet okien, Claude. Jest tylko to jedno wejście, nic poza tym. – Zaczyna się ściemniać – dodał Francois. – Może ona czeka w środku, aż zapadnie zmierzch, żeby wymknąć się niepostrzeżenie, wmieszać w popołudniowy tłum i wrócić do miasta. – Niewykluczone, tylko po co miałaby to robić? – Wymknęła się Twoim chłopcom, śledzącym ją na ChampsElysees – zauważył Latham, w zamyśleniu unosząc brwi. – Nie ma takiej możliwości, aby mogła spostrzec, że jest śledzona, monsieur – zaprotestował Jacques. – Więc może ktoś inny to zauważył i ją ostrzegł. – Musielibyśmy założyć, Drew, że cała ta siatka jest o wiele lepiej zorganizowana, a dotychczas nic na to nie wskazywało. – Ja tylko się zastanawiam na głos. Przecież nie można wykluczyć, że kobieta jest przewrażliwiona… Do diabła, na jej stanowisku przesadna ostrożność jest całkiem uzasadniona. Pozwólcie, że zapytam, kogo widzieliście wychodzącego z baraku? Ja zauważyłem tylko tego dziwaka w pomarańczowych spodniach, który przez chwilę rozmawiał z jakimś facetem w przebraniu klauna. Tamten czekał na niego przez jakiś czas. – Ja widziałem dwie koszmarnie wypacykowane kobiety, ubrane tak, jakby wyszły prosto z haremu jakiegoś podrzędnego szajcha – odparł Jacques. – Czy któraś z nich mogła być przebraną żoną Courtlanda? zapytał szybko Moreau.

– Wykluczone. Sam do tego doszedłem i udając pijanego wpadłem na nie. Obie śmierdziały odrażająco, jedna z nich fuknęła na mnie, dając mi próbkę swego nieświeżego oddechu. – Sam widzisz, że sprawa wcale nie jest taka prosta – rzekł szef Deuxieme do Lathama, po czym zwrócił się do Francoisa: – A Ty? – Na mojej zmianie wychodził tylko jakiś wysoki mężczyzna w dużych, ciemnych okularach, jak na amerykańskim filmie. Ubrany był na sportowo, ale miał drogie ciuchy. Kiedy zaś starannie zamknął za sobą drzwi budynku, pomyślałem, że to musi być kierownik biura. – A zatem, jeśli madame Courtland nie wyszła stamtąd, a biura są już zamknięte, to by znaczyło, że musiała zostać tu na noc, prawda? – Nie inaczej – odparł Drew. – Mogła Zostać wewnątrz z wielu różnych powodów, choćby tylko po to, żeby bez skrępowania porozmawiać przez telefon… Który z Was jest najlepszą złotą rączką? – Czym? – Chodzi mu o umiejętności otwierania zamków i włamywania się do zamkniętych pomieszczeń – wyjaśnił Moreau. – A co tu ma do rzeczy złoto? – zdumiał się kierowca. – Nieważne. – Szef Deuxieme zwrócił się do Lathama: – To Jacques. – Naprawdę jesteś bardzo utalentowanym człowiekiem – rzekł Drew z uznaniem. – Jeśli Francois pełnił rolę kierowcy w jakiejś szajce, to Jacques prawdopodobnie był złodziejem, zanim

wkroczył na właściwą drogę i wstąpił do nas na służbę. – To także jest merde, monsieur – zaoponował Jacques, szczerząc zęby w uśmiechu. – Monsieur le Directeur ma bardzo dziwne metody wychwalania nas przed ludźmi. Nie ukrywam, że Bureau wysłało mnie na miesięczne przeszkolenie do ślusarza. Dysponując odpowiednimi narzędziami da się otworzyć każdy zamek, bo we wszystkich zasady działania są takie same, może z wyjątkiem tych najnowszych, sterowanych komputerowo. – Zamki w drzwiach tego baraku bardziej przypominają stare zasuwy w publicznej toalecie niż sterowane komputerowo cudeńka. Bierz się do roboty, Jacques. Zaczekamy w pewnej odległości, będziemy Cię ubezpieczali. Agent Deuxieme energicznym krokiem ruszył w stronę drzwi budynku, pozostali wolniej poszli za nim i po chwili skryli się w mrocznym przejściu rozdzielającym dwa pawilony. Dość szybko się okazało, że pobieżna ocena Moreau jest błędna. Nieoczekiwanie zaterkotały dzwonki alarmowe i zawyła syrena, której głos poniósł się echem po całym terenie. Ze wszystkich stron zaczęli biec pracownicy lunaparku – umundurowani strażnicy, klauni, jacyś półnadzy połykacze noży, karły i Murzyni w tygrysich skórach. Pędzili ku barakowi kierownictwa wielkimi susami, niczym horda okrutnych Tatarów. Jacques odskoczył od drzwi, a zauważywszy pozostałych mężczyzn, zaczął im energicznie dawać znaki, że muszą uciekać. Wszyscy rzucili się biegiem do wyjścia. – Co się stało? – zapytał Latham, kiedy Francois zdołał

wyprowadzić samochód z parkingu i skręcił na szosę. Zasuwka w drzwiach musiała być wyposażona w jakiś elektroniczny czujnik – wyjaśnił ciężko dyszący Jacques – który kontrolował chociażby wielkość i nacisk narzędzia wprowadzonego do zamka i napierającego na rygiel. – Czy możesz to przełożyć na zwykły język, do cholery? – Podobne urządzenia stosuje się w najnowszych modelach samochodów, monsieur. Wystarczy jeden malutki układ scalony w stacyjce auta, a tylko oryginalny klucz uruchomi starter. W droższych typach wozów wsunięcie innego kluczyka do stacyjki spowoduje włączenie alarmu. – No i masz swoją zasuwkę z publicznej toalety, Claude. – Co mam powiedzieć? Byłem w błędzie. Ale i tak czegoś się dowiedzieliśmy, prawda? „Le Parc de Joie” musi być głównym punktem kontaktowym Bruderschaftu, tak jak podejrzewaliśmy. – Lecz teraz oni również wiedzą, że ktoś próbował się włamać. – Niekoniecznie, Drew. Ściśle współpracujemy z policją oraz z Surete i mamy zabezpieczenie na takie okazje. – Jakie zabezpieczenie? – Każdego tygodnia ujmuje się wielu przestępców amatorów, zwykle do tej pory nie notowanych, którzy po prostu usiłują wykorzystać nadarzającą się okazję, na co dzień zaś są całkiem porządnymi ludźmi. Najlepszym tego przykładem jest Jean Yaljean, bohater Nędzników. Jezu! Ty znowu mówisz i mówisz, a ja nic z tego nie rozumiem.

– Mamy listę takich ludzi, którym zasądzono wyroki w zawieszeniu, najczęściej pół roku lub rok. Z wdzięczności za złagodzenie takiego wyroku albo nawet całkowite oczyszczenie akt są gotowi wziąć na siebie winę za nieudaną i nieudolną próbę jakiegoś włamania. – Chce pan, żebym od razu się tym zajął? – spytał Jacques siedzący obok kierowcy, sięgając natychmiast po radiotelefon. – Tak, zrób to. – Nie czekając, aż tamten wybierze numer i wyjaśni sprawę swojemu rozmówcy, Moreau rzekł: – Za jakieś piętnaście, może dwadzieścia minut policja skontaktuje się ze służbą ochrony lunaparku, twierdząc, że zatrzymała dwóch ludzi uciekających samochodem, notowanych wcześniej za włamania. Teraz rozumiesz? – Chyba tak. Oczywiście gliniarze będą chcieli się dowiedzieć, czy coś zginęło, a jeśli tak, to co, oraz czy ktoś widział rabusiów i mógłby ich zidentyfikować. – Dokładnie tak. Dodając, rzecz jasna, że policja okaże Wdzięczność ewentualnym świadkom i jest gotowa ich przywieźć na komendę w celu dokonania identyfikacji, a następnie odwieźć z powrotem. – Co powinno sprawić, że zaproszenie zostanie odrzucone wpadł mu w słowo Latham, kiwając głową. – Ale czasami bywa inaczej, mon orni – podsumował Moreau. – Właśnie dlatego musimy naprawdę przygotować jakichś ewentualnych sprawców. Zdarza, się bowiem, że mamy do czynienia z ludźmi nader podejrzliwymi albo też reagującymi zbyt nerwowo na takie

wydarzenia, którzy jednak przyjmują owo zaproszenie. Niemniej efekt jest identyczny, nie mogą bowiem rozpoznać podstawionych włamywaczy. – Domyślam się – wtrącił Drew – że chcą ich zobaczyć, mając nadzieję, że konfrontacja zostanie zorganizowana tak, by podejrzani nie mogli widzieć świadków. – Jesteś nadzwyczaj domyślny. – Gdybym nie potrafił czegoś takiego przewidzieć, to przeszedłbym na emeryturę następnego dnia po zakończeniu szkolenia. Ale pomysł, jak to nazwałeś, podstawionych włamywaczy, bardzo mi się podoba. Tylko, na miłość boską, nie mów o nim nikomu z Waszyngtonu, bo nasi chłopcy zaczną go stosować przy każdej sposobności. Wszystkie wielkie afery, Watergate czy interwencja w Iranie, byłyby niczym w porównaniu z nową CIAgate bądź Biały Domgate. Każdy z wielkich, nie wyłączając prezydenta, doszedłby do wniosku, iż może zrobić to czy tamto, zasłaniając się dublerem. – Mówiąc szczerze, zastanawiałem się wielokrotnie, dlaczego wasi agenci jeszcze nie wpadli na ten pomysł. – Więc lepiej zachowaj te rozważania dla siebie. Mamy dosyć własnych kłopotów. – Claude – odezwał się Jacques, odwracając się na przednim siedzeniu w ich stronę. – Chyba Ci się to spodoba. Naszymi podejrzanymi będzie para kiepsko zarabiających księgowych, którzy niedawno usiłowali okraść duży sklep mięsny, gdzie sprzedawano ochłapy po

zawyżonych cenach. – Doskonałe. Mamy podejrzanych, którzy próbowali okraść złodziei. – Na ich nieszczęście Ci złodzieje założyli system alarmowy i kamera wideo zarejestrowała obu księgowych usiłujących otworzyć kasę pancerną. – To się nazywa trudny egzamin na nowej drodze życia. – Nasi gendarmes nie posiadali się ze szczęścia, wyszło bowiem na jaw, że szef wydziału kryminalnego od wielu lat zaopatrywał się w tym właśnie sklepie. – To znaczy, że ma nie najlepszy gust. Kiedy zaczną akcję? – Obiecali, że natychmiast. – Bien, Wysadzimy monsieur Lathama przed hotelem „Normandie” i wrócimy do biura. A stamtąd, Francois, jedź jak najszybciej do domu. – Jeżeli będę potrzebny, mogę zostać, panie dyrektorze – odparł kierowca. – Nie wiadomo, co się jeszcze wydarzy. – Nie, Francois, wolałbym nie stawiać Cię w trudnej sytuacji przed rodziną. Twoja urocza małżonka nigdy by mi tego nie wybaczyła. – O to się nie martwię, panie dyrektorze, jest bardzo wyrozumiała. Tylko dzieciakom czasami trudno cokolwiek wytłumaczyć. – Dobrze znam takie sytuacje, sam przez to przechodziłem. Ale mogę Cię pocieszyć, że dobrze wpływają na charakter. – Jesteś chodzącym ideałem – szepnął Drew do ucha Moreau. – Co masz zamiar jeszcze robić w biurze?

– Mam parę spraw. Poza tym trzeba dopilnować realizacji przez policję naszego planu. Ty zresztą, mon orni, także musisz się zatroszczyć o pilne sprawy osobiste. Urocza Karin na pewno już wróciła od lekarza, nie wiadomo, jak się czuje. – Boże, na śmierć o niej zapomniałem! – Radziłbym Ci jej o tym nie wspominać. – Jesteś w błędzie, Moreau. Na pewno by mnie zrozumiała. Kiedy Latham wkroczył do pokoju hotelowego, ujrzał Karin chodzącą nerwowo tam i z powrotem wzdłuż frontowego okna. – Matko boska, dlaczego tak długo Cię nie było?! – zawołała na jego widok, podbiegła i rzuciła mu się w objęcia. – Nic Ci się nie stało? – Moja droga, przecież byłem w lunaparku, a nie na placu bitwy o Bastylię. Oczywiście, że nic mi się nie stało. Nawet nie musieliśmy sięgać po broń. – Więc dlaczego to trwało prawie cztery godziny? Co się wydarzyło? Drew pospiesznie zrelacjonował jej przebieg wypadków, po czym odsunął ją na długość ramion i zapytał: – A jak Ty się czujesz? Co powiedział lekarz? – Przepraszam, kochanie. Sam widzisz, że nie powinniśmy w ogóle nawiązywać bliższej znajomości. Nie przypuszczałam nawet, że jeszcze mogę tak bez pamięci się zakochać. Po prostu bardzo się o Ciebie martwiłam. – To cudownie, ale nie odpowiedziałaś na moje pytanie.

– Spójrz! De Vries dumnie uniosła wciąż zabandażowaną prawą dłoń, lecz teraz opatrunek był niewielki, najwyżej w połowie tak duży, jak rano. – Przymierzaliśmy protezę. To dwucentymetrowej długości plastikowy koniec palca, ma nawet uformowany paznokieć. Po nasunięciu go na mój kikut trzeba się będzie dobrze przyjrzeć, żeby cokolwiek zauważyć. – To wspaniale. A jak się czujesz? W nocy dość mocno krwawiłaś. – Lekarz powiedział, że musiałam być silnie podniecona i nieostrożnie uderzyłam o coś ręką. Nie miałeś żadnych śladów krwi na plecach, kochany? – Należałoby to sprawdzić. Przyciągnął ją z powrotem do siebie i serdecznie pocałował. Tym razem Karin delikatnie odsunęła się od niego. – Musimy porozmawiać – rzekła. – O czym? Powiedziałem Ci już wszystko. – O Twoim bezpieczeństwie. Dzwonili z Maison Rouge… – Wiedzieli, gdzie Cię szukać? Dzwonili tu, do hotelu?! – No cóż, to nie pierwszy raz, kiedy wiedzą o czymś, o czym my dowiadujemy się znacznie później. – Ale ktoś musiał im przekazać informację, która miała być najściślejszą tajemnicą! – Może i masz rację, w każdym razie chyba zyskaliśmy pewność, po której stronie jest „Antyninus”. – Nie jestem przekonany. Sorenson wyłączył ich

z udziału w operacji. – On w latach zimnej wojny był silnie zakonspirowanym dowódcą siatki wywiadowczej. Teraz gotów jest podejrzewać każdego. – Skąd o tym wiesz? O jego wcześniejszej działalności w wywiadzie? – Po części od Ciebie, ale głównie od Freddiego. – Od Freddiego?! – Oczywiście. Każda siatka wywiadowcza ma rozbudowany system bezpieczeństwa, gromadzi wszelkie informacje o tym, na kogo można liczyć w razie potrzeby, komu można zaufać. Przetrwanie jest sprawą najważniejszą. – I po co dzwonili z Maison Rouge? – Ich informatorzy z Bonn i Berlina donieśli, że wysłano do Paryża dwie grupy najlepszych bojówkarzy z misją zabicia tego z braci Lathamów, który wyszedł cało z zamachu w gospodzie w Villejuif. Tamci są przekonani, że jesteś Harrym. – To nic nowego. – Podali, że zabójców może być w sumie od ośmiu do dwunastu. Tym razem nie będzie to samotny morderca czy też trzyosobowa grupa, wysłali tu całą niewielką armię. Przez chwilę panowało milczenie, wreszcie Latham rzekł: – To nawet robi wrażenie. Chyba stałem się o wiele bardziej popularny, niż kiedykolwiek mógłbym marzyć. A najśmieszniejsze, że nawet nie jestem tym, za kogo mnie biorą.

– Trudno się z tym nie zgodzić. – Tylko po co? To jest zasadnicze pytanie, prawda? Dlaczego tak im zależy na śmierci Harry’ego? Zdążył przekazać wykradzioną listę, wystarczającym na to dowodem są coraz silniejsze niesnaski i rosnące zamieszanie, muszą zatem wiedzieć, iż trafiła we właściwe ręce. O co więc im chodzi? – A może ma to coś wspólnego z doktorem Kroegerem? – Z tym kocurem, który się wybrał na Księżyc bez skafandra tlenowego? Przedstawia jedno kłamstwo za drugim, zapomniawszy nawet, co powiedział przed pięcioma minutami. – Jak to? Na jakiej podstawie tak sądzisz? – Powiedział przecież Moreau, traktując go jak zaufanego członka organizacji, że musi za wszelką cenę odnaleźć Harry’ego, aby poznać nazwisko zdrajczyni działającej w dolinie Bractwa… – Jakiej zdrajczyni? – przerwała mu de Vries. – Nie mam pojęcia, Harry też o niczym nie mówił. Kiedy był w Londynie i rozmawialiśmy przez telefon, wspomniał tylko o jakiejś pielęgniarce, która zawiadomiła organizację „Antyninus” o jego ucieczce. Ale facet, który go zabrał na drodze, nie należał do organizacji. – Jeśli Kroeger tak twierdzi, to wcale nie musi to być kłamstwo. – Tyle tylko, że Witkowskiemu powiedział coś zgoła odmiennego. Nalegał, że trzeba znaleźć Harry’ego, ponieważ ustaje działanie leków, skutkiem czego Harry

może umrzeć. Stanley nie uwierzył w ani jedno słowo Niemca, dlatego chciał wyciągnąć z niego prawdę po naszprycowaniu go narkotykami. – Ale lekarz z ambasady nigdy się na to nie zgodzi – wtrąciła Karin. – Teraz rozumiem, dlaczego pułkownik był tak wściekły po rozmowie z nim. – Iz tego właśnie powodu nasz świętoszkowaty doktorek zostanie odwołany z Paryża, jeśli tylko przekonam Sorensona, żeby zaczął naciskać prezydenta. – Naprawdę? Sądzisz, że on… ulegnie takim naciskom? – Każdy jest podatny na szantaż, a zwłaszcza przywódcy. Pospolicie nazywa się to politycznym ludobójstwem, wszystko zależy od tego, do której partii się należy. – Czy możemy wrócić do najważniejszej sprawy? – Jakiej sprawy? – Latham podszedł do biurka. – Mam zamiar porozmawiać przez telefon z tym lekarzem, który woli ratować życie jednego łajdaka, nawet jeśli przez to mogą zginąć nasi niewinni koledzy. – A między nimi także Ty, Drew. – Pewnie tak – mruknął, podnosząc słuchawkę. – Wstrzymaj się na chwilę i wreszcie mnie wysłuchaj! – krzyknęła de Vries. – Czy możesz zostawić w spokoju ten telefon?! – W porządku, już dobrze. – Latham odłożył słuchawkę i powoli odwrócił się do Karin. – O co Ci chodzi? – W tej chwili muszę być z Tobą brutalnie szczera, mój

drogi, ponieważ Cię kocham. – W tej chwili? Nie mogę liczyć na to uczucie przez jakiś miesiąc lub dwa? – Jesteś złośliwy i próbujesz wykręcić kota ogonem. – Przepraszam. Wolałbym jednak, żebyś była ze mną szczera nie tylko w tej chwili. – Byłam szczera od początku. Wiedziałeś, co mnie łączyło z innymi, i wcale nie miałam zamiaru Cię za to przepraszać. – No to mamy dwa zero dla Ciebie. Słucham, brutalnie szczera kobieto. – Jesteś inteligentnym, bystrym człowiekiem. Nieraz miałam okazję się o tym przekonać. Podziwiam Cię za umiejętność podejmowania błyskawicznych i rozsądnych decyzji, nie mówiąc już o kondycji fizycznej… którą bez wątpienia przewyższasz mojego byłego męża oraz Harry’ego. Ale Ty nie jesteś Freddiem, nie jesteś także Harrym, gdyż oni obaj byli oswojeni z ciągłym niebezpieczeństwem śmierci, budzili się z tą myślą każdego ranka, byli tego świadomi zawsze, ilekroć nocą wychodzili z domu na swoje potajemne spotkania. Dla Ciebie ich świat jest czymś obcym, Drew, czymś przerażającym i pokrętnym, nigdy nie miałeś okazji się z nim oswoić. Miałeś jedynie możność się z nim zetknąć, ale Ciebie nigdy nie dręczyły senne koszmary. – Przejdź lepiej do rzeczy. Naprawdę chcę zatelefonować. – Proszę, błagam Cię, przekaż wszelkie zdobyte informacje i przedstaw swoje wnioski ludziom, którzy na

co dzień żyją w tym świecie… Moreau, Witkowskiemu, Twojemu przełożonemu, Sorensonowi… Oni na pewno pomszczą śmierć Twego brata, są do tego znacznie lepiej przystosowani. – A ja nie jestem? – Mój Boże, przecież zdąża tu cała banda morderców nasłanych na Ciebie! Oni dysponują odpowiednimi środkami i mają poparcie ludzi, o których nic nie wiemy. To fachowcy, wystarczy im podać nazwisko i zapewnić właściwe fundusze, a są gotowi usunąć każdego przeciwnika. Tym razem chodzi jednak o Ciebie! Właśnie dlatego ludzie z organizacji zadzwonili do mnie. Prawdę mówiąc, uważają Twoją sytuację za beznadziejną, chyba że natychmiast znikniesz. – I tak wracamy do naszego podstawowego pytania, zgadza się? Z jakiego powodu zorganizowano całe to polowanie na Harry’ego Lathama? Dlaczego? „Niech inni szukają odpowiedzi, kochany. My zajmijmy się sobą, wycofajmy się z tej brudnej rozgrywki. – My… – Czy nie jest to odpowiedź na Twoje wcześniejsze pytanie? – Owszem i jestem tak wzruszony, że gotów byłbym się rozpłakać jak dziecko, ale nic z tego, Karin. Możliwe, że nie mam takiego doświadczenia jak pozostali, ale mam za to coś, czego im brakuje. Nazywa się to wściekłością, a w połączeniu z pewnymi umiejętnościami, nawet mniej znaczącymi niż ich umiejętności, i tak czyni to ze mnie przywódcę tej paczki. Jest mi cholernie przykro,

naprawdę, ale tak już musi być. – Apeluję do Twego instynktu samozachowawczego, a nie żądam dowodów odwagi, których dałeś już wystarczająco wiele. – Odwaga nie ma tu nic do rzeczy! Nigdy nie uważałem się za bohatera, nienawidzę brawury, bo przez nią zginęły już całe rzesze idiotów. Mówimy przecież o człowieku, który był moim bratem i dzięki któremu udało mi się skończyć szkołę, przez co nie jestem dziś hokejowym zabijaką z poobijaną gębą i połamanymi nogami, bez grosza na koncie. JeanPierre Villier opowiadał mi, że równie wiele, a może nawet więcej, zawdzięcza swemu ojcu, którego nigdy nawet nie widział. Ale to nieprawda. Ja zawdzięczam Harry’emu dużo więcej, tylko z tego powodu, że go znałem. – Rozumiem. – Karin zacisnęła wargi i przez chwilę patrzyła mu prosto w oczy. – W takim razie wspólnie pociągniemy to dalej. – Zaraz, przecież nie prosiłem Cię o pomoc! – A myślisz, że w tej sytuacji mogłabym Ciebie zostawić samego? Proszę Cię tylko o jedno, Drew. Nie pozwól, żeby ta Twoja wściekłość Cię zabiła. Nie sądzę, że byłabym w stanie znieść utratę jedynego mężczyzny, którego kocham tak samo, jak kochałam pierwszego męża. – Masz to jak w banku. Życie stało się dla mnie zbyt cenne… Czy teraz mogę wreszcie zadzwonić? W Waszyngtonie minęła już dwunasta, a chciałbym złapać Sorensona jeszcze przed przerwą na lunch. – Pewnie odbierzesz mu apetyt.

– Nie wątpię. Z pewnością nie pochwali tego, co mam zamiar uczynić, ale musiałby mieć znacznie ważniejszy powód, żeby naprawdę się wściec. – Tak sądzisz? – Owszem. Dlatego że wymaga od innych tyle samo, co od siebie. Wesley Sorenson był w równej mierze rozbawiony, co i skonsternowany. Wiceprezydent Howard Keller przesłał mu faksem listę stu jedenastu senatorów i kongresmanów z obu partii, którzy powinni ze szczerym oburzeniem przyjąć wiadomość, że ich kolegów posądza się o przynależność do neonazistów, i z ochotą wysłuchać owych pomówień. Oprócz” tego przygotował też listę potencjalnych wrogów, na której znaleźli się ludzie różnego pokroju, poczynając od zapomnianych, lecz nadal wpływowych przywódców skrajnych frakcji prawicowych, aż po fanatyków religijnych, gotowych jednakże zanegować zmartwychwstanie Chrystusa, jeśli tylko będzie im to w danej chwili odpowiadało. Pod tą drugą listą widniał dodatkowo odręczny dopisek wiceprezydenta: „Wyliczeni tu pajace są zawsze czujni i gotowi z pełnym zaangażowaniem oraz poświęceniem zniszczyć każdego, kto wyznaje odmienne poglądy. Znalazłem również adwokatów. Przy poparciu ludzi z pierwszej listy powinniśmy bez trudu obnażyć miernotę wszystkich bredni tych kretynów. Możesz przedstawić zarzuty komisji senackiej, jesteśmy gotowi udowodnić tym żałosnym łowcom czarownic, kim są w rzeczywistości.

„Ale Sorenson nie był jeszcze przygotowany na przedstawienie opinii publicznej stawianych przez Niemców zarzutów. Zdawał sobie sprawę, że wiele można w ten sposób zyskać, ale bał się także, iż jeszcze więcej można stracić. Teoria Sonnenkinder została jednak wprowadzona w życie, a do tej pory nie było wiadomo ani kim są Ci ludzie, ani jak wysokie stanowiska zajmują. Jakże łatwo było dotychczas odgrywać rolę tych „z pierwszej listy”. Postanowił więc zadzwonić do Howarda Kellera i wyjaśnić mu swój punkt widzenia. Nie zdążył jednak sięgnąć po słuchawkę, kiedy zaterkotał czerwony aparat podłączony do bezpośredniej linii telefonicznej. – Słucham. – Mówi Twój niesubordynowany agent, szefie. – Wolałbym, żeby było inaczej… to znaczy wolałbym nie być Twoim szefem. – Cierpliwości, robimy postępy. – Jakie? – Z Bonn i Berlina wyruszyły niemal całe brygady z zadaniem odnalezienia mnie… czyli Harry’ego, i wyeliminowania z gry… – I Ty to nazywasz postępem? – Najpierw trzeba zrobić pierwszy krok, żeby móc uczynić drugi. – Na Twoim miejscu, a mówię to z własnego doświadczenia, uciekałbym z Paryża gdzie pieprz rośnie. – Naprawdę w ten sposób postępowałeś, Wes? – Może i nie, ale teraz to chyba nie ma większego znaczenia. Czasy się zmieniły, Latham. Kiedyś było dużo

łatwiej. My znaliśmy swoich przeciwników, a Ty o nich nic nie wiesz. – To pomóż mi ich poznać. Rozkaż temu wzorowi humanitaryzmu, lekarzowi z naszej ambasady, żeby wpakował w Kroegera cały zapas amytalu, jaki znajdzie w ambulatorium. Może wtedy się czegoś dowiemy. – On twierdzi, że to mogłoby zabić pacjenta. – Więc niech nawet zabije tego sukinsyna! Musimy wreszcie zacząć działać! Dlaczego aż tak im zależy na zabiciu Harry’ego? – Nie zapominaj, że istnieje coś takiego, jak kodeks etyki lekarskiej. – Mam to gdzieś! Zależy mi na własnym życiu! Nie jestem zwolennikiem drastycznych rozwiązań, głównie dlatego że nie da się ich zastosować z czystym sumieniem. Sam powiedz, kiedy po raz ostatni biały bogacz mający za sobą najlepszych adwokatów trafił na krzesło elektryczne? Lecz jeśli miałbym choć na chwilę zrezygnować ze swoich poglądów, to właśnie w sprawie Kroegera. Na moich oczach dwaj portierzy w hotelu ponieśli śmierć z jego ręki, rozerwani pociskami typu Black Talon, i to tylko dlatego że przypadkiem znaleźli się na miejscu strzelaniny. Co więcej, nasz dobroduszny doktorek wcale nie twierdzi, że narkotyki zabiją Kroegera, mówi jedynie, że jest to możliwe. Tym samym Niemiec i tak miałby znacznie większe szansę przeżycia, niż Ci dwaj Francuzi. – Zaczynasz mówić jak obrońca przed sądem… Dobrze, załóżmy, że przyjmę ten punkt widzenia i zdołam jakoś przekonać odpowiednich ludzi w Departamencie

Stanu. Jak myślisz, co Kroeger Ci powie? – Jezus, Maria! A skąd miałbym to wiedzieć? Liczę jednak na to, że zdradzi coś, cokolwiek, co pomoże nam zrozumieć obsesję neonazistów na punkcie Harry’ego. – Zaręczam Ci, że to prawdziwa zagadka. – Możliwe, Wes, ale zarazem stanowi klucz do wielu rzeczy, których nie umiemy zrozumieć. – Sądzisz, że nawet do listy wykradzionej przez Harry’ego? – Niewykluczone. Czytałem rozszyfrowany meldunek, jaki przesłał do Londynu. Nie ulega wątpliwości, że on uważał ją za autentyczną, dopuszczał jednak możliwość prowokacji, to znaczy próby wprowadzenia nas w błąd. Nie mówił tego wprost, ale liczył się z taką możliwością. – Z możliwością zwykłej pomyłki, przekręcenia nazwisk… rzekł cicho Sorenson. Tak, pamiętam, że odniosłem podobne wrażenie, czytając ten meldunek. Jeśli dobrze pamiętam, był nawet wściekły z powodu posądzenia, że został wystawiony do wiatru. Nalegał, aby odpowiednie komórki wywiadu zajęły się sprawdzaniem ludzi umieszczonych na liście. – Może nie nalegał, tylko sugerował, ale masz rację. – I sądzisz, że Kroeger zdoła cokolwiek wyjaśnić? – Najpierw trzeba spróbować, bo nie zostało nam nic innego. Kroeger zajmował się Harrym, a co najdziwniejsze, musiał go dość dobrze traktować, być może przywiązał się jakoś do mojego brata, gdyż Harry nie mówił o nim z nienawiścią.

– Twój brat był zbyt doświadczonym agentem, żeby dawać upust nienawiści, która tylko przesłania zdrowy rozsądek. – Zdaję sobie z tego sprawę i choć może faktycznie jest to wątpliwy punkt zaczepienia, to jednak odniosłem wrażenie, że Harry opowiadał o Kroegerze z pewnym respektem… Może respekt to zbyt mocne słowo, może powinienem to nazwać przywiązaniem. Nie umiem tego uzasadnić, lecz należałoby poszukać wyjaśnienia owego stanu rzeczy. – Może było tak, jak powiedziałeś. Kroeger po prostu dobrze go traktował, jak człowieka, a nie jak więźnia. – Czyżby znów się pojawiał sztokholmski syndrom? Daruj sobie. W tej teorii jest zbyt wiele niejasności, zwłaszcza we wszystkim, co dotyczy Harry’ego. – Nie da się ukryć, że znałeś go lepiej niż ktokolwiek inny… W porządku, Drew, wydam odpowiednie polecenie, nawet nie będę próbował dyskutować z Bollingerem, sekretarzem stanu. Już wcześniej dał mi wolną rękę, chociaż kierował się zupełnie błędnymi pobudkami. – Pobudkami? Nie wyjaśniałeś mu niczego? – Jakiekolwiek wyjaśnienia mają dla niego drugorzędne znaczenie. Najważniejsze są jego osobiste pobudki. Trzymaj się i uważaj na siebie. * * * Gerhardt Kroeger leżał przywiązany do stołu

zabiegowego w ambulatorium ambasady, na które składało się sześć obszernych pomieszczeń będących w zasadzie niewielką, za to doskonale wyposażoną kliniką. W zgięciu lewego ramienia miał wbitą igłę, przez którą do żyły spływała plastikową rurką bezbarwna mieszanina dwóch płynów, skapujących z pojemników zawieszonych nad jego głową. Wcześniej lekarz zaaplikował mu środki uspokajające, toteż półprzytomny Niemiec nawet nie wiedział, co się z nim dzieje. – Jeśli umrze – mruknął doktor, nie spuszczając wzroku z elektrokardiografu – już ja się postaram, żebyście za to odpowiedzieli. Moim zadaniem jest ratować ludzkie życie, a nie przyczyniać się do uśmiercania więźniów. – Proszę to powiedzieć rodzinom dwóch mężczyzn, których ten łajdak zastrzelił z zimną krwią, nie wiedząc nawet, kim oni są – odparł Drew. Stanley Witkowski objął go za ramiona i odciągnął na bok. – Proszę dać mi znać, kiedy więzień znajdzie się w stanie komatycznym – rzucił lekarzowi. Drew posłusznie odszedł kilka kroków i stanął obok Karin. Oboje wpatrywali się z napięciem w leżącego nieruchomo Kroegera. – Wkracza w stadium ostatniej fazy oporu psychicznego oznajmił doktor, a po chwili rzekł krótko: – Teraz! – Po czym dodał: – Bez względu na rozkazy za dwie minuty odcinam mu dopływ amytalu. Jezu, dostał taką dawkę, że wystarczy chwila nieuwagi, a już nigdy z tego nie wyjdzie… Brzydzę się tą robotą, panowie. Wolałbym

przez trzy lub cztery lata spłacać z własnej kieszeni ten kredyt, jakiego rząd udzielił mi na skończenie dyplomu, niż choćby próbować zapomnieć o pewnych zasadach, jakie mi wpojono. – Proszę się na razie odsunąć, młodzieńcze, i pozwolić mi wykonywać swoje obowiązki – przerwał mu Witkowski. Pochylił się nad półprzytomnym Kroegerem i jął mu szeptać do ucha. Zaczął od klasycznych pytań o dane personalne Niemca i jego pozycję w ruchu neonazistowskim. Tamten odpowiadał szybko i zwięźle, jednostajnym tonem. Po paru sekundach Witkowski niespodziewanie podniósł głos i zapytał, nie zważając, że jego słowa odbijają się echem od ścian obszernego pomieszczenia: – Doszliśmy wreszcie do sedna sprawy, Herr Doktor! Dlaczego zależy panu na śmierci Harry’ego Lathama? Kroeger poruszył się niespokojnie, jakby chciał zerwać krępujące go więzy, po czym odkaszlnął, a z kącika ust popłynęła mu szara piana. Lekarz natychmiast chwycił Witkowskiego za ramię, ten jednak energicznym ruchem strącił jego rękę. – Ma pan jeszcze tylko pół minuty – oznajmił stanowczo doktor. – Albo zaczniesz gadać, Ty nędzna namiastko Hitlera, albo w tej chwili zginiesz! Do niczego nie jesteś nam potrzebny, skurwysynu! Mów albo wkrótce dołączysz w piekle do swego Oberfuhrera! Gadaj natychmiast! To rozkaz, Herr Doktor!

– Musi pan skończyć… – znów interweniował lekarz, kładąc dłoń na ramieniu pułkownika. – Odsuń się ode mnie, szczeniaku! Słyszysz, Kroeger? Ani trochę nie dbam o to, czy będziesz żył, czy umrzesz! Powiedz mi prawdę! Dlaczego zależy Ci na zabiciu Harry’ego Lathama? Gadaj natychmiast! – To jego mózg! – pisnął przeraźliwie Gerhardt Kroeger, szarpiąc się na stole i o mało nie zrywając skórzanych pasów, którymi był skrępowany. – Chodzi o jego mózg! – wrzasnął ponownie i padł zemdlony. – Nic więcej z niego nie wydobędziesz, Witkowski – oznajmił stanowczo lekarz i zacisnął plastikową rurkę kroplówki, odcinając dopływ narkotyku. – Jego tętno podskoczyło do stu czterdziestu. Jeszcze z pięć uderzeń na minutę więcej i byłoby po nim. – Wiesz co Ci powiem, doktorku? – syknął rozwścieczony pułkownik. – Zgadniesz, ile wynosi tętno dwóch młodych portierów, których ten łajdak zastrzelił w holu hotelowym? Zero! I nie sądzę, żeby z tego powodu obaj czuli się znakomicie. Cała trójka usiadła pod parasolem kawiarenki przy rue de Varenne; Drew nadal był w ubraniu cywilnym, Karin trzymała zranioną rękę na kolanach. Witkowski wciąż od czasu do czasu z niedowierzaniem kręcił głową. – Co, do cholery, ten sukinsyn miał na myśli, mówiąc, że chodzi o jego mózg? – Może jedynie rzucił pierwszą myśl, jaka mu przyszła do głowy – mruknął z ociąganiem Latham. – Być może

planował pranie mózgu, chociaż niezbyt w to wierzę. – Zgadzam się z Tobą – wtrąciła de Vries. – Dobrze znałam Harry’ego od tej strony, miał wręcz obsesję na punkcie przejęcia kontroli nad organizacją, nie sądzę zatem, żeby w jakikolwiek sposób próbowano ingerować w jego świadomość. Był zresztą bardzo silną indywidualnością. – I co dalej? – zapytał pułkownik. – Autopsja? – podsunęła Karin. – Co nam to da, nawet jeśli stwierdzimy, że Harry był pod działaniem jakichś narkotyków? – odparł Witkowski. – Możemy przyjąć i takie założenie. Ponadto wszelkie autopsje muszą być zarejestrowane w Ministerstwie Zdrowia, które będzie się domagało szczegółowego sprawozdania. Chyba nie warto ryzykować, mając na uwadze, że teraz Drew występuje w roli Harry’ego. – A więc wróciliśmy do początku – podsumował Latham. Przyznam, że sam już nie wiem, na czym stoimy. * * * W kostnicy przy rue Fontenay dyżurujący pielęgniarz, do którego zadań należało sprawdzenie, czy wszystkie zwłoki znajdują się na swoich miejscach, szedł powoli wzdłuż szeregu pojemników, wysuwał kolejne szuflady, zerkał na blade jak ściana twarze umarłych, odczytywał numer identyfikacyjny na przyczepionym kartoniku i stawiał ptaszki na liście. Doszedł wreszcie do komory

numer sto jeden, gdzie złożono jakiegoś szczególnego trupa, gdyż nazwisko na liście było podkreślone na czerwono, co oznaczało, że zwłok nie można stąd zabierać, że nie powinno się nawet otwierać pojemnika. On jednak wysunął szufladę i aż się zachłysnął, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. W czaszce mężczyzny widniała olbrzymia dziura, jak gdyby już po jego śmierci coś ją rozsadziło od wewnątrz. Wokół głowy walały się strzępy skóry i kawałki zakrwawionego mózgu, przypominające rozdeptane truskawki. Pielęgniarz pospiesznie zamknął komorę, bojąc się nawet zaczerpnąć powietrza, jakby z obawy, że wydostały się z niej trujące gazy rozkładu. Niech ktoś inny to odkryje, pomyślał.

ROZDZIAŁ 27 Claude Moreau wydał odpowiedni rozkaz o wpół do dziewiątej rano, wskutek czego Latham i de Vries ponownie znaleźli się pod ochroną Deuxieme. Amerykańskie służby bezpieczeństwa mogły jedynie proponować pewne rozwiązania, lecz wszelkie decyzje podejmowali Francuzi. Reguła ta nie obowiązywałaby tylko wówczas, gdyby oboje postanowili zostać na terenie ambasady, ponieważ ten, zgodnie z prawem międzynarodowym, był cząstką obszaru Stanów Zjednoczonych i nie podlegał jurysdykcji Deuxieme Bureau. Kiedy zaś Drew ostro zaprotestował, Moreau odpowiedział mu krótko: – Nie mogę dopuścić, aby któremukolwiek z mieszkańców Paryża groziło przypadkowe znalezienie się w krzyżowym ogniu nasłanych na Ciebie zabójców. Siedzieli w trójkę w pokoju hotelu „Normandie”. – To bzdura! – wrzasnął Latham i z takim impetem odstawił filiżankę z kawą, że połowę płynu wylał na dywan. – Nikt nie rozpęta wojny na ulicach miasta. To ostatnia rzecz, na której im zależy! – Może tak, a może nie. Czemu zatem oboje nie przeprowadzicie się do ambasady? Problem po prostu przestałby istnieć. Nie mam zastrzeżeń do takiego rozwiązania, a niewinnym ludziom nic by wówczas nie zagrażało.

– Przecież doskonale wiesz, że zależy mi na swobodzie ruchów! Drew energicznie wstał z fotela i ruszył przez pokój, aż poły hotelowego płaszcza kąpielowego uniosły się wokół jego nóg. – W takim razie albo zgódź się na obstawę moich ludzi, albo nie wychodź na ulicę. Nie ma o czym dyskutować, mon orni… Aha, jeszcze jedno. Gdziekolwiek chciałbyś się udać i cokolwiek zrobić, masz to uzgodnić ze mną. – Ty nie tylko za dużo mówisz, w ogóle jesteś nie do zniesienia! – Jeśli już mowa o tym, co jest nie do zniesienia – kontynuował spokojnym tonem szef Deuxieme – to pomyśl o ambasadorze Courtlandzie; wraca dzisiaj o piątej po południu. Żona powita go na lotnisku. Mam poważne obawy, czy nawet specjalne przeszkolenie zdołałoby sprawić, by ktokolwiek potrafił stawić czoło wyzwaniom w jego sytuacji. – Jeśli dla Courtlanda będzie to nie do zniesienia, to powinien się jak najszybciej wycofać – oznajmił Drew. Dolał sobie kawy, wziął filiżankę i usiadł na kanapie. Moreau zmarszczył brwi, słysząc stanowczy ton Lathama. – Może i masz rację, mon orni. Tak czy inaczej będziemy mieli możność się o tym przekonać jeszcze dzisiaj, nestce pas? Ale do tego czasu radzę Wam się zapoznać z procedurami bezpieczeństwa stosowanymi przez nasze biuro. Trochę się różnią od tych, których przestrzega mój przyjaciel Witkowski, ale on przecież nie dysponuje takimi siłami, jak my. – Właśnie – zauważył szybko Drew. – Czy uzgodniłeś

to wszystko z Witkowskim? Czy on się zgodził na przekazanie nas pod Twoje rozkazy? – Nie tylko się zgodził, ale wręcz przyjął to z ulgą. Chyba powinniście wiedzieć, że jest cholernie dumny z Was obojga, może trochę bardziej z naszej uroczej Karin… a zdaje sobie sprawę, że nasze możliwości są o wiele większe niż jego. W dodatku razem z Wesleyem Sorensonem mają pełne ręce roboty z przygotowaniem bezbolesnego powrotu ambasadora na łono rodziny, bo sytuacja jest nadzwyczaj delikatna i wymaga ciągłej uwagi. Czy coś jeszcze należałoby wyjaśnić? – Nie, powiedziałeś wszystko – mruknął zniechęcony Latham. – Jakie zadanie masz dla nas? – Najpierw zapoznajcie się i zaprzyjaźnijcie z Waszą eskortą. Wszyscy mówią płynnie po angielsku, a na dowódcę wyznaczyłem człowieka, który Ci pomógł na avenue Gabriel… – Francois, tego kierowcę? – Nie inaczej. Będą nad Wami czuwali dzień i noc. Jeśli będziecie tu, w hotelu, dwóch ludzi zawsze będzie na straży przed drzwiami pokoju. Zmieńmy temat. Sądzę, że zainteresują Was rezultaty dochodzenia w sprawie wizyty madame Courtland w „Le Parc de Joie”. Wszystko jest przygotowane. – Lepiej się ubiorę – rzekł Drew. Wstał, wziął filiżankę z kawą i skierował się do sypialni. – Tylko nie zapomnij się ogolić, kochany. Twój ciemny zarost silnie kontrastuje z jasnoblond włosami.

– O właśnie, z tym też chcę zrobić porządek – mruknął Latham. – Mam zamiar jak najszybciej pozbyć się tej farby z włosów. Wszedł do sypialni i zamknął za sobą drzwi. – Sień – rzekł Moreau, przechodząc na francuski. – Teraz możemy porozmawiać, madame. – Tego się obawiałam, zwłaszcza po tym, gdy parę minut temu spostrzegłam, jakim wzrokiem na mnie patrzysz. – Wolisz rozmawiać po niemiecku? – Nie ma potrzeby. On i tak niczego nie usłyszy, a jeśli nawet, to nie najlepiej zna francuski, zwłaszcza gdy ktoś mówi szybko. Od czego mam zacząć? – Od rzeczy najważniejszej – odparł rzeczowym tonem szef Deuxieme Bureau. – Kiedy masz zamiar powiedzieć mu prawdę? A może wolałabyś ją zataić? – Jasne… – mruknęła Karin w zamyśleniu. – Ale gdybym miała mówić za nas oboje, mogłabym Ci zadać dokładnie takie samo pytanie, prawda? – Masz na myśli mój osobisty sekret? To proste. Gotów jestem podjąć każde ryzyko, aby dokumentnie zniszczyć wszystkich niemieckich fanatyków, jacy wpadną mi w ręce. – Ja także. – W porządku. Nie muszę się obawiać, że przekażesz komuś informację, przez którą mogłaby ucierpieć moja rodzina, zatem czemu nie? Miałem o kilka lat młodszą siostrę, Marie, która po śmierci ojca troskliwie się mną zaopiekowała. Bardzo ją kochałem. Była tak pogodna,

pełna życia, tak niewinna jak rozkwitający kwiat, a tym bardziej przypominała bukiet wiosennych kwiatów, że była tancerką… może nie primabaleriną, ale miała stałe i pewne miejsce w zespole baletowym. W czasie najbardziej zaciekłych lat zimnej wojny agenci wschodnioniemieckiej Stasi zniszczyli to cudowne dziecko, tylko po to, aby zdobyć na mnie wpływ. Uprowadzili ją i dość szybko uzależnili od narkotyków, zmuszając ponadto do prostytucji, aby do reszty zdusić w niej człowieczeństwo. Nie wytrzymała tego, zmarła na ulicy, na Unter den Linden, w wieku dwudziestu sześciu lat, żebrząc o parę groszy i cokolwiek do jedzenia, gdyż była w takim stanie, że nie mogła nawet sprzedawać swego ciała… To cała moja tajemnica, Karin. Nie jest piękna i wzniosła, prawda? – To potworne – szepnęła de Vries. – Jak się domyślam, w żaden sposób nie mogłeś jej pomóc, zgadza się? – O niczym nie wiedziałem. Kiedy matka nas zostawiła, przyjąłem ściśle tajne zadanie i przez trzynaście miesięcy pracowałem w absolutnej konspiracji w rejonie śródziemnomorskim. Po powrocie do Paryża znalazłem w czekającej na mnie korespondencji list od wschodnioniemieckiej Polizei z dołączonymi czterema fotografiami, zapewne wykonanymi przez Stasi, ukazującymi to, co zostało z mojej kochanej siostry. – Strasznie mi przykro… naprawdę, Claude. Nie mówię tego tylko po to, żeby Cię pocieszyć.

– Nie musisz się tłumaczyć, moja droga. Twoja historia jest równie dramatyczna, prawda? – Skąd się dowiedziałeś? – Później Ci to wyjaśnię. Pozwól, że na początku spytam jeszcze raz: Kiedy masz zamiar powiedzieć mu prawdę? Czyżbyś wolała ją przed nim zataić? – Teraz nie mogę… – W takim razie po prostu go wykorzystujesz – przerwał jej Moreau. – Owszem, to prawda – rzekła z naciskiem de Vries. – Na początku nie chodziło mi o nic innego, ale sprawy się zagmatwały. Myśl sobie, co chcesz, ale ja go naprawdę kocham… Właśnie tak: zakochałam się. Mnie samą chyba to bardziej zdziwiło niż kogokolwiek innego. On mi niezwykle przypomina tego Freddiego, za którego wychodziłam za mąż… przypomina go do tego stopnia, że mnie to przeraża. Jest taki czuły i opiekuńczy, tak samo niecierpliwy… To bardzo dobry człowiek, który usiłuje znaleźć swoje miejsce w życiu, swoje przeznaczenie, czy jak chcesz to nazwać. Jest równie zagubiony, jak my wszyscy, ale z godną podziwu determinacją poszukuje jakiegoś wyjścia. Freddie był dokładnie taki sam zaraz po ślubie. Dopiero potem wszystko się zmieniło, dopadła go obsesja ściganego zwierzęcia. – Oboje słyszeliśmy jednak, jakim tonem kilka minut temu Drew mówił o Courtlandzie. Przyznam, że zdumiała mnie jego obojętność. Czy nie zauważyłaś u Freddiego tych samych objawów? – Nie. Drew po prostu się wciela

w postać swego brata. Próbuje reagować tak jak Harry.. Więc pomyśl, kiedy i on się zmieni podobnie jak Freddie, także się stanie przerażonym zwierzęciem. – To niemożliwe, on się nie zmieni. Jest na to zbyt dumny. – W takim razie wyjaw mu prawdę. – Co miałabym powiedzieć? – Zacznij od szczerego wyznania, Karin. – Myślisz, że szczerość ma tu jakiekolwiek znaczenie? – Nie masz prawa ukrywać przed nim, że Twój mąż, Frederik de Vries, żyje, tylko nikt nie wie, ani gdzie przebywa, ani kim teraz jest. * * * Eskorta składała się z owego lekkomyślnego, niemal szalonego kierowcy, Francois, oraz dwóch innych agentów Deuxieme, którzy tak niewyraźnie wymówili swoje nazwiska przy powitaniu, że Latham natychmiast ich ochrzcił: „monsieur Frick” oraz „monsieur Frack”. „I co? Czy Twoje dziewczynki się do Ciebie w ogóle odzywają, Francois? – zagadnął Drew, kiedy zajęli miejsca w samochodzie. Karin usiadła z tyłu obok niego, z jej drugiej strony usadowił się monsieur Frack. – Skąd, milczą jak zaklęte – odparł kierowca. – Moja żona zrobiła im awanturę, tłumaczyła, że powinny się odnosić do ojca z szacunkiem. – I jaki był rezultat? – Żaden. Odmaszerowały dumnie do swego pokoju

i zamknęły drzwi, wywieszając na klamce od zewnątrz tabliczkę z napisem: „Obcym wstęp wzbroniony”. – O co chodzi? Ja o niczym nie wiem – wtrąciła de Vries. – Dochodzimy wspólnie do wniosku, że dzieci rodzaju żeńskiego mają wybitne zdolności w zakresie okrutnego traktowania swoich rodzonych ojców – wyjaśnił Latham. – To chyba lepiej będę udawać, że niczego nie słyszałam. Po dwudziestu minutach jazdy znaleźli się przed siedzibą Deuxieme Bureau, posępnym gmachem z szarego piaskowca, z rozległym parkingiem w podziemiach, do którego można było wjechać jedynie za okazaniem przepustki uzbrojonemu strażnikowi. Frick i Frack wprowadzili gości do połyskującej, wyłożonej stalowymi płytami windy, wyposażonej w elektroniczny zamek szyfrowy. Trzeba było na klawiaturze wystukać nadzwyczaj długą sekwencję cyfr, żeby winda ruszyła z miejsca. Wysiedli na czwartym piętrze i zostali odprowadzeni do biura dyrektora Moreau. Gabinet bardziej przypominał przestronny, gustownie urządzony salon. Okna były częściowo przesłonięte ciężkimi kotarami. Ale wrażenie przytulności mącił szereg komputerów oraz różnorodnych elektronicznych urządzeń łączności, zajmujący całą długość pomieszczenia. – I Ty potrafisz obsługiwać cały ten sprzęt? – zapytał z podziwem Drew, rozglądając się po pokoju. – Jeśli ja czegoś nie wiem, to pytam mojej nowej sekretarki, a jeśli i ona nie wie, zwracamy się do

Jacques’a. Gdybyśmy mimo wszystko znaleźli się w jakimś kłopocie, mogę po prostu zadzwonić do mojej serdecznej przyjaciółki, madame de Vries. – Mon Dieu – szepnęła Karin – to ziszczenie marzeń każdego łącznościowca! Spójrz tylko, można jednocześnie odbierać sygnały z kilkunastu satelitów, a po sprzężeniu tego z komputerem dałoby się nawiązać łączność z dowolnym zakątkiem świata, jeśli tylko mają tam odpowiedni odbiornik. Zresztą Twoi agenci muszą mieć podobny sprzęt, bo inaczej nie byłaby Ci potrzebna taka centrala. – Właśnie, z tym mamy pewne kłopoty – rzekł Moreau. Może umiałabyś nam pomóc. – Aha, częstotliwość fali nośnej można zmieniać w dowolny sposób, nawet co jedną milisekundę – ciągnęła de Vries. – Amerykanie wciąż jeszcze nad tym pracują. – Pracowali, do czasu, kiedy ich główny specjalista od komputerów, niejaki Rudolph Metz, bez uprzedzenia wsiadł do samolotu i zaginął gdzieś w Niemczech. Zostawił po sobie bardzo sprytnego wirusa, który unieruchomił cały system. Wciąż nie mogą się z nim uporać. – Jeśli ktokolwiek zdoła wyczyścić system, zyska dostęp do wszystkich tajemnic tego świata. – Miejmy tylko nadzieję, że Bruderschaft do tej pory nie zdołał skompletować takiego sprzętu, nad jakim pracował Metz zauważył dyrektor Deuxieme. – Ale odłóżmy na bok te spekulacje. Mam Wam do pokazania coś znacznie ciekawszego, a mówiąc ściśle, musicie tego

wysłuchać. Tak jak obiecałem, przy wydatnej pomocy Witkowskiego podłączyliśmy się do prywatnego telefonu ambasadora, a powinniście wiedzieć, że jego aparat sprawdza wszystkie linie ambasady i przełącza rozmowę na tę, gdzie jest najmniejsze prawdopodobieństwo jakiegokolwiek podsłuchu. W „Le Parc de Joie” poszło nam o wiele łatwiej, tam założyliśmy zwyczajny podsłuch na centralce, działając pod pretekstem fałszywego alarmu pożarowego. Nawet pisali o tym w gazetach, zresztą okręgowy urząd telekomunikacji odebrał wiele skarg, ale my zdążyliśmy zrobić swoje… Prawdę mówiąc faktycznie wywołaliśmy pożar, chociaż było więcej dymu niż ognia. Najważniejsze jednak, że się powiodło. I już coś przechwyciliście? – zapytał Latham. – Sami posłuchacie – odparł Moreau, podchodząc do konsoli pod ścianą. – Tę rozmowę nagraliśmy z aparatu ambasadora znajdującego się w jego prywatnym gabinecie, w mieszkaniu na piętrze. Wycięliśmy rzeczy mało istotne, z nagrania zostało tylko to, co nas interesuje. Po co wysłuchiwać obelżywych uwag? – Jesteś pewien, że były to tylko obelżywe uwagi? – Mój drogi, możesz w każdej chwili dostać do przesłuchania oryginalny zapis całej rozmowy, Został przetworzony cyfrowo… – Przepraszam, mów dalej. – Madame Courtland znów się skontaktowała ze znanym nam salonem wyrobów skórzanych przy ChampsElysees. Uruchomił magnetofon. – Muszę rozmawiać z. Andre, którego spotkałam w „Le

Parc de Joie”. To bardzo pilne, jestem w trudnej sytuacji! – A kto mówi? – Ta sama osoba, która wczoraj użyła dwukrotnie imienia Andre i została przewieziona Waszą furgonetką do lunaparku za miastem. – Ach, tak. Mówiono mi o tym. Proszę się nie rozłączać, zaraz wrócę. Cisza na linii trwała niemal trzy minuty. Proszę być dzisiaj o trzynastej w Luwrze, w sali wystawowej zabytków starożytnego Egiptu, na pierwszym piętrze. Na pewno pozna go pani, proszę spokojnie za nim pójść. Gdyby cokolwiek się wydarzyło, on jest powszechnie znany jako Louis, hrabia de Strasbourg. Znacie się z dawnych lat. Czy to jasne? – Oczywiście. – Do widzenia. – Później miała miejsce rozmowa telefoniczna kierownika sklepu z Andre, urzędującym w „Le Parc de Joie” – rzekł Moreau. – Nawiasem mówiąc, to rzeczywiście hrabia de Strasbourg. – Prawdziwy hrabia? – zapytał Latham. – No cóż, arystokratów zostało już tak niewielu, że pośród nich jest jednym z bardziej prawdziwych. Ma w ten sposób dość autentyczny i nie budzący podejrzeń kamuflaż dla swojej działalności. Jest jedynym męskim potomkiem starego, arystokratycznego rodu z AlzacjiLotaryngii, który prawie całkowicie wyginął w czasie drugiej wojny światowej. Podzieliły ich też zaciekłe spory i waśnie. – To raczej wyraźna degradacja, z hrabiego do zarządcy

wesołego miasteczka – zauważył Drew. – Jakież to spory podzieliły rodzinę? – W Alzacji mieszka także sporo Niemców, oni nazywają ten region ElsassLothringen. Część rodziny walczyła w czasie wojny po stronie Niemców, inna po stronie Francji. – Aha, widocznie ów Louis pochodzi z tej połowy hrabiowskiego rodu Strasbourgów, która związała się z nazistami – rzekł Latham, ze zrozumieniem kiwając głową. – Niezupełnie – rzekł Moreau z dziwnym błyskiem w oczach. – Otóż to właśnie czyni jego kamuflaż bardziej wiarygodnym. W czasie wojny był jeszcze dzieckiem, lecz, jak się wyraziłeś, połowa jego hrabiowskiego rodu walczyła po stronie francuskiej. Tak się nieszczęśliwie złożyło, iż żołnierze z niemieckiego kontyngentu rozkradli majątek arystokratycznego rodu, zamienili go na wysokie konta w bankach szwajcarskich i północnoafrykańskich, po czym uciekli, zostawiając swoich dobroczyńców bez grosza przy duszy. – A on mimo to podjął współpracę z neonazistami? – wtrąciła Karin. – W takim razie w głębi duszy musi być faszystą. – Na to wygląda. – Ja też tego nie rozumiem – powiedział Drew. – Co go podkusiło? – Został przekupiony – podsunęła de Vries, zerkając na Moreau. – Musiał otrzymać spore fundusze od tej części rodziny, która nie straciła majątku.

– Żeby teraz kierować tym podrzędnym i raczej odpychającym wesołym miasteczkiem? – Może obiecano mu w przyszłości o wiele więcej – dodał szef Deuxieme Bureau. – Poza tym może tylko odgrywać swoją rolę w „Le Parc de Joie”, natomiast w salonach Paryża być zupełnie innym człowiekiem. – Nie wierzę, wystawiłby się na pośmiewisko – rzekł Latham – albo wręcz nie wpuszczono by go nawet za bramę, nie mówiąc już o salonach. – Tylko dlatego że kieruje wesołym miasteczkiem? – Tak, właśnie. – Chyba się mylisz, mon ami. My, Francuzi, jesteśmy narodem praktycznym, a zwłaszcza patrzymy przez palce na przedsięwzięcia zdetronizowanej arystokracji, która usiłuje na nowo zdobyć majątek. Zresztą tak samo się dzieje w Ameryce, gdzie panuje chyba nawet większa wyrozumiałość. Jeśli tam multimilioner traci swoje źródła dochodów, czy to hotele, czy jakiekolwiek przedsiębiorstwa, a potem mozolnie odzyskuje tę fortunę, robicie z niego prawdziwego bohatera. Wcale tak bardzo się nie różnimy, Drew. Kiedy i u nas jakiś właściciel ziemski zmienia się w bezdomnego kundla, a później w jakimś nagłym przypływie geniuszu odzyskuje swój tron, otaczany jest powszechnym szacunkiem, bez względu na zasady moralne, jakimi się posługuje. Trudno jednak przewidywać, cóż takiego nasz hrabia spodziewa się zyskać po współpracy z nazistami. – To może puść nam to drugie nagranie.

– Nie ma tu niczego nowego, jedynie potwierdzenie przez Strasbourga rozkazów przekazanych madame Courtland, a dotyczących spotkania w Luwrze dzisiaj o trzynastej. W Waszyngtonie było parę minut po piątej nad ranem, ale Wesley Sorenson nie mógł spać. Ostrożnie wstał z łóżka, żeby nie zbudzić żony, i na palcach ruszył przez sypialnię w kierunku drzwi. – Co Ty wyczyniasz, Wesley – rozległ się za jego plecami głos zaspanej kobiety. – Przecież wychodziłeś do łazienki nie dalej, jak pół godziny temu. – Obudziłem cię? – Mam bardzo lekki sen. Co się dzieje? Czyżby coś Ci dolegało, o czym nie chcesz mi powiedzieć? – Nie, to nie ma nic wspólnego ze zdrowiem. – Aha, to znaczy, że nie powinnam pytać, prawda? – Coś jest nie tak, Kate. Jakiegoś czynnika nie potrafię dostrzec. – Trudno w to uwierzyć. – Dlaczego? W końcu przez całe życie zajmuję się poszukiwaniem brakujących elementów takiej czy innej układanki. – Nie sądzę jednak, żeby było Ci łatwiej szukać ich w nocy, po ciemku. – W Paryżu jest już późny ranek, dawno temu zrobiło się jasno. Spróbuj jeszcze zasnąć. – Przyjdzie mi to bez trudu, jeśli nie będziesz hałasował. W łazience Sorenson ochlapał sobie twarz zimną wodą

– jak czynił to często podczas pracy w terenie – po czym nałożył szlafrok i zszedł na dół do kuchni. Włączył automat do kawy, który każdego dnia wieczorem gosposia zostawiała przygotowany do użytku, zaczekał, aż w dzbanku zbierze się porcja napoju, przelał go do filiżanki i przeszedł z nią do swego gabinetu, znajdującego się na tyłach salonu. Usiadł przy masywnym biurku, pociągnął łyk gorącej kawy i wyjął z szuflady paczkę „absolutnie zakazanych” papierosów jakby za ich pomocą także chciał sobie przypomnieć lata młodości. Głęboko zaciągnął się parę razy dymem, podniósł słuchawkę telefonu, włączył urządzenie do sprawdzania ewentualnego podsłuchu na linii, a kiedy procedura dobiegła końca, wybrał paryski numer Moreau. – Oui? – powiedział szybko męski głos. – Cześć, Claude. Tu Wes. – Widzę, że to nie koniec mojego amerykańskiego przedpołudnia, Wesley. Przed chwilą wyszedł stąd Twój kłótliwy Drew Latham w towarzystwie uroczej, acz enigmatycznej Karin de Vries. – Dlaczego enigmatycznej? – Jeszcze tego nie wiem, lecz gdy zdołam rozwiązać tę zagadkę, natychmiast Cię powiadomię. Wracając do rzeczy, odnotowaliśmy pewien postęp. Twoje niezwykłe odkrycie, Janinę Clunitz, prowadzi nas jak po sznurku. Ten Sonnenkind zachowuje się tak, jak przewidywaliśmy, w granicach odpowiedniego dla niej zakresu nieprzewidywalności. Moreau opisał mu przebieg porannego spotkania oraz zarejestrowaną rozmowę

telefoniczną żony ambasadora. – Ma się spotkać ze Strasbourgiem w Luwrze, wczesnym popołudniem. Oczywiście, będą tam nasi ludzie. – Dzieje alzackich Strasbourgów to kawał historii, jeśli dobrze pamiętam. – Masz rację, ale nasz hrabia wysforował się o parę kroków do przodu. – ElsassLothringen? – zapytał tajemniczo Sorenson. – Nie, to dla niego jak gdyby powiązania uboczne, zajmiemy się nimi później, przyjacielu. A co z ambasadorem? Wszystko zgodnie z planem? – Owszem, lecz nadal uważam, że będziemy mieli dużo szczęścia, jeśli nie da upustu wściekłości i nie stłucze tej suki po pysku. – W każdym razie my jesteśmy przygotowani na jego przylot… A co słychać u Ciebie, mon amit Jak się sprawy mają na Twoim brzegu sadzawki? – Szykuje się tu największe zamieszanie, jakie mógłbyś sobie wyobrazić. Chyba wiesz o tych dwóch bojówkarzach nazistowskich… zapomniałem, jak oni siebie określają. – Przypuszczam, że chodzi Ci o tych, których Witkowski wysłał odrzutowcem do Bazy Lotniczej Andrews? – Właśnie. Otóż Ci dwaj zaczęli sypać takim śmieciem, że gdyby ich oskarżenia dostały się do prasy, w jednej chwili upadłby cały nasz rząd. – Co Ty mówisz?

– Utrzymują, że mają niezbite dowody na to, iż nasz wiceprezydent oraz przewodniczący Izby Reprezentantów mają bezpośrednie powiązania z niemieckim ruchem neonazistowskim. – Przecież to śmieszne! A cóż to za niezbite dowody? – Powiedzieli tylko tyle, że w każdej chwili mogą się telefonicznie skontaktować z Berlinem i natychmiast zostanie nam przesłana pełna dokumentacja, prawdopodobnie faksem. – To blef, Wesley, chyba nie muszę Cię o tym przekonywać. – Oczywiście, boję się jednak, że oparty na jakiejś fałszywej dokumentacji. Wiceprezydenta dosłownie ogarnęła furia. Zażądał przesłuchania przed pełną komisją senacką i posunął się nawet do tego, że przedstawił listę rozwścieczonych senatorów i kongresmanów z obu partii, gotowych wystąpić w jego obronie. – Takie działania mogą przynieść skutek całkiem odwrotny od zamierzonego – rzekł Moreau – zwłaszcza biorąc pod uwagę obecny klimat polowania na czarownice. – Właśnie to przez cały czas usiłuję mu wytłumaczyć. Nie daje mi spokoju fakt, że nawet najgłupsze pomówienia kogokolwiek ze sfer rządowych mogą wywołać istną burzę w naszych złaknionych sensacji mediach. Jeśli w nagłówkach gazet tylko pojawi się słowo „rząd”, a jeszcze gorzej określenie „przywódcy wywiadu”, a już nie daj Boże „wywiad niemiecki”, wieści rozejdą się

lotem błyskawicy. Czy możesz sobie wyobrazić, co się stanie, jeśli wszystkie stacje telewizyjne roztrąbią tego typu informacje na cały kraj? – Ludzie zostaną osądzeni i zapadnie wyrok, zanim ktokolwiek zechce ich wysłuchać – przyznał szef Deuxieme Bureau. – Zaczekaj chwilę, Wesley… Ale żeby do tego wszystkiego mogło dojść, Ci dwaj ujęci mordercy musieliby nawiązać ścisłą współpracę z kierownictwem neonazistów, zgadza się? – Tak. Dlaczego pytasz? – Bo to niemożliwe! Paryski oddział blitztragerów znalazł się w niełasce! Są uważani za zdrajców i nie otrzymają żadnego wsparcia ze strony swoich przywódców, niezależnie od powodów, gdyż mogłoby to zagrażać całej organizacji. Zapomniano o nich, zostawiono na łasce losu… Kto jeszcze wie o Twoich dwóch więźniach? – No cóż, nie dysponuję tu odpowiednimi ludźmi, toteż musiałem skorzystać z pomocy żołnierzy piechoty morskiej i kilku agentów Knoxa Talbota, żeby przetransportować ich z bazy Andrews. Są trzymani pod strażą w zakamuflowanym domu w Wirginii, należącym do CIA. – Do CIA? Przecież w Agencji jest wtyczka! – Nie miałem wyboru, Claude. My nie dysponujemy tego typu obiektami. – Rozumiem. Niemniej Ci dwaj wciąż przedstawiają sobą spore zagrożenie dla ruchu. – Już to mówiłeś. I co?

– Dokładnie sprawdź obu więźniów, Wesley, tylko nie daj im poznać, że Ci na nich zależy. – Dlaczego? Nie umiem powiedzieć. Zdaj się na mój instynkt, tak jak to czyniłeś w Istambule. – Dobra, już tam jadę. Sorenson przerwał połączenie i wcisnął klawisz łączący go natychmiast z Działem Transportu. – Proszę mi podstawić samochód do domu, najdalej za pół godziny. Trzydzieści sześć minut później ogolony i ubrany w garnitur dyrektor wsiadł do służbowego wozu i rozkazał kierowcy jechać do Wirginii. Tamten natychmiast sięgnął po radiotelefon pracujący na kodowanej częstotliwości UKF, żeby przekazać cel podróży dyspozytorowi CIA. – Daruj to sobie – rzekł Sorenson za jego plecami. – Jest za wcześnie na organizowanie komitetu powitalnego. – Muszę jednak przestrzegać określonych procedur, panie dyrektorze. – Miej dla nich litość, chłopcze. Zostało jeszcze trochę czasu do wschodu słońca. – Tak jest. Kierowca odłożył radiotelefon na miejsce i uśmiechnął się lekko – po raz kolejny miał okazję się przekonać, że mimo zajmowanego stanowiska stary jest naprawdę porządnym człowiekiem. Po półgodzinnej jeździe skręcili w wąską i krętą boczną drogę, prowadzącą przez las do masywnej, betonowej bramy, po której obu stronach ciągnęło się ogrodzenie podłączone do generatora impulsów elektrycznych. Brama nie otworzyła się przed

nimi. W betonowym murze, na wysokości lewej tylnej szyby samochodu znajdowało się niewielkie okienko z przydymionego, kuloodpornego szkła, a z umieszczonego niżej głośnika rozległ się po chwili męski głos: – Proszę się przedstawić i podać cel wizyty. – Wesley Sorenson, dyrektor Wydziału Operacji Konsularnych – odparł gość, opuściwszy szybę w drzwiach samochodu a przyjechałem w ściśle tajnej sprawie. – Tak, rozpoznaję pana, panie dyrektorze – odparł strażnik, ledwie widoczny za ciemną szybą. – Niestety, nie mam pana na liście dzisiejszych gości. – Więc proszę sprawdzić listę stałych zezwoleń, a na pewno znajdzie się tam moje nazwisko. – Chwileczkę… Kierowca, proszę otworzyć bagażnik. Szczęknął zamek, klapa otworzyła się powoli; strażnik włączył umieszczony wysoko na murze reflektor, umożliwiający skontrolowanie bagażnika limuzyny. – Przepraszam, panie dyrektorze – odezwał się ponownie lekko zniekształcony głos wartownika. – Powinienem był sprawdzić to wcześniej, ale listę stałych zezwoleń dostarczają nam na końcu, tuż przed zmianą. – Nie ma za co przepraszać – rzekł Sorenson. – To ja powinienem był zawiadomić telefonicznie Waszego dowódcę, ale nie chciałem go budzić o tak wczesnej porze. – Oczywiście, panie dyrektorze… Kierowca, możesz wysiąść i zamknąć bagażnik. Kiedy ten wykonał polecenie

i z powrotem usiadł za kierownicą, ciężkie stalowe wrota się rozsunęły. Pół kilometra dalej okrążyli kolisty klomb i stanęli przed marmurowymi schodami wiodącymi do wejścia byłej posiadłości ambasadora argentyńskiego. Zaledwie samochód się zatrzymał, kiedy z wnętrza budynku wyszedł mocno zbudowany mężczyzna w średnim wieku – miał na sobie mundur wojskowy z licznymi baretkami na piersi, a widoczne w pierwszym brzasku naramienniki zdradzały jego przynależność do wojsk zwiadowczych. – Major James Duncan, dowódca warty, panie dyrektorze przedstawił się miękkim głosem, otwierając drzwi limuzyny. – Dzień dobry, panu. – Dzień dobry, majorze – odparł szef wydziału, wysiadając z auta. – Przepraszam, że nie uprzedziłem telefonicznie o swoim zamiarze złożenia wizyty o tak wczesnej porze. – Jesteśmy do tego przyzwyczajeni, panie dyrektorze. – Ale wartownicy przy bramie chyba nie są. – Nie umiem powiedzieć dlaczego. Przeżyli jeszcze większe zaskoczenie o trzeciej w nocy. – Tak? – zapytał ciekawie Sorenson, jak gdyby duch drzemiącego w nim oficera wywiadu pochwycił jakiś podejrzany sygnał. – Mieliście innego nieoczekiwanego gościa? – zagadnął, ruszając wolno po schodkach w stronę wejścia. – No, niezupełnie. Ale rozkaz dopisania jeszcze jednego nazwiska do listy stałych zezwoleń przyszedł dopiero o północy. A ta lista jest dosyć długa, toteż nasz

gość bardzo się niecierpliwił długim oczekiwaniem. Ludzie z kierownictwa Agencji są dość opryskliwi. Zresztą sam bym pewnie zareagował podobnie, gdybym po całym dniu pracy musiał jeszcze w środku nocy wyprawiać się aż tutaj. Chodzi mi o to, że przecież nie jesteśmy w Wietnamie, gdzie o każdej porze mógł się rozpocząć ostrzał. – To prawda, ale i „tu zdarzają się jakieś wyjątkowe sytuacje, zgadza się? – mruknął Sorenson, który na własnej skórze odczuwał te „wyjątkowe sytuacje”. – Ale w nocy jest zazwyczaj spokojnie, panie dyrektorze odparł major Duncan, wprowadzając Sorensona do gabinetu oficera dyżurnego, gdzie za biurkiem siedziała kobieta w mundurze, sprawiająca wrażenie bardzo zmęczonej. – W czym możemy pomóc, panie dyrektorze? Jeśli wyjawi pan powód swojej wizyty, porucznik Russell będzie mogła wezwać dla pana eskortę. – Chciałbym się zobaczyć z dwoma więźniami przetrzymywanymi w ścisłej izolacji w sekcji E. Oficerowie wymienili między sobą porozumiewawcze spojrzenia, na ich twarzach malowało się nie skrywane zdumienie. – Czy powiedziałem coś złego? – Ależ nie, panie dyrektorze – odparła porucznik Russell, szybko pochylając głowę nad klawiaturą komputera. – To tylko zbieg okoliczności. – Nie rozumiem. – Z tymi samymi więźniami o trzeciej w nocy chciał

się zobaczyć wicedyrektor Connally – powiedział major James Duncan. – Czy wyjawił powód swojej wizyty? – Użył mniej więcej tego samego zwrotu, co pan przy bramie. Twierdził, że jego sprawa jest najściślej tajna i rozkazał eskorcie, po otwarciu celi, wycofać się z sekcji E budynku. Sorenson miał coraz silniejsze podejrzenia. – Majorze, proszę mnie tam natychmiast zaprowadzić. Nikt poza mną nie miał prawa rozmawiać z tymi dwoma więźniami. – Słucham? – zapytała zdumiona porucznik. Przecież wicedyrektor Connally ma dostęp do wszystkich pomieszczeń. Mówi o tym wewnętrzne rozporządzenie Agencji, podpisane przez samego dyrektora Talbota. – Więc proszę mnie natychmiast połączyć z Talbotem! Jeśli nie dysponujecie jego domowym numerem telefonu, zaraz go poszukam. Po kilku sygnałach w słuchawce rozległ się gardłowy głos zaspanego Knoxa Talbota. – Halo? – Knox, tu Wesley… – Czyżby podłożono jakąś bombę? Nie wiesz, która jest godzina? – Czy masz na stanowisku wicedyrektora człowieka o nazwisku Connally? – Nie. Nie znam nikogo takiego. – A znane jest Ci wewnętrzne rozporządzenie Agencji, podpisane przez Ciebie, umożliwiające mu przesłuchanie dwóch pojmanych neonazistów?

– Nie podpisywałem żadnego takiego rozporządzenia. W ogóle o nim nie słyszałem. Skąd dzwonisz? – A jak myślisz, skąd mógłbym dzwonić, do cholery? – Jesteś w Wirginii? – Mogę tylko wyrazić nadzieję, że nasza następna rozmowa telefoniczna nie przedostanie się do szerszej wiadomości. W przeciwnym razie będziesz musiał wziąć się ostro do robienia porządków na swoim podwórku. – Mówisz o naszej sieci komputerowej? – Spróbuj czegoś znacznie prostszego, bardziej ludzkiego. Sorenson ze złością cisnął słuchawkę na widełki. – Idziemy, majorze! Dwaj bojówkarze leżeli na swych kojach, ułożeni na boku. Otwierane drzwi celi stuknęły głośno, lecz żaden z nich się nawet nie poruszył. Szef wydziału podszedł do pierwszego i zsunął z niego koc, następnie to samo uczynił z drugim Niemcem. Obaj byli martwi. W szeroko rozwartych oczach malował się zastygły wyraz przerażenia. Z kącików półotwartych ust nadal sączyły się strużki krwi. Obaj w zwróconych do ściany tylnych częściach głowy mieli wyraźne otwory po kulach. * * * Do znajdującego się na piętrze obszernego salonu dochodził mocny, synkopowany rytm zespołu jazzowego grającego w klubie na dole, mieszając się z docierającymi

z zewnątrz dźwiękami ostrej muzyki rockowej, rozbrzmiewającej gdzieś na Bourbon Street, we francuskiej dzielnicy Nowego Orleanu. Przy wielkim stole zgromadziło się sześciu mężczyzn i trzy kobiety; wszyscy byli elegancko ubrani – panowie w ciemne garnitury i krawaty, natomiast panie w żakiety o stonowanych kolorach. Poza jednym wyjątkiem byli to ludzie rasy białej, wszyscy mieli krótko obcięte włosy i wyglądali tak, jakby zostali żywcem wyjęci z jakiegoś grupowego zdjęcia skautów z tych lat, kiedy lansowane powszechnie hasła młodzieżowe miały jeszcze jakiś sens. Najmłodszy z zebranych liczył sobie czterdzieści parę lat, najstarszy przekroczył siedemdziesiątkę, a każdy roztaczał wokół siebie atmosferę dominacji, jak gdyby otaczali go wyłącznie natrętni petenci. W grupie tej znajdowało się dwóch burmistrzów dużych miast ze Wschodniego Wybrzeża, trzech powszechnie znanych kongresmanów, wybitny senator, prezes rozrośniętej niczym macki ośmiornicy spółki komputerowej, natomiast najbardziej elegancko ubrana kobieta była popularną rzeczniczką chrześcijan zebranych w Ruchu na Rzecz Odnowy Moralnej. Wszyscy siedzieli sztywno na krzesłach, obrzucając sceptycznymi spojrzeniami mężczyznę zajmującego miejsce u szczytu stołu – mocno zbudowanego olbrzyma o śniadej cerze, ubranego w białe safari, rozpięte do połowy piersi, i noszącego duże, ciemne okulary, całkowicie skrywające jego oczy. Mężczyzna ten nazywał się Mario Marchetti, ale w obszernych aktach

zgromadzonych przez FBI figurował jako Don Pontchartrain. – Chciałbym, żebyśmy się nawzajem dobrze rozumieli – przemówił miękkim basowym głosem, powoli cedząc słowa. – Łączy nas coś, co historycy mogliby nazwać konkordatem, czyli porozumienie między jednostkami, które nie chcą dłużej ze sobą konkurować w każdej dziedzinie, toteż znajdują wspólny grunt, gdzie będą mogły koegzystować. Czy to jasne? Rozległ się chóralny pomruk, niektórzy energicznie przytaknęli rUchem głowy, ale niespodziewanie odezwał się senator: – Wyraża się pan w dość niecodzienny sposób, panie Marchetti. Czy nie byłoby prościej powiedzieć, że wszyscy dążymy do tego samego i możemy sobie nawzajem pomóc? – Stenogramy z pańskich przemówień w Senacie nie zawierają takich bezpośrednich, uproszczonych sformułowań, panie senatorze. Ale ma pan rację, właśnie o to mi chodzi. Każda z wymienionych jednostek może udzielić wsparcia pozostałym. – Przepraszam, ale spotykamy się po raz pierwszy – powiedziała elegancko ubrana rzeczniczka organizacji chrześcijańskiej – toteż nie bardzo rozumiem, jak pan mógłby nam pomóc. A szczerze mówiąc, zwracanie się do pana o pomoc uważam za nieco poniżające. – Może byś wreszcie zeszła na ziemię z tych swoich pieprzonych wyżyn – rzekł cicho Don Pontchartrain. – Co takiego?! Przy stole zapadła nagle martwa cisza,

poza kobietą nikt się nie odważył wyrazić swojego oburzenia. – Słyszałaś mnie dobrze – ciągnął Marchetti. – To Ty zgłosiłaś się do mnie, ja nie żebrałem o to spotkanie, paniusiu. Czy zechciałby pan wprowadzić jej wysokość w nasze sprawy, panie Komputerowcu? Wszystkie głowy jak na komendę obróciły się w kierunku prezesa jednej z najbardziej znanych amerykańskich firm komputerowych. – Decyzja została niezwykle starannie wypracowana – odparł szczupły mężczyzna w klasycznym ciemnoszarym garniturze. – Nie ulegało wątpliwości, że musimy powstrzymać dalszą działalność mojego nadzwyczaj dociekliwego zastępcy, czarnoskórego, którego musieliśmy zatrudnić, co oczywiste, ze względów formalnych. Otóż zaczął on kwestionować zawartość naszych transportów wysyłanych do Monachium, skąd były dalej przewożone do Hausruck, i posunął się nawet do tego, że wytropił nasz odbiornik, rzecz jasna, pracujący na kodowanej częstotliwości. Nie mogliśmy go po prostu wylać z firmy i właśnie dlatego pokonałem tysiące mil, żeby się spotkać z panem Marchettim. – Który zarządził własne dochodzenie – wtrącił z tajemniczym uśmiechem Don Pontchartrain. – Bo i czemu mielibyśmy się tak szybko pozbywać nadzwyczaj inteligentnego czarnucha, mającego wiele tytułów naukowych? To nie miałoby sensu. Dlatego też, zanim wysłaliśmy tego dżentelmena w objęcia Jezusa, moi współpracownicy bliżej się nim zainteresowali… nie

wyłączając dokładnych oględzin jego mieszkania. Wielkie nieba, panie Komputerowcu! On miał już pana w garści, a w każdym razie niewiele brakowało. W notatkach, jakie znaleziono w jego biurku, było wszystko wyszczególnione. Wysyłał pan swój najlepszy sprzęt odbiorcom, o których nikt nigdy nie słyszał, a przejmowali go nikomu nie znani ludzie. To niezwykła lekkomyślność, łaskawco, żeby nie powiedzieć: amatorszczyzna. Człowiek, o którym mowa, był gotów powiadomić władze w Waszyngtonie… Na szczęście uporaliśmy się z tym problemem i znaleźliśmy panu odpowiedniego partnera… odpowiedniego w najpełniejszym znaczeniu tego słowa. – Nie dostrzegam żadnego związku – oznajmiła stanowczym tonem rzeczniczka organizacji chrześcijańskiej, a uczyniła to z taką miną, jakby miała przed sobą pokrytą liszajami żabę. – Za pierwszym razem to pani sprawa, za drugim będzie już moja, więc proszę się postarać go dostrzec. – Naprawdę?! – Obraża pani nas oboje – rzekł lodowatym tonem Marchetti. – Naszym przeciwnikom w Niemczech nie udało się odkryć, dokąd jest przewożony cały transport, co stanowi plus na pani korzyść, dowiedzieli się jednak, kto go odebrał. – Myślę, że zostało powiedziane już wystarczająco dużo wtrącił burmistrz pewnego miasta z północnego wschodu Stanów. Nie macie pojęcia, za ile przestępstw odpowiadają mniejszości narodowe. Najwyższa pora

podjąć drastyczne środki… – Basta! – Don Pontchartrain po raz pierwszy podniósł głos. – Może lepiej rozpocząć edukację, rzetelną edukację! Ja także pochodzę z tych „makaroniarzy” i „brudasów”, którzy już niedługo nie będą mogli znaleźć żadnej pracy poza brukowaniem ulic czy strzyżeniem trawników. A niby skąd się wziął Giannini bądź Fermi, skąd dziedzictwo różnych da Vincich, Galileuszów czy nawet Machiavellich? Wy po prostu nie potraficie nas zaakceptować… Proszę mi więc nie mówić o mniejszościach narodowych, panie Specjalisto od Prostych Rozwiązań, takich jak puszczanie z dymem slumsów, bo ja znam historię, a pan nie. – I dokąd to nas zaprowadzi? – zapytał drugi z burmistrzów, zarządzający dużym miastem w Pensylwanii. – W tej chwili mogę na to odpowiedzieć – rzekł Marchetti. Nie lubię Was, tak samo jak Wy nie lubicie mnie. Dla Was jestem brudasem, ja z kolei uważam Was za gromadę ostatnich dupków. Lecz mimo wszystko możemy ze sobą współpracować. – Biorąc pod uwagę pańskie obraźliwe zachowanie – powiedziała, składając buzię w ciup, inna kobieta o włosach gładko zaczesanych do tyłu i starannie upiętych w kok – nie wierzę, aby nadal było to realne. – Więc pozwolę sobie coś wyjaśnić, droga pani. – Don Pontchartrain pochylił się nad stołem, a między połami rozchełstanej koszuli ukazała się jego silnie owłosiona

pierś. – Wam zależy na zdobyciu władzy w tym kraju, co mi nie przeszkadza, ponieważ nie dbam o to. Mnie z kolei zależy na profitach, jakie płyną ze sprawowania władzy. Coś za coś. Ja się nie wtrącam do Waszych spraw ani Wy do moich. Ja wykonuję za Was brudną robotę i jestem nadal gotów ją wykonywać, a w zamian żądam kierowania dochodowych kontraktów rządowych do tych wykonawców, których wskażę. Nie ma nic prostszego. Czyżby istniał jakiś problem? – Na pewno nie z mojej strony – odparł senator. – Jestem pewien, że nie tworzymy precedensu, wszak nie chodzi o nic innego, jak o wzajemną przysługę dla wspólnego dobra. – Naturalnie – przyznał mafioso. – Weźcie chociażby Mussoliniego i Hitlera, H Duce oraz Fuhrera, których tak wiele różniło, a jednak potrafili nawiązać współpracę w czasie wojny. Na nieszczęście, obaj byli paranoikami i żywili złudzenia o swej niezwyciężonej potędze. Nam to nie grozi, gdyż naszą wspólną sprawą nie jest wojna. Dążymy do czegoś zupełnie innego. – A jak by pan to nazwał, panie Marchetti? – zapytał najmłodszy uczestnik spotkania, szczupły blondyn noszący sweter z emblematem cieszącej się wielką renomą uczelni z Massachusetts. – Jestem specjalistą nauk politycznych, kończę właśnie pisać pracę doktorską… jak mi się wydaje, trochę za późno. – To bardzo proste, panie Alfabecie, chociaż tego nie uczą w szkołach – odparł Don Pontchartrain. – Wpływy to

polityka, polityka oznacza władzę, a skutecznie sprawować władzę można jedynie dysponując odpowiednimi funduszami, trzeba wiedzieć, za co i komu zapłacić. Tak zwanych obywateli, którzy tworzą wspomniane fundusze, za grosz nie obchodzi, na co idą te pieniądze, gdyż ich przede wszystkim interesuje serial w telewizji albo ceny w sklepach. Jeśli chcecie znać prawdę, to uważam nas wszystkich za naród idiotów… I właśnie dlatego takie dupki jak Wy ostatecznie mają szansę się wybić. – Wyraża się pan w sposób wielce obraźliwy – zauważył doktorant. – Pozwolę sobie przypomnieć, że w tym gronie znajdują się kobiety. – A to ciekawe, bo ja żadnej nie widzę. W takim razie pozwolę sobie przypomnieć, że nie tworzymy klasy maturalnej, a ja nie jestem konsultantem do spraw dobrych manier… Jestem dla Was wyręczycielem, ostatnią deską ratunku. Jeżeli potrzebne są Wam energiczne działania, a zaistniały takie okoliczności, że nie możecie użyć własnych rozlicznych sił i środków, zgłaszacie się do mnie. To ja odwalam brudną robotę i ponoszę za Was ryzyko, Was absolutnie nic nie obciąża. Dokładnie tak się to odbyło w wypadku pana Komputerowca i jego nadzwyczaj dociekliwego zastępcy. Capisce? – Jednakże, jak sam pan nadmienił – wtrąciła trzecia kobieta, starsza, dystyngowana dama o czarnych błyszczących oczach, znacznie powiększonych przez grube szkła okularów – mamy własne rozliczne siły i środki. Czemu zatem

mielibyśmy korzystać z pańskiej pomocy? – Va bene! – wykrzyknął Marchetti, rozkładając szeroko ręce. – W takim razie nie korzystajcie i życzę Wam powodzenia. Chciałem tylko, abyście wiedzieli, że jestem do Waszej dyspozycji, gdybyście mnie potrzebowali. Właśnie w tym celu zaprosiłem naszego giganta od komputerów, a także jego przyjaciela z Kongresu, byśmy wzajemnie wyjaśnili sobie zasady naszego konkordatu. A chcę przypomnieć, że zostaliście tu przywiezieni moimi samolotami. – Jego przyjaciela… – zapytał zdumiony burmistrz z Pensylwanii. – Mnie – odparł nieco zmieszany członek Komisji do Spraw Wywiadu Izby Reprezentantów. – Takie nadeszły rozkazy z komórki berlińskiej. Prawdopodobnie nasz człowiek z CIA znalazł się w niezwykle trudnej sytuacji, toteż musimy go objąć stałą obserwacją i w razie potrzeby uwolnić od kłopotów. Użycie do tego celu naszych ludzi byłoby nazbyt ryzykowne, toteż pan Marchetti musi się tym zająć. – Wygląda więc na to, że mamy swego rodzaju małżeństwo La Rochefoucaulda – zauważyła siedemdziesięcioletnia kobieta w grubych okularach. – Nie związane uczuciem, lecz względami czysto formalnymi. – Być może zastosowałem niewłaściwy sposób, ale to właśnie usiłowałem państwu przez cały czas wytłumaczyć, droga pani. – No cóż, chyba jednak wyraził pan to aż za dokładnie, a poza tym, jak to zwykle bywa, czyny znaczą o wiele więcej niż słowa… Ma pan swój konkordat, panie

Marchetti, i sądzę, że wszyscy zebrani się ze mną zgodzą, kiedy powiem, iż chciałabym jak najszybciej wrócić już do domu. – Limuzyny stoją przed wejściem, a. odrzutowce czekają w gotowości na lotnisku. – Kongresman i ja wyjdziemy z lokalu tylnym wejściem i odjedziemy własnymi samochodami – rzekł senator. – Jak panowie sobie życzą – powiedział Don Pontchartrain, podnosząc się z krzesła. – Dziękuję wszystkim z głębi mego sycylijskiego serca. Mogę uznać, że nasze spotkanie zakończyło się powodzeniem i konkordat wszedł w życie. Jeden po drugim, z mniej czy bardziej wyraźnym grymasem niezadowolenia na twarzy, amerykańscy faszyści wyszli z salonu nad klubem w Nowym Orleanie. Don sięgnął pod blat stołu i wcisnął ukryty przełącznik, unieruchamiając magnetowidy rejestrujące obrazy z ukrytych za draperiami kamer. Jego nazwisko, brzmienie głosu oraz sylwetka miały zostać usunięte z tych zapisów, a pozostawione jedynie twarze oraz wypowiedzi potencjalnych wrogów. – Dupki – mruknął Marchetti pod nosem. – Nasza rodzina będzie zarówno najbogatszą w Ameryce, jak i najbardziej bohaterską w republice.

ROZDZIAŁ 28 Zabytki starożytnego Egiptu, zarówno te monumentalne, jak i drobne przedmioty, tworzą jedną z najbardziej fascynujących wystaw Luwru. Umieszczone wysoko pod sufitem i odpowiednio nakierowane lampy powodują, że tworzące się głębokie cienie dają każdemu zwiedzającemu złudne wrażenie, iż odżyły tu nagle dawno minione stulecia. Jednocześnie zabytki te przypominają bezustannie o śmiertelności człowieka, przybliżają dawno zmarłych ludzi, którzy żyli i pracowali, kochali się i płodzili dzieci, a następnie dbali o nie, uzależnieni jednak od kapryśnego Nilu. A potem umierali, zarówno władcy, jak i niewolnicy, zostawiając po sobie spuściznę, z perspektywy czasu tak samo wspaniałą i ponurą, ani nazbyt dobrą, ani też złą, po prostu spuściznę człowieczeństwa. W takiej właśnie niezwykłej scenerii dwaj agenci Deuxieme czekali na mające się wkrótce odbyć spotkanie Louisa, hrabiego de Strasbourg, z żoną amerykańskiego ambasadora. Mieli do dyspozycji ośmiomilimetrową kamerę wideo ze specjalnie czułym mikrofonem, mogącym zarejestrować nawet bardzo cichą rozmowę z odległości dziesięciu metrów, oraz miniaturowe magnetofony uruchamiane impulsem dźwiękowym, ukryte w kieszeniach na piersi, na wypadek zbliżenia się do dwójki konspiratorów. Agent uzbrojony w kamerę, ze słuchawką ukrytą w uchu, trzymał ją na wysokości kolan, przechadzając się między dwoma

gigantycznymi sarkofagami. Natomiast jego kolega pochylał się nad rzeźbioną płytą jednego z nich, jakby był naukowcem usiłującym odcyfrować starożytne inskrypcje. Mogli się porozumiewać za pomocą miniaturowych krótkofalówek, toteż pierwszy z nich pozwalał sobie od czasu do czasu odejść kawałek dalej i wmieszać się w zazwyczaj nieliczną grupkę turystów. Krótko po południu, w porze obiadowej, w muzeum nie było dużo ludzi. * * * Janinę Courtland przybyła pierwsza. Rozglądała się nerwowo dookoła, zaglądając w mroczne zakamarki sali wystawowej. Nie odnalazłszy jednak mężczyzny, zaczęła, krążyć między gablotami i w pewnej chwili znalazła się tuż przy agencie pochylonym nad płytą sarkofagu, zaraz jednak poszła dalej i stanęła przed wystawionymi za kuloodporną szybą egipskimi wyrobami ze złota. Wreszcie zjawił się też Andre – czyli Louis, hrabia de Strasbourg – ubrany wytwornie, niczym dżentelmen na popołudniowym spacerze; pod szyją miał zawiązany szeroki, jedwabny, błękitny krawat. Dostrzegł żonę ambasadora i natychmiast zwolnił kroku, podejrzliwie zerkając na boki, w końcu podszedł do niej. Agent Deuxieme szybko zdjął przesłonę z obiektywu kamery, wycelował ją na podejrzaną parę, włączył zapis dźwięku i uruchomił pracujące bezgłośnie urządzenie. Zasłaniając lewą dłonią miniaturową kamerę

wsłuchał się w przekazywaną przez czuły mikrofon wymianę zdań: – Musiał się pan pomylić, monsieur Andre – powiedziała cicho Janinę Clunitz Courtland. – Przeprowadziłam dziś szczerą i poufną rozmowę z dowódcą służb ochrony ambasady. Był naprawdę zdumiony, kiedy spytałam, czy przypadkiem nie kazał mnie śledzić. – Co odpowiedział? – zapytał lodowatym tonem Strasbourg. – Zbyt długo i zbyt często… w zasadzie przez całe moje życie posługiwałam się kłamstwem, toteż nauczyłam się je bezbłędnie rozpoznawać. Powiedziałam mu, że weszłam do sklepu, gdzie usłużny sprzedawca zapytał, czy może tych dwóch lub trzech ludzi mojej eskorty, czekających przed wejściem w pełnym słońcu, zaprosić do środka. – Całkiem zgrabna bajeczka, madame. Należą się pani słowa uznania – rzekł Andre, tym razem znacznie cieplejszym głosem. Zalicza się pani do ludzi naprawdę znakomicie wyszkolonych. – Słowa uznania? Dziękuję, wystarczy mi własne uznanie dla samej siebie. Przecież poświęciłam całe życie na doskonalenie wszystkich umiejętności, które mają służyć tylko jednemu celowi. – Zaiste godne podziwu – mruknął Strasbourg. – Czy zatem szef służb ochrony nie podsunął pani, kim mogli być owi ludzie z eskorty?

– Sama podsunęłam mu odpowiedź, to wszakże też element mojego wyszkolenia. Zapytałam go, czy to możliwe, aby śledzili mnie francuscy agenci. Odparł bez wahania i trudno się nie zgodzić z jego opinią, powiedział mianowicie, że mogło się tak zdarzyć, iż francuskie służby bezpieczeństwa zwróciły uwagę na powszechnie znaną żonę niezwykle ważnego ambasadora, spacerującą samotnie po ulicy, dlatego też na własną odpowiedzialność podjęły się jej ochrony. – No cóż, to logiczne, ale chciałbym pani zwrócić uwagę, że szef ochrony ambasady jest zapewne równie doskonale wyszkolony jak pani. – Bzdury! Proszę posłuchać. Mój mąż za kilka godzin wyląduje w Paryżu i będę musiała poświęcić mu dzień lub dwa, odgrywając rolę troskliwej małżonki, wciąż jednak nalegam na umożliwienie mi wyjazdu do Niemiec w celu przeprowadzenia rozmowy z naszymi przełożonymi. Wymyśliłam nawet plan. Zgodnie z danymi personalnymi mam dalszą krewną w Stuttgarcie. To siostra mojej babki, liczy już sobie ponad dziewięćdziesiąt lat, więc nie będzie nic nienaturalnego w tym, że zechcę ją odwiedzić przed śmiercią… – To doskonały scenariusz – przerwał jej Strasbourg, ruchem ręki dając znak, żeby poszła za nim w odległy, mroczny koniec sali. – Ambasador nie powinien się sprzeciwiać, toteż zostaniemy przy tym planie, który Bonn z pewnością zaakceptuje. Agent Deuxieme pochylił się na bok, żeby nie stracić

z pola widzenia obiektywu odchodzącej pary. Powoli ruszył za nią i w pewnym momencie aż syknął ze zdumienia, dostrzegłszy, że hrabia sięga do kieszeni i wyjmuje strzykawkę z igłą w plastikowej osłonie. Chowając dłoń za plecami, Strasbourg zsunął kapturek i obnażył igłę. – Powstrzymaj go! – szepnął głośno do ukrytego w klapie mikrofonu. – Musisz mu przeszkodzić! On chce ją zabić! Ma strzykawkę z jakimś płynem! – Monsieur le Comte! – wykrzyknął jego kolega, przepychając się przez grupę turystów w stronę osłupiałego Strasbourga i równie zdumionej pani Courtland. – Nie mogę uwierzyć własnym oczom! Ale to pan, prawda? Jako mały chłopiec często bawiłem się w ogrodzie pańskiej rodzinnej posiadłości. Jak to miło znów pana spotkać po tak wielu latach. Teraz mieszkam w Paryżu, prowadzę tu praktykę adwokacką. – Ależ tak, oczywiście – mruknął skonsternowany Andre; upuścił trzymaną strzykawkę na posadzkę i odkaszlnąwszy głośno, żeby zagłuszyć chrzęst szkła, rozgniótł ją obcasem. – Jest pan adwokatem… To wspaniale… Wybaczy pan, ale pora nie jest zbyt odpowiednia… Później się z panem skontaktuję. * * * Hrabia Strasbourg pospiesznie przecisnął się między zwiedzającymi i energicznym krokiem ruszył do wyjścia

z sali. – Proszę mi wybaczyć, że przeszkodziłem, madame! – rzekł agent Deuxieme, uśmiechając się krzywo, jakby niechcący zakłócił potajemne spotkanie kochanków. – To nie ma znaczenia – syknęła Janinę Courtland, odwróciła się na pięcie i odeszła szybko w przeciwnym kierunku. * * * Było kilka minut po piątej, gdy Latham i Karin de Vries wrócili do hotelu z drugiej tego dnia wizyty w Deuxieme Bureau. Moreau wezwał ich do swego gabinetu po wydarzeniach w Luwrze i przedstawił kopie obu zapisów, zarówno obrazu z kamery wideo, jak i nagranej na kasecie rozmowy. Ich eskorta, monsieur Frick i monsieur Frack, zarządziła, że wejdą do holu parami, w odstępach pięciominutowych, i wjadą na górę różnymi windami, aby nie zwracać niczyjej uwagi na tajemniczego Amerykanina oraz pochodzącą z Belgii pracownicę ambasady Stanów Zjednoczonych. – Co jest między Wami? – spytał Drew, kiedy ponownie się spotkali w korytarzu na piętrze i ruszyli w stronę swego pokoju. – Co masz na myśli? – Ciebie i Moreau. Dziś rano zachowywaliście się jak starzy przyjaciele, znający się tak dobrze, jak bułka z szynką. Teraz zaś prawie wcale się do siebie nie odzywaliście. – Nawet nie zwróciłam na to uwagi. Jeśli odniosłeś

takie wrażenie, to pewnie z mojego powodu. Byłam zbyt pochłonięta tym wszystkim, co zarejestrowano w Luwrze. Jego agenci znakomicie się spisali, prawda? – Owszem, wszystko poszło jak po maśle, zwłaszcza przeszkodzenie Strasbourgowi w realizacji jego niecnych zamiarów. Najgorsze jest to, że ludzie z Deuxieme musieli się przy tym ujawnić. – Ale przyznasz, że wspaniale to rozegrali. – Byłbym idiotą, gdybym powiedział co innego. Latham zatrzymał się przed drzwiami pokoju i gestem nakazał Karin się cofnąć, po czym wyjął z kieszeni pudełko zapałek. – Myślałam, że już na dobre rzuciłeś palenie. Zresztą, czy nie możesz zaczekać, aż wejdziemy do środka i usiądziemy wygodnie. – Masz rację, rzuciłem palenie i wcale nie mam zamiaru sięgać po papierosa. Drew zapalił zapałkę i ostrożnie zbliżył płomień do zamka w drzwiach. Na krótko płomień rozbłysnął jaskrawym światłem, drobna iskra pomknęła w kierunku dziurki od klucza. – W porządku – oznajmił Latham, otwierając drzwi. – Nie mieliśmy gości. – Co? – To był Twój prawdziwy włos, a nie z peruki. – Nie rozumiem. – Znalazłem go w pościeli. – Czy nie mógłbyś? – To bardzo prosta sztuczka i w zasadzie nie do wykrycia. – Latham przepuścił Karin, wszedł za nią do

pokoju i zamknął drzwi. – Harry mnie tego nauczył. Wystarczy jeden włos, najlepiej ciemny, bo wówczas trudniej jest go dostrzec gołym okiem. Wsuwa się go do dziurki od klucza, tak, żeby sam koniec wystawał na zewnątrz. Jeśli ktoś będzie gmerał przy zamku, na pewno go stamtąd wypchnie. Ale Twój włos siedział na miejscu, po tym poznałem, że nikt tu nie wchodził podczas naszej nieobecności. – Jestem pod wrażeniem. – To sztuczka Harry’ego. Mnie się też spodobała. – Drew szybko zdjął marynarkę, rzucił ją na oparcie krzesła i odwrócił się do de Vries. – W porządku, proszę pani. Zatem co się dzieje? – Naprawdę nie rozumiem, o co Ci chodzi. – Jest coś między Tobą i Claude’em, a ja chciałbym wiedzieć, co to takiego. Tylko raz zostałaś z nim sam na sam, kiedy przyjechał dziś rano do hotelu, żeby nam obwieścić o wprowadzonych zasadach bezpieczeństwa, a ja poszedłem się ubrać. – Ach, tak… – mruknęła zdawkowo Karin, lecz coś w jej spojrzeniu mówiło, że wcale nie było to mało znaczące zdarzenie. Podejrzewam, że trochę przeholowałam… to znaczy nadszarpnęłam jego autorytet, bo chyba tak można to nazwać. – Nadszarpnęłaś jego autorytet? – Owszem. Próbowałam mu wytłumaczyć, że nie ma prawa nakładać takich restrykcji na oficera amerykańskiego Wydziału Operacji Konsularnych. On zaś

mi wmawiał, że ma prawo podejmować wszelkie niezbędne środki ostrożności, dopóki przebywamy poza terenem ambasady. Starałam się uzmysłowić mu, jak by się czuł, gdyby nasz odpowiednik Deuxieme czy też Service d’Etranger zabronił mu poruszać się swobodnie po Waszyngtonie. A on na to… – Dobrze, już dobrze – przerwał jej Latham. – Resztę potrafię sobie wyobrazić. – Dobry Boże, Drew, przecież występowałam również w Twoim imieniu! – W porządku, przyjmuję do wiadomości. Sam widziałem, jaki był wściekły, kiedy próbowałem z nim dyskutować. Francuzi zazwyczaj reagują bardzo ostro, kiedy podaje się w wątpliwość ich wszechmocny autorytet. – Podejrzewam, że większość ludzi jest czuła na tym punkcie, nie tylko Francuzi, ale tak samo Niemcy, Anglicy czy Amerykanie. – A Belgowie? Czy raczej Flamandowie? Jakoś nigdy nie potrafiłem Was rozróżnić. – My nie, jesteśmy bardziej cywilizowani i słuchamy głosu rozsądku – odparła z uśmiechem de Vries. Oboje wybuchnęli śmiechem; napięcie zostało rozładowane. – Przeproszę ClaUde’a jutro rano i wyjaśnię mu, że byłam trochę rozdrażniona… Powiedz mi, Drew, czy Ty naprawdę uważasz, że Strasbourg chciał zabić Janinę tym środkiem, który miał w strzykawce? – Na pewno. Została zdemaskowana, a to przecież pierwszy ujawniony Sonnenkind, tak więc naziści nie mieli

wyboru. Ale w ten sposób Moreau będzie miał pełne ręce roboty. Teraz nie tylko musi prowadzić całodobową obserwację, lecz być również przygotowany na bezpośredni zamach na jej życie. Czym się martwisz? Jeszcze godzinę temu zgadzałaś się z naszymi wnioskami. – Sama nie wiem. To wszystko wydaje mi się dziwne. Luwr, grupy turystów… Przepraszam, chyba jestem po prostu zmęczona. – Czyżbyś usiłowała mi coś przekazać? Może powinienem zamówić do pokoju ze dwie uncje proszku z hiszpańskiej muchy? – Powiedziałam, że jestem zmęczona, ale nie straciłam rozumu. Latham przytulił ją do siebie i czule pocałował. Niespodziewanie zadzwonił telefon. – Mam coraz silniejsze wrażenie – mruknęła Karin – że ten cholerny telefon jest naszym zaciekłym wrogiem. – Zaraz wyszarpnę przewód ze ściany. – I tak wiem, że tego nie zrobisz, tylko podniesiesz słuchawkę. – Ty chyba przechodziłaś szkolenie w Inkwizycji. Latham podszedł do biurka i podniósł słuchawkę. – Tak? – To ja – rzekł Moreau. – Czy Wesley dzwonił już do ciebie? – Nie, a miał to zrobić? – I tak zrobi, widocznie w tej chwili jest bardzo zajęty. A nasz przyjaciel, Witkowski, gotów jest natychmiast polecieć do Waszyngtonu i osobiście, gołymi rękoma, rozebrać cały kompleks dowództwa CIA w Langley.

– Nic dziwnego, Stanley pracował w wydziale G-2, toteż nigdy nie miał okazji nabrać szacunku dla Firmy. A co się stało? – Ci dwaj bojówkarze, których pułkownik w najściślejszej tajemnicy odesłał do Waszyngtonu, zostali dziś rano znalezieni martwi w swojej celi, w zakamuflowanym domu Agencji. Dostali po kulce w łeb. – Jasna cholera! W zakamuflowanym domu Agencji?! – Wiesz, co mi Wesley powiedział? „Gdzie jesteś, Jamesie Jezusie Angletonie, skoro tutaj mógłbyś uczynić choć jeden dobry uczynek?” Wartownicy pełniący nocną służbę w tym domu, przeglądają teraz zdjęcia wszystkich pracowników CIA, poszukując sprawcy. – To im nic nie da. Jeszcze niedawno sam nosiłem jasnoblond perukę i ciemne okulary, żeby całkowicie zmienić swój wygląd. Powiedz im, żeby sprawdzili wszystkich urzędników niższego i średniego szczebla Agencji, którzy kiedyś występowali w teatrze studenckim lub szkolnym. – Jeszcze jeden Angleton? – Na pewno nie JeanPierre Villier. Jakiś amator, kretyn z głową nabitą wzniosłymi hasłami i portfelem wypchanym forsą. Ale nie ulega wątpliwości, że musiał mieć dostęp do ściśle tajnych informacji. – Sam to powiedz Wesleyowi, ja mam mnóstwo innych spraw na głowie. Ambasador Courtland będzie na lotnisku za pół godziny, muszę dopilnować, aby jego żona do tego czasu jeszcze żyła. – O co chodzi? Przecież wyjedzie po niego opancerzoną limuzyną z ambasady.

– Ty też z niej korzystałeś i o mało co nie zginąłeś. Au revoir. Połączenie zostało przerwane. – Co się stało? – zapytała Karin. – Ci dwaj bojówkarze, których Stanley odesłał do Waszyngtonu, zostali zastrzeleni w swojej celi. W zakamuflowanym domu Agencji! Czy Ty to rozumiesz?! – Sam powiedziałeś wczoraj wieczorem – rzekła cicho de Vries – że oni są wszędzie, tylko my ich nie potrafimy dostrzec… Co powoduje, że ludzie tak do nich lgną? Zabójstwa, szpiegostwo… to jedno wielkie szaleństwo. Zatem dlaczego? – Fachowcy twierdzą, że istnieją trzy główne powody. Po pierwsze pieniądze, ogromne fundusze, daleko wykraczające poza to, co jest w zasięgu przeciętnego człowieka. Na forsę łakomią się głównie amatorzy hazardu, rozrzutni kochankowie czy też snobi. Odmienną kategorię tworzą fanatycy, bez reszty opętani jakąś ideą, z powodu której mogą się czuć kimś lepszym, a która przesłania im całkowicie wszelkie inne sprawy. Takim przykładem jest teoria wyższości ich rasy. Trzecia grupa jest dość dziwna, ale ją właśnie specjaliści określają jako najgroźniejszą. W jej skład wchodzą ludzie niezadowoleni, dogłębnie przekonani, że w panującym systemie nie ma dla nich miejsca, a ich zdolności są niedoceniane. – Dlaczego ta grupa miałaby być najgroźniejsza? – Ponieważ takich ludzi najtrudniej wyłowić. Całymi latami zajmują swoje miejsca za biurkiem i wykonują

jakieś mało istotne zadania, ale robią to na tyle poprawnie, że nawet nie można ich wylać z pracy. – Jeśli te zadania są faktycznie mało istotne, to dlaczego ludzi uważa się za groźnych? – Gdyż oni świetnie znają słabe punkty systemu, w którym działają. Wiedzą, gdzie się przechowuje poufne dane, jak można się do nich dostać, albo nawet jak je przechwycić w trakcie przekazywania z jednego miejsca w drugie. Sama wiesz, że na gryzipiórków nie zwraca się uwagi, są niczym element wyposażenia, albo czytają nudne, biurokratyczne sprawozdania, albo grzebią się w jakichś danych, równie interesujących, jak numery w książce telefonicznej. Gdyby taki sam zapał wkładali w wypełnianie swoich obowiązków, jak w analizę działania systemu, być może niektórzy z nich doszliby do prawdziwych wyżyn. Psychologowie twierdzą, że urzędnicy są z natury leniwi, mają w sobie coś ze studentów, którzy prędzej pójdą na egzamin ze ściągawką ukrytą w rękawie, niż zadadzą sobie trud wniknięcia w zagadnienie. – Kiedy mówisz o zapale, który powinni wkładać w pracę, to bardzo mi przypominasz Harry’ego. – Dałabyś wiarę, że musiałem dokładnie przestudiować teorię zarządzania? „To są obowiązki Jasia, a to Małgosi. „ – Nigdy w to nie wątpiłam. W zasadzie powinnam się chyba spodziewać, że pewnego dnia zaczniesz improwizować, opierając się na terza rima Dantego

z „Boskiej Komedii”. – Tego, co sprzedaje pizzę na Brooklynie? – Naprawdę potrafisz być przeuroczy. Wiedziałeś o tym? Rozległo się pukanie do drzwi. – A kogóż tu licho przyniosło, do cholery? – mruknął Latham, ruszając do wejścia. – Kto tam? – Deuxieme – odpowiedział przez drzwi monsieur Frack. – Ach tak, jasne. Drew otworzył drzwi i ujrzał na wysokości swojej twarzy wylot lufy pistoletu. Błyskawicznie pchnął broń do góry, jednocześnie biorąc zamach prawą nogą. Trafił zaskoczonego agenta w krocze. Wymierzył mu natychmiast cios w szczękę, a kiedy tamten poleciał do tyłu, wyskoczył za nim na korytarz i wyszarpnął pistolet z ręki. – Stop, monsieur! Niech pan przestanie! To była tylko próba! – zawołał nadbiegający monsieur Frick. – Co?! – wrzasnął Latham, który zdążył już wziąć zamach, żeby kolbą ogłuszyć swego niedoszłego zabójcę, zwijającego się z bólu pod ścianą korytarza. – Gdyby pan… przeczytał nasz regulamin… – wychrypiał leżący Frack, trzymając się oburącz za genitalia – nigdy by pan… nie otworzył drzwi, nie mając pewności, że to naprawdę któryś z nas. – Przecież odpowiedziałeś: Deuxieme! – ryknął Drew, podnosząc się z klęczek. – Ile Wy macie tych Deuxieme, do cholery?! – Właśnie o to chodzi, proszę pana – rzekł Frick, krzywiąc się boleśnie na widok powalonego kolegi. – Monsieur le

Directeur dał panu listę uzgodnionych haseł, które mamy zmieniać co dwie godziny. Powinien pan zapytać o hasło i otworzyć dopiero wtedy, gdy usłyszy właściwą odpowiedź dla określonej pory dnia. – Hasło? Jakie hasło? – Nawet nie raczyłeś na to spojrzeć, mój drogi – wtrąciła Karin, która stała w otwartych drzwiach pokoju i trzymała w ręku jakąś kartkę. – Dałeś mi ten spis i powiedziałeś, że przeczytasz później. – Aha… – Nie wolno panu zakładać w ciemno, że to jeden z nas. Musi pan zyskać pewność! – jęknął skulony strażnik. Na widok przyglądającej mu się de Vries pospiesznie uniósł obie ręce i próbował się wyprostować, ale zaraz z powrotem przycisnął dłonie do podbrzusza. – Na miłość boską, wejdźmy wszyscy do pokoju – powiedziała cicho Karin. – Naszym dwóm przyjaciołom jest pan winien co najmniej dobrego drinka, monsieur Latham. – Tak, jasne. Drew pochylił się, żeby pomóc Francuzowi wstać, gdy na korytarzu niespodziewanie pojawili się inni goście hotelowi, którzy wyszli z pokoju w głębi korytarza. Ujrzawszy ich, Latham rzekł szybko i tak głośno, żeby tamci mogli go słyszeć: – Biedak! Przeholował co najmniej o dwie kolejki. Kiedy znaleźli się w pokoju, obolały agent opadł ciężko na kanapę. – Jest pan tres rapide, monsieur Latham – oznajmił już pewniejszym głosem – a w dodatku silny, bardzo silny.

– Gdybyśmy byli w sadzie, tobym Cię stłukł na kwaśne jabłko – mruknął Drew, siadając na kanapie obok swej niedoszłej ofiary. – W sadzie? – Tego się nie da przetłumaczyć – wyjaśniła pospiesznie Karin, podchodząc do barku. – Czy chcecie po kostce lodu do whisky? – Oui, mer Ci. Ale whisky znacznie więcej niż lodu, s’ii vous plait. – Naturellement. Na lotnisku Concorde, zgodnie z poleceniem władz francuskich, ambasadora Daniela Courtlanda wyprowadzono pod eskortą przednimi drzwiami samolotu, zanim pozostałym pasażerom pozwolono opuścić pokład. Maszyny liniowca powoli zamierały z przenikliwym wizgiem, kiedy Amerykanin w otoczeniu żołnierzy z piechoty morskiej zmierzał już przez płytę lotniska ku czekającej na niego limuzynie. Przez całą podróż przygotowywał się właśnie na ten moment spotkania z żoną, dochodząc parokrotnie do wniosku, że będzie to najtrudniejsza chwila w jego dotychczasowym życiu. Nie mógł odegnać od siebie wizji rzucającego mu się na szyję zagorzałego wroga, nieprzyjaciela szkolonego od wczesnego dzieciństwa wyszkolonego w zdradzaniu takich ludzi jak on – w jego ocenie perspektywy znacznie gorszej od straty ukochanej kobiety. Teraz zaś, kiedy tylko kierowca otworzył przed nim drzwi, rzeczywiście znalazł się w objęciach owego ponętnego, zaciekłego wroga. – Nie było Cię tylko trzy dni, a już tak strasznie się za Tobą stęskniłam! – zawołała Janinę Clunitz Courtland.

– Ja również, kochanie. Ale wynagrodzę Ci to w dwójnasób. Obojgu nam to wynagrodzę. – Koniecznie, nie mogę się doczekać! Uświadamiając sobie, że jesteś tysiące mil ode mnie, odczuwałam taki ból, jakbym naprawdę była chora! – Już po wszystkim, Janinę. Musisz się przyzwyczaić do tak nieoczekiwanych narad w Waszyngtonie. Pełnię odpowiedzialną służbę, musze wykonywać polecenia. Pocałowali się – niby czule i gorąco – ale Courtland miał wrażenie, że czuje na wargach smak trucizny. – W takim razie będziesz musiał mnie zabierać ze sobą. Tak bardzo Cię kocham! – Zobaczymy, co da się zrobić… A teraz, moja droga, czy mogłabyś nie wprawiać w jeszcze większe zakłopotanie tych dwóch żołnierzy siedzących z przodu? – Tak, oczywiście. Chociaż wolałabym już tutaj ściągnąć z Ciebie spodnie… – Później, kochana, później. Pamiętaj, że jestem nie tylko Twoim mężem, lecz również ambasadorem. – A ja jestem jednym z głównych specjalistów w zakresie informatyki, ale w takich chwilach mam to w nosie. Janinę Courtland położyła dłoń na udzie męża, któremu daleko było do stanu podniecenia. Wydostali się z terenu lotniska i pojechali avenue Gabriel, najkrótszą drogą do ambasady, gdzie, zamierzali bezpośrednio udać się windą do mieszkania służbowego na piętrze. Kiedy olbrzymi samochód stanął przed frontowym wejściem budynku, na

zewnątrz wyszło dwóch wartowników, żeby pomóc wysiąść ambasadorowi i jego żonie oraz zająć się bagażami. Nagle, niemalże jak spod ziemi, wyjechały zza rogu trzy auta bez tablic rejestracyjnych i wpadły na chodnik. Małżonkowie znaleźli się między wozami. Drzwi pojazdów otworzyły się z trzaskiem, na ulicę wyskoczyło kilku zamaskowanych mężczyzn ubranych w czarne kominiarki i otworzyło ogień z pistoletów automatycznych, siejąc kulami na lewo i prawo. Niemal w tej samej chwili odpowiedział im terkot automatów z dwóch samochodów, które musiały jechać za limuzyną. Na zatłoczonej avenue Gabriel wybuchła panika, ludzie pospiesznie szukali jakiegoś schronienia. Czterech terrorystów osunęło się na ziemię, także jeden z żołnierzy eskorty, zgięty wpół, trzymając się za brzuch, usiadł na chodniku. Ambasador Courtland próbował się wczołgać pod samochód; jedną ręką trzymał się za prawą nogę, drugą za przestrzelone ramię. Natomiast Janinę Clunitz, Sonnenkind, zginęła na miejscu – całą sukienkę z przodu miała zakrwawioną, kilka pocisków trafiło ją w głowę. Nie ulegało wątpliwości, że paru zamaskowanych morderców zdołało uciec, chociaż nikt nie wiedział ilu; zapewne wmieszali się w tłum, zerwawszy z głowy kominiarki, i oddalili spokojnie, udając zwykłych przechodniów. – Merde! Merde! Merde! – wrzeszczał Claude Moreau, który wyskoczył z jednego z dwóch aut eskortujących amerykańską limuzynę. – Tyle zrobiliśmy, a efekt jest taki, jakbyśmy nie robili nic! Zabierzcie wszystkich zabitych do

środka, tylko z nikim nie rozmawiajcie! Och, ja nieszczęsny, zasłużyłem na degradację… Zajmijcie się ambasadorem, on żyje! Biegiem! Wśród ludzi wypadających z budynku ambasady był również Stanley Witkowski! Przyskoczył do Moreau, chwycił go za ramię i przekrzykując głośne już zawodzenie syren policyjnych wrzasnął mu do ucha: – Posłuchaj, Francuziku! Od tej chwili masz robić dokładnie to, co Ci mówię, bo inaczej wypowiem prawdziwą wojnę i Tobie, i naszemu CIA! Jasne?! – Stanley…mruknął oszołomiony szef Deuxieme Bureau, spuszczając nisko głowę. – Zawiodłem na całej linii. Postąpisz ze mną tak, jak Ci się spodoba. – Wcale nie zawiodłeś, pieprzony idioto, bo po prostu nie mogłeś opanować takiej sytuacji! Ci niemieccy kretyni bardzo chcieli dzisiaj zginąć i czterem się to udało! Nikt nie zdoła zapanować nad takimi fanatykami, jak oni. Ani Ty, ani my. Absolutnie nikt, ponieważ im ani trochę nie zależy na własnym życiu. Nigdy nie zdołamy siłą pokonać tych zaślepieńców, możemy ich unieszkodliwić jedynie sposobem. Sam chyba najlepiej powinieneś zdawać sobie z tego sprawę! – O co Ci chodzi? – Chodź ze mną do mojego gabinetu. I pamiętaj, że wetknę Ci zapaloną pochodnię w tyłek, jeśli nie zgodzisz się wykonywać tego, co powiem, – Czy mogę zapytać, w jakiej sferze? – Oczywiście, że możesz. Musimy obmyślić stek

kłamstw, które bez zmrużenia oka przedstawisz swoim zwierzchnikom, dziennikarzom, każdemu sukinsynowi, który tylko będzie chciał Cię wysłuchać. – A to oznacza, że grób dla mnie staje się coraz głębszy. – Nie, to jedyna droga, po której możesz się z niego wygrzebać.

ROZDZIAŁ 29 Doktor Hans Traupman powoli wprowadził swoją małą motorówkę do nowocześnie urządzonej przystani niewielkiej willi stojącej tuż nad rzeką. Światła były pogaszone, ale księżyc świecił jasno, rozsiewając srebrzysty blask na falach. Nie czekał też na niego żaden służący, żeby pomóc mu wyjść na pomost i przywiązać łódź, ale Traupman zdawał sobie sprawę, że utrzymanie służby wykraczało poza możliwości finansowe pozbawionego sutanny luterańskiego pastora. Gunter Jager miał niewielu przyjaciół w Bundestagu, ale wszyscy doskonale wiedzieli, iż musi się liczyć z każdym groszem. Plotka głosiła, że jego pobory ledwie wystarczają na utrzymanie tego domu wraz z przystanią usytuowaną w zakolu Renu. Willa zresztą nie była w najlepszym stanie, gdyż właściciel planował budowę nowego domu, mającego być prawdziwą fortecą, wyposażoną we wszystkie najnowocześniejsze urządzenia, które by strzegły spokoju i bezpieczeństwa kolejnego Fuhrera. Ten dzień miał nadejść już wkrótce, kiedy Bruderschaft przejmie kontrolę nad Bundestagiem i zamiast w góry, do Berchtesgaden, będzie się jeździło nad Ren, ponieważ Gunter Jager zdecydowanie wolał leniwie płynące wody rzeki od wiecznie ośnieżonych szczytów Alp. Gunter Jager… Adolf Hitler! Heil Hitler… Heil Jager! Wystarczyło tylko zamienić nazwiska! A przecież Jager

coraz bardziej upodabniał się do swego wielkiego poprzednika; tak samo chciał wyeliminować biurokrację, skrócić drogę przekazywania rozkazów, ograniczyć władzę do garstki wybrańców i kilku osobistych doradców, którzy podejmowaliby wszelkie decyzje; tak samo unikał jakichkolwiek kontaktów fizycznych poza niezbędnym uściskiem dłoni; tak samo traktował z czułością wszystkie dzieci, może z wyjątkiem niemowląt, i podobnie przejawiał aseksualizm. Według niego kobiety należało podziwiać w sposób estetyczny, stroniąc od zbędnej lubieżności; nawet ukradkowe spojrzenia na damskie nogi nie uchodziły w jego obecności. Większość osób uważała jego purytańskie obyczaje za skutek pełnionych wcześniej obowiązków duszpasterskich, ale Traupman, specjalista od spraw mózgu ludzkiego, był odmiennego zdania. Podejrzewał zupełnie inną przyczynę, kryjącą się w głębi psychiki. Obserwując Jagera w towarzystwie kobiet niejednokrotnie widział błyski nienawiści w oczach nowego Fuhrera, szczególnie wtedy gdy jakaś kobieta była dość prowokacyjnie ubrana czy też wykorzystywała swe wdzięki do podrywania mężczyzn. Nie, Gunter Jager wcale nie kierował się pragnieniem zachowania czystości, on także – podobnie jak wielki poprzednik – przejawiał patologiczny, obsesyjny lęk przed kobietami, a zwłaszcza przed zniszczeniem, którego one potrafią dokonać. Ale z bardzo wielu powodów chirurg zachowywał te wnioski wyłącznie dla siebie. Przede wszystkim liczyły się Nowe Niemcy, a jeśli nawet miały zostać stworzone przez

charyzmatycznego przywódcę odznaczającego się kilkoma drobnymi ułomnościami, nikomu nie powinno to przeszkadzać. Wczesnym wieczorem Traupman poprosił telefonicznie o prywatną audiencję, stwierdził bowiem, że koniecznie trzeba zawiadomić Jagera o rozwoju wydarzeń w terenie. Jego doradcy byli mu bez reszty oddani, ale nigdy się nie spieszyli z przekazywaniem niepomyślnych wiadomości. Traupman wiedział jednak, że sam niewiele ryzykuje, gdyż w znacznym stopniu przyczynił się do tego, że ów porywający mówca, stojący na czele mało znaczącego odłamu religijnego, znalazł się w gronie najwyższych przywódców Bractwa. A różne analizy wykazywały, że tylko on, Traupman, zajmuje wystarczająco silną pozycję, by zepchnąć Jagera z piedestału. Przywiązał motorówkę i ciężkim krokiem ruszył schodami w górę. Po chwili zamajaczyła przed nim sylwetka potężnie zbudowanego ochroniarza, który widocznie do tej pory ukrywał się za pniem drzewa. – Bardzo proszę, Herr Doktor – zawołał mężczyzna. – Fuhrer czeka na pana. – W salonie, jak się domyślam? – Nie, w ogrodzie. Będzie pan łaskaw pójść za mną. – W ogrodzie? Od kiedy to zagon kapusty nazywa się ogrodem? – Osobiście zasadziłem tam wiele kwiatów, oczyściliśmy też całą przestrzeń nad brzegiem rzeki. Tam, gdzie do niedawna pieniło się zielsko i leżały sterty śmieci, teraz są wyłożone kamieniami alejki. – Widzę, że nie próżnowaliście – rzekł Traupman,

kiedy znaleźli się na szczycie skarpy. Z gałęzi drzewa zwieszały się dwie latarnie, które teraz drugi ochroniarz zapalił. Wokół niewielkiego, półkolistego, brukowanego patio stały trzy parkowe ławki i biały ogrodowy stolik na żelaznych nóżkach. Powstał w ten sposób uroczy zakątek do rozmyślań lub potajemnych spotkań pastora. Gunter Jager, nowy niemiecki Fuhrer, siedział w fotelu, a słaby blask latarń pozłacał jego jasnoblond włosy. Na widok starego przyjaciela podniósł się i wyciągnął rękę na powitanie – uczynił to dziwnie automatycznym ruchem, zginając ją w łokciu o dziewięćdziesiąt stopni, a jednocześnie opuszczając lewą rękę do szwu spodni. – Jak to miło, że wpadłeś, Hans. – Musiałem się z Tobą zobaczyć, Gunter. – Niepotrzebne te ceregiele. Ty nie musisz mnie o nic prosić, wystarczy powiedzieć, czego pragniesz. Siadaj, proszę. Napijesz się czegoś? – Nie, dziękuję. Chciałbym jak najszybciej wracać do Norymbergi. Nie odebrane wiadomości powodują, że telefon dzwoni niemal bez przerwy. – Nie odebrane? Ach, tak, mówisz o kodowanej linii. – Właśnie. U Ciebie zapewne jest tak samo. – Nie zauważyłem. – No, może jesteś podłączony do innej linii, ale w każdym razie powinieneś otrzymywać te same informacje, co ja. – Owszem, tak powinno być. Cóż to za pilna sprawa Cię sprowadza, drogi doktorze?

– Co wiesz o ostatnich wydarzeniach w Paryżu? – Wszystko, jak sądzę. – A o Gerhardzie Kroegerze? – Został zabity przez Amerykanów podczas tej niepotrzebnej strzelaniny w hotelu „Intercontinental”. Nawet dobrze się stało, w ogóle nie powinien był wyjeżdżać do Paryża. – Nalegał, że musi dokończyć swoje zadanie. – Jakie zadanie? – Zlikwidowania Harry’ego Lathama, tego agenta CIA, który przeniknął do naszej doliny i którego Kroeger zdemaskował. – Odnajdziemy go, nie ma się czym martwić – mruknął Jager. – W dolinie wszystko zostało wyczyszczone. – Niemniej jesteś przekonany, że Kroeger nie żyje. – Była o tym wzmianka w raporcie, jaki otrzymała centrala wywiadowcza w Bonn z naszej ambasady w Paryżu. W dowództwie wszyscy o tym wiedzą, ale trzymają sprawę w tajemnicy, żeby nie rzucać na nas żadnych podejrzeń. – Ale ten raport, jeśli się nie mylę, został wyprodukowany w ambasadzie amerykańskiej. – Niewykluczone. Tamci wiedzieli, że Kroeger jest jednym z nas, bo i czemu mieliby o tym nie wiedzieć? Ten idiota rozpoczął strzelaninę w hotelu, mając nadzieję, że trafi Lathama. Na szczęście Amerykanie nic z niego nie wyciągnęli, ponieważ zmarł w drodze do ich ambasady. – Rozumiem – rzekł Hans Traupman, poruszywszy się

niespokojnie na ławce; tylko przelotnie zerkał na swego rozmówcę, jakby się obawiał, że surowe spojrzenie nowego Fuhrera sprawi mu ból. – A co wiesz o naszym Dziecku Słońca, Janinę Clunitz, obecnej żonie amerykańskiego ambasadora? – Nawet nie musieliśmy wysyłać swoich ludzi, żeby się dowiedzieć, co zaszło, Hans. Pisały o tym wszystkie gazety w Europie i Stanach, zamieszczano relacje naocznych świadków. Ledwie uszła z życiem z pułapki zastawionej przez izraelskich ekstremistów na Courtlanda, tę ważną figurę w proarabskim, jak oni to nazywają, Departamencie Stanu. On został tylko poważnie ranny, ale na nieszczęście nasz Sonnenkind, Clunitz, także przeżyła. Najdalej jutro powinna być martwa. Mogę Cię o tym zapewnić. – Ostatecznie, Gunter… mein Fuhrer… – Już Ci mówiłem, Hans, że między nami nie są konieczne te ceregiele. – Ale mnie na nich zależy. Już doszedłeś znacznie wyżej niż ten gangster z Monachium. Jesteś wykształcony, znasz historię, a ideologicznego przywódcę czyni z Ciebie nie tylko to, co się dzieje w Niemczech, ale i na całym świecie. Podludzie, ułomni psychicznie i miernoty zdobywają coraz większą władzę niemal we wszystkich krajach i sam świetnie rozumiesz, iż należy powstrzymać ten proces destrukcji. Tylko Ty możesz tego dokonać… mein Fuhrer. – Dziękuję, Hans, ale nie dokończyłeś wcześniejszej

myśli. Powiedziałeś: ostatecznie. – Chodziło mi o Lathama, tego agenta CIA, który przeniknął do naszej doliny i którego Kroeger zdemaskował. – Co z nim? – zapytał Jager. – Nadal żyje. Jest o wiele lepszy, niż przypuszczaliśmy. – Ale to tylko człowiek, Hans, istota z krwi i kości, mająca serce, które można zatrzymać, przebijając je nożem bądź kulą. Rozkazałem zebrać dwa oddziały blitztragerów i natychmiast wysłać je do Paryża w celu dokończenia tego zadania. Ci ludzie nie zawiodą, nie ośmielą się zawieść. – A co z tą kobietą, z którą Latham mieszka? – Tą suką, de Vries? – syknął nowy Fuhrer. – Ją także trzeba zlikwidować, może nawet przede wszystkim. Jej śmierć odebrałaby Lathamowi resztki odwagi, stałby się mniej ostrożny, zaczął popełniać błędy… Czy tylko o tym chciałeś ze mną porozmawiać, Hans? – Nie, Gunter. – Traupman wstał z ławki i zaczął się przechadzać ścieżką tam i z powrotem. – Przyjechałem, żeby Ci przekazać prawdę, którą poznałem dzięki moim własnym informatorom. – Masz własnych informatorów? – To Ci sami ludzie, zapewniam, tyle tylko, że jestem starym wygą, który wiele lat poświęcił chirurgii; zbyt często miałem do czynienia z pacjentami ukrywającymi przede mną różne objawy choroby, w obawie przed tym, że usłyszą ode mnie niepomyślną diagnozę. W moim

zawodzie każdy musi się nauczyć wykrywać fałsz, a nawet niedopowiedzenia, przedstawiane ze strachu o własne życie. – Czy możesz wyrażać się jaśniej? – Oczywiście i zaraz wyjawię, czego się dowiedziałem, rozpytując na własną rękę… Otóż Gerhardt Kroeger wcale nie zginął, został tylko ranny i jest przetrzymywany w ambasadzie amerykańskiej. – Co takiego?! – Jager poderwał się na nogi. – Wysłałem jednego z naszych agentów do hotelu „Intercontinental”, oczywiście wyposażonego w autentyczne francuskie dokumenty, żeby przesłuchał dwóch recepcjonistów. Obaj potwierdzili, a doskonale znają angielski, iż po zakończeniu strzelaniny słyszeli wyraźnie, jak któryś z żołnierzy obstawy krzyknął z galerii, że maniak został trafiony w nogi i jeszcze żyje. Amerykanie pospiesznie zabrali go stamtąd i wpakowali do karetki. Powtarzam, krzyknął, że żyje. – Mój Boże! – Następnie poleciłem naszym ludziom, żeby porozmawiali z tak zwanymi naocznymi świadkami strzelaniny przed ambasadą amerykańską, w której ambasador miał jakoby zostać ciężko ranny, a jego żona ledwie ujść z życiem. Okazało się, że świadkowie ze zdumieniem przyjęli wiadomości w dziennikach telewizyjnych oraz artykuły w gazetach. Wszyscy powtarzali naszym agentom, że kobieta miała zakrwawioną całą sukienkę na piersiach i całą twarz… To niemożliwe,

żeby przeżyła. Tak mówili. – Zatem nasz oddział wykonał zadanie. Zlikwidowali ją. – Czemu więc Francuzi usiłują zachować to w tajemnicy? W jakim celu? – Z powodu tego cholernego Lathama! Nie inaczej! – wykrzyknął Jager, a w jego oczach pojawiły się dobrze znane, nienawistne błyski. – To on próbuje nas wykiwać, wciągnąć w pułapkę. – Mówisz tak, jakbyś go znał. – Oczywiście, że go nie znam, ale znam ludzi jemu podobnych. Wszyscy są opętani przez dziwki. – A ją znasz? – Nie! Dobry Boże! Ale już od czasów faraonów takie suki jak ona deprawowały całe armie. Jeździły za oddziałami w zamkniętych wozach i wysysały z żołnierzy ostatnie siły, dając im parę chwil plugawej rozkoszy. Dziwki! – Ten osąd może i jest trafny, Gunter, nie chcę z Tobą dyskutować. Ale niezbyt pasuje do tego, co Ci powiedziałem. – Więc cóż takiego powiedziałeś, Hans? Twierdzisz, że sprawy mają się inaczej, niż to opisano w raportach, zatem dochodzę do wniosku, że nasi wrogowie zamierzają nas schwytać w zasadzkę, podobnie jaki my zastawiamy pułapki na nich. To nic nowego, tyle tylko, że do tej pory my byliśmy górą. Weź pod uwagę wszystkie okoliczności, przyjacielu. Amerykanie, Francuzi i Anglicy wiedzą, że

jesteśmy wszędzie, a zarazem nigdzie nie mogą nas znaleźć. W Waszyngtonie podejrzewa się różnych senatorów i kongresmanów; w Paryżu spośród wszystkich deputowanych mamy dwudziestu siedmiu członków, którzy próbują dostosować prawo do naszych potrzeb, a szef Deuxieme siedzi w naszej kieszeni; w Londynie jest jeszcze lepiej, bo wykryli mało znaczącego referenta w Foreign Office, ale nie zwrócili uwagi na pierwszego sekretarza ministerstwa, który otwarcie z takim zapałem wypowiada się przeciwko dalszemu napływowi czarnoskórych emigrantów, że mógłby napisać własną Mein Kampf. – Jager, który dotąd chodził nerwowo, zatrzymał się nagle pośrodku brukowanego patio i spojrzał ponad rabatą kwiatową na płynące leniwie wody Renu. – Co więcej, nasze osiągnięcia w innych dziedzinach są jeszcze bardziej imponujące. Pewien amerykański polityk powiedział kiedyś, że każdy rodzaj polityki to jedynie kierowanie sprawami lokalnymi. I miał rację. Adolf Hitler doskonale to rozumiał i właśnie dlatego doszło do pożaru Reichstagu. Wystarczy napuścić jedną rasę na drugą, jedną grupę etniczną na inną, jakąś warstwę społeczną na taką klasę ekonomiczną, która z pozoru na niej żeruje, a sprowokuje się chaos i, co za tym idzie, pustkę. On świetnie to wykorzystywał, szczując na siebie mieszkańców różnych miast, Monachium, Stuttgartu, Norymbergi, Mannheim; starczyło wysłać uzbrojone grupy, które wprowadziły zamieszanie, podsyciły niezadowolenie. Kiedy wreszcie sam wkroczył do akcji,

natychmiast zdobył „polityczny” Berlin; ale byłoby to niemożliwe bez wcześniejszej, niszczycielskiej, lecz jakże skutecznej działalności na terenie całego kraju. – Brawo, Gunter! – zawołał Traupman z wyraźnym podziwem w głosie. – Bezbłędnie ogarniasz cały obraz, dostrzegasz każdy szczegół. – Więc co Cię jeszcze martwi? – Inne rzeczy, które być może do Ciebie nie dotarły. Na przykład? – Dwaj blitztragerzy zostali pojmani żywcem w Paryżu i przetransportowani do Waszyngtonu. – Mówiono mi o tym – wtrącił Jager lodowatym tonem. – Ta sprawa już nie ma znaczenia. Zostali zastrzeleni w swojej celi, w zakamuflowanym domu w Wirginii, przez Penetratora Trzeciego z Centralnej Agencji Wywiadowczej. – Tego mormona?! Gryzipiórka?! Płacimy mu dwadzieścia tysięcy amerykańskich dolarów rocznie za przekazywanie informacji o sprawach, którymi się zajmują inne wydziały Agencji. – Teraz zaś żąda dwustu tysięcy dolarów za wykonanie egzekucji, uważa bowiem, że skoro dostał taki rozkaz i włączył się do czynnych działań, to musi też awansować w naszej hierarchii. – Zabić go! – To nie najlepszy pomysł, Gunter. Najpierw musimy się przekonać, komu zdradzi nasze tajemnice. Jak sam zaznaczyłeś, jest mormonem, a w dodatku strasznym

pyszałkiem. – Świnia! ryknął Jager, odwracając się tyłem do niego, jakby chciał ukryć przed Traupmanem wyraz swojej twarzy. – Ale ta świnia dotychczas wyświadczyła nam znaczne przysługi – dodał. – Może dajmy mu na razie spokój, a nawet go awansujmy. Już niedługo nadejdzie czas, kiedy będziemy mogli zagrać z nim zupełnie innymi kartami i zrobić z niego wdzięcznego niewolnika. – Hans, mój drogi, służysz mi nieocenioną pomocą. Twój umysł jest tak samo niewzruszony jak pewna ręka chirurga. Gdyby mój poprzednik miał w swym otoczeniu więcej takich ludzi jak Ty, do dziś wydawałby rozkazy członkom brytyjskiego Parlamentu. – Tym bardziej mam nadzieję, że wysłuchasz mnie uważnie do końca, Gunter. Traupman uczynił kilka szybkich kroków i stanął naprzeciwko swojego rozmówcy, w słabym świetle dwóch latarń wiszących na drzewie. – Czemuż miałbym Cię nie wysłuchać, skoro jesteś mym starym przyjacielem i mentorem? Przypominasz mi Alberta Speera, tyle tylko że zamiast ścisłego, analitycznego umysłu architekta masz ścisły, analityczny umysł chirurga. Hitler popełnił olbrzymi błąd, rezygnując ostatecznie z pomocy Speera i otaczając się takimi ludźmi, jak Goring czy Bormann. Ja nigdy nie uczynię podobnej omyłki. Co mi chcesz powiedzieć, Hans? – Miałeś rację, mówiąc, że dotychczas jesteśmy górą w tej prawdziwej wojnie nerwów. Miałeś też rację,

twierdząc, że gdzieniegdzie, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, operacja Sonnenkinder przyniosła godne podziwu rezultaty, przyczyniając się do powstania chaosu i wzrostu niezadowolenia. – Sam jestem pod wrażeniem naszych osiągnięć – wtrącił z uśmiechem Jager. – I w tym tkwi problem, Gunter. Są to bowiem jedynie spekulacje oparte na napływających raportach… Niemniej sytuacja może się odmienić, i to bardzo szybko. Dochodzimy do szczytu naszych strategicznych sukcesów. – Dlaczego do szczytu? – Ponieważ zastawiono na nas wiele pułapek, o których nadal nic nie wiemy. Być może już nigdy nie będziemy mieli takiej przewagi, jak obecnie. – To, co mówisz, można zrozumieć jako: „Musimy dokonać inwazji na Anglię teraz, mein Fuhrer, nie ma na co czekać” wtrącił z zapałem Jager. – Rzecz jasna, chodzi mi o „Wodną Błyskawicę” – odparł Traupman. – Trzeba przystąpić do realizacji planu. Sześć messerschmittów ME 323 „Gigante” zostało odremontowanych i są gotowe do użytku. Musimy jak najszybciej wywołać ogólną panikę. Proponuję, byśmy zrzucili truciznę do zbiorników zaopatrujących Waszyngton, Londyn i Paryż w wodę pitną, kiedy tylko załogi skończą szkolenie. Nasi ludzie są przygotowani do natychmiastowego zajęcia wpływowych pozycji, może nawet zdołają przejąć władzę, czekają tylko na moment sparaliżowania działających obecnie rządów. Na oczach

dziesiątków ludzi przechodzących avenue Gabriel z budynku ambasady amerykańskiej wyniesiono kobietę na noszach. Była przykryta wysoko pod szyję cienkim bawełnianym kocem, długie jasne włosy spływały po niewielkiej białej poduszce, twarz ginęła pod maską tlenową, oczy zaś przykryto szarą jedwabną przepaską, by uchronić je przed ostrym słońcem. Plotki rozeszły się lotem błyskawicy, umiejętnie podsycane przez kilkunastu pracowników ambasady, krążących w tłumie gapiów i ochoczo odpowiadających na wszystkie pytania ciekawskich. – Słyszałam od jednego z Amerykanów, że to żona ambasadora – powiedziała jakaś kobieta. – Biedactwo, odniosła poważne rany we wczorajszej, potwornej strzelaninie. – Bezkarność przestępców staje się nie do zniesienia – wtrącił szczupły starszy mężczyzna w okularach. – Powinniśmy wyciągnąć gilotynę z lamusa! – Dokąd ją zabierają? – zapytała z troską w głosie inna kobieta. – Do szpitala Hertford w LevalloisPerret. – Naprawdę? To chyba szpital angielski, prawda? – Twierdzą, że jest najlepiej wyposażony do takich przypadków. – A niby kto tak twierdzi? – spytała pierwsza Francuzka nieco urażonym tonem. – Ten młody człowiek… Gdzie on się podział? Jeszcze przed chwilą tu był. W każdym razie słyszałem to od

niego. – Czy została bardzo ciężko ranna? – spytała kilkunastoletnia dziewczyna trzymająca za rękę nieco starszego kolegę, mającego na ramieniu marynarski worek wyładowany książkami. – Słyszałam od jednego z Amerykanów, że bardzo ucierpiała, lecz jej życiu nie zagraża niebezpieczeństwo – wtrąciła stojąca obok, elegancko ubrana kobieta, prawdopodobnie sekretarka pracująca w którymś z pobliskich biur, gdyż pod pachą trzymała dużą szarą kopertę. – Ma przestrzelone płuco, właśnie dlatego jest w masce tlenowej, bo z trudem może oddychać. Taki wstyd… – To raczej wstyd, że Amerykanie panoszą się tu jak u siebie odparł student. – Ona ma tylko kłopoty z oddychaniem, ale jakiś Francuz, być może obłożnie chory, będzie musiał ustąpić jej miejsca w szpitalu, ponieważ ona jest ważniejsza. – Antoine, jak możesz tak mówić? – Owszem, mogę. Studiuję przecież historię. – Jesteś niewdzięcznikiem! – rzekł ostro starszy mężczyzna z wpiętym w klapę marynarki orderem Croix de Guerre. – Ja walczyłem u boku Amerykanów i razem z nimi wyzwalałem Paryż. To oni uratowali nasze miasto! – I zrobili to tak po prostu, z dobroci serca, stary wiarusie? Chyba jednak nie… Chodź, Mignon, idziemy stąd. – Wiesz co, Antoine? Twój radykalizm jest nie tylko nie na miejscu, ja mam go już dość.

– Taki mały porąbaniec – podsumował weteran na tyle głośno, żeby słyszeli go wszyscy stojący wokół ludzie. – Porąbaniec to jedno z tych słów, których się nauczyłem od Amerykanów, a które świetnie do Ciebie pasuje. Na piętrze budynku, w gabinecie Witkowskiego, Claude Moreau siedział sztywno na krześle przed biurkiem pułkownika. – Na szczęście nie potrzebuję pieniędzy – mruknął z ociąganiem – tyle tylko że nie będę mógł ich wydać w Paryżu, a nawet we Francji. – O czym Ty mówisz? – zapytał Stanley, z uśmiechem satysfakcji przypalając kubańskie cygaro. – Jeśli się nie domyślasz, pułkowniku, powinieneś się przenieść do wydziału, który wasi wojskowi określają mianem Sekcji Ósmej. – Z jakiego powodu? Nie narzekam, mam dobrą posadę i zajmuję się tym, co potrafię robić. – Na miłość boską, Stanley, przecież okłamałem całe moje Bureau, tę pospiesznie stworzoną komisję Izby Deputowanych, prasę, a nawet samego prezydenta! Niemal przysięgałem wszystkim, że madame Courtland wciąż żyje, że wcale nie została zabita i znajduje się pod troskliwą opieką Waszego lekarza z ambulatorium ambasady. – Ale nie zeznawałeś pod przysięgą, Claude. – Mer de! Chyba upadłeś na głowę! – Oczywiście. Ale zdążyłem ukryć jej zwłoki w piwnicach, zanim rozeszła się pogłoska, że ta suka nie żyje. – Tylko czy to się uda, Stanley?

– Na razie poszło gładko… Posłuchaj, Claude, zależy mi jedynie na wprowadzeniu dezinformacji. Ten z braci Lathamów, na którego nadal polują faszyści, to ten sam, który wcześniej zginął z ich ręki, tylko oni o tym nie wiedzą. Dlatego rozpoczęli nagonkę na drugiego i wystarczy na nich spokojnie zaczekać. Ta ambasadorska dziwka jest dla nich nie mniej ważna, może nawet znacznie istotniejsza, ponieważ wiedzą, że musieliśmy już odkryć, kim jest naprawdę i czym się zajmowała. W końcu hrabia nie zamierzał przecież zaaplikować jej witamin na wzmocnienie. Jeśli dopisze nam szczęście, a Twoje drobne kłamstewka odniosą skutek, całe to przedstawienie powinno się nam opłacić… – Drobne kłamstewka? – parsknął Moreau. – Czy w ogóle masz pojęcie, co zrobiłeś? Zmusiłeś mnie, żebym okłamał samego prezydenta Francji! Już nigdy nie odzyskam jego zaufania! – Do cholery, gdzie się podział Twój racjonalizm? Przecież zrobiłeś to dla jego dobra. Czyżbyś nie miał podejrzeń, że w jego kancelarii także działa jakaś wtyczka? – To śmieszne! Deuxieme ponosi także odpowiedzialność za to, żeby nic podobnego nie miało miejsca. – Załóżmy, że w tym wypadku jej nie ponosisz – odparł Witkowski. – Masz już rezultaty szczegółowego sprawdzania wszystkich jego doradców? – Zrobiliśmy to kilka miesięcy temu. Cóż, muszę przyznać, że Twoje odwoływanie się do mojego

racjonalizmu nie jest wcale bezpodstawne. – Dla dobra prezydenta – powtórzył z naciskiem pułkownik, zaciągając się głęboko dymem z cygara. – Właśnie. Nikt nie może odpowiadać za coś, o czym nie wie, a mamy wszak do czynienia z psychopatami, fanatycznymi mordercami. – Masz rację, Claude, chociaż nie widzę tu związku z kancelarią prezydenta. Podziękuj w moim imieniu personelowi szpitala. Na szczęście poza dwoma sierżantami oraz jednym kapitanem żaden z moich żołnierzy piechoty morskiej nie zna francuskiego. – Ten kapitan studiował we Francji, a jeden z sierżantów jest francuskiego pochodzenia, chyba lepiej posługuje się naszym językiem niż angielskim. Trzeci z nich, jeśli się dobrze orientuję, wie tylko, jak zamówić trunki czy potrawy w restauracji i zna całą gamę naszych przekleństw. – To dobrze! Naziści są obsceniczni, więc on będzie całkiem na miejscu. – A jak się miewa Twoja stenotypistka, odgrywająca rolę niespodziewanie zmartwychwstałej madame Courtland? – Przypomina gotową do strzału armatę – mruknął pułkownik. – Mam nadzieję, że się mylisz. – Chodzi mi o to, że jest nowojorską Żydówką i dogłębnie nienawidzi faszystów. Jej dziadkowie zginęli w komorze gazowej w BergenBelsen.

– Jakie to życie jest dziwne. Drew Latham często powtarza, że to, co się kręci, zawsze musi wrócić do punktu wyjścia. To bardzo trafne określenie w odniesieniu do historii ludzkości. – Ale dla mnie najtrafniejsze jest to, że gdy tylko jakiś nazistowski sukinsyn będzie znów chciał zlikwidować panią Courtland, wpadnie w nasze ręce, a wtedy ja mu dam popalić! – Już Ci mówiłem, Stanley, że mam poważne wątpliwości, czy dojdzie do ponownego zamachu. Faszyści nie są głupcami, z daleka wyczują zastawioną pułapkę. – Wziąłem to pod uwagę, lecz przede wszystkim liczę na swoją znajomość ludzkiej natury. Skoro stawka została podniesiona tak wysoko, a stało się to za sprawą autentycznego sonnenkinda, najwyższa pora wykładać karty na stół. Te łotry nie mogą sobie pozwolić na żadne ryzyko. – Miejmy nadzieję, że masz rację, Stanley… Jak Twój wiecznie niezadowolony kolega, Drew Latham, przyjął ten scenariusz? – Całkiem nieźle. Rozpuściliśmy wśród pracowników ambasady plotkę o tym, że jest prawdziwym pułkownikiem Websterem; przekazaliśmy to nawet organizacji „Antyninus”, chociaż oni znają prawdę. Ty zrób to samo. Ponadto przenosimy Karin de Vries do pokojów gościnnych ambasady, przydzielimy jej stałą ochronę piechoty morskiej. – Dziwi mnie, iż bez oporów się na to zgodziła – rzekł

Moreau. Wiem, że potrafi przybierać różne wcielenia, myślę jednak, iż naprawdę zależy jej na Lathamie, więc wziąwszy pod uwagę okoliczności nie sądziłem, że zostawi go samego w takiej chwili. – Bo ona jeszcze nie zna moich planów – wtrącił Witkowski. – Zamierzam ją tu ściągnąć dopiero dziś wieczorem. * * * Dni robiły się coraz krótsze i zmierzch zapadał już wcześnie. Karin siedziała w fotelu przysuniętym do okna. Mdłe światło nocnej lampki rzucało złotawy poblask na jej długie włosy i malowało głębokie cienie na pięknej twarzy. – Czy Ty się choć zastanowiłeś, co zamierzasz uczynić? – zapytała, zerkając na Lathama, który po raz kolejny włożył mundur, był tylko bez marynarki, rzucił ją na oparcie krzesła. – Oczywiście – powiedział. – Robię z siebie przynętę, – Przecież oficjalnie nie żyjesz, na miłość boską! – No pewnie, lecz w ten sposób jedynie zyskałem przewagę. W przeciwnym razie bym tego nie robił. – Ale po co? Tylko dlatego że pułkownik sobie tego życzy? Nie rozumiesz, Drew, że kiedy „operacja wkroczy w decydującą fazę”, będziesz jedynie czynnikiem X bądź Y, mało znaczącym wobec wielu innych elementów? Możliwe, że Witkowski jest Twoim przyjacielem, ale nie oszukuj się, przede wszystkim jest zawodowcem. Dla

niego zawsze najważniejsze będzie powodzenie operacji! Jak sądzisz, dlaczego tak mu cholernie zależy na tym, byś znowu paradował w tym przeklętym mundurze? – Myślisz, że to dla mnie coś nowego? Doskonale zdaję sobie sprawę, że stanowię jedynie drobny czynnik w tym skomplikowanym układzie równań. Obiecali mi jednak przysłać kamizelkę kuloodporną i większą marynarkę mundurową, nie wystawię się więc jak kaczka na odstrzał. A poza tym nie wspominaj Witkowskiemu, jak często zdejmuję ten diabelny mundur. Jeszcze gotów się obrazić… Ciekaw jestem, jakiego typu kamizelkę dostanę. – Najemni mordercy nie mierzą w tułów, mój drogi. Zawsze celują w głowę, a najczęściej mają do dyspozycji karabiny z lunetą. – Nie dajesz mi zapomnieć, że jesteś ode mnie lepsza w te klocki. – Na szczęście faktycznie mam większe doświadczenie i dlatego chcę, żebyś przekazał swemu serdecznemu przyjacielowi, Stanleyowi, aby się wyniósł ze swoim pomysłem do diabła! – Nie zrobię tego. – Czemu? Nie może sobie znaleźć kogoś innego na przynętę? Przecież to takie proste. Dlaczego chce koniecznie Ciebie? – Kogoś innego? Mam mu powiedzieć, żeby sobie znalazł faceta, którego brat jest farmerem w Idaho albo mechanikiem samochodowym w Jersey City? Myślisz, że mógłbym później z tym żyć? – A Ty sądzisz, że ja mogłabym żyć bez Ciebie?! – wykrzyknęła Karin, podrywając się z fotela, po czym

padła mu w objęcia. – Nigdy, naprawdę nigdy nie myślałam, że będę zdolna jeszcze komukolwiek powiedzieć coś takiego, ale nie umiem zapanować nad głosem serca. Uwierz mi, Drew. Bóg jeden wie, jak to się stało, ale dla mnie jesteś drugim wcieleniem tego samego, wspaniałego młodzieńca, za którego wyszłam przed laty, człowieka pozbawionego tych fobii, które później go dopadły, nie żywiącego nienawiści do całego świata. I nie miej mi za złe, że mówię Ci to wprost, kochany. Po prostu musiałam wyjawić prawdę. – Jakże mógłbym Ci coś takiego mieć za złe? – zapytał cicho Drew, tuląc ją do siebie. – Potrzebujemy siebie nawzajem, każde z różnych powodów, ale nie musimy ich przecież latami analizować. – Odchylił nieco głowę do tyłu i spojrzał jej prosto w oczy. Jak się zapatrujesz na taką perspektywę, że gdy będziemy już oboje starzy, zasiądziemy w naszych fotelach na biegunach i będziemy godzinami patrzeć na jakieś jezioro? – Wolę góry. Uwielbiam je. – To rzecz do ustalenia. Znowu przerwało im pukanie do drzwi. – O cholera! – syknął Drew. – Gdzie jest ta lista haseł? – Przyczepiłam ją na ścianie przy drzwiach. Na pewno zauważysz. – Aha, jest. Która godzina? – Mniej więcej wpół do ósmej. Jeszcze pół godziny do zmiany hasła. – Kto tam?

– Królik Bugs – rozległ się na korytarzu głos Fracka. – To dziecinada – mruknął Latham, otwierając drzwi. – Już czas, monsieur. – Tak, wiem. Dajcie mi jeszcze parę minut, dobra? – Certainement – odparł Francuz. Drew zamknął drzwi i odwrócił się do Karin. – Ty także wyjeżdżasz, moja droga. – Co? – Dobrze usłyszałaś. Masz się przenieść do ambasady. – Jak? Dlaczego? – Przecież nadal jesteś pracownikiem ambasady amerykańskiej. Przełożeni doszli do wniosku, że Twoja znajomość nowoczesnego sprzętu łączności jest wystarczającym powodem, by zabrać Cię z zagrożonego rejonu, a zarazem uwolnić od konieczności szukania kompromisu. – O czym Ty mówisz? – Muszę to załatwić sam, Karin. – Nie pozwolę Ci! Potrzebujesz mnie! – Przepraszam. Albo pójdziesz z nami dobrowolnie, albo poproszę messieurs Fricka i Fracka, żeby Ci zaaplikowali środek nasenny i wynieśli z tego pokoju. – Jak możesz, Drew?! – To proste. Bardzo chcę, żebyś dożyła tych czasów, gdy będziemy mogli wspólnie zasiąść w fotelach na biegunach i podziwiać te Twoje ukochane góry. Co Ty na to? – Ty łajdaku!

– Nigdy nie twierdziłem, że jestem chodzącym ideałem, niemniej uważam, że jestem idealny dla Ciebie. Agenci Deuxieme odprowadzili Karin do windy, zapewniając ją, że wszystkie jej rzeczy osobiste zostaną zabrane z hotelu i dostarczone do ambasady w ciągu godziny. Z wyraźną niechęcią przyjmowała to wszystko. Kiedy zjechali na dół, bez pośpiechu ruszyła przez hol. Niespodziewanie stanęło przed nią dwóch innych agentów francuskich. Cała czwórka porozumiała się bez słów, kiwając energicznie głowami, po czym Frick oraz Frack zawrócili i poszli szybko z powrotem do windy. – Proszę iść między nami, madame – odezwał się potężnie zbudowany brodacz, który zajął miejsce po jej prawej stronie. Samochód czeka przy krawężniku, trochę na lewo od wejścia, z dala od jaskrawo oświetlonego frontonu hotelu. – Chyba zdajecie sobie sprawę, że nie robię tego dobrowolnie. – Dyrektor Moreau nie wprowadzał nas w szczegóły, madame – odparł drugi Francuz o nadzwyczaj starannie wygolonej twarzy. – Naszym zadaniem jest tylko zapewnić pani bezpieczeństwo w trakcie przejazdu do ambasady amerykańskiej. – Mogłabym wziąć taksówkę. – Proszę się nie obrazić – wtrącił z uśmiechem brodacz – ale osobiście uważam, iż dobrze się stało, że kazano nam się panią zaopiekować. Wraz z żoną mieliśmy jechać na obiad do teściów. Czy da pani wiarę, że do

dzisiaj, po czternastu latach naszego małżeństwa, mając troje wnucząt, wciąż nie są przekonani, czy ich córka wybrała sobie właściwego męża? – A co na to pańska żona? – Ach, ona znowu jest w ciąży, madame. – To chyba mówi samo za siebie, monsieur – rzekła Karin, uśmiechając się niewyraźnie. Cała trójka minęła przeszklone drzwi. Na chodniku skręcili w lewo i wyszli z kręgu jaskrawego światła rzucanego przez dwie lampy na czerwony chodnik przed wejściem do hotelu. Znaleźli się na słabo oświetlonej rue de l’Echelle, wśród dosyć licznych przechodniów. Francuzi wskazali Karin wóz służbowy stojący dziesięć metrów dalej, pod znakiem zakazu zatrzymywania. Brodaty osiłek wysunął się do przodu, otworzył drzwi i z uśmiechem zaprosił de Vries do środka. W tym samym momencie rozległ się cichy trzask, w lewej skroni mężczyzny powstała duża dziura, na wszystkie strony trysnęła krew. Jednocześnie drugi agent wygiął się w łuk, otworzył szeroko usta i ze wzrokiem pełnym przerażenia odwrócił się powoli, a z gardła wydobył mu się stłumiony jęk. W plecy miał wbity aż po rękojeść długi sztylet. Obaj Francuzi osunęli się na chodnik. De Vries zaczęła krzyczeć, lecz natychmiast czyjaś olbrzymia dłoń zakryła jej usta. Pociągnięto ją do wnętrza samochodu. Zabójca naparł na nią całym ciałem i niemalże wrzucił na tylne siedzenia auta. W sekundę później drugi bandyta, trzymając w dłoni zakrwawiony sztylet – o ostrzu tak samo

intensywnie czerwonym, jak chodnik przed wejściem do hotelu – wsunął się za kierownicę. – Los schnell! – krzyknął. Błyskawicznie wyprowadził samochód na jezdnię, ominął łukiem inny pojazd i zaczął przyspieszać. Pierwszy napastnik zdjął wreszcie dłoń z ust Karin i rzekł spokojnie: – Krzyk w niczym już nie pomoże, lecz jeśli nie będzie pani siedzieć spokojnie, zarobi dwie brzydkie blizny na policzkach. – Willkommen, Frau de Vries – powiedział kierowca, zerkając na nią przez ramię; dopiero teraz mógł się usadowić wygodniej w fotelu. – Wygląda na to, że bardzo chce się pani znaleźć w towarzystwie swego męża. Jesteśmy gotowi w tym pomóc, jeśli nie zgodzi się pani współpracować z nami. – Zabiliście dwóch ludzi – szepnęła Karin, z trudem dobywając głosu ze ściśniętego gardła. – Jesteśmy wybawcami Nowych Niemiec – odparł kierowca. – Robimy to, co uznajemy za konieczne. – Jak mnie znaleźliście? – Bez trudu. Ma pani wielu wrogów tam, gdzie powinno się mieć samych przyjaciół. – Amerykanów? – Tak, owszem. A poza tym Anglików i Francuzów. – Co chcecie ze mną zrobić? – To będzie zależało od pani. Albo dołączy pani do swego niegdyś tak wysławianego męża Frederika de Vries, albo do nas. Doskonale wiemy, że i panią można kupić. – W takim razie powinniście też wiedzieć, że

naprawdę chciałabym odnaleźć mego niegdyś tak wysławianego męża. Odpowiedziało jej milczenie.

ROZDZIAŁ 30 W pokoju hotelowym radio grało na tyle głośno, że z zewnątrz nie dolatywały żadne hałasy. Latham włożył kamizelkę kuloodporną, a na nią specjalnie dopasowaną, poszerzoną marynarkę od munduru i aż sam się zdziwił, że nigdzie go nie uciska. Bez przerwy spoglądał na telefon stojący na biurku, zachodząc w głowę, dlaczego Karin jeszcze nie dzwoni, chociaż obiecała, że się odezwie, gdy tylko dotrze do pokoju gościnnego ambasady. Minęły już ponad dwie godziny od jej wyjścia, zabrano nawet rzeczy osobiste. Pokręcił z niedowierzaniem głową, lecz po chwili zaśmiał się cicho, wyobraziwszy sobie spotkanie Karin z Witkowskim – z pewnością musiała mu nawrzucać, może nawet wrzeszczała, że pułkownik nie ma prawa wypuszczać Drew w pojedynkę na ulice Paryża. Biedny Stosh, mimo woli przemknęło mu przez myśl, na pewno nie przypuszczał, że będzie musiał wysłuchiwać obraźliwych uwag od przyszłej żony oficera Wydziału Operacji Konsularnych. Żal mu było pułkownika, ponieważ wiedział doskonale, że tamten nie ma się jak bronić, mógł najwyżej wydać Karin polecenie służbowe, ale to niczego nie załatwiało. Ona była bowiem bez pamięci zakochana, a choć zarówno Witkowski, jak i Courtland dobrze znali to uczucie, to przecież obaj poświęcili życie rodzinne na rzecz służby dla kraju. Latham podszedł do dużego lustra w przedpokoju

i uważnie się sobie przyjrzał. Ukryta pod ubraniem kamizelka kuloodporna sprawiała, że wydawał się teraz znacznie potężniej zbudowany niż w rzeczywistości, co przypomniało mu czasy gry w hokeja w lidze kanadyjskiej, kiedy to pod białozielonym strojem drużyny musiał nosić grube ochraniacze, wówczas będące dla niego niemal sprawą życia i śmierci, chociaż teraz wydawało mu się to śmieszne… No, dosyć tego! – pomyślał stanowczo i podszedł do biurka. Podniósł słuchawkę i zaczął wybierać numer, kiedy niespodziewanie rozległo się pukanie. Drew ze złością cisnął słuchawkę na widełki, podszedł do drzwi, zerknął na spis haseł, po czym zapytał: – Kto tam? – Witkowski – odpowiedział ktoś z korytarza. – Podaj hasło. – Do cholery, nie poznajesz mnie? – Powinieneś powiedzieć: „Dobry król Wincensjusz”, Ty ośle! – Otwórz te drzwi, bo stracę cierpliwość i kilkoma strzałami rozwalę zamek. – To na pewno Ty, głupku, bo pewnie nawet nie wiesz, że pociski mogłyby się odbić od grubego mosiężnego okucia i wylądowałbyś z raną w brzuchu. – A nie pomyślałeś, że mógłbym strzelać wokół okucia, szympansie?! Otwieraj! Rozmowa była prowadzona swobodnym, żartobliwym tonem, lecz po otwarciu drzwi Latham ujrzał posępne miny Witkowskiego i Claude’a Moreau. Musimy porozmawiać – oznajmił szef Deuxieme Bureau, kiedy tylko w ślad za pułkownikiem

wkroczył do pokoju. – Wydarzyło się coś strasznego. – Karin! – wybuchnął Drew. – Nie dzwoniła tak, jak obiecała. Powinienem był dostać wiadomość od niej już ponad godzinę temu! Gdzie ona jest? – Nie wiemy, ale fakty są bardzo niepokojące – odparł Moreau. – Jakie fakty? – Dwaj agenci Claude’a zostali zabici na ulicy przed hotelem – wtrącił Witkowski. – Jeden dostał kulkę w głowę, drugiego załatwili nożem w plecy. Ich wóz służbowy zniknął, kierowca prawdopodobnie także nie żyje. – Przecież mieli ją bezpiecznie odstawić do ambasady! – ryknął Drew. – Znajdowała się pod ich ochroną! – Została porwana – rzekł cicho Moreau, patrząc Lathamowi w oczy. – Na pewno ją zabiją! – krzyknął Drew, odwrócił się na pięcie i z bezsilności huknął pięścią w ścianę. – Ubolewam nad tym – mruknął szef Deuxieme – ale opłakuję także śmierć moich kolegów, bo wiemy już na pewno, że dwaj zginęli, a trzeci prawdopodobnie też nie żyje. Co się zaś tyczy Karin, to nie mamy żadnych dowodów, że ją spotkał taki sam los. Według mojej oceny ją uprowadzono żywcem. – Skąd możesz mieć pewność? – syknął Drew, obracając się gwałtownie do Francuza. – Ponieważ dla naszych przeciwników ma o wiele większą wartość żywa, nie jako trup. Przede wszystkim

zależy im na schwytaniu Harry’ego Lathama, czyli Ciebie. – I co z tego? – Będą chcieli ją wykorzystać jako zakładnika, żeby dopaść Harry’ego, bo sam wiesz, że z niewiadomych powodów bardzo im zależy na ujęciu Twego brata, którego rolę teraz odgrywasz. – I co zrobimy? – Zaczekamy, chłopak – rzekł cicho pułkownik Witkowski. Obaj wiemy, że to będzie dla Ciebie najtrudniejsza część zadania. Gdyby chcieli zabić Karin, żeby nastraszyć nas jeszcze jedną ofiarą, znaleźlibyśmy jej zwłoki na ulicy obok ciał dwóch agentów. Ale jej tam nie było, musimy zatem czekać. – Dobra! W porządku! – rzucił ze złością Drew, uczynił kilka nerwowych kroków i stanął przy biurku, opierając się ciężko o jego krawędź. – Lecz w takim razie chcę znać nazwiska wszystkich, absolutnie wszystkich, którzy wiedzieli, kim naprawdę jestem i gdzie przebywam. Musimy znaleźć ten przeciek, wykryć każdego informatora! – I cóż dobrego nam z tego przyjdzie, mon ami? Informatorzy są jak kamienie wrzucone do stawu, powodują tylko chwilowe wzburzenie na powierzchni wody. – Muszę je znać, to wszystko! – Proszę bardzo, zaraz Ci spiszę nazwiska ludzi, których wprowadziłem w sprawę. Stanley może Ci podać listę wtajemniczonych pracowników ambasady. – Więc siadaj i pisz – rozkazał Latham. Wysunął szufladę biurka i wyjął z niej blok listowy z firmowym

znaczkiem hotelu. – Chcę mieć absolutnie wszystkie nazwiska. – Pokazaliśmy im spis dwustu trzydziestu sześciu pracowników z dołączonymi fotografiami – oznajmił Knox Talbot, dyrektor Centralnej Agencji Wywiadowczej, rozmawiając przez telefon z Wesleyem Sorensonem. – I jakie są rezultaty? – Nie mamy jeszcze nic pewnego, ale rysuje się jakiś obraz. I tak mieliśmy szczęście, że aż siedem osób z personelu pełniącego wówczas służbę w Wirginii widziało tego „wicedyrektora Connally’ego”, lecz jedynie cztery z nich miały na tyle bliski kontakt, że mogą podać jakiekolwiek szczegóły. – I jaki to obraz się rysuje? – zapytał Sorensen. – Dość nieostry. Ale musisz wiedzieć, że jeden ze świadków spośród ośmiu wybranych wcześniej fotografii wytypował Twoją. – Jeśli wszyscy ludzie na tych ośmiu zdjęciach są mniej więcej w moim wieku, to już mamy jakąś wskazówkę. – Niestety, nie są. Ale to jasne, że zabójca starał się jak najbardziej zmienić swój wygląd. Tłumaczyłem świadkom, iż z pewnością miał ufarbowane włosy lub nosił perukę, za pomocą szkieł kontaktowych zmienił kolor oczu, mógł zastosować wszelkie dostępne środki do charakteryzacji. – Z wyjątkiem jednej rzeczy, Knox. Nie mógł się odmłodzić, bo wówczas wyglądałby po prostu śmiesznie. – To zastanawiające, Wes, lecz dwoje świadków,

mężczyzna i kobieta, również zwróciło na to uwagę. W każdym razie ten „Connally” niczym szczególnym się nie wyróżniał, miał wygląd całkiem przeciętnego mężczyzny, jeśli można to w ten sposób określić. – A jak był ubrany? – Jak każdy szeregowy pracownik Agencji. Ciemny garnitur, biała koszula, krawat w delikatne prążki, wiązane brązowe pantofle. Aha, i jeszcze jasny płaszcz, krótki, z luźnymi połami. Kobieta, która wówczas pełniła służbę oficera dyżurnego, powiedziała, że był to chyba taki sam krój, jaki nosi jej przyjaciel, wojskowy. Nazywa się „londyńska mgła”. – I żadnych znaków szczególnych na twarzy? – Absolutnie żadnych. Nie miał ani wąsów, ani brody, był gładko wygolony. Nosił jedynie okulary z grubymi szkłami, powiedziałbym nawet, że niezwykle grubymi. – Ile osób zaliczono do grona podejrzanych? – Dwadzieścia cztery, wyłączając te, do których nie może być wątpliwości, na przykład Ciebie. – A bez wyłączania kogokolwiek? – Pięćdziesiąt jeden. – Czy mogę obejrzeć zdjęcia? – Te dwadzieścia cztery już do Ciebie wysłałem. Pozostałe dwadzieścia siedem fotografii prześlę niebawem. A może powinienem usunąć Twoje zdjęcie? Ostatecznie nawet nie pracujesz w Agencji. – Po co w ogóle je tam umieszczałeś? – Sam nie wiem, coś mnie naszło. Jak często

powtarzam naszemu wspólnemu znajomemu, Adamowi Bollingerowi, nawet przewrotne poczucie humoru pozwala ujrzeć sprawy z innej perspektywy. – Jestem wdzięczny, przyjacielu, ale mnie daleko do śmiechu. Otrzymałeś ostatnie wiadomości z Paryża? – Nie, przez ostatnią dobę się tym nie interesowałem. – To zaraz je usłyszysz. Karin de Vries zniknęła, została uprowadzona przez neonazistów. – Och, mój Boże! – Przekonujemy się po raz kolejny, że On nigdy nie patrzy tam, gdzie Jego interwencja byłaby konieczna. – Co powiedział Witkowski? – Niepokoi się o Lathama. Mówi, że Drew dość dobrze panuje nad sobą, ale jest przekonany, iż to jedynie poza. – I co z tego? – Latham zażądał przedstawienia mu listy wszystkich osób biorących udział w operacji. Koniecznie chce znaleźć przeciek, który doprowadził do jego zdemaskowania. – Powiedziałbym, że to bardzo rozsądny pomysł. Pełni przecież rolę przynęty. – Chyba nie uważałeś, Knox. Powiedziałem: „zażądał”, a Stanley nie ukrywał, że Latham zajął jednoznaczne stanowisko: „albo spełnicie moje żądania, albo możecie na mnie nie liczyć”. – Nadal nie rozumiem, czemu z tego powodu mielibyśmy traktować go inaczej. – Obaj mamy za sobą długie, udane małżeństwa, a ten chłopak jest naprawdę zakochany, staruszku. Chyba po raz

pierwszy, choć to może trochę za późno. Porwano jego ukochaną, a on przecież ciągle jest u szczytu swoich profesjonalnych możliwości, co oznacza, że może się zmienić w żywą maszynę do zabijania. W jego wieku dość normalne są złudzenia dotyczące własnych uzdolnień. Zrobi wszystko, żeby odzyskać de Vries. – Rozumiem, Wes. Ale co my możemy zrobić w tej sytuacji? – Poczekajmy na jego pierwsze posunięcie, może zyskamy pretekst, żeby go gdzieś zakopać. – Zakopać? – Na przykład umieścić w zamkniętym pomieszczeniu o ścianach wyłożonych gumą, albo przynajmniej odwołać z Paryża. Nikomu nic dobrego z tego nie przyjdzie, jeśli nasza przynęta przeistoczy się w myśliwego. – Domyślam się, że kazałeś go obserwować i trzymasz pod strażą. – Jego brat też był pilnie strzeżony, a mimo to zdołał uciec z doliny Bractwa. Nie lekceważmy genów rodu Lathamów. Z drugiej strony ani Witkowski, ani Moreau nie są nowicjuszami w tego typu akcjach. – Nie pojmuję dokładnie, co to może oznaczać w tym kontekście, zakładam jednak, że będą trzymali rękę na pulsie. – Właśnie na to liczę – odparł Sorenson. Przy słabym świetle nocnej lampki Drew uważnie wpatrywał się w listę nazwisk. Witkowski wypisał siedem osób mogących być informatorami, włączając w to ludzi

z organizacji „Antyninus”, natomiast spis Moreau obejmował dziewięć osób, w tym trzech polityków, bądź zasiadających w Izbie Deputowanych, bądź urzędników z Quai d’Orsay, których szef Deuxieme uważał za tak skrajnie prawicowych radykałów, że w gruncie rzeczy można ich było uznać za faszystów. Na liście Stanleya znalazło się kilku plotkarskich pracowników ataszatu, „wściubinosów”, jak to on ich nazywał, którzy poświęcali więcej czasu na rozmowy z mało znaczącymi przedstawicielami francuskiego biznesu niż na swoje obowiązki służbowe, a także dwie sekretarki, których częsta nieobecność w pracy nasuwała podejrzenia o skłonności do alkoholu. Był tam również ojciec Manfried Neuman, przedstawiciel „Antyninus” urzędujący w Maison Rouge. Poza politykami na liście Moreau figurowali sami płatni informatorzy, którym zależało wyłącznie na pieniądzach, nie liczyły się dla nich ani jakiekolwiek zasady moralne, ani sprawy ideologiczne. Pragnąc za wszelką cenę ograniczyć liczbę podejrzanych, Latham w pierwszej kolejności wykreślił informatorów Deuxieme, chociaż nie miał pojęcia, do jakich danych Ci ludzie mają dostęp, oraz dwóch francuskich deputowanych – trzeci miał do czynienia ze służbami dyplomatycznymi. Postanowił skontaktować się telefonicznie z tym człowiekiem. Z listą Witkowskiego poszło mu łatwiej, ponieważ pięć z wymienionych osób znał co najmniej z widzenia czy też miał z nimi kontakt podczas jednej ze swych rzadkich wizyt w ambasadzie. Zostały mu jedynie

dwie kobiety, sekretarki podejrzane o nadużywanie alkoholu. Z nimi także postanowił zamienić choćby parę słów. Teraz potrzebne mu były numery telefonów. – Stanley? Tak się cieszę, że pracujesz do późna, ponieważ mam wrażenie, że kogoś pominąłeś na swojej liście. – O co Ci znowu chodzi, do cholery? – syknął rozzłoszczony Witkowski. – Podałem Ci nazwiska wszystkich osób podejrzanych o przekazywanie danych, w stosunku do których zarządziliśmy obserwację. – Wy? Kto się tym zajmował oprócz Ciebie? Przez czyje ręce przechodziły rozkazy? – Moja sekretarka przeniosła się tu razem ze mną z wydziału G-2, a ponieważ miała stopień sierżanta, awansowałem ją na podporucznika, żeby można było zmienić jej przydział. – Kobieta porucznik? – Całkowicie oddana służbie, synu. Jej mąż był wojskowym, po trzydziestoletniej służbie w armii przeszedł na emeryturę, chociaż miał zaledwie pięćdziesiąt trzy lata. Wszyscy jej synowie także rozpoczęli karierę w wojsku. – Co ona teraz robi? – Gra w golfa, zwiedza muzea i ciągle się uczy francuskiego, ma spore kłopoty z tym językiem. – W takim razie nie potrzebny mi jej numer telefonu, ale chciałbym znać numery pozostałych osób. Chodzi mi o numery domowe. Dołącz również tego z Maison Rouge.

– Chyba wiem, co Ci chodzi po głowie. Zaraz Ci je przedyktuję, tylko włączę komputer. Drew spodziewał się trudniejszego przejścia z Claude’em Moreau, tym bardziej, że tamten siedział w domu i prowadził z synem zażartą dyskusję o polityce. – Ach, ta dzisiejsza młodzież. Oni niczego nie rozumieją. – Ja także, ale potrzebne mi są pewne numery telefonów, chyba że wolisz, abym obu ludzi z eskorty ułożył do długiego, beztroskiego snu. – Jak możesz mówić takie rzeczy? – Nic prostszego. Nie wierzysz, że jestem do tego zdolny? – Mon Dieu, Stanley miał rację, jesteś wprost nieznośny! – Dobrze, podam Ci numer telefonu do mojego biura. Zadzwoń tam za pięć minut i ktoś Ci poda te numery, których pragniesz. – Ja ich nie pragnę, Claude, ale potrzebuję. Po jedenastu minutach Latham miał już wypisane wszystkie numery telefonów zaznaczonych przez siebie osób. Zaczął łączyć się kolejno, powtarzając za każdym razem to samo: „Mówi pułkownik Webster, jestem przekonany, że wie pan, z kim rozmawia. Otóż niepokoi mnie to, że prawdy o mnie dowiedziały się niepożądane osoby, a po sprawdzeniu wyszło na jaw, że to pan przekazał tę informację. Co ma pan do powiedzenia na swą obronę, dopóki jeszcze może mieć pan cokolwiek do powiedzenia. „I zawsze uzyskiwał w przybliżeniu taką samą odpowiedź: następowała fala pospiesznych

i żarliwych zaprzeczeń, a jedna osoba zaproponowała wprost, żeby sprawdzić jej rozmowy telefoniczne, zarówno z aparatu domowego, jak i służbowego. Niemal wszyscy wyrażali gotowość składania zeznań po podłączeniu do wykrywacza kłamstw. Jako ostatni w spisie znalazł się ów najświętszy ze świętych, przedstawiciel organizacji „Antyninus” w Maison Rouge. – Chciałem rozmawiać z ojcem Neumanem. – Odprawia teraz nieszpory i nie wolno mu przeszkadzać. – To sprawa nie cierpiąca zwłoki, bezpośrednio związana z Waszą tajemnicą. – Mein Gott, sam nie wiem, co robić. Ojciec jest bardzo sumienny. Czy nie mógłby pan zadzwonić… powiedzmy, za dwadzieścia minut? – Za dwadzieścia minut „Czerwony Dom” może już wylecieć w powietrze i nikt nie ocaleje. – Ach! Zaraz go przywołam! Kiedy w końcu ojciec Manfried Neuman podniósł słuchawkę, parsknął ze złością: – Co to za wygłupy? Jestem w połowie odprawiania nieszporów i nikt nie ma prawa odrywać mnie od bożych dziatek! – Chwilowo nazywam się pułkownik Webster, ale pan wie, kim naprawdę jestem, ojcze. – Oczywiście, że wiem. Ale to już żadna tajemnica. – Naprawdę? Przyznam, że jestem zaskoczony. Do tej pory zakładałem, że to ściśle poufna informacja, niemalże

tajemnica wagi państwowej. – No cóż, ja tylko się domyślam, że inni także wiedzą. Ale co to za historia z zamachem bombowym? – Być może wykonam go własnoręcznie, jeśli nie odpowie ojciec na moje pytania. Proszę pamiętać, że przez jakiś czas ukrywałem się w Waszym domu, ale teraz jestem doprowadzony do ostateczności. – Jak pan śmie zachowywać się w ten sposób? „Antyninus” zaopiekował się panem, w godzinie potrzeby udzielił panu niezbędnego wówczas schronienia? – A później nie mogłem się stamtąd wydostać, kiedy sytuacja uległa zmianie. – Bo taka zapadła kolektywna decyzja, oparta na naszych wymogach bezpieczeństwa. – To za mało, ojcze. Walczymy przecież ze wspólnym wrogiem, prawda? – Proszę nie próbować mnie wykiwać, Herr Latham. Jestem osobą duchowną i potępiam jakąkolwiek przemoc, ale znam wiele osób, które nie traktują tego aż tak rygorystycznie. – Czy mam to uważać za groźbę, padre! – Traktuj to sobie jak chcesz, mój synu. Wiemy, gdzie przebywasz, a nasze patrole bezustannie krążą po ulicach miasta. – Proszę mi powiedzieć, czy wie ojciec, gdzie się teraz znajduje Karin de Vries? – Frau de Vries? Nasza wspólna znajoma? – Zniknęła. Uprowadzono ją. – Nie! To błąd!

– Właśnie się zdradziłeś, klecho. Co jest błędem? Myślę, że wbrew pozorom wcale nie jesteśmy po tej samej stronie. – Nieprawda! Poświęciłem wszystko… – Więc teraz będziesz musiał poświęcić nawet tę ostatnią rzecz, jaka Ci została, jeśli mi nie wyznasz, komu o mnie mówiłeś! przerwał mu Latham. – No, słucham! – Bóg mi świadkiem, że powiedziałem o tym jedynie naszemu informatorowi z ambasady… I jeszcze jednej osobie. – Najpierw ten informator. Kto to jest? – Sekretarka, nazywa się Cranston, bardzo potrzebuje boskiej pomocy. – Jak ją poznałeś? – Spotkaliśmy się, rozmawialiśmy… Trudno zapanować nad własnym ciałem, mój synu. Nie jestem doskonały, niech mi Bóg wybaczy. – A ta druga osoba? O kogo chodzi? – Obdarzam ją takim zaufaniem, że byłoby świętokradztwem mieszać ją do tego. – Podobnie jak narażanie Maison Rouge, którego mroczne pomieszczenia mogłoby rozjaśnić kilka granatów. – Nie odważyłby się pan! – Chcesz to sprawdzić? Jestem wyższym oficerem Wydziału Operacji Konsularnych i znam sporo takich sztuczek, o jakich blitztragerom nawet się nie śniło. Słucham! – To drugi ksiądz, były ksiądz. Jest już starym

człowiekiem, ale w latach młodości odznaczał się wielkim talentem do łamania szyfrów i ściśle współpracował z tym wydziałem francuskiego wywiadu, z którego później utworzono Deuxieme Bureau. Do dzisiaj ma kontakt ze służbami specjalnymi i cieszy się wśród nich wielkim uznaniem. Od czasu do czasu się spotykamy, chętnie słucham jego rad. Nazywa się Lavolette, Antoine Lavolette. – Powiedziałeś, że już nie jest księdzem, więc dlaczego wymienianie jego nazwiska miałoby być świętokradztwem? – Dlatego że rozmawiam z nim wyłącznie o religii, a nie o polityce! Ja też mam swój problem, zupełnie inny niż ten, który przed laty jego pozbawił sutanny. Ale mój postępek jest o wiele bardziej niewybaczalny, chodzi bowiem o namiętność, w dodatku nie do jednej kobiety. Jestem tylko człowiekiem, niegodnym służby Kościołowi. Co więcej mógłbym powiedzieć? – Może nawet o wiele więcej, to się jeszcze okaże. A swoją drogą, dlaczego powiedziałeś, padre, że uprowadzenie Karin było błędem? – Ponieważ to głupota, nic poza tym – wyrzucił z siebie ksiądz. – Po której Ty jesteś stronie, na miłość boską? – Nie powinien pan nadużywać w ten sposób imienia Pana. – To zależy, o czyim Bogu mowa. Ale proszę przestać odgrywać komedię. Dlaczego porwanie Karin było błędem i głupotą? – Mówiąc wprost, może to doprowadzić do

zdemaskowania całej naszej operacji. Gdyby mieli zamiar ją zabić, powinni to zrobić od razu i oddać Bogu jej duszę. Skoro zaś ją uprowadzili, nie zostawiając, żadnych dowodów mogących nasuwać przypuszczenia o jej śmierci, to muszą mieć świadomość, że wywołają w ten sposób istną lawinę, że wszyscy zaczną jej szukać, tak jak pan to już uczynił. Grozi to zdemaskowaniem całego naszego dowództwa, sam pan zresztą wykorzystał pogróżki, że podrzuci tam kilka granatów lub podłoży bombę. Mogę jedynie prosić pana w imieniu naszej świętej sprawy i wspólnego dobra o nieujawnianie lokalizacji dowództwa operacji. – Uzyskałem dwa nazwiska, więc postaram się na razie tego nie czynić, ale uprzedzam, że Karin de Vries jest dla mnie najważniejsza i na niej mi o wiele bardziej zależy. Latham odłożył słuchawkę, chcąc od razu zadzwonić do Moreau i zadać mu kilka pytań dotyczących byłego księdza Antoine’a Lavolette, mającego niezwykły talent do łamania szyfrów. Zaraz jednak zrezygnował z tego pomysłu, doszedł bowiem do wniosku, że szef Deuxieme jest zbyt ostrożny, zwłaszcza we wszystkim, co dotyczy jego, Drew Lathama. Nie ulegało wątpliwości, że chciałby przejąć inicjatywę w swoje ręce i samemu skontaktować się z podejrzanym księdzem. A do tego nie wolno było dopuścić. Lavolette’a należało przyprzeć do muru, zaskoczyć i wykorzystać to zaskoczenie do wyciągnięcia z niego wszelkich informacji, a przynajmniej do ujawnienia nazwisk innych ludzi, którzy zostali

wtajemniczeni. Tak samo należało postąpić z Phyllis Cranston, sekretarką jednego z pracowników ataszatu, który figurował na liście Witkowskiego jako podejrzany. Przede wszystkim zaś należało znaleźć sposób wyśliźnięcia się z hotelu. Dla Drew każda następna minuta spędzona w tym pokoju oznaczała kolejną minutę straconą, nie wykorzystaną na poszukiwanie de Vries. Przypomniał sobie, jak Karin tłumaczyła mu, że jego słomkowoblond włosy są efektem lekkiego utlenienia w połączeniu z jasną, zmywalną farbą do włosów i że działanie ostrego szamponu oraz użycie środka do maskowania siwizny powinno przywrócić ich pierwotny kolor, a przynajmniej dać zbliżony do naturalnego. Kupiła nawet tubkę odpowiedniego środka i schowała ją w apteczce, lecz on po kryjomu przeniósł ją do szuflady nocnego stolika, żeby mieć do niej zawsze dostęp. Sięgnął teraz po ów specyfik i poszedł do łazienki. Pół godziny później wyszedł spod prysznica. Lustro było całkowicie zaroszone, spłukał je więc ciepłą wodą i przejrzał się uważnie. Miał teraz włosy w dziwnym kolorze ciemnego brązu, z pojedynczymi pasmami wpadającymi w odcień kasztanowy, w każdym razie nie był już rzucającym się w oczy jasnym blondynem. No i proszę, pierwszy krążek w siatce, posłany między parkanami bramkarza, pomyślał. Teraz trzeba się było zająć Frickiem i Frackiem, a ściślej dwoma agentami, którzy od tamtych przejęli służbę. Karin wspominałaprzed wyjazdem, że są to dwaj nowi ludzie. Tylko z Frickiem i Frackiem zdążyli się zaprzyjaźnić,

pozostałych znali jedynie z widzenia. Należało się zatem spodziewać, że Ci dwaj nowi nic nie wiedzą o wcześniejszej, niefortunnej próbie sprawdzenia znajomości hasła. Zresztą nawet wstyd byłoby się tamtym przyznać, że niezbyt silnie zbudowany Amerykanin błyskawicznie pokonał agenta Deuxieme, w dodatku zabierając mu broń. Mon Dieu. fermez la bouche! Drew wyjął z szafy ubranie, starając się dobrać strój typowy dla pracowników ataszatu: szare wełniane spodnie, ciemny sweter, biała koszula i gładki krawat: mógłby też być delikatnie prążkowany lub ze stonowanym deseniem, ale tylko na nieoficjalne, popołudniowe spotkania. Ucieszył się, że dostarczona mu kamizelka kuloodporna jest dosyć luźna i nie krępuje ruchów. Kiedy się ubrał i spakował torbę podróżną, wyszedł na korytarz i stanął przed drzwiami, spokojnie czekając na reakcję obstawy. Pierwszy agent błyskawicznie wyszedł zza załomu muru przy szybie windowym, drugi wychylił się tylko z mrocznego zakątka w drugim końcu korytarza. – S’il vous plait – odezwał się głośno, specjalnie kalecząc i tak swoją nie najlepszą francuszczyznę – voulez vous venir id… – En anglais, monsieur! – zawołał mężczyzna stojący przy windzie. – Znamy angielski. – Ach, to znakomicie, jestem bardzo zobowiązany. Czy któryś z Was mógłby mi pomóc? Odebrałem telefonicznie wiadomość i zapisałemją na kartce, najlepiej jak umiałem, ale ten facet nie znał angielskiego, a jest tam adres, na którym mi bardzo zależy. – Idź Ty, Pierre – zawołał drugi

agent po francusku. – Ja zostanę na posterunku. – Dobra – odparł pierwszy, ruszając korytarzem w stronę Lathama. – Czy w Ameryce nie uczą żadnych innych języków poza angielskim? – A Rzymianie też się uczyli francuskiego? – Nie musieli, to jedyna sensowna odpowiedź. Agent wkroczył do pokoju, Drew wszedł za nim i zamknął drzwi. – Gdzie jest ta wiadomość, monsieur? – Leży na biurku – odparł Latham, idąc tuż za Francuzem. To ten zapisany arkusz pośrodku. Specjalnie zostawiłem go na widoku, licząc na pańską pomoc. Tamten pochylił się i podniósł z biurka kartkę, na której widniały dziwaczne, zapisane fonetycznie francuskie słowa. W tym samym momencie Latham uniósł nad głowę obie ręce i splótłszy zaciśnięte pięści na kształt młota wymierzył silny cios między łopatki agenta. Nieprzytomny Francuz osunął się na podłogę cios musiał odczuć boleśnie, ale nie był on groźny. Drew przeciągnął bezwładne ciało do sypialni, zrzucił z łóżka pościel i porwał prześcieradło na długie wąskie pasy. Półtorej minuty później agent leżał z twarzą wciśniętą w materac, rękoma i nogami przywiązanymi do czterech rogów łóżka oraz ustami zakneblowanymi kawałkiem tkaniny, zawiązanej na tyle luźno, żeby się nie udusił. – Zebrawszy pozostałe pasy z prześcieradła Latham przeszedł do salonu i zamknął drzwi sypialni. Rzucił prowizoryczne więzy na krzesło, uchylił drzwi na korytarz i zwracając się do drugiego agenta, ledwie widocznego w zaciemnionym końcu holu,

zawołał: – Pański przyjaciel, Pierre, chce z panem natychmiast rozmawiać, zanim będzie musiał zadzwonić do tego faceta… jak on się nazywa? Montreaux? Moneau? – Monsieur le Directeur! – Tak, właśnie o niego chodzi. Pierre mówi, że ta wiadomość jest… encredeebal. – Proszę mnie przepuścić! – rzekł pospiesznie agent, biegnąc w stronę wejścia do pokoju. – Gdzie? – rzucił, wpadając do środka. Nie zdążył jednak dokończyć pytania. Cios aikido w kark i zadane natychmiast pchnięcie karate w mostek nie tylko spowodowały skurcz mięśni płuc, lecz także, na szczęście znów niegroźnie, pozbawiły go przytomności. Drew ułożył ogłuszonego mężczyznę na kanapie i skrępował go tak samo jak pierwszego, z niewielkimi tylko modyfikacjami – musiał go pozostawić na wznak, zakneblowanego, z rękoma i nogami przywiązanymi do nóg kanapy, ale głową odchyloną w bok i zaklinowaną poduszką, żeby zapewnić Francuzowi dostęp powietrza. Na końcu odłączył oba aparaty telefoniczne. Był wreszcie wolny i mógł wyruszyć na poszukiwania.

ROZDZIAŁ 31 Wbiegł po schodach domu przy rue Pavee, w którym mieszkała Phyllis Cranston, znalazł mieszkanie o podanym numerze i nacisnął dzwonek. Nikt nie odpowiedział, ale pamiętając o podejrzeniach Witkowskiego co do nadużywania przez kobietę alkoholu, Drew jeszcze raz wdusił przycisk dzwonka i trzymał go niemal przez minutę. Miał już zamiar zrezygnować, kiedy z przedsionka weszła na korytarz jakaś starsza, otyła kobieta, a dostrzegłszy go przed drzwiami mieszkania, zapytała po francusku: – Szuka pan „Motylka”? – Nie jestem pewien, czy dobrze zrozumiałem. – Ach, Americain. Strasznie pan kaleczy francuski – dodała po angielsku. – Byłam chyba najsmutniejszą z paryżanek, kiedy Wasze lotnictwo opuszczało Francję. – Czy pani zna Miss Cranston? – A kto jej tu nie zna? To nadzwyczaj miła osoba, a kiedyś była też bardzo ładna, podobnie jak ja. Nie widzę powodu, dla którego miałabym powiedzieć coś więcej. – Muszę z nią natychmiast porozmawiać, w pewnej pilnej sprawie. – Może dlatego że jest pan tak strasznie napalony, jak to Wy w Ameryce mówicie? Coś panu powiem, monsieur. Nawet jeśli ona cierpi na pewną chorobę, to na pewno nie jest dziwką! – Wcale nie szukam dziwki, madame. Próbuję się

skontaktować z kimś, kto może mi udzielić paru informacji, które są mi pilnie potrzebne. A taką właśnie osobą jest Phyllis Cranston. – Aha… – mruknęła kobieta, mierząc go uważnym spojrzeniem. – I nie ma pan zamiaru jej wykorzystać z powodu tej choroby? Bo jeśli tak, to musi pan wiedzieć, że jej przyjaciele mieszkający w tym domu na to nie pozwolą. Jak już powiedziałam, to bardzo miła i serdeczna osoba, która nigdy nikomu nie odmówiła pomocy w potrzebie. Może nie jesteśmy bardzo biedni, ale większość z nas żyje na granicy ubóstwa, biorąc pod uwagę coraz wyższe podatki i ceny. Nasz „Motylek” ma nie opodatkowane dochody w ambasadzie i nigdy nie odmawia udzielenia pożyczki, bez żadnego procentu. Czasami też zajmuje się dziećmi, kiedy matki muszą iść do pracy. Na pewno nie damy jej zrobić krzywdy, nie tutaj. – Wcale nie chcę jej skrzywdzić i nie szukam pomocy matki Teresy. Już powiedziałem, że chcę z nią tylko porozmawiać i uzyskać niezbędne informacje, – Niech pan przy mnie nie obraża katolików, monsieur, bo sama jestem katoliczką. Chyba dość wyraźnie tłumaczyliśmy temu parszywemu księżulkowi, żeby się trzymał od niej z daleka! Bingo, pomyślał Latham. – Księdzu? – Bezwstydnie ją wykorzystywał i pewnie nadal chciałby to robić. – Jak ją wykorzystywał? – Przychodził tu późno wieczorem, a powodem, dla którego udawał przyjaźń, było to, co ma między nogami!

– I ona godziła się na ten związek? – Uważała, że nie ma wyboru. Był jej spowiednikiem. – Sukinsyn! Proszę posłuchać, za wszelką cenę muszę z nią porozmawiać. Właśnie ten ksiądz podał mi jej adres i to wcale nie z tego powodu, o którym pani myśli. Prawdopodobnie zdradził jej w zaufaniu pewne tajemnice, które powinien był zachować dla siebie. – To kim pan jest? – Kimś, kto toczy ciężką walkę, tak samo w imieniu Francuzów, jak i Amerykanów, czy pani chce w to wierzyć, czy nie. Faszyści, madame, Ci przeklęci faszyści znów podnoszą głowy i zaczynają swoje przemarsze w całej Europie! Wiem, że to brzmi melodramatycznie, ale taka jest prawda. – Kiedy byłam mała, widziałam, jak rozstrzeliwali ludzi na ulicach – odparła szeptem kobieta, przybierając nagle surowy wyraz twarzy. – Myśli pan, że to się może powtórzyć? – Do tego chyba jeszcze daleko, ale musimy ich powstrzymać już teraz. – A co „Motylek” ma z tym wspólnego? – Prawdopodobnie zdobyła pewne informacje, które przypadkiem mogła komuś przekazać. Może zresztą wcale nie zrobiła tego przypadkowo. Jestem z panią całkowicie szczery. Jeśli nie ma jej w domu, to gdzie mógłbym ją znaleźć? – Właśnie chciałam powiedzieć, żeby pan poszedł do „Les Trois Couronnes”, kawiarni znajdującej się kilkaset

metrów stąd, przy tej samej ulicy, ale jest już po północy, więc „Motylek” zaraz tu będzie. Na pewno sąsiad, monsieur Dubois, pomoże jej wejść na górę. To chyba jasne, że jej chorobą jest nadużywanie wina. Są pewne rzeczy, o których chciałaby zapomnieć, monsieur, więc stara się je utopić w winie. – Jakie to rzeczy? – To już nie moja sprawa, a nawet gdybym wiedziała, zachowałabym tajemnicę dla siebie. My wszyscy się troszczymy o naszego „Motylka”. – Więc może wejdzie pani ze mną do jej mieszkania, wraz z panem Dubois, abyście mieli pewność, że wcale nie chcę jej skrzywdzić? Naprawdę chcę jej zadać tylko parę pytań. – Na pewno nie zostawimy pana z nią samego, to jasne. Już nigdy nie wpuścimy do niej zakłamanych księży w cywilnych ubraniach. Phyllis Cranston okazała się niską, ale dość mocno, niemal atletycznie zbudowaną kobietą; mogła mieć czterdzieści pięć, najwyżej pięćdziesiąt lat. Wyraźnie chwiała się na nogach, lecz usiłowała stąpać pewnie, jakby nie chciała dać po sobie poznać, że jest wstawiona. – Czy ktoś mógłby mi zaparzyć trochę kawy? – zapytała z wyraźnym akcentem ze Środkowego Zachodu i ciężko opadła na krzesło pod ścianą, kiedy jej towarzysz, pan Dubois, wprowadził ją do mieszkania. – Trzymam ciepłą na kuchence, „Motylku”, o nic się nie martw – odparła starsza kobieta, która została na korytarzu. – A co to za kreatura? – spytała Cranston,

wskazując palcem Lathama. – Amerykanin, mon chou, znajomy tego wszawego księżulka, któremu kazaliśmy trzymać się od Ciebie z daleka. – Ta świnia jest gotowa odpuścić wszystkie grzechy takim jak ja, to znaczy kobietom, które może mieć! Czy ten łajdak jest taki sam? Też przylazł tu, żeby sobie poużywać? – Nie, jestem jednym z ostatnich, którzy nadawaliby się na księży – odparł powoli Drew, przybierając łagodny ton. – A co się tyczy zaspokojenia seksualnego, jestem związany z pewną kobietą, która w pełni odpowiada moim wymaganiom i z którą chciałbym spędzić resztę życia, obojętne, czy z błogosławieństwem Kościoła, czy bez niego. – Chłopie, gadasz jak prawdziwy kumpel. Skąd pochodzisz, dziecino? – Urodziłem się w Connecticut. A skąd pani jest? Z Indiany czy z Ohio? A może z północy Missouri? – Hej, jesteś chyba nieźle zorientowany, mach o. Pochodzę z Saint Louis, wychowałam się w parafialnym rygorze. Niezły numer, co nie? – Nie umiem powiedzieć. – A skąd wiedziałeś, że jestem z tej części Stanów? – Poznałem po pani akcencie. Mam w tym trochę wprawy. – Bez żartów… Dzięki za kawę, Eloise. Sekretarka ambasady wzięła duży kubek z rąk otyłej gospodyni i upiła

z niego kilka łyków, energicznie kręcąc głową, jakby z niedowierzaniem. – Pewnie myślisz; że już się całkiem zeszmaciłam, prawda? mruknęła, zerkając na Lathama, zaraz jednak wyprostowała się na krześle i zamrugała szybko. – Zaczekaj, przecież ja Cię znam! Jesteś tym oficerem z Wydziału Operacji Konsularnych! – Zgadza się, Phyllis. – Co Ty tu robisz, do cholery? – Ojciec Manfried Neuman podał mi Twoje nazwisko. – A to kutas! I co teraz, wylejecie mnie? – Nie widzę żadnego powodu, aby Cię wyrzucić z pracy, Phyllis… – Więc czego tu chcesz? – Przyszedłem właśnie z powodu ojca Neumana. On Ci mówił, kim naprawdę jest pułkownik Webster, zgadza, się? Zdradził Ci, że to zakonspirowany oficer amerykańskiego wywiadu, który ukrywa się w ambasadzie pod przybranym nazwiskiem. Mówił Ci o tym wszystkim, prawda? – Och, na miłość boską, on jest tak pełen gówna, że trudno by znaleźć szambo, żeby go tam pomieścić. Ciągle coś gadał, zwłaszcza gdy był tak podniecony, że myślałam, iż mi tyłek zedrze do krwi. Zachowywał się tak, jakby był samym Bogiem i dzielił się tajemnicami, które tylko Bogu są znane, a potem, gdy już skończył, gdy już sobie ulżył, zazwyczaj brał mnie pod brodę i syczał prosto w twarz, że Bóg ciśnie mnie w ogień piekielny, jeśli komukolwiek powtórzę coś z tego, co wygadywał.

– Dlaczego więc teraz mi o tym mówisz? – Dlaczego? – Phyllis Cranston jednym haustem wypiła pół kubka kawy, zanim odpowiedziała: – Dlatego że moi przyjaciele wbili mi do głowy, iż jestem skończoną idiotką. Ale robiłam to z dobroci serca, panie… jak się pan tam nazywa, bo dręczy mnie sumienie, lecz o mojej tajemnicy wiedzą jedynie sąsiedzi. Więc niech się pan wynosi do diabła. – A cóż to za tajemnica, Phyllis? Mówisz o swoim nałogu? – Mogę odpowiedzieć za nią, Monsieur Americain – wtrąciła starsza kobieta. – Otóż to dwujęzyczne dziecko francuskich rodziców straciło męża i troje dzieci w czasie wielkiej powodzi w Ameryce na Środkowym Zachodzie, w dziewięćdziesiątym pierwszym roku. Oszalała rzeka zabrała wszystko, zniszczyła ich dom, tylko ona przeżyła, uczepiona skał doczekała przybycia ekipy ratunkowej. Teraz już pan wie, dlaczego tak chętnie zajmuje się dziećmi sąsiadów, kiedy tylko ma okazję. – Muszę jej zadać jeszcze jedno pytanie. Naprawdę, tylko jedno. – O co chodzi, panie Latham? Chyba dobrze sobie przypomniałam pańskie nazwisko, prawda? – rzekła Phyllis Cranston, ponownie prostując się na krześle; miała posępną minę, chyba zazwyczaj upijała się na smutno. – Po ujawnieniu przez ojca Neumana tajemnicy komu pani o tym mówiła? – Właśnie usiłuję to sobie przypomnieć… Tak, pod

wpływem dokuczliwego kaca powiedziałam o tym Bobby’emu Durbane’owi z Centrum Łączności oraz pewnej stenotypistce, którą słabo znam, nawet nie wiem, jak się nazywa. – Bardzo dziękuję – odparł Latham – i życzę dobrej nocy, Phyllis. Drew szedł po schodach do wyjścia z budynku przy rue Pavee pogrążony w myślach. Nie zdołał poznać nazwiska tej stenotypistki, ale samo jej stanowisko wskazywało, że jest podejrzana. Natomiast informacja o Robercie Durbane wstrząsnęła nim. Bobby, stary lis z centrum, weteran ekspertów z dziedziny łączności, był właśnie tym człowiekiem, który jako jeden z pierwszych poznał tajemnicę jego prawdziwego zadania i na własną rękę wysłał samochód ambasady na miejsce zamachu zorganizowanego przez bojówkę neonazistowską. Nie mieściło mu się to w głowie. Durbane był człowiekiem nadzwyczaj cichym, niemal ascetycznym, intelektualistą wiecznie ślęczącym nad krzyżówkami, szaradami i diakrostychami, do tego stopnia wyrozumiałym dla kolegów, że często brał za nich nocne zmiany, by tamci mogli spokojnie wypocząć po trudach dnia. A może Robert Durbane miał jeszcze inne oblicze, był głęboko zakonspirowanym informatorem? – zastanawiał się Drew. Może specjalnie brał te nocne zmiany, żeby w najspokojniejszych godzinach przed świtem wysyłać w eter swoje zakodowane raporty, przeznaczone dla kogoś, kto czekał na nie po dostrojeniu się do tajnej

częstotliwości radiostacji ambasady? Jak inaczej można było wyjaśnić fakt, że samochód z żołnierzami ochrony zjawił się na miejscu zamachu już w minutę po tym, kiedy auto bojówkarzy wykonało ostry nawrót na ulicy i rozpoczęła się strzelanina, w której zginął jeden Niemiec, noszący pseudonim CZwolf? Czy Bobby Durbane zaaranżował tę potyczkę, najpierw powiadamiając oddział faszystów, a zaraz potem służby bezpieczeństwa? Na te pytania także należało znaleźć odpowiedź. A jednocześnie trzeba było przyjrzeć się bliżej owej anonimowej stenotypistce. Postanowił jednak odłożyć obie sprawy do rana, natomiast teraz zająć się powiernikiem ojca Neumana, Antoine’em Lavolette, byłym księdzem i pracującym na zlecenie wywiadu specjalistą od łamania szyfrów. Znalazł adres w książce telefonicznej, a po przejściu kilkuset metrów złapał taksówkę. Dochodziła już pierwsza w nocy, stwierdził jednak, że to najwłaściwsza pora na spotkanie z byłym księdzem Lavolette, który prawdopodobnie znał wiele sekretów i można je było z niego wyciągnąć. Pod wskazanym numerem przy quai de Grenelle stała dwupiętrowa kamienica o frontonie z białego kamienia, ze świeżo pomalowanymi na zielono drewnianymi zdobieniami, przypominająca budynki z płócien Mondriana. Właściciel musiał być nieźle sytuowany finansowo, gdyż pozostałe domy składające się na cały kwartał wzdłuż avenue Montaigne wręcz rywalizowały ze sobą obskurnym wyglądem, ten zaś wyraźnie świadczył, że mieszka tu

człowiek bogaty. Zatem były specjalista od łamania szyfrów i późniejszy ksiądz musiał się całkiem dobrze urządzić w otaczającym go materialistycznym świecie. Drew wbiegł po schodkach na ganek i stanął przed starannie pomalowanymi na zielono drzwiami, na których mosiężna kołatka i okucie zamka połyskiwały w mętnym blasku najbliższej latarni. Nacisnął dzwonek i czekał spokojnie, rzuciwszy okiem na zegarek: było dwadzieścia sześć po pierwszej. Minęły jednak długie trzy minuty, zanim otworzyła mu jakaś przestraszona kobieta w szlafroku. Miała najwyżej czterdzieści lat, a skołtunione ciemnoblond włosy świadczyły, że przed chwilą wstała z łóżka. – Mój Boże, czego pan chce w środku nocy? – wybuchnęła ze złością. – Gospodarz od dawna śpi! – Vous parlez anglais? – zapytał Latham, podtykając jej pod nos legitymację służbową pracownika ambasady, spreparowany dokument, który głównie miał mu zapewnić poczucie bezpieczeństwa. – Un peu – odparła znacznie ciszej wyraźnie zaniepokojona kobieta. – Muszę się zobaczyć z monsieur Lavolette. Przychodzę z niezwykle ważną sprawą, która nie może czekać do rana. – Proszę zaczekać, obudzę męża. – Monsieur Lavolette to pani mąż? – Nie, jest… szoferem patrona… między innymi. Poza tym zna anglais znacznie lepiej. Na zewnątrz! Kobieta zatrzasnęła Lathamowi drzwi

przed nosem, zmuszając go do cofnięcia się na wykładany ceramicznymi płytkami ganek. Pocieszające było tylko to, że włączyła lampę nad wejściem. Po chwili drzwi otworzyły się ponownie i stanął w nich wysoki, mocno zbudowany mężczyzna, także w szlafroku; był tak szeroki w ramionach, iż z powodzeniem mógłby występować na boisku piłkarskim w linii obrony, przy czym nikt by nie spostrzegł, że nie ma na sobie ochraniaczy. Ponadto uwagę Lathama przyciągnęła silnie wypchana prawa kieszeń jego szlafroka, z której wystawała czarna, oksydowana kolba dużego, zapewne automatycznego pistoletu. – Jaką ma pan sprawę do naszego patrona, monsieur? – zapytał gospodarz zdumiewająco miękkim, dźwięcznym głosem. – To sprawa wagi państwowej – odparł Drew, ponownie wyciągając swoją legitymację. – Mogę rozmawiać wyłącznie z monsieur Lavolette’em, i to na osobności. Szofer wziął z jego rąk legitymację i zaczął czytać, nachylając ją do światła. – Jest pan przedstawicielem rządu amerykańskiego? – Pracuję w wywiadzie i ściśle współdziałam z Waszym Deuxieme. – Ech… Najpierw Deuxieme, potem Serace d’Etranger i agenci Surete, i jeszcze Amerykanie. Kiedy wreszcie zostawicie naszego patrona w spokoju? – To człowiek niezwykle mądry, mający bogate doświadczenie, który zawsze znajdzie radę w kłopotliwej sytuacji.

– Ale to także starszy człowiek, który potrzebuje dużo snu, zwłaszcza od chwili, kiedy opuściła go żona. Wiele czasu spędza w kaplicy na rozmowach z nią i z Bogiem. – Mimo wszystko muszę się z nim zobaczyć. Z powodu pewnych wydarzeń, zaaranżowanych wspólnie przez rząd francuski i amerykański, jego serdeczny przyjaciel może się znaleźć w nie lada kłopocie. – Tacy jak Wy zawsze uważają swoje sprawy za najważniejsze, ale kiedy naprawdę ziemia się usuwa spod nóg, potraficie debatować nad każdym drobiazgiem całymi tygodniami, miesiącami czy nawet latami. – Skąd pan może to wiedzieć? – Bo sam przez wiele lat pracowałem dla Was, ale nie chcę o tym więcej rozmawiać. Proszę mi tylko powiedzieć, dlaczego miałbym panu ufać. – Do cholery, dlatego że tu jestem! O wpół do drugiej w nocy! – Więc czemu nie przyjdzie pan o wpół do ósmej czy wpół do dziewiątej, kiedy patron już wstanie? Pytanie to zostało jednak zadane spokojnym tonem, w głosie szofera nie było nawet cienia groźby. – Dajże spokój, człowieku. Nie pozwalasz mi wykonywać swoich obowiązków. Czyżby nie dotarło do Ciebie, że ja również bym wolał o tej porze być ze swoją żoną i trójką dzieci? Nieoczekiwanie tę sprzeczkę przerwało głośne brzęczenie. Stojący w drzwiach olbrzym obejrzał się odruchowo, odsłaniając przed Lathamem perspektywę długiego korytarza prowadzącego w głąb domu. Na jego końcu znajdowały się wąskie drzwi

z mosiężnymi okuciami, które po chwili się otworzyły, ukazując wnętrze miniaturowej windy. – Hugo! – zawołał siedzący w niej na fotelu siwowłosy starzec. – O co chodzi, Hugo? Słyszałem dzwonek do drzwi, a potem głosy ludzi spierających się po angielsku. – Szkoda że nie zamknął pan drzwi swojej sypialni, patron. Wtedy byśmy pana nie obudzili. – Dobrze, dobrze. Aż nazbyt sumiennie czuwacie nad moim spokojem. Może byś mi pomógł wysiąść z tego przeklętego urządzenia. I tak jeszcze nie spałem. – Anna mówiła, że prawie pan nie tknął kolacji, a potem jeszcze przez dwie godziny klęczał w kaplicy. – Ale to wszystko w dobrych intencjach, mój synu – odparł były ksiądz, Antoine Lavolette. Olbrzym pomógł mu wstać z fotela i starzec odziany w długi czerwony szlafrok ruszył powoli korytarzem. Mierzył około stu osiemdziesięciu centymetrów wzrostu, ale był tykowaty, wychudzony do tego stopnia, że przypominał szkielet obciągnięty skórą. Rysy jego twarzy natychmiast nasuwały skojarzenie z gotyckim wizerunkiem świętego: długi, prosty nos, silnie zarysowane brwi i duże oczy. – Naprawdę wierzę, iż Bóg słucha moich modlitw. Powtarzam mu bowiem, że od czasu dzieła stworzenia jest także odpowiedzialny za uczucia, jakimi mnie obdarzył względem żony. Niejednokrotnie wypominałem Mu, że ani Jego Syn, ani żaden z apostołów nigdy nie wspominał

o zakazie wstępowania księży w związki małżeńskie. – Ja także jestem pewien, że Pan Cię uważnie słucha, patron. – Gdyby było inaczej, mógłbym się też poskarżyć na ustawiczne bóle w kolanach, ale nie chcę Go obrażać. Wątpię zresztą, czy nasz Pan w ogóle ma kolana, które musi ciągle zginać… Nie, oczywiście, że je ma, przecież zostaliśmy stworzeni na Jego podobieństwo… W takim razie mogło to być niedopatrzenie… Starzec zatrzymał się przed Lathamem, który postąpił parę kroków w głąb holu. – Proszę, proszę, kogo my tu mamy? Czy to pan jest tym intruzem dobijającym się do mego domu w środku nocy? – Owszem, proszę pana. Nazywam się Latham i jestem pracownikiem ambasady amerykańskiej, oficerem waszyngtońskiego Wydziału Operacji Konsularnych. Pański szofer nadal trzyma w ręku moją legitymację. – Na miłość boską, oddaj ją w tej chwili, Hugo, i skończ z całym tym nonsensem – rzekł karcącym tonem były ksiądz; nagle zaczął dygotać, zrobił się roztrzęsiony. – O jakim nonsensie pan mówi? – zapytał Drew. – Mój przyjaciel Hugo w latach młodości służył w gwardii pretoriańskiej utworzonej z Legii Cudzoziemskiej i stacjonował w garnizonie sajgońskim. Zostawiliście go tam, ale zdołał się jakoś wydostać na własną rękę. – I dlatego tak dobrze zna angielski?

– Oczywiście, był oficerem do zadań specjalnych pod bezpośrednimi rozkazami dowództwa amerykańskiego. – Nigdy nie słyszałem o żadnej gwardii pretoriańskiej złożonej z oficerów francuskich i stacjonującej w Sajgonie. – Pretorianami nazywano powszechnie oddziały przeprowadzające misje samobójcze, a zapewne jest wiele innych rzeczy, o których nigdy pan nie słyszał. Amerykanie płacili naszym rodakom dziesięciokrotnie więcej, niż wynosił żołd w Legii Cudzoziemskiej, tylko za to, żeby dostarczali raporty przez linię frontu. Wy łatwo zapominacie o takich rzeczach, ale we wszystkich kołach rządzących w Azji PołudniowoWschodniej francuski był zdecydowanie lepiej znany niż angielski… Przejdźmy jednak do sprawy, która pana tu sprowadza. – Ojciec Manfried Neuman. – Rozumiem – mruknął Lavolette, śmiało patrząc Lathamowi prosto w oczy. – Odprowadź nas do biblioteki, Hugo, i uwolnij monsieur Lathama od ciężaru jego broni, którą zaopiekujesz się do czasu, aż skończymy rozmowę. – Oui, patron. Szofer uniósł legitymację, zarazem nastawiając prawą rękę i ruchem głowy wskazując, by Drew oddał mu pistolet. Zwróciwszy uwagę, że olbrzym nie spuszcza wzroku z ledwie zauważalnego wybrzuszenia pod jego marynarką, Latham powoli sięgnął do wewnętrznej kieszeni i ostrożnie wyjął broń. – Merci, monsieur – rzekł Francuz, pospiesznie zabierając pistolet i wręczając mu legitymację. Odwrócił

się, ujął swojego patrona pod ramię i wprowadził go do pobliskiego pokoju. Wzdłuż ścian ciągnęły się tu półki zastawione książkami, a wokół stolika o marmurowym blacie stały masywne fotele ze skórzanymi obiciami. Zająwszy miejsce w jednym z nich, Lavolette wskazał stojący naprzeciwko fotel i rzekł: – Proszę się rozgościć, monsieur Latham. Ma pan ochotę się czegoś napić? Bo ja tak. Rozmowa o tej porze wymaga odrobiny dobrego destylatu z winogron. – Napiję się czegokolwiek, co pan wybierze. – Z tej samej butelki, ma się rozumieć – zauważył z uśmiechem były ksiądz. „Podaj nam dwie lampki courvoisiera, Hugo. – Bardzo trafny wybór – odparł Latham, rozglądając się z zainteresowaniem po wnętrzu eleganckiej biblioteki. – To wspaniałe miejsce. – Odpowiada moim potrzebom, jako że bardzo lubię czytać przyznał Lavolette. – Moi goście często okazują zdumienie, kiedy na pytanie, czy przeczytałem te wszystkie książki, odpowiadam, że co najmniej dwa lub trzy razy. – To naprawdę imponujące. – Kiedy pan dojdzie do mojego wieku, monsieur Latham, tak samo pan stwierdzi, że słowa są nieskończenie trwalsze w porównaniu z migającymi obrazami w telewizorze. – Znam też takich ludzi, którzy utrzymują, że jeden kadr jest nieraz więcej wart niż tysiąc słów. – Nie przeczę, ale dotyczy to najwyżej jednego z wielu tysięcy obrazów. Ja jednak uważam, choć może wynika to

z przyzwyczajeń, że ani jeden obraz, choćby było to ręcznie malowane płótno, nie dorównuje słowu pisanemu. – Trudno mi ocenić, nigdy się nad tym dłużej nie zastanawiałem. – Zapewne nie miał pan na to czasu. Ja w pana wieku także nigdy nie miałem czasu. Szofer wniósł tacę z dwoma kieliszkami, w każdym z nich znajdowała się starannie odmierzona, porcja trunku. – Dziękuję, Hugo – powiedział specjalista od łamania szyfrów i były ksiądz. – Byłbym bardzo zobowiązany, gdybyś wychodząc zamknął drzwi i zaczekał w holu. – Oui – patron – odparł cicho olbrzym i zamknął za sobą ciężkie dwuskrzydłowe drzwi pokoju. – W porządku, Drew Latham. Ile zdołał się pan o mnie dowiedzieć? – zapytał wprost Lavolette. – Wiem, że zrezygnował pan ze służby duchownej, by móc wstąpić w związek małżeński, a w latach młodości wywiad francuski często korzystał z pańskich usług jako eksperta od łamania szyfrów. To chyba już wszystko. Aha, wiem też o pana bliskich kontaktach z Manfriedem Neumanem, który powiedział, że pomaga mi pan uporać się z jego problemem. – Jemu nikt nie zdoła pomóc, chyba że dobry psychiatra, którego zresztą radziłem mu poszukać. – On twierdzi jednak, że daje mu pan silne wsparcie religijne, ponieważ przed laty borykał się z takim samym problemem. – Merde, czyli bzdura, jak to Wy, Amerykanie, lubicie

często powtarzać. Ja się naprawdę zakochałem w kobiecie i pozostawałem jej wierny przez czterdzieści lat. Neuman natomiast gotów jest uprawiać nierząd z każdą kobietą, dla niego nie istnieją kryteria wyboru, liczy się tylko odpowiedni czas i miejsce, sprzyjające okoliczności. Wielokrotnie go prosiłem, żeby zwrócił się o pomoc do specjalisty, dopóki jeszcze nie jest za późno… Czyżby jednak przyszedł pan tu o tak późnej porze, aby mi o tym zakomunikować? – Doskonale pan wie, że nie. Zdaje pan sobie sprawę, po co tu przyszedłem, poznałem to po pańskiej minie, kiedy wymieniłem swoje nazwisko. Próbował pan ukryć przede mną zaskoczenie, ale na pańskiej twarzy pojawił się taki grymas, jakby otrzymał pan cios w żołądek. Neuman powiedział panu prawdę o mnie, a pan zdradził ją innej osobie. Komu? – Pan tego nie rozumie, żaden z Was nie chce tego pojąć szepnął Lavolette, oddychając coraz szybciej. – Co miałbym zrozumieć? – Oni wszyscy trzymają nas jakby na sznurze owiniętym wokół szyi. I nie tylko nas, bo to jeszcze można by wybaczyć, ale także wielu, bardzo wielu innych! – Neuman powiedział panu, kim naprawdę jest pułkownik Webster, zgadza się? Wiedział pan, że w tę rolę się wcielił niejaki Latham! – Nie uczynił tego dobrowolnie, wyciągnąłem z niego ową informację, gdyż przypuszczałem, co się święci. Musiałem to zrobić.

– Dlaczego? – Proszę, jestem już stary i zostało mi niewiele czasu. Niech pan nie komplikuje mi tej resztki życia jeszcze bardziej. – Coś panu powiem, ojcze. To prawda, że pański goryl zabrał mój pistolet, ale ja i z gołymi rękoma jestem przy panu uzbrojony. Proszę mi więc powiedzieć, po co pan to zrobił, do cholery! – Posłuchaj, mój synu. – Lavolette wypił brandy dwoma dużymi haustami, gdyż ręce zaczynały mu coraz silniej dygotać. Moja żona była Niemką. Poznałem ją, kiedy Stolica Apostolska zaraz po wojnie przekazała mi parafię pod wezwaniem Najświętszego Sakramentu w Mannheim. Miała już dwójkę dzieci i męża prostaka, byłego oficera Wehrmachtu, który prowadził firmę ubezpieczeniową. Zakochaliśmy się w sobie, a owo uczucie było tak gorące, iż porzuciłem szaty duchowne, by móc z nią spędzić resztę swojego życia. Przeprowadziła rozwód w Szwajcarii, ale sąd niemiecki przyznał ojcu prawo do opieki nad dziećmi… Te dorosły, doczekały się swoich dzieci, później wnucząt. Obecnie rodzina ze strony mojej byłej żony liczy szesnaście osób, a ona ze wszystkimi była tak bardzo związana, podobnie jak ja… – Pozostawał więc pan ze wszystkimi w kontakcie, prawda? – O tak. Przeprowadziliśmy się do Francji, gdzie rozkręciłem swój mały interes, nie korzystając z żadnej pomocy byłych kolegów duchownych. Wraz z upływem lat

jej dzieci odwiedzały nas coraz częściej, zarówno tu, w Paryżu, jak i w letniskowym domku w Nicei. Pokochałem je niczym własne. – Dziwię się, że ich ojciec pozwalał na te wyjazdy – wtrącił Drew. – Myślę, że niewiele go to obchodziło, gdyż z przyjemnością pokrywaliśmy wszystkie koszty, co do grosza. Ożenił się powtórnie i z drugą żoną miał jeszcze trójkę dzieci. Toteż dwoje starszych, jak sądzę, było dla niego jedynie ciężarem. Nie mógł z ich powodu zapomnieć o wścibskim księdzu, który wtargnął w stateczne życie początkującego niemieckiego biznesmena i rozbił mu małżeństwo, jak gdyby podeptał dotychczasowe osiągnięcia byłego oficera Wehrmachtu… Teraz zaczyna pan rozumieć? – Mój Boże – szepnął Latham, spoglądając rozmówcy prosto w oczy. – Więc to był szantaż. Ten człowiek w głębi ducha pozostał faszystą. – Dokładnie tak, tyle że od kilku lat nie dręczy mnie już osobiście, ponieważ zmarł. Ale zostawił innym ten spadek, a ich organizacja z ochotą go wykorzystuje. – Gromadkę dzieci i wnuków, znakomite dojście do byłego księdza, cieszącego się wielkim poważaniem i nadal mającego znajomości w wywiadzie francuskim. To nic innego jak szantaż. – Sprzedałem pańskie życie, monsieur Latham, za życie szesnaściorga niewinnych mężczyzn, kobiet i dzieci, pionków w tej śmiertelnej rozgrywce) o której nawet nic nie wiedzą. Pan postąpiłby

inaczej na moim miejscu? – Sądzę, że tak samo – przyznał Drew. – Proszę mi jednak zdradzić, co pan konkretnie uczynił, komu przekazał informacje. – Oni wszyscy mogą zginąć. Czy pan to rozumie? – Nie zginą, jeśli odpowiednio rozegramy tę sprawę, a ja uczynię wszystko, żeby tak było. Nikt nie wie, że przyszedłem do pana, więc można się niczego nie obawiać. Proszę mi powiedzieć prawdę! – Jest pewien człowiek, aż wstyd wyznać, także duchowny, chociaż nie mojego wyznania. To pastor luterański, dość młody, około czterdziestki, według mojego szacunku. Tu, w Paryżu, jest przywódcą ich ruchu, a zarazem głównym łącznikiem z faszystowskimi siatkami w Berlinie oraz w Bonn. Wielebny Wilhelm Koenig kieruje parafią w NeuillysurSeine. To zresztą jedyna parafia luterańska w tamtym okręgu. – Spotykał się pan z nim? – Nie, nigdy. Jeżeli mam mu przekazać jakiekolwiek dokumenty, wysyłam któregoś parafianina z naszego Stowarzyszenia Wspólnot Chrześcijańskich, albo jakiegoś starca, albo kogoś bardzo młodego, komu zależy wyłącznie na zarobieniu kilkuset franków. Naturalnie rozpytywałem później tych kurierów, stąd wiem, ile on liczy sobie lat i jak wygląda. – Jak zatem wygląda? – Dość niski, atletycznie zbudowany, bardzo silnie umięśniony. W piwnicy zakrystii urządził salę

gimnastyczną, gdzie zgromadził najróżniejsze przyrządy do ćwiczeń. Tam właśnie spotyka się z moimi kurierami. Nigdy nie widzieli go w koloratce, zawsze w dresie sportowym, na jednym z rowerów treningowych czy pod wyciągiem siłowym. Zapewne chce w ten sposób ukryć przed obcymi swój niski wzrost. – Ale to tylko przypuszczenia. – Pracowałem dla wywiadu francuskiego, monsieur, lecz i bez tego zdołałbym się domyślić prawdy. Wysłałem kiedyś z większą przesyłką pewnego bardzo oddanego mi dwunastolatka. Koenig był tak podekscytowany, że na jego widok natychmiast zeskoczył z przyrządu. Po powrocie chłopak powiedział: „Nie wiem, ojcze, czy choć trochę był wyższy ode mnie, ale, na Boga, nigdy jeszcze nie widziałem tak olbrzymich muskułów. „ – W takim razie powinienem go bez trudu rozpoznać – zauważył Latham, dopijając brandy. Podniósł się z fotela i zapytał: Czy ten Koenig posługuje się jakimś pseudonimem? – Owszem, choć wydaje mi się, że zna go nie więcej niż pięć osób w całej Francji. To imię Heraklesa, syna Zeusa w mitologii greckiej. – Bardzo dziękuję, monsieur Lavolette. Jeszcze raz przyrzekam, że uczynię wszystko, by nie narazić mieszkającej w Niemczech rodziny pańskiej żony. Niemniej, jak powiedziałem to już dzisiaj komuś innemu, niczego więcej nie mogę obiecać. Chodzi bowiem o pewną osobę, która dla mnie jest najważniejsza.

– Idź z Bogiem, mój synu. Ludzie uważają, że nie mam już prawa mówić w ten sposób, ale ja jestem przekonany, iż On nie utracił swej wiary we mnie. Czasami ten świat bywa okrutny i wszyscy musimy się kierować swoją wolną wolą, którą otrzymaliśmy zrządzeniem Pana. – Muszę przyznać, że miewam spore kłopoty z kierowaniem się moją wolną wolą, ojcze Lavolette, ale nie będę nimi obciążał pańskiego sumienia. – Dzięki Ci za to. Hugo odda Ci Twój pistolet i odprowadzi do wyjścia. – Mam jeszcze jedną prośbę, jeśli wolno. – Zależy, jaka prośba. – Czy mógłbym dostać kawałek liny lub kabla elektrycznego, mniej więcej trzymetrowej długości? – Po co? – Jeszcze nie jestem pewien. Po prostu przyszło mi do głowy, że warto by coś takiego mieć. – Wy, agenci działający w terenie, jesteście zawsze tak samo ezoteryczni. – Wszystko zależy od terenu – odparł cicho Drew. – Jeśli nie wiemy, co nas czeka, próbujemy brać pod uwagę wszelkie możliwości. W końcu nie jest ich tak dużo. – Hugo znajdzie dla Ciebie coś odpowiedniego. Przekaż mu, żeby poszukał w spiżarni. * * * Była już 3.10 w nocy, kiedy Drew dotarł do

luterańskiej parafii w NeuillysurSeine. Odprawił taksówkę i ruszył ostrożnie W stronę kościoła, połączonego z zakrystią krótką oszkloną kolumnadą. Wokół panowały ciemności, ale niebo było bezchmurne i jasny blask księżyca pozwalał mu dość dokładnie obejrzeć obie budowle. Toteż Latham poświęcił niemal dwadzieścia minut na chodzenie dookoła nich i szczegółowe sprawdzanie wszystkich okien i drzwi, a zwłaszcza w tej części zakrystii, którą przeznaczono na mieszkanie pastora i przywódcy ruchu nazistowskiego. Do kościoła można się było włamać bez trudu, ale zakrystia była zabezpieczona rozbudowanym systemem alarmowym, wszędzie po ścianach ciągnęły się wiązki przewodów. W pierwszej chwili pomyślał, że uruchomienie alarmu mogłoby przerazić faszystę, ale zaraz doszedł do wniosku, iż przede wszystkim byłoby to niepożądane ostrzeżenie. Przypomniał sobie, że ma zapisany nie tylko adres, lecz także numer telefonu pastora. Wyjął więc z kieszeni aparat komórkowy, w który zaopatrzył go Witkowski, i sięgnął po notes. Pospiesznie wystukał numer na klawiaturze, układając w myślach słowa. – Alló, alló – odezwał się po drugim sygnale piskliwy głos mężczyzny. – Będę mówił po angielsku, ponieważ jestem sonnenkindem urodzonym i wychowanym w Ameryce. – Słucham? – Wracam z narady w Berlinie i otrzymałem instrukcje, by w drodze do Nowego Jorku skontaktować się

z Heraklesem. Samolot się opóźnił z powodu złej pogody i tylko dlatego nie zdążyłem tu dojechać przed nocą, a za trzy godziny odlatuję do Stanów. Musimy się spotkać. Teraz. – Berlin? Herakles? Kto mówi? – Nie będę powtarzał. Jestem sonnenkindem, Fuhrerem wszystkich sonnenkindów za oceanem i domagam się należnego respektu. Mam do przekazania ważne informacje. – Gdzie jesteś? – Dziesięć metrów od Twoich drzwi. – Mein God! O niczym mnie nie uprzedzono! – Nie było czasu, poza tym nie mogliśmy skorzystać z normalnych kanałów, ponieważ zostałeś zdemaskowany. – Nie potrafię w to uwierzyć! – Musisz, bo inaczej skorzystam z tego telefonu i zaraz powiadomię Berlin, albo nawet Bonn, wskutek czego Herakles natychmiast zostanie zdjęty z tego posterunku. Zejdź na dół, najdalej za pół minuty, w przeciwnym razie zadzwonię do Berlina. – Nie! Zaczekaj! Już schodzę! Minęło zaledwie parę sekund, gdy zapaliło się światło, najpierw w korytarzu na piętrze, później na parterze. Chwilę potem otworzyły się drzwi i stanął w nich wielebny Wilhelm Koenig, w piżamie oraz grubym niebieskim szalu. Drew przyglądał mu się przez jakiś czas, ukryty w cieniu pod drzewem. Pastor w rzeczywistości był bardzo niski i nadzwyczaj szeroki w ramionach. Krótkie,

grube i lekko pałąkowate nogi upodabniały go do bullmastiffa, a na okrągłej, nalanej twarzy, przypominającej pysk szykującego się do ataku psa, widniał grymas obrzydzenia. Latham wyszedł z cienia i ruszył przez trawnik w stronę jasno oświetlonego wejścia. – Proszę, podejdź tu, Heraklesie. Porozmawiamy na powietrzu. – Dlaczego nie wejdziesz do środka? Jest zimno. W salonie byłoby nam o wiele wygodniej. – Ja nie odczuwam zimna – odparł Drew. – Wręcz przeciwnie, noc jest raczej ciepła i przyjemna. – Przecież mogę włączyć klimatyzację. – W myśl instrukcji nie powinniśmy rozmawiać w Twojej zakrystii. Chyba nie muszę Ci wyjaśniać powodów. – Boisz się, że nagram naszą rozmowę?! – zawołał lekko zachrypniętym głosem Koenig, z ociąganiem robiąc kilka kroków do przodu. – Sam siebie bym w ten sposób skompromitował! Jesteś Ferruckt! – Można znaleźć inne, równie prawdopodobne wytłumaczenie. – Na przykład jakie? – Że Francuzi założyli tu podsłuch. – Wykluczone! Nieustannie działają urządzenia, które z pewnością by wykryły założony podsłuch! – Każdego dnia wymyśla się nowe typy takich zabawek, wielebny. Chodźże, niech nasi przełożeni w Berlinie będą usatysfakcjonowani, nawet jeśli są w błędzie. Prawdę mówiąc, obaj jesteśmy im to winni.

– Proszę bardzo. Koenig ruszył śmiało chodnikiem, lecz Drew powstrzymał go ruchem ręki. – Zaczekaj. – O co chodzi? – Pogaś światła i zamknij drzwi. Nie chcesz chyba, żeby przypadkiem zatrzymał się tu patrol policji. – Masz rację. – Czy ktoś jeszcze jest w domu? – Pomocnik, zajmuje pokój na poddaszu. A dwa moje psy siedzą w kuchni, gotowe przybiec na wezwanie. – Można z dołu wyłączyć światła na piętrze? – W korytarzu, ale nie w sypialni. – Więc zgaś je także. – Jesteś nadzwyczaj ostrożny, Herr Sonnenkind. – Tak zostałem wyszkolony, Herr Herakles. Pastor wszedł z powrotem i po chwili zgasły światła w obu korytarzach, na piętrze i na parterze. Nieoczekiwanie w głębi domu rozległ się głośny okrzyk Koeniga: – Hunde! Aufrug! Kiedy mężczyzna ponownie stanął w drzwiach, w blasku księżyca ukazały się też sylwetki dwóch psów idących mu przy nogach. Zwierzęta były niskie, o szerokich klatkach piersiowych oraz wielkich pyskach i poruszały się na lekko pałąkowatych nogach. W ogólnych zarysach były nieco podobne do swego pana, należały bowiem do rasy buldogów francuskich. – Oto moi przyjaciele, Donner i Blitzen. Dzieci parafian bardzo lubią te imiona. Nie są groźne, dopóki nie otrzymają ode mnie specyficznego rozkazu, którego, ze

zrozumiałych względów, nie mogę tu wymienić, gdyż rozszarpałyby Cię na strzępy. – Berlinowi nie będzie się to podobało. – Więc proszę nie dawać mi pretekstu, bym wydał im rozkaz do ataku – oznajmił Koenig, ruszając ścieżką przez trawnik; psy posłusznie maszerowały po obu stronach swego pana. – I nie chciałbym też słyszeć uwag o podobieństwie właściciela do swego psa czy też odwrotnie. Różni ludzie ciągle mi to powtarzają. – Nie rozumiem dlaczego. Jesteś od nich trochę wyższy. – To wcale nie jest śmieszne, Sonnenkind – syknął tamten, zerkając z ukosa na Lathama. Prawą dłonią ułożył sobie szal na ramieniu, przyciskając lewą rękę do ciała. Nie trudno było zgadnąć, co tam ukrywa. – Jakaż to informacja z Berlina? To chyba oczywiste, że będę chciał uzyskać jej potwierdzenie. – Ale na pewno nie ze swojego telefonu – odparł stanowczo Latham. – Idź na drugi koniec miasta, a jeszcze lepiej zadzwoń z sąsiedniego okręgu i stamtąd upominaj się o potwierdzenie, ale nie korzystaj ze swojego telefonu. Masz i tak już spore kłopoty, więc staraj się nie pogarszać sytuacji. Potraktuj to jak przyjacielską radę. – Czyżby naprawdę sprawy miały się aż tak źle? Mimo wszelkich podjętych przeze mnie środków bezpieczeństwa faktycznie mogłem zostać zdekonspirowany? – Nie ulega wątpliwości, Heraklesie. – Na jakiej podstawie tak sądzą? – Przede wszystkim chcieliby wiedzieć, czy macie tę

kobietę. – De Vries? – Tak, chyba o nią chodziło. Nie jestem pewien, słyszalność była kiepska, a za godzinę muszę przesłać odpowiedź do Berlina. – Jak oni mogli się dowiedzieć o naszej akcji? Przecież nie wysłałem jeszcze raportu! Wciąż czekamy na rezultaty. – Podejrzewam, że mają swoich ludzi w wywiadzie francuskim, w Surete i innych tego typu instytucjach… Posłuchaj, Koenig. Nie obchodzi mnie nic, co wykracza poza bezpośrednią sferę moich zadań, mam dosyć swoich kłopotów w Stanach Zjednoczonych. Po prostu odpowiedz mi na kilka pytań, bym mógł przekazać odpowiedź naszym wspólnym przełożonym. Więc macie tę kobietę czy nie? – Tak, oczywiście, mamy ją. – Jeszcze jej nie zabiliście – bardziej oznajmił, niż zapytał Drew. – Jeszcze nie. Ale za kilka godzin, jeśli nie będzie chciała z nami współpracować, zginie i podrzucimy jej zwłoki przed wejściem do ambasady amerykańskiej. – O jaką współpracę chodzi? Tylko nie zasypuj mnie zbędnymi szczegółami. Chcę znać Wasz plan w ogólnym zarysie, żeby mieć co przekazać do Berlina. Możesz wierzyć, że mnie to nic a nic nie obchodzi. – W porządku. O pierwszym brzasku nasz oddział ma się skontaktować z jej kochankiem, niejakim Lathamem, i powiedzieć mu, że jeśli chce ją jeszcze zobaczyć żywą, niech przyjdzie na spotkanie, do jakiegoś parku czy pod któryś z pomników, gdzieś gdzie łatwo będzie rozmieścić

kilku snajperów. Gdy tylko się pojawi, zlikwidujemy ich oboje. – I gdzie ma się odbyć to spotkanie? – Nie wiem, dowódca oddziału miał podjąć decyzję. Ja w to nie wnikam. – A gdzie ta kobieta jest przetrzymywana? – Dlaczego Berlin miałby się tym interesować? – Pastor szybko odwrócił głowę i spojrzał podejrzliwie na swego gościa.. Nigdy nie żądali ujawnienia tego typu taktycznych szczegółów. – A skąd ja miałbym to wiedzieć, do cholery?! – Latham podniósł nieco głos i oba buldogi natychmiast zaczęły cicho warczeć. – Powtarzam jedynie to, o co kazano mi Cię zapytać! Mimo woli ogarniało go coraz silniejsze wzburzenie, czuł kropelki potu ściekające mu po czole. Do diabła, panuj nad sobą! – upominał siebie w myślach. Za chwilę poznasz odpowiedź! – W porządku, to żadna tajemnica – mruknął największy z buldogów, poruszający się w pozycji wyprostowanej. – Zresztą nasi dowódcy, przebywający tysiąc kilometrów stąd, i tak nie zdołają już powstrzymać nas przed realizacją tego planu. Jest przetrzymywana w Paryżu, w domu przy rue Lacoste 23. – Co to za mieszkanie? – Nie mam pojęcia. To jakaś klitka, nawet bez telefonu, ale warunki najmu były bardzo korzystne. Oddział się stamtąd wyniesie z samego rana, nie zostanie po nim nawet śladu, a właściciel ma zapłacone za kilka miesięcy z góry.

Etap pierwszy dobiegł końca, pomyślał Drew. Teraz trzeba było pokonać etap drugi, czyli jakimś sposobem uwolnić się od tych cholernych psów i samego Koeniga. – To chyba wszystko, o czym Berlin chciał się pilnie dowiedzieć – rzekł spokojnie. – Ale ja wciąż czekam na tę informację, którą miałem otrzymać – odparł luterański faszysta. – To bardziej rozkaz niż informacja. Masz na pewien czas wycofać się z wszelkiej działalności, nie wysyłać raportów, od nikogo nie odbierać poleceń. Kiedy nadejdzie właściwy czas, Berlin skontaktuje się z Tobą i zarządzi wznowienie operacji. Poza tym, gdybyś chciał uzyskać potwierdzenie rozkazów, które Ci przekazałem, wykorzystaj którąś z mniej aktywnych siatek, najlepiej w Hiszpanii lub Portugalii. – To szaleństwo! – wybuchnął zakłamany pastor, a na dźwięk jego głosu oba psy zaczęły głośniej warczeć i kłapać zębami. Halten! – krzyknął Koenig, uciszając je natychmiast. – Jestem najgłębiej zakonspirowanym przywódcą siatki francuskiej! – Powiedziano mi, że dokładnie to samo twierdził niejaki Andre, który nie ma już czego szukać w organizacji. – Andre?! – Słyszałeś wyraźnie. Co prawda nie znam człowieka i nie wiem, kto się kryje pod tym pseudonimem. – Mein Gott, Andre! – jęknął cicho Koenig, osłupiały, a zarazem przestraszony. – On był taki getarnt!

– Przepraszam, ale nie rozumiem. Nawet w dowództwie naszej siatki w Ameryce mało osób dobrze zna niemiecki. Widocznie uważano, że tak będzie dla nas lepiej. – Mówiłem, że był wręcz nieziemsko dobry. – Wątpię w to. Berlin wspominał coś, że chcą go odesłać z powrotem do Strasburga, chociaż nie mam pojęcia, o co tu chodzi. – Do Strasburga? Zatem to prawda. – Nie potrafię tego ocenić, zresztą nawet nie chcę o niczym wiedzieć. Teraz zależy mi jedynie na bezpiecznym dotarciu do Heathrow, gdzie złapię bezpośrednie połączenie z Chicago. – A co ja mam robić? – Już Ci mówiłem, Heraklesie. Rano skontaktuj się ze swymi kolegami z Hiszpanii lub Portugalii, korzystając z jakiegoś bezpiecznego telefonu, i zwróć się do Berlina o potwierdzenie rozkazów, które Ci przekazałem. To chyba dość jasne. Wszystko się tak skomplikowało… – Jak cholera – przyznał Latham, zerkając na rękę Koeniga ukrytą pod szalem oraz cicho powarkujące psy. – Wracajmy, teraz chętnie skorzystam z Twego zaproszenia. Chyba nie muszę Ci mówić, że jesteś mi winien co najmniej drinka. – Tak, oczywiście… Rein! – rzucił krótko psom i te wbiegły do budynku przez otwarte drzwi. – Proszę bardzo, Herr Sonnenkind, proszę wchodzić. – Za chwilę – odparł Drew, pospiesznie zatrzaskując

drzwi zakrystii i odpychając w bok zdumionego faszystę. Koenig błyskawicznie zsunął szal z ramienia, odsłaniając trzymany w lewej dłoni mały, automatyczny pistolet. Zanim jednak zdążył wykonać najmniejszy ruch, Latham chwycił go za rękę i z całej siły ją wykręcił, licząc na to, że jeśli Niemiec nie wypuści broni, to będzie miał zwichnięty nadgarstek. Coś chrupnęło mu pod palcami i pastor mimo woli rozwarł dłoń. Drew chwycił pistolet za lufę i odrzucił go daleko w trawę. To, co teraz nastąpiło, należałoby określić krótko jako walkę na śmierć i życie dwóch zażartych zwierząt, które broniły największych wartości swego życia, choć dla jednego były to pobudki ideologiczne, dla drugiego zaś względy osobiste. Koenig przeistoczył się w parskającego, atakującego zaciekle dzikiego kota, zadającego błyskawiczne ciosy łapami jak gdyby uzbrojonymi w ostre pazury. Natomiast Latham przypominał większego, groźnie obnażającego > kły wilka, który chce zwyciężyć, skacząc przeciwnikowi do gardła. Za wszelką cenę starał się chwycić Koeniga, unikając zdradliwych ciosów, i unieruchomić go w zwarciu. Ostatecznie jednak to jego zdecydowanie większy wzrost i lekka przewaga siły pozwoliły mu wziąść górę nad przeciwnikiem i po pewnym czasie oba zaciekłe zwierzęta, wyczerpane i broczące krwią, zdały sobie sprawę, które z nich musi wygrać w tej walce. Po ostatnim zwarciu Koenig padł na ziemię; jedną rękę miał złamaną, drugą zwichniętą w nadgarstku, a mięśnie obu nóg przeszywały bolesne skurcze. Latham miał całe dłonie

podrapane i silnie zakrwawione, a klatkę piersiową i brzuch obite do tego stopnia, że zbierało mu się na wymioty. Stanął nad pokonanym faszystą i energicznie splunął mu w twarz. Następnie przyklęknął i wyciągnął grubą linę, którą był owinięty w pasie, a którą dał mu Hugo. Pospiesznie związał Koeniga, przewróciwszy go na brzuch i wykręciwszy ręce do tyłu, przy czym zastosował takie węzły, które powinny się bardziej zaciskać przy każdym poruszeniu ręką lub nogą. Wreszcie pociął na pasy gruby szal pastora, podobnie jak uczynił to z prześcieradłem w hotelu „Normandie”, i starannie zakneblował fałszywego sługę bożego. Zerknąwszy pospiesznie na zegarek, zaciągnął skrępowanego Koeniga w pobliskie krzaki i jednym ciosem pozbawił go przytomności. Następnie wyjął z kieszeni telefon komórkowy i wybrał numer Stanleya Witkowskiego.

ROZDZIAŁ 32 – Ty sukinsynu! – ryknął pułkownik. – Moreau chce złapać Cię za dupę i zawlec przed pluton egzekucyjny, a ja ani trochę mu się nie dziwię! – Czyżby jego ludziom udało się uciec? – Co Ty sobie właściwie wyobrażasz? Co Ty robisz, do wszystkich diabłów?! – Opowiem Ci, ale najpierw musisz się uspokoić. – Ja mam się uspokoić? Jasne, czemu nie. Sam się sobie dziwię, że nie jestem spokojny. Courtland ma z samego rana stawić się na Quai d’Orsay, żeby odebrać za Ciebie cięgi. Zostałeś uznany za persona non grata i musisz natychmiast opuścić Francję. Paryż ma zamiar złożyć oficjalny protest dotyczący mojej osoby. Pewnie, w tej sytuacji każdy byłby spokojny. – To wszystko sprawka Moreau? – Przecież nie świętego Mikołaja. – Wobec tego, damy sobie radę. – Czy Ty mnie w ogóle nie słuchasz? Napadłeś na dwóch agentów Deuxieme, obezwładniłeś ich, związałeś i uniemożliwiłeś nawiązanie kontaktu z centralą, w ten sposób rozwalając na kawałki misternie skonstruowaną operację francuskiego wywiadu! – Owszem, ale weź pod uwagę, że jednocześnie poczyniłem znaczne postępy, i to dokładnie takie, na jakich najbardziej zależy Moreau. – Co takiego?

– Poślij oddział marines do protestanckiego kościoła w NeuillysurSeine. – Latham podał Witkowskiemu dokładny adres i opisał miejsce, gdzie w gęstych krzakach leżał związany Koenig. To ważna szycha wśród paryskich neonazistów, chyba jeszcze ważniejsza niż Strasbourg, a nawet jeśli nie, to z pewnością lepiej zakamuflowana. – Jak go znalazłeś? – Później Ci opowiem. Teraz zadzwoń do Moreau i poślij marines, żeby dostarczyli Koeniga do Deuxieme Bureau. Powiedz Claude’owi w moim imieniu, że to dowód mojej bonafide. – Będzie chciał czegoś więcej niż związanego pastora. Jezu, przecież może się okazać, że jesteś stuknięty, a wtedy on wyleci z roboty i do końca życia będzie ciągany po sądach! – Nic się nie bój. Koenig ma pseudonim Herakles. Znasz grecką mitologię? Pułkownik zmarszczył brwi. – Herakles? Przecież to syn Zeusa! – Tym lepiej – stwierdził Drew. – A teraz bierz się do roboty. To wszystko zajmie Ci najwyżej minutę albo dwie. Potem spotkamy się… – Mamy się spotkać? Na sam Twój widok korci mnie, żeby rozwalić Ci głowę! – Wstrzymaj się jeszcze trochę, Stanley. Wiem, gdzie trzymają Karin. – Co takiego? – Rue Lacoste 23, numer mieszkania nieznany, ale nie ulega wątpliwości, że zostało niedawno wynajęte.

– Wycisnąłeś to z ojczulka? – Wcale nie musiałem się napracować. Był mocno przestraszony. – Przestraszony? – Nie mamy czasu, Stosh! Musimy zająć się tym tylko we dwóch. Zabiją ją, jak tylko zaczną podejrzewać, że coś się święci. I tak zrobią to za godzinę, może półtorej, jeśli do tego czasu nie uda im się do mnie dotrzeć. – W porządku. Będę czekał na Ciebie jakieś sto metrów na wschód od budynku, w połowie drogi między dwiema latarniami, przed najciemniejszą wystawą albo u wylotu bocznej uliczki. – Dziękuję Ci, Stanley. Szczerze. Potrafię wyczuć, kiedy trzeba zrezygnować z działania w pojedynkę, a nikt nie mógłby mi pomóc bardziej niż Ty. – Nie mam wyboru. Przekonałeś mnie tym Heraklesem. * * * Karin de Vries siedziała na krześle z rękami związanymi za oparciem. Naprzeciwko niej na kuchennym stołku zasiadł szczupły, ale szeroki w ramionach neonazista; od niechcenia bawił się trzymanym w ręku pistoletem z przytwierdzonym do lufy długim metalowym cylindrem. Był to tłumik. – Na jakiej podstawie przypuszcza pani, że jej mąż żyje, Frau de Vries? – zapytał po niemiecku. – A gdyby nawet tak było, choć to zupełnie niemożliwe, to dlaczego mielibyśmy cokolwiek o nim wiedzieć? Przecież nikt nie

wątpi, że został zlikwidowany przez Stasi. – Może i nikt w to nie wątpi, ale to nieprawda. Jeśli żyje się z kimś przez osiem lat, bez trudu można rozpoznać jego głos, choćby nie wiadomo jak zmieniony. – Nadzwyczaj interesujące. Pani słyszała jego głos? – Dwa razy. – Akta Stasi stwierdzają coś zupełnie innego. Bardzo dobitnie, że się tak wyrażę. – Właśnie na tym polega problem: zbyt dobitnie. – Nie rozumiem pani. – Nawet najwięksi zwyrodnialcy z gestapo nie opisywali ze szczegółami tortur zadawanych więźniom ani egzekucji. To nie było w ich interesie. – Niestety, nie pamiętam tych czasów. – Ani ja, ale przecież zachowały się dokumenty. Chyba powinien pan się z nimi zapoznać. – Obejdę się bez pani rad. Wracając do tego głosu: gdzie go pani słyszała? – Jak to gdzie? Przez telefon, ma się rozumieć. – Przez telefon? Mąż zadzwonił do pani? – Nie przedstawił się, ale obrzucił mnie stekiem wyzwisk dokładnie takich samych jak te, które często płynęły z jego ust pod koniec naszego małżeństwa, na krótko przed tym, jak rzekomo został zamordowany przez Stasi. – Z pewnością powiedziała mu pani, że go poznaje? – Odniosło to tylko taki skutek, że zaczął wrzeszczeć jeszcze głośniej. Mój mąż jest bardzo chorym

człowiekiem, panie nazisto. – Dziękuję za komplement – odparł z uśmiechem młody mężczyzna, nie przestając bawić się bronią. – Na jakiej podstawie sądzi pani, że jest chory, a raczej dlaczego mi pani o tym mówi? – Ponieważ przypuszczam, że jest teraz jednym z Was. – Jednym z n a s? – powtórzył Niemiec z niedowierzaniem. Freddie de V., prowokator z Amsterdamu, największy wróg naszego ruchu? Proszę mi wybaczyć, Frau de Vries, ale to chyba pani postradała zmysły! Trudno sobie wyobrazić taką przemianę! – Zakochał się w nienawiści, a Wy stanowicie przecież jej uosobienie. – Nadal pani nie rozumiem. – Ja sama siebie do końca nie rozumiem bo nie jestem psychologiem, ale intuicyjnie wyczuwam, że mam rację. Zżerająca go nienawiść była całkowicie bezproduktywna, lecz on nie potrafił bez niej żyć. Zrobiliście mu coś; domyślam się co, choć naturalnie nie mam żadnych dowodów. Ukierunkowaliście jego nienawiść, zwracając ją przeciwko temu wszystkiemu, w co do niedawna głęboko wierzył, przeciwko… – Wystarczy tych głupot! Pani naprawdę jest szalona! – Nieprawda, jestem całkiem normalna. Chyba już nawet wiem, jak to zrobiliście. – To znaczy co? – Jak skierowaliście go przeciwko jego przyjaciołom, a Waszym wrogom.

– Doprawdy? Słucham więc: w jaki sposób dokonaliśmy tego cudu? – Uzależniając go od siebie. Z upływem miesięcy przeżywał coraz gwałtowniejszą huśtawkę nastrojów. Większość czasu spędzał poza domem, tak samo jak ja, ale kiedy byliśmy razem, zmieniał się z godziny na godzinę. Najpierw był ogromnie przygnębiony, potem ogarniała go niepohamowana wściekłość, później przeistaczał się w dziecko, małego chłopca, który najbardziej na świecie pragnie ukochanej zabawki; jeśli jej nie dostał, potrafił wybiec z mieszkania i przepaść na wiele godzin. Wracał skruszony, przepraszając za swoje zachowanie. – Doprawdy nie mam pojęcia, o czym pani mówi. – O narkotykach, panie nazisto. Mówię o narkotykach. Przypuszczam, że dostarczaliście ich Frederikowi, żeby go uzależnić. Teraz zapewne trzymacie go gdzieś w górach, pompując w niego środki psychotropowe i wyciągając, kawałek po kawałku, wszelkie informacje, jakie siedzą w jego głowie. Nawet te, o których istnieniu nie ma najmniejszego pojęcia. – Pani naprawdę oszalała. Istnieją przecież inne środki, znacznie silniejsze, które pozwoliłyby poznać jego tajemnice w ciągu kilkunastu minut. Po co mielibyśmy marnować czas i pieniądze i utrzymywać go tak długo przy życiu? – Ponieważ te środki, o których pan mówi, nie pozwalają dotrzeć do zapomnianych informacji. – Wobec tego jaki jest pożytek z takiego źródła?

– Sytuacje i okoliczności wciąż się zmieniają. Kiedy pojawia się jakiś problem albo przeszkoda, wspomnienia mogą wrócić, nie tylko te dotyczące ludzi, ale także sposobów postępowania. – Chyba czytała pani za dużo sciencefiction. – Zarówno pański świat, jak i mój opierają się na podstawach mających niewiele wspólnego z tak zwaną „normalną” rzeczywistością. – Wystarczy! Zaczyna pani za bardzo teoretyzować. Mam jednak do pani jedno pytanie: załóżmy przez chwilę, że ma pani rację i że pani mąż znajduje się w naszych rękach. Dlaczego pragnie go pani odszukać? Czyżby chciała pani, żebyście znowu byli razem? – Z pewnością nie, panie nazisto. – Wobec tego dlaczego? – Powiedzmy, że pragnę zaspokoić moją nienasyconą ciekawość. W jaki sposób ktoś może stać się zupełnie innym człowiekiem niż ten, którego się zna i pamięta? W jaki sposób on sam sobie z tym radzi? Kto wie, może nawet chciałabym ujrzeć go martwym? – To poważna sprawa – odparł Niemiec, odchylając się do tyłu razem ze stołkiem i żartobliwie kierując lufę pistoletu ku swojej głowie. – Bam! Zrobiłaby to pani, gdyby mogła? – Całkiem możliwe. – No tak, teraz wszystko jasne! Znalazła sobie pani innego, prawda? Oficera amerykańskiego wywiadu, znakomitego, głęboko zakonspirowanego agenta CIA,

niejakiego Harry’ego Lathama! Twarz Karin zamieniła się w nieruchomą maskę. – On nie ma nic do rzeczy. – My uważamy inaczej, proszę pani. Ustaliliśmy ponad wszelką wątpliwość, że jesteście kochankami. – Ustalajcie sobie, co chcecie, to i tak nie zmieni rzeczywistości. A właściwie dlaczego tak bardzo interesuje Was ten… Harry Latham? Nazista uśmiechnął się, opierając stopy piętami na podłodze. Wyglądał jak rozweselony kawalerzysta. – Przecież pani doskonale wie dlaczego. Po prostu za dużo o nas wie. Przeniknął do naszej dawnej kwatery głównej w Hausruck, gdzie widział i słyszał rzeczy, które na zawsze powinny zostać tajemnicą. Na szczęście za godzinę albo dwie przestanie stanowić dla nas problem. Wykonamy polecenia co do joty, łącznie z coup de grace w lewą skroń. Widzi pani, jacy jesteśmy dokładni? W działaniu nie opieramy się na żadnych domysłach, a tym bardziej na pomysłach rodem z sciencefiction. Stoimy twardo obiema nogami na gruncie rzeczywistości. Nie uda Wam się nas powstrzymać. – Dlaczego akurat w lewą skroń? – zapytała cicho de Vries. – Też się nad tym zastanawialiśmy, aż wreszcie jeden z młodszych członków, bardzo wykształcony chłopak, znalazł odpowiedź. To stary zwyczaj, wywodzący się z osiemnastego wieku, kiedy żołnierze skazani na śmierć byli rozstrzeliwani przez oficera. Jeśli skazaniec wykazał

się wcześniej odwagą w walce, dostawał kulę w prawą skroń, a jeśli zachowywał się jak tchórz, w lewą. Harry Latham to szpieg, tchórz i kłamca, więc chyba wszystko jest jasne. – To dość barbarzyński obyczaj… – wyszeptała Karin, wpatrując się w smukłego, umięśnionego mężczyznę. – Droga pani, tradycja i obyczaje stanowią podstawę wszelkiej dyscypliny. Im są starsze, tym bardziej zasługują na szacunek oraz na to, żeby się do nich stosować. Z sąsiedniego pokoju dobiegły szumy i trzaski, a potem rozległ się męski głos mówiący coś po niemiecku. Chwilę później w drzwiach stanął drugi nazista, jeszcze młodszy od tego, który pilnował Karin, równie wysoki i dobrze zbudowany. – Dostaliśmy wiadomość z Berlina – powiedział. – Francuzi są kompletnie zdezorientowani, więc możemy działać zgodnie z planem. – Mogli sobie oszczędzić fatygi. W jaki sposób żabojady mieliby się czegoś domyślić? – No, są przecież te trupy przed hotelem „Normandie”… – I samochód Deuxieme na dnie Sekwany. I co z tego? – Kazali sprawdzić, czy wszystko… Wiesz o czym mówię: Chateau de Vincennes, na północ od Bois. – Owszem, wiem, o czym mówisz i co miał na myśli Berlin. Co jeszcze? – Za godzinę zacznie świtać. – Helmut chyba jest już na stanowisku?

– Oczywiście. Zapisał sobie, co ma powiedzieć. – Przekaż mu, żeby zadzwonił za dwadzieścia minut. – Ale wtedy będzie jeszcze ciemno! – Wiem. Zjawimy się wcześniej na miejscu, żeby przeprowadzić rozpoznanie terenu. – Ty zawsze o wszystkim pomyślisz. – Owszem. Idź już! – Drugi nazista zniknął, a wówczas ten siedzący na stołku zwrócił się ponownie do Karin: – Przykro mi, Frau de Vries, ale będę musiał zakleić pani usta. Potem rozwiążę panią, żeby mogła pani pójść z nami. – Po co? Nie możecie oszczędzić mi fatygi i zabić mnie tutaj, na miejscu? – Proszę zdobyć się na odrobinę optymizmu. My nie zajmujemy się wyłącznie zabijaniem. – A Hitler był przyjacielem Żydów. – Doprawdy, trudno odmówić pani poczucia humoru. * * * Latham spotkał się z Witkowskim mniej więcej osiemdziesiąt metrów na wschód od stojącego przy rue Lacoste budynku numer 23, u wylotu pogrążonej w ciemności alejki. – Niezłe miejsce – zauważył Drew. – Nie było innego. Nie mam pojęcia, kto w tym mieście płaci rachunki za elektryczność, ale muszą być cholernie wysokie. – Skoro o tym mowa: nie wiemy, które to mieszkanie, więc będziemy musieli zaryzykować

i uderzyć na to, gdzie są włączone światła. – Mylisz się – odparł pułkownik. – Wszystko wiemy. Czwarte piętro, zachodni narożnik. – Żartujesz. – Nigdy nie żartuję, kiedy mam pod płaszczem dwa pistolety z tłumikami, cztery magazynki z amunicją i pistolet maszynowy MAC-10 ze skróconą lufą. – W jaki sposób się dowiedziałeś? – Podziękuj Moreau, który nadal marzy o tym, żeby dobrać Ci się do tyłka, ale odebrał już przesyłkę. – Koeniga? – Właśnie. To zabawne, ale okazało się, że figuruje w kartotece Surete. – Jako neonazista? – Nie. Jako amator chłopięcych wdzięków. Zarejestrowano pięć anonimowych skarg, przypuszczalnie od chłopców z parafialnego chóru. – A co z mieszkaniem? – Claude dotarł do właściciela, a reszta była bajecznie prosta. Nikt nie chce zadzierać z instytucją, która w ciągu pięciu minut może sprowadzić Ci na głowę kontrolę z urzędu skarbowego. – Stanley, jesteś cudowny. – Nie ja, tylko Moreau, a w zamian za to musiałem mu obiecać, że osobiście przeprosisz jego ludzi, kupisz im kosztowne upominki i zaprosisz na cholernie elegancki obiad do „Tour d’Argent”. Z rodzinami, ma się rozumieć. – Ale na to pójdzie moja dwumiesięczna pensja! – Sprawa jest już obgadana. A teraz zastanówmy się,

jak powinniśmy zrobić to, co zamierzamy, bez pomocy oddziału komandosów. – Dostaniemy się do środka, po czym wejdziemy na górę po schodach – odparł Latham. – Naturalnie na paluszkach. – Na pewno zostawili kogoś na klatce schodowej. Lepiej pojedźmy windą. Będziemy udawać pijaków. Może nawet zaśpiewamy jakąś piosenkę – głośno, ale nie za głośno. – Dobry pomysł, Stosh. – Robiłem w tym interesie, kiedy Ty jeszcze wysyłałeś do producenta kupony konkursowe z opakowań płatków owsianych. Wjedziemy na piąte albo szóste piętro, wysiądziemy z windy, zejdziemy na dół. Naturalnie na paluszkach, ta część Twojego planu jest bez zarzutu. – Dzięki za komplement. Od tej pory będę wspominał o nim za każdym razem, kiedy ktoś będzie chciał usłyszeć mój życiorys. – Jeśli wyjdziesz z tego w jednym kawałku, przydadzą Ci się wszystkie komplementy, jakimi ktokolwiek i kiedykolwiek Cię obdarzył. Przypuszczam, że Wesley Sorenson zechce wysłać Cię na odpowiedzialną i zaszczytną placówkę do Mongolii… A teraz do roboty. Trzymaj się blisko murów, bo z czwartego piętra nie widać całego chodnika. Latham i Witkowski przeskakując od bramy do bramy przemknęli przez rue Lacoste i bez przeszkód dotarli do budynku oznaczonego numerem 23. Weszli do holu,

stwierdzili, że wewnętrzne drzwi są zamknięte, po czym uważnie przestudiowali listę lokatorów. – Już wiem – oznajmił pułkownik, naciskając guzik przy nazwisku lokatora z ósmego piętra. Kiedy po dłuższej chwili z głośnika domofonu dobiegł zaspany kobiecy głos, powiedział po francusku bez śladu obcego akcentu: – Jestem kapitan Louis d’Ambert z Surete. Może pani sprawdzić telefonicznie moją tożsamość, ale proszę zrobić to możliwie szybko, gdyż nie ma czasu do stracenia. Do budynku dostał się bardzo niebezpieczny osobnik, który stanowi poważne zagrożenie dla mieszkańców. Musimy jak najprędzej go aresztować. Podaję pani numer, pod którym… – Nie trzeba, kapitanie – przerwała mu kobieta. – Teraz tylu namnożyło się tych przestępców… Po prostu strach wyjść na ulicę. Rozległ się brzęczyk, a ułamek sekundy później Latham i Witkowski byli już w środku. Wskaźnik nad rozsuwanymi metalowymi drzwiami informował, że winda stoi na trzecim piętrze. Latham wdusił przycisk; maszyneria zaklekotała, a kiedy winda zatrzymała się z donośnym stukotem i drzwi rozsunęły się bezszelestnie, dwaj mężczyźni natychmiast dostrzegli czerwone światełko na tablicy. Ktoś wzywał windę na czwarte piętro. – Naciśnij jedynkę – polecił Stanley. – Najpierw wykona nasze polecenie. – To na pewno oni! – szepnął Drew. – Ja też tak sądzę, zważywszy na dość niezwykłą porę.

Wysiądziemy na pierwszym piętrze, zejdziemy po schodach, zaczaimy się w holu na parterze i przekonamy się, czy nasze przeczucia są jeszcze cokolwiek warte. Były. Wróciwszy pospiesznie na parter dwaj Amerykanie ukryli się w głębi korytarza; chwilę potem rozsunęły się drzwi i z windy wyszła Karin de Vries z ustami zaklejonymi plastrem, w towarzystwie trzech mężczyzn w nie rzucających się w oczy cywilnych ubraniach. – Halt! – ryknął Witkowski, wyskakując z cienia. Latham stanął u jego boku. Podobnie jak pułkownik trzymał oburącz pistolet. Jeden z nazistów sięgnął pod połę marynarki, ale Witkowski nacisnął spust i Niemiec osunął się na podłogę, przyciskając rękę do krwawiącego ramienia. – Poszło łatwiej niż przypuszczałem mruknął pułkownik pod nosem. – Ci przeklęci aryjczycy nie są w połowie tak sprytni, jak im się wydaje. – Nein! – wrzasnął Niemiec stojący najbliżej Karin, po czym złapał ją za ramię, zasłonił się nią, wyciągnął pistolet i przystawił go do prawej skroni kobiety. – Jeden ruch, a będzie po niej! Nie zwracając uwagi na broń, Karin odkleiła plaster. – Wygląda więc na to, że odznaczyłam się odwagą na polu bitwy – powiedziała spokojnie. – Was? – Przecież sam pan powiedział, że macie strzelić Harry’emu Lathamowi w lewą skroń. Lufa pańskiego pistoletu dotyka mojej prawej skroni.

– Maul halten! – Cieszę się, że nie uznaliście mnie za tchórza. Przynajmniej zginę z honorem. – Zamknij się! – Nazista pociągnął ją za sobą w kierunku drzwi. – Rzućcie broń! – krzyknął. – Rób, co Ci każe, Stanley – powiedział Drew. – Jasne – odparł pułkownik. W tej samej chwili od strony schodów dobiegł zagniewany głos: – Co to za zamieszanie? – zapytała po francusku zirytowana starsza kobieta w nocnej koszuli. – Płacę wysoki czynsz za to, żeby spokojnie wyspać się po całym dniu ciężkiej pracy, a tymczasem w środku nocy nie mogę zmrużyć oka! Karin szarpnęła się gwałtownie, wyrwała się z objęć Niemca, odskoczyła na bok, a ułamek sekundy później w rękach pułkownika pojawił się ukryty do tej pory pod płaszczem pistolet maszynowy. Padły dwa strzały: pierwszy pocisk trafił nazistę w czoło, drugi rozszarpał mu szyję. – Mon Dieu! – wrzasnęła przeraźliwie kobieta i uciekła w górę po schodach. Latham podbiegł do Karin, chwycił ją w objęcia. – Nic mi nie jest, kochanie! Nic mi nie jest! – powtarzała, scałowując łzy płynące mu po policzkach. – Moje biedactwo… szepnęła. – Już po wszystkim, Drew. – Ładne mi „już po wszystkim”! – warknął pułkownik, celując z pistoletu maszynowego w dwóch pozostałych przy życiu przeciwników. Ten, którego zranił w ramię, właśnie gramolił się z podłogi.

– Masz. – Witkowski schylił się, podniósł broń wypuszczoną przez siebie i Lathama i podał ją Karin. – Trzymaj na muszce tego podziurawionego, a ja zajmę się tym drugim. Ty, chłopak, zrób użytek ze swojego zbytkownego telefonu i zadzwoń do Durbane’a w ambasadzie. Niech nam tu przyśle jakiś samochód. – Nie mogę tego zrobić, Stosh. – A to czemu, do wszystkich diabłów? – On może być jednym z nich. * * * O północy czasu waszyngtońskiego Wesley Sorenson był pogrążony w studiowaniu nadesłanych przez Knoxa Talbota materiałów z archiwów CIA. Przeglądał je już od wielu godzin, wszystkie pięćdziesiąt jeden teczek, poszukując tej jedynej, naprawdę istotnej informacji, która pozwoliłaby wyłowić podejrzanego spośród niewinnie oskarżonych. Ze stanu głębokiej koncentracji wyrwał go telefon od wściekłego Claude’a Moreau, który nie szczędząc mocnych słów opowiedział mu o niedopuszczalnym postępku Lathama. – Kto wie, Claude, może on naprawdę trafił na jakiś ślad? powiedział Wesley uspokajającym tonem. – W takim razie powinien nas zawiadomić, a nie działać na własną rękę. Nie mam zamiaru tolerować takiego zachowania. – Daj mu trochę czasu. – Nie ma mowy! Musi natychmiast wynieść się

z Paryża i w ogóle z Francji! – Zobaczę, co się da zrobić. – Obawiam się, że stanowczo za mało, mon ami. Później, o piątej rano czasu paryskiego, Moreau zadzwonił po raz drugi. Spomiędzy burzowych chmur zaczęły przeświecać promyki słońca: Drew dostarczył mu elegancko zapakowaną neonazistowską szychę w przebraniu protestanckiego pastora. – Muszę przyznać, że to trochę zmienia postać rzeczy – powiedział Francuz. A więc pozwolisz mu zostać w Paryżu? – Ale na bardzo krótkiej smyczy, Wesley. Dopiero potem szef Wydziału Operacji Konsularnych mógł powrócić do przerwanego zajęcia. Najpierw poszedł w ślady Knoxa i wyeliminował osoby, których kryształowej uczciwości był całkowicie pewien. Spośród pozostałych dwudziestu czterech odrzucił te, na których korzyść przemawiał brak motywu oraz sposobności, oraz takie, dla których ewentualne zyski w żadnym wypadku nie mogłyby stanowić wystarczającego zadośćuczynienia za stuprocentowo pewne straty. Ostatecznie pozostał z trzema kandydatami; rzecz jasna, gdyby wszyscy okazali się czyści, proces eliminacji należałoby zacząć od nowa. Każdy podejrzany miał nie rzucającą się w oczy twarz, pozbawioną jakichkolwiek cech charakterystycznych, tak chętnie wychwytywanych i uwidacznianych przez karykaturzystów. Żaden nie zajmował eksponowanego stanowiska, żaden nie dysponował nadzwyczajną władzą

ani wpływami, wszyscy natomiast mieli wiele służbowych kontaktów, dostęp do danych osobowych mnóstwa ludzi oraz żyli na bardzo wysokiej stopie, znacznie wyższej niż wynikałoby z ich oficjalnych dochodów. Peter Mason Payne. „Łowca talentów” współpracujący z wieloma wydziałami. Żonaty, dwoje dzieci. Mieszka w miejscowości Vienna w stanie Wirginia; dom wartości 400 000 dolarów, niedawno wybudował basen za 60 000. Samochody: cadillac brougham i rangę rover. Bruce N. M. L Withers. Specjalista d/s racjonalizacji pracy biurowej. Rozwiedziony, jedna córka, sąd przyznał mu prawo do odwiedzania dziecka dwa razy w miesiącu. Była żona mieszka na wschodnim wybrzeżu stanu Maryland w domu o wartości 600 000 dolarów, oficjalnie stanowiącym własność jej rodziców. Withers wynajmuje dom w zamożnej dzielnicy Fairfax. Samochód: jaguar SJ 6. Roland VasquezRamirez. Analityk i koordynator trzeciego stopnia. Żonaty, nie ma dzieci. Mieszka w pięknej, otoczonej ogrodem rezydencji w Arlington. Żona: szeregowa urzędniczka w Ministerstwie Sprawiedliwości. Oboje często widywani w drogich restauracjach, zamawiają ubrania u najlepszych krawców. Samochody: porsche i lexus. Takie były konkretne fakty, z których żaden nie miał istotnego znaczenia, dopóki nie przyjrzało mu się przez pryzmat stosunków łączących poszczególne działy Agencji. Peter Mason Payne wyszukiwał kandydatów o konkretnych umiejętnościach lub uzdolnieniach, w związku z czym musiał kontaktować

się z wieloma wydziałami, żądać uściślenia wymagań albo nawet pytać o przykładowe sytuacje, z jakimi mógłby się zetknąć nowy pracownik, by znaleźć tego, który najlepiej będzie nadawał się na tę posadę. Zadanie Bruce’a Withersa polegało między innymi na uzasadnianiu gigantycznych wydatków na wyposażenie biur, w tym także w skomplikowane systemy elektroniczne. Bez wątpienia musiał znać się na obsłudze przynajmniej części z nich, by osobiście sprawdzić ich przydatność i pozytywnie zaopiniować wniosek w sprawie zakupu. Roland VasquezRamirez koordynował przepływ informacji między elementami trójstopniowej machiny analitycznej. To prawda, większość danych przekazywano szyfrem lub w zalakowanych kopertach, a za próbę złamania szyfru lub pieczęci groziło nie tylko natychmiastowe wyrzucenie z pracy, ale także znacznie poważniejsze konsekwencje, jednak takie obostrzenia z pewnością nie stanowiłyby przeszkody dla zdeklarowanego przeciwnika, którego głównym celem było sianie zamętu w strukturach państwa. Każdy z tych trzech ludzi spełniał warunki, jakimi musiała odznaczać się wtyczka neonazistów. Mieli motywację: utrzymanie wysokiego standardu życia, sposobność – wiązała się z zajmowanymi przez nich stanowiskami… Brakowało tylko jednego elementu: co mogło ich skłonić do przekroczenia nieprzekraczalnej granicy i dokonania aktu zdrady? Nazista, który z zimną krwią zamordował dwóch schwytanych nazistów… I właśnie wtedy Wesley pomyślał, że chyba go znalazł – ale tylko chyba. Wszyscy

podejrzani byli w gruncie rzeczy posłańcami, żaden z nich nie sprawował samodzielnie władzy, żaden nie mógł wydawać wiążących decyzji. Payne przeglądał życiorysy i podania chętnych do pracy, a Ci, których pozytywnie zaopiniował, szybko zaczynali zarabiać znacznie więcej od niego. Withers mógł jedynie sugerować konieczność dokonania dodatkowych zakupów, dzięki którym praca wielu ludzi stawała się bardziej wydajna, oni zaś otrzymywali za to wymierne gratyfikacje – oni, ale nie on. Nic nowego pod słońcem. Wreszcie YasquezRamirez: ten naprawdę pełnił funkcję posłańca, kierując przepływem zalakowanych kopert zawierających tajemnice, które nigdy nie miały dotrzeć do jego oczu ani uszu. Wykonywali swoją pracę od wielu lat, solidnie, ale bez najmniejszej szansy na zabłyśnięcie, a tym samym na docenienie przez zwierzchników i szybki awans. Tacy ludzie są zazwyczaj wypełnieni pretensjami do świata, jak kanister benzyną; wystarczy jedna iskra, by nastąpiła eksplozja żalu i goryczy, wywołując trudne do przewidzenia następstwa. Sorenson doszedł do wniosku, że dość już przeintelektualizowanych domysłów. Albo ma rację, albo jej nie ma, co oznacza konieczność zaczęcia wszystkiego od początku. Sam przecież uczył kiedyś Drew Lathama, że czasem najlepsze efekty daje frontalny atak, szczególnie wówczas kiedy nikt się go nie spodziewa. Ciekawe, czy Drew zastosował tę strategię, by zdemaskować tego pastora neonazistę? Jeśli nie jej podstawową wersję, to na pewno jakiś wariant, pomyślał Wesley. Biorąc pod uwagę

okoliczności, nie miał wielkiego wyboru. Westchnął ciężko, po czym sięgnął po słuchawkę. – Proszę z Peterem Masonem Payne’em. – Tu Peter Payne, kto mówi? – Kearns z Agencji – odparł Sorenson. Kearns był jednym z lepiej znanych zastępców dyrektora. – Co prawda nigdy nie miałem okazji poznać Cię osobiście, Peter, i przykro mi, że niepokoję Cię o tej godzinie, ale… – Nic nie szkodzi, panie Kearns. Oglądam telewizję w mojej norze. Żona poszła już spać, bo jej zdaniem szkoda czasu na takie głupoty. Szczerze mówiąc, chyba miała rację. – A więc nie będziesz miał nic przeciwko temu, jeśli przerwę Ci na parę minut? – Skądże znowu. Co mogę dla pana zrobić? – Sprawa jest, że tak powiem, dość delikatnej natury… Dzwonię do Ciebie w środku nocy przede wszystkim po to, by uprzedzić Cię, że być może jutro z samego rana usłyszysz kilka pytań i chyba byłoby dobrze, gdybyś już teraz mógł przygotować sobie na nie odpowiedzi. – Jakie pytania? Jakie odpowiedzi? Nawet jeśli Peter Mason Payne nie jest neonazistowską wtyczką i mordercą, to z pewnością nie ma czystego sumienia, pomyślał Wesley. Oprócz całkiem naturalnego zdziwienia w jego głosie słychać było wyraźny niepokój, a może nawet strach. – Pojawiły się poważne problemy z nowo przyjętymi pracownikami. Niestety, sprawa dotyczy przede wszystkim

tych, którym wystawiłeś pozytywną opinię. Wyszło na jaw, że nie dysponują nawet połową wymaganych umiejętności, co przysporzyło nam sporo kłopotów, a w jednym lub dwóch przypadkach o mało nie doprowadziło do nieszczęścia. – Widocznie nałgali w życiorysach albo ktoś przepchnął ich przez egzaminy. Panie Kearns, daję panu słowo, że nigdy nie poparłem kogoś, czyich kwalifikacji nie byłbym stuprocentowo pewien, ani nie brałem łapówek za wystawienie pozytywnej opinii! – Rozumiem. – A więc o to chodzi, pomyślał Sorenson. W tym przypadku obrona okazała się szybsza od oskarżenia. – Ja przecież niczego takiego nie sugeruję. – Owszem, ale wiele razy obijały mi się o uszy różne plotki: bogaci rodzice chcą przynajmniej na parę lat umieścić dzieci w Agencji, bo potem to ładnie wygląda w życiorysach, które te niedorozwinięte szczeniaki kładą na biurkach prezesów dużych firm… Nie twierdzę, że to niemożliwe, by prześlizgnęło się paru niezbyt kompetentnych cudaków, ale mogli to zrobić tylko dzięki temu, że byli uprzedzeni o pytaniach, jakie padną podczas rozmowy kwalifikacyjnej, a ja nie prowadzę tych rozmów, tylko analizuję ich przebieg. Proszę zapytać tych, którzy mają bezpośredni kontakt z kandydatami. Ja nie mam z tym nic wspólnego. I dziękuj za to Bogu, Payne, bo w przeciwnym razie udusiłbym Cię przez telefon, pomyślał dyrektor wydziału. Pozostało do zadania jeszcze jedno, decydujące pytanie.

– Wobec tego całkiem możliwe, że któryś z odrzuconych przez Ciebie próbuje podłożyć Ci świnię. Rodzice jednego z naszych nie douczonych nowych pracowników twierdzą, że przedwczoraj w nocy spotkali się z człowiekiem, który wepchnął go do Agencji, i wręczyli mu ostatnią ratę zapłaty. Mógłbyś mi powiedzieć, gdzie wtedy byłeś, Peter? – Razem z żoną na przyjęciu u kongresmana Erlicha – odparł z nie ukrywaną ulgą Payne. – Mieszka dwie przecznice od nas. Przyjęcie zaczęło się bardzo późno, bo po południu odbywało się posiedzenie Senatu. Wyszliśmy dopiero o wpół do trzeciej nad ranem i szczerze mówiąc, panie Kearns, żadne z nas nie czuło się na siłach, żeby wsiąść do samochodu i dokądkolwiek jechać. KANDYDAT ODRZUCONY – Czy zastałem pana Bruce’a Withersa? – Zastałeś, bo nikt inny tutaj nie mieszka. Kim jesteś, przyjacielu? Sorenson ponownie posłużył się nazwiskiem Kearnsa, po czym zapytał o przyczynę ciągłego przekraczania budżetu na zakupy wyposażenia biurowego. – Najnowsza technologia sporo kosztuje, panie dyrektorze. Nic na to nie poradzę, a poza tym, szczerze mówiąc, nie ja podejmuję decyzje. – Ale to właśnie Ty sugerujesz, jakie powinny być, prawda? – Ktoś przecież musi dokonać wstępnego rozpoznania. – Przypuśćmy, że Agencja zamierza kupić nowy superszybki komputer za blisko sto tysięcy dolarów.

Wybór firmy i modelu zależy w znacznej mierze od Twojej opinii, zgadza się? – Nie wtedy, jeśli moi szefowie wiedzą, czym różni się twardy dysk od deskorolki. – Większość z nich chyba nie wie? – Niektórzy wiedzą, inni nie. – A więc Ci, którzy nie wiedzą, opierają się na Twojej rekomendacji? – Mam nadzieję, że tak. W każdym razie staram się dostarczyć im materiał najlepszej jakości. – Przypuszczalnie zdarza się, że ktoś proponuje Ci bardzo wymierne materialne korzyści w zamian za wydanie pochlebnej opinii właśnie o tym, a nie o innym sprzęcie? – Do czego pan zmierza? Czy usiłuje mi pan coś zasugerować? – Przedwczoraj w nocy, a dokładnie mówiąc tuż przed świtem, przedstawiciel pewnej firmy z Seattle przekazał znaczną sumę pieniędzy kilku osobom, od których zależy sfinalizowanie sporego kontraktu na dostawę sprzętu elektronicznego dla instytucji rządowych. Chcielibyśmy wiedzieć, czy byłeś wśród nich. – To jakaś niewiarygodna bzdura! – wykrzyknął Withers. Proszę mi wybaczyć, panie dyrektorze, ale czuję się do głębi dotknięty! Od siedmiu lat wykonuję tę niewdzięczną robotę, tylko dlatego że znam się na komputerach lepiej niż ktokolwiek w całej firmie, i coraz bardziej wygląda mi na to, że zabrnąłem w ślepy zaułek:

nikt nie jest w stanie mnie zastąpić, więc omijają mnie wszystkie awanse, a nawet degradacje, co powinno dać panu trochę do myślenia. – Nie miałem zamiaru Cię urazić, Bruce. Po prostu chcę wiedzieć, gdzie byłeś przedwczoraj o trzeciej nad ranem. – Nie ma pan prawa mnie o to pytać. – Wydaje mi się, że jednak mam. Właśnie wtedy przekazano pieniądze. – Proszę posłuchać, panie Kearns: jestem rozwodnikiem, więc muszę korzystać z każdej nadarzającej się okazji, jeśli rozumie pan, co mam na myśli. Chyba tak. A więc, gdzie byłeś przedwczoraj o trzeciej nad ranem? – Z pewną kobietą, której mąż, generał służby czynnej, wyjechał chwilowo z kraju. – Czy ona to potwierdzi? – Nie mogę podać panu jej nazwiska. – Przecież wiesz, że jeśli zechcę, zdołam je ustalić. – Tak, rzeczywiście… No więc, dzisiaj też spędziliśmy razem cały wieczór. Wyszła dosłownie przed chwilą. Generał odbywa inspekcję baz na Dalekim Wschodzie i dzwoni do niej codziennie o pierwszej w nocy. Boże broń, żeby naruszył wyznaczony regulaminem wojskowym rozkład dnia, nawet jeśli miałby do końca życia wyrywać żonę z najgłębszego snu. Między innymi na tym polega tragedia jej małżeństwa. – To naprawdę bardzo wzruszające, Bruce. Jak się

nazywa Twoja znajoma? – Będzie w domu za dwadzieścia, może dwadzieścia pięć minut. – Jak ona się nazywa? – Anita Griswald. Żona generała Andrew Griswalda. – „Szalonego Andy’ego”? „Wietnamskiego Tajfunu”? Przecież to starzec! – Rzeczywiście, przynajmniej jak na standardy obowiązujące w armii. Anita jest jego czwartą żoną. Pentagon chyba nie może się doczekać, kiedy Andy wreszcie osiągnie wiek emerytalny, co powinno nastąpić w przyszłym roku. – Dlaczego za niego wyszła? – Została z trójką dzieciaków prawie bez środków do życia. Myślę, że wystarczy tych pytań, panie dyrektorze. KANDYDAT DO ROZPATRZENIA W DRUGIEJ KOLEJNOŚCI – Czy mogę mówić z panem Vasquezem Ramirezem? – Za chwileczkę – odparł kobiecy głos z dość wyraźnym hiszpańskim akcentem. – Właśnie kończy rozmowę z drugiego aparatu. Kto mówi? – Wicedyrektor Kearns z CIA, pani mecenas. – Wie pan, że jestem prawnikiem? Ach, oczywiście, że pan wie! – Proszę mi wybaczyć, że dzwonię o tej porze, ale mam sprawę nie cierpiącą zwłoki. – Nie wątpię, senor. Mąż przecież często pracuje dla Was po godzinach, czasem do późnej nocy. Szkoda, że nie znajduje to odbicia w jego dochodach… Już go panu daję. W słuchawce zapadła cisza. Sorenson miał wrażenie, że

spogląda na neon ułożony z wielkich czerwonych liter: VASQUEZRAMIREZ PRAWIE NIGDY NIE ZOSTAWAŁ W PRACY PO GODZINACH. Wreszcie, po co najmniej trzydziestu sekundach, dyrektor usłyszał głos Rolanda „Rollie” Ramireza: – Co się stało, panie Kearns? – Stwierdziliśmy przecieki w Twoim dziale, Vasquez Ramirez. – Wystarczy „Rollie” albo Ramirez, proszę pana. Przecież już się trochę znamy. – Świetnie. W ten sposób zaoszczędzimy sporo czasu. – Czy pan jest przeziębiony, panie Kearns? Ma pan bardzo zmieniony głos. – To grypa, Ramirez. Prawie nie mogę oddychać. – Polecam gorącą herbatę z rumem i cytryną; od razu postawi pana na nogi… Co to za przecieki i w jaki sposób mogę panu pomóc? – Stwierdzono, że mają źródło w Twojej sekcji. – Pracuje w niej czterech ludzi. Dlaczego dzwoni pan właśnie do mnie? – Zadzwonię i do pozostałych. Po prostu jesteś pierwszy na liście. – Może dlatego że moja skóra ma trochę ciemniejszy odcień? – Och, daj spokój z tymi bzdurami! – Nie, nie dam spokoju z tymi bzdurami, bo to nie bzdury, tylko prawda! Kiedy coś jest nie tak, zawsze pierwsi na odstrzał idą hiszpance! – Obrażasz nie tylko mnie, ale i siebie. Przedwczoraj w nocy z Twojej sekcji wypłynęła ściśle tajna informacja,

za którą zapłacono całkiem sporą sumkę. Złapaliśmy już tych, co płacili, a teraz szukamy tych, którym płacono, nie próbuj więc mydlić mi oczu bajeczkami o prześladowaniach rasowych. Chcę złapać tego, kto sypnął, bez względu na to, jaki ma kolor skóry. – Teraz Ty mnie posłuchaj, Americano. Moi ludzie nie muszą płacić za informacje, bo dostają je za darmo. Owszem, zdarzało się, że otwierałem zalakowane koperty, ale tylko wtedy jeśli miały nadruk „Basen Morza Karaibskiego”. Wiesz dlaczego to robiłem? Zaraz Ci wytłumaczę. Jako szesnastoletni szczeniak brałem udział w desancie w Zatoce Świń, a potem spędziłem pięć lat w cuchnących więzieniach towarzysza Fidela, zanim wymieniono mnie na kontener z lekarstwami. Potężne Estados Unidos dużo gadają, ale nic nie robią, żeby zwrócić wolność mojej Kubie! – W jaki sposób dostałeś się do Agencji? – W najprostszy z możliwych, amigo. Zajęło mi to sześć lat, ale zdobyłem wykształcenie i trzy stopnie naukowe, znacznie więcej niż było trzeba, żeby dostać tę posadę, ale ja zgodziłem się na to, co mi zaproponowaliście, bo naiwnie wierzyłem, że docenicie moje kwalifikacje i przeniesiecie na stanowisko, na którym mógłbym o czymkolwiek decydować. Nic takiego jednak nie nastąpiło, bo Wy woleliście białych i Czarnuchów… ile razy dawaliście awans durnym, nie douczonym Murzynom, żeby tylko nikt nie mógł Wam zarzucić, że jesteście rasistami!

– Moim zdaniem trochę przesadzasz. – Gówno mnie obchodzi Twoje zdanie. Za dwadzieścia sekund opuszczę ten dom i nigdy mnie nie znajdziecie! – Proszę, nie rób tego! Nie o Ciebie mi chodzi. Nie ścigam takich jak Ty, tylko nazistów! – O czym Ty mówisz, do diabła? – To bardzo skomplikowana sprawa – odparł Sorenson zupełnie spokojnym tonem. – Nie rzucaj pracy, nigdzie nie uciekaj i dalej rób to, co robisz. Na pewno nie wyciągnę wobec Ciebie żadnych konsekwencji, a wręcz przeciwnie, zwrócę uwagę Twoim przełożonym na Twoje wysokie kwalifikacje. – Skąd mam wiedzieć, czy mogę Ci wierzyć? – Możesz, ponieważ Cię oszukałem. Nie jestem z Agencji, lecz z innej, bardzo podobnej firmy, która często współpracuje z CIA na najwyższym szczeblu. – Przecinające się kręgi wtajemniczenia… – wyszeptał VasquezRamirez. – Kiedy to się skończy? – Przypuszczalnie nigdy – odparł Sorenson. – Na pewno nie wcześniej, nim ludzie zaczną sobie naprawdę ufać… Czyli nigdy. KANDYDAT MAŁO OBIECUJĄCY.

ROZDZIAŁ 33 Dla dyrektora Wydziału Operacji Konsularnych stało się jasne, że musi zdać się na instynkt. Peter Mason Payne nie wchodził w rachubę, Roland YasquezRamirez także raczej nie, natomiast Bruce Withers, gadatliwy i zarazem ostrożny wielbiciel nieszczęśliwych żon obarczonych trójką dzieci z poprzedniego małżeństwa, przyprawiający rogi podstarzałemu generałowi, weteranowi wojny w Wietnamie… Mógł bez trudu skontaktować się z przyjaciółką przez telefon i udzielić jej wszelkich niezbędnych instrukcji. „Wyszła dosłownie przed chwilą… Będzie w domu za dwadzieścia, może dwadzieścia pięć minut…” Więcej czasu niż trzeba, żeby zapamiętać obowiązującą wersję wypadków. Odpowiedzi trzeba będzie szukać gdzie indziej – być może na wschodnim wybrzeżu stanu Maryland, u byłej żony Bruce’a N. M. I. Withersa. Sorenson po raz kolejny podniósł słuchawkę, modląc się w duchu, żeby pani Withers figurowała w ogólnodostępnym spisie abonentów. Figurowała, choć pod podwójnym nazwiskiem: McGrawWithers. – Tak… Słucham? – wyszeptał zaspany głos. – Proszę mi wybaczyć, panno McGraw, że niepokoję panią o tej porze, ale mam nadzwyczaj pilną sprawę. – Kto mówi? – Wicedyrektor Kearns z CIA. Chodzi o pani byłego

męża, Bruce’a Withersa. – Kogo znowu wystawił do wiatru? – zapytała wciąż jeszcze na pół śpiąca była pani Withers. – Niewykluczone, że rząd Stanów Zjednoczonych, panno McGraw. – Dziękuję za tę „pannę”. Ciężko sobie na to zapracowałam. Jasne, robił w konia także rząd, a czemu by nie? Wymachiwał komu się dało przed oczami swoją legitymacją, a tajemniczy uśmiech na jego twarzy miał świadczyć o tym, że jest najważniejszym superszpiegiem, który ukrywa się przed czyhającymi na jego życie agentami obcych wywiadów. – Wykorzystywał stanowisko służbowe dla uzyskania korzyści materialnych? – Wykorzystywał je po to, żeby wskoczyć do łóżka każdej sekretarki, urzędniczki i asystentki, która znalazła się w jego polu widzenia. Moja rodzina ma wielu znajomych w Waszyngtonie; kiedy dowiedzieliśmy się o tym, mój ojciec stwierdził, że powinniśmy się go pozbyć, co też uczyniliśmy. – A jednak pozwoliła mu pani widywać się z córką. – W mojej obecności, ma się rozumieć. – Obawia się pani, że do niej także zacząłby się dobierać? – Mój Boże, skądże znowu! Kimberly jest chyba jedyną osobą na świecie, z którą ten drań jest choć trochę związany uczuciowo. – Dlaczego pani tak sądzi? – Ponieważ tylko dzieci, a ona szczególnie, nie wywołują w nim poczucia zagrożenia. Kiedy jest

z Kimberly, zapomina na chwilę o swojej okropnej obsesji. – O jakiej obsesji, panno McGraw? – On nienawidzi ludzi, a szczególnie tych o innym kolorze skóry: Murzynów, Indian, Metysów, Azjatów, Żydów, i tak dalej. Każdy niebiały i niechrześcijanin jest dla niego śmiertelnym wrogiem, choć jego z pewnością nie dałoby się nazwać chrześcijaninem. Marzy tylko o tym, żeby się ich wszystkich pozbyć. KANDYDAT ZAAKCEPTOWANY * * * W Paryżu właśnie minęła czwarta po południu, o czym obwieściły cztery melodyjne uderzenia zegara stojącego na kominku w apartamencie ambasadora Daniela Courtlanda. Sam ambasador, w rozpiętej niebieskiej koszuli, pod którą widać było bandaże spowijające jego klatkę piersiową oraz lewe ramię, siedział przy zabytkowym stoliku służącym mu za biurko i rozmawiał przyciszonym głosem przez telefon. Po drugiej stronie obszernego, nadzwyczaj elegancko urządzonego pokoju Drew Latham i Karin de Vries zajęli miejsca w ustawionych naprzeciwko siebie ozdobnych fotelach. – Jak tam ręka? – zapytał Drew. – W porządku – odparła Karin, po czym roześmiała się łagodnie. – Znacznie bardziej bolą mnie nogi. – Przecież proponowałem Ci, żebyś zdjęła pantofle.

– Wtedy pewnie musiałbyś mnie nieść. Jak długo kazałeś nam maszerować z rue Lacoste, zanim wreszcie zawiadomiłeś Claude’a, żeby przysłał po nas samochód? Co najmniej czterdzieści minut. – Przecież wiesz, że nie mogłem zadzwonić do Durbane’a. Nadal nie mamy pojęcia, po czyjej jest stronie, a Moreau zabawiał naszego nazistowskiego pastora. – Minęły nas trzy radiowozy. Mogliśmy zatrzymać którykolwiek z nich. Policjanci na pewno by nam pomogli. – Witkowski miał rację: to nie byłby najlepszy pomysł. Była nas piątka, co oznaczało, że musielibyśmy skorzystać z dwóch radiowozów albo poprosić, żeby przysłano po nas furgonetkę. Poza tym, w jaki sposób przekonalibyśmy policjantów, żeby zawieźli nas do ambasady, a nie na komisariat, tym bardziej że przecież jeden z naszych „podopiecznych” był ranny? Nawet Claude przyznał, że słusznie zrobiliśmy czekając na niego. Jak się wyraził: „I tak w tej kuchni tłoczy się już za wiele kucharek. Brakuje nam już tylko policji i Siirete. „ – Czy Deuxieme znalazło kogoś w Chateau de Vincennes? – W każdym razie nikogo z bronią, mimo że przeszukali wszystko, łącznie z parkiem. De Vries zmarszczyła brwi. – To dziwne… Byłam niemal pewna, że właśnie tam zostanie dokonane zabójstwo. – Ja także byłem tego pewien, tym bardziej że potwierdził to sam Koenig. Taki właśnie scenariusz przedstawił podczas naszej rozmowy.

– Ciekawe, co się stało? – Sprawa jest oczywista: nie dostali ostatecznego rozkazu, więc zrezygnowali. – Czy zdajesz sobie sprawę, że przez cały czas mówimy o nas? – Staram się zachować niezbędny dystans. – Jestem przerażona, bo nawet Ci się to udaje. Zadźwięczał gong przy drzwiach wejściowych do apartamentu. Latham podniósł się z fotela i spojrzał pytająco na Courtlanda, który skinął głową nie przerywając rozmowy. Drew otworzył drzwi; do pokoju wkroczył Stanley Witkowski. – Jest coś nowego? – zapytał Latham. – Chyba tak – odparł pułkownik. – Zaczekam, aż ambasador odklei się od słuchawki, bo on też powinien to usłyszeć. Odsapnęliście trochę? – Ja tak – odezwała się Karin z fotela. – Ambasador Courtland był tak miły i udostępnił nam pokój gościnny. Zasnęłam prawie od razu, ale nasz wspólny przyjaciel natychmiast dobrał się do telefonu. – Ponieważ miałem Twoje zapewnienie, że jest czysty – uzupełnił Drew. – W tym aparacie nawet sam święty Piotr nie zdołałby założyć podsłuchu. Do kogo dzwoniłeś, chłopaki – Do Sorensona, a on do mnie. Jemu też udało się posunąć naprzód. – Wiadomo już coś o tym zabójcy z Wirginii? – Namierzyli go i wzięli pod tak ścisłą obserwację, że zainstalowali kamerę nawet w spłuczce klozetowej.

Daniel Courtland odłożył słuchawkę i lekko krzywiąc się z bólu odwrócił w fotelu. – Witam, pułkowniku. Są jakieś wieści ze szpitala? – Jest obstawiony przez ludzi z brytyjskiego MI5, panie ambasadorze. Dziś rano zjawił się tam niejaki Woodward z Królewskiego Towarzystwa Lekarskiego, twierdząc, że jest znanym pulmonologiem i że Foreign Office przysłało go na pańską prośbę z Londynu, żeby zbadał panią Courtland. – Nie składałem takiej prośby – odparł ambasador. – Nie znam żadnego doktora Woodwarda i nigdy nie słyszałem o Królewskim Towarzystwie Lekarskim. – Wiemy o tym i dlatego go zatrzymaliśmy, zanim zdążył zaaplikować podstawionej pani Courtland dziesięć centymetrów sześciennych strychniny. – Dzielna kobieta. Kto to jest? – Nazywa się Moskowitz i pochodzi z Nowego Jorku. Jej nieżyjący już mąż był francuskim rabinem. Zgłosiła się na ochotnika. – Trzeba jej to sowicie wynagrodzić. Co myślicie o miesięcznych wakacjach w dowolnie wybranym miejscu? – Podsunę ten pomysł komu należy, panie ambasadorze. A jak pan się czuje? – Nic mi nie będzie. Rana jest zupełnie niegroźna. Trzeba przyznać, że miałem sporo szczęścia. – Nie do pana celowano, panie ambasadorze. – Tak, wiem o tym – odparł cicho Courtland. – Skoncentrujmy się na teraźniejszości, dobrze?

– Pani de Vries powiedziała mi przed chwilą, jak bardzo oboje są wdzięczni, że zechciał ich pan tutaj przygarnąć. – Biorąc pod uwagę, co mają już za sobą, najchętniej nałożyłbym na nich bezterminową kwarantannę. Przypuszczam, że zatroszczył się pan o ich bezpieczeństwo? – Postawiłem na nogi prawie cały pluton marines, panie ambasadorze. Czekają z bronią gotową do strzału. – To dobrze. Siadajcie, przyjaciele; musimy dokonać czegoś w rodzaju podsumowania. Pan zaczyna, Stanley. Witkowski opadł na fotel sąsiadujący z fotelem Karin. – Zacznijmy od szpitala. Co prawda zdemaskowaliśmy tego Woodwarda, ale niedługo potem z Quai d’Orsay nadeszło potwierdzenie jego tożsamości. Całe szczęście, że się spóźnili, bo gdyby przysłali je wcześniej, nie wiadomo, jak by to się skończyło. – Dziwne przeoczenie, jak na neonazistów – zauważył Courtland. – Paryż jest godzinę do przodu w stosunku do Londynu przypomniał mu Latham. – Ludzie często o tym zapominają, choć istotnie, ja też uważam, że to zaskakujące gapiostwo. – A może wcale nie? – odezwała się Karin de Vries, ściągając na siebie spojrzenia wszystkich obecnych. – Może wśród brytyjskich neonazistów mamy jakiegoś sojusznika? Trudno sobie wyobrazić lepszy sposób zwrócenia uwagi na zabójcę niż wstrzymanie jego „listów

uwierzytelniających”, a następnie przysłanie ich wtedy, kiedy wzbudzą największe podejrzenia. – To trochę zbyt skomplikowane – stwierdził pułkownik. I zostaje zbyt duży margines błędu. Poza tym, taki człowiek zostałby błyskawicznie zdemaskowany. – Wszystko, z czym mamy do czynienia, jest dość skomplikowane, a czyhanie na błędy jest naszą specjalnością. – Czy mam to gdzieś sobie zanotować? – Daj spokój – wtrącił się Latham. – Ona może mieć rację. – Rzeczywiście, może ją mieć, ale niestety nie istnieje sposób, żeby się o tym przekonać. – Czemu nie? Warto przynajmniej spróbować. Kto z Quai d’Orsay potwierdził tożsamość tego Woodwarda? – Potwierdzenie nadeszło z biura niejakiego Anatola Blanchota, członka Izby Deputowanych. Moreau natychmiast ruszył tym tropem. – I co? – I nic. Trop się urwał. Ten Blanchot nigdy nie słyszał o doktorze Woodwardzie, komputer z centrali telefonicznej nie zarejestrował żadnej rozmowy między jego biurem a szpitalem Hertford. Moreau sprawdził wydruki z kilkunastu miesięcy i okazało się, że monsieur Blanchot dzwonił do Londynu tylko raz, ze swojego mieszkania, przed ponad rokiem, żeby obstawić u bookmachera wynik jakiejś gonitwy. – A więc ktoś po prostu posłużył się jego nazwiskiem. – Na to wygląda.

– Sukinsyny! – Amen, chłopcze. – A Ty wspominałeś o jakimś postępie! – Bo dokonaliśmy go, tyle że w innej dziedzinie. – W jakiej? – zapytał Courtland. – Mam na myśli paczkę, którą obecny tu oficer Latham dostarczył nad ranem zachwyconym funkcjonariuszom Deuxieme, panie ambasadorze. – Mówisz o tym pastorze? – zainteresowała się Karin. – Koenig chyba nie podejrzewał, że potrafi tak pięknie śpiewać. Drew pochylił się do przodu w fotelu. – Jaka to melodia? – Aria zatytułowana „Der Meistersinger Traupman”. Już ją kiedyś słyszeliśmy. – To ten chirurg z Norymbergi, wielka neonazistowska szycha, o którym Sorenson dowiedział się od… Latham umilkł i spojrzał niepewnie na ambasadora. – Tak, Drew – powiedział Courtland ze spokojem. – Od opiekuna mojej żony w Centralii w stanie Illinois. Ja także rozmawiałem z panem Schneiderem. Jest starym człowiekiem, nękanym mnóstwem bolesnych wspomnień. Wierzę każdemu jego słowu. – Na pewno nie kłamał, jeśli chodzi o tego Traupmana odezwał się ponownie pułkownik. – Kilka dni temu Moreau rozmawiał w Monachium z byłą żoną doktora, a ona wszystko potwierdziła. Ambasador skinął głową. – Wiem o tym. Traupman odegrał kluczową rolę w przygotowaniu operacji Sonnenkinder.

– A czego Claude dowiedział się o nim od pastora? – zapytała Karin. – Głównie tego, że Koenig oraz wielu innych, równie ważnych neonazistów, śmiertelnie się go boi i wykonuje każde jego polecenie. Moreau początkowo przypuszczał, że Traupman jest tym, kto rozdaje karty, ale teraz uważa inaczej. Jego zdaniem doktor nie zajmuje najwyższego stanowiska, a jednak trzyma wszystkich w garści i trzęsie całą organizacją. – Taki nazistowski Rasputin… – mruknęła de Vries. – Potężny człowiek ukryty za tronem, kontrolujący tego, kto na tym tronie siedzi. – Przecież wiemy, że mają nowego Fuhrera, tylko nie mamy pojęcia, kto nim jest – przypomniał Witkowski. – Ale skoro ten nowy Hitler siedzi na tronie… – Wybaczcie mi, lecz muszę Was opuścić – przerwał jej Daniel Courtland, po czym powoli, z wysiłkiem, wstał zza zabytkowego stolika. – Bardzo przepraszam, panie ambasadorze, jeśli… – Nie, nie, moja droga; to ja jestem winien Wam wszystkim przeprosiny. – O co tu chodzi? Dlaczego chce pan wyjść? – Spokojnie, Drew. Przed chwilą rozmawiałem z Wesleyem Sorensonem, który przez pewien czas będzie kierował niektórymi tajnymi operacjami rządu Stanów Zjednoczonych. Zabronił mi brać udział w jakichkolwiek rozmowach na te tematy. Jednak zaraz po tym jak wyjdę z pokoju, oficer Latham ma zadzwonić do niego z tego

aparatu i odebrać najnowsze rozkazy… Teraz, jeśli mi pozwolicie, udam się do biblioteki, gdzie jest nieźle zaopatrzony barek. Gdybyście później mieli ochotę na towarzyską pogawędkę, serdecznie Was zapraszam. Ambasador utykając przeszedł przez pokój i starannie zamknął za sobą szerokie dwuskrzydłowe drzwi prowadzące do sąsiedniego pomieszczenia. Drew zerwał się z fotela, doskoczył do telefonu i jeszcze zanim usiadł, zaczął gorączkowo naciskać klawisze. – Wes? To ja. Po co to całe zamieszanie? – Czy ambasador Daniel Rutherford Courtland opuścił pomieszczenie, w którym się znajdujesz? – Tak, tak. O co chodzi? – Na wypadek, gdyby treść tej rozmowy dotarła do niepowołanych osób, ja, Wesley Theodore Sorenson, dyrektor Wydziału Operacji Konsularnych, biorę na siebie wszelką odpowiedzialność za skutki działań podjętych na moje polecenie, zgodnie z paragrafem siedemdziesiątym trzecim Ustawy o… – Hej, co Ty wygadujesz? – Zamknij się. – Wes, wyduś wreszcie z siebie, co się stało! – Weź paru ludzi, poleć do Norymbergi, odszukaj doktora Hansa Traupmana, porwij go i przywieź do Paryża.

ROZDZIAŁ 34 Mocno zaniepokojony Robert Durbane siedział w swoim gabinecie tuż obok odgrodzonego od świata zewnętrznego Centrum Łączności. Jego niepokój wynikał z czegoś więcej niż tylko przeczucia, ponieważ przeczucia są abstrakcyjne, spowodować je może dosłownie wszystko, od kłopotów żołądkowych poczynając, na porannej sprzeczce małżeńskiej kończąc. Tymczasem żołądek Roberta działał bez zarzutu, a żona już od dwudziestu czterech lat była jego najlepszym przyjacielem; ostatnia kłótnia zdarzyła im się wtedy, kiedy ich córka postanowiła wyjść za muzyka rockowego. Ona była za, on przeciw. Ale to ona odniosła zwycięstwo: nowo poślubieni małżonkowie żyli zgodnie i szczęśliwie, długowłosy zięć Roberta zarabiał zaś w ciągu miesiąca więcej, niż teść zdołałby uciułać przez pięćdziesiąt lat. Najbardziej irytujące w tym wszystkim było to, że „nieokrzesany szarpidrut” okazał się bardzo kulturalnym młodym człowiekiem, który nie pił nic mocniejszego od wina, nie zażywał narkotyków, uzyskał stopień magistra z historii literatury średniowiecznej i rozwiązywał krzyżówki dwa razy szybciej niż Robert. Nie, ten świat nie opiera się na logicznych podstawach. Skąd więc ten niepokój? – zastanawiał się Bobby Durbane. Wszystko zaczęło się chyba od wizyty pułkownika Witkowskiego, który zażądał komputerowego wydruku z wszystkimi

telefonicznymi i radiowymi rozmowami, jakie w ciągu minionego tygodnia przeprowadzono z Centrum Łączności. Do tego doszła niewielka, ale jednak wyraźna zmiana zachowania Drew Lathama, którego Bobby uważał do tej pory za przyjaciela. Nie ulegało wątpliwości, że Drew go unika, a to było do niego zupełnie niepodobne. Durbane zostawił Lathamowi dwie wiadomości: jedną we wciąż remontowanym mieszkaniu przy rue du Bac, drugą na miejscu, w ambasadzie, jednak do tej pory nie uzyskał odpowiedzi, choć wiedział, że Drew przebywa w budynku od samego rana, w prywatnym apartamencie ambasadora na piętrze. Naturalnie Durbane doskonale zdawał sobie sprawę z tragicznych wydarzeń, jakie niedawno miały miejsce – w wyniku zamachu terrorystycznego żona ambasadora doznała tak poważnych obrażeń, że dawano jej bardzo niewielkie szansę na przeżycie, ale to przecież nie oznaczało, że Latham powinien ignorować wiadomości od przyjaciela, od Jajogłowego”, który „nie wiedzieć po co, całymi godzinami ślęczy nad tymi bezsensownymi krzyżówkami”. Szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę, że Bobby zaledwie kilka dni temu ocalił mu życie. Coś było nie tak jak należy; stało się coś, czego Durbane nie pojmował, a istniał tylko jeden sposób, żeby to wyjaśnić. Podniósł słuchawkę aparatu, z którego można było połączyć się z każdym pomieszczeniem w ambasadzie, niezależnie od wszelkich obostrzeń, i wystukał numer apartamentu Courtlanda. – Słucham?

– Dzień dobry, panie ambasadorze. Mówi Robert Durbane z Centrum Łączności. – Witaj, Bobby. – W głosie ambasadora wyraźnie słychać było wahanie. – Jak się miewasz? – To raczej ja powinienem pana o to zapytać, – Coś było bardzo, ale to bardzo nie w porządku. Zazwyczaj pewny siebie i gadatliwy dyplomata sprawiał wrażenie, jakby zastanawiał się nad każdym słowem. – Naturalnie mam na myśli pańską żonę. Słyszałem, że została zabrana do szpitala. – Lekarze robią wszystko co w ich mocy, a ja nie mogę wymagać od nich niczego więcej. Jestem Ci bardzo wdzięczny za życzliwe zainteresowanie. Czy coś jeszcze? – Tak, panie ambasadorze. Co prawda wiem, że oficjalnie Drew Latham nie żyje, ale współpracuję blisko z pułkownikiem Witkowskim, w związku z czym… Krótko mówiąc, chciałbym porozmawiać z Drew. – Zaskakujesz mnie, przyjacielu. Bądź tak dobry i zaczekaj chwilę. „Chwila” trwała dobre kilkanaście sekund, jakby ktoś długo zastanawiał się nad podjęciem decyzji, ale w końcu w słuchawce rozległ się głos Lathama: – Cześć, Bobby. – Nie skontaktowałeś się ze mną, chociaż Cię o to prosiłem. – Wybacz, ale oprócz tego że zostałem zastrzelony i przeniosłem się na tamten, znacznie lepszy, świat, ugrzęzłem po samą szyję w paru innych problemach, wcale nie mniej absorbujących.

– Wyobrażam sobie. Mimo to wydaje mi się, że powinniśmy pogadać. – Naprawdę? O czym? – Właśnie tego chciałbym się dowiedzieć. – Czy to ma być jakiś rebus, Bobby? Dobrze wiesz, że nie jestem dobry w te klocki. – Wiem tylko tyle, że muszę z Tobą porozmawiać, i to nie przez telefon. Da się to załatwić? – Zaczekaj chwilę. Tym razem cisza w słuchawce była jeszcze bardziej denerwująca, choć trwała krócej od poprzedniej. – W porządku – powiedział wreszcie Latham. – Właśnie dowiedziałem się o istnieniu windy, która zjeżdża aż do Ciebie, na sam dół. Będę w niej w towarzystwie trzech uzbrojonych marines, a Ty musisz zatroszczyć się o to, żeby nikt nie pętał się po korytarzu. Czekaj na nas za pięć minut. – A więc aż do tego doszło? – zapytał cicho Durbane. Obawiasz się, że z mojej strony grozi Ci niebezpieczeństwo? – Wkrótce pogadamy, Bobby. Siedem minut i dwadzieścia osiem sekund później Drew zasiadł w fotelu naprzeciwko biurka Durbane’a. Marines dokładnie przeszukali pokój, ale nie znaleźli żadnej broni. – O co w tym wszystkim chodzi? – zapytał Durbane. – Co takiego zrobiłem, że teraz czuję się tak, jakbym trafił na przesłuchanie do gestapo? – Użyłeś właściwego słowa, Bobby. „Gestapo”, jak w kieszonkowym słowniczku nazisty.

– O czym Ty mówisz, do wszystkich diabłów?! – Znasz Phyllis Cranston? – Oczywiście. Jest sekretarką tego, jak mu tam… No, trzeciego albo czwartego attache podległego charge d’affaires. I co z tego? – Powiedziała Ci, kim jest pułkownik Webster i w którym hotelu się zatrzymał? – Owszem, choć w gruncie rzeczy nie musiała tego robić. – Co to znaczy? – A jak Ci się wydaje, kto zapewniał łączność między ambasadą a wędrującym pułkownikiem Websterem? Zmieniał hotel dwa albo nawet trzy razy. Biorąc pod uwagę, że jednocześnie pani de Vries także nie siedziała w miejscu, nawet Witkowski nie połapałby się, gdzie w danej chwili przebywa które z Was. – A więc wszystko było pod kocem? – Naturalnie. Chyba jeszcze nigdy wyświechtany zwrot „ściśle tajne” nie znalazł lepszego zastosowania. Jak sądzisz, czy w innym przypadku potraktowałbym tak ostro pannę Cranston? – Nie miałem pojęcia, że to zrobiłeś. – Zażądałem, aby natychmiast powiedziała, skąd o tym wie. Zagroziłem nawet, że doniosę przełożonym o jej upodobaniach, co z pewnością nie byłoby dla mnie łatwe, ponieważ moja matka też była alkoholiczką. To paskudna choroba. – I co? – Zupełnie się rozkleiła. Zaczęła płakać, zasypała mnie

jakimś religijnym bełkotem… Poprzedniego wieczoru dała sobie nieźle w szyję, więc była roztrzęsiona jak galareta. – Wygląda na to, że dość dobrze ją znałeś. – Chcesz usłyszeć prawdę, Drew? – Po to tu przyszedłem, Bobby. – Podczas jednego z przyjęć, na które zabrałem żonę, Martha… to właśnie moja żona, zauważyła Phyllis stojącą przy barze i obalającą kielonek za kielonkiem. Ja nie widziałem w tym nic dziwnego: jeśli ktoś wykonuje taką pracę, od czasu do czasu musi strzelić sobie coś mocniejszego, bo inaczej zwariuje. Martha jednak od razu domyśliła się, co jest grane. Kazała mi jej pomóc, a ja spróbowałem, ale wszystko wskazuje na to, że dałem ciała. – A więc nie powiedziałeś nikomu, kim jestem ani w którym hotelu wynająłem pokój? – Dobry Boże, skądże znowu! Nawet kiedy przylazł tu ten kutas, dla którego pracuje Cranston, i zaczął węszyć, poinformowałem go, że nie mam pojęcia, kto teraz wykonuje Twoją robotę. Ucieszyłem się tylko, że w porę kazałem Phyllis trzymać język za zębami. – Czego chciał? – To, co mówił, nawet trzymało się kupy – przyznał Durbane. Do licha, wszyscy wiedzą, że Operacje Konsularne nie zajmują się przygotowywaniem menu ambasadora. Powiedział mi, że pewien francuski przedsiębiorca zasygnalizował mu okazję szybkiego zrobienia pieniędzy na handlu nieruchomościami, ale

warunkiem jest to, że najpierw trzeba zainwestować sporą sumkę. W związku z tym pomyślał sobie, że Twoi ludzie mogliby sprawdzić tego Francuza. Brzmiało to dość prawdopodobnie, tym bardziej że według Phyllis chłopak więcej czasu spędza na prywatnych obiadach z francuskimi biznesmenami niż na oficjalnych rozmowach dotyczących naszych kontaktów handlowych. – Dlaczego nie zwrócił się z tym do Witkowskiego? – Nawet nie musiałem go pytać. Sprawa dotyczyła jego prywatnych kontaktów, więc nie mógł oficjalnie poprosić o pomoc pracownika ambasady. – A kim ja jestem? Małym palcem u lewej nogi? – Raczej kimś w rodzaju wolnego strzelca, który co prawda pracuje na etacie, ale ma oko na wiele różnych spraw, mniej lub bardziej oficjalnych, w związku z czym może służyć radą personelowi ambasady, który dzięki temu ma szansę uniknąć ryzyka znalezienia się w kompromitującej lub dwuznacznej sytuacji, mogącej zaszkodzić interesom rządu Stanów Zjednoczonych. Coś takiego wyczytałem w Twoich aktach personalnych. – Ktoś powinien napisać je od nowa. – Niby dlaczego? Nie uważasz, że to brzmi cudownie tajemniczo? Drew odchylił się do tyłu razem z fotelem, spojrzał na biały sufit i westchnął głośno. – Bobby, należą Ci się ode mnie przeprosiny. Kiedy dowiedziałem się od Phyllis Cranston, że jesteś jedną z dwóch osób, którym ujawniła tożsamość pułkownika Webstera oraz miejsce jego pobytu, natychmiast

wyciągnąłem z tego wnioski: błędne, jak się okazuje. A kiedy jeszcze mało nie zginąłem w służbowym wozie razem z tym, jak on się nazywał? CZwolf, czy jakoś tam… Wydawało mi się, że wszystko wskazuje na Ciebie. – Wcale Ci się nie dziwię – odparł Durbane. – Już wiem, dlaczego szkopy dotarły tam przed nami. – Dlaczego? – Właśnie dzięki CZwolf. Ustaliliśmy to nazajutrz rano i włączyliśmy do raportu. Podał kolesiom częstotliwość, na której pracował nadajnik w Twoim wozie, i włączył go zaraz po tym, jak ruszyliście spod ambasady. Słyszeli każde Wasze słowo, a kiedy wezwałeś posiłki, mieli Cię na widelcu. – Cholera! Nawet mi przez myśl nie przeszło spojrzeć wcześniej na nadajnik! – Gdybyś to zrobił, zauważyłbyś, że świeci się czerwona dioda. – Niech to szlag trafi! – Daj spokój, to nie Twoja wina. Miałeś za sobą okropną noc, było wcześnie rano, a Ty byłeś wykończony. – Niestety, Bobby, to nie jest żadne usprawiedliwienie. Właśnie w takich sytuacjach okazuje się, ile naprawdę jesteś wart… Nie dziwi Cię, że naziści skoncentrowali się właśnie na Phyllis Cranston? – Co w tym dziwnego? Ma ze sobą poważne problemy, a tacy ludzie stanowią najlepsze źródło informacji. – A co z jej szefem? – Nie widzę związku. – Musi istnieć jakiś związek, Bobby. Jestem tego

pewien. – Nawet jeżeli, to najwyżej taki, że kiedy przyciskasz jedno, to musi Ci przyjść do głowy, że warto by zająć się drugim. Czego nie dowiesz się od alkoholiczki, możesz wydusić od jej chciwego, ambitnego zwierzchnika. – Dzięki Tobie od niej niczego się nie dowiedzieli, w związku z czym możemy skoncentrować się na nim. Skontaktuj się z szefem Phyllis i powiedz mu, że rozmawiałeś z jednym z ludzi, którzy wykonują moją robotę. Powiedz, że zgodził się pogadać z paroma bankierami, ale musi znać nazwisko tego przedsiębiorcy. – Nie rozumiem… – Jeśli nie poda Ci tego nazwiska, to będzie jasne, że nie może albo go nie zna. Jeśli je poda, dowiemy się, na czyje działa zlecenie. – Mogę to zrobić nawet teraz. – Durbane podniósł słuchawkę i wystukał numer sekretariatu attache. – Phyllis? Tu Bobby. Bądź tak dobra i połącz mnie z tym kretynem w prążkowanym garniturze. I nie obawiaj się, nie chodzi o ciebie… Cześć, Bancroft, mówi Durbane z Centrum Łączności. Właśnie rozmawiałem z jednym z chłopaków Lathama. Co prawda jest cholernie zajęty, ale powiedział, że będzie mógł wykonać parę telefonów w Twojej sprawie. Jak się nazywa gość, który nagrał Ci tę transakcję? Aha, rozumiem. Dobra, zaraz mu to przekażę. – Durbane odłożył słuchawkę i zanotował nazwisko. – Picon Vaultherin, firma nazywa się tak samo. Konsorcjum, w którym ma znaczne udziały, dysponuje wyłącznym prawem własności do terenu o powierzchni około

trzydziestu kilometrów kwadratowych w dolinie Loary. – To interesujące – powiedział Drew bezbarwnym tonem, ze wzrokiem wlepionym w ścianę. – Po okolicy od lat krążyły pogłoski, że wiele spośród tamtejszych chateau rozpada się ze starości, ponieważ właścicieli nie stać na remonty, oraz że przedsiębiorcy budowlani chcą wykupić cały teren, postawić mnóstwo eleganckich domków letniskowych, a potem sprzedać je z ogromnym zyskiem. Kto wie, może sam zainwestuję w to parę dolarów, albo przynajmniej namówię zięcia, żeby się tym zainteresował. Latham ponownie spojrzał na Durbane’a. – Zięcia? – Nieważne. Spaliłbym się ze wstydu, gdybym musiał Ci o tym opowiedzieć. – Więc lepiej nie poruszajmy tej kwestii. – Bardzo chętnie. W jaki sposób chcesz dotrzeć do tego Vaultherina? – Przekażę go Witkowskiemu, a on podsunie go Moreau z Deuxieme. Musimy mu się uważnie przyjrzeć… Jemu, a także tym posiadłościom w dolinie Loary. – Jaki to ma związek z naszą sprawą? – Jeszcze nie wiem, ale chcę sprawdzić. Być może ktoś popełnił poważny błąd… Pamiętaj, Bobby, że mnie tu nie było. Nie widziałeś mnie, ponieważ jestem martwy. O wpół do dziesiątej wieczorem do prywatnego apartamentu ambasadora dostarczono z kuchni wyśmienitą kolację. Kelnerzy przygotowali stół w jadalni, nie

zapominając o takich szczegółach jak świece oraz dwie butelki znakomitego wina – czerwone w temperaturze pokojowej, do grubego, nie dosmażonego befsztyka Lathama, i białe mocno schłodzone Chardonnay do fileta z soli zamówionego przez Karin de Vries. Daniel Courtland, posłuszny rozkazom z Waszyngtonu, nie przyłączył się do uczty, ponieważ miał w niej wziąć udział pułkownik Stanley Witkowski, wobec czego należało się spodziewać, iż rozmowy przy stole będą dotyczyły spraw, które miały pozostać dla ambasadora tajemnicą. – Dlaczego wydaje mi się, że jem ostatni posiłek przed egzekucją? – zapytał Drew, wybierając chlebem z talerza resztki sosu, po czym osuszył do dna trzeci już tego wieczoru kieliszek wina. – To może być prorocze przeczucie, zważywszy na to, ile w siebie napakowałeś – zauważyła Karin. – Taka ilość cholesterolu zwaliłaby z nóg nawet dorodnego dinozaura. – Kto się w tym wszystkim rozezna? Dietetycy wciąż zmieniają zdanie. Dzisiaj margaryna jest cacy, masło be, już jutro na odwrót… Wcale się nie zdziwię, jeśli pewnego dnia ktoś wysunie hipotezę, że nikotyna pomaga w leczeniu raka. – Najważniejsze są umiar i urozmaicona dieta, kochanie. – Nie lubię ryb. Beth nie potrafiła ich przyrządzać. Zawsze cuchnęły rybą. – To ciekawe, bo Harry wprost je uwielbiał i zawsze powtarzał, że matka przyrządzała je najsmaczniej na

świecie. – Bo oni zawiązali spisek przeciwko ojcu i mnie. Ile razy musieliśmy wychodzić na pizzę albo hamburgera! Beztroski uśmiech zniknął z twarzy Karin. – Drew… Skontaktowałeś się z rodzicami, żeby powiedzieć im, jak wygląda prawda o Tobie i Harrym? – Nie. Jeszcze nie pora. – Postępujesz bardzo okrutnie. Przecież teraz mają już tylko ciebie… Byłeś przy bracie w chwili jego śmierci. Powinieneś dodać im trochę otuchy, bo to z pewnością był dla nich ogromny wstrząs. – Beth mógłbym nawet zaufać, ale nie ojcu. Ujmując rzecz najoględniej jak można: lubi dużo mówić, a w dodatku nie jest zbyt gorącym zwolennikiem rządu. Przez całe życie przeciwko czemuś protestował: przeciw segregacji rasowej, restrykcjom ekonomicznym, wykopaliskom i Bóg wie czemu jeszcze. Przypuszczalnie chciałby wiedzieć, kto jest odpowiedzialny za śmierć Harry’ego, a na to pytanie nie potrafię udzielić mu odpowiedzi. – Szczerze mówiąc, bardzo przypomina swoich synów. – Być może. Dlatego tym bardziej nie mogę mu na razie nic powiedzieć. – Zadźwięczał gong przy drzwiach. – Spodziewamy się pułkownika Witkowskiego – poinformował Latham kelnera, który wyszedł z pokoju dla służby. – Proszę go wpuścić. – Tak jest, proszę pana. Dwanaście sekund później szef ochrony ambasady wkroczył do pokoju i obrzucił zastawiony stół spojrzeniem pełnym dezaprobaty. – Co jest, do wszystkich diabłów? Poszliście nagle

w dyplomaty? – Jeśli o mnie chodzi, to reprezentuję krainę Oz – odparł z uśmiechem Drew. – Jeśli blask świec razi Twoje oczy, zaraz każę skrzatom zgasić jedną lub dwie. – Nie zwracaj na niego uwagi, Stanley – poprosiła Karin. Wypił trzy kieliszki wina. Zjesz coś z nami? – Nie, dziękuję – powiedział Witkowski, siadając przy stole. – Czekając na telefon od Moreau kazałem przynieść sobie do biura wielki, krwisty stek. – Za dużo cholesterolu! – stwierdził z dezaprobatą Latham. Powinieneś zwracać uwagę na takie rzeczy Stosh. – Wolę zwracać uwagę na to, co mówi Moreau. – A co powiedział? – zapytał Drew, poważniejąc w okamgnieniu. – Ten Vaultherin wydaje się w miarę czysty, co nie znaczy, że nie znajdzie się nic, do czego nie można by się przyczepić. Zbił majątek na budowaniu satelickich osiedli wokół Paryża, a przy okazji dał zarobić wielu inwestorom. – I co z tego? Inni robili to samo. – Ale nikt nie może się pochwalić taką przeszłością. Jest młody i arogancki, a w świecie finansjery uważa się go za kogoś w rodzaju korsarza. – Pytam jeszcze raz: i co z tego? – Jego dziadek był członkiem milicji… – Czego, proszę? – To francuska pronazistowska policja z czasów wojny – wyjaśniła Karin. – Niemcy chcieli z niej stworzyć coś w rodzaju przeciwwagi dla Ruchu Oporu. W jej skład

wchodziły najgorsze śmieci, żądni zysku najemnicy, bez których pomocy hitlerowcom nigdy nie udałoby się zapanować nad żadnym okupowanym krajem. – Do czego zmierzasz, Stanley? – Główni inwestorzy, z którymi współpracuje Vaultherin, pochodzą z Niemiec. Ładują pieniądze we wszystko co się da. – A więc również w dolinę Loary? – Już ją prawie całą wykupili, a w każdym razie znaczne obszary położone nad samą rzeką. – Zdobyłeś listę właścicieli tych starych chateau? – Tak, choć nie wiem, w czym ma nam to pomóc – odparł pułkownik, podając Lathamowi złożoną we czworo kartkę. – Większość od pokoleń należy do starych, szanowanych rodzin, część przeszła na własność państwa, bo nikt nie płacił podatków, i z tych zostały już tylko ruiny, wreszcie część kupiły niedawno gwiazdy filmowe i różne inne znakomitości, po czym wystawiły na sprzedaż, jak tylko okazało się, ile pieniędzy trzeba włożyć w remont. – Czy na liście są jacyś generałowie? – Piętnastu albo dwudziestu, o czym sam możesz się łatwo przekonać, ale to tylko Ci, którzy kupili domki i działki za własne pieniądze. Oprócz tego znajdzie się mnóstwo takich, którzy dostali te maleńkie posiadłości w dowód uznania ich wojennych zasług. – Chyba żartujesz? – Wcale nie, a poza tym, my robimy dokładnie to samo. Dobrych parę tysięcy emerytowanych pułkowników

i generałów mieszka w eleganckich domkach na terenie baz wojskowych. Moim zdaniem nie ma w tym nic dziwnego ani nieuczciwego. Bądź co bądź przez całe życie pracują za drobną cząstkę tego, co mogliby zarobić w sektorze prywatnym, a jeśli nie dopisało im szczęście i ani razu nie trafili na pierwsze strony gazet, żadna poważna firma nie zaproponuje im miejsca w radzie nadzorczej. – Nigdy nie myślałem o tym w ten sposób. – A szkoda, oficerze Latham. Za osiemnaście miesięcy stuknie mi trzydzieści pięć lat służby. Co prawda jestem w stanie zapewnić moim dzieciom i wnukom wspaniałe wakacje w Paryżu, ale jeśli myślisz, że mógłbym dać komuś z nich pięćdziesiąt tysięcy baksów na operację serca albo wątroby, to się grubo mylisz, bo nie mam tyle forsy. – W porządku, Stanley. Przekonałeś mnie. – Drew przez dłuższą chwilę w milczeniu studiował listę. – Dlaczego nie ma tu nazwisk ludzi mieszkających w domach, które przeszły na własność państwa? – Bo takie są przepisy. To najczęściej szaleńcy, którzy poobrażali się na cały świat, a najbardziej na byłych dowódców… Pamiętasz tego weterana z Wietnamu, który usiłował zabić Westmorelanda strzelając do niego z ogrodu? – Damy radę zdobyć te nazwiska? – My nie, ale Moreau… Kto wie? – Każ mu to zrobić.

– Zadzwonię do niego z samego rana. Czy możemy już zająć się omawianiem operacji, której wykonanie nam zlecono, to znaczy schwytaniem i uprowadzeniem niejakiego doktora Hansa Traupmana z Norymbergi? Drew złożył starannie kartkę i położył ją na stole. – Maksimum pięciu ludzi – stwierdził stanowczo. – Wszyscy muszą płynnie mówić po niemiecku, wszyscy muszą mieć za sobą służbę w oddziałach szturmowodesantowych, żaden nie może mieć żony ani dzieci. – Właśnie czegoś takiego się spodziewałem. Wygrzebałem dwóch w kwaterze NATO, do tego Ty i ja, czyli jest już czterech. Piątego kandydata znalazłem w Marsylii. – Chwileczkę! – wykrzyknęła Karin. – Ja jestem piątym kandydatem! Mam nad Wami wszystkimi przewagę, bo jestem kobietą! – Zapomnij o tym, kochanie. Najprawdopodobniej Traupman jest w tej chwili strzeżony lepiej niż Arafat i Rabin razem wzięci. – Moreau ma to dokładnie zbadać – powiedział pułkownik. – Najchętniej sam zorganizowałby akcję, ale wtedy miałby na karku nie tylko Quai d’Orsay, lecz również francuski wywiad. Na szczęście może nam pomagać, bo nikt mu tego oficjalnie nie zakazał. W ciągu dwudziestu czterech godzin powinniśmy dostać szczegółowy raport dotyczący rozkładu dnia Traupmana oraz jego ochrony.

– Idę z Wami, Drew – stwierdziła spokojnie Karin. – Nie uda Ci się mnie powstrzymać, więc oszczędź sobie czasu i nawet nie próbuj. – Na litość boską, dlaczego chcesz to zrobić? – Z wielu powodów, które doskonale znasz, a także z paru innych, o których nie masz zielonego pojęcia. – Proszę? – Pozwolisz, że Cię zacytuję? Jeszcze nie pora, żeby o tym mówić. – I to ma być odpowiedź?! – Chwilowo nie spodziewaj się innej. – Naprawdę myślisz, że się zgodzę? – Musisz. Potraktuj to jako prezent dla mnie. Jeśli odmówisz, odejdę od Ciebie i nigdy nie wrócę, choć jeden Bóg wie, jak bardzo byłoby to dla mnie bolesne. – A więc te nie znane mi powody są dla Ciebie aż tak ważne? – Owszem. – Karin, stawiasz mnie pod ścianą! Nie zamierzałam tego robić, kochanie, ale każdy z nas styka się czasem z czymś, co po prostu musi zaakceptować. Tym razem trafiło na Ciebie. – Jest zupełnie oczywiste, że powinienem Ci odmówić… ale nie wiem, jak się do tego zabrać, i to mnie w tym wszystkim najbardziej przeraża. – Posłuchaj, chłopcze – wtrącił się Witkowski, który od pewnego czasu przyglądał się im uważnie. – Mnie ten pomysł też się nie podoba, ale ma przynajmniej jedną zaletę: kobieta potrafi czasem wślizgnąć się po kryjomu

tam, gdzie chłop nie zdołałby nawet wetknąć nosa. – Czy Ty coś sugerujesz? – Na pewno nie to, o czym myślisz. Ona może nam się przydać… naturalnie pod warunkiem że w ostatniej chwili nie zmieni zdania. – Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się po Was takiego cynizmu, pułkowniku! Czyżby zadanie przede wszystkim, a człowiek dopiero w drugiej kolejności? – Bywa tak, że trzeba znaleźć rozwiązanie pośrednie. – Przecież ona może zginąć! – Podobnie jak my. Chyba ma prawo wyboru, tak samo jak Ty. Tobie zabili brata, jej: męża. Na jakiej podstawie uważasz, że wszystko wiesz najlepiej? W Waszyngtonie była 16.40 – zaledwie kilka minut przed chwilą, kiedy jezdnie zapełnią się samochodami, chodniki zaś tłumem urzędników i sekretarek, którzy z gorzej lub lepiej skrywanym zniecierpliwieniem wysłuchali ostatnich poleceń szefów, po czym w pośpiechu wybiegli na ulice, by zdążyć przed największym nasileniem ruchu. Wesley Sorenson także wyszedł już z biura i wsiadł do służbowej limuzyny, ale nie pojechał do domu; jego żona (doskonale radziła sobie z załatwianiem nagłych spraw, bezbłędnie oddzielając te naprawdę nie cierpiące zwłoki od tych, które mogły zaczekać. Po prawie czterdziestu pięciu latach małżeństwa wyrobiła sobie szósty zmysł niemal równie wyczulony jak ten, którym dysponował jej mąż. Sorenson ogromnie się z tego cieszył. Zamiast do domu, dyrektor jechał do

Langley w Wirginii, na spotkanie z Knoxem Talbotem. Szef CIA zadzwonił do niego godzinę wcześniej; wiele wskazywało na to, że Bruce Withers, specjalista od sprzętu komputerowego, fanatyk i główny podejrzany w sprawie o zabójstwo dwóch neonazistów, wpadł w zastawioną na niego pułapkę. Talbot polecił założyć podsłuch w służbowym aparacie Withersa. O 14.13 zadzwoniła kobieta, która przedstawiła się jako Suzy. Dyrektor CIA odtworzył Wesleyowi przez telefon nagraną rozmowę. – Cześć, kochanie, tu Suzy. Przepraszam, że zawracam Ci głowę w pracy, ale spotkałam Sidneya, który powiedział, że ma dla Ciebie wóz, którego szukałeś. – Srebrny aston martin DB-3? – Właśnie ten. – Do licha, to wspaniale! Samochód Jamesa Bonda! – Nie chce zostawiać go na parkingu, więc poprosił, żebyś spotkał się z nim w tej knajpie w Woodbridge, gdzie zazwyczaj uzupełniasz poziom alkoholu we krwi, dzisiaj około wpół do szóstej. – My też tam będziemy, Wes – oświadczył Talbot. – Proszę bardzo, ale czy mógłby mi wyjaśnić dlaczego? Zgoda, ten typek jest faszystą, złodziejem, a w dodatku trochę podstarzałym yuppie, ale co to kogo obchodzi, że postanowił kupić sobie bajerancki angielski samochód? – W porę przypomniałem sobie, że jestem właścicielem firmy sprowadzającej na zamówienie nietypowe części samochodowe i zadzwoniłem do

człowieka, który nią kieruje. Dowiedziałem się od niego, że każdy, kto ma świra na punkcie czterech kółek, doskonale wie, że James Bond jeździł astonem martinem DB-4, a nie DB-3. Można się pomylić i powiedzieć, że to był DB-5, bo różnice w wyglądzie zewnętrznym są minimalne, ale na pewno nie DB-3. – Jeżeli o mnie chodzi, to nie jestem w stanie odróżnić pontiaca od chevroleta, naturalnie jeśli jeszcze się je w ogóle produkuje. – Miłośnik motoryzacji zrobi to bez najmniejszego problemu, szczególnie taki, który jest gotów wywalić sto tysięcy na elegancki wózek. Spotkamy się na południowym parkingu. Withers tam właśnie zostawia swego jaguara. Przy wjeździe na południowy parking limuzynę zatrzymał umundurowany strażnik. Sorenson opuścił szybę. – O co chodzi? – Poznałem pański samochód, panie dyrektorze. Proszę pójść za mną. Szef zarządził, że pojedziecie innym wozem, trochę mniej rzucającym się w oczy. – Bardzo słusznie. „Mniej rzucający się w oczy” samochód okazał się trochę poobijaną, mocno zabrudzoną limuzyną nie sprawiającą na pierwszy rzut oka zbyt solidnego wrażenia. Wesley zasiadł na tylnej kanapie obok Knoxa Talbota. – Nie daj się zwieść pozorom – powitał go dyrektor CIA. Ta maszyna ma silnik, który pozwoliłby jej wygrać 500 mil w Indianapolis. – Wierzę Ci na słowo, bo nie mam innego wyjścia. – Zgadza się. Poza tym, oprócz dwóch dżentelmenów

na przednich siedzeniach, mamy jeszcze czterech, także uzbrojonych po dziurki w nosie, którzy jadą za nami drugim samochodem. – Czy przy okazji zamierzasz dokonać desantu w Normandii? – Ja bawiłem się w te rzeczy w Korei, więc nie jestem zbyt dobry z historii starożytnej. Wiem tylko tyle, że po tych draniach można spodziewać się wszystkiego najgorszego. – I ja tak uważam. – Jest! – wykrzyknął kierowca. – Idzie prosto do jaguara. – Jedź pomału, chłopcze – polecił Talbot. – Nie urządzaj wyścigów, trzymaj się w bezpiecznej odległości od niego, ale nie daj Boże, żebyś go zgubił. – Proszę się nie obawiać, panie dyrektorze. Najchętniej dałbym gaz do dechy i przygniótł go do tego błyszczącego cacka. – A to dlaczego, młody człowieku? – Podwala się do mojej dziewczyny. Jest stenografistką i codziennie musi się od niego oganiać, bo on wciąż pcha łapy pod jej spódniczkę. – Rozumiem. – Talbot pochylił się w bok i szepnął Sorensonowi do ucha: – Uwielbiam, kiedy moi ludzie mają osobistą motywację do pracy. Chciałbym, żeby tak było w każdej z moich firm. Godzinę później jaguar skręcił w drogę dojazdową prowadzącą do obskurnego motelu na obrzeżach Woodbridge. Na lewo od pawilonu

mieszkalnego stał niewielki, przypominający szopę budynek z czerwonym neonem informującym o tym, że w motelu są wolne pokoje. – Wspaniałe miejsce na załatwianie podejrzanych interesów zauważył Wesley, kiedy Bruce Withers wysiadł z samochodu i wszedł do baru. – Proszę zaparkować na prawo od wejścia, przy tej srebrnej flądrze. – To właśnie jest aston martin DB-4 – poinformował go Talbot. – Samochód Jamesa Bonda. – Już wiem! Goldfinger, całkiem niezły film. Ale dlaczego coś takiego miałoby kosztować sto tysięcy dolarów? Przecież tam nawet nie da się wygodnie usiąść! – Według człowieka kierującego moją firmą, ten wóz to już klasyka i kosztuje nie sto, a dwieście tysięcy. – Skąd Bruce Withers może mieć tyle pieniędzy? – A jak sądzisz, ile byli gotowi zapłacić neonaziści za uciszenie swoich dwóch kolesiów, którzy mogli zacząć sypać w najmniej odpowiednim momencie? – Chyba masz rację. – Sorenson ponownie zwrócił się do kierowcy, który tymczasem zdążył zatrzymać samochód przy srebrzystym sportowym pojeździe. – Może pan albo pański kolega wejdziecie do środka, żeby się trochę rozejrzeć? – Oczywiście, panie dyrektorze – odparł agent siedzący na fotelu pasażera. – Jak tylko nadjedzie drugi wóz… W porządku, już są. – Byłoby chyba dobrze, gdyby pan rozluźnił albo w ogóle zdjął krawat. W tej budzie chyba niezbyt często

widuje się elegancko ubranych mężczyzn. Agent odwrócił się, aby zademonstrować rozpięty kołnierzyk koszuli. – Zdejmę też marynarkę – dodał, ściągając ją z ramion. Gorąco dzisiaj. Wysiadł z samochodu, przygarbił się i powłócząc lekko nogami ruszył do wejścia. Klientelę baru stanowili ludzie jakby przeniesieni z kart powieści Saroyana: kierowcy ciężarówek, robotnicy budowlani, dwóch lub trzech niezamożnych intelektualistów, mężczyzna o siwych włosach i arystokratycznej twarzy, którego mocno sfatygowane, ale doskonale skrojone ubranie musiało kiedyś, bardzo dawno temu, kosztować małą fortunę, oraz cztery miejscowe kurewki. – Dzień dobry, panie W. – powitał Bruce’a Withersa krzepki barman. – Pokoik? – Nie dzisiaj, Hank. Jestem z kimś umówiony, ale nigdzie go nie widzę… – Nikt o pana nie pytał. Może się spóźni. – Nie, już przyjechał, bo przed barem stoi jego samochód. – Więc pewnie poszedł do kibla. Proszę usiąść, a ja poślę go do pana, jak tylko wyjdzie. – Dzięki. Dla mnie to co zawsze, tyle że podwójne. Jest okazja do świętowania. – Już podaję. Withers przeszedł w głąb sali i zajął miejsce przy stoliku w kącie, na wyściełanej ławie o wysokim oparciu. Wkrótce potem na stoliku zjawiło się ogromne martini. Popijając je walczył z pokusą, żeby podejść do frontowego okna i jeszcze raz spojrzeć na aston martina.

Autentyk, ponad wszelką wątpliwość autentyk! Wprost nie mógł się doczekać, kiedy usiądzie za kierownicą, ruszy z piskiem opon, pokaże go Anicie Griswald, a przede wszystkim swojej córce Kimberly. Tak wspaniała maszyna u każdego musi wzbudzić należny podziw. Radosne rozmyślania przerwał mu barczysty mężczyzna w kraciastej koszuli, który pojawił się nie wiadomo skąd i usiadł naprzeciwko niego. – Dzień dobry, panie Withers. Z pewnością widział pan już samochód? Trzeba przyznać, że prezentuje się nadzwyczaj okazale. – Kim pan jest, do diabła? Przecież miałem spotkać się z Sidneyem. – Sidney jest chwilowo nieosiągalny, więc musiałem go zastąpić. – Skąd pan wiedział, do kogo podejść? – Mam pańskie zdjęcie. – Zdjęcie? – Oczywiście. To przecież nic nadzwyczajnego. – Siedzę tu już co najmniej od pięciu minut. Dlaczego pan zwlekał? – Żeby się upewnić – odparł człowiek w kraciastej koszuli, zerkając w kierunku drzwi. – Upewnić? W jakiej sprawie? – Och, to nic wielkiego. Znacznie bardziej powinna pana zainteresować wiadomość, że przynoszę znakomite nowiny. – Naprawdę? – W kieszeni mam cztery obligacje na okaziciela, każda wartości pięćdziesięciu tysięcy dolarów, co

w sumie, jak łatwo obliczyć, daje dwieście tysięcy. Do tego zaproszenie do odwiedzenia Niemiec, naturalnie na nasz koszt. Zdaje się, że jeszcze nie wykorzystał pan urlopu; najwyższa pora, żeby już coś zaplanować. – Mój Boże, nie wiem co powiedzieć! To naprawdę wspaniałe nowiny! A więc moje wysiłki jednak zostały docenione! Wierzyłem, że tak będzie. Chyba zdajecie sobie sprawę, na jak wielkie ryzyko byłem narażony? – Owszem. Świadczy o tym choćby moja obecność tutaj. – Nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie wyląduję w Berlinie. Macie rację… To znaczy, mamy rację: ten kraj trzeszczy w szwach i niedługo rozpadnie się z wielkim hukiem. Trzeba będzie co najmniej pięćdziesięciu lat, żeby oczyścić społeczeństwo z… – Cisza! – syknął nieznajomy ze wzrokiem wlepionym w drzwi. – Zaraz za panem wszedł człowiek w białej koszuli. – Możliwe, nie zwróciłem na niego uwagi. A bo co? – Zamówił piwo, ale wypił tylko parę łyków, zapłacił i właśnie wyszedł. – I co z tego? – Proszę zaczekać, zaraz wracam. Mężczyzna wstał z ławy, podszedł do okna, spojrzał przez brudną szybę, natychmiast odskoczył od niej jak oparzony, po czym szybkim krokiem wrócił do stolika. – Ty idioto! Przyciągnąłeś za sobą ogon! – Nie rozumiem, o czym mówisz…

– Przecież słyszysz, kretynie! Gość w białej koszuli rozmawia z trzema facetami, a żaden z nich nie wygląda na bywalca tej speluny. Widać z daleka, że pracują dla rządu. – Jezus, Maria! Dziś w nocy dzwonił do mnie Kearns i zadawał jakieś idiotyczne pytania, ale udało mi się go spławić. – Kearns z CIA? – Przecież tam właśnie pracuję, nie pamiętasz? – Aż za dobrze. – Mężczyzna w kraciastej koszuli pochylił się nad stolikiem. Jego prawa ręka znikła pod blatem. – Wiesz co, Withers? Ludzie, dla których pracuję, doszli do wniosku, że stanowisz dla nich poważne zagrożenie. – Wobec tego daj mi pieniądze, a ja ulotnię się bez śladu. Wyjdę przez zaplecze. – A potem? – Potem zaczekam w jakimś kącie, aż sobie pojadą, zapłacę którejś z dziwek, żeby w razie czego zeznała, że przez cały czas była ze mną, wsiądę w samochód i wrócę do domu. Nieraz już tak robiłem. Zadzwoń do mnie później w sprawie tego astona martina. No, dawaj forsę! – Nic z tego. Towarzystwo zgromadzone przy barze wybuchnęło donośnym śmiechem, który całkowicie zagłuszył cztery ciche pyknięcia. Bruce Withers poderwał się gwałtownie, po czym osunął bezwładnie na wyściełaną ławę. Miał szeroko otwarte, zdumione oczy, a z kącika ust pociekła mu cienka strużka krwi. Zabójca przysłany przez Maria

Marchettiego wstał od stolika, niepostrzeżenie schował za pasek pistolet z tłumikiem i wyszedł z lokalu tylnymi drzwiami. Don Pontchartrain sumiennie wywiązywał się ze swojej części umowy. Dziewięć minut i dwadzieścia siedem sekund później w barze rozległy się przeraźliwe krzyki, a po chwili z budynku wybiegła wyzywająco umalowana kobieta, wrzeszcząc co sił w płucach: – Na litość boską, niech ktoś wezwie policję! Zabili człowieka! Agenci CIA, Knox Talbot i Wesley Sorenson wpadli do środka. Obsługa i goście otrzymali zakaz ruszania się z miejsc i zbliżania do telefonu. Kiedy jakiś czas potem wściekli funkcjonariusze wyszli na dwór, okazało się, że srebrny aston martin DB-4 zniknął bez śladu.

ROZDZIAŁ 35 Dr Hans Traupman (adres jak wyżej) jest strzeżony przez dwadzieścia cztery godziny na dobę przez trzyosobowe zespoły ochroniarzy zmieniające się co osiem godzin. Wszyscy są uzbrojeni po zęby i towarzyszą doktorowi nawet w drodze na salę operacyjną, gdzie przebywają przez cały czas trwania zabiegu. Kiedy Traupman wychodzi do restauracji, teatru albo idzie na koncert, ochrona ulega podwojeniu: goryle siedzą po jego obu stronach, z przodu i z tyłu, inni zaś prowadzą obserwację sali z najlepiej nadającego się do tego miejsca. Na terenie rezydencji bez przerwy patrolują korytarze, sprawdzają windy oraz pilnują ogrodu. Oprócz tego zarówno w domu, jak i w jego bezpośrednim otoczeniu zainstalowano dublujące się systemy alarmowe. Jeśli Traupmanowi zdarza się odwiedzić publiczną toaletę, wchodzi tam w towarzystwie dwóch ochroniarzy, podczas gdy trzeci zostaje na zewnątrz i grzecznie, ale stanowczo uniemożliwia wstęp innym osobom. Traupman porusza się opancerzonym mercedesem o kuloodpornych szybach, z zainstalowanymi miotaczami gazu obezwładniającego uruchamianymi przyciskiem na tablicy przyrządów. Dłuższe podróże odbywa na pokładzie prywatnego samolotu odrzutowego, który czeka w pełnej gotowości w pilnie strzeżonym hangarze na małym lotnisku położonym na południe od Norymbergi. Zarówno we

wnętrzu hangaru, jak i w jego bezpośrednim otoczeniu zainstalowano liczne kamery telewizyjne. Rozluźnienie otaczającego Traupmana kordonu bezpieczeństwa następuje tylko przy jednej okazji: kiedy doktor leci do Bonn, a następnie przesiada się do łodzi motorowej i płynie na odbywające się nocą tajne zebranie przywódców ruchu neonazistowskiego (patrz poprzedni raport). Przypuszczalnie każdy uczestnik spotkania musi przybyć sam, co wyklucza obecność załogi i tłumaczy niewielkie rozmiary łodzi. Jest ona wyposażona w silnik o mocy 125 KM oraz dwa gotowe do użytku pontony: jeden na dziobie, drugi na rufie. Zainstalowano na niej także zdalnie sterowane kamery, które przekazują obraz i głos do bazy w porcie, gdzie czeka gotowy do startu śmigłowiec. (Należy przypuszczać, że w skład wyposażenia łodzi wchodzą także radar sprzężony z nadajnikiem radiowym, przekazujący na bieżąco jej pozycję, a także, podobnie jak w przypadku samochodu, zamontowane po zewnętrznej stronie burt miotacze gazu obezwładniającego, których zadanie polega na unieszkodliwieniu ewentualnych napastników usiłujących dostać się na pokład.) Powodzenia, Claude. Jesteś mi dłużny butelkę dobrego wina. Musiałem nałgać w kapitanacie portu, że szukam ładnej łodzi do kupienia, ale na wszelki wypadek przedstawiłem się nazwiskiem pewnego hiszpańskiego przemytnika, który działa na tym terenie i jest mi winien kupę forsy. Drew Latham roześmiał się cicho, odłożył raport na zabytkowy stolik, po czym

spojrzał na Witkowskiego i Karin, siedzących visavis niego na kanapie. – Ten drań przewidział chyba wszystkie nieprzewidziane okoliczności – mruknął ponuro. – Zgadza się – potwierdził pułkownik. – Trudno mi wypowiadać się na ten temat, ponieważ nie czytałam raportu. – Wobec tego przeczytaj go i przyłącz się do stypy. – Drew podniósł się z fotela, podał Karin raport, po czym wrócił na swoje miejsce i dodał: – Niech mnie szlag trafi, jeśli wiem, od czego zacząć. Sukinsyn nawet do kibla chodzi z dwoma gorylami! – Na papierze sprawa rzeczywiście wygląda beznadziejnie, ale jeśli przyjrzymy się dokładniej, może uda się znaleźć jakieś szczeliny. – Mam nadzieję. Na razie wszystko wskazuje na to, że łatwiej byłoby go sprzątnąć niż wziąć żywcem. – Tak jest prawie zawsze. – Odwrócenie uwagi – powiedziała de Vries, odrywając wzrok od raportu. – Tylko to przychodzi mi do głowy. Trzeba w jakiś sposób odwrócić uwagę ochrony. – To oczywiste – zgodził się Witkowski. – W następnej kolejności należy unieszkodliwić kilku strażników i przeprowadzić akcję. Pytanie brzmi: w jaki sposób tego dokonać oraz jak bardzo zdyscyplinowani są jego „opiekunowie”. – Jak sam powiedziałeś Stosh: o tym przekonamy się dopiero na miejscu.

– Skoro już o tym mowa: w moim biurze czekają Ci dwaj kolesie z NATO. Przylecieli z Brukseli o trzeciej po południu, z nowiutkimi paszportami na fałszywe nazwiska i dokumentami stwierdzającymi, że są przedstawicielami handlowymi pewnej dużej firmy lotniczej. – Dobry pomysł – pochwalił Latham. – W ten sposób nie budząc podejrzeń mogą poruszać się po całej Europie. – Zadaliśmy sobie sporo trudu, żeby wszystko było absolutnie bez zarzutu. Trochę to trwało, ale udało nam się nawet umieścić ich w komputerowym wykazie pracowników tej firmy oraz wprowadzić ich przybrane nazwiska do list wypłat za minione dwanaście miesięcy. – Czy to potrzebne? – zapytała Karin. – Niestety tak, młoda damo. Gdyby występowali pod prawdziwymi nazwiskami, pierwsza z brzegu sekretarka mająca dostęp do akt naszej armii mogłaby ustalić w ciągu pięciu minut, że to Ci sami ludzie, którzy podczas operacji „Pustynna Burza” działali przez dłuższy czas za liniami nieprzyjaciela. Obaj świetnie władają nożami, nie wspominając o garotach i broni palnej, a w razie potrzeby potrafią zrobić co trzeba nawet gołymi rękami. – Krótko mówiąc, to zabójcy. – Tylko wtedy kiedy nie ma innego wyjścia, Karin. W gruncie rzeczy to dwaj sympatyczni chłopcy, nawet trochę nieśmiali, których po prostu nauczono reagować w odpowiedni sposób na ściśle określone sytuacje. – Co w normalnym języku oznacza, że wyprują Ci flaki i rozwalą głowę, jeśli dojdą do wniosku, że nie jesteś po

ich stronie – wyjaśnił Latham. – Jesteś z nich zadowolony, Stosh? – Jak najbardziej. – Obaj mówią płynnie po francusku i niemiecku? – zapytała Karin. – Oczywiście. Pierwszy to kapitan Christian Dietz, trzydzieści dwa lata, absolwent Uniwersytetu Denison, zawodowy oficer. Rodzice i dziadkowie pochodzą z Niemiec, Ci ostatni podczas wojny byli aktywnymi uczestnikami ruchu oporu. Matka i ojciec zostali wysłani do Stanów jako małe dzieci. – A drugi? – Porucznik Gerald Anthony, nie tak niezwykły jak tamten. Podwójny magister: literatury francuskiej i niemieckiej. Pracował nad doktoratem, ucząc jednocześnie w małym college’u w Pensylwanii, ale nagle doszedł do wniosku, że, według jego własnych słów, „ma dosyć życia w czterech ścianach biblioteki”. Pomyślałem sobie, że dobrze byłoby poprosić ich tu na górę. Musimy się poznać, bo od każdego z nas będzie zależało życie pozostałych. – Świetny pomysł, Stanley – powiedziała Karin. – Zaraz zadzwonię do kuchni, żeby przysłali jakieś przekąski i kawę, a może też parę drinków… – Nic z tego – stwierdził stanowczo Drew. – Żadnych przekąsek, kawy, a tym bardziej drinków. To trudna operacja paramilitarna, więc lepiej trzymajmy się surowego regulaminu. – Czy on aby nie jest zbyt surowy, Stanley?

– On ma rację, młoda damo, choć muszę przyznać, że pierwszy raz słyszę go przemawiającego w taki sposób. Będzie jeszcze czas na nieformalne spotkania; najpierw trzeba się uważnie przyjrzeć naszym partnerom. De Vries spojrzała pytająco na pułkownika. – Wciąż jeszcze nad nimi pracujemy – wyjaśnił Witkowski. Przede wszystkim zależy nam na ustaleniu, czy są zdolni do nieszablonowego myślenia i wprowadzania na bieżąco zmian do ustalonego wcześniej planu. Naturalnie ludzie, którzy przeżyli parę tygodni na zapleczu nieprzyjaciela, powinni posiadać te umiejętność ale lepiej dmuchać na zimne. – Nie wiedziałam, że mamy w zapasie innych kandydatów. – Nie mamy, ale oni nie muszą o tym wiedzieć. No, chyba już pora, żeby pokazali nam się w całej okazałości. Gdyby nie mało imponujący wzrost, kapitan Christian Dietz wyglądałby jak wzorcowy członek Hitlerjugend: jasnowłosy, błękitnooki, wspaniale umięśniony, poruszał się sprężystym krokiem doświadczonego komandosa, którym zresztą był. Z kolei porucznik Gerald Anthony, choć równie znakomicie zbudowany, był ciemnowłosy, szczuplejszy i znacznie wyższy od kolegi; przypominał trochę bicz gotów uderzyć w najmniej spodziewanym momencie. Jeżeli chodzi o twarze obu młodych ludzi, to nie było w nich ani odrobiny zawziętości, oni sami zaś, zgodnie z zapowiedzią Witkowskiego, sprawiali wrażenie lekko onieśmielonych i nie palili się do opowiadania

o swoich całkiem niedawnych dokonaniach. – Po prostu we właściwym czasie znaleźliśmy się we właściwym miejscu – stwierdził krótko Dietz. – A do tego dzięki naszemu wywiadowi dysponowaliśmy znakomitym rozeznaniem terenu – dodał Anthony. – Gdyby nie to, Irakijczycy na pewno schwytaliby nas i upiekli żywcem na wolnym ogniu, naturalnie jeśli najpierw zdołaliby rozpalić go na piasku. Lathamowi to jednak nie wystarczyło. – Pracowaliście razem, zgadza się? – Tak. Jako alfadelta. i Deltaalfa – poprawił kolegę Dietz. – Używano obu nazw – powiedział z uśmiechem Anthony. – Czytaliście raport w sprawie Traupmana – ciągnął Drew. Macie jakieś propozycje? – Restauracja – stwierdził lakonicznie porucznik Anthony. – Rzeka – odezwał się niemal jednocześnie kapitan Dietz. Powinniśmy zaczaić się w Norymberdze i popłynąć rzeką do Bonn. – Dlaczego właśnie restauracja? – zapytała Karin Anthony’ego. – Bo tam najłatwiej odwrócić uwagę ochrony… – Też na to wpadłam – stwierdziła z dumą. – …na przykład podkładając ogień albo wszczynając zamieszanie w jakikolwiek inny sposób. Można też obezwładnić pilnujących go ludzi dodając im do napojów środki nasenne, choć moim zdaniem jednak najlepszy jest

ogień. Wystarczy zamiast sosu do jakiejś płonącej potrawy dodać trochę bezwonnej benzyny, a płomienie strzelą pod sam sufit. Nic nikomu się nie stanie, ale zamieszanie jest pewne jak w banku, a my w tym czasie spokojnie zwiniemy delikwenta. – Jak dalibyście sobie radę z łodzią? – zapytał Witkowski. – Przede wszystkim trzeba zatkać miotacze gazu przy burtach; robiliśmy to już, bo coś takiego zainstalowano na wszystkich kutrach patrolowych Husajna. Potem wystarczy z bezpiecznej odległości „zdjąć” kamery celnymi strzałami z karabinu z celownikiem optycznym, wspiąć się na pokład, uruchomić silnik i zwiewać, dokąd oczy poniosą. – W porządku. Poruczniku, dlaczego uważacie, że restauracja w Norymberdze daje nam większe możliwości niż rzeka w Bonn? – Przede wszystkim zaoszczędzilibyśmy sporo czasu, a poza tym na wodzie łatwiej popełnić jakiś błąd. Z powodu mgły może być ograniczona widoczność, możemy przeoczyć któryś z miotaczy gazu albo kamerę… Wystarczy, że zostanie choć jedna, a parę minut później będziemy mieli na karku śmigłowiec obwieszony reflektorami jak choinka bombkami, skoro o tym mowa, to wcale bym się nie zdziwił, gdyby miał jedną albo dwie bomby. Jeśli dobrze zrozumiałem, nieprzyjaciel wolałby widzieć tego Traupmana martwym niż w naszych rękach. – Słuszna uwaga – powiedział pułkownik. – Teraz Wasza kolej, kapitanie. Dlaczego nie podoba Wam się

pomysł z restauracją? – Z tego samego powodu, panie pułkowniku: zbyt duża możliwość popełnienia błędu. Dobrze wyszkoleni ochroniarze doskonale wiedzą, jak zachowywać się w tłumie ogarniętym paniką. Jak tylko pojawią się płomienie, ludzie pilnujący Traupmana rzucą się do niego i nie odstąpią go nawet na krok, aż do chwili kiedy znajdzie się w bezpiecznym miejscu. – A więc jest pan przeciwnego zdania niż kolega – zauważyła Karin. – Nie po raz pierwszy, proszę pani. Zazwyczaj dochodzimy jednak do porozumienia. – Przecież jesteście wyżsi stopniem – zwrócił mu uwagę Witkowski. – Akurat do tego nie przywiązujemy zbytniej wagi, panie pułkowniku – wtrącił Anthony. – A już na pewno nie podczas akcji. Za miesiąc albo dwa ja też zostanę kapitanem, z czego wcale się nie cieszę, bo nie będę mógł od niego wymagać, żeby płacił za mnie w restauracji. – Ten chudzielec żre za pięciu… – mruknął z dezaprobatą kapitan Dietz. – Wiecie co? – wtrącił się niespodziewanie Latham. – Właśnie przyszło mi do głowy, że dobrze byłoby napić się czegoś. – Ale przecież niedawno sam powiedziałeś, że… – Nieważne, co powiedziałem, generale de Vries. * * *

Pięcioro uczestników operacji „N-2” dotarło do Norymbergi trzema samolotami: Drew z porucznikiem Anthonym, Karin w towarzystwie kapitana Dietza, natomiast pułkownik Witkowski w pojedynkę. Claude Moreau przygotował im kwatery. Latham i de Vries zatrzymali się w tym samym hotelu w sąsiadujących ze sobą pokojach, pozostali zamieszkali każdy osobno, w hotelach rozrzuconych po całym mieście. Spotkanie zostało wyznaczone na następny ranek w głównej bibliotece Norymbergi, między regałami zastawionymi książkami o wielowiekowej historii miasta. Wkrótce potem trzej doktoranci z Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku, ich promotor oraz niemiecka tłumaczka zasiedli w zarezerwowanej uprzednio przez agentów Moreau salce konferencyjnej. – Nie miałem pojęcia, że tutaj jest aż tak pięknie! – stwierdził z zachwytem Gerald Anthony, jedyny prawdziwy doktorant z dalekiej Ameryki. – Wstałem trochę wcześniej i przespacerowałem się po starówce. Cudo! Jedenastowieczne mury obronne, stary zamek, klasztor kartuzów… Do tej pory Norymberga kojarzyła mi się wyłącznie z sądem nad zbrodniarzami hitlerowskimi, piwem i przemysłem chemicznym. – Zajmował się pan historią niemieckiej kultury, a nigdy nie był w mieście, gdzie przyszli na świat Hans Sachs i Albrecht Diirer? zainteresowała się Karin, kiedy wszyscy zajęli miejsca przy okrągłym stole o grubym blacie z ciemnego, wypolerowanego drewna.

– Sachs był głównie muzykiem i dramatopisarzem, Diirer zajmował się grafiką i malarstwem, a mnie najbardziej interesowała niemiecka literatura, szczególnie ze względu na… – Czy można państwu przerwać uczoną dysputę? – wpadł mu w słowo Latham. – Niezmiernie mi przykro, ale musimy zająć się innymi, bardziej przyziemnymi sprawami. Karin uśmiechnęła się z zakłopotaniem. – Wybacz, Drew. Po prostu odzwyczaiłam się już od… Zresztą, nieważne. – Mógłbym za Ciebie dokończyć, ale tego nie zrobię – oświadczył Latham. – Kto zaczyna? Kapitan Dietz podniósł rękę. – Ja też wstałem dość wcześnie, ale nie będąc takim estetą jak mój kolega, poświęciłem czas na obserwację rezydencji Traupmana. Ten, kto sporządził raport dla Deuxieme, ani trochę nie przesadził: ochroniarze kręcą się po terenie jak głodne wilki. Nie ma mowy, żeby tam się dostać i ujść z życiem, by komuś opowiedzieć o wrażeniach. – Nigdy nie braliśmy na serio pod uwagę możliwości schwytania Traupmana w jego rezydencji – zwrócił mu uwagę pułkownik. – Tutejsi agenci Deuxieme pełnią funkcję obserwatorów; zawiadomią nas, gdy tylko doktor opuści swoją jamę. Jeden z nich powinien zjawić się tu lada chwila. Chyba zmarnowaliście trochę czasu, kapitanie.

– Niekoniecznie, panie pułkowniku. Wiem już, że jeden ze strażników, wielkie, ciężkie chłopisko, ma problemy z alkoholem; kiedy tylko wydaje mu się, że nikt nie patrzy, wyciąga z zanadrza piersiówkę i pociąga spory łyk. Inny dorobił się chyba jakiegoś uczulenia w okolicy pachwin i podbrzusza, bo przy każdej okazji chowa się w ciemnym kącie i drapie jak szalony. – Czy to coś nam daje? – zapytała Karin. – Owszem, i to całkiem sporo. Gdybyśmy zgarnęli jednego albo obu, będziemy znali ich słabe punkty, dzięki czemu być może uda nam się wydobyć od nich cenne informacje. – Czy właśnie w ten sposób działaliście podczas „Pustynnej Burzy”? – zapytał Witkowski z respektem w głosie. – Owszem, tylko że tam słabym punktem prawie zawsze był głód. Większość irackich żołnierzy dostawała jeść raz na kilka dni. – Chcę wiedzieć w jaki sposób Traupman dostaje się do samochodu i wysiada z niego – powiedział Latham. – Musi przecież wyjść z domu, a potem wejść do szpitala. Wszystko jedno, na odkrytym parkingu czy w podziemnym garażu, ale przez chwilę jest prawie zupełnie nie chroniony. Kto wie, może to będzie nasza jedyna szansa? – Takich okazji jest bardzo niewiele – zwrócił mu uwagę Anthony. – Jeśli my o nich wiemy, tym bardziej wie o nich ochrona i z pewnością wzmaga wtedy czujność. – Mamy prawie bezgłośne wiatrówki i tłumiki, oprócz

tego na naszą korzyść przemawia element zaskoczenia – odparł Drew. Zazwyczaj to właśnie było decydujące. – Spokojnie, chłopcze – pohamował jego zapędy Witkowski. – Jeden chybiony strzał i po kompocie. Jak tylko zwąchają, że coś nie gra, wsadzą Herr Traupmana do śmigłowca i wywiozą do bunkra w Schwarzwaldzie. Możemy spróbować tylko jeden jedyny raz, i musi nam się udać. Trzeba zaczekać, przeanalizować wszelkie możliwości, tak żebyśmy przystępując do działania wiedzieli na pewno, że wybraliśmy najlepszy wariant. – Właśnie to mnie niepokoi, Stosh: oczekiwanie. Tracimy mnóstwo czasu. – Mnie osobiście znacznie bardziej niepokoi myśl o ewentualnej wpadce. – Nagle z kieszeni Witkowskiego dobiegł przytłumiony elektroniczny świergot. Pułkownik wydobył miniaturowy telefon i przyłożył go do ucha. – Tak? – Przepraszam, że spóźniłem się na śniadanie. – Mężczyzna mówił po angielsku z wyraźnym francuskim akcentem. – Jestem w pobliżu kawiarni, więc lada chwila dołączę do Was. – Zamówimy Ci drugą jajecznicę, bo ta już zupełnie wystygła. – Będę Wam bardzo wdzięczny. Nie znoszę zimnej jajecznicy. Pułkownik schował telefon i zwrócił się do zebranych przy stole: – Za kilka minut przyjdzie jeden z ludzi Moreau. Karin, byłabyś taka dobra i zaczekała na niego przy szatni? – Oczywiście. Kogo mam się spodziewać?

– Profesora Ahrendta z Uniwersytetu w Norymberdze. – Już idę. Karin podniosła się z miejsca, okrążyła stół i wyszła z salki. – Wspaniała dziewczyna – stwierdził z podziwem porucznik Anthony. – Odważna, interesuje się historią i sztuką, a do tego… – Wiemy, wiemy – przerwał mu oschłym tonem Latham. Mężczyzna, w którego towarzystwie wróciła Karin, wyglądał jak przeciętny niemiecki urzędnik bankowy: średniego wzrostu, w starannie uprasowanym, średnio eleganckim garniturze. Właściwie wszystko w nim było średnie i nie rzucające się w oczy, co świadczyło o tym, że człowiek ów jest znakomitym specjalistą w swoim fachu, zajmującym wysokie stanowisko w tajnej, przypominającej pajęczą sieć strukturze Deuxieme. – Chyba obejdziemy się bez nazwisk, prawda? – zapytał, uśmiechając się uprzejmie. – Nawet tych fałszywych, bo tylko wprowadzają zamieszanie. Możecie mówić mi Karl; to pospolite imię i łatwo je zapamiętać. – Siadaj, Karl – zaprosił Drew nowo przybyłego, wskazując mu puste krzesło. – Wprost trudno mi wyrazić, jak bardzo jesteśmy Ci wdzięczni za pomoc. – Modlę się, żeby była skuteczna. – Modlitwy też się przydadzą, ale niepokoi mnie, że słyszę powątpiewanie w Twoim głosie. – Podjęliście się nadzwyczaj niebezpiecznego zadania. – Na szczęście mamy fachowe wsparcie – odparł Witkowski. – Możesz coś dodać do informacji zawartych w raporcie?

– Owszem. Zacznę od ustaleń, które poczyniliśmy już po wysłaniu go do Paryża. Większość interesów Traupman załatwia za pośrednictwem dyrektora szpitala, nadzwyczaj majętnego i wpływowego człowieka dysponującego znajomościami wśród polityków. Każda wizyta w jego biurze pozwala doktorowi podnieść mniemanie o samym sobie, bo dyrektor, choć tak potężny, jest gotów wykonać każde jego polecenie. – To trochę dziwne, jeśli wziąć pod uwagę pozycję Traupmana zauważył Anthony. – Niekoniecznie, Geny – odparł Christian Dietz. – To mniej więcej tak samo, jakby sekretarz obrony chciał uruchomić produkcję nowego bombowca: ostateczną decyzję może wydać tylko prezydent. W gruncie rzeczy w takim układzie jest coś bardzo niemieckiego. Człowiek, który przedstawił się jako Karl, skinął głową. – Otóż to. Wszystkie polecenia, a właściwie żądania Traupmana, są rejestrowane na taśmie, żeby uniknąć jakichkolwiek błędów i niejasności. Udało nam się namówić jednego z urzędników, żeby skopiował nam taką taśmę. – Czy to nie było niebezpieczne? – Biedak był przekonany, że ma do czynienia z niemiecką policją. Znacie się na swoim fachu – stwierdził z uznaniem Dietz. – Nie mamy wyboru; w przeciwnym razie bylibyśmy martwi. W każdym razie, Traupman zarezerwował sześcioosobowy stolik na tarasie restauracji „Gartenhof”,

na wpół do dziewiątej dziś wieczorem. – Trzeba wykorzystać tę okazję! – stwierdził stanowczo Anthony. – Jednocześnie otrzymaliśmy z lotniska wiadomość, że jutro o piątej po południu doktor leci do Bonn. – Spotkanie na Renie… – mruknął Dietz. – Woda daje najlepsze możliwości. – Nie byłbym tego taki pewien, Chris – odparł porucznik. Pamiętasz, jak spieprzyliśmy sprawę na plaży na północ od Kuwait City? – Nie my, kolego, tylko Ci kowboje z „Fok”. Byli tak nawaleni, że pozatykali rury wydechowe własnych łodzi desantowych. Na szczęście znaleźliśmy się w pobliżu i ocaliliśmy im tyłki… – To już historia – przerwał przyjacielowi Anthony. – Dostali ordery, na które w pełni sobie zasłużyli. Dwóch zostało tam na zawsze, jeśli sobie przypominasz. – To nie powinno się zdarzyć – powiedział cicho Dietz. – Ale się zdarzyło – mruknął jeszcze ciszej Anthony. – Mamy więc dwie możliwości – stwierdził Latham. – Dziś wieczorem w restauracji albo jutro na Renie. Co o tym myślisz, Karl? – W obu przypadkach ryzyko jest ogromne. Życzę Wam powodzenia, przyjaciele. Na zapomnianym, położonym z dala od ludzkich siedzib lotnisku, wśród porośniętych łąkami wzgórz Kentu, dobiegał końca montaż dwóch ogromnych szybowców ME 323. Wyniesione w powietrze przez potężne odrzutowce odłączą się od nich na wysokości trzech tysięcy metrów,

by bezszelestnie pożeglować w dół, ku ziemi. Za siedemdziesiąt dwie godziny miała rozpocząć się operacja „Wodna Błyskawica”. Dwa inne ME 323, przeszmuglowane przez Atlantyk w kilku niczym się nie wyróżniających kontenerach, spoczywały na ziemi na rozległym płaskim terenie między zbiornikiem wodnym Dalecarlia a Potomakiem. Z wielkiego zbiornika zasilanego licznymi podziemnymi strumieniami czerpano wodę dla Arlington, Falls Church, Georgetown, a także dla Dystryktu Columbia, łącznie z murzyńskimi gettami i Białym Domem. Już niebawem, w chwili wyznaczonej z dokładnością niemal co do sekundy, dwa thunderbirdy miały przelecieć nisko nad ziemią, zaczepić hakami o liny przymocowane do dziobów szybowców i wspomagane pracą przyczepnych silników odrzutowych podwieszonych pod skrzydłami obu messerschmittów wynieść je w górę. Próby, które przeprowadzono w Mettmach w Niemczech, gdzie mieściła się nowa siedziba Bractwa, zakończyły się pełnym sukcesem. Nie ulegało wątpliwości, że zadanie zostanie wykonane i że za siedemdziesiąt dwie godziny stolica Stanów Zjednoczonych pogrąży się w trudnym do wyobrażenia chaosie. Czterdzieści kilka kilometrów na północ od Paryża, w okolicy Beauvais, biorą początek wodociągi zaopatrujące w wodę znaczną część stolicy Francji, w tym także dzielnice, w których są usytuowane budynki rządowe – Quai d’Orsay, pałac prezydencki, komenda główna żandarmerii wojskowej, a także rozmaite ministerstwa i agencje. Mniej więcej dwadzieścia

kilometrów na wschód od rozległego zbiornika wodnego rozciągają się pola uprawne, wśród nich zaś usytuowano trzy prywatne lotniska służące wygodzie zamożnych ludzi, zirytowanych ściskiem panującym na dworcach lotniczych Orly i de Gaulle’a. Na jednym z nich stały dwa potężne, świeżo pomalowane szybowce. Gdyby ktoś ciekawski zapytał, skąd się tu wzięły, uzyskałby następującą odpowiedź: zamówiła je saudyjska rodzina królewska, aby dla przyjemności latać nad pustynią. Wkrótce przylecą samoloty, które odholują potężne bezsilnikowe maszyny do Rijadu. Kontrola ruchu lotniczego została poinformowana, że nastąpi to mniej więcej za siedemdziesiąt dwie godziny. Na tarasie restauracji „Gartenhof” gościom przygrywał kwartet smyczkowy, a delikatne, wspaniale przyrządzone potrawy roznosili kelnerzy w śnieżnobiałych rękawiczkach. Z punktu widzenia oddziału N-2 największy problem polegał na tym, że taras przypominał raczej ogród: stało na nim mnóstwo donic z przeróżnymi roślinami, których różnobarwne kwiaty zwieszały się nad zabytkową norymberską uliczką, zaledwie kilkadziesiąt metrów od słynnego domu Albrechta Durera. Porucznik Gerald Anthony z Sił Specjalnych, weteran operacji „Pustynna Burza”, nie posiadał się z wściekłości. Plan przewidywał nagły, choć krótkotrwały i niegroźny pożar, który odwróciłby uwagę ochroniarzy Traupmana, co pozwoliłoby obezwładnić ich i uprowadzić doktora. Niestety, znad rzeki Regnitz do tarasu restauracji docierały silne powiewy ciepłego wiatru, stwarzając zagrożenie, że

niewinny pożar rozprzestrzeni się błyskawicznie na okoliczne stoliki i rośliny, powodując obrażenia, a może nawet śmierć wielu niewinnych osób. Co więcej, gdyby wybuchła panika, goście bez wątpienia rzuciliby się do jedynego wyjścia, co natychmiast doprowadziłoby do jego zablokowania, a wtedy nie byłoby mowy o szybkiej ucieczce z miejsca akcji. Członkowie grupy N-2 przyglądali się ukradkiem Hansowi Traupmanowi i jego gościom. Łatwo można było odnieść wrażenie, że znakomity neurochirurg zaprosił na przyjęcie stadko pawi, on sam zaś jest najbardziej dorodnym i najstrojniejszym z nich. Brakowało tylko mieniących się wspaniałymi barwami piór. Sam Traupman okazał się szczupłym mężczyzną średniego wzrostu, zawzięcie gestykulującym i podkreślającym znaczenie swoich słów nieco przesadną mimiką. Z całą pewnością nie zasługiwał na miano atrakcyjnego mężczyzny, lecz nie ulegało wątpliwości, że choć bez przerwy domaga się wyrazów aprobaty, jeśli nie wręcz podziwu, to w pełni panuje nad sytuacją, sterując biegiem rozmowy i zmuszając współbiesiadników do uważnego śledzenia jego słów. Latham, z okularami w rogowych oprawkach na nosie, doklejonymi krzaczastymi brwiami i czarnym wąsikiem, spojrzał na Karin odmienioną nie do poznania za sprawą krzykliwego makijażu i uczesania. Ona jednak nie odwzajemniła spojrzenia, przysłuchując się z napiętą uwagą rozmowie, której strzępy docierały od stolika Traupmana. Porucznik Anthony zerknął na siedzących po przeciwnej stronie stołu

Lathama i Witkowskiego, po czym niechętnie, ale wyraźnie pokręcił głową. Jego przełożeni zrewanżowali się tym samym. Niespodziewanie Karin de Vries powiedziała z ożywieniem po niemiecku: – Zdaje się, że zauważyłam koleżankę z dawnych lat. Chyba szła do toalety, więc ja też tam pójdę. Nie czekając na reakcję mężczyzn wstała z krzesła i ruszyła za kobietą zmierzającą w stronę wyjścia z tarasu. – Co ona powiedziała? – zapytał Drew. – Że idzie do toalety – odparł Dietz. – Ach, tylko tyle… – Obawiam się, że jednak coś więcej – powiedział Anthony. Latham wyraźnie się zaniepokoił. – Jak to? – Kobieta, za którą poszła, siedziała przy stoliku z Traupmanem – wyjaśnił Witkowski. – Czy ona oszalała? – syknął Drew. – Co ona sobie wyobraża, do wszystkich diabłów? – Dowiemy się, jak tylko wróci. – Wcale mi się to nie podoba! – Obawiam się, że to bez znaczenia, chłopcze. Po dwóch minutach wypełnionych pełnym napięcia oczekiwaniem Karin de Vries wróciła na swoje miejsce. – Moja nowa znajoma ma serdecznie dosyć „tego starego zboczeńca” – powiedziała cicho po angielsku. – Dziewczyna ma zaledwie dwadzieścia sześć lat, a Traupman płaci jej za to, żeby pokazywała się z nim w lokalach i na koncertach, a po powrocie do rezydencji

zaspokajała jego zboczone upodobania seksualne. – Skąd o tym wiesz? – zdumiał się Drew. – Wyczytałam z jej oczu. Nie wiem, czy pamiętasz, ale kiedyś mieszkałam w Amsterdamie. Oprócz tego jest uzależniona od kokainy i bez solidnej dawki nie dotrwałaby do końca kolacji. Właśnie zażywała swoją porcję, bez wątpienia dostarczoną przez doktora. – Coraz bardziej go lubię – warknął Christian Dietz. – Pewnego dnia świat dowie się, że Saddam karmił tym świństwem swoich żołnierzy. Dostawali kokainę razem z porcjami żywnościowymi… Czy te wiadomości mogą nam się do czegoś przydać? – Tylko wtedy jeśli zdołamy przedostać się do rezydencji odparła Karin. – W jaki sposób? – zapytał Witkowski. – Chodzi mi o wykorzystanie tych rewelacji, nie o sposób wślizgnięcia się do środka. – Pan doktor rejestruje swoje wyczyny na taśmach wideo. – Zwyrodnialec! – wycedził Anthony. – Większy niż pan myśli – ciągnęła Karin. – Dziewczyna powiedziała mi, że Traupman ma całą kolekcję, od A do Z, łącznie z nieletnimi dziewczynkami i chłopcami. Twierdzi, że potrzebuje tego dla osiągnięcia pełnego podniecenia. – To istotnie dałoby się wykorzystać… – mruknął pułkownik. – Dla skompromitowania go w oczach opinii publicznej uzupełnił Latham. – To najpotężniejsza broń

wymyślona przez człowieka. – Uda się! – szepnął triumfalnie Dietz. – Jeszcze niedawno twierdziłeś coś wręcz przeciwnego – odparł również szeptem Anthony. – Chyba wolno mi zmienić zdanie, prawda? – Wolno, ale nie zapominaj, że pierwsza myśl prawie zawsze jest najlepsza… W porządku, co proponujesz? – Pani de Vries, skoro dowiedziała się pani o kolekcji kaset, to zapewne uzyskała też pani nieco informacji na temat samej rezydencji, zgadza, się? – Oczywiście. Na jednej zmianie jest zawsze trzech strażników: jeden siedzi zaraz za drzwiami przy biurku z interkomem, natomiast dwaj pozostali, tak jak wspomniał pan wcześniej, kapitanie, patrolują korytarze, hol oraz otoczenie budynku. – Co z windami? – wtrącił się Witkowski. – Praktycznie możemy o nich zapomnieć. Apartamenty Traupmana znajdują się na najwyższym piętrze, a wjechać tam można albo po wprowadzeniu tajnego kodu, albo po sprawdzeniu przez portiera, który upewni się, czy na pewno jest pan oczekiwany. – A więc mamy do czynienia z dwiema barierami – zauważył Drew. – Oprócz osobistej ochrony Traupmana jest też ochrona budynku. – Raczej z trzema – poprawiła go Karin. – Kolejny strażnik czeka przy drzwiach apartamentu. Tylko on zna szyfr umożliwiający otworzenie drzwi. Jeśli się pomyli albo celowo wprowadzi jakąś zmianę, natychmiast włącza

się alarm. – Naprawdę wszystkiego dowiedziała się pani od tej dziewczyny? – zapytał z niedowierzaniem Anthony. – Nie musiałam, poruczniku. To standardowa procedura. Na trochę mniejszą skalę stosowaliśmy ją z mężem w Amsterdamie. – Jak to? – To długa i skomplikowana historia, poruczniku – stwierdził oschłym tonem Drew. – Nie mamy teraz czasu… A więc, nawet jeśli uda nam się wejść do budynku, zmylić czujność strażnika przy biurku i w jakiś sposób dotrzeć na ostatnie piętro, utkniemy przed zamkniętymi drzwiami, a zaraz potem najprawdopodobniej zostaniemy wystrzelani jak kaczki. Przyznam, że ten scenariusz niezbyt mi się podoba. – Więc jednak przypuszczasz, że uda nam się pokonać dwie pierwsze przeszkody? – zapytał Witkowski. – Ja też tak uważam – oświadczył Dietz. – Cała nadzieja w pijaku i tym nieszczęśniku ze świerzbem, albo czymś w tym rodzaju. Ja i Gerry zajmiemy się nimi. Jeśli chodzi o portiera, z pewnością uda się zamydlić mu oczy za pomocą jakichś bardzo oficjalnych i piekielnie ważnych dokumentów, które okażą mu dwaj bardzo oficjalni i piekielnie ważni osobnicy. – Kapitan przeniósł wzrok na Lathama i Witkowskiego. – Pod warunkiem że są przygotowani na to, przez co porucznik i ja przeszliśmy podczas „Pustynnej Burzy”. – Możecie się o to nie martwić – wycedził coraz bardziej zirytowany Drew. – A jak damy sobie radę

z kolesiem pilnującym drzwi apartamentu? – Przyznam, że jeśli o to chodzi, to jestem w kropce. – A ja chyba mam pewien pomysł – oznajmiła Karin, wstając z krzesła. – To może trochę potrwać – dodała tajemniczo. ~ Na wszelki wypadek zamówcie mi podwójną kawę, bo kto wie, czy nie czeka nas wyczerpująca noc. Skierowała się do wyjścia, lecz nie wybrała najkrótszej drogi, na ukos przez taras, tylko poszła naokoło, mijając stolik Traupmana w odległości najwyżej półtora metra. Niespełna pięć minut później młoda jasnowłosa kobieta, siedząca obok znakomitego neurochirurga, doznała ataku alergicznego kataru. Pełni współczucia goście doktora Hansa Traupmana obarczyli odpowiedzialnością za to wydarzenie pyłki nadrzecznych traw, niesione ciepłym wiatrem wiejącym od rzeki. Kobieta podniosła się i przyciskając chusteczkę do nosa poszła do toalety. Po kolejnych dwudziestu minutach Karin de Vries dołączyła do amerykańskich doktorantów i ich promotora. – Postawiła warunki, od których spełnienia uzależnia swoją współpracę – powiedziała. – Rozmawiałyście w damskiej toalecie – domyślił się Witkowski. – To bystra dziewczyna. Zorientowała się, że chcę z nią pogadać, i przyszła tam zaraz po mnie. – Co to za warunki i w jaki sposób ona wyobraża sobie współpracę? – zapytał Drew. – Najpierw drugie pytanie: w ciągu godziny od chwili

kiedy przekroczy próg apartamentu, wyłączy alarm, otworzy od środka zamek i uniemożliwi jego zablokowanie. – Gdyby chciała ubiegać się o prezydenturę, może liczyć na moje pełne poparcie – stwierdził kapitan Dietz. – Na szczęście ma znacznie skromniejsze wymagania – odparła Karin. – Chce dostać amerykańską wizę pobytową i tyle pieniędzy, żeby wystarczyło na kurację odwykową i trzy lata względnie wygodnego życia. Po tym, co zrobi, nie odważy się zostać w Niemczech, a jest zdania, że po trzech latach intensywnej nauki angielskiego powinno udać jej się znaleźć jakąś sensowną pracę. Latham błyskawicznie podjął decyzję. – Załatwione. Szczerze mówiąc spodziewałem się bardziej wygórowanych żądań. – Nie jest wykluczone, że zgłosi je później, kochanie. Należy do osób, które starają się wykorzystać każdą sytuację, z pewnością nie jest święta, a w dodatku ma autentyczne problemy z narkotykami. – Na szczęście tym będzie martwił się już kto inny – wtrącił się pułkownik. – Uwaga! – szepnął porucznik Anthony. – Traupman właśnie poprosił o rachunek. – A więc ja, jako Wasza opiekunka i tłumaczka, wkrótce zrobię to samo. Karin pochyliła się po chusteczkę, która zsunęła się na podłogę; trzy stoliki dalej młoda blondynka uczyniła to samo, by podnieść złotą zapalniczkę. Spojrzenia dwóch kobiet spotkały się na ułamek sekundy.

Umowa została zawarta.

ROZDZIAŁ 36 Budowla, w której mieścił się apartament Traupmana – słowo „budynek” zawierało stanowczo zbyt mało majestatu – należała do tych konstrukcji ze stali i szkła, które wywołują u ludzi tęsknotę za kamiennymi murami, wieżyczkami, łukami, a nawet przyporami. Stanowiła nie tyle efekt pracy i przemyśleń architekta, ile raczej obliczeń komputera, zaprogramowanego przez miłośnika ogromnych, nie wykorzystanych przestrzeni. Niemniej jednak trzeba przyznać, że prezentowała się imponująco: frontowe szyby sięgały na dwa piętra w górę, pośrodku głównego holu wyłożonego białym marmurem znajdował się obszerny basen z kaskadową fontanną oświetloną kolorowymi reflektorami. Pusta przestrzeń sięgała aż do odległego sklepienia, otoczona tarasami kolejnych pięter; każdy taras kończył się mniej więcej studwudziestocentymetrowym granitowym murkiem, pozwalającym swobodnie rozkoszować się wspaniałym widokiem. W ścianie po lewej stronie holu umieszczono przeszklone pomieszczenie dla umundurowanego portiera, którego zadanie polegało na sprawdzaniu, czy każdy z gości, którzy zapowiedzieli się przez domofon, istotnie jest oczekiwany o tej porze przez któregoś z mieszkańców. Portier miał także w zasięgu ręki przyciski alarmowe opatrzone podpisami: POŻAR, WŁAMANIE oraz POLICJA; ponieważ najbliższy posterunek znajdował się

w odległości niecałego kilometra, stróżowie prawa mogli zjawić się na miejscu w ciągu sześćdziesięciu sekund od wezwania. Budowla liczyła sobie dziesięć pięter, przy czym rezydencja Herr Traupmana zajmowała całą najwyższą kondygnację. Jak łatwo się domyślić, bezpośrednie otoczenie zostało urządzone z przepychem odpowiadającym cenom luksusowych apartamentów. Między dwoma wysokimi żywopłotami znajdował się owalny podjazd, pośrodku zaś, na niewielkim placyku, rosły starannie przystrzyżone krzewy, kwitły kwiaty i pływały złote rybki, dla których przeznaczono pięć wybetonowanych baseników, naturalnie z wymuszonym przepływem wody i aparaturą uzupełniającą zawartość tlenu. Miłośnicy piękna natury mogli przechadzać się po wyłożonych kostką ścieżkach. Na zapleczu kompleksu mieszkalnego, w sąsiedztwie średniowiecznych murów obronnych, usytuowano pełnowymiarowy basen. Tak, nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że doktor Hans Traupman, Rasputin niemieckich neonazistów, żył w całkiem przyzwoitych warunkach. – Czuję się tak, jakbym próbował wejść bez przepustki do więzienia w Leavenworth – szepnął Latham do towarzyszącego mu kapitana Christiana Dietza. Obaj mężczyźni leżeli w przystrzyżonych krzakach naprzeciwko wejścia do budynku. – W ogrodzeniu od strony basenu są ukryte elektroniczne czujniki; wystarczy dotknąć go ręką, a natychmiast odezwie się syrena alarmowa.

– Wiem o tym odparł weteran operacji „Pustynna Burza”. – Właśnie dlatego powiedziałem, że jedyny sposób, w jaki można dostać się na ostatnie piętro, to zdjąć obu strażników i podsunąć portierowi pod nos jakieś cholernie ważne dokumenty. – Naprawdę dacie sobie radę ze strażnikami? – Nie ma obawy… proszę pana. Gerry zajmie się tym dużym z piersiówką, a ja wezmę tego z uczuleniem. Problem polega tylko na tym, czy pan i pułkownik jesteście wystarczająco utalentowanymi aktorami, żeby przekonać portiera. – Witkowski rozmawiał przez telefon z agentami Deuxieme i twierdzi, że wszystko już załatwił. – W jaki sposób? – Agenci znają kogoś w policji, kto zadzwoni do portiera i przygotuje grunt: tajne zadanie, ściśle poufna misja, bezpieczeństwo kraju, i takie różne bzdury. – Deuxieme współpracuje z niemiecką policją? – Być może, choć w tej chwili nie to jest najważniejsze. Istotne jest tylko to, żeby portier usłyszał w słuchawce parę nazwisk naprawdę ważnych osób. Jest już zdrowo po północy, więc chyba nie myślisz, że odważy się do kogokolwiek zadzwonić? Kiedy alianci lądowali w Normandii, nikt nie ośmielił się obudzić nawet osobistego adiutanta Hitlera, nie wspominając o nim samym. – Czy pułkownik dobrze zna niemiecki? Słyszałem tylko parę słów… – Bardzo dobrze.

– Musi mówić tonem nie znoszącym sprzeciwu. Najlepiej gdyby był wręcz arogancki. – Wątpisz, czy mu się uda? Przecież on jest taki na co dzień. – Oho! Właśnie zapalił zapałkę. Chyba coś się dzieje. – To nie on. Ukryli się z Twoim kolegą parę metrów dalej. Kapitan Dietz ostrożnie rozchylił gałązki i wytężył wzrok. – Rzeczywiście. To ten wielki szkop z butelczyną. Gerry zakrada się z prawej strony; zdejmie go w najgłębszym cieniu, na ścieżce prowadzącej wzdłuż ściany budynku. – Czy Wy zawsze jesteście tacy pewni siebie? – A co w tym złego? To praca jak każda inna, a nas nauczono wykonywać ją jak najlepiej. – I nawet nie przyjdzie Wam do głowy, że możecie trafić na kogoś silniejszego? – Oczywiście. Właśnie dlatego mamy w zanadrzu trochę nieprzyjemnych sztuczek. A pan nie? Mój przyjaciel z ambasady w Paryżu oglądał pana kiedyś na lodowisku, chyba w Toronto lub w Manitobie. Twierdzi, że do dzisiaj nie widział hokeisty, który grałby brutalniej ciałem. – Dobra, zmieniamy temat – zarządził Latham. – Co będzie, kiedy nasz pijaczyna nie zjawi się w umówionym miejscu? Czy ten drugi nie pójdzie go szukać? – To są Niemcy. Jakiekolwiek odstępstwo od schematu jest dla nich nie do pomyślenia. Zaniedbanie obowiązków przez jednego żołnierza nie może być przyczyną zaniedbania obowiązków przez drugiego. Nic się nie

zmieni… Oho, Gerry już go załatwił! – Jak to? – Nie patrzył pan. Gerry zapalił zapałkę i machnął nią w lewo. Zadanie wykonane… Teraz ja ruszę naprzód, a pan dołączy do pułkownika na skrzydle. – Tak, wiem o tym. – Trzeba będzie trochę zaczekać, może nawet dwadzieścia minut albo więcej, ale proszę być cierpliwym. Wszystko odbędzie się zgodnie z planem. – Wierzę Ci prawie jak Panu Bogu. – Gerry przypuszczał, że pan powie coś takiego… Dobra, zobaczymy się później. Kapitan Dietz z Sił Specjalnych poczołgał się w kierunku wejścia do budynku, Drew natomiast odpełzł między równiutkimi rabatami w lewo, gdzie w głębokim cieniu żywopłotu leżał wyciągnięty jak długi Stanley Witkowski. – Ci dranie są po prostu niesamowici! – stwierdził z podziwem pułkownik, odkładając lornetkę. – Można by pomyśleć, że mają mrożoną herbatę zamiast krwi. – Po prostu wykonują swoją robotę – odparł Drew, zajmując pozycję obok Witkowskiego. – Dobre sobie! O, jest i drugi. Ależ się porusza… Jak tygrys podkradający się do ofiary. – Mam nadzieję, że jej nie zagryzie. Potrzebni nam są żywi więźniowie. – Mnie tam wszystko jedno, byle udało się dostać do środka. – Właśnie: myślisz, że się uda?

– Przypuszczam, że tak, ale przekonamy się dopiero wtedy, kiedy spróbujemy. W razie czego wedrzemy się siłą. – Portier wezwie policję, jak tylko zobaczy cokolwiek podobnego do broni. – Tutaj jest dziesięć pięter. Jak myślisz, od którego zaczną? – Masz rację. A więc, idziemy! – Jeszcze nie. Kapitan jeszcze nie upolował swojej ofiary. – Wydawało mi się, że… – Zajmował pozycję, ale nie dobrał się do dolnej szuflady. – Że co, proszę? – Tak mówią marines. Albo że nie wymacał dziesiątki na tarczy. – Może za wiele wymagam, ale czy byłbyś uprzejmy mówić po ludzku? – Drugi strażnik jeszcze nie wystawił nosa z budynku. – Wielkie dzięki. Sześć minut później Witkowski przemówił ponownie: – Jest, dokładnie według rozkładu. Niech Bóg błogosławi to ich zamiłowanie do porządku! – Wkrótce potem w głębokim cieniu przy ścianie budynku zapłonęła zapałka i poszybowała krótkim łukiem w lewo. – Załatwione. Teraz możemy iść. Wyprostuj się, zrób ważną minę i powtarzaj sobie, że jesteś z policji. Tylko trzymaj gębę na kłódkę.

– A co niby miałbym powiedzieć? Ja, ja, Volkswagen? – Idziemy. Dwaj mężczyźni podnieśli się z ziemi, otrzepali ubrania, przebiegli przez owalny podjazd, zatrzymali się przed dwuskrzydłowymi szklanymi drzwiami, zaczekali, aż uspokoi im się oddech, po czym podeszli do domofonu. – Guten Abend – powiedział pułkownik. – Przysłano nas z Komendy Miejskiej, żebyśmy sprawdzili przekaźnik w instalacji alarmowej apartamentu doktora Traupmana – ciągnął po niemiecku. – Rzeczywiście, godzinę temu dostałem telefon w tej sprawie, ale powiedziałem Waszym przełożonym, że doktor wydaje dzisiaj małe przyjęcie, więc… – A oni chyba poinformowali pana, że nie zamierzamy nikomu zakłócać spokoju – przerwał Witkowski portierowi. – Komendant osobiście polecił nam nie zawracać głowy doktorowi ani jego gościom, a ja nie mam najmniejszego zamiaru narazić się na zarzut, że nie wykonałem rozkazu. Na szczęście przekaźniki są w magazynie po drugiej stronie korytarza, więc doktor Traupman nawet nie będzie wiedział, że coś przy nich majstrowaliśmy. Ale chyba pan słyszał już o tym od komendanta? – A co się właściwie stało z tymi… przekaźnikami? – Pewnie ktoś przesuwał jakieś ciężary po podłodze i przerwał kabel. Wszystkiego dowiemy się dopiero wtedy, kiedy sprawdzimy moduły, a właściwie kiedy zrobi to mój kolega, bo to on jest specjalistą w tych sprawach.

– Nawet nie wiedziałem, że tutaj jest coś takiego – stwierdził portier. – Na pewno nie wiesz jeszcze o wielu rzeczach, przyjacielu. Między nami mówiąc, wystarczy, żeby doktor podniósł słuchawkę specjalnego telefonu, a może uzyskać bezpośrednie połączenie z wieloma bardzo wysoko postawionymi osobami w Bonn. – Słyszałem, że to znakomity neurochirurg, ale żeby aż… – Powiedzmy, że chętnie wyświadcza przysługi naszym zwierzchnikom – przerwał mu ponownie Witkowski przyjaznym tonem. – No, miło nam się gawędzi, ale trzeba brać się do pracy. Może nas pan wpuścić? – Jasne, ale będziecie musieli wpisać się do książki odwiedzin. – I stracić posadę, do spółki z panem? – Dobra, nieważne. Zaprogramuję windę, żeby zawiozła Was na dziesiąte piętro. Potrzebujecie klucz od schowka? – Nie. Traupman dał go komendantowi, a on przekazał go nam. – Chyba że tak. Proszę, wchodźcie. – Oczywiście pokażemy panu legitymacje, ale będzie lepiej, jeśli od razu zapomni pan, że nas widział. – Jasne. To dobra posada i nie mam najmniejszej ochoty jej stracić. Na dziesiątym piętrze okazało się, że od wejścia do apartamentu Traupmana oddziela ich zakręt korytarza.

Latham i pułkownik posuwali się naprzód centymetr po centymetrze, przyciśnięci do ściany; kiedy dotarli do zakrętu, Drew ostrożnie wyjrzał zza rogu. Ubrany w mundurowe spodnie i wojskową koszulę z krótkim rękawem strażnik siedział za biurkiem pogrążony w lekturze książki, wystukując palcami na blacie rytm żywej melodii dobiegającej z przenośnego radia. Dzieliła ich od niego odległość około piętnastu metrów. Na biurku znajdowała się konsoleta z dwoma rzędami lampek i przycisków; gdyby strażnik zdołał dotknąć któregokolwiek z nich, operacja „N-2” zakończyłaby się fiaskiem. Latham cofnął się, zerknął na zegarek i szepnął do Witkowskiego: – Ugrzęźliśmy, Stosh. – Spodziewałem się czegoś takiego, chłopcze – odparł weteran G-2. Sięgnął do kieszeni, wyjął z niej pięć kamyków i pokazał je Lathamowi na otwartej dłoni. – Karin miała rację: najważniejsze jest odwrócenie uwagi. – Dziewczyna Traupmana już dawno wyłączyła alarm. Musi się piekielnie niepokoić. – Wiem o tym. Strzelaj z pistoletu pneumatycznego tak długo, aż trafisz w okolice szyi. – O czym Ty mówisz? – Wierz mi, nasz przyjaciel zaraz tu przyjdzie. – Co chcesz zrobić? – Patrz, to się przekonasz. Witkowski potoczył kamyk po marmurowej posadzce, a w chwilę po tym to samo uczynił z drugim. Hałas był

niewielki, ale doskonale słyszalny w wypełnionej delikatnym szumem klimatyzacji ciszy, jaka panowała w korytarzu. I co? – zapytał szeptem Lathama. – Miałeś rację. Wstał i idzie w naszą stronę. – Im bardziej się zbliży, tym łatwiej będzie Ci trafić. Pułkownik rzucił jeszcze dwa kamyki, które poturlały się po podłodze z donośnym stukotem. Strażnik wydobył broń z kabury i przyspieszył kroku. Gdy tylko wyłonił się zza zakrętu korytarza, Latham zaczął strzelać z pistoletu automatycznego. Pierwszy pocisk chybił celu, ale dwa kolejne ugodziły nazistę w prawą stronę szyi. Narkotyk, który zawierały, zaczął działać niemal natychmiast: strażnik zachwiał się, sięgnął ręką do szyi, otworzył usta, ale już nie zdążył krzyknąć i z głośnym westchnieniem osunął się powoli na marmurową posadzkę. – Wyjmij lotki z rany i znajdź tę, która chybiła – polecił Witkowski. – Trzeba zawlec go z powrotem do biurka. Narkotyk przestanie działać za jakieś pół godziny. Wspólnymi siłami posadzili nieprzytomnego strażnika w fotelu i pozwolili mu opaść twarzą na blat. Zaraz potem Drew podszedł do drzwi apartamentu, kilka razy odetchnął głęboko, wstrzymał oddech, po czym nacisnął klamkę i pchnął ciężkie metalowe skrzydło. Otworzyło się bez oporu. Nie zawyła syrena, nie rozdźwięczały się dzwonki alarmowe, rozległ się natomiast przytłumiony kobiecy głos: – Schnell. Beeilen Się sich! – Nie ruszaj się! – warknął Latham, ale komenda

okazała się zbędna. – Co ona mówi? – zapytał przez ramię pułkownika. Możemy włączyć światło? – Tak – odparła kobieta. – Ja trochę mówię po angielsku, ale nie bardzo dobrze. – Zaraz potem zapaliło się światło. Dziewczyna była ubrana, w jednej ręce trzymała torebkę, w drugiej niewielką walizeczkę. – Idziemy już, ja? – Wszystko w swoim czasie, Fraulein – odparł pułkownik po niemiecku. – Najpierw interesy. – Ona mi obiecała! Paszport, wizę, wszystko, żeby jechać do Ameryki! – My dotrzymujemy obietnic, panienko, ale mamy jeszcze parę spraw do załatwienia. Musimy zabrać Traupmana i kasety. Gdzie one są? – Wsadziłam do walizki piętnaście najbardziej obrzydliwych. Chcecie wynieść Traupmana? To niemożliwe. Wyjście dla służby jest zamknięte od ósmej wieczorem do ósmej rano, a nie wiem, jak wyłącza się alarm. Nie ma innej drogi, wszędzie są kamery telewizyjne. Witkowski przetłumaczył niewesołe wieści Lathamowi, który wzruszył ramionami i odparł: – Wobec tego będziemy musieli wytaszczyć go głównym wejściem. Na szczęście załatwiliśmy jego ochronę. Pułkownik przełożył jego słowa na niemiecki. – To głupota! – stwierdziła stanowczo dziewczyna. – Wszyscy zginiemy! W tym budynku mieszkają najbogatsi ludzie w Norymberdze, którzy mają wszelkie podstawy, żeby obawiać się porwania dla okupu, więc odpowiednio

się zabezpieczyli. Każdy lokator musi osobiście uprzedzić portiera o zamiarze opuszczenia rezydencji. – Nie widzę problemu: podniosę słuchawkę, przedstawię się jako Traupman i zawiadomię portiera. A tak w ogóle, to gdzie jest nasz znakomity doktor? – W sypialni. To stary człowiek, wino i inne rzeczy szybko uderzają mu do głowy… Pan naprawdę nic nie rozumie! W całej Europie bogaci ludzie podróżują opancerzonymi limuzynami, w towarzystwie ochrony. Jestem zdumiona, że udało się Wam tutaj dostać, ale jeśli myślicie, że zdołacie odjechać z doktorem, to jesteście szaleni! – Uśpimy go, tak jak strażnika przed drzwiami. – To nic nie da. Najpierw trzeba wezwać samochód z podziemnego garażu, a oprócz Traupmana tylko osobista ochrona zna kombinację szyfru. – Jakiego szyfru? – Przecież do samochodu może dobrać się złodziej, ktoś może coś przy nim majstrować… – O co chodzi? – zniecierpliwił się Drew. – Długo jeszcze będziesz z nią szwargotał po niemiecku? – Jesteśmy udupieni – poinformował go pułkownik. – Chłopcy z Deuxieme pokpili sprawę: co powiesz o szyfrowym zamku w drzwiach garażu, do którego kombinację zna tylko Herr Doktor i jego goryle? – W tym przeklętym kraju mieszkają sami paranoicy! – Nein, mein Herr – zaprotestowała dziewczyna. – Ja trochę rozumiem, co pan mówi. Nie sami. Tylko Ci najbogatsi. Oni się boją. – A co z nazistami? Czy ich boi

się ktokolwiek? – To śmieci! Żaden porządny człowiek nie chce mieć z nimi nic wspólnego. – Wobec tego kim, Twoim zdaniem, jest Traupman? – Bardzo złym człowiekiem, starym i okrutnym. – To właśnie jeden z przeklętych nazistów! Kobieta zachwiała się i potrząsnęła głową, jakby otrzymała silne uderzenie w twarz. – Ja… Ja nic o tym nie wiedziałam. Jego Freunde… znani lekarze, wszyscy są bardzo poważani. Wielu jest beruhmt. Tacy sławni… – Dzięki temu doktor jest nietykalny – wyjaśnił po niemiecku Witkowski. Należy do ścisłego przywództwa ruchu, a na użytek publiczny zakłada maskę szanowanego obywatela. – Zrobiłam wszystko co w mojej mocy, żeby Wam pomóc. Macie taśmy, tak jak obiecałam. Teraz musicie pomóc mi wyjechać z Niemiec, bo jeśli to, co pan mówi, jest prawdą, te nazistowskie świnie nie dadzą mi spokoju. – Może być pani spokojna, dotrzymamy obietnicy – zapewnił ją pułkownik, po czym zwrócił się po angielsku do Lathama: Zmywamy się, chłopcze. Nie możemy teraz zabrać drania, bo zawalilibyśmy całą operację. Polecimy do Bonn samolotem Deuxieme i tam zaczaimy się na sukinsyna. – Myślisz, że on tam będzie? zapytał Drew. – Myślę, że nie ma wyboru. Poza tym, liczę na niemieckie przyzwyczajenie do ścisłego trzymania się

rozkazów. Ten, kto nawali, ponosi wszelkie konsekwencje, a tego nikt specjalnie nie lubi. – Do czego zmierzasz, jeśli wolno zapytać? – Ochroniarze Traupmana odzyskają przytomność za dwadzieścia do trzydziestu minut. Będą mocno przerażeni i z pewnością od razu pognają do apartamentu szefa. – Gdzie znajdą doktora pogrążonego w błogim śnie – uzupełnił Drew. – A co z kasetami wideo? Witkowski spojrzał na jasnowłosą dziewczynę i zadał jej to samo pytanie. Kobieta wyjęła z torebki płaski klucz o skomplikowanym wzorze. – To jeden z dwóch kluczy do szafy pancernej, w której trzyma swoje filmy. Drugi jest w bankowym sejfie. – Nie zauważą jego braku? – Wątpię, czy będą go szukać. Doktor trzyma go w szufladzie z bielizną. – Proszę wybaczyć, że o to pytam, ale muszę: Czy filmował to, co robiliście dziś wieczorem? – Nie, bo nie bardzo miałby co potem oglądać. Po rozmowie z Waszą koleżanką postanowiłam skorzystać z „tajnej broni”, którą zawsze mam przy sobie: to zakraplacz do oczu wypełniony silnym środkiem nasennym. Stosuję go, kiedy mam już dosyć odrażających pomysłów Hansa. – Czy jest pani uzależniona od narkotyków? – Nie widzę powodu, żeby zaprzeczać. Zabrałam dawkę, która wystarczy mi na trzy dni. Mam nadzieję, że potem znajdę się w jakiejś dobrej amerykańskiej klinice…

Nie stałam się narkomanką z wyboru, jeśli o to panu chodzi. Wciągnięto mnie podstępem, podobnie jak wiele dziewcząt z Berlina Wschodniego. Byłyśmy zachwycone, kiedy zaproponowano nam pracę w ekskluzywnych agencjach towarzyskich, gdyż żadna z nas nie podejrzewała, co się z tym wiąże. – Dobra, spływamy stąd! – zadecydował Witkowski. A więc mimo wszystko kapitan Dietz będzie miał okazję spróbować swoich sił na Renie. Zdezorientowani, wystraszeni strażnicy zjawiali się kolejno przed drzwiami apartamentu Traupmana. Ich relacje z ostatnich wydarzeń mocno się różniły, przede wszystkim dlatego że na dobrą sprawę żaden nie był pewien, co się właściwie stało, każdy natomiast czynił wszystko, żeby się usprawiedliwić. Nie ulegało wątpliwości, iż wszyscy zostali zaatakowani, ale nikt nie doznał poważniejszych obrażeń. – Chyba powinniśmy sprawdzić, czy nic mu się nie stało powiedział niepewnie ten, którego oddech cuchnął jak wyziewy z gorzelni. – Nikomu nie wolno wchodzić do środka! – zaprotestował strażnik pilnujący drzwi apartamentu. – System alarmowy ma bezpośrednie połączenie z posterunkiem policji. W ciągu minuty mielibyśmy na głowie cały komisariat. – Ale przecież ktoś na nas napadł i pozbawił przytomności zwrócił mu uwagę ten ze swędzącą wysypką lub uczuleniem. – Mógłbyś wreszcie pójść do lekarza! – syknął

alkoholik. Wolałbym nie złapać tego od Ciebie. – Nie złapiesz, jeśli nie dasz się namówić na rozbierany piknik w krzakach nad Regnitz. Przeklęta suka! Musimy tam wejść, choćby po to, żeby się dowiedzieć, czy musimy zwiewać z Norymbergi. Ten argument trafił do przekonania strażnika przy biurku, gdyż nachylił się nad konsoletą i wcisnął kilka guzików. – W porządku, wyłączyłem alarm i odblokowałem zamek powiedział. – Drzwi są otwarte. – Ty idziesz pierwszy – poinformował go piknikowicz. Cztery minuty później cała trójka znalazła się z powrotem w korytarzu. – Cholera wie, co o tym myśleć – mruknął potężnie zbudowany strażnik. – Doktor śpi jak niemowlę, nie widać śladów włamania, żadnego bałaganu… – Znikła ta dziewczyna – zauważył jego kolega. – Myślisz, że… – Nie myślę, tylko wiem – stwierdził stanowczo osobnik cierpiący na swędzące dolegliwości. – Już parę razy starałem się dać doktorowi do zrozumienia, że nie powinien się z nią spotykać. Ta dziwka mieszka z pewnym wrednym policjantem, który rozwiódł się z żoną. Wątpię, czy starcza mu pensji, żeby zaspokoić jej potrzeby. – Policja, alarmy… Możliwe, że zrobiła to z jego pomocą stwierdził strażnik z korytarza, po czym usiadł za biurkiem i wziął do ręki słuchawkę. – Możemy się o tym przekonać tylko w jeden sposób: zadzwonimy do jej mieszkania. – Znalazł numer w spisie, po czym wystukał

go lekko drżącym palcem. Po minucie odłożył słuchawkę. – Nikt się nie zgłasza. Albo wyjechali z miasta, albo poszli gdzieś, żeby wyrobić sobie alibi. – Alibi? – powtórzył gruby strażnik. Był znacznie bardziej zdenerwowany niż przed chwilą, przede wszystkim dlatego że okazało się, iż piersiówka jest pusta. – Po co im alibi? – Nie wiem. – A więc nikt z nas nic nie wie – stwierdził z goryczą grubas. – Doktor jest cały i zdrowy, ta dziwka wyszła stąd na własnych nogach i z własnej woli… Heinrich w razie czego to potwierdzi… wszystko jest cacy, zgadza się? – Czemu nie? – mruknął strażnik o imieniu Heinrich. – Myślę, że doktor będzie z tego nawet zadowolony. Nie lubi, kiedy rano któraś z tych kobiet kręci się po mieszkaniu. – A więc nic się nie stało, panowie – stwierdził miłośnik napojów alkoholowych. – Wracam na stanowisko, ale najpierw muszę na chwilę zajrzeć do samochodu, żeby uzupełnić zapasy. Port rzeczny w Bonn był skąpany w blasku niezliczonych silnych reflektorów. Za kilka minut, kiedy od nabrzeża odbije niewielka łódź motorowa, miały zgasnąć wszystkie z wyjątkiem jednego. W odległości niecałego kilometra czekała inna łódź, pomalowana na ciemnozielono, kołysząc się z wyłączonym silnikiem na falach Renu. Spośród sześciu osób znajdujących się na pokładzie pięć miało na sobie piankowe kombinezony do

nurkowania i akwalungi; szóstą osobą był kapitan opłacany przez Deuxieme. Co prawda Karin de Vries także miała na sobie strój nurka, ale w dalszym ciągu toczyła słowną batalię o to, by wziąć udział w wyprawie. – Przypuszczam, że jeśli chodzi o nurkowanie, to mam znacznie więcej doświadczenia od Ciebie, Drew. Wątpię – odparł Latham. – Przeszedłem szkolenie w Instytucie Scrippsa w San Diego, a tam pracują najlepsi specjaliści w tej dziedzinie. – Ja natomiast uczyłam się nurkować z Frederikiem w Morzu Czarnym. To była część naszego kursu przygotowawczego. Stanley z pewnością o tym pamięta – naturalnie jeśli akurat teraz nie dozna wybiórczej amnezji. – Pamiętam, młoda damo – odparł Witkowski. – Tym bardziej że to my płaciliśmy za tę operację… Opłaciło się jednak, bo Freddie de V. przywiózł kilkaset podwodnych zdjęć sowieckich okrętów stacjonujących w Sewastopolu. – Co najmniej jedna trzecia tych fotografii była mojego autorstwa – poinformowała go Karin. – W porządku, możesz iść z nami – ustąpił niechętnie Latham. Ale jeśli wyjdziemy z tego z życiem, to będziesz musiała zapamiętać, że to nie Ty nosisz spodnie w naszej rodzinie. – A Ty powinieneś się nauczyć, że… Zaraz, chwileczkę! Czy mam rozumieć, że właśnie poprosiłeś mnie o rękę? – Robiłem to już wcześniej… może nie wprost, ale dawałem Ci wyraźnie do zrozumienia, do czego zmierzam.

– Doprawdy, wybierasz najbardziej niezwykłe chwile, żeby potwierdzić swoją męskość! – Cisza na pokładzie! – zarządził Witkowski. – Zbliża się Dietz. Weteran operacji „Pustynna Burza” przykucnął i oparł się plecami o burtę. – Zapoznałem kapitana z naszym planem. Nie znalazł w nim żadnych dziur, ale na wszelki wypadek jeszcze raz sobie wszystko powtórzymy. Nawet jeśli plan kapitana Christiana Dietza nie był taktycznym arcydziełem, to z pewnością zmniejszał do minimum ryzyko odkrycia przez nieprzyjaciela. Ciemnozielona łódź ciągnęła za sobą na linie ponton z utwardzanego plastiku, wyposażony w potężny silnik o mocy 250 KM, dzięki któremu mógł rozwijać prędkość nawet czterdziestu węzłów. Na pontonie znajdowała się zwinięta w rulon płachta czarnego brezentu, wystarczająco duża, aby przykryć nią niewielką jednostkę razem z silnikiem i załogą. Po przepłynięciu mniej więcej półtora kilometra łódź Traupmana zostanie zaatakowana przez poruszający się pod powierzchnią wody oddział N-2 – najpierw należało unieszkodliwić miotacze gazu, potem zniszczyć kamery celnymi strzałami z potężnych pistoletów Magnum kaliber. 357, następnie oddział wedrze się na pokład, unieszkodliwi środki łączności, zaaplikuje doktorowi silny środek odurzający i przetransportuje go na ponton, który natychmiast zostanie przykryty czarnym brezentem. Łódź doktora ruszy dalej w górę rzeki, sterowana przez automatycznego pilota,

podczas gdy oddział wróci na macierzystą jednostkę, która dostarczy go wraz z ładunkiem na brzeg w pobliże celu podróży Traupmanna. Plan udało się zrealizować bez najmniejszych zakłóceń. Latham, Witkowski i Karin, dowodzeni przez porucznika Anthony’ego i kapitana Dietza, wynurzyli się obok łodzi, chwycili przewieszonych przez burtę odbojów i błyskawicznie wepchnęli metalowe cylindry w niewielkie otwory umieszczone nad linią zanurzenia. Zaraz potem łódź nieco zwolniła, kierując się w stronę brzegu, oni zaś niemal jednocześnie wskoczyli na pokład, stając twarzą w twarz z przerażonym Traupmanem. – Was ist los?! – wrzasnął Niemiec, sięgając po radiotelefon, ale Latham błyskawicznie wytrącił mu go z ręki, natomiast Karin doskoczyła do doktora, gwałtownym szarpnięciem rozdarła mu koszulę na piersi i wbiła w ciało igłę strzykawki. – Każę Was wszystkich rozstrzelać! – wycharczał znakomity neurochirurg, po czym osunął się bezwładnie na pokład. – Przenieście go na ponton! – polecił Witkowski. Chwilę później nieprzytomny nazista znalazł się na mniejszej, znacznie szybszej jednostce. – Dobra, zmywamy się stąd! – Skieruję łódź na północ północnyzachód i włączę autopilota – powiedział Christian Dietz. – Na jaką północ? – Proszę się o nic nie martwić, pułkowniku – wtrącił się porucznik Anthony. – To znaczy w górę Renu, po uwzględnieniu wszystkich zakrętów. Mieliśmy dokładne

mapy. – Traupman skręcił w stronę tej żółtej latarni na pomoście po lewej stronie – zauważyła Karin. – Czy Ty może myślisz o tym, o czym ja myślę? – zapytał Drew. – Chyba tak. I nie trać czasu na wybijanie mi z głowy tego pomysłu, bo nie masz najmniejszych szans. – W takim razie skaczemy do wody i płyniemy do pontonu, jeśli uda nam się go odnaleźć w tych ciemnościach. – Zatrzymałem go jakieś trzydzieści metrów stąd – powiedział Anthony, wskazując kierunek. – Jak tylko wszyscy się tam przeniesiemy, uruchomię silnik i podpłynę do brzegu, najlepiej tam, gdzie rosną drzewa albo krzaki. – Chcielibyście zostać pułkownikiem, poruczniku? – zapytał Latham. – Ja byłbym zachwycony! – oświadczył kapitan Dietz, wyłaniając się z ciemności. – Wtedy znowu płaciłby za mnie w restauracji… Dobra, wysiadamy, a ta łajba niech sobie płynie w górę rzeki. Zaledwie kilka minut później, jak tylko opustoszała łódź dotarła na środek Renu, z łoskotem wirników nadleciał śmigłowiec, oświetlił ją potężnymi reflektorami i zawisł na niewielkiej wysokości, jakby zamierzał opuścić linę albo drabinkę sznurową. Chwilę potem na łódź posypał się grad pocisków z karabinu maszynowego, dziurawiąc nadbudówkę, pokład i burty. Dzieła zniszczenia dopełniła eksplozja jednego lub dwóch granatów; łódź przełamała się na pół

i błyskawicznie zatonęła. – Widzę, że gramy na poważnie – powiedział Latham do Karin i trzech mężczyzn przyczajonych obok niego na zadrzewionym brzegu Renu. – Trzeba podkraść się do tego pomostu, zaczekać na gości i przekonać się, jakie jeszcze karty mają w zanadrzu – mruknął Witkowski.

ROZDZIAŁ 37 Zdjęli akwalungi, pozostając w kombinezonach z czarnej pianogumy i butach wykonanych z tego samego materiału. Kapitan Dietz rozpiął wodoszczelną torbę, po czym rozdał wszystkim broń oraz miniaturowe radiotelefony. Zaraz potem oddział popełzł wzdłuż brzegu aż do miejsca, z którego widać było przystań oświetloną blaskiem żółtej latarni. Smukłe, niskie łodzie przypływały pojedynczo, mniej więcej w dziesięciominutowych odstępach, aż wreszcie prawie wszystkie miejsca przy pomoście zostały zajęte. Niespodziewanie latarnia zgasła i nad rzeką zapanowała niemal całkowita ciemność. – Chyba wszyscy już są – szepnął Drew do Witkowskiego. Karin leżała na brzuchu po lewej stronie pułkownika, dwaj komandosi zajęli pozycje po prawej stronie Lathama. – Gerry i ja pójdziemy na rekonesans – oznajmił Dietz. Nie czekając na odpowiedź ruszył naprzód. To samo uczynił jego kolega; w słabym blasku księżyca błysnęły ostrza długich noży, które obaj ściskali w rękach. – Idę z Wami! – syknął Latham. – To nie najlepszy pomysł – odparł Anthony. – Najlepiej pracuje nam się we dwóch. – Doceniam Wasze doświadczenie, ale tak się składa, że to ja dowodzę tą operacją. – On chciał powiedzieć, że porozumiewamy się

sygnałami zrozumiałymi tylko dla niego i dla mnie, które na danym terenie nie wywołają niczyich podejrzeń wyjaśnił kapitan Dietz. – Mam na myśli rechotanie żab, szum drzew i temu podobne. – Żartujecie sobie ze mnie. – Skądże znowu! – zaprotestował porucznik. – To najzwyklejsza rzecz pod słońcem. – Poza tym, jeśli raporty mówią prawdę, to na terenie tej posiadłości będzie roić się od patroli – uzupełnił Dietz. – Tak jak w rezydencji Traupmana? – Tamto była bułka z masłem, pułkowniku. – W porządku, idźcie – zdecydował Drew. – Tylko ustawcie radia na nadawanie i zawiadomcie nas, gdy tylko droga będzie wolna. No i bądźcie ostrożni, ma się rozumieć. – Jasna sprawa. – Anthony zerknął niepewnie na Karin de Vries, po czym tak bardzo zniżył głos, że Latham z trudem mógł go zrozumieć. – W Norymberdze mieliśmy tylko unieruchomić strażników, ale biorąc pod uwagę co widzieliśmy na rzece, tutaj chyba nie obejdzie się bez ostatecznych rozstrzygnięć. – Nie przejmujcie się, poruczniku. Jesteśmy w samym gnieździe neonazistów, więc możecie uważać, że znajdujecie się na wojnie. Przede wszystkim musimy ustalić, kto należy do ścisłego kierownictwa ruchu; jeżeli trzeba będzie użyć noża, nie wahajcie się ani chwili. Przez kilkanaście następnych minut Karin, Witkowski i Latham czuli się jak podczas seansu jakiegoś filmu grozy,

na którym z powodu awarii projektora odtwarzano jedynie ścieżkę dźwiękową. Obraz wcale nie był dzięki temu mniej okrutny ani przerażający, ponieważ tworzyła go rozbudzona wyobraźnia. Pułkownik słuchał ze spokojem, ale Drew i Karin zaciskali z całej siły palce, a kobieta parę razy zamknęła oczy, co naturalnie nie mogło dać oczekiwanego efektu. Z głośników dobiegał szelest liści, delikatny trzask łamanych gałązek, potem rozległy się zduszone okrzyki przerwane okropnym odgłosem stanowiącym połączenie bolesnego westchnienia z gulgotem powietrza uciekającego przez obficie krwawiącą ranę. Później usłyszeli pospieszny tupot, kilka stłumionych pyknięć, znowu pospieszne kroki, odgłosy walki, głośny szum, wreszcie długą, mrożącą krew w żyłach ciszę, przerwaną odgłosem kroków na jakiejś twardej powierzchni. Cała trójka spojrzała na siebie z niepokojem, chwilę potem zaś ich najgorsze obawy znalazły potwierdzenie, ponieważ z głośników dobiegły zadawane po niemiecku chrapliwym głosem pytania, odpowiedzi, jeden krzyk, drugi, donośny hałas, wreszcie ktoś krzyknął po angielsku: – Na litość boską, nie zabijajcie mnie! – Niech to szlag trafi! – wybuchnął Witkowski. – Złapali ich! Idę za nimi, a Wy nie ruszajcie się stąd nawet na krok, zrozumiano? – Zaczekaj, Stanley! – Drew zacisnął silną rękę byłego hokeisty na ramieniu pułkownika. – Nigdzie nie pójdziesz! – Przecież chłopcy wpadli szkopom w łapy!

– Nic im nie pomożesz, jeśli dasz się zabić. – Mam w magazynku dwieście sztuk amunicji i zapewniam Cię, że potrafię zrobić z nich dobry użytek! – Czuję to samo co Ty, Stosh, ale nie wolno nam zapominać, po co tutaj przybyliśmy. – Ty sukinsynu… – wymamrotał pułkownik, z ociąganiem wracając na poprzednią pozycję. – Naprawdę mógłbyś być oficerem. – Możliwe, ale nie w wojsku, bo nienawidzę mundurów. – Co proponujesz, chłopcze? – Musimy zaczekać. Wiem, że to najtrudniejsze, bo sam mi o tym mówiłeś, ale nie mamy innego wyjścia. – Zgadzam się z Tobą. Zadanie okazało się jednak łatwiejsze niż obaj przypuszczali, ponieważ już po niespełna minucie z głośników miniaturowych radiotelefonów dobiegł przytłumiony, nieco zasapany głos kapitana Christiana Dietza: – Plaża Jeden do Plaży Dwa. Zlikwidowaliśmy czterech strażników, dwóch, którzy nie stawiali oporu, związaliśmy i zostawiliśmy w krzakach z zaklejonymi ustami. Udało nam się opanować centrum łączności w piwnicy pod dużym, wolno stojącym garażem, jakieś pięćdziesiąt metrów od głównego budynku. Spośród trzech techników jeden jest martwy, bo próbował uruchomić alarm, drugi obezwładniony, a trzeci to Amerykanin, który służąc w wojsku ożenił się z niemiecką dziewczyną. Płacze ze szczęścia jak bóbr i pojękuje „Niech Bóg

błogosławi Amerykę!” – Jesteście niesamowici! – wykrzyknął Drew. – A co się dzieje w budynku? Widzieliście cokolwiek? – Niewiele, tyle co zerknęliśmy przez okno, kiedy załatwialiśmy jeden z patroli. Jest tam dwudziestu albo trzydziestu mężczyzn i jasnowłosy ksiądz, który wygląda tak, jakby w życiu nie odmówił żadnej modlitwy, za to miał sporo do czynienia z siarką i ogniem piekielnym. Chyba jest tu najważniejszy. – Ksiądz?! – Gość w ciemnym garniturze i koloratce. Nie wygląda na piekarza ani listonosza. – W Paryżu też mieli księdza, a raczej pastora… Wysoki? – Nie tak jak pan, ale niewiele mniejszy. Co najmniej metr osiemdziesiąt pięć. – Mój Boże! – wykrzyknęła Karin de Vries, drżąc na całym ciele jak w ataku febry. – Co się stało? – Ksiądz… Ksiądz o jasnych włosach… – Z najwyższym trudem zdołała nad sobą zapanować, odsunęła radio i szepnęła do Lathama i Witkowskiego. – Muszę go koniecznie zobaczyć! – Ale dlaczego? – zapytał Drew, podobnie jak pułkownik przyglądając się jej uważnie. – O co chodzi? – Po prostu muszę, i już! – Zrób to – polecił lakonicznie Witkowski, w dalszym ciągu nie odrywając od niej wzroku.

– Plaża Dwa do Plaży Jeden, jak przedstawia się sytuacja na terenie posiadłości? – Chyba nikogo nie przeoczyliśmy, ale naturalnie nie dam za to głowy. Sami wiecie, któryś mógł pójść na chwilę w krzaki, żeby się odlać, albo coś w tym rodzaju… – Wobec tego po powrocie natknąłby się na parę trupów, prawda? – Jeśli tak, to przypuszczam, że już wziął nogi za pas i właśnie alarmuje kamratów z miasta. – Mimo wszystko wierzę w Wasze umiejętności – odparł Drew. – Zaraz tam będziemy. – Spokojnie, po co ten pośpiech? Zaczekajcie, aż zajmiemy pozycje między domem a rzeką. Zawiadomię Was, kiedy będziemy gotowi. – W porządku, kapitanie. W końcu, to Wy jesteście specjalistami. – Otóż to – rozległ się głos porucznika Anthony’ego. – Lepiej żeby pani de Vries trzymała się bliżej rzeki… to na wypadek, gdyby jednak doszło do strzelaniny. – Oczywiście. – Latham zakrył ręką mikrofon i powiedział do Karin nad głową Witkowskiego: – Wiesz co? Ten chłopak pomału zaczyna, mnie denerwować. – Jest w porządku – zaprotestował pułkownik. – Zachowuje się jak dwunastolatek. – Chodźmy wreszcie! – syknęła Karin. – Jak tylko dostaniemy zezwolenie, młoda damo. – Pułkownik wziął Karin za rękę i ścisnął mocno. – Spokojnie, dziewczyno szepnął. – Najważniejszy jest

spokój. – Ty wiesz? – Niczego nie wiem. Znam tylko parę pytań z przeszłości, na które do dzisiaj nie ma odpowiedzi. – Plaża Jeden do Plaży Dwa – odezwał się ponownie Dietz. Możecie iść, ale ostrożnie. Podejrzewamy, że poniżej górnego tarasu są zainstalowane fotokomórki, więc trzymajcie się blisko ziemi. – Wydawało mi się, że wszystko wyłączyliście – zauważył Witkowski. – Tylko kamery i ogrodzenia, pułkowniku. Nie wiadomo jednak, czy Ci spryciarze nie ułożyli drugiego, niezależnego obwodu. – Rozumiem, kapitanie. Będziemy uważać. Drew skradał się jako pierwszy, torując drogę wśród krzewów porastających brzeg Renu. Grunt był grząski i zdradliwy, a dwa lub trzy razy musieli zejść do wody i pokonać kilka metrów trzymając broń w górze. Wreszcie dotarli do porośniętego trawą terenu posiadłości, wznoszącego się łagodnie aż do imponującego budynku, a następnie przemknęli bezszelestnie aż do pierwszego, wyłożonego kostką tarasu. Nieco wyżej wznosił się drugi, za nim natomiast widać było tylną elewację rezydencji. Szklane drzwi o niezwykłych wymiarach świadczyły o tym, że za nimi znajduje się ogromne wnętrze – sala balowa lub bankietowa, sądząc po kryształowych żyrandolach. – Ja już to widziałem! – szepnął Drew.

– Byłeś tutaj? – Nie. Zdjęcia albo rysunki. – Gdzie? – W jednym z czasopism poświęconych architekturze, nie pamiętam w którym. Tak, na pewno: te tarasy i rozsuwane szklane drzwi… Karin, co Ty wyrabiasz, do licha? – Muszę tam zajrzeć. – Karin de Vries wyprostowała się i jak w transie ruszyła ku przeszklonej ścianie. – Muszę! – Zatrzymaj ją! – syknął pułkownik. – Prędko, na litość boską! Latham wystartował jak sprinter, złapał kobietę wpół, powalił na ziemię i odtoczył się z nią w prawo, byle dalej od odkrytego, słabo oświetlonego terenu. – Co się z Tobą dzieje? Chcesz, żeby Cię zabili? – Muszę zajrzeć do środka! Nie powstrzymasz mnie, choćby nie wiem co. – W porządku, bardzo proszę, ale postaraj się zrobić to z głową, dobrze? Nagle tuż obok nich zjawili się dwaj komandosi ze Służb Specjalnych, a w chwilę potem dołączył także Witkowski. – To nie był mądry pomysł, proszę pani – stwierdził z irytacją kapitan Dietz. – Przecież ktoś mógł stać przy oknie, a w dodatku akurat księżyc wyjrzał zza chmur! – Bardzo Was przepraszam, naprawdę, ale dla mnie to bardzo ważne. Wspomniał pan o jasnowłosym księdzu… Muszę go zobaczyć! – O, Boże! – szepnął Drew, wpatrując się z natężeniem

w twarz Karin. – A więc to miała na myśli mówiąc o dodatkowych powodach… Pułkownik położył mu rękę na ramieniu. – Spokojnie, chłopcze. Drew odwrócił głowę i spojrzał prosto w oczy weteranowi G-2. – Ty wiesz, o co jej chodzi, prawda, Stosh? – Może wiem, a może nie wiem. Akurat ja najmniej się tutaj liczę. Nie odstępuj jej na krok, przyjacielu, bo coś mi się wydaje, że będzie potrzebowała Twojej pomocy. – Idźcie za nami – szepnął Anthony. – Podkradniemy się z prawej strony, a potem doczołgamy do drzwi. Wcześniej udało nam się je uchylić, więc powinniśmy usłyszeć każde słowo. Pół minuty później cały pięcioosobowy oddział skupił się przy narożniku budynku, w pobliżu krawędzi górnego tarasu. Witkowski szturchnął Lathama w ramię. – Pilnuj jej – szepnął. – I bądź cholernie czujny. Obym się mylił, ale może Cię czekać nielicha niespodzianka. Drew delikatnie pchnął Karin. Nisko schyleni, prawie pełznąc na czworakach, dotarli do pierwszych drzwi. Kobieta zajrzała ostrożnie do środka, zobaczyła jasnowłosego mężczyznę stojącego na oświetlonej mównicy, usłyszała, jak przemawia do zebranych, którzy przerywali mu co dwa, trzy zdania histerycznymi okrzykami Sieg Heil, Gunter Jager! Oczy mało nie wyszły jej z orbit, otworzyła usta i nabrała w płuca powietrza, ale zanim zdążyła krzyknąć, Latham szarpnął ją do tyłu,

przycisnął rękę do ust i odciągnął za narożnik willi. – To on! – wykrztusiła Karin, kiedy zwolnił uchwyt. – To Frederik! – Zabierz ją na łódź! – syknął pułkownik. – My zajmiemy się resztą. – Jaką „resztą”? Trzeba zabić drania, i to wszystko! – Teraz w niczym nie przypominasz oficera, przyjacielu. Najpierw trzeba do maksimum wykorzystać sprzyjające okoliczności. – Właśnie je wykorzystujemy, pułkowniku – wtrącił się kapitan Christian Dietz i wskazał na porucznika Anthony’ego, rejestrującego za pomocą miniaturowej kamery wideo wydarzenia rozgrywające się w sali z kryształowymi żyrandolami. – Zabierz ją stąd, prędko! – powtórzył Witkowski. Pierwsza część podróży na przeciwległy brzeg rzeki upłynęła w milczeniu. Zanim Karin zdołała ochłonąć po doznanym wstrząsie, długo stała nieruchomo na rufie, wpatrując się w lśniące w blasku księżyca fale. Kiedy dotarli na środek Renu, odwróciła się i spojrzała błagalnie na Lathama, który właśnie wyszedł ze sterówki. – Mogę Ci jakoś pomóc? – zapytał łagodnie. – Już mi pomogłeś, ale czy możesz mi wybaczyć? – Co takiego miałbym Ci wybaczyć? – Niewiele brakowało, a przeze mnie wszyscy byśmy zginęli. Stało się to, przed czym ostrzegał mnie Stanley: nie zdołałam nad sobą zapanować. – Wcale Ci się nie dziwię. A więc na tym polegała

Twoja tajemnica; Twój mąż nie zginął, lecz został… – Nie, nie! – przerwała mu gwałtownie Karin. – To znaczy: w pewnym sensie tak, bo przez cały czas podejrzewałam, że Freddie żyje i że przyłączył się… wszystko jedno, z własnej woli czy pod przymusem… do neonazistów, ale nawet przez myśl mi nie przeszło, że mógł stanąć na ich czele! – Jak sądzisz, co się stało? – Jest tyle możliwych wyjaśnień… Rozstałam się z nim jeszcze przed zburzeniem Muru, ale obiecałam, że wrócę, jeśli znowu stanie się dawnym sobą. Pił, ale to akurat był najmniejszy problem, bo pod wpływem alkoholu stawał się bardziej serdeczny, wylewny i pogodny. Potem jednak stało się coś dziwnego: coraz częściej ulegał atakom furii, napastował mnie, znieważał, próbował bić. Nigdy się do tego nie przyznał, ale zaczął zażywać narkotyki, a to stanowiło zaprzeczenie wszystkiego, w co do tej pory wierzył. – Co przez to rozumiesz? – On wierzył przede wszystkim w siebie, polegał na własnych siłach. Okazjonalne pijaństwo można traktować w kategoriach niewinnego wyskoku; gdyby było inaczej, Twój brat dawno zerwałby z nim wszelkie kontakty, zarówno osobiste, jak i służbowe. – Masz rację – powiedział Drew. – Harry lubił dobre wino i starą brandy, ale zachowywał rezerwę wobec każdego, kto upijał się do nieprzytomności. Ze mną jest zresztą tak samo.

– Otóż to. Do pewnego momentu Freddie postępował w identyczny sposób. Wszystko, co odmieniało go na niekorzyść, budziło w nim niepohamowaną odrazę. Mimo to potem zmienił się, i to drastycznie. Stał się kompletnie nieprzenikniony: w jednej minucie okrutny potwór, w następnej uroczy, serdeczny człowiek. Pewnego wieczoru, jeszcze w Amsterdamie, kiedy uwierzyłam już, że Harry ma rację, iż mój mąż nie żyje, odebrałam obrzydliwy telefon. Wiesz, jeden z tych, które czasem wykonują podpici młodzieńcy, pragnący popisać się przed kolegami. Usłyszałam stek wyzwisk i ohydnych propozycji, i miałam już odłożyć słuchawkę, kiedy nagle zwróciłam uwagę na jedno, potem drugie szczególne wyrażenie… na dobór słów… i uświadomiłam sobie, że już to kiedyś słyszałam… od niego. Zawołałam: „Mój Boże, czy to Ty, Freddie?” Odpowiedział mi przeraźliwy krzyk, ale ja już wiedziałam, że to on, i że Harry się mylił. Po dziś dzień nie mogę uwolnić się od wspomnienia o tym krzyku. – To, co widzieliśmy dzisiaj, stanowi kolejne wcielenie potwora, o którym mówiłaś – stwierdził Drew. – Zastanawiam się, czy on wciąż pozostaje pod wpływem narkotyków. – Nie mam pojęcia. Może powinniśmy pokazać taśmę z nagraniem jakiemuś psychiatrze? – Ja sam nie mogę się doczekać, kiedy ją zobaczę. To może być dla nas kopalnia złota… Jak dużo wie Witkowski?

– Też nie wiem. Wspomniał coś tylko o pytaniach z przeszłości, które wciąż jeszcze czekają na odpowiedź. Nie mam pojęcia, co miał na myśli. – Zapytajmy go o to. – Latham odwrócił się w kierunku pułkownika siedzącego na sterburcie w towarzystwie dwóch komandosów. – Stanley, możesz tu przyjść na chwilę? – Pewnie że tak. Pułkownik przeszedł na rufę i zatrzymał się między Karin i Lathamem. – Stosh, Ty chyba wiedziałeś trochę więcej, niż dawałeś nam do zrozumienia, prawda? – Nie, przyjacielu. Nie wiedziałem, ale brałem pod uwagę taką możliwość. Freddie bardzo chętnie występował w przebraniu księdza, a jeśli chodzi o kolor włosów, to miał je jaśniejsze niż Marilin Monroe, naturalnie pod warunkiem że akurat ich nie ufarbował. Byłem przy Tobie, Karin, kiedy kapitan wspomniał o wysokim jasnowłosym księdzu i zauważyłem, że postawiło Cię to na baczność. Potem wystarczyło już tylko skojarzyć fakty. – Niemniej w dalszym ciągu nie rozumiem, na jakiej podstawie dopuszczałeś możliwość, że tam, w środku, będzie jej mąż. – Żeby to wyjaśnić, musimy cofnąć się o kilka lat. Kiedy dotarła do nas wiadomość o tym, że Frederik de Vries został zamordowany przez Stasi, natychmiast powzięliśmy pewne podejrzenia, na przykład, dlaczego tak starannie odnotowywano wszystkie przesłuchania, tortury, a wreszcie samą śmierć. To nie było normalne. Zazwyczaj

takie sprawy trzyma się w głębokiej tajemnicy. Lekcja, jakiej udzielili założyciele obozów koncentracyjnych, nie poszła na marne. Karin skinęła głową. – Mnie też od razu wydało się to dziwne, podobnie jak Harry’emu, ale on przypisał tę dziwną skłonność nasilającej się obsesji funkcjonariuszy Stasi, którzy zdawali sobie sprawę, że już niedługo utracą władzę, wpływy, wszystko. Ja nie bardzo chciałam uwierzyć w to wyjaśnienie, przede wszystkim dlatego że Frederik wiele opowiadał mi o tych ludziach, jacy są bezwzględni i brutalni, a jednocześnie podatni na wpływy i sparaliżowani poczuciem tymczasowości. Ktoś taki nie dokumentuje szczegółowo własnych zbrodni, wręcz przeciwnie, stara się je za wszelką cenę ukryć. – Jak zareagował Harry, kiedy powiedziałaś mu o swoich podejrzeniach? – Nie zrobiłam tego. Widzisz, Harry był nie tylko „opiekunem” Frederika, ale także kimś w rodzaju jego przyjaciela. Lubił go i chyba nawet podziwiał, więc nie miałam serca opowiadać mu o naszych problemach. Zresztą, nie było takiej potrzeby: przecież Frederik nie żył, przynajmniej oficjalnie. – Nie wiedziałaś o wszystkim, Karin – powiedział pułkownik łagodnie, ze współczuciem. – Ostatnie trzy raporty dostarczone przez Frederika zawierały niemal wyłącznie fałszywe informacje. W owym czasie korzystaliśmy już z usług kilku „nawróconych” funkcjonariuszy Stasi, którzy zdawali sobie sprawę, że

niedługo znajdą się nie tylko bez pracy, ale także na czarnej liście, więc chętnie z nami współpracowali. Uzyskaliśmy od nich informacje zaprzeczające tym, które nadesłał nam de Vries. – Dlaczego natychmiast go nie odwołaliście? – zapytał Drew. Witkowski potrząsnął głową. – Bo nie wiedzieliśmy, co się właściwie stało. Został oszukany czy przekupiony? A może znaleziono na niego „haka” i zmuszono szantażem do podsyłania nam fałszywek? Mógł również popełnić błąd z powodu przepracowania. Potrafiłbyś zgadnąć, jaka przyczyna wchodziła w grę? My nie potrafiliśmy. – Było coś jeszcze, Stanley? – zapytała spokojnie Karin. Jeśli tak, to chcę wiedzieć. – Właściwie tylko jedna sprawa, potwierdzona niezależnie przez obu „nawróconych”. Stasi przypominała ośmiornicę o stu oczach i tysiącu macek; w pewnym sensie to ona rządziła krajem… Otóż Twój mąż dwa razy spotkał się w Monachium z generałem Ulrichem von Schnabe, jak się później okazało, jednym z przywódców niemieckich neonazistów. Generał zginął w więzieniu z rąk swojego współpracownika, zanim zdążył złożyć zeznania. – A więc nasienie trafiło do ziemi i zatruty kwiat nazwiskiem Gunter Jager zakiełkował, urósł, a potem zaczął kwitnąć… – szepnęła Karin, kręcąc z niedowierzaniem głową. – Jak to możliwe? – Może dowiemy się czegoś oglądając kasetę. – Latham delikatnie odsunął pułkownika,

objął ją ramieniem, po czym zwrócił się do Witkowskiego: – Zrób użytek z tego swojego supernowoczesnego telefonu i skontaktuj się z ludźmi Moreau w Bonn. Każ im zarezerwować dla nas trzypokojowy apartament w hotelu „Kónigsdorf”, z telewizorem i dwoma magnetowidami. – Jawohl, mein Herr! – odparł pułkownik i uśmiechnął się w ciemności. – Teraz zachowujesz się jak prawdziwy dowódca, chłopaki – Jak to możliwe? – powtórzyła Karin de Vries ze łzami w oczach. – Jak to możliwe, żeby ktoś nagle stał się zupełnie innym człowiekiem? – Spróbujemy się tego dowiedzieć – odparł Drew, tuląc ją do piersi. Słowa wymawiane po niemiecku, to niemal szeptem, to głosem niewiele cichszym od krzyku, płynęły z głośnika wezbranym strumieniem, niepokojąc, przerażając i przykuwając uwagę słuchacza z hipnotyczną wprost siłą. Obraz widoczny na ekranie także przykuwał uwagę, mimo nie najlepszej jakości i ciągłych drgań. Jasnowłosy kapłan przemawiał do publiczności złożonej z trzydziestu sześciu mężczyzn; wszyscy mieli na sobie kosztowne ubrania z najlepszych sklepów i domów mody, poczynając od eleganckich smokingów, poprzez garnitury, na sportowych strojach kończąc. Siedzieli swobodnie, choć na ich twarzach malowało się napięcie; wszyscy co do jednego zrywali się z miejsc, kiedy następowała przerwa na gromkie Sieg Heil! Od czasu do czasu w ich oczach można było dostrzec coś w rodzaju zażenowania, jakby uważali,

że podekscytowany mówca przekracza chwilami wszelkie dopuszczalne granice, ale zaraz potem znowu ulegali ogólnemu podnieceniu. Zanim porucznik Anthony włożył kasetę do magnetowidu, stanął przed telewizorem w salonie eleganckiego apartamentu hotelu „Kónigsdorf i oznajmił: – Kamera jest wyposażona w teleobiektyw i bardzo czuły mikrofon, więc dźwięk nagrał się bez zarzutu i zobaczycie zbliżenia twarzy prawie wszystkich obecnych osób. Ponieważ pan Latham nie zna niemieckiego, Chris i ja przetłumaczyliśmy na angielski najważniejszą część wystąpienia Guntera Jagera, a następnie sporządziliśmy coś w rodzaju stenogramu. Proszę, oto tekst. – To bardzo miło. z Waszej strony – odparł Drew, siadając na kanapie między Witkowskim i Karin. – Tu nie chodzi o kurtuazję, tylko o coś znacznie ważniejszego – odparł tajemniczo kapitan Dietz, wkładając kasetę do magnetowidu. – Wciąż jeszcze nie wiem, czy aby się nie przesłyszałem… Dobra, zaczynamy. Ekran ożył, z głośnika popłynęły dźwięki, Latham zaś skoncentrował się na angielskim tłumaczeniu. – Przyjaciele, żołnierze, prawdziwi bohaterowie Czwartej Rzeszy! – rozpoczął człowiek posługujący się nazwiskiem Gunter Jager. – Przynoszę Wam wspaniałe nowiny! Otóż wezbrana fala zniszczenia już niebawem zaleje stolice naszych nieprzyjaciół. Godzina Zero wybije za niespełna czterdzieści godzin! Nasza ciężka praca, nasze cierpienie i niezliczone poświęcenia wreszcie

wydały owoce! Co prawda nie widać jeszcze końca pracy, ale niebawem wszyscy będziemy świadkami jego początku. Oto cudowny lek, ostateczne i jedyne rozwiązanie paraliżu, który dotknął ludzkość. Przybyliście tu z bliskich i odległych krajów, nawet zza oceanów, wiecie więc doskonale, iż w szeregi naszych nieprzyjaciół wkradł się chaos, gdyż wszyscy oskarżają wszystkich o to, że opowiedzieli się po naszej stronie. Na użytek publiczny obrzucają nas najgorszymi kalumniami i oszczerstwami, lecz nic w ten sposób nie osiągną, ponieważ mamy miliony zwolenników, którzy są nam wdzięczni za to, co im pragniemy ofiarować. Oczyścimy najwyższe stanowiska oraz urzędy z Żydów pragnących zdobyć wszystko dla siebie i dla swojego przeklętego Izraela, odeślemy odrażających Czarnuchów tam, skąd przybyli, zmiażdżymy socjalistów pragnących obciążać nas coraz wyższymi podatkami, które przeznaczają na utrzymanie tych, co nie potrafią sami zatroszczyć się o siebie. Świat musi otrzymać lekcję od potomków Rzymian, zanim i do ich żył wsączy się trucizna niewolniczej krwi. Musimy być silni, bezwzględni, zdecydowani. Skoro zabija się zdeformowane szczenię, dlaczego nie miałoby się zabić potomstwa zdegenerowanych rodziców? A teraz przejdźmy do najważniejszej sprawy, naszego miecza, naszej „Wodnej Błyskawicy”, która uderzy bez litości, niszcząc i zabijając wszystko, co stanie na jej drodze. Za niespełna czterdzieści godzin do zbiorników wodnych zaopatrujących Londyn, Paryż i Waszyngton dostanie się

nadzwyczaj silna trucizna. Zginą dziesiątki, może nawet setki tysięcy ludzi, zapanuje anarchia, rządy nie będą w stanie zapewnić obywatelom bezpieczeństwa, ponieważ minie kilka dni, zanim uda się znaleźć odtrutkę, a kilkanaście, zanim jej działanie przyniesie pożądane efekty. W tym czasie… – Wystarczy! – ryknął Latham. – Wyłączcie to pudło, zróbcie szybko kopie kasety, prześlijcie do Londynu, Paryża i Waszyngtonu, nadajcie ten tekst faksem pod numer, który Wam podam. Ja w tym czasie będę dzwonił do każdego, kto może cokolwiek zrobić w tej sprawie. Tylko czterdzieści godzin!

ROZDZIAŁ 38 Wesley Sorenson w milczeniu wysłuchał Lathama, który zatelefonował do niego z Bonn. Choć twarz dyrektora była spokojna, a spojrzenie twarde i skupione, to spod siwych włosów pociekły po skroniach dwie strużki potu. – Mój Boże, zbiorniki wody… – wyszeptał. – To działka Korpusu Inżynierskiego. – To działka Pentagonu, Langley, FBI i policji w okolicach wszystkich źródeł wody dokoła Waszyngtonu! – Zbiorniki są ogrodzone i strzeżone… – Więc trzeba podwoić albo nawet potroić straże! Ten szaleniec nie składałby swoim wyznawcom tak konkretnej obietnicy, gdyby nie miał całkowitej pewności, że uda mu się ją spełnić. Ci ludzie mają pod kontrolą co najmniej połowę największych fortun w Europie, a także sporo poza nią, pożądają władzy i chętnie zapłacą za nią każdą cenę swojemu nazistowskiemu bożkowi. Jezu, niecałe czterdzieści godzin! – Jak przebiega ustalanie tożsamości tych ludzi? – A skąd mam wiedzieć, do cholery? Jesteś pierwszym człowiekiem, do którego dzwonię. Prezydent Niemiec pozwolił nam skorzystać z rządowego ośrodka łączności satelitarnej i właśnie przekazujemy nagranie do siedzib francuskiego, brytyjskiego i amerykańskiego wywiadu wraz z zaleceniem, żeby konsultowali się z Tobą

w sprawie ewentualnego rozpowszechnienia. – Nie ma mowy o żadnym rozpowszechnianiu! Atmosfera w kraju i tak jest już zatruta, a po tym zrobiłoby się jeszcze gorzej niż za czasów McCarthy’ego. W wielu ośrodkach wybuchły zamieszki, w Trenton zorganizowano nawet marsz na siedzibę władz stanowych. Jak tylko ktoś wspomni o politykach, urzędnikach państwowych albo przywódcach związkowych, tłum natychmiast zaczyna skandować: „Naziści! Naziści!”, i domagać się ich głów. Sprawy już wkrótce mogą przybrać jeszcze gorszy obrót, bo to przecież dopiero początek. – Zaraz, chwileczkę! – wykrzyknął Drew. – Nazwiska rzekomych zwolenników neonazistów zostały dostarczone przez Harry’ego z siedziby Bractwa, zgadza się? – Owszem. – Według stenogramów przesłuchań, które czytałem, mój brat dał Wam jasno do zrozumienia, że należy przyjrzeć się nie tylko tym ludziom, lecz także wszystkim, którzy są z nimi w jakikolwiek sposób związani… – Oczywiście. To standardowa procedura. – Zaraz po tym jak Harry przekazał Wam nazwiska, przywódcy neonazistów wydali rozkaz jego natychmiastowej likwidacji, prawda? – Zgadza się. – Dlaczego? Dlaczego to zrobili, Wes? Od tamtej pory ścigają mnie niczym stado wygłodniałych wilków. – Nie rozumiałem tego i nadal nie rozumiem. – A ja chyba powoli zaczynam rozumieć. Załóżmy na chwilę, że Harry dostarczył Wam fałszywe dane, właśnie

po to by doprowadzić do powstania sytuacji, o której mi opowiadałeś. – Wydaje mi się bardzo mało prawdopodobne, żeby nawet najbardziej przebiegłym szkopom udało się wmówić mu taką kolosalną bzdurę. – A jeśli uwierzył w nią, bo nie miał wyboru? – Oczywiście, że miał wybór. Przecież nie postradał zmysłów. – Przyjmijmy jednak, że postradał. Gerhard Kroeger, bądź co bądź neurochirurg, ryzykował w Paryżu życie, żeby zabić Harry’ego. Według pierwszego scenariusza Harry, to znaczy ja, miał zostać pozbawiony głowy, według drugiego, zlikwidowany strzałem w głowę, a konkretnie w lewą skroń… – Nie pozostaje nam nic innego, jak przeprowadzić sekcję zwłok – stwierdził Sorenson. – Naturalnie, kiedy będzie to możliwe – dodał. – W tej chwili przede wszystkim musimy uczynić wszystko co w ludzkiej mocy, żeby powstrzymać tych szaleńców przed zamordowaniem setek tysięcy niewinnych ludzi. – Jager powiedział wprost, jak zamierzają to zrobić: dosypując trucizny do zbiorników wody. – Co prawda nie jestem ekspertem w tej dziedzinie, ale wiem co nieco na ten temat, bo wiele razy zastanawialiśmy się, jak wykluczyć możliwość sabotażu, lecz zawsze dochodziliśmy do wniosku, że prawdopodobieństwo jest praktycznie równe zeru. – Dlaczego? – Ze względu na skalę przedsięwzięcia. Do zatrucia wody w zbiorniku o tak wielkiej kubaturze trzeba tyle trucizny, ile zmieści się na kilkudziesięciu dużych

ciężarówkach, w związku z czym odpada element zaskoczenia. Poza tym, tyle dużych pojazdów nie zdoła jednocześnie ani nawet w krótkim czasie zrzucić ładunku do jeziora, bo do wody prowadzi jedna, najwyżej dwie drogi, ogrodzenia zaś, o których wspomniałem, przypominają wzmocnione barykady i są naszpikowane czujnikami; w przypadku jakiegokolwiek naruszenia włącza się alarm, a ludzie z ochrony jadą, żeby sprawdzić, co się stało. – Wygląda na to, że jednak jesteś ekspertem, Wes. – Bzdura. Te informacje mógłby zdobyć każdy w miarę rozgarnięty harcerz, nie wspominając o bystrym inżynierze pracującym w jakiejś państwowej firmie. – W porządku, wykluczyliśmy drogę lądową. Co z powietrzem? – Równie mało prawdopodobne, albo nawet jeszcze bardziej. Wyobraź sobie dwie eskadry samolotów transportowych zrzucających ładunek w bezpośredniej bliskości ujęcia wody, bo wówczas można osiągnąć większe stężenie i użyć nieco mniejszej ilości trucizny. Najprawdopodobniej pozderzałyby się w powietrzu, a nawet jeśli nie, to już pół godziny wcześniej narobiłyby potwornego huku, nie wspominając już o tym, że zostałyby łatwo wykryte przez stacje radarowe. – A więc jednak zastanawiałeś się całkiem serio nad możliwością takiego sabotażu? – Wiesz równie dobrze jak ja, Drew, że po to by prawidłowo rozegrać partię, trzeba najpierw

przeanalizować wiele hipotetycznych wariantów. – To nie gra, Wes. Ten sukinsyn mówił zupełnie poważnie. Znalazł jakiś sposób i zamierza z niego skorzystać. – Wobec tego powinniśmy czym prędzej wziąć się do pracy. Będę w stałym kontakcie z MI5 i Quai d’Orsay, Ty skoncentruj się na ustaleniu tożsamości ludzi, którzy uczestniczyli w spotkaniu. Naturalnie konsultuj się z Claude’em, MI6 i niemieckim wywiadem. Do jutra wszyscy muszą trafić za kratki. Przede wszystkim zależy mi na obcokrajowcach; nie pozwól, żeby którykolwiek opóścił granice Niemiec. * * * Przez następne dwadzieścia cztery godziny rządowe komputery w czterech krajach pracowały pełną mocą, natomiast agencje wywiadowcze Niemiec, Francji, Anglii oraz Stanów Zjednoczonych pilnie analizowały dostarczone im fotografie. Spośród trzydziestu sześciu mężczyzn, którzy nie tak dawno w luksusowej willi nad Renem krzyczeli Sieg Heil, Gunter Jager! – szesnastu pochodziło z Niemiec, siedmiu z USA, czterech z Wielkiej Brytanii, pięciu z Francji; trzej, których nie udało się zidentyfikować, zniknęli bez śladu, należało więc przypuszczać, iż odlecieli już do ojczystych krajów. Pozostali trafili do pilnie strzeżonych cel, całkowicie odizolowanych od świata zewnętrznego. Nie udzielono im

żadnych wyjaśnień, nie pozwolono skorzystać z telefonu. Niektórzy z tych ludzi byli powszechnie znani, inni zajmowali eksponowane stanowiska, trzeba więc było w ich imieniu poinformować rodziny i współpracowników o nagłych wyjazdach w nie cierpiących zwłoki sprawach. – To niegodziwe! – zaprotestował właściciel jednej z największych niemieckich fabryk produkujących tworzywa sztuczne. – Nie bardziej od pana – odparł oficer policji. Na wolności pozostał tylko Gunter Jager, nieświadom tego, co zdarzyło się w ciągu minionych dwudziestu jeden godzin, zamknięty w czterech ścianach rezydencji nad brzegiem Renu. Nie aresztowano go wyłącznie dlatego, że żaden z pojmanych neonazistowskich plutokratów nie był w stanie udzielić konkretnych informacji dotyczących operacji „Wodna Błyskawica”; zeznania, które składali w nadziei na lepsze traktowanie, a może i na bezkarność, okazały się całkowicie bezużyteczne. Nawet rozhisteryzowany Hans Traupman, któremu pokazano kilka fragmentów taśm z jego zarejestrowanymi wyczynami, nie był w stanie dostarczyć żadnych sensownych informacji. – Czy myślicie, że ukrywałbym przed Wami cokolwiek? Przecież jestem chirurgiem i potrafię stwierdzić, kiedy nie ma szans na szczęśliwe zakończenie operacji. Przegraliśmy z kretesem! Odpowiedzi na najważniejsze pytania znał jedynie Gunter Jager; niestety, psychologowie i psychiatrzy, którzy obejrzeli taśmę z jego wystąpieniem, stwierdzili jednomyślnie, że prędzej

odbierze sobie życie, niż odkryje choć jedną ze swoich tajemnic. – To kliniczny przykład stanu maniakalnodepresyjnego połączonego z kontrolowaną paranoją, co oznacza, że on przez cały czas balansuje na krawędzi szaleństwa. Wystarczy jeden, nawet niewielki impuls, a runie w otchłań. * * * Karin de Vries zgadzała się z tą diagnozą. Wobec tego zastosowano środki zastępcze: telefony na podsłuchu, stały nasłuch radiowy, szczegółowe kontrolowanie przesyłek… Wzięto nawet pod uwagę możliwość skorzystania z gołębi pocztowych. W krzakach, na drzewach i w rozpadającej się ruderze na sąsiedniej parceli roiło się od agentów wyposażonych w niezwykłe czułe mikrofony kierunkowe, obejmujące zasięgiem cały obszar posiadłości Jagera. Wszyscy czekali, aż przywódca neonazistów nawiąże z kimś kontakt, ujawniając najistotniejsze szczegóły operacji „Wodna Błyskawica”; niestety, godziny mijały nieubłaganie, a nic takiego nie następowało. Zbiorniki wodne w okolicach Londynu, Paryża i Waszyngtonu, a także filtry i stacje pomp przypominały warowne twierdze. Uzbrojeni po zęby żołnierze patrolowali najtrudniej dostępne zakamarki, pobliskie drogi zostały zamknięte dla ruchu kołowego, wyznaczono odległe objazdy. W ceglanych wieżach ciśnień Waszyngtonu trwał

ciągły dyżur specjalistów z Armijnego Korpusu Inżynierskiego, najbardziej doświadczonych ludzi w tej dziedzinie, ściągniętych z całego kraju. – Żaden pieprzony neonazista nie zdoła się tu zbliżyć oświadczył generał dowodzący ochroną zbiornika Dalecarlia. To samo jest w Londynie i Paryżu; wzięliśmy pod uwagę każdą, nawet najmniej prawdopodobną możliwość. Wydaje mi się, że Francuzi chyba nawet trochę przesadzili, bo rozstawili co sto metrów posterunki z granatnikami przeciwpancernymi i miotaczami płomieni, a ich ludzie piją wyłącznie butelkowaną wodę. Ponieważ nic nie wskazywało na to, żeby „Wodna Błyskawica” miała uderzyć także w Bonn, niemiecki rząd oddał aliantom do dyspozycji wszystko, czym dysponował; teraz byli to także jego sprzymierzeńcy, bo chyba nikt tak bardzo nie obawiał się odrodzenia ruchu neonazistowskiego, jak elity polityczne Republiki Federalnej Niemiec. Niestety, i tym razem okazało się, że historia może i jest znakomitą nauczycielką, ale mało kto wyciąga wnioski z udzielanych przez nią lekcji; nikt nie kontrolował ciężarówek dowożących żywność, sprzęty kuchenne i bieliznę pościelową, a tymczasem pod podłogą skrzyń ładunkowych były ukryte zbiorniki z wysokooktanowym, łatwo wybuchającym paliwem, połączone z pompami o zasięgu stu i więcej metrów. Gunter Jager nie mógł się oprzeć pokusie przeprowadzenia tej akcji, ale wiedzieli o niej wyłącznie jego najbardziej zaufani współpracownicy. Zamierzał spalić Bundestag. „To będzie

powtórka z Reichstagu” – napisał w dzienniku. – Nic się nie dzieje! – stwierdziła Karin w apartamencie hotelu „Kónigsdorf, o pierwszej w nocy czasu środkowoeuropejskiego. Witkowski oraz dwaj weterani operacji „Pustynna Burza”, wyczerpani trwającą niemal bez przerwy od dwóch dni pracą, spali w sąsiednich pokojach. – Cisza jak makiem zasiał, a my nadal błądzimy po omacku! – Będziemy postępować według ustalonego planu – odparł Latham. Wydawało mu się, że zamiast powiek ma dwie ołowiane pokrywy, które tylko z najwyższym trudem powstrzymuje przed opadnięciem. – Jeśli do szóstej rano nic się nie wydarzy, zgarniemy go i zaczniemy przypiekać na wolnym ogniu. – Nie będzie żadnego przypiekania, Drew! Dobrze znam Frederika i wiem, że zawsze był przygotowany na ewentualność wpadki. Powtarzał mi wielokrotnie, że samobójstwo w takiej sytuacji nie ma nic wspólnego z bohaterstwem, że lepiej zginąć z własnej ręki niż cierpieć niewyobrażalne katusze. Zdawał sobie sprawę, że w razie zdemaskowania i tak czeka go śmierć, więc czemu nie spłatać nieprzyjacielowi ostatniego psikusa, a przy okazji uniknąć bólu? Między innymi właśnie dlatego nigdy nie uwierzyłam w raport Stasi. – Masz na myśli kapsułkę z Cyjankiem potasu zaszytą w kołnierzyku i inne podobne bzdury? – To nie bzdury, tylko prawda! Twój brat zabezpieczył się w taki sam sposób.

– Jestem pewien, że nigdy by tego nie zrobił. Głowa opadła Lathamowi na pierś, a w chwilę potem osunął się na kanapę i zaczął cicho pochrapywać. – W grę wchodzi życie dziesiątków tysięcy ludzi. Mimo wszystko Freddie znalazł jakiś sposób ominięcia zabezpieczeń. Dopiero po chwili Karin zorientowała się, że Drew jej nie słyszy. Jest inny sposób, żeby go powstrzymać! – szepnęła. Zerwała się z miejsca, pobiegła do sypialni, wróciła z kocem, przykryła Lathama, po czym znowu poszła do sypialni, usiadła na łóżku i wzięła do ręki słuchawkę. * * * Dzwonek telefonu wyrwał Lathama z głębokiego snu. Drew spadł z kanapy, sięgnął ręką w bok, trafił na nogę fotela, oprzytomniał, podniósł się z podłogi i stanął niepewnie na nogach. Zaraz potem dzwonek umilkł, a pół minuty później z sąsiedniego pokoju wypadł rozwścieczony Witkowski. – Zrobiła to, do jasnej cholery! – O czym Ty mówisz? – zapytał Drew. Zdążył już usiąść na kanapie i teraz tarł powoli oczy. – Poszła do niego! – Co?! – Znała wszystkie hasła, więc bez trudu uzyskała zezwolenie na przejście przez kordon otaczający Jagera. – Kiedy to się stało?

– Kilka minut temu. Dowódca straży chciał wiedzieć, czy zanotować ją pod prawdziwym nazwiskiem, czy pod kryptonimem. – Jedziemy, szybko! Gdzie mój pistolet? Leżał tu, na stoliku… Boże, wzięła go! – Włóż marynarkę i płaszcz – poradził mu pułkownik. Pada od godziny. – Zaraz przyjedzie po nas samochód niemieckiego wywiadu oznajmił kapitan Dietz, pojawiając się w drzwiach drugiej sypialni w towarzystwie porucznika Anthony’ego. Obaj byli gotowi do wyjścia, z bronią w kaburach. – Słuchałem przez drugi aparat dodał tytułem wyjaśnienia. – Musimy się spieszyć, bo nad rzekę jedzie się stąd co najmniej dziesięć minut. – Zadzwońcie do dowódcy straży i każcie mu ją zatrzymać, albo niech żołnierze wtargną do willi! – zaproponował Anthony. – Nie ma mowy – odparł stanowczo Witkowski. – Jager jest jak wściekły pies; jeśli przekona się, że zapędzono go w ślepy zaułek, nic ani nikt nie zdoła go powstrzymać. Zabije każdego kto stanie mu na drodze. Zresztą, słyszeliście opinię psychiatrów. Nie wiem, co ona zamierza, ale na pewno lepiej żeby była z nim sam na sam… przynajmniej do czasu, kiedy tam dotrzemy, ma się rozumieć. – A kiedy już tam dotrzemy, wtedy mimo wszystko wejdziemy do środka – stwierdził spokojnie Drew, wkładając marynarkę i płaszcz. – Niech jeden z Was da mi

swój zapasowy pistolet. * * * Karin de Vries przedstawiła się jako uczestnik operacji „N-2”, a ponieważ podała właściwe hasło, prawdziwość jej słów zaś potwierdził oficer niemieckiego wywiadu odpowiadający za odizolowanie rezydencji Jagera od świata zewnętrznego, została zaznajomiona z aktualną sytuacją oraz otrzymała wszelkie niezbędne informacje. – W tej chwili mam w terenie dziewięciu ludzi – powiedział oficer, kiedy przycupnęli w strugach ulewnego deszczu za częściowo zwaloną ścianą starego domu. – Niektórzy ukryli się w krzakach, inni siedzą na drzewach. Ten deszcz, choć niezbyt przyjemny, jest naszym sprzymierzeńcem, ponieważ grunt tak bardzo rozmiękł, że ochroniarze Jagera mogą zapuścić się najwyżej dwadzieścia pięć metrów za hangar z łodziami. Skoro twierdzi pani, że musi dotrzeć do drzwi przez nikogo nie zauważona, to proszę mnie uważnie wysłuchać. Pójdzie pani tą wykładaną kamieniami ścieżką aż do spalonej altany. Jest tam niewielkie boisko do gry w krykieta, a po jego drugiej stronie rośnie rozłożysta sosna, na której siedzi jeden z moich ludzi. Proszę go obserwować i zaczekać na sygnał, który da ołówkową latarką: dwa błyśnięcia ostrzegają przed zbliżającym się strażnikiem, trzy oznaczają, że droga wolna. Jak tylko zobaczy pani trzy błyśnięcia, proszę przebiec najszybciej jak się da przez

boisko. Zaraz potem trafi pani na kolejną ścieżkę, skręcającą w lewo. Zatrzyma się pani po mniej więcej czterdziestu krokach, na najostrzejszym łuku, i spojrzy w prawo: tam będzie czekał kolejny człowiek, który ma bezpośredni widok na boczne drzwi. On też da pani sygnał latarką. – Boczne drzwi? – powtórzyła Karin, odgarniając z czoła mokry kosmyk włosów. – Prowadzą do przybudówki mieszczącej prywatny apartament Jagera wyjaśnił Niemiec. – Jest tam łazienka, gabinet, sypialnia, a także mała kapliczka z ołtarzem, gdzie podobno spędza długie godziny na rozmyślaniach. Z tego wejścia może korzystać tylko on, nikt inny. Główne drzwi służą gościom i strażnikom. – Krótko mówiąc, w swoim apartamencie jest całkowicie odizolowany od reszty domu. – Tak jest. Kiedy przekazałem tę wiadomość dyrektorowi Moreau, wyraził ogromne zainteresowanie. Wspólnie obmyśliliśmy plan, który pozwoli pani przedostać się bez większego ryzyka do środka. – Co jeszcze panu powiedział, jeśli wolno zapytać? – Że przed wieloma laty poznała pani Guntera Jagera oraz że jest pani znakomitym strategiem, zdolnym osiągnąć to, co niejednemu się nie udało. Dla mnie, a także dla wielu innych oficerów, Moreau jest w tych sprawach największym autorytetem. Wspomniał też, że będzie pani uzbrojona i że potrafi pani zatroszczyć się o własne bezpieczeństwo.

– Mam nadzieję, że się nie myli… – westchnęła Karin. Niemiec spojrzał na nią uważnie. – Rzecz jasna pani przełożeni nie mają nic przeciwko tej akcji? – Oczywiście, że nie. Czy wówczas sam słynny Moreau dzwoniłby do pana w tej sprawie? – Tak, naturalnie… Obawiam się, że pani płaszcz wkrótce przemoknie. Niestety nie mam innego, ale mogę pani zaproponować parasol. – Dziękuję, na pewno się przyda. Czy ma pan łączność radiową ze swoimi ludźmi? – Owszem, ale pani nie dostanie krótkofalówki. Zbyt duże ryzyko, sama pani rozumie. – Oczywiście. Wobec tego proszę tylko zawiadomić ich, że już idę. – Powodzenia. Proszę zachować ostrożność. Doprowadzimy panią do drzwi, ale potem będzie pani zdana wyłącznie na siebie. Nie wolno nam zareagować, nawet wtedy gdyby wzywała pani pomocy. – Tak, wiem o tym. Cóż znaczy jedno życie wobec dziesiątków, może nawet setek tysięcy… Karin otworzyła parasol i w strugach ulewnego deszczu ruszyła przed siebie kamienistą ścieżką. Niebawem ujrzała przed sobą wypalony szkielet niegdyś chyba bardzo pięknej drewnianej altany, przypominający ruiny domów uwiecznione na kliszach przez wojennych reporterów. Zaraz za ruiną zaczynało się doskonale utrzymane boisko do krykieta, porośnięte soczyście zieloną, przystrzyżoną trawą. Zmrużywszy oczy zaczęła

przeszukiwać spojrzeniem gałęzie potężnej sosny rosnącej po drugiej stronie boiska. Nagle dostrzegła dwa błyski; dwa, nie trzy, a więc ostrzeżenie przed patrolem. Pospiesznie przycupnęła w krzakach, nie spuszczając wzroku z miejsca, gdzie kilka metrów nad ziemią ukrył się funkcjonariusz niemieckiego wywiadu. Zaraz potem znowu ujrzała błyśnięcia, tym razem trzy, powtórzone dwukrotnie w krótkich odstępach czasu. Droga wolna! Przebiegła przez boisko, zapadając się po kostki w mokrą trawę, wpadła na identyczną, wykładaną płaskimi kamieniami ścieżkę, po której szła jeszcze przed chwilą, bez wahania skręciła w lewo, licząc po cichu kroki dotarła do ostrego zakrętu. Okazał się tak ostry, że dała o jeden krok za dużo, poślizgnęła się na wilgotnej ziemi i upadła w krzaki. Przeklinając własną niezdarność uklękła i rozejrzała się dokoła; otaczała ją ciemność, ale Karin nie mogła się poruszyć, musiała czekać na umówiony sygnał. Wreszcie go dostrzegła: trzy błyśnięcia. Wstała z ziemi i ostrożnie podkradła się na skraj ścieżki; z tego miejsca, z krawędzi lasu, widać było w całej okazałości siedzibę jej niegdyś ukochanego, a teraz znienawidzonego męża, Fuhrera Czwartej Rzeszy. Budynek był pogrążony w ciemności, tylko w jednym ze skrajnych okien po lewej stronie paliło się światło. Oficer niemieckiego wywiadu powiedział jej, że prywatny apartament Guntera Jagera znajduje się w przybudówce, ale teraz okazało się, że przybudówki są dwie, po lewej i po prawej stronie domu, ta druga wystarczająco duża, żeby pomieścić trzy lub cztery pokoje

dla służby. Główne drzwi istotnie znajdowały się dość daleko, natomiast boczne, prowadzące do gniazda przywódcy niemieckich neonazistów, miała niemal dokładnie przed sobą, oświetlone słabym blaskiem czerwonej żarówki podwieszonej pod daszkiem niewielkiego ganku. Karin kilka razy odetchnęła głęboko, w nadziei że w ten sposób nieco uspokoi rozedrgane nerwy, wyjęła z kieszeni pistolet Lathama, po czym ruszyła ostrożnie przez trawnik zalewany strugami deszczu. Tylko jedno z nich przeżyje to spotkanie. Tak oto dobiegnie końca związek od samego początku skazany na klęskę. Chwilowo jednak najważniejsza była operacja „Wodna Błyskawica”, „cudowna broń” wynaleziona przez Guntera Jagera. Frederik de Vries, niegdyś najznakomitszy spośród wszystkich tajnych agentów, znalazł sposób, żeby wprowadzić w życie obłąkańczy plan, ona zaś musi uczynić wszystko, aby uniemożliwić mu jego realizację. Weszła na ganek zalany niepokojącym czerwonym blaskiem, oparła się o jedną z dwóch drewnianych kolumienek podtrzymujących dwuspadowy dach. Nagle otworzyła usta i nabrała gwałtownie powietrza, ale nie, zdołała krzyknąć, gdyż poczuła się tak, jakby ktoś ścisną} jej szyję żelazną obręczą: drzwi prowadzące do domu były uchylone! Wypełniona nieprzeniknioną ciemnością szczelina miała najwyżej dziesięć centymetrów szerokości. Karin opanowała się, przełożyła pistolet do lewej ręki, lekko pchnęła drzwi. Otworzyły się bezszelestnie. W pomieszczeniu panowała martwa cisza, podkreślona

łomotem deszczu uderzającego w blaszany daszek nad gankiem. Karin wstrzymała oddech i wślizgnęła się do środka. – Wiedziałem, że przyjdziesz, moja droga żono – rozległ się w ciemności męski głos. – Zamknij za sobą drzwi. – Frederik! – Już nie Freddie? Nazywałaś mnie Frederikiem tylko wtedy, kiedy byłaś na mnie wściekła. Czy jesteś na mnie wściekła, Karin? – Co Ty zrobiłeś najlepszego? I gdzie jesteś? Nie widzę cię… – Lepiej niech tak zostanie, przynajmniej na razie. – Wiedziałeś, że przyjdę? – Te drzwi są otwarte, od chwili kiedy Ty i Twój kochanek przylecieliście do Bonn. – A więc nie muszę Ci mówić, że oni doskonale wiedzą, kim jesteś i… – To bez znaczenia – przerwał jej stanowczym tonem de Vries/Jager. – Teraz już nic nie zdoła nas powstrzymać. – Nie uda Ci się uciec! – Oczywiście, że ucieknę. Wszystko zostało już przygotowane. – W jaki sposób? Przecież znają Cię, nie pozwolą Ci ruszyć się na krok! – Dlatego że siedzą w krzakach i na drzewach, że podsłuchują moje rozmowy, pragnąc zidentyfikować ludzi, do których dzwonię, by potem zaaresztować ich

i oskarżyć? Powiadam Ci, droga żono, miałem wielką ochotę zatelefonować do prezydentów Francji i Stanów Zjednoczonych, a może nawet do brytyjskiej królowej. Wyobrażasz sobie, jakie wywołałbym zamieszanie? – Dlaczego tego nie zrobiłeś?. Ponieważ wyglądałoby to na żart, a my jesteśmy śmiertelnie poważni. – Ale dlaczego, Frederiku? Dlaczego? Co się stało z człowiekiem, który kiedyś całą duszą nienawidził nazistów? – To niezupełnie tak – odparł spokojnie nowy Fuhrer. Przede wszystkim nienawidziłem komunistów, ponieważ byli głupi. Bezmyślnie trwonili swoją potęgę broniąc marksistowskiej teorii równości, podczas gdy powszechnie wiadomo, że żadna równość nie istnieje. Dawali władzę prymitywnym chłopom i niewykształconym prostakom. Nie było w nich ani odrobiny godności. – Nigdy nie mówiłeś w ten sposób… – Oczywiście, że mówiłem! Po prostu Ty nigdy nie słuchałaś wystarczająco uważnie… Ale to także nie ma już najmniejszego znaczenia, ponieważ udało mi się odnaleźć moje powołanie, prawdziwe powołanie człowieka lepszego od innych. Ujrzałem pustkę i wypełniłem ją, z pomocą, co przyznaję bez najmniejszych oporów, wielkiego chirurga, który zrozumiał, że jestem właśnie tą osobą, której potrzebują. – Hans Traupman… – szepnęła Karin. Natychmiast zbeształa się w myślach za nieostrożność, ale było już za późno.

– Nie ma już go między nami, a to za sprawą Twoich żałosnych przyjaciół. Czy oni naprawdę sądzili, że uda im się porwać łódź i doktora? Czy naprawdę przypuszczali, że nie zaalarmuje nas fakt, iż kamery przestały działać kolejno, nie w jednej chwili, że nagle umilkła radiostacja a łódź niespodziewanie skierowała się w górę rzeki? Doprawdy, cóż za amatorszczyzna! Jednak Traupman oddał życie za wielką sprawę i z pewnością był z tego powodu szczęśliwy, ponieważ nasza sprawa jest warta największych poświęceń. Gunter Jager wie dużo, ale nie wszystko, pomyślała Karin. Najwyraźniej przypuszczał, że Hans Traupman zginął na zatopionej łodzi. – O jakiej sprawie mówisz, Frederiku? – zapytała. – O sprawie nazistów, tych zwyrodnialców, którzy zamordowali Twoich dziadków i wpędzili w nędzę Twoich rodziców, aż wreszcie oboje odebrali sobie życie? – Odkąd mnie opuściłaś, dowiedziałem się wielu rzeczy. – Ja Cię opuściłam? – Życie ocaliły mi diamenty, jakie miałem w Amsterdamie. Kto jednak zatrudniłby mnie po upadku Muru? Na co komu tajny agent i szpieg, w czasach kiedy nie ma czego ani kogo szpiegować? Kto zapewniłby mi życie na poziomie, do jakiego przywykłem: nieograniczone wydatki, podróże do najlepszych kurortów, drogie samochody? Pamiętasz Morze Czarne i Sewastopol? Mój Boże, nie dość, że świetnie się bawiliśmy, to jeszcze zarobiłem na tym ponad dwieście tysięcy dolarów!

– Pytałam o sprawę, Frederiku. Co to za sprawa? – Uwierzyłem w nią całą duszą i sercem. Początkowo inni pisali mi przemówienia, teraz piszę je sam, a raczej komponuję, ponieważ przypominają krótkie opery heroiczne, wywołują entuzjazm u słuchaczy, podrywają ich na nogi, zmuszają do radosnego krzyku, do wychwalania mnie pod niebiosa, mnie, który dzielę się z nimi swoim darem. – Jak to się zaczęło, Freddie? – Freddie… Tak już lepiej. Naprawdę chcesz wiedzieć? – A czy kiedykolwiek nie chciałam słuchać opowieści o Twoich dokonaniach? Pamiętasz, jak nieraz śmialiśmy się do rozpuku? – Istotnie, chwilami byłaś w porządku, ale najczęściej zachowywałaś się jak wredna dziwka. – Co takiego? – Karin natychmiast opanowała się i zniżyła głos. – Wybacz mi, Freddie. Naprawdę ogromnie mi przykro. Wyjechałeś do Berlina Wschodniego i wszelki słuch o Tobie zaginął… aż do chwili kiedy dotarła do nas wiadomość o Twojej śmierci. – Sam napisałem ten raport. Udał mi się, nie sądzisz? – Opis był nadzwyczaj plastyczny. – Dobry pisarz musi być jak dobry mówca, a dobry mówca musi przypominać dobrego pisarza. W celu zdobycia zainteresowania czytelnika lub słuchacza należy tworzyć przemawiające do wyobraźni obrazy, trzeba ciskać gromy i rozpalać błyskawice!

– A wtedy, w Berlinie… – Właśnie tam się wszystko zaczęło. Wielu funkcjonariuszy Stasi miało kontakty z Monachium, gdzie urzędował generał pełniący tymczasowo obowiązki przywódcy ruchu neonazistowskiego. Szybko docenili moje zdolności; szczerze mówiąc, wcale im się nie dziwię, bo kilkakrotnie wystrychnąłem ich na dudków. Kiedy dzięki diamentom odzyskałem wolność, zaczęli mnie odwiedzać i powtarzać, że być może mieliby dla mnie interesującą ofertę. Wschodnie Niemcy chwiały się w posadach, dni Związku Sowieckiego też były już policzone… Zawieźli mnie do Monachium, gdzie poznałem generała von Schnabe. Trzeba przyznać, że miał charyzmę; wywarł na mnie ogromne wrażenie, ale nie ulegało wątpliwości, że to w gruncie rzeczy urzędnik, skostniały biurokrata. W jego duszy nie płonął ogień, po którym poznaje się autentycznych przywódców. Jednak jego koncepcje stopniowo ulegały urzeczywistnieniu, a po ostatecznym wprowadzeniu w życie mogły odmienić oblicze Niemiec. – Odmienić oblicze Niemiec? – powtórzyła z niedowierzaniem Karin. – W jaki sposób nikomu nie znany generał, kierujący otaczanym pogardą radykalnym ruchem, miałby dokonać czegoś takiego? – Prowadząc powolną, ale nieustającą infiltrację Bundestagu, a infiltracja jest jedną z tych rzeczy, o których wiem naprawdę sporo. – Nie odpowiedziałeś mi jeszcze na pytanie, Freddie.

– Naprawdę lubię, kiedy mówisz do mnie w ten sposób. Przyznaję, że przez wiele lat było nam ze sobą całkiem dobrze. Głos Guntera Jagera zdawał się dochodzić ze wszystkich stron jednocześnie; wrażenie to pogłębiał bezustanny łomot deszczu uderzającego w blaszany dach nad gankiem. – Wracając do rzeczy: po to, byśmy mogli zaistnieć w Bundestagu, należało doprowadzić do wyboru właściwych osób. Generał, z wydatną pomocą Hansa Traupmana, wyszukiwał w kraju utalentowanych, nie docenianych ludzi, stawiał ich na czele władz lokalnych w rejonach dotkniętych najpoważniejszymi problemami społecznymi, podsuwał krótkotrwałe, ale zyskujące powszechny aplauz rozwiązania oraz finansował kampanie wyborcze. Czy uwierzysz, że w tej chwili mamy w Bundestagu ponad stu oddanych zwolenników? – Zapewne byłeś jednym z nich? – Owszem. Najwybitniejszym, najbardziej inteligentnym. Otrzymałem nowe nazwisko, nowy życiorys, zacząłem nowe życie. Stałem się Gunterem Jagerem, księdzem z niewielkiej parafii w Kuhhorst, decyzją władz kościelnych przeniesionym wkrótce do Strasslach koło Monachium. Zrzuciłem sutannę, by włączyć się aktywnie do walki o prawa „zniewolonej klasy średniej”, czyli drobnej burżuazji stanowiącej kręgosłup tego narodu. Bez problemu zdobyłem miejsce we władzach lokalnych, a przez cały czas byłem uważnie obserwowany przez Hansa Traupmana. W końcu doktor podjął decyzję:

właśnie takiego człowieka potrzebował. Otrzymałem propozycję, żeby zostać cesarzem, władcą, królem tego, o co walczymy: Fuhrerem Czwartej Rzeszy! – I przyjąłeś tę propozycję? – Dlaczego miałbym ją odrzucić? Przecież teraz mam szansę wykorzystać wszystkie umiejętności, jakie zdobyłem przez lata niebezpiecznej służby. Mogę zdobywać zaufanie, głosić poglądy utwierdzające w ludzkiej świadomości mój wizerunek, namawiać, przekonywać, pociągać za sobą… Tego uczyłem się przez całe życie! – Ale przecież Ci ludzie byli kiedyś Twoimi śmiertelnymi wrogami! – Teraz już nimi nie są. Racja jest po ich stronie. Świat się zmienił, i to na gorsze. Nawet komuniści byli lepsi od tego, z czym mamy do czynienia obecnie. Jeśli odrzucimy dyscyplinę wprowadzoną i egzekwowaną przez silne państwo, zostanie nam chaos, rozgardiasz i nie kończąca się walka o pierwszeństwo, jak wśród zwierząt w dżungli. My postanowiliśmy zawczasu pozbyć się zwierząt i przeprowadzić restrukturyzację państwa, pozwalając, by służyli mu jedynie Ci o najczystszej krwi. Wielkimi krokami zbliża się początek nowej ery, a jak tylko ludzkość to zrozumie, na świecie zapanuje ogromna, w pełni uzasadniona radość. – Nie wydaje Ci się, że przeszkodą będzie pamięć o zbrodniach dokonanych przez nazistów? – Może początkowo, lecz to szybko minie, jak tylko

ludzie dostrzegą zalety czystego rasowo państwa rządzonego przez silną, sprawną władzę. Nie ma nic bardziej błędnego niż przekonanie o podkreślanej przez współczesne demokracje rzekomej doskonałości systemu, w którym społeczeństwo co pewien czas idzie do urn, by wybrać swoich przedstawicieli. Walka o głosy wyborców toczy się głównie w rynsztoku, gdyż tam właśnie jest ich najwięcej, największym paradoksem zaś jest to, że Amerykanie, ten „najbardziej miłujący demokrację naród na świecie”, kompletnie nie rozumieją własnej konstytucji; początkowo prawo głosu mieli wyłącznie zamożni posiadacze ziemscy, ludzie, którzy osiągnęli sukces, tym samym dowodząc swojej wyższości nad współobywatelami. Takie właśnie były postanowienia Ojców Konstytucji. – Owszem, gdyż żyli w społeczeństwie agrarnym i musieli dostosować się do jego wymogów. Dziwi mnie jednak, że wiesz o tym wszystkim, Freddie; znajomość historii nigdy nie była Twoją najmocniejszą stroną. – To także się zmieniło. Gdybyś mogła zobaczyć półki w tym gabinecie… Uginają się pod ciężarem książek. Czytałem sześć, siedem tygodniowo, a codziennie przywożono mi nowe. – Chciałabym je zobaczyć. Chciałabym zobaczyć Ciebie. Stęskniłam się za Tobą, Freddie. – Już niedługo. Dobrze czuję się w ciemności, ponieważ mogę Cię widzieć taką, jaką Cię zapamiętałem: uroczą, energiczną kobietę, dumną ze swego męża,

dostarczającą mu informacji z Kwatery Głównej NATO, które nie raz i nie dwa uratowały mi życie. – Byłeś wtedy po naszej stronie, więc czy mogłam postąpić inaczej? – Teraz jestem po innej stronie, znacznie wspanialszej. Pomożesz mi? – To zależy. Nie będę ukrywała, że Twoje słowa brzmią nadzwyczaj przekonująco, że słuchając Cię jestem z Ciebie dumna. Zawsze byłeś wspaniałym, nietuzinkowym człowiekiem… musieli to przyznać nawet Ci, którzy nie zgadzali się z twoimi… – Na przykład tacy jak mój były przyjaciel Harry Latham, Twój aktualny kochanek! – Mylisz się, Freddie. Harry Latham nie jest moim kochankiem. – Kłamiesz! Zawsze się do Ciebie zalecał, pożerał Cię wzrokiem, dopytywał się o ciebie… – Powtarzam: Harry Latham nie jest moim kochankiem. Chyba znasz mnie na tyle dobrze, żeby wiedzieć, kiedy kłamię, a kiedy mówię prawdę. Przecież między innymi właśnie na tym polegał Twój zawód, a wiele razy słyszałeś, jak kłamię, żeby Ci pomóc albo wydostać Cię z tarapatów… Czy mam Ci to powtórzyć raz jeszcze? – Nie trzeba. – Zapadła cisza, którą po chwili przerwał głos niewidocznego mężczyzny: – Wobec tego, kim jest ten człowiek? – Kimś, kto wcielił się w postać Harry’ego. – Po co? – Ponieważ chciałeś zabić Harry’ego Lathama, a on nie ma najmniejszej ochoty stracić życia. Jak mogłeś to zrobić,

Freddie? Przecież Harry kochał Cię jak… jak młodszego brata! – Nie ja podjąłem tę decyzję – odparł spokojnie Gunter Jager. – Harry przeniknął do naszej kwatery w Alpach, gdzie uczestniczył w ważnym eksperymencie medycznym. Nie miałem wyboru. Musiałem się zgodzić. – Co to za eksperyment? – Nie wiem, na czym dokładnie polegał, ale Traupman wiele sobie po nim obiecywał, a ja przecież nie mogłem sprzeciwić się Hansowi. To dzięki niemu znalazłem się tu, gdzie jestem obecnie. – A gdzie właściwie jesteś, Freddie? Czy naprawdę stałeś się nowym Adolfem Hitlerem? – Zabawne, że akurat o nim wspomniałaś. Wiele razy czytałem Mein Kampforaz wszystkie biografie, jakie tylko wpadły mi w ręce. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak podobnie układało nam się życie, przynajmniej do chwili kiedy wstąpiliśmy do ruchu! On był artystą i ja jestem artystą, co prawda dość szczególnego rodzaju. On był bezrobotny i ja miałem zostać bez pracy. On nie został przyjęty ani do austriackiego Stowarzyszenia Artystów, ani na Akademię, ponieważ rzekomo nie miał talentu, a w dodatku był tylko zwykłym, bezimiennym kapralem… ze mną było niemal dokładnie tak samo. Kto zatrudni kogoś takiego jak ja? W dodatku obaj byliśmy nędzarzami: on dlatego że się taki urodził, ja dlatego że oddałem diamenty w zamian za życie… W latach dwudziestych był przemawiającym na ulicach radykałem, protestującym

przeciwko krzywdzie i nierównościom społecznym, a ja ponad pół wieku później przemawiałem do możnych tego świata, zachęcając ich do czynnego włączenia się w dzieło budowania nowego porządku. Ludzie tacy jak ja i on są wprost bezcenni. – Czy chcesz przez to powiedzieć, że zarówno Ty, jak Adolf Hitler zostaliście przez kogoś wybrani, by odegrać napisane dla Was role? – Ujmę to innymi słowami, żono: my nie szukaliśmy powołania, powołanie samo nas odnalazło. To nie ma najmniejszego sensu! – Dlaczego? Świeżo nawróceni zawsze wierzą najgoręcej, ponieważ musieli odbyć długą drogę, by dotrzeć do swoich przekonań. – Realizacja Waszych planów pociągnie za sobą ogromne ofiary… – Tylko na pierwszym etapie. Ludzie szybko o tym zapomną, ponieważ od razu zauważą, że świat stał się dużo lepszy. Nie będzie żadnej wojny globalnej, żadnej wymiany atomowych uderzeń. Postęp będzie odbywał się powoli, ale stale, tym bardziej że niektóre procesy transformacyjne trwają już od dłuższego czasu. W ciągu kilku najbliższych miesięcy stare rządy ustąpią nowym, stare prawa zostaną zastąpione przez nowe, sprzyjające silniejszym i lepszym, a najdalej za kilka lat po śmieciach, które w tej chwili stanowią obciążenie i zagrożenie dla społeczeństwa, nie zostanie najmniejszy ślad. – Do mnie nie musisz przemawiać jak na wiecu.

– Naprawdę nie widzisz, że to wszystko prawda? Że mamy rację? – Nie widzę nawet Ciebie, choć bardzo bym chciała, bo mówisz jak niezwykły człowiek, którym byłeś i nadal jesteś. Włącz światło, proszę. – Chętnie, ale z tym wiąże się pewien problem… – Obawiasz się, że Cię nie poznam? Chyba nie zmieniłeś się tak bardzo przez pięć lat? – Nie, lecz jestem w okularach, a Ty nie. – Przecież wiesz, że noszę je tylko wtedy, kiedy mam zmęczone oczy. – Moje okulary są zupełnie inne. Dzięki nim widzę w ciemności, a więc zauważyłem także pistolet, który trzymasz w ręce. Przypomniało mi to, że jesteś leworęczna. Pamiętasz, jak postanowiłaś nauczyć się grać w golfa, ale kiedy przyjechaliśmy na pole, okazało się, że zabrałem niewłaściwe kije? – Oczywiście, że pamiętam. Były dla praworęcznych graczy. Jeśli chodzi o pistolet, to przecież sam powtarzałeś mi wiele razy, żebym nigdy, ale to nigdy nie szła bez broni na spotkanie, które ma się odbyć nocą w miejscu, którego nie znam. Po prostu stosuję się do Twoich zaleceń. – Bardzo słusznie. Czy Twoi przyjaciele na zewnątrz wiedzą, że jesteś uzbrojona? – Nie wiem, o kim mówisz. Przyszłam tu sama, z własnej woli, nie pytając nikogo o zdanie. – Kłamiesz, ale to nie ma żadnego znaczenia. Rzuć broń! Karin postąpiła zgodnie z poleceniem, a wówczas de

Vries vel Jager włączył lampę zainstalowaną nad niewielkim ołtarzem przykrytym czerwonym płótnem, na którym stał złoty krucyfiks. Nowy Fuhrer siedział na klęczniku po prawej stronie ołtarza; miał na sobie białą jedwabną koszulę, jego jasne włosy lśniły w blasku elektrycznego światła, a na przystojnej twarzy o ostrych rysach kładły się wyraźne cienie. – I jak wyglądam po pięciu latach, żono? – Równie oszałamiająco jak zawsze, ale Ty przecież doskonale o tym wiesz. – Istotnie, pod tym względem różnię się od Herr Hitlera. Wyobraź sobie, że był tak mały, że musiał nosić buty na podwyższonym obcasie! Moja prezencja ogromnie mi pomaga, ale staram się zachować skromność i nie reaguję na westchnienia kobiet oszołomionych moim widokiem. Charyzmatyczny przywódca narodu nie może sobie pozwolić na próżność. – Nic jednak nie poradzisz na to, że wywierasz na innych ogromne wrażenie. Na mnie także… dawniej i teraz. – W jaki sposób dowiedzieliście się, że Gunter Jager jest nowym przywódcą neonazistów? – Od jednego z sonnenkindów, który załamał się podczas przesłuchania. Przypuszczam, że zaaplikowano mu jakiś narkotyk. – To niemożliwe! Żaden z nich nie wiedział o moim istnieniu! – Wygląda na to, że jednak wiedzieli. Przecież sam wspomniałeś, że uczestniczyłeś w zebraniach, wygłaszałeś

przemówienia… – W spotkaniach brali udział wyłącznie nasi ludzie z Bundestagu! – A więc ktoś się wygadał, Freddie. Doszły do mnie słuchy o pewnym katolickim księdzu, który poszedł do spowiedzi i wystawił na ciężką próbę sumienie swego spowiednika. – Ten stetryczały kretyn Paltz! Wciąż powtarzałem, że trzeba wykluczyć go z naszego grona, ale Traupman bał się utracić rzekome klasy robotnicze, wśród których ten zniedołężniały dziad rzekomo cieszył się znaczną popularnością! Każę go rozstrzelać! Karin odetchnęła trochę swobodniej. Wreszcie udało jej się trafić na właściwą strunę. Nazwiskiem Paltza posłużyła się przede wszystkim dlatego, że stary ksiądz znajdował się wśród zidentyfikowanych uczestników ostatniego zebrania oraz nie cieszył się najlepszą opinią u dostojników Kościoła katolickiego w Niemczech, co potwierdziła telefoniczna rozmowa z biskupem Bonn. Biskup nie przebierał w słowach: „To wykolejeniec, który już dawno powinien zostać odesłany na emeryturę. Bez przerwy powtarzam to w Rzymie”. Zaczekała, aż jej szalony mąż nieco ochłonie z wściekłości. – Freddie… Ten Paltz, kimkolwiek jest, wspomniał, że niedługo coś okropnego wydarzy się w Londynie, Paryżu i Waszyngtonie. Jakaś katastrofa, w której wyniku zginą tysiące ludzi. Czy to prawda?

W kaplicy zapadła śmiertelna cisza wypełniona łomotem padającego bez chwili przerwy deszczu. Kiedy wreszcie Gunter Jager przemówił, w jego głosie brzmiała pogarda i tłumiona wściekłość. – A więc po to Cię tu przysłali, parszywa dziwko! W swojej bezgranicznej głupocie liczyli na to, że wyjawię Ci, na czym polega nasz wspaniały plan. – Przyszłam z własnej woli, Freddie. Nikt nie wie, że tu jestem. – Być może, choć biorąc pod uwagę, że nigdy nie potrafiłaś dobrze kłamać… Zresztą, nieważne. Powiedziałem już wcześniej, że nic nas nie powstrzyma, i tak jest naprawdę. Jak wszyscy wielcy przywódcy korzystam z rad ekspertów, szczególnie w dziedzinach, w których nie jestem specjalistą. Fachowcy informują mnie o ogólnym zarysie strategii, a przede wszystkim o końcowych efektach, oszczędzając jednak szczegółów technicznych oraz nie zaprzątając mojej uwagi nazwiskami ludzi odpowiedzialnych za poszczególne etapy realizacji zadania. Nie wiedziałbym nawet, do kogo zadzwonić, żeby dowiedzieć się czegoś więcej. – Podobno ma to jakiś związek ze zbiornikami wody pitnej dla tych miast. – Doprawdy? Jestem pewien, że gdybyście wypytali dokładniej starego Paltza, udzieliłby Wam bardziej szczegółowych informacji. – To Wam się nie uda, Frederiku! Zatrzymaj machinę szaleństwa! Zbiorniki są strzeżone przez setki żołnierzy, którzy mają rozkaz strzelać do każdego, kto wbrew

zakazowi pojawi się w pobliżu. Twoi podwładni zostaną schwytani, a Ty sam zdemaskowany! – Zdemaskowany? – zdziwił się uprzejmie Jager. – Przez kogo, jeśli wolno zapytać? Przez zniedołężniałego starca, który nie wie nawet, jaki mamy rok, nie wspominając już o miesiącu albo dniu? Nie bądź śmieszna. – Frederiku, spotkanie, w którym uczestniczyłeś niedawno, zostało zarejestrowane na taśmie wideo. Wszyscy jego uczestnicy są aresztowani. Gra skończona, Freddie. Na litość boską, odwołaj „Wodną Błyskawicę”! – „Wodną… Błyskawicę”? Mój Boże, Ty mówisz prawdę! Widzę to w Twoich oczach, słyszę w głosie! – Gunter Jager zerwał się raptownie z klęcznika. W blasku samotnej lampy wyglądał jak Zygfryd, który nie wiadomo czemu zszedł ze sceny. – Ale to nic nie zmieni, dziwko. Nikt już nie zdoła powstrzymać zaciśniętej pięści przed zadaniem miażdżącego ciosu! Za niespełna godzinę wejdę na pokład samolotu, który przewiezie mnie do kraju popierającego moją misję, naszą misję, a wkrótce potem będę przyglądał się spokojnie, jak moi podwładni w całym zachodnim świecie zdobywają coraz większą władzę. – Nie uciekniesz stąd, Freddie! – Jakaż jesteś naiwna, żono – odparł Jager, podchodząc do ołtarza i naciskając przycisk ukryty pod złotym krucyfiksem. Kwadrat o wymiarach co najmniej dwa na dwa metry, stanowiący znaczną część podłogi odsunął się na bok, odsłaniając ciemną powierzchnię

rzeki. – Tam, w dole, czeka na mnie dwuosobowa miniaturowa łódź podwodna. Zabierze mnie do Konigswinter, gdzie na prywatnym lotnisku stoi dwusilnikowy odrzutowiec. Reszta będzie zwykłym powtórzeniem historii. – A co ze mną? – Czy wiesz, jak dawno nie miałem kobiety? – zapytał cicho Jager. – Czy wiesz, od ilu lat żyję w ścisłym celibacie, który sam sobie narzuciłem, a jednocześnie przez cały ten czas musiałem obserwować innych, ulegających bez zmrużenia oka pokusom niesionym przez życie? – Wybacz, Frederiku, ale nie interesują mnie Twoje umartwienia. – A powinny, bo przecież nadal jesteś moją żoną! Od czterech lat żyję jak mnich, udowadniając wszystkim, że tylko ja jestem niezłomnym, twardym przywódcą, oddanym sprawie, której służę. Odganiałem precz nieprzystojnie ubrane kobiety i nawet nie pozwalałem podwładnym opowiadać w mojej obecności bezecnych dowcipów. – Z pewnością było Ci bardzo ciężko – odparła Karin, rozglądając się ukradkiem po pomieszczeniu. – Tym bardziej że zazwyczaj z każdej akcji wracałeś z notesem pełnym kobiecych imion i numerów telefonów oraz z kieszeniami wypchanymi prezerwatywami. – Grzebałaś w moich ubraniach? – Przecież ktoś musiał zanieść je do pralni. – Na wszystko masz odpowiedź, jak zawsze.

– To dlatego że mówię to, co myślę, nie owijając w bawełnę… Bądźmy znów razem, Frederiku. Co się ze mną stanie? Zabijesz mnie? – Wolałbym tego nie robić, ponieważ wobec prawa i Boga w dalszym ciągu jesteś moją żoną. Poza tym, w mojej łodzi podwodnej zmieszczą się dwie osoby. Gdybyś zechciała mi towarzyszyć, pewnego dnia zostałabyś królową, cesarzową, kimś takim, kim dla Adolfa Hitlera była Ewa Braun. – Ewa Braun popełniła samobójstwo wraz ze swoim „cesarzem”. Przyznam, że taka przyszłość niespecjalnie mi się uśmiecha. – A więc nie będziesz mi posłuszna, żono? – Nie. – Mylisz się. Będziesz, i to szybciej niż się spodziewasz! Gunter Jager nie spiesząc się rozpiął jedwabną koszulę, zdjął ją, rzucił na klęcznik, po czym sięgnął do paska spodni. Karin skoczyła w lewo, usiłując dosięgnąć pistoletu, który rzuciła na podłogę na rozkaz męża, ale Jager był szybszy: jego prawa stopa wystrzeliła z ogromną prędkością, trafiając kobietę w żołądek. Karin runęła na posadzkę i skuliła się, jęcząc z bólu. – Będziesz mi posłuszna jak żona mężowi – wycedził nowy Fuhrer. Powoli ściągnął spodnie, złożył je starannie i przewiesił przez klęcznik obok koszuli.

ROZDZIAŁ 39 – Kiedy poszła? – zapytał Latham, przekrzykując szum deszczu. – Jakieś dwadzieścia minut temu – odparł niemiecki oficer. Samochód, który przywiózł Amerykanów na teren zrujnowanej posiadłości, wycofał się z wyłączonymi światłami. – Kiedy? I pozwoliliście jej pójść bez nadajnika, żeby nie mogła wezwać pomocy? – Nie mogliśmy jej tego zapewnić, a ona doskonale to rozumiała. Wyjaśniłem jej, dlaczego nie może mieć przy sobie radia. – Nie uważa pan, że powinien najpierw skontaktować się z nami, zanim ją pan tam puścił? – zapytał Witkowski po niemiecku. – Niby dlaczego? – odparł zirytowany oficer. – Przecież zadzwonił do mnie sam wielki dyrektor Moreau i wspólnie obmyśliliśmy sposób, który pozwoliłby jej ominąć patrole. – Moreau?! – wybuchnął Latham. – Uduszę sukinsyna! – Poza tym, jeśli zechcecie mnie wysłuchać, panowie – ciągnął Niemiec – Fraulein wcale nie jest w środku od tak długiego czasu, ponieważ jeden z moich ludzi zameldował mi przez radio, że weszła do budynku mniej więcej dwanaście minut temu. Proszę, nawet zapisałem godzinę w notatniku. My, Niemcy, przywiązujemy wagę nawet do

takich szczegółów, dzięki czemu… – Skoro tak, to dlaczego moi zamożni przyjaciele ciągle mają kłopoty ze swoimi mercedesami? – Przypuszczam, że należy za to winić amerykańskich mechaników. – Och, dajże pan spokój! – Chyba przyszła pora na nas – odezwał się kapitan Dietz, stojący do tej pory w milczeniu w odległości dwóch metrów, z porucznikiem Anthonym przy boku. – Zneutralizujemy strażników i wślizgniemy się do środka. – Mein Oberfuhrer – zwrócił się po niemiecku do oficera – ile jest patroli i czy poruszają się po stałych trasach? Mówię do pana w pańskim ojczystym języku, ponieważ chciałbym uniknąć jakichkolwiek niejasności. – Władam angielskim równie biegle jak pan niemieckim. – Jednak zastanawia się pan czasem nad doborem słów, a co do gramatyki… – Widzę, że będę musiał zmienić nauczyciela – zauważył Niemiec z uśmiechem. – Powinienem znaleźć sobie jakiegoś Anglika z Oksfordu. – Absurd! Nie zrozumiałby pan ani słowa… w każdym razie mnie to się nigdy nie udało. Mówią tak, jakby mieli usta pełne żywych małży. – Tak właśnie słyszałem. – O czym Wy szwargoczecie, do wszystkich diabłów? – warknął Drew. – Wymieniają uprzejmości – poinformował go

Witkowski. To się chyba nazywa „utrwalaniem wzajemnego zaufania”. – Ja to nazywam stratą czasu! – Bywa, że takie pozornie drobne sprawy nabierają ogromnego znaczenia. Wystarczy, że posłuchasz przez minutę człowieka mówiącego w jego ojczystym języku, a już wiesz, jakie ma nastawienie psychiczne. Dietzowi zależy na tym, żeby nie było najmniejszych wahań ani nieporozumień. – Bardzo dobrze, ale powiedz im, niech się trochę pospieszą. – Nie muszę. Już prawie skończyli. – Są tylko trzy patrole, ale istnieje pewien problem – mówił niemiecki oficer do kapitana Dietza. – Kolejny wyrusza na obchód dopiero po powrocie poprzedniego, a w dodatku zidentyfikowaliśmy dwóch strażników: to patologiczni mordercy, noszący przy sobie cały arsenał. – Rozumiem. Zorganizowali sobie coś w rodzaju sztafety. – Otóż to. – Musimy więc coś zrobić, żeby wywabić wszystkich na zewnątrz. – Owszem, ale co? – Proszę to nam zostawić. Na pewno damy sobie radę. – Dietz zwrócił się po angielsku do Lathama i Witkowskiego: – Zatrudniają tu szaleńców, co wcale mnie nie zdziwiło. To „patologiczni mordercy”, jak był łaskaw powiedzieć mój kolega. Tacy jak oni nie muszą

jeść i pić, ale muszą zabijać. Cóż, nic na to nie poradzimy. Pora ruszać. – Tym razem idę z Wami! – oświadczył stanowczo Drew. I nie chcę słyszeć ani słowa sprzeciwu! – W porządku, skoro tak panu na tym zależy – odparł kapitan. – Ale musi pan nam coś obiecać. – Co? – Że nie będzie pan naśladował Errola Flynna z jego najlepszych filmów. W życiu wygląda to zupełnie inaczej. – Wyobraź sobie, młodzieńcze, że zdążyłem się o tym parę razy przekonać. – Proszę wskazać nam drogę – zwrócił się Witkowski do Niemca. – Dojdziecie wykładaną kamieniami ścieżką do spalonej altany, a potem… Dziesięć sekund później cała czwórka ruszyła we wskazanym kierunku. Dwaj komandosi szli przodem, pułkownik i Drew z tyłu, ten ostatni z włączoną krótkofalówką. Dotarłszy do boiska zaczekali na sygnał. Wkrótce go ujrzeli: trzy błyśnięcia w gałęziach sosny, ledwo widoczne w strugach ulewnego deszczu. – Idziemy! – szepnął Latham. – Droga wolna. Dietz położył mu rękę na ramieniu. – Najpierw musimy zdjąć patrol. – Przecież tam jest Karin! – Kilka sekund nie ma znaczenia. Zaczekajcie tutaj! Kapitan i porucznik przemknęli przez odkryty teren i zniknęli w ciemności. Przez chwilę nic się nie działo,

a potem obserwator usadowiony na drzewie nadał kolejny sygnał: dwa błyśnięcia. Uwaga, patrol. Zaledwie kilka sekund później z głębi lasu dobiegł zduszony jęk, drugi, trzeci… Latarka błysnęła trzy razy: droga wolna. Latham i Witkowski przebiegli przez boisko i pomknęli przed siebie ścieżką, świecąc sobie pod nogi latarkami. Zaraz za ostrym zakrętem ujrzeli dwóch komandosów zmagających się ze strażnikami. – Pomóż im – polecił Drew, wpatrując się w boczne drzwi oświetlone blaskiem czerwonej żarówki. – Ja zajmę się Karin. – Ale… – Rób, co Ci powiedziałem, Stosh! Chłopcy potrzebują Twojej pomocy, a wszystko inne należy do mnie! Latham kilkoma susami dotarł do ściany budynku, po czym ostrożnie podkradł się do ganku. Nagle usłyszał dobiegające z wnętrza krzyki. Karin! Nie zważając na nic rzucił się na drzwi całym ciężarem ciała, wyrwał je z zawiasów i znalazł się we wnętrzu oświetlonym samotną lampą wiszącą nad ołtarzem, na którym stał złoty krucyfiks. Na podłodze, rozebrany prawie do naga, leżał jasnowłosy Fuhrer, usiłując obezwładnić krzyczącą i wyrywającą się rozpaczliwie Karin. Drew nacisnął spust; pocisk utkwił w suficie, a zaskoczony Jager zsunął się z żony na podłogę. – Wstawaj, nazistowska świnio! – polecił Latham głosem, w którym było słychać zarówno odrazę, jak i śmiertelną nienawiść.

– Ty… Ty przecież nie jesteś Harry! – wykrztusił ze zdumieniem Jager, podnosząc się na nogi. Nie mógł oderwać wzroku od twarzy Lathama. – Przypominasz go trochę, ale nim nie jesteś! – Dziwne, że możesz to stwierdzić w tym świetle – odparł Drew, cofając się o krok. – Nic Ci nie jest, Karin? – Nic, jeśli nie liczyć paru siniaków. – Marzę o tym, żeby go zabić – wycedził Latham i podniósł powoli pistolet. – Biorąc pod uwagę okoliczności, muszę to zrobić. – Nie! – wykrzyknęła kobieta – czuję to samo co Ty, ale nie możesz… nie możemy. Pamiętaj o „Wodnej Błyskawicy”, Drew. Co prawda on twierdzi, że nie może jej powstrzymać, bo nie zna wszystkich szczegółów, ale ja mu nie wierzę, bo kłamstwo jest jego drugą naturą. – Drew? – Na twarzy Guntera Jagera pojawił się uśmiech pełen ulgi. – Drew Latham, osiłkowaty młodszy brat Harry’ego! Jak on o Tobie mówił? „Ten mały zabijaka”. A więc Hans Traupman jednak się mylił: Harry zginął, tylko że jego miejsce natychmiast zajął Drew. Mein Gott, ścigaliśmy niewłaściwego człowieka. Harry Latham nie żyje, a mimo to wszystko kręci się po staremu. – Co to ma znaczyć? – zapytał Drew. – Pamiętaj, że trzymam palec na spuście, a biorąc pod uwagę nastrój, w jakim się znajduję, naprawdę niewiele trzeba, żebym Cię zastrzelił. Powtarzam: co to ma znaczyć? – Zapytaj doktora Traupmana… Och, zupełnie zapomniałem, że już go nie ma wśród nas! Niestety, nawet

policja, łącznie z tą jej częścią, która jest na naszych usługach, nie będzie w stanie prowadzić nasłuchu na wszystkich częstotliwościach ani złamać naszego szyfru. Jak to mówią Anglicy: „Przykro mi, kolego, ale nie mogę Ci pomóc. „– Wcześniej powiedział, że Harry uczestniczył w jakimś eksperymencie medycznym – wtrąciła się pospiesznie Karin, widząc, że Drew ponownie unosi broń. – Sorenson i ja doszliśmy do wniosku, że w grę musi wchodzić właśnie coś takiego. Sprawdzimy to, bo przecież ciało Harry’ego nadal leży w kostnicy… Dobra, przystojniaczku: ruszaj do drzwi. – Chyba pozwolisz mi się ubrać? – zaprotestował Jager. Przecież leje jak z cebra! – Nie wiem, czy mi uwierzysz, ale guzik mnie obchodzi, że możesz nabawić się kataru. Poza tym, skąd mam wiedzieć, co masz w ubraniu, a szczególnie w kołnierzyku koszuli? Będzie lepiej, jeśli weźmie je moja przyjaciółka. – Twoja przyjaciółka?! – wrzasnął nowy Fuhrer. – Chciałeś chyba powiedzieć: Twoja pieprzona dziwka! – Ty sukinsynu! Latham gwałtownie opuścił rękę, chcąc uderzyć Jagera w głowę rękojeścią pistoletu, lecz nazista niespodziewanie wykonał błyskawiczny unik, zablokował cios lewym ramieniem, a prawą, zaciśniętą w pięść ręką ugodził Lathama w pierś z taką siłą, że ten runął na wznak na podłogę. Jager błyskawicznie wyrwał mu pistolet i strzelił dwa razy, ale chybił, ponieważ Drew przetoczył

się w prawo, zaraz potem w lewo, po czym kopnął obiema stopami w prawe kolano Niemca. Jasnowłosy Fuhrer wrzasnął przeraźliwie i jeszcze dwukrotnie nacisnął spust, ale pociski utkwiły w ścianach kaplicy. Karin schyliła się po swój pistolet, chwyciła go oburącz i wycelowała w męża. – Rzuć broń, Frederiku! Rzuć broń albo Cię zabiję! – Nie zrobisz tego! – wykrzyknął Gunter Jager, spleciony w uścisku z Lathamem. Zawiśli na krawędzi kwadratowego otworu wypełnionego czarną tonią. – Przecież mnie wielbisz! Wszyscy mnie wielbią i podziwiają! Oswobodził prawą rękę, w której trzymał pistolet, i skierował go w pierś Lathama. Karin nacisnęła spust. Dwaj komandosi wpadli do kaplicy, a zaraz za nimi nadbiegł zasapany Witkowski. Stanęli jak wryci, spoglądając w milczeniu na scenę oświetloną blaskiem samotnej lampy zawieszonej nad ołtarzem. Przez kilka sekund słychać było tylko łoskot deszczu uderzającego o blaszany dach ganku oraz ciężkie oddechy pięciorga ludzi. – Domyślam się, że nie było innego wyjścia, chłopcze – przemówił wreszcie pułkownik. – Ja to zrobiłam, nie on! – załkała Karin. – Ale z mojego powodu. – Latham spojrzał na weterana G-2 wzrokiem człowieka, który zdaje sobie sprawę z tego, że poniósł porażkę. – Straciłem nad sobą

panowanie, a on to wykorzystał. Niewiele brakowało, żeby zastrzelił mnie z mojego pistoletu. – Chyba żartujesz? – Chciałem uderzyć go rękojeścią, jak jakiś nieodpowiedzialny szczeniak. – To wcale nie jego wina, Stanley – zaprotestowała gorąco Karin. – Próbowałabym zastrzelić Frederika, nawet wówczas gdyby okoliczności wyglądały zupełnie inaczej. Chciał mnie zgwałcić i z pewnością zrobiłby to, gdyby nie Drew. Zgwałciłby mnie, a potem zamordował. – Trzeba będzie wspomnieć o tym w raporcie – zdecydował Witkowski. – Cóż, nie zawsze wszystko układa się po naszej myśli, ale lepiej że Twoja wyprawa skończyła się właśnie w taki sposób, bo szczerze mówiąc nie miałbym najmniejszej ochoty uczestniczyć w pogrzebie oficera Lathama. Dowiedziałaś się przynajmniej czegoś? – Przede wszystkim tego, w jaki sposób stał się tym, kim był ostatnio, jak zawarł układ ze Stasi, uzyskał nową tożsamość, został odkryty przez Hansa Traupmana… Jeśli chodzi o „Wodną Błyskawicę”, to twierdził, że nikt nie jest w stanie jej zatrzymać, ponieważ nikt, jego nie wyłączając, nie zna wszystkich szczegółów technicznych ani nazwisk ludzi pracujących przy ich opracowywaniu. Naturalnie to wcale nie musi być prawda, ponieważ zawsze był znakomitym kłamcą. – Niech to szlag trafi! – ryknął Drew. – Ależ ze mnie głupiec! – Bo ja wiem… Nie wydaje mi się, żebym postąpił

inaczej na Twoim miejscu. Dobra, bierzmy się do roboty; trzeba przetrząsnąć tę budę, to może uda nam się znaleźć coś interesującego. – A co z naszymi niemieckimi przyjaciółmi? – zapytał Christian Dietz. – Chyba mogliby nam pomóc? – Nie wydaje mi się, kapitanie – odparła Karin. – Z tego, co mówił Frederik, wynikało jasno, że część policji jest na usługach neonazistów. Najwidoczniej udało im się przeniknąć nie tylko do Bundestagu. Sądzę, że powinniśmy zrobić to sami. – Wobec tego czeka nas długa noc – stwierdził Anthony. Lepiej weźmy się już do pracy. – Co zrobiliście ze strażnikami? – zainteresował się Drew. – Są związani i smacznie śpią – poinformował go Dietz. Od czasu do czasu trzeba sprawdzić, co porabiają, a kiedy tu skończymy, przekażemy ich, komu pan zechce. – My skoncentrujemy się na części mieszkalnej, Wy dwaj zajmiecie się resztą domu – zadecydował Witkowski. – Mamy do przeszukania trzy pokoje, łazienkę, gabinet, sypialnię i tę nie bardzo świętą świątynię. – Czego szukamy, pułkowniku? – Wszystkiego co może mieć jakikolwiek związek z „Wodną Błyskawicą”, wszelkich adresów, numerów telefonów i nazwisk. Aha, niech ktoś weźmie prześcieradło albo coś w tym rodzaju i przykryje zwłoki. Pracowali nadzwyczaj sumiennie, niczego nie pozostawiając przypadkowi. Kiedy niebo nad wschodnim

brzegiem Renu zaczęło szarzeć, w kaplicy stało już kilka kartonowych pudeł wypełnionych rozmaitymi materiałami, w większości z pewnością bezwartościowymi, ale i tak wszystkie musiały trafić w ręce ekspertów dysponujących wiedzą znacznie rozleglejszą od tej, do jakiej mogli się odwołać członkowie oddziału N-2 – może z wyjątkiem Karin de Vries. – Flugzeug… gebaut… I to wszystko, reszta została oddarta powiedziała, wpatrując się w skrawek papieru pokryty odręcznym pismem jej męża. – „Samolot zbudowany”… może gdzie albo przez kogo? – Czy to ma jakiś związek z „Wodną Błyskawicą”? – zapytał Witkowski, oklejając kartony samoprzylepną taśmą. – Raczej nie, a jeśli nawet, to tylko pośredni. – Wobec tego czemu ślęczysz nad tym świstkiem? – Ponieważ widzę, że pisał te słowa niezwykle wzburzony lub podniecony. Bardzo łatwo to poznać, szczególnie po kącie nachylenia takich liter jak „l” albo „k.”. Kiedy pisał coś spokojnie, wyglądały zupełnie inaczej. – Jeśli myślisz o tym samym co ja, to z przykrością muszę stwierdzić, że oboje tylko tracimy czas – odezwał się Drew znad kwadratowej dziury w podłodze. – Sorenson, który trochę zna się na sprawach związanych z ochroną zbiorników wody pitnej, wykluczył możliwość użycia samolotów. – Całkiem słusznie – potwierdził pułkownik. – Choćby

ze względu na liczbę potrzebnych maszyn oraz na wysokość, z jakiej musiałby zostać zrzucony ładunek. Taka operacja zakończyłaby się całkowitą klęską. – Wes wspomniał, że służby rządowe całkiem poważnie liczą się z możliwością przeprowadzenia sabotażowego ataku na zbiorniki wody i wodociągi. Szczerze mówiąc, mnie nie przyszłoby to do głowy. – Zapewne dlatego, że coś takiego zdarza się bardzo rzadko, a jeśli już, to tylko podczas działań wojennych prowadzonych na pustyni, gdzie woda jest cenniejsza od amunicji i paliwa. To bardzo groźna broń, i do tego obosieczna: zwycięzca musi się liczyć z tym, że po zajęciu nowych terenów będzie musiał korzystać ze znajdujących się tam zapasów wody. Poza tym, trudności logistyczne wydają się nie do pokonania. – A jednak oni znaleźli jakiś sposób, Stanley. Jestem tego pewien. – Czy możemy jeszcze cokolwiek zrobić? – zapytała Karin. Zostało niespełna dwadzieścia godzin. – Wyślijcie te pudła do Londynu. Niech zatrudnią wszystkich analityków z MI5, MI6 i Secret Service, jakich uda im się znaleźć. – Przesyłka będzie na miejscu za czterdzieści pięć minut oświadczył Witkowski, wyjmując z kieszeni przenośny telefon. – Muszę jak najprędzej wrócić do Paryża i spotkać się z ludźmi odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo systemu wodociągowego miasta, czy jak tam się to nazywa. – A może od razu wylądować w pobliżu głównego

zbiornika? – zaproponowała Karin. – Claude z pewnością wszystko zorganizuje. – Jeśli przeżyje spotkanie ze mną! – warknął Drew. – Przez niego mogłaś zginąć! Pozwolił Ci tutaj przyjść nie pytając nas o zdanie! – Zrobił to, ponieważ go błagałam. – Rzeczywiście, było o co! – parsknął z wściekłością Latham. Niewiele brakowało, żebyś została zgwałcona, a potem zabita, natomiast biedaczysko Gunter Jager, potężny Gunter Jager leży z rozwaloną czaszką i już nic nam nie powie. – Tego rzeczywiście nigdy sobie nie wybaczę. Nie żałuję, że go zabiłam, bo gdybym tego nie zrobiła, on zastrzeliłby Ciebie, a potem mnie, ale jestem na siebie wściekła, bo to wszystko istotnie moja wina. – Co Ty sobie właściwie wyobrażałaś? Że na Twój widok rozczuli się i wszystko wyśpiewa? – Coś w tym rodzaju, albo nawet więcej. Harry na pewno by zrozumiał. – Więc postaraj się, żebym ja też zrozumiał! – Frederik, mimo wszystkich swoich wad, miał jedną niezaprzeczalną zaletę: był silnie związany z rodzicami i dziadkami. Jak większość ludzi, którzy stracili matkę i ojca w młodym wieku, zachował o nich wyłącznie najlepsze wspomnienia. Właśnie do nich chciałam dotrzeć i wydobyć je na wierzch. Liczyłam na to, że wówczas jego pancerz zmięknie… przynajmniej na pewien czas. – Ona ma rację, chłopcze – stwierdził pułkownik, chowając

telefon do kieszeni. – W opinii psychiatrów, którzy oglądali kasetę, miał szalenie niestabilną osobowość, co znaczyło mniej więcej tyle, że pod wpływem silnego bodźca mógł wahnąć się w dowolną stronę. Karin dowiodła ogromnej odwagi, próbując do tego doprowadzić; nie udało jej się, ale to zupełnie inna sprawa. W naszym paskudnym zawodzie ryzyko trzeba podejmować niemal każdego dnia, ale nie należy liczyć na wdzięczność ani nagrody. – Mówisz o tym, co było kiedyś, Stosh. Dzisiaj jest inaczej. – Pozwolę sobie przypomnieć Ci, że dopiero „dzisiaj”, jak byłeś łaskaw to określić, sprawdziły się nasze najgorsze przewidywania. Gdyby było inaczej, nie stalibyśmy tutaj, nad brzegiem Renu. – W porządku, Stanley, masz rację. Chodzi mi tylko o to, że chciałbym mieć większą kontrolę nad moimi ludźmi. Czy za wiele wymagam? – Chyba nie… W Paryżu wszystko załatwione. Moreau od razu zadzwonił do swoich przyjaciół w Bonn. Na lotnisku czekają dwa małe odrzutowce: jeden poleci do Londynu, drugi do Francji, miejsce lądowania jeszcze nie ustalone. Otworzyły się drzwi wiodące w głąb domu i do kaplicy weszli kapitan Dietz oraz porucznik Anthony. – Zostały tylko doniczki, garnki i meble – oznajmił kapitan. Wszystkie papiery, jakie były w domu, są już w tych kartonach. – Co teraz, wodzu? – zapytał porucznik. Latham odwrócił się do Witkowskiego. – Wiem, że nie będziesz tym zachwycony, ale chcę posłać Cię do Londynu z tymi paczkami. One są w tej

chwili najważniejsze, a nikt lepiej od Ciebie nie dopilnuje, żeby poświęcono im należną uwagę. Ty na pewno narobisz tam tyle zamieszania, że nasi angielscy przyjaciele będą pracować bez zmrużenia oka. Karin i te dwa Szczury Pustyni polecą ze mną do Francji. – Rzeczywiście, wcale nie jestem zachwycony, chłopcze, ale Twojemu rozumowaniu nie sposób niczego zarzucić. Będę jednak potrzebował pomocy. Może o tym nie wiesz, ale jeszcze nie należę do Kolegium Szefów Sztabów. Ktoś musi mnie poprzeć, i to mocno. – Proszę bardzo, wybieraj: Sorenson z Wydziału Operacji Konsularnych, Talbot z CIA czy prezydent Stanów Zjednoczonych? – Chyba zdecyduję się na tego ostatniego. Naprawdę możesz to załatwić? – Ja nie, Sorenson owszem. Wezwij samochód. Ma tu być za pięć minut. – Będzie dużo wcześniej, bo czeka za zakrętem. Dalej, chłopcy: każdy bierze jedno pudło. Kiedy dwaj komandosi schylili się, by podnieść z podłogi oklejone taśmą paczki, porucznik Gerald Anthony dostrzegł w cieniu ołtarza zmięty kawałek papieru. Rozwinął go i choć było na nim zaledwie kilka słów skreślonych pospiesznie po niemiecku, schował do kieszeni. Kabinę pasażerską małego odrzutowca lecącego do Londynu wypełniał przytłumiony huk silników. Maszyna szybko zbliżała się do brzegów Anglii. Od chwili startu Witkowski niemal bez przerwy rozmawiał przez telefon: najpierw z Wesleyem

Sorensonem, potem z Knoxem Talbotem, następnie z Claude’em Moreau z Deuxieme, a wreszcie, ku swemu zdumieniu, z prezydentem Stanów Zjednoczonych. – Kierujecie londyńską częścią operacji, pułkowniku Witkowski – poinformował go człowiek urzędujący w Owalnym Gabinecie. – Premier Wielkiej Brytanii nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń. Wszyscy wiedzą już, że mają słuchać Was jak Pana Boga. – Dziękuję, panie prezydencie. Bardzo mi na tym zależało, bo czułbym się trochę głupio wydając rozkazy generałom i wysokim urzędnikom, oni zaś byliby po prostu wściekli. – Teraz kiedy wiedzą, o co chodzi, będą co najwyżej wdzięczni. Aha, przy okazji: może pan dzwonić do mnie o każdej porze dnia i nocy. Centrala Białego Domu już wie, że ma łączyć pana poza wszelką kolejnością. Byłbym wdzięczny, gdyby informował mnie pan o postępie prac… powiedzmy co godzinę, jeśli to możliwe. – Spróbuję, panie prezydencie. – Cóż, życzę powodzenia. Życie setek tysięcy niewinnych, niczego nieświadomych ludzi zależy od tego, czy właściwie wykorzysta pan kilkanaście najbliższych godzin. – Zdaję sobie z tego sprawę, panie prezydencie. Czy nie sądzi pan jednak, że należałoby ich ostrzec? – I wywołać panikę na ulicach, zablokować autostrady, zdezorganizować transport publiczny? Jeśli ogłosimy komunikat o zatruciu wody, ile minie czasu, zanim jakiś

żartowniś wpadnie na pomysł, żeby rozpuścić plotki o obecności zabójczych mikroorganizmów w klimatyzacji albo wręcz o początku wojny bakteriologicznej? – Nie pomyślałem o tym. – Do tego może pan dodać kradzieże, napady i rozboje, a także wezbraną falę nienawiści skierowaną przeciwko mniejszościom etnicznym, wyznaniowym oraz obyczajowym… Nasi eksperci utrzymują, że nikt niepowołany nie zdoła zbliżyć się do zbiornika. Ich zdaniem „Wodna Błyskawica” jest z góry skazana na klęskę. – Oby mieli rację, panie prezydencie. – Oby, pułkowniku. Dwadzieścia minut po starcie odrzutowca z lotniska w Bonn do Lathama zadzwonił Claude Moreau. – Proszę, nie trać czasu na obsypywanie mnie wyzwiskami. Później omówimy całą sprawę i przedyskutujemy moją decyzję. – Masz to jak w banku. A tymczasem co załatwiłeś? – Wylądujecie na prywatnym lotnisku w rejonie Beauvais, dwadzieścia kilometrów od głównego zbiornika zaopatrującego Paryż w wodę. Będzie tam na Was czekał mój zastępca Jacques Bergeron. Przypuszczam, że go pamiętasz? – Pamiętam. Co dalej? – Zawiezie Was do wieży ciśnień i przedstawi oficerowi dowodzącemu ochroną zbiornika, który odpowie na wszystkie Wasze pytania oraz poinformuje o zastosowanych środkach ostrożności. – Problem polega

na tym, że ja wiem o tych sprawach tylko tyle, ile powiedział mi Sorenson, a co później potwierdził Witkowski! – Cóż, przynajmniej możesz powiedzieć, że uczyłeś się u wysokiej klasy specjalistów. – Jakich znowu specjalistów?! Przecież żaden z nich nie jest nawet inżynierem! – Jeśli chodzi o ochronę przed sabotażem, każdy z nas jest nie tylko inżynierem, ale także ekspertem. – Wobec tego, jakie t y przedsięwziąłeś kroki? – Wysłałem w teren całą armię agentów, żołnierzy i policjantów, którzy przeszukują okolicę w promieniu piętnastu kilometrów od zbiornika. Co prawda nie bardzo wiemy, czego powinni szukać, ale niektórzy z naszych analityków sugerowali istnienie wyrzutni pocisków rakietowych. – To istotnie nie najgorszy pomysł… – Inni twierdzą, że zupełnie pozbawiony sensu – przerwał Lathamowi dyrektor Deuxieme. – Ich zdaniem do przeniesienia tak wielkiego ładunku trzeba by kilkudziesięciu dużych rakiet, a to oznacza setki ton sprzętu oraz tyle energii elektrycznej, ile zużywa małe miasteczko. Poza tym, takiego przedsięwzięcia nie dałoby się ukryć przed rekonesansem z powietrza, a my dokładnie obfotografowaliśmy z samolotów i satelitów każdy metr kwadratowy powierzchni. – Co z podziemnymi wyrzutniami? – Braliśmy to pod uwagę, ale nikt z okolicznych

mieszkańców nie zaobserwował żadnych zakrojonych na większą skalę prac budowlanych. Wyobrażasz sobie, ile betonu zużywa się na jeden silos? Albo jak potężne linie przesyłowe trzeba doprowadzić od najbliższej elektrowni? – Widzę, że nie marnowałeś czasu. – Niestety, bez efektów, mon amL Wiem, że Twoim zdaniem tym świniom jednak udało się znaleźć jakiś sposób, i całkowicie się z Tobą zgadzam. Szczerze mówiąc, właśnie dlatego uległem prośbom Karin… Ale na razie nie wracajmy do tej sprawy. Mam niedobre przeczucie, że przeoczyliśmy coś oczywistego, a zarazem niezmiernie ważnego, lecz chwilowo doprawdy nie wiem, co by to mogło być. – Może przenośna wyrzutnia niewielkich pocisków rakietowych, obsługiwana przez jednego człowieka? – Ten pomysł rozpatrywaliśmy na samym początku. Z obliczeń wynika, że takich pocisków, a więc i wyrzutni, musiałoby być kilkaset, a w lasach dokoła zbiornika nie przejdziesz dwudziestu kroków, żeby nie natknąć się na któregoś z naszych żołnierzy. Nawet jeden obcy człowiek, nie wspominając o kilkudziesięciu czy kilkuset, zostałby natychmiast aresztowany. – Może więc mamy do czynienia ze zwykłą mistyfikacją? – Kto miałby paść jej ofiarą? Przecież obaj oglądaliśmy tę kasetę. Fuhrer Gunter Jager nie do nas przemawiał, nie nas starał się zastraszyć; jego publiczność składała się z najzamożniejszych ludzi w Europie, a także

spoza niej. Nie, mon ami, on wierzył, że może osiągnąć zamierzony cel, i dlatego my też musimy tak myśleć. Może chłopcy z Londynu wpadną na jakiś pomysł… Daj Boże, żeby tak było. Aha, bardzo słusznie postąpiłeś wysyłając do nich te materiały. – Trochę się dziwię, że tak uważasz. – Nie powinieneś. Po pierwsze, są naprawdę znakomitymi fachowcami, a po drugie, podczas ostatniej wojny Wyspy nie dostały się pod niemiecką okupację. Zapewniam Cię, że choć większości ludzi, którzy teraz analizują te dokumenty, nie było wtedy na świecie, to jednak taka rzecz jak okupacja pozostawia pewien ślad na świadomości narodowej. Francuzi mogliby być nieobiektywni. – To bardzo niezwykłe wyznanie. – Z mojego punktu widzenia po prostu najzwyklejsza prawda. Wylądowali w Beauvais o 6.47 rano, na lotnisku zalanym jaskrawym blaskiem wiszącego nisko na niebie słońca. W niewielkim budynku prywatnego lotniska czekały na nich czyste, suche ubrania. Mężczyźni przebrali się błyskawicznie, Karin zajęło to nieco więcej czasu. Kiedy w bladoniebieskim wojskowym kombinezonie, wreszcie wyszła z damskiej toalety, Drew pokręcił głową i powiedział: – Wyglądasz aż za dobrze. Upnij jakoś włosy i schowaj je pod beret. – Będzie mi niewygodnie. – Jeszcze bardziej niewygodnie będzie Ci z kulką

w głowie. Z tymi włosami za bardzo rzucasz się w oczy… W porządku, ruszamy. Zostało nam niewiele ponad siedemnaście godzin. Kiedy dotrzemy na miejsce, Jacques? – Za jakieś dziesięć minut, bo to tylko niecałe dwadzieścia kilometrów stąd – odparł agent Deuxieme, prowadząc ich do samochodu czekającego na parkingu przed budynkiem. – Naszym kierowcą jest Francois. Chyba go pamiętasz, prawda? – Ten z wesołego miasteczka? Z żoną i dwiema córeczkami, którym kazał wracać do domu? – Ten sam. – Szczególnie dobrze zapamiętał go mój układ krążenia. Wątpię, czy kiedykolwiek w życiu miałem tak wysokie ciśnienie jak wtedy, kiedy pędził po chodnikach, a ludzie uskakiwali na boki jak kury do rowu! – Istotnie, całkiem nieźle prowadzi samochód. – Zazwyczaj tacy jak on są nazywani wariatami za kierownicą. – Szef przysłał kilkaset zdjęć lotniczych okolicy, żebyś im się przyjrzał. Może zwrócisz uwagę na coś, co umknęło naszej uwadze. – Wątpię. Co prawda podczas studiów zrobiłem uprawnienia pilota i nawet przelatałem samodzielnie około trzydziestu godzin, ale bez radia nigdy nie odnalazłbym drogi powrotnej na lotnisko. Dla mnie z góry wszystko wygląda tak samo. – Znam ten ból. Ja latałem aż dwa lata i miałem podobne problemy.

– Naprawdę byłeś pilotem? – Naprawdę. Niestety, okazało się, że rozminąłem się z powołaniem, więc złożyłem rezygnację i zacząłem uczyć się języków. Wkrótce potem otrzymałem propozycję z Deuxieme; wygląda na to, że czar byłych pilotów władających biegle kilkoma obcymi językami wciąż jeszcze działa. Okazało się, że samochód, który po nich przysłano, to ta sama nie rzucająca się w oczy limuzyna wyposażona w silnik wyścigowego bolidu, z którą Latham zawarł bliższą znajomość na ulicach Paryża. Francois serdecznie przywitał swego amerykańskiego podopiecznego. – Czy córeczki wybaczyły Ci tamtą historię? – zapytał Drew. – Niestety nie. Co gorsza, wesołe miasteczko zostało zamknięte, a one uważają, że to moja wina! – Miejmy nadzieję, że szybko znajdzie się nowy właściciel, który rozkręci interes. Jedźmy, przyjacielu. Nie ma czasu do stracenia. Samochód ruszył z piskiem opon i w krótkim czasie rozwinął taką prędkość, jakby zamierzał wzbić się w powietrze – w każdym razie, sądząc po minach dwóch komandosów i Karin, właśnie takie podejrzenie zaświtało im w głowach. Po każdym zakręcie, który Francois pokonywał z przeraźliwym piskiem opon i pedałem gazu wciśniętym do oporu w podłogę, twarze weteranów operacji „Pustynna Burza” robiły się coraz bardziej popielate. – Co ten szaleniec wyczynia? – wykrztusił kapitan Dietz, obserwując z przerażeniem wskazówkę

prędkościomierza oscylującą wokół stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. – Jeśli ma zamiar popełnić samobójstwo, to bardzo proszę, ale beze mnie! – Nie ma obaw! – wrzasnął Drew, usiłując przekrzyczeć ryk silnika. – Francois najpierw był kierowcą wyścigowym, a dopiero później zaczął pracować w Deuxieme! – Powinien codziennie dostawać dziesięć wezwań przed kolegium! – wycharczał porucznik Anthony. – To wariat! – Jest świetny! – wykrzyknął z zachwytem Latham. – Patrzcie! – Może lepiej nie… – wyszeptała Karin zbielałymi wargami. Wreszcie, po niespełna ośmiu minutach szaleńczej jazdy, samochód zatrzymał się z szurgotem na wysypanym żwirem parkingu przed ogromną budowlą z cegieł; była to wieża ciśnień, do której tłoczono wodę ze zbiornika Beauvais. Oddział N-2 lekko zataczając się wysiadł z limuzyny i natychmiast został otoczony przez kilkunastu żołnierzy z bronią gotową do strzału. – Spokojnie! – zawołał Jacques Bergeron. – Jesteśmy z Deuxieme! Oto moja legitymacja. Dowodzący żołnierzami oficer uważnie obejrzał plastikowy identyfikator. – Spodziewaliśmy się pana, ale nikt nas nie uprzedził, że nie będzie pan sam – powiedział po francusku. – To moi goście. Nic więcej nie musicie wiedzieć. – Oczywiście.

– Proszę zawiadomić swego przełożonego, że przywiozłem oddział N-2 i że zaraz u niego będziemy. – Tak jest. – Oficer odpiął od paska krótkofalówkę, zbliżył ją do ust i zameldował o przybyciu gości. – Możecie iść – oznajmił po chwili. – Generał czeka na Was. Prosi, żeby się pospieszyć. – Dziękujemy. Jacques, Latham, Karin oraz dwaj komandosi przeszli przed szpalerem żołnierzy do drzwi budowli. W środku przystanęli, zaskoczeni widokiem, jaki ukazał się ich oczom. Wnętrze, pozbawione jakichkolwiek ozdób, mroczne i wilgotne, kojarzyło się raczej z jakimś bardzo starym zamczyskiem niż budynkiem mieszczącym urządzenia techniczne. Ceglane ściany pięły się wysoko w górę, pośrodku zaś znajdowała się otwarta przestrzeń sięgająca aż do odległego sufitu, okolona spiralnymi schodami. – Chodźmy – powiedział po angielsku Jacques Bergeron. Winda jest w głębi po prawej stronie. Oddział podążył za Francuzem. – To musiało zostać zbudowane co najmniej trzysta lat temu zauważył porucznik Anthony. – Z windą? – zapytał z przekąsem Dietz. – Tę zainstalowano znacznie później – wyjaśnił Bergeron. Pański kolega ma rację. Ta wieża ciśnień oraz sieć prymitywnych, ale wciąż jeszcze działających wodociągów zostały zbudowane na początku siedemnastego wieku przez miejscowych wielmożów,

którzy chcieli w ten sposób zapewnić stałe dostawy wody na swoje pola i do ogrodów. Winda okazała się obszerną platformą, bardzo podobną do tych, jakie w niektórych magazynach przewożą ciężkie towary z piętra na piętro. Po długiej podróży, trzeszcząc, skrzypiąc i pojękując dowiozła oddział N-2 na najwyższą kondygnację. Jacques miał wyraźne kłopoty z odsunięciem metalowej kraty, więc kapitan Dietz pospieszył mu z pomocą. W korytarzu czekał już na nich wysoki, barczysty mężczyzna w generalskim mundurze; zamienił kilka słów z Bergeronem, który zmarszczył brwi, skinął głową i szybkim krokiem podążył za francuskim generałem. – Co on powiedział? – zapytał Drew Karin, wysiadając z windy. – Mówił strasznie szybko, ale chyba usłyszałem coś jakby „okropna wiadomość”. – Zgadza się – odparła de Vries. – Generał powiedział, że ma do przekazania okropną wiadomość i że musi porozmawiać z Bergeronem na osobności. Nagle w pogrążonym w półmroku korytarzu rozległ się rozpaczliwy okrzyk: – Mon Dieu, non! Pas vrai! Cała czwórka w okamgnieniu znalazła się obok agenta Deuxieme. – Co się stało? – zapytała Karin. Bergeron oparł się plecami o ścianę. Po jego wykrzywionej bolesnym grymasem twarzy płynęły łzy. – Claude… Dwadzieścia minut temu został zastrzelony w podziemnym garażu pod siedzibą Deuxieme!

– Mój Boże! – wykrzyknęła Karin, po czym niewiele myśląc objęła łkającego mężczyznę. – Jak to możliwe?! – ryknął Latham. – Przecież to chyba najlepiej strzeżone miejsce we Francji! – Naziści… wyszeptał Bergeron przez ściśnięte gardło. Oni są wszędzie.

ROZDZIAŁ 40 Z dużego prostokątnego okna roztaczał się widok na cały zbiornik Beauvais. Biuro, w którym teraz znajdowała się siedziba sztabu, na co dzień służyło dyrektorowi kompleksu oraz jego najbliższym współpracownikom; wprawdzie na okres trwania operacji zostali poproszeni o przeniesienie się do innych pomieszczeń, to jednak generał zachował się bardzo elegancko, gdyż zaprosił cywilnego gospodarza do współpracy oraz kategorycznie odmówił zajęcia jego biurka. Generał rozłożył na ogromnym stole szczegółową mapę terenu oraz mnóstwo najświeższych zdjęć lotniczych i omawiał teraz przedsięwzięte środki ostrożności, wskazując linijką stanowiska obronne oraz umocnienia. Zdawał sobie jednak sprawę, że słuchacze nie poświęcają mu całej uwagi, gdyż co chwila zerkają w kierunku Bergerona, od ponad kwadransa rozmawiającego przez telefon z Paryżem. Wreszcie oficer Deuxieme odłożył słuchawkę, wstał zza biurka i dołączył do zebranych przy stole. – Sprawa wygląda jeszcze gorzej, niż myślałem – powiedział, odetchnąwszy najpierw głęboko dla uspokojenia skołatanych nerwów. – Może to, co powiem, zabrzmi okrutnie, ale chyba lepiej się stało, że Claude zginął na miejscu, bo gdyby przeżył zamach i wrócił do domu, znalazłby tam zwłoki żony. – Niech to szlag trafi! – ryknął Drew, po czym zniżył

głos do zduszonego, przesyconego nienawiścią szeptu: – Nie może być litości dla tych drani! Każdy, którego dopadniemy, jest już trupem! – Jest coś jeszcze. W kontekście tej tragedii uważam to za pozbawione wszelkiego znaczenia, ponieważ Claude był moim przyjacielem i nauczycielem, ale takie są fakty: prezydent Francji mianował mnie tymczasowym dyrektorem Deuxieme i polecił natychmiast wracać do Paryża. – Wszyscy doskonale wiemy, że nie chciałeś, by stało się to w ten sposób, ale przyjmij nasze szczere gratulacje – powiedział Latham. – Nie wybrano by Cię, gdybyś nie był najlepszy. Nie zmarnowałeś szansy, jaką miałeś pracując u boku Claude’a. – Niewiele mnie to obchodzi. Bez względu na to, co się zdarzy w ciągu najbliższych szesnastu godzin, mam zamiar złożyć rezygnację i poszukać sobie innej pracy. – Dlaczego? – zapytała Karin. – Gdybyś tylko zechciał, bez trudu dostałbyś na stałe tę posadę. Jesteś najlepszym kandydatem, jakiego można sobie wyobrazić! – Jesteś bardzo miła, ale ja znam siebie trochę lepiej. Należę do ludzi, którzy znakomicie współpracują z wybitnymi przywódcami, ale sami nigdy nimi nie będą. Trzeba zdawać sobie sprawę z własnych możliwości i ograniczeń. – Jestem wstrząśnięty tym, co się stało, ale czas nagli – stwierdził Drew. – Musimy brać się do pracy. Ty jesteś winien to Claude’owi, ja mojemu bratu Harry’emu. Proszę zacząć jeszcze raz, generale – zwrócił się do postawnego

mężczyzny w mundurze. Nie słuchaliśmy pana zbyt uważnie. – Muszę wracać do Paryża – powtórzył Bergeron. – Wcale nie mam ochoty, ale taki otrzymałem rozkaz od prezydenta, a rozkaz to rzecz święta. – Wiemy o tym, Jacques – odparła Karin ze współczuciem. Zrobimy wszystko co w naszej mocy. – Jasne. Jedź spokojnie do Paryża i utrzymuj stałą łączność z Londynem i Paryżem. – Latham spojrzał Francuzowi w oczy. Informuj nas na bieżąco o wszelkich postępach. – Au revoir, mes amis. Nowy dyrektor Deuxieme odwrócił się i ze spuszczoną głową wyszedł z pokoju. – W pomieszczeniu zapadła cisza. Przerwał ją Drew, który odchrząknął i odwrócił się do stołu. – Na czym skończyliśmy, generale? – Oto pozycje oddziałów piechoty, które rozmieściłem w okolicy – powiedział stary żołnierz, wskazując punkty zaznaczone na mapie. – Dysponuję bogatym doświadczeniem, wyniesionym między innymi z Azji PołudniowoWschodniej, gdzie partyzanci nieprzyjaciela wielokrotnie usiłowali przeniknąć w pobliże podobnych instalacji, i jestem całkowicie pewien, że wykorzystaliśmy wszystkie dostępne środki. W położonej trzydzieści kilometrów stąd bazie lotniczej czeka eskadra w pełni uzbrojonych myśliwców, gotowych wystartować w ciągu dziewięćdziesięciu sekund od chwili otrzymania wezwania. Okoliczne lasy i drogi patroluje tysiąc dwustu

żołnierzy podzielonych na niewielkie oddziały dysponujące stałą łącznością radiową oraz wyposażone w dwadzieścia przenośnych wyrzutni samonaprowadzających się pocisków przeciwlotniczych. Siedemnaście zespołów saperskich pracuje non stop od kilku godzin, szukając ukrytych bomb i zapalników. Po jeziorze krąży łódź patrolowa z małym laboratorium chemicznym na pokładzie, gdzie wykonuje się analizy próbek wody pobranych w pobliżu ujęć. W razie wykrycia substancji toksycznych pompy zostaną natychmiast zatrzymane, a do miasta popłynie woda z rezerwowych zbiorników położonych daleko stąd. – Ile minie czasu, nim uda się uruchomić tamte wodociągi? spytał Drew. – Według dyrektora, który niebawem powinien do nas dołączyć, nigdy nie trwało to dłużej niż cztery godziny i siedem minut, a i to wyłącznie ze względu na niespodziewaną awarię urządzeń. Problem polega nie na czasie, lecz na drastycznym obniżeniu ciśnienia wody oraz na raptownym zwiększeniu poziomu zanieczyszczeń pochodzących głównie z nie używanych rur. – Co to za zanieczyszczenia? – spytała Karin. – Och, nic poważnego: osady, muł, rdza i temu podobne. U kogoś, kto napije się nie przegotowanej wody, mogą spowodować biegunkę, ale nie ma mowy o zagrożeniu życia. Prawdziwe niebezpieczeństwo wiąże się z niskim ciśnieniem w sieci, bo wtedy nie będzie czym gasić pożarów.

– A więc niebezpieczeństwo zagraża nam co najmniej z dwóch stron – zauważyła Karin. – Nawet jeśli operacja „Wodna Błyskawica” nie odniesie zamierzonego skutku, to Paryż i tak będzie mógł paść łupem ognia. Jeśli dobrze pamiętam, to ostatni rozkaz Hitlera, jaki dotarł do uciekających niemieckich generałów, brzmiał właśnie: „Spalić Paryż!” – To prawda, madame. Pozwoli pani jednak, że teraz ją zapytam, a potem powtórzę to pytanie, kiedy dokonamy lustracji naszych oddziałów: czy naprawdę wierzy pani w powodzenie „Wodnej Błyskawicy”? – Nie chcę, ale muszę w to wierzyć, generale. – A co z Londynem i Waszyngtonem? – zapytał Latham. Moreau powiedział mi, że utrzymujecie z nimi stały kontakt. – Widzi pan tego łysego oficera przy czerwonym telefonie? Stary generał wskazał w przeciwległy kąt pokoju, gdzie major o czaszce świecącej jak kula bilardowa siedział przy biurku ze słuchawką przyciśniętą do ucha. – To nie tylko mój najbardziej zaufany adiutant, ale także syn. Biedaczysko, odziedziczył słabe włosy po matce. – Syn? – zdziwił się Drew. – Oui, monsieur Latham – odparł generał z uśmiechem. Kiedy na Quai d’Orsay rozgościli się socjaliści, wielu z nas, zawodowych wojskowych, ze strachu przed nimi uciekło w objęcia nepotyzmu, ale w końcu przekonaliśmy się, że nie są nawet tacy najgorsi.

– Jakież to francuskie – zauważyła Karin. – Ma pani całkowitą rację, madame. La familie est eternelle. Na szczęście mój syn okazał się wyśmienitym oficerem, co, jak przypuszczam, zawdzięcza moim genom. Właśnie rozmawia albo z Londynem, albo z Waszyngtonem. Połączenie trwa bez chwili przerwy – wystarczy nacisnąć guzik, żeby wybrać stolicę. Major akurat odłożył słuchawkę. – Jest coś nowego? – zapytał generał. – Non, mon general – odparł łysy oficer, odwracając się w kierunku ojca. – Byłbym Ci niezmiernie wdzięczny, gdybyś przestał zadawać wciąż to samo pytanie. Na pewno dam Ci znać, gdyby poinformowano mnie o czymś, co może mieć dla nas jakiekolwiek znaczenie. – Jest też bezczelny – dodał generał przyciszonym tonem. To także wpływ matki. – Latham – przedstawił się Drew majorowi. – Wiem, proszę pana. Ja nazywam się Gaston. – Major podszedł do stołu i uścisnął ręce wszystkim członkom oddziału N-2. – Zapewniam Was, że generał podjął wszelkie możliwe środki ostrożności oraz że jest najlepszym specjalistą od ochrony ważnych obiektów inżynieryjnych w całej francuskiej armii. Brał udział w tylu operacjach wojennych, że trudno by je wszystkie zliczyć. Zabezpieczenia wydają mi się tym trudniejsze do sforsowania, że uzupełniliśmy je najnowszymi osiągnięciami techniki, o jakich nikomu nie marzyło się w dawnych czasach.

– Na przykład jakimi? – zapytał Drew. – Czujniki podczerwieni, czujniki naciskowe na drogach, uruchamiające rozpylacze z gazem paraliżującym, parasol radarowy obejmujący przestrzeń powietrzną w promieniu dwustu kilometrów, sprzężony z systemem przeciwlotniczym… – Coś takiego jak rakiety Patriot podczas „Pustynnej Burzy” – przerwał majorowi kapitan Dietz. – Oby tylko działały lepiej od tamtych – mruknął pod nosem Anthony. – Właśnie! – potwierdził francuski oficer, do którego uszu nie dotarła uwaga porucznika. Karin nie dawała jednak za wygraną. – A co z samym zbiornikiem? – Nurkowie przeszukali każdy zakamarek dna, ale nie znaleźli żadnych beczek z substancjami trującymi, które mogłyby zostać zdetonowane za pomocą zdalnie odpalanych ładunków wybuchowych. Niczego takiego nie było, bo nie mogłoby być: kto i kiedy miałby niepostrzeżenie zatopić tak wielki ładunek, zainstalować ładunki wybuchowe, przeciągnąć kable? – Tak, to istotnie niemożliwe. Szukam dziury w całym, bo Wy z pewnością już o wszystkim pomyśleliście. – To wcale nie jest takie pewne – odparł stary generał. Jesteście doświadczonymi funkcjonariuszami wywiadu, a w dodatku dysponujecie nad nami tą przewagą, że znacie przeciwnika, bo mieliście z nim wcześniej do czynienia. Dawno temu, jeszcze przed Dien Bien Phu, pewien szpieg,

który z zawodu był buchalterem, ostrzegł mnie, że jego zdaniem partyzanci dysponują znacznie lepszym uzbrojeniem niż wynika z obliczeń Paryża. Naturalnie przesłałem stosowny raport, ale nikt nie zwrócił na niego uwagi, a wkrótce potem dostaliśmy w tyłek. – Szczerze mówiąc nie widzę żadnego związku… – przyznała Karin z zakłopotaniem. – Bo go przypuszczalnie nie ma. Po prostu chciałem powiedzieć, że być może uda Wam się znaleźć coś, co przeoczyliśmy. – Moreau także brał pod uwagę taką możliwość – wtrącił Drew. – Wiem, bo sporo z nim rozmawiałem. Wobec tego zapraszam do samochodu. Miejcie oczy szeroko otwarte, czepiajcie się wszystkiego, co wyda Wam się podejrzane, i próbujcie znaleźć nasze słabe strony. „Przejażdżka” odkrytym samochodem terenowym po lesie, polach i wyboistych drogach okazała się nie tylko bardzo uciążliwa, ale także czasochłonna, gdyż trwała ponad trzy godziny. Uczestnicy nie zgłaszali żadnych zastrzeżeń do poziomu zabezpieczeń, tylko dwaj komandosi skrytykowali środki przedsięwzięte w celu niedopuszczenia do przedarcia się niewielkich pieszych oddziałów. – W tych krzakach mogłoby się ukryć co najmniej pięćdziesięciu ludzi – stwierdził kapitan Dietz. – Potem nic łatwiejszego, tylko likwidować kolejne grupy patrolowe i przebierać się w mundury żołnierzy. – A kiedy już by się przebrali, bez trudu opanowaliby jedną albo dwie drogi uzupełnił porucznik Anthony.

– Na drogach są czujniki naciskowe! – Przestają działać w bardzo niskich temperaturach, więc wystarczy spryskać je płynnym azotem w aerozolu. – Mon Dieu… – wyszeptał generał. – Posłuchajcie, chłopcy – rzekł Latham, kiedy wrócili do wieży ciśnień. – Może i macie rację, ale myślicie w niewłaściwej skali. Do przeprowadzenia takiej operacji trzeba nie pięćdziesięciu, tylko co najmniej pięciuset ludzi. – Generał kazał nam szukać szczelin w systemie obronnym, więc robimy CO w naszej mocy. – W porządku. Wobec tego teraz rzućmy okiem na zdjęcia lotnicze – powiedział Drew, podchodząc do stołu. Fotografie były poukładane w kilka stosów. – Na wieszchu są zdjęcia przedstawiające tereny najbardziej oddalone od zbiornika, na spodzie zaś jezioro z jego bezpośrednim otoczeniem wyjaśnił generał. – Wszystkie zostały wykonane w podczerwieni z niezbyt wysokiego pułapu, a jeśli na którymś odkryto coś podejrzanego, samolot natychmiast startował ponownie i fotografował teren z wysokości zaledwie kilkuset metrów. – Co to jest? – zapytał Latham, wskazując duże cylindryczne obiekty. – Elewatory zbożowe – odparł major. – Na wszelki wypadek kazaliśmy miejscowej policji je przeszukać. – A to? – Palec Karin spoczął na podłużnych ciemnych kształtach, z jednej strony podświetlonych jakby od spodu. – Wygląda dosyć groźnie.

– To są stacje kolejowe, a te światła to lampy wiszące pod zadaszeniami peronów – wyjaśnił Gaston. Latham dotknął wskaźnikiem fotografii przedstawiających dwa duże samoloty stojące na prywatnym lotnisku w pobliżu pasa startowego. – To maszyny zakupione przez Arabię Saudyjską i czekające na odtransportowanie do Rijadu – kontynuował objaśnienia major. – Sprawdziliśmy zamówienie w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, wszystko było w porządku. – Arabowie kupują francuskie samoloty, nie amerykańskie? zdziwił się Gerald Anthony. – Nie tylko oni, poruczniku. Nasz przemysł lotniczy należy do najnowocześniejszych w świecie. Poza tym, przelot z Beauvais kosztuje sporo mniej niż podróż z Seattle. – Z pewnością, majorze. Upływały minuty i godziny, padały kolejne pytania, wysłuchiwano kolejnych odpowiedzi, lecz wszystko to nie dawało najmniejszego efektu. – Co to może być? – wykrzyknął wreszcie Latham. – Co takiego wymyślili, że nie jesteśmy w stanie tego znaleźć? * * * W najtajniejszych podziemiach siedziby brytyjskiego wywiadu najlepsi i najbardziej doświadczeni eksperci

MI5, MI6 oraz Secret Service ślęczeli nad materiałami dostarczonymi w kartonowych pudłach z bońskiej rezydencji Guntera Jagera. W obszernym pomieszczeniu słychać było jedynie szelest papieru i szum komputerowych wentylatorów, ale w pewnej chwili rozległ się donośny, opanowany głos: – Mam coś – oznajmiła kobieta siedząca przed jednym z monitorów. – Co prawda nie bardzo wiem, co to może oznaczać, ale udało mi się odszyfrować treść. Nadzorujący pracę dyrektor MI6 natychmiast znalazł się przy jej stanowisku, a chwilę potem dołączył do niego milczący Witkowski. – „Dedal poleci, nic nie jest w stanie go powstrzymać. „To właśnie wyszło po złamaniu szyfru. – Co to znaczy, do jasnej cholery? – Na pewno ma jakiś związek z niebem, bo przecież Dedal uciekł z Krety dzięki skrzydłom, które zrobił sobie przyklejając do ramion pióra. Jego syn, Ikar, zanadto zbliżył się do słońca, które stopiło wosk i chłopak runął do morza. – Ale co to może mieć wspólnego z „Wodną Błyskawicą”? – Nie wiem, panie dyrektorze. Mogę powiedzieć tylko tyle, że wszystkie szyfry dzielimy na trzy kategorie: A, B i C, przy czym do tej ostatniej należą najbardziej… – Wiem o tym, panno Graham. – Tak, oczywiście. A więc, szyfr, w jakim zapisano te słowa, należał do kategorii C, co oznacza, że informacja miała trafić do bardzo wąskiego grona osób. Nawet gdyby

dotarła do szeregowego członka organizacji, nic by z niej nie zrozumiał. – Czy wiemy przynajmniej skąd, dokąd i kiedy ją wysłano? zapytał Witkowski. – Na szczęście tak, panie pułkowniku. To faks nadany stąd, z Londynu, dokładnie czterdzieści dwie godziny temu. – Dobra robota! – wykrzyknął dyrektor MI6. – Uda Wam się ustalić nadawcę? – Już to zrobiłam, panie dyrektorze. Wysłał go jeden z pańskich ludzi. MI6, wydział europejski, sekcja niemiecka. – O, kurwa! Przepraszam panią. W samej sekcji niemieckiej pracuje co najmniej sześćdziesięciu ludzi, więc w jaki sposób… Zaraz, chwileczkę! Każdy, kto korzysta z teleksu, faksu albo poczty elektronicznej musi podać swój dwucyfrowy kod. W przeciwnym razie wiadomość nie zostanie wysłana. Proszę poszukać tego kodu! – Znalazłam go, panie dyrektorze. Chodzi o Meyera Golda, szefa sekcji. – M e y e r? To niemożliwe! Po pierwsze jest Żydem, po drugie stracił dziadków w obozie koncentracyjnym. Między innymi właśnie dlatego chciał pracować w sekcji niemieckiej. – Kto wie, jak to jest z tym jego żydostwem… – To dlaczego w zeszłym roku zaprosił wszystkich na przyjęcie z okazji bar micwy syna? – Więc może kto inny posłużył się jego kodem? – Kod wprowadza się za pomocą karty magnetycznej,

a przepisy wyraźnie nakazują nosić ją cały czas przy sobie. – Cóż, na to nie”, mam odpowiedzi – odparła szpakowata panna Graham. – Ja też chyba coś znalazłem – odezwał się inny analityk, ciemnoskóry oficer pochodzący z Wysp Bahama. Dyrektor MI6, a za nim nie odstępujący go ani na krok Witkowski, natychmiast znaleźli się przy jego stanowisku. – Co to jest, Vernal? – Kolejna wiadomość zakodowana szyfrem kategorii C. Znowu pojawia się Dedal, tyle że nie wysłano jej z Londynu, tylko z Waszyngtonu, i nie czterdzieści dwie, lecz trzydzieści siedem godzin temu. – Jak brzmi? – „Dedal przygotowany, odliczanie rozpoczęte”. Najlepsze jest zakończenie: „Ein Volk, ein Reich, ein Fuhrer Jager”. Jak to się panom podoba? – Skąd ją nadano? – zapytał Witkowski. – Z Departamentu Stanu USA, a konkretnie z gabinetu Jakuba Weinsteina, podsekretarza do spraw Bliskiego Wschodu. Jest znanym i bardzo poważanym negocjatorem uczestniczącym w najbardziej poufnych rokowaniach. – Do licha! Wygląda na to, że podszywają się pod cieszących się zaufaniem zwierzchników pracowników pochodzenia żydowskiego! – Wcale mnie to nie dziwi, panie dyrektorze – odparł ciemnoskóry analityk. – Mogli jeszcze posłużyć się nami, Czarnymi. – Na podstawie faksu nie sposób określić koloru skóry – zwrócił mu uwagę Witkowski.

– Natomiast nazwisko może sporo powiedzieć… Ma pan rację, pułkowniku. Fakt, że imię Dedal pojawia się dwa razy w zaszyfrowanych informacjach nadanych w odstępie kilku godzin, musi coś oznaczać. – Nawet wiemy co. Odliczanie już się zaczęło, a podwładni Herr Jagera są tak pewni siebie, że aż ciarki przechodzą mi po plecach. – Dyrektor MI6 wyszedł na środek obszernego pomieszczenia i klasnął dwa razy. – Uwaga, wszyscy! Proszę o uwagę! W pokoju zapadła cisza wypełniona jednostajnym szumem wentylatorów. – Wygląda na to, że trafiliśmy na istotne informacje dotyczące operacji „Wodna Błyskawica”. Czy ktoś z Was natrafił w analizowanych materiałach na imię Dedal? – Owszem: ja – odparł szczupły mężczyzna w średnim wieku, z kozią bródką i w okularach w drucianej oprawie. – Mniej więcej godzinę temu. Uznałem, że to pseudonim któregoś z nazistowskich agentów, a jako taki nie ma żadnego związku z „Wodną Błyskawicą”. Widzicie państwo, Dedal był budowniczym wielkiego labiryntu na Krecie, a jak wszyscy wiemy, każdy labirynt składa się z wielu krętych dróg, w większości wiodących na manowce, w związku z czym… – Tak, tak, oczywiście, doktorze Upjohn – przerwał uczonemu zniecierpliwiony dyrektor MI6. – Jednak w tym przypadku zapewne chodzi o ucieczkę, jaką przedsięwziął w towarzystwie syna. – Ikara? Mocno w to wątpię. Jeśli wierzyć legendzie, Ikar był potwornie upartym kretynem. Proszę mi wybaczyć, panie dyrektorze, ale moja hipoteza

jest oparta na znacznie solidniejszych, naukowych podstawach. Wystarczy przecież zastanowić się nad… – Doktorze, proszę! Czy zechciałby pan po prostu zapoznać nas z treścią odkrytej przez pana wiadomości? – Naturalnie – odparł uczony urażonym tonem. – Powinna być gdzieś w tym koszu… O, już ją mam. – Proszę ją przeczytać. Od początku do końca. – Wysłano ją z Paryża wczoraj o 11.17. Oto treść: „Obaj Dedale w wyśmienitej formie tylko czekają na rozkaz, by uderzyć w imię świetlanej przyszłości!” Przypuszczalnie chodzi o fanatyków przygotowujących się do udziału w operacji „Wodna Błyskawica”, może nawet o morderców. – Albo o coś zupełnie innego… – mruknęła panna Graham. – Na przykład o co, droga pani? – zapytał wyniośle doktor Upjohn. – Och, daj spokój, Hubercie! To nie Cambridge, a Ty nie prowadzisz zajęć ze studentami. Wszyscy próbujemy wyjaśnić tę zagadkę. – Zdaje się, że miała pani jakiś pomysł? – przypomniał jej Witkowski. – Sama nie wiem… Po prostu uderzyło mnie, że, jeśli można tak powiedzieć, nagle zrobiło się ich dwóch. W pozostałych faksach zawsze występował jeden Dedal. – Francuzi mają niezdrowe zamiłowanie do szczegółów – pospieszył z wyjaśnieniem doktor Hubert Upjohn. – Uwielbiają piętrzyć je w nieskończoność, by

tym łatwiej wykorzystać zdezorientowanie partnera lub przeciwnika i przeprowadzić jakieś podejrzane machlojki. – Bzdura! – parsknęła panna Graham. – Anglicy wcale nie są lepsi! Mam Ci przypomnieć małżeństwo Henryka II z Eleonorą Akwitańską? – Doprawdy, to nie czas i nie pora na dyskusje historyczne! dyrektor MI6 przywołał do porządku dwoje specjalistów, po czym zwrócił się do swego sekretarza: – Proszę zebrać materiały, połączyć się z Beauvais i Waszyngtonem i przesłać wszystko faksem. Może im przyjdzie coś do głowy. – Tylko szybko – dodał pułkownik. * * * Analitycy z CIA, G-2 i Agencji Bezpieczeństwa Narodowego długo i uważnie studiowali informacje nadesłane z Londynu. Wreszcie zastępca dyrektora CIA wstał z fotela i rozłożył ręce. – Moim zdaniem jesteśmy na wszystko przygotowani. Bez względu na to, z której strony nastąpi atak, rozprawimy się z nim w okamgnieniu. Podobnie jak w Londynie i Paryżu, my także otoczyliśmy zbiornik pierścieniem wojska, a nasze rakiety ziemiapowietrze strącą każdy pocisk. Pomyśleliśmy o wszystkim, przewidzieliśmy każdy, nawet najmniej prawdopodobny wariant! – Skoro tak, to czemu oni są tacy pewni siebie? – zapytał pułkownik z G-2.

– Ponieważ to fanatycy – odparł młody intelektualista z Agencji Bezpieczeństwa Narodowego. – Wierzą w to, w co każe im się wierzyć. Nazywamy to imperatywem Nietzschego. – My nazywamy to głodnym pieprzeniem! – warknął inny generał, dowodzący oddziałami ochraniającymi zbiornik Dalecarlia. Czy Ci kretyni nie żyją w rzeczywistym świecie? – W pewnym sensie nie – przyznał młody analityk z Agencji Bezpieczeństwa Narodowego. – Mają swój własny, zupełnie różny od naszego. Liczy się w nim wyłącznie całkowite posłuszeństwo; nic innego nie ma znaczenia. – A więc, krótko mówiąc, to po prostu stado wariatów! – Ale inteligentnych i przebiegłych wariatów, generale. Zgadzam się z opinią tego oficera z Wydziału Operacji Konsularnych w Beauvais: neonaziści są przekonani, że uda im się osiągnąć zamierzony cel, a ja mimo szczerych chęci nie mogę dać głowy za to, że nie mają racji. * * * Beauvais, Francja. Godzina zero minus sto osiemdziesiąt minut. Było dokładnie wpół do drugiej w nocy. Ludzie zebrani w wieży ciśnień spoglądali to na ścienny zegar, to na własne zegarki, odliczając upływające minuty. Do wpół do piątej zostały już tylko trzy godziny.

– Przejrzyjmy jeszcze raz te fotografie – zaproponował Latham. – Oglądaliśmy je prawie przez pół dnia – przypomniała mu Karin. – Zadaliśmy tysiące pytań i na wszystkie otrzymaliśmy odpowiedzi. Czy możemy zrobić coś więcej, Drew? – Nie wiem. Po prostu chciałbym jeszcze raz się przyjrzeć. – Czemu, monsieur? – zapytał major. – No, na przykład tym elewatorom zbożowym. Powiedział pan, że przeszukali je funkcjonariusze miejscowej policji. Czy byli wystarczająco wykwalifikowani do tej roboty? Przecież pod ziarnem można ukryć mnóstwo rzeczy! – Powiedzieliśmy im, czego mają szukać, a dodatkowo towarzyszył im jeden z moich oficerów rzekł generał. – Sprawdzali nie tylko z góry, ale i z dołu, na poziomie gruntu. – Im dłużej o tym myślę, tym bardziej jestem pewien, że to będzie uderzenie rakietowe. – Przygotowaliśmy się na taką ewentualność, najlepiej jak było można – odparł syn generała. – Wokół zbiornika czekają w pogotowiu wyrzutnie samonaprowadzających się na cel pocisków klasy ziemiapowietrze. – Wobec tego zajmijmy się jeszcze raz informacjami z Londynu. O co może chodzić z tym Dedalem albo Dedalami? – Mogę wyjaśnić to jeszcze raz, jeśli pan sobie życzy –

odezwał się porucznik Anthony. – Otóż według legendy Dedal, który był artystą i architektem, wiele czasu poświęcał obserwacjom ptaków żyjących na Krecie. Przypuszczam, że w większości były to mewy. W wyniku tych obserwacji doszedł do wniosku, że jeśli przyklei sobie do ramion pióra, które przecież niewiele różnią się gęstością od powietrza, oraz jeśli… – Gerry, błagam! Jeśli zaraz nie przestaniesz, do końca życia znienawidzę grecką mitologię! – Tak czy inaczej, wciąż jesteśmy w powietrzu – zauważyła Karin de Vries. – Rakiety, pociski, Dedal… – Skoro mowa o powietrzu – wtrącił się major z nutą zniecierpliwienia w głosie. – Żaden latający obiekt nie zdoła wtargnąć niepostrzeżenie w naszą przestrzeń powietrzną, a każdy, który uczyni to bez naszej zgody, zostanie natychmiast zestrzelony lub zmuszony do lądowania. Poza tym ustaliliśmy już ponad wszelką wątpliwość, że po to, by operacja „Wodna Błyskawica” zakończyła się sukcesem, należałoby użyć kilku gigantycznych transportowców lub kilkunastu mniejszych maszyn. Co więcej, musiałyby wystartować z niezbyt odległych lotnisk, gdyż tylko w ten sposób dałoby się wykorzystać element zaskoczenia. – Sprawdziliście lotniska w Paryżu? – zapytał Latham. – A jak pan myśli, dlaczego wszystkie odloty są opóźnione o dwie, a czasem nawet o trzy godziny? – Nie wiedziałem, że podjęto taką decyzję. – Owszem, co naturalnie spowodowało wielkie

niezadowolenie wśród pasażerów. To samo jest w Heathrow i Gatwick w Anglii oraz w Waszyngtonie. Każdy samolot jest przed startem sprawdzany co najmniej dwa razy. – Proszę mi wybaczyć, nie miałem o tym pojęcia. Wobec tego, czemu Ci przeklęci neonaziści są tak bardzo pewni swego? – Naprawdę nie wiem, monsieur. Londyn. Godzina zero minus sto dwadzieścia osiem minut. O 1.22 czasu Greenwich dyrektor MI6 polecił, by połączono go z Waszyngtonem. – Macie coś nowego? – Nic – odparł zirytowany głos z silnym amerykańskim akcentem. – Coraz bardziej mi się wydaje, że to jakaś monstrualna kupa gówna, a szkopy pewnie zaśmiewają się z nas do rozpuku! – Chciałbym się z Tobą zgodzić, przyjacielu, ale przecież oglądałeś tę taśmę i widziałeś materiały, które Wam przesłaliśmy. Moim zdaniem nie można ich lekceważyć. – A moim zdaniem mamy do czynienia z. bandą pomyleńców, którzy postanowili wystawić na nasz koszt nową wersję Zmierzchu bogów w takiej inscenizacji, o jakiej nie śniło się temu ich Wagnerowi! – Wkrótce się przekonamy. Miejcie oczy otwarte. – Dobra rada, bo cholernie chce nam się spać. Waszyngton, D. C. Godzina zero minus czterdzieści dwie minuty. Zegary wskazywały 21.48. Chmury gromadzące się

na ciemnym lipcowym niebie zwiastowały deszcz. Generał dowodzący oddziałami zgromadzonymi wokół zbiornika Dalecarlia przechadzał się nerwowo po pokoju, w którym urządził swoją główną kwaterę. – Londyn nic nie wie, Paryż to samo, a my siedzimy bezczynnie na tyłkach i zastanawiamy się, czy ktoś nie nabił nas w butelkę! Podatnicy płacą miliony dolarów za każdą godzinę tej farsy i niech Bóg ma w opiece tego, komu każą wystawić rachunek! Jezu, jak ja nienawidzę tej roboty! Gdybym nie był taki stary, wróciłbym do szkoły, poszedłbym jeszcze raz na studia i został dentystą! Godzina zero minus dwanaście minut. 4.18 w Paryżu, 3.18 w Londynie, 22.18 w Waszyngtonie. Z lotnisk położonych z dala od Paryża, Londynu i Waszyngtonu z dokładnością do kilku sekund wystartowało sześć odrzutowców. Każda dwójka natychmiast skręciła w kierunku przeciwnym niż ten, gdzie znajdował się ich rzeczywisty cel. – Activites inconnues! – zameldował kontroler przestrzeni powietrznej w Beauvais. – Unidentified aircraft! – zameldował kontroler przestrzeni powietrznej w Londynie. – Two blips, unknown! – zameldował kontroler przestrzeni powietrznej w Waszyngtonie. – Ani z Dullesa, ani z National nie zgłaszano nam żadnych startów. Zaraz potem trzej mężczyźni obserwujący ekrany radarów odezwali się niemal jednocześnie, choć dzieliły ich odległości wielu tysięcy kilometrów:

– Superflu. – False alarm. – Forget it. Lecą w przeciwną stronę. Pewnie jakieś bogate szczeniaki zabawiają się maszynami tatusiów. Mam nadzieję, że przynajmniej są trzeźwi. Godzina zero minus sześć minut. W mrokach nocy nad Beauvais, Georgetown i północnym Londynem sześć odrzutowców wykonywało z góry zaplanowane manewry, krążąc w bezpiecznej odległości od celów. Każdy skręt, każda zmiana pułapu została wcześniej obliczona przez komputery pokładowe z dokładnością do kilku milisekund. W pewnej chwili piloci zmniejszyli do minimum moc silników i skierowali maszyny w dół, ku ziemi, prowadząc je trasą przebiegającą nad najsłabiej zaludnionymi obszarami, ku lotniskom, gdzie czekały obciążone śmiercionośnym ładunkiem ME 323. Tam, nad samą ziemią, mocne haki zaczepią o stalowe liny, a jednocześnie podwieszone pod skrzydłami szybowców silniki ożyją na krótko, by pospołu z odrzutowcami wynieść wykonane głównie z drewna i płótna maszyny na odpowiednią wysokość. * * * Beauvais. Godzina zero minus cztery minuty. Drew stał przy oknie, z którego roztaczał się widok na rozległy zbiornik, Karin natomiast siedziała obok majora przy biurku, oboje z telefonicznymi słuchawkami przyciśniętymi do uszu. Dwaj komandosi dołączyli do generała

obserwującego ekran radaru nad ramieniem operatora. Nagle Latham odwrócił się od okna i zapytał podniesionym głosem: – Poruczniku, co pan mówił o tych skrzydłach Dedala? – Że zrobił je z piór… – Tak, wiem! Ale potem, co o samych piórach… Co to było? – Nie mam pojęcia. Pióra jak pióra. Niektórzy, szczególnie poeci, mówią, że są prawie jak powietrze, bo pozwalają ptakom unosić się swobodnie, nawet wtedy kiedy nie poruszają skrzydłami. – Tak robią na przykład sokoły i jastrzębie polujące na zdobycz… – Do czego zmierzasz, Drew? – zapytała Karin, przyglądając mu się uważnie. Także major skierował wzrok na Lathama. – One szybują, Karin! Szybują! – I co z tego, monsieur? – Szybowce, do jasnej cholery! Posłużą się szybowcami! – Musiałyby być bardzo duże, albo nadlecieć kilkoma eskadrami – zauważył sceptycznie generał. – A wtedy zostałyby wykryte przez radar – dodał major. – Widzieliśmy je na zdjęciach! To te dwie maszyny rzekomo przeznaczone dla Arabii Saudyjskiej! Ile razy posługiwano się fałszywymi zezwoleniami eksportowymi? Radar, powiadacie… Owszem, radar je wykryje, ale Wasze pociski nie trafią w cel, ponieważ kierują się ku

źródłu ciepła, a tam nic takiego nie będzie, bo szybowce nie mają silników! – Mon Dieu! – wykrzyknął generał. Jego szeroko otwarte, niewidzące oczy były wpatrzone we wspomnienia, które nagle ogarnęły go wezbraną falą. – Szybowce… Niemcy byli w tej dziedzinie prawdziwymi ekspertami. Na początku lat czterdziestych zbudowali prototyp maszyny transportowej, z której później, z niewielkimi zmianami, korzystali zarówno Anglicy, jak i Amerykanie. My zresztą też, bo udało nam się wykraść plany. W Niemczech produkcję rozpoczęły fabryki Messerschmitta. – Myślisz, że mogły zachować się jakieś nadające się do użytku egzemplarze? – zapytał major. – Czemu nie? Przecież zarówno my, jak i oni zachowaliśmy w nienaruszonym stanie znaczną część floty morskiej i sił powietrznych. – Ale czy po tylu latach można wykorzystać je do działań bojowych? – Znowu: czemu nie? Wyroby Messerschmitta były powszechnie znane ze swej znakomitej jakości. Rzecz jasna nie obyłoby się bez generalnego remontu i wymiany niektórych części, ale nie widzę żadnych poważnych przeszkód. – Pojawiłyby się na ekranie! – stwierdził stanowczo kontroler. – Być może, ale jak silne dałyby odbicie? Nie mają prawie żadnych metalowych części, ba, jest całkiem

prawdopodobne, że nawet ich szkielety są zrobione nie z metalu, tylko z bambusa, który jest bardziej sprężysty i podobno niewiele mniej wytrzymały! – Znam całkiem nieźle angielski, ale pan mówi tak szybko… – Niech ktoś mu przetłumaczy, byle szybko! – parsknął zniecierpliwiony Latham. Uczynił to major. – Istotnie, odbicie byłoby słabsze niż w przypadku zwykłego samolotu – przyznał kontroler, nie spuszczając wzroku z ekranu. – Słyszałem, że podobno nawet chmury dają jakiś obraz na ekranie radaru? – Owszem, ale nawet średniej klasy specjalista potrafi odróżnić te obrazy. – A żeglarze instalują na jachtach specjalne reflektory, żeby w razie jakiegoś nieszczęścia można było ich łatwiej zlokalizować. – Nie widzę w tym nic niezwykłego. – Chcę przez to powiedzieć, że radar jako taki o niczym nie przesądza, bo najważniejsza jest interpretacja obrazu. – Tak samo jak ze zdjęciami rentgenowskimi. Dwaj lekarze mogą zobaczyć na tej samej kliszy dwie zupełnie różne rzeczy. Wtedy trzeba zapytać o zdanie specjalistę z prawdziwego zdarzenia, a jeśli chodzi o radar, to właśnie ja takim specem jestem. – Wierzę panu bez zastrzeżeń, ale czy nawet najlepszemu specjaliście nie zdarza się popełnić błędu? – Jaki błąd ma pan na myśli? Przyznam, że pańskie pytania stają się coraz bardziej impertynenckie. – Nie miałem najmniejszego zamiaru…

– Chwileczkę! – wykrzyknęła Karin. Przez chwilę grzebała gorączkowo w kieszeniach, aż wreszcie tryumfalnie wydobyła wymięty skrawek papieru. – Znaleźliśmy to w kwaterze głównej Jagera. Zostawiłam sobie ten świstek, bo nie mogłam zrozumieć, o co chodzi. Są na nim tylko dwa słowa po niemiecku: „Samolot zbudowany…” Reszta musiała być na drugiej części kartki. – O, mój Boże… – wymamrotał Gerald Anthony, po czym sięgnął do kieszeni na piersi i wyjął bardzo podobną, równie wymiętą kartkę. – Ja też znalazłem coś takiego. W kaplicy, pod ołtarzem. Dopiero niedawno udało mi się rozszyfrować te bazgroły, ale nie miałem pojęcia, co to może znaczyć. Teraz już wiem. „…aus Stoffund Holz”, czyli „z płótna i drewna”. – „Samolot zbudowany z płótna i drewna”… – wyszeptała Karin de Vries. – Szybowce – dodał niewiele głośniej Latham. – Arretez! – wykrzyknął kontroler. – Dwa odrzutowce wtargnęły do strefy! Są czterdzieści kilometrów od zbiornika! Syn generała rzucił się do telefonu. – Przygotować się do odpalenia pocisków! Londyn. Godzina zero minus trzy minuty i dziesięć sekund. – Dwa nie zidentyfikowane obiekty w zasięgu radaru! Kierunek lotu: strefa zero! Waszyngton, D. C. Godzina zero minus dwie minuty czterdzieści dziewięć sekund. – Cholera! Te dwa sukinsyny wróciły i lecą w naszą stronę! Beauvais. Godzina zero minus dwie minuty dwadzieścia osiem sekund.

– Myśliwce! – ryknął Latham. – Niech natychmiast startują! – Ale rakiety… – Zdążycie je odpalić. – Więc po co myśliwce? – Żeby zajęły się tym, czego nie dosięgną rakiety. Zawiadomcie Londyn i Waszyngton! – Zrobione. * * * Trzy odrzutowce zniżały lot nad pogrążonymi w ciemności Beauvais, Londynem i Waszyngtonem, zbliżając się szybko do lotnisk, gdzie czekały gotowe do startu szybowce. – Uruchomić silniki! – Uruchomić silniki! – Uruchomić silniki! Spod skrzydeł sześciu messerschmittów wystrzeliły płomienie; to ożyły doczepione silniki, które miały pomóc ogromnym maszynom w jak najszybszym rozwinięciu znacznej prędkości. Szybowce rozpędziły się niemal do czterystu kilometrów na godzinę, a w chwili gdy osiągnęły tę szybkość, zostały pociągnięte w górę przez odrzutowce, które bezbłędnie zaczepiły hakami holowniczymi za stalowe liny. Kilka sekund później niepotrzebne już silniki runęły na ziemię, natomiast holowane z ogromną prędkością szybowce wzbiły się na ustaloną wysokość dziewięciuset metrów. Na sygnał z komputera piloci

zwolnili liny holownicze i skierowali maszyny w stronę celu. Nagle, wysoko nad ich głowami, nastąpiły potężne, oślepiające eksplozje: to wystrzelone z ziemi rakiety zniszczyły umykające pospiesznie odrzutowce, odnajdując je nieomylnie w ciemności dzięki ciepłu emitowanemu przez pracujące pełną mocą silniki. Niewiele to jednak dało, ponieważ piloci szybowców nie potrzebowali już żadnej pomocy. Każdy z nich doskonale znał swoje zadanie. Ein Volk, ein Reich, ein Fuhrer! Beauvais. Godzina zero. – Mamy ich! – wykrzyknął triumfalnie generał, kiedy dwa przemieszczające się szybko punkciki zniknęły z ekranu radaru. Dostaliśmy sukinsynów! – Londyn i Waszyngton meldują to samo! – zawołał major od telefonu. – Zwyciężyliśmy! – Mylicie się – stwierdził Drew. – Spójrzcie na wskazania radaru: eksplozje nastąpiły na znacznie wyższym pułapie niż ten, na którym leciały maszyny po wtargnięciu w naszą przestrzeń powietrzną. Poza tym… Patrzcie! Majorze, niech pan zaalarmuje Londyn i Waszyngton, bo u nich na pewno jest to samo! Bardzo słabe, prawie niewidoczne odbicia. To muszą być szybowce! – Boże… – szepnął kapitan Dietz. – Jezus, Maria! – wykrzyknął porucznik Anthony. – Jak się panu wydaje, na jakiej są wysokości? – Mnie się nie wydaje, ja wiem, monsieur – odparł technik. – Pięćset pięćdziesiąt do sześciuset metrów.

Powoli zataczają szerokie kręgi o średnicy około stu pięćdziesięciu metrów. – Po co? – Przypuszczalnie po to, by nadlecieć nad cel w ściśle określonym czasie i w wyznaczonym miejscu. – Jak długo zdołają utrzymać się w powietrzu? – Wiatr jest zmienny, więc trudno mi to określić z dużą dokładnością… Cztery do sześciu minut. – Majorze, proszę natychmiast połączyć się z Waszyngtonem i Londynem. Ich myśliwce muszą krążyć wokół zbiorników na pułapie sześciuset metrów. Wasze zresztą też. Szybko! – Jeśli te szybowce naprawdę nadlecą, rozwalimy je na strzępy powiedział syn generała podnosząc słuchawkę czerwonego telefonu. – Czy pan oszalał?! – wrzasnął Latham. – Przecież one są pełne śmiertelnie niebezpiecznej trucizny, która w razie eksplozji może skazić znaczne tereny, a nawet przedostać się do wód gruntowych! Jedyne wyjście to tak manewrować myśliwcami, żeby zmusić pilotów szybowców do lądowania na nie zaludnionych terenach. Nie wiem, może uda się zepchnąć je z kursu strumieniami gorącego powietrza z dysz wylotowych? Ale niech nikomu nie przyjdzie do głowy strzelać do nich rakietami albo z działek! – Ma pan rację. Natychmiast przekażę wiadomość do Londynu i Waszyngtonu. Czas wlókł się niemiłosiernie powoli. Zebrani czuli się jak obserwatorzy trzymającego w napięciu spektaklu, który może zakończyć się albo happy endem, albo katastrofą, przy czym jej

ofiarami padliby nie tylko odtwórcy wszystkich ról, lecz także widzowie. Nikt nie był w stanie oderwać wzroku od ekranu radaru, na którym, oprócz dwóch widmowych odbić, pojawiło się kilka nowych, znacznie wyraźniejszych i przemieszczających się z większą prędkością. Nagle z kilku ust jednocześnie wyrwało się westchnienie ulgi: ledwo dostrzegalne plamki skręciły gwałtownie i zaczęły oddalać się od zbiornika Beauvais. – Sprawdźcie, co w Londynie i Waszyngtonie – polecił Drew. – To samo co u nas – odparł niemal natychmiast major. Szybowce zostały zmuszone do lądowania na słabo zaludnionych terenach. – Nieźle to sobie obliczyli, co? – mruknął Drew, ocierając pot z czoła. – Nie ma to jak wyrafinowana technologia: dzięki niej można w kuchence mikrofalowej rozmrozić i podgrzać gotowy obiad, ale jak ktoś się zagapi, to stopi mu się też plastikowy pojemnik… Teraz chyba naprawdę zwyciężyliśmy, ale tylko w jednej bitwie. Teraz trzeba jeszcze wygrać całą wojnę. – To Ty zwyciężyłeś, Drew – powiedziała Karin de Vries, kładąc mu ręce na ramionach. – Harry byłby z Ciebie dumny. – To jeszcze nie koniec, Karin. Harry’ego zabito na naszym, rzekomo bezpiecznym, terenie, podobnie jak Moreau. Niewiele brakowało, a ze mną stałoby się to samo. Jest ktoś, kto potrafi bez trudu przeniknąć nawet nasze najtajniejsze plany i kto wie więcej o neonazistach

oraz o tym, co pewien szalony generał pozostawił po sobie w dolinie Loary, niż my wszyscy razem wzięci. A najdziwniejsze jest to, że chyba już wiem, kto to jest.

ROZDZIAŁ 41 Beauvais. Godzina zero plus dwadzieścia minut. Syn generała wezwał wojskowy samochód, który miał odwieźć Karin, Lathama oraz dwóch komandosów do Paryża. Przy okazji okazało się, że tym samym pojazdem będzie podróżował ich bagaż, który właśnie dotarł z hotelu „Kónigsdorf” w Bonn. Za niecałe pół godziny cała czwórka miała znaleźć się w Mieście Świateł; jakże niewiele brakowało, by przeistoczyło się ono w Miasto Paniki. – Zatrzymamy się w tym samym hotelu – oznajmił Latham, kiedy już pożegnali się z Francuzami i ruszyli korytarzem w kierunku zabytkowej windy. – Wy dwaj – dodał, spoglądając na Dietza i Anthony’ego – możecie robić, co Wam się podoba. Rząd Francji zwraca wszystkie wydatki. – A czym niby mamy płacić? – zapytał kapitan. – Wątpię, czy doliczylibyśmy się wspólnie więcej niż dwustu franków, a nasze karty kredytowe i wszystkie dokumenty zostały w Brukseli. – Wobec tego za jakieś cztery godziny wspomniany rząd Francji dostarczy Wam w dowód wdzięczności po pięćdziesiąt tysięcy franków na głowę. Wystarczy? To tylko na początek, ma się rozumieć. – Pan oszalał – stwierdził uprzejmie Anthony. – Wcale nie. Już od dawna byłem wariatem. Z jednego

z pomieszczeń wybiegł na korytarz mężczyzna w wojskowym mundurze. – Monsieur! Monsieur Latham! Jest pan proszony do telefonu. To jakaś pilna sprawa. – Zaczekajcie tutaj – polecił Drew. – Jeśli dobrze się domyślam, kto dzwoni, rozmowa będzie bardzo uprzejma, ale nie potrwa długo. – Podążył za mężczyzną w mundurze, wszedł do pokoju i podniósł odłożoną na biurko słuchawkę. – Tu Operacje Konsularne. Głos, który rozległ się w słuchawce, nie był tym, który spodziewał się usłyszeć. – Dobra robota, chłopcze! – ryknął pułkownik Witkowski z Londynu. – Harry byłby z Ciebie dumny! – Już drugi raz mi to ktoś mówi, niemniej jednak dziękuję Ci, Stanley. Zwyciężyła cała drużyna, jak w hokeju. – Nie gadaj bzdur. – To wcale nie są bzdury, Stosh. Zaczęło się właśnie od Harry’ego, który powiedział temu trybunałowi w Londynie: „Dostarczyłem Wam materiał, a teraz Waszym zadaniem jest jego weryfikacja. „Nie spisaliśmy się najlepiej. – Powiem Ci, co o tym myślę, ale nie przez telefon. – Dobry pomysł. Nie zauważyliśmy nici prowadzącej do celu, choć cały czas mieliśmy ją przed oczami. – Później – uciął stanowczo Witkowski. – Co myślisz o Bonn? – A co mam myśleć? I dlaczego? – Nikt Wam nie powiedział?

– O czym? – Ten ich cholerny Bundestag płonie jak pochodnia! Ściągnęli już sto jednostek straży pożarnej, ale diabli wiedzą, czy to się na coś przyda. Moreau nie dzwonił do ciebie? – Moreau nie żyje. – Co takiego? – Zastrzelono go w najlepiej strzeżonym podziemnym garażu w Europie. – Mój Boże, nie miałem pojęcia… – Bo i skąd miałbyś mieć? Przecież jesteś w Londynie, zapewne incognito, jak przypuszczam. – Kiedy to się stało? – Kilkanaście godzin temu. – Mimo to Waszą akcję w dalszym ciągu koordynuje Deuxieme. Ktoś powinien zawiadomić Was o pożarze Bundestagu. – Widocznie zapomnieli. To była zwariowana noc. – O co chodzi, Drew? Jesteś jakiś dziwny. – A kto by nie był po takiej nocy… Pytasz, co sądzę o pożarze w Bonn, więc Ci powiem: ten sukinsyn Jager pisał pamiętniki. Muszę natychmiast spotkać się z kimś, Stosh, jeszcze zanim ugaszą Bundestag. Pogadamy w Paryżu. * * * Oddział N-2 ulokował się w sąsiadujących ze sobą

apartamentach hotelu „PlazaAthenee” w Paryżu. Kiedy o 6.37 promienie słońca zaczęły sączyć się przez szczeliny między zasłonami wiszącymi w sięgających od podłogi do sufitu oknach, Drew bezszelestnie wyślizgnął się z łóżka. Karin de Vries nawet nie drgnęła, pogrążona w głębokim śnie. Latham włożył cywilne ubranie, po czym przeszedł do salonu, gdzie czekali już na niego dwaj komandosi, obaj w nie rzucających się w oczy kurtkach i spodniach. – Mówiłem przecież, że jeden z Was musi tu zostać – przypomniał im Drew. – Rzucaliśmy monetę i wypadło na mnie, choć moim zdaniem to zupełnie bez sensu. Jestem wyższy stopniem i mam większe doświadczenie, więc… – Doświadczenie może Ci się przydać, bo kto wie, czy nie czeka Cię cięższa robota. Co prawda na zewnątrz w pełnym pogotowiu są marines z ambasady, ale nie uda im się wejść do hotelu bez zaalarmowania czujek neonazistów, jeśli Ci pomyśleli o ich wystawieniu. A jeśli pomyśleli, to jesteś zdany na własną broń i na radio: im szybciej wezwiesz posiłki, tym lepiej. – Naprawdę przypuszcza pan, że Ci dranie przeniknęli aż tak głęboko? – zapytał kapitan. – Mój brat zginął wtedy, kiedy teoretycznie znajdował się pod ścisłą ochroną, Claude Moreau został zabity na własnym terenie… Czy trzeba czegoś więcej? – Chyba powinniśmy ruszać – wtrącił się porucznik. – Dobrze pilnujcie tej damy, kapitanie. Jest naprawdę niezwykła… z czysto naukowego punktu widzenia, ma się

rozumieć. – Proszę, nie łam mi serca – warknął Drew. – Samochód czeka przy tylnym wyjściu. Wymkniemy się przez piwnicę. – Monsieur Latham! – Strażnik pilnujący wjazdu do podziemnego garażu pod siedzibą Deuxieme był bliski łez. – Cóż to za tragedia! I pomyśleć, że wydarzyła się właśnie tutaj, gdzie nikomu nic nie powinno zagrażać] – Co mówi policja? – zapytał Drew, nie spuszczając wzroku z twarzy mężczyzny. – Są tak samo zaszokowani jak my. Nasz znakomity dyrektor, niech spoczywa w spokoju, został zastrzelony wczoraj rano. Ciało znaleziono w najdalszym zakątku garażu. Wszyscy byliśmy przesłuchiwani przez Surete: pytali, gdzie wtedy byliśmy; co robiliśmy, i tak dalej… Powiadam panu, to trwało bez końca, a nowy dyrektor miotał się jak rozwścieczony tygrys w klatce! – Sprawdzano listę osób, które opuszczały budynek? – Certainement! Z tego co wiem, wszystkich tymczasowo aresztowano, ale dalej nic nie wiadomo. – Czy ludzie przyjechali już do pracy? Jest jeszcze dosyć wcześnie… – Większość, monsieur. Podobno na każdym piętrze odbywają się gorączkowe narady. Widzi pan? Już trzy samochody czekają na wjazd. Wszystko jest tohubohul – Proszę? – Wszystko stanęło na głowie – przetłumaczył porucznik Anthony. Latham podziękował strażnikowi,

wrzucił bieg i wjechał do obszernego podziemnego garażu. – Trzymajcie palec na spuście, poruczniku – powiedział półgębkiem do swego pasażera, jadąc powoli między rzędami nieruchomych pojazdów. – Spokojna głowa, szefie. – Wiesz co? Strasznie mnie wpienia, kiedy nazywacie mnie szefem. – Nie rozumiem dlaczego; zasłużył pan sobie na ten tytuł. Myśli pan, że mógł tu się ukryć jaki szurnięty neonazista? – Wiedziałbym na pewno, gdybym zdołał zamienić parę słów z Twoim kolegą w hotelu. – Więc czemu pan do niego nie zadzwoni? Przecież ma pan telefon komórkowy. – Bo nie Chcę budzić Karin. Natychmiast popędziłaby za nami, a nie mam najmniejszego zamiaru do tego dopuścić. – Hmm… Zdaje się, że powinienem panu o czymś powiedzieć. – O czym? – Kilka godzin temu, jak tylko zameldowaliśmy się w tym eleganckim hotelu, a jeszcze zanim zadzwonił pan do Deuxieme, żeby powiedzieć im o naszym przyjeździe, Dietz sprawdził wszystkie aparaty. Nigdzie nie znalazł podsłuchu, więc odłączył aparat w Waszej sypialni… – Co takiego? – Obaj doszliśmy do wniosku, że potrzebujecie trochę snu. Spójrzmy prawdzie w oczy: jesteśmy młodsi od Was, w lepszej formie fizycznej, więc… – Czy moglibyście przestać zabawiać się w harcerzy

pomagających przejść staruszce przez jezdnię?! – ryknął Drew, po czym wyszarpnął aparat z kieszeni i wystukał pospiesznie numer. – Na razie to ja dyryguję przedstawieniem! – Gdyby dzwoniono w jakiejś ważnej sprawie, na pewno byśmy pana obudzili. – Proszę z apartamentem dwieście dziesięć – powiedział Drew do telefonu. Kapitan podniósł słuchawkę po pierwszym sygnale. – Tak? – Tu Latham. Jak wygląda sytuacja? – Zdaje się, że miał pan rację – odparł komandos przyciszonym głosem. – Kilka minut temu dostałem przez radio informację od naszych opiekunów z ambasady. Przed hotel zajechał jakiś samochód, z którego wyszło dwóch cwaniaków i pojedynczo weszli do budynku. – Czy to naziści? – Jeszcze nie wiemy, ale lada chwila powinienem otrzymać wiadomość z recepcji… Momencik, właśnie zaświeciła się kontrolka. – Po kilku sekundach, które Lathamowi wydawały się godzinami, w słuchawce ponownie rozległ się głos kapitana Dietza: – Teraz już na pewno wiem, że miał pan rację. Pojechali na drugie piętro. – Wezwij marines! – Myśli pan, że tego nie zrobię? Nagle w garażu za plecami Lathama rozległo się niecierpliwe trąbienie. – Chyba zajął pan komuś miejsce – zauważył porucznik.

– Powiedz im, żeby spływali! – Nie lepiej po prostu się przesunąć? – Więc potrzymaj telefon. Boże, naziści właśnie weszli do hotelu! Jadą na drugie piętro! Drew przestawił samochód w inne miejsce. – Cisza na linii – poinformował go porucznik. – Dietz to cwana bestia: gorzko pożałują, jeśli podejdą pod drzwi. – O niczym nie melduje? – Odłożył słuchawkę, jeśli o to panu chodzi. – Natychmiast zadzwoń do niego! – To chyba nie najlepszy pomysł. Teraz ma na głowie inne problemy. – Cholera! – wybuchnął Drew. – A jednak miałem rację! Weszli do windy w towarzystwie pięciu mężczyzn i dwóch kobiet; wszyscy mówili szybko, głośno, przekrzykując się nawzajem, wszyscy mieli posępne twarze i niespokojne oczy. Latham przyglądał się im uważnie, odruchowo nacisnąwszy ten sam guzik co podczas poprzedniej wizyty w gmachu Deuxieme. Współpasażerowie wysiadali na niższych piętrach, więc kiedy winda zatrzymała się na ostatnim, byli w niej tylko on i porucznik. – O czym oni mówili? – zapytał komandosa. – Nie wszystko udało mi się zrozumieć. – Nikt nie wie, co się właściwie dzieje, ale ludzi niepokoi przede wszystkim perspektywa utraty pracy., – To chyba oczywiste. W sytuacji takiej jak ta wszyscy są podejrzani. Najczęściej dochodzi do zmian na

stanowiskach kierowniczych, a jak to się mówi „nowa miotła najlepiej zamiata”. – Chce pan przez to powiedzieć, że przy okazji sporo dzieci wylewa się razem z kąpielą? – Właśnie. Winda zatrzymała się, drzwi otworzyły z sapnięciem i dwaj mężczyźni wyszli do niewielkiego holu, z którego rozchodziły się we wszystkie strony długie korytarze. Latham skierował się do biurka, za którym siedziała recepcjonistka. – Je m’appelle Drew… – Wiem, kim pan jest – przerwała mu uprzejmie kobieta. Kilka dni temu był pan u Monsieur le Directeur. Wciąż jeszcze nie możemy dojść do siebie po tej tragedii. – Ani ja. Był moim przyjacielem. – Zawiadomię nowego dyrektora, że pan przyszedł. Przyjechał tu prosto z Beauvais i… – Wolałbym, żeby pani tego nie robiła. – Słucham? ” – Z pewnością ma na głowie tyle problemów, że byłoby głupotą z mojej strony narzucać mu się właśnie w tej chwili. Tym razem nie sprowadza mnie tu żadna ważna sprawa; po prostu zostawiłem kilka rzeczy w Waszym wozie i chciałbym je odzyskać. Czy zastałem agenta o imieniu Francois? Zdaje się, że to właśnie on przywiózł dyrektora z Beauvais. – Zgadza się. Owszem, jest u siebie. Mam do niego zadzwonić? – Szkoda fatygi. Z pewnością natychmiast zawiadomi Jacques’a… to znaczy Waszego nowego dyrektora, a ja naprawdę nie chcę sprawiać mu kłopotu. Szczególnie z powodu takiego głupstwa jak para butów.

– Butów? – Francuskich, potwornie drogich, ale tak wygodnych, że nie żałuję tego wydatku. – Naturellement. Recepcjonistka nacisnęła guzik na konsolecie; rozległ się brzęczyk i drzwi prowadzące do pierwszego korytarza z prawej strony otworzyły się z delikatnym pstryknięciem. – Francois urzęduje w trzecim pokoju po lewej stronie. – Dziękuję pani. Aha, przy okazji: to jest major Anthony z Sił Specjalnych Armii Stanów Zjednoczonych. – Porucznik spojrzał ze zdziwieniem na Lathama, który szybko mówił dalej: – Zaczeka tutaj, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu. Mówi płynnie po francusku, a nawet w urdu, jeśli się nie mylę. – Bonjour, madame. Mon plaisir. – Je vous en prie, Major. Drew wszedł do wąskiego, pomalowanego na szaro korytarza, zatrzymał się przy trzecich drzwiach po lewej stronie, zastukał tylko raz, nacisnął klamkę i wkroczył do pokoju. Kompletnie zaskoczył Francois, który spał z głową na biurku. Francuz poderwał się raptownie i spojrzał na niego nieprzytomnym wzrokiem. – Questce qui se passę? – Jak się masz, ciigancie? – zapytał Latham, zamykając za sobą drzwi. – Uciąłeś sobie małą drzemkę? Zazdroszczę Ci, bo dosłownie lecę z nóg. – Monsieur Latham! Co pan tutaj robi? – Wydaje mi się, że dobrze wiesz, Francois.

– Mon Dieu, o czym mam wiedzieć? – Bardzo blisko współpracowałeś z Claude’em, prawda? Znał Twoją żonę, jak jej tam… Yvonne, Twoje dwie córeczki… – Oui, monsieur, ale nie byliśmy zaprzyjaźnieni. Zawsze zachowywał pewien dystans. – Jesteś też zrośnięty z Bergeronem, Waszym nowym szefem. – Zrośnięty? – Ty i Jacques, Jacques i ty… Najlepszy kierowca i najlepszy podkomendny Moreau, zawsze razem, nierozdzielni, od wielu lat niczym syjamskie bliźnięta, a raczej trojaczki… Prawdziwi muszkieterzy. Wszyscy zdążyli się do tego przyzwyczaić, nikomu nie daje to nic do myślenia. – Nie rozumiem ani słowa z tego, co pan mówi, monsieur! – Chyba jednak rozumiesz, bo to przecież nic skomplikowanego. Czy kogokolwiek zdziwiłby widok Was trzech razem, albo rozpacz dwóch pozostałych po tym, jak zastrzelono trzeciego? Zgadnij, kto odebrał telefon, kiedy kilka godzin temu zadzwoniłem do Jacques’a, żeby poinformować go, gdzie się zatrzymaliśmy? – Nie muszę zgadywać. Rozmawiał pan ze mną, monsieur Latham. – Zdaje się, że teraz każdy z Was awansuje o jeden szczebel, zgadza się? – Naprawdę nie mam pojęcia, do czego pan zmierza! Francois niby przypadkiem oparł się o biurko, pochylił, po czym błyskawicznie otworzył górną szufladę, ale zanim zdołał do niej sięgnąć, Drew rzucił się błyskawicznie

naprzód i zatrzasnął ją z ogromną siłą, przycinając palce agenta Deuxieme, Francuz otworzył usta do krzyku, lecz nie zdołał wydać żadnego dźwięku, ponieważ otrzymał cios pięścią w twarz. Agent runął wraz z krzesłem na podłogę, Drew zaś pochylił się nad nim, chwycił oburącz za gardło, podciągnął do ściany, rąbnął w nią głową oszołomionego mężczyzny, po czym cofnął się o krok, mierząc w niego z pistoletu, który wyjął z szuflady. – Teraz pogadamy, cigancie. Mam nadzieję, że powiesz mi sporo interesujących rzeczy, bo jeśli nie, to lepiej już zacznij żegnać się z życiem. – Ja mam rodzinę! Żonę i dzieci! Nie zrobiłby pan tego, monsieur! – Czy wiesz, ile rodzin, ile kobiet i dzieci zostało zamordowanych w obozach koncentracyjnych? Czy wiesz, ile matek musiało patrzeć, jak ich synowie i córki idą do gazu? Czy wiesz, ilu ludzi zakatowano na śmierć? – Mnie wtedy jeszcze nie było na świecie! – Chcesz powiedzieć, że nawet o tym nie słyszałeś? Przecież wśród nich było wielu Francuzów, Twoich ziomków! Nigdy nie przyszło Ci to do głowy? – Pan nic nie rozumie, monsieur. Oni potrafią każdego zmusić do współpracy… – W jaki sposób? Pamiętaj: jeśli będziesz kłamał, nie zawaham się nacisnąć spustu. Celuję w szyję, więc nie masz najmniejszych szans na przeżycie. Potrafię poznać po oczach, kiedy ktoś kłamie, a kiedy mówi prawdę. Oczywiście, każdy może popełnić błąd, ale mam nadzieję,

że mnie się to nie przytrafi… Jaques Bergeron jest jednym z nich, zgadza się? – Tak. Jak się pan domyślił? – Kiedy jesteś zmęczony i zdezorientowany, analizujesz w myślach każde wydarzenie, zastanawiasz się nad każdą błahostką. To musiał być ktoś mający dostęp do najważniejszych informacji, ktoś kto wiedział, gdzie w danym momencie znajduje się każdy z graczy. Początkowo podejrzewaliśmy Moreau; znajdował się na czarnej liście, więc zakazano nam z nim współpracować. Cholera, nawet ja nie mogłem powiedzieć mu ani słowa! Potem jednak został oczyszczony z zarzutów przez jedynego człowieka, który mógł to zrobić, to znaczy przez mojego szefa. Kto nam wtedy pozostał? Kto zawsze wiedział, gdzie jestem, wszystko jedno czy to była restauracja w Villejuif, czy jakiś hotel? Kto wiedział, że ja i Karin spotkaliśmy się z Claude’em w kawiarnianym ogródku? Na pewno wszyscy byśmy wtedy zginęli, gdyby nie właściciel, który wyprowadził nas tylnym wyjściem. Kto zainscenizował strzelaninę w metrze, kto przysięgał, że widział Harry’ego Lathama za szybą wagonika? Nie mogło tam być żadnego Harry’ego Lathama, ponieważ ja nim jestem! Odpowiedź na te wszystkie pytania była taka sama: Jacques. – Ja nic o tym nie wiem! Przysięgam na Chrystusa konającego na krzyżu: nic nie wiem! – Ale wiesz, że Jacques Bergeron jest neonazistą? Przypuszczalnie najlepiej zakonspirowanym i najwyżej postawionym w całej Francji. Zgadza się?

– Tak… – wyszeptał ledwo słyszalnie Francois. – Nie miałem wyboru: musiałem trzymać język za zębami i robić, co mi każe. – Dlaczego? – Zabiłem człowieka, a Jacques to widział. – Zabiłeś? W jaki sposób? – Udusiłem go. Proszę mnie zrozumieć: pracuję wiele godzin, czasem nie zjawiam się w domu przez kilka dni, rodzina czuje się zaniedbana… Cóż więcej mogę powiedzieć? – Sporo, jak mi się wydaje. – Moja żona znalazła sobie kogoś. Natychmiast się zorientowałem. Każdy by się zorientował. Wykorzystałem swoje znajomości, żeby go znaleźć. – To chyba nie mieściło się w zakresie Twoich służbowych obowiązków? – Oczywiście, że nie. Nie wiedziałem jednak, że Jacques śledzi każdy mój ruch, ani na chwilę nie spuszcza mnie z oka… Umówiłem się na spotkanie z tym cholernym fryzjerem, który dziesięć razy zmieniał pracę i miał więcej długów, niż zdołałby spłacić przez pięćset lat. Spotkaliśmy się w odludnej alejce na Montparnasse. Pozwalał sobie na świńskie uwagi pod adresem mojej żony, wyśmiewał się z niej i ze mnie. Wściekłem się i zamordowałem go. Wcale nie żałowałem, że to zrobiłem. U wylotu alejki czekał na mnie Bergeron. – Miał Cię w garści. – Właśnie. Wystarczyło jedno jego słowo, a resztę życia spędziłbym w więzieniu. Robił zdjęcia

w podczerwieni. Wszystko było widać jak na dłoni. – Odniosłem wrażenie, że między Tobą a Twoją żoną wszystko jest w porządku… – Ma pan do czynienia z Francuzami, monsieur. Poza tym, ja też nie jestem święty. Najpierw zawarliśmy rozejm, potem trwały pokój, a teraz naszemu małżeństwu już nic nie zagraża. Poza tym, są przecież dzieci. – Współpracowałeś z nazistą! Potrafisz to jakoś usprawiedliwić? – A co pan by zrobił, gdyby groziło panu dożywocie? Żona, dzieci… Chodziło mi przede wszystkim o ich dobro. Poza tym, nigdy nie zabiłem dla niego. Nigdy! Inni to robili, ja zawsze odmawiałem. Latham ruchem głowy wskazał krzesło. – Siadaj i słuchaj uważnie: zawrzemy teraz umowę, bo jak nie, to już po Tobie. Jeśli się nie mylę, a wierzę, że nie, to Ty i Jacques jesteście tu jedynymi neonazistami, w dodatku Ty działasz pod przymusem, nie z własnej woli. Jeden pan, jeden niewolnik… Doskonały układ, najlepszy z możliwych. Możesz dowieść swoich dobrych chęci postępując według moich wskazówek. Jeśli tego nie zrobisz, osobiście dopilnuję, żebyś przeniósł się na tamten świat. Czy wyrażam się wystarczająco jasno? – Czego pan chce ode mnie? I jaką mam gwarancję, że te fotografie nie trafią w ręce ludzi, którzy poślą mnie do więzienia? – Żadnej, ale okoliczności przemawiają na Twoją korzyść, bo wydaje mi się, że Bergeronowi będzie bardziej zależeć na tym, żeby samemu nie trafić przed

pluton egzekucyjny, niż na tym, żeby Ciebie tam posłać. – We Francji nie wykonujemy egzekucji w taki sposób, monsieur. – Czy z Ciebie naprawdę takie niewiniątko, czy udajesz pierwszego naiwnego? O tych rzeczach nie informuje się w oficjalnych komunikatach; one po prostu zdarzają się, i to wszystko. Francois z wysiłkiem przełknął ślinę. – A więc, o co chodzi? – Jeśli mnie pamięć nie myli, Jacques urzęduje na tym samym piętrze, tyle że w innym skrzydle? – Zgadza się. W tej sekcji mieszczą się pokoje personelu niższego rangą. – Ale chyba masz do niego dostęp, prawda? Możesz poruszać się bez przeszkód po całym budynku? – Jeśli chce pan wiedzieć, czy mogę zaprowadzić pana do jego biura, to owszem, mogę. – Nie anonsując wcześniej naszego przybycia? – Nie muszę tego robić. Mam przepustkę, dzięki której mogę korzystać z korytarza dostępnego wyłącznie dla najważniejszych funkcjonariuszy. To chyba oczywiste. – Chyba tak. W takim razie, idziemy. – Co mam potem robić? – Wrócisz tutaj, usiądziesz za biurkiem i będziesz trzymał kciuki, żeby się wszystko udało. – A pan, monsieur Latham? – Ja też będę trzymał kciuki. Kapitan Christian Dietz odłożył krótkofalówkę na

półkę i zajął pozycję po lewej stronie drzwi łączących korytarz z głównym salonem apartamentu. Po chwili do jego uszu dotarł odgłos ostrożnych kroków, które umilkły za drzwiami. Z bronią gotową do strzału zastanawiał się, czy nieprzyjaciel zdobył uniwersalny klucz, czy też będzie starał się wtargnąć przy użyciu siły. Bardzo szybko okazało się, że wróg wybrał drugą ewentualność. Ciszę przerwał donośny łoskot, dwuskrzydłowe drzwi runęły z trzaskiem na podłogę, do pokoju zaś wpadli dwaj mężczyźni z pistoletami w rękach. Rozglądali się szybko we wszystkie strony, niepewni, co czynić dalej. – Rzucić broń i ręce do góry! – krzyknął Dietz, wybawiając ich z kłopotu. Stojący bliżej drzwi odwrócił się gwałtownie i nacisnął spust; rozległo się przytłumione pyknięcie, ale pocisk trafił w ścianę, natomiast komandos rzucił się na podłogę, przetoczył dwa metry w bok i strzelił, trafiając przeciwnika w brzuch. Nazista zgiął się wpół i osunął na ziemię. Jego oszołomiony kompan opuścił rękę, w której trzymał pistolet. Dwie sekundy później do apartamentu wpadli trzej marines. Niespodziewanie otworzyły się drzwi sypialni i stanęła w nich Karin de Vries. – Wracaj! – ryknął Dietz. Karin cofnęła się natychmiast, ale nazista zdążył podnieść broń i oddać strzał; kula ugodziła ją w ramię, a zaraz potem kobieta zniknęła z pola widzenia niedoszłego zabójcy. – Nie strzelać! – krzyknął Dietz. – Musimy mieć go żywcem.

– Spróbujemy, kolego – odparł jeden z marines, mierząc z colta kaliber. 45 w głowę neonazisty. – Rzuć broń, faszystowska świnio! Tym razem nazista wykonał polecenie. Gdy tylko jego pistolet upadł na dywan, Dietz przemknął do sypialni, gdzie zaraz za drzwiami leżała na podłodze blada i wystraszona Karin. Komandos ukląkł przy niej, położył sobie jej głowę na kolanach i obejrzał ranę. – Nie jest źle – stwierdził, po czym oddarł kawałek rękawa koszuli nocnej, którą miała na sobie, – To tylko draśnięcie. Zaraz zrobimy opatrunek z ręczników. – Przyniosę Ci – zaofiarował się jeden z marines. – Gdzie tu łazienka? – Za tymi drzwiami. Weź trzy najmniejsze i zwiąż je razem. – Chcesz zrobić opaskę uciskową? – Coś w tym rodzaju, ale niezupełnie, bo tętnica jest nie naruszona. Aha, i przynieś trochę lodu. Jest w barku. – Tylko proszę mi nie mówić, że jest pan także lekarzem powiedziała Karin, uśmiechając się słabo. – Nie podjąłbym się przeprowadzenia operacji mózgu, ale potrafię opatrzyć powierzchowną ranę. Miała pani szczęście: gdyby wyszła pani dwie sekundy wcześniej, mogłoby być dużo gorzej. Boli? – Trochę. I zdrętwiały mi palce. – Zaraz zawieziemy panią do ambasady, do lekarza z prawdziwego zdarzenia. – A gdzie Drew? W tej chwili to jest najważniejsze. I co się stało z Gerrym? Jego też nigdzie nie widzę…

– Proszę mi oszczędzić wymówek, pani de Vries. Szefem jest pan Latham, my tylko wykonujemy jego polecenia. Pojechał z Gerrym do Deuxieme. Rzucaliśmy monetę i wyszło na to, że ja muszę zostać. – Do Deuxieme? Po co? – Podobno znalazł tam szczura, który przysporzył nam tylu kłopotów. – Szczura? – Nazistowską wtyczkę. – WDeuxieme? – Tak powiedział. – Rzeczywiście, wspomniał coś na ten temat w Beauvais, ale kiedy później zapytałam go w samochodzie, zbył mnie mówiąc, że to tylko domysły. A Wy przez cały czas wiedzieliście o wszystkim! – Chyba nie chciał pani w to mieszać. – Są ręczniki! – oznajmił tryumfalnie żołnierz, wybiegając z łazienki. Rzucił ręczniki Dietzowi, po czym natychmiast wrócił do salonu, by pomóc kolegom. Co prawda jeden nazista był martwy albo nieprzytomny, ale drugi nie przejawiał nadmiernej chęci do współpracy, co oznaczało konieczność zastosowania bardziej zdecydowanych metod w celu zmuszenia go do posłuszeństwa. – Będziemy w kontakcie, kapitanie… Bo jest pan kapitanem, prawda? – W moim fachu stopień nie ma większego znaczenia, kapralu. Zobaczymy się później.

– Sam pan rozumie: musimy się jak najprędzej stąd zwijać. Przepraszam, że nie przyniosłem lodu, ale… – Więc znikajcie! Oddział marines błyskawicznie wykonał polecenie, zabierając ze sobą obu więźniów. Zaraz potem zadzwonił telefon. – Proszę leżeć spokojnie i nie poruszać ramieniem – polecił komandos, pomagając Karin ułożyć się na dywanie. – Muszę odebrać telefon. – Jeśli to Drew, to niech mu pan powie, że jestem na niego wściekła! Okazało się jednak, że dzwoni recepcjonista. – Musicie natychmiast opuścić hotel! – powiedział stanowczo po francusku. – Nawet nasza współpraca z Deuxieme musi mieć jakieś granice! Goście skarżą się na okropne hałasy, strzały i krzyki! – La passion du coeur! – odparł Dietz. – Potrzebuję pięciu minut. Potem możecie wzywać policję, ale dajcie mi pięć minut! – Zobaczę, co się da zrobić. Komandos odłożył słuchawkę i wrócił do Karin. – Zmywamy się – oświadczył. – Wyniosę panią, żeby… – Mogę iść o własnych siłach – zapewniła go kobieta. – Miło mi to słyszeć. Wobec tego zejdziemy po schodach, to tylko dwa piętra. – A co z naszymi ubraniami i bagażem? Chyba nie chce pan, żeby wpadły w ręce policji? – Cholera! Proszę mi wybaczyć, ale ma pani rację. – Kapitan podbiegł do telefonu i pospiesznie wykręcił numer

recepcji. – Jeśli chce pan, żebyśmy sobie poszli, proszę przysłać jakiegoś sprytnego chłopaka do pakowania walizek. Zniesie je później na dół, a jeśli okaże się, że niczego nie zwędził, dostanie pięćset franków. – Naturellement. – Daccord. Komandos rzucił słuchawkę na widełki. – Znikamy! – Wziął z fotela przewieszony przez oparcie męski płaszcz przeciwdeszczowy i podał go Karin. – Proszę to włożyć. Ostrożnie, pomogę pani. Tak, pomału… Znakomicie. Na pewno może pani iść? – Oczywiście. Przecież jestem ranna w ramię, nie w nogę… Trochę boli. – Będzie bolało aż do chwili, kiedy obejrzy panią prawdziwy lekarz. Ostrożnie! – A co z Drew i Gerrym? – Przyznam, że nie mam pojęcia, ale coś pani powiem: ten bystrzak z Operacji Konsularnych, o którym początkowo nie miałem najlepszego zdania, to fachowiec najwyższej klasy. Nie działa na niego żadna zasłona dymna, jeśli wie pani, co mam na myśli. – Nie za bardzo, kapitanie – odparła Karin, idąc wraz z komandosem w kierunku schodów. – O jakiej zasłonie dymnej pan mówi? – O tej, która nie pozwala nam dojrzeć prawdy. On mimo zasłony zmierza prosto do celu, ponieważ ma instynkt, albo szósty zmysł, jak kto woli. – Jest bardzo przewidujący i dokładny, prawda? – Powiem więcej: po prostu ma talent. Bez wahania

powierzyłbym mu swoje życie. To właśnie taki oficer prowadzący, jaki mi odpowiada. – Całkowicie się z panem zgadzam, kapitanie, choć może dałabym wyraz swoim uczuciom w nieco inny sposób. * * * Drew bez pukania otworzył nie wyróżniające się niczym szczególnym drzwi gabinetu nowego dyrektora Deuxieme, wszedł do pokoju i zamknął je za sobą. Jacques Bergeron stał przy oknie, spoglądając przez szybę; odwrócił się gwałtownie i na widok Lathama wybałuszył oczy. – Drew! – wykrzyknął ze zdumieniem. – Nikt mnie nie uprzedził, że tu jesteś! – Bo nie chciałem, żebyś o tym wiedział. – Dlaczego? – Ponieważ mógłbyś wtedy skorzystać z jakiegoś pretekstu, by umknąć spotkania, tak jak zrobiłeś kilka godzin temu, kiedy zadzwoniłem, żeby powiedzieć Ci, gdzie jesteśmy. Połączono mnie wtedy z Francois. – Na litość boską, człowieku! Przecież my tutaj zajmujemy się jednocześnie dziesiątkami spraw! Poza tym, Francois jest teraz moim pierwszym zastępcą. Już jutro przeprowadzi się do tego skrzydła budynku. – Będzie Wam tu wtedy jak w gniazdku. – Słucham? Wybacz mi, jeśli Cię uraziłem, ale

naprawdę powinieneś okazać mi więcej zrozumienia. Musiałem wydać polecenie, żeby nie łączono żadnych rozmów, chyba że dzwoniłby prezydent albo któryś z ważniejszych ministrów, bo ani na chwilę nie mógłbym oderwać się od telefonu! Tyle jeszcze mamy problemów do rozwiązania! Muszę mieć czas, żeby się nad nimi spokojnie zastanowić. – Doskonale Cię rozumiem, Jacques, choć podejrzewam, że miałeś wystarczająco dużo czasu na rozmyślania. Wiele lat, żeby być dokładnym. Przed chwilą Francois potwierdził moje podejrzenia. Przypuszczalnie to Ty napuściłeś na jego żonę tego nieszczęsnego fryzjera. Cóż znaczy dla Ciebie jedno mało niewiele znaczące ludzkie istnienie? Łagodna twarz szefa Deuxieme w ułamku sekundy zamieniła się w oblicze wyciosane z granitu, a dwoje przyjaznych oczu w szklane kule płonące lodowatą nienawiścią. – Jak do tego doszedłeś? – zapytał głosem niewiele donośniejszym od szeptu. – Nie będę zanudzał Cię szczegółami. Wystarczy, jeśli powiem, że wszystko obmyśliłeś po mistrzowsku, z iście zegarmistrzowską precyzją. Byłeś dla Moreau tym, kim Sancho Pansa był dla Don Kichota: uczniem wielbiącym mistrza, sługą podziwiającym pana, krok po kroku zdobywającym jego przyjaźń i zaufanie, gotowym służyć mu o każdej porze dnia i nocy. Tylko Ty mogłeś w każdej chwili wiedzieć, gdzie jestem ja, gdzie jest mój brat, Karin i sekretarka Moreau. Niestety, wykazałeś jedynie

pięćdziesięcioprocentową skuteczność: zabiłeś Harry’ego i sekretarkę Moreau, natomiast spieprzyłeś sprawę z Karin i ze mną. – Jesteś już trupem, Drew – oświadczył niemal uprzejmym tonem dyrektor Deuxieme. – Wszedłeś na moje terytorium i już z niego nie wyjdziesz. – Na Twoim miejscu nie wysnuwałbym zbyt pochopnych wniosków. W holu, przy recepcji, został znany Ci skądinąd porucznik Anthony. Jestem pewien, że zdołał już dodzwonić się do ambasadora Courtlanda, który zażądał natychmiastowego spotkania z Waszym prezydentem i całym rządem. Zdaje się, iż w języku dyplomacji nazywa się to roboczym śniadaniem”. – Dlaczego tak myślisz? – Ponieważ po rozmowie z Francois nie powiedziałem mu, żeby tego nie robił. Ustaliliśmy, że zaczeka osiem minut. Tyle powinno wystarczyć na wyjaśnienie wszelkich wątpliwości. Wiesz, kiedy wszystko schrzaniłeś? Przysyłając do hotelu tych dwóch zbirów. Dostałem wiadomość od naszych marines. W całym Paryżu tylko Ty i Francois wiedzieliście, gdzie się zatrzymamy. – Od marines? – Tak, Jacques. Nie mam najmniejszej ochoty ginąć śmiercią bohatera. – Bzdura! Nie masz żadnych dowodów, a ja wszystkiemu stanowczo zaprzeczę! Zostałem mianowany przez samego prezydenta! – Jesteś sonnenkindem, Dzieckiem Słońca, Ty draniu.

– Idiotyzm! W jaki sposób zamierzasz to udowodnić? – Istotnie, będę musiał oprzeć się na poszlakach, ale te poszlaki w połączeniu z faktami mogą przekonać nawet największego niedowiarka. Na samym początku, jak tylko zacząłem Cię podejrzewać, zabawiałem się jednocześnie w prokuratora i obrońce ponieważ wcale nie byłem do końca przekonany o Twojej winie. Wczoraj, podczas podróży z Beauvais, zadzwoniłem do niejakiego Joela, który obsługuje nasze komputery AAZero W ambasadzie, i poprosiłem, żeby przekazał mi wszystkie informacje jakie mamy na Twój temat. Dowiedziałem się, że pięćdziesiąt jeden lat temu zostałeś adoptowany przez bezdzietne małżeństwo, państwa Bergeron z Lauterbourga w pobliżu granicy z Niemcami. Byłeś wyśmienitym uczniem i studentem, otrzymywałeś najrozmaitsze stypendia, przeszedłeś jak burza przez szkołę średnią i uniwersytet. Mogłeś wybrać zawód, który uczyniłby Cię bogatym, Ty jednak wybrałeś służbę państwową, a konkretnie pracę w wywiadzie. W tej branży raczej trudno zrobić większy majątek. – Poszedłem za głosem powołania! – Nie wątpię. Zawsze byłeś tam, gdzie i kiedy należało. Zapytam z ciekawości: co czułeś, kiedy ta Wasza cholerna „Wodna Błyskawica” wzięła w łeb? Nie mogłeś temu zaradzić, bo na pomysł z szybowcami wpadliśmy już po Twoim wyjeździe. Na pewno musiałeś się wtedy nieźle wściec: Ein Volk, ein Reich, ein gówno! – Jesteś szaleńcem! Wygadujesz jakieś niewiarygodne bzdury!

– Wcale nie. Ostateczne potwierdzenie moich podejrzeń uzyskałem od Ciebie, podczas Twojej przepełnionej skromnością, chwytającej za serce spowiedzi w Beauvais. Zdawałeś sobie sprawę, że prędzej czy później będziesz musiał się wycofać, zanim lina owinie Ci się wokół szyi. Naprawdę nie spodziewałeś się zostać szefem Deuxieme. Wiadomość o awansie spadła na Ciebie jak grom z jasnego nieba. Byłeś wtedy szczery: wiedziałeś, że w innych wydziałach pracuje paru ludzi znacznie bardziej zasługujących na to wyróżnienie. Oznajmiłeś więc nam, że nie nadajesz się na przywódcę, że jesteś tylko wykonawcą rozkazów, a przecież w ten właśnie sposób tłumaczyli się zawsze wszyscy hitlerowscy zbrodniarze. „Zawsze i wszędzie być posłusznym rozkazom”… czyż to nie podstawa całej nazistowskiej filozofii? – Powtarzam raz jeszcze – powiedział Jacques Bergeron lodowatym tonem. – Podczas wojny straciłem oboje rodziców w gruzach zbombardowanego domu. Zostałem adoptowany, a potem całym sercem służyłem mojej ojczyźnie. Jesteś ogarniętym paranoicznymi podejrzeniami amerykańskim mąciwodą. Dopilnuję, żebyś jak najprędzej został wydalony z Francji. – Nic z tego, Jacques. Zabiłeś mojego brata, a raczej kazałeś go zabić. Nie daruję Ci tego. Zetnę Ci głowę i wystawię ją na widok publiczny na Pont Neuf, tak jak robili to zwolennicy gilotyny. Pomimo swojej inteligencji i błyskotliwej kariery przeoczyłeś pewien drobny

szczegół: Lauterbourg nigdy nie został zbombardowany, ani przez Niemców, ani przez aliantów. Zostałeś przeszmuglowany przez Ren, żeby we Francji zacząć nowe życie. Jesteś Dzieckiem Słońca. Bergeron przez dłuższą chwilę stał bez ruchu, w milczeniu wpatrując się w Lathama. Wreszcie na jego twarzy pojawił się pogardliwy uśmiech. – Nie sposób odmówić Ci sprytu, Drew – przyznał. – Ponieważ jednak nie wyjdziesz stąd żywy, możemy uznać, że zmarnowałeś swój talent, nestce pas? Ogarnięty paranoją Amerykanin, od dzieciństwa łatwo ulegający atakom wściekłości i często odwołujący się do przemocy, podjął próbę zamordowania dyrektora Deuxieme… I kto tu jest Dzieckiem Słońca? Na dodatek mój poprzednik, Moreau, nigdy Ci nie ufał. Wiele razy powtarzał mi, że go okłamujesz. Jest to w jego notatkach, które pieczołowicie wprowadziłem do komputera. – T y je wprowadziłeś? – Są na twardym dysku, tylko to się liczy, tym bardziej że teraz, kiedy zostałem dyrektorem, nikt oprócz mnie nie ma dostępu do tych materiałów: – Dlaczego go zabiłeś? Dlaczego kazałeś go zabić? – Ponieważ tak samo jak Ty zaczął krok po kroku zbliżać się do prawdy. Zaczęło się od śmierci Monique, jego sekretarki, i od tego wieczoru w kawiarni, kiedy jakiś fanatyk idiota zastrzelił kierowcę samochodu z amerykańskiej ambasady. To był potworny, niewybaczalny błąd, ponieważ Moreau szybko uświadomił

sobie, że oprócz niego tylko ja znałem miejsce Twojego pobytu. Monique podałaby każdemu i podała, nawiasem mówiąc – fałszywą informację. – To zabawne – mruknął Latham. – Ja też właśnie wtedy zacząłem Cię podejrzewać. Poza tym, mój brat lecąc z Londynu teoretycznie znajdował się pod opieką Deuxieme… Bergeron uśmiechnął się nieco szerzej. – To akurat był najmniejszy problem – stwierdził. – Mam tylko jedno pytanie – powiedział Drew z tłumioną wściekłością w głosie. – Dlaczego nie zaalarmowałeś Berlina albo Bonn, jak tylko Moreau… jak tylko obaj zorientowaliście się, że podszywam się pod Harry’ego? – Nie bądź idiotą – odparł Bergeron. – Krąg wtajemniczonych był bardzo wąski. Tutaj, w Deuxieme, wiedzieliśmy o tym tylko Claude i ja. Gdyby ktoś wyśledził, że przeciek wyszedł właśnie stąd, byłbym skończony. – To niezbyt przekonujące wyjaśnienie, słoneczny bękarcie stwierdził Drew, patrząc Bergeronowi prosto w oczy. – Po raz kolejny dowiodłeś swoich nadzwyczajnych talentów. Istotnie, prawdziwy powód był nieco inny. Doszedłem do wniosku, że lepiej pozwolić innym popełniać błędy, a potem pogalopować ze wzniesionym mieczem i poprowadzić za sobą legiony, które okrzykną mnie swoim wodzem… Krótko mówiąc, czekałem na

sprzyjającą sposobność. Wasi amerykańscy politycy są niekwestionowanymi mistrzami w tej dziedzinie. – Znakomicie, Jacques. Ciekaw jestem, jak spodoba Ci się wiadomość, że nasza rozmowa była transmitowana przez miniaturowy nadajnik i została zarejestrowana przez magnetofon, który ma przy sobie porucznik Anthony? Nie uważasz, że ta nowoczesna technologia potrafi dokonywać prawdziwych cudów?

ROZDZIAŁ 42 Jacques Bergeron z przeraźliwym krzykiem rzucił się do biurka, chwycił ciężki przycisk do papieru, cisnął nim w okno, wybijając szybę, następnie zaś z siłą, jakiej trudno było się spodziewać po niezbyt wysokim, lekko otyłym mężczyźnie, dźwignął fotel i pchnął go w stronę Lathama, który właśnie wyciągnął zza paska pistolet Francois. – Nie rób tego! – ryknął Drew. – Nie chcę Cię zabijać! Wysłuchaj mnie, na litość boską! Było już jednak za późno, gdyż w ręku Bergerona nie wiadomo skąd pojawił się mały rewolwer. Dyrektor Deuxieme naciskał raz po raz spust, zmuszając Lathama, by dał rozpaczliwego nura za biurko, po czym podbiegł do drzwi, otworzył je gwałtownym szarpnięciem i wypadł na korytarz. – Zatrzymajcie go! – krzyknął Drew, podnosząc się z podłogi i wybiegając za Bergeronem. – Nie, zaczekajcie! Wszyscy z drogi! On ma broń! Zejść mu z drogi! Na korytarzu zapanował trudny do opisania chaos. Rozległy się dwa strzały; kobieta i mężczyzna, którzy właśnie wybiegli z jednego z pomieszczeń, osunęli się na podłogę, ranni albo nieżywi. Skulony wpół Latham popędził zygzakiem za nazistą. – Gerry, uważaj na niego! – darł się co sił w płucach. – Zaraz dotrze do holu! Strzelaj w nogi! Rozkaz okazał się jednak spóźniony. W chwili kiedy Bergeron wbiegł do holu, porucznik Anthony właśnie wychodził z jednej

z wind. Nazista natychmiast strzelił; był to już ostatni pocisk w magazynku, gdyż zaraz potem rozległ się metaliczny stukot iglicy, ale pocisk trafił komandosa w prawe ramię. Porucznik chwycił się lewą ręką za łokieć i zaczął nieporadnie gmerać przy kaburze, podczas gdy kobieta siedząca za biurkiem wrzasnęła przeraźliwie i osunęła się na podłogę. – Nigdzie nie pojedziesz! – krzyknął Anthony z twarzą wykrzywioną grymasem bólu. Wciąż usiłował wydobyć broń, lecz wszystko wskazywało na to, iż nie zdoła tego uczynić. – Zablokowałem obie windy! – Mylisz się! – Bergeron wpadł do najbliższej windy, a chwilę potem metalowe drzwi zaczęły zamykać się z cichym sykiem. – Znam kod, który likwiduje wszelkie blokady! To Wy nigdzie nie pojedziecie! Z korytarza wybiegł zadyszany Drew. – Gdzie on jest? – W windzie – odparł komandos, krzywiąc się z bólu. Myślałem, że udało mi się je zablokować, ale wygląda na to, że spieprzyłem sprawę. – Jesteś ranny! – Dam sobie radę. Lepiej niech pan się zajmie tą damą. Latham pomógł recepcjonistce podnieść się z podłogi. – Dobrze się pani czuje? – Poczuję się znacznie lepiej, monsieur, kiedy złożę rezygnację – odparła drżącym głosem. – Czy możemy zatrzymać windę? – Non. Les directeurs… Proszę mi wybaczyć,

dyrektorzy departamentów oraz ich zastępcy znają specjalne kody umożliwiające odblokowanie każdej z wind oraz przyspieszenie jej ruchu. Po wprowadzeniu tych kodów winda przestaje reagować na polecenia z zewnątrz. – Wobec tego, może choć uda nam się nie dopuścić, żeby opuścił budynek? – Na jakiej podstawie, monsieur? Przecież to dyrektor Deuxieme! – Il est un nazi allemand! – wykrzyknął porucznik. Po krótkim wahaniu kobieta skinęła głową. – Spróbuję, majorze. – Sięgnęła po słuchawkę, wystukała numer, po czym zapytała po francusku: – Widzieliście może dyrektora? To bardzo ważna sprawa. – Wysłuchawszy odpowiedzi powiedziała mer Ci, a następnie powtórzyła od początku całą procedurę. Po kolejnym merci odłożyła słuchawkę i spojrzała na czekających w napięciu mężczyzn. – Najpierw zadzwoniłam do podziemnego garażu, gdzie monsieur Bergeron trzyma swój sportowy samochód. Powiedzieli mi, że nie wyjeżdżał. Potem połączyłam się z recepcją w głównym holu. Dyrektor przed chwilą wybiegł w wielkim pośpiechu. Bardzo mi przykro. – Dziękujemy za dobre chęci – odparł Gerry Anthony, trzymając się za krwawiące ramię. – Jeśli wolno zapytać… – wtrącił się Latham. – Dlaczego chciała nam pani pomóc? Przecież nie jesteśmy Francuzami, tylko Amerykanami.

– Dyrektor Moreau zawsze wyrażał się o panu z największym podziwem. – I to wystarczyło? – No… niezupełnie. W towarzystwie dyrektora Moreau Jacques Bergeron odgrywał rolę serdecznego, życzliwego człowieka, ale kiedy był sam, zamieniał się w arogancką świnię. Pan wydaje mi się znacznie bardziej godny zaufania, a poza tym, monsieur Bergeron zranił tego uroczego majora. * * * Drew, Karin z zabandażowanym i unieruchomionym ramieniem oraz Stanley Witkowski, który niedawno przyleciał z Londynu, siedzieli w prywatnym apartamencie ambasadora Courtlanda. Dwaj komandosi odpoczywali w hotelu, zabawiając się składaniem wyszukanych zamówień w kuchni i recepcji. – Zniknął – oznajmił Daniel Courtland, siadając w fotelu obok pułkownika, a naprzeciwko Drew i Karin, którzy zajęli miejsca na kanapie. – Cała francuska policja, wywiad, kontrwywiad i służby specjalne szukają Jacques’a Bergerona, jak na razie bez rezultatu. Jego fotografie trafiły do wszystkich posterunków granicznych i celnych w Europie, ale do tej pory nie mieliśmy żadnego zgłoszenia. Zapewne jest już z powrotem w Niemczech, bezpieczny wśród swoich… kimkolwiek są. – Koniecznie musimy odszukać ich i zniszczyć –

stwierdził Latham. – Co prawda „Wodna Błyskawica” zakończyła się fiaskiem, ale kto wie, co jeszcze trzymają w zanadrzu? Pokrzyżowaliśmy im nieco plany, lecz to jeszcze nie oznacza, że rozbiliśmy cały ruch. Trzeba dotrzeć do ich głównej kartoteki, czy czegoś w tym rodzaju. Dranie rozproszyli się po całym świecie i nie spoczną, dopóki nie dopną swego. Nie dalej jak wczoraj spłonęły synagoga w Los Angeles i kościół w murzyńskiej dzielnicy Missisipi. Kilku senatorów i kongresmanów, którzy jako pierwsi potępili te akty bandytyzmu, zostało oskarżonych o dwulicowość i ukrywanie rzeczywistych sympatii politycznych. Z każdą chwilą coraz bardziej pogrążamy się w chaosie! – Wiem, Drew. Wszyscy o tym wiemy. Tutaj, w Paryżu, w dzielnicy żydowskiej też doszło do kilku incydentów. Wybijano szyby, a na ścianach pojawiły się napisy „Przypomnijcie sobie Noc Kryształową!” Robi się coraz bardziej nieprzyjemnie. – Kiedy dziś rano odlatywałem z Londynu, wszystkie gazety rozpisywały się o masakrze kilkorga dzieci z Karaibów, którym jakiś szaleniec powydłubywał oczy – powiedział cicho Witkowski. – Na ubrankach znaleziono zrobione sprayem napisy „Czarnuchy”. – Na litość boską, kiedy to się skończy?! – wykrzyknęła Karin. – Kiedy dowiemy się, kim są i gdzie się kryją – odparł spokojnie Drew. Rozległ się dzwonek telefonu stojącego na zabytkowym

stoliku, który pełnił rolę biurka. – Czy mam odebrać, panie ambasadorze? – zapytał pułkownik. – Nie, dziękuję. Sam to zrobię. – Courtland wstał z fotela i podszedł do stolika. – Słucham? To do pana, Latham. Jakiś człowiek o imieniu Francois. – Szczerze mówiąc to ostatnia osoba od jakiej spodziewałbym się wiadomości – mruknął Drew. Trzema szybkimi krokami pokonał odległość dzielącą go od ambasadora i wziął od niego słuchawkę. – Tak? – Monsieur Latham, musimy porozmawiać na osobności. – Zapewniam Cię, że jeśli chodzi o dyskrecję, to ta linia należy do najlepiej na świecie zabezpieczonych przed podsłuchem. Przed chwilą słyszałeś głos ambasadora Stanów Zjednoczonych. Dodzwoniłeś się do jego apartamentu. – Wierzę panu, bo dotrzymał pan słowa. Jestem przesłuchiwany, ale tylko w związku z tym co wiem, nie w związku z tym kim byłem. – Byłeś manipulowany jak marionetka. Nic Ci nie grozi, naturalnie pod warunkiem że będziesz z nami współpracował. – Nawet nie jestem w stanie wyrazić, jak bardzo jestem wdzięczny, monsieur. Moja żona także. Długo rozmawialiśmy na ten temat… niczego przed nią nie ukrywałem… i oboje doszliśmy do wniosku, że powinienem do pana zadzwonić, bez względu na to, czy ta

wiadomość na cokolwiek się panu przyda. – O co chodzi? – O tę noc, kiedy stary Jodelle zastrzelił się w teatrze podczas spektaklu, w którym występował ten aktor JeanPierre Villier. Pamięta pan? – Nigdy tego nie zapomnę. – Otóż wczesnym rankiem zaraz po tym wydarzeniu sousdirecteur Bergeron wezwał mnie do swego gabinetu. Przyjechałem natychmiast, ale go nie zastałem. Wiedziałem jednak, że jest w budynku, ponieważ strażnik przy wjeździe do garażu uraczył mnie paroma kwaśnymi uwagami o tym, jak został przez niego potraktowany i że zapewne jestem Bergeronowi potrzebny, by zaprowadzić go do toalety. Czekałem dość długo, aż wreszcie się pojawił. Pod pachą miał teczkę z archiwum, tak starą, że treść zawartych w niej dokumentów nie trafiła jeszcze do komputera. Była aż żółta ze starości. – To chyba dość niezwykłe, prawda? – zapytał Latham. – W naszym archiwum są tysiące takich teczek, monsieur. Minie wiele lat, zanim zdołamy się ich pozbyć, bo wszystkie trzeba przejrzeć, a dokumenty przepisać na komputerach. – Dlaczego to trwa aż tak długo? – Podczas weryfikacji materiałów korzystamy z pomocy konsultantów, a na to potrzebne są pieniądze, których zazwyczaj brakuje. – Rozumiem. Mów dalej. – Jacques wręczył mi teczkę i polecił dostarczyć ją

osobiście do chdteau w dolinie Loary. Miałem tam pojechać służbowym samochodem Deuxieme, z podpisanym przez niego dokumentem zapewniającym mi bezkarność w razie zatrzymania przez policję. Powiedział, żebym nie oszczędzał samochodu i wycisnął z silnika ile się da. Zapytałem od niechcenia, czy nie mógłbym zaczekać, aż się zupełnie rozwidni, a on wtedy wpadł we wściekłość i zaczął wykrzykiwać, że wszyscy, a on i ja w szczególności, jesteśmy winni dozgonną wdzięczność człowiekowi, którego tam zastanę, a miejsce, do którego jadę, jest czymś w rodzaju świątyni i że zawsze możemy tam liczyć na opiekę. – Jakie miejsce? I co to za człowiek? – Le Nid de l’Aigle. Generał Andre Monluc. – Coś z orłami? – Orle Gniazdo, monsieur. Jeśli chodzi o tego Monluca, to słyszałem, że był uważany za wielkiego bohatera. Sam de Gaulle wielokrotnie podkreślał jego zasługi. – Przypuszczasz więc, że Bergeron mógł właśnie tam znaleźć schronienie? – Na pewno użył przy mnie słów „świątynia” i „opieka”. Poza tym, Jacques jest przecież fachowcem: doskonale wie, jak liczne czyhałyby na niego niebezpieczeństwa, gdyby spróbował przekroczyć granicę. Będzie potrzebował pomocy wpływowych przyjaciół, ale najpierw musi zaczekać, aż szum trochę przycichnie. Myślę, że mógłby wybrać to miejsce. Mam nadzieję, że ta

informacja przyda się panu na coś… – Na pewno. Ja z kolei mam nadzieję, że to nasza ostatnia rozmowa. Żegnaj, Francois. – Latham odłożył słuchawkę i odwrócił się do zebranych w apartamencie ambasadora. – Znamy już nazwisko generała, którego tropił Jodelle, tego zdrajcy, któremu udało się oszukać de Gaulle’a. Wiemy też, gdzie mieszka, naturalnie jeśli jeszcze żyje. – To była bardzo dziwna rozmowa, chłopcze. Może uchylisz nam rąbka tajemnicy? – Nic z tego, Stanley. Zawarłem układ. Ten człowiek odsiedział w piekle znacznie dłuższy wyrok, niż mu się należał, a w dodatku nigdy nikogo nie zabił z rozkazu nazistów. Był tylko chłopcem na posyłki, zmuszonym podstępnie do współpracy. Dałem mu słowo, że nikt się o tym nie dowie. – Rozumiem Cię, bo sam też wiele razy postępowałem w podobny sposób – odezwał się Courtland. – Wobec tego powiedz nam tylko to, co musimy wiedzieć. – Generał nazywa się Andre Monluc… – Andre! – przerwała mu Karin. – A więc stąd wziął się ten pseudonim! – Tak jest. Mieszka w chateau zwanym Orlim Gniazdem, w dolinie Loary. Francois podejrzewa, że Bergeron mógł się tam schronić, ponieważ kiedyś, ogarnięty gniewem, a może i strachem, nazwał to miejsce „świątynią” oraz powiedział, że każdy neonazista może tam zawsze liczyć na opiekę.

– Kiedy konkretnie to powiedział? – zainteresował się Witkowski. – Dobre pytanie, Stanley. Wtedy kiedy kazał tam zawieźć bardzo starą teczkę, przypuszczalnie z materiałami dotyczącymi Monluca. Było to nad ranem tej samej nocy, kiedy Jodelle popełnił samobójstwo w teatrze. – Wraz ze zniknięciem teczki znikły też dowody na to, że Jodelle i generał mieli kiedykolwiek coś wspólnego ze sobą – zauważył ambasador. – Czy wiemy coś o tym Monlucu? – Bezpośrednio nic, bo wszelkie dane na jego temat zniknęły także z Waszyngtonu – odparł Latham. – Pośrednio całkiem sporo, gdyż w materiałach dotyczących Jodelle’a znajdują się także oskarżenia, jakie starzec kierował pod adresem generała, oskarżenia pozbawione jakichkolwiek podstaw, a o dowodach nawet nie ma co wspominać. Właśnie na tej podstawie amerykański wywiad uznał staruszka za szaleńca. Jodelle twierdził, jakoby pewien znany francuski generał, bohater Ruchu Oporu, był w rzeczywistości zdrajcą, który współpracował z Niemcami. Tym generałem naturalnie miał być Monluc – człowiek, który wydał wyrok śmierci na żonę i dzieci Jodelle’a, a jego samego zesłał do obozu. – Najmłodsze dziecko, które jako jedyne przeżyło masakrę, to JeanPierre Villier > uzupełniła Karin. – Zgadza się. Według ojca Villiera, to znaczy według człowieka, którego ten przez całe życie uważał za ojca, oskarżenia Jodelle’a naruszyły spokój sędziwego generała

wiodącego wygodny żywot dzięki złotu, jakie otrzymał od Niemców jako zapłatę za kolaborację, oraz sprzedaży zrabowanych podczas wojny antyków. – Chyba nadeszła pora, bym jednak odbył to od dawna odkładane spotkanie z prezydentem Francji – stwierdził Courtland. Przygotuj mi szczegółowy raport, Drew. Napisz go, nagraj na taśmę, przedyktuj sekretarkom, rób, co chcesz, bylebym tylko za godzinę albo dwie miał go u siebie na biurku. Latham i Witkowski wymienili spojrzenia. Pułkownik ledwodostrzegalnie skinął głową. – To niemożliwe, panie ambasadorze – powiedział Drew. – Dlaczego? – Po pierwsze nie mamy czasu. Po drugie nie wiemy, komu prezydent zechce przekazać tę wiadomość. Po trzecie wiemy, że neonaziści mają swoich ludzi na Quai d’Orsay, więc nie można wykluczyć, iż wprowadzili ich także do najbliższego otoczenia głowy państwa. W tej chwili naprawdę nie wiadomo do kogo powinniśmy zwrócić się o pomoc. – Czy sugerujesz, że należy podjąć działania na własną rękę, własnymi siłami, w obcym kraju? Chyba postradałeś zmysły, Drew! – Panie ambasadorze, jeśli w tym chateau jest cokolwiek wartościowego, jakieś dokumenty, zapiski, nagrania, fotografie, nazwiska albo numery telefonów, nie wolno nam dopuścić do tego, żeby uległy zniszczeniu. Proszę na chwilę zapomnieć o Bergeronie; założę się, że w „świątyni”, czy jak tam on to nazwał, trzymają coś

znacznie ważniejszego niż płyty z nagraniami bawarskich przyśpiewek. Tutaj nie chodzi o Francję, panie ambasadorze, ale także o całą Europę, a może i o Stany Zjednoczone. – Rozumiem, ale przecież nie możemy samodzielnie podejmować decyzji o rozpoczęciu zbrojnych działań na terytorium obcego państwa! – Gdyby żył Claude Moreau, sytuacja wyglądałaby zupełnie inaczej – odezwał się Witkowski. – Z pewnością bez wahania zgodziłby się rozpiąć nad nami parasol i udawać, że działamy w porozumieniu z francuskimi służbami specjalnymi. Nasze FBI też często godzi się na coś takiego. – Niestety Moreau nie żyje, pułkowniku. – Wiem o tym, panie ambasadorze, ale wydaje mi się, że chyba jest pewien sposób. – Witkowski spojrzał na Lathama. – Zdaje się, że ten Francois jest Twoim dłużnikiem? – Daj mu spokój, Stosh. Nie chcę go w nic mieszać, – Niby czemu, jeśli można wiedzieć? Nie miałeś takich oporów proponując coś, za co nasz ambasador zleciałby z hukiem ze stołka. – Do czego zmierzasz? – zapytał spokojnie Drew, wytrzymując bez mrugnięcia spojrzenie pułkownika. – Deuxieme współpracuje ściśle z Service d’Etranger, czyli tutejszym Ministerstwem Spraw Zagranicznych, co naturalnie prowadzi do częstego krzyżowania się kompetencji, co znamy także z naszego podwórka. Czy na

razie wszystko jasne? – Proszę mówić dalej, pułkowniku. – Zamieszanie, jakie powstaje wtedy, kiedy ścierają się interesy, jest przekleństwem, ale często także błogosławieństwem dla służb wywiadowczych. – Do czego zmierzasz, Stanley? – powtórzył Drew ze zniecierpliwieniem. – To proste jak drut, chłopcze. Każ temu Francois, żeby zadzwonił do jakiegoś znajomka z Etranger i przekazał mu połowę tej historii, którą opowiedział Tobie. – Którą połowę? – Po prostu nagle przypomniał sobie, że Bergeron, którego teraz wszyscy szukają, wysłał go kiedyś do chateau z jakąś bardzo tajną i bardzo starą teczką. Tyle w zupełności wystarczy. – Dlaczego nie miałby powiedzieć o tym komuś z Deuxieme? – Choćby dlatego, że teraz nikt tam nie dowodzi. Wczoraj zginął Moreau, dzisiaj zniknął Bergeron, a on nie ma pojęcia, komu można ufać. – I co dalej? – Ja zajmę się resztą. – Że co, proszę? – zapytał Courtland. – cóż, panie ambasadorze… Są rzeczy, o których człowiek zajmujący pańskie stanowisko nie powinien nic wiedzieć, bo wtedy może ich się z czystym sumieniem wyprzeć. – Ja jednak jestem ich ciekaw – odparł ambasador, – Poza tym odnoszę nieodparte wrażenie, iż od pewnego

czasu poruszam się niemal wyłącznie w kręgu tych „rzeczy”, jak był pan łaskaw je określić. Czy naprawdę przypuszcza pan, że to, co bym od pana teraz usłyszał, pogrążyłoby mnie jeszcze bardziej? – Chyba tak, ale postaram się nie wnikać w szczegóły. Otóż mam przyjaciół, albo raczej kolegów po fachu, zajmujących w Etranger bardzo wysokie stanowiska. Zaskarbiłem sobie ich wdzięczność dość dawno temu, kiedy na terenie Francji ukrywały się znane osobistości amerykańskiego świata przestępczego, a francuskie władze prawie nic o nich nie wiedziały. Gdyby nie moja pomoc, ta niewiedza trwałaby po dziś dzień. – Muszę przyznać, że jest pan mistrzem w operowaniu ogólnikami, pułkowniku. – Dziękuję, panie ambasadorze. Co dalej? – napierał zniecierpliwiony Latham. – Jeżeli informacja wypłynie ze źródeł francuskiego wywiadu, będę mógł zaproponować swoje usługi i jestem pewien, że moja oferta zostanie przyjęta. Dzięki temu będziemy działać całkiem legalnie, ze wsparciem i błogosławieństwem gospodarzy, a jednocześnie szybko i dyskretnie. – Na jakiej podstawie pan tak twierdzi, pułkowniku? – Ponieważ my, funkcjonariusze tajnych służb, uwielbiamy rozpowszechniać pogłoski o naszych nadzwyczajnych talentach oraz rzekomej wszechmocy. Najchętniej popisujemy się skutecznością działania wtedy, kiedy nikt nawet nie podejrzewa naszej obecności. W tym

przypadku ta skłonność działa na naszą korzyść, panie ambasadorze: my przydzielamy role, my reżyserujemy spektakl, natomiast Francuzi zgarniają pieniądze za bilety. To najlepszy układ, jaki można sobie wyobrazić. – Nie jestem pewien, czy zrozumiałem choć słowo z tego, co pan powiedział. – Właśnie o to chodziło, żeby nic pan nie zrozumiał – odparł szczerze Witkowski. – A co ze mną? – zapytała Karin. – Oczywiście idę z Wami! – Oczywiście, moja droga – powiedział łagodnie pułkownik i spojrzał na Lathama. – Dokładnie przestudiujemy topograficzne mapy okolicy i znajdziemy jakiś pagórek w pobliżu chdteau. Ulokujesz się tam z lornetką i radiostacją. – Żarty sobie robisz! – parsknęła. – Chyba zasługuję na to, by wziąć bezpośredni udział w akcji! – To nie fair, Karin – odparł Drew. – Jesteś ranna i choćbyś zażyła nie wiadomo ile środków przeciwbólowych, to i tak nie odzyskasz od razu pełnej sprawności. Krótko mówiąc, bardziej byś nam przeszkadzała niż pomagała, a ja w dodatku byłbym przez cały czas rozkojarzony, bo zamiast myśleć o akcji, zastanawiałbym się, czy przypadkiem nie zagraża, Ci jakieś niebezpieczeństwo. – Może się zdziwisz, ale przyjmuję to wyjaśnienie – powiedziała Karin, patrząc mu prosto w oczy. – Znakomicie. Poza tym, nie Ty jedna zostaniesz na

tyłach. Z naszego dzielnego porucznika mielibyśmy jeszcze mniejszy pożytek niż z Ciebie, bo mógłby strzelać tylko wtedy, jeśli ktoś przykleiłby mu pistolet do ręki. – Będzie utrzymywał z Tobą stałą łączność radiową – dodał pułkownik. – Możecie uważać się za nasze odwody, a jednocześnie koordynatorów akcji. – Odnoszę wrażenie, że właśnie dałeś mi lalkę, bym za głośno nie płakała. – Całkiem możliwe, Karin, ale nigdy nic nie wiadomo. Jednym z wicedyrektorów departamentu w Service d’Etranger był pewien ambitny czterdziestojednolatek, który w dawnych czasach zalecał się do Yvonne, a kiedy ta wyszła za mąż za Francois, z godnością przyjął porażkę i zadowolił się pozycją przyjaciela domu. Choć awansował znacznie szybciej od kolegi, to jednak czynił wszystko, aby stosunki towarzyskie nie osłabły. Francois doskonale wiedział dlaczego: ambitnego karierowicza fascynowało otoczone nimbem tajemnicy Deuxieme Bureau. – Znam odpowiedniego człowieka – poinformował Lathama, wysłuchawszy jego prośby. – Bardzo się cieszę, bo wyświadczę przysługę nie tylko panu, ale i jemu; biedak wydał fortunę na obiady i kolacje w drogich restauracjach, a nigdy nie dowiedział się ode mnie niczego interesującego. Na szczęście nie doprowadziłem go do bankructwa, bo zarabia trzy razy więcej ode mnie. To szalenie inteligentny człowiek. Jestem pewien, że będzie zachwycony. Urzędnicy Ministerstwa Spraw

Zagranicznych, nawet wybitnie inteligentni i zajmujący wysokie stanowiska, nie muszą znać się na działaniach operacyjnych tajnych służb, ale Ci z nich, którzy ze względu na rodzaj pracy ocierają się o rozmaite, mniej lub bardziej poufne informacje, mogą okazać się bardzo przydatni podczas planowania akcji. Directeur Adjoint Cloche spotkał się z oddziałem N-2 w hotelu „PlazaAthenee”. – Witaj, Stanley! – wykrzyknął, wszedłszy do apartamentu z czarną teczką w ręku. – Nawet nie masz pojęcia, jak się ucieszyłem, kiedy zadzwoniłeś do mnie zaraz po Francois! Przyznam, że udzieliło mi się zdenerwowanie tego biedaka, ale dzięki Tobie szybko odzyskałem spokój. – Bardzo się cieszę, Clement. Miło Cię znowu widzieć. Pozwól, że przedstawię Ci moich przyjaciół. – Po dopełnieniu formalności towarzyskich wszyscy usiedli przy okrągłym stole w saloniku. Przyniosłeś wszystko, o co prosiłem? – Tak, ale musiałem posłużyć się wybiegiem z fichiers confidentiels. – Co to takiego, u licha? – zapytał Drew niezbyt uprzejmym tonem. – Monsieur Cloche wykazał się inicjatywą, która raczej nie spotkałaby się z aprobatą jego zwierzchników – wyjaśniła Karin. – Czy mogłabyś powiedzieć jeszcze raz to samo, tylko trochę prościej? – Krótko mówiąc, wziąłem je nie pytając nikogo

o zgodę oznajmił wicedyrektor departamentu we francuskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych. – Dokładnie tak, jak podpowiedział mi mój przyjaciel Stanley. MomDieu, neonaziści w najtajniejszych strukturach rządowych, nawet w Deuxieme… Niewiarygodne! Nie będę ukrywał, że naraziłem się na poważne ryzyko, ale jeśli uda nam się schwytać tego zdrajcę Bergerona, moi przełożeni z pewnością będą zachwyceni. – A jeśli nam się nie uda? – zapytał porucznik Anthony z zabandażowaną ręką na temblaku. – Cóż, działałem na prośbę zdesperowanego funkcjonariusza Deuxieme oraz naszych największych sojuszników: Amerykanów. – Czy brał pan kiedyś udział w jakichś tajnych operacjach? zainteresował się kapitan Dietz. – Non, capitaine. Jestem teoretykiem. Obmyślam plany, ale nie uczestniczę we wprowadzaniu ich w życie. – A więc nie idzie pan z nami? – Jamais. – C’est bon. – Przejdźmy wreszcie do rzeczy, dobrze? – wtrącił się Witkowski, obrzuciwszy Dietza nieprzychylnym spojrzeniem. – Rozumiem, że przyniosłeś ze sobą mapy? – Coś więcej niż zwykłe mapy. To raczej szczegółowe plany przesłane faksem z biura geodezyjnego. – Cloche otworzył teczkę, wyjął z niej plik poskładanych papierów i rozłożył je na stole. Oto chateau, Le Nid de l’Aigle, Orle

Gniazdo. Posiadłość liczy trzysta siedemdziesiąt akrów powierzchni i pod tym względem nie wyróżnia się niczym szczególnym. W szesnastym wieku na mocy królewskiego dekretu trafiła w ręce pewnej książęcej rodziny, która następnie… – Proszę mi wybaczyć, ale nie mamy czasu na wykłady historyczne – przerwał Latham urzędnikowi. – Interesuje nas raczej dzień dzisiejszy. – Bardzo proszę, ale myślałem, że zainteresują Was informacje o fortyfikacjach, zarówno tych naturalnych, jak i wybudowanych przez człowieka. Karin wstała z krzesła i pochyliła się nad rozłożoną mapą. – O jakich fortyfikacjach? – Tutaj, tutaj i tutaj – odparł Cloche, wskazując trzy miejsca na mapie. Nikt już nie siedział. Wszyscy wstali, wpatrując się w plan posiadłości. – To głębokie kanały o mulistym dnie, otaczające dwie trzecie terenu i wypełnione wodą z rzeki. Na pierwszy rzut oka sprawiają całkiem niewinne wrażenie, ale wielu rycerzy i łuczników, którzy dali się zwieść pozorom, ugrzęzło w szlamie i utonęło, nie mogąc wspiąć się na strome brzegi. – Nieźle to sobie wymyślili! – mruknął z uznaniem Witkowski. – Tym bardziej jeśli wziąć pod uwagę, kiedy to było – dodał kapitan Dietz. Porucznik Anthony szturchnął kolegę obandażowaną ręką i skrzywił się z bólu.

– Ile razy mówiłem Ci, żeby nie lekceważyć przeszłości? Historia lubi się powtarzać, a kto ją zna, może się wiele nauczyć. – Chyba zbytnio upraszczasz sprawę, Gerry – zaprotestowała Karin. – Gdyby nikt nie pogłębiał i nie konserwował tych kanałów, zarosłyby już dawno temu. Pod jednym względem na pewno masz rację: właściciel posiadłości zna jej historię i stara się zachować chateau obronny charakter… Czy mam rację, monsieur Cloche? – Doszedłem do takiego samego wniosku, ale nie zdążyłem Was z nim zapoznać. – Właśnie pan to zrobił – zauważył Latham. – Może pan być pewien, że go uwzględnimy. Każda pańska uwaga jest dla nas niezmiernie cenna. – Dziękuję. A więc, na teren posiadłości można dostać się z dwóch stron: przez główną bramę albo przez mniejszą, od północnego wschodu. Cały obszar jest otoczony kamiennym murem czterometrowej wysokości, w którym jest tylko jedna przerwa, naturalnie nie licząc bram: prowadzi tamtędy wąska ścieżka, którą można dojść na rozległy taras, skąd rozciąga się widok na rzekę. Właśnie ten mur może Wam sprawić najwięcej kłopotów. Nawiasem mówiąc, został wzniesiony czterdzieści dziewięć lat temu, wkrótce po wyzwoleniu. – Założę się, że jest zwieńczony podwójnym albo potrójnym drutem kolczastym, przypuszczalnie pod napięciem – mruknął kapitan Dietz. – To bardzo prawdopodobne, kapitanie. Należy

również liczyć się z obecnością wielu strażników. – Nawet nad kanałami? – Tam może mniej, ale skoro nam udało się o nich dowiedzieć, komuś innemu także mogłoby się powieść. – A co z tą ścieżką? – zapytał Drew. – W jaki sposób można się na nią dostać? – Z układu poziomic wynika, że na pewnym odcinku ścieżka biegnie wzdłuż podnóża, stromego, prawie trzystumetrowego urwiska – odparł Francuz, wskazując na mapę. – Nawet gdyby dało się tamtędy jakoś zejść, pozostaje problem muru. – Jak wysokie jest to urwisko? – Już powiedziałem: trzysta metrów licząc od poziomu ścieżki. – A więc z jego szczytu widać cały teren posiadłości? Cloche pochylił się nad mapą i przez dłuższą chwilę wpatrywał się w nią uważnie. – Możliwe, choć nie jestem w stanie stwierdzić tego ze stuprocentową pewnością. – Czytam w Twoich myślach, jak w otwartej książce, szefie powiedział porucznik Anthony. – To moja grzęda. – Zgoda – odparł Drew. – Posterunek obserwacyjny numer jeden, czy jak tam mówicie w swoim wojskowym żargonie. – Uważam, że to ja powinnam tam zostać! – stwierdziła stanowczo Karin. – W razie potrzeby mogę strzelać, a Gerry nie jest w stanie utrzymać broni w ręku. – Ejże, pani de V, Przecież panią też trafili! – W prawe ramię, a jestem leworęczna.

– Ustalimy to później we własnym gronie – przerwał dyskusję Witkowski, po czym spojrzał na Lathama. – Pozwolisz, że tym razem ja zapytam, do czego zmierzasz? – Naprawdę muszę Ci tłumaczyć? Znowu działamy w wodzie, tyle że nie w wielkiej rzece, a w wąskim, głębokim kanale. Pod osłoną trawy, która porasta jego brzegi, dotrzemy do podnóża muru, a wtedy nasze „oko” na szczycie urwiska powie nam, czy możemy przez niego przechodzić. – Jak chcesz przez niego przejść, jeśli wolno spytać? – Przerzucimy na drugą stronę solidną kotwiczkę z utwardzonego tworzywa sztucznego z przywiązaną liną – odparł Drew. – Nie narobi hałasu, a lina będzie musiała mieć najwyżej trzy metry długości. – A co będzie, jeśli zahaczymy o drut kolczasty? Ten mur to nie przelewki. – Ale też w niczym nie przypomina urwisk na plaży „Omaha”. To tylko cztery metry, Stanley. Jeśli podniesiesz ręce nad głowę, zabraknie Ci najwyżej półtora metra. Najdalej w ciągu dziesięciu sekund ja i Dietz znajdziemy się po drugiej stronie i zajmiemy się tym cholernym drutem kolczastym. – Zaraz, chwileczkę! Jak to, Ty i Dietz? – To też ustalimy później we własnym gronie – odparł Latham, po czym natychmiast zwrócił się do Cloche’a: – Co jest za murem? – Proszę, zechce pan sam spojrzeć. – Zastępca dyrektora departamentu wskazał na mapę. – Jak widać,

mur otacza budynek w odległości około osiemdziesięciu metrów. Na terenie znajdują się basen, kilka tarasów oraz kort tenisowy, plus, ma się rozumieć, wypielęgnowane trawniki i zadbana roślinność. Musi być tam bardzo pięknie, szczególnie jeśli weźmiemy pod uwagę, jak bardzo malownicza jest to okolica. – A co z terenem między furtką, przez którą prowadzi ścieżka, a głównym budynkiem? – Według planu tam właśnie jest basen i przebieralnie, a zaraz za nimi trzy wejścia do domu: tutaj, tutaj i tutaj. – Dokąd prowadzą drzwi? – zainteresował się porucznik Anthony. – Te z prawej strony do wielkiej kuchni, te z lewej na północną werandę, środkowe do obszernego pokoju stołowego. – Czy to coś w rodzaju living roomu? – Owszem, tylko znacznie większy. – Kiedy sporządzono te plany? – zapytał Drew. – Dwa lata temu. Proszę pamiętać, monsieur, że byliśmy rządzeni przez socjalistów, a oni bardzo uważnie przyglądają się każdemu, kto zgromadził znaczny majątek. – Jestem im za to dozgonnie wdzięczny – mruknął Latham. – Przebieralnie? – powtórzył z zadumą Dietz. – Od nich trzeba zacząć, z pistoletami ustawionymi na ogień ciągły – stwierdził stanowczo Anthony. – Potem kapitan i ja przerzucimy kotwiczki z powrotem przez mur, pobiegniemy do drzwi po prawej i lewej

stronie… – A co ze mną? – wtrącił się Witkowski. – Już mówiłem: pogadamy o tym później. Kogo będzie pan miał w odwodach, monsieur Cloche? – Dziesięciu doświadczonych agentów sto metrów od posiadłości, gotowych uderzyć na chateau jak tylko dostaną od Was rozkaz. – Najważniejsze, żeby się dobrze ukryli. Znamy naszych przeciwników: Jeśli wyczują zagrożenie, bez wahania zniszczą wszystkie kompromitujące dokumenty, a właśnie na nich najbardziej nam zależy. – Podzielam pańskie obawy, monsieur, ale czy nie wydaje się panu, że dwaj ludzie to trochę za mało jak na tak poważną operację? – Jacy dwaj ludzie? – warknął Witkowski. – Kto powiedział, że będzie ich tylko dwóch? – Daj spokój, Stanley! – parsknął Latham. – Sprawdziłem w papierach: masz już ponad sześćdziesiąt lat, a ja nie chcę mieć Cię na sumieniu, tylko dlatego że nie zdążysz się w porę uchylić albo schować! – Zaraz mogę Ci udowodnić, ile jeszcze jestem wart! – Daj spokój. Wezwiemy Cię, kiedy to będzie miało jakikolwiek sens. – Pozwolę sobie wrócić do moich zastrzeżeń – odezwał się Francuz. – Pomagałem w przygotowywaniu podobnych operacji na Bliskim Wschodzie, gdzie przeprowadzały je doborowe oddziały Legii Cudzoziemskiej. Moim zdaniem potrzebujecie jeszcze co

najmniej dwóch ludzi, żeby osłaniali Wam tyły. – On ma rację, szefie – stwierdził porucznik Anthony. – Jeśli pójdziecie we dwóch, czeka Was pewna śmierć – zawtórowała mu Karin. Drew przez chwilę zastanawiał się z opuszczoną głową, po czym podniósł ją i spojrzał na Cloche’a: – Chyba rzeczywiście popełniłem błąd – przyznał. – Dobra, jeszcze dwóch. Kogo pan proponuje? – Każdy z tej dziesiątki byłby znakomity, ale trzech szczególnie się nadaje, bo służyli w siłach zbrojnych ONZ. – Proszę wyznaczyć dwóch z nich i przysłać tu najdalej za kilka godzin… Dobra, teraz przechodzimy do wyposażenia. To Twoja działka, Stosh. Mów, czego będziemy potrzebować. – Plastikowe kotwiczki, mocna ale cienka linka, pistolety maszynowe MAC-10 z tłumikami i magazynkami na trzydzieści sztuk amunicji, po cztery magazynki na głowę… zaczął wyliczać pułkownik. – Oprócz tego czarny ponton, latarki ołówkowe, wojskowe krótkofalówki, mundury polowe, lornetki z noktowizorami, noże myśliwskie, garoty, cztery małe pistolety, a na wszelki wypadek, gdyby sprawy przybrały nieprzyjemny obrót, po trzy granaty na każdego uczestnika operacji. – Da pan sobie z tym radę, monsieur Cloche? – Owszem. Pod warunkiem że ktoś powtórzy mi to jeszcze raz, tylko wolniej. Jeśli natomiast chodzi o czas… – Dziś w nocy – wpadł mu w słowo Latham. – Kiedy będzie najciemniej.

ROZDZIAŁ 43 Zabytkowe chateau przypominało gotycką twierdzę. Masywna sylwetka budynku rysowała się wyraźnie na tle pogodnego nocnego nieba a blask księżyca spływał po licznych wieżyczkach i stromych dachach. Był to raczej miniaturowy zamek niż letnia rezydencja, dowód wygórowanych ambicji jakiegoś wiejskiego szlachcica, który pragnął za wszelką cenę dorównać lepiej urodzonym i zamożniejszym od siebie. Ściany wzniesiono z kamieni i cegieł, każdy kolejny właściciel zaś starał się coś zmienić, przebudować albo udoskonalić, co w sumie, po upływie kilku stuleci, nadało budowli niepowtarzalny charakter. Najbardziej niezwykłe wrażenie wywoływały dwie anteny satelitarne zainstalowane na szesnastowiecznych murach; to zaskakujące połączenie stanowiło niezbity dowód cywilizacyjnego postępu wiodącego od ziemi ku niebu, od łuków i armat do głowic nuklearnych. Czy aby taki właśnie postęp był tym, czego ludzkość najbardziej potrzebowała? I dokąd miał ją już niedługo doprowadzić? Do drugiej w nocy brakowało zaledwie kilku minut, kiedy oddział N-2 wzmocniony dwoma agents du combat, weteranami Legii Cudzoziemskiej, bezszelestnie zajął pozycje wyjściowe. Jednocześnie porucznik Gerald Anthony i Karin de Vries ruszyli wśród krzewów i niskich drzew po stromym zboczu w kierunku szczytu urwiska.

– Stój, Gerry! – szepnęła nagle Karin. – Co się stało? – Spójrz. Zdjęła z gałęzi krzewu wymiętą, brudną szmatę, w której tylko z najwyższym trudem dało się rozpoznać stary beret. Oświetliła go wąskim strumieniem światła z ołówkowej latarki i gwałtownie nabrała powietrza w płuca. – Co się stało? – syknął ponownie porucznik. – Patrz! Podała mu beret. – A niech mnie Ucho! – Na wewnętrznej stronie beretu widniał wykonany czarnym wodoodpornym tuszem odręczny napis Jodelle. – Staruszek musiał tu kiedyś być! – To wiele wyjaśnia. Daj, schowam go do kieszeni… W porządku, możemy iść. Znacznie niżej, wśród wybujałych trzcin wystających z mętnej, stojącej wody, pięciu mężczyzn kuliło się w niewielkim czarnym pontonie. Z przodu siedzieli Latham i kapitan Dietz, zaraz za nimi dwaj agents du combat, dla ułatwienia zwani po prostu Pierwszym i Drugim, na rufie zaś ponury jak chmura burzowa pułkownik Stanley Witkowski. Przypominał żywą bombę w każdej chwili grożącą eksplozją. Drew po raz kolejny rozchylił trzciny, spoglądając w górę, na szczyt urwiska. Wreszcie dostrzegł umówiony sygnał: dwa błyśnięcia latarki. – Ruszamy! – szepnął. – Są już na miejscu. Dwaj byli legioniści zanurzyli w wodzie plastikowe wiosła i ponton bezszelestnie wypłynął z trzcin na środek wąskiego kanału, by wkrótce potem znaleźć się blisko przeciwnego brzegu,

przy wylocie tunelu o ceglanych ścianach, łączącego kanał z Loarą. – Miał pan rację, szefie – powiedział przyciszonym głosem kapitan. – Widzi pan te dwa druty przeciągnięte w poprzek tunelu? Pięć do jednego, że to czujniki ustawione w ten sposób, żeby reagować na obiekty wielkości ludzkiego ciała. – Wcale się nie dziwię – odparł szeptem Latham. – Musieli zabezpieczyć się w jakiś sposób przed niepożądanymi wizytami od strony rzeki. – Ma pan głowę na karku. – Pewnie że tak. To dzięki bratu, który nauczył mnie rozpoznawać problem, analizować go dziesięć razy, a potem zrobić to po raz jedenasty i dopiero wtedy podjąć decyzję. – Ma pan na myśli tego Harry’ego, o którym parę razy słyszeliśmy? – Właśnie tego, kapitanie. – I właśnie ze względu na niego znalazł się pan tutaj? – Częściowo, a częściowo ze względu na to, czego się dowiedzieliśmy. * * * Ponton przybił do brzegu. Jego pasażerowie, obarczeni plastikowymi kotwicami i zwojami liny, bezgłośnie wyszli na grząski grunt mniej więcej sześć metrów poniżej ścieżki. Drew wyjął krótkofalówkę z bocznej kieszeni spodni i nacisnął guzik.

– Tak? – rozległ się przytłumiony głos Karin. – Jaką macie widoczność? – Siedemdziesiąt do siedemdziesięciu pięciu procent. Przez lornetkę widać rejon basenu i większość południowej części posiadłości, ale tylko niewielki fragment części północnej. – To i tak nieźle. – Powiedziałabym nawet, że bardzo dobrze. – Jaki ruch? Światła? – Jedno i drugie – odparł porucznik Anthony. – Dwaj strażnicy chodzą z regularnością zegarka. Są uzbrojeni w lekkie pistolety maszynowe, pewnie uzi albo jakieś ich niemieckie odpowiedniki, przy paskach mają krótkofalówki… – W co są ubrani? – przerwał mu Drew. – A jak pan myśli, szefie? Czarne spodnie, czarne koszule, na rękawach czarne opaski ze swastyką i błyskawicami. Do tego obaj ostrzygli się prawie na łyso, więc trudno nie zwrócić na nich uwagi. – Gdzie się świeci? – W czterech oknach: dwóch na parterze, po jednym na pierwszym i drugim piętrze. – Kto się porusza? – Oprócz strażników zaobserwowaliśmy ruch tylko w rejonie kuchni, czyli na parterze w południowej części budynku. – Tak, pamiętam. Są jakieś szansę, żeby się tam dostać?

– Oczywiście. Strażnicy nikną za narożnikiem budynku co najmniej na trzynaście sekund, ale nie na więcej niż dziewiętnaście. Zaczaicie się przy murze, a jak damy Wam sygnał, wdrapiecie się na niego, ale szybko! Potem ukryjecie się w przebieralniach: są otwarte, więc wątpię, żeby ktoś w nich siedział. Zaczekacie na powrót strażników, załatwicie ich i przerzucicie ciała przez mur albo wciągniecie do przebieralni. Jak się z tym uporacie, droga będzie właściwie wolna, więc wezwiecie pułkownika. – Całkiem nieźle, poruczniku. Gdzie są teraz nasi milusińscy? – Właśnie rozdzielili się i obchodzą budynek. Szybko, pod mur! Bądź ostrożny, Drew! – dodała szeptem Karin. – Wszyscy jesteśmy ostrożni, kochanie… W porządku, idziemy! Niczym zdyscyplinowane mrówki wspinające się na gliniasty kopczyk, pięciu mężczyzn wybiegło po stromym zboczu i przycisnęło się do wysokiego muru po obu stronach metalowej furtki. Latham przyjrzał się jej uważnie: była wyższa od muru, bardzo solidna. Najmniejszych szans na wyważenie ani na otwarcie wytrychem, ponieważ zamek zainstalowano od wewnątrz. Drew wrócił do oddziału i bez słowa potrząsnął głową; trzeba sforsować mur. Nagle po drugiej stronie ceglanej ściany rozległy się ciężkie kroki, a zaraz potem dwa gardłowe głosy: – Zigarette?

– Nein, ist schlecht! – Unsinn. Kroki oddaliły się niespiesznie. Gdy tylko całkiem ucichły, francuscy agents du combat podnieśli z ziemi kotwiczki, rozwinęli linki, przywiązali je do uszu przy kotwiczkach, stanęli pewnie na szeroko rozstawionych nogach i wstrzymali oddech. Po kilkunastu sekundach rozległ się sygnał: dwie stłumione eksplozje białego szumu w głośniku krótkofalówki Lathama. Francuzi natychmiast przerzucili kotwiczki przez mur, naprężyli liny, a wtedy Drew i Dietz, niczym jakieś przerośnięte małpy, wspięli się błyskawicznie na szczyt ceglanej ściany i zniknęli z oczu byłym legionistom, Ci zaś bezzwłocznie ruszyli za nimi. Cztery sekundy później kotwiczki ze wzmocnionego plastiku poszybowały z powrotem i ugrzęzły w wilgotnej ziemi zaledwie kilka kroków od naburmuszonego Witkowskiego. Po drugiej stronie muru Latham dał na migi znać kapitanowi, żeby wraz ze „swoim” komandosem ukrył się w drugiej przebieralni, on zaś, Latham, zajmie ze „swoim” pierwszą. Przebieralnie przypominały kolorowe namioty rozpięte na drewnianych szkieletach; wejścia zasłaniały swobodnie powiewające płachty materiału, zapewniające dostęp świeżego powietrza. Basen był pogrążony w ciemności i ciszy, zakłócanej jedynie ledwo słyszalnym szumem wody sączącej się przez urządzenia filtrujące. – Wiesz, co teraz trzeba zrobić? – zapytał Drew Pierwszego.

– Oui, monsieur. Wiem – odparł Francuz, wyjmując z pochwy długi myśliwski nóż. Latham uczynił to samo, ale weteran Legii Cudzoziemskiej powstrzymał go delikatnym, lecz stanowczym gestem. – S’il vous plait, non. Vous eres courageux, ale ja i mój kolega mamy więcej doświadczenia w takich sprawach. Ustaliliśmy wszystko z kapitanem. Pam jest zbyt cenny, żeby narażać się na niepotrzebne ryzyko. – Nie mogę wymagać od Was czegoś, czego sam nie odważyłbym się zrobić! – Nikt nie posądza pana o tchórzostwo, wręcz przeciwnie. Chodzi jednak o to, że pan wie czego szukać, a my nie. – O tym też rozmawialiście? Agent przyłożył palec do ust. – Ciii… Już wracają. Wydarzenia, które rozegrały się w ciągu następnych kilku minut, przypominały zarejestrowane na taśmie wideo przedstawienie teatru marionetek, odtwarzane najpierw w zwolnionym tempie, potem zastopowane, a wreszcie oglądane podczas szybkiego przewijania do przodu. Dwaj agenci wymknęli się z kabin, po czym popełźli przez mrok niczym dwa żółwie, nie czyniąc najmniejszego hałasu. Znalazłszy się w pobliżu celu zamarli bez ruchu; przerwa w działaniach nie trwała jednak długo, ponieważ jeden ze strażników dostrzegł w mroku nieruchomą sylwetkę i popełnił brzemienny w skutkach błąd: pochylił się, mrużąc oczy, jakby chciał się upewnić, że nie uległ

złudzeniu, i dopiero potem przesunął pod pachę przewieszony przez szyję pistolet maszynowy. Nim zdążył położyć palec na spuście, legionista błyskawicznie poderwał się z ziemi, doskoczył do osłupiałego nazisty, otoczył ramieniem jego szyję, drugą ręką zaś wbił mu nóż w plecy. Drugi strażnik także nie zdołał wydać żadnego dźwięku, ponieważ ułamek sekundy później długie ostrze rozorało mu gardło, a czyjaś silna ręka zatkała usta. Dwaj Francuzi przez sekundę lub dwie stali nieruchomo nad zwłokami, po czym chwycili martwych strażników pod pachy i zaczęli ciągnąć w stronę muru. Powstrzymał ich Latham, który wyskoczył z kryjówki. – Nie! – szepnął tak głośno, że właściwie równie dobrze mógłby krzyknąć. – Dajcie ich tutaj! Kiedy ciała znalazły się w przebieralni, dwaj Francuzi i Dietz spojrzeli pytająco na Lathama. – Co pan wyrabia, szefie? – zapytał Dietz z irytacją. – Przecież trzeba ich jak najprędzej ukryć! – Chyba coś Wam umknęło, kapitanie. Jakiego są wzrostu? – Jeden całkiem duży, drugi nie bardzo. I co z tego? – Dokładnie jak pan i ja, kapitanie. Może te ich idiotyczne mundurki nie będą leżały jak ulał, ale powinniśmy się w nie jakoś wcisnąć, naturalnie nie zdejmując naszych ubrań. W koszule też, jest na tyle ciemno, że nie widać żadnych szczegółów. – Niech mnie Ucho! – mruknął Dietz. – Ma pan rację. Przy tym oświetleniu mogą nas wziąć

za swoich. – Depechevous… Pospieszcie się! – syknął Pierwszy, po czym wraz z kolegą zaczął ściągać zakrwawione ubranie z martwych strażników. – Jest tylko jeden problem – dodał kapitan, nie spuszczając wzroku z Lathama. – Ja mówię po niemiecku, oni mówią po niemiecku, natomiast pan ani be, ani me. – Nie mam zamiaru grać z nikim w brydża, ani dyskutować o pogodzie. – A jeśli ktoś nas zatrzyma? Założę się, że mają tu trochę więcej aniołów stróżów niż Ci dwaj, których nasi przyjaciele posłali do nieba. – Chyba mam pomysł – odezwał się Drugi. – Monsieur Latham, czy potrafi pan powtórzyć słowo Halsweht – Jasne. Halsfej, może być? Z Francuza jakby uszło powietrze, ale Dietz uratował sytuację. – Całkiem nieźle, szefie. Może jednak spróbuje pan jeszcze raz? Uwaga: Halsweh… – Hals… wee… – Może być – zdecydował komandos. – Jeśli ktoś nas zagadnie, ja będę prowadził konwersację, a gdyby zadano panu jakie pytanie, proszę wskazać na gardło i wycharczeć to, co pan przed chwilą powiedział. – A co ja właściwie powiedziałem, do jasnej cholery? – Że boli pana gardło, monsieur – wyjaśnił francuski agent. O tej porze roku łatwo się zaziębić. – Dziękuję, Drugi. Jeśli zachoruję, na pewno poproszę Cię o poradę.

– Dobra, starczy tych pogaduszek. Ubieramy się. Cztery minuty później Latham i Dietz przypominali w miarę udane kopie nazistowskich strażników, różniące się od oryginałów między innymi krwawymi plamami na koszulach. Za dnia podstęp zostałby natychmiast odkryty, ale w nocy, przy słabym oświetleniu, istniały spore szansę na to, że maskarada przyniesie spodziewany efekt. Zamiast niemieckich pistoletów maszynowych wzięli własne, ustawione na oddawanie pojedynczych strzałów, gdyż nic nie wskazywało na to, że trzeba będzie dokonywać jatek prowadząc ogień ciągły. – Jeden z Was niech wezwie Witkowskiego – polecił Drew. Trzeba zagwizdać jak ptak, a potem bardzo uważać, żeby nie dostać kotwiczką po głowie. Podejrzewam, że nasz dzielny pułkownik znajduje się w nie najlepszym nastroju. – Ja pójdę. Dietz ruszył do wyjścia, ale Latham położył mu rękę na ramieniu. – Nigdzie nie pójdziesz. Jak tylko Stanley zobaczy Twój elegancki strój, ukręci Ci głowę, a potem będzie za późno na przeprosiny. Ty idź, Pierwszy. Sporo rozmawialiście ze sobą podczas ustalania szczegółów akcji, więc na pewno Cię rozpozna. – Oui, monsieur. Dziewięćdziesiąt sześć sekund później do kabiny wkroczył pułkownik Stanley Witkowski. – Widzę, że nie marnowaliście czasu – stwierdził, spoglądając na dwa nieruchome ciała. – Po co się poprzebieraliście?

– Bo idziemy na polowanie, Stosh, a Ty zostajesz z naszymi francuskimi przyjaciółmi. Ubezpieczacie nasze tyły, więc lepiej miejcie oczy szeroko otwarte. Od tego może zależeć nasze życie. – A co właściwie zamierzacie zrobić? – Jak to co? Zacząć szukać. – A wiecie gdzie? – Witkowski wyjął z kieszeni jakiś papier, rozłożył go, dość bezceremonialnie położył na plecach jednego z trupów i włączył latarkę. – Pomyślałem sobie, że przyda Wam się trochę wskazówek, więc poprosiłem Cloche’a, żeby zrobił mi to w Paryżu. Na zwłokach strażnika leżała pomniejszona kopia planów chateau. – Ty draniu! – Drew z wdzięcznością poklepał Witkowskiego po ramieniu. – Znowu mnie zażyłeś! Jak wpadłeś na ten cudowny pomysł? – Jesteś dobry w te klocki, chłopcze, ale czasem przyda Ci się trochę pomocy od starego dinozaura. – Dzięki, Stosh. Jak myślisz, od czego powinniśmy zacząć? – Najlepiej byłoby wziąć jeńca i wyciągnąć z niego, co się da. Plany sprzed dwóch lat mogą nie wystarczyć, choćby nawet były nie wiadomo jak dokładne. Latham sięgnął pod czarną koszulę i wyjął z kieszeni munduru krótkofalówkę. – Karin, zgłoś się! – Gdzie jesteście? – padła natychmiast odpowiedź. – Na terenie posiadłości. – Tyle to i my wiemy – wtrącił się porucznik. –

Obserwowaliśmy przez noktowizory Wasze popisy wspinaczkowe. Ukryliście się w przebieralni? – Tak. – I co teraz? – zapytała Karin. – Musimy wziąć kogoś żywcem, żeby zadać mu parę pytań. Widzicie kogoś w pobliżu? – Na zewnątrz nie ma żywej duszy, ale w kuchni są co najmniej dwie albo trzy osoby. Zwijają się jak w ukropie, co jest dość dziwne, jeśli wziąć pod uwagę późną porę. – Berchtesgaden… – szepnął Witkowski. Wszyscy spojrzeli na pułkownika. – Co takiego? – zapytał Dietz. – Po prostu skojarzyło mi się to z Berchtesgaden, gdzie dorodni podopieczni Oberfuhrera i jego liczne kochanki baraszkowali w dzień i w nocy, nie mając pojęcia, że są przez cały czas podglądani i podsłuchiwani. – Skąd o tym wiesz? – zapytał Drew. – Sprawa wyszła na jaw podczas procesu w Norymberdze. Ta kuchnia działa przez dwadzieścia cztery godziny na dobę; przecież od czasu do czasu trzeba wrzucić coś na ruszt. – To na razie wszystko – powiedział Latham do mikrofonu i wyłączył radio. – W porządku, chłopcy: jak mamy stamtąd kogoś wyciągnąć? – To robota dla mnie – oświadczył Dietz. Włączył latarkę i skierował wąski snop światła na plany budynku. – Tam, w środku, są albo Francuzi, albo Niemcy. Pan w ogóle nie mówi po niemiecku, pański francuski jest taki,

że… Zresztą, nieważne. Pozostali nie mają się w co przebrać. Wetknę głowę przez boczne drzwi i poproszę po niemiecku, żeby ktoś wyniósł mi na zewnątrz filiżankę kawy. Obaj strażnicy byli Niemcami. – A jeśli ktoś zorientuje się, że nie jesteś żadnym z nich? – Powiem, że zastępuję chorego kolegę. Właśnie dlatego muszę napić się kawy: niedawno skończyłem własny dyżur i dosłownie zasypiam na stojąco. Dietz wymknął się z kabiny i szybkim krokiem ruszył w kierunku kuchennych drzwi umieszczonych w południowej fasadzie budynku. Latham i Witkowski obserwowali go sprzed płóciennodrewnianej konstrukcji. Nagle zapłonęły dwa zainstalowane na dachu reflektory; Dietz stanął jak wryty, skąpany w ulewie jaskrawego światła. Każdy kto by na niego spojrzał, musiałby się zorientować, że czarne spodnie i zachlapana krwią czarna koszula to tylko nieudolne przebranie. Na oświetlony teren wyszli z głębokiego cienia wysoki mężczyzna w średnim wieku i młoda kobieta w bardzo krótkiej spódniczce. Ujrzawszy Dietza mężczyzna stanął jak wryty, po czym sięgnął pod marynarkę. Komandos nie miał wyboru: pocisk trafił mężczyznę w głowę, kapitan zaś doskoczył do kobiety, która co prawda otworzyła usta, ale nie zdążyła krzyknąć, ponieważ Dietz uderzył ją kantem dłoni w gardło. Strzelił jeszcze dwa razy w kierunku reflektorów – huk, z jakim eksplodowały żarówki, był znacznie doniośniejszy od samych strzałów – po czym przerzucił sobie kobietę przez ramię i pokłusował

z powrotem do kabiny Zabierzcie ciało! – syknął Witkowski do Francuzów, ale Drew był szybszy. – Ja to zrobię. Nisko pochylony przemknął przez trawnik skąpany w srebrzystym blasku księżyca, poznaczony nieregularnymi plamami cieni rzucanych przez drzewa i krzewy. W chwili kiedy dotarł do trupa i zamierzał chwycić go za nogi, kuchenne drzwi otworzyły się raptownie. Latham doskoczył do ściany i ściskając pistolet w ręce przywarł do niej plecami. W drzwiach stanął mężczyzna w białej czapce kucharza, przez chwilę wpatrywał się w ciemność, po czym wzruszył ramionami i cofnął się do wnętrza, zamykając za sobą drzwi. Drew jeszcze przez kilka sekund stał bez ruchu, a następnie otarł pot z czoła, podszedł do trupa, nachylił się, chwycił go za nogi i zaczął ciągnąć w kierunku przebieralni. – Que faites~vous? – zapytał kobiecy głos z głębokiego cienia. – Halswej – wykrztusił Latham, po czym dodał z własnej inicjatywy: Trop de whisky… – Ach, un attemand! Votre francais est mediocre. – W plamie księżycowego blasku pojawiła się kobieta odziana w sięgający do ziemi półprzeźroczysty peniuar. Roześmiała się, zachwiała lekko, po czym dodała, wciąż po francusku: – Za dużo whisky, powiadasz? A czy tutaj ktoś nie jest pijany? Ja na przykład mam wielką ochotę popływać w basenie! – Gut – odparł Latham, który zrozumiał mniej więcej

połowę tego, co powiedziała. – Mam Ci pomóc? – Nein, danke. – Widzę, że to Heinemann. Niezły z niego ogier. Prawdziwy Niemiec, że tak powiem. Nagle kobieta umilkła, raptownie wciągnęła powietrze i zasłoniła sobie usta ręką. Promienie księżyca padły na zakrwawioną głowę trupa. Drew puścił jego nogi i wydobył z kieszeni berettę z tłumikiem. – Zabiję Cię, jeśli zaczniesz wzywać pomocy – powiedział po angielsku. – Rozumiesz? – Oczywiście, że rozumiem – odparła kobieta z nienagannym akcentem. Sprawiała wrażenie niemal zupełnie trzeźwej. Z mroku wyłonili się dwaj francuscy agenci. Nie odzywając się ani słowem Drugi odciągnął trupa pod ścianę, w najgłębszy cień, po czym starannie przejrzał zawartość jego kieszeni, Pierwszy natomiast podszedł do kobiety i pchnął ją lekko w kierunku przebieralni. Latham ruszył za nimi, a kiedy dotarli na miejsce, stwierdził ze zdziwieniem, że ciała dwóch strażników zniknęły bez śladu. – Co się stało? – Nasi poprzedni goście przypomnieli sobie o ważnym spotkaniu i wyszli bez pożegnania – poinformował go Witkowski. Właściwie można chyba powiedzieć, że odlecieli. – Dobra robota, szefie – stwierdził kapitan Dietz, siadając na płóciennym krześle obok swojego więźnia.

Ciemność panującą w niewielkim wnętrzu rozjaśnił dyskretny blask trzech ołówkowych latarek. – Przyjemnie tutaj, prawda? – zagadnął, kiedy do kabiny wrócił Drugi. Kobiety wytrzeszczyły na siebie oczy. – Adrienne? – wykrztusiła ta, którą przyprowadził Latham. – Allo, Elyse – odparła pojmana przez Dietza. – Wygląda na to, że już po nas, n’estce pas? – Jesteście nazistowskimi dziwkami! – powiedział Pierwszy oskarżycielskim tonem. – Nie bądź idiotą! – zaprotestowała Elyse. – Pracujemy dla pieniędzy, polityka nic nas nie obchodzi. – Naprawdę nie wiecie, kim są Ci ludzie? Przecież to potwory! Mój dziadek zginął walcząc z nimi! Wyniosła, spokojna Elyse machnęła lekceważąco ręką. – To historia. Żadnej z nas nie było wtedy jeszcze na świecie. – I naprawdę nic Was to nie obchodzi? – zapytał z niedowierzaniem Pierwszy. – Ci faszyści usiłowali wymordować całe narody. Nawet teraz zabiliby mnie i moją rodzinę, tylko dlatego że jesteśmy Żydami! – Przywożą nas tu tylko na kilka dni, raz na miesiąc albo jeszcze rzadziej. Nigdy nie rozmawiają z nami o takich sprawach, a skoro już o tym mowa, to sporo podróżuję i uważam, że zdecydowana większość Niemców to bardzo mili, porządni ludzie. – Jasne – zgodził się Witkowski. – Niestety, akurat Ci nie należą do tej większości… Wystarczy, tracimy tylko

czas. Szukaliśmy kogoś, kto dobrze zna wnętrze budynku, a trafiliśmy na dwie dochodzące kurewki. Nic tylko powiesić się z rozpaczy! – Bo ja wiem, Stosh… – Drew zacisnął palce na ramieniu kobiety w półprzeźroczystym peniuarze. – Czy Elyse powiedziała prawdę? Chodzi mi o te kilkudniowe odwiedziny raz w miesiącu. – Owszem, monsieur – odparła kobieta. Delikatnie, ale zdecydowanie, strząsnęła rękę Lathama. – A co robicie w przerwach? – Pracujemy gdzie indziej, do czasu kiedy zostaniemy ponownie wezwane. Ufam, że nie będzie pan wypytywał, w jakim celu. – Na Twoim miejscu nie ufałbym nikomu ani niczemu, młoda damo – wycedził Drew. – Ci ludzie zabili mi brata, więc mam wszelkie powody, żeby ich nie lubić. – Ponownie ujął dziewczynę za ramię, tym razem znacznie mocniej, pchnął w kierunku składanego stolika, na którym leżały plany budynku, i oświetlił je latarką. – Ty i Twoja przyjaciółka opowiecie nam dokładnie, co i kogo możemy zastać w każdym pokoju, najpierw jednak wyjaśnię, dlaczego byłoby dla Was lepiej, gdybyście nie próbowały żadnych wykrętów: otóż sto metrów od tego miejsca czeka w pogotowiu oddział szturmowy złożony z funkcjonariuszy francuskich sił specjalnych; jeśli będą musieli uderzyć, aresztują każdego, kogo tu zastaną, z wyjątkiem trupów, ma się rozumieć. Jeśli dostarczone przez Was informacje okażą się prawdziwe, być może uda Wam się wywinąć

z tej hecy całkiem tanim kosztem. Entendu? Elyse przez dłuższą chwilę spoglądała Lathamowi prosto w oczy, po czym wbiła wzrok w ziemię. – Z każdą chwilą mówi pan coraz lepiej po francusku, monsieur… A więc wszystko sprowadza się do najprostszego pytania: życie albo śmierć? Pozwól tutaj, Adrienne. Razem przyjrzymy się tym planom. – Dziewczyna w mini wstała z krzesełka i stanęła obok koleżanki. – Nawiasem mówiąc, plany to moja specjalność, bo studiowałam architekturę na Sorbonie. – Cholera… – zaklął pod nosem kapitan Dietz. Absolwentka Sorbony przez dłuższą chwilę wpatrywała się w milczeniu w wymiętą kartkę, po czym odezwała się ponownie: – Na parterze nie ma nic nadzwyczajnego: weranda od strony północnej, ogromny salon połączony z jeszcze większym holem i kuchnia, tak duża, że mogłaby obsłużyć restaurację w najruchliwszym punkcie Paryża. Na pierwszym i drugim piętrze znajdują się apartamenty gościnne, które ja i Adrienne możemy dokładnie opisać, ze szczególnym uwzględnieniem łóżek i materacy. – Kto tam teraz jest? – zapytał Witkowski. – Adrienne, mon chou, zdaje się, że zajmowałaś się Herr Heinemannem? – Oui – odparła dziewczyna. – Co za wstrętny człowiek! – Pozostałe dwa apartamenty na pierwszym piętrze zajmują Colette i Jeanne z gośćmi, biznesmenami

z Monachium i BadenBaden. Na drugim piętrze mieszkam ja z jakimś potwornie nerwowym biedakiem. Upił się na samym początku i zasnął, więc oczywiście nie było mowy o niczym więcej. Rzecz jasna, wcale się tym nie zmartwiłam. Poszłam na spacer, ale okazało się, że to nie najlepszy pomysł, bo od razu spotkałam pana, monsieur. Inne pokoje nie są zajęte. – Jak wygląda Twój nerwowy towarzysz? – zapytał Latham. Elyse szczegółowo opisała mężczyznę, któremu ją przydzielono. – Właśnie jego szukamy – stwierdził spokojnie Drew. – To Bergeron. – Bardzo się czegoś boi. – Wcale mu się nie dziwię. Na jego miejscu też bym się bał… Opisałaś parter i dwa piętra, ale jest jeszcze trzecie. Co się tam mieści? – Na trzecie piętro wolno wchodzić wyłącznie nielicznym ubranym na czarno mężczyznom z czerwonymi opaskami na rękawach. Na opaskach mają swastyki przekreślone dwiema błyskawicami. Wszyscy są wysocy, jak pan, i poruszają się jak żołnierze. Służba, a nawet strażnicy, unikają ich jak ognia. – Może domyślasz się czegoś? – Najczęściej nasuwa mi się skojarzenie z grobowcem jakiegoś faraona, który postanowił zostać pochowany na najwyższej kondygnacji, żeby mieć jak najbliżej do słońca i nieba. – Dlaczego akurat to przyszło Ci do głowy? – Naprawdę nie wiem. Może dlatego że wszyscy,

którzy tam wchodzą, są śmiertelnie poważni? Poza tym, podjęto nadzwyczajne środki ostrożności, żeby zabezpieczyć się przed nieproszonymi gośćmi: wszystkie drzwi są grube jak w skarbcu, a żeby je otworzyć, trzeba przyłożyć rękę do metalowej płytki zainstalowanej w ścianie. – Elektroniczne czytniki linii papilarnych… – mruknął Witkowski. – Ciężko będzie je oszukać. – Skąd wiesz o tym wszystkim, skoro nigdy tam nie byłaś? zapytał Latham. – Ponieważ na schodach zawsze kręci się mnóstwo strażników, a oni też muszą się od czasu do czasu odprężyć. Niektórzy z nich są nawet całkiem atrakcyjni. – Nie ma sprawiedliwości na tym świecie… – mruknął Dietz. – Kim jest faraon z ostatniego piętra? – naciskał Latham. – Akurat z tego nie robią żadnej tajemnicy – odparła dziewczyna. – To bardzo stary człowiek, którego otaczają nadzwyczajnym szacunkiem. Odwiedzają go wyłącznie najbardziej zaufani podwładni w czarnych ubraniach ze swastykami na rękawach, ale codziennie rano zjeżdża na dół windą i adiutanci zawożą go w wózku na tak zwaną „ścieżkę medytacji”, która prowadzi poza teren posiadłości. Otwierają mu furtkę w murze, a on każe wszystkim odejść, po czym jakby nigdy nic wstaje z wózka i pewnym krokiem maszeruje przed siebie, nikt nie wie dokąd. Podobno nazywa to miejsce swoim „orlim gniazdem”; popija tam kawę z koniakiem, rozmyśla

i podejmuje ważne decyzje. – Monluc… – wyszeptał Drew. – Mój Boże, on jeszcze żyje! – Nie wiem, jak się nazywa, ale powiedziałabym raczej, że traktują go jak skarb, który za wszelką cenę należy utrzymać przy życiu. – Ciekawe, czy naprawdę jest dla nich skarbem, czy może to tylko marionetka, którą manipulują zgodnie z własnymi potrzebami? – zastanawiał się głośno Witkowski. – Naturalnie nie mogę mieć żadnej pewności, ale starzec nie wygląda na kogoś, kto dałby sobą manipulować – powiedziała panienka do towarzystwa z dyplomem Sorbony. – Służba i strażnicy starają się nie wchodzić w drogę jego adiutantom, a Ci z kolei padają przed nim na twarz. On łaja ich przy każdej okazji i grozi, że wyrzuci ich na zbity pysk, oni zaś drżą jak osiki i chowają się po kątach. – A może tylko udają? – zapytał Drew, obserwując uważnie twarz dziewczyny. – Gdyby tak było, z pewnością byśmy się zorientowały, bo przecież my też gramy. Oszust rzadko kiedy zdoła okpić innego oszusta. – Oszukujecie więc klientów? – Na więcej sposobów, niż potrafi pan sobie wyobrazić, monsieur. – Takie zachowanie ludzi, którzy budzą lęk samym swoim wyglądem, musi wywoływać różne komentarze. – Raczej plotki. Według najbardziej

rozpowszechnionej starzec jest właścicielem gigantycznego majątku, którym tylko on może rozporządzać. Według innej ma pod ubraniem mnóstwo elektronicznych czujników, które bez przerwy badają stan jego zdrowia i przekazują informacje do centrali na trzecim piętrze, ta zaś przesyła je do jakiegoś okrytego tajemnicą miejsca w Europie. – Wcale bym się nie zdziwił, gdyby akurat to było prawdą. Przecież on musi mieć grubo ponad dziewięćdziesiąt lat! – Podobno przekroczył już setkę. – I co, jeszcze działa? – Myślę, że mógłby pokonać niejednego dobrego szachistę. – Warto by dobrać się do tych nadajników – wtrącił się pułkownik. – Może dzięki nim udałoby się ustalić położenie pozostałych tajnych kwater neonazistów? – Na to bym nie liczył, ale prawie na pewno dotarlibyśmy do źródeł finansowania całego ruchu i do miejsc, gdzie następuje transfer pieniędzy. Dlatego komputery bez przerwy kontrolują stan jego zdrowia: gdyby trafił go szlag, konta natychmiast zostaną zablokowane, a sejfy zamknięte na cztery spusty, aż do chwili kiedy nadejdą nowe instrukcje. – Wtedy zaś być może dałoby się ustalić, skąd nadeszły uzupełnił pułkownik. – Koniecznie musimy się tam dostać! Drew spojrzał na wciąż jeszcze wystraszoną, ale doskonale opanowaną Elyse.

– Jeśli nas okłamałaś, do końca życia nie wyjdziesz z więzienia! – Dlaczego miałabym pana okłamywać, monsieur? Przecież od pana zależy moja przyszłość! – Bo ja wiem? Jesteś bystra, więc może pomyślałaś sobie, że zastrzelą nas, kiedy będziemy próbowali się tam dostać, a Wy wykręcicie się sianem dzięki bajeczce o dobrze opłacanych dziwkach, które nic nie wiedzą i niczego nie słyszą? – Wtedy ja bym się nią zajął, monsieur – powiedział Drugi. Przywiążę ją do bramy z ładunkiem plastiku między nogami i zapalnikiem uruchamianym falami radiowymi. – Nie wiedziałem, że wzięliście taki sprzęt! – Po naszym spotkaniu dopisałem kilka pozycji do listy, chłopcze. – Znam lepsze rozwiązanie – odparła dziewczyna, kładąc rękę na ramieniu młodszej koleżanki. – My nim jesteśmy. – O czym Ty mówisz, Elyse – pisnęła kurewka w mini? – Cicho bądź, mapetite… Chcecie dotrzeć do Orlego Gniazda, n’estce past Wydaje mi się, że łatwiej dokonacie tego z nami niż bez nas. – Dlaczego? – zapytał Latham. – Znamy całą służbę oraz większość strażników. Możemy bez trudu przedostać się przez kuchnię aż do le grand foyer, gdzie znajduje się główna klatka schodowa. Tylne schody, co widać na planie, są znacznie głębiej, po prawej stronie. Ale to jeszcze nie wszystko. Możemy

zaoferować Wam coś, bez czego nie macie co marzyć o zrealizowaniu zadania. Po to, żeby dotrzeć na ostatnie piętro, będziecie potrzebowali jednego z adiutantów starca. Jest ich pięciu. Wszyscy mieszkają na tym samym piętrze co on i nie rozstają się z bronią, a jeden z nich zawsze pełni dyżur w bibliotece na parterze, skąd szef może wezwać go na górę przez telefon. Wskażę Wam drzwi biblioteki. – A co z nami? – zapytał Pierwszy. – Jak wytłumaczysz naszą obecność? – To rzeczywiście niełatwa sprawa. Wszyscy dostawcy i monterzy są szczegółowo kontrolowani, przesyłki skrupulatnie sprawdzane… Powiem, że jesteście strażnikami, którzy patrolują okolice posiadłości. Każdy kto zobaczy Wasze mundury łatwo w to uwierzy. – Sehr gut – stwierdził z aprobatą Dietz. – Mówi pan po niemiecku? – Einigermassen. – W takim razie pan będzie udzielał wyjaśnień, żeby to poważniej wyglądało. – Nie jestem ubrany tak jak oni. – Teraz nie, ale pod tą koszulą ściągniętą strażnikowi ma pan polowy mundur w barwach ochronnych, a te wszędzie wyglądają tak samo. – JeanPierre Villier! – wyszeptał Drew z taką miną, jakby właśnie doznał objawienia. – „Ubranie z każdego może uczynić kameleona”, czy jakoś tak… – Co Ty wygadujesz, chłopcze? ,

– Po prostu zabraliśmy się do sprawy z niewłaściwej strony… Rozbierajcie się, kapitanie, tylko szybko! Do samych gatek! Cztery minuty później Latham i Dietz mieli już na sobie tylko czarne paramilitarne mundury strażników. Ponieważ włożyli je na gołe ciało, od razu stały się jakby bardziej luźne, a po upchaniu tam i popuszczeniu ówdzie wyglądały prawie tak, jakby były szyte na miarę. – Wepchnijcie koszule głębiej w spodnie – polecił pułkownik. – Heil Hitler! – odparł uprzejmie Dietz, oglądając się z zadowoleniem w słabym blasku latarek. – Raczej Heil Jager – poprawił go Drew, także usatysfakcjonowany swoim wyglądem. – Wie pan co, szefie? Niech pan już lepiej zostanie przy tym swoim Halsweh. – Pamiętajcie, chłopcy, że teraz ja Wami dowodzę – zwrócił się Witkowski do Francuzów. – Jeśli nas o coś zapytają, ja gadam a Wy trzymacie buźki na kłódkę! – Tres bien, mon Colonel – odparł Drugi. – Wszyscy gotowi? – zapytał Dietz, podnosząc z ziemi dwa pistolety maszynowe i wręczając jeden z nich Lathamowi. – Chyba tak, więcej już raczej nie wymyślimy – odparł Drew, po czym odwrócił się do dwóch kobiet; Adrienne drżała na całym ciele i sprawiała wrażenie, jakby lada chwila miała zamiar zemdleć, Elyse, choć śmiertelnie blada, była znacznie bardziej opanowana. Nie jestem sędzią, tylko obserwatorem, który ocenia innych na

podstawie tego, co widzi. Boicie się i ja też się boję, ponieważ w przeciwieństwie do tych dwóch młodych dżentelmenów nie przywykłem robić tego, co właśnie teraz robię. W pewnym sensie zostałem do tego zmuszony, ale mogę Was zapewnić, że wcale tego nie żałuję. To trzeba zrobić, i już. Pamiętajcie: jeśli wyjdziemy z tego cało, możecie liczyć na nasze wstawiennictwo… Dobra, idziemy.

ROZDZIAŁ 44 Pierwszymi osobami, które ujrzały Lathama i Dietza wkraczających energicznym krokiem do kuchni, byli dwaj mężczyźni stojący przy długim niskim stole; jeden z nich kroił warzywa, drugi przecedzał zupę. Spojrzeli na siebie z zaskoczeniem, po czym przenieśli wzrok na nowo przybyłych, którzy rozstąpili się na boki i wyprężyli na baczność, robiąc miejsce dla ubranego w polowy mundur Witkowskiego. Pozdrowili go nieformalnym nazistowskim salutem, a on zrewanżował im się w ten sam sposób, by następnie warknąć w kierunku kucharzy: – Sprechen Się Deutsch? Falls nicht, parlezvous francais? – Deutsch, mein Herr – odparł ten od warzyw, po czym dodał także po niemiecku: – Tutaj przygotowuje się posiłki, więc pracują sami Niemcy… Czy wolno zapytać, kim pan jest? – Oberst Wachner, jeden z przywódców rodzącej się Czwartej Rzeszy! – wyszczekał Dietz ze wzrokiem wbitym w przeciwległą ścianę. – On i jego koledzy przylecieli specjalnie z Berlina, żeby sprawdzić funkcjonowanie systemu bezpieczeństwa w Orlim Gnieździe. Kommen Się her! Na to wezwanie do kuchni wmaszerowali dwaj agenci Etranger, ciągnąc za sobą stawiające niezbyt silny opór panienki. – Czy możecie potwierdzić tożsamość tych kobiet? –

zapytał Witkowski groźnym tonem. – Spotkaliśmy je spacerujące koło basenu. Widzę, że tutaj nikt nie słyszał o czymś takim jak dyscyplina! – Możemy spacerować, gdzie nam przyjdzie ochota, Ty stary głupcze! – wrzasnęła Elyse. – Nie obchodzi mnie, kim jesteś! I powiedz tym swoim gorylom, żeby zabrali łapy albo niech zapłacą za to, że nas obmacują! – No więc?! – ryknął Oberst Wachner, piorunując wzrokiem obu kucharzy. – One są… To znaczy, zostały tu zaproszone! – wystękał ten od warzyw. Elyse zmierzyła Witkowskiego wściekłym spojrzeniem. – Ale nikt nam nie mówił, że mamy zajmować się jakimiś obcymi, tylko że będziemy zabawiać przyzwoitych gości, którym najpierw zostaniemy przedstawione! Pułkownik skinął głową; Drugi uwolnił z objęć kobietę w półprzeźroczystym peniuarze, Pierwszy zaś dał spokój dziewczynie w krótkiej spódniczce. – Myślę, że należą nam się jakieś przeprosiny! – dodała Elyse nieco mniej napastliwym tonem. – Madame… – Pułkownik stuknął obcasami i sztywno skinął głową, po czym znowu spojrzał na kucharzy. – Jak się zapewne domyślacie, nasze zadanie polega na tym, by ujawnić wszelkie niedoskonałości w systemie zabezpieczeń, nie informując o tym tych, którzy bez wątpienia staraliby się te niedoskonałości przed nami ukryć. Jeśli chcecie, możecie zadzwonić do Berlina, żeby uzyskać potwierdzenie naszej tożsamości.

– Ach, nein, mein Herr! Coś takiego zdarzyło się już kiedyś, wiele lat temu. Doskonale rozumiemy, że czasem trzeba dokonywać niespodziewanych kontroli. Jesteśmy tylko zwykłymi kucharzami i nigdy byśmy się nie ośmielili… – Sehr gut! Czy tylko Wy pełnicie teraz służbę? – W tej chwili tak, proszę pana. Nasz kolega, Stoltz, poszedł do siebie jakąś godzinę temu. Musi wstać o szóstej rano, żeby przygotować śniadanie… To znaczy, zrobić to, czego my nie zdążymy. – Znakomicie. Wobec tego będziemy kontynuować inspekcję. Gdyby ktoś o nas pytał, udawajcie że o niczym nie wiecie. Radzę Wam to zapamiętać, bo jak nie, to przypomną sobie o Was ludzie z Berlina! – Wir haben verstanden – odparł kucharz zajmujący się warzywami. – Jeśli jednak wolno mi coś powiedzieć, mein Herr… Chodzi o to, że strażnicy, którzy są w budynku, dostali rozkaz, by strzelać do każdego, kto zjawi się bez uprzedzenia. Wolałbym nie mieć Was na sumieniu, szczególnie jeśli miałoby to dotrzeć do Berlina… ferstanden? – Nie obawiajcie się. – Witkowski wyjął swoje amerykańskie prawo jazdy, machnął nim przed oczami kucharzy, po czym schował do kieszeni. – W razie potrzeby pokażę im ten dokument, który z pewnością rozwieje ich wątpliwości. Poza tym, mamy ze sobą damy, a przynajmniej jedna z nich potrafi każdego wykończyć swoją gadaniną. Nic nam nie będzie.

Francuskoamerykański oddział, prowadzony przez Lathama i Dietza, przemaszerował przez kuchnię i wkroczył do obszernego holu chateau. Na wyższe kondygnacje prowadziły szerokie kręcone schody, słabo oświetlone zainstalowanymi na ścianach kinkietami. Łukowato sklepione przejście wiodło w głąb budynku, ku innym, równie wysokim i równie mrocznym pomieszczeniom, natomiast w ścianie po prawej stronie, a więc na lewo od wejścia, znajdowały się zamknięte w tej chwili drzwi; przez szparę między ich dolną krawędzią a podłogą sączyło się światło. – To właśnie jest biblioteka, monsieur – szepnęła Elyse do Lathama. – Adiutant, nie ruszy się stamtąd nawet na krok, ale musicie działać szybko i ostrożnie. Wszędzie jest mnóstwo przycisków alarmowych; wiem o tym, bo nieraz korciło mnie, żeby z któregoś skorzystać. – Halt! – krzyknęła postać, która nie wiadomo skąd pojawiła się na pierwszym podeście. – Jesteśmy oddziałem specjalnym z Berlina! – oznajmił po niemiecku Dietz, ruszając w górę po schodach. – Was ist los? Strażnik uniósł broń, ale nie zdążył zrobić z niej użytku, gdyż kapitan oddał dwa strzały z biodra; rozległy się ciche klaśnięcia i oba pociski trafiły Niemca w gardło. Nazista z chrapliwym jękiem osunął się na stopnie. W tej samej chwili otworzyły się drzwi wiodące do biblioteki. Stanął w nich wysoki mężczyzna w czarnym ubraniu, z cygarniczką w lewej ręce. – Co to za hałasy? – zapytał po niemiecku. Latham

wyszarpnął zza paska garotę, błyskawicznie zarzucił adiutantowi Monluca drut na szyję, zacisnął, obrócił zaskoczonego mężczyznę i znalazł się za jego plecami. – Rób dokładnie to, co Ci powiem, albo za chwilę będziesz trupem! – syknął mu do ucha, po czym nieco zwolnił ucisk. – Amerikaner! – wykrztusił z przerażeniem nazista. – Przecież Ty nie żyjesz! – Jestem Oberst Klaus Wachner – powiedział Witkowski, stając przed Niemcem i spoglądając prosto w jego wytrzeszczone oczy. – Okazuje się, że pogłoski o Waszej beztrosce są prawdziwe! – ciągnął po niemiecku, wyrzucając słowa z prędkością karabinu maszynowego. – Berlin i Bonn wiedzą o wszystkim! Bez najmniejszego trudu przeniknęliśmy do budynku, a skoro nam się to udało, to z pewnością zdołałby to uczynić także przeciwnik! – To jakieś szaleństwo! Jesteś zdrajcą! Ten człowiek, który mnie dusi, to Amerykanin! – Błąd, mein Herr. To jeden z najlepszych żołnierzy Czwartej Rzeszy, Dziecko Słońca. – Nein! – Doch. Będziesz wykonywał jego rozkazy, albo każę mu z Tobą skończyć. Uprzedzam, że nie toleruję opieszałości. Witkowski dał znak Lathamowi, a ten jeszcze bardziej rozluźnił garotę. – Danke… – wycharczał adiutant Monluca, rozcierając obolałą szyję. – Pójdziesz z tym pajacem na górę – polecił Drew Drugiemu. – Najlepiej tylnymi schodami. Znajdziecie je

w głębi domu, za tymi drzwiami… – Wiem, gdzie są tylne schody – przerwał mu Francuz. Nie wiem tylko, kogo tam zastanę. – Ja też z nimi pójdę – zdecydował Dietz. – Lepiej mówię po niemiecku, a poza tym, mam pistolet maszynowy. – Ustawcie go na ogień ciągły, kapitanie. – Już to zrobiłem, szefie. – Jeśli wierzyć planom, to na górze znajdziecie korytarz biegnący wokół całego piętra – ciągnął Drew. – Uważajcie, żeby Wasz nowy kolega nie zbliżył się do którychś drzwi. – Chyba że tymczasem pan wpadnie w tarapaty – odparł komandos. – Co przez to rozumiecie, kapitanie? – Ani ja, ani pan nie wiemy, co naprawdę zastaniemy na górze. Jeśli przywitają Was ulewą ognia, ktoś z nas będzie musiał zrobić z nimi porządek. Przycisnę rękę tego drania do czytnika, otworzę drzwi i wrzucę do środka granaty. – Nie wolno Wam tego robić! To rozkaz! – Tak wygląda standardowa procedura, szefie. Nie będę ryzykował życia nas wszystkich nie mając najmniejszej pewności, czy to odniesie jakikolwiek skutek! – Musimy zdobyć wszystkie dokumenty, jakie tu zgromadzili! Nie chodzi nam o to, żeby wysadzić tę chałupę w powietrze, do jasnej cholery! To zupełna ostateczność; wcześniej możemy jeszcze wezwać oddział

szturmowy, który czeka na drodze dojazdowej. – Nie będzie na to czasu, szefie. Jak tylko szkopy zwąchają pismo nosem, sami rozpieprzą ten interes na kawałki. – Przestańcie! – wykrzyknęła Elyse. – Zaproponowałam Wam naszą współpracę i nie cofam oferty. Adrienne pójdzie przodem przed kapitanem i adiutantem, a ja będę szła przed panem, monsieur. Na nasz widok strażnicy z pewnością nie otworzą od razu ognia, bo znają nas z widzenia i wiedzą, że mamy prawo poruszać się prawie po całym budynku. – Tak, to naprawdę Berchtesgaden… – mruknął Witkowski. – Zaciszny burdelik w Alpach prowadzony przez samego Fuhrera, który na użytek publiczny utrzymywał, że jest niewinny jak baranek. Ona ma rację, chłopcze. Dzięki tym dziewczynom możemy zyskać sekundę albo dwie, a to wszystko, czego nam trzeba. – W porządku, idziemy. Mam nadzieję, że nie będę tego żałował. – Nie masz wyboru, chłopcze – zauważył spokojnie pułkownik. – Jesteś dowódcą i jak każdy dowódca słuchasz opinii podwładnych, dodajesz własną, wyciągasz średnią, a wreszcie na tej podstawie podejmujesz decyzję. To istotnie niełatwe. – Daj spokój z tym wojskowym pieprzeniem, Stanley. Wolę hokej. Elysa uniosła skraj peniuaru i dostojnie ruszyła w górę po kręconych schodach. Drew, pułkownik oraz Pierwszy podążali za nią w odległości jakichś trzech

metrów. – Liebling! – szepnął strażnik w korytarzu na pierwszym piętrze. – Pozbyłaś się już tego pijaczyny z Paryża? – Ja, Liebste. Przyszłam tu tylko dla Ciebie. Och, gdybyś wiedział, jak mi się nudzi! – Chodź, zabawimy się, tylko szybko… Kim są Ci ludzie? Za Tobą! Weteran Legii Cudzoziemskiej pociągnął za spust. Rozległo się stłumione klaśnięcie, strażnik zatoczył się, oparł o balustradę, przechylił się przez nią i runął na marmurową posadzkę głównego holu. Schody z tyłu budynku były pogrążone w ciemności. Światło paliło się tylko na najwyższym piętrze, ale nieregularne smugi za miast rozjaśniać mrok sprawiały tylko, że pogrążone w głębokim cieniu miejsca – a takich była zdecydowana większość – zdawały się jeszcze ciemniejsze. Przerażona Adrienne wspinała się powoli po stopniach, dotykając poręczy drżącą ręką i wpatrując się przed siebie szeroko otwartymi, pełnymi lęku oczami. Wędrówka na pierwsze piętro zdawała się trwać nieskończenie długo. – Was ist? – rozległ się zduszony głos i ciemność rozorał snop jaskrawego światła silnej latarki. – Nein! Liebchen? Tutaj także egzekutorem był francuski agent. Nazista znieruchomiał na podeście z głową przyciśniętą do balustrady. – Idziemy! – syknął kapitan Dietz. – Jeszcze dwa piętra.

Ponownie ruszyli naprzód. Adrienne trzęsła się jak w febrze i łkała cichutko, od czasu do czasu ocierając oczy i nos skrajem bluzki. – Już niedaleko, me cherie – szepnął łagodnie Drugi do dziewczyny. – Spisujesz się znakomicie. Wszystkim o tym powiemy. – Zacznijcie od mojego ojca! – wyszlochała Adrienne. – On mnie nienawidzi! – Zrobię to osobiście. Zachowujesz się jak prawdziwa bohaterka. – Naprawdę? – Oczywiście. Idź naprzód, maleńka. Elyse dała znak ręką ukrytą za plecami i Latham, Pierwszy oraz pułkownik zatrzymali się raptownie, po czym na palcach zeszli kilka stopni, przycisnęli się do ściany i zamarli w oczekiwaniu. Na podeście drugiego piętra pojawił się jasnowłosy strażnik, najwyraźniej czymś bardzo podekscytowany, a może po prostu zirytowany. – Widziałaś może Adrienne? – zapytał po niemiecku. – Sprawdzałem w pokoju, ale nie ma tam ani jej, ani tej pijanej świni Heinemanna, a drzwi były szeroko otwarte. – Więc widocznie poszli na spacer, Erichu. – Ten Heinemann to paskudny typ. Chętnie rozkwasiłbym mu mordę. – Chyba nie jesteś zazdrosny, kochanie? Przecież wiesz, kim jesteśmy i że pracujemy za pieniądze. Sprzedajemy nasze ciała, ale nie serca. – Mój Boże, ona jest taka młoda! – Istotnie, nawet ja zwróciłam na to uwagę.

– Podobno Heinemann to zboczeniec. Słyszałem, że zmusza dziewczęta do obrzydliwych rzeczy. – Najlepiej o tym nie myśl, i już. – Nienawidzę tego miejsca! – Więc dlaczego nie odejdziesz? – Nie mogę. Wpadłem w pułapkę bez wyjścia. Ojciec zapisał mnie do organizacji, kiedy byłem w szkole średniej. Wtedy bardzo mi się to podobało: mundury, koledzy, ćwiczenia, poczucie zagrożenia z zewnątrz… Wmawiali mi, że jestem lepszy od innych, i nawet wyznaczyli do noszenia sztandaru. Robili mi mnóstwo zdjęć. – Mimo to wciąż jeszcze możesz odejść. – Niestety nie. Zapłacili za moje studia, a poza tym, za dużo wiem. Odnaleźliby mnie i zabili. – Erich! – Z korytarza dobiegł podniesiony męski głos. Kommen Się her! – Ach, to ten… Zawsze drze się jak opętany. Zrób to, zrób tamto… Nie lubi mnie, bo skończyłem studia, a on chyba nawet nie potrafi czytać. – Kiedy spotkam Adrienne, powiem jej, że… że martwisz się o nią. Pamiętaj jednak, że dajemy klientom tylko nasze ciała, nic więcej. – Widzę, że jesteś prawdziwą przyjaciółką. – Może kiedyś rzeczywiście zasłużę sobie na to, żeby mnie tak nazwała. Strażnik o imieniu Erich zniknął w korytarzu, Elyse zaś zeszła kilka stopni w dół i szepnęła do trzech cieni ledwo widocznych na tle ciemnej ściany:

– Nie zabijajcie go. Może Wam się przydać. – Co ona mówi? – zapytał Drew. – Żebyśmy nie zabijali tego chłopaka – przetłumaczył pułkownik. – Dlaczego? – Chce dać stąd nogę i sporo wie. Idziemy! Na trzecim piętrze sprawy nie przedstawiały się zbyt zachęcająco. Schody kończyły się w obszernym holu o wysokim sklepieniu, o dwóch szerokich przejściach prowadzących do korytarza, który biegł wokół całej kondygnacji. Dwaj strażnicy stali niedbale oparci o ścianę, trzeci siedział w głębi na kanapie. Latham, Pierwszy oraz pułkownik ponownie zostali z tyłu, natomiast Elyse wspięła się dostojnie na szczyt schodów. – Halt! – szczeknął strażnik stojący po prawej stronie, mierząc do dziewczyny z pistoletu. – Co tu robisz, do cholery? Nikomu nie wolno tu wchodzić! – Wobec tego zgłoś się z pretensjami do tego przyjemniaczka, który siedzi w bibliotece. Wyciągnął mnie z pokoju i kazał biec tu najszybciej jak mogę. Nie powiedział nawet o co właściwie chodzi. – Was ist los? – zapytał strażnik z kanapy, po czym podniósł się i zbliżył do schodów. – Kim jesteś? – warknął, mierząc dziewczynę podejrzliwym spojrzeniem. – Jak dobrze wiesz, tutaj mam tylko imię – odparła prostytutka. – Nazywam się Elyse i nie życzę sobie, żebyście traktowali mnie w taki sposób! Ten okropny typek z biblioteki kazał mi tu przyjść, więc przyszłam,

a Wy nie wiadomo czemu wydzieracie się na mnie, chociaż ja też tylko wykonuję rozkazy… Teraz! – krzyknęła nagle, uskakując z linii ognia. Na najwyższym piętrze chdteau wybuchła krótkotrwała, stłumiona kanonada. Trzej strażnicy padli martwi na podłogę, członkowie oddziału zaś wbiegli do holu, Drew pochylił się nad każdym Niemcem, aby sprawdzić, czy na pewno ze strony strażników nie grozi już żadne niebezpieczeństwo. Przekonawszy się, że tak jest w istocie, dołączył do pułkownika i Francuza, którzy stali nieruchomo, przyciśnięci plecami do ściany korytarza. – Zmykaj stąd! – syknął do skulonej w kącie Elyse. Dziewczyna dopiero teraz odważyła się podnieść głowę, którą zasłoniła rękoma i przycisnęła do podłogi. – Możesz iść dokąd zechcesz, młoda damo, a jeśli ktoś będzie robił Ci przykrości, daj mi znać, to rozniosę w proch całe Quai d’Orsay. – Merci, monsieur. Z minuty na minutę coraz lepiej mówi pan po francusku. – Będzie najlepiej, jeśli wrócisz do kuchni – poradził jej Witkowski. – Wyjaśnij służbie, kim jesteśmy, i zrób coś, żeby nie pętali się po budynku. – To żaden problem, mon colonel. Wystarczy, że rozchylę ten peniuar, a nikt nie wyjdzie z kuchni, nawet wtedy gdyby wybuchł pożar… Au revoir. – Jak powiedział Wasz capitaine, nie ma sprawiedliwości na tym świecie – mruknął z goryczą francuski agent.

– Co się z nimi dzieje? – niecierpliwił się Drew. – Już dawno powinni tu być! Czteroosobowa grupka, z młodziutką prostytutką na czele, posuwała się ostrożnie w górę wąskimi tylnymi schodami. Weteran Legii Cudzoziemskiej szedł tuż za adiutantem Monluca, gotów w każdej chwili zacisnąć założoną mu na szyję garotę. – Czy to Ty, Adrienne? – zapytał cicho ktoś z drugiego piętra. – Co tu robisz? – Przyszłam do Ciebie, Manfredzie! – wychlipała dziewczyna. – Wszyscy są dla mnie tacy niedobrzy, a ja wiedziałam, że masz teraz służbę! – Ale kto Ci powiedział, że mnie tu znajdziesz? Przecież przydział posterunków jest okryty ścisłą tajemnicą! – Od adiutantów można dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy, tylko trzeba zaczekać, aż trochę wypiją. – Prędzej czy później ktoś dobierze im się za to do skóry… Chodź tu, maleńka. Dywan jest bardzo miękki, więc trzeba to wykorzystać. Czy już Ci mówiłem, że za każdym razem, kiedy Cię widzę, Twoje piersi wydają się jeszcze piękniejsze? – Zabijcie go! – krzyknęła Adrienne i przycisnęła się do ściany. Dwa strzały padły niemal jednocześnie; strażnik osunął się na podłogę, a mały pochód ruszył dalej. Kiedy dotarli na trzecie piętro, Lathamowi przemknęła przez głowę niewesoła myśl, że chyba nic więcej nie zdołają zwojować: w okrągłym holu o średnicy kilku metrów stał uzbrojony strażnik, drugi za drzemał na stojącej w głębi

kozetce. – Znasz go? – zapytał szeptem Dietz Adrienne. – Non, monsieur. Jest tutaj nowy. Widziałam go tylko parę razy, i to wszystko. – Wiesz przynajmniej, czy jest Niemcem, czy Francuzem? – Prawie na pewno Niemcem, monsieur. Chyba wszyscy strażnicy to Niemcy, choć Ci bardziej wykształceni całkiem nieźle mówią po francusku. – Zrobię zaraz coś, co Cię na pewno przestraszy, ale musisz zachować spokój, rozumiesz? – A co to będzie? – Bardzo jasny, oślepiający płomień, który jednak szybko zgaśnie. To pomysł pułkownika. – Pułkownika? – Tego wielkiego faceta, który mówi po niemiecku. – Ach, oui. – Fachowo nazywa się to flarą – dodał Dietz, wyjmując z kieszeni niezbyt wysoki kartonowy cylinder. Podpalił lont zapałką, wychylił się ostrożnie za róg, odczekał chwilę, a następnie potoczył flarę po podłodze. Zaskoczony strażnik odwrócił się, odprowadzając spojrzeniem tajemniczy przedmiot, ale zanim zdążył zareagować, nastąpiła eksplozja przeraźliwie białego, oślepiające światła. Niemiec wrzasnął przeraźliwie, kiedy dosięgły go gorące iskry, jego zdezorientowany kolega natomiast zerwał się na równe nogi i w panice zaczął strzelać na oślep z pistoletu maszynowego. Serie pocisków

trafiały w ściany i drewnianą balustradę; w pewnej chwili Adrienne krzyknęła głośno, gdyż jedna z kul utkwiła jej w nodze. Dietz odciągnął ją do tyłu, w bezpieczne miejsce, a kiedy wrócił na stanowisko, głowa ubranego na czarno adiutanta Monluca zwisła bezwładnie; mężczyzna dostał całą serię w pierś. Komandos wysunął swój pistolet maszynowy za narożnik i nacisnął spust, zasypując gradem pocisków okrągły hol. Strażnik zatoczył się do tyłu, przez sekundę lub dwie chwiał się na nogach, po czym runął w sam środek jaskrawego płomienia. Dietz cofnął się na schody, schylił i wziął dziewczynę na ręce. – Przynieś tu tego sukinsyna! – polecił Drugiemu po francusku. – W est mort, mon cctpitaine. – Nie obchodzi mnie, jak się czuje. Potrzebuję jego ręki, póki jeszcze jest ciepła! Błyskawicznie przedostali się na korytarz i co sił w nogach popędzili w lewo – Dietz z dziewczyną przewieszoną przez ramię, francuski komandos wlokąc za sobą martwego Niemca. Sześć sekund później dotarli do głównej klatki schodowej, gdzie czekali na nich Latham, Witkowski oraz Pierwszy. Dietz delikatnie położył Adrienne na podłodze; szczęśliwie straciła przytomność, nie czuła więc bólu. – Niezbyt ładnie to wygląda, ale najważniejsze, że kula ominęła tętnicę – stwierdził pułkownik przyjrzawszy się ranie. Niewiele myśląc wyjął z kieszeni garotę i delikatnie zacisnął ją dziewczynie powyżej kolana.

– Na razie to musi wystarczyć. Dwaj Francuzi postawili martwego nazistę przy ścianie i przytrzymali go w tej pozycji tuż przy podświetlonym metalowym prostokącie; był to czytnik linii papilarnych połączony z komputerem. Jeśli komputer stwierdził, że dana osoba jest upoważniona do tego, by wejść do pomieszczenia, drzwi otwierały się bez konieczności użycia klucza, jeśli jednak odcisk linii papilarnych nie odpowiadał odciskom przechowywanym w pamięci maszyny, w całym domu rozlegało się brzęczenie alarmowych dzwonków, zamek zaś blokował się na dobre. – Gotowe, monsieur? – zapytał Drugi, chwytając trupa za przegub prawej ręki. – Chwileczkę! – wykrzyknął Latham. – A jeśli on jest leworęczny? – To co z tego? – Drzwi się nie otworzą, a my będziemy mieli na karku wszystkich strażników. – Chętnie bym go zapytał, monsieur, ale on już nic nam nie powie. – Zdaje się, że cygarniczkę trzymał w lewej ręce… Sprawdźmy kieszenie. – Po chwili zaczęło się wyliczanie: – Drobne w lewej kieszeni spodni… Papierosy w lewej kieszeni marynarki… dwa długopisy w prawej wewnętrznej kieszeni marynarki. – I co z tego wynika? – Leworęczni zazwyczaj noszą pióra i długopisy

w prawej kieszeni, bo wtedy wygodniej im po nie sięgnąć. Ja jestem praworęczny i noszę długopis w lewej kieszeni. Każdy stara się być wygodny. – Pańska decyzja, monsieur? Latham przygryzł dolną wargę i przez chwilę wpatrywał się w trupa. – Zdam się na przeczucie – powiedział wreszcie. – Przekręćcie go. Spróbujemy z lewą ręką. Dwaj Francuzi wykonali polecenie, Drew zaś chwycił nieboszczyka za przegub lewej ręki, po czym ostrożnie, jakby miał do czynienia z odbezpieczonym granatem, przycisnął szybko stygnącą dłoń do czytnika. Wszyscy wstrzymali oddech, ale nie wydarzyło się nic strasznego; stalowe drzwi po prostu odsunęły się z cichym sapnięciem hydraulicznych siłowników. Martwy Niemiec, już nikomu niepotrzebny, runął na podłogę, a czterej mężczyźni wkroczyli do pomieszczenia, które bardziej przypominało komnatę zamku nawiedzanego przez duchy niż pokój przeznaczony dla żywego człowieka. Ośmiokątne pomieszczenie było nakryte szklaną kopułą, przez którą sączył się blask księżyca. Elyse nazwała je grobowcem faraona i chyba miała rację; panowała tu całkowita cisza, tyle że zamiast ulubionych przedmiotów codziennego użytku oraz zapasów żywności, które miały wystarczyć na długą wędrówkę w zaświatach, na podłodze piętrzyły się stosy aparatury medycznej mającej uchronić władcę przed wyruszeniem w tę wędrówkę. W każdej z ośmiu ścian znajdowały się drzwi; pięć z nich prowadziło zapewne do

pokojów zajmowanych przez adiutantów, jedne do łazienki, dwoje zaś… w nieznane. Szczegóły te dostrzegało się dopiero po chwili. Tym, co natychmiast rzucało się w oczy, było mnóstwo powiększonych do groteskowych rozmiarów i podświetlonych na czerwono fotografii zajmujących każdy centymetr kwadratowy ścian. Niektóre zdawały się być przeniesione prosto z muzeum holocaustu, ponieważ przedstawiały zasieki z drutów kolczastych, baraki, wychudzonych mężczyzn i kobiety o zaszczutych spojrzeniach, sterty martwych nagich ciał. Na innych widniały wykrzywione okropnymi grymasami twarze jasnowłosych ludzi, przypuszczalnie zdrajców, wiszących pojedynczo, parami lub w większych grupach na szubienicach. Tylko ktoś o zwyrodniałym, umyśle sadysty mógł w ten sposób przystroić pokój, w którym spędzał całe dnie, tygodnie i miesiące. Jednak najbardziej wstrząsające wrażenie wywoływał widok człowieka leżącego w nocnej koszuli na łóżku. Jego twarz, w przeciwieństwie do zdjęć, była oświetlona srebrzystym blaskiem księżyca. Ten stary, bardzo stary człowiek leżał zupełnie nieruchomo, z zamkniętymi oczami i zaciśniętymi wąskimi ustami. Jego twarz przykuwała uwagę patrzącego, a im dłużej ktoś jej się przyglądał, tym trudniej było mu odwrócić od niej wzrok. Te zapadnięte policzki, te głęboko osadzone oczy… Mały, starannie przystrzyżony wąsik nad górną wargą, teraz już zupełnie siwy… Tak, nie mogło być żadnej wątpliwości! Nawet owo nie ustające drżenie prawej powieki, które pojawiło się po nieudanym

zamachu w Gierłoży… W łóżku leżał stuletni Adolf Hitler. – Mój Boże… – szepnął Witkowski. – Czy to możliwe? – W każdym razie, nie jest to niemożliwe, Stanley, a na pewno pozwoliłoby znaleźć odpowiedzi na wiele pytań, które były zadawane od pięćdziesięciu lat. Najważniejsze są dwa: czyje zwęglone ciała znaleziono naprawdę w bunkrze pod Kancelarią Trzeciej Rzeszy i skąd wzięła się plotka, że Fuhrer zdołał przedostać się na lotnisko w przebraniu starej kobiety? Później będziemy się nad tym zastanawiać, Stosh. Teraz trzeba zrobić wszystko, żeby „grobowiec faraona” nie stał się naprawdę jego grobem. – Wezwiemy oddział szturmowy. – Ale dopiero wtedy kiedy będziemy mieli pewność, że nie zadziała żaden ukryty system samozniszczeniowy. Jeśli coś takiego w ogóle tu jest, z pewnością zostało ukryte w którymś z tych pomieszczeń. Żeby się o tym przekonać, musimy zneutralizować pozostałych czterech adiutantów Monluca. – Jak zamierzasz to zrobić, chłopcze? – Kolejno, pułkowniku. Założę się, że żadne z tych drzwi nie są zamknięte od środka. Znajdujemy się przecież na terytorium Czwartej Rzeszy, gdzie dyskrecja i prywatność nie są w zbyt wysokiej cenie, szczególnie w bezpośrednim otoczeniu Monluca, czy kim tam jest ten starzec. – Słuszna uwaga. Naprawdę robisz postępy, chłopcze. – Zapiszę tę pochwałę złotymi zgłoskami i powieszę

sobie na ścianie. Latham dał znak Dietzowi i francuskim agentom, by zbliżyli się do niego i pułkownika, po czym wydał im szeptem polecenia, oni zaś bezzwłocznie przystąpili do działania. Ubezpieczając się nawzajem otwierali kolejno drzwi wiodące do bocznych pomieszczeń, wpadali do środka, po chwili wychodzili, starannie zamykali za sobą drzwi, po czym przechodzili do następnego pokoju. Kiedy operacja została powtórzona po raz ósmy, kapitan Dietz zameldował Lathamowi: – Żaden z tych przyjemniaczków nie ruszy się co najmniej przez kilka godzin. – Jesteście pewni, kapitanie? Są dobrze związani? Nie mogą dosięgnąć żadnych ostrych przedmiotów ani krawędzi? – Związaliśmy ich jak balerony, choć właściwie nie było takiej potrzeby. – Jak to? Komandos wyjął z kieszeni niedużą strzykawkę i opróżnioną ampułkę. – Tak jak pan mówił, pułkowniku: mniej więcej pół centymetra sześciennego na łeb, i po krzyku. – Co to ma znaczyć, Stosh? – Nie przejmuj się, chłopcze. W końcu nikt nie może od Ciebie wymagać, żebyś myślał o wszystkim, więc na własną rękę uzupełniłem nasze wyposażenie… Daliście im zastrzyki w lewe ramię, kapitanie? – Tak jest. Drugi trzymał klienta, a ja zabawiałem się w pielęgniarkę. – Coraz bardziej mnie zdumiewasz, Stanley. Jest

jeszcze coś, o czym powinienem wiedzieć? – W tej chwili jakoś nie mogę sobie przypomnieć, ale jakby co, to natychmiast dam Ci znać. – Nie fatyguj się, proszę – warknął Latham, po czym odwrócił się do komandosa: – Co było w trzech pozostałych pokojach? – Ten najbliżej łóżka to największa łazienka, jaką w życiu widziałem, z mnóstwem chromowanych uchwytów i poręczy, żeby ten rupieć mógł się swobodnie poruszać. Dwa inne tworzą jedno duże pomieszczenie, wypełnione po sufit sprzętem komputerowym. – Bingo! – wykrzyknął triumfalnie Drew. – Teraz trzeba nam tylko fachowca, żeby się przez to przekopał. – Wydawało mi się, że go mamy. Na imię ma Karin, gdyby pan zapomniał, szefie. – Rzeczywiście, zapomniałem. A teraz słuchajcie uważnie: Wy, Dietz, nasz wielki pułkownik oraz Pierwszy i Drugi staniecie po obu stronach łóżka Monluca… – Pan mówi, że to Monluc, a ja twierdzę, że to ktoś zupełnie inny, ale wolę nawet o tym nie myśleć – wpadł mu w słowo kapitan. – Więc nie myślcie. Stańcie tylko przy nim, a kiedy się obudzi, nie pozwólcie mu niczego dotknąć. Żadnego przycisku, wyłącznika, przewodu, po prostu niczego. Musimy mieć czas, żeby wtargnąć do pamięci tych komputerów i zbadać, co w nich siedzi. – A może by tak użyć czarodziejskiej strzykawki pułkownika? – Jak to? – Całkiem zwyczajnie. Zamiast pół centymetra na

przykład trzy czwarte, albo nawet cały… – Sam nie wiem, kapitanie – mruknął z powątpiewaniem Witkowski. – Nie jestem lekarzem. To świństwo jest tak mocne, że staruch mógłby przejechać się na tamten świat. – W porządku, nie będę się upierał. Może być pół centymetra. – Niezły pomysł – zgodził się Drew. – Jeśli uda Wam się to zrobić, rzecz jasna. – Ja i Drugi tworzymy świetny zespół sanitariuszy. Podejrzewam, że chłopak miał coś wspólnego z medycyną. – Wszyscy legioniści przechodzą intensywne szkolenie w zakresie udzielania pierwszej pomocy – poinformował go pułkownik, po czym spojrzał na Lathama. – A co Ty będziesz robił w tym czasie, chłopcze? – Zamknę te stalowe drzwi i wezwę oddział szturmowy, a zaraz potem zawiadomię Karin i porucznika, że mogą zleźć ze swojej grzędy. Latham włączył krótkofalówkę, dostroił ją do ustalonej częstotliwości, po czym rozkazał dowódcy francuskiego oddziału wysadzić bramę wjazdową w powietrze i zająć chdteau, uprzednio wezwawszy przez głośniki do poddania się wszystkich jego ewentualnych obrońców. Potem wrócił na poprzednią częstotliwość. Słuchajcie, podglądacze: Francuzi zaraz tu wkroczą. Jak tylko sytuacja się uspokoi, dam Wam znać, a wtedy gońcie tu co sił w nogach. Ty, Karin, od razu wal na ostatnie piętro… ale dopiero kiedy Was zawiadomię, zrozumiano?

– Tak – odparł porucznik. – A więc udało Wam się? – Owszem, ale sprawa jeszcze nie jest zakończona i pewnie długo nie będzie. Ci ludzie to prawdziwi fanatycy; będą się kryć po kątach, żeby tylko sprzątnąć choć jednego z nas. Nie pozwól, żeby Karin wysforowała się przed Ciebie, bo… – Daj spokój, Drew! Sama wiem, kiedy… – Cicho bądź! Koniec połączenia. Drew schował krótkofalówkę i podszedł do łóżka Monluca, gdzie Drugi i kapitan Dietz szykowali się do zrobienia zastrzyku. – Teraz! – syknął komandos. Francuz chwycił starca za obnażone ramię i ścisnął mocno między łokciem a stawem barkowym. – Gdzie on ma żyły, do jasnej cholery? – wykrzyknął Dietz po francusku. – Jest stary. Wal w pierwszą, którą zauważysz. – Mein Gott! – zaskrzeczał starzec, otwierając raptownie oczy. Wytrzeszczył je tak, że mało co nie wyszły mu z orbit, wykrzywił usta w grymasie nienawiści, potoczył wokół szalonym spojrzeniem. Tik w prawej powiece wyraźnie się nasilił. Zaraz potem z jego ust popłynął wartki strumień niemieckich słów wykrzykiwanych niesamowicie zachrypniętym głosem, przypominającym dźwięki stanowiące skrzyżowanie wrzasku rozzłoszczonych mew z rechotem żab: Jeśli oni zbombardują Berlin, my zniszczymy Londyn! Jeśli wyślą sto samolotów, my wyślemy ich tysiąc, a potem następny

i następny, aż wreszcie to przeklęte miasto zamieni się w stertę gruzu! Udzielimy Anglikom surowej lekcji! Niech zobaczą, co to znaczy śmierć, niech przekonają się na własnej skórze, co… Nagle stary mężczyzna umilkł, a jego głowa opadła z powrotem na poduszkę. – Sprawdźcie mu puls! – polecił Latham. – On nie może teraz umrzeć! – Bardzo szybki, ale łatwo wyczuwalny, monsieur. zameldował Drugi. – Czy Wy wiecie, co to było? – zapytał Stanley Witkowski z pobladłą twarzą. – Początek przemówienia Hitlera wygłoszonego zaraz po pierwszym bombardowaniu Berlina. Słowo w słowo, bez żadnych zmian! Nie wierzyłem własnym uszom. Od strony bramy na drodze wiodącej do, chdteau dobiegły odgłosy potężnych eksplozji a zaraz potem z głośników rozległ się donośny, zdecydowany głos, doskonale słyszalny w promieniu kilkuset metrów: – Uwaga, wszyscy znajdujący się w budynku mają rzucić broń i wyjść na zewnątrz z podniesionymi rękami! Niewykonanie tego rozkazu będzie karane śmiercią! Działamy w imieniu i z upoważnienia rządu Republiki Francuskiej. Powtarzam: kto się nie podda, zostanie zastrzelony! Macie dwie minuty, żeby wyjść na zewnątrz z rękami nad głową! Pomału, niepewnie, z przypominającej warowną twierdzę budowli zaczęli wychodzić strażnicy, kucharze, kelnerki i panienki do towarzystwa, gromadząc się na podjeździe przed głównym

wejściem. Po dwóch minutach głośniki ożyły ponownie: – Dajemy Wam ostatnią szansę! Kto jej nie wykorzysta, zginie! Nagle jakiś jasnowłosy mężczyzna podbiegł do okna na drugim piętrze, otworzył je na oścież i zawołał: – Poddaję się, ale nie wyjdę, dopóki jej nie znajdę! Strzelajcie, jeśli chcecie, ale ja muszę ją znaleźć! Proszę, oto moja broń! Na żwirowy podjazd upadł z donośnym łomotem pistolet maszynowy, a chwilę później jego los podzieliła mała beretta. – Entrez! – ryknął głos. Z ciemności wybiegło ośmiu mężczyzn w polowych mundurach i pełnym rynsztunku bojowym, błyskawicznie dopadli wejść do budynku i zniknęli we wnętrzu. Padło tylko kilka strzałów, którymi francuscy komandosi rozprawili się z najbardziej nieprzejednanymi, fanatycznymi zwolennikami paranoicznej ideologii. Po kilku minutach we frontowych drzwiach pojawił się jeden z żołnierzy, ciągnąc za sobą chwiejącego się na nogach i bełkoczącego coś niewyraźnie Jacques’a Bergerona. – Mamy tego zdrajcę z Deuxieme! – oznajmił triumfalnie po francusku. – Pijany w trzy dupy! – Dobra. Wpuścić tych dwoje. Karin i porucznik Anthony pomknęli na wyścigi w kierunku szerokich dwuskrzydłowych drzwi. – Kazał mi od razu biec na górę! – Ale czemu tak szybko, na litość boską?! Proszę na mnie zaczekać! Mam panią chronić!

– Nie moja wina, że ruszasz się jak mucha w smole. – Jeśli coś się pani stanie, nasz wspólny znajomy odstrzeli mi to i owo! – Proszę się nie obawiać, poruczniku. Mam pistolet i zrobię wszystko, żeby pana pomścić. – Wielkie dzięki, królowo Amazonek. Cholera, to ramię trochę boli. Nagle oboje stanęli jak wryci, porażeni widokiem, jaki ukazał się ich oczom. Po schodach schodził wysoki, jasnowłosy młody człowiek, niosąc nieprzytomną dziewczynę. Z jego błękitnych oczu płynęły łzy. – Jest ciężko ranna, ale żyje – powiedział po niemiecku. – To Ty byłeś przy oknie? – zapytał Anthony w tym samym języku. – Ja. Byliśmy przyjaciółmi, a mnie wciąż nie mogło pomieścić się w głowie, dlaczego ona trafiła w to okropne miejsce. – Wynieś ją prędko na zewnątrz i powiedz, żeby wezwali lekarza. Tylko pospiesz się! – Danke. – Nie ma za co, bo jeśli przekonam się, że nas ołgałeś, zabiję Cię własnymi rękami. – Nie jestem kłamcą, proszę pana. Robiłem wiele złych rzeczy, ale nigdy nie kłamałem. – Wierzę mu – powiedziała Karin. – Chodźmy. Wkrótce po tym, mocno zadyszani, znaleźli się na trzecim piętrze i stanęli bezradnie przed błyszczącymi

stalowymi drzwiami. Nie miały klamki, a nigdzie w pobliżu nie było przycisku dzwonka. – Drew sprawiał wrażenie, jakby ogromnie mu zależało na tym, żebym tu przyszła, ale jak mam wejść do środka? – Proszę mi zaufać – odparł porucznik Anthony, wpatrując się w podświetlony czytnik linii papilarnych. – Uruchomimy alarm i w ten sposób zasygnalizujemy nasze przybycie. – O czym Ty mówisz? – Proszę patrzeć. Komandos przyłożył do czytnika prawą rękę. Natychmiast rozległo się ogłuszające wycie syren i terkotanie dzwonków, a chwilę potem drzwi otworzyły się i stanął w nich Latham z bronią gotową do strzału. – Co Wy wyrabiacie, do wszystkich diabłów? – ryknął. – Zamknij drzwi, szefie, to komputer wyłączy alarm. Drew zastosował się do rady porucznika i w budynku rzeczywiście zapanowała cisza. – Skąd o tym wiedziałeś? – To nic nadzwyczajnego. Standardowe zabezpieczenia działające na zasadzie obwodu zamkniętego. – Zgoda., ale s k ą d wiedziałeś? – Po prostu miałem nosa. Chałupa wygląda na starą, ale te wszystkie systemy musiały być instalowane najwyżej parę lat temu, więc wydawało mi się oczywiste, że zastosowano te metody, które akurat wtedy były najbardziej popularne.

– Nie sprzeczaj się z nim, Drew – poprosiła Karin, obejmując na chwilę Lathama. – Wszyscy jesteśmy zdenerwowani. Dlaczego chciałeś, żebym tu od razu przyszła? – Odkryliśmy pokój, a właściwie dwa pokoje zastawione komputerami. Trzeba jak najprędzej dostać się do danych. Godzinę później zmęczona i spocona Karin de Vries wyszła z pokoju komputerowego i stanęła przed Lathamem. – Zjawiłeś się tu w samą porę, kochanie – powiedziała. Neonaziści nie przypuszczali, że ktokolwiek odkryje to miejsce, w związku z czym trzymali tu wszystkie, nawet najbardziej tajne dokumenty. Dokopałam się do bazy danych z ponad dwoma tysiącami nazwisk najbardziej aktywnych członków ruchu na całym świecie. – A więc mamy ich! – Większość, ale nie wszystkich, kochanie. Wszystkich nigdy nie uda nam się wyłapać. Najłatwiej będzie nam dotrzeć do wiecowych krzykaczy, którzy przy każdej okazji demonstrują nienawiść do całego świata. Wielu innych, tych co potrafią ukrywać tę nienawiść głęboko w duszy, zdoła się wymknąć. – Ty mówisz o filozofii, a ja o ściganiu przeklętych nazistów! – Ścigaj ich więc, ale staraj się zawsze pamiętać o tym, czym kierują się w swoim postępowaniu. W ściśle tajnym rządowym laboratorium ukrytym pod wzgórzami otaczającymi Dolinę Shenandoah ubrany w biały fartuch anatomopatolog odwrócił się od komputera

i spojrzał na młodszego kolegę wpatrującego się wybałuszonymi oczami w ekran monitora. – Czy widzisz to samo co ja? – zapytał spokojnie. – Nie wierzę własnym oczom! Przecież to może zmienić bieg historii! – Raporty z Berlina nie kłamią. Studiowałeś je równie uważnie jak ja. W latach czterdziestych nie wiedziano o istnieniu DNA, teraz już wiemy i potrafimy go badać… Włącz palniki. Świat nigdy nie powinien się o tym dowiedzieć. Podsycilibyśmy przygasającą legendę, a przecież ten człowiek umarł ubiegłej nocy, tym razem naprawdę i nieodwracalnie. – Masz rację. Legendy bywają bardzo różne, ale ta jest chyba najniebezpieczniejsza, jaką można sobie wyobrazić. – Ten, kto trafia do legendy, zostaje przez nią unieśmiertelniony. – Właśnie. Pięćdziesiąt lat temu Hitler popełnił samobójstwo w swoim bunkrze. I tak mamy dość problemów z fanatykami, którzy twierdzą, że było inaczej. Największy sukinsyn w dziejach ludzkości zażył truciznę, kiedy rosyjskie czołgi wjechały do Berlina. Tak napisano w podręcznikach historii, więc po co to zmieniać? Dowody świadczące o tym, że było inaczej, spłonęły w tajnym laboratorium w Dolinie Shenandoah.

EPILOG Dyrektorzy agencji wywiadowczych Francji, Wielkiej Brytanii, Niemiec oraz Stanów Zjednoczonych działali szybko, dyskretnie, a przede wszystkim nareszcie skutecznie, stosując się ściśle do zaleceń swoich konstytucyjnych zwierzchników. Mieli ułatwione zadanie, gdyż wreszcie mogli opierać się nie na domysłach, lecz na konkretnych faktach w postaci wydruków z ponad dwoma tysiącami nazwisk ludzi należących duszą i ciałem do Bruderschaft der Wacht. Zgodnie z poufnymi ustaleniami poczynionymi między rządami czterech państw, oficjalne komunikaty brzmiały bardzo podobnie, najlepszym streszczeniem ich treści był zaś tytuł artykułu redakcyjnego zamieszczonego w paryskiej edycji „Herald Tribune”: Kręgosłup ruchu neonazistowskiego złamany. Wszystkie artykuły donosiły o tym, że liczni członkowie rządów, parlamentarzyści oraz osoby należące do elity finansowej zostali aresztowani i umieszczeni w pilnie strzeżonych, odosobnionych miejscach, aż do czasu oficjalnego przedstawienia zarzutów i publicznego procesu. Dziennikarze wychodzili ze skóry, by zdobyć nazwiska zatrzymanych, ale te były okryte ścisłą tajemnicą, w związku z czym prasa, radio i telewizja musiały zadowolić się snuciem coraz bardziej nieprawdopodobnych domysłów. Jednak z upływem czasu zainteresowanie opinii publicznej coraz bardziej słabło, aż

wreszcie nagłaśniane przez środki masowego przekazu „polowanie na neonazistów”, bardzo przypominające prowadzoną przez senatora McCarthy’ego nagonkę na komunistów, uwiędło jak nie podlewana roślina. Wydawcy po raz kolejny przekonali się boleśnie, że znudzona publiczność przestaje kupować gazety i oglądać programy informacyjne, to zaś powoduje natychmiastowe obniżenie wpływów z reklam, w związku z czym polecili więc zespołom redakcyjnym, by te zajęły się innymi, bardziej interesującymi sprawami.: – Jestem cholernym, przeklętym milionerem! – powtórzył po raz nie wiadomo który Latham, spacerując z Karin polną drogą w Granby w stanie Kolorado. – Wciąż nie mogę przyzwyczaić się do tej myśli. – Harry bardzo Cię kochał – powiedziała Karin, nie odrywając zachwyconego spojrzenia od majestatycznych szczytów Gór Skalistych. – Chyba nigdy w to nie wątpiłeś? – Ale też nigdy sobie tego w pełni nie uświadomiłem. Zostawił mi wszystko oprócz tych kilkuset tysięcy dla mamy i taty! – Dlaczego wciąż Cię to tak dziwi? – Bo nie mam pojęcia, w jaki sposób zdobył tę fortunę! – Przecież prawnicy wszystko Ci wytłumaczyli. Harry żył samotnie, miał niewielkie potrzeby, uważnie śledził zmiany na światowych rynkach i doskonale inwestował pieniądze. To nawet bardzo podobne do niego. – Stary, dobry Harry… – mruknął Drew. – Autopsja

potwierdziła, że urządzenie, które Kroeger wszczepił mu do mózgu, eksplodowało już po jego śmierci. Co by się stało, gdyby go nie zastrzelono? Co gorsza, nie ma żadnej gwarancji, że kto inny nie skonstruuje czegoś podobnego. – Lekarze i uczeni wątpią, czy kiedykolwiek uda sie je ulepszyć. – Mylili się już wiele razy, więc mogą się mylić i teraz. – Masz rację… Aha, zapomniałam Ci powiedzieć: dostaliśmy telegram od JeanPierre Villiera. Wznawia Koriolana i zaprasza nas do Paryża na pierwszy spektakl. – Odpowiedz mu, że wysłuchiwanie przez trzy albo cztery godziny francuskiej paplaniny nie jest tym, co sprawia mi największą przyjemność. – Jeśli pozwolisz, sformułuję to w nieco inny sposób. – Boże, na ile pytań nie uzyskaliśmy jeszcze odpowiedzi! – Nie zaprzątaj sobie tym głowy, kochanie. Teraz jesteśmy wolni, już na zawsze. Zostaw innym sprzątanie brudów. – Postaram się, ale nie wiem, czy mi się to uda… Harry powiedział, że o jego ucieczce z doliny zawiadomiła antynazistów jakaś pielęgniarka. Kto to był i co się z nią stało? – Wszystko jest opisane w raporcie Mettmacha, tym, na który tylko zerknąłeś… – Może kiedyś go przeczytam, ale gdy zobaczyłem te wszystkie medyczne rozważania na temat mojego brata…

Po prostu zrobiło mi się niedobrze. – Pielęgniarka była asystentką Grety Frisch, żony Kroegera. Zmuszono ją, żeby poszła do łóżka z von Schnabe, komendantem. Zaszła w ciążę i odebrała sobie życie w lesie Vaclabruck. – To straszne. Kiedy pomyślę, co tam znaleźliśmy… Ogromna, w pełni wyposażona baza wojskowa w samym środku leśnej głuszy! – Teraz zamieniono ją w więzienie. Wszyscy neonaziści, których tam wsadzono, noszą czarne mundury, a na rękawach mają czerwone opaski ze swastykami. To na pamiątkę tego, co ich ojcowie i dziadkowie robili z Żydami za czasów Trzeciej Rzeszy. – Kto wpadł na ten pomysł? – Ambasador Kreitz. Jego zdaniem dzięki temu będą pamiętali, że są ludźmi wyjętymi spod prawa, a nie uprzywilejowanymi członkami społeczeństwa. – Chyba rozumiem, co zamierzał osiągnąć, ale nie jestem pewien, czy mu się to udało. Takie traktowanie może doprowadzić do powstania poczucia solidarności: wszyscy cierpimy za słuszną sprawę, i tak dalej… – Nie wtedy kiedy mają zajęty cały dzień i muszą uczęszczać na wykłady z historii nazizmu, ilustrowane wstrząsającymi filmami i slajdami. Muszą opisywać swoje wrażenia z tych pokazów. Podobno wielu załamuje się, płacze, rozpacza i błaga o wybaczenie. Poza tym, przecież nikt się nad nimi nie znęca; co prawda dość ciężko pracują, ale mają zapewnione godziwe warunki bytowania.

– Psychiatrzy i psychologowie będą mieli pełne ręce roboty… Kto wie, może jesteśmy świadkami narodzin nowego systemu penitencjarnego? – Gdyby tak było, wówczas można by powiedzieć, że okrutne, niszczące szaleństwo dało nieco pożytecznych owoców. – Na Twoim miejscu nie liczyłbym na to. Prędzej czy później znajdą się ludzie, którzy zajmą miejsce „nawróconych”. Co prawda będą się inaczej nazywać, będą posługiwać się odmienną ideologią, ale przesłanie nic się nie zmieni: „Musicie żyć według naszych wskazówek, musicie być nam całkowicie podporządkowani, musicie zapomnieć o wolności i niezależności poglądów. „ – A więc trzeba być czujnym i natychmiast reagować na pojawienie się fałszywych proroków, ufając jednocześnie, że nasi przywódcy wykażą się wystarczającym rozsądkiem i odwagą, by zlikwidować niebezpieczeństwo w zarodku. – Czy Ciebie nie męczy takie bezustanne podsumowywanie wszystkich i wszystkiego? – Mój mąż, kiedy jeszcze był moim mężem, mawiał: „Bądź taka miła i daruj sobie te nudne wykłady”. Chyba miał rację. Tak naprawdę żyłam jedynie na uczelni; wszystko inne to była tylko tymczasowa wegetacja. – Ode mnie nigdy nie usłyszysz czegoś takiego… Skoro już mowa o wiedzy: w przeciwieństwie do mnie znasz dość dokładnie aktualną sytuację…

– Oczywiście. Ty miałeś ważniejsze zajęcia: musiałeś polecieć do rodziców, bo z pewnością byli wstrząśnięci śmiercią Harry’ego. Wcale Ci się nie dziwię i na Twoim miejscu postąpiłabym tak samo. Drew spojrzał na twarz Karin oświetloną blaskiem stojącego wysoko na niebie słońca. – Istotnie… Czy Knox Talbot ustalił, kto włamywał się do tych supertajnych komputerów AAZero? – Nie musiał niczego ustalać, bo nazwiska były na liście z Orlego Gniazda. To kobieta i mężczyzna, oboje z szesnastoletnim stażem pracy w Agencji. Nienaganna przeszłość, znakomite wyniki w szkole i na uczelni, wspaniały przebieg służby. – Krótko mówiąc: Sonnenkinder, Dzieci Słońca. – Dokładnie. Nie zapomnieli nawet o chórze kościelnym i harcerstwie. – A co z danymi na temat Monluca, które zniknęły z OSI? – Usunął je jeden z dyrektorów udający żydowskiego historyka. Aż do końca był poza wszelkimi podejrzeniami. – Też Dziecko Słońca? – Oczywiście. – A ten finansowy rekin z Paryża, który za niemieckie pieniądze wykupywał posiadłości w dolinie Loary? – Wybudował domek z kart, ale powiał wiatr i domek rozsypał się w okamgnieniu. Bonn przeprowadziło skrupulatne śledztwo, w którego wyniku okazało się, że pieniądze przepływały za granicę nielegalnie, ten człowiek

zaś był zwykłym oszustem korzystającym z fałszywych pełnomocnictw. – Karin umilkła na chwilę i spojrzała na Lathama. – Dlaczego przyglądasz mi się tak badawczo? – Bo coś mi przyszło do głowy. Niedawno wspomniałaś o moich rodzicach, a ja dopiero teraz uświadomiłem sobie, że nigdy nie mówiłaś mi o swoich. Nie wiem nawet jak brzmi Twoje panieńskie nazwisko… Dlaczego jesteś taka tajemnicza? – Czy to naprawdę ma jakieś znaczenie? – Żadnego, ale ja po prostu jestem ciekaw. Chyba mam do tego prawo? Zawsze wyobrażałem sobie, że jeśli kiedyś spotkam kobietę, z którą będę chciał się ożenić, pójdę do jej ojca i powiem: „Tak, proszę pana, mogę zapewnić pańskiej córce godziwe warunki życia i bardzo ją kocham…” Właśnie w tej kolejności, ma się rozumieć. Czy będę miał szansę, żeby to zrobić? – Niestety nie, więc równie dobrze mogę powiedzieć Ci prawdę… Moja babka była Dunką. Niemcy wywieźli ją do Niemiec i zapłodnili, bo ich zdaniem nadawała się do tego, żeby być jedną z tych kobiet, które urodzą nowe pokolenie Rasy Panów. Po urodzeniu dziecka zdołała je wykraść, uciekła z obozu i wróciła do Danii, gdzie ukryła się w wiosce w pobliżu miejscowości Hanstholm nad Morzem Północnym. Znalazła człowieka, antynazistę, który ożenił się z nią i dał nazwisko jej córce, a mojej matce. – Z tego wynika, że… – Tak, Drew. Gdyby nie odwaga i poświęcenie mojej babki mogłam być jednym z Dzieci Słońca, jak Janinę

Clunes. Niestety naziści prowadzili szczegółową dokumentację swoich eksperymentów, dlatego moja babka i jej mąż musieli do końca życia kryć się przed nimi, często przenosząc się z miejsca na miejsce i zmieniając nazwiska. Wreszcie, zaraz po wojnie, osiedlili się w Belgii, gdzie moja matka dorosła, wyszła za mąż i urodziła mnie w 1962 roku. Nigdy nie zdobyła wykształcenia, więc postanowiła uczynić wszystko, żeby ze mną stało się inaczej. – Co się teraz dzieje z Twoimi rodzicami? – Ojciec odszedł od nas, kiedy miałam dziewięć lat i teraz, z perspektywy czasu, wcale mu się nie dziwię. Moja matka bardzo przypominała swoją, a ta znalazła przecież w sobie dość odwagi, żeby ryzykując życie uciec z maleńkim dzieckiem z rąk nazistów. Moja matka nie widziała poza mną świata. Pilnowała, żebym sama uczyła się czytać i pisać, potem dopingowała mnie do intensywnej nauki w szkole, na studiach… W końcu doprowadziła do tego, że mnie też opanowała obsesja doskonałości. – Nic dziwnego, że znaleźliście z Harrym wspólny język. Czy Twoja matka żyje? – Tak, mieszka w domu opieki społecznej w Antwerpii. Można chyba powiedzieć, że żyła tak intensywnie, iż po prostu przedwcześnie się wypaliła. Już nawet nie zawsze mnie poznaje. – A ojciec? – Kto to może wiedzieć? Nigdy nie starałam się go

odnaleźć, choć nawet miałam taki zamiar, bo w końcu, jak już powiedziałam, zrozumiałam, dlaczego zdecydował się odejść. W pewnym momencie ja postąpiłam tak samo, a potem pojawił się Freddie i zostałam „trafiona”. Drew uśmiechnął się i objął ją czule. Na szczęście już po wszystkim. Nareszcie mam wrażenie, że znam Cię na tyle, by zaproponować Ci współpracę przy przedłużaniu dynastii Lathamów. – Jakie to szlachetne z Twojej strony! Postaram się okazać godna tego zaszczytu. – Godna? Dla Ciebie to krok albo nawet dwa wstecz, ale daję słowo, że w bibliotece znajdzie się miejsce dla wszystkich encyklopedii, jakich sobie zażyczysz. – W jakiej bibliotece? – W domu. – W j a k i m d o m u? – W naszym, ma się rozumieć. Zaraz za zakrętem tej drogi, która, rzecz jasna, otrzyma nową nawierzchnię. – O czym Ty mówisz, Drew? – To będzie jakby tylne wejście na teren posiadłości. – Jakiej posiadłości? – Naszej. Przecież mówiłaś, że lubisz góry? – Bo lubię. Spójrz, jakie są piękne i majestatyczne! – Więc chodź, miłośniczko gór. Już prawie jesteśmy na miejscu. – To znaczy gdzie? – Przekonasz się, kiedy tam dotrzemy. – W miejscu, do którego dotarli, droga skręcała dość ostro w prawo. –

Dowiedziałem się o tym terenie od kolegi z Fort Collins. Szpila jest potwornie bogaty… nazywaliśmy go Szpilą, bo potrafił przyszpilić dosłownie wszystko, od przeciwnika poczynając, na dużej okazji kończąc… i powiedział mi, że to ostatni kawałek ziemi do kupienia, więc należy się spodziewać, iż już niedługo ceny raptownie pójdą w górę. Zaraz potem, co było bardzo do niego podobne, zaproponował, że pożyczy mi forsy, gdyby miało mi zabraknąć. – Czym on się zajmuje? – Tak naprawdę tego nikt nie wie. Ma mnóstwo komputerów i działa na rynku akcji, obligacji i nieruchomości. Nawet nie wyobrażasz sobie jaki byłem dumny, kiedy mogłem mu odpowiedzieć: „Dzięki, Szpila, ale nie trzeba. Kupię to, jeśli mi się spodoba.” – I co on na to? – „Za pensję z rządowej posady?” A ja wtedy: „Nie, nie za pensję. Po prostu dokonałem kilku korzystnych transakcji w Europie. „Zaraz potem zapytał, czy nie zechciałbym zatrzymać się u niego przez kilka dni, żeby pogadać o interesach. – Jesteś bezwstydnym łgarzem, Drew! Minęli zakręt. Widok, który ukazał się ich oczom sprawił, że Karin stanęła jak wryta i dech jej zaparło. Jezioro było duże, błękitnozielone, o krystalicznie czystej wodzie, poznaczone białymi plamami żagli. Na brzegu wznosiło się kilka eleganckich rezydencji z prywatnymi przystaniami, wysoko w górze zaś lśniły ośnieżone szczyty,

przypominające warowne wieże strzegące dostępu do tego cudownego, sielskiego zakątka. Po prawej stronie ciągnęły się rozległe nie zabudowane tereny, porośnięte wysoką trawą i polnymi kwiatami. – Tutaj stanie nasz dom, najdroższa. Zaledwie kilka kilometrów od granicy Parku Narodowego. – Nie wierzę, kochanie! Chcesz mnie nabrać! – Uwierz mi, to wszystko jest nasze. Dom stanie najdalej za rok, naturalnie jeśli spodobają Ci się jego plany. Szpila podesłał mi najlepszego architekta w Kolorado. – Aż rok? – Karin roześmiała się radośnie i pobiegła w kierunku strumienia płynącego wartko ku jezioru. – To strasznie długo! Co będziemy robić przez ten czas? – Zastanawiałem się, czyby nie postawić dużego namiotu, ale doszedłem do wniosku, że chyba nie byłabyś zadowolona. – Dlaczego? Na pewno by mi się spodobało. – Wątpię – wysapał Drew. Dopiero teraz udało mu się ją dogonić i wziąć w ramiona. – Zgadnij, kto przyleci nadzorować początek prac budowlanych, bo jego zdaniem na pewno nie dam sobie z tym rady? – Pułkownik? – Trafiłaś w dziesiątkę. – On też Cię bardzo kocha. – Wydaje mi się, że w tej dziedzinie jednak masz pierwszeństwo. Dostał pełną emeryturę, ale nie ma się gdzie podziać. Jego dzieci pozakładały rodziny i mają

własne dzieci, a on twierdzi, że po kilku dniach spędzonych w ich towarzystwie czuje się jak odgrzany nieboszczyk. Musi ciągle być w ruchu. Chyba nie masz nic przeciwko temu, żeby posiedział trochę z nami, aż do chwili kiedy uzna, że znowu musi zmienić klimat? – Skądże znowu! – To znakomicie. Szpila wynajął dla nas dom jakieś piętnaście kilometrów stąd, przy szosie numer 34. Ustaliłem, że będę musiał spędzać w Waszyngtonie maksimum pięć dni w miesiącu, wyłącznie jako konsultant. Żadnych zadań operacyjnych. – Jesteś pewien, że dobrze zrobiłeś? Wytrzymasz bez pracy? – Owszem, ponieważ dałem z siebie wszystko i nikomu nie muszę już niczego udowadniać. Nawet Harry’emu. – Co więc będziemy robić, Drew? Przecież jesteś młody, a ja jestem jeszcze młodsza od Ciebie. – Nie wiem. Najpierw trzeba wybudować dom, co trochę potrwa, a potem… Cóż, potem będzie można zastanowić się nad paroma rzeczami. – Naprawdę chcesz zrezygnować ze służby w Operacjach Konsularnych? – To zależy od Sorensona. Jeśli nie liczyć tych pięciu dni w miesiącu, aż do marca przyszłego roku jestem na urlopie. – A więc jeszcze nie podjąłeś decyzji. To nieprawda, że podejmie ją Sorenson: wszystko zależy od Ciebie. – Wesley mnie rozumie. Był już tam, gdzie ja jestem

teraz, i wycofał się. Karin przycisnęła twarz do piersi Lathama. – „Tam”, to znaczy gdzie? – Nie jestem pewien – odparł Drew. – Jestem dużym chłopcem i potrafię zatroszczyć się o siebie, ale podczas minionych trzech miesięcy sporo dowiedziałem się o świecie, a Ty stanowisz część tej wiedzy, wcale nie najmniejszą… Nie chcę znowu bać się o nas przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Prawdę mówiąc nie lubię kontaktu z bronią, choć żyjemy między innymi dzięki temu, że nieźle sobie z nią radzę. Mam dość alternatywy „zabij albo daj się zabić”. Nie chcę uczestniczyć w tej okrutnej zabawie i podejrzewam, że Ty też nie masz na to wielkiej ochoty. – To nie była zabawa, najdroższy, tylko prawdziwa wojna. Na szczęście dla nas już się skończyła; ja także chcę żyć jak człowiek i nie mogę się doczekać, kiedy znowu zobaczę Stanleya. Jak na wezwanie zza zakrętu wyłoniła się zwalista postać. – Sukinsyn! – ryknął pułkownik Stanley Witkowski, wygrażając za siebie pięścią. – Ten cholerny taksówkarz powiedział, że nie będzie jeździł po kartoflisku! Całkiem ładna okolica, nie można powiedzieć złego słowa. Już coś mi świta: dużo szkła, jeszcze więcej drewna… Aha, dzwonił do mnie Wes Sorenson. Powiedział, że we trójkę tworzymy bardzo zgrany zespół i że miałby dla nas interesującą propozycję.

– Nic się nie zmienia – mruknął Drew, obejmując mocniej Karin. – Nie ma mowy, Stosh. – Przede wszystkim chodziło mu o Ciebie, chłopcze – ciągnął pułkownik, ocierając pot z czoła. – Jesteś za młody, żeby iść na emeryturę. Musisz pracować, a czy jest coś, co robisz lepiej? Chyba nie myślisz o karierze hokeisty? Te młode osiłki już w pierwszej tercji przerobiłyby Cię na mielone. – Powiedziałem: nie ma mowy, i nie zmienię zdania. – Za tydzień polecę z Tobą do Waszyngtonu, a wtedy Wes wyłoży kawę na ławę. Sprawa wygląda na bułkę z masłem; nieograniczone fundusze i praca na zmiany, dzięki czemu któreś z nas zawsze mogłoby tu być, żeby doglądać budowy. – Odpowiedź nadal brzmi: nie! – Jeszcze pogadamy, chłopcze… Moja droga, wyglądasz cudownie! – Dziękuję – Karin podeszła do pułkownika i objęła go mocno. – A Ty sprawiasz wrażenie zmęczonego. – Bo mam za sobą cholernie długi spacer. – Szkoda Twojego czasu, Stosh. Nigdy się nie zgodzę, – Powiedziałem, że jeszcze pogadamy… A teraz chodźmy obejrzeć teren. Koniec