Susan Ee Angelfall (tom 3) Penryn i kres dni

Mroczna, romantyczna powieść, od której nie sposób się oderwać. (…) Mogę oficjalnie stwierzdzić, że książka mnie opętała.



Kami Garcia, współautorka bestselerowych Pięknych istot Doprawdy epicki finał zajefajnej trylogii.

Books a Blog Susan jest znakomitą pisarką. Stworzyła niesamowity świat pełen wciągających i prawdziwych postaci.

Sam Raimi, reżyser/producent/scenarzysta Uzależniające. Prawdziwe i całkowite uzależniające.



Brytyjski „Glamour” o Angelfall Brałem do ręki bez najmniejszych oczekiwań, a odkładałem z poczuciem, że dostałem więcej, niż należało się spodziewać. Zostałem wielkim fanem (…) Książka Susan Fe przeszła moje najśmielsze oczekiwania – tak po prostu.



Young Adult Hollywood o Angelfall





Zadedykowane czytelnikom, którzy, jak Penryn, nie mają łatwej sytuacji w domu, którzy musieli dorosnąć szybciej z powodu okoliczności życiowych i którzy nie mają pojęcia, jaki potencjał w nich tak naprawdę drzemie. Zostaliście ciężko doświadczeni przez los, musicie stawiać czoła niezwykle trudnym wyzwaniom, ale podobnie jak Penryn możecie z tego wyjść wzmocnieni.



ROZDZIAŁ 1

L

udzie rozbiegają się przed nami na boki. Rzucają się do ucieczki na widok wielkiego cienia rzucanego przez nasz

rój. Suniemy nad zgliszczami zrujnowanego, niemal całkowicie opustoszałego miasta. San Francisco było kiedyś jedną z najpiękniejszych metropolii świata, z charakterystycznymi tramwajami i słynnymi restauracjami. Turyści przechadzali się po Nabrzeżu Rybaków, krążyli po tłocznych uliczkach Chinatown. Dziś garstki ocalałych walczą o resztki jedzenia i napastują przerażone kobiety. Na nasz widok czmychają do kryjówek. Na ulicach pozostają tylko najbardziej zdesperowani, którzy wykorzystują te kilka sekund, jakie zajmuje nam przelot, do ucieczki przed gangami. Pod nami jakaś dziewczyna pochyla się nad martwym mężczyzną, który leży z rozpostartymi rękami. Może nas nie zauważyła, a może ma wszystko gdzieś. Od czasu do czasu dostrzegam w jakimś oknie refleks światła – albo ktoś śledzi nas przez lornetkę, albo celuje w naszą stronę z karabinu. Musimy przedstawiać efektowny widok: niebo zakryła chmara prawie dwumetrowych szarańczaków o skorpionich ogonach. Pośrodku roju leci demon z olbrzymimi skrzydłami, niosąc w ramionach nastoletnią dziewczynę. Raffe wcale nie jest demonem, ale z pewnością sprawia takie wrażenie, jeśli ktoś nie wie, że tak naprawdę jest archaniołem, któremu przeszczepiono cudze skrzydła. Myślą pewnie, że porwał tę biedną dziewczynę. Nie przyszłoby im do głowy, że w jego ramionach czuję się bezpiecznie. Że wtuliłam głowę w ciepły łuk jego szyi i że lubię dotyk jego skóry. – Czy my, ludzie, zawsze tak wyglądamy z powietrza? – pytam. Odpowiada. Czuję drgania jego gardła, widzę poruszające się usta, ale nie słyszę ani jednego słowa. Wszystko zagłusza głośne buczenie roju szarańczaków. Może to i dobrze, że nie poznałam odpowiedzi. Z perspektywy aniołów

przypominamy pewnie karaluchy. Tyle że – niezależnie od tego, co sądzą o nas anioły – nie jesteśmy karaluchami, małpami ani potworami. Pozostaliśmy tymi samymi ludźmi, co dawniej. Choćby tylko w wymiarze wewnętrznym. A przynajmniej taką mam nadzieję. Zerkam w stronę pokrytej bliznami siostry, która leci obok nas. Wciąż muszę napominać się w myślach, że Paige jest tą samą dziewczynką, którą zawsze kochałam. No, może nie do końca tą samą. Leci na wysuszonym ciele Beliala, unoszonego niczym lektyka przez kilka szarańczaków. Demon jest cały zakrwawiony i wygląda na martwego, ale wiem, że wciąż żyje. Niewątpliwie zasłużył sobie na taki los, choć nurtuje mnie pytanie, czy tego rodzaju prymitywne okrucieństwo jest rzeczywiście zasadne. Przed nami, pośrodku zatoki San Francisco, wyrasta szara, skalista wyspa. To Alcatraz, osławione, nieczynne od lat więzienie. Nad wyspą krąży wir szarańczaków – tych nielicznych, które nie poleciały z innymi, kiedy kilka godzin temu Paige wezwała je na pomoc. Wskazuję na wyspę leżącą za Alcatraz. Jest większa, pokryta roślinnością i – na oko – niezamieszkana. Powinna to być Wyspa Aniołów. Nazwa nie brzmi zachęcająco, ale dosłownie każde miejsce wydaje się przyjemniejsze od Alcatraz. Nie chcę, żeby Paige trafiła na tę przeklętą skałę. Omijamy szerokim łukiem wir szarańczaków i obieramy kierunek na większą wyspę. Daję znak Paige, aby leciała za nami. Jej szarańczaki i kilka innych, które lecą blisko niej, podążają za nami, ale większość stada dołącza do roju nad Alcatraz. Czarny komin wirujący nad więzieniem gęstnieje. Niektóre szarańczaki podążają w pierwszej chwili za nami, ale po jakimś czasie zdezorientowane zawracają nad Alcatraz, jakby jakaś siła nakazywała im powrót do roju. Tylko kilka tych istot towarzyszy nam, kiedy zataczamy krąg nad Wyspą Aniołów, szukając wygodnego lądowiska. Wschodzące słońce rozświetla szmaragdową zieleń lasów porastających brzegi zatoki. Z perspektywy miejsca, w którym się znajdujemy, za Alcatraz rozciąga się szeroka panorama San Francisco. Miasto musiało kiedyś wyglądać przepięknie. Teraz przypomina rząd wyszczerbionych zębów. Lądujemy na zachodnim brzegu. Tsunami zarzuciły plażę zwałami cegieł i połamały drzewa porastające pobliskie zbocze. Tylko część wyspy od strony zatoki pozostała w zasadzie w nienaruszonym stanie. Ledwie stajemy na ziemi, Raffe wypuszcza mnie z objęć. Mam wrażenie, jakby podróż trwała rok. Ręce zamarzły mi praktycznie na kość w miejscach,

którymi obejmowałam go za ramiona, nogi mam zupełnie zesztywniałe. Szarańczaki po wylądowaniu zataczają się, jakby coś im dolegało. Raffe rozprostowuje kark i potrząsa rękami. Gładkie, nietoperze skrzydła składają się i znikają za jego plecami. Na twarzy wciąż ma maskę z przyjęcia w gnieździe, które zakończyło się masakrą. Ciemnoczerwona, srebrzysta maska zakrywa całą twarz z wyjątkiem ust. – Nie zamierzasz jej zdjąć? – Również potrząsam rękami, próbując przywrócić w nich krążenie. – Wyglądasz jak czerwona śmierć osadzona na skrzydłach demona. – I dobrze. Każdy anioł powinien tak wyglądać. – Raffe wykonuje kilka szybkich okrężnych ruchów ramionami. Najwyraźniej kilkugodzinny lot z drugą osobą uczepioną pod brzuchem wcale nie należy do łatwych. Niezależnie od wszystkich ćwiczeń rozluźniających, Raffe rozgląda się uważnie po podejrzanie spokojnej okolicy. Poprawiam pasek na ramieniu, aby zamaskowany pluszowym misiem miecz przylegał ściśle do biodra i w razie potrzeby był łatwo dostępny. Ruszam w stronę Paige, aby pomóc jej zsiąść z Beliala. Kiedy zbliżam się do siostry, szarańczaki zaczynają syczeć i wymachiwać mi przed nosem skorpionimi kolcami. Przystaję, serce wali mi jak oszalałe. Raffe w jednej chwili staje u mego boku. – Poczekaj, aż sama do ciebie przyjdzie – radzi cicho. Paige schodzi ze swojego powozu i gładzi szarańczaki drobną dłonią. – Ciii. Już dobrze. To jest Penryn. Wciąż mnie zadziwia, że te potwory słuchają poleceń mojej siostrzyczki. Mierzymy się wzrokiem jeszcze przez chwilę, w końcu opuszczają żądła, ulegając delikatnej melodii głosu Paige. Siostra pochyla się i podnosi odcięte skrzydła Raffego. Leżała na nich przez całą drogę. Zaplamione krwią pióra sprawiają wrażenie połamanych, ale uniesione w powietrze niemal natychmiast się nastroszają. Nie winię Raffego za to, że odciął je od ciała Beliala, aby szarańczaki nie wyssały z nich wszystkich soków, ale żałuję, że musiał to zrobić. Teraz musimy szybko znaleźć lekarza, który przyszyje je z powrotem do ciała Raffego, zanim całkowicie obumrą. Ruszamy plażą i po chwili dostrzegamy dwie łodzie wiosłowe przywiązane do drzewa. A zatem wyspa nie jest całkowicie opustoszała. Raffe daje znak, żebyśmy się ukryły, a sam rusza w górę zbocza. Wygląda na to, że po tej stronie wyspy znajdowało się dawniej skupisko

domów. Na niżej położonej części zbocza pozostały po nich jedynie betonowe fundamenty, na których leżą sterty roztrzaskanych desek pokrytych zaciekami z soli morskiej. Powyżej stoi kilka nienaruszonych budynków. Podbiegamy chyłkiem do najbliższego. Sądząc po rozmiarach, musiał służyć za swego rodzaju koszary. Podobnie jak pozostałe budynki, został szczelnie zabity pomalowanymi na biało deskami. Mam przeczucie, że doszło do tego na długo przed Wielkim Atakiem. Zabudowania sprawiają wrażenie upiornej osady rodem z horroru. Jedynym wyjątkiem jest wiktoriański dom stojący na szczycie wzgórza i skierowany w stronę zatoki. Wygląda na nietknięty, otacza go nawet biały parkan. Jako jedyny przypomina budynek mieszkalny, wyróżnia się kolorystycznie na tle pozostałych i sprawia wrażenie miejsca, gdzie mogą przebywać ludzie. Nie dostrzegam żadnych zagrożeń, a zwłaszcza takich, z jakimi nie potrafiłyby sobie poradzić szarańczaki. Mimo to trzymam się w cieniu. Patrzę, jak Raffe podrywa się w powietrze i wzlatuje na wzgórze, sunąc chyłkiem od baraku do drzewa, od drzewa do baraku, zbliżając się do domu na szczycie wzgórza. Kiedy dociera na miejsce, ciszę przerywają odgłosy strzałów.



ROZDZIAŁ 2

R

affe przywiera do ściany. – Nie chcemy nikogo skrzywdzić – woła.

W odpowiedzi z okna na piętrze pada kolejny strzał. Podskakuję, moje nerwy są napięte do granic wytrzymałości. – Słyszę, o czym rozmawiacie – woła Raffe. Pewnie uważa, że wszyscy ludzie są głusi. W porównaniu z aniołami musimy sprawiać takie wrażenie. – Odpowiedź brzmi: nie. Wątpię, aby moje skrzydła były równie wartościowe, jak skrzydła anioła. Przestańcie się zresztą oszukiwać, nie mielibyście ze mną żadnych szans. Interesuje nas tylko dom. Rozegrajcie to mądrze. Odejdźcie. Drzwi do domu otwierają się z hukiem. Na zewnątrz wychodzi trzech krępych facetów. Mierzą z karabinów w różnych kierunkach, niepewni, gdzie czają się wrogowie. Raffe wzbija się w powietrze, a szarańczaki podążają za nim. Przerażający sunie majestatycznie na swoich imponujących skrzydłach demona, a po chwili ląduje obok domu. Szarańczaki przelatują w jego stronę między drzewami, podwinąwszy zakończone kolcami skorpionie ogony. Kiedy mężczyźni mogą wreszcie przyjrzeć się swoim przeciwnikom, rzucają się do ucieczki. Wpadają między drzewa, byle tylko znaleźć się dalej od szarańczaków. Okrążają ruiny domów i zbiegają na plażę. Z domu wybiega kobieta skulona niczym zbity pies. Ucieka w przeciwnym kierunku niż mężczyźni, ciągle się za nimi oglądając. Wygląda, jakby bardziej obawiała się ich niż skrzydlatych stworów. Znika między pagórkami za domem, podczas gdy mężczyźni wsiadają do łodzi, chwytają wiosła i ruszają w stronę miasta. Raffe podchodzi do drzwi opustoszałego domu, zatrzymuje się i przez chwilę uważnie nasłuchuje. Daje nam znak ręką i wchodzi do środka. Kiedy docieramy pod dom, Raffe krzyczy: – Pusto!

Kładę Paige dłoń na ramieniu i wchodzimy do ogrodu przez furtkę w białym parkanie. Paige wpatruje się w dom, trzymając kurczowo pokryte piórami skrzydła Raffego, jakby to była jej ukochana pluszowa zabawka. Wzniesiona w stylu wiktoriańskim posiadłość ma ściany w kolorze masła, ozdobione rdzawoczerwonymi wykończeniami. Na werandzie stoją wiklinowe meble, a całość przypomina dom dla lalek. Jeden z szarańczaków upuszcza Beliala przy parkanie. Ciało demona przypomina ochłap mięsa, i to zepsutego, o kolorze i fakturze suszonej wołowiny. Krew wciąż cieknie z policzka i ramion, skąd Paige wygryzła kawałki mięsa. Belial wygląda żałośnie, ale akurat tej ofierze szarańczaków nie potrafię współczuć. – Co zrobimy z Belialem? – pytam Raffego. – Zajmę się nim – odpowiada, schodzi z werandy i idzie w naszą stronę. Biorąc pod uwagę wszystkie straszne rzeczy, jakich dopuścił się Belial, nie bardzo rozumiem, dlaczego Raffe go nie zabił. Może sądził, że szarańczaki zrobią to za niego albo uznał, że demon nie wyliże się z ran, które zadała mu Paige. Tymczasem Belial wciąż żyje, a Raffe wyraźnie nie kwapi się, żeby go dobić. – Paige, chodźmy. Siostra idzie za mną na drewnianą werandę. Wchodzimy do środka. Myślałam, że dom będzie pokryty kurzem i pleśnią, tymczasem wnętrze prezentuje się zaskakująco czysto. Salon wygląda tak, jakby pełnił funkcję ekspozycji. W kącie zaprezentowano suknię z dziewiętnastego wieku. Obok niej postawiono mosiężne słupki z linami, którymi dawniej odgradzano zwiedzających od zabytkowych mebli. Paige rozgląda się po pokoju, po czym podchodzi do okna. Za chropowatą szybą Raffe przeciąga ciało Beliala do bramy w parkanie. Zostawia go tam i znika za domem. Belial wygląda na martwego, ale wiem, że to tylko pozory. Jad z kolców szarańczaków powoduje całkowity paraliż, ale ofiara zachowuje świadomość. To jedna z przerażających konsekwencji użądlenia. – Sprawdźmy resztę domu – mówię, ale Paige niewzruszenie spogląda przez okno na wysuszone ciało Beliala. Raffe wraca z naręczem zardzewiałych łańcuchów. Owija nimi demona: obwiązuje mu szyję, oplata łańcuchem słupek parkanu, a następnie krępuje mu uda. Wygląda to dość makabrycznie. Spina łańcuchy kłódką na klatce piersiowej. Gdybym nie znała Raffego, budziłby teraz we mnie paniczny lęk. Sprawia wrażenie bezdusznego i nieludzkiego, obchodząc się w ten sposób z bezbronnym demonem.

Co dziwne, nie mogę oderwać wzroku od Beliala. Skuta łańcuchami sylwetka z jakiegoś powodu przyciąga moje spojrzenie. Zupełnie jakby wyglądała znajomo. Odpycham tę myśl od siebie. Najwyraźniej ze zmęczenia dostałam zwidów.



ROZDZIAŁ 3

N

igdy nie byłam rannym ptaszkiem, a ponieważ mam za sobą kilka nieprzespanych nocy, poruszam się jak zombie. Marzę o tym, żeby zwalić się na kanapę i spać przez tydzień. Najpierw jednak muszę zająć się siostrą. Godzinę zajmuje mi obmycie jej w wannie z zakrzepłej krwi Beliala. Jeżeli bojaźliwi ludzie z ruchu oporu wzięli ją za potwora, kiedy miała na sobie czystą sukienkę w kwiaty, teraz bez wątpienia chwyciliby za pochodnie i widły, zamieniając się w żądny linczu motłoch. Staram się jej zbyt mocno nie szorować ze względu na wszystkie szwy i siniaki. Normalnie zajmowałaby się tym mama. Zawsze umiała obchodzić się z Paige z zaskakującą delikatnością. – Gdzie jest mama? – pyta Paige, być może myśląc o tym samym. – Z ruchem oporu. Powinni już być z powrotem w obozie. – Polewam ją delikatnie wodą i przecieram ostrożnie gąbką skórę między szwami. – Próbowałyśmy cię odnaleźć, ale zostałyśmy schwytane i trafiłyśmy do Alcatraz. Mamie na szczęście nic nie grozi. Ruch oporu uratował wszystkich uwięzionych na wyspie, a ja widziałam mamę na łodzi, którą uciekali. Blizny pokrywające ciało Paige nadal wyglądają na rozjątrzone, więc uważam, aby niechcący nie rozerwać szwów. Nie wiem nawet, czy szwy same się wchłoną, czy też będzie je musiał usunąć lekarz. Przypomina mi się postać Doktorka – chłopaka, który pozszywał Paige. Mam gdzieś, co się z nim stało. Przyzwoity człowiek nie okaleczyłby dziecka, żeby przerobić je na żywiącego się ludzkim mięsem potwora tylko dlatego, że dostał taki rozkaz od Uriela, anioła ogarniętego manią wielkości. Kiedy widzę tak poranioną i zmaltretowaną Paige, mam ochotę sprać Doktorka na kwaśne jabłko. Zabrzmi to może idiotycznie, ale wciąż tli się we mnie nadzieja, że Doktorek pomoże Paige. Z westchnieniem wrzucam gąbkę do wody. Nie zniosę dłużej widoku żeber wystających spod pozszywanej skóry, zresztą Paige i tak już nie będzie

czystsza. Wkładam przesiąknięte krwią ubranie do umywalki i idę do sypialni poszukać czegoś, co będzie na nią pasowało. Bez większych nadziei przeszukuję zabytkowe szuflady. Dom, w którym się znajdujemy, musiał pełnić funkcję swego rodzaju atrakcji turystycznej, ale ktoś tu przecież przed nami mieszkał. Może nawet planował zostać na dłużej. Nie spodziewam się kokosów, ale wiążę nadzieję z tym, że przynajmniej przez chwilę przebywała tu jakaś kobieta. Sięgam do szuflady i wyciągam białą bluzkę i lnianą spódnicę. Stringi. Koronkowy biustonosz. Prześwitującą halkę na ramiączkach. Krótką koszulkę. Parę elastycznych męskich bokserek. W pierwszych dniach Wielkiego Ataku ludzie zachowywali się doprawdy zabawnie. Opuszczając swoje domy, zabierali telefony komórkowe, laptopy, klucze, portfele, walizki i buty świetnie nadające się na wakacje w tropikach, ale zupełnie nieprzydatne do biegania po ulicach. Zupełnie jakby nie potrafili pogodzić się z myślą, że cała ta rozróba bynajmniej nie zakończy się za tydzień. Potem porzucali to wszystko w samochodach, na ulicach, a w tym przypadku – w szufladach muzeum. Natrafiam na T-shirt, niemal tak duży, jak cała Paige. Nie znajdę dla niej spodni w odpowiednim rozmiarze, dlatego na razie będzie musiała jej wystarczyć T-shirtowa sukienka. Kładę siostrę na piętrze. Obok łóżka stawiam jej buty na wypadek, gdybyśmy musieli nagle opuścić dom. Całuję ją w czoło i życzę jej dobrej nocy. Zamyka oczy, jakby była lalką, i niemal natychmiast zaczyna głęboko oddychać. Musiała być kompletnie padnięta. Trudno powiedzieć, kiedy ostatni raz spała. Trudno też powiedzieć, kiedy jadła po raz ostatni. Schodzę na dół i zastaję Raffego pochylonego nad kuchennym stołem, na którym leżą jego skrzydła. Zdjął maskę, a ja z ulgą spoglądam ponownie na jego twarz. Czyści skrzydła. Wcześniej musiał zmyć z nich krew, bo są mokre i zwiotczałe. Wyrywa połamane pióra, wygładza pozostałe. – Najważniejsze, że je odzyskałeś – mówię. Na jego czarne włosy pada snop światła, wydobywając z mroku jaśniejsze kosmyki. Raffe bierze głęboki oddech. – Wróciliśmy do punktu wyjścia – stwierdza. Zwala się na drewniane krzesło, jakby całkiem opadł z sił. – Muszę znaleźć lekarza. W jego głosie trudno odnaleźć jakikolwiek optymizm. – W Alcatraz mają trochę sprzętu, a pewnie i anielskie narzędzia

chirurgiczne. Prowadzili tam najróżniejsze eksperymenty. Myślisz, że coś z tego mogłoby się przydać? Spogląda na mnie oczami o tak głębokim odcieniu niebieskiego, że wydają się niemal czarne. – Być może. Tak czy inaczej powinienem pewnie zrobić wypad na tę wyspę. Mamy ją dosłownie pod nosem. – Pociera sobie skronie. Widzę, jak narasta w nim frustracja. Jest cały usztywniony. Archanioł Uriel organizuje fikcyjną apokalipsę i okłamuje anioły, żeby skłonić je do wybrania go na nowego Posłańca, tymczasem Raffe zajmuje się poszukiwaniem kogoś, kto przyszyje mu skrzydła. Dopóki nie załatwi tej sprawy, nie może powrócić do społeczności aniołów i podjąć próby naprawienia sytuacji. – Powinieneś się przespać – sugeruję. – Wszyscy powinniśmy. Jestem tak wykończona, że dosłownie padam z nóg. – Zataczam się lekko. Mamy za sobą długą noc, a ja wciąż nie mogę uwierzyć, że dożyliśmy wszyscy dzisiejszego poranka. Spodziewałam się, że będzie oponował, ale on kiwa głową, czym potwierdza moje przypuszczenia, że wszystkim nam ogromnie potrzebna jest chwila odpoczynku. Być może Raffe potrzebuje również czasu, aby wymyślić, gdzie znaleźć lekarza. Ruszamy z wysiłkiem na piętro. Przed drzwiami sypialni odwracam się do Raffego. – Paige i ja… – Jestem pewien, że wolałaby spać w pokoju sama. Przez głowę przebiega mi myśl, że to Raffe chciałby zostać ze mną sam na sam. Wprawia mnie to w zakłopotanie pomieszane z ekscytacją, ale zaraz potem dostrzegam jego minę. Spogląda na mnie surowo, ucinając wszelkie domysły. Po prostu nie chce, żebym dzieliła pokój z siostrą. Nie wie, że w obozie ruchu oporu spałyśmy w jednej sali. Paige miała wtedy masę okazji, żeby mnie zaatakować. – Ale… – Idź do tamtego pokoju. – Raffe wskazuje sypialnię po drugiej stronie korytarza. – Ja prześpię się na kanapie. Jego głos niejako mimochodem przybiera rozkazujący ton. Najwyraźniej jest przyzwyczajony do tego, że wszyscy go słuchają. – To nie jest prawdziwa kanapa, tylko zabytkowy mebel przeznaczony dla dam o połowę mniejszych od ciebie.

– Zdarzało mi się spać na kamieniach w śniegu. W porównaniu z nimi ciasna, zabytkowa kanapa będzie luksusem. Nie martw się o mnie. – Paige mnie nie skrzywdzi. – Zgadzam się, nie skrzywdzi cię. Bo przenocujesz w bezpiecznej odległości, żeby nie miała pokus, kiedy będziesz pogrążona we śnie i bezbronna. Nie mam siły się z nim kłócić. Zaglądam do Paige, a ponieważ nadal śpi, idę do mojej sypialni na drugim końcu korytarza. Rozgrzewające promienie wschodzącego słońca wpadają przez okno i oświetlają łóżko. Na stoliku nocnym stoi flakon z uschniętymi kwiatami polnymi, które tworzą plamę fioletów i żółci. Przez otwarte okno wlewa się zapach rozmarynu. Zdejmuję buty i opieram Misia Pooky o ramę łóżka tak, żeby był łatwo dostępny. Pluszowa zabawka przytrzymuje zwiewną sukienkę, która zakrywa miecz. Odkąd Raffe do nas dołączył, wyczuwam w mieczu delikatne emocje. Raduje go bliskość dawnego pana, a jednocześnie smuci się, że nie może do niego wrócić. Głaszczę misia po miękkim futerku i lekko go poklepuję. Normalnie spałabym w ubraniu, na wypadek gdybym niespodziewanie musiała salwować się ucieczką, ale mam już tego dość. Spanie w ubraniu jest niewygodne, a przytulny pokój przypomina czasy, kiedy nie żyliśmy w ciągłym strachu. Postanawiam, że dzisiejszej nocy pozwolę sobie na odrobinę wygody. Podchodzę cicho do komody i ponownie przeglądam znalezione wcześniej ubrania. Nie mam specjalnego wyboru, muszę więc improwizować. Wybieram krótki T-shirt i męskie bokserki. T-shirt jest luźny, ale od biedy pasuje. Sięga do podstawy żeber, odsłaniając brzuszek. Elastyczne bokserki pasują idealnie, choć pewnie lepiej leżałyby na facecie. Jedna nogawka jest postrzępiona i spruta, ale materiał jest czysty, a gumka mnie nie uciska. Włażę do łóżka, rozkoszując się aksamitnym przepychem pościeli. Przykładam głowę do poduszki i natychmiast odpływam w sen. Od strony okien napływają delikatne podmuchy wiatru. Resztkami świadomości zauważam, że wstaje słoneczny, ciepły dzień, jaki czasami przytrafia się w październiku. W mojej świadomości pojawia się jednocześnie wizja nawałnic. Słońce roztapia się w deszczu, a im bardziej pogrążam się we śnie, tym bardziej pokój z widokiem na ogród przeobraża się w burzowe chmury. Powracam do chwili, gdy skutych łańcuchami Upadłych ciągnięto do

Otchłani. Z kolców wbijających się w ich szyje, czoła, nadgarstki i kostki cieknie krew. Na każdym Upadłym siedzi czart. Identyczny sen zesłał na mnie miecz w obozie ruchu oporu. Resztki świadomości podpowiadają mi, że tym razem nie śpię z mieczem, który co prawda stoi oparty o łóżko, ale mnie nie dotyka. Tym razem nie mam poczucia, jakbym zaglądała do jego wspomnień. Śnię o własnym doświadczeniu, jakim było spojrzenie we wspomnienia miecza. To sen o śnie. Pośród szalejącej burzy Raffe leci powoli w dół, muskając dłonie kilku świeżo upieczonych Upadłych. Widzę ich spojrzenia w chwili, gdy ich dotyka. Musieli być Obserwatorami – elitarną grupą anielskich wojowników, których spotkała zguba, ponieważ zakochali się w córach człowieczych. Raffe był ich dowódcą, a oni jego wiernymi żołnierzami. Ze spojrzeń wyraźnie bije nadzieja, że ich uratuje, choć przecież świadomie łamali anielskie prawa, żeniąc się z córami człowieczymi. Jedna z twarzy przykuwa moją uwagę. Skrępowana łańcuchami sylwetka wydaje mi się znajoma. Wytężam wzrok i w końcu go rozpoznaję. To Belial. Wygląda młodziej, nie dostrzegam też szyderczego uśmieszku, który normalnie błąka mu się na ustach. Twarz wyraża złość, z kolei z oczu wyziera autentyczne cierpienie. Przytrzymuje Raffego za rękę nieco dłużej niż inni, niemal nią potrząsa. Raffe kiwa głową i kontynuuje lot ku ziemi. Scenę rozświetla błyskawica, przez niebo przetacza się grzmot, krople deszczu zaczynają bębnić w twarz Beliala. Kiedy się budzę, słońce znajduje się po innej stronie nieba. Nie słyszę żadnych nietypowych odgłosów, więc Paige pewnie nadal śpi. Wstaję i podchodzę do okna. Drzewa kołyszą się lekko na wietrze. Ptaki śpiewają, a pszczoły brzęczą, jakby świat w najmniejszym stopniu się nie zmienił. Chociaż jest ciepło, to kiedy wyglądam przez okno, przechodzą mnie ciarki. Belial wciąż leży przywiązany łańcuchem do furtki w parkanie, wysuszony i pokiereszowany. Tyle że teraz ma otwarte oczy i patrzy prosto na mnie. Podejrzewam, że paraliż zupełnie ustąpił. Nic dziwnego, że pojawił się w moim koszmarze sennym. Ale to nie był zwykły koszmar senny, prawda? Raczej wspomnienie, którym podzielił się ze mną miecz. Kręcę powoli głową, próbując zrozumieć sens tego,

co zobaczyłam. Czy to możliwe, że Belial był jednym z Obserwatorów Raffego?



ROZDZIAŁ 4

P

okój nagrzewa się od słońca. Musi być koło południa. Jak cudownie jest na chwilę oderwać się od tego szaleństwa.

Nie zamierzam jeszcze rezygnować z cennego snu, ale nie pogardziłabym szklanką wody. Otwieram drzwi i widzę Raffego, który z zamkniętymi oczami siedzi na podłodze w korytarzu. Marszczę czoło. – Co ty tu robisz? – Nie miałem siły dojść do kanapy – wyjaśnia, nie otwierając oczu. – Trzymasz wartę? Trzeba było powiedzieć, to bym cię zmieniła. Coś nam zagraża? Raffe prycha. – Grozi nam jakieś konkretne niebezpieczeństwo? Siedzi naprzeciwko drzwi do sypialni Paige, więc powinnam się była sama domyślić. – Ona mnie nie skrzywdzi. – Tak samo myślał Belial. Raffe nadal ma zamknięte oczy, a kiedy mówi, jego usta pozostają niemal całkowicie nieruchome. Gdyby milczał, pomyślałabym, że śpi. – Belial nie jest jej starszą siostrą, która ją wychowała. – Może jestem sentymentalny, ale wolałbym, żebyś pozostała w jednym kawałku. Poza tym nie ją jedną może zainteresować twoje apetyczne ciało. Przekrzywiam głowę. – Skąd wiesz, że jestem apetyczna? – Nie znasz tego starego powiedzenia? Apetyczny jak głupiec? – Wymyśliłeś je sobie. – Hę? No, może tak mówią anioły. Chodzi o to, żeby ostrzec głupców przed

niebezpieczeństwami nocy. – Mamy dzień. – Aha! Więc zgadzasz się, że jesteś głupcem? Uśmiecha się szelmowsko i w końcu otwiera oczy. Mina mu rzednie, kiedy spogląda w moją stronę. – W co ty się ubrałaś? Lustruje mnie uważnie wzrokiem. Tak się odprężyłam, że zapomniałam o kusej koszulce i elastycznych bokserkach. Spoglądam w dół niezdecydowana, czy powinnam odczuwać wstyd. Mam zakryte mniej więcej wszystko, co trzeba, może z wyjątkiem brzucha. Normalnie nie założyłabym pewnie aż tak krótkich szortów. – I to mówi facet, który nieustannie paraduje bez koszulki? W sumie lubię, gdy paraduje bez koszulki i prezentuje swój sześciopak, ale o tym akurat nie wspominam. – Trudno nosić koszulkę, jak się ma skrzydła. Poza tym jakoś dotąd nie słyszałem narzekań. – Żeby ci się tylko nie przewróciło w głowie, Raffe. Komplementów też się nie nasłuchałeś. Mam na końcu języka komentarz, że na Ziemi żyje masa chłopaków równie przystojnych jak on, ale byłoby to wierutne kłamstwo. Raffe ciągle przygląda mi się badawczo. – Dobrze mi się zdaje, że masz na sobie męskie bokserki? – Na to wygląda. Ale pasują. – Do kogo należały? – Do nikogo. Znalazłam je w szufladzie. Nachyla się i pociąga za nitkę zwisającą z postrzępionej nogawki. Nitka się pruje, powoli sunąc wokół mojego uda, skracając odrobinę i tak już krótkie bokserki. – A gdybyś tak musiała uciekać? – pyta chropawym głosem. Jak zahipnotyzowany wpatruje się w prującą się nitkę. – Złapałabym buty i wybiegła. – W takim stroju? Na oczach hordy zdziczałych facetów? Jego spojrzenie sunie w górę, ku mojemu brzuszkowi. – Jeżeli do naszego domu włamią się jakieś zboki, nie będzie miało znaczenia, czy zastaną mnie w tym stroju, czy w workowatych dżinsach

i bluzie. Albo natrafimy na porządnych ludzi, albo nie. Wyłącznie od nich zależy, jakie podejmą działania. – Byłoby im trudno podjąć jakiekolwiek działania, kiedy masakrowałbym im twarze. Brak szacunku nie będzie tolerowany. Posyłam mu słaby uśmiech. – Ponieważ dla ciebie liczy się przede wszystkim szacunek. Wzdycha, jakby lekko zniesmaczony własną postawą. – Ostatnio ktoś mógłby pomyśleć, że liczysz się dla mnie wyłącznie ty. – Co dokładnie masz na myśli? Gdybym tylko potrafiła ukryć podekscytowanie. – Siedzę na twardej podłodze pod twoimi drzwiami, podczas gdy ty ucinasz sobie smaczną drzemkę w wygodnym łóżku. Opieram się plecami o ścianę i przysiadam obok niego. Nasze ramiona niemal się stykają. Na chwilę zapada milczenie. W końcu odzywam się pierwsza. – Myślę, że potrzebujesz snu. Połóż się na łóżku, a ja stanę na warcie. – Nie ma mowy. To tobie grozi niebezpieczeństwo, nie mnie. – Co niby miałoby mi grozić? Ocieram się o niego ramieniem, zmieniając pozycję, aby spojrzeć mu w oczy. – Lista zagrożeń nie ma końca. – Od kiedy tak się przejmujesz moim losem? – Odkąd moi wrogowie odkryli, że jesteś moją córą człowieczą. Próbuję przełknąć ślinę. Zaschło mi w gardle. – Naprawdę? – Belial widział nas razem podczas balu maskowego. Twarz miałem zakrytą maską, ale Uriel doskonale wie, że to ja walczyłem u twojego boku na plaży. – Czyli nią jestem? – szepczę. – Twoją córą człowieczą? Niemal słyszę serce łomoczące mi w piersi. Zaczyna bić jeszcze szybciej, kiedy uświadamiam sobie, że on prawdopodobnie również je słyszy. Odwraca wzrok. – Pewne rzeczy są niemożliwe. Problem w tym, że Uri ani Belial tego nie rozumieją. Wypuszczam powietrze z płuc – powoli, z rozmysłem. Równie dobrze mógł powiedzieć, że ja również tego nie rozumiem.

– Kto konkretnie miałby mi zatem zagrażać? – pytam. – Poza standardową grupą podejrzanych? Zastępy aniołów, które widziały cię u mego boku, kiedy odcinałem skrzydła Belialowi. Uważają, że podróżujesz w towarzystwie zamaskowanego „demona”, który odcina skrzydła „aniołom”. To wystarcza, żeby ruszyli za tobą w pościg. Choćby po to, by dorwać mnie. Poza tym zabiłaś na ich oczach anioła, co jest z automatu karane śmiercią. Stałaś się przedmiotem dość powszechnego zainteresowania. Zastanawiam się przez chwilę nad jego słowami. Czyżbym naprawdę nie mogła nic zrobić? – Ale przecież wszyscy wydajemy im się tacy sami, prawda? Nie potrafią nas odróżnić? Bo dla mnie oni wszyscy są identyczni. Tak cholernie perfekcyjni pod każdym względem: idealne olimpijskie ciała, idealnie piękne twarze, nawet idealne fryzury. Gdybym nie znała ciebie, sądziłabym, że anioły niczym się od siebie nie różnią. – Bo jestem więcej niż idealny? – Nie. Bo masz w sobie tak wiele pokory. – Pokora jest przereklamowana. – Podobnie jak umiejętność samooceny, jak widzę. – Prawdziwy wojownik nie zawraca sobie głowy pseudopsychologią. – Ani racjonalnym myśleniem. Zerka na moje gołe nogi. – Przyznaję, że aż tak racjonalny nie jestem. Wstaje i wyciąga rękę. – Chodź. Powinnaś się przespać. – Pod warunkiem, że zrobisz to samo. Chwytam go za rękę, pomaga mi wstać. – Zgoda. Bylebyś tylko przestała gadać. Wchodzimy do mojego pokoju. Wdrapuję się na łóżko. Kładę się na kołdrze, sądząc, że Raffe przyszedł za mną wyłącznie po to, aby dopilnować, że pójdę spać. Ale on bynajmniej nie zamierza wyjść, tylko kładzie się obok mnie na łóżku. – Co ty wyprawiasz? – pytam. Raffe przykłada policzek do poduszki tuż obok mojej głowy i z westchnieniem ulgi zamyka oczy. – Ucinam sobie drzemkę.

– Nie planujesz tego zrobić na dole? – Nie. – A co z kanapą? – Wyjątkowo niewygodna. – Wspominałeś, że zdarzyło ci się spać na kamieniach w śniegu. – Bo mi się zdarzyło. Właśnie dlatego korzystam z każdej okazji, żeby się wyspać w wygodnym łóżku.



ROZDZIAŁ 5

S

ądziłam, że będzie równie spięty jak ja, ale chwilę potem jego oddech robi się miarowy.

Musiał być wykończony. Od dawna nie miał okazji się wyspać, żył w ciągłym stresie, na domiar złego jest osłabiony po amputacji skrzydeł i późniejszym przyszyciu nowych. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, przez co przechodzi. Leżę obok niego, próbuję zasnąć. Aromat rozmarynu wlewa się przez okno wraz z ciepłą bryzą. Kojąco działa na mnie odległe bzyczenie pszczół krążących nad kwiatami w ogrodzie. Maślane promienie słońca przenikają przez moje zamknięte powieki. Odwracam głowę od rozświetlonego okna. Moja twarz znajduje się teraz na wprost Raffego. Nie potrafię się powstrzymać i otwieram oczy. Jego ciemne rzęsy tworzą łuk nad policzkiem. Są długie i wywinięte – wzbudziłyby zazdrość każdej dziewczyny. Nos ma prosty, wyrazisty kształt. Usta są delikatne i zmysłowe. Zmysłowe? O mały włos nie zaczynam chichotać. Ze wszystkich określeń akurat to przyszło mi do głowy? Nie wydaje mi się, abym wcześniej pomyślała o czymkolwiek, że jest zmysłowe. Muskularna klatka piersiowa unosi się i opada w miarowym rytmie, który działa na mnie absolutnie hipnotyzująco. Muszę się powstrzymać, aby odruchowo nie pogłaskać go po gładkich mięśniach. Przełykam ślinę i przewracam się na drugi bok. Leży teraz za moimi plecami. Robię głęboki wdech i wypuszczam powoli powietrze, zupełnie jakbym próbowała odzyskać panowanie nad sobą w czasie walki. Raffe wydaje cichy jęk i zmienia pozycję. Przewracając się z boku na bok, musiałam go lekko rozbudzić. Na karku czuję jego ciepły oddech. Musiał przewrócić się z pleców na bok. Leży tak blisko, że na całej długości kręgosłupa czuję przyjemne mrowienie. Leży tak blisko…

Nadal oddycha głęboko i miarowo. On śpi jak zabity, a ja leżę obok w stanie najwyższej czujności. Jak to możliwe? Nie powinno być przypadkiem odwrotnie? Próbuję wepchnąć cały ten emocjonalny mętlik do sejfu z tyłu głowy, tyle że albo sejf jest przepełniony, albo obecne kłębowisko uczuć jest zbyt wielkie, zbyt natrętne albo zbyt rozłożyste, żeby dało się je pomieścić w środku. Tymczasem moje ciało powoli wygina się w łuk. Ledwie nasze uda się dotykają, Raffe wzdycha i zmienia pozycję, otaczając mnie ramieniem. Przyciąga mnie do swojego twardego ciała. No i co ja mam teraz zrobić? Całą długością pleców przylegam do jego klatki piersiowej. No i co ja mam teraz zrobić? Twardej. Ciepłej. Umięśnionej. Pot wstępuje mi na czoło. Dlaczego nagle zrobiło się tak gorąco? Jego ramię przyciąga moje ciało, przygważdża mnie do łóżka. W przypływie paniki chcę się poderwać. Ale wtedy by się obudził. Oblewam się rumieńcem wstydu na myśl, że zobaczyłby mnie całą rozpaloną i zakłopotaną. Próbuję opanować emocje. Tuli mnie do siebie jak pluszowego misia, pogrążony w spokojnym śnie. Zapewne jest tak wykończony, że nie zdaje sobie sprawy z mojej bliskości. Czuję palący dotyk jego dłoni na klatce piersiowej. Moją uwagę w szczególności przykuwa fakt, że jego kciuk przylega do podstawy mojej piersi. W mojej głowie rodzi się pewna myśl. Nie mogę się od niej opędzić, mimo że usilnie próbuję wypchnąć ją ze świadomości. A gdyby tak cała dłoń Raffego spoczęła na tej części mojego ciała? Mam siedemnaście lat, prawie osiemnaście, i jeszcze żaden chłopak nie pieścił moich piersi. W obecnej sytuacji prawdopodobnie nigdy do tego nie dojdzie, a przynajmniej nie w przyjemnych, romantycznych okolicznościach. W postapokaliptycznym świecie nie sposób uciec przed przemocą, a o pozytywnych doświadczeniach można sobie co najwyżej pomarzyć. Tym bardziej chciałabym przeżyć to w przyjemnej wersji. Gdyby na świecie nie rozpętało się piekło, prędzej czy później mogłabym liczyć na jakieś przyjemne, urocze doświadczenie w tej materii. Nie bacząc na sprzeczne myśli, kładę swoją dłoń na jego dłoni. Ostrożnie, najostrożniej na świecie. A gdyby tak dłoń Raffego pieściła mój sutek?

Serio, Penryn? Naprawdę nad tym rozmyślasz? Tyle że słowo „rozmyślanie” nie opisuje precyzyjnie tego, co dzieje się w moim wnętrzu. To coś bardziej na kształt… pragnienia. Nieodpartego, niezaprzeczalnego, łomoczącego, rozedrganego, zdyszanego pragnienia. Powolutku przesuwam dłoń Raffego w górę, przyciskając jego kciuk do miękkiej krągłości mojej piersi. Jeszcze odrobinę wyżej. Raffe nadal oddycha miarowo. Wciąż głęboko śpi. Jeszcze odrobinę. Dosłownie milimetr… Czuję ciepło jego dłoni rozlewające się po całej klatce piersiowej. Wtedy wszystko się zmienia. Oddech Raffego staje się nierówny. Jego dłoń sama przesuwa się w górę i ściska moją pierś. Pożądliwie. Na granicy bólu, ale tylko na granicy. Dosłownie na granicy. Moim ciałem wstrząsa cudowne doznanie: swoje źródło ma w piersiach, a z nich rozlewa się we wszystkich kierunkach. Zanim zdążę się połapać, co się tak naprawdę dzieje, zaczynam dyszeć. On jęczy i całuje mnie po karku. Jego usta zmierzają w kierunku moich. Wreszcie do nich przywierają, ciepłe, wilgotne, zachłanne. Wsuwa do środka język, drocząc się z moim. Jestem bombardowana najróżniejszymi doznaniami: delikatnym muskaniem jego ust, ciepłą zwinnością jego języka, zdecydowanym naporem jego ciała. Przewraca mnie na plecy i kładzie się na mnie. Przygniata mnie do materaca. Oplatam rękami jego szyję, moje nogi i biodra wiją się niespokojnie. Popiskuję, jęczę, może nawet skomlę. Przestałam nad sobą panować. Tak głęboko pogrążyłam się w wirze najróżniejszych doznań, że liczy się tylko tu i teraz. Raffe. Moje dłonie błądzą po mięśniach jego klatki piersiowej, jego ramion, jego naprężonych rąk. Wydaję stłumiony okrzyk, kiedy on niespodziewanie się ode mnie odsuwa. Otwieram oczy i spoglądam na niego nieprzytomnym, odurzonym wzrokiem. Wyciągam ku niemu ręce. Patrzy na mnie w napięciu. Zaniepokojony, ale przepełniony pożądaniem. Odsuwa się.

Przewraca się na bok i siada tyłem do mnie. – Chryste. – Przeczesuje dłońmi włosy. – Co się stało? Otwieram usta, żeby odpowiedzieć, ale wydobywa się z nich tylko jedno słowo: „Raffe”. Nie potrafię określić, czy to pytanie, czy błaganie. Siedzi wyprostowany jak struna, usztywniony, ze zwiniętymi skrzydłami przyciśniętymi mocno do pleców. Kładę mu dłoń na ramieniu, a on podskakuje, jakby poraził go prąd. Bez słowa wstaje i wychodzi szybko z pokoju.



ROZDZIAŁ 6

S

łyszę dudnienie kroków Raffego na drewnianych schodach. Główne drzwi do domu otwierają się i zatrzaskują. Chwilę później za oknem miga skrawek skrzydła. Raffe wzbił się w powietrze. Zamykam oczy w poczuciu straszliwego upokorzenia. Jak to możliwe, że człowiek wciąż może odczuwać zawstydzenie, gdy świat legł w gruzach wskutek gigantycznej, biblijnej jatki? Leżę w nieskończoność, próbując wymazać całe zdarzenie z pamięci. Niestety, nie potrafię. W głowie mam potworny mętlik. Niby rozumiem. Nie powinien… córa człowiecza… i tak dalej. Czy naprawdę wszystko musi być takie skomplikowane? Wzdycham, wpatrzona w biały sufit. Przeleżałabym tak pewnie cały dzień, gdybym nie zerknęła na drzwi, których Raffe nie zamknął za sobą. Drzwi do sypialni Paige po drugiej stronie korytarza są otwarte, a jej łóżko jest puste. Siadam. – Paige? Brak odpowiedzi. Biorę tenisówki i zakładam je, idąc korytarzem. – Paige? W domu panuje cisza. Paige nie ma w kuchni ani w jadalni, ani w salonie. Wyglądam przez okno. Bingo! Jej drobna postać leży zwinięta na ziemi obok Beliala, który wciąż jest przykuty do parkanu. Wybiegam na zewnątrz. – Paige? Wszystko w porządku? Unosi głowę i spogląda na mnie zaspanym wzrokiem, intensywnie mrugając. Serce przestaje mi łomotać; rozluźniam się, wypuszczając powietrze z płuc.

– Co tu robisz? Pilnuję, aby trzymać się poza zasięgiem Beliala. Również Paige leży w bezpiecznej odległości od demona. Może i odczuwa do niego dziwne przywiązanie, ale głupia nie jest. Belial leży nieruchomo. Miejsca, w których Paige wygryzła mu kawałki skóry, nie zagoiły się i pozostają czerwone, ale nie cieknie już z nich krew. Jestem w zasadzie pewna, że paraliż ustąpił, choć demon nie poruszył się od czasu, gdy uciekliśmy z gniazda. Jego skóra jest pomarszczona. Oddycha chrapliwie, zupełnie jakby krwawiły mu płuca. Sądziłam, że szybciej się zregeneruje. Jedynie wodzi za nami spojrzeniem, czujnym i wrogim. Chwytam siostrę pod ręce i stawiam ją na nogi. Do niedawna dźwigałam ją z coraz większą trudnością, ale sytuacja zmieniła się po Wielkim Ataku. Teraz waży tyle co wypchana lalka. Wyślizguje się z mojego uścisku. Wydaje z siebie płaczliwe odgłosy zaspanego niemowlaka, dając wyraźnie do zrozumienia, że nie chce nigdzie iść. Wyciąga ręce w stronę Beliala. Ten uśmiecha się szyderczo. Odnoszę wrażenie, że jej niekonsekwentne nastawienie wobec niego ani mu nie przeszkadza, ani go nie dziwi. – Twój głos wydaje się znajomy – mówi Belial. Nie poruszył się, nie drgnęła mu nawet powieka. Wygląda jak trup, który może poruszać oczami i ustami. – Gdzieś cię już widziałem? Przechodzą mnie ciarki na myśl, że zareagował tak samo jak ja, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam go skutego łańcuchami. Wycofuję się, ciągnąc za sobą Paige. – Twojemu aniołowi zostało niewiele czasu na odzyskanie skrzydeł – mówi Belial. – Skąd wiesz? Nie jesteś lekarzem. – Rafael niemal wyszarpał mi niedawno skrzydła z moich pleców. Ten żałosny ludzki lekarz musiał mi je przyszyć. Ostrzegł mnie, że następnym razem nie będę miał zbyt wiele czasu. – Ludzki lekarz? Doktorek? – Zignorowałem jego ostrzeżenie, ale ten wypierdek miał pewnie rację. Rafael osiągnął w ten sposób jedno: obu nas pozbawił skrzydeł. – On akurat ma skrzydła. – Ale je straci. Uśmiecha się ponuro, odsłaniając zakrwawione zęby.

Nieprzerwanie zmierzam w stronę werandy. Jestem niemal przy drzwiach, kiedy Belial odzywa się ponownie. – Zakochałaś się w nim, prawda? – pyta chrapliwie. – Wydaje ci się, że jesteś taka wyjątkowa. Na tyle wyjątkowa, aby zdobyć miłość archanioła. – Z jego gardła wydobywa się oschły, skrzekliwy dźwięk, zapewne śmiech. – Wiesz, jak wielu ludzi na przestrzeni wieków sądziło, że zdołali rozbudzić w nim miłość? Że pozostanie w stosunku do nich lojalny, tak samo jak oni byli lojalni wobec niego? Wiem, że nie powinnam zwracać uwagi na to, co mówi. Nie mogę ufać ani jednemu jego słowu – wiem to doskonale – ale rozpala mnie ciekawość. Popycham siostrę w stronę otwartych drzwi. – Wracaj do łóżka, Paige. Po kilku kolejnych zachętach wchodzi do środka. Odwracam się i opieram o balustradę werandy. – Co o nim wiesz? – Chciałabyś wiedzieć, z iloma córami człowieczymi się związał? Jak sądzisz, ile serc złamał ten nasz wspaniały archanioł Rafael? – Chcesz mi powiedzieć, że jest pożeraczem serc? – Chcę ci powiedzieć, że jest pozbawiony serca. – Pewnie usłyszę zaraz, że wyrządził ci krzywdę. Że nie zasłużyłeś sobie na to, żeby siedzieć przykuty do płotu jak jakieś groźne zwierzę? – Ten twój anioł nie jest porządnym facetem. Żaden z nich nie jest. – Dzięki za ostrzeżenie. Odwracam się i ruszam w kierunku drzwi. – Nie wierzysz mi. Mogę ci pokazać – wypowiada te słowa cicho, jakby nie miało dla niego znaczenia, że mu nie wierzę. Przystaję w progu. – Nie przepadam za obleśnymi facetami, którzy chcą mi coś pokazać. – Ten miecz, który nosisz ukryty pod wypchanym zwierzęciem, to coś więcej niż tylko efektowna błyskotka. Może ci również pokazać różne rzeczy. Przechodzą mnie ciarki. Skąd on to wie? – Mogę ci zademonstrować, czego doświadczyłem z rąk archanioła, w którym się tak rozmiłowałaś. Wystarczy, że oboje będziemy jednocześnie dotykać miecza. Odwracam się do niego.

– Jeszcze nie zwariowałam, żeby dać ci mój miecz. – Nie musisz mi go dawać. Wystarczy, że go dotknę, kiedy ty będziesz go trzymać. Przyglądam mu się uważnie, wietrząc podstęp. – Miałabym ryzykować utratę miecza tylko po to, żeby sprawdzić, czy mówisz prawdę? – Niczym nie ryzykujesz. Miecz nie pozwoli, żebym go podniósł ani ci go odebrał – tłumaczy mi to wszystko jak jakiejś idiotce. – Absolutnie niczym nie ryzykujesz. Musiałabym wprowadzić się w trans w zasięgu rąk Beliala. – Nie, dziękuję. – Boisz się? – Po prostu nie jestem głupia. – Możesz mi związać ręce, skuć mnie, wsadzić do worka, zamknąć w klatce. Możesz zrobić cokolwiek, co zabezpieczy cię przed zakusami starego demona, który nie ma nawet siły samodzielnie stanąć na nogi. Będziesz całkowicie bezpieczna, ponieważ, jak doskonale wiesz, miecz nie pozwoli, żebym ci go odebrał. Świdruję go wzrokiem, próbując przejrzeć jego prawdziwe zamiary. – Naprawdę się obawiasz, że cię skrzywdzę? – pyta. – A może chodzi o to, że nie chcesz poznać prawdy o swoim ukochanym archaniołku? Nie jest osobą, za którą go uważasz. To kłamca i zdrajca, a ja mogę to udowodnić. Miecz nie pozwoli, żebym cię okłamał. Nie przekaże żadnych okrągłych słówek. Tylko wspomnienia. Waham się. Powinnam się odwrócić i odejść, a on to doskonale wie. Nie powinnam zwracać uwagi na żadne wypowiadane przez niego słowo. Tymczasem stoję jak kołek na werandzie, jakbym zapuściła w niej korzenie. – Masz w tym jakiś własny cel, który nie ma nic wspólnego z pokazaniem mi prawdy. – Oczywiście. Kto wie, może nawet mnie wypuścisz, kiedy zrozumiesz, że tak naprawdę to on jest czarnym charakterem, a nie ja. – Że niby ty masz złote serce? W głosie Beliala ponownie słychać chłód. – Chcesz zobaczyć czy nie? Stoję w słońcu, wpatrzona w piękną panoramę zatoki i zielone wzgórza na dalekim brzegu. Niebo jest wielkim błękitem, poprzetykanym zaledwie

kilkoma obłoczkami. Powinnam dokładniej zbadać wyspę na wypadek, gdyby znajdowało się na niej coś, co moglibyśmy wykorzystać. Powinnam rozmyślać nad tym, w jaki sposób pomóc siostrze. Powinnam robić coś pożytecznego, a nie igrać z ogniem. Tyle że nie potrafię zapomnieć o tamtym śnie. Czy Belial rzeczywiście należał do Obserwatorów Raffego? – Byłeś… czy działałeś kiedyś z Raffem? – Można tak powiedzieć. Służyłem kiedyś w jego oddziale. Był taki czas, kiedy zrobiłbym dla niego wszystko. Wszystko. Później mnie zdradził. Dokładnie tak samo postąpi z tobą. To jego druga natura. – Wiem, że dla zabawy okłamywałeś moją siostrę. Nie jestem samotną, wystraszoną siedmiolatką, więc daruj sobie te diabelskie sztuczki. – Jak tam sobie chcesz, córuniu człowiecza. I tak byś nie uwierzyła w to, co bym ci pokazał. Twoja lojalność wobec tego archanioła nie pozwoliłaby ci uwierzyć, że spowodował tak wiele cierpienia. Odwracam się i wchodzę do domu. Na piętrze Paige śpi w swoim pokoju. Sprawdzam szafki w kuchni i robię przegląd puszek z zupą, pozostawionych przez mężczyzn, którzy schronili się tu przed nami. Cały czas dręczy mnie pragnienie, aby mimo wszystko przekonać się, co takiego chce mi pokazać Belial. Może bym się wtedy opamiętała i trzeźwo spojrzała na Raffego? Może spadłyby mi z oczu łuski i wróciłabym do dawnego życia – do życia wśród innych ludzi, do życia, które powinnam prowadzić. Ilekroć przypominam sobie o tym, co wydarzyło się wcześniej między mną a Raffem, oblewam się rumieńcem wstydu. Jak ja mu spojrzę w oczy, kiedy wróci? Jeśli w ogóle wróci. Na myśl o tym, że może nie wrócić, żołądek podchodzi mi do gardła. Kopię ze złością leżącą na podłodze ozdobną poduszkę, która odbija się od ściany, ale nie przynosi mi to żadnej ulgi. No dobra. Starczy. Po prostu zajrzę do pamięci Beliala. Ludzie Abiego każdego dnia ryzykują życie, szpiegując anioły w nadziei na zdobycie choćby skrawka informacji, tymczasem ja dysponuję najlepszym narzędziem wywiadowczym na świecie oraz ofertą dostępu do wspomnień wroga. Nie wypuszczę przecież miecza z ręki, więc Belial nie zdoła wykorzystać go przeciwko mnie. Załatwię sprawę i po krzyku. Oczywiście będę superostrożna. Niezależnie od tego, co Belial mi pokaże, opuścimy z Paige wyspę i wrócimy

do obozu ruchu oporu. Odszukamy mamę i spróbujemy zlokalizować Doktorka. Być może będzie potrafił pomóc Paige, żeby mogła z powrotem odżywiać się zwykłym jedzeniem. A kiedy już to wszystko zrobimy, postaramy się… przetrwać. Na własną rękę. Wracam do sypialni, biorę Misia Pooky i wychodzę na zewnątrz. Belial leży skulony obok słupka parkanu, dokładnie w tej samej pozycji co wcześniej. Po jego spojrzeniu widzę, że się mnie spodziewał. – Co mam zrobić? – Muszę dotykać twojego miecza. Unoszę miecz i kieruję go w jego stronę. Ostrze połyskuje w słońcu. Ogarnia mnie chęć, żeby zapytać miecz, co o tym sądzi, ale nie zamierzam robić z siebie idiotki na oczach Beliala. – Podejdź bliżej. Wyciąga rękę. – Musisz go trzymać czy wystarczy dotyk? – Wystarczy dotyk. – Dobrze. Odwróć się. Bez sprzeciwu wykonuje polecenie. Jego plecy opinają rzędy wyschniętych mięśni. Normalnie kijem bym go nie tknęła, ale teraz przyciskam czubek ostrza do jego pleców. – Jeden podejrzany ruch i przeszyję cię na wylot. Nie mam pewności, czy przytknięcie czubka miecza do pleców Beliala wystarczy, aby uzyskać dostęp do jego pamięci, ale on nie wydaje się tym przejmować. Bierze głęboki oddech i wypuszcza powoli powietrze. Czuję, jakby coś zaczęło mi się otwierać w głowie. To inne doznanie, niż kiedy wcześniej przenosiłam się do cudzego wspomnienia. Teraz proces jest słabszy, jakbym mogła zdecydować, czy chcę się tam udać, jakby miecz nie był do końca przekonany do tej konkretnej wyprawy. Ja również biorę głęboki oddech. Upewniam się, że przyjęłam odpowiednią pozycję bojową i jestem przygotowana na ewentualny atak. Potem zamykam oczy.



ROZDZIAŁ 7

P

rzez chwilę kręci mi się w głowie, w końcu ląduję na twardym podłożu.

Pierwsze, co zwraca moją uwagę, to potworny skwar. W drugiej kolejności – smród zgniłych jaj. Pod czarnofioletowym niebem sunie rydwan ciągnięty przez sześć aniołów zaprzęgniętych w miejsce koni. Krew i pot spływają strumieniami z ich ramion i klatek piersiowych, z miejsc, gdzie skórę rozcina im uprząż. Z wysiłkiem ciągną rydwan powożony przez wielkiego demona. Demon ma oczywiście skrzydła. Gdyby tylko chciał, mógłby polecieć w miejsce, do którego się udaje. Zamiast tego toczy się powoli przez swoje królestwo. Demon jest tak wielki, że Belial wygląda przy nim jak dziecko. Z jego skrzydeł buchają płomienie, których blask odbija się od jego spoconej skóry. W ręku trzyma kij zakończony pierścieniem miniaturowych głów. Ich powieki mrugają, usta próbują krzyczeć. A może toną i z trudem łapią powietrze. Trudno powiedzieć, bo z ust nie wydobywa się żaden dźwięk. Wszystkie mają długie, jasne włosy, które falują niczym wodorosty poruszane prądem morskim. Kiedy opanowuję paniczny strach, jaki wzbudził we mnie ten widok, uświadamiam sobie, że ich oczy mają ten sam odcień zieleni. Iloma głowami należałoby dysponować, aby móc wybrać z nich kolekcję o identycznych kolorach oczu i włosów? Ziemię pokrywają zwały potłuczonego szkła i kawałków kości. Każde koło zostało opasane dwoma aniołami, zupełnie jakby olbrzymi demon nie chciał porysować swojego lśniącego rydwanu na nierównym podłożu. Upadłe anioły przykuto do kół łańcuchami. W ich ciała powbijały się odłamki kości i innych przedmiotów. Jednym z upadłych aniołów przykutych do koła jest Belial. Jego skrzydła mają barwę gasnącego zachodu słońca. Muszą to być jego stare, anielskie skrzydła. Lekko je rozłożył, jakby liczył, że uchronią go przed zgnieceniem, ale wiele piór jest osmalonych i połamanych.

Nigdy wcześniej nie zastanawiałam się, w jaki sposób demony stają się demonami. Może istnieje okres przejściowy, kiedy anioł stopniowo przemienia się w demona? Ponieważ skrzydła Beliala wciąż mają pióra, dochodzę do wniosku, że od jego upadku nie minęło wiele czasu. Rozpoznaję go bez problemu, choć jego twarz wydaje się gładsza, niewinniejsza. W jego spojrzeniu brakuje jadowitości i surowości, które miałam okazję tak dobrze poznać. Bez szyderczego uśmieszku i goryczy wygląda niemal przystojnie, choć w jego oczach widzę cierpienie. Ogromne cierpienie. Znosi je w milczeniu. Koło się toczy, wprasowując jego ciało w ziemię pokrytą odłamkami kości, zmuszając go do zniesienia nacisku nie tylko masy pojazdu, ale również ciężaru powożącego nim potwora. Na twarzy Beliala maluje się koncentracja i determinacja. Wygląda, jakby zaciskał usta, powstrzymując się od krzyku. Skrzydła drżą, kiedy próbuje utrzymać je nad ziemią. Chroni je w ten sposób przed poważniejszymi urazami, ale i tak gromadzą się na nich ostre kawałki kości i szkła. Skrzydła aniołów ulegają powolnemu miażdżeniu w miarę kolejnych obrotów kół. Upadłym pozostawiono pochwy po mieczach. Teraz z brzękiem uderzają o twarde podłoże, przypominając im o tym, co stracili. Olbrzymi demon wykonuje kijem zamach w powietrzu, sznur głów rozwija się z trzaskiem. Miniaturowe głowy wydają przeraźliwy okrzyk. Wystrzeliwują w stronę aniołów zaprzężonych do rydwanu, a ich włosy splatają się przed nimi w wężowe dzidy. Uderzają w anioły ciągnące rydwan, a złożone z włosów ostrza rozcinają im skórę. Głowy otwierają usta i jak oszalałe wgryzają się w Upadłych. Jedna zagłębia się do połowy głębokości pleców anioła, zanim demon podrywa bat. Upadli sprawiają wrażenie wygłodniałych. Ciała mają pokryte rozjątrzonymi ranami. Anioły dysponują zdolnością do błyskawicznej regeneracji, ale pewnie nawet one potrzebują jakiegoś pożywienia, by ona nastąpiła. Za rydwanem biegnie stado czartów o nietoperzych pyskach i ciemnych skrzydłach. W porównaniu z czartami, które pokazał mi w swoich wspomnieniach miecz, te są większe, bardziej muskularne i mają nakrapiane skrzydła, jakby dojrzewała w nich jakaś choroba. Z ich oczu wyziera chytrość. Wyglądają groźniej od tych, które widziałam wcześniej. Rozglądają się dokoła, czujne i świadome każdego ruchu. Można odnieść wrażenie, że współczesne czarty są skarlałymi, słabszymi, wyblakłymi wersjami dawnych braci.

Ale czarty wypadają blado w porównaniu ze swoim demonicznym panem. Są cieniami towarzyszącymi strzelistej postaci powożącej rydwanem i wyraźnie się jej boją. Może nawet należą do innego gatunku. W niczym nie przypominają demona. Czarty wyglądają jak zębate zwierzęta o nietoperzych skrzydłach i spłaszczonych pyskach, podczas gdy olbrzym na rydwanie jest brzydszą wersją anioła. Czarty wloką za sobą jakąś istotę. Kiedyś musiała być ładna. Miała mahoniowe włosy i szare oczy, ale teraz wygląda jak wysłużona lalka. Wzrok ma nieobecny, twarz pozbawioną wyrazu, jakby odesłała gdzieś daleko swoje wewnętrzne ja. Ciągną ją po twardej ziemi za kostki. Jej ręce wloką się za głową, a potargane loki zaplątują się o wystające kawałki kości. Z sukienki zostały strzępy, a resztki materiału są brudne i zakrwawione. Chciałabym jej pomóc, rozpędzić kopniakami czarty, ale jestem przecież tylko cieniem we wspomnieniu Beliala. W pewnej chwili zauważam wyblakłe plamy farby, którą żony Obserwatorów pomalowały się tamtej nocy, kiedy Raffe próbował je ratować. Nie rozpoznaję dziewczyny, ale musi być jedną z żon porwanych przez czarty. Raffe nie zdołał ocalić wszystkich, choć przecież sama widziałam, jak bardzo się starał. Być może kobieta należała do tych, które rozbiegły się w panice. Czarty ciągną biedaczkę po ziemi, okrążając rydwan. Trzymają się w bezpiecznej odległości od demona, ale na tyle blisko, aby widziała anioły. Czarty dygocą za każdym razem, gdy muszą się zbliżyć do demona. Popatrują na niego, jakby obawiały się, że zdzieli je batem. Demon syczy na nie. Powietrze w jednej chwili staje się bardziej cuchnące. Czyżby wyzionął w ich stronę chmurę śmierdzącej siarki, podobnie jak skunks opryskuje przeciwnika cuchnącą cieczą? Nic dziwnego, że powietrze śmierdzi tu zgniłymi jajami. Połowa czartów ucieka w popłochu, ale reszta zostaje. Kulą się rozedrgane, aż demon przestaje się nimi interesować. Ostrożnie zaczynają ponownie okrążać rydwan. Nieprzerwanie patrzą w twarze mijanych aniołów. Kiedy Upadli dostrzegają dziewczynę, zaczynają się w nią wpatrywać z podszytym fascynacją przerażeniem. Chyba próbują ją rozpoznać. Wielu zamyka oczy, jakby ich myśli były większą torturą od tej, jakiej są faktycznie poddawani. Czartom udaje się w końcu przyciągnąć uwagę Beliala, który otwiera szeroko oczy z przerażenia.

– Mira – szepcze chrapliwym głosem. Na dźwięk swojego imienia kobieta zaczyna mrugać oczami. W jej spojrzenie powraca świadomość. Odwraca głowę. – Belial? – mówi nieobecnym głosem, jakby wciąż nie doszła do siebie. Dopiero kiedy spogląda w jego stronę, na nieruchomej twarzy pojawia się grymas świadczący o tym, że go rozpoznała. Zaraz potem odmalowuje się na niej straszliwy ból. Wyciąga ku niemu ręce. – Belial! – Mira! – odpowiada on przerażonym głosem. Czarty wyczuwają ich cierpienie i podskakują z radości. Skrzeczą, niemal klaszczą z uciechy jak małe dzieci. Zaraz potem ostrzegawczo odsłaniają ostre zębiska, aby zademonstrować Belialowi, że planują zadać Mirze tortury, jakich nie potrafi sobie nawet wyobrazić. – Nie! – Belial próbuje rozerwać krępujące go łańcuchy, wykrzykuje groźby pod adresem czartów. – Mira! Chwilę później czarty rzucają się na dziewczynę. Z gardła Beliala wydobywa się przeraźliwy ryk. Mira w końcu traci panowanie nad sobą i również zaczyna krzyczeć; jej wołania stają się coraz bardziej bełkotliwe. – Rafael! Gdzie jesteś? Miałeś ją chronić, przeklęty zdrajco! – woła Belial łamiącym się, zrezygnowanym głosem. Próbuję wycofać się z tej wizji. Dłużej tego nie wytrzymam. Czarty ciągną za sobą dziewczynę wzdłuż jadącego rydwanu, aby Belial widział, jak znęcają się nad jego kobietą. On miota się w łańcuchach. Ogarnął go taki szał, że miałby naprawdę szansę na uwolnienie się. To nie są krzyki wściekłego mężczyzny. Z jego gardła wydobywają się wrzaski istoty, na oczach której dusza ukochanej osoby jest rozdzierana na strzępy. Belial daje za wygraną i zaczyna łkać. Opłakuje swoją córę człowieczą. Dziewczynę, która nawet teraz spogląda na niego w nadziei, że zdoła ją uratować i uchronić przed śmiercią. Może nawet opłakuje ich dzieci, które w tej chwili prawdopodobnie próbuje wytropić i zabić któryś z jego dawnych przyjaciół. Na przykład Raffe.



ROZDZIAŁ 8

Ś

ledzenie katuszy dwojga kochanków pochłania mnie do tego stopnia, że przestaję zwracać uwagę na cokolwiek innego. W pewnej chwil czuję mrowienie na karku. Mój szósty zmysł szepcze coś nerwowo, próbując przebić się przez odgłosy rozgrywającej się przede mną tragedii. Rozglądam się i dopiero wtedy zauważam, że demon kierujący rydwanem patrzy prosto na mnie. Jakim cudem mnie zobaczył? Jestem przecież tylko duchem odwiedzającym wspomnienie Beliala. Mimo to patrzy na mnie. Oczy ma przekrwione, jakby żył w świecie nieustannie przesiąkniętym dymem. Na jego twarzy maluje się ciekawość pomieszana z gniewem, jakby czuł się obrażony faktem, że obserwuje go jakiś intruz. – Szpieg – syczy. – Nie należysz do tego świata. Jego słowa brzmią jak setka pełznących węży, ale rozumiem, co mówi. Ledwie demon wypowiada słowo „szpieg”, czarty odwracają głowy w moją stronę. Wybałuszają oczy, jakby nie mogły uwierzyć we własne szczęście. Szybko uświadamiam sobie, że przestałam być niewidzialna. Demon przygląda mi się uważnie przekrwionymi oczami. Wykonuje zamach kijem. Głowy – wrzeszczące, tonące, zakrwawione na końcu rozwijającego się bata – wystrzeliwują w moją stronę. Na ich twarzach desperacja miesza się z nadzieją. Są potwornie uradowane, że zmierzają w moją stronę. W rozdziawionych gębach widać połamane zęby. Ich włosy, które powinny zostawać z tyłu, dolatują do mnie jako pierwsze. Zaraz potem skaczą na mnie czarty, obnażając pazury i kły. Robię niepewny krok do tyłu. Próbuję się odwrócić i uciekać, ale potykam się na nierównym podłożu i upadam na odłamki szkła i kości. Głowy krzyczą, pędząc w moim kierunku. Upadam.

Padam. Zataczam się do tyłu i upadam na tyłek. Wróciłam na wyspę. Przede mną leży Belial, na powrót bezskrzydły i wysuszony. Z pleców Beliala niespodziewanie wyskakuje czart. Rzuca się na mnie z wyciągniętymi pazurami. Krzyczę, wycofując się jak krab. Czart robi zamach łapą, przelatując obok mnie. Czuję spływającą po ręce krew. Czubek miecza wciąż jest zagłębiony w plecach Beliala. Próbuję go wyszarpnąć, ale napotykam opór, jakby coś ciągnęło go w przeciwną stronę. Szarpnięcie rozbiega się po ramieniu, zupełnie jakby miecz stanowił przedłużenie mojego ciała. Dwa kolejne czarty przelatują wzdłuż miecza, złączone niczym bracia syjamscy. Na plecach Beliala pojawiła się krwawiąca szczelina. To przez nią wychodzą piekielne stwory. Wyskakują z jego wspomnień. W końcu wyrywam miecz i odsuwam się jak najszybciej od Beliala. Czarty upadają z hukiem na trawę. Przetaczają się i stają chwiejnie na nogach, potrząsając głowami i rozglądając się po małym ogródku. Mrużą oczy oślepione słońcem, unoszą dłonie, osłaniając się przed nim. Ta chwila zawahania pozwala mi poderwać się na nogi i złapać oddech. Zaraz potem rzucają się na mnie. Jedyne, co mogę zrobić, to unieść miecz i zamachnąć się na oślep. Czarty na szczęście sprawiają wrażenie zdezorientowanych, jeden nawet potknął się o własne nogi. Zmieniają taktykę i teraz trzymają się poza zasięgiem miecza. Niestety stan zdezorientowania szybko u nich mija. Krążą dokoła, świdrując mnie chytrymi spojrzeniami i analizując uważnie każdy mój ruch. Są inteligentniejsze od czartów, z którymi walczyłam w snach zsyłanych przez miecz. Jeden markuje atak, tymczasem drugi próbuje zajść mnie od tyłu. Gdzie się podział trzeci? Brakujący czart wyskakuje z krzaków i rzuca się na mnie z boku. Obracam się i unoszę miecz. Jakaś siła koryguje ułożenie moich rąk – to anielski miecz włada mną, a nie ja nim. Ostrze ustawia się w idealnej pozycji

do zadania ciosu w tułów. Czart pada na trawę, wstrząsany konwulsjami, mocno krwawiąc. Kończę obrót i wymierzam kopniaka czartowi, który próbował zajść mnie od tyłu. Stwór ląduje na płocie w sporej odległości ode mnie. Odpycha się od niego, sycząc. Dwa pozostałe przy życiu czarty wycofują się, nie spuszczając mnie z oczu. W końcu odwracają się i uciekają. Chwilę potem znikają między drzewami. Z gardła Beliala wydobywa się stłumiony śmiech. – Witaj w moim świecie, córo człowiecza. – Powinnam się była domyślić, że spróbujesz mnie wykiwać. Zdyszana uciskam ramię, aby zatrzymać krwawienie. Palce ślizgają się po przesiąkniętej krwią koszulce. Belial siada, pobrzękując łańcuchami. Porusza się zaskakująco sprawnie. – No rozumiem, rzuciły się na ciebie czarty, ale to jeszcze nie oznacza, że wszystko, co zobaczyłaś, było fikcją. Skąd miałem wiedzieć, że się przedostaną? Tak czy inaczej, nie sprawia wrażenia szczególnie zaskoczonego. – Los Miry – ciągnie – stanie się wkrótce twoim udziałem. A osobą za to odpowiedzialną będzie twój drogi Rafael. Ja również miałem go kiedyś za przyjaciela. Obiecał, że obroni Mirę. Teraz już wiesz, co spotyka ludzi, którzy mu zaufają. Staję chwiejnie na nogach i ruszam w stronę domu. Nie mogę za siebie ręczyć, gdybym miała przebywać dłużej w towarzystwie tej odrażającej istoty. Powinnam sobie dać porządnego klapsa za to, że w ogóle go posłuchałam, ale nie muszę już chyba tego robić. On zrobił to za mnie.



ROZDZIAŁ 9

Z

mywam w kuchni krew z ramienia, kiedy wraca Raffe.

– Co się stało? – pyta, upuszczając plastikową siatkę na podłogę, i podbiega do mnie. – Nic. Wszystko w porządku – odpowiadam głosem pełnym rezerwy. Chętnie zasłoniłabym ranę, ale koszulka rozdarła się w tym miejscu i teraz wisi na moim poranionym ramieniu niemal na jednej nitce. Gdyby nie krew, bez wątpienia wyglądałabym seksownie. Raffe odsuwa moją rękę i nachyla się, aby obejrzeć rozcięcie. – Czy to sprawka tego nieżywego czarta, który leży w ogrodzie? Stoi tak blisko, że jego oddech pieści mój kark. Odsuwam się skrępowana. – Tak. I jego dwóch koleżków. Zaciska szczęki z taką siłą, że drgają mu mięśnie policzków. – Bez obaw – uspokajam go. – Twoje towarzystwo nie miało z tym nic wspólnego. Przekrzywia głowę. – Skąd myśl, że obawiałem się właśnie tego? Ups. Czy kiedykolwiek wspomniał w ogóle o czartach? A może wiem o jego obawach w tej kwestii tylko dlatego, że zajrzałam do jego wspomnień za pośrednictwem Misia Pooky? Mogłabym skłamać, ale… Wzdycham. Prędzej czy później trzeba będzie się zmierzyć z własnymi słabościami. W moim przypadku z faktem, że jestem beznadziejna w łganiu. – Ja… no więc… widziałam różne rzeczy za pośrednictwem twojego miecza. Nie żebym to robiła specjalnie. Przynajmniej z początku. – Różne rzeczy? – Krzyżuje ręce na piersi i spogląda na mnie surowo. – Jakie konkretnie? Przygryzam usta, zastanawiając się, co odpowiedzieć.

On przenosi wzrok na swój dawny miecz, który leży na blacie. Blask ostrza Pooky’ego wydaje się blednąć pod jego gniewnym spojrzeniem. – Mój miecz pokazał ci wspomnienia związane ze mną? Lekko się odprężam. – Czyli wiesz, że potrafi coś takiego zrobić? – Wiem, że był kiedyś lojalny wobec mnie i że mogłem mu ufać – zwraca się raczej do Misia Pooky niż do mnie. – Moim zdaniem doszło do tego przypadkiem. Po prostu próbował nauczyć mnie, jak się nim posługiwać. Weź pod uwagę, że nigdy wcześniej nie walczyłam mieczem. Raffe kontynuuje przemowę. – Rozumiem, że można wyrzec się właściciela w związku z podejrzeniami, że jest Upadłym, ale żeby ujawniać jego osobiste wspomnienia? – Słuchaj – wtrącam. – Mam już dostatecznie wielki kłopot z zaakceptowaniem tego, że posiadam miecz obdarzony częściową świadomością, więc przysłuchiwanie się waszej dyskusji naprawdę nie ułatwia sprawy. Bądź tak miły i odpuść tę sprawę, dobrze? – Co ci pokazał? – Unosi rękę. – Poczekaj. Lepiej mi nie mów. Nie chciałbym wiedzieć, że widziałaś mnie tańczącego w majtkach. – To anioły noszą majtki? Kurczę, mogłam tego nie mówić. Od rana tylko się cały czas pogrążam. – Nie. – Kręci głową. – To była figura retoryczna. – Aha. – Kiwam głową, próbując usunąć ze świadomości obraz golutkiego jak święty turecki Raffego, tańczącego do jakiejś piosenki rockowej. – Ehm, a skoro już rozmawiamy o dziwnych rzeczach: te czarty przedostały się tu przez miecz. – Co? Przełykam ślinę. – Czart, którego widziałeś na trawniku, i dwa pozostałe wypełzły z Beliala przez miecz. Nadal tli się we mnie nadzieja, że uniknę wdawania się w szczegóły, ale Raffe najwyraźniej skończył anielską szkołę przesłuchiwania, ponieważ wyciąga ze mnie wszystko. Ze zmarszczonymi brwiami krąży po kuchni, kiedy opowiadam mu, co się wydarzyło. – W żadnym wypadku nie należy ufać Belialowi – stwierdza na koniec.

– On to samo mówi o tobie. Raffe przegląda zawartość worka na śmieci, który upuścił wcześniej na podłogę. – Może i ma rację. Nie powinnaś ufać nikomu. Wysypuje z worka puszki z jedzeniem i przybory do pierwszej pomocy. Wybiera bandaże, maści i taśmę, po czym podchodzi do mnie. – Skąd to wszystko masz? – Z Alcatraz. Pomyślałem, że mogą się przydać. – Co jeszcze tam znalazłeś? – Opuszczony w pośpiechu kompleks więzienny. – Przesuwa delikatnie palcem wzdłuż rany. Wzdrygam się. – Sprawdzam tylko, czy sobie czegoś nie złamałaś – wyjaśnia. – Wiedziałeś, że to jest możliwe? Że czarty mogą wyskoczyć z anielskiego miecza? – Słyszałem opowieści na ten temat, ale zawsze sądziłem, że to tylko mity. Pewnie jakiś demon miałby na ten temat więcej do powiedzenia. Belial musiał wykombinować, że wywabi kilka czartów, żeby mu pomogły. Delikatnie wsmarowuje maść antybakteryjną w ranę. – Musisz zachowywać czujność i liczyć się z tym, że czarty będą się na ciebie czaić na każdym kroku. – A co cię to niby obchodzi? Znikniesz z mojego życia z chwilą gdy odzyskasz swoje skrzydła. Wyraziłeś się w tej sprawie dość jasno. Raffe bierze głęboki oddech. Przyciska opatrunek do rany. Krzywię się z bólu. Gładzi mnie delikatnie po ramieniu. – Żałuję, że nie jest inaczej – mówi, przyklejając opatrunek. – Ale tak musi być. Mam swoich braci. Ciąży na mnie odpowiedzialność. Nie mogę tak po prostu… – Przestań – przerywam, kręcąc głową. – Rozumiem. Masz rację. Ty masz swoje życie. Ja mam swoje. Nie chcę być z kimś, kto mnie nie… Kto mnie nie chce. Kto mnie nie kocha. Nie potrzebuję kolejnych takich osób w moim życiu. Tata odszedł, nie podając nowego adresu i zostawiając nieaktywny numer telefonu. A mama… – Jesteś naprawdę wyjątkową dziewczyną, Penryn. Niezwykłą dziewczyną. Nigdy bym się nie spodziewał, że poznam kogoś takiego jak ty. Zasługujesz na mężczyznę, dla którego będziesz najważniejsza w życiu. Zasługujesz na kogoś, kto będzie orał swoje ziemie i hodował świnie wyłącznie dla ciebie.

– Chcesz mnie wydać za hodowcę świń? Wzrusza ramionami. – Albo kogoś kto będzie zajmował się czymkolwiek innym, czym zajmują się mężczyźni, kiedy nie uczestniczą w wojnie. Niemniej powinien, rzecz jasna, umieć obronić cię przed niebezpieczeństwami. Nie wiąż się z mężczyzną, który nie będzie potrafił zapewnić ci bezpieczeństwa. – Przykłada kolejny opatrunek na ranę. – Pamiętaj też, że musi być dla ciebie miły i pod każdym względem traktować cię z szacunkiem. W przeciwnym razie może oczekiwać, że go odwiedzę – stwierdza stanowczym, pozbawionym litości tonem. Odrywa kolejny kawałek plastra, tymczasem ja kręcę głową. Nie wiem, czy się na niego gniewać, czy razem z nim sobie żartować. Wyślizguję mu się z rąk, mając nadzieję, że w ten sposób złagodzę nieco zamieszanie, jakie panuje w mojej głowie. Raffe wzdycha. Wyciąga rękę i przesuwa delikatnie palcami po ostatnim kawałku plastra przytrzymującego opatrunek. Zamieram przekonana, że na tym nie poprzestanie. Kiedy cofa rękę, w mojej głowie pojawia się myśl, że w sprawie naszej relacji do niczego w tej chwili nie dojdziemy. Chyba jednak potrzebuję trochę czasu, żeby to sobie przemyśleć. Biorę miecz, puszkę tuńczyka i wychodzę przez tylne drzwi.



ROZDZIAŁ 10

P

rzystaję w słońcu, aby ciepło wniknęło we mnie aż do samych kości. Wdycham głęboko powietrze przesycone aromatem rozmarynu i powoli wypuszczam je z płuc. Tata mawiał, że ciepło słoneczne ma w sobie jakąś magię. Powtarzał nam, że jeśli zamkniemy oczy, weźmiemy głęboki oddech i wystawimy się do słońca, poczujemy, że wszystko będzie dobrze. Zazwyczaj mówił tak po całodziennych odlotach mamy, połączonych z wrzaskami i rzucaniem po domu różnymi rzeczami. Do licha, jeśli technika taty sprawdzała się przy atakach furii mamy, powinna również zdać egzamin podczas apokalipsy. Ale kłopoty z facetami to zupełnie inna sprawa. Wątpię, żeby tata dysponował metodą radzenia sobie z problemem, jaki stanowi dla mnie Raffe. Zbocze wyspy jest usiane drobnymi żółtymi kwiatkami, co budzi we mnie wspomnienie parku, do którego chodziliśmy z tatą, zanim od nas odszedł. Do obrazka nie pasuje tylko grupka skorpionowatych potworów oraz dziewczynka pokryta od stóp do głów bliznami. Pośród wysokich traw moja siostra owija bandażem palec jednego z potworów, jakby to był jej piesek, a nie biblijny szarańczak stworzony do torturowania ludzi w iście apokaliptycznym stylu. Paige ma na sobie luźną koszulkę, ale wiem, że pod materiałem znajdują się rzędy wystających żeber. Z bólem serca przyglądałam się im dziś rano, kiedy kładłam ją do łóżka. Paige ma podkrążone oczy, z jej ramion została skóra i kości – mimo to uznała, że to potwór wymaga opieki medycznej. Siedzi na trawie, otoczona swoimi zwierzątkami. Zauważyłam, że korzysta z każdej okazji, aby usiąść. Podejrzewam, że oszczędza siły. Pewnie umiera z głodu. Muszę się przemóc, aby podejść bliżej. Choć spędziłam już sporo czasu w towarzystwie szarańczaków, wciąż czuję się przy nich niekomfortowo. Oddycham z ulgą, ponieważ na mój widok odlatują. Siadam obok Paige na trawie i pokazuję jej puszkę z tuńczykiem.

– Pamiętasz kanapki z tuńczykiem, które robił dla nas tata? To było twoje ulubione jedzenie, zanim zostałaś wegetarianką. Ściągam wieczko z puszki i pokazuję jej różowe rybie mięso. Paige odsuwa się od puszki. – Pamiętasz, jak tata wysypywał tuńczyka na kromkę i układał go w uśmiechniętą buźkę? To był twój ulubiony moment dnia. – Tata w domu? Pyta, kiedy do nas wróci. Odpowiedź brzmi: nigdy. – Nie potrzebujemy go. Chciałabym, żeby to była prawda. Wątpię, czy na jego miejscu wróciłabym do rodziny. Ciekawe, czy w ogóle o nas myśli. Paige spogląda na mnie swoimi sarnimi oczami. – Tęsknię za nim. Próbuję znaleźć jakieś uspokajające słowa, ale żadne nie przychodzą mi do głowy. – Ja też. Wyjmuję palcami kawałek tuńczyka i wkładam go jej do ust. – Masz. Spróbuj. Kręci ze smutkiem głową. – No dalej, Paige. Spuszcza wzrok, jakby się wstydziła. Jej zapadnięte policzki i wklęsłe obojczyki napawają mnie lękiem. Wkładam sobie tuńczyka do ust i powoli go przeżuwam. – Smaczny. Zerka na mnie spod opadających włosów. – Jesteś głodna? – pytam. Kiwa głową. Na ułamek sekundy jej wzrok ześlizguje się na bandaż owinięty wokół mojego ramienia. Pojawiły się na nim plamy krwi. Jakby zawstydzona, odwraca wzrok i kieruje go na krążące nad naszymi głowami szarańczaki, ale jej spojrzenie nieustannie zbiega na bandaż. Jej nozdrza rozszerzają się, jakby wyczuwała jakiś smakowity aromat. Chyba powinnam sobie pójść. Odkładam puszkę na ziemię. W tej samej chwili słyszę nawoływanie jakiegoś zwierzęcia. Brzmi jak hiena. Chyba nigdy nie słyszałam głosu hieny, ale

podświadomie rozpoznaję okrzyk dzikiego drapieżnika. Cała się zjeżam. Po mojej lewej stronie, między drzewami, przemyka cień. Inny przeskakuje między gałęziami, za nim kilka następnych. Kiedy jeden doskakuje do najbliższego drzewa, rozpoznaję go po kształcie zębów i skrzydeł. Czarty. Mnóstwo czartów. Okoliczne drzewa czernieją od cieni przeskakujących między gałęziami i zbliżających się do krawędzi lasu. Towarzyszy im niesłabnący, szaleńczy hieni śmiech. Szarańczaki Paige zlatują się w stronę czartów, ale bestii jest zbyt wiele. Łapię Paige za rękę i biegnę w stronę domu. Ciarki przebiegają mi po plecach. Po plecach, w których bestie w każdej chwili mogą zatopić swoje pazury. – Czarty! – wołam. Raffe wygląda przez okno jadalni. – Ile? – krzyczy. Wskazuję na cienie wyłaniające się z lasu. Raffe odskakuje od okna. Sekundę później wypada przez drzwi frontowe i zbiega z werandy, niosąc plecak z przyczepionym pakunkiem. Gdy przebiega obok parkanu, oboje spoglądamy na rozerwane łańcuchy Beliala. Demona nigdzie nie widać. Domyślam się, że uwolniły go czarty. Nawet jeśli za sobą nie przepadają, grają w jednej drużynie. Być może Belial pozwolił mi zajrzeć do swoich wspomnień, ponieważ liczył na to, że uwolnią go czarty zwabione do naszego świata? Raffe rzuca mi plecak. W owiniętym kocem pakunku muszą się znajdować jego skrzydła. Zakładam plecak, w tym samym momencie szarańczaki lądują obok Paige. Syczą na zbliżające się ze wszystkich stron cienie. Robię krok do tyłu. Wciąż nie potrafię się zmusić, aby podejść bliżej do zakończonych kolcami skorpionich ogonów. – Musimy uciekać, Paige. Możesz im kazać, żeby nas zabrały? Serce łomocze mi na myśl, że miałabym znaleźć się w objęciach jednego z tych potworów, ale w tej chwili wolę to od krępującej bliskości ramion Raffego. Jasno dał mi wcześniej do zrozumienia, co myśli o mnie – o nas –

a zwłaszcza że nie jesteśmy parą. Raffe spogląda na mnie krzywo. Nachyla się, obejmuje mnie rękami za kolana i unosi w powietrze. – Mogę polecić na jednym z szarańczaków. – Cała sztywnieję, próbując odsunąć się możliwie daleko od jego ciała. – Wolne żarty. – Przebiega kilka kroków i rozwija skrzydła. Wystarczą dwa machnięcia i wzbijamy się w powietrze. Obejmuję go rękami za szyję. Nie mam wyboru, muszę przylgnąć do niego i zacieśnić uścisk. To nie jest odpowiedni moment na kłótnie. Szarańczaki lecą zaraz za nami, niosąc Paige. Cienie wyskakują ku nam spomiędzy drzew. Wyspa Aniołów musi pełnić funkcję miejsca czarcich zbiórek, chyba że ta nowa odmiana czartów potrafi się niebezpiecznie szybko przegrupować. Raffe leci w kierunku San Francisco. Za naszymi plecami chmara czartów wzbija się w powietrze spomiędzy drzew.



ROZDZIAŁ 11

N

ad Alcatraz nadal unosi się ogromny wir szarańczaków. Targane podmuchami wiatru włosy chłoszczą mnie po twarzy. Kiedy podlatujemy bliżej, w naszą stronę wystrzeliwuje strumień szarańczaków. Dołączają do naszej małej kolumny i po chwili tworzymy już spory rój. Latające stworzenia nie sprawiają wrażenia przyjaźnie nastawionych, ale też nas nie atakują. Podejrzewam, że zasiliły nasze szeregi wiedzione wyłącznie instynktem. Chmara czartów za naszymi plecami przyhamowuje. Jest ich znacznie mniej niż szarańczaków. Unoszą się w miejscu przez kilka sekund, jakby rozważały swoje szanse, po czym zawracają i powoli znikają w oddali. Oddycham z ulgą. Chwilowo jesteśmy bezpieczni. Raffe odprowadza czarty zamyślonym wzrokiem. Po chwili uświadamiam sobie, w czym rzecz. Nie zachowują się tak bezmyślnie, jak powinny. Ogarnia mnie niepokój. Kogo ja sprowadziłam do naszego świata? Komin nad Alcatraz rzednie – od roju odłącza się kolejna grupa szarańczaków. Zmierzają w naszą stronę w trójkątnym szyku. Na czele leci stwór o wyjątkowo dużym, wywiniętym nad głowę skorpionim ogonie. Jego postać z jakiegoś powodu budzi mój lęk. Szarańczaki podążają za moją siostrą wyłącznie dlatego, że tak im nakazuje instynkt, prawda? Odsuwam od siebie niespokojne myśli. Każdy by tak zareagował na widok wielkiego roju szarańczaków. Zaraz potem przekonuję się, że niepokój był uzasadniony. Przywódca oddziału znajduje się teraz na tyle blisko, że dostrzegam białe pasemko w jego długich włosach. Przechodzi mnie dreszcz. To on zabawiał się ze mną w porcie, popychając mnie na zasuwane drzwi kontenera wypełnionego ludźmi, których głodzono dla rozrywki. To jeden z szarańczaków, o których Belial powiedział, że zostały wyhodowane i wytresowane na liderów.

Jest większy od reszty. Przypominam sobie, że według Beliala liderzy byli lepiej odżywiani. Co teraz zamierza? Czy Paige może rozkazać pozostałym szarańczakom, aby zwróciły się przeciwko niemu? To przecież groźny zwyrodnialec, którego powinno się unieszkodliwić. Nie chciałabym ponownie znaleźć się blisko niego. Białe Pasemko podlatuje i chwyta za ramię szarańczaka, którego Paige wcześniej opatrywała. Zmusza go do gwałtownego wyhamowania. Wydaje się niemal dwukrotnie większy od szarańczaka Paige. Wyrywa mu skrzydło i popycha, wrzeszczącego, w dół. Paige krzyczy. Szeroko rozwartymi oczami patrzy, jak jej zwierzątko, wymachujące rozpaczliwie jednym skrzydłem, spada jak kamień ku wodzie. Chwilę potem z ciemnej tafli zatoki dobiega cichy plusk. Szarańczak znika pod powierzchnią, jakby w ogóle nigdy nie istniał. Białe Pasemko wydaje z siebie ryk, wymachując groźnie olbrzymim kolcem. Grupka otaczających Paige szarańczaków krąży wokół mojej siostry. Zdezorientowane wpatrują się w Białe Pasemko, zerkając jednocześnie na Paige, która opłakuje swoje zamordowane zwierzątko. Białe Pasemko ponownie ryczy. Wszystkie szarańczaki Paige, z wyjątkiem czterech, dołączają do roju za plecami Białego Pasemka. Otaczająca nas pętla z szarańczaków zaciska się coraz bardziej. Szum ich skrzydeł staje się ogłuszający, podmuchy wiatru targają naszymi włosami we wszystkich kierunkach. Białe Pasemko krąży w powietrzu, spoglądając w dół na Paige. Moja siostra przypomina małą, pozszywaną lalkę. Spoczywa w objęciach potwora, a poluje na nią jeszcze większy potwór. Raffe musi wyczuwać moje napięcie, ponieważ podlatuje i ustawia się między Białym Pasemkiem a Paige. Demonie skrzydła Raffego rozcinają ze świstem powietrze przy każdym uderzeniu. Raffe zatrzymuje się przed Białym Pasemkiem. Zakrzywione ostrza wystające z brzegów jego skrzydeł połyskują w słońcu. Białe Pasemko wpatruje się w Raffego wzrokiem szaleńca. Kim był w Świecie Przed? Seryjnym mordercą? Na widok Raffego cały się nastrasza. Ocenia przeciwnika. Zerka w moją stronę, zastanawiając się pewnie, czy gdyby doszło do walki, Raffe mnie upuści. Porykuje na szarańczaki Paige, przynajmniej na razie nie mając odwagi bezpośrednio przeciwstawić się Raffemu. Przejawiał mordercze skłonności

w odniesieniu do wygłodniałych więźniów i małych dziewczynek, ale nie zamierza stawać do walki z aniołem o skrzydłach demona. Wykonuje zwrot i zamachuje się ogonem na jednego z czterech szarańczaków Paige. Nie wbija kolca, tylko smaga nim mniejszego szarańczaka. Na jego ciele pojawia się krwawa linia. Stwór kuli się, zupełnie jakby sądził, że Białe Pasemko zamierzał poderżnąć mu gardło. Większy szarańczak odwraca się do nas plecami, jakby pokazywał, że się nas nie boi. Chwyta podopiecznego Paige za włosy i odlatuje. Mniejszy szarańczak wymachuje niezgrabnie skrzydłami, próbując utrzymać się w powietrzu. Zdezorientowany stwór odwraca głowę i posyła Paige zrozpaczone spojrzenie. Nie chce jej zostawić. Ona niestety może tylko bezsilnie wyciągnąć ku niemu rękę i patrzeć, jak znika w oddali. Na naszych oczach rozgrywa się walka o przywództwo. Rój jakby wyczekiwał, niepewny, za kim podążyć. Cokolwiek Paige zrobiła zeszłego wieczora, aby podburzyć szarańczaki przeciwko aniołom, wyraźnie nie działa na Białe Pasemko. Seryjny morderca kontra siedmioletnia dziewczynka. Wybór jest prosty. Pozostaje się cieszyć, że wystraszył się Raffego i nie próbował jej skrzywdzić. Przy Paige pozostały trzy szarańczaki: ten, który ją niesie, i dwóch przybocznych. W mniejszej grupie prawdopodobnie łatwiej przemkniemy niezauważeni, nie ryzykując, że ktoś nas ostrzela, ale czuję się nieswojo z myślą, że daliśmy się zastraszyć, zwłaszcza drapieżnemu owadowi. Lecimy dalej. Dostrzegam zaniepokojenie w oczach Paige. Nie chodzi jej zapewne o przegraną próbę sił, ale o tragiczny los, jaki spotkał jej szarańczaki.



ROZDZIAŁ 12 polecieć do obozu ruchu oporu – mówię, uwieszona na szyi – M usimy Raffego. – Tam powinniśmy znaleźć Doktorka. Być może będzie potrafił pomóc tobie i Paige. – Ludzki lekarz? – Wyszkolony przez anioły. Podejrzewam, że to on przyszył skrzydła Beliala… to znaczy, przyszył mu twoje skrzydła. Lecimy w milczeniu. Raffe porusza majestatycznie wielkimi skrzydłami demona. – Też mi to nie leży – mówię. – Ale chyba nie mamy wyboru, prawda? – Jak to nie? – odpowiada zrezygnowanym głosem. – Równie dobrze moglibyśmy wylądować na terytorium wroga, gdzie dzicz rozszarpałaby moje ciało na kawałki, przehandlowała je, a resztę zmieliła na proszek, z którego parzy się herbatkę poprawiającą potencję. Obejmuję go mocniej za szyję. – Nie jesteśmy znowu takimi prymitywami. Unosi brew w idealny, przepełniony sceptycyzmem łuk. – Wynaleźliśmy viagrę. Spogląda na mnie z ukosa, jakby domyślał się, co to takiego. Docieramy do lądu, po czym skręcamy na południe. Zapada zmierzch. Omijamy szerokim łukiem gniazdo aniołów, zmierzając okrężną drogą do kwatery głównej ruchu oporu. Na niebie widzimy zaskakująco wiele grupek aniołów. Zlatują się ze wszystkich stron ku miejscowości Half Moon Bay, gdzie mieści się nowe gniazdo. W pewnej chwili dostrzegamy szczególnie liczne stado. Lądujemy przed centrum handlowym i chowamy się pod markizą domu handlowego Macy’s. – Pewnie zmierzają na wybory Posłańca – zauważa Raffe, przyglądając się aniołom przelatującym nad naszymi głowami. W jego głosie słyszę niepokój. Anioły przesuwają się powolutku po niebie. Raffe odprowadza je wzrokiem.

Jego ciało napina się, jakby walczył z pragnieniem wzbicia się w powietrze i dołączenia do swoich braci. – Jakie to uczucie: być jednym z nich? – pytam. Wpatruje się w niebo przez dłuższą chwilę, nie odzywając się ani słowem. – Dostaliśmy kiedyś z moimi Obserwatorami zadanie oczyszczenia pewnego obszaru z demonów. Problem w tym, że nie znaleźliśmy ani jednego. Cyclone, jeden z moich Obserwatorów, tak się nakręcił na bitwę, że nie umiał pogodzić się z myślą o takim końcu misji. Wskazuje na lecące w oddali anioły. – Lecieliśmy akurat w identycznym szyku. Cyclone wpadł na pomysł, że jeśli urządzi odpowiednio wielką rozróbę, demony same się pojawią, zwabione wrzawą i zniszczeniem. Zaczął zatem latać w kółko najszybciej jak potrafił, przekonany, że w ten sposób wywoła cyklon. – Uśmiecha się na to wspomnienie. – Połowa z nas dla hecy przyłączyła się do niego, reszta wylądowała i zaczęła się z nich nabijać. Rzucaliśmy w nich gałązkami, liśćmi zmieszanymi z błotem, wszystkim, co wpadło nam w ręce, ponieważ, jak wiadomo, tornado niesie ze sobą masę śmieci. W jego oczach pojawia się szelmowski błysk. – Ci zataczający koła w powietrzu podlecieli do drzewa, które na bank musiało być chore, ponieważ na gałęziach wciąż wisiały zgniłe pomarańcze. Zaczęli w nas nimi rzucać i cała zabawa przerodziła się w wielką bitwę na owoce i błoto. Chichocze i spogląda w niebo. Nigdy nie widziałam go tak odprężonego i radosnego. – Przez kilka następnych dni mieliśmy w uszach i we włosach zaschnięte resztki miąższu pomarańczowego. Patrzy za odlatującymi aniołami. Mogę sobie niemal wyobrazić wszystkie lata spędzone w samotności, które pod koniec każdego dnia spowijają jego duszę mrokiem. Radość ulatnia się z jego twarzy i Raffe z powrotem zamienia się w zamkniętego w sobie samotnika, podróżującego przez świat ogarnięty apokalipsą. – Jesteś pewna, że ten ludzki lekarz potrafiłby dokonać transplantacji skrzydeł? – upewnia się. – Tak twierdził Belial. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że Belial mówił wiele różnych rzeczy. – Jesteś pewna, że przebywa w obozie ruchu oporu? – Nie, ale ruch oporu niemal na pewno uwolnił go z Alcatraz. Jeżeli nie

znajdziemy go wśród nich, być może ktoś nam tam powie, gdzie go szukać. Powrót do obozu ruchu oporu i powierzenie Paige lekarzowi, który dokonał na niej tego straszliwego eksperymentu, z różnych powodów budzi we mnie niepokój. Wzdycham. – Lepszy plan nie przychodzi mi do głowy. A tobie? Raffe jeszcze przez chwilę wpatruje się w odlatujące anioły, po czym rusza w kierunku Macy’s. Niegłupi pomysł. Powinnyśmy przebrać się z Paige w jakieś prawdziwe ubrania, a skoro i tak czekamy na puste niebo, możemy równie dobrze zrobić zakupy. Zostawiamy szarańczaki przed sklepem i wchodzimy we trójkę do środka. Lampy nie działają, ale przez wielkie okna wpada sporo światła i w przedniej części sklepu jest jasno. Regały opierają się o siebie, jakby były pijane. Niektóre wręcz leżą na podłodze. Wysypały się z nich ubrania o najróżniejszych kolorach i z najróżniejszych materiałów. Na wystawach nagie manekiny leżą na sobie w seksualnych pozycjach. Ktoś namalował na suficie graffiti. Rycerz stoi z obnażonym mieczem naprzeciwko ziejącego ogniem smoka, dziesięciokrotnie od niego większego. Smoczy ogon niknie w ciemnościach w głębi sklepu, gdzie nie dociera światło wpadające przez okna. Obok rycerza widnieje napis: „Gdzie się podziali wszyscy bohaterowie?”. Na moje oko zdaniem autora rycerz nie miał szans w starciu ze smokiem. Doskonale znam to uczucie. Rozglądam się dokoła, wspominając dawne czasy, kiedy chodziło się na zakupy. Mijamy dział z sukniami wieczorowymi. Stojaki i podłoga połyskują jedwabistym blaskiem. W tym roku czekałby mnie bal maturalny. Pewnie i tak żaden chłopak by mnie nie zaprosił, a nawet jeśli, nie byłoby nas stać na żadną z tych sukienek. Przesuwam dłonią po lśniących tkaninach na stojaku z długimi sukniami. Jak bym się czuła, idąc w jednej z nich na bal maturalny, a nie ten maskowy, organizowany przez krwiożerczych morderców? Kątem oka zauważam, że Raffe mnie obserwuje. Rozświetlone okno za jego plecami otacza aureolą jego ciemne włosy i szerokie ramiona. Gdyby był człowiekiem, dziewczyny z mojej szkoły byłyby gotowe się pozabijać, żeby tylko znaleźć się z nim w jednym pokoju. Ale Raffe oczywiście nie jest człowiekiem. – Ładnie byś w tym wyglądała – mówi, wskazując głową na trzymaną przeze mnie suknię godną gwiazdy filmowej.

– Dzięki. Myślisz, że będzie pasowała do butów wojskowych? – Nie zawsze będziesz walczyć, Penryn. Przyjdzie taki czas, że z nudów zatęsknisz za walką. – Zawsze można sobie pomarzyć. Zdejmuję sukienkę z wieszaka i przykładam ją do siebie, gładząc delikatny, połyskujący materiał. – Jak, według ciebie, mogłyby się potoczyć sprawy… – Głos mi się załamuje. Przełykam ślinę. – Gdybyś był człowiekiem albo gdybym ja była aniołem? Wyciąga rękę i, jakby nie potrafił się powstrzymać, przesuwa palcem wskazującym po rękawie sukienki. – Gdybym był człowiekiem, zaorałbym dla ciebie najpiękniejszą farmę. – Wydaje się mówić zupełnie szczerze. – Lepiej niż ktokolwiek. Hodowalibyśmy złote ananasy, obłędnie soczyste winogrona i najsmakowitsze rzodkiewki na świecie. Gapię się na niego w milczeniu. Mówi serio czy żartuje? Chyba mówi serio. – Nieczęsto zaglądałeś na farmy, co, Raffe? Zresztą większość ludzi nie zajmuje się już uprawą roli. – Absolutnie nie umniejszałoby to mojego skromnego, człowieczego oddania tobie. Uśmiecham się lekko. – Gdybym była anielicą, każdego ranka łaskotałabym cię w stopy moimi piórami i śpiewała ci anielskie pieśni. Marszczy brew, jakby sama próba wyobrażenia sobie tego sprawiała mu ból. – No dobra – przyznaję. – Żadne z nas nie ma pojęcia, jak wygląda życie w świecie drugiego. Rozumiem, rozumiem. Z jego spojrzenia bije absolutna szczerość. – Gdybym był człowiekiem, z miejsca ruszyłbym do ciebie w konkury… – Odwraca wzrok. – Ale nie jestem człowiekiem, tylko archaniołem, a moi bracia znajdują się w potrzebie. Nie mam wyboru, muszę podjąć próbę uzdrowienia sytuacji. Nie mogę pozwolić, żeby przeszkodziła mi w tym córa człowiecza. Kiwa delikatnie głową, jakby sam siebie musiał utwierdzić w tym postanowieniu. – Nie mogę. Ostrożnie odwieszam suknię na wieszak i zmuszam się do przemyślenia jego słów. Chyba będę musiała pogodzić się z sytuacją. Przyglądam mu się uważnie, ale zamiast determinacji czy nawet litości

dostrzegam zmieszanie. W jego oczach widać toczącą się wewnątrz walkę. W moim sercu zapala się iskierka nadziei, choć nie wiem już nawet, z czym dokładnie miałaby się wiązać. Mózg nie nadąża za sercem. – Tylko ten jeden raz – zwraca się chyba bardziej do siebie niż do mnie. – Tylko jedna chwila. Nachyla się i mnie całuje. Jest to pocałunek tego rodzaju, o jakim marzyłam od urodzenia. Jego usta są miękkie, dotyk czuły. Delikatnie gładzi mnie po włosach. Przesuwa językiem po moich wargach – sondująco, zwilżająco – potem dotyka nim mojego języka. Otwieram usta i przywieram do niego mocniej, niemal wspinam mu się na ramiona. Całujemy się jak szaleni w nieskończoność, która w istocie trwa ułamek sekundy. Ciężko dyszę, jakbym nie mogła złapać oddechu. Cała się w środku rozpływam. Nagle odrywa się ode mnie. Bierze głęboki oddech i robi krok w tył, przytrzymując mnie wyciągniętymi rękami. Odruchowo robię chwiejny krok w jego stronę. Moje powieki wydają się nagle ciężkie, pragnę tylko jednego: zatracić się w doznawaniu Raffego. Jego spojrzenie wyraża tęsknotę pomieszaną ze smutkiem, ale nie pozwala mi się zbliżyć. Odzyskuję panowanie nad sobą. Odzyskuję poczucie „tu i teraz”. Inwazja. Mama. Siostra. Masakry. Powracają wspomnienia wszystkiego, co się wydarzyło. Raffe ma rację. Stoimy po przeciwnych stronach frontu. Na skraju apokalipsy pełnej koszmarnych potworów i męczarni. A ja, szurnięta nastolatka, usycham z tęsknoty za żołnierzem wrogiej armii. Odbiło mi czy co? Tym razem to ja odwracam się pierwsza.



ROZDZIAŁ 13

S

ejf w mojej głowie jest przepełniony, a wepchnięte do niego sprzeczne emocje potrzebują chwili spokoju.

Przechodzę w inną część sklepu, byle dalej od Raffego. W pogrążonym w półmroku miejscu, za którym zalega już nieprzenikniony mrok, siadam na ladzie ekspozycyjnej. Jest na tyle jasno, że jeszcze coś widzę, ale wystarczająco ciemno, bym sama zlała się z otoczeniem. Czasami mam wrażenie, że moje życie rozgrywa się w podobnym półcieniu, między promieniami słońca a mrokiem. Zagłębiam się w rozmyślaniach, otoczona przewróconymi wieszakami i roztrzaskanymi szczątkami naszej dawnej cywilizacji. W końcu przenoszę wzrok na zatopioną w ciemnościach część sklepu. Wydawało mi się, że widziałam tam jakiś ruch. Dopiero po chwili dostrzegam jego źródło. Zza przekrzywionej tablicy informacyjnej, stojącej obok morza rozsypanych butów i kilku przewróconych manekinów, wydobywa się światło latarki. Jest na tyle słabe, że dostrzegam je bardziej po rzucanych cieniach niż po samym blasku. Opieram dłoń na miękkim futerku Misia Pooky. Nie wiem, czy powinnam uciekać, czy sprawdzić, co się za tym kryje. Nie mam teraz specjalnej ochoty szukać pomocy u Raffego, więc zeskakuję z platformy i ruszam cicho w kierunku światła. Zanim zdążę podejść bliżej, ktoś wkracza w obszar oświetlony przez latarkę. To Paige. Wciąż ma na sobie obszerny, sięgający za kolana T-shirt, który wisi na niej krzywo, odsłaniając jedno ramię. Tenisówki są niemal czarne od zakrzepłej krwi. Blade światło pada na jej pobrużdżoną twarz, uwypuklając widoczne pod szwami kości policzkowe i rzucając długie cienie sięgające od włosów do szyi. Paige, niczym lunatyczka, zmierza powoli w stronę manekinów, wyraźnie zafascynowana czymś, co widzi na podłodze. Spoglądam ponownie na manekiny i zdaję sobie sprawę, że jeden z nich jest człowiekiem.

Leży na plecach na stosie rozrzuconych butów, z głową i rękami między kończynami manekinów. Bladą rękę wyciąga ku upuszczonej latarce, drugą przyciska kurczowo do piersi skrawek papieru. Musiał umrzeć na atak serca. Paige przyklęka przy mężczyźnie. Zauważy mnie, jeśli podniesie wzrok, ale jest tak zaabsorbowana znaleziskiem, jakby wpadła w trans. Może obwąchuje teraz ludzi na podobnej zasadzie, jak zwierzęta próbują wywęszyć ofiarę. Wiem, co zamierza zrobić. Mimo to nie powstrzymuję jej. Chciałabym. Mój Boże, naprawdę chciałabym ją powstrzymać. Ale tego nie robię. Oczy pieką mnie od łez. Dłużej tego nie zniosę. Chcę do mamy. Przez cały czas myślałam, że to ja jestem twardzielką, że to ja podejmuję trudne decyzje, że to na moich barkach spoczywa ciężar odpowiedzialności za całą rodzinę. Teraz uświadamiam sobie, że przed najtrudniejszymi decyzjami – takimi, które prześladują potem człowieka przez resztę życia – nadal chroni mnie mama. Czy nie tak było, kiedy ruch oporu schwytał Paige? Ja wciąż próbowałam karmić ją zupą i hamburgerami, tymczasem mama już wtedy zdawała sobie sprawę z prawdziwych potrzeb córki. Czy to nie ona zaprowadziła ją wtedy do zagajnika, żeby Paige mogła znaleźć sobie jakąś ofiarę? Nie potrafię odwrócić wzroku. Nogi mam jak z ołowiu, powieki nie chcą się zamknąć. Muszę się pogodzić z tym, że taka jest teraz moja siostra. Otwiera usta, odsłaniając ostre jak brzytwy zęby. Słyszę cichy jęk. Serce niemal mi zamiera. Wydał go mężczyzna czy Paige? Czyżby on wciąż żył? Tylko Paige zna odpowiedź na to pytanie. Przyciąga sobie jego rękę do ust i odsłania zęby. Próbuję ją zawołać, ale z mojego gardła wydobywa się jedynie ledwo słyszalny wydech. Mężczyzna jest martwy. Musi być martwy. Nadal nie potrafię odwrócić wzroku. W uszach słyszę dudnienie własnego serca. Paige nieruchomieje z jego ręką przy ustach. Marszczy czoło, napręża usta niczym warczący pies. Dosłownie pod jej nosem znajduje się skrawek papieru, który mężczyzna trzyma kurczowo w drugiej dłoni. Paige zamiera i wpatruje się w niego. Odsuwa rękę mężczyzny, aby mu się lepiej przyjrzeć. Marszczy brwi i zamyka usta, chowając zęby. Jej spojrzenie łagodnieje. Usta zaczynają drżeć. Odkłada rękę z powrotem na klatkę piersiową mężczyzny.

Odchyla się do tyłu. Paige unosi ręce i chowa głowę w dłoniach. Kołysze nią powoli w przód i w tył, jak wycieńczona psychicznie kobieta, na którą zwaliło się zbyt wiele problemów. W pewnej chwili odwraca się na pięcie i ucieka w ciemność. Stoję w mroku, a moje serce coraz bardziej ściska żal z powodu dramatu, przez jaki przechodzi moja siostrzyczka. Postanowiła pozostać człowiekiem wbrew wszystkim zwierzęcym instynktom, które w niej rozbudzono. Na dodatek jest w związku z tym gotowa zagłodzić się na śmierć. Podchodzę do mężczyzny i pochylam się, żeby zobaczyć z bliska skrawek papieru. Żeby do niego dotrzeć, musiałam okrążyć stos butów na wysokim obcasie i pojemniczków z kosmetykami. Mężczyzna oddycha, ale jest nieprzytomny. Oddycha. Roztrzęsiona siadam obok niego. Nogi mam jak z galarety i chyba bym na nich nie ustała. Ubranie mężczyzny jest brudne i znoszone, a jego broda i włosy postrzępione, jakby tułał się od kilku tygodni. Gdzieś słyszałam, że atak serca może trwać kilka dni. Ciekawe, od jak dawna tu leży. Przez głowę przebiega mi absurdalna myśl, że powinnam wezwać pogotowie. Trudno uwierzyć, że żyliśmy kiedyś w świecie, w którym obcy ludzie podaliby mu lekarstwo i podłączyli go do urządzeń monitorujących stan zdrowia. Opiekowaliby się nim przez całą dobę. Ludzie całkowicie obcy, którzy nic by o nim nie wiedzieli. Obcy, którym nie przyszłoby nawet do głowy, żeby przetrząsnąć jego rzeczy i ukraść to, co mogłoby im się przydać. Na dodatek wszyscy uważaliby takie zachowanie za coś absolutnie normalnego. Unoszę rękę, aby obejrzeć papierek. Nie chcę mu go wyjmować z dłoni, ponieważ musi być dla niego na tyle ważny, że w chwili śmierci odszukał go i chciał mieć w ręku. Jest to rozdarty, poplamiony kawałek papieru z dziecinnym rysunkiem narysowanym kredkami. Dom, drzewo, patykowata postać dorosłego trzymająca za rękę patykowatą postać dziecka. Na dole napisano różowymi, koślawymi drukowanymi literami: „Kocham Cię, Tato”. Przyglądam się przez dłuższą chwilę rysunkowi, potem odkładam ostrożnie rękę mężczyzny na jego pierś. Z największą ostrożnością przeciągam go ze stosu manekinów i wyłożonej płytkami podłogi na wykładzinę.

Miał przy sobie plecak, który również przynoszę i kładę obok niego. Musiał go zdjąć, kiedy źle się poczuł. Zaglądam do środka i znajduję butelkę wody. Unoszę jego głowę, wydaje się ciepła i ciężka na moim ramieniu. Podaję mu wodę. Większość spływa po brodzie, ale odrobina dostaje się do ust. Widzę, że odruchowo przełyka. Ciekawe, czy rzeczywiście jest całkowicie nieprzytomny. Opuszczam jego głowę z powrotem na poduszkę zrobioną ze złożonej marynarki. Nie przychodzi mi do głowy nic innego, co mogłabym dla niego zrobić. Zostawiam go zatem, żeby mógł skonać w spokoju.



ROZDZIAŁ 14

Z

najduję dla Paige jakieś możliwie zwyczajne ubranie. Różowa koszulka z połyskującym sercem, dżinsy, trampki i bluza zapinana na zamek. Wszystko poza koszulką musi być w ciemnym kolorze, aby Paige była niewidoczna w nocy. Specjalnie znajduję bluzę z obszernym kapturem, pod którym siostra w razie potrzeby będzie mogła ukryć twarz. Dla siebie wybieram czarne buty, czarne dżinsy i rdzawoczerwony top, na którym nie będzie widać plam krwi, które przecież prędzej czy później się na nim pojawią. Mam tylko nadzieję, że będzie to cudza krew, a nie moja. Równie dobrze mogłabym szukać stroju dla postapokaliptycznej pielęgniarki. Biorę do ręki kurtkę puchową, która jest lekka jak… Odkładam ją i chwytam ciemny polar. Nie mam teraz specjalnej ochoty nosić na sobie rzeczy, które kojarzyłyby mi się z aniołami. Raffe znalazł dla siebie bejsbolówkę i ciemny trencz, pod którym może ukryć skrzydła. Dobrze mu w tej bejsbolówce. Przewracam w myślach oczami. Ale ze mnie głupol. Świat zmierza ku zagładzie, siostra zamieniła się w potwora ludożercę, w sklepie tuż obok nas leży konający mężczyzna, a my możemy nie przeżyć kolejnej nocy. Tymczasem ja pożeram wzrokiem faceta, który mnie nawet nie chce. Który nie jest nawet człowiekiem. Kompletny idiotyzm, prawda? Czasami żałuję, że nie mogę odpocząć od siebie samej. Wpycham jego płaszcz i czapkę do plecaka z większą siłą niż trzeba. Kiedy wychodzimy ze sklepu, po aniołach nie ma śladu. Raffe podchodzi, aby wziąć mnie w ramiona i wzbić się w powietrze. Odsuwam się. – Nie trzeba. Polecę na jednym z szarańczaków. Zmuszam się do wypowiedzenia tych słów. Nie mam najmniejszej ochoty znaleźć się w objęciach skorpionowatego potwora. Ale Raffe dał mi jasno do zrozumienia, że akurat ta kwestia – czy coś nas łączy, czy nie łączy – pozostaje poza dyskusją. Nie pozostawił wątpliwości, że odchodzi. A jeżeli czegokolwiek zdążyłam się w życiu nauczyć, to tego, że kto

zmusza drugą osobę do pozostania w związku wbrew jej woli, kończy ze złamanym sercem. Wystarczy zapytać moją mamę. Zaciskam zęby. Dam radę. Co z tego, że robi mi się niedobrze na myśl o fizycznym kontakcie z przerażającym potworem o ostrym jak igła żądle, który niemal mnie kiedyś zabił? Dziewczyna musi zachować resztki dumy, nawet w Świecie Po. Raffe patrzy na mnie w taki sposób, jakby czytał mi w myślach. Potem przenosi wzrok na szarańczaki. Wydąwszy wargi, mierzy je taksującym spojrzeniem: od grubych odnóży przez owadzie tułowia po opalizujące skrzydła. Na końcu spogląda na podwinięte żądła. Kręci głową. – Mają tak cienkie skrzydełka, że obawiałbym się im cię powierzyć. Do tego te przerośnięte paznokcie: w razie zadrapania złapałabyś jakąś infekcję. Polatasz sobie na szarańczaku, kiedy ulepszą projekt. – Robi krok naprzód i płynnym ruchem unosi mnie w mocnym uścisku. – Do tego czasu, czy tego chcesz, czy nie, twoją podniebną taksówką pozostanę ja. Wzbija się w powietrze, zanim zdążę zaprotestować. Od strony zatoki wieje wiatr, więc wszelkie próby kontynuowania rozmowy mijają się z celem. Rozluźniam mięśnie i wtulam twarz w zgłębienie jego szyi. Być może po raz ostatni jego ciepłe ciało zapewnia mi osłonę. Zapada zmierzch. W kilku miejscach dostrzegam blask ognia. Prawdopodobnie ognisk, które niedokładnie zamaskowano. Wyglądają jak mikroskopijne świeczki rozsiane na pogrążonej w mroku ziemi. W trakcie podróży na południe musimy czterokrotnie lądować. Nigdy wcześniej nie widziałam na niebie tylu aniołów. Raffe sztywnieje, ilekroć w naszym polu widzenia pojawia się klucz jego braci. Coś poważnego dzieje się w społeczności aniołów, ale on nie może się do nich zbliżyć, nie mówiąc o zaangażowaniu się w te wydarzenia. Z niesłabnącą niecierpliwością wyczekuje chwili, gdy odzyska swoje białe skrzydła i będzie mógł z powrotem zanurzyć się w swój świat. Wolę sobie nie wyobrażać, co stanie się wtedy z moim światem. W końcu przelatujemy nad kwaterą główną ruchu oporu, która mieści się w szkole zwanej Paly High. Z oddali wygląda jak kompleks kilku opustoszałych budynków. Nic nie wskazuje na to, że jest to miejsce w jakikolwiek sposób wyjątkowe. Wszystkie samochody na parkingu zostały ustawione przodem w stronę drogi, aby nie trzeba było ich zawracać. Jeżeli plan awaryjny Abiego został w pełni wcielony w życie, to samochody są zatankowane do pełna, sprawne, a w stacyjkach znajdują się kluczyki.

Zniżamy lot, a ja dostrzegam w blasku księżyca ludzkie sylwetki przycupnięte za oponami i drzewami albo leżące na otwartej przestrzeni i udające martwych. Kilka osób przebiega chyłkiem, ale zachowują się identycznie jak wszyscy uciekinierzy w Świecie Po. Abiemu udało się odpowiednio wyszkolić swoich ludzi, dzięki czemu kwatera główna ruchu oporu nie zwraca niczyjej uwagi, mimo że musi pękać w szwach od czasu sprowadzenia uciekinierów z Alcatraz. Zataczamy krąg nad zagajnikiem położonym po przeciwnej stronie drogi. Księżyc wschodzi pośród wieczornych cieni, dzięki czemu widzimy wszystko, sami pozostając niewidzialnymi. Podczas lądowania widzimy kilka cieni rozbiegających się na boki. Jestem zaskoczona, że ktokolwiek zapuścił się tu o zmierzchu, biorąc pod uwagę, że wszyscy strasznie boją się potworów. Po wylądowaniu Raffe wypuszcza mnie z ramion. Długo przylegałam do jego ciała i teraz tym mocniej czuję wieczorny chłód. – Zaczekaj tu – mówię – a ja postaram się sprawdzić, czy Doktorek jest w obozie. – Nie ma mowy – odpowiada Raffe i wyciąga z mojego plecaka trencz i czapkę z daszkiem. – Wiem, że nie uśmiecha ci się tu bezczynnie czekać, ale naprawdę poradzę sobie sama. Poza tym kto pilnowałby Paige? – Ledwie wypowiadam te słowa, uświadamiam sobie, że popełniłam błąd. Nie każe się elitarnemu żołnierzowi zostać na tyłach i pilnować dzieci. – Jej zwierzątka się nią zaopiekują. – Zakłada płaszcz, ostrożnie poruszając ramionami, aż skrzydła całkowicie chowają się pod materiałem. Zarzuca na plecy plecak. Odcięte skrzydła, owinięte kocem i przyczepione do plecaka, przypominają zwykły śpiwór. Skrzydła demona dopasowują się do kształtu pleców, a plecak zakrywa jakiekolwiek nienaturalne wybrzuszenia, które mogłyby zwrócić czyjąś uwagę. Wszystkie aspekty obecnej sytuacji budzą mój niepokój. Raffe ma wejść do obozu pełnego żołnierzy wroga. Paige nie powinna przebywać tak blisko ludzi, którzy najchętniej rozszarpaliby ją na kawałki. Na dokładkę, kiedy ostatni raz się widzieliśmy, Abi kazał mnie aresztować. Mam również pewne opory przed umożliwieniem Raffemu podsłuchiwania ludzi. Owszem, wielokrotnie zawierzałam mu swoje życie, niemniej jest on jednym z naszych wrogów. Może się okazać, że za chwilę oboje będziemy musieli opowiedzieć się po którejś ze stron. Musiałabym być idiotką, żebym sądziła, że znaleźlibyśmy się po tej samej stronie barykady. Instynkt podpowiada mi jednak, że akurat tym nie powinnam się teraz przejmować. Mój sensei zawsze powtarzał, żebym ufała instynktowi, który wie więcej od mózgu i potrafi szybciej analizować sytuację.

Przyznaję, instynkt podpowiadał mi pewne rzeczy w stosunku do Raffego, które ostatecznie nie wypaliły. Rumienię się na wspomnienie tego, do czego doszło dziś rano w łóżku. Raffe podnosi kołnierz płaszcza i zapina się pod szyję, aby zakryć nagą klatkę piersiową. Zakłada czapkę. Dzień był ciepły, ale w październiku wieczory są na tyle chłodne, że nie będzie wyglądał podejrzanie. Kalifornijskie noce bywają o dwadzieścia stopni chłodniejsze od dni. – Zaczekaj tu, Paige. Niedługo wrócimy, dobrze? Paige ma już ręce pełne roboty przy uciszaniu szarańczaków i w zasadzie nie zwraca na nas uwagi. Nie chcę zostawiać jej samej, ale nie mam wyboru. Poprzednio wystraszeni członkowie ruchu oporu pochwycili ją na lasso, jak zwierzę. Kto wie, co by jej zrobili, gdyby nie zaatakowały ich wtedy szarańczaki. Trudno przypuszczać, aby chęć dokonania linczu osłabła w nich od tego czasu. Ruszamy, a ja natychmiast zaczynam mieć poczucie, że ktoś nas obserwuje. Rozglądam się, ale niczego nie widzę. W pewnej chwili dostrzegam kątem oka poruszające się cienie. – Ofiary szarańczaków – szepcze Raffe. Domyślam się, że nie zostały wpuszczone z powrotem do obozu. Nie obawiam się ich, ale kładę rękę na Misiu Pooky. Jego miękkość działa na mnie kojąco. Biorę głęboki oddech i ruszam dalej przez pogrążony w mroku zagajnik.



ROZDZIAŁ 15

W

okół szkoły panuje cisza. Budynki sprawiają wrażenie opustoszałych. Szacuję, że mieszka tu teraz kilka tysięcy osób, choć pewności nie mam.

Abi tak doskonale zorganizował obóz dla uchodźców, że nawet nowi przybysze stosują się do ustalonych reguł. Wiedzą, że nie wolno poruszać się po otwartym terenie. Ilość widocznych śmieci nie przekracza normy z okolic Doliny Krzemowej. W kampusie panuje tak idealna cisza, że widok człowieka mógłby mnie niemal zaskoczyć. Z budynków sączy się przyćmione światło. Okna zostały zasłonięte kocami i ręcznikami, ale niektóre założono niestarannie, przez co przepuszczają nieco światła i cienie poruszających się w środku ludzi. Podchodzę do jednego z okien i zaglądam przez szparę. Pomieszczenie jest wypchane ludźmi. Wyglądają na porządnie odżywionych, niektórzy są niemal zupełnie czyści. Nie rozpoznaję nikogo – muszą to być uciekinierzy z Alcatraz. Przez drugie okno widzę to samo. Przy tylu nowych twarzach w obozie musi panować chaos i zamęt. Kiedy zaglądam do jeszcze innego pomieszczenia, do klasy wchodzi akurat mężczyzna z workiem pełnym jedzenia. Rozdaje je ludziom, wszystko błyskawicznie znika. Worek jest pusty. Unosi ręce do góry i mówi coś do tych, którzy wciąż wyciągają do niego ręce. Zaczynają dyskutować, ale mężczyzna wyślizguje się z klasy, zanim sytuacja zrobi się nerwowa. Szczęśliwcy pożerają jedzenie jak najszybciej, inni przyglądają się temu w napięciu, które musi być krępujące. Tłum zaczyna powoli okrążać salę, aż nowa grupa zajmuje uprzywilejowane miejsce przy drzwiach. Tam zamierają w oczekiwaniu na nową partię jedzenia. – Co tu robicie? – pyta ostry głos. Odwracam się na pięcie i widzę dwóch mężczyzn w strojach kamuflujących z karabinami. – Eee… nic. – W takim razie rób to swoje „nic” pod dachem, a nie tu, gdzie mogą cię zobaczyć ptaszki. Przespałaś szkolenie?

– Szukam kogoś. Nie wiecie, gdzie znajdę bliźniaków? Dee i Duma? – Bardzo zabawne – mówi jeden ze strażników. – Myślisz, że mają czas, żeby rozmawiać z każdą nastolatką, która zgubiła pieska? Jeszcze chwila i poprosicie o audiencję u Abidiasza Westa. Ci ludzie zarządzają całym obozem. Nie mają czasu na głupoty. Wpatruję się w nich szeroko otwartymi oczami, czym prawdopodobnie utwierdzam ich w przekonaniu, że faktycznie chodzą mi po głowie jakieś głupoty. Strażnicy wskazują na najbliższe drzwi. – Wracajcie do swojej sali. Ktoś przyniesie wam jedzenie, a potem, kiedy zrobi się dostatecznie ciemno, żeby was nikt nie zobaczył, zostaniecie przewiezieni do eleganckiego pokoju hotelowego. – Kto miałby nas zobaczyć? Spoglądają na mnie jak na wariatkę. – Anioły. Jeden ze strażników posyła drugiemu takie spojrzenie, jakby dziwił się, że trzeba mi to tłumaczyć. – Ale przecież one widzą w ciemnościach – mówię. – Skąd wiesz? Bzdura. Jedyne, co potrafią robić lepiej od nas, to latanie. – No i mają lepszy słuch – dodaje drugi gość. – No, może – stwierdza pierwszy. – Ale w ciemnościach nie widzą. – Zapewniam was, że… – przerywam, kiedy Raffe klepie mnie po ramieniu. Wskazuje głową na drzwi i rusza w ich kierunku. Idę za nim. – Nie wiedzą, że anioły widzą w ciemności. – Zapomniałam, że sama dowiedziałam się o aniołach wielu rzeczy, o których inni ludzie niekoniecznie słyszeli. – Muszę im to powiedzieć. – Dlaczego? – pyta Raffe. – Ludzie muszą wiedzieć, że anioły mogą nas widzieć, gdybyśmy kiedykolwiek próbowali… – Je zaatakować. – …ukrywać się przed nimi w ciemności. Obrzuca mnie spojrzeniem, jakby czytał mi w myślach, ale to przecież niepotrzebne. Jest wystarczająco oczywiste, do czego ludziom przydałaby się wiedza o mocach aniołów. Wchodzimy razem na schody. – Nie warto sobie na nich strzępić języka. To szeregowi żołnierze. Ich zadaniem jest wypełnianie rozkazów. Nic więcej. Akurat na tym Raffe doskonale się zna. Sam przecież jest żołnierzem,

prawda? Żołnierzem wrogiej armii. Dociera do mnie, że nawet jeśli Uriel aranżuje fikcyjną apokalipsę i zamierza zabić Raffego, nie oznacza to wcale, że Raffe będzie gotowy pomóc ludziom w wojnie przeciwko swoim braciom. Wielu ludzi próbowało mnie zabić po Wielkim Ataku, ale to nie oznacza, że jestem gotowa wesprzeć anioły w próbie zgładzenia wszystkich ludzi. Wręcz przeciwnie. Strażnicy odprowadzają nas wzrokiem do samych drzwi. Ledwie wchodzimy do środka, ogarnia mnie klaustrofobia. Korytarz jest pełen ludzi poruszających się w różnych kierunkach. Kiedy osoba mojego wzrostu znajdzie się w tłumie, widzi same klatki piersiowe i głowy otaczających ją ludzi. Raffe wyraźnie czuje się jeszcze bardziej nieswojo niż ja. W tak zbitym tłumie ludzie siłą rzeczy będą ocierać się o przyczepione do plecaka, owinięte w koc skrzydła. Miejmy nadzieję, że nie wzbudzimy podejrzeń. Raffe stoi sztywno plecami do drzwi, nie zrobił jeszcze ani jednego kroku. Jest mi go żal, bo zupełnie nie pasuje do tego miejsca. Spogląda na mnie i kręci głową. Ze wszystkich sił próbuję nie zwracać na siebie uwagi. Nie zabawimy tu długo, czekamy tylko, aż strażnicy oddalą się od budynku. Abi musi mieć ręce pełne roboty z nowymi przybyszami. W ostatniej chwili obarczyłam ruch oporu organizacją ucieczki więźniów z Alcatraz, więc to w ogóle cud, że zdołali choćby zgromadzić łodzie i wysłać oddział, który zajął się wywiezieniem więźniów z wyspy. Abi nie miał oczywiście czasu, aby przygotować się na ich przybycie. Podejrzewam, że kwatera główna ruchu oporu ma za sobą nerwowy dzień. Abi nie kieruje już tylko garstką partyzantów. Musiał zorganizować obóz dla przerażonych, głodnych uchodźców, a jednocześnie utrzymać całą operację w tajemnicy. W pewnych sprawach nie zgadzam się z Abim. Raczej byśmy się nie zaprzyjaźnili, ale muszę przyznać, że podjął się wielu rzeczy, których nikt inny by nie zrobił. Chętnie zagłębiłabym się w korytarze budynku i spróbowała odszukać Doktorka albo Dee i Duma. Bliźniacy bez wątpienia wiedzą, gdzie można go znaleźć. Problem w tym, że w środku panuje zbyt duży ruch, a mnie nie uśmiecha się, że w razie jakiegoś niebezpieczeństwa znajdę się w budynku pełnym spanikowanych uchodźców. Mam już powiedzieć Raffemu, że powinniśmy się zmyć, gdy tylko strażnicy się oddalą, gdy słyszę moje imię. Nie rozpoznaję głosu i nie potrafię określić, kto mnie zawołał, ponieważ nikt na mnie nie patrzy. Wszyscy sprawiają

wrażenie zajętych sobą. Słyszę je ponownie – tym razem moje imię wypowiada ktoś inny, na drugim końcu korytarza. Tyle że nadal nikt nie spogląda w naszą stronę. – Penryn. Widzę mężczyznę, który mnie zawołał. Ma kręcone włosy, wielką koszulę wiszącą na patykowatych ramionach i ogromne spodnie podtrzymywane przez szeroki pas. Zupełnie jakby kiedyś był strasznym grubasem i nie zdążył się mentalnie dostosować do swojej postapokaliptycznej wagi. Dzieli nas kilka osób, ale mężczyzna znajduje się na tyle blisko, że dobrze go słyszę. Nie rozpoznaję ani jego, ani nikogo z jego otoczenia. – Penryn? – pyta kobieta. – Co to w ogóle za imię? Aha, oni mnie nie wołali, tylko rozmawiają o mnie. Facet wzrusza ramionami. – Pewnie jakieś zagraniczne, które oznacza pogromcę aniołów. – Akurat. Czyli w to wierzysz? – W co? Że zabiła anioła? Skąd oni mogą o tym wiedzieć? Mężczyzna ponownie wzrusza ramionami. – Sam nie wiem – mówi i dodaje przyciszonym głosem: – ale fajnie byłoby mieć przepustkę od aniołów. Kobieta kręci głową. – Na pewno nie dotrzymałyby słowa. Skąd w ogóle pomysł, że naprawdę wyznaczyły nagrodę za jej głowę? Kiedy padają słowa „nagroda za głowę”, wymieniamy z Raffem spojrzenia. – Któryś z gangów mógł wymyślić całą historię, żeby pozbyć się dziewczyny – stwierdza kobieta. – Może im podpadła albo coś podobnego. Kto tam wie? Cały świat stanął na głowie. – Powiem wam jedno – wtrąca się inny mężczyzna, stojący bliżej mnie. Na nosie ma okulary z pękniętym szkłem. – Niezależnie od tego, czy to anioły, gangi, czy demony rodem z piekła wyznaczyły nagrodę za głowę tej dziewczyny, ja na pewno jej nie wydam. – Potrząsa głową. – Ani ja – dodaje stojący obok niego mężczyzna. – Słyszałem, że to Penryn uratowała nas z koszmaru Alcatraz. – Uratował nas Abidiasz West – poprawia go kobieta. – Do spółki z tymi zabawnymi bliźniakami. Jak oni się nazywali? – Tweedledee i Tweedledum.

– Niemożliwe. – No serio. – Dobrze, ale to właśnie ta cała Penryn powiedziała im, co mają robić. To ona sprowadziła pomoc. – Podobno zagroziła, że poszczuje na nich swoją siostrę-potwora, jeśli tego nie zrobią. – Penryn… – To moja przyjaciółka – mówi kobieta, której nigdy wcześniej nie widziałam na oczy. – Jesteśmy bliskie jak siostry. Opuszczam głowę z nadzieją, że nie zostanę rozpoznana. Na szczęście nikt nie zwraca na nas uwagi. Idąc w stronę drzwi, zauważam przypiętą do nich ulotkę. Przechodząc, zdążam odczytać tylko dwa słowa: „Konkurs talentów”. Coś dla początkujących muzyków grających na tubie i stepujących tancerzy. Konkurs talentów to osobliwy pomysł w postapokaliptycznym świecie. Choć, jak się tak zastanowić, jest to osobliwy pomysł niezależnie od okoliczności. Raffe wyślizguje się przez drzwi. Wracamy na dwór.



ROZDZIAŁ 16

N

a zewnątrz jest rześko i cicho w porównaniu z zaduchem i chaosem panującym w środku. Przekradamy się chyłkiem do ceglanego budynku z arkadami, w którym Abi umieścił kwaterę główną. Na drzwiach wisi identyczna ulotka jak w budynku, z którego właśnie wyszliśmy. Przystaję, aby ją przeczytać. KONKURS TALENTÓW Nie przegapcie największego wydarzenia od czasu ostatnich Oscarów! Większego niż Wielki Atak! Większego niż ego Abiego! Większego niż smród potu Bodena! Przybywajcie, przybywajcie wszyscy Na największe widowisko świata! Do wygrania specjalnie wyposażony, kuloodporny, luksusowy RV! Wypełniony po brzegi wszelkiego rodzaju zapasami. Tak właśnie! W następną środę w południe w Teatrze Stanforda na alei Uniwersyteckiej. Olśnijcie przyjaciół. Odurzcie wrogów. Zademonstrujcie swoje zdolności. Przesłuchania co wieczór Panie mile widziane Obowiązują standardowe zasady bukmacherskie. Dzięki uprzejmości Sami Wiecie Kogo. Cała ulotka została pogryzmolona dopiskami w rodzaju: „Nie ma nic większego nad ego Abiego”. „A więc tak nazywają go panienki! Hej, Abi, mógłbyś nie zagarniać dla siebie wszystkich kobiet?”.

„Abidiasz West to wielki człowiek. Bohater. Sama się zastanawiam, czy nie dać mu całusa”. „To będzie konkurs beztalencia!”. „Bądź miły albo rozłupię ci czaszkę i wypiję zalegający w niej szlam”. „Czy uczestnicy będą ubrani?”. „Mam nadzieję. Przyjrzeliście się naszym facetom? Są owłosieni. Potwornie owłosieni”. Wygląda na to, że niektórzy tęsknią za Internetem. Raffe otwiera drzwi. Wchodzimy do słabo oświetlonego korytarza. Główny budynek również jest pełen zabieganych ludzi, ale panuje tu znacznie mniejszy tłok. Od wszystkich bije pewność siebie, podczas gdy w poprzednim budynku ludzie sprawiali wrażenie zagubionych i zdezorientowanych. Podejrzewam, że mamy przed sobą ludzi zaprawionych w partyzantce, a nie uchodźców z Alcatraz. Kilka osób wygląda znajomo. Pochylam głowę w nadziei, że włosy przesłonią mi twarz. Widzę kobietę, z którą pracowałam w pralni, kiedy po raz pierwszy zostałam pojmana przez ruch oporu. Trzyma w ręku jakąś listę i odfajkowuje kolejne punkty. To ona miała ukochanego psa. Niesamowite, że wciąż należy do ruchu oporu. Kiedy okazało się, że anioły mają niesamowicie czuły słuch, pozbyto się podobno wszystkich szczekających czworonogów. Dostrzegam recepcjonistę z hotelu w pierwszym gnieździe aniołów. Rozmawia z jakąś kobietą, uśmiechnięty, choć wyraźnie zmęczony. Zachowuje się znacznie swobodniej niż w gnieździe aniołów, mimo że on i kobieta trzymają w rękach siatki z bronią palną. Przychodzi mi do głowy, że mógł być szpiegiem ruchu oporu. Zauważam kucharza z pierwszego obozu w lesie. Był dla mnie miły, a kiedy dowiedział się, że jestem nowa, dał mi dodatkową porcję zupy. Teraz pcha przed sobą wózek wyładowany paczkami krakersów i owocowymi przekąskami. Wszyscy wyglądają na przemęczonych. Do tego są uzbrojeni po zęby – w pistolety, strzelby, noże, łyżki do opon i wszystko inne, co może rozciąć, rozgnieść albo rozedrzeć. W kwaterze głównej wszyscy noszą co najmniej dwa rodzaje broni. Raffe nasuwa czapkę na czoło. Widać, że jest spięty. Znalazł się na terytorium wroga. Choć, jak się nad tym zastanowić, to zawsze jest na terytorium wroga, niezależnie od tego, po której stronie barykady akurat się znajduje. Bez swoich białych skrzydeł zostanie odrzucony przez anioły, a ludzie na pewno nie przyjmą go w swoje szeregi, niezależnie od tego, co będzie miał na plecach.

Uriel albo ktoś z jego świty powiedział kiedyś, że anioły zostały stworzone do życia w stadzie. Raffe wszędzie jest outsiderem. Na szczęście nikt nie zwraca teraz na niego uwagi. W tym budynku najczęściej powtarzanym imieniem jest „Abi”. „Abi chce, żebyśmy…”. „Ale myślałem, że plan Abiego zakładał…”. „Zgadza się, tak właśnie powiedział Abi”. „Potrzebuję zgody Abiego na…”. „Z upoważnienia Abiego”. „Abi się nimi zajmie”. Oba budynki mają wyraźnie odmienny charakter. W jednym mieści się obóz dla uchodźców, w drugim stacjonuje powstańcza armia. Abi niewątpliwie ma ręce pełne roboty przy scalaniu resztek ludzkości podczas jej największego kryzysu w historii. A mi się wydawało, że sama mam pod górkę, próbując utrzymać rodzinę przy życiu. Nie potrafię sobie wyobrazić, jak wielką presję musi odczuwać Abi jako człowiek odpowiedzialny za życie tylu ludzi. Dwóch mięśniaków w ciemnopomarańczowych strojach odwraca się i obrzuca mnie pożądliwymi spojrzeniami. Z gardła idącego obok mnie Raffego wydobywa się cichy pomruk. Mężczyźni zerkają na niego i natychmiast odwracają z szacunkiem głowy. Przystaję, żeby do nich zagadnąć. – Szukam bliźniaków, Dee i Duma. Wiecie, gdzie mogę ich znaleźć? Jeden z mężczyzn wskazuje na pokój w głębi korytarza. Podchodzimy do drzwi. Otwieram je, nie zastanawiając się nawet, co zastanę w środku. – …hotele – mówi Abi, siedzący u szczytu wielkiego, okrągłego stołu. – Jak nasze zapasy jedzenia i lekarstw… – Podnosi wzrok i zauważa moją obecność. Wygląda na równie przemęczonego jak pozostali, ale z jego oczu nie zniknął blask ani czujność. Nie jest może szczególnie rosły, nie ma wyjątkowo donośnego głosu, ale z jakiegoś powodu to na nim skupia się uwaga. Może z powodu wyprostowanej sylwetki albo stanowczości, z jaką przemawia. Poza nim przy stole siedzi około dziesięciu osób. Wszyscy wymizerowani i przemęczeni, mają podkrążone oczy i nieumyte włosy sterczące na wszystkie strony. Muszą mieć za sobą długą noc i jeszcze dłuższy dzień – nie tylko zorganizowali ucieczkę więźniów z Alcatraz, ale też pomagali im zaaklimatyzować się w obozie. W pokoju zalega cisza, wszyscy spoglądają na mnie.

I pomyśleć, że chciałam załatwić sprawę po cichu.



ROZDZIAŁ 17 – Próbuję elegancko wycofać się z pokoju. Doktorek – P rzepraszam. podrywa się na równe nogi, odpychając krzesło z taką siłą, że uderza z hukiem o podłogę. – Penryn. – Znasz ją? – pyta Abi. – To siostra dziecka, o którym ci mówiłem. – Siostra Penryn jest tą potężną, tajną bronią? – dziwi się Abi. O rany. Nie zabrzmiało to ciekawie. – Znalazłaś ją? – Doktorek okrąża stół, zmierzając w moją stronę. Przez kasztanowe włosy i zapiętą pod szyję koszulę nadal przypomina studenciaka, tyle że teraz ma też śliwę pod okiem. – Przyprowadziłaś ją tutaj? Obok Abiego siedzą bliźniacy. Nadal mają identyczne, tlenione blond włosy. Zdążyłam zapomnieć, że farbują je sobie dla zabawy. Czy jako rudzielce, czy jako blondasy przypominają chude strachy na wróble. Kilka innych twarzy wydaje się znajomych, ale żadnej z tych osób tak naprawdę nie znam. Abi przywołuje mnie machnięciem ręki. Waham się, nie chcąc zwracać uwagi na siebie ani na Raffego, ale nie rzucę się przecież do ucieczki. Wchodzę do pokoju, za plecami dając Raffemu znaki, żeby został na korytarzu. – Żarty sobie stroisz – mówi jeden z facetów. – Jej siostra jest przerażającym potworem. Chyba nie myślisz, że nam pomoże. – Przypominam sobie, gdzie go wcześniej widziałam: to on, wraz z kilkoma innymi, schwytał na lasso Paige, jakby była dzikim zwierzęciem. – Martin, to nie jest odpowiedni moment – przerywa mu Abi. Bliźniaki wychylają się w przeciwne strony, wpatrzeni w coś za moimi plecami. – Czy to Raffe? – pyta Dee. – To musi być Raffe – odpowiada Dum. Zaczynam zamykać drzwi.

– Chwila, chwila, chwila – mówi Dee. Bliźniaki podrywają się na nogi i podbiegają do nas. – Raffe, ty żyjesz – mówi Dum, otwierając drzwi. Raffe stoi ze spuszczoną głową, chowając oczy pod daszkiem czapki. – Oczywiście, że żyje – woła Dee. – To przecież prawdziwy wojownik. Wystarczy na niego spojrzeć. Kto niby miałby go zabić? Godzilla? – Ach, Raffe kontra Godzilla. Na taką walkę przyjęłoby się zakłady – rozmarza się Dum. – Chyba zgłupiałeś. Godzilla to stwór nafaszerowany odpadami nuklearnymi. Jakim cudem miałby mu się przeciwstawić zwykły śmiertelnik? – Raffe nie jest zwykłym śmiertelnikiem – odpowiada Dum. – Tylko mu się przyjrzyj. Pewnie nosi w kieszeni jakiś eliksir dający nadludzką siłę. Wystarczy łyk, a jego mięśnie będą miały swoje własne mięśnie. – No, gdybyśmy mieli kilku takich w naszej armii, nie potrzebowalibyśmy przerażających dziewczynek – stwierdza Dee. – Myślisz, że siostra Penryn mogłaby się zmierzyć z Godzillą? – pyta Dum. Dee namyśla się przez chwilę. – Eee, chyba jednak nie. Ale jej mama… kto wie. Dum otwiera szeroko oczy. – Ano! Dee wyciąga rękę do Raffego. – Tweedledee. A to mój brat, Tweedledum. – Pamiętasz nas? – dopytuje Dum. – Zajmujemy się organizacją walk i przyjmujemy zakłady. – Miło cię znowu widzieć – zwraca się Abi do Raffego. – Potrzebujemy takich ludzi jak ty. – Och, to nie jest zwyczajny człowiek – wtrąca Dee. Ze wszystkich sił staram się opanować paniczny strach, ale jestem pewna, że mam szeroko otwarte oczy i przypominam przerażonego królika. Znajdujemy się w środku budynku. Wątpię, żeby Raffe zdołał stąd uciec. – Zrobimy z ciebie gwiazdę, Raffe – zapewnia Dum, kiwając głową. – Nie będziesz mógł się opędzić od kobiet. – Z przesadą porusza ustami, wypowiadając słowo „opędzić”, a jednocześnie wykonuje rękami gesty przypominające gładzenie klatki piersiowej i ramion Raffego. – To dla niego żadna atrakcja – stwierdza Dee. – To gość, który lubi przestawać z aniołami. W gnieździe w San Francisco miał dziewczyn na pęczki.

Muszę przypominać sobie w myślach, że powinnam oddychać. No przecież… Jeden z bliźniaków widział Raffego w pokoju hotelowym w gnieździe. – To się nigdy nie nudzi, stary – protestuje Dum. – Przenigdy. – Co masz na myśli, mówiąc: „przestawać z aniołami”? – wtrąca Abi, wstając z krzesła. Nie jestem w stanie wypuścić powietrza z płuc. – Nie pamiętasz? – mówi Dee. – Opowiadaliśmy ci, że widzieliśmy Penryn i tego gościa w hotelu. Rozmawiał z aniołami. – Penryn nie jest jedyną osobą, która dysponuje wiedzą na ich temat – przytakuje Dum. Oddycham z ulgą. Pamiętają Raffego, ale tylko jako człowieka. Abi podchodzi do nas i zaprasza gestem Raffego do sali konferencyjnej. – Wspaniale. Przyda nam się każda pomoc, każdy skrawek informacji. Wyciąga do Raffego rękę. Raffe nie reaguje. – Cześć, Abi – mówię, machając do niego. – Penryn – odpowiada Abi, odwracając się do mnie. – Gdybym nie był wykończony, na pewno pamiętałbym, na czym zakończyliśmy nasze ostatnie spotkanie. Teraz po prostu się cieszę, że widzę cię całą i zdrową. Zbliża się i mnie obejmuje. Stoję sztywno, niepewna, co powinnam zrobić. Z twarzy Raffego nie potrafię nic wyczytać. – Dzięki. – Stoję niezdecydowana przy drzwiach. Pamiętam dokładnie, czym zakończyło się nasze ostatnie spotkanie. Abi zamknął mnie i moją matkę w radiowozie pełniącym funkcję prowizorycznego aresztu, którym uciekłyśmy potem w środku nocy. Mimo to teraz ucieszył się na mój widok. Przyznaję, że po wszystkim, co ostatnio przeszliśmy, ja również w sumie cieszę się ze spotkania z nim i jego ekipą. Ktoś mógłby powiedzieć, że mam nawalone w głowie, ale mnie to raczej przypomina zwykłe relacje w rodzinie. Nie dlatego, żebym uważała Abiego za rodzinę, ale może się okazać, że niedługo będę się cieszyła na widok jakiegokolwiek człowieka. – Gdzie jest twoja siostra? – pyta Doktorek. Wyciąga rękę w kierunku klamki, jakby podejrzewał, że Paige ukrywa się po drugiej stronie drzwi. – Zabawne, że o nią pytasz – odpowiadam, po czym dodaję przyciszonym głosem: – Możemy pogadać? Na zewnątrz? Mam nikłą nadzieję, że uda nam się w ten sposób wymknąć z Doktorkiem i Raffem.

– Możecie śmiało rozmawiać przy nas – mówi Abi. – Doktorek opowiedział nam wszystko o swojej działalności w Alcatraz i nadziejach, jakie wiąże z Paige. Wszyscy chętnie dowiedzielibyśmy się czegoś o niej. Jak się czuje? Rozglądam się po ludziach zgromadzonych przy stole. Wszyscy są ode mnie starsi. Niektórzy przypominają siwowłosych weteranów minionych wojen. Inni wyglądają, jakby do niedawna działali w ulicznych gangach. Jak zareagowaliby na wieść, że przebywają w jednym pokoju z aniołem? – Czego od niej chcecie? – pytam. Nie potrafię zamaskować podejrzliwości w głosie. – Doktorek twierdzi, że twoja siostra może być naszą jedyną nadzieją. – Doktorek ma skłonność do nadmiernego optymizmu – odpowiadam. – Nie zaszkodzi sprawdzić, prawda? – Kiedy ostatni raz ją widzieliście, związaliście ją linami jak jakieś dzikie zwierzę. Nie mogę się powstrzymać i zerkam na Martina. Ten bębni ołówkiem po palcach otwartej dłoni, która wciąż jest poraniona od szarpania liny. – Nie z mojego rozkazu – mówi Abi. – Zjawiłem się na miejscu chwilę przed tobą i próbowałem ustalić, co się wydarzyło. Słuchaj, ludzie popełniają błędy. Działają pod wpływem strachu, przemęczenia, czasami nawet zwykłej głupoty. Nie jesteśmy doskonali jak anioły. Możemy jedynie polegać na sobie nawzajem i postępować najlepiej, jak potrafimy. Przykro mi, że twoja siostra została potraktowana w taki sposób. Potrzebujemy jej, Penryn. Ona może odwrócić losy wojny. – Chyba że najpierw umrze z głodu – odpowiadam. – Niech Doktorek ją naprawi, a wtedy porozmawiamy o tym, w jaki sposób może wam pomóc. – Naprawi? – pyta Abi. Zerkam na Doktorka. – Zobaczę, co da się zrobić – stwierdza. – Najpierw muszę się upewnić, że nic jej się nie stało, a to oznacza, że muszę ją obejrzeć. – Posyła mi znaczące spojrzenie. – Możesz ją do nas przyprowadzić? – pyta Abi. Potrząsam głową. – To chyba kiepski pomysł. Zerkam ponownie na Martina, który wpatruje się w nas w napięciu. – Dobrze – mówi Doktorek, zanim Abi ma okazję zaprotestować. –

Zaprowadźcie mnie do niej. Odwracam się z nadzieją, że na tym zakończy się spotkanie, ale Abi woła mnie po imieniu. – Dotarła do nas pogłoska o nastolatce, która zabiła anioła. Podobno nosi miecz zamaskowany pluszowym misiem. – Spogląda na Misia Pooky, który wisi mi u pasa. – Słusznie się domyślam, że nic ci o tym nie wiadomo, prawda? Wpatruję się w niego niewinnym wzrokiem, rozważając, co będzie lepsze: potwierdzić pogłoskę czy jej zaprzeczyć. – Rozumiem, że powinniśmy najpierw odbudować wzajemne zaufanie. Pozwól, że cię oprowadzę, żebyś zobaczyła na własne oczy, co planujemy. Przydaliby nam się tacy wojownicy, jak wasza dwójka. – Znam obóz, Abi. – Przestępuję z nogi na nogę w drzwiach. – Wiem, że uratowaliście ludzi z Alcatraz. To było niesamowite. Naprawdę. Wykonaliście fantastyczną robotę. Tyle że teraz muszę się zająć swoją siostrą. Abi kiwa głową. – W porządku. Pójdę z wami. Będziemy mogli porozmawiać, w czasie kiedy Doktorek zajmie się badaniem twojej siostry. Robię wszystko, żeby nie spojrzeć na Raffego. Jeżeli nie znajdziemy się sam na sam z Doktorkiem, nie będzie okazji do omówienia sprawy przyszycia anielskich skrzydeł Raffego. – Chętnie skorzystam z twojej propozycji zwiedzenia obozu – odzywa się Raffe. – Jestem ciekaw, co takiego planujecie. Staram się zachować kamienną twarz i nie zdradzić swoich myśli. Sytuacja komplikuje się z minuty na minutę. Twarz Abiego rozjaśnia uśmiech. – Znakomicie. Przedstawię cię kilku osobom. Myślę, że z dumą nazwiesz ich towarzyszami broni, jeżeli oczywiście zdecydujesz się do nas przyłączyć. – Zgoda – kiwa głową Raffe. – Wspaniale – mówi Abi. – Myślę, że spodoba ci się to, co zobaczysz. Najpierw przedstawię cię członkom naszej rady. Jej zadaniem jest opracowywanie strategii obronnej. Patrzę, jak Abi i Raffe okrążają powoli stół. Czy Raffego ta sytuacja bawi? To, że Abi zamierza oprowadzić anioła po obozie ruchu oporu?



ROZDZIAŁ 18

D

oktorek bierze mnie pod rękę i wyprowadza na korytarz. – Jest ranna? Czym się odżywiała?

Spoglądam na zamykające się drzwi, za którymi Abi opowiada coś Raffemu. Wychodzimy na korytarz. – Ehm, moja siostra odżywiała się… Za nami truchtają Dee i Dum. Wyglądają przez okna i obserwują wszystkich dokoła, jak zawsze czujni. – Hej, chłopaki – mówię, kiedy wychodzimy na dwór. – Co Abi zamierza pokazać Raffemu? – Standardowe rzeczy – mówi Dum. – Naszych uchodźców, nasze nowatorskie baterie, nasze niesamowite samochody na prąd, a może i nasz zapas suszonej zupki ramen. – Dee wzrusza ramionami. Idę jak otępiała przez chłodną noc, rozmyślając, czy cokolwiek z tego, co się wydarzyło, może się obrócić przeciwko nam. Chyba nic wielkiego się nie stanie, prawda? Prawda? Najwyraźniej poruszam się za wolno, ponieważ Doktorek odwraca się do mnie i pyta: – Dokąd idziemy? – Do zagajnika po drugiej stronie drogi. Doktorek puszcza się truchtem i wybiega na ulicę. Chcę ruszyć za nim, ale Dee kładzie mi rękę na ramieniu. – Zostawmy go. I tak zaczeka pod zagajnikiem. Nie zna okolicy. Dee ma rację. Fajnie ponownie zobaczyć bliźniaków. Wyrzucam z głowy niepokój o Raffego. Teraz i tak nie mam wpływu na to, co się z nim dzieje. – Jesteście niesamowici – zwracam się do nich. – Nikt inny nie podjąłby się

ratowania tych biedaków z Alcatraz. – Drobiazg – mówi maszerujący obok mnie Dum. – Pewnie, co chwilę zdarza nam się uratować kilkaset osób – dodaje Dee. – Dosłownie co chwilę – przytakuje Dum. – Mamy to we krwi. – Zdarzało nam się nawet odrzucać propozycje kobiet, które pragnęły nam okazać wdzięczność – stwierdza Dum. – Raz nam się zdarzyło – doprecyzowuje skromnie Dee. – No dobra, ale jeśli zdarzyło się to raz, to znaczy, że się „zdarzało” – zauważa Dum. – I nie ma znaczenia, że była to osiemdziesięcioletnia pani przypominająca naszą babcię – uzupełnia Dee. – Babeczka to babeczka, niezależnie ile ma lat. A propozycja to propozycja. – Dum kiwa głową. Dee nachyla się i szepcze mi do ucha. – Zaproponowała, że ugotuje nam brukselkę, a my podziękowaliśmy. – Biedaczka była załamana. Pewnie znalazła sobie szybko jakiegoś szczęściarza, na którego w rewanżu przelała niezaspokojone uczucia. – Potrzeba rewanżu to kijowa sprawa. – Dee kręci głową. – Nie żebyśmy mieli jakiekolwiek pojęcie, co to za uczucie. Bliźniaki przybijają sobie zwycięskiego żółwika. – Abi nie zaangażował się w uwolnienie więźniów z Alcatraz? – pytam niewinnie. – No dobrze, Abi mógł mieć z tym co nieco wspólnego. – Dee wzrusza ramionami. – Choć oczywiście popłynęlibyśmy sami i uratowalibyśmy tych ludzi własnymi rękami, ale sama rozumiesz, akcja była ciut łatwiejsza, kiedy kierował nią Abi. – Dobrze wiedzieć, że czasami nie zachowuje się jak drań. – Zdziwiłabyś się, jaki z niego bywa porządny facet – mówi Dee. – Najwyraźniej nie zamknął was nigdy w areszcie ani nie potraktował waszej siostry jak Frankensteina. – Abi podejmuje trudne decyzje, żeby inni nie musieli – mówi Dum. Na to nie znajduję odpowiedzi. Czy sama przypadkiem nie pragnęłam, żeby

ktoś inny podejmował za mnie trudne decyzje? – Jest tylko człowiekiem – przekonuje Dee. – I, jak każdy człowiek, ma wady. – Na tym właśnie polega nasza rola – stwierdza Dum. – Rekompensujemy jego niedoskonałości. – Nie bierz tak wszystkiego do siebie. Sprzedałby pierworodnego syna, rodziców, słynącą z wypieku pysznych ciasteczek babcię, miłość życia, obie ręce, nogi i prawe jądro za możliwość odmiany losów ludzkości na lepsze. – Nie znamy człowieka gotowego do większych poświęceń. – Poza tym nie zażądałby od nas niczego, czego sam nie byłby gotów wykonać. – Na kogo innego mogli liczyć więźniowie w Alcatraz? Mają rację. Nikt, poza ruchem oporu, nawet nie wziąłby pod uwagę możliwości przeprowadzenia misji ratunkowej. – W sumie przypomina trochę ciebie – zauważa Dee. Niemal zatrzymuję się w miejscu. – Przypomina mnie? Abiego i mnie nic nie łączy. – Zdziwiłabyś się – mówi Dum. – Uparty, lojalny, maksymalnie skoncentrowany na osiąganiu swoich celów. – Mówiąc wprost, oboje jesteście porąbanymi bohaterami. – Poza tym wszyscy uważają, że jesteście strasznie seksowni – dodaje Dee. Prycham. – Teraz wiem, że robicie mi wodę z mózgu. – Chyba nie zamierzasz nam wmawiać, że nie zauważyłaś, w jaki sposób patrzą na ciebie faceci? – Jacy znowu faceci? O czym wy mówicie? Wymieniają spojrzenia. – Dziewczyno – mówi Dee – nawet przed twoim ostatnim wyczynem stawałaś się najbardziej pożądanym uczestnikiem naszych walk. Dziewczyny potrafiące skopać przeciwnikowi tyłek zawsze uchodziły za superseksowne, ale w naszym postapokaliptycznym świecie nie ma seksowniejszego widoku od wywijającej mieczem pogromczyni aniołów o niewyparzonym języku, która… – Wcale nie mam niewyparzonego języka. – No cóż, nikt nie jest doskonały – stwierdza Dum. – Skąd niby wiecie o tej hipotetycznej nastolatce, która zabiła anioła?

Oczywiście nie twierdzę, żebym wierzyła w równie niestworzoną historię. – Anioły wyznaczyły nagrodę za głowę tej hipotetycznej dziewczyny. Kto dostarczy im pogromczynię anioła, dostanie od nich gwarancję nietykalności. Nawet Abi nie zasłużył na takie wyróżnienie. Nagroda za jego głowę jest żałosna w porównaniu z nagrodą za głowę tej dziewczyny. – Wieść rozchodzi się lotem błyskawicy – mówi Dum. – Ludzie opowiadają sobie zwariowane historie o tym, że dziewczyna dysponuje zdolnością kontrolowania anielskich mieczy, a nawet, że ma na swoje rozkazy armię demonów. Wszyscy są podekscytowani. Połowa chciałaby cię… to znaczy ją… znaleźć, żeby zdobyć od aniołów gwarancję nietykalności, a druga połowa wychyla za twoje zdrowie ostatnią puszkę piwa. Wiele osób robi obie rzeczy jednocześnie. – Dlatego uważaj na siebie – mówi Dee. – Nawet jeśli to nie byłaś ty, ludzie uważają opowieść za prawdziwą, a to może wystarczyć, żebyś przypłaciła całą sytuację życiem. – Zważywszy na pluszowego misia, którego nosisz przy sobie, twoje dawne kontakty z demonami i tak dalej. – Dum unosi znacząco brwi. – Bo to byłaś ty, prawda? – pyta Dee, spoglądając na mnie spod przymrużonych powiek. – Tak między nami, oczywiście – dodaje Dum. – Nikomu nie piśniemy ani słowa. Kiedy mówią coś równocześnie, stają się przerażająco identyczni. W pewnym sensie umieram z pragnienia, żeby im o wszystkim opowiedzieć, ale w mojej głowie rozlega się głos mądrości: „No pewnie, że to byłam ja. Nie wspominałam wcześniej, że potrafię usiec anioła i rozkazywać demonom? Umiem też latać, ale nie mówcie nikomu”. – Uhm. Patrzą uważnie, próbując wyczytać cokolwiek z mojej twarzy. Przeczesuję umysł w poszukiwaniu nowego tematu do rozmowy. – Mam wrażenie, że nieźle sobie radzicie. Nie odrywają ode mnie wzroku, jakby nie potrafili zdecydować, czy pozwolą mi zmienić temat. – Musi być trudno zbudować obóz dla uchodźców, jednocześnie dowodząc armią powstańczą. – Abi starał się brać wszystko na siebie, ale w końcu zdołaliśmy skompletować radę, która pomoże mu w logistyce. Kurczę, strasznie dużo tej logistyki.

– A wszystko przez to, że musiałaś wypuścić się na tę swoją małą eskapadę, a potem dać Abiemu pretekst do zostania bohaterem. A skoro już o tym mowa, jak ci się udała przejażdżka autobusem? – No właśnie, kiedy widzieliśmy cię po raz ostatni, wyrzucałaś nam liściki miłosne ze swojego autobusowego więzienia. – Zastanawialiśmy się, czy cię nie odbić, ale Abi uznał, że ważniejsze jest uwolnienie ludzi z Alcatraz. – Zaoponowalibyśmy, gdybyśmy wiedzieli, że natrafimy tam na twoją mamę. – Nie ma co ukrywać, ta kobieta potrafi dać mocno w kość. – To dla mnie żadna nowość – mówię. – Doskonale wiem, jak mocno potrafi dawać w kość. – Daje w kość na poziomie broni masowego rażenia. Wpadliśmy na pomysł, żeby poszczuć ją na naszych wrogów, i okazała się cennym sojusznikiem. – Zdążyła doprowadzić ludzkich strażników do białej gorączki, zanim się zjawiliśmy. – Wiedziałaś, że potrafi być naprawdę przerażająca? Kiwam głową. – Och, tak. Wiem. – Większość z nas nie miała o tym pojęcia. Kompletnie nas zaskoczyła. – Teraz jest u nas kapitanem. – Co? Nie potrafię sobie wyobrazić, że matka potrafiłaby czymkolwiek dowodzić. – No. Serio. Żyjemy w przerażającym świecie, co nie? Stoję przez chwilę w milczeniu, próbując przetrawić tę informację. Muszę przyznać, że jeżeli czegokolwiek można oczekiwać po mojej matce, to właśnie nieoczekiwanego. – Twoja mama jest odjazdowa. – Bliźniaki kiwają głowami jak figurki bobblehead. – Wiecie, gdzie można ją znaleźć? – pytam. – Jasne – mówi Dee. – Na pewno uda nam się ją zlokalizować. – Dzięki. Byłoby super. Wchodzimy na ulicę El Camino, przygotowując się do przebiegnięcia chyłkiem między zaparkowanymi samochodami, kiedy nocną ciszę przerywa krzyk. Brzmi, jakby w zagajniku po drugiej stronie drogi toczyła się walka. W zagajniku po drugiej stronie drogi, gdzie zostawiłam Paige.

Pędzę w stronę lasu ile sił w nogach.



ROZDZIAŁ 19

W

biegamy do zagajnika. Nie jesteśmy sami, ale widzę tylko cienie przemykające w gęstniejącym mroku.

Słyszę przepełnione gniewem głosy. Jestem w zasadzie pewna, że czarty nie potrafią mówić, a przynajmniej nie ludzkim głosem. Wolałabym, żeby nie okazało się za chwilę, że jednak się myliłam. Pod koronami drzew grupa cieni wznosi pięści i opuszcza je na skuloną na ziemi istotę, krzycząc i wymierzając jej kopniaki. Kiedy podbiegamy bliżej, rozpoznaję wysuszone sylwetki ofiar szarańczaków. Niektóre mają na sobie postrzępione, umorusane ziemią ubrania, zupełnie jakby dopiero co wygrzebały się z grobów. Pięści przecinają powietrze i zasypują gradem ciosów ofiarę, która poddaje się temu wszystkiemu, stękając z bólu przy każdym uderzeniu. – Co tu się dzieje? – pytam, podbiegając do nich. Nikt nie zwraca na mnie uwagi. – Hej! – woła Dee. – Co tu się dzieje? – powtarza moje pytanie przyciszonym, rozkazującym głosem Dum. Kilku napastników podnosi wzrok. Nie przestają kopać swojej ofiary. – To ten drań z Alcatraz – odzywa się jeden z mężczyzn. – Przez niego musieliśmy tyle wycierpieć. To on stworzył te potwory i rzucił im nas na pożarcie. – Z wściekłością kopie człowieka leżącego na ziemi. Nie ulega wątpliwości, że chodzi o Doktorka. Bliźniacy musieli dojść do tego samego wniosku. Wskakują między atakujących z uniesionymi rękami. – Wystarczy! – Rada nakazała, aby zostawić go w spokoju – mówi Dee, odciągając jednego z napastników od Doktorka. – Rada ruchu oporu nie ma nad nami żadnej władzy. Nie należymy do waszego obozu.

– Właśnie – mówi inny mężczyzna, o twarzy tak wyschniętej, że przypomina skórkę salami. – Wyrzekliście się nas. A to wszystko jego wina. – Wymierza ofierze kolejnego, brutalnego kopniaka. – Kto kopnie go jeszcze choćby raz, nie weźmie udziału w zakładach bukmacherskich. Zostanie wykluczony na resztę swego pomarszczonego żywota. Cofnąć się! Trudno uwierzyć, ale wszyscy się cofają. Wszyscy inni odtrącili ofiary szarańczaków, ale bliźniacy najwyraźniej nie wykluczają żadnej grupy z zakładów. Dee sprawia wrażenie równie zaskoczonego. Zerka na brata. – Jesteśmy nowym HBO – stwierdza, szczerząc zęby. Dum pochyla się i pomaga wstać mężczyźnie, w którym ledwo rozpoznaję Doktorka. Jakoś tak niezgrabnie trzyma rękę. Twarz, która już wcześniej była poobijana, teraz jest tak mocno opuchnięta, że z największym trudem otwiera oczy. – Jak się czujesz? – pytam. – Co ci się stało w rękę? – Skakali po niej. Nie zdają sobie sprawy, co uczynili. – Jest złamana? Zaczyna do mnie docierać, jaki pożytek można mieć z chirurga ze złamaną ręką. – Nie wiem. – Nawet jeśli umysł nie dokonał jeszcze świadomej oceny sytuacji, ciało wyraźnie traktuje kończynę jako złamaną i podtrzymuje ją drugą ręką. – Właśnie przez takich ludzi zastanawiam się czasami, czy warto się w ogóle trudzić, żeby kogokolwiek ratować. Wyraźnie zdenerwowany Doktorek wymija mnie szybkim krokiem. Po przejściu kilku metrów musi oprzeć się o drzewo i odsapnąć. Dum podtrzymuje go, pilnując, żeby się nie przewrócił. – Mamy w obozie lekarkę – wyjaśnia Dee. – Zobaczymy, czy zdoła mu pomóc. – Idę z wami – decyduję. Po tym, czego byłam świadkiem, inaczej patrzę na ofiary żądeł szarańczaków. Wysuszone klatki piersiowe i ramiona wciąż emanują gniewem i frustracją. Kilka osób płacze, wylewając z siebie tłumione emocje, znacznie głębsze niż te rozbudzone przez walkę. Ruszam za bliźniakami, którzy pomagają przejść Doktorkowi na drugą stronę ulicy.



ROZDZIAŁ 20

O

pieram się o ścianę pomieszczenia wypełnionego pacjentami czekającymi na wizytę u obozowej lekarki. Doktorek ma pierwszeństwo, ponieważ poza nią jest tu jedynym lekarzem. Jeden z bliźniaków prowadzi Doktorka na drugą stronę poczekalni, a drugi idzie coś załatwić. Mnie każą zaczekać z innymi. Mimo że okna są zasłonięte kocami, w pokoju pali się tylko jedna świeczka. Jest coś upiornego w przebywaniu w pomieszczeniu niemal całkowicie spowitym mrokiem, z którego dobiegają kaszlnięcia i szepty. W pewnej chwili otwierają się drzwi i pojawia się w nich jasna jak słoma czupryna Dee. – I jaka diagnoza? – pytam. – Złamana? – Poważnie – obwieszcza Dee, wchodząc do pokoju. – Minie pewnie z sześć tygodni, zanim będzie mógł się posługiwać tą ręką. Sześć tygodni. Żołądek podchodzi mi do gardła, jakbym nałykała się helu. – A jest możliwe, żeby pokierował tą lekarką podczas operacji? No wiesz, żeby zastępowała mu ręce? – Ona nie jest chirurgiem. Poza tym nikomu nie zależy na łatce pomocnika Doktorka. Rozumiesz, to się może niekorzystnie odbić na zdrowiu. – Zauważyłam. – W zamyśleniu przygryzam wargę. Nic mi nie przychodzi do głowy. Wygląda na to, że będę miała dla siostry i Raffego złe wieści. Co teraz zrobimy? Doktorek był jedyną realną nadzieją dla Paige i Raffego. Drzwi na korytarz otwierają się i wchodzi przez nie Dum. – Hej, spotkałem twoją mamę. Powiedziałem jej, że twoja siostra jest w zagajniku, a ty dołączysz do niej za chwilę. – Dzięki. Jak zareagowała? – Sprawiała wrażenie dość podekscytowanej. Wyściskała mnie i dała mi całusa – mówi Dum. – Naprawdę? Nie masz pojęcia, jak wiele czasu minęło, odkąd mnie wyściskała i ucałowała.

– No cóż, wiele kobiet nie potrafi się oprzeć mojemu urokowi osobistemu. Kleją się do mnie przy każdej nadarzającej się okazji. – Wypija potężny łyk zielonego napoju energetycznego, zupełnie jakby to miało być seksowne. Podchodzę do drzwi, zastanawiając się, czy mogłabym jeszcze coś zrobić, czy też pozostaje mi tylko wrócić do zagajnika i przekazać siostrze złe wieści. Kładę dłoń na klamce i wtedy dzieje się coś dziwnego. Po plecach przebiegają mi ciarki, zanim jeszcze do mojej świadomości dociera, że coś jest nie tak. Po drugiej stronie drzwi rozlegają się dudniące odgłosy kroków. Ludzie w poczekalni zbijają się w gromadkę jak stado wystraszonych owiec, spoglądając w górę przerażonym wzrokiem. Na dworze rozlega się krzyk. – Co tym razem? – pyta Dee. W jego głosie słyszę strach, jakby coś podpowiadało mu, że i on powinien trzymać się blisko innych i poszukać jakiejś kryjówki. Boję się trochę otworzyć drzwi, ale bliźniacy robią to za mnie. Po drugiej stronie panuje cisza i spokój. Na trawniku leży sterta gratów – porozrzucanych bezładnie biurek, krzeseł, ubrań i koców. Kiedy moje oczy przyzwyczajają się do ciemności, zdaję sobie sprawę, że na trawniku nie leżą ubrania, ale ludzie. Trudno ich rozpoznać, ponieważ brakuje im niektórych części. Nie cząstek, jak po ugryzieniu, ale całych części – na przykład kończyn. Niektórym ciałom brakuje głów. Jakaś kobieta wyskakuje z samochodu. Ściga ją mroczna postać wielkości wilka. Para ukrywająca się w cieniu między budynkami podskakuje z krzykiem, kiedy coś – a dokładniej rzecz biorąc, kilka „cosiów” – zeskakuje z pogrążonego w ciemności występu nad ich głowami i chwyta ich za włosy. I wtedy, zupełnie jakby ktoś dał sygnał do ataku, cienie wyskakują z mroku nocy i rzucają się na obóz. Jeden z nich miga w świetle czyjejś latarki. Czart. Są mniejsze od tych z Otchłani, ale mimo wszystko przerażające. Małe, paskudne demony o nietoperzych pyskach i skrzydłach, kościstych kończynach i wychudzonych tułowiach. Szkolny kampus wypełnia się krzykami – gdziekolwiek spojrzeć, czarty wylewają się z mroku nocy. Dwa są większe od pozostałych: nakrapiane, muskularne i czerwonookie.

Sploty mięśni prężą się wokół ich długich kości – pozostałe czarty wyglądają przy nich rachitycznie. To ta dwójka wyskoczyła za mną z piekielnych wspomnień Beliala. Wiedzą, że tu jestem. I sprowadziły koleżków. Jeden z nich unosi paszczę w powietrze i wydaje ten sam hieni okrzyk, który słyszałam na Wyspie Aniołów. Jeżeli historia miałaby się choć w przybliżeniu powtórzyć, możemy się spodziewać sporego towarzystwa. Z cienia wybiega jakiś facet. Wykręca się na wszystkie strony i krzyczy – na plecy wskoczyły mu dwa czarty. W panice wbiega do budynku wypełnionego ludźmi, wnosząc ze sobą do środka oba stwory. We wnętrzu budynku rozlega się strzał. Mam nadzieję, że trafili czarty, a nie faceta. Czarty polują na mnie i tak naprawdę nie interesują się innymi ludźmi. Ja je tu sprowadziłam. Skoro tak, ja powinnam je odciągnąć od obozu. Nie namyślając się długo, puszczam się biegiem w noc.



ROZDZIAŁ 21

P

rzebieram nogami, jak tylko potrafię najszybciej. Nocą wstrząsają głośne krzyki przerywane długimi chwilami ciszy. Oczami wyobraźni widzę, jak ludzie wstrzymują wtedy oddech, aby nie usłyszały ich potwory. Dostaję gęsiej skórki na myśl o scenach, jakie pewnie rozgrywają się w obozie. Mój plan – jeżeli można go tak w ogóle nazwać – polega na tym, żeby biec na złamanie karku i znaleźć jakiś samochód z kluczykami w stacyjce. Na parkingu nie powinno ich brakować. Abi i jego ludzie dokładają wielu starań, aby wszystkie samochody miały kluczyki w stacyjkach i pełne baki właśnie na wypadek nadzwyczajnych sytuacji. No, akurat takiej raczej nie przewidzieli, ale na pewno mieli na myśli coś podobnego. Po uruchomieniu samochodu zamierzam zacząć trąbić klaksonem jak szalona i uciec jak najdalej od szkoły. Jeżeli mi się poszczęści, czarty podążą za mną. Nie wiem, co zrobię, gdyby wypadki potoczyły się inaczej. Albo gdybym dała się wcześniej złapać. Albo gdyby rzuciło się na mnie całe stado czartów. Nie mam czasu na analizowanie wszystkich wariantów. A co z Paige, mamą i Raffem? Kręcę głową. Skup się, dziewczyno. Na lewo ode mnie krzyczy jakiś mężczyzna. Jeżeli pobiegnę dalej, mężczyzna prawdopodobnie zginie. Jeżeli się zatrzymam, żeby mu pomóc, stracę możliwość odciągnięcia czartów od pozostałych ludzi. W Świecie Po każda decyzja jest zła. Po krótkim wahaniu pędzę w kierunku parkingu. Miś Pooky uderza mi o nogę, jakby domagał się wzięcia udziału w akcji. Tyle że ja muszę się teraz jak najszybciej dostać do samochodu i odciągnąć czarty od szkoły. Otwieram drzwi najbliższego auta. Odruchowo oglądam się za siebie. Kilka cieni pędzi już w moją stronę. Zbliżają się z każdą sekundą. Za nimi widać ludzi biegających bez ładu i składu wokół pobliskiego budynku. Wskakuję do samochodu i zatrzaskuję drzwi. Oby tylko kluczyk znajdował

się w stacyjce! Czarty uderzają z impetem w drzwi i przednią szybę. Dziękuję wszystkim dobrym duchom, które wciąż pozostały na tym świecie, za paranoję i zaradność Abiego. Kluczyki tkwią w stacyjce. Bez problemów uruchamiam małego, czerwonego hyundaia. Silnik z rykiem budzi się do życia. Ruszam z piskiem opon, zrzucając stwory z maski. Natychmiast się zatrzymuję, a wtedy na samochód wskakuje jeszcze więcej czartów. Naciskam klakson. Czarty, które nie zwróciły na mnie wcześniej uwagi, przestają uganiać się za ludźmi i odwracają głowy w moją stronę. Kusi mnie, żeby je rozjechać, żeby rozgnieść kołami te paskudne, nietoperze pyski. Ale moim celem jest odciągnięcie ich daleko od kampusu, więc nie zamierzam tracić czasu na zabawy. Uchylam okno i wołam: – Hej, wy tam! Czas na obiad! Tu jestem, parszywe szczury! Chcecie mnie złapać, to chodźcie! Hyundai kołysze się od ciężaru wskakujących na niego czartów. Mam już wyjechać z piskiem opon z parkingu – a przynajmniej zrobić kilka kółek, żeby zwabić wszystkie czarty, odciągając je od innych ludzi – kiedy słyszę głuchy trzask. Samochód przechyla się na bok. Zaraz potem nad maską przelatuje rozdarty kawałek gumy. Przednia opona. Gapię się w osłupieniu na rozerwaną oponę, która upada na asfalt i przez chwilę podskakuje. Na mój samochód wskakuje tak wiele czartów, że przestaję cokolwiek widzieć. Przesuwam dłonią po pluszowym misiu. Moja ostatnia deska ratunku. Ale Miś Pooky nie pomoże mi we wnętrzu samochodu. Za mało tu miejsca na ciosy i pchnięcia. Jeżeli chcę mieć jakiekolwiek szanse na przeżycie, muszę opuścić samochód. Czekam. Ciekawe, jak długo mogę tak siedzieć. Czarty zaczynają łomotać w przednią szybę. Ich nietoperze pyski i ostre jak brzytwy zębiska drapią w okna. Jak długo wytrzymają? Gdyby dostały się do środka, znajdę się w potrzasku, niezdolna do posłużenia się mieczem ani do ucieczki. Jeżeli otworzę drzwi, obskoczą mnie, zanim zdążę

postawić stopę na ziemi. Czart wskakuje na maskę, roztrącając pozostałe. To jeden z mięśniaków, którzy przybyli za mną z Otchłani. Trzyma w rękach kamień. Unosi go nad paskudną głowę, po czym wali nim w szybę. Rozlega się trzask pękającego szkła. Na szybie, tuż przed moją twarzą, pojawia się pajęczyna z tysięcy rysek. Biorę głęboki oddech, kiedy czart ponownie unosi kamień. Kładę rękę na klamce, przygotowując się do ucieczki. Kiedy kamień ponownie uderza w szybę, otwieram drzwi, wkładając w to całą siłę. Uwaga czartów skupiła się na kamieniu, dzięki czemu udaje mi się je zaskoczyć. Odtrącam drzwiami kilka stworów. W murze czartów powstaje szczelina, przez którą mogę uciekać. Ledwie stawiam stopę na asfalcie, czuję, jak chwytają mnie szpony. Ślina i zębiska to akurat ten element anatomii czartów, którego nie widziałam w snach zsyłanych przez miecz. Tam uciekały przed Raffem. Przy nim to one były ofiarami. Przy mnie zamieniają się w zabójców. Czarcie zęby ocierają się o mój policzek. Ręce chwytają mnie za ramię, pazury zagłębiają się w klatkę piersiową. Słyszę swój krzyk. Chwytam czarta za brodę i odpycham jego głowę i paszczę możliwie najdalej od siebie. Jak na takie wychudłe ciałko jest niesamowicie silny. Odchylam się, jak tylko mogę, i próbuję skręcić mu kark. Czart wściekle miota głową na wszystkie strony, kłapiąc zębiskami. Zbliża się do mojej twarzy, czuję jego zgniły oddech. Rani mnie pazurami, nie próbując nawet ratować własnej skóry. Musiał dostać szału. Tej bitwy nie wygram. Stoję oparta plecami o samochód. Kątem oka widzę dwa inne czarty, przełażące ku mnie przez drzwi. Spoglądam rozpaczliwie to na jednego, to na drugiego. Nie mam pistoletu, nie zdołam dobyć miecza. Stoję uwięziona w załomie drzwi. Pozostaje mi tylko nadzieja, że ludzie dostaną kilka minut na ucieczkę, podczas gdy czarty będą zajmowały się rozszarpywaniem mnie na kawałki. Urządzą sobie ucztę z Penryn. Niespodziewanie wszystkie nieruchomieją. Zadzierają nietoperze pyski do góry, nerwowo pociągając paskudnymi nochalami. Jeden potrząsa głową niczym pies otrzepujący się z wody. Czart, który miał właśnie zatopić pazury w moim karku, odskakuje. Dwa pozostałe, które próbowały przeleźć przez drzwi, wycofują się gwałtownie. We

wszystkich wyczuwam przerażenie. Rzucają się do ucieczki. Dopiero po chwili dociera do mnie, że jestem wolna i nadal żyję. W świetle reflektorów widzę parę nóg zmierzających w stronę gromady uciekających w panice czartów. Reflektory oświetlają coraz większą część zbliżającej się sylwetki, aż w końcu rozpoznaję, do kogo należy. To moja matka. Czarty uciekają. Jak najdalej od szkoły, jak najdalej od ludzi, a zwłaszcza jak najdalej od mojej matki. – Co u diabła? Gapię się na nią oniemiała. W końcu do mojej świadomości dociera smród. Powietrze cuchnie. Z przedniej szyby spływają resztki zgniłych jaj z zapasów mamy. Stara, żółto-czarna breja rozlewa się po szybie niczym wielkie ptasie guano. I ten smród. Uciekają przed smrodem. Uciekają równie przerażone, jak przed syczącym złowrogo demonem z Otchłani. Czy smród zgniłych jaj kojarzy im się z piekielnymi szefami? Czy kiedy go czują, sądzą, że nadchodzi jakiś zagniewany demon? Gapię się na mamę, która zbliża się, trzymając w każdej dłoni po kilka jaj. Może i jest szalona, ale niejedno widziała i niejednego doświadczyła. Rzeczy, których inni nie rozumieli. Kiedy się do mnie zbliża, w pobliżu nie ma już ani jednego czarta. – Nic ci się nie stało? – pyta. Kręcę głową. – Skąd wiedziałaś, co zrobić? – Okropnie cuchną, prawda? – stwierdza mama, krzywiąc się. Wpatruję się w nią bez słowa, w końcu wybucham słabym śmiechem.



ROZDZIAŁ 22

W

chodzimy z mamą do zagajnika. Kilka kroków za nami idzie jakaś kobieta.

Odwracam się. – Hej – mówię do niej. Odpowiada delikatnym skinieniem głowy. Z wyglądu ma tyle samo lat co mama. Twarz schowała pod kapturem płaszcza, spod którego wystaje długa do kostek sukienka opadająca na pantofle. Sukienka wydaje się znajoma, ale ta myśl tylko przebiega mi przez głowę, zepchnięta na bok przez poważniejsze sprawy. – Ona jest ze mną – wyjaśnia mama. Nie bardzo wiem, co o tym sądzić. Moja mama zazwyczaj z nikim się nie zaprzyjaźnia, ale żyjemy w innym świecie, więc może wcale nie znam jej tak dobrze, jak sądziłam. W zagajniku panuje cisza, którą zakłóca jedynie chrzęst naszych stóp i odgłos kroków jakiejś osoby biegnącej w naszym kierunku. Oglądam się za siebie i widzę zbliżającego się szybko Raffego. W ciemnym trenczu i czapce jest niemal całkowicie niewidoczny. Musiał ruszyć na ratunek, kiedy usłyszał moje wołania w czasie ataku czartów. Mama i jej koleżanka zamierają na jego widok, rozluźniają się, dopiero kiedy wykonuję uspokajający gest ręką. Obie ruszają dalej przez zagajnik, a ja zostaję z tyłu, czekając na Raffego. Mama zerka na nas kontrolnie przez ramię. Specjalnie się z tym nie kryje, mimo że takie zachowanie nie jest zbyt uprzejme. Cały czas rozgląda się uważnie dokoła, zachowując pełną czujność. No i dobrze. – Wszystko w porządku? – Jego głos jest łagodny, niemal przepraszający. Zastanawiam się, czy nie uznał, że dla mojego dobra nie powinien wdawać się w walkę z czartami. Nie zdołałby zabić wszystkich, wiele zdołałoby uciec i sprowadzić więcej stworów. A może nie chciał zaprezentować Abiemu i pozostałym pełni swoich bojowych mocy. – Spoko, nic mi nie jest. Zresztą te paskudy bardziej się boją mojej mamusi niż jakiegokolwiek anielskiego wojownika. Ona budzi znacznie większą grozę.

Kiwa głową w zamyśleniu, jakby coś go martwiło. – Co ci pokazał Abi? – Oprowadził mnie po obozie. – Pokazał ci zapasy japońskich zupek błyskawicznych? – Pokazał mi zbrojownię. Plan ewakuacyjny. I system monitoringu. O mały włos nie potykam się o gałąź. – Ale po co? – Zadaję to pytanie z większą mocą, niż zamierzałam. W mojej głowie dźwięczą systemy alarmowe. – Podczas waszego ostatniego spotkania zachowywał się jak paranoik. – Chciał zrobić na mnie wrażenie, żeby mnie zwerbować. Tym razem rozpaczliwie potrzebuje ludzi, którzy potrafią walczyć. Musiał wyczuć, że służyłem w wojsku. – Czyli przyłączysz się do ruchu oporu? – Mało prawdopodobne. Widziałem stoły do dysekcji. – Jakie znowu stoły do dysekcji? – Stoły, na których przeprowadzają dysekcję wszystkiego, co nie jest człowiekiem. Największy trzymają wolny, specjalnie na wypadek gdyby udało im się schwytać anioła. – Och. Chętnie przypomniałabym mu, że toczymy wojnę z wrogiem, którego nie rozumiemy, ale dyskusja na ten temat nie ma sensu. Nigdy nie pogodzę się z faktem, że Uriel eksperymentował na ludziach, niezależnie od powodów, jakie nim kierowały, dlaczego zatem miałabym oczekiwać, że Raffe zrozumie jakikolwiek powód, którym uzasadnialibyśmy rozkrojenie któregoś z jego pobratymców? – Próbują też stworzyć zarazę atakującą anioły, która wybiłaby cały gatunek. – Serio? – Przy okazji ratowania ludzi z Alcatraz zrabowali laboratorium na Wyspie Aniołów. Ukradli jakieś środki, przy których teraz majstrują. Okazało się, że Laylah opracowała zarazę na ludzi i teraz wytwarza kolejne szczepy, próbując zwiększyć jej śmiercionośność. Jeden z tych szczepów można rzekomo wykorzystać przeciwko aniołom. – I co, są blisko? – Niespecjalnie. W przeciwnym razie musiałbym ich zabić. Idziemy przez chwilę w milczeniu, zmrożeni dylematem: zabić albo zostać zabitym.

Oddycham z ulgą, kiedy docieramy do Paige, choćby dlatego że pojawia się pretekst do przerwania milczenia. Siostra siedzi obok swoich szarańczaków. Mama i jej koleżanka zatrzymują się w stosownej odległości, wpatrzone w potwory. Paige wstaje i nakazuje szarańczakom odlecieć na pobliskie gałęzie. Podbiega do mamy. Wciąż jest dzieckiem i z mamą łączy ją szczególna relacja. Mama gładzi ją po włosach, Paige wtula się w jej objęcia. – Jak poszło z Doktorkiem? – pyta szeptem Raffe. Biorę głęboki oddech i opowiadam mu o złamanej ręce. Raffe przyjmuje tę wiadomość w milczeniu, ale wiem, że jest zdruzgotany. Odcięte skrzydła obumierają z każdą chwilą, podejrzewam zresztą, że nie wytrzymają tak długo jak poprzednio, tymczasem jedyny lekarz, który potrafiłby przyszyć je z powrotem, przez najbliższych sześć tygodni nie podejdzie do stołu operacyjnego. Pozostaje jeszcze problem mojej umierającej z głodu siostry… Jestem wykończona. Musi istnieć inne rozwiązanie, ale jestem zbyt poobijana emocjonalnie, żeby trzeźwo myśleć. Najchętniej wpełzłabym do sejfu w mojej głowie i zatrzasnęła się przed całym światem. Nachylam się w stronę Raffego i opieram się ramieniem o jego umięśnioną rękę. Zamykam oczy i się odprężam. Raffe ma ciało jak ze stali. Sama nie wiem, czy to ja go pocieszam, czy czerpię pociechę od niego. Otwieram oczy i czuję na sobie wzrok koleżanki mamy. Szybko odsuwam się od Raffego i staję wyprostowana. Dziwne, że interesuje się nami, a nie szarańczakami albo pokrytą bliznami dziewczynką. – Szukają cię – mówi. No tak. – Wiem, słyszałam. Anioły, czarty – czy jest ktoś, kto by nie miał ochoty mnie dorwać? – Miałam na myśli jego. Czyżby również za jego głowę wyznaczono nagrodę? Kiedy walczyliśmy z aniołami, miał przecież na twarzy czerwoną maskę. Anioły musiały wziąć go za jakiegoś demona, prawda? – Mam ci przekazać wiadomość – mówi kobieta do Raffego. – Wiadomość brzmi: wolność i wdzięczność. Miej ufność, mój bracie. Raffe przez kilka sekund analizuje wiadomość. – Gdzie on jest? – pyta.

– Czeka na ciebie w kościele z witrażami. – Znajdę go tam teraz? – Tak. Raffe odwraca się do mnie. – Wiesz, gdzie to jest? – Z grubsza – odpowiadam. Próbuję sobie przypomnieć wygląd obu kościołów w Palo Alto. – Co się dzieje? Nie odpowiada. Zaczynam się zastanawiać, czy bliźniacy czegoś nie przekręcili. Może anioły szukają Raffego, a nie mnie. – Potrzebujesz mnie jeszcze do czegoś? – pyta kobieta. Jej spokój i łagodny głos budzą we mnie lekki niepokój. – Nie, dziękuję. Raffe odpłynął myślami gdzieś daleko. Kobieta zdejmuje kaptur. Ma ogoloną głowę i wygląda wyjątkowo blado. Ściąga płaszcz, który opada na ziemię. Ciało ma owinięte prześcieradłem przewiązanym na jednym ramieniu. Ciemne oczy, wielkie na tle ogolonej na łyso głowy, wpatrują się we mnie z życzliwym spokojem. Dłonie złożyła przed sobą, splatając palce. Jedynym elementem niepasującym do reszty jest para białych tenisówek, które wystają spod prześcieradła. Skłoniwszy się lekko, odwraca się w stronę mojej siostry. Nie wypowiada żadnego z okrągłych słówek, których spodziewałabym się po przedstawicielce postapokaliptycznego kultu, nie próbuje nas nawracać. Jedynie podchodzi w milczeniu do Paige. Zatrzymuje się tuż przed nią. Matka kłania się kobiecie. – Dziękuję za twoje poświęcenie. Dziękuję, że się na to zgodziłaś. – O co chodzi? – pytam zaniepokojona. – O nic się nie martw, Penryn. – Mama odsyła mnie machnięciem ręki. – Ja się wszystkim zajmę. – Niby czym się zajmiesz? – Do tej pory mama nie zajmowała się problemami innych ludzi, a już na pewno mocno nietypowy jest sposób, w jaki porozumiewa się z tą kobietą. – Czym się zajmiesz, mamo? Odwraca się do mnie ze złością, jakbym tymi pytaniami przynosiła jej wstyd. – Wyjaśnię ci, kiedy będziesz starsza. Wpatruję się w nią szeroko otwartymi oczami. Zupełnie mnie zamurowało.

– Kiedy będę starsza? Mówisz serio? – To nie dla ciebie, Penryn. Dobrze cię znam. Lepiej, żebyś tego nie widziała. Każe mi odejść. Robię kilka kroków do tyłu, aż zrównuję się z Raffem. Zamierzamy śledzić dalszy rozwój wypadków z cienia, ale mama nakazuje nam gestem, żebyśmy oddalili się jeszcze bardziej. Odwracamy się i odchodzimy. Chowam się za drzewem, kiedy mama przestaje patrzeć w naszą stronę. Raffe staje obok mnie, ale nie próbuje się nawet ukrywać. Przedstawicielka kultu pochyla nisko głowę i przyklęka z pokorą przed Paige. Ogarnia mnie pragnienie, żeby odejść i nie być świadkiem tego, co ma się wydarzyć, ale jednocześnie chciałabym wskoczyć między nie i przerwać całą ceremonię. Niewątpliwie należałoby przyjrzeć się całkowitemu zaufaniu, jakim matka obdarza tę kobietę. Czyżby próbowały zwerbować Paige do jakiegoś kultu? Akurat w tej sytuacji nie mam żadnych oporów przed szpiegowaniem najbliższych. Normalnie jestem wielką zwolenniczką prawa do prywatności, ale teraz muszę mieć pewność, że nie dzieje się nic… zwariowanego. – Jestem twoją sługą, o, Potężna – mówi kobieta. – O nic się nie martw – uspokaja Paige mama. – Zgłosiła się na ochotnika. W kolejce czekają kolejni członkowie kultu. Wiedzą, jaka jesteś ważna. Są gotowi się poświęcić. Słowo „poświęcić” budzi we mnie niepokój. Puszczam się biegiem w ich stronę. Paige siedzi na pniu zwalonego drzewa, spoglądając na klęczącą przed nią kobietę. Ta rozwiązuje prześcieradło i przechyla głowę na bok, odsłaniając nagą szyję. Staję jak wryta, próbując ogarnąć umysłem sytuację. – Co ty wyprawiasz? – wołam. – Penryn, zostaw nas w spokoju – mówi mama. – To sprawa między nami. – Składasz ją w ofierze, jak mięso? – Tym razem jest inaczej. Zgłosiła się na ochotnika. To dla niej zaszczyt. Członkini kultu spogląda na mnie, nie zmieniając ustawienia przechylonej głowy. – To wszystko prawda. Zostałam wybrana. Czuję się zaszczycona, mogąc dostarczyć pożywienia Potężnej, która wskrzesiła umarłych i zaprowadzi nas do nieba. – Wciąż chcecie iść do nieba? Pełno tam przecież aniołów. – Przyglądam się

jej uważnie, żeby sprawdzić, czy nie żartuje. – Naprawdę zgłosiła się pani na ochotnika, żeby zostać zjedzoną żywcem? – Mój duch się odrodzi, kiedy swoim ciałem nakarmię Potężną. – Żarty sobie pani stroi? – Spoglądam na przemian to na matkę, która przytakuje z powagą, to na kobietę, która chyba jest pod wpływem narkotyków. – Zresztą skąd pani wie, że ona jest tą całą Potężną? Podczas ostatniej wizyty ludzie próbowali ją wypatroszyć i poćwiartować. – Lekarz z Alcatraz zapewnił Abidiasza i radę, że dziewczyna jest Potężną, wybrańcem, który nas uratuje. Reszta obozu w to nie wierzy, ale my, członkowie Nowego Świtu, wiemy, że jest Potężną, która wybawi nas od tej świętej tragedii. – To zwykła dziewczynka. – Chcę powiedzieć „normalna”, ale nie przechodzi mi to przez gardło. – Proszę, nie przeszkadzaj nam – mówi kobieta, posyłając mi błagalne spojrzenie. – Proszę, nie wtrącaj się. Jeżeli mi teraz przeszkodzisz, ktoś inny dostąpi tego zaszczytu, a ja będę żyła w upokorzeniu. – Łzy napływają jej do oczu. – Błagam, niech moje życie nabierze jakiegoś sensu w tym świecie. To największy dar i największy zaszczyt, jakiego mogę dostąpić. Stoję tak z opadniętą szczęką, próbując znaleźć jakąś odpowiedź. Moja siostrzyczka jednoznacznie odrzuca propozycję kobiety. Nieśmiało kręci odmownie głową, po czym siada po turecku w typowej dla siebie pozycji mnicha. Odkąd jako trzylatka postanowiła przejść na wegetarianizm, nazywaliśmy ją naszym małym Buddą. Łzy lecą ciurkiem po policzkach kobiety. – Rozumiem. Masz wobec mnie inne plany. Kobieta wygląda, jakby została odrzucona nie jako ofiara, ale jako człowiek. Powoli podnosi się z kolan, zawiązuje prześcieradło na ramieniu i posyła mi pełne wyrzutu spojrzenie. Składa ukłon i się wycofuje, ani na chwilę nie odwracając się plecami do Paige. Mama wzdycha ze złością. – Rozumiesz, że to niczego nie zmienia? – zwraca się do mnie. – Będę musiała wrócić i przyprowadzić kolejną osobę. – Mamo, nie. – Oni tego pragną. To dla nich zaszczyt – stwierdza, ruszając w ślad za kobietą. – Poza tym przychodzą z własnym prześcieradłem, które ułatwi posprzątanie resztek.



ROZDZIAŁ 23

– W iesz, gdzie znajdę ten kościół z witrażami? – Co? – Nadal rozmyślam o kulcie i aurze mesjasza, która otacza Paige. – Kościół, pamiętasz? – Raffe ma taką minę, jakby chciał mi pomachać ręką przed oczami. – Z witrażami? – W mieście są dwa kościoły. Dojdziemy tam na piechotę. A o co chodzi? – Ktoś próbuje zaaranżować ze mną spotkanie. – To akurat załapałam. Ale kto i dlaczego? – Tego właśnie chciałbym się dowiedzieć. – Z jego niewzruszonej miny i z tonu głosu wnioskuję, że prawdopodobnie się tego domyśla. – Czy chodzi o anioła, który zna lokalizację obozu ruchu oporu? – Zapewne nie. Raczej o kogoś, kto potrafi rozpuścić wici za pośrednictwem ludzi, ale prawdopodobnie nie wie nic o istnieniu obozu. Do kościoła został pewnie wysłany przez kogoś takiego jak ona. Wskazuje głową kierunek, w którym udała się kobieta należąca do kultu. Wiem, że powinnam zaprowadzić Raffego na miejsce spotkania z tajemniczą osobą, aby ten ktoś nie zaczął sam go szukać i nie odkrył przypadkiem lokalizacji obozu ruchu oporu. Zerkam na Paige, która śpiewa przepraszającą pieśń mamy swoim szarańczakom, siedzącym na gałęzi nad jej głową. Podchodzę do niej. – Poradzisz sobie sama, gdybym miała cię zostawić na trochę? Kiwa głową. Mama wyłania się z cienia. Nie potrafię ocenić, czy Paige będzie bezpieczniejsza pod opieką mamy, ale ponieważ mama wróciła na polanę sama, minie pewnie trochę czasu, zanim zacznie realizować kolejny zwariowany pomysł. Wracam do Raffego. – Jestem do twojej dyspozycji. Poszukajmy tego kościoła.

Centrum Palo Alto znam gorzej niż centrum Mountain View, dlatego znalezienie kościołów zajmuje nam więcej czasu, niż sądziłam. W pierwszym znajduje się jedynie wąski, pionowy witraż, uznaję zatem, że chodzi o inny kościół. Kiedy ktoś mówi „kościół z witrażami”, chodzi niewątpliwie o świątynię z dużą ilością witraży. W przeszłości centrum Palo Alto było popularnym miejscem. Słynęło z obleganych restauracji i wytyczających nowe horyzonty start-upów. Mój tata uwielbiał tam jeździć. – Kto chce się z tobą spotkać? – pytam. – Nie jestem pewien. – Ale się domyślasz. – Być może. Idziemy ulicą, przy której znajdowało się wiele punktów usługowych. Ta urocza część przedmieścia wydaje się w dużej mierze nietknięta, pomijając kilka miejsc, gdzie zniszczeniu uległy przypadkowe domy. – To jakaś tajemnica wojskowa? Dlaczego nie chcesz mi zdradzić swoich podejrzeń? Wychodzimy zza rogu i naszym oczom ukazuje się kościół z witrażami. – Rafaelu – mówi męski głos dochodzący z góry. Eteryczna postać spływa ku nam z dachu kościoła. Ląduje przed nami upiornie biały anioł. To Jozjasz, albinos. Jego skóra jest tak samo nienaturalnie biała, jak ją zapamiętałam, a oczy ma przeraźliwie krwistoczerwone nawet teraz, w słabej poświacie księżyca. Wygląda jak wcielenie zła. Zdradziecka kreatura. Na jego widok z mojego gardła wydobywa się warczenie. Ściągam misia z rękojeści miecza i zaciskam na nim rękę. Raffe powstrzymuje mnie dotknięciem dłoni. – Cieszę się, że zastaję cię w dobrym zdrowiu, archaniele – mówi Jozjasz. – Wczorajszy wieczór zakończył się w dość efektowny sposób. Raffe marszczy gniewnie brwi. – Wiem, co sobie myślisz – dodaje szybko Jozjasz. – Prawda jest zupełnie inna. Daj mi chwilę, a wszystko wytłumaczę. Trudno uwierzyć, że gość, który w ewidentny sposób zdradził Raffego, ma czelność przemawiać do niego tak przyjaźnie. Raffe rozgląda się uważnie po okolicy. Uświadamiam sobie, że to może być pułapka. Nie powinnam pozwolić, abym straciła czujność przez gniew na tę

szumowinę. Zerkam na boki, ale dostrzegam jedynie nieruchome cienie, w których pogrążył się ten uroczy niegdyś zakątek miasta. – Słucham – mówi Raffe. – Tylko się streszczaj. – Namówiłem Laylah, aby przyszyła ci z powrotem skrzydła – wyjaśnia Jozjasz. – Tym razem na serio. Przysięgła mi, że to zrobi. – Dlaczego miałbym jej wierzyć? – Albo tobie – wtrącam. To przecież na skutek konszachtów Jozjasza i Laylah Raffe otrzymał skrzydła demona. Wszystko przemawia za tym, że mogą oszukać go ponownie. Jozjasz przenosi na mnie swoje przekrwione spojrzenie. – Uriel wini Laylah za to, że wczorajszego wieczora szarańczaki zwróciły się przeciwko nam. Uważa, że tylko lekarz, który je stworzył, mógłby zmusić je do takiego zachowania. Kazał ją zamknąć w laboratorium. Normalnie by ją zabił, tyle że Laylah pracuje właśnie nad jakimiś zarazami, na których mu zależy. Poza tym tylko ona potrafi zapanować nad nieustannie rosnącą armią potworów. – Zarazy? – pytam. – Dlaczego wszyscy próbują stworzyć jakieś zarazy? – Czym byłaby apokalipsa bez plagi? – stwierdza Jozjasz. – No pięknie – mówię. – Mielibyśmy zaufać znanej kłamczusze, która próbuje upichcić apokaliptyczne plagi? A zresztą dlaczego miałby nas w ogóle obchodzić los Laylah? Przyszyła Raffemu skrzydła demona i bawiła się w doktora Frankensteina z ludźmi, to niech ma za swoje. Nie jesteśmy biomasą, z której można sobie lepić zabawki. Jozjasz spogląda na mnie, po czym przenosi wzrok na Raffego. – Czy ona musi uczestniczyć w tej rozmowie? – Na to wychodzi – odpowiada Raffe. – Okazuje się, że jest jedyną osobą, na której mogę polegać. Kiedy słyszę te słowa, prostuję się z dumy. – Laylah nie miała o niczym pojęcia – zapewnia Jozjasz, obracając się w ten sposób, aby było jasne, że zwraca się do Raffego. – Ostrzegałem ją, żeby się w to nie angażowała, ale wiesz, jaka jest ambitna. Uwierz, tym razem możesz jej zaufać, ponieważ pozostajesz jej jedyną nadzieją w tym bałaganie. Uriel ją zabije, kiedy tylko uzyska wszystko, na czym mu zależy. – Zabije ją? Miałeś chyba na myśli to, że zrobi z niej Upadłą? – Nie, miałem na myśli to, że ją zabije. Był na nią wściekły, w ogóle nie wierzył w jej zapewnienia, że nie miała nic wspólnego ze zwróceniem się

szarańczaków przeciwko nam. Wpadł w szał. Powiedział, że zabił Posłańca, i zagroził, że ją również może zgładzić. Posłańca, Raffe. To Uriel go zabił. Pamięć podsuwa mi wspomnienie skrzydlatego mężczyzny zwanego archaniołem Gabrielem, Posłańcem Bożym, który został zastrzelony nad gruzami Jerozolimy. Przez kilka dni obraz ten puszczały na okrągło wszystkie stacje telewizyjne. Jozjasz kręci głową, jakby sam nie mógł uwierzyć w to, co powiedział. – Zdaniem Uriela Gabriel oszalał i tak naprawdę od wieków nie rozmawiał z Bogiem. Podobno zmyślił wszystkie reguły, które Bóg kazał mu rzekomo wprowadzić. Uriel oświadczył, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby sam został Posłańcem, bo może przecież kłamać tak samo jak Gabriel. Dlatego właśnie Uriel kazał go zabić. Zabić. Sam się do tego przyznał. Patrzą sobie głęboko w oczy. Raffe sprawia wrażenie równie wstrząśniętego, jak Jozjasz. – No dobrze, ale o co ten cały krzyk? – przerywam milczenie. – Naszych królów co rusz ktoś mordował. – My nie zabijamy swoich braci – mówi Jozjasz. – Kiedy ostatni raz do tego doszło, Lucyfer i jego armia stali się Upadłymi. – Przechyla głowę w moją stronę, jakby się upewniał, że pojęłam znaczenie tego faktu. – Było to dość istotne wydarzenie. – No wiem, obiło mi się o uszy – bąkam. Raffe poirytowany wypuszcza powietrze z płuc. – Dopóki pozostaję poza społecznością, jestem bezsilny. – Wiem. – Jozjasz kiwa głową. – Właśnie dlatego musimy pozwolić, żeby Laylah przyszyła ci twoje skrzydła. Uriel nie może wygrać wyborów. Rozpuściliśmy wici za Michałem, ale mało prawdopodobne, abyśmy znaleźli go na czas. – Dlaczego Laylah uważa, że zagłosują na mnie, a nie na Uriela? – Wciąż masz lojalnych zwolenników. Krążą pogłoski o twoim powrocie, a ja skwapliwie je podsycam. Masz szansę. – Nic dziwnego, że Michał nie chce się ujawnić. Jak go znam, zupełnie nie interesuje go funkcja Posłańca. Już nigdy nie poprowadziłby armii do boju, gdyby musiał wygładzić piórka i gdyby przygniotły go obowiązki administracyjne. – Jesteś jedynym archaniołem zdolnym rzucić wyzwanie Urielowi. Nawet gdyby Michał wygrał zaocznie, do jego powrotu jakiś archanioł musiałby sprawować obowiązki Posłańca. Jeśli się zdecydujesz, Laylah cię poprze. W tej chwili ze wszech miar zależy jej na przyszyciu ci skrzydeł.

– Raffe, nie możesz mu zaufać. Pamiętaj, co zrobił wcześniej. – Rozumiem wasze obawy – mówi Jozjasz – ale pamiętaj, że złożyłem przysięgę. Życie za życie. Zwróciłeś mi wolność, wyzwalając mnie z wiekuistej niewoli. Dałeś mi szansę, abym zasłużył na życie wypełnione sensem. Złożyłem ci przyrzeczenie. Nachylam się ku niemu. – Nie wyglądałeś na uszczęśliwionego podczas naszego ostatniego spotkania w San Francisco. – Sądziłem, że Rafael nie żyje. Myślałem, że nie jestem już związany przysięgą, że mogę układać życie po swojemu. Ale nigdy bym go nie zdradził. Jak myślisz, dlaczego przyszedł do mnie? Tylko mojej lojalności mógł być pewien. Tylko ja nie byłem obciążony zobowiązaniami klanowymi, rodzinnymi ani honorowymi, które przewyższałyby śluby wierności. Rozumiesz? Przenosi wzrok na Raffego. – Nie wiedziałem, co z tobą zrobią. Myślałem, że po prostu przyszyją ci z powrotem twoje skrzydła. Laylah miała zresztą taki zamiar, ale Uriel dowiedział się o twojej obecności i Laylah spanikowała. Teraz najzwyczajniej w świecie nie ma wyboru. Poza tobą nie ma nikogo, z kim mogłaby się sprzymierzyć. Ona z kolei jest jedyną osobą, która może przyszyć ci skrzydła. Trudno akurat odeprzeć ten ostatni argument. Doktorek złamał rękę. Kto inny potrafiłby przeprowadzić operację? – Masz coraz mniej czasu, archaniele – mówi. – Wybory się zbliżają. A jeśli ty nie powstrzymasz Uriela, naszym Posłańcem zostanie obłąkany morderca. Jego słowo będzie odtąd prawem, a ktokolwiek mu się sprzeciwi, zostanie Upadłym. Może to doprowadzić do wybuchu wojny domowej. W rezultacie dojdzie do masowej eksterminacji nie tylko ludzi, ale również tych aniołów, które mu się sprzeciwią. Wyczuwam u Raffego ogromne napięcie. Jak mógłby odmówić? Pojawiła się szansa na odzyskanie skrzydeł i naprawienie sytuacji. Może uzyskać wszystko, czego pragnął. Może nawet zostać Posłańcem i uratować wszystkich przed apokaliptycznym koszmarem. Potem odszedłby do domu i za mojego życia nie powróciłby już do naszego świata.



ROZDZIAŁ 24

– G dzie przeprowadzilibyście operację? – pyta Raffe. – W gnieździe – odpowiada Jozjasz. – Laylah przebywa pod strażą. Nie może się wydostać, ale mogę pomóc ci się tam wkraść. – Leć. Zaraz do ciebie dołączę – mówi Raffe do Jozjasza, zdejmując plecak z owiniętymi kocem skrzydłami. – Powinnam ci towarzyszyć – mówię, kiedy zostajemy sami. – Nie możesz. – Zdejmuje płaszcz i zakłada plecak odwrotnie, w taki sposób, że wisi na jego klatce piersiowej. Poprawia pasek na brzuchu, upewniając się, że znajduje się w odpowiedniej pozycji. Gdyby ktoś inny założył w ten sposób plecak, pewnie nie wyglądałby najlepiej, ale na szerokiej klatce piersiowej Raffego plecak wygląda jak idealnie dopasowany element wyposażenia wojskowego. – Potrzebujesz wsparcia. Wygina plecy i rozkłada skrzydła w taki sposób, w jaki ja rozprostowywałabym nogi po spędzeniu długiego czasu w pozycji siedzącej. – Jozjasz będzie musiał mi wystarczyć za obstawę. Groziłoby ci zbyt wielkie niebezpieczeństwo. Zresztą musisz się zająć rodziną. Do głowy przychodzi mi pewna myśl. – A może Laylah mogłaby też pomóc Paige? Te słowa z trudem przechodzą mi przez gardło, ale skoro Doktorek ma złamaną rękę, do kogo miałybyśmy się zwrócić o pomoc? – Jeżeli moje sprawy zostaną rozwiązane pozytywnie, spróbuję namówić ją, żeby pomogła twojej siostrze. – Paige nie może czekać ani chwili dłużej niż ty. – Będzie bezpieczniej, jeśli upewnimy się najpierw, że Laylah można zaufać. Raffe ma rację, ale gonitwa myśli w mojej głowie nie ustaje. – A co z twoim mieczem?

– Nie wzbiję się z nim w powietrze, jeśli mnie nie zaakceptuje. A to nastąpi dopiero wtedy, gdy odzyskam swoje skrzydła. Zaopiekuj się mieczem do mojego powrotu, dobrze? Kiwam głową. Czuję ciepło rozlewające się w mojej piersi. – A zatem wrócisz? Spogląda na mnie zaniepokojonym wzrokiem. W przeszłości nasze drogi kilka razy się rozchodziły, ale tym razem mam przeczucie, że żegnamy się na zawsze. Raffe wróci do świata aniołów, a kiedy tak się stanie, zapomni o córze człowieczej, z którą podróżował przez kilka dni. Już wcześniej wyraził się jasno, że jako para nie mamy przyszłości. – Czy to jest pożegnanie? – pytam. Kiwa głową. Spoglądamy sobie głęboko w oczy. Jak zwykle nie mam pojęcia, co myśli. Mogę tylko zgadywać. Nachyla się i jego usta zatrzymują się o włos od moich. Zamykam oczy, przez moje ciało przechodzi przyjemny dreszczyk. Przyciska swoje usta do moich. Ciepło emanujące z jego ciała rozprzestrzenia się od moich ust w dół, do klatki piersiowej i brzucha. Czas zatrzymuje się, zapominam o całym świecie – o apokalipsie, o wszystkich wrogach, o czujnych oczach, o potworach przybywających nocą. Jedynym doznaniem jest pocałunek – nic więcej się nie liczy. Jestem dziewczyną Raffego – i nikim więcej. Odsuwa się. Przyciska czoło do mojego. Czuję łaskotanie kropelek łez pod rzęsami. – Jestem pewna, że odzyskasz swoje skrzydła. – Przełykam ślinę i zaczynam mówić szybko, aby głos mi się nie załamał. – Zostaniesz Posłańcem i wszyscy uznają cię za swojego przywódcę. Wtedy zabierzesz anioły z powrotem do domu, zabierzesz je z Ziemi. Obiecaj, że jako Posłaniec zaprowadzisz je daleko stąd, daleko od nas wszystkich. – Mam niewielkie szanse na zostanie Posłańcem, ale obiecuję, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby je stąd zabrać. Sam wtedy odejdzie. Przełykam ślinę. Stoimy tak przez chwilę; nasze oddechy się mieszają. Wiatr się nasila. Mam wrażenie, jakbyśmy byli jedynymi żywymi istotami na ziemi.

Raffe się prostuje. – Nie liczy się to, czego ja chcę albo pragnę. Moi bracia, sama tkanka mojej społeczności, wszystko to może się rozpaść. Nie mogę do tego dopuścić. – Ale ja cię wcale o to nie prosiłam. – Obejmuję się rękami w talii. – Zrozum, jesteś również największą nadzieją dla moich braci. Jeżeli przejmiesz władzę nad aniołami i zaprowadzisz je z powrotem do miejsca, z którego przybyły, mój świat również zostanie uratowany. Ale nie będziemy razem. Kręci ze smutkiem głową. – W naszym świecie obowiązują określone reguły. Zrozum, Penryn, jesteśmy żołnierzami. Legendarnymi wojownikami, gotowymi na poświęcenia godne pieśni o bohaterach. Nie zadajemy pytań. Nie dokonujemy wyborów. Wypowiada te słowa, jakby to było motto, przysięga, którą składał tysiące razy. Powoli wypuszcza mnie z objęć i zdecydowanie odsuwa od siebie. Odgarnia mi włosy z twarzy, gładzi po policzku. Przesuwa wzrokiem po każdym centymetrze mojej twarzy, jakby próbował utrwalić ją sobie w pamięci. Na jego ustach pojawia się cień uśmiechu. Opuszcza rękę, odwraca się i wzbija w powietrze. Zakrywam dłonią usta, żeby za nim nie zawołać. Październikowy wiatr targa mi włosy. Suche liście tańczą w powietrzu, zagubione i porzucone.



ROZDZIAŁ 25

P

owinnam już iść. Odwrócić się i odejść z tego miejsca.

Mam poczucie, jakby stopy wrosły mi w chodnik. Stoję nieruchomo, przepełniona niepokojem. Dręczy mnie lęk, że Raffe został zwabiony w pułapkę, że już go nigdy nie zobaczę, że jego los ponownie spoczywa w rękach jego wrogów. Tak bardzo pogrążyłam się w rozmyślaniach o wszystkim, co może się zdarzyć, że nie słyszę odgłosu kroków za moimi plecami. Teraz jest za późno na ucieczkę. Ludzie wychodzą z okolicznych budynków. Jeden, pięciu, dwudziestu. Wszyscy mają na sobie prześcieradła, wszyscy mają ogolone głowy. – Spóźniliście się – mówię. – Zresztą nie było specjalnie na co patrzeć. Zbliżają się ze wszystkich stron. – Nie przyszliśmy po to, żeby ich oglądać – mówi jakiś mężczyzna. Czubek jego głowy jest bardziej opalony niż u pozostałych, jakby golił się na łyso już od jakiegoś czasu. – Władcy lubią załatwiać swoje sprawy bez świadków. My to rozumiemy. – Władcy? Otaczają mnie coraz ciaśniejszym kręgiem, zaczynam się czuć niekomfortowo. Na szczęście mam do czynienia z przedstawicielami kultu, a nie członkami gangu. Ci pierwsi nie mają zwyczaju atakowania ludzi. Mimo wszystko kładę dłoń na pluszowym misiu wiszącym u mojego pasa. – Nie przychodzimy z ich powodu – wyjaśnia kobiecy głos. – Nikt nie wyznaczył nagrody za głowę twojego anielskiego przyjaciela. Dopiero po chwili ją zauważam: kobietę, która ofiarowała swoje ciało Paige. – Chyba jednak powinnam pozwolić, żeby cię zjadła. Kobieta posyła mi gniewne spojrzenie, jakbym upokorzyła ją, ratując jej wcześniej życie.

Ściągam misia z rękojeści i zaciskam na niej dłoń. Jest zimna, twarda i gotowa do walki. Tyle że ja sama waham się, czy powinnam używać miecza przeciwko tym ludziom. Mamy zbyt wielu wrogów, którzy próbują nas zabić, żeby zwracać się przeciwko sobie. Odsuwam się od Opalonej Głowy. Krąg się zacieśnia. – Naprawdę jesteście gotowi skrzywdzić siostrę Potężnej? Mam nadzieję, że wierzą w to, co sami mówią. – Ależ wcale nie zamierzamy cię skrzywdzić – odpowiada Opalona Głowa. Wyciąga po mnie ręce. Cofam się i wyciągam miecz. Zza moich pleców wyłania się ręka trzymająca mokry kawałek materiału i przyciska mi go do ust. Materiał jest nasączony jakąś paskudną substancją, której opary wlatują mi prosto do mózgu. Zaczyna mi się kręcić w głowie. Próbuję walczyć. Trafnie odgadłam, że to jest pułapka, nie zdawałam sobie tylko sprawy, że zastawiono ją na mnie. Moje myśli rozjeżdżają się we wszystkie strony. Pamiętam ostrą woń chemikaliów i gardło piekące od wdzierających się do niego oparów – potem zapadła ciemność.



ROZDZIAŁ 26

B

udzę się w oślepiających promieniach słońca na tylnym siedzeniu starego rolls-royce’a. Wszystko jest lśniące, błyszczące i wypolerowane. Z głośników wydobywają się znakomitej jakości dźwięki zespołu bigbandowego. Ubrany w czarny garnitur kierowca ma na głowie czapkę szofera. Obserwuje mnie w lusterku, kiedy stopniowo odzyskuję przytomność. Kręci mi się w głowie, wciąż czuję chemiczną woń. Co się stało? Ach, no tak, kult… Unoszę głowę i dotykam swoich włosów, żeby się upewnić, że wciąż są na swoim miejscu. Pewności nigdy za wiele. Włosy nie zniknęły, straciłam za to miecz. Na pasku został tylko pluszowy miś. Gładzę go po futerku. Ciekawe, co zrobili z mieczem? Jest zbyt cenny, żeby go zostawić, a dla nich za ciężki, żeby zdołali go przenieść na większą odległość. Pozostaje mieć nadzieję, że jakoś go wydźwignęli do bagażnika albo w podobne miejsce, żeby mieć przy sobie dowód, że faktycznie pojmali dziewczynę, za której głowę wyznaczono nagrodę. Nasz rolls-royce wydaje się podążać w karawanie klasycznych samochodów. Znajdujemy się w środku, między dwoma innymi autami. – Dokąd jedziemy? – Mam wrażenie, jakby moje gardło było oblepione piaskiem. Kierowca nie odpowiada. Jego milczenie sprawia, że przechodzą mnie ciarki. – Halo! – mówię. – Nie musi się pan bać, że ktoś pana usłyszy. Anioły nie lubią ludzkiej technologii. Na pewno nie zamontowały tu podsłuchu ani nic podobnego. Milczenie. – Słyszy mnie pan? Jest pan głuchy? Kierowca nie odpowiada. Być może anioły odkryły, że nie jesteśmy równie doskonale ukształtowani jak one. Być może odkryły wartość niektórych naszych ułomności i zatrudniły głuchego kierowcę, którego nie będę mogła przekabacić, ponieważ mnie nie słyszy.

Nachylam się, żeby poklepać go po ramieniu. Dopiero wtedy widzę jego twarz w lusterku wstecznym. Czerwone mięso dziąseł i policzków znajduje się na wierzchu, zupełnie jakby połowa twarzy została obdarta ze skóry. Zęby są odsłonięte, przez co mężczyzna wygląda jak żywy trup. Wpatruje się we mnie uważnie za pośrednictwem lusterka. Śledzi moją reakcję. Zamieram. Najchętniej szybko bym się wycofała, ale powstrzymuje mnie jego spojrzenie. To nie są oczy potwora, tylko człowieka, który spodziewa się, że kolejna osoba na jego widok zareaguje obrzydzeniem. Zagryzam wargi, żeby nie wydać z siebie żadnego dźwięku. Moja dłoń nadal wisi nad jego ramieniem. Waham się przez dłuższą chwilę, potem delikatnie klepię go po ramieniu. – Przepraszam pana – mówię. – Czy mnie pan słyszy? Patrzę na niego w lusterku, żeby wiedział, że widziałam jego twarz. Jego ramię jest twarde, dokładnie takie, jakie powinno być w dotyku. Oddychamy z ulgą – on i ja. Zapewne nie jest nowym typem upiora stworzonego przez anioły, ale zwykłym facetem, który został przez nie okaleczony. W pierwszej chwili odnoszę wrażenie, że nadal zamierza mnie ignorować, ale mija chwila i mężczyzna delikatnie kiwa głową. Zastanawiam się, czy powinnam zapytać, co mu się stało w twarz. Ze spotkań z kolegami mojej siostry pamiętam, że jedni niepełnosprawni czasami woleliby, żeby ludzie po prostu zapytali o ich ułomność i mieli sprawę z głowy, z kolei inni nie chcą, żeby traktowano ich w szczególny sposób, żeby niepełnosprawność ich definiowała. Postanawiam, że przejdę od razu do rzeczy. – Dokąd jedziemy? – Staram się mówić możliwie przyjaznym, swobodnym głosem. Nie odpowiada. – Musi pan wiedzieć, że schwytaliście nie tę dziewczynę, co trzeba. Mnóstwo ludzi nosi przy sobie broń. To, że miałam przy sobie miecz, nie oznacza, że to właśnie mnie szukają anioły. Mężczyzna nie reaguje. – No dobrze, rozumiem. Ale czy naprawdę uważa pan, że anioły spełnią obietnicę i zagwarantują panu bezpieczeństwo? Skąd pan wie, że nawet jeśli nie zabiją pana dziś, nie zginie pan w przyszłym tygodniu? Trudno przypuszczać, że każdy anioł otrzyma fotkę z informacją, że to pan schwytał poszukiwaną dziewczynę.

Bigbandowe dźwięki nieprzerwanie rozbrzmiewają w samochodzie. Mężczyzna nie zdejmuje nogi z gazu. – Jak ma pan na imię? Brak odpowiedzi. – Czy nie mógłby pan trochę zwolnić? Albo nawet bardzo. Albo w ogóle zatrzymać się na sekundkę i mnie wypuścić? Zaszła pomyłka. Ja zupełnie nie pasuję do tych okoliczności. Jak się tak zastanowić, pan zresztą też. – A do jakich okoliczności według ciebie pasuję? – pyta ostrym, gniewnym tonem. Z trudem rozumiem, co powiedział. Pewnie niełatwo się mówi człowiekowi, któremu oderwano usta. Dopiero po chwili domyślam się treści pytania. Lepiej niż większość ludzi potrafię odgadywać sens wypowiedzi osób z wadą wymowy. Paige miała kilkoro znajomych, którym niepełnosprawność utrudniała komunikowanie się z innymi. Nie przeszkadzało jej to, a mi pomagała rozszyfrowywać ich słowa. W końcu zaczęłam ich rozumieć. Teraz tę umiejętność mam we krwi. – Przynależysz do nas – wyjaśniam. – Do rasy ludzkiej. Czy Raffe nie powtarzał mi tego od początku? Że, w odróżnieniu od niego, przynależę do rasy ludzkiej? Spycham tę myśl na bok. Kierowca zerka w lusterko zaskoczony. Nie spodziewał się z mojej strony zrozumienia. Pewnie odezwał się tylko po to, żeby odstraszyć mnie swoją innością. Mruży oczy, jakby się zastanawiał, czy nie robię go w balona. – Rasa ludzka przestała mnie akceptować. – Patrzy na mnie w taki sposób, jakby uważał, że poprzednio zrozumiałam go czystym przypadkiem. Ciarki przechodzą mi po plecach, ponieważ mężczyzna mówi o sprawach, których Raffe nigdy nie poruszył w odniesieniu do siebie. A jeśli Raffe uważa, że w oczach innych aniołów musi wyglądać na zdeformowanego? – Na moje oko wyglądasz na człowieka. – W takim razie musisz być ślepa – stwierdza ze złością. – Wszyscy inni krzyczą ze strachu na mój widok. Gdzie bym się podział, gdybym teraz uciekł? Kogo mógłbym uznać za swoich braci? Nawet rodzona matka uciekłaby na mój widok. Pod jego zagniewanym głosem kryje się ocean smutku. – Myli się pan. – Moja by nie uciekła. – Poza tym, jeśli uważa się pan za najbrzydszą istotę, jaką musiałam widzieć w tym tygodniu, to, do licha, niewiele pan wie o tym nowym świecie. Zerka na mnie w lusterku.

– Muszę pana rozczarować. Szczerze mówiąc, nie gra pan nawet w tej samej lidze, co oni. Będzie się pan musiał, jak my wszyscy, zadowolić statusem absolutnie zwyczajnej istoty ludzkiej. – Widziałaś ludzi potworniejszych ode mnie? – No pewnie. Widziałam ludzi, na widok których to pan rzuciłby się z krzykiem do ucieczki. Należy do nich na przykład moja przyjaciółka. To urocza, pełna życzliwości osoba. Bardzo za nią tęsknię. Ale Clara odnalazła swoją rodzinę, a to najlepsze, czego mogłabym jej w obecnych czasach życzyć. – Jej ludzie przyjęli ją z powrotem? – W głosie słychać niedowierzanie, ale z oczu bije nadzieja. – Wymagało to pewnej perswazji, ale bez przesady. Oni ją kochają, a to jest ważniejsze od powłoki zewnętrznej. A tak na marginesie, to dokąd jedziemy? – Dlaczego miałbym ci powiedzieć? Tylko udajesz miłą, żeby wyciągnąć ode mnie to, co cię interesuje. Potem uciekniesz do swoich przyjaciół i opowiesz im, jakiego to spotkałaś dziwoląga. Jak uwierzyłem, że nie czujesz obrzydzenia na mój widok. – Niechże się pan przestanie nad sobą użalać. Grozi nam wszystkim niebezpieczeństwo. Musimy współdziałać i pomagać sobie nawzajem. – To zabrzmiało trochę za bardzo jak Abi. Może bliźniacy mają rację, kiedy twierdzą, że jesteśmy do siebie pod pewnymi względami podobni. – Poza tym o nic jeszcze pana nie poprosiłam. Na razie tylko o coś zapytałam. Obrzuca mnie oceniającym spojrzeniem w lusterku. – Jedziemy do nowego gniazda w Half Moon Bay. – Co się tam wydarzy? – Wydarzy się to, że przekażemy cię aniołom. Członkowie Nowego Świtu odbiorą nagrodę, a jeśli anioły będą w dobrym humorze, pozwolą mi dalej żyć. – Jak widzę, wszystko na łasce naszych najeźdźców. – Chcesz wiedzieć, co się stało z moją twarzą? Nie chcę. Wątpię, żebym miała ochotę na wysłuchanie tej opowieści. – Zdarli mi ją dla zabawy. Połowę twarzy. Obdarli mnie żywcem ze skóry, można by pewnie powiedzieć. Było to najkoszmarniejsze doznanie, jakie tylko mógłbym sobie wyobrazić. A tak naprawdę nie potrafiłbym go sobie nawet wcześniej wyobrazić. Wiesz, jakie to uczucie? Jednego dnia jesteś zwykłym człowiekiem, a następnego zamieniasz się w przerażającego potwora. Wiesz, że w przeszłości byłem aktorem? – Prycha. – Zgadza się, zarabiałem na życie moim ujmującym uśmiechem. Teraz nie mam nawet ust, którymi mógłbym się uśmiechnąć. – Przykro mi. – Żadne inne słowa nie przychodzą mi do głowy. – Wiem, że

jest panu ciężko. – Nawet nie masz pojęcia. – Zdziwiłby się pan. Może nie mam problemu, który byłby widoczny dla świata zewnętrznego, ale to nie oznacza, że nie jestem pokręcona w środku. Czasami bywa to równie uciążliwe. – Oszczędź mi swoich egocentrycznych, nastoletnich lęków. Twoje problemy nijak się mają do moich. – O rany, już dobra, dobra – mówię. – Pan, dla odmiany, ani na milimetr nie pogrążył się w egocentryzmie. Wszystko rozumiem. – Słuchaj, mała. Od kilku tygodni nie zamieniłem z nikim ani słowa. Myślałem już, że mi tego brakuje, ale dzięki tobie zrozumiałem, że jednak niekoniecznie. W przerwie między kolejnymi zdaniami w samochodzie ponownie rozbrzmiewa muzyka rodem z dawnego świata. – Dlaczego miałbym ci pomóc, skoro nikt nie kiwnie nawet palcem, żeby coś zrobić dla mnie? – Ponieważ jest pan porządnym człowiekiem. – Owszem, ale chcę żyć. Jeżeli cię wypuszczę, przylecą i mnie zabiją. – Jeżeli mnie pan nie wypuści, straci pan resztki poczucia człowieczeństwa. Bycie człowiekiem nie polega na tym, że pasuje pan do jakiejś grupy albo wygląda jak pozostali. Chodzi o to, kim pan jest i co byłby pan gotów zrobić albo czego nie zrobić. – Ludzie nieustannie zabijają. – Ci porządni tego nie robią. Za oknami przesuwa się opustoszały krajobraz. Domyślam się, że nikt nie chce mieszkać w pobliżu nowego gniazda. Ludzie musieli usłyszeć relację z apokaliptycznej imprezy zakończonej masakrą. – Naprawdę zabiłaś anioła? – pyta. – Tak. – Zabiłam dwa. – Nie poznałem nikogo, kto by tego dokonał. Co się stanie, jeśli cię wypuszczę? – Wrócę do rodziny i spróbuję uchronić nas wszystkich od śmierci. – Wszystkich? Spróbujesz uchronić nas wszystkich od śmierci? – Miałam na myśli moją rodzinę. To wystarczająco trudne zadanie. W jaki sposób miałabym się zabrać do ratowania wszystkich żyjących? – Jeżeli nie zdoła tego dokonać jedyna osoba, która zabiła anioła, to komu

niby miałoby się udać? Dobre pytanie. Dopiero po chwili mam odpowiedź. – Abidiaszowi Westowi. Jemu i jego partyzantom. Ja jestem tylko nastolatką. – Historia zna wielu nastolatków, którzy poprowadzili ludzi do walki. Joanna d’Arc. Okita Sōji, samuraj. Aleksander Wielki. Wszyscy oni byli nastolatkami, kiedy stawali na czele swoich armii. Myślę, mała, że te czasy powróciły.



ROZDZIAŁ 27

J

edziemy powoli, slalomem, między porzuconymi na drodze samochodami. Od czasu do czasu widzę ludzi, którzy uciekają na nasz widok. Karawana ekskluzywnych samochodów sunących jezdnią musi wyglądać dość osobliwie. Każdy zdążył się oczywiście przejechać jakimś drogim autem, ale ta faza zakończyła się po pierwszych dwóch tygodniach. Potem ludzie nauczyli się nie wychylać. Pokonujemy kolejne kilometry, a ja próbuję wymyślić, jak i kiedy powinnam uciec. Akurat kiedy dochodzę do wniosku, że poruszamy się zbyt szybko, żebym mogła wyskoczyć, samochód się zatrzymuje. Droga przed nami jest zatarasowana. W pierwszej chwili można by pomyśleć, że jakiś zmutowany, wielokątny skarabeusz rozrósł się do rozmiarów całej jezdni. Samochody rozstawiono na niej w tak przemyślany sposób, że ich układ sprawia wrażenie przypadkowego, ale intuicja podpowiada mi, że prawdopodobnie kryje się za tym jakiś zamysł taktyczny. Mój kierowca sięga gdzieś na dół i wyciąga pistolet. Nie mam przy sobie miecza, więc jestem zdana na siebie. Niby mimochodem naciskam klamkę drzwi, sprawdzając, czy mam szansę się wydostać, ale dosłownie w tej samej chwili zza samochodów wyłaniają się uzbrojeni w broń palną mężczyźni. Szyje, twarze i dłonie mają pokryte wykonanymi domowym sposobem tatuażami. Gang uliczny. Zbliżają się z kijami baseballowymi i łyżkami do opon. Jeden wali z całych sił w przednią szybę. Podskakuję ze strachu. Szyba robi się biała od miliona rysek otaczających miejsce uderzenia, ale nie pęka. Kije baseballowe uderzają w maskę i drzwi. Członkowie gangu rozbiegają się i atakują pozostałe samochody. Nasz lśniący perfekcyjnością, zabytkowy rollsroyce zamienia się powoli w zdezelowanego gruchota. W samochodzie przed nami ktoś opuszcza przednie okno po stronie kierowcy, uprzedzając napastników. Ze środka wysuwa się czarna lufa pistoletu maszynowego.

Pochylam głowę dosłownie w chwili, gdy padają pierwsze strzały. Terkotanie uzi jest ogłuszające, mimo że przycisnęłam dłonie do uszu. Kiedy kilka sekund później zapada cisza, wciąż dzwoni mi w uszach. Za oknem samochodu mógłby przejechać pociąg, a ja bym go nie usłyszała. Podnoszę się z fotela. Dwóch członków kultu – z ogolonymi głowami, ubranych w prześcieradła – stoi obok samochodu. Trzymają uzi i rozglądają się po okolicy. Na jezdni leży trzech zakrwawionych mężczyzn. Jeden z nich upadł obok przydrożnej kapliczki – jednej z wielu, które wyrastają przy drogach od czasu Wielkiego Ataku. Zdjęcia najbliższych, uschnięte kwiaty, pluszaki, napisane odręcznie liściki przepełnione wyrazami miłości i żalu po stracie. Świeża krew lśni na oprawionej w ramkę fotografii wyszczerzonej w uśmiechu, szczerbatej dziewczynki. Zawsze sądziłam, że przydrożne kapliczki stawiano dla upamiętnienia ludzi, którzy zginęli podczas ataków aniołów. Teraz zaczynam się zastanawiać, jak wielu zginęło z rąk innych ludzi. Pozostali napastnicy zniknęli. Chwilę później członkowie kultu wsiadają do dwóch największych samochodów tarasujących przejazd. Używając ich niczym czołgów, spychają na bok inne pojazdy i odblokowują drogę. Potem szybko przesiadają się do swoich samochodów. Ruszamy dalej. Kiedy docieramy do gniazda, wyczuwam wzbierający w kierowcy strach. Co znamienne, boi się bardziej ode mnie. Zatrzymujemy się z boku głównego budynku. Okolica przypomina bardziej wiejską posiadłość niż hotel – wielka rezydencja, pole golfowe i szeroki, kolisty podjazd dla samochodów. Wejścia pilnują strażnicy o bardzo oficjalnym wyglądzie. Żołądek podchodzi mi do gardła na myśl, że ponownie trafiłam w to miejsce. Z ostatnich dwóch wizyt ledwie uszłam z życiem. Samochody się zatrzymują, członkowie kultu wysiadają. Jeden z nich otwiera mi drzwi, jakbym była damą przybywającą na ekskluzywne przyjęcie. Odsuwam się i kulę się w przeciwległym kącie. Okolica roi się od aniołów, więc ucieczka nie miałaby sensu. Po prostu nie zamierzam im niczego ułatwiać. Kopię faceta, który wsadza głowę do środka, żeby mnie wyciągnąć. Członkowie kultu wyglądają na zakłopotanych i wystraszonych. W końcu otwierają drzwi, o które się opieram, i wyciągają mnie ze środka, wierzgającą i rozwrzeszczaną. Potrzeba czterech, żeby tego dokonać, a mnie cieszy, że kierowca nie jest

jednym z nich. Facet, który mnie trzyma, cały drży, ale wątpię, aby się mnie bał. Niezależnie od tego, co ich religia głosi na temat aniołów, jej wyznawcy muszą zdawać sobie sprawę, że mają do czynienia z brutalnymi i bezlitosnymi istotami. – Przywieźliśmy dziewczynę, którą chcemy wymienić na gwarancję nietykalności – oświadcza Opalona Głowa. Strażnicy mierzą mnie wzrokiem. Ich oczy wyglądają, jakby były wyrzeźbione z kamienia – są beznamiętne i obce. Pióra skrzydeł drgają, poruszane delikatnym wiaterkiem. Jeden z aniołów pokazuje, żebyśmy przeszli do głównego wejścia. – Możesz pójść sama albo cię tam zaciągniemy – mówi Opalona Głowa. Podnoszę ręce do góry. Puszczają mnie, ale odsuwają się tylko odrobinę, tarasując mi drogę w ten sposób, że mogę poruszać się tylko do przodu – w stronę gniazda. Idziemy po łukowatym podjeździe ku głównemu wejściu. Obserwują nas wszystkie anioły przebywające na dachu i na balkonach. Zatrzymujemy się przed podwójnymi szklanymi drzwiami. Jeden ze strażników wchodzi do środka. Czekamy w milczeniu pod drapieżnymi spojrzeniami wojowników, których jest zdecydowanie zbyt wielu. Członkowie kultu wracają szybko do samochodów i wyciągają z bagażnika miecz. We dwóch ciągną go z trudem przez podjazd. Szklane drzwi otwierają się i wychodzi przez nie kilka aniołów. Jednym z nich jest lokaj Uriela, który pomagał mu w przygotowaniach do ostatniego przyjęcia. Członkowie kultu kłaniają się nisko aniołom. – Zgodnie z obietnicą przywieźliśmy dziewczynę, panie. Anielski lokaj daje znak strażnikom, którzy chwytają mnie za ręce. Mężczyźni kładą miecz u stóp lokaja Uriela. – Uklęknijcie – mówi. Klękają przed nim niczym skazańcy oczekujący na egzekucję. Anioł naznacza ich czoła czarnym smarem. – Tym samym nie spotka was żadna krzywda z rąk aniołów. Dopóki będziecie nosić ten znak, żaden z nas nic wam nie zrobi. – A reszta naszej lojalnej grupy? – pyta Opalona Głowa, podnosząc wzrok na anioła. – Przyprowadźcie ich. Naznaczymy również pozostałych. Niech będzie wiadomo, że potrafimy być wspaniałomyślni dla tych, którzy nam służą. – Niech będzie wiadomo, że ostatnią grupę służących rozszarpali na kawałki.

Mężczyźni zerkają na mnie z wyraźnym niepokojem. Ciekawe, czy słyszeli o masakrze w gnieździe. Anioły ignorują moje słowa. – Sprawujcie się nadal dobrze, a być może pozwolimy wam służyć nam w niebie. Mężczyźni próbują pokłonić się jeszcze niżej, szorując czołami o ziemię. – To dla nas zaszczyt służyć wam, panie. Gdybym nie była potwornie wystraszona, zakrztusiłabym się ze śmiechu. Wpychają mnie do budynku. Jeden z aniołów ciągnie za nami miecz, drapiąc nim o chodnik.



ROZDZIAŁ 28

W

holu panuje ścisk i wrzawa, każdy centymetr kwadratowy przestrzeni jest zapełniony aniołami. Albo do hotelu zleciały się wszystkie anioły z okolicy, albo przez ostatnią noc ich liczba znacznie się powiększyła. Domyślam się, że przybyły na wybory. To mogło wyjaśniać, dlaczego widzieliśmy tyle anielskich zastępów zmierzających do gniazda. Tłum rozstępuje się przed nami. Uwagę musi przyciągać odgłos ciągniętego po posadzce miecza. Wszyscy się na nas gapią. Czuję się jak czarownica prowadzona przez miasto. Powinnam chyba dziękować losowi, że nie rzucają we mnie pomidorami. Nie zatrzymując się, przemierzamy budynek i wychodzimy na trawnik, na którym doszło wcześniej do masakry. Prowadzą mnie w miejsce, gdzie będę widoczna dla wszystkich aniołów. Na trawie dostrzegam smugi zakrzepłej krwi. Najwyraźniej w gnieździe nie ma już nikogo, kto by po nich sprzątał. Trawnik jest w opłakanym stanie. Konfetti i kostiumy walają się dokoła, a trawa z jakiegoś powodu wygląda na rozkopaną, jakby przeszła tędy armia ludzi z łopatami. Transparenty powyrastały na całym trawniku jak grzyby po deszczu. Ostatnio stała tu tylko jedna kabina do głosowania, teraz jest ich mnóstwo. Odnoszę wrażenie, że ustawiono je trójkami – czerwoną, niebieską i zieloną. Nie potrafię zinterpretować symboli na transparentach, ale rozpoznaję ten oznaczający Uriela, dzięki temu, że poprzednio wskazał mi go Raffe – ma czerwoną barwę. Z dwóch pozostałych transparentów zawieszonych przy kabinach jeden ma kolor lazurowy i zawiera symbole złożone z zakrzywionych linii i kropek, a drugi jest pistacjowy z poziomymi liniami, grubymi i cienkimi. Mimo że nie potrafię ich odczytać, podobają mi się bardziej od symboli Uriela, które są strasznie kanciaste i krwistoczerwone. Anioły latają nad naszymi głowami i spacerują po trawniku, na którym mieściło się kiedyś pole golfowe. Zwolennicy poszczególnych kandydatów zaczynają się gromadzić wokół kolorowych transparentów. Znacząca część aniołów stoi przy kabinach z czerwonymi transparentami i skanduje: „Uriel!

Uriel! Uriel!”, jakby znajdowali się na stadionie. Druga co do wielkości grupa otacza pistacjowe kabiny i woła: „Michał! Michał! Michał!”. Nieliczni stoją przy lazurowych kabinach i wołają: „Rafael! Rafael! Rafael!”. Większość aniołów sprawia wrażenie niezdecydowanych, krążąc po niebie albo między kabinami. Dopiero kiedy zwolennicy Raffego zaczynają wykrzykiwać jego imię, kolejni żołnierze dołączają do nich i sami zaczynają skandować. Zaskoczona potykam się na środku trawnika. Strażnicy muszą mnie popchnąć, żebym ruszyła dalej. „Rafael! Rafael! Rafael!” Mam nadzieję, że jest gdzieś blisko i słyszy swoich braci skandujących jego imię. To nareszcie jest jego świat. Wciąż nie potrafię do końca uwierzyć w to, co słyszę. W naturze aniołów nie leży samotność, a Raffe żył w samotności zdecydowanie zbyt długo. Czy o tym śni? Że odzyskuje swoje skrzydła i zostaje przyjęty z powrotem do anielskich zastępów? Że dowodzi swoimi żołnierzami i ponownie jest członkiem plemienia? „Rafael! Rafael! Rafael!” Pewnie, że tak. Czy właśnie nie to starał mi się przez cały czas powiedzieć? Że przynależy do ich świata, a nie do mojego? Ciekawe, czy odzyskał już anielskie skrzydła. A jeśli wkrótce otrzyma wszystko, na czym mu zależy? Czy nie powróci wtedy do swojego świata? Wrzucam pozostałe myśli do sejfu w mojej głowie i napieram całym ciałem na drzwi, żeby je zatrzasnąć. Niespecjalnie mi się to udaje. Ostatnio często mam z tym problem. Przy kabinach po prawej stronie wybucha bójka. Kilka aniołów wzbija się w powietrze. Inne mocują się na ziemi. Te które wcześniej krążyły po trawniku podlatują bliżej, żeby zobaczyć starcie. Czterech wojowników walczy z tuzinem przeciwników. Widzowie zachęcają ich okrzykami. Nikt nie wyciągnął miecza. Wygląda to bardziej na pojedynek niż prawdziwe starcie. Mniej liczna grupa rozrzuca pozostałe anioły, jakby to były szmaciane lalki. Walka kończy się po kilku sekundach. Kiedy ostatni przeciwnik zostaje przygwożdżony do ziemi, siedzący na nim zwycięzca woła:

– Rafael! Pierwszy głos zostaje oddany na archanioła Rafaela! Czterej wojownicy unoszą ręce w geście zwycięstwa i coś wykrzykują. Uświadamiam sobie, że choć zwolennicy Raffego stanowią mniejszość, są to najtwardsi, najbardziej zawzięci i najlepiej wyszkoleni wojownicy. Zaraz potem, w zasadzie niemal natychmiast, widzowie gromadzą się wokół innej kabiny. Rozpoczyna się kolejna walka. Kilka sekund później wynik zostaje ustalony. Ktoś woła: – Michał! Drugi głos dla archanioła Michała! Tłum wiwatuje. Na trawniku panuje chaos, mimo to wszyscy wydają się zaznajomieni z regułami. Zwycięska drużyna najwyraźniej ma prawo oddania głosu na swojego kandydata. Archanioł poparty przez największą liczbę zwycięzców tego rodzaju pojedynków wygrywa wybory. A zatem głosowanie u aniołów nie polega wyłącznie na porównywaniu liczby zwolenników. Chodzi o to, aby mieć w swoich szeregach najlepszych wojowników. Strażnicy popychają mnie do przodu, ale nawet na mnie nie patrzą. Śledzą rozentuzjazmowanych skrzydlatych wojowników, zajętych tymi osobliwymi wyborami. Niektóre anioły mają twarze usmarowane krwią, zupełnie jakby przybrały barwy wojenne. Inne warczą, wymijając się w locie. Na trawniku pod nimi walają się potłuczone talerze i rozbite kieliszki do szampana. Niektóre anioły wciąż mają na sobie smokingi z przyjęcia. Teraz zrywają je z ramion, rozdzierając materiał w szwach. Przestali udawać cywilizowanych i pokazują swoją barbarzyńską naturę. Nic dziwnego, że Uriel musiał opracować tak niesamowicie wyrachowany plan. Raffego i Michała otaczają armie lojalnych żołnierzy. Uriel to zwykły polityk, który zapewne nie miałby żadnych szans w wyborach, gdyby nie zapewnił oszalałym, spragnionym krwi wojownikom rozrywki w postaci legendarnej apokalipsy. Jestem jedynym człowiekiem uczestniczącym w tym przepełnionym przemocą wydarzeniu. Nabieram przekonania, że mój los jest przypieczętowany. Zabiją mnie pewnie jeszcze przed końcem głosowania. Ciekawe, jak długo ono potrwa. Kiedy strażnicy przeprowadzają mnie przez pogrążony w chaosie trawnik pod scenę, jestem cała rozdygotana i z największym trudem trzymam się na nogach. Otacza mnie morze rozjuszonych aniołów, a ja nie widzę wyjścia z tej sytuacji.



ROZDZIAŁ 29

J

ak na razie wyniki głosowania są zaskakująco wyrównane. Zaskakująco, bo Uriel prowadzi kampanię od dawna, a Raffe i Michał nawet nie stawili się na wybory. – Z wielką przykrością muszę wam przerwać zabawę – woła Uriel z powietrza – ale chciałbym wam coś pokazać. Opada na scenę umieszczoną w narożniku trawnika. Strażnicy wciągają mnie po stopniach. Z drugiej strony sceny kilku aniołów wnosi po schodach dwie wielkie klatki wypełnione po brzegi wierzgającymi i piszczącymi czartami. Inna grupa aniołów wchodzi na scenę z trzecią klatką, którą stawiają między dwiema pierwszymi. W niej również miota się kilka paskudnych czartów, a między nimi siedzi Belial. Ostatni raz widziałam go na Wyspie Aniołów. Przymierze z czartami chyba niespecjalnie mu się przysłużyło. Wysuszony demon uczepił się prętów klatki swoimi pomarszczonymi dłońmi. Rozgląda się po zgromadzonych przed nim anielskich zastępach. Uriel staje przodem do tłumu. – Zanim postanowicie, w imieniu którego kandydata będziecie walczyć, chciałbym poddać wam pod rozwagę dwa niezwykle istotne fakty. – Ktoś mógłby pomyśleć, że pozostaje w tej sprawie bezstronny. – Po pierwsze, odkryliśmy czarty, które podkradły się niebezpiecznie blisko naszego gniazda – obwieszcza Uriel. – Oczywiście należało się ich spodziewać na takim przedpieklu jak Ziemia, chciałbym jednak, żebyście przyjrzeli się uważnie tej dwójce. Dwa anioły podchodzą do krawędzi sceny, trzymając nakrapiane czarty, które chwilę wcześniej wyciągnęli z klatki. Stwory są znacznie większe, poza tym miotają się znacznie zacieklej od pozostałych. – Nie należą do lokalnych odmian – mówi Uriel. – Przyjrzyjcie się im uważnie. Te czarty przybyły tu prosto z Otchłani. To akurat prawda. Rozpoznaję w nich stworzenia, które wyskoczyły za mną

z piekła Beliala. Anioły milkną. – Pamiętacie zapewne, że wytępiliśmy ten przebiegły gatunek, wypleniliśmy go ze wszystkich znanych światów, aby już nigdy nie narażać się na ich straszliwą brutalność i nieprzyjemny zwyczaj podburzania innych czartów – opowiada Uriel. – Jedynym miejscem, gdzie wciąż istnieją, jest Otchłań. Omiata spojrzeniem tłum. – Wszyscy doskonale wiemy, że nic nie opuszcza Otchłani, jeżeli nie zostanie z niej wypuszczone. Czarty panoszące się po tym świecie skarlały i stały się głupie. Tymczasem ta dwójka przybywa prosto ze swojej piekielnej ojczyzny, a ich przywódcą jest ten demon. Uriel wskazuje na Beliala. Belial jeszcze się nie zregenerował, choć jego twarz zaczęła się powoli pokrywać płatami różowej skóry. Wygląda koszmarnie, jakby jego organizm spustoszyła jakaś wyprodukowana w laboratorium zaraza. Skórę wciąż ma pomarszczoną i wyschniętą, gdzieniegdzie tylko poprzecinaną różowymi paskami nowej skóry. Z jego pleców cieknie krew, jakby organizm wyjątkowo źle radził sobie z zaleczeniem ran po odciętych skrzydłach. – Ktoś otworzył bramę do Otchłani – mówi Uriel. – Ktoś wypuszcza te stworzenia. Ktoś rozpoczyna apokalipsę bez naszej wiedzy. Przerywa. – Obiecywałem wam w przeszłości i obiecuję dziś: jeżeli mnie wybierzecie na Posłańca, do rana staniecie się legendarnymi wojownikami apokalipsy. Rafael jest nieobecny. Michał jest nieobecny. Gdyby któryś z nich wygrał te wybory, chwała przynależna wojownikom uczestniczącym w apokalipsie może wam przejść koło nosa, ponieważ minie jakiś czas, zanim poprowadzą was do boju. Możecie nie dożyć tej chwili albo gorzej: zastanie was ona osłabionych, spasionych i nieprzygotowanych. Nigdy nic nie wiadomo. Można sobie taki scenariusz wyobrazić. Przez tłum przebiega usłużny chichot. – Drugą rzeczą, którą chciałbym wam zaprezentować – ciągnie Uriel – jest ta oto dziewczyna. Strażnicy wypychają mnie na przód sceny. – Tym, którzy przybyli w ostatnich godzinach, chciałbym podziękować, że pokonali tak długą drogę, aby wziąć udział w wyborach. Wielu z was nie było obecnych podczas starcia na plaży, kiedy jeden z naszych braci został zarżnięty przez tę oto córę człowieczą. Z pewnością słyszeliście relacje z tego zdarzenia. Chciałbym was z tego miejsca zapewnić, że to wszystko prawda. Ta ludzka dziewczyna, mimo swej pośledniości, zdołała w jakiś sposób przekonać anielski miecz, aby pozwolił jej sobą władać. – Uriel zawiesza efektownie głos.

– Co jeszcze bardziej zdumiewające, za pomocą tego miecza zabiła jednego z naszych braci. Przerywa, aby słuchacze mieli czas na przetrawienie tych informacji. Moją uwagę zwraca z kolei fakt, że nie wspomniał ani słowem, że mój miecz zmusił miecze innych aniołów do zaprzestania walki. Gdyby tylko wiedzieli, że miecz, który podporządkował sobie ich broń, nosi imię Miś Pooky… – Udało mi się błyskawicznie pojmać dziewczynę i sprowadzić ją przed oblicze sprawiedliwości. Czas, byśmy pomścili naszego poległego brata. Tłum wiwatuje.



ROZDZIAŁ 30 zamordował archanioła Gabriela! – wołam, wskazując palcem na – U riel polityka. – Teraz organizuje fikcyjną apokalipsę, żeby zostać nowym Posłańcem! Tłum cichnie. Nawet się nie łudzę, że mi uwierzą, ale niewątpliwie wzbudzam dostatecznie duże zainteresowanie, żeby wysłuchali tego, co mam do powiedzenia. – Jeżeli mi nie wierzycie, przynajmniej sami zbadajcie tę sprawę. Uriel chichocze. – Zesłanie do Otchłani byłoby dla niej zbyt łagodną karą. Powinna zostać rozerwana na kawałki przez czarty. Tak się szczęśliwie składa, że mamy kilka pod ręką. – Nie zorganizujecie mi nawet lipnego procesu? Gdzie tu sprawiedliwość? – Wiem, że niewiele w ten sposób uzyskam, ale jestem tak nabuzowana, że nie potrafię trzymać gęby na kłódkę. Uriel unosi brwi. – To niezły pomysł. Zorganizujemy jej proces? Ku mojemu zdumieniu, anioły zaczynają skandować: – Proces! Proces! Proces! W ich wykonaniu przypomina to okrzyki Rzymian w Koloseum, domagających się śmierci gladiatora. Uriel unosi ręce, uciszając tłum. – A zatem będziemy mieli proces. Nagle tracę zapał do tego pomysłu. Strażnicy popychają mnie do przodu. Schodzę ze sceny. Popychana docieram na środek dawnego pola golfowego. Odwracam się i widzę, że stoję pośrodku dużego kręgu aniołów. Krąg szybko zamienia się w kopułę, kiedy cała przestrzeń wokół mnie i nade mną zostaje przesłonięta ciałami aniołów.

Słońce niknie za kilkoma warstwami ciał i skrzydeł. Znajduję się pod żywą kopułą, odcięta od jakiejkolwiek drogi ucieczki. W ścianie ciał otwiera się szczelina, przez którą wrzucone zostają czarty. Wzbijają się natychmiast w powietrze w poszukiwaniu drogi ucieczki, ale w kopule nie ma żadnych otworów. – Proces! Proces! Proces! – skandują anioły. Zaczynam podejrzewać, że ich rozumienie procesu nie pokrywa się z moim. W ostatniej klatce z czartami, którą anioły wrzucają pod kopułę, znajduje się Belial. Demon wytacza się na ziemię, spogląda w stronę Uriela, a z jego gardła wydobywa się warkot. Przez chwilę sprawia wrażenie rozgniewanego i rozżalonego. Dostrzegam też przebłysk strachu, ale szybko maskuje go szyderczym uśmieszkiem. Po raz kolejny potwierdzają się jego słowa, że zawsze jest osamotniony i niechciany. Na chwilę zapominam, jakim jest potworem, i w moim sercu rodzi się coś na kształt współczucia. Przechodzi na środek areny, najpierw chwiejnym, niepewnym krokiem, potem stopniowo z coraz większą pewnością siebie, a nawet demonstracyjną bezczelnością. Anioły wiwatują, jakby to był ich ulubiony piłkarz wkraczający na murawę przed meczem o mistrzostwo świata. Wątpię, aby większość z nich w ogóle widziała go wcześniej na oczy. Ja akurat znam go doskonale i wiem, co go spotkało, a mimo to ledwie go rozpoznaję. Czarty szamoczą się w panice. Miotają się z jednej strony kopuły na drugą, szukając w panice wyrwy w murze ciał. – Co to za proces? – pytam, choć domyślam się odpowiedzi. – Proces wojownika – odpowiada Uriel, unosząc się nad moją głową. – To i tak więcej, niż ci się należy. Zasada jest prosta. Kto ostatni pozostanie żywy na arenie, odzyskuje wolność. Tłum ponownie zaczyna wiwatować, wyrażając aprobatę dla słów Uriela. – Postaraj się zapewnić im odpowiednią porcję rozrywki – radzi Uriel. – W przeciwnym razie widownia może zdecydować, że mimo wszystko zostaniesz zgładzona. – Śmierć! Śmierć! Śmierć! – skandują anioły. Najwyraźniej akurat tę wątpliwość mamy już wyjaśnioną. Nie mam pojęcia, czy czarty rozumieją reguły procesu. Na razie z piskiem przypuszczają szturm na mur wojowników. Aniołowie łapią jednego z nich i ciskają nim o ziemię. Leży otumaniony, potrząsając głową. Inne anioły wydają z siebie groźny ryk na widok zbliżających się czartów. Stwory się cofają.

– Czarty, posłuchajcie – zwraca się do nich Uriel. – Jeden z was przeżyje. – Unosi palec wskazujący, jakby chciał podkreślić wagę kolejnych słów. – Ale musi pozabijać pozostałych. – Wskazuje na innych uczestników. Następne słowo wypowiada powoli i głośno, jakby przemawiał do otumanionego psa. – Zabij! – Wskazuje na mnie. Czarty spoglądają na mnie. Odruchowo się cofam. Co teraz? Odbijam się plecami od twardego ciała jakiegoś anioła. Nachyla się i warczy mi do ucha. Rozglądam się rozpaczliwie w poszukiwaniu drogi ucieczki. Czarty lecą już w moją stronę. Ze zdumieniem dostrzegam mój miecz leżący w połowie drogi między mną a zbliżającymi się czartami. Z pewnością nie znalazł się tam przypadkowo. Anioły chcą zobaczyć córę człowieczą, mordującą czarty anielskim mieczem. Pędzę w stronę miecza, ile sił w nogach. Porywam go z ziemi, przetaczam się, żeby nie stracić impetu, i zaczynam wymachiwać ostrzem jeszcze przed poderwaniem się na nogi. Pierwszego czarta trafiam dosłownie w ostatniej chwili. Z jego garda wydobywa się skowyt, z brzucha tryska krew. Bez zastanowienia zamachuję się na kolejnego napastnika. Jest tak blisko, że wyczuwam jego śmierdzący zgniłym mięsem oddech. Wykonuje unik, pudłuję dosłownie o włos. Odzyskuję równowagę i przyjmuję odpowiednią postawę. W trakcie dwóch kolejnych zamachów opanowuję emocje i pozwalam mieczowi przejąć kontrolę. To będzie dla niego łatwe. Miś Pooky usiekł tysiące podobnych istot. To dla niego bułka z masłem. Tyle że sprawy przybierają inny obrót niż we wspomnieniach, które pokazał mi miecz. Dwa czarty z Otchłani zaczynają porykiwać jak hieny, nawołując mniejszych braci, którzy zatrzymują się, nasłuchują, po czym zaczynają krążyć wokół mnie. Unoszą się w powietrzu tuż poza zasięgiem ostrza. Zdezorientowana obracam się dokoła, aby nie stracić żadnego z oczu. Belial zaczyna się wycofywać – jego poczynania śledzę kątem oka. Chwyta czarta i skręca mu kark, jakby to był kurczak. Bezgłośnie opuszcza zwłoki na ziemię i chwyta następnego stwora. Wszystkie inne skupiły uwagę na mnie. Wszystkie, nie licząc dwóch nakrapianych czartów z Otchłani. One sprawiają wrażenie zmyślniejszych, przebieglejszych. Wpatrują się w demona tymi swoimi inteligentnymi oczkami.

Wiem, że Belial nie próbuje mnie ratować. Po prostu stara się zabić możliwie wiele czartów, kiedy ich uwaga jest zwrócona na mnie. Potem, kiedy już upora się ze mną, będzie musiał się zmierzyć zaledwie z kilkoma. W porządku. Nie musi być moim przyjacielem, ważne, że zabija moich wrogów. Nakrapiane czarty ponownie wydają z siebie hieni okrzyk. Pozostałe otaczają Beliala i teraz oboje znajdujemy się w jednym kręgu. Zaraz potem czarty zacieśniają go, krążąc wokół nas po coraz mniejszym obwodzie. Oboje z Belialem zaczynamy się wycofywać, w końcu zbliżamy się do siebie na nieprzyjemnie bliską odległość. Zupełnie nam się to nie uśmiecha, ale w tej chwili większym zagrożeniem są czarty, musimy zatem dokonać wyboru: stawić im czoła samodzielnie albo walczyć razem. Jednocześnie podejmujemy decyzję i stajemy plecami do siebie, a przodem do przeciwników. Wspólnie mamy w zasięgu wzroku wszystkie czarty. Muszę wierzyć, że Belialowi będzie zależało, abym przeżyła jak najdłużej. Oboje wiemy, że jeśli uda nam się zabić wszystkie czarty, będziemy musieli zmierzyć się ze sobą. Teraz jednak mamy wspólnego wroga. Czarty latają niezdecydowane, jakby żaden nie kwapił się do ataku. W pewnej chwili jeden nurkuje w naszą stronę. Belial go łapie. Kolejny czart idzie w jego ślady, wykorzystując chwilę, kiedy Belial jest zajęty skręcaniem karku pierwszemu czartowi. Wykonuję obrót i rozcinam go na pół. Atakują dwa następne. Potem cztery. Potem sześć. Wymachuję ostrzem, jak tylko potrafię najszybciej. Sama jestem zaskoczona zwinnością miecza. Miś Pooky wyrabia ze dwie normy. Ostrze zamieniło się w rozmytą smugę. To on mną włada, a nie ja nim. Moim zadaniem jest utrzymywanie stabilnej postawy i kierowanie miecza w odpowiednią stronę. Jeśli choć jeden czart przedostanie się przez zaporę z miecza, będzie po mnie. Ta myśl sprawia, że wykonuję zamach z nieco większą werwą i za jednym zamachem trafiam trzech przeciwników, wykręcając ósemkę. Jednemu rozcinam gardło, drugiemu klatkę piersiową, a trzeciemu brzuch. Co najlepsze, dwa z trafionych czartów zderzają się w powietrzu, uniemożliwiając zbliżenie się pozostałym. Po plecach przechodzą mnie ostrzegawcze ciarki, ale muszę zaufać Belialowi,

że utrzyma swoją pozycję. W tej chwili czarty na szczęście zalatują sobie drogę. Z braku miejsca nie mogą rzucić się na nas jednocześnie. Ponieważ jestem uzbrojona, a Belial nie, obstawiam więcej niż połowę kręgu. Wymachuję mieczem na lewo i prawo, wiążąc w walce możliwie najwięcej czartów. Problem w tym, że od strony pleców jestem bezbronna. Jeżeli Belial padnie, mnie szybko spotka ten sam los. Na razie trwa na stanowisku, mimo że walczy gołymi rękami. Jego potężną bronią jest siła, a jeszcze potężniejszą – wściekłość: kłapie zębami, rozdziela kopniaki i ciosy. Zabijamy ostatnią parę pomniejszych czartów. Te dwa z Otchłani przyglądają się z góry naszym poczynaniom. Jednocześnie zadajemy śmiertelne ciosy – ja tnę mieczem, Belial łamie kark. Belial odsuwa się szybko ode mnie, otwierając drogę dwóm pozostałym czartom z Otchłani. Tyle że stworzenia te są inteligentne i wiedzą, że we dwójkę nie zdołałyby mnie otoczyć. Nie próbują nawet tego robić. Podlatują za to do Beliala – powoli, wyraźnie bez wrogich zamiarów. Zaczynają do niego ćwierkać. Wskazują na mnie swoimi małpimi paluchami, popatrują na demona i kiwają głowami. Próbują się z nim sprzymierzyć, żeby mnie pokonać. Cofam się o kilka kroków z uniesionym mieczem. Cokolwiek ma się zdarzyć, chcę mieć jak najwięcej czasu na reakcję. Przez kilka minut walczyliśmy z Belialem ramię w ramię, ale to właśnie te czarty oswobodziły go z łańcuchów na Wyspie Aniołów. Belial kiwa głową. Nie czyni tego z radością, ale z ponurą determinacją. Mogę przynajmniej poczuć dumę z faktu, że uznał mnie za większe zagrożenie od pary czartów z Otchłani. Paskudy o nietoperzych pyskach zaczynają krążyć wokół mnie – jeden nade mną, drugi z boku. Belial zbliża się i staje tuż poza granicą zasięgu miecza. Idealna pozycja wyjściowa do bezpośredniego ataku, który nastąpi w chwili, gdy moją uwagę odwróci coś innego. Gdyby oba czarty latały na jednej wysokości, mogłabym wykonywać koliste ruchy ostrzem i trzymać całą trójkę na dystans, ale ponieważ jeden unosi się nad moją głową, upilnuję tylko dwóch przeciwników, wystawiając się na atak trzeciego. Zanim zdążę obmyślić jakąś strategię, zębiska i pazury zlatują na mnie z góry, od prawej strony. Belial nie wykonuje żadnego ruchu, zmuszając mnie do działania.

Najpierw wykonuję zamach w stronę nurkującego czarta, potem zaczynam go okrążać, uciekając przed drugim, który atakuje mnie z boku. Nie wątpię, że lada chwila rzuci się na mnie Belial. A jednak tego nie robi. Markuje skok do przodu, jakby chciał się na mnie rzucić, ale zaraz przystaje. Tymczasem czarty cofają się w chwili, gdy tylko znajdą się w zasięgu miecza. Mimo to udaje mi się zranić jednego w klatkę piersiową, a drugiego w twarz, choć żaden z ciosów nie jest śmiertelny. Belial chichocze, kiedy na powrót przyjmuję pozycję wyjściową. Cała trójka próbowała się nawzajem wystawić do wiatru. Gdyby rzucili się na mnie jednocześnie, byłabym już martwa. Gdyby któryś zdradził pozostałych i tylko pozorował atak, zdołałabym prawdopodobnie zabić jednego, a może również ranić drugiego. Ten, który zdradziłby pozostałych, miałby największe szanse na przeżycie. Teraz wiedzą, że nie mogą sobie ufać. Ich sojusz się rozpada. Czarty z Otchłani odlatują w przeciwnych kierunkach, oddalając się tak bardzo, jak tylko pozwala im kopuła z ciał aniołów. Uznały, że jeśli zaczekają w powietrzu, będziemy musieli stoczyć z Belialem walkę na ziemi. Jedno z nas zginie, a drugie będzie zmęczone i łatwiejsze do pokonania. Belial wydyma wargi. – Wymanewrowany przez czarty, narażony na ataki wymizerowanej córy człowieczej. Upokorzenie za upokorzeniem. Szykujemy się do starcia.



ROZDZIAŁ 31

– S tać! Wszyscy odwracają głowy. Rozkaz wykrzyczano tonem w zasadzie nieznoszącym sprzeciwu. Nie spuszczając Beliala z oczu, próbuję zorientować się w sytuacji. Krew kapie mi do oka i muszę nim kilka razu mrugnąć, zanim zobaczę to, co widzą wszyscy inni. W kopule powstała szczelina, przez którą wpada odrobina światła. Łopocze za nią para wielkich, śnieżnobiałych skrzydeł, przesłaniających słońce. Naszym oczom ukazuje się idealna sylwetka Raffego. Jest tym Raffem, którego dobrze znam, a zarazem przerażającą, obcą istotą. Przypomina wkurzonego półboga. Nigdy wcześniej, poza jedną krótką chwilą, nie widziałam go w jego idealnej, anielskiej postaci. Skrzydła prezentują się olśniewająco, kiedy uderza nimi za swoimi plecami – białe na niebieskim tle. Wszystkie anioły patrzą na Raffego. Unoszą się w powietrzu milczące i nieruchome, jeśli nie liczyć powolnego poruszania skrzydłami. Przez skrzydlaty tłum przebiega szept: – Archanioł Rafael. – Słyszałem, że trwają nielegalne wybory – odzywa się Raffe. – Wybory są ze wszech miar legalne – odpowiada Uriel. – Wiedziałbyś o tym, gdybyś zjawił się wcześniej. Tak się nawet składa, że jesteś jednym z kandydatów. – Naprawdę? Jak mi idzie? Kilka aniołów wykrzykuje słowa poparcia dla Raffego. – Zbyt długo przebywałeś w oddaleniu, Rafaelu – stwierdza Uriel, po czym donośniejszym głosem zwraca się do pozostałych aniołów: – Jest zbyt oderwany od rzeczywistości, aby poprowadzić nas do największej bitwy w historii. Czy on w ogóle ma świadomość, że lada chwila rozpocznie się legendarna apokalipsa?

– Chodzi ci o apokalipsę, którą sam zorganizowałeś za pomocą kłamstw i tanich sztuczek? – Teraz również Raffe zwraca się do pozostałych aniołów. – Wszystkich was okłamuje. Hoduje potwory i fabrykuje zdarzenia, aby wywrzeć na was presję i zmusić do udziału w zorganizowanych naprędce, pełnych nieczystych zagrywek wyborach. – To on was okłamuje – woła Uriel. – Mogę udowodnić, że to ja spośród archaniołów miałem zostać wybrańcem. – Unosi ręce. – Bóg do mnie przemówił. W tłumie podnosi się wrzawa, kiedy wszyscy zaczynają mówić jeden przez drugiego. – Dobrze słyszeliście – mówi Uriel. – W Jego oczach jestem już Posłańcem. Bóg do mnie przemówił, aby obwieścić, że wybrał mnie na przywódcę, który pokieruje wielką apokalipsą. Zwlekałem z tą informację, ponieważ wiedziałem, że będzie dla was szokująca. Teraz nie mam wyboru, ponieważ Rafael powrócił i próbuje podważyć wolę Boga. Ilu jeszcze znaków potrzeba, abyśmy zrozumieli, że Kres Dni już trwa, tyle że bez naszego udziału? Jak długo jeszcze będziecie gotowi przyglądać im się z boku, ponieważ nie zdążyliście wybrać Posłańca, który poprowadziłby was do bitwy? Dopuścicie, aby Rafael pozbawił was chwały, która wam się słusznie należy? Anioły znajdujące się najbliżej Uriela otwierają szeroko usta i zaczynają robić coś, co mogę określić jedynie jako śpiew. Nie jest to pieśń ze słowami, ale sama melodia. To cudowny, sakralny dźwięk, którego zupełnie bym się nie spodziewała po żądnych krwi wojownikach. Cudowny dźwięk rozchodzi się po różnych sekcjach tłumu. Tuzin niebiańskich głosów przyłącza się do chóru. Po chwili grupa aniołów odsuwa się na bok, wpuszczając pod kopułę snop światła. Światło pada na ziemię tuż obok Uriela. Ten dyskretnie się w nie wślizguje i staje skąpany w jego blasku. Jego twarz rozpromienia autentyczny uśmiech. Cokolwiek powiedzieć o Urielu, bez wątpienia potrafi być showmanem. Opuszcza ręce i kłania się pokornie. Wszystkie elementy – snop światła padający na jego głowę i ramiona, rodzaj ukłonu, spokój bijący z jego sylwetki – sugerują, że Uriel łączy się z Bogiem. Zafascynowana wstrzymuję oddech. Wszyscy najwyraźniej czują podobnie, ponieważ z wyczekiwaniem milkną. W końcu podnosi głowę. – Bóg właśnie do mnie przemówił. Mówi, że Kres Dni rozpoczyna się teraz. Wykonuje zamach ramionami, jakby był dyrygentem. Coś uderza z łoskotem o skarpę na skraju pola golfowego. Zakładam, że była to wielka fala, ale pewności nie mam, ponieważ mur aniołów uniemożliwia mi zobaczenie czegokolwiek. Wszystkie odwracają się, a ja próbuję cokolwiek

wypatrzeć przez szpary między ciałami. Morze kipi. Coś wyłania się z wody. W pierwszej chwili mam wrażenie, że jest to stado zwierząt, ale kiedy wszystkie głowy wynurzają się nad powierzchnię, widzę, że wyrastają z jednego potwora. Fale rozbijają się wokół niego z hukiem, zupełnie jakby sam ocean burzył się przeciwko tak nienaturalnej istocie. Bestia z rykiem otrząsa się z wody i rusza pędem w naszą stronę. Jest nieprawdopodobnie szybka. Błyskawicznie podbiega na tyle blisko, że widzę ją w całej okazałości. Tym razem Laylah przeszła samą siebie. Stwór ma siedem głów. Jedna z nich wydaje się martwa i ma twarz mężczyzny. Twarz jest rozcięta, z rany sączy się krew, jakby niewiele wcześniej ktoś rozłupał głowę siekierą. Pozostałe głowy są żywe i wyglądają na krzyżówki ludzi i zwierząt – pantery, węgorza, hieny, lwa, wielkiej muchy i rekina. Tułów bestii przypomina niedźwiedzia. – Potem ujrzałem Bestię wychodzącą z morza – recytuje Uriel profetycznym tonem. – A na jej głowach imiona bluźniercze. Kto ma rozum, niech przeliczy liczbę Bestii, liczba to bowiem człowieka. A liczba jego sześćset sześćdziesiąt sześć. Na każdej z głów potwora widnieje liczba wytatuowana w postaci rany na czole. 666.



ROZDZIAŁ 32

T

o tylko liczby, powtarzam sobie w myślach. Tylko liczby.

Wiem, że bestia została wyprodukowana przez Laylah zgodnie z instrukcjami Uriela. Wiem, że Uriel skopiował wszystkie potwory z opisów zawartych w przepowiedniach dotyczących apokalipsy. Wiem, że mamy do czynienia z oszustwem – z oszustwem. Dlaczego zatem dostaję gęsiej skórki? Liczby trudno nazwać subtelnymi i napędziłyby pietra każdemu, kto by je zobaczył. Domyślam się, że to Uriel wpadł na pomysł, aby je wytatuować na czołach. Ociekająca wodą bestia ryczy, wyje i szczeka wszystkimi głowami poza jedną, tą martwą. Przystaje nieopodal, po czym rusza pędem i znika między okolicznymi pagórkami. Uriel ponownie unosi ręce. Wygląda, jakby znajdował się w transie. Ziemia porusza się i marszczy pod moimi stopami, zupełnie jakby wiły się w niej tysiące robaków. Powierzchnię rozdzierają palce. Ręka sięga ku niebu, jakby na powierzchnię próbował się wydostać zombie. Za ręką wysuwa się głowa. Na obszarze całego dawnego pola golfowego z ziemi wygrzebują się ciała i wyłażą na trawnik. Tysiące ciał. Stojące na ziemi anioły rozpościerają skrzydła i wzbijają się w powietrze. Raffe spogląda na mnie, a ja rozumiem, że gdyby teraz przyszedł mi z pomocą, okazałby słabość. Ręka chwyta powietrze tuż przy mojej nodze. Obok niej wygrzebuje się druga ręka. Odskakuję. Szkoda, że nie potrafię latać. Ciała wygrzebujące się na trawnik są tak umorusane ziemią, że jedynie po sylwetkach można rozpoznać w nich ludzi. Po sylwetkach i po zduszonych szlochach.

– A umarli powstaną z martwych – woła Uriel. Wiatr niesie jego słowa. Część ciał pada na trawnik, ciężko dysząc. Inne odpełzają z miejsca, w którym wygrzebały się z ziemi, wyraźnie obawiając się, że coś wciągnie je z powrotem. Jeszcze inne, łkając, kulą się na rozkopanym trawniku. W pierwszej chwili myślałam, że za wygląd ciał odpowiada oblepiająca je ziemia, ale teraz widzę, że spod spodu wyziera wysuszona, pomarszczona skóra. Ofiary szarańczaków. Pogrążone w szoku i przerażone wpatrują się w swoje ręce i nogi, jakby po raz pierwszy zobaczyły te wysuszone kończyny. Może tak właśnie jest. Uriel musiał kazać pochować tych ludzi żywcem, kiedy byli sparaliżowani. Jeszcze przed przybyciem Raffego planował zrobić wrażenie na zgromadzeniu aniołów. Tylko on potrafiłby tak idealnie zgrać wszystkie elementy planu. Jego ludzie wiedzieli, ile dokładnie jadu należy wstrzyknąć ofiarom, aby pozostały sparaliżowane akurat do tego momentu. Ciekawe, czy ofiary szarańczaków wiedziały, co im się przydarzyło. Ciekawe, czy z ich punktu widzenia faktycznie nie powstają z martwych. – Wskrzeszeni! – Uriel wygląda niesamowicie. Jego pochylona głowa i rozpostarte skrzydła połyskują w promieniach światła. – To ja jestem Posłańcem Bożym. Anioły wymieniają niepewne spojrzenia, kiedy Uriel ogłasza się Posłańcem. – Zostaliście wybrani do wzięcia udziału w chwale apokalipsy. Ukarzcie to bluźnierstwo, jakim jest ludzkość, a zostaniecie podjęci w niebie. Uchylcie się od swoich powinności, a zostaniecie zaciągnięci z powrotem do piekła, skąd przyszliście. – Wskazuje na wschód. – Idźcie. Odszukajcie wszystkich ludzi i ich zabijcie. Oczyśćcie ziemię, uczyńcie ją na powrót sprawiedliwą. Ofiary szarańczaków wpatrują się w niego w oszołomieniu. Potem patrzą na siebie. Wyglądają na przerażone i zdezorientowane. Jedna z osób odwraca się i rusza na wschód. Ktoś za nią podąża. Potem kolejny, aż w końcu cała grupa zaczyna się przemieszczać. Kolejne fale wskrzeszonych wygrzebują się z ziemi. Ledwie udaje im się stanąć na nogach, ruszają za resztą tłumu zmierzającego na wschód. Na wschód, w stronę obozu ruchu oporu.



ROZDZIAŁ 33 pokaz – woła Raffe, unosząc się w powietrzu między – I mponujący aniołami. Armia wskrzeszonych ani wielogłowy potwór nie zrobiły na nim jakiegokolwiek wrażenia. – Popełnicie wielki błąd, jeżeli mu uwierzycie. Każdy, kto przyłączy się do Uriela, zostanie Upadłym, kiedy tylko prawda wyjdzie na jaw. – Twoje próby zastraszania zdadzą się na nic – mówi Uriel. – Jeżeli Uriel kłamie, on jeden zostanie Upadłym – zauważa jeden z wojowników. – My tylko wypełniamy rozkazy. – Sądzicie, że aniołom Lucyfera okazano wyrozumiałość, dlatego że w czasie buntu w niebie jedynie słuchali rozkazów? – pyta Raffe. – Sądzicie, że rozumieli intrygi swojego buntowniczego archanioła, że wiedzieli, co się naprawdę dzieje? Podobnie, jak wy, byli zwykłymi skrzydlatymi wojownikami. Wielu z nich sądziło na pewno, że postępuje słusznie. Niektórzy myśleli nawet, że stają do walki w obronie Posłańca. Tyle że kiedy już opadł bitewny kurz, na niewiele im się to zdało. Wszyscy zostali Upadłymi. Anioły wymieniają spojrzenia. Przez tłum przetacza się lekki pomruk. Skrzydła trzepoczą w podenerwowaniu. – Gdyby Gabriel żył i dysponował możliwością działania – mówi Raffe – nie miałby litości dla aniołów, które przestały pokładać w nim wiarę. Jeżeli Michał powróci i zobaczy, co tu się wydarzyło, nie będzie miał być może wyboru i ogłosi was wszystkich Upadłymi, aby w ten sposób anulować wynik wyborów. A jeśli anioły, które pozostały w naszej krainie, zwęszą, co tu się na dole wyprawia… oj, bracia moi, to może być początek krwawej wojny domowej. Anioły przebywające na Ziemi będą musiały stanąć po stronie Uriela jako wybranego przez siebie Posłańca. – Skąd mamy wiedzieć, komu wierzyć? – pyta jakiś anioł. – Nie ma sposobu sprawdzenia, kto mówi prawdę – dodaje drugi. – Próba walki – proponuje inny. – Próba walki – podchwytuje kolejny. Pozostali wydają pomruk aprobaty. Nie lubię, kiedy anioły wydają pomruk aprobaty. Nic dobrego z tego nigdy

nie wynika. – Bóg do mnie przemówił. Jestem waszym Posłańcem i wydałem wam rozkaz – woła Uriel gromkim głosem podszytym groźbą kary. – Tak twierdzisz – odpowiada mu Raffe. – Ale wybory jeszcze się nie zakończyły. – Zwraca się do aniołów. – Mamy do czynienia z interesującą serią zbiegów okoliczności, nieprawdaż? Posłaniec Gabriel zostaje zabity, zanim zdąży komukolwiek powiedzieć, w jakim celu tu przybyliśmy. Uriel jako jedyny archanioł może wystartować w wyborach. Ilekroć powstają jakiekolwiek wątpliwości, pojawia się kolejny apokaliptyczny potwór. Raffe spogląda na Uriela. – A wszystko to jest ci na rękę, Uri. Tak, zgadzam się na próbę walki. Anioły potakują i powtarzają za nim: – Na próbę walki. Taką próbę walki, której zwycięzca bierze wszystko i uznaje się, że mówił prawdę? Co to ma być, średniowiecze? Uriel przesuwa wzrokiem po tłumie. – W porządku – mówi. – Niech i tak będzie. Wzywam Sacriela na mojego sekundanta. Wszyscy spoglądają na największego anioła w grupie i jego monstrualne skrzydła. – Przyjmuję wezwanie – odpowiada tamten. Raffe przesuwa wzrokiem po pozostałych aniołach. Który pozostał na tyle lojalny, że mógłby go wesprzeć w roli sekundanta? Niektórzy zagłosowali na Raffego, ale zagłosować na kogoś, a oddać za niego życie to dwie różne sprawy. – Pochlebia mi, Uri, że w pojedynku ze mną potrzebujesz u swego boku największego, najbardziej bitnego wojownika. Pomyślmy, jak wielkiego wojownika potrzebuję w roli sekundanta, żeby pokonać ciebie i Sacriela? Hm… wybieram… tę córę człowieczą. Jej udział powinien wyrównać szanse. Anioły wybuchają śmiechem. Stoję oszołomiona pośrodku rozkopanego trawnika. Uriel zaciska usta. – Nadal obracasz wszystko w żart, prawda? – cedzi przez zęby Uriel. Wyraźnie nie lubi, kiedy ktoś nie traktuje go poważnie. – Używaj sobie teraz, Rafaelu, ponieważ kiedy upadniesz, ona będzie jedyną osobą, która pozostanie u twego boku. Być może zapomniałeś, że nie możesz już liczyć na wsparcie swoich Obserwatorów.

Uriel posyła mi znaczące spojrzenie. Musi wiedzieć, że Raffe nie wybrał mnie dla żartu. – Do wschodu słońca macie czas na skompletowanie drużyny. Wtedy spotkamy się, aby zdecydować o przebiegu pojedynku. Kilku strażników Uriela łapie dwa pozostałe czarty i wrzuca je z powrotem do klatki. Zamykają z nimi Beliala. Mnie zostawiają na trawnika. Pewnie dlatego, że jestem sekundantką Raffego – cokolwiek to znaczy. Wykonuję kilka szybkich okrężnych ruchów ramionami, aby zrzucić z siebie napięcie. Raffe opada w moim kierunku. Śnieżnobiałe, rozłożyste skrzydła idealnie komponują się z posągową sylwetką. Krawędzie piór pokrywa meszek, dzięki czemu delikatnie połyskują w promieniach słońca. Nadal nie mogę uwierzyć, że je odzyskał. Prezentują się na nim niesamowicie. Są pod każdym względem doskonałe, jeśli nie liczyć nacięcia, które wykonałam na początku naszej znajomości. Przypuszczam, że pióra z czasem odrosną i w ten sposób z jego ciała zniknie ostatni ślad mojej osoby. Chcę jakoś skomentować fakt odzyskania przez niego skrzydeł i podziękować mu za ratunek, ale nie chcę tego robić przy innych. Widzę zresztą, że i tak wyczytał wszystko z mojego spojrzenia, podobnie jak ja widzę w jego oczach pytanie, skąd u licha się tu wzięłam. Pewnie mam po prostu talent do pojawiania się tam, gdzie nie powinnam się znajdować. Reszta aniołów odlatuje i wtedy obok nas ląduje Jozjasz. Jego nienaturalnie biała skóra odpowiada barwie piór Raffego. – Trzeba powiedzieć, że zaskoczyłeś wszystkich wyborem sekundanta – stwierdza Jozjasz, wpatrując się w Raffego czerwonymi oczami. Raffe nie ma wesołej miny. – Jakie mamy szanse na zgromadzenie porządnej drużyny? – Minimalne – odpowiada Jozjasz. – Zbyt wielu jest przekonanych, że Uriel wygra, nawet jeśli go nie popierają. Gdyby został Posłańcem, wszyscy przeciwnicy jego kandydatury z pewnością zostaliby ogłoszeni Upadłymi, a nikt nie zamierza ponosić takiego ryzyka. Raffemu opadają ramiona. Musi być wykończony po operacji. – Jak się czujesz? – pytam. – Jakbym poderwał się do lotu o miesiąc za wcześnie. – Bierze głęboki oddech i wypuszcza powietrze z płuc. – To dla mnie nie pierwszyzna. – Z ilu aniołów składa się drużyna Uriela? – pytam. – Pewnie z setki – odpowiada Jozjasz.

– Z setki? Przeciwko naszej dwójce? – Ty akurat nie będziesz walczyła – mówi Raffe. – Nikt tego od ciebie nie oczekuje. – A więc setka przeciwko tobie jednemu. Do czego ci jest w ogóle potrzebny sekundant, skoro i tak masz przyprowadzić ze sobą drużynę? – Tradycyjnie chodziło o to, żeby nikt nie musiał stawać do walki sam – wyjaśnia Jozjasz. Zerka na Raffego ze współczuciem. – Nikt nie odmawia, bo bycie sekundantem to zaszczyt, ale to sekundant decyduje, czy przyłączy się do drużyny stającej do próby walki. Mam ochotę komuś przywalić, widząc litość w oczach Jozjasza. Raffe pomógł mi, a ja nie mogę pomóc jemu. Dziewczyna, która nie potrafi latać, nie wystąpi w igrzyskach aniołów. Przenoszę wzrok na pozostawione na trawniku klatki. Dwa czarty rzuciły się na siebie i walczą teraz nad głową Beliala. Ja prawdopodobnie również trafiłabym tam razem z nimi, gdyby Raffe nie wyznaczył mnie na swojego sekundanta. Jak długo bym przeżyła? – Uriel ma rację – mówi Raffe. – Nie mam już po swojej stronie moich Obserwatorów. Nie mogę również liczyć na to, że ktokolwiek przejmie ich obowiązki. – Wiesz, że wojownicy wciąż ich wspominają? – mówi Jozjasz. – Żadna grupa bojowa nawet nie zbliżyła się do elitarnego poziomu Obserwatorów. Stali się legendą. – Potrząsa głową. – Straszliwa strata. A wszystko przez… – Spogląda na mnie z pewną dozą wrogości, ale gryzie się w język i nie przeklina cór człowieczych, jak to zamierzał uczynić. – Nie wiń kobiet za to, że anioły złamały wasze idiotyczne zasady. Kobiety nie złamały żadnych reguł, a i tak zostały ukarane. – Gdyby nie córy człowiecze, Obserwatorzy wciąż byliby z nami – odpowiada Jozjasz. – Straciliśmy najbardziej elitarną grupę wojowników, ponieważ pożenili się z przedstawicielkami twojego gatunku. Przyzwoitość nakazywałaby, żebyś… – Wystarczy – przerywa Raffe. – Obserwatorzy odeszli i nie sprowadzimy ich tu z powrotem, przerzucając się odpowiedzialnością za ich los. Należy zadać inne pytanie: czy zdołamy ich kimś zastąpić? – A gdzie są teraz? – Podejrzewam, że wciąż w Otchłani, ale warto zapytać. Obrazy ze wspomnień Beliala muszą pochodzić z odległych czasów. Obaj zerkają na Beliala, który opędza się od czartów naparzających się obok niego. Stwory odlatują w inną część klatki, gdzie chwytają się prętów

i wlepiają w nas wzrok. Nie, nie w nas. W mój miecz. Czarty z Otchłani chcą wrócić do domu. Nawet jeśli było im tam źle, wolą trudny los od siedzenia w klatce i oczekiwania na śmierć. Dom. – A gdybyśmy udali się do Otchłani i sprowadzili Obserwatorów? Myśl jest szalona i nie rozważałabym jej na poważnie ani przez chwilę, gdyby na szali nie leżał los całej ludzkości. Gdyby Raffemu udało się odsunąć od władzy Uriela, wojna dobiegłaby końca, prawda? Obaj wymieniają spojrzenia, jakbym postradała zmysły. – Nikt dobrowolnie nie wchodzi do Otchłani – mówi Raffe, marszcząc brwi. – A kiedy już ktoś znajdzie się w środku, nie wyjdzie, jeżeli nie zostanie wypuszczony przez władców Otchłani – dołącza Jozjasz. – Na tym właśnie polega jej sens. Gdyby było inaczej, co chwilę ktoś wyciągałby stamtąd jakiegoś upadłego anioła. – Poza tym – dodaje Raffe, zerkając na Beliala – Obserwatorzy nie są tym, czym byli dawniej. – A gdybyśmy mogli wyciągnąć Obserwatorów takich, jakimi ich pamiętasz? – pytam. Wskazuję głową na Beliala. – Obserwatorów, jakimi on ich pamięta? Raffe spogląda na mnie i tym razem widzę w jego oczach przebłysk zainteresowania.



ROZDZIAŁ 34

P

rzeciągamy klatkę Beliala po rozkopanej trawie w stronę bocznego budynku, którego nie widać z hotelu.

– Czy możemy mieć jakąkolwiek nadzieję, że ta metoda pozwoli na odbycie podróży w obie strony? – pyta Jozjasz. – Miałam nadzieję, że akurat wy będziecie to wiedzieć – odpowiadam. – Istnieją starożytne opowieści o czartach wyskakujących z wyjątkowo potężnych mieczy – mówi Raffe. – Ale nikt nie miał dotąd powodu, żeby wskakiwać do Otchłani. – Chcecie mi powiedzieć, że odkryłam właściwość waszych ukochanych mieczy, o której nawet wy nie mieliście pojęcia? – Ciągnę z całych sił za pręty klatki. – Wydajesz się dysponować zdolnością odkrywania nowych, zaskakujących wymiarów zarówno we mnie, jak i w Misiu Kooky. – Misiu Pooky. – No właśnie. Przechodzę ostrożnie nad dziurą w ziemi, z której musiał wypełznąć jakiś człowiek. – Śmiało, powiedz to na głos, Raffe. – Posyłam mu delikatny uśmiech. – Uwielbiam, jak mówisz „Miś Pooky”. Imię nabiera idealnego brzmienia, kiedy ty je wypowiadasz. – Uważaj, bo którejś nocy miecz zabije cię we śnie, żeby się pozbyć tego imienia. – A nie otrzyma nowego, skoro ma wrócić do ciebie? – Byłaś jego ostatnim samodzielnym właścicielem, więc nie może zmienić imienia, jakie mu nadałaś, dopóki nie przejdzie w ręce nowego samodzielnego właściciela. Ponieważ odzyskał swoje anielskie skrzydła, spodziewam się, że poprosi mnie o zwrot miecza, ale tak się nie dzieje. Ciekawe, czy wciąż ma mu za złe, że pokazał mi urywki jego osobistych wspomnień. Wyczuwam, że Miś Pooky

pragnie ponownie znaleźć się w jego rękach, ale nie odzywam się ani słowem. Akurat od tego konfliktu zamierzam trzymać się z daleka. Stawiamy klatkę na ziemi za budynkiem. Wokół panuje spokój i cisza. Jozjasz kręci głową, ale przestał głośno protestować przeciwko mojemu pomysłowi. Miał zresztą rację. Każde z nas przyznałoby, że plan jest wyjątkowo koszmarny, ale kiedy Raffe zapytał Jozjasza, czy ma choć odrobinę lepszy pomysł, albinos nie znalazł odpowiedzi. Nadeszła chwila próby. Drżącymi rękami dobywam miecza. Mój umysł rozpaczliwie poszukuje lepszego planu, ale żaden nie przychodzi mi do głowy. Raffe odzyskał skrzydła, więc moglibyśmy uciec. Problem w tym, że oboje mamy zostać poddani próbie walki. Anioły nie pozwolą nam tak po prostu odlecieć. Jeżeli Raffe przegra, ja przypłacę to życiem. Trudno powiedzieć, jaki jego spotka wtedy los, ale nie mam wątpliwości, co czeka mnie. Jeśli Raffe wygra próbę walki i przejmie władzę nad aniołami, zabierze je z tego świata. I wszystko się skończy. Czy warto ryzykować, że Raffe utknie w Otchłani? Zagryzam wargi, ponieważ nie mam ochoty zastanawiać się nad tym pytaniem. Bardzo możliwe, że krążąc wokół klatki w oczekiwaniu na powrót Raffego, wydepczę rów o głębokości trzech metrów. – Zaczynaj – mówi Raffe. Złożone skrzydła przycisnął mocno do pleców. Stoi sztywno, gotowy na najgorsze. Zanim przyjdzie mi coś głupiego do głowy, daję znak Jozjaszowi. Otwiera klatkę, drzwiczki uchylają się ze skrzypnięciem. Dwa czarty z Otchłani odsuwają się w przeciwległy kąt, byle dalej od Jozjasza. Miejmy nadzieję, że będą wiedziały, w jaki sposób powrócić do swojego świata za pomocą miecza. Potrzebujemy tylko jednego, żeby przewiózł Raffego. Belial również się odsuwa. Wygląda jak wysuszony zombie. – Co wy robicie? Patrzy na nas podejrzliwie. – No dalej, przebrzydłe czarty. Chętnie wróciłybyście do domu, prawda? – zachęcam je śpiewnym głosem, wsuwając miecz do klatki. Czarty z Otchłani pełzną powoli w moją stronę. Wpatrują się pożądliwie w miecz. Węszą, jakby zwietrzyły pułapkę. Ledwie Raffe wykonuje ruch w ich stronę, odskakują z sykiem w najdalsze zakamarki klatki. Nie mam pojęcia, jak zmusić te stwory do podróży przez miecz, jeśli same tego nie zechcą.

– Boją się ciebie. – Zatrzymuję Raffego wolną ręką. – Schowaj się za moimi plecami. Wchodzę do klatki. – No dalej, wy płaskomorde paskudy – mówię podniesionym głosem, jakbym zwracała się do psów. – Nie chciałybyście wrócić do domu, co? Mmmmm, do domku? Podpełzają ostrożnie w moją stronę, zerkając na Raffego. – Otworzę wrota do waszego świata, jeżeli pozwolicie mi się wziąć za ręce. – Muszę się powstrzymać, żeby nie wzdrygnąć się na samą myśl o czymś takim. – Nie! – woła Belial. Ma dziki wzrok, jakby właśnie uświadomił sobie, że przebywa w koszmarze, z którego nie może się przebudzić. – Odsuńcie się… Chwytam najbliższego czarta. On łapie mnie za przedramię, zatapiając w nim pazury. Mimo rozdzierającego bólu nie wypuszczam go z ręki. Raffe wyskakuje zza moich pleców i chwyta drugiego czarta. W jednej chwili zapanowuje całkowity chaos. Z żywiołowością graniczącą z paniką Belial odpycha na bok Jozjasza i próbuje wyskoczyć z klatki. Czart trzymany przez Raffego wpada w panikę i również próbuje uciec przez otwarte drzwi, wymachując jak oszalały skrzydłami. Instynktownie wykonuję zamach mieczem, żeby powstrzymać Beliala. Ostrze wbija się w jego bok. Demon wydaje z siebie ryk, a czart Raffego wskakuje na miecz. Ześlizguje się po ostrzu, ciągnąc za sobą Raffego, który trzyma go za nogę. Czart znika w Belialu. Uczepiony jego nogi Raffe znika w ślad za nim. Zanim zdążę zareagować, mój czart również daje nura w miecz, ciągnąc mnie za sobą. W pierwszej chwili próbuję mu się wyrwać – według planu tylko Raffe miał wskoczyć do Otchłani – ale czart wciąż trzyma mnie za ramię. W końcu je wypuszcza, ale ułamek sekundy wcześniej moja ręka zagłębia się w Beliala. Spadam. Trzymam się tak mocno, że niemal wyrywam czartowi rękę. Przedzieramy się przez ciało Beliala. Zupełnie mnie przytyka. Szok towarzyszący przekraczaniu tej bariery niemal zdziera mnie z mojego rumaka. Ostatecznie nie wypuszczam go z rąk, przerażona myślą, że jeśli się od niego

oderwę, mogę trafić w jeszcze gorsze miejsce od tego, do którego zmierzam. Spadamy przez ciemność, która wydaje się nie mieć końca. Odwracam głowę i widzę zszokowaną twarz Jozjasza, który patrzy na mnie przez szybko zamykający się tunel. Zaciskam powieki, wychodząc z założenia, że pewne rzeczy nie są przeznaczone dla oczu człowieka. Przerażona twarz Jozjasza ulatnia się z mojej świadomości, w której zaczyna dominować jedna myśl. Idziemy do piekła.



ROZDZIAŁ 35

K

iedy poprzednio wkroczyłam do pamięci Beliala, towarzyszyły temu zupełnie inne odczucia. Tym razem przeżywam katusze.

Każda komórka mojego ciała wyje z bólu. Pozostaje mieć nadzieję, że przyczyna jest prosta: tym razem moje ciało naprawdę przeniosło się do Otchłani wraz z umysłem. Zaciskam powieki tak mocno, że chyba zaraz pękną mi gałki oczne. Uderzamy o ziemię. Żołądek pochodzi mi do gardła. Podbródek i klatka piersiowa pieką w miejscach uderzenia. Teraz rozumiem, dlaczego czarty były takie zdezorientowane, kiedy trafiły na Wyspę Aniołów. Mam wrażenie, jakbym została rozpłaszczona na grubość ciasta do pizzy i ciśnięta o ziemię. Jednocześnie towarzyszy temu poczucie, że trafiłam do gorącego pieca. Wyjątkowo śmierdzącego pieca pełnego zgniłych jaj. Wysiłkiem woli przewracam się na bok i otwieram oczy. Kiedy człowiek trafia na dno piekła, nie ma zbyt wiele czasu na dojście do siebie. Niebo – jeśli to jest niebo – ma barwę ciemnego fioletu poprzetykanego czarnymi plamami. Słabe światło rzuca purpurową poświatę na wielkie cienie wiszące nad moją głową. W moim polu widzenia pojawiają się twarze. Spoglądają na mnie z góry. Nie jestem pewna, do kogo należą. Przypominają anioły, ale wątpię, aby nimi były. Przypominają też demony, ale nie sądzę, aby były i nimi. Istoty rozpościerają wyliniałe skrzydła. Resztki piór przypominają zżółknięte liście na uschniętym drzewie. Nagie części skrzydeł są spękane i chropowate. Strzaskane kości wystają na brzegach skrzydeł, boleśnie rozdzierając skórę. Wiele wystających kości zakrzywiło się do sierpowatej postaci, przypominającej nieco ostrza z demonich skrzydeł Raffego. Największego szoku, choć pewnie niesłusznie, doznaję na widok jednej twarzy: to Belial. Nie powinno mnie to dziwić, skoro wskoczyłam do jego

wspomnień – albo świata, w którym ma wspomnienie – czy czegoś w tym stylu. To całkowicie zrozumiałe, że znalazłam tu Beliala. Wygląda zupełnie inaczej. Po pierwsze, jego skrzydła nie przypominają ani skrzydeł demona, z którymi go widziałam, ani tych dawnych – anielskich. Są w połowie ciemne, a w połowie pokryte kępkami sczerniałych piór. Skoro jestem tu obecna również ciałem, być może przeniosłam się jednocześnie i w czasie, i w przestrzeni. Mam jednak wrażenie, że gdybym zaczęła się nad tym zastanawiać, pękłaby mi chyba głowa. Zresztą nie mam czasu na rozmyślania. Kiedy mój wzrok przyzwyczaja się do purpurowego światła, zauważam, że Belial patrzy w moją stronę pustymi oczodołami. Jest ślepy. Musi minąć chwila, zanim nabieram pewności, że to rzeczywiście on. Jego policzki i nos są pokryte głębokimi, podłużnymi ranami. Twarz została wychłostana. Oczodoły są otoczone wyżłobieniami. Pozostali nie wyglądają dużo lepiej. Jeden zachował połowę idealnej twarzy, godnej greckiego boga, a druga połowa została chyba odgryziona. Widzę wyraźnie, że bez tych wszystkich obrażeń każdy z nich byłby doskonałym – jak każdy anioł – przedstawicielem swojego gatunku. Krajobraz wyłaniający się zza ich sylwetek wskazuje, że znajdujemy się w strefie działań wojennych, a przynajmniej w pozostałościach po takiej strefie. Budynki zostały spalone, połamane drzewa mają zwęglone konary, a pojazdy są strzaskane i rozbebeszone. A przynajmniej tak mi się wydaje, że dawniej były to budynki, drzewa i pojazdy. Nie przypominają naszych budynków, drzew i pojazdów, niemniej ich masywne bryły sprawiają wrażenie miejsc, które w przeszłości były zamieszkane. Razem tworzyłyby coś w rodzaju wioski. Z ziemi wystaje coś na kształt zdeformowanych kaktusów, które zostały rozgniecione i powykręcane. W okolicy leżą resztki czegoś, co przypomina nieco koła od wozu. Jeden z nie-aniołów o kanarkowych piórach wyciąga do mnie rękę. Skóra z jego ramienia została zdarta; w jej miejscu widać lśniące mięśnie. Kulę się, ale on chwyta mnie za włosy i podrywa na nogi. – Co to jest? – pyta Belial. – Możemy to zjeść? Chyba nigdy nie widziałam nic bardziej przerażającego niż puste oczodoły, zwłaszcza u osoby, którą znam – nawet jeśli tą osobą jest Belial. Pakuje do ust szpiczaste ucho i zaczyna je przeżuwać. Do złudzenia przypomina ucho czarta. Ciekawe, co się stało z czartem, na którym tu przyleciałam. Zaraz potem dostrzegam jego szczątki na ziemi, rozgniecione i porozrywane.

Ledwo je rozpoznaję. Gdzie się podział Raffe? – Czy to córa człowiecza? – pyta istota, która mnie pochwyciła. Jej słowa brzmią złowieszczo, zupełnie jakby kryło się za nimi jakieś dodatkowe znaczenie. Na dłuższą chwilę zapada milczenie, wszyscy odwracają się w moją stronę. – Która z nich? – pyta w końcu Belial. Nie-anioł, który mnie pochwycił, rozgląda się po pozostałych. Wciąż trzyma mnie mocno za włosy. – Czy to córa człowiecza któregoś z was? Bo na pewno nie moja. – Dlaczego mielibyśmy zakładać, że to jedna z naszych, Cyclone? – mówi Belial. Jego głos brzmi chrapliwie, jakby zdarł go sobie krzykami albo ktoś go przydusił. – Mnie już wystarczy – odzywa się jeden. – Na samą myśl o nich robi mi się niedobrze. – Zgadza się. Może Duży B. ma rację – zauważa inny. – Może powinniśmy ją zjeść. Przydałoby się trochę mięsa, żeby przyspieszyć regenerację. Wierzgam, próbując uwolnić się z uścisku nie-anioła. Gdzie się podział Raffe? – Puść ją – rozkazuje inny, o niebieskawych piórach. – Thermo, jeżeli ją uwolnimy, będzie żałowała, że nie została przez nas ugotowana i zjedzona. Puszczając ją wolno w tym świecie, nie okażemy jej łaski. Wolałabym usłyszeć coś innego. – A tamto, czy to jest miecz? – Kilka istot nachyla się, aby obejrzeć mój miecz, który spoczywa na ziemi nieco poza zasięgiem moich ramion. Jedna z istot próbuje go podnieść, ale stęka, zaskoczona ciężarem. Wypuszcza broń z ręki. Wszyscy obrzucają mnie taksującymi spojrzeniami. – Czym jesteś? – pyta Cyclone. – To córa człowiecza, nie widzisz? – mówi Thermo. – Jeśli to córa człowiecza, gdzie się podział jej oddział czartów? – pyta ten z czarnymi piórami i przenikliwym spojrzeniem. – Gdzie się podziały łańcuchy? Dlaczego wygląda na zdrową i w ogóle? – I skąd wytrzasnęła anielski miecz? – pyta inny, o brązowych skrzydłach z żółtymi paskami.

– Niemożliwe, aby należał do niej. Tak czy inaczej, w jakiś sposób tu trafił. I ona w jakiś sposób tu trafiła. Nie oznacza to jednak, że miecz należy do niej. Jeszcze nie postradaliśmy tu na tyle zmysłów, żeby uwierzyć w coś równie szalonego. Wszyscy popatrują tęsknie na Misia Pooky, ale żaden nie próbuje go podnieść. – A zatem do kogo należy? Spoglądają na mnie. Wzruszam ramionami. – Jestem tylko córą człowieczą. Nie mam o niczym pojęcia. Nikt nie próbuje podważać moich słów. – Co to za miejsce? – pytam. Z trudem znoszę szarpanie za włosy. Dwie istoty mają częściowo zdartą skórę z głowy, a ja zaczynam się zastanawiać, czy nie doszło do tego właśnie w ten sposób. – Otchłań – wyjaśnia Thermo. – Witaj w nawiedzonej dzielnicy. – Czy Otchłań jest tym samym, co piekło? – dopytuję. Czarnopióry nie-anioł wzrusza ramionami. – A czy to ma jakiekolwiek znaczenie? Przypomina piekło. Co cię obchodzi, czy pokrywa się z twoim prymitywnym mitem? – Na co tu polujecie? – pytam. – Na nic – prycha anioł o brązowożółtych skrzydłach. – To my jesteśmy zwierzyną łowną. Kiepsko to wygląda. – Czym jesteście? – dociekam. Domyślam się, że mam przed sobą Obserwatorów, ale lepiej się upewnić. – Nie przypominacie aniołów, nie przypominacie… – Choć skąd niby miałabym wiedzieć, jak naprawdę wyglądają demony? – Och, wybacz nam proszę, że się nie przedstawiliśmy – mówi ten z brązowożółtymi skrzydłami. Sarkastyczny ton głosu podkreśla dodatkowo ukłonem. – Jesteśmy świeżo upieczonymi Upadłymi. A dokładniej rzecz biorąc, Obserwatorami oraz prawdopodobnie twoimi katami. Nie żeby akurat do tego potrzeba było więcej niż jednego z nas. Mam nadzieję, że rozumiesz, co mam na myśli. Nazywam się Howler. Howler wskazuje na tego z czarnymi piórami i brązową skórą. – A to Hawk. – Następnie wskazuje na swojego kolegę z niebieskawymi piórami, a potem na kolejnych. – Thermo. Flyer. Duży B. Mały B. A trzyma cię Cyclone. – Rozgląda się po pozostałych. Jest ich zbyt wielu, aby zdołał przedstawić wszystkich. I tak nie zapamiętałabym imion. – Interesuje nas,

kim ona jest? – Jasne – odpowiada Flyer. – Może będzie o czym podumać, kiedy zaczniemy się tu śmiertelnie nudzić w następnych milleniach. Kim jesteś? – Jestem… – Mam opory przed podaniem im swojego imienia. Raffe twierdzi, że imiona mają moc. – Jestem pogromcą aniołów. Tytuł, wypowiedziany na głos, wydaje się dość idiotyczny. Brzmiał lepiej w mojej głowie, ale co tam. Przez chwilę wpatrują się we mnie w milczeniu. Potem, jak na komendę, wybuchają śmiechem. Howler obejmuje się rękami za lewą stronę klatki piersiowej, jakby obawiał się, że popękają mu żebra. – Ojej, nie rozśmieszaj mnie. To boli. Za moimi plecami chichocze Cyclone. W końcu puszcza moje włosy. Skórę na czaszce mam całą obolałą. – Matko Przenajświętsza, nie wiedziałem, że potrafię się jeszcze śmiać. – No, sporo czasu minęło od ostatniego razu – stwierdza Mały B. – Pogromca aniołów, no, no… – Howler kręci głową. – No cóż, to było wyborne – zauważa Belial, który najwyraźniej jest tu nazywany Dużym B. – Skoro już się pośmialiśmy, możemy ją wreszcie zjeść? – Słusznie prawi – stwierdza Mały B. – Nie pamiętam, kiedy ostatni raz zjedliśmy pełny posiłek. To chudzina, ale ja rozpaczliwie potrzebuję jedzenia, żeby zasilić regenerację… Coś go chwyta – macka? – i odciąga gwałtownie do tyłu. Krzyczy, kopiąc nogami i wijąc się, ale nie może się uwolnić. Zostaje zaciągnięty za pobliską stertę gruzu. Głowa i ramiona podskakują na nierównym podłożu. Obserwatorzy rozglądają się czujnie, przygotowani do walki. Problem w tym, że tak naprawdę dyszą ze strachu. Muszą mieć za sobą ciężkie doświadczenia. Stoję jak skamieniała. Jeżeli legendarnych wojowników zdjął strach, co ja powinnam czuć? Zaczynam żałować, że nie trzymałam gęby na kłódkę, tylko podzieliłam się z Raffem i Jozjaszem swoim pomysłem, aby tu przybyć. Śmierć na arenie dla gladiatorów zaczyna się teraz wydawać aktem miłosierdzia. Wszyscy lecą za Małym B., mimo że ich twarze wyrażają coś więcej niż lekkie podenerwowanie. Kopią, ciągną i próbują wyrwać go z uścisku macki. Kolejny Obserwator zostaje porwany do tyłu. Na ile mogłam się zorientować, uniósł go prażący wiatr.

Zostaje wciągnięty przez okno do zburzonego do połowy budynku. Kilka sekund później w środku rozlegają się krzyki. Znajdujący się najbliżej Obserwatorzy podlatują do okna i zaglądają do środka. Odwracają głowy, jakby żałowali, że to zrobili. W naszą stronę zmierza kolejne źródło krzyków. Nerwy mam napięte jak postronki, kiedy słyszę oszalały pisk. Obserwatorzy wycofują się wraz z Małym B., który odtrąca kopniakiem ostatnią przytrzymującą go mackę. Odwracają się i uciekają – byle dalej od budynku, byle dalej od oszalałych krzyków. Ktoś łapie mnie za rękę i pociąga za sobą. Ku mojemu zdumieniu, jest to Belial. – Trzymaj się blisko nas. To twoja największa szansa. Moją uwagę zwraca fakt, że nie powiedział, na co będę miała największą szansę. Pochylam się i podnoszę z ziemi miecz. Nie przejmuję się tym, czy ktoś mnie zobaczy. Są tak zajęci formowaniem bojowego szyku i wypatrywaniem niebezpieczeństw, że nie zwracają na mnie żadnej uwagi. Biegniemy truchtem, kryjąc się nawzajem. Dla tych gości to nie jest pierwsza wspólna akcja. Szkoda, że akurat w tym miejscu doświadczenie pomaga im jedynie w niewielkim stopniu. Gdzie się podział Raffe? W co ja się wpakowałam?



ROZDZIAŁ 36

P

oruszamy się zygzakami, skręcając to w jedną, to w drugą stronę, niczym stado wilków uciekające przed myśliwym. Na ziemi leży mnóstwo pokruszonych cegieł i starych kości. W rumowisku zwęglone i powykręcane kawałki drewna mieszają się z zardzewiałymi kawałkami metalu. Próbuję nadążyć za Obserwatorami. Jedni biegną, inni lecą nisko nad ziemią. Gdyby wzbili się wyżej, ktoś mógłby ich zauważyć. Belial leci, trzymając się kostki innego Obserwatora, który służy mu za przewodnika. Trzeba mieć sporo odwagi, żeby latać, będąc niewidomym. Belial, którego znam, miałby z tym wielki kłopot. Obserwatorzy najprawdopodobniej zabiją mnie przy pierwszej nadarzającej się okazji, ale o to będę się martwić później, kiedy uciekniemy przed tym czymś, co próbuje nas zabić teraz. Niepotrzebnie zerkam przez ramię, żeby zobaczyć, przed czym uciekamy. Widzę trzy napakowane demony podobne do tego, którego widziałam podczas poprzedniej wizyty w Otchłani. Wszystkie są ogromne i mają wielkie mięśnie opięte skórzanymi pasami krzyżującymi się na ich ciałach. Klatki piersiowe są nagie. Niczego poniżej nie jestem w stanie dostrzec. Wątpię, żeby w Otchłani żyły krowy. Wolę nie myśleć, z jakiego innego zwierzęcia wzięli skórę. Powożą rydwanami ciągniętymi przez tuzin Upadłych zaprzęgniętych w zakrwawione łańcuchy. Upadli rozpaczliwie machają skrzydłami, smagani biczami przez swoich demonicznych panów. Musieli upaść niedawno, ponieważ zachowali większość piór na skrzydłach, nawet jeśli są połamane i powykręcane. Domyślam się od razu, że do kół rydwanów przywiązano okaleczone anioły – podczas mojej ostatniej wizyty jednym z nich był Belial. Demony posługują się wielogłowymi kijami podobnymi do tego, jaki widziałam poprzednio. Chłoszczą nimi anielskich niewolników ciągnących rydwany. Na czubkach kijów zamocowano pierścienie wysuszonych głów o identycznym odcieniu rudych włosów i zielonych oczu. I w tym wypadku włosy falują, jakby znajdowały się pod wodą. Te głowy również krzyczą bezgłośnie.

Kiedy ich panowie zamachują się kijem, głowy lecą z piskiem ku Upadłym. Wgryzają się w ich ciała, odrywają zębami pasy skóry oraz pióra. Jeden z demonów kieruje wzrok na mnie. Mam dziwne wrażenie, że jest to ten sam demon, który zobaczył mnie podczas poprzedniej wizyty w Otchłani. Jego skrzydła płoną, a czerwony blask odbija się na lśniącym ciele. Kiedy rydwany podjeżdżają bliżej nas, zamachuje się na mnie wielogłowym batem. Identyczne głowy nadlatują z krzykiem. Z ich oczu bije napięcie graniczące z obłędem. Kule zębów, oczu i potarganych włosów. Wiem jedno: nie chcę, żeby któraś z tych głów się we mnie wgryzła. Przebieram nogami, jak mogę najszybciej. Wykonuję gwałtowny skręt i uciekam w bok za zrujnowanym budynkiem. W walącej się ścianie dostrzegam drzwiczki. Otwieram je kopniakiem. Mam już zbiec po kamiennych stopniach w ciemność, kiedy tuż przede mną z hukiem ląduje na ziemi jeden z Obserwatorów. To Belial. Głowa z bata wgryzła mu się w plecy. Dwie kolejne lądują na nim z wrzaskiem. Jedna wbija zęby w ciało i odrywa kawałek mięsa z ramienia. Druga, zaplątana we włosy, zaczyna się szamotać, zdzierając kawałek skóry z czaszki. Belial chwyta ją i rozgniata w dłoniach. Doskakuję do niego i z całej siły kopię głowę, która wgryzła mu się w plecy. Belial jest moim biletem powrotnym do świata, dlatego nie mogę pozwolić, żeby zginął. Na samą myśl o konsekwencjach jego śmierci zaczyna mnie boleć głowa. Trzecia głowa zajmuje się przeżuwaniem pasa skóry wyszarpanego z ramienia Beliala. Chwytam ją i, nie zważając na ryk bólu Beliala, zdecydowanym ruchem odciągam, wraz z nią odrywając do końca kawałek skóry. Rzucam głowę na ziemię i tłukę w nią stopą tak długo, aż przestaje się ruszać. Belial wstaje, zataczając się. Wpycham go na kamienne schody i zatrzaskuję za nami drzwi. Zamykam drzwi na zasuwkę, starając się nie oddychać zbyt głośno. Domyślam się, że trafiliśmy do piwnicy pod zawalonym budynkiem. Jedynym źródłem światła są szpary w drzwiach. W pomieszczeniu panuje mrok i nie widzę innego wyjścia. Ziemia drży. Coś wielkiego i ciężkiego uderza z łoskotem w drzwi. Nieruchomieję i przygotowuję się do odparcia ataku, chwytając mocno miecz w obie dłonie. Belial sprawia wrażenie pogodzonego z losem – stoi, nadstawiając ucha w stronę drzwi, jakby trafił tu po raz tysięczny i za każdym

razem przegrywał tę bitwę. Wydaje się to całkiem prawdopodobne, biorąc pod uwagę, jacy wymęczeni i pokaleczeni są wszyscy Obserwatorzy. Drzwi trzeszczą i łomoczą – głowy próbują wgryzać się w nie zębami. Chrzęst i łoskot uderzeń wydaje się trwać w nieskończoność, aż wreszcie ustaje. Stukot i odgłosy strzelającego bata przybliżają się i zaraz potem zaczynają się oddalać. Najwyraźniej demon nie widział, gdzie się schowaliśmy, a naszą kryjówkę wypatrzyły tylko głowy. Stukot rydwanu cichnie w oddali. Ostrożnie wypuszczam powietrze z płuc. Znajdujemy się w czymś w rodzaju sutereny. Z cienia wyłania się zarys roztrzaskanego łóżka, siedzisko ulepione z błota i osmalone resztki dawnego kominka. – Zdajesz sobie sprawę, co by z tobą zrobiły? – pyta Belial chrapliwym szeptem. Podskakuję. Nie zauważyłam, że podszedł tak blisko. – Głowy – dodaje. – Wiesz, o co tak wrzeszczą? Kręcę głową, po czym przypominam sobie, że przecież nie widzi. – O nowe ciało. Rozpaczliwie szukają nowego ciała. – Opiera się o ścianę, zwracając w moją stronę puste oczodoły. – Witaj w Otchłani. Czy tego chcesz, czy nie, wzięłaś właśnie udział w rytuałach inicjacyjnych dla nowych Upadłych. – Jak długo trwa inicjacja? – Aż zamienisz się w Strawioną albo coś równie przerażającego. Istnieje również możliwość, że władcy Otchłani postanowią wynieść cię na nieco wyższy poziom. Jak słyszałem, zdarza się to czasami po całkowitej przemianie skrzydeł. Wtedy dopiero zaczyna się prawdziwa zabawa. – Awans pogarsza sytuację? – Tak słyszałem. Coś uderza z łoskotem w drzwi. Nie odzywam się, dopóki to coś, co uderzyło w drzwi, sobie nie pójdzie. – A wrzeszczące głowy przyczepione do bata? Czy one również przechodzą inicjację? – To właśnie Strawieni. Czyli ci, którzy nie przetrwali inicjacji. Władcy Otchłani urządzają legendarne uczty. Strawieni to ci, który zostali złożeni w ofierze podczas takiej uczty. – Potrząsa głową. – Potrafimy się zregenerować nawet po poważnych obrażeniach, ale całe ciało nam przecież nie odrośnie. Ani nawet utracona ważna część. Przeciera puste oczodoły.

– Kiedy trafiasz do Otchłani, okazje do udręki nigdy się nie kończą. Strawieni błagają tysiącami, aby przyczepiono ich do bata, ponieważ w ten sposób otwiera się przed nimi szansa na nowe ciało. Nie sądziłam, że Belial potrafi być taki rozmowny. Trochę mi zajmie, zanim przyzwyczaję się do jego poprzedniego wcielenia. – Wystarczy, że taka głowa raz zatopi w tobie zęby, a w mgnieniu oka się w ciebie wgryzie. Przekopie się do twojej głowy, którą będzie tak długo podgryzać, aż ta odpadnie. Potem sama osadzi się na twojej szyi. Czasami głowy walczą same ze sobą i w danym momencie osadzają się po dwie albo trzy na jednej szyi. Kto zobaczy taki widok, może pożałować, że nie ma wydłubanych oczu. Spoglądam na niego, aby sprawdzić, czy ostatnie zdanie nie miało być żartem, ale na jego twarzy nie dostrzegam ani cienia uśmiechu. – Ciało Upadłego to łakomy kąsek, ale zadowolą się czymkolwiek, co ma kończyny. Przyczepią się nawet do ciała szczura w nadziei, że przesuną się nieco wyżej w hierarchii i dzięki temu będą miały okazję znaleźć kolejną ofiarę. Trzeba więc patrzeć pod nogi. Osuwa się i siada, oparty o ścianę. – Niektórzy z najpotężniejszych władców Otchłani sami byli ponoć kiedyś Strawionymi. Oczywiście do czasu osiągnięcia statusu władcy Otchłani zdążyli całkowicie pogrążyć się w obłędzie. Zawsze uważałam, że poradziłabym sobie z obłędem, ale nigdy nie brałam pod uwagę czegoś takiego. – Musisz się zawsze pilnować – radzi. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jak wiele możesz tu utracić. Czy to możliwe, że Belial się o mnie troszczy? Musi przyświecać mu jakiś ukryty cel, ale w tej chwili nic mi nie przychodzi do głowy. – Dlaczego mi o tym wszystkim mówisz? Może to wcale nie jest Belial, tylko ktoś bardzo podobny do niego. Bo na pewno nie przypomina Beliala. – Uratowałaś mi na zewnątrz życie – mówi. – Zawsze spłacam swoje długi, czy za przysługi, czy za krzywdy. Poza tym mam słabość do cór człowieczych. Moja żona była jedną z nich. Głos mu się załamuje, ledwo słyszę ostatnie zdanie. – Proponujesz mi ochronę? – W moim głosie słychać wyraźnie niedowierzanie. – Nikt cię tu nie ochroni, dziewczynko, a już na pewno nie świeżo upieczony Upadły, któremu nie zdążyły jeszcze odrosnąć oczy. Ktokolwiek obieca, że cię

tu ochroni, kłamie. Dokonuję jedynie wyboru: przyjaciel czy wróg. To wszystko. – A zatem jesteś moim przyjacielem? – Nie jestem twoim wrogiem. – A cóż to za porąbany świat? – mruczę pod nosem. Ku mojemu zaskoczeniu Belial odpowiada na pytanie. – Trafiłaś do ruin świata czartów. Analizuję przez chwilę tę informację. Świat czartów? A nie świat Upadłych? Czarty i Upadli rzeczywiście wyglądają zupełnie inaczej. – Nie należą do tego samego gatunku, prawda? – Upadli i czarty? – Prycha. – Nie radziłbym ci głośno czegoś podobnego sugerować. Każda ze stron rozerwie cię na strzępy i rzuci twoje szczątki na pożarcie Strawionym. – Czyli przed przybyciem Upadłych to był świat czartów? Czarty są rdzennymi mieszkańcami Otchłani? – Wątpię, żeby zdołali wiele osiągnąć przed przybyciem Upadłych. Nadają się tylko do torturowania i zadawania bólu. Paskudne skunksy. Znajdują się jeszcze niżej od Strawionych, którzy nie żywią się nimi, ponieważ Upadły, nawet pozbawiony ciała, nigdy nie upadnie aż tak nisko. Przypominam sobie, że czarty torturowały Beliala i jego żonę, więc rozumiem, dlaczego ich tak nienawidzi. Tyle że druga strona może inaczej widzieć sytuację. Rozglądam się ponownie po ciemnej piwnicy. Dostrzegam resztki rozbitych glinianych naczyń, strzępy wypłowiałych tkanin, połamane metalowe i drewniane sprzęty. Ktoś tu dawniej mieszkał. Być może rodzina. Bardzo dawno temu.



ROZDZIAŁ 37

B

elial przekrzywia głowę, nasłuchuje. – Otwórz drzwi. Nadchodzą inni Obserwatorzy.

Nie mam ochoty zdradzać im naszej kryjówki. Nie chcę, żeby mnie zabili, zanim Raffe zdąży ich zwerbować. Raffe. Podobnie jak ja powinien przecież wylądować niedaleko Beliala. Dlaczego go tu nie ma? – No dalej, dziewczyno. Są naszą największą nadzieją na przetrwanie. Waham się jeszcze chwilę. Może ma rację. A może zastawia na mnie pułapkę. Belial bierze sprawy we własne ręce. – Jesteśmy w środku! Spokojnie wsuwam miecz do pochwy i zatykam pluszowego misia na rękojeść. I tak nie przebiłabym się przez tylu Obserwatorów, lepiej zatem ukryć przed nimi Misia Pooky. Ktoś wali w drzwi. – Wiedzieliśmy, że przeżyjesz, Duży B. Otwieraj. No, śmiało! Drewno trzeszczy pod uderzeniami pięści. – Chcesz przeżyć, moja mała pogromczyni aniołów? – Belial wskazuje głową na drzwi. – Lepszej szansy nie dostaniesz. Mogłabym uparcie czekać, aż sami wyważą drzwi, ale co zamierzałabym w ten sposób osiągnąć? Niechętnie wchodzę po kamiennych stopniach i otwieram drzwi. Gromada Obserwatorów wparowuje do środka, zapełniając małą suterenę. – Niezła kryjówka – ocenia Thermo, rozglądając się po pomieszczeniu. – Może uda nam się tu choć na chwilę odprężyć – dodaje Mały B. – Co za pech, chwila minęła. – Howler klepie Małego B. po ramieniu. – Wracamy do nerwów i bycia zwierzyną łowną.

Pozostali w milczeniu obrzucają wzrokiem pomieszczenie, wchodząc do środka. Na niewielkiej powierzchni stłoczył się ponad tuzin Obserwatorów. Niektórzy rozsiedli się na ziemi, inni podpierają ściany. Pozamykali oczy, jakby od lat nie zaznali ani chwili wytchnienia. Wszyscy milczą. Nikt nawet nie drgnie. Odpoczywają, jakby nie byli pewni, czy będą mieli ku temu okazję w ciągu kilku najbliższych lat. Ciszę przerywa głośne u d e r z e n i e w drzwi. Wszyscy wzdrygają się i odwracają w kierunku wejścia. Wymachujący rozpaczliwie skrzydłami czart uderza w ziemię tuż przed drzwiami. W ślad za nim nurkuje anioł w burzy białych piór i przekleństw. – Raffe! – Wybiegam mu naprzeciw pędząc po schodach. – Gdzie się podziewałeś? Spogląda na mnie z ziemi nieprzytomnym wzrokiem. Nakrapiany czart wyślizguje mu się z rąk. W panice wlatuje do sutereny, gdzie Obserwatorzy opędzają się od niego rękami i nogami, aż wylatuje z powrotem przez drzwi. Raffe powoli podnosi się z ziemi, nie odrywając ode mnie wzroku. – Dobrze się czujesz? – Nigdy wcześniej nie widziałam go tak skołowanego. Tak właśnie sama musiałam wyglądać po przybyciu do Otchłani. Nagle przychodzi mi do głowy, że być może on dopiero teraz dotarł na miejsce. W pierwszej chwili wydawało mi się wielkim zbiegiem okoliczności, że wylądował obok mnie, ale to przecież nie moja osoba go przyciągnęła, tylko Belial. Skoro przeszliśmy przez Beliala, nic dziwnego, że po drugiej stronie oboje wylądowaliśmy obok niego. – Dopiero teraz przybyłeś? – pytam. Ale Raffe na mnie nie patrzy. On i Obserwatorzy, którzy wychodzą pojedynczo z sutereny, przyglądają się sobie uważnie. Ustawiają się wokół niego w kręgu, jakby to był jakiś sen. – No tak, pewnie się dobrze znacie. Z zakłopotaniem robię krok w tył. – Niemożliwe – mówi Flyer. – Dowódco? – mówi Hawk, w jego głosie pobrzmiewa niepewność. – To ty? – Co masz na myśli, mówiąc „Dowódco”? – pyta Belial, zwracając puste oczodoły w stronę Raffego. – To archanioł Rafael – mówi Thermo. – Co u licha zrobiłeś, że cię tu zesłano? – pyta Cyclone.

– Twoje skrzydła… – dziwi się Howler. – Jak to możliwe, że zachowały się w nienaruszonym stanie? Na ironię zakrawa fakt, że kiedy Raffe w końcu odzyskał swoje anielskie skrzydła, trafił do świata demonów. – Towarzyszysz Urielowi w jakiejś misji? – pyta Thermo sceptycznym tonem. – Wydawało mi się, że jest jedynym archaniołem, który może tu zaglądać. Nie zamieniłeś się chyba w dyplomatę? – Może to jakiś podstęp – zastanawia się Hawk. – Może to nie on? – Jaką największą istotę zabiłeś? – pyta Cyclone. – O stopę wyższą i szerszą od największej istoty, którą ty zabiłeś, Cyclone. – Raffe otrzepuje się z kurzu. – To naprawdę ty – mówi Cyclone. – Co się stało? – pyta Flyer. – Jak tu trafiłeś? – To długa opowieść – odpowiada Raffe. – Mamy wiele do nadrobienia. – Zdrajca! – rzuca z wściekłością Belial. Rozpędza się i uderza w Raffego. Padają na ziemię i zaczynają się mocować. Belial próbuje sprać Raffego na kwaśne jabłko. Inni chwytają go i odciągają. – Przysięgałeś! – wrzeszczy Belial, wyszarpując się swoim kompanom. – Zostawiłem ją pod twoją opieką! Wiesz, co oni jej tu zrobili? Wiesz? Obserwatorzy uspokajają Beliala, zakrywając mu usta i szepcząc coś do ucha. – Musimy porozmawiać – stwierdza Raffe, podnosząc się z ziemi. – To odpowiednie miejsce? – Żadne miejsce w Otchłani nie jest odpowiednie – stwierdza Hawk. – Powinniśmy znaleźć takie, z którego można łatwo uciec – zauważa Thermo. – Wszystkie wygłodniałe istoty usłyszały właśnie dzwonek na obiad. W oddali rozlega się krzyk. Trudno określić, w jakiej odległości znajduje się jego źródło. Belial przestaje się wyrywać, ale nadal ciężko i szybko oddycha. Może i stracił wzrok, ale jego uszy działają bez zarzutu. – Spadajmy stąd – mówi Cyclone. Rusza jako pierwszy. Pozostali idą za nim. Mimo że Belial jest wyraźnie wściekły na Raffego, kroczy odwrócony do niego plecami, jakby nie byli śmiertelnymi wrogami. Podąża za grupą, jakby nawet nie przyszło mu do głowy, żeby sprzeciwić się woli większości. Powoli się rozluźnia, a z jego potężnie umięśnionych ramion uchodzi napięcie.

Choć znajdujemy się w tak przerażającym miejscu, nie dostrzegam podszytego nienawiścią napięcia, tak typowego dla Beliala. Cokolwiek uczyniło z niego istotę, którą jest dzisiaj, wyraźnie jeszcze się nie wydarzyło. Oddalamy się z Obserwatorami od domu z sutereną. Do naszych uszu ponownie dobiegają krzyki Strawionych głów tworzących bicze demonów. Raffe bierze mnie w objęcia i wzbija się w powietrze.



ROZDZIAŁ 38 się blisko – T rzymaj z Obserwatorów.

ziemi, żeby cię nie zobaczyli – radzi jeden

Raffe obniża lot i niemal zrównuje się z Obserwatorami. Lecimy zakosami, z trudem omijając połamane koła, sterty gruzu i wypalone skorupy po czymś, czego nie rozpoznaję. Ściga nas ryczący władca Otchłani z płonącymi skrzydłami. Batem krzyczących głów smaga grupę nowo przybyłych Upadłych, którzy starają się za wszelką cenę przed nim uciec. Nakrapiany czart, który przybył do Otchłani z Raffem, leci u boku demona. Zdradziecki skunks wskazuje na nas. Suniemy wzdłuż zniszczonej ulicy. Za jednym z rogów zderzamy się z gromadą krzyczących głów. Raffe odwraca mnie w taki sposób, żebym znajdowała się plecami do niego. Bez pytania wiem, czego oczekuje. Sam nie mógłby mnie jednocześnie nieść i walczyć. Dobywam miecza. Raffe nurkuje na lewo, a ja rozcinam ostrzem Strawionych. Na ziemię sypią się zęby i włosy. Za naszymi plecami Obserwatorzy ustawiają się w szyk w kształcie klina, którego czubek tworzymy ja i Raffe. Tylko ja jestem uzbrojona, dlatego do mnie należy wyrąbanie nam drogi odwrotu. Obserwatorzy torują sobie drogę pięściami i kopniakami. Nigdy wcześniej nie walczyłam z nikim w drużynie, jeśli nie liczyć Raffego, ale szybko łapiemy rytm i potem już rozumiemy się bez słów. Za naszymi plecami rozlega się krzyk. Odwracamy głowy. Władca Otchłani złapał Flyera, który zajmował pozycję na tyłach formacji. Flyer leży przewieszony przez krawędź rydwanu, a władca Otchłani rozciąga jego ciało w przeciwne strony. Lada chwila rozerwie mu kręgosłup. Wymieniamy szybkie spojrzenia, po czym cała formacja wykonuje zwrot i rusza na pomoc Flyerowi.

Otaczają nas krzyki Strawionych, którzy poszukują nowych ciał. Hawk i Cyclone kierują natarciem, wznosząc dzikie okrzyki bojowe, i jako pierwsi zostają trafieni wrzeszczącymi głowami. Nie próbują się przed nimi uchylać, tylko nacierają prosto na nie. W każdego uderza kilka głów. Ledwie trafiają w Hawka i Cyclone’a, zaczynają wgryzać się w ich ciała. Hawk i Cyclone chwytają głowy za włosy i odrywają je od swoich ciał. Zaczynają nimi wywijać, uderzając w pozostałe. Włosy Strawionych wżynają im się w ręce, które ociekają teraz krwią, ale oni wydają się zupełnie tym nie przejmować. Pozostali Strawieni rzucają się na Hawka i Cyclone’a. Doskakują do nich czterej inni Obserwatorzy. Wyszarpują i miażdżą głowy wgryzające się w dwóch kamikadze, osłaniając ich, aby nie zostali pożarci. My tymczasem lecimy ku władcy Otchłani, korzystając z tego, że Hawk i Cyclone ściągnęli na siebie uwagę Strawionych. Władca Otchłani nie pozwala zepchnąć się do defensywy. Wypuszcza Flyera i rzuca się na nas. Powietrze zapala się od płomieni buchających z jego skrzydeł. Wygląda to tak, jakby wystrzelił w naszym kierunku kulą ognia. Ogniste skrzydła uniemożliwiają zbliżenie się do niego z jakiejkolwiek strony poza górą. Tymczasem wraz z Raffem znajdujemy się dokładnie naprzeciwko demona. Kiedy władca Otchłani zamachuje się na nas ognistymi skrzydłami, jeden z Obserwatorów wyskakuje do przodu i osłania nas swoim ciałem. Zasypuje władcę Otchłani gradem ciosów, ale ten po prostu chwyta go za gardło i otacza skrzydłami. Przez chwilę widzimy wielką kulę ognia, w której oboje znikają. Kiedy skrzydła się otwierają, Obserwator stoi w płomieniach. Pióra, które pozostały mu jeszcze na skrzydłach, oraz włosy zajęły się ogniem. Władca Otchłani wypuszcza go z uścisku, a Obserwator z krzykiem leci w dół. Uderza mocno w ziemię i zaczyna się po niej turlać, próbując zdusić płomienie. Demon zawraca w naszą stronę. Raffe zostaje w powietrzu, podczas gdy pozostali Obserwatorzy ratują Flyera. Raffe daje znak głową jednemu z Obserwatorów, który zajmuje pozycję tuż pod nami. Domyślam się, że w razie czego ma mnie złapać. – Nawet się nie waż mnie wypuścić – mówię. – Nie pozwolę, żebyś spłonęła – odpowiada. Władca Otchłani atakuje otoczony aureolą płomieni.

Raffe zlatuje gwałtownie w dół. Władca Otchłani odwraca się i rusza za nami. Uświadamiam sobie, że Raffe nie chce się z nim bezpośrednio zmierzyć, ponieważ naraziłby mnie na kontakt z płomieniami. – Weź miecz – mówię. Nie sprawdziliśmy, czy Pooky zgodzi się do niego wrócić. Raffe leci zygzakami, uciekając przez władcą Otchłani, więc nie jest to raczej najlepszy czas na eksperymenty. Nagle Raffe obraca się o sto osiemdziesiąt stopni, nie zmieniając kierunku lotu. Za nami podąża ściana ognia. Władca Otchłani uderza wielkimi skrzydłami w naszą stronę. Z całej siły zamachuję się mieczem. Wyczuwam podekscytowanie przebiegające przez ostrze. Pooky dostał wreszcie szansę na trafienie władcy Otchłani. Ostrze przecina ścianę ognia. Część płomieni oddziela się i opada ku ziemi. Z gardła władcy Otchłani wydobywa się ryk. Kawałek jego skrzydła uderza o ziemię, wzniecając fontannę iskier. Jak oszalały bije skrzydłami, próbując utrzymać się w powietrzu, ale skrzydła są teraz nierówne, a on zaczyna kręcić się wokół własnej osi. Raffe wykorzystuje chwilę przewagi i podlatuje bliżej. Tnę mieczem w pierwszą część demona, jaka znajduje się w moim zasięgu. Kolejny kawałek skrzydła odpada, buchając płomieniami. Sam władca Otchłani też zaczyna spadać z nieba.



ROZDZIAŁ 39

L

edwie lądujemy na ziemi, zaczynam się pocić z gorąca. Odruchowo zakrywam nos, choć bynajmniej nie odgradzam się w ten sposób od smrodu zgniłych jaj. Władca Otchłani wylądował i się przeturlał. Ogień na jego skrzydłach przygasł, odsłaniając martwą skórę pokrytą wypalonymi łuskami. Z obu skrzydeł płynie krew. Wykrzykuje jakiś rozkaz, a czarty i Strawieni gromadzą się wokół niego. Czarty z lękiem wpatrują się w swego pana, w każdej chwili gotowe rzucić się do ucieczki, podczas gdy Strawieni wyglądają na chorobliwie podekscytowanych szansą na nowe ciało. Obserwatorzy lądują wokół nas, formując ochronny krąg. Nie mają broni, większość odniosła paskudne rany, niekiedy poważne, ale nadal wyglądają na srogich wojowników. Ku mojemu zaskoczeniu jednym z nich jest Belial. Patrzy przed siebie pustymi oczodołami, gotów walczyć za Raffego. Porównuję naszą drużynę z gangiem władcy Otchłani. Oceniam, że mamy spore szanse na wygraną – pod warunkiem że żaden z jego koleżków nie przybędzie na pomoc i nie włączy się do walki. – Ależ ja tęsknię za moim mieczem – mówi Cyclone, spoglądając tęsknie w moim kierunku. – Pomyśleć tylko, jaką mielibyśmy siłę rażenia, gdybyśmy tylko zachowali swoje miecze. – Właśnie dlatego musiały się nas wyrzec, bracie – mówi Howler. – Wyobraź sobie, co by było, gdyby władcy Otchłani zaczęli siać spustoszenie, przewodząc armii Upadłych uzbrojonych w anielskie miecze. – Może ci się wydawać, że jesteś ode mnie silniejszy, archaniele – mówi władca Otchłani – ale moi bracia lecą już na pomoc. Wszyscy widzieli nasze starcie na niebie. – Nie zdążą cię uratować – mówi Cyclone. Władca Otchłani wydaje z siebie taki dźwięk, jakby tysiąc węży pełzło po suchych liściach.

– Jeżeli nie odlecicie, tylko zaczniecie ze mną walczyć, inni władcy was zabiją – mówi. – Mamy zatem impas. Osmalonymi, trzeszczącymi skrzydłami wykonuje zamach do przodu, potem do tyłu, jakby chciał je wypróbować. Z ran kapie krew. – Przydałaby mi się para nowych skrzydeł. Spogląda na skrzydła Raffego, które prezentują się olśniewająco w porównaniu z wyliniałymi skrzydłami Obserwatorów. – Twoje nawet mi się podobają. Władca Otchłani ze skrzydłami archanioła cieszyłby się szacunkiem, a jednocześnie wzbudzał grozę. Dyskutowano by na temat okoliczności, w jakich wszedłem w ich posiadanie. Może się dogadamy? Raffe wybucha śmiechem. – Zastanów się. Pozbawiony ambicji anioł nie zostałby archaniołem. Ambicja z kolei wymaga niekiedy oszustwa. Czasami wymaga armii. Ja mogę ci zapewnić obie te rzeczy. – Oszustwo to rzecz powszechna – odpowiada Raffe. – I darmowa. – Ale armia… to już ma jakąś wartość. Mógłbym ci ją wypożyczyć. Za odpowiednią cenę. Zainteresowany? – Nie w zamian za moje skrzydła. Nie zamierzam ich nikomu oddać. – Nie powiedział „znowu”. – Być może będziesz miał coś innego, co może mnie kiedyś zainteresować. – Władca Otchłani wskazuje na mnie. – Gdybyś kiedykolwiek potrzebował jakiejś rzeczy, którą mógłbym ci zaoferować w zamian za… – Wzrusza ramionami. – Za coś, czego ja sam pragnę, wystarczy, że ugryziesz to. Rzuca mały, okrągły przedmiot na rzemyku. Raffe nawet nie próbuje go złapać i przedmiot ląduje u jego stóp. Przypomina suszone jabłko nawleczone na sznurek. Ciemne i pomarszczone. Nawet gdybym konała z głodu, pewnie bym go nie zjadła. – Wystarczy, że je ugryziesz, a przybędę w dowolne miejsce i omówimy szczegóły umowy – wyjaśnia władca Otchłani, wsiadając do swojego rydwanu. Cyclone robi krok w kierunku pojazdu. Czarty i Strawieni, lojalni wobec władcy Otchłani, odsłaniają ostrzegawczo zęby. Raffe powstrzymuje go uniesieniem ręki. – Nie przybyliśmy tu, żeby walczyć. – Proponuje układ tylko po to, żeby ocalić twarz – mówi Cyclone. – Nie ma szans w tym starciu i dobrze o tym wie. – My też nie mamy. – Raffe wskazuje brodą na niebo. W naszym kierunku zmierzają trzy rydwany. Za nimi ciągnie chmura czartów.

Władca Otchłani strzela z bata, okładając anioły zaprzęgnięte do rydwanu. Przywiązane do bata głowy Strawionych wgryzają się w anioły zlane krwawym potem spływającym z ich zesztywniałych ciał. Wzbijają się w powietrze. Ledwie rydwan odjeżdża, Obserwatorzy otaczają leżącego na ziemi Flyera. Sądząc po nienaturalnym wykrzywieniu ciała, musi mieć złamany kręgosłup. Głowa przewraca się z lewej strony na prawą i z powrotem, uznaję zatem, że anioł żyje. Kiedy się nad nim pochylamy, ruchy jego głowy zaczynają nam się wydawać coraz bardziej podejrzane. Skóra na szyi pęka, ze środka bucha krew. Odskakuję. Ze środka szyi Flyera wyłaniają się zęby, które błyskawicznie przegryzają się przez ciało. Za nimi wyłania się pokryta krwią głowa Strawionego z bicza. Odwracam wzrok. Najchętniej wymazałabym ten widok z pamięci. Kątem oka widzę, jak Cyclone chwyta kamień i unosi go wysoko nad głowę. Potem słyszę c h r z ę s t. Wszyscy zwieszają głowy. – Musisz nas stąd wydostać, dowódco – mówi Hawk z ogromnym smutkiem w głosie. – Nie zasługujemy na taką śmierć.



ROZDZIAŁ 40

O

puszczamy okolicę, zanim zdążą się tam pojawić inni władcy Otchłani. Niektórzy z nas idą, inni lecą nisko nad ziemią, robiąc rozpoznanie terenu. Podejrzewam, że lada chwila ktoś zapyta mnie o miecz, ale nikt nie porusza tego tematu. Obserwatorzy chwilę wcześniej byli świadkami śmierci Flyera i nie zdążyli się chyba otrząsnąć z szoku. Do podobnych tragedii dochodzi tu aż nazbyt często, ale oni wciąż nie potrafią przejść nad czymś takim do porządku dziennego. Zniszczona ulica, którą podążamy, kończy się nagle w miejscu, gdzie ruiny miasta przechodzą w kamienistą pustynię. Wypatruję czartów, spodziewając się, że nas w końcu dogonią, ale nie widzę żadnego. Albo pouciekały, albo zostały skrzyknięte przez władców Otchłani szykujących się do starcia z nami. Na niebie wstaje chyba tutejszy odpowiednik dnia. Ciemny fiolet zostaje zastąpiony czerwoną poświatą, nadającą pustyni demoniczny wygląd – nie jest to ani dzień, ani noc. – Większość z nas przetrwała kolejną noc – wzdycha obok mnie jeden z Obserwatorów. – Wróćmy na tamtą ulicę – proponuje inny. – Tam było bezpieczniej. Posyłam im ukradkowe spojrzenie. Ich twarze i ramiona są pokryte świeżymi ranami. Jeden utyka i krwawi z dziury w nodze. – Od jak dawna tu przebywacie? – pytam. Spoglądają na mnie zmęczonym wzrokiem, jakby chcieli powiedzieć, że od zawsze. – Nie mam pojęcia – mówi któryś. – Chyba od zawsze. Wchodzimy na obszar odsłoniętych skał. Pustynia jest pełna dziwacznych, kamiennych wież wznoszących się ku czerwonemu niebu, powykręcanych i udręczonych. W oddali majaczą ruiny miast. Jedno z nich płonie. Czarny dym wznosi się ku niebu. – A tam? Czy to są miasta? – pytam.

– Dawne – wyjaśnia Thermo. – Teraz może cię tam spotkać jedynie śmierć. W przeszłości były to miasta czartów. Odwracam się do Beliala. – Mówiłeś przecież, że czarty nie miały wielkich dokonań przed przybyciem Upadłych. – Myślisz, że można usprawiedliwić tortury, jakie zadawały niewinnym ludziom, faktem, że budowały wcześniej miasta? – prycha pogardliwie Belial. – Musiały tworzyć jakąś sympatyczną, prostą społeczność – mówi Thermo. – Tyle że Lucyfer i jego armia szybko pokazali im miejsce w szeregu. Elementy układanki zaczynają się składać w spójną całość. – Czy dlatego uwielbiają torturować nowo przybyłych Upadłych? – Kto je tam wie, z jakich powodów robią to, co robią – mówi Belial. – Powinno się je zgładzić, a nie analizować. – Czymkolwiek wcześniej były, uległy degeneracji do poziomu niższych zwierząt – stwierdza Thermo. – Wątpię, żeby kierowało nimi coś bardziej skomplikowanego niż instynkt. – Ale nowo przybyli Upadli są jedynymi aniołami i demonami, których czarty mogą dręczyć, prawda? – dociekam. – Dobrze mi się wydaje, że boją się Upadłych, którzy przebywają tu od dawna? – Nas również by się bali, gdyby władcy Otchłani nie posługiwali się czartami, żeby nas torturować. Władcy Otchłani dostarczają im jednej jedynej rozrywki: powierzają im dręczenie nas w trakcie inicjacji. Kiwam głową. Być może czarty z taką radością krzywdziły Beliala, ponieważ torturowanie nowo przybyłych Upadłych jest dla nich jedyną dostępną formą zemsty za zniszczenie ich świata. Jeszcze chwilę, a skończę jak Paige, opowiadając głupoty o szacunku dla wszystkich istot żywych, nawet tak odrażających jak czarty. Jak dawna Paige. Patrzę na dym wznoszący się ze zrujnowanego miasta czartów. Ciekawe, jak radzi sobie siostra. Czy mamie nic się nie stało? Czy ruch oporu wciąż się trzyma? Czy kiedykolwiek do nich wrócę? Obserwatorzy spoglądają po sobie, oceniając w jaśniejszym świetle obrażenia odniesione w walce. Najuważniej przyglądają się Raffemu, choć nie szukają na jego ciele ran. Odnoszę wrażenie, że patrzą na niego oceniającym wzrokiem. Raffe jako jedyny w grupie jest cały, zdrowy i ma nieuszkodzone skrzydła ze zdrowymi piórami. Jest wysoki, pięknie umięśniony, a na jego potężnym ciele nie widać żadnych ran ani strupów.

Jedynym elementem szpecącym jego wygląd jest naszyjnik z suszonych owoców, który dostał od władcy Otchłani. Jeden z Obserwatorów podniósł go z ziemi i przekonał Raffego, że naszyjnik można wykorzystać do przekonania innych, że władca Otchłani darzy go specjalnymi względami. W mojej ocenie wygląda to tak, jakby Raffe zawiesił sobie na szyi zdechłą mysz. – Nie przypuszczaliśmy, że kiedykolwiek cię zobaczymy, dowódco – odzywa się Thermo. – Myśleliśmy, że zostaliśmy tu porzuceni. – Zawsze wiedzieliśmy, że prędzej czy później zostaniemy porzuceni – dodaje Howler – ale co innego się czegoś spodziewać, a co innego tego doświadczyć. – Jak wygląda sytuacja na górze? – pyta Thermo. Raffe opowiada im o śmierci Posłańca Gabriela, o przyspieszeniu wyborów przez Uriela za pomocą fikcyjnej apokalipsy, o inwazji na nasz świat, o tym, jak utracił skrzydła. Kiedy Raffe opowiada, ja przyglądam się Belialowi. Podobnie jak inni, jest przystojny, muskularny i rozdarty. W odróżnieniu od innych patrzy na Raffego z nadzieją przemieszaną z gniewem. – Przybyłeś, żeby zabrać nas ze sobą, prawda? – pyta Belial. – Nie jesteśmy jeszcze w pełni Upadłymi. Zachowaliśmy nawet trochę piór. Rozlegają się chichoty, jakby miał to być dowcip. Belial głaszcze ocalałe kępki ciemnożółtych piór na swoich skrzydłach. – Odrosną, kiedy tylko wystawimy je na działanie prawdziwego światła słonecznego. Prawda? – Pozwól sobie pomóc – mówi Hawk. – Powierz nam nową misję. – Pozwól, żebyśmy zapracowali na powrót, dowódco – dodaje Cyclone. – Marnujemy się tu na dole. Raffe przygląda się im uważnie. Patrzy na kępki piór i popękane kości skrzydeł, sterczące w najróżniejszych kierunkach. Patrzy na wychudłe kończyny i pokryte strupami blizny. Widzę, że serce mu się kraje na widok niedoli jego lojalnych żołnierzy. – Co się stało z pozostałymi? – pyta Raffe. Ma przed sobą może tuzin Obserwatorów. – Podążają teraz własnymi ścieżkami. – Głos Thermo jest przepełniony niezmierzonym smutkiem. Gdybyśmy sprowadzili ich na Ziemię, tuzin Obserwatorów musiałby się zmierzyć z setką aniołów Uriela. – Gdzie się podziały czarty? – pytam. – To akurat jest nasze najmniejsze zmartwienie – odpowiada Belial.

Rozglądam się po wyjałowionej okolicy. Ani śladu czartów. – Są mi potrzebne. Może zdołam wykorzystać je, żeby nas stąd wydostać. Wszyscy obrzucają mnie zdumionymi spojrzeniami. – Nie przebywasz tu zbyt krótko, żeby do tego stopnia postradać zmysły? – pyta Mały B. – Właśnie w ten sposób tu przybyliśmy – wyjaśniam. – Czarty potrafią wskakiwać do tego świata i wyskakiwać z niego przez mój miecz. Uczepiłam się jednego i zabrałam się z nim w podróż. – Wzruszam ramionami. – Pewnie nigdy nie dotykaliście mieczem żadnego demona na tyle długo, żeby coś takiego się stało. – Zabicie demona zajmuje mgnienie oka – mówi Raffe. – Nikt nie miał powodu, żeby robić sobie przerwę przed nadzianiem go na ostrze. Przez chwilę wpatrują się we mnie w milczeniu, potem wymieniają spojrzenia. Przygotowuję się na grad pytań, ale pada tylko jedno: – Czy my też możemy się zabrać w podróż? Zerkam na Raffego. Kiwa głową. Nie zdziwiłabym się, gdyby nasza akcja zmieniła się dla Raffego w misję ratunkową na równi z misją ratowania anielskich zastępów w naszym świecie. – Chyba jej nie wierzysz, prawda? – pyta Mały B. – A masz lepszy pomysł niż ona? – wtrąca Howler. – Mogę się mylić – mówię – ale jeżeli pomożecie mi znaleźć czarty i przekonać je, żeby przeskoczyły do mojego świata, wszyscy otrzymamy szansę na opuszczenie tego miejsca. – To równie wielka wariatka jak cała reszta – stwierdza Mały B. – Nikt nigdy nie uciekł z Otchłani bez pozwolenia góry. Nigdy. – Dziewczyna mówi prawdę – włącza się Raffe. – Przybywamy z innego czasu, przybyliśmy przez… jednego z was. Obserwatorzy wymieniają spojrzenia. Raffe daje mi znak głową, a ja opowiadam swoją historię. Podaję ją w odpowiednio, mam nadzieję, dyplomatycznej wersji – nie wspominam, który z nich posłużył za bramę do tego świata i w jakim stanie znajdował się w czasie, gdy przez niego przechodziliśmy. Kiedy kończę relacjonować naszą podróż, zapada milczenie. – Jeżeli jeden z nas jest bramą do tego świata – mówi Belial – to znaczy, że nie będzie mógł go opuścić, prawda?

Spuszczam wzrok. Jeżeli zdołamy opuścić to miejsce, Belial będzie musiał w nim pozostać. W końcu uporem i podstępem znajdzie sposób na wydostanie się z Otchłani na Ziemię, ale zajmie mu to tyle czasu, że umrze w nim wszystko, co dobre.



ROZDZIAŁ 41

M

ożna by pomyśleć, że skoro znajdujemy się w świecie czartów, w okolicy powinno się od nich roić. Tymczasem one musiały się gdzieś poukrywać, ponieważ nie możemy żadnego znaleźć. Widziałam więcej czartów w Palo Alto niż tutaj. Na horyzoncie piekła czarny dym wznosi się nad jednym ze zrujnowanych miast. Wychodzę na skały graniczące z piaskiem pustyni. Ciekawe, jaka odległość dzieli nas od najbliższego miasta. Ogarnia mnie osobliwe pragnienie obejrzenia tych ruin. Mogłabym sobie wyobrazić, jak w przyszłości może wyglądać mój świat. – Stój! – woła jeden z Obserwatorów, kiedy widzi, że zamierzam postawić nogę na piasku. Z piasku wystrzeliwuje ręka i chwyta mnie za kostkę. Krzyczę, próbując wyszarpnąć nogę. Kopię rękę, ale tracę równowagę. Z piasku wyłaniają się kolejne ręce, sięgając w moją stronę. Próbuję uciec, ale ręka wciąż mnie przytrzymuje. Wyciągam miecz i wykonuję rozpaczliwy zamach. Silne ręce chwytają mnie za talię, czyjś but strąca mi z kostki odciętą dłoń. Na moją nogę wysypują się robaki. Zamykam oczy i próbuję nie zapiszczeć. – Ściągnijcie ze mnie te robaki! Raffe je strąca, ale mam wrażenie, jakby dalej pełzały mi po skórze. – A więc jednak zdarza ci się krzyczeć jak mała dziewczynka – zauważa Raffe z pewną satysfakcją w głosie. Otwieram oczy chwilę za wcześnie, ponieważ akurat w tym momencie odrzuca odciętą rękę na piasek. Las rąk wystrzeliwuje z piasku, chwyta ją i rozdziera na drobne kawałeczki, zawzięcie o nie walcząc. Odsuwam się szybko od wijących się na ziemi robaków. Raffe zauważa moje przerażenie i strąca je ze skały.

– Robaki to straszne ohydztwo – mówię, wstając. Staram się ocalić resztki godności, ale odruch jest silniejszy: zaczynam się trząść i wymachiwać rękami. To instynktowna reakcja, której nie mam siły w tej chwili tłumić. – Poradziłaś sobie z gangiem mężczyzn dwa razy większych od ciebie, zabiłaś anielskiego wojownika, postawiłaś się archaniołowi i władałaś anielskim mieczem. – Raffe przechyla głowę na bok. – Ale na widok robaka krzyczysz jak mała dziewczynka? – Nie chodzi o samego robaka – tłumaczę. – Ręka wystrzeliła z ziemi i chwyciła mnie za kostkę. Potem wylazły z niej robaki i próbowały wgryźć mi się w skórę. Sam byś piszczał jak mała dziewczynka, gdyby ci się to przydarzyło. – Wcale nie próbowały wgryźć ci się w skórę. Po prostu po niej pełzały. To właśnie zazwyczaj robią robaki. Pełzają. – Co ty tam wiesz. – Z takim argumentem trudno polemizować, dowódco – mówi Howler rozbawionym głosem. – To Morze Morderczych Rąk – wyjaśnia Thermo. – Lepiej się do niego nie zbliżać. Rozumiem, dlaczego nazywają tę pustynię morzem. Piasek porusza się, jakby falował. Pewnie dlatego, że pod jego powierzchnią poruszają się ręce – albo jeszcze coś innego. W mojej głowie natychmiast rodzi się skojarzenie między Otchłanią a moim światem, do którego Uriel i jego fikcyjna apokalipsa sprowadzili takie rzeczy, jak wskrzeszeni ludzie wygrzebujący się spod ziemi. – Och, z morderczymi rękami poradziłaby sobie jak na prawdziwego wojownika przystało – stwierdza z dumą Raffe. – Rozdygotała się dopiero na widok małych, glizdowatych robaczków. – Może powinniśmy przezwać ją pogromcą robaków? – żartuje Howler. Inni chichoczą. Wzdycham. Pewnie sobie na to zasłużyłam, ale ta myśl nie przynosi mi wcale ulgi. Teraz już wiem, jak musi się czuć Miś Pooky. Nagle dostrzegam nad pustynią małego czarta. Podekscytowana wskazuję go aniołom. Ale czart leci zbyt nisko nad piaskiem, z którego w pewnej chwili wystrzeliwują trzy ręce i chwytają go. Nie są to ręce o zwykłej długości. Wystają co najmniej dwa metry nad powierzchnię. Ciągnięty w dół czart piszczy, aż znika w piasku. Jeden z chłopaków wskazuje na pobliskie skały. Mały czart musiał pełnić funkcję zwiadowcy, ponieważ zza skał wyłania się cała grupa.

Miecz wyrywa się do góry, gotowy do walki. – Nie zabijaj ich. Potrzebujemy ich żywych. Latające maszkary nacierają na nas, kłapiąc zębami i wymachując pazurami. Są równie duże, a może i większe od tych, które wyskoczyły za mną z Otchłani. Przybyły we czwórkę. Stojący obok mnie Raffe rozpościera skrzydła i wzlatuje nad Morze Morderczych Rąk. Obserwatorzy idą w jego ślady. Na ziemi pozostaję tylko ja i Belial. Obserwatorzy zaganiają czarty w stronę Hawka i Cyclone’a, którzy je wyłapują. Lądują na ziemi, trzymając wszystkie cztery. Krępują stwory skórzanymi rzemieniami, które kilku miało obwiązane wokół nadgarstków. Najwyraźniej Raffe nauczył swoich żołnierzy, aby podczas misji gromadzili użyteczne przedmioty z lokalnego środowiska. – Jesteś inteligentniejszy, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka – mówię do Raffego. – Ale nie tak inteligentny, jak mu się wydaje – wtrąca Howler. – Jak widzę, w czasie wakacji dyscyplina w szeregach podupadła – zauważa Raffe. – No tak, wszystko przez wygrzewanie się na plaży i brak jakichkolwiek zajęć poza piciem drinków i gapieniem się na kobiety. Kiedy pada słowo „kobiety”, Obserwatorzy wymieniają zażenowane i skrępowane spojrzenia. – Muszę o to zapytać – odzywa się w końcu Thermo. – Wiem, że innych też to dręczy. Czy ona jest twoją córą człowieczą? – Wskazuje głową na mnie. Zerkam na Raffego. Jestem czy nie jestem? Raffe zastanawia się przez sekundę, po czym udziela odpowiedzi. – Jest jedną z wielu cór człowieczych. Poza tym podróżuje ze mną. Ale nie jest m o j ą córą człowieczą. A cóż to za odpowiedź? – Och. Czyli jest wolna? – pyta Howler. Raffe posyła mu lodowate spojrzenie. – Koniec końców wszyscy jesteśmy znów singlami – dodaje Hawk. – Nie mogą nas ukarać dwukrotnie za tę samą zbrodnię – mówi Cyclone.

– A skoro wiemy już, dowódco, że ty nie stajesz w szranki, ja staję się najprzystojniejszym kandydatem z całej reszty – obwieszcza Howler. – Dosyć. – Raffego wyraźnie ta rozmowa nie bawi. – Nie jesteś w jej typie. Obserwatorzy wymieniają porozumiewawcze uśmiechy. – A skąd niby wiesz? – pytam. Raffe odwraca się do mnie. – Ponieważ anioły nie są w twoim typie. Nienawidzisz ich, pamiętasz? – Ale ci goście nie są już aniołami. Raffe unosi groźnie brew. – Powinnaś związać się z jakimś sympatycznym chłopcem z rodu ludzkiego. Takim, który będzie słuchał twoich rozkazów i znosił twoje wymagania. Z kimś, dla kogo sensem życia będzie zapewnienie ci bezpieczeństwa i porządnej strawy. Z kimś, kto cię uszczęśliwi. Z chłopakiem, z którego będziesz mogła być dumna. – Pokazuje ręką na Obserwatorów. – Nie znajdziesz kogoś takiego w tym stadzie. Posyłam mu gniewne spojrzenie. – Będę pamiętała, żeby podesłać ci go najpierw do akceptacji, zanim zachwycę się – „zadowolę się” – kimś takim. – Podeślij. Wyjaśnię mu dokładnie, jakie warunki ma spełnić. – Zakładając, że przeżyje przesłuchanie – wtrąca Howler. – Mało prawdopodobne – mówi Cyclone. – Chętnie bym posłuchał takiej rozmowy – dodaje Hawk. – Powinna być ciekawa. – Bez obaw, dowódco – mówi Howler. – Każdy z nas dokładnie przemyślał sobie te sprawy. Wszyscy mamy to za sobą. Obserwatorów ogrania ponury nastrój. Thermo chrząka. – A jeśli już mowa o… – Niektóre przeżyły – mówi Raffe. – Które? – Gdybym wam teraz powiedział, tylko by wam to przeszkadzało – mówi Raffe. – Powinniście tylko wiedzieć, że zdołałem niektóre uratować i że przeżyły. – A co z dziećmi? – W głosie Thermo nie słychać nadziei, kiedy zadaje to pytanie. Raffe wzdycha.

– Mieliście rację. Wyruszyłem, aby wytropić potwory nefilim, a kiedy je odnalazłem, okazało się, że są tylko dziećmi. Gabriel twierdził, że potomstwo aniołów i cór człowieczych przeistoczy się po jakimś czasie w potwory. Nie chciałem zabijać tych dzieci, kiedy wciąż były bezbronnymi istotami, dlatego postanowiłem zaczekać. Mijały pokolenia, a ja czekałem i czekałem, aby wykorzenić zło, przed którym mnie ostrzegano. Potrząsa głową. – Ale zło się nie pojawiło. Szukałem wszędzie potworów nefilim, a spotykałem zwyczajnych ludzi. Niektórzy osiągali wyjątkowo duże rozmiary i mieli mniej potomstwa niż większość. Ich dzieci były czasami szczególnie uzdolnione i piękne, ale nie miały w sobie nic z potworów. Z czasem ich rody mieszały się coraz bardziej z ludzkimi, aż w końcu znaczna część populacji miała małą domieszkę anielskiej krwi. – Wiedziałem, że to nieprawda – mówi Cyclone. – Dziękuję ci, archaniele – mówi Obserwator z kępką nakrapianych piór na skrzydle. – Dziękuję, że je oszczędziłeś. – Rozkazano mi, żebym zabił potwory nefilim – wyjaśnia Raffe. – Dokładnie w ten sposób sformułował to Gabriel. Odnalazłem nefilim. Nie mogłem podjąć żadnych działań, skoro żaden z nich nie był potworem. Wypełniłem rozkaz. – Długo nie wracałeś z tej misji, prawda? – pytam. Raffe kiwa głową. – Gdybym powrócił zbyt szybko, żeby zdać raport z jej przebiegu, Gabriel doprecyzowałby, że mam zabić nefilim i odesłałby mnie z powrotem. Teraz rozumiem. – A ty czekałeś, aż rody nefilim wymieszają się z innymi tak bardzo, że nie będziesz ich w stanie zidentyfikować. Raffe wzrusza ramionami. – Albo aż któryś z nich zamieni się w potwora. A najlepiej dwa. Wtedy mógłbym wrócić do domu i powiedzieć, że zgodnie z rozkazem zabiłem potwory nefilim. – Ale tak się nie stało – mówię. Kręci głową. Obserwatorzy chyba potrzebują chwili dla siebie. Kilku przysiada na kamieniach, inni odwracają wzrok albo zamykają oczy. – W jakim celu Gabriel miałby skłamać i wymyślić zasadę, że anioł, który ożeni się z córą człowieczą, musi zostać Upadłym? – pyta jeden z Obserwatorów.

– Być może nie chciał zanieczyścić anielskiej krwi naszą, ludzką – mówię. – Większość aniołów traktuje nas jak zwierzęta. – Wzruszam ramionami. – Od jak dawna tu przebywamy? – pyta Thermo. – Czy nasze dzieci mają już praprawnuki? – Z waszego punktu widzenia nie upłynęło zapewne wiele czasu, odkąd upadliście – odpowiada Raffe. – Ale my przybywamy z innej epoki. W naszym świecie wasz upadek to zamierzchła historia. Obserwatorzy wymieniają spojrzenia. – Musicie nas stąd wyciągnąć – mówi Obserwator z kępką nakrapianych piór. – Błagam cię, dowódco. Kto wie, kiedy nadejdzie dzień Sądu Ostatecznego. – Pod koniec głos mu się załamuje. Na twarzach Obserwatorów maluje się przygnębienie. – Zginąć w bitwie to jedno – wtrąca Belial – ale śmierć w Otchłani albo gorzej… wieczne życie w Otchłani… – Kręci głową. – To niewyobrażalne. Nie zasłużyliśmy na taką karę. – Uriel twierdzi, że Gabriel postradał zmysły – mówi Raffe. – Że tak naprawdę od wieków, a może nawet nigdy, nie rozmawiał z Bogiem. Większość Obserwatorów wpatruje się w niego z otwartymi ustami. Kilku kiwa głowami, jakby mieli takie przypuszczenia od dawna. – Trudno powiedzieć – mówi Raffe. – Nikt tego nie wie poza samym Gabrielem. Można jednak odnieść wrażenie, że mylił się w sprawie nefilim. Powtarzam sobie, że był to z jego strony błąd. Ale teraz… kto wie, w jakich jeszcze sprawach się m y l i ł? Zerka na mnie. – W sumie nie ma to znaczenia – mówi Hawk. – Niezależnie od tego, co się wydarzy, pozostaniemy lojalni wobec ciebie. – Masz plan, dowódco? – pyta Thermo. – Jasne – odpowiada Raffe. – Plan jest taki, żeby was stąd wydostać, a potem wspólnie odebrać władzę Urielowi. Wszyscy robią zdziwioną minę. Nie jestem pewna, czy na ich twarzach maluje się podziw, czy niedowierzanie. Być może mieszanina obu tych odczuć. – Tylko się zanadto nie entuzjazmujcie – mówi Raffe. – Nie wiadomo, czy wszystkim uda się wydostać. A nawet jeśli się uda, nie wiemy, co nas czeka po drugiej stronie. Zerka na Beliala, który sprawia wrażenie podekscytowanego myślą o wydostaniu się z Otchłani. – Bez poświęceń się nie obejdzie.



ROZDZIAŁ 42

O

bserwatorzy twierdzą, że znajdziemy więcej czartów, jeżeli polecimy w stronę, z której przybyła pierwsza grupa. Postanawiamy się rozdzielić, aby zwiększyć szanse na udane łowy. – Howler i Cyclone, wy zabierzecie się ze mną – rozkazuje Raffe. – Reszta niech podzieli się na małe grupki i poleci w różnych kierunkach. Spotkamy się tutaj. – Spogląda na niebo. – W jaki sposób mierzycie tu upływ czasu? – W ciągu dnia robi się goręcej – wyjaśnia Thermo. – Możemy się spotkać, kiedy będziemy mieli poczucie, że się gotujemy. – Czyli teraz – mówi Howler. – Spotkamy się, kiedy Howlerowi będzie się wydawało, że płonie, a pozostałym, że się gotują – zarządza Raffe. – Gotowi? – A mogę lecieć z Thermo? – pyta Howler. – Z Thermo? – dziwi się Raffe. – Kiedy ostatnim razem przydzieliłem cię do niego, obawiałeś się, że zaśniesz podczas misji. – To prawda i dlatego teraz zostałby bez pary. Poza tym jeśli polecę z nim, nie będę musiał lecieć z tobą i twoją córą człowieczą. – Słuszna uwaga – wtrąca Cyclone. – Mogę polecieć z Howlerem i Thermo? Bez mojej pomocy są zwykle bezradni jak dzieci. Howler prycha. – Co wam znowu we mnie przeszkadza? – pytam. – Nikt nie chce się męczyć w towarzystwie pary zakochanych gołąbków. – Howler kręci głową. – Bo to krępujące – dodaje Cyclone, zmierzając już w stronę Thermo. – Sądzicie, że zrobiłbym cokolwiek, za co groziłby mi upadek? – pyta Raffe. – Cokolwiek tu zrobisz, dowódco, nie zostaniesz Upadłym – mówi Thermo. – Już teraz znajdujesz się w Otchłani, więc, formalnie rzecz biorąc, na czas pobytu masz status Upadłego. Moje policzki robią się coraz cieplejsze, mam ochotę schować się za jakąś

skałą. Raffe wolałby pewnie trwać uparcie przy swoim stanowisku, ale w końcu daje za wygraną. – No dobrze, Howler, tylko masz mi tu przyprowadzić kilka czartów. – Możesz na mnie liczyć, szefie. – Howler mruga znacząco, po czym wzbija się w powietrze. Cyclone i Thermo lecą za nim. Pozostali Obserwatorzy odlatują w małych grupkach. Każda leci w innym kierunku. Dziwię się, że są w stanie poderwać się w powietrze na tak wyliniałych skrzydłach. Ale ponieważ skrzydła działają bez zarzutu, muszą być w pełni sprawne, tylko po prostu nie wyglądają ładnie. Raffe odprowadza ich wzrokiem. – Przelecimy się po okolicy? Kiwam głową, starając się ukryć skrępowanie. Podchodzę do niego. Niezmiennie przeżywam chwile, gdy bierze mnie w ramiona. Tym razem nie chwyta mnie pod kolanami, ale obejmuje rękami w talii. Stoimy twarzą w twarz, jakbyśmy mieli się przytulić. Raffe wykonuje kilka machnięć skrzydłami i znajdujemy się w powietrzu. Obejmuję go rękami za szyję, ale moje nogi zwisają luźno. Nie czuję się tak bezpieczna jak wtedy, gdy trzymał mnie rękami za plecy i pod kolanami. Instynktownie oplatam go nogami w pasie i zaciskam kolana, żeby się lepiej przytrzymać. Ale to nie wystarcza. Kiedy wzlatujemy wyżej, zaczynam się powoli obsuwać. Raffe trzyma mnie mocno w talii, ale kiedy wznosimy się nad Morzem Morderczych Rąk, ogarnia mnie w równym stopniu podniecenie, co strach. – Tylko mnie nie upuść. – Przywieram do niego odrobinę mocniej. – W żadnym wypadku – wypowiada te słowa z niesamowitą mocą i pewnością siebie. – Trzymam cię. Absolutnie nic ci nie grozi. A co mi tam. Mocniej oplatam jego biodra nogami i splatam je na wysokości jego tyłka. Przechyla się nieco do przodu, a na jego twarzy rozlewa się delikatny uśmiech. Moje policzki płoną. Wiszę podczepiona pod nim jak małpa i w ten sposób suniemy nad Otchłanią. Nie mam równie dobrej widoczności jak przy poprzednim uchwycie. Nudzi mi się wpatrywanie się nad jego ramieniem w poruszające się skrzydła, odwracam więc głowę i spoglądam na krajobraz poniżej. Nasze twarze niemal stykają się policzkami.

Próbuję skupić uwagę na dymiącym mieście przed nami, ale mój umysł jest pochłonięty ciepłem oddechu Raffego i wywołującym przyjemne mrowienie ocieraniem się naszych policzków. Lot w powietrzu nie przypomina spokojnego ślizgu, jakim może się wydawać z ziemi. Nasze ciała dokonują subtelnych korekt położenia wraz z kolejnymi uderzeniami skrzydeł Raffego, którymi odpycha się od masy powietrza. Wiszę pod nim, przywierając tak mocno, że Raffe ociera się o mnie przy każdym uderzeniu skrzydeł. Skwar w Otchłani narasta. Pod nami morze rąk porusza się niczym krzyżujące się jęzory lawy. Bliskości naszych ciał towarzyszy ciepłe, elektryzujące doznanie. Ze wszystkich zakamarków mojego ciała krew napływa w miejsca, którymi stykam się z Raffem. Zaczyna mi się kręcić w głowie. Oddycham coraz szybciej. Jego oddech również przyspiesza i zrównuje się z moim, choć może jest na odwrót. Chwilę później Raffe muska mnie głową w policzek. Z jego ust wydobywa się cichy jęk. Bezwiednie zaciskam nogi i jeszcze mocniej przywieram do niego. On gładzi mnie po łuku moich pleców, wabiąc mnie jeszcze bardziej ku swojemu ciepłu. Rozkoszuję się doznaniami towarzyszącymi delikatnemu ocieraniu się naszych ciał. Opuszcza głowę, przyciska swoje usta do moich. Pocałunek staje się namiętny i wilgotny. Mam wrażenie, jakby dudniło mi w głowie. Dopiero po jakimś czasie uświadamiam sobie, że to nie we mnie dudni, ale na niebie. Rozlega się grzmot. Niespodziewanie spadają na nas krople ciepłego deszczu. Chwilę potem jesteśmy przemoczeni do suchej nitki. Raffe zupełnie na to nie zważa, nie przestaje mnie całować. Wtulamy się w siebie coraz mocniej i mocniej. Lecimy objęci w deszczu nad dymiącym piekłem.



ROZDZIAŁ 43

O

bserwatorzy schwytali resztę potrzebnych czartów. Tuzin skrępowanych stworów leży na ziemi. Szamoczą się i próbują przegryźć rzemienie, którymi zostały związane. Obserwatorzy patrzą na Raffego i mnie tak, jakby wiedzieli, co się między nami wydarzyło. Natychmiast po wylądowaniu odsuwam się od Raffego. Na szczęście panuje taki skwar, że nie muszę tłumaczyć, dlaczego poczerwieniałam na twarzy. Raffe natychmiast przechodzi do rzeczy. Wyjaśnia, co trzeba zrobić, żeby wylecieć na czarcie z Otchłani, i czego powinniśmy spodziewać się po drugiej stronie. Odnoszę wrażenie, że ani trochę nie krępują go podejrzenia, że się całowaliśmy. Następnie zwraca się do czartów. – Zabierzcie nas na drugą stronę. – Wskazuje na ostrze Misia Pooky i wykonuje ręką ruch naśladujący wzbicie się w niebo. Jeden z czartów syczy na Raffego, z nienawiścią szczerząc ostre zębiska. Cyclone wychodzi z szeregu. – One potrzebują twardej ręki, dowódco. – Pochyla się nad czartami. – Róbcie, co wam każemy, albo zginiecie. – Wykonuje rękami ruch naśladujący rozrywanie na strzępy. Czart obsikuje go strumieniem żółtozielonego, śmierdzącego płynu, przed którym Cyclone ledwie się uchyla. Pozostałe stwory zanoszą się chichotem. Cyclone pochyla się nad nimi z taką miną, jakby zamierzał je udusić. Raffe go powstrzymuje. Podchodzę do czartów. Przekonajmy się, jak zareagują, kiedy zostaną potraktowane w taki sposób, w jaki sama chciałabym zostać potraktowana na ich miejscu. – Wolność – mówię. Czarty odwracają głowy w moją stronę. – Ucieczka. – Kucam, żeby znaleźć się na poziomie ich oczu. Patrzą nieufnie,

ale słuchają. – Koniec z władcami Otchłani. Koniec z panami. Bądźcie wolne. – Wykonuję ruch ręką wzdłuż ostrza miecza w taki sam sposób, jak wcześniej Raffe. Czarty zaczynają między sobą szeptać. Wyglądają, jakby się spierały. – Zabierzcie nas ze sobą. – Wskazuję na siebie i resztę naszej grupy. – Bądźcie wolne. – Ponownie wykonuję ruch wzdłuż miecza w stronę nieba. – Z wami. – Wskazuję na nich. Dalsza wymiana zdań. W końcu się uspokajają. Czart siedzący pośrodku spogląda na nas i kiwa głową. Otwieram szeroko oczy. Poskutkowało. Obserwatorzy kiwają z uznaniem głowami. Raffe nie wspomina ani słowem o współpracy Beliala z Urielem ani o udziale tego pierwszego w zamieszaniu ze skrzydłami Raffego. Nie mówi nawet, kto posłużył nam za bramę do Otchłani. Informuje tylko Obserwatorów, że był to jeden z nich. – Dobrze się zastanówcie – mówi do nich Raffe. – Zawsze szczyciliśmy się zasadą, że nigdy nie opuszczamy żadnego z naszych braci w potrzebie. Możecie tu zostać wszyscy razem, a ja spróbuję znaleźć inny sposób pokonania Uriela. Jeżeli zdecydujecie się pójść z nami, jeden z was będzie musiał tu pozostać. Izolacja to najgorsze, co może spotkać anioła. Myślicie, że teraz jest źle? Temu, który tu pozostanie sam, będzie sto razy trudniej. Będzie musiał żyć ze świadomością, że wszyscy jego kompani wydostali się z Otchłani, pozostawiając go samego. Stanie się zgorzkniały, pełen gniewu i mściwy. Zmieni się nie do poznania. Raffe wbija wzrok w leżące na ziemi czarty. – Za to należą mu się moje przeprosiny. Teraz rozumiem, że jest to częściowo moja wina. Spogląda kolejno na każdego Obserwatora. – Pozostali powinni pamiętać, że nie spotkają na Ziemi swoich rodzin. Wasze córy człowiecze i wasze dzieci od dawna nie żyją. Jeżeli zdołamy opuścić Otchłań, trafimy do innych czasów, w inne miejsce. Znajdziemy się w świecie pogrążonym w wojnie. Wojna jak wojna, ale tym razem w żyłach niektórych jej uczestników może płynąć wasza krew. Obserwatorzy spoglądają po sobie, jakby próbowali przetrawić to, co usłyszeli. Sama mam z tym kłopot. Niektórzy z nas mogą być ich potomkami. Patrzą na siebie, rozumiejąc, że każdy z nich może być Obserwatorem

stanowiącym bramę do tego świata. Belial pierwszy kiwa głową. Na jego twarzy wyraźnie maluje się nadzieja. – Zrobię wszystko, zaryzykuję wszystko, żebyśmy mogli ponownie poczuć na twarzach promienie żółtego słońca. Zduszam w sobie współczucie rodzące się w moim sercu. Przepowiadam sobie w myślach wszystkie jego zbrodnie: moja siostra, morderstwa, skrzydła Raffego, udział w przerabianiu ludzi na potwory. Przypominam sobie imiona i twarze wszystkich, których poznałam w Alcatraz. Obserwatorzy kiwają ponuro głowami. Każdy z nich jest gotowy zaryzykować. Do ostatniej chwili nie zdradzamy Belialowi, że chodzi o niego. Kiedy poznaje prawdę, jego twarz nieruchomieje. Chciałoby się powiedzieć, że patrzy przed siebie otępiałym wzrokiem, ale przecież nie ma oczu. Jedyną oznaką życia jest unosząca się klatka piersiowa i coraz głośniejszy oddech. Obserwatorzy posępnieją. Każdy z nich dotyka Beliala w ramię, aż w końcu ten odpycha rękę Therma. Zaraz potem w milczeniu chwytają swoje czarty. Belial stoi pośrodku kręgu jedynych przyjaciół, jakich miał w życiu. Wzdryga się, kiedy dotykam go czubkiem miecza. Raffe wydaje rozkaz i czarty podrywają się z ziemi. Niosąc na swoich plecach Obserwatorów, skaczą na Beliala. On stoi nieruchomo, jak porażony, tymczasem kolejne czarty wlatują w jego ciało. Raffe leci jako pierwszy, aby pomóc Obserwatorom w zaaklimatyzowaniu się w naszym świecie. Z pewnością przybędą do niego zdezorientowani. Ja dokonam skoku ostatnia, ponieważ mój miecz otwiera wrota, przez które wszyscy przelecą. Belial klęczy. Zacisnął powieki nad pustymi oczodołami, zacisnął zęby. To wynik szoku, ale jednocześnie doznawanych katuszy. A przecież znał możliwe konsekwencje. Wszyscy znali konsekwencje. Nie mam złudzeń, że to dla niego niewielka pociecha. Wszyscy pozostali opuszczają Otchłań, a on w niej zostaje. Będzie cierpiał w samotności przez, jak mu się będzie wydawało, wieczność. Samotny i odrzucony. Doświadczy tego pewnie po raz pierwszy w życiu. Ponownie wyliczam sobie w myślach jego zbrodnie, wjeżdżając na czarcie we wrota, którymi jest Belial.



ROZDZIAŁ 44

P

odróż do wnętrza Otchłani przypominała spadanie. Opuszczając Otchłań, mam wrażenie, jakby ktoś przeciągał mnie przez kadź wazeliny. Czuję, jakby samo powietrze próbowało zepchnąć mnie z powrotem w dół. Przywieram do wiozącego mnie czarta, ile sił w rękach i nogach. Wolę nawet nie myśleć, co by się stało, gdybym go puściła. Wypadam do ciasnego pomieszczenia. Mam wrażenie, jakbym była pokryta jakimś paskudztwem, mimo że fizycznie jestem czysta. Jeżeli wszystko poszło zgodnie z planem, powinnam znajdować się w swoim świecie, w moich czasach. Raffe przestrzegł czarty, że odzyskają wolność tylko wtedy, gdy sprowadzą nas do naszego tu i teraz. Ale z czartami nigdy nic nie wiadomo. Po wyskoczeniu z portalu nie ląduję na twardej ziemi, tylko uderzam mocno w coś twardego. Mimo półmroku widzę, że walnęłam w deskę rozdzielczą ciężarówki. Ciężarówka gwałtownie skręca, a ja jestem tak oszołomiona, że równie dobrze mogłabym oglądać świat z wnętrza okrągłego akwarium. Dokładniej widzę tylko mojego czarta, który miota się w panice po szoferce. Na szczęście jest to duża szoferka, niemniej musi teraz pomieścić zdecydowanie zbyt wiele osób i stworów. Po chwili oszołomienie częściowo ustępuje, a ja uświadamiam sobie, że siedzę na kolanach Beliala. Kiedy wskakiwaliśmy przez niego do Otchłani, wyglądał inaczej. Teraz jest jeszcze bardziej udręczony i wycieńczony. Reszta pozostała bez zmian: nadal ma pomarszczoną skórę, brakuje mu skrzydeł i broczy krwią. Oddycha powoli, z wysiłkiem, charcząc. Mój umysł chwilowo nie potrafi zinterpretować obrazów docierających do oczu. Biała ręka wsuwa się przez otwarte okno, chwyta wierzgającego czarta i wyciąga go niezgrabnie na zewnątrz. Za naszymi plecami widzę otwartą platformę ciężarówki, wypełnioną zdezorientowanymi Obserwatorami. Kilku sprawia wrażenie, jakby miało za chwilę zwymiotować, kiedy ciężarówka podskakuje na wybojach i omija przeszkody na jezdni.

W oddali za ciężarówką dostrzegam grupę aniołów ścigających nas przez obłoki dymu wznoszące się pod sklepienie ciemniejącego nieba. Czy dobrze mi się wydaje, że obok nas lecą moja siostra i jej trzy szarańczaki? W oddali zanika zarys nowego gniazda aniołów i otaczających je budynków. Zanim mam szansę ogarnąć ten widok, okna jednego z budynków eksplodują ogniem i odłamkami szkła. Ścigające nas anioły zatrzymują się i patrzą na wybuch. Po chwili zawracają w kierunku gniazda, aby bronić swojej bazy przed atakiem. Ciężarówka wykonuje gwałtowny skręt w lewo, potem w prawo, zupełnie jakby kierował nią ktoś pijany. Obok siebie słyszę chichot wyrażający autentyczną radość. Za kierownicą siedzi moja matka. Zerka na mnie z triumfalnym uśmiechem. Przenosi wzrok z powrotem na jezdnię i dosłownie w ostatniej chwili omija porzucony samochód. Pruje chyba setką. Na tego typu drodze to samobójstwo. Odsuwam się od Beliala. Zdążyłam się przyzwyczaić do jego świeżej, przepełnionej nadzieją twarzy. Teraz z klatki piersiowej, ust i nosa cieknie mu krew. Przykro się na niego patrzy, nie mówiąc już o siedzeniu mu na kolanach. Trzymanie wyciągniętego miecza w tak ciasnym miejscu jest niewygodne i niebezpieczne. Z wielką ostrożnością wsuwam ostrze do pochwy w gwałtownie skręcającej ciężarówce. – Ostrożnie, mamo – mówię, kiedy omija kolejną przeszkodę. Przeciskam się przez tylne okno i ląduję na otwartej platformie. Obowiązują tylko miejsca stojące. Ledwo się mieszczę, na szczęście jestem na tyle drobna, że wślizguję się między dwóch wielkich wojowników. Kiedy widzę ich zdezorientowane miny, nie muszę nawet pytać, dlaczego nie korzystają ze skrzydeł. Nawet tych kilku, którzy zdecydowali się wzbić w powietrze, leci tuż obok ciężarówki, trzymając się kabłąka. Wyraźnie potrzeba im wszystkim trochę czasu, żeby przystosować się do nowych warunków. Jedziemy z taką prędkością, że gniazdo szybko maleje w oddali. – Jesteście gotowi do powrotu i do walki? – odzywa się albinos Jozjasz. Obserwatorzy odpowiadają zbiorowym pomrukiem, który można zinterpretować jako „chyba tak” w wersji optymistycznej, a w pesymistycznej jako „w żadnym razie”. Ogólnie sprawiają wrażenie, jakby czuli się fatalnie i zdecydowanie nie byli gotowi stanąć do walki. Ja również jestem zdezorientowana, ale nie zbiera mi się na wymioty. Obserwatorzy zapewne nigdy nie jechali samochodem prowadzonym przez mamę. Bądźmy szczerzy, pewnie w ogóle nigdy nie jechali

samochodem. – Poczujecie się lepiej, kiedy się zatrzymamy. – Walę pięścią w okno. – Mamo, zwolnij. Możesz się zatrzymać. Mama dodaje gazu. Uderzam ponownie w okno, wsadzam głowę do szoferki. – Mamo, nic nam w tej chwili nie grozi. Ciężarówka zwalnia i w końcu się zatrzymuje. Paige i jej szarańczaki wymijają nas, po czym zawracają. Obserwatorzy schodzą z platformy, nogi mają jak z galarety. Rozkładają skrzydła i jakby na próbę je rozprostowują. Pozostali lądują nieopodal, ale wyglądają niewiele lepiej. Pył opada na drogę za nami i na Obserwatorów. Jako grupa tworzą malowniczy widok. Pokryte kępkami piór skrzydła o podwiniętych, postrzępionych krawędziach i ciała z otwartymi ranami muszą budzić przerażenie nawet w oczach mojej matki. Zerkam na nią przez okno. Ciekawe, co o tym wszystkim myśli. Siostra i jej szarańczaki wykonują radosne serpentyny w powietrzu. Paige macha do mnie na powitanie. – Jozjasz, raportuj – mówi Raffe. Jozjasz gapi się na Obserwatorów szeroko otwartymi oczami. – Po waszym zniknięciu zauważył mnie strażnik. Zaczęliśmy się kłócić, czy należy wrzucić Beliala z powrotem do klatki. Nie mogłem do tego dopuścić. Gdyby wszystko poszło zgodnie z planem, a na marginesie dodam, że nie mogę uwierzyć, że wszystko rzeczywiście poszło zgodnie z planem, wszyscy wylądowalibyście w klatce i zostalibyście zmiażdżeni. – Penryn! Drzwi ciężarówki się otwierają. Mama biegnie w moją stronę. Bierze mnie w ramiona i strasznie mocno przytula. – Cześć, mamo. – Widmowy anioł powiedział mi, że znajdujesz się we wnętrzu tamtego demona. – Wskazuje na Beliala, który wciąż siedzi na fotelu pasażera i wygląda, jakby miał lada chwila stracić przytomność. – Powiedział, że w każdej chwili możesz z niego wyskoczyć. Oczywiście mu nie uwierzyłam. Brzmiało to niedorzecznie. No, ale nigdy nic nie wiadomo. – Wzrusza ramionami. – Ale popatrz, miał rację. – Przygląda mi się podejrzliwie spod przymrużonych powiek. – To naprawdę jesteś ty, prawda? – Tak, mamo, to ja.

– Jak nas stamtąd wydostaliście? – pyta Raffe. Jozjasz pociera sobie twarz. – Po krótkiej „sprzeczce” ze strażnikiem postanowiłem zabrać stamtąd Beliala. Problem w tym, że Belial jest duży i ciężki nawet w swojej wysuszonej postaci. Nie mogłem wzbić się z nim w powietrze, ale musiałem umieścić go w jakimś bezpiecznym miejscu, gdzie przebywałby do waszego powrotu. Nie poradziłbym sobie bez niej. – Wskazuje na moją matkę. – Ani bez niej. – Wskazuje na siostrę, która ląduje właśnie z szarańczakami na drzewach. – Jak się spotkaliście? – pytam. – Twoja matka odkryła, że kult sprzedał cię aniołom – wyjaśnia Jozjasz. – Wraz z twoją siostrą przybyły do gniazda, żeby cię uratować. Zerkam na mamę, która przytakuje, jakby chciała powiedzieć: „a jakżeby inaczej?”. Między jej ciemnymi włosami pojawiły się szare pasemka. Kiedy to się stało? Przez chwilę wyobrażam sobie, jakie wrażenie musi sprawiać na obcych: słabej, bezbronnej kobiety, która wygląda niepozornie w towarzystwie muskularnych aniołów. Spoglądam na siostrę, która siedzi na drzewie. Jeden z szarańczaków podtrzymuje ją tak samo jak ja, kiedy jeszcze kilka miesięcy temu używaliśmy wózka inwalidzkiego. – Weszłyście do gniazda? – pytam lekko drżącym głosem, spoglądając to na mamę, to na siostrę. – Ryzykowałyście życie, żeby mnie uratować? Mama raz jeszcze strasznie mocno mnie przytula. Kąciki ust Paige drgają od niemego śmiechu, mimo że poruszanie pozszywanymi policzkami musi być dla niej bardzo bolesne. Łzy nabiegają mi do oczu na myśl, na jakie niebezpieczeństwo się naraziły, żeby mnie uratować. – Paige dysponuje trzema wielkimi zwierzakami ze skorpionimi żądłami, które w razie niebezpieczeństwa mogą z nią odlecieć – wyjaśnia mama. – Zapowiedziałam im, że będą miały straszne kłopoty, jeżeli cokolwiek jej się stanie. – Och. – Uśmiecham się do Raffego przez łzy. – Teraz nawet szarańczaki boją się mamy. – Łatwo się domyślić, dlaczego – mówi Jozjasz. – Przybyła z grupą ogolonych na łyso ludzi, którzy domagali się, żeby umieścić im na czołach znaki gwarantujące nietykalność. – Amnestia? – dziwi się Raffe. – Uriel udziela niektórym ludziom amnestii? – Tylko tym, którzy ją wydali. – Jozjasz wskazuje na mnie. Raffe zaciska zęby, mięśnie jego szczęki podrygują.

Jozjasz wzrusza ramionami. – Twoja matka przekonała w jakiś sposób tych ludzi, aby po otrzymaniu znaku amnestii zapuścili się w głąb gniazda. Uriel musiał przegonić ich jak szczury. Twoja siostra odwróciła uwagę aniołów, przelatując nad gniazdem na swoich szarańczakach. Wszyscy rozglądaliśmy się za resztą roju, a wtedy twoja matka podłożyła ogień. To wojownicza kobieta. – Ogień? – A co, według ciebie, spowodowało wybuch? – Jozjasz kiwa z uznaniem głową. – Nie wydostałbym stamtąd Beliala, gdyby nie zamieszanie spowodowane przez członków twojej rodziny. Jozjasz wskazuje na ciężarówkę. – Kiedy udało mi się przekonać twoją matkę, że znajdujesz się wewnątrz Beliala, ona przekonała mnie, że musimy skorzystać z tego pojazdu. Rzeczywiście wydostaliśmy się dzięki temu z gniazda, ale ja nie zamierzam ponownie wsiadać do którejkolwiek z tych metalowych trumien. – Święte słowa – wtrąca Thermo, który wygląda, jakby miał zaraz zwymiotować. Mama ma znamię na czole. Przypomina rozmazaną sadzę, ale wiem, że jest to znak amnestii. Podobny do tych, jakie żołnierze Uriela umieścili na czołach ludzi, którzy mnie sprzedali. – Mamo, chyba nie zapisałaś się do kultu? – Oczywiście, że nie. – Posyła mi urażone spojrzenie. – To banda wariatów. Jeszcze pożałują, że cię sprzedali. Dopilnuję tego. Jeżeli Paige miałaby kogoś zjeść, to na pewno osobę spoza kultu. Dla nich byłaby to największa kara.



ROZDZIAŁ 45

Z

fotela pasażera dobiega jęk. Podchodzimy do ciężarówki i otwieramy drzwi.

Belial jest w fatalnym stanie. Całe siedzenie przesiąkło krwią. Otwiera z wysiłkiem oczy i spogląda na mnie. Czuję ulgę, widząc go ponownie z oczami. Ciekawe, ile czasu upłynęło, zanim mu odrosły. – Wiedziałem, że skądś znam twój głos. – Zanosi się kaszlem. Krew pryska mu z ust. – To było bardzo dawno temu. Tak dawno, że w pierwszej chwili wziąłem cię za postać z sennego koszmaru. Jak długo przebywał w Otchłani, cierpiąc katusze za cały oddział upadłych aniołów? – Początkowo nawet myślałem… myślałem nawet kiedyś, że istnieje dla mnie nadzieja – mówi Belial. – Że wrócisz po mnie i znajdziesz sposób, żeby i mnie stamtąd wydostać. Za moimi plecami gromadzą się Obserwatorzy. Belial podnosi na nich wzrok. – Wyglądacie dokładnie tak, jak was zapamiętałem. Nie zmieniliście się ani na jotę. Zupełnie jakby wszystko wydarzyło się ledwie dzisiejszego poranka. – Ponownie zanosi się kaszlem, a jego twarz wykrzywia się z bólu. – Powinienem był zmusić was, żebyście zaczekali wraz ze mną w Otchłani. Jego oczy powoli się zamykają. Bierze kolejny oddech, ciałem wstrząsają drgawki. Wypuszcza powietrze z płuc i nieruchomieje. Spoglądam na Raffego, potem na Jozjasza. Jozjasz potrząsa głową. – Nie wytrzymał tego. Stan pogorszył się, kiedy przez niego przeszliście. Regeneracja zwolniła, niemal wyhamowała. Był zbyt słaby, żeby tyle osób mogło przez niego przejść. Zaczynam wątpić, czy istoty żywe rzeczywiście mogą pełnić funkcję wrót.

Jozjasz wzdycha. – Ale jeżeli już kogoś miał spotkać taki los, to już lepiej, że spotkał akurat Beliala. – Odwraca się i zaczyna się oddalać od jego wyniszczonych zwłok. – Nikt nie będzie za nim tęsknił. Nie miał przyjaciela na tym świecie.



ROZDZIAŁ 46

O

bserwatorzy postanawiają wyprawić Belialowi stosowną ceremonię pogrzebową. Jedziemy, zostawiając gniazdo daleko za sobą, aż w końcu zatrzymujemy się, aby go pochować. – A mamy łopatę? – pytam. – Nie będziemy go grzebać w ziemi – mówi Hawk. – Nie jest przecież zwierzęciem. Zapada krępujące milczenie. Obserwatorzy ostrożnie wyciągają ciało Beliala z ciężarówki. Wszyscy unikają nawzajem swojego wzroku, jakby każdy uparcie i skrycie myślał o czymś, przeciwko czemu inni mogą zaprotestować. W końcu milczenie przerywa Cyclone. – Ja go poniosę. – Ja też – dodaje Howler. Pęka tama milczenia i wszyscy Obserwatorzy zgłaszają się na tragarzy. Wszyscy spoglądają na Raffego, czekając na jego przyzwolenie. On kiwa głową. – Co? – pyta Jozjasz z zaskoczoną miną. – Po wszystkim, co zrobił, zamierzacie uhonorować go godnym… – Wiemy, co zrobił dla nas – przerywa mu Hawk. – Nawet jeżeli później wyrządził jakieś zło, można chyba uznać, że za nie odpokutował. Jest jednym z nas. Powinniśmy wyprawić mu odpowiednie pożegnanie, którego nie mogliśmy zapewnić naszym braciom w Otchłani. Jozjasz wpatruje się w Obserwatorów, potem spogląda na Raffego, który kiwa głową. – Mamy coś łatwopalnego? – pyta Thermo. – Benzynę, ale on nie pozwolił mi tknąć tego kanistra. – Mama wskazuje na Jozjasza. – Tak było – przyznaje tamten – ale oni jej teraz potrzebują. Wraca do ciężarówki i wspina się na platformę.

– Przywiozłaś benzynę? – pytam. – Żeby spalić gniazdo aniołów – wyjaśnia mama. – Pomyślałam, że kiedy już się wydostaniesz, równie dobrze można spalić wszystkie budynki. Ale on mi nie pozwolił. Jozjasz wraca do nas z kanistrem benzyny. – Dokonała dostatecznie wielkich zniszczeń. Gdyby próbowała spalić całe gniazdo, zostałaby złapana. – Kręci głową, stawiając kanister na ziemi. – Nadal nie rozumiem, w jaki sposób udało jej się spowodować takie spustoszenie. I jak zdołałem ją przekonać, że znajdujesz się w Belialu. Nie jestem nawet przekonany, czy sam w to wierzyłem. – A co w tym dziwnego? – pyta matka. – Podejrzewałeś, że ukrywa się w kimś innym? – Nieważne, mamo. – Chwytam ją za rękę i odciągam od Obserwatorów. – Pozwólmy im przeprowadzić ceremonię pogrzebową. Jozjasz polewa benzyną ciało Beliala. – Jesteście pewni? – Zasłużył sobie na to – mówi Howler. Jozjasz kiwa głową i cofa się o krok. Mama podchodzi do zwłok z zapalniczką i podpala strzępek ubrania. Beliala ogarniają płomienie. Jego włosy wypalają się niczym krótkie zimne ognie: rozbłyskują i zaraz potem znikają. Wysuszona skóra i spodnie zaczynają się palić, w miarę jak płomienie rozchodzą się na kolejne części ciała. Fale gorąca zniekształcają obraz drogi znajdującej się za nim i grzeją mnie w szyję i twarz. Powietrze wypełnia się zapachem płonącej benzyny i smrodem zwęglonego mięsa. Pięciu Obserwatorów podchodzi do Beliala i bierze go za płonące ręce, nogi i ramiona. Chciałabym ich powstrzymać, ale Raffe wyciąga rękę. – Co oni robią? – pytam. – Zaraz się sami spalą. – To będzie bolesne, ale rany się zagoją – odpowiada. Obserwatorzy wzbijają się w powietrze. Rozkładają skrzydła i uderzają nimi rytmicznie na tle wschodzącego słońca. Kiedy dochodzę do wniosku, że ogarnięte płomieniami ciało lada chwila spali ich na wiór, kolejna grupa Obserwatorów przejmuje płonący balast. Pozostali latają po przecinających się torach dużo niżej. Kawałki zwłok odrywają się od ciała – większość ulega całkowitemu spaleniu, zanim dotrze do krążących

poniżej Obserwatorów, a większe kawałki zostają przez nich wyłapane. – Nie pozwalają, żeby choćby jedna cząstka jego ciała doleciała do ziemi – wyjaśnia cicho Raffe. – Bracia chronią go przed upadkiem. Przed naszymi oczami skrzydlaci Obserwatorzy wykonują piękny taniec na jaśniejącym niebie, skąpani w deszczu płonących kawałków Beliala.



ROZDZIAŁ 47

S

toję obok drzewa na skraju drogi i wpatruję się uważnie w niebo nad naszymi głowami. Ceremonia dobiegła końca, Obserwatorzy wracają.

– Musimy wracać – mówi Jozjasz. – Wkrótce powinno się rozpocząć ustalanie reguł próby walki. Zaraz potem na dobre rozpocznie się zabieganie o uczestników. – Zerka na Obserwatorów, a ja wiem, co sobie myśli. Trudno będzie nakłonić inne anioły, aby przyłączyły się do obozu Raffego, kiedy zobaczą Obserwatorów z postrzępionymi piórami i poodrywanymi kawałkami skóry. – Musimy przekonać przynajmniej niektórych, żeby przyłączyli się do nas – mówi Raffe. – Potem przystąpimy do działania z takimi zasobami, jakimi będziemy dysponowali. Nie możemy pozwolić, żeby wszyscy upadli, i nie możemy dopuścić do wybuchu wojny domowej. Nie będę płakała po aniołach Uriela, jeżeli upadną. Uważam, że zasłużyli sobie na taki los. Raffe spogląda na mnie. – Jeżeli między aniołami wybuchnie wojna domowa, Ziemia stanie się polem walki. Niezależnie od tego, kto wygra, cały wasz świat obróci się w popiół. Na podobieństwo Otchłani. Upodobnimy się do czartów – przymierających głodem, obłąkanych, kulących się w cieniach istot, drżących w nieustannym strachu przed anielskimi panami. Muszę odkaszlnąć, zanim następne pytanie przejdzie mi przez gardło. – A czy to nie dzieje się już teraz? – Twoja cywilizacja została zniszczona, ale ludzkość przetrwała, przynajmniej pod postacią jakichś skupisk w różnych częściach świata. Apokalipsa nie miała doprowadzić do unicestwienia całej rasy ludzkiej, a jedynie być wielkim wydarzeniem poprzedzającym dzień Sądu Ostatecznego. Tyle że pod kierownictwem Uriela wszystko zmierza ku… – Kręci głową. – Nawet jeżeli ktokolwiek przeżyje, wątpię, abyś rozpoznała w nim człowieka. Jak wyglądały czarty przed inwazją aniołów na ich świat?

Dotąd starałam się nie rozmyślać za wiele o przyszłości, ale kiedy pozwalałam sobie na chwilę popuścić wodze fantazji, zawsze zakładałam, że prędzej czy później anioły przestaną siać zniszczenie. Świat będzie należało odbudować, ale jacyś ludzie przecież przetrwają, prawda? Szarańczaki, wskrzeszanie zmarłych, pomniejsze demony – już teraz zostaliśmy zmuszeni do wykroczenia poza granice naszego człowieczeństwa. Jeżeli sprawy będą się nadal toczyć w tym kierunku, Ziemia stanie się kolejną Otchłanią. – Powinnaś iść – mówi do mnie Raffe. – To nie będzie miejsce dla człowieka. – Miałam przecież być sekundantem w czasie pojedynku. – Nikt nie będzie o tym pamiętał, kiedy pojawią się Obserwatorzy. – A czy przypadkiem nie jest tak, że za wszelką cenę nie chcesz wsiąść z powrotem do ciężarówki ze mną i z moją mamą? Przez jego twarz przebiega cień uśmiechu. Odprowadza mnie do ciężarówki. – Gdzie się udasz? – pyta. – Nie wiem. – Każdy krok wydaje się pożegnaniem. – Nie ma już miejsc, gdzie można czuć się bezpiecznie. Najpewniejszy pod tym względem wydaje się obóz ruchu oporu. Raffe lekko się zasępia. – Sądząc z tego, co zaprezentował mi Abi, jego ludzie są przepełnieni strachem i gniewem. To paskudna kombinacja, Penryn. Gdyby tylko mogli, zabiliby nas wszystkich. – Mówiąc „nas”, niewątpliwie ma na myśli anioły. – Nie obchodziłoby ich, czy wybiją nas za pomocą zarazy, czy rozkroją na stołach do przeprowadzania sekcji zwłok. – Obecnie nie ma nikogo lepszego – odpowiadam. – Poza tym wiesz, gdzie znajduje się obóz, więc będziesz mógł przylecieć i powiedzieć mi, jak się mają sprawy. Jeżeli oczywiście zechcesz. Przesuwa spojrzeniem po mojej twarzy i włosach. Potem kiwa głową. – Wygrasz tę całą próbę walki, prawda? – Oczywiście. – Bierze moją dłoń. Jego uścisk jest mocny i ciepły. Puszcza mnie. – To fajnie. Pamiętaj, co mi obiecałeś. Że jeśli wygrasz, wyprowadzisz anioły z naszego świata. Z wahaniem zdejmuję przez głowę pas z mieczem. Przez chwilę trzymam go przed sobą na wyciągniętych dłoniach.

To naturalne, że miecz powinien do niego wrócić, skoro Raffe odzyskał skrzydła. Dziwię się, że nie odebrał mi go wcześniej. Jakże musieli za sobą tęsknić. Zresztą nie może przecież wziąć udziału w próbie walki bez swojego miecza. Tyle że dzięki Misiowi Pooky byłam kimś wyjątkowym. Kimś więcej niż zwykłą dziewczyną. Byłam pogromcą aniołów. – Tęsknił za tobą – mówię. Waha się, wpatrzony w miecz. Nie dotknął go od czasu odzyskania skrzydeł. W końcu bardzo delikatnie wyjmuje mi broń z rąk. Przez ułamek sekundy podtrzymuje ją na samych palcach. Oboje czekamy w napięciu, czy miecz zaakceptuje go z powrotem. Kiedy nie upada na ziemię, Raffe zamyka z ulgą oczy. Wtedy dociera do mnie, że wcześniej nie próbował mi odebrać miecza, ponieważ nie był pewien, co się stanie. Przez wszystkie lata spędzone w samotności miecz był dla niego jedynym towarzyszem. Dopiero teraz rozumiem, jak bardzo musiał przeżyć jego utratę. Cieszę się jego szczęściem, ale jest to radość podszyta goryczą. – Żegnaj, Misiu Pooky. – Przesuwam czule palcami wzdłuż klingi. Raffe ściąga z rękojeści pluszowego misia ubranego w sukienkę z koronki. – Na pewno chciałby, żebyś to zatrzymała. Uśmiecha się. Biorę misia i wkładam go pod pachę. Futerko jest miękkie, ale czuję się dziwnie, wiedząc, że pod spodem nie znajduje się stalowy rdzeń. Dochodzimy do ciężarówki, wskakuję za kierownicę. Raffe patrzy w opuszczone okno obok mojego fotela, jakby chciał mi jeszcze coś powiedzieć. Nachyla się. Naszyjnik z suszonych owoców, który dostał od władcy Otchłani, dynda przed zagłębieniem między obojczykami. Całuje mnie. Powoli i łagodnie. Cała się w środku rozpływam. Gładzi mnie po twarzy. Przechylam głowę, wtulając się w jego dłoń. Odsuwa się. Rozkłada swoje piękne, śnieżnobiałe skrzydła i wzbija się w powietrze, aby dołączyć do Obserwatorów.



ROZDZIAŁ 48

O

bserwuję, jak Raffe i jego żołnierze odlatują w stronę gniazda na tle błękitnego nieba. Ciekawe, jaki spotka ich tam los. Chętnie zobaczyłabym próbę walki, ale jednocześnie odczuwam potrzebę, żeby jak najszybciej uciec i się gdzieś zaszyć. Na pewno dojdzie do krwawej jatki. Wątpię, bym zniosła taki widok, biorąc pod uwagę, że drużyna Raffego będzie słabsza. Zamyślona, kładę ręce na kierownicy. Zanim zdążę zapalić silnik, mama zwija się na swoim siedzeniu niczym mała dziewczynka. Kładzie mi głowę na kolanach i zaczyna gładzić po nodze, jakby chciała się upewnić, że naprawdę siedzę obok niej. Jej oddech robi się coraz głębszy i bardziej rytmiczny, w końcu mama zapada w sen. Ile czasu minęło, odkąd porządnie się wyspała? Zamartwiając się o Paige i o mnie, nie miała wielu okazji do odpoczynku. Ja z kolei z takim zapamiętaniem starałam się odnaleźć Paige i zapewnić jej bezpieczeństwo, że nie poświęciłam wiele czasu mamie. Kładę dłoń na jej szorstkich włosach i gładzę je. Nucę jej pieśń przepraszającą. Melodia na powrót roznieca we mnie niepokój i przywołuje wiele sprzecznych uczuć, ale to jedyna kołysanka, jaką znam. Matka nie zapytała mnie o rzeczy, o które zapytałby każdy normalny człowiek, i jestem jej za to wdzięczna. Najwyraźniej świat do tego stopnia zwariował, że z jej punktu widzenia wszystko wreszcie nabrało sensu. Włączam silnik i odjeżdżam. – Dzięki, mamo. Dzięki, że przybyłaś mi na pomoc – mówię nieoczekiwanie piskliwym i nieco drżącym głosem. Odkasłuję. – Nie każda mama zdobyłaby się na coś podobnego w tym nowym świecie. Nie mam pewności, czy mnie słyszy. Widziała mnie w ramionach demona, a dokładniej w ramionach istoty, którą uznała za demona. Widziała, jak wyskakuję z Beliala na plecach stwora z piekła rodem. Widziała mnie w towarzystwie grupy udręczonych, na wpół obdartych ze skóry upadłych aniołów. A dosłownie przed chwilą była świadkiem, jak całuję się z aniołem.

Zupełnie bym się nie zdziwiła, gdyby racjonalnie myślący człowiek nabrał przekonania, że weszłam w bliskie konszachty z diabłem, a przynajmniej z naszym wrogiem. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, co dzieje się teraz w głowie mamy. Zawsze obawiała się tego scenariusza, zawsze mnie przed nim ostrzegała. No i się stało. – Dzięki, mamo – powtarzam. Powinnam powiedzieć więcej, a gdyby łączyła nas zdrowa relacja matka–córka, prawdopodobnie tak bym właśnie zrobiła. Problem w tym, że nie wiem, od czego zacząć. Nucę zatem tylko przyprawiającą o ciarki kołysankę mamy, którą śpiewała nam zawsze, gdy sama wychodziła z wyjątkowo głębokiej zapaści psychicznej.



ROZDZIAŁ 49

N

a drodze nie widać żadnych oznak życia. Za oknami przesuwa się jedynie martwy świat porzuconych samochodów, zniszczonego przez trzęsienia ziemi krajobrazu i strawionych przez pożary budynków. Analogie między naszym światem a Otchłanią stają się coraz bardziej niepokojące. Znajdujemy się w połowie drogi do obozu ruchu oporu, kiedy na niebie za naszymi plecami dostrzegam powiększającą się plamkę. Anioł. Nie jestem pewna, czy powinnam przyspieszyć, czy zahamować. Ostatecznie zwalniam i wprowadzam samochód między pojazdy porzucone na skraju drogi. Chowamy się z mamą we wnękach przed siedzeniami. Paige wypuściła się daleko do przodu. Obserwuję zbliżającego się anioła we wstecznym lusterku. Ma bielutkie skrzydła i podobnie jasny tors. To Jozjasz. Upewniam się, że jest sam, po czym wysiadam z ciężarówki i macham do niego. – Rafael przysyła mnie z informacją, żebyś nie jechała do obozu ruchu oporu – mówi Jozjasz po wylądowaniu. Brakuje mu tchu. – Dlaczego? Co się dzieje? – Powinnaś trzymać się z dala od skupisk ludzkich. Pojedynek będzie miał formę krwawych łowów. – Krwawych łowów? Na sam dźwięk tych słów mam ochotę rzucić się do ucieczki i gdzieś schować. – Dwa zespoły mają upolować możliwie najwięcej zwierzyny – wyjaśnia Jozjasz. – Rywalizacja rozpoczyna się o zmierzchu, a kończy o świcie. Zwycięża ten, kto zabije największą liczbę zwierzyny. – Co dokładnie ma być tą zwierzyną? Usta mam tak zdrętwiałe, że sama się trochę dziwię, że wydobywają się z nich jakiekolwiek słowa.

Jozjasz ma na tyle poczucia przyzwoitości, że wygląda na skrępowanego. – Uriel przekonuje, że tylko jeden gatunek jest godny, aby stać się przedmiotem łowów. Ten, który jako jedyny stawił opór. – Nie. – Kręcę głową. – Raffe nie posunąłby się do czegoś podobnego. – Nie ma wyboru. Nie wolno wycofać się z krwawych łowów. Robi mi się słabo i muszę oprzeć się o ciężarówkę. – A zatem Raffe będzie musiał wymordować możliwie największą liczbę ludzi? Ty też? – Ten, kto wygra łowy, wygra również próbę walki. Jeżeli Rafael zostanie zwycięzcą, obejmie władzę, co wyjdzie na dobre wszystkim, którzy przeżyją polowanie. Mój żołądek zamienia się w kwasowy wulkan. Zaciskam usta, żeby nie eksplodował. – Ale od zwycięstwa dzieli nas jeszcze długi lot – ciągnie Jozjasz. – W krwawych łowach uczestniczy każdy, kto będzie miał ochotę się przyłączyć. Po stronie Uriela staną wszystkie jego anioły. Obserwator potrafi zabić trzy razy więcej zwierzyny od zwykłego żołnierza, ale będą musieli polecieć w najbardziej zaludnione obszary, żeby mieć szanse z drużyną Uriela. – Zdajesz sobie sprawę, że rozmawiamy o mordowaniu przedstawicieli mojego gatunku, prawda? Nie jesteśmy zwierzyną, na nas się nie poluje. Nie potrafię opędzić się od myśli, że to ja pomogłam Raffemu w odbudowie jego dawnego oddziału. Twarz Jozjasza łagodnieje. – Twoim zadaniem jest przeżyć. Oddal się możliwie daleko od zaludnionych terenów, a potem ukryj się w najgłębszym, najbezpieczniejszym miejscu, jakie znajdziesz. Masz czas do zachodu słońca. Istnieje tylko jedno gęsto zaludnione miejsce. Obóz ruchu oporu. Raffe zna jego lokalizację. Ponieważ go tam zaprowadziłam. Kwas w moim żołądku wydaje się wrzeć i, bulgocząc, podchodzić do gardła. W płucach brakuje mi powietrza. – Nie posunąłby się do tego – mówię zduszonym, drżącym głosem. – Nie potrafiłby tego zrobić. Jozjasz spogląda na mnie ze współczuciem. – Rafael chce, abyś uciekła możliwie najdalej. Ty i twoja rodzina. Jedź. Żeby przeżyć.

Wzbija się w powietrze i odlatuje z powrotem w stronę gniazda. Biorę głęboki oddech i próbuję opanować nerwy. Raffe nie posunie się do czegoś takiego. Nie będzie polował na ludzi. Nie wyrżnie ich, jakby to były dziki. Nie posunie się do tego. Niezależnie od zaklęć, które powtarzam sobie w myślach, nie potrafię wymazać z pamięci spojrzenia, jakim wodził za aniołami lecącymi w szyku. W głowie rozbrzmiewa mi jedna myśl: anioły nie zostały stworzone do samotności. Czy głównym powodem, dla którego z taką determinacją próbował odzyskać swoje skrzydła, nie było pragnienie powrotu do społeczności aniołów? Bycie jednym z nich. Objęcie należnej mu funkcji archanioła w ich szeregach. On chce powrócić do anielskiego świata równie mocno, jak ja pragnę zapewnić bezpieczeństwo mojej rodzinie. Czy nie byłabym gotowa zabić kilka aniołów, gdybym mogła dzięki temu uratować moją rodzinę? Zdecydowanie. Bez cienia wątpliwości. Zaraz potem przypominam sobie obrzydzenie, jakie pojawiło się na jego twarzy, kiedy opowiadał o stołach do sekcji zwłok, które zobaczył w obozie ruchu oporu. Na pewno nie c h c i a ł b y zniszczyć obozu ani nikogo zabić. Co do tego nie mam wątpliwości. Ale gdyby m u s i a ł? Gdyby był to jedyny sposób na ponowne objęcie przysługującej mu funkcji archanioła i uratowanie jego aniołów przed upadkiem? Osuwam się po karoserii ciężarówki i obejmuję się za nogi. To ja zaprowadziłam Raffego do obozu ruchu oporu. Wiedząc, że jest aniołem, pokazałam mu kryjówkę największej grupy ocalałych ludzi. Przypominają mi się ruiny w Otchłani. Czy w dawnej cywilizacji czartów żyła jakaś zakochana po uszy nastolatka, która zdradziła swoich braci? Myśl, że dysponujący pięknie wyrzeźbioną sylwetką anioł zakochuje się w czarcie, wydaje się przekomiczna, ale idę o zakład, że ta czarcia nastolatka nie myślała w ten sposób. Zamykam oczy. Robi mi się niedobrze. Przypominam sobie słowa Beliala wypowiedziane po tym, jak pokazał mi ostatnie chwile swojej żony: „Ja również miałem go kiedyś za przyjaciela. Teraz już wiesz, co spotyka ludzi, którzy mu zaufają”. Wchodzę z powrotem do szoferki, siadam za kierownicą i zaciskam na niej ręce. Biorę głęboki oddech i próbuję przeanalizować sytuację. Mama spogląda na mnie ufnym wzrokiem. Nie wiem, ile usłyszała, tak czy siak nie uwierzyłaby w choćby jedno słowo Jozjasza. Współpracowała z nim,

żeby mnie uratować, ale nigdy w życiu by mu nie zaufała. Może powinnam częściej brać z niej przykład. W pewnej odległości przed nami Paige siedzi na gałęzi przydrożnego drzewa, czekając na moją decyzję. Jesteśmy tu wszystkie, cała rodzina, wystarczy zatem, że zawrócimy i odjedziemy. Na północ albo na południe – tak czy inaczej, jeśli będziemy jechać całą noc, znajdziemy się poza obszarem łowów. Jesteśmy teraz tak bezpieczne, jak to tylko możliwe w czasie Kresu Dni. Byłoby całkowicie zrozumiałe, gdybyśmy oddaliły się możliwie daleko od miejsc, do których zlecą się anioły. Całkowicie zrozumiałe. Uruchamiam silnik. Ruszamy na wschód. W stronę obozu ruchu oporu.



ROZDZIAŁ 50

Z

najdujemy się jeszcze w sporej odległości od Palo Alto, kiedy dostrzegamy na horyzoncie dym. Paige leci przodem ze swoimi szarańczakami, a my powoli lawirujemy między porzuconymi na drodze samochodami. Anioły zaatakują najwcześniej o zmierzchu i do tego czasu ludziom nie powinno nic grozić. Kiedy docieramy do obozu ruchu oporu, zaczynam rozumieć, że sama siebie oszukiwałam. Zatrzymuję ciężarówkę przy El Camino i wysiadam. Okoliczne budynki są nienaruszone – z wyjątkiem jednego, który płonie. Na ulicy leżą ciała. Samochody i ściany szkoły są zbryzgane krwią. Mam nadzieję, że nie jest to ludzka krew, ale nie mam pewności. – Zaczekaj tu, mamo. Sprawdzę, co się stało. – Wysiadając z szoferki, zerkam na niebo, aby upewnić się, że Paige, zgodnie z moim poleceniem, ukryła się w koronach drzew. Nie widzę nigdzie siostry ani jej szarańczaków. Ludzie z ruchu oporu zapewne wiedzieliby o jej obecności, gdyby nie zajmowali się właśnie czymś innym. Idę w kierunku szkoły, wypatrując żywych. Zatrzymuję się po kilku krokach. Ogarnia mnie lęk, że wśród ofiar rzezi zobaczę jakąś znajomą twarz. Liście i śmieci podlatują porywane podmuchami wiatru, który targa również włosami leżących na ziemi ludzi, na szczęście zasłaniając niektórym twarze. Szybująca kartka papieru zatrzymuje się na jednym z leżących na plecach ciał, wpatrzonych w zasnute dymem niebo. Przywiera do ramienia tuż obok bladej, znieruchomiałej twarzy. To ulotka zapowiadająca konkurs talentów zorganizowany przez Dee i Duma. Przybywajcie, przybywajcie wszyscy Na największe widowisko świata! Konkurs talentów. Chłopcy naprawdę sądzili, że można zorganizować coś równie idiotycznego i niedorzecznego jak konkurs talentów.

Przyglądam się twarzom zwłok spoczywających na maskach samochodów, na drodze, na boisku szkolnym, z nadzieją, że nie dostrzegę nigdzie Dee ani Duma. Przemierzam powoli parking. Kilka skulonych na asfalcie osób pojękuje. Wchodzę do budynku szkoły. Okna są roztrzaskane, drzwi powyrywane z zawiasów i połamane, biurka i krzesła powyrzucane na zżółknięty trawnik. W środku dostrzegam więcej oznak życia. Ludzie płaczą pochyleni nad ciałami, obejmują się, chodzą w osłupieniu i szoku. Zatrzymuję się, aby pomóc dziewczynie próbującej zatamować krwotok z kikuta urwanej ręki mężczyzny. – Co się tu wydarzyło? – pytam, przygotowując się na przerażającą opowieść o aniołach i potworach. – Martwi ludzie – odpowiada zapłakana. – Przyszli, powłócząc nogami, niedługo po tym, jak nasi żołnierze wyjechali na misję. Tylko kilka osób zostało i mogło stanąć w naszej obronie. Wszyscy spanikowali. To była rzeź. Potem myśleliśmy, że jest już po wszystkim, ale wieść o tym, że zostaliśmy zaatakowani i że jesteśmy bezbronni, musiała się rozejść po okolicy, ponieważ pojawiły się gangi. Ludzie dokonali tego wszystkiego? Nie żadne potwory, nie anioły, nie władcy Otchłani? Ludzie zaatakowali ludzi. Zamykam oczy. Mogłabym obwiniać anioły, że to one wyzwoliły w nas takie odruchy, ale przecież dopuszczaliśmy się podobnych rzeczy na długo przed ich przybyciem, prawda? – Czego chciały gangi? – pytam, niechętnie otwierając oczy i powracając do otaczającego mnie świata. – Wszystkiego, co tylko mogły zabrać. – Owija rozdartą koszulę wokół kikuta ręki nieprzytomnego mężczyzny. – Niektórzy krzyczeli, że mamy im oddać ich jedzenie. Zapasy, które przejęliśmy po zajęciu ich sklepu. Przypomina mi się krwawy odcisk dłoni na drzwiach pobliskiego sklepu spożywczego. Domyślałam się wtedy, że ruch oporu odebrał to miejsce jakiemuś gangowi. Podchodzi do nas starszy mężczyzna, prosząc o pomoc. Oddalam się w kierunku grupy wnoszącej rannego do głównego budynku. Zamierzałam zatrzymać się w obozie na krótko, aby ostrzec ruch oporu, a potem szybko udać się na północ lub na południe z moją rodziną. Teraz zabieramy się do pomagania ludziom, szukając jednocześnie Abiego. Nikt nie wie, gdzie można go znaleźć. Mama biegnie do klasy, w której spędziliśmy pierwszą noc, i przynosi swoje zapasy zgniłych jaj. Nie dziwi mnie zupełnie, że wciąż się tam znajdują.

Pewnie nikt nie chciał ich tknąć. Mama rozdaje pudełka ze zgniłymi jajami na wypadek ataku czartów. Ludzie gromadzą się wokół niej. – Wracają! – krzyczy ktoś. Cienie ruszają chwiejnym krokiem w naszą stronę ze skraju zagajnika. Kto żyw pędzi w popłochu w stronę najbliższego budynku. Kilka osób zostaje przy rannych. Wyciągają broń, chwytają za łopaty albo noże, przygotowując się do obrony ukochanych. Wskrzeszonymi Uriel określił ofiary szarańczaków. Ich wyschnięte ciała posuwają się w naszą stronę przedziwnym, chwiejnym krokiem. Przypominają hordę zombie. Można odnieść wrażenie, że z przekonaniem odgrywają rolę umarłych i wskrzeszonych. Zupełnie jakby fakt, że są uznawani za potwory, przekonał ich samych, że powinni zachowywać się jak potwory. Zanim zdążą podejść na tyle blisko, aby mogła się wywiązać walka, nad ich głowami zaczyna krążyć moja siostra i jej szarańczaki. Zostały przy niej tylko trzy, ale ofiary szarańczaków niczego nie obawiają się bardziej niż swoich dręczycieli. Na ich widok zawracają i rozbiegają się w stronę zagajnika leżącego po drugiej stronie drogi. Teraz już nie poruszają się jak zombie. Członkowie ruchu oporu gapią się na uciekających napastników, potem na Paige i jej przelatujące nisko nad ich głowami szarańczaki. Niektórzy opuszczają swoich bliskich i próbują się gdzieś schować. Wyraźnie bardziej obawiają się szarańczaków niż wskrzeszonych. Pozostali trwają na posterunkach, mierząc z broni do Paige. Jednym z nich jest facet, który uczestniczył w posiedzeniu rady. Ten sam, który wcześniej schwytał Paige na lasso. Abi, zwracając się do niego, użył chyba imienia Martin. – Ona tylko próbuje pomóc. – Rozkładam wyciągnięte przed siebie ręce, starając się uspokoić członków ruchu oporu. – Nie ma powodu do obaw. Jest po naszej stronie. Widzieliście, jak odstraszyła napastników? Nikt nie opuszcza broni, ale też nie pada ani jeden strzał. Wynika to raczej z obawy, że hałas zwróciłby uwagę aniołów, niż z wiary w cokolwiek, co powiedziałam. – Martin – mówię. – Pamiętasz, co mówił Abi? Że moja siostra może być nadzieją ludzkości? – Wskazuję na Paige. – To ona. Pamiętasz ją? – Tak, pamiętam – odpowiada Martin. Jego strzelba pozostaje wymierzona w Paige. Towarzyszy mu dwóch znajomo wyglądających mężczyzn. Należeli do grupy, która schwytała Paige i skrępowała ją linami. – Pamiętam, że lubi ludzkie mięso.

– Ona jest po naszej stronie – mówię. – Specjalnie wyszła z kryjówki, żeby was ochronić. Abi w nią wierzy. Słyszeliście przecież, co mówił. Wszyscy patrzą, co zrobi Martin. Jeżeli strzeli, pozostali zrobią to samo. On trzyma broń wycelowaną w Paige, jakby wyobrażał sobie, że do niej strzela. – Hej! – woła do Paige. – Gangi, które na nas napadły, uciekły w tamtą stronę. – Wskazuje strzelbą w kierunku północnym drogi El Camino Real. – Kilku postrzeliłem. Powinni być łatwym celem dla ciebie i twoich podopiecznych. Opuszcza strzelbę i przewiesza ją przez rozdartą koszulę. – Nikt nie będzie mógł powiedzieć, że nie karmimy honorowych gości. Przez chwilę wszyscy wpatrują się w Martina w milczeniu. Potem, jeden za drugim, ludzie opuszczają broń. Paige spogląda na mnie z góry. Jej szarańczaki krążą nad nami jak sępy. Sprawia wrażenie jednocześnie przejętej i zdezorientowanej, jakby nie była pewna, co powinna teraz zrobić. Czeka na moją podpowiedź, problem w tym, że sama nie wiem, co powinna zrobić. – Tak! – krzyczy matka. Biegnie w naszą stronę, wymachując rękami w kierunku wskazanym przez Martina. – Leć, maleńka, leć. Pora na przekąskę. Ta zachęta wystarcza. Szarańczaki wraz z moją siostrą odlatują wzdłuż drogi na północ. – Uważaj na siebie – wołam za nią. Jestem przerażona. Uspokojona. Wystraszona. Zdezorientowana. Wszystko toczy się inaczej, niż powinno.



ROZDZIAŁ 51

C

ały czas oczekuję, że zjawi się Abi i zapanuje nad sytuacją, ale nigdzie go nie widzę. Z braku lepszych pomysłów pomagam w przenoszeniu rannych, jednocześnie wypatrując Abiego. Niektórzy ranni krzyczą, inni są podejrzanie milczący, kiedy transportujemy ich do głównego budynku. Nie mam pojęcia, czy urzęduje tam jakikolwiek lekarz, mimo to wnosimy do środka ludzi z takim nastawieniem, jakby znajdował się tam w pełni wyposażony oddział szpitalny. Zachowujemy się tak, jakby budynek szkoły średniej pękał w szwach od lekarzy i sprzętu medycznego. Zapewniamy pacjentów, że wszystko będzie dobrze, że lekarz zaraz się nimi zajmie. Podejrzewam, że niektórzy umierają jeszcze w trakcie oczekiwania, ale nie mam okazji zweryfikować tych podejrzeń, ponieważ po przyniesieniu jednej osoby od razu wychodzimy po kolejną. Wszystkie czynności przy przenoszeniu rannych wykonujemy w określonym rytmie. Mamy cel, czujemy się zorganizowani i potrzebni. Wyłączam mózg i zamieniam się w robota przenoszącego jednego rannego za drugim. Co zaskakujące, pozostali ludzie również zachowują się tak, jakby w obozie panował porządek. Jedni przynoszą wodę spragnionym, inni biorą pod opiekę zapłakane dzieci i je uspokajają, jeszcze inni dogaszają ogień, który wciąż utrzymuje się w jednym z budynków. Żołnierze osłaniają nas, trzymając wartę z karabinami wycelowanymi w niebo. Wszyscy włączyli się do działania, mimo że nikt im nie powiedział, co mają robić. Ta powszechna mobilizacja rozsypuje się w chwili, gdy znajdujemy Abiego. Kiepsko z nim. Jego oddech jest płytki, a dłonie lodowate. Jest ranny w klatkę piersiową, całą koszulę ma przesiąkniętą krwią. Podbiegam do niego i przyciskam dłonie do rany. – Znaleźliśmy cię, Abi. Wszystko będzie dobrze. – Nic nie wskazuje na to, żeby miało być z nim dobrze. Po jego spojrzeniu widzę, że wie, że go okłamuję. Zanosi się kaszlem, z trudem łapie oddech.

Leżał tu bezsilnie, obserwując dramatyczny rozwój wypadków z moją siostrą, a potem cierpliwie czekał, aż go znajdziemy, kiedy przenosiliśmy innych rannych. – Pomóż im – mówi, patrząc mi prosto w oczy. – Robię, co mogę, Abi. – Uciskam najmocniej, jak potrafię, ale rana nie przestaje krwawić. – Znasz anioły lepiej niż ktokolwiek inny. – Z wysiłkiem nabiera powietrza do płuc. – Znasz ich atuty, znasz ich słabości. Wiesz, jak je zabić. – Pogadamy później. – Uciskam ranę z całych sił, ale krew przecieka mi przez palce i spływa mu po bokach. – Odpoczywaj. – Niech twoja siostra i jej potwory wam pomogą. – Zamyka oczy i zaraz potem otwiera je z wysiłkiem. – Słucha cię. – Oddech. – Ludzie cię posłuchają. – Oddech. – Poprowadź ich. Potrząsam głową. – Nie mogę. Moja rodzina mnie potrzebuje… – My także jesteśmy twoją rodziną. – Oddycha coraz wolniej. Powieki opadają. – Potrzebujemy cię. – Wysapuje kolejne słowa między oddechami. – Ludzkość. Cię. Potrzebuje. – Mówi teraz ledwo słyszalnym szeptem. – Nie pozwól, żeby zginęli. – Oddech. – Błagam… – Oddech. – Proszę, nie pozwól im umrzeć. Leży nieruchomo, wpatrując się we mnie nieobecnym wzrokiem. – Abi? Wyczekuję kolejnego oddechu, ale Abi nie daje znaków życia. Unoszę drżące dłonie z jego klatki piersiowej. Są całe zakrwawione. Nie był nawet moim przyjacielem, mimo to oczy szczypią mnie od łez. Mam poczucie, jakby runął ostatni fundament cywilizacji. Podnoszę wzrok i dopiero teraz dostrzegam, że wszyscy dokoła zatrzymali się i patrzą na Abiego. Oczy nabiegły im łzami. Nawet jeśli nie każdy go lubił, to wszyscy go szanowali. Wcześniej nikt nie zdawał sobie sprawy, że Abi leży między innymi ciałami. Teraz ludzie transportujący rannych, roznoszący spragnionym wodę, rozdający koce – wszyscy zamierają, wpatrzeni w Abiego, który leży na zakrwawionej trawie, wpatrując się pustym wzrokiem w niebo. Kobieta upuszcza na ziemię naręcze koców. Odwraca się i z wykrzywioną twarzą odchodzi, pochylona, powłócząc nogami, jak ktoś, komu zawalił się świat.

Mężczyzna ostrożnie kładzie ranną kobietę na schodach prowadzących do głównego budynku. Odwraca się i, jakby w oszołomieniu, oddala się z pobojowiska. Chłopak w moim wieku odbiera wodę rannemu mężczyźnie opierającemu się o ścianę budynku. Zakręca butelkę, wpatrując się z namysłem w innego rannego mężczyznę, który stoi obok tego pierwszego. Kiedy tamten wyciąga rękę po wodę, chłopak odchodzi. Po tym jak kilka osób przestaje pomagać potrzebującym, inni również porzucają swoje obowiązki i odchodzą. Niektórzy z płaczem, inni z wystraszonymi lub zagubionymi minami opuszczają teren szkoły. Obóz ruchu oporu się rozpada. Przypominam sobie słowa Abiego z naszego pierwszego spotkania. Powiedział wtedy, że istotą zbrojnego oporu przeciw aniołom nie jest pokonanie ich w walce, ale zdobycie serc i dusz ludzi. Chciał im pokazać, że wciąż istnieje nadzieja. Teraz, kiedy go zabrakło, nadzieja wydaje się znikać wraz z nim.



ROZDZIAŁ 52

H

umoru nie poprawia mi świadomość, że to ja będę musiała powiedzieć im o konieczności ewakuowania obozu. Wcześniej zakładałam, że przekażę ostrzeżenie Abiemu, a on poinformuje resztę. Teraz ten obowiązek spada na moje barki. Z pomocą kilku osób zwołuję wszystkich na dziedziniec szkolny. Tym razem nie obawiam się tego, że przebywam na otwartej przestrzeni i hałasuję, ponieważ łowy mają zacząć się dopiero po zachodzie słońca. Choć wiele osób zdążyło już opuścić obóz, tłum wypełnia większą część dziedzińca. Udaje nam się przywołać wielu z tych, którzy zbierają się do drogi. Mogłabym przekazać informację kilku osobom i liczyć na to, że wieść o spodziewanym ataku aniołów rozniesie się wśród pozostałych, ale nie chcę ryzykować wybuchu paniki. Warto chyba poświęcić dwadzieścia minut i odbyć ostatnie, cywilizowane spotkanie. Wdrapuję się powoli na stolik, choć wiem, że liczy się każda sekunda. Paraliżuje mnie świadomość, że mam powiedzieć tym ludziom, że wkrótce zginą. Do rana nie dożyje połowa, może nawet większość. Na domiar złego na dziedzińcu wciąż leżą zwłoki. Wątpię jednak, aby spotkanie miało potrwać długo, nie ma też sensu udawać, że ci ludzie nie zginęli. Odchrząkuję, zastanawiając się, co powiedzieć. Od strony parkingu zbliża się grupa ludzi. W jej skład wchodzą Dee, Dum i tuzin żołnierzy. Wszyscy są usmarowani sadzą. Rozglądają się po pobojowisku. – Co się tu dzieje? – pyta Dee, marszcząc czoło. – Co się stało? Gdzie jest Abi? Musimy się z nim pilnie zobaczyć. Nikt nie odzywa się ani słowem. Domyślam się, że wszyscy oczekują, że ja odpowiem na te pytania. – W czasie waszej nieobecności obóz został zaatakowany. – Próbuję znaleźć odpowiednie słowa, żeby powiedzieć im o Abim. Oblizuję wargi. – Abi… – Zasycha mi w gardle.

– Co z nim? – pyta podejrzliwie Dum, jakby już wiedział, co zamierzam powiedzieć. – Nie przeżył – mówię. – Co? – woła Dee. Żołnierze rozglądają się dokoła, szukając u innych potwierdzenia moich słów. Dee kręci powoli głową, jakby nie chciał dopuścić do siebie tej myśli. – Nie – mówi jeden z żołnierzy, robiąc mały krok w tył. – Nie. – Tylko nie Abi – dodaje inny i chowa twarz w usmarowanych sadzą dłoniach. – Tylko nie on. Wyglądają na otępiałych i przytłoczonych. – Miał nas wyciągnąć z tego bagna – stwierdza pierwszy z żołnierzy. – Drań nie może umrzeć. – Sprawia wrażenie rozgniewanego, ale jego twarz wykrzywia się, jakby był małym chłopcem. – Po prostu nie może. Ich reakcje są wstrząsające. – Zachowajcie spokój – wołam. – Nikomu nie pomożecie, jeśli… – To koniec – mówi żołnierz. – Nie pomożemy nikomu, nawet sobie. Nie starczy nam siły, żeby stanąć na czele ludzkości. Śmierć Abiego wszystko kończy. Powtarza słowa, które sama wypowiadałam w myślach. Ogarnia mnie złość, kiedy słyszę w jego głosie rezygnację. – W naszym obozie obowiązuje struktura dowodzenia – mówi Martin. – Dowództwo powinien objąć zastępca Abiego. – Abi powiedział, że to Penryn powinna nas poprowadzić – mówi jedna z kobiet, z którymi przenosiłam rannych. – Sama słyszałam. To były jego ostatnie słowa. – Ale zastępcą Abiego… – Nie mamy na to czasu – przerywam mu. – Anioły wkrótce zaatakują. Dziś o zmierzchu zaczynają się łowy. Ich zwycięzcą zostanie grupa, która będzie miała na koncie największą liczbę zabitych ludzi. Czekam na jakąś reakcję, ale nikt nie sprawia wrażenia zaskoczonego. Mam przed sobą ludzi pokonanych, zmaltretowanych i ogarniętych traumą. Stoją w łachmanach, chudzi i niedożywieni, brudni i poobijani, oczekując ode mnie informacji i rozkazów. Stanowią całkowite przeciwieństwo zgromadzenia aniołów – morza idealnych ciał lśniących od złota i brokatu. Wielu słuchających mnie ludzi jest rannych, mają zabandażowane rany, blizny, utykają. Szeroko otwarte oczy pozwalają

zajrzeć do przepełnionych rozpaczą wnętrz. Narasta we mnie gniew. Idealne anioły i ich idealne miejsce we wszechświecie… Dlaczego nie zostawią nas w spokoju? To, że są przystojniejsze i mają lepszy słuch, lepszy wzrok – że wszystko mają lepsze od nas – nie oznacza jeszcze, że w ostatecznym rozrachunku są od nas więcej warte. – Łowy? – przerywa milczenie Dee. Zerka na umorusanego sadzą brata. – A więc dlatego to zrobiły. – Co zrobiły? – pytam. – Rozpaliły linię ognia na południowym krańcu półwyspu. Jedyna droga ucieczki wiedzie przez zatokę lub powietrzem. – Zorientowaliśmy się dzięki obrazowi z monitoringu – wyjaśnia Dum. – Pojechaliśmy na południe, żeby ugasić ogień, ale połowę czasu zużyliśmy na ukrywanie się przed aniołami. Pożar wymknął się całkowicie spod kontroli. Wracaliśmy, żeby opowiedzieć o tym Abiemu. Szybko zaczynam rozumieć, co z tego wyniknie. Mosty zawaliły się podczas trzęsień ziemi. Nawet gdybyśmy wykorzystali wszystkie sprawne łodzie i samoloty, tylko niewielka część ludzi zdołałaby się wydostać z półwyspu przed zachodem słońca. Zakładam, że skoro łowy rozpoczynają się dopiero wieczorem, do tego czasu mamy swobodę działania. – Ogień przesuwa się na północ – mówi Dee. – Zupełnie jakby nas gdzieś zaganiali. – Tak właśnie jest. – Kiwam głową. – Chcą sobie ułatwić polowanie. – A więc będziemy łatwym celem – odzywa się ktoś z tłumu. – To już koniec? – Czyli jedyne, co nam pozostaje, to znaleźć jakąś kryjówkę i modlić się, że nas nie znajdą? W głosach ludzi zaczyna pobrzmiewać gniew. Wszyscy zaczynają mówić jeden przez drugiego. Z ogólnego harmidru przebija się przepełniony niepokojem głos: – Czy ktoś może przygarnąć tę dziewczynkę? Wszyscy odwracamy głowy w stronę wychudzonego mężczyzny z zabandażowanym ramieniem i dłonią. Obok niego stoją dwie dziewczynki w wieku około dziesięciu lat. Wypycha jedną z nich przed siebie, a drugą chowa za plecy. – Nie wyżywię i nie obronię obu, jeżeli mielibyśmy powrócić do

koczowniczego życia. Dziewczynki zaczynają płakać. Ta wystawiająca głowę zza jego pleców wygląda na równie przerażoną, jak ta wypchnięta do przodu. Niektórzy przyglądają się tej scenie ze współczuciem, inni z przerażeniem, ale nawet ci, którzy współczują mu najbardziej, wolą nie brać na siebie odpowiedzialności za wyżywienie i zapewnienie bezpieczeństwa bezbronnemu dziecku w świecie, w którym każdy jest albo drapieżnikiem, albo ofiarą. Ale nie wszyscy wyglądają na poruszonych tą sytuacją. Kilka osób patrzy na dziewczynkę chłodnym, przebiegłym wzrokiem. Jeszcze chwila, a któryś z nich się po nią zgłosi. – Chcesz oddać swoją córkę? – pytam zszokowana. Kręci głową. – Nigdy bym tego nie zrobił. To koleżanka mojej córki, która przyjechała do nas do Kalifornii na wakacje tuż przed inwazją aniołów. – W takim razie jest teraz twoją rodziną – mówię przez zaciśnięte zęby. Mężczyzna rozgląda się po otaczających go ludziach. – To jedyne rozwiązanie. Nie obronię jej ani nie wykarmię. Będzie jej lepiej z kimś innym. W przeciwnym razie zostanę zmuszony, żeby ją porzucić. Nie zdołam utrzymać przy życiu wszystkich. – Otacza zdrowym ramieniem zapłakaną dziewczynkę za plecami, jakby żałował, że gdzieś jej nie ukrył przed tym publicznym wystąpieniem. – Ona należy teraz do twojej rodziny – powtarzam. Aż się cała trzęsę ze złości. – Słuchajcie, przez ten cały czas ją chroniłem – woła ojciec. – Ale dłużej już nie mogę. Nie wiem nawet, czy zdołam ochronić siebie i moją córkę. Znalazłem się u kresu wytrzymałości i jestem gotów na wszystko, byle ochronić siebie i tę moją. Siebie i tę moją. Przypominam sobie konającego mężczyznę, którego Paige znalazła w domu towarowym. Jaki los spotkał jego towarzyszy? Czy jeśli wszyscy rozbiegniemy się teraz w różnych kierunkach, czeka nas samotna śmierć w jakimś ciemnym miejscu, gdzie nikogo nie będzie obchodziło, że zostaniemy pożarci żywcem? Jedyną rzeczą, jaka pozostała tamtemu mężczyźnie, był obrazek narysowany kredkami przez ukochane dziecko. Nagle pojmuję, że podczas tamtego spotkania dziecko, Paige i umierający mężczyzna tworzyli sieć powiązań przypominających rodzinę. Właśnie dzięki temu mężczyzna nie został pożarty żywcem. Dzięki temu Paige odzyskała motywację, aby walczyć o swoje człowieczeństwo.

Nareszcie rozumiem sens słów Abiego. Ci ludzie – ci bezradni, skłóceni, pełni wad ludzie – są również moją rodziną. Chętnie nawrzucałabym Abiemu, że wzbudził we mnie takie odczucia. Chronienie siostry i matki przed niebezpieczeństwami było dostatecznie trudnym zadaniem, ale nie mogę pozwolić, żeby moi współbracia rozpierzchli się na wszystkie strony, poumierali, może nawet przy okazji rozrywając się na strzępy. – Wszyscy jesteśmy twoją rodziną – powtarzam słowa Abiego. – Nie jesteś sam. Ona również nie jest sama. – Wskazuję głową na rozdygotaną dziewczynkę, stojącą samotnie pośrodku szkolnego dziedzińca. – Weź głęboki oddech – mówię, starając się, żeby zabrzmiało to równie uspokajająco, jak słowa taty, które wypowiadał, kiedy czymś się wystraszyłam. – Opanuj nerwy. Poradzimy sobie. Ludzie spoglądają na mnie, a potem na siebie – na ocalałe resztki ruchu oporu. W tłumie kłębią się najróżniejsze emocje. – Naprawdę? – odzywa się jeden z żołnierzy. – Kto nas ochroni? Kto ma w sobie dość szaleństwa i siły, żeby zapanować nad nami wszystkimi, kiedy zaczniemy walić głową w niemożliwy do przebicia mur z naszych wrogów? Podmuch wiatru podrywa poły kurtek zmarłych, którzy leżą między nami. – Ja. Dopóki nie wypowiedziałam tego słowa, sama nie bardzo w to wierzyłam. Przynajmniej się nie śmieją, niemniej wpatrują się we mnie w milczeniu przez krępująco długi czas. Wzruszam ramionami. Czuję się niezręcznie, mówiąc o sobie. – Wiem więcej o aniołach niż chyba jakikolwiek inny człowiek. Mam… – Przypominam sobie, że nie mam już Misia Pooky. – Zaprzyjaźniłam się z… – Z kim? Z Raffem? Z Obserwatorami? Lada chwila zaczną na nas polować jak na zwierzęta. – Tak czy inaczej mam superodjazdową rodzinkę. – Masz sporo oleju w głowie i masz rodzinę – mówi mężczyzna z raną na głowie. – To miałoby cię wyróżniać? – Możemy się rozejść i umrzeć w samotności. – Z mojego głosu przebija zdecydowanie, ale staram się nadać mu jeszcze więcej mocy. – Albo możemy trzymać się razem i wspólnie, po raz ostatni, stawić czoła wrogowi. Czy tego chcę, czy nie, stanę na czele pozostałości ruchu oporu zbudowanego przez Abiego. – Nie rozbiegniemy się w poszukiwaniu kryjówek, tylko razem przystąpimy do działania. Zdrowi i silni pomogą tym, którzy mają kłopot z poruszaniem się. Zgromadzimy wszystkie dostępne łodzie i samoloty, a potem jak najszybciej zaczniemy przewozić ludzi przez zatokę. Potrzebni będą ochotnicy, którzy

pokierują łodziami i pomogą przewieźć wszystkich na drugi brzeg. Wątpię, żebyśmy dysponowali choćby jednym samolotem, a nawet jeśli, chyba nikt nie miałby dość odwagi, żeby wzbić się w powietrze, gdzie niepodzielnie panują anioły. Ale może ktoś z obecnych potrafi pokierować statkiem. – Nie przewieziemy wszystkich przed zachodem słońca – odzywa się głos z tłumu. – To prawda – odpowiadam. – Ale będziemy transportować ich do skutku, ponieważ niektórzy z nas odwrócą uwagę aniołów. – Kto to będzie robił? Zastanawiam się dłuższą chwilę nad odpowiedzią. – Bohaterowie.



ROZDZIAŁ 53

D

ecyzja, czy zostać i pomóc innym, czy na własną rękę szukać szans na przeżycie, zapada w miarę szybko. Jedna trzecia ludzi opuszcza obóz po wysłuchaniu mojego przemówienia. Reszta zostaje, w tym pewna liczba krzepkich osób, które mogłyby spokojnie myśleć o odejściu. Zdrowi pomagają rannym wsiąść do samochodów. Nawet jeśli nie zajedziemy daleko, musimy gdzieś ich przemieścić, ponieważ szkoła będzie pierwszym miejscem, do którego anioły przylecą dziś wieczorem. Zmarłych musimy zostawić. Budzi to we mnie ogromny sprzeciw wewnętrzny, którego nie potrafię wyrazić słowami. Nawet Upadli znaleźli czas, aby urządzić Belialowi ceremonię pogrzebową. – W jakiej odległości od nas znajduje się ściana ognia? – pytam bliźniaków, kiedy zmierzamy do ceglanego budynku, który Abi uczynił kwaterą główną. – Kiedy odjeżdżaliśmy, dym pojawił się na południowych przedmieściach Mountain View – mówi Dee. – Możemy sprawdzić na monitoringu, jak daleko pożar przesunął się od tego czasu. Monitoring. – Czy za pośrednictwem monitoringu możemy wyemitować komunikat? Bliźniacy wzruszają ramionami. – Moglibyśmy pewnie nadać komunikat przez laptopy i komórki, które służą nam za kamery. Trzeba zapytać informatyków, czy byłoby to rzeczywiście możliwe. – Czy jakiś został w obozie? – Nigdy nie opuszczają komputerowni – mówi Dee. – Moglibyście ich poprosić, żeby przygotowali coś takiego? Trzeba przekazać ludziom wiadomość – wyjaśniam. Zmierzamy korytarzem w stronę komputerowni. – Mają prawo wiedzieć, co się dzieje. Pomieszczenie jest zagracone stosami przenośnych paneli słonecznych, kabli, telefonów komórkowych, tabletów, laptopów i baterii najróżniejszych rozmiarów i kształtów. Z kosza wysypują się opakowania po chińskich

zupkach i batonach. Sześciu informatyków podnosi wzrok, kiedy Dee i Dum zaczynają relacjonować, co wydarzyło się na dziedzińcu szkolnym. – Wiemy, wiemy – przerywa im facet z przekrwionymi oczami, ubrany w koszulkę z Godzillą niszczącą Tokio. – Widzieliśmy wszystko przez kamery rozmieszczone na dziedzińcu. Kilku gości sobie poszło, ale cała reszta chce zostać i pomóc. Co możemy zrobić? – Jesteście wspaniali – mówi Dee. Informatycy szybko konfigurują sieć monitoringu w taki sposób, abym mogła nadać przez nią komunikat. Kiedy ostatni ludzie opuszczają teren szkoły, ja nagrywam krótkie przemówienie. Będzie automatycznie odtwarzane raz za razem przez sieć. – Anioły przybędą dziś o zachodzie słońca – mówię do mikrofonu. – Zamierzają upolować możliwie największą liczbę ludzi. Południowy kraniec półwyspu stoi w ogniu. Powtarzam, południowy kraniec półwyspu stoi w ogniu. Idźcie na most Golden Gate. Nasi ludzie będą tam czekać i pomogą wam przedostać się na drugi brzeg zatoki. Kto chce i może, niech przybędzie na most Bay Bridge. Zamierzamy odciągnąć uwagę aniołów od Golden Gate i dać innym szansę na przeżycie. Przyda się każdy, kto potrafi obchodzić się z bronią. Biorę głęboki oddech. – Zwracam się również do wszystkich gangów. Zastanówcie się, jak długo przetrwacie o własnych siłach. Przydałaby nam się pomoc zaprawionych w boju wojowników. – Uświadamiam sobie nagle, że upodobniłam się do Abiego. – Stoimy po tej samej stronie barykady. Jaki sens ma przetrwanie dnia dzisiejszego, jeżeli jutro anioły przybędą i zmiotą was wszystkich z powierzchni ziemi? Nie lepiej się zjednoczyć i stworzyć sobie realną szansę na przetrwanie? A przynajmniej odejdziemy w efektowny sposób i pokażemy im, z jakiej gliny jesteśmy ulepieni. Stańcie razem z nami do walki na Bay Bridge. Zmieniam ton na groźniejszy. – Zwracam się teraz do aniołów. Jeżeli rzucicie się na bezbronnych, wszyscy będą wiedzieli, że jesteście bandą bezwstydnych tchórzy. Nie przyniesie wam to żadnej chwały, tylko zhańbicie się podczas krwawych łowów. Do prawdziwego starcia dojdzie na Bay Bridge. Zastaniecie tam wszystkich, z którymi warto się zmierzyć, a ja obiecuję, że zgotujemy wam powitanie, które na długo zapamiętacie. Jeżeli nie obleci was strach, przylećcie na Bay Bridge. Przerywam, niepewna, jakimi słowami zakończyć. – Mówiła Penryn Young, córa człowiecza, Pogromczyni Aniołów. To wyrażenie – córa człowiecza – zawsze będzie kojarzyło mi się z chwilami

spędzonymi z Raffem. Z Raffem, który dziś w nocy będzie na nas polował wraz ze swoimi kompanami. Z kompanami, z którymi miałam nadzieję również się zaprzyjaźnić. Zachowuję się jak dziecko oczekujące, że wygłodniały lew go nie pożre, tylko będzie się z nim bawił. Moje przemówienie zabrzmiało chyba odpowiednio stanowczo, ale ręce mam lodowate, a z ust wydobywa mi się chrapliwy oddech. – Ojej, podoba mi się tytuł Pogromczyni Aniołów – mówi Dum, kiwając z aprobatą głową. – Jesteś pewna, że to dobry plan? – pyta Dee ze zmarszczonym czołem. – Jeżeli polecą na Golden Gate… – Nie polecą – odpowiadam. – Dobrze ich znam. Przylecą tam, gdzie czeka ich walka. – Stary, ona ich dobrze zna – powtarza za mną Dum. – Będzie dobrze. Przylecą do nas na Bay Bridge. – Kiwa głową, po czym marszczy brwi, kiedy dociera do niego, co to oznacza. – Zaraz, zaraz… – Jesteście pewni, że ludzie posłuchają? – pytam. – Och, z cała pewnością posłuchają – zapewnia Dee. – Jeżeli w czymkolwiek specjalizujemy się jako ludzkość, to w plotkowaniu. Wieść się rozejdzie, a wszyscy już o tobie słyszeli. – Słyszeli też o twojej mamie i siostrze – dodaje Dum. – Ale to zupełnie inna historia. – Przybędą – mówi Dee. – Jesteś jedynym przywódcą, jakiego mają.



ROZDZIAŁ 54

W

siadam do wielkiego SUV-a, w którym znajdują się dwa rzędy tylnych siedzeń. Zajmując miejsce z tyłu, zwracam uwagę na delikatną skórę foteli, przyciemniane szyby i najwyższej klasy zestaw audio. Rzeczy, na które dawniej nie zwrócilibyśmy nawet uwagi, a które wkrótce odejdą do przeszłości. Paige leci w ramionach jednego z szarańczaków, mama jedzie autobusem z grupą członków kultu, którzy przysięgli, że nie mieli nic wspólnego z moim porwaniem. Nie wiem, czy mogę im zaufać, ale jeżeli miałabym się niepokoić o bezpieczeństwo kogokolwiek podróżującego tym autobusem, to na pewno nie mojej mamy. Z mojego przemówienia mogłoby wynikać, że mamy jakiś plan. Ale to nieprawda. Wiemy tylko, że ludzie zgromadzeni na Bay Bridge odciągną uwagę aniołów, podczas gdy wszyscy pozostali przepłyną kanał na wysokości Golden Gate. Wciskam się na tylne siedzenie wraz z ocalałymi członkami utworzonej przez Abiego rady ruchu oporu. W jej skład wchodzi między innymi kobieta, która w przeszłości kierowała działem sprzedaży międzynarodowej w Apple, oraz były wojskowy, który sam siebie nazywa Pułkownikiem. Pułkownik co rusz spogląda na mnie podejrzliwym wzrokiem. Dał jasno do zrozumienia, że ani trochę nie wierzy w niestworzone historie, jakie ludzie o mnie opowiadają. Nawet gdyby okazały się prawdziwe, on i tak uważa, że jestem „produktem zbiorowych rojeń żerującym na podszytych desperacją nadziejach ludzi”. Mimo to zamierza nam pomóc w miarę swoich możliwości. O nic więcej nie mam prawa go prosić. Wolałabym tylko, żeby przestał się na mnie gapić w taki sposób. A jeśli ma rację? Doktorek i Sanjay wskakują na fotele za naszymi plecami. Nie dziwi mnie ich komitywa, ponieważ obaj są naukowcami. Sanjay wyraźnie ma gdzieś, czy inni zobaczą go w towarzystwie Doktorka. Dwóch członków rady zaprotestowało przeciwko obecności Doktorka w samochodzie, ale nikt nie wie tyle co on na temat aniołów i potworów. Siniaki na jego skórze wyglądają równie kiepsko, jak podczas naszego

poprzedniego spotkania, ale przynajmniej nie pojawiły się żadne nowe. Ludzie zajęli się własnym bezpieczeństwem i przestali sobie zawracać głowę Doktorkiem. Jeden z bliźniaków siada za kierownicą, drugi obok niego. Dosłownie przed chwilą ufarbowali sobie włosy na niebiesko. Może niezupełnie, bo spod niebieskich plam wyzierają jasne pasemka. Chyba nie starczyło im czasu, żeby zrobić to porządnie. – Co zrobiliście z włosami? – pytam. – Nie boicie się, że niebieski zwróci uwagę aniołów? – To barwy wojenne – odpowiada Dee, zapinając pas. – Z tą różnicą, że umieściliśmy je na włosach, a nie na twarzach – dodaje Dum, zapalając silnik. – Po prostu lubimy być oryginalni. – A zresztą czy jadowita żaba obawia się, że wypatrzy ją drapieżny ptak? – mówi Dee. – Albo weźmy takie jadowite węże. Wszystkie mają jaskrawe ubarwienie. – Jesteście teraz dla odmiany jadowitymi żabami? – pytam. – Królikami. – Odwraca się i wyciąga język. Jest niebieski. Otwieram szeroko oczy. – Ufarbowaliście sobie też języki? Dee się uśmiecha. – E tam, to tylko napój izotoniczny Gatorade. – Unosi butelkę wypełnioną do połowy niebieskim płynem. – Mam cię! – Mruga. – „Pij albo zgiń” – mówi Dum. Skręcamy w El Camino Real. – To nie jest slogan Gatorade – zauważa Dee. – Musi pochodzić z reklamy napoju innej marki. – Nie sądziłem, że kiedykolwiek to powiem – wzdycha Dum – ale brakuje mi reklam. No, wiecie: „Just Do It” i tym podobnych. Przydałoby się, żeby jakiś przedsiębiorczy człowiek wypuścił teraz na rynek produkt, któremu towarzyszyłoby jakieś naprawdę odjazdowe hasło. W rodzaju: „Zabijcie wszystkich, Bóg rozpozna swoich”. – To nie jest hasło reklamowe. – W dawnych czasach po prostu nie brzmiało sensownie – odpowiada Dum. – Teraz można by je uznać za całkiem niezłą radę. Wystarczyłoby powiązać ją z odpowiednim produktem, a można by się wzbogacić. Odwraca głowę w stronę brata, unosząc znacząco brew, a ten odpowiada identycznym uniesieniem brwi.

– Ktoś wpadł na pomysł, jak przeżyjemy ten koszmar, czy nie ma co robić sobie nadziei? – pyta Pułkownik. – Dysponujemy równiutkim, okrąglutkim zerem pomysłów. Nie mam pojęcia, jak przeżyjemy krwawe łowy – odpowiada Dee. – Nie to miałem na myśli, mówiąc o koszmarze – wyjaśnia Pułkownik. – Chodziło mi o śmierć na skutek wysłuchiwania głupich komentarzy. Bliźniacy spoglądają na siebie i otwierają szeroko usta, jak para małych chłopców, których przyłapano na gorącym uczynku. Uśmiecham się – mimo wszystko. To pocieszające, że wciąż potrafię się uśmiechać, nawet jeśli tylko trochę. Potem przechodzimy do konkretów. – Doktorku, jak wyglądają sprawy z anielską zarazą, nad którą pracowałeś? Mamy jakieś szanse, żeby dowalić im pandemią? – pyta Dee. Doktorek kręci głową. – Prace zajęłyby jeszcze co najmniej rok, zakładając w ogóle, że byłoby to możliwe. Zupełnie nie znamy ich fizjologii, nie dysponujemy żadnym osobnikiem, na którym można by przeprowadzić testy. Niemniej przy odrobinie szczęścia i tak część z nich padnie w niedługim czasie. – W jaki sposób? – pyta Pułkownik. – Anioły postanowiły stworzyć jeszcze innego rodzaju bestię na potrzeby apokalipsy – wyjaśnia Doktorek. – Specyfikacja była bardzo konkretna. Stwór miał mieć siedem głów i być hybrydą różnych zwierząt. – Sześciopak? – pytam. – Widziałam go. – Dlaczego nazywasz go sześciopakiem, skoro ma siedem głów? – dziwi się Sanjay. – Bo na czołach ma wyryte cyfry: sześć, sześć, sześć. Dum posyła mi przerażone spojrzenie. – Anioły nazywały go bestią – mówi Doktorek – ale wolę twojego sześciopaka. – Siódma głowa należała do człowieka, ale była martwa – mówię. – Czy sześciopak był żywy? – pyta Doktorek. – Czy jakieś anioły w jego otoczeniu sprawiały wrażenie chorych? – Och, bez wątpienia był żywy. Nie zauważyłam, aby ktokolwiek wyglądał na chorego. Choć muszę powiedzieć, że akurat wtedy nie patrzyłam na anioły. A dlaczego pytasz? – Mieliśmy trzy egzemplarze. – Stworzyliście trzy takie bestie?

– Każda różniła się nieco od pozostałych. Kiedy łączy się tyle zwierząt w jedno ciało, zawsze coś się sknoci. Kiedy anioły pracowały nad bestiami, Laylah, kierująca projektami medycznymi, zajmowała się tworzeniem apokaliptycznej zarazy. Pierwotnie miała uśmiercać ludzi, ale prowadzono najróżniejsze eksperymenty, aby miała możliwie makabryczne konsekwencje. Jeden ze szczepów w jakiś sposób przeskoczył na sześciopaki. Przypominam sobie rozmowę Uriela z Laylah w jego apartamencie przed ostatnim przyjęciem w gnieździe. Uriel dość mocno na nią naciskał, aby poszła na skróty i umożliwiła mu szybsze wprowadzenie apokalipsy. Podejrzewam, że od początku musiała pracować w przyspieszonym trybie, żeby spełniać jego oczekiwania. – Od sześciopaków zarazili się anielscy lekarze. Poczuli się źle, a dwa dni później mieli ponownie kontakt z sześciopakami, co znacząco przyspieszyło rozwój choroby. Wykrwawili się w absolutnie przerażający sposób. Musieli przeżywać straszliwe katusze. Dokładnie takie objawy zaraza miała powodować u ludzi, ale zamiast nich zabiła anioły i szarańczaki. Pracujący w laboratorium ludzie nie zachorowali. Sześciopaki też nie. Były tylko nosicielami choroby. – Któraś z tych bestii przetrwała? – pytam. – Wszystkie sześciopaki, które okazały się nosicielami choroby, uśmiercono. Sam otrzymałem polecenie pozbycia się ich trucheł. Anioły nie parają się brudną robotą. Zanim je spaliłem, udało mi się po kryjomu wynieść dwie fiolki z ich krwią. Jedną wykorzystałem do zarażenia nowego miotu sześciopaków. Miałem nadzieję, że spowoduję w ten sposób dodatkowe szkody w szeregach aniołów. – I co? Udało się? – pytam. Nawet w tej chwili myślę o Raffem. – Nie wiem. Projekty rozdzielono, aby zapobiec kolejnym przypadkom zarażenia. – Co zrobiłeś z drugą fiolką krwi? – Zachowałem ją do dalszych badań. To ją wykorzystaliśmy do pracy nad zarazą, która atakowałaby anioły. – Ale bez powodzenia? – pytam. – Na razie – odpowiada Doktorek. – Minie jeszcze wiele czasu, zanim cokolwiek z tego będzie. – Czasu akurat nie mamy – wtrąca Pułkownik. – Następny pomysł proszę. Łatwo zdefiniować nasz cel – musimy znaleźć sposób na przetrwanie rzezi, do której dojdzie dziś w nocy. Problem w tym, że w poszukiwaniu rozwiązania kręcimy się w kółko. Może się okazać, że będziemy jedynymi wojownikami, którzy stawią się na Bay Bridge.

Jedziemy na półwysep i rozmawiamy. Rozmawiamy. Nieprzerwanie rozmawiamy. Próbuję opanować ziewanie, ale nie jest to łatwe. Mam poczucie, jakby minął tydzień, odkąd ostatni raz spałam. – Czy anioły w ogóle wiedzą, który most nazywa się Bay Bridge? – docieka Pułkownik. – Musimy ich tam jakoś zwabić, odciągnąć od Golden Gate. – W jaki sposób? – pyta Dee. – Może powinniśmy zwiesić z mostu małe dzieci? – proponuje Dum. – Niestety to nie jest śmieszne – mówi Doktorek. Przecieram czoło. Normalnie rzadko boli mnie głowa, ale cała ta rozmowa poświęcona rozpaczliwym poszukiwaniom planu zupełnie mnie dobiła. Planowanie nigdy nie było moją mocną stroną. Wzrok ucieka mi za okno, ulegam hipnotycznemu szumowi rozmowy prowadzonej w aucie. Ogarnia mnie senność. Jedziemy wzdłuż brzegu, kierując się na północ, w stronę San Francisco. Zatoka połyskuje niczym pole diamentów, które tylko czekają, aż ktoś sięgnie po nie magicznymi rękami i je pozbiera. Wiatr wzmaga się, porywając zalegające przy drodze liście i śmieci. Nie pamiętam, żeby w Świecie Przed na poboczach autostrady leżały śmieci, ale wiele się od tego czasu zmieniło. Mój wzrok leniwie podąża za kartką papieru, która przelatuje nad drogą. Kartka tańczy na wietrze, unosząc się i opadając, wykręcając piruety. Ląduje na wodzie, wzbudzając wokół siebie roziskrzone fale. W moim półśnie kartka przypomina ulotkę zapowiadającą zorganizowany przez bliźniaków konkurs talentów. „Przybywajcie, przybywajcie wszyscy na największe widowisko świata”. Czy nie tak właśnie brzmiało hasło umieszczone na ulotkach? Oczami wyobraźni widzę bliźniaków stojących na skrzynce po jabłkach, ubranych w prążkowane garnitury i kapelusze. Przypominają naganiaczy wabiących ludzi do wesołego miasteczka. „Przybywajcie, przybywajcie. Obejrzyjcie największy pokaz ogni sztucznych w historii. Będą wybuchy, będą krzyki, będzie popcorn! Teraz albo nigdy – macie ostatnią szansę, aby zaprezentować swoje niezwykłe talenty”. Doznaję olśnienia. Prostuję się w fotelu, całkowicie rozbudzona, jakby ktoś poraził mnie ościeniem do bydła mojej matki. Mrugam gwałtownie i włączam się ponownie

do rozmowy. Sanjay stwierdza właśnie, że chciałby dowiedzieć się więcej na temat fizjologii aniołów. – Konkurs talentów. – Wpatruję się w bliźniaków szeroko otwartymi oczami. – Kto oparłby się pokusie konkursu talentów? Wszyscy patrzą na mnie jak na wariatkę. Na mojej twarzy pojawia się łobuzerski uśmiech.



ROZDZIAŁ 55

D

o mostu Golden Gate docieramy w południe. Do zachodu zostało około sześciu godzin.

Słynny most, podobnie jak wszystkie inne przecinające zatokę, jest w opłakanym stanie. Kilka lin nośnych zwisa luźno, oderwawszy się w dolnej części. Most przełamał się w czterech miejscach, w części środkowej brakuje sporego kawałka. Jeden z odcinków niebezpiecznie się przechylił i pewnie niedługo runie. Kiedy ostatni raz widziałam Golden Gate, leciałam w ramionach Raffego. Wysiadam z samochodu, owiewa mnie chłodny wiatr. Słone powietrze ma smak łez. Nieliczna grupka ludzi kręci się pod mostem przy linii brzegowej, czekając, aż ktoś powie im, co mają robić. Nie spodziewałam się zobaczyć wielotysięcznego tłumu, ale miałam nadzieję, że przybędzie ich więcej. – To my uratowaliśmy ludzi z Alcatraz – woła Dee. Zachowuje się tak, jakby miał przed sobą setki osób. – Słyszeliście o tym, prawda? Te same statki, którymi się wtedy posłużyliśmy, zmierzają już w tę stronę. A kiedy już przypłyną, postarajcie się pomóc innym. To będzie miły gest. – A jeżeli nie macie ochoty na miłe gesty – dodaje Dum – jedźcie z nami na Bay Bridge. Pokażmy aniołom, z jakiej jesteśmy ulepieni gliny! Rozglądam się i widzę, że w okolicy znajduje się więcej ludzi, niż przypuszczałam. Między okolicznymi drzewami, samochodami i wyrzuconymi na brzeg wrakami statków migają skrawki ubrań, czapek, toreb i karabinów. Ludzie ukrywają się w pobliżu mostu, nasłuchując i obserwując, gotowi zniknąć na pierwszy sygnał zagrożenia. Kilka osób wykrzykuje ku nam pytania ze swoich kryjówek. – Czy to prawda, że nieżywi powstają z martwych? – Czy rzeczywiście mają nas zaatakować bestie z piekła rodem? Staram się możliwie najpełniej odpowiedzieć na te pytania. – Czy jesteś tą Penryn? – woła ktoś zza drzew. – Czy naprawdę jesteś

pogromczynią aniołów? – Pewnie, że jest! – woła Dum. – Chcecie się przekonać na własne oczy, stawcie się dziś wieczorem na Bay Bridge. Każdy z was może zostać pogromcą aniołów. – Wsiadajcie do samochodu – zwraca się do nas. – Rozpuszczę dobrą nowinę o konkursie talentów i do was dołączę. Dee uśmiecha się od ucha do ucha. – Masz pojęcie, do jakich rozmiarów urośnie pula w dzisiejszych zakładach? – Będzie się działo – mówi Dum, wchodząc w tłum. Wracam z Dee do samochodu. Kobieta z Apple’a i Pułkownik zostają przy Golden Gate, aby nadzorować ewakuację, a cała reszta jedzie do Bay Bridge, aby przygotować się do bitwy. – A jeśli nasi ludzie wsiedli na statki i po prostu odpłynęli? – pytam. Na myśl, że mogło się tak stać, robi mi się niedobrze. – Myślę, że przynajmniej połowa zachowa się wobec nas lojalnie. Wybraliśmy tych, którzy mają rodziny wśród uciekinierów. – Wskazuje głową na tłum stojący przy wodzie. Dum krąży już między uciekinierami, rozpuszczając wici na temat konkursu talentów. – Zupełnym przypadkiem – mówi Dee, omijając przewrócony słup elektryczny – schowaliśmy główną nagrodę po drugiej stronie mostu Golden Gate. – Jaką główną nagrodę? – W konkursie talentów. – No ba… – mówi Sanjay, z powodzeniem naśladując Duma. – Wtedy chcieliśmy po prostu, żeby znalazła się daleko od ludzi, którzy wiedzą o jej istnieniu – wyjaśnia Dee. – Ale nawet gdybyśmy wiedzieli, co się wydarzy, nie potrafilibyśmy zaplanować tego lepiej. – Co jest tą główną nagrodą? – Nie słyszałaś? – mówi Dee. – Samochód turystyczny – wyjaśnia Sanjay rozczarowanym tonem. – No wiesz? – Dee obrzuca Sanjaya gniewnym spojrzeniem we wstecznym lusterku. – To nie jest zwykły samochód turystyczny. To specjalnie wyposażony, kuloodporny, luksusowy samochód turystyczny. A to jeszcze nie wszystko. Unoszę brwi i próbuję sprawiać wrażenie zainteresowanej. – Nie obawiaj się, moja młoda padawanko. W stosownym czasie pojmiesz

geniusz bliźniaków Tweedle. – Jestem pewna, że cokolwiek to jest, będzie przynajmniej zabawne. – W tym wypadku zamieniam się nie tyle w Abiego, co w cierpliwą matkę. Na myśl o tym marszczę wesoło nos. Dee unosi w dłoni pęk kluczy. – Zwycięzca musi oczywiście przeżyć konkurs talentów, a następnie wydrzeć te kluczyki z mojej martwej dłoni. Zaciska pięść i sekundę później kluczyki znikają. – Nie wątpię, że będzie warto – mówię. – Widzicie? – mówi Dee. – Właśnie dlatego została naszą liderką. Dziewczyna wie, o czym mówi. Problem w tym, że wcale nie wiem. Kiedy docieramy do Bay Bridge, nie zastajemy tam nikogo. Robi mi się słabo na widok opustoszałych ulic i martwej powierzchni zatoki. Moje przemówienie jest emitowane raz za razem na terenie całego półwyspu. Poza tym każdy, kto przebywał w obozie ruchu oporu, wie, że chętni do walki powinni przybyć na Bay Bridge. Nie spodziewałam się tłumów, ale jestem zdruzgotana brakiem choćby jednej osoby. – Nie mamy czasu do stracenia – stwierdza Dee, wysiadając z samochodu. – Chłopaki zaczęły podrzucać zaopatrzenie. Patrzę we wskazanym przez niego kierunku. Przy brzegu czeka na nas wielka sterta belek. – A to pewnie nasz transport. Dee wskazuje głową na zbliżający się prom. W zamierzchłych czasach był biały, ale teraz wygląda, jakby ktoś zachlapał go ciemną, kamuflującą farbą. – No cóż, przynajmniej staniemy do walki we czwórkę. – Staram się, żeby to zabrzmiało wyjątkowo radośnie. – We trójkę – poprawia mnie Sanjay. – Ja występuję w roli eksperta. Ludzie mojego pokroju wolą uprawiać miłość niż wojnę. – Dziś wieczorem będziesz również żołnierzem – mówię, ciągnąc go w stronę brzegu. O drugiej po południu wraca uśmiechnięty od ucha do ucha Dum, krocząc z takim samozadowoleniem, jakby dokonał czegoś wielkiego. Nam towarzyszy już spora grupa ludzi. Dysponujemy wreszcie ekipą z prawdziwego zdarzenia. Belki, młotki i gwoździe, sprzęt nagłośnieniowy i oświetlenie zostały przywiezione statkami i złożone na wysepce, przez którą przebiega Bay

Bridge. Właśnie w tym miejscu chcemy wznieść ostatni bastion ludzkości. O trzeciej na brzeg docierają pierwsze gangi. Nam towarzyszy już spora liczba uchodźców i bojowników. Przejęliśmy część milicji obywatelskiej Abiego, której członkowie usłyszeli moje przemówienie. – Lepiej odejść godnie, jak ludzie, niż uciekać jak karaluchy – oświadcza jakiś brodacz przewodzący grupie podobnych do siebie gości z tatuażami wskazującymi na przynależność do gangu. Jeżeli ludzie zgromadzeni przy Bay Bridge nie byli dostatecznie wystraszeni, teraz mają prawdziwe powody do niepokoju. Takich zbirów normalni ludzie obchodzą na ulicy szerokim łukiem. Nawet jeśli nowi przybysze postanowili stanąć po właściwej stronie, natychmiast po przybyciu zaczynają demonstrować, że to oni tu rządzą. Spychają ludzi z drogi, zmuszają ich do opuszczania zacienionych miejsc, wyrywają jedzenie z ręki. Wszyscy są wykończeni i wystraszeni, a gangi wydają się zainteresowane wyłącznie walką między sobą. Nie mam pojęcia, jak Abi potrafił to wszystko opanować. Żałuję, że nie potrafię znaleźć sposobu, abyśmy wszyscy mogli uciec i gdzieś się schować, ale jest to niemożliwe przy tak wielkiej liczbie uchodźców, z których część jest w naprawdę kiepskim stanie. Nie pozostaje mi nic innego, jak wrócić do koncepcji ostatniego bastionu. Nie podoba mi się brzmienie tego wyrażenia – ostatni bastion. Czyżbym odziedziczyła po Abim ruch oporu tylko po to, aby poprowadzić go ku ostatecznemu upadkowi? Kolejne gangi przybywające w okolicę mostu zaczynają się ścierać z tymi, które zjawiły się wcześniej. Jeżeli nie chodzi o kolor koszul lub kształt tatuaży, zawsze znajduje się jakaś inna, wydawałoby się, przypadkowa cecha, która w miarę powiększania się liczebności gangów decyduje o przynależności do danej grupy. Niektóre gangi podzieliły się według przynależności rasowej, inne według kryterium terytorialnego – na przykład gangi z podejrzanych dzielnic kontra gangi z East Palo Alto. – To istna mieszanka wybuchowa. Macie tego świadomość? – pyta Doktorek, który zgodził się pełnić funkcję lekarza polowego, mimo że rękę wciąż ma unieruchomioną na temblaku. Wszyscy zdajemy sobie sprawę, że zostałby usunięty ze zbiorowości zgromadzonej pod Golden Gate, gdyby próbował się tam udać. Przybyło tam zbyt wielu uciekinierów z Alcatraz, którzy nie zostawiliby go w spokoju. – Wystarczy, że utrzymamy porządek do zmroku – mówię. – Mamy tu zdrowych bojowników, a będziemy ich potrzebowali dziś wieczorem. – Czy kiedy Abi poprosił, żebyś przejęła po nim dowództwo, nie chodziło mu przypadkiem o to, żeby twoje rządy trwały nieco dłużej? – Mówiąc coś takiego,

Doktorek przypomina jednego z moich dawnych nauczycieli, mimo że sam wygląda raczej jak student. – Abi doskonale wiedział, co robi – odpowiadam. – Poprosił mnie, żebym uchroniła jego ludzi przed śmiercią. Będą to musieli jakoś przeboleć, że przy okazji zarobią parę siniaków. Bliźniacy kiwają głowami. Chyba zaimponowałam im swoją postawą kochającego, ale surowego rodzica. – Bierzemy tę sprawę na siebie – mówi Dee. – Co planujecie? – To, co zawsze – odpowiada Dum. – Dostarczymy masom tego, czego pragną – wyjaśnia Dee. Bliźniacy ruszają w kierunku dwóch powiększających się z każdą chwilą grup, które stanęły naprzeciwko siebie. Wchodzą w sam środek starcia z uniesionymi w powietrze rękami. Zaczynają mówić. Ludzie słuchają. Z każdej grupy wychodzi dobrze zbudowany mężczyzna. Jeden z bliźniaków omawia coś z oboma mężczyznami, a drugi notuje to, co wykrzykują ludzie. Po chwili wszyscy ustawiają się w okrąg, w środku którego zostają tylko obaj mężczyźni. Jak na komendę obie grupy zaczynają coś wykrzykiwać. Ludzie podskakują, żeby lepiej widzieć. Tum zgęstniał, więc nie widzę, co dzieje się w środku, ale mogę się tego domyślać. Bliźniacy dali sygnał do rozpoczęcia o f i c j a l n e j walki i przyjmują zakłady. Wszyscy są zadowoleni. Nic dziwnego, że Abi trzymał bliźniaków przy sobie i znosił ich wygłupy. O czwartej dysponujemy równie wielką liczbą uczestników i widzów konkursu talentów, co bojowników. Jestem tak zajęta, że w zasadzie nie mam ani chwili na rozmyślania o Raffem. Co oczywiście nie oznacza, że choć na chwilę o nim całkowicie zapomniałam. Czy się na to zdecyduje? Czy będzie zabijał ludzi, aby odzyskać miejsce w społeczności aniołów? Czy zapoluje na mnie jak na zwierzę, jeśli nasze drogi się skrzyżują? Jakoś tak wyszło, że koniec świata nie wyzwolił w ludzkości jej najlepszych cech. Raffe widział, jak ludzie zadawali sobie nawzajem niewyobrażalne cierpienia. Szkoda, że nie miałam okazji pokazać mu drugiej strony medalu – naszych najlepszych cech. Ale nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem, prawda? Wśród bojowników, którzy przybyli na most, dostrzegam znajome twarze:

Tatuaża i Alfa z Alcatraz. Naprawdę nazywają się Dwaine i Randall, ale przyzwyczaiłam się do ich przezwisk, więc nadal będę ich w ten sposób nazywać. Inni to podchwytują, więc jeśli obaj panowie nie zapanują szybko nad sytuacją, Tatuaż i Alf przylgną do nich na dobre. Odnoszę zresztą wrażenie, że aż połowa zebranych występuje pod przezwiskami. Zupełnie jakby wszyscy uznali, że są teraz innymi ludźmi, w związku z czym nie powinni nosić tych samych imion, co w Świecie Przed. W pewnej chwili widzę, że ludzie rozstępują się, aby przepuścić zmierzającego w moją stronę mężczyznę w garniturze i czapce szofera. Wszyscy wpatrują się w odsłonięte zęby i żywe mięso widniejące tam, gdzie skóra powinna zakrywać dolną szczękę. – Słyszałem twoje przemówienie – mówi charakterystycznym dla siebie, udręczonym głosem. – Cieszę się, że wydostałaś się cała i zdrowa z gniazda. Chciałbym pomóc. Posyłam mu delikatny uśmiech. – Dziękuję. Przyda nam się twoja pomoc. – Najlepiej od razu – woła mijający nas chwiejnym krokiem Sanjay, który niesie z kimś stertę desek i ma kłopot z utrzymaniem ich od swojej strony. Mój dawny kierowca biegnie, żeby mu pomóc. – Dziękuję – mówi z wyraźną ulgą Sanjay. Razem ładują deski na statek; szybko się zakolegowali. Mam poczucie, jakby w brzuchu pływała mi łódź podwodna z ołowiu, kiedy pomyślę, że prawdopodobnie wszyscy ci ludzie zginą, ponieważ uwierzyli mi, że to, co zamierzamy zrobić, jest warte poświęcenia.



ROZDZIAŁ 56

P

romienie słońca odbijają się w ciemnej powierzchni zatoki. Choć wciąż jest popołudnie, niebo nabrało ognistej barwy. Od horyzontu do horyzontu ciągną się po nim ciemne smugi, dymy pożarów trawiących południowy kraniec półwyspu. Niebo nie nabrało może czerwonawego, duszącego blasku Otchłani, ale na pewno go przypomina. Różnica polega na tym, że nasza płonąca cywilizacja wygląda paradoksalnie pięknie. Niebo mieni się odbijającymi się w nim barwami pożarów: rdzawoczerwonym, pomarańczowym, żółtym i czerwonym. Przesuwają się po nim smugi ciemnego dymu, ale bynajmniej nie zamazują innych kolorów. Mieszają się z nimi, wtapiają się w całościową paletę nieba, przyciemniając jedne albo tworząc kontrast dla innych. Tu, na betonowej wyspie, przez którą przebiegał piękny most Bay Bridge, rozgorączkowanie unosi się w powietrzu. Pulsuje z każdego miejsca w tłumie – a mamy teraz przed sobą prawdziwy tłum – kłębiącym się na przerwanym moście łączącym San Francisco i East Bay. Każdy w czymś pomaga. Rozebrani do pasa członkowie gangów prężą swoje wytatuowane muskuły, wspinając się na najwyższe partie wiszącego mostu. Frakcje ścigają się o to, która pierwsza przymocuje ogromny zestaw głośników i reflektorów, aby móc poszczycić się zwycięstwem nad pozostałymi oraz jakąś nagrodą, którą Dee i Dum zdołali wszystkich skusić. Wokół skleconej naprędce sceny uczestnicy konkursu talentów ćwiczą swoje wystąpienia. Przy scenie ustawiono skrzynki, które teraz są zbijane gwoździami – powstają z nich byle jakie schodki. Obok mnie przechodzi oddział uzbrojonych w karabiny mężczyzn w zielonych strojach maskujących. Na szyjach mają wielkie słuchawki, a na głowach noktowizory. Ja również zawiesiłam sobie na szyi słuchawki, ale nie mam noktowizora. Zamiast karabinu wybrałam parę noży. Broni palnej mamy pod dostatkiem, ale pociski zarezerwowano dla specjalistów. Dwóch żołnierzy założyło skomplikowane stroje maskujące w kształcie namiotu, do których przyczepili kawałki najróżniejszych rzeczy. Przypominają potwory z bagien.

– W co oni się poubierali? – pytam. – W stroje maskujące ghillie – wyjaśnia przechodzący właśnie obok mnie Dee-Dum, jakby ta odpowiedź wszystko wyjaśniała. – No tak, oczywiście. – Kiwam głową, udając, że rozumiem. Chętnie bym komuś pomogła, ale widzę, że wszyscy otrzymali zadania i zajmują się ich wykonywaniem. Dee omawia szczegóły konkursu, Dum ćwiczy z widzami plan ucieczki. Pułkownik oraz członkini rady, którą zaczynam nazywać w myślach panią od logistyki, krążą między ludźmi, rozdzielając zadania i pilnując, aby były wykonywane. Doktorek kieruje prowizorycznym ambulatorium, które ludzie omijają z daleka, chyba że zrobili sobie naprawdę dużą krzywdę. Przyznaję, że nawet ja jestem pod wrażeniem oddania, z jakim Doktorek pomaga ludziom, mimo że zawsze będę uważała go za potwora w związku z czynami, których dopuścił się wcześniej. Na rozłamanym krańcu mostu, z którego sterczą pręty zbrojeniowe, siedzi moja siostra, dyndając nogami w powietrzu. Dwaj skorpionowaci towarzysze leżą skuleni u jej boku, trzeci krąży przed nią w powietrzu. Może łapie ryby. Tylko oni mają trochę więcej miejsca dla siebie, ponieważ wszyscy omijają ich z daleka. Czuję się podle, że Paige jest tu z nami – w miejscu, gdzie na pewno znajdzie się w niebezpieczeństwie. Niestety, mimo moich protestów, mama i Paige nie chcą się ze mną rozstać. Aż mnie skręca na myśl, że wezmą udział w starciu, nawet jeśli wiem, że gdybym się z nimi teraz rozstała, nie miałabym pewności, że je ponownie zobaczę. Twarz Raffego pojawia mi się przed oczami po raz tysięczny. W tym akurat wspomnieniu, z domu na plaży, spogląda na mnie zalotnie, śmiejąc się z mojego stroju. Spycham wspomnienie z powrotem w głąb umysłu. Wątpię, żeby miał zalotne spojrzenie, kiedy będzie mordował moich ludzi. Mama stoi niedaleko w otoczeniu odzianych w prześcieradła członków kultu. Wszyscy mają wytatuowane na ogolonych głowach symbole udzielonej im amnestii. Mama zapewniła mnie, że członkowie kultu zadeklarowali gotowość odkupienia winy, jaką było wydanie mnie aniołom, choć wolałabym, żeby w ogóle ich tu nie było. Jeśli jednak chcą pokazać swoje zaangażowanie we wspólną sprawę, trzymanie się blisko mamy jest dobrym pomysłem. W ten sposób nie wchodzą nikomu w drogę, domyślam się również, że przy mamie tak czy siak swoje odpokutują. Uznaję, że z mojej pomocy mogłaby skorzystać wyłącznie ekipa budowlana. Biorę zatem młotek, klękam i pomagam w budowaniu sceny.

Pracujący obok mnie facet posyła mi ponury uśmiech i podaje mi garść gwoździ. Takich właśnie splendorów mogę oczekiwać jako przywódca. Nie mam pojęcia, co siedzi w głowie łasych na władzę istot pokroju Uriela. Z moich doświadczeń wynika, że przywódca martwi się za wszystkich, a i tak musi pomagać przy czarnej robocie. Walę młotkiem, próbując uspokoić myśli i nie zwariować. Słońce zaczyna chylić się ku zachodowi, oblewając powierzchnię wody złotym blaskiem. Nad zatokę nadciągają smugi mgły. Powinien to być kojący widok, ale ja mam wrażenie, że z sekundy na sekundę krew coraz bardziej tężeje mi w żyłach. Moje dłonie wydają się przemarznięte i niezdarne, nie zdziwiłabym się, gdyby z ust zaczęła mi lecieć para. Czuję, jakby w moim organizmie zaczynało brakować krwi. Musiałam poblednąć na twarzy. Boję się. Wcześniej autentycznie wierzyłam, że plan może się powieść. W mojej głowie brzmiał naprawdę dobrze. Teraz zachodzi słońce, wszystko zmierza ku rozwiązaniu, a mnie przeraża widok wszystkich ludzi, którzy uwierzyli w mój pomysł. Dlaczego ktokolwiek mnie posłuchał? Czy nie wiedzą, że moja umiejętność planowania nie jest warta pięciu groszy? Na przełamanym moście zgromadziło się już więcej ludzi niż powinno, tymczasem łodzie wciąż dowożą kolejnych, którzy zasilają nasze szeregi. Nie potrzebujemy wszystkich, tylko tylu, aby aniołom opłacało się przylecieć tu, a nie na Golden Gate. No ale wezwaliśmy ludzi na pomoc, nic zatem dziwnego, że przybywa ich coraz więcej i więcej. Nie przyszło nam wcześniej do głowy, aby ograniczyć liczebność widowni, ponieważ sądziliśmy, że to będzie cud, jeśli zjawią się ze trzy osoby. Ci ludzie wiedzą, że anioły przylecą na Bay Bridge. Wiedzą, że jest to nasz ostatni bastion. Wiedzą, że najprawdopodobniej zostaniemy wyrżnięci w pień. Mimo to przybywają. Stadami. Nie tylko sprawni fizycznie – również ranni, dzieci, starzy, chorzy – przybywają wszyscy, tłocząc się na naszej wysepce z rozkruszonego betonu i stali. Jest ich zbyt wiele. Wciągnęłam wszystkich w śmiertelną pułapkę. Czuję to przez skórę. Hałas, światła i, do diabła, k o n k u r s t a l e n t ó w – i to w czasie postapokaliptycznego Kresu Dni. Co mi strzeliło do głowy? Mimo ogromnego tłoku widownia zachowuje pełną szacunku odległość od zasłon i przegród rozstawionych obok sceny i służących za prowizoryczne

przebieralnie. Dee wbiega na scenę i wykonuje kilka podskoków. – Dobra robota, panowie. Myślę, że wytrzyma kilka godzin. Więcej nie trzeba. – Składa dłonie przy ustach i woła w stronę tłumu: – Konkurs rozpoczyna się za dziesięć minut! Co trochę dziwne, wykrzykuje te słowa nie w stronę przebieralni, ale całego tłumu. Choć pewnie ma rację – dziś wszyscy zamierzają wystąpić. Zdjęta trwogą wychodzę po stopniach. Kiedy ostatni raz znalazłam się na scenie, anioły wpadły w szał i wymordowały wszystkich ludzi w okolicy, uznając, że mają do tego pełne prawo. Tym razem staję przed równie wielkim zgromadzeniem – tyle że ludzi. Różnica polega na tym, że dominującym uczuciem w tłumie jest strach i ledwo kontrolowana panika, a nie żądza mordu, jak u aniołów. Ludzie zbili się w tak gęsty tłum, że niemal zupełnie nie mogą się poruszać. Gdyby nie ograniczone wymiary betonowej wysepki, na której postanowiliśmy zbudować scenę, widownia byłaby jeszcze większa. Ludzie stoją niebezpiecznie blisko rozłamanej krawędzi mostu, z której sterczą pręty zbrojeniowe. Przypominają martwe dłonie próbujące dosięgnąć czarnej powierzchni wody. Niektórzy posadzili sobie na ramionach dzieci. Nastolatki i członkowie gangów siedzą na linach nośnych, które wznoszą się ku niebu i znikają w lekkiej mgle gromadzącej się nad naszymi głowami. Gęstniejąca mgła mnie niepokoi. Bardzo mnie niepokoi. Jak będziemy walczyli z aniołami, jeżeli pozostaną dla nas niewidoczne?



ROZDZIAŁ 57

N

a moście zgromadziło się pewnie z tysiąc osób. Po minach bliźniaków widzę, że oni również nie spodziewali się tak dużej frekwencji.

– Zupełnie tego nie rozumiem – mówię, podchodząc do nich na scenie. Ubrali się w połatane stroje, w których przypominają włóczęgów. Wymalowali sobie twarze, jakby byli klaunami, a włosy nastroszyli, jakby dopiero co wstali z łóżka. Każdy z nich trzyma mikrofon przypominający wielki wafel od lodów. – Dlaczego przybyło aż tylu? – pytam, spoglądając na nich zdumionym wzrokiem. – Wydawało mi się, że nie ukrywaliśmy zagrożenia. Czy ci ludzie nie mają za grosz zdrowego rozsądku? Dee upewnia się, że mikrofon jest wyłączony. – Tu nie chodzi o zdrowy rozsądek. Z pewną dumą lustruje wzrokiem tłum. Dum również upewnia się, że wyłączył mikrofon. – Nie chodzi wcale o logikę ani o praktyczność, ani o nic, co miałoby choćby krztynę sensu. Uśmiecha się szeroko. – Na tym waśnie polega istota konkursu talentów – tłumaczy Dee, obracając się na pięcie. – Nie ma w tym krzty logiki. Jest za to chaos, absurd i masa dobrej zabawy. – Dee daje znak głową Dumowi. – Tym właśnie różnimy się od zwierząt. Czy istnieje jakiś inny gatunek, który urządza konkursy talentów? – No dobrze, ale co z niebezpieczeństwem, jakie tu wszystkim grozi? – pytam. – Tego akurat nie potrafię do końca wytłumaczyć – odpowiada Dum. – Wiedzą, że jest tu niebezpiecznie. – Dee macha do tłumu. – Wiedzą, że będą mieli tylko dwadzieścia pięć sekund na ewakuację. Każdy z nich wie, w co się wpakował. – Może mają dość tego, że zostali zmuszeni do życia jak szczury wyjadające resztki ze śmietników i kryjące się w piwnicach. – Dee pokazuje język jakimś dzieciakom siedzącym na ramionach rodziców. – Może są gotowi, żeby ponownie stać się ludźmi, choćby tylko na godzinę.

Zastanawiam się nad jego słowami. Od czasu przybycia aniołów nasze istnienie wisiało na włosku. Wszyscy, nawet gangi, żyliśmy w ciągłym strachu. Zamartwialiśmy się, czy będziemy mieli co zjeść, czy znajdziemy schronienie i zaspokoimy podstawowe potrzeby życiowe. Zamartwialiśmy się, czy nasi przyjaciele i krewni przeżyją do końca dnia, zamartwialiśmy się, czy w środku nocy nie rzucą się na nas potwory i nie pożrą nas żywcem. A teraz urządzamy coś takiego. Konkurs talentów. Idiotyczny i nonsensowny. Głupi i zabawny. Wspólnie. Roześmiani. Zjednoczeni jako przedstawiciele rodzaju ludzkiego. Świadomi koszmarów, które się wydarzyły i które się wydarzą, ale mimo wszystko wybierający ż y c i e. Kto wie, może bycie człowiekiem wymaga pewnej sztuki. Wśród ludzi czuję się czasami jak Marsjanka. – Albo – przerywa milczenie Dum – przyszli tu, ponieważ każdy z nich pragnie wygrać… – Włącza mikrofon. – N i e s a m o w i t y, magiczny s a m o c h ó d t u r y s t y c z n y! Wykonuje zamach ręką i wskazuje na płótno rozpięte z tyłu sceny. Wciąż jest na tyle jasno, że wyświetlony na nim obraz jest lekko nieostry, ale widać wyraźnie, że fotografia przedstawia porysowany samochód turystyczny. – Tak właśnie, panie i panowie, uwierzcie własnym oczom – woła Dee. – Macie przed sobą niesamowicie nowoczesny samochód turystyczny. W dawnych czasach taka ślicznotka byłaby warta, powiedzmy, ze sto tysięcy dolarów. – Albo milion – dodaje Dum. – Albo dziesięć milionów, w zależności od waszych potrzeb – mówi Dee. – Ta konkretna ślicznotka jest przykładowo całkowicie kuloodporna – zachwala Dum. Tłum milknie. – Tak, nie przesłyszeliście się – mówi Dee. – Kuloodporna – powtarza Dum. – Ze szkła bezodpryskowego – dodaje Dee. – Ten cudowny dom na kołach ma szyby odporne na ataki zombie – ciągnie Dum. – Został wyposażony w system alarmowy, kamery pokazujące pełną, trzystusześćdziesięciostopniową panoramę wokół pojazdu, czujniki ruchu, które ostrzegą was, jeżeli ktokolwiek lub cokolwiek zbliży się do pojazdu. Ale najwspanialsze dopiero przed nami… – Za plecami bliźniaków wyświetla się nowe zdjęcie pokazujące wnętrze samochodu.

– Pełny luksus rodem ze Świata Przed – obwieszcza Dee. – Skórzane fotele, wygodne łóżka, stół jadalny, telewizor, zmywarka do naczyń oraz oddzielna sypialnia z prysznicem – kończy Dum. – Tych, którzy zastanawiają się, do czego może obecnie służyć telewizor, uspokajam, że dzięki naszym staraniom towarzyszy mu olbrzymia kolekcja filmów. Po co stacje telewizyjne albo Internet, jeżeli źródło programu mamy zlokalizowane we własnym domu? – Poświęciliśmy tydzień, by lakier sprawiał wrażenie możliwie brudnego i porysowanego. Uwierzcie, serce mi się krajało, kiedy musiałem zapaskudzić tę ślicznotkę, ale niebagatelne znaczenie ma to, żebyście nie wyglądali jak bogate dziecko na resorach. – A skoro już mowa o resorach – wtrąca Dee – dodajmy, że samochód wyciąga trzydzieści kilometrów na godzinę na przebitych oponach. W razie potrzeby wdrapiecie się nim na zbocze albo przejedziecie po innych samochodach. Panie i panowie, mamy tu do czynienia z pojazdem przystosowanym do każdego terenu, z pojazdem, o jakim śniliście po nocach. Jeżeli kiedykolwiek kochaliśmy mocniej jakąś ślicznotkę, to tylko naszą mamusię. – Pamiętajcie, żeby nie zgubić biletów loteryjnych – mówi Dum. – Mogą być dla was warte więcej niż życie. Sytuacja częściowo się wyjaśnia. Niektórzy bez wątpienia przybyli tu, aby stanąć u boku innych ludzi i stoczyć ostatnią walkę, ale nie wątpię, że innych skusiła szansa na wygranie samochodu turystycznego przystosowanego do Świata Po. Zdjęcie samochodu znika. Włączają się wielkie reflektory, które rozświetlają scenę. Wzdrygam się na widok tak jaskrawego światła, ale natychmiast przypominam sobie, że właśnie o to chodzi. Głośniki budzą się do życia z jękiem, który przeradza się w przeszywający zgrzyt – to sprzężenie z mikrofonów rozlewa się po całym moście. Rozglądam się uważnie po ciemniejącym niebie, ale nie dostrzegam nic poza pięknym zachodem słońca, którego barwy odbijają się w wiszącej nad nami mgiełce. Prześwitujące zza niej niebo tworzy cudowne tło dla naszego konkursu, co samo w sobie wydaje się cudem. Dee i Dum tańczą na scenie gigę, potem kłaniają się, jakby liczyli na reakcję godną broadwayowskiego musicalu. Rozlegają się brawa, ale początkowo są ciche i skąpe, nieśmiałe i strachliwe. – Buuu-haaaa! – krzyczy Dee do mikrofonu. Okrzyk rozchodzi się po całym tłumie. – Do diabła, jak dobrze sobie pohałasować. Przetestujmy razem nasz system nagłośnieniowy, dobrze?

– Jak się już buntować, to z przytupem i na całe gardło! – woła Dum. – Słuchajcie, zróbmy sobie na początek przyjemność i wykrzyczmy wszystko, co dusiliśmy w sobie w ostatnich tygodniach. Gotowi? Jazda! Z ust bliźniaków wydobywa się wycie wyrażające najróżniejsze nawarstwione odczucia: od podekscytowania do gniewu, od agresji do radości. W pierwszej chwili tylko jeden czy dwa głosy przyłączają się do bliźniaków. Stopniowo rozlegają się kolejne. Coraz więcej głosów. W końcu cały tłum wydziera się, ile sił w płucach. Być może po raz pierwszy od Wielkiego Ataku nie mówią przyciszonym głosem. Przez tłum przetaczają się fale strachu i radości. Jedni płaczą. Inni się śmieją. – Nieźle – mówi Dum. – Ryknęliście, jak na porządne zbiorowisko ludzi przystało. – Szacunek! – Dum uderza się pięścią w klatkę piersiową i kłania się widowni. Wrzawa trwa jeszcze przez chwilę, potem cichnie. Ludzie są stremowani i niespokojni, ale jednocześnie podekscytowani. Jedni stoją uśmiechnięci, inni zatroskani, ale wszyscy są tu z nami – czujni i żywi. Zajmuję miejsce z boku sceny i zaczynam się rozglądać. Wchodzę w skład ekipy naziemnej, co oznacza, że dziś wieczorem pełnię rolę czujki. Mam stać na czatach do czasu, kiedy walka przeniesie się na ziemię. Przeczesuję wzrokiem horyzont. Coraz trudniej cokolwiek zobaczyć w gęstniejącej mgle, ale jak na razie nie dostrzegam żadnych hord aniołów. Pod naszym odcinkiem mostu pływają dwa statki, z których wysypywane są do wody wiadra posiekanych ryb i kawałków sarniny. Wokół statków tworzy się wielka plama krwi. Bliźniacy stoją wyprostowani na scenie z głupawymi uśmiechami na twarzach. – Panie, panowie oraz wszyscy inni, którzy nie mieścicie się w żadnej z tych kategorii, dziś wieczorem będę waszym konferansjerem. Nazywam się Tweedledee. – Kłania się. – A oto mój współkonferansjer, mój brat i moje utrapienie, Tweedledum! Tłum wyje z radości. Bliźniacy muszą się cieszyć ogromną popularnością albo ludziom naprawdę spodobało się to, że mogą znów pohałasować. Bliźniacy kłaniają się nisko, wykonując identyczny gest rękami. – Przygotowaliśmy dziś dla was widowisko jedyne w swoim rodzaju. Będzie niecenzurowane, nieugrzecznione i z całą pewnością wspaniałe! – Nie bierzemy odpowiedzialności za żadną złą rzecz, która może się dziś

wydarzyć – zaznacza Dum. – Chętnie przypiszemy sobie zasługi za wszystkie cudowne, fantastyczne i rozrywkowe momenty, które z całą pewnością wydarzą się dzisiejszego wieczora – stwierdza Dee. – Aby zatem nie przedłużać – mówi Dum – pozwolę sobie przedstawić wam pierwszego uczestnika Pierwszego Dorocznego Konkursu Talentów Świata Po. Balet San Francisco. Na widowni zapada pełne zdumienia milczenie. Ludzie nie są pewni, czy się nie przesłyszeli. – Tak, moi drodzy, dobrze słyszeliście – mówi Dee. – Jesteście prawdziwymi farciarzami, bowiem za moment wystąpi przed wami Balet San Francisco. – M ó w i ł e m, że talent można znaleźć nawet na ulicy – podsumowuje Dum. Na scenę wychodzą trzy kobiety w spódniczkach baletnic i czterej mężczyźni w różowych trykotach. Poruszają się z gracją profesjonalnych tancerzy baletowych. Jedna z balerin podchodzi do Dee, pozostali przyjmują stosowne pozycje. Kobieta bierze mikrofon i czeka, aż zapadnie całkowita cisza. – Jesteśmy jedynymi ocalałymi tancerzami z Baletu San Francisco. Jeszcze dwa miesiące temu było nas ponad siedemdziesięcioro. Kiedy świat się zawalił, wielu nie wiedziało, co począć. Podobnie jak wy, trzymaliśmy się rodzin i próbowaliśmy odnaleźć najbliższych. Ale ponieważ dla tancerzy ich zespół jest rodziną, przekopaliśmy gruzowiska pozostałe po naszym teatrze i studiu tańca w poszukiwaniu tych, którym powinęła się noga. Koniec końców odnaleźliśmy się w dwanaścioro osób. Nie wszyscy dotrwali do teraz. Taniec, który zaprezentujemy, ćwiczyliśmy w dniu, kiedy skończył się świat. Dedykujemy go tym członkom naszej rodziny, których nie ma tu dziś z nami. Kobieta przemawia wyraźnym, mocnym głosem, który niesie się nad tłumem wraz z wiaterkiem pieszczącym nasze głowy. Baletnica oddaje mikrofon Dee i zajmuje pozycję. Tancerze ustawili się w – jak się wydaje – przypadkowych miejscach szeregu. Łatwo zapełniamy sobie w wyobraźni puste miejsca pozostałymi tancerzami, których nie ma dziś z nami. Zaczyna grać muzyka, a reflektory podążają za występującymi, kiedy ci wykonują podskoki i piruety na całej scenie. To dość osobliwy, choć pełen wdzięku, rodzaj postmodernistycznego tańca, w którym nie uczestniczy większość wykonawców. W pewnym momencie para tancerzy – mężczyzna i kobieta – wychodzi na środek sceny i tańczy razem, podczas gdy pozostali stają z boku i unoszą się w górę, balansując na palcach. Ich ruchy są romantyczne i pełne wdzięku. Chwilę później jeden z tancerzy wychodzi na środek i zmienia tańczącą parę.

Puste powietrze między jego rękami i wyrażające smutek ułożenie ciała wyraźnie świadczą o tym, że jego partnerka zaginęła. Wykonuje swoją partię duetu solo. Kolejni tancerze wychodzą na środek – każdy z widmowym partnerem. Gładzą powietrze w miejscu, gdzie znajdowałaby się twarz drugiego tancerza. Wykonują obroty i kładą się na ziemi z rękami tęsknie wyciągniętymi do góry. Samotni w świecie boleści. Oglądam ten piękny występ z bólem serca. Kiedy nie jestem już w stanie dłużej znieść tego smutku, zza kulis wyskakuje jeszcze jeden tancerz. Ma na sobie łachmany, jest brudny i zabiedzony. Nie założył nawet baletek. Boso szybuje ku środkowi sceny. Pozostali tancerze odwracają się w jego stronę i staje się jasne, że jest jednym z nich. Jednym z zaginionych. Wyraźnie się go nie spodziewali. Ta część występu nie została przećwiczona. Tancerz musiał zobaczyć ich na scenie i do nich dołączył. Co niesamowite, taniec trwa nadal bez chwili przerwy. Nowo przybyły członek zespołu zajmuje płynnie swoje miejsce, a baletnica, która miała tańczyć z widmowym partnerem, wykonuje taniec z odnalezionym kolegą. Emanują radością, baletnica śmieje się głośno, a jej czysty i donośny głos podnosi nas na duchu.



ROZDZIAŁ 58

W

ystęp się kończy, tłum zaczyna szaleć. Oklaskom, gwizdom i okrzykom nie ma końca.

Byliśmy świadkami czegoś niesamowitego. Żaden występ nigdy mnie tak nie wzruszył. Nie żebym w przeszłości często oglądała występy baletowe albo chodziła na koncerty czy do teatru, jednak atmosfera braterstwa, jakiej byliśmy przed chwilą świadkami, wprost zapiera dech w piersiach. Jak przystało na prawdziwych zawodowców, zespół najpierw kłania się publiczności, a dopiero potem tancerze otaczają odnalezionego towarzysza. Uściski, łzy i okrzyki tworzą wzruszający widok. Chwilę później tancerze ponownie ustawiają się w rzędzie, chwytają się za ręce i ponownie kłaniają. Na widowni wszyscy stoją, nikt nie przejmuje się tym, że zachowujemy się strasznie głośno i możemy ściągnąć na siebie niebezpieczeństwo. Bliźniacy mieli rację. To jest ż y c i e. Nikt nie będzie w stanie przebić występu baletu i podejrzewam, że nikt nawet nie spróbuje. Ludziom wystarcza chyba świadomość, że byli świadkami czegoś tak niesamowitego. Bliźniacy wchodzą na scenę, żeby się powygłupiać i zabawić ludzi. Domyślam się, że grają na czas, aby w tłumie opadły emocje i ktoś inny odważył się wystąpić. Urządzają pokaz iluzjonistyczny na niemal profesjonalnym poziomie. Kilka razy coś im nie wychodzi, ale podejrzewam, że robią to dla efektu komicznego, ponieważ widziałam ich w akcji i wiem, jacy są fantastyczni – umiejętnościami nie ustępują zawodowcom. Po nich na scenę wchodzi chłopak z wysłużoną gitarą. Wygląda, jakby nie mył się od kilku dni, twarz ma całą podrapaną, a koszulę zachlapaną krwią. – Oto piosenka nieżyjącego, wielkiego Jeffa Buckleya, zatytułowana Hallelujah. – Zaczyna brzdąkać na gitarze i szybko zamienia się w kogoś, kto w innych okolicznościach bez wątpienia byłby gwiazdorem.

Nad wodami zatoki rozbrzmiewają przepełnione goryczą akordy. Głos śpiewaka powoli nabiera mocy. Ludzie zaczynają przyłączać się do smutnego barda. Zimny wiatr osusza łzy ściekające po naszych twarzach, kiedy łamiącymi się głosami śpiewamy Hallelujah. Po zakończeniu pieśni zapada cisza. Rozmyślamy nad życiem, miłością i innymi rzeczami, które się popsuły i rozpadły, a jednak jakimś cudem wciąż triumfują. Rozlegają się brawa, w pierwszej chwili nieśmiałe, ale szybko przeradzające się w burzę oklasków. Pieśniarz brzdąka przez chwilę jakby w zamyśleniu, w końcu odnajduje nową melodię. Zaczyna śpiewać znaną piosenką popową – lekką, cukierkową i radosną. Ludzie się kołyszą, podskakują i śpiewają. Oczywiście nie możemy się równać z aniołami, których śpiew słyszałam w gnieździe. Wiele osób fałszuje. Sporo nam brakuje nie tylko do anielskiej perfekcji, ale nawet do przyzwoitego poziomu. Ale liczy się to, że śpiewamy razem – członkowie kultów z tłustymi znamionami amnestii, członkowie konkurencyjnych gangów wiszący na linach nośnych, wojowniczo nastawieni żołnierze, rodzice z dziećmi na ramionach. Nie zapomnę tych chwil aż do śmierci. Niezależnie od tego, kiedy miałaby przyjść. Zapamiętuję to doznanie i próbuję zamknąć je w sejfie w mojej głowie. Nigdy wcześniej nie umieściłam tam niczego pozytywnego, ale chcę mieć pewność, że go nie stracę. Tak na wypadek gdyby miało to być ostatnie wielkie widowisko w historii ludzkości. I wtedy do moich uszu dobiega dźwięk. Dźwięk, którego się obawiałam. Dźwięk, którego się spodziewałam. Niskie buczenie. Powietrze zaczyna się poruszać. W zaskakująco niewielkiej odległości mgła zaczyna wrzeć. Nadlatują. Niebo poczerniało, mgła burzy się poruszona biciem tysięcy skrzydeł. Albo nikt nie dostrzegł, jak nadlatują pod osłoną gęstniejącej mgły, albo wszystkich nas zahipnotyzowało widowisko. Z głośnika rozlega się odliczanie. Dla widzów miał to być sygnał do ucieczki, a dla pozostałych – do zajęcia wyznaczonych pozycji. – Pięć… Pięć? Odliczanie miało się zacząć od dwudziestu pięciu. Wszyscy tracą cenną sekundę na uświadomienie sobie, że i tak jesteśmy spóźnieni.

– Cztery… Zaczyna się szamotanina. Ludzie odpychają się i uciekają w panice. Nabita widownia i uczestnicy konkursu mają tylko cztery sekundy na ewakuowanie się na siatkę podwieszoną pod mostem. Pieśniarz nie przerywa śpiewu, jakby żadne moce piekielne, potop ani apokaliptyczne anioły zstępujące z nieba nie mogły go powstrzymać przed ukończeniem najlepszego koncertu życia. Skończył wpadającą w ucho piosenkę popową i zaczął piosenkę miłosną. – Trzy… Ogromnym wysiłkiem woli opanowuję pragnienie, aby rzucić się do ucieczki wraz ze wszystkim innymi. Zostaję na stanowisku, wkładam do uszu zatyczki, pozostawiając na szyi nauszniki wygłuszające. Inne osoby zgromadzone na obrzeżach sceny, na krokwiach i na linach nośnych robią to samo. – Dwa… Zbyt wiele osób biegnie w jednym kierunku. Siatki, które umieściliśmy pod mostem, pomieszczą tylko pewną liczbę ludzi. Zapanował kompletny chaos, wszyscy biegają i krzyczą. – Jeden… Rozbiegający się tłum odsłania zakamuflowanego strzelca, który szybko zajmuje pozycję. Z mgły wyskakuje chmara szarańczaków – pikująca lawina żądeł i zębisk. Szarańczaki? Gdzie się podziały anioły?



ROZDZIAŁ 59

W

stronę roju szarańczaków lecą pociski, ale równie dobrze moglibyśmy strzelać w chmury. Szarańczaki musiały zostać zwabione przez światła i dźwięki, którymi chcieliśmy przyciągnąć uwagę aniołów. Lądują na moście. Wszędzie rozlegają się strzały – do akcji wkroczyła ekipa naziemna. Dobywam noży akurat w chwili, gdy jakiś szarańczak spada z nieba tuż przede mną. Unosi żądło nad głowę i dźga w moją stronę. Odruchowo unoszę ręce. Rozdaję ciosy na prawo i lewo. Oddałabym w tej chwili wszystko za Misia Pooky. Ta myśl jeszcze bardziej mnie rozwściecza. Z własnej woli oddałam Raffemu jego miecz. Zadaję kolejny cios. Żądło uskakuje przed ostrzem noża. Skorpion robi, co może, żeby mnie zabić. Wywija ogonem z taką szybkością, że w poprzednim życiu musiał chyba zawodowo zajmować się stepowaniem. Po zaledwie kilku sekundach unikania ataków i zadawania ciosów jestem cała zlana potem. Nie wyrządzę szarańczakowi żadnej krzywdy moimi kozikami, co najwyżej go wkurzę. Wykonuję półobrót i najszybciej jak potrafię wymierzam kopniaka. Moja stopa ląduje na kolanie stwora, rozlega się chrzęst. Szarańczak z piskiem przechyla się na bok. Kucam i zadaję cios w drugie kolano. Potwór pada na ziemię. – Stójcie! Moja siostra biegnie środkiem mostu, otoczona swoimi szarańczakami. Wokół niej toczy się bitwa, świszczą kule, a ona, jak gdyby nigdy nic, biegnie przez ten chaos z rękami wyciągniętymi do góry. Kiedy to widzę, nogi się pode mną uginają. – Stójcie!

Trudno powiedzieć, kto pierwszy przerywa walkę – nasi ludzie czy szarańczaki – ale obie strony zamierają i spoglądają w jej stronę. Wzbiera we mnie nadzieja i zachwyt, kiedy widzę, jak siostra przerywa krwawą bitwę jedynie siłą swojej woli. Nie wiem, co zamierzała zrobić, ponieważ zaraz potem obok niej ląduje wielki szarańczak. Natychmiast rozpoznaję białe pasemka we włosach, podobnie jak kipiącą gniewem twarz. Tym razem w pobliżu nie ma Raffego, przed którym wielki szarańczak czułby respekt. Stwór chwyta jednego z szarańczaków Paige i unosi go nad głowę jak wijące się niemowlę. – Nie! – Paige wyciąga ręce jak małe dziecko, które próbuje odzyskać piłkę zabraną przez starszego kolegę. Białe Pasemko z całej siły opuszcza mniejszego szarańczaka na kolano, rozlega się trzask pękającego kręgosłupa. – Nie! – krzyczy Paige. Pokryta krzyżującymi się bliznami twarz robi się czerwona, końcówki szwów na karku się jeżą. Białe Pasemko ciska rannym szarańczakiem o beton. Nie zważając na moją siostrę, zaczyna krążyć wokół zwłok. Ranny szarańczak podciąga się na rękach. Próbuje uciec przed Białym Pasemkiem, ciągnąc za sobą pozbawione czucia nogi. Białe Pasemko urządza pokazówkę. Nadyma się i pręży, żeby pozostałe stwory ze skorpionimi ogonami dokładnie go widziały. Wyraźnie chce udowodnić, że to on jest królem szarańczaków i że nikt inny nie będzie w stanie mu się przeciwstawić. A to oznacza, że będzie musiał zabić Paige. Puszczam się pędem w kierunku siostry, przepychając się przez tłum. Mimo że powietrze aż kipi od szarańczaków, walka na moście całkowicie ustała. Doktorek uprzedził ludzi, że niektóre szarańczaki mogą opowiedzieć się po naszej stronie. Nikt nie wie, co robić. Wszyscy – szarańczaki i ludzie – czekają na dalszy rozwój wypadków. Paige ze zbolałą miną obserwuje, jak jej szarańczak czołga się bezradnie po asfalcie, nie mogąc poruszać nogami ani ogonem. Siostra zaczyna szlochać. To chyba jeszcze bardziej rozjusza Białe Pasemko, który zamachuje się na nią ogonem. Krzyczę. Ilekroć moja siostra odnosiła zwycięstwo w walce, zawsze wykorzystywała element zaskoczenia. Tym razem Białe Pasemko zdaje sobie sprawę z jej mocy i postanawia ją zabić. Wtedy ktoś krzyczy przez głośniki:

– Nadlatują! Ciemny rój szarańczaków wykonuje zwrot i wzbija się nad most, zakrywając niebo. Między żądłami i opalizującymi skrzydłami dostrzegam przebłyski przybliżającej się fali skrzydeł drapieżników. Rozpoczynają się krwawe łowy.



ROZDZIAŁ 60

P

róbuję zatrzasnąć strach i niepokój w sejfie w mojej głowie, ale się nie mieszczą.

Kiedy opuszczam wzrok z nieba na most, Paige wgryza się w ramię Białego Pasemka. Siostra wciąż żyje i walczy. Biegnę ku niej, kuląc się, aby nie oberwać zbłąkaną kulą. Na środku mostu Białe Pasemko wykonuje zamach ręką i strąca z siebie Paige na ziemię. Stawia stopę na jej klatce piersiowej i przyciska ją do ziemi tak, że siostra leży bezradnie pod jego masywną sylwetką. Paige z niesłabnącą wściekłością wije się pod jego stopą. Widok okaleczonego i bezradnego szarańczaka musiał coś w niej wyzwolić – uczucie tak intensywne i gwałtowne, że aż się od niego dławi. Kiedy podbiegam bliżej, dwa pozostałe szarańczaki Paige rzucają się na Białe Pasemko. Nie stanowią dla niego zagrożenia. Z łatwością je odpycha. Reszta skorpionowatych szarańczaków wykonuje nerwowe pętle nad moją głową i przede mną. Latają we wszystkich kierunkach i z trudem się wymijają. Sprawiają wrażenie zdezorientowanych i podenerwowanych. Nie jestem w stanie przebić się przez tworzoną przez nie ruchomą barierę. Białe Pasemko unosi swoje wielkie żądło, aby wbić je w moją siostrzyczkę, która miota się pod jego stopą. Próbuję przemknąć między krążącymi szarańczakami, ale ich żądła tworzą zaporę, do której nie mogę się nawet zbliżyć. Widzę, że mama stojąca po drugiej stronie kręgu ma dokładnie ten sam problem. Białe Pasemko opuszcza ogon. Z krzykiem robię krok w ich stronę. Jeden z szarańczaków wpada na mnie i powala mnie na beton. Paige o dziwo reaguje szybciej od zbliżającego się kolca. Przekręca ciało, unikając ciosu. Kolec uderza w asfalt, jego końcówka zagłębia się w most. Zanim Białe Pasemko ma szansę go wyciągnąć, Paige wgryza się w ogon. Spod jej ust bucha krew, zupełnie jakby zęby przecięły tętnicę. Wyszarpuje

kawałek ogona, zanim szarańczak zdąży go poderwać. Kiedy tym razem zadaje cios, z jego ruchów bije desperacja. Tym razem zlatujący z góry szarańczak wbija mu żądło w szyję. Białe Pasemko wywija się i na ślepo chwyta zdradziecką istotę. Skręca jej kark i ciska martwe ciało na jezdnię. Inny szarańczak trąca go, przelatując obok z dużą prędkością. Białe Pasemko zatacza się, na ułamek sekundy zdejmując stopę z Paige. To jej w zupełności wystarcza, aby poderwać się z ziemi. Dwa szarańczaki pikują z nieba. Paige uchyla się przed atakiem jednego, po czym rzuca się na drugiego. Widok żądła pędzącego na spotkanie z moją siostrą mrozi mi krew w żyłach. Rozlega się strzał, pocisk trafia szarańczaka atakującego Paige. Stwór pada na ziemię, wstrząsany drgawkami. Osoba, która wystrzeliła, stoi nieopodal. Wygląda znajomo. Martin kłania się lekko Paige, ale jego karabin pozostaje wycelowany w szarańczaka. Jeżeli tak dalej pójdzie, może nawet przebaczę mu, że złapał kiedyś Paige na lasso i traktował ją jak potwora. Paige wykonuje obrót i rzuca się Białemu Pasemku do gardła. Szarańczaki kłębią się nad jej głową, podążając za nią, kiedy rzuca się do ataku. Wygląda na to, że zwabione jej wściekłymi rykami wyzwoliły się spod wpływu Białego Pasemka. Inna grupa szarańczaków gromadzi się po jego stronie. Ciekawe, czy wybuchnie wojna między wszystkimi szarańczakami. Te krążące nad Paige wykonują skręt i atakują Białe Pasemko. Te krążące nad Białym pasemkiem rzucają się na Paige. Martin ostrzeliwuje napastników zbliżających się do Paige. Obie grupy spotykają się w powietrzu, zderzając się i żądląc. W końcu Białe Pasemko i Paige nikną w roju szarańczaków. Nie jestem w stanie dostrzec, co dzieje się w środku, ponieważ przesłania ich masa skrzydeł i żądeł. Chyba przestałam na chwilę oddychać. Nie widzę nic poza wielkim, kotłującym się rojem. Chmara szarańczaków unosi się nad most. Wszyscy zadzierają głowy. Podmuchy wiatru wzbudzane przez ich skrzydła smagają nas, targają naszymi włosami i ubraniami. Rój unosi się coraz wyżej w powietrze, aż w końcu rozpływa się we mgle. Przez chwilę wyglądało to tak, jakby niebo zaczęło kipieć.

Odlatują nad zatokę. Nie widzę nigdzie ani śladu Paige oraz Białego Pasemka. Nie mogę jej w tej chwili w żaden sposób pomóc. Muszę pogodzić się z myślą, że moja siostra samodzielnie stoczy tę bitwę. Moim zadaniem jest przeżyć i czekać na nią, kiedy powróci. Nie dopuszczam do siebie myśli, że może nie wrócić.



ROZDZIAŁ 61

S

zarańczaki odlatują, a niebo zapełnia się anielskimi wojownikami. Odruchowo rozglądam się za Raffem, ale nie widzę go nigdzie w mrowiu

ciał. Zakładam nauszniki wygłuszające i zamykam oczy, przygotowując się na uderzenie. Nawet przez zaciśnięte powieki widzę oślepiająco jasne reflektory, które zapalają się wszędzie dokoła. Światła kłują mnie w oczy, kiedy tylko próbuję je otworzyć. Mrużę je i mrugam kilka razy, aby przystosować się do jasności. Anioły chowają oczy za uniesionymi ramionami i zatrzymują się w powietrzu. Kilka wpada na siebie. Wiele odwraca się, aby osłonić się przed oślepiającym światłem i wpada na swoich towarzyszy. Reflektory kłują moje prymitywne ludzkie oczy. Wolę sobie nawet nie wyobrażać, jaki ból muszą sprawiać aniołom. Zaraz potem z wielkich głośników zaczyna płynąć trzeszczący odgłos sprzężenia – najgłośniejsze i najbardziej przeszywające sprzężenie, jakie słyszałam, i to pomimo nauszników wygłuszających. Anioły przyciskają dłonie do uszu. Oślepione i ogłuszone zawisły w powietrzu: ani nie atakują, ani nie odlatują. Niezwykle czuły wzrok i wyostrzony słuch aniołów działają na naszą korzyść. Ich atuty okazały się w tej chwili ich słabością. Nie mogą ich wyłączyć. Jaskrawe światła muszą je całkowicie oślepiać. A jeśli chodzi o hałas – do licha, nawet mnie uszy niemal krwawią od uderzeń ostrych dźwięków. Jak to dobrze mieć w ekipie paru geniuszy z Doliny Krzemowej. Uzbrojeni w karabiny bojownicy wyskakują z kryjówek – przy scenie, na chodnikach, za filarami. Choć ich nie widzę, za każdym reflektorem na platformie ukrytej pod mostem powinien siedzieć snajper. W nocnej ciszy rozbrzmiewają strzały. Kiedy anioły miotają się w powietrzu, próbując dostrzec cokolwiek i znaleźć

sposób ucieczki przed straszliwymi dźwiękami, nasi wojownicy zestrzeliwują je do wody. Po tym, czego byłam świadkiem, kiedy walczyliśmy z Raffem z aniołami, można przyjąć bezpieczne założenie, że większość z nich nie umie pływać. Tymczasem wielkie żarłacze ludojady zamieszkujące wybrzeża północnej Kalifornii powinny już wywęszyć krwawą przynętę, którą rozrzuciliśmy w zatoce w czasie konkursu. Rekinku, rekinku, do nogi… Odgłos sprzężenia dobiegający z głośników ustępuje miejsca rykowi muzyki metalowej, która wystrzeliwuje w niebo z taką mocą, że liny nośne mostu zaczynają, daję słowo, wibrować. Muzykę dobrali bliźniacy. Dostrzegam ich przy krawędzi mostu, gdzie stoją z dłońmi ułożonymi w diabelski znak z wyciągniętymi palcami wskazującym i małym, kiwając głowami do rytmu. Ich usta powtarzają bezgłośnie słowa za chrypiącym głosem przekrzykującym gitarę elektryczną i perkusję. Gdyby nie mieli na sobie strojów bezdomnych klaunów, wyglądaliby dość groźnie. Trwa najgłośniejsza impreza, jaka kiedykolwiek odbyła się nad zatoką San Francisco.



ROZDZIAŁ 62

O

ddziały naziemne pomagają przeładowywać broń strzelcom. Celem jest strącenie wroga z nieba do rojących się od rekinów wód zatoki, ale musimy być przygotowani na ewentualność, że niektóre spadną na most. Mam nadzieję, że jesteśmy na to przygotowani. Wszystkie światła gasną jednocześnie, pogrążając nas w ciemności. Doktorek i Sanjay przekonywali, że reflektory powinny na przemian zapalać się i gasnąć, aby anioły nie miały czasu na przystosowanie wzroku do jasności. Teraz automatycznie gasną i zapalają się zgodnie z szacunkami Doktorka i Sanjaya dotyczącymi adaptacyjnych zdolności aniołów. Snajperzy posługują się noktowizorami, aby widzieć w ciemnościach, ale nie dysponowaliśmy wystarczającą liczbą tych urządzeń, aby wyposażyć w nie również ekipę naziemną. Z głośników ryczy death metal, a ponieważ uszy mam zabezpieczone dwiema warstwami zatyczek, i tak niczego nie słyszę. Ślepi i głusi toczymy bitwę, w której stawką jest nasze życie. Zamieram, za wszelką cenę próbując cokolwiek wyczuć. Mam wrażenie, jakbyśmy w nieskończoność stali w ciemnościach, narażeni na ataki aniołów. Światła włączają się, zalewając nasze oczy intensywnym blaskiem. Mrużę je, próbując coś dostrzec w oślepiającym świetle. Anioły zaczynają upadać na most. Po kilka osób spychamy je za krawędź, póki wciąż są oszołomione. Spadają do wody – tam niech zajmą się nimi rekiny. Razem z kilkoma facetami unoszę sieć, aby zarzucić ją na kolejnego anioła, kiedy kątem oka dostrzegam mamę. Kroczy przez most, pokrzykując coś do siebie. Zostawiam anioła pozostałej trójce i biegnę w stronę mamy, żeby jak najszybciej znaleźć jej jakieś schronienie. Ale ona jest zbyt pochłonięta swoimi sprawami i mnie nie słucha. Dopiero po kilku sekundach orientuję się, że wykrzykuje rozkazy skierowane do ogolonych na łyso członków kultu. Członkowie kultu rzucają się na anioły, które wylądowały na moście. Szaty furkoczą na wietrze, kiedy siłują się z aniołami i zeskakują z nimi poza

krawędź. Inni zeskakują z mostu z rozłożonymi rękami, celując w latające nisko anioły. Niczym ludzkie pociski uderzają w nie, a one, zaskoczone dodatkowym ciężarem osoby szarpiącej je za skrzydła, wpadają do wody – wirujące wiatraki z rąk, nóg i skrzydeł. Mam nadzieję, że wygoleni ludzie potrafią pływać. Mama wykrzykuje komendy, jak generał dowodzący bitwą, mimo że i tak nikt jej nie słyszy. A jednak jej intencje są jasne – w miarę rytmicznych wymachów rąk jej ludzie posłusznie wykonują pełne gracji skoki z mostu. Tym, którzy sami z niego skaczą, zależy na przechwyceniu anioła, ponieważ spowolni to ich upadek i będą mieli większą szansę na przeżycie. Ci, którzy pudłują, zamieniają się w samobójców. Niepokoję się, czy mama również nie zeskoczy, ale na razie wydaje się mieć pod dostatkiem ochotników gotowych spełnić każdy jej rozkaz. Odgrywa swoją rolę w toczącej się wokół nas bitwie i nic nie wskazuje, żeby zamierzała z tej roli rezygnować. Mam nadzieję, że przynajmniej nie zadręcza się myślami o tym, jaki los spotkał Paige. Choć sama niepokoję się o siostrę, wiem, że gdyby ona nie toczyła teraz walki z szarańczakami, stawialibyśmy czoło również im, a nie tylko aniołom. Radzimy sobie lepiej, niż się spodziewałam i w mojej głowie kiełkuje nadzieja na zwycięstwo. Oczami wyobraźni widzę już niemal wiwatujących ludzi, ale wtedy niebo ponownie ciemnieje. Nadlatuje kolejna fala aniołów. Znacznie liczniejsza od poprzedniej. Niektóre zlatują nad powierzchnię zatoki. Przewracają łodzie i wyciągają z wody tonących i rannych towarzyszy. Skrzydlaci wojownicy wdrapują się na przewrócone łodzie, podczas gdy ich ludzkie załogi rozpaczliwie próbują odpłynąć jak najdalej. Uczepione łodzi anioły przypominają przemoknięte jastrzębie. Trzepoczą skrzydłami, rozpryskując dokoła zakrwawioną wodę. Nasi strzelcy rozpędzają nowe zastępy strumieniami pocisków. Anioły z poprzedniej grupy nadal spadają z nieba do rojącej się od rekinów zatoki, ale nowo przybyłe unoszą się wysoko poza zasięgiem karabinów, jakby obserwowały bitwę. Widzą, jaki los spotyka innych wojowników i trzymają się z dala od walczących. Po chwili zauważam, że anioły dzielą się na trzy grupy. Pierwsza przybyła tuż po szarańczakach i w niej dostrzegam pokrzykującego Uriela. Drugą grupę tworzy mrowie skrzydeł unoszących się powyżej grupy Uriela. Mam wrażenie, jakbym widziała ich zimne oczy, którymi spoglądają w dół, obserwując nas i oceniając. Trzecia grupa jest najmniej liczna. Ich skrzydła są ciemne i postrzępione.

Trudno nawet nazwać te istoty aniołami. Przed nimi krąży białoskrzydły adonis. To Raffe i jego Obserwatorzy. Jeżeli jedną grupę tworzą zwolennicy Uriela, a drugą Raffego, kim są anioły z trzeciej grupy? Widownia krwawych łowów? Wtedy dociera do mnie, że prawdziwa bitwa dopiero się rozpocznie. Nawet gdyby Uriel chciał się teraz wycofać i podjąć kolejną próbę ataku później, nie może tego zrobić, ponieważ zastępy anielskie zobaczą, że dał za wygraną. A jaki żądny krwi myśliwy daje za wygraną? Uriel i jego aniołowie najwyraźniej dochodzą do tego samego wniosku, ponieważ niespodziewanie ruszają w naszą stronę lotem nurkowym. Głośniki wciąż grają na cały regulator. Dla pikujących aniołów muzyka musi być coraz głośniejsza, ale nie zamierzają przerywać ataku. Światła gasną, pogrążając most w całkowitych ciemnościach. Słyszę głuchy odgłos ciał lądujących na prowizorycznej scenie. Światła się włączają. Otacza mnie trzech anielskich wojowników. Podrywają się na nogi i wymierzają na oślep ciosy na wszystkie strony. Mają zamknięte oczy, łomoczący ryk muzyki musi zamieniać im mózgi w papkę, a mimo to są gotowe do walki. Anioły lądują w różnych częściach mostu. Niektóre roztrzaskują się na jezdni, ale wystarczająco wiele wychodzi z upadku cało. Nie odnoszą poważnych obrażeń i mogą przystąpić do zabijania znajdujących się w pobliżu ludzi, nawet jeśli zostały oślepione i się pogruchotały. Na moście zaczyna się krwawa bitwa. Ludzie uciekają albo stają do walki. Zdezorientowani strzelcy plują krótkimi seriami. Nie mogą otworzyć ognia w stronę mostu, ponieważ trafiliby swoich, tymczasem anioły unoszące się w powietrzu znajdują się poza zasięgiem karabinów. Anioły nie dobyły nawet broni. Albo obawiają się sztuczki, którą wykonałam za pomocą miecza Raffego, albo czują się tak pewnie, że nie zamierzają sobie nawet zawracać głowy bronią. Nie pokonamy aniołów jeden na jednego. Przewidzieliśmy, że załoga zajmująca stanowiska na moście będzie musiała zmierzyć się z aniołami, które wylądują albo upadną na most, ale nie spodziewaliśmy się, że zetrzemy się z całym zastępem. Na stworzenie dokładniejszego planu nie starczyło nam ani czasu, ani umiejętności. Anioły wyżynają ludzi, strącając naszych żołnierzy z mostu, łamiąc im kręgosłupy albo wykopując ich wysoko w siną dal. Ludzie zaczynają strzelać

do nich z pistoletów i karabinów mimo ryzyka, że trafią swoich. Jeden z aniołów rusza w moją stronę. Unoszę nóż. Ostrze wydaje się wyjątkowo rachityczne w porównaniu z mieczem, którym się do niedawna posługiwałam. Nie wiem, czy anioł mnie widzi, ale toczy dokoła morderczym spojrzeniem. Zamierza kogoś zabić. Pytanie tylko kogo. Jeżeli będę miała wielkiego farta, odeprę jego atak, a potem może nawet atak kolejnego wojownika, ale trudno to uznać za długofalową strategię przetrwania. Mówiąc długofalową, mam na myśli następne dziesięć minut. Mamy przerąbane.



ROZDZIAŁ 63

W

szyscy rozumieliśmy, na co się piszemy, nawet jeśli nie mieliśmy wielkich szans na przeżycie. Ale spodziewać się śmierci to jedno, a stanąć z nią twarzą w twarz to zupełnie co innego. Drżącymi rękami wyciągam przed siebie nóż, szykując się do walki. Próbuję opanować emocje, ale adrenalina rozsadza mi żyły. Cała się trzęsę. Zastanawiając się nad najlepszą strategią, dostrzegam kątem oka, że coś porusza się z boku. To kolejny anioł podkrada się w moją stronę. Skrzydła ma złote, a twarz jakby wyciosaną z marmuru, mimo to spogląda na mnie zimnym wzrokiem zabójcy. Zanim zdążę cokolwiek zrobić, znika za ścianą śnieżnobiałych skrzydeł. To Raffe. Towarzyszy mu dwóch Obserwatorów. Serce zaczyna mi walić jak oszalałe, choć myślałam, że już szybciej bić nie może. Raffe staje do mnie plecami, jakby całkowicie ufał, że go nie zaatakuję, mimo że jesteśmy przecież wrogami. Uderza napastnika, potem chwyta go i zrzuca ze sceny. Biorę głęboki oddech. Ręce drżą mi z ulgi. Raffe przybył, aby walczyć z innym aniołem, a nie z ludźmi. Wyciąga miecz, szykując się do ciosu. Wycofuję się tyłem w jego stronę. Zamachuję się nożem na kolejnego anioła. Obserwatorzy zajmują pozycje na obu flankach, chroniąc nas przed atakami z boku. Anioł odchyla się, unikając mojego ciosu. Podcinam mu nogi, pada z hukiem na ziemię. Zapewne nie ma wprawy w walce lądowej. Natychmiast odtacza się na bok, na oślep szukając lepszej pozycji. Raffe odwraca się do mnie. Po raz pierwszy jego twarz nie wydaje się ucieleśnieniem ideału piękna. Mruży oczy z bólu i cały czas mruga. Przybył mi na ratunek.

Przedzierając się przez huk muzyki i oślepiające światła. Sięgam do kieszeni i wyciągam garść supermocnych zatyczek do uszu. Spogląda na pomarańczowe zatyczki na mojej dłoni, potem na mnie. Chwytam jedną i wpycham mu do ucha. Sam zatyka sobie drugie. Wiem, że na niewiele się w tych warunkach zdają, ale do pewnego stopnia muszą pomagać, ponieważ jego twarz trochę się rozluźnia. Daje znak Obserwatorom, którzy również biorą ode mnie zatyczki i wkładają sobie do uszu. Szybko go przytulam. Nie obchodzi mnie, czy ktoś nas zobaczy. Czego chyba nie można powiedzieć o Raffem. Zerka z niepokojem w górę. Pozostali Obserwatorzy i czarty unoszą się nad nami w miejscu, gdzie panuje mniejszy hałas. Ponad nimi rozpościera się chmura skrzydlatych widzów. Pewnie sobie to tylko wyobrażam, ale wyczuwam dochodzący od nich arktyczny powiew dezaprobaty. Raffe przyleciał nas uratować, mimo że obserwują go zastępy aniołów. Daje sygnał dłonią dwójce Obserwatorów. Odpowiadają skinieniem głów. Wzbijają się w powietrze i wykonują ten sam gest w kierunku pozostałych Obserwatorów, którzy unoszą się nad nami. Reszta drużyny Raffego rusza w dół przez raniący uszy hałas i oślepiające światła. Lądują na moście. Kiedy anioł staje twarzą w twarz z Obserwatorem, przypomina to spotkanie pary dzikich kotów w jakimś zaułku. Nastroszone pióra sprawiają, że ich skrzydła wydają się większe niż normalnie. Nasi żołnierze sądzą w pierwszej chwili, że na moście wylądowała kolejna grupa przeciwników, z którymi będą musieli walczyć, dlatego wycofują się na lepsze pozycje. Kiedy widzą, że Obserwatorzy rzucają się na anioły Uriela, na chwilę stają jak zamurowani. Unoszę ręce i wydaję bojowy okrzyk, mimo że i tak nikt mnie nie usłyszy. Nie potrafiłam się powstrzymać. Z oddziałem Raffego po naszej stronie mamy realną szansę odparcia ataku Uriela. Inni ludzie dochodzą chyba do tego samego wniosku, ponieważ również unoszą ręce i wydają bojowe okrzyki. Światła ponownie gasną, świat ogarniają całkowite ciemności. Stoję nieruchomo. Nie mam się gdzie schować, tymczasem anioły widzą w ciemnościach, a ludzie nie. Ktoś się o mnie ociera. Najchętniej bym przykucnęła i schowała głowę między rękami, ale muszę zaufać Raffemu i Obserwatorom, że w razie czego mnie obronią. Kiedy światła ponownie się włączają, Raffe walczy u mojego boku. On i jego

dwaj skrzydlaci przeciwnicy wzdrygają się zalani oślepiającym światłem. Przerwę w oświetleniu przeżyła większa liczba ludzi, niż mogłam się spodziewać. Obserwatorzy walczyli w naszej obronie, kiedy pozostawaliśmy ślepi. Teraz – kiedy oni są oślepieni – przyszła kolej na nas. Pocieram ramię Raffego, żeby wiedział, że to ja, i wyjmuję mu z ręki miecz. Podczas kilkusekundowego zamieszania, kiedy anioły zasłaniają oczy, próbując przystosować się na powrót do jasności, my, ludzie, ruszamy do ataku. Rozcinam klatki piersiowe stojących najbliżej nas aniołów, inni ludzie rzucają się na anioły w grupach na tyle licznych, że są w stanie powalić je na ziemię. Obserwatorzy Raffego walczyli, kiedy my byliśmy bezsilni. Teraz my walczymy, kiedy oni są osłabieni. Współpracujemy – oddział Raffego i my, ludzie – jakbyśmy tworzyli zgraną drużynę. Jesteśmy silni tam, gdzie oni są słabi, a oni nadrabiają za nasze słabości. Wyglądamy jak dziwaczna, niespójna drużyna obdartusów w porównaniu z idealnie ukształtowanymi, potężnymi i pięknymi aniołami, a mimo to dajemy im popalić. Dostaję potężnego zastrzyku adrenaliny i ogarnia mnie poczucie, że mogłabym się zetrzeć z dziesięcioma aniołami Uriela. Zdzieram sobie gardło bojowym okrzykiem, biegnąc w stronę kolejnego anioła, który osłania oczy. Raffe pada, oślepiony, siłując się z dwoma aniołami, które próbują przygwoździć go do ziemi. Wbijam ostrze miecza w plecy jednego z nich, Raffe odrzuca kopniakiem drugiego. Współpracując ze sobą, mamy chyba realne szanse na pokonanie przeciwnika. Ale stan uniesienia błyskawicznie mija. Chmara aniołów, które do tej pory przyglądały się widowisku, rusza w naszą stronę – szybko i z impetem.



ROZDZIAŁ 64

N

ie powinno dziwić, że anioły, które dotychczas jedynie przyglądały się bitwie, rzucają się w wir walki, kiedy Raffe i jego Obserwatorzy stają w obronie ludzi. W tej samej chwili otaczająca ich mgła zaczyna się kłębić. Anioły przerywają lot i rozglądają się dokoła. Z mgły wyłania się chmara szarańczaków. Wypatruję w tej chaotycznej masie siostry, ale nie dostrzegam jej nigdzie w kotłowaninie skrzydeł i żądeł. Zakrwawione ciało wypada ze środka chmary szarańczaków. Na chwilę zamiera mi serce, bo nie widzę dokładnie, do kogo należy. Najchętniej zamknęłabym oczy, na wypadek gdyby miała to być Paige, ale nie potrafię oderwać wzroku od upadającego ciała. Dopiero po chwili rozpoznaję więcej szczegółów. Opalizujące skrzydła furkoczą na wietrze. Skorpioni ogon. Białe pasemko w unoszonych pędem powietrza włosach. Zaraz potem roztrzaskuje się na asfalcie. Biorę głęboki oddech. Paige. Gdzie się podziała? Wysoko nad naszymi głowami rój szarańczaków zbliża się do aniołów. Paige leci na czele, niesiona niczym królowa przez jednego ze skrzydlatych stworów. Wszyscy się na nią gapią. Jest cała umazana krwią. Mam nadzieję, że krew należała w przeważającej mierze do Białego Pasemka. Z jej ust ścieka odrobina czerwieni. Paige coś przeżuwa. Wolę nie myśleć, co to może być. Staram się nie przyglądać zbyt uważnie Białemu Pasemku, którego szczątki leżą na moście. Dawny przywódca szarańczaków nie żyje. Nie potrafię poukładać sobie tego w głowie. Moja siostrzyczka – królowa szarańczaków.

Paige daje sygnał do ataku okrzykiem i gestem ręki. Czyni to z zawziętością, która kojarzy mi się z mamą. Nie słyszę, co woła, ale chmura szarańczaków podąża za nią. Zderzają się z aniołami. Powstaje kłębowisko perfekcji i szkaradności. Żądła i miecze idą w ruch, z nieba zaczyna padać na nas krew. Moja siostra nie dopuściła do tego, aby anioły, które dotąd tylko przyglądały się bitwie, włączyły się do niej. Doktorek i Abi mieli co do niej rację. Wzbiera we mnie fala dumy i strachu. Moja siostrzyczka uratowała nam życie. Zaraz potem światła ponownie gasną i pogrążamy się w ciemności. Czuję rękę, która odbiera mi Misia Pooky i wiem, że Raffe ponownie dzierży swój miecz. Kucam, aby mu nie przeszkadzać i osłaniam głowę rękami. Muszę mu zaufać, że będzie mnie ochraniał w czasie, gdy pozostaję ślepa i głucha. Wyobrażam sobie siostrę pędzącą do bitwy na grzbiecie szarańczaka.



ROZDZIAŁ 65

K

iedy światła zapalają się ponownie, widzę, że ktoś próbuje wdrapać się na most. Mężczyzna otwiera usta w przeraźliwym krzyku. To, przed czym próbuje uciec, musi być straszliwsze od wydarzeń rozgrywających się na moście. Podbiegam, aby mu pomóc. Ma spoconą dłoń, cały się trzęsie. Nie rozumiem ani słowa z tego, co mówi, kładę się zatem na brzuchu przy kruszącej się krawędzi mostu i spoglądam w dół. Widzę dno sieci, którą tam wcześniej rozpięliśmy. Sieć została rozerwana. Ludzie zbili się pod spodem w gromadki, jakby próbowali przed czymś uciec. Wszyscy wpatrują się przerażonym wzrokiem w niespokojne wody zatoki. Morze zaczyna się kotłować, w końcu wybucha, kiedy wielogłowa bestia sześciopakowa wystrzeliwuje nad powierzchnię, wzbudzając kaskady wody. Sześć żywych głów ma otwarte paszcze – stwór przypomina zmutowaną rybę łowiącą latające nisko nad powierzchnią owady. Jedna z głów dostrzega mnie i kłapie szczęką. Apokaliptyczny potwór chwyta kilka osób sześcioma żywymi głowami i znika w odmętach zatoki, wciągając w nie krwawiące, piszczące ofiary. Chwilę potem ręka ostatniej ofiary szybko znika w ciemnym wirze. Ludzie ukrywający się pod mostem wpadają w panikę. Włażą jeden na drugiego, próbując uciec jak najdalej od miejsca, w którym pojawił się sześciopak. Od jak dawna to trwa? Podrywam się i biegnę w stronę drabiny, która została wyciągnięta, aby widownia konkursu talentów pozostała w ukryciu pod mostem. W mojej głowie rodzi się pewna myśl – a jeśli Doktorek się mylił i ludzie nie są odporni na zarazę przenoszoną przez sześciopaka? Nie mogę pozwolić, żeby ci ludzie zginęli z powodu naszej pomyłki. Odbezpieczam drabinę i opuszczam ją za krawędź mostu. Muszą wydostać się na górę. Grozi im, że – niemal w dosłownym sensie – wpadną jak śliwka

w kompot. Pełzną ku brzegom sieci, niektórzy docierają tam po plecach innych. Równie wiele osób spadło do wody, próbując uciec przed potworem, co zostało przez niego pożartych. Woda ponownie zaczyna się kotłować i kolejny sześciopak wyskakuje nad powierzchnię. Potrafi w ten sposób pokonać zdumiewająco wielką odległość. Łapczywie chwyta ludzi sześcioma paszczami i ciągnie wrzeszczące, wijące się ofiary w dół, w głębinę. – Tędy! Wdrapujcie się na górę! – wołam i wymachuję rękami, zwracając się do najbliższej grupki ludzi na sieci. Może się okazać, że na polu bitwy będą bezpieczniejsi niż pod mostem. Kiedy zaczynają wychodzić po drabinie, ja przebiegam obok walczących ku następnym drabinom. Opuszczam je kolejno, a po chwili z każdej wlewa się na most strumień ludzi. Muzyka cichnie. Wszyscy zadzieramy głowy do góry. Nawet anioły i szarańczaki zaintrygowane przerywają walkę. Co znowu? Kiedy to wszystko się skończy, chciałabym, żeby w moim życiu nie wydarzyło się już nic ekscytującego. Nad sceną unosi się postać w białym garniturze. To Uriel. W sztucznym, jasnym świetle jego skrzydła wydają się mieć barwę złamanej bieli, a pokrywa je sieć głębokich cieni. W uszach dzwoni mi od nagłego braku dźwięków. Zdzieram słuchawki. – Próba walki dobiegła końca – Uriel przemawia swoim normalnym głosem, ale w tej ciszy jego słowa wydają się krzykiem. – Rafael okazał się zdrajcą. To ja jestem nowym, niekwestionowanym Posłańcem. Ledwie wypowiada te słowa, rozlega się krzyk. Sześciopak przełazi przez krawędź mostu. Ludzie cofają się na widok sześciu głów. Siódma spoczywa nieruchomo na ramieniu bestii. Anioł znajdujący się w pobliżu sześciopaka pada na kolana. Poczerwieniał na twarzy, poci się. Z ust wypływa mu krew. Kolejny sześciopak wdrapuje się na most. Ludzie krzyczą, desperacko próbując uciec przed sześciopakami, ale na niewiele to się zda na naszej wysepce. Zbijamy się w gromadę jak stado wystraszonych zwierząt. Dwa szarańczaki znajdujące się blisko sześciopaka zanoszą się kaszlem. Zaczynają się dusić. Trzepoczą jak oszalałe skrzydełkami, ale padają na asfalt. Z ust, nosów i oczu cieknie krew, z gardeł wydobywa się żałosny jęk oraz charkot. Szarańczaki wiją się na asfalcie.

To apokaliptyczna zaraza.



ROZDZIAŁ 66 – Próbuję zwrócić na siebie jego uwagę. – Uciekajcie z mostu! Te – R affe! bestie roznoszą anielską zarazę! Przelatujący nisko anioł spada na ziemię. Jęczy tak głośno, jakby paliły go wnętrzności. Zwija się na asfalcie, krew wypływa mu z ust, nosa, uszu i oczu. Anioły wzbijają się w powietrze, uciekając przed sześciopakiem. Wraz z szumem skrzydeł z nieba dobiegają powtarzane szeptem słowa „anielska zaraza”. Wszystkie skrzydlate istoty opuszczają most, byle dalej od zarażonych aniołów i szarańczaków. Problem w tym, że tylko skrzydlate istoty mają szansę uciec przed sześciopakami. Jeżeli Doktorek miał rację, my, ludzie, jesteśmy odporni na zarazę. Problem w tym, że nie jesteśmy odporni na fizyczne ataki sześciopaków. – Penryn! – woła do mnie z góry Raffe, unosząc się na swoich śnieżnobiałych skrzydłach. – Zeskocz z mostu. Złapię cię. Podbiegam do krawędzi, gdzie stoi moja mama. A może Obserwatorzy złapią również ją i wszystkich innych, którzy zdecydowaliby się na skok? Na szczęście moja siostra znajduje się wysoko w powietrzu, w bezpiecznej odległości od mostu. Jakiś anioł unoszący się zbyt blisko mostu zaczyna krzyczeć. Wstrząsają nim konwulsje, roni krwawe łzy. Kolejny sześciopak wyłania się zza krawędzi. Stojący nieopodal ludzie uciekają na środek mostu. Ile tych bestii czai się w wodzie? Docieram do krawędzi, wołając do mamy, żeby przebiegła na inną część mostu. – A liczba jego sześćset sześćdziesiąt sześć – obwieszcza Uriel z wysokości gromkim głosem, który słychać doskonale mimo ogólnej paniki. Nawet jeśli wybuch zarazy zaskoczył Uriela, nie daje tego po sobie poznać. Zbliżając się do krawędzi mostu, coraz lepiej widzę powierzchnię zatoki. Jej krwawe wody aż roją się od sześciopaków płynących w naszym kierunku. Dwa kolejne wyłaniają się zza krawędzi. Gdziekolwiek spojrzeć, sześciopaki

włażą jeden na drugiego, próbując dosięgnąć powierzchni mostu. Sześćset sześćdziesiąt sześć. Nie jest to wyłącznie liczba wytatuowana na ich czołach, ale ilość samych bestii. Spoglądam w górę. Raffe unosi się nade mną. Anioł przelatujący tuż pod nim zaczyna zwijać się z bólu. Z nosa cieknie mu krew. Macham do Raffego, żeby odleciał. – Uciekaj! Ani drgnie. Dwóch Obserwatorów chwyta go za ramiona i odciąga w górę. Wokół mnie panuje chaos. Odzywa się broń palna. Rozlegają się krzyki. – Zachowam głowę twojej córy człowieczej i wszczepię ją jednej z bestii – mówi Uriel do Raffego. Unosi się wysoko nad nami w miejscu, z którego ma doskonały widok na rozgrywającą się poniżej rzeź. Ze wszystkich stron na most wlewają się strumienie sześciopaków. Wycofujemy się ku środkowi mostu, a one człapią za nami. Trzymam w rękach noże, ale równie dobrze mogłabym wycelować parę wykałaczek w armię niedźwiedzi. – Penryn! Spoglądam w niebo, gdzie Raffe, przytrzymywany przez Obserwatorów w bezpiecznej odległości, wpatruje się we mnie z udręczonym wyrazem twarzy. Zrywa ususzony owoc z szyi i unosi go do ust. Nagryza go. Owoc pęka pod naciskiem zębów, wlewając mu do ust coś, co przypomina zgęstniałą krew.



ROZDZIAŁ 67

Z

nagryzionego owocu wydobywa się dym. Przybiera kształt władcy Otchłani, z którym walczyliśmy w piekle.

Wygląda straszliwiej, niż go zapamiętałam. Choć odcięte przeze mnie części ciała zdążyły mu odrosnąć, jego skrzydła wciąż przypominają starą, osmaloną skórę pokrytą wieloma warstwami zabliźnionych ran. Zauważam, że niedawno utracił kawałek skrzydła, a przez jego wargi przebiega owrzodzone rozcięcie. Wygląda, jakby miał dwoje ust. Nachyla się w stronę Raffego. Obserwatorzy najeżają się i formują ochronny kordon wokół swojego dowódcy. Nie mogę dłużej na nich patrzeć, ponieważ atakują nas sześciopaki. Na chwilę paraliżują mnie krzyki i widok fontann krwi. Trwa rzeź. Wokół mnie świszczą kule, ale nie mam czasu się nimi przejmować, ponieważ oboma nożami siekam w głowę sześciopaka. Krzyki stają się jeszcze głośniejsze. W pierwszej chwili zakładam, że wydają je zarzynani ludzie, ale w ich natężeniu jest coś nieludzkiego. Sześciopak, z którym walczę, zamocowanymi na końcu bata.

zostaje

trafiony

trzema

głowami

Muszę zamrugać, bo nie wierzę w to, co widzę. Czyżby to były głowy Strawionych z Otchłani? Rozglądam się dokoła. Lśniąca od reflektorów zatoka zapełniła się Strawionymi. Zmierzają w stronę sześciopaków znajdujących się w wodzie. Nad powierzchnię wyskakują z wrzaskiem głowy. Chwytają zębami stojącego przede mną sześciopaka i natychmiast się w niego wgryzają. Wijący się z bólu sześciopak próbuje uciec przed głowami. Kolejne lądują na jego ramieniu i natychmiast się w nie wgryzają. Wszędzie dokoła sześciopaki są atakowane przez głowy przyczepione do batów. Głowy zostawiają w spokoju ludzi, którzy zbili się w gromadkę pośrodku mostu.

Spoglądam w górę. Władca Otchłani ze swoimi spopielonymi skrzydłami spogląda na nas z satysfakcją. Jest z siebie bardzo zadowolony. Również Raffe patrzy w moją stronę. Nie potrafię odczytać jego wyrazu twarzy. Co musiał zrobić, żeby do tego doszło? – Wszystko w porządku? – woła. Kiwam głową. Jestem zakrwawiona i poraniona, ale dostałam taki zastrzyk adrenaliny, że nie czuję zupełnie bólu. Wszędzie dokoła głowy wgryzają się w sześciopaki. Głowy bestii zostają odgryzione i spadają na asfalt. W ich miejscu wyrastają głowy z batów, przejmując kontrolę nad ciałami sześciopaków. Ich krzyki zamieniają się w przenikliwy śmiech. Szalony. Gromki. Triumfalny. Kierowane przez nowe głowy sześciopaki toczą się w kierunku krawędzi mostu i zeskakują do wody. Uświadamiam sobie, że gdyby kiedyś miała wydarzyć się prawdziwa apokalipsa, Strawione sześciopaki mogą wyłonić się z zakrwawionego morza jako prawdziwe apokaliptyczne bestie.



ROZDZIAŁ 68

– S krzydła archanioła o r a z nowa armia – mówi władca Otchłani. – Cóżeś tu uczynił? – Uriel podlatuje do Raffego. – Wiesz, jak trudno… Raffe zamachuje się z wściekłością na Uriela, który z największym trudem paruje cios swoim mieczem. Siła uderzenia odrzuca go do tyłu. Uriel spada z nieba i uderza z impetem o most. Wstaje niezgrabnie, trzymając się za krwawiące ramię. Zostało chyba zmiażdżone. Zanim zdąży stanąć pewniej na nogach, rzuca się na niego gromada ludzi. Jakaś kobieta uderza go w twarz, wykrzykując coś na temat swoich dzieci. Inna podchodzi i wymierza mu kopniaka. – To za moją Nancy! – Kopie go jeszcze mocniej. – A to za małego Joego. Kolejna osoba doskakuje do nich i zaczyna go okładać, jeszcze inna podbiega i zaczyna wyrywać mu pióra ze skrzydeł. Zaraz potem Uriel znika pod tłumem rozwścieczonych ludzi. Pióra fruwają. Krew tryska. Noże unoszą się w górę i opadają. Oświetlone reflektorami, pokryte krwią ręce zadają cios za ciosem. Wszystko inne się zatrzymało – muzyka ucichła jakiś czas temu, światła pozostają włączone, anioły przerwały walkę, a Strawione sześciopaki ucichły. Dociera do nas jedynie upiorny blask reflektorów wycelowanych we wszystkich kierunkach oraz krzyki Uriela. Anioły sprawiają wrażenie zdezorientowanych, jakby nie wiedziały, co robić. Gdyby zwolennicy Uriela rzeczywiście byli lojalni i przejmowali się jego losem, a nie opowiedzieli się po jego stronie dla własnych korzyści, być może zaryzykowaliby i próbowali go ratować. Ale zanim zdezorientowane anioły zdążą wykonać jakikolwiek ruch, tłum ludzi, którzy rzucili się na Uriela, zaczyna się przerzedzać. Triumfalnie unoszą nad głowami makabrycznie wyglądające kawałki jego ciała. Zakrwawione pióra, kępki włosów, palec, inne części zbyt zmasakrowane, aby dało się je rozpoznać.

No dobrze, może i nie jesteśmy najbardziej cywilizowanymi istotami we wszechświecie, ale inni nie są lepsi, prawda?



ROZDZIAŁ 69 swojej części umowy, archaniele – mówi władca Otchłani, – D opełniłem wymachując leniwie w powietrzu spalonymi palcami. – Uratowałem twą godną pożałowania córę człowieczą i jej rodzinę. Teraz czas na ciebie. Raffe unosi się przed władcą Otchłani na swoich pięknych, pierzastych skrzydłach. Kiwa ponuro głową. – Nie. – Słowo protestu wymyka mi się z ust, kiedy jak zahipnotyzowana wpatruję się w tę scenę. Dwa czarty z czarnymi toporkami wylatują z mroku rozciągającego się poza zasięgiem reflektorów. Toporki są pokryte wieloma warstwami zakrzepłej krwi. Każdy z czartów ustawia się za jednym ze skrzydeł Raffego. Raffe wpatruje się z wyższością we władcę Otchłani, a mnie ogarnia nadzieja, że znajdzie sposób, żeby zachować skrzydła. Potem jednak kiwa głową. Oba czarty bez ostrzeżenia unoszą toporki i jednocześnie zatapiają je w stawach skrzydeł Raffego. Unoszą toporki i jednocześnie zatapiają je w stawach skrzydeł Raffego. Unoszą toporki i jednocześnie zatapiają je w stawach skrzydeł Raffego. Unoszą toporki i jednocześnie zatapiają je w stawach skrzydeł Raffego. Unoszą… … jego skrzydeł… Nie wiem, czy Raffe krzyczy z bólu, ponieważ nie słyszę nic poza własnym wrzaskiem. Raffe spada. Dwóch Obserwatorów zlatuje i chwyta go, zanim roztrzaska się na moście. Śnieżne skrzydła Raffego lądują na betonie. Sekundę później obok nich upada z brzękiem jego miecz, rozkruszając swoim ciężarem powierzchnię.



ROZDZIAŁ 70

B

lask poranka rozświetla niebo nad San Francisco. Panorama miasta już nigdy nie będzie wyglądała tak jak dawniej, ale zaczynam się powoli przyzwyczajać do nowego wyglądu, przynosi mi on nawet pewne ukojenie. Łodzie krążą po krwawych wodach zatoki w poszukiwaniu tonących aniołów i ludzi. Ludzie kierujący akcją ratunkową najchętniej wepchnęliby wyciągnięte z wody anioły do klatek i nafaszerowali je sporą ilością ołowiu, aby je na jakiś czas unieruchomić. Nie wątpię, że chcieliby się przekonać, jak długo zajmie aniołom odzyskanie sił i czy potrafią powrócić do zdrowia bez jedzenia i wody. Nie dziwi mnie jednak, kiedy Jozjasz i Obserwatorzy przekonują ratowników, że powinni poprzestać na pozbawieniu ich koców i ciepłych napojów, które otrzymują wyłowieni z zatoki ludzie. Po śmierci Uriela wystąpił niedobór archaniołów. Raffe wydaje się nieoficjalnie, niejako z automatu, uznawany za przywódcę, problem w tym, że pędzimy teraz wzdłuż zatoki do najbliższego działającego – a przynajmniej niezburzonego – szpitala, a on co chwilę traci przytomność. Obserwatorzy zajmują się wykonywaniem rozkazów Raffego, a kiedy odzyskuje przytomność, informują go o rozwoju sytuacji. Pozostałe anioły doznały takiego szoku, że bez szemrania wykonują wszystkie polecenia. Odnoszę wrażenie, że nie przestaną słuchać Raffego, jeśli będą nadal uznawać jego decyzje za sensowne – przynajmniej do czasu. Te istoty są tak bardzo przyzwyczajone do wypełniania rozkazów, że pozbawione przywódcy prawdopodobnie nie wiedziałyby, co robić. Większość ludzi opuściła most. Ja również przesyłam wiadomości za pośrednictwem Jozjasza i Obserwatorów, ponieważ takie rozwiązanie jest w tej chwili najwygodniejsze. Za bardzo niepokoję się o Raffego, żebym mogła pomóc w organizowaniu przeprawy ludzi na brzeg. Teoretycznie powinni wykonywać moje rozkazy, ale w praktyce robią to, co powiedzą bliźniacy Tweedle. Po raz setny zerkam na Raffego. Siedzę skulona z Misiem Pooky pod kocem, który ktoś mi wręczył. Trzęsę się jak na mrozie i choć obejmuję się cały czas rękami, nie mogę się rozgrzać. Ledwo dostrzegam ciemne, targane wiatrem

włosy przez ścianę otaczających go Obserwatorów i aniołów. Leży na ławie łodzi motorowej, którą znaleźli dla nas bliźniacy. Anioły i Obserwatorzy odsuwają się i spoglądają na mnie wyczekująco. Zaraz potem wszyscy wzbijają się w błękitne niebo. Raffe jest przytomny i patrzy na mnie. Podchodzę do niego. Przy aniołach nie chciałam zachowywać się jak mała dziewczynka i trzymać go za rękę, nawet jeśli trudno było oprzeć się temu pragnieniu. Nie chciałam stawiać go w krępującej sytuacji nawet wtedy, gdy był nieprzytomny. Teraz zostaliśmy sami. Siadam obok niego i biorę go za rękę. Jest ciepła, przyciskam ją do swojej piersi, żeby mnie ogrzał. – Jak się czujesz? – mówię. Robi mi się głupio, kiedy widzę, że przypomniałam mu tym pytaniem o utracie skrzydeł. – No i? Co teraz? Zostaniesz mianowany nowym Posłańcem? – Wątpię – odpowiada chrapliwym głosem. – Walczyłem przeciwko aniołom, potem przywołałem władcę Otchłani. Kiepsko jak na kandydata w wyborach. Uratowało mnie jedno: według nich poświęciłem swoje skrzydła, żeby uratować ich przed anielską zarazą. – Raffe, mogłeś mieć wszystko. Kiedy Uriel został unieszkodliwiony, nic nie stało na przeszkodzie, abyś powrócił do społeczności aniołów. A one być może wybrałyby cię na swojego króla. – Posłańca. – A jaka to różnica. – Aniołami nie powinien rządzić Posłaniec, który w przeszłości miał skrzydła demona. Byłoby to niestosowne. – Krzywi się i zamyka oczy. – Poza tym nie interesuje mnie to stanowisko. Wysłaliśmy wiadomość do archanioła Michała. Próbujemy sprowadzić tu tego uparciucha. On również nie chce zostać Posłańcem. – Niezłe zamieszanie jak na stanowisko, którego nikt nie chce. – Och, wiele aniołów chciałoby je objąć, tyle że akurat nie te, które powinny. Władzę najlepiej sprawują ci, którzy jej nie pragną. – A dlaczego ty jej nie pragniesz? – Mam ważniejsze sprawy na głowie. – Na przykład? Otwiera jedno oko.

– Na przykład chciałbym nakłonić taką jedną upartą dziewczynę do wyznania, że zakochała się we mnie po uszy. Nie potrafię powstrzymać uśmiechu. – Jeśli nie interesuje cię życie na farmie świń, to co wolisz? – pyta. Przełykam ślinę. – Co powiesz na jakieś bezpieczne miejsce, gdzie nie trzeba żebrać o jedzenie ani o nie walczyć? – Masz to jak w banku. – I tyle? Wystarczy, że poproszę? – Nie. Wszystko ma swoją cenę. – Wiedziałam. Co masz na myśli? – Siebie. Przełykam ślinę. – Chciałabym, żebyś udzielił bardzo precyzyjnej odpowiedzi na moje kolejne pytanie. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz spałam, od kilku dni jadę wyłącznie na adrenalinie, co u człowieka trudno nazwać zdrowym trybem życia. Co zatem dokładnie miałeś na myśli? – Naprawdę chcesz mnie zmusić, żebym to powiedział na głos? – Tak, powiedz. Spogląda mi głęboko w oczy. Kulę się w sobie, ale jednocześnie serce zaczyna mi kołatać, jakbym była nastolatką. Zaraz, zaraz. Przecież j e s t e m nastolatką. Mrugam kilka razy, zastanawiając się, czy właśnie w ten sposób trzepocze się rzęsami. – Co ty wyprawiasz? – Słucham? Łee. Jestem w tym beznadziejna. – Trzepoczesz rzęsami? – Co? Ja? Nie, oczywiście, że nie. No… to mów. Mruży podejrzliwie oczy. – To dość niezręczne. – Owszem. – Nie zamierzasz mi tego ułatwić, prawda? – Straciłbyś do mnie cały szacunek.

– Dla ciebie zrobię wyjątek. – Przestań grać na czas. Co takiego próbowałeś mi wcześniej powiedzieć? – Próbowałem powiedzieć, że… że ja… – Tak? Wzdycha. – Zdajesz sobie sprawę, że jesteś bardzo trudna? – Próbowałeś powiedzieć, że ty… co? – Nodobrapomyliłemsię. Przejdźmy do innych spraw. Gdzie według ciebie anioły mogą przebywać do czasu, aż stąd odejdą? – Chwila, chwila! – Wybucham śmiechem. – Czy przypadkiem nie powiedziałeś przed chwilą, że się p o m y l i ł e ś? Czy właśnie nie tego słowa użyłeś? P o m y l i ł e m się? – Uśmiecham się do niego. – Jakże to pięknie brzmi w twoich ustach. Tak lirycznie. P-o-m-y-l-i-ł-e-m się. Poooomyliłem. Pommmmyliłem. No dalej, wyśpiewaj je dla mnie. – Gdybym nie uwielbiał twojego śmiechu, wykopałbym cię za burtę tego niezwykle hałaśliwego i telepiącego się pojazdu wprost do lodowatej wody. Uwielbia mój śmiech. Odkasłuję. – W jakiej sprawie się myliłeś? – pytam z pełną powagą. Posyła mi gniewne spojrzenie. Chyba nie zamierza odpowiedzieć. – W sprawie cór człowieczych. – Och? Czyli jednak nie jesteśmy wynaturzonymi, odrażającymi zwierzętami, które mogłyby skalać twoją reputację? – Nie, w tej sprawie akurat miałem rację. Okazuje się jednak, że nie zawsze musi to być wada. Spoglądam na niego z ukosa. – Kto by pomyślał, prawda? – ciągnie. – Nie miałem pojęcia, że można być komuś takim cierniem w stopie w czasie długiej, mrocznej wędrówki, a jednocześnie w magiczny, niezaprzeczalny sposób pozostać osobą nieodparcie atrakcyjną. – A więc tak wyglądają te słynne słodkie słówka? Spodziewałam się czegoś odrobinę bardziej przypominającego… komplement. – Nie potrafisz rozpoznać płynącej prosto z serca deklaracji miłości? Wpatruję się w niego oniemiała, mrugając oczami. Serce łomocze mi w piersi. Odgarnia delikatnie pukiel włosów, który zsunął mi się na twarz.

– Posłuchaj, wiem, że pochodzimy z różnych światów i jesteśmy różnymi istotami. Zdałem sobie jednak sprawę, że nie ma to znaczenia. – Nie przejmujesz się już anielskimi regułami? – Obserwatorzy pomogli mi zrozumieć, że anielskie reguły są przeznaczone dla aniołów. Tymczasem my, pozbawieni naszych skrzydeł, nigdy nie zostaniemy w pełni zaakceptowani przez anielskie zastępy. Zawsze będą krążyły pomysły, żeby przeszczepić nam skrzydła dopiero co upadłych aniołów. Anioły są istotami doskonałymi, dlatego nawet gdybym przeszczepił sobie skrzydła, nie stanę się na powrót taki, jak one. Ty akceptujesz mnie takim, jaki jestem, ze skrzydłami czy bez. Nawet kiedy miałem skrzydła demona, ani razu nie spojrzałaś na mnie ze współczuciem. Twoja lojalność do mnie ani na chwilę nie osłabła. Bo taka właśnie jesteś, moja dzielna, lojalna, urocza córo człowiecza. Serce łomocze mi tak szybko, że nie wiem, co odpowiedzieć. – Zostajesz? Z e m n ą? Zbiera się, żeby mnie pocałować, ale jego twarz wykrzywia ból. Pochylam się nad nim i zatrzymuję się na chwilę przed tym, jak nasze usta mają się zetknąć. Rozkoszuję się bijącym od niego ciepłem i przyjemnym mrowieniem, wzbudzonym przez jego bliskość. Przyciska swoje ciepłe usta do moich. Kładę ręce na jego twardej piersi i zsuwam je w dół wokół naprężonego brzucha ku podstawie pleców, starając się omijać rany. Obejmujemy się mocno. Jakże cudowny jest w dotyku. Taki ciepły. Taki sprężysty. Chciałabym, aby ta chwila nigdy się nie skończyła. – Fuj, zakochani. – Howler ląduje na łodzi, która zaczyna się kołysać. – Rzygać się chce. Nie masz odruchu wymiotnego, Hawk? – Od początku uważałem, że to kiepski pomysł – stwierdza Hawk, lądując obok Howlera. – Raz was posłuchałem, a spotkało mnie wieczne potępienie. – Jak tam rany, szefie? – pyta Howler, prezentując swoje przedramię składające się z lśniących, obdartych ze skóry mięśni. – Porównamy, żeby zobaczyć, kto ma większy tytuł do chwały? Wolałabym nie zadawać tego pytania, ale muszę to zrobić. – Co się stanie z aniołami? – Odszukają Michała – mówi Raffe. – Wrócą do domu i wybiorą go na nowego Posłańca. W końcu powinny go nakłonić, żeby się zgodził. A on, nawet jeśli nie chce tego stanowiska, będzie dobrym Posłańcem. – Czyli nie będą nam dłużej zagrażać?

– Wkrótce stąd odejdą. Twoi ludzie mogą zacząć odbudowywać swój świat. – A Obserwatorzy? – Postanowili zostać ze mną. Nigdy nie byli uprzedzeni do cór człowieczych, na swoją zresztą zgubę. Obawiam się, że będziecie z nimi mieli sporo utrapienia. – Ale tylko dlatego, że wasze kobiety będą wolały nas od swoich mężczyzn – mówi Howler. – Czyżby? Tacy jesteście pewni, że wszystkie wolałybyśmy eksanioła od zwykłego, porządnego faceta? Howler wzrusza ramionami. – Może nie jesteśmy tak doskonali jak dawniej – mówi Raffe – ale wszystko jest sprawą względną. Próbuję spojrzeć na niego krzywo, ale nie potrafię powstrzymać śmiechu. – Tak, śmieję się z ciebie. Raffe przyciąga mnie do siebie i ponownie całuje. Przywieram do jego sprężystego ciała. Nie potrafię się mu oprzeć. Chyba nawet nie powinnam próbować. Sycimy się sobą nawzajem i cały mój świat zamienia się w doznania związane z Raffem.



EPILOG

I

dę środkiem jezdni w naszej dawnej dzielnicy. Rozpoznaję pęknięty budynek z graffiti przedstawiającym anioła oraz słowami: „Kto nas ustrzeże przed stróżami?”. Do wszystkich drzwi przybito pióra zanurzone w czerwonej farbie. Najwyraźniej od czasu naszego ostatniego pobytu któryś z gangów przejął kontrolę nad całą okolicą. Podejrzewam, że w piwnicach i na strychach okolicznych domów kryją się również zwykli ludzie. Znajduję się w wysuniętej najdalej na południe części półwyspu, która nie spłonęła podczas pożaru wznieconego przed krwawymi łowami. Mury wielu domów są czarne od sadzy, ale budynki jak stały, tak stoją. Moja siostra jedzie z przodu na jednym ze swoich szarańczaków. Woła do ludzi, że anioły odchodzą i że mogą opuścić swoje kryjówki. Odzywa się coraz częściej, odkąd w miarę gojenia się ran może swobodniej poruszać szczękami. Blizny nie znikną, ale przynajmniej jej ciało będzie całkowicie normalnie – a dokładniej mówiąc, lepiej niż normalnie – funkcjonowało. Zaczęła również wracać do dawnej wagi, odkąd poza piciem bulionu przyjmuje pokarmy stałe. Laylah jej pomogła, licząc na dobre słowo, jakie Raffe mógłby szepnąć Michałowi, kiedy ten przejmie władzę. Cokolwiek zrobiła, Paige czuje się lepiej. Moja siostra nadal woli surowe mięso i nie przepada za warzywami, ale przynajmniej przestała wybrzydzać w kwestii gatunku mięsa i tego, czy jest żywe, czy martwe. Moja matka tłucze się za mną, pchając przed sobą sklepowy wózek pełen pustych plastikowych butelek, starych gazet, koców, ulotek i pudełek ze zgniłymi jajami. Ludzie wychodzą z kryjówek zwabieni raczej zgniłymi jajami, które im rozdaje, niż ulotkami, ale Dee i Dum zapewnili mnie, że to się zmieni, kiedy ocalali odzyskają poczucie własnego człowieczeństwa i przestaną się zachowywać jak postapokaliptyczne szczury. Mama uważa, że czarty i demony przejmą wkrótce władzę nad Ziemią, a sądząc po grupce ludzi, którzy za nią ostatnio podążają, przekonała do tego wiele osób. Tworzą wokół niej kordon ze swoich wózków wypełnionych śmieciami i zgniłymi jajami. Nie mam pojęcia, dlaczego mama ciągnie ze sobą

tyle niepotrzebnych gratów, ale ludzie dochodzą do wniosku, że mogą się one okazać pomocne na podobnej zasadzie, na jakiej pomocne okazały się zgniłe jaja, więc na wszelki wypadek robią to samo, co ona. Wkładając ulotkę za wycieraczkę samochodu, dostrzegam kątem oka Raffego, który przelatuje nade mną na starych demonich skrzydłach Beliala. Odmówił udziału w tak „ludzkim zajęciu”, jakim jest umieszczanie ulotek na samochodach i drzwiach, ale cały czas ma nas na oku. Ulotka zaprasza na kolejne widowisko zorganizowane przez bliźniaków. Tym razem będzie to minicyrk. Uznali, że pokaz dziwolągów pomoże w odbudowaniu wspólnoty, a czyż kiedykolwiek była na świecie większa liczba dziwolągów niż podczas Kresu Dni? Za moimi plecami rozlegają się krzyki mamy. Odwracam się z dłonią na Misiu Pooky, gotowa wyciągnąć mój miecz z pochwy. Mama wydziera się na kogoś, kto bez pytania porwał pustą butelkę po wodzie. Przesuwam palcami po miękkim futerku misia, napominając się w myślach, że nie powinnam reagować na wszystko tak nerwowo. Wojna się skończyła. Przyszedł czas na odtworzenie wspólnoty i odbudowę świata. Nawet Miś Pooky nie jest do końca przekonany. Od czasu krwawych łowów nie pozwolił Raffemu wziąć się do ręki, jednak sprawy zmierzają w dobrą stronę. Według niego miecz prędzej czy później dojdzie do wniosku, że choć Raffe nie spełnia kryteriów anielskiego ideału, nie oznacza to wcale, że nie jest godny noszenia miecza. W oddali odzywa się klakson. Bliźniacy machają z okna samochodu turystycznego, głównej nagrody w konkursie talentów. Wybrano nawet oficjalnie zwycięzcę, ale tak się jakoś zdarzyło, że pojazd trafił do nich. Nie wypytywałam o szczegóły, ale jestem w zasadzie pewna, że w grę wchodził hazard, jako że ich nowy slogan brzmi: „Kasyno zawsze wygrywa!”. Mama okłada złodzieja po głowie pustą plastikową butelką, którą próbował jej ukraść. – Mamo! Śpieszę z powrotem z nadzieją, że zdołam przywrócić spokój.



PODZIĘKOWANIA

C

hciałabym bardzo podziękować wspaniałym czytelnikom wstępnych wersji tej książki, którzy pomogli mi przenieść ją na wyższy poziom: Nyli Adams, Jessice Lynch Alfaro, Johnowi Turnerowi, Aaronowi Emighowi i Ericowi Shible. Serdeczne dzięki należą się oczywiście również czytelnikom poprzednich tomów cyklu za ich szalony entuzjazm i wsparcie.



SPIS TREŚCI Okładka Opinie Karta tytułowa Dedykacja ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ROZDZIAŁ 14 ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 ROZDZIAŁ 18 ROZDZIAŁ 19 ROZDZIAŁ 20

ROZDZIAŁ 21 ROZDZIAŁ 22 ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 ROZDZIAŁ 27 ROZDZIAŁ 28 ROZDZIAŁ 29 ROZDZIAŁ 30 ROZDZIAŁ 31 ROZDZIAŁ 32 ROZDZIAŁ 33 ROZDZIAŁ 34 ROZDZIAŁ 35 ROZDZIAŁ 36 ROZDZIAŁ 37 ROZDZIAŁ 38 ROZDZIAŁ 39 ROZDZIAŁ 40 ROZDZIAŁ 41 ROZDZIAŁ 42 ROZDZIAŁ 43 ROZDZIAŁ 44 ROZDZIAŁ 45 ROZDZIAŁ 46 ROZDZIAŁ 47 ROZDZIAŁ 48 ROZDZIAŁ 49 ROZDZIAŁ 50 ROZDZIAŁ 51

ROZDZIAŁ 52 ROZDZIAŁ 53 ROZDZIAŁ 54 ROZDZIAŁ 55 ROZDZIAŁ 56 ROZDZIAŁ 57 ROZDZIAŁ 58 ROZDZIAŁ 59 ROZDZIAŁ 60 ROZDZIAŁ 61 ROZDZIAŁ 62 ROZDZIAŁ 63 ROZDZIAŁ 64 ROZDZIAŁ 65 ROZDZIAŁ 66 ROZDZIAŁ 67 ROZDZIAŁ 68 ROZDZIAŁ 69 ROZDZIAŁ 70 EPILOG PODZIĘKOWANIA Reklama 1 Reklama 2 Karta redakcyjna