2. ANGELFALL

1 Wszyscy myślą ,że jestem martwa. Leże z głową na kolanach mojej matki, na prowizorycznym legowisku w jadącej ciężarówce. Wschodzące słońce ukazuje smutek malujący się na jej twarzy podczas gdy ryk silników wibruje przez moje zwiotczałe ciało. Jesteśmy częścią karawany ruchu oporu. Pół tuzina wojskowych ciężarówek, wanów i SUV'ów manewrująca między martwymi autami oddalając się od San Francisco. Na horyzoncie za nami, anielskie gniazdo nadal płonie po wcześniejszej akcji. Gazety pokrywające sklepowe szyby które mijamy po drodze, tworzą korytarz przypominający o Wielkim Ataku. Nie muszę czytać gazet by wiedzieć o czym piszą. Wszyscy śledzili wiadomości na samym początku gdy jeszcze je nadawano. PARYŻ PŁONIE, NOWY JORK ZALANY, MOSKWA ZNISZCZONA. KTO ZESTRZELIŁ GABRIELA, BOŻEGO POSŁAŃCA? ANIOŁY ZA ZWINNE NA POCISKI. ŚWIATOWI PRZYWÓDCY ROZBICI I ZAGUBIENI, KONIEC ŚWIATA Mijamy trzech łysych kolesi, owiniętych w szare prześcieradła. W dłoniach miętoszą poplamione i pogniecione ulotki, jednego z kultów apokalipsy. Uliczne gangi, kulty apokalipsy i ruch oporu, zastanawiam się ile czasu upłynie nim wszystkie te grupy zaczną się przenikać. Chyba nawet koniec świata nie jest w stanie powstrzymać naszego poczucia przynależności. Członkowie kultu stoją na chodniku i obserwują mijające ich nasze ciężarówki. Jak na rodzinę musimy nie robić wielkiego wrażenia; przestraszona mama, ciemnowłosa nastolatka i siedmioletnia dziewczynka, siedzące w samochodzie pełnym uzbrojonych mężczyzn. W każdej innej sytuacji byłybyśmy owcami w stadzie wilków, ale teraz, teraz chodzi o odpowiednia prezencję. Niektórzy mężczyźni w naszej karawanie noszą stroje kamuflujące i trzymają karabiny. Niektórzy broń maszynową nadal wycelowaną w niebo. Niektórzy są świeżo zwerbowani z ulicy, z własnej roboty tatuażami świadczącymi o przynależności do gangu i wypalankami poświadczającymi ilość popełnionych przez nich zabójstw. Ci mężczyźni trzymają się na dystans. Moja mama kołyszę się w przód i w tył, robi to od chwili gdy opuściliśmy eksplodujące gniazdo, zawodząc w swoim własnym języku. Jej głos unosi się i opada, tak jakby odbywała zaciekłą kłótnię z Bogiem. A może z Diabłem. Łza spływa z jej podbródka i ląduje na moim czole, i wiem ,że serce jej się kraje. Z mojego powodu, z powodu jej siedemnastoletniej córki której zadaniem było dbanie o rodzinę. Ona myśli ,że jestem tylko pozbawionym życia ciałem, przyniesionym jej przez samego diabła. Prawdopodobnie nigdy nie będzie w stanie pozbyć się ze swojej głowy obrazu mnie samej, zwiotczałej w ramionach Raffe'a ze skrzydłami demona podświetlonymi przez płomienie. Zastanawiam się co by pomyślała gdyby ktoś powiedział jej ,że Raffe był tak naprawdę aniołem któremu podstępem przyszyto skrzydła demona. Czy to byłoby dziwniejsze niż gdyby ktoś powiedział jej ,że ja tak naprawdę nie jestem martwa a tylko sparaliżowana po ukąszeniu skorpionowatego anielskiego potwora? Prawdopodobnie pomyślałaby ,że ten ktoś jest takim samym szaleńcem jak

ona. Moja mała siostrzyczka siedząca w mych nogach wydaje się zamrożona. Jej oczy wpatrują się pusto przed siebie, a plecy ma idealnie wyprostowane pomimo podskakiwania ciężarówki. Tak jakby Paige zupełnie zamknęła się w sobie. Twardziele jadący z nami wciąż ukradkowo na nią zerkając jak nie mogący powstrzymać się mali chłopcy. Wygląda jak posiniaczona, pozszywana lalka z koszmaru. Nie cierpię myśleć o tym co musiało się jej przytrafić ,że taka się stała. Część mnie chciałaby wiedzieć więcej, a druga cześć cieszy się ,że nie wie. Biorę głęboki wdech, wcześniej czy później będę musiała wstać. Nie mam wyboru muszę stawić czoła światu. Teraz jestem już całkowicie rozluźniona. Wątpię bym mogła walczyć czy biegać w tym momencie, ale powinnam być w stanie się poruszać. Siadam. Chyba jednak gdybym to naprawdę przemyślała przygotowałabym się na krzyki. Przodującym krzykaczem jest moja matka. Jej mięśnie sztywnieją z przerażenia, oczy rozwierają się wręcz niemożliwie szeroko. — Wszystko w porządku — mówię. — Wszystko dobrze. — moje słowa są niewyraźne ale jestem wdzięczna ,że nie brzmię jak zombie. Mogłoby być nawet zabawnie gdyby nie fakt ,że żyjemy teraz w świecie w którym ktoś taki jak ja może zginać za bycie takim cudakiem. Unoszę dłonie w uspokajającym geście, próbuje powiedzieć coś by ich uspokoić, ale wszystkie moje słowa giną wśród krzyków. Najwyraźniej panika na tak niewielkiej przestrzeni jak paka ciężarówki jest zaraźliwa. Wszyscy wpadają na siebie próbując dostać się na tył pojazdu. Niektórzy wyglądają tak jakby byli gotowi wyskoczyć z pędzącego auta. Pryszczaty żołnierz wymierzył we mnie swój karabin, ściskając go tak mocno jakby za chwilę miał popełnić swoje pierwsze i przerażające zabójstwo. Kompletnie nie doceniłam poziom zwierzęcego strachu który nas otaczał. Ci ludzie stracili wszystko; rodziny, bezpieczeństwo, swojego Boga. A teraz próbowały dosięgnąć ich ożywione zwłoki. — Nic mi nie jest. — mówię powoli tak wyraźnie jak tylko mogę. Wytrzymuje spojrzenie żołnierza, przekonując ,że nie dzieję się tutaj nic ponad naturalnego. — Żyje. Jest taka chwila w której nie jestem pewna czy odetchną z ulgą czy też wyrzucą mnie z ciężarówki, w blasku strzałów. Nadal mam miecz Raffe'a na swoich plecach, w większości ukryty pod kurtką. To daje mi odrobinę komfortu. Mimo ,że wiem iż miecz nie zatrzyma kul. — Dajcie spokój. — poruszam się bardzo powoli i mówię delikatnie. — Po prostu mnie znokautowali to wszystko. — Byłaś martwa. — mówi blady żołnierz który nie wygląda na starszego ode mnie. Ktoś wali w dach ciężarówki. Wszyscy podskakujemy i mam szczęście ,że żołnierz przypadkowo nie naciska spustu. Otwiera się niewielkie okienko z tyłu, i ukazujesię w nim głowa Dee. Wygląda srogo choć trudno traktować go poważnie, z tą rudą czupryną i

chłopięcą piegowatą twarzą. — Hej! Odczepić się od martwej dziewczyny, ona jest własnością ruchu oporu. — Tak, — popiera go brat bliźniak z wnętrza kabiny. — Potrzebujemy jej do autopsji i innych rzeczy. Myślisz ,że łatwo znaleźć dziewczynę zabitą przez księcia demonów? — jak zawsze nie potrafię ich rozróżnić, więc zakładam który jest który. — Nikt nie zabija martwej dziewczyny, — puentuje Dee. — Do ciebie mówię żołnierzu. — wskazuje przy tym na kolesia z karabinem i rzuca mu wściekłe spojrzenie. Mogłoby się wydawać ,że nikt nie traktuje ich poważanie ale wiem ,że mają talent do przeskakiwania od żartu do śmiertelnej powagi w ułamku sekundy. Choć oczywiście liczę na to ,że żartowali z tą autopsją. Ciężarówka zatrzymuje się na parkingu. Wszyscy rozglądają się nie zwracając już na mnie większej uwagi. Stojący przed nami budynek z cegły nie był moja szkolą, ale na pewno był szkołą. Widywałam ją wiele razy. Było to liceum Palo Alto’a, tuzin ciężarówek i SUV'ów zatrzymuje się na parkingu. Żołnierze nadal mają na mnie oko, ale opuścili już lufy swoich karabinów. Sporo osób gapi się na nas, gdy reszta niewielkiej karawany dojeżdża i parkuje. Wszyscy widzieli mnie w ramionach skrzydlatego stworzenia które tak naprawdę było Raffe'm, i wszyscy oni myśleli ,że jestem martwa. Czuję się skrępowana więc siadam na ławce obok mojej siostry. Jeden z mężczyzn sięga i dotyka mego ramienia. Może chce sprawdzić czy jestem ciepła jak każda inna żywa istota czy zimna jak śmierć. Wyraz twarzy mojej siostry zmienia się natychmiastowo z pustego do warczącego zwierzęcia gdy kłapie na mężczyznę. Jej ostre jak brzytwa zęby lśnią, gdy się porusza, podkreślając tylko zagrożenie. Tak szybko jak mężczyzna się wycofuje, ona powraca do swojego pustego spojrzenia i postawy sztucznej lalki. Mężczyźni gapią się, spoglądają między sobą, zadając nieme pytania na które nie mogę udzielić odpowiedzi. Wszyscy obecni na parkingu widzieli co się właśnie stało, i wszyscy się na nas gapili. Witajcie w cyrku. 2 Paige i ja jesteśmy przyzwyczajone do tego ,że się na nas gapią. Ja zawsze to ignorowałam ale Paige śmiała się do gapiów ze swojego wózka. Prawie zawsze. Dawno, dawno temu. Nasz matka znowu zaczyna mówić w swoim własnym języku. Tym razem spogląda na mnie gdy zawodzi, tak jakby modliła się do mnie. Gardłowe prawie słowa wypływają z jej ust przytłumiając szepty tłumu. Mama bez problemu potrafi przyprawić o dreszcze nawet w świetle dnia. — Dobra, ruszajmy się, — mówi Obi twardym głosem. Ma przynajmniej metr dziewięćdziesiąt, szerokie ramiona i muskularne ciało, ale to jego władczość i pewność siebie sprawiła ,że został wybrany liderem ruchu oporu. Wszyscy spoglądają z uwagą i słuchają gdy tak przechodzi się między samochodami, wyglądając jak najprawdziwszy generał na polu walki. — Opróżnić ciężarówki i do budynku. Trzymać się jak najdalej od otwartych przestrzeni. To przełamuje nastroje i ludzie zeskakują z ciężarówek. Ci w naszej ciężarówce przepychają się między sobą by tylko jak najszybciej znaleźć się z dala od nas.

— Kierowcy, — woła Obi — Kiedy samochody będą już puste, zaparkujcie je w miejscach łatwo dostępnych ale ukryjcie pośród innych porzuconych aut, lub w jakimś miejscu które trudno dostrzec z góry. — przemierza rzekę uchodźców i żołnierzy, nadając cel i kierunek, ludziom którzy bez niego byliby zagubieni. — Nie chcę żadnego śladu ,że to miejsce jest zajęte. Absolutnie niczego. — Obi przerywa gdy widzi Dee i Dum'a stojących i gapiących się na nas. — Panowie, — podejmuje Obi. Dee i Dum w końcu otrząsają się z transu i spoglądają na niego. — Pokierujcie nowymi rekrutami, pokażcie im gdzie iść i co robić. — Jasne. — odpowiada Dee, salutując żartobliwie Obiemu. — — Nowi! — woła Dum. — Wszyscy którzy nie wiedzą co robić za mną. Zgaduje ,że to chyba dotyczy też nas. Wstaje sztywno i sięgam automatycznie po moją siostrę ale powstrzymuje się nim jej dotykam, tak jakby jakaś część mnie wierzyła ,że jest ona niebezpiecznym zwierzęciem. — Chodź, Paige. Nie wiem co zrobię jeśli się nie poruszy. Ale wstaje i rusza za mną. Nie wiem czy kiedykolwiek przywyknę do tego ,że widzę jak stoi na własnych nogach. Mama też idzie za nami. Nie przestaje zawodzić, teraz nawet robi to głośniej i bardziej zacięcie niż wcześniej. Wszystkie wtapiamy się w powódź nowych podążających za bliźniakami. Po chwili Dum pojawia się niedaleko nas i oznajmia. — Wracamy do liceum, gdzie nasze instynkty przetrwania są najmocniejsze — Jeśli macie chęć by wymazać graffiti na ścianie lub pobić starą nauczycielkę matmy, — dodaje Dee, — Róbcie to tam gdzie ptaszki nie będą mogły was zobaczyć. Z ulicy szkoła wygląda na pozornie małą. Mijamy główny budynek a za nim widzimy cały campus nowoczesnych budynków połączonych siatką korytarzy. — Jeśli ktoś jest ranny niech usiądzie w tej oto przytulnej klasie. — Dee otwiera najbliższe drzwi i zerka do środka. To klasa w której szkielet rozmiaru człowieka stoi na podeście. — Kości dotrzymają wam towarzystwa, gdy będziecie czekać na doktora. — A jeśli wśród Was są lekarze — mówi Dum, — Wasi pacjenci czekają. — Czy to wszystko dla nas? — pytam. — Jesteśmy jedynymi ocalałym? Dee spogląda na Dum'a. — Czy dziewczyna zombie może mówić? — Jeśli jest słodka i gotowa do walki w błocie z inną dziewczyną zombie. — Koleś, świetny pomysł. — To odrażający obrazek. — spoglądam na nich z ukosa ale w głębi ducha ciesze się ,że nie spanikowali tylko dlatego ,że według wszystkich powróciłam z martwych. — Wiesz, nie możemy zajmować się tymi starymi i zbutwiałymi Penryn, interesują nas tylko te świeżutkie, takie jak Ty, które dopiero co powstały z martwych. — Tylko takie w podartych ciuchach, brudne, ubłocone — Wygłodniałe i żądne krwi — Moglibyście odpowiedzieć na pytanie? — odzywa się koleś w okularach które nie mają żadnej rysy. Nie wygląda jakby był w nastroju do żartów. — Jasne. — odpowiada Dee poważniejąc. — To miejsce naszej randki, inni do nas dołączą. Idziemy dalej w niewielkich promieniach słońca, a facet w okularach trzyma się na samym końcu grupki. Dum nachyla się do Dee i szepcze na tyle głośno ,że bez problemu słyszę. — O ile chcesz się założyć ,że ten koleś będzie pierwszy w kolejce, by pokonać naszą zombie

dziewczynę w walce? Wymieniają wyszczerzone uśmiechy i unoszą brwi spoglądając na siebie. Październikowy wiatr przeszywa mnie do szpiku kości i nie mogę się oprzeć by nie spojrzeć w górę na zachmurzone niebo, w poszukiwaniu pewnego szczególnego anioła ze skrzydłami wielkiego nietoperza, i przekornym poczuciem humoru. Przesuwam nogą nad zarośniętym trawnikiem i odwracam wzrok. Okna klasy są pełne plakatów i ogłoszeń. W kolejnym widać półkę wypełnioną pracami ręcznymi uczniów. Figurki z drewna, papieru i gliny w różnych kolorach i stylach pokrywając każdą wolna przestrzeń. Niektóre z nich są tak dobre ,że ogarnia mnie smutek; dzieciaki nie będą miały szansy na zrobienie czegoś takiego przez bardzo długi czas. Gdy tak lawirujemy poprzez szkolę bliźniaki uważają by trzymać się raczej za moją rodziną. Robię to samo, dochodząc do wniosku ,że to nie taki zły pomysł mieć Paige przed sobą gdzie mogę mieć na nią oko. Idzie sztywno tak jakby nadal nie mogła uwierzyć w to ,że ma nogi. Ja też nie przywykłam by widzieć ją taką, i nie mogę przestać gapić się na niewprawne szwy na całym jej ciele które sprawiają ,że przypomina laleczkę voodoo. — Więc to Twoja siostra? — pyta Dee cichym głosem. — Tak. — Ta dla której ryzykowałaś życie? — Tak. Bliźniak automatycznie kiwa głową, co zazwyczaj robią ludzie kiedy nie chcą powiedzieć czegoś obraźliwego. — Wasza rodzina czuje się lepiej? — pytam. Dee i Dum spoglądają na siebie oceniając. — Nie, — odpowiada Dee. — Nie bardzo. — mówi Dum, w tym samym czasie. Nasz nowy dom to klasa historyczna. Ściany wypełnione są historycznymi kronikami ludzkości. Mezopotamia, Piramidy, Imperium Osmańskie, Dynastia Ming i Czarna Śmierć. Mój nauczyciel historii mówił ,że Dżuma zabiła trzydzieści do sześćdziesięciu procent populacji europejskiej. Mówił ,żebyśmy wyobrazili sobie jakby to było gdyby sześćdziesiąt procent naszej ludzkości wymarło. Wtedy nie mogłam sobie tego wyobrazić, wydawało się to tak nieprawdopodobne i nierzeczywiste. W dziwacznym kontraście, dominując nad tymi wszystkimi postaciami z antycznej historii, widnieje zdjęcie astronauty na księżycu z ziemią rysującą się tuż poza nim. Za każdym razem jak widzę naszą kule błękitu i bieli w kosmosie, wyobrażam sobie ,że musi to być najpiękniejszy świat we wszechświecie. Ale to też wydaje się nierzeczywiste. Na zewnątrz coraz więcej samochodów gromadzi się na parkingu. Podchodzę do okna gdy mama zaczyna zsuwać biurka i krzesła na jedną stronę. Wyglądam i widzę jednego z bliźniaków prowadzącego do szkoły nowo przybyłą grupę. Tuż za mną moja malutka siostrzyczka mów. — Głodna. Sztywnieje, widzę odbicie Paige w szybie. W tym rozmytym obrazie spogląda ona na mamę jak każde inne dziecko oczekujące kolacji. Lecz jej głowa jest zniekształcona, pokryta szwami, a usta wypełniają ostre jak brzytwa zęby.

Mama pochyla się i głaszcze ją po włosach. Zaczyna wyśpiewywać jej przeprosinową piosenkę. 3 Moszcze się na składanym łóżku wciśniętym w rogu, leżąc plecami przy samej ścianie tak bym mogła widzieć w świetle księżyca całe pomieszczenie. Moja mała siostrzyczka, leży na łóżku stojącym przy ścianie naprzeciwko mojego. Paige wygląda tak drobniutko pod posterami historycznych figur, wielkości żywego człowieka. Konfucjusz, Gandhi, Helen Keller, Dalai Lama. Czy byłaby taka jak oni gdybyśmy nie żyli w świecie po? Moja matka siedzi ze skrzyżowanymi nogami przy łóżku Paige, nucąc jej jakąś melodię. Próbowałyśmy dać moje siostrze dwie rzeczy jakie udało mi się przynieść z niezorganizowanego bałaganu jakim była stołówka, która rzekomo rano ma stać się już kuchnią. Ale nie mogła utrzymać ani puszki z zupą ani batonika. Kręcę się na składanym łóżku, próbując znaleźć pozycję w której mój miecz nie kułby mnie po żebrach. Trzymanie go przy sobie to najlepszy sposób na to by nikt nie próbował mi go ukraść czyli podnieść i dowiedzieć się ,że tylko ja mogę to zrobić. Ostatnie czego mi trzeba to tłumaczenie skąd mam anielski miecz. Spanie z bronią nie ma nic wspólnego z przebywaniem w tym samym pomieszczeniu co moja siostrą. Zupełnie nic. Tak samo jak nie ma nic wspólnego z Raffem. W końcu to nie tak ,że ten miecz jest moją jedyną pamiątką spędzonego z nim czasu. Przecież mam pełno siniaków i blizn które przypominają mi o wspólnych dniach z moim wrogim aniołem. Którego prawdopodobnie już nigdy więcej nie zobaczę. Jak dotąd nikt o niego nie zapytał. Zgaduje że w tych czasach rozpad grupy jest po prostu bardziej powszechny. Odrzucam od siebie tą myśl i zamykam oczy. Jęki mojej siostry przebijają się przez nucenie mamy. — Idź spać, Paige, — mówię. Ku memu zaskoczeniu, słyszę ,że jej oddech się uspokaja a ona sama zasypia. Biorę głęboki wdech i zamykam oczy. Melodia mojej matki urywa się w którymś momencie. Śnie o tym ,że jestem w lesie, na miejscu masakry. Jestem na zewnątrz starego obozu ruchu oporu, gdzie giną żołnierze, próbując bronić się przed demonami. Krew kapie z gałęzi i spada na martwe liście jak krople deszczu. W moim śnie, żadne z ciał które powinno tu być nie jest na miejscu, nie ma też żadnego z przerażonych, patrolujących plecy w plecy żołnierzy. Jest tylko czysta kapiąca krew. W samym środku stoi Paige. Ma na sobie staromodną sukienkę w kwiaty, jak te dziewczynki wiszące na drzewie. Jej włosy są przesiąknięte krwią tak samo jak jej sukienka. Nie wiem na co gorzej mi patrzeć; na krew czy na posiniaczoną pokrytą szwami twarz. Unosi swoje ramiona w moim kierunku czkając aż wezmę ją na ręce, mimo ,że teraz ma siedem lat. Jestem całkiem pewna ,że moja siostra nie była częścią masakry, ale jest tu i tak. Gdzieś w lesie moja matka mówi — Poparz jej w oczy, są takie same jak zawsze. Ale nie mogę. Nie mogę na nią patrzeć. Jej oczy nie są takie same. Nie mogą

być. Odwracam się i uciekam od niej. Łzy płyną mi po twarzy i krzyczę oddalając się coraz dalej i dalej. — Paige! — mój głos się łamie. — Idę, trzymaj się, zaraz będę. Ale jedyną oznaką obecności mojej siostry jest dźwięk trzeszczących pod jej stopami liści, gdy ta nowa Paige szpieguje mnie po lesie. 4 Budzę się i widzę jak mama zeskrobuje coś z kieszeni swojego swetra. Umieszcza to na okiennym parapecie gdzie odbijają się promienie wschodzącego słońca. To skopki jajek, z czymś żółto brązowym. Jest bardzo uważna, wykładając to obrzydlistwo na parapecie, robi to tak by nie uronić ani kropli. Paige oddycha równo, tak jakby spała głęboko od bardzo długiego czasu. Próbuje otrząsnąć się z resztek mego snu, ale jego fragmenty i tak pozostają ze mną. Ktoś puka do drzwi. Te otwierają się i do klasy zagląda piegowata twarz jednego z bliźniaków. Nie wiem który to więc w myślach nazywam go po prostu Dee-Dum. Marszczy nos z niesmakiem gdy dociera do niego zapach zgniłych jaj. — Obi chce cię widzieć. Ma kilka pytań. — Świetnie, — odpowiadam sennie. — Daj spokój, będzie zabawnie. — rzuca w moją stronę zdecydowanie zbyt szeroki uśmiech. — Co jeśli nie chcę iść? — Lubie cię mała, — odpowiada. — Jesteś buntowniczką. — opiera się o framugę i kiwa z dezaprobatą. — Ale jeśli mam być z Tobą szczery to nikt tutaj nie ma obowiązku cię karmić, dawać ci schronienia, chronić cię, czy traktować jak ludzką istotę, w zasadzie— — Dobra, już dobra, rozumiem. — wygrzebuję się z łózka, zadowolona ,że spałam w podkoszulku i szortach. Mój miecz upada z brzękiem na podłogę. Zapomniałam ,że z nim spałam. — Ciii, obudzisz Paige, — szepcze karcąco moja matka. Oczy Paige otwierają się w tej samej sekundzie, leży tam teraz jak nieżywa wpatrując się w sufit. — Fajny miecz, — trochę za bardzo od niechcenia zauważa Dee-Dum. Dzwonki alarmowe huczą w mojej głowie. — Nieomal tak dobry jak paralizator. — odpowiadam, na wpół oczekują ,że mama potraktuje go swoim, ale ten wisi niewinnie przy jej polowym łóżku. Czuje się winna gdy zdaje sobie sprawę ,że ciesze się iż mama ma paralizator, tak na wszelki wypadek gdyby musiała bronić się przed......innymi ludźmi. Ponad połowa znajdujących się tu osób nosi przy sobie jakąś prowizoryczną broń. Miecz jest po prostu jedną z lepszych i ciesze się ,że nie muszę się tłumaczyć dlaczego go nosze. Ale jest w tym mieczu coś co przyciąga więcej uwagi niż bym chciała. Unoszę go i zawieszam na plecach by zniechęcić Dee-Dum'a do potencjalnej z nim zabawy. — Masz dla niego jakieś imię? — pyta Dee-Dum. — Dla kogo? — Twojego miecza. — mówi to tak jakby była to oczywista sprawa. — Proszę cię, ty też, naprawdę? — wybieram coś ze stosu ubrań które moja

mama przytargała ostatniej nocy. Przyniosła też stertę pustych butelek po wodzie i masę innych śmieci, nie wiadomo skąd, ale nie ruszam tej kupki. — Znałem kiedyś kolesia który miał katanę. — Katanę? — Japoński, miecz samurajski. Cudowny. — chwyta się za serce jakby był zakochany. — Nazywał go mieczem światła, sprzedałbym własną babcie za takie cudeńko. Kiwam głową na znak zrozumienia. — Może nazwać Twój miecz? — Nie. — wyciągam parę jeansów które chyba będą pasować i jakieś skarpetki. — Dlaczego nie? — Już ma imię. — odpowiadam lakonicznie, dalej przekopując się przez stertę ciuchów. — Jakie? — Misiek Pooky Jego przyjazna twarz nagle nabiera powagi. — Nazwałaś kolekcjonerski, wypasiony, zaprojektowany by wróg padał na kolana a jego kobieta lamentowała i prosiła o życie, przeznaczony do zabijania i kaleczenia miecz, misiek Pooky? — Tak, podoba ci się? — Nawet żarty na ten temat są przestępstwem przeciw naturze. Wiesz o tym nie? Bardzo się staram by nie popełnić w tej chwili jakiegoś obrażającego dziewczyny komentarza ale cholernie mi to utrudniasz. — Tak, masz racje. — wzruszam ramionami. — Może zamiast tego nazwę go Toto a może Puchatek? Jak myślisz? Spogląda na mnie tak jakbym była bardziej szalona niż moja matka. — Może się mylę i ta pochwa służy ci tak naprawdę za torebkę co? — Tak wiesz, wszędzie szukałam różowej dla mojego miśka Pooky ale nic się nie trafiło, jak do tej pory. Może z cekinami, albo kryształkami, czy myślisz ,że to już przesada? Odchodzi potrząsając głową. Zbyt łatwo przychodzi mi drażnienie go. Przebieram się niespiesznie i wychodzę za Dee-Dumem na zewnątrz. Korytarze wydają się wręcz zatłoczone. Para mężczyzn w średnim wieku wymienia pióro za opakowanie jakiś tabletek na receptę, zgaduję ,że tak chyba wygląda handel narkotykowy w świecie po. Kolejny chwali się czymś co wygląda jak mały palec i chowa to z powrotem gdy inny próbuje dosięgnąć. Kłócą się szeptem, błagalnym tonem. Dwie kobiety przechodzą obok, tuląc w ramionach kilka puszek zupy jakby był to garnek złota. Skanują nerwowym wzrokiem wszystko wokoło dopóki nie schodzą z korytarza. Tuz obok frontowych drzwi, dwójka ludzi ze świeżo ogolonymi głowami, przykleja apokaliptyczne ulotki. Na zewnątrz, zarośnięty trawnik wydaje się dziwnie opuszczony, walają się po nim tylko kosze na śmieci szarpane teraz na prawo i lewo przez wiatr. Każdy kto spojrzy na dół z nieba założy ,że ten budynek jest tak samo opuszczony jak każdy inny. Dee-Dum mówi mi ,że wyżsi rangą członkowie ruchu oporu zajęli pokój nauczycielski a Obi gabinet dyrektora, jakby był to jakiś wielki żart. Wędrujemy przez teren

szkoły do nowej siedziby Obiego, przez zadaszone korytarze nawet jeśli oznacza to nadkładanie drogi. Hole i sale w głównym budynku są bardziej zatłoczone niż u nas, ale tutaj ludzie wyglądają jakby faktycznie mieli jakiś cel. Ktoś pędzi korytarzem ciągnąc za sobą zwój kabla. Kilka innych osób przenosi biurka i krzesła z klasy do klasy. Jakiś nastolatek pcha przed sobą wózek wypełniony kanapkami i butelkami wody. Gdy tak przejeżdża ludzie częstują się jakby mieli prawo do posiłku, ponieważ pracują w tym właśnie budynku. Dee-Dum bierze kilka kanapek i podaje mi je jakby nigdy nic. I w ten oto sposób staje się częścią tego tłumu. Połykam śniadanie zanim ktoś zdąży zauważyć ,że tu nie należę i nieomal dławię się kanapką kiedy coś spostrzegam. Lufy karabinów w tym pomieszczeniu są super długie. Mają przykręcane tłumiki, które do tej pory widywałam tylko w sensacyjnych filmach. Jeśli zostaniemy zaatakowani przez anioły, hałas nie będzie miał znaczenia ponieważ anioły i tak będą wiedziały ,że tu jesteśmy. Lecz jeśli mielibyśmy się na wzajem wystrzelać.... Jedzenie w mojej buzi nagle robi się zimne i oślizłe. Chleb jest twardy i suchy, a nie przepyszny jak jeszcze przed chwilą. Dee-Dum pchnięciem otwiera drzwi. — rozpieprzyć — mówi jakiś męski głos w środku Kilka rzędów ludzi siedzi naprzeciwko swoich komputerów, całkowicie pochłoniętych tym co dzieje się na ekranach. Nie widziałam czegoś takiego od czasów z przed ataku. Niektórzy tworzą naprawdę interesujący widok, ale tak właśnie działa zderzenie okularów i tatuaży świadczących o przynależności do gangów. Jeszcze więcej ludzi siedzi przy komputerach w tylnych rzędach i obsługuje duże telewizory wiszące przy kredowej tablicy. Wygląda na to ,że ruch oporu wykombinował jak przywrócić sobie zasilanie, przynajmniej w tym pomieszczeniu. W centrum tej całej aktywności stoi Obi. Otacza go wianuszek ludzi, czekających na jego aprobatę czy cokolwiek. Większość osób w tym pomieszczeniu wydaje się mieć jedno oko skierowane na niego a drugie na swoją pracę. Boden stoi u jego boku. Nos ma nadal opuchnięty i posiniaczony, pamiątka po naszym małym nieporozumieniu sprzed kilku dni. Może następnym razem będzie się odzywał do innych jak do istot ludzkich a nie zastraszał ich, nawet jeśli okazują się drobną brunetką jak ja, która z pozoru może wydawać się łatwym celem. — To była korekta w planach a nie rozpieprzenie planu — mówi Boden. — I za cholerę nie była to groźba przeciw ludzkości ile razy muszę to jeszcze powtarzać? Niesamowite ale przy drzwiach stoi kosz z czekoladowymi batonami. DeeDum podaje mi dwa. Gdy czuje w dłoni Snickersa wiem ,że jestem w sanktuarium. — Falstart w przypadku odpalenia broni nie jest korektą planu, Boden — odpowiada Obi spoglądają na dokumenty podane mu przez krucho wyglądającego

żołnierza. — Nie uda nam się wykonać naszej strategii jeśli będziemy pozwalać decydować żołnierzom kiedy mamy uderzyć tylko dlatego ,że nie potrafią trzymać gęby na kłódkę i na prawo i lewo klepią o szczegółach. Każdy ulicznik i każda hotelowa kurwa o tym wiedzieli. — Ale to nie była— — Twoja wina, — dokańcza Obi. — Wiem. Powtarzasz to do znudzenia — Obi zerka w moją stronę, słuchając następnej tyrady. Chwilę fantazjuję o smaku batona po czym chowam go do kieszeni, może uda mi się namówić Paige by go zjadła. — Możesz odejść, Boden. — Obi gestem nakazuje mi podejść. Boden posyła mi gniewne spojrzenie gdy się mijamy. Obi szczerzy się do mnie w uśmiechu. Kobieta stojąca jako następna w kolejce, spogląda na mnie z czymś więcej niż zawodową ciekawością. — Dobrze widzieć cię żywą, Penryn. — mówi Obi. — Dobrze być żywą, — odpowiadam. — Mamy jakiś filmowy maraton? — Konfigurujemy system zdalnego nadzoru wokół zatoki. — odpowiada Obi. — Opłaca się mieć w swoich szeregach tylu geniuszy, okazuje się ,że potrafią sprawić ,że niemożliwe znowu staje się możliwe. Ktoś w ostatnim rzędzie krzyczy. — Kamera dwudziesta piąta jest dostępna — inni programiści nieprzerwanie uderzają w klawisze ale i tak wyczuwam ich podekscytowanie. — Czego szukacie? — pytam. — Wszystkiego co interesujące, — odpowiada Obi. — Mam coś! — krzyczy jakiś programista z tyłu — Anioły na drodze ekspresowej w Sunnyvale — Daj to na główny ekran — wydaje komendę Obi Jeden z dużych telewizorów wiszących z przodu klasy budzi się do życia 5 Telewizor się rozjaśnia. Anioł z niebieskimi skrzydłami kroczy poprzez rumowisko na opuszczonej ulicy. Zygzakiem przez środek drogi biegnie wielka wyrwa, znacznie większa niż inne. Kolejny anioł ląduje po chwili, a po nim jeszcze dwa następne. Rozglądają się przez chwilę po czym odchodzą znikając z ekranu. — Możesz włączyć kamerę? — Nie tą, przykro mi. — Mam kolejnego! — mówi programista po mojej prawej. — Ten jest na lotnisku.— zastanawiam się jak udało im się podłączyć pod kamery na lotnisku San Francisco. — Daj to na ekran — mówi Obi. Kolejny telewizor budzi się do życia. Anioł, biegnie ciągnąć na wpół zwiotczałą nogę, Jedno białe skrzydło, dziwnie przechylone wlecze za sobą. — Mamy kulawego ptaszka — komentuje ktoś poza mną, brzmiąc na podekscytowanego. — Przed czym ucieka? — pyta Obi pod nosem jakby mówił do siebie. Kamera ma problem z obrazem. Ciągle przeskakuję robiąc się to za ciemny to za jasny. W końcu wyostrza się na prawie białym tle, sprawiając ,że teraz

szczegóły obrazu są ciemne i prawie niewidoczne. Anioł cały czas obraca się spoglądając na to co go goni, gdy w końcu się zbliża możemy dobrze przyjrzeć się jego twarzy. To Beliel, demon który ukradł skrzydła Raffe’a. Jest w kiepskim stanie. Zastanawiam się co się stało? Tylko jedno ze skradzionych skrzydeł wydaje się funkcjonować, cały czas zamykając się i otwierając jakby próbował poderwać się do lotu, choć drugie ciągnie za sobą w pyle i kurzu. Nie mogę znieść tego ,że cudowne skrzydła Raffe'a są w taki sposób poniewierane, i próbuje nie myśleć o tym jak bardzo sponiewierane zostały gdy sama ich pilnowałam. Coś jest nie tak z jego kolanem. Mimo ,że kuleje i tak dość szybko się porusza, na pewno szybciej niż w jego stanie robiłby to normalny człowiek, choć zgaduje ,że to i tak pewnie mniej niż połowa jego normalnej prędkości. Nawet z tej odległości, widzę intensywne czerwone plamy sączące się przez jego białe spodnie tuż powyżej butów. Zabawne ,że demon wybrał sobie akurat białe ubranie, choć prawdopodobnie dopiero wtedy gdy dostał swoje nowe skrzydła. Gdy jest już bardzo blisko kamery, ponownie odwraca głowę i spogląda za siebie. Wtedy widzę wyraźnie ten znajomy, szyderczy wyraz twarzy. Arogancki, wściekły, ale tym razem, jest tam też i strach. — Czego się boi? — Obi zadaje pytanie nad którym sama się zastanawiam. Beliel znika z ekranu. — Możemy zobaczyć co jest poza nim? — pyta Obi. — To najdalej dokąd sięga kamera. Mija kilka sekund w czasie których wydaje mi się ,że nikt nie oddycha. A wtedy prześladowca Bieli'a pojawia się na ekranie w całej okazałości. Demoniczne skrzydła rozpostarte nad głową. Błyszczące haczyki ciągnące się wzdłuż ich krawędzi lśnią w blasku słońca, gdy śledzi swoją ofiarę. — Jezu Chryste, — mówi ktoś poza mną. Prześladowca wydaje się nie śpieszyć, nieomal tak jakby delektował się tą chwilą. Głowę ma opuszczoną, skrzydła otulają jego postać, sprawiając ,że jeszcze trudniej dostrzec jakieś szczegóły. I w przeciwieństwie do Beliel'a, nie odwraca głowy, byśmy mogli spojrzeć na jego twarz. Ale ja go znam. Nawet z jego nowymi demonicznymi skrzydłami. Znam go. To Raffe. Wszystko w nim, (tempo jego kroku, kąt pod jakim wygina skrzydła, cień padający na jego twarz) aż krzyczy ,że jest idealnym wizerunkiem diabła tropiącego swoją ofiarę, rodem z koszmarów. I mimo ,że jestem pewna ,że to Raffe, na jego widok moje serce ściska strach. To nie jest Raffe jakiego znałam. Czy Obi rozpoznaje w nim kolesia będącego ze mną wtedy w obozie ruchu oporu? Zgaduje ,że nie. Sama nie jestem pewna czy rozpoznałabym Raffe'a gdybym nie wiedziała o jego nowych skrzydłach, mimo ,że każdy szczegół jego twarzy i ciała wypalił się w mojej pamięci.

Obi odwraca się do swoich ludzi — Trafiliśmy w dziesiątkę, kulawy anioł i demon, za dwie minuty startujemy, przeszkodzimy mu w łowach! Bliźniaki zrywają się jeszcze zanim pada rozkaz. — Ruszamy. — mówią jednocześnie, wypadając na zewnątrz. — Jazda! Jazda! Jazda! — nigdy nie widziałam by Obi był tak podekscytowany. Obi zatrzymuje się przy drzwiach i odwraca — Penryn, dołącz do nas, to ty byłaś najbliżej demona. — wszyscy nadal sądzą ,że demon przyniósł mnie do moje matki gdy wydawałam się martwa. Zamykam usta nim zdążę powiedzieć ,że nic nie wiem. Biegnę by dogonić innych. 6 Na Międzynarodowe lotnisko w San Francisco kiedyś jechało się dwadzieścia minut, oczywiście jeśli nie było korków. Teraz autostrada jest tak zapchana ,że przejechanie sześciu mil w godzinę już nie jest takim dobrym pomysłem, ale chyba nikt nie powiedział tego bliźniakom. Pędzimy przez puste przestrzenie naszym SUV'em, manewrując między opuszczonymi samochodami, i wjeżdżając na chodniki jakby za kierownicą siedział pijany. — Będę rzygać. — oznajmiam. — Rozkazuje cie tego nie robić. — odpowiada Obi. — Nie mów tak, — mówi Dee-Dum. — To urodzona buntowniczka, więc porzyga się na pewno by zrobić ci na złość. — Jesteś tutaj z jakiegoś powodu Penryn, — mówi Obi, — I rzyganie w moim samochodzie nie jest jego częścią, pozbieraj się żołnierzu. — Nie jestem Twoim żołnierzem. — Jeszcze nie. — szczerzy się w uśmiechu Obi. — Dlaczego nie opowiesz nam co się stało w gnieździe? Powiedz o tym co widziałaś czy też słyszałaś, nawet jeśli wydaje ci się to mało użyteczne. — A jeśli już musisz rzygać, — dodaje Dee-Dum, — Celuje w stronę Obiego nie moją. Kończę opowiadając im prawie o wszystkim co widziałam. Nie wspominam o niczym co dotyczy Raffe'a, ale opowiadam o niekończących się anielskich imprezkach z szampanem, dziewczynami, kostiumami, służącymi i całą tą dekadencją. Potem opowiadam o anielskich skorpionach i płodach w piwnicznym laboratorium, i ludziach którymi się żywią. Waham się czy powiedzieć im o eksperymentach na dzieciach. Czy dodają sobie dwa do dwóch a w ich głowach zakiełkuje podejrzenie ,że te właśnie dzieci mogą być tymi małymi demonami, które rozszarpują ludzi na drogach? Czy będą podejrzewać ,że Paige jest jednym z nich? Nie jestem pewna co robić, ale w końcu mówię im o tym ogólnikowo. — Więc, Twoja siostra, wszystko z nią w porządku? — pyta Obi. — Tak, jestem pewna ,że wkrótce wróci do siebie całkowicie, — odpowiadam bez wahania. Oczywiście ,że wszystko z nią w porządku, jakże mogłoby być inaczej. Jaki inny mam wybór? Staram się by mój głos promieniował zaufaniem mimo ,że w środku gryzie mnie obawa.

— Powiedz więcej o tych anielskich skorpionach. — prosi nas pasażer, ma lekko falowane włosy, okulary i brązową skórę. To ten typ który na ulubiony temat może gadać bez końca, w szkole pewnie był kujonem. Wykorzystuje szansę i ku własnej uldze zmieniam temat Paige. Opowiadam im każdy szczegół jaki jestem sobie w stanie przypomnieć. Rozmiar, ważkowate skrzydła, całkowity brak jednolitości, tak przeciwny do tego co można zobaczyć na temat takich laboratoriów w filmach. Jak niektóre z nich wydają się ledwie embrionami, a inne są w pełni uformowane, opowiadam im o ludziach uwięzionych razem z nimi w zbiornikach, o tym jak wysysają z nich życie. Gdy kończę, zalega cisza, podczas której wszyscy absorbują przekazane przeze mnie informację. I kiedy już myślę ,że ta gra w sto pytań do będzie łatwa, pytają o demona który przyniósł mnie i zostawił przy samochodzie ruchu oporu, podczas ataku na gniazdo. Nie mam pojęcia co powiedzieć, więc wszystkie moje odpowiedzi na ich pytania ograniczają się do — Nie wiem, byłam nieprzytomna Mimo to jestem zaskoczona tym jak wiele pytań na temat 'demona' zadają. Czy to był diabeł? Czy mówił co tutaj robi? Gdzie go spotkałaś? Dokąd się udawał? Dlaczego cię do nas przyniósł? — Nie wiem, — odpowiadam po raz nie wiem już który. — Byłam nieprzytomna. — Możesz ponownie się z nim skontaktować? To ostatnie pytanie ściska mnie za serce. — Nie. — Chciałabyś nam powiedzieć coś jeszcze? — pyta Obi. — Nie. — Dziękuje. — mówi Obi. Odwraca się by popatrzeć na drugie siedzenie pasażera. — Sanjay, Twoja kolej. Słyszałem ,że masz jakąś teorię na temat aniołów którą chciałbyś się podzielić? — Tak. — odpowiada kujonek trzymający na kolanach mapę świata. — Sadzę ,że większość zabójstw popełnionych podczas Wielkiego Ataku mogła być przypadkowa. Coś w rodzaju ubocznego skutku przybycia tu aniołów. Moja hipoteza jest następująca; gdy kilkoro z nich wkroczyło do naszego świata to było to zjawisko lokalne. — z tymi słowami Sanjay wkuwa pineski w mapę. — W naszym świecie jest jakaś dziura która pozwala im na przejście tutaj. Prawdopodobnie spowodowana jakimiś lokalnymi anomaliami pogodowymi, ale niczym bardzo dramatycznym. Ale gdy wkracza tu cały ich legion oto co następuje. — teraz wbija śrubokręt w papier, przebijając go ostrzem, rączką i swoją dłonią, co rozrywa mapę całkowicie. — Według mojej teorii świat się rozpada gdy oni atakują. Dlatego mamy te wszystkie trzęsienia ziemi, tsunami, i wszystkie katastroficzne anomalia pogodowe, wszystko to niszczy naszą planetę i sprowadza śmierć. W tej samej chwili przez pochmurne niebo przetacza się potężny grzmot, jakby na potwierdzenie jego teorii. — To nie same anioły kontrolują naturę gdy ingerują w nasz świat. — ciągnie dalej Sanjay. — To dlatego nie stworzyli gigantycznego tsunami które pochłonęłoby nas wszystkich, gdy zaatakowaliśmy gniazdo. Nie mogli. Są żyjącymi, oddychającymi stworzeniami jak my. Może mają zdolności takie jakich my nie mamy,

ale nie są bogami. — Chcesz nam powiedzieć ,że zabili tyle osób i nawet się nie starali? Sanjay przeczesuję ręką swoje gęste włosy — Cóż, zabili trochę ludzi kiedy my zabiliśmy ich lidera, ale mogą wcale nie być tacy potężni jak sądziliśmy. Oczywiście nie mam żadnego dowodu, to tylko teoria która pasuje do tej niewielkiej ilości informacji które mamy. Ale jeśli uda nam się zdobyć jakieś ciała które będziemy mogli przebadać, będziemy w stanie rzucić na to trochę światła. — Chcesz ,żebyśmy skonfiskowali niektóre części aniołów którymi handlują na szkolnych korytarzach? — pyta Dee-Dum. Powstrzymuję się od żartobliwego komentarza na wypadek gdyby oni sami nimi handlowali co w sumie jest bardzo prawdopodobne. — Nie ma żadnej gwarancji na to ,że któraś z tych części jest autentyczna, — odpowiada Sanjay. — W zasadzie byłbym bardzo zaskoczony gdyby tak było. Poza tym o wiele bardziej przydatne do przeanalizowania byłoby całe ciało. — strzępki mapy naszego świata spadają mu na kolana. — Trzymaj kciuki, — mówi Obi. — Jeśli będziemy mieli szczęście może załatwimy ci nawet jakiegoś żywego. Oblewa mnie fala niepokoju. Ale wmawiam sobie ,że nie uda im się pojmać Raffe'a. Nie mogą tego zrobić. Nic mu nie będzie. Radio na desce rozdzielczej budzi się do życia, jakiś głos mówi. — Coś się dzieje w starym gnieździe. Obi łapie radio i odpowiada — Co? — Anioły w powietrzu. Zbyt wiele by zapolować. Obi wyciąga lornetkę ze schowka i spogląda w kierunku miasta. Z innego miejsca pewnie wiele by nie zobaczył ale jesteśmy blisko wody, więc ma czysty widok. — Co oni kombinują? — pyta Dee-Dum. — Nie mam pojęcia, — odpowiada Obi, spoglądając przez lornetkę. — Jest ich wielu, coś się dzieje. — Jesteśmy w połowie drogi do miasta, — podpowiada Dee-Dum. — Powiedział ,że jest ich zbyt wiele by zapolować — przypomina nerwowo Sanjay. — Prawda. — odpowiada Obi. — Ale jest szansa by dowiedzieć się co zamierzają. No i chciałeś anioła do przebadania nie? W gnieździe na pewno jakiegoś znajdziemy. — Musimy wybrać szefie, — odzywa się Dee-Dum. — Jeśli udamy się na lotnisko, będziemy potrzebować wszystkich ludzi ,żeby złapać nasze cele, zakładając ,że jeszcze w ogóle tam są. Obi wzdycha niechętnie po czym chwyta radio. — Zmiana planów. Wszyscy do starego gniazda. Podjeżdżać ze szczególną ostrożnością. Powtarzam, podjeżdżać ze szczególną ostrożnością!. Widziano wrogów! Teraz zmieniamy to na misję obserwacyjną, ale jeśli będziecie mieli szanse na sprowadzenie ptaka, żywego lub martwego nie wahajcie się 7 Lodowaty deszcz obmywa mi twarz gdy pędzimy poprzez porzucone samochody i sterty śmieci, cóż, pędzimy jest chyba nieodpowiednim słowem do określenia SUV'a jadącego trzydzieści mil na godzinę, choć w tych czasach to

pędzimy jak na złamanie karku, w moim przypadku dosłownie, skoro wyglądam przez okno. — Czołg na drugiej. — wykrzykuję. — Czołg? Poważnie? — pyta Dee-Dum. Wyciąga głowę by dostrzec coś za stertą śmieci walającą się na drodze. Wydaje się podekscytowany choć oboje wiemy ,że anioły usłyszą czołg z odległości kilku mil. — Nie żartuje, wygląda na zepsuty. — moje przemoczone deszczem włosy, kleją się do karku i pleców. To niewielki deszcz, jak większość deszczy w San Francisco, lecz wystarczający by wszystko przemoczyć. Chłodne dreszcze przeszywają całe moje ciało i ciężko mi trzymać się rączki na dachu. — Bus na dwunastej — informuje. — Tak, widzę. Bus leży na boku. Przez krótką chwilę zastanawiam się czy stało się to z powodu trzęsienia ziemi, gdy na naszym świecie pojawiły się anioły, czy może został podniesiony i rzucony przez jakiegoś anioła w akcie zemsty, za atak ruchu oporu na gniazdo. Domyślam się ,że jednak został rzucony, bo w kraterze po trzęsieniu leży wywrócony do góry nogami Hummer. — Ups, gigantyczny krate— nim dokańczam, Dee-Dum skręca gwałtownie. Trzymam się mocno gdy odrzuca mnie na prawo. Przez chwilę mam wrażenie ,że wypadnę i uderzę twarzą w asfalt, ale on wykonuje jakiś szalony manewr i po chwili jedziemy już prosto. — Ostrzeżenie z wyprzedzeniem byłoby miłe. — mówi Dee-Dum śpiewnym głosem. — Trochę sprawniejszy kierowca też by nie zaszkodził. — odcinam się kpiącym tonem. Twardy metal samochodowych drzwi napiera na moje uda, siniacząc je boleśnie, gdy wpadamy na chodnik. Jakby tego było mało, przez całą drogę nie zauważam ani jednego śladu skrzydeł nietoperza przyczepionych do ciała adonisa. Nie żebym się spodziewała ,że zobaczę gdzieś Raffe'a. — Koniec, okulary czy nie, teraz kolej Sanjay’a. — wślizguje się z powrotem na tylne siedzenie gdy Sanjay zajmuje moje miejsce w otwartym oknie W końcu dojeżdżamy do dzielnicy finansowej choć z innej strony niż wtedy gdy byłam tu z Raffe'm, kilka dni temu. Ta część miasta nie wygląda najpiękniej, ale taka była zawsze, teraz nadal stoi tu kilka budynków nadpalonych tylko w niewielkim stopniu. Kolorowe paciorki leżą rozsypane przed sklepem z szyldem 'Koraliki i Piórka'. Ale w zasięgu wzroku nie widzę żadnego pióra. Handel anielskimi piórami musi kwitnąc w najlepsze. Zastanawiam się czy wszystkie kurczaki i gołębie zostały wyskubane? Ich pióra mogą być teraz więcej warte niż mięso, jeśli oczywiście uda się je komuś sprzedać jako anielskie pióra. Mój żołądek jest jak wypełniony lodem kiedy mijamy zniszczoną strefę która kiedyś była dzielnicą finansową. Teraz to miejsce jest kompletnie opuszczone, nie widać nawet padlinożerców, szukających jedzenia czy jakiś użytecznych przedmiotów. — Gdzie są wszyscy? Dzielnica finansowa nadal stoi, a przynajmniej kilka budynków. W samym

jej środku, zieje wielka dziura; kiedyś było tam anielskie gniazdo. Kilka miesięcy temu wysokiej klasy hotel w stylu Art- Deco. A wtedy zaatakowały nas anioły i zrobiły z niego swoją siedzibę. Teraz jest to tylko kupa gruzu, w miejscu w którym uderzył ruch oporu. — Nie dobrze, — mówi Dee-Dum, spoglądając w niebo. Widzę to w tej samej chwili co on. Kolumna aniołów nadlatuję z miejsca które kiedyś było ich gniazdem. — Co oni robią? — szepcze. Dee-Dum parkuje SUV'a i gasi silnik. Bez słowa wyciąga dwie lornetki i podaje mi jedną. Obi już ma swoją, więc chyba mam podzielić się z Sanjay'em. Obi chwyta karabin i wysiada. Podążam za nim a serce wali mi w piersi. Martwię się tym ,że anioły usłyszały nasz samochód, ale one lecą dalej nie zwracając na nas uwagi. Przemykamy się od samochodu do samochodu kierując do starego gniazda. Obi czy Dee-Dum raczej nie myślą ,żeby uciekać. Anioł ze śnieżno białymi skrzydłami startuje wzbijając się w kłębowisko chmur. Moje oczy podążają za nim mimo iż wiem ,że Raffe nie ma już takich skrzydeł. Gdy docieramy do zniszczonego budynku który kiedyś był gniazdem, wszystko jest pokryte pyłem. Sproszkowany beton zaściela samochody, ulice i martwe ciała. Auta leżą porozrzucane go góry nogami, na chodnikach i trawnikach, na innych samochodach, częściowo powbijane w przyległe budynki. Nasze stopy chrzęszczą na pokruszonym gruzie gdy przedzieramy się przez rumowisko. Aniołom raczej nie spodobał się atak w trackie przyjęcia, zostawili wszystko tak jak dziecko po ataku furii porzuca swoje zabawki. Ciała leżą na ulicach; ludzkie ciała. Dostaje mdłości gdy w mej głowie pojawia się myśl ,że atak nie wyrządził jednak tylu szkód aniołom co pierwotnie zakładaliśmy. Gdzie są ich ciała? Zerkam na Dee-Dum'a i widzę w jego oczach ,że zastanawia się nad tym samym. Przystajemy na tyle blisko ,żeby widzieć co jest grane. Stare gniazdo jest tylko stertą powyginanych prętów zbrojeniowych i gruzu. Stalowe pręty zbrojeniowe sterczą teraz jak zakrwawione kości przy otwartym złamaniu. Spodziewałam się ,że gniazdo będzie zasypane, zamiast tego jednak gruz jest rozsypany wszędzie jakby go okopywali. Miejsce aż roi się od aniołów. Pozbawione skrzydeł ciała leżą tu i ówdzie, niektóre są poukładane w rzędach na asfalcie. Anioły wykopują ogromne głazy i odrzucają je z daleka od tego co kiedyś było gniazdem. Kilkoro zaciąga anielskie ciała układając je na drodze. Moje serce wali tak szybko, że muszę przełknąć by nie wyskoczyło mi z piersi. Wojownik ze złożonymi skrzydłami wychodzi z jednego z najbliższych budynków, w każdej dłoni trzyma wiadro, rozlewając wodę z każdym krokiem. Kopie jakieś leżące mu na drodze ciało. Rzekomo martwy anioł jęczy i zaczyna się poruszać. Wojownik wylewa wodę na ciała ułożone na ulicy. Jak tylko zostają zalane zaczynają się poruszać. 8 — Co do— mówi Sanjay, zbyt oniemiały by pamiętać o zachowaniu absolutnej

ciszy. Kilka aniołów leżących na asfalcie nieomal natychmiast się podnosi i energicznie wytrząsa z wody jak psy. Inni pojękują i przesuwają się niemrawo, tak jakby budzik zaskoczył ich wcześniej niż zwykle. Niektórzy z nich zostali zastrzeleni z broni palnej. Ich rany wlotowe są brzydkie i poszarpane. Przypomina mi to surowe mięso na hamburgery. Wojownik ze złożonymi skrzydłami bierze kolejne wiadro i wylewa wodę na pozostałe 'martwe' anioły. Kopie też kilku rannych nadal leżących na asfalcie. — Wstawać larwy! Wydaje się Wam kurwa ,że to czas na drzemkę? Wstyd mi za Was. Najwyraźniej, nie tylko Sanjay zapomniał o tym ,że ma być cicho ponieważ jeden z aniołów bierze kawałek rozbitego betonu i rzuca uderzając w samochód naszej grupy, tak jak ktoś mógłby rzucić kamieniem w szczura. I dokładnie tak jak szczury dwójka naszych ludzi rozpierzcha się umykając z drogi gdy głazy uderzają w samochód za którym się chowali. Kilka innych aniołów łapię za połamane uliczne latarnie, pręty zbrojeniowe i posyła je w naszą stronę. Podskakuje i pędzę tak szybko ,że prawie hiper wentyluje, w końcu dobiegam chowając się w drzwiach jakiegoś budynku. Wychylam się zerkając na anioły. Nie gonią nas, my też nie gonilibyśmy szczurów buszujących w stercie śmieci. Obi i Dee-Dum widzą mnie ze swojej kryjówki za ciężarówką i teraz pędzą sprintem w moją stronę. Skuleni obserwujemy wszystko przez nasze lornetki. Grupka aniołów grzebie w samym środku rumowiska odrzucając śmieci na prawo i lewo. Kiedy znajdują ciała, pozostawiają martwych ludzi a wyciągają anioły które mogą obudzić się w każdej chwili. Kopiące anioły są większe niż te które są wyciągane z rumowiska. Przy pasie noszą miecze, co zakładam ,że oznacza ich status wojowników. Z tego co widzę wszystkie ofiary są dużo mniejsze i nie mają broni. Teraz gdy o tym myślę zastanawiam się ilu wojowników widziałam w gnieździe kiedy byłam tam z Raffe'm? Byli strażnicy. Kilku w korytarzu. No i ten stolik pełen wojowników gdzie była ta szumowina, albinos Josiaha. Poza nimi nikt nie nosił mieczy. Czy sprowadzają do naszego świata swoją anielską administrację i anioły które nie walczą? Kucharzy? Lekarzy? A jeśli tak, gdzie byli wojownicy kiedy zaatakowano gniazdo? Jęczę głośno. — Co? — pyta szeptem Obi. Próbuje wykombinować jak z nimi porozmawiać by nikt mnie nie usłyszał. Dee-Dum musi chyba mieć jakiś pomysł bo wyciąga z kieszeni notatnik i ołówek przesuwając go w moją stronę. Piszę. — Ilu anielskich wojowników widziałeś w gnieździe ostatniej nocy? Dee-Dum potrząsa głową i palcami jednej ręki pokazuje mi ,że tylko kilku. Zerka na anioły i widzę jak na jego twarzy maluje się zrozumienie. Piszę — Jest ich tu więcej niż podczas naszego ataku. — Może byli na jakiejś misji? Kiwa.

Wygląda na to ,że ruch oporu uderzył w gniazdo gdy akurat większość wojowników była poza nim. Nic dziwnego ,że poległo tyle aniołów. Przypominam sobie chaos w foyer gdy ludzie i anioły biegli na slego we wszystkie strony, anioły wpadające prosto pod ogień z karabinów maszynowych gdy próbują wzbić się w powietrze. Wtedy myślałam ,że po prostu zgrywali chojraków ale teraz wydaje mi się ,że mogła to być po prostu czysta panika. Mimo to cywilni aniołowie też byli siłą z którą należało się liczyć, gdy rzucali samochodami ruchu oporu, czy samymi żołnierzami, miażdżyli rozgorączkowany tłum, byli tak samo niebezpieczni. Teraz, niektórzy aniołowie leżący na asfalcie wyglądają na poważnie rannych. Tak mocno ,że sami na pewno nigdzie nie polecą. Wojownicy podnoszą ich zirytowani za ramiona i odlatują razem. Z tego co widzę to żaden z nich nie jest martwy. Wyraz twarzy Obiego pokazuje ,że zaczyna on rozumieć ich moce uzdrawiające. Powiedziałam im co prawda w czasie naszej małej sesji pytań ,że anioły potrafią uleczyć się z obrażeń które normalnie zabiłyby człowieka ale wygląda na to ,że Obi dopiero teraz zaczyna w to wierzyć. Gdy wojownicy dokopują się już do poziomu gruntu ten który dowodzi daje sygnał i więcej niż połowa pozostałych aniołów zabiera rannych i odlatuje. Pozostali wyglądają na urażonych, gdy dalej kopią. Podejrzewam ,że wojnicy nie za bardzo lubią tą niewdzięczną robotę. I chociaż już nie widzę dołu wiem ,że dalej kopią, po chwili słyszę skrzek, zdając sobie sprawę z tego ,że jest to dźwięk tego stworzenia które zaatakowało mnie i sparaliżowało w piwnicy gniazda. Tam na dole nadal są jeszcze jakieś żyjące płody skorpionów. Dowodzący wojownik wyciąga swój miecz i wskakuje do środka. Skorpiny skrzeczą i po dźwięku jaki teraz wydają zakładam ,że właśnie zostały nadziane na anielskie ostrze. 9 Niedługo potem na ulicy zalega cisza. Już po ataku pewnie nie pozostało wiele tych skorpionów ale teraz mogę się założyć ,że nie ma już ani jednego. Muskularne ciała wyskakują z dołu i znikają w chmurach powyżej. Niektóre niosą zwiotczałe anioły, te które uważałam za martwe. Gdzieś bardzo daleko słychać grzmot. Wiatr huczy przez korytarze budynków. Czekamy do czasu gdy wydaje się nam ,że jest bezpiecznie i podchodzimy bliżej. Byłabym w szoku gdybyśmy znaleźli choć niewielki fragment anielskiego ciała który moglibyśmy zabrać. Zbliżamy się do gruzowiska, pozostając w ukryciu na tyle na ile możemy mimo ,że miejsce wydaje się już całkowicie opuszczone. Jesteśmy rzut kamieniem od dymiących zgliszczy gdy kawał betonu stacza się po kupie gruzu. Zamieram, w napięciu. Spadają kolejne kawałki staczając się na niewielkie osuwisko. Coś wygrzebuje się z zawalonej piwnicy. Wszyscy chowamy się za porzuconymi samochodami, obserwując ostrożnie. Stacza się jeszcze więcej odłamków i po chwili na powierzchni ukazuje się ręka. Przez chwilę myślę ,że to jakiś demon wyłaniający się z piekielnych czeluści, ale wtedy drżąc i świszcząc z każdym oddechem pojawia się

starsza kobieta. Nigdy nie wiedziałam nikogo takiego jak ona. Jest pomarszczona, wątła i koścista. Najbardziej uderzająca w tym wszystkim jest jej skóra, która jest tak wysuszona i skurczona ,że przypomina suszoną wołowinę. Dee-Dum i ja spoglądamy na siebie, zastanawiając co tam robi. Wspina się na szczyt i rozpoczyna chwiejną wędrówkę wzdłuż kupy śmieci, poruszając tak jakby miała artretyzm. Ma na sobie obdarty laboratoryjny fartuch który jest pięć numerów za duży. Jest tak poplamiony ,że trudno uwierzyć iż był kiedyś biały. Trzyma go przy sobie, stawiając ostrożne kroki poprzez gruz i wygląda to tak jakby próbowała nie rozpaść się na kawałki. Wiatr zdmuchuje jej włosy na twarz a ona odrzuca głowę by pozbyć się ich z drogi. Jest coś dziwnego zarówno w tym geście jak i tak gęstych włosach w jej wieku. Minutę zajmuje mi wykombinowanie co to takiego. Czy kiedykolwiek wcześniej widziałam staruszkę odrzucając włosy do tyłu? Włosy ma całe czarne, mimo ,że nowa post apokaliptyczna moda nakazuje by miały choć cień siwizny przy skórze. Drży jak przerażone zwierzątko i spogląda na nas gdy wyłaniamy się zza samochodów. Jest w jej twarzy coś znajomego, coś co nie daje mi spokoju. Wtedy mój umysł wypełnia obraz, dwóch małych dziewczynek czepiających się ogrodzenia, obserwujących jak ich mama odchodzi w kierunku gniazda. Jak odwraca się by przesłać im całusa. Skończyła jako kolacja w zbiorniku jednego ze skorpionów. To ja rozbiłam jej zbiornik swoim anielskim mieczem i zostawiłam ją tam bo nie byłam w stanie zaciągnąć jej ze sobą. Żyła. Tylko ,że teraz wygląda jakby postarzała się o pięćdziesiąt lat. Jej kiedyś piękne oczy zapadły się zupełnie. Policzki ma tak wciągnięte do środka ,że nieomal widzę przez nie jej kości. Jej dłonie to pazury obciągnięte skórą. Potykając się próbuje uciekać gdy widzi jak wyłaniamy się z naszych kryjówek. Teraz gdy ucieka porusza się na czworakach jak zwierze. Kiedy ją ostatnio widziałam była zdrowa i piękna, zanim dopadły ją potwory. Daleko nie ucieknie w takim stanie, więc ukrywa się drżąc ze strachu za stertą kartonów. Wydaje się nieszkodliwa ale jest ocalałą i muszę to uszanować. Zasługuje na to by wydostać się z miejsca w którym została pochowana żywcem i będzie potrzebowała do tego siły i energii. Grzebie po kieszeniach szukając snickersa, rozglądam się jeszcze czy znajdę coś mniej wartościowego ale nic takiego nie ma. Robię kilka kroków w stronę tego biedactwa, które chowa się w swojej prowizorycznej kryjówce. Moja siostra ma więcej doświadczenia w takich sprawach, ale chyba jednak nauczyłam się czego obserwując Paige zajmującą się tymi wszystkim bezdomnymi kotami i nieszczęśliwymi dziećmi. Kładę batona na drodze gdzie może go zobaczyć i cofam się o kilka kroków. Przez moment kobieta obserwuje mnie jak zbity pies. A potem chwyta batona tak szybko ,że nigdy bym jej o to nie podejrzewała. Rozrywa opakowanie w sekundzie i wpycha go sobie do buzi. Jej napięta twarz relaksuje się, gdy czuje w ustach smak orzechów ze

świata przed. — Moje dzieci, mój mąż, — pyta zachrypniętym głosem. — Dokąd wszyscy poszli? — Nie wiem, — odpowiadam. — Ale sporo osób wylądowało w obozie ruchu oporu. Mogą tam być. — Jakim obozie? — To ruch oporu który zaatakował gniazdo, ludzie zbierają się tam razem. Mruga zaskoczona. — Pamiętam cię. Zginęłaś. — Nikt z nas nie zginął. — odpowiadam. — Ja tak. — mówi ona. — I poszłam do piekła. — obejmuje się swoimi chudymi ramionami. Nie wiem co powiedzieć. Czy byłaby jakaś różnica w tym gdyby faktycznie umarła? Zdecydowanie przeszła przez piekło. Sanjay podchodzi ostrożnie jak do dzikiego kota. — Jak ci na imię? Zerka najpierw na mnie, a gdy kiwam przyzwalająco odpowiada. — Clara — Jestem Sanjay. Co ci się przydarzyło? Spogląda na swoje drżące dłonie. —Zostałam wyssana do cna przez potwora. — Jakiego potwora? — pyta Sanjay. — Anielskie skorpiony o których ci mówiłam. — odpowiadam za nią. — Ten piekielny lekarz powiedział ,że puszcza mnie wolno jeśli oddam im moje małe dziewczynki. — opowiada skrzeczącym głosem. — Ale nie miałam zamiaru im ich oddać. Powiedział ,że potwór upłynni moje wnętrze i je wypije. Powiedział ,że dorosły mógłby mnie zabić w czasie tego procesu ale niedojrzały tego nie zrobi. Clara przerywa i zaczyna dygotać. — Powiedział ,że będzie to najbardziej rozdzierająca rzecz jaką mogę sobie wyobrazić. — przymyka oczy jakby chciała powstrzymać cisnąc się do nich łzy. — Dzięki bogu nie uwierzyłam mu. Dzięki bogu ,że nie wiedziałam. — zaczyna płakać, na sucho tak jakby nie miała już w sobie faktycznie żadnych płynów. — Nie oddałaś dzieci i żyjesz. — mówię do niej, — Tylko to się liczy. Kładzie swoją drżącą dłoń na moim ramieniu, po czym odwraca się do Sanjay. — Ten potwór mnie zabijał, a ona przyszła nie wiadomo skąd i mnie ocaliła. Sanjay spogląda na mnie z szacunkiem. Boje się ,że powie mu o Raffie, ale okazuje się ,że straciła przytomność gdy zobaczyła jak jestem dźgana przez skorpiona, więc niewiele pamięta. Sytuacja Clary zżera mnie jak kwas gdy tak przedzieramy się przez gruzowisko. Sanjay siada koło niej na chodniku, rozmawiając z nią delikatnym głosem i robiąc notatki. Uspokajanie kogoś takiego jak ona jest czymś co na pewno robiłaby moja siostra gdy żyliśmy jeszcze na świecie przed tym wszystkim. Znajdujemy kilka zabitych skorpionów ale żadnych aniołów. Żadnego skrawka skóry, piórka, niczego co mogłoby nas na coś naprowadzić. — Jedna mała bomba nuklearna, — mówi Dum, przechodząc przez gruzy. — Tylko o to proszę, nie jestem chciwy. — Tak, to i klucz do detonacji — dodaje Dee, kopiąc kawałki betonu. Brzmi na zdegustowanego. — Poważnie, naprawdę musieli chować bombę atomową przed wszystkimi? Przecież nie bawilibyśmy się nią jak jakąś zabawką, wysadzając w

powietrze pastwiska z krowami, nie? — Stary, — Podchwytuje Dum. — To byłoby niesamowite, wyobrażasz sobie? Bum! i Muu! Dee posyła mu długie udręczone spojrzenie. — Jesteś taki dziecinny, nie można w taki sposób marnotrawić bomby atomowej, trzeba by było wykombinować jak kontrolować trajektorie lotu tak ,że kiedy już wybuchnie wystrzeli radioaktywnymi odłamkami krów — Jasne, — potakuje Dumm. — Żeby zainfekować innych. — Oczywiście trzeba umieścić krowy w strefie zero, na tyle blisko by zadziałały jak rakiety ale na tyle daleko by nie opadły potem w formie radioaktywnego pyłu. — dodaje Dee.— Jestem pewien ,że trochę praktyki i będziemy mogli idealnie uzbrajać krowy — Słyszałem ,że Izraelczycy tak zrobili z aniołami, zdmuchnęli ich wszystkich z samego nieba — oznajmia Dum. — To kłamstwo. — protestuje Dee. — Nikt nie wysadziłby całego kraju w nadziei ,że może akurat kilka aniołów będzie w powietrzu i ich też przy okazji zdmuchnie. To nieodpowiedzialne zachowanie. — W przeciwieństwie do nuklearnych krowich bomb — dodaje Dum. — Właśnie. — Poza tym z tego co wiemy, mogliby się równie dobrze przekształcić w radioaktywnych superbohaterów i zgładzić nas wszystkich, — To nie żadni bohaterowie, ty idioto, — gani go Dee, — To po prostu ludzie którzy, no wiesz, potrafią latać. Eksplodowali by na kawałki jak wszystko inne. — Tak? To jak to możliwe ,że nie ma tu żadnego anielskiego ciała? — pyta Dum. Stoimy na tej kupie gruzu, wpatrując się w wielką dziurę prowadzącą do tego co kiedyś było piwnicą. Ludzkich ciał jest tu pełno ale nie ma żadnego anioła. Wiatr się wzmaga owiewając nas chłodną mżawką. — Nie mogli tego po prostu przeżyć, nie mogli być tylko ranni, przy takiej ilości wystrzelonych kul i zawaleniu się całego budynku. — mówi jakiś koleś który podszedł do nas przed chwilą, wysiadając z innego samochodu. — Prawda? — pyta wszystkich. Spoglądamy na siebie, i nikt nie chce powiedzieć, co naprawdę myśli. — Zabrali ze sobą jakieś ciała, — odzywa się w końcu Dee. — Tak, — odpowiada Dum. — Ale z tego co wiemy mogli być tylko nieprzytomni. — Muszą być tu gdzieś martwe anioły, — nie ustępuje Dee, podnosząc kawał betonu i zaglądając pod niego. — Zgadzam się, musi tu coś być. Ale nie ma niczego. 10 Koniec końców jedyne co przywozimy to pozostałości kilku martwych skorpionów, które znaleźliśmy w gruzowisku i jedyną ocalałą ofiarę, Clarę. Gdy parkujemy przed szkołą, Sanjay idzie z nią, cicho zadając jej pytania. Nie muszę o nic ją pytać bo wiem ,że jedyne czego chcę to odnaleźć swojego męża i dzieci. Wszyscy patrzą na nią jakby była czymś zarażona. Gdy wracam do naszej klasy, zapach zgniłych jaj uderza mnie jak tylko

otwieram drzwi. Parapety są zastawione pudełkami wypełnionymi starymi jajkami. Jakimś cudem mojej matce udało się znaleźć ich cały zapas. Mamy nie ma. Nie wiem gdzie jest ani co robi, ale to dla nas całkiem normalna sytuacja. Paige siedzi na łóżku ze spuszczoną głową w taki sposób ,że włosy zakrywają jej szwy i przez chwilę mogę nieomal udawać ,że ich nie widzę. Jej włosy są lśniące i zdrowe i nie przypominają włosów żadnej siedmioletniej dziewczynki. Ma na sobie sukienkę w kwiatki, rajstopy i różowe trampki do kostki które wiszą nad podłogą. — Gdzie mama? Paige potrząsa głową. Nie powiedziała wiele od kiedy ją znalazłam. Na krześle przy jej łóżku stoi nietknięta miska rosołu, wygląda na to ,że mamie też nie udało jej się nakarmić. Kiedy jadła po raz ostatni? Biorę łyżkę i siadam obok. Nabieram zupy i kieruję w jej stronę, ale Paige nie otwiera ust. — I pociąg wjeżdża do tunelu. — uśmiecham się głupawo i kieruję łyżkę ponownie. Zazwyczaj działało, a przynajmniej wtedy gdy była naprawdę mała. Spogląda na mnie i próbuje się uśmiechnąć ale przestaje gdy szwy zaczynają się marszczyć. — Daj spokój, jest pyszna. — Jest w niej mięso. Ale gdy tylko zaczęły się kłopoty ze znalezieniem jedzenia zdecydowałam ,że Paige nie może już dłużej być wegetarianką. Może dlatego nie chciała spróbować zupy? A może nie. Paige potrząsa głową. Już nie zwraca ale też nie je. Odkładam łyżkę do miski. — Co się stało gdy byłaś z aniołami ?— pytam delikatnie. — Możesz o tym mówić? Wpatruje się w podłogę. Łzy zbierają się na jej rzęsach. Wiem ,że może mówić, bo wołała mnie starym przezwiskiem Ryn-Ryn, a do mamy mówiła Mamusiu, mówiła też ,że jest głodna. — powtarzała to kilkakrotnie. — Jesteśmy tu same, nikt inny nie słucha. Chcesz mi powiedzieć co się stało? Potrząsa powoli głową, spoglądając na swoje stopy. Łzy kapią jej na sukienkę. — Dobrze, nie musimy teraz o tym rozmawiać. Jeśli nie chcesz to nigdy nie będziemy o tym rozmawiać. — stawiam miskę na podłodze. — Ale, może wiesz co możesz teraz jeść? Ponownie potrząsa głową. — Głodna. — jej szept jest tak cichy, że prawie go nie słyszę. Jej usta ledwie się rozwierają, gdy mówi ale nadal dostrzegam błysk jej ostrych jak brzytwa zębów. Skręcam się w środku. — Możesz mi powiedzieć, co być zjadła? — jakaś część mnie desperacko chce dostać odpowiedź, ale reszta drży na samą myśl o tej odpowiedzi. Waha się po czym potrząsa głową, kolejne nie. Moje dłonie wędrują zupełnie bezwiednie. Mam zamiar pogłaskać ją po głowie jak zawsze. Spogląda na mnie do góry, a włosy opadają jej odsłaniając szwy. Surowe, nierówne szwy pokrywające jej twarz. Szwy które biegną od uszu do ust, zmuszają jej buzie do stałego, groteskowego uśmiechu. Czerwień, czerń i siniaki aż krzyczą o uwagę. Biegną w dół jej szyi chowając się pod sukienką. Chciałabym ,żeby nie miała tego ściegu który wygląda tak jakby ktoś przyszył jej głowę do ciała.

Moje dłonie wahają się tuż nad jej głową, nieomal dotykam jej włosów ale nie całkiem. Po chwili opuszczam je wzdłuż ciała. Odwracam się od Paige. Stos ubrań leży na łóżku mojej mamy. Przekopuje się przez niego szukając jeansów i podkoszulka. Mama nie zawracała sobie głowy odrywaniem metek ale zdążyła już przyszyć żółte ' ochronne' gwiazdki do praktycznie każdej nowej rzeczy, nie dbam jednak o to dopóki ciuchy są suche i nie śmierdzą za bardzo zgniłymi jajami. Zmieniam moje mokre ubrania. — Pójdę zobaczyć czy uda mi się znaleźć ci coś innego do jedzenia, niedługo wrócę dobrze? Paige kiwa, ponownie wpatrując się w podłogę. Wychodzę, żałując ,że nie mam suchej kurtki która zakrywałaby mój miecz. Zastanawiam się czy nie włożyć mokrej ale decyduję się jednak tego nie robić. Po drugiej stronie ulicy, tuż przy kompleksie szkolnym jest duże centrum handlowe. Kieruję się w tamtą stronę. Mój tata zawsze mówił ,że to bogata dzielnica i widać to nawet teraz. W Świecie przed, można tu było spotkać Steve'a Jobs'a jedzącego śniadanie, czy Mark'a Zuckerberg'a spędzającego czas z przyjaciółmi. Dla mnie oni wszyscy wyglądali tak samo ale mój tata bardzo się tym interesował. Technokraci tak ich nazywał. Jestem pawie pewna ,że widziałam Zuckerberga kopiącego dół na latrynę jeszcze kilka dni temu w obozie ruchu oporu. Chyba miliony dolarów nie bardzo się przydają w świecie po. Przemykam od auta do auta, tak jakbym była tylko kolejną ocalałą na ulicy. Parkingi i chodniki są w większości opuszczone, ale w sklepach gdzie niegdzie są ludzie, grzebiąc w stosach ciuchów. To pewnie miejsce dobra jak każde inne by znaleźć kurtkę, ale w pierwszej kolejności interesuje mnie jedzenie. Opuszczone restaurację tylko wzmagają mój apetyt. Kiedyś mogłabym wejść tam i po prostu coś zamówić, aż trudno w to teraz uwierzyć. Kieruję się do supermarketu. Nie byłam w supermarkecie od czasu pierwszych ataków. Niektóre sklepy zostały wtedy kompletnie ogołocone z jedzenia przez ogarniętych paniką ludzi, innego zamknięte całkowicie tak ,że nikt nie mógł wejść do środka. Gangi ze świata przed przejęły sklepy zaraz na samym początku, kiedy stało się jasne ,że nic już nie jest pewne. Zakrwawione pióro wiszące na drzwiach mówi mi ,że supermarket jest własnością gangu. Ale patrząc po ludziach znajdujących się w środku, gang jest na tyle hojny ,że dziel się z nami, lub przegrał po postu jakąś walkę o to miejsce z ruchem oporu. Rozmazane krwawe odciski dłoni na frontowych szklanych drzwiach, uświadamiają mi ,że gang raczej nie był zbyt szczęśliwy oddając te skarby. W środku, personel ruchu oporu wydziela niewielkie racje żywności. Garść krakersów, orzechów, zupki błyskawiczne. Jest tu tak wielu żołnierzy jak w gnieździe podczas ataku. Stoją odgradzając ludzi od regałów z jedzeniem z bronią w gotowości. — Tylko tyle dostaniecie, — mówi jeden z nich. — Niedługo będziemy już gotować posiłki, to macie tylko do czasu aż uruchomimy kuchnie. Jakiś żołnierz krzyczy. — Jedna paczka na rodzinę! Żadnych wyjątków! Zgaduje ,że chyba nikt nie poinformował ich o dostawach żywności do

kwater Obiego. Rozglądam się robiąc małe rozpoznanie sytuacji. Są tu dzieciaki w moim wieku, ale nie rozpoznaje nikogo. Mimo ,że niektórzy są wysocy jak dorośli to ani na krok nie odstępują swoich rodziców. Niektóre z dziewczyn trzymają swoje mamy pod rękę, jakby były małymi dziewczynkami. Wydają się pewne siebie i bezpieczne, chronione i kochane, wyglądają jakby do kogoś należały. Zastanawiam się jak to jest? Czy jest tak fajnie jak wydaje się z zewnątrz? Uświadamiam sobie ,że kule się w sobie i obejmuje ramionami i natychmiast rozluźniam, prostując. Język ciała mówi bardzo dużo o nas samych i naszym miejscu w świecie po, a ostatnie czego mi trzeba to,żebym wyglądała na potencjalną ofiarę. Zauważam coś jeszcze, sporo osób mi się przygląda. Samotna nastolatka w kolejce, mówiono mi już ,że wyglądam młodziej niż na swoje siedemnaście lat, prawdopodobnie dlatego ,że jestem niewysoka. Są tu wielcy kolesie noszący w dłoniach młotki i kije bejsbolowe, którzy mogę się założyć ,że woleliby nosi miecz taki jaki ja mam na plecach. Broń palna byłaby lepsza, ale ciężej ją ukraść a na tym etapie gry tylko niektórzy, krzepcy mężczyźni ją mają. I raczej nie wyglądaj na takich którzy daliby ją sobie ukraść. Obserwuje jak mi się przyglądają i wiem ,że na tym świecie nie ma już czegoś takiego jak bezpieczna przystań. Nagle bez powodu wyrzeźbiona twarz, Raffe’a pojawia się w mojej głowie. Ma niepokojący nawyk robienia mi tego zdecydowanie za często. Gdy docieram do początku kolejki, jestem już bardzo głodna. Nie cierpię myśleć o tym jak musi czuć się Paige. Sięgam do stolika na którym piętrzy się jedzenie ale koleś wydający je zerka na mnie i kiwa głową. — Jedna paczka na rodzinę, przykro mi. Twoja matka już tu była. — Och. — ach te maleńkie radości wynikające ze sławy i życiowego pecha. Jesteśmy prawdopodobnie jedyną rodziną rozpoznawalną przez połowę ludzi w obozie. Koleś patrzy na mnie tak jakby słyszał już wszystkie wymówki świata w kwestii wysępienia większej ilości jedzenia i był tym już naprawdę zmęczony. — Ale mamy na tyłach jeszcze parę kartonów zgniłych jaj jakbyś chciała. Świetnie. — Wzięła tylko zgniłe jajka czy też jakieś normalne jedzenie? — Upewniłem się ,żeby wzięła normalne jedzenie. — Dzięki, doceniam to. — odwracam się. Czuje ciężar spojrzeń odprowadzających mnie na ciemniejący parking. Nie zdawałam sobie sprawy ,że jest już tak późno. Kątem oka dostrzegam mężczyznę wołającego innego który z kolei woła jeszcze jednego. Wszyscy są wielcy i noszą broń. Jeden ma kij bejsbolowy w dłoniach, drugi młotek w kieszeni, trzeci wielki kuchenny nóż zatknięty za pasek. Ruszają za mną niby od niechcenia. 11 Planowałam rozejrzeć się za kurtką ale nie było mowy bym pozostała w jakiejś zamkniętej przestrzeni po zmroku z tymi zbirami na ogonie. Kieruję się więc w stronę parkingu, przemykając od auta do auta, tak jak kazano nam robić. Kolesie za mną robią to samo.

Mój instynkt w świecie po każe mi uciekać. W głębi siebie wiem ,że jestem teraz zwierzyną na którą ktoś poluje. Ale moje komórki mózgowe ze świata przed mówią mi ,że przecież nie zrobili mi jak na razie nic zagrażającego. Tylko za mną idą, no i gdzie mogliby się kierować jeśli nie do szkoły znajdującej się naprzeciwko? Jestem z powrotem członkiem w miarę zorganizowanej grupy ludzi i nie mogę zachowywać się jak dzikus, jakbym miała schizofrenie paranoidalną. Jasne. Biegnę sprintem. Kolesie za mną robią to samo. Z każdym krokiem są coraz bliżej. Ich nogi są silniejsze i dłuższe niż moje. Za kilka sekund mnie dopadną. Jestem znacznie lżejsza od nich więc mogę zygzakować ile mi się podoba ale to tylko kupuje mi kilka dodatkowych sekund. Przebiegam obok kilku osób chowających się za samochodami, pewnie też wracają do szkoły. Żadne z nich nie wygląda jakby było chętne do pomocy. Zresztą w tych czasach w takiej sytuacji rzuca się wszystko i ucieka, ponieważ własne bezpieczeństwo jest o wiele bardziej cenne niż jakakolwiek inna rzecz. Chcą dopaść mnie albo dostać miecz Raffe'a. A ja nie mogę oddać ani tego ani tego. Adrenalina dzwoni mi w uszach, a strach oblewa mnie całą falami. Ale mój trening daje o sobie znać i automatycznie przeglądam w głowie dostępne opcje. Mogłabym krzyczeć. Ludzie Obiego przybiegliby pewnie od razu, ale to mogłoby też zaalarmować anioły jeśli jakieś czaiły się w okolicy. Nie bez powodu musimy być absolutnie cicho i trzymać się na uboczu. Krzycząc naraziłabym wszystkich na ryzyko i żołnierze mogliby w ferworze zastrzelić również i mnie, choćby tylko po to by mnie uciszyć. Mogłabym pobiec do budynku w którym mieści się kwatera główna Obiego, ale to za daleko. Mogłabym zatrzymać się i walczyć, ale mam raczej niewielkie szanse z trójką uzbrojonych mężczyzn. Żadna z opcji jakoś do mnie nie przemawia. Biegnę tak szybko jak tylko mogę by zwiększyć dzielący nas dystans. Płuca mnie palą, ale zbliżam się do budynku Obiego, mam tu większą szansę na to ,że jego ludzie nas zobaczą i powstrzymają napastników. Odwracam się i gdy widzę ,że są zdecydowanie za blisko wyciągam miecz. Cholera, żałuje teraz ,że nie wiem jak go używać. Mężczyźni rozpraszają się i podchodzą ,ze wszystkich stron. Każdy z nich ma wyciągnięta i gotową do użycia broń. Mam przesrane. Niektórzy zatrzymują się by popatrzeć, widzę kilka twarzy w oknach, matkę z dzieckiem stojąca w otwartych drzwiach, jakąś starszą parę skrytą pod markizą. — Zawołajcie ludzi Obiego, — krzyczę szeptem do parki. Łapią się mocniej za ręce i znikają za rogiem. Trzymam miecz przed sobą wyciągnięty jak szablę. Nic nie wiem o mieczach, ćwiczyłam z nożami, ale miecz to zupełnie inna para kaloszy. Chyba

mogłaby spróbować uderzać nim w nich jak kijem. A może gdy w nich nim rzucę będę miała szanse na ucieczkę? Ale błysk w ich oczach mówi mi ,że nie chodzi im tylko o broń. Manewruję tak by nieświadomie ustawić ich w jednej linii, w ten sposób będą wchodzić sobie w drogę gdy jednocześnie zaatakują. Ale nim wprowadzam ten plan w życie, do końca, jeden z nich rzuca we mnie młotkiem. Uchylam się. Atakują. A wtedy wszystko dzieje się tak szybko ,że ledwie jestem w stanie to zarejestrować. Nie mam miejsca na zamach więc ścinam jednego z napastników rączką miecza, słysząc jak chrzęszczą jego żebra gdy upada na ziemie. Próbuje zamachnąć się mieczem na drugiego mężczyznę ale jakieś ręce łapią mnie i wytrącają z równowagi. Przygotowuje się na mocny cios, prawdopodobnie przy użyciu młotka lub kija bejsbolowego. Znając swoje szczęście, może jednocześnie i tego i tego. Kij i młotek są jak czarne wycinanki na tle rozgwieżdżonego nieba, na chwilę przed tym nim opadną w ostatecznym, rozbijającym uderzeniu. Warcząca, rozmyta postać uderza w obu mężczyzn powalając ich na ziemie. Jeden z nich przygląda się sobie z przerażeniem. Krew przesącza się przez jego koszulę, a on rozgląda się z niedowierzaniem. Wszyscy spoglądamy na coś kucającego i warczącego w cieniu, co wygląda tak jakby ponownie szykowało się do skoku. Gdy to coś wynurza się z ciemności, widzę znajomą sukienkę w kwiaty i różowe trampki mojej siostry Ma na sobie bluzę z kapturem, włosy wiszą jej luźno pasmami, ukazując w blasku gwiazd jej ostre jak brzytwa zęby i okropne szwy. Paige obchodzi mężczyzn jak hiena, pochylając się tak jakby szła prawie na czworakach. — Co do diabła, — mówi jeden z zaatakowanych, czołgając się jak krab do tyłu. Przeraża mnie gdy ją taką widzę. Wszystkie te blizny na jej twarzy, lśniące jak metalowe zęby, wygląda jak nocny koszmar który zbudził się do życia, taki przed którym należy bezzwłocznie uciekać. Widzę po ich minach,że myślą tak samo. — Ciii, — zaczynam niepewnie sięgając w jej stronę.— Wszystko dobrze. Warczy ponownie i wiem ,że już szykuje się do skoku na jednego z mężczyzn. — Spokojnie dzieciaku. — mówię pewnie. — Nic mi nie jest, zabierajmy się stąd dobrze? Nawet na mnie nie patrzy. Usta jej drżą gdy śledzi oczami swoją ofiarę. Za dużo osób nam się przygląda. — Paige, załóż kaptur. — mówię szeptem, nie dbam o to co myślą ci kolesie ale obawiam się tego jakie niestworzone historię zaczną rozpowiadać. Ku mojemu zaskoczeniu, Paige nakłada kaptur. Część napięcia opuszcza moje ramiona. Jest świadoma i słucha mnie. — Wszystko dobrze. — szepczę kierując się w jej stronę i walcząc ze sobą, z własnym instynktem który nakazuje mi uciekać. — Ci źli panowie pójdą sobie teraz i zostawią

nas same. Mężczyźni podnoszą się nie spuszczając oka z Paige. — Zabierz tego świra z dala od nas. To nie jest człowiek! Moja matka wyłania się z ciemności, bezszelestnie. Nikt z nas jej nie zauważył. — Jest bardziej ludzka niż każdy z was kiedykolwiek będzie. I z tymi słowami razi go swoją laską z paralizatorem. Prześladowca odskakuje z piskiem. — Jest bardziej ludzka niż każdy z was kiedykolwiek będzie. — powtarza mama szeptem dającym złudzenie krzyku. — To coś musi zostać zlikwidowane. — mówi ten z kijem bejsbolowym. — To ciebie trzeba zlikwidować, — odcina się mama podchodząc do niego z paralizatorem. — Zabieraj się z dala ode mnie! — bez swojego kija i kumpli, wygląda jak zwyczajny strachliwy szaraczek. Moja mam próbuje dźgnąć go swoją laską, odpalając paralizator w powietrzu. Odskakuje i ledwie ucieka. — Jesteś szalona. — odwraca się i biegnie Mama rzuca się za nim w pogoń. Ten koleś nie będzie miał przyjemnego wieczoru. Drżącymi od adrenaliny po walce dłońmi chowam miecz. — Chodźmy Paige. Wejdźmy do środka. Paige idzie przede mną, z kapturem na głowie wygląda jak każda mała dziewczynka. Ale parka która obserwowała zajście nie dała się nabrać. Widzieli co się stało, i gapią się teraz na Paige z przerażonymi szeroko rozwartymi oczami. Zastanawiam się ile innych osób robi teraz to samo? Nieomal kładę jej dłoń na ramieniu, ale nie robię tego, opuszczam ją nie dotykając mojej siostry. Idziemy do budynku, i czuję na plecach ciężar odprowadzający nas spojrzeń. 12 Tej nocy mam dziwaczny sen. Jestem w wiosce, chaty z gliny są tu kryte strzechą. Ogromne ognisko rozświetla noc, wszyscy jedzą, piją i bawią się w kostiumach. Rozbrzmiewa muzyka, a ludzie tańczą wokół ognia wrzucając do niego różne rzeczy. Wszystko wskazuję na to,że jest to jakieś święto tylko ludzie są trochę zbyt czujni. Ukradkowo spoglądają za siebie w ciemność, czasem tylko słychać wybuchy przeraźliwego śmiechu. Wielkie ognisko rzuca na okoliczne wzgórza cienie które skręcają się i przesuwają jak złowrogie istoty. Może jestem wystraszona bo ludzie maja na sobie kostiumy potworów trochę zbyt żywiołowe jak na mój gust. Nie ma w nich niczego gumowego czy plastikowego co przypominałoby ,że są tylko kostiumami. Ci ludzie noszą skóry, głowy zwierząt, i pazury które wyglądaj zbyt realistycznie bym mogła poczuć się komfortowo. Raffe jest w pobliżu, skryty w cieniu, stoi tam, dostojny wysoki ze swoimi śnieżnymi skrzydłami rozwartymi w całej krasie. Widok jego szerokich i muskularnych ramion na których trzymają się jego własne skrzydła zapiera mi dech. Czuje smutek gdy uświadamiam sobie ,że w rzeczywistości już ich nie ma.

Mieszkańcy spoglądają na niego, zwłaszcza wtedy gdy przechodzą obok, ale ich spojrzenia nie są zszokowane ani pełen lęku jak mogłabym się spodziewać. Zachowują się tak jakby przywykli do obecności aniołów i nie zwracają na niego większej uwagi. A przynajmniej nie mężczyźni. Kobiety, z drugiej strony gromadzą się wokół niego. Jakoś nie jestem tym zaskoczona. Noszą ciemne suknie które wyglądają jak sceniczne kotary. Ich twarze są pomalowane, oczy obrysowane na czarno a usta krwisto czerwone. Jedna ma diabelskie rogi. Niektóre mają pazury przyczepione do dłoni. Inne noszą koźle skóry, w komplecie z kopytami, rogami i odpowiednim makijażem. Wyglądają dziwacznie barbarzyńsko, a migoczące światło ogniska tylko dodaje im jeszcze dzikości. Pomijając skrzydła Raffe jest jedynym który wygląda 'normalnie' Dziwne ale mój senny umysł wyłapuje niektóre z myśli Raffe'a. Widzę tych ludzi w taki sposób w jaki on ich widzi, obcych i bestialskich. W porównaniu do perfekcyjności aniołów, te Ludzkie Córki są obrzydliwe i śmierdzą jak świnie. Próbuje sobie wyobrazić co mogli widzieć w nich jego Obserwatorzy. On sam nie widzi niczego co warte byłoby ryzyka choćby najmniejszej reprymendy nie wspominając już o większej karze. I nawet gdyby mógł jakoś znieść ich wygląd i zachowanie to przecież nie miały skrzydeł. Jak jego aniołowie mogli to zdzierżyć? — Gdzie nasi mężowie? — pyta jedna z kobiet. Mówi jakimś gardłowym językiem którego normalnie bym nie rozumiała ale w swoim śnie nie mam z tym problemu. — Zostali skazani na Dół, za poślubienie Ludzkich Córek. — odpowiada spokojnym głosem ale słychać w nim gniew. Byli jego najlepszymi wojownikami i dobrymi przyjaciółmi. Kobiety zaczynają płakać. — Na jak długo? — Do Dnia Sądu, kiedy odbędzie się ich proces. Już więcej ich nie zobaczycie. Kobiety zawodzą płaczem rzucając się sobie w ramiona. — Co z naszymi dziećmi? Raffe milczy. Jak ma powiedzieć matce ,że jest tutaj po to by wytropić i zabić jej dzieci? Przybył na ziemię, by oszczędzić tego bólu swoim Obserwatorom. Mimo ,że są nefilimami (potworami jedzącymi ludzkie mięso) jak bardzo pokręconą karą dla ojca jest zabicie swego dziecka? Nie mógł na to pozwolić, nie swoim żołnierzom. — Jesteś tu po to ,żeby nas ukarać? — Jestem tu po to ,żeby Was chronić. — nie planował chronić ich żon. Ale Obserwatorzy go błagali, dosłownie błagali. Nie mógł zrozumieć jak jego najbardziej zaciekli wojownicy mogli o cokolwiek błagać, a tym bardziej o Ludzkie Córy? — Przed czym? — Żony Obserwatorów zostały oddane demonom, przyjdą po was jutro. Musimy udać się w bezpieczne miejsce. Ruszajmy. Spoglądam na wszystkie te kostiumy i ognisko i uświadamiam sobie ,że

musi to być jakaś wersja antycznego Halloween, gdy potwory i demony podobno wędrują ulicami. Dzisiejszej nocy uderzą w sile. Kobiety patrzą na siebie z lękiem. — Mówiłam Wam byście trzymały się z dala od boskich i anielskich spraw. — odzywa się jakaś siwa kobieta trzymająca opiekuńczo młodą dziewczynę. Ubrana jest w jagnięcą skórę, a na głowie ma pasująca czapkę. Do niej przyczepione kły i wygląda jak jakaś szablo zębna bestia. Raffe rusza oddalając się od wioski.— Chodźcie ze mną lub zostańcie, mogę pomóc tylko tym które chcą by im pomóc. Starsza kobieta popycha swoją córkę w kierunku Raffe'a. Inne podążają za nią, trzymając się razem jak jakaś dziwaczna menażeria. Muzyka rozbrzmiewa przy ognisku gdy odchodzimy od niego coraz dalej. Tempo przyśpiesza, aż zrównuje się z oddechem uciekających kobiet. Nagle zalega cisza. Potem słychać płacz dziecka. Kończy się gwałtownie i zbyt brutalnie by było to naturalne, ostra cisza jaka zalega przyprawia mnie o dreszcze. Kobieta wyje rozdzierająco, nie ma w tym niczego zaskakującego jest tylko ból i żałoba. Wszystko to sprawia ,że chcę jednocześnie biec do ogniska i sprawdzić czy wszystko jest w porządku i uciekać jak najdalej od barbarzyńskiej wioski. Wydaja się niezaskoczone i nie poruszone tym co zaszło w pobliżu ognia, tak jakby było to częścią ich normalnego rytuału. Chcę powiedzieć Raffe'owi ,że nie wszyscy jesteśmy tacy jak ci ludzie. Że Ja taka nie jestem. Ale jestem tylko duchem w swoim własnym śnie. Raffe spokojnie wyciąga swój miecz, przyjmując pełną gotowość postawę. Nadchodzą. Jak tylko muzyka rozlega się ponownie, tym razem w akompaniamencie śpiewów, Raffe odwraca się by spojrzeć za siebie. Z za wzgórza wypełzają cienie. 13 Przykuca i biegnie. Olśniewające czarne skrzydła. Kształty wychudzonego mężczyzny. Nie wiem czym są, ale mój pierwotny mózg rozpoznaje ich, ponieważ nawet we śnie serce mi przyśpiesza a wszystkie instynkty krzyczą, uciekaj, uciekaj, uciekaj. Cienie kroczą w naszą stronę. Dwa z nich lądują na kobiecie, powalając ją na ziemie. Wyciągają do niej pazury, a ona błaga Raffe'a przerażonymi oczami. Jeden z jego wojowników kochał tą Ludzką Córę. Oddał dla niej życie. Martwił się o nią nawet wtedy gdy został skazany na Dół. Dlaczego to zrobił jest poza zrozumieniem Raffe'a ale to nie powstrzymuję kwitnącego w nim współczucia. Raffe kopie przeciwnika i ląduje na nim, bierze zamach mieczem gdy demony atakują kobietę. A wtedy dzieje się coś dziwnego. Coś dziwnego nawet jak na ten dziwny sen. Raffe porusza się teraz w zwolnionym tempie. Tak jak wszystko inne, z wyjątkiem mnie.

Nigdy wcześniej nie miałam snu który działby się w zwolnionym tempie. I widzę nieomal każdy mięsień gdy Raffe podnosi miecz i wbija go w demona atakującego przewróconą kobietę. Gdy wydaje z siebie swój śmiertelny skrzek mam okazję się lepiej przyjrzeć. Ma twarz nietoperza, spłaszczoną i pomarszczoną z ostrymi kłami, naprawdę paskudną gdyby ktoś mnie pytał. Właśnie mam zamiar unieść dłonie by instynktownie zablokować tryskający w moim kierunku w zwolnionym tempie strumień krwi, gdy uświadamiam sobie ,że w rękach mam miecz Raffe'a, mimo ,że on też go właśnie używa. Każdy szczegół Raffe'a zabijającego atakujące demony jest bardzo wyraźny. Mogę chłonąć wszystko, jego postawę, przesuwający się ciężar ciała, sposób w jaki trzyma miecz. Gdy wycina sobie drogę poprzez fale zalewający wszystko potworów, ta część snu zatrzymuje się. A wtedy cała sekwencja się powtarza. To jak film instruktażowy. Chyba naprawdę jestem sfrustrowana brakiem umiejętności we władaniu mieczem, że udaje mi się zmyślić coś takiego. Głowa mnie boli od samego myślenia o tym. Unoszę miecz w górę naśladując Raffe’a. Dlaczego by nie? W końcu jest mistrzem w tej dziedzinie, i jeśli jest możliwe by moja podświadomość zapamiętała szczegóły toczonej przez niego walki to czemu by nie. Widziałam jak walczy w prawdziwym życiu ale to nie to samo. Próbuje wziąć zamach, naśladując Raffe'a, ale chyba robię coś źle bo to jego ruchy ciągle się powtarzają. Próbuje ponownie. Jednak to Raffe dokańcza swoją ósemkę. A ja robię to samo. Tnę na lewo, biorę zamach w górę i obracam się wokół własnej osi, tnę na prawo i w górę i dookoła. Robi to kilkakrotnie, a potem zmienia taktykę i dźga. Cóż to całkiem niezły pomysł, chyba lepiej gdy Twoje posunięcia nie są takie przewidywalne. Miecz dostosowuję się poprawiając moją taktykę. Praktycznie walczy sam, pozwalając mi skupić się na pracy nóg Raffe'a. Podczas wielu lat swoich treningów, dowiedziałam się ,że nogi są tak samo ważne jak ramiona czy ręce, jeśli chodzi o samoobronę. Sunie do przodu i do tyłu jak tancerka, nigdy nie krzyżuje stóp, naśladuje jego technikę. Żylaste ramiona demonów przekopują się przez ziemię, próbując pochwycić uciekające kobiety. Wypełzają z niej i jest ich coraz więcej. Niektóre z kobiet panikują i pędząc byle dalej w ciemną noc. — Zostańcie ze mną! — krzyczy Raffe Ale jest za późno. Demony ruszają za nimi a ich krzyki rozlegają się w ciemności. Raffe łapię najbliższą kobietę gdy demoniczne ręce wciągają ją pod ziemię. Ostre pazury wbijają się w jej ciało, gdy rzuca się ona na wszystkie strony w panice. Raffe wyciąga ją z czarnej ziemi, jednocześnie machając mieczem którym tnie inne potwory. Tak właśnie walczą bohaterowie. Kopiuje jego ruchy, jeden po drugim, żałując ,że nie mogę pomóc.

Walczymy, Raffe i ja, przedzierając się przez noc. Budzę się drżąc w ciemności, w tym cichym i spokojnym momencie tuż przed wschodem słońca. Ten sen jest tak żywy, że czuję się tak jakbym tam była. Dopiero po kilku minutach serce mi spowalnia a poziom adrenaliny spada. Przesuwam się i mój schowany pod kocem miecz uderza mnie w żebra. Leżę tam słuchając szumu wiatru i zastanawiając się gdzie teraz jest Raffe. 14 Nie jadła od trzech dni. Moja siostra wypiła trochę wody, ale tylko to udało jej się utrzymać w ustach. Mama i ja namówiłyśmy ją na kilka łyżek gulaszu z dziczyzny ale zaraz to zwróciła. Próbowałyśmy naprawdę wszystkiego, od bulionu do samych warzyw. Niczego nie mogła utrzymać w żołądku. Mama jest bardzo zmartwiona. Tak bardzo ,że praktycznie nie odchodzi od Paige. Skóra Paige jest biała jak zwłoki. Tak jakby połowa jej krwi wypłynęła przez nierówno zszyte otwory. — Patrz na jej oczy. — mówi moja matka tak jakby rozumiała, że inność Paige bierze teraz górę gdy na nią spoglądam. Ale ja nie mogę. Wciąż gapię się na jej szwy, gdy proponuje jej jedzenie. Cięcie na jej policzku jest krzywe, tak jakby chirurg miał kompletnie gdzieś jak będzie to potem wyglądać. — Patrz na jej oczy. — powtarza mama. Zmuszam się by podnieść wzrok. Moja siostra wyświadcza mi tą przysługę i odwraca głowę. Ale nie jest to ruch bestii; wykonany w mgnieniu oka. To byłoby zbyt łatwe. To gest i spojrzenie kogoś kto jest zaniedbywany, za bardzo przyzwyczajony do odrzucenia. Takie spojrzenie miała gdy inni wytykali ją palcami, gdy pchałam ja na jej wózku. Mogłabym się teraz kopnąć. Zmuszam się by na nią spojrzeć ale ona nie napotyka mojego wzroku. — Chcesz trochę chleba kukurydzianego? Prosto z pieca. Lekko potrząsa głową. Nie ma w tym geście niczego ponurego, jest tylko smutek, tak jakby zastanawiała się czy jestem na nią zła, albo źle o niej myślę. Gdzieś za tymi szwami i siniakami, dostrzegam samotną dusze mojej siostry. — Ona głoduje. — mówi mama. Ramiona jej opadły i wygląda na przygnębioną. Moja matka nie jest jakąś specjalnie radosną i optymistyczną osobą ale nie widziałam jej takiej załamanej od czasu wypadku Paige, kiedy ta straciła władze w obu nogach. — Myślisz ,że mogłabyś zjeść jakieś surowe mięso? — nie cierpię ,że muszę o to pytać. Tak bardzo przyzwyczaiłam się ,że jest wegetarianką, że mam wrażenie iż to pytanie sprawia, że Paige nie jest już dłużej moją Paige. Zerka na mnie, a w jej spojrzeniu widzę poczucie winy i smutek. Ale jest tam też gorliwość. Spogląda w dół zawstydzona. Widzę to teraz wyraźnie, na samą myśl o surowym mięsie cieknie jej ślina. — Zobaczę, może uda mi się coś dla niej znaleźć. — wyciągam mój miecz. — Zrób tak, — mówi Mama. Jej głos jest zupełnie pozbawiony wyrazu. Wychodzę, zdeterminowana by znaleźć coś co będzie mogła zjeść Paige. W kafeterii znowu jest kolejka. Musze wykombinować jakąś historyjkę by przekonać kucharzy, że potrzebuje surowego mięsa. Nie jestem w stanie wymyślić żadnego powodu. Nawet pies je gotowane

mięso. Więc niechętnie odwracam się od kolejki i kieruję w stronę pobliskiego lasku. Przygotowuje się do przemiany w kobietę z epoki jaskiniowej i mam nadzieję ,że uda mi się złapać wiewiórkę lub królika. Nie mam tylko pojęcia co z nim zrobię jak już go złapię. W moim nadal cywilizowanym umyślę mięso leży zapakowane w lodówkach z żywnością. A jeśli będę miała szczęście dowiem się na własnej skórze dlaczego Paige w wieku trzech lat postanowiła zostać wegetarianką. Po drodze skręcam by najpierw zaliczyć niewielkie zakupy. Te żarty z Dee -Dumem dały mi do myślenia. Faceci chcą broni. Kopiącej tyłki maszyny do zabijania, której podstawowym zadaniem jest zastraszanie. Więc, jeśli ten sam ostry miecz będzie odpowiednio zakamuflowany, faceci nie będą już próbowali mi go ukraść. Mam farta, w centrum jest sklep z zabawkami. W tej samej sekundzie w której wchodzę do kolorowego wnętrza ogrania mnie uczucie nostalgii. Chce się teraz tylko schować w kąciku zabaw, otoczona pluszakami i książkami z kolorowymi obrazkami. Moja matka nigdy nie była normalna, ale gdy byłam mała jeszcze jakoś się trzymała. Pamiętam swoje wizyty w takich właśnie sklepach, śpiewając razem z nią piosenki, czy siedząc u niej na kolanach, słuchając jak czyta mi bajki. Przesuwam dłońmi po miękkim pluszu miśka pandy, gładkim plastiku zabawkowej kolejki, przypominam sobie jak wszystkie te rzeczy zapewniały mi kiedyś złudne poczucie bezpieczeństwa. Przez chwilę zastanawiam się co robić, w końcu decyduję się odciąć końcówkę misia i wsuwam do niego rękojeść. Gdy będę potrzebowała miecza wystarczy ,że wyjmę misia. — No dalej przyznaj miśku Pooky, — zwracam się do miecza — Podoba ci się Twój nowy wygląd. Wszystkie inne miecze będą zazdrosne. Do czasu gdy przechodzę przez ulicę i skręcam w stronę lasku, mój misiek ma na sobie wielowarstwową szyfonową spódnicę, którą zrobiłam mu z welonu znalezionego w jednym z butików. Najpierw oczywiście wytaplałam go w błocie, żeby nie rzucał się w oczy kolorem czystej bieli. Spódniczka opada zakrywając nieomal całą pochwę. Wszystko jest od wewnątrz dostępne, tak bym mogła z łatwością wyciągnąć w razie potrzeby miecz bez zbędnego kombinowania. Wygląda to idiotycznie i świadczy o mnie nie najlepiej. Ale na pewno nie krzyczy już anielski zabójczy miecz. Czyli jak dla mnie wystarczy. Przechodzę przez ulicę i przyglądam się siatce sięgającej piersi która otacza lasek. Jest to spora przestrzeń, otwarta ale osłonięta na tyle drzewami, że z powodzeniem można schować się w cieniu przed popołudniowym słońcem. Idealne miejsce dla królików. Wyciągam schowany miecz, usatysfakcjonowana gdy wychodzi tak szybko. Stoję na zarośniętym trawą poletku, z anielskim mieczem wycelowanym jak różdżka. Z mieczem pewnego anioła, którego imienia nie wymienię ponieważ bardzo się staram o nim nie myśleć, który powiedział mi ,że ten miecz nie jest zwyczajnym mieczem. Moje życie jest już tak dziwaczne ,że nie czuję się nawet zakłopotana gdy mówię — Znajdź królika

Wiewiórka wczepiona w pobliskie drzewo śmieje się ze mnie na swój własny sposób. — To nie jest zabawne. — w zasadzie, to tak poważne jak tylko może być. Surowe mięso jest moją najlepszą nadzieją dla Paige. Nawet nie chcę zastanawiać się co się stanie, jeśli nie będzie w stanie tego zjeść. Rzucam się za wiewiórką, ramiona trzymam rozluźnione z nadzieją ,że miecz się dostosuję. Wiewiórka ucieka. — Przepraszam wiewióreczko. Kolejna rzecz za którą możemy winić anioły. — twarz Raffe'a pojawia się w moim umyśle, aureola z płomieni nad jego głową, żal i rozpacz wykrzywiająca i osnuwająca cieniem jego twarz. Zastanawiam się gdzie jest teraz. Zastanawiam się czy dalej cierpi. Przyzwyczajenie się do nowych skrzydeł musi przypominać oswajanie się z nowymi nogami; bolesne, samotne i podczas wojny bardzo niebezpieczne. Dźwigam miecz nad głowę. Nie mogę patrzeć i nie patrzę, więc tworzę to dziwaczne połączenie odwróconej głowy i przymkniętych oczu, otwierając je tylko na tyle by cokolwiek zobaczyć. Zadaje cios. Świat nagle wiruję, sprawiając ,że kręci mi się w głowie. Żołądek podchodzi mi do gardła. Wzrok mi słabnie i widzę mroczki. W jednej sekundzie miecz opada na wiewiórkę. W następnej wznosi się na tle lazurowego nieba. I nie ja już dłużej go trzymam, teraz w dłoniach ma go Raffe. A to niebo nie jest moim niebem. Unosi się na czele armii aniołów, które stoją pod nim w szyku. Jego cudowne skrzydła, śnieżnobiałe i całe, rozpościerają się nad nim, okalając jego postać i sprawiając ,że wygląda jak statua greckiego boga. 15 Raffe unosi swój miecz do góry. Legion aniołów wznosi swoje w odpowiedzi. Wojenny ryk rozlega się w powietrzu gdy rząd po rzędzie skrzydlatych mężczyzn zrywa się do lotu. To zapierający w piersiach dech widok, tak wiele aniołów lecących w jednej formacji. Legion wyrusza na bitwę pod wodzą Raffe'a. W mojej głowie rozlega się szept. Wspaniałość. A wtedy w mgnieniu oka skrzydlaci mężczyźni znikają. Jesteśmy na polu bitwy, nocą. Horda cholernie przerażających, demonów o twarzach nietoperzy pędzi na mnie jak lawina, wydając z siebie piekielny wrzask. Raffe rusza i tnie swoim mieczem z idealną precyzją, dokładnie tak jak w moich snach. Walczą u jego boku i osłaniają go anielscy wojownicy, niektórych widziałam w starym gnieździe. Żartują i zachęcają się nawzajem, gdy tną i bronią się przed zalewającymi noc potworami. Kolejne słowo odbija się echem w mojej głowie. Zwycięstwo. Sceneria zmienia się ponownie i teraz jesteśmy wysoko na niebie, tylko ,że teraz pośrodku burzy. Grzmoty przetaczają się przez ciemne chmury, błyskawice rozświetlają ponurą scenerię. Raffe i niewielka grupa wojowników unosi się w

deszczu, obserwując inną grupę aniołów prowadzoną w kajdanach. Więźniowie lecą z naszpikowanymi kolcami kajdanami wokół nadgarstków, kostek, szyi i głowy. Kolce są w środku więc wbijają się w ciało. Krew spływa wraz z deszczem, po ich poszarpanych twarzach, dłoniach i stopach. Krępy demon o twarzy i skrzydłach nietoperza, ujeżdża każdego więźnia. Oprawcy używają łańcuchów oplatających szyje więźniów jak uzdy. Szarpią nimi raz w tą raz w drugą stronę, okrutnie wbijając z każdym ruchem kolce jeszcze głębiej w ciało. Wygląda to tak jakby lecieli w jakimś pijackim amoku. Niektórzy z nich walczyli u boku Raffe'a. Śmiali się z nim i osłaniali go. Teraz obserwuję ich z rozdzierającym bólem w oczach, gdy są pędzeni i torturowani jak bydło w klatkach. Inne anioły przyglądają się temu z przeogromnym smutkiem i pochylonymi głowami. A Raffe jest jedynym który wylatuje z grupy, muskając dłonią kilku więźniów gdy pędzi w kierunku ziemi. Gdy ta scena znika kolejne słowo kształtuje się w mojej głowie. Honor. A wtedy stoję pod drzewami, ponownie w lasku. Żołądek mi podskakuje gdy dokańczam cios i wbijam miecz w ziemię gdzie jeszcze przed sekundą była wiewiórka. Moje dłonie są tak mocno zaciśnięte wokół rączki, że czuję jakby knykcie miały przebić skórę i wystrzelić z dłoni. Wiewiórka uskoczyła skrywając się między drzewami i teraz mnie obserwuje. Wygląda mizernie i zupełnie nieistotnie po tym co właśnie widziałam. Wypuszczam miecz i ląduje na tyłku. Nie wiem jak długo siedzę tam dysząc, ale podejrzewam ,że dość długo. Nie ma niczego prócz październikowego nieba, zapachu trawy, i tej niezwykłej ciszy która zalega wszędzie od czasu gdy ludzie porzucili swoje samochody. Czy miecz się ze mną komunikował? Wysyłał mi wiadomość, że został stworzony do epickich bitew, glorii i chwały, a nie do ścigania wiewiórek i przebierania go w jakieś futrzane ciuszki? Oczywiście to szalony pomysł. Ale nie bardziej szalony niż to co przed chwilą widziałam. Chcę pogrzebać ten tok myślenia. Wszystko co choć odrobinę zajeżdża mi szaleństwem to zapach którym nie chcę podążać. Ale w tym wypadku pozwalam sobie na to, tylko ten jeden raz. Raffe powiedział ,że ten miecz czuje. Jeśli naprawdę jakimś dziwacznym cudem byłaby to prawda, to może naprawdę miecz ma uczucia. Może ma jakieś wspomnienia którymi mógłby podzielić się ze mną. Nocą gdy zaatakowali mnie tamci mężczyźni, czy miecz czuł się sfrustrowany tym ,że nie mam pojęcia jak go użyć w walce? Czy to zawstydzające dla miecza ,że jest używany przez kogoś kto traktuje go jak kij bejsbolowy? Czy może próbuje on nauczyć mnie jak się nim posługiwać w tych snach? To mnie przeraża. Chyba powinnam przerzucić się na coś mniej inwazyjnego, co wyraża zdecydowanie mniej własnych opinii. Wstaję, odwracam się od niego i robię kilka kroków. Ale oczywiście nie mogę go zostawić. To miecz Raffe'a. Kiedyś będzie chciał go z powrotem.

W drodze powrotnej waham się przez chwilę przy kolejce po jedzenie. Kolejka jest tej samej długości ale stoją w niej teraz zupełnie inne osoby. Ruch oporu ustanowił system który przewiduje dwa posiłki dziennie. Ale stołówka jeszcze nie działa, więc wszyscy pobierają tutaj swoje rację żywności. Wzdycham i ustawiam się na końcu kolejki. Gdy wracam do naszego pokoju, nikogo tam nie ma. Nie wiem czy to dobry pomysł aby Paige była między ludźmi, ale zakładam ,że nie mogła oddalić się na długo i pewnie zaraz wróci. Kładę trzy hamburgery na biurku nauczycielskim. Nie pytałam o rodzaj mięsa w bułkach ale jakoś wątpię ,że to krowa. Poprosiłam tylko ,żeby mięso było krwiste a nie wysmażone, był to mój jedyny pomysł na to jak uzyskać mięso najbliższe surowemu jak to tylko możliwe bez wzbudzania podejrzeń. Lecz z rozczarowaniem stwierdzam ,że mięso jest w środku ledwie różowe. Wyciągam mięso z bułek i odkładam dla Paige, muszę sprawdzić czy uda jej się zjeść to mięso, próbuje za bardzo nie myśleć o szczegółach tego wszystkiego. Podejrzewam ,że zanim ją znalazłam nie opuszczała tamtego laboratorium, w innym razie pewnie wiedziałaby co może jeść. Zastanawiam się czy jeśli znalazłabym ją dzień wcześniej, to uratowałabym ją przed tym? Odcinam się od tych myśli i metodycznie zajadam swojego burgera. Sałata i pomidory nie są sałatą i pomidorami ale przynajmniej przypominają warzywa i to mi wystarczy. Bułka jest pyszna i prosto z pieca. Poszczęściło im się i znaleźli kogoś kto wie jak upiec chleb od podstaw. Wyciągam miecz Raffe'a i kładę nagie ostrze na kolanie. Przesuwam palcami po metalu. Gdy się zrelaksuję, mogę wyczuć lekką falę smutku emanującą z niego. Miecz jest w żałobie. Nie trzeba geniusza by wiedzieć po kim ta żałoba. — Pokaż mi więcej, — mówię, mimo ,że nie jestem pewna czy to zniosę. Kolana mam słabe i czuje się jakby mnie ktoś wydrenował. Nawet na świecie gdzie istnieją anioły, to nadal szok; posiadanie rzeczy która dzieli się z Tobą swoimi wspomnieniami. — Opowiedz mi o nim. Nic. — Dobra, poćwiczmy walkę. — mówię tak entuzjastycznym głosem jakbym rozmawiała z małym dzieckiem. — Przydałoby mi się jeszcze kilka lekcji. Oddycham głęboko i przymykam oczy. Nic. Cisza. — Jasne. No cóż, więc chyba nie mam nic lepszego do roboty, niż udekorowanie misia kokardami i tęczowymi wstążkami, co ty na to? Pokój wiruje. 16 Czas na swój sposób bywa zabawny w snach i zgaduje ,że tak samo jest ze wspomnieniami. Mam wrażenie ,że od dekady ćwiczę z moim mieczem, pokonując wroga za wrogiem, u boku Raffe'a. Demony muszą być wściekłe ,że udaje mu się wyrwać kilka żon z ich łap, i odebrać im to co uważali ,że należało do nich. Od tego czasu go tropią, ścigając każdego kto

mógłby chociaż być jego towarzyszem. Zgaduję ,że demony nie zapominają i nie wybaczają łatwo. Era za erą, na świecie wszędzie jest tak samo. Średniowieczne wioski, pola bitewne I wojny światowej, buddyjskie klasztory w tybecie. Raffe podąża za plotkami o nefilimach, zabija demony, i wszystko inne co terroryzuje lokalnych mieszkańców, po czym rozpływa się w nocy. Jest tylko Raffe i jego miecz. A teraz nie ma nawet tego. I gdy już myślę ,że lekcja dobiegła końca, wspomnienia miecza przeskakują do obrazu który nieomal rozdziera mi serce. Tak szybko jak tylko się pojawia uderza mnie jego intensywność. Raffe ryczy z oburzenia i bólu. Ma poważne kłopoty. Ból jest rozdzierający, ale szok jest gorszy. Jego fantomowe ciało kołysze się jakby utraciło swoje granice, sprawiając ,że czuje się całkowicie zdezorientowany. Doświadczenie Raffe’a jest tak intensywne, że moje własne myśli i uczucia zostają pochłonięte przez jego. Jego nierówny oddech jest wszystkim co słyszę. Jest wszystkim co on słyszy. Dłonie i kolana oprawców trzymają go na ziemi, ale krew sprawia ,że ślizgają się po skórze. Raffe jest zalany własną krwią. Ból promieniuje z pleców na całe ciało. Miażdży mu kości, dźga w oczy, okłada pięściami płuca. Krew zalewa asfalt. Duże ręce poruszają czymś białym w zasięgu jego wzroku. Desperacko nie chce na to patrzeć, ale nie może też tego nie robić. Skrzydła. Śnieżno białe skrzydła. Odcięte, leżące na brudnej drodze. Jego oddech staje się chropawy, i wszystko co teraz widzi to białe pióra poniewierane na czarnym asfalcie. Kropla krwi z czyjejś dłoni opada na pióra. Beliel stoi nad skrzydłami Raffe'a jakby należały do niego. Zamroczonym umysłem Raffe rejestruje ,że ktoś krzyczy — Hey! Zmusza się by unieść wzrok. Jego spojrzenie jest nieostre, z powodu bólu i kropelek potu. Mruga kilkakrotnie, próbując skupić się mimo rozdzierającej agonii. To jakaś wychudzona Ludzka Córa, wygląda na maleńką na tle jednego z jego oprawców. Jest na wpół schowana za pomarańczowym skrzydłami wojownika ale Raffe ją widzi i wie ,że to ona krzyknęła To ja. Czy naprawdę wyglądam tak nieistotnie na tle anioła? Rzuca czymś w jego stronę, z całą swoją niewielką siłą. Jego miecz? Czy to możliwe? Nie ma czasu na zastanawianie. Jego miecz zrobiłby dla niego wszystko, nawet sprzymierzył się z człowiekiem byle tylko mu pomóc. Przypływ furii daje mu tak potrzebny zastrzyk siły. Wyrywa się z rąk swoich oprawców i unosi dłoń. Ramię mu drży od wysiłku. Jego świat kurczy się teraz do miecza, Beliel'a i aniołów przed nim.

Łapie go i tym samym ruchem trafia demona Beliel'a w żołądek. Nieomal traci przy tym równowagę. Udaje mu się wykorzystać ten ruch by dźgnąć anioła stojącego tuż przy nim. Ta scena nie zwalnia jak w przypadku tamtych poprzednich. Nie musi. Czuję każdy drżący z wysiłku mięsień, każdy chwiejny krok, każdy z trudem łapany oddech. Kręci mu się w głowię i ledwie stoi na nogach. Gdy napastnicy odlatują, widzi jak wojownik o skrzydłach koloru spalonej pomarańczy uderza dziewczynę. Ta upada na ulicę i Raffe myśli ,że musi być już martwa. Poprzez mgłę agonii zastanawia się kim ona jest i dlaczego Ludzka Córa miałaby poświęcać się by mu pomóc? Zmusza się by ustać na nogach. Resztkami sił trzyma swój miecz, przygotowany gdy Burnt się zbliża. Nogi Raffe’a drżą gwałtownie i zwala się na ziemię tracąc przytomność, ale zaraz wstaję, napędzany uporem i wściekłością. Burnt, najwyraźniej jest zbyt tchórzliwy by stawić mu czoła w pojedynkę, Raffe zwala się na asfalt jak tylko Burnt odlatuje. Leży na drodze, świat jest zalany czernią z okazjonalnymi tylko plamami koloru. Jego oddech wypełnia mu uszy, mimo to koncentruję się by słyszeć też dźwięki otoczenia. Szuranie stóp za zamkniętymi drzwiami. Ludzkie kłótnie szeptem na temat tego czy bezpiecznie jest wyjść na zewnątrz czy też nie. Rozmawiają o tym jak dużo warty byłby Raffe gdyby podzielili go na części. Ale to nie oni go martwią. Wyłapuje bardziej subtelne dźwięki, takie których ludzkie ucho nie słyszy. Idą po niego. Demony go znalazły. Koniec końców zawsze to robią. Lecz tym razem mają szczęście. Tym razem jest zupełnie bezradny. Będą w stanie zaciągnąć do na dół, do piekła, i poddać powolnym torturom. Będą to robić przez wieki podczas gdy on pozostanie pozbawiony skrzydeł i beznadziejny. Desperacko próbuje zachować czujność ale świat rozmywa się w ciemności. Ktoś woła jej matkę. Głos jest silny i zdeterminowany. To musi być gorączka, ponieważ nikt nie byłby taki głupi w miejscu pełnym gangów. Ale nikt nie wychodzi z okolicznych budynków. Ludzkie szczury szepczą, przekonane ,że dziewczyna wołająca matkę musi gdzieś w pobliżu mieć swój gang. Co innego mogłoby ją wprawić w taką śmiałość? Demony też zaprzestają w swoim pochodzie. Nie są wystarczająco inteligentne by coś wiedzieć, w innym razie dopadłyby go już wieki temu, przygotowując skoordynowany atak, a nie wykorzystując przypadkowe okazję. Są skonfundowane, nie wiedzą czy atakować czy uciekać? Próbuje podciągnąć się by wynieść się z otwartej przestrzeni, ale czarne mroczki przed oczami skutecznie mu to utrudniając i ponownie traci przytomność. Ktoś go odwraca. Ból krzyczy i wbija pazury w jego plecy. Uderzają w niego drobne dłonie. Otwiera na chwilę oczy. Na tle rozgwieżdżonego nieba, ciemne włosy powiewają targane wiatrem. Duże oczy okalane długimi rzęsami. Usta tak czerwone, że dziewczyna musiała

długo je porządnie zagryzać. Chwilę zajmuje mu uświadomienie sobie ,że to ta Ludzka Córa która ryzykowała by mu pomóc. Pyta go o coś. Jej głos jest natarczywy lecz melodyjny. To dobry dźwięk by przy nim skonać. Gdy go przenosi, to traci przytomność to się budzi. Cały czas oczekuje ,że ona coś mu zrobi lub demony wyskoczą gdzieś spod ziemi. Zamiast tego jednak, bandażuje jego rany i sadza na zbyt małym wózku. Kiedy dziewczyna sapie i pochrząkuje, prawdopodobnie by odegrać przedstawienie jaki to nie jest ciężki (pewnie po to by pokazać też mylnie jak bardzo jest silna) mimo bólu nie może ukryć rozbawienia. Straszna z niej aktorka. Ludzkie córy są o wiele cięższe w porównaniu do aniołów i jest coś zabawnego w jej udawaniu. Może jego Obserwatorzy brali swoje żony bo uważali je za zabawne. Nie zbyt wielki powód zważywszy na to ,że skazani zostali na Dół, ale inny nie przychodził mu w tej chwili do głowy. Podeszwy butów uderzają o chodnik gdy ludzkie szczury biegną w kierunku Raffe'a. Ośmielone przez szczury demony też ruszają w jego stronę. Próbuje ostrzec dziewczynę. Ale nie ma takiej potrzeby. Ona już biegnie, pchając go przed sobą tak szybko jak tylko może. Jeśli im się uda, demony skupią się na soczystych ludzkich szczurach. Ostatnia myśl jaka pojawia się w jego głowie nim traci przytomność to taka, że jego Obserwatorzy na pewno polubiliby tą dziewczynę. 17 Za oknem powoli robi się ciemno gdy budzę się nadal drżąc w wyniku przeżytych doświadczeń Raffe'a. Nie chodzi tylko o to ,że wiem co myślał. Naprawdę czułam to co czuł on, tak jakbym siedziała w jego głowie. Czy miecz był z nim naprawdę tak blisko? Może tylko w ekstremalnych sytuacjach. Całe to doświadczenie było dziwacznie przerażające, na każdym poziomie. Przesuwam drżącą dłonią po ciepłym ostrzu, wmawiając swojemu ciału ,że wszystko jest w porządku. Zaczynam powoli składać wszystko do kupy, a niektóre z działań Raffe'a nabierają teraz sensu. Nie mógł skoczyć mi na pomoc podczas mojej publicznej walki w obozie ruchu oporu, a przynajmniej nie tak, żeby zaraz nie zaczęto o nas plotkować. Demony zawsze w końcu go odnajdywały, a działo się tak prawdopodobnie z powodu kombinacji szczęścia, niezmordowanej żądzy pościgu i słuchania ludzkich plotek. A historia o takiej walce zdecydowanie byłaby czymś o czym by mówiono. Postawił przeciwko mnie by powiadomić wszystkich ,że nie jesteśmy przyjaciółmi i ,że nie dba o to co się ze mną stanie. I ścigał te małe demony w lesie, nawet wtedy gdy już uciekły, bo wydawało się jakby przybyły tu z piekieł, nieprawdaż? Tak jakby każdy z nich chciał przeżyć tylko po to by opowiedzieć jak to on uratował Ludzką Córę, czyż nie? Ale czy musiał posuwać się aż tak daleko i mówić mi ,że nawet mnie nie lubi po naszym pocałunku? Według mnie było to zupełnie niepotrzebne.

Pocałunek. Mam przemożną ochotę by zapytać o to miecz. To głupie i zawstydzające i może nawet płytkie, po tym wszystkim co przeszedł Raffe a co zobaczyłam w jego wspomnieniach. Ale też z tego powodu właśnie chcę ujrzeć go w nieco innym świetle. Gdy jest pewny siebie, zarozumiały i to on wszystko kontroluje. Chcę widzieć go gdy doświadcza czegoś innego niż groźby i ból, jeśli nawet trwa to tylko kilka sekund. To plus przyznaję ,że umieram byle tylko dowiedzieć się co czuł w tamtej chwili. Wiem ,że to nie ma znaczenia. Wiem ,że to niczego nie zmieni. Wiem ,że to dziecinada, ale wszystko mi jedno. W końcu czy dziewczyna nie może być dziewczyną chociaż przez pięć minut? — Pokaż mi wspomnienie pocałunku. — zamykam oczy. Policzki oblewa mi gorąco co jest głupie ponieważ miecz był tam gdy doszło do pocałunku i widział całe zajście. No i co z tego ,że ciekawi mnie to co wtedy czuł? To takie dziwne? — No daj spokój, znowu musimy to robić? Nic. — To ostatnie było okropne, potrzebuje czegoś lżejszego. Taka mała przysługa, proszę? Nic. — Dostaniesz dodatkowe kokardy i wstążki — próbuje brzmieć jakbym mówiła poważnie. — Może nawet jakiś jaskrawy makijaż? Nadal nic. — Zdrajca. — wiem ,że to zabawne stwierdzenie, biorąc pod uwagę, to że miecz jest absolutnie lojalny względem Raffe'a ale nie dbam o to. Wsuwam go z powrotem do pochwy która stoi oparta o moje krzesło, nasuwam misia na rękojeść i zakładam miecz na plecy, wychodząc by poszukać mamy i Paige. Korytarze nadal są wypełnione ludźmi, ale tak jest nieomal przez cały czas. Dwóch identycznych gości z blond włosami, przechodzi przez niewielką przestrzeń, witając się po drodze z każdym po kolei. Wydaje się ,że wszyscy ich lubią. Kilka sekund zajmuje mi uświadomienie sobie ,że to Dee i Dum. Ich włosy mają teraz kolor piaskowego blondu. Dee dyskretnie pokazuje Dumowi coś na swojej dłoni, a ten próbuje powstrzymać się przed wybuchem śmiechu. Machają do mnie i czekam aż podejdą. — Co się stało z waszymi włosami? — pytam. — Jesteśmy mistrzami szpiegostwa pamiętasz? — oznajmia Dee — I mistrzami jeśli chodzi o przebrania. — uzupełnia Dum. — Cóż, — Dee pociera zafarbowane włosy. — Mistrzowie to może trochę za wielkie słowo. — Co ty stary wyglądasz ekstra, — pociesza go brat. — Przystojny jak zawsze. — Co zwinęliście? — pytam ściszonym głosem, na wypadek gdyby właściciel skradzionej rzeczy nie miał aż takiego poczucia humoru. — Tracisz refleks brachu, widziała. — Dum rozgląda się wokoło sprawdzając czy ktoś nie podsłuchuje. — Nie ma mowy. Mój dotyk jest płynny jak roztopione masło — Dee rozwiera teraz już pustą dłoń i macha palcami. — To mądrala, domyśliła się. — Tak i dlatego między innymi mamy wyrzuty sumienia ,że traktowaliśmy cię

tylko jak kandydatkę do walki, Penryn. A jeśli już o tym rozmawiamy, to co myślisz o tym ,żeby założyć habit? — A może okulary gorącej bibliotekarki co? — Dee kiwa na mnie tak jakby dawał mi wskazówkę. — Okazuję ,że mamy tu i zakonnice i bibliotekarki. — Czy można wykombinować coś lepszego? — Dum rozwiera szeroko oczy w zastanowieniu. Spoglądają na siebie i jak na zawołanie wykrzykują razem — Dwie bibliotekarki walczące w błocie! — potrząsają przy tym głowami jak dwaj podekscytowani mali chłopcy. Wszyscy na korytarzu się nam przyglądają. — Widzisz, zobacz jakie zainteresowanie — zauważa Dee. Ale wtedy nagle wokół nas robi się pusto, wszyscy znikają co oznacza ,że coś się dzieje. — Co jest grane? — pytam kogoś przechodzącego obok. — Nie mam pojęcia — pada odpowiedź, a ten ktoś wygląda przy tym na wystraszonego ale jednocześnie podekscytowanego.— Po prostu idę tam gdzie wszyscy, zobaczyć co jest grane, wiesz? A ty nie? Mija nas jakaś kobieta. — Znaleźli kogoś martwego czy pokaleczonego, — wyjaśnia przechodząc przez drzwi i wpuszczając zimne powietrze. Martwego. Okaleczonego. Ruszam za nią. Na zewnątrz, widzę ,że podekscytowany, niewielki tłumek zebrał się niedaleko głównego wejścia. Słońce może i jeszcze było nisko nad horyzontem ale pokryte chmurami niebo wysysało z niego wszystkie kolory, malując wszystko odcieniami szarości. Ludzie wpatrywali się w pobliski lasek, mniej więcej w to miejsce w którym ja goniłam wiewiórki. W czasie dnia miejsce to jest piękne i spokojne, drzewa są rozmieszczone w taki sposób ,że rzucają tylko lekki cień dla ochłody a nie zaciemniając terenu. Lecz gdy światło dnia przygasa, wszystko nabiera złowrogiego charakteru. Kilka osób wybiega z budynku i kieruje się prosto do lasku, inni z wahaniem i powoli zmierzają w tamtym kierunku. Jeszcze inni trzymają się blisko budynku w nadziei ,że zapewni im to bezpieczeństwo, jednocześnie mrużąc oczy by jednak zobaczyć co dzieję się w cieniu pod drzewami. Przystaję by rozeznać się w sytuacji, a potem dołączam do tych którzy biegną w kierunku lasku. Nie mogę przestać się zastanawiać co ich tam tak przyciąga, teraz gdy zapada już zmrok. Urywki rozmów toczących się po drodze dają mi pewne wskazówki. Nie jestem jedyną która martwi się teraz o bliskich. Wiele osób zostało rozdzielonych podczas chaosu jaki nastąpił po inwazji aniołów, ale też po ataku na ich gniazdo. Teraz każdy gorączkowo obawia się ,że reszta rodziny mogła zginać lub zostać ranna. Inni są po prostu ciekawi, ośmieleni tym ,że są częścią organizacji która ma jakiś cel, czyli czymś co nie sądzili ,że jeszcze kiedykolwiek będzie miało miejsce. Bez względu na powód jednak jest nas na tyle dużo ,że w niewielkiej furtce ogrodzenia tworzy się zator. To metalowa siatka, sięgająca mi piersi, na którą musiałabym się wspiąć. Ponieważ ogrodzenie graniczy z laskiem, ciągnąć się na odległość kilkunastu metrów w każdą stronę. Nie mam szans by inaczej je przekroczyć.

Pod drzewami zgromadził się już mały tłumek. Wyczuwam ich niepokój i słyszę napięcie w głosie. Przeszywa mnie nagła potrzeba przyspieszenia. Dzieje się tam naprawdę coś niedobrego, i jestem przekonana ,że ma to coś wspólnego z moją rodziną. Pędzę, torując sobie drogę między ludźmi. Widzę coś czego nie będę wstanie wymazać z głowy do końca życia. 18 Moja mała siostrzyczka szarpie się w cieniu. Splątana jest linami które ciągną mężczyźni. Jedna oplata jej kark, dwie ma wokół nadgarstków, a dwie następne wokół kostek. Mężczyźni szarpią się z linami jakby złapali dzikiego konia. Włosy Paige są splątane, ma też w nich krew. Twarz też ma usmarowaną krwią, cała jej sukienka w kwiaty jest poplamiona. Kontrast jaki tworzy ciemna krew i szwy na jej bladej skórze sprawia ,że wygląda jakby właśnie zmartwychwstała. Szarpię się na tych linach jakby była opętana. Uchyla się za każdym razem gdy mężczyźni ciągną by odzyskać kontrolę. Nawet w tym świetle, widzę krew na sznurze oplatającym jej kark i nadgarstki, gdy wierzga jak makabryczna laleczka voodoo. Mój pierwszy instynkt krzyczy by wyciągnąć miecz, ale spostrzegam ,że coś leży tuż przed Paige. Szok jaki przeżywam gdy widzę ją spętaną jak zwierzę, przysłania mi widok na wszystko inne. Lecz teraz to dostrzegam Widzę spowity cieniem kształt, i żałuję ,że go rozpoznaję. To ciało. Koleś z kijem bejsbolowym, jeden z tych którzy mnie zaatakowali. Odwracam wzrok. Nie chcę przyglądać się temu co przed chwilą ujrzały moje oczy. Nie chcę widzieć tych brakujących fragmentów jego ciała. Nie chcę myśleć o tym co to oznacza. Ale nie mogę. Język Paige zlizuje krew z warg. Zamyka oczy i przełyka. Jej twarz odpręża się na jedną sekundę. Spokój. Otwiera oczy i spogląda na ciało leżące u swoich stóp. Tak jakby nie mogła nic na to poradzić. Jakaś część mnie nadal oczekuję, że skrzywi się w obrzydzeniu na widok zwłok. I faktycznie dostrzegam w niej obrzydzenie ale jest też błysk tęsknoty. Głód. Spogląda na mnie niepewnie i widzę też wstyd. Przestaje się szarpać i patrzy prosto na mnie. Widzi moje wahanie. Widzi ,że już nie biegnę by ją ratować. Widzi w moich oczach ,że ją osądzam. — Ryn-Ryn, — krzyczy. Jej głos jest przepełniony poczuciem straty. Łzy płyną po usmarowanych krwią policzkach, pozostawiając czyste ślady. Jej twarz przeskakuje, to przedstawiając krwiożerczego potwora to małą wystraszoną dziewczynkę. Rzuca się ponownie. Moje nadgarstki, kostki i kark bolą w sympatii dla niej, gdy sznury tną jej zakrwawioną skórę. Mężczyźni tak huśtają skrajami liny, że trudno teraz stwierdzić kto tu kogo więzi. Widziałam jak silne potrafi być jej nowe ciało. Jest na tyle potężna ,że mogłaby na poważnie z nimi walczyć. Na tym nierównym terenie byłaby w stanie pozbawić ich równowagi i zrzucić z pobliskiego wzniesienia. Zamiast tego walczy zupełnie nieefektownie.

Tylko na tyle by sznury wrzynały się w jej ciało, tylko na tyle by zranić samą siebie i nikogo innego. Moja mała siostrzyczka szlocha rozdzierając mi serce. Ponownie zrywam się do biegu. Bez względu na wszystko, nie zasługiwała na coś takiego. Żadna żywa istota nie zasługiwała. Żołnierz po mojej prawej unosi karabin i mierzy we mnie. Jest tak blisko ,że widzę czarną dziurę jego lufy. Zatrzymuję się z poślizgiem. Inny mężczyzna staje obok niego, mierząc w Paige. Podnoszę w górę otwarte dłonie. Mężczyzna łapie mnie za ramiona i po tym jak ostro się ze mną obchodzi widzę ,że spodziewa się szarpaniny. Nasza rodzina zdobyła sobie niezłą reputację. Czuję ,że relaksują się odrobinę gdy widzi ,że nie zamierzam walczyć. Walka wręcz to jedno ale teraz mierzą do mnie z broni. Wszystko co mogę zrobić to utrzymać się przy życiu dopóki nie nadarzy się okazja na zrobienie czegoś bardziej praktycznego. Ale moja matka ma swój własny rozum. Wynurza się z cienia cicho jak duch. Wskakuje na żołnierza który trzyma na muszce Paige. Drugi żołnierz uderza mamę kolbą swojej broni prosto w twarz. — Nie! — kopie gościa który trzyma mnie za ramię, zanim pada on na ziemię i zanim udaje mi się pozbyć tego drugiego, rzuca się na mnie kolejna trójka. Popychają mnie na ziemię jakby mieli w tym niezłe doświadczenie. Mama unosi dłonie by zablokować kolejny cios kolby karabinu. Moja siostra walczy, tym razem z paniką i wściekłością. Krzyczy przy tym niemiłosiernie, zwracając się w stronę nieba, jakby wzywała kogoś na pomoc. — Uciszcie ją! Zastrzelcie ! — ktoś z tłumu podszeptuje — Nie strzelać! — szepcze Sanjay. — Musimy wziąć ją żywcem, trzeba ją przebadać. — ma przynajmniej na tyle przyzwoitości ,że rzuca mi pełne poczucia winy pośpieszne spojrzenie. Nie wiem czy mam być wściekła czy wdzięczna. Muszę pomóc swojej rodzinie. Mój mózg krzyczy do mnie, że mają broń, ale co mogę zrobić? Leżeć tutaj i patrzeć jak będą torturować moją siostrę i matkę? Trzech mężczyzn trzyma mnie przyszpiloną do ziemi. Jeden zabezpiecza głowę, drugi kostki a trzeci siedzi mi na brzuchu. Wygląda na to ,że nikt tutaj już nie traktuje mnie niepoważnie. No więc dobra, niech i tak będzie. Chwytam nadgarstki kolesia który trzyma mnie za ręce, i używam go jak dźwigni, upewniając ,że nie ucieknie. Obracam się i kopniakiem pozbywam tego który trzyma moje kostki. Podciągam nogi i wymierzam mu jeszcze solidną poprawkę prosto w twarz. Gdy mam już wolne nogi, oplatam je wokół szyi tego który siedzi mi na brzuchu. Szarpię nogami, ciągnąć go do tyłu. Wysuwam jedną nogę spod niego i kopię go w kroczę. Kopię tak mocno ,że ześlizguję się z dala ode mnie, lądując na trawie, z pozbawionym oddechu krzykiem. Przez chwilę nie będzie już sprawiał problemów.

Koleś trzymający mnie za nadgarstki, już się otrząsnął i próbuje uciec. Gdyby tylko naprawdę chciał dać mi spokój i się oddalić, byłabym bardziej niż szczęśliwa pozwalając mu na to. Ale istnieje zbyt duża szansa ,że wpadnie na jakiś głupawy pomysł. Faceci tak mają gdy przegrywają walkę z kobietą. Trzymam go mocno. Wykorzystuje by zrobić dźwignie. Obracam się i przekręcam wciąż leżąc na ziemi, biorę zamach nogą i kopię napastnika prost w głowę. Założę się ,że czegoś takiego się nie spodziewał. Podnoszę się szybko, obserwując otoczenie, gotowa na odparcie kolejnego ataku. Mama leży na ziemi, szarpiąc żołnierza za lufę karabinu. Trzyma ją mimo ,że jest skierowana prosto na nią. Chyba nie zdaje sobie sprawy ,że jak ten koleś pociągnie za spust to odstrzeli jej głowę, a może ją to po prostu nie obchodzi. Moja siostra nadal krzyczy w stronę nieba jak potwór za jakiego wszyscy ją uważają. Żyły na jej szyi i czole są tak nabrzmiałe jakby miały wybuchnąć. Dwóch mężczyzn trzymających jej liny leży teraz na ziemi, a trzeci upada gdy tak się temu przyglądam. Pędzę do mamy z nadzieją ,że karabin nie wypali zanim tam dotrę. Szczęśliwie dla mnie to świeżo upieczeni i niedoświadczeni żołnierze. Mam nadzieję ,że ten nikogo jeszcze nie zastrzelił i nie chcę by jakaś zdesperowana matka była jego pierwszą ofiarą. 19 Bez zastanowienia wszyscy spoglądamy w górę, i na początku nie wiem nawet dlaczego to robię. A wtedy dochodzi do mnie ,że od strony nieba słychać jakieś bzyczenie, tak ciche ,że ledwie słyszalne. Lecz z każdą chwilą coraz głośniejsze. Przez szczelinę między drzewami, widzę ciemną plamę na zmierzchającym niebie. Plamę którą rośnie w zatrważającym tempie. Bzyczenie nadal jest na tyle ciche ,że łatwiej je poczuć w kościach niż usłyszeć. To złowieszczy dźwięk, jak coś rozpoznawalnego na jakimś pierwotnym poziomie, głęboko pogrzebany podświadomy lęk przekształcony w dźwięk. Nim jestem w stanie go zidentyfikować, ludzie odwracają się i zaczynają biec. Nikt nie krzyczy ani nie woła, wszyscy po prostu w milczeniu i desperacji próbują uciekać. Panika jest zaraźliwa. Mężczyźni trzymający moją matkę puszczają ją i dołączają do reszty. Nieomal w tej samej chwili robią to ci trzymający moją siostrę. Paige dyszy, wpatrując się w niebo. Wygląda jak zahipnotyzowana. — Uciekaj! — krzyczę. I to przełamuje zaklęcie. Moja siostra odwraca się i biegnie w przeciwnym kierunku, z dala od obozu ruchu oporu. Wpada głębiej w lasek, z linami wlekącymi się za nią w brudnej ziemi jak węże. Mama zerka na mnie, Krew spływa z rozcięcia na skroni. Nawet w tym stłumionym świetle widzę formujący się siniak. Po sekundzie wahania moja matka rzuca się w pogoń za siostrą i znika między drzewami. Ja sama stoję jak zamrożona podczas gdy buczenie robi się coraz głośniejsze. Czy powinnam biec za nimi czy wracać do bezpiecznego schronienia? Decyzja zostaje podjęta jakby za mnie, kiedy czarna chmura jest już na tyle

blisko ,że widzę w niej indywidualne kształty. Skrzydlaci mężczyźni z ogonami jak skorpiony. Tuziny ich, na ciemniejącym niebie. Lecą nisko a teraz zniżają się jeszcze bardziej. Musi to być jakaś inna partia niż ta z gniazda. Uciekam Biegnę sprintem z dala od nich, co sprawia ,że kieruję się do szkoły tak jak wszyscy inni. Jestem na końcu więc stanowię łatwy cel. Skorpion podlatuje i opada tuż przede mną. W przeciwieństwie do tych które widziałam w gnieździe, ten jest już w pełni ukształtowany, ma kudłate włosy i zęby przypominające lwie kły. Jego ramiona i nogi wyglądają niepokojąco ludzko, może za wyjątkiem tego ,że uda i przedramiona ma wyjątkowo napakowane. Na pierwszy rzut oka jego ciało wydaje się być ludzkie, ale brzuch i klatka piersiowa wyglądają jak skrzyżowanie człowieka z owadem. Zęby są tak wielkie ,że bestia nie może chyba zamknąć ust i ślina kapie mu z warg. Warczy na mnie i unosi swój gruby skorpioni ogon wysoko nad głową. Oblewa mnie taki strach jakiego nigdy wcześniej nie czułam. Tak jakbym ponownie przeżywała atak skorpionów w piwnicy anielskiego gniazda. Moja szyja natychmiast staje się nadwrażliwa, nieomal czuje jak drga w oczekiwaniu na dźgniecie żądła. Kolejny skorpion ląduje koło mnie. Ten ma zęby ostre jak igły, obnaża je na mnie z sykiem. Jestem w pułapce. Zrywam misiowatą osłonę i wyciągam miecz. Już nie leży mi w dłoni tak nieporęcznie jak wcześniej, ale i tak nie czuje się pewnie. Powietrze wypełniają strzały z broni, krzyki ludzi i trzepot szydeł. Ledwie mam czas by zająć pozycję jakiej nauczyłam się we śnie, zanim jeden z potworów nie skacze na mnie. Robię zamach pod kątem czterdziestu pięciu stopni z zamiarem trafienia go w kark i ramiona, zamiast tego jednak miecz przechodzi przez żądło gdy to próbuje we mnie trafić. Potwór krzyczy, jest to niepokojąco ludzki dźwięk, wychodzący z jego wypełnionych kłami ust. Nie ma czasu na zastanawianie ponieważ drugi też celuje we mnie żądłem. Zaciskam powieki i spanikowana biorę dziki zamach. To wszystko co mogę zrobić, by wspomnienia nie sparaliżowały mnie całkowicie. Szczęśliwie mój miecz nie ma takich problemów. Radość która z niego spływa jest wyraźnie wyczuwalna. Sam ustawia się pod odpowiednim kątem. Lekko unosi się w górę i ciężko opada w dół. Gdy otwieram oczy, skorpion wykrwawia się na ziemi, jego ogon drga. Pierwszego już nie ma, pewnie odleciał by wylizać rany lub skonać w spokoju. Jestem jedyną żyjącą istotą w tej części lasku. Przylegam do najbliższego drzewa, próbując uspokoić oddech. Skorpiony nadal lądują, ale już nie blisko mnie. Atakują teraz grupę ludzi tłoczącą się przy ogrodzeniu. Wyłapują ich i dźgają raz za razem pod różnym kątem, nieomal tak jakby ćwiczyli albo po prostu sprawiało im to frajdę. Nawet wtedy gdy lądują na swoich ofiarach by wyssać je do cna, inne skorpiony podlatują i dźgają te same ofiary. Ludzie krzyczą i popychają się na ogrodzenie,

próbując wspinać się do góry. Rozdzielają się i biegną do miejsc w których mogliby przez nie przeskoczyć. Ale i tak dopadają ich skorpiony. Kilku osobom udaję się przedostać. Skorpiony na razie są zajęte dźganiem tych w lasku, zachowując się przy tym jak leniwe drapieżniki które nie zwracają uwagi na to komu uda się uciec. Gdy ofiary upadają na ziemie, skropiony rozpoczynają ucztę. Po jakimś czasie gdy większość ocalałych dociera już do szkoły, skorpiony tracą zainteresowanie. Wzbijają się w powietrze i wirują jak chmara insektów zanim znikają całkowicie na ciemniejący niebie. Coś szeleście w krzakach tuż za mną, odwracam się z mieczem w pełnej gotowości. To tylko mama, potykając się idzie w moją stronę. Jesteśmy jedynymi ludźmi poruszającymi się po tej stronie ogrodzenia. Wszyscy inni wyglądają na martwych. Nadal trzymam się cieni na wypadek gdyby skorpiony powróciły, ale jest cicho i spokojnie. Moja matka dociera w końcu do mnie. — Nie ma jej, straciłam ją. — łzy lśnią na jej pokrytej krwią twarzy. Rusza w kierunku ogrodzenia ignorując leżących wszędzie ludzi. — Nic mi nie jest mamo, dzięki ,że spytałaś. — chwytam moją osłonkę z misia i ścieram z miecza krew. — Przecież to oczywiste ,że nic ci nie jest. — odpowiada, idąc dalej. — Jesteś narzeczoną diabła a to są jego pomioty. Wsuwam ostrze do pochwy i nakładam misia. — Nie jestem narzeczoną diabła. — Wyniósł cię z płomieni i pozwolił ci powstać z martwych. Kto inny miałby takie przywileje jak nie narzeczona diabła? Raz zobaczyła mnie w ramionach faceta i już zrobiła z nas małżeństwo. Zastanawiam się co Raffe powiedziałby na taką teściową. — Widziałaś dokąd poszła Paige? — Zniknęła. — jej głos się łamię. — Straciłam ją w lasach. Jeszcze w zeszłym tygodniu moja reakcja na te słowa byłaby taka prosta. Jednak dzisiaj, nie wiem czy czuje panikę czy ulgę. Może jedno i drugie. — Ukryłaś się przed skorpionami? — pytam. — Jak przetrwałaś ? Nie słyszę żadnej odpowiedzi. Gdyby ktoś powiedział mi ,że mama ma jakieś tajemne moce nie miałabym żadnego problemu by w to uwierzyć. Nawet nie zaskoczyło mnie to ,że przeżyła. Podążam za nią w stronę ogrodzenia. Po drodze mijam ofiary leżące w nienaturalnych pozycjach na ziemi. I chociaż już nikt ich nie atakuje nadal kurczą się jak wysuszone skórki. Lasek wygląda jak pole bitwy. Chcę zapewnić ofiary ,że wyjdą z tego ,że wszystko będzie dobrze. Ale przy zaciekłości tego ataku nie jestem już tego taka pewna. Para martwych skorpionów leży wśród ofiar, jeden dostał w brzuch drugi w głowę. Mama przygląda się wszystkim tak jakby kogoś szukała. Wybiera osobę z największym przerażeniem malującym się na twarzy i ciągnie ją do ogrodzenia. — Co robisz? — pytam.

— Składam ofiarę, — odpowiada, mozolnie ciągnąc biedaka. — Musimy znaleźć Paige więc potrzebna nam ofiara. — Przerażasz mnie mamo. — Tak jakby wiedziała by nie prosić mnie o pomoc, sama podnosi faceta opierając go o ogrodzenie. Ten ześlizguje się jednak w tej samej sekundzie z powrotem na ziemie. Chce ją powstrzymać, ale wiem ,że gdy sobie coś wymyśli, to nic na świecie nie jest w stanie jej powstrzymać. Noc zaczyna zapadać, chmara skorpionów jest już bardzo daleko i nic nie wskazuje na to by pozostał tu jeszcze jakiś zabłąkany ale na samą myśl o wędrowaniu po ciemku cierpnie mi skóra. Zwłaszcza ,że miałabym szukać mojej demonicznej siostry. Ale wiem ,że nie mogę zostawić jej samej i to z różnych powodów. I będzie zdecydowanie lepiej jeśli to ja ją znajdę niż przerażeni ludzie z ruchu oporu. Więc zostawiam moją mamę skupioną na swoim zadaniu i wracam do cienia padającego z drzew. 20 Kiedy docieram do miejsca rzezi przy ogrodzeniu jest już nieomal zupełnie ciemno. Ludzie wędrują oszołomieni pomiędzy ofiarami. Niektórzy szukają bliskich, inni po prostu chodzą płacząc z przerażeniem malującym się na twarzy. Niektórzy kopią płytkie groby. Moja matka już skończyła swój projekt chociaż nie widzę jej w pobliżu. Facet którego przyciągnęła siedzi teraz na stercie ciał z rękoma rozpostartymi na ogrodzeniu jak jednocześnie przerażony i przerażający strach na wróble. Umocowała go na miejscu przy pomocy liny która prawdopodobnie jeszcze chwile wcześniej wiązała Paige. Jego wykrzywione ze strachu usta pomalowane są teraz krzykliwą czerwoną pomadką. Koszule ma rozpiętą, eksponując niemal całkowicie pozbawioną włosów klatkę piersiową. Na niej wiadomość nabazgrana czerwoną pomadką głosi: Dotknij mnie a zajmiesz moje miejsce W głowie mojej matki dzieją się naprawdę przerażające rzeczy. Wszyscy obchodzą go szerokim łukiem. Gdy przechodzę mijając ciała, jakiś mężczyzna kuca i sprawdza puls kobiety leżącej tuż obok. — Słuchaj, — zaczynam — Ci ludzie mogą jeszcze żyć. — Ta nie żyje. — przesuwa się do następnej osoby. — Mogą wydawać się martwi, ale mogli zostać po prostu sparaliżowani. To właśnie robią te żądła. Paraliżują i wydajesz się martwy. — Tak? wiesz, brak pulsu też to robi. — potrząsa głową, i puszcza nadgarstek kolesia którego sprawdza, przechodząc dalej. Idę za nim, podczas gdy żołnierze celują w niebo szukając jakiejkolwiek oznaki kolejnego ataku. — Ale możesz nie być w stanie go wyczuć, wydaje mi się ,że serce wtedy zwalnia i w ogóle, sadzę— — Jesteś lekarzem? — pyta nie przerywając pracy. — Nie, ale— — Cóż, ja jestem i mogę ci powiedzieć ,że jeśli serce nie bije to nie ma szans na to by ktoś był żywy, chyba ,że w bardzo nietypowych sytuacjach jak na przykład dziecko

wpadające do lodowato zimnej wody. — Wiem ,że to brzmi dziwnie, ale— Dwóch mężczyzn podnosi kobietę, po czym próbuje umieścić ją w płytkim grobie. — Nie! — krzyczę. To mogłabym być ja. Przez chwilę wszyscy sądzili ,że umarłam i jeśli okoliczności byłby inne mogliby wrzucić mnie do dziury i pogrzebać żywcem, podczas gdy ja byłam tylko sparaliżowana lecz całkowicie świadoma. Biegnę i staję pomiędzy mężczyznami i dołem. — Nie róbcie tego! — Zostaw nas. — starszy mężczyzna nawet na mnie nie patrzy kiedy to mówi i z ponurą twarzą unosi ofiarę. — Ona może być żywa. — Moja żona jest martwa. — jego głos się łamie. — Posłuchajcie, jest szansa ,że ona jeszcze żyje. — Możesz zostawić nas w spokoju? — zerka na mnie z gniewem kątem oka. — Moja żona jest martwa. — łzy płyną teraz z jego zaczerwienionych oczu. — I już taka pozostanie. — Wiesz, ona prawdopodobnie cię teraz słyszy Twarz mężczyzny robi się czerwona, sprawiając ,że ciężko mi na niego patrzeć. — Ona nigdy już nie wróci. A jeśli nawet wróci to już nie będzie naszą Mary, będzie abominacją. — wskazuje przy tym na kobietę stojącą samotnie między drzewami. — Jak ona. Kobieta wygląda na kruchą, samotną i zagubioną. Nawet z brązową apaszką zawiązaną na głowie i rękawiczkami na dłoniach, rozpoznaję drżącą twarz Clary, kobiety która wyszła z ruin gniazda. Nosi bury płaszcz który aż krzyczy ,że nie chcę być zauważona. Zgaduje ,że nie została powitana w grupie zbyt ciepło. Oplata się ramionami jakby przytulała męża i dzieci które chciałaby odnaleźć. Wszystko czego chcę to znaleźć swoją rodzinę. Rodzina Mary umieszcza jej ciało w płytkim grobie. — Nie możecie tego zrobić, — próbuje jeszcze raz. — Ona jest w pełni świadoma, wie ,że zostanie zaraz pogrzebana żywcem. Młodszy pyta. — Tato nie sądzisz, że— — Twoja matka nie żyje, synu. Była przyzwoitym człowiekiem i będzie pogrzebana w przyzwoity sposób. — przerywa mu i podnosi łopatę. Łapię go za ramię. — Zostaw mnie! — odpycha mnie z furią. — Tylko dlatego ,że ty nie masz na tyle przyzwoitości by zrobić to co właściwe dla Twojej rodziny, jeszcze nie znaczy, że masz prawo powstrzymywać przed tym innych. — Co to niby ma znaczyć? — Powinnaś była zabić swoją siostrę z miłością i po ludzku, zanim obcy musieli wkroczyć, i zrobić to za ciebie. Starszy mężczyzna nabiera łopatę ziemi i wrzuca ją do dziury przysypując żonę. Cała jej twarz zostaje przykryta. 21 Obi macha na jednego ze swoich ludzi i wydaje polecenie. — Proszę zabierz pannę Young i jej matkę i upewnij się ,że są bezpiecznie zamknięte na noc.

— Aresztujesz mnie? — pytam. — Za co? — To dla Twojego bezpieczeństwa, — odpowiada Obi. — Przed czym? — pytam. Obi wzdycha. — Nie mogę pozwolić byś chodziła tu sobie w samopas razem z Twoją matką i powodowała panikę, muszę utrzymać nad tymi ludźmi kontrolę. — człowiek Obi’ego kieruje w moją stronę broń. — Idź i nie stwarzaj problemów. — Ona tylko próbuje ratować ludzkie życie. — drżącym głosem wcina się Clara, otulając się ciasno zbyt dużym płaszczem tak jakby żałowała ,że nie może w nim zniknąć. Nikt nie zwraca na nią uwagi. Rzucam Obiemu spojrzenie które mówi Mówisz poważnie? Ale on już jest zajęty czym innym. Wskazuje na straszliwą inscenizacje mamy i pyta — Dlaczego ta przerażająca kupa ciał nadal tu leży? Mówiłem ,żeby to zabrać. Ludzie Obiego każą dwóm innym zabrać ciała. Najwyraźniej nie chcą zrobić tego sami. Dwóch kolesi potrząsa głowami i wycofuje się. Jeden z nich nawet się żegna. Odwracają się i biegną w stronę szkoły tak daleko od ciał jak tylko mogą. Gdy mój strażnik eskortuje mnie poprzez masakrę, słyszę jak Sanjay każe ludziom pakować ciała do vana by poddać je autopsji. Przyspieszam by jak najszybciej się od nich oddalić, nie mogę na to patrzeć, może ci ludzie jednak są martwi, naprawdę mam taką nadzieję. Zostaje wepchnięta na tylne siedzenie policyjnego radiowozu zaparkowanego na drodze. Mama już jest w środku. Radiowóz posiada metalową siatkę odgradzającą tylne siedzenia od kierowcy. Na oknach są kraty. Na ziemi leżą koce i kilka butelek wody, paczka chusteczek. Chwile zajmuje mi zrozumienie ,że nigdzie nas nie zabierają, że to jest nasza cela. Świetnie Przynajmniej nie odebrano mi miecza. Nawet nie zostałam przeszukana, zakładam więc ,że mój strażnik nie jest tak naprawdę gliną. Chociaż pewnie i tak odebrałby mi miecz gdyby ten nie wyglądał jak miś. Sączę wodę, tylko tak by zaspokoić pragnienie ale nie musieć korzystać z toalety. Ludzie bardzo się śpieszą, próbując skończyć pracę nim zapadnie noc, bez względu na to czy znoszą ciała do vana by poddać je autopsji czy też grzebią w płytkich grobach. Co kilka minut zerkają na niebo, ale gdy ciemność zaczyna otaczać ich z każdej strony, rozglądają się też nerwowo na boki, tak jakby spodziewali się ,że coś zaatakuje ich od tyłu. Rozumiem to. Jest coś przerażającego w tym ,że pozostaje się samemu w ciemności, zwłaszcza z kimś o kim sądzisz ,że jest martwy. Próbuje nie myśleć o tym jak muszą czuć się te ofiary. Sparaliżowane lecz świadome, pozostawione same sobie, zupełnie bezradne w ciemności z potworami. Kiedy ostatnie ciało zostaje wrzucone do auta, pracownicy zatrzaskują drzwi i odjeżdżają. Ci którzy nie odjeżdżają vanem przechodzą na drugą stronę ulicy i kierują się do szkoły. W końcu bliscy tych co ucierpieli, oraz ci co kopali odkładają łopaty i ruszają za resztą, najwyraźniej nie chcąc pozostać tu dłużej. Mama zaczyna wydawać z siebie jakieś zwierzęce odgłosy, gdy tak obserwuje jak wszyscy znikają. Kiedy masz paranoje ostatnie miejsce w jakim

chcesz się znaleźć to zamknięte auto z którego nie możesz uciec ani w którym nie możesz się ukryć. — Wszystko w porządku, — mówię. — Wrócą po nas, wypuszczą nas gdy trochę ochłoną a wtedy znajdziemy Paige. Szarpie za klamkę, po czym przeskakuje przeze mnie próbując tego po drugiej stronie. Wali w okno. Wali w kraty oddzielające siedzenia, jej oddech zmienia się w dyszenie, naprawdę zaczyna świrować. A ostatnie czego nam trzeba to histeria. Kiedy ostatni ze strażników mija nasze auto krzyczę — Wsadźcie mnie do innego samochodu! Nawet na mnie nie patrzy gdy potykając się śpieszy w kierunku szkoły i zostawia mnie na bardzo niewielkiej przestrzeni razem z mamą. 22 Myśli wirują mi w głowie, biorę głęboki wdech próbując odsunąć je od siebie i skupić na tym co muszę teraz zrobić. — Mamo? — przemawiam do niej cichym i spokojnym głosem. To co naprawdę pragnę teraz zrobić to wczołgać się pod siedzenie i zejść jej z drogi. Ale nie mam takiej możliwości. Podaje jej butelkę wody. — Chcesz się napić? Przygląda mi się jakbym była szalona. — Przestań to pić! — wyrywa mi butelkę z dłoni i rzuca na podłogę Jej oczy skanują każdy fragment naszego więzienia. W każdej zmarszczce na twarzy widzę jej desperacki niepokój i naprawdę wygląda przerażająco. Wydaje mi się ,że z każdym dniem przybywa jej tych zmarszczek. Ulica ją dobija. Gorączkowo przekopuje kieszenie. Z każdym znalezionym roztrzaskanym jajkiem robi się coraz bardziej nerwowa. Ku mojej uldze ktoś odebrał jej paralizator, zastanawiam się ile musiało go to kosztować. — Mamo? — Zamknij się, zamknij, zamknij, zamknij! Ty pozwoliłaś tym mężczyznom ją zabrać. — czepia się metalowej siatki na oknie, ściska tak mocno dopóki na jej dłoniach nie pojawia się krew. — Ty pozwoliłaś by te potwory robiły z nią wszystkie te straszne rzeczy! Sprzedałaś się temu diabłu i nie mogłaś nawet ocalić swojej siostry? Nie byłaś w stanie spojrzeć jej w oczy kiedy cię najbardziej potrzebowała, byłaś tam, polowałaś na nią, tak byś mogła zabić ją sama, nie? — łzy płyną teraz po jej twarzy zamieniając ją w maskę — Jakim bogiem ty jesteś? — krzyczy mi prosto w twarz z furią, która sprawia ,że jej skóra robi się purpurowa, jakby zaraz miała eksplodować. — Jesteś bez serca! Ile razy mówiłam ci ,że masz pilnować Paige! Jesteś kompletnie bezużyteczna! Wali głowa w metalową siatkę i myślę ,że zaraz będzie z niej krwawa miazga. Próbuje to zablokować ale raz po raz jej słowa nadal brzęczą mi w uszach. Kulę się w swoim rogu, starając odsunąć się od niej najdalej jak tylko mogę. I tak przekręci na swoją pokręconą logikę wszystko co jej powiem, więc się nie wysilam. Zapieram się i czekam na jeden z jej wściekłych sztormów który wiem ,że zaraz nadejdzie. Nie jest to coś czego chcę doświadczyć na tak niewielkiej przestrzeni ale nie jest to coś czego lubię doświadczać kiedykolwiek i

gdziekolwiek. Jeśli do tego dojdzie to będę musiała ją skrzywdzić, inaczej nigdy nie przestanie. Najlepiej jeśli uda mi się ją uspokoić w innym razie będę musiała ją ogłuszyć. Jak na razie nie mogę wymyślić niczego co by ją uspokoiło. To zawsze było zadanie Paige. Robię więc jedyną rzecz jaka przychodzi mi do głowy. Nucę. To piosenka którą ona zawsze nam nuciła gdy wracała do siebie po naprawdę kiepskim ataku szału. To coś co wydaje mi się ,że jest jej przeprosinową piosenką. Zachody słońca, zamki, surfing i siniaki. Albo mnie zignoruje albo dostanie szału. Sam fakt ,że nucę jej piosenkę, może albo ją uspokoić albo rozwścieczyć. Na jedno na pewno mogę liczyć jeśli chodzi o moją matkę, zawsze jest nieprzewidywalna. Jej dłoń wędruje w górę i wymierza mi policzek. Uderza tak mocno ,że mam wrażenie iż już na zawsze zostanie mi ślad. Uderza ponownie. Trzeci raz, łapię ją za nadgarstek nim dłoń dosięga celu. Na zajęciach byłam bita, kopana, popychana, policzkowana duszona przez rożnych przeciwników. Ale nic nie boli tak jak policzek od własnej matki. Przypominam sobie ,że to już kilka tygodni od kiedy nie bierze leków ale to nie sprawia ,że czuję mniejszy ból. Zapieram się by jakoś ją obezwładnić jednocześnie nie robiąc jej krzywdy spodziewając się ,że to jeszcze bardziej ją rozwścieczy. Ale okazuje się ,że nie muszę tego robić. Wyraz jej twarzy przechodzi od furii do bólu. Jej palce robią się bezwładne na metalowej siatce. Ramiona nieruchomieją, i opada na siedzenie, opierając się o drzwi. Potrząsa głową a łzy płyną jej po twarzy. Płaczę głośno jak małe dziecko. Rozpaczając tak jakby jej mąż porzucił ją na pastwę potworów. Jakby jej córki zostały jej odebrane przez demony. Jakby jej świat się skończył. I nikt tego nie rozumie. Gdyby Paige tu była, wzięłaby mamę w ramiona i pogłaskała po włosach. Paige uspokajałaby ją dopóki by nie zasnęła. Robiła to niezliczoną ilość razy, nawet po tym jak nasza mama ją skrzywdziła. Ale ja nie jestem Paige. Kulę się po swojej stronie wozu, głaszcząc miękkie futerko mojego misia. 23 W snach znowu jestem z Raffe'm. Otoczenie wygląda znajomo. Jesteśmy w domu w którym spaliśmy razem tej nocy po opuszczeniu biura. To noc podczas której poznałam jego imię, noc podczas której z więźnia stał się moim partnerem. Noc w czasie której trzymał mnie w swoich ramionach gdy drżałam przeżywając koszmarny sen. Stukot deszczu zacinającego w szyby wypełnia domek. Spoglądam na samą siebie śpiącą na kanapie pod cienkim kocem. Raffe leży na drugiej sofie i obserwuje mnie. Jego muskularne ciało wyciąga się leniwie na poduszkach. Ciemno niebieskie oczy wypełnione są myślami których nie mogę usłyszeć. Tak jakby miecz miał własną świadomość po tym jak tyle powiedział mi o Raffe i teraz trzymał jego myśli w ukryciu. Może naciskałam za bardzo gdy pytałam o pocałunek.

W spojrzeniu Raffe'a jest jakaś miękkość której nigdy wcześniej tam nie widziałam. Nie ma w nim tęsknoty, miłości ani niczego takiego. A nawet gdybym to zobaczyła na pewno byłaby to tylko moja pokręcona fantazja. Nie żebym o nim fantazjowała. Bardziej przypomina to myśli faceta który przez całe życie nie lubił kotów a teraz spogląda na małego kociaka i po raz pierwszy myśli ,że taki kociak może być słodki. Coś jak niechętne, prywatne przekonanie ,że może jednak koty nie są wcale takie złe. Ten niestrzeżony pokaz myśli znika w sekundzie. Oczy Raffe'a przeskakują w stronę korytarza. Coś słyszy. Napina się. Czeka. Dwie pary czerwonych ślepi, robią się coraz większe, gdy tak skradają się cicho jak śmierć. Zaglądają do salonu z ciemności korytarza i obserwują mnie. Wow, dlaczego o tym nie wiem? W sekundzie Raffe jest już na nogach i biegnie, po drodze chwytając miecz. Demoniczne cienie skaczą i wycofują się do sypialni dając nura przez otwarte drzwi, gdzie zimne powietrze przepływa jak rzeka. Raffe i te stworzenia poruszają się teraz jakby w zwolnionym tempie, gdy tak pędzą do wybitego okna niedaleko łóżka. Deszcz zacina a zasłony szaleńczo powiewają. Wiem ,że powinnam kopiować ruchy Raffe'a kiedy atakuje, ale jestem zbyt zajęta obserwowaniem tego co się dzieję. Stworzenia uciekają, nie atakują. Dlaczego go szpiegują? Mają zamiar wrócić z posiłkami? Demony wyskoczyłyby przez okno, gdyby jeden nie pchnął drugiego usuwając go sobie z drogi, a ten w konsekwencji nie zaplątał się w zasłony i uniemożliwił ucieczkę pierwszemu. Gdy tak szarpią się na swoich miejscach, Raffe przecina jednego prawie na pół a drugiemu podcina gardło. Wygląda przez okno upewniając się ,że nie ma ich więcej. Chwieje się nad łóżkiem i krzywi z bóli, zginając w pół by złapać oddech. Bandaże na jego plecach są przesiąknięte krwią w miejscu w którym kiedyś były jego skrzydła. Dopiero niedawno obudził się po swoim leczniczym śnie, a to jego trzecia walka od tego czasu. Jedna ze mną, jedna z gangiem który włamał się do biura, a teraz z tymi stworami. Nawet nie mogę sobie wyobrazić jak trudne musi to być dla niego. Nie dość ,że został odcięty od przyjaciół i otoczony wrogami to jeszcze był ranny, chyba nikt na świecie nie czuł się taki samotny jak on. Wyciera ostrze z krwi, polerując je czule na prześcieradłach. Gdy wychodzi kreatury w końcu zdychają. Niesamowite ,że nadal śpię sobie w salonie. Oczywiście nie spałam tak naprawdę od wielu dni i byłam praktycznie nieprzytomna z wyczerpania. Moje ciało drży na kanapie. Zimno dostało się tu przez otwarte drzwi sypialni. Raffe przystaje i opiera się nad kanapą, wstrzymując oddech. Pojękuje we śnie i drżę jak osika, tuż pod nim. Zastanawiam się co myśli? Może to ,że nawet jeśli demony go obserwują, to nie sprawi im różnicy czy

będziemy leżeć na osobnych kanapach czy na wspólnej? A może to ,że już jestem potępiona bo za długo byłam skazana na jego towarzystwo? Pojękuje znowu i podciągam kolana do piersi pod cienkim kocem. Pochyla się i szepcze, — Ciii, ciii A może po tej traumatycznej amputacji chcę po prostu poczuć ciepło innej żywej istoty. Może jest zbyt wykończony by przejmować się tym ,że jestem Ludzką Córą, tak samo dziwną i barbarzyńską jak żony Obserwatorów. Bez względu na powód, ostrożnie wyciąga poduszki zza moich pleców. Przerywa na moment, wyglądając tak jakby chciał jednak zmienić zdanie. A potem wślizguje się za mnie. Na początku, jego uścisk jest sztywny i napięty. Ale gdy zaczyna się odprężać znika też napięcie z jego twarzy. Głaszcze mnie po włosach i uspokaja — Ciii, Jakikolwiek komfort mi daje, ja oddaje mu przynajmniej tyle, że może trzymać moje ciepłe ciało w chwili gdy najbardziej tego potrzebuje. We śnie wtulam się w niego, a moje piski zmieniają się w pełne zadowolenia westchnienia. Patrzenie na Raffe'a zamykającego oczy i trzymającego mnie tak jak dziecko trzymałoby ranne zwierzątko by je ukoić nieomal boli. Sięgam moją fantomową ręką by pogłaskać go po twarzy, ale oczywiście nie mogę go poczuć. Mogę poczuć tylko to co pamięta miecz. Mimo to i tak przesuwam dłonią po jego muskularnej ręce. Wyobrażam sobie jego ciepło, przypominam jak to jest być w jego ramionach. 24 Kiedy się budzę jest zupełnie ciemno. Wracam do rzeczywistości jednocześnie wciąć pogrążona we śnie. Głaszczę miękkie futerko misia. W swoim śnie odnajduje zdecydowanie za dużo komfortu niż powinna mieć jakakolwiek lekcja walki. Tak jakby miecz celowo wybrał tak kojące wspomnienia i jestem mu za to wdzięczna. Chwilę zajmuje mi nim przypominam sobie dlaczego śpię na tylnym siedzeniu auta. No tak, jesteśmy uwięzione w policyjnym radiowozie. A wtedy przypominam sobie całą resztę i żałuję ,że nie mogę śnić dalej. Na zewnątrz księżyc oświetla opuszczone samochody i szeleszczące na wietrze gałęzie. Jak wiele innych miejsc ulica nocą wygląda surrealistycznie i strasznie. Widzę ,że coś porusza się za szybą. Nim jestem w stanie zidentyfikować cień, ten puka w okno. Piszczę. W milczeniu moja matka chwyta mnie za ramie i ciągnie ze sobą na podłogę. — To ja Clara, — szepcze cień. Słyszę przekręcany klucz i drzwi po stronie kierowcy otwierają się powoli. Szczęśliwie w samochodzie nie zapalają się żadne światła więc nikt nas nie widzi. Jej zbyt chude ciało wślizguje się na siedzenie kierowcy. — To ty jesteś tą martwą kobietą, — mówi moja matka. — Cała drżysz i

wyglądasz jakbyś wyczołgała się z grobu. — Ona nie jest martwa mamo. — podnoszę się siadając z powrotem na siedzeniu. — Czasem ,żałuje ,że nie jestem — odpowiada Clara. Odpala silnik który brzmi zaskakująco głośno. — Co robisz? — pytam — Zabieram was stąd, jak najdalej od tych strasznych ludzi. — samochód manewruje unikając innych aut. — Wyłącz światła, —nakazuje. — Przyciągają za dużo uwagi. — Nie można ich wyłączyć. Gdy zakręcamy by ominąć przeszkodę reflektory omiatają stosik ciał ułożonych przez mamę, najwyraźniej pomimo rozkazu Obiego i tak nikt ich nie dotknął. Makabrycznie wyglądający mężczyzna nadal siedzi na szczycie teraz niemrawo próbując podnieść rękę by osłonić się przed światłem. — Martwi zostali uratowani, — oznajmia moja matka. Brzmi na tak podekscytowaną jakby cały czas wiedziała ,że tak właśnie się stanie. — On nie był martwy mamo. — Ty byłaś pierwszą ocalałą, — odpowiada mama, — Pierwszą z martwych. — Ja też nie byłam martwa — odpieram. — Mam nadzieję ,że odnajdzie swoją rodzinę a oni go zaakceptują, — dodaje Clara. Jednak jej ton jasno daje do zrozumienia ,że bardzo w to wątpi. Próbuje nie myśleć o reszcie ofiar. Jak na ironie moją matka prawdopodobnie ocaliła jedyne ofiary skorpionów z całej tej rzezi. Kiedy już oddalamy się od kwater ruchu oporu, Clara zatrzymuje samochód i przesiadam się razem z mamą do przodu. Ja siedzę pośrodku. — Dziękuje ci Claro, — zaczynam — Jak zdobyłaś klucz. — Poszczęściło mi się, —odpowiada. — Te bliźniaki z zabawnymi imionami upuścili go prawie u mych stóp. — Upuścili? — ciężko mi wyobrazić sobie ,że mogliby cokolwiek upuścić. — Tak, żonglowali różnymi rzeczami, przechodząc korytarzem i klucz po prostu im upadł. Nie zauważyli tego. — Ale ty tak. — Pewnie. — Skąd wiedziałaś ,że to był klucz do naszego policyjnego samochodu? Podnosi klucz z breloczkiem i pokazuje mi go. To kawałek plastiku prawdopodobnie pierwotnie przeznaczony na jakieś zdjęcie. Teraz tkwi tam kartka papieru z odręcznie napisanymi słowami: Radiowóz Penryn, super tajne Jeśli kiedykolwiek ich jeszcze zobaczę chyba będę im winna tą bitwę w błocie. — Mam nadzieje ,że nie będą mieli kłopotów. — mówi Clara. — Wyglądają na przyzwoitych chłopców. — Byłabym zaskoczona gdyby ktokolwiek wiedział ,że w ogóle mieli ten klucz w swoich dłonicach. Nie martw się, potrafią o siebie zadbać. Mama szepczę do swojej komórki rozmawiając z kimś kogo tam nie ma.

— Więc dokąd? — pyta Clara. To psuje mi nastrój. Takie proste pytanie. Nie chcę mi się o tym myśleć, mama i Clara są ode mnie starsze ale zakładają i oczekują ,że wszystko wiem. Że ma plan. Paige zniknęła, a to martwe ciało nad którym stała.... Zamykam oczy próbując wymazać ten obraz z pamięci, co tylko jeszcze pogarsza sprawę. Krew na jej twarzy na pewno nie była jej, wiem to. Albo to ona polowała na ludzi albo ludzie polowali na nią. Może jedno i drugie. Nie mogę znieść ani jednej ani drugiej myśli. Jeśli ją złapią, to potraktują ją tak jak robią to ludzie z ruchu oporu, czyli spętają jak zwierze albo od razu zabiją. Jeśli to ona ich dopadnie.... Nie myśl o tym. Ale muszę o tym myśleć czyż nie? Nie mogę zostawić jej tam samej, zdesperowanej i przerażonej. Ruch oporu prawdopodobnie rano zacznie jej szukać. Może jeśli uda nam się znaleźć ją wcześniej, wykombinujemy jak poradzić sobie z jej problemami. Ale jak ją znajdziemy? Biorę głęboki oddech i wypuszczam powietrze powoli. — Oddalimy się jeszcze od ruchu oporu, ukryjemy a potem coś wymyślimy. — Dobry pomysł. — popiera Clara która tak samo często spogląda w niebo co na drogę. — Nie. — wtrąca mama, wskazując jedną ręką przed siebie a w drugiej trzymając telefon. — Jedz dalej, Paige poszła w tę stronę. —brzmi na bardzo pewną siebie. Jest coś dziwnego w tym jej telefonie. Jest większy i bardziej klockowaty niż normalny i wygląda dziwnie znajomo. — Czy to telefon? — sięgam po niego pytając. — Nie! — mama szarpię i przykłada go do piersi, — Nie jest dla ciebie, Penryn, nie teraz, nigdy. Moja mama ma dziwne związki z przedmiotami martwymi, zazwyczaj nikt normalny takich nie ma. Czasem włącznik światła jest tylko zwykłym włącznikiem światła, Do czasu aż już dłużej nim nie jest. Znikąd po latach używania tego samego włącznika, nabiera przekonana ,że musi cały czas nim pstrykać by uratować Chicago. Potem znowu staje się on normalnym włącznikiem, do dnia w którym cała sytuacja się powtarza tylko ,że tym razem ratuje ona Nowy York. — Co to ?— pytam. — To diabeł. — Diabeł jest teraz czarnym małym pudełkiem? — pytam. Oczywiście nie ma to znaczenia, nigdy go nie ma. Lecz z jakiegoś powodu, chce by mi o tym opowiedziała. Może to pobudzi moją pamięć, i przypomnę sobie co to jest i gdzie to już wcześniej widziałam. — Diabeł mówi do mnie przez czarne małe pudełko. — Och. — kiwam, starając się wymyślić coś jeszcze co mogłabym powiedzieć — Więc może je wyrzucimy? — gdyby to tylko mogłoby być takie proste. — Jak wtedy znajdziemy Twoją siostrę? Ta rozmowa zatacza jakiś wielki krąg, tracę czas. Moja matka się przesuwa i dostrzegam ekran telefonu. To mapa rejonu zatoki z dwoma żółtymi strzałkami wskazującymi dwa miejsca. Znam ten

wyświetlacz. Przypominam sobie, że mój tata przyniósł go raz do domu. — To prototyp taty. Mama chowa go za plecami tak jakby bała się ,że jej go zabiorę. — Nie mogę uwierzyć ,że to ukradłaś, przez to zwolnili go z pracy ! — nic dziwnego ,że nas zostawił. — I tak nie lubił tej pracy. — Kochał ją. Był kompletnie załamany kiedy ją stracił, nie pamiętasz ,że wszędzie tego szukał? — Jego firma nie potrzebowała go tak bardzo jak ja. Diabeł chciał ,żebym to miała. — Mamo.. .— po co zawracać sobie głowę. Nawet jeśli nie zwolniliby go za zgubienie prototypu to pewnie wyleciałby za coś innego co zrobiłaby mama. Ciężko być inżynierem kiedy Twoja żona dzwoni do ciebie dokładnie co dwie minuty. Nawet gdy nie odbierał dzwoniła do sekretariatu, albo do jego szefa, lub współpracowników, musiała wiedzieć ,że wszystko z nim w porządku. A jeśli nikt nie odbierał to mógł spodziewać się wizyty z lokalnego komisariatu, często rozmawiali z nim o tym jak to jego żona świrowała w miejscach publicznych, krzyczała ,że oni zabrali jej męża. — Co to? — pyta Clara. — Prototyp urządzenia do namierzania zwierząt — odpowiadam. — Wodoodporny, odporny na uderzenia, ma niewielki lokalizator, mój tata kiedyś przyniósł nam go pokazać. Najwyraźniej mojej mamie też się spodobał. — Był inżynierem? — Tak, był. — odpowiadam. Nie mówię jej ,że gdy nas opuszczał pracował już na nocki w dyskoncie spożywczym, przecznice od naszego domu, gdzie mama mogła obserwować go cały czas podczas pracy. — Mój mąż Brad też był inżynierem — mówi cicho ze smutkiem jakby do siebie. Na urządzeniu mamy żółta strzałka miga po czym przesuwa się. Nasz cel jest w ruchu. — Co tropimy? — pytam — Paige, — odpowiada mama. — Skąd wiesz ,że to Paige? — pytam, całkiem pewna ,że to jakaś fantazja. Co innego mieć lokalizator taty, a co innego faktycznie namierzać Paige, biorąc pod uwagę fakt ,że musiałaby mieć na sobie nadajnik. — Diabeł mi mówi — opuszcza głowę, wyglądając na zmartwioną. — Jeśli obiecuje mu w zamian pewne rzeczy. — mamrocze. — W porządku. — pocieram czoło próbując zachować cierpliwość. Wyciąganie informacji z mojej mamy jest prawdziwą sztuką. Trzeba być jedną nogą w rzeczywistości a drugą w jej świecie by mieć lepszy obraz tego o czym mówi. — Skąd diabeł wie gdzie jest Paige? Spogląda na mnie tak jakbym zadała najgłupsze pytanie na świecie. — Z nadajnika, oczywiście 25 Czasem nawet ja popełniam ten błąd i nie doceniam własnej matki. Łatwo

założyć ,że nie jest inteligentna i przebiegła tylko dlatego ,że wierzy w nielogiczne rzeczy i podejmuje błędne decyzję. Ale jej stan nie ma przecież nic wspólnego z inteligencją. Czasem o tym zapominam. — Czy Paige ma na sobie nadajnik? — wstrzymuje oddech — Tak. — Gdzie? Jak? — jeśli mama umieściła go w torbie, sądząc ,że Paige będzie miała ją ze sobą, to równie dobrze możemy podążać teraz za kimś z ruchu oporu. myśląc ,że to Paige. — Tutaj, — mama wskazuję na mój but. Przez chwilę patrzę w dół i nie rozumiem, potem uświadamiam sobie ,że nie pokazuje mi buta. Wskazuje na żółtą gwiazdę przyszytą na krawędzi nogawki moich dżinsów. Tak do nich przywykłam ,że nawet już ich nie dostrzegam. Sięgam w dół by dobrze się jej przyjrzeć. Jest tam, teraz to widzę, wszyty pomiędzy materiał. — To Ty, — mówi z palcem na położonej niżej ekranu żółtej strzałce. — A to Paige. — przesuwa palcem w górę. Wynika z tego ,że jest w San Francisco. Zastanawiam się czy mogła dotrzeć tak daleko w tak krótkim czasie? Biorę głęboki wdech. Kto wie do czego jest teraz zdolna? Pamiętam jak tata pokazywał nam maleńki nadajnik wielkości kukurydzianego chrupka. Miał ich pełno, trzymał je w pojemniku razem z urządzeniem. Chip pokryty była plastikiem więc nie szkodziła mu woda ani brud, psy mogły tarzać się w błocie i nie zakłóciłoby to pracy urządzenia. To dlatego mama pokazywała się tak regularnie kiedy byłam w drodze razem z Raffe'm. Tak dotarła do gniazda. — Mamo jesteś genialna. Moja matka wygląda na zaskoczoną. Pochyla się i nieśmiało uśmiecha. Nie pamiętam kiedy ostatnio widziałam ją szczęśliwą. Jej twarz promieniuje radością, jak twarz dziecka które zrobiło coś dobrze po raz pierwszy w życiu. Kiwam. — Dobra robota mamo. — to trochę dziwne kiedy uświadamiasz sobie ,że twój własny rodzić potrzebuje od ciebie otuchy i zachęty. Opuszczamy głośny radiowóz i zamieniamy go na cichy elektryczny samochód z kluczykami w stacyjce. Przekopuje schowek w poszukiwaniu jakiś przydatnych rzeczy które mogłybyśmy ze sobą zabrać. Zabieram lornetkę i torbę z rzeczami na wszelki wypadek. Sztukę przetrwania ludzie Obiego opanowali do perfekcji, podejrzewam ,że wszystkie ich samochody mają na wyposarzeniu taki zestaw. Clara odciąga mnie na bok gdy idziemy do nowego auta. — Nie rób sobie za dużych nadziei — szepcze. — Nie martw się, wiem ,że mam raczej niewielkie szanse na znalezienie Paige. — Nie mówiłam o tym, myślałam o Twojej mamie. — Wierz mi, w stosunku co do niej nie robię sobie żadnych nadziei. — Robisz. Widzę to. Jest takie powiedzenie, to ,że masz paranoje jeszcze nie oznacza ,że naprawdę ktoś nie chcę cie dopaść, działa to też odwrotnie, wiesz? Tylko dlatego ,że ktoś chce cię dopaść nie znaczy jeszcze ,że masz paranoje. — Nie rozumiem.

— Tylko dlatego ,że Świat oszalał, Twoja matka przestała być szalona. Odsuwam się od niej. Nigdy tak nie myślałam. Nie do końca. Ale musiała odebrać mi tą możliwość prawda? — Kiedyś byłam pielęgniarką. Wiem jak ciężko jest rodzinie gdy ktoś jest w takim stanie. Rozmowa o tym może ci pomóc, po prostu nie chcę byś cierpiała myśląc ,że Twoja mama może— Rozbijam wszystkie reflektory w samochodzie. Nie potrzebujemy ich. Światło księżyca wystarczająco oświetla drogę. Zajmuje siedzenie pasażera. — Przepraszam, — mówi Clara wślizgując się na siedzenie kierowcy. Kiwam. I tak zakańczamy ten paskudny temat. Odpala silnik i powoli kierujemy się w stronę San Francisco. — Dlaczego tu jesteś? Moja mama i ja nie jesteśmy najlepszymi kompanami w podróży wiesz? — pytam. Jedzie przez chwilę w milczeniu. — Chyba straciłam wiarę w ludzkość. Może oni mają rację ,że chcą nas eksterminować. — Co to ma wspólnego z tym ,że z nami jedziesz? — Jesteś bohaterką. Liczę na to ,że przywrócisz mi wiarę i pokażesz ,że warto nas ratować. — Nie jestem żadną bohaterką. — Ocaliłaś mnie, tam w gnieździe. Według mojej definicji jesteś bohaterką, moją bohaterką. — Zostawiłam cię w tej piwnicy, na śmierć. — Wyrwałaś mnie z uścisku tego żyjącego horroru kiedy sądziłam ,że nie ma już żadnej nadziei. Dałaś mi okazję bym wczołgała się z powrotem do świata żywych, kiedy nikt inny nie mógł tego zrobić. — spogląda na mnie, a jej oczy lśnią w ciemności. — Jesteś bohaterką, Penryn, czy ci się to podoba czy nie. 26 Moja matka cały czas mruczy coś do odbiornika. Jej głos łapie swój rytm i przeraża mnie to bo wpada w ten sam którego zawsze używa gdy się modli. Tylko ,że tym razem kieruje swoje modły do diabła. Jedziemy powoli mijając w ciemności porzucone samochody. Poruszamy się tą samą drogą którą jechałam do miasta razem z Raffe'm, tylko ,że tym razem na drodze nie spotykamy nikogo. Żadnych uchodźców, żadnych dwunastolatków prowadzących auta, żadnych namiotów. Mila za milą, puste ulice, walające się śmieci i gazety, porzucone komórki i sprzęty. Gdzie są ludzie? Czy chowają się w ciemnych budynkach? Nawet po ataku i zniszczeniu gniazda? Jakoś nie mogę sobie wyobrazić ,że wszyscy opuścili miasto. Bezwiednie głaszczę miękkie futro misia. Jest coś szczególnie niesamowitego w tych opuszczonych ulicach, i coś uspakajającego w tym ,że mam przy sobie ten wypasiony miecz, nawet w przebraniu zabawki. W kilka godzin docieramy do miasta. Przecinamy wzgórza pod osłoną nocy. San Francisko powinno tętnić światłami, hałasem i ruchem. Kiedyś te wszystkie uczucia sprawiały ,że nie mogłam się doczekać przyjazdu tutaj a jednocześnie się go obawiałam. Nieomal zawsze gubiłam się wędrując wietrznymi ulicami te kilka razy gdy odwiedzałam miasto z

przyjaciółmi, lub przyjeżdżałam do taty. Teraz to pustkowie. Światło księżyca pada na przewrócony śmietnik i uciekające w popłochu szczury. Miasto jest tak spopielone po Wielki Ataku ,że mimo tego blasku wygląda szaro i ponuro. Kiedyś cudowne miejsce teraz jest krainą z koszmaru. Mama przygląda się temu wszystkiemu z takim wyrazem twarzy jakby od zawsze wiedziała ,że tak właśnie będzie. Tak jakby widywała takie rzeczy przez całe swoje życie. Ale nawet ona wciąga powietrze na widok wyspy Alcatraz. Alcatraz jest znane z tego ,że trzyma w swoich murach najbardziej niesławnych przestępców. Usytuowane na zatoce, lśni lekko odbijając się w świetle księżyca. Więzienie musi mieć swój własny generator prądu który ktoś odpalił. Jego światła nie są jednak jak zapraszające punkciki na tle nieba i wody. Zamiast tego stały i mocny blask przenika wyspę sprawiając ,że jest doskonale widoczna na tle zatoki. Jest na tyle jasno ,że widzimy kształty nienaturalnych stworzeń wirujące w powietrzu ponad budyniem. Mama zerka przez szybę wskazując na wiezienie. — Tam, — mówi. — Paige jest tam. Świetnie. Jak przebyła tą całą drogę zupełnie sama bez samochodu w takim krótkim czasie? Czy naprawdę potrafi tak szybko biegać, czy ktoś ją tu przywiózł ? A może z nią przyleciał? Biorę głęboki wdech i wypuszczam powietrze powoli. Przynajmniej anioły nie mają poczucia humoru w innym razie zajęłyby sąsiadującą Anielską wyspę. To coś co pewnie zrobiłby Raffe gdyby dowodził. Clara parkuje nasz samochód byle jak by wtopić się w tło. Łapię lornetkę gdy wysiadamy. Jesteśmy niedaleko nabrzeża, kiedyś była to gównie atrakcja turystyczna, wypełniona stosikami z koszulkami i pamiątkami, sklepikami ze słodyczami i straganami ze świeżymi rybami. — Moje dziewczynki uwielbiały to miejsce — mówi Clara. — Każdej niedzieli przychodziliśmy tu na lunch. Dziewczynki uważały ,że to taka uczta jeść chleb maczany w małżach i obserwować morskie lwy. Dla nich to miejsce było jak szczęście zamknięte w butelce. — spogląda z rozgoryczeniem w oczach. Przynajmniej lwy morskie nadal tu są. Słyszę je gdzieś w pobliżu wody, chociaż to jedyny znajomy dźwięk. Doki są połamane jak wykałaczki. Sporo budynków się pozapadało. Wygląda na to ,że pożary nie dotarły w te rejony, ale wściekła woda już tak. Światowa dzika fala tsunami wyhamowała nim wpłynęła do zatoki ale to nie zniwelowało uszkodzeń. Po prostu ta cześć miasta nie została zatopiona i kompletnie zniszczona. Na ulicy leży jakiś statek. Rufa kolejnego wystaje ze zdemolowanego budynku. Odłamki rozmiarów sekwoi walają się wszędzie. Szkoda ,że anioły nie umierają tak jak wampiry. Moglibyśmy je tu zwabić i poczekać na wschód słońca. Zaskakująco nienaruszony niewielki wycieczkowiec stoi zacumowany w wodzie. Chcę tam pobiec, przepłynąć wyspę i krzykiem wywabić Paige, zamiast tego jednak chowam się za stertą zniszczonych samochodów skąd mogę patrzeć ale jestem w ukryciu. Spoglądam przez lornetkę na Alcatraz. To co wiruję na nocnym niebie ponad wiezieniem jest zbyt ciemne bym mogła

dostrzec szczegóły, ale w świetle księżyca widzę sylwetkę. Sylwetkę mężczyzny. Skrzydła. Grube skorpionie ogony. 27 To co na początku wydawało się chaotycznym wirem, teraz okazuje się być zwartym szykiem gotowym do lotu. Tak jakby. Większość skorpionów śledzi anioła gdy ten się wznosi, pochyla się po czym nurkuje. Skorpiony podążają za nim jak małe pisklęta wyfruwające po raz pierwszy z gniazda. Niektóre lecą dużo dalej, spóźnione, tak ,że prawie wchodzą w drogę anioła gdy ten nawraca wykonując pewnie swoje rutynowe loty. I widać ,że jest to jego rutyna. Powtarza cały czas wzór swojego lotu i zatrzymuje się niedaleko wyspy. Odchyla się w locie to tu to tam ale jest to raczej przewidywalny rytm. Mam wrażenie ,że uczy ich latać. Pisklęta uczy się latać, a małe delfiny oddychać powietrzem. Może świeżo narodzone potwory też muszą nauczyć się jak być potworami. Zazwyczaj dzieci uczone są przez swoje matki, ale te stwory nie mają matek. Chociaż anioł jest kiepskim nauczycielem. Kilka skorpionów walczy, nawet z tej odległości widzę ,że za szybko próbują machać skrzydłami. To nie kolibry więc taka prędkość pewnie szybko je zmęczy a może nawet przyprawi o atak serca, zakładając ,że w ogóle mają serce. Jeden wpada prosto do wody. Miota się tam skrzecząc. Kolejny skorpion opada za bardzo zbliżając się do tego który już spadł. Nie potrafię stwierdzić który chwyta którego, ale koniec końców drugi też ląduje w wodzie. Rzucają się teraz próbując wspinać na siebie. Walczą o każdy oddech, o to by utrzymać się na powierzchni choć trochę dłużej, jednakże zwycięzca też nie jest nim zbyt długo bo chwilę po swoim kompanie i on topnie pogrążając się w ciemnych wodach zatoki. Gdy pierwszy raz widziałam te stworzenia, w piwnicy gniazda, były uwięzione w tubach wypełnionych płynem. Ale zgaduję ,że chyba musiały mieć jakiś rodzaj pępowiny albo uległy w jakiś sposób zmianie po swoich 'narodzinach' ,że teraz idą na dno jak kamienie. Gdy słyszę kroki odwracam się i kucam. Mama i Clara kulą się niedaleko mnie. Wzdłuż starej handlowej dzielnicy przy molo jest tak ciemno ,że równie dobrze w naszą stronę może teraz maszerować armia a ja nie będę w stanie jej zobaczyć. Kulimy się i cofamy do tyłu, zagłębiając jeszcze bardziej w ciemność. Słyszę więcej kroków, teraz biegnących. Ludzie wypadają z cienia na otwartą przestrzeń gdzie teraz oświetla ich blask księżyca. Spanikowani, wyraźnie przed czymś uciekają. Kilkoro ogląda się za siebie z trwogą gdy tak biegną. Odgłos stóp walących o drewniane molo jest jedynym dźwiękiem jaki wydają. Nikt nie krzyczy, nikt nie woła. Nawet gdy kobieta upada najwyraźniej skręcając sobie kostkę, nie wydaję z

siebie żadnego dźwięku. Jej twarz wykrzywia ból i strach ale usta milczą. Podnosi się i kuśtyka tak szybko jak tylko może, dziko próbując nadążyć za resztą uciekinierów. Ich panika odbija się echem w moim sercu. Nagle czuje palącą potrzebę ucieczki mimo ,że nawet nie wiem przed czym uciekają. I gdy moje nogi same zaczynają drgać w niezdecydowaniu, to co ich goni wyłania się zza rogu. Jest ich trzech. Dwa skorpiony trzymają się nisko nad ziemią, brzęcząc swoimi owadzimi skrzydłami. W środku unosi się anioł, który wygląda jakby był na sterydach. Wielki anioł ze śnieżnobiałymi skrzydłami. Skrzydłami Raffe’a. Beliel. 28 Nawet w sytuacji potencjalnie niebezpiecznej czuje ból w sercu na widok pięknych skrzydeł Raffe'a na plecach demona. Beliel. Ostatnim razem gdy go widziałam był ranny. Ktoś musiał przyszyć mu skrzydło na miejsce, po tym jak Raffe rozpruł mu szwy. Dobrze jest mieć pod ręką na usługach lekarza. To ,że Beliel kuleje jest nadal lekko zauważalne, ale nie tak jak wtedy na lotnisku gdy ścigał go Raffe. Ma też świeże bandaże na brzuchu w miejscu w którym Raffe trafił go swoim mieczem, kiedy pierwszy raz go spotkałam. Dobrze wiedzieć ,że rany po anielskim mieczu nie goją się tak łatwo jak inne ranny, dokładnie tak jak powiedział mi Raffe. Skorpiony lecą spokojnie, kołysząc się w tą i z powrotem, opadając na tyle nisko by mogły zaglądać w pobliskie okna. Jeden z nich rozbija prawdopodobnie ostatnią całą szybę w pobliżu mola. Za dźwiękiem rozbijanego szkła podąża zaraz pełen paniki krzyk. Jakaś rodzina z dziećmi wypada przez sklepowe drzwi i dołącza do grupki uciekającej przed potworami. W sposobie poruszania tych skorpionów jest coś co wzmaga moja czujność. Nie gonią by złapać. Płoszą zwierzynę. Nim mój umysł formuje słowo 'pułapka' zapalają się światła a z nieba opada rybacka sieć. Wtedy dopiero rozlega się krzyk. Jedna, dwie, pięć, jak wielki namiot spadający z czarnego nieba. Mroczne cienie nurkują z góry. Lądują na czterech, jak prawdziwe skorpiony, po czym podnoszą się na nogi o ludzkim kształcie. Dwa z nich faktycznie opadając na ziemie uderzają w nią z hukiem jakby nie do końca opanowały jeszcze sztukę lądowania. Jeden krzyczy z wściekłości na uwięzionych ludzi, obnażając swoje lwie zęby. Brutalnie szarpię skraj siatki, sprawiając ,że wplątuje się ona w kostki pojmanych. W sumie zagonili tam kilka tuzinów ludzi którzy tkwią teraz uwięzieni pod siecią, wiją się, szarpią, krzyczą, próbując znaleźć jej skraj i się wydostać. Kilka dźgnięć

skorpionów, sprawia że tłoczą się pośrodku swojej pułapki. Płaczą i krzyczą, cała ta przejmująca cisza która była obecna jeszcze przed chwilą znika. Padają strzały z broni, ktoś z grupy uwięzionych najwyraźniej ją ma. Znajdujący się najbliżej skorpion zwala się z okropnym skrzekiem. Jakby na dźwięk dzwonka skropiony rzucają się na grupkę z której ktoś wystrzelił. Ich żądła walą góra, dół, góra dół, uderzając cały czas dopóki nie zaczyna zabarwiać ich krew. Wtedy potwory przenoszą się do swoich ofiar by wyssać je do cna. Krzyki i szarpanina cichnie po minucie, pozostawiając tylko kupkę drżących ciał pod całunem z siatki. Nie wiem czy ktoś jeszcze ma broń ale po tym nikt już nie odważa się jej użyć. Chłopiec w wieku około ośmiu lat zostaje odseparowany od swego ojca. Sięgają do siebie spod różnych sieci. Dzieciak płacze za ojcem, ale to ojciec wygląda na przerażonego faktem ,że zostają rozdzieleni. Skorpiony otaczają ich na wpół ciągnąć sieci, i zmuszając do ruchu, co jakiś czas strasząc swoimi żądłami. Kulimy się jeszcze bardziej, cofając do tyłu i ledwie ważąc się oddychać. Potwory kierują swoje ofiary do metalowego kontenera, nie jest daleko od nas, ale z tymi wszystkimi śmieciami walającymi się wszędzie nawet go nie zauważyłam. Otwierają drzwi, za nimi znajduję się metalowa krata za którą widzę tłoczących się ludzi. Połowa kontenera jest już wypełniona, mężczyznami, kobietami a nawet dziećmi. Są przerażeni i tulą się do siebie, jak bezradne ofiary którymi w sumie są. Potwory uchylają kratę i wpuszczają do środka nową porcję jeńców. 29 Skorpiony robią coś zaskakującego. Zrywają się do lotu i znikają na nocnym niebie, pozostawiając Beliel'a samego sobie, gdy ten zamyka kłódkę na łańcuchu więżącym ludzi. Robi to nieśpiesznie tak jakby drażnił swoich jeńców. Gdy kończy wiesza klucz na jednej z latarni niedaleko kontenera. Krata w kontenerze jest dość spora, można przez nią przełożyć rękę czy nogę ale w całości nawet dziecko się nie przeciśnie. Starzy więźniowie milczą ale nowi robią sporo hałasu, pytając nerwowo — Co się dzieje? — Co z nami zrobią? Beliel kulejąc wyłącza okoliczne światła. Kolano wydaję się dokuczać mu bardziej niż wcześniej. Pozostawia tylko jedno światło w pobliżu kontenera. Jest tam dość jasno i cieszę się ,że pozostajemy ukryte w cieniu. Tak jakby sama histeria i strach więźniów mu nie wystarczały, Beliel szarpie kratą kontenta, hałasując nią głośno gdy tak odbija się od metalowych boków. Rumor przetacza się przez całe molo. Każdy się krzywi a krzyki stają się coraz głośniejsze. Przerażenie i beznadzieja jakie w nich słyszę obmywają mnie jak fala i nieomal zatapiają. Beliel szarpie teraz łańcuchami robią jeszcze większy rumor, ludzie cofają się dalej, syczy na nich i ryczy, potem łapie skraj kontenera i potrząsa nim jak zabawką. Teraz już każdy więzień bez wyjątku krzyczy. Co on robi?

Widziałam go już w gniewie, kiedy był zupełnie pozbawiony kontroli. Ale to co innego, nie ma w tym pasji jest tylko zadanie do wykonania. Raz po raz zerka na niebo. Czy jest obserwowany? Może to jakiś dodatkowy trening dla skorpionów? Może skądś obserwują? Ale po co? Spoglądam w ciemne niebo i nagle ogarnia mnie uczucie niepokoju, mam wrażenie ,że jestem wyeksponowana. Widzę tylko światło padające z pobliskiego kontenera. Nadal nic z tego nie rozumiem. A wtedy jakaś ciemniejsza sylwetka majaczy na niebie. Straszne, demoniczne skrzydła. Szerokie ramiona. Kształt grackiego boga szybujący po niebie Raffe Każdy nerw w moim ciele budzi się do życia i pulsuje. Mój umysł krzyczy Pułapka! Pułapka! Pułapka! To dlatego Beliel jest sam, robiąc cały ten hałas. Ten hasła jednocześnie przykuwał uwagę i odwracał ją od hałasu jaki robiły skorpiony. Skorpionów tu nie ma. Czekają w ukryciu. Bez zastanowienia, instynktownie skacze i otwieram usta by ostrzec Raffe'a. Ale jakaś dłoń ląduje na mym ramieniu i pozbawia równowagi. Dłonie opadają na moje usta i wszystko co widzę, to wielkie i pełne przerażenia oczy mojej matki. Spogląda na mnie tak jakbym kompletnie oszalała. Mój umysł w końcu dochodzi do siebie. Ma rację. Oczywiście ,że ma rację. Jak źle mają się sprawy gdy Twoja klinicznie szalona matka jest na tyle racjonalna by coś takiego zrobić? Raffe. Kiwam do niej by dać znać ,że wszystko jest już w porządku, i przesuwam się by zobaczyć co się dzieję. Mama mnie puszcza. Raffe ląduje bezszelestnie. Skrzydła nie składają się do końca. Haczyki na skrajach jego skrzydeł wysuwają się a on chowa je do środka. Nie zdawałam sobie wcześniej sprawy z tego ,że można je schować. Desperacko przeglądam w głowie swoje opcję. Co mogę zrobić? Krzykiem sprowadzę tylko na nas wszystkich kłopoty. Poza tym, Raffe myśli ,że jestem martwa. Krzykiem mogę tylko sprowadzić na niego większe niebezpieczeństwo, na pewno będzie w szoku gdy mnie zobaczy w końcu jest przekonany ,że nie żyje. Więźniowie wrzeszczą kiedy widzą Raffe'a z jego demonicznymi skrzydłami. Z bólem patrzę na to ,że ludzie wolą tego złego który wygląda jak anioł niż dobrego który wygląda jak demon. Beliel udaje szok jak rasowy klaun — A cóż to? Czyżby to Raphael! Och, jak się obronię przed wielkim Gniewem Bożym który teraz jest tylko wspomnieniem tego kim kiedyś był? — spuszcza głos o jeden ton. — Poważnie, Raphaelu, nie ma niczego smutniejszego niż wrak próbujący przywrócić swoją dawną świetność. Miej choć odrobinę godności, sam siebie zawstydzasz.

— Powinienem najpierw powyrywać ci nogi i ręce a dopiero potem wyrwać skrzydła? Czy może odwrotnie? — głos Raffe’a jest przepełniony czystą przemocą, nigdy go takim nie słyszałam. Brzmi tak jakby chciał zrobić to na oba sposoby jednocześnie. — Dlaczego tak bardzo chcesz wrócić Raphaelu? Co było tak wspaniałego w byciu częścią chmary aniołów? Tak. Wiele. Reguł. Już zapomniałem jak dużo. Może ty też powinieneś. Beliel gra na zwłokę. Trzyma Raffe'a w miejscu tak by skorpiony mogły go otoczyć. Umieram z pragnienia by zawołać i go ostrzec. Milczenie zabiera mi wszystko co tylko mam. — Cała ta teoria o tym, jak to niby rasa wspaniałych wojowników może przetrwać tylko wtedy gdy każde nawet najmniejsze naruszenie reguł jest ekstremalnie karane. — Beliel macha dłonią w geście Wszystko jedno — Może i miało to sens kiedyś kiedy obowiązywało tylko kilka reguł, ale teraz wszystko wymknęło się spod kontroli nie sądzisz? My Upadli z drugiej strony, właśnie dowiedliśmy ,że rasa wspaniałych wojowników może radzi sobie równie dobrze w przypadku zupełnie odwrotnego systemu wiesz? Żadnych reguł. Robisz co chcesz, z kim chcesz i komu tylko chcesz. Raffe naciera na niego, ostre światło podkreśla cienie na jego twarzy. Wygląda jak Anioł Śmierci. A może Anioł Zemsty, ktoś do kogo nie mogę sobie wyobrazić ,że podchodzę. — Mogłeś zaoszczędzić sobie tylu problemów, gdybyś tylko posłuchał naszych argumentów i dołączy do nas. — mówi Beliel. — Ta mała ludzka córa, która umarła w Twoich ramionach, mogła być Twoja wiesz? Nikt by nic nie powiedział, nikt nie śmiałby ci jej odebrać. Z dzikim rykiem Raffe atakuje. 30 Skaczę na Beliel'a i uderza go skrzydłami, z wyraźną intencją by go nimi posiekać. Beliel odwraca się i umyka z drogi. Rzuca lampę na której wcześniej powiesił klucze w kierunku Raffe’a. Światło obejmuje swoim zasięgiem molo, błyskając teraz jak stroboskop w dyskotece. Krew spływa z szyderczo wykrzywionych ust Beliel’a i ramion. — Przyznaj to, lubisz swoje nowe skrzydła. Po co zawracać sobie głowę puchem i piórami kiedy można mieć wolność i moc? — Mógłbym spytać cię o to samo, Beliel. — Raffe rusza majestatycznie w kierunku Beliel'a. — Przeżyłem już swoją część życia szaleńczo, dziko i wolno, czas na pewną odmianę. Odrobina poważania, zasłużonego podziwu, chyba mi się należy nie sądzisz? Okrążają się jak rekiny gotowe do ataku. Teraz gdy wywabił już Raffe'a, jego noga jest zupełnie w porządku. — Szacunek i podziw są zupełnie poza T — obą, — kwituje Raffe. — Jesteś tylko żałosnym sługusem aniołów. — Nie jestem żadnym sługusem! — jego twarz robi się czerwona i wykrzywia ją wściekłość. — Nigdy nim nie byłem. Ani dla diabłów ani dla aniołów, dla nikogo!

— światło tylko podkreśla jego zakrwawioną i spowitą furią twarz. Raffe ponownie skacze na Beliel'a. Ale jego ruch zostaje przerwany przez sieć spadającą z nieba. Raffe przetacza się przez molo i zaplątuje w sieć. Wstawaj ! Wstawaj! W całym moim wnętrzu szaleje burza, czy mogę obserwować egzekucję Raffe'a? Każda komórka w moim ciele krzyczy Nie, nie, nie Co mogę zrobić? Co mogę zrobić? Raffe nie szarpię się z siecią tak jak oczekuje. Zamiast tego, otwiera skrzydła. Haczyki ostre jak brzytwa wyskakują i tną sieć. Opada wokół niego jak welon a on wyskakuję gotowy do walki. Skorpiony zlatują z góry, dwa z nich lądują na Raffe. Uchyla się ale i tak pozbawiają go równowagi. Raffe biczuje ich skrzydłami, uderza ramionami, kopie nogami. Trzy skorpiony padają na ziemie, skrzecząc z bólu. Nadal pozostaje ich jeszcze pół tuzina no i Beliel. Tak jakby to nie było wystarczające ląduje jeszcze kolejna trójka. Ściągam osłonę z misia i wyciągam miecz, gotowa by uderzyć. Mama łapie mnie za koszulkę i szarpie tak mocno ,że ląduje na tyłku jak małe dziecko. Szczęśliwie, Raffe daje sobie radę sam. Wątpię by pogodził się z nowymi skrzydłami, ale przynajmniej kontroluje je zdecydowanie lepiej niż ostatnio gdy go widziałam. Pomaga mu pewnie też to ,że jest nieustraszonym wojownikiem. Nie zdawała sobie dotychczas sprawy z tego jak bardzo, ale teraz gdy o tym myślę to jest to pierwszy raz gdy widzę go walczącego w pełni sił. Wcześniej gdy to robił zawsze był ranny. Miecz posiada tylko wspomnienia gdy walczył przy jego użyciu, a to bardziej przypomina okrutny taniec. Jestem pewna ,że jeszcze do końca nie doszedł do siebie, ale cudownie na niego patrzeć. Jest szybki, szybszy niż skorpiony, które cały czas próbują go dźgnąć. Pojedynczy skorpion to dla niego taki przeciwnik jak mrówka dla człowieka. Przeważają go liczebnie a jednak nie wydaje się tym przejmować, gdy powoli wycina sobie drogę w kierunku Beliel'a. Beliel widzi co się święci i zrywa się do lotu. Raffe rusza za nim. Obserwuje jak coraz bardziej oddala się ode mnie. Nawet nie wie ,że byłam w pobliżu. Znika w ciemności jak senne marzenie. Wpatruje się w niebo, gdzie znika, zdecydowanie dłużej niż powinnam. 31 Skorpiony wahają się przez chwilę nim odrywają się od ziemi. Zakładam ,że lecą za Raffe'm, ale nie jestem zupełnie pewna. Dostrzegam jakąś niechęć w tym jak się poruszają, nieomal połowa z nich nadal stoi w miejscu spoglądając na siebie, niepewnie. To chyba najgorsze sługusy w historii. Odwaga nie jest zbyt wysoko na liście ich priorytetów. Nic dziwnego ,że Beliel musiał walczyć tak długo z Raffe'm sam, zanim skorpiony przybyły z odsieczą. W końcu rusza cała reszta, która ma polecieć. Pół tuzina pozostaje, martwa

lub wykrwawiająca się, kilka wije się i skrzeczy z bólu. Nie wyglądają jakby mogły wyrządzić jeszcze jakąś krzywdę ale i tak mam je na oku. Mama wypuszcza z siebie głębokie westchnienie. Clara wydaje się nadal zmrożona strachem. Pewnie przechodzi teraz jakiś post traumatyczny stres; w końcu musi patrzeć na te wszystkie skorpiony. Czas się stąd wynosić. Musimy znaleźć jakieś bezpieczne miejsce gdzie uda nam się wykombinować jakiś szalony plan by uratować Paige. W tej chwili jednak trudno mi wykrzesać z siebie jakikolwiek entuzjazm. Jestem tylko dziewczyną. Nie jestem żadnym przeciwnikiem dla tych potworów. Może i wypadają słabo w porównaniu do Raffe'a i może czułam się jak bylibyśmy równi podczas naszej wspólnej podróży, ale po tym co przed chwilą widziałam, wiem ,że w rzeczywistości wygląda to zupełnie inaczej. Wśliźniecie się na wyspę Alcatraz równa się samobójstwu. Pomimo mojego nieobliczalnego zachowania mama i Clara nadal na mnie polegają. Stoimy ukryte w cieniu więc mamy naprawdę sporą szansę na to by wydostać się stąd niepostrzeżenie. Nasłuchuje z nastawieniem na wrogów i potwory. Wszystko co słyszę to przerażony płacz i zawodzenie ludzi zamkniętych w kontenerze. Dźwięki są stłumione prawdopodobnie dlatego by nie przyciągać zbytniej uwagi, ale jeńcy i tak nie mogą się powstrzymać i trwać w całkowitej ciszy. Lampa stojąca przy kontenerze leży teraz rozwalona, migocząc wściekle raz po raz. Za kratą ludzie tłoczą się razem, emanując ponurym wrażeniem desperacji, w każdym kolejnym błysku światła. Jestem gotowa by wyjść z ukrycia, ale nie mogę się do tego zmusić. Moje oczy ciągle wędrują do ludzi uwięzionych w kontenerze. W teorii nie byłoby to żadnym problemem, musiałabym tylko podbiec tam i ich wypuścić, pewnie zajęłoby to kilka minut i ocaliło tym ludziom życie. Oczywiście gdybym miała klucz. Beliel powiesił go na jednej z lamp tylko teraz nie jestem pewna na której. Chyba na tej którą rzucił w Raffe'a i znalezienie tego klucza nie będzie łatwe. Zamykam oczy próbując nie słyszeć westchnień i odgłosów dochodzących z kontenera. Muszę skupić się na Paige i Mamie. Nie może rozkojarzać mnie każdy kto tylko potrzebuje pomocy, ponieważ teraz wszyscy jej potrzebujemy. Desperacko wręcz jej potrzebujemy. Zerkam na mamę i widzę przerażenie malujące się na jej twarzy. Kołyszę się w przód i w tył i porusza milcząco ustami. To rzeczywiste potwory, prosto z jej koszmarów. Clara wygląda nawet gorzej, jeśli to w ogóle możliwe. Muszę się ruszyć i nas stąd wydostać. Muszę zadbać o swoich. Rozdzierający serce, pełen przerażenia szloch, wydobywa się z kontenera i dosięga moich uszu. Staram się go zignorować. Ale nie mogę. To mogłaby być Paige, jeszcze przed tym co zrobiły jej te anielskie potwory. Jestem pewna ,że to czyjaś siostra, córka, albo mama. I czyż nie byłoby cudownie gdyby ktoś mógł pomóc Paige tak samo jak jak mogłabym pomóc tym ludziom? Dlaczego nie mogę przestać o tym myśleć?

Podnoszę się z kucek. Zmartwienie i strach malują się na twarzy mojej matki, kiedy widzi jak spoglądam na ścieżkę prowadzącą do kontenera z więźniami. Nie muszę się martwić tym ,że za mną pójdzie. Czasem paranoja naprawdę potrafi ocalić ci życie. Nie ma też żadnych szans na to ,że Clara za mną podąży. Ma doskonały powód by bać się tych skorpionów. Ale w jej oczach oprócz strachu dostrzegam coś jeszcze, coś czego się nie spodziewam. Dumę. Ona oczekuje ode mnie ,że ich uratuję. Nadal sądzi ,że jestem głupią bohaterką. Jakaś część jej będzie rozczarowana jeśli teraz odejdę. To nieomal sprawia, że porzucam ten pomysł. Ale oczywiście tego nie robię Wyskakuję z mojej względnie bezpiecznej kryjówki i ruszam. 32 Ranne skorpiony zauważają mnie od razu. Serce mi staje kiedy odwracają się i syczą wściekle. Nieomal czuję rozdzierający ból dźgnięcia, panika na samo wspomnienie utraty kontroli nad ciałem jest wszechogarniająca. Sama myśl ,że będę musiała przejść przez to wszystko jeszcze raz sprawia ,że pędzę tak szybko jak nigdy wcześniej. W tym stanie paniki nie zwracam zbytnio uwagi na otoczenie i ślizgam się na plamach krwi, powstrzymując przed upadkiem, w jakimś dziwacznym tańcu, balansując dłonią i mieczem. Skup się. Nie pozwól by skorpiony ponownie cię skrzywdziły tylko dlatego ,że w ogóle istnieje taka możliwość. Wpycham wszystko (strach, nadzieję, myśli) do pomieszczenia które mam w swojej głowie i zatrzaskuję drzwi, nim wszystko to eksploduje z powrotem. Coraz trudniej mi otworzyć te drzwi. Jedyne co teraz ma znaczenie to dotarcie do kontenera. Wycieram podeszwę buta, skorpiony syczą i rzucają się ale pozostają na ziemi. Mam je cały czas na oku, upewniając się ,że nie czołgają się w moja stronę. Nim wchodzę w krąg światła, rozglądam się upewniając ,że w okolicy nie ma żadnych skorpionów i aniołów. Nie pomaga fakt ,że moje oczy dopiero przyzwyczajają się do światła, sprawiając ,że cienie wydają się teraz znacznie ciemniejsze. Wynurzam się w tym jasnym kręgu tak jakbym wskoczyła do wody. Czuję się nagle niesamowicie wyeksponowana. Teraz praktycznie każdy kto jest na molo może mnie zobaczyć. Biegnę tak szybko jak tylko mogę, w kierunku nadal stojącej przy kontenerze drugiej lampy. Wszyscy więźniowie milkną tak jakby na zawołanie wstrzymali oddech. Klucza tam nie ma. Nie widzę go też nigdzie w pobliżu. Spoglądam na błyskającą lampę którą Beliel rzucił na molo. Klucz mógł spaść praktycznie wszędzie. Albo będę dalej go szukać albo dam sobie spokój i upewnię się ,że mama i Clara są bezpieczne. Albo sprawdzę czy mój miecz przetnie metal. Z łatwością przecinał kości w czasie mojego sennego treningu, i powinien być wyjątkowy. Nim jestem w stanie o tym myśleć, podnoszę miecz i biorę

zamach. Ostrze z łatwością przechodzi przez metalowy zamek. Wow. Nieźle. Unoszę miecz i biorę się za drugi zamek, ale nim go przecinam słyszę za plecami jakiś szelest. Odwracam się nadal z mieczem nad głową, na wpół przekonana ,że jakiś ranny skorpion do mnie podpełzł, gotowy do ataku. Ale to nie ranny skorpion. To zupełnie zdrowy skorpion. Marszczy swoje paskudne skrzydła jakby właśnie wylądował. Rusza w moja stronę, ma nagie stopy które są zbyt ludzkie jak na mój gust. Chyba myślałam ,że będą bardziej zwierzęce, być może z pazurami, ale nie tak bardzo ludzkie. Dwa kolejne skorpiony lądują tuż za pierwszym. Został tylko jeden zamek. Odwracam się błyskawicznie i tnę swoim ostrzem. Puszcza od razu. Krata stoi teraz otworem. Wszystko co muszą zrobić ludzie to podnieść ją i uciekać. Zamiast tego jednak tłoczą się z tyłu jak zamrożenie strachem. — No dalej! — uderzam w kontener by ich obudzić. — Uciekajcie! Nie chcę czekać i patrzeć czy to zrobią. Właśnie naraziłam mamę i Clarę na niebezpieczeństwo i straszną śmierć. Mogłabym się kopnąć, za to ,że nie pomyślałam by przekonać je do odejścia. Brama grzechocze za moim plecami. Uwolnieni więźniowie zaczynają uciekać, rozpraszając się w każda stronę, ich kroki dudnią na deskach mola. Pędzę w przeciwnym kierunku niż mama i Clara, z nadzieją ,że odciągnę od nich skorpiony. A wtedy słyszę moją matkę. Krzyczy mrożącym krew w żyłach głosem, pełnym przerażenia. 33 Wszyscy się rozpraszają, instynktownie zmierzając w różnych kierunkach. Jest tylko kilka skorpionów i cała chmara ludzi, więc istnieje dobra szansa na to ,że komuś uda się uciec. Biegnę w kierunku cienia gdzie różowa reklama lodów wystaje z kupy gruzów. Jeśli uda mi się okrążyć tą stertę będę mogła zniknąć wtapiając się w tło. Ale nim tam docieram, coś uderza mnie w głowę i opada na mnie. Jestem zaplątana w sieć. Moja pierwsza myśl to przeciąć ją mieczem, ale jestem otoczona ludźmi którzy biegli za mną i nie mam dość miejsca. Czym bardziej się szarpiemy tym bardziej się w nią wplątujemy. Cienie opadają z nieba. Cienie ze skrzydłami owadów i klującymi żądłami. Lądują w różnych miejscach. Jeden na szczycie kontenera powodując tym przeogromny hałas. Kilka przed starym rzędem sklepów gdzie kierowała się część ludzi zanim opadła sieć. Pięć, dziesięć, dwadzieścia. Jest ich tak wiele ,że zaczynam czuć się jak w ulu. Jesteśmy w pułapce. Wszyscy znowu łkają spanikowani. Tym razem, rozpacz jest tak wielka ,że mam wrażenie iż w niej tonę.

Nawet gdybym przecięła sieć i tak nie przedostałabym się przez skorpiony. Wślizguję miecz z powrotem do pochwy tak by nie rzucał się w oczy. Sieć śmierdzi rybami. Na początku mam wrażenie ,że nie będziemy w stanie iść z nią na głowię, ale każdy ze skorpionów chwyta za jeden koniec i ciągnie zamykając sieć też wokół naszych nóg. Skorpiony ciągną nas teraz jak psa na smyczy. Ich żądłą unoszą się w górze jak starszak gotowe do użycia. Kolejne skorpiony idą tuż obok, żądląc od czasu do czasu i tym dając do zrozumienia ,że mamy robić to co chcą. Dziko rozglądam się szukając mamy i Clary, z nadzieją ,że ich tu jednak nie znajdę. Ale są, trochę dalej ode mnie, lecz też pod siecią. Mama trzyma moją osłonkę z pluszowego misia, jak swoje utracone dziecko. Clara trzyma się mamy tak jakby miała umrzeć jeśli ją puści. Obie wyglądają na skamieniałe. Czuję mdłości. Młodości ze strachu. Z gniewu. Z głupoty tego co zrobiłam. Przybyłam tu by uratować siostrę a dałam się tak bezmyślnie złapać. Gorzej, przeze mnie mama i Clara też zostały złapane. I patrząc na liczbę więźniów chyba nikogo nie uratowałam. Jesteśmy prowadzenie w kierunku wody. Początkowo mam wrażenie ,że skorpiony zabierają nas po prostu do nowego kontenera, ale zamiast tego widzę ,że kierują nas w kierunku łodzi. — Brian! — jakaś młoda kobieta z mojej sieci sięga dłonią w kierunku chłopaka uwiezionego pod inną, gdy nasze dwie grupy się zbliżają. — Lisa! — chłopak odpowiada z desperacją w głosie. Wyciągają ramiona tak daleko jak tylko mogą by się dotknąć. Przez sekundę muskają się palcami. A potem nasza grupa wyprzedza ich grupę i przerywa kontakt. Kobieta zaczyna łkać, jej dłoń nadal pozostaję wyciągnięta w jego stronę. Kolejna grupa przesuwa się i zasłania Briana, a ten znika wciągnięty w tłum, nadal sięgając w jej kierunku. Łódź ma wysokość drugiego piętra i pamięta lepsze czasy. Farba jest tak obdrapana ,że jestem nieomal pewna iż musiała leżeć wywalona na dachu jakiegoś budynku jak wszystkie inne tutaj, nim skorpiony postanowiły jej używać. Mimo to jakoś udaje jej się utrzymać na wodzie co jest dość zaskakujące. Nadal ma jeszcze wymalowane na niebiesko słowa Wycieczki na Alcatraz kapitana Jake’a' choć teraz bardziej przypomina to słowa Nasze Alcatraz Silnik odpala i zostajemy potraktowani ciemną smugą spalin. Smród benzyny natychmiast zanieczyszcza powietrze. Ludzki parobek musi ją prowadzić. Tak jakby mam nadzieję ,że nie jest to kapitan Jake. Tłoczymy się i jesteśmy pchani w kierunku łodzi. Skorpiony uwalniają nas z sieci. Oczywiście nie mamy dokąd uciekać, nie jeśli chcemy pożyć chociaż chwilę dłużej. Kiedy zaganiają pierwszych schwytanych, udaje mi się zbliżyć do mamy i Clary. Mama podaje mi misia tak jakby go dla mnie pilnowała. Wsuwam go na miecz, przebierając po raz kolejny. Mam dziką nadzieję ,że mi go nie zabiorą i będę mogła jakoś go użyć by wyciągnąć nas z tego bałaganu. Moje nadzieje rozwiewają się gdy widzę ,że na pokładzie odbierano jeńcom broń. Całkiem spora jej kupka piętrzy się przy trapie. Siekiery, kije bejsbolowe maczety, noże a nawet kilka sztuk broni palnej. Nadal miałabym nadzieję jeśli na kupce byłaby tylko broń, ale widzę tam też

torebki, plecaki, lalki i tak, nawet wypchane zwierzęta. Ludzie z ponurymi wyrazami twarzy zajmują się tą rozbiórką. Nie mówią i nie patrzą nikomu w oczy. Po prostu łapią to co wydaje się zbędne na danym więźniu i rzucają na kupę. Głaszczę swojego misia, zastanawiając się czy to moja najlepsza szansa na ucieczkę. Nawet gdyby nie udało mi się uciec być może zrobiłabym na tyle dużo zamieszania ,że mama i Clara miałyby szansę. Mamy tylko to krótkie okienko, gdy jeszcze mam swój miecz i nadal nie jesteśmy na łodzi ale już nie w sieci. Strzał z broni rozlega się tak blisko ,że wszyscy się pochylamy. Mężczyzna który najwyraźniej nie chce się z nią rozstać, mierzy teraz w jedną z kobiet strażniczek która wykrwawia się na trapie. W sekundzie zostaje otoczony przez skorpiony z żądłami w gotowości. Ich kły są tak blisko jego twarzy, że jestem pewna iż czuje ich oddech. Drży tak bardzo ,że upuszcza broń i moczy spodnie. Skorpiony jednak nie atakują strzelca jakby na coś czekały. — Masz, weź jej nóż. — mówi kolejna ludzka strażniczka. Jej twarz jej wykrzywiona żalem a oczy są na wpół martwe z przerażenia i szoku. Łapię nóż z dłoni więźnia i podaje go strzelcowi. — A teraz rzuć go na tamta kupę. Ramię strzelca szarpię nóż i rzuca go na stos. Wygląda na tak przerażonego ,że pewnie nawet przez chwilę nie rozważał dźgnięcia nim jednego ze skorpionów. Skorpiony syczą i cofają się, przesuwając z powrotem na swoje miejsca. Wszyscy jesteśmy tak pogrążeni w tym dramacie ,że nikt nie wykorzystał zamieszania do ucieczki. Tyle jeśli chodzi o umożliwienie ucieczki mamie i Clarze. Strzelec zastępuje teraz kobietę którą zastrzelił i zabiera przedmioty innym więźniom. Nie patrzy na nikogo i nie odzywa się ani słowem. Jednakże od czasu do czasu zerka na kobietę którą zastrzelił i która umiera u jego stóp. Po tym nie dochodzi już do żadnych incydentów i każdy ląduje na łodzi. Gdy jeden z strażników sięga po mój schowany w misiu miecz zmuszam się by odpiąć go i sama umieszczam na stercie. Potrzeba mi do tego całej siły woli, ponieważ część mnie chce go wyszarpać z pochwy i ciąć kilka skorpionów. Ale jest tu ich z dwadzieścia a może nawet trzydzieści. Chowam go w stosie na tyle na ile mogę. Ktoś i tak w końcu go znajdzie, co stanie się potem mogę tylko zgadywać. Mama i Clara ciągną mnie ze sobą. Chyba wyglądam tak jakbym naprawdę nie chciała go zostawić. Zerkam jeszcze na niego raz po raz, zakopanego w stertę borni i toreb i nie mogę nic na to poradzić ale myślę ,że mogę już nigdy więcej nie zobaczyć ani Raffe'a ani jego miecza. Tuż za mną kobieta która w końcu dociera do ukochanego łka cicho. 34 Woda rozbija się o burty łodzi, kołyszącej się na boki. Zostajemy upchnięci na jej pokładzie i po chwili płyniemy już przez ciemne wody. Alcatraz przez cały czas cieszy się legendą wiezienia z którego nie można uciec. Już same światła dochodzące z wyspy sprawiają ,że mam ochotę uciekać. Myślę o tym by wskoczyć do wody razem z mamą i Clarą, i zaryzykować ale inni

mnie uprzedzają. To ta para, Brian i Lisa, ci których rozdzieliła sieć. Serce mi wali z nadzieją ,że im się uda. Nie jesteśmy aż tak daleko, więc może dopłyną do brzegu, no chyba ,że wcześniej zamarzną. Ale skorpiony są szybsze. Tak szybkie ,że trzy z nich wbijają żądła gdy tylko ich ofiary zrywają się z miejsca. Chociaż ich nie gonią. Pozwalają im dokonać swojego wyboru. Wiem ,że paraliż wymaga trochę czasu, ale wiem też ,że niewyobrażalny ból i sztywność ciała rozpoczyna się prawie natychmiast. Gdy para dociera na skraj łodzi, nogi odmawiają im już posłuszeństwa. Skok w tej sytuacji byłby samobójstwem. Sparaliżuje ich na długo przed tym tym nim osiągną brzeg. Ale ich drugą opcją jest pozostanie na łodzi, gdzie będą bezwładni i pozostawieni na łaskę skorpionów. Ciężka sprawa. Naprawdę mi ich szkoda. Nie wiem co wybrałabym na ich miejscu. Oni decydują się zostać. Brian opiera się o reling, tak jakby chciał skoczyć ale nie miał już sił by to zrobić. Lisa kładzie się na pokładzie obok niego. Rozumiem to. Teraz każdy kto żyje jest ocalałym. Zrobili co musieli by dotrzeć tak daleko, i nic nie mogą poradzić na to ,że chcą dalej próbować. Brian ześlizguję się i kładzie obok Lisy, jego mięśnie drgają gdy traci nad nimi kontrolę. Skorpiony w większości ich ignorują, wydają się znudzone tym wszystkim, niektóre zrywają się do lotu a niektóre dopiero nadlatują i lądują na pokładzie. Jeden pochyla się i zrywa okulary z twarzy Briana. Próbuje nałożyć je sobie do góry nogami, kiedy spadają, podnosi je i próbuje ponownie. Tak jakby nie dość dziwacznie już wyglądał z ciałem mężczyzny, owadzimi skrzydłami i skorpionim ogonem. Teraz rozgląda się wokoło z rozbitymi okularami założonymi na odwrót. Bez mojego miecza czuję się dziwacznie nago. Ciągle dotykam futra pluszowego misia i przypominam sobie ,że już go tam nie mam. Siedzę pomiędzy mamą i Clarą, trzy nieuzbrojone kobiety w otoczeniu potworów. Jeszcze kilka miesięcy temu, turyści siedzieli na tej łodzi z telefonami i aparatami, pokrzykując na dzieciaki, całując się pod gwiazdami. Prawdopodobnie paradowali tutaj, w swoich nowo zakupionych podkoszulkach zupełnie nieprzygotowani na zimny wiatr w San Francisco. Teraz nie ma tu prawie żadnych dzieci a te które są raczej nie myślą o bieganiu. Jest tu tylko kilka starszych osób, i jedna czwarta całego tłumu to kobiety. Wszyscy wyglądają tak jakby nie myli się zbyt długo, pewnie też już dawno nic nie jedli, ale nasza uwaga skupia się tylko i wyłącznie na skorpionach. Na razie zostawiają nas w spokoju. Większość z nich nie jest barczysta i silna tak jak wyobrażałam sobie, że powinien wyglądać każdy potwór. Niektóre są naprawdę dość chude. Raczej nie zostały stworzone po to by polować na swoją zwierzynę. Są zaprojektowane tak by jako broni używać głównie swojego żądła. Wszystkie mają ogony które sprawiają ,że wyglądają jakby były na sterydach, grube i wypakowane mięśniami, nienaturalnie wypukłe i groteskowe. Kiedy przyglądam się bliżej, widzę krople jadu sączące się z żądła. Jeden ze skorpionów nosi spodnie. Ale ubrał je tył na przód, a z rozpiętego rozporka zwisa ogon. Jest w tym obrazku coś co mnie niepokoi ale nie wiem do końca co to takiego. Kiedy skorpion podciąga do góry spodnie swoimi zbyt ludzko

wyglądającymi dłońmi, coś błyszczy. Gdy zdaje sobie sprawę co to jest moje serce zamiera. To obrączka. Co obrączka ślubna robi na dłoni potwora? Musiał ściągnąć to z palca którejś z ofiar. Jak zwierzę bawiące się zabawką. A może odkrył ,że dobrze się tym bije ludzi, jak kastetem. Tak, pewnie chodzi o to. I zapewne to czysty przypadek ,że nosi ją na właściwym palcu. Za kilka minut widać już światła Alcatraz. Kołyszę się tył na przód tak jakby to mogło spowolnić łódkę. Gdy w końcu przybijamy, drżę już na całym ciele. Moja wyobraźnia pracuje na pełnych obrotach kiedy myślę o tym co może nas tu spotkać, próbuje powstrzymać nadpływające obrazy ale nie mogę. Wyspa wydaje się być gigantyczną kamienną skałą. Woda jest pewnie tak lodowata, że zaraz wpadłabym w hipotermię, nie wspominając już o rekinach, skorpionach czy tych piekielnych demonach. Więc, tak to wszystko się zakończy. Świat zniszczony, ludzie uwięzieni, moja rodzina rozproszona po świecie. Na tą myśl robię się wściekła. Liczę na to ,że gniew zaleje wszystkie inne odczucia ponieważ jest to prawdopodobnie jedyna rzecz która w tej chwili utrzymuje mnie na nogach. Więźniowie płaczą i łkają, nie chcą zejść na ląd. Ludzie i zwierzęta wcale tak bardzo się od siebie nie różnią. Wszyscy wiemy ,że jesteśmy prowadzeni jak barany na rzeż. Dok na wyspie wygląda podobnie do tego na stałym lądzie, ciemny, wilgotny i odstręczający. Zimny wiatr przeszywam mnie przez koszulkę, przyprawiając o gęsią skórkę. Jest mi chłodniej niż być powinno. Przygotowuję się na to co ma nadejść. Ale wiem ,że nic nie jest w stanie przygotować mnie na to co ma miejsce poza dokiem. 35 Światła ciągnąc się wzdłuż budynku, padają na wąski chodnik. Gdziekolwiek nie spojrzę widzę beton i kamień. Zdarta farba i rdza spływa po ścianach najbliżej położonego budynku. Cztery skorpiony pracują w pobliżu kontenera który wygląda dokładnie jak tamten na lądzie. Wyciągają części ciał i wnętrzności z wiader po czym rzucają je na beton. Tuż poza zasięgiem ludzi uwięzionych w kontenerze. Smród jest nieprawdopodobny. Ci ludzie byli uwięzieni w tej klatce o wiele dłużej niż chciałabym wiedzieć. Mogę to stwierdzić nie tylko po zapachu, ale też po tym ,że wyciągają swoje wychudzone ramiona, próbując złapać wnętrzności i kawałki ciał, znajdujące się poza ich zasięgiem. Szlochają i pojękują. Nic agresywnego tylko czysta desperacja. Ich ramiona są zbyt chude, tak jakby już byli martwi ale nie do końca zdawali sobie z tego sprawę. Nie są przeznaczeni do tego by przekształcić ich w nową porcję potworów, ani nawet by ich nimi nakarmić. Są zbyt niedożywieni, zbyt zniszczeni. Jak głodnym trzeba być by sięgać po surowe mięso? — Niezmierzone pokłady głupoty. — mówi znajomy głos. — Ale nadal mają ten swój przebiegły i pokręcony ludzki instynkt. To Beliel, demon. Jego skradzione białe skrzydła, rozłożone tuż za nim, majaczą na niebieskim tle wraz z ponad gabarytowym ciałem. Stoi za skorpionami którzy rzucają wnętrznościami upadającymi z plaskiem na ziemie. Serce ląduje na starych deskach i toczy wypełniając się drzazgami.

Przy Beliel'm stoi anioł z włosami w kolorze toffi i szarymi piórami, rozdmuchiwanymi teraz przez wiatr. Ma na sobie jasno szary garnitur, wysmakowany i elegancki. Mimo ,że nie ma przy nim dziewczyn trofeów, od razu rozpoznaje archanioła Uriel'a, polityka. To on zorganizował ten cały zamach na Raffe'a, tylko po to by odciąć mu skrzydła i wyeliminować go z nadchodzących anielskich wyborów. Jakby tego było mało, lubił otaczać się przerażonymi dziewczynami. Gardziłam nim. — Mówisz o szarańczy czy o ich zabawkach? — skrzydła Uriel’a rozkładają się za nim częściowo jak aureola nad ciałem. W miękkim świetle hotelu, jego pióra wyglądały na białe zaledwie z lekkim odcieniem szarości, ale teraz w ostrym świetle lamp, jego skrzydła wyglądają na szare z lekką srebrzystą poświatą. Szarańcza? — O Szarańczy, — odpowiada Beliel. — Ludzie też są głupi, ale są zbyt wymęczeni by z pomysłem korzystać ze swojego instynktu. Szarańcza to co innego. Byłem pod wrażeniem. Tak przebiegła jak każdy piekielny demon. — gdy to mówi słychać w jego głosie nieomal dumę. Chyba chodzi mu o skorpiony. Choć nie wiem czemu je tak nazywa bo nie przypominają wyglądem prawdziwej szarańczy. — Jesteś pewien ,że te wytrenowane nauczą inne? — Kto to może wiedzieć? Ich ocena jest nieco zamglona, ich mózgi się skurczyły, i pewnie popadły w szaleństwo z powodu metamorfozy. Ciężko przewidzieć, co zrobią, ale tej grupie poświęciłem więcej uwagi więc sadzę ,że się wykażą. Już bardziej nie da się ich wyszkolić. Skorpion z pasmem bieli w swoich siwych włosach nudzi się tą grą i podchodzi do kontenera. Las szkieletowatych ramion wycofuję się z powrotem, przesuwając przez kraty. Stopy jeńców, szurają po metalowej podłodze kiedy odsuwają się od potwora. Skorpion stoi tak przez chwilę przed ciemnym wnętrzem po czym rzuca do środka garść wnętrzności. Powietrze natychmiast wypełnia się dźwiękami; krzykami frustracji, desperacji, zwierzęcymi chrząknięciami, stopami szurającymi w popłochu po metalowej podłodze. Ci ludzie, tam w środku, walczą ze sobą o krwawe ochłapy. Z tego co wiedziałam, równie dobrze mógł to być fragment kogoś z nich, kogoś kto został wyciągnięty stamtąd i potraktowany jako przynęta. — Widzisz o czym mówię? — Beliel brzmi teraz jak dumny ojciec. Przyśpieszam, pragnąc minąć kontener tak szybko jak to tylko możliwe. Inni robią to samo, starając się nie przyciągać do siebie żadnej uwagi. Na moim ramieniu zaciska się coś jak imadło, szarpię się tak mocno, że mam wrażenie iż zaraz złamię sobie kark. Skorpion z tłustymi włosami odciąga mnie od grupy. Ten z białymi pasemkami, który przed chwilą rzucał krwawe ochłapy więźniom, spogląda na mnie i widzę na jego twarzy błysk zainteresowania. Rusza w moją stronę. Z bliska widzę ,że jego ramiona i uda są bardzo masywne. Chwyta mnie, wyciągając z uścisku pierwszego skorpiona i ciągnie za sobą,

trzymając oba moje nadgarstki w jednej dłoni. Kieruje się do kontenera wypełnionego zdesperowanymi ofiarami. Ramiona jak szkielety sięgają przez metalowe kraty, ze swoimi nienaturalnie długimi palcami. Nie mogę odetchnąć wystarczająco głęboko i zatyka mnie smród który z bliska jest po prostu nie do zniesienia. Ślizgam się na czymś ale uścisk skorpiona jest tak żelazny ,że nadal stoję prosto. Serce mi staje gdy zdaje sobie sprawę ,że nie pójdę do kamiennego budynku a zamiast tego zaraz trafię do torturowanych ofiar. Zapieram się nogami, szarpię próbując wymsknąć z uścisku potwora, ale nie jestem żadnym przeciwnikiem dla jego siły. Gdy jesteśmy już kilka kroków przed wejściem, skorpion rzuca mnie na metalową siatkę. Uderzam w nią łapiąc się krat by zachować równowagę. W tej samej sekundzie w której w nią uderzam, cień tłoczący się z tyłu przesuwa się w moją stronę. Popychają się nawzajem, odbijając od swoich kościstych ciał, próbując dotrzeć do mnie jak najszybciej. Dziko próbuje się odepchnąć, krzycząc przy tym głośno. Ramiona wystrzeliwują we mnie jak las kości nim mam szanse to zrobić, przeciskają się przez metalowe kraty. Łapią mnie za włosy, twarz, ubrania. Rzucam się i krzyczę, próbując nie dostrzegać ich wychudzonych twarzy, skołtunionych włosów, zakrwawionych paznokci. Obracam się, desperacko próbując wyrwać z ich uścisku. Jest ich dużo ale są słabi, ledwie trzymają się na nogach. Białe pasemko wydaje z siebie całą serie odgłosów które brzmią jakby się śmiał. Wydaje mu się ,że to jest zabawne. Po chwili chwyta mnie i ciągnie z powrotem w kierunku ludzi schodzących ze statku. Nie chciał mnie tam wrzucić, chciał się tylko zabawić, podrażnić trochę więźniów i chyba też mnie. Nigdy wcześniej nie czekałam na to by kogoś zabić ale zdecydowanie mam zamiar zabić tego skorpiona. Idziemy teraz utwardzanym chodnikiem do głównego budynku, który znajduje się na samym środku wyspy. Nad nami, skorpiony latają w czymś co przypomina całkowity chaos. Jest ich tak wiele, że to one kreują wiatr który dmucha w nienaturalnie zmiennych kierunkach. Z tego co widziałam wcześniej wiem ,że jest jakiś specjalny wzór tego lotu, ale stąd wygląda to jak jakbyśmy znajdowali się w jakimś gigantycznym gnieździe insektów. W zasięgu wzroku nie widać żadnego anioła. To więc nie może być ich nowe gniazdo. Z tego co wiem anioły preferują raczej bardziej subtelniejszy styl życia, a Alcatraz nie jest ośrodkiem wypoczynkowym wysokiej klasy. Więc to musi być jakieś centrum obróbki ludzi. Rozglądam się by zobaczyć jak radzą sobie Clara i mama. Clara wyróżnia się w tłumie ze swoją pomarszczoną skórą. Gdy mnie spostrzega, też zaczyna się rozglądać, wyraźnie zaskoczona ,że mamy nie ma koło niej. Nikt nie wydaje się szukać brakującego więźnia. Nie wiem czy to dobrze czy źle. Nie słyszę niczego prócz dźwięku skrzydeł skorpionów, ale nasi strażnicy

dość jasno dają nam do zrozumienia dokąd mamy się kierować. Wspinamy się w stronę kamiennego budynku na gigantycznej skale którą jest Alcatraz, podążając ścieżką którą tak wielu więźniów szło w przeszłości. Dziwny wiatr burzy mi włosy wokół głowy idealnie odzwierciedlając to co czuje w środku. 36 Gdy tylko wchodzimy do budynku, wszystkie hałasy i wiatr cichną. Zamiast tego, niskie jęki odbijają się echem od ścian. Nie tylko jęki jednej osoby raczej zbiorowy jęk w budynku pełnym ludźmi. Jestem w piekle. Słyszałam o okropnych warunkach panujących w zagranicznych więzieniach, miejscach w których ludzkie prawa są tylko odległym snem, czymś co ogląda się w telewizji lub o czym czyta w podręcznikach. To z czego nie zdawałam sobie sprawy to to ,że strażnicy, okropne warunki i samo uwięzienie jest tylko częścią piekła. Reszta jest w głowie. Rzeczy które sobie wyobrażasz, krzyki które słyszysz, obrazy które sobie wymyślasz, twarz kobiety która płacze non stop kilka cel dalej niż Twoja. Historia którą składasz do kupy łączy w sobie; rechot, brzęczenie, i ten wysoki piskliwy dźwięk który może wydawać z siebie tylko osoba rażona prądem. Tłoczymy się w dawnych więziennych celach, ozdobionych rdzą i obdrapaną farbą. Tylko ,że celi dwuosobowej jest nas tak dużo ,że można tu tylko stać. Dobrze ,że jest tu też koja która zajmuje miejsce bo w innym razie skorpiony stłoczyłyby nas tu jeszcze więcej. Kilka osób może usiąść jednocześnie na koi, co pozwala odpocząć tym bardziej rannym, no i przyda się gdy uspokoimy się na tyle by móc się przespać. Tak jakby miejsce samo w sobie nie było już wystarczająco piekielne, alarm rozlega się w różnych odstępach czasu, przeszywając cały budynek ogłuszającym hałasem i wprawiając nas wszystkich w zdenerwowanie. Ponadto, co kilka godzin, jakaś grupa więźniów maszeruje korytarzem co jest chyba jeszcze bardziej denerwujące. Nikt nie wie co dzieje się z tymi których zabieraj ale żaden z nich nie wraca. Strażnicy eskortujący te grupki składają się z ludzi i skorpionów. Ludzcy strażnicy są całkowicie spokojni i nie odzywają się praktycznie wcale co czyni ich jeszcze bardziej przerażającymi. Pomiędzy tymi cyklami strachu zupełnie tracę poczucie czasu, nie wiem już czy jestem tu od kilku godzin czy od kilku dni. Gdy słyszymy drzwi wiemy ,że wychodzi kolejna grupa ludzi. Kiedy nas mijają rozpoznaje kilka twarzy. Jedna należy do ojca którego rozdzielono z synem. Jego oczy dziko skanują tych co pozostali za kratami w poszukiwaniu chłopca. Kiedy go odnajduje z jego oczu tryskają łzy. Chłopak jest w celi naprzeciwko. Inni więźniowie gromadzą się wokół niego, kiedy ten drży łkając, i patrząc jak wyprowadzają jego ojca. Jeden z mężczyzn zaczyna śpiewać Amazing Grace, pięknym głębokim barytonem. To piosenka jakiej słów nie zna wielu spośród nas, ale każdy rozpoznaje ją w ułamku sekundy. Nucę wraz z innymi gdy mija nas skazana grupa. Papierosy. Kto by pomyślał ,że będą takim problemem w przypadku końca

świata? W naszej celi jest kilku palaczy, i jeden z nich rozdaje papierosy. Jesteśmy tak stłoczeni ,że bez względu na to jak bardzo palacz się stara i tak wydmuchuje dym komuś prosto w twarz. W Kalifornii takie coś równa się napluciu komuś w twarz. — Poważnie nie możecie tego odłożyć? — pyta jakiś koleś. — Nie sądzicie ,że jest tu już wystarczająco źle bez Was zanieczyszczających powietrze? — Przykro mi, ale naprawdę w tej chwili potrzebuje papierosa i to bardziej niż kiedykolwiek w życiu — odpowiada kobieta jednak zgasza go o ścianę. — Ale podwójne latte też by się przydało. Dwóch kolejnych więźniów nadal pali. Jeden ma pokryte tatuażami ramiona i ręce. Wzory są skomplikowane, kolorowe i zdecydowanie wykonane przed tym całym światowym bałaganem. W rejonie zatoki było całkiem sporo gangów, zanim pojawiły się tu anioły. Nie było ich aż tak dużo, i zazwyczaj trzymali się swoich terytoriów, ale były tutaj. Prawdopodobnie dlatego też rozpanoszyły się tak szybko po tej całej apokalipsie. Były już zorganizowane i miały ustaloną hierarchię więc bez problemu jako pierwsi przejęli ulicę i rozpoczęli rekrutację Założyłabym się ,że ten koleś należał wcześniej do gangu. Emanował czymś takim czego inżynierowie z doliny nigdy nie będą w stanie skopiować, bez względu na to jak długo będą na ulicy i bez względu na to co będą na niej robić. — Czym się martwisz, wegański chłoptasiu? — pyta pan Tatuażyk. — Rakiem płuc? — pochyla się nad kolesiem udając kaszel i owiewa go całego dymem. Atmosfera tężeje. Ludzie usuwają mu się z drogi ale nie robią tego wystarczająco szybko. Jesteśmy tak stłoczeni ,że w przypadku bójki wszyscy znajdziemy się na ziemi. To będzie jak wir, nic nie poradzisz na to ,że zostajesz w niego wciągnięty. I tak jakby napięcie nie było już wystarczająco wysokie, rozlega się alarm, krusząc do końca nasze nerwy. Wydawać by się mogło ,że jeśli w grupie jest prawdziwy członek gangu wszyscy inni zejdą mu z drogi, ale wcale tak nie jest. Dolina nie była wypełniona tylko inżynierami o nieskazitelnych manierach. Według mojego taty który kiedyś był takim właśnie inżynierem, a potem stał się najbardziej wyedukowanym pracownikiem sklepu spożywczego, dolina była usiana lubiącymi podejmował ryzyko dyrektorami finansowymi, i inwestorami z typowo samczą osobowością. Tak zwanymi ludźmi czynu. Naspeedowanymi przedsiębiorcami. Takimi z którymi prezydent stanów zjednoczonych spotykał się na kolacji. A teraz żyjemy w świecie w którym ci absolwenci najlepszych uniwersytetów, samcy alfa, siedzą za kratami uwięzieni z członkami ulicznych gangów jak na przykład Pan Tatuażyk i kłócą się to kto ma prawo palić. Witajcie w świecie po. Pan Alfa to duży blondyn, po trzydziestce, który prawdopodobnie ćwiczył regularnie w czasach gdy siłownia była normalnie czynna. Mogę się założyć ,że kiedy chce ma uroczy uśmiech, ale w tej chwili nie wygląda jakby miał ochotę się śmiać, raczej tak jakby zaraz miał wybuchnąć, i tylko ostatnią resztką siły woli się powstrzymywał. — Jestem uczulony na dym papierosowy. — mówi Alfa. — Słuchaj wszyscy musimy ze sobą współpracować ,żeby to przetrwać. — cedzi słowa przez zęby, wyraźnie próbując się powstrzymać. — Więc co? Mam zgasić dla ciebie cholernego papierosa? Odwal się, nikt nie

jest uczulony na dym, to jakieś bzdury — Tatuażyk zaciąga się po raz kolejny. Trzeci palacz po cichu gasi niedopałek swojego papierosa, wyglądając tak jakby miał nadzieję ,że nikt go nie zauważy. — Zgaś papierosa! — teraz w głosie Alfy słychać prawdziwe żądanie, słychać je nawet przy brzęczącym dziko alarmie. To facet jest przyzwyczajony do tego by go słuchano. To facet z którym kiedyś każdy się liczył. Tatuażyk rzuca nadal tlący się niedopałek w Alfę. Na chwilę wszyscy się relaksują. A wtedy Tatuażyk wyciąga świeżego papierosa i go zapala. Alarm się wyłącza ale zalegająca cisza jest zdecydowanie gorsza. Twarz i kark Alfy pokrywa się czerwienią. Odpycha drugiego kolesia tak jakby w ogóle nie dbał o to czy zostanie stłuczony na miazgę. I może tak jest, może o to nie dba. Może woli to niż to co mają dla nas przygotowani nasi oprawcy. Problem w tym ,że podejmuje też decyzję za nas wszystkich. Bójka w celi takich rozmiarów, wypakowanej ludźmi oznacza ,że wszyscy ucierpią i nie stać nas na to. Ludzie zaczynają się cofać. Stoję w rogu celi, razem z Clarą. Ciała przepychają się w naszą stronę, wciskając nas w kraty. Jeśli będzie tak dalej, za chwilę możemy zostać w nie dosłownie wprasowane. Nie zginiemy ale zdecydowanie skończymy połamane, a to nie zbyt dobra chwila na złamania kości. W samym środku celi pan Tatuażyk, bierze zamach i niechcący uderza w twarz jakąś kobietę. Przy okazji trafia też łokciem jakiegoś starszego faceta. Ten upada prosto na Clarę, a ta uderza głową o kraty. Staram się pilnować własnych spraw ale to nie skończy się dobrze dla żadnego z nas. Toruję sobie drogę do walczących, i łapię za ramię tatuażyka. Wbijam kolano w tył jego własnego. Robię to ostrożnie, upewniając się ,że go nie złamię. W naszej sytuacji złamane kolano to wyrok śmieci. Kiedy upada mi pod nogi, odsuwam mu ramiona i łapię za szyję, w twardym uścisku. Zaciskam ramię dając mu znać ,że nie żartuję. Nie mam zamiaru pozbawić go powietrza, odcięcie dopływu krwi do jego mózgu robi się znacznie szybciej. Ma trzy do pięciu sekund zanim straci przytomność. — Spokojnie — mówię, a on natychmiast wykonuje moje polecenie. Ten facet uczestniczył w tylu bójkach ,że wie kiedy dobiega ona końca. Alfa z drugiej strony, nie wie kiedy przestać. Z wyrazu jego szkarłatno czerwonej twarzy i nabrzmiałych białek oczu widzę ,że strach i frustracja spływają z niego falami. Bierze zamach i zamiast tego kopie kogoś innego, po czym szykuje się do kopnięcia Tatuażyka jak piłki którą dla niego trzymam. — Zrób to a przyrzekam ,że pozwolę by zjadł cię żywcem. — mój głos jest niski i rozkazujący ale pan Tatuażyk pewnie i tak już myśli o tym jakie chude są moje ramiona. Pewnie dopiero teraz uświadamia sobie po głosie ,że jestem kobietą. Jeśli nie przejmę kontroli w tej chwili gdy mam go na kolanach to na pewno tego pożałuję. Kiedy ten drugi stoi górując nade mną, może wpaść na jakiś głupi pomysł. Więc robię coś czego nigdy nie zrobiłabym w świecie przed. Mimo ,że się poddał i tak zaciskam chwyt. Jego ciało wiotczej i opada na podłogę. Wiem ,że straci przytomność na kilka sekund, wystarczająco długo ,żebym

mogła zająć się Alfą. A kiedy ta dwójka odzyska już przytomność i będzie leżeć na ziemi, po tym jak już z nimi skończę, to ja będę górą dając jasno i wyraźnie do zrozumienia ,że tu dominuje. Będziesz żyć albo zginiesz, i to ja o tym zdecyduje, tak samo jak o tym kiedy walczysz a kiedy nie. Wszystko to dobrze brzmi gdy rozgrywam to w swojej głowie. Ale nie kończy się już tak dobrze. 37 Już mam złapać Alfę, kiedy coś uderza w nas z siłą armaty wypełnionej kulkami lodu. Wali mną o przeciwległą ścianę, ale w przeciwieństwie do strzału z armaty nie ustaje. W ciągu kilku sekund uświadamiam sobie ,że to strumień wody z węża. Z wodą tak lodowatą i pod takim ciśnieniem ,że zamraża mi oddech w płucach. Gdy ta męka w końcu się kończy, jestem poobijana mokrą szmacianą lalką leżącą na podłodze. Jakieś szorstkie ręce łapią mnie i wyciągają z celi. W tym zamroczonym stanie świadomości widzę ,że wyciągają też Tatuażyka i Alfę. Staram się iść sama, to lepsze niż wyrywanie ramion ze stawów. Kiedy załapują w końcu ,że nie stawiam oporu, jeden ze strażników puszcza mnie i pomaga dwóm innym ciągnącym Tatuażyka. Odzyskał przytomność i teraz szarpię się przestraszony i zdezorientowany. Mój strażnik podchodzi do niego i wali pięścią w brzuch, podczas gdy tamci dwaj trzymają go nieruchomo. Krzywię się w sympatii dla niego. Chwila mija i teraz wszyscy człapiemy już bez większego oporu. Strażnicy prowadzą nas korytarzem z kamienia, mijamy metalowe drzwi z wytartym napisem. TYLKO DLA PERSONELU Drzwi otwierają się na wąską klatkę schodową, metal trzeszczy gdy schodzimy po schodach. Przestrzeń poniżej wygląda jak jakaś fabryka. Gigantyczne zraszacze zakończone zbiornikami przypominającymi kształtem krople wody zwisają z sufitu. Kiedy się zbliżamy, przyglądam się lepiej. W środku coś się kuli. Ludzie. Nadzy i zwinięci w pozycji embrionalnej. Nieprzytomni i zawieszeni w wodzie. Jest w tym coś znajomego i przerażającego. Oczekuję ,że zobaczę jak ssą swoje kciuki albo drgają ale żaden z nich tego nie robi. — Co to jest? — pyta jakiś mężczyzna na środku pomieszczenia, zerkając w naszą stronę. Ma flanelową koszulę i jeansy w dłoniach trzyma notes z podkładką. Kręcone brązowe włosy, orzechowe oczy, wygląda jak student uniwersytetu robiący badania naukowe. W każdym innym otoczeniu koleś wydawałby się w porządku, ale nie tutaj. — Kłopoty. — odpowiada mój strażnik. — Weź ich do tyłu. — mówi facet z notesem. — W ostatnim rzędzie przyda się pomoc. Tatuażyk, który teraz idzie już sam i w miarę spokojnie, jest pierwszym który zostaje wprowadzony na to dziwaczne pole wypełnione kroplami wody.

Strażnik Alfy ciągnie go za sobą. Do tej chwili mój strażnik pozwalał mi iść samej, ale teraz łapie mnie za ramię jakby bał się ,że zacznę uciekać. — Do której doktorku?— pyta mój strażnik. — Obojętnie byle tylko w ostatnim rzędzie. — odpowiada doktor, gdy przechodzi obok nas kierując się do przeszklonego gabinetu, gdzie ma oko na wszystkie krople. Wchodzimy do tego wodnego matrixu. W pierwszych rzędach znajdują się ludzie. Kiedy przechodzimy dalej, ludzie w środku zaczynają już przemianę. To jak oglądnie jakiegoś przerażającego filmu. Przy trzecim rzędzie widzę pazury. W kolejnych zaczynają już im rosnąć skrzydła. Pod koniec można bez problemu rozpoznać skorpiony. Pomieszczenie jest wypełnione skorpionami w różnych stadiach rozwoju. Są tu ich całe setki. A wszystkie one kiedyś były ludźmi. Gdy docieramy do ostatniego rzędu skorpiony są już w pełni uformowane. Włosy spływają im na ramiona, w usta widać lwie kły. Obserwują jak podchodzimy, widać ,że są w pełnej gotowości. To laboratorium jest kilka pokoleń do przodu niż to które było w piwnicy gniazda. Jest w tym jakaś większa systematyczność, płody wyglądają na niebezpieczniejsze i bardziej wytrzymałe. Ile takich fabryk skorpionów tu mają? Tatuażyk znowu zaczyna szarpać się ze swoimi strażnikami. Jest tu ich trzech, i w porównaniu z nimi jego umiejętności wypadają dość blado. Szarpie ich, a mięśnie jego karku i szyi napinają się do granic możliwości. Strażnicy już mają wepchnąć go do kropli kiedy wyszarpuje się nieoczekiwanie i kopniakiem odpycha strażnika który wpada tam zamiast niego. To coś co jest w wodzie porusza się tak szybko ,że nie jestem pewna co się dzieje. W jednej sekundzie strażnik trzyma ramię Tatuażyka a drugiej jego łokieć wpada do wody. Po chwili strażnik jest już na wpół zanurzony w kropli, z nogami kopiącymi w powietrzu, a woda robi się czerwona. Wszyscy gapimy się z podziwem jak strażnik walczy z grawitacją (i nie wiem z jak wieloma innymi prawami fizyki) wisząc tam, częściowo w środku częściowo na zewnątrz. Wewnątrz kropli, potwór pompuje jad do karku strażnika, wysysając mu jednocześnie twarz. Wokół nich unosi się chmura krwi, wypełnia tą nieprawdopodobną kroplę, której jakoś udaje się utrzymać kształt i zawartość, pomimo tego ,że została już przerwana przez ciało strażnika. Oczy Tatuażyka robią się wielkie gdy zdaje sobie sprawę co go zaraz czeka. Spogląda na mnie i Alfę. Pewnie widzi na naszych twarz ten sam wyraz który ma na swojej. Po nim, jesteśmy my. Alfa kiwa na Tatuażyka jakby się na coś zgadzał. Zgaduje ,że nic tak nie niweluje różnic między ludźmi jak perspektywa szybkiej i paskudnej śmierci. Łapią jednego z pozostałych strażników który wciąż trzyma Tatuażyka i wpychają do kolejnej kropli. Znajdujący się tam skorpion prześlizguje się by go dopaść. Strażnik dziko próbuje się cofnąć, instynktownie napierając dłońmi na kroplę by się wydostać, ale jego dłonie zanurzają się w wodzie. Jest już praktycznie po nim. Jego plecy, kark, ramiona nadal próbują się uniknąć pułapki. Stopy ślizgają się, ale nawet cal jego ciała nie wynurza się z kropli. Koleś popada w konwulsję. Każdy mięsień drży tłumionym krzykiem,

kiedy desperacko próbuje przepchnąć się przez płód skorpiona. Nie mogę patrzeć już dłużej. Reszta strażników ucieka. Dwóch do tylnych drzwi, a mój w zupełnie innym kierunku. Bulgotanie krwi i szuranie butów ofiary na podłodze porusza mnie do żywego. Nagle robi się zdecydowanie za cicho, obie ofiary milkną gdy jad zaczyna działać — Co teraz? — pyta Tatuażyk. Pomijając mięśnie wygląda jak zagubiony mały chłopczyk. Wszyscy rozglądamy się po lesie potworów, zawieszonych w kroplach. — Wydostaniemy się stąd. — odpowiada Alfa. Syk skorpionów dobiega z tylnych drzwi. Biegniemy przez ten matrix w kierunku schodów, ostrożnie by nie uderzyć przypadkiem w jakąś kroplę. 38 Dudniące echo przetacza się przez całe pomieszczenie. Rzędy kropli kołyszą się, grożąc upadkiem. Nie chce myśleć o tym co się stanie jeśli naprawdę spadną. W głowie widzę jak woda rozpryskuje się po podłodze a potwory czołgają w naszą stronę uniemożliwiają ucieczkę. Konstrukcja na suficie z której zwisają rzędy kropel powoli cofa się do tyłu. Czy to woda rozlewa się za nami czy to moja wyobraźnia? Matrix przemieszcza się o jeden rząd po czym wszystko staje. Niesamowite uczucie które towarzyszy tej ucieczce sprawia ,że czuję się surrealistycznie kiedy z każdym mijanym rzędem skorpiony zamieniają się w ludzi. Gdy docieramy do pierwszego rzędu pustych kropli, słyszymy dudniące kroki ze schodów majaczących kawałek przed nami. Robimy sobie mini przystanek i rozglądamy się wokoło. Jedynym miejscem do którego możemy się teraz udać jest oszklone biuro z widokiem na całe pomieszczenie. Robimy kilka kroków górę i wskakujemy do środka. Doktorek, czyli facet we flanelowej koszuli i dżinsach, spogląda znad swojego notesu, siedząc przed starym telewizorem. Alfa w jedną rękę chwyta długopis a w drugą garść włosów doktorka. Przystawia długopis do oka gotowy do pchnięcia. — Wbije ci to w oko i będę drążył tak długo aż odwołasz te potwory — mówi Alfa. I wygląda jakby naprawdę miał taki zamiar mimo ,że nadal uważam go za jakiegoś yuppi. Może biurowe życie jest cięższe niż myślałam. — Każdy inny człowiek może was zastąpić, nie będą Was szukać. — odpowiada doktorek gapiąc się na długopis. Tak jakby chciał potwierdzić to co mówi, przenosi spojrzenie w kierunku dużego okna wychodzącego na laboratorium. Jakaś grupka schodzi do fabryki pod nami. Kilka skorpionów prowadzi wężyk brudnych i nagich ludzi. Przed nimi majaczy już zupełnie nowy rząd pustych kropli. Jeden z ludzkich pomagierów staje przed grupą, słyszymy przez uchylone drzwi co mówi. — Lepiej dla Was jeśli będziecie robić co wam się każe. — brzmi tak jakby naprawdę w to wierzył i wyświadczał im przysługę informując ich o tym. — W innym razie możecie skończyć tak. — kiwa w kierunku dwóch innych pomagierów a ci łapią najbliżej stojącą osobę, ciągną w głąb kilka rzędów dalej i wpychają do kropli. Nawet tutaj słyszę ten stłumiony bulgotem krzyk przerażenia.

Na wpół uformowany skorpion szarpię próbując dźgnąć swoją zdobycz żądłem którego jeszcze nie ma, po czym rzuca się na nią swoimi nadal ludzkimi jeszcze ustami. Odwracam wzrok. Nadzy ludzie stoją oszołomieni i przerażeni. — Wasz wybór. — mówi koleś który zakładam ,że jest tu jakimś wyżej postawionym. — Możecie być jak oni. — wskazuje na ofiary skorpionów. — Albo możecie wejść do jednego z tych wodnych zbiorników z własnej woli. Pierwsze piętnaście osób które zgłosi się na ochotnika trafi do wody. Wszyscy występują do przodu. Koleś wybiera ludzi przypadkowo a ci wślizgują się do zbiorników. — Jak w tym oddychać? — pyta jakiś duży mężczyzna którego ciało jest już w kropli, na zewnątrz wystaje tylko głowa. Jeden z pomagierów wpycha głowę mężczyzny do środka, nie odpowiadając. Pytanie to wydaje się przychodzić wszystkim do głowy kiedy tylko znajdują się w wodzie. Chyba cała ta sytuacja jest na tyle dziwaczna i surrealistyczna ,że ofiary zakładają iż zadbano o takie szczegóły. A może myślą ,że będą mogli wystawiać głowy by zaczerpnąć oddech. Kiedy jednak zdają sobie sprawę ,że nie mogą się wydostać, wyraz ich twarzy zmienia się ze strachu na panikę. Frontowy rząd kropel huśta się chaotycznie gdy nowi mieszkańcy zajmują swoje wodne klatki. Bąbelki wypełniają krople gdy resztki cennego powietrza opuszczają ich usta. Kilka osób krzyczy pod wodą. Stłumione echa uderzeń odbijają się od ścian laboratorium. Pozostałe osoby cofają się, teraz wyraźnie żałując swojej decyzji. Ale strażnicy chwytają ich i wpychają do kropli siłą. Jest to stosunkowo łatwa praca ponieważ ci co zgłosili się na ochotnika byli najwięksi i najsilniejsi spośród ofiar. Do czasu gdy wszystko staje się jasne, zostają już tylko najsłabsi. 39 Tatuażyk cicho zamyka drzwi, odgradzając nas od hałasu poniżej. Alfa szarpię głowę doktorka, nadal trzymając długopis przy jego oku. — Jak możesz z tym żyć? Mieć to wszystko na sumieniu? — warczy Alfa. — Pyta facet który grozi wykluciem oka innej ludzkiej istocie — odpowiada doktorek. Tatuażyk pochyla się nad nim. — Twoje przywileje jako człowieka zostały cofnięte, dupku. W gabinecie jest biurko, krzesło i staroświecki szklany klosz pod którym leży coś w kolorze ciała, na co nie chcę patrzeć. Nie byłabym zaskoczona gdyby stało to tutaj od czasu kiedy Alcatraz było jeszcze prawdziwym więzieniem dla prawdziwych kryminalistów. — Jestem tu takim samym więźniem jak wy. — odpowiada doktorek cedząc słowa przez zęby. — Robię co każą, tak jak wy. I tak jak Wy nie mam wyboru. — Jasne, — sarka Alfa. — Tylko ,że w przeciwieństwie do nas, nie jesteś ani Gerberem dla potworów, ani czymkolwiek czym są ci ludzie w wodzie. Za doktorkiem na półce stoi kilka pudełek wielkości książki. Na każdym jest przyklejone zdjęcie a pod spodem napisane imię. Prześlizguje się po nich wzrokiem kiedy coś przyciąga moją uwagę. Na jednym z pudełek dostrzegam imię PAIGE. Ziarniste zdjęcie jest kiepskiej jakości, ale oczy i rysy twarzy są nie do pomylenia. — Co to jest? — serce bije mi jak szalone, podpowiadając bym lepiej tego nie robiła.

— Ludzka rasa jest niszczona, wydaje ci się ,że jestem z tego powodu szczęśliwy? — pyta doktorek. — Co to jest? — powtarzam wyciągając pudełko z opisem PAIGE. — Niech zgadnę, dzielnie walczysz ,żeby nas uwolnić co? — pyta Alfa. — Robię co mogę. — Za kulisami, co nie? nie wątpię. — odpowiada Alfa. — Zdecydowanie za bardzo za kulisowo, brachu, — dodaje Tatuażyk. — Hej! — podnoszę głos — Co to jest? W końcu spoglądają na mnie i na to niewielkie pudełko które trzymam. — Video. — odpowiada doktorek. Alarm rozlega się ponownie wypełniając całe pomieszczenie. — Co to do cholery? — pyta Tatuażyk. — I dlaczego ciągle to włączają? — Jakaś szalona laska biega po całym obiekcie, — wyjaśnia doktorek, — Cały czas forsuje wyjścia awaryjne, i to uruchamia alarm. Puścicie mnie? Przynajmniej moje usta funkcjonują normalnie. — Chcę to zobaczyć. — oznajmiam. — Poważnie? — sarka Tatuażyk. — A może chcesz jeszcze popcorn co? — Wydaje mi się ,że to moja siostra. — podnoszę video. — Muszę to zobaczyć. — Paige to Twoja siostra? — pyta mnie doktorek. Wygląda jakby dopiero teraz zauważył mnie po raz pierwszy. Sama myśl o tym ,że zna Paige wstrząsa mną kompletnie. Doktorek próbuje do mnie podejść ale Alfa szarpie go za włosy. — Dźgnij mnie albo puść. — doktorek wyszarpuje się z jego uścisku, gotowy by go uderzyć. — Muszę to zobaczyć. — Jeśli ta mała dziewczynka była Twoją siostrą, — mówi doktorek. — Obawiam się ,że zginęła podczas ataku na gniazdo. — Nie, nie zginęła. — odpowiadam. Patrzy na mnie zaskoczony. — Skąd wiesz? — Byłam z nią wczoraj, chociaż nie wiem do końca jak długo tu jestem. Oczy doktorka wpatrują się we mnie teraz tak intensywnie, jakby nie było tutaj nikogo innego. — Nie zaatakowała cię? — To moja siostra. — tak jakby to była odpowiedź na jego pytanie. — Gdzie jest teraz? — Wydaje mi się ,że przyszła tutaj. Śledziłam ją. Alarm się wyłącza i wszyscy odprężamy się odrobinę. — Nie ma czasu na oglądanie skarbie, oszalałaś? — pyta Tatuażyk. — Zabierz to ze sobą. — To jeden z pierwszych kasetowych magnetowidów. Prawdopodobnie jedyny w całym mieście. To antyk jak wszystko inne co tu zostało. — wyjaśnia doktorek. — No i? — pytam. — To przestarzały format video, — odpowiada Alfa. — Prawdopodobnie starszy od ciebie. — Więc nie obejrzysz go nigdzie indziej, tylko tu jest odpowiedni sprzęt. —

dodaje doktorek. — Jaki macie plan? — pytam alfy i Tatuażyka. — Jest jakiś sposób na to bym mogła to obejrzeć i potem się z wami spotkać? Spoglądają na siebie i dość jasno widać ,że żaden z nich nie ma planu. — Bierzemy go jako zakładnika i wynosimy się stąd. — mówi w końcu Alfa. — Wtedy wszyscy zginiemy, — odpowiada doktorek. — Nie znaczę dla szarańczy więcej niż wy. — Szarańcza? — Potwory — kiwa w kierunku okna. — Tak nazywają je anioły. Nie jestem pewien dlaczego. Te stwory zniszczą zupełnie ludzkość. — zanurza się na chwilę w swoim własnym świecie, gdy tak spogląda na fabrykę skorpionów, po czym przypomina sobie o naszej obecności.— Słuchajcie, jeśli chcecie stad uciec to dziś jest właściwy czas by to zrobić. Maja zaplanowane coś i wiem ,że cała szarańcza wyleci dzisiaj na misję. — A my dlaczego mamy ci uwierzyć? — pyta Tatuażyk. Znalazł gdzieś nożyk do otwierania listów i teraz sprawdza jego ostrość. — Ponieważ jestem człowiekiem, tak samo jak Ty. To sprawia ,że gramy w tej samej drużynie, czy ci się to podoba czy nie. — Jak długo ich nie będzie? — pyta Alfa. — Nie wiem. — O której wylatują? — Wiem tylko to co wam powiedziałam. Dziś macie najlepszą i jedyna okazję. — Jeśli ich nie będzie, będziemy mogli wszystkich uwolnić. — mówię, myśląc o mamie i Clarze i wszystkich którzy śpiewali Amazing Grace , kiedy tamci ludzie maszerowali na śmierć. — Ciężko wymknąć się w takiej grupie. — zauważa Alfa. — Nie będzie żadnego wymykania się, raczej trudno to zrobić płynąc łódką — zauważam. — Chyba ,że Twój plan zakłada przejażdżkę na rekinie. Czym więcej ludzi tym większą mamy szanse ,że chociaż komuś się uda. — Jeśli wszyscy uciekną, — mówi Alfa. — Na pewno większości z nas się nie uda. — Jeśli zostawimy tych ludzi, i tak nie przeżyją. — odpieram. — Dziewczyna ma rację — popiera mnie Tatuażyk. Alfa nabiera powietrza i wypuszcza je powoli. — Klucze do celi są w pokoju strażników. — mówi doktorek. — Przekonajcie ludzkich strażników ,że uwolnicie wszystkich łącznie z nimi. Zdobędą kluczę, rozpuszczą wici i otworzą cele za was. — Kłamiesz — mówi Tatuażyk. — Nie kłamię. Wydaje ci się ,że jest tu chociaż jedna osoba która naprawdę chce tu być? Sądzisz ,że nie ucieklibyśmy stąd gdybyśmy tylko mogli? Musisz ich tylko przekonać, że ich szansa na przetrwanie to bycie z Tobą a nie przeciwko Tobie. A to będzie trudniejsze niż ci się wydaje. — Dlaczego sami nie ucieknie dzisiaj kiedy nikogo tu nie będzie? — pyta Alfa. — Dlaczego chcecie czekać aż to my wszystkich uwolnimy?

— Ponieważ jest tylko jedna łódź. A gdy stąd odlecą będzie zadokowana w San Francisco, nie tutaj. To Alcatraz panowie, nie potrzebują tu strażników, mają wodę. — Da się dopłynąć wpław? — pyta Tatuażyk. — Może. Ktoś kto trenował pływanie i jest sportowcem z prawdziwego zdarzenia, no i nie boi się rekinów. Ktoś w odpowiedniej piance, z łódką w razie co, płynąc za dnia. Znasz kogoś takiego? — Musi być jakaś droga ucieczki, — odpowiada Tatuażyk — Myśl mały człowieczku, albo upewnię się ,że będziesz pierwszym który dzisiaj wpadnie do wody. Doktorek obserwuje mnie wnikliwie. — Słyszałem ,że kapitan jest zamknięty na molo kiedy łódź tam dokuje. Może uda mi się wkręcić na łódź dziewczynę — kiwa w moją stronę. — Może uda jej się uwolnić kapitana i przekonać go ,żeby przypłynął z powrotem. — Ja pójdę, — wtrąca Tatuażyk, — Poradzę sobie. — Jestem tego pewien, ale to musi być ona, — mówi doktorek. — Dlaczego? — Jest tu grupa rekrutująca kobiety do Gniazda. Mogę się upewnić ,że ją wezmą gdy będą odpływać. Więc raczej się nie załapiesz no chyba ,że jesteś młodą kobietą. Tatuażyk mnie ocenia. Próbuje zdecydować czy ulotnie się jak tylko postawię stopę na suchym lądzie. — Jest tu moja mama i przyjaciółka, — mówię. — Zrobię wszystko co mogę by pomóc w ucieczce. Kolesie ponownie spoglądają na siebie tak jakby odbywali milcząca konwersację. — Skąd mamy wiedzieć czy kapitan będzie ryzykował życie by tu po nas wrócić? — pyta Alfa. — Czy jego matka też tutaj jest? — Będzie po prostu musiała być przekonywująca, — kwituje doktorek. — A jeśli nie będzie? — pyta Tatuażyk. — To znajdziemy kogoś innego kto posteruje łodzią. — odpowiada pewnie doktorek. — Skoro jesteś taki pewny czemu do tej pory tego nie zrobiłeś? — drąży Alfa. — To pierwszy raz kiedy wszystkie stworzenia i anioły wylecą. Dlaczego sądzisz ,że bez was byśmy tego nie zrobili co? Chyba uspokojony kiwa głową i pyta. — Jesteś gotowa? — Tak, sama przypłynę tą łodzią jeśli będzie trzeba. — Byłoby super gdyby łódź nie zatonęła po drodze wiesz, — żartuje Alfa. — Jasne. — odpowiadam. — Zaangażuje w to kogoś kto wie co robić. — brzmię pewniej niż się czuje. Alarm rozbrzmiewa znowu, dzwoniąc nam w uszach. — Może nakłonisz tą kobietę do pomocy, — wtrąca doktorek. —Będzie mogła pokazać ci wszystkie wyjścia. — Idźcie. — mówię. — Otwórzcie cele kiedy będzie czas, na lądzie uwolnię kapitana. Tatuażyk i Alfa spoglądają na siebie, wyglądając na do końca

nieprzekonanych. Alarm ponownie się wyłącza. — Chyba ,że macie lepszy plan? — pyta doktorek. Mężczyźni spoglądają na siebie. — Lepiej żebyś mówił prawdę doktorku, — zaczyna Tatuażyk. — Inaczej skończysz jako pokarm dla rekinów, kapujesz? Alfa wygląda tak jakby chciał mnie zapytać czy wszystko w porządku, ale chyba przypomina sobie gdzie jesteśmy i odwraca się kierując do wyjścia. — Jeśli spotkacie tą kobietę co uruchamia alarm — wołam za nimi, — Powiedzcie, że Penryn was przysyła. Zadbajcie o nią ok? Wydaje mi się ,że to moja matka. Tatuażyk posyła doktorkowi ostatnie groźne spojrzenie i wychodzą. 40 —Mówiłeś im prawdę? — pytam. — W większości. — odpowiada doktorek, umieszczając video w prostokątnym urządzeniu pod starym telewizorem. Obie te rzeczy wyglądają na bardzo wiekowe. Mimo ,że ekran jest malutki, cały telewizor jest wielki i klockowaty, wygląda jak ten na starych zdjęciach taty. — To był najszybszy sposób pozbycia się ich stąd tak byśmy mogli porozmawiać o tym co jest naprawdę ważne. — A co to takiego? — Twoja siostra. — Dlaczego jest taka ważna? — Prawdopodobnie nie jest. — spogląda na mnie z boku, jednocześnie sprawiając wrażenie ,że wcale tak nie myśli. — Ale jestem zdesperowany. Jego gadka nie ma zbyt wiele sensu, ale nie dbam o to tak długo jak mogę obejrzeć film. Wciska jakiś guzik na urządzeniu. — Czy to coś naprawdę działa? Krzywi się. — Oddałbym wszystko za komputer, — Przyciska jakieś guziki o kręci pokrętłem — Nikt cię nie powstrzymuje, w okolicy jest pełno komputerów. — Anioły nie są fanami ludzkich maszyn. Wolą bawić się życiem i kreowaniem nowych hybrydowych gatunków. Chociaż odnoszę wrażenie ,że tak naprawdę nie powinni tego robić. Ostatnie zdanie mówi już tak cicho jakby robił to tylko o siebie. — To wszystko tutaj wygląda całkiem profesjonalnie. — wskazuje na szybę. — O wiele bardziej niż w piwnicy gniazda Doktorek unosi brew, — Widziałaś piwnice w gnieździe? Kiwam. Przechyla głowę jak zaciekawiony pies. — A jednak jesteś tutaj, żywa i opowiadasz mi o tym. — Uwierz mi jestem tym tak samo zaskoczona jak ty. — Laboratorium w gnieździe było naszym pierwszym. — mówi. — Nadal trzymam się starych metod, jakie stosowaliśmy wtedy, ludzkich metod. Do tego potrzeba tub, komputerowi i energii elektrycznej, ale nie mam tu wszystkiego czego potrzebuje, nie pozwolili mi na to. Anioły nie lubią ludzkiej technologii a to powoduje ,że muszę pracować w laboratorium które przypomina to z piwnicy

Frankenstein'a z lat 30 tych. —wciska PLAY na urządzeniu. — Od tego czasu nauczyłem się lubić anielskie metody. Są bardziej eleganckie i efektywne. Na ekranie pojawia się ziarnisty szary obraz. Koja, nocny stoliczek i stalowe krzesło. Ciężko stwierdzić czy była to kiedyś izolatka czy jakaś kwatera do spania dla smutnego urzędasa — Co to jest? — pytam. — Kiedyś ktoś zainstalował tu system kamer. Nic dziwnego biorąc pod uwagę ,że była to dość oblegana turystyczna atrakcja. W niektórych pomieszczeniach dodałem dźwięk. Anioły oczywiście nie wiedzą ,że są obserwowane więc raczej tego nie rozgłaszaj. Na ekranie słychać odgłos otwieranych metalowych drzwi. Dwóch nagich do pasa aniołów wciąga do środka coś wielkiego. Mimo kiepskiej jakości obrazu rozpoznaje demona, Beliel'a. Na brzuchu ma zakrwawiony bandaż. Za nimi spostrzegam kolejnego anioła który wygląda znajomo. Nie potrafię rozróżnić koloru jego skrzydeł ale zgaduję ,że są pomarańczowe. Pamiętam go z tej nocy kiedy porwano Paige, tej samej podczas której on i jego kumple odcięli skrzyła Raffe'a. Trzyma małą Paige przerzuconą przez ramię jak worek ziemniaków. Jej twarz jest nietknięta, a nogi wiszą bezużytecznie. Wygląda chudo i bezradnie. To musi być noc kiedy Paige została porwana. — To Twoja siostra? — pyta doktorek. Kiwam nie będąc w stanie nic powiedzieć. Anioł rzuca Paige w kąt pokoju. — Jesteś pewna ,że chcesz na to patrzeć? — pyta — Tak. — nie chcę. Czuje mdłości na samą myśl o tym ,że nie było mnie w pobliżu by ją chronić i wtedy została skrzywdzona. Ale nie mam wyboru. Zmuszam się do obejrzenia reszty filmu. 41 Na zamglonym ekranie widzę jak moja siostra ląduje z głośnym hukiem na ścianie. Krzywię się gdy odbija się od niej i pada na swoje bezużyteczne nogi. Pisk pełen bólu opuszcza jej usta, ale nikt w pomieszczeniu nie zwraca na to uwagi. Anioł zapomniał już o niej, teraz unosi Beliel'a i kładzie go na koi. Ten opada na skrzypiące sprężyny i wygląda jak martwy. Żałuję ,że tak nie jest. Tuż za nim moja siostra próbuje odpełznąć dalej, chowając się jeszcze bardziej w ciemnych kącie. Podciąga swoje nogi rękoma tak ,że trzyma je teraz przy piersi, skulona w pozycji embrionalnej, obserwując anioły wielkimi z przerażenia oczami. Nieprzytomna głowa Beliel’a leży oparta na niezbyt wygodnie wyglądającym metalowym zagłówku. Gdyby opuścili go odrobinę niżej, mógłby leżeć o wiele bardziej wygodnie. Ale nie robią tego. Kolejny anioł pojawia się z talerzem kanapek i dużą szklanką wody. Stawia wszystko na stoliku przy łóżku, kiedy to robi pozostałe anioły wychodzą i zostaje tylko on i Spalony. — Już nie jest taki apodyktyczny nie? — zagaja Spalony. — Zastanawiam się jak głęboka jest ta rana? — mówi ten od kanapek. — Myślisz ,że będzie mógł sięgnąć ,żeby zjeść? Spalony od niechcenia odsuwa kołyszący się stolik poza zasięgiem rąk Beliel'a. — Już nie.

Anioły szczerzą się do siebie. — Przynieśliśmy jedzenie i wodę tak jak powinniśmy. To nie nasza wina ,że nie może usiąść i sięgnąć nie? Spalony wykrzywia usta tak jakby chciał kopnąć Belie'a. — To najbardziej apodyktyczny, wredny, i nadęty dupek z jakim kiedykolwiek musiałem pracować. — Ja pracowałem z gorszymi. — Z kim? — Z Tobą. — anioł śmieje się gdy zatrzaskuje za nimi drzwi. Page kuli się w ciemności, najwyraźniej zupełnie zapomniana. Musi być głodna i spragniona. Gdyby tylko mogła chodzić, na pewno zjadłaby kanapkę. Ale bez swojego wózka, musiałaby doczołgać się do stolika i wrócić z powrotem na miejsce. Jasne, to też było do zrobienia, ale wiem też ,że raczej nie będzie próbowała. Ciężko mieć przeświadczenie ,że uda ci się coś ukraść kiedy nie możesz pobiec wystarczająco szybko. Taśma się kończy. Kiedy znowu widzę co dzieje się w pomieszczeniu, w środku jest o wiele jaśniej, domyślam się ,że pewnie gdzieś poza zasięgiem kamery jest niewielkie okno. Minęło trochę czasu ale ciężko powiedzieć ile. Bolesny ryk pełen wściekłości i frustracji wypełnia pomieszczenie. Beliel się ocknął i próbuje usiąść. Obraca się na pryczy z pełnym zdegustowania pomrukiem. Leży tam dysząc, chyba nieświadom Paige nadal kulącej się na kamiennej posadzce w rogu. Bandaż na brzuchu jest cały we krwi. Odwraca głowę i wpatruję się w szklankę z wodą. Sięga nie pochylając się do przodu. Stolik z kanapkami znajduje się tuż poza jego zasięgiem. Bez względu na to jak bardzo głodny i spragniony jest Paige musi być jeszcze bardziej głodna i spragniona. Jest maleńka. Jej organizm nie robi takich zapasów jak jego. Beliel uderza dłonią w pryczę. Warczy z bólu i gniewu kiedy ruch ten odbija się na ranie. Opiera się z powrotem i przez chwilę leży nieruchomo. Spogląda na szklankę z wodą i przełyka na sucho. Bierze głęboki wdech tak jakby szykował się do ataku i próbuje ponownie. Tym razem udaję mu się sięgnąć odrobinę dalej, ale jeszcze niewystarczająco. Dyszy przez zaciśnięte zęby, kiedy przesuwa się kilka cali w kierunku wody. Ból musi być przeogromny. Gdyby był to ktokolwiek inny byłoby mi go żal. Poddaje się z pełnym frustracji parsknięciem i opada na prycze. Jego twarz jest wykrzywiona bólem. Paige musiała się poruszyć lub wydać z siebie jakiś dźwięk bo teraz spogląda w jej kierunku. — Co tu robisz? Paige odsuwa się bardziej w kierunku ściany. — Przysłali cię tutaj byś mnie szpiegowała? Potrząsa głową. — Wynocha. — praktycznie wypluwa te słowa, — Czekaj, przydaj się do czegoś i podaj mi wodę ze stolika. Paige wpatruje się w niego z lękiem. Biedne dziecko. Jakaś część mnie chcę zatrzymać taśmę. Ale to co się stało już się wydarzyło. Czy to obejrzę czy nie, niczego to nie zmieni. Jestem jak zahipnotyzowana tym oknem do przeszłości mojej siostry. Skoro

musiała przez to przejść bo nie było mnie tam by ją chronić, to nie zasługiwałam na to by nie musieć tego oglądać. — Zrób to natychmiast! — Beliel krzyczy do niej. Robi to tak głośno i z taką siłą ,że ja sama podskakuję. Paige kuli się jeszcze bardziej, choć to chyba nie możliwe. A wtedy kładzie się na betonie i czołga w jego kierunku. Jej oczy są szeroko rozwarte a nogawki spodni wyglądają na puste gdy tak się zaciąga w jego stronę. 42 — Co ci jest? Jesteś zepsuta? — Nie, po prostu nie mogę chodzić jak inni ludzie. — Oplata się ramionami i ciągnie jeszcze kilka cali dalej. — To oznacza ,że jesteś zepsuta. Zatrzymuje się na twardej podłodze i podpiera na łokciach. — To oznacza ,że poruszam się w inny sposób. — Tak. Czołgasz się po podłodze jak robal. Pokaż mi mały robaczku. Zabaw mnie. Podczołgaj się tutaj a pozwolę ci napić się mojej wody. Mam ochotę walnąć go pięścią przez ekran. Gdzie byłaś kiedy cię potrzebowała? Moja mała siostrzyczka spogląda na wodę i przełyka sucho. — Widzę ,że chcesz pić. Pragnienie pewnie właśnie w tej chwili pali ci gardło. — jego własny głos brzmi tak jakby sam się tak czuł. — Wkrótce, zacznie cię boleć głowa, potem będziesz miała zawroty głowy. Później, język ci spuchnie, i każdy instynkt w twoim ciele będzie szeptał ci byś go przegryzła i napiła się własnej krwi. Czułaś kiedyś takie pragnienie ,że chciałaś kogoś zabić za szklankę wody? Wkrótce poznasz to uczucie. Dotyka zakrwawionego bandaża tak jakby chciał podzielić się bólem. — Podejdź tu, mały robaczku. Pokaż mi jak porusza się ktoś zepsuty i porzucony, pokaż mi ten 'inny sposób' a pozwolę ci się napić. — Nikt mnie nie porzucił. Beliel krzywi się nieznacznie. — Wymień choć jedną osobę która cię nie porzuciła. Spogląda na niego swoimi zaczerwienionymi oczami. — Moja siostra. — Doprawdy? Więc gdzie jest teraz? — Jest w drodze, przyjdzie po mnie. — Tego nie powiedziała. — Rozmawiałeś z nią? — nadzieja malująca się na jej twarzy łamie mi serce. — Pewnie. Rozmawiałem z nią. Jak sądzisz kto mi cię dał? Zaciskam pięści tak mocno ,że aż bieleją mi kostki. — Kłamiesz. — To prawda. Mówiła ,że czuje się z tego powodu źle, ale już nie może znieść tej odpowiedzialności, nie może się dłużej Tobą zajmować. — Kłamiesz. — jej głos się rwie. — Nie powiedziała czegoś takiego. — Jest wyczerpana. Zmęczona, budzi się każdego ranka i wie ,że musi poszukać ci jedzenia, potem nosić cię, myć, i robić te wszystkie rzeczy które przy tobie robi. Jest zmęczona, a Ty jesteś takim ciężkim brzemieniem. To wysysa ze mnie wszystkie siły, i muszę podeprzeć się ściany ,żeby nie upaść.

— Wszyscy są tacy sami. — kontynuuje Beliel — Koniec końców, zawsze nas porzucają. Bez względu na to jak bardzo ich kochamy, i ile byśmy dla nich zrobili. Nigdy nie jesteśmy wystarczająco dobrzy. Jesteśmy odrzuconymi. Ty i ja. Porzuconymi. — Jesteś kłamcą. — jej twarz się wykrzywia a słowa rozmywają. Zanosi się płaczem leżąc na kamiennej posadzce. Jej ton głosu nieomal błaga tego potwora o ukojenie. Czuje się tak jakby moje serce przywalił przeogromny ciężar i mam problem ze złapaniem oddechu. — Zobaczysz. Dla nas nic nie będzie takie proste jak jest dla innych ludzi. Miłość, szacunek, nawet przyjaźń. Ciężko będzie nam kiedykolwiek to zdobyć. Nie możemy pozwolić sobie na słabość. Musimy być silni i zmusić ich do uległości. A kiedy będą już błagać i odpowiednio się zachowywać, może pozwolimy im być naszymi sługusami. Takie wyjątkowe osoby jak my tylko w taki sposób poczują się potrzebne. Wystarczająco złe jest to ,że miażdży teraz kruchą nadzieję tej niewinnej siedmioletniej dziewczynki. Ale to co mnie dobija to to ,że ma rację. Obraz Paige spętanej jak dzikie zwierzę już na zawsze wypalił się w moim umyślę. — Chciałabyś napić się wody? — głos Beliel’a jest neutralny. Nie miły ale też nie okrutny. Moja siostra przełyka i oblizuje wysuszone usta językiem. Desperacko pragnie wody mimo łez. — Podczołgaj się do mnie mały robaczku, a pozwolę ci się napić. Nadal leży na podłodze podparta na przedramionach. Spogląda nieufnie. Boję się ,że nabierze się na jego słowne gierki, a z drugiej strony chciałabym by to zrobiła bo widzę, że bardzo chcę jej się pić. Paige powoli i mozolnie przesuwa się w jego stronę. Raz, drugi i łapie już powolny rytm. Czołga się przez pomieszczenie ciągnąc swoje martwe nogi za sobą. Beliel klaszczę w dłonie.— Brawo, brawo mały robaczku. Małpki Twojego rodzaju są zawsze takie sprytne i zdesperowane by zrobić wszystko co tylko trzeba aby przetrwać. W porównaniu do Twojego gatunku i tego co niektórzy z nich są w stanie zrobić, jestem praktycznie miłym facetem. Paige sięga do stolika na którym stoją kanapki i szklanka z wodą. Podczołguje się do metalowego krzesła które stoi obok. — Nie powiedziałem ,że możesz się napić. — warczy Beliel. — Kazałem ci podejść do mnie nie do stolika. Zaczyna pochylać się do przodu z wściekłością ale zaraz cofa z dłonią na brzuchu i krzywi z bólu, wypuszczając głęboki oddech. Sięga do szklanki, spoglądając na wodę z wyraźną tęsknotą i pragnieniem. — Oczywiście jesteś taka jak cała reszta. — warczy z szyderstwem. — Nie ma takiej żyjącej istoty która dbałaby o kogoś oprócz siebie. Nawet taki mały robaczek jak Ty. Więc uczyłaś się od swojej siostry co? Wszystko co tak naprawdę ma znaczenie to Twoje własne przetrwanie. W tym właśnie ludzie i karaluchy są najlepsze Paige spogląda na wodę. A potem na Beliel'a. W jej wnętrzu toczy się prawdziwa bitwa, i znam ją na tyle dobrze ,że wiem nad czym się teraz zastanawia.

— Nie rób tego — szepczę. — Zadbaj najpierw o siebie. — chociaż raz. Nie zamaczając nawet ust podaje mu szklankę. Jęczę w desperacji. Mam ochotę wyrwać mu szklankę i zmusić ją do picia. — Moja siostra po mnie przyjdzie. — jej głos się łamię, jakby nie była tego pewna. Twarz walczy ze łzami. On gapi się na szklankę z wodą, a potem na nią. — Nie jesteś spragniona, mały robaczku? Dlaczego się nie napiłaś? — w jego głosie słychać podejrzliwość. Pociąga nosem i mówi. — Ty potrzebujesz tego bardziej. — jest uparta. Trzyma się tego kim jest mimo okoliczności. — Umrzesz jeśli się nie napijesz. Nadal trzyma wyciągniętą w jego stronę szklankę. On sięga, nie przesuwając ciała, i wącha ją tak jakby podejrzewał ,że w środku jest coś więcej niż woda. Bierze łyka. A potem wychyla dwie trzecie szklanki. Przerywa by zaczerpnąć tchu. Spogląda na Paige tak jakby go czymś obraziła. — Na co się gapisz? Nic nie mówi tylko na niego patrzy. Beliel przykłada szklankę do ust ale tym razem tylko je zamacza. Zerka na Paige tak jakby rozważał czy dać jej resztę. A potem przechyla wszystko jednym wielkim łykiem. — To właśnie się dzieje kiedy jesteś miła. Równie dobrze mogłaś nauczyć się tego wcześniej. Bycie miłym mogło ci się przydać w przeszłości ale nie teraz. Taka strategia działa tylko wtedy kiedy ktoś cię pragnie. Ale teraz, nie różnisz się niczym ode mnie. Jesteś paskudna, odrzucona, niekochana. Ja to rozumiem. Nie mogę się doczekać kiedy go zabiję. Podaje jej szklankę. A ona ja przyjmuje, z desperacją przechyla i jedna mała kropla moczy jej usta. 43 Jej twarz się marszczy ale tym razem nie płyną z niej żadne łzy. Prawdopodobnie jest za bardzo odwodniona. — Podaj mi kanapkę. Rzuca mu wściekłe spojrzenie. — Tobie i tak nie pomogą. Jeśli je zjesz będzie ci się chciało jeszcze bardziej pić. Tężeje na chwile po czym chwyta kanapki i rzuca nimi w niego. On śmieje się gdy odbijają mu się od piersi i lądują w kawałkach na jego zakrwawionym bandażu. Składa je do kupy i bierze gryza. — Za mądra to ty nie jesteś. Opiera głowę na ramieniu, kładąc je na stoliku i zastyga tak jakby już się poddała. Obraz robi się czarny. Łapię się na tym ,że myślę o tym czy z tego wyszła, przez chwilę zapominam jak jest teraz, oczywiście ,że z tego nie wyszła. Doktorek trzyma palec na włączniku. — Masz dość? — Nie, — odpowiadam przez zaciśnięte zęby. — Jeszcze nie.

Opuszcza dłoń i wciska. — To Twoja kara, nie będę się z Tobą kłócił. Ekran znowu ożywa. Minęło trochę czasu. Światło jest inne i w celi jest zdecydowanie ciemniej. Drzwi otwierają się i wchodzi anioł. To Spalony. Paige unosi głowę. Kiedy widzi kto to, ześlizguję się z krzesła i dziko próbuje wczołgać pod pryczę Beliel’a. — Ach, więc tutaj się ukryła? — mówi Spalony obserwując Paige. — A gdzie Ty byłeś? — pyta Beliel. — Wydawało się ,że nas nie potrzebujesz, więc przynieśliśmy ci jedzenie, wodę i zostawiliśmy ,żebyś odespał. Jak się czujesz? — Spalony pochyla się by spojrzeć na Paige. — Po prostu fantastycznie, dzięki ,że pytasz. — sarkazm w jego głosie jest wyraźny. — Co robisz? Paige krzyczy gdy Spalony wyciąga ją spod pryczy. — Puść ją. — warczy Beliel. Spalony wykonuje polecenie z zaskoczeniem. — Nie będziesz robił niczego bez mojej zgody. — Beliel łapię Spalonego za ramię i szarpie przysuwając go sobie do twarzy. W jego stanie musi to cholernie boleć ale Beliel tego nie pokazuje. — Nie dotykasz tej dziewczynki. Nie będziesz nawet oddychał bez mojego pozwolenia. Uriel mi Ciebie sprezentował. Wydaje ci się ,że poświęci chociaż sekundę ze swojego znamienitego życia na zastanawianie się dlaczego skończyłeś rozpłaszczony na ścianie? Spalony spogląda na niego nerwowo. — Dlaczego miałbyś to zrobić? — Naprawdę nie sądziłeś ,że zauważę? Próbowałeś mnie zagłodzić. — Zostawiliśmy ci wodę i jedzenie, — Spalony odpowiada przez zęby próbując wyszarpać się z uścisku Belie'a. Demon jednak trzyma mocno, pomimo bólu. — Sprowadziliśmy cię też z powrotem, a mogliśmy zostawić tam na ulicy. — Uriel wyprułby ci flaki gdybyś tego nie zrobił. Nadal nie potraficie kłamać prawda? Obawiacie się jakiejś boskiej kary Cóż, jego kara na pewno wydawałaby ci się zabawą w porównaniu do tego co ci zrobię gdy jeszcze raz obudzę się a jedzenie nie będzie stało w zasięgu ręki, jasne? Spalony niechętnie kiwa głową. Beliel go wypuszcza. Spalony robi krok do tyłu. — Przynieś coś przyzwoitego do jedzenia i wodę. Świeżę mięso, podgrzane do temperatury ciała. Nie jestem dzieckiem które żywi się kanapkami z masłem orzechowym i galaretką. Spalony odwraca się wykrzywiając usta. — Przynieś dla niej kilka kanapek. — przekręca głowę w kierunku Paige. — Nie ma to jak martwa zniszczona rzecz, zasmradzająca ci cały dzień. Spalony zerka na Paige, która wczołgała się pod pryczę a potem na Beliel'a jakby ten stracił rozum. — Masz jakiś problem? — pyta Beliel. Spalony powoli kiwa głową. — Szkoda. W takim razie będę musiał poczekać zanim pomaluje krwią ściany. Spalony odwraca się i odchodzi. — Dla dziewczyny też przynieś wodę albo mleko, jasne? pierzasty

chłopczyku. Nie mam całego dnia na leniuchowanie. Czym szybciej będę mógł odlecieć by pogadać z Twoim cennym archaniołem, tym szybciej zostaniesz zwolniony ze swoich obowiązków. Spalony wychodzi. — Wyjdź mały robaczku, wielki zły anioł już sobie poszedł. Wygląda spod łózka. — Grzeczny zwierzaczek. — przymyka oczy. — Zaśpiewaj mi coś, muszę się zdrzemnąć. — krzywi się z bólu, którego nie chciał wcześniej pokazać aniołowi. — No dalej cokolwiek. Paige po chwili wahania zaczyna nucić. Ekran robi się czarny. 44 — To koniec — mówi doktorek wyłączając telewizor. Muszę przełknąć łzy nim jestem w stanie zapytać. — Co się potem stało? — Beliel trzymał ją w swoim pokoju, jak zwierzątko dopóki nie doszedł do siebie na tyle by mógł udać się do gniazda. Musiał stawić się z raportem przed archaniołem Urielem. Sprawa dotyczyła jakiegoś legendarnego anioła który przez bardzo długi czas był bardzo daleko. Raffe. Beliel musiał poinformować ,że Raffe uciekł. — O cokolwiek chodziło. — kontynuuje doktorek. — Beliel był cholernie wkurzony, i wyżył się na Twojej siostrze. Po tym jak przez kilka dni traktował ją jak zwierzątko (karmił, zabierał wszędzie ze sobą, chronił) porzucił ją na pastwę swojej medycznej załogi. Usunął ją z drogi i nawet się nie obejrzał. Wyciąga taśmę. — Pytała o niego dopóki...my...oni...nie zmienili jej w to czym teraz jest. — Pytała o niego? Wzrusza ramionami. — Był jedyną jej znaną osobą w tym nowym otoczeniu. Kiwam, próbując nie zwrócić. — A w co dokładnie ją zmieniliście? — Nie sądzisz ,że już wystarczy jak na jeden dzień? — Nie udawaj ,że cię to w ogóle obchodzi. Powiedz. Wzdycha. — Dzieciaki to był specjalny projekt Uriela. Coś czym bawił się w Boga, coś o co ludzie oskarżali mnie dawno temu. Chciał by dzieciaki wyglądały jak coś czego nie był w stanie nawet opisać. Mówił ,że nikt nie widział nigdy tego czym chciał by stały się te dzieciaki. Boje się pytać ale i tak to robię. — Czym chciał aby były? — Abominacją. — odpowiada. Miały wyglądać jak nienaturalne dzieci jedzące ludzi. Miały wędrować po ziemi siać terror, jako część niekończących się machinacji anielskiej polityki. Tak by mogły uchodzić za nefilimy i zwalić winę na Raffe'a ,że nie wykonał swojej pracy. Tak by mógł zrujnować reputacje swojego konkurenta i wygrać wybory na Posłańca. — Twoim celem było zrobienie z tych dzieci Abominacji?

Wzdycha tak jakby nigdy nie oczekiwał ,że będę w stanie to zrozumieć. — Rasa ludzka ma się skończyć, a ja jestem przerażony. Jeśli nie wymyślimy nic jak to powstrzymać to czeka nas rychły koniec. Rozpościera ramiona jakby zapraszał mnie do obejrzenia fabryki skorpionów. — Jestem w bardzo szczególnym miejscu, mogę coś zmienić, mogę wymyślić jak to powstrzymać. Mam dostęp do ich urządzeń i wiedzy. Mam ich zaufanie i trochę wolności by pracować tuż pod ich nosem. Opiera się o ścianę jakby był bardzo zmęczony. — Ale pomogę ludzkiej rasie tylko wtedy gdy będę robić to co mi każą. Nawet jeśli to przerażające. Nawet jeśli to rozszarpuje mi duszę. Doktorek odpycha się od ściany i przechodzi przez biuro. — Zrobiłbym wszystko ,żeby nie być gościem dokonującym wyborów które będą go nawiedzać noc za nocą. Ale oto jestem. Ja i nikt więcej. Rozumiesz? To co rozumiałam to to ,że posiekał moją młodsza siostrę i zamieniła ją w Abominację. — Więc, jak pomagasz ludzkiej rasie? Patrzy teraz na swoje buty. — Robiłem kilka eksperymentów w sekrecie przed aniołami. Ukradłem trochę ich wiedzy, magii, czy jak to nazwiesz i wszczepiłem to tu i tam. Zabiliby mnie gdyby wiedzieli. Ale wszystko co mam do tej pory to kuszące możliwości. Żadnego potwierdzonego sukcesu. Nie jestem zainteresowana poprawianiem samopoczucia tego dziecięcego rzeźnika. Ale oskarżanie go nie przyniesie mi żadnych odpowiedzi. — Dlaczego moja siostra porusza się jak robot? — Co masz na myśli? — Zawsze siedzi z wyprostowanymi plecami, jest sztywna, każdy jej ruch, odwraca głowę tak jakby jej szyja nie działała już w taki sam sposób, wiesz? Jak maszyna. — Oczywiście za wyjątkiem tych chwil kiedy rzuca się do ataku. Patrzy na mnie tak jakbym oszalała. — Dziewczyna została pocięta i poszyta praktycznie wszędzie jak szmaciana lalka. A ty pytasz dlaczego sztywno się porusza? Koleś który jej to zrobił spogląda na mnie jakbym była najmniej wrażliwą osobą na świecie. — Ona cierpi. — mówi to tak jakbym nie wiedziała, czegoś co jest takie oczywiste. — Tylko dlatego ,że w pełni funkcjonuje nie znaczy ,że serca i duszy nie rozdziera jej przeszywający ból. Wyobraź sobie ,że jesteś rozcinana praktycznie wszędzie, twoje mięśnie są wyciągnięte i zastąpione, potem zszyte, każde włókno twego ciała zostaje zamienione. Teraz wyobraź sobie ,że nikt nie dał ci leków przeciwbólowych. Tak właśnie ona się czuje. Zgaduje ,że mogę bezpiecznie założyć iż nie dałaś jej nawet aspiryny? Czuję się tak jakbym właśnie dostała cios w płuca. — Jeśli nigdy nie przyszło ci to do głowy to nie dziwię się ,że odeszła, prawda? Nie jestem sobie w stanie wyobrazić jak ona musi się czuć. Nawet Raffe'owi zaoferowałam aspirynę kiedy był nieprzytomny, mimo,że nawet go jeszcze nie znałam. Zaoferowałam wrogowi tabletki przeciwbólowe ale nigdy nie pomyślałam by dać je własnej siostrze? Dlaczego?

Bo wygląda jak potwór, właśnie dlatego. I nigdy nie przyszło mi do głowy ,że potwory mogą czuć ból. — Masz jakiś pomysł gdzie mogłaby być? — drżenie mego głosu całkowicie wymazuje moją pewność siebie. Zerka na ciemny ekran telewizora. — Na pewno nie ma jej tutaj. Już bym o tym wiedział gdyby tak było. Ale jeśli masz rację i była tutaj chociaż przez chwilę, to musiała czegoś szukać. Albo kogoś. — Kogo? Już przecież znalazła mamę i mnie, jesteśmy wszystkim co ma na tym świecie. — Beliel, — mówi z absolutnym przekonaniem doktor. — Tylko on jest w stanie zrozumieć, tylko on akceptuje ją i nie ocenia. — O czym ty mówisz? To ostatnia osoba do której by poszła. Wzrusza ramionami. — To potwór, ona też nim jest. Kto inny zaakceptuje ją i nie będzie uważał za cudaka? Kto będzie w stanie zrozumieć przez co przechodzi? — My....— te słowa kurczą mi się w ustach. Myśl o tym ,że Paige zwraca się do Beliel'a zdumiewa mnie. Ale gdyby Paige była razem z Beliel'em w obozie ruchu oporu to czy ludzie nie próbowaliby ich zaatakować razem, z powodu tego ,że oboje są potworami? Tak jakby nie należeli do nas, ludzi? — Może mieć syndrom Sztokholmski wiesz? Nie podoba mi się już samo brzmienie tego określenia, — Co to takiego? — Występuje wtedy gdy porwana ofiara przywiązuje się do porywacza. Gapię się na niego kompletnie osłupiała. — To nie jest powszechne ale czasem się zdarza. Chwytam najbliższe krzesło i siadam z drżeniem jak staruszka. Sama myśl o małej Paige czującej się tak samotnie ,że nie ma się do kogo zwrócić tylko do koszmaru jakim jest Beliel, łamie mnie tak jak koniec świata nigdy by nie mógł. — Beliel, — mówię bez tchu. Zamykam oczy ,żeby nie pozwolić łzom popłynąć. — Wiesz gdzie on jest? — moje własne słowa mnie żądlą. — Teraz powinien być już w nowym gnieździe. Coś dużego się tam dzieje, i Beliel ma do zrobienia jakąś robotę dla archanioła. — Jaką robotę? — Nie wiem. Jestem tylko szczurem laboratoryjnym. Muszę znać tylko podstawowe informację. — obserwuje mnie. — Pogadaj z kapitanem o uratowaniu ludzi z wyspy a potem udaj się do gniazda. — Co jeśli— — Bez względu na to czy uda ci się go przekonać czy nie, udaj się do gniazda. Liczba ludzi umierających tutaj wcale nie jest większa niż tych umierających tam. Twoja siostra jest znacznie ważniejsza, niż uwolnienie więźniów, i wpuszczenie ich do jeszcze większej rzeźni, a tym właśnie stanie się świat jeśli nie wykombinujemy czegoś by to powstrzymać. To zmusza moje komórki do myślenia. — Dlaczego Paige jest taka istotna? — nic nie mogę poradzić na nieufność którą podszyty jest mój głos. — To wyjątkowa dziewczynka. Może pomóc nam w walce z aniołami. Jeśli

znajdziesz ją w gnieździe sprowadź ją z powrotem do mnie. Popracuje z nią, pomogę jeśli tylko będę mógł. — Jak chcesz jej pomóc? Rozciera karak wyglądając na zawstydzonego i jednocześnie podekscytowanego. — Jeśli mam być szczery, to nie jestem jeszcze pewien. Uprzedziłem dzieciaki z ostatniego transportu, że może będę w stanie zwiększyć nasze szanse przetrwania jako gatunku. Desperackie czasy wymagają desperackich kroków. Anioły rozszarpały by mnie na kawałki gdyby się dowiedziały. Ale uprzedzone dzieciaki zginęły w czasie ataku na gniazdo, nim miałem jakąkolwiek szanse by sprawdzić czy to zadziałało. Krąży po niewielkim gabinecie. — A teraz mówisz mi ,że ona się ostała. Musimy ją znaleźć. Tak do końca nie wiem co ona potrafi ani nawet czy funkcjonuje w taki sposób w jaki myślę ,że funkcjonuje. Ale to szansa dla ludzkości. Niewielka, ale lepsza taka niż żadna. Nie ufam mu bardziej niż aniołom. Ale jeśli może pomóc mi znaleźć Paige, będę na razie z nim współpracować. — Dobra, pomóż mi ją znaleźć a przyprowadzę ją do ciebie. Spogląda na mnie tak jakby wiedział ,że mu nie ufam. — Wyjaśnię ci to, nie możemy pozwolić by ktoś taki jak Beliel kontrolował Twoją siostrę. Rozumiesz? Pod jego kontrolą może ona stać się głównym elementem naszej zagłady. Musisz ją od niego odciągnąć. Ona może być naszą ostatnią nadzieją. Super. Przypominam sobie teraz te sobotnie poranki w naszym mieszkaniu, kiedy zajadałyśmy się z Paige płatkami i oglądałyśmy kreskówki a wokół panował błogi spokój, oczywiście dopóki mama nie wstała. Naszym jedynym zmartwieniem było to czy mamy wystarczającą ilość ulubionych płatków. — Jeśli nie uda mi się wydostać z tej wyspy albo jeśli nie będziesz mogła mnie znaleźć — doktorek przerywa jakby rozważał wszystkie okropne rzeczy jakie mogą mu się przytrafić — sama będziesz musiała wykombinować co może ona zrobić i czy może pomóc ludziom. Jeśli Twoja siostra nie będzie mogła pomóc ludzkości, stanę się tylko złym lekarzem robiącym straszliwe eksperymenty dla wroga. Proszę nie pozwól bym stał się taką osobą. Nie jestem pewna co o tym myśleć ale i tak kiwam na znak zgody. — Ok, a teraz chodź ze mną. 45 Wychodzimy z serca fabryki potworów kierując się ceglastym korytarzem do innego pomieszczenia. Zakładam ,że kiedyś był tu sklepik z pamiątkami, gdzie niegdzie widzę jeszcze na stojakach przy drzwiach pocztówki i breloczki kajdanki. W środku, kilku ludzkich pomagierów miesza się z więźniami. Sługusów łatwo rozróżnić, mają czyste twarze, zadbane włosy i świeże ubrania. Jest w nich także pewność siebie której nie mają więźniowie. — Madeline, — woła Doktorek. Kobieta o ostrych kościach policzkowych i twarzy kiedyś na pewno modelki, sunie w naszą stronę krokiem baletnicy. Jej ruchy są płynne i pełne gracji, tak jakby poruszała się po wybiegu. Ciasno spięty kok jej siwych włosów, tylko podkreśla

szmaragdowe oczy. — Znajdziesz coś dla niej? — pyta niskim głosem. Madeline patrzy na mnie. Nie zerka tylko po to by pospiesznie mnie ocenić. Robi to bardzo szczegółowo; włosy, twarz, wzrost, każdą krągłość. Tak jakby mnie zapamiętywała, katalogując aspekty mojego wyglądu. Spogląda z powrotem na kolekcję swoich więźniów. To same kobiety. Widzę parę bliźniaczek, o takich samych truskawkowych blond włosach i piegowatej skórze. Dziewczyny stoją ustawione dwójkami; krągłe z czekoladową skórą, chude z blond włosami spływającym po ramionach, wysokie o śródziemnomorskich oczach i cerze. Madeline rozgląda się po pomieszczeniu, po czym spogląda z powrotem na mnie — Nie ten typ, nie te oczy, — podsumowuje. Otwierają się drzwi, i jakiś pomagier wprowadza parę nastolatek, ciemnowłose, drobne o wysokich kościach policzkowych. — A może one? — pyta doktorek. Madeline obraca się skupiając na dziewczynach. Potem patrzy znowu na mnie. — Te dwie są lepiej dopasowane — mówi opalony koleś który je wprowadził, gestem wskazując na stojące obok niego dziewczyny. — Zrobimy to z tą tutaj. — Madeline kiwa głową w moim kierunku. — Masz zamiar powiedzieć archaniołowi ,że to najlepsza para jaką udało nam się znaleźć? — pyta koleś. Czuje dreszcze gdy słyszę słowo archanioł — Te same kolory, ta sama sylwetka. — odpowiada Madeline. — Odpowiednia fryzura, makijaż i będą wyglądać jak bliźniaczki. — Jeśli nie, to nasze głowy polecą nie Twoja — odpowiada koleś. Madeline patrzy na doktorka który kiwa głową. — Zamień je. Twarz kolesia ciemnieje — To ,że trzyma Twojego męża w celi jeszcze nie znaczy ,że możesz szafować naszym życiem kiedy tylko doktorek strzeli palcami. — Daniel, zrób o co proszę. — w głosie Madeline słychać groźbę. Daniel bierze głęboki wdech. Wszyscy gapią się na nas czując narastające napięcie. W końcu łapię jedną dziewczynę i wypycha za drzwi. Zimna część mnie każe mi nie pytać. W końcu to przysługa dla mnie. I mogę przez to pomóc siostrze. — Masz jakiś zakładników? Kiedyś w końcu nauczę się trzymać gębę na kłódkę. — Wszyscy jesteśmy tutaj zakładnikami, — odpowiada Doktorek, — Robię co mogę by utrzymać kogo się da przy życiu. To do mnie dociera. Biorę go na stronę i szepcze. — Jeśli nie uda się uwolnić więźniów tak jak planujemy, wypuścisz moja matkę? — Twoja matka to ta kobieta co biega po całym obiekcie i uruchamia wszystkie alarmy? Kiwam. — Chyba nie mogę ci tego obiecać.

Zaskakujące ale czuję się lepiej niż gdyby powiedział mi ,że zadba o nią bo wiem ,że teraz jest bardziej szczery. — A spróbujesz? Nie wygląda na zadowolonego. — Paige jej słucha. — nie jest to do końca prawda biorąc pod uwagę niektóre polecenia wydawane nam przez matkę, ale nie muszę wdawać się w szczegóły. Zastanawia się przez chwilę po czym kiwa. — Spróbuje. Dobre i to. — Jest jeszcze pewna kobieta, nazywa się Clara— Potrząsa głową. — Nie jestem czarodziejem, nie obiecam ci cudów, wszystko co mogę obiecać to to ,że spróbuje. Odsuwa się ode mnie i staję obok Madeline. Szepczą coś do siebie, dając mi szansę aby ochłonąć i przyjrzeć się wszystkiemu. Ciemnowłosa nastolatka staje obok mnie. Jest mojego wzrostu, ma taką sama fryzurę, kolor włosów i oczu. Dwie pasujące do siebie idealnie dziewczyny. Archanioł. W mojej głowie pojawi się obraz Uriela, alias Polityka, przechadzającego się przez gniazdo z uwieszonymi na ramionach nieomal identycznymi dziewczynami. Instynktownie sięgam do miecza, ale znajduje tam tylko powietrze. 46 Powrót do San Francisco jest tak samo ponury i cichy jak droga na wyspę. Jedyna różnica polega na tym ,że pilnują nas ludzie a nie skorpiony. Madeline i jej załoga wypytują każdą z nas o umiejętności szycia, projektowania, czy też robienie biżuterii. Jeśli któraś odpowiada twierdząco, zapisują to w swoich notatkach. Ja sama nie umiem robić nic z tego o co pytają, ale nie wydają się tym przejmować. Tracę poczucie czasu, powoli świta. Niebo zabarwia się na zwyczajowy lekko różowawy kolor ale dzisiaj kojarzy mi się to bardziej z kolorem świeżej blizny. Próbuje przedostać się do kapitana, ale strażnicy pilnują mnie i eskortują prosto do toalety. Kiedy wracam znajduję długopis i notes na podkładce wiszący na ścianie klatki schodowej. Resztę czasu spędzam na zapisywaniu tego co chcę powiedzieć kapitanowi tak na wszelki wypadek gdybym nie miała szansy z nim porozmawiać, tylko przekazać mu notatkę. Ostrożnie wybieram argumenty by być jak najbardziej przekonującą. Kiedy kończę, zwijam kartkę i wsuwam ją do kieszeni z nadzieją ,że nie będzie mi jednak potrzebna. Znacznie lepiej byłoby przekonać kapitana osobiście. Kiedy docieramy na miejsce, wychodzimy na brzeg w promieniach słońca i trudno nam uwierzyć ,że uwolniliśmy się z Alcatraz. Skorpiony które wtedy zostały ranne już stąd zniknęły. Pozostały tylko smugi krwi. Nasi ludzcy strażnicy jednak nie zbaczają z obranego kursu mimo ,że nie ma w pobliżu żadnych skorpionów ani aniołów. — Dlaczego nie uciekacie? — nie mogę się powstrzymać i pytam jednego ze strażników.

— I co niby wtedy zrobimy? — odpowiada na tyle głośno by usłyszeli wszyscy więźniowie. — Będziemy walczyć o resztki z kosza na śmieci? Cierpieć na bezsenność ze strachu przed aniołami? Rozgląda się spoglądając na wszystkich więźniów. Wszyscy wyglądają na niepewnych, zagubionych i załamanych. — Anioły mogą krzywdzić innych ale nie mnie. Te ich kreatury schodzą mi z drogi kiedy przechodzę obok. Jem trzy pełne posiłki każdego dnia. Mam schronienie i ochronę. I ty tez możesz tak mieć, zostałaś wybrana. Wszystko co musisz robić to ich słuchać i wypełniać polecenia. Pewnie był kiedyś psychologiem albo kimś w tym rodzaju, poznaje to po tym z jaką łatwością obraca moje proste pytanie w propagandową gadkę. Zauważam też ,że nie mówi iż jest wolny. Stosy broni, toreb i innych cennych przedmiotów które zostawiliśmy na brzegu przystani teraz walają się jakby zostały już przez kogoś przebrane. Zostały tylko najgorsze sztuki, wybebeszone torby i zabawki. Przeszukuje stos wzrokiem dopóki nie znajduje dwóch rzeczy których szukam. Lokalizator mamy leży obok jakiejś torebki wyglądając jak starego typu komórka. Miecz Raffe’a jest niedaleko, w zasadzie leży tam tak jak go zostawiłam, na wpół ukryty pod zrujnowanym plecakiem, z którego wystając wybebeszone jakieś ubrania. Misiek w środku którego nadal tkwi ukryty miecz wpatruje się w niebo tak jakby czekał na Raffe'a który za chwile spadnie z góry i go uratuje. Zalewa mnie fala ulgi. Biegnę by złapać lokalizator i miecz, tuląc misia jakby był moim zaginionym przyjacielem. — Będziesz musiała to zostawić, — słowa Madeline są jak zimny prysznic.— Nie będziesz mogła niczego wnieść do gniazda. Powinnam wiedzieć. Nie chcę ponownie go zostawiać ale może chociaż uda mi się go lepiej schować. Inni strażnicy nie zwracają na mnie uwagi, prawdopodobnie uznając ,że Madeline ma ze mną coś do obgadania a nie chcą wchodzić jej w drogę. Spoglądam na lokalizator mamy. Na ekranie, widzę samą siebie na molo w San Francisco. Strzałka Paige wskazuje jakiś punkt w Half Moon Bay na wybrzeżu Pacyfiku. — Gdzie jest nowe gniazdo? — pytam Madeline. — W Half Moon Bay, — odpowiada. Czy Paige naprawdę szuka Beliel'a? Zamykam oczy, czując się tak jakby ktoś dźgnął mnie w żołądek. Wyłączam lokalizator. Bardzo chciałabym zabrać go ze sobą, tak samo jak mój miecz ale nie mam wyboru. I chociaż chciałabym ukryć lokalizator, to wolę by znalazła go moja matka skoro ja nie mogę go zatrzymać. Świat pełen jest porzuconych komórek. Szanse na to ,że nikt nie ruszy lokalizatora są całkiem spore. Zamykam go i odkładam tam gdzie znalazłam, zmuszają się do odwrotu. Miecz z drugiej strony wymaga ukrycia. I tak miałam dużo szczęścia ,że nikt go jeszcze nie znalazł a nawet jeśli znalazł to nie miał dość czasu by mu się przyjrzeć. Nie mogę się oprzeć i gładzę miecz po raz ostatni, po czym chowam go pod stertą połamanych rupieci. Już mam go puścić kiedy kręci mi się w głowie i odpływam.

Miecz chce mi coś pokazać. Jestem w wypełnionym szkłem i marmurem hotelowym apartamencie gniazda. W miejscu w którym spędziłam z Raffe'm kilka godzin. To musi być chwila po imprezie ale jeszcze przed transplantacją. Po drugiej stronie apartamentu słychać prysznic. Byłoby tu spokojnie i elegancko gdyby nie panoramiczny widok zwęglonego San Francisco dominujący nad salonem. Raffe wychodzi z łazienki wyglądając fantastycznie w swoim garniturze. Z tymi ciemnymi włosami, szerokimi ramionami, i całą swoją muskularną sylwetką wygląda lepiej niż jakakolwiek gwiazda filmowa jaką kiedykolwiek widziałam. Wygląda jak koleś który należy do tego bogatego świata blichtru i przepychu, nawykły do zamieszkiwania w apartamencie w którym noc kosztuje kilka tysięcy dolarów. Każdy krok, każdy gest aż bije gracją i mocą. Coś przykuwa jego uwagę i podchodzi do okna. Anielska formacja lecia na tle księżyca. Pochyla się przysuwając twarz do szyby i spogląda na nich. Wszytko w nim aż krzyczy ,że chciałby móc tak polecieć. Podejrzewam ,że jest w tym coś więcej niż tylko pragnienie odzyskania skrzydeł. Kiedyś w misce trzymałyśmy z Paige egzotyczną rybkę, udekorowałyśmy jej dno muszlami ale mój tata powiedział ,że zawsze powinniśmy mieć przynajmniej parę rybek ponieważ niektóre gatunki żyją tylko w grupie. Jeśli pozostawimy taką pojedynczą rybkę zbyt długo to padnie z samotności. Zastanawiam się czy anioły też tak mają. Kiedy w końcu znikają na ciemnym niebie tuż za księżycem, Raffe odwraca się i spogląda na swoje odbicie malujące się w szybie. Skrzydła wystają przez otwory w marynarce, i wyglądają identycznie jak wszystkie inne skrzydła każdego anioła którego widzieliśmy na dole w klubie, ale prawda jest taka ,że takie nie są. Odcięte skrzydła są tak ułożone pod ubraniem ,że tylko wyglądają normalnie. Przymyka oczy na moment, przełykając smutek. Tak przywykłam do Raffe'a z jego pokerowa twarzą, że ciężko mi patrzeć na niego takiego. Bierze głęboki wdech i powoli wypuszcza powietrze. Potem otwiera oczy. Już ma odwrócić się od okna kiedy spostrzega coś na swojej białej koszuli. Podnosi to i unosi w górę. To pasmo włosów. Przesuwa po nim palcem. Jest długie i ciemne, wygląda jak moje. Usta mu drgają w zapowiedzi uśmiechu jakby sama myśl o tym w jaki sposób pasmo moich włosów skończyło na jego koszuli była zabawna. Zgaduje ,że musiało to nastąpić kiedy go pocałowałam, na dole w klubie. A on uważa ,że to zabawne. Gdybym miała ciało w tym śnie, moje poliki byłyby teraz purpurowe. Sama myśl o tym jest zawstydzającą. Podchodzi do wyłożonego marmurem barku, wypełnionego różnymi butelkami wina. Szuka czegoś przez chwilę i wyciąga ku mojemu zaskoczeniu podręczny zestaw do szycia. Po co komuś kogo stać na taki pokój coś takiego nie mam pojęcia, ale nie zmienia to faktu ,że tu jest. Szarpnięciem otwiera i wyciąga nitkę. Nitka jest tak samo biała jak jego skrzydła.

Trzyma kawałek nitki i pasmo włosów razem i skręca je mocno, łącząc ze sobą. Podchodzi do miecza leżącego na blacie i oplata pasemko wokół jego rączki. — Przestań narzekać, — mówi do miecza. — To na szczęście. Szczęście. Szczęście. Szczęście. Te słowa odbijają się echem w mojej głowie. Opieram dłonie na jakiś rupieciach ,żeby się nie przewrócić. Świat wokół mnie wraca do normy i oddycham głęboko by się uspokoić. Czy Raffe naprawdę zatrzymał pasmo moich włosów? Trudno w to uwierzyć. Ostrożnie oglądam rączkę miecza, i zadziwiające ale nadal tu jest, na rączce u samej nasady. Śnieżna biel zmieszana z moimi włosami. Przymykam oczy i przejeżdżam po nim palcem. Myślę o Raffe robiącym to samo. Czy w ten sposób miecz życzył mi szczęścia? Wiem ,że miecz tęskni za Raffe'm i jeśli nie wrócę to raczej nigdy więcej go nie zobaczy. I nawet jeśli trafi w czyjeś ręce, to ta osoba nigdy nie nawiąże z nim takiej więzi i ta osoba nigdy nie dowie się czym naprawdę jest ten miecz. Więc może ma swoje własne powody aby życzyć mi szczęścia, wraz z tym małym przypomnieniem o Raffe. Nienawidzę faktu ,że muszę go zostawić ,ale nie mam wyboru. Nakrywam go misiem i maskuje innymi rzeczami najlepiej jak mogę. Wstaję i odchodzę, czując się nago. Liczę na to ,że złodzieje raczej nie brudzą sobie rąk przekopywaniem się przez stertę z pozoru bezwartościowych śmieci, tylko po to by odnaleźć jakiś ukryty skarb. 47 Kiedy kapitan w końcu schodzi z łodzi, grupki dziewczyn są lokowane w niewielkich vanach, suvach a nawet małym szkolnym autobusie. Madeline eskortuje kapitana do jednego z kontenerów na więźniów, a ja niby od niechcenia do nich dołączam. — Na dziś planowana jest ucieczka — zaczynam niskim głosem. Spogląda na mnie potem na Madeline, potem z powrotem na mnie. Jest młodszy niż oczekiwałam, prawdopodobnie nie ma jeszcze trzydziestki, ogolony i zupełnie łysy. — Powodzenia — odpowiada głosem nie wrogim ale też nie zapraszającym. Madeline otwiera drzwi kontenera i podnosi kratę. W środku jednak widzę co innego niż ostatnio, tu są półki wypełnione puszkami z jedzeniem, książkami i butelkami alkoholu. W rogu jest wygodne krzesło i niewielki stolik, na którym stoi zasilana bateriami lampa. Jeśli rozpatrywać by to w standardach Świata Po można by nazwać to wnętrze przytulnym. — Musisz popłynąć z powrotem i odebrać więźniów. — mówię dalej. Wyraz jego twarzy jest sceptyczny więc nie pozwalam mu na myślenie tylko kontynuuje. — Będzie bezpiecznie. Wszystkie skorpiony i anioły dzisiaj wylatują. Mają jakąś misje dziś wieczorem. Wchodzi do kontenera i włącza światło. — Nic nie jest tak do końca bezpieczne. A ta łódź

utrzymuje mnie przy życiu i karmi. Nie mogę tego ryzykować. Nie zakabluje na ciebie, ale nie pozwolę nikomu ruszyć tej łodzi. Zerkam na Madeline szukając pomocy. — Możesz z nim pogadać? Przecież masz kogoś uwięzionego tam na wyspie prawda? Spuszcza wzrok nie chcą patrzeć mi w oczy. — Doktor utrzyma go przy życiu tak długo jak pomagam mu w innych sprawach. — wzrusza ramionami. — Musimy się zbierać. Zerkam na Madeline a potem na kapitan który teraz szykuje sobie drinka. — To nasza szansa, żeby coś zmienić! — próbuje ponownie. — Możesz ocalić wszystkich tych ludzi. Odpokutować wszystko co musiałeś zrobić by utrzymać się przy życiu, cokolwiek by to nie było. Przecież wiesz co tam się dzieje. Stawia szklankę na stolę. — Gdzie ją znalazłaś Madeline? Czy to przez co musimy przechodzić nie jest już wystarczająco złe? ,żeby panienka upierdliwa jak gwoźdź w dupie nas jeszcze pouczała? — To coś co należy zrobić. — próbuje ponownie. — To co należy robić jest luksem bogatych ludzi którzy mają schronienie. Dla reszty z nas, jedyną rzeczą właściwą do zrobienie jest przetrwanie i trzymanie się z dala od kłopotów. — siada na krześle i otwiera książkę, nie patrząc na mnie. — Oni cię potrzebują. Tylko ty możesz im pomóc. Moja mama i przyjaciółka— — Wynoś się stąd, zanim nie dojdę do wniosku ,że lepiej jest na ciebie donieść. A zrobię to jeśli będzie to jedyny sposób by się ciebie pozbyć. — ma przynajmniej na tyle przyzwoitość ,że wygląda na spiętego gdy to mówi. Madeline zamyka drzwi. — Nie zakluczam. — To nie zakluczaj. — odpowiada głosem z którego jasno wynika ,że dla niego ta rozmowa jest skończona. Zupełnie nie przemyślałam tego jak ciężko będzie przekonać kogoś by zaryzykował swoje życie dla innych. Bez względu na to jakie inne problemy ma Ruch Oporu w kwestii takiej jak ta na pewno mogłabym na nich liczyć. — Czy ktoś inny może posterować łodzią? — pytam Madeline. — Nie zmusisz nikogo do bycia bohaterem. Zostawiłam mu otwarte drzwi, może zmieni zadanie. — To nie wystarczy. Musze znaleźć kogoś, kto popłynie dzisiaj łodzią. Daniel, asystent Madeline wystawia swoją opaloną twarz przez okno autobusu. — Dalej, ruszamy! Madeline łapie mnie za ramię i ciągnie w stronę autobusu. — Dalej, chodź, to już nie jest nasz problem. Wyszarpuje się z jej uścisku. — Jak możesz tak mówić? Wyciąga mały pistolet z kieszeni i mierzy do mnie. — Powiedziałam doktorowi ,że zabiorę cię do gniazda i to właśnie zrobię. Przykro mi ale życie mojego męża od tego zależy. — Można ocalić sporo osób, włączając w to Twojego męża jeśli tylko— Potrząsa głową. — Nikt inny nie popłynie tą łodzią. A nawet gdyby jakimś cudem kogoś znaleźć nie jest powiedziane ,że ten ktoś zaryzykuje swoje życie.

Nie zamierzam ryzykować życia mojego męża dla jakiegoś planu ewakuacji który nie ma szans powodzenia a teraz ruszaj. — ma w oczach determinację, tak jakby była gotowa postrzelić mnie jeśli tylko w taki sposób zaciągnie mnie do autobusu. Niechętnie kieruję się w jego stronę z Madeline. 48 Manewrujemy pomiędzy porzuconymi samochodami kierując się na południe. Czym dalej jesteśmy tym gorzej czuję się w związku z moim planem ucieczki z Alcatraz. Kapitan Jake wydawał się całkiem zadowolony ze swojej posadki niewolniczego kapitana. Czy istniał chociaż cień szansy ,że odrzuci to co trzyma go przy życiu i zaryzykuje ,żeby uratować tych samych ludzi których przewoził prowadząc ku zagładzie? Oczywiście był niewielki cień szansy ,że tak zrobi. W końcu był człowiekiem a ludzie czasem robią takie rzeczy. Ale wiedziałam ,że bardziej prawdopodobne było iż będzie pił cały dzień zapijając poczucie winy, podczas gdy skorpiony wylecą na swoją misję. To zbyt wiele. Mama i Paige, to zbyt wiele. Miecz i Clara i wszyscy ci ludzie w Alcatraz... Spycham to wszystko do sejfu w mojej głowie i mentalnie naciskam by zatrzasnąć drzwi. Mam tam już cały świat. Nie mogę ryzykować otwarcia tych drzwi bez poważnego narażenia się na zgniecenie przez wszystkie te rzeczy które stamtąd wylecą. Niektórzy z moich przyjaciół mieli swoich terapeutów w Świecie Przed. Rozwikłanie tego co miałam w tym sejfie prawdopodobnie zajęłoby jakiemuś profesjonaliście całą karierę. Siedząc na tyłach autobusu, zerkam przez otwarte okno tak naprawdę zupełnie bezwiednie, nie dostrzegając niczego konkretnego. Wszystko jest rozmytą smugą martwych samochodów, śmieci, połamanych i popalonych budynków. Dopóki nie przejeżdżamy ostrożnie i powoli między dwoma czarnymi SUVami. W samochodach siedzą kierowcy, mimo ,że te stoją zaparkowane. Mają wartę i wyglądają na gotowe do drogi w każdym momencie. Trzech mężczyzn szarpię się z czymś leżącym na ziemi, kawałek dalej na poboczu drogi. Jesteśmy za daleko bym mogła dostrzec co to takiego. Kiedy przejeżdżamy udaje mi się lepiej przyjrzeć kierowcom. Z początku nie poznaje ich z powodu blond włosów, ale nie mogę pomylić tych piegowatych buzi z żadnymi innymi. To Dee i Dum. Przypominam sobie list który napisałam do kapitana na wypadek gdybym nie miała czasu z nim porozmawiać. Wyciągam go z kieszeni i gapię się twardo na bliźniaków, pragnąć by mnie dostrzegli. Obserwują nas ostrożnie kiedy ich mijamy, i ich spojrzenie przeskakuje też po mnie. Przesuwam się trochę by strażnicy nie widzieli co robię. Unoszę list tak by Dee i Dum go dostrzegli i upuszczam przez otwarte okno. List spada na ziemie ale nie ich spojrzenia. Zamiast tego zachowują zimną krew i nadal skanują wnętrze autobusu. Nie wysiadają z auta by podnieść kartkę mimo ,że jestem pewna iż widzieli jak ją upuszczam. Zerkam niby od niechcenia na strażników ale nikt nie zauważył co właśnie zrobiłam. Obserwuje mnie tylko siedzący obok mój prawie sobowtór ale nie

wydaje się zainteresowana na tyle by komuś o tym powiedzieć. Każdy w autobusie obserwuje grupkę z ruchu oporu z intensywność zakrawająca na paranoje, jeśli w tych dniach cokolwiek jeszcze może zakrawać na paranoje. Wszyscy wpatrujemy się w kolesi przy drodze do chwili gdy zmieniają się w małe czarne punkciki. Zgaduje ,że instalują kamery dla swojego ochronnego systemu w rejonie zatoki. Umieszczenie kamer wzdłuż autostrady ma w sumie sporo sensu. Chwile zajmuje mi uspokojenie oddechu, udaje mi się nawet uśmiechnąć. Nigdy nie sądziłam ,że ponownie pomyśle dobrze o Ruchu Oporu, ale jeśli ktoś będzie chciał nadstawić karku by ratować ludzi to na pewno oni. Nie mam żadnej gwarancji na to ,że tak się stanie, ale istniej duża szansa. 49 Half Moon Bay było otoczone plażą w kształcie księżyca. Jednak trzęsienia ziemi i tsunami, rozwaliły linie brzegową tak ,że teraz to miejsce jest nieomal nierozpoznawalne. Nowym Gniazdem jest ekskluzywny hotel, który kiedyś stał na urwisku z widokiem na ocean. Teraz stoi na kawałku ziemi który w jakiś cudowny sposób nie został zmyty razem z zresztą otaczającego go klifu. Wąskie pasmo lądu łączy w formie mostu to co pozostało z zatoki z hotelową wysepką sprawiając ,że całe to miejsce wygląda jak dziurka od klucza. Nie jest to droga która kiedyś prowadziła do tego hotelu. Wcześniej musiała być to część pola golfowego. Cokolwiek by to nie było, podróż po tym terenie jest wyboista i nerwowa jak moje emocję kiedy zbliżamy się do hotelu. To niesamowite ,że będąc tak blisko oceanu hotel jest nietknięty. Mijamy główne wejście, które znajduje się na wielkim okrągłym podjeździe, otoczonym podświetlonymi na kolorowo fontannami które dziwne ale nadal działają. Zjeżdżamy na bok, chodnik jest tam całkiem solidny i większa część pola golfowego rozpościera się w spektakularnym widoku na znajdujący się poniżej ocean. Trawa jest zielona i zadbana jakbyśmy nadal żyli w Świecie Przed. Jedyną rzeczą która psuje ten sielankowy obrazek jest pusty basen zwisający w połowie z klifu. Kiedy przejeżdżamy, wielka fala rozbija się o jego brzeg zalewając wszystko wodą i zabierając ze sobą kolejny kawałek zniszczonego basenu. Główny budynek wygląda jak wiejska rezydencja z romansu z okresu regencji. Parkujemy, tłocząc się przy tylnej bramie. Wchodzimy po schodach i wkraczamy do sali bankietowej w kolorze złoto kremowym która została przekształcona w coś na wzór kulis w teatrze. Regały na kółkach wypełnione strojami są wszędzie. Suknie z lat dwudziestych, kapelusze, maski z pawimi piórami, opaski, garnitury, smokingi, dosłownie wszystko. I jakby tego było mało, wszędzie wiszą delikatne skrzydła w nieomal każdym kolorze. Choć bardziej przypomina to skrzydła jakiejś wróżki niż pióra anioła. Armia ludzi w hotelowych uniformach, uwija się jak w ukropie wokół kostiumów, dekoracji i zszokowanych dziewczyn. Kobiety i dziewczyny są wszędzie, niektóre siedzą przed lustrami i nakładają makijaż, inne są malowane przez obsługę, jeszcze inne już gotowe, wyczesane i wymalowane przechadzają się w lśniący sukniach i staromodnych

butach na obcasach. Makijażyści podchodzą od stanowiska do stanowiska, z pudrem i pędzlem w dłoni. Powietrze wypełniają kłęby perfum i lakieru do włosów. Wszyscy uwijają się tak szybko ,że to cud iż nie wpadają co chwila na siebie. Gdzieniegdzie latają pióra, cekiny. Czuć nerwową atmosferę Każdy jest wyraźnie roztrzęsiony. I jest tu zdecydowanie za dużo kobiet jak na trofea dla Uriela. Co dziwniejsze jest tu chyba z setka osób a nikt ze sobą nie rozmawia. Napięcie przypomina to w domu pogrzebowym tuż przed ceremonią a nie to w teatrze przed premierą ważnej sztuki. Stoję w wejściu i gapię się oniemiała. Nie mam pojęcia co powinnam teraz zrobić. Choć podoba mi się ten chaos. To może dać mi szanse na wymknięcie się i poszukanie Paige, albo Beliel'a. Wszystko wygląda nawet lepiej kiedy Madeline wydaje się o nas zapomnieć i rusza wydawać polecania grupkom fryzjerek. Przepływam przez pomieszczeniu w otoczeniu wstążek i świecidełek. Pod słyszane rozmowy powtarzają się jak mantra; Załatw sobie jakiegoś anielskiego protektora Wtapiam się w grupkę podobnych do siebie kobiet, które są przygotowywane w rogu pomieszczenia. Mój prawie sobowtór już tam jest. Więc to dlatego te kobiety przy boku Uriela wyglądały na takie przerażone kiedy widziałam je wtedy w gnieździe. Zostały wyciągnięte z cel w Alcatraz i przywiezione tutaj, prawdopodobnie wiedząc co spotka je jeśli nie zadowolą Uriela. Myślałam ,że klub w starym gnieździe był surrealistyczny kiedy tam byłam, ale dopiero teraz uświadamiam sobie jak straszne to wszystko musi być dla dziewczyn przywożonych tu z tamtej szalonej fabryki. I kiedy już myślę ,że uda mi się wymknąć, Daniel, asystent Madeline podchodzi do mnie. Jego głos niesie się echem przez tą dziwaczną ciszę. — Brunetki. Drobne ale proporcjonalne, — mówi, posyłając jej spojrzenie 'a nie mówiłem' Madeline skanuje dziewczyny stojące w parach. Wszyscy zamierają jak króliki czekające na atak jastrzębia. Każda dziewczyna próbuje uciec przed wzrokiem Madeline, patrząc na wszystko tylko nie na nią. Spogląda na mnie i na moja parę, Andi. Jesteśmy najdrobniejsze z brunetek. Jej usta zaciskają się w upartą kreskę. — Chyba nie masz zamiaru tak ryzykować? — pyta Daniel. — Wiesz ,że musimy mu dać to czego chce? — w jego oczach i całej postawie widzę strach. Madeline zamyka oczy i bierze głęboki wdech. — Dobra, — odpowiada — Przygotuj je. Daniel spogląda na nas, wszyscy podążają za jego wzrokiem. Nie podoba mi się mieszanina sympatii i ulgi którą widzę w ich oczach. Chociaż pracownicy wyglądają na wykończonych zajmują się nami ze specjalną uwagę. Po prysznicu, balsamowaniu, fryzjerze, stajemy przed Madeline, umalowane i ubrane. Nasze maski bardziej przypominają skrzący się makijaż niż plastikowe przebranie. Figlarnie przewiązane jedwabiste niebieskie wstążki, spływają z naszych policzków, ocierając się o srebrzysty makijaż. Mamy takie same sukienki z bordowego jedwabiu które opinają każdą naszą krągłość. Samonośne

nylonowe pończochy. Na włosach opaski z pawimi piórami. Na nogach zgrabne, cudne lecz niewygodne pantofelki na wysokim obcasie. Na ulicach ludzie walczą o życie, a ja stoję tutaj wystrojona jak na bal przebierańców. Madeline obchodzi nas powoli i muszę przyznać ,że wyglądamy jak bliźniaczki. Moje włosy zostały skrócone do tej samej długości co włosy Andi, sięgają mi teraz ramion i mam w nich tyle różnych specyfików ,że nie poruszyłby ich chyba nawet huraganowy wiatr. — Dobra robota z rzęsami. — kwituje Madeline. Mamy szokująco wręcz długie sztuczne rzęsy, ze srebrnymi końcówkami. Wątpię w to by Uriel pamiętał mnie ze starego gniazda, ale czuję się bezpiecznie wiedząc ,że pewnie nawet własna matka by mnie teraz nie poznała. Madeline kiwa po zakończonej inspekcji. — Chodźcie ze mną, macie następną zmianę z archaniołem. 50 Apartament Uriel'a jest spektakularny. Ogromny salon jakie wcześniej widywałam tylko w Hollywoodzkich filmach. Dwie szklane ściany z oszałamiającym widokiem na ocean. Mgła zbiera się nad horyzontem, widok zapiera dech w piersiach i nie możemy nic poradzić na to ,że szczęki nam opadają i gapimy się jak oniemiałe podczas gdy nasze stopy zapadają się miękko w dywan. — Tutaj dziewczęta. — wyrywa nas z odrętwienia Madeline. Podchodzi do wielkiego biurka stojącego po jednej stronie pokoju, za brązową skórzaną sofą, i krzesłami. Wskazuje na ścianę po obu jego stronach po czym mówi — Kiedy archanioł jest w swoim apartamencie wy dwie stoicie tutaj, po obu stronach jego biurka. Nie ruszacie się, no chyba, że on wam każe. Nie jesteście jak posągi, jesteście posągami. Możecie oddychać ale nic poza tym, zrozumiano? Podchodzimy bliżej. Na podłodze kawałkiem taśmy zaznaczone jest miejsce w którym powinnyśmy stać. — Jesteście żywymi dziełami sztuki. Trofeami archanioła, i pozostajecie u jego boku kiedy on tu zasiada. Zajmujemy nasze pozycje. Madeline demonstruje nam jak powinnyśmy wyglądać, wypycha do przodu pierś, opuszcza jedno ramię, eksponując krągłości. Naśladujemy ją. Podchodzi bliżej i nas ustawia, kładzie dłoń na moim udzie, przechyla mi głowę, poprawia włosy. Zachowuje się tak jakby szykowała manekina. — Kiedy archanioł opuszcza apartament, wy podążacie za nim. Płynnym krokiem omijacie wszystkie przeszkody. Cały czas utrzymując się dwa kroki za nim. Jeśli znajdziecie się za daleko w tyle, nie biegniecie. Spokojnie podnosicie tempo dopóki nie wrócicie na miejsce. Powab i gracja przez cały czas moje panie, wasze życie od tego zależy. — Co jeśli będziemy musiały skorzystać z toalety? — pyta Andi. — Wstrzymujecie. Co kilka godzin będziecie miały krótką przerwę na jedzenie i toaletę. Ktoś przyjdzie do Was z jedzeniem, i zrobi poprawki makijażu i włosów. Czasem, sam archanioł będzie pamiętał ,żeby wysłać Was na przerwę przed jakimś długim spotkaniem. Potrafi być dobry dla swoich zwierzątek tak długo jak robią to co powinny. — jej głos kiedy to mówi wyraźnie dalej do

zrozumienia ,że jej słowa są bardziej ostrzeżeniem niż gwarancją. Odchodzi kawałek dalej i obserwuje nas krytycznym okiem, kiedy stoimy w naszych nienaturalnych pozycjach. Kiwa i każe nam iść do łazienki, kiedy wracamy zajmujemy miejsca już bez jej wskazówek. Spogląda na nas ponownie i robi niewielkie korekty. — Powodzenia moje panie. — brzmi ponuro kiedy to mówi. Odwraca się i opuszcza apartament. Stoimy tam już nieomal godzinę. Przez cały ten czas zamartwiam się wymyślaniem powodów dla których Uriel wymaga naszej obecności. Jestem właśnie w trakcie odgrywania kolejnego straszliwego scenariusza w którym nie tylko nasze życie jest zagrożone ale w niebezpieczeństwie są też wszyscy wokoło. Jak niby mam się stąd wydostać i zabrać ze sobą Paige kiedy jestem dekoracją Uriela? Czekamy i czekamy, stojąc tak ze znudzonymi minami lecz gdy tylko słyszymy jakieś głosy na zewnątrz kątem oka widzę ,że Andi rozchmurza się zupełnie jak ja. Serce w piersi wali mi tak głośno i szybko ,że widzę jak moja klatka piersiowa faluje. Drzwi stają otworem i do środka wchodzi Uriel. Jego przyjazny uśmiech wydaje się szczery, dosięga nawet oczu. W blasku oceanu wpadającym do pomieszczenia jego skrzydła znowu wydają mi się białe. To co w mroku Alcatraz wydawało się ciemne teraz jest lekko różowawe. Zgaduje ,że popołudniowe słońce odbijające się w wodzie sprawi ,że nawet morderca będzie wyglądał łagodnie. Nic dziwnego ,że każdy chce mieszkać w Kalifornii. — Raporty z wtórnego laboratorium powinny być jutro — jakaś kobieta wchodzi tuż za nim. Złote włosy spływają kaskadą na ramiona. Idealne rysy twarzy. Wielkie niebieskie oczy. Głos...cóż czysto anielski. Laylah. Każdy mięsień w moim ciele napina się natychmiastowo. Laylah. To ona operowała Raffe'a. To ona miała przyszyć mu z powrotem jego skrzydła a zamiast tego doszyła mu skrzydła demona. Zastanawiam się czy satysfakcja jaką poczułabym gdybym walnęła ją prosto w szczękę warta jest umierania w straszliwych męczarniach. — Co tak długo? — pyta Uriel zamykając drzwi. Laylah wpatruje się w niego szeroko rozwartymi oczami, wyglądając jednocześnie na urażoną i wściekłą. — To cud ,że jesteśmy tak daleko jak jesteśmy, wiesz o tym prawda? W dziesięć miesięcy udało nam się wprawić w ruch całą apokaliptyczną machinę. Dziesięć miesięcy? — Większość projektów ledwie by się rozpoczęła. Normalna ekipa nadal byłaby w fazie eksperymentów z pierwszą partią i zajęłoby to lata, może nawet dekady, by uzyskać hordę dojrzałej już szarańczy gotowej by zaatakować świat. Moja ekipa jest nieomal martwa z wyczerpania, Urielu. Nie mogę uwierzyć, że— — Spokojnie, — zaczyna Uriel. Jego głos jest kojący i delikatny. Inwazja aniołów wydarzyła się niecałe dwa miesiące temu. Zastanawiam się

czy przygotowali swoje laboratoria na długo przed tym? Podprowadza ją do skórzanej sofy i każe usiąść. Sam opada na krzesło tuż obok i kładzie stopy na marmurowym stoiku do kawy. Jego brudne podeszwy kontrastują z butelką winą i kwiatami na stole. W innej sytuacji byłby to piękny obrazek. Dwójka wspaniałych aniołów wylegująca się na kosztownych meblach. Uriel bierze głęboki wdech. — Oddychaj, rozkoszuj się cudami boskiej ziemi. — z dumą wskazuję dłonią w kierunku okna, za którym maluje się ten spektakularny widok tak jakby miał z tym coś wspólnego. Bierze kolejny głęboki wdech tak jakby pokazywał jej jak to robić. Laylah podąża jego śladem i oddycha kilkakrotnie zaciągając się głęboko powietrzem. Do tej pory żadne z nich nie spojrzało na nas więcej niż raz. Dla nich jesteśmy jak meble. Trzymam wzrok skupiony na półce z książkami, jak przystało na posąg. Ostatnie czego chcę to to by zauważyli jak ich obserwuje. Według nauk mojego mistrza lepiej jest obserwować i nie dać się zauważyć. — Gdybym nie sądził ,że dasz sobie radę z tym projektem, nie prosiłbym cię o jego poprowadzenie.— Uriel podnosi butelkę wina i zrywa zewnętrzną folię. — Nie ma nikogo lepszego od ciebie, Laylah. Wszyscy to wiemy. Cóż wszyscy prócz Gabriela. — na wspomnienie o Posłańcu jego głos zabarwia się sarkazmem. — Nigdy nie powinien był mianować tego idioty Paean'a, głównym lekarzem sfery niebieskiej. To powinnaś być Ty. I to będzie Ty tak szybko jak tylko zostanę wybrany na Posłańca. Może nawet zmienię ten tytuł na głównego Stwórce. Idealne usta Laylah wykrzywiają się w pełnym zadowolenia przyjemnym zaskoczeniu. O tak podoba jej się ten pomysł. — Gdyby to Paean dowodził tym projektem, — kontynuuje Uriel, wbijając korkociąg. — Zacząłby pewnie od fazy komórkowej i musielibyśmy czekać lata zanim coś by się wydarzyło. — Wieki. — poprawia go Laylah. — Uważa ,że wszystko powinno zaczynać się od fazy komórkowej bo to jego specjalność. — Jego metody są kompletnie przestarzałe, wykorzystywane eony temu. Ty z drugiej strony, wiedziałem ,że sobie z tym tak poradzisz. Jesteś geniuszem. Po co zawracać sobie głowę budową nowego gatunku od podstaw skoro można zmieszać to co już mamy? Nie, żeby nie było to ogromnie skomplikowane, bo jest. — wyciąga korek. — Twoja praca jest absolutnie olśniewająca. I wiem ,że ten projekt rozwija się w niewiarygodnym tempie. — kiwa, przyszpilając ją spojrzeniem. — Ale musicie to jeszcze przyśpieszyć. Jego przyjazne rysy twarzy twardnieją zmieniając się w coś bezlitosnego. Nalewa kieliszek czerwonego wina. Wygląda to jak strumień krwi spływający do szkła. — I wiem ,że Ty możesz to zrobić, Laylah. — jego głos jest miękki, zachęcający, ale podszyty żądaniem. — Nie dałbym ci tej pracy gdybym wiedział ,że sobie z tym nie poradzisz. Potrój personel, przyśpiesz narodziny szarańczy jeśli musisz. — podaje jej kieliszek i nalewa jeden dla siebie. — Jak mam potroić personel? Ludźmi? Równie dobrze mogłabym

wyszkolić psy, ludzie nie wiedzą kompletnie nic o tworzeniu gatunku. — Ten rejon świata to najlepsze co ludzie mają do zaoferowania. Tak mówiłaś. To dlatego jesteśmy tutaj w tym bezdusznym miejscu, zamiast w Mekce, Jerozolimie czy Watykanie, gdzie mieszkańcy padliby na kolana i traktowali nas z z właściwym naszej pozycji szacunkiem. Zamiast tego mamy sprzęt, laboratoria, specjalistów, pamiętasz? — bierze łyka. — Ty chciałaś tu przybyć, więc zrób co trzeba, Laylah. — Robię co w mojej mocy. — odpowiada i bierze łyka, plamiąc usta krwawą czerwienią. — Ostatnia partia szarańczy ta z lwimi zębami i długimi włosami o którą prosiłeś, nie pracuje ustami tak jak należy. Jeśli chcesz by zbliżyć je jeszcze bardziej do biblijnego opisu będę potrzebowała więcej czasu. Bierze cygaro z pudełka stojącego na stoliku do kawy i oferuje jej. — Cygaro? — Nie, dziękuje. — krzyżuje swoje nogi modelki, co tylko podkreśla jej wdzięczne linie i krągłości, kiedy wyciąg się na sofie. Wygląda jak grecka kobieca statua, bardziej przypomina boginie niż anioła. — Spróbuj, spodoba ci się. Zakładam ,że powie nie. Nawet ja potrafię stwierdzić ,że to grube cygaro nie jest dla niej odpowiednie, ale ona się waha. — Szczerze, kto by pomyślał ,że nektar bogów jest przeznaczony do palenia a nie do picia? Nic dziwnego ,że cieszy się taką popularnością Pochyla się i bierze cygaro. Plecy jej sztywnieją. Wygląda jakby czuła się niekomfortowo w tej nowej pozycji. Ruchy wydają się niezdarne i niepewne gdy je odpala. — Szarańcza nie musi być idealna. — mówi Uriel. — Musi tylko odegrać swoją rolę, nie musi nawet długo żyć, tylko tyle by zasiać spustoszenie, torturować ludzi w dobry staromodnym, biblijnym stylu i spowijać mrokiem niebo swoją liczebnością. Laylah zaciąga się głęboko. Spodziewam się ,że zacznie się dusić i kaszleć ale tego nie robi. Nawet nie marszczy nosa. — Spróbuje wszystko przyśpieszyć. — Próbowanie mi nie wystarczy. — głos Uriela jest płynny i twardy. Bierze głęboki wdech po czym mówi. — Nie zawiodę cię, archaniele. — Dobrze. Nigdy w to nie wątpiłem. — wydmuchuje dym. To musi być naprawdę dobre cygaro, wygląda na usatysfakcjonowanego. Wstaje i Laylah podąża za nim. — Musze pojawić się na przyjęciu. Kiedy do nas dołączysz? Laylah wygląda na jeszcze bardziej skrępowaną jeśli to w ogóle możliwe. — Muszę wracać do pracy. Mój personel mnie potrzebuje. — Oczywiście ,że jesteś im potrzebna. Ale będą musieli obejść się bez ciebie dziś wieczorem. Częścią obowiązków lekarza jest uczestnictwo w głównych ceremoniach. A wierz mi, ta przejdzie do historii. Nie chcesz tego przegapić. — Uriel otwiera jej drzwi. — Małpa o imieniu Madeline zajmie się Twoim wyglądem. — Tak jest Wasza Łaskawość. — odpowiada Laylah. 51 Przez kilka następnych godzin, Uriel szykuje się na przyjęcie. Najwyraźniej to kolejna kostiumowa impreza, tylko ,że tym razem chyba faktycznie chodzi o to by się przebrać.

— Maska a skrzydła mają być zakryte — wydaje polecenia swojemu anielskiemu asystentowi kiedy Madeline i dwie inne osoby pokrywają jego skrzydła lekkim, białym materiałem. Mimo ,że to Madeline i jej ludzie szykują kostiumy dla aniołów, Uriel zwraca się tylko do swojego anielskiego asystenta. — Chcę aby wszystkie anioły czuły się anonimowo. A ludzkie córy, upewnij się ,że mają skrzydła. — Skrzydła? — pyta asystent. Jego własne są w kolorze nieba i rozumiem teraz dlaczego anioły muszą zakryć swoje jeśli chcą naprawdę być w przebraniu. — Ale Wasza Łaskawość, jeśli mogę, wino kostiumy, Ludzkie Córy mogą zostać pomylone z anielicami przez jakiś pijanych żołnierzy. — Cóż to byłby za wstyd? — Mówi Uriel tonem który sugeruje ,że nie byłby to żaden wstyd. — Lecz jeśli jacyś żołnierze się pomylą....— przerywa delikatnie. — Wtedy będą modlić się ,żebym to ja został Posłańcem a nie Michael. W przeciwieństwie do Michael'a, który ponownie jest na jednej ze swoich niekończących się wypraw wojennych gdzieś tam w świecie, ja jestem na tym przyjęciu. Będę na miejscu, będę w stanie zrozumieć jak można było popełnić taki straszliwy błąd. Jeśli zaś chodzi o Raphael'a, nawet jeśli nie zaakceptują ,że stał się upadłym, zdecydowanie przypomną sobie jak moralizował, na temat bratania się z Ludzkimi Córami, po tym jak jego obserwatorzy upadli robiąc dokładnie to samo. Madeline i jej asystent umieszczają warstwę czarnych piór na skrzydłach Uriela, tak ,że biały materiał przebija od dołu. — Co robisz? — pyta zirytowany Uriel. Madeline wpatruje się szeroko rozwartymi oczami w asystenta Uriela wyglądając na przerażoną tylko z powodu tego ,że Uriel się do niej odezwał. Po chwili składa mu pokłon i kurczy się w sobie. — Ja, umh, sądziłam ,że chcesz być w kostiumie Wasza Łaskawość. Zaczynam podejrzewać ,że tylko Posłańca nazywają Waszą Łaskawością, i że jest to sposób na to by mu schlebić. — Założę maskę i nakrycie na skrzydła ale muszę być rozpoznawalny, nawet z daleka. To masa ma być anonimowa, czy ja wyglądam jak przedstawiciel masy? — Absolutnie nie, Wasza Łaskawość. — Madeline z przerażenia jest pozbawiona tchu. Ona i jej ludzie ściągają czarne pióra i ściskają leżący pod nimi materiał drażniącymi dłońmi. — Zaraz wrócimy z bardziej odpowiednim kostiumem.— potykając się wychodzą w pospiechu. — Przepraszam za to Wasza Łaskawość. — asystent skłania się nisko. — Przypuszczam ,że odrobina inteligencji to dla nich zbyt duże wyzwanie. Zagłębiają się w dyskusję na temat wina i innych alkoholi. Z tego co mówią, zakładam ,że musieli opróżnić każdy bar w rejonie zatoki by nie zabrakło im alkoholu dzisiejszego wieczora. Uderza mnie fakt ,że to my prowadzimy wojnę a nie oni. Dla nich ludzie są niczym. Pomijając nasz atak na ich ostatnie gniazdo, bardziej martwią się o drinki i kostiumy niż o obronę przed ludźmi. Oczywiście, fakt ,że praktycznie wszystkie ranne anioły w pełni wróciły do zdrowia tylko jeszcze umocnił ich już i tak skandaliczną pewność siebie.

Dyskretnie muskam materiał sukienki w miejscu w którym kiedyś wisiałbym mój miecz. Wkrótce Madeline wraca do apartamentu Uriela z całą ekipą i wieszakiem kostiumów z lat dwudziestych, upstrzonych piórami i zdobieniami. Zaczynają pracować nad Urielem. Kiedy kończą ma na sobie biały garnitur ze skrzydłami, skrzącymi się złotem, i dopasowaną maskę która bardziej przypomina koronę niż naprawdę zakrywa twarz. Rozciąga się ponad czołem, dając mu złudzenie ,że jest wyższy niż w rzeczywistości, zawija wokół oczu, tak naprawdę nie ukrywając rysów twarzy. Kiedy ocenia swój wygląd w wysokim na całą ścianę lustrze, każe mi i Andi stanąć u swego boku. Nasz makijaż został odświeżony, i teraz mamy na sobie lśniące skrzydła przypominające mgiełkę. Jesteśmy idealnymi akcesoriami do jego kostiumu. Teraz już rozumiem dlaczego chciał drobnych brunetek. Nasze małe ciała sprawiają ,że on wydaje się większy. Jego skrzydła wyglądają na gigantyczne, a wzrost nieskończony. Jesteśmy ciemnym jedwabnym tłem dla jego złoto diamentowych insygniów królewskich. Przybywamy gdy przyjęcie właśnie się rozpoczyna. Skrzydlaci mężczyźni, i urocze kobiety mieszają się ze sobą na wielopoziomowym tarasie i znajdującym się poniżej polu golfowym. Pochodnie odbijają się złotą poświatą na tle zachodzącego słońca podświetlając ziemie. Kolorowe lampiony powiewają jak balony na uwięzi. Wysokie stoliki bistro stoją porozrzucane to tu to tam, udekorowane złoto srebrnymi wstążkami i lśniącym konfetti, kreując jakąś festiwalową atmosferę. Przybrzeżne fale uderzają od klif na skraju pola golfowego, zalewając delikatnie wodą plaże po drugiej stronie. Ich szum stapia się idealnie w grającą przez kwartet smyczkowy muzykę. Zerkam na ocean i zastanawiam się jak idzie ucieczka z Alcatraz. Czy Ruch Oporu jest już na miejscu? Czy kapitan Jake przełamie się i zrobi dobry uczynek? Przeskakuje wzrokiem na lśniący, czarujący tłum i zastanawiam się jak mam znaleźć tu moją siostrę? Uriel błyszczy, wyraźnie będąc w swoim żywiole gdy tak bryluje w towarzystwie przechadzając się i witając ze wszystkimi. Na początku, Andi i ja idziemy dokładnie dwa kroki za nim, ale po chwili, tłum gęstnieje i mamy już miejsce tylko na jeden krok. Robi się ciężko, kiedy kieruje się on w dół pola golfowego. Nie ma to jak szpilki na trawniku, super zabawa. Gdy tak wędrujemy dochodzą do mnie strzępy rozmów. Dwa słowa które słyszę praktycznie cały czas to Apokalipsa i Posłaniec. Apokalipsa mówi się tu głośno i ze smakiem, natomiast Posłaniec szeptem i z obawą. Kobiety są ubrane podobnie do nas, wymyślnie i kolorowo. Delikatne skrzydła, misterne fryzury, kolorowe i skrzące się pół maski na twarzach. Niektóre ubrane w długie jedwabne suknie inne w krótkie i błyszczące. Anioły mają gładko zaczesane włosy, staroświeckie garnitury i smokingi. Noszą pół maski a ich skrzydła mają pozmieniane kolory i wzory. Niektórzy jak my, mają makijaż wokół oczu zamiast tradycyjnej maski. Jeszcze inni noszą garnitury z wiszącymi przy spodniach łańcuchami i kapelusze.

Kobiety praktycznie wiszą na aniołach, śmiejąc się i flirtując. W ich oczach jednak mogę wyczytać ,że są dalekie od relaksu. Wiele z nich wygląda na ponuro wręcz zdeterminowane by załatwić sobie anioła, kilka wygląda na przerażone. Wyraźnie wzięły sobie do serca rade by znaleźć anielskiego protektora. Jest tu sporo kobiet ale też o wiele więcej aniołów niż na przyjęciu na którym byliśmy w starym gnieździe. I nie tak jak wcześniej ta impreza wypełniona jest umięśnionymi wojownikami o twardych spojrzeniach. Okazuje się ,że wiekowość kobiet nosi skrzydła, lecz bardziej przypominają one skrzydła wróżki niż anioła. Nawet te które maja pióra kojarzą się bardziej z bajkowymi cherubinami niż prawdziwymi aniołami. Nie ma szans na to by ktokolwiek wziął te kobiety za anioły. Jeśli jakiś anioł ulegnie dziś wieczorem pokusie, rano będzie miał poczucie winy. I na pewno nie przekona innych ,że było to wynikiem pomyłki. A Uriel będzie jego jedyną szansą na rozwiązanie tego problemu. Wiem ,że Uriel jest manipulującym draniem. Podejrzewam ,że ten dzisiejszy wieczór przygotowywał sobie już od jakiegoś czasu, imprezując na przyjęciach i powoli wprowadzając Ludzkie Córy w świat aniołów, stąd kostiumy i lejący się strumieniami alkohol. A teraz zamaskowane skrzydła i przebrania sprawiają ,że anioły mogą robić to czego tylko zapragną bez martwienia się ,że ktoś ich zobaczy i rozpozna. Pewnie byłoby dziwne gdyby Uriel zasugerował coś takiego zaraz po przybyciu na ziemie. Przychodzi mi na myśl słowo premedytacja. A fakt ,że pozwala mi słyszeć tyle bym mogła zacząć składać to wszystko do kupy zaczyna mnie martwić i to nawet bardzo. 52 Z tego co udaje mi się zasłyszeć od personelu nie jest to zwykłe przyjęcie tylko bankiet. W programie jest alkohol, skąpo ubrane Ludzkie Córy i jeszcze więcej alkoholu. Potem kolacja z jeszcze większą ilością alkoholu i tańce z Ludzkimi Córami, plus oczywiście alkohol. Zasadniczo na cały wieczór zaplanowano sporo pijaństwa. Zgaduje ,że jeśli same anioły nie złamią dzisiaj swoich reguł, plan zapasowy Uriela polega na ty by nie pamiętali czy to zrobili czy nie. Uriel prześlizguje się z jednej grupki do drugiej, ściskając dłonie i upewniając się ,że wszyscy dobrze się bawią. Jeśli ktoś nie ma uwieszonej na sobie dziewczyny oferuje Andi albo mnie, ale każdy grzecznie odmawia nawet na nas nie patrząc. Teraz dopiero dostrzegam monumentalność zadania Uriela. To niełatwy do zmanipulowania tłum. Już teraz spora grupa wojowników odmawia towarzystwa kobiet i nie pije tak dużo jak pewnie chciałby Uriel. Niektórzy z tłumu witają go serdecznie lekko poruszając przy tym skrzydłami. Wydaje mi się ,że to jakiś odpowiednik salutowania, wystarczający by okazać szacunek ale nie wymagający wielkiej przestrzeni. Nie robili tego w starym gnieździe. Chyba musiał od tego czasu poczynić postępy w swojej kampanii wyborczej. Wtedy też nie nazywali go Jego Łaskawością. Cieszę się kiedy widzę ,że inne grupki obdarzają go tylko zdawkowym uśmiechem i grzecznościowym skinieniem głowy. Zwracają się do niego Uriel, Archanioł a okazjonalnie, Uri, nie mówią Wasza Łaskawość.

— Naprawdę sadzisz ,że zbliżamy się do dnia Sądu Ostatecznego Uri? — pyta jakiś wojownik. Nie zasalutował mu skrzydłami i nie zwraca się do niego z jakimś szczególnym szacunkiem, a słyszę w jego glosie szczere zainteresowanie i widzę chyba nadziej na twarzy — Oczywiście ,że tak. — odpowiada Uriel. W jego głosie słychać prawdziwe przekonanie. — Archanioł Gabriel sprowadził nas tu z jakiegoś powodu. Zesłanie na ziemie dwóch innych archaniołów razem z legionem wojowników jak nic jest zwiastunem apokalipsy. Zastanawiam się co Raffe sądziłby o tym przyjęciu. Nim Uriel mówi coś dalej, inni interweniują i Uriel odpowiada na pozdrowienia rozciągają usta w szerokim uśmiechu. Stopy już mnie bolą a przyjęcie dopiero się zaczęło. Czuję jakbym palce miała w imadle które teraz zaciska się z każdą minutą coraz bardziej. Fantazjuje o tym by wtopić się w tłum i zgubić wśród tych wszystkich ludzi. Czy mogłabym wtedy zniknąć jakby nigdy mnie tu nie było? I gdy tak odpływam słyszę krzyk kobiety na plaży poniżej, za którym rozlega się nienaturalny ryk. Dźwięk szybko znika porwany przez fale, konwersację i muzykę. Andi i ja wymieniamy pośpieszne spojrzenie po czym wracamy do naszych posągowych póz. Modelujemy nasze twarze jak manekiny. Ale jestem pewna ,że jeśli ktoś naprawdę się nam przygląda może spokojnie dostrzec niepokój w naszych oczach. Uriel kieruje się do prowizorycznej sceny pewnie przygotowanej specjalnie dla niego. Po drodze jego spojrzenie zatrzymuje się na kimś o sekundę za długo. Dopiero wtedy uświadamiam sobie jak wnikliwie go obserwuję, zmiany w jego nastroju, postawie. Jego ramiona i wyraz twarzy w sekundzie zamraża się jak w autopilocie podczas gdy umysł wędruje już w zupełnie inne miejsce. Zmiana jest tak subtelna, że jestem pewna iż nikt inny jej nie zauważył, no może tylko Andi która jest tak blisko niego jak ja. Uriel spogląda na jakiegoś potężnego anioła na skraju tłumu. Ma śnieżnobiałe skrzydła, usiane gdzie nie gdzie złotymi piórami i złota maskę na oczach. Wygląda anielsko w każdym calu no może za wyjątkiem grymasu na ustach. Nosi swoje śnieżnobiałe skrzydła trochę niepewnie jakby nie był do końca pewien czy tu należy. Jedno jest charakterystyczne postrzępione, po tym jak zaatakowałam je nożyczkami co chyba już na zawsze pozostanie w mej pamięci. Beliel. Rozpoznaje też dwa anioły kroczące u jego boku z filmu który pokazał mi doktorek. Ich skrzydła są lśniąco brązowe i miedziane, ale mogłabym się założyć o swój następny posiłek ,że jedne pod tym kostiumem będą miały kolor spalonej pomarańczy. To Spalony, porywacz małych dziewczynek. Automatycznie zaciskam dłonie w pięści i muszę się zmusić by je z powrotem rozluźnić. Beliel i Uriel wymieniają spojrzenia. Beliel lekko kiwa do Uriel'a. Ale archanioł nie odpowiada tylko uśmiecha się promiennie do następnej mijanej osoby. Oczywiście w tym morzu aniołów nigdzie nie widzę Paige tak samo zresztą jak Raffe'a. Nie jestem nawet do końca pewna czy wierzę w to co powiedział mi doktor, o tym ,że

Paige ciągnie do Beliel'a, najwyraźniej jednak moje serce gdzieś tam w głębi w to wierzy. Uriel podchodzi do kolejnej grupki wojowników. Ta należy do tych co mówią do niego 'Wasza Łaskawość', uśmiechom i salutom nie ma końca. Kiedy tak idziemy między zamaskowanymi i przebranymi aniołami jeden z nich przykuwa mój wzrok. Ma szerokie ramiona, posturę i ciało Adonisa. Jego skrzydła pokrywają białe pióra, gdzie nie gdzie przetykane srebrem które mieni się w świetle księżyca. Pasująca do kompletu maska zakrywa jego twarz, ukazując tylko oczy i usta. Nawet czoło ma częściowo zakryte, potarganymi, ciemnymi włosami. Jest w nim coś co sprawia ,że momentalnie zapominam o bolących stopach, otaczającym mnie tłumie a nawet potwornym Polityku. Coś w nim wydaje się znajome, chociaż nie potrafię dokładnie określić co to takiego. Może to ten dumny sposób w jaki trzyma głowę, albo to jak przedziera się przez tłum z niesamowitą pewnością ,że każdy zejdzie mu z drogi. I chociaż nie patrzy na Beliel'a dłużej niż na kogokolwiek innego to porusza się razem z nim i przystaje wtedy gdy ten drugi to robi. Cała moja uwaga koncentruje się na tym wojowniku, kiedy szukam choć najmniejszego dowodu na to ,że to Raffe. Gdybyśmy znajdowali się w tłumie ludzi łatwo byłoby go pośród nich dostrzec. Cóż, takie już moje szczęście, że jesteśmy akurat teraz w tłumie chodzących gór mięśni i mężczyzn za których kobiety dałyby się pokroić. Moje intensywne spojrzenie musi wzbudzić jego czujność bo odwraca się i spogląda prosto na mnie. Wiem ,że jako żołnierz, prawdopodobnie przewyższa wszystkich wokół siebie, i raczej nie zawraca sobie w ogóle głowy ludźmi. Kiedy patrzy na mnie, w jego oczach widzę spojrzenie jakie posyła się komuś kogo widzi się po raz pierwszy, udowadniając tym samym ,że arogancja aniołów nie zna granic. Co w sumie teraz gdy o tym myślę zwiększa prawdopodobieństwo ,że jest to Raffe. Dokonuje mojej pełnej oceny, przyglądając się przyciętym i zakręconym włosom zaakcentowanym pawim piórem, srebrno niebieskim wstążkom wijącym się wokół oczu, kościom policzkowym, jedwabnej sukience opinającej każą krągłość. Ale dopiero kiedy jego oczy napotykają moje, przeskakuje między nami iskra rozpoznania. Nie mam żadnych wątpliwości ,że to Raffe. Ale on walczy z tym ,że mnie rozpoznał. Na sekundę przegrywa i wtedy w jego oczach dostrzegam ten chaos. Widział jak umarłam. To musi być pomyłka. Ta wyglądająca jak błyskotka dziewczyna w niczym nie przypomina tej z ulicy z którą podróżował. Jednak.... Zatrzymuje się patrząc na mnie. 53 Uczestnicy tej maskarady przepływają wokół niego jak rzeka a on stoi tam

niewzruszony niczym skała, i wpatruje się we mnie, najwyraźniej nieświadomy muskających go kolorowych kostiumów, piórek, i masek. I choć czas może zatrzymał się dla niego to na pewno nie zatrzymał się dla reszty świata. Beliel kontynuuje swoja wędrówkę wśród tłumu podczas gdy Uriel zbliża się do Raffe'a i jeśli ten nie przesunie się szybko, będzie musiał się z nim przywitać. Anioły w otoczeniu Raffe'a salutują skrzydłami kiedy Uriel nadchodzi. Jeśli Raffe tego nie zrobi zdecydowanie zwróci na siebie uwagę. Uriel może się zatrzymać i go o to zapytać a co będzie jeśli rozpozna go po głosie? Wkroczenie na anielskie przyjęcie ze skrzydłami demona przypomina wkroczenie na strzelnicę w przebraniu celu. Próbuje ostrzec Raffe'a oczami, kiedy się do niego zbliżamy, ale on wpatruje się we mnie jakby był w jakimś transie. I gdy jest już praktyczne za późno mruga jakby zbudzony ze snu i w końcu zerka na Uriela. Pochyla głowę i odwraca się ale skręca nie w te stronę co trzeba kiedy otaczające go anioły tłoczą się by zbliżyć się do Uriela. Próbuje wykombinować jakiś sposób by mu pomóc i nie narazić się jednocześnie na utratę głowy lub śmierć w męczarniach ale nie wpadam na nic takiego i wiem ,że jeśli jakoś nie odwrócę uwagi Uriela, to po Raffe. Mam tylko nadzieję ,że Uriel zaczeka z ukaraniem mnie aż zostaniemy sami. Robię dwa małe kroki razem z moją bliźniaczą partnerką Andi, a potem się potykam. Zataczam się na Uriela napierając na niego mocniej niż początkowo zamierzałam. Uriel uderza w jednego ze swoich pochlebców i szampan rozlewa mu się na rękę. Odwraca się i spogląda na mnie z gniewem. W jego oczach widzę obietnicę wiecznych tortur. Nieomal oczekuję ,że jakiś skorpion wyskoczy z ukrycia i zgarnie mnie od razu, zaciągając do lochu gdzie śmierć będzie wybawieniem. Kiedy Uriel na mnie patrzy wcale nie muszę udawać przerażenia które teraz autentycznie odczuwam. Ale robi dokładnie tak jak sądziłam, czyli zajmie się mną później. Teraz musi stroszyć piórka i uprawiać anielską politykę. Mam więc trochę czasu na to by wydostać się z tego całego bałaganu. Kiedy w końcu obietnica gwałtownej przemocy jaką ma w oczach przekształca się w coś subtelniejszego co bardziej pasuje do polityka i odwraca się z powrotem do tłumu Raffe'a już dawno nie ma. Kilka minut zajmuje mi unormowanie bicia serca. Wpatruje się przed siebie i zachowuje wzorowo, zbyt zawstydzona by spojrzeć na Andi i dostrzec strach malujący się na jej twarzy. W końcu beze mnie nie będzie raczej zbyt użyteczna dla Uriela prawda? Liczę na to ,że Raffe ukrył się gdzieś w kącie. Liczę na to ,że z Paige wszystko dobrze i ,że wkrótce ją znajdę. Liczę na to ,że mama i Clara mają się dobrze i udało im się uciec. A teraz dochodzi jeszcze Andi, którą najwyraźniej muszę zabrać ze sobą kiedy już stąd ucieknę, w innym razie wydam na nią wyrok śmierci. No i jeszcze wszyscy ci ludzie w Alcatraz.… Zbyt wiele. Odpowiedzialność za mamę i Paige już nieomal mnie przygniotła. Lubię sobie przypominać ,że sama jestem tylko dzieciakiem a nie żadnym bohaterem. Bohaterowie mają tendencję do umierania w straszliwy sposób.

Jakoś przejdę przez to wszystko, a wtedy będę prowadzić najspokojniejsze życie jakie tylko można w Świecie Po. Podążamy za Urielem kroczącym poprzez tłum w kierunku sceny stojącej po prawej stronie na trawniku tuż nad oceanem. Jest tam długi stół z białym obrusem. Materiał powiewa szarpany wiatrem znad oceanu, trzymając się tylko dzięki ustawionym na nim talerzom i sztućcom. Aniołowie siedzą jak apostołowie podczas ostatniej wieczerzy. Uriel podchodzi do stołu i staje na środku, spoglądając na wszystkich zgromadzonych pod sceną. Zastanawiam się czy powinnyśmy znaleźć sobie jakieś miejsca ale w końcu tylko stoimy obok niego jak przystało na trofea. I jak na zawołanie hałas cichnie a wszystkie oczy skupiają się na nas. Cóż, oczywiście nie na nas tylko na Urielu, ale jestem tak blisko niego ,że czuje się tak jakby wszyscy gapili się na mnie nawet jak nikt tego nie robi. Uświadamiam sobie ,że skanuje tłum w poszukiwaniu pewnego sarkastycznego anioła. Biorę głęboki wdech. Czy naprawdę chciałabym aby Raffe nadał tutaj był? Nieomal został złapany. Pozostanie tutaj byłoby dla niego samobójstwem. Ale i tak nie mogę nic poradzić na to ,że zastanawiam się czy teraz mnie widzi. Powinnam wpatrywać się przed siebie jak posąg ale moje oczy cały czas wędrują skanując tłum. — Witajcie Bracia i Siostry. — zaczyna Uriel kiedy wszyscy milkną. — Zebraliśmy się dzisiaj by zjednoczyć się i świętować. Mam dla Was wiadomości zarówno przerażające jak i niesamowite. Najpierw te przerażające. — przerywa na chwilę a widownia nasłuchuje z ciekawością. — Dopóki ludzie nie zaatakowali naszego gniazda, zakładaliśmy ,że są nieszkodliwi i nie podejrzewaliśmy ich o złe intencję. Ale teraz uświadomiłem sobie ,że knuli coś cały czas i nie możemy pozwolić na taki stan rzeczy. Uriel wskazuje na kogoś by podszedł do przodu. Anioł wciąga na scenę jakiegoś mężczyznę. Ma sprane dżinsy, koszulkę Rolling Stones i okulary. Drży i poci się wyraźnie przerażony. Anioł przesuwa jakąś zwiniętą szmatę w kierunku Uriel'a. Ten ją otwiera i jej zawartość wypada na scenę. — Mów człowieku, — zachęca Uriel. — Powiedz wszystkim co tu ukryłeś. Mężczyzna zaczyna hiper wentylować, oddychając chrapliwie, i spoglądając dziko na tłum. Kiedy nic nie mówi, jego strażnik łapie go za włosy i szarpie do tyłu. — Pióra, — wysapuje więzień. — Garść piór. — I? — pyta Uriel. — Wło...włosy. Kosmyk złotych włosów. — I co jeszcze człowieku? — drąży dalej Uriel mrożącym krew w żyłach głosem. Rozbiegane oczy więźnia świdrują tłum, wygląda na zdesperowanego. Jego strażnik ponownie szarpie go za głowę, tak ,że kark nieomal mu się odrywa. — Palce — facet wykrztusza łkając. Łzy płyną mu po twarzy, i zastanawiam się czym się zajmował nim cywilizowany świat szlak trafił. Był lekarzem?

Nauczycielem? Sprzedawcą? — Dwa.... odcięte...palce, — mówi między sapnięciami. Jego strażnik puszcza go a ten kuli się na scenie drżąc spazmatycznie — Skąd masz te pióra, włosy i palce? Strażnik unosi dłoń a mężczyzna kuli się w sobie chroniąc twarz. — Dostałem je od kogoś. — odpowiada — Nie skrzywdziłem nikogo, przyrzekam, nigdy nikogo nie skrzywdziłem. — Skąd pochodzą? — pyta Uriel — Nie wiem — teraz już płacze mężczyzna. Strażnik łapie go za ramiona i prawie słyszę dźwięk łamanych kości. Facet piszczy z bólu. — Od Anioła. — upada na kolana, płacząc. Jego oczy z przerażeniem mkną przez wrogi tłum — To ciało Anioła — nieomal szepcze ale widownia milczy i jestem pewna ,że wszyscy go wyraźnie słysząc. 54 — Ciało Anioła. — powtarza Uriel swoim donośnym głosem. — Małpy tną na kawałki naszych rannych braci, nim ci są w stanie dojść do siebie. Handlują naszymi palcami, piórami i innymi częściami ciała. A wszyscy wiecie jak długo i boleśnie odrasta palec, nie wspominając już o częściach które nie odrastają wcale. Anioły ryczą, przepełnione przemocą. Uriel pozwala by masy miały czas podsycić swój gniew. — Czekaliśmy tak długo. Tak długo pozwalaliśmy małpom zanieczyszczać tą piękną ziemie, pozwalaliśmy im wierzyć ,że są najbardziej uprzywilejowanym gatunkiem Bożym we wszechświecie. Nadal nie rozumieją dlaczego przez tak długi czas zajmowali Ziemie. Są aroganccy i głupi tak bardzo ,że nawet nie zdają sobie sprawy ,że nikt inny nie jest na tyle głupi by toczyć legendarną bitwę o swój dom. Tłum parska i chichocze. Uriel uśmiecha się do nich. — Ale mam też wspaniałe wiadomości, bracia i siostry. Wiadomości które umieszczą ludzi takich jak oni na właściwym miejscu. Wiadomości które pozwolą nam ukarać ich zgodnie z bożym błogosławieństwem. Tłum milknie. — Słyszeliście plotki. — kontynuuje Uriel. — Słyszeliście spekulacje. Jestem tu po to by powiedzieć Wam ,że są prawdą. Znaki są tutaj. Wiem dlaczego Gabriel, Posłaniec sprowadził nas na ziemie, mamy na to dowód. Widownia mamrocze podekscytowana. — Już dłużej nie musimy się zastanawiać bracia i siostry. Nie musimy się kłócić i debatować o tym czy jest to po prostu potyczka z upadłymi czy kolejne ostrzeżenie dla ludzkości — przerywa by nadać swoim słowom jeszcze więcej dramaturgii. Tłum milknie. Uriel przeskakuje po wszystkich swoim wzrokiem. — Biblijna szarańcza jest tutaj. Niski szmer zamienia się teraz w pełen ekscytacji ryk. Pozwala by hałas wzrósł jeszcze nim unosi ręce by ich uciszyć. — Jak wielu z was wie, częścią mojej pracy jest odwiedzanie Otchłani. Wczoraj, otworzyłem bezdenny Dół a z niego uniósł się czarny dym i zaćmił słońce i powietrze. Z tego dymu na ziemie wyfrunęła szarańcza. I tak jak w przepowiedni miała ludzkie

twarze i skorpionie ogony. Tysiące, wylewające się na niebo. Jak na zawołanie, wszystkie anioły w tłumie zwracają się w tym samym kierunku patrząc wysoko w niebo. Zanim jeszcze cokolwiek słyszę widzę kłębiącą się czarną chmurę wysoko na horyzoncie. Chmura eksploduje jeszcze większą ciemnością powiększając się w zastraszającym tempie. Niskie bzyczenie szybko przekształca się gromki huk. Już to kiedyś słyszałam Dźwięk lecących skorpionów Wszyscy milczą i obserwując pędząca w naszym kierunku czarną chmurę. Uriel unosi ramiona jakby chciał uściskać tłum. — Mamy nasze potwierdzenie, braci i siostry. Mamy to na co czekaliśmy. To po co się zrodziliśmy. To po co żyliśmy, oddychaliśmy i o czym marzyliśmy, wszystko jest tutaj! Głos Uriel’a odbija się w mojej głowie jak rozkaz. — Będziemy jak — Bogowie. — Starzy Bohaterowie! Bierze głęboki wdech. — W końcu. — kolejny wdech, pełen satysfakcji. — Czas na dzień Sądu Ostatecznego! Legendarna Apokalipsa nadchodzi! Już tu jest! 55 Kiedy wszyscy słuchają i absorbują jego słowa horda skorpionów leci w naszą stronę. Chcę krzyknąć ,że on kłamie, a skorpiony są tylko skutkiem jego eksperymentów a nie żadną biblijną kreacją ale tracę swoją szansę bo tłum wariuje. Wojownicy wyciągają miecze i dźgają niebo. Wykrzykują przy tym jakieś wojenne okrzyki Rozpościerają skrzydła niszcząc swoje przebrania. Starannie umieszczone przez Madeline pióra latają wszędzie mieszając się z puchem i brokatem. Kurczę się w sobie, żałując ,że nie mogę zniknąć. Andi też to robi więc nadal wyglądamy jak idealnie zsynchronizowane klony. Żądza krwi pulsuje w powietrzu jakby ktoś prysnął takimi feromonami. Jest aż gęsto od napięcia i oczekiwania. A wtedy dzieją się straszliwe rzeczy. Obok nas, na scenie, jakiś anioł łapie dilera anielskich części ciała i unosi go do góry. Facet wije się jak dziecko, okulary spadają na ziemie. Anioł idzie z nim w kierunku tłumu. Setki rąk łapią biedaka i ciągną do środka anielskiego szaleństwa. Mężczyzna krzyczy wniebogłosy. Tłum rzuca się przepychając byle tylko dotrzeć do swojej ofiary. Krew tryska na ubrania, mokre szczątki o których nie chcę nawet myśleć latają w powietrzu. Anielscy wojownicy krzyczą z wściekłości, szturchając się nawzajem, i zachęcając tych którzy rozszarpują człowieka na strzępy. Uświadamiam sobie ,że tłum jest przecież wypełniony ludźmi. Z miejsca w którym stoję, wyglądają oni na nic nieznaczących i przerażonych kiedy tylko zdają sobie sprawę z tego co ma tu właśnie miejsce. Większość z nich to kobiety, bezbronne i słabe w swoich paradnych sukienkach i butach na

obcasach. Skorpiony grzmią ponad nami, niebo ciemnieje gdy tak przelatują. Trzepot skrzydeł miesza się teraz z krzykami tłumu. Szalona energia i żądza krwi buzuje w pijanych wojownikach. Ludzie panikują i uciekają. A wtedy jak koty których instynkty poruszają uciekające myszy, wojownicy rzucają się do ataku. To masakra. Ci uwięzieni w samy środku nie mają dokąd uciekać choć i tak próbują. Jest zbyt tłoczno by anioły mogły użyć swoich mieczy. Biorą się więc za ludzi używając gołych rąk. Krzyki wypełniają powietrze, panuje całkowity chaos, ludzie uciekają, anioły zacieśniają swój morderczy krąg. Wydają się rozkoszować tym stanem rzeczy, pozwalają ludziom oddalić się trochę po czym rzucają się w pościg. Jeden z wojowników wbija swoją pięść w brzuch kelnera i wyciąga krwawą masę jego wnętrzności. Wiesza je na krzyczącej wniebogłosy kobiecie jakby była to jakaś elegancka biżuteria. Otaczające go anioły krzyczą aprobująco i wyrzucają pieści w niebo w krwiożerczym szale. Ze sceny widzę jak cały tłum w zastraszającym tempie zalewa się krwią. Andi wrzeszczy jak szalona, po czym odwraca się i przeskakując po dwa stopnie naraz zbiega ze sceny zanurzając się w noc. Mój instynkt nakazuje mi zrobić to samo, ale scena jest najmniej zatłoczona i z tego co widzę w tej chwili najbezpieczniejsza. Ale wiem ,że stanie na scenie podczas zamieszek to jak stanie na scenie w blasku stu watowych reflektorów podczas gdy każda komórka w moim ciele nakazuje ukryć się w ciemności. Nawet Uriel wydaje się zagubiony i nie wie co robić. Napięte spojrzenie jego oczu i nerwowe ruchy mówią mi wyraźnie ,że coś takiego nie było częścią jego planu. Chciał wszystkich upić i podniecić na tyle by przełamać tabu. Ale najwyraźniej nie oczekiwał tego. Może gdyby był żołnierzem a nie politykiem, przewidziałby taki scenariusz. Wiedziałby ,że ich pozornie cywilizowane zachowanie tylko czekało na pretekst by roztrzaskać się w drobny mak. W całym tym chaosie, anioły przepychają się teraz nawzajem w pogoni za pozostałymi ludźmi i zaczynają wymieniać ciosy między sobą. Teraz cała masakra przekształca się w regularną bitwę. Niektóre z nich wzbijają się w powietrze i cały ten chaos staje się trójwymiarowy. 56 To co śledzę bezwiednie kątem oka teraz rozgrywa się przed moimi oczami. Ktoś przepycha się przez tłum w kierunku sceny. Staram się nie ponosić za bardzo wyobraźni ale nie mogę nic na to poradzić. Zazwyczaj nie zgrywam damy w opałach, ale byłby to pieprzenie fantastyczny moment na pojawienie się Raffe'a. Nie miałabym nic przeciwko by nadleciał i porwał mnie ze sobą unosząc wysoko. Ale to nie on. To Beliel. Jego gigantyczne ramiona działają jak tarany gdy tak prze do

przodu. Moje oczy skanują tłum poza nim, wypatrując Raffe'a ale go nie widzę. Rozczarowanie kopie mnie tak mocno ,że mam ochotę zacząć płakać. Muszę znaleźć jakiś sposób by się stąd wydostać. Sama. Panuje chaos, co jest akurat dla mnie dobre. Ale mordercze anioły są wszędzie, co z kolei jest stosunkowo złe. Mój sparaliżowany strachem mózg nie potrafi niczego wykombinować. Beliel wspina się na scenę i przepycha poprzez anioły otaczającego Uriel'a. Krzyki, wrzaski, zapach krwi, wszystko to mnie przytłacza. Mój mózg i mięśnie chcą to wykorzystać, potrzebuje całej siły woli by nie rzucić się w ten śmiertelny tłum jak zrobiła to Andi. Muszę tu zostać w nadziei ,że uda mi się jakoś wymknąć z tej krwawej jatki. Nigdy wcześniej nie miałam ataku paniki i mam nadzieję ,że teraz nie będę miała pierwszego. Ale jestem też świadoma jak marną i błahą istotą jestem dla tych pół bogów. Czy naprawdę choć przez sekundę myślałam ,że uda mi się coś tutaj ugrać? Że mogłabym któregokolwiek z nich pokonać? Jestem nikim, niczym. Zgodnie z wszystkim prawami natury i porządkiem tego świata powinnam czołgać się pod stołem i wzywać mamusie. Tylko ,że ja nie mogłam tak naprawdę nigdy na nią liczyć. Czerpię z tego faktu pewien komfort. Zawsze radziłam sobie sama i jak na razie całkiem nieźle mi szło czyż nie? W głowie przypominam sobie które części ciała są najwrażliwsze i sprawiają ,że siła i rozmiar traci znaczenie. Oczy, gardło, krocze, kolana, nawet najsilniejsi mężczyźni mają swoje słabe strony, dzięki którym łatwo ich zniszczyć. Ta myśl otrzeźwia mnie na tyle ,że rozglądam się w poszukiwaniu jakiejś drogi ucieczki. I kiedy spoglądam na scenę już trochę mniej spanikowanym wzrokiem zauważam na schodach kogoś nowego. Raffe stoi tam jak posąg, obserwuje mnie uważnie. W blasku księżyca, jego pokryte bielą skrzydła połyskują jak gwiazdy na letnim niebie. Nigdy bym nie przypuszczała że pod nimi kryją się skrzydła demona. Czy już mnie rozpoznał? Poplecznicy Uriel’a wzbijają się w powietrze jak jeden oskrzydlony organizm. Beliel rusza jako ostatni. Rozpościera swoje skradzione skrzydła ukazując je w pełnej glorii i zaczyna tłuc powietrze. Raffe rzuca się i łapie go. Uderzają w scenę z wielkim hukiem ale nie wzbudza to niczyjego zainteresowania, są jeszcze jedną parą walczących wojowników. Tylko my już teraz pozostaliśmy na scenie. Pod nami toczy się krwawa bitwa. Nad nami przetacza się pozornie nieskończona liczba skorpionów, wypełniając powietrze gromkim hukiem. Jakiś zakrwawiony anioł ląduje z głośnym hukiem tuż obok. Jest tak zalany krwią ,że gdy macha skrzydłami ochlapuje mi całą sukienkę.

Ramię ma całkowicie rozharatane, a nawet chyba oderwane, ale wydaje się tego wcale nie zauważać. Kiedy go widzę uświadamiam sobie ,że jestem jedynym człowiekiem jaki tu jeszcze pozostał. 57 Oddałabym wszystko byle tylko mieć teraz miecz Raffe’a. Zakrwawiony anioł robi krok w moją stronę. Chwytam ze stołu wysokiej klasy nóż do steków i kopniakiem zrzucam obcasy. A przynajmniej próbuje. Jeden z butów nie chcę zejść ze stopy bez pomocy dłoni. Albo stopy mi spuchły albo buty były po prostu za małe. Nie znam takiej sztuki walki która nie wymagałaby korzystania ze stóp, ale walka w jednym bucie raczej chyba nie jest rekomendowaną techniką. Moja sukienka też jest problemem. Wygląda świetnie ale raczej nie będę mogła sprzedać w niej nikomu kopniaka. Nogi to najsilniejsza części mego ciała i nie mam zamiaru szlachetnie przegrać starcia w imię skromności. Przeciągam nożem i zrywam dół aż do uda. Ustawiam nóż pod odpowiednim kątem tak ,żeby wszedł mu między żebra kiedy już zaatakuje. Gardło byłoby lepszym celem ale jestem za niska w porównaniu do tej dzikiej bestii. A przynajmniej nie przy pierwszym uderzeniu. Może przy drugim ruchu, kiedy już upadnie, wtedy mogłabym spróbować. Nieomal śmieje się kiedy widzi mój nóż, tak jakby to tylko czyniło z tego jeszcze lepszą zabawę. Unosi brew kiedy spostrzega ,że trzymam go tak jakbym wiedziała jak go użyć. Ale jego miecz tkwi nietknięty w swojej pochwie, tak jakby ta masakra i bijatyka nie była warta użycia miecza. Jego oczy są skupione na moim nożu i twarzy. Łatwo to zrobić skoro ręce mam uniesione w postawie myśliwego. Ale nadal stoję w jednym bucie. Nie ma szans bym w takiej sytuacji mogła jakoś przyzwoicie użyć nóg. Więc robię jedyną rzecz którą mogę. Kopię go prosto w twarz obcasem. Tego się nie spodziewał. Upada do tyłu i stacza się ze sceny. — To naprawdę Ty. — mówi Raffe. Gapi się na mnie, oniemiały. Pięść ma uniesioną do góry, jest w połowie kolejnego ciosu i przerywa, a Beliel zatacza się zakrwawiony. Zaczyna powoli się uśmiechać i roztapia mnie całkowicie. Beliel rujnuje ten moment uderzając go głową. Raffe zatacza się do tyłu. Beliel przygląda mi się wnikliwie. Uśmiecha się tak jakby poznał jakiś sekret. Zęby ma pokryte krwią, która kapie mu z dziąseł plamiąc wszystko wokół. Zeskakuje ze sceny, rozpościerając skrzydła. Raffe rzuca się i łapie go za nogę. Szarpie, powstrzymując przed odlotem. Może zaraz odzyskać swoje skrzydła. Ściągam drugi but, gotowa biec mu na pomoc. Ale nim jestem w stanie się

ruszyć zakrwawiony anioł pojawia się z powrotem na scenie. Kurcze, chyba jest wkurzony. Mój obcas wbił mu się w nos, który teraz wygląda jakby mu eksplodował na twarzy. Jego elegancka maska przypomina teraz jakąś z horroru. Cofam się pośpiesznie spoglądając na Raffe'a. Ze wszystkich sił stara się powstrzymać Beliel'a przed odlotem. To doskonała okazja by odzyskać skrzydła. Kto kwestionowałby jeszcze jeden akt brutalności pośród tej całej rzezi? Może już nie mieć tak dobrej okazji. Raffe zerka na mnie i nasze spojrzenia się spotykają. Wiatr burzy mi włosy, i szarpie podartą sukienką. Nie wiem już co jest bardziej upokarzające, to ,że doskonale widać moje samonośne pończochy, aż do samej góry, czy to ,że moje skrzydełka fruwają na wietrze tuż przed walką. Mój oponent bierze zamach przygotowując zaciśniętą pięść do ciosu który może mnie zabić. Ja sama czekam by zaatakować. Wmawiam sobie ,że mogę go trafić ale nie zmienię faktu ,że tylko opóźniam to co nieuniknione. Potrafię ocenić kiedy mam niewielkie szanse. Jego pięść leci na mnie. Ale nim jestem w stanie zareagować, jego cios zostaje odbity przez przedramię tak duże jak jego własne. Raffe uderza go tak mocno, że ten ląduje na plecach i już się nie podnosi. Beliel, stoi w gotowości na skraju sceny i obserwuje nas z krwawym uśmiechem tak jakby podobało mu się to co widzi. Rzuca się do lotu. Na jego plecach, piękne śnieżnobiałe skrzydła Raffe'a machają do nas z wdziękiem na pożegnanie. Gigantyczny demon znika nam z oczu. 58 Raffe zszarpuje marynarkę z mojego oszołomionego napastnika i okrywa mi ramiona. Zakrywa mi całą górną część ciała łącznie z głową. Mogę wyglądać poprzez szczeliny tego zdecydowanie za dużego okrycia. Ciepłe ramię otacza mnie jak tarcza i obraca w kierunku prawego końca sceny. — Zostań ze mną. — szepcze mi we włosy znajomy męski głos. Mimo wrzasków tłumu i ryku fal na dźwięk tego głosu coś porusza się w mojej piersi. Spoglądam w górę by coś powiedzieć ale on przykłada palce do mych ust i szepcze. — Nic nie mów. Jak tylko otworzysz usta, popsujesz moją fantazję. Zawsze chciałem pomóc jakiejś damie w opałach. Czuje taką ulgę ,że gdybym otworzyła usta wpadłabym pewnie w histeryczny chichot. Zatapiam się w cieple swojego kokonu. Trzyma mnie blisko siebie, prowadząc i chroniąc swoim własnym ciałem. Człapię u jego boku próbując być niewidzialna. Schodzimy w dół i zatapiamy się w walczącą masę która natychmiast nas

pochłania. Zaciskam dłoń na rączce noża próbując przygotować się na to co może nadejść. Raffe prze do przodu swobodnie w bardzo dominujący sposób. Trzyma mnie za sobą, przedzierając się przez tłum tłoczący się przed nami. Jesteśmy już prawie na skraju rzezi ale mamy jeszcze kawałek do otwartej przestrzeni. Chodzimy po martwych ciałach i staram się nie patrzeć w dół. Większość tłumu zajęta swoją własną walką nie zwraca na nas uwagi. Teraz głównie już toczą się anielsko anielskie pojedynki, ale nadal widzę kilkoro ludzi, leżących na ziemi i osłaniających się przed razami. Niektórzy wojownicy kręcą głowami z niesmakiem na ten widok ale nie jest to żadna pociecha. Część mnie chce się rzucić na atakujące anioły, podczas gdy druga część chce uciec stąd jak najszybciej. Raffe ciągnie mnie ze sobą zbyt szybko bym mogła nadążyć. Nie widzę za dobrze i wpadam na niego gdy nagle staje. Jesteśmy na obrzeżach tłumu, większość walczących jest już za nami. Przed nami rozciąga się ciemna plaża, jedyna rzecz która teraz dzieli nas od wolności to bójka dwójki aniołów. W sumie są tu cztery anioły. Dwa krążą wokół siebie w kręgu, żaden z nich nie ma w dłoni miecza. Ta walka nie ma naprawdę ich uszkodzić, są jak pijani wikingowie, których Uriel sądził ,że może kontrolować. Jeden z nich zostaje rzucony w naszą stronę. Zahacza mnie ramieniem gdy tak przelatuje, potykam się i moja głowa przypadkowo wyskakuje spod marynarki. — Co my tu mamy? — pyta drugi. — Jeszcze jedna się ostała? — rzuca się w moją stronę. Bez ostrzeżenia Raffe wyprowadza cios prosto w jego twarz, po którym następują dwa kolejne tak szybkie ,że dla mnie są tylko rozmytą smugą w powietrzu. Pochylam się i usuwam z drogi. Kiedy drugi anioła cofa się do tyłu, Raffe nie rusza za nim. Krąży w pobliżu mnie. Teraz jestem już w pełni widoczna. Upuszczam marynarkę, zaciskam w dłoni nóż i przyjmuje defensywną postawę. Tak jak i tamten, ten anioł też się uśmiecha na widok mojego ostrza. W końcu został stworzony do większych wyzwań niż tępienie mrówek. Przynajmniej ta ma ostry nóż jako dodatek. Czuje się trochę niepewnie z powodu tego ,że nie mam nikogo za plecami ale zakładam ,że te anioły traktują to jak sport i dobrą zabawę i nie będą atakować z tyłu. Obok mnie Raffe już wymienia ciosy z kolejnym aniołem. Uderza napastnika raz za razem z siłą od której kręci mi się w głowie. Mój własny oponent robi pierwszy krok. Jego uśmiech jest tak szeroki, że chyba już nie może być szerszy. Faceci, zawsze ćwiczą przeciwko sobie. Spodziewają się ataku tylko na konkretne miejsca i spodziewają się ,że atakujący polega na sile górnych partii swojego ciała. I nigdy nie doceniają kobiet. Moja siła oczywiście nie mieści się w górnych częściach, a jeśli już to na pewno nie można porównać jej do zwykłych mężczyzn a co dopiero do tych kolesi. Jak w przypadku większości kobiet moja siła pochodzi z nóg i bioder. Sięga po mnie, wyciągając dłonie by zabrać mi nóż, oczekując ,że rzucę się prosto na niego. Uchylam się, kucając na zgiętych kolanach, w ostatniej sekundzie wymierzam

cios nożem prosto w jego kroczę odbijając się od ziemi. Po co zawracać sobie głowę atakowanie jego siły kiedy można przejść od razu do słabości? Upada, zwijając się w kłębek na piasku jak każdy inny facet po ciosie w jaja. Wyzdrowieje. Ale w najbliższej przyszłości nie będzie przełamywał tabu jakim jest kobieta. Jakiś anioł przelatuje mi rzucony przez innego prosto nad głową. Odwracam się i widzę Raffe'a rozprawiającego się z ostatnim. W naszą stronę kieruje się już teraz większy tłum, węsząc kolejne potencjalne starcie. Raffe spogląda na zakrwawiony nóż który trzymam w dłoni. — Gdybym jeszcze miał jakiekolwiek wątpliwości ,że to Ty, to właśnie bezsprzecznie je rozwiałaś. — wskazuje na mojego oponenta zwiniętego w kłębek z dłonią na swoich klejnotach. — Gdyby był uprzejmy i pozwolił nam przejść nie byłoby problemu. — odpowiadam. — Nauczyłaś go trochę szacunku. Zawsze chciałem poznać dziewczynę która zna takie brudne zagrywki. — kwituje Raffe. — Gdy walczysz w samoobronie wszystkie chwyty są dozwolone. — Sam nie wiem czy śmiać się z niego czy bać się ciebie. — Och daj spokój to całkiem łatwe. Wyszczerza się do mnie w uśmiechu. Coś w jego oczach powoduje ,że w środku się roztapiam, tak jakby coś głęboko w nas komunikowało się bez naszej świadomości. Pierwsza odwracam wzrok. Wkładam ostrze za elastyczna gumkę mojej samonośnej pończochy. Są wystarczająco ciasne by utrzymać nóż. Przynajmniej do czegoś się przydają. Unoszę wzrok i widzę ,że Raffe mnie obserwuję. Zalewa mnie fala niezręczności. Łapie mnie w pasie i bierze na ręce jak w starym filmie. Oplatam ramionami jego szyje i przez chwilę jestem zdezorientowana a najgłupsze myśli przepływają przez moją głowę. — Nie puszczaj mnie, — mówi. Rzuca się do biegu w kierunku urwiska. Rozpościera skrzydła, niszcząc przebranie wykonane przez Madeline, białe pióra rozsypują się w chmurze puchu. Wolność na skrzydłach demona. Chce mi się śmiać i płakać jednocześnie. Jestem w ramionach Raffe’a i lecę. 59 Jesteśmy w powietrzu Wczepiam się w niego, a on przesuwa mnie tak ,że teraz oplatam go nogami w pasie. Jest ciepły mimo ,że oceaniczny wiatr smaga moje plecy. Wznosimy się na przerażającą wręcz wysokość, ale jego ramiona trzymają mnie pewnie, czuję się bezpieczna i spokojna. To uczucie jednak nie trwa długo. Pomiędzy skrzydłami Raffe'a widzę to co za nami. Podpite czy nie anioły nie mają żadnego problemu z tym by wznieść się w powietrze. Widok skrzydeł demona musiał ich jeszcze rozjuszyć bo w pościg

ruszyło ich więcej niż widzieliśmy na plaży. Leca poprzez mgłę nad czarnymi falami. Anioły powinny być pięknymi stworzeniami światła ale te które nas gonią bardziej przypominają chmurę demonów wyłaniających się spośród mgły. Raffe musi chyba myśleć coś podobnego bo ściska mnie mocniej tak jakby chciał powiedzieć nie tym razem. Pochyla się przygotowując do skrętu, oddalając się od wybrzeża gdzie mgła się przerzedza. Zniża lot kierując się w stronę wody gdzie mgła jest bardziej gęsta, a szum fal głośniejszy. Lecimy tak nisko ,że czuję opryskującą mnie pianę morską. Woda pęczniej i toczy się pod nami. Kilometr za kilometrem czarna szalejąca kipiel. Raffe leci zygzakiem to na jedną to na drugą stronę. Wykonuje gwałtowne, nieoczekiwane zwroty po tym jak lecimy przez krótką chwilę prosto. Manewry uciekających. Mgła jest tak gęsta ,że istnieje szansa na to ,że anioły gonią teraz cienie. Ryk fal i wiatru zagłusza odgłos potężnych skrzydeł Raffe'a pompujących powietrze. Nie mogę powstrzymać drżenia. Lodowata piana i oceaniczny wiatr są przeszywająco zimne, i sprawiają ,że nie czuje zarówno ramion oplecionych wokół jego szyi jak i nóg zaczepionych nieco niżej torsu. Lecimy w milczeniu przecinając noc. Nie mam pojęcia jak blisko nas jest pościg, ani czy w ogóle jeszcze ktokolwiek nas ściga. Nie widzę i nie słyszę niczego w tej mgle. Bierzemy kolejny ostry zakręt w stronę oceanu. Jakaś twarz wynurza się nagle z mgły. Tuż za nią, gigantyczne szarawe skrzydła. Jest za blisko. Uderzy w nas. Obracamy się zupełnie bez kontroli, skrzydła nietoperza zderzają się z tymi opierzonymi. Raffe wypuszcza swoje haczyki i wbija je w anielskie skrzydła. Krew tryska spośród piór, jakiś haczyk wbija się w kość. Toczymy się teraz razem jak skłębiona masa spadając w dół. Raffe stabilizuje nas ale nie może jednocześnie lecieć z obciążeniem i walczyć. W końcu odzyskuje równowagę w międzyczasie anioł wyciąga swój miecz. Raffe nie ma miecza. No i ma mnie, ciężar który tylko pozbawia go równowagi i możliwości walki. Jego ramiona trzymają mnie zamiast walczyć. Jego skrzydła muszą znaczenie bardziej napracować się by utrzymać nas w powietrzu. Nie zginę tym razem naprawdę w ramionach Raffe'a. Nie będę kolejną raną na jego duszy. Anioł się przygotowuje. Ze swoich treningów wiem ,że przy użyciu niektórych rodzajów broni potrzebny jest dystans, by były efektywne. Miecz jest właśnie jedną z nich. W tej chwili, anioł ma dość miejsca by zaatakować i pociąć nas na kawałki. Jest tylko woda. Będzie cholernie zimno, ale upadek mnie nie zabije. Przynajmniej nie od razu.

To niesamowite jak wiele razy muszę ignorować swoje instynkty samozachowawcze by przetrwać. Zaciskam nogi mocniej i odpycham się od Raffe'a. Jego ramiona poddają się zaskoczone ale zaraz zaciskają z powrotem na mnie. To wystarcza by sięgnąć i chwycić ramię anioła w którym trzyma miecz jedną dłonią a koszulę od smokingu drugą. Blokuje łokieć i trzymam ramię z mieczem by w nas go nie wymierzył. Mam nadzieję ,że nie jest na tyle silny by zmiażdżyć mi ramię. Drugą ręką szarpię go do przodu. Wszystko to dzieję się w ułamku sekund. Gdyby anioł się tego spodziewał w żadnym razie by mi na to nie pozwolił. Ale który napastnik spodziewa się ,że ofiara przyciągnie go bliżej? Nie mogąc w pełni kontrolować pokaleczonych skrzydeł, udaje mi się przyciągnąć wyjątkowo lekkiego anioła dość blisko. W tej odległości jego miecz nie jest już takim zagrożeniem ale Raffe jest zmuszony do niezbyt komfortowego lotu by nie nadziać się skrzydłem na ostrze. Kołyszemy się w powietrzu tuż nad czarną jak smoła wodą. Raffe trzyma mnie mocno jednym ramieniem, próbując drugim odeprzeć anioła który chce go uderzyć. Pochylam się by złapać rękojeść miecza. Nie mam szans na to by mu go odebrać ale może odwrócę jego uwagę. A jeśli będę miała szczęście może uda mi się przemówić do samego miecza. Zmagamy się niezgrabnie w powietrzu, odpadając to się wznosząc ponad wodą. Udaje mi się złapać rękojeść miecza i chociaż nie mogę mu go zabrać to przekręcam po innym kątem. Gdy tylko to robię miecz nagle staje się ciężki, tak ciężki ,że ramiona anioła opadają pod jego ciężarem. — Nie! — krzyczy anioł. W jego głosie słychać prawdziwe przerażenie i wiem ,że miecz zaraz wypadnie z naszych rąk. Raffe uderza go pięścią. Anioł odchyla się do tyłu. Upuszcza miecz a ten znika w wodzie. — Nie! — krzyczy znowu, przerażające niedowierzanie maluje się w jego oczach, gdy spogląda na czarną wodę w której zatonął. Zgaduje ,że nie mają na wyposażeniu aniołów nurków, zbierających kosztowności z dna oceanu. Ryczy na nas jakimś wojennym okrzykiem, żądza krwi maluje się na jego dzikiej twarzy. I uderza. Z gęstej mgły wyłaniają się dwa kolejne anioły. Nie jest to takie zaskakują biorąc pod uwagę cały ten hałas jaki robi anioła ale i tak serce zaczyna mi szybciej bić. Cała trójka naciera na nas. Raffe odwraca się i kieruję w stronę otwartego oceanu. Nie ma szans by im uciekł z dodatkowym ciężarem jakim jestem. — Puść — mówię mu prosto do ucha. Raffe ściska mnie jeszcze mocniej tak jakby nie było o czym dyskutować. — Oboje będziemy bezpieczniejsi kiedy będę w wodzie, a ty będzie walczył bez dodatkowego ciężaru. — nadal mnie trzyma. — Potrafię pływać Raffe. To nic takiego. Coś wielkiego uderza w nas z tyłu.

I Raffe mimowolnie rozluźnia uścisk. Odpycham się od niego. Ten pierwszy moment upadku odczuwam jak w zwolnionym tempie, gdzie każdy zmysł wzmacnia odczucia. Odruchowo łapię pierwszą rzecz jaką mogę. Jedna trafia na powietrze. Druga na pierzaste skrzydło. Z całym moim ciężarem na jednym skrzydle anioł traci kontrolę. W panice zaciskam chwyt i oboje wpadamy do oceanu. 60 Każda komórka w moim ciele zamarza po czym eksploduje jak szklane odłamki. Lodowe igły klują i szczypią w zetknięciu z moim ciałem. A przynajmniej takie mam wrażenie. Najgorzej robi się gdy woda zalewa mi głowę, tak jakby szczyt mojej głowy był ostatnim bastionem ciepła. Musze otrząsnąć się z szoku ale moje płuca są tak zamarznięte i ściśnięte ,że nie jestem w stanie tego zrobić. Fale rzucają mną jak boją. Tracę całkowicie poczucie ciała i kierunku. W końcu przestaje koziołkować ale jak tylko się zatrzymuję nie jestem pewna co się dzieje. Nigdy bym nie pomyślała ,że w takim chaosie i bez światła ciężko mi będzie określić gdzie jestem a co dopiero wybrać odpowiedni kierunek. Na powierzchni tuż obok mnie woda kłębi się gwałtownie i od razu roje sobie w głowie paskudne scenariusze o tym co może czaić się w tych piekielnych głębinach. Przypominam sobie te wszystkie na wpół przytomne noce z mamą, zawodzącą w ciemności, malującą obrazy demonów zaciągających mnie do piekła, Wszystkie te ciemne kształty poruszające się pod powierzchnią wody czy to—? Przestań! Oddychaj. Płyń. Myśl. Nie ma sensu zastanawiać się nad jakimiś bzdurami które i tak mi nie pomogą. Pęcherzyki powietrza pojawiają się na powierzchni wody. Coś w tych pęcherzykach mnie niepokoi. Przykładam dłoń do ust by poczuć to i wypuszczam tak drogocenne powietrze z moich płonących płuc. Łaskoczą przepływając w poprzek mojej twarzy i ucha. Podążam za nimi bokiem, a przynajmniej tak mi się wydaje. Prąd wody może zepchnąć je w każdym kierunku ale koniec końców powinny pójść w górę prawda? Naprawdę na to liczę. Wypuszczam z siebie powietrze ale tylko tyle co muszę, tak ,że bąbelki stale dotykają mego nosa. Kopię nogami tak mocno jak to tylko możliwe, podążając za nimi najszybciej jak daje rade. Rozpaczam ,że płynę w złym kierunku kiedy zauważam ,że woda staje się coraz jaśniejsza. Przyśpieszam. W końcu wynurzam się na powierzchni i nabieram powietrza. Słona woda zalewa mi usta gdy wzburzona fala uderza mnie w twarz. W płucach mnie ściska i desperacko próbuje kontrolować kasłanie by znowu się jej nie napić. Ocean burzy się obok mnie i coś wybija się w górę.

Głowa, ramiona, skrzydła. Anioł z którym się splątałam w czasie upadku jakoś wydostał się na powierzchnie. Rzuca się teraz desperacko nabierając powietrza i rozpryskując wszędzie wodę. Jego pióra są przemoczone i nie wygląda na dobrego pływaka. Jego ramiona i skrzydła młócą powierzchnie zupełnie niepotrzebnie. Utrzymuje się na niej tylko dlatego ,że tak się rzuca ale to bardzo wyczerpujący sposób pływania. Gdyby był człowiekiem już nie miałaby siły i za moment utonął. Odwracam się by odpłynąć. Jest mi tak zimno ,że ledwie mogę unieść ramiona. Skrzydła anioła jednak mnie blokują. Zniosło mnie bliżej niż myślałam, szukam noża z nadzieją ,że nadal jest na miejscu. Dłonie mam tak zmarznięte ,że nic nie czuje, ale w końcu go odnajduje. Nie jest to anielskie ostrze tylko zwyczajny miecz, ale nadal mogę go nim zranić. Nadal poczuje ból i będzie krwawił. Może w tym zimnie i on niczego nie poczuje ale muszę chociaż spróbować. Sięga po mnie i tnę go w rękę. Odskakuje ale zaraz sięga po mnie drugą dłonią, łapiąc za włosy. Wbijam mu ostrze w przedramię. Puszcza ale łapie skaleczoną ręką. Ciągnie mnie w swoją stronę, napierając ramionami i zamierza utopić wręcz w klasycznym stylu. Biorę głęboki wdech. Wpycha moją głowę pod lodowatą wodę i zanurza. Nie wiem czy robi to po prostu instynktownie czy chce mnie utopić tylko dlatego ,że sam zaraz pójdzie na dno. Tak czy inaczej skończę martwa jeśli uda mu się dopiąć celu. Tnę z całą siłą napędzana przez wszechogarniającą panikę, wbijając się głęboko w tors i ramię. Raz za razem. Gorąca krew ociepla wodę. Jego uścisk luzuje się i udaje mi się wynurzyć głowę na tyle by zaczerpnąć powietrza. Nie wpycha mnie już pod powierzchnie ale nadal trzyma się mnie jak kotwicy. — Nie jesteś jedynym potworem na tym świecie. — wysapuję. W Kalifornii są rekiny. Przez większość czasu rekiny i nasi surferzy mają rozejm, ale od czasu do czasu zdarzają się ataki. Bez względu na wszystko jednak nikt na pewno nie wszedłby do wody krwawiąc. Tnę mocno po jego piersi. Krew tryska do wody. Moje spojrzenie napotyka jego. Wydaje mu się ,że mówię o sobie, że to siebie nazywam potworem. Może ma rację. Całe to dźganie przypomina mi mamę i jej ofiary. I ten jeden jedyny raz nie mam nic przeciwko. Ten jeden jedyny raz czerpię z tego szaleństwa swego rodzaju siłę. Czasem po prostu muszę odpuścić i pozwolić mojej wewnętrznej mamie wyjść na zewnątrz. Tnę go raz za razem jak jakaś wariatka. W końcu luzuje uścisk Odpływam od niego tak szybko jak tylko mogę. Nie żartowałam o tych rekinach. Nóż utrudnia pływanie ale i tak trzymam go w dłoni dopóki nie znikam się z zasięgu anioła. Wsuwam go ponownie za pończochę. Jestem tak rozgrzana adrenaliną ,że dopiero po kilku chwilach zauważam znowu przeszywające zimno. Zęby mi szczękają a z ust bucha para, ale płynę

dalej. 61 Coś ogromnego wpada do wody Plątanina skrzydeł i kończyn kołysze się na powierzchni. To Raffe i dwa anioły mocujące się ze sobą. Obracają się, walczą, skacząc po falach. Szybko się rozdzielają i teraz każdy z nich chlapie i szarpie się jakby tonął. Dwa wrogie anioły mają na wierzchu swoje miecze co jeszcze bardziej utrudnia im pływanie. Trzymają się ich zmagając się z wodą swoim mokrymi i bezużytecznymi skrzydłami. Raffe nie radzi sobie wcale lepiej. Jego skórowate skrzydła sprawdzają się w wodzie lepiej niż pierzaste skrzydła aniołów ale są wielkie i niezdarne a on najwyraźniej nie ma pojęcia jak płynąć z ich użyciem. Może w niebie nie ma oceanu. Ruszam w jego stronę. Jeden z aniołów opuszcza swój miecz, wyjąc z bólu i frustracji. Pewnie trzymał go tak długo jak dał radę, ale trudno utrzymać się na powierzchni z mieczem w pochwie a co dopiero w dłoni. Drugi anioł podskakuje na wodzie, próbując utrzymać się na niej z jedną dłonią nadal na mieczu. Przy trzecim zanurzeniu anioła pod wodą, miecz znika w głębinach tak jakby był dla niego za ciężki. Głowa anioła wynurza się z powrotem i wysapuje. — Nie, nie , nie — krzyczy z prawdziwą udręką. Anielski miecz sam podjął decyzję za niego. Nie zdziwiłabym się gdyby miecz poza towarzyszami broni był jedyną rzeczą z jaką związana jest większość tych wojowników. Przypomina mi się niedowierzanie i ból na twarzy Raffe'a kiedy jego miecz go odrzucił. Przyśpieszam a przynajmniej próbuje. Zimno i dreszcze są tak przejmujące ,że czuje jakby przejęły kontrolę nad moim ciałem. Wszyscy oni ledwie trzymają się na powierzchni i zastanawiam się jak długo jeszcze pociągną. Krzyczę — Raffe, przestań się rzucać. Uspokój się, już do Ciebie płynę. Czytałam ,że większość topielców nie potrafi zachować spokoju i dlatego ginie. Nic dziwnego bo to walka z własnymi instynktami przetrwania, z naturalnymi odruchami i reakcjami. Zdecydowanie potrzeba nieskończonych pokładów zaufania by liczyć na to ,że ktoś inny cię ocali. Raffe musi mieć ogromną siłę woli bo nieomal natychmiast przestaje się szarpać. Delikatnie porusza rękoma i nogami tylko na tyle by utrzymać się na powierzchni. Zaczyna tonąć. Przyśpieszam tak mocno jak tylko mogę. Nim do niego dopływam jego głowa zanurza się pod wodą. Sięgam po niego, ale jego ogromne skrzydła przeszkadzają mi i oboje teraz zanurzamy się w głębinie. I nawet gdy już toniemy on nadal się nie rzuca. Jestem onieśmielona tym ile żelaznej woli trzeba mieć by tak stłumić swoje instynktowne potrzeby. I jak wiele zaufania.

Po wodą nie mogę kazać mu złożyć skrzydeł, by zmniejszyć opór. Gorączkowo próbuje do nich dotrzeć i mu pokazać. Załapuje od razu i zamyka masywne skrzydła, które teraz przylegają ciasno do ciała. Wyglądają tak lekko i są takie cienkie. Jestem pewna ,że gdyby wiedział jak użyć ich w wodzie mógłby śmigać jak płaszczka Kopiąc i ciągnąć tak mocno jak tylko mogę, holuje go na powierzchnie. Nie jestem super silnym pływakiem ale jak większość dzieciaków w Kalifornii, czuje się w ocenie jak ryba w wodzie. Nie wiem dlaczego Raffe jest taki lekki ale na pewno nie jest dla mnie ciężarem. Zalewa mnie fala ulgi kiedy jego głowa wynurza się na powierzchni i znowu może oddychać. Płynę z jednym ramienia oplecionym wokół jego piersi trzymając nasze twarze zwrócone ku górze. — Skrzyżuj nogi, Raffe. Pracuj nimi. — jego nogi to potężny motor. Kiedy już się uspokajamy łapiemy stały rytm, i oddalamy się dość szybko od pozostałych aniołów. Ten którego cięłam nożem nadal unosi się na powierzchni krwawej wody, nie daleko od innych. Nie wiem jak potoczy się walka pomiędzy gangiem aniołów a żarłaczem białym ale cieszę się ,że nie będę na tyle blisko by to zobaczyć. Ale skoro anioły są zdecydowanie na terytorium rekinów to stawiam na rekiny. I kto powiedział ,że anioła nie można zabić? Szybko znikają we mgle a ja polegam na niesamowitym instynkcie Raffe’a, w kwestii dotarcia do brzegu. Słyszałam ,że wody w południowej Kalifornii są ciepłe, ale nikt nigdy tak nie powiedział o wodach północnej Kalifornii. Nie jest to może Alaska, ale jest na tyle zimno ,że mam hipotermie a przynajmniej czuje się tak jakbym ją miała. Nigdy nie widziałam tu żadnego surfera bez pianki. Ale ciało Raffe'a jest ciepłe nawet w tej lodowatej wodzie, i podejrzewam ,że to jego ciepło jeszcze trzyma mnie przy życiu. Kiedy już jesteśmy zmęczeni, odpoczywamy na jego rozpostartych skrzydłach. Gdy jesteśmy już blisko brzegu fale stają się wyższe i rzucają nami na różne strony. Czasem jakaś wielka zanurza nas całkowicie pod wodą. W końcu udaje nam się wypełznąć na piasek. Upadamy tam wykończeni i przemoczeni. Spoglądam na niego upewniając ,że wszystko jest w porządku. Dyszy ciężko i wpatruje się we mnie tak intensywnie ,że czuje się niezręcznie. Chce coś powiedzieć, tak naprawdę nie rozmawialiśmy od czasu gdy opuścił pokój w hotelu i udał się na operację w starym gnieździe. Od tego czasu dużo się wydarzyło. Jeszcze kilka godzin temu myślał ,że nie żyje. Otwieram usta by powiedzieć coś znaczącego, sensownego — Ja.... Ale nic z nich nie wychodzi. Sięgam w jego stronę myśląc ,że może moglibyśmy wziąć się za ręce, dotknąć ale wodorosty zaplątują się między moje pace i zamiast tego strząsam je odruchowo. Lądują na jego twarzy z plaśnięciem. Rozkłada się na piasku śmiejąc cicho. Jego śmiech jest spokojny a on sam zdecydowanie nadal potrzebuje powietrza ale bez problemu może pretendować do najwspanialszego dźwięku jaki kiedykolwiek słyszałam. Jest pełen ciepła i prawdziwej radości jaką może mieć tylko żyjąca,

oddychająca uhm... osoba. Sięga i łapie mnie za ramię. Ciągnie do siebie na piasek. Moje sukienka podjeżdża do góry ale nie dbam o to. Bierze mnie w ramiona i trzyma mocno. Jest jak jedyne źródło ciepła w tym ocenie lodu. Być w jego ramionach to jak być w domu którego nigdy nie miałam. Nadal dyszy poprzez śmiech który wstrząsa jego piersią. Moja pierś porusza się razem z jego i wywołuje to uśmiech na mej twarzy. Po chwili jednak nastrój się zmienia. Nadal to robi, a jego pierś drga w spazmatycznych konwulsjach które brzmią jak słaby śmiech ale nim nie są. Tuli mnie tak mocno ,że nikt nie byłby w stanie wyszarpać mnie z jego ramion. Głaszcze go po włosach i powtarzam kojąco to samo co on szeptał do mnie, ostatnim razem gdy byliśmy razem. — Ciii, — mówię. — Jestem tutaj. Jestem. Jest ciepły jak popołudniowe słońce w letni dzień. Tulimy się tak chłonąc ciepło własnych ciał, ukryci przed potworami, mgłą wirującą nad nami i szumem krwawych fal uderzających o brzeg. 62 Udaje nam się dotrzeć do jednego z domków rozrzuconych wzdłuż całej plaży spowitych teraz mgłą. W Świecie Przed te domy były oddalone od wody o krótki spacer. W Świecie Po stoją osadzone na oceanie zgliszczy praktycznie zanurzone w wodzie. Wiele z nich wygląda na nienaruszone; flagi zatknięte na masztach, na tarasach i werandach meble w pełnej gotowości czekają na rezydujących tu mieszkańców. Potykając się wchodzę do salonu tuż za Raffe'm, tak wykończona ,że zupełnie nieświadoma otoczenia. Wewnątrz jesteśmy chronieni przed wiatrem, i choć w środku nie jest ciepło to w porównaniu do tego co przed chwilą przeszliśmy jest idealnie. Jestem przemoczona i oklejona piaskiem, sukienka przylega do mnie jak mokra papierowa chusteczka. W przeciwieństwie do mnie Raffe jest w pełnej gotowości. Sprawdza każdy kąt zanim pozwala sobie na opuszczenie gardy. W środku jest ciemno, jedyne światło to zamglony blask księżyca wpadający przez niewielkie okna. Mamy jednak szczęście bo w salonie jest kominek ze stosem drewna ułożonym obok, zapałki i ozdobne świece stoją na nim. Próbuje zapalić świeczkę. Dłonie drżą mi tak bardzo ,że łamie trzy zapałki zanim udaje mi się w końcu to zrobić. Raffe rozpala ogień. Jak tylko malutki płomień strzela w górę coś w moim wnętrzu się odpręża, tak jakby jakaś część mnie poważnie się martwiła ,że moje podstawowe funkcję życiowe nie dotrwają tego momentu. On też drży ale mimo to wstaje i zasłania pionowymi żaluzjami okna. Nie wiem jak udaje mu się to zrobić. Ja najlepiej wczołgałabym się do kominka byle tylko być bliżej ciepła. Przynosi nawet koce i ręczniki, gdzieś z głębi domu, i okrywa mnie nimi. Moja skóra jest tak lodowata ,że ledwie czuje ciepłą miękkość jego dłoni gdy

muska moją szyję. — Jak się czujesz?— pyta. Odpowiadam szczękając zębami.— Tak dobrze jak można oczekiwać po kąpieli w opanowanych przez anioły wodach. Raffe przykłada mi dłoń do czoła. — Wy ludzie jesteście tacy delikatni. Jeśli czas was nie zabije, robią to jakieś bakterie, rekiny albo hipotermia. — Albo spragnione krwi anioły. Potrząsa głową. — W jednej minucie nic ci nie jest, w następnej znikasz już na zawsze — wpatruje się zamyślony w trzaskające płomienie. Z włosów nadal kapie mi lodowata woda, spływając po karku i plecach, sukienka klei się do ciała jakby była zrobiona z mokrego piasku. I tak jakby pomyślał o tym samym bo zawija moje włosy w plażowy ręcznik. Potem ściąga buty i zrzuca spodnie. — Co robisz? — pytam nerwowo. Nie przerywa dalej rozbierając się pod swoim ręcznikiem. — Próbuje się rozgrzać. Powinnaś zrobić to samo jeśli nie chcesz by całe ciepło wessały ci te mokre ubrania. — jego spodnie z plaśnięciem lądują na dywanie. Waham się podczas gdy on siada blisko mnie naprzeciwko ognia. Rozpościera swoje skrzydła. Podejrzewam ,że chce je w ten sposób wysuszyć, ale pomaga to skumulować ciepło w jednym miejscu. Moje ramiona i plecy odprężają się jak tylko czuje ciepło wirujące tuż za mną. Drżę próbując strząsnąć z siebie ten przenikliwy chłód. Zacieśnia krąg swoich skrzydeł, kumulując ciepło płynące z ognia między nami. — Dobra robota, — mówi, spoglądając na mnie z uznaniem. Mrugam na niego zaskoczona. Nie jest tak ,że nikt nigdy mnie tak nie pochwalił ale jakoś te słowa w jego ustach brzmią inaczej. Nieoczekiwanie. — Twoja też.— chcę powiedzieć coś więcej. Otwieram mój wewnętrzny sejf, sprawdzając czy mogę coś stamtąd wyciągnąć, coś wartego powiedzenia, ale wszystkie te myśli walą do drzwi chcąc wypłynąć na zewnątrz. Zatrzaskuje je mocno, opierając się jeszcze o nie całym ciałem dla bezpieczeństwa. Nadal jednak język mi się plącze od nadmiaru rzeczy które chciałabym powiedzieć. — Tak, twoja też. Kiwa ze zrozumieniem, tak jakbym naprawdę powiedziała wszystkie te rzecz kłębiące się i pragnące wyjść z mojego sejfu, a on je zaakceptował. Przez chwilę wsłuchujemy się w trzaskające płomienie. Rozgrzałam się już na tyle, że chcę uwolnić się od mokrej, zabrudzonej piaskiem sukienki która pozbawia mnie ciepła. Zawijam się w koc i chwytam w zęby jego krańce by utrzymać go na miejscu. Wyszczerza się w uśmiechu kiedy widzi jak marszczę się i szamoce z mokrym materiałem. — Jestem pewien ,że dobrze wychowany, nowoczesny mężczyzna odwróciłby się by nie zobaczyć ewentualnej wpadki. Kiwam zaciskając zęby na materiale. — Ale wtedy stracilibyśmy nasze ciepłe schronienie. — unosi do góry skrzydło w ramach demonstracji. Zimne powietrze natychmiast dociera do mych nóg. Opuszcza skrzydło i wzrusza ramionami. — Chyba po prostu musisz uważać

i nie zaliczyć żadnej wpadki. Nadal się męczę uwalniając w końcu lewą rękę. — Tylko się nie śmiej ani nic w tym stylu. — mówi. — To mogłoby być katastrofalne. Rzucam mu wściekłe spojrzenie zakazujące jakichkolwiek prób rozśmieszania. — Słyszałaś ten kawał o— Rozrywam mokrą sukienkę pod kocem, i tak była zniszczona. Wyciągam ją spod niego i rzucam. Ląduje na jego mokrych spodniach. Raffe parska śmiechem. To piękny dźwięk, bogaty i beztroski. Woła do mnie bym do niego dołączyła. — Jesteś taka dobra w kreatywnych rozwiązaniach. — w końcu wykrztusza ze śmiechem. — Zazwyczaj wiążą się z rozdzieraniem, kopaniem, szarpaniem czy dźganiem ale zawsze są kreatywne. Wypuszczam koc z zębów, teraz mogę już trzymać go rękoma. — Po prostu miałam już dość tych mokrych klejących się do mnie ubrań, to wszystko. Ani przez chwilę nie obawiałam się ,że mnie rozśmieszysz. — Auć, zraniłaś mnie tym komentarzem — odpiera z uśmiechem. Słowo 'zraniony' odbija się echem w mojej głowie i widzę ,że on też o tym myśli bo uśmiech mu zamiera. — Co stało się w starym gnieździe? Widziałem jak zostałaś ukłuta przez skorpiona, widziałem jak umarłaś, jak przeżyłaś? Wyjaśniam mu wszystko na temat skorpionów i paraliżu, o tym ,że spowalnia rytm serca i oddech tak ,że ofiara wydaje się martwa. — Byłem pewien ,że cię straciłem. Stracił mnie? Wpatruje się w ogień, w ogóle go nie widząc. — Ja też myślałam ,że cię straciłam. — te słowa ledwie opuszczają moje usta. Ogień trzeszczy i strzela płomieniami połykając drewno. Przypomina mi to pożar w gnieździe, kiedy Raffe wyniósł mnie bezpiecznie mimo ,że myślał iż jestem martwa. — Dziękuje, że zwróciłeś mnie mojej rodzinie. To było szalone i niebezpieczne. — Tak się wtedy czułem, trochę szalony i niebezpieczny. — Tak, widziałam. — nigdy nie pozbędę się tego obrazu, jak rozwala gigantyczne próbówki ze skorpionami i zabija wszystkie potwory po tym jak widzi mnie umierającą. Jego usta drgają jakby śmiał się do siebie. — To musiało być zabawne. — Nie, tak naprawdę nie było. Było..... — rozdzierające serce. — Rozdzierające serce. — mrugam pośpiesznie uświadamiając sobie ,że powiedziałam to głośno. — To znaczy...— nic nie przychodzi mi do głowy, nie mam żadnego wyjaśnienia na to co właśnie powiedziałam. — Rozdzierające — spogląda głęboko w płomienie — Serce. — słowa te wypływają z jego usta tak jakby były dla niego nowe, jakby nigdy wcześniej ich nie mówił. Kiwa głową — Tak, chyba można to tak określić.

Ogień trzaska wesoło. To zaskakujące jak szybko mogą ogrzać cie płomienie. — Nie chodzi mi o to ,że Tobie to złamało serce. — brzmię tak jakby angielski był dla mnie jakimś zupełnie nowym językiem. — Chodzi mi o to ,że ciężko było mi na to patrzeć. Nie potwierdza ani nie zaprzecza, więc nie wiem czy choć trochę złamało mu to serce. — No dobra, może i sprawiałeś wrażenie jakbyś miał trochę złamane serce. — wyduszam, to takie zawstydzające. Teraz już strzelam kompletnie w ciemno. Część mnie ma ochotę palnąć się w głowę za to ,że jestem taka głupia. Reszta nasłuchuje ostrożnie, wyłapując jego reakcję. Ogień rozszalał się teraz na dobre, skrząc się rytmicznie i hipnotyzująco, płynące od niego ciepło jest rozkoszne. — Drżysz. — mówi z ociąganiem, może nawet ze smutkiem. — Weź prysznic, może będziemy mieli szczęście i będzie ciepła woda. Waha się chwilę podczas gdy ja wstrzymuje oddech. Potem odwraca się ode mnie. Wstaje i kieruje się do ciemnego wnętrza domu. Jak tylko znika ciepłe schronienie jego skrzydeł chłód znowu mnie przenika. Obserwuje jak rozpływa się w cieniach. Jego ciemne skrzydła i pochylona głowa giną najpierw, w ślad za nimi idą szerokie ramiona. A potem nie ma już niczego. 63 Siedzę tam obserwując go jak odchodzi, chcą coś powiedzieć ale nie wiem co. W końcu niechętnie wstaje. Teraz gdy już idę do góry w poszukiwaniu łazienki dom wydaje się o wiele bardziej wychłodzony. Stos miękkich ręczników wyraźnie nieużywanych od czasu prania leży na półce. Pewnie było to kilka miesięcy temu. Biorę prysznic przy świeczce. Woda nie jest gorąca, ale w porównaniu do oceanu przyjemniej pieści moją wyziębioną skórę. Nie przeciągam jednak kąpieli. Zmywam z siebie piasek i szoruje włosy tak szybko jak tylko mogę. Nadal drżę, bo przenikliwe zimno oceanu przeszyło mnie aż do kości, i nie mogę doczekać się gdy znowu będzie mi sucho i ciepło. Gruby szlafrok wisi na drzwiach łazienki, żałuję ,że nie mogę się w niego zawinąć, ale na takie luksusy mogli pozwalać sobie ludzie tylko w Świecie Przed, w Świecie Po jest inaczej, wiem ,że w każdej chwili mogę być zmuszona do ucieczki, zarówno przez potwory jak i ludzi. Pośpiesznie przeszukuje szuflady i szafy. Najlepsze co udaje mi się znaleźć to sukienka przypinająca sweter, która pewnie tak naprawdę jest swetrem. Wszystko jest jakieś cztery rozmiary za duże. Związuje go w pasie apaszką i zakładam parę sterczowych spodni, które sięgaj mi kostek choć pewnie są Capri. Jestem pewna ,że znalazłabym coś lepszego ale nie chcę zbyt długo marudzić u góry ze świeczką. Są tu duże okna, przez które na pewno widać płomień, wolę nie zapraszać kłopotów.

Na dole pokój jest ciepło oświetlony blaskiem kominka. Raffe stoi na krześle, zasłaniając pozostałe okna kocami. Musiał pomyśleć o tym samym co ja. Coś w tych jego zabiegach sprawia ,że się rozluźniam, w końcu to co robi to najnormalniejsza rzecz na świecie Cóż, normalna jeśli zignoruje się ciemne skrzydła delikatnie kołyszące się tuż za nim. Przypuszczam ,że je suszy. Haczyki są wypuszczone i lśnią w blasku ognia. Zastanawiam się czy je poleruje? Nie ma piór. — Chyba nie jesteś Upadłym co? — to pytanie wyskakuje z moich ust nim mózg ma szanse je przetworzyć. — Z tego co słyszałem, to tylko dodałoby mi atrakcyjności w oczach Ludzkich Cór. Byłbym bardziej seksowny nie? — odpowiada i kończy zaczepiać ostatni koniec koca. — Co Wy wszystkie widzicie w niebezpiecznych facetach? — Zadałam ci pytanie Raffe. To poważna sprawa. — To ma być szansa dla Ciebie na zapewnienie sobie zbawienia? — zeskakuje z krzesła i odwraca by w końcu na mnie spojrzeć. Kiedy mnie widzi jego ramiona zaczynają drżeć w cichym śmiechu który wkrótce przekształca się w głośne parsknięcie. Śmiech Raffe’a jest czymś czego normalnie słuchałabym z przyjemnością, z wyjątkiem tego ,że najwyraźniej śmieje się ze mnie. Spoglądam w dół na swój strój. Przyznaję, że być może trochę się pospieszyłam kiedy ubierałam się na górze. To co wyglądało na stonowany kolorystycznie sweter teraz ma na sobie leopardzie cętki, a z powodu swojego rozmiaru wisi na mnie w każdym możliwym miejscu. Ciemna apaszka teraz jest czerwonym krawatem a brązowe skarpetki nie są nawet z jednej pary, jedna jest różowa a druga purpurowa. — Dlaczego wszyscy inni mogą wyglądać jakby grali w filmie o ataku zombie a ja nadal muszę przejmować się swoim wyglądem? Nie przestaje się śmiać. — Wyglądasz jak cętkowany Shar-Pei. To chyba te psy z wiszącą wszędzie skórą. — Przerażasz mnie wiesz. To może być trauma do końca życia, już zawsze będę pamiętać ,że zostałam przyrównana do pomarszczonego psa jako wrażliwa siedemnastolatka. — Tak. Wrażliwa dziewczyna co? To dobrze cię definiuje Penryn. — blask ognia zmiękcza rysy jego twarzy — Ale skoro już musisz poczuć się lepiej to podbuduje Twoje ego i przyznam ,że świetnie wyglądałaś ze skrzydłami.— ostatnie słowa mówi z tęsknotą. Nagle czuje się niezręcznie. — Dzięki...tak sądzę. — Nie chcesz wyglądać świetnie ze skrzydłami? — Obawiam się tylko ,że to pułapka, no wiesz, będziesz potem chodził i mówił coś w stylu; może wygląda jak pomarszczony pies ze skrzydłami ale ma naprawdę miłą osobowość. — spoglądam w sufit tak jakbym się nad tym zastanawiała. — No dobra to nie było śmieszne, więc wyszedłby z tego naprawdę kiepski żart. — Nie martw się, jesteś bezpieczna, — odpowiada uspokajająco. — Nigdy nie powiedziałbym ci ,że masz miłą osobowość. Posyłam mu pozornie gniewne spojrzenie a on parska śmiechem z powodu

swojego dokuczliwego komentarza. I tak po prostu, jest z powrotem tym samym Raffe'm którego poznałam na drodze. Gotujemy wodę na gazowej kuchence która nadal działa, trzeba tylko odpalić ją zapałką. Potem siedzimy przy kominku popijając gorącą wodę z kubków, podczas gdy ja opowiadam mu co robiłam od czasu gdy widzieliśmy się po raz ostatni. Jest mi tak ciepło i przyjemnie ,że mam ochotę zwinąć się w kłębek i zasnąć. — Gdzie mój miecz? Biorę głęboki wdech. Nie mówiłam o sennych wspomnieniach miecza. Byłoby to równoznaczne z przyznaniem się ,że trochę go szpiegowałam — Musiałam go zostawić, na nabrzeżu w San Francisco, kiedy mnie złapali. — Zostawiłaś ją? Kiwam. — Nie miałam wyboru. — Nie została stworzona do samotności. — Chyba nikt z nas nie został. Nasze oczy się spotykają i przeszywa mnie elektryzujący dreszcz — Tęskniła za Tobą. — mówię szeptem. — Tak? — jego głos jest jak miękka pieszczota. Spogląda na mnie tak intensywnie ,że mogłabym przysiądź iż przenika mnie aż do samej duszy. — Tak. — rumienie się. Ja...— Myślała o Tobie przez cały czas. Płomienie oświetlają ciepłym blaskiem linie jego szczeki, usta. — Nienawidziłem tego ,że ją utraciłem. — jego głos jest niskim warknięciem — Nie zdawałem sobie sprawy z tego jak bardzo się przywiązałem. — sięga i odsuwa mokre pasemko moich włosów z twarzy. — Jak niebezpiecznie uzależniająca może być. Jego spojrzenie wbija się we mnie i nie mogę się ruszyć, nie mogę oddychać. — Może dziewczyna musi to usłyszeć. Może ona też chce być z Tobą. — wyrzucam z siebie pośpiesznym szeptem. Przymyka oczy i bierze głęboki oddech. Potrząsa głową. — To niemożliwe. — Dlaczego? — Zasady. Obyczaje. Niebezpieczeństwo. Bycie ze mną jest niebezpieczne. — Bycie bez Ciebie jest niebezpieczne. — przysuwam się bliżej ognia. Sięga i poprawia koc na moich ramionach. — Ale to i tak nie zmienia zasad. Przymykam oczy czując jego ciepłe palce muskające mój kark. — Kogo obchodzą zasady? To koniec świata pamiętasz? — Dla nas zasady są ważne. Anioły to rasa wojowników. — Zauważyłam. Ale co to ma wspólnego z Tobą? — Jedyny sposób by utrzymać socjetę zabójców razem przez eony to posiadanie prostego łańcucha komend i całkowity brak tolerancji dla łamania zasad. W innym razie wszyscy wyrznęlibyśmy się dawno temu. — Nawet jeśli te zasady nie mają żadnego sensu? — Czasem mają. — wyszczerza się w uśmiechu. — Ale nie o to chodzi. Chodzi o to by wojownicy wypełniali rozkazy, nie chodzi o to by ich oceniać.

— A co jeśli to trzyma cię z daleka od ludzi i rzeczy na których ci zależy? — Zwłaszcza wtedy. To często najbardziej efektywna kara. Śmierć nie jest dla wojownika wystarczającą groźbą. Ale odbierz mu Ludzką Córę, Dziecko, Przyjaciół, Miecz, to są prawdziwe kary. Nie mogę się powstrzymać. Nachylam się do niego tak ,że moja twarz jest teraz na odległość pocałunku.— Jesteśmy naprawdę przerażające prawda? Patrzy na moje usta nieomal mimowolnie. Ale nie odsuwa się do tyłu ani nie zbliża nawet na milimetr. Unosi brew. — Ludzkie Córy są naprawdę niebezpieczne. Nie wspominając już o tym ,że bardzo irytujące. — wzrusza ramionami. — Czasem w całkiem milutki sposób. Odchylam się do tyłu. — Zaczynam już rozumieć dlaczego Twój miecz cię opuścił. — auć, to nie zabrzmiało dobrze. — Przepraszam, nie chciałam— — Odeszła ponieważ trzymała się rozkazów, takie miała zalecanie jeśli kiedykolwiek wyczuje mrok — Dlaczego? Spogląda do swojego kubka — Ponieważ Upadły z anielskim mieczem jest zbyt niebezpieczny. Ich skrzydła zmieniają się w czasie i w końcu jeśli żyją wystarczająco długo dorabiają się własnej broni. Anielski miecz i skrzydła upadłego anioła to zbyt niebezpieczna kombinacja by na nią pozwolić. — Ale ty nie jesteś Upadłym, prawda? Dlaczego Twój miecz cię opuścił? — Skrzydła ją zdezorientowały. — bierze łyka z kubka wyglądając jakby żałował ,że nie ma tam czegoś mocniejszego.— Częściowo odczuwa ale przecież nie ma mózgu. — uśmiecha się półgębkiem. Wzdycham i odstawiam kubek. — Twój świat tak bardzo różni się od mojego. Spogląda na mnie tymi zabójczymi oczami i perfekcyjną twarzą w ciele Adonisa. — Nie ma jakieś okrężnej drogi prawda? — pytam.— Jesteśmy śmiertelnymi wrogami i powinnam próbować zabić Ciebie i każdego takiego ja Ty. Pochyla się, opierając swoje czoło na moim i zamykając oczy. — Tak. — jego delikatny oddech pieści moje usta gdy wypowiada to słowo. Ja też zamykam oczy i próbuje skoncentrować się na cieple jego ciała opierającym się o moje. 64 Raffe wraca z łowów przynosząc płatki śniadaniowe i masło orzechowe. Chciałam już ruszać w drogę ale on uparł się argumentując ,że żołnierze potrzebują jedzenia ,żeby należycie walczyć. Poza tym powiedział ,że potrzebuje czasu by przemyśleć swój następny krok. Więc urwał się w nocy (z jego super wzrokiem pora dnia nie robi mu różnicy), podczas gdy ja siedziałam w domu przy świecach. Płatki są doprawione rodzynkami i te rodzynki rozpływają się w ustach, smakując jak niebo, a może lepiej jak absolutna przyjemność która nie kojarzy się z martwymi aniołami. Choć raz nasze dłonie są czyste, więc jemy rękoma i zlizujemy masło orzechowe z palców. Przypuszczam ,że w kuchni pewnie są sztućce ale kto zawracałby sobie tym głowę. Jest coś fajnego w zlizywaniu lepkiej, słodkiej mazi z naszych

palców i oblizywaniu ich jak lodów. Rodzynki i masło orzechowe, kto by pomyślał ,że będzie to tak dobrze smakować? Gdybyśmy tylko mieli odrobinę czekolady, prawdopodobnie wyszedłby z tego pyszny, chrupiący baton jakie sprzedawano kiedyś w sklepach No dobra może nie było to jedzenie idealne jak w Świecie Przed ale w tej chwili, smakowało cudownie. — Muszę wrócić do gniazda. — oznajmia Raffe, zanurzając palce w słoiku. Moja ręka pełna płatków zatrzymuje się w połowie drogi do ust — Poważnie? Do tego miejsca pełnego szalonych, krwiożerczych neandertalczyków z którego ledwie udało nam się uciec? Unosi brew, zlizując masło orzechowe. Wrzucam płatki do buzi i zaczynam chrupać.— Twoja rasa jest miła dla oka ,przyznaje, ale w środku to neandertalczycy. — Bazując na tym co mi powiedziałaś, zgaduje ,że Uri nie planował tych zamieszek. Każdy jeden żołnierz mógłby mu powiedzieć co się stanie gdyby tylko zapytał. Machanie apokalipsą przed nosem sfrustrowanych wojowników niepewnych swojej misji, zazwyczaj kończy się bijatyką. — Bijatyką? — Zbyt staromodne słowo? — nabiera ponownie trochę masła. Chyba woli nie mieszać go z płatkami. — Ludzie byli rozrywani na kawałki. Dosłownie. Na krwawe, straszne małe kawałki. To nie jest coś co można nazwać bijatyką. — Przykro mi, ale nie mogłem nic zrobić by to powstrzymać. — nie brzmi jakby było mu przykro, brzmi chłodno i pragmatycznie. — O co chodziło z tymi wiwatami na myśl o apokalipsie? O tak, będziemy bezkarnie zabijać biednych ludzi. — rzucam z sarkazmem. Wrzucam garść płatków do słoika z masłem upewniając się ,że kilka zostanie w środku. Dla pewności dorzucam jeszcze kilka rodzynek. — Podekscytowanie apokalipsą nie ma nic wspólnego z ludźmi. — Prawie dałam się nabrać. Zagląda do zanieczyszczonego przeze mnie słoika. Rzuca mi łobuzerskie spojrzenie i odstawia go nie biorąc więcej. — Ludzie to przypadek. — Zabijanie i niszczenie całego gatunku jest przypadkowe? — nic nie mogę poradzić na to ,że brzmię oskarżycielsko, mimo tego ,że wiem iż nie jest on częścią planu naszej eksterminacji. A przynajmniej nie sądzę ,że był w to osobiście zaangażowany, choć tak naprawdę do końca tego nie wiem prawda? — Twoi ludzie tępili różne rodzaje gatunków. — bierze pudełko z płatkami. — To nie to samo. — chwytam słoik z masłem. — Dlaczego nie? — Możemy wrócić do tematu i skupić się na tym jak Twój gatunek dla zabawy zabija mój? — wyciągam masło ze słoika i zlizuje z palców. Obserwuje przez chwilę jak to robię po czym mówi. — Celebrują możliwość uwolnienia swoich przyjaciół. — To anioły mają przyjaciół? — oblizuje palec dokładnie ssąc resztki masła. Przesuwa się niezręcznie na miejscu po czym spogląda na mnie piorunująco.

— Kiedy walczysz u boku innych wojowników, stają się Twoimi braćmi. Każdy z nas ma brata który upadł. Jedyna szansa dla nich to Dzień Sądu Ostatecznego. Tego dnia w końcu będą mieli swój proces. —Wieczne potępienie, jeszcze przed procesem? — już mam włożyć palce z powrotem do słoika kiedy on wrzuca do niego garść płatków. Będę musiała zjeść wszystkie te płatki zanim dokopie się z powrotem do masła. — System celowo jest ostry by trzymać wszystkich w ryzach. To scala naszych wojowników. Wkładam palce w mieszaninę w słoiku zastanawiają się czy jest zirytowany. — A jeśli osądzą ich jako winnych? — wynurzam palce z masłem na koniuszkach i zlizuje je rozkoszując się ostatnim smakiem słodyczy. Podnosi się gwałtownie i zaczyna przechadzać po pokoju. — Wieczność trwa jeszcze dłużej. Znam odpowiedz na moje następne pytanie ale i tak muszę zapytać. — A kiedy będzie ten Dzień Sądu Ostatecznego? — Na koniec Apokalipsy. Kiwam. — Jasne. Tej Apokalipsy której tak wszyscy pragniecie Bierze głęboki wdech i ciężko wypuszcza powietrze, tak jakby musiał spuścić trochę pary. — Chudźmy znaleźć mój miecz Nie chcę tracić czasu na wyprawę na nabrzeże ale i miecz i lokalizator mamy tam są. Ten lokalizator to nadal moja najlepsza szansa na to by zlokalizować Paige. Poza tym może uda mi się zobaczyć czy udało im się uciec z wyspy. Jeśli nie to może będę mogła im jakoś pomóc. Doc powiedział ,że skorpiony miały jakąś misję, no i wiem ,że Beliel musiał zorganizować przelot swojej szarańczy nad anielską fetą. Do teraz ucieczka z Alcatraz albo się powiadała albo nie. Nie chcę nawet myśleć o tym co mogło wydarzyć się do tej chwili jeśli się nie powiodła. Szybko znajduję za duży płaszcz i parę tenisówek które z kolei pasują na mnie zadziwiająco dobrze. W międzyczasie, Raffe bierze z kuchni duży nóż w pokrowcu i wsuwa go za pasek spodni. Na zewnątrz mgła już trochę ustąpiła, ukazując księżyc i gwiazdy odbijance się w oceanie. Pomiędzy nami a wodą jest plaża pokryta kocem z drewna, szkła i gruzu. W pokruszonym szkle odbija się światło padające z nieba co przypomina dywan zrobiony ze świetlików, rozciągający się teraz przed nami jak okiem sięgnąć. To tak nieoczekiwanie piękne ,że przystaje by popatrzeć. Jak coś tak cudownego może powstać z takiego zniszczenia? Zerkam na Raffe'a by zobaczyć czy też docenił widok ale on zamiast plaży obserwuje mnie. Podchodzę do niego, czując skrępowanie. Latanie w jego ramionach wcześniej było kwestią życia i śmierci, i nie mieliśmy czasu na myślenie o czymkolwiek innym niż ucieczka. Tym razem dokonuje wyboru, i nic nie mogę poradzić na to ,że myślę o jego silnych ramionach i ciepłej skórze muskającej moją. Unoszę ramiona jak dziecko które chce by je podnieść. Waha się przez sekundę, spoglądając na mnie. Czy przypomina sobie jak trzymał mnie w ramionach w starym gnieździe gdy myślał ,że umarłam? Jak to jest dla niego, trzymać kogoś w ramionach tak wiele razy po tak długiej izolacji?

Bierze mnie w ramiona, przytulając, podczas gdy ja oplatam ramionami jego kark. Mój policzek muska jego kiedy mnie podnosi. Ciepło płynie od tego dotyku i powstrzymuje pragnienie by się w niego wtulić. Biegnie kilka kroków i już jesteśmy w powietrzu kierując się do Alcatraz. Gdyby już z nim nie leciała, na pewno byłam przerażona. Jestem nad lodowatą wodą od której dzielą mnie tylko ramiona. Ale jego ramiona trzymają mnie mocno a z jego piersi emanuje ciepło. Opieram głowię na jego muskularnym ramieniu i zamykam oczy. Ociera się policzkiem o mój włosy. Wiem ,że wkrótce będę musiała pomyśleć o Paige, Mamie i Clarze. Moim priorytetem jest przetrwanie i pozbieranie rodziny o kupy. Musze zapewnić im bezpieczeństwo i chronić zarówno przed potworami jak i ludźmi. Ale teraz w tej właśnie chwili, pozwalam sobie na bycie siedemnastolatką w ramionach silnego faceta. Pozwalam sobie nawet na myślenie co by było gdyby, zapuszczam się w wir możliwości tego co mogłoby być między nami w Świecie Przed. Tylko na małą chwilę. Zanim chowam moje marzenia do swojego sejfu w głowie. 65 Nie lecimy przez półwysep tylko prosto dopóki nie docieramy do zatoki San Francisco. Dopiero stąd chcemy oblecieć półwysep, to dłuższa droga do Alcatraz, ale mgła nadal gęsto wisi nad wodą tak jak zresztą podejrzewaliśmy. W powietrzu dziś jest zdecydowanie za dużo aniołów i skorpionów by ryzykować więc Raffe zdecydował ,że lepiej lecieć nad wodą i miał rację. Jest wilgotno i wietrznie. Prawdziwym źródłem ciepła jest dla mnie Raffe a nie płaszcz i nie mogę nic na to poradzić ,że rozkoszuje się dotykiem jego ciała gdy przenikamy przez mgłę. Raffe przechyla głowę jakby coś usłyszał. Skręca a ja nie mam pojęcia skąd wie ,że lecimy we właściwym kierunku, pośród tej mgły, a już tym bardziej jak wychwycił jakiś niewielki hałas którego ja nie jestem nawet w stanie usłyszeć a on tak. Wylatujemy z najgęstszej mgły, i lecimy w jej niższych warstwach wzdłuż zatoki. Przydymione światło księżyca oblewało lekkim blaskiem oleistą ciemność pod nami. Słyszę wytłumiony dźwięk silnika jeszcze zanim dostrzegam łodzie. Pod nami pół tuzina łodzi płynie przez zatokę. Nie widzę promu kapitana Jake'a. Oczywiście nie ma żadnego powodu dla którego miałaby tam być, ale i tak liczę na to ,że ta karawana to ucieczka z Alcatraz. Te łodzie są mniejsze i węższe lecz nadal odpowiednio duże by przewieźć naraz z tuzin ludzi. Czy Dee i Dum zorganizowali ekipę ratunkową? Jeśli tak, to jestem pod wrażeniem. To by znaczyło ,że byli w stanie zebrać dostateczną ilość łodzi by wywieźć wszystkich naraz. I wygląda na to ,że byli na tyle inteligentni by wykorzystać ciemność i mgłę, i podróżować wodą zamiast lądem. Raffe obniża lot, krążąc cicho w pobliżu łodzi, tak samo ciekawy jak ja tym co się dzieję. Pokłady są pokryte tulącymi się do siebie ludźmi, w ten sposób na pewno jest

im cieplej. Ktoś musiał dostrzec nasz ciemny kształt na niebie ponieważ wyłączono silniki i teraz łodzie dryfują w kompletnej ciszy. Mężczyźni z karabinami wymierzonymi w niebo stoją w pełnej gotowości, lecz nie celują bezpośrednio w nas więc zakładam ,że jednak nas tak do końca nie widzą. A najlepsza informacja to taka ,że żaden karabin jeszcze nie wypalił. Zgaduje ,że mają rozkaz strzelać tylko w ostateczności, zważywszy na to ,że pojedynczy strzał mógłby przyciągnąć do nich całą hordę potworów. Łódki płyną spokojnie przebijając się przez mgłę. Jeśli to ucieczka z Alcatraz, prawdopodobnie płyną tak od paru godzin, co oznacza ,że przez większość czasu mieli wyłączone silniki. Nie ma tam żadnego światła, żadnego ruchu, ani dźwięku nigdzie za wyjątkiem rufy największej łodzi która prowadzi ten konwój. Światło księżyca jest na tyle jasne ,że dostrzegam coś przywiązanego na rufie. To rzucający się skorpion. Ktoś pochyla się na lezącym potworem. Kiedy przelatujemy nad nimi przyglądam się bliżej. Ciało bestii i ogon są dobrze przymocowane. Usta ma zakneblowane i wydaje z siebie wyciszone syknięcia, tak jakby desperacko chciał dźgnąć kobietę która się nad nim pochyla. Kobieta jest zaabsorbowana czymkolwiek co robi i nie zauważa nas. Robi coś na jego piersi. Nie widzę jej twarzy ale to nie może ona być kimkolwiek innym. Moja matka jest żywa i najwyraźniej ranna. Dwóch mężczyzn trzyma karabiny i stoi po każdej jej stronie. Po budowie ciała i innych szczegółach stwierdzam ,że jest to chyba Tatuażyk i Alfa. Jeśli tak mama musiała wywrzeć na nich cholerne wrażenie podczas ucieczki w innym razie nie chroniliby jej kiedy najwyraźniej rysowała coś na skorpionie. Mijamy łódź ale jest za ciemno bym dostrzegła co pisze. — Rysuje szminką serce na jego piersi, i piszę w środku ‘Penryn i Paige’ — szepcze Raffe do mego ucha. — Zawracamy w kierunku mola. — Teraz rysuje kwiatki na jego brzuchu. Nic nie mogę poradzić na to ,że uśmiecham się i potrząsam głową. Czuje się lekko. I przez chwilę, ściskam Raffe'a mocniej w czym co niektórzy mogliby wziąć za uścisk. 66 Nabrzeże wygląda tak jak je zapamiętałam. Połamane deski stręczące na wszystkie strony, zniszczone budynki, powywracane łodzie. Łódź kapitana Jake'a, stoi przy nabrzeżu, tak jakby przeorał molo i teraz zacumowała otoczony koroną połamanych desek. Siedzi niżej niż powinien, tonąć powoli. Reflektor z pokładu rzuca upiorny promień światła na całe nabrzeże. Więc nie wszyscy zdecydowali się na ucieczkę łodziami. Niektórzy wybrali podróż lądem, pewnie po to by później jakoś się rozproszyć. To miałoby sens gdyby szanse na przetrwanie były większe na lądzie, albo jeśli ktoś miał rodzinę w mieście. Ktokolwiek prowadził ten statek nie był na pewno kapitanem Jake'm. No chyba ,że był solidnie nagrzany co też w sumie było możliwe. Krążymy w pobliżu nabrzeża, rozeznając się w sytuacji. Szabrownicy

rozpraszają się gdy dostrzegają nasz cień na tle księżyca. Część z nich to tylko dzieciaki. Pewnie rozeszły się plotki o kosztownościach pozostawionych na nabrzeżu. Zastanawiam się czy mają pojęcie jak niebezpieczne jest przebywanie tutaj. Gdy tylko wszyscy znikają lądujemy cicho w cieniu. Raffe trzyma mnie o sekundę dłużej niż to konieczne po czym stawia na ziemi. Mi też sekundę dłużej zajmuje zdjęcie rąk z jego karku i odsunięcie od bijącego z niego ciepła. Każdy kto nas obserwuje może z łatwością założyć ,że jesteśmy parą całującą się w ciemności. Wilgotne kłęby naszych oddechów mieszają się z mgłą kiedy tak stoimy i nasłuchujemy obserwują czy nikogo nie ma w pobliżu. Ktoś płaczę. Samotna postać siedząca w stercie śmieci. Tara się być cicho ale łkania nie można pomylić z niczym innym. Coś w jej posturze i głosie wydaje mi się znajome. Gestem daje znać do Raffe'a by trzymał się z daleka a sama ruszam w kierunku samotnej postaci. To Clara. Oplata rękoma swoje drżące ciało, wyglądając na mniejszą niż w rzeczywistości. Pliczki lśnią jej od łez. — Hej Clara, to ja Penryn. — wołam miękko stając kilka stóp dalej. Nie chcę przerazić jej na śmierć. Słyszę jak sapię i staje się dość jasne ,że i tak prawie przyprawiłam ją o atak serca. Uśmiecha się lekko przez łzy gdy zdaje sobie sprawę ,że to ja. Podchodzę do niej i siadam obok. Nie mogę uwierzyć ,że siedzi tu sama nie wiadomo jak długo. — Dlaczego nadal tu jesteś? Powinnaś uciekać jak najdalej stąd — W tym miejscu jestem najbliżej mojej rodziny. — jej głos się łamię. — Spędzaliśmy tu szczęśliwe, niedzielne poranki. — potrząsa powoli głową. — Dlatego, poza tym i tak nie mam dokąd pójść. Już chcę jej powiedzieć by poszła do obozu Ruchu Oporu, kiedy przypomina sobie jak ją traktowali, co robili ze wszystkimi ofiarami skorpionów. Ludzie którzy woleli żywcem grzebać ukochanych niż ryzykować ,że zmienią się tak jak Clara, nigdy by jej nie zaakceptowali. Nic dziwnego ,że z nimi nie popłynęła. Oplatam ja ramieniem i ściskam pocieszająco. Nic innego nie przychodzi mi do głowy. Posyła mi słaby uśmiech, ale łzy nie przestają płynąć po jej twarzy. Coś upada i toczy się niedaleko. Obie zamieramy co dowodzi tego ,że Clara wcale jeszcze nie jest gotowa by się poddać. Umorusana dziewczynka z masą splatanych włosów wybiega ze swojej kryjówki za jakimś samochodem. Jakieś dorosłe ramię wystrzeliwuje by ją powstrzymać. — Nie, to ona! — mówi dziewczynka. — Słyszałam ją, ona tu jest. Ktoś szepcze coś nagląco zza samochodu. Dziewczynka potrząsa głową, odwraca się i biegnie w naszą stronę. — Wracaj tu! — szeptem krzyczy ten naglący głos zza samochodu. Wyskakuje zza niego mężczyzna i na kuckach podbiega próbując złapać mała dziewczynkę w ramiona i wrócić do kryjówki. Dzieciak kręci się jak mały szczeniak, kopie wije się i próbuje krzyczeć ale dłoń mężczyzny zasłania jej usta.

Mamrocze jakiś dźwięk przypominający słowo, — Mamusia! Obok mnie, Clara siedzieli jak skamieniała. Druga dziewczynka wygląda zza samochodu. Jest trochę większa ale tak samo brudna. Spogląda na nas z szeroko rozwartymi oczami. — Ella? — Clara szepcze tak miękko ,że nawet ja mam problem by ją usłyszeć. Podnosi się. — Ella? — pyta ponownie i rusza w ich stronę. Ocho, to będzie albo naprawdę cudowne doświadczenie albo naprawdę okropne. Jest ciemno a my jesteśmy na tyle daleko ,że na pewno nie widziały jak teraz wygląda Clara. Podnoszę się i ruszam dyskretnie na wypadek gdyby potrzebowała wsparcia. Nie ,żebym naprawdę mogła jej pomógł jeśli jej rodzina ją odrzuci, ale przynajmniej będzie wiedziała ,że ma kogoś po swojej stronie. Mężczyzna zamiera w pół kroku wracając do samochodu. Odwraca się z dziewczynką w ramionach.— Mamusia! Druga dziewczynka wynurza się zza samochodu. —Mama? — brzmi na kompletnie zagubioną i niepewną. — Chloe. — Clara z łkaniem wypowiada jej imię i biegnie w ich stronę. Starsza dziewczynka podchodzi do Clary. Już mam uśmiechnąć się szeroko kiedy potyka się i przystaje, wpatrując w nią szeroko rozwartymi oczami. Jest już na tyle blisko ,że dobrze nas widzi. I ja też widzę teraz Clarę tak jak postrzegają inni, jak postrzega ją moja matka. Naprawdę wygląda tak jakby wstała z martwych. Proszę, tylko nie krzycz Chloe. To byłby koniec dla Clary. Była na tyle silna by przetrwać atak skorpionów, by wyczołgać się z grobowca i uciec potworom z Alcatraz. Ale krzyk córki na jej widok na pewno by ją złamał, i to tak ,że nigdy już nie wróciłaby do siebie. Clara też się zatrzymuje. Jej twarz zmienia się z pełnego zdumienia zachwytu w niepewność. Młodsza dziewczynka oswobodziła się teraz z ramion mężczyzny i teraz pędzi w naszą stronę w przeciwieństwie do siostry nie waha się i wskakuje prosto w ramiona Clary. — Wiedziałam ,że to Ty! — dziewczynka wygląda jakby za chwilę miała roztopić się ze szczęścia, kiedy tak ściska swoją mamę. — Tata kazał nam czekać, dopóki nie będziemy mieli pewności. Obserwowaliśmy cię całą wieczność a ty tylko płakałaś i płakałaś, ale w końcu zaczęłaś mówić i już wiedziałam! Usłyszałam Twój głos i wiedziałam. Widzisz tatusiu, mówiłam ci? Ale Tatuś stoi jak zamrożony kilka kroków dalej i gapi się na Clarę. Clara głaszcze włosy córki drżącą dłonią.— Tak kochanie, miałaś rację. Tak bardzo za wami tęskniłam, tak bardzo. — spogląda z błaganiem na Chloe i męża. Chloe z wahaniem robi krok w jej stronę. — Mamo to naprawdę Ty? Co ci się stało? — Tak kochanie, to ja, nic mi nie jest — odpowiada Clara. — Teraz już wszystko w porządku. — otwiera zapraszająco ramię dla Chloe, ojciec jednak szarpie dziewczynkę do tyłu. — Czy to zaraźliwe? — Co? — pyta zdezorientowana Clara.

— Czy jesteś zarażona? — ojciec akcentuje każde słowo tak jakby ona już dłużej nie mówiła tym samym językiem. — Nie. — odpowiada szeptem Clara. Głos jej się łamie i wiem ,że ledwie się trzyma. — Przyrzekam. Chloe wyślizguje się z uścisku ojca. Przystaje na chwilę wpatrując się w Clarę po czym wtula w jej ramiona, ściskając matkę tak mocno jak jej młodsza siostra. Mąż Clary gapi się na nie, wyglądając na rozdartego, tak jakby z jednej strony chciał dołączyć do rodziny a z drugiej uciekać gdzie pieprz rośnie. Stoi tak obserwując jak córki rozmawiają z matką o tym jak tu dotarły, jak błagały ojca by chciał przyjść po raz ostatni bo było to dla nich szczególne miejsce. Jak udawały ,że nadal przychodzą tu na niedzielne obiady jak kiedyś. Clara paplająca miękko z córkami przedstawia sobą obrazek mamy jaką powinno mieć każde dziecko. Dziewczynki są szczeliwie, tuląc się do matki, z pewnością ,że w jej ramionach mają bezpieczne schronienie, Zgaduje ,że to świetne uczucie. W końcu podchodzi do nich mąż Clary, jak mężczyzna ze snów. Bez słowa, obejmuje je wszystkie i zaczyna płakać. W myślach nieomal widzę nabrzeże takim jakie było kiedyś kiedy Clara i jej mąż przychodzili tu z dziećmi na obiad. Mewy, słony zapach oceanu, bryza, ciepłe Kalifornijskie słońce. Widzę parę trzymającą się za ręce i dziewczynki biegające wokoło. Clarę, taką jak wyglądała kiedyś, ze świeżą cerą i uśmiechem, trzymającą kwiaty z targowiska i uśmiechająca do męża w leniwe niedzielne popołudnie. Wracam do swojego cienia. 67 Przygotowuje się na jakiś sarkastyczny komentarz Raffe'a na temat rodzinnego spotkania Clary. Opiera się o w większości nietkniętą ścianę sklepową. ,mroczna , groźna postać na tel nocy. Gdybym go nie znała, obeszłabym go z daleka byle tylko nie wejść mu w drogę. Kiedy jednak podchodzę bliżej i dostrzegam wyraz jego twarzy nie znajduje na niej sarkazmu. Obserwuje ten obrazek z większą dozą sympatii niż kiedykolwiek mogłabym się spodziewać ,że ujrzę na twarzy anioła, nawet jeśli jest nim Raffe. Ale wtedy przypominam sobie komentarz Beliel'a o tym ,że anioły nie są stworzone do samotności. Więc może rozumie to lepiej niż zakładałam. — Cofam Twój status wojownika. — mówi obserwując Clarę i jej rodzinę. — A miałam jakiś status wojownika? — Przez jakieś trzydzieści sekund. — A jaką to ohydną zbrodnie popełniłam ,że go straciłam? — Prawdziwy wojownik odzyskałby swój miecz, a potem zajął się sprawami osobistymi. — Wszystko jest dla mnie sprawą osobistą, każda bitwa jaka toczę jest osobista. — prowadzę Raffe'a w kierunku miejsca gdzie zostawiłam miecz. — Hmmm. Dobra odpowiedz. Może koniec końców odzyskasz swój status. — Tak na pewno. — odrzucam drewniane śmieci dopóki nie dostrzegam swojego misia. — Tu jest. — ostrożnie wyciągam miecz w przebraniu misia. Z dumą wyciągam go by odsuwając tiulową spódnice by pokazać mu pochwę. Raffe gapi się na przebrany miecz przez kilka sekund — Wiesz ile zabójstw ma na koncie ten miecz? — To idealny kamuflaż Raffe.

— To nie jest zwyczajny anielski miecz. To miecz Archanioła. Jest lepszy niż jakikolwiek anielski miecz jeśli to nadal nie jest dla ciebie wystarczająco jasne. Ten miecz zawsze zastraszał inne miecze. — Co inne miecze trzęsą się w swoich pochwa gdy go widzą? — podchodzę do stosu śmieci rozrzuconych przez rozwaloną łódź kapitana Jacka. — Tak, jeśli już musisz wiedzieć. — odpowiada podążając za mną. — Ten miecz został stworzony by okazywano mu ostateczny szacunek. Jak ma go zdobyć w przebraniu misia i sukience? — To nie suknia ślubna, to spódniczka ,żeby zakryć pochwę miecza i jest słodka. — Mój miecz nie cierpi tego co słodkie. Chcę okaleczać i robić blizny. — Nikt nie cierpi tego co słodkie. — Anielskie miecze tak. — wygina brew i wpatruje się we mnie. Chyba nie będę mu mówić ile słodkich anielskich figurek i zdjęć mieliśmy w Świecie Przed. Lokalizator mamy też powinien tu być, ale nie widzę go wśród rozrzuconych wszędzie śmieci. Chociaż spostrzegam pasek z wiszącymi na nim kluczami. Udaje mi się przy pomocy tego przywiązać misia do pochwy u teraz wszystko wygląda idealnie. — Nazwałaś go już? — pyta. — Lubi potężne i znaczące imiona, może mogłabyś go udobruchać nadając mu właśnie takie imię. Przygryzam wargę przypominając sobie rozmowę z Dee i Dumem na temat nazwania miecza. — Mogę zmienić jej nazwę na taką która jej się spodoba. — posyłam mu głupawy uśmiech. Wygląda tak jakby przygotowywał się na najgorsze. — Ten kto nosi miecz może nazwać go tylko raz. Jeśli już go nazwałaś to dopóki będzie z Tobą nie zmienisz mu nazwy. Cholera. Rzuca mi wściekłe spojrzenie jakby już nienawidził tego co zaraz powiem. — Jak? Rozważam kłamstwo ale po co? Odchrząkam. — Misiek Pooky. Milczy tak długo ,że zaczynam podejrzewać iż mnie nie usłyszał kiedy w końcu wydusza z siebie. — Misiek Pooky. — To był żart. Nie wiedziałam. — Wspominałem ci ,że imiona mają moc prawda? Zdajesz sobie sprawę z tego ,że kiedy miecz toczy bitwę musi przedstawić się swojemu przeciwnikowi? Jest zmuszony mówić coś tak idiotycznego jak; Jestem misiek Pooky, z antycznej linii archanielskich mieczy albo Pokłoń się miśkowi Pookey, który ma tylko dwoje sobie równych we wszechświecie — potrząsa głową .— W jaki sposób takimi słowami ma zdobyć szacunek? — Daj spokój, poważnie? Nikt i tak nie traktuje poważnie takich pompatycznych tekstów, bez względu na imię. — zawieszam sobie pasek wokół ramienia, a misiek opada na moje biodro tam gdzie jego miejsce. Spostrzegam lokalizator mamy, leżący przy jakiejś torebce, biorę go i włączam. — Byłabyś zaskoczona wiedząc ilu potencjalnych przeciwników zrezygnowało

z walki po zaanonsowaniu im ,że jestem Raphael, Wielki Archanioł, Gniew Boga. — posyła mi zastraszające spojrzenie. Przychodzi mi do głowy ,że może przez skrzydła demona utracił moc używania swego imienia i tytułu. Widzę smutek w jego oczach, tak jakby myślał o tym samym. Na lokalizatorze żółta strzałka miga niedaleko zatoki, w pobliżu gniazda. Wzdycham ciężko. Czy chociaż raz nie mogłabym znaleźć siostry w jakimś bezpiecznym i spokojnym miejscu? — Paige jest w gnieździe. Raffe posyła mi spojrzenie w stylu nawet się nie waż. — Chodzi ci o miejsce z którego ledwie uszłaś z życiem, bo wszyscy wyrzynali się jak leciało z którego cudem cię uratowałem? — Dzięki ci za to tak przy okazji. Przeczesuje palcami włosy wyglądając na wzburzonego. — Słuchaj, na pewno znajdę ci jakiś przyjemny schron przeciw bombowy z co najmniej dwuletnim zapasem jedzenia. — Podejrzewam ,że wszystkie są raczej zajęte. — A ja podejrzewam ,że ktoś z radością wpuściłby cię do środka gdybyś tylko uprzejmie poprosiła. — posyła mi suchy uśmiech. — Mogłabyś odpocząć od tego wszystkiego i wrócić kiedy sprawy się unormują. Przeczekać aż będzie bezpiecznie. — Uważaj, bo jeszcze ktoś pomyśli ,że się o mnie martwisz. Potrząsa głową. — Martwię się tym ,że ktoś może rozpoznać mój miecz w Twoich rękach. Gdybym ukrył cię gdzieś na kilka lat, może mógłbym oszczędzić sobie wstydu. Przygryzam wargę by nie zapytać ale pytam i tak. — A co ty będziesz robił w czasie gdy ja będę ukryta? — Odzyskam skrzydła. Dowiem się co dzieje się z moim ludźmi i wszystko naprawię — bierze głęboki wdech. — A kiedy już załatwię swoje sprawy, wrócę z nimi do domu. Kiwam wbijając paznokcie w dłonie by jakoś się skupić. — Nie mogę powiedzieć,że Twoja oferta nie jest kosząca Raffe. Bezpieczeństwo brzmi naprawdę wspaniale. — posyłam mu smutny uśmiech. — I może skorzystam z Twojej oferty jak tylko odzyskam z powrotem rodzinę. To znaczy jeśli jeszcze tu będzie, i nadal będziesz chciał mi pomóc. Wzdycha ciężko. — Tęsknie za czasami kiedy kobietom można było po prostu kazać coś zrobić i nie miały nic do powiedzenia. — Jesteś pewien ,że to nie był tylko mit? Jestem pewna ,że nikt nigdy nie kazał niczego robić mojej mamie, nigdy. — Pewnie masz rację. Niezdyscyplinowanie kobiet w twojej rodzinie musi być dziedziczne. Jesteś jak plaga dla tej ziemi. — Tak długo jak jesteśmy również plagą dla aniołów nie mam z tym problemu i jestem pewna ,że wszyscy inni też nam to wybaczą. — Och zdecydowanie jesteś plagą przynajmniej dla jednego anioła. Czy jest coś czym mogę przekonać cie być nie wracała do gniazda? Myślę o tym przez chwilę. — Żałuję ,że nie ma, moje życie byłoby o wiele łatwiejsze. — A co jeśli odmówię i cię tam nie zabiorę? — Pójdę pieszo albo pojadę autem.

— Co jeśli zaciągnę cię do wiezienia i zamknę? — Użyje miecza i się wydostanę — A co jeśli zostawię go poza Twoim zasięgiem? — Nie zrobisz tego. Ty nie możesz go mieć, więc chcesz bym ja go miała prawda? Lepiej nam razem niż osobno. Nasze oczy się spotykają. — Poza tym kto by mnie wypuścił gdyby coś ci się stało? Posyła mi kose spojrzenie, tak jakby sama myśl o tym ,że coś może mu się stać była idiotyczna. — Beliel prawdopodobnie nadal tam jest. — dodaje — Dlaczego tak sądzisz? — Lekarz który operował Paige sądzi, że ciągnie ją do Beliel'a. Kto może wiedzieć co tak dokładnie jej zrobił? Może go jakoś wyczuwa? — unoszę lokalizator mamy. — Namierzam Paige. A ona tropi Beliel'a. I tak nie powstrzymasz mnie przed odszukaniem Paige więc dlaczego nie wykorzystać sytuacji i polecieć tam ze mną? Spogląda na mnie wściekły — Już raz musiałem patrzeć jak umierasz czy to nie wystarczy? — Wszystko co musisz zrobić to upewnić się ,że to się więcej nie wydarzy. — posyłam mu uśmiech — To całkiem proste. — Jedyną prostą rzeczą jesteś Ty, Ty uparta, mała.... — jego mamrotanie dochodzi do momentu w którym już go nie słyszę ale podejrzewam ,że nie są to komplementy. W końcu wyciąga ramiona Jestem tak blisko,że na swoich piersiach czuje jego bijące serce, i to uczucie jest niepokojące. Trzymam go mocno kiedy otwiera skrzydła i zrywamy się do lotu. 68 Lecimy tak nisko nad wodą ,że równie dobrze moglibyśmy płynąć. Czuje się jakbym stała pod lodowatym prysznicem. Wtulam twarz w kark Raffe'a, łaknąc jego nieskończonego ciepła. Jest tak zimno ,że moje ramiona chcą pęknąć i odpaść w proteście. Nie jest pocieszające ,że tylko w taki sposób możemy przemknąć się do gniazda niezauważeni. Gdybyśmy lecieli nad lądem na pewno by spostrzegli. Raffe jest stoicko wręcz spokojny mimo ,że bliskoś wody powinna wprawić go w zdenerwowanie, zważywszy ,że pływał tylko raz w czasie całej swojej egzystencji i to dzięki mnie. Ja sama jestem trochę mniej spokojna. Nic nie mogę poradzić na to ,że myślę iż może być to ostatnia rzecz jaką w ogóle zrobię. Nie mogę też pozbyć się z głowy obrazów szalejących i żądnych krwi wojowników. Raffe obejmuje mnie mocniej — Najwyższy czas byś zmądrzała. Powinnaś się bać. — Drżę z zimna. — Jesteś słodka kiedy się boisz. Posyłam mu gniewne spojrzenie. — Tak, ty też jesteś słodki kiedy się boisz. Parska śmiechem. — Chcesz powiedzieć, że jestem zabójczo przystojny kiedy się nie boję, ponieważ nigdy nie widziałaś bym się bał. — Powiedziałam ,że jesteś słodki a nie zabójczo przystojny. Jesteśmy prawie przy brzegu. Jak na razie dźwięk rozbijających się o piasek

i skały fal powinien zamaskować naszą obecność. Ale jesteśmy już na tyle blisko ,że instynktownie się zamykamy. Oczywiście nie mamy planu. Idziemy na żywioł. Oddalamy się trochę na jedną stronę od nowego gniazda tak by nikt przypadkowo nas nie zauważył. Lądujemy w końcu na plaży w pobliżu skraju hotelowego terenu. Ukryci za skałami, ogrodzeniem i krzakami przekradamy się jak najbliżej oświetlonego, hotelowego trawnika. Nowe pochodnie zastąpiły stare, które pewnie zostały rozwalone podczas bójki. Ale ten kto je wkładał pewnie był pijany bo wiszą tylko w co niektórych stojakach. Próbuje dopasować się do sprawnych jak zwierze ruchów Raffe’a, ale moje lodowate z zimna nogi cały czas się potykają i raz po raz muszę łapać go by nie upaść. Rzuca mi spojrzenie które jest dość jednoznaczne. Posuwamy się wzdłuż rzędu niskich krzewów, coraz bardziej zbliżając do głównego trawnika. Na ziemi walają się szczątki przyjęcia, poprzewracane stoliki, krzesła, porozrywane kostiumy i inne poniszczone rzeczy. Trawnik pokrywa dywan rupieci, podarte skrzydła,maski, strzępy rzeczy które teraz trudno jest identyfikować. Ciemne plamy na zielonej trawie pewnie w świetle dnia okażą się krwią. Jeśli nawet została tu jakaś służba to raczej nie jest skłonna by wyjść i posprzątać. Wojownicy rozłożeni na trawniku wydają się mieć zbyt dużego kaca by cokolwiek zauważyć. Jedna grupa siedzi pośrodku trawnika, nadal na twarzach nosząc swoje maski. Mają piękne głosy ale wyglądem przypominają bardziej pijanych piratów po jakimś ataku niż anioły. Druga grupa wznosi coś niedaleko przypominającego pałac hotelu. Układają coś na wzór stołu z drewnianych pudeł. Tuż obok stoją słupy o różnej wysokości. Jakiś anioł unosi się na górze, próbując przymocować do szczytów kolorowe flagi które powiewają szarpane oceaniczną bryzą. Dwa inne anioły podlatują z jakimś banerem w dłoniach. Mocują go pomiędzy słupami. Na nim widzę wyrysowanych kilka symboli które wyglądają jak jakiś rękopis. Gdy Raffe na niego patrzy jego oczy robią się zimne i wrogie. Rzucam mu pytające spojrzenie Pochyla się a jego słowa ledwie wślizgują się do mojego ucha. — Głosuj na Uriela, zacznij Apokalipsę już jutro. Nie rozumiem wszystkich implikacji anielskiej polityki ale wiem ,że nie jest to nic dobrego. Przygotowują się do wyborów na Posłańca. Kolejny baner wznosi się w górę, ten wisi pod kątem więc widać go wyraźnie. Jeden z aniołów który go rozwija to gigant z białymi jak śnieg skrzydłami. Beliel. Raffe i ja wymieniamy spojrzenia. Gdy podkradamy się bliżej, Raffe znajduje porzucone w krzakach skrzydła. Pokrywa je warstwa cekinów którą szybko ściąga i zostają tylko pióra. Zarzuca je na swoje własne a ja pomagam mu ułożyć pióra. Łapie jedną z porzuconych masek która toczy się po trawniku niesiona wiatrem w kierunku oceanu. Zawiązuje mu ją na twarzy. Maska ma kolor głębokiej czerwieni ze srebrnymi zdobieniami na policzkach i przy oczach. Przykrywa mu całą twarz za wyjątkiem ust.

Wstaje i bez słowa przyciąga mnie do siebie, stając pomiędzy mną a hotelowym trawnikiem. Musze wyglądać zza niego by dostrzec anioły, co oznacza ,że one mnie nie widzą. Raffe jest wystarczająco duży by mnie ukryć. Z daleka musimy wyglądać jak jeden wojownik przechodzący na druga stronę czegoś co kiedyś było wielką imprezą. Obawiam się ,że jakiś anioł może przelecieć bezpośrednio nad naszymi głowami i wszystko się wyda. Szczęśliwie jednak wygląda na to ,że skacowane anioły latają tylko wtedy kiedy muszą. Przechodzimy skrajem trawnika, zbliżając się do Beliel'a. Bez problemu nadążam za Raffe'm, co nie jest trudne bo on idzie normalnym, opanowany krokiem. Beliel stoi na skraju świty Uriel’a i wydaje im rozkazy. Raffe zerka na niebo i zastanawiam się czy coś usłyszał. Beliel również zerka w to samo miejsce. Pochyla się do Uriela i rozmawiają o czymś przez chwilę. Jeden po drugim, wszystkie anioły przerywają prace i podrywają wzrok do góry. Tępy huk który tak dobrze miesza się z uderzającymi o brzeg falami, staje się grzmotem który trudno zignorować. Chmura ciemniej na nocnym niebie i pędzi w naszym kierunku. Rozszerza się, wyciąga, kołyszę w tą i z powrotem. Gniewny dźwięk tysiąca skorpionich skrzydeł jest nie do pomylenia z niczym innym gdy przelatują nad naszymi głowami. 69 Cienie opadają w dól poza zasięgiem światła pochodni rozstawionych na trawniku. Raffe obserwuje scenę która dla mnie jest zdecydowanie za ciemna. Dostrzegam błysk cieni nawracający w powietrzu, mam wrażenie ,że widzę opalizujące owadzie skrzydła. Z ciemności wyłania się mała Paige. Porusza się sztywno i ostrożnie tak jakby po części była maszyną a po części dziewczynką. W świetle pochodni, szwy biegnące po jej twarzy są czerwono czarne a ostre zęby odbijają ciepłym blaskiem światło. Teraz gdy się jej przyglądam spostrzegam ,że faktycznie porusza się tak jakby cierpiała z bólu, tylko wyraz jej twarzy tego nie pokazuje. Może mruganie czy robienie min też ją boli, nigdy nie podejrzewałabym ,że jest aż tak twarda. Beliel przechyla głowę, obserwując ja gdy do niego podchodzi. — Mały robaczku, — mówi. — Czy to Ty? — jego usta rozciągają się w uśmiechu, który wyraża dumę i zaskoczenie. — Już dłużej nie czołgasz się w brudzie Wyciąga ręce. — Idziesz sama prawda? Zabija mnie obserwowanie jak moja mała siostrzyczka wślizguje swoją rączkę w jego. Doktor miał rację. Gdzieś w głębi mnie, miałam jeszcze nadzieję. Jednak patrzenie na nią zwracającą się do demona takiego jak Beliel, przypomina mi tylko jak strasznie musiała się przy nas czuć. Paige spogląda na niego. Jej szyja wyciąga się dopóki nie napotyka jego wzroku. Trzymając się tak za ręce mogliby uchodzi za ojca i córkę. Beliel częściowo otwiera skradzione skrzydła i unosi dłoń Paige uśmiechając się do Uriela. Jego uśmiech mówi Widzisz? Spój na moje trofeum.

Paige rozwiera ramiona a Beliel pochyla się do niej. Przez sekundę, wydaje mi się ,że może go pocałować. Ta myśl przyprawia mnie o mdłości. Zamiast tego, nachyla się i wgryza w jego szyję. Potrząsa głową jak wściekły pies a kawałki jego ciała wypadają jej z ust. Beliel wrzeszczy. Krew tryska wszędzie. Uriel i jego świta odskakują zaskoczeni atakiem. Wszyscy zatrzymują się w pół swojej pracy i gapią jak oniemiali. Brzęczenie powyżej staje jeszcze bardziej szaleńcze gdy skorpiony obracają się w oddali i znowu lecą w naszą stronę. Czy skorpiony w tym przypadku też podążają za jego rozkazami? Czy będą wściekłe? Paige wypluwa ostatni kawałek ciała i sięga po głowę Beliel’a nim udaje mu się odsunąć. Teraz wgryza mu się w twarz. Trzy skorpiony lecą prosto do nich. Spinam się myśląc ,że mają zamiar zaatakować Paige. Ale zamiast tego łapią Beliel'a. Ich żądła są przygotowane i wtłaczają w niego paraliżujący jad. Zamiast go wykończyć Paige zaczyna go kopać. Krzyczeć. Zdziera z niego włosy i skórę. Wygryza mu fragmenty ciała i wypluwa mu je prosto w twarz. I przez cały ten czas płacze. Jestem jak zahipnotyzowana kiedy tak patrze na moją małą siostrzyczkę rozszarpującą Beliel'a. Nie jest małym przeciwnikiem, ale wzięła go z zaskoczenia. Nigdy wcześniej nie widziałam siedmiolatki w takiej furii. Zdecydowanie też nie widziałam nigdy Paige aż tak rozgniewanej. Uderza w niego teraz małymi piąstkami, ale wiem ,że próbuje tak raczej poradzić sobie z wewnętrznymi demonami, a nie z demonem który nazywa się Beliel. Mam wrażenie ,że moje serce spala się na popiół kiedy tak obserwuje moją siostrę. Słona wilgoć spływa z mych ust nim zdaje sobie sprawę z tego ,że płacze. Oceaniczny wiatr dmucha we mnie, sprawiając ,że drżę jak osika. 70 Raffe pędzi skrajem klifu w kierunku Beliel'a i nurkuje rzucając się na skorpiona. Łapie go zanim ten wbija swoje szpony w plecy Beliel'a. Na początku jestem zdezorientowana. Dlaczego Raffe chroni Beliel'a? Ale gdy krew leje się z szyi Beliel’a na jego śnieżnobiałe skrzydła zaczynam rozumieć. Raffe powstrzymuje dłoń Paige przed wyrwaniem piór. Zamiast tego łapie ona garść włosów Beliel’a i szarpie. Białe piórą kłębią się maltretowane gdy cała ta grupa toczy swoje zapasy. Raffe, Beliel, Paige i trzy skorpiony zajęte są szarpaniną a reszta aniołów obserwuje wszystko z zainteresowaniem. Nie mają zamiaru biec na ratunek. Zgaduje ,że ci co go poznali raczej za nim nie przepadają, a ci którzy go nie znają może uważają ,że nie jest jednym z nich. Maska Raffe’a nadal trzyma się na twarzy, ale nie tylko on jest w kostiumie. Jak na razie nikt mnie nie zauważył, tak jakby ludzie na których skupiali się tak intensywnie

jeszcze kilka godzin temu teraz nie mieli już żadnego znaczenia. Rozglądam się by zobaczyć czy coś nie podkrada się do mnie od tyłu. Nie ma tu niczego za czym mogłabym się schować, w zasięgu ręki mam tylko ocean, klif, trawę i pochodnie. Aniołów przybywa z każdą chwilą. Taka cudaczna walka musiała naprawdę ich zainteresować Tłumek się powiększa zgarniając mnie ze sobą. Spóźnione anioły muszą wzlecieć w górę by zobaczyć co się dzieje. Nad nami, chmura skorpionów nurkuje, zbliżając się jak rój pszczół wracający do swojego ula. Kończę wmieszana całkowicie w tłum. I tyle jeśli chodzi o nie przyciąganie uwagi. Głaszcze miękkie futerko moje misia, próbując zachować spokój. Krzyk torturowanego Beliel’a wypełnia noc. Wszyscy obserwują gdy jest rozszarpywany i dźgany raz za razem. Pomijając Raffe'a który tylko chroni swoje skrzydła, nikt nie ruszył mu z pomocą. Nikt nawet nie skrzywił się z sympatii dla jego losu. Beliel miał rację. Jest niekochany i niechciany. Paige, która dyszy i płaczę nad Beliel'm w końcu spogląda na mnie i wydaje się po raz pierwszy zauważyć anioły. Nawet w tym świetle widzę jej strach i niepewność, kiedy jej wzrok przeskakuje z jednego zimno krwistego wojownika do drugiego. Anioły częściowo oświetlone pochodniami, wyglądają dziko z czerwonymi cieniami skaczącymi po ich twarzach. Jej wzrok przystaje kiedy mnie spostrzega. Mruga kilka razy jakby niepewna czy to naprawdę ja. Jej twarz się spłaszcza dając niesamowitą iluzję, tak jakby pozszywany potwór się rozpłynął i została tylko zmartwiona Paige. Wygląda tak samo jak na video Beliel’a, maleńka, samotna, zagubiona. Mała dziewczynka próbując trzymać się nadziei ,że jej starsza siostra wróci i ją uratuje. Wyciągam ramiona w jej stronę, uświadamiając sobie jak dużo czasu minęło od czasu gdy ją ostatnio dotykałam. Nie jest już tą samą Paige jaką znałam ale nie uważam jej za potwora. Jeśli wszystko teraz się zakończy będę w stanie przynajmniej ukoić moją małą siostrzyczkę w ostatnich chwilach naszego życia. Paige opuszcza wzrok wyglądając na niepewną. Łzy mieszają się z krwią na jej twarzy. Podchodzę do niej. Jej płacz jeszcze się wzmaga kiedy to robię. Gdy jestem przy niej, oplata mnie ramionami w pasie tak mocno jak tylko może. Moja mała siostrzyczka na mnie spogląda. Mama miała rację. Jej oczy są takie same jak zawsze. Brązowe, okalane długimi rzęsami, i wypełnione wspomnieniem słodyczy, światła, radości i śmiechu, uwięzione w tej zniekształconej twarzy. — Wszystko w porządku, malutka. — wyszeptuje jej do ucha i tulę. — Jestem tutaj, przyszłam po ciebie. Jej twarz się marszczy a oczy lśnią — Przyszłaś po mnie. Głaszczę jej włosy. Są tak jedwabiste jak nigdy. 71 U stóp Raffe'a Beliel leży w brudzie. Wykrwawia się na trawnik, przez

brakujące kawałki ciała. Trzy skorpiony wgryzają się w otwarte rany i zaczynają wysysać go do cna, jak ogromne pijawki z żądłami. Beliel krzyczy i próbuje odgonić skorpiony resztkami energii. Jego skóra robi się sucha i zaczyna marszczyć. Jeszcze trochę i skurczy się zupełnie przypominając pasek suszonej wołowiny. Raffe zerka na obserwujące go anioły a potem na szarzejącą skórę Belie'a. Nawet w masce widzę ,że nie chce robić niczego drastycznego przy takiej widowni. Ale nie może też pozwolić by jego skrzydła zmieniły się w pustą suchą skorupę. I nawet gdyby udało mu się jakoś odciągnąć te skorpiony od Beliel'a, i tak mogło nadlecieć ich więcej. Rozkłada jedno ze skradzionych skrzydeł Beliel'a i trzyma je twardo w dłoni. Z za paska wyciąga nóż który zabrał z plażowego domku. Płomienie latarni odbijają się w nim kiedy unosi go do góry po czym gwałtownie opuszcza. Beliel, nadal jeszcze nie do końca sparaliżowany, wrzeszczy gdy Raffe odcina mu skrzydło które spada na ziemie. Anioły obserwują oniemiałe. Raffe unosi nóż ponownie. Kilku wojowników zrywa się i pędzi w jego stronę, z rozpostartymi skrzydłami i przygotowanymi pięściami. Myślą ,że odciął anielskie skrzydła i chcą bronić swojej rasy. Zgaduje ,że walka z małą dziewczynką i jej zwierzakami to jedno ale amputacja skrzydeł przez innego anioła to już zupełnie co innego. Ale nie są wystarczająco szybcy. Raffe odcina drugie skrzydło. Śnieżnobiałe pióra upadają na ziemie nadal wspaniałe i pełne życia. Raffe kopie pierwszego dopadającego do niego anioła. Walczy rękoma z dwoma kolejnymi, które do niego doskakują. Krzyczy do nich, prawdopodobnie próbując tłumaczyć co tak naprawdę się dzieje, ale jego słowa giną w hałasie krążących nad nami skorpionów, gniewnym krzyku aniołów i huku rozbijających się o brzeg fal. Dwóch trzyma na dystans rękoma ale trzeci wyciąga miecz. Jedyną efektywną bronią jaka ma Raffe są jego demonie skrzydła, które tkwią teraz nadal ukryte pod przebraniem z piór. Cofa się, wahając czy pokazać je tak wielu braciom mimo ,że raczej nikt i tak nie rozpozna go z maską na twarzy. Ale napastnicy nie dają mu wyboru kiedy pochodzą by zaatakować mieczem. Demoniczne skrzydła Raffe’a rozwierają się gwałtownie. W tłumie zalega cisza. Skorpiony już przeleciały a skrzydła Rafffe'a wypuszczają swoje haki. Kołysze jednym i wytrąca miecz z dłoni przeciwnika który ląduje na trawniku. Raffe opuszcza podbródek i obrzuca anioły groźnym spojrzeniem. Z tymi gigantycznymi skrzydłami nietoperza poza nim, i hakami lśniącymi czerwienią w świetle pochodni, idealnie obrazuje samego diabła. Dwa odcięte skrzydła leżą obok Beliel'a. Białe pióra powiewają na wietrze, wyglądając kompletnie nie na miejscu na przesiąknięte krwią ziemi. Maska Raffe tylko dopełnia obrazu kiedy pochyla się nad Beliele'm. Wszyscy się gapią a jedyny dźwięk to bzyczenie oddające się szarańczy i fale uderzające o klif.

A wtedy setka anielskich mieczy wysuwa się z pochew i ten dźwięk wypełnia noc. 72 Cała drżę i chyba nie czuje palców. Nie widzę żadnego wyjścia z tej sytuacji. Raffe stoi nad Beliel'm, obserwując otaczających go wojowników. W jego oczach widzę ogień ale oczywiste jest ,że nasza sytuacja nie wygląda najlepiej. Nawet gdyby był w życiowej formie nie poradzi sobie z całym legionem własnych żołnierzy, zakładając w ogóle ,że chciałby to zrobić. Paige i ja jesteśmy otoczone tak samo jak Raffe. Moja siostra też ma nowe asy w rękawie ale szanse i tak są na naszą niekorzyść. Rozglądam się szukając jakieś dziury w ścianie aniołów przez którą mogłabym wyprowadzić stąd Paige ale nie ma żadnej. Jesteśmy w pułapce. Otaczają nas odcinając każdą drogę ucieczki, lądową, wodną i powietrzną. Wydaje mi się ,że to nie pierwszy raz kiedy kogoś tak osaczają. Musze im to dać, wiedzą co robić by zabić. Kilkoro z nich rusza w kierunku Raffe'a z wyciągniętymi mieczami. Spogląda na nich, potem na swoje skrzydła leżące na ziemi tak jakby chciał zapamiętać gdzie je zostawia i przechodzi nad głową Beliel’a by chronić je podczas walki. Skorpiony obserwują Raffe'a ostrożnie ale nie przerywają wysysać z Beliel'a resztek życia. Kiedy anielskie miecze zderzają się z hakami Raffe'a podrywają się do lotu. Oczy Beliel’a wpatrują się pusto w pozostałości swojego ciała wykrwawiające się na trawniku. Wszędzie walają się krwawe szczątki. Gdybym nie wiedziała założyłabym ,że jest martwy. Raffe stara się trzymać anioły z dala od swoich skrzydeł, Ale niewiele można zrobić kiedy walka toczy się o życie. Padam na ziemie i chwytam śnieżne skrzydło nim pokusi się o to ktoś inny. Szybko podaje je Paige. — Trzymaj i nie pozwól by coś się z nim stało. Pochylam się i przeskakuje na drugą stronę Raffe'a padając i czołgając się po ziemi by zdobyć drugie skrzydło, kiedy jakoś anioł próbuje na nie nadepnąć. Nade mną, Raffe, tnie i blokuje w gorączkowych ruchach swoich demonicznych skrzydeł. Czołgam się z powrotem z cudem zdobytym skrzydłem. Składam je i podaje Paige. Skrzydła są lekkie ale praktycznie zakrywają ją całą kiedy tak trzyma je w ramionach. Wyprowadzam Paige z terenu walki ale po kilku krokach nasze przejście zostaje zablokowane przez wojownika który spogląda na nas wściekle z góry. W świetle pochodni jego skrzydła wyglądają bardziej jak płomienie, ale wiem ,że w normalnym świetle byłyby pomarańczowe. To Spalony, ten który porwał Paige od tak, dla kaprysu. Wygląda tak samo jak na filmie doktorka, zgorzkniało i złośliwie. Robi krok w naszą stronę. — Tu jesteś, — mówi Spalony kiedy dociera do Paige. — W końcu się do czegoś przydałaś prawda? Najwyższy czas by ktoś usunął tego odmieńca. Wpycham Paige za siebie i wyszarpuje misia. Nieomal czuje radość ,że

mam szanse by z nim walczyć. Do tego porywacza małych, bezradnych dziewczynek czuje specjalną nienawiść. 73 Spalony patrzy na mnie jakbym była komarem. — Co masz zamiar robić? Okładać mnie misiem? Wyciągam miecz i przyjmuje pozycję. Parska śmiechem. — Masz zamiar pobić mnie swoim mieczykiem mała dziewczynko? Nieomal czuje gniew pulsujący od Raffe który walczy teraz z kilkoma wojownikami. Spalony niby od niechcenia robi zamach swoim mieczem. Automatycznie odpieram jego stalowy cios moim własnym. Senny trening musiał jednak poskutkować, przynajmniej na jakimś poziomie. Spalony wygląda na zaskoczonego. Ale to nie powstrzymuje go przed zadaniem kolejnego ciosu. Z łatwością mogę stwierdzić ,że ten traktuje już bardziej poważanie. Jego miecz opada jak młot kowalski. Biorę zamach i ruszam mu na spotkanie. Siła tego uderzenia grzechocze mi kości, aż do samych kostek. Zęby klekoczą tak mocno ,że jestem naprawdę zaskoczona iż nie wypadają. Niesamowite ,że nadal stoję. Choć ledwie. Wyraźnie widać ,że nie będę w stanie przyjąć na siebie zbyt wiele bezpośrednich ciosów. Teraz wiem dlaczego żaden z moich sennych treningów nie zawierał przeciwnika z mieczem. Spalony chyba oczekiwał ,że padnę po pierwszym ciosie bo teraz już wyraźnie zirytowany unosi miecz. Pochylam się i potykając czmycham mu pod ramieniem. Prawdopodobnie nie jest to najrozsądniejsze posunięcie ale gdy ma mnie tak blisko nie może ciąć mnie swoim ostrzem. Próbuje kopnąć go w kolano ale on już jest gotowy i odwraca się gwałtownie. W przeciwieństwie do innych z którymi ostatnio walczyłam nie jest ani pijany ani nie jest amatorem. Bierze zamach na kolejny cios. Daje nura. Czuje powiew wiatru wywołany ostrzem które mija mnie o włos. Pozbawia mnie równowagi i nie mam dość czasu by przyjąć dobrą postawę obronną. Mam tylko sekundy by wznieść miecz i zablokować cios. Uderza mnie ponownie z przeogromną siłą. Po tym ciosie czuje wibrację w głowie i całym kręgosłupie. Nieomal wypuszczam miecz ale zauważam to w porę. Zataczam się i upadam na kolana. Ledwie rejestruje ,że Paige krzyczy gdzieś poza mną. Paige może i ma zacięcie do zabijania ale nie jest przeciwnikiem dla walczącego mieczem anioła i cieszę się ,że nie próbuje interweniować.

Jakaś część mnie wyczuwa Raffe'a, jak rozdaje ciosy próbując przedostać się do mnie, ale po drodze ma zbyt wielu przeciwników. Zalewa mnie fala furii. To co wcześniej wzięłam za gniew Raffe'a tak naprawdę pochodzi ode mnie. Nie, nie ode mnie. Od miecza. Spalony był częścią gangu który odciął skrzydła Raffe'a. Z tego powodu miecz musiał opuścić Raffe'a. Teraz utknął ze mną, słabym człowiekiem. Od tego czasu znosi praktycznie jedną zniewagę po drugiej, włączając w to wyśmiewanie. A teraz ostateczne upokorzenie, Spalony wbije nas w ziemie przy pomocy dwóch góra trzech ciosów. Kurcze miecz jest nieźle wkurzony. Dobrze. Ja też jestem wkurzona. Ten drań porwał moją siostrę i jak to się skończyło? Równie dobrze możemy zginąć razem. Przynajmniej będę mogła upuścić trochę naszego gniewu w ostatecznym starciu. Mam nadziej ,że uda mi się trafić go w jakimś miejscu w którym go naprawdę zaboli. Spalony bezczelnie ponagla mnie bym wstała. Pewnie by nie zdzierżył gdyby zadał śmiercionośny cios kiedy jego przeciwniczka, chuda dziewczynka klęczy na ziemi. Podnoszę się i przygotowuje. Spalony i ja razem wymierzamy nasze miecze Z całą mocą, krzyczę i biorę zamach w tym samym czasie co on. Paige krzyczy moje imię. Raffe krzyczy, odpychając wojowników i próbując do mnie dotrzeć. Kiedy dwa miecze się spotykają, impakt ani nie grzechocze mi kości ani nie pozwala posmakować krwi. Tak jakby cała siła zatrzymała się na ostrzu. Tak jakby ta ogromna moc została przekierowana. Ostrze Spalonego pęka. Dźwięk przypomina tłuczone szkło i przejmujący krzyk. Kawałki uderzają w skrzydła Spalonego raniąc je do krwi. Nie przerywam ataku i wbijam miecz w pierś Spalonego. To czyste cieńcie które nie zostawia śladu dopóki nie zaczyna wysączać się z niego krew. Potyka się i przewraca. Spalony wykrwawia się na podeptanej trawie. Oczy ma szeroko rozwarte a maluje się w nich kompletne niedowierzanie. Ciało mu drży. Oddech jest nierówny widać ,że walczy o każdy. Jeden....Dwa.... Jego oczy są puste nie ma w nich już życia. Gapię się na niego upewniając ,że jest martwy, uspokojona faktem ,że anielskim mieczem naprawdę można zabić anioła. Spoglądam w górę. Raffe i inni stoją jak zamrożeni podczas swojej walki. Wszyscy się na nas gapią. Ludzka dziewczyna. Zabija anielskiego wojownika. W walce na miecz. Niemożliwe.

Ja też stoję jak skamieniała. Ramiona nadal mam w górze, trzymają ostrze, gotowe do użycia. Zerkam na ciało Spalonego, próbując jakoś ogarnąć fakt ,że zabiłam anielskiego wojownika. A wtedy dzieją się kolejne nieprawdopodobne rzeczy. W jednej sekundzie stoimy w otoczeniu aniołów trzymających swoje miecze. W następnej ich ramiona opadają a z nich na trawę wypadają miecze. Anioły wpatrują się w swoje ostrza ze zrozumieniem. Kolejny miecz upada. I kolejny. Wtedy robi to cała ich grupa, dopóki wszystkie nie lądują na trawie jak poddani kłaniający się swojej królowej. Anioły wpatrują się w miecze leżące u swych stóp w kompletnym szoku. A wtedy wszystkie oczy zwracają się na mnie. A w zasadzie na mój miecz. — Wow. — to najbardziej inteligentna rzecz jaką jestem w tej chwili w stanie powiedzieć. Czy Raffe nie mówił czegoś o zastraszaniu innych anielskich mieczy? Jeśli tylko uda zdobyć się ich szacunek? Spoglądam na ostrze w dłoniach. To chyba Twoja zasługa miśku Pokky. 74 Paige biegnie do mnie nadal trzymając skrzydła. Ponownie zatapia twarz w moich żebrach, tak jak kiedyś gdy miała koszmary a ja tuliłam ją do snu. Oplatam ją ramieniem. Przyrzekam ,że jej ramiona są chudsze niż kiedykolwiek przedtem. Ale ta myśl prowadzi mnie do wszystkich tych mrocznych miejsc do których nie chce teraz iść więc ją ignoruje. Biorąc pod uwagę otaczających nas wojowników jej gniew nie będzie już dłużej problemem. Ciągnę ją ze sobą kiedy ostrożnie podchodzę do Raffe'a. Wszyscy nadal są w szoku, więc nikt mnie nie zatrzymuje mimo ,że teraz jestem zabójczynią anioła. Staje plecami do Raffe'a umieszczając między nami Paige i ocalone skrzydła. Wiem ,że teraz Paige jest śmiercionośną bronią. Ale to nie zmienia faktu ,że nie przetrwałaby tego tak samo jak my. I jeśli jest coś czego nie powinna robić dziewczynka w jej wieku, to jest to walka o życie gdy jej starsza siostra jest w pobliżu. Liczę na to ,że w swoich ostatnich chwilach będzie czuła ,że jest otoczona tymi co ją chronią. Musimy stanowić niezły widok, Raffe w swojej czerwonej masce i z rozpostartymi skrzydłami demona zakończonymi hakami, w całej swojej krasie. Wychudzona nastolatka, ludzka Córa, wymachująca Archanielskim Mieczem. I mała pozszywana dziewczynka, wyglądająca i zachowująca się jak koszmar, trzymającą parę anielskich skrzydeł. Uświadamia sobie ,że brzęczenie skorpionów znowu się wzmogło i teraz jest już rykiem. Muszą zawracać w nasza stronę. Mam wrażenie jakby gdzieś w pobliżu zbierała się wielka burza. Wojownicy otrząsają się z otępienia i ruszają w naszą stronę, bez broni. Tylko ,że teraz wszyscy oni idą po mnie i po Raffe'a. Zgaduje ,że czują niechęć do dziewczyny która zabiła jednego z ich rasy. Albo to albo chcą odebrać mi miecz. Robię zamach ostrzem na anioła który jest najbliżej, ten robi unik i próbuje złapać mnie za włosy. Kopię go w brzuch.

Z tego co widzę jest tu niekończąca się liczba wojowników. Przewaga jest oczywista. Nie potrwa to zbyt długo. Wiemy to. Oni też to wiedzą. Ale walczymy dalej. Macham ostrzem w kierunku kolejnego wojownika próbując trafić go w gardło kiedy coś powala go na ziemie. To skorpion. Przez chwilę widzę tylko plątaninę skrzydeł i żądło toczące się po zdeptanej trawie. Skorpion tak naprawdę nie walczy z aniołem. Chyba próbuje tylko podnieść się i odlecieć ale anioł nie chce na to pozwolić. Kolejny skorpion rzuca się na oponenta Raffe'a. Toczą się w brudzie, plątanina skrzydeł i kończyn. Trzy kolejne skorpiony też zwalają się na anioła. Chwilę zajmuje mi ogarnięcie co tu się naprawdę dzieje. Szarańcza leci na dół, pikując i atakując jak rozsierdzony rój. Skorpiony z pierwszego szyku wbijają się w anioły, powalając je na ziemie. Jestem przekonana ,że każdy anioł bez trudu poradziłby sobie ze skorpionem i nawet się przy tym nie spocił, ale szarańcza przewyższa ich liczebnie, i powala na ziemie jednego za drugim. Nawet jak niektóre anioły uskakują by w ostatniej chwili uniknąć fatalnej kolizji, to zaraz dopadają ich inne skorpiony. Siła ciał raz za razem spadających na tłum, powali każdego na ziemie. Atakują wszystkich prócz mnie, Raffe'a, i Paige. Rój szaleje wokół nas rozprawiając się z każdym tylko nie z nami. Wiatr który powodują swoim szaleńczym machaniem skrzydeł cofa mnie do tyłu do momentu gdy wpadam na Paige a ona zostaje dosłownie zakleszczona miedzy mną a Raffe'm. Sięgam by złapać ją za rękę. Jej mała dłoń wczepia się mocno w moją. Raffe rozpościera skrzydła by nas chronić. Doktorek może i mylił się w kwestii Paige i jej uczuć do Beliel'a, ale przekonuje się powoli ,że miał rację w kwestii tego ,że jest w niej coś specjalnego. Cokolwiek zrobił jej w sekrecie przed aniołami w jakiś sposób łączyło ją to ze skorpionami. Przelatują koło niej, chroniąc ją własnymi ciałami. Cały czas nadlatują. Niektóre żądlą niektóre tak jakby były zdezorientowane i nie wiedziały co robić. Ale nawet te które żądlą nie znęcają się dalej nad swoja ofiarą. Tak jakby do końca nie wiedziały co robić, atakują i odlatują jakby wiedziały ,że jeśli zostaną będą miały kłopoty. Trawnik zaścielony jest aniołami lezącymi i słaniającymi się na kolanach. Wszyscy gapią się w niebo czekając na to co dalej. Teraz tylko my stoimy jeszcze na nogach. Rój zakręca i nadlatuje ponownie. Anioły klęczące na kolanach padają na brzuch i osłaniają głowy. Może gdyby mogły korzystać z mieczy dynamika tej walki byłaby inna. Ale nikt nie chce ryzykować tego ,że jego miecz go odrzuci, nawet dla jednej walki. Rozglądam się próbując coś wymyśli ale nas nie atakują więc nie musimy się chować. Nadlatuje ich coraz więcej. Huraganowy powiew wiatru jaki robią nieomal

zwala mnie z nóg. Ale skręcają tuż przed nami pozwalając utrzymać się w pionie podczas gdy wszyscy inni którzy jeszcze nie leżą padają na ziemie. Nadal trzymając złożone skrzydła, Paige wyślizguje się spomiędzy nas i kładzie na Beliel'm. Skrzydła są uwięzione pomiędzy nimi a ich koniuszki powiewają na wietrze. Beliel jest praktycznie nie do rozpoznania, leży na ziemi jak martwy. Skrzydła zakrywają jego plecy, tworząc pełen życia kontrast, gdy opadają tak na niego jak biały koc. Skorpion pochyla się nad Paige, próbując ją podnieść ale ona nie chce zostawić Beliel'a. Robi mi się zimno, na widok żądła tak blisko mojej siostry. Mam ochotę je odciąć. Ale Raffe kładzie na mieczu swoją dłoń tak jakby wiedział co chcę zrobić. — Zostaw. — szepcze i kiwa na mój miecz Waham się myśląc o wszystkich tych powodach dla których powinnam skorzystać ze swego ostrza. W końcu wycieram krew o spodnie i chowam miecz do pochwy na biodrze. To nie czas na kłótnie. Kilka kolejnych skorpionów pochyla się nad Paige. Cztery łapią Beliel'a za nogi dwa inne w pasie. Unoszą go ze sobą. Paige trzyma się na szczycie jak księżniczka w lektyce demonów. Sięgam po nią chcąc ściągnąć na dół. Raffe łapie mnie za rękę i ciągnie ruszając za nimi biegiem. Podnosi i bierze w ramiona. Trzymam się go tak mocno jak tylko pozwalają mi moje drżące mięśnie. Kilka kroków w biegu i zeskakujemy z klifu wzbijając się w powietrze. 75 Anioły momentalnie się podnoszą i ruszają w pościg. Niektóre wyglądają na dźgnięte żądłem i otępiałe ale wielu udaje się otrząsnąć. Skrzydła Raffe’a pompują mocno gdy lecimy nad wzburzonymi falami. Za nami, horda aniołów nurkuje z klifu. Grzmiący dźwięk skorpionich skrzydeł staje się coraz głośniejszy, kiedy rój zakręca i podwaja swoją liczebności dołączając do poprzedniej grupy. Skorpiony lecą tak blisko nas ,że ich owadzie skrzydła nieomal muska moją głowę. Mrużę oczy by osłonić się przed ciałami insektów. Zerkam przez ramię Raffe'a, ale mam niewielkie pole widzenia. Raffe rytmicznie młóci powietrze nie zważając na nic. Szarańcza obniża lot zderzając się z goniącymi nas aniołami. Tytaniczny impakt nokautuje anioły i wszystko co teraz widzę to żądła i owadzie skrzydła. Żaden anioł nie jest w stanie przeniknąć tej masy. Wyobrażam sobie ,że nie to miał na myśli Uriel tworząc te stworzenia. Skorpiony nurkują i zawracaj tak długo dopóki nie ma już w zasięgu naszego wzroku żadnego anioła. Jesteśmy w roju. Ciała fruwają nad nami i pod nami. Za nami, masa żądeł i skrzydeł jest tak gęsta jakby była ścianą z owadów. Rozglądamy się nerwowo ale po chwili rozumiemy już ,że nie zamierzają nas atakować. Tuż obok moja mała siostrzyczka podróżuje na szczątkach Beliel'a niesionego przez skorpiny. Oplotła jego ciało nogami i osłania skrzydła Raffe'a własnym ciałem. Końcówki śnieżnych skrzydeł powiewają na wietrze.

Beliel przedstawia sobą opłakany widok, brakujące fragmenty ciała, lejąca się nadal krew i przekrzywiona pod dziwnym kątem głowa. Wygląda na słabego i martwego. Są niesieni przez sześć skorpionów lecących na swoich owadzich skrzydłach i wyglądają naprawdę dziwnie w powietrzu. Paige odwraca się do mnie i posyła mi nieśmiały uśmiech, który zamiera gdy szwy na policzku naciągają się za bardzo. Mój tata powiedział mi kiedyś ,że gdy dorosnę życie będzie bardziej skomplikowane. Zgaduje ,że chyba nie do końca miał na myśli coś takiego. Moja mama z drugiej strony, zgadzała się z nim w tej kwestii tylko ,że pewnie w swojej głowie myślała dokładnie o tego typu zmianach. Kulę się w ramionach Raffe'a. Nasz lot jest zsynchronizowany z rojem tak jakby Raffe robił to instynktownie i oczywistym jest dla mnie ,że został stworzony do tego by być integralną częścią czegoś większego niż on sam. Raffe jest ciepły i silny i czuję się w jego ramionach jak w domu. Nasze twarze są teraz cale od siebie. Przez chwilę czuje na policzku jego ciepły oddech. Polecimy tam gdzie zabierze nas szarańcza i tam też wylądujemy. A gdy już to się stanie nie mam żadnych wątpliwość ,że będę musiał być gotowa na wszystko. Do tej chwil jednak mogę upajać się faktem ,że moja rodzina jest bezpieczna a ja jestem znowu z Raffe'm. Słońce wstaje spowijając czarny ocean poniżej złoto zielono niebieskim blaskiem. Wstaje nowy dzień w Świeci Po.

Koniec