The walking dead tom 03

Dla Jilly (L’amore della mia vita) — Dla wszystkich, dzięki którym przez ostatnie lata mogłem udawać bardziej utalentowanego, niż faktycznie jestem: Charliego Adlarda, Cory’ego Walkera, Ryana Ottleya, Jasona Howarda oraz, rzecz jasna, pana Jaya Bonansingi. —

Podziękowania Specjalne podziękowania dla Roberta Kirkmana, Davida Alperta, Brendana Deneena, Nicole Sohl, Circle of Confusion, Andy ’ego Cohena, Kempera Donovana i Toma Leavensa. —JAY BONANSINGA Dla mojego ojca, Carla Kirkmana, który nauczy ł mnie, jaką wartość ma praca, i pokazał, co człowiek zdolny jest osiągnąć, jeśli poświęca temu czas i wy siłek. A także dla mojego teścia, Johna Hicksa, który wsparł mnie, kiedy rzuciłem pracę i poszedłem na swoje. Zawdzięczam wiele wam obu. —ROBERT KIRKMAN

CZĘŚĆ PIERWSZA CZERWONY ŚWIT Życie boli bardziej niż śmierć Jim Morrison

Więcej Darmowy ch Ebooków na: www.FrikShare.pl

Jeden Żadne z nich nie sły szy kąsaczy przedzierający ch się przez las. Metaliczne odgłosy towarzy szące wbijaniu namiotowy ch śledzi w chłodną, upartą glinę zagłuszają ich kroki. Znajdują się jeszcze jakieś pięćset jardów od polany , skry ci w cieniach rzucany ch przez wy sokie sosny . Żadne z nich nie sły szy trzasków łamany ch gałązek, niesiony ch gdzieś daleko przez północny wiatr, ani gardłowy ch jęków niknący ch pośród drzew. Żadne z nich nie czuje smrodu gnijącego mięsa i fetoru rozkładający ch się fekaliów. Zapach płonącego jesiennego drewna i przejrzały ch owoców unoszący się w popołudniowy m powietrzu maskuje odór ży wy ch trupów. Przez dłuższą chwilę żaden z osadników wznoszący ch obozowisko nie zdaje sobie sprawy z nadciągającego niebezpieczeństwa – zajęci są stawianiem belek podporowy ch, który ch funkcję pełnią znalezione szy ny kolejowe, słupy telefoniczne i pordzewiałe pręty zbrojeniowe. – Popatrz na mnie… jestem żałosna – wzdy cha z rozdrażnieniem szczupła młoda kobieta z włosami związany mi w kucy k, klęcząc niezdarnie przy kawałkach rozłożonego na ziemi, upstrzonego farbą płótna. Drży lekko w swojej przy dużej bluzie z napisem „Georgia Tech” i podarty ch jeansach, podzwaniając przy ty m starą biżuterią. Rumiana i piegowata, o długich, ciemny ch włosach delikatnie zapleciony ch w warkoczy ki, które spły wają po jej twarzy , Lilly Caul jest kłębkiem nerwów; wciąż zakłada zbłąkane kosmy ki za uszy lub kompulsy wnie gry zie paznokcie. Niewielką dłonią ściska mocniej trzonek młotka i raz po raz wali w główkę metalowego śledzia; obuch co rusz ześlizguje się po niej, jakby ktoś natłuścił przeklęty przedmiot oliwą. – Nic się nie dzieje, Lilly , uspokój się – mówi stojący za nią potężny mężczy zna. – Dwulatek by sobie z ty m poradził. – Naprawdę nie musisz by ć dla siebie tak surowa. – A my ślisz, że mnie to bawi? – Wali jeszcze parę razy młotkiem, trzy mając go oburącz, lecz nadal bez pożądanego efektu. – Ty lko wkurza mnie ten cholerny śledź. – Trzy masz za wy soko. – Co? – Przesuń dłoń trochę niżej, niech młotek sam pracuje. Uderza jeszcze parę razy . Metalowy kołek wy skakuje z ziemi, leci w górę i ląduje dziesięć stóp dalej. – Niech to! Szlag! – Lilly ciska młot na ziemię, wbija w niego wzrok i wzdy cha. – Dobrze ci idzie, mała. Daj, pokażę ci. Mężczy zna podchodzi bliżej, klęka obok niej i wy ciąga rękę po młotek. Lilly reaguje niechętnie.

– Jeszcze chwila, okej? Poradzę sobie. Naprawdę – nalega, a jej wąskie ramiona szty wnieją. Łapie kolejny kołek i próbuje raz jeszcze, niezobowiązująco uderzając w główkę śledzia. Powoli grunt poddaje się naporowi, choć wciąż jest twardy niczy m cement. Październik by ł zimny i ziemia na południe od Atlanty stwardniała. Z jednej strony wy szło im to na dobre, glina zdąży ła bowiem wy schnąć i mogli podjąć decy zję o rozbiciu tutaj ty mczasowego obozowiska. Nadchodziła zima, a oni od ty godnia próbowali znaleźć odpowiednie miejsce, żeby przemy śleć parę rzeczy , odpocząć, zastanowić się nad przy szłością – o ile jeszcze jakąś mieli. – Robisz to mechanicznie. – Krzepki Afroamery kanin wy konuje parę wy machów potężny m ramieniem. Ma dłonie tak wielkie, że mógłby w nich zmieścić całą jej głowę. – Polegasz na grawitacji i ciężarze młotka. Lilly z wielkim wy siłkiem odry wa wzrok od jego ramion, które wędrują w górę i w dół. Nawet w jeansowej koszuli i sfaty gowany m podkoszulku Josh Lee Hamilton prezentuje się imponująco. Ma posturę futbolisty – ogromne barki, umięśnione uda i mocarny kark – ale jednak jest w nim pewna delikatność. Smutne oczy o długich rzęsach i gęste brwi, wiecznie zmarszczone czoło i pogłębiające się zakola sprawiają, że roztacza wokół aurę niespodziewanej czułości. – Nic wielkiego… widzisz? – Wy konuje jeszcze jeden zamach wy imaginowany m młotkiem, a jego wy tatuowany biceps, wielki jak brzuch tucznika, podskakuje. – Rozumiesz, o co mi chodzi? Lilly dy skretnie odwraca wzrok od ramion Josha. Za każdy m razem, kiedy zaczy na się wgapiać w jego muskuły , spręży ste plecy czy szerokie bary , czuje delikatne ukłucie winy . Pomimo tego, że spędzają ze sobą sporo czasu w ty m piekle, który m stała się Georgia po, jak to mówią, „Przemianie”, Lilly uważa, aby nie przekroczy ć żadnej z granic inty mności. Sądzi, że w ty ch warunkach lepiej będzie utrzy mać kontakt czy sto platoniczny , niczy m brat z siostrą czy najlepsi przy jaciele, ale to wszy stko. Panuje zaraza, więc trzeba skupić się na pilnowaniu własnego nosa. Podobne postanowienia nie powstrzy mują jej jednak od obdarowy wania potężnego mężczy zny zalotny mi uśmiechami, kiedy ten nazy wa ją „dziewczy nką” lub „laleczką”… Upewnia się też za każdy m razem przed pójściem spać, moszcząc się w śpiworze, że Josh zauważy chiński sy mbol wy tatuowany nad jej pośladkami. Wodzi go za nos? Manipuluje nim? Retory czne py tania pozostają bez odpowiedzi. Tlące się w żołądku Lilly zarzewia strachu zdołały wy rugować z niej jakiekolwiek skrupuły i wzorce przy zwoity ch między ludzkich zachowań. Całe jej ży cie naznaczone by ło lękiem – jeszcze w liceum dorobiła się wrzodów, a podczas przerwanej habilitacji na Georgia Tech musiała przy jmować leki uspokajające. Teraz jednak uczucie niepokoju nie opuszcza jej ani na chwilę. Strach zatruwa jej sny , przy ćmiewa zmy sły , chwy ta za serce. Sprawia, że robi to, czego nie chce. Ściska trzonek młotka tak mocno, że ży ły na jej nadgarstku drżą. – Na Boga, to przecież nie fizy ka kwantowa! – wy krzy kuje, po czy m uderza wściekle w śledzia, wbijając go głęboko w ziemię. Łapie kolejny kołek i przechodzi na drugi koniec rozpostartego na ziemi namiotu. Wbija metal w glinę, drąc przy ty m materiał, i zaczy na walić szaleńczo młotkiem w śledzia, raz trafiając, a raz chy biając. Krople potu pojawiają się na jej karku i czole; uderza w kołek niczy m opętana,

jakby od tego zależało jej ży cie. Przestaje. Oddy cha ciężko, wy cieńczona, ze skórą wilgotną od potu. – No dobra… tak też można – mówi Josh, podnosząc się. Po jego twarzy przemy ka uśmiech, gdy spogląda na czekające w kolejce pół tuzina kołków. Lilly nie odzy wa się ani słowem. Ży we trupy są coraz bliżej, zaledwie pięć minut od polany , maszerują niestrudzenie przez las.

Żaden z towarzy szy Lilly Caul – który ch jest niemal setka; każdy z nich niechętnie spogląda na pozostały ch, choć to z nimi zmuszony jest współtworzy ć coś na kształt zorganizowanej społeczności – nie zdaje sobie sprawy ze słabości miejsca, które wy brali na obozowisko. Na pierwszy rzut oka jest doskonałe. Zielona polana położona pięćdziesiąt mil od miasta, pośród drzew, które jeszcze niedawno rodziły miliony buszli* brzoskwiń, gruszek i jabłek rocznie. Na twardej, ubitej ziemi rośnie jedy nie palusznik krwawy . Opuszczona przez właścicieli, którzy zapewne zarządzali okoliczny mi sadami, polana ma wielkość boiska do piłki nożnej. Wiodą do niej kręte, żwirowe drogi, poprowadzone między ścianami rosnący ch gęsto sosen i dębów, które ciągną się aż do wzgórz. Na północny m krańcu polany stoi rozległa, spalona posiadłość, której poczerniałe lukarny odcinają się na tle nieba jak skamieniałe kościotrupy ; szy by wy dmuchnęła z nich niedawna burza. Przez ostatnie parę miesięcy spłonęło wiele domów i farm znajdujący ch się na północ od Atlanty . W sierpniu, podczas pierwszy ch starć z chodzący mi truchłami, fala paniki przeszła przez południowe stany , całkowicie paraliżując pracę służb ratunkowy ch. Szpitale pękały w szwach, a potem po prostu je pozamy kano, w remizach pogasły światła, a drogę między stanową numer 85 całkowicie zablokowały jadące zewsząd auta. Ludzie stracili nadzieję – przestali gorączkowo stroić swoje radia na baterie w poszukiwaniu jakichkolwiek wiadomości i zaczęli szukać rzeczy , które pomogły by im przeży ć, sklepów do splądrowania i miejsca, gdzie mogliby się zadekować. Ludzie, którzy zgromadzili się w okolicy zrujnowanej posiadłości, spotkali się albo na zakurzony ch boczny ch drogach przecinający ch pola ty toniu, albo w podmiejskich centrach handlowo-usługowy ch w hrabstwach Pike, Lamar i Meriwether. Ich grupa składała się z osób w różny m wieku, wliczając w to ponad tuzin rodzin z mały mi dziećmi, konwój rzężący ch, dy miący ch pojazdów rósł zaś… aż zaistniała potrzeba znalezienia jakiegoś schronienia, gdzie będzie można złapać oddech. Teraz zajmują mierzącą dwa akry kwadratowe parcelę, która powoli zaczy na przy pominać istne Hooverville z czasów depresji; niektórzy mieszkają w samochodach, inni siadają wprost na miękkiej trawie, a jeszcze inni tłoczą się w niewielkich, porozstawiany ch tu i ówdzie namiotach. Nie dy sponują wieloma sztukami broni palnej i kończy im się amunicja. Narzędzia ogrodnicze, sprzęt sportowy , akcesoria kuchenne – to, czego wy magało cy wilizowane ży cie – stają się bronią. Kilkanaście osób nadal wbija śledzie w zimną, chropowatą ziemię. Pracują wy dajnie, jakby ścigali się z niewidoczny m zegarem, usiłując jak najszy bciej wznieść prowizory czne, pry watne sanktuaria.

Żadne z nich nie jest jednak świadome niebezpieczeństwa, które nadciąga od strony sosen. Jeden z osadników, wy mizerowany trzy dziestokilkulatek w czapeczce z logo firmy John Deere i skórzanej kurtce, stoi na krańcu namiotowego miasteczka, które wy rosło na środku polany ; na jego twarz pada cień rzucany przez rozpostarty materiał. Nadzoruje pracę grupki nadąsany ch nastolatków, którzy kłębią się pod wielkim namiotem: – No dalej, panienki, włóżcie w to trochę krzepy ! – dy ry guje, przekrzy kując dźwięk metalu uderzającego o metal, który wy pełnia mroźne powietrze. Chłopcy stawiają masy wny drewniany słup, który ma służy ć za maszt namiotu cy rkowego. Znaleźli go na drodze numer 85; leżał na poboczu, w rowie, zaraz obok wy wróconego na bok samochodu ciężarowego z płaską platformą i wy malowany m na boku, wy blakły m już logo z twarzą klauna, z którego farba odłaziła płatami. Liczący sobie ponad sto jardów w obwodzie, upaćkany , pozadzierany namiot śmierdział pleśnią i zwierzęcy m moczem, lecz mężczy zna w czapeczce uznał, że będzie idealny jako miejsce wspólny ch spotkań; może też służy ć za magazy n, żeby zapobiec bałaganowi i stworzy ć choćby namiastkę cy wilizacji. – Ej… ten słup tego nie utrzy ma – narzeka jeden z nastolatków w wojskowej bluzie, leniwy chłopak imieniem Scott Moon. Długie włosy zasłaniają mu twarz. Sapie, z ust leci mu para. Próbuje utrzy mać słup razem z inny mi wy tatuowany mi gotami z jego liceum. – Przestań się mazać. Utrzy ma – odpowiada człowiek w czapeczce. Nazy wa się Chad Bingham – to jeden z ty ch, którzy do obozu dołączy li z dziećmi. Ma cztery córki: siedmiolatkę, dziewięcioletnie bliźniaczki i nastolatkę. Nieszczęśliwie ożeniony z potulną dziewczy ną z Valdosty , wy robił w sobie, tak jak i jego ojciec, uwielbienie do trzy mania ludzi w ry zach. Jednak jego ojciec miał samy ch sy nów i nie musiał radzić sobie z cały m ty m dziewczęcy m bajzlem. A już na pewno nie zamartwiał się na my śl o gnijący ch trupach, które czy hały na ludzkie mięso. Chad próbuje więc przejąć dowodzenie, jak przy stało na samca alfa… w końcu jego tatko mawiał: „Ktoś to musi zrobić”. Patrzy na pracujący ch nastolatków. – Trzy majcie mocno! – Prościej nie stanie – sy czy przez zaciśnięte zęby jeden z chłopców. – Chy ba tobie – odpowiada mu Scott Moon, usiłując stłumić chichot. – Trzy majcie! – rozkazuje Chad. – Co? – Powiedziałem, żeby ście trzy mali to cholerstwo! Chad wkłada metalową zawleczkę w wy wiercony w drewnie otwór. Płócienne ściany łopoczą głośno na jesienny m wietrze. Chłopcy podbiegają z mniejszy mi belkami podporowy mi do krawędzi namiotu, który stopniowo nabiera kształtów; przez szeroki prześwit po drugiej stronie Chad widzi polanę. Patrzy na wy schnięte, pożółkłe krzewy , auta z pootwierany mi maskami, matki siedzące z dziećmi na ziemi i segregujące mizerne zbiory jeży n oraz to, co udało się wy ciągnąć z automatów ze słody czami, na parę stojący ch furgonetek, gdzie załadowali swój najcenniejszy w świecie doby tek. Na moment Chad zawiesza wzrok na potężny m, ciemnoskóry m mężczy źnie, który stoi jakieś trzy dzieści jardów dalej, przy północnej krawędzi polany . Trzy ma się blisko Lilly Caul, jakby by ł jej ochroniarzem w klubie.

Chad nie zna Lilly ; wie ty lko, jak ma na imię, ale to wszy stko. Sły szał, że jest przy jaciółką Megan. Z kolei ten koleś jest dla niego jedną wielką niewiadomą. Przeby wał w jego towarzy stwie przez ostatnie parę ty godni, a nawet nie zapamiętał jego imienia. Jim? John? Jack? Na dobrą sprawę Chad nie wie zby t wiele o ty ch ludziach, ale jednego jest pewien – są wy straszeni i zrozpaczeni. Aż błagają o odrobinę dy scy pliny . Chad przy każdej okazji mierzy potężnego kolesia wzrokiem. Bada. Ocenia. Nie padło ani jedno słowo, ale czuje, że rzucono wy zwanie. Wielkolud najpewniej powaliłby go w walce twarzą w twarz, ale Chad nigdy by do niej nie dopuścił. Siła przestaje mieć znaczenie, kiedy przeciwstawi się jej nabój kalibru .38, który spoczy wa spokojnie w pistolecie marki Smith & Wesson, model 52, zatknięty m za szeroki pas oficerski. Niespodziewanie nawiązuje się pomiędzy nimi nić porozumienia – patrząc w oczy oddalonego o pięćdziesiąt jardów mężczy zny , Chad od razu wie, co ten chce mu powiedzieć. Informacja przekazana za pomocą jednego spojrzenia wędruje pomiędzy nimi z prędkością bły skawicy . Lilly nadal klęczy obok czarnoskórego olbrzy ma, wściekle waląc młotkiem w metalowy kołek, lecz to nie ją widzi Chad w ciemny ch, bły szczący ch źrenicach potężnego towarzy sza i potencjalnego ry wala. Łapie w mig, co się święci, a sama my śl paraliżuje jego ciało, jakby został porażony prądem. Później obaj dojdą do tego samego wniosku, że – tak samo jak i pozostali – nie wzięli pod uwagę dwóch bardzo istotny ch rzeczy . Po pierwsze: hałas towarzy szący stawianiu namiotów przez ostatnią godzinę przy ciągał uwagę szwendaczy . Po drugie: miejsce, w który m się zatrzy mali, miało jeden poważny mankament. Obaj mężczy źni, niezależnie od siebie, zdają sobie sprawę, niestety zby t późno, że naturalna bariera zapewniona przez otaczający ich las, rozciągający się aż do skraju niedalekich wzgórz, tłumi prakty cznie każdy dźwięk, który niknie pomiędzy gałęziami. Nawet orkiestra dęta mogłaby przejść przez ten gąszcz niezauważona i żaden z osadników by jej nie usły szał, dopóki ktoś nie walnąłby talerzami przed jego nosem.

Lilly Caul nadal pozostaje w błogiej nieświadomości nadciągającego ataku – choć trupy zbliżają się do niej szy bkim, chy botliwy m krokiem. Dopiero dziecięce krzy ki, które nagle zastępują dźwięki walenia młotkami o metal, zwracają jej uwagę, lecz nawet wtedy nie przestaje wściekle wbijać śledzi w ziemię, sądząc, że bachory po prostu wy my śliły sobie jakąś nową zabawę. Nagle Josh łapie ją za bluzę i podnosi do góry . – Co jest… Lilly próbuje się wy rwać. Obraca się i patrzy wielkiemu mężczy źnie w oczy . – Lilly , musimy … Josh nie kończy zdania, bo dostrzega ciemną postać wy chodzącą zza drzew jakieś piętnaście stóp od nich. Nie ma czasu na ucieczkę, na zabranie stąd Lilly , może ty lko wy rwać młotek z rąk dziewczy ny i spróbować ją osłonić. Lilly pada na ziemię. Szy bko udaje jej się podnieść, choć z przerażenia krzy k więźnie jej w gardle.

Pierwszy umarlak, który , chwiejąc się, wchodzi na polanę – wy soki, blady truposz w brudnej szpitalnej koszuli – ma oderwaną jedną rękę, a jego ścięgna wiją się jak robale; towarzy szą mu dwa inne stwory , mężczy zna i kobieta. Z ich szeroko otwarty ch ust toczy się czarny szlam; oczy jak lśniące guziki utkwione mają w jakiś niesprecy zowany punkt. Cała trójka idzie w ich stronę charaktery sty czny m, konwulsy jny m krokiem, kłapiąc poczerniały mi szczękami jak piranie. Dwadzieścia sekund później okrążają Josha, namiotowe miasteczko zaś pogrąża się w chaosie. Mężczy źni łapią za swoją prowizory czną broń, a ci, którzy dy sponują pistoletami, sięgają do kabur. Niektóre kobiety również chwy tają za narzędzia – młotki, haki, widły i pokry te rdzą siekiery . Matki zabierają swoje dzieci do samochodów i kabin ciężarówek. Spocone dłonie blokują drzwi. Inne odciągają kurki i przy gotowują broń do strzału. O dziwo, nie sły chać wielu krzy ków – głównie dzieci i kilka starszy ch kobiet, który m doskwiera już sędziwy wiek – i szy bko formuje się pierwsza linia grupy uderzeniowej lub, jak kto woli, prowizory cznej policji. Pełne zaskoczenia wrzaski zostają zastąpione przez wzajemne nawoły wania do obrony , a obrzy dzenie i wściekłość pchają do działania. Nie jest to dla nich pierwszy zna. Z każdego takiego spotkania wy ciągali wnioski. Niektórzy mężczy źni formują szy k przy krawędziach polany , spokojnie unosząc młotki, ładując strzelby , podnosząc lufy skradziony ch z gablot pistoletów lub stary ch, rodzinny ch rewolwerów. Pierwsza kula wy latuje z Rugera kalibru .22; nie jest to potężna broń, ale celna i łatwa w obsłudze. Rozlega się suchy trzask. Czaszka stojącej trzy dzieści jardów dalej martwej kobiety rozpada się na kawałki. Trup pada na ziemię tuż przed linią drzew; bry zga gęsty pły n mózgowo-rdzeniowy , oblewając leżące już zwłoki. Mija siedemnasta sekunda ataku. Po dwudziestej wszy stko nabierze tempa. Na północny m krańcu polany Lilly Caul jest ledwie świadoma tego, co się dzieje. Porusza się ociężale, idzie na palcach jak lunaty czka. Kontrolę nad jej ruchami przejmuje insty nkt; bezwolnie odsuwa się od Josha, którego otaczają trzy truchła. Ma ty lko młotek, żadnej innej broni. A czy hają na niego pełne poczerniały ch zębów mordy . Rzuca się na najbliższego zombie. Reszta obozu jest w rozsy pce, i musi radzić sobie sam. Josh wbija ostrzejszy koniec młotka w skroń Szpitalnej Koszuli. Trzask towarzy szący uderzeniu przy pomina kruszenie lodu. Tkanka mózgowa try ska w górę, wy pchnięta z mlaszczący m odgłosem przez uwolnione ciśnienie; w powietrzu unosi się odór rozkładu i by ły pacjent któregoś z okoliczny ch szpitali uderza o ziemię. Młotek nadal tkwi w jego głowie. Ogromne ręce Josha pozostają puste. Trupy zbliżają się o kolejne kilka kroków. Pozostali osadnicy rozbiegają się po polanie. Na jej drugim końcu, tuż przy drzewach, Chad sięga po swój pistolet, celuje i strzela, trafiając prosto w oczodół ty czkowatego staruszka, któremu brak dolnej szczęki. Trup wiruje w geriatry czny m piruecie, otoczony mgiełką pły nów gnilny ch, i pada na wznak w zarośla. Za sznurem zaparkowany ch samochodów wy je przy bita do dębu martwa kobieta; ktoś przeszy ł ją namiotową rurką. Na wschodnim krańcu polany ostrze siekiery wchodzi w rozkładający się czerep jak w masło; rozcięta czaszka przy pomina rozłupany owoc granatu. Zaledwie kilka jardów od tego miejsca górna połowa ciała niedawnego biznesmena, teraz chodzącego trupa, zostaje dosłownie zmieciona potężny m wy strzałem z dwururki; podmuch

wzbija w powietrze leżące na ziemi liście. Lilly Caul – nadal próbując odejść jak najdalej od walczącego z zombie Josha – kuli się i trzęsie, przerażona makabry czny mi odgłosami. Strach rozlewa się po cały m jej ciele, odbiera oddech, przejmuje władzę nad my ślami. Patrzy , jak czarnoskóry mężczy zna rzuca się na kolana i próbuje wy jąć młotek z głowy zombie, lecz dwa pozostałe kąsacze zbliżają się do jego nóg czy mś na kształt truchtu. Drugi młotek leży w trawie, poza zasięgiem Josha. Lilly odwraca się i zaczy na biec przed siebie. Kilkadziesiąt sekund później jest już bliżej środka polany , za linią namiotów, gdzie słabsi członkowie stada kry ją się za skrzy niami i kartonami z ży wnością, zgromadzony mi pod płachtą wzniesionego w połowie cy rkowego namiotu. Kilku osobom udało się uruchomić auta, który mi w kłębach spalin wy kręcają tuż przy skulonej gromadce. Uzbrojeni mężczy źni stojący na pace odkry tej ciężarówki próbują ochronić kobiety i dzieci. Lilly kry je się za poobijany m kufrem, usiłując złapać oddech. Zimny dreszcz przebiega po jej skórze. Przez całą walkę siedzi przy garbiona, zakry wając sobie uszy dłońmi. Nie widzi stamtąd Josha, który nadal stawia opór trupom. Mężczy źnie udaje się wreszcie przekręcić trzonek młotka tkwiącego w czaszce umarlaka i wy ciągnąć narzędzie w ostatniej chwili – pły nny m ruchem uderza nim nadciągającego zombie. Lilly nie widzi też wy mierzonego przez Josha potężnego ciosu, który miażdży żuchwę jednego z trupów wraz z połową twarzy . Nie widzi więc też, jak kończy się ta walka. Gnijącej kobiecie niemal udaje się wbić sczerniałe siekacze w nogę Josha, lecz sekundę wcześniej jej głowa zostaje rozłupana szpadlem. Paru mężczy zn przy by wa na czas z pomocą i to dzięki nim wielkoludowi udaje się ujść z ży ciem. Trzęsie się jednak od nadmiaru emocji i adrenaliny . Zaledwie po trzech minutach od pojawienia się pierwszego trupa cały zgiełk milknie. Sły chać już ty lko cichutki szloch wy straszony ch dzieci, dźwięk sączącej się z ran posoki i sy k wy dostający ch się z martwy ch ciał gazów. Pozby wają się zwłok w wy schnięty m kory cie rzeki na północ od polany . Chad z inny mi samcami alfa naliczy li dwadzieścia cztery truchła. Uporali się z taką liczbą bez większego problemu… przy najmniej ty m razem.

– Jezu, Lilly , czemu po prostu nie zbierzesz się w sobie i go nie przeprosisz? – py ta młoda kobieta. Ma na imię Megan. Siedzi na kocu rozłożony m przed cy rkowy m namiotem i patrzy na nietknięte przez Lilly śniadanie. Przed momentem wstało słońce, blade i zimne. Kolejny zwy kły dzień w mieście namiotów. Lilly siedzi przy zdezelowanej kuchence tury sty cznej i popija kawę rozpuszczalną z papierowego kubka; skawalone resztki liofilizowanej jajecznicy przy kleiły się do obozowej patelni. Próbuje otrząsnąć się po nieprzespanej nocy ; wy rzuty sumienia znowu nie dawały jej zasnąć. Na ty m świecie nawet zmęczeni nie mogą liczy ć na odpoczy nek. Tchórze ty m bardziej. Wokół podartego namiotu cy rkowego stłoczy li się pozostali, jakby wczorajszy atak w ogóle

nie miał miejsca. Ludzie wy nieśli składane krzesełka i stoliki przez szerokie wejście po jednej ze stron (prawdopodobnie przeznaczone dla słoni i samochodzików wy pełniony ch klaunami). Płótno poddaje się humorzasty m podmuchom i łopocze na wietrze raz mocniej, raz słabiej. Powoli stawiają też i mniejsze namioty . Ojcowie zbierają drewno na opał, segregują wodę w butelkach, amunicję, broń i jedzenie w puszkach. Matki zajmują się dziećmi, układają koce, płaszcze, leki. Po dłuższej chwili wnikliwy obserwator dostrzegłby lekką nerwowość towarzy szącą ty m czy nnościom. Nie jest pewne, co stanowi większe niebezpieczeństwo: kolejna chmara nieumarły ch czy nadciągająca zima. – Jeszcze nie wiem, co mu powiedzieć – mamrocze wreszcie Lilly , sącząc wy sty głą już kawę. Trzęsą jej się ręce. Minęło już osiemnaście godzin od ataku, lecz Lilly nadal czuje dojmujący wsty d i unika kontaktu z Joshem. Trzy ma się z dala od niego, przekonana, że znienawidził ją za ucieczkę i pozostawienie go na pewną śmierć. Josh parę razy próbował zagady wać, lecz nie mogła spojrzeć mu w oczy i wy mawiała się od rozmowy zły m samopoczuciem. – A co masz mówić? – Megan zaczy na przetrząsać kieszenie swojej jeansowej koszuli w poszukiwaniu szklanej lufki, którą następnie nabija resztką trawki. Przy pala sobie jednorazową zapalniczką i zaciąga się. Megan ma dwadzieścia parę lat, oliwkową cerę i kręcone, farbowane henną włosy , które opadają na jej szczupłą twarz. Wy puszcza z ust obłok zielonkawego dy mu i mówi, kaszląc: – Ten koleś jest ogromny . – Co to ma do rzeczy ? Megan szczerzy zęby w uśmiechu. – Mówię ty lko, że potrafi o siebie zadbać. – To nie ma nic do rzeczy . – Sy piasz z nim? – Że co? – Lilly patrzy na przy jaciółkę. – Mówisz serio? – To proste py tanie. Lilly kręci z niedowierzaniem głową i pozwala sobie na głośne westchnięcie. – Nawet nie zaszczy cę tego py tania… – Nie sy piasz… prawda? Nasza mała cnotka niewy dy mka. – Przestaniesz wreszcie? – A to niby czemu? – Megan uśmiecha się podejrzliwie. – Nie rozumiem, dlaczego jeszcze na niego nie wskoczy łaś i na co jeszcze czekasz. Nie dość, że wielkolud, to jeszcze te jego pistolety … – Przestań! – wrzeszczy Lilly , a ostry ból ściska jej skronie. Jest na granicy płaczu, głos zaczy na jej drżeć. Samą siebie wprawia w zdumienie nagły m wy buchem. – Nie jestem taka jak ty , dobra? Nie garnę się do ludzi. Jezu, Meg. Z który m z nich teraz sy piasz? Dawno straciłam rachubę. Megan patrzy na nią bez słowa, po czy m znowu nabija lufkę. – Wiesz co? – Wy ciąga fifkę w stronę Lilly . – Może machniesz sobie? Wy luzujesz się. – Nie, dzięki.

– Dobrze ci zrobi. Przestaniesz się wszy stkim zadręczać. Lilly pociera oczy i kręci głową. – Niezłe z ciebie ziółko, Meg. Megan zaciąga się trawką i wy puszcza z ust chmurę dy mu. – Lepiej by ć ziółkiem niż kupą gówna. Lilly nie odpowiada, jedy nie znowu kręci głową. Czasem zastanawia się, czy Megan Lafferty fakty cznie nie jest kupą gówna. Znają się od ostatniej klasy liceum. By ły wtedy nierozłączne i dzieliły się wszy stkim: pracą domową, narkoty kami, nawet chłopakami. Ale w pewnej chwili Lilly zamarzy ła o karierze i spędziła dwa lata w czy śćcu, który m okazał się dla niej Massey College of Business w Atlancie; potem dostała się na Georgia Tech, lecz wiedziała, że nigdy nie otrzy ma dy plomu. Chciała pracować w modzie, może nawet w przy szłości założy ć jakąś firmę projektancką, ale stchórzy ła już na pierwszej rozmowie kwalifikacy jnej – starała się o staż w prestiżowy m My chael Knight Fashions – i uciekła od razu po przekroczeniu progu recepcji. Stary przy jaciel, strach, przekreślił wszy stkie jej plany . To on kazał jej uciekać z bogato urządzonego lobby i wrócić do rodzinnej Marietty . Tam wznowiła swoje hulaszcze ży cie z Megan – ćpały i spędzały całe dnie na kanapie, oglądając powtórki serialu Project Runaway. Coś się jednak między nimi przez parę ty ch lat zmieniło, wy rosła trudna do sprecy zowania bariera, nad którą Lilly nie potrafiła przejść do porządku dziennego. Megan nie miała żadny ch ambicji, żadnego celu, żadny ch zainteresowań i wcale nie by ło jej z ty m źle. Lilly jednak nadal miewała marzenia – który ch już nigdy nie miała zrealizować, ale jednak. Chciała wy jechać do Nowego Jorku albo założy ć własną stronę internetową, albo wrócić do recepcji My chaela Knighta i powiedzieć, że przeprasza, ale musiała zrobić sobie półtora roku przerwy … Ojciec Lilly – wdowiec, emery towany nauczy ciel matematy ki Everett Ray Caul – zawsze zachęcał swoją córkę do działania. Everett by ł serdeczny m, pełny m szacunku dla inny ch człowiekiem, który po ty m, jak w połowie lat dziewięćdziesiąty ch jego żona zmarła na raka piersi, wziął wy chowanie jedy nej córki na swoje barki i przelał na nią całą swoją bezwarunkową miłość. Dał jej wszy stko, co sam miał, lecz wiedział, że Lilly chciała od ży cia więcej, chociażby rodziny i domu – a miała ty lko jego. I dlatego ostatnie miesiące by ły dla Lilly istny m piekłem. Pierwsze trupy pojawiły się na północy hrabstwa Cobb. Najpierw opanowały dzielnice robotnicze, parki przemy słowe za lasami Kennesaw i weszły pośród ludzi niczy m komórki złośliwe. Everett wsadził Lilly do auta i odjechali jak najszy bciej w poobijany m volkswagenie, lecz dotarli ty lko do drogi krajowej numer 41, zatarasowanej przez porzucone samochody . Milę dalej na południe – dotarli tam boczną drogą, z której zabrali kilku ocalały ch – natknęli się na porzucony autobus miejski; niemal udało im się obojgu do niego dostać. Do dzisiaj Lilly nawiedzają koszmary , w który ch widzi swojego ojca wpy chającego ją do wnętrza autobusu i zaciskające się na jego ciele trupie ręce. Uratował jej ży cie. Zdołał zamknąć za nią drzwi dosłownie w ostatniej chwili. Sekundę później trójka umarlaków powaliła go na chodnik. Krew chlusnęła na szy by autobusu. Lilly wrzeszczała tak długo, aż struny głosowe odmówiły jej posłuszeństwa. Przez całą drogę do Atlanty siedziała w pozy cji prenatalnej, skulona na jedny m z krzesełek, w stanie zbliżony m do

katatonii, nie spuszczając wzroku z umazany ch krwią drzwi. Cudem odnalazła Megan. Komórki jeszcze wtedy działały i udało im się ustalić miejsce spotkania na obrzeżach lotniska Heartsfield. Zdecy dowały się konty nuować podróż wspólnie, lecz już pieszo. Razem szukały jedzenia, łapały stopa na północ, nocowały w opuszczony ch domach, dbając jedy nie o przeży cie. Jednak napięcie pomiędzy nimi rosło. Każda z nich w inny sposób radziła sobie ze strachem i stratą. Lilly zamknęła się w sobie, podczas gdy Megan nie przestawała ćpać i gadać, a w dodatku kleiła się do każdego napotkanego wędrowca. Udało im się przy łączy ć do karawany ocalony ch – trzech rodzin z Lawrenceville podróżujący ch dwoma minivanami – jakieś trzy dzieści mil na północny zachód od Atlanty . Megan by ła przekonana, że im jest ich więcej, ty m są bezpieczniejsi, lecz Lilly zgodziła się jechać z nimi dopiero po dłuższy m namy śle. Przez następne parę ty godni nie nawiązy wała z nikim kontaktu, ale Megan szy bko zagięła parol na jednego z mężczy zn. Miał na imię Chad i zgry wał twardziela; nie rozstawał się ze skrętem i lubił eksponować mary narskie tatuaże na swoich ży lasty ch ramionach. Lilly robiło się niedobrze od patrzenia na ich flirciki – przecież, na Boga, ży li w piekle na ziemi – a wkrótce Megan i Chad zaczęli znikać na postojach, żeby „sobie ulży ć”. Klin pomiędzy Lilly a jej przy jaciółkę został wbity jeszcze głębiej. Jakoś wówczas na scenie pojawił się Josh Lee Hamilton. Któregoś wieczoru, mniej więcej o zachodzie słońca, na parkingu przed supermarketem na karawanę napadła grupa umarlaków i nagle znikąd pojawił się wielki jak taran Afroamery kanin, który prakty cznie wy bawił ich z opresji. Rzucił się do walki niczy m mauretański gladiator, wy machując dwiema moty kami ogrodowy mi, z który ch nie zdąży ł nawet oderwać metek. Łatwo uporał się z sześcioma zombie, a członkowie karawany podziękowali mu wy lewnie. Josh pokazał im, gdzie w sklepie znajdą parę nowiutkich strzelb oraz sprzęt kempingowy . Po załadowaniu minivanów ży wnością i paroma niezbędny mi rzeczami Josh postanowił przy łączy ć się do grupy ; po prostu jechał za nimi na swoim motocy klu. I tak zajechali w pobliże opuszczony ch sadów w hrabstwie Meriwether. Lilly zaczy nała żałować decy zji, którą podjęła tamtego dnia; nie powinna by ła wsiadać na jego motocy kl. Czy jej przy wiązanie do tego człowieka wy nikało z tęsknoty za ojcem? Czy by ła to jakaś rozpaczliwa próba manipulacji z jej strony ? A może wy raźny znak, że by ła w kompletnej rozsy pce? Lilly zastanawiała się, czy wczorajsza ucieczka i pozostawienie Josha samego na polu walki by ło jakimś chory m, mroczny m figlem wy rządzony m przez jej podświadomość dążącą do przy pieczętowania losu tego mężczy zny . – Nikt nie mówi, że jesteś kupą gówna, Megan – odpowiada Lilly zmęczony m głosem, w który m pobrzmiewa nuta niepewności. – Nie musiałaś tego mówić. – Megan wściekle stuka lufką o kuchenkę i wstaje. – Już dość powiedziałaś. Lilly również wstaje. Zdąży ła się już przy zwy czaić do nagły ch wahań nastroju swojej przy jaciółki. – O co ci chodzi? – O ciebie. – To znaczy ? – Daj spokój, mam już tego wszy stkiego dość – mówi Megan ponury m, zachry pnięty m

głosem; dy m nadal drapie ją w gardło. – Ży czę ci wszy stkiego dobrego, mała. Megan rusza szy bkim krokiem w kierunku rzędu aut zaparkowany ch po wschodniej stronie polany . Lilly patrzy , jak jej przy jaciółka znika za wy soką przy czepą wy ładowaną kartonami. Pozostali osadnicy nic sobie nie robią z kłótni pomiędzy kobietami. Zaledwie paru faty guje się na ty le, żeby odwrócić głowę czy wy mienić się luźno rzuconą uwagą; pozostali nie odry wają się od układania i segregowania zapasów. Ich twarze zasty gły w ponury ch gry masach, a szczęki zaciskają się nerwowo. Powietrze pachnie metalem i wilgocią. Nadchodzi mroźny front. Lilly omiata obozowisko wzrokiem i niespodziewanie pochłania ją obserwacja tej krzątaniny . Polana wy gląda niczy m pchli targ, gdzie tłoczą się sprzedawcy i kupujący , ludzie wy mieniają się towarami, gromadzą drewno, wciągają w dy skusje. Na polanie stoi już około dwudziestu namiotów, pomiędzy drzewami wiszą linki z suszący m się praniem; nic nie może się marnować, nawet ubranie uwalane krwią kąsaczy . Nadchodząca zima moty wuje do działania. Lilly widzi dzieci bawiące się przy ciężarówce z płaską platformą; dziewczy nki skaczą, grając w gumę, chłopcy kopią piłkę. Ktoś rozpalił ogień w wy kopany m uprzednio dole i kłęby dy mu unoszą się nad dachami aut, nasy cając powietrze tłusty m aromatem bekonu i hikory . Podobny zapach w zupełnie innej sy tuacji mógłby przy wołać na my śl leniwy letni dzień, samochodowy piknik, mecz futbolowy , grill w ogrodzie czy spotkanie rodzinne. Lilly patrzy na tętniące ży ciem obozowisko i czuje ukłucie strachu. Dokazujące dzieci… ich rodzice starający się, żeby mogły choć na chwilę nazwać to miejsce domem… wszy scy są w jej oczach ty lko pokarmem dla zombie… nareszcie przejrzała na oczy … zrozumiała kolej rzeczy . Teraz już widzi, że ci ludzie są przeklęci, a wspaniały plan zbudowania namiotowego miasteczka na polach Georgii nie ma szans powodzenia.

Dwa

Nazajutrz, pod niebem w kolorze ołowiu, Lilly bawi się z dziewczy nkami Binghamów przed namiotem ich rodziców, Chada i Donny . Niespodziewanie wiatr przy nosi gdzieś znad drzew, od strony prowadzącej do polany żwirowej drogi, ostry , warczący dźwięk, który paraliżuje wszy stkich w obozie. Głowy zwracają się w kierunku jeszcze cichego, ale stopniowo wzmagającego się ry ku silnika. To może by ć dosłownie każdy . Kraj przemierzają teraz szabrownicy żerujący na ży wy ch, wszędzie grasują uzbrojone i zorganizowane grupy łajdaków okradający ch ocalały ch ze wszy stkiego, nawet z ostatniej pary butów. Co prawda osadnicy czekają na paru swoich, którzy wy brali się na rekonesans, ale nigdy nic nie wiadomo. Lilly spogląda w tamtą stronę znad pól do gry w klasy – linie wy ry sowano po prostu paty kiem w czerwonej glinie – a dziewczy nki Binghamów zamierają. Najstarsza, Sara, opiekująca się swoimi czterema siostrami, spogląda na drogę ciekawskimi, niebieskimi oczami; nadzwy czaj by stra, piętnastoletnia chłopczy ca w wy tartej kurtce jeansowej i kamizelce duka: – Czy to… – Już w porządku, kochanie – mówi Lilly . – To na pewno ktoś od nas. Trzy młodsze dziewczy nki wy ciągają szy je i rozglądają się za swoją mamą. Donna Bingham znajduje się poza zasięgiem wzroku, choć sły chać jej szurające kroki; akurat pierze brudne ubrania w bębnie ze stali galwanizowanej ustawiony m za duży m rodzinny m namiotem, który Chad Bingham postawił przed czterema dniami i wy posaży ł w aluminiowe łóżka, przenośne lodówki tury sty czne; zamontował nawet wenty lację i skombinował odtwarzacz DVD na baterie wraz z paroma filmami dla dzieci jak Mała Syrenka czy Toy Story 2. Lilly przy wołuje do siebie dzieci. – Sara, bierz Ruthie – mówi spokojnie, a dobiegający z daleka ry k silnika jest coraz głośniejszy , czuć nawet zapach samochodowego oleju. Lilly szy bkim krokiem podchodzi do bliźniaczek. Dziewięcioletnie Mary i Ly dia mają takie same twarzy czki mały ch aniołków z uroczy mi kucy kami i ubrane są w identy czne kurtki. Lilly prowadzi je w kierunku ich namiotu, a Sara bierze na ręce siedmioletnią Ruthie – słodkiego małego elfa z loczkami niczy m u Shirley Temple, które opadają na kołnierz jej malutkiej kurtki narciarskiej. Donna Bingham wy chodzi zza namiotu w chwili, kiedy Lilly wprowadza dwójkę dzieci do środka. – Co się dzieje? – py ta drobna kobieta w zimowej kurtce; wy gląda, jakby miał ją zdmuchnąć kolejny powiew wiatru. – Kto to? Jacy ś obcy ? Szabrownicy ? – Nie ma się czy m martwić – odpowiada Lilly , trzy mając połę namiotu tak, żeby wszy stkie dzieci mogły szy bko wejść do środka i skry ć się w cieniu.

Minęło już pięć dni, od kiedy ocaleni osiedlili się na polanie, i przez ten czas Lilly została nieformalnie mianowana opiekunką; zajmowała się dziećmi, gdy ich rodzice wy puszczali się na łowy czy też po prostu szli na spacer lub chcieli mieć chwilę spokoju. Lilly nie miała nic przeciwko, potrzebowała się czy mś zająć, żeby nie poświęcać zby t wiele uwagi gnębiący m ją my ślom. No i miała wy mówkę, żeby nie widy wać Josha Lee Hamiltona. – Zostań z dziewczy nkami. Nie wiadomo, kto do nas jedzie. Donna Bingham nie protestuje i zamy ka się z córkami w namiocie. Lilly odwraca się i widzi charaktery sty czny przód znajomej, piętnastobiegowej ciężarówki z logiem International Harvester, która zmaterializowała się w chmurze buchającego z rury wy dechowej dy mu. Lilly czuje ulgę, zdoby wa się na lekki uśmiech mimo nerwów i zaczy na iść w stronę zachodniego krańca części polany służącej za strefę wy ładunkową. Pordzewiała ciężarówka z klekotem wjeżdża na trawę i staje. Trzech nastolatków siedzący ch na pace wraz z poukładany mi tam skrzy niami, wy pchnięty ch siłą bezwładności, leci do przodu i niemal uderza w kabinę. – Lilly Marlene! – woła przez otwarte okno kierowca, kiedy Lilly podchodzi bliżej. Bob Stookey zaciska wielkie, tłuste ręce – dłonie robotnika – na kierownicy . – Co jest dzisiaj w menu, Bob? – py ta z uśmiechem Lilly . – Znowu Twinkies? – O nie, siostro. Dzisiaj mamy ofertę dla smakoszy . – Bob odwraca swoją poznaczoną zmarszczkami twarz do siedzący ch na pace chłopaków. – Znaleźliśmy opuszczony sklep, ty lko paru szwendaczy w środku… nieźle się obłowiliśmy . – Opowiadaj. – Zobaczmy … – Bob zaciąga ręczny hamulec i wy łącza silnik. Bob Stookey , jeden z niewielu mężczy zn na Nowy m Południu, który nadal układa swoje ciemne włosy , korzy stając z pomady , ma karnację koloru wy prawionej skóry wołowej i obwisłe, czerwone powieki. Na prośbę Lilly rozpoczy na litanię: – Mamy drewno, śpiwory , narzędzia, owoce w puszkach, latarnie, płatki, przenośne stacje meteorologiczne, łopaty , węgiel. Co jeszcze… Garnki, rondle, sadzonki pomidorów, na niektóry ch nawet coś rośnie, parę butli z gazem, dziesięć galonów lekko przeterminowanego mleka, odkażacze do rąk w pły nie, kilka puszek Sterno, my dło do prania, batoniki, papier toaletowy , szałwię hiszpańską, książkę o uprawach organiczny ch, śpiewającą ry bę do mojego namiotu i śpiewnik świąteczny . – Bob, Bob, Bob… a gdzie AK-47? Dy namit? – Mam dla ciebie coś lepszego, mądralo. – Bob sięga po stojącą na siedzeniu pasażera skrzy nkę na owoce i podaje ją Lilly . – Bądź tak miła i zanieś to do mojego namiotu, a ja pomogę tamty m trzem łamagom z cięższy mi rzeczami. – Co to jest? – py ta Lilly , zaglądając do skrzy nki pełnej plastikowy ch fiolek i buteleczek. – Leki. – Bob otwiera drzwi i wy chodzi z auta. – Uważaj na nie. Lilly dostrzega kilkanaście niewielkich butelek z gorzałą wciśnięty ch pomiędzy kodeinę i środki anty histaminowe. Rzuca Bobowi wy mowne spojrzenie. – Leki, co? – Jestem bardzo chory m człowiekiem – odpowiada z uśmiechem. – No właśnie widzę – komentuje Lilly . Zna Boba na ty le, by wiedzieć, że ta urocza, jowialna, zagubiona dusza, by ły lekarz

wojskowy – a zarazem jedy na osoba w obozie z medy czny m wy kształceniem – jest też nałogowy m pijakiem. Gdy Lilly i Megan nadal by ły w drodze, Bob pomógł im wy dostać się z opanowanej przez zombie przy drożnej zatoczki. Mężczy zna starał się ukry wać swój alkoholizm, ale w ciągu ostatnich paru dni Lilly wielokrotnie pomagała mu dowlec się bezpiecznie w nocy do namiotu, upewniając się, że nikt go po drodze nie obrabuje, co wcale nie by ło wy kluczone w tak dużej i zróżnicowanej grupie. Lubiła Boba i nie miała nic przeciwko niańczeniu go, poza ty m by ła to dla niej dodatkowa porcja stresu, którego potrzebowała – tak jak on potrzebował procentów. Teraz dostrzega jednak, że chciał od niej czegoś innego. Poznaje to po zamy ślony m geście, jakim wy ciera brudną ręką usta. – Lilly , jest jeszcze coś, o co chciałem… – przery wa i przeły ka głośno ślinę. – Wy rzuć to z siebie, Bob – wzdy cha. – To nie moja sprawa… ale chciałem ty lko powiedzieć… niech to cholera. – Bierze głęboki oddech. – Josh Lee to dobry człowiek. Od czasu do czasu go odwiedzam. – No i? – Tak ty lko mówię. – To mów. – Chodzi o to, że… no, nie jest z nim najlepiej, okej? My śli, że ży wisz do niego jakąś urazę. – Że co my śli? – Że jesteś na niego wkurzona i nie jest pewien dlaczego. – A co powiedział? Bob wzrusza ramionami. – Nie chcę się wtrącać, wiesz… Po prostu ignorujesz go. – Nie ignoruję. – Jesteś pewna? – py ta z powątpiewaniem Bob. – Bob, mówię ci, że… – Przecież ja nie chcę tobą dy ry gować. – Bob nerwowo macha ręką. – Po prostu my ślę, że jesteście dobry mi kumplami, a czasy są ciężkie i, no wiesz… – Doceniam to, Bob. Naprawdę – mówi już spokojniejszy m głosem i spuszcza głowę. Bob przy gry za wargę i zastanawia się, co powiedzieć. – Stoi teraz przy balach i rąbie drewno, aż wióry idą. Dosłownie.

Odległość dzieląca teren załadunkowy i miejsce składu opału wy nosi około stu jardów, lecz w my ślach pokonanie tego dy stansu jawi się dla niej niczy m bataański marsz śmierci. Idzie wolny m krokiem, z rękoma włożony mi w kieszenie jeansów, żeby ukry ć ich drżenie. Musi przejść obok grupy kobiet układający ch w walizkach ciuchy , okrąży ć namiot cy rkowy , wy minąć chłopców naprawiający ch zepsutą deskorolkę i usunąć się z drogi mężczy znom dokonujący m przeglądu leżącej na rozłożony ch na ziemi kocach broni – jest wśród nich Chad Bingham, który puszy się jak wiejski despota. Lilly patrzy na zaśniedziałe pistolety i strzelby zabrane z supermarketu; jest ich łącznie jedenaście sztuk, różnią się kalibrem, marką i modelem

i wy glądają jak poukładane w szufladzie sztućce. Jedenaście sztuk broni i resztka amunicji – oto całe zaopatrzenie zbrojowni – dzieli ich od zagłady . Lilly czuje na szy i gęsią skórkę, a strach wy pala jej w żołądku dziurę. Trzęsie się na cały m ciele, jakby dopadła ją gorączka. To jest zmora Lilly Caul. Pamięta dzień, w który m musiała wy głosić prezentację przed komisją rekrutacy jną do Georgia Tech. Dwa bite ty godnie powtarzała sobie materiał z notatek, lecz kiedy stanęła przed profesorami z mnóstwem dy plomów w ty m duszny m pokoiku na North Avenue, zestresowała się tak bardzo, że wszy stkie kartki wy padły jej z rąk i zupełnie straciła głos. Teraz, zbliżając się do drewnianego płotka okalającego zachodnią krawędź polany , czuje podobne napięcie – pomnożone ty siąckrotnie. Drżą mięśnie jej twarzy , a włożone w kieszenie dłonie trzęsą się tak mocno, że drgawki wy dają się unieruchamiać stawy . Lekarz z rodzinnego miasteczka zdiagnozował u Lilly „chroniczną nerwicę lękową”. Przez ostatnie ty godnie doświadczała podobny ch paraliżów po każdy m ataku szwendaczy – by ły jak unieruchamiające zaklęcie rzucone na jej członki – i czuła zalewającą jej my śli i ciało falę trudnego do określenia, pierwotnego strachu. Zamy kała się w sobie i patrzy ła w głąb swej zbolałej duszy , w której nadal ziała otwarta rana po stracie ojca. Lilly podskakuje, zaskoczona dźwiękiem siekiery uderzającej o drewno, i odwraca głowę w kierunku płotu. Grupka mężczy zn tłoczy się wokół długiego rzędu suchy ch bali; w powietrzu krążą targane wiatrem liście, unosi się zapach wilgotnej ziemi i sosnowego igliwia. Za krzewami tańczą cienie, które jeszcze wzmacniają odczuwany przez Lilly strach – zupełnie jakby ktoś włoży ł w jej głowę widelec i przekręcił. Przy pomina sobie, jak przed trzema ty godniami niemal została ugry ziona w Macon; zombie nagle wy skoczy ł zza kontenera na śmieci. Cienie kry jące się za drzewami przy wodzą jej na my śl mrok tej alejki, gdzie czaił się trup; pachniały zgnilizną i rozkładem, niosąc ze sobą zapowiedź okropny ch cudów. Sły szy kolejne uderzenie siekiery w drzewo i idzie dalej, za stertę bali. Josh stoi z podwinięty mi rękawami, plecami do niej. Na jego baty stowej koszuli, pomiędzy masy wny mi łopatkami widnieje mokra plama od potu. Napięte mięśnie drżą, skóra podry guje; praca idzie mu w jednostajny m, stały m ry tmie: zamach, uderzenie, wy ciąga siekierę, poprawia uchwy t, kolejny zamach i łup! Lilly podchodzi bliżej i chrząka: – Źle to robisz – mówi niepewny m głosem, siląc się na spokój. Josh zamiera z siekierą nad głową. Odwraca się i patrzy na nią, na jego twarzy perli się pot. Przez chwilę wy gląda na zaskoczonego, a w jego bły szczący ch oczach kry je się zmieszanie. – Też tak my ślałem, bo coś mi nie idzie – mówi wreszcie. – Przez ostatni kwadrans udało mi się rozrąbać ty lko jakieś sto szczap. – Zby t nisko trzy masz. Josh uśmiecha się szeroko. – Dokładnie tak podejrzewałem. – Niech polana zrobią to za ciebie. – Dobry pomy sł. – Mam zademonstrować?

Josh odsuwa się na bok. Podaje jej siekierę. – Zrób tak – mówi Lilly , próbując udawać wy luzowaną, czarującą i odważną. Trzęsie się jednak tak mocno, że ostrze siekiery jest za bardzo rozchy botane, żeby trafić w polano, a co dopiero dobrze się w nie wbić. Narzędzie zaklinowuje się w twardej ziemi i Lilly nie może sobie poradzić z wy ciągnięciem go. – Teraz już wiem – mówi Josh, kiwając głową. Zauważa jej drżenie i jego uśmiech niknie. Podchodzi i kładzie swoją wielką rękę na jej dłoni zaciśniętej na trzonku siekiery , którą nadal próbuje wy ciągnąć z gliny . Jego doty k jest delikatny i uspokaja ją. – Wszy stko będzie dobrze, Lilly – mówi cicho. Lilly puszcza siekierę i odwraca się do Josha. Jej serce szaleje, kiedy patrzy mu w oczy . Czuje, że jej ciało opanowuje chłód, gdy próbuje ubrać w słowa swoje uczucia, i spuszcza ze wsty dem głowę, aż wreszcie odzy skuje głos: – Mogliby śmy gdzieś pójść i pogadać?

– Jak ty to robisz? Lilly siedzi ze skrzy żowany mi nogami na trawie, pod mocny mi gałęziami dębu, który zdąży ł już utkać wokół niej dy wan ze spadający ch liści. Mówi, opierając się o twardy pień. Wzrok wbija w koły szące się w oddali wierzchołki drzew. Ma ten sam wy raz twarzy , jaki Josh Lee Hamilton widy wał u weteranów wojenny ch i pracujący ch w pogotowiu pielęgniarek – maluje się na niej ciągłe zmęczenie; i zabiedzone, utkwione w dal spojrzenie kogoś cierpiącego na nerwicę frontową. Josh walczy z chęcią wzięcia jej delikatnego, szczupłego ciała w ramiona, pogłaskania jej włosów i powiedzenia, że wszy stko będzie dobrze; coś podpowiada mu, że nie jest to odpowiednia pora. Teraz należy słuchać, a nie gadać. – Co takiego? – odpowiada więc py taniem na py tanie. Josh siedzi naprzeciwko niej, również po turecku, i wy ciera spocony kark wilgotną chustą. Obok niego leży prawie już pusta paczka papierosów – z jego zapasów pozostało ty lko parę sztuk. Ma opory , żeby po nie sięgać, gdy ż nie opuszcza go wrażenie, że wy palając ostatniego, przy pieczętuje swój los. Lilly patrzy na niego. – Jak radzisz sobie ze szwendaczami… czemu nie robisz w portki ze strachu? Josh wy bucha ponury m śmiechem. – Chciałby m, żeby tak by ło! Lilly przy patruje mu się przez chwilę. – Daj spokój. – No co? – Chcesz mi powiedzieć, że trzęsiesz się wtedy ze strachu? – Żeby ś wiedziała. – Daj spokój. – Przy gląda mu się z niedowierzaniem. – Kto jak kto, ale ty ? – Powiem ci coś, Lilly . – Josh bierze do ręki paczkę, wy łuskuje z niej papierosa i zapala go

swoim zippo; zaciąga się i mówi: – Dzisiaj ty lko wariaci i głupcy się nie boją. Jeśli nie czujesz strachu, to nie zdajesz sobie sprawy z tego, co się wokół ciebie dzieje. Lilly patrzy na rzędy porozstawiany ch wzdłuż płotu namiotów i wzdy cha ciężko. Chciałaby coś odpowiedzieć, ale nie może zebrać słów, jakby już nie potrafiła znaleźć ujścia dla swoich my śli. Odzy wa się wreszcie: – Próbuję się z ty m uporać od dłuższego czasu. Nie jestem z tego… dumna. Spieprzy ło mi to parę spraw. – O czy m mówisz? – dziwi się Josh. – O swoim tchórzostwie. – Lilly … – Posłuchaj mnie jeszcze, muszę coś powiedzieć. – Nie chce na niego patrzeć, oczy pieką ją ze wsty du. – Zanim to wszy stko się rozpoczęło… przed zarazą… to by ło po prostu uciążliwe. Nie poszłam w parę miejsc, coś tam spieprzy łam, bo jestem tchórzem… ale teraz stawka jest… sama nie wiem. Ktoś może przeze mnie zginąć. Przery wa. Zbiera się w sobie i wreszcie udaje jej się spojrzeć mężczy źnie w oczy . – Mogę zaszkodzić ty m, na który ch mi zależy . Josh doskonale wie, kogo Lilly ma na my śli, i ściska go w sercu. Gdy po raz pierwszy spojrzał na tę kobietę, obudziły się w nim uczucia, jakich nie zaznał, odkąd miał naście lat i mieszkał w Greenville – nienasy cona, chłopięca fascy nacja kształtem dziewczęcej szy i, zapachem jej włosów, piegami na nosie. Nie by ło wątpliwości co do tego, że Josh Lee Hamilton się zadurzy ł, i nie miał zamiaru tego spieprzy ć, jak zrobił to już wiele razy wcześniej, jeszcze przed nastaniem zarazy , jeszcze zanim świat pogrąży ł się w szarości. W Greenville Josh zakochiwał się z niespoty kaną regularnością i wy dawało mu się, że wszy stko psuje zby tnim pośpiechem. Zachowy wał się jak duży szczeniak, który łasił się do dziewcząt i kładł u ich stóp. Ty m razem będzie inaczej. Rozegra to mądrze… mądrze i ostrożnie, pomalutku, krok po kroczku. Może i by ł wieśniakiem z Karoliny Południowej, ale na pewno nie by ł durniem. Uczy ł się na błędach. Josh, z natury samotnik, dorastał w latach siedemdziesiąty ch, kiedy Karolina Południowa nadal kurczowo trzy mała się widmowy ch praw Jima Crowa, bezskutecznie dążąc do integracji i próbując wkroczy ć w dwudziesty wiek. Przenosił się wraz z matką i czterema siostrami z jednej rudery do drugiej i próbował wy korzy stać daną mu przez Boga siłę i posturę na boisku, grając dla szkoły średniej Mallard Creek, marząc o sty pendium. Brakowało mu ty lko jednej rzeczy , dzięki której zawodnicy futbolowi mogli wspiąć się po akademickiej i socjoekonomicznej drabinie: czy stej agresji. Josh Lee Hamilton zawsze miał łagodne usposobienie… aż do przesady . Pozwalał, żeby dokuczali mu słabsi uczniowie. Nie sprzeciwiał się starszy m i zawsze odpowiadał „tak, proszę pana”. Nie miał w sobie bojowego ducha i dlatego w połowie lat osiemdziesiąty ch jego futbolowa kariera dobiegła końca. Na domiar złego rozchorowała się jego matka, Ray lene. Lekarze powiedzieli, że to lupus erythematosus i nie jest to choroba śmiertelna, lecz dla Ray lene częściowy paraliż, ży cie pełne bólu i odleży n to jak wy rok śmierci. Josh wziął na siebie rolę opiekuna chorej matki (podczas gdy jego siostry ugrzęzły w nieudany ch małżeństwach i na słabo opłacany ch państwowy ch posadach). Gotował, sprzątał i zajmował się rodzicielką, a po paru

latach nabrał takiej wprawy , że zatrudniono go w restauracji jako kucharza. Miał naturalny talent kulinarny , szczególnie gdy chodziło o mięso, i szy bko wy patrzy ły go najlepsze restauracje w Karolinie Południowej i Georgii. Zanim zdąży ł przy jść nowy wiek, Josh by ł już jedny m z najbardziej rozchwy ty wany ch szefów kuchni na południowy m wy brzeżu i miał pod sobą wielu kucharzy , organizował cateringi na prestiżowy ch imprezach, a jego zdjęcie pojawiło się w „Atlanta Homes and Lifesty les”. I, co niezwy kłe, udawało mu się utrzy mać w swoich kuchniach serdeczną atmosferę. A teraz, nawet w obliczu horroru, z jakim przy szło im się zmierzy ć, przy gnieciony ciężarem nieodwzajemnionej miłości, Josh marzy ł, żeby ugotować coś wy jątkowego dla Lilly . Aż do teraz zmuszeni by li wegetować na groszku z puszki, konserwach, płatkach owsiany ch i mleku w proszku, lecz żadna z ty ch rzeczy nie sprawdziłaby się podczas romanty cznej kolacji, której towarzy szy łoby wy znanie miłości. Robaki zjadły to, co parę ty godni temu by ło świeży m mięsem, ale Josh miał nadzieję, że uda mu się upolować w lesie królika albo dzika. Przy rządziłby potrawkę lub udusiłby mięso z dziką cebulką i rozmary nem w winie, które Bob Stookey przy wiózł z opuszczonego sklepu monopolowego. Podałby mięso z ziołową polentą i zadbał o odpowiedni nastrój. Niektóre kobiety z obozowiska wy rabiały świece z łoju, który znalazły w karmnikach. By łoby naprawdę miło – świece, wino, może nawet zerwane w sadzie gruszki na deser, choć na drzewach wisiały już same przejrzałe owoce. Może zdecy dowałby się więc na sos jabłkowy i wieprzowinę. O tak. Koniecznie. Poda jej kolację i wy zna, co czuje, powie, że chce by ć z nią i pragnie ją chronić. – Domy ślam się, do czego zmierzasz, Lilly – mówi wreszcie Josh, gasząc papierosa o kamień – i chcę, żeby ś zdała sobie sprawę z dwóch rzeczy . Po pierwsze, nie musisz się niczego wsty dzić. Lilly wbija wzrok w ziemię. – Mam się nie wsty dzić tego, że uciekłam z podkulony m ogonem, zostawiając cię samego? – Posłuchaj. Zrobiłby m na twoim miejscu to samo. – Chrzanisz, Josh. Ja nawet… – Daj mi skończy ć. – Wy rzuca papierosa. – Po drugie: chciałem, żeby ś uciekła. Nie sły szałaś mnie. Darłem się, żeby ś biegła. Rozumiesz? Nie masz się czego wsty dzić. Lilly bierze głęboki oddech, lecz nie podnosi głowy . Pojedy ncza łza spły wa jej po nosie. – Josh, naprawdę doceniam, że… – Jesteśmy druży ną, tak? – Pochy la się, chcąc spojrzeć na jej piękną twarz. – Tak? Lilly kiwa głową. – Dy namiczny duet? Ta sama odpowiedź. – Dobrze naoliwiona maszy na. – Tak. – Lilly wy ciera twarz wierzchem dłoni. – Już jest okej. – I niech tak zostanie. – Kładzie na jej kolanach chustę. – Umowa stoi? Lilly patrzy na nią, podnosi i uśmiecha się. – Jezu Chry ste, Josh. To obrzy dliwe.

Kolejne trzy dni mijają bez groźby ataku, jeśli nie liczy ć paru incy dentów. Raz dzieci natknęły się podczas zabawy na odcięty korpus leżący w znajdujący m się przy drodze przepuście. Szarą, wiotką twarz skierowaną miał w stronę drzew i wił się w niekończącej się agonii. Trup wy glądał, jakby wpadł pod żniwiarkę. Trudno by ło określić, gdzie podziały się jego ręce czy nogi. Nikt nie potrafił też stwierdzić, jak umarlak się tam dostał. Chad wy celował ostrze maczety w jego przegniłą kość nosową i mocno uderzy ł. Inny m razem jeden ze starszy ch obozowiczów, który wy brał się wieczorem do polowej toalety , z zaskoczeniem i sercem w gardle zauważy ł, że wy próżnia się na zombie. Jakimś cudem truposz wpadł do wy kopanej w ziemi dziury . Szy bko pozby ł się go jeden z młodszy ch mężczy zn, wbijając mu w czaszkę świder ziemny . Te zdarzenia są jednak odosobnione i reszta ty godnia upły wa spokojnie. Chwila wy tchnienia daje im możliwość zorganizowania się, rozstawienia wszy stkich namiotów, poukładania zapasów, ustalenia codziennej ruty ny oraz inspekcji najbliższego terenu. Formują się koalicje, kliki i hierarchie. Rodzinom trudniej podjąć jakiekolwiek decy zje; ich członkowie mówią, że mają więcej do stracenia, a priory tetem są dzieci (by ć może to dla nich sy mbol przy szłości). Tworzy się istna obozowa starszy zna. Chad Bingham wy rasta pośród ojców na lidera. Każdego ranka organizuje spotkania pod osłoną cy rkowego namiotu, przy dzielając każdemu jakieś zadanie, i cieszy się autory tetem niczy m mafijny capo. Przed południem przechadza się wzdłuż obozu, eksponując dumnie swoje wy pchane ty toniem poliki; pistolet zawsze trzy ma na widoku. Nadciąga zima, a las nadal wy daje z siebie dziwaczne, niepokojące dźwięki. Lilly dodatkowo niepokoi się ty m cholerny m aroganckim figurantem, który cały czas ma oko na Megan. Jej przy jaciółka zaczęła uganiać się za jedny m z mężów, i to na oczach wszy stkich, łącznie z jego ciężarną żoną. Lilly się martwi, że cały panujący w obozie porządek jest mniej więcej tak trwały jak domek z kart. Namioty Lilly i Josha stoją jakieś dziesięć jardów od siebie. Codziennie gdy się budzi i siada z kubkiem kawy rozpuszczalnej, wpatrując się w namiot Josha, próbuje zrozumieć, co czuje do tego potężnego mężczy zny . Nadal ciąży jej własna tchórzliwość; nie może przestać o niej my śleć, nawet sny ma przez nią robaczy we. Niektóre noce przy noszą koszmar o Atlancie, lecz za zasuwający mi się, zakrwawiony mi drzwiami autobusu zamiast jej ojca ty m razem pojawia się pożerany przez trupy Josh. Lilly budzi się, widząc wy mierzone w nią oskarży cielskie spojrzenie, a jej ubranie jest mokre od potu. Leży potem godzinami w wilgotny m śpiworze i wpatruje się tępo w zapleśniały sufit swojego namiociku, który zabrała z opuszczonego pola kempingowego. Śmierdzi w nim dy mem, zaschniętą spermą i nieświeży m piwem. Wsłuchuje się w dochodzące z zewnątrz dźwięki. Dochodzi do niej ledwie sły szalny , dobiegający gdzieś z odległy ch ciemności leśny ch ostępów szmer, który miesza się z szumem wiatru, cy kaniem świerszczy i szelestem liści: jakby odgłos kłapania połączonego z nieregularny m szuraniem, co przy wodzi Lilly na my śl obijającego się o bęben suszarki buta. Wy koślawione strachem my śli podsuwają jej okropne, czarno-białe obrazy , niczy m fotografie wy konane na miejscu zbrodni: okaleczone, sczerniałe od pośmiertnego stężenia ciała, ale nadal pełne trupiego wigoru; martwe twarze wpatrują się w nią, rozpoczy na się projekcja

horroru o tańczący ch zwłokach, które podry gują jak żaby rzucone na rozgrzaną blachę. Każdej bezsennej nocy Lilly zastanawia się, co naprawdę mogą znaczy ć te dźwięki, co też się tam dzieje i kiedy nastąpi kolejny atak. Kilku obozowiczów miało już swoje teorie. Młody mężczy zna z Athens, Harlan Steagal, wy glądający na kujona student w okularach o gruby ch, rogowy ch oprawkach, co wieczór prowadził przy ognisku istne dy sputy filozoficzne. Napędzana kawą, pseudoefedry ną i zielskiem pośledniej jakości szóstka wy rzutków poszukiwała odpowiedzi na nieważkie py tania gnębiące ich wszy stkich, doty kające rozmaity ch tematów: początku zarazy , przy szłości ludzkiej rasy i – bodaj najbardziej aktualnego – zachowań szwendaczy . Po długich rozmy ślaniach doszli do następującego konsensusu: istnieją ty lko dwie możliwe opcje. Według pierwszej z nich zombie nie mają żadnego insty nktu, celu ani wzorców zachowań. Kieruje nimi jedy nie kompulsy wna potrzeba naty chmiastowego zaspokojenia głodu. Ich zakończenia nerwowe nie funkcjonują poprawnie. Trupy niezdarnie obijają się o siebie i kłapią szczękami niczy m śmiercionośne maszy ny czekające, aż ktoś je po prostu wy łączy . Druga możliwość to wzorzec zachowań tak skomplikowany , że go nie dostrzegają. I tutaj pojawiają się kolejne py tania: w jaki sposób zostaje przekazana infekcja, czy jedy nie przez ugry zienie? Czemu trupy wy kazują zachowania stadne i, prawdopodobnie, można u nich zaobserwować odruch Pawłowa, a nawet, idąc w domy słach dalej, imperaty wy genety czne. Podsumowując rozważania patety czny mi słowami Harlana Steagala: Czy te umarlaki to aby nie pionki w jakiejś pojebanej, pokręconej ewolucy jnej gierce? Lilly przez ostatnie trzy dni nasłuchała się aż nazby t dużo tej gadaniny , lecz nie przy wiązuje do niej wielkiej wagi. Nie ma czasu na podobne analizy i snucie domy słów. Im dłużej ich namiotowe miasteczko śpi spokojnie i bez trupów na hory zoncie, ty m bardziej czuje się zagrożona, pomimo podjęty ch środków bezpieczeństwa. Wzniesiono już większość namiotów, rozstawiono auta wzdłuż krańców polany i atmosfera zdąży ła się rozluźnić. Ludzie są jakby spokojniejsi o jutro, zajmują się swoimi sprawami i nie gaszą pośpiesznie rozpalonego ognia z obawy przed widoczny m dy mem czy zapachami podgrzewanego obiadu, które mogły by ściągnąć nieproszony ch gości do obozowiska. A jednak każdej nocy Lilly trzęsie się z nerwów. Nieuchronnie zbliża się zimny front. Nocne niebo nabiera kry stalicznie czy stej barwy i próżno szukać na nim choćby jednej chmury . Ranek przy nosi przy mrozek; szron osiada na ziemi, ogrodzeniu i płótnie namiotów. Lilly przeczuwa, że to zły znak. Nadchodzi coś niedobrego i nie może nic na to poradzić. Którejś nocy , przed pójściem spać, Lilly Caul wy ciąga z plecaka niewielki kalendarzy k w skórzanej oprawie. Zaraza zabrała ze sobą większość przedmiotów osobistego uży tku. Układy elektroniczne przestawały działać, wy czerpy wały się baterie, zniknęły sieci telekomunikacy jne i cały świat musiał znowu polegać na podstawowy ch rzeczach: cegłach, kielniach, papierze, ogniu, ciele, krwi, pocie i wszy stkim, co możliwe; ludzkość cofnęła się do ery spalinowej. Lilly zawsze by ła dziewczy ną epoki analogowej; zbierała winy le, miała tranzy storowe radio, nakręcane zegary i pierwsze wy dania książek poupy chane na półkach. Zaczęła więc odhaczać dni w swoim malutkim kalendarzy ku ze złoty m logiem American Family Insurance wy tłoczony m na czarnej okładce. Tej nocy skreśla literą X kwadracik z napisem „czwartek, 1 listopada”. Jutro wy pada więc drugi listopada – dzień, w który m jej ży cie, tak jak i wielu inny ch, ulegnie nieodwracalnej zmianie.

Piątek jest bezchmurny i zimny . Lilly budzi się zaraz po wschodzie słońca ze zdrętwiały m nosem, drżąc z zimna w swoim śpiworze. Bolą ją stawy , lecz podnosi się i rozsuwa zamek namiotu. Zakłada kurtkę i patrzy w stronę Josha. Mężczy zna również już się obudził. Stoi obok swojego namiotu i przeciąga się, ubrany w gruby ry backi sweter i potarganą kamizelkę. Zauważa Lilly , odwraca się w jej stronę i mówi: – Dostatecznie zimno jak dla ciebie? – Kolejne durne py tanie – odpowiada, podchodząc do niego i wy ciągając rękę po termos z parującą kawą. – Ludzie panikują przez pogodę – mówi, podając jej termos, i kiwa głową w kierunku trzech ciężarówek, które stoją przy drodze; gdy mówi, z jego ust wy doby wają się kłęby pary . – Kilku z nas wy biera się do lasu, nazbierać ty le drewna, ile się da. – Może zabiorę się z wami. Josh kręci głową. – Rozmawiałem przed momentem z Chadem. Prosił, żeby ś została z jego dzieciakami. – Okej, pewnie. Co mi tam. – Zatrzy maj kawę – mówi Josh, wskazując na termos; bierze do ręki opartą o namiot siekierę i uśmiecha się. – Na lunch będę już w domu. – Josh. – Lilly łapie go za rękaw, zanim zdąży się odwrócić. – Uważaj na siebie w ty m lesie. – Jasne, maleńka – uśmiecha się jeszcze szerzej – będę. Odwraca się i idzie w kierunku buchający ch z rur wy dechowy ch spalin. Lilly patrzy na mężczy zn wskakujący ch do szoferek, stojący ch na stopniach nadwozia, gramolący ch się na pakę. Nie zdaje sobie jeszcze sprawy , jaki robią raban, ile hałasu powodują trzy wielkie ciężarówki wy jeżdżające z polany w tej samej chwili, nawoły wania, krzy ki, trzaskanie drzwiami i chmura dwutlenku węgla. Całe to poruszenie sprawia, że Lilly – ani nikt inny – nie zastanawia się, jak daleko wiatr zaniesie te dźwięki, choć to ona pierwsza wy czuje niebezpieczeństwo.

Binghamowie zostawili ją z czterema dziewczy nkami w namiocie cy rkowy m; dzieci biegają pomiędzy składany mi stołami, poustawiany mi jedna na drugiej skrzy niami po owocach i butlami z gazem. Wnętrze namiotu jest całkiem jasne za sprawą wy cięty ch w płótnie świetlików – specjalny ch klapek, które można uchy lić, żeby wpuścić do środka światło słoneczne – a powietrze pachnie wilgocią oraz spleśniałą słomą, której charaktery sty czny swąd w ciągu paru dekad zdąży ł już przeżreć włókna materiału. Dziewczy nki bawią się w gorące krzesła, za które służą połamane meble ogrodowe ustawione by le jak na zimnej ziemi. Lilly ma robić za muzy kę. – Du-du-du-du… du-da-da-da – nuci z niewielkim entuzjazmem dawny hit zespołu The

Police, a jej głos, w porównaniu do śmiechu biegający ch wokół krzeseł dziewczy nek, jest słaby i cienki. Lilly nie może się skupić. Wciąż zerka na drugi koniec namiotu, gdzie znajduje się wejście na dawną arenę; w szary m świetle dnia widzi znaczną część obozu. Wy daje się wy ludniony . Prakty cznie wszy scy , nie licząc ty ch, którzy pojechali po drewno, siedzą w swoich namiotach. Lilly walczy z ogarniającą ją paniką, zimne słońce chowa się powoli za drzewami, a wiatr dmie pod sufitem ogromnego namiotu. Gdzieniegdzie już tańczą cienie. Lilly nie jest pewna, lecz wy daje jej się, że sły szy dochodzące z lasu odgłosy . Równie dobrze może to by ć jej wy obraźnia. Szmery rozchodzące się wewnątrz namiotu potrafią spłatać uszom figla. Zaczy na rozglądać się w poszukiwaniu ewentualnej broni i widzi opartą o wy pełnioną ziemią beczkę łopatę oraz narzędzia ogrodnicze wrzucone do brudnego wiadra. Plastikowy kubeł na śmieci kry je papierowe talerzy ki upaćkane zjedzoną przez kogoś na śniadanie fasolką i jajkami, papierki po burrito i puste kartoniki po soku, obok stoi zaś pojemnik na brudne sztućce, które znaleźli na opuszczony m kempingu. Lilly zauważa kilka ostry ch noży , lecz poza nimi widzi ty lko umazane jedzeniem plastikowe niezbędniki. Zastanawia się, czy poradziłaby sobie ze śliniący m się, potworny m kanibalem za pomocą jednej z ty ch rzeczy . Po cichu przeklina mężczy zn, że nie zostawili im broni palnej; w obozie zostali ty lko starsi ocaleni – pan Rhimes, para starszy ch panien ze Stockbridge, osiemdziesięcioletni emery towany nauczy ciel nazwiskiem O’Toole i dwóch geriatry czny ch braci z domu spokojnej starości w Macon – oraz kilkadziesiąt dorosły ch kobiet, zby t zajęty ch praniem i filozoficzny mi pogawędkami przy płocie, żeby zauważy ć cokolwiek dziwnego. Poza nimi w obozie są ty lko dzieci – łącznie dziesięć grupek – które albo przy tulają się w zimny ch namiotach, albo kopią piłkę przed wejściem do opuszczonego wiejskiego domu. Każda banda ma przy pisaną opiekunkę. Lilly odwraca się i przez główne wejście widzi Megan Lafferty , która siedzi na schodach prowadzący ch do spalonego domu i udaje, że opiekuje się dziećmi, a nie jara trawę. Lilly kręci głową. Jerry Hennessey , sprzedawca ubezpieczeń z Atlanty i ojciec maluchów, od paru dni prowadzał się z Megan po obozie, zby tnio się z ty m nie kry jąc. Dzieciaki mają odpowiednio osiem, dziewięć i dziesięć lat i są jedny mi z najmłodszy ch w obozie. Mniej lat liczą sobie ty lko bliźniaczki Binghamów i Ruthie, która przery wa zabawę i zaczy na wpatry wać się niecierpliwie w zdenerwowaną opiekunkę. – Ej, Lilly – woła Sara Bingham, podpierając się pod boki i próbując złapać oddech przy skrzy nkach po owocach; nastolatka ma na sobie uroczy sweterek z imitacji angory , który rozczula Lilly . – Śpiewaj dalej. – Przepraszam, kochanie, po prostu… Przery wa, sły sząc dochodzący z zewnątrz hałas. Jakby trzeszczenie pokładu statku idącego na dno… albo skrzy pienie powoli zamy kany ch drzwi w nawiedzony m domu… albo, co bardziej prawdopodobne, dźwięk deski łamanej ciężarem trupiej stopy . – Dziewczy ny , musimy … Przery wa jej kolejny hałas. Odwraca się w stronę, z której dobiega głośny szelest, burząc panującą ciszę. Dźwięk dochodzi z odległości jakichś kilkuset jardów, z lasu, z krzaków dzikiej róży i dereni. Do lotu zry wa się stado gołębi, a trzepot ich skrzy deł wzbija w górę sterty liści. Lilly nie może się ruszy ć, patrzy przez chwilę na ptaki jak w transie, podczas gdy one znikają na niebie i po

chwili są już ty lko konstelacją szaro-czarny ch kropek. Niczy m odpalane kolejno ładunki wy buchowe, następne dwa stada gołębi wzbijają się do lotu. Rozgorączkowane ptactwo mknie w stronę światła, próbując zorganizować się w locie; przy pominają plamę atramentu rozlewającą się po czy stej kartce. Pełno tutaj gołębi. Miejscowi nazy wają je „podniebny mi szczurami” i twierdzą, że ptaki te są całkiem dobre w smaku, jeśli wy ciągnąć z nich kości i upiec. Przez ostatnie ty godnie Lilly nauczy ła się jednak, że ich pojawienie się zwy kło zwiastować coś niedobrego. Gołębie uciekły przed czy mś, co wy płoszy ło je z kry jówek i zmierzało nieubłaganie w stronę obozowiska.

Trzy

– Dziewczy ny , posłuchajcie mnie. – Lilly podbiega do najmłodszej z sióstr Bingham i bierze ją na ręce. – Musicie teraz pójść ze mną. – Czemu? – Sara krzy wi się dla zasady , jak większość nastolatek. – Co się dzieje? – Nie kłóć się ze mną, słonko, proszę – mówi łagodnie Lilly i patrzy dziewczy nce prosto w oczy . Sara zaczy na rozumieć. Odwraca się szy bkim ruchem i łapie siostrzy czki za ręce, prowadząc je w stronę wy jścia z namiotu. Lilly zatrzy muje się w półkroku, kiedy widzi, że pierwszy truposz wy chodzi zza drzew zaledwie czterdzieści jardów od nich – zwalisty mężczy zna o ły sej czaszce koloru świeżego sińca i mlecznobiały ch oczach. Daje więc dziewczy nkom znak, żeby wracały , przy tula Ruthie mocniej i szepcze: – Zmiana planów, zmiana planów! Lilly stoi z dziećmi bezradnie w środku pachnącego wilgocią namiotu. Sadza siedmiolatkę na ziemi obok wielkiego kufra. – Bądźcie teraz bardzo cicho – szepcze. Sara i bliźniaczki stają przy Lilly . Nastolatka jest wy raźnie przestraszona, a z jej oczu wy ziera czy ste przerażenie. – Co się dzieje? – py ta. – Stójcie i bądźcie cicho. – Lilly podbiega do ty lnego wejścia do namiotu i szarpie się z wielką płachtą, zarzuconą dziesięć stóp nad ziemią i przewiązaną sznurami; ciągnie więc za linę z całej siły , aż wreszcie płótno opada i zasłania ją przed światem. Pierwotny plan – który przemknął Lilly przez głowę – przewidy wał przedostanie się do najbliższego auta, najlepiej takiego z kluczy kami w stacy jce, co umożliwiłoby szy bką ucieczkę. Teraz jednak mogą się jedy nie skulić gdzieś w cieniu pustego namiotu, licząc na to, że pozostali odeprą atak. – Pobawmy się teraz w coś innego… – mówi Lilly do przy tulony ch mocno dziewczy nek, lecz przery wa jej dochodzący gdzieś z polany głośny krzy k. Lilly próbuje opanować drżenie rąk, a głos w jej głowie huczy : „Niech to cholera, głupia dziwko, weź się w garść choć raz w ży ciu i ratuj te dzieciaki”. – Dobrze, niech będzie inna zabawa, niech będzie – mówi Sara z przerażeniem w oczach. Nastolatka doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co się dzieje. Ściska rączki swoich sióstr i idzie za Lilly pomiędzy rzędy skrzy nek. – Pobawimy się w chowanego – mówi Lilly do małej Ruthie, która zaniemówiła ze strachu. Upewnia się, że wszy stkie cztery dziewczy nki są niewidoczne; oddy chają ciężko z pochy lony mi głowami. – Macie się nie ruszać i by ć bardzo, bardzo cicho. Dobrze?

Głos Lilly wy daje się działać na nie uspokajająco, choć nawet najmłodsze z dzieci wie, że nie jest to żadna gra i wcale nie bawią się w chowanego. – Zaraz wracam – szepcze do Sary . – Nie! Poczekaj! NIE IDŹ! – Sara łapie Lilly za kurtkę i trzy ma się kurczowo, jakby od tego zależało jej ży cie; patrzy proszący m wzrokiem na swoją opiekunkę. – Ty lko wezmę coś z innej części namiotu, nigdzie nie odchodzę. Lilly pełznie na czworakach po ugniecionej trawie do sterty wiader piętrzący ch się przy stojący m na środku namiotu długim stole. Bierze do ręki opartą o beczkę łopatę i wraca do kry jówki. Po chwili dmący wiatr przy nosi ze sobą do namiotu coraz więcej przeraźliwy ch krzy ków i dźwięków. Kolejny wrzask przeszy wa powietrze, po nim następuje seria pośpieszny ch kroków, a następnie odgłos zanurzającej się w czy jejś czaszce siekiery . Ly dii wy my ka się cichutki pisk, Sara gestem nakazuje jej milczeć, Lilly zaś siada obok dziewczy nek. Strach przy tępia jej zmy sły . Silne podmuchy wiatru walą w ściany namiotu, podnosząc zasłaniającą wejście płachtę i co chwilę odkry wając rozgry wającą się w obozie masakrę. Lilly naliczy ła ponad dwudziestu szwendaczy – choć widziała ty lko ich ubłocone, szurające stopy – którzy poruszali się jak pacjenci po wy lewie; rozpełzli się po cały m obozowisku, krąży li pomiędzy namiotami. Widziała także stopy ocalały ch, przeważnie kobiet i starców, którzy rozbiegli się na wszy stkie strony . Spektakl ten odciąga jej uwagę od hałasu za ich plecami. Zakrwawiona ręka wciska się pod ścianę namiotu jedy nie kilka cali od nóg Sary . Nastolatka wrzeszczy , kiedy martwa dłoń zaciska się na jej kostce; poczerniałe paznokcie wbijają się w skórę niczy m szpony . Obleczona w resztki pogrzebowej mary narki trupia ręka jest poszarpana i zwisają z niej płaty skóry . Przerażona dziewczy na wije się jak w konwulsjach. Insty nkt nakazuje jej ucieczkę; odskakuje i wciąga za sobą do namiotu gnijącego zombie. Rozlega się dy sonansowy chórek dziecięcy ch pisków i krzy ków. Lilly zry wa się na równe nogi, w spocony ch dłoniach ściska łopatę. Działa jak automat – podnosi narzędzie i celuje. Martwy mężczy zna wściekle i bezsilnie kłapie szczękami w powietrzu, podczas gdy Sara próbuje wy rwać się z jego uścisku, czołgając się po chłodnej ziemi. Dziewczy na szlocha i wy daje z siebie przestraszone piski, ciągnąc za sobą śmierdzące truchło. Zanim jednak przegniłe zębiska zdołają wbić się w skórę Sary , Lilly uderza łopatą w czaszkę trupa; rozlega się dźwięk przy pominający walenie w zepsuty gong. Trzask pękającej kości przy prawia ją o dreszcze. Sara wreszcie wy ry wa się z zimnego uścisku trupa i powoli zaczy na się podnosić. Lilly uderza raz jeszcze… i znowu… przy każdy m ciosie ich uszy przeszy wa iry tujący dźwięk. Zombie pada bez ruchu w fontannie czarnej krwi i gnijącej tkanki mózgowej. Po czwarty m uderzeniu z głowy trupa pozostaje ty lko bezkształtna masa; w zetknięciu z łopatą wy daje z siebie mlaszczący dźwięk. Na trawie zasy cha cuchnąca, spieniona ciecz. Sara zdąży ła już dołączy ć do swoich sióstr. Dziewczy ny przy wierają do siebie, wy trzeszczając oczy i chlipiąc ze strachu. Zaczy nają kierować się w stronę wy jścia z namiotu; ciężka zasłona powiewa hałaśliwie za ich plecami. Lilly odwraca się od zmasakrowany ch zwłok odziany ch w podarty garnitur w paski i rusza w stronę oddalonego o dwadzieścia pięć stóp wy jścia, kiedy nagle coś każe jej się zatrzy mać. Łapie Sarę za rękaw i mówi po cichu:

– Sara, zaczekaj. CZEKAJCIE! Na drugim końcu cy rkowego namiotu brezent unosi się na wietrze, odsłaniając kilka krążący ch przy wy jściu ży wy ch trupów. Próbują wejść do środka – mężczy źni i kobiety ubrani w porozdzierane, umazane krwią ciuchy , zorganizowani w coś w rodzaju grupy zwiadowczej – ich pokry te bielmem oczy wpatrują się w dziewczy nki. – Tędy ! – krzy czy Lilly i rzuca się w stronę drugiego wy jścia, które znajduje się w odległości jakichś stu pięćdziesięciu stóp. Sara bierze najmłodsze dziecko na ręce. Bliźniaczki idą za nimi, ślizgając się na ubitej, mokrej trawie. Lilly pokazuje na jedną ze ścian namiotu – są już sto jardów od wy jścia – i szepcze, nie mogąc złapać oddechu: – Przejdziemy pod namiotem. Są w połowie drogi do celu, kiedy przed nimi pojawia się kolejny szwendacz. Najwy raźniej ten oślizły , okaleczony truposz w wy płowiały ch ogrodniczkach, z połową twarzy jakby oderwaną od kości, wy glądającą jak zepsuta mielonka, do której ktoś powty kał spróchniałe zęby , zdołał przejść pod brezentem i za cel obrał sobie Sarę. Lilly staje pomiędzy dziewczy ną a zombie i bierze zamach. Łopata ląduje na zdeformowanej czaszce; truposz leci na bok i uderza z rozpędu w maszt. Siła bezwładności połączona z ciężarem umarlaka wy starczają, żeby słup stracił stabilność. Pękają liny . Rozlega się trzeszczący dźwięk, jakby rozpędzony okręt przebijał się przez lód, i trzy z sióstr Bingham zaczy nają wrzeszczeć; masy wny dach opada, łamiąc mniejsze słupy podporowe niczy m zapałki. Powbijane w glinę kołki wy strzeliwują z ziemi. Stożkowaty namiot zapada się jak ogromny suflet. Ciężkie płótno spada na dziewczy nki; gaśnie wszelkie światło, nie ma czy m oddy chać. Sły chać jedy nie oślizłe dźwięki. Lilly usiłuje podnieść ciężki materiał i zebrać się do ucieczki. Nadal trzy ma w ręce łopatę. Brezent przy gniótł ją jednak niczy m śnieżna lawina. Sły szy stłumione szlochanie dziewczy nek. Przez płótno widzi, że mają do przejścia jeszcze około pięćdziesięciu stóp. Zaczy na pełznąć na czworakach w stronę światła, aż stopą zahacza o ramię Sary . – Sara! Złap mnie za rękę! Weź siostry i ciągnij je za sobą!

Dla Lilly , jak zwy kle w sy tuacjach stresowy ch, czas zdaje się niemiłosiernie wy dłużać. Dociera wreszcie do wy jścia z namiotu i wy dostaje się na zewnątrz. Zimne powietrze otrzeźwia ją i Lilly z całej siły ciągnie Sarę za ramię, a wraz z nią wy ciąga spod brezentu dwie dziewczy nki; głos im drży niczy m czajniczek ustawiony na pełny m gazie. Lilly wstaje i pomaga dzieciom się podnieść. Brakuje Ly dii, bliźniaczki młodszej, jak mawia Sara, o dobre pół godziny . Lilly każe dziewczy nkom odejść od namiotu, lecz prosi, by nie oddalały się zby tnio. Odwraca się i widzi coś, co mrozi jej serce. Pod brezentem dostrzega poruszające się sy lwetki. Łopata wy pada jej z rąk. Nie może się ruszy ć, jej nogi zmieniają się w bry ły lodu. Ledwie łapie oddech. Może jedy nie patrzeć na niewielkie wy brzuszenie w sflaczały m namiocie, jakieś dwadzieścia stóp od niej – to mała Ly dia

próbuje się wy dostać. Dziecięcy krzy k zostaje zduszony przez ciężkie płótno. Nie to jednak sprawia, że Lilly Caul nieruchomieje; strach wzbudza w niej osiem pozostały ch wy brzuszeń, które stopniowo zbliżają się do dziewczy nki niczy m ry jące pod ziemią krety . Niespodziewanie strach odpala w umy śle Lilly petardę, której podmuch otrzeźwia całe jej ciało; wściekłość bierze górę nad obezwładniający m ją marazmem, na powrót uruchamia jej ścięgna i daje siłę do działania. Adrenalina pły nąca w jej ży łach jest niczy m napędzające ją paliwo rakietowe. Rzuca się do namiotu, unosi brezent i krzy czy w stronę dziewczy nki: – LYDIA, KOCHANIE, TUTAJ JESTEM! IDŹ W MOJĄ STRONĘ! W nieznacznie ty lko rozproszonej dzienny m światłem ciemności dostrzega płowowłosą dziewczy nkę; dzieli je piętnaście stóp. Ly dia rozpaczliwie kopie w płótno i próbuje się wy dostać spod namiotu. Lilly krzy czy raz jeszcze i daje nura pod brezent. Łapie dziewczy nkę za kurtkę i ciągnie z cały ch sił. Z mroku, zaledwie parę cali za dzieckiem, wy łania się niebieskawa twarz. Zakrwawiona ręka niezdarny m, pijackim ruchem chwy ta sportowego buta małej Ly dii z logo Hello Kitty . Gnijące, zakończone ostry mi paznokciami paluchy wpijają się w podeszwę tenisówek. Lilly nie ustaje w próbach wy ciągnięcia dziewięciolatki spod śmierdzącego namiotu. Nareszcie udaje im się wy dostać na zimne światło dnia. Padają na ziemię i Lilly mocno przy tula dziewczy nkę. – Już dobrze, kochanie, już dobrze. Nic ci się nie stanie. Ly dia szlocha i próbuje złapać oddech, lecz obie wiedzą, że nie ma czasu na wzruszenia. Krzy ki i szeleszczące dźwięki wokół nich oznaczają, że walka w obozie nadal trwa. Lilly , wciąż na kolanach, przy wołuje do siebie gestem pozostałe dziewczy nki. – Okej, słuchajcie mnie, musimy teraz działać szy bko, naprawdę szy bko, i trzy mać się razem, ale musicie robić to, co wam powiem – sapie i dy szy . Bierze do ręki łopatę, odwraca się i patrzy na chaos, który ogarnął polanę. Jeszcze więcej szwendaczy pojawiło się w obozie. Poruszają się w kilkuosobowy ch grupkach, wy ją i ślinią się, kierowani jedy nie przemożny m, niemożliwy m do zaspokojenia uczuciem głodu. Istne pandemonium. Osadnicy rozbiegli się po polanie, sły chać warczenie samochodowy ch silników, siekiery raz po raz unoszą się w górę, rozwieszone na sznurkach pranie spada na ziemię. Niektóre namioty trzęsą się od walki, która toczy się w ich środku, napastnicy przeciskają się przez każdą szparę, nie ustając w próbach znalezienia ukry wający ch się przed nimi obozowiczów. Jeden z mniejszy ch namiocików przewraca się na bok, przez dziurę w materiale wy stają wierzgające nogi; w inny m odby wa się makabry czna uczta, prześwitujące ny lonowe ścianki zachlapane są krwią, która wy gląda jak czerwona mgiełka. Lilly dostrzega drogę ucieczki prowadzącą do rzędu zaparkowany ch pięćdziesiąt metrów dalej aut. – Teraz musicie iść za mną… dobrze? – mówi do dziewczy nek i odpowiada jej seria zniecierpliwiony ch kiwnięć głowami. – Trzy majcie się blisko mnie i cicho sza. Lilly prowadzi dzieci w stronę zaimprowizowanego parkingu… prosto w środek istnej wojny .

Ocaleni z zarazy szy bko zdają sobie sprawę, że największą przewagą, jaką mają nad oży wiony mi trupami, jest szy bkość i w sprzy jający ch warunkach człowiek może łatwo wy minąć nawet sprawnego kąsacza. Jednak czasem i to za mało, w obliczu całego stada umarlaków na nic bowiem zdaje się sprint; każdy kolejny zombie na hory zoncie to większe niebezpieczeństwo. Istny rój trupów może po prostu wchłonąć swoją ofiarę, a ta nie ma szans w starciu z dziesiątkami sczerniały ch zębów i brudny ch pazurów. Lilly przekonuje się o ty m w drodze do najbliższego samochodu. Poobijany i zachlapany krwią chry sler 300 z zamontowany m na dachu bagażnikiem stoi w zatoczce przy żwirowanej drodze niecałe pięćdziesiąt metrów od namiotu cy rkowego, zaparkowany w cieniu robinii akacjowej. Szy by są co prawda zamknięte, ale Lilly ma nadzieję, że uda im się wejść do środka i odpalić auto. Istnieje spora szansa, że kluczy ki nadal tkwią w stacy jce, gdy ż ludzie często zostawiali je w samochodach właśnie na wy padek szy bkiej ucieczki. Niestety – polana pełna jest ży wy ch trupów i Lilly oraz dziewczy nkom ledwie udaje się przebiec parę metrów po zarośnięty m chwastami odcinku, zanim zwracają uwagę stojący ch nieopodal zombie. Ruszają na nie z obu stron. – Schowajcie się za mnie! – wy krzy kuje Lilly i podnosi łopatę. Bierze zamach i pordzewiały metal uderza w pokry ty wy pry skami policzek zmarłej kobiety w poznaczonej krwią podomce. Trup wpada na dwóch zombie w tłusty ch ogrodniczkach, którzy padają na ziemię niczy m kręgle. Ona jednak trzy ma się prosto; chwieje się, lecz udaje jej się złapać równowagę. Po sekundzie wznawia marsz. Lilly i dziewczy nki przebiegają kolejne piętnaście jardów, kiedy zastępuje im drogę parę trupów. Łopata znów przecina powietrze i trafia jednego ze szwendaczy prosto w twarz. Kolejny cios spada na żuchwę kobiety w brudny m futrze z norek. Następny roztrzaskuje czaszkę przy garbionej starej baby , której wy lewające się z jamy brzusznej wnętrzności prześwitują przez szpitalną koszulę, lecz nie robi to na niej większego wrażenia. Nareszcie udaje im się dotrzeć do chry slera. Lilly łapie za klamkę drzwi po stronie pasażera i na szczęście okazuje się, że są otwarte. Delikatnie, acz pośpiesznie sadza Ruthie na przednie siedzenie. Trupy są coraz bliżej. Lilly maca stacy jkę w poszukiwaniu kluczy ków i ponownie dopisuje jej szczęście. – Zostań w aucie, kochanie – mówi do siedmiolatki i zatrzaskuje drzwi auta. Sara z siostrami nareszcie dobiegają do samochodu. – SARA, UWAŻAJ! Przeszy wający krzy k Lilly zagłusza przy prawiające o dreszcze zawodzenie ży wy ch trupów. Za Sarą czai się kilkunastu umarlaków. Nastolatce udaje się otworzy ć ty lne drzwi auta i kiedy chce wepchnąć do środka swoje siostry , bliźniaczki poty kają się i upadają na trawę. Sara wy daje z siebie pełen rozpaczy wrzask. Lilly dopada do dziewczy nek i staje pomiędzy nimi a zombie. Bierze zamach łopatą i uderza w czaszkę najbliższego stwora – gnijącego czarnoskórego mężczy zny w kurtce my śliwskiej; trup, chwiejąc się, wpada w krzaki. Jednak napastników przy by wa, nadchodzą dosłownie zewsząd, zwabieni zapachem mięsa. Bliźniaczkom udaje się wgramolić do samochodu. Sara, zaślepiona gniewem, traci nad sobą panowanie i rzuca się z płaczem na kroczącego wolno szwendacza, odpy chając go z całej siły na bok. Szuka wolnej drogi i zaczy na biec.

Lilly widzi, że nastolatka zmierza w stronę namiotu cy rkowego. – SARA! NIE! Dziewczy nie udaje się przebiec połowę polany , zanim dopada ją grupa kąsaczy . Nie ma gdzie uciec, jest otoczona, a trupi krąg zaciska się z każdą sekundą. Upada na ziemię, twarzą w trawę, a nieumarli kłębią się wokół niej. Pierwsze ugry zienie przebija materiał swetra z niby angory i poczerniałe zęby wbijają się w jej przeponę; zombie chwy ta kawał mięsa przy wtórze rozdzierającego krzy ku. Inna ropiejąca szczęka zaciska się na jej szy i i dziewczy nę zalewa fala ciemnawej krwi. Dwadzieścia pięć metrów dalej, przy samochodzie, Lilly walczy z zagęszczający m się tłumem kłapiący ch zębów i gnijący ch ciał w różny m stadium rozkładu. Otacza ją dwudziestu szwendaczy napędzany ch perspekty wą wspólnego ucztowania. Ich wy głodniałe czarne usta otwierają się i zamy kają żarłocznie. Za umazany m krwią oknem trzy twarzy czki z przestrachem patrzą na rozgry wającą się scenę. Lilly wy machuje szpadlem na lewo i prawo, lecz jej wy siłek spełza na niczy m w obliczu rosnącej w siłę hordy . Nie potrafi my śleć jasno i trzeźwo ocenić sy tuacji, try biki w jej mózgu wy dają się trzeszczeć. Może ty lko my śleć o ty m, co spotkało Sarę; z miejsca, w który m upadła, nadal dochodzą mlaszczące, ciamkające odgłosy . Nie sły chać już jej krzy ków, ty lko jednostajne rzężenie i pomruki. Nad zwłokami dziewczy ny pochy la się kilka żujący ch mięso trupów – wy jadają zawartość jej miednicy , a krew try ska obficie z podry gującego ciała. Chłód ściska serce Lilly , gdy uderza łopatą kolejnego zombie. Przerażenie przejmuje kontrolę nad ciałem, w jej mózgu zapalają się wszy stkie ostrzegawcze lampki i kołacze się jedna ty lko my śl: „Odciągnij je od chry slera”. Niemy , wy dany samej sobie rozkaz działa na nią niczy m gwizdek na psa – odciągnij je od dzieci – i doprowadza do swoistego spięcia w jej głowie, które przechodzi falą przez całe jej ciało niczy m zastrzy k energii. Lilly odwraca się i wali łopatą w bok auta. Siedzące wewnątrz dzieci aż podskakują na fotelach, ale sine oblicza martwy ch zwracają się w stronę, skąd dobiega hałas. – NO DALEJ! CHODŹCIE DO MNIE! Lilly oddala się od chry slera i podchodzi do następnego stojącego w nierówny m rzędzie samochodu, poobijanego forda taurusa z jedny m oknem zasłonięty m dy ktą, i wali w dach najgłośniej, jak się da, a ostre, metaliczne dźwięki przy ciągają uwagę kolejny ch truposzów. Podbiega do następnego auta i uderza łopatą w maskę przy akompaniamencie głośnego huku. – DALEJ! TUTAJ! NO DALEJ! Lilly próbuje przekrzy czeć panujący wokół harmider, choć jej głos przy pomina agonalne chry pienie chorego zwierza, którego gardło ścisnął strach; to wrzaski bezsilnego wariata. Łopata ląduje na maskach kolejny ch samochodów. Lilly nie jest pewna, co dokładnie chce osiągnąć ani jaki ma plan, ale biegnie przed siebie jakby na autopilocie. Maszeruje za nią coraz więcej trupów. Stawiają swoje leniwe, ciężkie kroki, podążając w stronę hałasu. Dobiega do ostatniego auta w rzędzie – poznaczonego plamami rdzy pikapa chevy s-10 – i wali w niego łopatą; większość napastników usły szała jej straceńcze nawoły wania i brnie powoli i niezdarnie tam, gdzie jeszcze wy brzmiewa echo uderzenia metalem o metal. Jedy ni szwendacze, którzy nie dali się nabrać na jej sztuczkę, to szóstka nadal pożerająca leżącą na ziemi przy sflaczały m, ogromny m namiocie cy rkowy m Sarę Bingham.

– CHODŹCIE! TUTAJ! NO JUŻ! DO MNIE! DALEJ! NO DALEJ! DALEJ! CHODŹCIE! Lilly przecina żwirowaną drogę i rzuca się biegiem w stronę lasu. Puls wariuje, wszy stko rozmy wa się jej przed oczami, płuca rozpaczliwie domagają się powietrza. Rzuca łopatę na ziemię i zaczy na wdrapy wać się na niewielkie wzniesienie, choć buty zatapiają się w błocie. Lilly nareszcie udaje się wbiec pomiędzy drzewa. Obija się o pień starej brzozy – ból przeszy wa jej ciało, ćmi w głowie, przed oczami ma mroczki, ale nie zatrzy muje się, biegnie przed siebie, a za nią kroczy wy trwale horda ży wy ch trupów. Próbuje wy mijać drzewa i wchodzi w las głębiej, aż traci rozeznanie w kierunkach. Umarlaki gubią jej zapach i zwalniają. Czas traci dla Lilly znaczenie. Porusza się jak we śnie, cały świat wokół zwalnia, nie może nawet zdoby ć się na krzy k; jej nogi uwięzły w niewidzialny ch ruchomy ch piaskach, niczy m w najgorszy m koszmarze senny m. Mrok zacieśnia się wokół niej, drzewa są coraz gęstsze, las nieprzeby ty . Lilly my śli o Sarze, o biednej Sarze w jej uroczy m różowy m sweterku, która leży teraz w kałuży swojej własnej krwi; świadomość tej tragedii zbija ją w nóg. Pada na miękkie poszy cie pokry te sosnowy mi igłami i zgniłą korą. Ten niewielki kawałek ziemi sy mbolizuje niekończący się krąg ży cia i śmierci. Lilly wy daje z siebie pełne bólu westchnienie i zaczy na szlochać. Łzy spły wają jej po policzkach i padają na ziemię.

Niesły szana przez nikogo płacze nieprzerwanie, aż ekipa ratunkowa znajduje ją późny m popołudniem. Chad Bingham dowodzi grupą poszukiwawczą składającą się z pięciu mężczy zn i trzech kobiet, wszy scy są uzbrojeni po zęby . Ktoś dostrzega za zwalony m drzewem niebieską kurtkę polarową Lilly , jakieś ty siąc jardów od namiotowego miasteczka, w chłodny m mroku leśnej gęstwiny , na niewielkiej polance pod gałęziami potężnego drzewa. Wy gląda na nieprzy tomną, leży w krzaku zgnieciony ch jeży n. – Ostrożnie! – woła Chad Bingham do swojego zastępcy , chuderlawego mechanika z Augusty Dicka Fenstera. – Jeśli jeszcze się rusza, mogła się już przemienić! Nerwowe oddechy parują w chłodny m powietrzu. Fenster powoli obchodzi polankę z zadarty m nosem trzy dziestki ósemki w dłoni. Drży mu palec na spuście. Klęka przy Lilly , przy gląda się jej przez chwilę i odwraca się do pozostały ch. – Wszy stko gra! Ży je, nie jest ugry ziona… nadal przy tomna! – Nie na długo – mamrocze pod nosem Chad Bingham, idąc w stronę Lilly . – Tchórzliwa kurwa zabiła moje dziecko… – Ej! Ej! – Megan Lafferty zastępuje mu drogę. – Zatrzy maj się, czekaj. – Zejdź mi z drogi, Megan. – Weź głęboki oddech. – Ty lko z nią porozmawiam.

Zapada niezręczna cisza, która zdaje się przy gniatać wszy stkich obecny ch. Pozostali stoją między drzewami, a na ich zmęczony ch, ściągnięty ch twarzach odcisnął swoje piętno koszmarny dzień. Niektórzy mężczy źni mają czerwone od płaczu oczy ; musieli się bowiem uporać ze stratą kogoś bliskiego. W ich uszach nadal dudnią silniki ciężarówek i odgłosy siekier uderzający ch w drzewa. Gdy powrócili z wy prawy po opał, przerazili się, widząc obóz pogrążony w chaosie. Na ziemi leżeli i ludzie, i zombie, a ich krew wsiąkała w ziemię cały mi galonami. Szesnastu osadników zostało zabity ch, paru pożarty ch, w ty m dziewięcioro dzieci. Josh Lee Hamilton zajął się czarną robotą i wy bił szwendające się po obozie ży we trupy oraz ty ch spośród obozowiczów, który ch ciała nie zostały pożarte. Nikt inny nie mógł zdoby ć się na to, żeby strzelić w głowę swoim przy jaciołom i bliskim i zapewnić im ty m samy m wieczny spoczy nek. Ostatnio okres inkubacji zarazy by ł nieprzewidy walny i niektóre ofiary przemieniały się w zombie zaledwie po kilku minutach od ugry zienia; w inny ch przy padkach proces ten zajmował całe godziny lub nawet dni. Josh nadal by ł w obozie i nadzorował pracę zespołu zajmującego się wy noszeniem zwłok z terenu zaimprowizowanego miasteczka oraz przy gotowy waniem masowy ch pogrzebów. Miną dwadzieścia cztery godziny , zanim na powrót uda im się postawić cy rkowy namiot. – Koleś, słuchaj – mówi władczy m głosem Megan Lafferty do Chada. – Rozumiem, że jesteś przy bity i w ogóle, ale ona uratowała trzy twoje dziewczy nki. Widziałam to na własne oczy . Odciągnęła od nich szwendaczy , ry zy kując przy ty m swoim pieprzony m ży ciem. – Chciałem ty lko… – Chad wy gląda, jakby miał albo wy buchnąć płaczem, albo krzy knąć. – Chciałem ty lko z nią porozmawiać. – Twoja żona czeka na ciebie w obozie i pewnie odchodzi od zmy słów… potrzebuje cię. – Chciałem… Kolejna chwila milczenia. Jeden z ojców zaczy na cicho szlochać w cieniu drzew, pistolet wy pada mu z rąk. Dochodzi piąta po południu i robi się coraz zimniej, przed umęczony mi twarzami unoszą się chmurki pary . Lilly podnosi się, siada i wy ciera usta. Wy gląda jak lunaty k. Fenster pomaga jej wstać. Chad wbija wzrok w ziemię. – Jebać to – mówi i odwraca się, a jego słowa wy brzmiewają w ciszy . – Jebać to.

Nazajutrz pod zachmurzony m, zimny m niebem ocaleni odprawiają zaimprowizowaną ceremonię pogrzebową, żeby oddać szacunek swoim przy jaciołom i bliskim. Ponad siedemdziesięciu obozowiczów gromadzi się w wielkim półkolu wokół masowego grobu na wschodnim krańcu polany . Jeden z żałobników trzy ma świecę, której płomień uparcie próbuje zdmuchnąć październikowy wiatr. Inni szukają pocieszenia w objęciach bliskich. Ból, szczególnie widoczny na twarzach rodziców, oddaje nieprzeniknioną przy padkowość ogarniętego zarazą świata. Zabrano im dzieci tak nagle, jakby zostały rażone piorunem. Ciąży im samotność, a wilgotne oczy poły skują w bezlitosny m, srebrzy sty m świetle dnia. Pod płotem sterczą usy pane z gliny kopczy ki; jest ich szesnaście. Gdzieniegdzie spomiędzy kamieni wy stają powsadzane delikatnie dzikie kwiatki. Josh Lee Hamilton upewnił się, że na grobie Sary Bingham złożony został uroczy bukiecik biały ch róż, które rosną na skraju sadu. Potężny

mężczy zna zdąży ł polubić tę pewną siebie, by strą dziewczy nę… a jej śmierć rozdarła mu serce. – Boże, weź do siebie naszy ch przy jaciół i sąsiadów – mówi Josh, stając przy kopczy kach. Silny wiatr przy ciska jego oliwkową kurtkę wojskową do masy wny ch ramion. Na twarzy Josha lśnią łzy . Został wy chowany na bapty stę i choć przez te wszy stkie lata utracił wiarę, tego ranka poprosił ocalały ch, by pozwolili mu powiedzieć parę słów. Bapty ści nie poświęcają zby t wiele czasu na modły nad grobami; wierzą, że w momencie śmierci prawi wędrują do nieba, innowiercy zaś do piekła, lecz Josh i tak czuł, że powinien coś powiedzieć. Nieco wcześniej spotkał się z Lilly i, trzy mając ją w objęciach, szeptał jej do ucha słowa pocieszenia, lecz czuł, że nie jest w stanie pomóc. Nie cierpiała bowiem z powodu zwy czajnego smutku. Coś gorszego zagnieździło się w niej o wiele głębiej. Wisiała bez czucia w jego ogromny ch ramionach, trzęsła się cała niczy m pochwy cony w dłonie, ranny ptak. Niewiele mówiła. Chciała zostać sama. Nawet nie przy szła na pogrzeb. – Zabierz ich w lepsze miejsce – załamuje się bary ton Josha. Nawet on nie potrafił wy trzy mać obciążającej pracy przy pozby waniu się zwłok. Próbuje się nie rozkleić, ale jego głos zdradza napięcie. – Prosimy o… prosimy o… Nie jest w stanie konty nuować. Odwraca się, pochy la głowę i pozwala łzom pły nąć. Nie może oddy chać i nie może zostać w ty m miejscu. Ledwie świadomy tego, co robi, oddala się od zgromadzony ch, ucieka przed odgłosami szlochania i szeptany ch modlitw. Smutek przy ćmiewa jego spostrzegawczość i Josh nie zauważa nawet, że Lilly Caul nie jest jedy ną osobą, która odpuściła sobie ceremonię. Brakuje również Chada Binghama.

– Jak się czujesz? – Lilly stoi na skraju polany , jakieś pięć metrów od Chada Binghama, i skubie palce. Ży lasty mężczy zna w czapeczce z daszkiem nie odzy wa się od dłuższego czasu. Po prostu stoi bez ruchu przy drzewach, ze spuszczoną głową i przy garbiony mi ramionami, jakby dźwigał na nich ogromny ciężar. Zanim rozpoczął się pogrzeb, Chad Bingham zaskoczy ł Lilly w jej namiocie. Przy szedł i poprosił o rozmowę na osobności, chciał się pogodzić. Powiedział, że nie wini jej za śmierć Sary , a Lilly , widząc jego oczy , pełne rozdzierającego serce bólu, uwierzy ła mu. Dlatego poszła za nim w gęstwinę, aż na niewielką polankę znajdującą się na północ od obozowiska. Ledwie pięćdziesiąt metrów kwadratowy ch wy łożonej sosnowy m igliwiem, otoczonej omszały mi kamieniami ziemi. Promienie słońca z trudem przedostają się przez gęste gałęzie i wy sokie krzaki; przefiltrowane przez unoszące się wszędzie py łki nabierają szarej barwy . Chłodne powietrze śmierdzi rozkładem i zwierzęcy mi odchodami. Polanka leży dostatecznie daleko od namiotowego miasteczka, żeby zapewnić im chwilę pry watności. – Chad… Lilly chce mu powiedzieć, jak bardzo jej przy kro. Po raz pierwszy odkąd poznała tego

człowieka – którego naty chmiastową chęć do obracania Megan na oczach swojej żony uznała za obrzy dliwą – dostrzega w nim istotę ludzką… niedoskonałą, wy straszoną, targaną emocjami, skołowaną i zrozpaczoną po utracie córeczki. Inny mi słowy , widzi w nim normalnego faceta: ani lepszego, ani gorszego od pozostały ch obozowiczów. Ogarnia ją współczucie. – Chcesz o ty m pogadać? – py ta. – Chy ba tak, choć… może nie… sam nie wiem. – Nadal stoi ty łem do Lilly , więc jego głos brzmi tak, jakby doby wał się z cieknącego kranu; jest rozmy ty i słaby jak kapiąca woda. Smutek ciąży mu na ramionach. Drży , kry jąc się w cieniu sosen. – Tak mi przy kro, Chad – mówi Lilly ze łzami w oczach i podchodzi do niego bliżej. – Kochałam Sarę, to by ła wspaniała dziewczy na. Odpowiada coś, lecz tak cicho, że Lilly nie potrafi odróżnić słów. Pochodzi więc bliżej i kładzie mu dłoń na ramieniu. – Wiem, że żadne słowa nie odpędzą smutku i nie pomogą ci uporać się z ty m, co cię spotkało – mówi, wpatrując się w ty ł jego głowy ; na plastikowy m pasku jego czapeczki widnieje napis „Spalding” i Lilly dostrzega, że na karku ma wy tatuowanego małego węża. – To raczej cię nie pocieszy , lecz wiedz, że Sara zginęła jak bohaterka, uratowała swoim siostrom ży cie. – Naprawdę? – odpowiada głosem ty lko nieco głośniejszy m od szeptu. – Dobra z niej dziewucha. – Tak… by ła niesamowita. – Mówisz? – Nadal stoi ty łem do Lilly , z pochy loną głową i przy garbiony mi ramionami. – Chad… ona by ła bohaterką, takie dziewczy ny zdarzają się raz na sto lat. – Poważnie tak my ślisz? – Jasne. – To czemu nie zrobiłaś tego, co do ciebie, KURWA, NALEŻAŁO!? Chad odwraca się i uderza ją wierzchem dłoni w twarz tak mocno, że Lilly przy gry za sobie języ k. Głowa odskakuje jej do ty łu, przed oczami na mroczki. Chad wy mierza kolejny cios. Lilly poty ka się o wy stający z ziemi konar i pada na plecy . Mężczy zna staje nad nią z zaciśnięty mi pięściami. W jego oczach płonie ogień. – Ty durna, bezwartościowa dziwko! Miałaś pilnować moich dziewczy nek! Jebany szy mpans by sobie z ty m poradził! Lilly próbuje się odczołgać, ale Chad wy mierza jej kopniaka w biodro butem z metalowy m czubem. Ból przeszy wa jej podbrzusze. Łapczy wie chwy ta powietrze, krew wy pełnia jej usta. – Proszę, nie… Łapie ją za bluzę i podnosi. Lilly czuje na swojej twarzy jego gorący , kwaśny oddech. – Ty i twoja przy jaciółeczka… my ślicie, że to cholerna zabawa? Paliłaś wczoraj trawę? Co? Paliłaś? Uderza ją pięścią w szczękę. Lilly pada na ziemię z nadkruszony mi zębami. Ból przeszy wa jej członki. Dławi się własną krwią, ma złamane dwa żebra. Nie może oddy chać. Przechodzi ją zimny dreszcz i wszy stko się rozmy wa. Ledwie widzi majaczącą za sobą ciemną sy lwetkę Chada Binghama, który nagle siada na niej okrakiem – Lilly czuje na sobie przy tłaczający ciężar; z kącika ust leci mu ślina, pieni się jak u wściekłego psa; kiedy otwiera usta i drze się na nią, plwocina pry ska na wszy stkie strony .

– Odpowiadaj! Paliłaś trawę, kiedy siedziałaś z moimi dziećmi? Lilly czuje, że palce Chada zaciskają się na jej gardle. Uderza głową o ziemię. – ODPOWIADAJ, TY SZZZZ… Znienacka za jego plecami wy rasta ktoś trzeci i ściąga napastnika z Lilly . Dziewczy na widzi ty lko rozmazaną sy lwetkę, lecz jej wy bawiciel jest człowiekiem tak ogromny m, że wręcz zasłania promienie słońca.

Josh chwy ta Chada Binghama za jeansową kurtkę i szarpie nim z całej siły ; ten wy latuje wy soko w powietrze i wy gląda niczy m ludzki pocisk wy strzelony z armaty – nie dość, że jest mikrej postury , to jeszcze w dodatku Josha napędza czy sta adrenalina, dodając mu sił. Chad leci przez polanę, zataczając w powietrzu łuk; po drodze spada mu z nogi jeden z butów, a czapeczka znika gdzieś w krzakach. Mężczy zna uderza ramieniem w ogromny dąb i uchodzi z niego powietrze. Próbuje złapać oddech i mruży oczy z bólu i zaskoczenia. Josh klęka przy Lilly i delikatnie unosi jej zakrwawioną głowę. Dziewczy na usiłuje coś powiedzieć, ale nie może wy dusić z siebie ani słowa obolały mi wargami. Josh wzdy cha, co przy pomina raczej pełen smutku jęk. Sam widok jej uroczej twarzy z oczami koloru morskiej piany i policzkami lekko obsy pany mi piegami, teraz opry skany mi krwią, doprowadza go do szału, który nie pozwala mu jasno my śleć. Zwalisty mężczy zna wstaje, odwraca się i podchodzi do wijącego się z bólu Chada Binghama. Josh widzi jedy nie mlecznobiały zary s leżącego na ziemi człowieka, oświetlonego blady m promieniem słońca, który przebija się przez nasy cone wilgocią powietrze. Chad usiłuje się odczołgać, ale Josh bez trudu łapie jego nogi i jedny m szy bkim ruchem przy ciąga go do siebie. Podnosi mężczy znę za fraki i przy ciska do drzewa. Chad próbuje coś wy dukać, lecz usta ma pełne krwi. – To nie… to nikt z twoich… proszę… bracie… nie musisz tego rob… Josh wali sflaczały m ciałem Chada o pień ponadstuletniego dębu. Czaszka mężczy zny pęka, a jedna z łopatek przemieszcza się jak walnięta taranem. Chad wy daje z siebie zdławiony szloch – nieświadomy , odruchowy , wręcz pierwotnie insty nktowny – a jego oczy wy wracają się w głąb czaszki. Josh Lee Hamilton nie przestaje walić nim o drzewo; ży lasty brutal czuje, jakby ktoś okładał jego plecy ogromny m kijem. – Nie jestem twoim bratem – mówi Josh zadziwiająco spokojny m, aksamitny m głosem, który dochodzi gdzieś z jego wnętrza. W jego rękach Chad wy daje się niczy m więcej jak szmacianą lalką. Josh rzadko traci nad sobą kontrolę, lecz teraz nie potrafi przestać uderzać mężczy zną o drzewo. Podobna sy tuacja zdarzy ła mu się ty lko parę razy w ży ciu: gdy podczas meczu jeden z napastników przeciwnej druży ny – stary dobry chłopak z Montgomery – nazwał go czarnuchem; inny m razem kiedy kieszonkowiec zwinął jego matce torebkę. Dzisiaj jednak ta cicha burza, która rozpętała się w jego wnętrzu, jest gwałtowniejsza niż kiedy kolwiek wcześniej – jakby nie potrafił się opanować i nie mógł kontrolować tego, co robi – i dlatego nieprzerwanie wali głową Chada Binghama o twardy

pień. Przy każdy m uderzeniu rozlega się głośne mlaszczące łupnięcie; ty ł czaszki Chada przemienia się w papkę. Z jego ust strzelają wy miociny – odruch bezwarunkowy – i resztki płatków oraz żółci spły wają mu po brodzie, lecz Josh Lee Hamilton jakby tego nie zauważał, nadal trzy mając go swoimi wielkimi łapami. Dostrzega jednak, że Chad lewą ręką sięga do rękojeści swojego wetkniętego za pas pistoletu marki Smith & Wesson. Josh z łatwością wy ry wa mu broń i rzuca ją gdzieś w trawę. Ostatkiem sił Chad Bingham próbuje stawić opór, choć jego mózg cierpi z powodu uszkodzeń powstały ch w wy niku wielokrotnego wstrząsu i zewnętrznego krwotoku z pękniętej czaszki; próbuje uderzy ć Josha kolanem w krocze, lecz ten szy bko i umiejętnie blokuje cios przedramieniem i kontratakuje. Zadany wierzchem dłoni cios jest niczy m lustrzane odbicie tego wy mierzonego wcześniej przez Chada, lecz o wiele, wiele mocniejszy – mężczy zna pada na wznak na ziemię aż pięć metrów od drzewa. Josh nie sły szy ani czołgającej się w jego stronę Lilly , ani jej zrozpaczony ch krzy ków. – Josh, nie! NIE! JOSH! PRZESTAŃ! ZABIJESZ GO! Josh Lee Hamilton odzy skuje jednak panowanie nad sobą i jest zdziwiony ty m, gdzie się znajduje, jakby przez ostatnie parę minut lunaty kował i nagle zorientował się, że stoi na Peachtree Boulevard w godzinach szczy tu. Czuje na swoich plecach doty k dłoni Lilly , która łapie go za kurtkę i próbuje odciągnąć od leżącego na ziemi mężczy zny . – Zabijesz go! Josh odwraca się na pięcie i widzi Lilly – pobitą, wręcz zmasakrowaną, z ustami pełny mi krwi, ledwie trzy mającą się na nogach; nie może nawet złapać oddechu ani wy krztusić z siebie słowa. Patrzy ty lko na niego wodnisty m wzrokiem. Obejmuje go i zaczy na płakać. – Jak się czujesz? – Nic mi nie będzie… proszę, Josh… musisz przestać, zanim go zabijesz. Josh chce coś powiedzieć, ale gry zie się w języ k. Patrzy na Chada i podczas tej chwili okropnej ciszy ty lko bezgłośnie porusza ustami, lecz nie jest w stanie wy dusić słowa. Jedy ne, o czy m może my śleć, to pozbawione ży cia, szty wne ciało leżące w swoich własny ch wy dzielinach, które wy gląda niczy m sterta rzucony ch przez kogoś stary ch szmat.

Cztery

– Nie ruszaj się, kochanie. – Bob Stookey delikatnie obraca głowę Lilly , żeby móc lepiej spojrzeć na jej sińca, i ostrożnie nakłada kroplę anty bioty ku na zasklepiającą się ranę. – Już prawie koniec. Lilly krzy wi się z bólu i patrzy tępo na materiałowy sufit. Bob klęczy obok niej; na krawędzi łóżka stoi otwarta apteczka. Popołudniowe słońce rozświetla wnętrze namiotu, wpadając przez zaplamione, płócienne ściany . Powietrze jest tutaj zimne i śmierdzi środkami do dezy nfekcji oraz przetrawiony m alkoholem. Lilly przy kry ta jest kocem, leży w samy m staniku. Bob potrzebuje kielicha, i to bardzo. Trzęsą mu się ręce i znowu powraca my ślami do lat spędzony ch w korpusie medy czny m marines. Służba w Afganistanie przed jedenastoma laty – wy daje mu się, jakby minęły całe wieki – i opróżnianie nocników w Camp Dwy er nie by ły w stanie przy gotować go na to, co się dzieje. Już wtedy nieźle dawał w szy ję, ledwo ukończy ł trening w San Antonio, cały czas chodził na gazie; a teraz wojna odnalazła go, czy tego chciał, czy nie. Pokiereszowane szrapnelami zwłoki, które widy wał na Środkowy m Wschodzie, by ły niczy m w porównaniu z tutejszy mi widokami, z pobojowiskami pozostawiony mi po przemarszu trupiego wojska. Czasem Bob śnił o Afganistanie i w jego koszmarach na froncie roiło się od umarlaków, którzy rozprzestrzeniali infekcję w szeregach talibów; by ł to spektakl rodem z teatru Grand Guignol. Zimne, martwe, szare ręce przedzierające się przez brezent namiotów szpitali polowy ch. Zszy wanie Lilly Caul to jednak zupełnie co innego, coś o wiele gorszego niż składanie do kupy ranny ch na polu bitwy żołnierzy czy sprzątanie bałaganu po ataku szwendaczy . Bingham nieźle ją sponiewierał; ma złamane co najmniej trzy żebra i poważne uszkodzenie oka – by ć może to wy lew krwi do ciała szklistego, a może nawet odklejenie siatkówki – a do tego mnóstwo paskudny ch sińców i rozcięć na twarzy . Bob nie ma ani odpowiednich umiejętności, ani sprzętu, by choćby udawać, że potrafi jej pomóc. Jest jednak jedy ny m lekarzem w obozowisku, więc musi improwizować. Okolice nasmarowanego maścią z anty bioty kiem brzucha Lilly owinął bandażem elasty czny m, dla uszty wnienia wkładając pod spód twarde okładki książek owinięte w kawałki prześcieradła. Bardziej jednak martwi go zranione oko; musi je obserwować, mieć pewność, że się dobrze zagoi. – I to by by ło na ty le – mówi, nakładając resztkę maści na jej wargę. – Dzięki, Bob. – Lilly lekko sepleni, jej głos jest zniekształcony przez spuchnięte usta. – Możesz przesłać rachunek mojej firmie ubezpieczeniowej. Bob wy daje z siebie pozbawiony wesołości rechot i pomaga jej się ubrać, żeby nie uszkodziła obolały ch żeber ani nie zdjęła przy padkiem opatrunku. – Co tam się, do cholery , stało? Lilly wzdy cha, siada na łóżku, zapina kurtkę i krzy wi się, czując ból. – Pewne sprawy … wy mknęły się spod kontroli.

Bob bierze do ręki powy ginaną, metalową piersiówkę wy pełnioną tanią gorzałą, siada na składany m krześle i pociąga spory ły k. – Powiem teraz rzecz oczy wistą… to, co się stało, nie zwiastuje niczego dobrego. Lilly próbuje przełknąć ślinę, lecz czuje się, jakby jadła szkło. Kosmy ki kasztanowy ch włosów opadają jej na twarz. – Nie musisz mi tego mówić. – Zorganizowali spotkanie w tej sprawie w duży m namiocie. – Kto? – Simmons, Hennessey , paru starszy ch kolesi, Alice Burnside… wiesz… sy nowie i córki rewolucji. A Josh… no cóż, nigdy go takim nie widziałem. Wy daje się załamany . Siedzi jak sfinks przed swoim namiotem… nie odzy wa się do nikogo, ty lko patrzy w pustkę. Mówi, że zgodzi się ze wszy stkim, co ustalą. – Co masz na my śli? Bob pociąga kolejny zdrowy ły k swojego lekarstwa. – Lilly , zdarzy ło się coś nowego. Ży wy zamordował innego ży wego i ci ludzie nie mieli jeszcze z czy mś takim do czy nienia. – Zamordował? – Lilly … – Tak się teraz na to mówi? – Chodziło mi o to, że… – Idę z nimi pogadać. – Lilly próbuje wstać, lecz ból ściąga ją z powrotem na posłanie. – Nie tak szy bko, przy jaciółko, wy luzuj trochę. – Bob nachy la się do niej i pomaga Lilly usiąść. – Dostałaś taką dawkę kodeiny , że konia by uśpił. – Niech to cholera, Bob. Nie dam zlinczować Josha. Nie ma mowy . – Wszy stko w swoim czasie. Teraz na pewno nigdzie nie pójdziesz. Lilly pochy la głowę. Pojedy ncza łza zbiera się w kąciku jej zdrowego oka. – Bob, to by ł wy padek. Bob patrzy na nią i mówi: – Skup się teraz na swoim zdrowiu, dobra? Lilly podnosi głowę. Usta napuchły jej tak bardzo, że są jakieś trzy razy większe niż zwy kle, lewe oko zaszło czerwienią, cała połowa twarzy poczerniała zaś i zsiniała. Nasuwa ciaśniej kołnierz wy ciągniętej z kontenera dla ubogich kurtki i przechodzi ją dreszcz. Boba wprawia w zdumienie, że w czasach takich jak te dziewczy na tak bardzo dba o swoją biżuterię – Lilly ma na sobie makramowe bransoletki, a w ciemnoburszty nowe włosy opadające na jej poobijaną twarz wplotła koraliki i niewielkie piórka. Na ty m polega jednak osobliwy czar Lilly Caul, jest to jeden z charaktery sty czny ch elementów składający ch się na jej osobowość. Zarówno wy tatuowany na jej karku kwiat lilii, jak i pieczołowicie to porozdzierane, to połatane jeansy podpowiadały , że jest jedną z ty ch dziewczy n, który m, żeby skompletować garderobę, wy starczy ło dziesięć dolarów w kieszeni i popołudnie w sklepie z uży wany mi ciuchami. – To by ła moja wina, Bob – chry pi zmęczony m głosem. – Pierdolenie – odpowiada Bob Stookey i bierze kolejny ły k z odrapanej flaszki; może alkohol nieco rozwiązał mu usta, bo rzadko zdoby wał się na gorzkie uwagi. – Znając Chada, powiedziałby m, że sam się o to prosił.

– Bob, nie o to… Lilly przery wa, sły sząc zbliżające się do namiotu kroki. Na brezent pada giganty czny cień. Znajoma sy lwetka majaczy przez chwilę przed klapą wejściową, jakby wy czekiwała na dogodny moment. Po paru sekundach ogromna ręka pły nny m ruchem odsuwa płachtę i w szparze pojawia się pomarszczona twarz. – Powiedzieli, że mogę tutaj przy jść… mam trzy minuty – mówi Josh Lee Hamilton zdławiony m, potulny m głosem. – O czy m ty mówisz? – Lilly prostuje się i patrzy na przy jaciela. – Trzy minuty na co? Josh klęka przy wejściu i wbija wzrok w ziemię, wy raźnie próbując opanować emocje. – Żeby się pożegnać. – Pożegnać? – Aha. – Co masz na my śli? Co się stało? Josh wzdy cha ciężko. – Głosowali i… uznali, że najlepiej będzie, jeśli się spakuję i sobie pójdę. Wy kopali mnie z obozu. – Że co? – To i tak lepiej niż by ć powieszony m na drzewie. – Nie chciałeś… to znaczy … to by ł wy padek. – Tak, pewnie – mówi Josh, nadal wpatrując się w ziemię. – Biedak niechcący wpadł parę razy na moją pięść. – Powinni się dowiedzieć, jak by ło, co to za człowiek i… – Lilly … – Nie, tak nie może by ć. To… podłe. – Już po wszy stkim, Lilly . Patrzy na niego przez chwilę. – Pozwolili ci chociaż wziąć jakieś jedzenie? Samochód? – Mam motocy kl. Nic mi nie będzie, naprawdę… – Nie, nie, nie… to śmieszne. – Lilly , posłuchaj mnie – mówi wielkolud i wchodzi do namiotu. Bob taktownie odwraca wzrok. Josh przy kuca i muska palcami twarz Lilly . Zaciśnięte usta, szkliste oczy i drżący podbródek zdradzają, że ledwie powstrzy muje wzruszenie. – Nie da się inaczej. Tak będzie lepiej, poradzę sobie. Zadbacie z Bobem o wszy stko. Lilly patrzy mu w oczy . – Idę z tobą. – Lilly … – Nic tu po mnie. – Przy kro mi, dziecinko… mam ty lko jeden bilet. – Josh kręci głową. – Idę z tobą. – Lilly , naprawdę mi przy kro, ale to nie wchodzi w grę. Tutaj, w grupie, jest bezpieczniej. – Fakty cznie jest tu jak w raju – odpowiada chłodno Lilly – niekończące się święto miłości. – Na pewno lepiej niż gdzie indziej.

Lilly patrzy na niego wściekle i łzy znowu zaczy nają pły nąć po jej policzkach. – Nie powstrzy masz mnie, Josh. Taka jest moja decy zja. Idę z tobą i koniec. A jeśli spróbujesz mnie powstrzy mać, i tak pójdę za tobą, wy tropię cię i znajdę. Idziemy razem i nic na to nie poradzisz. Nie zatrzy masz mnie. Rozumiesz? Po prostu się z ty m pogódź. Zapina kurtkę, zakłada buty i zaczy na zbierać swoje rzeczy . Josh patrzy na nią z niepokojem. Jej ruchy są niepewne, przery wane sporady czny mi ukłuciami bólu. Bob rzuca mu wy mowne spojrzenie i pomiędzy mężczy znami zawiązuje się nić porozumienia. Lilly wrzuca swoje pomięte ubrania do mary narskiego worka i wy chodzi z namiotu. Josh jeszcze chwilę się waha, patrząc na Boba. Ten wzrusza ramionami, rzuca mu zmęczony uśmiech i mówi: – Kobiety .

Kwadrans później torby motocy klowe Josha zarzucone na ony ksowe suzuki pełne są szy nki i tuńczy ka w puszce, flar drogowy ch i wodoodporny ch zapałek. Zabiera też ze sobą linkę, niewielki namiot, latarkę, małą kuchenkę tury sty czną, składaną wędkę, pistolecik kalibru .38, papierowe talerzy ki i nazbierane w okolicy zioła. Dzień staje się niespokojny , niebo zachodzi ciemny mi chmurami. Niepewna pogoda nie poprawia nastroju Josha, który niepewny mi ruchami mocuje torby na motocy klu. Zerka przez ramię na stojącą przy drodze, przy gniecioną ciężarem wy pchanego plecaka podróżnego Lilly . Gdy dziewczy na zapina pas biodrowy , krzy wi się z bólu. Z polany obserwuje ich spokojnie trzech mężczy zn i kobieta w średnim wieku, samozwańcza rada obozu. Josh ma ochotę krzy knąć w ich stronę coś sarkasty cznego i pełnego żalu, lecz gry zie się w języ k. Odwraca się do Lilly i py ta: – Gotowa? Lilly nie ma okazji odpowiedzieć, ze wschodniego końca obozu dochodzi bowiem krzy k: – Czekajcie! Przy płocie biegnie Bob Stookey z wielkim płócienny m workiem na plecach; akompaniuje mu brzęczenie butelek – z pewnością osobisty ch lekarstw starego wiarusa – a na jego twarzy maluje się dziwny wy raz, coś pomiędzy pełny m zniecierpliwienia oczekiwaniem a zakłopotaniem. – Zanim odjedziecie ku zachodzącemu słońcu, mam do was py tanie. Josh rzuca mu zdziwione spojrzenie. – Co się stało, Bob? – Po prostu odpowiedz na moje py tanie. Czy masz przeszkolenie medy czne? Podchodzi do nich Lilly , wy raźnie skonfundowana. – Bob, o co chodzi? – Zadałem proste py tanie. Czy któreś z was ma jakiekolwiek udokumentowane doświadczenie medy czne? Josh i Lilly wy mieniają spojrzenia. – Nic, o czy m mi wiadomo, Bob – wzdy cha Josh.

– Powiedzcie mi więc jeszcze coś. Kto, do kurwy nędzy , zajmie się tą infekcją? – Bob pokazuje na zalane krwią oko Lilly . – Albo założy opatrunek na złamane żebra? Josh przy gląda się sanitariuszowi. – Co próbujesz nam powiedzieć, Bob? Starszy mężczy zna wskazuje kciukiem na rząd zaparkowany ch wzdłuż żwirowanej drogi aut. – O ile nie planujecie wy prawy na odległą błękitną planetę, może rozsądniej będzie wziąć ze sobą człowieka, który odby ł służbę w korpusie medy czny m marines?

Po chwili ładują swoje rzeczy do pikapa Boba. Stary dodge ram to prawdziwy potwór – jest pokry ty rdzą i cały we wgnieceniach. Na ty le zamontowano starą nadbudówkę kempingową z wąskimi, długimi, nieprzezroczy sty mi oknami, które wy glądają, jakby ktoś pomazał je my dłem. Plecak Lilly i torby Josha powędrowały na ty ł i leżą wciśnięte pomiędzy stertę brudny ch ciuchów i opróżniony ch do połowy butelek taniej whisky . Nadbudówka mieści w sobie dwa rozklekotane łóżka, sporej wielkości lodówkę, trzy sfaty gowane apteczki pierwszej pomocy , powy cieraną walizę, dwa kanistry z benzy ną, starą, skórzaną torbę lekarską, która wy gląda, jakby została wy ciągnięta z zakamarków lombardu, i mnóstwo wiszący ch na przedniej ściance narzędzi ogrodniczy ch – łopaty , moty ka, kilka siekier i złowieszczo wy glądające widły . Łukowaty dach jest na ty le wy soki, że w środku zmieści się lekko przy garbiony dorosły . Kładąc bagaże, Josh zauważa rozłożoną na części strzelbę, ale nigdzie nie widzi nabojów. Bob nosi przy sobie rewolwer, z którego pewnie nie trafiłby do nieruchomego celu oddalonego o dziesięć kroków, i to przy bezwietrznej pogodzie; no i oczy wiście na trzeźwo, co nie by ło wcale takie częste. Josh zdawał sobie sprawę, że jeśli chcą mieć realną szansę na przeży cie i nawiązanie walki, będą potrzebowali broni palnej i amunicji. Kiedy zamy ka nadbudówkę, czuje na sobie czy jś wzrok. – Hej, Lil! Głos brzmi znajomo i kiedy się odwraca, widzi Megan Lafferty , dziewczy nę z rudy mi lokami i szalejący m libido, która stoi obok żwirowanej zatoczki. Trzy ma się za ręce z ty m jasnowłosy m ćpunkiem – jak on ma na imię? – w powy ciągany m swetrze. Steve? Shawn? Josh nie może sobie przy pomnieć. Jedy ne, co pamięta, to tę dziewczy nę pchającą się każdemu do łóżka przez całą drogę z Peachtree City . Dwójka obszarpany ch obiboków przy gląda im się niczy m parka my szołowów. – Cześć, Meg – odpowiada spokojnie Lilly , choć w jej głosie pobrzmiewa nuta scepty cy zmu. Wy chodzi zza pikapa i staje obok Josha. Zapada krępujące milczenie, przery wane jedy nie krzątaniną Boba, który majstruje coś przy aucie. Megan i ćpunek pochodzą bliżej. Dziewczy na ostrożnie dobiera słowa. – Sły szałam, kumpelo, że odlatujesz z gniazda. – Piszę się na każdy odlot – śmieje się chłopaczek. – Co możemy dla was zrobić, młodzi ludzie? – Josh rzuca im spojrzenie. Megan nie może oderwać wzroku od Lilly .

– Lil, chciałam ty lko powiedzieć… mam nadzieję, że nie jesteś na mnie wkurzona czy coś takiego. – Czemu miałaby m by ć na ciebie wkurzona? Megan wbija wzrok w ziemię. – Chodzi o wszy stkie te rzeczy , które wtedy mówiłam… nie my ślałam jasno i chciałam… sama nie wiem. Po prostu przepraszam. Josh patrzy na nie i przez tę krótką chwilę milczenia widzi dawną Lilly ; jej posiniaczona twarz łagodnieje i już po samy ch oczach widać, że nie ży wi żadnej urazy . – Nie musisz mnie za nic przepraszać, Meg – odpowiada. – Ciężko jest czasem nad sobą panować. – Naprawdę cię sponiewierał – mówi Megan, przy glądając się Lilly . – Musimy już jechać – wtrąca się Josh. – Niedługo się ściemni. – Zapy tasz ich wreszcie? – szepcze do Megan ćpunek. – O co, Meg? – mówi Lilly . Megan oblizuje wargi i patrzy na Josha. – Nie podoba nam się to, jak was potraktowali. Josh kiwa głową. – Doceniamy to, Megan, ale naprawdę powinniśmy się już zbierać. – Zabierzcie nas ze sobą. Josh spogląda na Lilly , a Lilly na swoją przy jaciółkę. – Meg, widzisz, chodzi o to… że… – Im nas więcej, ty m bezpieczniej – entuzjazmuje się ćpunek, chichocząc nerwowo. – Zarzuciliśmy try b wojownika i mówię wam… Megan podnosi rękę. – Scott, możesz się na moment przy mknąć? – mówi, patrząc na Josha. – Nie możemy tutaj zostać z ty mi faszy stowskimi dupkami. Nie po ty m, co się stało. To rozpierdolnik, ludzie już sobie nie ufają. – Sama miałaś w ty m swój udział. – Josh! – wtrąca się Lilly . Niespodziewanie Megan spuszcza pokornie głowę. – Zasłuży łam sobie na to. Chy ba… zapomniałam, jakie są zasady . Ponownie zapada milczenie – sły chać jedy nie dmący w koronach drzew wiatr i grzebiącego pod maską Boba – i Josh przewraca oczami. Sam nie może uwierzy ć w to, co teraz powie. – Zbierajcie swoje rzeczy – mówi – ty lko prędko.

Megan i Scott jadą z ty łu. Bob prowadzi, Josh zajmuje siedzenie pasażera, a Lilly przy cupnęła w kabinie, za fotelami. Pikap wy posażony jest w niewielką przestrzeń sy pialną z rozkładaną tapicerowaną ławeczką, która może służy ć również za łóżko. Lilly kurczowo trzy ma się poręczy ; każdy wy bój i każdy zakręt okupiony jest ukłuciem bólu w żebrach. Po obu stronach prowadzącej z sadu krętej drogi widzi ciągnące się szeregi drzew; wy dłużają

się popołudniowe cienie, gwałtownie spada temperatura. Hałaśliwa nagrzewnica samochodowa przegry wa walkę z chłodem; w kabinie śmierdzi alkoholem, dy mem papierosowy m i potem. Przez wy wietrzniki wpada ledwie zauważalny zapach ty toniu i przejrzały ch owoców – aromat jesieni w Georgii – co Lilly odczy tuje jako ostrzeżenie; oddalają się od namiastki cy wilizacji. Zaczy na rozglądać się za szwendaczami czający mi się pomiędzy drzewami – każdy cień, każdy zakamarek może kry ć niebezpieczeństwo. Na niebie próżno szukać samolotu czy jakiegokolwiek ptaka; wy daje się zimne i martwe niczy m rozległy , szary lodowiec. Wy jeżdżają na drogę numer 362 – przecinającą hrabstwo Meriwether – gdy słońce już chowa się za hory zontem. Jezdnia zawalona jest wrakami i porzucony mi autami, więc Bob prowadzi uważnie, utrzy mując prędkość trzy dziestu pięciu mil na godzinę. Zbliżający się zmierzch barwi asfalt na bury niebieski. Mrok zalega już na okoliczny ch wzgórzach porośnięty ch sosnami wejmutkami i soją. – Jaki mamy plan, kapitanie? – py ta Bob, kiedy mają za sobą półtorej mili. – Plan? – Josh przy pala sobie papierosa i opuszcza okno. – My lisz mnie z jedny m z dowódców, który ch zszy wałeś w Iraku. – Nigdy nie by łem w Iraku – odpowiada Bob i podnosi do ust trzy maną między nogami flaszkę – ale zrobiłem swoje w Afganistanie i, jeśli mam by ć szczery , w porównaniu do tu i teraz, tam podobało mi się bardziej. – Kazali mi się wy nieść z obozu, to się wy noszę. I ty le. Mijają skrzy żowanie i znak z napisem „Filburn Road”; od dawna nieuży wana, pełna głębokich dziur droga prowadzi pomiędzy polami ty toniu. Josh zastanawia się, czy powinni zostawać na niej po zmroku. – My ślę, że nie powinniśmy zby tnio oddalać się od… – Josh! – Lilly przekrzy kuje klekoczący samochód. – Szwendacze! Dziewczy na wskazuje palcem na drogę. Bob wciska hamulec i samochód wpada w lekki poślizg, a Lilly spada z ławki i uderza w siedzenie. Ostry ból, niczy m cięcie zadane kawałkiem szkła, przeszy wa jej żebra. Z ty łu dochodzą do nich zdławione jęki Megan i Scotta, którzy uderzy li w przednią ściankę nadbudówki. – Niech to szlag! – Bob zaciska pomarszczone, sterane dłonie na kierownicy tak mocno, że aż bieleją mu kny kcie. – Niech to cholera weźmie! Samochód rzęzi. Josh patrzy na majaczącą w oddali grupę trupów – liczącą czterdziestu, pięćdziesięciu umarlaków, choć może i więcej; mrok by wa zwodniczy – kłębiący ch się wokół przewróconego na bok autobusu szkolnego. Z tej odległości wy gląda na pełen mokry ch ubrań, w który ch zombie pieczołowicie szukają czegoś odpowiedniego na swoje gnijące grzbiety , lecz by ło oczy wiste, że przebierają w ludzkich szczątkach. Dziecięcy ch szczątkach. Istna krwawa uczta. – Możemy spróbować się przebić – mruczy Bob. – Mówisz poważnie? Nie ma mowy – protestuje Lilly . – No to je objedziemy . – Sam nie wiem. – Josh wy rzuca niedopałek, serce wali mu w piersi. – Rowy na poboczach są głębokie, możemy przekoziołkować. – Co proponujesz?

– Masz jakąś amunicję do tej strzelby , którą trzy masz z ty łu? Bob wzdy cha ciężko. – Mam trochę starego jak świat śrutu. A jak u ciebie? – Ty lko to, co w magazy nku. My ślę, że zostało mi kilka nabojów. Bob spogląda we wsteczne lusterko i widzi panikę czającą się w głęboko osadzony ch oczach Lilly . – Jakiś pomy sł? – py ta. – Nawet jeśli załatwimy większość, hałas przy ciągnie tutaj całą chmarę. Jeśli o mnie chodzi, powinniśmy pojechać inną drogą. Z ty łu dochodzi zduszony łomot; Lilly aż podskakuje, a jej żebra pulsują boleśnie, kiedy się odwraca. W niewielkim, wąskim okienku umieszczony m na ty lnej ścianie kabiny pojawia się blada, podenerwowana twarz Megan. Uderza otwartą dłonią w szkło i bezgłośnie py ta: „Co się, kurwa, dzieje?”. – Trzy majcie się tam! Wszy stko gra, nie panikujcie! – krzy czy Lilly i odwraca się do Josha. – Co sądzisz? Josh patrzy w upstrzone plamkami rdzy lusterko i widzi ledwie dostrzegalne w gasnący m świetle dnia odbicie miniętego przez nich wcześniej skrzy żowania. – Wy cofaj – mówi. – Co? – py ta Bob. – Wy cofaj. Szy bko. Pojedziemy boczną drogą. Bob wrzuca wsteczny i wciska gaz. Pikap sapie ciężko, silnik wy je, a pasażerów wy rzuca lekko do przodu. Kierowca przy gry za dolną wargę i usiłuje manewrować z pomocą lusterka. Auto szy bko cofa, choć zarzuca przodem, a skrzy nia biegów trzeszczy . Wjeżdżają z powrotem na skrzy żowanie. Bob daje po heblach, Josh opada ciężko na siedzenie. Ty ł pikapa ląduje na poboczu dwupasmówki, miażdżąc dziką dereń, rogożę i stopkowiec, wzbijając w górę chmurę py łu i liści. Nikt nie sły szy martwej istoty skradającej się przez krzaki. Nikt nie sły szy wy chodzącego z lasu trupa, którego napuchnięte od rozkładu paluchy zaciskają się na ty lny m zderzaku pikapa.

Z ty łu Megan i Scott, chichocząc histery cznie, tarzają się po podłodze, rzucani nagły mi zry wami samochodu. Nie są świadomi, że zombie trzy ma się kurczowo ty lny ch drzwi nadbudówki. Dodge ram rusza naprzód i pędzi szutrową drogą. Oboje, nadal pękając ze śmiechu, siadają na skrzy nkach po owocach, które wy korzy stują jako krzesła. Powietrze wewnątrz nadbudówki jest wręcz niebieskie od dy mu całej michy siei, którą Scott podpalił przed dziesięcioma minutami. Od długiego czasu dbał o kurczące się zapasy zioła, drżąc na my śl o nieunikniony m, o dniu, w który m będzie zmuszony wy kombinować, jak uprawiać mary chę na suchej glinie. – Pierdnęłaś, jak spadłaś. – Scott śmieje się z Megan, jego oczy zaszły senną mgiełką, choć bły szczą od haju. – A gdzie tam – odpowiada, nie mogąc opanować chichotu; próbuje utrzy mać równowagę

na skrzy nce. – Szurnęłam jebany m butem o podłogę. – Bzdura. Poszedł pierd. – Nic nie poszło. – Poszedł, i to jaki. Przecież sły szałem. Dziewczy ński pierd. Megan zaczy na ry czeć ze śmiechu. – A co to, kurwa, jest dziewczy ński pierd? Scott parska śmiechem. – No brzmi tak jak… tak jak… z małej trąbki albo z ciuchci. Wiesz, takie „tu-tu!”. Oboje zginają się wpół, targani spazmami śmiechu, i nie widzą, że w ciemny m, ty lny m okienku nadbudówki, niczy m wstający zza hory zontu księży c pojawia się blada, wy krzy wiona twarz o mlecznobiały ch oczach – martwy mężczy zna w średnim wieku, prawie ły sy , nie licząc kępek szarawy ch włosów; jego czaszka poprzecinana jest siatką gruby ch, niebieskich ży ł. Ani Megan, ani Scott nie zdają sobie sprawy z obecności zombie. Nie widzą targanej wiatrem, przerzedzającej się tłustej czupry ny , mięsisty ch ust odsłaniający ch sczerniałe zęby czy martwy ch, przeżarty ch rozkładem paluchów, które wciskają się w szparę częściowo otwarty ch drzwiczek. – O KURWA! – Scott, jąkając się, wy pluwa z siebie kolejne sy laby ; nie może opanować śmiechu, nawet gdy intruz gramoli się do środka. – O KURWA! Megan rechocze spazmaty cznie, kiedy Scott wstaje i od razu upada na twarz, a potem pełznie jak szalony na czworakach po wąskiej podłodze w stronę narzędzi ogrodniczy ch. Już nie jest mu do śmiechu. Zombie przeciska się przez drzwi, nadbudówkę wy pełnia smród gnijącego truchła i dźwięk zgrzy tający ch zębów. Megan nareszcie dostrzega napastnika, zaczy na się dławić i kaszleć, śmiech powoli zamiera. Scott sięga po widły . Zombie jest już w środku, lecz autem zarzuca i trup, chwiejąc się i koły sząc, wpada na ścianę, strącając stojące tam skrzy nki. Scott podnosi widły i idzie prosto na trupa. Megan się cofa, pełznąc na czworakach i szorując pośladkami po podłodze; chce się ukry ć w cieniu. Jej pełen przerażenia wzrok stoi w sprzeczności do chichoczący ch czknięć, które z siebie wy daje. Jej opętańczy śmiech, niczy m rzężenie wzbraniającego się przed wy łączeniem silnika, nie milknie, nawet gdy Scott staje na miękkich, trzęsący ch się nogach i rusza do przodu z wy ciągnięty mi widłami, chcąc uderzy ć w chodzącego trupa z cały m impetem, tak mocno, jak ty lko się da. Pordzewiały metal wbija się głęboko w twarz odwracającego się stwora. Jeden z kolców wchodzi gładko w jego lewe oko, drugi przebija żuchwę i ży łę szy jną. Podłogę zalewa czarna krew. Scott wy daje z siebie bojowy okrzy k i wy ciąga widły z truposza. Zombie się chwieje; siła ciosu rzuca go w stronę otwarty ch na oścież przez wiatr drzwiczek, które z łoskotem walą o zewnętrzną ścianę. Scott uderza ponownie, co, z niewiadomy ch przy czy n, wy wołuje u Megan napad śmiechu. Widły zatapiają się w czaszce szwendacza. Megan nie posiada się z radości: zabawny trupek z widłami w głowie wije się jak rażony prądem, machając bezsilnie rękami w powietrzu. Wy gląda zupełnie jak klaun w cy rku – biały makijaż na twarzy , idioty cznie duże, czarne zęby . Stwór jeszcze przez chwilę balansuje przy otwarty ch drzwiach, aż wy wiewa go na zewnątrz. Zombie wy pada z nadbudówki, a Stott pada na ty łek w stertę ubrań. Wraz z Megan parskają

śmiechem na my śl o trupie łażący m po okolicy z widłami we łbie. Ostrożnie podchodzą na czworakach do ty lny ch drzwiczek, żeby popatrzeć na szy bko znikające z pola widzenia zwłoki – widły nadal tkwią w głowie trupa niczy m drogowy znacznik. Scott zamy ka drzwiczki i ponownie wy buchają przery wany m kaszlem, narkoty czny m śmiechem. Nadal chichocząc, z załzawiony mi oczami, Megan idzie w stronę kabiny . Zagląda przez okienko i widzi głowy Lilly i Josha. Wy dają się pogrążeni w rozmowie, nieświadomi tego, co się rozegrało na ty le, zaledwie parę centy metrów od nich. Pokazują coś w dali, gdzieś na najbliższy m wzgórzu. Aż nie chce jej się wierzy ć, że nikt nie sły szał dochodzący ch z nadbudówki hałasów. Ry k silnika zagłuszy ł odgłosy walki? A może to ich śmiechy ? Megan zamierza zapukać w szy bę, kiedy widzi, na co pokazują jej towarzy sze. Bob zjeżdża z drogi i wąską polną szosą kieruje się na strome zbocze; wy żej stoi by ć może zamieszkały , a by ć może opuszczony budy nek.

Pięć

Wy ludniona stacja benzy nowa stoi na szczy cie wzgórza, z którego widać rozciągające się w dole sady . Z trzech stron otacza ją porośnięty chwastami płot z drewniany ch pły t i poustawiane by le jak kontenery na śmieci. Nad dwiema wy sepkami z dy stry butorami paliwa – jeden diesel, trzy zwy kłe – wisi ręcznie wy pisany szy ld „Paliwo i przy nęty u Fortnoy a”. Jednopiętrowy budy nek składa się z pełnego much biura, sklepiku i małego warsztatu z jedny m podnośnikiem. Noc jest już w pełni, gdy Bob wjeżdża na popękany cement parkingu – wy łączy ł reflektory , żeby uniknąć ewentualnego zauważenia – pod oponami chrzęści potłuczone szkło. Megan i Scott z okien nadbudówki próbują wy patrzy ć cokolwiek w ty m bezkresny m mroku. Bob chce stanąć obok warsztatu, z dala od oczu przy padkowy ch i wścibskich przejeżdżający ch. Parkuje pomiędzy skasowany m sedanem a stertą opon. Chwilę później silnik cichnie i Megan sły szy skrzy pienie drzwi od strony pasażera. Rozlegają się ciężkie kroki Josha Lee Hamiltona, który przechodzi na ty ł auta. – Zostańcie w środku – komenderuje po otwarciu drzwiczek nadbudówki. Megan i Scott siedzą przy czajeni jak para sów. Josh nie zauważa rozpry sków krwi na ścianach. Sprawdza bębenek swojego rewolweru, którego stal lśni w ciemnościach. – Sprawdzę, czy nie pałętają się tutaj szwendacze – dodaje. – Nie chcę by ć niegrzeczna, ale kurwa mać! – rzuca Megan; jej haj dawno już minął, zastąpiony przez nagły adrenalinowy kopniak. – Nie widzieliście, co się tutaj działo? Nie sły szeliście? Josh patrzy na nią ciekawie. – Sły szałem dwójkę palący ch zioło imprezowiczów, którzy mieli ubaw po pachy . Nadal śmierdzi tu jak w burdelu podczas Mardi Gras. Megan opowiada mu, co zaszło. – Jestem zdziwiony , że sobie tak dobrze poradziłeś, biorąc pod uwagę, że od jarania zamiast mózgu masz już jajecznicę – mówi Josh do Scotta i wy raz jego twarzy łagodnieje; wzdy cha i uśmiecha się. – Gratulacje, junior. Scott uśmiecha się od ucha do ucha. – Mój pierwszy trup, szefie. – I najpewniej nie ostatni – odpowiada Josh, zatrzaskując bębenek rewolweru. – Mogę jeszcze o coś zapy tać? – wtrąca się Megan. – Czemu tutaj jesteśmy ? Mamy chy ba benzy nę. – Jest zby t niebezpiecznie, żeby jechać po zmroku. Będzie lepiej, jak się przy czaimy do rana. Zostańcie tutaj, aż sprawdzę teren i upewnię się, że jest czy sto – mówi Josh i odchodzi. Megan zatrzaskuje za nim drzwiczki. Czuje na sobie wzrok Scotta, odwraca się i patrzy na niego; chłopak ma dziwną minę, ale Megan uśmiecha się i mówi:

– Muszę przy znać, ziom, że jesteś niezły z ty mi narzędziami. Prawdziwy twardziel z widłami. Odpowiada uśmiechem i patrzy na Megan, jakby widział ją po raz pierwszy w ży ciu. Oblizuje usta i odgarnia z oczu kosmy k brudny ch włosów. – To nic takiego. Od jakiegoś czasu Megan nie może się nadziwić, jak bardzo Scott Moon przy pomina jej Kurta Cobaina. Podobieństwo do znanego muzy ka bije od niego niczy m magiczna poświata, rozświetla jego twarz w ciemności, a krążący w powietrzu zapach olejku paczuli, dy mu, zioła i gumy do żucia mąci jej w głowie. Rzuca się na Scotta i wpija swoje usta w jego; chłopak odwzajemnia pocałunek i przy tula się do Megan, łapiąc ją za włosy . Splatają się ich języ ki, biodra ocierają się o siebie. – Zerżnij mnie – szepcze Megan. – Tutaj? – dziwi się Scott. – Teraz? – Może lepiej nie – odpowiada zdy szana, rozglądając się z walący m sercem po wnętrzu nadbudówki. – Poczekajmy , aż skończą, i znajdziemy jakieś miejsce w środku. – Fajnie – mówi Scott i maca jej piersi przez materiał podartej koszulki Grateful Dead. Megan wpy cha mu języ k w usta. Chce go teraz, w tej chwili. Potrzebuje tego. Odsuwa się jednak. Patrzą na siebie w ciemności, oddy chając ciężko niczy m dzikie zwierzęta, które chętnie pozabijały by się nawzajem, gdy by nie należały do tego samego gatunku.

Odpowiednie miejsce, gdzie mogą dać upust swojemu pożądaniu, znajdują zaledwie parę minut po przy jściu Josha, który oświadcza, że stacja jest bezpieczna. Dwoje ćpunów nie jest w stanie nikogo nabrać, pomimo prób zachowania dy skrecji: Megan markuje zmęczenie, a Scott udaje, że interesuje go jedy nie przy gotowanie posłania w składziku na ty łach sklepu. Powierzchnia magazy nowa to sześćdziesiąt metrów kwadratowy ch zapleśniały ch kafelków i wy stający ch rur, śmierdząca nieświeżą ry bą i serową zanętą. Josh nakazuje im ostrożność, przewraca oczami i odchodzi, by ć może zdegustowany , ale niewy kluczone, że i nieco zazdrosny . Dosłownie w tej samej sekundzie, w której przekracza próg biura, gdzie Lilly i Bob rozpakowują swoje plecaki z prowiantem na noc, ze składzika rozlegają się charaktery sty czne dźwięki. – Co się tam dzieje? – py ta go Lilly . Josh w odpowiedzi jedy nie kiwa głową. Odgłosy kopulującej parki rozchodzą się echem i z łatwością przenikają cienkie ściany stacji benzy nowej. Co chwilę ry tmiczne uderzenia przery wa jęk albo okrzy k któregoś z nich. – Młodzi zakochani – mówi, wzdy chając. Bob nerwowo wy jmuje ze skrzy nki koce i butelki z wodą mineralną, udając, że nie sły szy tego, co się dzieje. Lilly , trzęsąc się z zimna, wy gląda, jakby wolała zapaść się pod ziemię. – I po to się tutaj zatrzy maliśmy ? Prąd na stacji wy siadł, zbiorniki generatorów okazały się puste, a w budy nku by ło zimno jak w chłodni. Sklepowe półki wy czy szczono do cna, nawet w brudnej lodówce nie by ło już robaków, w biurze zaś stał jedy nie zakurzony stojak z magazy nami, automat na słody cze z paroma stary mi

batonikami i paczkami czipsów, parę rolek papieru toaletowego, kilka przewrócony ch plastikowy ch krzeseł, półeczka z dezodorantami samochodowy mi i odmrażaczami do szy b, a także drewniana lada ze starą, dawno już opróżnioną kasą, która wy glądała, jakby zwinięto ją ze Smithsonian. – Może chociaż zejdzie z nich napięcie. – Josh patrzy z żalem na ostatniego papierosa, który , niedopalony , tkwi w kieszeni jego koszuli, i rozgląda się za humidorem, lecz stacja wy gląda na doszczętnie splądrowaną. – Panowie pompowniczy chy ba szy bko się zwinęli. – Podejrzewam, że szabrownicy wpadli tutaj przed nami. – Lilly ostrożnie doty ka obolałego oka. – Jak się czujesz? – py ta Josh. – Przeży ję. Bob podnosi głowę znad skrzy nki z prowiantem. – Usiądź sobie, Lilly , dziecino. Stawia przy oknie jedno z krzeseł. Księży c w pełni świeci jasno, przez co tańczące po podłodze cienie wy dają się pokry te srebrzy sty m py łem. Bob wy ciera ręce gazikiem. – Sprawdźmy twoje bandaże. Lilly siada na krześle, a Bob otwiera apteczkę. – Nie ruszaj się teraz – nakazuje i ostrożnie przemy wa namoczony m w alkoholu gazikiem okolice zranionego oka. Brew dziewczy ny napuchła do rozmiarów ugotowanego na twardo jajka; Lilly nie może przestać się wzdry gać i krzy wić. Josh chciałby do niej podejść, przy tulić ją, przeczesać palcami jej oklapnięte, miękkie włosy . Sam widok falowany ch mahoniowy ch kosmy ków opadający ch na szczupłą, poobijaną twarz jest dla niego zabójczy . – Ała! – sy czy Lilly . – Ostrożnie, Bob. – Masz tutaj niezłego sińca i musimy go oczy ścić, żeby ś mogła normalnie funkcjonować. – To da się jeszcze normalnie funkcjonować? – Cholernie dobre py tanie. – Bob powoli odwija bandaże z jej żeber i delikatnie naciska posiniaczone miejsca, choć Lilly krzy wi się przy każdy m doty ku. – Żebra same się zrosną, o ile nie będziesz pchała się do udziału w zapasach albo maratonach. Bob zmienia bandaż i zakłada nowy opatrunek na oko. Lilly patrzy na stojącego obok mężczy znę. – O czy m teraz my ślisz, Josh? – Skoro spędzimy tutaj noc, musimy wy stawić wartę. – Przede wszy stkim będzie tutaj zimniej niż w psiarni – zauważa Bob, odry wając kawałek plastra. Josh wzdy cha. – Chy ba widziałem generator w garażu, poza ty m mamy koce. Miejsce jest nieźle zabezpieczone i jesteśmy na ty le wy soko, że będziemy w stanie dojrzeć nadchodzącą grupę trupów, na długo zanim do nas dotrze. Bob zamy ka apteczkę. Dochodzące z pokoju obok stłumione odgłosy cichną; najwy raźniej nastąpiła chwilowa przerwa w akcji. Przez krótką chwilę sły chać szumiący za oknami wiatr, poruszający wiszący m na zewnątrz, ręcznie wy malowany m znakiem. Z oddali dochodzi do nich nieustanny , przy pominający dźwięki organów zaśpiew chóru umarły ch – ciche chrobotanie

martwy ch strun głosowy ch – sy mfonia atonalny ch, lecz zgodnie brzmiący ch jęków. Szum ten sprawia, że włoski na karku stają im dęba. – Jest ich coraz więcej, prawda? – mówi Lilly , wsłuchując się w odległy chór. – Kto wie. – Josh wzrusza ramionami. Bob sięga do kieszeni swojej porozdzieranej kurtki, wy ciąga z niej flaszkę, odkręca i pociąga spory ły k. – My ślisz, że nas wy czuwają? Josh podchodzi do umazanego okna i wy gląda na zewnątrz. – My ślę, że poruszenie w obozie wy wabiło ich z lasów. – Jak daleko od nich jesteśmy ? – Nie więcej niż milę w linii prostej. – Josh próbuje wy patrzy ć cokolwiek nad gęsty m jak czarna koronka morzem wierzchołków drzew i koły szący ch się gałęzi. Niebo już się rozpogodziło, a w miejsce chmur pojawiła się cała konstelacja zimny ch jak stal gwiazd, doskonale widział więc smugę unoszącego się nad obozowiskiem dy mu. – My ślałem o czy mś… – mówi Josh i ogląda się na towarzy szy . – Nie jest to co prawda Ritz, ale jeśli znajdziemy parę uży teczny ch rzeczy , zwłaszcza amunicję, może będziemy mogli się tutaj na jakiś czas zatrzy mać. Pomy sł ten wisi w powietrzu, jakby obecni musieli go wchłonąć.

Następnego ranka, po długiej i nieprzespanej nocy na chłodnej, cementowej podłodze warsztatu, na posłaniach składający ch się z samy ch koców – co parę godzin zmieniali się na warcie – zwołują spotkanie, żeby zdecy dować, co robić dalej. Siedzą nad kubkami kawy rozpuszczalnej, którą Bob przy gotował na kuchence tury sty cznej. Josh przekonuje ich, że lepiej będzie zostać na stacji przez jakiś czas. Lilly musi wy zdrowieć, a jeśli to konieczne, ukradną trochę zapasów z obozu. Nikt specjalnie nie protestuje. Bob znalazł parę butelek whisky schowany ch pod ladą sklepu, Megan i Scott spędzili zaś noc, paląc i uprawiając seks. Pierwszy dzień schodzi im na zabezpieczaniu stacji. Josh rezy gnuje jednak z uży cia generatora, obawia się bowiem, że jeśli uruchomią go wewnątrz, zaczadzą się; nie mogą go też ustawić na zewnątrz, gdy ż mógłby zostać przez kogoś zauważony – albo zainteresować zombie. Udaje mu się znaleźć schowany w magazy nku piecy k na drewno, a za kontenerami na śmieci – stos drewniany ch szczap. Temperatura podczas drugiej nocy jest na ty le wy soka, że nie trzęsą się z zimna, lecz cały czas muszą dorzucać drewna do pieca i pilnować, żeby chodził pełną parą. Na zapleczu Megan i Scott ogrzewają się wzajemnie pod stertą koców. Bob jest już na ty le pijany , że nie czuje zimna, lecz wy daje się zaniepokojony odgłosami dochodzący mi z pokoiku na ty łach. Po paru godzinach jest tak narąbany , że nie może się ruszy ć. Lilly pomaga mu wstać i położy ć się na posłaniu; czuje się, jakby układała dziecko do snu. Śpiewa mu nawet koły sankę – piosenkę Joni Mitchell The Circle Game – opatulając jego pomarszczoną szy ję śmierdzący m pleśnią kocem. Czuje się w jakiś sposób odpowiedzialna za Boba Stookey a, choć to on powinien się opiekować nią.

Przez kolejne kilka dni wzmacniają drzwi i okna i udaje im się umy ć w wielkich, galwanizowany ch zlewach umocowany ch na ty łach warsztatu. Powoli wy pracowują dzienną ruty nę. Bob usprawnia swoje auto, wy montowując części z niektóry ch wraków, a Josh kieruje wy padami do oddalonego o milę na zachód miasteczka namiotowego. Razem ze Scottem zwijają obozowiczom sprzed nosa drewno na opał, wodę pitną, porzucone karimaty , warzy wa w puszkach, amunicję do strzelby i parę puszek palnego paliwa. Josh zauważa, że mieszkający na polanie ludzie powoli zapominają o cy wilizowany m zachowaniu i w ich stosunkach pojawia się coraz więcej zgrzy tów. Sły szy kolejne kłótnie. Niektórzy mężczy źni biją się na pięści, sły chać pijackie okrzy ki. Nagromadzone w ciągu ostatnich ty godni pretensje i nerwy znajdują wreszcie ujście. Po zapadnięciu zmroku Josh nie pozwala nikomu wy chodzić na zewnątrz. Zapalają ty lko ty le świec i latarenek, ile potrzeba, zachowują się cicho jak my szy pod miotłą i podskakują, sły sząc szelest wy wołany przez co gwałtowniejszy podmuch wiatru. Lilly Caul zaczy na się zastanawiać, czego obawia się bardziej – hord zombie, inny ch ludzi czy może raczej nadciągającej zimy . Na oknach osadza się szron, mróz szczy pie w stawy . I choć nikt nie narzeka, widmo chłodu wisi nieustannie nad ich głowami; może okazać się bardziej niszczy cielski niż kolejny atak ży wy ch trupów. Żeby nawiązać walkę z nudą i nie my śleć wciąż o strachu, niektórzy mieszkańcy stacji znajdują sobie hobby . Josh skręca papierosy z liści ty toniu, które zbiera z okoliczny ch pól. Lilly pisze pamiętnik, a Bob odkry wa prawdziwy skarb: mnóstwo sprzętu oraz przy nęty na ry by schowane w nieoznakowany m pudle stojący m w kącie sklepu wędkarskiego. Spędza całe godziny w zdewastowany m lokalu, przy cupnięty na stojącej pod ścianą ławeczce, i segreguje wszy stko na przy szłość. Ma zamiar złapać parę pstrągów lub karmazy nów w okolicznej rzece. Przy jego nodze zawsze stoi butelka Jacka, z której pociąga za dnia i w nocy . Pozostali widzą, że ciągle pije, ale nikt nie ma zamiaru go za to winić; przechodzą przez istny czy ściec, więc każdy sposób na ukojenie nerwów wy daje się dobry . Bob nie jest jednak dumny ze swojego pijaństwa; wsty dzi się tego, co robi, i dlatego znowu pije, żeby pozby ć się wszy stkich ty ch uczuć, strachu, samotności, a także bolesny ch i krwawy ch wspomnień o paskudny ch nocach spędzony ch w bunkrach Kandaharu. Tego ty godnia, w piątkową noc – Bob odnotowuje w kalendarzu, że jest dziewiąty listopada – gdy siedzi na swojej ławeczce i rozplątuje ży łki, upijając się przy ty m do nieprzy tomności, sły szy niepokojące odgłosy dobiegające ze schowka. Nie przy pomina sobie, żeby Megan i Scott chowali się tam wieczorem, nie czuje też charaktery sty cznego i łatwo rozpoznawalnego zapachu marihuany i choć wy tęża słuch, zza cienkich ścian nie sły szy żadny ch stłumiony ch chichotów. A jednak schowek znowu przy kuwa jego uwagę. Odkłada na bok ży łki i patrzy na odległy kąt pokoju, gdzie stoi duża, poobijana butla z gazem. Za nią zieje w ścianie dziura, którą dostrzegł dopiero teraz, w migający m świetle latarenki. Dźwiga się z ławki i podchodzi do butli. Odsuwa ją na bok i klęka przy oderwany m kawałku ściennej pły ty . Dziura wy gląda, jakby powstała w wy niku wy cieku wody lub wy paczenia spowodowanego wilgotny mi letnimi miesiącami. Bob ogląda się za siebie, upewniając się, że jest tutaj sam. Pozostali już dawno śpią na podłodze warsztatu.

Jęki i westchnienia dochodzące zza ściany intry gują Boba. Zagląda przez szeroką na sześć cali dziurę, gdzie mdłe światło latarenki na baterie rzuca cienie na niski sufit. Bob oblizuje wargi, kiedy ciemne sy lwetki zatapiają się w sobie. Przy suwa się bliżej do szpary w ścianie, ale ledwie może utrzy mać się na nogach, odchy la się i musi podeprzeć się o butlę. Dostrzega upstrzone piegami pośladki Scotta Moona, które unoszą się i opadają w szary m świetle; pod nim leży Megan z rozłożony mi szeroko nogami, zaciska palce u stóp w ekstazie. Bob Stookey czuje ucisk w piersi i nie może złapać oddechu. Nie działa tak na niego pierwotna, dzika żądza, której oddaje się dwójka młody ch kochanków, ani wy pełniające powietrze zwierzęce jęki i posapy wania. Bob Stookey nie może oderwać wzroku od oliwkowej skóry Megan Lafferty , jej rdzawy ch loków rozlany ch na kocu, które lśnią niczy m miód. Nie potrafi odwrócić głowy i nagle ogarnia go tęsknota. Klęczy przy ścianie, nawet gdy sły szy zbliżające się do niego kroki. – Bob? Przepraszam, nie chciałam ci… Głos dochodzi gdzieś z mroku, od wejścia znajdującego się przy kory tarzu łączący m lokal z biurem, i kiedy Bob odwraca się, żeby stanąć oko w oko z niespodziewany m gościem, niemal się przewraca i znowu musi złapać się butli. – To nie tak… ja nie chciałem… to nie tak… – Już w porządku… chciałam ty lko zobaczy ć, czy wszy stko u ciebie gra. Lilly stoi w progu, ubrana w bluzę, dziergany szal i spodnie od dresu – swoją piżamę – i wy raźnie nie wie, gdzie podziać wzrok; odwraca zabandażowaną twarz, a w jej oczach kry ją się pogarda i obrzy dzenie. Opuchlizna zaczy na schodzić. Porusza się nieco lżej, żebra najwy raźniej się goją. – Lilly , ja nie… – Bob podchodzi do niej chwiejny m krokiem, unosząc swoje wielkie ręce w geście skruchy . Poty ka się jednak o wy stającą pły tę podłogową i pada na ziemię. Co dziwne, dźwięki dochodzące z sąsiedniego pokoju nie ustają – ary tmiczne uderzania ciała o ciało przeplatają się z postękiwaniami. – Bob, jak się czujesz? – Lilly podbiega, klęka i pomaga mu wstać. – Już w porządku, nic mi nie jest. – Odpy cha ją delikatnie. Podnosi się chwiejnie, lecz nie potrafi spojrzeć jej w oczy . Nie wie, co zrobić z rękoma. Odwraca wzrok. – Wy dawało mi się, że usły szałem coś podejrzanego z zewnątrz. – Podejrzanego? – Lilly patrzy to na ścianę, to w podłogę; oby ty lko nie na Boba. – Rozumiem… – No ale to nic takiego. – Całe szczęście. – Lilly cofa się powoli o parę kroków. – Chciałam się upewnić, że nic ci nie jest. – Nie, nie, wszy stko okej. Późno się robi. Pora iść spać. – Dobrze, Bob. Połóż się. Dziewczy na się odwraca i wy chodzi szy bkim krokiem, zostawiając Boba samego. Ten stoi jeszcze przez chwilę w ciemności, a potem ociężały m krokiem podchodzi do ławeczki i siada. Bierze do ręki butelkę jacka, odkręca ją i podnosi do ust. Trzema ły kami wy pija to, co zostało.

– Zastanawiam się, co się stanie, jak mu się skończy whisky . Lilly , okutana w narciarską kurtę i beret, idzie za Joshem wąską ścieżką wijącą się pomiędzy wy sokimi sosnami; mężczy zna przebija się przez zarośla ze strzelbą w potężny ch rękach. Kierują się w stronę wy schniętego kory ta rzecznego, pełnego głazów i dołów. Josh ma na sobie zniszczoną kurtkę w kratę i wełnianą czapę. Kiedy mówi, z ust leci mu para: – Coś znajdzie… nie martw się o starego Boba… tacy jak on potrafią wy czarować kolejną butelkę. Szczerze mówiąc, bardziej martwią mnie nasze kurczące się zapasy jedzenia. Gdy docierają do kory ta, las jest cichy niczy m kaplica. Pierwszy śnieg, zdmuchiwany przez wiatr, opada na nich z gałęzi i przy kleja im się do twarzy . Są już na stacji od prawie dwóch ty godni, wy pili ponad połowę wody w butelkach i zjedli niemal całą zawartość puszek. Josh uznał, że będzie lepiej zuży ć choć jedno opakowanie nabojów na ustrzelenie jakiegoś jelenia lub królika niż trzy mać je na ewentualny atak zombie, szczególnie że rozpalane co rusz obozowe ogniska oraz hałasy dochodzące z namiotowego miasteczka odciągnęły skutecznie uwagę szwendaczy od stacji. Josh przy pomina sobie wy prawy łowieckie, na które wy ruszał ze swoim wujem Vernonem na górę Briar, żeby wprawić się w odpowiedni nastrój i przy pomnieć, jak to się robi. Niegdy ś miał sokole oko, lecz teraz dy sponuje jedy nie zdezelowaną strzelbą i ma zmarznięte paluchy … więc kto wie? – Martwię się o niego, Josh – mówi Lilly . – To dobry człowiek, ale ma swoje problemy . – Kto ich nie ma. – Josh ogląda się przez ramię i patrzy na Lilly , która schodzi ze zbocza, ostrożnie wy mijając przewrócony pień drzewa. Po raz pierwszy od spotkania z Chadem Binghamem wy gląda na silną, pewną siebie kobietę. Rany ładnie się zagoiły , obrzęk prakty cznie zszedł, a skóra nabrała zdrowy ch kolorów. Nie uty ka i nie wy gląda na to, żeby doskwierał jej ból. – Nieźle cię połatał. – Czuję się naprawdę dobrze. Josh staje na skraju kory ta i czeka na Lilly . Na dnie zauważa wy raźne ślady w błocie. – Wy gląda na to, że łażą tędy jelenie. Idźmy wzdłuż kory ta, powinniśmy spotkać jedną czy dwie sztuki. – Możemy najpierw chwilę odpocząć? – Jasne – mówi Josh, wskazując jej gestem konar, na który m można przy siąść. Siadają obok siebie. Josh wzdy cha, kładąc strzelbę na kolanach. Czuje nieodpartą pokusę objęcia Lilly ramieniem. Co się z nim dzieje? Wokół szaleje piekło, a on zakochał się jak durny szczeniak. Wbija wzrok w ziemię. – Podoba mi się, że troszczy cie się o siebie. Ty i stary Bob. – Za to ty dbasz o nas wszy stkich. – Żałuję, że nie zadbałem bardziej o własną matkę. – Nigdy nie powiedziałeś mi, co się właściwie stało. Josh wy puszcza ze świstem powietrze. – Jak już mówiłem, chorowała od paru lat… kilka razy by łem pewien, że ją stracę… ale ży ła

wy starczająco długo, żeby … – przery wa, zdjęty nagły m, zaskakujący m nawet dla niego samego smutkiem, który puchnie w jego trzewiach. Lilly dostrzega ból w jego oczach. – Już w porządku, Josh. Jeśli nie chcesz o ty m mówić… Ucisza ją gestem, podnosząc w górę wielgachną dłoń. – Mogę ci powiedzieć, co się stało. Próbowałem dojechać rano do pracy , minęło zaledwie kilka dni od Przemiany , więc by ło jeszcze całkiem normalnie i odnotowano jedy nie parę przy padków ugry zień. Czy wspominałem kiedy ś, czy m się zajmowałem? Gdzie pracowałem? – Mówiłeś, że by łeś kucharzem. Josh kiwa głową. – I to naprawdę dobry m – mówi do Lilly łagodny m głosem, a jego oczy zachodzą łzami. – Zawsze chciałem ugotować ci prawdziwy posiłek. Mama, pokój jej duszy , nauczy ła mnie podstaw. Dzięki niej potrafię zrobić pudding chlebowy , który rozpły wa się w ustach. Lilly uśmiecha się do niego, ale prędko poważnieje. – Co się stało z twoją mamą, Josh? Patrzy na śnieżny puch, który otulił leżące na ziemi liście. Zbiera siły do konty nuowania opowieści. – Muhammad Ali wy siada przy mojej mamie… by ła wojowniczką, walczy ła zaciekle niczy m mistrz ringu przez całe lata, a przy ty m powalała urokiem, chodziła uśmiechnięta jak dzień długi. Porzucone psy , wy głodniałe koty … opiekowała się wszy stkimi, nikomu nie odmówiła pomocy , nawet jakimś wy jątkowy m obdartusom. Nie by ło ważne, czy to bezdomny , czy zatwardziały żebrak, chciała pomóc im wszy stkim. Dawała im nocleg, mówiła do nich „skarbelku”, częstowała słodką herbatą i chlebem kukury dziany m, choć zawsze kończy ło się tak samo… albo ją okradali, albo prali się po mordach w salonie. – By ła naprawdę dobrą osobą, Josh. Niczy m święta. Mężczy zna wzrusza ramionami. – Moim siostrom i mnie nie by ło łatwo, nie ma co tu kry ć. Często się przeprowadzaliśmy , zmienialiśmy szkoły i każdego dnia w naszy m domu nocował ktoś nowy . Kochałem jednak swoją matulę. – Domy ślam się. Josh przeły ka ślinę. Teraz przy szła pora na tę część opowieści, która do dziś nawiedza go w snach. Patrzy na pokry te śniegiem liście i mówi: – By ła niedziela. Już wcześniej zauważy łem, że coś się dzieje z mamą, że nie my śli trzeźwo. Lekarz nie pozostawił nam złudzeń. Alzheimer. Trupy już łaziły po ulicach, ale sy tuacja by ła jako tako pod kontrolą, wy ły sy reny , w radiu leciały komunikaty i tak dalej. Tego dnia ulica by ła zatarasowana. Gdy wy chodziłem do pracy , mama siedziała przy oknie i patrzy ła na umarlaków nacierający ch na kordon. Padali jak muchy , SWAT rzadko chy bia. Jeszcze wtedy my ślałem, że wszy stko będzie dobrze i nic nie miało prawa się jej stać. Przery wa, a Lilly go nie ponagla. Dla obojga jest oczy wiste, że musi się podzielić ty m, co go gry zie, albo już nigdy tego z siebie nie wy rzuci. – Próbowałem się do niej dodzwonić, ale chy ba padły linie telefoniczne. Uznałem, że brak jakichkolwiek wieści to dobre wieści. Wy szedłem z pracy około piątej trzy dzieści – z trudem przeły ka ślinę; czuje na sobie wzrok Lilly . – Wy jechałem zza rogu na swoją ulicę i machnąłem

identy fikatorem gościom stojący m na blokadzie. Zobaczy łem jakieś poruszenie obok mojego bloku. Faceci ze SWAT-u biegali tam i z powrotem. Zatrzy małem się przed budy nkiem, a oni zaczęli krzy czeć, żeby m się stąd zbierał, więc powiedziałem, że tu mieszkam. Przepuścili mnie. Drzwi do klatki schodowej by ły otwarte na oścież. Gliniarze wchodzili i wy chodzili, a niektórzy z nich nieśli… Josh krztusi się i zaczy na ciężko dy szeć, ale wreszcie dochodzi do siebie. Wy ciera oczy wierzchem dłoni i ciągnie dalej: – Niektórzy nieśli… jak to się nazy wa… pojemniki na organy ? Jakoś tak? Pobiegłem szy bko na górę, biorąc po dwa schody naraz. Chy ba przewróciłem jakiegoś gliniarza. Dopadłem do naszy ch drzwi na drugim piętrze. Stało tam dwóch kolesi w ty ch specjalny ch skafandrach. Próbowali mnie zatrzy mać, ale odepchnąłem ich na bok i… Josh czuje, jak nagły smutek chwy ta go za gardło i dusi. Próbuje złapać oddech. Palące łzy pły ną po jego policzkach. – Josh, nie musisz… – Nie, jest w porządku. Muszę… po ty m, co zobaczy łem… od razu wiedziałem, co się stało… jak ty lko zobaczy łem otwarte okno i ustawione na stole naczy nia. Mama wy ciągnęła weselną zastawę. Nie uwierzy łaby ś, ile tam by ło krwi. Jakby ktoś wy malował nią mieszkanie – załamuje mu się głos i Josh zalewa się łzami. – Na podłodze leżało sześciu szwendaczy . Ci ze SWATu musieli ich odstrzelić. Niewiele zostało z… z mamy . Krztusi się. Przeły ka ślinę i ignoruje ból w piersi. Konty nuuje: – Na stole leżały kawałki jej ciała, zaraz obok porcelany . Zobaczy łem jej… jej palce. Leżały odgry zione obok sosjerki. A to, co z niej zostało… leżało na krześle… jej głowa wisiała na resztkach skóry , miała rozszarpaną szy ję… – Okej… Josh, nie musisz… przy kro mi. Naprawdę mi przy kro. Josh patrzy na nią, jakby widział jej twarz w zupełnie inny m niż do tej pory świetle – jej zamglone oczy rozświetla śnieżny blask.

Mimo łez Lilly Caul spogląda potężnemu mężczy źnie w oczy i czuje w sercu ucisk. Chce go przy tulić, pocieszy ć tego łagodnego kolosa, pogłaskać po masy wny ch ramionach i powiedzieć, że wszy stko będzie dobrze. Nigdy nie czuła z żadny m inny m człowiekiem tak mocnej więzi. Nie zasługuje na jego przy jaźń, jego lojalność, jego ochronę, jego miłość. Co ma powiedzieć? Że jego mama jest w lepszy m miejscu? Nie chce zepsuć tej chwili oklepany mi i durny mi sformułowaniami. Otwiera usta, ale Josh odzy wa się pierwszy głębokim, pusty m głosem człowieka przegranego. – Zaprosiła te trupy do domu na chleb i fasolkę… przy garnęła niczy m bezpańskie psy … już taka by ła. Kochała wszy stkie boskie stworzenia. – Uchodzi z niego powietrze, zaczy na się trząść, a łzy spły wają po jego twarzy i skapują na jego kurtkę Armii Zbawienia. – Pewnie nazy wała je „skarbelkami”… aż do chwili, kiedy ją zjadły . Zwiesza głowę i wy daje z siebie alarmujący odgłos – ni to śmiech, ni płacz – a potok łez zalewa jego twarz. Lilly przy suwa się bliżej i kładzie mu rękę na ramieniu. Milczy . Doty ka jego dłoni,

zaciśnięty ch na leżącej na jego udach strzelbie. Josh wy gląda jak wrak człowieka. – Przepraszam, jestem… – duka szeptem. – Już w porządku, Josh. Zawsze będę przy tobie. Teraz też jestem. Przechy la głowę, wy ciera twarz i uśmiecha się wy muszenie. – No raczej. Całuje go – szy bko, krótko, ale w usta – i to coś więcej niż przy jacielski buziak. Trwa może kilka sekund. Josh upuszcza broń. Obejmuje Lilly i odwzajemnia pocałunek. Kiedy jego usta zbliżają się do jej ust, dziewczy ną targają sprzeczne emocje. Czuje, jakby koły sała się na wietrze wraz z płatkami śniegu. Nie potrafi nazwać tego, co się dzieje w jej wnętrzu; zaczy na jej się kręcić w głowie. Czy to zwy czajne współczucie? A może znowu nim manipuluje? Jego usta smakują kawą, papierosowy m dy mem i gumą do żucia Juicy Fruit. Zimny śnieg topi się na rzęsach Lilly ; gorące wargi Josha odganiają mróz. Ty le dla niej zrobił… Nigdy nie da rady mu się odwdzięczy ć. Rozchy la usta i przy ciska się do jego piersi, ale on niespodziewanie się odsuwa. – Co się stało? – Patrzy na niego zdziwiona, próbując spojrzeć w jego smutne oczy . Czy zrobiła coś nie tak? Przekroczy ła jakąś granicę? – Nic, dziecino. – Uśmiecha się i całuje ją w policzek; ciepły , czuły buziak jest zapowiedzią czegoś więcej. – Nie jest tutaj bezpiecznie. Poza ty m to… trochę zły moment. Wstaje i bierze do ręki strzelbę. Przez chwilę Lilly zastanawia się, czy Josh przy padkiem nie daje jej do zrozumienia, że nie podoba mu się to, co się między nimi dzieje. – Przepraszam, jeśli… Palcem doty ka jej ust. – Chcę, żeby to by ło wy jątkowe… przy jdzie jeszcze właściwy czas. Uśmiecha się tak szczerze i słodko, że Lilly jest z miejsca zauroczona. Oczy zachodzą jej mgiełką i odwzajemnia się równie szerokim uśmiechem. Kto by pomy ślał, że pośród tego wszy stkiego natrafi na dżentelmena? Chce coś powiedzieć, lecz nagle rozlega się niespodziewany rumor.

Josh wsłuchuje się w tętent kopy t i zasłania Lilly własny m ciałem. Podnosi pordzewiałą strzelbę. Hałas jest coraz bliżej; Josh odciąga kurek. Z początku wy daje mu się, że ma przy widzenia. W ich stronę biegnie stado zwierząt, rozrzucając kamy czki i liście. Nie jest w stanie rozpoznać, cóż to takiego. Z tej odległości wy dają się jedy nie bezkształtną masą futra przebijającą się przez krzaki. – Padnij! – krzy czy Josh i ciągnie za sobą Lilly , każąc jej się schować za powalony m drzewem, leżący m na skraju kory ta. – Co się dzieje? – Lilly kuca za przeżarty m przez robaki pniakiem. – Kolacja! – Josh z powrotem podnosi broń i mierzy do zbliżającej się łani. A jednak nie strzela. Coś odciąga jego uwagę od stada piękny ch jeleni o sterczący ch uszach i oczach jak bilardowe kule. Serce łomocze mu w piersi, dostaje gęsiej skórki. I zaczy na

rozumieć, co oznacza to przeczucie. – Josh, co się dzieje? Łania przebiega obok nich, spod jej kopy t strzelają kamy czki i połamane gałązki. Josh celuje w cienie majaczące za zwierzętami. – Lilly , uciekaj! – Nie zostawię cię tutaj! – krzy czy , podnosząc się zza drzewa. – Idź na drugą stronę, będę tuż za tobą! Josh dalej mierzy w prące naprzód, przebijające się przez zarośla ciemne kształty , który ch fala rozlewa się po cały m zboczu. Lilly widzi ciągnącą ku nim hordę obijający ch się o siebie, omijający ch drzewa zombie – na oko jakichś dwudziestu. – O kurwa. – BIEGNIJ! Lilly biegnie, ślizgając się na żwirze, i daje nura pomiędzy drzewa. Josh również się wy cofuje, nadal celując w zbliżającą się grupę. Na sekundę przed naciśnięciem spustu wpada mu do głowy niespodziewana my śl, że wie, kto pędzi w ich stronę; pomimo że mają powy ginane ciała, poparzone twarze, a kostiumy wiszą w strzępkach na gnijący ch zwłokach, Josh rozpoznaje poprzednich właścicieli ogromnego namiotu. Oto trupa cy rkowa braci Colemanów.

Sześć

Josh strzela. Huk rozchodzi się echem po okolicy – jakby niebo otworzy ło się z łoskotem. Chmura śrutu zasy puje twarz kuśty kającego najbliżej karła. Parę metrów dalej gnijący trup przechy la się do ty łu i wpada na trzech inny ch karłów z zakrwawiony mi twarzami wy malowany mi białą farbą – mali zombie wy glądają niczy m zdeformowane, schorowane gnomy – którzy z kolei przewracają się na boki. Josh rzuca dziwaczny m intruzom ostatnie spojrzenie i salwuje się ucieczką. Za karłami, ślamazarnie chy bocząc się przy każdy m kroku, ze zbocza złazi zbieranina martwy ch arty stów cy rkowy ch: giganty czny siłacz z charaktery sty czny m, podkręcony m do góry wąsem i rozoraną piersią, z której wy stają ochłapy mięsa; obok niego idzie na wpół naga, przeraźliwie oty ła kobieta, której zwały tłuszczu majtają się przy genitaliach, a oczy wy glądają jak dwie piłeczki wsadzone w zaschnięte ciasto drożdżowe. Za nimi człapie parada różnorakich martwy ch dziwaków – klauni, ludzie gumy , wolty żerki i akrobaci; wszy scy idą chwiejny m krokiem, jakby doznali porażenia mózgowego, kłapią szczękami i poty kają się o własne nogi. Pośród nich są też i akrobaci w obcisły ch, upstrzony ch cekinami krzy kliwy ch kostiumach, z twarzami przeżarty mi gangreną. Za nimi spazmaty cznie wloką się ludzie z amputowany mi kończy nami. Cała grupa porusza się, jakby by ła kierowana jedną my ślą, niczy m stado piranii – trupy by ły zresztą tak samo krwiożercze i głodne. Josh zbiega ze zbocza i jedny m skokiem pokonuje wy schnięte kory to. Ze strzelbą na ramieniu wbiega pomiędzy drzewa. Nie ma czasu, żeby przeładować. Przed sobą widzi Lilly , która biegnie co sił ku gęstszej części lasu. Udaje mu się ją dogonić zaledwie po paru sekundach. Kierują się na wschód. Znikają w cieniach, jeszcze zanim to, co zostało z trupy braci Coleman, zdołało się wy gramolić z kory ta.

W drodze powrotnej na stację Josh i Lilly naty kają się na małe stadko jeleni. Joshowi udaje się ustrzelić młodego samca już za pierwszy m razem. Huk wy strzału zapewne ściągnie w to miejsce trupy , ale są na ty le daleko od stacji, że nie istnieje żadne niebezpieczeństwo; a z drugiej strony nie mają do przejścia aż takiego dy stansu, żeby ciężar upolowanego zwierza stanowił większy problem. Zanim wy zionie ducha, jelonek wije się i dy szy . Lilly nie może oderwać od niego oczu. Josh zaciska swój pasek na jego ty lny ch nogach i ciągnie parujące zwłoki po śniegu przez prawie pół mili. Świat czasów Zarazy rządzi się inny mi

prawami i śmierć niesie ze sobą wiele inny ch znaczeń. Dzisiejszego wieczoru będzie powodem radości ty ch, którzy mieszkają na stacji. Josh oprawia jelenia na ty łach warsztatu, dokładnie w ty ch samy ch zlewach, w który ch jeszcze niedawno się kąpali. Mięso pozwoli im przeży ć ładny ch parę ty godni. Zapas trzy mają na zewnątrz – na parkingu jest naprawdę zimno. Josh przy gotowuje prawdziwą ucztę: żeberka i podroby podduszone w rosole z kostek bły skawiczny ch, które znaleźli w szufladzie biurka. Przy prawi całość dzikim czosnkiem i pokrzy wą. Mają też brzoskwinie w puszce; będą znakomicie pasowały do mięsa. Szwendacze zostawiają ich w spokoju na resztę wieczoru, najwy raźniej martwi cy rkowcy nie dotarli aż tutaj. Podczas kolacji Josh zauważa, że Bob nie może oderwać wzroku od Megan. Starszy mężczy zna wy daje się zainteresowany dziewczy ną, co niepokoi Josha. Od paru dni Bob jest strasznie chłodny i nieuprzejmy w stosunku do Scotta (choć chłopak niczego nie zauważy ł, bowiem przez cały czas jest lekko zamroczony ziołem) i Josh czuje, że atmosfera w jego grupie zaczy na się nieco psuć; górę bierze stres. Później, kiedy siedzą wokół piecy ka i palą skręcone przez Josha papierosy , podając sobie butelkę whisky , po raz pierwszy odkąd odeszli z namiotowego miasteczka – a może nawet od dnia, w który m rozpoczęła się zaraza – czują się niemal normalnie. Rozmawiają o ucieczce, o odległy ch wy spach, szczepionkach, możliwości ponownego zaznania szczęścia. Przed zarazą ty lu rzeczy nie doceniali: zakupów w spoży wczaku, spacerów w parku, jedzenia obiadów w restauracjach, ślęczenia przed telewizorem, czy tania gazet w niedzielne poranki i koncertów w klubach, kawy w Starbucksie, sklepów Apple, darmowego Wi-Fi, a nawet anachronicznej poczty . Mają też swoje słabostki. Scott nie może przeboleć, że nie ma już dobrego zioła, a Megan tęskni za swoim ulubiony m barem – Nightlies w Union City – gdzie dawali darmowe zakąski. Bob biadoli, że już nigdy nie napije się dziesięcioletniego burbona; rozpacza niczy m matka po utracie dziecka. Lilly z kolei chciałaby móc pobuszować w sklepie z uży waną odzieżą za szalikiem, sweterkiem albo bluzą, choć ubrania nie mają już większego znaczenia. Josh marzy o wizy cie w delikatesach dla smakoszy w Little Five Points w Atlancie, gdzie mógł naby ć wszy stko, od dobrego kimchi do różowy ch trufli. By ć może z powodu szalejącego na zewnątrz wiatru, a może śmiechu, który m co rusz wy buchają – a także trzaskania płonący ch drew – przez całe godziny nie sły szą niepokojący ch odgłosów dochodzący ch od strony obozu. Dopiero po kolacji, kiedy każde z nich idzie rozłoży ć karimaty na podłodze warsztatu, Josh wsłuchuje się w dziwne dźwięki dochodzące zza szklany ch drzwi, lecz zrzuca je na karb wiatru i swojej własnej wy obraźni. To on bierze pierwszą wartę. Siada w biurze, żeby upewnić się co do usły szany ch wcześniej odgłosów, lecz mijają godziny i nie zauważa niczego podejrzanego. W biurze znajduje się spore, brudne okno, w dużej części zasłonięte przez regały zastawione mapami, przewodnikami tury sty czny mi i choinkami zapachowy mi. Zakurzone półki skutecznie blokują jakiekolwiek hałasy , które dochodzą zza morza wy sokich sosen.

Mijają godziny i Josh wreszcie zasy pia na krześle. Ponownie otwiera oczy dokładnie o czwartej czterdzieści trzy , wy budzony przez dochodzący zza wzgórza ry k silników. Biegnie do warsztatu, a jego ciężkie kroki wy ry wają Lilly ze snu. Podnosi się i opiera o ścianę garażu. Może my śleć ty lko o swoim odmrożony m ty łku i z początku nie zauważa nawet, że Bob również się obudził i wy grzebuje się spod koców. Bob Stookey rozgląda się po warsztacie. Najwy raźniej również usły szał wy jące silniki, które zaledwie przed momentem przerwały Joshowi drzemkę. – Co się, do cholery , dzieje? – mamrocze. – Huk jakby jakieś wy ścigi trwały . – Wszy scy wstawać – mówi Josh, wbiegając do warsztatu. Rozgląda się gorączkowo po tłustej podłodze, wy raźnie czegoś szukając. – Co się dzieje? – Lilly pociera zaspane oczy , a serce zaczy na walić jej mocniej. – Co jest? Josh podchodzi do niej, klęka i mówi spokojnie, lecz ponaglająco. – Nie mam pojęcia, jadą tutaj jakieś auta, naprawdę szy bko. Nie chcę, żeby dopadli nas w łóżkach. Lilly nasłuchuje ry ku silników i chrzęszczenia żwiru pod oponami. Samochody zbliżają się do stacji. Ze strachu zasy cha jej w ustach. – Josh, czego szukasz? – Szy bko, dziecino, ubierz się – odpowiada, nie przestając się rozglądać. – Bob, widziałeś może pudełko z nabojami do trzy dziestki ósemki? Bob Stookey dźwiga się z posłania i naciąga spodnie na kalesony . Przez okienka wpada księży cowe światło, które podkreśla zmarszczki na jego twarzy . – Na stole – mówi. – Co się dzieje, kapitanie? Josh dopada do stołu i bierze garść nabojów. Z kieszeni płaszcza wy ciąga rewolwer i ładuje bębenek. – Lilly , idź po zakochany ch. Bob, weź śrutówkę. Spotkamy się z przodu. – A może są niegroźni, Josh? – Lilly nakłada sweter i ubłocone buty . – To będziemy mieli o jedno zmartwienie mniej. – Odwraca się w stronę drzwi i dorzuca na odchodne: – Ruszajcie się. Serce łomocze jej w piersi, przerażenie ściska gardło, lecz Lilly biegnie przez warsztat, przechodzi przez drzwi i przeciska się pomiędzy ciasno ustawiony mi regałami w sklepie. Oświetla sobie drogę trzy maną w ręce latarenką. – Ej, wy tam! Obudźcie się! – krzy czy , waląc pięścią w drzwi składziku. Sły chać pośpieszne szuranie, a potem odgłosy kroków – bosy ch stóp na zimnej posadzce – i uchy lają się drzwi, a w szparze pojawia się otulona chmurą narkoty cznego dy mu wy mizerowana, spocona twarz Megan. – Qué pasa? Co się, kurwa, dzieje? – Megan, wstawajcie, mamy kłopoty . Dziewczy na szy bko trzeźwieje. – Szwendacze? Lilly zaprzecza. – Nie sądzę. Raczej nie nauczy ły się prowadzić samochodu.

Parę minut później Lilly dołącza do Boba i Josha na placu przed stacją – wczesne, poranne powietrze jest rześkie, szczy pie w nozdrza niczy m kry ształki lodu. Scott i Megan wy łaniają się za nimi opatuleni w koce. – Boże – mamrocze pod nosem Lilly . Nie dalej jak milę od stacji, za sąsiednimi drzewami, wzbija się w górę słup podświetlonego różem dy mu, który przy słania gwiazdy ; zupełnie jakby czarny ocean sosen spowił ogień. Lilly wie jednak, że to wcale nie las płonie. – Co tam się wy darzy ło? – Nic dobrego – odburkuje Bob, zaciskając zgrabiałe palce na strzelbie. – Wracamy – mówi Josh, zabezpieczając rewolwer. Ry k silników jest coraz bliżej, może zaledwie kilkaset metrów od stacji. Auta są już na krętej, polnej drodze, a światła reflektorów tańczą wściekle pośród łody g ty toniu – jednak nadal nie widać ich ukry ty ch w mroku, przy słonięty ch ścianą z drzew. Kamy czki chrzęszczą pod oponami, jasne snopy wy strzeliwują to w niebo, to w las, to znowu na drogę. Jeden z reflektorów przejeżdża po ręcznie wy malowany m znaku stacji i Josh mruczy : – Co oni robią? Lilly wpatruje się w pierwsze auto, które pojawia się w zasięgu wzroku – jakiś nowiutki sedan ślizga się na żwirze i wpada w lekki poślizg. – Co oni, kurwa, robią? – Nie zatrzy mują się! NIE STAJĄ! – Bob usuwa się do ty łu, nie chcąc, by dostrzegły go mordercze światła halogenów. Auto wjeżdża na pełny m gazie na plac przed stacją, prakty cznie przelatując przez pięćdziesiąt metrów drobnego, otaczającego ją żwiru. Ty łem samochodu zarzuca, w górę wzbija się kłąb szarawego dy mu, który wisi w chłodny m powietrzu jeszcze przez dłuższą chwilę. – UWAGA! Josh zry wa się do biegu, chwy ta Lilly za rękaw i usuwa ją z drogi rozpędzonego auta. Bob rusza w kierunku biura i co sił w płucach wrzeszczy do pary młody ch kochanków, która nadal stoi przy tulona w drzwiach, wpatrując się szeroko otwarty mi ze strachu oczami w zmierzający ku nim samochód. – UCIEKAJCIE! Megan odpy cha swojego naćpanego chłopaka w stronę spękanego cementu otaczającego wy sepki z dy stry butorami paliwa. Auto jest coraz bliżej i teraz już widać wy raźnie, że to poobijany cadillac deville; reflektory pośpiesznie lustrują budy nek stacji. Bob zaczy na biec w kierunku Megan. Scott wy daje z siebie zbolały jęk. Inne auto – podniszczony suv z połamany m bagażnikiem na dachu – rzężąc, z piskiem opon wjeżdża na plac. Bob łapie Megan i delikatnie popy cha ją w kierunku krzaków rosnący ch przy wejściu do warsztatu. Scott chowa się za kontenerami na śmieci, Josh i Lilly siedzą zaś skuleni za jedny m ze zniszczony ch aut. Sedan ścina jeden z dy stry butorów i jedzie dalej, choć jego silnik wściekle jęczy ; drugi samochód obraca się wokół własnej osi i wpada w poślizg. Lilly patrzy ze strachem, jak sedan wbija się we frontowe okno stacji.

Dźwięk tłuczonego szkła i wy ginanego metalu przy prawia ją o mdłości. Sedan wjeżdża do środka stacji, otoczony gradem iskier i rozpry skujący m się na wszy stkie strony gruzem, i próbuje przedrzeć się dalej, jego ty lne koła kręcą się w miejscu. Połowa budy nku została zniszczona, jakby gruchnęła w nią giganty czna rozbijarka kulowa. Lilly zasłania usta dłonią. Przednia część dachu z hukiem zwala się na ziemię, gdy sedan wjeżdża do wnętrza sklepu i dopiero tam staje, przy gnieciony gruzem. Suv uderza bokiem w dy stry butor, resztki znajdującej się w wężu ropy stają w płomieniach. Ognisty podmuch liże karoserię, lecz okna samochodu – o dziwo – rozświetlają się od środka. Lilly dziękuje w duchu, że dy stry butory są puste, bo inaczej wszy scy wy parowaliby w jednej sekundzie. Reflektory auta nadal skierowane są na ściany stacji, podświetlając budy nek, który wy gląda teraz niczy m sceniczny rekwizy t w jakimś halucy nacy jny m przedstawieniu. Na chwilę zapada grobowa cisza, ale stopniowo nasila się trzaskanie ognia i skwierczenie płonącego auta. Josh ostrożnie wy chodzi zza zdezelowanego samochodu, nadal ściskając swój rewolwer. Za nim człapie Lilly . Po głowie krąży jej py tanie o to, co się tutaj, do kurwy nędzy , stało, i wtedy zauważa, że światło reflektorów terenówki, rozlewające się po wnętrzu stacji, pada bezpośrednio na ty ł sedana. Przez rozbitą szy bę, w której nadal tkwią potłuczone kawałki szkła, dostrzega jakiś ruch – widzi czy jeś plecy i głowę, która powoli obraca się ku nim nienaturalny m ruchem, odsłaniając bladą, pozbawioną wy razu twarz. I nagle Lilly doskonale wie, co się wy darzy ło.

Od tej pory wszy stko nabiera rozpędu. Josh ze zniecierpliwieniem w głosie szeptem wy daje polecenia: – Odejdźcie od budy nku! Bob, Megan i Scott nadal siedzą przy czajeni w krzakach za kontenerem na śmieci, lecz podnoszą się, próbując usły szeć, co mówi Josh. Mężczy zna pokazuje na budy nek stacji, dając im do zrozumienia, że to tam kry je się niebezpieczeństwo. – Szy bciej! Chodźcie tutaj! Bob domy śla się, o co mu chodzi. Łapie Megan za rękę i idą razem, omijając bijące od pompy paliwowej płomienie. Za nimi idzie Scott. Lilly staje obok Josha: – Co teraz zrobimy ? W środku są nasze rzeczy . Przednia część stacji jest kompletnie zniszczona; nadal zewsząd try skają iskry , woda zalała zimną podłogę. Niespodziewanie jedne z drzwi nadal jasno rozświetlonego sedana otwierają się na oścież, wy pchnięte przez gnijącą, ubraną w potargane łachmany nogę, która podry guje w spazmaty czny ch ruchach. – To miejsce jest już spalone, dziecino – mówi cicho Josh. – Możesz o nim zapomnieć.

Bob i pozostali dołączają do Josha i Lilly i przez krótką chwilę wszy scy po prostu stoją w miejscu, nadal w szoku, próbując złapać oddech. Bob ściska strzelbę w spocony ch dłoniach. Megan jest ewidentnie niedobrze. – O co tu, kurwa, chodzi? – py ta, niemalże retory cznie. – Pewnie próbowali uciec – zgaduje Josh. – Musieli mieć na ty lny m siedzeniu kogoś pogry zionego i do przemiany doszło w samochodzie. Sły szą, jak z sedana gramoli się zombie. Trup wy gląda jak zdeformowany płód, który właśnie opuścił łono. – Bob, masz przy sobie kluczy ki? – Są w aucie. – Stacy jka? – Schowek. Josh odwraca się i mówi do całej grupy : – Poczekajcie tutaj, miejcie oko na szwendacza, może by ć ich więcej. Idę po nasz samochód. Lilly łapie go za rękę. – Poczekaj! Czekaj! Chcesz powiedzieć, że zostawiamy tutaj wszy stko, nasze rzeczy , zapasy ? – Nie mamy wy jścia. Wy mija dy miący dy stry butor, a pozostali przy patrują mu się w oszołomieniu. Jakieś dziesięć metrów dalej z trzaskiem otwierają się drzwi terenówki, wy puszczając ze środka jęzor ognia. Lilly wzdry ga się, a Megan wstrzy muje oddech, kiedy z auta gramoli się kolejny trup. Bob ładuje strzelbę trzęsący mi się dłońmi. Zaczy nają wy cofy wać się na drogę, Scott mamrocze histery cznie: – O kurwa, kurwa, kurwa, kurwa, kurwa, kurwa, kurwa, kurwa… Człapie ku nim płonące truchło, które wy pełzło z terenówki. Skóra trupa jest zwęglona, a z ust cienkie mu gęsta, czarna flegma. Dy m otacza jego czaszkę niczy m posępna aureola, a lewe ramię nadal skwierczy , trawione przez płomienie. Rozpoznają, że to dorosły mężczy zna, choć połowa jego twarzy zdąży ła już spłonąć. Ledwie powłóczy nogami, ale uparcie prze w ich stronę, napędzany jedy nie zapachem ludzkiego mięsa. Bob nie potrafi załadować broni, za bardzo trzęsą mu się ręce. Pochłonięci spalony m trupem, nie zwracają uwagi ani na światła reflektorów omiatające stłoczone wraki samochodów, ani na ry k zapalanego silnika i pisk ty lny ch opon, gdy auto rusza z impetem. Zwęglony zombie zbliża się do Megan; dziewczy na chce uciec, ale ślizga się na żwirze i upada na chodnik. Lilly zry wa się, żeby jej pomóc, Scott nadal mamrocze coś z przerażenia, a Bob nie może uporać się ze strzelbą. Umarlak jest już zaledwie parę kroków od nich, gdy najeżdża na niego prowadzona przez Josha półciężarówka. Siła uderzenia jest tak duża, że poczerniałe truchło wy latuje w powietrze, rozrzucając wokół siebie grad iskier; przegniłe zwłoki przełamują się wpół, tors leci w jedną stronę, a nogi w drugą. Jeden z organów wewnętrzny ch trupa uderza wrzeszczącą Megan w plecy , oblewając ją strumieniem gorącej, oleistej mazi. Półciężarówka zatrzy muje się przy niej, wszy scy wsiadają do środka, ciągnąc za sobą histery zującą dziewczy nę. Josh wciska gaz do dechy . Auto wy tacza się z parkingu i wjeżdża na wijącą się pomiędzy polami drogę. Mijają zaledwie trzy i pół minuty od niety powego ataku na stację, lecz nawet tak niedługi czas wy starcza, żeby przeznaczenie całej

piątki zmieniło się nieodwracalnie.

Ustalają, że pojadą na północ i przedrą się przez las do miasteczka namiotowego. Jadą ostrożnie, wolno, z wy łączony mi światłami. Scott i Megan zaglądają przez szy bkę do kabiny , stłoczeni z przodu Josh, Bob i Lilly rozglądają się zaś gorączkowo na boki. Nikt nie odzy wa się nawet słowem, choć każdemu z nich po głowie kołaczą się scenariusze tragedii, jaka musiała rozegrać się w obozie. Zastanawiają się nad zniszczeniami, gdy ż zgromadzone pod namiotami zapasy są kluczowe, jeśli chcą przeży ć. Blade, niebieskawe słońce zdąży ło się już podnieść znad hory zontu i zaczęło przeganiać cienie z przy drożny ch rowów i inny ch zakamarków. Powietrze jest mroźne i pachnie spalenizną. Josh zaciska dłonie na kierownicy z zamiarem wjechania wprost w chłodne cienie zalegające na zastawionej namiotami polanie. – JOSH, STÓJ! STÓJ! Josh wciska hamulec. Stają na skraju zbocza przy legającego do północnej strony obozowiska. – Boże… – Chry ste wszechmogący … – Zawróćmy . – Lilly zaczy na gry źć palce, nerwowo spoglądając w stronę polany . Miasteczko namiotowe przestało istnieć. Powietrze śmierdzi spalony m mięsem i czy mś jeszcze gorszy m, odorem śmierci, który jest niczy m wirus. – Nic tu po nas. – Zaczekajmy chwilę. – Josh… – Co się tutaj, na Boga, stało? – szepcze Bob, wpatrując się w rozciągający się przed nimi widok. Drzewa odsłaniają polanę niczy m makabry czne proscenium. Poranne słońce przebija się przez kłęby dy mu, co sprawia, że całe to pobojowisko jest niemalże nierealne, niczy m scenografia w niemy m filmie. – Jak po ataku Godzilli… – My ślisz, że komuś odwaliło? – mówi Lilly , wpatrując się w dy miące ruiny . – Nie sądzę – odpowiada Josh. – My ślisz, że to szwendacze? – Nie mam pojęcia, ale w pobliżu kręciła się przecież duża grupa. I nagle wy bucha pożar. Płoną ustawione wzdłuż krawędzi polany samochody . Niektóre mniejsze namioty jeszcze się tlą, wzbijając w cierpkie powietrze kłęby czarnego dy mu. Na środku obozu walają się resztki cy rkowego namiotu, zredukowanego przez niszczy cielskie płomienie do plątaniny rurek i kabli. Gdzieniegdzie płonie nawet sucha glina, jakby ktoś powy lewał na nią kałuże pły nnego ognia. Polanę zaścielają dy miące się ciała i Joshowi przez my śl przechodzą obrazy z katastrofy Hindenburga, spadające z nieba, płonące kawałki sterowca. – Josh…

Mężczy zna odwraca się i spogląda na Lilly , która patrzy na drzewa po obu stronach drogi. Dziewczy na jest wy raźnie oszołomiona i zaczy na dukać nienaturalnie niskim głosem: – Josh… musimy … musimy stąd uciekać. – Co się stało? – Jezu święty . – Bob wreszcie widzi to, na co patrzy ła Lilly . – Zabierajmy się stąd, kapitanie. Atmosfera robi się coraz bardziej napięta. – O co cho… Josh również dostrzega problem: niezliczone postacie wy łaniają się z lasu niczy m ławica ry b ze zmąconej paty kiem wody . Maszerują jak perfekcy jnie zsy nchronizowany oddział, z podarty ch ubrań niektóry ch z nich nadal unoszą się smużki dy mu. Prowadzi ich pierwotny głód, idą ociężali z wy ciągnięty mi przed siebie rękoma, orząc powietrze zakrzy wiony mi paznokciami. Od setek pokry ty ch kataraktą oczu odbija się blade światło dnia. Wszy stkie bez wy jątku utkwione są w stojący m na drodze aucie. Joshowi jeżą się włoski na karku. – JOSH, JEDŹ! Mężczy zna szarpie kierownicą i naciska na pedał gazu. Silnik wy je. Półciężarówka obraca się o sto osiemdziesiąt stopni i przebija się przez tuzin trupów, po drodze ścinając młodą sosnę. Hałas jest nie do wy trzy mania. Miażdżone kończy ny wy dają z siebie wilgotne mlaśnięcia, pod kołami trzaskają gałęzie i żwir. Krew zalewa przednią szy bę. Przy skręcie zarzuca ty łem samochodu, który uderza w kolejną grupkę stłoczony ch trupów. Megan i Scott uderzają w boczną ścianę nadbudówki. Josh odzy skuje kontrolę nad autem i dodaje gazu. Ruszają tam, skąd przed momentem przy jechali.

Dopiero gdy docierają na główną drogę u stóp wzgórza, orientują się, że co najmniej trzech umarlaków przy czepiło się do auta. – Kurwa! – Josh dostrzega jednego z nich w boczny m lusterku. Zaplątany w linki mocujące zombie chwieje się na stopniu kabiny , jego podarte ciuchy zaczepiły się najwy raźniej o który ś z elementów nadbudówki. – Mamy wisielca! Spokojnie! – CO? – Lilly wy gląda przez okno od strony pasażera i widzi trupią twarz, która pojawia się przed jej nosem niczy m wy skakujący z pudełka pajacy k. Zombie warczy jak pies i chwy ta powietrze zębami, tocząc z ust ślinę koloru atramentu, którą rozwiewa wiatr. Lilly wpatruje się w niego przerażona, podczas gdy Josh wy trwale prowadzi ich ku głównej drodze. Na skrzy żowaniu bierze ostry zakręt z prędkością czterdziestu pięciu mil na godzinę. Rozmy ślnie jedzie lekkim slalomem, usiłując zrzucić nieproszony ch gości z auta. Dwóch szwendaczy przy czepiło się do samochodu po stronie kierowcy , jeden przy drzwiach pasażera. Trzy mają się zadziwiająco mocno, sił dodaje im niemożliwy do zaspokojenia głód. – Bob, mamy tutaj jakieś naboje? – Są z ty łu!

– Kurwa! Bob zwraca się do Lilly : – Kochanie, gdzieś na podłodze powinnaś znaleźć łom… Półciężarówka ostro skręca i jeden ze szwendaczy wreszcie spada na drogę, turlając się na pobocze. Z nadbudówki dochodzą stłumione krzy ki i dźwięk tłuczonego szkła. Lilly wreszcie udaje się znaleźć leżący na podłodze, długi na metr, pokry ty cienką warstwą smaru łom. – Mam! – Podaj mi go, kochanie! Josh patrzy w boczne lusterko i widzi drugiego zombie, któremu udaje się nareszcie wy plątać wkręcone w jakąś część nadwodzia strzępki ubrań. Trup upada na drogę, wprost pod koła. Pikap podskakuje, najeżdżając na zwłoki, i pędzi dalej. Bob dy szy ciężko, obracając się w fotelu. Podnosi łom i krzy czy : – Odsuń się, Lilly ! Zakry j twarz! Lilly kuli się, chowając twarz w dłoniach, a Bob bierze zamach, celując w zaglądającego do auta zombie. Zakrzy wiony koniec łomu uderza w okno, lecz jedy nie ry suje wzmocnioną szy bę. Zaplątany w linki mocujące trup sy czy i ślini się, a jego bezbarwny ry k rozchodzi się echem na wietrze. Bob z okrzy kiem powtórnie uderza w okno. I jeszcze raz. I jeszcze – tak mocno, jak ty lko potrafi, aż wreszcie metal przebija szy bę i zatapia się w martwy m łbie. Lilly odwraca wzrok. Łom tkwi w podniebieniu stwora i Bob nie może go wy dostać. Za mozaiką rozbitej szy by paskudny łeb buja się na wietrze, a w jego ry bich oczach jeszcze tli się nikły blask. Szczęka otwiera się z drżeniem i zamy ka, jakby trup próbował pogry źć tkwiący w jego ustach metal. Lilly nie może na to patrzeć. Kry je się w kącie, cała się trzęsąc. Josh raz jeszcze ostro zakręca i zombie wreszcie upada na asfalt, znikając pod kołami. Pęka reszta rozbitej szy by i kawałeczki szkła wpadają do kabiny . Bob wzdry ga się, w jego ży łach buzuje adrenalina. Josh dociska pedał gazu, a Lilly zwija się w kłębek za siedzeniami. Nareszcie wy jeżdżają na asfaltówkę i Josh, nabierając prędkości, kieruje się na północ. – Trzy majcie się! – krzy czy . Przy śpiesza gwałtownie. Zaciska dłonie na kierownicy i wy mija stojące tu i ówdzie na drodze, opuszczone i zdezelowane auta. Przez parę kolejny ch mil nie spuszcza oka z bocznego lusterka, upewniając się, że są bezpieczni i horda zombie została daleko w ty le.

Po przejechaniu pięciu mil Josh naciska hamulec i staje na żwirowany m poboczu pośród rozciągający ch się pól. Otaczająca ich cisza sprawia, że wszy stko to, czego przed momentem by li świadkami, wy daje się nierealne; sły szą jedy nie bicie własny ch serc i szum wiatru. Josh spogląda na Lilly . Martwi go widok pobladłej, posiniaczonej dziewczy ny , która kuli się w kącie kabiny , z kolanami przy ciśnięty mi do piersi; trzęsie się, jakby dopadła ją hipotermia. – Jak tam, dziecino? Lilly udaje się przełknąć tkwiącą w gardle gulę. – Wprost wspaniale.

Josh kiwa głową i krzy czy na ty le głośno, żeby usły szano go z ty łu. – Jak tam u was? Zaniepokojona twarz Megan, która pojawia się w oknie, mówi wszy stko. Niechętnie podnosi do góry kciuk. Josh się odwraca i patrzy na biegnącą przed nimi drogę. Oddy cha ciężko, jakby właśnie zakończy ł sprint. – Jest ich coraz więcej. Bob pociera twarz i oddy cha głęboko, usiłując opanować drżenie. – I robią się bezczelni. Po chwili Josh dodaje: – To musiała by ć chwila. – Ano. – Pewnie nawet nie wiedzieli, co się dzieje. – Ano. – Bob wy ciera usta rękawem. – Może powinniśmy wrócić, spróbować odciągnąć te stwory od obozu. – Po co? Bob przy gry za policzek. – Sam nie wiem… może ktoś przeży ł. Zalega cisza. – Nie wy daje mi się, Bob – mówi Lilly . – Może znajdziemy jakieś zapasy , coś przy datnego. – Zby t ry zy kowne – stwierdza Josh, rozglądając się po polach. – Gdzie my , do cholery , jesteśmy ? Bob wy ciąga mapę z kieszeni na drzwiach i rozwija ją trzęsący mi się dłońmi. Palcem przejeżdża wzdłuż cieniutkich kapilar nieoznakowany ch dróg. Nadal nie może złapać oddechu. – Na ile mogę stwierdzić, jesteśmy gdzieś na południu Oakland, krainy ty toniu. – Próbuje utrzy mać mapę prosto mimo drżący ch palców. – Naszej drogi nie ma na mapie. A przy najmniej na tej mapie. Josh patrzy przed siebie. Poranne słońce wisi ciężko nad dwupasmówką. Nieoznakowana droga, po bokach porośnięta chwastami, zawalona pozostawiony mi przez właścicieli autami, stojący mi w odstępach mniej więcej dwudziestu metrów, wije się pomiędzy polami ty toniu, które zdąży ły już zarosnąć chwastami oplatający mi przegniłe drewniane barierki. Stan zaniedbany ch pól przy pominał gorzko o ty ch wszy stkich miesiącach, które minęły od wy buchu zarazy . – I co teraz? – py ta Bob, składając mapę. Josh wzrusza ramionami. – Nie widziałem żadny ch farm, więc wy gląda na to, że nie natkniemy się na żadne skupisko trupów. Lilly siada na składanej ławeczce. – Co chcesz przez to powiedzieć, Josh? Mężczy zna z powrotem włącza silnik. – Powinniśmy jechać na południe. – Czemu na południe?

– Po pierwsze, będziemy trzy mać się z dala od ludzkich osiedli. – A po drugie? – Może jeśli będziemy cały czas jechać… uda nam się uciec przed zimą. Josh dodaje gazu i wjeżdża na drogę. Bob łapie go za ramię. – Nie tak szy bko, kapitanie. Josh wy łącza silnik. – O co znowu chodzi? – Nie chciałby m przekazy wać jedy nie zły ch wieści, ale – Bob pokazuje na deskę rozdzielczą – wczoraj wieczorem wlałem do baku resztkę z kanistra. Josh widzi, że wskaźnik pokazuje rezerwę.

Więcej Darmowy ch Ebooków na: www.FrikShare.pl

Siedem

Poszukiwania stacji bądź pełny ch baków inny ch aut spełzają na niczy m. Pozostawione na jezdni wraki są przeważnie spalone do szczętu lub już wcześniej wy ssano z nich paliwo. Na szczęście po polach błąkają się ty lko pojedy nczy zombie i łatwo ich uniknąć. Decy dują się spędzić noc w aucie. Mają zamiar zmieniać się na warcie i racjonować jedzenie w puszkach oraz wodę pitną. Postój na odludziu ma swoje plusy i minusy – ceną za prakty czny brak obecności trupów jest niemożność uzupełnienia zapasów. Josh nakazuje wszy stkim siedzieć cicho i ograniczy ć hałas. Na pustkowiu wiatr potrafi nieść każdy dźwięk przez całe mile. Noc zapada szy bko, wraz z nią przy chodzi chłód. Josh musi w końcu wy łączy ć silnik, a co za ty m idzie i ogrzewanie, więc korzy stają z grzejnika na baterie, lecz wiedzą, że nie będą mogli sobie w ten sposób radzić wiecznie. Rozbitą szy bę zasłaniają kartonem i zalepiają taśmą. Śpią twardo w zagracony m aucie – Megan, Scott i Bob w nadbudówce, Lilly na ławeczce w kabinie, Josh na przednich siedzeniach, ledwie mogąc wy ciągnąć swoje długie, masy wne nogi. Nazajutrz, kilometr na zachód, Josh i Bob znajdują przewróconą na bok furgonetkę. Ma pękniętą ty lną oś, lecz poza ty m jest nietknięta i ma prakty cznie pełny bak. Udaje im się przelać osiemnaście galonów paliwa do trzech kanistrów i przed południem wrócić do pikapa. Ponownie ruszają w trasę i kierują się na południowy wschód. Przejeżdżają około dwudziestu mil otoczeni jedy nie bezkresny mi polami i zatrzy mują się na noc pod nieuży wany m mostem kolejowy m, gdzie wiatr nieustannie wy śpiewuje swoje żałobne arie pomiędzy liniami wy sokiego napięcia. Kłócą się w ciemnościach, czy powinni jechać dalej, czy raczej znaleźć jakieś miejsce odpowiednie na dłuższy postój. Do burzliwej wy miany zdań dochodzi w prakty cznie każdej sprawie – gdzie kto ma spać, ile jedzenia wy dawać w każdej porcji, kto chrapie, a komu śmierdzą stopy – i wszy scy zaczy nają działać sobie na nerwy . Nadbudówka ma powierzchnię około trzy dziestu metrów kwadratowy ch i większość zajmują graty Boba. Scott i Megan śpią ściśnięci niczy m sardy nki przy ty lny ch drzwiczkach, a Bob, leżący nieco dalej, rzuca się na wpół trzeźwy jak w delirium. Ży ją tak już prawie ty dzień, jadąc zy gzakiem na południowy zachód, za przewodnika mając tory kolejowe West Central Georgia Railway . Gdzie ty lko mogą, próbują odessać paliwo z baków porzucony ch aut. Nerwy mają napięte jak postronki. Ściany pikapa zacieśniają się coraz bardziej. Nocą niepokojące odgłosy dochodzące zza drzew wy dają się coraz bliższe.

Któregoś ranka, gdy Scott i Megan jeszcze śpią, Josh i Lilly siadają na przednim zderzaku półciężarówki, podając sobie termos pełen kawy rozpuszczalnej. Jest jeszcze wcześnie, wieje chłodny wiatr i ciężkie niebo wisi niemal nad ich głowami, a w powietrzu czuć zapach zimy . – Niedługo spadnie śnieg – mówi Josh. – Gdzie jest Bob? – Niedaleko stąd wy parzy ł potok. Poszedł tam z wędką. – Zabrał strzelbę? – Toporek. – Martwię się o niego, Josh. Cały czas się trzęsie. – Nic mu nie będzie. – Nakry łam go wczoraj, jak pił pły n do płukania ust. Na twarzy Lilly nie ma już prakty cznie śladu po otarciach i ranach. Z oka zeszła opuchlizna. Siniaki zbladły , a wczorajszego popołudnia dziewczy na odwinęła bandaże i okazało się, że może bez nich normalnie chodzić. Nadal jednak nie wy baczy ła sobie śmierci Sary Bingham. Josh potrafi odczy tać z jej smutnej twarzy , że to, co wy darzy ło się w obozie, nie przestaje jej gry źć. Patrzy na nią nocami, obserwuje, jak śpi, i jest to dla niego jeden z najpiękniejszy ch możliwy ch widoków na świecie. Chciałby znowu ją pocałować, ale wie, że obecna sy tuacja nie sprzy ja podobny m luksusom. – Jeśli zjemy coś świeżego, od razu poprawi nam się humor – mówi Josh. – Już nie daję rady wpy chać w siebie kolejny ch puszek Chef Boy ardee. – Kończy nam się też woda. Jest jeszcze coś, o czy m ostatnio my ślałam, i muszę ci powiedzieć, że trochę się niepokoję. – O co chodzi? – Co zrobimy , jeśli wpadniemy na kolejną hordę? Mogą przewrócić pikapa, Josh. I dobrze o ty m wiesz. – Dlatego chcę jechać dalej, na południe, poza zasięg radarów. – No tak, ale… – Mamy większe szanse na znalezienie zapasów. – Ja to rozumiem, ale… Przery wa jednak, w oddali majaczy bowiem czy jaś sy lwetka; jakieś trzy sta jardów od nich, na moście kolejowy m, kieruje się w ich stronę, idąc wzdłuż torów. Przez przęsła rzuca długi, wąski cień, nad który m unosi się rozświetlony poranny m słońcem kurz. Porusza się zby t szy bko jak na zombie. – O wilku mowa. – Josh nareszcie rozpoznaje ciemną postać. Bob podchodzi do nich z pusty m wiadrem i składaną wędką w ręce. Przechodzi sprawnie po torach i widać, że ma do zakomunikowania wieści niecierpiące zwłoki. – Cześć wam – woła, schodząc po przy mocowanej do mostu drabince. – Trochę ciszej, Bob – karci go Josh, robiąc kilka kroków w jego kierunku. – Zaraz się dowiecie, co takiego znalazłem – dy szy z przejęciem. – Złapałeś coś dużego? Bob zeskakuje na ziemię, łapie oddech i mówi, a jego oczy bły szczą z podniecenia: – Nie, proszę pana. Ba, tam nie ma nawet żadnego potoku, jeno suchy rów. – Uśmiecha się szeroko, prezentując braki w uzębieniu. – Znalazłem coś lepszego.

Supermarket sieci Walmart stoi pomiędzy dwiema równoległy mi drogami, kilometr od torów kolejowy ch. Ustawiony przed sklepem charaktery sty czny szy ld z niebieskimi literami i żółty m logo jest doskonale widoczny z biegnący ch przez las, położony ch nieco wy żej torów. Najbliższe miasteczko jest oddalone o całe mile, lecz ogromne sklepy takie jak ten czerpały korzy ści z położony ch nieopodal główny ch dróg farm – na przy kład zjazd do Hogansville znajdował się jedy nie siedem mil na zachód. – Dobra… już wam mówię, co o ty m my ślę… – rzuca do pozostały ch Josh, wjeżdżając na sklepowy parking. Wejście do supermarketu jest częściowo zasłonięte przez furgonetkę dostawczą, która uderzy ła w słup. Jej zawartość, głównie drewno opałowe, leży rozrzucona na ziemi, wzdłuż wy malowany ch linii prowadzący ch do wjazdu na zawalony autami parking. Ogromny sklep wy gląda na opuszczony , lecz wiedzą aż nazby t dobrze, że pozory mogą my lić. – Najpierw sprawdźmy parking, zróbmy parę kółek, poznajmy okolicę. – Jak dla mnie nikogo tutaj nie ma – komentuje Lilly , gry ząc palce. Przez ostatni kwadrans, gdy jechali boczny mi drogami do sklepu, obskubała już całe paznokcie i teraz mamle w buzi ogry zione kawałeczki naskórka. – Trudno powiedzieć – wtrąca się Bob. – Rozglądajcie się za szwendaczami albo kimkolwiek inny m – mówi Josh, wrzucając wy ższy bieg. Auto podskakuje na rozrzucony m drewnie. Dwukrotnie okrążają supermarket, ze szczególną uwagą wpatrując się w ciemne zakątki stref załadowczy ch i niezliczony ch wejść. Stojące przed sklepem samochody są puste, z niektóry ch zostały jedy nie poczerniałe, spalone do szczętu szkielety . Szy by w większości sklepowy ch drzwi są powy bijane. Dy wan z kawałeczków potłuczonego szkła, prowadzący do głównego wejścia, bły szczy w słońcu, ale wnętrze marketu jest ciemne niczy m sztolnia. Żadnego ruchu, widać jedy nie kilka leżący ch bezwładnie ciał, które są niemy m wspomnieniem tego, co musiało się tutaj stać. Przy drugim okrążeniu Josh zatrzy muje się przed wejściem do supermarketu, ale nie gasi silnika, który leciutko rzęzi, i sprawdza, czy trzy ostatnie naboje tkwią w bębenku jego rewolweru. – Nie chciałby m zostawiać samochodu bez nadzoru – mówi i odwraca się do Boba. – Ile ci zostało? Bob łamie strzelbę trzęsący mi się dłońmi. – Jeden w środku, jeden w kieszeni. – Okej, to zrobimy tak… – Idę z tobą – przery wa mu Lilly . – Nie, bez broni nie idziesz. Najpierw muszę sprawdzić, czy w środku jest bezpiecznie. – Złapię łopatę – odpowiada. Lilly ogląda się przez ramię i widzi w szy bie sowią twarz Megan, która wy ciąga szy ję i próbuje dojrzeć, co się dzieje przed sklepem.

– Będziesz potrzebował kogoś, żeby cię kry ł. – Nigdy nie kłóć się z kobietą – mamrocze Bob, otwierając drzwi po stronie pasażera. Do kabiny wpada chłodne, popołudniowe, jesienne powietrze. Obchodzą samochód, otwierają drzwi nadbudówki i radzą Megan i Scottowi zostać w środku, aż dadzą im znać, że teren jest czy sty ; jeśli zobaczą coś niepokojącego, mają walić w klakson, jakby się paliło. Żadne z nich nie wy raża sprzeciwu. Lilly bierze ze sobą jedną z łopat i wraz z Joshem i Bobem podchodzi pod wy lane cementem wejście. Szum wiatru zagłusza chrzęszczenie potłuczonego szkła pod ich stopami. Josh rozsuwa automaty czne drzwi.

Po drugiej stronie, na splamionej zakrzepłą, czarną jak obsy dian krwią podłodze leży starszy człowiek z postrzępiony m kikutem szy i – ty le zostało z jego urwanej bądź odciętej głowy . Do jego niebieskiej kamizelki przy czepiona jest plakietka z imieniem Elmer; nazwiska nie da się odczy tać, za to doskonale widoczne jest logo sieci Walmart. Przy pięta obok żółta uśmiechnięta twarzy czka zachlapana jest krwią. Lilly patrzy przez chwilę na bezgłowego Elmera, zanim zdecy duje się wejść na sklepową halę. Jest tam równie chłodno jak na zewnątrz. Unoszący się w powietrzu zapach wilgoci i rozkładu ma miedzianą nutę, zupełnie jakby zbliżali się do kompostownika. Konstelacje składające się z dziur po kulach stanowią wątpliwą ozdobę nadproża w dziale kosmety czny m po ich lewej. Z kolei jaskrawe bohomazy – niechy bnie wy malowane tętniczą krwią – na drzwiach po prawej przy pominają wzory z testu Rorschacha. Regały zostały już splądrowane i większość z nich leży wy wrócona. Josh podnosi jedną ze swoich ogromny ch dłoni, dając do zrozumienia towarzy szom, żeby się zatrzy mali. Przez moment nasłuchuje i rozgląda się po rozległej hali marketu. Po podłodze walają się bezgłowe ciała i trudne do zidenty fikowania organy wewnętrzne, puste koszy ki i wózki oraz hałdy śmieci. Milczące kasy obry zgane są krwią. Dział apteczny również podziurawiono. Dając znak pozostały m, Josh ostrożnie idzie dalej z bronią gotową do strzału; jego ciężkie buciory zgniatają walające się wszędzie śmieci. Oplątują ich czające się wokół cienie. Im bardziej oddalają się od drzwi wejściowy ch, ty m ciemniej jest pomiędzy alejkami. Blade światło dnia wpada przez okienka po prawej, odbijając się od resztek szkła i ludzkich szczątków. Po lewej jest dział biurowy oraz odzieżowy , zawalony porozrzucany mi ubraniami i niekompletny mi manekinami. Z ty łu sklepu znajdują się zabawki, komputery , akcesoria sportowe i obuwie, lecz wszy stko pogrążone jest w kompletnej ciemności. Odległe alejki oświetla jedy nie blask zasilany ch bateriami świateł awary jny ch. Udaje im się znaleźć latarki na dziale budowlany m i dzięki nim mogą przejrzeć zawartość półek, które nie zostały jeszcze wy miecione. Odkopują mnóstwo uży teczny ch rzeczy i z każdy m kolejny m regałem są coraz bardziej podekscy towani. Na terenie całej hali – mierzącej pięć ty sięcy metrów kwadratowy ch – znajdują już ty lko parę zwłok w różny m stopniu rozkładu, niezliczone przewrócone regały i kilka szczurów, które uciekają, sły sząc ich kroki. Nabierają więc przekonania, że sklep jest bezpieczny ; może i splądrowany , ale jednak bezpieczny . Przy najmniej

na razie. – Jestem niemal pewien, że mamy to miejsce dla siebie – mówi Josh, gdy zbliżają się do wy jścia ze sklepu. Opuszczają broń i latarki. – Niezła sieczka – mówi Bob. – Żaden ze mnie detekty w – odpowiada Josh, rozglądając się po zachlapany ch ścianach i podłogach, które wy glądają niczy m obrazy Jacksona Pollocka – ale wy daje mi się, że przez jakiś czas mieszkała tutaj jakaś grupa, a potem schodziły się kolejne i kolejne i rozpoczęła się walka. Gdy przechodzą obok bezgłowego Elmera, Lilly zerka nerwowo na Josha. – My ślicie, że mogliby śmy się tutaj zatrzy mać? Josh kręci głową. – Za bardzo by śmy się wy stawili. Ten sklep będzie kusił jeszcze niejedną ekipę. – Bo to kopalnia złota – wcina się podniecony Bob. – Mnóstwo rzeczy na górny ch półkach, a na ty łach na pewno jest magazy n. Josh dobrze wie, o co chodzi przy jacielowi, który przed momentem przy glądał się wy głodniały m wzrokiem rzędom zapieczętowany ch butelek z alkoholem. – Na ogrodniczy m widziałem taczki i wózki – mówi z uśmiechem Josh i ogląda się na Boba i Lilly . – Najwy raźniej wreszcie dopisało nam trochę szczęścia.

Na trzy taczki ładują płaszcze, buty zimowe, ciepłą bieliznę, wełniane czapki i rękawiczki. Dorzucają do tego krótkofalówki, łańcuchy na opony , linki holownicze, komplet narzędzi, flary drogowe, olej napędowy i zimowy pły n do wy cieraczek. Pomaga im Scott, Megan została w aucie i wy patruje nieproszony ch gości. Na dziale spoży wczy m – gdzie większość mięs i nabiału została zabrana już wcześniej lub się po protu zepsuła – znajdują płatki owsiane, rodzy nki, batoniki proteinowe, makaron ramen, słoiki z masłem orzechowy m, suszoną wołowinę, puszki z zupą, sosy do spaghetti, soki w kartonach, makarony , konserwy , sardy nki, kawę i herbatę. Bob robi najazd na to, co zostało w aptece. Spora część barbituranów, leków przeciwbólowy ch i przeciwdepresy jny ch już dawno została zagrabiona, ale i tak tego, co zostało, wy starczy łoby do zaopatrzenia gabinetu lekarskiego. Bierze kilka tubek maści Lanacane uży tecznej przy pierwszej pomocy , amoksy cy linę na infekcje, epinefry nę w razie ustania akcji serca, pobudzający Adderall, lorazepam na nerwy , Celox do tamowania krwotoków, naproxen na ból, loratady nę na udrożnienie dróg oddechowy ch i cały asorty ment witamin. Z pozostały ch działów wy noszą wszy stko, co nie jest wprawdzie niezbędne przy codzienny ch zmaganiach z szarą rzeczy wistością, ale zdecy dowanie może podnieść jakość ich ży cia i dać im choć chwilę wy tchnienia od całego tego piekła. Lilly niesie naręcze książek w twardej oprawie – w większości powieści – z działu z prasą. Josh zabiera ze sobą całe pudło ręcznie zawijany ch cy gar z Kostary ki, a Scott znajduje odtwarzacz pły t DVD na baterie wraz z kilkunastoma filmami. Ładują też do taczek gry planszowe, karty , teleskop i niewielki dy ktafon cy frowy .

Po powrocie do półciężarówki pakują wszy stko na ty ł. I choć nadbudówka wy pchana jest niemal po sufit, wracają do sklepu raz jeszcze, żeby przeczesać pogrążone w mroku półki na dalekim końcu sklepu.

– Poświeć na lewo, dziecino – mówi Josh, rozglądając się pomiędzy półkami działu sportowego; w rękach trzy ma dwie torby podróżne. Scott i Bob stoją przy Lilly i patrzą wy czekująco, kiedy ta kieruje wąski snop światła latarki na półki, gdzie niegdy ś stały równe rzędy piłek i kijów bejsbolowy ch Małej Ligi. Teraz po zakrwawionej podłodze walają się połamane rakiety tenisowe i kije do hokeja, rowery z połamany mi szpry chami, stroje sportowe i rękawice bejsbolowe. – Lilly , czekaj – mówi Josh. – Pokaż tam… – Kurwa – klnie Bob. – Spóźniliśmy się. – Ktoś nas uprzedził – mamrocze Josh. Światło latarki zatrzy muje się na rozbitej, pustej gablocie stojącej obok sprzętu wędkarskiego i przy nęt. Po kształcie wgnieceń w materiale, który m jest wy łożona, oraz po specjalny ch haczy kach przy trzy mujący ch umieszczone w niej przedmioty rozpoznają, że leżały tam strzelby my śliwskie, pistolety sportowe i legalna w ty m stanie ręczna broń palna. Znajdujące się na ścianie wieszaki również są puste. – Poświeć na podłogę, skarbie. Blade światło odkry wa parę zrzucony ch na ziemię nabojów. Podchodzą bliżej. Josh stawia torby na ziemi i wciska się pomiędzy gabloty a ścianę. Bierze od Lilly latarkę z nadzieją, że znajdzie coś uży tecznego na podłodze. Udaje mu się wy ciągnąć kilka pudełek z amunicją, buteleczkę ze smarem do broni i notes. Zauważa też, że spod gabloty wy staje coś bły szczącego… – Hej, niech ktoś mi to potrzy ma… Josh klęka i sięga pod gablotę. Chwy ta za stalową lufę i wy ciąga stamtąd pistolet. – No i o to chodzi – mówi, podnosząc swoją zdoby cz, żeby wszy scy mogli ją zobaczy ć. – To Desert Eagle? – py ta Bob. – Czterdziestka czwórka? Josh ściska mocno pistolet, niczy m chłopiec cieszący się z bożonarodzeniowego prezentu. – Wiem ty lko, że jest ciężki jak cholera. Musi waży ć z cztery kilo. – Mogę? – Bob bierze broń do ręki. – Jezu… toć to pieprzona haubica. – Teraz musimy znaleźć naboje. Bob wy jmuje magazy nek. – Produkcja izraelska, półautomaty czny … jedy ny w swoim rodzaju. – Rozgląda się po półkach. – Poświećcie trochę tutaj, zobaczy my , czy mają kaliber .50. Chwilę później Josh znajduje pudełka z napisem „50-K-R”. Staje na palcach i zdejmuje pół tuzina kartonów. Ty mczasem Bob obraca magazy nek w spoconej ręce. Mówi cicho opanowany m, czuły m głosem, jakby szeptał coś na ucho kochance: – Nikt nie robi takiej broni jak Izraelczy cy … nawet Niemcy . To maleństwo przebije nawet

pancerz czołgu. – Ej – mówi wreszcie Scott, który stoi za Bobem z latarką – będziesz z tego strzelał czy to dy mał? Po chwili milczenia wszy scy wy buchają śmiechem – nawet Josh nie może się powstrzy mać – i pomimo tego, że w ich reakcji jest sporo nerwowości, znika nagromadzone napięcie, a cicha hala pełna zakrwawiony ch, poprzewracany ch półek nie wy daje się już taka ponura. To by ł dobry dzień. Nieźle się obłowili w świąty ni obniżek i konsumpcjonizmu. Co więcej, znaleźli tutaj coś bardziej wartościowego od ży wności i całej reszty : iskierkę nadziei, że dadzą radę przetrwać zimę… że może choć na chwilę odepchną od siebie ten koszmar. Lilly pierwsza sły szy hałas. Przestaje się śmiać i odwraca się, jakby została wy budzona ze snu. – Co to by ło? Josh również poważnieje. – Co się dzieje? – Sły szeliście? – Co się stało, słonko? – niepokoi się Bob. – Coś usły szałam – w jej głosie pobrzmiewa panika. Josh wy łącza latarkę. – Scott, też wy łącz swoją. Na powrót pogrążają się w ciemnościach.

Serce mało co nie wy skoczy Lilly z piersi. Stoją w mroku, nasłuchując. Cisza. I nagle kolejny raz głośny trzask rozchodzi się echem po hali. Dziwny odgłos dochodzi z przedniej części sklepu. Dźwięk przy prawia ich o ciarki, przy pomina skrzy pienie zardzewiałego metalu. Jest ledwie sły szalny i trudno go zidenty fikować. – Bob, gdzie jest strzelba? – szepcze Josh. – Koło taczek. – Świetnie. – A może to Megan? Josh zastanawia się przez chwilę, próbując wy patrzeć coś w ciemnościach. – Megan! To ty ? Żadnej odpowiedzi. Lilly bierze głęboki oddech. Zaczy na się jej kręcić w głowie. – My ślicie, że szwendacze mogli sobie otworzy ć drzwi? – Podmuch wiatru mógłby je otworzy ć – mówi Josh, sięgając po broń. – Bob, umiesz strzelać z tego ustrojstwa? Bob zdąży ł już otworzy ć jedno pudełko z amunicją i brudny mi, drżący mi paluchami ładuje magazy nek. – Dobra, posłuchajcie… Josh zaczy na szeptać, gdy kolejny raz hałas wy pełnia ciszę – zdławiony , ale jednak nadal

wy raźny . Bez wątpienia jest to dźwięk skrzy piący ch, oporny ch zawiasów dochodzący gdzieś od strony wejścia. Ktoś lub coś próbuje się dostać do środka sklepu. Bobowi trzęsą się ręce i upuszcza magazy nek na podłogę; przy uderzeniu wy padają z niego naboje i rozsy pują się po podłodze. – Kolo, no co ty – mruczy Scott, patrząc, jak Bob na kolanach zbiera naboje niczy m chłopiec, któremu spadły na ziemię ulubione kulki do gry . – Posłuchajcie – szepcze do nich Josh. – Scott, ty i Bob idźcie w lewo i kierujcie się do drzwi. Przejdźcie przez dział z warzy wami. Dziecino, ty chodź ze mną. Złap po drodze siekierkę z ogrodniczego. Bobowi wreszcie udaje się zebrać wszy stkie naboje i powkładać je do magazy nku. – Jasne. Młody , idziemy – mówi do Scotta. Rozdzielają się i ciemny mi kory tarzami skradają się w stronę bladego światła. Lilly idzie za Joshem pomiędzy alejkami działu samochodowego, mijają splądrowane półki i piętrzące się na ziemi śmieci, przechodzą obok działu z arty kułami biurowy mi, a potem papierniczy mi. Poruszają się tak szy bko, jak to możliwe, idą pochy leni, obok siebie. Porozumiewają się za pomocą gestów. Josh w jednej ręce trzy ma pistolet, drugą każe Lilly się zatrzy mać. Od frontu dochodzą do nich wy raźne odgłosy kroków. Josh wskazuje skonstruowaną z żarówek wy stawkę na dziale dla majsterkowiczów. Lilly posłusznie idzie w tamtą stronę. Na podłodze znajduje rozrzucone noży ce ogrodowe, grabie i długie na metr siekiery . Łapie jedną z nich i wraca do Josha, serce tłucze się jej w piersi, skóra cierpnie ze strachu. Docierają do drzwi wejściowy ch. Kątem oka Lilly widzi ruch po drugiej stronie sklepu, gdzie Scott i Bob poruszają się wzdłuż zachodniej ściany działu spoży wczego. Wy gląda na to, że cokolwiek wpełzło do marketu, siedzi cicho i nieruchomo. Lilly nie sły szy nic poza biciem swojego serca. Josh zatrzy muje się przy aptece i kuca. Lilly robi to samo. – Stań za mną, a jeśli jakiś stwór się przedrze, walnij go z całej siły łopatą w łeb. – Josh, ja wiem, jak zabić zombie – odpowiada Lilly urażony m szeptem. – Jasne, kochanie, chodzi mi ty lko o to, żeby ś uderzy ła tak mocno, aby nie trzeba by ło poprawiać. Lilly przy takuje. – Na trzy – szepcze Josh. – Gotowa? – Gotowa. – Raz, dwa… Josh milknie. Lilly sły szy coś niepokojącego. Josh łapie ją i ściąga na dół, żeby nie by ło ich widać zza aptecznej lady . Unieruchomieni niemożnością podjęcia decy zji, co robić dalej, siedzą przy czajeni i ty lko jedna my śl dźwięczy im w głowach. Zombie nie potrafią mówić.

– Hej – rozchodzi się po hali głos. – Jest ktoś w domu? Josh waha się jeszcze przez moment, rozważając możliwe opcje, i zaczy na panikować. Co

prawda głos brzmi przy jaźnie, ale… to na pewno mężczy zna, mówi z charaktery sty czny m akcentem. Josh ogląda się przez ramię na Lilly . Dziewczy na trzy ma siekierę niczy m kij bejsbolowy , przy gotowana do uderzenia, choć usta drżą jej ze strachu. Josh gestem każe jej się wstrzy mać, odbezpiecza broń i ma zamiar wy skoczy ć z ukry cia, kiedy rozlega się jeszcze inny głos, całkowicie zmieniając oblicze sy tuacji: – PUŚĆCIE JĄ, SKURWYSYNY! Josh wy skakuje zza lady z bronią gotową do strzału. Towarzy szy mu trzy mająca siekierę Lilly . Sześciu mężczy zn – wszy scy uzbrojeni po zęby – stoi przy drzwiach wejściowy ch. – Spokojnie… luz, luz, luz – mówi przy wódca tej paczki, młody , najwy żej trzy dziestoletni mężczy zna. Trzy ma w rękach karabin maszy nowy . Jest wy soki, ma ciemną karnację, a na głowie bandanę. Spod obcięty ch rękawów flanelowej koszuli wy stają twarde mięśnie. Z początku Josh nie może ogarnąć tego, co się dzieje. Po prostu stoi w miejscu i celuje w Bandanę. Zza kas niczy m komandos wy skakuje Bob Stookey , ściskając w obu rękach Desert Eagle. Czerwone oczy pełne są pijackiego heroizmu. – PUŚĆCIE JĄ! A chodzi mu o stojącą za Bandaną dziewczy nę, którą trzy ma mocno jeden z młodszy ch członków ekipy . Megan Lafferty wije się wściekle w rękach czarnoskórego chłopaka o rozbiegany m spojrzeniu, który spoconą dłonią zasłania jej usta. – BOB, NIC NIE RÓB! – wrzeszczy z cały ch sił Josh i jego władczy ton kładzie kres ry cerskim zapędom towarzy sza. Starszy mężczy zna zatrzy muje się niepewnie przy kasach, zaledwie kilka metrów od chłopaka trzy mającego zakładniczkę. Oddy cha ciężko i patrzy zrezy gnowany m i bezsilny m wzrokiem na Megan. Josh dostrzega kotłujące się w nim emocje. – Uspokójcie się wszy scy ! – rozkazuje Josh swoim ludziom. Zza pleców Boba wy chodzi Scott ze strzelbą gotową do strzału. – Scott, nie strzelaj! Bandana nadal trzy ma ich na muszce swojego AK-47. – Uspokójmy się… nie chcemy przecież powtórki z O.K. Corral, co nie? Za Bandaną stoi pięciu inny ch mężczy zn z bronią palną. Mają po trzy dzieści parę lat, niektórzy są biali, inni czarni, paru ma na sobie hiphopowe ciuchy , a kilku znoszone ubrania wojskowe i podkoszulki. Co jednak ważniejsze dla Josha, wy glądają, jakby mieli za chwilę ich powy strzelać, zamiast wdawać się w dy skusję. – Jest luz. Jest luz – mówi Josh i zastanawia się, czy spokojny ton jego głosu skontrastowany z nadal wy mierzoną w rozmówcę bronią nie wy sy ła przy padkiem Bandanie sprzeczny ch sy gnałów. – Prawda, Bob? Jest luz? Bob mamrocze coś niezrozumiałego i nadal nie opuszcza broni. Przez krótką chwilę obie grupy stoją nieruchomo, mierząc do siebie z karabinów, strzelb i pistoletów, celując w newralgiczne punkty w ludzkim ciele. Joshowi nie podoba się układ sił – intruzi mają ze sobą

taką siłę ognia, że mogliby zmieść mały garnizon – ale z drugiej strony jego ludzie są w stanie szy bko zdjąć ich lidera, co zapewne nieco osłabi morale drugiej strony . – Hay nes, puść dziewczy nę – mówi do swojego kumpla Bandana. – No ale… – Puść ją, mówię! Chłopak o dzikich oczach popy cha Megan w stronę jej towarzy szy . Dziewczy na poty ka się, mało co nie upada, ale udaje jej się utrzy mać równowagę i dobiec do Boba. – Co za nędzne kutasiny ! – mamrocze. – Nic ci nie jest, słonko? – py ta Bob, obejmując ją ramieniem i w dalszy m ciągu celując w intruzów. – Dupki się na mnie zaczaiły – mówi, pocierając nadgarstki i rzucając swoim pory waczom wrogie spojrzenia. Bandana opuszcza broń i mówi do Josha: – Słuchajcie… nie chcemy ry zy kować, nie znamy was przecież… po prostu tędy przejeżdżaliśmy . Josh nadal nie jest przekonany i celuje w klatkę piersiową Bandany . – A jak to się wiąże z porwaniem tej dziewczy ny z auta? – Jak mówiłem… nie wiedzieliśmy , z iloma mamy do czy nienia, a ona mogła was ostrzec… nie znamy was. – To wasza miejscówka? – Że co? – zastanawia się. – A… nie. Josh uśmiecha się chłodno. – No to mam propozy cję, jak możemy to rozegrać. – Dawaj. – Jest tutaj całe mnóstwo rzeczy … dajcie nam odejść i weźcie sobie resztę. Bandana odwraca się do swoich ludzi. – Chłopaki, opuśćcie broń. I krok do ty łu. Dalej, panowie. Pozostali intruzi niechętnie wy konują rozkaz swojego dowódcy . Bandana zwraca się do Josha: – Nazy wam się Martinez. Przepraszam, że tak zaczęliśmy naszą znajomość. – Hamilton. Miło cię poznać i doceniam, że dacie nam odjechać. – Nie ma problemu, amigo… mógłby m jednak o coś prosić, zanim sfinalizujemy wszy stkie ustalenia? – Zamieniam się w słuch. – Może przestaniecie już w nas celować? Josh patrzy Martinezowi w oczy i opuszcza pistolet. – Scott, Bob… zróbcie to samo. Scott zarzuca sobie strzelbę na ramię i opiera się o kasę. Bob niechętnie zaty ka pistolet za pasek i obejmuje Megan. Lilly kuca i opiera siekierę o ladę apteki. – Dzięki, doceniam to. – Martinez bierze głęboki oddech i wzdy cha. – Jesteście w porządku i uważam, że macie pełne prawo do tego, co tutaj znaleźliście. Mogę jednak zapy tać, gdzie to zabieracie? – Prawda jest taka, że nigdzie – mówi Josh. – Jedziemy w trasę.

– Mieszkacie w samochodzie? – Co za różnica? Martinez wzrusza ramionami. – Słuchaj, wiem, że nie macie powodu, żeby mi ufać, ale faktem jest, że ludzie tacy jak my mogą by ć sobie pomocni… wiesz, o czy m mówię? – Szczerze mówiąc… nie mam pojęcia, o czy m, kurwa, mówisz. Martinez wzdy cha. – Wy łożę karty na stół. Możemy się rozstać, każdy pójdzie w swoją stronę, nikomu nic się nie stanie i poży czy my sobie szerokiej drogi… – Mnie pasuje – mówi Josh. – Mam jednak lepsze rozwiązanie. – To znaczy ? – Otoczone murem miejsce, niedaleko stąd, ludzie tacy jak ja i ty , którzy próbują jakoś przeży ć. – Mów dalej. – Proponuję koniec ucieczki. Zabezpieczy liśmy kawałek miasta, może nie jakiś ogromny , ale na początek wy starczy … postawiliśmy płoty , mamy gdzie hodować warzy wa, są generatory , jest ciepło. Pomieścimy jeszcze pięć osób więcej. Josh nie odpowiada. Patrzy na Lilly , ale nie może nic wy czy tać z jej twarzy . Dziewczy na jest zmęczona, przestraszona, skołowana. Patrzy na pozostały ch; Bob wy raźnie się namy śla, Scott wbija wzrok w podłogę, Megan patrzy złowrogo na intruzów, ły piąc spomiędzy kosmy ków włosów opadający ch jej na twarz. – Pomy śl, człowieku – ciągnie Martinez – możemy podzielić się ty m, co zostało, i połączy ć siły . Potrzeba nam silny ch rąk. Jeśli chciałby m was wy ruchać, okraść, pobić… już by m to zrobił, no nie? Nie mam powodów, żeby z wami zadzierać. Daj spokój, Hamilton. Jaka jest wasza decy zja? Co zrobicie w drodze? Nie ma tam nic, samo gówno i jeszcze do tego zima idzie. No to jak będzie? Josh przy gląda się Martinezowi przez dłuższą chwilę i mówi: – Dajcie nam minutę.

Schodzą się przy kasach. – Kolego, chy ba sobie jaja robisz – mówi Megan pełny m napięcia szeptem. Pozostali otaczają potężnego mężczy znę półkolem. – Chy ba nie my ślisz, żeby gdziekolwiek jechać z ty mi padalcami? Josh oblizuje usta. – Sam nie wiem… spójrzcie na nich. Wy glądają na tak samo przestraszony ch jak my . – Może po prostu pojedziemy i zobaczy my , jak tam jest – wcina się Lilly . Bob patrzy na Josha. – A może by ć gorzej? Śpimy w namiotach i skaczemy sobie do oczu! – Czy ty lko mnie się wy daje, że nieźle was pojebało? – grzmi Megan.

– Megan, ale popatrz – mówi Scott – co mamy do stracenia? – Weź się zamknij. – Dobra, słuchajcie – mówi Josh, podnosząc dłoń i kończąc ty m samy m dy skusję. – Nie widzę nic niebezpiecznego w ty m, żeby śmy pojechali za nimi i sprawdzili miejsce, o który m mówią. Mamy ze sobą broń, będziemy patrzeć im na ręce i zdecy dujemy na miejscu. Patrzy na Boba, a potem na Lilly i dodaje: – Pasuje? – No… tak – wzdy cha Lilly . – Pięknie – mamrocze Megan, idąc za pozostały mi w stronę wejścia.

Po kolejnej godzinie wspólnego przeczesy wania sklepu obie grupy wspólny mi siłami wy noszą co cięższe rzeczy , które mają się przy dać w mieście. Z działu ogrodniczego i budowlanego zabierają drewno na opał, nawozy , ziemię, nasiona, młotki i gwoździe. Lilly czuje, że zawarty właśnie przez obie strony rozejm jest kruchy . Cały czas zerka ukradkiem na Martineza i zauważa, że w jego grupie panuje milcząca hierarchia. Martinez jest liderem, który wy daje pozostały m polecenia za pomocą gestów i kiwnięć. Pakują się do samochodu Boba i trzy wy ładowane po brzegi auta – nowi towarzy sze mają półciężarówkę oraz furgonetkę – odjeżdżają w kierunku rzeczonego bezpiecznego miasta, zapada zmierzch. Martinez siada za kierownicą vana i każe Bobowi jechać za pikapem… Konwój rusza z piskiem opon. Wy jeżdżają z zakurzonego sklepowego parkingu i kierują się na drogę prowadzącą do autostrady . Lilly siedzi na rozkładanej ławeczce i patrzy w upstrzoną plamkami martwy ch owadów przednią szy bę. Bob próbuje trzy mać się blisko kopcącej półciężarówki. Jezdnia zawalona jest porzucony mi autami, a po obu stronach drogi ciągnie się las, w który m cienie zaczy nają się przedłużać. Pada deszcz ze śniegiem, a północny wiatr przy nosi ze sobą mgłę. Lilly ledwie widzi prowadzący ich samochód – choć jest zaledwie parę długości przed nimi – a w boczny m lusterku zauważa Martineza prowadzącego jadące za nimi auto; wy tatuowane ramię oparł o uchy loną szy bę. Może to jedy nie jej wy obraźnia, lecz jest niemal pewna, że obwiązana bandaną głowa Martineza odwraca się do pasażerów. Kierowca mówi coś, jakby dzielił się jakimś łakomy m kąskiem, i kamraci odpowiadają mu w sposób, który wy bitnie nie podoba się Lilly , wręcz ją niepokoi. Mężczy źni zaczy nają się histery cznie śmiać.

CZĘŚĆ DRUGA TAK KOŃCZY SIĘ ŚWIAT Złe czy ny ludzi po śmierci ich ży ją, Dobre najczęściej w grób z nimi zstępują **. William Shakespeare

Osiem

Konwój zatrzy muje się po drodze dwukrotnie, najpierw na skrzy żowaniu dróg numer 18 i 109, gdzie uzbrojony strażnik rozmawia przez chwilę z Martinezem i pozwala im jechać dalej. Z pobliskiego rowu unosi się smużka dy mu ze zwęglony ch trupów, które wrzucono do zaimprowizowanego paleniska pogrzebowego. Potem stają przy blokadzie drogowej ustawionej przy znaku wjazdu do miasta. Deszcz ze śniegiem zdąży ł zmienić się w regularną zamieć i grudy mokrego śniegu rozbry zgują się o asfalt, co nie jest częste o tej porze roku w Georgii. – Mają trochę tego złomu – komentuje z siedzenia pasażera Josh, czekając, aż dwaj mężczy źni w wojskowy ch kombinezonach i ze strzelbami M1 w rękach skończą rozmawiać z Martinezem. Ich postacie, oświetlone przez reflektory , rzucają długie cienie. Josh nie widzi dobrze ich twarzy , szczególnie że wirujący na wietrze śnieg skutecznie ogranicza widoczność. Wy cieraczki pikapa rzucają się jak szalone z jednej strony na drugą. Lilly i Bob nie odzy wają się i nerwowo obserwują wy mianę zdań. Zmrok zdąży ł już zapaść – brak sieci energety cznej w tej części miasta i zła pogoda nadają wszy stkiemu średniowieczny wy gląd. Gdzieniegdzie płoną koksowniki. Okalane sosnowy mi zagajnikami osiedle nosi wy raźne ślady walki: spalone dachy , przy czepy z dziurami po kulach i zerwane linie wy sokiego napięcia sugerują, co się tutaj działo. Josh widzi, że Lilly wpatruje się w stojący przy drodze, osadzony w ziemi, pordzewiały zielony znak, doskonale widoczny w świetle reflektorów. WITAMY W WOODBURY 1102 MIESZKAŃCÓW – I co o ty m my ślisz? – Lilly zwraca się do Josha. – Jeszcze sam nie wiem, ale wy gląda na to, że zaraz dostaniemy kolejne wy ty czne. Świetliste płatki śniegu opadają na maskę półciężarówki. Martinez kończy dy skusję, podnosi kołnierz i zaczy na iść w ich stronę. Bez wątpienia ma im coś do zakomunikowania, lecz Josha niepokoi przy milny uśmiech przy klejony do jego twarzy . Podchodzi do okna po stronie pasażera i poprawia kołnierz. Josh opuszcza szy bę. – I co? Martinez uśmiecha się szerzej. – Musicie oddać nam swoją broń. – Przy kro mi, bracie, ale nie ma szans.

– Takie są zasady … sam wiesz, jak to jest. – Martinez nie przestaje się uśmiechać. – Nie ma mowy . – Josh kręci głową. Martinez zastanawia się przez chwilę, przy gry zając wargę, i wreszcie ponownie się uśmiecha. – Nie winię cię, sam by m tak postąpił na twoim miejscu. Możecie zostawić strzelbę w samochodzie? – To możemy zrobić – wzdy cha Josh. – Nie obnoście się z bronią, schowajcie ją, żeby nie by ła na widoku, dobra? – Zgoda. – Dobra… jeśli chcecie, żeby m wam pokazał, co jest co, mogę jechać z wami. Znajdzie się miejsce? Josh odwraca się i kiwa głową do Boba. Starszy mężczy zna wzrusza ramionami, odpina pas i gramoli się na ty ł, żeby usiąść obok Lilly . Josh przesiada się na jego miejsce, a na fotel pasażera wchodzi Martinez; jego ubranie roztacza zapach dy mu i smaru. – Jedź wolno i ostrożnie, kuzy nie – mówi, wy cierając mokrą twarz i pokazując coś ludziom w stojącej przed nimi furgonetce. – Po prostu trzy maj się vana. Josh dodaje gazu i przejeżdżają przez blokadę.

Pikap podskakuje na torach kolejowy ch. Wjeżdżają do miasta od południowego wschodu. Lilly i Bob siedzą cicho na składanej ławeczce, Josh rozgląda się po osiedlu. Po prawej znajduje się przy sklepowy parking zasłany trupami i potłuczony m szkłem. Jedna ze ścian supermarketu wy gląda, jakby wy sadzono ją dy namitem. Wzdłuż głównej drogi miejskiej ciągnie się miejscami powy ginany wy soki płot z metalowej siatki. Za nią, na ziemi, leżą zdeformowane, powy kręcane ludzkie szczątki, miejscami można również zauważy ć wy stające z piasku kawałki poczerniałego metalu – biała, przy kry ta śniegiem ziemia wy daje się wręcz świecić – i widok ten przy pomina, że sam środek stanu Georgia stał się regularną strefą wojny . – Parę ty godni temu mieliście poważniejsze starcie z hordą kąsaczy . Martinez przy pala sobie papierosa i nieznacznie uchy la okno. Dy m ulatuje z kabiny przez wąską szparę i niknie na wietrze niczy m duch. – By ło ciężko i rzeczy niemal wy mknęły się spod kontroli, ale daliśmy radę. Ostry zakręt w lewo. Josh podąża za furgonetką i bierze zakręt o sto osiemdziesiąt stopni, wjeżdżając ty m samy m w wąską uliczkę. Za ścianą mokrego śniegu, w oddali, rozciąga się serce Woodbury . Cztery przecznice poprzecinane liniami wy sokiego napięcia, kamienice z przełomu wieków skrzy żowane z lokalami usługowy mi, domami w konstrukcji drewnianej i apartamentowcami. Spora część budy nków otoczona jest siatką i gdzieniegdzie widać rozpoczęte już jakiś czasu temu prace budowlane. Josh przy pomina sobie, że takie miasteczka nazy wano nieraz „dziurami w jezdni”. Całe Woodbury wy daje się zamy kać w zaledwie kilkunastu przecznicach; pod większe osiedla wy karczowano podmokłe lasy na zachodzie i północy . Niektóre kominy i piony wenty lacy jne wy pluwają

z siebie kłęby gęstego, czarnego dy mu; są to albo spaliny z generatorów, albo kopcące kuchenki i kominki. Duża część uliczny ch lamp nie świeci, ale kilka przeganiający ch ciemność słupów włączono w try bie oszczędzający m energię. Konwój wjeżdża do centrum. Furgonetka staje na skraju placu budowy . – Od paru miesięcy pracujemy nad ogrodzeniem – wy jaśnia Martinez. – Zabezpieczy liśmy już dwa kwartały i chcemy ruszy ć dalej. Przesuwać płot metr za metrem. – Niezła my śl – mówi pod nosem Josh, podziwiając wy sokie ogrodzenie z pły t, sidingu, desek i bali pochodzący ch najpewniej z rozebrany ch domków. Mur ma co najmniej pięć metrów wy sokości i ciągnie się wzdłuż Jones Mill Road. Bary kada nadal nosi ślady zmagań ze szwendaczami i nawet w przy prószonej śniegiem ciemności wy raźnie widoczne są ry sy po ostry ch pazurach, zabite deskami dziury i ślady krwi na drewnie, czarne jak smoła. Miejsce to wibruje echem niedawnej przemocy niczy m ulica przed saloonem na Dzikim Zachodzie. Josh wy łącza silnik. Boczne drzwi vana odsuwają się, pojawia się w nich jeden z młodszy ch członków poznanej w supermarkecie ekipy i podchodzi do forty fikacji. Otwiera zamocowane na zawiasach drzwi i brama otwiera się na ty le szeroko, że zmieszczą się w niej dwa samochody . Furgonetka przejeżdża na drugą stronę. Josh rusza. – Jest nas około pięćdziesięciu – mówi dalej Martinez, zaciągając się głęboko papierosem i wy dmuchując dy m przez okno. – Tam po prawej to nasz magazy n ży wności. Znosimy tam wszy stkie nasze zapasy , wodę w butelkach, leki. Przejeżdżają obok. Josh widzi przy mocowany do budy nku wy blakły znak „Nasiona i art. spoży wcze”. Okna wzmocniono kratami i gruby mi drewniany mi pły tami, a przed drzwiami stoi dwóch palący ch papierosy strażników z bronią. Brama zamy ka się za nimi i powoli jadą dalej, w głąb otoczonego murem osiedla. Stojący na chodnikach i na progach domów ludzie odprowadzają ich wzrokiem; na ich opatulony ch szalikami twarzach odbija się wy wołana nieustającą walką nerwowość. – Jest też z nami lekarz, prowadzi gabinet. – Martinez wy rzuca papierosa przez okno. – Do końca ty godnia mamy nadzieję zabezpieczy ć kolejną przecznicę. – Nieźle to wy gląda – komentuje z ty lnego siedzenia Bob, chłonąc mętny mi oczami rozciągający się wokół nich widok. – Jeśli nie masz nic przeciwko, chciałby m zapy tać, co to takiego, do cholery ? Josh również dostrzega wskazy waną przez Boba brudny m paluchem potężną budowlę górującą nad budy nkami znajdujący mi się poza murem. Pod osłoną mglistej ciemności wy gląda jak latający spodek, który wy lądował na miejskim ry nku; wokół niego biegnie żwirowana droga. Bły szczą przy kry te czapami śniegu reflektory . – By ł tam tor wy ścigowy – szczerzy się Martinez i w zielonkawej poświacie rzucanej przez światełka deski rozdzielczej jego uśmiech wy gląda zwierzęco, niemal diabelsko. – Wieśniaki kochają wy ścigi. – By ł? Czy li już nie ma? – py ta Josh. – Szef zakazał wy ścigów w zeszły m ty godniu. Za dużo hałasu. Przy ciągał kąsaczy . – Macie tutaj szefa? Uśmiech Martineza przechodzi w bliżej niesprecy zowany gry mas.

– Nie pękaj, kuzy nie. Niedługo go poznacie. Josh rzuca spojrzenie w kierunku Lilly , która zajęta jest obgry zaniem paznokci. – Nie jestem pewien, czy długo u was zabawimy . – Sami zdecy dujecie. – Martinez wzrusza ramionami i zakłada skórzane rękawiczki bez palców. – Pamiętajcie jednak, że możemy sobie wzajemnie pomóc. – Jasne. – Nasze mieszkania są już zajęte, ale znajdziemy dla was coś w centrum. – Dobrze wiedzieć. – Jak ty lko przesuniemy mur, sami wy bierzecie, gdzie chcecie mieszkać. Josh milczy . Martinez przestaje się uśmiechać i nagle ogarnia go tęsknota, może za utraconą rodziną, a może powracają do niego bolesne wspomnienia. – Mówię o prawdziwy m domu. Z miękkim łóżkiem… płotkiem i drzewkami. Zapada chwila milczenia. – Niech cię o coś zapy tam, Martinez. – Strzelaj. – Jak się tutaj znalazłeś? Martinez wzdy cha. – Szczerze? Nie pamiętam. – Jak to? Znowu wzrusza ramionami. – Moja by ła żona została ugry ziona, mój dzieciak zniknął. Nie zależało mi na niczy m poza zabijaniem kąsaczy , więc wy szedłem na ulicę i rąbałem czy m popadło. Wy biłem całe mnóstwo ty ch pojebańców. Tutejsi znaleźli mnie nieprzy tomnego w jakimś rowie i przy nieśli do miasta. Przy sięgam, że to wszy stko, co pamiętam. Jestem im za to wdzięczny , szczególnie teraz. – Co masz na my śli? – To miejsce nie jest idealne, ale jest bezpieczne. I będzie jeszcze bezpieczniejsze. Głównie dzięki facetowi, który tutaj dowodzi. – Chodzi o tego całego „szefa”, o który m wspominałeś? – Właśnie. – I będziemy mogli go poznać? Martinez podnosi dłoń, jakby chciał powiedzieć, żeby się wstrzy mali. Z kieszeni koszuli wy ciąga małe rady jko, przy ciska guzik i mówi do mikrofonu: – Hay nes, jedźmy do sądu… czekają tam na nas. Lilly i Josh wy mieniają kolejne spojrzenie, gdy prowadząca ich furgonetka zjeżdża z głównej drogi i kieruje się w stronę głównego placu, gdzie wzniesiono pomnik Roberta E. Lee. Podjeżdżają do rządowego budy nku stojącego na skraju przy legającego doń parku; kamienne schody i porty k wy dają się trupio blade w rozświetlany ch przez śnieg ciemnościach.

Sala konferency jna znajduje się na ty łach sądu, na końcu wąskiego, długiego kory tarza

poprzety kanego szklany mi drzwiami prowadzący mi do pry watny ch biur urzędników. Josh i jego towarzy sze zbierają się w zagracony m pokoju zebrań, parkiet pokry wa woda cieknąca z ich butów. Są zmęczeni i nie mają nastroju na spotkanie z komitetem powitalny m Woodbury , ale Martinez prosi ich o cierpliwość. Spada coraz więcej śniegu, który przy lepia się do okienny ch szy b. Jest ciepło, gdy ż do sali przy niesiono stare, wy służone grzejniki; blade światło rzuca parę stojący ch tu i ówdzie latarenek. Po odpadający m ze ścian gipsie wnioskują, że budy nku sądu walki również nie ominęły . Na podłodze leżą poprzewracane składane krzesła i sterty dokumentów. Josh dostrzega rozmazane smugi krwi na głównej ścianie, obok potarganej flagi stanu Georgia. Z podziemi dochodzi szum generatorów; od ich pracy lekko drży podłoga. Czekają jakieś pięć minut. Josh chodzi z kąta w kąt, Lilly i pozostali siedzą na składany ch krzesłach, aż wreszcie w kory tarzu rozlegają się ciężkie kroki. Ktoś gwiżdże. – Witajcie w Woodbury – od drzwi rozlega się niski, nosowy głos, którego sztuczna jowialność jest niepokojąca. Odwracają się w stronę wejścia, gdzie widzą trzech mężczy zn. Ich uśmiechy kontrastują z zimny mi spojrzeniami. Mężczy zna stojący w środku emanuje niespoty kaną energią, która kojarzy się Lilly z pawiem albo ry bą-bojownikiem. – Nigdy nie narzekamy na nadmiar dobry ch ludzi – mówi i robi krok naprzód. Szczupły mężczy zna ma na sobie potargany sweter ry backi; jego czarne włosy są w nieładzie, a na twarzy kiełkuje mu jednodniowy zarost, lecz już teraz można poznać, że planuje zapuścić wąs w ty pie Fu Manchu. Ma też ledwo zauważalny tik nerwowy – prawie nie przestaje mrugać. – Nazy wam się Philip Blake – mówi – a to są Bruce i Gabe. Pozostali mężczy źni – obaj starsi od niego – zachowują się jak psy obronne i stają za jego plecami. Nie odzy wają się ani słowem, a na powitanie ledwie kiwają głową i wy dają z siebie niezrozumiałe burknięcia. Ten po lewej, biały o imieniu Gabe, ma posturę hy drantu, szy ję grubą jak pień i głowę ogoloną po żołniersku. Stojący po prawej Bruce jest wy sokim, czarnoskóry m mężczy zną o surowej twarzy ; jego ogolona głowa lśni jak wy polerowany ony ks. Obaj dzierżą w rękach potężne karabiny maszy nowe, palce trzy mają na spustach. Lilly nie może oderwać wzroku od broni. – Przepraszam za ten arsenał – mówi Philip – ale w zeszły m miesiącu mieliśmy tutaj nie lada walkę i od tej pory chodzimy trochę… nabuzowani. Nie możemy ry zy kować. Za dużo do stracenia… Nie dosły szałem waszy ch imion. Josh przedstawia członków swojej grupy , kończąc na Megan. – Przy pominasz mi kogoś, kogo znałem – rzuca Philip i przy gląda się jej ciekawie. Lilly nie podoba się sposób, w jaki ten człowiek lustruje jej przy jaciółkę. Nie robi niczego nieodpowiedniego, ale dziewczy na nie może pozby ć się ukłucia niepokoju. – Często to sły szę – odpowiada Megan. – A może jesteś podobna do kogoś znanego? Chłopaki, jak my ślicie? „Chłopaki” nie wiedzą, co odpowiedzieć. Philip pstry ka palcami. – Dziewczy na z Titanica! – Carrie Winslet? – wy pala Gabe. – Nie Carrie, idioto jebany . Nie Carrie, ty lko Kate. Kate. Kate, kurwa, Winslet.

Megan posy ła Philipowi uśmiech. – Mówią też czasem, że przy pominam Bonnie Raitt. – Uwielbiam Bonnie Raitt – cieszy się Philip – a szczególnie Let’s Give ’Em Something to Talk About. – Czy to ty jesteś szefem, o który m sły szeliśmy ? – wcina się Josh. – Nie inaczej. – Philip odwraca się do potężnego mężczy zny , uśmiecha się i wy ciąga do niego dłoń. – A ty jesteś Josh, dobrze zapamiętałem? Josh ściska rękę Philipa, lecz jego twarz nadal pozostaje bez wy razu, choć stara się by ć uprzejmy . – Tak jest. Dziękujemy , że nas przy jęliście. Nie jesteśmy pewni, jak długo u was zabawimy . Philip uśmiecha się szerzej. – Dopiero tu przy jechaliście, przy jacielu, spokojnie. Pochodźcie sobie, pooglądajcie, ale gwarantuję, że nie znajdziecie bezpieczniejszego miejsca. Z ręką na sercu. Josh kiwa głową. – Wy gląda na to, że uporaliście się z problemem szwendaczy . – Nie będę owijał w bawełnę, dostaliśmy też po dupie. Co parę ty godni przy chodzi jakaś większa grupa, a parę miesięcy temu mieliśmy naprawdę ciężką sy tuację, ale stopniowo ogradzamy miasto. – Na to wy gląda. – Działamy na zasadzie… barteru – mówi Philip Blake i patrzy na przy jezdny ch niczy m trener oceniający przy datność nowy ch zawodników dla swojej druży ny . – Rozumiem, że obłowiliście się dzisiaj w Walmarcie? – Nie narzekamy . – Możecie korzy stać ze wszy stkiego, co tutaj mamy , ale będziecie musieli dać coś w zamian. – Co masz na my śli? – Możecie przekazać coś, co macie, albo zaoferować swoje usługi miastu. Możecie zostać z nami tak długo, jak ty lko chcecie, o ile będziecie szanować pozostały ch mieszkańców, unikać kłopotów, postępować zgodnie z zasadami i pomagać nam. – Patrzy na Josha. – Ktoś twojej postury zdecy dowanie się u nas przy da. Josh my śli o ty m, co usły szał. – A więc jesteś kimś w rodzaju… przy wódcy wy branego w głosowaniu? Philip ogląda się na uśmiechający ch się strażników i wy bucha śmiechem. Ociera załzawione oczy i kręci głową. – Jestem raczej, jak to się mówi, pro tem? Prezy dent pro tem? – Słucham? Philip zby wa py tanie machnięciem ręki. – Ujmijmy to w ten sposób… jeszcze niedawno ty m miejscem rządziło paru dupków z parciem na władzę, którzy mieli przerost ambicji. Uznałem, że ludzie potrzebują nowego przy wódcy i… zgłosiłem się. – Zgłosiłeś się? Philip przestaje się uśmiechać. – Ktoś musiał, przy jacielu. Takie czasy . Silny przy wódca jest nieodzowny . Mamy tutaj całe rodziny , kobiety , dzieci, starców. Ktoś musi pilnować drzwi, podejmować decy zje. Rozumiesz,

o co mi chodzi? – Pewnie. – Josh kiwa głową. Nadal uśmiechnięty Gabe mamrocze za plecami Philipa: – Prezy dent pro tem… podoba mi się. Z drugiego końca pokoju odzy wa się siedzący na parapecie Scott: – Człowieku, ty nawet wy glądasz na prezy denta… a ty ch dwóch gości na agentów Secret Service. Nastaje chwila milczenia. Ćpuński chichot Scotta powoli cichnie i Philip obrzuca chłopaka spojrzeniem. – Jak się nazy wasz, kolego? – Scott Moon. – Scott Moon, znakomicie… prezy dent mnie nie przekonuje, nie jestem kimś w ty pie dy rektora czy kierownika. – Kolejny lodowaty uśmiech. – Może bardziej gubernator?

Spędzają noc na sali gimnasty cznej miejscowego liceum. Stary budy nek z cegieł stoi już za murem, na skraju rozległego boiska z okalającą go bieżnią, gdzie wy kopano pły tkie groby . Metalowa siatka pełna jest wgnieceń po niedawny m ataku szwendaczy . Na polakierowany m parkiecie do koszy kówki porozkładane są posłania. Powietrze śmierdzi ury ną i środkami dezy nfekcy jny mi. Noc wy ciąga swe łapska po Lilly . Śmierdzące kory tarze łączące ciemne pomieszczenia szkolne trzeszczą i wy je w nich wiatr. Obcy ludzie rzucają się na swoich rozłożony ch w ciemnej sali posłaniach; kaszlą, świszczą, mamroczą coś gorączkowo. Co jakiś czas rozlega się dziecięcy płacz. Lilly odwraca się i patrzy na posłanie obok niej, na który m niespokojnie śpiący Josh otwiera oczy i podry wa się z podłogi, najwy raźniej wy budzając się z koszmaru. Dziewczy na ściska jego dłoń.

Następnego ranka pięcioro towarzy szy siedzi na podłodze wokół Josha; blade słońce próbuje przebić się przez wirujące w powietrzu kłęby kurzu, padając na twarze chory ch i ranny ch, którzy kulą się na swoich nędzny ch, poplamiony ch posłaniach. Noclegownia przy pomina Lilly obozy z czasów wojny secesy jnej i prowizory czne kostnice polowe. – Czy ty lko mi się wy daje – mówi cicho, pod nosem do swoich przy jaciół – czy to miejsce jest fakty cznie nieco dziwne? – Mało powiedziane – mówi Josh. Megan ziewa i przeciąga się. – Na pewno jest lepiej niż w ty m naszy m lochu na kołach. – Z ty m się zgodzę – przy takuje Scott. – Zawsze lepsza zasrana mata w śmierdzącej sali.

Bob patrzy na Josha. – Musisz przy znać, kapitanie… że wiele świadczy za ty m, by przy czaić się tutaj na jakiś czas. Josh zawiązuje buty i zakłada kurtkę. – Nie mogę rozgry źć tego miejsca. – Co masz na my śli? – Sam nie wiem. Po prostu my ślę, że powinniśmy mieć oczy dookoła głowy . – Zgadzam się z Joshem – mówi Lilly . – Mnie też coś niepokoi. – Nie rozumiem, co wam nie pasuje. – Megan przeczesuje włosy palcami, rozplątując loki. – Jest tu bezpiecznie, mają jedzenie, mają broń. Josh z namy słem wy ciera usta. – Słuchajcie… nie mogę wam mówić, co macie robić. Bądźcie ostrożni i ty le. Uważajcie na siebie. – Słusznie – odpowiada Bob. – Bob, sądzę, że póki tutaj jesteśmy , powinieneś zamknąć samochód. – Zrozumiałem. – I mieć pod ręką swoją czterdziestkę czwórkę. – Okej. – I zawsze musimy wiedzieć, gdzie stoi auto. Tak w razie czego. Przy takują mu i ustalają, że rozdzielą się i jeszcze tego ranka zwiedzą pozostałą część miasta i zbadają to miejsce za dnia. Po południu znów się spotkają w szkole i zdecy dują, czy zostają tutaj, czy nie.

Lilly i Josh wy chodzą na ulicę; słońce świeci im prosto w oczy , a zimny wiatr zmusza ich do postawienia kołnierzy . Śnieg już prawie przestał padać. Lilly zaczy na burczeć w brzuchu. – Może zjemy jakieś śniadanie? – proponuje. – Chodźmy do pikapa. Mamy przecież rzeczy z marketu. O ile przełkniesz kolejny kęs suszonej wołowiny i przegry ziesz makaronem w sosie. – Nie sądzę, żeby m mogła choćby spojrzeć na te puszki. – Mam pomy sł. – Josh maca przednią kieszeń swojej koszuli. – Chodź… ja stawiam. Kierują się na zachód i docierają do głównej drogi; miasto otwiera się przed nimi w blady m świetle dnia. Spora część sklepowy ch witry n jest pusta, zabita deskami bądź okratowana, na chodnikach widać ślady opon i plamy oleju. Niektóre okna i szy ldy podziurawione są kulami. Przechodnie pilnują swojego nosa. Czapy śniegu kry ją pod sobą piach; całe miasto robi wrażenie, jakby zostało na nim zbudowane. Nikt nawet nie kiwa im głową na powitanie; większość ludzi, który ch widzą, zajęta jest niesieniem materiałów budowlany ch lub inny ch rzeczy i wy dają się śpieszy ć tam, dokąd zmierzają. Panuje ponura, wręcz więzienna atmosfera. Kolejne przecznice oddzielone są od siebie wy sokimi siatkami. Z oddali dochodzi do ich uszu ry k buldożerów. Na wschodzie widzą mężczy znę z karabinem maszy nowy m, który przechadza się tam i z powrotem po górny m sektorze try bun toru wy ścigowego.

– Dzień dobry – mówi Josh do trzech staruszków siedzący ch na beczkach przed przerobiony m na spichlerz sklepem, którzy patrzą się na niego i Lilly niczy m my szołowy . Jeden ze staruszków – pomarszczony , brodaty troll w potargany m płaszczu i wy mięty m kapeluszu – uśmiecha się, prezentując wachlarz zepsuty ch zębów. – Dobry , wielkoludzie. Nowi jesteście, nie? – Przy jechaliśmy zaledwie wczoraj. – Mieliście szczęście. Trzej staruszkowie wy buchają chrapliwy m śmiechem, jakby padł żart zrozumiały jedy nie dla nich. Josh się uśmiecha i ignoruje domniemany dowcip. – Rozumiem, że to jest magazy n ży wności? – Można tak powiedzieć. – Znowu salwa śmiechu. – Pilnuj pan swojej kobiety . – Będę – odpowiada Josh, biorąc Lilly za rękę. Po schodach wchodzą do środka. Rozciąga się przed nimi wąskie, oblane bladą poświatą porannego słońca wnętrze sklepu. Śmierdzi tam terpenty ną i wilgocią. Regały dawno już wy niesiono i zastąpiono je piętrzący mi się aż pod sufit skrzy niami; wewnątrz znajduje się suszone jedzenie, papier toaletowy , baniaki z wodą, pościel i różne inne graty . Jedy ny m obecny m w sklepie kupcem jest starsza, opatulona szalem kobieta, która na widok Josha i Lilly śpieszy w kierunku drzwi, odwracając oczy od nowo przy by ły ch. Zimne powietrze lecące z dworu zderza się z ciepłem produkowany m przez przenośne grzejniki; duszną atmosferę podsy ca unoszące się w powietrzu napięcie. Na końcu sklepu, za poukładany mi w stosy workami z ziarnem, stoi robiące za ladę biurko. Siedzi za nim mężczy zna na wózku inwalidzkim, a po jego obu stronach stoją uzbrojeni strażnicy . Josh podchodzi do nich. – Jak się panowie miewają? Człowiek na wózku podnosi głowę i patrzy na niego zapuchnięty mi oczami. – Jasna cholera, ale z ciebie olbrzy m – mówi, a jego splątana broda podskakuje przy każdy m słowie. Ma na sobie wy tarte wojskowe spodnie, a na głowie chustę, spod której wy staje tłusty , siwy kucy k. Jego twarz jest istną mapą fizy cznego rozkładu, poczy nając od czerwony ch, kaprawy ch oczu, a na długim, owrzodzony m nochalu kończąc. Josh nie zwraca uwagi na jego komentarz. – Macie może coś świeżego? Jajka? Chcieliby śmy dokonać wy miany . Mężczy zna na wózku patrzy na niego bez słowa. Josh czuje na sobie podejrzliwe spojrzenia strażników; obaj są czarnoskórzy , młodzi i ubrani w barwy bliżej niesprecy zowanego gangu. – Co masz na my śli? – Razem z Martinezem przy wieźliśmy sporo rzeczy z Walmartu… my ślałem, że dostaniemy coś w zamian. – To sprawa pomiędzy tobą i Martinezem. Masz dla mnie coś jeszcze? Josh otwiera usta, żeby odpowiedzieć, ale zauważa, że wszy scy trzej mężczy źni patrzą na Lilly ; nie ma złudzeń co do tego, co chodzi im po głowie. – Co dostanę za zegarek? – mówi wreszcie Josh, podnosząc w górę rękę i odpinając

bransoletę. Kładzie zegarek na ladzie. Nie jest to może Rolex, ale też i nie żaden tani Timex. Dziesięć lat temu zapłacił za niego trzy sta dolarów; mógł sobie na to pozwolić, bo dobrze sobie wtedy radził w cateringu. Człowiek na wózku patrzy na bły szczący przedmiot znad owrzodzonego nosa. – Co to za marka? – Movado. Wart lekko pięć stów. – Nie tutaj. – Odpuść nam trochę, dobra? Od ty godni wpieprzamy puszki. Mężczy zna podnosi zegarek i ogląda go uważnie ze zdegustowaną miną, jakby by ł pokry ty ekskrementami. – Dam ci ry żu, fasoli, bekonu i jajek w proszku za pięćdziesiąt dolców. – Człowieku, oszalałeś? – Możecie też wziąć parę brzoskwiń, właśnie przy jechały , więc dorzucę. To wszy stko, co mogę zrobić. – Sam nie wiem. – Josh wy mienia się spojrzeniem z Lilly , która wzrusza ramionami, i odpowiada: – Nie jestem przekonany . – Będziecie mieli jedzenia na cały ty dzień. Josh wzdy cha. – Człowieku, to jest Movado. Porządna robota. – Słuchaj, nie mam zamiaru się z tobą… Z zaplecza rozlega się nagle ostry bary ton: – Jakiś, kurwa, problem? Głowy wszy stkich zwracają się w stronę postaci, która pojawiła się w przeciwległy m rogu pomieszczenia; stoi tam wy soki, chudy mężczy zna, który wy ciera ręce w brudny , opry skany krwią i szpikiem fartuch rzeźnicki. Zimne niebieskie oczy osadzone w grubo ciosanej, opalonej twarzy kieruje na Josha. – Coś nie tak, Davy ? – Pięknie i wspaniale, Sam – odpowiada mężczy zna na wózku, nie odry wając oczu od Lilly . – Moi klienci nie wy dają się zadowoleni z oferty i właśnie wy chodzili. – Poczekaj chwilę. – Josh unosi dłonie w pojednawczy m geście. – Przepraszam, jeśli kogoś obraziłem, ale chciałem jedy nie powiedzieć, że… – Oferta jest ostateczna – oświadcza Sam Rzeźnik, rzucając zapaćkaną szmatę na ladę. – Chy ba że… Namy śla się przez moment. – Zresztą… zapomnij. – Chy ba że co? – py ta Josh. Rzeźnik patrzy na pozostały ch i przy gry za w zamy śleniu wargę. – Widzisz… to jest tak, że większość ludzi, którzy tutaj mieszkają, odpracowuje swoje długi, łatają siatkę, pomagają przy murze, napełniają worki piachem. Na pewno dostaniesz więcej, oferując w zamian swoje mięśnie niż zegarek. Oczy wiście są też inne rodzaje usług, jakie można tutaj zaoferować – mówiąc to, patrzy na Lilly i uśmiecha się obleśnie – szczególnie, jeśli jest się kobietą.

Lilly czuje na sobie wzrok wszy stkich czterech uśmiechający ch się dwuznacznie mężczy zn. Jest zaskoczona, więc z początku po prostu stoi i nie może przestać mrugać, aż wreszcie cała krew odpły wa jej z twarzy i zaczy na się jej kręcić w głowie. Ma ochotę kopnąć w biurko i wy biec z tej śmierdzącej stęchlizną nory , poprzewracać rzędy skrzy ń i krzy knąć, żeby się od niej odpierdolili. Nie pozwala jej na to ściskający gardło strach – odwieczne nemezis – paraliżujący każdy ruch; czuje się, jakby miała stopy przy bite do podłogi. Zastanawia się, co jest z nią nie tak. Jakim cudem przetrwała na ty m świecie aż tak długo i nie została po prostu zjedzona? Czemu nie mogła się uporać z paroma seksistowskimi świniami? – Dobra, wiecie co… to nie będzie konieczne. Lilly patrzy na wielkiego, czarnoskórego mężczy znę i widzi drgające na jego twarzy mięśnie. Zastanawia się, czy Josh mówi o samy m pomy śle świadczenia przez nią usług seksualny ch, czy o zbędności podobny ch szowinisty czny ch komentarzy . Zapada cisza. Sam Rzeźnik patrzy Joshowi w oczy . – Nie bądź taki szy bki, olbrzy mie. – Z pusty ch, niebieskich oczu mężczy zny , który znowu zaczy na wy cierać ręce w fartuch, Josh wy czy tuje pogardę. – Taka ślicznotka mogłaby zapewnić ci jajka i steki na cały miesiąc. Pozostali zaczy nają się śmiać, lecz nie rzeźnik. Po prostu stoi ze wzrokiem utkwiony m w Joshu. Lilly ma wrażenie, że serce zaraz wy skoczy jej z piersi. Kładzie dłoń na ramieniu Josha i nawet pomimo grubej kurtki czuje, jak jej przy jaciel drży na cały m ciele. – Nic się nie stało, Josh – mówi niemalże szeptem. – Bierz zegarek i chodźmy . Josh uśmiecha się, ale w ty m gry masie nie ma wesołości. – Steki i jajka. Dobre. Słuchaj… zatrzy maj zegarek i daj nam tę fasolę i inne rzeczy , które ustaliliśmy . – Idźcie po jedzenie – mówi rzeźnik, nie spuszczając oczu z Josha. Dwaj strażnicy znikają na chwilę na zapleczu i wracają ze skrzy nką wy pełnioną brązowy mi, poplamiony mi papierowy mi torbami. – Doceniam to – mówi Josh, biorąc od nich jedzenie. – Nie będziemy was już dłużej niepokoić, panowie, zajmiemy się swoimi sprawami. Miłego dnia. Josh i Lilly idą do drzwi; dziewczy na jest w pełni świadoma spojrzeń mężczy zn wbity ch w jej pośladki.

Po południu uwagę miejscowy ch przy ciąga poruszenie na północny m krańcu osiedla. Zza jednej z siatek, od strony zagajnika, wiatr niesie przy prawiające o mdłości krzy ki. Sły szą je także Lilly i Josh i śpieszą wzdłuż muru, żeby zobaczy ć, co się dzieje. Kiedy docierają do usy panej przy ogrodzeniu sterty żwiru, wspinają się na nią, chcąc zobaczy ć, co dzieje się za siatką. Jakieś sto pięćdziesiąt jardów dalej rozlegają się trzy strzały . Słońce chy li się już ku zachodowi. Przy kucnięci, ze zmrużony mi od wiatru oczami, Lilly i Josh próbują coś dojrzeć zza muru. Niedaleko ziejącej w siatce dziury stoi pięciu mężczy zn. Jeden z nich – Blake, czy li samozwańczy Gubernator – nosi długi płaszcz i trzy ma w ręku coś, co wy gląda na automaty czny pistolet.

Atmosfera jest tak gęsta, że można ciąć ją nożem. Przed Blakiem leży zaplątany w postrzępioną siatkę nastoletni chłopiec, który krwawi z ran po ugry zieniach, wbija palce w ziemię, rozpaczliwie próbując się wy dostać i wrócić do domu. Za jego plecami, w cieniu drzew, leżą jeden na drugim trzej szwendacze, każdy z nich z kulą w głowie; Lilly jest w stanie wy obrazić sobie wszy stko, co tutaj zaszło, krok po kroku. Chłopiec zapewne wy puścił się nieopatrznie do lasu i został zaatakowany . Teraz, ranny i zainfekowany , próbuje wrócić za mur i wije się z bólu, przerażony , nie mogąc wy plątać się z siatki. Nad nim stoi Blake, którego twarz nie zdradza absolutnie żadny ch emocji; przy pomina grabarza mającego spuścić trumnę do wy kopanego właśnie dołu. Lilly podskakuje, gdy Philip Blake wy mierza strzał i rozlega się huk. Głowa chłopca eksploduje, a jego ciało naty chmiast wiotczeje.

– Nie podoba mi się to miejsce, Josh. Ani trochę – mówi Lilly , siedząc na ty lny m zderzaku ich półciężarówki i popijając letnią kawę z papierowego kubka. Zapada zmrok; to dopiero ich drugi wieczór w Woodbury , ale miasto zdąży ło już wchłonąć Megan, Scotta i Boba niczy m wielokomórkowy organizm ży wiący się strachem i podejrzliwością. Dano im miejsce do ży cia – małe mieszkanko nad zabitą deskami apteką na końcu głównej ulicy ; znajdowało się co prawda poza murem, ale wy starczająco wy soko, żeby nie groziło im żadne niebezpieczeństwo. Megan i Scott zdąży li już przenieść tam większość swoich rzeczy , a nawet przehandlować śpiwory w zamian za lokalne zioło. Bob natknął się na miejscową knajpę znajdującą się wewnątrz muru i przetracił tam połowę ze swoich racji ży wnościowy ch, które wy nieśli z Walmartu. – Sam nie jestem fanem tego miejsca, dziecino – mówi Josh, drepcząc przy nadbudówce. Z ust leci mu para. Przed chwilą podgrzewał dla nich posiłek na tury sty cznej butli i uwalane tłuszczem ręce wy ciera w kurtkę. Od jakiegoś czasu kręcą się z Lilly w okolicy pikapa, próbując ustalić, co robić dalej. – Nie mamy jednak wielu możliwości. Jest tutaj lepiej niż na drodze. – Jesteś tego pewien? – py ta Lilly , trzęsąc się z zimna i wtulając twarz w kołnierz swojego długiego płaszcza. – Tutaj przy najmniej jesteśmy bezpieczni. – Bezpieczni? To nie o ogrodzenie, za który m czy hają te stwory , się martwię… – Wiem, wiem – Josh przy pala sobie cy garo i wy puszcza z ust kłąb dy mu – tutejsza atmosfera pozostawia sporo do ży czenia, ale tak jest dzisiaj wszędzie. – Jezu. – Lilly pociąga ły k kawy . – A gdzie, tak w ogóle, jest Bob? – Siedzi w knajpie z pijaczkami. – Jezu. Josh kładzie jej rękę na ramieniu. – Nie martw się. Odpoczniemy , zrobimy zapasy , zarobię na jedzenie i nie będzie nas tu do końca ty godnia. – Josh gasi cy garo i siada obok Lilly . – Nie pozwolę, żeby coś ci się stało.

– Obiecujesz? – Obiecuję. – Całuje ją w policzek. – Obronię cię, dziecino. Zawsze i wszędzie. Lilly odwzajemnia pocałunek. Josh obejmuje ją i całuje w usta. Dziewczy na zarzuca mu ramiona na szy ję i zaczy nają dziać się rzeczy , nad który mi żadne z nich nie ma kontroli. Jego potężne, czułe ręce zaciskają się na jej biodrach, a ich pocałunek jest coraz intensy wniejszy , wręcz rozpaczliwy . Ich ciała się splatają, Josh ciągnie Lilly w kierunku nadbudówki, do ich pry watnej ciemności. Zostawiają otwarte drzwi, niepomni tego, co dzieje się wokół nich, i zaczy nają uprawiać miłość. Jest lepiej, niż spodziewali się w najśmielszy ch snach. Lilly zatraca się w mroku; do środka wpada jedy nie lodowate światło księży ca w pełni. Josh manifestuje swoje pożądanie serią ciężkich westchnień. Zrzuca kurtkę i koszulkę; jego skóra ma w ciemności kolor indy go. Lilly nie trudzi się rozpięciem stanika, po prostu zdejmuje go przez głowę, czując na żebrach miękki ciężar swoich piersi. Dostaje gęsiej skórki na brzuchu, gdy Josh w nią wchodzi i zaczy na poruszać się miarowo. Uprawiają gorączkową miłość. Lilly na moment zapomina o cały m świecie, o barbarzy ństwie, które panoszy się za cieniutkimi drzwiami nadbudówki. Minuta, godzina – czas nie ma już znaczenia – mija w mgnieniu oka.

Po wszy stkim leżą ze spleciony mi nogami pośród piętrzący ch się w nadbudówce gratów. Głowa Lilly spoczy wa na masy wny m bicepsie Josha. Okry ci są kocem, który przegania chłód. Josh przy kłada usta do miękkiego ucha Lilly i szepcze: – Wszy stko będzie dobrze. – Aha – mruczy dziewczy na. – Damy sobie radę. – No pewnie. – Razem. – Żeby ś wiedział. – Kładzie rękę na szerokiej piersi Josha i patrzy w jego smutne oczy ; czuje się dziwnie, jest pogodna, ale i słaba, bezsilna. – Od dłuższego czasu miałam na to ochotę. – Ja też. Pozwalają, żeby cisza otuliła ich i zabrała daleko stąd. Leżą bez słowa jeszcze przez jakiś czas, nieświadomi czy hający ch na nich niebezpieczeństw… obojętni na pełen przemocy świat, który stopniowo zaciska swoje łapska na ich szy jach. Nie zdają też sobie sprawy , że są obserwowani.

Dziewięć

Trzeciego dnia ich poby tu w mieście nadchodzi zima, spowijając Woodbury szarością. Jest już początek grudnia, Święto Dziękczy nienia minęło tak samo szy bko jak przy szło i nawet nie przełamano się kością ży czeń. Zimno i wilgoć dają się ludziom we znaki, wżerają w stawy . Usy pane wzdłuż głównej drogi kupki piasku przemieniły się w mokrą papkę, wy biła kanalizacja i ulicą pły nie śmierdząca deszczówka. Z jednej z kratek prócz wody wy bija również ludzka dłoń. Tego dnia Josh podejmuje decy zję o oddaniu swojego najlepszego noża kucharskiego – japońskiej firmy Shun – w zamian za pościel, ręczniki i my dło i przekonuje Lilly , żeby przeniosła swoje rzeczy do mieszkanka nad pralnią, gdzie będą mogli wziąć kąpiel i choćby na chwilę zapomnieć o zagracony m wnętrzu półciężarówki. Przez większość dnia Lilly przesiaduje w mieszkaniu i gorączkowo bazgrze kolejne wpisy w dzienniku, za który służy jej papier do pakowania, i planuje ucieczkę. Josh ma ją na oku, bowiem czuje, że coś jest nie tak, choć nie potrafi sprecy zować, o co dokładnie chodzi. Scott i Megan włóczą się gdzieś bez celu. Lilly podejrzewa, że jej przy jaciółka, już znudzona Scottem, zaczęła się prosty tuować w zamian za narkoty ki. Tego popołudnia Bob Stookey poznaje kilka bratnich dusz w części serwisowej toru wy ścigowego; magazy ny i warsztaty znajdujące się w środku labiry ntu z pustaków zostały zamienione w izbę chory ch. Krople zimnego deszczu walą o metalowe przęsła znajdującej się nad ich głowami areny ; nieustający , tępy szum zdaje się sy czeć w fundamentach budy nku. Młoda kobieta i mężczy zna w średnim wieku oprowadzają Boba po zaimprowizowany m szpitalu. – Alice odkry ła w sobie prawdziwe powołanie, jest pielęgniarką-neofitką – mówi znad okularów w druciany ch oprawkach mężczy zna w poplamiony m fartuchu laboratory jny m, prowadząc Boba i młodą damę prosto do zagraconego gabinetu. Nazy wa się Stevens i jest schludny m, inteligentny m, ironiczny m człowiekiem, który wy daje się Bobowi kompletnie nie na miejscu w ty m feralny m mieście. Namiastka pielęgniarki w podniszczony m kitlu wy gląda na parę lat mniej, niż fakty cznie ma. Włosy w kolorze my siego blondu pozaplatała w warkocze i zaczesała do ty łu, żeby nie opadały na jej dziewczęcą twarz. – Nadal się wdrażam – mówi, wchodząc za nimi do słabo oświetlonego pokoju, którego podłoga wibruje od buczący ch generatorów – z konieczności skończy łam edukację w połowie drugiego roku szkoły pielęgniarskiej. – I tak oboje wiecie więcej ode mnie – przy znaje Bob – ja jestem jedy nie stary m weteranem. – Miesiąc temu przeszła chrzest bojowy – mówi lekarz, zatrzy mując się przy poobijanej maszy nie rentgenowskiej. – Zrobiło się tutaj naprawdę gorąco. Bob rozgląda się po pomieszczeniu, widzi krwawe ślady pozostawione przez ranny ch i py ta,

co się stało. Doktor i pielęgniarka wy mieniają zakłopotane spojrzenia. – Zmiany na najwy ższy ch stołkach. – Słucham? Stevens wzdy cha. – Miejsca takie jak to rządzą się prawami naturalnej selekcji. Przeży wają ty lko rasowi socjopaci. Smutne, ale prawdziwe. – Bierze oddech i uśmiecha się do Boba. – Dobrze mieć na miejscu kolejnego lekarza. – Nie jestem pewien, czy fakty cznie będę umiał pomóc, ale muszę przy znać, że mieć pod ręką prawdziwego doktora to prawdziwy luksus. – Bob pokazuje na jedną ze stary ch, wy służony ch maszy n. – Macie nawet starego dobrego siemensa, woziłem taki sprzęt w Afganistanie. – Nie jest to Bellevue, ale mamy podstawowe rzeczy , które wy wieźliśmy z okoliczny ch klinik… pompy insulinowe, kroplówki, monitory , EKG, EEG… przy dałoby się jednak trochę więcej leków. Bob informuje ich o medy kamentach, które wy wieźli z Walmartu. – Możecie zabrać ty le, ile wam potrzeba – mówi. – Mam również parę toreb z lekami, więc jeśli zabraknie wam czegokolwiek, mówcie. – Świetnie, Bob. Powiedz mi, skąd jesteś? – Z Vicksburga, ale podczas Przemiany mieszkałem w Smy rna. A wy ? – Atlanta – odpowiada Stevens. – Miałem mały gabinet w Brookhaven, kiedy wszy stko poszło w diabły . – Też jestem z Atlanty – wcina się dziewczy na – chodziłam do Georgia State. Stevens uśmiecha się lekko i mówi: – Piłeś, Bob? – Słucham? Stevens pokazuje palcem srebrną flaszkę, której zary s widoczny jest w kieszeni spodni Boba. – Piłeś coś dzisiaj? Bob pochy la głowę, zawsty dzony , strapiony . – Piłem. – Pijesz codziennie? – Tak. – Mocne trunki? – Tak. – Bob, nie chcę cię stawiać w ciężkiej sy tuacji. – Lekarz poklepuje go po ramieniu. – To nie moja sprawa i nie osądzam cię, ale chciałem zapy tać, ile codziennie wy pijasz? Bob czuje ucisk w piersi i próbuje przełknąć upokorzenie. Alice taktownie odwraca wzrok. – Nie mam bladego pojęcia. Czasem kilka piwek, a czasem parę kolejek, zależy , na co mam. – Bob podnosi wzrok i patrzy na szczupłego doktora. – Zrozumiem, jeśli nie będziecie chcieli mnie więcej widzieć… – Bob, daj spokój. Nic nie rozumiesz. To fantasty czne. – Że jak? – Pij dalej. Pij, ile wlezie. – Słucham?

– Mogę się napić? Bob powolny m ruchem wy jmuje flaszkę z kieszeni, nie spuszczając oczu z doktora. – Dzięki. – Stevens bierze od niego piersiówkę, kiwa głową w podzięce i pociąga ły k. Ociera usta wierzchem dłoni i wy ciąga flaszkę w stronę Alice. Dziewczy na macha ręką. – Nie, dzięki, trochę za wcześnie jak dla mnie. Stevens pociąga jeszcze jeden ły k i oddaje piersiówkę. – Jeśli zdecy dujesz się tutaj zostać, nie będziesz miał wy jścia, będziesz musiał pić, i to ostro. Bob bez słowa chowa flaszkę z powrotem do kieszeni. Stevens ponownie się uśmiecha i jest w ty m uśmiechu coś rozdzierającego serce. – Oto moja lekarska rada, Bob. Nawal się jak stodoła.

Po drugiej stronie toru wy ścigowego, za północny m krańcem areny , zza nieoznakowany ch metalowy ch drzwi wy chodzi ży lasty , przy garbiony mężczy zna i patrzy w niebo. Deszcz przestał siąpić, pozostawiając po sobie wiszące nisko, ciemne chmury . Człowiek niesie jakiś pakunek zawinięty w wełniany koc koloru wy schniętej trawy , przewiązany skórzany m rzemieniem. Przechodzi na drugą stronę ulicy i idzie chodnikiem, jego kruczoczarne, spięte w kucy k włosy lśnią od łoju. Rzuca na wszy stkie strony niespokojne spojrzenia, chłonąc to, co się dzieje wokół. Uczucia, które się w nim kłębiły przez ostatnie ty godnie, zniknęły , a głos w jego głowie zamilkł. Znowu czuje się potężny . Miasto jest jego raison d’être, paliwem, które daje mu energię. Już ma skręcać za róg na skrzy żowaniu Cany on i głównej, gdy kątem oka widzi jakąś postać wy chodzącą z magazy nu na południowy m krańcu toru wy ścigowego; rozpoznaje w niej starucha, pijaka, który przy jechał parę dni temu z czarnuchem i dziewczy nami. Sterany ży ciem facet zatrzy muje się na moment, żeby pociągnąć ły k z piersiówki i nawet z tej odległości widzi charaktery sty cznie wy krzy wioną palący m smakiem alkoholu twarz. Te gry masy wy dają mu dziwnie znajome; jego pełna wsty du i poczucia osamotnienia mina sprawia, że ogarnia go dziwna, niemalże czuła nostalgia. Starszy mężczy zna chowa flaszkę z powrotem do kieszeni i na wpół spacerowy m, na wpół pijackim krokiem rusza w stronę głównej ulicy ; tak chodzili bezdomni po wielu latach siłowania się z ży ciem na ulicach i w zaułkach. Podąża za nim. Po chwili nie może się jednak powstrzy mać i krzy czy : – Ej, kolego!

Bob Stookey sły szy nawoły wanie – szorstkie, jedy nie lekko naznaczone południowy m, małomiasteczkowy m akcentem – którego echo niesie wiatr, lecz nie może zlokalizować jego źródła. Bob staje na skraju głównej ulicy i rozgląda się wokół. Dzisiaj miasto jest prawie wy ludnione, deszcz zmusił ludzi do pozostania w domach.

– Bob, prawda? – odzy wa się ponownie głos, ty m razem dochodzi z bliska, i wreszcie Bob zauważa nadchodzącą z ty łu postać. – O, cześć… jak tam? Mężczy zna podchodzi do Boba i częstuje go wy muszony m uśmiechem. – Świetnie, Bob, dzięki. – Kosmy ki czarny ch jak smoła włosów opadają mu na twarz; z zawiniątka kapie na chodnik, najwy raźniej zaczęło przeciekać. Ludzie zaczęli nazy wać go „Gubernatorem” i wy glądało na to, że ta ksy wka się przy jmie, a on sam nie miał nic przeciwko temu. – Jak ci się podoba w naszej małej osadzie? – Jest naprawdę nieźle. – Poznałeś już doktora Stevensa? – Tak, to dobry człowiek, panie… – Możesz mi mówić „Gubernatorze” – jego uśmiech łagodnieje – już chy ba wszy scy się tak do mnie zwracają. A co mi tam, do cholery . Nawet mi się podoba. – Niech będzie Gubernator – mówi Bob i zerka na zawiniątko. Nie ma wątpliwości, że z koca kapie krew. Szy bko odwraca wzrok, zaniepokojony , lecz udaje, że nic nie zauważy ł. – Wy gląda na to, że wreszcie przestało padać. Uśmiech nie schodzi mężczy źnie z twarzy . – Odprowadź mnie, Bob. – Jasne. Idą popękany m chodnikiem, kierując się w stronę ogrodzenia ciągnącego się pomiędzy rzędem lokali usługowy ch a boczny mi uliczkami. Dźwięk pistoletów do wbijania gwoździ zagłusza nawet szum wiatru. Mur jest stale rozbudowy wany wzdłuż południowego krańca dzielnicy biznesowej. – Przy pominasz mi kogoś – mówi po długiej pauzie Gubernator. – Na pewno nie Kate Winslet. – Bob wy pił wy starczająco, żeby nabrać odwagi na podobne żarciki, i sam parsknął śmiechem, ciesząc się z własnego poczucia humoru. – Bonnie Raitt ty m bardziej. – Touché, Bob – Gubernator patrzy na swoje zawiniątko i zauważa, że pozostawia za sobą na chodniku niewielkie plamki krwi. – Ależ narobiłem bałaganu. Bob odwraca wzrok i próbuje zmienić temat. – Nie boicie się, że całe to walenie sprowadzi wam na głowę szwendaczy ? – Niech cię o to głowa nie boli, Bob, mamy wszy stko pod kontrolą. Na skraju lasu wy stawiliśmy czujki i staramy się ograniczać hałas do minimum. – Dobrze to sły szeć… nieźle sobie to wszy stko wy kombinowaliście. – Staramy się, Bob. – Jak już mówiłem doktorowi Stevensowi, moja apteczka jest do waszej dy spozy cji. – Też jesteś lekarzem? Bob opowiada mu o Afganistanie, łataniu ranny ch marines i odejściu z armii z odznaczeniem. – Masz dzieci, Bob? – Nie… mieszkałem z moją Brendą w przy czepie pod Smy rna. Dobrze nam by ło razem. – Zerkasz na moje zawiniątko, co nie, Bob?

– Nie, nie… cokolwiek to jest, nie moja sprawa. Nie obchodzi mnie, co tam jest. – Co się stało z twoją żoną? Bob nieco zwalnia, jakby poruszony temat zwalił się na jego barki niczy m ciężar. – Dorwał ją szwendacz wkrótce po Przemianie. – Przy kro mi. Zbliżają się do bramy . Gubernator zatrzy muje się i puka, a wtedy otwiera się jedno skrzy dło, które zagarnia leżące na ziemi śmieci. Stojący po drugiej stronie wartownik kiwa do nich głową i czeka z zamknięciem bramy aż przejdą. – Może pójdziemy do mnie – mówi Gubernator, skinąwszy głową w kierunku wschodnim – mieszkam w dwupoziomowy m apartamentowcu… chodź, naleję ci drinka. – Posiadłość Gubernatora? – żartuje Bob, nie mogąc się powstrzy mać, nerwy i alkohol biorą górę. – Nie masz przy padkiem jakichś ustaw do przeforsowania? Gubernator staje, odwraca się i uśmiecha do Boba. – Już wiem, kogo mi przy pominasz.

Przez tę krótką chwilę skąpany w szarawy m świetle pochmurnego dnia ży lasty mężczy zna, który od tego momentu będzie my ślał o sobie jedy nie jako o „Gubernatorze”, przeży wa istną eksplozję niespodziewany ch wspomnień. Przecież stojący obok niego mężczy zna o pomarszczonej, suchej twarzy , dobroduszny alkoholik ze Smy rna jest lustrzany m odbiciem Eda Blake’a, staruszka Gubernatora. On też miał taki sam zadarty nos, głęboko osadzone oczy i kurze łapki wokół opuchnięty ch, czerwonawy ch oczu. Ed Blake również nie stronił od butelczy ny i miał podobne poczucie humoru; z taką samą pijacką wesołością wy głaszał sarkasty czne komentarze – oczy wiście ty lko wówczas, gdy nie by ł zajęty obijaniem swojej rodziny wielkimi, pokry ty mi odciskami łapskami. Gubernator przy pomina sobie o wszy stkim, o czy m zdąży ł już zapomnieć – o zakopany ch głęboko wspomnieniach – i pogrąża się w senty mentalnej tęsknocie; o mały włos nie dostaje zawrotów głowy , kiedy oczami wy obraźni widzi Eda Blake’a jeszcze z czasów, gdy ten by ł jedy nie prosty m wieśniakiem, który próbował walczy ć ze swoimi demonami i stać się dobry m, kochający m ojcem. – Przy pominasz mi kogoś, kogo znałem w zamierzchłej przeszłości – mówi wreszcie łagodny m głosem, patrząc Bobowi prosto w oczy . – Chodź, napijemy się. Przez resztę drogi rozmawiają ze sobą po cichu, ale otwarcie, jak starzy przy jaciele. Gubernator py ta Boba, co dokładnie stało się z jego żoną. – Jak mówiłem, mieszkaliśmy w przy czepie… – opowiada powoli Bob, kuśty kając dalej i rozpamiętując najmroczniejsze dni swojego ży cia. – Któregoś dnia zaatakowały trupy , ja akurat by łem na wy padzie po zapasy i… kiedy wróciłem, zdąży ły już wedrzeć się do środka. Przery wa. Gubernator nie ponagla go, idzie dalej powoli, w milczeniu. – Dobrali się do niej… zabiłem wszy stkich i… okazało się, że Brenda powróciła… Następna przepełniona smutkiem pauza. Bob oblizuje spierzchnięte usta. Gubernator widzi, że jego towarzy sz rozpaczliwie potrzebuje się napić; to jedy ny lek, który uleczy jego pamięć.

– Nie mogłem zdoby ć się na zabicie jej. – Bob niemalże wy pluwa te słowa w pojedy nczy m, rzężący m oddechu, a jego oczy wy pełniają się łzami. – Nie jestem dumny z tego, że zostawiłem ją i uciekłem. Na pewno potem kogoś dorwała. Jej ramię i dolna część tułowia by ły nadgry zione, ale potrafiła się całkiem sprawnie poruszać. Śmierć zabity ch przez nią ludzi to moja wina. Kolejna przerwa. – Czasem trudno o ty m zapomnieć – mówi Gubernator, patrząc na swój makabry czny pakunek. Z koca już tak nie kapie, zbierająca się od spodu krew zaczęła krzepnąć i utworzy ła gęstą zawiesinę. Zauważa, że Bob wpatruje się w rozpry śnięte na chodniku krople, a jego brwi unoszą się w zamy śleniu. Jakby nagle wy trzeźwiał. – Ktoś z twoich bliskich też się przemienił, co nie? – Nie jesteś głupi, Bob. Bob odruchowo pociera dolną wargę. – Nigdy nie pomy ślałem, żeby karmić Brendę. – Chodź, Bob, pokażę ci coś. Docierają do dwupiętrowego budy nku stojącego na końcu ulicy . Bob wchodzi za Gubernatorem do środka.

– Bob, stań na chwilę za mną Gubernator przekręca klucz i otwiera drzwi do jednego z mieszkań na drugim piętrze. Ze środka doby wa się ciche warczenie. – Będę wdzięczny , Bob, jeśli zachowasz dla siebie to, co tutaj zobaczy sz. – Oczy wiście… gęba na kłódkę. Bob wchodzi do dwupokojowego, umeblowanego po spartańsku mieszkania, które przesiąknięte jest zapachem zepsutego mięsa i środków dezy nfekujący ch, okna pomalowano czarną farbą. Duże, sięgające do podłogi lustro znajdujące się w przedpokoju zalepiono gazetami przy czepiony mi za pomocą taśmy klejącej, zaś to niegdy ś wiszące w łazience zdjęto, na co wskazuje jaśniejszy owal na ścianie nad umy walką. Na żadnej innej ścianie nie ma ani jednego lustra. – Ona jest dla mnie wszy stkim – mówi Gubernator. Bob podąża za nim do salonu, stamtąd kory tarzy kiem do zawalonej brudny mi ciuchami pralni, gdzie trup małej dziewczy nki przy pięty jest łańcuchem do tkwiącego w ścianie kołka. – Boże… Bob woli się nie zbliżać. Martwa dziewczy nka – nadal ma na sobie sukieneczkę i zaplecione warkoczy ki, jakby wy bierała się z rodzicami na niedzielne nabożeństwo – młóci rękoma powietrze, parska i pluje, łańcuch naprężony jest do granic możliwości. Bob cofa się o krok. – Boże… – Bob, spokojnie. Gubernator klęka przy miniaturowy m zombie i kładzie na ziemi swoje zawiniątko. Dziewczy nka kłapie poczerniały mi, zepsuty mi zębami. Mężczy zna odwija z koca ludzką głowę,

w której zieje dziura po kuli, ewidentnie wy strzelona z bliskiej odległości. – Niech to… Bob podejrzewa, że głowa – na której kłębią się tłuste robale – należała do żołnierza albo komandosa, bowiem ostrzy żona jest na krótko. – To jest Penny … jedy naczka – wy jaśnia Gubernator, popy chając odciętą głowę bliżej trupa. – Pochodzimy z małego miasteczka Way nesboro. Matka Penny , a moja żona, Sarah, zginęła w wy padku jeszcze przed Przemianą. Dziecko zaczy na jeść. Bob obserwuje wszy stko z progu, zniesmaczony i zszokowany , a dziewczy nka odgry za kolejne kawałki skóry i mięsa z czaszki oraz wy żera to, co znajduje się wewnątrz, niczy m wy głodniały klient ekskluzy wnej restauracji, który zabrał się za pałaszowanie homara. Gubernator patrzy na tę ucztę z obojętnością. Przez moment sły chać jedy nie makabry czne siorbanie. – Mój brat Brian, paru moich przy jaciół, no i, oczy wiście, ja, ruszy liśmy , żeby znaleźć jakieś miejsce odpowiednie dla Penny . Jechaliśmy na zachód, przez chwilę mieszkaliśmy w Atlancie, poznaliśmy nowy ch ludzi, paru straciliśmy … ale nieustannie kierowaliśmy się na zachód. Mały trupek jakby się uspokaja. Dziewczy nka siada i opiera się o ścianę, a jej małe, tłuste, umazane szkarłatem paluszki nadal grzebią głęboko w czaszce w poszukiwaniu smaczny ch kąsków. Głos Gubernatora opada o oktawę. – Natknęliśmy się na jakieś szumowiny w sadzie, niedaleko stąd – przery wa, jakby mówienie sprawiało mu trudność. – Zostawiłem Penny pod opieką brata i przegoniłem tamty ch, ale… jedno nieszczęście przy ciągnęło drugie. Bob nie może się ani ruszy ć, ani nawet wy krztusić z siebie żadnego słowa; to miejsce go przeraża: wy łożony brudny mi kafelkami pokój, biegnące wzdłuż ścian rury , fugi koloru pleśni. Patrzy na małe szkaradzieństwo, którego blada twarzy czka wy daje się już ukontentowana. Stwór kładzie się na podłodze, z jego przy pominający ch płatki tulipana ust wy stają kawałki przeżutego mózgu, a oczy koloru ry biej łuski wy wracają się do góry . – Mój brat spierdolił sprawę, przez niego straciłem dziecko – wy jaśnia Gubernator, spuszczając głowę, jego głos kipi od skry wany ch emocji. – Brian by ł słaby i dlatego stało się to, co się stało. Nie mogłem jednak tak po prostu o ty m zapomnieć i na pewno wiesz, o czy m mówię, Bob. Nie mogłem pozwolić jej odejść. Patrzy na swojego rozmówcę ze łzami w oczach; Bob dobrze wie, co czuje Gubernator. Serce ściska mu się z tęsknoty za Brendą. – Obwiniam siebie za śmierć Penny i jej przemianę. – Gubernator znowu wbija wzrok w podłogę. – Zabrałem więc ją ze sobą i dalej podążaliśmy na zachód. Do czasu naszego przy jazdu do Woodbury , Brian zdąży ł już zwariować z poczucia winy . Rzecz, która by ła niegdy ś małą dziewczy nką, wy puszcza z rączek czaszkę niczy m pustą skorupę ostry gi. Rozgląda się po pomieszczeniu, jakby jej mleczne oczy właśnie wy budziły się ze snu. – Musiałem uśpić Briana jak wściekłego psa – mamrocze Gubernator, zbliżając się do małego potworka, a jego głos staje się bezbarwny . – Nadal widzę w niej moją Penny … gdy tak siedzi… i jest spokojna… Bob z trudem przeły ka ślinę. Tłuką się w nim sprzeczne emocje – wstręt, smutek, strach,

przeszy wająca tęsknota, a nawet współczucie dla tego chorego człowieka – i zwiesza głowę. – Sporo przeszedłeś. – Spójrz na to, Bob. – Gubernator kiwa głową w kierunku zombie. Trupek przekrzy wia głowę i patrzy na Gubernatora, jakby poiry towany , a potem mruga i jakby na moment w jego oczach tli się ślad dawnej Penny Blake. – Moje dziecko nadal tam jest. Prawda, skarbie? Gubernator podchodzi do przy piętego łańcuchem monstrum, klęka i głaszcze zombie po siny m policzku. Bob zaczy na mówić: – Uważaj, nie sądzę, żeby to by ło… – Moja piękna dziewczy nka. – Gubernator głaszcze trupka po matowy ch włosach. Zombie mruga i jego popielata twarz zmienia wy raz, oczy się zwężają, a czarne wargi odklejają od zepsuty ch ząbków. Bob robi krok naprzód. Stwór rzuca się z zębami na odsłonięty nadgarstek Gubernatora, lecz ten w porę zabiera rękę. – Ups! Zombie rzuca się na łańcuchu, wstaje i próbuje dosięgnąć Gubernatora, który wy cofuje się do wy jścia. – A to kłóliczek… niemal dopadł tatusia! – mówi, udając dziecięcy głosik. Bobowi zaczy na się kręcić w głowie. Zbiera mu się na wy mioty , czuje w ustach smak żółci. – Bob, zrób mi przy sługę i sięgnij po koc. – Co? – Bądź tak uprzejmy i zobacz, co tam jeszcze się kry je w naszy m worku skarbów. Bob powstrzy muje wy mioty , odwraca się i zagląda do leżącego na podłodze zawiniątka; w kocu leży w zakrzepłej krwi ludzki, najwy raźniej męski, palec. Wy raźnie widzi porastające go włoski, a z jednej strony wy staje niewielka, biała kość. Nagle coś w nim pęka – tak szy bko i łatwo niczy m gumka recepturka – i wy ciąga z kieszeni chusteczkę, pochy la się i podnosi palec. – Czy ń honory , przy jacielu – mówi Gubernator, stojąc dumnie, podparty pod boki, obok kłapiącego zębami zombie. Bob czuje, jakby stracił kontrolę nad własny m ciałem, które zaczęło się samo poruszać. – Pewnie… – mamrocze. – No dalej. Bob stoi zaledwie kilka cali od pseudo-Penny , która warczy i pluje, rzucając się na łańcuchu, jakby miała zamiar wy rwać go ze ściany . – Dobrze, czemu nie… Wy ciąga rękę w kierunku monstrum i podaje mu oderwany palec. Trupek pożera go łapczy wie, ściskając oburącz i pakując prosto do wy głodniały ch ust. Rozlegają się wy wołujące mdłości mlaśnięcia. Mężczy źni stoją obok siebie i obserwują. Gubernator obejmuje swojego nowego przy jaciela.

Do końca ty godnia mężczy źni konstruujący mur otoczy li ogrodzeniem kolejną ulicę, a mianowicie Jones Mill Road, gdzie mieścił się zabity deskami i pomalowany spray em urząd pocztowy . Na murze jakiś żartowniś, któremu najwy raźniej coś zostało w głowie z wy kładów z literatury , napisał „i tak kończy się świat, nie z trzaskiem, a ze szwendaczem”, co nieustannie przy pominało przechodniom, że społeczeństwo, jakie znali, już się nie odrodzi. Josh Lee Hamilton przy łącza się w sobotę do ekipy budowlanej i przenosi wózki wy ładowane drewnem z jednej strony ulicy na drugą, mięśniami zarabiając na jedzenie, żeby wy starczy ło dla niego i Lilly . Nie ma już rzeczy na wy mianę i przez ostatnie kilka dni imał się różny ch pomniejszy ch prac, jak opróżnianie latry n czy przy gotowy wanie mięsa do powieszenia w wędzarni, lecz nie narzeka, bowiem robi to dla Lilly . Josh zakochał się tak mocno, że nocami, w ciemnościach ich mieszkania na piętrze, gdy dziewczy na już zaśnie w jego ramionach, płacze po cichu. Jest świadom ironii tego, że odnalazł miłość dopiero po nadejściu zarazy . Nosi w sobie karkołomną nadzieję, że może im się udać, nadzieję, którą podsy ca pierwsze w jego ży ciu prawdziwe, ży wione do kogoś uczucie, i nawet nie zauważa nieobecności pozostały ch członków grupy . Ich mała klika rozeszła się na cztery strony świata. Czasem widuje Megan włóczącą się po bramach i klatkach schodowy ch, naćpaną i ledwie ubraną. Nie ma pojęcia, czy nadal jest ze Scottem, który najwy raźniej zniknął. Nikt nie wie, gdzie jest, i prawda jest taka, że nikogo to nie obchodzi. Megan ma za to pełne ręce roboty . Na jakichś pięćdziesięciu mieszkańców Woodbury przy pada jedy nie kilkanaście kobiet, w ty m zaledwie parę przed menopauzą. Josha bardziej niepokoi jednak Bob, który stał się miejscową maskotką. Najwy raźniej Gubernator – Josh nie ufa temu socjopacie bardziej, niż szwendaczowi, który prowadziłby druży nę Małej Ligi – zainteresował się Bobem, wciska mu dobrą whisky , barbiturany i mami wizją społecznego awansu w tej swojej dziurze. Lecz w niedzielne popołudnie Josh odsuwa od siebie wszy stkie te my śli, rozładowując paletę z sidingiem na końcu ty mczasowego ogrodzenia. Pozostali robotnicy przesuwają się wzdłuż bary kady , przy bijając gwoździe. Niektórzy uży wają młotków, a inni pistoletów podłączony ch do generatorów. Hałas jest nie do zniesienia. – Rzuć to gdzieś obok worków z piaskiem, kuzy nie – mówi Martinez i przy jacielsko kiwa głową. Ma na sobie bezrękawnik, a na głowie bandanę i nadal zgry wa dobrego kumpla, choć w ręku trzy ma karabin maszy nowy . Josh nie potrafi go rozgry źć; wy daje się najrozsądniejszy m gościem z całego Woodbury , choć poprzeczka nie jest tu zawieszona wy soko. Zadanie Martineza polega na nadzorowaniu prac i kierowaniu zmianami przy murze. Josh wie też, że rzadko rozmawiał z Gubernatorem, choć z początku wy dawali mu się złączeni niczy m bracia sy jamscy . – Spróbujcie trochę ciszej, co, bracie? – dodaje, mrugając. – Jeśli to oczy wiście możliwe. – Jasne – odpowiada Josh i zaczy na rozładowy wać pły ty wiórowe. Zrzuca z siebie kurtkę, bo pot leci mu już ciurkiem po karku i plecach; słońce jest dziś wy soko na niebie. Kończy wy ładunek w zaledwie parę minut. – Możesz zrobić jeszcze jedną przed lunchem? – py ta Martinez. – Dobra – mówi Josh i bierze pusty wózek. Odwraca się i idzie po kolejne pły ty ; jego kurtka, a wraz z nią tkwiący w jej kieszeni pistolet, wisi na ogrodzeniu. Joshowi zdarza się zapominać, że w ogóle ma broń, nie musiał z niej korzy stać

od przy jazdu do Woodbury , strażnicy radzą sobie nieźle sami, no i w ciągu ostatniego ty godnia miało miejsce jedy nie parę ataków – i to ty lko na skraju lasu i boczny ch drogach – lecz zostały szy bko odparte przez uzbrojony ch mężczy zn. Martinez mówił, że odkry li magazy n broni Gwardii Narodowej znajdujący się niedaleko od miasta i stamtąd mają cały ten arsenał, z którego Gubernator robi dobry uży tek. Prawda jest jednak taka, że ataki szwendaczy są najmniejszy m zmartwieniem Gubernatora. Ludziom przy krzy się ży cie w Woodbury , nie wy trzy mują stresów, tracą nad sobą panowanie, skaczą sobie do oczu. Josh pokonuje odległość pomiędzy budową a magazy nem w mniej niż pięć minut, nie przestając my śleć o Lilly i wspólny m ży ciu z nią. Z głową w chmurach, nie zwraca uwagi na smród, który dochodzi z budy nku stojącego przy trakcji kolejowej. Magazy n służy ł niegdy ś za składzik do dy spozy cji Chattooga and Chickamauga Railway . Hodowcy ty toniu w ubiegły m wieku korzy stali z tej linii w celu transportu liści na północ, do Fay etteville, gdzie by ły poddawane przetworzeniu. Josh podchodzi do długiego, wąskiego budy nku i stawia wózek przed drzwiami. Magazy n w najwy ższy m punkcie sfaty gowanego, dwuspadowego dachu ma przy najmniej trzy dzieści pięć stóp. Ze starego sidingu zdąży ła już poodłazić farba, nie dało się ukry ć, że nikt od dawna nie uży wał tego miejsca. Pojedy ncze, wy sokie okno przy drzwiach zostało stłuczone i zabite deskami. Magazy n przy pomina zrujnowane muzeum, relikt starego Południa. Teraz składowano w nim drewno oraz materiały budowlane. – Josh! Na dźwięk znajomego głosu zatrzy muje się przed wejściem. Odwraca się i widzi idącą ku niemu Lilly w swoim charaktery sty czny m, niechlujny m stroju – kapeluszu z opadający m rondem, kolorowy m szalu i futrze, które otrzy mała w zamian za coś od jednej ze starszy ch mieszkanek miasteczka – i ze zmęczony m uśmiechem na szczupłej twarzy . – Jesteś lukrem na moje oczy , dziecino – mówi Josh, obejmując ją i zamy kając w niedźwiedzim uścisku. Lilly odwzajemnia gest, ale jakby z mniejszy m zaangażowaniem, bardziej platonicznie, przez co Josh ponownie się zastanawia, czy przy padkiem zby tnio na nią nie naciska; a może to, że zaczęli chodzić ze sobą do łóżka, osłabiło codzienną dy namikę pomiędzy nimi. A może nie spełnił jej oczekiwań? Lilly wy daje się coraz bardziej powściągliwa w manifestowaniu uczuć. Josh odpy cha od siebie te my śli i winą obarcza stres. – Możemy pogadać? – py ta dziewczy na, patrząc ze smutkiem prosto w jego oczy . – Pewnie… chcesz mi pomóc? – Prowadź – mówi. Josh otwiera drzwi. Fetor gnijącego ciała, mieszając się z duchotą pozbawionego wenty lacji pomieszczenia, nie rzuca się od razu w nozdrza. Lilly i Josh nie zauważają także ziejącej dziury w ty lnej ścianie magazy nu, która w dodatku sąsiaduje z przy legającą do lasu polaną. Budy nek ciągnie się przez jakieś sto stóp; w środku jest ciemno, wszędzie zalegają pajęczy ny i leżą pordzewiałe fragmenty torów, tak skorodowane, że metal zdąży ł już nabrać ziemistego koloru. – Co ci chodzi po głowie, dziecino? Josh podchodzi do sterty wiórowy ch pły t, które wy glądają, jakby pochodziły z rozebranej stodoły – w wy żłobieniach i bruzdach nadal zalega czerwona farba, choć już popękana i pokry ta

warstwą zaschniętego brudu. – Musimy stąd odejść, Josh, wy dostać się z tego miasta… zanim stanie się coś strasznego. – Już niedługo, naprawdę. – Josh, mówię poważnie, posłuchaj mnie – łapie go za ramię i przy ciąga do siebie, żeby mogła spojrzeć mu w oczy . – Nie obchodzi mnie, czy Megan i Scott pojadą z nami, Bob również… musimy opuścić to miejsce. Może i jest tu przy tulnie i wspaniale, ale gnije od środka. – Ja wiem, muszę ty lko… Przery wa, gdy ż kątem oka, za zabity m deskami oknem dostrzega jakiś cień. – Boże, Josh, czy ty … – Stań za mną – mówi, szy bko orientując się w sy tuacji. Czuje silny , drażniący odór, który wy bija się ponad duszny smród zawilgotniałego magazy nu, i sły szy warknięcie dochodzące z ty lnej części budy nku. Przez dziurę w ścianie wpada światło dnia. Najgorsze jest jednak to, że zapomniał zabrać ze sobą pistolet, który nadal spoczy wa w kieszeni kurtki.

Dziesięć

Rozlega się seria z karabinu maszy nowego. Lilly szuka schronienia w ciemności magazy nu, a Josh rzuca się biegiem za stertę drewna, gdy deski, który mi zostało zabite okno, nagle pękają pod naporem z zewnątrz. Połączona waga trzech warczący ch zombie zmusza drewno do ustąpienia; stwory gramolą się do środka. Dwaj mężczy źni i kobieta mają głębokie rany postrzałowe na twarzach; kule najwy raźniej poobry wały im policzki, a wy stające zęby oraz dziąsła wy glądają, jakby zostały wy rzeźbione z przy brudzonej kości słoniowej. Trupy wpełzają w mrok, budy nek wy pełnia chór warknięć i pomruków. Josh nawet nie ma czasu sprawdzić, co dokładnie dzieje się przy wejściu, bo sły szy szuranie dochodzące z ty łu ciemnego magazy nu. Odwraca się. Ku niemu drepcze wielgachny szwendacz w ogrodniczkach, zapewne by ły farmer; wnętrzności wiszą mu u pasa niczy m pokry ty śluzem różaniec. Koły sząc się, idzie w kierunku Josha, otoczony unoszący mi się w powietrzu kłębami kurzu, wpadając co rusz na skrzy nki i stare tory jak jakiś pijak. – LILLY, STAŃ ZA MNĄ! Josh dopada do sterty drewna i podnosi jedną z pły t, zasłaniając się nią jak tarczą. Lilly przy ciska się do jego pleców, z przerażenia nie mogąc uspokoić oddechu. Mężczy zna podnosi pły tę wy żej i zaczy na biec na wielkiego szwendacza niczy m wspomagający , który próbuje zbić z nóg rozgry wającego w futbolu amery kańskim. Zombie wy je, śliniąc się, gdy Josh uderza go swoją prowizory czną tarczą. Siła uderzenia powala trupa na ziemię. Josh uderza pły tą w leżącego stwora i staje na niej, po sekundzie przy łącza się do niego Lilly ; ich waga przy szpila szwendacza do podłogi. Martwe członki wiją się pod nimi, sczerniałe paluchy chwy tają powietrze. Na zewnątrz bije dzwon alarmowy . – NIECH TO CHUJ! Josh traci nad sobą kontrolę i zaczy na uderzać pięścią w drewno, pod który m nadal wije się martwy farmer. Lilly odsuwa się, gdy jej kochanek wstaje, i dociska butem pły tę w miejscu, gdzie znajduje się czaszka trupa, a potem zaczy na po niej skakać. Sły chać parę ochry pły ch, żałosny ch krzy ków. Twarz Josha wy krzy wia gniew. Tkanka mózgowa wy try skuje spod pły ty , trzask pękający ch kości czaszki przy prawia o mdłości. Farmer przestaje się ruszać. Struga czarnego pły nu tworzy na ziemi kałużę. To wszy stko dzieje się w ciągu zaledwie paru sekund. Przerażona Lilly robi krok w ty ł. Na ulicy rozlega się znajomy głos, spokojny i opanowany , mimo tego, że krzy czy co sił w płucach. – NA ZIEMIĘ! PADNIJCIE NA ZIEMIĘ! Josh rozpoznaje, że to Martinez, i w ty m samy m momencie przy pomina sobie o trzech

szwendaczach, którzy wleźli przez okno. Zeskakuje z pły ty , odwraca się i widzi, jak zombie zbliżają się do Lilly , wy ciągając ku niej swoje pozbawione ży cia, spasty czne ramiona. Dziewczy na zaczy na krzy czeć. Josh doskakuje do niej, próbując znaleźć w zasięgu ręki jakąś broń, ale na ziemi nie ma nic poza kawałkami metalu i trocinami. Lilly cofa się z krzy kiem, a jej wrzaski mieszają się z dobiegający mi z zewnątrz władczy mi poleceniami. – NA ZIEMIĘ! NATYCHMIAST!! Josh zaczy na rozumieć, o co chodzi, łapie więc Lilly i padają na podłogę. Trzy martwe postacie są już nad nimi, rozchy lają się ich śliniące się wargi; są tak blisko, że Josh czuje odór rozkładu doby wający się z ich ust. Frontowa ściana rozpada się w drzazgi; kawalkada pocisków wy strzelony ch z broni automaty cznej zostawia w niej dziurę wielkości piłeczki do ping-ponga. Światło wlewa się przez każdą z nich jasny m snopem. Kule trafiają szwendaczy na wy sokości mostka; truposze zaczy nają pląsać w makabry czny m tańcu. Hałas jest ogłuszający . Na Josha i Lilly spadają fragmenty drewna i gipsu, a także martwej, gnijącej tkanki. Josh patrzy na wszy stko kątem oka; trupy podry gują, jakby przy gry wała im ary tmiczna perkusja, ciemność zaś poprzecinana jest wstążkami promieni słoneczny ch. Pękają czaszki. Fruwają kawałki mięsa. Martwe ciała flaczeją i zwalają się na ziemię, ale kanonada nie ustaje. Cieniutkie strużki dnia wpadające do środka wy glądają złowieszczo.

Zapada cisza. Uszu Josha dochodzi głuchy odgłos padający ch na chodnik łusek, a potem dławione przez wiatr dźwięki repetowanej broni, ładowany ch magazy nków, zmęczony ch oddechów. Mija chwila. Josh odwraca się do leżącej obok niego Lilly , która kurczowo trzy ma się jego koszuli. Wy gląda jak katatoniczka, przy ciska twarz do ziemi. Josh przy tula ją i głaszcze po głowie. – Wszy stko gra? – Jest świetnie… wręcz wspaniale. Lilly wy daje się powoli dochodzić do siebie, patrzy z przestrachem na kałużę pły nu mózgowo-rdzeniowego. Poszatkowane i wy bebeszone przez kule zwłoki leżą zaledwie parę cali od niej. Josh podnosi się i pomaga jej wstać. Zaczy na coś mówić, gdy skrzy pienie starego drewna przy ciąga jego uwagę. Patrzy w kierunku tego, co zostało z drzwi wejściowy ch – górna połowa składa się prakty cznie z samy ch dziur – które otwierają się hałaśliwie. Do środka zagląda Martinez. Mówi pośpieszne, rzeczowo. – Jak tam? – W porządku – odpowiada Josh. Z ulicy dobiegają podniesione głosy , ich echo niesie wiatr. Potem stłumione uderzenie. – Jeśli wszy stko u was dobrze, gonimy gdzie indziej – mówi Martinez. – Damy sobie radę.

Krótkie skinienie głowy i Martinez znika za drzwiami.

Dwie przecznice dalej, na wschód od trakcji kolejowej, wy wiązała się bójka przy bary kadzie. Nie są one w nowy m Woodbury niczy m rzadkim. Dwa ty godnie temu paru strażników od Rzeźnika pobiło się o mocno już podniszczony egzemplarz magazy nu „Ledwie Legalne”. Doktor Stevens musiał nastawić jednemu z uczestników sporu szczękę, a drugiemu nałoży ć opatrunek na zalane krwią oko. Większość ty ch bójek ma miejsce za zamknięty mi drzwiami albo późno w nocy i przeważnie doty czy rzeczy try wialny ch: ktoś na kogoś spojrzał spod by ka, ktoś opowiedział żart, który komuś innemu się nie spodobał, ktoś zwy czajnie kogoś wkurza. Gubernator od ty godni zastanawia się, jak się uporać z co bardziej poważny mi przy padkami bijaty k. Aż do dzisiaj wszy stkie te mordobicia by ły jednak mniej lub bardziej pry watny mi sprawami zainteresowany ch; teraz bójka wy buchła za dnia, przed magazy nem ży wności, na oczach jakichś dwudziestu gapiów, którzy na dodatek zachęcają uczestników do walki. Z początku ludzie patrzy li na dwóch młodziaków skaczący ch sobie do gardeł z niesmakiem, ale gdy w ruch poszły pięści, ślina i gniew, w ich oczach rozgorzała furia. Rozlegają się okrzy ki i nawoły wania, publikę opanowuje żądza krwi. Ludzie wy ją niczy m wściekłe hieny , wrzeszczą jak opętani, a młodsi mężczy źni wy machują w powietrzu zaciśnięty mi pięściami. Martinez i jego świta przy chodzą akurat w kulminacy jny m momencie tej walki. Dean Gorman, ubrany w jeans wieśniak z Augusty , wielbiciel tatuaży z kapelami heavy metalowy mi, kopniakiem zbija z nóg Johnny ’ego Pruitta, grubego ćpunka z Jonesboro, który ośmielił się skry ty kować druży nę futbolową Augusta State Jaguars. Chłopak pada ciężko na ziemię. – Hej! Uspokójcie się! – Martinez nadchodzi od północnej strony ulicy z karabinem M1 u boku, nadal gorący m od strzelaniny w magazy nie kolejowy m. Za nim idą trzej strażnicy , również z bronią opartą o biodro. Cała czwórka dopiero przechodzi przez ulicę i Martinez nie widzi jeszcze, kto z kim walczy , bo bijący ch się otacza półkole wiwatujący ch gapiów i dostrzec można jedy nie chmurę kurzu i przecinające powietrze pięści. – HEJ!! Dean Gorman wy mierza Johnny ’emu Pruittowi kolejnego kopniaka, ty m razem celując metalowy m czubem buta w jego żebra. Chłopak wije się z bólu i próbuje odturlać się jak najdalej od przeciwnika. Gapie szaleją. Gorman rzuca się na grubasa, ale ten kontruje, uderzając kolanem w pachwinę napastnika. Widownia wy je. Gorman przewraca się na bok, łapiąc się za krocze. Pruitt przechodzi do ofensy wy i wali go raz po raz w twarz. Z nosa leżącego na ziemi Gormana zaczy na lecieć ciemna krew, która wsiąka w piasek. Martinez przeciska się przez gapiów, torując sobie drogę do walczący ch. – Martinez! Czekaj! Martinez czuje, że ktoś łapie go za ramię. Odwraca się i widzi twarz Gubernatora. – Poczekaj chwilę – mówi pod nosem ży lasty mężczy zna, a w jego głęboko osadzony ch oczach widać ży we zainteresowanie.

Jego nowo zapuszczone, podkręcone do góry wąsy są ciemne i gęste, nadają jego twarzy wy gląd drapieżnika. Ma na sobie jeansy , długi, czarny płaszcz, którego poły powiewają majestaty cznie na wietrze, pod nim baty stową koszulę, a na nogach ciężkie buciory robocze. Wy gląda niczy m dziewiętnastowieczny palady n-degenerat, połączenie kowboja i alfonsa. – Chcę coś zobaczy ć. Martinez opuszcza broń i patrzy na bijaty kę. – Boję się, że który ś z nich wy kituje. Johnny Pruitt zdąży ł już zacisnąć swoje pulchne palce na gardle Deana Gormana, który zaczy na puchnąć i chry pieć. Parę sekund wy starcza, żeby bójka zmieniła swoje oblicze i z dzikiej naparzanki przemieniła się w śmiertelną walkę. Pruitt nie popuści. Tłum wiwatuje radośnie, Gorman wierzga i rzuca się. Zaczy na brakować mu powietrza, jego twarz przy biera kolor bakłażana. Parska krwistą śliną, oczy wy chodzą mu z orbit. – Nie martw się, babciu – mamrocze Gubernator, obserwując uważnie walkę swoimi pusty mi oczami. Martinez zaczy na rozumieć, że jego towarzy sz wcale nie przy patruje się bójce. Jego oczy wodzą po twarzach krzy czący ch, zgromadzony ch wokół ludzi. Gubernator obserwuje obserwujący ch; wy gląda, jakby chłonął widok każdej twarzy z osobna niczy m szakal, napawa się każdy m okrzy kiem. Dean Gorman zaczy na gasnąć. Serdelkowe palce Johnny ’ego Pruitta naciskają jeszcze mocniej. Twarz Gormana blednie, ma barwę suchego cementu. Oczy wy wracają mu się do wnętrza głowy , przestaje się rzucać. – Dobra, wy starczy … ściągnij go – rozkazuje Martinezowi Gubernator. – WSZYSCY ODSUNĄĆ SIĘ! Martinez przeciska się przez gapiów, trzy mając oburącz broń. Johnny Pruitt nareszcie zwalnia uścisk, widząc wy celowany w siebie karabin. Gorman, odzy skując oddech, znowu zaczy na wierzgać. – Idź po Stevensa! – Martinez wy daje polecenie jednemu ze strażników. Tłum, nadal podniecony walką, wy daje zbiorowy jęk zawodu. Niektórzy nawet narzekają, paru pozwala sobie na głośniejszy okrzy k, wszy scy są jednakowo rozczarowani. Stojąc z boku, Gubernator przy patruje się wszy stkiemu z uwagą. Gdy gapie zaczy nają się rozchodzić – kręcąc głowami – podchodzi do Martineza, który nadal stoi nad wijący m się Gormanem. – Przeży je – mówi. – Dobrze – odpowiada Gubernator, patrząc na młodego mężczy znę leżącego na ziemi. – Chy ba wiem, co zrobić z gwardzistami.

Czterech mężczy zn szepcze do siebie w niewielkiej celi w podziemiach kompleksu wy ścigowego. – To nigdy nie wy pali – rzuca scepty cznie jeden z nich, siedzący w rogu pomieszczenia w zasikany ch bokserkach, gapiąc się na współwięźniów. – Zamknij pizdę, Manning – sy czy mężczy zna nazwiskiem Barker, chudy jak ty ka

dwudziestopięciolatek, który patrzy na swoich kolegów zza tłusty ch kosmy ków długich włosów. W Camp Ellenwood w Georgii Barker by ł pupilkiem majora Gene’a Gavina i odpowiadał za operacje specjalne w dwieście dwudziesty m drugim wojskowy m batalionie wy wiadowczy m. Teraz, dzięki temu psy cholowi Philipowi Blake’owi, Gavin nie ży je, a on został zredukowany do obszarpanego, półnagiego, pełzającego zwierzęcia, zamkniętego w zapomniany ch przez Boga katakumbach, którego trzy mano tutaj o zimny ch płatkach owsiany ch i zepsuty m chlebie. Czterech gwardzistów trzy mano w „areszcie domowy m” od ponad trzech ty godni. Philip Blake zastrzelił z zimną krwią ich oficera dowodzącego na oczach kilkudziesięciu mieszkańców miasteczka. Dzisiaj przy ży ciu utrzy muje Barkera jedy nie głód i wściekłość, a także fakt, że jest przy kuty łańcuchem do ściany zaraz obok zamknięty ch drzwi i mógłby spróbować rzucić się na tego, kto by nimi wszedł, na przy kład na Blake’a, który regularnie przy chodził na dół i wy ciągał jednego z nich z piwnicy , gotując mu zapewne piekielny los. – Nie jesteśmy głupi, Barker – świszczy z innego rogu Stinson; jest starszy od pozostały ch i przy sadzisty , stary dobry trep o popsuty ch zębach, który parę lat przesiedział za biurkiem. – Zgadzam się ze Stinsonem – przy takuje koledze Tommy Zorn, by ły kurier Gwardii Narodowej, który siedzi pod ty lną ścianą pomieszczenia w samej bieliźnie; jego wy chudzone ciało pokry te jest wy raźnie widoczną wy sy pką. – Od razu nas przejrzy . – Nie, jeśli będziemy ostrożni – protestuje Barker. – Który z nas będzie zgry wał umarlaka? – Nie ma znaczenia. Kopnę go w dupę, jak otworzy drzwi. – Barker, my ślę, że coś ci się na mózg rzuciło. Poważnie. Chcesz skończy ć jak Gavin? Albo jak Greely , Johnson i… – TY TCHÓRZLIWY SKURWYSYNU!!! WSZYSCY SKOŃCZYMY TAK JAK ONI, JEŚLI CZEGOŚ NIE WYMYŚLIMY!!! Dźwięk głosu Barkera – cieniutki, ale niesamowicie głośny , napięty niczy m struna – kończy konwersację, jakby wciśnięto magiczny przy cisk. Przez jakiś czas czterej gwardziści po prostu siedzą w mroku bez słowa. Aż wreszcie Barker odzy wa się ponownie: – Jeden z was musi zgry wać trupa. Ty lko o to proszę. Ja zajmę się resztą. Trzasnę go z zaskoczenia, jak ty lko wejdzie. – No ale jak to przekonująco zrobić? – py ta Manning. – Nasmaruj się gównem. – Ha, kurwa, ha. – Skalecz się i wy maż gębę krwią, no sam nie wiem. Trzy j oczy , aż zaczną krwawić. Chcesz się stąd wy dostać? Zapada długie milczenie. – Jesteś pieprzony m gwardzistą, do cholery jasnej. Chcesz tutaj zgnić jak jakiś robak? Kolejna pauza. Nagle z ciemności odzy wa się Stinson. – Dobra, ja to zrobię.

Bob idzie za Gubernatorem; przechodzą przez stalowe drzwi na końcu toru wy ścigowego, potem schodzą po wąskich, żelazny ch schodach, następnie wzdłuż ciasnego kory tarza. Ich kroki niesie świdrujące uszy echo. Jest niezby t jasno, palą się jedy nie zasilane przez generatory okratowane lampki. – Nareszcie to zrozumiałem, Bob – mówi Gubernator, grzebiąc przy zawieszony m przy pasku na długim łańcuchu pęku kluczy , szukając właściwego. – To miejsce potrzebuje… rozry wki. – Rozry wki? – Grecy mieli teatr, Bob, a Rzy mianie igrzy ska. Bob nie ma pojęcia, o czy m mówi jego towarzy sz, ale idzie za nim posłusznie, wy cierając suche usta. Musi się napić. Bardzo. Odpina guziki swojej oliwkowej kurtki wojskowej. Krople potu perlą się na jego brwiach; dusi go stęchłe, wilgotne powietrze podziemi toru, przy pominający ch jaskinię. Przechodzą przez zamknięte drzwi. Bob sły szy zduszone, ale wy raźne odgłosy wy dawane przez ży we trupy . Zapach zapleśniałego kory tarza przenika się ze smrodem gnijącego mięcha. Bob czuje ucisk w żołądku. Gubernator prowadzi go do znajdujący ch się na końcu kory tarza metalowy ch drzwi z wąskim okienkiem ze zbrojonego szkła, które zasłonięte jest roletą. – Muszę zadowolić oby wateli – mruczy Gubernator, podchodząc do drzwi z odpowiednim kluczem. – Ludzie muszą by ć posłuszni, ulegli… Bob czeka, aż Gubernator włoży gruby , metalowy klucz do zamka; już ma go przekręcić, gdy się odwraca i patrzy swojemu nowemu przy jacielowi w oczy . – Niedawno mieliśmy problemy z Gwardią Narodową… narzucali się ludziom, starali się mówić nam, co mamy robić… chcieli założy ć sobie tutaj malutkie królestwo. Bob się nie odzy wa. Kręci mu się w głowie i ma mdłości, stać go ty lko na pojedy ncze skinięcie. – Trzy mam tutaj paru – ciągnie Gubernator, mrugając do Boba, jakby pokazy wał dziecku miejsce, w który m schował słoik z ciastkami. – By ło ich siedmiu, ale zostało czterech… przejechałem przez nich jak Grant przez Richmond. – Przejechałeś przez nich? Gubernator pociąga nosem i z miną winowajcy wbija wzrok w podłogę. – Posłuży li do wy ższy ch celów, Bob. Mojemu dziecku… Penny . Bob teraz już wie, o czy m mówi Gubernator, i znowu robi mu się niedobrze. – No nic. Przeczuwałem, że się na coś przy dadzą… ale dopiero teraz zrozumiałem, jakie jest ich właściwe przeznaczenie – uśmiecha się. – Gladiatorzy , Bob. Dla dobra ogółu. Gubernator podnosi roletę, jednocześnie włączając światło. Bob przez okienko widzi, że za drzwiami zapala się rząd lamp fluorescency jny ch, które rzucają jasne światło na celę wielkości jakichś trzy stu stóp kwadratowy ch. Na środku leży wielki mężczy zna ubrany jedy nie w podarty podkoszulek; jest pokry ty krwią, drży , a jego czarne usta wy krzy wiają się w okropny m gry masie, odsłaniając zęby . – A to feler – komentuje Gubernator – wy gląda na to, że jeden z nich zdąży ł się przemienić. Pozostali więźniowie wrzeszczą – czego nie sły chać zby t dobrze z powodu gruby ch drzwi – próbują wy rwać się z łańcuchów i proszą o zabranie stamtąd nowo przemienionego szwendacza. Gubernator sięga do płaszcza i wy jmuje colta kaliber .45 z perłową rękojeścią. Sprawdza liczbę nabojów w magazy nku.

– Zostań tutaj, Bob. Zajmie mi to chwilę. Otwiera drzwi i wchodzi do środka celi. Gdy przekracza próg, skacze na niego czający się za drzwiami mężczy zna. Barker wy daje z siebie oszalały krzy k i łapie Gubernatora od ty łu. Łańcuch, który m jest przy pięty , napina się do granic możliwości, wy ry wając ty m samy m ze ściany śrubę mocującą. Zaskoczony Gubernator poty ka się i wy puszcza z ręki swoją czterdziestkę piątkę. Uderza mocno w ziemię i traci oddech. Broń z łoskotem upada na podłogę i, obracając się, sunie jeszcze kilka stóp. Bob staje na progu i krzy czy . Barker czołga się w stronę nóg Gubernatora, łapie je i trzy ma mocno, swoje brudne, zapuszczone paznokcie wbijając w jego skórę. Próbuje dostać się do kluczy , które ten ma przy pasku, ale Gubernator przy kry ł je swoim ciałem, padając. Gubernator ry czy jak szaleniec, chcąc dopełznąć do wciąż leżącego na ziemi pistoletu. Pozostali mężczy źni wrzeszczą, gdy Barker traci resztki zdrowego rozsądku, drze się na całe gardło z od dawna tłumionej złości i żądzy mordu, otwiera usta i gry zie Gubernatora w delikatne miejsce znajdujące się przy ścięgnie Achillesa. Gubernator wy je z bólu. Bob stoi jak sparaliżowany w półotwarty ch drzwiach i obserwuje rozgry wającą się scenę. Barkerowi udaje się wgry źć aż do krwi. Gubernator, kopiąc go, usiłuje dosięgnąć broni. Gwardziści szarpią za łańcuchy w beznadziejny ch próbach uwolnienia się i krzy czą coś niezrozumiałego do Barkera, chcąc go ostrzec, lecz ten pragnie jedy nie wy gry źć kawał mięsa z ciała znienawidzonego wroga. Gubernator sięga po broń, która leży jedy nie parę cali od jego dłoni… i nareszcie jego długie, ży laste palce zaciskają się na rękojeści colta. Jedny m sprawny m ruchem Gubernator obraca się, bierze na muszkę głowę Barkera i opróżnia magazy nek półautomaty cznego pistoletu. Seria suchy ch, głośny ch wy strzałów rozbrzmiewa ogłuszający m echem. Siła uderzenia odrzuca Barkera w ty ł niczy m szmacianą kukiełkę, której ktoś nagle ściągnął sznurki; rozpędzone kule penetrują jego twarz i wy latują ty łem głowy w otoczeniu krwistoczerwonej mgiełki. Ciemna, szkarłatna maź bry zga na ścianę przy drzwiach, kawałki mózgu spadają też na Boba, który odruchowo cofa się o krok. Po drugiej stronie celi drugi mężczy zna krzy czy coś niezrozumiale i pośpiesznie, błagalny m tonem. Gubernator podnosi się i odwraca w jego stronę. – Proszę, proszę, nie przemieniłem się. NIE PRZEMIENIŁEM SIĘ! Stinson siada i zasłania swoją zakrwawioną twarz. Nie przestaje krzy czeć. Usta wy smarował sobie pleśnią ze ścian i smarem z zawiasów. – To by ła sztuczka! Sztuczka! Gubernator wy ciąga magazy nek z colta i rzuca go na podłogę. Oddy cha szy bko i głęboko, wy ciągając kolejny z ty lnej kieszeni spodni i wkładając go do rękojeści. Odciąga kurek i spokojnie celuje w Stinsona, jednocześnie mówiąc: – Dla mnie wy glądasz na jebanego kąsacza. Stinson nadal zasłania twarz. – To by ł pomy sł Barkera, głupi pomy sł, proszę, nie miałem z nim nic wspólnego, on by ł walnięty , proszę… PROSZĘ! Gubernator oddaje pół tuzina strzałów; po każdy m z nich mężczy źni podskakują. Ściana nad głową Stinsona wy gląda, jakby waliły w nią fajerwerki. Po każdy m strzale

z pustaków idą iskry , a w powietrze wzbija się szary py ł. Hałas jest nie do zniesienia, rozdziera uszy . Kilka kul odbija się ry koszetem i uty ka w suficie. Któraś trafia w świetlówkę, wszy scy przy legają do ziemi i spada na nich deszcz szklany ch odłamków. Gubernator wreszcie odpuszcza i stoi, łapiąc oddech. – Bob, by łeś świadkiem czegoś, co można określić mianem lekcji wy chowawczej. Stinson zlał się w gacie; jest przerażony , ale cały . Zakry wa twarz dłońmi i zaczy na łkać. Gubernator pochodzi do niego, zostawiając za sobą strużkę krwi. – Bo widzisz, Bob… cokolwiek napędza ty ch chłopaków i każe im robić takie głupie rzeczy , uczy ni z nich supergwiazdy areny . Zasmarkany Stinson podnosi głowę. – Nawet nie zdają sobie z tego sprawy , Bob – Gubernator przy ty ka lufę do twarzy gwardzisty – ale właśnie zdali pierwszy egzamin w szkole gladiatorów. Otwórz usta. Gubernator kieruje to polecenie do Stinsona, który zaczy na łkać i krztusić się łzami. – Nie, proszę – duka. – Otwieraj gębę. Stinson rozchy la usta. Stojący w progu Bob Stookey odwraca wzrok. – Widzisz, Bob – mówi Gubernator, powoli pakując lufę do ust Stinsona; pozostali mężczy źni patrzą na tę scenę w milczeniu i napięciu, skrajnie przerażeni – posłuszeństwo… odwaga… głupota. Czy nie tak przy padkiem brzmi motto Mały ch Skautów? Bez ostrzeżenia Gubernator zabiera palec ze spustu i wy ciąga lufę z ust płaczącego mężczy zny . Odwraca się i kuśty ka do drzwi. – Jak to mówił Ed Sullivan? Szy kuje się niezłe shoooooooow! Z więźniów uchodzi napięcie, czują ulgę jak po opróżnieniu pęcherza. Zapada dzwoniąca w uszach cisza. – Bob, mogę cię o coś prosić? – mruczy Gubernator, przechodząc obok nafaszerowanego kulami ciała starszego sierżanta zbrojmistrza Trey a Barkera. – Uprzątnij tu… ale nie zabieraj ciała tego sukinsy na do kremacji, zanieś je do izby chory ch. Zajmę się resztą.

Nazajutrz, wcześnie rano, jeszcze przed świtem, naga Megan Lafferty leży zziębnięta na rozlatujący m się łóżku w ciemnościach obskurnej kawalerki, którą zajmował jeden ze strażników. Nie pamięta jego imienia. Denny ? Daniel? Wczorajszego wieczoru Megan tak się upaliła, że nie by ła w stanie zanotować go w pamięci. Chudzielec z wy tatuowaną pomiędzy łopatkami kobrą znowu się na niej kładzie i zaczy na się miarowo poruszać, co jakiś czas pojękując i piszcząc. Megan ucieka my ślami gdzie indziej, wpatruje się w sufit i liczy martwe muchy , które zbłądziły do zamontowanego pod sufitem plafonu i nie mogą się stamtąd wy dostać. Próbuje zapomnieć o okropny m bólu, który zadaje poruszający się pomiędzy jej udami mężczy zna. Pokój jest skromnie umeblowany – znajduje się w nim jedy nie łóżko, rozlatująca się komoda, zżarte przez mole zasłony powiewające na grudniowy m wietrze, który sporady cznie wlatuje do środka przez otwarte okno, oraz poukładane w liczne stosy skrzy nie wy pełnione

ży wnością (niektóre z nich zostały jej obiecane w zamian za seks). Przy gląda się uważniej dziwaczny m, postrzępiony m przedmiotom nawleczony m na sznurek i wiszący m na wbity m w drzwi haku, które wcześniej wzięła za suszone kwiatki. Po dokładniejszy ch oględzinach jest jednak pewna, że to ludzkie uszy , najpewniej trofea zdoby te na szwendaczach. Megan usiłuje wy pchnąć ze swoich my śli słowa, które wczorajszego wieczoru wy powiedziała w jej kierunku Lilly , gdy grzały się przy jedny m z koksowników. „To moje ciało, przy jaciółko, a to są kurewsko złe czasy ”, tłumaczy ła Megan, próbując usprawiedliwić swoje zachowanie. Lilly odparła z obrzy dzeniem: „Prędzej zdechnę z głodu, niż będę fikała koziołki za jedzenie”. I oficjalnie zerwała ich przy jaźń, raz na zawsze: „Mam to gdzieś, Megan. Koniec, kropka. Nie chcę mieć z tobą już absolutnie nic wspólnego”. Słowa te nadal wy brzmiewają echem w pustce, która zieje w miejscu, gdzie znajdowała się dusza Megan. Już od lat dziura w jej sercu stale się powiększała i wy pełniała smutkiem, przy bierając giganty czne rozmiary ; by ła jak studnia bez dna, w której kotłowały się skrajne emocje, z nienawiścią do samej siebie na czele. Nigdy nie by ła w stanie opróżnić tego miejsca, trawił ją ból, a teraz, w świecie ogarnięty m przez zarazę, stare rany otworzy ły się na nowo, ropiały , pulsowały . Zamy ka oczy i my śli o tonięciu w głębokim, ciemny m oceanie. Budzi ją hałas. Otwiera oczy . Tego dźwięku nie da się pomy lić z żadny m inny m, dochodzi zaraz spod okna; jest słaby , ale dobrze sły szalny , rozchodzi się echem ponad dachami: dwie skradające się postacie, dwóch mieszkańców miasteczka przemy kający ch przez ciemność. Chłopak z kobrą na plecach zmęczy ł się już monotonną kopulacją i ześlizgnął się z jej ciała. Śmierdzi od niego zaschniętą spermą i nieświeży m oddechem, a prześcieradło wy dziela ostry odór ury ny . Mężczy zna zaczy na chrapać, kiedy ty lko jego głowa ląduje na poduszce. Megan ostrożnie podnosi się z łóżka, żeby przy padkiem nie obudzić swojego klienta. Podchodzi na palcach do okna i wy gląda na zewnątrz. Miasteczko pogrążone jest w szarości. Na tle mdłego światła latarni wy różniają się stojące na dachach kominy i piony wenty lacy jne. Dwie sy lwetki poruszające się w kierunku zachodniego ogrodzenia są ledwie widoczne w mroku; nad ranem jest zimno i z ich ust doby wa się para. Jedna z postaci jest wy raźnie wy ższa od drugiej. Megan rozpoznaje Josha Lee Hamiltona, a potem Lilly . Oboje zatrzy mują się przy krawędzi bary kady , a Megan ogarnia melancholia. Gdy ty ch dwoje znika za ogrodzeniem, dziewczy na czuje, jakby właśnie utraciła coś nieodwołalnie, miękną jej kolana i zaczy na szlochać. Płacze tak długo, że wy daje jej się to wiecznością.

– No dalej, dziecino, rzucaj – szepcze Josh, patrząc na siedzącą okrakiem na szczy cie siatki Lilly , która balansuje ciałem, żeby nie spaść. Josh wie, że jakieś sto jardów na wschód od nich, w stojący m buldożerze, siedzi strażnik, zasłonięci są jednak przed jego wzrokiem masy wny m pniem dębu. – Łap. – Lilly niezdarnie zdejmuje plecak z jednego ramienia i rzuca go Joshowi. Mężczy zna łapie go wprawny m ruchem. Plecak musi waży ć najmarniej dziesięć funtów;

jest w nim pistolet Josha, młotek ze składaną rączką, śrubokręt, kilka batoników i dwie butelki kranówki. – Bądź ostrożna. Lilly zeskakuje z siatki i ląduje na twardej ziemi. Nie tracą czasu. Niedługo wstanie słońce, a chcą jak najszy bciej oddalić się na ty le, żeby nie dostrzegł ich Martinez i jego ludzie, którzy wkrótce się obudzą i przy jdą na mur. Joshowi nie podoba się to, co dzieje się w Woodbury ; wy daje mu się, że jego usługi zaczy nają by ć coraz mniej wartościowe. Wczoraj wy ładował trzy tony pły t wiórowy ch, a Sam Rzeźnik nadal twierdził, że chłopak jeszcze nie odrobił długu, a w dodatku wy korzy stuje ich sy stem handlu wy miennego i nie zapracowuje na bekon i owoce, które dostaje. Kolejny powód na wy mknięcie się z miasta i zdoby cie własny ch zapasów. – Trzy maj się mnie, dziecino – mówi Josh i prowadzi Lilly wzdłuż krawędzi lasu. Trzy mają się w cieniu; po ich lewej ciągnie się rozległy cmentarz. Stare wierzby pochy lają się nad nagrobkami pochodzący mi jeszcze z czasów wojny secesy jnej, a pierwsze promienie wstającego właśnie słońca nadają temu miejscu wy gląd nawiedzonego i opuszczonego. Niektóre groby są rozkopane, nagrobki powy wracane. Sam widok cmentarza przy prawia Josha o dreszcze. Kierują się w stronę skrzy żowania głównej z Cany on Drive. Skręcają na północ w stronę sadu orzechowego na obrzeżach miasta. – Wy glądaj reflektorów na drodze – mówi Josh, gdy zaczy nają wchodzić na łagodne zbocze, które prowadzi na porośnięte drzewami wzgórze. – Skrzy nek na listy i podjazdów też. – A jeśli natkniemy się jedy nie na jeszcze więcej drzew? – Musi by ć tutaj jakaś farma… cokolwiek. Josh rozgląda się po drzewach rosnący ch po obu stronach wąskiej asfaltowej drogi. Nastał już świt, ale las wokół Cany on Drive nadal pogrążony jest w ciemności, a pomiędzy gałęziami tańczą cienie. Dźwięki zdają im się mieszać w jeden szum, a szeleszczące na wietrze liście biorą my lnie za szuranie czy ichś kroków. Josh przy staje i zaczy na grzebać w plecaku; wy jmuje z niego broń i sprawdza komory . – Coś nie tak? – Lilly spogląda na rewolwer, potem na las. – Usły szałeś coś? – Dziecino, wszy stko gra. – Wkłada broń za pasek i zaczy na iść. – Jeśli będziemy cicho i nie będziemy się zatrzy my wać, nic się nam nie stanie. Przez następne ćwierć mili idą w milczeniu, cały czas w skupieniu zerkają na koły szące się w mroku gałęzie i wy patrują, czy przy padkiem coś nie kry je się w głębokich cieniach za pierwszą linią drzew. Szwendacze nie kręcili się przy Woodbury od czasu strzelaniny w magazy nie kolejowy m, ale Josh przeczuwa, że taki stan rzeczy nie utrzy ma się zby t długo. Zaczy na się denerwować, że oddalili się za bardzo od miasta, lecz nareszcie docierają do pierwszy ch zabudowań. Przy nieoznakowanej drodze dojazdowej stoi ogromna skrzy nka pocztowa przy pominająca raczej zminiatury zowaną chatkę. Napis „L. Hunt” ujawnia częściowe personalia jej właściciela; na pokry ty m rdzą metalu wy malowano również numery 20034. Pięćdziesiąt jardów dalej dostrzegają więcej skrzy nek, kilkanaście – przy każdej drodze jest ich kilka – i Josh przeczuwa, że trafili w dziesiątkę. Z plecaka wy ciąga młotek i podaje go Lilly . – Miej to pod ręką, mała. Pójdziemy tam, gdzie stoi więcej skrzy nek. – Jestem tuż za tobą – informuje go i idzie za wielkim mężczy zną wijącą się, żwirowaną ścieżką.

Pierwsza potworność, na jaką się naty kają, wy łania się z porannego światła niczy m miraż. Górujący nad drzewami, zbudowany na polanie dom wy gląda jak statek kosmiczny z innej galakty ki; jeśli stałby przy bulwarze w Connecticut albo Beverly Hills, nie wy dawałby się im aż tak nie na miejscu, ale nie pasuje tutaj, pośród pusty ch pól, farm i wiejskich chałup. Josh aż wstrzy muje oddech. Trzy piętrowa posiadłość wznosząca się ponad zarośnięty m chwastami trawnikiem jest perłą współczesnej architektury – wszy stkie te wsporniki, sterczące balustrady i fantazy jnie pofałdowany dach. Jakby odnaleźli zaginione dzieło Franka Lloy da Wrighta. W ogrodzie widać fragment zasłanego liśćmi basenu z widokiem na linię hory zontu. Z ogromny ch balkonów zwisają sople lodu, a do tarasów poprzy czepiały się czapy brudnego śniegu. – To chy ba letnia rezy dencja jakiegoś bogacza – zastanawia się Josh. Idą dalej i widzą kolejne domy . Jeden z nich przy pomina wiktoriańskie muzeum, ma giganty czne wieży czki, wy glądające, jakby wy łaniały się z drzew orzechowy ch, niczy m w mauretańskim pałacu. Inny zbudowano ze szkła, a jego weranda wy chodzi na zapierające dech w piersi wzgórze. Każdy dom ma swój własny basen, garaż na sześć samochodów, szopę na dorożkę i trawnik z wbudowany mi zraszaczami. Nigdzie nie pali się jednak światło, drzwi są pozamy kane, okna pozabijane deskami. Przy wodzą na my śl mauzolea. Lilly zatrzy muje się obok domu ze szkła i zagląda do środka. – My ślisz, że możemy tutaj wejść? – Podaj mi ten młotek, dziecino, i odsuń się – uśmiecha się Josh.

Trafiają na prawdziwą ży łę złota, nawet pomimo tego, że spora część znalezionego jedzenia już dawno się zepsuła, a przed nimi buszowali tutaj inni, wliczając w to zapewne opry chów Gubernatora. Niektóre domy zaskakują ich jednak w części wy posażony mi spiżarkami i wy pełniony mi alkoholem barkami, a w szafach leży świeża pościel. Niektóre domowe warsztaty wy posażone są lepiej niż mniejsze sklepy z narzędziami. Lilly i Josh znajdują też broń, paliwo i lekarstwa. Dziwią się, że Gubernator i jego ludzie jeszcze tego wszy stkiego nie wy wieźli. Cieszy ich także nieobecność szwendaczy . Później, gdy Lilly stoi w foyer jednego z domów i podziwia sty lizowane na Tiffany ’ego lampy , zadaje swojemu towarzy szowi py tanie: – Czy my ślisz o ty m samy m co ja? – Nie wiem, dziecino. A o czy m my ślisz? – Mogliby śmy zamieszkać w jedny m z nich, Josh. – Sam nie wiem. – Siedzieliby śmy cicho, nie wy chy lali się. Josh my śli przez chwilę. – Nie śpieszmy się z niczy m, wszy stko w swoim czasie. Jeszcze musimy popalić głupa, zobaczy ć, czy przy padkiem któreś z nich nie my śli o ty m samy m. – Josh, oni już tutaj by li i… odjechali.

– Przemy ślę to, dziecino. Może pogadam z Bobem – wzdy cha.

Gdy w garażach znajdują przy kry te plandekami luksusowe auta, zaczy nają snuć plany na przy szłość, dy skutować nad możliwością ruszenia w drogę. Ustalają, że obgadają to z Bobem i podejmą decy zję. Do miasteczka wracają wieczorem. Niezauważeni przez nikogo wślizgują się za ogrodzenie przy placu budowy sąsiadujący m z południową stroną bary kady . Nie mówią nikomu o swoim znalezisku. Niestety , Josh i Lilly nie zauważają poważnego minusa lokalizacji tej luksusowej enklawy . Duża część ogródków położony ch na ty łach domów ciągnie się jeszcze przez jakieś trzy dzieści jardów aż do stromego, kamienistego zbocza, które prowadzi do głębokiego kanionu. Na dole, w kory cie wy schniętej rzeki, rozciąga się przy kry ta śniegiem dolina porośnięta wy schnięty mi już pędami i krzakami. Bez celu szwenda się tam grupa ponad stu zombie; trupy maszerują tam i z powrotem, obijając się o siebie. Zwabieni hałasem i zapachem ludzkiego mięsa zaczy nają wdrapy wać się po zboczu; idzie im to opornie, cal po calu, krok po kroku, ale za czterdzieści osiem godzin niechy bnie dotrą na szczy t.

Jedenaście

– Nadal nie wiem, czemu nie mieliby śmy tu chwilę pomieszkać – upiera się Lilly . Następnego popołudnia siedzi na miękkiej skórzanej sofie ustawionej przy ogromny m oknie jednej z wielkich posiadłości, które wy chodzi na znajdujący się w ogrodzie basen, teraz osłonięty pokry ty m śniegiem brezentem. Zimowy wiatr wali w szy bę, deszcz ze śniegiem z sy kiem uderza o szkło. – Nie mówię, że to niemożliwe – mówi Josh z drugiego końca pokoju, gdzie przetrząsa szufladę, wy biera dobrej jakości sztućce i wrzuca je do trzy manej w ręce sportowej torby . To ich drugi wieczór spędzony na eksploracji enklawy . Zgromadzili już ty le zapasów, że wy starczy im na zaopatrzenie całego domu. Poukry wali swoje znaleziska poza murami Woodbury , w szopach i stodołach, w wozie Boba schowali zaś narzędzia, puszki i broń. Planują też zabrać jeden z działający ch samochodów. Josh wzdy cha i pada na sofę obok Lilly . – Nadal nie jestem przekonany , że to miejsce jest bezpieczne – mówi. – Daj spokój, te domy to istne fortece, właściciele wszy stko pozamy kali na cztery spusty , zanim uciekli stąd swoimi pry watny mi odrzutowcami. Nie zniosę jeszcze jednej nocy w ty m przerażający m miasteczku. Josh obdarza ją smutny m spojrzeniem. – Kochanie, obiecuję… już niedługo będziemy mieli to gówno za sobą. – Poważnie? Naprawdę? – Na pewno, dziecino. Ktoś przecież wreszcie dojdzie do tego, co się stało… jakiś jajogłowy z Centrum Kontroli Chorób wy najdzie jakieś antidotum i… zatrzy ma martwy ch w grobach. Lilly pociera oczy . – Chciałaby m mieć taką pewność. Josh doty ka jej dłoni. – To minie, przejdzie, skarbie. Jak zwy kła mawiać moja mama, jedy ną rzeczą, na której możesz polegać na ty m świecie, jest zmienność wszy stkiego; nic nie pozostaje takie same wiecznie. – Patrzy na nią i uśmiecha się. – Jedy ną rzeczą, która nigdy się nie zmieni, jest to, co do ciebie czuję. Siedzą przez moment bez słowa, słuchając trzasków wy dawany ch przez pusty dom i wiatru stale atakującego okna mieszanką deszczu i śniegu. W ogrodzie pojawiają się pierwsze trupy . Już widać wy łaniające się zza skraju zbocza gnijące łby , rząd czarny ch, paskudny ch twarzy , który ch Lilly i Josh nie mogą zobaczy ć ze swojego miejsca na sofie, zresztą są teraz odwróceni od okna. Grupa zombie wy łania się z cieni urwiska. Nieświadoma nadchodzącego zagrożenia, pogrążona w swoich własny ch my ślach Lilly kładzie głowę na potężny m ramieniu Josha. Czuje ukłucie winy . Każdego dnia Josh zakochuje się

w niej coraz bardziej i bardziej, czuje to po jego delikatny m doty ku, po ty m, jak jego oczy jaśnieją o poranku, gdy budzą się naprzeciw siebie na zimny m posłaniu swojego mieszkanka na drugim piętrze. Jakaś część Lilly głodna jest uczucia i bliskości… ale czuje się za bardzo oderwana od tego wszy stkiego, nieobecna i dlatego zadręcza się, że pozwoliła ich związkowi, zbudowanemu na strachu i niepewności, wkroczy ć na ten etap. Uważa, że ma wobec niego zobowiązania, ale to niedobry fundament dla związku, i sądzi, że robi źle, jest mu winna prawdę. – Josh – patrzy mu w oczy – muszę ci coś powiedzieć… jesteś jedny m z najwspanialszy ch ludzi, jakich spotkałam. Mężczy zna uśmiecha się, nie sły sząc w jej głosie smutku. – A i tobie niczego nie brakuje – odpowiada. Na zewnątrz nadciągają trupy , doskonale widoczne za oknem; jest ich przy najmniej pięćdziesiąt. Zombie zdąży ły już przeleźć przez ży wopłot i człapią po trawniku, niektóre czołgają się po ziemi, pazurami orząc ziemię, wbijając palce głęboko, żeby móc się podciągnąć, a potem odepchnąć. Paru powoli wstaje i kroczy razem z inny mi w stronę szklany ch ścian, z szeroko otwarty mi z głodu ustami. Prowadzi ich martwy starzec w szpitalnej koszuli, którego siwe włosy falują na wietrze jak mlecze. Wewnątrz bogato urządzonego domu, za taflami wzmocnionego szkła, nieświadoma nadciągającego niebezpieczeństwa Lilly usiłuje znaleźć odpowiednie słowa: – By łeś dla mnie naprawdę dobry , Josh Lee… nie wiem, jak długo przetrwałaby m bez ciebie… i zawsze będę ci za to wdzięczna. Josh przekrzy wia głowę i wpatruje się w nią uważnie, a z jego ust ginie uśmiech. – Czemu ciągle czekam na twoje „ale”? Lilly z namy słem oblizuje wargi. – Ta zaraza, epidemia, cokolwiek to jest… to, co robi z ludźmi… popy cha ich do tego, o czy m w normalny m świecie nawet by nie pomy śleli. Josh poważnieje. – Co chcesz przez to powiedzieć, dziecino? Coś cię dręczy ? – Chciałam powiedzieć, że… może… sama nie wiem… może pozwoliłam, by to zaszło za daleko. Josh musi przetrawić te słowa i kiedy wreszcie zaczy na rozumieć, chrząka: – Nie jestem pewien, czy za tobą nadążam. Trupy opanowały już cały ogród. Nie sły chać ich przez grube szkło, atonalny chór jęków i ry ków niknie przy tłumiony przez bębnienie deszczu. Martwy regiment zacieśnia się wokół domu. Niektórzy z nich – długowłosy pacjent szpitala, kulejąca kobieta bez szczęki, kilka ofiar pożaru – są już ledwie dwadzieścia jardów od domu. Kilku umarlaków poty ka się i wpada do basenu, rozry wając pokry ty śniegiem brezent, inni prą ślepo naprzód, prowadzeni przez głód ludzkiego mięsa i krwi, patrząc przed siebie oczami przy pominający mi białe kule bilardowe. – Nie zrozum mnie źle – mówi Lilly , czując się bezpiecznie za zamknięty mi drzwiami szklanego domu. – Zawsze będę cię kochała, Josh. Jesteś niesamowity . Chodzi o to, że… ten świat wy pacza różne rzeczy . Nie chcę cię ranić. – Czekaj, czekaj. Chcesz powiedzieć, że by cie ze mną jest czy mś, czego by ś nie zrobiła w normalny m świecie?

– Nie, Boże, nie – odpowiada Lilly , widząc, że oczy Josha wilgotnieją. – Jestem w tobie zakochana, ty lko nie chcę, żeby ś odniósł my lne wrażenie. – My lne wrażenie doty czące czego? – Naszy ch wzajemny ch uczuć… one nie narodziły się w… zdrowej sy tuacji. – Co jest niezdrowego w ty m, co do siebie czujemy ? – Chodzi mi o to, że… strach potrafi nasrać ludziom w głowach. Kiedy to wszy stko się zaczęło, trudno powiedzieć, że by łam przy zdrowy ch zmy słach. Nie chcę, żeby ś pomy ślał, że jesteś mi potrzebny jedy nie do ochrony … znaczy do przeży cia. Josh czuje, że łzy napły wają mu do oczu. Przeły ka ślinę i zbiera my śli. Zapewne w inny ch okolicznościach poczułby sączący się przez sy stemy wenty lacy jne ogromnego domu smród rozkładu, który przy pomina odór gnijącego mięsa umaczanego w gównie. Usły szałby też zapewne zduszone trupie basso profundo przenikające przez ścianę – teraz dochodzące już nie ty lko od strony ogrodu, lecz także z boków i od frontu – które jest już tak głośne, że wy daje się wprawiać dom w wibracje. Dostrzegłby również kątem oka ruch za oknem znajdujący m się w foyer, za długimi zasłonami w salonie, gdy ż trupy zbliżają się do domu ze wszy stkich stron. Nie zwraca uwagi na nic innego niż ból swojego serca. Josh zaciska pięści. – Czemu miałby m coś takiego pomy śleć, do cholery ? – Bo jestem tchórzem! – Patrzy mu w oczy , choć jej twarz płonie ze wsty du. – Zostawiłam cię na śmierć i nic tego nie zmieni. – Lilly , proszę cię… – Dobrze, posłuchaj. – Lilly próbuje się opanować. – Chodzi mi ty lko o to, że powinniśmy trochę zwolnić i dać sobie nieco… – O KURWA, KURWA, KURWA, KURWA! Już sam wy raz twarzy Josha wy starczy , żeby w jednej chwili wy rwać Lilly z jakichkolwiek rozmy ślań.

Mężczy zna dostrzega odbicia intruzów w szklanej ramce, w którą oprawiona została rodzinna fotografia wisząca na ścianie po drugiej stronie pokoju – grupka poprzednich właścicieli domu, z obowiązkowy m pudelkiem przy ozdobiony m wstążeczkami, ze sztuczny mi uśmiechami na twarzach spogląda na gości znad szpinetu. Kroczące za oknami trupy wy dają się duchami, które przesuwają się po szkle na tle zdjęcia. Odbija się w nim również niewy raźny obraz panoramicznego okna znajdującego się z ty łu domu, za sofą; przez ogród przebija się cały batalion zombie. Josh staje na równe nogi i obraca się akurat w momencie, gdy okno pęka. Zombie znajdujący się najbliżej – ich martwe twarze poranione są przez odłamki szkła spadające na ziemię i deptane przez ociężały tłum, wlewający się do wnętrza domu – plują na dy wan czarną śliną; wszy stko dzieje się w jednej sekundzie. Na każdej szy bie pojawia się pajęczy na, na okna napierają tuziny trupów i szkło nie może wy trzy mać podobnego nacisku, musi ustąpić pod ich siłą.

Okna wy padają z ram w momencie, gdy Josh łapie Lilly za rękę i szarpnięciem ściąga ją z sofy . Ogłuszający trzask przechodzi przez pokój, jakby w salon uderzy ł piorun. Zewsząd wy strzeliwują wy ciągnięte ręce, całe setki. Trupy prą naprzód, kłapią zębiska, zwłoki walą się na przewróconą sofę w deszczu szklany ch odłamków, mokry wiatr wbija się do bogato urządzonego pokoju. Josh działa insty nktownie, nawet nie my śli o swoim kolejny m ruchu. Ciągnie za sobą Lilly przez łukowaty kory tarz do wejściowy ch drzwi. Każdemu ich krokowi towarzy szy zawodzenie piekielnego chóru, trupie jęki zgrzy tają w uszach, martwe struny głosowe trzeszczą, wy pełniając dom hałasem jak z upiornego zoo i smrodem śmierci. Bezduszne, kierujące się wy łącznie głodem zombie szy bko wstają z ziemi, gdzie upadły , podnoszą się i wznawiają niekończący się marsz, z ry kiem wy machując rękoma w powietrzu, próbując dosięgnąć oddalającą się zwierzy nę. Josh i Lilly przecinają migiem główny hol, mężczy zna jedny m ruchem otwiera drzwi. Przed nimi wy rasta ściana trupów. Josh otwiera szeroko oczy , a Lilly zaczy na wrzeszczeć. Odskakują do ty łu, a armia umarły ch wy ciąga po nich swoje paluchy . Mozaika martwy ch twarzy krzy wi się, warczy i pluje, niektórzy z piechurów rzy gają krwią czarną niczy m ropa, inny m różowe flaki wy lewają się z trzewi, głębokie rany obnażają gnijące mięso. Jedna z zakrzy wiony ch łap chwy ta Lilly za kołnierz kurtki; Josh łapie za martwe ramię i próbuje oderwać trupa od swojej kochanki, wy dając z siebie ogłuszający okrzy k: – SKURWYSYNY!! Zastrzy k adrenaliny dodaje Joshowi sił i wolną ręką udaje mu się złapać za otwarte skrzy dło drzwi. Zatrzaskuje je. Przez szparę nadal wy staje pół tuzina rąk, ale siła uderzenia, połączona z ciężarem ogromny ch drzwi, odrąbuje je wszy stkie niczy m giloty na. Odcięte kończy ny różnej długości spadają na włoskie kafelki z chlupnięciem i jeszcze przez moment wiją się w spazmaty czny ch ruchach. Josh łapie Lilly i ciągnie ją do wnętrza domu, lecz zatrzy muje się przy spiralnej klatce schodowej – wszędzie roi się od gnijący ch trucheł. Trupy dostały się do środka przez przedsionek znajdujący się po wschodniej stronie posiadłości oraz przez drzwiczki dla psa po stronie zachodniej; paru umarlaków przemknęło się przez oszkloną werandę w północnej części domu. Otaczają Josha i Lilly nadal stojący ch u stóp schodów. Mężczy zna łapie dziewczy nę za kurtkę i popy cha na stopnie. Po drodze na górę Josh wy ciąga zza paska swoją trzy dziestkę ósemkę i zaczy na strzelać. Pierwsza kula nie trafia w cel, jedy nie odłupuje parę drzazg z nadproża. Nie może dokładnie wy mierzy ć, bo ciągnie za sobą Lilly stopień po stopniu; za nimi nadal stale podąża ry czący , wściekły tłum. Niektóre umarlaki nie są w stanie uporać się ze schodami i ześlizgują się na podłogę, podczas gdy inne wspinają się na czworakach. Josh strzela raz jeszcze, stojąc na półpiętrze, i trafia w martwą czaszkę; kawałki mózgu bry zgają na poręcze i ży randol. Paru zombie spada ze schodów niczy m zbite kręgle, jednak spora część lezie wy trwale w górę, jedni po drugich, opętani niczy m tuńczy ki na tarle. Josh strzela jeszcze raz, a potem znowu. Z rozłupany ch kulami czaszek try ska czarna breja, lecz mężczy zna wie, że jego wy siłek

jest próżny , jest ich zby t dużo, nie da się odeprzeć całego tłumu, Lilly także zdaje sobie z tego sprawę. – TĘDY! – krzy czy do niej Josh, gdy ty lko docierają na drugie piętro. Joshowi przy chodzi do głowy pewien pomy sł. Ciągnie Lilly w stronę drzwi znajdujący ch się na końcu kory tarza. Przy pomina sobie, że wczoraj sprawdził główną sy pialnię, gdzie w apteczce znalazł wiele poży teczny ch lekarstw i opatrunków. Podziwiał również widok z okna; obok domu rósł giganty czny dąb, stojący dumnie niczy m strażnik. – TUTAJ! Szwendacze docierają do szczy tu schodów. Jeden z nich wpada na poręcz, odbija się od niej i leci do ty łu, zwalając z nóg parę inny ch trupów. Trzech ześlizguje się ze schodów, zostawiając za sobą oleisty ślad z krwi. Josh dociera do sy pialni na końcu kory tarza. Otwiera drzwi i wpy cha Lilly do środka rozległego pokoju. Spokój i cisza umeblowanej w sty lu Ludwika XIV sy pialni – stoi w niej wielkie łoże z baldachimem, przy kry te luksusową pościelą od Laury Ashley , na który m piętrzą się falbaniaste, pomarszczone poduchy – kontrastują ze śmierdzącą, hałaśliwą hordą, czającą się na kory tarzu. Szuranie martwy ch stóp staje się coraz głośniejsze. Trupi odór wgry za się w nozdrza. – Stań przy oknie, dziecino! Zaraz wrócę! Josh rzuca się biegiem do łazienki. Lilly kuca przy ogromny m oknie wy kuszowy m, zaraz przy aksamitny ch zasłonach. Czeka bez słowa na rozwój wy darzeń, próbując złapać oddech. Josh otwiera drzwi i wchodzi do środka luksusowej, pachnącej my dłem i wy łożonej włoskimi kafelkami łazienki, gdzie aż lśni od chromu i szkła. Za szwedzką sauną i wielkim jacuzzi znajduje się oszklona szafka, z której wy jmuje brązową butlę alkoholu do odkażania ran. Parę sekund później biegnie z otwartą butelką z powrotem do sy pialni i polewa wszy stkie mahoniowe meble, a potem także zasłony i pościel. Trupy próbują dostać się do pokoju i napierają na drzwi, które zaczy nają trzeszczeć – nieustanne szuranie wskazuje na to, że ciągle dochodzą nowe – co dodatkowo popędza Josha. Wy rzuca pustą butelkę i doskakuje do okna jedny m susem. Za pięknie wy profilowaną szy bą rozciąga się panorama ujęta w ołowiane ramy i otoczona gustownie pomarszczony mi zasłonami. Nad dachem – gdzie widać wiatrowskaz – góruje giganty czny dąb, którego powy kręcane gałęzie, znajdujące się zaledwie kilkanaście centy metrów od okna na drugim piętrze, zima ogołociła już z liści. Josh otwiera środkowe skrzy dło umocowane na zawiasach z kutego żelaza. – No dalej, dziewczy no, czas opuścić tonący okręt. – Kopniakiem wy py cha ramę i sięga po Lilly , którą przesadza za parapet, prosto na mroźny wiatr. – Wejdź na gałąź! Lilly niezdarnie sięga po zakręcony konar grubości porządnej golonki, o korze twardej jak stiuk, i chwy ta go rozpaczliwie, ściskając z cały ch sił. Zaczy na iść w stronę pnia, choć wiatr wieje mocno. Od ziemi dzieli ją dwadzieścia stóp, które wy daje się rozciągać, jakby patrzy ła w dół przez soczewkę teleskopu. Dach szopy na dorożkę co rusz traci w jej oczach ostrość, choć znajduje się dostatecznie blisko, że wy daje jej się, iż mogłaby na niego skoczy ć. Lilly wy chy la się znad gałęzi. Ogląda się za siebie i widzi, że Josh wskakuje z powrotem do sy pialni i w tej samej chwili zombie przebijają się przez drzwi. Trupy wlewają się do pokoju strumieniem. Paru z nich wtacza się do pomieszczenia pijackim

krokiem, wy ciągając przed siebie ręce i warcząc. Jeden z nich – mężczy zna bez ręki, z oczodołami przy pominający mi czarne, wy palone dziury – człapie w stronę Josha, który stoi przy oknie i grzebie w kieszeniach. Kakofonia jęków i mlaśnięć wy pełnia powietrze. Mężczy zna wy ciąga zapalniczkę i kiedy bezoki szwendacz zbiera się do skoku, podpala leżącą na łóżku pościel. Płomienie wzbijają się naty chmiast. Josh wy mierza atakującemu zombie kopniaka, umarlak leci przez pokój, obija się o płonące łóżko i pada na nasiąknięty alkoholem dy wan, który zdąży ł już zająć się ogniem. Przez wy ważone drzwi do pokoju wpada jeszcze więcej trupów, rozochocony ch hałasem, ciepłem i widokiem ognia. Josh nie traci czasu na przy jęcie odpowiedniej pozy cji i rzuca się ty łem przez okno.

Kwadrans wy starczy , żeby drugie piętro szklanego domu pochłonął ogień, po kolejny ch pięciu wali się cała konstrukcja, wzbijając w powietrze kłęby dy mu i iskier. Cała kondy gnacja leci w dół, pożerając łapczy wie schody i zasy pując anty ki i drogie podłogi deszczem gruzu i szkła. Znajdujący się wewnątrz domu zombie wpadają w gejzery ognia, zajmują się bły skawicznie z powodu nagromadzonego w ich ciałach metanu, który , płonąc, pożera dotknięte rozkładem ciała. Po dwudziestu minutach osiemdziesiąt procent hordy przy by łej z urwiska znika w płomieniach i wkrótce zostają z nich ty lko zwęglone zwłoki, które żarzą się w dy miący ch ruinach wielkiej posiadłości. Konstrukcja domu działa niczy m komin – z uwagi na wielkie, panoramiczne okna – i choć z początku wznieca ogień, tak samo szy bko go gasi i po dwudziestu minutach jest już po wszy stkim. Płomienie wędrują w górę, osmalając wierzchołki drzew, ale nie wy rządzają większej szkody . Stojące w okolicy domy pozostają nietknięte. Żadny ch iskier nie zawiał wiatr, a chmura py łu nie uniosła się na ty le wy soko, żeby mogli ją dostrzec mieszkańcy Woodbury . Gdy dom jeszcze płonie, Lilly znajduje w sobie wy starczająco odwagi, by z najniższej gałęzi dębu zeskoczy ć na dach szopy i zejść po ty lnej ścianie do drzwi garażu. Josh podąża w ślad za nią. Niewielu zombie zostało na zewnątrz i mężczy zna szy bko radzi sobie z nimi za pomocą trzech nabojów, które zostały w komorze. W garażu znajdują ukry tą przez nich torbę sportową, wy pełnioną rzeczami, które zwędzili wczoraj. Jest tam pięciogalonowy baniak z benzy ną, śpiwór, ekspres do kawy , dwa funty French Roast, szaliki na zimę, pudełko masy naleśnikowej, papier listowy , dwie butelki koszernego wina, baterie, pióra kulkowe, dżem z czerwonej porzeczki, pudełko macy i zwinięta lina do wspinaczki górskiej. Josh przeładowuje broń; to ostatnie sześć nabojów, które ma przy sobie. Wy my kają się ty lny mi drzwiami i idą wzdłuż zewnętrznej ściany . Przy cupnięci w krzakach rosnący ch przy garażu, czekają, aż ostatni trup wejdzie do domu, zwabiony światłem i trzaskaniem ognia, a potem rzucają się biegiem do lasu. Przemy kają między drzewami, nie zamieniając ze sobą ani jednego słowa.

Droga dojazdowa na południu ginie powoli w zanikający m świetle dnia. Josh i Lilly trzy mają się w cieniu, biegnąc wy schnięty m kory tem rzeki, które ciągnie się wzdłuż wijącego się asfaltu. Kierują się na wschód, schodząc w dół falujący mi zboczami, w stronę miasta. Przez ponad kilometr nie odzy wają się do siebie, jak stare małżeństwo po kłótni. Strach i adrenalina zdąży ły już z nich wy parować, zastąpione zmęczeniem i bólem mięśni. Atak na dom, z którego ledwie uszli z ży ciem, oraz wzniecenie pożaru wpędziły Lilly w stan bliski panice. Podskakuje za każdy m razem, gdy ty lko usły szy jakiś hałas, i łapczy wie wciąga powietrze do płuc, jakby miało go jej zabraknąć. Cały czas węszy za szwendaczami i wy daje jej się, że za każdy m drzewem sły szy jakiś szelest; zastanawia się potem, czy to aby nie echo jej własny ch kroków. Udaje im się przedostać na Cany on Road. – Niech no naprostuję jedną rzecz… czy chciałaś przez to powiedzieć, że mnie wy korzy stujesz? – mówi Josh. – Josh, ja nigdy … – Ochrona? O to chodzi? Tak daleko sięgają twoje uczucia? – Josh… – A może jesteś taka dobra i po prostu robisz wszy stko, żeby m nie czuł, że mnie wy korzy stujesz? – Nie powiedziałam tego. – Tak, skarbie, obawiam się, że dokładnie to powiedziałaś. – To śmieszne. – Lilly wkłada ręce do kieszeni swojej sztruksowej kurtki; brud i py ł przy kleiły się do materiału, zabarwiając go na szaro. – Skończmy już to, dobra? Nie powinnam by ła się odzy wać. – Nie – Josh powoli kręci głową – ty absolutnie nic nie rozumiesz. – O czy m ty mówisz? Josh rzuca jej spojrzenie. – My ślisz, że to przejściowe? – Co masz na my śli? – Że to obóz letni? Że na koniec turnusu wszy scy pojedziemy do domu, wcześniej tracąc dziewictwo i parząc się trujący m bluszczem? – W jego głosie pojawia się złość, Lilly nigdy wcześniej nie sły szała niczego takiego w tonie Josha Lee Hamiltona; potężny bary ton nasączony jest gniewem, a na twarzy mężczy zny wy pisany jest ból. – Nie możesz podłoży ć takiej bomby , a potem po prostu sobie odejść. Lilly wy daje z siebie zmęczone westchnienie i my śli nad ty m, co mogłaby w tej sy tuacji powiedzieć. Przez chwilę idą w milczeniu. Mur okalający Woodbury pojawia się w oddali, widzą już zachodni kraniec placu budowy , gdzie resztki słonecznego światła odbijają się od buldożera i niewielkiego żurawia. Ekipa pracująca przy ogrodzeniu zdąży ła się już nauczy ć, że zombie gry zą chętniej o zmierzchu. Wreszcie Lilly mówi: – Co mam ci, do cholery , powiedzieć, Josh? Mężczy zna idzie ze spuszczoną głową, jakby pogrąży ł się w rozmy ślaniach. Rzeczy

w niesionej przez niego torbie, która obija mu się o biodro, grzechoczą przy każdy m kroku. – Może to, że jest ci przy kro? Że my ślałaś o ty m wy starczająco długo i doszłaś do wniosku, że po prostu boisz się zbliży ć do kogoś, bo nie chcesz zostać kolejny raz zraniona? I może cofniesz to, co powiedziałaś, a potem przy znasz, że kochasz mnie tak samo mocno jak ja ciebie? Co ty na to? Dziewczy na patrzy na niego, w gardle drapie ją od dy mu. Chce jej się pić, jest skołowana i przestraszona. – Czemu uważasz, że zostałam zraniona? – Zgaduję. Lilly patrzy mu w oczy i czuje, jak złość ściska jej żołądek. – Nawet mnie nie znasz. Josh otwiera z niedowierzaniem oczy . – Żartujesz sobie? – Zakumplowaliśmy się ledwie dwa miesiące temu. Dwoje ludzi wy straszony ch jak cholera. Nikt nie znał nikogo i robiliśmy wszy stko, żeby … jakoś to by ło. – Jaja sobie robisz. A to wszy stko, co razem przeszliśmy ? I teraz mówisz, że ja cię nie znam? – Josh, nie o to mi… – Jestem dla ciebie tak samo bliski jak Bob czy ćpun? Albo Megan, albo reszta hałastry z obozu? Bingham? – Josh… – I to wszy stko, co mi mówiłaś przez ostatni ty dzień… co ty w ogóle chcesz powiedzieć? Że kłamałaś? Że mówiłaś takie rzeczy ty lko po to, żeby m się lepiej poczuł? – Wierzy łam we wszy stko, co mówiłam – szepcze. Dziewczy na ma poczucie winy . Powraca do niej wspomnienie dnia, w który m straciła małą Sarę Bingham; przy pomina sobie hordę trupów, która oblazła dziewczy nkę na tej przeklętej ziemi przed cy rkowy m namiotem. Bezsilność. Paraliżujący strach, który chwy cił ją wtedy w swoje szpony . Poczucie straty i dojmujący smutek. Najgorsze jest to, że Josh ma rację. Kiedy się kochali w nocy , Lilly powiedziała mu rzeczy , które nie są do końca prawdziwe. Oczy wiście na swój sposób go kocha, troszczy się o niego i zależy jej na nim… ale jakiś rodzaj strachu wgry zł się w nią tak głęboko, że zatruwa wszy stko, co robi i o czy m my śli. – No to jest świetnie i wesoło – mówi wreszcie Josh Lee Hamilton, kręcąc głową. Dochodzą do zamontowany ch w ogrodzeniu drzwi pomiędzy niedokończony mi sekcjami bary kady – drewniana brama zabezpieczona jest z jednej strony kablami. Około pięćdziesięciu jardów dalej, na dachu porzuconej naczepy siedzi samotny strażnik z karabinem na kolanach; na ich szczęście patrzy jednak w inny m kierunku. Josh podchodzi do bramy i wściekle szarpie za kabel, ty m samy m otwierając jedno skrzy dło. Skrzy pienie niesie się echem; ze strachu Lilly dostaje gęsiej skórki. – Josh, usły szą nas – szepcze. – Mam to w dupie – mówi, otwierając dla niej bramę. – To przecież nie więzienie. Nie mogą nas trzy mać w środku, możemy sobie wy chodzić i wchodzić. Przechodzą przez bramę, a potem boczną uliczką kierują się w stronę głównej ulicy .

O tej porze spoty kają niewielu przechodniów; większość mieszkańców Woodbury siedzi pozamy kana w domach, je kolację albo upija się na umór. Generatory ustawione za murami toru wy ścigowego rzężą, niektóre reflektory migoczą. Wiatr huczy w konarach nagich drzew rosnący ch na placu, a zeschłe liście kotłują się na chodnikach. – Masz, czego chciałaś – mówi Josh, kiedy skręcają w prawo i idą na wschód, w dół głównej ulicy , zbliżając się do swojego budy nku. – Od tej pory będziemy się jedy nie pieprzy ć. Szy bki numerek co jakiś czas, żeby spuścić trochę pary , żadnego przy musu, żadnego ciśnienia… – Josh, nie o to… – To samo mogłaby ś osiągnąć za pomocą butelki albo wibratora, ale nic nie zastąpi ci ciepłego ciałka, co nie? – Josh, daj spokój. Czemu tak stawiasz sprawę? Próbuję ty lko… – Nie chcę już więcej rozmawiać na ten temat – ucina dy skusję, gdy zbliżają się do magazy nu ży wności. Przed główny m wejściem stoi kilku mężczy zn, ogrzewając ręce nad płonący mi w metalowy m kuble śmieciami; jest wśród nich Sam Rzeźnik, który na brudny od krwi fartuch zarzucił stary płaszcz. Na jego wy mizerowanej twarzy maluje się obrzy dzenie; mruży swoje błękitne oczy , gdy widzi dwie nadchodzące od zachodu postacie. – Dobra, jak sobie chcesz, Josh – mówi Lilly , wbijając ręce głębiej w kieszenie i kiwając powoli głową. – Jak sobie chcesz. Mijają skład zaopatrzenia. – Ej! Zielona Mila! – krzy czy Sam Rzeźnik głosem szorstkim, jakby ktoś przejechał nożem po ostrzałce. – Podejdź no do nas, wielkoludzie. Lilly zatrzy muje się, ziry towana do granic możliwości. Josh zwraca się do mężczy zny : – Mam imię. – No to bardzo jaśnie pana przepraszam – odpowiada Rzeźnik. – Jak ci by ło? Hamilburg? Hammington? – Hamilton. Rzeźnik rzuca mu pozbawiony wesołości uśmiech. – A więc, szanowny panie Hamilton, czy mogę uszczknąć co nieco z pańskiego cennego czasu? Nie jest pan przy padkiem zajęty ? – Czego chcesz? Rzeźnik nie przestaje się uśmiechać. – Zżera mnie ciekawość… co jest w tej torbie? Josh patrzy mu w oczy . – Nic wielkiego… parę gratów. – Parę gratów, co? A jakich? – Rzeczy , które znaleźliśmy po drodze. Nic, co mogłoby kogokolwiek zainteresować. – Zdajesz sobie sprawę z tego, że jeszcze nie spłaciłeś długu za inne graty , które od nas wziąłeś kilka dni temu? – O czy m ty mówisz? – Josh nadal mierzy go spojrzeniem. – Cały ty dzień pracowałem przy budowie. – Mówię, że masz jeszcze dług. Olej opałowy nie rośnie na drzewach.

– Powiedziałeś, że odrobię to w czterdzieści godzin. Rzeźnik wzrusza ramionami. – Musiałeś mnie źle zrozumieć. Zdarza się. – Jak to? – Chodziło mi o to, że czterdzieści godzin pracy pokry je dług, jaki masz do tej pory . Rozumiesz? Mężczy źni patrzą sobie bez słowa w oczy , wszy scy milkną i przy glądają się im z ciekawością. Lilly widzi, że Josh szty wnieje, a jego ukry te pod kurtką mięśnie się napinają; przechodzi ją dreszcz niepokoju. Josh jednak wzrusza ramionami i mówi: – Dobra, więc będę pracował dalej. Sam Rzeźnik kieruje wzrok na torbę. – I będę bardzo wdzięczny , jeśli oddasz mi tę torbę z paroma gratami. Na rzecz długu. Rzeźnik robi krok w ich stronę, wy ciągając rękę. Josh zasłania torbę swoim ciałem. Atmosfera gęstnieje w mgnieniu oka. Pozostali mężczy źni – w większości starzy bumelanci z klapnięty mi powiekami i siwy mi kosmy kami włosów opadający mi na twarz – insty nktownie zaczy nają się oddalać. Rosnące napięcie jest wręcz wy czuwalne. Milkną wszelkie rozmowy , nie sły chać nic poza trzaskaniem ognia. – Josh, w porządku. – Lilly podchodzi do niego i próbuje załagodzić sy tuację. – Nie potrzeba nam żadny ch… – Nie! – sy czy Josh, nie spuszczając wzroku z nabiegły ch krwią oczu Rzeźnika i ściskając mocniej torbę. – Nikt nie zabierze mi tej torby ! Głos Rzeźnika opada; z jego słów bije jad: – Lepiej się dobrze namy śl, zanim ze mną zadrzesz, chłopaczku. – Problem w ty m, że ja z tobą wcale nie zadzieram – mówi Josh do mężczy zny w zakrwawiony m fartuchu. – Ty lko stwierdzam fakt. Rzeczy znajdujące się w torbie należą do nas i koniec, kropka. Nikt ich nie zabierze. – Znalezione nie kradzione? – Właśnie. Starsi mężczy źni odchodzą jeszcze parę kroków dalej i Lilly wy daje się, że stoi sama pośrodku leżącego na jakimś zimny m pustkowiu ringu, w którego narożnikach stoją rozjuszone zwierzęta. Chciałaby móc powiedzieć coś, co zażegna ten spór, ale słowa uwięzły jej w gardle. Kładzie rękę na ramieniu Josha, ale jej przy jaciel strąca ją i otrząsa się jak mokry pies. Rzeźnik spogląda na Lilly . – Ty lepiej powiedz swojemu kochasiowi, że to największa pomy łka w jego ży ciu. – Nie mieszaj jej do tego – mówi Josh. – To sprawa między mną a tobą. Rzeźnik zaczy na z namy słem ssać swój policzek. – Powiem ci coś… jestem uczciwy m człowiekiem i dam ci jeszcze jedną szansę. Dawaj torbę i anuluję twój dług, będziemy udawać, że ta sy tuacja nigdy nie miała miejsca. – Nikły uśmieszek nadal majaczy na jego pomarszczonej twarzy . – Ży cie jest za krótkie. Szczególnie w ty m mieście. Rozumiesz, o co mi chodzi? – Chodźmy stąd, Lilly – mówi Josh, nie odry wając wzroku od obojętny ch oczu Rzeźnika. –

Mamy lepsze rzeczy do roboty niż stanie tutaj i kłapanie dziobem. Josh odwraca się i zaczy na iść wzdłuż ulicy . – DAWAJ TĘ PIEPRZONĄ TORBĘ! – krzy czy Rzeźnik i rzuca się w ich stronę. Lilly odskakuje, a dwaj mężczy źni ścierają się na chodniku. – JOSH, NIE! Mężczy zna pochy la się i barkiem uderza Rzeźnika w klatkę piersiową. Ruch ten jest zaskakujący i silny , wy uczony podczas spędzony ch na boisku godzin, kiedy szedł z piłką do przodu jak taran. Mężczy zna w zakrwawiony m fartuchu leci do ty łu, uchodzi z niego powietrze. Poty ka się o własne nogi i pada ciężko na ty łek, mrugając oczami z niedowierzaniem. Josh odwraca się i idzie dalej ulicą, wołając przez ramię: – Lilly , idziemy ! Dziewczy na nie widzi, że Rzeźnik zdąży ł już się pozbierać i gorączkowo szuka czegoś pod swoim fartuchem, czegoś najwy raźniej wsadzonego za pasek. Nie widzi też błękitnej stali bły szczącej w jego ręce ani nie sły szy odgłosu odbezpieczanego półautomaty cznego pistoletu. Nie widzi również szaleństwa, które rozgorzało w oczach Rzeźnika. – Josh, czekaj! Jest już jednak za późno. Lilly zaczy na doganiać Josha – jest już jakieś dziesięć stóp od niego – gdy rozlega się strzał; wy daje się tak głośny , że ma wrażenie, jakby z nieba strzelił piorun i zatrząsł wszy stkimi oknami w okolicy . Dziewczy na odruchowo pada na ziemię, szukając schronienia, lecz ma pod sobą jedy nie twardy asfalt, w który uderza tak mocno, że traci dech. Do lotu zry wa się stado gołębi siedzące na dachu magazy nu. Lilly zaczy na krzy czeć, a wznoszące się ku niebu ptaki wy glądają niczy m zrobione szpilką dziurki w chmurach.

Więcej Darmowy ch Ebooków na: www.FrikShare.pl

Dwanaście

Lilly Caul zapamięta ten dzień do końca swojego ży cia. Czerwona fontanna krwi wy try skująca z ty łu głowy Josha Hamiltona – niczy m gąbka z taniej kanapy po zerwaniu dermy – będzie wracała do niej we wspomnieniach; rana pojawia się w jego głowie nanosekundę przed przeszy wający m uszy hukiem, który wy dał z siebie dzięwieciomilimetrowy glock. Zapamięta też, że się potknęła i upadła na twardy chodnik sześć stóp za Joshem, uderzając o podłoże twarzą; złamała jeden z zębów trzonowy ch, kłem prawie przebiła sobie języ k. Zapamięta dzwonienie w uszach i krople krwi padające na wierzch jej dłoni i przedramiona. Przede wszy stkim zapamięta jednak Josha Lee Hamiltona padającego na ulicę. Mężczy zna – niemal zemdlony – słania się na potężny ch nogach, które wiotczeją jak u szmacianej lalki. Dziewczy nie wy daje się to dziwne, jakby jej kochanek nagle zmienił stan skupienia. Można by przy puszczać, że ktoś tak wielki i silny nie odejdzie tak łatwo, nie podda się, że raczej runie niczy m wielka sekwoja albo burzony budy nek, a ziemia zatrzęsie się pod jego ciężarem. A jednak tego dnia, w blednący m już blasku zimowego słońca, Josh Lee Hamilton odchodzi po cichu, nawet bez jednego jęknięcia. Po prostu pada na kolana i kładzie się na zimny m chodniku.

Przez ciało Lilly przechodzą dreszcze, dostaje gęsiej skórki i wszy stko w jedny m momencie rozmazuje się i wy ostrza, jakby jej dusza oddzielała się od ziemskiej skorupy . Traci kontrolę nad swoimi ruchami, nawet nie jest świadoma tego, że podnosi się z ziemi. Bezwiednie czołga się do leżącego na chodniku mężczy zny , poruszając szty wny mi członkami jak automat. – Nie, czekaj… nie, nie, czekaj… czekaj… czekaj – mamrocze, zbliżając się do powalonego giganta. Klęka obok niego. Łzy lecą po jej policzkach, wy ciąga w stronę Josha ręce i podnosi delikatnie jego głowę. – Niech ktoś pójdzie po lekarza… niech… ktoś… pójdzie… po PIERDOLONEGO LEKARZA!! Głowa Josha, wsparta na rękach Lilly , jeszcze podry guje w przedśmiertny ch skurczach; jego twarz wy daje się falować, jakby po kolei przy bierała każdą możliwą minę. Gałki oczne wy wracają się białkami do góry , zaczy na kompulsy wnie mrugać, ale wreszcie udaje mu się zatrzy mać wzrok na twarzy Lilly i przez jego ciało przechodzi ostatnia iskra ży cia.

– Alicia… zamknij okno. Powraca do niego wspomnienie starszej siostry , ale i ono znika w umierający m mózgu niczy m dogasający w kominku żar. – Alicia, zamknij… Twarz Josha nieruchomieje, oczy kamienieją niby przemienione w marmur. – Josh, Josh… Lilly potrząsa nim, jakby próbowała przy wrócić do ży cia zgasły silnik. Josh odszedł. Dziewczy na płacze, przestaje cokolwiek widzieć przez łzy . Czuje jego krew na swoich rękach. Nagle coś zaciska się na jej karku. – Zostaw go – mówi wściekle ktoś, kto pojawił się za jej plecami. Czy jaś wielka ręka zaczy na ją odciągać od ciała, mocne palce wpijają się w ramię. Coś w niej pęka.

Czas się zakrzy wia i spowalnia jak we śnie. Rzeźnik szarpie dziewczy nę, próbując odciągnąć ją od zwłok Josha. Lilly pada na plecy i uderza ty łem głowy o krawężnik. Leży nieruchomo, patrząc na ży lastego mężczy znę w fartuchu. Rzeźnik staje nad nią okrakiem; oddy cha ciężko i kręci głową, buzuje w nim adrenalina. Stojący za nim mężczy źni wy cofali się z powrotem pod sklep, naciągają na siebie swoje luźne łachy , jakby chcieli się w nich schować, i wy bałuszają podkrążone oczy . Parę osób pojawia się w drzwiach stojący ch przy ulicy budy nków, kilku mieszkańców zerka zza rogów domów. – Zobaczcie, do czego doprowadziliście! – wrzeszczy Rzeźnik, podsuwając jej pistolet pod nos. – Próbowałem to z wami załatwić po ludzku! – Skończ już to. – Dziewczy na zamy ka oczy . – No dalej… kończ. – Głupia suko, nie zabiję cię! – Uderza ją w twarz wolną ręką. – Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Słuchasz? Z oddali sły chać kroki – ktoś biegnie w ich kierunku – lecz nikt nie zwraca na nie uwagi. Lilly otwiera oczy . – Jesteś mordercą – sy czy przez zęby ; z nosa cieknie jej krew. – Jesteś gorszy niż jebany szwendacz. – To twoje zdanie. – Wali ją ponownie w twarz. – A teraz mnie posłuchaj. Policzek piecze ją z bólu, ale powoli dochodzi do siebie. – Czego ty chcesz? Z ulicy obok dochodzą rozgorączkowane głosy , kroki są coraz bliżej, ale Rzeźnik nie sły szy niczego więcej poza własny mi słowami. – Odbiorę od ciebie resztę długu Zielonej Mili, siostrzy czko. – Pierdol się. Rzeźnik pochy la się i łapie ją za kołnierz kurtki. – Będziesz pracowała swoją chudą dupą tak długo jak… Kolano Lilly ląduje na genitaliach mężczy zny ; uderzenie jest na ty le mocne, że Rzeźnik ma

wrażenie, jakby jego jądra powędrowały do jamy brzusznej. Zatacza się i wy daje z siebie zaskoczony jęk, który przy pomina odgłos wy dawany przez parę uchodzącą z zepsutego szy bu wenty lacy jnego. Lilly zry wa się na równe nogi i wbija palce w twarz Rzeźnika; jej paznokcie są poobgry zane i nie czy nią zby t dużej szkody , ale mężczy zna odskakuje do ty łu. Bierze zamach, chcąc ją uderzy ć, ale Lilly uchy la się i pięść trafia ją w ramię. Wy mierza kolejnego kopniaka w jego krocze. Rzeźnik zaczy na się chwiać i rozpaczliwie sięga po broń.

W ty m momencie podbiega do nich Martinez, tuż za nim są dwaj strażnicy . – CO SIĘ TU, KURWA, DZIEJE? Rzeźnikowi udaje się wy szarpnąć glocka zza paska. Odwraca się do zbliżający ch się mężczy zn. Martinez reaguje bły skawicznie. Krzepki mężczy zna doskakuje do Rzeźnika i kolbą M1 uderza w jego prawy nadgarstek; rozlega się delikatny trzask łamanej kości. Glock wy latuje z ręki Rzeźnika, który wy daje z siebie pełen bólu skowy t. Jeden ze strażników – młody czarnoskóry chłopak w przy dużej bluzie z kapturem – pojawia się w samą porę, żeby odciągnąć Lilly od Rzeźnika. Dziewczy na wy ry wa się i wierzga w ramionach strażnika, ale ten nie puszcza. – Leżeć, dupku! – ry czy Martinez, mierząc z karabinu do słaniającego się na nogach Rzeźnika. Ten jednak bły skawiczny m ruchem łapie za lufę M1 i zaczy na ciągnąć do siebie. Dwaj mężczy źni walczą o broń i w szamotaninie wpadają na płonącą beczkę, z której wy sy pują palące się śmieci; w powietrze wzbija się kłąb iskier, lecz tamci nie przestają szarpać. Rzeźnikowi udaje się wepchnąć Martineza na szklane drzwi prowadzące do magazy nu ży wności i na szy bie pojawia się siateczka pęknięć. Martinez uderza Rzeźnika kolbą karabinu w szczękę, lecz wy jącemu z bólu mężczy źnie udaje się wy rwać M1 z rąk strażnika i broń leci na chodnik. Starzy bumelanci spod sklepu rozbiegają się w popłochu, ze wszy stkich stron nadchodzą zaś zainteresowani mieszkańcy miasteczka; niektórzy z nich wznoszą wściekłe okrzy ki. Drugi ze strażników, który przy biegł tutaj z Martinezem – starszy mężczy zna w kamizelce i lotniczy ch okularach przeciwsłoneczny ch – próbuje przegonić tłum. Martinez wy mierza Rzeźnikowi potężny cios z prawej, który posy ła jego przeciwnika prosto na popękaną szy bę sklepowy ch drzwi; mężczy zna ląduje wewnątrz budy nku w otoczeniu odłamków szkła i rozkłada się na podłodze. Martinez wchodzi za nim do środka i zaczy na walić go pięściami po twarzy . Rzeźnik pluje krwią, której lepkie strużki lecą w powietrze; usiłuje przy ty m zasłonić się przed uderzeniami, ale bezskutecznie, na nic zdają się także próby nawiązania jakiejkolwiek walki. Martinez przy szpilił go do podłogi. Ostatni cios – sierpowy prosto w szczękę Rzeźnika – pozbawia mężczy znę przy tomności. Zapada kłopotliwe milczenie. Martinez próbuje złapać oddech. Staje nad Rzeźnikiem i pociera obolałe kny kcie, próbując uspokoić oddech. Hałas na zewnątrz przeistoczy ł się w dudniący szum rozmów – większość pokrzy kuje jeszcze słowa otuchy dla Martineza – niczy m na spotkaniu przed ważny m meczem. Martinez nie może dociec, co się tutaj właśnie wy darzy ło. Nigdy specjalnie nie lubił Sama

Rzeźnika, ale nie mógł sobie wy obrazić, co też mogło popchnąć tego kutafona do zastrzelenia Hamiltona. – Co w ciebie wstąpiło, do chuja pana? – rzuca py tanie w kierunku leżącego na ziemi mężczy zny , choć zdaje sobie sprawę, że ten nie jest w stanie odpowiedzieć. – Zapewne chciał zostać gwiazdą. Głos dochodzi od progu. Martinez odwraca się i widzi stojącego w drzwiach Gubernatora, który swoje ży laste ramiona skrzy żował na piersi i patrzy tajemniczo na swojego towarzy sza; mina ta zdradza równocześnie odrazę, coś na kształt speszenia oraz czy stą ciekawość. Poły jego płaszcza powiewają na wietrze. Za nim, niczy m totemy jakichś poważny ch bóstw, stoją Gabe i Bruce. Martinez jest jeszcze bardziej skołowany . – Kim? – py ta. Wy raz twarzy Gubernatora zmienia się – jego natchnione ciemne oczy lśnią, w pełni zapuszczony już wąs układa się zaś wzdłuż linii ust, który ch kąciki opadają w niezadowolony m gry masie – i Martinez wie, że w takich chwilach należy mu ustąpić. – Najpierw – mówi bezbarwny m głosem Gubernator – powiesz mi, co się tutaj wy darzy ło.

– Nie cierpiał, Lilly … pamiętaj o ty m… nie czuł żadnego bólu… po prostu zgasł. Bob klęczy obok niej przy krawężniku. Dziewczy na siedzi ze spuszczoną głową i wy płakuje oczy . Bob ma ze sobą apteczkę pierwszej pomocy i przemy wa jej twarz wacikiem nasączony m jody ną. – A to więcej, niż spora część z nas może oczekiwać w ty m zasrany m świecie. – Powinnam by ła temu zapobiec – duka słabo Lilly ; jej szorstki głos przy pomina piszczenie laleczki, która odzy wa się po pociągnięciu sznureczka. – Mogłam to zrobić, Bob. Mogłam temu zapobiec. Jej kanaliki łzowe są już suche. Przedłuża się chwila milczenia, sły chać jedy nie wiatr dudniący w okapach i kablach wy sokiego napięcia. Niemal wszy scy mieszkańcy Woodbury zebrali się na głównej ulicy , żeby zobaczy ć, co się dzieje. Josh leży na wznak, przy kry ty prześcieradłem. Ktoś nakry ł jego ciało prowizory czny m całunem zaledwie parę minut temu, lecz biały materiał zdąży ł już nasiąknąć czerwoną krwią. Lilly czule głaszcze nogę zamordowanego kochanka, co jakiś czas kompulsy wnie ją ściskając i masując, jakby mogła w ten sposób przy wrócić mu ży cie. Kosmy ki włosów wy sunęły się z kucy ka i opadły smętnie na jej poranioną, smutną twarz. – No już, kochanie – mówi Bob, wkładając butelkę środka dezy nfekującego z powrotem do apteczki. – Nie mogłaś nic zrobić, kompletnie nic. Bob zerka nerwowo w stronę rozbity ch drzwi do magazy nu i widzi Gubernatora, w towarzy stwie swoich dwóch ludzi, rozmawiającego z Martinezem. Nieprzy tomny Rzeźnik leży na podłodze. Gubernator gesty kuluje entuzjasty cznie, najwy raźniej tłumacząc coś Martinezowi. – Ogromna szkoda, że to się stało – mówi Bob, odwracając wzrok. – Strasznie, kurwa, szkoda.

– Nie miał w sobie nawet odrobiny niegodziwości – mówi cicho Lilly , patrząc na zaplamiony krwią całun. – Nie przeży łaby m, gdy by nie on… uratował mi ży cie, Bob, i jedy ne, czego chciał, to… – Panienko? Lilly podnosi głowę na dźwięk nieznajomego głosu i widzi starszego mężczy znę w laboratory jny m fartuchu i okularach. Obok niego stoi dwudziestoparoletnia blondy nka z warkoczy kami, również w biały m fartuchu; lekarz ma zawieszony na szy i stetoskop oraz ciśnieniomierz. – Lilly , to jest doktor Stevens – mówi Bob, skinąwszy głową w stronę mężczy zny – a to Alice, jego pielęgniarka. Dziewczy na, poprawiając rękaw, kłania się Lilly z szacunkiem. – Lilly , czy mógłby m spojrzeć na twoje siniaki? – py ta lekarz, klękając obok niej i wkładając w uszy słuchawki stetoskopu. Lilly nie odpowiada i wbija wzrok w ziemię. Doktor delikatnie osłuchuje jej szy ję, mostek i mierzy tętno, następnie ogląda rany i naciska palcami na żebra. – Moje kondolencje, Lilly – szepcze lekarz, ale Lilly nadal milczy . – Niektóre z ty ch ran są stare – komentuje Bob, wstając. – Pęknięcia włoskowate… także obojczy k – mamrocze Stevens, uciskając Lilly przez kurtkę – ale większość już się zrosła i zagoiła. Płuca są czy ste. Lekarz wy jmuje słuchawki z uszu i zawiesza sobie stetoskop na szy i. – Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, daj proszę znać. Lilly odpowiada skinieniem głowy . Stevens zastanawia się nad ty m, co ma powiedzieć. – Lilly , chciałby m, żeby ś wiedziała… – Milknie na moment, szukając właściwy ch słów. – Nie wszy scy w ty m mieście są tacy jak… on, choć to marne pocieszenie w tej chwili. Doktor wzdy cha i patrzy na Boba, potem odwraca się w stronę sklepu, a następnie mówi do Lilly : – Chciałem po prostu powiedzieć, że jeśli będziesz chciała z kimś porozmawiać, jeśli coś cię trapi, naprawdę cokolwiek… nie wahaj się, przy jdź do kliniki. Brak reakcji. Stevens znowu wzdy cha i wy mienia podenerwowane spojrzenia z Bobem i Alice. Bob podchodzi do Lilly , klęka i mówi bardzo łagodnie: – Lilly , skarbie, będziemy musieli zabrać ciało. Wy daje się, że dziewczy na ledwie go sły szy ; nawet nie ma pojęcia, o czy m mówi. Siedzi, patrząc tępo w asfalt i nadal masując nogę Josha. Czuje jedy nie pustkę. Na wy kładzie z antropologii na Georgia Tech dowiedziała się, że ludy algonkińskie wierzy ły , iż duchy ich zmarły ch muszą zostać uspokojone. Po polowaniu wdy chali ostatnie tchnienia umierającego niedźwiedzia w swoje własne płuca, żeby oddać mu ty m sposobem cześć. Lilly ogarnia osamotnienie i poczucie nieodwracalnej straty , które wlewa się w jej serce, pły nąc z zimnego ciała Josha Lee Hamiltona. – Lilly ? – głos Boba wy daje się dochodzić z odległej planety układu słonecznego. – Czy możemy zabrać ciało? Cisza.

Bob kiwa głową do Stevensa. Lekarz z kolei daje znak Alice, a dziewczy na gestem pokazuje dwóm mężczy znom stojący m ze składany mi noszami, że mogą już działać. Żuliki, który ch Bob poznał w miejscowej knajpie, podchodzą do zwłok i klękają przy ciele. Jeden z nich zaczy na delikatnie podnosić ciało, żeby położy ć je na noszach, gdy Lilly wreszcie unosi głowę i patrzy na nich, próbując mruganiem wy płukać zalegające w oczach łzy . – Zostawcie go – mamrocze cicho. Bob kładzie jej dłoń na ramieniu. – Lilly , kochanie… – POWIEDZIAŁAM, ŻEBYŚCIE GO ZOSTAWILI! NIE DOTYKAJCIE GO! WYPIERDALAĆ OD NIEGO!!! Pełne bólu i pretensji krzy ki rozdzierają cichą, smaganą wiatrem ulicę i ściągają uwagę wszy stkich. Nikną prowadzone szeptem rozmowy , ludzie podnoszą wzrok. Stojący w drzwiach i filujący zza rogów wy chodzą na chodniki, żeby zobaczy ć, co się dzieje. Bob odgania dwóch meneli z noszami, a Stevens i Alice wy cofują się na bezpieczny dy stans w niezręczny m milczeniu. Zamieszanie przy ciąga również uwagę mężczy zn debatujący ch w magazy nie ży wności nad leżący m na podłodze nieprzy tomny m Rzeźnikiem, stojący ch teraz przed sklepem i patrzący ch, skąd dobiegają krzy ki. Bob ogląda się na nich i widzi stojącego ze skrzy żowany mi na piersi ramionami Gubernatora, który znad porozrzucanego na ziemi szkła ocenia sy tuację swoimi przebiegły mi, ciemny mi oczy ma. Bob idzie do niego posłusznie w celu złożenia meldunku. – Nic jej nie będzie – mówi poufale do Gubernatora. – Jest po prostu trochę rozbita. – A kto ją może winić? Straciła jedy nego ży wiciela rodziny – mówi Gubernator, przy gry zając w namy śle wargę. – Zostawcie ją na razie w spokoju. Później posprzątamy . Nadal nie spuszcza z oczu leżący ch przy krawężniku zwłok i po chwili zastanowienia dodaje: – Gabe, chodź tutaj! Podchodzi do nich ostrzy żony po żołniersku tęgi mężczy zna w golfie. – Obudź tego pieprzonego Rzeźnika – mówi łagodnie – zabierz go do celi i postaw tam strażnika. Gabe kiwa głową, odwraca się i wchodzi z powrotem do magazy nu. – Bruce! – Gubernator woła swojego przy bocznego. Ogolony na ły so czarnoskóry mężczy zna w kamizelce kuloodpornej podchodzi do niego z AK-47 w ręce. – Szefie? – Zbierz wszy stkich i przy prowadź na plac. – Wszy stkich? – py ta z niedowierzaniem Bruce. – Przecież sły szałeś. Zrobimy sobie małe zebranie rady miasta. – Gubernator puszcza do niego oko.

– Ży jemy w brutalny ch czasach i każdego dnia jesteśmy narażeni na straszliwą presję. Gubernator zaczy na mówić przez megafon, który Martinez znalazł w nieczy nnej remizie,

i jego poważny , chłodny głos niesie się ponad budy nkami i wierzchołkami drzew. Słońce już zaczy na zachodzić; mieszkańcy miasta zebrali się przy rozstawionej na środku placu ogrodowej altanie. Gubernator stoi na kamienny ch schodach prowadzący ch do najbliższego budy nku i zwraca się do zgromadzony ch tubalny m tonem autory tarnego polity ka, z energią godną mówcy moty wacy jnego o rozszalały ch oczach. – Rozumiem stres, w jakim ży jecie – mówi, maszeruje tam i z powrotem, starając się wy ciągnąć z tej chwili, ile się da; jego głos rozchodzi się echem po placu, odbija od zabity ch deskami sklepowy ch witry n. – Radziliśmy sobie ze smutkiem przez ostatnie parę miesięcy … każdy z nas stracił kogoś bliskiego. Robi efektowną pauzę i z saty sfakcją zauważa, że niektórzy spuszczają głowy , a ich załzawione oczy bły szczą w świetle latarni; udało mu się zrzucić na ich barki bolesny ciężar. Uśmiecha się w duchu, czekając cierpliwie, aż ponownie skupią na nim swoją uwagę. – To, co stało się dzisiaj pod sklepem, nie miało prawa się zdarzy ć. Rozumiem, że kto mieczem wojuje i tak dalej, ale i tak nie miało się to prawa zdarzy ć. Jest to objaw poważniejszej choroby i musimy poddać się leczeniu. Zerka na wschód i widzi przy garbione postacie nachy lające się nad przy kry ty m całunem ciałem. Bob kuca za Lilly i głaszcze ją po plecach, wpatrując się niczy m w transie w zwłoki leżące pod zaplamiony m krwią prześcieradłem. Gubernator zwraca się ponownie do tłumu: – Dzisiejszego wieczoru się zaszczepimy . Od tej pory wszy stko się zmieni, obiecuję wam to… wszy stko się zmieni i będą nowe zasady . Robi parę kroków, próbując spojrzeć w oczy każdemu ze zgromadzony ch. – Jedy ną rzeczą, która nas dzieli od ty ch potworów, jest cy wilizacja! – wy krzy kuje ostatnie słowo tak głośno, że aż wy daje się ono odbijać od dachów. – Porządek! Prawa! Staroży tni Grecy dobrze wiedzieli, co robią, i znali koncept trudnej miłości. Nazy wali to katharsis. Niektórzy patrzą na Gubernatora pełny mi podniecenia i zniecierpliwienia oczami: – Na pewno znacie nasz tor wy ścigowy – mówi do megafonu. – Przy jrzy jcie mu się dobrze! Odwraca się i daje sy gnał Martinezowi, który stoi w cieniu rzucany m przez altanę; mężczy zna naciska guzik krótkofalówki i mówi coś do osoby po drugiej stronie. Gubernator nalegał na idealną sy nchronizację. – Dziś wieczorem! – ciągnie, widząc, że wiele głów zwraca się w stronę pogrążonego w ciemnościach toru wy ścigowego na zachodnim krańcu miasta, którego zary s wy gląda niczy m osiadły na ziemi latający spodek albo giganty czna miska. – Zaczy namy ! To będzie nasz grecki teatr! Wielkie jupitery nad torem zapalają się w przemy ślanej sekwencji z pompą porówny walną do pokazu fajerwerków – wy dając przy ty m donośny , metaliczny dźwięk – i zalewają sportową arenę potężny mi snopami światła. Efekt wy wołuje głośne westchnięcie tłumu zgromadzonego wokół altany ; parę osób zaczy na spontanicznie wiwatować. – Wstęp wolny ! – Gubernator upaja się bijącą od ludzi energią, która aż trzeszczy w powietrzu. – Startujemy z castingami, panowie i panie. Chcecie powalczy ć na ringu? Musicie złamać zasady . To wszy stko. Złamcie prawo. Patrzy wy zy wająco na mieszkańców Woodbury , czeka na tego, który odważy się coś

powiedzieć. Kilku oby wateli wy mienia spojrzenia, niektórzy kiwają głowami, pozostali wy glądają jednak, jakby mieli zakrzy knąć „alleluja”. – Kto złamie prawo, ten walczy ! Proste. Jeśli nie wiecie, co wolno, a czego nie, zapy tajcie. Przeczy tajcie pieprzoną konsty tucję. Zajrzy jcie do Biblii. Nie czy ń drugiemu, co tobie niemiłe. Złota zasada. To wszy stko. Słuchajcie, co do was mówię. Zrobicie bliźniemu coś niemiłego… będziecie walczy ć. Parę osób głośno wy raża swoją aprobatę, a Gubernator, korzy stając z chwili, podsy ca w ludziach ogień. – Od tej pory , jeśli przy jdzie wam do głowy kogoś wy dy mać i złamiecie prawo… będziecie walczy ć! Do rozentuzjazmowany ch krzy ków dołącza parę kolejny ch, hałas niesie się w powietrzu. – Kradniecie? Będziecie walczy ć! Teraz wrzeszczą już niemal wszy scy ; tłum zmienia się w chór poparcia dla Gubernatora. – Pukasz żonę przy jaciela? Będziesz walczy ł! Ludzie dają ujście swojemu strachowi i frustracji. – Za zabójstwo… będziecie walczy ć! Do radosny ch okrzy ków wkrada się kakofonia wściekły ch wrzasków. – Zadrzecie z kimś, zrobicie mu krzy wdę lub go zabijecie, będziecie walczy ć na arenie przed obliczem Boga, na śmierć i ży cie. Buczenie przeplata się z wiwatami. Gubernator czeka, aż tłum nieco ochłonie. – Dzisiaj wieczorem zaczy namy – mówi szeptem, megafon trzeszczy – od człowieka szalonego, który prowadził sklep z zaopatrzeniem, Sama Rzeźnika. My śli on, że jest sędzią, ławnikami i katem w jednej osobie. Gubernator wskazuje na tor wy ścigowy i wy krzy kuje tonem, który może się kojarzy ć z chary zmaty czny m kaznodzieją podczas gorączkowo odprawianego nabożeństwa: – Jesteście gotowi na zapłatę? KTO CHCE PRAWA I PORZĄDKU? Odpowiada mu chór krzy ków.

Lilly podnosi głowę i widzi niezwy kłe poruszenie; blisko czterdziestoosobowy tłum – hałaśliwa masa poruszająca się zgodnie jak jeden organizm, giganty czna ludzka ameba wy machująca pięściami i wznosząca okrzy ki przepełnione gniewem i entuzjazmem – rusza w stronę rozświetlonego w półmroku toru wy ścigowego, rozciągającego się dwieście jardów na zachód. Przewraca się jej w żołądku. – Bob, możecie już zabrać ciało – szepcze. Stojący nad nią mężczy zna pochy la się i czule doty ka jej ramienia. – Dobrze się nim zajmiemy , kochanie. Lilly wpatruje się w dal. – Powiedz, proszę, Stevensowi, że chcę zacząć przy gotowania do pogrzebu. – Oczy wiście. – Pochowamy go jutro.

– Ty decy dujesz, kochanie. Lilly patrzy na tłum wlewający się na try buny i przy pomina jej się scena ze starego horroru, w który m wściekła tłuszcza z pochodniami i pry mity wną bronią zbiera się pod zamkiem Frankensteina, spragniona krwi jego monstrum. Drży na to skojarzenie, przy chodzi jej bowiem na my śl, że teraz wszy scy – ona i Bob również – są takimi potworami. Woodbury jest nimi wy pełnione.

Trzynaście

Ciekawość bierze górę nad Bobem Stookey em. Po odprowadzeniu Lilly do jej mieszkania nad pralnią i podaniu dziesięciu miligramów alprazolamu na sen melduje się u Stevensa. Ustala z nim, że powinni przenieść ciało Josha do miejsca ty mczasowego spoczy nku, czy li kostnicy znajdującej się w podziemiach toru wy ścigowego. Następnie Bob wraca do swojego auta i zabiera stamtąd pełną butelczy nę whisky . A potem idzie na tor. Gdy dociera do południowego wejścia, ry k tłumu już buzuje na try bunach, dźwięczy echem w metalowy ch kościach budowli niczy m fala przy pły wu uderzająca o skały . Bob człapie przez ciemny , cuchnący tunel w stronę światła. Zatrzy muje się przez wy jściem, żeby pociągnąć dla pokrzepienia zdrowy ły k z butelki i ukoić nerwy . Alkohol pali go w gardło. Do oczu napły wają mu łzy . Jest gotów wejść w światło. Z początku widzi jedy nie rozmazane, trudne do wy odrębnienia kształty , przy słonięte masy wny mi siatkami, które otaczają główną arenę, oddzielając ją ty m samy m od publiczności. Try buny po obu stronach są niemal puste. Mieszkańcy Woodbury siedzą wy żej, w rzędach nad jego głową; klaszczą w dłonie, wiwatują i wy ciągają szy je, żeby lepiej widzieć, co się dzieje na arenie. Oczy Boba jeszcze nie przy zwy czaiły się do rażącego światła jupiterów. Czuć smród palonej gumy oraz benzy ny . Musi zmruży ć oczy , żeby widzieć, co się dzieje. Podchodzi nieco bliżej do siatki i patrzy przez ogniwa. Dwóch potężny ch mężczy zn stoi naprzeciw siebie na środku areny . Nagi od pasa w górę Sam Rzeźnik ma na sobie jedy nie spodenki sportowe; jego pierś jest obwisła, brzuch również zwisa mu ciężko nad pasem. Bierze zamach i drewniany m kijem próbuje sięgnąć Stinsona – wielkiego, grubawego gwardzistę. Mężczy zna w wojskowy ch spodniach, pociemniały ch od wy dzielin jego ciała, chwieje się i robi unik do ty łu, próbując uchy lić się przed maczugą; w spoconej ręce trzy ma długą na osiemnaście cali maczetę. Nabita pordzewiały mi gwoździami końcówka kija zahacza jednak o twarz Stinsona i wy szarpuje z jego nalanej twarzy kawał mięsa. Gwardzista wy cofuje się, plując mieszanką śliny i krwi. Tłum wy daje z siebie serię okrzy ków i pisków, gdy Stinson poty ka się o własne nogi i pada na piach, wzbijając przy ty m doskonale widoczny w sodowy m świetle tuman kurzu. Maczeta wy pada mu z ręki. Rzeźnik bierze kolejny zamach i uderza Stinsona końcem kija w szy ję, a potem w pierś; mężczy zna nie ma szans. Publiczność szaleje. Bob odwraca wzrok, czuje mdłości i kręci mu się w głowie. Bierze kolejny ły k whisky i pozwala palącemu alkoholowi odegnać strach. Potem przechy la butelkę po raz kolejny i jeszcze

raz, aż wreszcie nabiera odwagi, żeby spojrzeć na arenę. Rzeźnik nadal wali nabity m gwoździami kijem w nieruchomego już Stinsona. Bry zga krew – w świetle lamp ciemna jak smoła – chlustając na murawę głównej areny . Na szerokim torze wy ścigowy m otaczający m trawnik stoją strażnicy , pilnujący każdej bramy i uważnie obserwujący walczący ch, z karabinami w gotowości. Bob pociąga jeszcze jeden ły k i odwraca głowę od tej bezsensownej i okropnej rzezi, rozglądając się po górny ch rzędach. Tablica świetlna jest nieczy nna, prawdopodobnie zepsuta. Otoczone szkłem sektory dla VIP-ów, ciągnące się wzdłuż jednego z rzędów, są w większości opustoszałe i ciemne… prócz jednego. Gubernator i Martinez stoją w centralny m boksie i patrzą na rozgry wającą się w dole masakrę z nieodgadniony mi wy razami twarzy . Bob pociąga z butelki raz jeszcze – opróżnił już połowę – i unika kontaktu wzrokowego z publiką. Kątem oka obserwuje tłum składający się ze stary ch i młody ch, mężczy zn i kobiet, którzy przy patrują się z uwagą krwawej walce, ciesząc się jak obłąkani. Niektórzy wstali ze swoich krzesełek i machają rękoma w powietrzu, jakby na własne oczy zobaczy li Jezusa. Na arenie Rzeźnik zadaje ostatni cios – gwoździe wbijają się w nerki Stinsona, gładko przechodząc przez jego skórę i mięso. Bulgocze try kająca krew i gwardzista flaczeje, przed śmiercią podry gując jeszcze w konwulsjach. Rzeźnik dy szy ciężko i uśmiecha się w makabry cznej radości, z ust cieknie mu ślina. Podnosi w górę swoją maczugę i odwraca się w stronę publiczności. Tłum odpowiada mu wy ciem. Bob Stookey , z obrzy dzeniem, karuzelą w głowie i zeszty wniały z przerażenia, pociąga z butelki. – NO I MAMY ZWYCIĘZCĘ! Głos wy doby wa się z głośników trzeszczący ch od elektronicznego kwilenia sprzętu. Bob podnosi głowę i widzi Gubernatora, który w swoim boksie mówi spokojnie do mikrofonu. Nawet z tej odległości Bob dostrzega perwersy jną przy jemność, jaka kry je się w oczach Gubernatora, lśniący ch niczy m łebki szpilek w świetle gwiazd, i po chwili z powrotem wbija wzrok w ziemię. – CHWILA, CHWILA!! PANIE I PANOWIE, TO CHYBA JESZCZE NIE KONIEC!! Bob unosi głowę. Leżąca na arenie góra poszatkowanego mięsa zaczy na podry giwać. Stinson ostatkiem sił sięga zakrwawioną ręką po maczetę, zaciska palce na rękojeści i zamachuje się na stojącego ty łem Rzeźnika. Gwardzista wkłada w ten cios ostatni wy siłek. Rzeźnik odwraca się i próbuje zasłonić twarz przed przecinający m powietrze ostrzem, które zagłębia się jednak w jego szy i. Mężczy zna pada na plecy z maczetą nadal tkwiącą w jego ciele. Stinson porusza się jak pijany – utrata krwi spowodowała, że jego mięśnie zwiotczały – i wy machuje dziwnie rękoma i nogami, co upodabnia go do zombie. Tłum szaleje. Stinson wy ciąga maczetę, unosi ją i zadaje Rzeźnikowi jeszcze jeden cios w to samo miejsce, odcinając mu głowę pomiędzy piąty m a szósty m kręgiem szy jny m. Publika wiwatuje. Z szy i Rzeźnika try ska fontanna krwi i wsiąka w piasek. Bob odwraca wzrok, zaciskając jedną rękę na siatce. Czuje, że przewraca mu się w brzuchu, i wy miotuje na wy lany cementem balkon. Butelka wy pada mu z dłoni, ale nie tłucze się. Bob opróżnia zawartość żołądka. Hałas rozmy wa się w jego uszach, wszy stko znowu się zamazuje,

oczy zachodzą mu łzami. Zaczy na się krztusić i charczeć, bo nie ma już czy m wy miotować, z ust zwisają mu strużki lepkiej śliny . Pada na krzesełka dwóch pierwszy ch rzędów odkry tej try buny . Podnosi butelkę i wy pija całą zawartość. Ogłuszający głos Gubernatora odzy wa się ponownie: – I WŁAŚNIE TO, MOI DRODZY, NAZYWAMY SPRAWIEDLIWOŚCIĄ!

Ulice Woodbury wy glądają dzisiejszego wieczoru jak krajobraz każdego innego opuszczonego miasta w Georgii – opustoszałe i wy ludnione z powodu zarazy . Na pierwszy rzut oka wszy stkich mieszkańców gdzieś wcięło; cała ludność miasteczka jest bowiem na torze wy ścigowy m, delektując się ostatnimi chwilami rozgry wającej się tam bitwy generalnej. Nie ma nikogo nawet na chodniku przed magazy nem ży wności, a wszelakie dowody morderstwa zostały uprzątnięte przez Stevensa i jego ludzi; ciało Josha trafiło do kostnicy . Wiatr niesie przez ciemne ulice stłumione echo pory kiwań tłumu. Lilly Caul włóczy się bez celu w swojej kurtce, podarty ch jeansach i wy sokich butach sportowy ch. Nie może spać, nie może my śleć, nie może przestać płakać. Hałas dochodzący od strony toru wy ścigowego łazi po niej niczy m rój insektów. Xanax, który dostała od Boba, jedy nie przy tępił ból, niczy m gaza owinięta wokół jej galopujący ch my śli. Dziewczy na trzęsie się z zimna i zatrzy muje przed wejściem do zabitej deskami apteki. – To nie moja sprawa – odzy wa się w ciemności czy jś głos – ale młoda dziewczy na taka jak ty nie powinna chodzić samotnie po ulicach o tej porze. Lilly odwraca się i widzi bły sk metalowy ch oprawek okularów. Wzdy cha, wy ciera oczy i wbija wzrok w chodnik. – A co to za różnica? Doktor Stevens wchodzi w snop światła rzucany przez latarnię. Stoi z rękoma w kieszeniach. Laboratory jny fartuch zapięty ma pod opatuloną szalikiem szy ję. – Jak się trzy masz, Lilly ? Dziewczy na patrzy mu w oczy , choć przez łzy prawie nic nie widzi. – Jak się trzy mam? Po prostu wspaniale. Próbuje odetchnąć głęboko, ale czuje, jakby jej płuca by ły pełne piasku. – Poproszę następne głupie py tanie. – Może powinnaś odpocząć. – Stevens podchodzi do niej i przy gląda się jej sińcom. – Nadal jesteś w szoku, Lilly , powinnaś pójść i spróbować zasnąć. Dziewczy na sili się na uśmiech. – Wy śpię się po śmierci – zdoby wa się na burknięcie i spuszcza wzrok, walcząc z łzami. – Zabawne jest, że w sumie to ledwo go znałam. – Wy dawał się dobry m człowiekiem. Podnosi głowę i patrzy na lekarza. – Czy to dzisiaj w ogóle możliwe? – Co takiego? – By cie dobry m człowiekiem.

Stevens wzdy cha ciężko. – Pewnie nie. Lilly przeły ka ślinę. – Muszę się stąd wy dostać. Krzy wi się, usiłując powstrzy mać kolejny atak płaczu. – Nie daję sobie z ty m wszy stkim rady . – Witaj w klubie – odpowiada Stevens. Następuje chwila niewy godnego milczenia. Lilly wy ciera załzawione oczy . – Jak ty to robisz? – Co takiego? – Dajesz sobie radę z cały m ty m gównem… wy dajesz się przy najmniej na wpół normalny . Doktor wzrusza ramionami. – Pozory my lą. W każdy m razie… jestem tutaj z ty ch samy ch powodów co oni wszy scy . – To znaczy …? – Ze strachu. Lilly patrzy na bruk i milczy . Bo co jeszcze zostało do powiedzenia? Stojąca obok nich latarnia zaczy na migotać, dopala się knot i mrok wlewa się w każdy najmniejszy kąt pomiędzy budy nkami. Dziewczy na usiłuje walczy ć z zawrotami głowy , które ją dopadają. Nie chce iść spać, nie chce już nigdy zasnąć. – Niedługo stamtąd wy jdą – mówi lekarz, kiwając głową w stronę toru wy ścigowego. – Jak ty lko skończy się ten teatrzy k okropieństw, jaki zorganizował dla nich Blake. Lilly kręci głową. – To miejsce to pieprzony dom wariatów, a ten gość jest najbardziej walnięty z nich wszy stkich. – Wiesz co, Lilly – lekarz wy konuje gest w przeciwną do toru stronę – może przejdziemy się kawałek… z dala od tłumu. Lilly wzdy cha ciężko, wzrusza ramionami i mruczy : – Jak sobie chcesz…

Doktor Stevens i Lilly przechadzają się już od godziny , wdy chając chłodne powietrze; orzeźwiający wiatr dmie, poruszając siatką po wschodniej stronie miasta, wzdłuż której idą, kierując się na nieuży wane tory kolejowe wewnątrz bezpiecznej strefy . Spacerują i rozmawiają, a publika stopniowo opuszcza arenę, zmierzając w stronę swoich domów; głód krwi został zaspokojony . Mówi głównie doktor, głosem łagodny m, zawsze zwracając uwagę na bliskość strażników ustawiony ch w strategiczny ch miejscach na bary kadzie, wy posażony ch w broń, lornetki i krótkofalówki. Są w ciągły m kontakcie z Martinezem, który poinformował swoich ludzi o lokalizacji słaby ch punktów ogrodzenia oraz newralgiczny ch miejsc, takich jak porośnięte drzewami wzgórza na zachodzie i południu. Martinez obawia się, że odgłosy z areny przy ciągną uwagę szwendaczy .

Krążąc po obrzeżach miasteczka, Stevens udziela Lilly wy kładu na temat ry zy ka wy nikającego z konspirowania przeciwko Gubernatorowi. Ostrzega ją przed pośpiesznie wy powiadany mi słowami i buduje analogie tak skomplikowane, że Lilly zaczy na boleć głowa. Mówi o Oktawianie Auguście i beduińskich dy ktatorach, o ty m, jak trudy koczowniczego ży cia doprowadzały do stworzenia brutalny ch reżimów, kłótni i pełny ch przemocy walk o władzę. Aż wreszcie zatacza w swoim wy wodzie koło i wraca do tematu zarazy , sugerując, że spragnieni krwi przy wódcy to dzisiaj zło konieczne, efekty uboczne w grupach, który m udało się przetrwać. – Nie chcę ży ć w ten sposób – mówi wreszcie Lilly , idąc powoli, ramię w ramię z doktorem, wzdłuż linii drzew. Łagodny wietrzy k zacina po twarzy śniegiem i deszczem, które szczy pią w skórę i oprószają las delikatną warstewką szronu. Za dwanaście dni Boże Narodzenie. I tak nikt tego nie zauważy . – Nie mamy wy jścia, Lilly – mówi Stevens ze spuszczoną głową. Lilly zauważa, że jej rozmówca ma bliznę na brodzie. Lekarz idzie, patrząc na swoje stopy . – Zawsze istnieje jakiś wy bór – odpowiada mu. – Tak my ślisz? Nie jestem przekonany , Lilly . – Przez chwilę idą w milczeniu, wreszcie doktor kręci powoli głową i dodaje: – Naprawdę nie jestem przekonany . – Josh Hamilton mimo wszy stko pozostał porządny m człowiekiem. Mój ojciec oddał za mnie ży cie. – Lilly bierze oddech i próbuje powstrzy mać łzy . – To ty lko wy mówki. Każdy rodzi się zły i całe to gówno, z jakim musimy sobie teraz radzić… działa jak zapalnik. Pokazuje, kim naprawdę jesteś. – Niech więc Bóg ma nas w swojej opiece – szepcze doktor, bardziej do siebie niż do niej.

Nazajutrz, pod ciężkim, stalowoszary m niebem, przy grobie pochowanego w znalezionej naprędce trumnie Josha Lee Hamiltona schodzi się niewielki tłumek żałobników. Do Lilly , Boba, Stevensa, Alice i Megan dołącza Calvin Deets, jeden z robotników, który przez ostatnie ty godnie zdąży ł polubić Josha. Deets to starszy facet, chudy jak ty czka nałogowy palacz – prawdopodobnie z zaawansowaną rozedmą płuc – którego twarz przy pomina leżącą zby t długo na słońcu skórzaną torbę. Trzy ma się nieco z ty łu, w powy kręcany ch paluchach miętosząc czapkę z daszkiem z logiem Caterpillar. Lilly mówi kilka słów nad grobem: – Josh dorastał w religijnej rodzinie – zaczy na dławiący m się głosem, z opuszczoną głową i wzrokiem wlepiony m w zmarzniętą ziemię na krańcu placu zabaw – i wierzy ł, że wszy scy po śmierci trafiamy do lepszego miejsca. Niewielki park zdobi parę inny ch świeży ch grobów; w kilka mogił wbito zrobione z paty ków krzy że albo starannie ułożono na nich kopczy ki z kamieni. Na grób Josha usy pano parę dobry ch łopat ziemi i górka piasku ma jakieś cztery stopy wy sokości. Zwłoki złoży li w pudle po fortepianie, które Deets znalazł gdzieś w magazy nie – ty lko ta jedna skrzy nia by ła na ty le duża, żeby pomieścić ciało giganta – a potem razem z Bobem przez kilka godzin kopali w zmrożonej ziemi dziurę. – I mam nadzieję, że z Joshem fakty cznie wszy stko w porządku, bo z nami… – jej głos się

zapada, cichnie. Lilly zamy ka oczy i czuje, jak łzy przelewają jej się przez powieki. Bob podchodzi do niej i obejmuje dziewczy nę ramieniem. Lilly zaczy na płakać, cała się trzęsie. Nie może mówić dalej. – W imię Ojca i Sy na, i Ducha Świętego. Amen – dodaje Bob. Pozostali odpowiadają takimi samy mi słowami. Wzmaga się wiatr, który wzbija w niebo drobny jak proszek śnieg, rozsy pując go po placu zabaw i ciskając zgromadzony m w oczy . Bob delikatnie odciąga Lilly od grobu. – Chodź już, kochanie… wejdź do środka. Lilly nie opiera się i człapie u boku Boba, podczas gdy inni odwracają się od grobu ze spuszczony mi głowami i smutny mi minami na twarzach. Przez moment wy daje się, jakby Megan – ubrana w skórzaną kurtkę, którą otrzy mała od jednego ze swoich dobroczy ńców w stanie narkoty cznego upojenia po seksie – miała zamiar podbiec do Lilly , może coś powiedzieć, ale jej zielonkawe oczy kierują ty lko w stronę niedawnej przy jaciółki umęczone spojrzenie. Stevens daje Alice znak i oboje odchodzą boczną drogą w stronę toru wy ścigowego, stawiając kołnierze swoich fartuchów, żeby osłonić się od wiatru. Gdy są już w bezpiecznej odległości i pozostali nie mogą ich usły szeć, Alice mówi do doktora: – Czujesz? – Tak… wiatr to niesie od północy – przy takuje Stevens. Alice wzdy cha i kręci głową. – Podejrzewałam, że ci idioci sprowadzą szwendaczy przez ten hałas. Powiemy o ty m komuś? – Martinez już wie. – Lekarz wskazuje na wieży czkę strażniczą za nimi. – Od rana potrząsają szabelkami. Niech Bóg ma nas w swojej opiece. – Będziemy mieli pełne ręce roboty , co? – wzdy cha Alice. – Zuży liśmy na tego gwardzistę połowę naszy ch zapasów krwi, będziemy potrzebować dawców. – Ja oddam krew. – Doceniam to, kochanie, ale A+ starczy nam do Wielkanocy . Poza ty m, jeśli jeszcze coś z ciebie ściągnę, wy lądujesz w ziemi obok tego wielkoluda. – Szukamy więc O+? Doktor wzrusza ramionami. – Szukamy malutkiej igły w malutkim stogu siana. – Nie sprawdzałam jeszcze Lilly oraz tego nowego chłopaka… jak on miał na imię… – Scott? Ten ćpunek? – Aha. – Nikt go nie widział od paru dni. – Nigdy nic nie wiadomo. Doktor kręci z rezy gnacją głową, chowa ręce w kieszeniach i idzie szy bkim krokiem w stronę pogrążony ch w cieniu arkad. – Tak… nigdy nic nie wiadomo.

Po powrocie do swojego mieszkanka nad zabitą deskami pralnią Lilly nie czuje się zby t dobrze. Jest wdzięczna Bobowi, że zgodził się z nią na chwilę zostać i przy gotować dla nich obojga kolację – swoją specjalność, czy li strogonowa z suszoną wołowiną wy mieszanego z gotowy m daniem Hamburger Helper – przy której popijają przy niesioną przez niego szkocką. Bob zdoby ł też Ambien, żeby uspokoić jej skołatane my śli. Hałas za oknami mieszkania na drugim piętrze powoli cichnie, choć nadal wy daje się niepokoić Boba; coś dzieje się na ulicach, niewy kluczone, że zbliżają się kłopoty , ale Lilly nie potrafi się skupić na dochodzący ch z oddali głosach i pośpieszny ch krokach. Czuje, jakby unosiła się w powietrzu, i kiedy ty lko składa głowę na poduszce, wpada w swoisty półsen. Nagie podłogi oraz pozasłaniane prześcieradłami okna zlewają się w białą plamę. Zanim jednak odpły wa w nicość pozbawionego marzeń snu, widzi pochy loną nad sobą twarz Boba. – Czemu nie uciekniesz razem ze mną, Bob? Py tanie wisi przez chwilę w powietrzu. – Tak naprawdę nigdy o ty m nie my ślałem. – Mężczy zna wzrusza ramionami. – Nie mamy tutaj czego szukać. Bob odwraca wzrok. – Gubernator mówi, że wkrótce będzie lepiej. – O co chodzi z tobą i z nim? – Jak to o co chodzi? – Trzy ma cię blisko siebie. – Nieprawda. – Nie rozumiem tego. – Lilly , wpadając powoli w senną otchłań, próbuje skupić wzrok na zmęczonej twarzy siedzącego na jej łóżku mężczy zny . – To przecież chodzące kłopoty , Bob. – On ty lko próbuje… Lilly ledwie sły szy pukanie do drzwi. Próbuje walczy ć z opadający mi powiekami. Bob idzie do drzwi, Lilly zaś udaje się odgonić sen na ty le, że widzi, kim jest niespodziewany gość. – Bob…? Kto to…? Znowu kroki. Do jej łóżka niczy m duchy podchodzą dwie postacie. Lilly , mrużąc oczy , próbuje nie zasnąć i w jednej z ciemny ch sy lwetek rozpoznaje Boba; obok niego stoi wy mizerowany , ży lasty , ciemnooki mężczy zna ze starannie przy strzy żony m wąsem w sty lu Fu Manchu i kruczoczarny ch włosach. Gość uśmiecha się, a Lilly zasy pia bez dalszy ch przeszkód. – Śpij, dziewczy no – mówi Gubernator. – Miałaś ciężki dzień.

Szwendaczowe wzorce zachowań nadal ciekawią i fascy nują co bardziej dociekliwy ch członków społeczności Woodbury . Jedni wierzą, że nieumarli poruszają się niczy m rój kierowany czy mś skomplikowany m, a nie po prostu zwy czajny m głodem. Niektóre teorie mówią o przekazy wany ch sobie niewidzialny ch sy gnałach albo o feromonach, które warunkują niektóre czy nności, a także o zależnościach składu chemicznego ludzkiego ciała i odczuwanego przez

zombie pożądania ludzkiego mięsa. Inni z kolei twierdzą, że wszelkie reakcje trupów to sprawa sensory czna i chodzi wy łącznie o reakcje na ruch i dźwięk. Żadna z ty ch hipotez nie stała się obowiązująca, ale większość oby wateli Woodbury jest pewna jednego: nawet mała grupa truposzy jest śmiertelnie niebezpieczna i nie należy jej lekceważy ć. Paru zombie może bły skawicznie zwiększy ć swoją liczebność, co ma zwy kle straszliwe konsekwencje. Niewielkie stado w mgnieniu oka przemienia się w hordę, jak na przy kład to, które zbiera się teraz na północy miasteczka, zainteresowane hałasem, jaki doby wał się ubiegłej nocy z toru wy ścigowego. Taka grupa może przewrócić ciężarówkę i słup wy sokiego napięcia, a także sporej wy sokości mur. Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny Martinez zbierał ludzi, żeby stawić opór nadciągającemu atakowi. Porozstawiani na północno-zachodnim i północno-wschodnim krańcu muru strażnicy rejestrują każdy najmniejszy ruch grupy szwendaczy , która zaczęła się formować jakąś milę od miasta. Posy łają do swoich przełożony ch wiadomość, że liczebność stada zwiększy ła się z dwunastu do jakichś pięćdziesięciu, a zombie poruszają się zy gzakiem pośród drzew w kierunku Jones Mill Road, przemierzając teren pomiędzy lasem a granicą miasta z szy bkością dwustu jardów na godzinę, a z każdy m jardem dołączają do nich kolejne trupy . Najwy raźniej hordy poruszają się wolniej niż samotni szwendacze. Tej grupie podejście do muru na odległość cztery stu jardów zajęło około piętnastu godzin. Paru właśnie wy chodzi z lasu i człapie przez pole graniczące z miastem. W mętny m świetle zmierzchu wy glądają jak popsute zabawki, nakręcani żołnierze, którzy wpadają jeden na drugiego, a ich silniczki terkoczą ostatkiem sił. Czarne usta zamy kają się i otwierają niczy m iry sy . Nawet z tej odległości wschodzący księży c odbija się wy raźnie od ich mleczny ch oczu, które wy glądają jak bły szczące monety . Martinez w kluczowy ch punktach muru umieścił trzy karabiny maszy nowe Browning kaliber .50, które wy niósł ze zbrojowni Gwardii Narodowej. Jeden przy mocowany jest do kabiny koparki stojącej w zachodniej części muru, drugi na żurawiu wy sięgnikowy m we wschodniej, a trzeci na dachu naczepy na skraju placu budowy . Przy każdy m z nich siedzi strzelec wy posażony w krótkofalówkę. Długie, lśniące taśmy zapalający ch nabojów przeciwpancerny ch zwisają z magazy nków każdego karabinu; dodatkowe pociski czekają w stojący ch obok metalowy ch pojemnikach. Pozostali strażnicy ustawili się wzdłuż muru na drabinach lub w ły żkach buldożerów, wy posażeni w broń półautomaty czną oraz karabiny snajperskie załadowane nabojami, który mi są w stanie przebić betonową ścianę albo metalową pły tę. Nie mają ze sobą krótkofalówek, wy starczą im sy gnały przekazy wane gestem przez Martineza, który stoi na żurawiu ustawiony m na parkingu pod pocztą. Do generatora podłączone są zabrane z budy nku teatru dwa ogromne reflektory , rozświetlające mrok pocztowej strefy załadunkowej. – Martinez, jesteś tam? – rozlega się głos w krótkofalówce. Martinez naciska przy cisk. – Jestem, szefie, proszę mówić. – Idziemy z Bobem po trochę świeżego mięsa. Martinez zasępia się, marszcząc ukry te pod bandaną brwi. – Świeżego mięsa? – Ile mamy czasu, zanim zacznie się impreza? – trzeszczy w odbiorniku. Martinez patrzy w kierunku ciemniejącego hory zontu; najbliższe trupy nadal są oddalone od miasta o jakieś trzy sta pięćdziesiąt jardów. Naciska przy cisk krótkofalówki.

– Pewnie jeszcze przez godzinę nie będą w zasięgu, może trochę krócej. – Dobra – odpowiada głos. – Wrócimy za pięć minut.

Bob idzie za Gubernatorem główną ulicą do rzędu ciężarówek zaparkowany ch w półkolu przed dawno już opróżniony m z towaru sklepem ogrodniczy m. Gubernator porusza się raźno, wręcz mknie przez mroźne, wieczorne powietrze. Każdy jego krok jest spręży sty , a buty stukają o pły ty chodnika. – Pewnie w dni takie jak ten – mówi Gubernator – czujesz się jak w Afganistanie? – Fakty cznie, muszę przy znać, że coś w ty m jest. Pamiętam, jak któregoś razu dostałem wezwanie i musiałem jechać po żołnierzy , którzy schodzili z posterunku. Noc, ciemno jak w dupie, zupełnie jak dzisiaj. Można ogłuchnąć od sy ren, wszy scy są nakręceni w oczekiwaniu na strzelaninę. Zajeżdżam pod pieprzony okop i co widzę? Lokalne kurwy robią laskę naszy m trepom. – Bez jaj. – Poważnie – Bob kręci z niezadowoleniem głową – w samy m środku nalotu. Mówię im więc, żeby wsiadali do samochodu. Na siedzenie pcha się też jedna z kurew, ale co mi tam zależy , macham ręką, chcę stamtąd zniknąć jak najszy bciej. – Zrozumiałe. – Odjeżdżam więc z dziwką na ty lny m siedzeniu. Nie zgadniesz jednak, co się stało. – Nie dozuj tak napięcia, Bob – mówi z uśmiechem Gubernator. – Nagle sły szę z ty łu jakiś huk. Okazuje się, że dziwka by ła jedny m z powstańców i miała ze sobą ładunek wy buchowy , który odpaliła na pace. – Bob znów z niedowierzaniem kręci głową. – Nic mi się nie stało, ale gorzej z ty łu, jeden z naszy ch stracił nogę. – Niewiary -kurwa-godne – dziwi się Gubernator, zbliżając do półkola ciężarówek. Zapadła noc i jedy ne światło, jakim dy sponują, daje latarnia ustawiona obok naczepy z napisem „Piggly Wiggly ”, z której śmieje się do nich wy szczerzona świnia. – Poczekaj chwilę, Bob – mówi Gubernator i wali pięścią w ścianę naczepy . – Travis! Jesteś tam? Hej! Jest ktoś w domu? Ty lne drzwi trzy mające się na zardzewiały ch zawiasach otwierają się w oparach papierosowego dy mu. Krępy czarnoskóry mężczy zna wy stawia głowę. – Cześć, szefie… co mogę dla ciebie zrobić? – Zabierz jedną ciężarówkę pod północny mur. Tam dostaniesz dalsze instrukcje. Okej? – Jasne, szefie. Mężczy zna zeskakuje z naczepy i znika gdzieś w mroku. Gubernator bierze głęboki oddech i prowadzi Boba za półkole ciężarówek, a potem na północ, wzdłuż bocznej drogi wiodącej do innego odcinka bary kady . – Niesamowite, ile facet jest w stanie zrobić za szy bki numerek – mówi Gubernator. – Słucham? – Te dziewczy ny , z który mi przy jechałeś, Bob… Lilly i… jak jej by ło? – Megan?

– Właśnie. Niezłe z niej ziółko, co? – Tak, słodka mała. – Flirciara, ale, hej, kim jestem, żeby kogokolwiek oceniać? – py ta z szelmowskim uśmiechem. – Robimy to, co możemy , żeby jakoś przetrwać, nie, Bob? – Zgadza się i powiem ci… – przery wa na moment, szukając słów – ale tak między nami, że… podoba mi się. Gubernator patrzy na starszego mężczy znę z mieszaniną zaskoczenia i współczucia. – Megan? No cóż, to fajnie, Bob, fajnie. Żaden wsty d. Bob spuszcza głowę. – Chciałby m spędzić z nią chociaż jedną noc – załamuje mu się głos. – Ty lko jedną, ale wiesz… takie tam marzenia. Philip patrzy się na niego uważnie. – Niekoniecznie, Bob, niekoniecznie… Zanim Bob zdąży cokolwiek odpowiedzieć, przery wa mu metaliczne szczęknięcie dochodzące gdzieś z odległej ciemności, rozry wanej przez jasne światło reflektorów stojący ch przy bary kadzie. Srebrzy ste snopy penetrują okoliczne pola i lasy , oświetlając zbliżającą się hordę ży wy ch trupów. Gubernator prowadzi Boba przez parking przy poczcie do żurawia, na który m Martinez przy gotowuje się do wy dania rozkazu otwarcia ognia. – Nie strzelajcie, Martinez! – donośny głos Gubernatora skupia na sobie uwagę wszy stkich. Martinez patrzy nerwowo na dwóch mężczy zn. – Jesteś pewien, szefie? Gubernator nie odpowiada, rozlega się bowiem ry k potężnego silnika, któremu towarzy szy charaktery sty czne piszczenie oznaczające ciężarówkę poruszającą się na wsteczny m. Bob ogląda się przez ramię i widzi osiemnastokołowca ustawiającego się przy północnej bramie. Z pionowy ch rur wy dechowy ch zainstalowany ch przy kabinie wy doby wa się gęsty dy m. Travis wy gląda przez boczne okno od strony kierowcy , żując cy garo i ściskając kierownicę. – Daj mi swoją krótkofalówkę! – Gubernator ponagla gestem Martineza, który schodzi po metalowej drabince z żurawia. Bob patrzy na wszy stko z boku, stojąc za Gubernatorem. Coś w ty m cały m zamieszaniu nie daje mu spokoju. Za murem horda trupów zmniejsza dy stans do dwustu jardów. Martinez zeskakuje na ziemię i podaje Gubernatorowi krótkofalówkę. Ten wciska przy cisk i mówi: – Stevens, sły szy sz mnie? Masz włączone radio? Po kilku trzaskach sły chać głos lekarza: – Sły szę cię i nie pochwalam… – Zamknij się na chwilę i przy prowadź tego pieprzonego gwardzistę Stinsona do północnego muru. – Stinson nadal liże rany – protestuje głos – stracił w walce mnóstwo krwi i… – Nie wy kłócaj się ze mną, Stevens, ty lko RÓB, CO, KURWA, MÓWIĘ! Gubernator wy łącza krótkofalówkę i rzuca ją z powrotem Martinezowi. – Otwórzcie bramę! – wy daje polecenie dwóm ludziom, którzy stoją z kilofami, czekając

z niepewny mi minami na rozkazy . Mężczy źni patrzą po sobie ze zdziwiony mi minami. – Sły szeliście! – wścieka się Gubernator. – Otworzy ć cholerną bramę! Ty m razem robotnicy bez wahania wy konują polecenie i otwierają bramę, przez którą wlatuje podmuch zimnego, śmierdzącego rozkładem powietrza. – Jeśli chcesz znać moje zdanie… uważam, że kusimy los – mamrocze pod nosem Martinez, przeładowując swój karabin. Gubernator ignoruje jego komentarz i drze się do Travisa: – Ustaw się dobrze! Ciężarówka piszczy i buczy , ale wpasowuje się w bramę. – A teraz opuść rampę! Bob nie może oderwać wzroku od tego przedsięwzięcia. Travis wy skakuje ze stęknięciem z kabiny i maszeruje na ty ł naczepy . Otwiera pionowe drzwi i opuszcza rampę. Konty ngent zombie nadciąga w świetle reflektorów; trupy są już sto jardów od nich. Bob ogląda się przez ramię, sły sząc odgłos zbliżający ch się kroków. Z ciemnego centrum miasta, oświetleni jedy nie blaskiem śmieci płonący ch w rozstawiony ch gdzieniegdzie beczkach, wy chodzi doktor Stevens wraz z ranny m gwardzistą, który kuśty ka letargiczny m krokiem ofiary wy lewu. – Uważaj teraz, Bob – mówi Gubernator, odwracając się do starszego mężczy zny , i dodaje, puszczając do niego oko. – Bije na głowę Środkowy Wschód.

Czternaście

Krzy ki dudnią w pustej naczepie, jakby zwielokrotnione przez metalową podłogę oraz stalowe ściany ; to istna aria agonalna. Stojący przy żurawiu Bob nie może już wy trzy mać i odwraca wzrok od człapiący ch trupów, które chy botliwy m krokiem włażą do otwartej naczepy , przy wiedzione hałasem i zapachem strachu. Bob potrzebuje się napić jak nigdy wcześniej. Jeden kielich nie wy starczy ; musi zanurzy ć się w gorzale, aż oślepnie. Przy najmniej dziewięćdziesiąt procent hordy – zombie wszy stkich kształtów i rozmiarów, w różny m stadium rozkładu, o twarzach wy krzy wiony ch tęskny m gry masem – napiera na ty ł naczepy . Pierwszy trup poty ka się o rampę i upada z mokry m plaśnięciem. Pozostali pchają się za nim, próbując wgramolić się po rampie do naczepy ; wewnątrz Stinson wy dziera się na całe gardło, tracąc resztki zdrowy ch zmy słów. Przy pięty pasami oraz łańcuchami do frontowej ściany naczepy gwardzista opróżnia pęcherz, gdy pierwsi szwendacze wchodzą do środka, spragnieni ludzkiego mięsa. Na zewnątrz Martinez i jego ludzie obserwują zbierający ch się pod bary kadą umarlaków; większość z nich, skąpana w wolframowy m świetle, kręci się bez celu w miejscu. Zombie podnoszą do góry swoje szare twarze i gapią się mętny mi oczami w nocne niebo, jakby nieludzkie krzy ki dochodziły z gwiazd. Ty lko jakiś tuzin trupów nie przy łącza się do wspólnego ucztowania. Strażnicy podnoszą swoje karabiny , biorąc na muszkę maruderów, i czekają na rozkaz do oddania strzału. Naczepa wy pełnia się królikami doświadczalny mi – kolekcja Gubernatora stale rośnie – i kilkadziesiąt zombie rozry wa Stinsona na strzępy . Nie widać, co dzieje się wewnątrz, a krzy ki zostają zastąpione przez wodniste chrząknięcia i charczenie. Ostatni trup znika za drzwiami tej mobilnej rzeźni. Przedśmiertne kwilenie Stinsona przy pomina dochodzące z ubojni piski trzody chlewnej, ciamkanie i mlaskanie staje się coraz dziksze; ciało gwardzisty szarpią połamane zęby i trupie paznokcie. Trzęsący się z zimna Bob czuje, jak jego dusza zamy ka się w sobie niczy m nieśmiały kwiat. Łeb mu pęka, rozpaczliwie musi się napić. Głos Gubernatora rozsadza mu czaszkę. – No dobra, Travis! Możesz zamy kać! Dawaj, dawaj! Kierowca ostrożnie idzie na ty ł wibrującej naczepy śmierci i bierze do rąk zwisający sznur. Jeden pewny ruch i ty lne drzwi zamy kają się ze skrzy pieniem. Travis szy bko zabezpiecza je zasuwką i odskakuje od naczepy , jakby by ła bombą zegarową. – Jedź na tor, Travis! Spotkamy się tam za chwilę! Gubernator odwraca się i podchodzi do Martineza, który stoi na dolny ch stopniach drabinki żurawia. – Dobra, teraz możecie się pobawić – mówi. Martinez wciska przy cisk i mówi do krótkofalówki: – Okej, chłopaki, zdejmijcie resztę.

Bob podskakuje, gdy grzmi arty leria, iskry bijące od karabinów rozświetlają nocne niebo. Kule zostawiają po sobie różowe smugi, które przecinają się ze snopami światła z reflektorów i wbijają się w swoje cele w otoczeniu czarnej, oleistej mgiełki. Bob znowu odwraca wzrok, nie chce patrzeć na tę rzeź. Jednakże Gubernator ma zupełnie inne zdanie, wspina się bowiem po drabince żurawia, żeby móc lepiej przy jrzeć się strzelaninie. Smugowe pociski przeciwpancerne szy bko dają sobie radę ze szwendaczami. Czaszki wy buchają, kawałki mózgu latają w powietrzu, kruszą się zęby , włosy , chrząstki i kości. Niektóry m zombie udaje się jeszcze ustać przez jakiś czas na nogach po ty m, jak dostaną kulę, ale kolejne wprawiają je w swoisty taniec śmierci, oderwane członki wirują w teatralny m świetle. Eksplodują brzuchy . Lepkie organy wy strzeliwują w powietrze. Kanonada ustaje tak samo szy bko, jak się rozpoczęła, i zapada cisza, która przy kry wa brutalnie uszy Boba. Przez moment Gubernator napawa się widokiem pobojowiska, echo wy strzałów powoli niknie pośród drzew. Paru ostatnich szwendaczy , którzy jeszcze trzy mają się na nogach, po chwili zwala się na ziemię przy kry tą stertami krwawej miazgi i śmierdzącego mięsa. Trudno rozpoznać, że niegdy ś by li ludźmi. Flaki parują w mroźny m powietrzu, lecz nie z powodu ciepłoty ciała, a temperatury sty gnący ch pocisków. Gubernator schodzi ze swojego gniazda. Kiedy ciężarówka z logiem Piggly Wiggly odjeżdża ze swoim makabry czny m ładunkiem, Bob przezwy cięża wy mioty . Upiorne odgłosy dochodzące z naczepy ucichły , zapewne do tej pory ze Stinsona zostały ty lko strzępy mięsa i ogry zione kości. Niknie też mlaskanie i żucie poży wiający ch się zombie. Ciężarówka odjeżdża w stronę toru wy ścigowego. Gubernator podchodzi do Boba. – Chy ba przy da ci się drink. Bob nie może wy krztusić z siebie odpowiedzi. – Chodź, napijemy się czegoś mocniejszego – proponuje Gubernator, klepiąc go po plecach. – Ja stawiam.

Następnego poranka parkingi po północnej stronie miasta zostają dokładnie wy sprzątane i po masakrze nie ma nawet najmniejszego śladu. Każdy pilnuje własnego nosa, zachowuje się, jakby nic się nie stało, i przez resztę ty godnia nie dzieje się nic ciekawego. Przez następne pięć dni zaledwie paru zombie, zapewne przy ciągnięty ch przez hordę, pojawia się w zasięgu karabinów snajperskich. Poza ty m – cisza. Święta mijają bez większego zainteresowania ze strony mieszkańców Woodbury , którzy już dawno porzucili śledzenie kalendarza. Nieliczne próby zbudowania świątecznej atmosfery ty lko wzmagają panującą w miasteczku szarość i beznadzieję. Martinez i jego ludzie ubierają stojące w hali sądu drzewko i dekorują ustawioną na ry nku altanę różny mi świecidełkami, ale to wszy stko. Przez sy stem głośników toru wy ścigowego Gubernator puszcza kolędy i inne świąteczne piosenki, lecz te zamiast wprawiać ludzi w odpowiedni nastrój, ty lko wszy stkich denerwują. Na szczęście pogoda dopisuje – żadnego

śniegu i stosunkowo wy soka temperatura. Lilly udaje się w Wigilię do infirmerii, żeby doktor Stevens obejrzał jej rany , i po badaniu zostaje na chwilę w gabinecie na małej imprezie świątecznej. Przy łącza się do nich Alice i otwierają puszki z szy nką i słodką kukury dzą, a nawet butelkę Cabernet, którą Stevens chował w swoim kredensie – i wznoszą toasty za stare, lepsze czasy oraz Josha Lee Hamiltona. Lilly wy czuwa, że lekarz przy patruje się jej uważnie, zapewne pod kątem szoku pourazowego albo jakiegoś innego urazu psy chicznego. Jak na ironię, nigdy wcześniej nie czuła się bardziej skoncentrowana i skupiona na ty m, co dzieje się wokół niej. Dobrze wie, co powinna zrobić. Nie chce już dłużej ży ć w ten sposób i starannie planuje swoją ucieczkę, czekając na odpowiednią okazję. Może więc to ona obserwuje ich, a nie odwrotnie. Niewy kluczone, że podświadomie szuka sprzy mierzeńców, sojuszników, przy jaciół. Po paru godzinach pojawia się Martinez – doktor Stevens zaprosił młodego strażnika na drinka – i Lilly przekonuje się, że nie jest jedy ną osobą, która chce się stąd wy dostać. Po paru wy pity ch koktajlach Martinez staje się nad wy raz rozmowny i zdradza, że boi się Gubernatora, martwi się, że poprowadzi ich na skraj przepaści. Dy skutują nad ty m, co jest mniejszy m złem – tolerowanie szaleństw Gubernatora czy wy puszczenie się w świat bez żadnej siatki zabezpieczającej – i nie dochodzą do żadny ch zadowalający ch wniosków. I piją dalej. Stopniowo wieczorne bachanalia okraszone śpiewany mi z fałszem kolędami przeistaczają się we wspominkową sesję, co przy gnębia wszy stkich jeszcze bardziej. Im więcej piją, ty m gorzej się czują. Lilly chłonie jednak słowa, które padają w gabinecie – zarówno te istotne, jak i try wialne – uczy się wszy stkiego, co może, na temat ty ch trzech udręczony ch dusz. Stwierdza na przy kład, że doktor Stevens nie ma zupełnie talentu do śpiewania, a Alice podkochuje się w Martinezie, który z kolei tęskni za swoją by łą żoną. Co ważniejsze, Lilly ma wrażenie, że tworzy się pomiędzy nimi pewna więź, która może się jej przy służy ć.

Nazajutrz, kiedy ty lko wstaje słońce – po nocy spędzonej na mobilny ch noszach w infirmerii – Lilly Caul wy chodzi na ulicę, mrużąc oczy i krzy wiąc się, gdy podmuch chłodnego wiatru smaga ją po twarzy . Miasto wy gląda na opuszczone; jest Boże Narodzenie i blade, niebieskie niebo wy daje się szy dzić z Lilly , która czuje się, jakby zamknięto ją w czy śćcu. Kac rozsadza jej czaszkę. Dziewczy na zapina kurtkę pod szy ję i rusza na wschód. O tej porze na ulicach nie widać prawie nikogo, ludzie siedzą pozamy kani w domach. Lilly czuje, że powinna odwiedzić znajdujący się na skraju miasteczka plac zabaw. Niewielka połać ziemi rozciąga się za ogołocony mi jabłoniami. Lilly idzie na grób Josha; kopiec ze świeżej ziemi nadal wy różnia się na tle pozostały ch mogił. Klęka na skraju grobu i pochy la głowę. – Josh… wesoły ch świąt – szepcze zastały m jeszcze, zaspany m głosem, a jej słowa pory wa wiatr. Odpowiada jej ty lko szelest gałęzi. Bierze głęboki oddech. – Zrobiłam parę rzeczy … źle cię traktowałam… nie jestem z tego dumna. – Przeły ka zalegającą w jej gardle ślinę i próbuje się nie rozpłakać, choć zżera ją smutek. – Chciałam, żeby ś

wiedział, że… twoja śmierć nie pójdzie na marne… nauczy łeś mnie czegoś ważnego… zmieniłeś moje ży cie. Lilly patrzy na piach pod swoimi kolanami i powstrzy muje płacz. – Nauczy łeś mnie, jak odpędzić strach – mamrocze do siebie. – A nie ma już czasu na strach… od tej pory jestem gotowa. Milknie i klęczy jeszcze przez jakiś czas przy grobie, nieświadoma, że prawą ręką odruchowo drapie się po nodze, i to na ty le mocno, że przebiła skórę i krwawi. – Jestem gotowa…

Pod osłoną nocy , pogrążony w zimowej melancholii, człowiek zwany Gubernatorem zamy ka się w jedny m z pokoi swojego mieszkania na drugim piętrze, z butelką drogiego francuskiego szampana i metalowy m wiadrem pełny m ludzkich organów. Przy pięty łańcuchem do ściany pralni zombie parska i warczy ; niegdy ś anielska twarzy czka wy krzy wiona jest teraz pośmiertny m stężeniem, a jego skóra pożółkła i ma barwę dojrzałego sera, za sczerniały mi wargami zaś kry ją się dwa rzędy dziecięcy ch, pokruszony ch ząbków. Pralnia, oświetlona jedy nie nagimi żarówkami, które dodatkowo eksponują wy stającą ze ścian izolację z włókna szklanego, zdąży ła już przejść roztaczany m przez trupa odorem rozkładu oraz pleśnią i wy dzielinami ludzkiego ciała. – Uspokój się, kochanie – mówi spokojnie mężczy zna o wielu imionach, siadając na podłodze obok zombie. Stawia butelkę po jednej stronie, a wiadro po drugiej. Z kieszeni wy ciąga lateksową rękawiczkę, którą następnie nakłada na prawą dłoń. – Tatuś ma dla ciebie smakoły ki, żeby ś mogła napełnić sobie brzuszek – mówi, wy ławiając z wiadra oślizły , purpurowo-błękitny flak, i rzuca go trupkowi. Mała Penny Blake dopada do nerki, która spadła z plaśnięciem na podłogę. Napięty do granic możliwości łańcuch drży i szczęka, gdy zombie łapie organ mały mi rączkami i łapczy wie wbija w niego zęby , szarpiąc, aż z nerki zaczy na lecieć krwista ciecz, która przelewa się jej przez króciutkie palce. Martwa dziewczy nka wy gląda, jakby umazała sobie buzię czekoladowy m sosem. – Szczęśliwego Nowego Roku, kochanie – mówi Gubernator i usiłuje otworzy ć szampana, ale korek nie chce wy skoczy ć z butelki. Ciągnie z cały ch sił, aż wreszcie rozlega się upragniony sy k bąbelków i złotawa piana wy lewa się na podłogę, zdobiąc brudne kafle. Gubernator nawet nie jest pewien, czy Nowy Rok wy pada akurat dzisiaj, ale wie, że nadchodzi nieuchronnie i równie dobrze może to by ć tu i teraz. Patrzy na kałużę szampana rozlewającego się po podłodze, na gęstą pianę i pękające bąbelki, które znikają w fugach. Przy pomina sobie noworoczne imprezy z młody ch lat. Niegdy ś wy czekiwali Nowego Roku przez całe miesiące. Razem z kolegami z Way nesboro zamawiali świniaka i przez cały dzień piekli go na hawajski sposób na ruszcie, na ty łach domu jego rodziców, a potem mieli dwudniową wy żerkę. Przez całą noc przy gry wał im lokalny zespół bluegrassowy Clinch Mountain Boy s. Philip zawsze miał ze sobą dobre zielsko i fajną panienkę,

więc bawili się do białego rana… Gubernator otrząsa się i wraca do rzeczy wistości. Nie pamięta dokładnie, czy robił to Philip Blake, czy może raczej Brian Blake. Nie może już poznać, gdzie zaczy na się ży ciory s jednego brata, a gdzie kończy drugiego. Siedzi nieruchomo z oczami wbity mi w podłogę, na której w rozlany m szampanie odbija się jego otępiała twarz, jego wąs zaś wy daje się czarny jak smoła, a w głęboko osadzony ch oczach lśnią iskierki szaleństwa. Patrzy na swoją twarz i widzi Philipa Blake’a, lecz coś się nie zgadza, za jego odbiciem kry je się bowiem jeszcze drugie, jakby widmowe, popielate, wy straszone, któremu na imię „Brian”. Powoli milkną wodniste odgłosy mlaskania wy dawane przez Penny i Philip upija pierwszy ły k chłodnego szampana, który jednak smakuje cierpko i nieprzy jemnie pali go w gardle. Przy pomina mu o lepszy ch czasach, o świąteczny ch imprezach, zlotach rodzinny ch i bliskich mu osobach, które spoty kały się po długim okresie rozłąki; my śli te rozry wają go wewnętrznie. Już wie, kim jest: Gubernatorem, Philipem Blakiem, człowiekiem, od którego wszy stko tutaj zależy . Ale… Ale… Brian zaczy na płakać. Upuszcza butelkę i rozlewa szampana, kałuża powiększa się aż do stóp nieświadomej niczego Penny , która obojętnie przy patruje się niewidzialnej walce, mającej miejsce w głowie jej opiekuna. Brian zamy ka oczy , lecz łzy i tak przeciskają się przez kąciki zamknięty ch powiek i spły wają mu po twarzy . Płacze za wszy stkie noworoczne imprezy , które już dawno minęły , za radosne chwile z przy jaciółmi… i bratem. Płacze za Penny , nie mogąc zdzierży ć stanu, w jakim się znalazła, za który wini samego siebie. Ani na chwilę nie opuszcza go wspomnienie tego, co zaszło… Philip Blake leżący obok zakrwawiony ch, zimny ch zwłok dziewczy nki na skraju lasu przy Woodbury . Gdy trup dziewczy nki wgry za się w kolejny kawałek mięsa i mlaska martwy mi ustami, a Brian szlocha nad sobą, z drugiego pokoju dobiegają niespodziewane dźwięki. Ktoś puka do drzwi Gubernatora.

Mija chwila, zanim Brian orientuje się, co się dzieje. Pukanie jest serią krótkich stuknięć – niecierpliwy ch, gorączkowy ch – które trwają przez dłuższy czas, nim Blake uświadamia sobie, że ktoś stoi przed jego domem. I znowu jest Philipem, kry zy s osobowości został zażegnany , zasłona w mózgu Gubernatora wskoczy ła ponownie na swoje miejsce, jakby w jego umy śle nastąpiło pełne zaćmienie. Osobą, która wstaje i zdejmuje lateksową rękawiczkę z prawej dłoni, jest Philip. Otrzepuje ubranie i rękawem swetra wy ciera wilgotną twarz. Poprawia swoje wy sokie buty , odgarnia z czoła nieposłuszne kosmy ki. Pociąga nosem i wy chodzi z pralni, zamy kając za sobą drzwi. Przechodzi przez salon charaktery sty czny m krokiem. Jego puls zwalnia, płuca wy pełniają się tlenem i na powrót staje się Gubernatorem – znowu jest pewien swego, odzy skuje jasność my śli. Otwiera drzwi po piątej serii uderzeń. – Co jest, do cholery , tak bardzo istotne, żeby niepokoić mnie o tej godzinie i…

Z początku nie poznaje stojącej na jego progu dziewczy ny i przery wa ty radę. Spodziewał się, że to który ś z jego ludzi – Gabe, Bruce albo Martinez – przy szedł z jakąś bzdurną sprawą lub z prośbą o rozwiązanie try wialny ch problemów oby wateli tego miasteczka. – Przy szłam nie w porę? – py ta Megan Lafferty , lekko, jakby sennie, przekrzy wiając głowę. Dziewczy na opiera się o framugę drzwi; pod rozpiętą jeansową kurtką ma bluzkę z odważny m dekoltem. Gubernator patrzy na nią niewzruszony m wzrokiem. – Skarbie, nie mam pojęcia, o co ci chodzi, ale jestem zajęty . – Pomy ślałam, że przy da ci się towarzy stwo – mówi kokietery jnie. Megan wy gląda jak kary katura samej siebie; jej loki koloru czerwonego wina zwisają smętnie, zasłaniając otumanioną narkoty kami twarz. Nałoży ła za dużo makijażu i wy gląda trochę jak klaun. – Zrozumiem, jeśli jesteś zajęty . Gubernator wzdy cha ciężko, ale pozwala sobie na uśmiech. – Coś mi podpowiada, że nie przy szłaś poży czy ć szklanki cukru. Megan ogląda się nerwowo przez ramię, drżą mięśnie jej twarzy . Lustruje tańczące na pusty m kory tarzu cienie, kompulsy wnie drapiąc się po wy tatuowanej na jej ręce chińskiej literce. Nikt nigdy tutaj nie przy chodził bez zaproszenia. Pry watne kwatery Gubernatora to niemal święta ziemia, nawet dla zaufany ch ludzi, jak Gabe i Bruce. – Pomy ślałam sobie, że może… – Megan zaczy na się jąkać. – Nie ma powodów do obaw, kochanie – mówi wreszcie Gubernator. – Nie chciałam… – A może wejdziesz do środka – łapie ją za ramię – zanim spotka cię coś złego. Gubernator wciąga dziewczy nę do mieszkania i zamy ka drzwi. Dźwięk zatrzaskującego się zamka automaty cznego przy prawia ją o dreszcze, aż podskakuje ze strachu. Jej oddech przy śpiesza i Gubernator nie może nie zauważy ć jej obfity ch piersi, które unoszą się i opadają pod opiętą bluzką; podziwia jej klepsy drową figurę i szerokie biodra. Idealna do rozrodu. Gubernator zastanawia się, kiedy ostatni raz uży wał kondomu. Czy ma w ogóle jakieś? Może w apteczce? – Napijesz się czegoś? – Pewnie – odpowiada Megan i rozgląda się po urządzony m po spartańsku mieszkaniu. Na podłodze leżą resztki dy wanu, tu i ówdzie stoją by le jakie krzesła, pod ścianą spoczęła sofa wy ciągnięta chy ba z ciężarówki Armii Zbawienia. Megan krzy wi się, marszcząc nos; najwy raźniej dociera do niej smród pralni. – Masz może wódkę? Gubernator posy ła jej uśmiech. – My ślę, że coś się znajdzie. Podchodzi do kredensu stojącego obok zabitego deskami okna i wy jmuje stamtąd butelkę oraz papierowe kubki, do który ch rozlewa alkohol. – Chy ba nawet mam jeszcze sok pomarańczowy – mruczy , szperając za niedopity m kartonem soku. Podaje Megan drinka i dziewczy na wy chy la go jedny m haustem. Zachowuje się, jakby przez całe dnie włóczy ła się po pusty ni i to by ł pierwszy od dawna ły k jakiegokolwiek pły nu. Wy ciera dłonią usta. Odbija jej się.

– Przepraszam… – Czy nie jesteś słodka? – mówi Gubernator z uśmiechem. – Bonnie Raitt nie może się z tobą równać. Megan spuszcza głowę. – Przy szłam tutaj, bo… – Słucham? – Gość w magazy nie ży wności powiedział mi, że masz trawkę, a może nawet Demerol. – Kto? Duane? Przy takuje. – Tak. Mówił, że masz naprawdę mocny towar. Gubernator upija ły k wódki. – Zastanawiam się, skąd Duane może to wiedzieć. Megan wzrusza ramionami. – No, ale w każdy m razie chodzi o to, że… – Czemu przy szłaś do mnie? – Gubernator wlepia w nią swoje ciemne oczy . – Czemu nie do swojego kumpla Boba? Przecież on ma w samochodzie całą aptekę. Znowu wzrusza ramionami. – Nie wiem. Tak sobie pomy ślałam, że może uda nam się… ubić interes. Patrzy na niego, przy gry zając dolną wargę. Gubernator czuje, jak krew uderza mu do głowy .

Megan ujeżdża go w skąpany m w księży cowy m świetle pokoju obok. Jest całkiem naga, zlana zimny m potem, włosy lepią się jej do twarzy . Porusza się na nim wściekle niczy m metalowy kucy k na karuzeli, mając w sobie jego stwardniałego penisa. Nie czuje niczego poza bolesny m ocieraniem się ciała o ciało. Nie czuje ani strachu, ani wsty du, ani żalu. Zupełnie nic. Liczy się ty lko mechaniczny seks. Wszy stkie lampy w pokoju są wy łączone i jedy ne światło, jakie wkrada się do pokoju, wpada przez prześwit nad zasłonami; zimowy księży c wlewa się do pomieszczenia, przebija przez krążące w powietrzu kłęby kurzu i pada na ścianę za fotelem z regulowany m oparciem. To na nim siedzi Gubernator, a jego nagie, chude ciało podry guje pod podskakującą na nim Megan; mężczy zna odrzucił głowę w ty ł, pulsują mu ży ły na karku. Nie wy daje jednak z siebie prawie żadny ch dźwięków, zachowuje się, jakby nie czerpał z seksu żadnej przy jemności. Megan sły szy ty lko jego regularny oddech, gdy wściekle wbija się w nią raz po raz. Fotel ustawiony jest w taki sposób, że kątem oka dziewczy na widzi ścianę pokoju obok i coś przy kuwa jej wzrok, choć czuje, że Gubernator będzie szczy tował. Usiłuje się skupić i widzi, że nie wiszą tam żadne obrazki, nie ma tam nawet stołu ani lamp, a cała ściana zastawiona jest bły szczący mi, prostokątny mi rzeczami. Z początku wy daje jej się, że to odbiorniki telewizy jne, poustawiane niczy m w sklepie z elektroniką, ale co ten facet miałby robić z kilkudziesięcioma telewizorami? Nagle sły szy , że wy dają one z siebie bulgoczące odgłosy . – Co jest, do cholery ? – rzuca z pretensją Gubernator.

Megan wy chy la się jeszcze bardziej, próbując przy stosować wzrok do ciemności, i widzi, że wewnątrz prostokątny ch przedmiotów znajduje się coś jeszcze. Szty wnieje, zaciskając mięśnie pochwy na jego penisie. – Nic… nic… przepraszam… ja ty lko… – Niech cię cholera, kobieto! Gubernator wy ciąga rękę i włącza przenośną lampę na baterie, która stoi na skrzy ni obok fotela. Megan widzi rzędy akwariów, w który ch pły wają odcięte ludzkie głowy . Dziewczy na wciąga ze świstem powietrze i ześlizguje się z jego penisa, padając na podłogę. Z trudem łapie oddech. Leży na wilgotny m dy wanie, czuje, że na cały m ciele wy skoczy ła jej gęsia skórka. Nie może oderwać wzroku od szklany ch pojemników. Starannie poustawiane akwaria wy pełnione są jakimś pły nem, w który m unoszą się powy krzy wiane trupie twarze. Martwe mięśnie jeszcze podry gują, usta otwierają się niczy m u spragniony ch tlenu ry b, a mleczne oczy wodzą bez celu na prawo i lewo, zamknięte w wodny ch kapsułach. – Jeszcze nie skończy łem! – drze się Gubernator, skacząc na Megan; przewraca ją na plecy , rozsuwa uda i wchodzi w nią brutalnie, dziewczy na czuje się, jakby ktoś wbił jej igłę w kręgosłup – Nie wierć się, do cholery ! Megan w ostatnim akwarium po lewej dostrzega znajomą twarz i nieruchomieje. Leży na podłodze jak kamień, niespodziewany widok poraził ją niczy m grom; nie może przestać gapić się na otoczoną bąbelkami głowę, jest skrajnie przerażona i nawet nie próbuje walczy ć z Gubernatorem, który bezlitośnie wbija się w nią miarowy mi ruchami. Poznaje te unoszące się w gęsty m pły nie blond włosy , które okalają chłopięcą głowę niczy m korona z wodorostów; poznaje też wąskie usta, długie rzęsy i spiczasty nos. Nabiera pewności, że to Scott Moon; w tej samej chwili czuje rozlewające się wewnątrz niej ciepło, gdy Gubernator kończy to, co zaczął. Megan Lafferty na zawsze traci jakąś cząstkę siebie, której już nigdy nie uda się jej odzy skać, tak jak podmy tego przez falę zamku z piasku.

– Możesz się już zbierać, skarbie… doprowadź się do porządku – mówi po chwili Gubernator. W jego głosie nie ma szy derstwa czy pogardy , jest całkowicie obojętny , jak nauczy ciel mówiący uczniom pod koniec klasówki, żeby odłoży li długopisy . I wówczas zauważa, że Megan utkwiła wzrok w akwarium, gdzie znajduje się odcięta głowa Scotta Moona; dostrzega pewną szansę, ukoronowanie dzisiejszego wieczoru, chwilę prawdy . Człowiek taki jak Philip Blake nie traci podobny ch okazji i doskonale wie, kiedy może czerpać korzy ści ze swojej uprzy wilejowanej pozy cji. Nigdy się nie waha, nigdy nie ucieka przed brudną robotą, nie cofa przed niczy m. Sięga po opuszczone do kostek slipy i naciąga bieliznę z powrotem na swoje miejsce. Wstaje i patrzy na kobietę, która leży zwinięta w kłębek na podłodze. – Chodź, skarbie… umy jemy cię, a potem sobie porozmawiamy w cztery oczy , ty lko ty i ja. Megan chowa twarz w dy wan i mruczy : – Nie rób mi krzy wdy . Gubernator pochy la się i szczy pie ją w kark – lekko, nie chce jej ranić, lecz przy wołać do

porządku, zwrócić uwagę – i mówi: – Nie powtórzę swojej prośby … zabieraj dupę i do łazienki. Megan wstaje, choć trzęsą jej się nogi; wy gląda, jakby miała się rozpaść. – Tędy , kochanie. Bierze ją pod ramię i prowadzi przez pokój na kory tarz, a potem do przy legającej do niego łazienki. Stojąc w progu i obserwując Megan, czuje się źle z ty m, że nią poniewierał, ale z drugiej strony wie, że Philip Blake nie zawahałby się w takiej chwili. Zrobiłby to, co powinno zostać zrobione, postąpiłby rozsądnie i bezkompromisowo, a część jego osobowości nosząca imię „Brian” musiałaby pozwolić mu na wszy stko bez gadania. Megan nachy la się na zlewem i trzęsącą się dłonią sięga po ręcznik. Odkręca wodę, namacza ręcznik i wy ciera się od niechcenia. – Przy sięgam na Boga, że nikomu nie powiem – mamrocze przez łzy . – Chcę ty lko pójść do domu, zostać przez chwilę sama… – O ty m właśnie chcę z tobą porozmawiać – mówi do niej Gubernator. – Nie powiem… – Spójrz na mnie, kochanie. – Nie pow… – Uspokój się i weź głęboki oddech. A teraz popatrz na mnie. Megan, powiedziałem, żeby ś na mnie popatrzy ła. Dziewczy na podnosi głowę; drży jej podbródek, łzy spły wają po policzkach. – Jesteś teraz z Bobem. – Słucham…? – Wy ciera oczy . – Co jestem? – Jesteś teraz z Bobem – powtarza. – Pamiętasz go? Bob Stookey , facet, z który m przy jechałaś. Kiwa głową. – Teraz jesteś z nim. Rozumiesz? Od tej pory jesteś z nim. Megan ponownie kiwa głową. – Aha, i jeszcze coś – dodaje niezobowiązująco Gubernator, jakby coś mu się nagle przy pomniało. – Jeśli powiesz komukolwiek o ty m, co tutaj zaszło, co tu zobaczy łaś… twoja piękna główka wy ląduje w akwarium obok ćpuna.

Megan Lafferty wy chodzi z mieszkania i znika w cieniu kory tarza, drżąc i łapczy wie wciągając powietrze do płuc. Narzuca na siebie kurtkę, a Gubernator wraca do środka. Rozsiada się w fotelu i patrzy na akwaria. Przez chwilę po prostu siedzi bez ruchu, wpatrując się w trupie głowy ; czuje się pusty , wy drążony . Z pralni docierają do niego zdławione warknięcia. Stwór, który jeszcze niedawno by ł małą dziewczy nką, zgłodniał. Mężczy źnie robi się niedobrze, żołądek podchodzi mu do gardła, a oczy zaczy nają łzawić. Cały się trzęsie. Przechodzą go dreszcze, jakby przeraził się tego, co zrobił, ścięgna zmieniają się w ży wy lód.

Nagle przechy la się do przodu i ześlizguje z fotela; upada na kolana i wy miotuje na podłogę. Przetrawiona kolacja powoli wsiąka w brudny dy wan. Obrzy gał sobie ręce i kolana. Siada z powrotem w fotelu i próbuje złapać oddech. Kry jąca się w głębi niego cząstka – „Brian” – drży z oburzenia i obrzy dzenia. Nie może oddy chać, nie może nawet my śleć, ale zmusza się do patrzenia na spuchnięte, pomarszczone od pły nu twarze, które wy dają się patrzeć mu prosto w oczy , z ust wy puszczając bańki powietrza. Chciałby odwrócić wzrok. Chciałby uciec z tego pokoju i nie oglądać odcięty ch głów z powy kręcany mi twarzami; wie jednak, że musi na nie patrzeć, aż stępią się jego zmy sły . Musi by ć silny . Musi przy gotować się na to, co ma nadejść.

Piętnaście

Po zachodniej stronie miasta, wewnątrz bezpiecznej strefy , siedzący w mieszkaniu na piętrze Bob Stookey sły szy pukanie do drzwi. Siedzi oparty o wezgłowie swojego mosiężnego łóżka; odkłada na bok książkę w miękkiej oprawie z pozaginany mi rogami – western Louisa L’Amoura Bandyci z Mesquite – zakłada na nogi znoszone kapcie i naciąga spodnie. Ma problem z rozporkiem, trzęsą mu się ręce. Upił się wieczorem i nadal czuje się wy zuty z sił, skołowany . Kręci mu się w głowie i przelewa w żołądku, gdy wy chodzi wreszcie z pokoju, kierując się ku drzwiom, które prowadzą na ciemną klatkę schodową. Odbija mu się. Przeły ka ślinę wy mieszaną z żółcią i łapie za klamkę. – Bob… stało się coś strasznego… Boże, Bob – szlocha stojąca przed drzwiami Megan Lafferty . Dziewczy na wy gląda, jakby za chwilę miała się rozpaść niczy m szklana figurka: zapadnięte, czerwone oczy , mokra, nabrzmiała od płaczu twarz. Trzęsie się z zimna; podciągnęła kołnierz jeansowej kurtki, żeby ochronić się od szczy piącego wiatru. – Wchodź, kochanie, wchodź – mówi Bob, otwierając drzwi szerzej, serce zaczy na mu szy bciej bić. – Co się, na miłość boską, stało? Megan wchodzi chwiejny m krokiem do kuchni. Bob pomaga jej usiąść na twardy m krześle stojący m obok zabałaganionego stołu. Dziewczy na opada na siedzenie i próbuje coś powiedzieć, ale słowa więzną jej w gardle. Bob klęka przy niej i kładzie dłoń na ramieniu, pozwalając jej się wy płakać. Megan spuszcza głowę i szlocha. – Kochanie… cokolwiek się stało… jakoś to rozwiążemy – próbuje ją pocieszy ć. Megan wy bucha jeszcze silniejszy m płaczem – w jej głosie pobrzmiewa mieszanina udręki i przerażenia – i po chwili jej bezrękawnik jest mokry od łez. Przechy la głowę, odgarniając wilgotne kosmy ki. Po pełnej bolesnego oczekiwania chwili patrzy na Boba i mówi: – Scott nie ży je. – Co? – Widziałam go, Bob – mówi, chwy tając powietrze; nadal wstrząsa nią szloch – jest martwy i… zamienił się w jednego z nich… – Spokojnie, kochanie, weź oddech i spróbuj mi opowiedzieć, co się stało. – Nie wiem, co się stało! – Gdzie go widziałaś? Megan pociąga nosem i opowiada łamiący m się głosem, półsłówkami, o odcięty ch głowach w akwariach, które widziała w ciemny m pokoju. – Gdzie to by ło? Dziewczy na bierze głęboki oddech. – To… by ło… w… w… mieszkaniu Gubernatora. – Gubernatora? Widziałaś Scotta w mieszkaniu Gubernatora?

Kiwa głową i próbuje mówić dalej, ale nie jest w stanie. Bob potrząsa nią delikatnie. – Skarbie, co robiłaś u Gubernatora? Usiłuje odpowiedzieć, ale znowu zaczy na płakać. Chowa twarz w dłoniach. – Przy niosę ci coś do picia – mówi wreszcie Bob. Podchodzi do zlewu i nalewa wody do plastikowego kubka. Połowa mieszkań w Woodbury nie ma ani bieżącej wody , ani ogrzewania, ani żadny ch inny ch udogodnień – pozostałe zajmują szczęśliwcy należący do wewnętrznego kręgu Gubernatora; to oni czerpią korzy ści z hierarchii, jaka się tutaj ustaliła. Bob stał się kimś w rodzaju maskotki i mieszkanie odzwierciedla ten status. Zawalone jest pusty mi butelkami i papierkami po jedzeniu, puszkami po ty toniu, magazy nami pornograficzny mi, ciepły mi kocami i gadżetami elektroniczny mi; wy gląda niczy m niezadbana jaskinia. Bob niesie Megan wodę; dziewczy na wy piją ją jedny m haustem, zby t szy bko, przez co część zawartości kubka wy lewa się jej na kurtkę. Mężczy zna dostrzega, że jej bluzka jest pozapinana by le jak i na jej brzuchu dostrzega głębokie zadrapania oraz czerwone plamy , które ciągną się przez mostek aż do blady ch piersi. Źle zapięła stanik i Bob wy raźnie widzi wy stający z miseczki sutek. – Masz, kochanie – mówi, biorąc z szafy w kory tarzu koc, który m ją okry wa. Megan powoli odzy skuje nad sobą kontrolę i przestaje płakać, wy dając z siebie ury wane szlochy , nadal jednak wpatruje się tępo w podłogę. Ręce położy ła na kolanach, są bezwładne, jakby zapomniała, jak ich uży wać. – Nie powinnam by ła… – zaczy na mówić, ale gubi kolejne słowa; wy ciera cieknący nos i zamy ka oczy . – Co ja zrobiłam, Bob… co jest ze mną, kurwa, nie tak? – Nic nie jest z tobą nie tak – mówi miękko i otacza ją ramieniem. – Jestem przy tobie, kochanie, zajmę się tobą. Megan kładzie głowę na jego ramieniu i po chwili jej oddech się uspokaja. Po paru minutach staje się pły tki i głośny , jakby zasnęła. Bob rozpoznaje objawy szoku; jej ciało wy daje mu się zimne jak lód. Opatula ją kocem, a Megan wtula się w jego kark. Mężczy zna czuje, jak burzy się w nim krew, i bierze głęboki wdech. Tuląc dziewczy nę, szuka odpowiednich słów, przez jego głowę przewalają się sprzeczne uczucia. Jest przerażony opowieścią o odcięty ch głowach i zmasakrowany m ciele Scotta Moona, niepokoi go także powód wizy ty Megan u Gubernatora. Buzuje w nim nieodwzajemnione pożądanie. Bliskość jej ust, słodki oddech na jego karku i doty k miękkich loków barwy truskawek ocierający ch się o jej podbródek – wszy stko to wprawia go w stan oszołomienia szy bciej i skuteczniej niż cała skrzy nka dwunastoletniego burbona. Ledwie powstrzy muje się, żeby nie pocałować czubka jej głowy . – Będzie dobrze – mamrocze jej do ucha. – Jakoś to rozwiążemy . – Bob – głos Megan brzmi niewy raźnie, jakby by ła na haju. – Bob… – Będzie dobrze – szepcze, głaszcząc jej włosy swoją tłustą, pomarszczoną ręką. Megan podnosi głowę i składa pocałunek na jego porośnięty m siwy m zarostem podbródku. Bob zamy ka oczy i pozwala zalać się fali ciepła. Tej nocy śpią razem. Z początku Bob panikuje na samą my śl o bliskości tej dziewczy ny ; nie uprawiał seksu z żadną kobietą od jedenastu lat, od dnia, w który m on i jego żona, świętej pamięci Brenda, przestali ze sobą sy piać. Całe lata spędzone nad kieliszkiem stępiły jego męskość, ale

pożądanie nadal tli się w nim niczy m żarząca się żagiew; pragnie Megan tak bardzo, że czuje je w swoim gardle jak ły k dobrej whisky albo palec delikatnie sunący po dolnej części jego pleców. Śpią na dwuosobowy m łóżku, spleceni ramionami, zawinięci w przepocone koce. Ulży ło mu, że nie doszło do niczego, co mogłoby sugerować seksualne zbliżenie. Przez całą noc my śli Boba miotają się pomiędzy marzeniami o seksie z Megan Lafferty na bezludnej wy spie, otoczonej zainfekowany m przez zombie morzem, a chwilami półświadomości, niepełnego wy budzenia się ze snu. Bob zastanawia się, jak mogło dojść do tego swoistego cudu, że teraz sły szy obok siebie nieregularny oddech Megan, czuje ciepło jej bioder na swoim brzuchu i loki na twarzy , wy dzielany zaś przez jej ciało wilgotny zapach odurza jego zmy sły . Od czasu wy buchu zarazy nie czuł tego, co teraz. Nadzieja zagościła w jego sercu, a wszelkie wątpliwości doty czące powodów wizy ty Megan u Gubernatora i uczucia, które owa wizy ta wzbudza, przestają by ć istotne, skoro jest z nią sam na sam w ciemnej sy pialni. Ogarnia go spokój i Bob Stookey pogrąża się w głębokim śnie. Dzień rozpoczy na się od przeszy wającego krzy ku. Z początku Bob my śli, że nadal śni, ale wrzask bez wątpienia dochodzi z zewnątrz, odbijając się echem w jego głowie niczy m jakiś paskudny koszmar, który zdąży ł mu się przy śnić na moment przed otwarciem oczu. Zaspany , chce objąć Megan, ale jej strona łóżka jest pusta, a koce skopane w nogach. Nie ma jej. Bob zry wa się z łóżka. – Megan, skarbie? Bob wy chodzi z łóżka i zaczy na iść w stronę drzwi. Podłoga pod jego bosy mi stopami wy daje się lodowata. Zza okna rozlega się kolejny przeszy wający krzy k. Nie zauważa przewróconego krzesła w kuchni, pootwierany ch szuflad i szafek; ktoś przetrząsał jego rzeczy . – Megan? Biegnie do uchy lony ch drzwi, które stukają o framugę, popy chane wiatrem. – Megan! Poty ka się na półpiętrze i wy pada na zewnątrz – zimny wiatr smaga go po twarzy , słońce razi w oczy . – MEGAN!!! Z początku nie może ogarnąć poruszenia panującego wokół budy nku. Widzi zebrany ch na chodniku ludzi, gapiów stojący ch po drugiej stronie ulicy i na parkingu pod pocztą – jest ich kilkunastu – i wszy scy pokazują palcami na Boba, albo raczej na to, co znajduje się nad jego głową; trudno powiedzieć. Bob, z walący m sercem, wy chodzi na chodnik, nie zauważając owiniętego wokół filaru sznura. Odwraca się i widok mrozi mu krew w ży łach. – Boże, nie – mamrocze, wpatrując się w dy ndające na wietrze ciało, które powoli obraca się wokół własnej osi. – O, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie… Megan wisi z zarzuconą na szy ję pętlą; jej twarz straciła kolor i przy pomina starą porcelanę. Leżąca w łóżku w swoim mieszkaniu Lilly Caul również sły szy krzy ki z ulicy i powoli wstaje. Podnosi roletę i widzi ludzi z miasteczka zebrany ch pod jedny m z budy nków, niektórzy ze zmartwiony mi minami wskazują rękoma w kierunku poczty , porozumiewając się konspiracy jny m szeptem. Lilly czuje, że wy darzy ło się coś strasznego, i gdy widzi Gubernatora w długim płaszczu idącego chodnikiem w stronę tłumu, a u jego boku Gabe’a i Bruce’a, którzy wsuwają magazy nki w swoje karabiny , szy bko narzuca na siebie ubranie. Po trzech minutach jest gotowa do wy jścia. Zbiega po schodach wy chodzący ch na alejkę

pomiędzy dwoma budy nkami i idzie w stronę poczty . Ponure chmury zbierają się na niebie, a wiatr dmucha śniegiem i deszczem, gdy Lilly zbliża się do zebrany ch pod budy nkiem Boba mieszkańców miasteczka, jest pewna, że stało się coś naprawdę okropnego. Po minach gapiów, po tonie głosu Gubernatora, który wziął Boba na stronę, po ludziach szepczący ch do siebie poufale, po twarzach naznaczony ch smutkiem i zaciekawieniem jest pewna, że ma rację. Gabe i Bruce, otoczeni przez tłumek, klęczą przy czy mś przy kry ty m prześcieradłem, a widok kolejnego prowizory cznego całunu pogrzebowego mrozi Lilly serce. Stoi z boku, wpatrzona w zwłoki, i zimny dreszcz przechodzi jej po plecach; widok ten przy nosi wspomnienia, które poruszają delikatną strunę w jej duszy . – Lilly ? Odwraca się i widzi stojącego obok niej Martineza, który na swoją skórzaną kurtkę zarzucił pas z amunicją. Kładzie rękę na jej ramieniu. – By ła twoją przy jaciółką, prawda? – Kto tam leży ? – Nikt ci nie powiedział? – To Megan? – Lilly przepy cha się obok Martineza, pomiędzy gapiami. – Co się stało? Bob Stookey zachodzi jej drogę, delikatnie łapiąc ją za ramiona. – Lil, poczekaj. Nic nie możesz już zrobić. – Co się stało, Bob? – Lilly mruga, czując, że wilgotnieją jej oczy ; ból w piersiach jest tak duży , jakby ktoś uderzy ł ją pięścią. – Dorwał ją szwendacz? Puść mnie! Bob jednak nadal ją trzy ma. – Nie. Nie to się zdarzy ło. Lilly patrzy mu w oczy , napuchnięte i czerwone, pełne smutku i udręki. – Oni się nią zajmą. – Czy ona… – Odeszła, Lil. – Bob spuszcza głowę. – Odebrała sobie ży cie. – Co… co się stało? Mężczy zna duka, że nie wie dokładnie. – Puszczaj mnie, Bob! – Lilly przedziera się przez tłum. – Hej! Hej! Zwolnij trochę, siostro! – Nagle wy rasta przed nią Gabe. Przy sadzisty mężczy zna o potężny m karku i ścięty ch na krótko włosach łapie ją za ramię. – Rozumiem, że to twoja kumpela, ale… – Daj mi ją zobaczy ć! – Udaje jej się wy rwać, ale Gabe łapie ją oburącz od ty łu i ściska mocniej; Lilly wije się w jego objęciach. – PUŚĆ MNIE, DO JASNEJ CHOLERY! Dziesięć stóp dalej, na zwiędłej brązowej trawie, Bruce, wy soki czarnoskóry mężczy zna o ogolonej głowie, klęczy przy okry ty ch prześcieradłem zwłokach i ładuje półautomaty czny pistolet kalibru .45. Jego twarz ma ponury wy raz, oddy cha ciężko i głęboko, przy gotowując się do wy konania koniecznego w ty ch okolicznościach, nieprzy jemnego zadania. Nie zwraca uwagi na to, co dzieje się wokół. – Puszczaj! – Lilly nie przestaje się wić w uścisku krępego mężczy zny , nie spuszczając wzroku z ciała Megan. – Uspokój się – sy czy Gabe – ty lko to wszy stko niepotrzebnie utrudniasz. – Puść ją – rozlega się głęboki, chry piący głos.

Gabe i Lilly nieruchomieją, jakby na polecenie ultradźwiękowego gwizdka. Oglądają się za siebie i widzą Gubernatora stojącego pośród gapiów z rękoma na biodrach. Za pasek wsadził sobie swoją broń z perłową rękojeścią i prezentuje się niczy m rewolwerowiec z Dzikiego Zachodu; na wietrze powiewają jego czarne jak tusz, spięte w kucy k włosy . Kurze łapki otaczają jego oczy , zmarszczki przecinają zapadnięte policzki, które puchną z oburzenia, gdy jego twarz nabiera złowrogich ry sów. – Gabe, w porządku… niech pożegna się z przy jaciółką. Lilly podbiega do leżący ch na ziemi zwłok, klęka i patrzy na podarty całun, przy kładając dłoń do ust, jakby chciała powstrzy mać wy lewającą się z niej falę emocji. Bruce zabezpiecza z powrotem broń i niezdarnie wy cofuje się o krok; stoi i patrzy na Lilly , tłum zaś milknie. Gubernator podchodzi do niej, ale taktownie trzy ma się nieco z ty łu. Lilly odsłania prześcieradło i zaciska zęby na widok purpurowej twarzy kobiety , która jeszcze niedawno by ła Megan Lafferty . Zamknięte oczy , szczęki zatrzaśnięte przez rigor mortis. Przy pomina porcelanową laleczkę, w którą ktoś uderzy ł lekko młotkiem; naczy nka krwionośne poznaczy ły jej skórę siatką pęknięć, rozpoczęła się pierwsza faza rozkładu. Twarz Megan wy gląda upiornie, ale jednocześnie przejmująco; do Lilly powracają wspomnienia i oczy ma wy obraźni widzi szalone dni w szkole średniej Spray berry . Paliły zioło w toaletach, wspinały się na szkolny dach i rzucały kamy czkami w mięśniaków prowadzący ch rozgrzewkę na asfaltowy m boisku do kosza. Megan i Lilly by ły najlepszy mi przy jaciółkami przez całe lata i pomimo swarów i kłótni – a by ło ich wiele – nigdy nie obrażały się na siebie na długo. Teraz Lilly nie może przestać patrzeć na tę namiastkę przy jaciółki, na widmo zawsze energicznej Megan… i nagle jej nabiegłe purpurą powieki unoszą się, odsłaniając szkliste, mlecznobiałe oczy . Lilly nie zdąża wy konać żadnego ruchu, gdy dobiega do niej czarnoskóry mężczy zna z ogoloną głową i wy celowany m w głowę zwłok pistoletem. Zanim jednak naciska spust, powstrzy muje go krzy k Gubernatora: – Nie strzelaj, Bruce! Bruce ogląda się za siebie, niepewny , czy dobrze zrozumiał polecenie. Gubernator zbliża się o krok i dodaje spokojnie: – Daj jej to zrobić. Lilly patrzy na mężczy znę w długim płaszczu, mruga, ale milczy . Serce ma jak popiół, pły nąca w jej ży łach krew wy daje się skuta lodem. Gdzieś w oddali sły chać grom. Gubernator podchodzi trochę bliżej. – Bruce, podaj jej broń. Następne parę sekund wy daje się trwać całą wieczność. Lilly nawet nie wie, kiedy broń trafia do jej ręki. Obok niej szamocze się to, co jeszcze parę godzin temu nosiło imię Megan Lafferty ; powoli uakty wnia się jej sy stem nerwowy , a wargi odlepiają się od poszarzały ch zębów. Lilly ledwo widzi przez łzy . – Zajmij się swoją przy jaciółką, Lilly – nalega uprzejmie Gubernator. Lilly podnosi broń. Megan wy chy la się ku niej niczy m płód próbujący wy dostać się z pły nu owodniowego, kłapie wy głodniały mi szczękami. Lilly przy ciska lufę do jej skroni. – Zrób to, Lilly . Oszczędź jej tego. Lilly zamy ka oczy ; cy ngiel parzy ją w palec niczy m sopel lodu. Kiedy ponownie otwiera oczy , leżący na ziemi stwór rzuca się na nią ze wzrokiem

utkwiony m w jej szy ję i wszy stko dzieje się tak szy bko, że mózg Lilly niemal nie ogarnia całej sy tuacji. Rozlega się huk wy strzału. Odrzut popy cha Lilly do ty łu, dziewczy na upada na ty łek, a broń wy ślizguje jej się z ręki. Czaszka Megan rozpry skuje się w ciemnoczerwonej mgiełce, fragmenty mózgu pry skają na chodnik. Oży wiony trup wiotczeje i pada bez ruchu, nadal zaplątany w prześcieradło – rekinie oczy utkwił w ciemny m niebie. Przez chwilę Lilly po prostu siedzi na asfalcie, patrząc w chmury , nie mogąc otrząsnąć się po ty m, co właśnie tutaj zaszło. Kto strzelił? Ona nie pociągnęła za spust. Kto więc ją wy ręczy ł? Próbuje odpędzić płacz i skupić wzrok na stojący m przy niej Gubernatorze; mężczy zna patrzy na prawo z grobową miną. Nad zwłokami Megan Lafferty stoi Bob Stookey z trzy dziestką ósemką w ręku, z której doby wa się cieniutka smużka dy mu, ramię jeszcze mu dy gocze po strzale. Smutek i osamotnienie wy pisane na jego pomarszczonej twarzy są rozdzierające.

Przez następne kilka dni nikt nie przy wiązuje wagi do zmieniającej się pogody . Bob jest zajęty upijaniem się na śmierć i nie bardzo obchodzą go rzeczy tak try wialne jak deszcz czy śnieg, Lilly przy gotowuje zaś pochówek dla Megan, tuż obok Josha. Gubernator spędza większość czasu, dumając nad organizacją kolejnej walki na torze wy ścigowy m. Ma wielkie plany wciągnięcia zombie do swojej wielkiej machiny miejskiej rozry wki. Gabe i Bruce kroją martwy ch gwardzistów na kawałki w magazy nie pod torem. Gubernator potrzebuje mięsa, żeby rzucić coś od czasu do czasu coraz liczniejszej menażerii zombie, którą trzy ma w jedny m z pomieszczeń betonowy ch katakumb. Gabe i Bruce wzięli do tej mozolnej i niewdzięcznej roboty paru młodszy ch mężczy zn z ekipy Martineza i dali im piły łańcuchowe; to oni przerabiają ludzkie szczątki na mięso w śmierdzącej, przepastnej rzeźni znajdującej się obok kostnicy . Ty mczasem nadchodzą sty czniowe deszcze, które zacinają zawzięcie. Z początku rzęsiste ulewy nie przy prawiają mieszkańców o ból głowy – wy lały studzienki kanalizacy jne, a woda zamarzła na ulicach – temperatura zaś utrzy muje się blisko zera. Jednak czarne chmury i bły skawice widoczne na zachodnim hory zoncie zaczy nają siać wśród ludzi niepokój. Nikt nie może pojąć, czemu akurat ta zima w Georgii jest niety powa. Z reguły tutejsza pogoda obchodziła się z ludźmi łagodnie, od czasu do czasu zdarzy ło się oberwanie chmury czy burza śnieżna, ale nikt nie by ł przy gotowany na to, co przy szło wraz z niżem znad Kanady . Narodowe Centrum Pogodowe nadal nadaje z Peachtree City – na krótkich falach, korzy stając z dobrodziejstwa generatorów – i w ty godniu puszcza w eter ostrzeżenie na ty lu częstotliwościach, na ilu ty lko się da, lecz niewielu może usły szeć oszalały głos meteorologa Barry ’ego Goodena, który opowiada o zamieci z dziewięćdziesiątego trzeciego oraz powodziach z dwa ty siące dziewiątego. Jeśli wierzy ć Goodenowi, zimny front, który uderzy w południe Stanów w ciągu dwudziestu czterech godzin, zetrze się ze stosunkowo wy soką temperaturą panującą w środkowej Georgii

i sprawi, że poprzednie burze wy dadzą się zaledwie mżawkami. Prezenter nie pozostawia złudzeń: wiatr ma osiągnąć prędkość siedemdziesięciu mil na godzinę, pioruny będą walić raz po raz i Georgię czekają nieustanne opady deszczu i śniegu; burza ma rozpętać istne piekło w samy m środku opanowanego przez zombie stanu. Nie ty lko zderzenie temperatur, które sprawi, że nadejdzie zamieć, jest powodem do obaw, ale też, jak zresztą przekonali się mieszkańcy stanu już parę lat wcześniej, ich całkowity brak przy gotowania na podobną ewentualność. Kilka lat temu gwałtowna burza wy pchnęła z kory ta rzekę Chattahoochee, która rozlała się w gęsto zaludniony m obszarze wokół Roswell, Sandy Springs i Marietty . Lawiny błotne zrównały domy z ziemią, deszcz zalał autostrady , burza zabrała ze sobą kilkadziesiąt istnień ludzkich i spowodowała milionowe straty . Jednak tego roku potwór, który formował się nad Missisipi z alarmującą prędkością, miał by ć jeszcze groźniejszy . Pierwsze oznaki pogodowej anomalii widoczne są już piątkowego popołudnia. Nocą deszcz wali pod kątem czterdziestu pięciu stopniu, popy chany przez wiejący z prędkością pięćdziesięciu mil na godzinę wiatr; rzęsiste krople walą w bary kadę otaczającą Woodbury i trzęsą kablami wy sokiego napięcia rozpościerający mi się w centrum miasta, które chy boczą się, wy dając przy ty m śpiewny szum. Seria bły skawic rozświetla ciemne uliczki srebrzy sty m blaskiem, przez ułamek sekundy miasteczko wy gląda jak fotograficzny negaty w; wy biły studzienki kanalizacy jne na głównej ulicy . Oby watele Woodbury chowają się w domach, na chodnikach próżno szukać ży wego ducha… prócz czterech postaci, które przebijają się ukradkiem przez ścianę deszczu w kierunku pomieszczeń znajdujący ch się na ty łach kompleksu wy ścigowego.

– Nie włączaj światła, Alice, dobrze? – mówi siedzący za stołem mężczy zna. Słabe światło odbite od druciany ch oprawek pomaga zidenty fikować go jako doktora Stevensa. Ciszę mąci jedy nie stłumione bębnienie deszczu o dach. Alice odpowiada skinieniem głowy , staje obok włącznika światła i nerwowo zaciera zimne ręce, chcąc je ogrzać. Jej fartuch laboratory jny wy gląda upiornie w ciemny m, pozbawiony m okien biurze, którego Stevens uży wał jako magazy nu. – Lilly , ty zwołałaś to spotkanie – mruczy Martinez z drugiego kąta; mężczy zna siedzi na stołku i pali cienkiego papierosa, którego końcówka tli się w mroku niczy m świetlik – i zastanawiam się, o co chodzi. Lilly drepcze w miejscu, stojąc przy metalowy ch szafkach na dokumenty . Ma na sobie jeden z wojskowy ch płaszczy przeciwdeszczowy ch Josha, który jest na nią zby t obszerny , i wy gląda w nim jak laleczka w za duży m ubranku. – O co chodzi? O to, że nie mam zamiaru tak dłużej ży ć. – Co masz na my śli? – To miejsce jest zgniłe, chore, a ten Gubernator to największy świr z nich wszy stkich i nie widzę żadnej nadziei na jakąkolwiek zmianę. – I? Lilly wzrusza ramionami.

– Zwracam uwagę na inne możliwości. – A jakie mamy ? Lilly zaczy na krąży ć po biurze, próbując dobrać odpowiednie słowa. – Spakowanie się i wy jazd stąd wy dają się karkołomne… ale jestem skłonna przy stać na takie ry zy ko, jeśli dzięki temu pozostawię za sobą całe to gówno. Martinez patrzy na Stevensa, który wy ciera okulary chusteczką i słucha uważnie każdego słowa. Dwaj mężczy źni wy mieniają spojrzenia. – Powiedziałaś, że mamy możliwości… liczba mnoga. Lilly patrzy na Martineza. – Kolesie, z który mi pracujesz przy bramie… ufasz im? Martinez zaciąga się papierosem; jego twarz otula szary dy m. – O ty le o ile. – Niektóry m bardziej, niektóry m mniej? – Można tak powiedzieć – Martinez wzrusza ramionami. – Oni jednak ufają tobie bardziej niż inny m. Poprą cię w razie czego? – O czy m my tutaj właściwie rozmawiamy , Lilly ? – mężczy zna patrzy jej w oczy . Lilly bierze głęboki oddech. Nie jest pewna, czy może zaufać ty m ludziom, ale wy dają się jedy ny mi normalny mi osobami w miasteczku. Postanawia wy łoży ć karty na stół. – Rozmawiamy o przejęciu władzy – mówi spokojnie po dłuższej chwili. Martinez, Stevens i Alice patrzą po sobie i zapada milczenie, któremu towarzy szy dudnienie deszczu w tle; wzmaga się wiatr, a gromy biją ze zdwojoną siłą. – Lilly , nie jestem pewien, czy zdajesz sobie sprawę… – zaczy na Stevens. – Nie! – przery wa mu, patrząc w podłogę; odzy wa się zimny m, bezbarwny m tonem. – Żadny ch więcej lekcji historii, doktorze. Nie możemy już dłużej pogry wać w ten sposób, musimy wziąć sprawy w swoje ręce. Ten facet, Philip Blake, musi zniknąć… wiecie o ty m tak samo dobrze jak ja. Na zewnątrz burczą kolejne grzmoty . Stevens wzdy cha ciężko. – Jeśli będziesz gadała takie rzeczy , skończy sz na arenie. Niespeszona Lilly patrzy na Martineza. – Nie znam cię zby t dobrze, Martinez, ale wy dajesz się facetem z głową na karku i dałby ś radę poprowadzić bunt, sprawić, żeby przy wrócić tutaj choćby pozory normalności. – Zwolnij trochę, dziewczy no… sama prosisz się o guza. – Jak chcecie… nie musicie mnie słuchać… mam to gdzieś. Powoli patrzy każdemu z nich w oczy i dodaje: – I tak wiem, że w duchu przy znajecie mi rację. Tutaj będzie już ty lko gorzej, jeśli nic z ty m nie zrobimy . Chcecie mnie wy dać, niech będzie. A co mi tam. Już nigdy więcej możecie nie mieć podobnej szansy , żeby zdjąć tego oszołoma. Nie będę stała z założony mi rękoma i patrzy ła, jak to miasto płonie i giną niewinni ludzie. Bo dobrze wiecie, że mam rację. Gubernator musi zniknąć. Następna seria grzmotów wstrząsa budy nkiem. Ciszę wreszcie przery wa Alice: – Ona ma rację.

Szesnaście

Następnego dnia burza – bombardująca nieustannie miasteczko deszczem i zmarznięty m śniegiem – wściekle i z jeszcze większą werwą atakuje południowo-wschodnią Georgię. Pod naporem wiatru uginają się słupy telefoniczne, drzewa padają na stłoczone na drogach auta. Przepusty wy pluwają strugi wody , zalewając opuszczone farmy , a położone wy żej pola skute są lodem. Jedenaście mil na południowy wschód od Woodbury , na zalesiony m terenie przy legający m do drogi stanowej numer trzy dzieści sześć, burza naciera na największy publiczny cmentarz w południowy ch Stanach Zjednoczony ch. Ogrody Pamięci Imienia Edwarda Nightingale’a wraz z kolumbarium ciągną się wzdłuż długiego na milę zbocza na południe od parku stanowego Sprewell; znajdują się w nich dziesiątki ty sięcy history czny ch miejsc pochówku. Na wschodnim krańcu nekropolii stoi goty cka kaplica i centrum obsługi odwiedzający ch, a o rzut beretem stamtąd leży Centrum Medy czne Woodland – jeden z największy ch szpitali w stanie. Budy nek wy pełniony jest ży wy mi trupami. Ośrodek został opuszczony przez personel szpitalny już w pierwszy ch ty godniach po wy buchu zarazy i cały kompleks, łącznie z kostnicą, a także wielgachny m labiry ntem pomieszczeń domu pogrzebowego w podziemiach cmentarza, roi się od oży wiony ch zwłok; niektóre z nich to jeszcze świeże ciała przeznaczone do autopsji i pochówków, inne przy wieziono z wy padków, spora część nadal czeka w specjalny ch szufladach. O czwartej trzy dzieści siedem po południu w sobotę znajdująca się nieopodal rzeka Flint wy lewa z brzegów. Bły ska się, jakby ktoś włączy ł stroboskop. Fale wzbijają się i uderzają o wały , woda podchodzi pod farmy , przewraca billboardy i rzuca pozostawiany mi na drodze autami niczy m zagniewane dziecko resorakami. Za falą podąża błotny potok. Zapada się przy cmentarne zbocze; kawały ziemi niesie prąd. Brązowy szlam wy ry wa nagrobki i wy płukuje stare trumny , drewno pęka i ujawnia ich upiorną zawartość, która odpły wa wraz z błotem, śniegiem i wiatrem. Połamane szkielety rozpadają się na kawałki niczy m przeżarte przez korniki drewno. Jednak wiele w miarę świeży ch zwłok, nietknięty ch przez robaki, zdolny ch czołgać się i pełzać, zaczy na torować sobie drogę do suchej ziemi. Okna zdobiące ściany centrum obsługi odwiedzający ch pękają pod naporem fali, implodują, silny , wręcz huraganowy wiatr dopełnia zaś dzieła zniszczenia, odry wając goty ckie iglice, łamiąc wieży czki i rozbijając spiczaste części dachu. Ćwierć mili na wschód pędząca fala uderza w centrum medy czne, wlewając się przez osłabione drzwi i okna. Uwięzieni w kostnicy zombie wy dostają się na kory tarze, lecz wielu z nich pory wa silny prąd lub zwala z nóg wiatr. O piątej po okoliczny ch sadach i polach ty toniu błąka się cała masa trupów; wy starczy ich, żeby obdzielić sporej wielkości cmentarz – zachowują się jak wy płukane przez przy pły w na brzeg ry by . Obijają się o siebie, poty kają, ciągle podmy wani przez fale, niektórzy zaplątują się w gałęzie drzew, inni nabijają się na narzędzia rolnicze albo dry fują pod wodą, młócąc bezsilnie

rękoma w ciemnościach, kierowani insty nktem i głodem. Ty siące zbierają się w dolinach na północ od drogi, próbując wy dostać się z błota; wy glądają, jakby uprawiali jakąś groteskową pantomimę, pierwotni ludzie wy łaniający się z paleolity cznej zupy . Zanim przejdzie ulewa – burza przesuwa się powoli w stronę wschodniego wy brzeża – liczba ży wy ch trupów przewy ższy znacznie populację leżącego niedaleko miasta Harrington w stanie Georgia, gdzie, jeśli wierzy ć przy drożnemu znakowi stojącemu na drodze numer trzy dzieści sześć, mieszkały nieco ponad cztery ty siące ludzi. I tak w wy niku burzy stulecia około ty siąca trupów zbija się w największą do tej pory widzianą hordę. Kroczą powoli przez spowitą deszczem ciemność, idąc jak jeden organizm w ty m samy m kierunku; tworzą kordon rozciągający się na niemal całą długość pól pomiędzy Crest Highway a Roland Road. Zombie idą tak blisko siebie, ramię w ramię, że z dy stansu morze gnijący ch głów łatwo pomy lić z ciemną, morską falą. Bez żadnego powodu, który dałoby się zrozumieć, a co można wy tłumaczy ć jedy nie nieprzewidy walny m zachowaniem chodzący ch trupów – insty nktem, zapachem, feromonami, a może po prostu zwy kły m przy padkiem – horda kieruje się na północny zachód, brodząc w lepkim błocie. Na ich drodze, zaledwie osiem mil dalej, leży najbliższe skupisko ludności, miasteczko zwane Woodbury . Leżące na północny m wschodzie stanu farmy i pola uprawne są zatopione, wszędzie stoją kałuże brązowej wody , przy czy m te pły tsze szy bko pokry wają się warstwą czarnego lodu; tereny położone wy żej pokry te są błotem. Słabnący deszcz przesuwa się dalej, zalewając zmrożony mi kroplami lasy i porośnięte drzewami wzgórza wokół Woodbury , które wy glądają teraz, ze swoimi lśniący mi gałęziami, pokry ty mi lodem liniami wy sokiego napięcia i bły szczący mi dróżkami, jak z mrocznej baśni. W inny m czasie, w odmienny ch okolicznościach zostały by uznane za piękne; jednak i z tego zrozpaczona ludzkość została odarta przez zarazę.

Nazajutrz mieszkańcy Woodbury usiłują doprowadzić miasteczko do względnego porządku. Gubernator każe swoim ludziom zrobić wy pad na okoliczną farmę, żeby przy wieźli stamtąd ciężarówkami bloki soli, rozbijane i piłowane następnie na mniejsze kawałki, a wreszcie na py ł, który m posy puje się chodniki i ulice. Na południu miasteczka, wzdłuż zalany ch torów kolejowy ch leżą worki z piaskiem, które mają zapobiegać dalszemu podchodzeniu fali. Przez cały dzień niebo ma kolor sadzy . Mieszkańcy rozrzucają sól, noszą worki z piaskiem i usuwają wodę z każdego zalanego zakamarka. – No cóż, Bob… piłka jest dalej w grze – mówi tego popołudnia Gubernator, stojąc na try bunach toru wy ścigowego w świetle reflektorów usiłujący ch przebić się przez gęstą mgłę. Szum generatorów brzmi jak dy sonansowe buczenie orkiestry złożonej z fagotów. Zapach chemikaliów, benzy ny i płonący ch śmieci unosi się w powietrzu. Pokry tą grubą i gęstą jak owsianka warstwą błota powierzchnię toru smaga wiatr. Deszcz uderzy ł tutaj całą swoją siłą i arena tonie w głębokiej na dwie stopy wodzie. Skute lodem try buny są niemalże puste, nie licząc niewielkiej grupy robotników, która pracuje z łopatami i skrobaczkami do szy b.

– Słucham? – Bob Stookey przy siadł dwadzieścia stóp za Gubernatorem. Beka, przechy lając głowę w pijackim zaciekawieniu. Wy gląda jak zagubiony mały chłopiec. Obok niego, na pokry tej lodem ławce leży pusta butelka Jima Beama, drugą – w połowie pełną – trzy ma w szty wnej, tłustej ręce; pije nieprzerwanie od pięciu dni, od kiedy Megan Lafferty odeszła z tego świata. Niepoprawny pijak jest w stanie znieść stan upojenia lepiej niż przeciętny człowiek. Zwy kli ludzie po paru drinkach są weseli, odważniejsi, śmielsi niż zazwy czaj, szumi im w głowie, a potem odczuwają ty powe skutki zby t dużej ilości wy pitego alkoholu. Za to Bob potrafi urżnąć się zaledwie kwartą whisky i utrzy my wać się w takim stanie przez całe dnie. Teraz jednak zaczął odzy skiwać świadomość. Przez parę dni wy chy lał galon dziennie, przez co regularnie tracił kontakt z rzeczy wistością, miewał zwidy i ury wał mu się film. – Mówiłem, że piłka nadal w grze – powtarza głośniej Gubernator, podchodząc do metalowej siatki, która oddziela go od części try bun, gdzie siedzi Bob. – Ludzie mają dość krążenia wśród czterech ścian. Potrzebują katharsis. – Cholerna racja – bełkocze Bob, usiłując odchrząknąć zalegającą mu w gardle ślinę. Ledwie ma siłę utrzy mać głowę prosto. Patrzy na chy boczącą się siatkę i stojącego za nią Gubernatora, który gapi się na niego nienawistnie spomiędzy metalowy ch ogniw. Bob ma wrażenie, że spowity zimny m światłem jupiterów Gubernator wy gląda niczy m demon; nad jego głową pojawia się nawet istna aureola, zalewająca srebrzy sty m blaskiem jego kruczoczarne włosy i kucy k. Z jego ust doby wają się obłoczki pary , a wąs w sty lu Fu Manchu drży przy każdy m słowie. – Żadna zimowa burza nas nie powstrzy ma, Bob. Planuję coś, co zwali ludzi z nóg. Poczekaj, aż zobaczy sz, bo czegoś takiego jeszcze nie widziałeś. – Zapowiada się… nieźle – mamrocze Bob, chwiejąc się; pada na niego cień. – Jutro wieczorem, Bob. – Twarz Gubernatora pojawia się przed jego oczami niczy m senne widziadło, upiór. – To jest decy dujący moment, żeby ich czegoś nauczy ć. Od dzisiaj zmienią się zasady . Prawo i porządek, Bob. Nadeszła niepowtarzalna okazja, żeby wy łoży ć wszy stkim, co jest co. I możemy nareszcie zrobić prawdziwe show z wielką pompą. Zatrzęsiemy ich światem. I to wszy stko odbędzie się tutaj, w ty m błocie. Bob? Sły szy sz mnie? Jesteś ze mną? Wszy stko gra, stary druhu? Bob zsuwa się z ławki i zwala się na ziemię; ponownie stracił przy tomność. Ostatnim obrazem, jaki wy palił się w jego świadomości, jest częściowo przy słonięta przez geometry czne ogniwa siatki twarz Gubernatora. – Gdzie, do cholery , jest Martinez? – Gubernator ogląda się przez ramię. – Nie widziałem tego dupka od dobry ch paru godzin.

– Posłuchajcie mnie – mówi Martinez, patrząc każdemu z otaczający ch go półkolem konspiratorów w oczy . Sześciu mężczy zn kry je się w słaby m świetle magazy nu kolejowego, w najciemniejszy m, pokry ty m pajęczy nami kącie, wy glądający m jak grobowiec. Martinez zapala papierosa i dy m

opatula jego przy stojną, ale i przebiegłą twarz. – Nie zastawia się pułapki na pieprzoną kobrę, lecz atakuje tak szy bko i tak mocno, jak to możliwe. – Kiedy ? – py ta najmłodszy z nich, imieniem Stevie. Przy kucnięty przy Martinezie, wy soki, ży lasty chłopak ma na sobie czarną kurtkę motocy klową, a pod nosem delikatny , młodzieńczy wąsik. Mruga nerwowo powiekami o długich rzęsach. I choć z jego oczu bije szczerość i niewinność, niesły chanie dobrze idzie mu zabijanie kolejny ch zombie. – Niedługo – odpowiada Martinez, wy puszczając kłąb dy mu. – Dam znać wieczorem. – Gdzie? – py ta inny konspirator, w dwurzędowej kurtce mary narskiej i w szalu, starszy mężczy zna, na którego wołają Szwed; jego głowę zdobi burza jasny ch włosów, ma ogorzałą twarz i szeroką pierś, przez którą często przewiesza pasy z amunicją; przy pomina nieco żołnierza francuskiego ruchu oporu podczas drugiej wojny . – Dam znać – dodaje Martinez. Szwed wzdy cha głośno. – Martinez, wy stawiamy się tutaj na strzał. Mógłby ś nam podrzucić parę szczegółów. – Istnieje powód, dla którego nie mówi nam niektóry ch rzeczy – odzy wa się Broy les, czarnoskóry mężczy zna w puchowej kamizelce. – Tak? A mogę go poznać? Dwaj konspiratorzy patrzą sobie w oczy . – Margines błędu. – Że co? – Zby t duża stawka, ktoś może zostać zgarnięty i powie o wszy stkim na torturach. – Mężczy zna zerka w stronę Martineza, który przy takuje, nadal ćmiąc papierosa. – Mniej więcej. Taggert, by ły mechanik z Macon, dołącza do dy skusji: – Co z przy dupasami? – Bruce’em i Gabe’em? – Ta… sądzisz, że się przy łączą? Martinez zaciąga się i py ta: – A jak my ślisz? Taggert wzrusza ramionami. – Nie sądzę. Siedzą Blake’owi tak głęboko w dupie, że pewnie zapomnieli, jak wy gląda słońce. – Właśnie. – Martinez bierze głęboki wdech. – Dlatego musimy zająć się nimi na samy m początku. – Tak naprawdę – mruczy Stevie – większość ludzi nie ma nic przeciwko Gubernatorowi. – Ma rację – potakuje nerwowo Szwed. – Powiedziałby m nawet, że dziewięćdziesiąt procent miejscowy ch nawet lubi tego sukinsy na i odpowiadają im jego porządki. Póki mają jedzenie w spiżarniach, a bary kada pnie się w górę, wszy stko gra… są jak Niemcy w latach trzy dziesty ch, kiedy pierdolony Adolf Hitler… – Dobra, przestańże już! – Martinez rzuca papierosa na podłogę i gasi czubkiem buta. – Posłuchajcie mnie… Studiuje twarze zgromadzony ch mężczy zn i odzy wa się ponownie, ty m razem niskim,

monotonny m głosem, w który m można posły szeć nerwową nutę: – Nie ma innego wy jścia, musimy zrobić to, co planujemy , i to szy bko, precy zy jnie… bo w przeciwny m razie skończy my porąbani w tej jego rzeźni i rzucą nasze resztki na pożarcie trupom. Zaaranżujemy wy padek. I to wszy stko, co musicie wiedzieć na tę chwilę. Jeśli który ś z was chce odejść, niech odejdzie. Nie obrażę się śmiertelnie. Macie swoją szansę. – Uśmiecha się lekko. – Jesteście uczciwy mi ludźmi, dobry mi pracownikami… a w ty m miejscu ciężko komuś zaufać. Jeśli więc wolicie uścisnąć mi dłoń i zapomnieć o całej sprawie, nie będę miał o to do was pretensji. Proszę jednak, żeby ście zrobili to teraz, bo jak już zaczniemy , nie będzie można się wy cofać, przy cisk stopu zostanie zablokowany . Martinez czeka. Nikt nie wy chodzi, nikt się nie odzy wa.

Tej nocy temperatura spada gwałtownie, a wiatr wieje od północy ze wzmożoną siłą. Kominy plują dy mem, który spowija ulice miasteczka, generatory pracują od wielu godzin. Na zachodzie jupitery palą się nad torem wy ścigowy m. Trwają ostatnie przy gotowania przed wielką premierą, która ma się odby ć jutrzejszego wieczoru. Lilly Caul siedzi sama w swoim mieszkaniu nad nieczy nną pralnią. Na łóżku położy ła dwa pistolety – półautomaty czne rugery lite’y – oraz dodatkowe magazy nki i pudełko nabojów do strzelby . Broń dał jej Martinez i od razu udzielił jej paru lekcji szy bkiej wy miany magazy nków. Mrużąc oczy , przy gląda się pistoletom; jej puls przy śpiesza, w ustach czuje suchość. Powraca dobrze jej znana panika, zaczy na wątpić we własne możliwości. Próbuje się uspokoić, zamy ka oczy i stara się okiełznać strach; otwiera je i patrzy na swoją prawą dłoń, którą wy ciągnęła przed siebie, i ma wrażenie, że ręka nie należy do niej. Żadnego drżenia. Jak skała. Tej nocy nie zmruży oka, jutrzejszej zapewne też nie. Zza łóżka wy ciąga sporej wielkości plecak i wkłada do niego pistolety , amunicję, maczetę, latarkę, ny lonową linkę, tabletki nasenne, taśmę klejącą, puszkę red bulla, zapalniczkę, rolkę folii, rękawiczki bez palców, lornetkę i dodatkową kamizelkę. Zapina plecak i wsuwa go pod łóżko. Za niecałe dwadzieścia cztery godziny rozpocznie się misja, która ma zmienić jej ży cie. Lilly opatula się w płaszcz, zakłada ciepłe buty i czapkę. Sprawdza stojący na szafce nocnej budzik. Pięć minut później, dokładnie kwadrans przed północą, zamy ka drzwi i wy chodzi na zewnątrz. Na ulicach nie ma ży wego ducha; jest późno i zimno, w powietrzu unosi się cierpki zapach zamarzniętej soli i siarki. Lilly musi stąpać ostrożnie po śliskich chodnikach, jej buty chrzęszczą na śniegu. Spogląda przez ramię, ale w zasięgu wzroku nie ma nikogo poza nią. Okrąża budy nek poczty i kieruje się w stronę kwatery Boba. Drewniane schody są oblodzone po burzy i drewno trzeszczy pod jej ciężarem. Puka do drzwi Boba. Żadnej odpowiedzi. Puka ponownie. Nadal nic. Szeptem wy powiada jego imię, lecz zza drzwi nie dochodzi żaden odgłos. Łapie za klamkę – otwarte; wchodzi do mieszkania. Ciemna kuchnia pogrążona jest w ciszy , na podłodze walają się potłuczone naczy nia, gdzieniegdzie widać kałuże porozlewany ch pły nów. Przez chwilę Lilly żałuje, że nie wzięła ze

sobą broni. Zagląda do salonu, gdzie widzi poprzewracane meble i sterty brudny ch ubrań. Na szafce znajduje latarenkę na baterie; bierze ją do ręki i włącza. Robi kilka kroków w głąb mieszkania. – Bob? Światło latarenki odbija się od kawałków rozbitego szkła porozrzucany ch na podłodze kory tarza. Jedna z toreb medy czny ch Boba leży na boku na dy wanie; jej zawartość wy padła na ziemię. Ściana jest wy raźnie czy mś oblepiona. Lilly przeły ka ślinę i idzie dalej. – Jest tu kto? Dziewczy na zagląda do sy pialni na końcu kory tarza, gdzie na podłodze leży Bob, opierając się o niezasłane łóżko; głowa zwisa mu bezwładnie. Mężczy zna ma na sobie biały podkoszulek na ramiączkach i bokserki, jego chude jak szczapy nogi są białe niczy m alabaster; nie rusza się i Lilly przez moment podejrzewa, że jest martwy . Zauważa jednak, że jego klatka piersiowa unosi się i opada. Obok niego leży niedopita butelka Jima Beama, na której nadal zaciska szty wne palce. – Bob! Lilly podbiega do niego i delikatnie podnosi mu głowę; jego tłuste, przerzedzające się włosy są zmierzwione, ciężkie powieki opadają na przekrwione, szkliste oczy . – Zby t wielu… oni… – Bob, tu Lilly . Sły szy sz mnie? Bob? To ja, Lilly . Przekrzy wia głowę i dodaje: – Umrą… wszy scy umrą… nie zabraliśmy ranny ch… – Bob, obudź się. Śni ci się koszmar. Już dobrze, jestem przy tobie. – Robaki… wszędzie robaki… okropne… Lilly wstaje, odwraca się i wy chodzi z sy pialni. Przechodzi przez kory tarz, w brudnej łazience nalewa wody do nieumy tego kubka i wraca do Boba. Ostrożnie wy jmuje z jego dłoni butelkę whisky i rzuca na drugi koniec pokoju; flaszka rozbija się o ścianę i alkohol obry zguje tapetę w stulistne róże. Hałas wy ry wa Boba z odrętwienia. – Masz, napij się – mówi Lilly , podając mu wodę. Bob upija ły k i kaszle, wy machując przy ty m rękoma. Próbuje się skupić, ale oczy odmawiają mu posłuszeństwa. Lilly doty ka jego rozgrzanego czoła. – Bob, wiem, że cierpisz, ale będzie dobrze. Jestem przy tobie. Chodź. Pomaga mu się podnieść, biorąc na siebie ciężar jego ciała, i kładzie go na łóżku z głową na poduszce, nogi przy kry wa kołdrą i dodatkowo kładzie na jego ciało koc, aż po podbródek. – Dobrze wiem, jak ciężko ci by ło po stracie Megan, ale musimy się jakoś trzy mać. Bob marszczy czoło, przez jego bladą, zapadniętą twarz przechodzi fala bólu. Patrzy na sufit. Wy gląda, jakby został pogrzebany ży wcem i próbował złapać oddech w ciasnej trumnie. Ledwie cedzi słowa. – Nie chciałem… nigdy … to nie mój pomy sł… – Już dobrze, Bob. Nic nie mów. – Głaszcze go po głowie i mówi do niego dalej swoim spokojny m głosem: – Nie zrobiłeś nic złego. Będzie dobrze. Trochę się tutaj zmieni. Na lepsze. Muska palcami jego chłodny policzek i, jak za dawny ch czasów, zaczy na cichutko śpiewać The Circle Game Joni Mitchell. Bob poprawia się na przepoconej poduszce, oddy cha spokojniej. Zamy ka oczy .

Jak za dawny ch czasów. Zaczy na pochrapy wać, a Lilly śpiewa jeszcze chwilę po ty m, jak jej przy jaciel zasy pia. – Zdejmujemy go – szepcze do śpiącego mężczy zny . Dziewczy na wie, że Bob jej nie sły szy , lecz i tak dalej mówi do siebie, do schowanej gdzieś głęboko części swojej osobowości. – Już zby t późno, żeby się wy cofać… zdejmujemy go… Rozgląda się za jakimś kocem i stwierdza, że spędzi resztę nocy przy Bobie, czekając na nadejście sądnego dnia.

Więcej Darmowy ch Ebooków na: www.FrikShare.pl

Siedemnaście

O poranku Gubernator jest już na nogach, gotów do nadzorowania ostateczny ch przy gotowań do wielkiego widowiska. Obudził się jeszcze przed świtem, szy bko narzucił ubranie, zrobił sobie kawę i nakarmił Penny resztkami ludzkich narządów. O siódmej jest już na ulicy , w drodze do mieszkania Gabe’a. Ekipa zajmująca się rozrzucaniem soli pojawiła się na ulicach i pracuje. Pogoda jest stosunkowo łagodna, przy najmniej w porównaniu z ty m, co działo się przez ostatni ty dzień. Temperatura się podniosła, a niebo rozjaśniło, niewy kluczone, że niedługo znikną też chmury koloru cementu. Lekki wietrzy k nie burzy harmonii poranka. Rozkwitający dzień wy daje się Gubernatorowi idealny na wieczorny pokaz ulepszony ch pojedy nków gladiatorskich. Gabe i Bruce nadzorują transfer zombie z pomieszczeń pod torem. Mija parę godzin, zanim udaje im się zagonić stwory na arenę, i to nie dlatego, że nie mogą sobie poradzić z trupami – Gubernator kazał im zachować pełną dy skrecję. Otwarcie przy gotowanego przez niego Pierścienia Śmierci burzy mu krew w ży łach. Nie może pozwolić, żeby informacja o niespodziance przeciekła do ludzi wcześniej, przecież chce ich oczarować. Prakty cznie całe popołudnie spędza na torze, sprawdzając kurty nę, głośniki, przery wniki muzy czne, światła, bramy , zamki, ochronę i – co równie ważne – uczestników. Dwóch gwardzistów, Zorn i Manning, nadal siedzi w podziemnej celi, została z nich już sama skóra i kości. Przy pięci łańcuchem do ściany dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w ty godniu, ży wieni jedy nie stary mi krakersami i odpadkami, wy glądają jak ży we szkielety i już dawno potracili zmy sły . Jedy ne, co czują – co dał im żołnierski trening – to pragnienie zemsty wy wołane cały mi ty godniami spędzony mi w zamknięciu; ich gniew dojrzał i przemienił obu mężczy zn w żądne krwi bestie. Inny mi słowy , skoro nie mogą rzucić się do gardeł swoim oprawcom, chętnie rzucą się na siebie nawzajem. Dwaj gwardziści to ostatni element układanki przy gotowanej przez Gubernatora; czeka na odpowiednią chwilę, żeby przenieść ich na arenę. Gabe i Bruce biorą ze sobą trzech najsilniejszy ch ludzi i idą z nimi do celi, żeby wstrzy knąć więźniom tiopental sodu i ty m samy m ich zmiękczy ć. Nie mają przed sobą dalekiej drogi. Strażnicy założy li im skórzane paski na szy je, usta, nadgarstki i kostki i dwaj gwardziści prowadzeni są po żelazny ch schodach na powierzchnię. Niegdy ś w ty ch kory tarzach fani wy ścigów kupowali koszulki, corn dogi, piwo i watę cukrową. Dzisiaj tunele pogrążone są w nieprzeniknionej ciemności, zabite deskami, zabezpieczone kłódkami i wy korzy sty wane jako ty mczasowe magazy ny na dosłownie wszy stko – od kanistrów z benzy ną do zaklejony ch taśmą kartonów z kosztownościami zabrany mi martwy m. O szóstej trzy dzieści wszy stko jest już gotowe. Gubernator każe Gabe’owi i Bruce’owi zająć

miejsca po przeciwny ch stronach areny , wewnątrz prowadzący ch do wy jść kory tarzy , żeby uniemożliwić uczestnikom walki – w ty m trupom – opuszczenie tego miejsca. Usaty sfakcjonowany przy gotowaniami Gubernator wraca do domu, żeby przebrać się w odpowiednie ciuchy . Wy biera czerń – skórzana kamizelka i spodnie, motocy klowe buty – i spina włosy rzemy kiem. Czuje się jak gwiazda rocka. Na to wszy stko nakłada płaszcz. Parę minut po siódmej ponad czterdziestu mieszkańców Woodbury udaje się na arenę. Parę dni wcześniej w cały m miasteczku na słupach telefoniczny ch i do witry n sklepowy ch poprzy klejano plakaty reklamujące dzisiejsze wy darzenie, które ma się rozpocząć równo o siódmej trzy dzieści. Ludzie chcą pozajmować jak najlepsze miejsca, na środku try bun, usadowić się, otworzy ć coś do picia, przy kry ć kocem i położy ć poduszki na ławki. Pogoda dopisuje i wszy scy z ekscy tacją czekają na wy bicie wy znaczonej godziny . O siódmej dwadzieścia osiem widzowie zgromadzeni na try bunach czekają w milczeniu na to, co ma nadejść; niektórzy stoją nawet na torze ostrzegawczy m z twarzami wciśnięty mi w ogniwa siatki. Młodsi mężczy źni zbiegli na dół, kobiety , pary i starsi członkowie społeczeństwa Woodbury rozsiedli się w dalszy ch rzędach, owinięci w koce, które mają chronić przed zimnem. Każdy , dosłownie każdy , przy pomina odciętego od prochów ćpuna na narkoty kowy m głodzie – są wy mizerowani, spoceni, stremowani, roztrzęsieni. Domy ślają się, że czeka ich coś niesamowitego, w powietrzu czują zapach krwi. Gubernator nie zawiedzie. Równo o wpół do ósmej – zgodnie z godziną wskazy waną przez zegarek marki Fossil, który Gubernator nosi na przegubie – z głośników doby wa się muzy ka; subtelne dźwięki walczą o pry mat z nieustępliwy m wiatrem. Z początku cicha, dostojnie szumiąca, jakby wy doby wała się ze środka Ziemi, uwertura znana jest większości zgromadzony ch, choć niewielu potrafiłoby rozpoznać poemat sy mfoniczny Tako rzecze Zaratustra Richarda Straussa, spopulary zowany przez film 2001: Odyseja kosmiczna. Pojedy ncze nuty wy brzmiewają jedna po drugiej, stopniowo budując dramaty czną fanfarę. Delikatne płatki śniegu opadają na ziemię, rozjaśnione blaskiem jupiterów; snop światła wielkości księży cowego krateru skierowano na środek błotnistej areny . Tłum zaczy na wiwatować, gdy pojawia się w nim Gubernator i podnosi dłoń królewskim, melodramaty czny m ruchem, a muzy ka dąży do klimaty cznego finału. Buty toną mu w błocie – nasiąknięta wodą arena zamieniła się w bagno – poły płaszcza powiewają na wietrze; sądzi, że deszczowa scenografia jedy nie dodaje sy tuacji dramaty zmu. – Przy jaciele! Mieszkańcy Woodbury ! – grzmi w mikrofon przy pięty do stojący ch za nim głośników. Bary ton Gubernatora niesie się przez nocne niebo, echo odbija od pusty ch try bun. – Pracowaliście ciężko, żeby to miasto funkcjonowało! I teraz dostaniecie swoją nagrodę! Trzy i pół tuzina ludzi – choć ich struny głosowe, jak i zdrowy rozsądek, są nadwerężone – może narobić nie lada hałasu. Krzy ki zabiera ze sobą wiatr. – Jesteście gotowi na prawdziwą zabawę? Publika wy daje z siebie dzikie wrzaski i jęki, jakby na try bunach zasiadło stado hien. – Przy prowadźcie uczestników! Światła reflektorów suną po try bunach, rozlega się szum, jakby ktoś pocierał o siebie główki giganty czny ch, metalowy ch zapałek. I nagle snopy światła zatrzy mują się na czarny ch płócienny ch kurty nach, które zasłaniają każde z pięciu wejść na arenę. Unoszą się duże,

metalowe drzwi i Zorn, młodszy z dwóch pozostały ch przy ży ciu gwardzistów, wy chodzi z pogrążonego w cieniu kory tarza. Ma na sobie ochraniacze na ramiona i piszczele, w ręku dzierży maczetę i trzęsie się jak szaleniec. Rusza w stronę środka areny z wy pisaną na twarzy żądzą mordu, jego ruchy są szty wne, nieskoordy nowane, jak u więźnia wy puszczonego zza krat po wielu ty godniach. Sy multanicznie, w tej samej chwili otwierają się metalowe drzwi po drugiej stronie areny i z cienia wy chodzi Manning – cała scena wy gląda jak lustrzane odbicie wejścia Zorna. Manning jest starszy , ma przekrwione oczy i pasma siwizny we włosach; w ręku trzy ma wielką siekierę i brodzi w błocie niczy m zombie. Obaj wchodzą na środek areny . Gubernator mówi do mikrofonu: – Panie i panowie! Z dumą przedstawiam wam Pierścień Śmierci! Tłum wy daje z siebie pełne zdziwienia westchnienie – czarne kurty ny wędrują do góry i odsłaniają warczący ch, gnijący ch i wy głodniały ch zombie. Paru widzów zry wa się z ławek i rzuca do ucieczki. Szwendacze wy łażą z tuneli, wy ciągając przed siebie ręce po ludzkie mięso. Trupy są gdzieś w połowie drogi do środka areny i niezdarny mi ruchami walczą z błotem przy lepiający m się do ich nóg, aż wreszcie łańcuchy , który mi są przy pięci, nie dają im pójść dalej. Kilku z nich – zaskoczony ch, że ich wolność ma swoje granice – pada na ziemię, lądując twarzą w błocie niczy m w jakiejś komedii. Inni warczą wściekle, wy machując martwy mi kończy nami w kierunku publiczności, niezadowoleni z niesprawiedliwości, która ich spotkała. Tłum wiwatuje. – NIECH ROZPOCZNIE SIĘ BITWA!! Zorn zaczy na biec na Manninga, jeszcze zanim ten zdąży się przy gotować do odparcia ataku – nawet Gubernator nie zdołał jeszcze zejść z areny – i starszemu żołnierzowi z trudem udaje się podnieść broń i zablokować uderzenie. Maczeta natrafia na ostrze siekiery , metal uderza o metal, idą iskry . Tłum szaleje. Manning się wy cofuje, ślizgając w błocie; jest zaledwie parę cali od najbliższego zombie leżącego na ziemi. Szwendacz ły pie wściekle i kłapie szczękami, próbując sięgnąć kostek mężczy zny , łańcuch napina się do granic możliwości. Manning wstaje z szaleństwem i strachem w oczach. Gubernator uśmiecha się do siebie i wy chodzi z areny przez jedną z bram. Tunel rozbrzmiewa echem krzy ków, które zostawił za sobą. Śmieje się, idąc przez ciemny , cementowy kory tarz, my śląc o ty m, jak znakomicie by się złoży ło, gdy by jeden z gwardzistów został ugry ziony i przemienił się w czasie walki. To by dopiero by ło widowisko. Skręca za róg i widzi jednego ze swoich ludzi stojącego przy opuszczony m stoisku z przekąskami i przeładowującego swój karabin AK-47. Młody mężczy zna – przerośnięty dzieciak z farmy w Macon, ubrany w znoszony płaszcz i wełnianą czapkę – spogląda na niego. – Hej, Gubernatorze… i jak tam idzie? – Zabawa na całego, Johnny , zabawa na całego – odpowiada Gubernator, mrugając. – Idę sprawdzić, co u Bruce’a i Gabe’a przy wy jściach… upewnij się, że szwendacze nie wrócą do tuneli i zostaną na arenie. – Nie ma sprawy , szefie. Gubernator idzie dalej, skręca za kolejny róg mrocznego tunelu. Krzy ki tłumu nikną w ciemności i w kory tarzu sły chać jedy nie echo; zbliża się do

wschodniego wy jścia. Zaczy na pogwizdy wać, czuje się, jakby by ł panem świata. Nagle jednak milknie, zwalnia i sięga po wciśniętą za pasek trzy dziestkę ósemkę. Czuje, że coś jest nie w porządku. Zatrzy muje się w połowie kory tarza prowadzącego do wy jścia, które znajduje się za rogiem, zaledwie dwadzieścia stóp od niego, i widzi, że nie ma tam nikogo. Gabe zniknął. Pionowa brama zrobiona z drewniany ch desek jest podniesiona do połowy i wpuszcza do środka strumienie światła z samochodowy ch reflektorów. Gubernator zauważa leżący na ziemi karabin, który należy do Gabe’a. – Skurwy sy n! – klnie Gubernator, wy ciągając broń. Odwraca się i widzi niebieski bły sk.

Martinez podbiega do niego z paralizatorem w jednej ręce i ze skórzaną pałką w drugiej. Pięćdziesiąt kilowoltów posy ła Gubernatora na ścianę, broń wy pada mu z dłoni. Martinez uderza go pałką w skroń, rozlega się dźwięk, jakby ktoś walił w głuchy dzwon. Gubernator trzy ma się jednak na nogach, chwieje się, ale nie chce upaść; wy daje z siebie stłamszony krzy k. Ży ły na jego skroniach i karku pulsują, próbuje kopnąć Martineza. Szwed i Broy les stoją obok z przy gotowaną linką i taśmą. Martinez uderza Gubernatora pałką raz jeszcze i ty m razem udaje mu się pozbawić go przy tomności. Mężczy zna szty wnieje i ześlizguje się na ziemię z wy wrócony mi oczami. Szwed i Broly es nachy lają się nad drżącą postacią zwiniętą w kłębek na cementowej podłodze. Niecałą minutę zajmuje im związanie i zakneblowanie Gubernatora. Martinez gwiżdże – to znak dla ludzi czekający ch przy bramie, która otwiera się na całą szerokość. – Na trzy – szepcze Martinez, chowając paralizator i pałkę za pasek; łapie Gubernatora za nogi i odlicza. – Raz, dwa i… trzy ! Broy les podnosi Gubernatora za ramiona, Martinez za nogi, a Szwed prowadzi ich przez bramę. Wy chodzą prosto na wiatr i kierują się do furgonetki. Ty ł jest otwarty , więc wkładają ciało na pakę. Parę sekund i mężczy źni siedzą już w pozbawiony m okien vanie. Zamy kają wszy stkie drzwi i samochód zaczy na cofać. Furgonetka się zatrzy muje. Kierowca wrzuca bieg i ruszają z ry kiem silnika, zostawiając bramę prowadzącą na tor wy ścigowy w powoli rozwiewającej się na wietrze chmurze dwutlenku węgla.

– Obudź się, ty chory chuju! – Lilly wy mierza Gubernatorowi cios otwartą dłonią w twarz. Leżący na podłodze zatłoczonego, wy jeżdżającego z miasta vana mężczy zna otwiera oczy . Gabe i Bruce są związani i zakneblowani; siedzą z ustami zaklejony mi taśmą. Szwed trzy ma ich na muszce swojej czterdziestki piątki. Obaj ły pią szeroko otwarty mi oczami w poszukiwaniu odpowiedzi. Na pace leżą kartony pochodzące z magazy nu wojskowego – znajduje się w nich

wszy stko, od nabojów przeciwpancerny ch aż po bomby zapalające. – Uspokój się, Lilly – mówi do niej Martinez, ściskając w ubranej w rękawiczkę dłoni krótkofalówkę. Z jego twarzy można wy czy tać, że czuje się jak herety k wy stępujący przeciwko Kościołowi. Odwraca się, naciska przy cisk i mówi cicho: – Jedź za ty m jeepem, nie włączaj świateł i daj mi znać, kiedy trafimy na trupa. Gubernator stopniowo odzy skuje świadomość. Mruga gorączkowo i rozgląda się po wnętrzu furgonetki, próbując zerwać krępujące go elasty czne pęta – ny lonową linkę oraz taśmę, którą zaklejono mu usta. – Słuchaj mnie, Blake – mówi Lilly do leżącego na podłodze człowieka. – Gubernator… Prezy dent… Król Kupa Gówna… to jak się teraz nazy wasz? My ślisz, że jesteś jakimś ży czliwy m dy ktatorem? Gubernator nadal lustruje wnętrze vana, nie zatrzy mując wzroku na niczy m konkretny m – jak dzikie zwierzę przeznaczone na rzeź. – Moi przy jaciele nie musieli umierać – ciągnie Lilly , nachy lając się nad Gubernatorem; jej oczy na chwilę zachodzą mgiełką i nienawidzi siebie za tę chwilę słabości. – Mogłeś stworzy ć z tego miejsca coś naprawdę wy jątkowego… miasto, gdzie ludzie ży ją w bezpieczeństwie i harmonii… a skończy ło się na imprezach dla pojebańców. – Stevie, widzisz już coś? – mówi do krótkofalówki Martinez. Z głośnika rozlega się głos młodszego mężczy zny : – Nie… jeszcze nic… czekaj, czekaj! – Rozlegają się trzaski i szelest, i nagle w tle sły chać głos Steviego: – Co to, kurwa, jest? Martinez wciska przy cisk. – Stevie, nie zrozumiałem. Powtórz. I znowu trzaski… – Stevie! Sły szy sz mnie? Nie chcę oddalać się tak bardzo od miasta! Przez trzaski przedziera się zniekształcony głos Steviego: – Stój, Taggert… Stój! Co jest, do kurwy nędzy ? CO TO, KURWA, JEST?! Lilly wy ciera oczy dłonią i nie przestaje przewiercać Gubernatora spojrzeniem. – Seks za jedzenie? Poważnie? Naprawdę? To jest to twoje idealne społeczeństwo… – Lilly ! – woła do niej Martinez, wciskając przy cisk krótkofalówki. – Przestań! Coś się dzieje! Zatrzy majcie się! Oczy Gubernatora nareszcie spoty kają się z oczami Lilly . Mężczy zna doszedł już do siebie i patrzy na nią wzrokiem pełny m milczącej wściekłości, który wy pala dziurę w jej duszy , ale Lilly ma to gdzieś. – Te twoje walki, samobójstwa, strach, który zamienia ludzi w puste skorupy … – Ma ochotę na niego splunąć. – Czy to jest twoja wizja pierdolonego SPOŁECZEŃSTWA? – Lilly , do cholery ! – krzy czy do niej Martinez. – Czy mogłaby ś, proszę… Furgonetka zatrzy muje się nagle i Martinez leci naprzód, uderzając o ściankę odgradzającą szoferkę od ty łu auta. Lilly wpada na Gubernatora i pudła z amunicją, które przewracają się, gdy dziewczy na uderza o podłogę. Krótkofalówka wy pada Martinezowi z ręki na jedną ze sportowy ch toreb. Gubernator przekręca się na bok, taśma odkleja się z jego ust. Z głośnika doby wa się głos Broy lesa:

– Mamy szwendacza w zasięgu! Martinez doskakuje do krótkofalówki, podnosi ją i naciska przy cisk: – Co się dzieje, Broy les? Czemu tak nagle zahamowaliście? – Mamy następnego – odzy wa się głos. – Paru wy chodzi z… O kurwa… o kurwa… O KURWA! – Broy les, co się tam dzieje? – Jest ich więcej, niż się… Szum zagłusza kolejne słowa, aż wreszcie z trzasków wy łania się głos Steviego: – Jezu Chry ste, jest ich pełno, wy chodzą z… – znowu trzaski – z lasu, wy chodzą z lasu, jest ich… Martinez krzy czy do mikrofonu: – Stevie, mów do mnie! Mamy ich wy rzucić? Szum. – Stevie, czy mnie sły szy sz? Zawracamy do miasta? – Jest ich zby t wielu, szefie! Nigdy nie widziałem… – ty m razem odzy wa się Broy les. Ponownie sły chać szum, a potem wy strzał i dźwięk bitej szy by – hałas rozchodzi się echem po furgonetce. Lilly wreszcie udaje się wstać. Dociera do niej, co się dzieje, i sięga po tkwiącą za pasem broń; wy ciąga pistolet i zwalnia blokadę. Ogląda się za siebie i mówi: – Martinez, powiedz swoim ludziom, żeby śmy się stąd zabierali! Martinez ponownie wciska przy cisk krótkofalówki: – Stevie! Sły szy sz mnie?! Odjeżdżamy stąd! Cofaj! Znajdziemy inne miejsce! Sły szy sz mnie? STEVIE! Z głośnika dochodzą oszalałe krzy ki Steviego, a potem salwa z karabinu maszy nowego… zgrzy t metalu o metal… i huk. – Czekaj! Przewrócili! Jest ich zby t wielu! Mam przejebane! MAMY PRZEJEBANE!! Furgonetka trzęsie się, gdy Stevie wrzuca wsteczny i auto wy ry wa do ty łu; wszy scy uderzają w ściankę odgradzającą ty ł vana od szoferki. Lilly wpada na stojak na broń, przewracając tuzin karabinów. Gabe i Bruce koziołkują i wpadają na siebie nawzajem. Gabe’owi udaje się wcisnąć palce pod ny lonową linkę, którą związano jego kolegę, i próbuje ją rozsupłać. Taśma odkleiła się od ust Bruce’a i mężczy zna wy daje z siebie donośny krzy k: – SKURWYSYNY, PRZEZ WAS WSZYSCY UMRZEMY! Furgonetka wpada na jakąś przeszkodę, potem na kolejną i jeszcze jedną – przy każdy m uderzeniu sły chać mokre plaśnięcie – i Lilly próbuje złapać równowagę, przy trzy mując się ściany wolną dłonią. Rozgląda się przy ty m po wnętrzu vana. Martinez na czworakach zmierza w kierunku krótkofalówki, która znowu wy padła mu z ręki, a czarnoskóry mężczy zna nie przestaje złorzeczy ć i kląć, aż wreszcie Szwed przy stawia mu do głowy lufę i mówi: – ZAMKNIJ PIZDĘ! NAWET NIE MYŚL O TYM, ŻEBY… Ponownie uderzają w coś dużego i samochód grzęźnie w błocie, siła grawitacji rzuca wszy stkich w róg; pistolety wy padają z rąk. Gubernator wpada na kartony , które zwalają się na niego, wy daje z siebie wściekły okrzy k – taśma klejąca wisi z jednej strony jego ust – i milknie. Nikt się nie odzy wa. Ciężarówka przez chwilę stoi w miejscu. Ale ty lko przez chwilę. Nagle całe auto zaczy na się trząść. Ich uwagę pochłania teraz niepokojący dźwięk – coś

uderza w karoserię. Z krótkofalówki docierają do nich pojedy ncze słowa wy powiadane w panice przez Broy lesa, który powtarza wciąż, że jest ich zby t dużo, że nie mogą wy siąść, później zaś wszy stko zagłuszają serie z karabinów maszy nowy ch, dźwięk tłuczonego szkła i gorączkowe krzy ki. Potem znowu następuje cisza, nie licząc buczenia setek martwy ch głosów, które docierają do nich przez ściany pozbawionego okien vana; przy wołuje ono na my śl ustawioną przy aucie giganty czną turbinę. Znowu coś uderza o samochód, przechy lając go na bok. Martinez chwy ta karabin, odbezpiecza go i idzie w kierunku drzwi. Łapie za klamkę i ma zamiar je otworzy ć, kiedy sły szy głęboki, chry piący głos: – Na twoim miejscu by m tego nie robił. Lilly patrzy na podłogę i widzi Gubernatora – z taśmą zwisającą mu z ust – usiłującego wstać i utrzy mać równowagę; w jego oczach nadal tli się wściekłość. Dziewczy na bierze go na muszkę. – Już tutaj nie rządzisz – mówi do niego przez zaciśnięte zęby . Coś ponownie uderza w furgonetkę. – Twój plan poszedł w diabły – mówi Gubernator z sady sty czną radością; mięśnie jego twarzy drżą z napięcia. – Zamknij się! – Sądziłaś, że nas tutaj zostawicie, nakarmicie nami kąsaczy i nikt się o niczy m nie dowie. Lilly przy stawia mu do głowy lufę. – Powiedziałam, żeby ś się, kurwa, zamknął! Kolejne uderzenie wstrząsa vanem. Martinez nie jest pewien, co powinien teraz zrobić. Odwraca się i zaczy na mówić coś do Lilly , lecz przery wa mu niespodziewany , dostrzeżony kątem oka ruch – Bruce’owi udaje się uwolnić ręce i rzuca się na Szweda, wy trącając broń z rąk starszego mężczy zny . Czterdziestka piątka ląduje na podłodze i wy pala, huk wy strzału jest ogłuszający ; kula odłupuje kawałek metalowej podłogi oraz fragment lewej stopy Szweda, który wrzeszczy i wpada na ścianę. Szy bkim, gładkim ruchem, zanim Martinez lub Lilly zdążą wy strzelić, mężczy zna łapie broń i posy ła w klatkę piersiową Szweda trzy pociski. Na ścianę furgonetki try ska krew, Szwed ześlizguje się na podłogę, wijąc się i rzężąc. Martinez odwraca się w tamtą stronę i strzela dwukrotnie w kierunku Bruce’a, lecz ten ukry ł się za pudłami i kule nie są w stanie przedrzeć się przez warstwy kartonu, metalu i włókna szklanego; w powietrze niczy m meteory wzbijają się drzazgi, iskry i kawałki papieru. Pozostali padają na podłogę, a Bruce zaciska palce na rękojeści noża my śliwskiego, który tkwił schowany w jego bucie. Ma zamiar przeciąć więzy Gabe’a. Lilly celuje do obu mężczy zn, Martinez zaś doskakuje do Bruce’a – wszy stko dzieje się bły skawicznie. Gubernator krzy czy : – NIE ZABIJAJCIE ICH! Gabe ma już wolne ręce i próbuje sięgnąć po jeden z leżący ch na ziemi karabinów, podczas gdy Bruce usiłuje dźgnąć nożem Martineza; temu jednak udaje się wy konać unik, ale poty ka się o Lilly , która z kolei wali plecami w ty lne drzwi furgonetki… Siła uderzenia jest na ty le duża, że drzwi otwierają się nagle na oścież, wpuszczając do środka hordę ży wy ch trupów.

Osiemnaście

Wielki rozkładający się szwendacz w szpitalnej koszuli sięga po Lilly i niemal udaje mu się zatopić swoje zepsute zębiska w jej szy i, lecz Martinez wy pala mu prosto w głowę; kula roztrzaskuje czaszkę napastnika. Na dach furgonetki i twarz Lilly chlapie śmierdząca, czarna krew. Dziewczy na cofa się do środka, jak najdalej od otwarty ch drzwi; truposze próbują się dostać do wnętrza vana. Lilly czuje się, jakby ktoś zatkał jej uszy – hałas jest ogłuszający – i uparcie wy cofuje się na przód furgonetki. Gubernator, nadal związany , pełznie w tę samą stronę, oddalając się od zombie. Gabe łapie za jeden z naładowany ch karabinów i strzela w grupkę szwendaczy , kule szatkują martwą tkankę i gnijące czaszki. Rozpry skujące się mózgi przy pominają kwitnące czarne chry zantemy . Furgonetka się chwieje, pełno w niej dy mu, smród śmierci jest oszałamiający . Na auto – pomimo istnej zapory ogniowej – napiera jeszcze więcej zombie. – BRUCE! PRZETNIJ WIĘZY! Głos Gubernatora jest prawie niesły szalny – Lilly nie może wy łowić słów z hałasu, który panuje w aucie – ale Bruce domy śla się, o co chodzi jego przy wódcy , i doskakuje do niego z nożem. Ty mczasem Martinez wy pala kolejną salwę, z lufy karabinu lecą iskry , huk jest nie do wy trzy mania. Magazy nek szy bko zostaje opróżniony , pociski trafiają w mętne oczy , roztrzaskują żuchwy , wbijają się w pokry te łojem ły siny i gnijące czoła, z który ch try ska krew i czarna tkanka. Bruce przecina ny lonową linkę krępującą Gubernatora i po chwili Philip Blake chwy ta karabin. Rozlegają się kolejne salwy i wkrótce pięcioro ludzi stoi zbity ch na przodzie furgonetki, strzelając we wlewające się do środka trupy . Hałas jest niewy obrażalny , dźwięki strzałów huczą w metalowy m wnętrzu vana. Niektóre kule nie docierają do celu, odbijają się od drzwi w fontannie iskier. Przemaglowane przez pociski zombie padają na podłogę furgonetki jak kostki domina; niektóre ześlizgują się i lądują w błocie, inne leżą jeden na drugim. Mężczy źni nie przestają strzelać; wszy scy są umazani od stóp do głów we krwi i kawałkach martwego ciała. Kawałek stali odłupanej od drzwi przez zbłąkaną kulę trafia Lilly w ły dkę i ukłucie bólu wy ry wa ją z otumanienia. Po minucie – te sześćdziesiąt sekund wy daje się trwać wieczność – w magazy nkach nie zostaje ani jeden nabój, lecz wszy stkie zombie, które próbowały dostać się do środka, leżą już albo we wnętrzu furgonetki, albo na ziemi przy ty lny ch drzwiach; na pordzewiały m metalu podłogi widnieją lepkie ślady krwi, jakby pozostawiła je przerośnięta pijawka. Nastaje chwila dudniącego w uszach milczenia. Gabe i Martinez przeładowują broń, a Bruce rzuca się w stronę drzwi z zamiarem ich zamknięcia, wy kopując leżące przed sobą ciała, które upadają na zabłocony asfalt z mokry m plaśnięciem. Lilly również wy jmuje pusty magazy nek ze swojego rugera i rzuca go przed siebie; jej uszy są tak niewrażliwe na jakikolwiek dźwięk, że nie

sły szy , jak przedmiot uderza o metalową podłogę. Twarz i ręce pokry te ma krwią i żółcią. Przeładowuje broń, w uszach dudni jej własny puls. Bruce’owi udaje się zatrzasnąć drzwi, stare zawiasy skrzy pią niemiłosiernie, lecz Lilly pozostaje niewzruszona także i na ten dźwięk. Zasuwka zaskakuje i znowu są zamknięci wewnątrz umazanej we krwi komory śmierci, lecz nie to jest najgorsze – uwagę wszy stkich przy kuwa to, co zobaczy li przez otwarte drzwi, na skraju lasu i na oddalony ch polach; mrok wzdłuż całego hory zontu aż drży od kroczący ch cieni.

Nigdy wcześniej nie widzieli nic tak przerażającego. Oczy wiście nie jest to pierwsze stado, z jakim mają do czy nienia, radzili już sobie z duży mi skupiskami zombie, ale ta horda wy my ka się jakimkolwiek próbom opisu – czarna masa ży wy ch trupów o wielkości niespoty kanej jeszcze od czasu wy buchu zarazy . Blisko ty siąc zombie w każdy m wy obrażalny m stadium rozkładu idzie w zwartej grupie, są wszędzie, gdzie okiem sięgnąć. Szeregi wy jący ch umarlaków idą tak blisko siebie, że nic nie przeciśnie się pomiędzy nimi, zalewają wzgórza po obu stronach drogi numer osiemdziesiąt pięć. Poruszają się wolno, jak w letargu, ale sama ich liczba zwiastuje niechy bną katastrofę. Przy wodzą na my śl czarny lodowiec, który prze naprzód, przez lasy , pola i drogi. Niektórzy to chodzące szkielety , pozbawione mięsa i skóry zwłoki w podarty ch ubraniach, w który ch zostali pogrzebani; resztki materiału wiszą na nich jak winorośle. Inni kłapią zębami w powietrzu z zawziętością wy wabionego z gniazda węża. Długa i szeroka horda o perłowobiały ch twarzach wy daje się napierać z dziką siłą, falą zainfekowanej ropy . Ten widok przeraził wszy stkich zgromadzony ch we wnętrzu vana ocalały ch, zmroził ich do szpiku kości. Gabe podnosi karabin i celuje w Martineza. – Ty durny sukinsy nu! Patrz, co zrobiłeś! Patrz, w co nas wciągnąłeś! Zanim ktokolwiek reaguje, Lilly podnosi rugera i mierzy do Gabe’a. Dzwoni jej w uszach i nie sły szy , co mężczy zna odpowiada na jej pełne determinacji słowa, ale wie, że na pewno bierze ją na poważnie: – Rozpieprzę ci łeb, jeśli nie opuścisz broni, dupku! Bruce rzuca się na nią z nożem i przy kłada jej ostrze do gardła. – Suko, masz trzy sekundy na… – BRUCE! – Gubernator celuje do niego z karabinu. – Odsuń się! Ten jednak nie rusza się ani o krok. Stoi dalej z nożem przy ciśnięty m do gardła Lilly , która nadal mierzy do Gabe’a, Martinez zaś podnosi broń i bierze na muszkę Gubernatora. – Philip, posłuchaj mnie – mówi spokojne. – Zdążę wy strzelić, jeśli dostanę kulkę. – Kurwa, uspokójcie się wszy scy ! – Kny kcie zaciśnięty ch na karabinie rąk Gubernatora bieleją. – Jeśli mamy wy jść z tego ży wi, to ty lko razem! Furgonetka zaczy na się chwiać, coraz więcej zombie obija się o karoserię. – Co proponujesz? – py ta Lilly . – Po pierwsze, może zabierzemy te jebane karabiny ? Martinez patrzy na Bruce’a. – Odejdź od niej.

– Rób, co mówi, Bruce. – Gubernator nie spuszcza go z oczu; pojedy ncza kropla potu cieknie mu po nosie. – ODKŁADAJ TEN NÓŻ ALBO ROZJEBIĘ CI ŁEB! Niechętnie, z furią w ciemny ch, migdałowy ch oczach, Bruce opuszcza rękę z nożem. Furgonetka znowu się trzęsie, jednak wszy scy powoli, po kolei, opuszczają broń. Martinez robi to ostatni. – Jeśli przedostaniemy się do szoferki, chy ba dam radę odjechać. – Nie ma mowy ! – rzuca Gubernator. – Zaprowadzimy ten cały pierdolony spęd do Woodbury . – Co w takim razie mamy zrobić? – py ta Lilly , czując, jakby w jej ży łach pły nął kwas; ponownie musi słuchać tego szaleńca, przez co w jej duszy wy pala się czarna dziura. – Nie możemy tutaj siedzieć. – Ile mamy do miasta? Coś około mili? – py ta retory cznie Gubernator, rozglądając się po skąpanej we krwi furgonetce i dokładnie badając zawartość każdego kartonu. Znajduje w nich części wy mienne, łoży ska, amunicję i łuski. – Powiedz mi coś – mówi do Martineza – bo mam wrażenie, że przemy ślałeś ten przewrót bardzo dokładnie, jak na żołnierza przy stało. Macie tutaj jakąś wy rzutnię? Coś z większy m przy jebaniem niż zwy kły granat?

Po pięciu minutach udaje im się znaleźć i załadować wy rzutnię. Opracowują strategię działania i zajmują pozy cje. Gubernator wy daje polecenia, podczas gdy stado zombie zbiera się wokół furgonetki niczy m pszczoły zlatujące się do miodu. Gdy są już na ty le gotowi, żeby wreszcie wprowadzić w ży cie swój plan, liczba trupów kłębiący ch się przy aucie i napierający ch na karoserię jest tak duża, że van przechy la się na bok. Gubernator zaczy na odliczać… „trzy , dwa, jeden”… lecz martwi oczy wiście nie rozumieją ani jednego zduszonego słowa dochodzącego z wnętrza metalowej puszki i nadal prą na samochód. Drzwi furgonetki otwierają się z taką siłą, jakby umieszczono je na pirotechniczny ch napinaczach o wielkiej mocy , a sam wy buch posy ła paru szwendaczy w powietrze; wy strzelony pocisk wy latuje z vana i przebija się przez gęsty tłum chodzący ch zwłok niczy m nagrzany pogrzebacz przez masło. Eksplozja następuje dziesięć jardów od auta i poły ka jakąś setkę – a może więcej – trupów znajdujący ch się przy furgonetce. Hałas jest tak wielki jak podczas startu samolotu, ziemia zaczy na się trząść, huk wędruje ponad wierzchołki drzew. Ogień bucha do góry na obszarze wielkości boiska do koszy kówki, zmieniając noc w dzień. Stojący ch nieopodal epicentrum wy buchu umarlaków pochłaniają płomienie – jedni zmieniają się w pochodnie, inni w proch. Prawdziwe piekło rozpętuje się w promieniu pięćdziesięciu jardów kwadratowy ch od vana. Gabe wy skakuje pierwszy ; usta i nos owinął szalem, żeby nie wdy chać oparów ani zapachu płonący ch zwłok, które skwierczą otulone płomieniami. Za nim biegnie Lilly , zakry wając twarz dłonią, i wy pala trzy krotnie ze swojego rugera, zdejmując stojący ch na jej drodze zombie. Docierają do szoferki, otwierają drzwi i wchodzą do środka – wy rzucając z kabiny szczątki

Broy lesa – i po chwili koła zaczy nają walczy ć z błotem, auto wy ry wa do przodu. Furgonetka przebija się przez grupki zombie, które przy uderzeniu przemieniają się w krwistą galaretę, kierując się w stronę widocznego w oddali zakrętu. Gdy już docierają na miejsce, Gabe rozpoczy na ostatni etap ucieczki; obraca gwałtownie kierownicą i zjeżdżają z drogi w kierunku zalesionego wzgórza. Wy boiste pole to prawdziwy sprawdzian dla opon i zawieszenia, ale Gabe nie spuszcza nogi z pedału gazu, a napęd na ty lne koła pomaga przebić się przez miękką ziemię, choć autem rzuca tak mocno, że trzej mężczy źni mało co nie wy padną z samochodu przez otwarte ty lne drzwi. Na szczy cie wzgórza Gabe naciska hamulec i furgonetka się zatrzy muje. Mija minuta, zanim udaje im się wy celować moździerz, który Martinez szy bko poskładał do kupy i zamontował na łożu; cy linder ustawiony jest pod kątem czterdziestu pięciu stopni. Okołu dwustu zombie zaczy na wspinać się po zboczu wzgórza – przy ciągnął ich hałas oraz światło reflektorów – gdy są już gotowi do strzału. Martinez naciska przy cisk. Moździerz huczy . Pocisk wzbija się w górę i zatacza łuk nad doliną; tor lotu można śledzić wy raźnie na nocny m niebie, odcina się bowiem od ciemności neonowy m blaskiem. Pocisk ląduje w samy m środku morza ży wy ch trupów. Eksplozja ma miejsce co najmniej cztery sta jardów od vana; wzbijają się płomienie i dy m, formując charaktery sty czny grzy b, a zaledwie ułamek sekundy potem sły chać ŁUUUUP i bły sk rozświetla niebo głębokim pomarańczem. Płonące fragmenty ciał lecą w powietrze wraz z kawałami ziemi i kamieniami. Ognista fala uderzeniowa ciągnie się na sto jardów we wszy stkich kierunkach, popieląc setki szwendaczy . Nawet ogromny autoklaw nie poczy niłby takiego spustoszenia i nie skremowałby ich tak prędko. Pozostali truposze, zachęceni światłem, odwracają się i niezdarnie człapią w kierunku wzgórza. Z dala od Woodbury .

Jadą w stronę miasta na rozklekotany ch kołach, z zepsuty m układem napędowy m, wy bity mi oknami i powy ry wany mi drzwiami. Oglądają się co chwilę, upewniając się, że nie czai się na nich kolejna horda albo że żadna grupka nie podąża ich śladem, ale poza paroma maruderami na skraju sadów nie widać nikogo, o rozegranej bitwie świadczy zaś jedy nie pomarańczowa łuna na zachodnim hory zoncie. Nikt nie widzi, że Gabe za plecami Martineza podaje Gubernatorowi czterdziestkę piątkę z perłową rękojeścią. – Mamy ze sobą rachunki do wy równania – sy czy nagle Gubernator, przy ciskając Martinezowi lufę do karku. Furgonetka skręca gwałtownie. – Skończ z ty m więc – mówi Martinez, wy dając z siebie zmęczone westchnienie. – Masz krótką pamięć, sy nu – odpowiada Gubernator. – Takie rzeczy dzieją się poza murami… Nie mam zamiaru cię tracić, Martinez… a przy najmniej jeszcze nie teraz… potrzebujemy siebie nawzajem.

Martinez milczy ; wlepia wzrok w podłogę i czeka, aż jego ży cie dobiegnie końca. Wjeżdżają do miasteczka od zachodu. Gabe zatrzy muje się obok toru wy ścigowego, na miejscu parkingowy m zarezerwowany m dla obsługi technicznej. Z try bun dochodzą krzy ki, lecz po ich tonie oraz gwizdach można wnioskować, że na arenie panuje chaos. Ekscentry czny wodzirej zniknął godzinę temu… lecz nikt nie wie, czy można już opuścić to miejsce. Gabe i Lilly wy siadają z szoferki i idą na ty ł samochodu. Są uwalani we krwi, na twarzy mają zaschnięte kawałki tkanki mózgowej. Lilly czuje się nieswojo. Kładzie dłoń na rękojeści swojego rugera, którego wsadziła za pasek. Nie my śli jasno, czuje się, jakby śniła, jest ociężała, zszokowana, chwieje się, brak jej tchu. Gdy skręca za ty ł furgonetki, widzi stojącego bez broni, zakrwawionego Martineza – jego buty nadal uwalane są w sadzy po wy strzale z moździerzy – któremu Gubernator celuje w ty ł głowy . Lilly odruchowo wy ciąga broń, ale nawet nie zdąża unieść dłoni, gdy Blake ostrzega ją bezbarwny m głosem: – Jeśli wy strzelisz, twój chłopak zginie. Gabe, zabierz jej pukawkę. Gabe wy jmuje broń z jej zeszty wniały ch palców. Lilly nie spuszcza Gubernatora z oczu. – Hej! – rozlega się krzy k gdzieś ponad ich głowami. Gubernator kuca i mówi do Martineza: – Powiedz swojemu przy czajonemu na górze kolesiowi, że wszy stko gra. Na dachu toru wy ścigowego, w jedny m z rogów zamontowana jest wieży czka strzelnicza. Długa lufa wy celowana jest w sam środek parkingu. Stoi za nią jeden z młodszy ch żołnierzy Martineza, wy soki dzieciak z Atlanty , Hines, który nie został wprowadzony w meandry tego, co się miało dzisiaj wy darzy ć. – Co się tam, do cholery , dzieje? – krzy czy do nich. – By liście na wojnie czy co? – Nic się nie dzieje, Hines, wszy stko w porządku! – woła Martinez. – Musieliśmy się zająć paroma kąsaczami! Gubernator stara się schować swoją czterdziestkę piątkę, jednocześnie nie spuszczając Martineza z muszki. – Ej, chłopcze! – krzy czy Gubernator, wskazując ciemny zagajnik po drugiej stronie głównej drogi. – Mogę cię prosić o przy sługę? Zdejmiesz dla mnie paru umarlaków, którzy wloką się za nami? A kiedy skończy sz, w aucie mamy dwa ciała, który m trzeba strzelić w łeb i zabrać do kostnicy . Wieży czka obraca się, a lufa karabinu unosi. Pomiędzy drzewami pojawiają się sy lwetki kilku zbłąkany ch zombie. Z dachu, w akompaniamencie huku wy strzałów, zaczy nają się sy pać iskry . Wszy scy krzy wią się na dźwięk kanonady , a Gubernator popy cha Martineza do przodu. Przeciwpancerne kule z łatwością przechodzą przez przegniłe ciała wy łaniający ch się z lasu zombie; truposze przez chwilę tańczą niezdarnie niczy m kukiełki na sznurkach podczas trzęsienia ziemi, a potem walą się na ziemię w fontannie czerwony ch kropelek, gdy pociski trafiają w ich czaszki. Hines dla pewności wy pala w nie cały pas amunicji. Dopiero gdy zombie przy pominają krwawą, parującą paćkę, dzieciak wy daje z siebie zwy cięski okrzy k i z powrotem patrzy na parking. Ty lko że Gubernator, Martinez i reszta zniknęli.

Dziewiętnaście

– Czy wy naprawdę my ślicie, że to pierdolona demokracja? – mówi Gubernator wściekły m, chry piący m głosem, zamiatając podłogę połami upaćkanego krwią płaszcza, a te słowa odbijają się od ścian jego biura położonego pod stoiskami z jedzeniem. Niegdy ś pomieszczenie to służy ło za biuro rachunkowe, gdzie trzy mano rachunki i faktury , ale potem zostało splądrowane, a stary żelazny sejf wy sadzono w powietrze. Dzisiaj stoi tutaj jedy nie długi, mocno pory sowany stół konferency jny , a na ścianach wiszą kalendarze z panienkami; z ty łu walają się poprzewracane krzesła obrotowe oraz biurka poustawiane jedno na drugim. Martinez i Lilly siadają na składany ch krzesełkach. Nie odzy wają się, nadal są w szoku po ty m, co się stało. Bruce i Gabe stoją przy nich z bronią gotową do strzału. Atmosfera w pokoju jest tak gęsta, że wy starczy łaby iskra i wszy scy wy lecieliby w powietrze. – Najwy raźniej zapomnieliście, że to miejsce istnieje z jednego ty lko powodu. – Podczas mówienia tiki nerwowe Gubernatora wciąż dają o sobie znać, wzmocnione przez porażenie paralizatorem; zaschnięta krew przy kleiła się do jego twarzy , ma brudne włosy i ciuchy . – Funkcjonuje ty lko dlatego, że ja tu jestem! Czy nie widzicie tego, co się dzieje za murami? To jedy na alternaty wa! Chcecie utopijnego raju, jakiejś oazy spokoju? Zadzwońcie do pierdolonego Normana Rockwella! To jebana wojna! Milknie i czeka, aż jego słowa wy wrą odpowiedni skutek. Zapada cisza. – A może zapy tajcie ty ch tam, na try bunach, czy chcą demokracji. Czy oni marzą o raju? Czy może raczej potrzeba im kogoś, kto zajmie się paroma rzeczami… i nie pozwoli na to, żeby zżarli ich kąsacze! – zaczy na wrzeszczeć ze wściekłością w oczach. – Wy daje mi się, że zapomnieliście, co się działo, gdy Gavin i jego gwardziści rządzili ty m miejscem! Mamy wszy stko pod kontrolą! Mamy … Pukanie do drzwi przery wa jego ty radę. Gubernator odwraca się w tamtą stronę. – CZEGO?! Klamka porusza się delikatnie i drzwi uchy lają się o parę cali. Pojawia się w nich twarz Macona, u boku ma karabin AK-47. – Szefie, co mamy zrobić z ludźmi? – Co? – Straciliśmy obu walczący ch, na arenie nie ma nic poza ich ciałami i masą kąsaczy na łańcuchach. Nikt jednak nie wy chodzi… upijają się i rzucają czy m popadnie w zombie. Gubernator wy ciera spoconą twarz i wy gładza wąs. – Powiedz im, że za minutę usły szą ważne oświadczenie. – No ale co z… – PO PROSTU IM TO POWIEDZ! Chłopak odpowiada kiwnięciem głowy i odwraca się, zamy kając za sobą drzwi.

Gubernator rzuca spojrzenie wielkiemu czarnoskóremu mężczy źnie w zakrwawionej kurtce jeansowej. – Bruce, idź po Stevensa i tę jego suczkę. Nie obchodzi mnie, co teraz robią, mają tutaj przy jść i już! Bruce odpowiada skinieniem głowy , wty ka broń za pas i wy chodzi z pokoju. Gubernator zwraca się do Martineza: – Dobrze wiem, skąd masz ten jebany paralizator…

Lilly całkowicie traci poczucie czasu. Siedzi obok Martineza oblepiona trupią krwią, z bolącą raną w nodze, i czeka bez wy tchnienia na kulę, która w każdej chwili może rozwalić jej czaszkę. Zaledwie parę cali za nią stoi Gabe; czuje zapach jego potu i sły szy oddech, mężczy zna nie odzy wa się ani słowem. Martinez również. Milczy też Gubernator, który chodzi tam i z powrotem po pokoju. Dla Lilly nie jest ważne, czy umrze – jakby wy zuto ją z uczuć. My śli o gnijący m w ziemi Joshu i nawet wspomnienie kochanka nie jest w stanie poruszy ć żadnej struny w jej sercu. Przy pomina sobie leżącą na ziemi Megan z ciemny m śladem wokół szy i i… nic. Nawet upijający się na umór Bob nie jest już istotny . Najgorsze jest to, że wie, iż Gubernator ma rację. Oni potrzebują rottweilera, potwora, który zatamuje falę krwi. Otwierają się drzwi i wchodzi przez nie Bruce razem ze Stevensem i Alice. Doktor ma na sobie pognieciony fartuch. Bruce trzy ma go na muszce. Alice zamy ka pochód. – Wejdźcie i imprezujcie z nami – wita ich z chłodny m uśmiechem Gubernator. – Siadajcie, wy luzujcie się. Lekarz i Alice siadają bez słowa na składany ch krzesłach obok Martineza i Lilly jak dzieci, które rodzic odesłał za karę do pokoju. Doktor milczy , wbijając wzrok w podłogę. – No, to mamy tutaj całą bandę – mówi Gubernator. Zatrzy muje się parę cali przed nimi niczy m trener, który zamierza skarcić swoją druży nę. – A teraz zawrzemy umowę… ustną. I bardzo prostą. Martinez, spójrz na mnie. Martinezowi z trudem udaje się podnieść głowę. – Umowa jest następująca. Póki ja przeganiam wilki sprzed twoich drzwi, ty dalej robisz to, co robisz… i nie zadawaj py tań o to, w jaki sposób ja wy konuję swoją robotę. Przery wa, staje przed Martinezem z rękoma na biodrach. Jego ponure spojrzenie wodzi po wy straszony ch twarzach siedzący ch na składany ch krzesełkach osób. Nikt się nie odzy wa. Lilly wy obraża sobie, że zry wa się z krzesła, wrzeszczy na całe gardło i chwy ta jeden z karabinów, a potem posy ła serię prosto w brzuch Gubernatora. Ze wsty du spuszcza głowę. – Jeszcze coś – mówi Gubernator i uśmiecha się do nich; jego oczy są ciemne, wręcz martwe. – Jeśli ktoś zerwie kontrakt i wetknie nos w moje sprawy , Martinez zginie, a reszta zostanie wy pędzona z miasta. Rozumiecie? – W milczeniu czeka na odpowiedź. – Odpowiadać,

skurwy sy ny ! Rozumiecie warunki umowy ? Martinez? – Tak – dy szy ciężko mężczy zna. – Nie sły szę cię. – Tak… zrozumiałem. – A ty , Stevens? – Tak, Philipie. – W jego głosie sły chać odrazę. – Świetna mowa. Powinieneś zostać prawnikiem. – Alice? Dziewczy na szy bko kiwa głową. – A co ty o ty m my ślisz? Rozumiemy się? – mówi do Lilly . Lilly milczy i nadal wpatruje się w podłogę. Gubernator nachy la się bliżej. – Nie jestem pewien, jak brzmi twoja odpowiedź, Lilly , zapy tam więc raz jeszcze. Rozumiesz warunki umowy ? Lilly nadal milczy . Gubernator wy ciąga swojego colta z perłową rękojeścią, odbezpiecza go i przy stawia lufę do głowy Lilly . Zanim zdąży nacisnąć spust czy cokolwiek powiedzieć, Lilly podnosi głowę i mówi: – Rozumiem.

– PANIE I PANOWIE! Przez głośniki rozlega się nosowy głos chłopaka z farmy , który próbuje przekrzy czeć chaoty czne odgłosy dochodzące z otoczonej siatką areny . Tłum widzów rozbiegł się po try bunach, lecz nikt nie wy chodzi. Niektórzy położy li się na ławkach, upojeni alkoholem, wpatrzeni w nocne niebo. Podają sobie butelki z gorzałą, próbując zdusić w sobie szok wy wołany ty m, co właśnie zobaczy li na arenie. Co bardziej pijani rzucają śmieciami i pusty mi butelkami, znęcając się nad trzy many mi na uwięzi zombie, które rozpaczliwie wiją się na łańcuchach; z ust cieknie im czarna ślina. Dwóch martwy ch gwardzistów leży na arenie poza zasięgiem trupów, widownia wy je i buczy . Ciągnie się to już przez prawie godzinę. – MAMY DLA WAS SPECJALNE OŚWIADCZENIE GUBERNATORA! Kakofonia gwizdów i krzy ków cichnie; wiadomość zdecy dowanie przy kuwa uwagę tłumu. Pijani widzowie niezdarnie kierują się w stronę przednich rzędów, paru poty ka się o własne nogi. Po kilku minutach kilkudziesięciu mieszkańców miasteczka, którzy zebrali się na try bunach, kłębi się na dolny ch ławkach, za siatką niegdy ś chroniącą publiczność przed płonący mi oponami i rozpędzony mi samochodami. – OWACJA DLA NASZEGO NIEUSTRASZONEGO PRZYWÓDCY! Ze środkowego, pogrążonego w ciemnościach tunelu niczy m duch wy łania się odziana w długi płaszcz postać i wchodzi prosto w jarzące światło reflektorów; umazane we krwi i błocie poły płaszcza powiewają na wietrze, wy gląda niczy m żołnierz powracający z oblężenia Troi. Idzie na środek areny i staje pomiędzy trupami gwardzistów, ciągnąc za sobą kabel od mikrofonu.

– PRZYJACIELE… SPROWADZIŁO NAS TUTAJ PRZEZNACZENIE… PRZEZNACZENIE… I NASZYM PRZEZNACZENIEM JEST PRZETRWAĆ ZARAZĘ! Tłum, w większości pijany , zaczy na wiwatować. – PRZEZNACZENIE NAMAŚCIŁO MNIE NA WASZEGO PRZYWÓDCĘ… I ZAAKCEPTOWAŁEM TĘ ROLĘ Z DUMĄ! I JEŚLI JAKIEMUŚ SKURWYSYNOWI SIĘ TO NIE PODOBA, NIECH PRZYJDZIE Z TYM DO MNIE! W KAŻDEJ CHWILI! WIECIE, GDZIE MNIE ZNALEŹĆ! KTOŚ CHCE SPRÓBOWAĆ? KTOŚ MA TAKIE JAJA, ŻEBY UTRZYMAĆ TO WSZYSTKO W GARŚCI? Cichną pijackie rozmowy . Twarze za siatką próbują się skupić na jego słowach. Zdoby ł ich uwagę. Dudniący wiatr jest wy mowny m kontrapunktem dla panującej na arenie ciszy . – DZISIAJ STANIECIE SIĘ ŚWIADKAMI NOWEJ ERY W DZIEJACH WOODBURY! KONIEC Z HANDLEM! Nikt nie śmie się odezwać. Żaden z widzów się tego nie spodziewał; ludzie patrzą na Gubernatora, przekrzy wiając głowy , chłoną każde jego słowo. – OD TEJ PORY WSZYSCY BĘDZIEMY GROMADZIĆ ŻYWNOŚĆ! I BĘDZIE ONA ROZDZIELANA PO RÓWNO! BĘDZIEMY PRACOWAĆ NA WSPÓLNY DOBROBYT I TAK PRZYSŁUŻYMY SIĘ MIASTU! Jeden ze starszy ch widzów, siedzący parę rzędów nad tłumem, wstaje na chwiejący ch się nogach – jego kurtka Armii Zbawienia wy dy ma się na wietrze – i zaczy na klaskać, kiwając z aprobatą głową. – I BĘDZIEMY TEGO PILNOWAĆ! KTO ZOSTANIE PRZYŁAPANY NA WYMIANIE DÓBR W ZAMIAN ZA JAKIEKOLWIEK USŁUGI, BĘDZIE WALCZYŁ W PIERŚCIENIU ŚMIERCI! Gubernator milknie i wodzi wzrokiem po tłumie, czekając, aż jego słowa wy wrą odpowiedni efekt. – NIE JESTEŚMY BARBARZYŃCAMI! DBAMY O SWOICH! JESTEŚMY STRÓŻAMI BRACI SWOICH!! Coraz więcej ludzi wstaje z miejsc i zaczy na klaskać, niektórzy momentalnie trzeźwieją i drą się na całe gardło, jakby by li w kościele i wiwatowali na wy krzy czane przez pastora „alleluja”. Kazanie Gubernatora kończy się gorączkowy mi słowami: – WSZYSCY BĘDZIEMY PRACOWAĆ NA NOWE WOODBURY! RAZEM ZBUDUJEMY SZCZĘŚLIWSZE, ZDROWSZE, ZGODNE SPOŁECZEŃSTWO!!! Teraz stoją już prakty cznie wszy scy , a ry k ich głosów – zlewający się w hałas niczy m dźwięk doby wający się spod namiotu, pod który m zebrali się entuzjaści wędrownego kaznodziei – niesie się po cały m miasteczku. Ludzie klaszczą w dłonie, wiwatują i wy mieniają spojrzenia pełne ulgi… a może nawet nadziei. Z tej odległości, do tego zza siatki, szkliste, przekrwione od wieczornej popijawy oczy zgromadzony ch na try bunach mieszkańców Woodbury nie są w stanie dostrzec wy pisanej na ponurej twarzy ich przy wódcy żądzy krwi.

Następnego ranka szczupła, młoda dziewczy na z włosami związany mi w kucy k siedzi w śmierdzącej rozkładem piwnicy pełniącej funkcję rzeźni. Ma na sobie swoją obszerną bluzę z logiem Georgia Tech, starą biżuterię i podarte jeansy . Nie drży ze strachu, nie ciągnie jej do obgry zania palców; właściwie nie czuje już absolutnie żadny ch nerwów ani obrzy dzenia, choć została wy znaczona do paskudnego zadania, które ma by ć swoistą karą za próbę buntu. Stojąc w półmroku podziemi kompleksu wy ścigowego, z powleczony m teflonem osiemnastocalowy m toporkiem w ręce, czuje jedy nie gniew. Mocny m ciosem odrąbuje kawałek leżącej na podłodze, odciętej już nogi Szweda, a chrząstka chrupie pod spadający m ostrzem. Z mokry m plaśnięciem przy pominający m odgłos wy dawany przez pojemnik pod ciśnieniem po oderwaniu wieczka, toporek przecina staw kolanowy niczy m nóż kuchenny surowe kurze udko. Krew try ska Lilly na twarz, ścieka po brodzie. Ledwie zwraca na to uwagę, wrzucając kawałki ludzkiego ciała do stojącego przy niej plastikowego kubła na śmieci. Znajdują się w nim szczątki Szweda, Broy lesa, Manninga i Zorna – są w nich ochłapy różny ch rozmiarów, takie na jeden kęs, jak i całe organy , włochate skalpy , oślizłe przeguby kulowe i odcięte kończy ny – które czekają w lodzie na kolejną walkę jako poży wka dla trupów. Rękawice ogrodowe, które ma na sobie, przez ostatnią godzinę przy brały purpurową barwę. Lilly porąbała na kawałki już trzy ciała i to ze względną łatwością, w każdy cios wkłada bowiem drzemiącą w niej wściekłość. Ledwie zwraca uwagę na to, że w pomieszczeniu, w ty m brudny m, zakrwawiony m pokoiku bez okien, poza nią znajdują się jeszcze dwaj mężczy źni – Martinez i Stevens – wy konujący to samo zadanie. Żadne z nich nie odzy wa się ani słowem i praca wre nieprzerwanie jeszcze przez pół godziny , aż w okolicach południa na klatce schodowej rozlegają się stłumione kroki, które Lilly wy łapuje nawet mimo stanu odrętwienia, w jakim się znajduje. Klucz przekręca się w zamku, otwierają się drzwi. – Chciałem jedy nie sprawdzić, jak wam idzie – oświadcza Gubernator, wchodząc do pokoju. Ubrany jest w skórzaną kamizelkę, kaburę z pistoletem przy piął do pasa, włosy zaczesał do ty łu. – Świetna robota – mówi, zaglądając do kubła stojącego przy Lilly . – Niewy kluczone, że będę potrzebował paru smaczny ch kąsków na później. Lilly nawet nie podnosi głowy . Dalej siecze, wrzuca odrąbane kawałki do kubła i wy ciera ostrze toporka o spodnie; ma przed sobą korpus z jeszcze trzy mającą się na poranionej szy i głową. – No to działajcie dalej – rzuca Gubernator i kieruje się do wy jścia. Gdy jest już za drzwiami, Lilly szepcze pod nosem coś, czego nikt nie sły szy . Głos w jej głowie – powtarzający to samo od jakiegoś czasu – nareszcie zapanował nad ustami. Słowa te skierowane są do Gubernatora. – Niedługo… kiedy już przestaniesz by ć potrzebny … skończy sz jak on. Podnosi toporek i raz po raz uderza w leżące przed nią zwłoki.

* Buszel amery kański to miara objętości stosowana dla materiałów sy pkich. Jeden buszel to około 35,238 litra – przy p. red. ** Fragment Juliusza Cezara w tłum. Leona Ulricha – przy p. red.

Ty tuł ory ginału: THE WALKING DEAD: ROAD TO WOODBURY Copy right © by Robert Kirkman and Jay Bonansinga 2012 Copy right © for the Polish edition by Wy dawnictwo SQN 2013 Copy right © for the translation by Bartosz Czartory ski 2013 Redakcja Sonia Miniewicz, Magdalena Lalak Korekta Kamil Misiek, Joanna Mika-Orządała Projekt typograficzny i łamanie Agnieszka Szatkowska Okładka Robert Sienicki Published by arrangement with St. Martin’s Press, LLC. All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Książka ani żadna jej część nie może by ćprzedrukowy wana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotoopty cznie, zapisy wana elektronicznie lub magnety cznie, ani odczy ty wana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wy dawcy . ISBN: 978-83-63248-91-8

www.wsqn.pl www.facebook.com/Wy dawnictwoSQN