The walking dead tom 02 cz.1

Dla Sheri Stearn, wiernej czy telniczki, która by ła dla mnie niczy m druga matka, oraz Diego, przewodnika po świecie śmierci i zniszczenia. — JAY BONANSINGA

PODZIĘKOWANIA Dziękuję Robertowi Kirkmanowi, któremu nigdy nie kończą się króliki wy ciągane z magicznego kapelusza. Dziękuję także Andy ’emu Cohenowi, kompasowi mojej kariery , oraz Brendanowi Deneenowi, redaktorowi, a zarazem najlepszemu kumplowi. Ukłony również dla Christiny MacDonald za świetną edy cję wierszową i Davida Alperta, który poskładał to wszy stko do kupy . Nie zapomniałem także o Kemperze Donovanie, Nicole Sohl, Stephanie Hargadon, Denise Dorman, Tomie Leavensie, Jeffie Siegelu i moich chłopakach, Joey u i Billu Bonansingach. No i wreszcie – wy razy dozgonnej wdzięczności i gorącej miłości dla kobiety , która odmieniła moje ży cie i uczy niła mnie nie ty lko lepszy m pisarzem, ale i człowiekiem, Jill Norton Brazel. — Jay Bonansinga

CZĘŚĆ PIERWSZA Zgromadzenie I gdy godzina wy bije późna Dobiegnie kresu ta farsa próżna Hen wy soko trąby zagrzmią Martwi wstaną, ży wi padną — John Dry den

Więcej Darmowy ch Ebooków na: www.FrikShare.pl

JEDEN Leżąc na ziemi i wijąc się z bólu, Bruce Allan Cooper łapczy wie chwy ta powietrze, mimowolnie mrugając powiekami. Sły szy gardłowe, dzikie powarkiwania kilku kąsaczy , którzy idą za nim, chcąc się poży wić. Ruszaj się, pierdolony idioto! Co ty tu jeszcze robisz, tępa cipo? – krzy czą głosy w jego głowie. Imponującej postury Afroamery kanin o sy lwetce godnej gracza ligi NBA, ogolonej, nieco jajowatej głowie i koziej bródce, turla się po wy boistej ziemi, ledwie unikając zakrzy wiony ch, szary ch paznokci i kłapiący ch zębisk martwej kobiety o niemiłosiernie zmasakrowanej twarzy . Udaje mu się przeczołgać kilka metrów, kiedy nagle czuje promieniujące od boku ukłucie bólu, które rozprzestrzenia się bły skawicznie, obejmując całe żebra i paraliżując jego ruchy . Kładzie się na plecach, nadal ściskając pordzewiały toporek strażacki z głowicą upstrzoną krwią oraz czarny m śluzem, nazy wany m przez ty ch, który m udało się przeży ć, trupim łajnem; do ostrza przy lepiły się ludzkie włosy . Zaczy na dzwonić mu w uszach, czuje się bezsilny . Złamany nos nadal puchnie, powoli unieruchamiając jedną z powiek. Bruce ma na sobie znoszony wojskowy kombinezon roboczy i upaćkane błotem buciory z wy soką cholewą, jakie nosi nieoficjalna milicja z Woodbury . Przed oczami ma baldachim brudnoszary ch chmur – kwiecień jest surowy i paskudny – a samo niebo wy daje się z niego naigrawać: jesteś niczy m, ty lko robakiem. Brucey , chłopcze, jesteś larwą na truchle umarłego świata, pasoży tem żerujący m na ochłapach, które zostawiła po sobie zdy chająca ludzka rasa. Przed jego oczy ma wy rastają nagle trzy obce twarze – niczy m ciemne planety zasłaniające nieboskłon – każda wy daje z siebie głupkowaty , pijacki warkot, wpatrując się w niego wiecznie wy bałuszony mi, mlecznobiały mi gałami. Z gęby oty łego mężczy zny w szpitalny m chałacie prosto na policzek Bruce’a ścieka czarna, kleista maź. – NIECH TO CHOLERA! Bruce wy ry wa się z odrętwienia, dochodzi do siebie w jednej chwili, niespodziewanie odnajdując w ciele resztki drzemiący ch sił. Uderza na oślep toporkiem. Ostrze wbija się gładko w miękki tłuszcz na podbródku grubasa. Dolna część jego twarzy odry wa się od reszty , odrażający płat martwego mięsa i plątanina lśniący ch chrząstek wy latuje wy soko w powietrze, aby w mgnieniu oka opaść na ziemię z mokry m plaśnięciem. Bruce’owi udaje się przeturlać i stanąć na nogi. Obraca się szy bkim – i wy jątkowo pły nny m jak na ogromnego faceta odczuwającego przemożny ból – ruchem, wbijając toporek w przegniłą szy ję człapiącej za nim kobiety ; jej głowa opada na bok, przez chwilę koły sze się na strzępie

wy suszonej tkanki, aż wreszcie ury wa się i spada, tocząc się po ziemi, gdzie zostawia za sobą czarny oleisty ślad. Bezgłowe zwłoki stoją jeszcze przez kilka sekund. Pozbawione ży cia, wy ciągnięte naprzód ramiona chwy tają insty nktownie powietrze. Trup pada, a metalowy łańcuch u jego stóp zwija się w kłąb. Bruce sły szy – choć nadal dzwoni mu w uszach – zduszony dźwięk, który zupełnie nie przy staje do krwawej jatki: uderzenie w gong. A przy najmniej tak identy fikuje dochodzący z bliska odgłos, który rozbrzmiewa w jego głowie; rozsadzający mózg, bolesny , metaliczny zgrzy t. Nieco spłoszony robi krok w ty ł, dalej ściskając w ręce broń. Mruga i próbuje skupić się na zmierzający ch w jego stronę kąsaczach. Nie da rady wszy stkim, jest ich zby t dużo. Zaczy na biec, ale ktoś blokuje mu drogę ucieczki. – EJ! To barczy sty facet o ścięty ch na krótko, po wojskowemu, włosach koloru piasku, który wy daje z siebie bojowy okrzy k i bierze zamach maczugą wielkości końskiej nogi. Nabity gwoździami kij ze świstem mija złamany nos Bruce’a zaledwie o centy metry . Mężczy zna odruchowo odskakuje, poty kając się o własne nogi. Pada niezgrabnie na ziemię, wzbijając w powietrze kłęby kurzu, czemu towarzy szy kolejna seria uderzeń w gong dochodzący ch z trudnej do sprecy zowania odległości. Unosi toporek. Blondy n korzy sta z zamieszania i rusza na niego z maczugą gotową do uderzenia. Bruce ze stęknięciem turla się na bok, w ostatniej chwili unikając kija. Maczuga uderza w ziemię, wbijając się w piach obok głowy Bruce’a. Mężczy zna próbuje doskoczy ć do broni, którą wy puścił z ręki. Zaciska dłoń na drewniany m trzonku, kiedy nagle, bez ostrzeżenia, z lewej wy łania się jakaś postać. Bruce odskakuje od kąsacza, który pełznie do niego ospale niczy m giganty czna jaszczurka. Czarna maź spły wa po brodzie zmarłej kobiety – Bruce widzi jej ostre, małe zęby – kłapiącej nieustannie szczękami z gadzim wigorem. I nagle dzieje się coś, co przy wraca Bruce’a do rzeczy wistości. Łańcuch, który m przy pięty jest trup, chrzęści, sy gnalizując, że stwór nie może go sięgnąć. Bruce wy daje z siebie westchnienie ulgi, bowiem truchło znajduje się zaledwie kilkanaście centy metrów dalej, bezsilnie wy ciągając ku niemu ręce. Kąsacz wy daje z siebie pełne frustracji warknięcie i szarpie, lecz łańcuch trzy ma mocno. Bruce chciałby goły mi rękoma wy dłubać mu oczy , wbić palce w ten gnijący , bezuży teczny łeb. Ponownie sły szy dziwaczny metaliczny odgłos gongu i ledwie przebijający się przez niego krzy k: – Dalej, facet, podnoś się… podnoś się! Bruce chwy ta toporek mocniej i dźwiga się na nogi. Kolejne uderzenie w gong… Odwraca się i bierze zamach, chcąc uderzy ć potężnego mężczy znę z całej siły . Ostrze ze świstem przecina materiał swetra, który ma na sobie jego przeciwnik, zaledwie o centy metr mijając gardło. – I jak ci się podobało? – mamrocze pod nosem Bruce, próbując zajść mężczy znę od drugiej strony . – Dobrze się bawisz? Co? – To mi się podoba – mówi człowiek nazy wający się Gabriel Harris, dla swoich kumpli Gabe, i ponownie bierze zamach nabijaną gwoździami maczugą, której koniec niemalże muska

napuchniętą twarz Bruce’a. – Ty lko na ty le cię stać? – charczy Bruce, robiąc w porę unik. Podejmuje kolejną próbę zajścia Gabe’a od boku, ty m razem z drugiej strony . Podnosi toporek, uderza, lecz jego przeciwnik paruje cios kijem; walczący ch otaczają rzężące, niemiłosiernie zawodzące i bulgoczące trupy . Kąsacze siłują się z łańcuchami, spragnieni ludzkiego mięsa, szalejące z nienasy conego głodu. Unoszący się na arenie kurz powoli opada, odsłaniając coraz wy raźniejsze kontury otoczonego siatką z drutem kolczasty m toru wy ścigowego o rozmiarze boiska futbolowego. Na Woodbury Veterans Speedway składają się również dawne stanowiska serwisowe oraz ciemne, przestronne przejścia i kory tarze. Za ogrodzeniem ciągną się rzędy ławek; u ich końca stoją pordzewiałe reflektory . Try buny zapełniają wiwatujący mieszkańcy Woodbury ; to, co Bruce brał za dźwięk gongu, by ło w rzeczy wistości gwizdami i gorączkowy mi brawami tłumu. Py ł nadal unosi się nad areną, kiedy gladiator znany jako Gabe nachy la się i mówi do Bruce’a szeptem, aby nikt inny go nie usły szał: – Bijesz dziś jak cholerna baba, Brucey . Swój żarcik puentuje zamaszy sty m ciosem maczugą wy celowany m w nogi czarnoskórego mężczy zny . Bruce podskakuje, robiąc unik, którego nie powsty dziliby się profesjonalni amery kańscy zapaśnicy . Gabe próbuje sięgnąć go raz jeszcze, ale chy bia; gwoździe lądują w głowie młodego kąsacza w podarty ch, zatłuszczony ch ogrodniczkach, może by łego mechanika. Gabe usiłuje wy ciągnąć kij z wy nędzniałego czerepu. Z martwej czaszki try ska lepka, czarna ciecz. – Gubernator nie będzie zadowolony z twojego fajtłapowatego wy stępu – mówi. – Tak? – odpowiada Bruce i kontratakuje trzonem toporka, trafiając przeciwnika w splot słoneczny ; cios posy ła mężczy znę na ziemię. Uderza raz jeszcze, ty m razem ostrzem, które wbija się w ziemię tuż przy policzku Gabe’a. Blondy n turla się w bok i szy bko staje na równe nogi, mrucząc pod nosem: – A mogłem nie jeść na noc podwójnej porcji chleba kukury dzianego… Bruce szy kuje się do następnego ciosu, niemal ucinając Gabe’owi głowę. – Nie gadaj ty le, tłuściochu. Gabe zadaje serię szy bkich uderzeń, spy chając Bruce’a na ścianę skuty ch łańcuchami truposzy . – Ile razy mam ci powtarzać? Gubernator mówił, że ma wy glądać wiary godnie. Bruce blokuje cios trzonkiem toporka. – Złamałeś mi, kurwa, nos, pojebańcu. – Nie jojcz tak, kutafonie. Gabe raz jeszcze uderza kijem. I jeszcze raz. Gwoździe wbijają się mocno w drewno trzonka, mężczy zna wy konuje szy bki ruch do ty łu i wy ry wa broń z rąk Bruce’a. Tłum wiwatuje. Bruce rzuca się do ucieczki, Gabe rusza za nim. Czarnoskóry mężczy zna nagle skręca i zaczy na biec w inny m kierunku; jego przeciwnik nurkuje naprzód, próbując zahaczy ć maczugą o nogi uciekającego. Powbijane w końcówkę kija gwoździe rozry wają materiał spodni, wy szarpując pas mięsa z ły dki Bruce’a i raniąc go dotkliwie. Mężczy zna poty ka się i upada boleśnie, turlając się jak najdalej od przeciwnika. Strużki krwi chlapią wokoło, ich czerwień kontrastuje z bladością dnia.

Gabe upaja się rozszalały m, gorączkowy m aplauzem – klaskanie tłumu jest niemal histery czne – i odwraca się w stronę try bun wy pełniony ch ty mi, który m udało się przeży ć zarazę i zamieszkać w Woodbury . Podnosi maczugę w try umfalny m geście niczy m Mel Gibson w Walecznym sercu. Okrzy ki i gwizdy są coraz głośniejsze. Gabe cieszy się chwilą. Staje nad powalony m przeciwnikiem, unosząc kij nad głową; na jego twarzy błąka się uśmiech wy rażający radość ze zwy cięstwa. Istna parodia macho-zdoby wcy . Tłum szaleje… lecz na jednej z ławek w wy ższy m rzędzie, pośród machający ch dłoni, ogłuszający ch gwizdów i okrzy ków, jeden widz nie wy daje się zby t pochłonięty spektaklem. Siedząca na północny m krańcu ży lety Lilly Caul odwraca z niesmakiem wzrok od tego, co dzieje się na arenie. Wy blakły lniany szal otula jej smukłą, łabędzią szy ję, chroniąc przed kwietniowy m chłodem. Ma na sobie podarte jeansy , znoszony sweter i podniszczone koraliki. Potrząsa głową i wzdy cha ciężko, a podmuch wiatru targa jej włosy koloru krówek ciągutek opadające na młodzieńczą twarz, poznaczoną już jednak zmarszczkami smutku – pajęczy nki biegną od morskich oczu i wzdłuż kącików ust – bruzdami głębokimi niczy m na wy prawionej skórze wołowej. Nie jest nawet świadoma, że mamrocze pod nosem: – Pierdolone igrzy ska… – Słucham? – odzy wa się siedząca obok kobieta, sącząca ciepławą herbatę z kubka termicznego. – Mówiłaś coś? – Nie, nic – zaprzecza Lilly . – Czy wszy stko w porządku? – Pewnie… po prostu cudownie. Lilly wpatruje się w dal, podczas gdy reszta zgromadzenia ry czy i wrzeszczy , niczy m stado rozentuzjazmowany ch hien. Mimo że jest dopiero po trzy dziestce, wy gląda na przy najmniej dziesięć lat starszą; skonsternowana, nieustannie marszczy brwi. – Skoro jednak chcesz usły szeć prawdę, to mam już dość tego gówna. Rozmówczy ni Lilly w zamy śleniu pociąga ły k herbaty . Spod narzuconej na ramiona kurtki z kapturem wy staje biały fartuch laboratory jny ; to miejscowa pielęgniarka – szczera, wy gadana dziewczy na o imieniu Alice – którą ży wo interesuje wątła pozy cja Lilly w hierarchii lokalnej społeczności. – To nie moja sprawa – odpowiada Alice wy starczająco cicho, aby nie usły szeli jej stojący obok kibice – ale na twoim miejscu zachowałaby m to dla siebie. – O co ci chodzi? – Przy najmniej na razie. – Nie nadążam. Alice nie czuje się zby t komfortowo, rozmawiając na podobne tematy za dnia, i to w tłumie inny ch, obcy ch ludzi. – Obserwuje nas, wiesz o ty m. – Co? – Pilnuje nas. – Chy ba sobie robisz… Lilly milknie, bowiem nagle zdaje sobie sprawę, że Alice mówi o pogrążonej w cieniu postaci stojącej przy wejściu do murowanego kory tarza po północnej stronie try bun, jakieś trzy dzieści metrów dalej, pod nieczy nną tablicą wy ników. Mroczna sy lwetka odcina się na tle jarzący ch się

w ty le świateł; mężczy zna, podparty pod boki, śledzi przebieg walki z bły skiem saty sfakcji w oczach. Obserwator jest przeciętnej budowy i wzrostu, u biodra przy troczoną ma kaburę z pistoletem dużego kalibru. Na pierwszy rzut oka wy daje się człowiekiem zupełnie niegroźny m, łagodny m, jest niczy m dumny baron na włościach lub średniowieczny szlachcic podziwiający swą posiadłość. Lecz nawet z tej odległości Lilly czuje na sobie jego przenikliwy wzrok – przeszy wający niczy m spojrzenie kobry – omiatający każdy zakamarek i zakątek try bun. Co kilka sekund mężczy zna spogląda na ławkę, gdzie przy cupnęły drżące z zimna Lilly i Alice. – Gorzej, jeśli on uważa, że wszy stko jest okej – mruczy Alice. – Jezu Chry ste – szepcze Lilly , wbijając wzrok w zaśmieconą betonową wy lewkę. Rozlega się kolejna fala okrzy ków i oklasków, kiedy gladiatorzy ponownie rzucają się na siebie. Bruce rusza naprzód z toporkiem w ręce, Gabe zostaje przy party do muru rzucający ch się na łańcuchach kąsaczy . Lilly nie zwraca uwagi na to, co dzieje się na arenie. – Uśmiechnij się – mówi Alice. – Sama się uśmiechnij… Nie mam do tego nerwów – odpowiada Lilly i podnosi głowę, przez chwilę patrząc na mrożący krew w ży łach spektakl; maczuga Gabe’a miażdży akurat przegniłe czaszki ży wy ch trupów. – Nie rozumiem… Odwraca wzrok, kręcąc z niedowierzaniem głową. – Czego nie rozumiesz? – py ta Alice. Lilly głęboko wzdy cha i patrzy na swoją rozmówczy nię: – O co chodzi ze Stevensem? Alice wzrusza ramionami. Doktor Stevens przez prawie rok by ł dla niej niczy m lina ratunkowa; dzięki niemu udało jej się pozostać przy zdrowy ch zmy słach, to on nauczy ł ją fachu i pokazał, jak poskładać do kupy poraniony ch gladiatorów za pomocą ty ch niewielu arty kułów zaopatrzenia medy cznego, które im jeszcze zostały ; prowizory czną przy chodnię urządzono w katakumbach znajdujący ch się pod areną. – A o co ma chodzić? – Nie bierze udziału w ty m szajsie – mówi Lilly , pocierając twarz. – Czemu jest niby taki wy jątkowy i nie musi cackać się z Gubernatorem? Szczególnie po ty m, co stało się w sty czniu. – Lilly … – Daj spokój, Alice. Przy znaj mi rację i już. Nasz dobry doktor nigdy nie pojawia się na ty ch hucpach i non stop narzeka, że Gubernator to żądny krwi dziwak, a na dodatek mówi to na głos każdemu, kto chce słuchać. Alice oblizuje wargi i kładzie rękę na ramieniu Lilly . – Posłuchaj mnie i nie gadaj głupot. Przecież doskonale wiesz, że toleruje Stevensa ty lko dlatego, że jest lekarzem. – No i? – No i to, że normalnie nie by łby mile widziany w mały m królestwie Gubernatora. – Co chcesz przez to powiedzieć, Alice? Młodsza kobieta bierze kolejny oddech i odzy wa się jeszcze ciszej: – Mówię ty lko, że nikt nie jest bezpieczny . Nikt nie ma wy starczająco mocnej pozy cji, żeby by ć jej pewny m. – Ściska ramię Lilly nieco mocniej. – Bo co się stanie, jeśli znajdą innego lekarza, któremu to wszy stko będzie odpowiadało? Stevens jak nic skończy na arenie.

Lilly strząsa z ramienia dłoń pielęgniarki, wstaje i obserwuje przez chwilę potworną walkę. – Mam dość, nie zniosę tego dłużej – mówi i spogląda na stojącą w cieniu postać. – Nie obchodzi mnie, czy na mnie patrzy , czy nie. Lilly rusza w stronę wy jścia, lecz Alice chwy ta ją za rękę. – Obiecaj mi, że będziesz ostrożna, dobrze? Nie wy chy laj się. Zrobisz to dla mnie? Przy jaciółka odpowiada jej chłodny m, enigmaty czny m uśmiechem. – Alice, naprawdę wiem, co robię. Lilly schodzi na dół i znika w zacieniony m wy jściu. Minęły dwa lata, odkąd pierwsi martwi oży li i nagle świat rozciągający się poza granicami pery fery jnej części Georgii skurczy ł się niczy m komórki rakowe. Niewielkie grupki ty ch, który m udało się uciec przed trupim głodem, koczowały w opuszczony ch parkach biznesowy ch i wy ludniony ch sklepach lub organizowały się w prowizory czne, włóczęgowskie społeczności. Populacja szwendaczy stale rosła, a wraz z nią niebezpieczeństwo. Ludzie zaczęli tworzy ć istne struktury plemienne. Miasteczko Woodbury w Georgii, hrabstwie Meriwether, usy tuowane w zachodniej części stanu, jakieś osiemdziesiąt kilometrów od Atlanty , jest istną anomalią w świecie upstrzony m prowizory czny mi osadami. Niegdy ś rolnicza mieścina z ty siącem mieszkańców, obejmująca zaledwie parę ulic i linię kolejową, dziś jest uforty fikowany m kompleksem zaopatrzony m w niezbędne wy posażenie wojskowe. Na półciężarówkach zamontowano karabiny maszy nowe dużego kalibru, które rozstawiono w strategiczny ch punktach. Stare wagony kolejowe opleciono drutem kolczasty m i ustawiono w odpowiednich miejscach jako blokady . Z kolei wzdłuż centralnej części miasta postawiono obronny wał, otaczający niegdy siejszą dzielnicę handlową – niektóre części bary kady ukończono niedawno – gdzie obecnie samotni ludzie ży ją mglisty mi wspomnieniami kościelny ch bankietów i sąsiedzkiego grillowania. Idąc celowo samy m środkiem głównej ulicy , krocząc dumnie po spękany m bruku, Lilly Caul kieruje się do centrum miasteczka, próbując pozby ć się my śli, że zadaniem przechadzający ch się przed pusty mi wy stawami sklepowy mi ludzi Gubernatora, przy ciskający ch do piersi swoje karabiny AR-15, nie jest obrona mieszkańców przed szwendaczami, ale uniemożliwienie komukolwiek ucieczki. Lilly od paru miesięcy – od czasu sty czniowego nieudanego zamachu stanu – ma w Woodbury status persona non grata. Doszła wówczas do wniosku, że Gubernator do reszty zwariował, a jego rządy przy pominają karnawał śmierci. Udało jej się zwerbować kilku co bardziej ogarnięty ch mieszkańców – w ty m Stevensa, Alice i Martineza, prawą rękę lokalnego dy ktatora – porwać Gubernatora i zabrać go daleko za miasto, aby rzucić mężczy znę na pożarcie kąsaczom; jego śmierć miała nosić znamiona nieszczęśliwego wy padku. Jednak szwendacze chętnie rujnują nawet najlepsze plany i w połowie drogi zostali napadnięci przez hordę, która zmaterializowała się znienacka na ich trasie. Zamach przemienił się w rozpaczliwą walkę o przetrwanie… Gubernator wy szedł z niej prakty cznie bez szwanku i sprawuje rządy po dziś dzień. Nastąpił dziwaczny , darwinowski zwrot akcji, bowiem cała intry ga umocniła władzę Philipa Blake’a. Dla będący ch pod działaniem jego czaru ludzi stał się nieposkromiony niczy m Aleksander Wielki powracający do Macedonii… niczy m Stonewall Jackson wkraczający do Richmond – zakrwawiony , ale niepokonany ; waleczny pitbull stworzony do przewodnictwa.

Nikt nie wy dawał się zaniepokojony – a przy najmniej tak sądziła Lilly – faktem, że ich lider to zwy czajny socjopata. To ciężkie czasy , a ciężkie czasy wy magają twardej ręki. Dla jej grupki spiskowców Gubernator stał się figurą ojca znęcającego się nad dzieckiem, udzielającego „lekcji” i egzekwującego swoje kary z niekłamaną przy jemnością. Lilly podchodzi do rzędu dwupiętrowy ch kamienic z czerwonej cegły , stojący ch na skraju dawnej handlowej części miasta. Niegdy ś by ły to urocze budy nki mieszkalne, lecz przerobiono je na ty powe schrony . Płotki sztachetowe opleciono drutem kolczasty m, kwietniki leżą odłogiem, zaścielone łuskami, pędy bugenwilli, martwe i poczerniałe, wiszą smętnie z nadproży niczy m nadpalone kable elektry czne. Patrząc na zabite deskami okna, Lilly po raz wtóry zastanawia się, czemu w ogóle nadal rezy duje w tej mieścinie z dy sfunkcy jną, przy gnębiającą, okropną rodziną znaną jako społeczność Woodbury . Prawda jest jednak taka, że nie ma dokąd pójść. Nikt nie ma. Na zewnątrz, za murem, panoszą się ży we trupy , drogi zawalone są wrakami, śmieciami i zwłokami. Lilly została, bo trzęsie się ze strachu, który jest wspólny m mianownikiem dla całej populacji tego nowego, parszy wego świata. To on sprawia, że ludzie zamy kają się w sobie, że górę biorą insty nkty , że do głosu dochodzi zwierzęca strona ludzkiej natury , że ta część ludzkiej duszy , która trwała latami uśpiona, nagle budzi się z wrzaskiem. Lecz za kratami umy słu Lilly Caul miotało się coś zgoła innego, co towarzy szy ło jej przez całe ży cie, zatruwało sny i zalęgło się gdzieś głęboko w jej ciele niczy m recesy wny gen: samotność. Dorastała w Mariettcie. By ła jedy naczką z klasy średniej i przeważnie spędzała czas wy łącznie w swoim własny m towarzy stwie: nie miała się z kim bawić, siady wała na ty łach kafeterii i zajmowała odległe miejsce w szkolny m autobusie… zawsze sama. Z kolei w szkole średniej jej intelekt, upór i cięty języ k skutecznie odwiodły popularne dziewczy ny i cheerleaderki od pomy słu zadawania się z nią. Gromadzony przez lata, utajony ciężar samotności przy walił ją nagle po wy buchu zarazy . Straciła wszy stko, co miało dla niej jakiekolwiek znaczenie – ojca, chłopaka Josha, przy jaciółkę Megan. Dosłownie wszy stko. Mieszkanie Lilly mieści się na wschodnim krańcu Main Street, w obskurnej kamienicy z czerwonej cegły . Jej ściany oblepione są martwy mi liśćmi opornika łatkowatego, które wy glądają jak pleśń. Czarne więdnące pnącza zasłaniają okna. Na dachu dawno zakwitły anteny telewizy jne i przedpotopowe talerze satelitarne, które zapewne nigdy już nie odbiorą żadnego sy gnału. Sufit z chmur wiszący nisko nad głową Lilly powoli rozpły wa się w powietrzu, ustępując miejsca popołudniowemu słońcu, blademu i zimnemu niczy m jarzeniówka. Jego promienie padają wprost na kark kobiety , gdzie pojawiają się nieśmiałe kropelki potu. Lilly podchodzi do drzwi wejściowy ch, szukając kluczy . Nagle kamienieje, gdy ż kątem oka dostrzega coś, co przy kuwa jej uwagę. Odwraca się i zauważa siedzącą na ziemi, odzianą w łachmany postać, opartą o szy bę wy stawową; widok ten sprawia jej ból. Odkłada klucze i przechodzi na drugą stronę ulicy . Im bardziej zbliża się do mężczy zny , ty m wy raźniej sły szy jego nierówny oddech, charczenie – flegma spły wa mu po brodzie, jest istny m obrazem nędzy i rozpaczy – oraz słaby głos mamroczący niezrozumiałe słowa z uporem, na jaki stać jedy nie pijaka. Bob Stookey , jeden z ostatnich prawdziwy ch przy jaciół, jakich miała, zwija się na chodniku w

pozy cję embrionalną, drżąc na cały m ciele; urwał mu się film. Zapewne nie miał siły iść dalej, więc spoczął w swojej wy świechtanej dwurzędowej kurtce mary narskiej pod drzwiami dawnego sklepu z arty kułami metalowy mi. Na szy bie za jego plecami widnieje – o ironio – wy blakła od słońca reklama niegdy ś mieniąca się radosny mi kolorami. Napis głosił: WIOSENNA WYPRZEDAŻ. Ból bijący od jego poznaczonej głębokimi zmarszczkami, szorstkiej twarzy – przy ciśniętej do chodnika i przy pominającej raczej rozpaćkane błoto – łamie Lilly serce. Bob stoczy ł się po wy darzeniach, które miały miejsce ostatniej zimy , i jest by ć może jedy ny m mieszkańcem Woodbury bardziej zagubiony m niż Lilly Caul. – Biedactwo – szepcze kobieta, podnosząc leżący u stóp mężczy zny brudny wełniany koc. Smród potu, stęchłego dy mu papierosowego i taniej whiskey uderza ją w twarz. Okry wa Boba kocem; spod jego ciała wy tacza się pusta butelka po alkoholu i uderza z łoskotem o stopień przed sklepowy mi drzwiami. – …muszę jej powiedzieć… – duka Bob. Lilly klęka i potrząsa mężczy znę za ramię, zastanawiając się, czy będzie w stanie doprowadzić go do porządku, zabrać z ulicy . Zastanawia się, czy kobieta, którą ma na my śli, to Megan. Czuł do niej miętę – biedaczy sko – i jej samobójstwo by ło dla niego straszliwy m ciosem. Okry wa go kocem aż pod samą szy ję i delikatnie klepie po plecach. – Bob, już dobrze… jest… jest w lepszy m miejscu… – …powiedzieć… jej… Na ułamek sekundy strach ściska Lilly gardło, gdy spogląda w otwarte, przekrwione oczy dy goczącego przy jaciela. Czy żby się przemienił? Serce mało co nie wy skoczy jej z piersi. – Bob? To ja, Lilly . Śni ci się coś złego. Udaje jej się pokonać lęk i widzi, że mężczy zna ży je – choć czy taką egzy stencję można w ogóle nazwać ży ciem? – jedy nie męczy go gorączkowy sen; prawdopodobnie po raz kolejny przeży wa pamiętną chwilę, kiedy zobaczy ł dy ndającą na sznurze Megan Lafferty . – Bob…? Mężczy zna otwiera niewidzące oczy , choć ty lko na moment; kry je się w nich jedy nie cierpienie i smutek. – Muszę… jej powiedzieć… co powiedział – świszczy . – Bob, to ja, Lilly – mówi, delikatnie głaszcząc go po ramieniu. – Już dobrze. To ja. Stary lekarz unosi powieki i spogląda jej prosto w oczy . Zaczy na mówić ury wany m, charczący m głosem, który przy prawia Lilly o dreszcze. Słucha jednak uważnie każdego słowa i zaczy na rozumieć, że „ona” to nie Megan. „Ona” to Lilly . A to, co powie jej Bob Stookey , będzie dręczy ło ją do końca ży cia.

DWA Ty mczasem na arenie, kilka minut po trzeciej czasu wschodniego, Gabe zadaje decy dujący cios; walka trwała godzinę. Gwoździe tkwiące w drewniany m kiju wbijają się w żebra jego przeciwnika – którego tors oraz brzuch chroni ukry ta pod kombinezonem kamizelka kuloodporna – i mężczy zna pada na ziemię. Rozpoczy na się liczenie. Bruce, wy czerpany przepy chankami, leży bez ruchu, okry ty całunem kurzu, oddy chając ciężko. – I MAMY ZWYCIĘZCĘ! Przepuszczony przez wzmacniacz głos zaskakuje publiczność, niektórzy widzowie aż podskakują z przestrachem. Trzeszczące giganty czne głośniki rozstawione wokół areny zasilane są generatorami prądotwórczy mi, buczący mi gdzieś pod try bunami. Gabe puszy się jak paw, wy machując kary katuralnie maczugą, co przy pomina niektóry m filmowego Williama Wallace’a. Dziki aplauz tłumu zagłusza warczenie kąsaczy przy pięty ch łańcuchami do słupków ustawiony ch wokół areny ; paru z nich nadal wy ciąga łapy po kąsek ludzkiego mięsa. Odrażające mordy poruszają się miarowo, napędzane jedy nie niepohamowany m głodem, obficie skapuje z nich czarna ślina. – ZOSTAŃCIE Z NAMI, GUBERNATOR MA WAM COŚ DO POWIEDZENIA! Głośniki jęczą i trzeszczą, rozlega się mocna, heavy metalowa muzy ka, dźwięk gitary elektry cznej przecina powietrze niczy m piła łańcuchowa; na arenę wpada tutejsza odmiana ekipy technicznej, składająca się głównie z młody ch mężczy zn ubrany ch w bluzy z kapturami i skórzane kurtki. Mają przy sobie żelazne kije z pętlami na końcach. Grupa otacza kąsaczy . Łańcuchy zostają odpięte, obroże zarzucone, rozkazy wy dane i pracownicy – w tumanach kurzu – zaczy nają wy prowadzać trupy z areny najbliższy m wy jściem. Niektóre potwory nadal kąsają powietrze, zanim znikną pod try bunami; inne rzucają się, plując oślizłą flegmą na lewo i prawo niczy m niepocieszeni aktorzy ściągani ze sceny . Alice patrzy na to wszy stko ze swojego miejsca z milczącą pogardą. Pozostali kibice stoją i klaszczą w ry tm walącej z głośników muzy ki, wrzeszcząc zaciekle na hordę nieumarły ch. Alice sięga za siebie, szukając czarnej torby lekarskiej, którą wsunęła pod ławkę. Chwy ta ją i pośpiesznie schodzi z try bun, truchtem zbiegając po schodach na arenę. Dwaj gladiatorzy – Gabe i Bruce – schodzą z pola bitwy , kierując się do południowego wy jścia; pielęgniarka goni za nimi co sił. Biegnąc, wy czuwa – nie może go bowiem widzieć ze środka areny – obecność mężczy zny wy łaniającego się z cienia za jej plecami; dramaty czne wejście godne Króla Leara stąpającego po deskach teatru w Stratfordzie nad rzeką Avon. Gubernator ma na sobie skórzane spodnie, jego buciory wzbijają kurz przy każdy m kroku, a poły długiego płaszcza łopoczą na wietrze. Wy gląda niczy m łowca nagród z minionej epoki, kabura z pistoletem miarowo obija się o jego biodro. Tłum wy je z ekscy tacji, rozlegają się oszalałe oklaski i okrzy ki. Jeden z członków „obsługi technicznej” w koszulce z harley em i z brodą w sty lu ZZ Top podchodzi do niego z mikrofonem i okablowaniem.

Alice dobiega do dwóch zziajany ch wojowników. – Bruce, zaczekaj! Kuśty kający , potężny mężczy zna zatrzy muje się przy południowy m wy jściu z areny ; ma opuchnięte lewe oko, na zębach lśni świeża krew. – Czego chcesz? – Daj mi na to spojrzeć – mówi Alice, otwierając na ziemi lekarską torbę. – Nic mi nie jest. Gabe patrzy na nich z ironiczny m uśmieszkiem. – Coś nie tak? Mały Brucie zrobił sobie ziazi? Alice delikatnie doty ka gazą grzbietu jego nosa. – Jezu, Bruce… może pójdziesz ze mną do doktora Stevensa? – To ty lko rozwalony nos – odpowiada mężczy zna, odsuwając się. – Przecież mówiłem, że nic mi nie jest! Wy mierza kopniaka w torbę, przy rządy i leki wy sy pują się z niej na piach. Alice wzdy cha ciężko i schy la się, aby pozbierać swoje rzeczy , kiedy muzy ka cichnie i z głośników rozlega się aksamitny , dudniący głos, górujący i nad wiatrem, i nad hałasem dobiegający m od strony widowni. – PANIE I PANOWIE… PRZYJACIELE I MIESZKAŃCY WOODBURY… CHCĘ PODZIĘKOWAĆ WAM WSZYSTKIM ZA OBECNOŚĆ NA DZISIEJSZEJ WALCE… TO BYŁA PRAWDZIWIE OSTRA JAZDA! Alice ogląda się przez ramię i widzi stojącego na środku areny Gubernatora. Facet wie, jak zrobić wrażenie na ludziach. Uwodzi tłum ogniem płonący m w jego spojrzeniu. Trzy ma mikrofon, pusząc się dumnie niczy m kapłan przemawiający do tłumu wierny ch; niemal można dotknąć otaczającej go aury chary zmy . Philip Blake nie jest mężczy zną ani imponującej postury , ani specjalnie przy stojny m – po dłuższy ch oględzinach można by by ło nawet powiedzieć, że jest niechlujny i niedoży wiony – ale emanuje niemal nadnaturalną pewnością siebie. Jego czarne oczy odbijają światło niczy m geody , a surową twarz bandy ty z trzeciego świata przy ozdabia girlanda podkręcony ch do góry wąsisk. Nagle odwraca się w stronę południowego kory tarza i zimny dreszcz przechodzi Alice po plecach, czuje bowiem na sobie jego zimne spojrzenie. Trzeszczący głos Gubernatora rozchodzi się echem po torze: – SPECJALNE PODZIĘKOWANIA DLA NASZYCH NIEUSTRASZONYCH GLADIATORÓW, BRUCE’A I GABE’A! POKAŻCIE, ŻE ICH KOCHACIE, DAJCIE IM COŚ OD SIEBIE! Kolejna, jeszcze głośniejsza fala okrzy ków przetacza się przez try buny , od stojący ch na krawędziach areny reflektorów aż po ostatnie, odległe rzędy ; publika ujada niczy m sfora wściekły ch psów. Gubernator pozwala wy brzmieć ostatnim głośny m wrzaskom, czekając cierpliwie niczy m dy ry gent kierujący orkiestrą sy mfoniczną. Alice zamy ka torbę i przy patruje się całej scenie. Bruce – bohater wieczoru – macha do tłumu i znika za Gabe’em w ciemnościach prowadzącego do wy jścia kory tarza, dopełniając formalności tego niemalże religijnego ry tuału. Philip Blake pochy la głowę, czekając, aż oklaski umilkną. Zapada nabożna cisza. Gubernator zaczy na mówić cichy m, delikatny m głosem, który do uszu

zgromadzony ch niesie wiatr. – A TERAZ… NA CHWILĘ PROSZĘ O UWAGĘ I POWAGĘ… NASZE ZAPASY SIĘ KURCZĄ, CHOĆ WIELU Z NAS OSZCZĘDZA I RACJONUJE ŻYWNOŚĆ. POŚWIĘCA SIĘ. – Lustruje wzrokiem swoje stadko, patrząc ludziom w oczy . – ROZUMIEM WASZ NIEPOKÓJ, ALE WIEDZCIE, ŻE WKRÓTCE NASTĄPI POPRAWA. ZORGANIZUJEMY SERIĘ WYPADÓW… NA JUTRO ZAPLANOWANY JEST PIERWSZY Z NICH… I ZDOBĘDZIEMY WYSTARCZAJĄCĄ ILOŚĆ ZAPASÓW, ŻEBY PRZEŻYĆ. I TO JEST, PANIE I PANOWIE, RZECZ KLUCZOWA, NAJWAŻNIEJSZA. PRZEŻYĆ! NIGDY SIĘ NIE PODDAMY! NIGDY! Parę osób zaczy na klaskać, ale większość słucha swojego przy wódcy w milczeniu, ze scepty cy zmem, nie wiedząc za bardzo, jak się zachować, siedząc na twardy ch, zimny ch ławach. Przez ostatnie ty godnie ży li na kwaśnej wodzie studziennej o metaliczny m posmaku i przejrzały ch owocach z zaniedbany ch sadów. Resztki mięsa z puszek i lekko już nieświeżego wędzonego ptactwa oddano dzieciom. Gubernator przy patruje im się pilnie. – PANIE I PANOWIE, ZBUDOWALIŚMY TU, W WOODBURY, NOWĄ SPOŁECZNOŚĆ… MOJĄ POWINNOŚCIĄ JEST CHRONIĆ WAS I ZROBIĘ WSZYSTKO, ABY SPROSTAĆ TEMU ZADANIU. NIE ZAWAHAM SIĘ POŚWIĘCIĆ TEGO, CO BĘDZIE MUSIAŁO ZOSTAĆ POŚWIĘCONE. O TO CHODZI WE WSPÓLNOCIE! O PRZEDŁOŻENIE DOBRA WSPÓLNEGO NAD WŁASNE! DOPIERO WTEDY MOŻNA CHODZIĆ Z WYSOKO PODNIESIONĄ GŁOWĄ! Słowa te wy wołują nieco bardziej oży wioną reakcję, niektórzy kibice przy wołują imię Jezusa i wy dają z siebie okrzy ki poparcia. Gubernator konty nuuje swoje kazanie: – CIERPIELIŚCIE NIEWYOBRAŻALNIE Z POWODU ZARAZY. ZOSTALIŚCIE OKRADZENI ZE WSZYSTKIEGO, NA CO CIĘŻKO PRACOWALIŚCIE PRZEZ CAŁE SWOJE ŻYCIE. STRACILIŚCIE SWOICH BLISKICH. LECZ TUTAJ… W WOODBURY… MACIE COŚ, CZEGO NIKT JUŻ WAM NIE ODBIERZE, ŻADEN CZŁOWIEK I ŻADNE ZWIERZĘ… MACIE SIEBIE NAWZAJEM! Coraz więcej osób wstaje z miejsc. Niektórzy łapią się za ręce, inni podnoszą w górę zaciśnięte pięści; narasta wrzawa. – PODSUMUJĘ DLA WAS TO, CO WŁAŚNIE POWIEDZIAŁEM: NAJCENNIEJSZĄ RZECZĄ, JAKĄ MAMY NA CAŁYM ŚWIECIE, SĄ NASI LUDZIE. I TO DLA NICH NIE MOŻEMY SIĘ PODDAĆ… NIE MOŻEMY SIĘ WAHAĆ… NIE MOŻEMY STRACIĆ ODWAGI… I NIE MOŻEMY WYZBYĆ SIĘ WIARY! Kolejni ludzie wstają z ławek. Ich radosne krzy ki i aplauz niosą się daleko. – STWORZYLIŚMY TUTAJ PRAWDZIWĄ WSPÓLNOTĘ! I JEŚLI BĘDZIEMY W TO WIERZYĆ, ŻADNA SIŁA NA ŚWIECIE NAM TEGO NIE ODBIERZE! PRZETRWAMY. OBIECUJĘ WAM, WOODBURY PRZETRWA! NIECH WAS BÓG BŁOGOSŁAWI… NIECH BŁOGOSŁAWI WOODBURY! Na skraju areny Alice podnosi swoją torbę lekarską i znika w południowy m kory tarzu, nie oglądając się za siebie ani razu. Już to wszy stko sły szała. Po wy głoszeniu przemówienia Philip Blake wstępuje do męskiej toalety znajdującej się na

końcu zaśmieconej areny . Ciasne i wąskie pomieszczenie śmierdzi zatęchły m moczem, pleśnią i szczurzy mi odchodami. Philip załatwia potrzebę, ochlapuje twarz wodą i przez moment wpatruje się w swoje przy pominające kubisty czny portret odbicie w popękany m lustrze. Gdzieś w odległy m zakątku jego umy słu nie ustaje cichutkie szlochanie małej dziewczy nki. Otwiera drzwi mocny m pchnięciem, pobrzękują jego buciory z metalowy mi czubami i pas z łańcuchem. Idzie kory tarzem z pustaków, potem schodzi po kamienny ch stopniach i na końcu kolejnego tunelu ponownie zbiega na dół, gdzie mieści się rząd podnoszony ch drzwi garażowy ch pokry ty ch wgnieceniami i stary mi bazgrołami wy konany mi farbą w spray u. Gabe stoi przed ostatnim wejściem po lewej, sięgając po coś do metalowej beczki, coś mokrego i oślizłego, co następnie wrzuca do pomieszczenia przez wy bite okienko. Gubernator podchodzi do niego bez słowa i zagląda do środka. – Nieźle się dzisiaj spisałeś, kolego. – Dzięki, szefie – odpowiada Gabe i wy jmuje z beczki kolejny kawałek, ludzką stopę odciętą od reszty ciała przy kostce, umazaną we krwi. Znudzony m ruchem, jakby od niechcenia, wpy cha ją przez okienko. Philip patrzy przez tkwiące w ramie odłamki brudnego szkła do środka wy łożonego zakrwawiony mi kafelkami pomieszczenia, pełnego kłębiący ch się trupów – odby wa się tam istna orgia; przeszło dwudziestu szwendaczy o niebieskawy ch, blady ch twarzach i czarny ch ustach, który m udało się przetrwać dzisiejszy wy stęp na arenie, pastwi się nad rzucony mi szczątkami, mamląc mięso niczy m gromada dzikich świń walczący ch o trufle – i nie może oderwać od nich wzroku, zafascy nowany rozgry wający m się spektaklem. Philip odwraca wreszcie głowę i wskazuje beczkę pełną świeży ch szczątków. – Kto ty m razem? Gabe patrzy na Gubernatora py tająco, jego czarny golf jest rozdarty na wy sokości klatki piersiowej, odsłaniając kamizelkę kuloodporną, odstającą na pękaty m brzuchu. Pod pachami ma wy raźne plamy potu. Na dłonie założy ł gumowe rękawiczki chirurgiczne, które ociekają teraz krwią. – Co masz na my śli? – Ten biedak, którego wrzucasz… kto to? Gabe kiwa głową. – A, to ten stary dziwak, co mieszkał przy poczcie. – Mam nadzieję, że zmarł z przy czy n naturalny ch. – Taa – przy takuje Gabe i wciska przez okienko jeszcze jeden kawał mięsa. – Zmarł zeszłej nocy podczas ataku astmy . Mówią, że miał rozedmę. Gubernator wzdy cha. – Jest teraz w lepszy m miejscu. Daj mi ramię. Od łokcia w dół. I może coś mniejszego… nerkę, serce. Gabe przery wa karmienie. Mlaszczące odgłosy łapczy wej uczty niosą się w kory tarzu echem. Mężczy zna rzuca Gubernatorowi spojrzenie skauta chcącego wy ciągnąć pomocną dłoń do swojego druży nowego; spojrzenie, w który m kry je się współczucie, sy mpatia oraz, by ć może, nawet oddanie. – Ej, a może zrobimy tak. – Jego chrapliwy głos łagodnieje. – Pójdziesz do domu, a ja ci

potem to wszy stko podrzucę, co? Gubernator patrzy na niego podejrzliwie. – Dlaczego? – py ta. Gabe wzrusza ramionami. – Ludzie już widzieli, jak noszę różne rzeczy , więc nie będą się mną przejmować, lecz kiedy zobaczą ciebie z jakimś pakunkiem, zaproponują pomoc… może zapy tają, co tam masz, będą się zastanawiać, co robisz. Philip przez moment zastanawia się nad słowami Gabe’a. – Masz rację. – I może się to źle skończy ć. Philip kiwa głową z saty sfakcją. – Dobra, zróbmy więc tak, jak mówisz, po twojemu. Będę u siebie przez resztę dnia, więc podejdź do mnie, kiedy będziesz wracał. – Nie ma sprawy . Gubernator odwraca się i szy kuje do odejścia, jednak nagle przy staje i mówi z uśmiechem: – Gabe… dzięki. Jesteś dobry m człowiekiem. Najlepszy m, jakiego mam. Barczy sty mężczy zna szczerzy się do swojego dowódcy . Skaut zdoby ł odznakę. – Dzięki, szefie. Philip Blake rusza w stronę schodów krokiem bardziej spręży sty m niż zwy kle. Na gubernatorską siedzibę obrał jedno z nieliczny ch nadający ch się do tego mieszkań – apartament z trzema sy pialniami w duży m budy nku na końcu Main Street. Silnie uforty fikowany ch drzwi wejściowy ch chronią przez całą dobę zmieniający się regularnie strażnicy obsługujący znajdujące się po drugiej stronie ulicy stanowisko z karabinem maszy nowy m. Kamienicę zbudowano z jasnożółty ch cegieł, jest czy sta, starannie wy kończona i nieupstrzona żadny m graffiti. Gubernator wchodzi do bramy , pogwizdując wesoło. Mija wiszące na ścianie skrzy nki na listy , nieuży wane od dwudziestu ośmiu miesięcy . Pokonuje po dwa schody naraz, przepełniony uczuciem radości i ciepła, my śląc o swojej trzódce, tej swoistej wielopokoleniowej rodzinie, przy której znalazł nowe miejsce w świecie. Staje przed drzwiami mieszkania na drugim piętrze, znajduje klucze i wchodzi do środka. Lokum Gubernatora z pewnością nie trafiłoby nigdy na rozkładówkę magazy nu o dekoracji wnętrz – wy łożone wy kładziną pokoje nie zostały w większości umeblowane, gdzieniegdzie stoją fotele i kartonowe pudła. Mieszkanie jest jednak czy ste i funkcjonalne, co odzwierciedla pełen szufladek i przegródek umy sł Philipa Blake’a. – Tatuś wrócił! – mówi radośnie, wchodząc do salonu. – Przepraszam, że mnie tak długo nie by ło, słoneczko… ciężki dzień. Odpina kaburę, zdejmuje płaszcz i kładzie klucze oraz pistolet na stojący m przy drzwiach kredensie. Na drugim końcu pokoju stoi dziewczy nka w wy blakły m bezrękawniku. Odwraca się powoli do Philipa i uderza o duże okno panoramiczne; złota ry bka rozpaczliwie usiłująca wy dostać się ze swojego akwarium. – Jak się ma moja mała księżniczka? – py ta Gubernator, podchodząc do dziecka. Zatracając się w szczęściu domowego ogniska, Philip klęka przy dziewczy nce i wy ciąga ku niej ręce, jakby

spodziewał się uścisku. – No już, laleczko… to ja, tatuś. Nie bój się. Dziewczy nka – a raczej gnijący trup – rzuca się na niego, zmagając się z łańcuchem przy pięty m do metalowej obroży , którą nosi na szy i; wy daje z siebie gardłowe warknięcie, obnażając zepsute zęby . Niegdy ś anielska twarzy czka o niebieskich oczach – teraz barwy mlecznobiałej – ma kolor ry biego brzucha. Radość opuszcza Philipa Blake’a, kiedy siada na podłodze ze skrzy żowany mi nogami, poza zasięgiem dziewczy nki. Nie poznaje mnie, podpowiada mu rozum. Powoli zaczy nają nawiedzać go zwy czajowe czarne my śli. Czemu mnie, do kurwy nędzy , nie poznaje? Gubernator jest święcie przekonany , że umarły ch da się czegoś nauczy ć, wierzy , iż nadal mają oni dostęp do uśpionej pamięci. Nie istnieje na to żaden naukowy dowód, ale Philip Blake musi trwać przy swoim, po prostu musi. – Penny , to ja, twój tata. – Wy ciąga do niej dłoń, jakby oczekiwał, że dziewczy nka poda mu swoją. – No, kochanie, dalej. Pamiętasz? Pamiętasz, jak trzy maliśmy się za ręce i spacerowaliśmy godzinami nad jeziorem Rice? Trup próbuje dostać jego rękę, ugry źć ją, włoży ć sobie do ust; malutkie, ostre jak u piranii zęby zgrzy tają o siebie. Philip zabiera dłoń szy bkim ruchem. – Penny , nie! – mówi i raz jeszcze próbuje złapać ją za rękę, lecz dziewczy nka ponownie rzuca się na niego z zębami. – Penny , przestań! – Usiłuje jakoś powstrzy mać złość. – Nie rób mi tego. To ja… tatuś… nie poznajesz mnie? Wreszcie chwy ta go za rękę; poczerniałe, rozkładające się usta rozdziawiają się szeroko, roztaczając wokół przeraźliwy smród, cuchnąca ślina leci jej po brodzie. Philip odskakuje do ty łu i wstaje. Palcami przeczesuje włosy , żołądek ściska mu się z bólu. – Spróbuj sobie przy pomnieć, kochanie – błaga, czując w gardle gulę, jego głos drży , znajduje się na granicy płaczu. – Potrafisz, wiem, że potrafisz. Spróbuj sobie przy pomnieć, kim jestem. Dziewczy nka rzuca się na łańcuchu, mimowolnie kłapiąc zębami. Przekręca swoją martwą główkę i patrzy na Philipa – jej pozbawione ży cia oczy nie wy rażają nic poza głodem i lekką konfuzją – wzrokiem lunaty ka widzącego coś, czego nie powinno w ty m miejscu by ć. – Na Boga, dziecko, przecież wiesz, kim jestem! – Philip staje nad nią i zaciska pięści. – Spójrz na mnie! Jestem twoim ojcem! Czemu tego nie widzisz? Jestem twoim tatusiem, do cholery ! Patrz na mnie! Z ust martwej dziewczy nki doby wa się jedy nie charkot. Philip wy daje z siebie wściekły okrzy k, odruchowo podnosząc dłoń, aby wy mierzy ć trupkowi policzek, kiedy sły szy pukanie do drzwi, które odwraca jego uwagę i pomaga się uspokoić. Stoi przez chwilę z prawą ręką nadal gotową do uderzenia. Pukanie nie ustaje. Gubernator ogląda się przez ramię. Uparte stukanie dochodzi od strony kuchni, gdzie znajdują się ty lne drzwi wy chodzące na rozlatujący się taras i wąską uliczkę. Oddy chając ciężko, Philip opuszcza podniesioną rękę i próbuje się opanować. Odwraca się od dziecka i powoli wciągając powietrze do płuc, idzie przez mieszkanie. Otwiera drzwi i widzi przed sobą stojącego w cieniu Gabe’a, który trzy ma brudne kartonowe pudło z oleisty mi, ciemny mi plamami. – Cześć, szefie. Przy niosłem to, o co…

Philip bez słowa odbiera pakunek i zamy ka mu drzwi przed nosem. Gabe stoi przez chwilę w ciemnościach, poiry towany obcesowy m przy jęciem.

Tej nocy Lilly ma trudności z zapadnięciem w sen; jej koszulka z logiem Georgia Tech dawno już zawilgotniała od potu. Próbuje znaleźć jak najwy godniejszą pozy cję, wiercąc się bez przerwy na swoim futonie. Gapi się na pęknięcia na suficie zapy ziałego mieszkanka. Denerwuje się; czuje, jakby jej kark, dolną część pleców oraz stawy zamknięto w żelazny m uścisku. Targają nią sporady czne dreszcze. Tak muszą się czuć pacjenci leczeni elektrowstrząsami. Niegdy ś jej terapeuta sugerował ECT jako skuteczną metodę na stany lękowe, ale odmówiła. Nie przestała się jednak zastanawiać, czy terapia okazałaby się skuteczna. Teraz nie ma już psy chiatrów, kozetki poprzewracano, gabinety splądrowano, apteki rozgrabiono; cała dziedzina psy choterapii zniknęła tak samo jak zdrowotne spa i parki wodne. Lilly Caul pozostawiono samą sobie, z chroniczną bezsennością i powracający mi my ślami o zmarły m Joshu Lee Hamiltonie. Lecz głównie rozmy śla o ty m, co wy charczał do jej ucha pijany jak bela, siedzący na chodniku pod sklepem Bob Stookey . Nachy liła się, żeby dosły szeć jego dławiący szept; słowa wy powiadał z trudem i mozołem. – Musi się dowiedzieć, co powiedział… – bełkotał. – Zanim umarł… powiedział… Josh… powiedział… że to Lilly … Lilly Caul… że to ją… że ty lko ją kochał. Nigdy by w to nie uwierzy ła. Nigdy . Na pewno nie kiedy Josh Hamilton jeszcze ży ł. Ani nawet kiedy konał, postrzelony z zimną krwią przez jednego z opry chów z Woodbury . Czy , kierowana poczuciem winy , zbudowała wokół swojego serca mur? Czy zwiodła Josha, wy korzy stała go, bo potrzebowała ty lko jego ochrony ? A może nie kochała siebie na ty le, aby móc pokochać kogoś innego? Lecz słowa wy powiedziane przez ledwie przy tomnego pijusa zmroziły jej krew w ży łach, zeszty wniała z przerażenia. Odsunęła się od starego człowieka, jakby by ł radioakty wny , i rzuciła się biegiem do swojego mieszkania, przekręcając zasuwkę zaraz po przestąpieniu progu. Otulona mrokiem pustego domu, drży ze zmęczenia i niepokoju. Pragnie ły knąć jedną z pigułek, które niegdy ś chrupała niczy m cukierki. Oddałaby lewy jajnik za tabletkę Valium, Xanax, może nawet Ambien… cholera, zastanawiałaby się nad podobny m poświęceniem dla szklaneczki czegoś mocniejszego. Ze wzrokiem nadal utkwiony m w sufit doznaje nagłego olśnienia. Lilly wy chodzi z łóżka i zaczy na grzebać w skrzy nce po owocach, która pomieściła resztki jej topniejący ch zapasów ży wności. Poza dwiema puszkami szy nki konserwowej, kostką my dła i połową rolki papieru toaletowego – który jest w Woodbury reglamentowany niczy m sztabki złota na nowojorskiej giełdzie – znajduje niemal pustą buteleczkę sy ropu na przeziębienie Ny Quil. Wy pija resztkę i kładzie się z powrotem do łóżka. Pociera oczy i oddy cha miarowo, spokojnie, aby oczy ścić umy sł i wsłuchać się jedy nie w dobiegający z drugiej strony ulicy wszechobecny szum generatorów, który ch huczące buczenie brzmi niczy m ry tmiczne bicie serca.

Niecałą godzinę później udaje się jej zasnąć na zapocony m materacu i wpada prosto w objęcia przerażającego, sugesty wnego koszmaru. By ć może wy wołała go dawka Ny Quilu przy jęta na pusty żołądek lub makabry czna walka gladiatorów, której szczegóły utkwiły jej w pamięci… A może to wina nadal niesprecy zowanego uczucia ży wionego do zmarłego Josha Hamiltona. Noc. Jest sama na wiejskim cmentarzu, rozpaczliwie szukając nagrobka Josha. Straciła orientację w terenie, a z ciemnego lasu rozciągającego się za jej plecami dochodzą dzikie powarkiwania. Sły szy dźwięki łamany ch gałązek, chrzęszczenie żwiru, ospałe kroki zmierzający ch w jej stronę setek ży wy ch trupów. Dzięki blaskowi księży ca jest w stanie odczy tać napisy na kolejny ch pły tach nagrobny ch, próbując znaleźć miejsce ostatniego spoczy nku Josha. Ry tmiczny stukot gładko wkrada się do jej snu, lecz dochodzący z oddali hałas szy bko blednie, zagłuszony wy ciem nadciągający ch kąsaczy . Przez jakiś czas nie jest nawet świadoma obecności nowego dźwięku, bowiem pochłaniają ją poszukiwania nagrobka. Lilly przemy ka się pomiędzy szary mi, wy tarty mi już kamieniami; trupy są coraz bliżej. Na stromy m kamienisty m zboczu porośnięty m wy nędzniały mi drzewami zauważa zatopioną w ciemności świeżą mogiłę. Od białego jak kość marmuru odbija się blady księży cowy blask. Nagrobek stoi na spory m kopczy ku z wilgotnej, czerwonawej ziemi. Lilly podchodzi na ty le blisko, aby odczy tać wy ry te na nim imię: JOSHUA LEE HAMILTON ur. 15.01.1969 – 21.11.2012 Z każdy m kolejny m krokiem sły szy wy raźniej dobiegający skądś stukot. Wiatr niesie ze sobą szepty . Otaczają ją kąsacze. Kątem oka widzi grupę rozkładający ch się, maszerujący ch w jej stronę zwłok; kolejne gnijące truchła wy łaniają się spomiędzy drzew, strzępki ubrań, w który ch zostali pogrzebani, łopoczą na wietrze, białka ich oczu świecą w ciemnościach niczy m lśniące monety . Im bliżej nagrobka, ty m głośniejszy staje się stukot. Zaczy na wspinać się po zboczu. Niezidenty fikowany hałas dobiegający spoza bariery snu coraz wy raźniej przy pomina zduszone pukanie – może do drzwi, a może ktoś wali od środka w wieko trumny – jakby uderzano w przy sy pane piachem drewno. Lilly traci oddech. Klęka przy nagrobku. Stukanie dochodzi z wnętrza mogiły Josha; jest już tak głośne i silne, że drży grobowy kopczy k, z którego ziemia osy puje się serią miniaturowy ch lawin. Przerażenie Lilly osiąga kolejny poziom. Śniąca doty ka chłodnego grobu i zimno spowija jej serce. Pod ziemią leży Josh i próbuje wy dostać się z trumny ; to błagalna prośba o uwolnienie od śmierci, o udzielenie mu swoistej amnestii. Kąsacze wy ciągają swoje łapy po Lilly , czuje na karku ich śmierdzący oddech. Długie cienie przesuwają się po cały m zboczu. Nie umknie im. Josh chce się wy dostać, stukanie nie ustaje. Lilly patrzy na grób, a łzy spły wają jej po policzkach i ściekają po brodzie; nasiąka nimi ziemia. Dostrzega topornie ociosane deski prostej trumny Josha. Coś rzuca się i wije pod listwami. Lilly płacze. Szwendacze okrążają mogiłę Josha. Stukanie nadal przy biera na sile, przy pomina już serię grzmotów. Lilly , szlochając, delikatnie i z uczuciem przesuwa opuszkami palców po drewnie trumny , kiedy nagle spod ziemi wy łania się Josh, łamiąc deski, jakby by ły cieniutkimi zapałkami. Kłapie zaciekle zębami spragniony mi mięsa, z jego piersi doby wa się nieludzki ry k. Lilly chce krzy czeć, lecz nie jest w stanie. Na kanciastej twarzy Josha maluje się głód krwi, rzuca się na jej szy ję, a jego oczy są martwe i lśniące niczy m dziesięciocentówki.

Bolesne ugry zienie gnijący ch zębów wbity ch w ży łę szy jną wy ry wa Lilly ze snu, serce wali jej ze strachu, jest zlana potem. Do pokoju wkrada się światło dnia. Zbudzona, sły szy teraz wy raźnie, że stukot z koszmaru to w rzeczy wistości pukanie do drzwi. Próbuje uspokoić oddech i otrząsnąć się z resztek snu. W uszach nadal dzwoni jej własny krzy k. Pukanie nie ustaje. – Lilly ? Czy wszy stko w porządku? Ledwie rozpoznaje znajomy przecież, dobiegający zza drzwi, zduszony głos. Pociera twarz, bierze kolejny głęboki oddech i próbuje wziąć się w garść. Udaje jej się opanować drżenie, odzy skuje ostrość widzenia. Dźwiga się z łóżka, choć ma zawroty głowy . Szuka swoich spodni i topu. Pukanie jest niemalże rozpaczliwe. – Idę! – udaje jej się krzy knąć dławiący m głosem. Ubiera się i podchodzi do drzwi. – O… cześć – bełkocze na widok gościa. Na skąpany m w świetle budzącego się dnia progu stoi Martinez. Wy soki, smukły Laty nos na głowie ma piracką bandanę; jego umięśnione ramiona prezentują się okazale, wy eksponowane przez roboczą koszulę z obcięty mi rękawami. Przez szerokie ramię przewiesił karabin. Jego przy stojna twarz wy raża troskę. – Co się tutaj, do cholery , dzieje? – mówi, lustrując ją spojrzeniem; w jego ciemny ch oczach kry je się obawa. – Nic – odpowiada nie do końca wiary godnie Lilly . – Zapomniałaś? – N… nie. – Zabieraj broń, Lilly , i ruszamy na wy pad. Potrzeba nam każdej pary rąk.

TRZY – Dobry , szefie! Przy sadzisty , ły sy mężczy zna w średnim wieku imieniem Gus wita Martineza i Lilly przy ciężarówce z naczepą blokującej bramę wy jazdową na północy miasta. Ubrany w poplamioną benzy ną koszulkę bez rękawów, ledwie zdolną opiąć jego okrągłe brzuszy sko, prakty cznie pozbawiony karku Gus sprawia wrażenie tępego narzędzia. Braki intelektualne nadrabia jednak lojalnością. – Dobry , Gus – odpowiada Martinez. – Mógłby ś zabrać kilka pusty ch kanistrów? Może trafimy na jakąś ży łę złota. – Się robi, szefie. Gus obraca się na pięcie i odchodzi, wkładając pod pachę strzelbę niczy m gazetę, której nie miał jeszcze okazji przeczy tać. Martinez i Lilly patrzą, jak mały troll znika za rogiem. Lilly spogląda na wschód i widzi poranne słońce zerkające na nich znad bary kady . Nie ma jeszcze siódmej, a po zeszłoty godniowy m chłodzie nie pozostał nawet ślad; w tej części Georgii wiosna potrafi zaskoczy ć skrajny mi wahaniami pogodowy mi – rozpoczy na się nieprzy jemną szarówką, aby po chwili temperatura i wilgotność wzrosły niczy m w tropikach. – Lilly , może pojedziesz z pozostały mi? – mówi Martinez, wskazując stojącą nieopodal sporą wojskową ciężarówkę transportową. – Do szoferki wezmę ze sobą starego Gusa, usiądzie na drugim fotelu i w razie potrzeby oczy ści nam drogę. Pod baldachimem koły szący ch się gałęzi dębów, spory ch rozmiarów pojazd zaparkowano prostopadle do ciężarówki z naczepą. Ogromne opony pokry wa warstwa zaschniętego błota, a nitowane podwozie jest w stanie wy trzy mać wy buch miny ; auto jest niemal tak wy trzy małe jak czołg. To nowy naby tek ze znajdującego się niedaleko posterunku Gwardii Narodowej. Przestrzeń ładunkowa zakry ta by ła brezentową opończą. Martinez i Lilly ruszają w stronę ciężarówki. Starszy mężczy zna w czapce z daszkiem i jedwabnej kurteczce wy chodzi im naprzeciw, wy cierając ręce w tłustą szmatę. David Stern to chudy jak ty czka, doświadczony przez ży cie sześćdziesięciokilkulatek o przebiegły ch oczach i siwej koziej bródce. Jego zachowanie cechuje duma kojarząca się z hardością uniwersy teckiego trenera futbolu. – Brakło oleju – mówi do Martineza – więc dolałem kapkę… jeszcze trochę musi nam posłuży ć, co nie? Dzień dobry , Lilly . Lilly kiwa mu niemrawo głową i mamrocze słowa powitania. Gus dołącza do nich z paroma poobijany mi plastikowy mi kanistrami. – Rzuć je na ty ł, Gus – mówi do niego Martinez i okrąża ciężarówkę; Lilly i David podążają za nim. – A gdzie jest twoja pani, David? – Tutaj! – Brezentowa opończa zostaje uniesiona i z ty łu pojazdu wy łania się głowa Barbary Stern.

Kobieta również jest po sześćdziesiątce; ma na sobie jeansową kurtkę, spod której wy staje wy blakła luźna sukienka o niegdy ś ży wy ch barwach. Przy prószone siwizną włosy upodabniają ją do podstarzałej matki ziemi. Głębokie zmarszczki przecinające jej opaloną twarz tańczą przy każdy m słowie, co świadczy o nieprzeciętny m dowcipie i intelekcie Barbary , dzięki który m przez te wszy stkie lata utrzy my wała męża w ry zach. – Próbuję nauczy ć Juniora paru rzeczy . Idzie mi jak po grudzie. Nagle obok niej pojawia się twarz owego „Juniora”. – Srutututu majtki z drutu – mówi z szelmowskim uśmieszkiem młody mężczy zna. Dwudziestodwuletni Austin Ballard nie stracił chłopięcego uroku. Jego głęboko osadzone oczy lśnią figlarnie spomiędzy długich, ciemny ch kudłów koloru mocnego espresso. Krótka skórzana kurtka i zawieszone na szy i wisiorki sprawiają, że wy gląda jak drugoligowa gwiazda rocka, niepoprawny zły chłopiec. – Jak ty to, do cholery , znosisz, Dave? – py ta. – Piję na umór i zgadzam się ze wszy stkim, co powie – rzecze David Stern. – Barbara, przestań mu tak matkować. – Na Boga, on chciał tutaj zapalić – oburza się Barbara Stern. – Może powinnam by ła mu na to pozwolić? Niech nas wy sadzi w powietrze, powitamy razem królestwo niebieskie. – Dobra, dajcie sobie na wstrzy manie – mówi Martinez, sprawdzając magazy nek karabinu; jest wy raźnie roztrzęsiony , choć próbuje nie dać po sobie niczego poznać. – Mamy robotę, znacie zasady . Załatwmy więc sprawę jak należy , bez zbędnego pieprzenia. Martinez każe Lilly i Davidowi usiąść na ty le z pozostałą dwójką. Sam idzie do szoferki razem z Gusem. Lilly wdrapuje się do środka i od razu uderza ją po nozdrzach zastałe powietrze części ładunkowej, która śmierdzi potem, kordy tem i stęchlizną. Chroniona kratką żarówka rzuca blade światło na ustawione po obu stronach metalowej podłogi skrzy nie. Lilly rozgląda się za wy godny m miejscem do siedzenia. – Zająłem dla ciebie fotelik – mówi Austin z lubieżny m uśmieszkiem, klepiąc stojącą obok niego skrzy nię. – No nie bój się, siadaj… nie gry zę. Lilly przewraca oczami, wzdy cha i zajmuje miejsce obok chłopaka. – Łapy przy sobie, Romeo – żartuje usadowiona po drugiej stronie ponurego pomieszczenia Barbara Stern, która zajęła niską skrzy neczkę obok szczerzącego się męża. – Ładna z nich parka, co nie? – mówi z bły skiem w oku David. – Proszę… – mruczy Lilly z lekkim obrzy dzeniem. Ostatnie, czego by chciała, to romans z dwudziestodwuletnim iry tujący m podry waczem, jakim by ł Austin Ballard. Przez ostatnie trzy miesiące – odkąd przy by ł do Woodbury z północy razem z dziesięciorgiem inny ch odwodniony ch i niedoży wiony ch ludzi – zdąży ł podbić do każdej kobiety z miasteczka, która nie przeszła jeszcze menopauzy . Postawiona przed plutonem egzekucy jny m przy znałaby jednak, że Austin Ballard, jak powiedziałaby jej stara przy jaciółka Megan, jest „miły dla oka”. Bujna czupry na i długie rzęsy by ły niczy m balsam dla steranej duszy Lilly . Poza ty m widziała go w akcji, chłopak miał nieby wały potencjał. Młodzieńcza uroda i łobuzerski urok mogły zwieść ty ch, którzy nie spodziewali się zobaczy ć w nim twardego, zaprawionego w bojach mężczy zny chętnego ry zy kować własny m ży ciem dla towarzy szy .

– Lilly lubi grać niedostępną – ciągnie Austin z uśmiechem od ucha do ucha – ale zobaczy cie, jeszcze przejrzy na oczy . – Śnij dalej – odpowiada mu z przekąsem. Ciężarówka zaczy na drżeć. Martinez wrzuca bieg i auto powoli rusza naprzód. Lilly wsłuchuje się w wy cie drugiego silnika – spory ch rozmiarów diesla – i od hałasu zaczy na boleć ją brzuch. Martinez obserwuje, jak ciężarówka z naczepą cofa ociężale, umożliwiając im wy jazd. Pionowe rury wy dechowe wy pluwają z siebie kłęby spalin. Po chwili przejazd stoi otworem. Luka w bary kadzie wy chodzi na przy legające do Woodbury , skąpane w nieśmiały m jeszcze świetle lasy . Żadny ch kąsaczy w zasięgu wzroku… póki co. Zza drzew wy gląda stojące nisko słońce, z wolna przeganiające niemrawy mi promieniami gęstą poranną mgłę. Po przejechaniu kolejny ch kilkudziesięciu metrów Martinez zatrzy muje ciężarówkę i opuszcza szy bę po swojej stronie. Zwracając się do jednego z mężczy zn siedzący ch z bronią na żurawiu wy sięgnikowy m, mówi: – Miller! Zrobisz coś dla mnie? – Czego potrzeba, szefie? – odpowiada szczupły Afroamery kanin w koszulce Atlanta Falcons. – Dbajcie o mur pod naszą nieobecność. Nie chcemy natknąć się po powrocie na tłum kąsaczy . Mogę na ciebie liczy ć? – Damy radę! – Liczy my na bezproblemowy wjazd. Nadążasz? – Pewnie! Bez obaw! Martinez z westchnieniem zamy ka okno. – Pewnie… tak, jasne – mamrocze pod nosem, wrzuca bieg i wdeptuje gaz. Ciężarówka rusza wprost we wciąż jeszcze ciemny poranek. Martinez zerka w lusterko wsteczne. Przez chmury kurzu unoszące się nad drogą, wzbijane przez giganty czne koła, widzi oddalające się Woodbury . – Bez obaw… bo co może pójść nie tak? Pół godziny później są już na drodze stanowej numer osiemdziesiąt pięć. Martinez skręca na zachód, lawirując pomiędzy pozostawiony mi na drodze wrakami aut osobowy ch i ciężarówek blokujący ch niekiedy oba pasy . Stara się utrzy mać stałą prędkość mniej więcej osiemdziesięciu kilometrów na godzinę, na wy padek gdy by jacy ś zbłąkani szwendacze wy chy nęli spomiędzy drzew i próbowali przy czepić się do samochodu. Martinez mija slalomem kolejne auta, a pasażerowie próbują utrzy mać równowagę w rozhuśtanej ciężarówce. Lilly , choć czuje mdłości, skupia się jedy nie na ty m, aby nie otrzeć się o Austina. Po drodze mijają Greenville, niewielkie miasteczko rolnicze ciągnące się wzdłuż drogi numer osiemnaście, prakty cznie lustrzane odbicie Woodbury . Niegdy ś by ło stolicą hrabstwa, uroczą małą enklawą składającą się z rządowy ch budy nków z czerwonej cegły , biały ch kopuł i okazały ch wiktoriańskich domów, z który ch wiele zostało wpisany ch do rejestru zaby tków. Teraz jest to miejsce pozbawione ży cia i zrównane z ziemią, a jego martwotę bezlitośnie eksponuje surowe światło dnia. Przez trzepoczący brezent Lilly widzi miejskie zgliszcza – zabite deskami okna, zniszczone kolumnady , poprzewracane auta. – Z Greenville nie ostał się kamień na kamieniu – komentuje ponuro David Stern, kiedy

pasażerowie patrzą w milczeniu na ten obraz nędzy i rozpaczy . Na większości okien namalowano spray em rozpoznawalny dla wszy stkich znak – literę U wpisaną w okrąg, co oznacza UMARLI i sugeruje, aby się tam nie zapuszczać. W tej części stanu widnieje na sporej części budowli. – Jaki mamy plan, Dave? – py ta Austin, czy szcząc paznokcie nożem my śliwskim, co doprowadza Lilly do szewskiej pasji; nie jest pewna, czy to część flirciarskiego przedstawienia, czy fakty czny zwy czaj chłopaka. David Stern wzrusza ramionami. – Ponoć w następny m miasteczku, chy ba Hogansville, jest sklep spoży wczy , który Martinez chce sprawdzić. – Sprawdzić? David ponownie wzrusza ramionami. – To prosty proces eliminacji. – No cóż… upewnijmy się, że to nie my zostaniemy wy eliminowani. – Odwraca się i delikatnie dźga Lilly łokciem pod żebro. – Kumasz, Lilly ? – Padam ze śmiechu – odpowiada i nadal wpatruje się w ruiny . Mijają znajomy zjazd z dwupasmówki, przy który m stoi wy soki, bły szczący w słońcu, nieco pochy lony znak reklamowy . Charaktery sty czne logo ze złoty mi promy kami zdąży ło już wy blaknąć, a niebieskie litery upstrzone ptasimi odchodami popękały : Walmart Oszczędzaj. Ży j lepiej.

Lilly czuje kłucie w dołku i wzdraga się, kiedy przeszy wa ją dreszcz. Przy pomina sobie wy darzenia z zeszłego roku; w ty m sklepie ona, Josh i ich towarzy sze z Atlanty natknęli się na Martineza i jego ludzi. Sięga pamięcią dalej i wy daje jej się, że znaleźli tam broń i zapasy … potem spotkali Martineza… doszło do starcia… Megan straciła głowę… Martinez wy głosił swoją mowę… i Josh musiał podjąć niezwy kle trudną decy zję, czy powinni skierować swoje kroki do niejakiego Woodbury i tam spróbować szczęścia. – A co jest nie tak z ty m sklepem? – Kiedy mijają rozległy parking, Austin wskazuje kciukiem splądrowany supermarket. – Wszy stko – szepcze Lilly . Dostrzega pojedy nczy ch szwendaczy kręcący ch się bez celu przed wejściem niczy m upiory z piekła rodem. Poprzewracane samochody i rozrzucone wózki stoją tam od tak dawna, że zdąży ły już zarosnąć chwastami. Wy sepki przy stacji benzy nowej sczerniały w wy niku pożaru, który strawił to miejsce w luty m. Sam sklep przy pomina anty czne ruiny z potłuczonego szkła i pogiętego metalu; powy bijane okna zwy miotowały pusty mi kartonami i drewniany mi skrzy nkami. – Już dawno go przetrzepano – lamentuje David Stern. – Nawet moja babcia tam by ła. Przejeżdżając obok Walmartu, Lilly rzuca też okiem na dawne tereny rolnicze na północ od sklepu. Z dy stansu cienie kąsaczy przemy kające po listowiu i za wy schnięty mi strąkami kukury dzy zdają się jedy nie robakami kłębiący mi się pod uniesiony m kamieniem.

Od czasu odkry cia hordy w zeszły m roku akty wność szwendaczy znacząco wzrosła, a populacja ży wy ch trupów niepokojąco się zwiększy ła; stwory rozpleniły się po całej prowincji i dotarły nawet do najdalej wy sunięty ch farm dawno temu zostawiony ch odłogiem. Krążą co prawda plotki o waszy ngtońskich naukowcach, którzy pracują w podziemny ch laboratoriach nad modelem behawioralny m kąsaczy i starają się przewidzieć ich kolejne ruchy , ale póki co nic nikomu z tego nie przy szło. Czarne my śli nawiedzają każdego ocalałego, łącznie z ty mi skulony mi na ty le wojskowej ciężarówki. Lilly próbuje odgonić od siebie rozpacz. – Barbaro – mówi do siedzącej naprzeciwko niej kobiety o siwy ch włosach – może opowiesz nam tę swoją sły nną historię, co? Austin demonstracy jnie przewraca oczami. – Boże… ty ko nie to. Lilly rzuca mu spojrzenie. – Bądź cicho. Barbaro, opowiedz o miesiącu miodowy m. Austin trze dłońmi twarz. – Niech mnie ktoś zastrzeli. – Sza! – Lilly ucisza Austina i spogląda z uśmiechem na starszą kobietę. – Barbaro, proszę. Barbara Stern zwraca się do męża: – Chcesz opowiedzieć? David obejmuje ją ramieniem. – Pewnie… to będzie mój pierwszy raz. – Patrzy na żonę z bły skiem w oku, przekazując jej ty m samy m pozbawioną słów wiadomość, której ciepło i szczerość chwy tają Lilly za serce. – No dobra… po pierwsze, musicie wiedzieć, że wy darzy ło się to w czasach prehistory czny ch, kiedy nadal miałem ciemne włosy , a moja prostata działała bez zarzutu. Barbara wy mierza mu rozbawionego kuksańca w ramię. – Możesz pominąć te pierdoły ? Ludzie mogą się oby ć bez twojej historii choroby . Ciężarówka podskakuje na torach kolejowy ch, a wraz z nią znajdujące się w przestrzeni ładunkowej skrzy nie. David chwy ta się mocniej swojego siedziska, bierze głęboki oddech i mówi: – Cóż… by liśmy ty lko dzieciakami… ale szaleńczo zakochany mi. – Z jakiegoś powodu nadal jesteśmy … Bóg jeden wie czemu – dodaje Barbara z uśmiechem, rzucając mu przesadnie pogardliwe spojrzenie. David w odpowiedzi pokazuje jej języ k. – A więc… Znaleźliśmy się w najpiękniejszy m miejscu na ziemi, Iguazu w Argenty nie. Nie mieliśmy ze sobą nic poza ciuchami na grzbietach oraz stoma dolarami w peso. – Jeśli mnie pamięć nie my li, „Iguazu” znaczy „diabelska gardziel” – ponownie wchodzi mu w słowo Barbara – i jest to w gruncie rzeczy rzeka przecinająca Brazy lię i Argenty nę. Przeczy taliśmy o niej w przewodniku i uznaliśmy , że będzie idealny m celem naszej wy prawy . – No więc… – David znacząco wzdy cha – dotarliśmy tam w niedzielę, a do nocy z poniedziałku na wtorek przeszliśmy jakieś pięć mil wzdłuż rzeki i natknęliśmy się na piękny , niesamowicie piękny wodospad. Barbara zaprzecza energiczny m ruchem głowy . – Pięć? Chy ba sobie żartujesz! Raczej dwadzieścia pięć! David puszcza oko do Lilly . – Przesadza. Zaufajcie mi… góra dwadzieścia, trzy dzieści kilometrów.

Rozbawiona Barbara krzy żuje ręce na piersi. – David, a ile kilometrów jest w mili? Mężczy zna wzdy cha. – Nie mam pojęcia kochanie, ale zapewne zaraz się dowiem. – Jakieś półtora… czy li trzy dzieści kilometrów to dwadzieścia mil. David rzuca jej spojrzenie. – Mogę dokończy ć? Co? – A kto ci broni? – odpowiada rozdrażniona Barbara. – Dochodzimy więc do tego cudownego wodospadu, ale mówię wam, najpiękniejszego wodospadu na świecie. Gdziekolwiek nie stanęliśmy , hucząca, pieniąca się woda otaczała nas ze wszy stkich stron. – A te tęcze wokół! – zachwy ca się Barbara. – To by ło naprawdę coś. – I wtedy – ciągnie David – ta tutaj napalona dziewoja… – E tam, chciałam się ty lko przy tulić – mówi z szerokim uśmiechem Barbara. – Pakuje mi języ k do ust, chlupie woda… – Niczego ci nie pakowałam! – Obmacuje mnie całego i nagle mówi: „David, gdzie masz portfel?”. Łapię się za ty łek i patrzę, a kieszeń pusta. Przepadł. Barbara kręci powoli głową, przeży wając tę chwilę po raz setny . – Moja saszetka przy pasku też zniknęła. Ktoś nas obrobił. Paszporty , dowody , wszy stko poszło w cholerę. Utknęliśmy na argenty ńskim bezdrożu. Głupi Amery kanie. Zupełnie nie mieliśmy pomy słu, co dalej robić. David uśmiecha się sam do siebie, pielęgnując ten moment w pamięci, jakby by ł cenną rodową pamiątką trzy maną w szufladzie. Lilly rozumie, że jest to dla Sternów wspomnienie wy jątkowe, coś, czego nie da się opisać słowami, niczy m delikatny ruch morskich fal lub lekkie przy ciąganie księży ca. – Poszliśmy do najbliższej wioski i wy konaliśmy parę telefonów – mówi David – ale ambasada by ła daleko, a policji nie chciało się ruszy ć palcem. – Kazano nam czekać, aż Buenos Aires wy da zastępcze dokumenty . – Które leżało przeszło osiemset mil dalej. – Kilometrów, Barbaro. Osiemset kilometrów. – David, nie zaczy naj. – Okej, tak czy inaczej… mieliśmy przy sobie jakieś centavo, w przeliczeniu może dolar pięćdziesiąt, i jeden facet z pobliskiej osady pozwolił nam spać na ziemi w swojej stodole za garść drobny ch. – Nie by ł to Ritz, ale daliśmy radę. – Barbara uśmiecha się tęsknie. – Okazało się, że gość prowadzi lokalną restaurację i zgodził się dać nam pracę do czasu wy jaśnienia sprawy z paszportami. Babs nałoży ła kelnerski fartuszek, a ja ty rałem przy kuchni, kroiłem chorizo i mieszałem menudo dla miejscowy ch. – Zabawne, ale to by ła naprawdę cudowna przy goda. – Barbara wzdy cha w zadumie. – Trafiliśmy do zupełnie innego, obcego świata i mogliśmy liczy ć jedy nie na siebie, lecz by ło nam… no cóż… fajnie. – Patrzy na męża i po raz pierwszy jej poznaczona zmarszczkami twarz

łagodnieje; na krótką chwilę spojrzenie to wy mazuje czas, przekreśla minione lata, przemienia starszą kobietę w młodą, zakochaną pannę. – Choć nie raz drżeliśmy ze strachu – dodaje. – Utknęliśmy tam na… ile? Jak długo tam by liśmy , Babs? – wcina się David. – Dwa i pół miesiąca czekaliśmy na informacje z ambasady . Spaliśmy z kozami i jedliśmy paskudne menudo. – Z pewnością by ło to nie lada… doświadczenie – mówi mężczy zna, obejmuje żonę ramieniem i całuje ją w policzek. – Nie zamieniłby m ty ch wspomnień nawet za całą herbatkę z Tennessee. Ciężarówka podskakuje na kolejny ch wy bojach. Hałaśliwa cisza ciąży Lilly . Spodziewała się, że opowiedziana przed momentem historia poprawi jej humor, odwróci uwagę od tego, co dzieje się naokoło, ukoi nerwy , może nawet powstrzy ma lawinę paskudny ch my śli. Lecz ty lko naruszy ła strup na jej sercu. Poczuła się mała, nieznacząca i samotna. Kręci się jej w głowie… ma nadzieję, że nie zacznie płakać… my śląc o Joshu… o Megan… o sobie… o ty m pokręcony m koszmarze, który wziął w szpony cały świat. Ponure rozmy ślania przery wa Austin, krzy wiąc się i marszcząc brwi: – Co to, do chuja, jest menudo? Samochód telepie się, przejeżdżając przez nieczy nne tory kolejowe, i wjeżdża od zachodu do Hogansville. Martinez zaciska ręce na kierownicy , rozglądając się przez przednią szy bę po wy ludniony ch ulicach i sklepowy ch witry nach. Po masowy m exodusie niewielka mieścina zarosła trawą i złotowłosem, okna i drzwi pozabijano deskami, a ulice nadal zaśmiecają porzucone przez uciekinierów rzeczy i meble – zapleśniałe materace, powy ciągane z komód szuflady i brudne ubrania zaty kające odpły wy . Paru szwendaczy kręci się po pusty ch parkingach i ciemny ch uliczkach; przy pominają strachy na wróble. Martinez delikatnie naciska hamulec, zwalniając do trzy dziestu kilometrów na godzinę. Przy drodze zauważa znak i porównuje umieszczony na nim napis z kartką wy rwaną ze starej książki telefonicznej, którą przy czepił do deski rozdzielczej. Sklep Piggly Wiggly ma się znajdować w zachodniej części miasta, niecały kilometr dalej. Pod kołami ciężarówki chrzęści pobite szkło i gruz; hałas przy ciąga uwagę wałęsający ch się nieopodal szwendaczy . Siedzący na fotelu pasażera Gus przeładowuję strzelbę: – Zajmę się ty m, szefie – mówi, opuszczając szy bę. – Gus, czekaj! – Martinez sięga do wciśniętego pomiędzy siedzenia worka mary narskiego i wy ciąga stamtąd magnum .357 o krótkiej lufie z przy mocowany m tłumikiem; podaje broń ły semu koledze. – Uży j tego. Nie chcę mieć na głowie kolejny ch, który ch zwabi hałas. Gus odkłada dwururkę, bierze do ręki rewolwer, otwiera bębenek, sprawdza naboje. – Niech będzie. Mężczy zna wy stawia rękę za okno i z łatwością – jakby by ł na strzelnicy w wesoły m miasteczku – zdejmuje trzy trupy . Każdy wy strzał, zduszony przez tłumik, brzmi jak trzask łamanej gałązki. Szwendacze padają na ziemię z mokry m plaśnięciem. Z ich pęknięty ch czaszek wy lewa się czarny śluz i resztki zgniłego mózgu. Kąsacze flaczeją na chodniku. Martinez nawet nie zwalnia. Na skrzy żowaniu zastawiony m trzema samochodami – które najwy raźniej zderzy ły się ze sobą – zmuszony jest wy minąć poczerniałe i powy ginane zbitki

metalu i szkła. Ciężarówka wjeżdża na chodnik, a Gus odstrzeliwuje kolejny ch szwendaczy , ty m razem odziany ch w uniformy ratownictwa medy cznego. Jadą dalej główną ulicą. Mijają zabity deskami pasaż handlowy , kiedy ich oczom ukazuje się stojący po południowej stronie drogi znak Piggly Wiggly . Przy wjeździe na parking krąży kilkunastu kąsaczy . Gus lekką ręką kładzie kres ich wiecznej tułaczce – z przerwą na przeładowanie broni – i Martinez wjeżdża powoli na parking. Przed autem niespodziewanie pojawia się kolejny truposz; ciężarówka uderza z impetem w rozkładające się ciało, fontanna oleistej krwi obmy wa maskę, a zwłoki wpadają pod koła. – Kurwa! – sy czy Martinez, zatrzy mując się przed sklepem. Przez umazaną krwią szy bę patrzy bezsilnie na pobojowisko, jakim jest teraz Piggly Wiggly ; chodniki popękały , kwietniki przed wejściem poprzewracano, z okienny ch ram wy stają jedy nie kawałki pobity ch szy b, rzędy przeżarty ch rdzą wózków leżą powy ginane na ziemi, niekiedy przy gniecione połamany mi gałęziami. Pogrążony w ciemności sklep bez wątpienia splądrowano, półki są przetrzebione, stojaki ograbiono, zwisające z sufitu elementy sklepowego wy posażenia smętnie koły szą się na sznurkach i kablach. – Kurwa! Kurwa! Kurwa! Kurwa, kurwa, chuj! Martinez pociera twarz i pada zrezy gnowany na fotel. – I co teraz, szefie? – py ta Gus. Lilly mruży oczy i mruga intensy wnie, kiedy Martinez odciąga brezentową płachtę i jasne światło dnia wpada do środka części ładownej. Podnosi się i patrzy na dowodzącego wy prawą, który stoi przy ciężarówce, z kwaśną miną trzy mając plandekę. Za nim drepcze w miejscu Gus, nie bardzo wiedząc, co zrobić z rękoma. – Mam dobre i złe wieści – mamrocze Martinez. Sternowie wstają, Austin przeciąga się powoli niczy m wy rwany z drzemki kocur. – Ktoś obrobił spoży wczak – oświadcza. – Jesteśmy w dupie. – A te dobre wieści? – py ta Lilly . – Za sklepem jest magazy n. Żadny ch okien, zamknięty na głucho. Istnieje szansa, że ludzie nie dostali się do środka. To może by ć kopalnia złota. – No to na co czekamy ? Martinez patrzy Lilly prosto w oczy . – Nie wiem, czy jest tam bezpiecznie. Przy gotujcie się wszy scy , załadujcie gnaty i miejcie oczy z ty łu głowy . Pamiętajcie o latarkach… może by ć ciemno. Sięgają po broń i sprzęt. Lilly grzebie w plecaku i wy ciąga z niego dwa półautomaty czne rugery .22. Sprawdza magazy nki, w każdy m mieści się dwadzieścia pięć kul. Bob nauczy ł ją korzy stać z magazy nków o dużej pojemności, które by ły co prawda nieco nieporęczne, ale pozwalały utrzy mać się dłużej przy ży ciu i dawały szansę wy jścia z kiepskiej sy tuacji. – Austin, będziesz niósł torby – mówi Martinez, skinąwszy głową w stronę zalegającej w kącie sterty płócienny ch worków. – Miej je otwarte i przy gotowane do pakowania. Chłopak schy la się, bierze torby i przewiesza je sobie przez ramię. Pozostali sprawdzają stan posiadanej amunicji i zapięcia kabur przy biodrach. Barbara zza ciasno zapiętego na jej zaokrąglonej talii paska wy jmuje rewolwer colt army .45. David podaje żonie dodatkowe naboje. Działają z precy zją doświadczony ch rabusiów bankowy ch. Robili to już wielokrotnie. Nadal jednak wy czuwalne jest wiszące w powietrzu napięcie, które strzela niczy m elektry czne

wy ładowania. Martinez rzuca towarzy szom jeszcze jedno spojrzenie. – Podjadę od ty łu – mówi – więc bądźcie gotowi na imprezkę. I uważajcie na siebie przy wjeździe… Ry k silnika na pewno przy ciągnie kąsaczy . Posłusznie kiwają głowami i Martinez znika za brezentową płachtą. Lilly podchodzi do wy jścia i łapie się ościeżnicy . Sły szy trzaśnięcie drzwiami do szoferki i odgłos krztuszącego się silnika. Ciężarówka rusza. Zaczy nają okrążać supermarket. Czterdzieści pięć sekund później Martinez naciska hamulec i auto staje. Lilly bierze głęboki oddech, wy ciąga rugera, odciąga brezent i wy skakuje z auta. Ląduje na twardy m, spękany m bruku, słońce świeci jej po oczach, wiatr smaga po twarzy , dochodzący z daleka, sy gnalizujący jakieś nieszczęście smród spalonej gumy drażni nozdrza. Martinez wy siada z szoferki z .357 z tłumikiem przy troczony m do pasa. Gus okrąża kabinę i siada za kierownicą. Magazy n znajduje się po prawej, na skraju parkingu. Imponujący ch rozmiarów metalowy budy nek wielkości trzech sal kinowy ch porośnięty jest chwastami i trawą o źdźbłach ostry ch jak brzy twa. Lilly zauważa nieoznakowane drzwi, do który ch prowadzą schodki, mieszczące się zaraz obok strefy załadunkowej i dwóch ogromny ch bram garażowy ch spowity ch cieniem rzucany m przez blaszany daszek. Całość wy gląda, jakby lada chwila miała się rozpaść ze starości. Każde drzwi zamknięte są na głucho i pomazane spray ami. Lilly zerka przez ramię i kilkaset metrów dalej, przy poskręcany m znaku sklepu Piggly Wiggly , zauważa grupkę szwendaczy , którzy zaczy nają kierować się niezgrabnie w stronę zasły szanego hałasu. – Dalej, dalej, idziemy – szepcze jej do ucha Austin – póki jeszcze jesteśmy młodzi i w jedny m kawałku. David i Barbara truchtają kilka metrów za ich plecami; starsze małżeństwo omiata okolicę uważny mi spojrzeniami, stawiając uważnie kolejne kroki. Martinez daje sy gnał Gusowi, pokazując na strefę załadunkową. – Podjedź ty łem, Gus, nie wy łączaj radia i obserwuj, co dzieje się wokół. – Zrozumiano. – Gus odpala silnik i wrzuca bieg. – Spróbujemy wy jść przed drzwi garażowe – dodaje Martinez – nie gaś więc silnika i bądź gotów do odjazdu w każdej chwili. – Tak jest! Pierwsza faza operacji przebiega bez żadnego przestoju, wy darzenia nabierają tempa. Gus parkuje ciężarówkę w umówiony m miejscu, a pozostali po cichu, sprawnie docierają do nieoznakowany ch drzwi, poruszając się niczy m doskonale wy szkolony zespół SWAT. Martinez wbiega po schodach jako pierwszy , wy ciąga zza paska metalową podkładkę i zaczy na grzebać przy kłódce, waląc w nią rękojeścią pistoletu. Pozostali czekają przy czajeni za jego plecami, rozglądając się po okolicy z rosnący m przestrachem. Kłódka puszcza, Martinez popy cha drzwi, które otwierają się ze skrzy pieniem od dawna nieoliwiony ch zawiasów. Zagłębiają się w ciemność i momentalnie otacza ich niewy obrażalny wręcz smród gnijącego mięsa i kwaśny odór rzy gowin lub amoniaku. Drzwi zatrzaskują się za nimi z hukiem. Przez porośnięty pajęczy nami, umieszczony ponad bramami pojedy nczy świetlik do środka wpadają nieliczne promienie słońca, ledwie zdolne rozgonić cienie na ty le, aby oczom Lilly i jej

towarzy szy ukazały się rzędy półek oraz stojące pomiędzy wy sokimi regałami, poprzewracane wózki widłowe. Jak na zawołanie wszy scy włamy wacze uśmiechają się, gdy ich oczy powoli przy zwy czajają się do ciemności i dostrzegają nieruszone setki paczkowanego jedzenia i puszek. To fakty cznie kopalnia złota, o której mówił Martinez. Lecz choć dopisało im szczęście, nie trwa ono długo. Z głębokiego mroku do ich uszu dochodzi hałas, jakby ktoś oczekiwał na ich przy by cie. Rzedną im miny , kiedy zauważają zary sy sy lwetek postaci wy łaniający ch się zza regałów.

CZTERY Na znak Martineza zaczy nają strzelać. Rozlegają się stłumione py knięcia tłumików i rozbły skują lufy , blask wy strzałów odcina się wy raźnie od panujący ch w magazy nie ciemności. Lilly trzy krotnie pociąga za spust i z odległości jakichś pięćdziesięciu metrów powala trzech truposzy ; jeden z nich – oty ły mężczy zna w podarty ch ciuchach roboczy ch i skórze koloru dżdżownicy – przewraca się na regał, zrzucając kilka puszek z pomidorami, jego czaszka pęka i wy try skuje z niej obficie pły n mózgowo-rdzeniowy . Inny kąsacz – młody chłopak w uty tłany ch smarem ogrodniczkach, by ć może by ły operator wózka widłowego – upada uwalany krwią pły nącą hojny m strumieniem ze świeżej rany postrzałowej w głowie. Martwi prą naprzód, jest ich przeszło dwudziestu, wy pełzają z każdego zakątka magazy nu. Strzelcy tłoczą się przy drzwiach, co i rusz rozlega się pstry kanie tłumików, oczy rażą przy pominające migotanie stroboskopu rozbły ski. Austin rzuca torby na ziemię i sięga po swojego glocka 19, kolejną zdoby cz z posterunku Gwardii Narodowej; broń ma zamontowany tłumik i laserowy celownik, który wy sy ła wiązkę czerwonego światła przecinającą mrok. David strzela do kobiety w poplamiony m uniformie Piggly Wiggly ; trup pada na stos czerstwy ch bagietek, rozrzucając pieczy wo. Barbara trafia starszego mężczy znę ubranego w uwalaną krwią elegancką koszulę, przy pinany krawat i plakietkę z imieniem – niewy kluczone, że to niegdy siejszy kierownik sklepu – i truposz zwala się na podłogę otoczony czerwonawą mgiełką, której krople osadzają się na wiszącej lampie, tworząc iście pointy listy czny wzór. Zduszone wy strzały brzmią surrealisty cznie, niczy m oszalałe oklaski, który m towarzy szą jednocześnie wy buchy petard i pokaz fajerwerków; odgłosy te przecinają trwającą od miesięcy zatęchłą ciszę. Każde naciśnięcie za spust poprzedza brzęk spadający ch na podłogę łusek. Martinez rusza do przodu, prowadząc swoich ludzi głębiej w ciemność magazy nu. Mijają prostopadle ustawione regały i oczy szczają drogę z chwiejący ch się na nogach postaci o mlecznobiały ch oczach, które suną ku nim – by li operatorzy maszy n, maklerzy , zastępcy kierownika, kasjerzy – i po chwili padają obmy te krwią w ceremonii świętokradczego chrztu. Ekipa Martineza traci rachubę. Pada ostatni trup. Nagła cisza świdruje uszy . Lilly ledwie sły szy trzeszczący głos Gusa dobiegający z krótkofalówki Martineza. – …do cholery dzieje?! Sły szy cie mnie?! Szefie?! Odbiór! Co się tam dzieje? Na końcu głównej alejki Martinez staje, żeby złapać oddech. Bierze do ręki radio. – Gus, wszy stko jest okej – mówi do mikrofonu. – Musieliśmy się uporać z komitetem powitalny m… ale poradziliśmy sobie. – Niemal dostałem zawału! – piszczy radio. Martinez naciska odpowiedni przy cisk i mówi: – Personel musiał się tutaj schować, kiedy rozpętało się to piekło. – Patrzy z obrzy dzeniem na pobojowisko; trupy leżą na ziemi w kłębach niebieskawego dy mu, powietrze śmierdzi kordy tem. –

Szy kuj się, Gus. Zanosi się na to, że załadujemy autko do pełna. – To znakomicie, szefie. Przy jąłem. Będę gotowy – rozlega się trzeszczący głos kierowcy . Martinez z powrotem zaty ka krótkofalówkę za pasek i py ta towarzy szy : – Jak tam? Cali? Co prawda Lilly dzwoni w uszach, ale jest spokojna, opanowana. – Tak, jest okej – odpowiada, pozby wając się z obu rugerów pusty ch magazy nków, które uderzają z hukiem o ziemię. Ładuje broń świeży mi, wy ciągnięty mi zza paska, i dopy cha je z głośny m trzaskiem. Rozgląda się na boki, sprawdzając alejki po obu stronach, gdzie leżą zakrwawione sterty trupiego mięsa. Czuje ty lko obojętność. – Uwaga na maruderów – przestrzega Martinez, rozglądając się po ciemny ch alejkach. – Niech to szlag! – sy czy David Stern, potrząsając latarką; jego chropowate dłonie drżą. – Przecież sprawdzałem baterie! Barbara przewraca oczami. – Nic a nic nie znasz się na technice – mówi i bierze od męża latarkę. – Baterie mogły by ć trefne. – Wy ciąga obie i zamienia je miejscami, lecz sprzęt nadal nie działa. – Poczekaj chwilę, mam pomy sł – odzy wa się Austin, chowając swojego glocka za pasek. Podchodzi do półki, na której leży drewno kominkowe, bry kiet węglowy , puszki z benzy ną do zapalniczek i worki ze zrębkami. Bierze do ręki długie polano, z kieszeni wy ciąga chustkę i owija nią koniec kłody . Lilly patrzy na niego z zainteresowaniem. Nie może rozgry źć tego dzieciaka, bo często wy daje jej się znacznie starszy , niż jest. Obserwuje, jak polewa szmatkę benzy ną i za pomocą jednorazowej zapalniczki podpala mokrą bandanę. Polano jaśnieje pomarańczowy m płomieniem, którego światło niczy m aureola oblewa regały i alejki. – Nastrojowo – kwituje jego starania Lilly , uśmiechając się ironicznie. – Dobra robota, Huckleberry . Rozdzielają się na dwie grupy . Martinez i Sternowie biorą front budy nku, gdzie mieści się labiry nt półek zastawiony ch paczkowaną ży wnością, arty kułami gospodarstwa domowego, przy prawami, jedzeniem w proszku i akcesoriami kuchenny mi. Lilly i Austin biorą ty ł. Martinez nakazuje szy bkie działanie, bez opierdalania się, a jeśli zobaczą coś, czego uży teczności nie są pewni, mają to zostawić. Pakują ty lko produkty z dłuższy m terminem przy datności do spoży cia. Austin prowadzi Lilly kory tarzem, przy który m mieszczą się opuszczone biura i gabinety . Mijają rząd drzwi, wszy stkie są zamknięte, a przez okna widać jedy nie ciemność. Chłopak idzie kilka metrów przed Lilly , trzy mając pochodnię wy soko w górze; w drugiej ręce ściska glocka. Lilly wy ciąga oba swoje pistolety , gotowa do bły skawicznego działania. Migoczące światło prowadzi ich wzdłuż rzędów butli z propanem, narzędzi ogrodniczy ch, toreb z nawozem, wiązek drewna, zwojów plastikowy ch węży oraz bezuży teczny ch rzeczy , takich jak karmniki dla ptaków czy gliniane krasnale. Skóra na karku Lilly pokry wa się gęsią skórką, kiedy sły szy echo kroków i szeptów Martineza i Sternów dochodzące z ciemności za jej plecami. Skręcają na końcu głównej alejki, przy ty lnej ścianie. Znajdują tam stojący pośród grabi i łopat wózek paletowy . Austin wy ciąga go ze sterty narzędzi – to sporej wielkości umazany smarem sprzęt z ciężkimi żelazny mi kołami i widełkami długości co najmniej siedmiu metrów – i testuje podnośnik.

– Może się przy dać – mówi. – Czy mógłby ś podnieść pochodnię wy żej? – prosi Lilly , chcąc zobaczy ć, co kry je mrok pod ty lną ścianą. Austin stosuje się do instrukcji i tańczący płomień pada na stos pusty ch palet. Działają szy bko, wsuwając widły pod najbliższą z nich. Następnie udają się z powrotem na środek centralnej alejki. Opony piszczą głośno na brudnej cementowej wy lewce. Zaczy nają ładować paletę. Austin pcha wózek i trzy ma pochodnię, Lilly pakuje najpotrzebniejsze rzeczy – przeszło dwustulitrowe butle z wodą pitną, pudełka nasion, narzędzia z ostry mi końcami, sznury . Skręcają ponownie i zgarniają puszki z ży wnością. Lilly zaczy na się pocić, ładując na paletę kartony pełne brzoskwiń, kukury dzy , fasoli, kapusty ogrodowej, puszki sardy nek, tuńczy ka i szy nki konserwowej. – Zostaniemy bohaterami, jak ty lko nasi zobaczą cały ten szajs – mamrocze Austin, prowadząc wózek wzdłuż regału. – I może wreszcie uda ci się zamoczy ć – rzuca Lilly , przenosząc z jękiem ciężkie kartony . – Mogę cię o coś zapy tać? – Dajesz. – Skąd takie nastawienie? Lilly nie przery wa pracy ; pistolety obijają się o jej biodra. – Nie mam pojęcia, o czy m mówisz. – Daj spokój, Lilly … od razu to zauważy łem… odkąd cię poznałem… coś cię dręczy . Przebijają się przez alejkę z puszkami. Lilly kładzie na paletę kolejny karton i odpowiada: – A czy możemy to skończy ć i stąd spieprzać? – Tak ty lko zgaduję – mówi Austin, stękając przy kolejny m skręcie. Następna alejka zastawiona jest skrzy nkami z zepsuty mi owocami. Stają. Austin podnosi pochodnię wy żej i ich oczom ukazują się poczerniałe, pomarszczone brzoskwinie i kiście bananów, po który ch pełzają robaki. Owoce przy pominają czarną, wilgotną papkę. Lilly wy ciera pot z twarzy i odzy wa się nienaturalnie charczący m, niskim głosem. – Straciłam kilka ważny ch dla mnie osób. Austin spuszcza głowę i wbija wzrok w zgniłe owoce. – Przepraszam, że to wy ciągnąłem… naprawdę. Przepraszam. – Zaczy na pchać wózek w głąb alejki. – Nie musisz… – Zaczekaj! Lilly łapie go za ramię. Strach ściska jej gardło, kiedy sły szy metaliczne stukanie. – Poświeć tam – szepcze. Migoczący płomień pada na rząd drzwi do chłodni po lewej stronie od regału; w ich pobliżu unosi się fetor rozkładającego się mięsa. Lilly wy ciąga broń. Ostatnie drzwi trzeszczą, jakby ktoś szarpał je od środka; pordzewiałe zawiasy są mocno poluzowane. – Stań za mną i świeć – szepcze Lilly , odbezpieczając oba rugery i powoli podchodząc do chłodni. – Szwendacz? – Austin łapie za glocka i drepcze za nią. – Zamknij się i świeć. Lilly staje obok drzwi, odwraca się ty łem i mówi: – Na trzy – szepcze. – Gotowy ?

– Gotowy . Lilly łapie za klamkę i odlicza: – Raz, dwa, trzy ! Szarpnięciem otwiera chłodnię i podnosi oba pistolety , jej serce przy śpiesza, lecz nie ma tam nic poza ciemnością i smrodem. Odór ogarnia Lilly . Oczy zachodzą jej łzami. Cofa się o krok, opuszcza broń. Oleista, czarna maź oblepia ściany chłodni. Sły szy hałas i patrzy pod nogi; przy jej stopach kręci się coś małego i porośniętego sierścią. Z jękiem wy puszcza powietrze z płuc, zdając sobie sprawę, że niepokojące stukanie by ło dziełem szczura. – Ja pierdolę – komentuje Austin, chowając glocka z westchnieniem ulgi. – Idziemy – mówi Lilly , zaty kając pistolety za pasek. – Mamy , co trzeba. Ładujemy to wszy stko na ciężarówkę i zabieramy się w pizdu. – Mnie pasuje – odpowiada Austin, z uśmiechem pchając wózek z powrotem w górę alejki, podążając posłusznie zaraz za Lilly . Nie dostrzega wy chodzącej z chłodni postaci. Sły szy jednak hałas i odwraca się migiem. Staje twarzą w twarz z potężny m, ubrany m w ogrodniczki trupem o zmasakrowanej twarzy , który zmierza w ich kierunku. Żuchwa potwora pracuje nieustannie. Jego oczy mają barwę skwaśniałego mleka. Kąsacz mierzy ponad metr osiemdziesiąt i jest pokry ty białawą pleśnią na skutek długiego zamknięcia w chłodni z mięsem. Austin odskakuje od niego, sięgając po glocka, lecz poty ka się o róg wózka i ląduje na ziemi, a broń i pochodnia wy padają mu z rąk. Szwendacz staje nad nim, z py ska leci mu czarna ślina. Oświetlony pod dziwaczny m kątem trup wy gląda niemal nierealnie. Płomień odbija się od jego lśniący ch, mleczny ch oczu. Austin próbuje odczołgać się jak najdalej, ale kąsacz zaciska swoje giganty czne martwe paluchy na nodze chłopaka, który wy daje z siebie wściekły okrzy k i kopie z całej siły trupa, głośno przy ty m przeklinając. Gdy stwór otwiera gębę, Austin celuje obcasem buta prosto w pełen ostry ch jak u rekina zębów py sk. Rozlega się dźwięk łamanej kości, lecz nawet utrata żuchwy nie spowalnia szwendacza. Truposz próbuje ugry źć Austina w ły dkę; waga potwora jest niewy obrażalna, chłopak czuje, jakby przy walił go dom. Poczerniałe zęby kąsacza są o centy metry od tętnicy udowej Austina, kiedy rozlegają się dwa py knięcia towarzy szące wy strzałom z rugera. Minęło co prawda jedy nie kilka sekund od chwili, kiedy pojawił się szwendacz, ale dokładnie ty le potrzebowała Lilly , aby zorientować się w sy tuacji, stanąć, odwrócić, odbezpieczy ć broń, wy ciągnąć ją z kabury , wy celować i strzelić. Trafia kąsacza między oczy , zaraz nad grzbietem gnijącego nosa. Ogromny truposz pada do ty łu w chmurze krwawej mgiełki, która wy gląda w ciemnościach niczy m kłąb dy mu; górna część jego czaszki pęka, try ska z niej ciemna maź. Kąsacz pada z plaśnięciem u stóp Austina. Młody mężczy zna czy m prędzej odsuwa się od niego, sunąc na ty łku, i próbuje złapać oddech. Siedzi jeszcze przez chwilę na zimnej cementowej podłodze. – Kurwa! Jezu… Kurwa! – Jak tam? – Lilly podchodzi do Austina, klęka i ogląda jego nogi. – Jest okej? – Tak… tak… w… w porządku – duka, próbując złapać oddech i nie mogąc oderwać wzroku

od ogromnego trupa leżącego u jego stóp. – No to dalej, idziemy … – HEJ! Dźwięk głosu Martineza dobiegający z przedniej części magazy nu świdruje Lilly uszy . – Lilly ! Austin! Jesteście cali?! Lilly wy krzy kuje przez ramię: – Tak, wszy stko gra! – Zbierajcie się! – krzy czy Martinez, a jego głos lekko drży . – Hałas przy ciąga kolejny ch! Jedziemy ! – Chodźmy , pięknisiu – zwraca się do Austina Lilly , pomagając mu wstać. Chłopak podnosi się i bierze do ręki pochodnię, zanim któraś ze skrzy ń zajmie się ogniem, i znowu zaczy na pchać wózek, ważący teraz jakąś tonę. Lilly musi mu pomóc i oboje, postękując i sapiąc, prowadzą go wzdłuż alejki. Z resztą grupy spoty kają się przy strefie załadunkowej. Sternowie i Martinez napełnili torby mary narskie oraz pół tuzina spory ch kartonowy ch pudeł różnościami: makaronem ramen, drogą kawą, dwulitrowy mi butelkami soków, workami mąki, pudełkami z posiłkami ty pu instant, kilogramami cukru, słojami pikli i zafoliowany mi opakowaniami tłuszczu do pieczenia, gotowy mi daniami, makaronikami z serem oraz papierosami. Martinez łączy się z Gusem i każe mu podjechać tak blisko garażowej bramy , jak ty lko się da, i przy gotować się do odjazdu. Austin, nadal nie mogąc złapać oddechu po ataku, stawia wózek przy metalowy ch drzwiach. – Podaj mi młotek, który znalazłeś – mówi do Davida Martinez. Starszy mężczy zna wy konuje polecenie bez szemrania. Pozostali tłoczą się przy ciężarówce, czekając nerwowo na rozwój wy darzeń. Martinez zamachuje się młotkiem na kłódkę przy piętą u dołu bramy . Uparte metalowe zapięcie nie chce jednak puścić i trzy ma mocno, każdemu uderzeniu towarzy szy echo. Lilly ogląda się przez ramię, ledwie świadoma szurania dobiegającego z gęstego mroku. Kłódka wreszcie puszcza i Martinez podnosi bramę; rozlega się przy prawiające o ciarki skrzy pienie. Do wnętrza magazy nu momentalnie wpada dmący wiatr i jasne promienie słońca, a wraz z nimi smród palonej gumy . Nagły podmuch rozrzuca śmieci, puste kartony i inne opakowania po podłodze magazy nu. Z początku, kiedy wy chodzą na zewnątrz, żadne z nich nie dostrzega sterty mokry ch szmat i zawilgotniały ch pudeł piętrzącej się przy kubłach na śmieci, gdzie coś porusza się niemrawo; są zby t zajęci przenoszeniem kolejny ch zapasów do ciężarówki zaparkowanej na brudny m podjeździe. Gus trzy ma nogę na gazie. Brezentową płachtę odciągnięto, rura wy dechowa kaszle kłębami spalin rozwiewany mi przez wiosenny wiatr. Pierwsze kartony lądują na ciężarówce. Po nich torby płócienne, kolejne pudła, a następnie rzeczy z palety , puszki, baniaki z wodą, ziarna, narzędzia ogrodnicze i butle z propanem. Nadal nikt nie zauważa gramolącego się z kupy śmieci trupa. Udaje mu się stanąć na nogach, przez chwilę łapie równowagę, niepewny stabilności swoich nóg, niczy m dziecko próbujące postawić pierwszy krok. Lilly kątem oka wy łapuje ruch i odwraca się do truposza. Ży lasty Afroamery kanin miał jakieś trzy dzieści, może trzy dzieści parę lat, kiedy wy dał z siebie ostatnie tchnienie; cieniutkie warkoczy ki zaczesane do ty łu tworzą na jego czaszce istną koronę. Kąsacz idzie z gracją pijanego mima, jakby mocował się z wy imaginowany m wiatrem,

wy machując łapami w powietrzu. Ma na sobie podarty pomarańczowy kombinezon, który wy daje się Lilly znajomy . Dziewczy na wy ciąga rugera. – Zajmę się nim – mówi. Pozostali zamierają na moment, po czy m łapią za broń. Obserwują Lilly , która stoi niczy m spiżowy posąg, celując w nadchodzącego trupa. Mija chwila. Lilly nawet nie drgnie; towarzy sze gapią się na nią w napięciu, aż kobieta spokojnie, niemalże ospale, naciska na spust – jeden raz, drugi, kolejny , opróżniając magazy nek z sześciu nadal tkwiący ch tam kul. Pistolet odskakuje w jej dłoni, lufa rozbły skuje raz po raz, a czarnoskóry truposz po każdy m trafieniu odstawia w rozpry skach krwi dziwaczny taniec. Pociski penetrują twardą kość jego czaszki, psując nadal idealnie ułożoną fry zurę; kawałki płata czołowego oraz pły nu mózgowo-rdzeniowego lecą wy soko w górę. Lilly opuszcza pistolet i patrzy obojętnie na chwiejącego się trupa. Szwendacz pada z hukiem na ziemię niczy m nasączony krwią zwitek szmat. Lilly mamrocze coś pod nosem, stojąc w chmurze unoszącego się z lufy dy mu oraz kordy tu. Nikt nie sły szy jednak, co mówi. Reszta stoi i patrzy się na nią jeszcze przez chwilę, aż Austin przery wa milczenie: – Dobra robota, Annie Oakley . Martinez wy ry wa wszy stkich z odrętwienia: – No dobra… ruszamy , ludzie! Zanim przy lezą następni! Cała czwórka pakuje się na ty ł, Martinez wraca do szoferki. Lilly wdrapuje się do ciężarówki jako ostatnia i rozgląda się za wolny m miejscem w załadowany m po brzegi aucie. Siada na butli z propanem i łapie podłużnicę, żeby móc oprzeć się sile grawitacji. Sły szy trzaśnięcie drzwi i odgłos odpalanego silnika. Samochód rusza z ry kiem. Lilly zdaje sobie nagle sprawę – z jakiegoś powodu przy chodzi jej to do głowy dopiero teraz – dlaczego pomarańczowy kostium, który miał na sobie trup, wy dał jej się znajomy . To uniform więzienny . – Nieźle jak na bandę emocjonalny ch kalek – odzy wa się Barbara, kiedy wy jeżdżają z parkingu i skręcają na drogę. David Stern zaczy na chichotać; jego śmiech jest zaraźliwy i szy bko ogarnia jego towarzy szy . Nawet Lilly wy bucha niekontrolowany m, szaleńczy m śmiechem, w który m sły chać zarówno ulgę, jak i saty sfakcję. Jeszcze przed dotarciem do autostrady każdy pasażer ciemnego, cuchnącego auta aż drży z niespodziewanego podniecenia. – Ty lko sobie wy obraźcie miny dzieciaków DeVrie, kiedy zobaczą sok winogronowy – entuzjazmuje się try skająca energią Barbara Stern, a jej srebrne loki podskakują radośnie przy każdy m słowie. – Mało się nie zbuntowały , kiedy ty dzień temu skończy ły się nam te soczki w proszku… – No a rozpuszczalna kawa ze Starbucksa? – przery wa jej David. – Nie mogę się doczekać, kiedy wy pieprzę te wszy stkie fusy do kompostownika. – Mamy wszy stkie grupy pokarmowe, co nie? – cieszy się Austin ze swojej grzędy na jednej ze skrzy ń. – Cukier, kofeina, nikoty na i babeczki. Dzieciaki będą chodziły nabuzowane przez cały miesiąc. Lilly uśmiecha się do chłopaka po raz pierwszy , odkąd się poznali. Austin odwzajemnia jej spojrzenie; długie kręcone kosmy ki opadają na jego przy stojną twarz, powiewając na dmący m

przez łopoczący brezent wietrze. Lilly wy gląda na zewnątrz i patrzy na pustą wiejską drogę; krajobraz rozmazuje się przed oczami, a popołudniowe słońce wy gląda przy jaźnie spomiędzy gałęzi mijany ch drzew. Przy chodzi jej do głowy my śl, że może jednak Woodbury ma jeszcze jakąś szansę, że nie wszy stko stracone. Z ludźmi takimi jak oni – ludźmi, którzy dbają o inny ch – może im się udać zbudować prawdziwą wspólnotę. – Dobrze się spisałeś, przy stojniaczku – mówi do Austina Lilly i od razu zwraca się do pozostały ch, dodając: – Wszy scy spisaliśmy się na medal. Jeśli będziemy … Słabe łupnięcie przery wa jej wy wód. Z początku sądzi, że to brezent łopocze na wietrze, lecz im dłużej wsłuchuje się w ry tmiczny odgłos, ty m większe odnosi wrażenie, że jest to dźwięk jakby z innej planety , z innego czasu, z innego miejsca, obcy – prakty cznie zapomniany od czasu wy buchu zarazy . – Sły szeliście? – Lilly rozgląda się po twarzach nasłuchujący ch przy jaciół; dźwięk nasila się i słabnie, dochodzi prawdopodobnie z góry , z nieba, przecinając powietrze niczy m werbel; jego źródło znajduje się może półtora kilometra nad nimi. – Brzmi jak… nie, to niemożliwe. – Co do chuja… – Austin przedziera się na sam ty ł, aby wy jrzeć na zewnątrz; wy stawia głowę, próbując dojrzeć coś na niebie. – No to chy ba jakieś jaja! Lilly unosi głowę, choć pęd mierzwi jej włosy i kłuje w oczy , lecz udaje jej się dostrzec to, co miała nadzieję ujrzeć. Na zachodzie, ponad linią drzew, widzi obracające się dziko śmigło, a także sam helikopter, ewidentnie szukający miejsca do lądowania. Lilly ma przeczucie, że coś jest nie tak, i jej obawy znajdują potwierdzenie – za maszy ną ciągnie się smuga czarnego dy mu i po chwili śmigłowiec spada niczy m kometa. Ciężarówka zwalnia. Bez wątpienia Martinez i Gus również zauważy li helikopter. – My ślisz, że on… – zanim Lilly zdąży wy powiedzieć to, o czy m pozostali my ślą, jej słowa przery wa nagły rumor. Choć od miejsca wy padku dzieli ich ponad kilometr, czują drżenie ziemi. Za drzewami wy rasta słup ognia i dy mu, który pnie się aż do nieba.

PIĘĆ – Tutaj! Tutaj! Zatrzy maj! Gus naciska hamulec. Ciężarówka jęczy , zjeżdżając z dwupasmówki. Jeszcze przez parę metrów toczy się po wąskim pasie błotnistej trawy z boku jezdni i, trzęsąc się, staje, wzbijając w powietrze śmierdzący dwutlenkiem węgla py ł. – Dalej nie damy rady podjechać ty m sprzętem – mówi Martinez, próbując coś dojrzeć przez przednią szy bę, lecz widzi jedy nie dy m unoszący się nad rosnący mi na zachodzie drzewami, jakieś pół kilometra dalej; sięga po rewolwer. – Idziemy z buta. – To trochę daleko, szefie. – Gus wy gląda przez szy bę, drapiąc się po zarośnięty m policzku. – Chy ba rozbił się gdzieś w głębi lasu. Martinez zastanawia się nad ty m przez chwilę, przy gry zając policzek; w tej części stanu drogi biegną przez wąskie, zadrzewione doliny uformowane przez rzeki i otoczone gęsto porośnięty mi pagórkami. Rosną tam krzaki i zarośla, które mogą by ć siedliskiem kolonii komarów. Trzeba też uważać na leje krasowe i różnorakie zakamarki, gdzie mogą kry ć się uty tłani w błocie kąsacze. Gus zwraca się do Martineza: – To co? Próbujemy podjechać? – Nie – sy czy Martinez, sprawdzając bębenek swojego magnum; sły szy łoskot na ty łach ciężarówki, najwy raźniej jego zespół schodzi z paki, popołudniowy wiatr niesie ich podniecone głosy . – Ugrzęźniemy w ty m bagnie. – Jak chcesz, szefie. – Gus wrzuca jałowy bieg i gasi silnik. Zapada cisza wy pełniona jedy nie odgłosami natury – szumem świerszczy i świstem wiatru w koronach drzew. – Zostaw strzelbę, zabierz AR-15, na wy padek gdy by zrobiło się gorąco. Pamiętaj też o maczecie, jest pod fotelem. Martinez ma przy pięty do nogi pokrowiec z nożem my śliwskim o ostrzu długim na trzy dzieści centy metrów, którego rękojeść maca insty nktownie, niemal kompulsy wnie. Zaciska mocno zęby , my śli jedy nie o ty m, co ich czeka. Sły szy pozostały ch, którzy właśnie zmierzają w jego stronę. Otwiera drzwi szoferki i wy chodzi. Towarzy sze zbierają się przed ciężarówką, pośród zarośli, z który ch wy latują chmary bzy czący ch komarów; na blady ch twarzach ocalały ch maluje się napięcie. Powietrze śmierdzi zgnilizną i spalony m metalem. Austin zerka w stronę miejsca katastrofy , nie bardzo wiedząc, co zrobić z rękami. Sternowie stoją przy tuleni do siebie ze zmarszczony mi z niepokoju czołami. Lilly zakry wa twarz dłońmi. – O czy m my ślisz? – mówi do Martineza. – Dave i Barb, zostańcie przy ciężarówce, będziecie trzy mać straż – odzy wa się mężczy zna, zaty kając magnum za pasek. – Jeśli was otoczą, po prostu odjedźcie… odciągnijcie kąsaczy … a potem wróćcie po nas. Okej?

David energicznie kiwa głową niczy m laleczka samochodowa. – Tak, oczy wiście. – Miejcie pod ręką krótkofalówki, nie wy łączajcie ich nawet na chwilę. Gus podaje radio Davidowi, który nadal kiwa głową i mamrocze: – Jasne, jasne. – Z ty łu jest pudełko z flarami drogowy mi – Martinez instruuje Gusa – idź po parę. I nie zapomnij o apteczce. Kumasz? Gus biegnie za ciężarówkę, a Martinez spogląda na zegarek. – Przed nami jeszcze dobre cztery godziny słońca. Musimy by ć w ty m czasie z powrotem, więc bez opierdalania się. Lilly ma jeszcze jeden magazy nek o dużej pojemności; wsuwa go do rękojeści rugera. – Co robimy , jeśli ktoś przeży ł? – Ano w ty m rzecz – odpowiada jej Martinez, odpinając pokrowiec i poprawiając nóż, aby móc w razie potrzeby szy bciej go wy ciągnąć. – No i helikopter nadal może by ć sprawny . Lilly rzuca mu spojrzenie. – Przecież nie mamy ani noszy , ani lekarza. Nie będziemy mogli ich zabrać. – Przejdziemy przez tamten most – ignoruje jej słowa Martinez, poprawiając wilgotną od potu bandanę. Gus wraca z naręczem flar, które przy wodzą na my śl laski dy namitu. Martinez podaje każdemu po jednej. – Trzy majmy się razem, niech nikt nie odchodzi… Jeśli z jakiegoś powodu będziemy zmuszeni się rozdzielić albo jedno z nas się zgubi, niech zapali flarę i czeka – mówi i patrzy na starsze małżeństwo. – To ty czy się także was – dodaje i zwraca się do ły sego kolegi: – A ty , Gus, pilnuj prawej flanki z maczetą. Nie hałasuj. AR-15 to twoja ostatnia deska ratunku. Sam będę po lewej. Ty i junior weźmiecie środek – rzuca do Lilly . Austin podnosi głowę i patrzy w niebo. Nadciągają popołudniowe chmury . Dzień szarzeje i po podmokły m terenie przed nimi zaczy nają tańczy ć cienie. Obficie padało i bagno wy daje się nie do przeby cia, tu i ówdzie stoją kałuże, na ziemi zalegają masy liści, a drzewa rosną bardzo gęsto. Jednak muszą tamtędy przejść, jeśli chcą dotrzeć do wraku. – Przez las biegnie kory to rzeki – mówi Martinez, biorąc głęboki oddech i wy ciągając swoje magnum. – Pójdziemy nim tak daleko, jak się da, a potem skierujemy się po prostu na słup dy mu. Rozumiemy się? Kompania przy takuje, ale nikt nie odzy wa się ani słowem. Strach rozprzestrzenia się niczy m diaboliczny wirus. – No to walimy – wzdy cha Martinez. Nie jest łatwo. Błoto jest jak klej, zasy sa buty , które przy każdy m kroku wy dają z siebie mlaszczący odgłos, mącąc odwieczne milczenie lasu. Idą kręty mi serpenty nami wy schniętego kory ta, u ich stóp nieśmiało pły nie strumień słonawej wody . Im dalej zagłębiają się w gęstwinę, ty m więcej światła dziennego poły kają drzewa. – I jak tam, Huckleberry ? – szepcze Lilly do idącego obok niej Austina, który ściska swojego glocka spocony mi dłońmi. – Bajecznie – kłamie; długie kosmy ki związał skórzany m rzemy kiem, krople potu lśnią na jego twarzy , kiedy nerwowo przy gry za dolną wargę, przebijając się przez błoto.

– Nie musisz tak trzy mać tej broni. – Lilly pozwala sobie na uśmiech. – To znaczy jak? – Jakby ś by ł komandosem z Delta Force. Miej ją pod ręką, i ty le. – Poradzę sobie. – Kiedy jakiś trup się napatoczy , nie śpiesz się. Są powolne, oszczędzaj kule. Nie musisz odstawiać popisu godnego rewolwerowca. Austin rzuca jej nieco urażone spojrzenie. – Chcę się przy gotować… może będę musiał biec ci na ratunek. Lilly przewraca oczami. – Och, czuję się teraz taka bezpieczna. Dziewczy na rozgląda się po lesie, próbując wy patrzy ć cokolwiek pomiędzy drzewami, ale dostrzega jedy nie chmurę czarnego dy mu. Powietrze jest ciężkie od robactwa i smrodu płonącego metalu i kabli. Znajdują się może pół kilometra od śmigłowca. Sły chać już ciche trzaskanie ognia, zagłuszane jednak przez szum wiatru. Po prawej, jakieś dwadzieścia metrów przed Lilly , przez zarośla przedziera się Martinez, torując sobie drogę za pomocą my śliwskiego noża. Równolegle z nim, po lewej, drepcze Gus, lustrując okolicę w poszukiwaniu kąsaczy niczy m ogar; o ramię oparł maczetę. Już prawie nie widzą nieba, które zasłania plątanina gałęzi i listowia. Lilly zaczy na coś mówić, kiedy przed Gusem wy rasta mroczna postać. Kobieta zatrzy muje się i szy bkim ruchem podnosi broń. Oddech więźnie jej w gardle, kiedy Gus bierze zamach maczetą. Ty łem do niego stoi potężny kąsacz w podarty ch ogrodniczkach; koły sze się niepewnie na martwy ch nogach. Przekrzy wił głowę niczy m pies zasłuchany w ultradźwięki, jakby zahipnoty zował go szum ognia. Maczeta opada szy bko; jej ostrze wbija się z chrzęstem w czaszkę i przecina oponę twardą. Try ska fontanna ciemnawej mazi, pluskając głośno. Trup pada na ziemię. Lilly nie zdąża odetchnąć, kiedy kolejny hałas, ty m razem z drugiej strony , przy ciąga jej uwagę. Kilkanaście metrów dalej Martinez również naty ka się na szwendacza – paty kowatą kobietę z szarą, matową, rzadką czupry ną, która przy pomina naciągniętą na jej czaszkę pajęczy nę – prawdopodobnie żonę farmera, kry jącą się za krzakami. Bły skawiczny m ruchem wbija nóż w ty ł jej głowy , zaraz nad karkiem, kończąc ten podły , nieumarły ży wot. Lilly wy puszcza z ulgą powietrze i opuszcza broń. Dziewczy na zaczy na rozumieć, że szwendaczy bez reszty pochłaniają dźwięki dochodzące z płonącego wraku. Martinez staje i ogląda się za siebie. – Czy wszy scy są cali? – py ta teatralny m szeptem. Odpowiadają mu skinieniem głowy i wznawiają powolny , ale miarowy marsz, wchodząc jeszcze głębiej pomiędzy drzewa i mgliste cienie. Martinez daje im ręką znak, żeby się pośpieszy li. Ziemia jest gąbczasta i mokra, spowalnia ich. Mrok zaciska swoje szpony , otula ich odór płonącego metalu i benzy ny , trzaski są coraz głośniejsze. Lilly robi się niedobrze, dostaje gęsiej skórki. Czuje na sobie spojrzenie idącego obok niej Austina i mówi: – Mógłby ś przestać się na mnie gapić? – Nie moja wina, że jesteś cholernie seksowna – chry pi chłopak z nerwowy m uśmiechem. – Może by ś się spróbował skupić? – Niezadowolona Lilly kręci głową.

– Jestem skupiony , nie bój nic – odpowiada, nadal ściskając broń niczy m twardy glina, którego pewnie podpatrzy ł na jakimś filmie. Mniej więcej sto metrów od miejsca katastrofy dochodzą do podmokłej łąki, istnego bagniska pełnego robali; gdzieniegdzie z wody wy stają powalone pniaki. Gesty kulując, Martinez każe im przejść po nich jak po kładkach. Gus idzie przodem, na czworakach przechodząc przez największy pniak. Za nim rusza Martinez, potem Lilly i na końcu zamy kający pochód Austin. Zbliżając się do brzegu, chłopak czuje, że coś ociera się o jego spodnie. Pozostali są już po drugiej stronie i idą przez polanę. Austin zatrzy muje się, my śląc, że zahaczy ł o jakiś konar, i zerka na swoją nogę. Wy stające z błota gnijące łapska trzy mają go za ły dkę. Austin wy daje z siebie krzy k i próbuje wy ciągnąć broń, kiedy martwe palce zaciskają się mocniej, próbując wciągnąć go do bagna. Z błota gramoli się gnijący truposz i rzuca się na nogi Austina. Nie sposób stwierdzić, czy to mężczy zna, czy kobieta, bowiem twarz stwora umazana jest mokrą ziemią, jego oczy są białe niczy m żarówki; kłapie czarną, umocowaną na gnijący ch zawiasach złamaną szczęką, która upodabnia go do giganty cznego żółwia. Austinowi udaje się oddać strzał – z tłumika prócz py knięcia doby wają się iskry – lecz chy bia celu; kula przebija co prawda czaszkę kąsacza, której kawałek ląduje w mulistej wodzie, lecz jest dlań stosunkowo niegroźna. Pięćdziesiąt metrów dalej Lilly sły szy wy strzał. Odwraca się i sięga po rugery , ale rozjeżdża się na mokry m błocie i upada; pistolety wy latują jej z rąk. Austin próbuje strzelić po raz drugi, ale kąsacz prakty cznie leży na jego nodze; jest niczy m sunący po błocie, oślizły czarny wielory b. Szczęka lata mu jak u zepsutej marionetki, z gęby śmierdzi rozkładem. Chłopak cofa się insty nktownie – z mimowolny m piskiem – broń wy ślizguje mu się z rąk. Kopie stwora prosto w szczękę, czubek jego buta zaklinowuje się między gnijący mi zębami i gęstą, czarną mazią. Trup kąsa. Lilly czołga się do leżący ch na ziemi pistoletów. Martinez i Gus, którzy również połapali się, że coś jest nie tak, ruszają do Austina, ale jest już za późno, aby interweniować. Potężnej postury , ociekający błotem szwendacz już ma zacisnąć zęby , który mi niechy bnie przebiłby materiał tury sty cznego buta chłopaka, kiedy Austinowi, grzebiącemu od jakiegoś czasu szaleńczo w kieszeni, udaje się wy ciągnąć flarę drogową. Dosłownie w ostatniej chwili – zanim truposz zdąża domknąć paskudną gębę – młody mężczy zna zapala flarę, po czy m wbija ją w lewe oko kąsacza. Monstrum odchy la się i zwalnia uścisk, odrzucając do ty łu dy miącą się głowę. Austin gapi się przez moment na trupa, nie mogąc oderwać wzroku od płomieni gorejący ch w przegniłej czaszce stwora, którego lewe oko jarzy się złowieszczo, a potem miga niczy m światło awary jne. Kąsacz tężeje i ty ł jego łba eksploduje, plując ogniem niczy m spawarka. Gałka oczna pęka jak przeciążona żarówka, oblewając Austina ciepłą i kleistą cieczą… truposz zapada się z bulgotem i niknie w czarnej próżni. Chłopak wzdry ga się, wy ciera twarz i, nadal zahipnoty zowany spektaklem, patrzy na tonącego kąsacza… aż na powierzchni pozostają jedy nie bąbelki powietrza; blask zapalonej flary jest widoczny jeszcze przez kilka sekund. Austinowi udaje się odwrócić głowę. Łapie za broń i próbuje uspokoić oddech. – Dobra robota – mówi zazwy czaj powściągliwa w pochwałach Lilly , idąc po prowizory cznej kładce. – Podaj mi rękę.

Pomaga Austinowi stanąć na śliskiej kłodzie. Chłopak bierze się w garść, otrząsa się z szoku, przeły ka ślinę i zaty ka broń za pas. Patrzy Lilly prosto w oczy . – O mały włos. – Pozwala sobie na niepewny uśmiech. – Mógł cię przecież dziabnąć. – Dzięki Bogu, że miałeś głowę na karku – odpowiada rozbawiona Lilly , a kąciki jej ust wędrują do góry , mimo że serce mało nie wy skoczy jej z piersi. Rozmowę przery wa nawoły wanie Martineza. – LILLY! Kobieta ogląda się przez ramię. Trzy dzieści metrów dalej, przez prześwit, dostrzega obłok gry zącego, czarnego dy mu. Martinez i Gus dotarli do helikoptera. – No chodź, przy stojniaczku – mówi podenerwowana Lilly , zgrzy tając zębami. – Przed nami jeszcze sporo roboty . Śmigłowiec leży na boku na dnie wy schniętego kory ta; przebity bak pluje dy mem. Póki co nie widać żadny ch ofiar. Lilly ostrożnie podchodzi, zasłaniając twarz, aby nie wdy chać zanieczy szczonego powietrza. Martinez – również z dłonią przy ustach i nosie – jest już przy kokpicie, pochy la się i łapie za klamkę. – Ostrożnie! – krzy czy do niego Lilly , sięgając po broń. – Nie mamy pojęcia, co tam jest! Martinez odskakuje z poparzoną od nagrzanego metalu dłonią. – Kurwa mać! Lilly jest już niemal przy nim. Dy m przerzedza się niczy m odciągana kurty na, odsłaniając miejsce katastrofy . Pilot chciał wy lądować na kawałku miękkiego gruntu, gdzie kory to jest rozmokłe. Pokry ta liśćmi ziemia została rozorana przy uderzeniu. Oberwane śmigło leży teraz dwadzieścia metrów dalej; wy gląda, jakby ktoś zawiązał je na supeł. – Gus! Austin! Rozglądajcie się! – Martinez daje im wskazówki, pokazując na rosnące nieopodal sosny wejmutki. – Hałas przy ciągnie hordę! Mężczy źni odwracają się w stronę lasu, podnoszą broń i mierzą w ciemność. Lilly czuje na twarzy ciepło bijące od płonącego śmigłowca. Kadłub leży na prawy m boku, ogon i ty lny wirnik są paskudnie powy ginane. Oderwana płoza wy gląda jak przecięta giganty czny m otwieraczem do puszek. Szy by są popękane i zaparowane od oddechu załogi lub przy słonięte obłokami dy mu. Niemożliwością jest zajrzeć do kokpitu. Sadza pokry ła sporą część oznakowań na podwoziu. Lilly próbuje odczy tać widniejące na ogonie litery , lecz nie udaje jej się rozszy frować całego wy razu… Martinez podnosi rękę i nagle hałas cichnie na ty le, że sły szą zduszone krzy ki dochodzące ze środka śmigłowca; mężczy zna podchodzi do helikoptera. Lilly zbliża się do wraku z odbezpieczony mi rugerami gotowy mi do strzału. – Bądź ostrożny ! Martinez bierze głęboki oddech i zaczy na wdrapy wać się na kokpit. Lilly celuje w drzwi z obu pistoletów. Balansując na poobijanej metalowej powierzchni, mężczy zna zdejmuje bandanę i owija nią klamkę. Lilly sły szy kolejny krzy k: – …stąd…! Martinez szarpie i drzwi otwierają się ze skrzy pnięciem. Ze środka bucha kłąb dy mu, który rozwiewa się na wietrze i odsłania ubraną w znoszoną kurtkę i szal, umazaną krwią kobietę próbującą wy dostać się z kokpitu. – ZABIERZCIE MNIE STĄD! – kaszle.

Lilly opuszcza broń. Kobieta jeszcze się nie przemieniła. Martinez pomaga jej wy dostać się ze śmiertelnej pułapki. Ofiara wy padku wije się w jego ramionach, jej blada twarz wy krzy wia się w agonii. Jedna z nóg kobiety nosi ślady poważny ch poparzeń, jej jeansy są prakty cznie zwęglone, skóra lśni od ropy i krwi. Lewą rękę trzy ma na brzuchu, nie może nią ruszy ć – jest złamana w okolicy łokcia, kość wy staje przez rękaw swetra. – Lilly , pomóż mi! Razem niosą kobietę jak najdalej od wraku i kładą ją na ziemi. Wy daje im się, że nie przekroczy ła jeszcze czterdziestki. Ma jasną cerę, my sie blond włosy i twarz napuchniętą od płaczu. Trzęsie się z bólu, łzy ciekną jej po policzkach. – Nie rozumiecie! Musimy … – mamrocze histery cznie. – Dobrze, już dobrze – mówi do niej Lilly , delikatnie odgarniając mokre włosy z oczu rannej kobiety . – Możemy ci pomóc, niedaleko stąd mamy lekarza. – Mike! On nadal jest… – Drgają jej powieki, ciałem rzucają spazmy bólu, oczy wy wracają się w głąb czaszki. – Nie możemy iść… musimy … musimy go wy dostać… musimy ! Lilly głaszcze kobietę po policzku, jej skóra jest lepka i oślizła niczy m małża. – Spróbuj się uspokoić. – …trzeba go pogrzebać… to coś… zanim… – Jej głowa opada na bok; ranna traci przy tomność niczy m zdmuchnięta przez kogoś świeczka. Lilly spogląda na Martineza. – Pilot – mówi Martinez, patrząc Lilly prosto w oczy . Dy m zdąży ł się już przerzedzić, a płomienie przy gasły . Gus i Austin co i rusz oglądają się przez ramię. Martinez decy duje się na powrót do wraku. Lilly idzie za nim. Razem stają na jednej z pogięty ch płóz i próbują zajrzeć do środka przez otwarte drzwi. Uderza ich odór spalonego mięsa. Pilot jest martwy . Mężczy zna imieniem Mike siedzi pośród dy mu i iskier nadal przy pięty pasami do fotela, jego skórzana kurtka lotnicza jest nadpalona. Lewa strona jego ciała zwęgliła się i poczerniała, zdeformowana przez ogień. Palce odzianej w rękawiczkę dłoni stopiły się i przy kleiły do drążka. Kiedy Lilly zagląda do piekielnego kokpitu, przez głowę przelatuje jej my śl, że ten facet jest bohaterem. Udało mu się sprowadzić maszy nę na stosunkowo miękki kawałek ziemi, ty m samy m uratował ży cie swojej pasażerki – żony , dziewczy ny ? – Dla niego jest już za późno – mówi szeptem Martinez. – Najwy raźniej – odpowiada Lilly , zeskakując na ziemię. Austin klęka obok nieprzy tomnej kobiety , szukając na szy i pulsu. Gus nerwowo rozgląda się po drzewach. Lilly wy ciera pot z twarzy . – Powinniśmy jednak uszanować jej ży czenie. Martinez zeskakuje z płozy i próbuje zorientować się w sy tuacji; wiatr przegnał już niemal cały dy m. Trze podrażnione oczy . – Sam nie wiem. – Szefie! – woła Gus stojący przy krawędzi lasu, z którego dochodzą zwiastujące kłopot dźwięki. – My ślę, że musimy się powoli zbierać. – Idziemy ! – komenderuje Martinez. – Bierzemy ze sobą kobietę. – A co z… – protestuje Lilly . – Zdajesz sobie sprawę, co z nim zrobi Gubernator? – py ta szeptem Martinez.

Lilly czuje, że wzbiera w niej gniew. – To nie ma nic wspólnego z Gubernatorem. – Lilly … – On uratował tej kobiecie ży cie. – Posłuchaj mnie. Samo przetransportowanie jej przez las do ciężarówki zajmie nam cholernie dużo czasu. Lilly wy daje z siebie zniecierpliwione westchnienie. – I my ślisz, że Gubernator się nie dowie o pozostawiony m przez nas pilocie? Martinez wy pluwa gęstą flegmę, ociera usta i my śli nad kolejny m ruchem. – Szefie! – nawołuje go coraz bardziej nerwowy Gus. – Mówiłem, że idziemy , do kurwy nędzy – sy czy Martinez, gapiąc się na spaloną ziemię, rozważając, co zrobić… choć wie, że to z góry przesądzone.

SZEŚĆ Słońce chy li się już ku zachodowi, kiedy docierają do ciężarówki; drzewa rzucają długie cienie. Zmęczeni maratońskim spacerem suchy m kory tem, gdzie napotkali liczny ch szwendaczy , mogą teraz liczy ć na pomoc Davida i Barbary , którzy biorą na siebie ciężar niesienia ranny ch – ofiary wy padku helikoptera przy wiązane są do prowizory czny ch noszy sklecony ch naprędce z brzozowy ch kłód i wierzbowy ch witek – i szy bko idą z nimi na ty ł, szukając miejsca pośród zabranego z Piggly Wiggly prowiantu. – Uważajcie na nią – mówi Lilly , kiedy David i Barbara próbują zmieścić nosze pomiędzy dwoma rzędami skrzy nek i pudeł. Kobieta powoli dochodzi do siebie, jej głowa koły sze się z boku na bok, powieki drgają. Z ty łu nie ma zby t dużo miejsca, lecz Barbara szy bko przestawia kilka pudeł. – Odniosła spore obrażenia, ale jakoś się trzy ma – mówi Lilly , wdrapując się na pakę. – Niestety , nie można powiedzieć tego o pilocie. Jak na zawołanie cała trójka odwraca się, sły sząc Gusa i Martineza, którzy dźwigają martwego pilota – jego zniekształcone zwłoki są nadal przy wiązane do noszy – i kładą go na podłodze ciężarówki. David robi dla niego nieco miejsca, dosuwając pudełka z brzoskwiniami w puszkach do ściany , tworząc ty m samy m wąski pasek wolnej przestrzeni pomiędzy butlami z propanem i kartonami gotowy ch dań z proszku. David wy ciera poskręcane artrety zmem dłonie w jedwabną kurtkę i patrzy na zwęglone ciało, mówiąc: – Nie powiem, jest to cokolwiek problematy czne. Lilly odwraca się i patrzy na stojącego przy odciągniętej brezentowej płachcie Martineza, który zagląda do zacienionej ciężarówki: – Musimy go pogrzebać. Długa historia. David nie odry wa wzroku od zwłok. – A co, jeśli…? – Miejcie na niego oko – nakazuje Martinez. – Jeśli zacznie się zmieniać na trasie, uży jcie pistoletu małego kalibru. Obiecaliśmy tej pani, że… – Nie damy rady ! Ich rozważania przery wa nagły krzy k. Lilly patrzy na ranną kobietę, która rzuca się na metalowej podłodze, nadal owinięta wierzbowy mi gałązkami. Kiwa bezwładnie zakrwawioną głową. Udało jej się otworzy ć zaropiałe, rozpalone gorączką oczy , wlepia wzrok w brezentowy sufit. Mamrocze coś pod nosem, jakby mówiła we śnie. – Mike, jesteśmy na południe… co z… co z wieży czką?! Lilly klęka przy kobiecie. – Już dobrze, skarbie. Jesteś bezpieczna.

Barbara podchodzi do stojący ch po drugiej stronie przestrzeni załadunkowej butli i odry wa wieczko ochronne z jednego z baniaków. – Napij się, kochanie… chociaż ły ka. Kobieta na noszach krzy wi się z bólu, a przez jej ciało przechodzi fala bólu, kiedy próbuje przełknąć podaną jej wodę. Kaszle i stara się coś powiedzieć: – Mike… czy on? – Kurwa! Dobiegający gdzieś z ty łu głos Austina odwraca uwagę jego towarzy szy . Chłopak próbuje wejść do środka ciężarówki, rzucając nerwowe spojrzenia przez ramię. Z lasu za jego plecami wy łania się grupka kąsaczy – zaledwie jakieś dwadzieścia metrów od auta – co najmniej dziesięciu, same dry blasy . Przeżuwają nieustannie obleśny mi mordami, ich mlecznobiałe oczy lśnią w ostatnich tego dnia promieniach słońca. Austinowi udaje się wgramolić do środka; w spoconej dłoni ściska broń. – SPIERDALAMY STĄD! Trzaśnięcie drzwiami szoferki sprawia, że wszy scy podskakują. Biegi chrzęszczą. Auto zaczy na się trząść. Ruszają. Lilly łapie się skrzy nek, żeby utrzy mać równowagę, kiedy ciężarówka cofa, wzbijając w powietrze tumany kurzu i spalin. Przez szparę w brezencie Lilly patrzy na człapiący ch ku nim szwendaczy . Samochód najeżdża prosto na trupy , powalając je niczy m kula kręgle. Pod masy wny mi oponami ich napuchnięte cielska pękają niczy m purchawki. Ciężarówka grzęźnie w stercie gnijący ch zwłok, silnik rzęzi hałaśliwie; przez moment koła obracają się bezsilnie, ubijając śmierdzące, martwe organy na papkę. Nareszcie łapią przy czepność i Gus naciska gaz do oporu, auto wy ry wa do przodu, choć rzuca nim niemiłosiernie, lecz są już na drodze i kierują się tam, skąd przy jechali. Lilly przy gląda się rannej kobiecie. – Kochanie, jeszcze moment, wszy stko będzie dobrze… zabierzemy cię do lekarza. Barbara polewa jej spierzchnięte, popękane usta odrobiną wody . – Nazy wam się Lilly , a to Barbara. Zdradzisz nam swoje imię? Kobieta mamrocze coś pod nosem, ale ry k ciężarówki zagłusza jej słowa. Lilly klęka i nachy la się. – Czy mogłaby ś powtórzy ć, kochanie? Swoje imię? – Chrisss… Christina – mówi ranna przez zaciśnięte zęby . – Christino, nie martw się… wszy stko będzie dobrze… dasz radę. Lilly ociera jej zroszone potem brwi. Christina telepie się na noszach i łapczy wie ły ka powietrze. Ma półprzy mknięte oczy i nie przestaje szeptać, klepiąc niezrozumiałą, pełną bólu litanię. Lilly głaszcze jej matowe włosy . – Nic się nie martw… – powtarza Lilly , bardziej do siebie niż do kobiety . Ciężarówka wjeżdża na dwupasmówkę, brezent łopocze na wietrze. Lilly wy gląda na zewnątrz; mijane zagajniki sosnowe zlewają się w niewy raźną plamę. Zachodzące słońce schodzi poniżej wierzchołków drzew, tworząc stroboskopowy , niemal hipnoty czny efekt. Lilly przez moment zastanawia się, czy na pewno wszy stko będzie okej… może sy tuacja w Woodbury fakty cznie jest stabilna… może makiaweliczne metody Gubernatora zapewnią miasteczku bezpieczeństwo i jakoś się im poukłada. Bardzo chciałaby wierzy ć, że

Woodbury ma jakąś przy szłość. Może to jest klucz… trzeba po prostu uwierzy ć. Może dzięki temu przetrwają… Może, może, może, może… – G… gdzie jestem? – py ta Christina chropawy m, niepewny m głosem i zanosi się kaszlem. Doktor Stevens stoi przy jej łóżku w przy brudzony m, poprzecierany m kitlu laboratory jny m, na nosie ma okulary w druciany ch oprawkach. – Możesz by ć trochę skołowana – mówi – daliśmy ci parę pigułek szczęścia. Christina leży na wznak na zaimprowizowany m łóżku szpitalny m w zbudowanej z pustaków salce znajdującej się w katakumbach pod torem wy ścigowy m. Ma na sobie uży wany szlafrok, pod prawą rękę podłożono jej łupki z podpałki i owinięto taśmą medy czną. Bladą twarz barwy popiołu odwraca od rażącego jasnego światła podwieszonej bezpośrednią nad nią jarzeniówki. – Alice, potrzy maj, proszę. – Stevens podaje młodej pielęgniarce kroplówkę. Dziewczy na również ma na sobie wy świechtany kitel; włosy spięła w kucy k. Alice sili się na uśmiech, trzy mając w górze kroplówkę, której koniec przy mocowany jest do ramienia rannej kobiety . – G… gdzie… jestem? – charczy Christina. Stevens podchodzi do zlewu, my je ręce i wy ciera je. – Mógłby m powiedzieć ci na ucho, że jesteśmy w dziewiąty m kręgu piekła, ale na razie powstrzy mam się od podobny ch komentarzy – mówi z ciepły m, ale nieco cy niczny m uśmiechem. – Jesteś na terenie metropolii zwanej Woodbury , w stanie Georgia… populacja? Cholera wie. Nazy wam się Stevens, a to jest Alice. Mamy kwadrans po siódmej. Pamiętasz, że dziś po południu zostałaś wy ciągnięta z wraku płonącego helikoptera? Christinie udaje się odpowiedzieć skinieniem głowy , choć bolą ją od tego całe plecy . – Przez jakiś czas będzie boleć – mówi Stevens. – Masz oparzenia trzeciego stopnia na dwudziestu procentach swojego ciała. Ty le dobrze, że niepotrzebny jest przeszczep… Z obrzękami będziemy radzić sobie na bieżąco. Na szczęście dy sponowaliśmy jeszcze trzema litrami glukozy , którą chlałaś niczy m pijany żeglarz. Masz rękę złamaną w dwóch miejscach, ale też będziemy to kontrolować. Masz na imię Christina? Kobieta kiwa głową. Stevens pstry ka niewielką podłużną latareczkę i świeci jej w oczy . – A jak tam z twoją pamięcią krótkotrwałą? Christina bierze głęboki, świszczący oddech, co sprawia jej wy raźny ból. – Mój pilot… ma na imię... miał na imię Mike… Czy … Stevens chowa latareczkę i mówi poważny m głosem: – Przy kro mi to mówić, ale twój przy jaciel zmarł w wy padku. Christina kiwa głową. – Domy ślałam się tego, ale… czy jego ciało… Czy je zabrali? – Tak, zostało tutaj przewiezione. Kobieta przeły ka ślinę i oblizuje suche usta. – To dobrze… obiecałam mu chrześcijański pochówek. Stevens spuszcza głowę. – Godne podziwu… chrześcijański pochówek. – Stevens i Alice wy mieniają spojrzenia; lekarz zwraca się z powrotem do swojej pacjentki. – Nie wszy stko naraz… dobrze? Na razie skupmy się

na twoim powrocie do zdrowia. – O co chodzi? Czy powiedziałam coś nie tak? Stevens zastanawia się przez chwilę, co powiedzieć. – Nic, czy m powinnaś się martwić. – Czy jest jakiś problem z pochowaniem mojego pilota? Stevens wzdy cha. – Słuchaj… będę z tobą szczery . Nie sądzę, żeby do tego doszło. Christina stęka, próbując usiąść. Alice pomaga swojej pacjentce się podnieść, delikatnie unosząc jej złamaną rękę. – Na czy m polega problem? – py ta ranna. Stevens, zanim zdecy duje się odpowiedzieć, znowu spogląda na Alice. – Gubernator jest problemem. – Kto? – Facet, który trzęsie ty m miejscem – mówi Stevens, zdejmuje okulary , wy ciera je chusteczką i ciągnie dalej, czy szcząc szkła – uważa się za urzędnika państwowego, stąd ta ksy wka. Christina marszczy brwi, skonfundowana. – Czy on… – Szuka odpowiednich słów. – Czy … – Co takiego? – No jak się to mówi? – Denerwuje się. – Został wy brany ? Czy zwy cięży ł w głosowaniu? Lekarz rzuca Alice jeszcze jedno spojrzenie. – Cóż… to ciekawe py tanie. – Pewnie, został wy brany … – mamrocze pielęgniarka. – Jedny m głosem… swoim. Doktor pociera zmęczone oczy . – To nieco bardziej skomplikowane – mówi, ostrożnie ważąc słowa. – Jesteś tutaj nowa. Ten człowiek… to samiec alfa w naszy m mały m stadku. Po prostu objął przy wództwo. Robi porządek i odwala brudną robotę. – Stevens uśmiecha się z lekceważeniem. – Problem polega jednak na ty m, że bardzo mu się to podoba. Christina patrzy się na niego. – Nie mam pojęcia, co to oznacza. – Słuchaj – Stevens zakłada okulary z powrotem i przeczesuje włosy palcami – cokolwiek stanie się ze szczątkami twojego przy jaciela… Opłakuj go w samotności. – Nie rozumiem. Stevens patrzy na Alice, jego mina rzednie. – Za ty dzień lub dwa wy zdrowiejesz, twoja ręka się zrośnie, a rany zagoją… i wtedy zastanowisz się, czy nie lepiej stąd odejść. – Ale ja… – I jeszcze coś – przery wa Stevens, patrząc kobiecie prosto w oczy ; jego głos obniża się o oktawę. – Ten mężczy zna… Gubernator. Nie można mu ufać. Rozumiesz? Jest zdolny do wszy stkiego. Trzy maj się od niego z daleka… i graj na czas, dopóki nie będziesz mogła sobie stąd pójść. Rozumiesz, co do ciebie mówię? Christina nie odpowiada, ty lko patrzy na Stevensa, chłonąc jego słowa.

Nad miastem zapada zmrok. Niektóre okna rozświetla blask zapalonej latarni, inne pulsują światłem zasilany m przez kapry śne generatory . Nocą Woodbury wy gląda niczy m dwudziestopierwszowieczne miasteczko przeniesione o dwieście lat wstecz; podobna atmosfera panowała zresztą w każdej osadzie ludzkiej po wy buchu zarazy . Na rogu jednej z ulic strumień światła z czy jejś latarki pada na deski, który mi zabito okna zdemolowanego McDonalda, żółtopomarańczowa poświata odbija się od odpadającego złotego loga. Ludzie Martineza, poustawiani na żurawiach w kluczowy ch punktach bary kady , obserwują sunące przy krawędzi przy legającego do miasta lasu coraz liczniejsze cienie. Od powrotu ekipy rekonesansowej akty wność kąsaczy znacznie wzrosła. Rozpoczy na się ostrzał z karabinów ustawiony ch na północy i zachodzie; nieregularne serie burzą nocną ciszę, co przy daje miastu – skąpanemu jeszcze w resztkach zmierzchającego, purpurowego słońca – frontowego klimatu. Lilly Caul, obarczona skrzy nią z prowiantem, idzie wzdłuż sklepowy ch witry n, kierując się do swojego budy nku. Sły szy za sobą echo wy strzałów z broni automaty cznej, które rozchodzi się po smaganej wiatrem ulicy . Staje i ogląda się przez ramię, sły sząc przebijający się przez kanonadę głos: – LILLY, ZACZEKAJ! Na tle rozświetlający ch niebo pocisków smugowy ch Lilly dostrzega sy lwetkę młodego mężczy zny w skórzanej kurtce; kręcone kudły opadają mu na twarz. Austin niesie na ramieniu płócienny worek. Mieszka niedaleko Lilly . Podchodzi do niej z zaskakująco szerokim uśmiechem i mówi: – Daj, pomogę ci z ty m. – Poradzę sobie, Austin – odpowiada, kiedy chłopak próbuje zabrać jej skrzy nkę; przez moment się szarpią, aż wreszcie Lilly daje za wy graną. – Dobra, już dobra, bierz ją. Austin idzie radośnie obok niej, niosąc prowiant. – Niezła by ła dzisiaj jazda, co nie? – Ej, wy luzuj trochę, Austin… Kierują się w stronę budy nku Lilly . Na końcu ulicy uzbrojony mężczy zna przechadza się wzdłuż ciężarówek z naczepami. Austin uśmiecha się szelmowsko. – Dzisiaj walczy liśmy ramię w ramię, nie? Trochę nas to do siebie zbliży ło. – Austin, proszę, daj już sobie spokój. – Trochę cię jednak zmiękczy łem? Lilly kręci głową, choć, mimo nerwów, nie potrafi ukry ć rozbawienia. – Przy znam, że jesteś niezmordowany . – Masz jakieś plany na wieczór? – Zapraszasz mnie na randkę? – Będą walczy ć na arenie. Może pójdziemy razem, wezmę parę ty ch batoników, które dziś znalazłem. – Nie jestem zby t wielką fanką – mówi ponuro Lilly . – Czego? Batoników? – Bardzo śmieszne. Te walki to barbarzy ństwo. Prędzej zjem potłuczone szkło. Austin wzrusza ramionami. – Skoro tak mówisz – odpowiada, ale po jego oczach widać, że wpadł na jakiś nowy pomy sł. – A może zapomnimy o randce i dasz mi parę wskazówek?

– Jakich znowu wskazówek? – No, jak radzić sobie z martwy mi – mówi już zupełnie serio, bez śladu wesołości. – Będę z tobą szczery … Odkąd to wszy stko się zaczęło, poruszam się w duży ch grupach… Nigdy nie musiałem się samodzielnie bronić. Muszę się sporo nauczy ć, nie jestem jak ty … Lilly patrzy na niego, zastanawiając się nad ty m, co usły szała. – Co masz na my śli? – Jesteś twarda, Lilly … potrafisz by ć zimna, nawet bezwzględna. Dajesz czadu jak Clint Eastwood. Docierają do alei przy skąpany m w cieniu budy nku Lilly . Martwe pędy kudzu porastające mury z czerwonej cegły wy glądają w zachodzący m słońcu niczy m rakowa narośl. Lilly zatrzy muje się i mówi do Austina: – Dzięki za pomoc, już sobie poradzę. – Bierze od niego skrzy nkę. – Lecz jest jeszcze coś, co chcę ci powiedzieć. – Oblizuje wargi i czuje, jak coś ściska ją w żołądku. – Nie zawsze taka by łam. Powinieneś mnie widzieć na początku tego zamieszania. Bałam się własnego cienia. Lecz ktoś wy ciągnął do mnie pomocną dłoń, kiedy tego potrzebowałam, choć nie musiał tego robić. Uwierz mi. Ktoś mi po prostu pomógł. Austin nie odpowiada, jedy nie kiwa głową i czeka, aż Lilly skończy mówić, bo wy raźnie coś ją gry zie, chce powiedzieć coś istotnego. – Pokażę ci pewne rzeczy – dodaje. – I powinieneś wiedzieć, że… istnieje ty lko jeden sposób, który gwarantuje nam przeży cie. Musimy sobie pomagać. Po raz pierwszy Lilly widzi jego ciepły , szczery , prostoduszny uśmiech. – Doceniam to, Lilly . Przepraszam, że by łem takim fiutem. – Nie by łeś fiutem – mówi, a potem bez ostrzeżenia nachy la się i daje mu przy jacielskiego, niezobowiązującego całusa w policzek. – Jesteś po prostu młody . Odwraca się, wchodzi do środka i delikatnie zamy ka mu drzwi przed nosem. Austin stoi jeszcze przez jakiś czas na ulicy , wpatrując się w szerokie, dębowe drzwi i pocierając policzek, jakby został właśnie skropiony wodą święconą. – Doktorku? – Trzy mocne, szy bkie stuknięcia burzą i tak pozorny spokój infirmerii; za drzwiami rozlega się rozpoznawalny gardłowy głos, którego słabego lokalnego akcentu nie da się pomy lić z żadny m inny m. – Czy nowa pacjentka przy jmuje już gości? Doktor Stevens i Alice spoglądają po sobie. Stoją przy ustawionej na szarej podłodze wanience ze stali nierdzewnej, stery lizując przy rządy medy czne w wiadrze wrzącej wody , para otacza ich twarze. – Chwileczkę! – krzy czy Stevens, wy cierając ręce w drodze do drzwi. Kładzie dłoń na klamce i patrzy na siedzącą na łóżku pacjentkę, która nieśmiało macha paty kowaty mi, zawinięty mi w bandaże nogami. Christina, nadal w szlafroku, sączy wodę z plastikowego kubka; owinęła się kocem. Na jej opuchniętej – choć nadal ślicznej, mimo spięty ch gumką matowy ch i nadpalony ch włosów – twarzy maluje się napięcie. Pomiędzy lekarzem i pacjentką nawiązuje się nieme porozumienie. Stevens kiwa głową i otwiera drzwi. – Rozumiem, że gościmy w naszy ch skromny ch progach bohaterkę! – huczy od progu mężczy zna, wpadając do zaimprowizowanego gabinetu niczy m huragan. Na spręży sty , chudy grzbiet Gubernator zarzucił swój bitewny strój – kamizelkę my śliwską,

czarny golf i spodnie wojskowe włożone w wy sokie czarne buciory – co upodabnia go do dy ktatora z jednego z państw trzeciego świata. Długie do ramion czarne włosy lśnią i falują przy każdy m jego kroku, sumiaste wąsisko unosi się przy uśmiechu. – Przy szedłem się z panią przy witać. Gabe i Bruce stoją zaraz za Gubernatorem, posępni i cisi niczy m agenci tajny ch służb. – No i co, radzisz sobie jakoś, młoda damo? – mówi Philip Blake do rekonwalescentki, podsuwając sobie składane metalowe krzesełko; stawia je z łoskotem przy łóżku. Christina odstawia kubek i zawija się szczelniej kocem, próbując zakry ć głęboki dekolt. – Chy ba tak. Dzięki nim. Gubernator siada okrakiem na krześle, kładąc ży laste ramiona na oparciu. Patrzy na Christinę niczy m jowialny komiwojażer. – Doktor Stevens i Alice są najlepsi… o tak, zdecy dowanie najlepsi. Nie mam pojęcia, co by śmy bez nich zrobili. – Christino, przy witaj się z Philipem Blakiem – odzy wa się stojący na drugim końcu infirmerii Stevens. – Znany m także jako Gubernator – dodaje z westchnieniem i odwraca głowę, jakby obrzy dzała go fałszy wa towarzy skość gościa. – Philipie, to jest Christina. – Christina – mruczy Gubernator, jakby lubił słuchać dźwięku własnego głosu. – Czy ż nie jest to najpiękniejsze imię na świecie? Christina czuje nagłe ukłucie lęku; z niepokojem zagląda mężczy źnie w oczy – głęboko osadzone i ciemne jak u pumy – a to, co w nich widzi, naty chmiast wy prowadza ją z równowagi. Gubernator nie spuszcza z niej lśniącego spojrzenia, kiedy odzy wa się do reszty : – Nie macie nic przeciwko, jeśli porozmawiamy na osobności? Christina chce coś powiedzieć, zaprotestować, ale słowa jej gościa mają siłę rwącej rzeki; pozostali spoglądają po sobie i po kolei posłusznie wy chodzą z gabinetu. Ostatni infirmerię opuszcza Gabe, który przy staje w progu i mówi: – Będę za drzwiami, szefie. Klik.

SIEDEM – No więc, Christino… witaj w Woodbury – mówi Gubernator z wy ćwiczony m, szerokim uśmiechem, który m próbuje oczarować ranną kobietę. – Mogę zapy tać, skąd jesteś? Christina bierze głęboki oddech i spuszcza głowę. Z jakiegoś niejasnego powodu czuje, że powinna przemilczeć informację o swojej pracy w stacji telewizy jnej. – Z przedmieść Atlanty . Mocno nam się dostało – szepcze. – Sam jestem z zadupia niedaleko Savannah, Way nesboro. – Philip uśmiecha się jeszcze szerzej. – Nie to, co bogate osiedla pod Hot-lantą. Christina wzrusza ramionami. – Sama na pewno nie jestem bogata. – I tak wszy stko poszło w cholerę, nie? Kąsacze wy grały wojnę. – Gubernator nie przestaje się uśmiechać. – Chy ba że wiesz coś, czego ja nie wiem. Kobieta podnosi wzrok i patrzy na niego bez słowa. Mężczy zna niespodziewanie poważnieje. – Czy mógłby m spy tać, jak znalazłaś się w ty m helikopterze? Przez chwilę zwleka z odpowiedzą. – Pilot… by ł moim przy jacielem. Miał na imię Mike – próbuje się przemóc – i obiecałam mu chrześcijański pochówek. – Czuje na sobie przenikliwe spojrzenie Gubernatora. – Czy mógłby ś o to zadbać? Chudy mężczy zna przy suwa krzesło bliżej łóżka. – My ślę, że będę w stanie ci pomóc… oczy wiście… jeśli… będziesz grała według moich zasad. – Jeśli co? Gubernator wzrusza ramionami. – Odpowiesz na parę py tań. I to ty le. – Wy ciąga z kieszeni kamizelki paczkę gum owocowy ch, odry wa cząstkę i wkłada sobie do ust. Proponuje kobiecie kawałek, ale ona odmawia, chowa więc gumy z powrotem i przy suwa krzesło jeszcze bliżej. – Słuchaj, Christina… chodzi o to… że mam pewne zobowiązania względem moich ludzi. I muszę się zająć paroma rzeczami, taki mój psi obowiązek, dlatego teraz z tobą rozmawiam. Kobieta patrzy na niego i mówi: – Powiem ci wszy stko, co chcesz wiedzieć. – Czy by liście sami? Czy stacjonowaliście gdzieś z inny mi ludźmi? Christina przeły ka głośno ślinę, przy gotowując odpowiedź. – Mieliśmy niewielką grupę. – Gdzie? – No wiesz… tu i tam. Gubernator uśmiecha się i kręci powoli głową.

– Christina… to nie wy starczy . Przy suwa się jeszcze bliżej – wy starczająco, żeby kobieta czuła jego zapach, na który składa się smrodek dy mu papierosowego, gum do żucia i czegoś niesprecy zowanego, co przy pomina zepsute mięso – i dodaje, ty m razem łagodniej: – Przed obliczem sądu w takiej sy tuacji dobry prawnik zgłosiłby sprzeciw na podstawie domniemania, że świadek zataja informacje. Mężczy zna jest o krok od zrobienia czegoś nieprzewidy walnego, podpowiada Christinie wewnętrzny głos, nie można mu ufać, wy daje się zdolny do wszy stkiego. – Nie miałam pojęcia, że jestem sądzona – mówi ledwie sły szalny m szeptem. Z twarzy Gubernatora znika wszelki ślad wesołości. – Nie musisz się mnie bać. – Nie boję się ciebie. – Prawda jest taka, że nie będę nikogo zmuszał do robienia rzeczy , który ch nie chce robić… nie zamierzam nikogo ranić – mówi, unosząc ręce, jakby chciał się przeciągnąć, lecz niespodziewanie kładzie dłonie na łóżku pomiędzy udami Christine, prowokacy jnie, nie doty kając jej zabandażowany ch nóg; nie spuszcza z niej wzroku ani na chwilę. – Chodzi o to… że zrobię wszy stko, co trzeba, aby nasza społeczność przetrwała. Rozumiesz? Christina patrzy na swoje ręce i ziemię nadal tkwiącą pod paznokciami. – Tak. – Zacznij więc mówić, kochanie, a ja będę słuchał. Kobieta oddy cha ciężko, poprawia się na łóżku i spuszcza głowę. – Pracowałam dla Kanału 9 stacji WROM, oddziału Foxa w północnej Atlancie… By łam jedną z producentek… zajmowałam się kiermaszami dobroczy nny mi, zaginiony mi zwierzakami… Pracowałam przy Peachtree, w wieżowcu z lądowiskiem dla helikoptera na dachu. – Christina oddy cha coraz ciężej, ból wzmaga się z każdy m wy powiedziany m przez nią słowem. – Po Przemianie wraz z dwudziestoosobową grupą zostałam uwięziona w budy nku, jedliśmy to, co zostało w kafeterii na czwarty m piętrze… potem lataliśmy helikopterem po ży wność. – Przery wa na moment, żeby złapać oddech. – Czy został tam jakiś prowiant? – py ta Gubernator. Christina kręci przecząco głową. – Nie… żadnego jedzenia… brak prądu… nic. Kiedy skończy ły nam się zapasy … ludzie zaczęli skakać sobie do gardeł. – Zamy ka oczy i próbuje powstrzy mać lawinę wspomnień, które powracają do niej niczy m oglądane w albumie fotografie lub klatki z brutalnego horroru: obry zgane krwią stoły , śnieżące monitory , nocne krzy ki i odcięta głowa w chłodni. – Mike, niech go Bóg błogosławi, bronił mnie przed pozostały mi… By ł pilotem… pracowaliśmy razem od lat… udało nam się wy mknąć na dach i odlecieć helikopterem. Sądziliśmy , że jesteśmy wolni, ale nie zdawaliśmy sobie sprawy , że… ktoś z naszej grupy zamierzał przeszkodzić nam w ucieczce i uszkodził silnik. Ledwo udało nam się wy dostać z miasta… Przelecieliśmy niecałe sto kilometrów, zanim usły szeliśmy … zobaczy liśmy … – Kręci ze smutkiem głową i podnosi wzrok. – Resztę już znasz. – Próbuje opanować drżenie, jej głos brzmi żałośnie. – Nie mam pojęcia, czego ode mnie chcesz. – Dużo przeszłaś. – Gubernator klepie jej zabandażowane udo, jego nastrój i postawa zmieniają się diametralnie z sekundy na sekundę; rzuca swojej rozmówczy ni uśmiech, odsuwa

się od łóżka i wstaje z krzesła. – Przepraszam, że musieliśmy odby ć tę rozmowę, ale takie czasy … jesteś tu bezpieczna. – Bezpieczna? – Nie może opanować narastającego gniewu, łzy napły wają jej do oczu, odzy skuje dawną pewność siebie, hardość niedającej sobie w kaszę dmuchać producentki. – Ty tak na poważnie? – Najzupełniej poważnie, kochanie. Budujemy tutaj coś dobrego, coś trwałego. I zawsze chętnie przy jmiemy do nas dobry ch ludzi. – Nie przy jmę zaproszenia. – Christina patrzy na niego złowrogo. – Prędzej spróbuję szczęścia z kąsaczami. – Skarbie, uspokój się. Przeszłaś piekło, lecz niech nie będzie to powodem rezy gnacji z naszej propozy cji. Budujemy tutaj małą wspólnotę. – Przestań chrzanić! – sy czy , prakty cznie plując mu w twarz. – Dobrze wiem, coś ty za jeden. – No dobrze, starczy już tego. – Gubernator brzmi jak nauczy ciel próbujący uspokoić krnąbrnego ucznia. – Powinnaś się trochę uspokoić. – Może udało ci się zwieść jakichś prostaczków swoim pieprzeniem i udawaniem łaskawego przy wódcy , ale… Philip wy mierza jej policzek wierzchem dłoni w obolałą i posiniaczoną twarz, wy starczająco mocny , aby Christina uderzy ła głową w ścianę. Ranna pacjentka z trudem łapie powietrze i próbuje pokonać ból. Wreszcie udaje się jej uspokoić oddech; odzy wa się opanowany m głosem: – W całej swojej karierze zetknęłam się z mnóstwem ludzi takich jak ty . Nazy wasz siebie gubernatorem? Poważnie? Jesteś ty lko łobuzem ze szkolnego podwórka, który znalazł sobie plac zabaw, gdzie może rozkazy wać. Doktor ostrzegał mnie przed tobą. Stojąc nad nią, Gubernator kiwa głową i uśmiecha się bez cienia wesołości; jego twarz tężeje, mężczy zna przy my ka oczy , światło halogenu odbija się od jego ciemny ch źrenic, przez co przy pominają srebrzy ste łepki od szpilek. – Próbowałem – mamrocze bardziej do siebie niż do niej. – Bóg jeden świadkiem, że próbowałem. Łapie Christinę oburącz za szy ję i naciska na gardło. Patrzy jej prosto w oczy . Kobieta szty wnieje, zaczy na się dławić, lecz nie szarpie się, jest spokojna, choć jej ciało podry guje bezwolnie. Trzeszczą kółka szpitalnego łóżka, ale ona nie czuje już bólu. Krew odpły wa jej z twarzy , chce umrzeć. – Jeszcze chwilka… no już… już… wszy stko będzie dobrze… – szepcze Philip. Oczy Christiny wy wracają się do wnętrza czaszki, kobieta opada bez ży cia na łóżko, przed śmiercią kopiąc bezwiednie nogami; przewraca kroplówkę, która z łoskotem uderza o ziemię, na podłogę pry ska glukoza. Zapada cisza. Christina leży bez ruchu jak kamień, z niewidzący mi oczami utkwiony mi w suficie. Dopiero po dłuższej chwili Gubernator odry wa od niej ręce. Philip Blake odchodzi od łóżka, na który m leżą teraz zwłoki kobiety z Atlanty ; nogi i ręce Christiny zwisają po obu stronach pry czy . Bierze głęboki oddech i powoli się uspokaja. Gdzieś w zakamarkach jego umy słu jakiś cichy głosik oburza się i protestuje, ale spy cha go siłą woli z powrotem do ciemnego, mrocznego miejsca. Szepcze pod nosem ledwo sły szalnie nawet dla samego siebie, jakby się z kimś wy kłócał:

– Musiałem to zrobić… nie miałem wy jścia… wy boru… – SZEFIE?! Zduszony głos Gabe’a dochodzący zza zamknięty ch drzwi przy wołuje go do rzeczy wistości. – Moment! – odkrzy kuje, a w jego głosie sły chać znowu zwy czajowy władczy ton. – Daj mi chwilę. Przeły ka ślinę i podchodzi do zlewu. Odkręca kurek, ochlapuje twarz wodą, my je ręce i wy ciera się wilgotny m ręcznikiem. I kiedy już ma się odwrócić, kątem oka dostrzega swoje odbicie na powierzchni podwieszonej nad zlewem szafki ze stali nierdzewnej; jego twarz migocze, rozpły wa się, jest niemalże przezroczy sta, upiorna. Odwraca wzrok. – Gabe, możesz wejść! Otwierają się drzwi i w progu pojawia się przy sadzisty , ły siejący mężczy zna. – Co tam? – Będę potrzebował pomocy – odpowiada Gubernator, wskazując palcem leżącą na łóżku martwą kobietę. – Trzeba się nią zająć. Bez gadania. Ja mówię, ty słuchasz.

Na drugim piętrze budy nku mieszkalnego stojącego przy torze wy ścigowy m panuje cisza. Doktor Stevens drzemie zgarbiony w fotelu. Ma rozpięty kitel, magazy n „Bon Appetit” leży na jego brzuchu. Na skrzy ni obok stoi butelka przemy conego Pinot Noir. Nagle rozlega się pukanie. Mężczy zna podskakuje i po omacku szuka swoich okularów. – Doktorku! – sły szy nawoły wanie z kory tarza. Kręci mu się w głowie od wy pitego wina i braku snu, kiedy człapie przez urządzone po spartańsku mieszkanie. Sterty pudeł i stosy znaleziony ch książek i magazy nów walają się po podłodze, oświetlone lampami na naftę; oto azy l intelektualisty w świecie po końcu świata. Przez moment Stevens nasłuchuje sporady czny ch komunikatów na temat zarazy transmitowany ch przez Centrum Zwalczania Chorób i rząd. Często informacje te przekazy wały grupy ocalały ch, by ły także na szy bko drukowane na dy stry buowany ch gdzie się dało ulotkach. Lecz dziś wszy stkie te bezuży teczne dane spoczy wają na jego parapecie i zbierają kurz, zapomniane i utopione w smutku po stracie rodziny . – Musimy pogadać – mówi stojący za progiem mężczy zna. Gubernator kry je się w cieniu. Asy stują mu Bruce i Gabe z karabinami maszy nowy mi zawieszony mi na ramionach. Ponura, nieogolona twarz Gubernatora lśni słabo udawaną promienną radością. – Nie kłopocz się mlekiem i ciasteczkami, nie zostaniemy na długo. Stevens odsuwa się i pozwala trzem mężczy znom wejść do środka. Nadal ma zawroty głowy ; wskazuje swoim gościom zawaloną gazetami sofę. – Jeśli znajdziecie w ty m chlewie miejsce do siedzenia, nie krępujcie się. – Postoimy – mówi obojętnie Gubernator, rozglądając się po ruderze. Gabe i Bruce stają za Stevensem niczy m drapieżniki polujące na ofiarę. – No więc… czemu zawdzięczam tę niespodziewaną…? – zaczy na mówić lekarz, ale który ś z osiłków przy stawia mu lufę do głowy ; Stevens orientuje się, że Gabe przy ciska do jego czaszki półautomaty czny karabin, odbezpieczony i gotowy do strzału.

– Doktorku, z pewnością uważałeś na historii – mówi Gubernator, maszerując energicznie po pokoju. – Z pewnością pamiętasz czasy zimnej wojny , kiedy Ruscy nadal machali nam przed nosem nuklearny m kutasem… mieli taką doktry nę… wzajemnego zagwarantowanego zniszczenia… tak to nazwali. Serce mało nie wy skoczy Stevensowi z piersi, zasy cha mu w ustach. – Tak, pamiętam. – I obowiązuje ona także tutaj – konty nuuje Philip, podchodząc do lekarza. – Jeśli ja pójdę na dno, ty też. I vice versa. Nadążasz za mną? Stevens przeły ka ślinę. – Nie mam zielonego pojęcia, o czy m mówisz. – Ta cała Christina… uważała, że jestem zły m gościem. – Blake znowu zaczy na maszerować. – Nie masz przy padkiem pojęcia dlaczego, co? – Słuchaj… – zaczy na Stevens. – Zamknij, kurwa, mordę! – przery wa mu Gubernator, wy jmuje pistolet, odciąga kurek i przy stawia lekarzowi lufę do podbródka. – Masz krew na rękach, doktorku. Przy czy niłeś się do jej śmierci. – Śmierci? – mamrocze Stevens mimo broni przy ciśniętej do twarzy . – Co jej zrobiłeś? – To, co do mnie należało – cedzi przez zaciśnięte zęby . – Usunąłem ją z równania, by ła dla nas zagrożeniem. A wiesz dlaczego? – Co to ma…? – Czy wiesz, dlaczego by ła dla nas zagrożeniem, doktorku? – py ta Gubernator, dociskając lufę. – Przez ciebie. – Nie mam pojęcia, o czy m mówisz. – Jesteś by strzakiem, doktorku. Dobrze wiesz, o czy m mówię. – Philip opuszcza broń i wznawia swój marsz. – Gabe, spocznij. Dajmy mu trochę luzu. Gabe robi krok do ty łu. Lekarz wy daje z siebie westchnienie ulgi, choć nadal drżą mu ręce. – Philip, czego ty ode mnie chcesz? – py ta. – ODROBINY LOJALNOŚCI, KURWA MAĆ!!! Cała trójka zamiera po nagły m wy buchu Gubernatora. Lekarz spuszcza głowę i zaciska pięści, próbując się uspokoić. Philip Blake krąży po mieszkaniu. – Czy zdajesz sobie sprawę, co się wy darzy , jeśli podkopiesz mój autory tet? Ludzie się zdenerwują. A kiedy się zdenerwują, zrobią się nierozważni. Stevens nadal stoi z oczami wlepiony mi w podłogę. – Philip, nie wiem, co powiedziała ci ta kobieta… – Każde ży cie waży się tutaj na szali, doktorku. Twoje również. – Co chcesz, żeby m ci powiedział? – Niczego od ciebie nie chcę, ty lko choć raz mnie posłuchaj. Zamknij się i po prostu posłuchaj, a potem pomy śl. Lekarz wzdy cha cicho, ale się nie odzy wa. – Pomy śl o ty m, co przy darzy ło się tamtej pani, zanim zdąży ła nastawić pozostały ch przeciwko mnie – mówi do niego Gubernator. – Skup się. Możesz to dla mnie zrobić? – Co ty lko chcesz, Philip. – Chcę, żeby ś coś przemy ślał, żeby ś zrozumiał, jakie masz szczęście… Trzy mam cię tutaj,

bo posiadasz pewne umiejętności. – Co masz na my śli? – Stevens podnosi głowę. Gubernator wbija w niego swoje przenikliwe spojrzenie. – Pozwól, że wy jaśnię to następująco… Módl się, żeby śmy nie spotkali innego lekarza. Rozumiesz, co do ciebie mówię? Lekarz ponownie spuszcza głowę. – Rozumiem, Philip. Nie musisz mi grozić. Gubernator przekrzy wia głowę i uśmiecha się do niego. – Doktorku, daj spokój… przecież to ja – znowu próbuje go kokietować niczy m wy trawny oszust. – Czemu miałby m grozić staremu konowałowi? – mówi, klepiąc go po plecach. – Przecież jesteśmy ty lko sąsiadami i tak sobie gadamy – dodaje, zerkając na zegarek. – Bardzo chciałby m zagrać z tobą w warcaby , ale musimy … Ni stąd, ni zowąd rozlega się hałas, który przery wa Gubernatorowi w pół zdania. Z początku ciche, niesione przez wiatr, ale bły skawicznie rozpoznawalne echo kanonady z karabinu maszy nowego dużego kalibru dochodzi ze wschodniej części miasta. Zaciekłość kolejny ch serii – przez chwilę prują z paru stanowisk – sugeruje poważną strzelaninę. – Cicho! – mówi Gubernator, podnosząc dłoń i kiwając głową w stronę okna; hałas dochodzi z północno-wschodniego krańca bary kady , lecz z tej odległości trudno stwierdzić to jednoznacznie. – Kroi się coś dużego – rzuca do Gabe’a. Bruce i Gabe odbezpieczają swoje karabiny . – Idziemy ! – rozkazuje Gubernator, Gabe i Bruce posłusznie opuszczają pokój. Wy biegają z budy nku Stevensa z bronią gotową do strzału. Gubernator podąża na czele, trzy mając pistolet w pogotowiu. Biegną, wy mijając śmiecie, papiery i kartony popędzane przez podmuchy wiatru. Echo szczękający ch karabinów automaty czny ch dochodzi ze wschodu i po chwili milknie, lecz prowadzi ich blask wolframowy ch reflektorów – jakieś sto pięćdziesiąt metrów dalej – dwa snopy światła prześlizgujące się po dachach. – BOB! – krzy czy Gubernator, dostrzegając starego medy ka skulonego pod jedną ze sklepowy ch witry n. Mężczy zna zawinięty jest w brudny koc, trzęsie się na cały m ciele, a jego szeroko otwarte oczy patrzą niewidzący m wzrokiem przed siebie. Najwy raźniej dopiero przed momentem zbudziła go kanonada, ma twarz człowieka przeży wającego koszmar za koszmarem, zarówno we śnie, jak i na jawie. Gubernator podbiega do niego. – Co się dzieje, kolego? Zostaliśmy zaatakowani? Powiesz nam? Bob zaczy na coś dukać, rzęzi i krztusi się. – Nie jestem pewien… Sły szałem jakiegoś faceta… Przy szedł zza muru – jego wy wód przery wa ostry napad kaszlu. – Powiedział ci coś, Bob? – Gubernator kładzie mężczy źnie rękę na ramieniu i lekko nim potrząsa. – Powiedział… że są nowi… coś takiego… że są nowi ludzie. Gubernator wzdy cha z ulgą. – Jesteś pewien, Bob? Starszy mężczy zna kiwa głową.

– Mówił też, że lazły za nimi szwendacze, ale dali sobie radę. Znaczy ze szwendaczami. Gubernator klepie go po ramieniu. – Ulży ło mi, Bob. Zostań tu, a my wszy stko sprawdzimy . – Tak jest. Gubernator odwraca się do swoich ludzi. – Póki nie wy jaśnimy sy tuacji, miejcie broń w pogotowiu. – Ma się rozumieć, szefie – mówi Gabe i opuszcza karabin, lecz nie wiesza go z powrotem na mięsisty m ramieniu. Zabiera jednak palec ze spustu, choć nadal trzy ma go na kabłąku. Bruce robi to samo, pociągając nerwowo nosem. Gubernator przegląda się w szy bie sklepu z narzędziami. Gładzi wąs, poprawia opadający mu na twarz niesforny kosmy k kruczoczarny ch włosów i mamrocze: – Chodźcie, chłopaki, przy witajmy nowo przy by ły ch.

Z początku stojący w blasku magnezowego światła i chmurze kordy tu Martinez nie sły szy ciężkich kroków dochodzący ch z ciemnej uliczki przy bary kadzie; jego uwagę pochłania zamieszanie związane z niespodziewany mi gośćmi. – Zabieram ich do ważniaka – informuje stojącego przy wy rwie w murze Gusa, trzy mającego naręcze skonfiskowanej broni: pałki policy jne, toporek, pistolety kalibru czterdzieści pięć, a nawet japoński miecz tkwiący nadal w ozdobnej pochwie. Powietrze śmierdzi zgniły m mięsem i rozgrzaną stalą. Chmury wiszą na nocny m niebie. Za jego plecami, za bary kadą, otoczone kłębami dy mu unoszącego się z luf, leżą poszarpane przez kule zwłoki rozrzucone na chodniku. Z rozbebeszony ch trupów unosi się doskonale widoczna na mrozie para, ich wnętrzności lśnią w mroku. – Jeśli usły szę, że jakiś kąsacz podszedł do muru na pięć metrów – krzy czy Martinez, nawiązując kontakt wzrokowy po kolei z każdy m z dwunastu mężczy zn stojący ch przy Gusie – nakopię wam do dup! Rozejść się! – Następnie odwraca się do nowo przy by ły ch i mówi: – A wy chodźcie za mną. Trójka obcy ch – dwaj mężczy źni i kobieta – podejrzliwie rozgląda się na wszy stkie strony , mrużąc oczy w świetle reflektora. Opierają się o mur niczy m zbiegli więźniowie, którzy zostali pochwy ceni przez strażnika podczas próby ucieczki. Są rozbrojeni i zdezorientowani, brudni i zmęczeni po trudnej podróży . Mężczy źni mają na sobie wy posażenie bojowe uży wane podczas zamieszek, zaś kobieta przy wdziała coś w rodzaju poncza z kapturem, na pierwszy rzut oka wy gląda niczy m członkini jakiegoś klasztoru lub tajnego stowarzy szenia z innej epoki. Martinez podchodzi do nich i zaczy na coś mówić, kiedy rozlega się znajomy głos: – Zajmę się ty m, Martinez! Odwraca się i widzi Gubernatora, który idzie w jego stronę z obstawą. Philip Blake znowu odgry wa rolę gospodarza, patrząc z uśmiechem na obcy ch, jego napięte jak postronki nerwy zdradza jedy nie kompulsy wne zaciskanie pięści. – Przejmę naszy ch gości. Martinez odstępuje, zachowując swoje my śli dla siebie. Gubernator przy staje, chcąc wy jrzeć przez szparę za bary kadę.

– Potrzebuję cię na murze – szepcze do Martineza, pokazując pobojowisko – na pewno przy wlekli ze sobą jeszcze więcej kąsaczy . Martinez kiwa głową. – Oczy wiście, Gubernatorze. Nie wiedziałem, że osobiście po nich wy jdziesz. Są twoi. Philip Blake odwraca się do obcy ch z szerokim uśmiechem. – Chodźcie za mną, kochani. Oprowadzę was.

Więcej Darmowy ch Ebooków na: www.FrikShare.pl

OSIEM Po zmroku – około ósmej czterdzieści pięć – Austin dociera do areny i siada samotnie na jednej z dolny ch ławek, za pordzewiałą siatką, przy końcu drugiego rzędu. My śli o Lilly . Zastanawia się, czy powinien by ł zagrać nieco bardziej agresy wnie i przekonać ją, by mu towarzy szy ła. Przy pomina sobie delikatne, łagodne spojrzenie jej orzechowy ch oczu, zanim go pocałowała, i przez jego ciało przechodzi przy jemny dreszczy k, mieszanka paniki i ekscy tacji, która pali w żołądku. Zapalają się ogromne jupitery ustawione na rogach stadionu, które oświetlają tor i zaśmiecone pole. Spragnieni krwi i oczy szczenia mieszkańcy powoli zapełniają try buny . Jest już chłodnawo, a powietrze śmierdzi benzy ną i trupim mięsem. Austin czuje się nieobecny . Ma na sobie bluzę z kapturem, jeansy i buty motocy klowe, długie włosy spiął skórzany m rzemy kiem. Wierci się na zimny m, twardy m krześle; po wczorajszej przy godzie bolą go mięśnie. Nie może się wy godnie usadowić. Spogląda na drugi koniec stadionu i dostrzega ciemne portale, w który ch tłoczą się trupy ; każdy z nich przy pięty jest gruby m łańcuchem do pałąka trzy manego przez członka ekipy technicznej. Ludzie Gubernatora zaczy nają wy prowadzać stwory na skąpaną w sztuczny m świetle arenę. Srebrzy sty blask sprawia, że ich martwe twarze przy pominają pomalowane maski aktorów z japońskiego teatru, przez co kąsacze wy glądają niczy m groteskowe kary katury cy rkowy ch klaunów. Tłum zaczy na wiwatować, klaskać i buczeć, zagłuszając ry ki i wy cie śliniący ch się szwendaczy prowadzony ch przez tor ostrzegawczy ; nieludzki hałas wy pełnia stadion. Austin gapi się bezmy ślnie na spektakl, ale jego my śli krążą wokół Lilly . Przestaje go obchodzić panujący na arenie tumult, dźwięki powoli zanikają… zanikają… i zanikają… Jedy ne, co sły szy , to wy powiedziana przez Lilly obietnica. Pokażę ci… jak możemy przetrwać… pomagając sobie. Austin czuje ukłucie pod żebrem, co przy wraca go do rzeczy wistości. Odwraca głowę. Miejsce po jego prawej zajął starszy mężczy zna. Na imię ma Saul i jest zadziorny m stary m chasy dem, któremu udało się przetrwać na ulicach Atlanty po Przemianie; jego broda jest żółtawa od nikoty ny , a pomarszczona skóra przy pomina pergamin. Nosi poprzecierany czarny płaszcz i kapelusz z szerokim rondem. Uśmiecha się, pokazując Austinowi popsute, gnijące zęby . – Będzie dzisiaj gorąco… co nie? – Totalnie – odpowiada Austin; kręci mu się w głowie, jest zupełnie oszołomiony . – Nie mogę się doczekać.

Chłopak odwraca głowę i patrzy na grupę umarły ch zbierającą się na pery feriach toru; robi mu się niedobrze. Obleśny oty ły kąsacz wbity w uwalane flegmą ogrodniczki lezie z flakami na wierzchu, które wy pły wają mu przez otwartą ranę w napuchnięty m brzuszy sku. Innemu, kobiecie, brakuje połowy twarzy ; oślinione zęby bły szczą, kiedy zawodzi i jęczy , rzucając się na łańcuchu. Austin szy bko traci zainteresowanie nadchodzący mi zawodami, nie może przestać my śleć o Lilly . Wbija wzrok w lepką, zasłaną niedopałkami ziemię; gdzieniegdzie dostrzega niewielkie kałuże rozlanego piwa. Zamy ka oczy i usiłuje przy pomnieć sobie słodką twarz Lilly , z rozsiany mi na grzbiecie nosa piegami, delikatny zary s jej karku. – Przepraszam – mówi; podnosi się i przechodzi obok starszego mężczy zny . – Lepiej się pośpiesz – mamrocze Saul, mrugając jak opętany . – Zaraz się zacznie! Austin jest już w połowie drogi do wy jścia. Nie ogląda się za siebie. Idzie przez miasto, mijając ciemne witry ny i zabite deskami budy nki. Z przeciwnej strony ulicy nadchodzi pół tuzina ciemny ch postaci. Naciąga kaptur, chowa ręce do kieszeni i przy śpiesza kroku. Spuszcza głowę, żeby nie nawiązać przy padkiem kontaktu wzrokowego z grupą, bowiem rozpoznaje idącego na jej czele Gubernatora, który zachowuje się niczy m puszący się z dumy przewodnik oprowadzający wy cieczkę. Bruce i Gabe eskortują ich z gotowy mi do strzału karabinami. – Niecałe dwa kilometry stąd znajduje się opuszczony posterunek gwardii… – mówi Blake do obcy ch, traktując ich jak gości honorowy ch; chłopak jest pewien, że nie zna ty ch ludzi. – Wzięliśmy stamtąd sporo sprzętu. Noktowizory , karabiny snajperskie, amunicję, zresztą mieliście okazję zobaczy ć nas w akcji. Nie daliby śmy bez tego rady . Austin przechodzi na drugą stronę ulicy , skąd może się przy jrzeć nowo przy by ły m. Cała trójka wy gląda na podenerwowaną, poranioną oraz zmęczoną odby tą najwy raźniej nie tak dawno walką; podłe nastroje gości są widoczne jak na dłoni. Obaj mężczy źni mają na sobie pełny ry nsztunek bojowy – ten starszy , nieogolony , o ciemny ch włosach, wy gląda na twardszego, spry tniejszego. Idzie obok Gubernatora. Austin sły szy jego słowa: – No to mieliście sporo szczęścia. Gdzie nas prowadzisz? W stronę ty ch świateł? Co tam się dzieje? Gracie w baseball? Zanim zdążą zniknąć za rogiem, chłopak przy patruje się pozostałej dwójce. Młodszy mężczy zna ma na sobie hełm i wy gląda na Azjatę. Trudno z tej odległości dokładniej ocenić jego wiek. Kobieta jest bardziej interesująca. Ma szczupłą, pociągłą twarz i jest piękna, choć ledwie rozróżnia jej ry sy , bowiem na głowę naciągnęła kaptur. Z całą pewnością może jednak stwierdzić, że to Afroamery kanka; jest może po trzy dziestce. Austin ma złe przeczucia. – Przy by szu – sły szy jeszcze Gubernatora, choć grupa znika mu z oczu – nie ty lko my mamy szczęście. Przy szliście w samą porę. Mamy dzisiaj coś specjalnego… Reszta konwersacji ginie w mroku, zagłuszona dudnieniem wiatru. Austin jest wy raźnie zaniepokojony , po plecach przebiega mu dreszcz. Kieruje się w stronę domu Lilly i już po chwili dociera przed drzwi prowadzące do jej budy nku. Przez chwilę stoi, smagany coraz mocniejszy mi podmuchami wiatru, który rozrzuca leżące na ulicy śmieci. Austin poprawia kaptur, odgarnia włosy z oczu i po cichu powtarza, co chce powiedzieć.

Bierze głęboki oddech i delikatnie puka do drzwi.

Lilly siedzi przy oknie w zniszczony m fotelu. Na stoliku obok niej pali się pojedy ncza świeczka, przy której leży książka kucharska w miękkiej oprawie otwarta na rozdziale o przy stawkach w kuchni południowej. Jej rozmy ślania przery wa pukanie. My ślała o Joshu Hamiltonie i fantasty czny m jedzeniu, jakie by dzisiaj dla niej przy gotował, gdy by ży ł, oraz o smutku i żalu, które odwracały jej uwagę od tęsknoty za czy mś lepszy m niż konserwa i ry ż. My ślała też o Gubernatorze. Strach przed ty m człowiekiem przeistacza się powoli w coś całkiem innego. Nie może odpędzić od siebie wspomnienia egzekucji zabójcy Josha – tutejszego rzeźnika – którego skazano na okropną śmierć z rąk wy głodniały ch szwendaczy . Lilly ze wsty dem, ale i saty sfakcją wspomina, jak cieszy ła się z dokonanej zemsty , choć do tej pory spy chała to uczucie w najciemniejsze zakamarki swojego umy słu. Morderca dostał to, na co zasłuży ł. I może – ale ty lko może – Gubernator jest jedy ną szansą na zadośćuczy nienie. Oko za oko. – Kto, do cholery … – burczy , dźwigając się z krzesła. Na bosaka idzie do drzwi, zamiatając brudną drewnianą podłogę nogawkami podarty ch dzwonów. Ma na sobie oliwkowy top ze zgrabnie wy cięty m dekoltem oraz sportowy stanik; na szczupłej szy i zawiesiła kolorowe koraliki. Płowe kosmy ki zaczesała do ty łu i spięła na czubku głowy , naśladując Brigitte Bardot. Dziwaczne poczucie estety ki i sty lu – które wy robiła, szperając w lumpeksach i sklepach Armii Zbawienia – przetrwało nawet po wy buchu zarazy ; w pewny m sensie by ło jej zbroją, istny m mechanizmem obronny m. Otwiera drzwi. Na progu stoi Austin. – Przepraszam za najście – mówi pokornie, ściskając prawą ręką lewe ramię, jakby zaraz miało mu odpaść. Na głowę naciągnięty ma kaptur i mija chwila, zanim Lilly rozpoznaje swojego gościa. Z oczu Austina zniknęła charaktery sty czna dlań arogancja. Jego twarz złagodniała, spod twardej skorupy nareszcie wy chy nęła prawdziwa osoba z krwi i kości. Unosi lekko głowę i patrzy jej prosto w oczy . – Przeszkadzam? Lilly sili się na uśmiech. – Kurczę, rozmawiam teraz przez telefon ze swoim brokerem i przelewam miliony na jeden z moich zamorskich funduszy hedgingowy ch. – Mam przy jść później? – To żart, Austin. Pamiętasz jeszcze, czy m jest poczucie humoru? – wzdy cha Lilly . Chłopak kiwa smutno głową. – Aha… no tak – mamrocze i uśmiecha się słabo. – Coś dzisiaj nie łapię. – Co mogę dla ciebie zrobić? – No… chodzi o to… że… Rozgląda się po pogrążonej w ciemnościach ulicy . Miasto prakty cznie opustoszało, mieszkańcy poszli oglądać dzisiejsze przedstawienie i po pusty ch chodnikach śmigają jedy nie rozrzucone śmieci, który mi zabawia się huczący w elektry czny ch kablach, szumiący wicher. Na

bary kadach stoi ty lko paru ludzi Martineza, patrolujący ch mur z noktowizorami na głowach i AR15 na ramionach. Od czasu do czasu snop światła z reflektora przemy ka po ścianie okolicznego lasu. – Zastanawiam się, czy , no wiesz, nie jesteś zby t zajęta – duka, unikając kontaktu wzrokowego – i może chciałaś, no, ze mną potrenować? Lilly patrzy na niego podejrzliwie. – Potrenować? Austen odchrząkuje i spuszcza głowę. – Chodzi mi o to… mówiłaś, że mogłaby ś mi pokazać parę rzeczy … dać jakieś wskazówki… no wiesz… jak radzić sobie z kąsaczami… bronić się. Patrzy na niego jeszcze przez chwilę, bierze głęboki oddech i uśmiecha się. – Daj mi chwilę, pójdę po broń.

Idą na stację kolejową po wschodniej stronie miasta, tak daleko od świateł i hałasu areny , jak to możliwe. Lilly stawia kołnierz swojej jeansowej kurtki, żeby ochronić się przed chłodem. Powietrze zalatuje metanem i zgnilizną. Odór nadchodzi zewsząd, czai się w każdy m oświetlony m przez księży c kącie stacji. Lilly przedstawia Austinowi kilka możliwy ch scenariuszy , przepy tuje go, stawia wy zwania. Chłopak ma ze sobą dziewięciomilimetrowego glocka oraz nóż my śliwski przy mocowany do prawego uda skórzany m rzemieniem. – Ruszaj, dalej – mówi do niego po jakimś czasie Lilly i kierują się powoli na skraj lasu z pistoletami w rękach i palcami na spustach. Minęła już prawie godzina i Austin robi się niespokojny . Las pulsuje odgłosami nocnego ży cia – sły chać cy kanie świerszczy , szelest liści – a każdy z nich może zwiastować zagrożenie, każdy cień za drzewami może nieść ze sobą śmiertelne niebezpieczeństwo. Lilly idzie w całkowity m milczeniu. Wreszcie postanawia przerwać ciszę: – Nigdy się nie zatrzy muj, idź nie za szy bko, ale też nie za wolno… miej oczy otwarte. – Niech zgadnę… tak? – py ta, a w jego głosie sły chać zmęczenie. Na lufie pistoletu zamontował otrzy many od Lilly tłumik i znowu naciągnął na głowę obszerny kaptur. Idą obok siatki ciągnącej się przy drzewach, niegdy ś okalającej stację. Żużlowa ścieżka biegnie obok nieuży wanej od dawna trakcji kolejowej, która zdąży ła już zarosnąć wy soką trawą. – Mówiłam ci, żeby ś zdjął kaptur – karci go Lilly . – Ogranicza twoje widzenie obwodowe. Chłopak pośpiesznie stosuje się do rady i maszeruje dalej. – Teraz lepiej? – Lepiej. Zawsze zwracaj uwagę na to, co cię otacza. To kluczowa umiejętność. Orientacja jest ważniejsza niż broń, którą trzy masz w ręce, i nieważne, czy jest to broń palna, czy siekiera. Musisz mieć oczy z ty łu głowy . I najlepiej po bokach. Aby ustalić drogę ucieczki. – Kumam. – I nigdy , ale to nigdy nie daj się otoczy ć. Są powolne, lecz kiedy idą całą hordą, może by ć naprawdę trudno. – Już to mówiłaś.

– Sęk w ty m, żeby wiedzieć, gdzie można spieprzy ć… Pamiętaj, jesteś szy bszy od nich… Ale nie oznacza to, że możesz dać się zapędzić w kozi róg. Austin przy takuje i co chwila ogląda się przez ramię, zastanawiając się, co może wy skoczy ć z ciemności po obu stronach ścieżki. Odwraca się i przez chwilę idzie ty łem, próbując wy patrzy ć cokolwiek we wszechobecny m mroku. – Odłóż na moment broń – mówi do chłopaka Lilly . – I złap za nóż. – Austin wy konuje polecenia bez szemrania. – Okej, a teraz załóżmy , że zabrakło ci amunicji, jesteś sam, by ć może nawet się zgubiłeś. Austin patrzy na nią z ukosa. – Lilly … przerabialiśmy to już co najmniej dwukrotnie. – To dobrze, potrafisz liczy ć. – No daj spokój… – I przerobimy to po raz trzeci, bez gadania. Jak się trzy ma nóż? Chłopak wzdy cha, opiera się o drzewo, żwir chrzęści pod jego butami. – Ostrzem do dołu, trzy mam mocno za rękojeść… Nie jestem durniem, Lilly . – Nigdy tego nie powiedziałam. A czemu tak trzy mamy nóż? Austin robi jeszcze kilka kroków w stronę krawędzi lasu, zamy ślony : – Ponieważ ma się ty lko jedną szansę na zadanie ciosu w czaszkę i trzeba to zrobić porządnie – recy tuje. Lilly zauważa leżący na ziemi obok toru kawałek drewna – pociągnięty kreozotem podkład kolejowy – i idzie ku niemu w milczeniu. – A teraz – mówi, kopiąc go w stronę Austina – powiedz mi, dlaczego trzeba to zrobić porządnie. Chłopak wzdy cha ze znużeniem i ustawia się beztrosko ty łem do ściany lasu. – Bo ma się ty lko jedną szansę na uszkodzenie mózgu – odpowiada, sięgając po nóż, nieświadom leżącej tuż za nim podkładki. – Nie jestem głupi, Lilly . – Pewnie, bo jesteś niczy m ninja! Świetnie nam dzisiaj oczy ściłeś drogę, kiedy szliśmy przez las do miejsca wy padku. Znakomicie ci poszło – mówi jego rozmówczy ni z uśmiechem. – Nie boję się, Lilly . Mówiłem ci to milion razy . Od dłuższego czasu… – Robi jeszcze jeden krok do ty łu i poty ka się o kawałek drewna. – KURWA! – wy my ka mu się, kiedy uderza o ziemię, wzbijając przy ty m tuman kurzu. Lilly parska śmiechem, kiedy Austin siedzi przez chwilę na ziemi z miną zbitego psa – pokonany , upokorzony , zawsty dzony . Jego oczy lśnią w ciemności, kręcone kosmy ki wiją się na czole. Lilly przestaje się śmiać, ogarnięta nagły m poczuciem winy . – Przepraszam, naprawdę – szepcze, klękając. – Nie chciałam… – Kładzie mu rękę na ramieniu. – Zachowałam się jak szuja. – Nie, jest okej – mówi Austin, biorąc głęboki oddech. – Zasłuży łem sobie. – Nie. Nie. – Siada obok niego. – Nie zasłuży łeś. – Nie przejmuj się. Próbujesz mi pomóc i doceniam to. – Sama często nie mam pojęcia, co robić – mówi, ocierając twarz. – Po prostu… trzeba by ć przy gotowany m. I ty le. Musisz by ć… choć nie przy chodzi mi to łatwo… tak samo bezwzględny jak kąsacze. – Spogląda na niego. – Ty lko tak możemy przetrwać. Austin patrzy jej prosto w oczy . Nocna cisza wy brzmiewa coraz głośniej, zaciska się wokół

nich. Z oddali dobiegają krzy ki głodny ch krwi padlinożerców, obserwujący ch brutalne zmagania na arenie. – Zaczy nasz gadać jak Gubernator – odzy wa się wreszcie Austin. Lilly milczy ze wzrokiem utkwiony m w dal, nasłuchując dźwięku wiatru. Austin oblizuje wargi i mówi: – Lilly , tak sobie my ślę… a co, jeśli nie ma niczego więcej? Jeśli to już wszy stko, na co możemy liczy ć? Jeśli nie istnieje nic lepszego? Kobieta nie odpowiada od razu. – To nieistotne – mówi po chwili. – Dopóki mamy siebie… i jesteśmy gotowi dać z siebie to, co potrzeba… przetrwamy . Słowa te zawisają w powietrzu. Niemal niezauważalnie dwójka jeszcze nie tak dawno obcy ch ludzi staje się sobie bardzo bliska. Lilly nie zabiera ręki z ramienia Austina, on obejmuje ją w pasie. Dziewczy na nadal zdaje sobie sprawę, że choć miała na my śli jedność całej ich grupy , teraz zależy jej ty lko na Austinie. Przy tula się do niego, a on obejmuje ją jeszcze mocniej. Czuje, że puszczają jej hamulce, że dzieje się coś wy jątkowego. Ich usta wędrują ku sobie, lecz kiedy już mają się zetknąć w pocałunku, Lilly nagle się odsuwa. – Co to? Jezu, co się stało? Bluza Austina jest mokra w okolicach pasa. Strużka czarnej i lśniącej jak olej samochodowy krwi zdąży ła już skapnąć na pokry tą liśćmi ziemię. Przy upadku nóż musiał przebić jego ubranie i skórę. – O kurwa – cedzi Austin przez zaciśnięte zęby ; przy kłada rękę do biodra, ale krew przecieka mu przez palce. – My ślałem, że coś mnie ugry zło. – Idziemy ! – zarządza Lilly i zry wa się na równe nogi; wy ciąga rękę i ostrożnie pomaga mu się podnieść. – Musi cię zobaczy ć doktor Stevens.

Nazy wała się Christina Meredith Haben. Dorastała w Kirkwood w stanie Georgia, skąd wy jechała w latach osiemdziesiąty ch na studia do Oberlin, by uczy ć się telekomunikacji. Miała nieślubne dziecko, które urodziła i przekazała do adopcji na drugi dzień po wy darzeniach z jedenastego września. Nie wiodło jej się w ży ciu uczuciowy m i sporo wy cierpiała. Nigdy nie znalazła Tego Jedy nego, nie wy szła za mąż i zawsze powtarzała, że jest oddana swojej pracy . Została starszy m producentem w jednej z największy ch stacji na południu kraju. Zdoby ła trzy statuetki Emmy , Clio, a także kilka nagród Cable Ace – z który ch by ła niezwy kle dumna – jednak uważała, że jej zwierzchnicy nigdy nie szanowali jej tak, jak na to zasługiwała, i nie by ła odpowiednio wy nagradzana. Lecz w tej chwili – na brudnej, wy łożonej kafelkami podłodze, w blasku jarzeniówek – jej wszelkie smutki, obawy , frustracje, nadzieje i pragnienia nie mają już najmniejszego znaczenia, śmierć położy ła im kres; zwłoki Christiny leżą na umazanej krwią posadzce. Siedemnastu kąsaczy rozry wa jej brzuch i sięga po wnętrzności, wy ciągając je z bezsilnego ciała. Mlaszczące odgłosy orgiasty cznej uczty odbijają się echem od ścian. Umarli pochłaniają łapczy wie kolejne kawałki, które niegdy ś składały się na Christinę Haben. Mieszanina pły nu

rdzeniowego, posoki i czarnej flegmy pokry wa podłogę niczy m kałuże gęstego sy ropu, gromadząc się pomiędzy pły tkami, malując ściany głębokim szkarłatem, pry skając na oszalałe ży we trupy . Przeznaczone do udziału w zawodach na arenie, wy brane ze względu na swoje warunki fizy czne i płeć, stwory wy glądają jak małpoludy skąpane rażący m światłem jarzeniówek, ogry zając białawe kości będące niegdy ś dolną częścią szkieletu Christiny Haben. Po drugiej stronie pomieszczenia znajdują się garażowe drzwi z prostokątny m okienkiem; zagląda przez nie wy chudzony , zmęczony mężczy zna z sumiasty m wąsem. Gubernator stoi na cichy m kory tarzu, patrząc niczy m w hipnozie na rozgry wający się zaledwie kilka kroków od niego krwawy spektakl; jego twarz nie zdradza żadny ch emocji poza chłodną saty sfakcją. Podoba mu się to, co widzi. Krzy wi się z bólu, który przechodzi przez jego ciało niczy m elektry czny impuls, ale pozwala mu się skupić, skoncentrować na swoim zadaniu. Na niedawny m spotkaniu z nowo przy by ły mi do miasta obcy mi ucierpiało jego lewe ucho, które musiał obandażować. Zaciska pięści. Pragnienie zemsty i złość przy ćmiewają resztę człowieczeństwa, jaka jeszcze w nim tkwi; istny m kompasem Philipa Blake’a jest odzy wający się gdzieś z głębi jego umy słu głos. Istnieje ty lko jeden sposób, żeby ta beczka prochu, na której siedzi, nie wy leciała w powietrze. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co musi zrobić… Z rozmy ślań wy ry wają go zbliżające się z przeciwległego kory tarza kroki.

Lilly prowadzi Austina po schodach. Skręcają za róg i idą główny m kory tarzem, który przecina śmierdzącą część katakumb z pustaka, gdzie niegdy ś znajdowały się warsztaty i zakłady serwisowe. Z początku Lilly nie dostrzega ciemnej postaci stojącej samotnie na końcu kory tarza, zaglądającej do jednego z pomieszczeń przez małe okienko. Jest zby t zajęta ranny m Austinem, którego prowadzi do infirmerii, prawą ręką dociskając jego ranę. – Proszę, proszę… co my tu mamy – odzy wa się niespodziewanie Gubernator. – O… cześć – odpowiada niezręcznie Lilly , zatrzy mując się; jej towarzy sz co prawda krwawi, a krople spadają obficie na ziemię, lecz nie jest to nic, co mogłoby zagrozić jego ży ciu. – Idziemy do lekarza. – Podejrzewam, że ten drugi wy gląda gorzej – żartuje Gubernator, kiedy Lilly i Austin mijają go przy garażowy ch drzwiach. Austin posy ła mu wy muszony uśmiech, jego mokre od potu kosmy ki opadają mu do oczu. – E tam… to ty lko rana powierzchowna… upadłem na nóż jak idiota – mówi, trzy mając się za biodro. – Nie jest źle, krwawienie już prawie ustało. Zza drzwi dochodzą stłumione odgłosy przeżuwania i przeły kania, przy pominające burczenie przerośniętego brzuszy ska. Lilly zagląda do pomieszczenia przez najbliższe okienko i odwraca się do Austina, który również patrzy na przerażające widowisko, lecz żadne z nich nie odzy wa się ani słowem. Jeszcze niedawno Lilly poczułaby co najmniej obrzy dzenie, ale dziś jest zadziwiająco obojętna. Spogląda na Gubernatora. – Dbasz o ich dietę. – Nic się tutaj nie marnuje – mówi Gubernator ze wzruszeniem ramion, skinąwszy głową na drzwi. – To ta biedaczka z helikoptera… zmarła… Pewnie odniosła jakieś obrażenia

wewnętrzne… – Podchodzi od okienka i patrzy do środka. – Ona i pilot służą teraz wy ższemu dobru. Lilly patrzy na zabandażowane ucho Philipa, a potem na Austina, który także gapi się na zakrwawiony opatrunek i ranę Gubernatora. – To nie moja sprawa – odzy wa się Austin, pokazując palcem na jego ucho – ale czy wszy stko okej? Chy ba sam jesteś ranny . – Przy szli dziś jacy ś nowi – mamrocze Gubernator, nie odry wając wzroku od okienka. – I okazali się bardziej niebezpieczni, niż początkowo sądziłem. – A tak, widziałem ich wcześniej – oży wia się Austin – oprowadzałeś ich po mieście, prawda? Co się stało? Gubernator odwraca się i patrzy się na Lilly , jakby to ona zadała py tanie. – Próbuję by ć uprzejmy dla ludzi, bo jestem człowiekiem gościnny m. My ślę, że dzisiaj my wszy scy jedziemy na ty m samy m wózku. Mam rację? Lilly przy takuje. – No tak, pewnie. I o co poszło? – Okazało się, że by li zwiadowcami z jakiegoś pobliskiego osiedla. Nie mieli jednak zby t… sąsiedzkich zamiarów. – Co zrobili? – Jeśli miałby m zgady wać… przy gotowy wali grunt pod najazd – mówi Gubernator, patrząc jej prosto w oczy . – Najazd? – Tak to się odby wa. Zwiadowcy zabezpieczają teren, a potem oddział przejmuje zapasy . Jedzenie. Wodę. Zedrą ci z grzbietu ostatnią koszulę. – No ale co się stało? – Zaczęliśmy się bić. Nie pozwolę nikomu z nami, kurwa, pogry wać. I jedna z nich, ta kolorowa dziewczy na, próbowała odgry źć mi ucho. Lilly i Austin spoglądają po sobie. A potem patrzą na Gubernatora. – Jezu… co się dzieje? To jakieś pierdolone dzikusy . – Lilly , dziewczy no, my wszy scy jesteśmy dzikusami. Chodzi o to, że to my musimy by ć ty mi najgroźniejszy mi. – Bierze głęboki oddech. – By ło trudno z ich szefem, facet stawiał opór do samego końca. Musiałem odciąć mu rękę. Lilly zamiera. Czuje przepły wające przez ciało sprzeczne emocje, które ściskają flaki i bezceremonialnie grzebią w głowie, przy wołując prawdopodobnie największą traumę jej ży cia – powraca pamięcią do dnia, w który m zastrzelono Josha Hamiltona. – Jezu Chry ste – szepcze jakby sama do siebie. Gubernator bierze kolejny głęboki oddech, a następnie wzdy cha ze zmęczeniem. – Stevens utrzy muje go przy ży ciu. Może się czegoś od niego dowiemy , a może nie. Jesteśmy jednak bezpieczni i ty lko to się liczy . Lilly kiwa głową i otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale Philip nie daje jej dojść do głosu: – Nie pozwolę, żeby ktoś walił w chuja z ty m miastem – mówi, patrząc to na nią, to na Austina; kilka kropel krwi z zabandażowanego ucha pły nie po jego karku, ale wy ciera je szy bkim ruchem ręki i znowu wzdy cha. – Jesteście moim priory tetem i ty lko to się liczy . Lilly przeły ka ślinę. Po raz pierwszy od dnia swojego przy by cia do tego miejsca czuje do

Philipa Blake’a coś innego niż ty lko odrazę… Nawet jeśli nie jest to jeszcze zaufanie, nagłe ukłucie współczucia i tak przy chodzi dość niespodziewanie. – No nic – odzy wa się – lepiej pójdę z nim do gabinetu. – Pewnie – odpowiada Gubernator ze znużony m uśmiechem – niech przy lepią księciu z bajki plasterek. Lilly obejmuje Austina ramieniem i pomaga młodemu mężczy źnie dojść do końca kory tarza. Zanim skręcą za róg, Lilly odwraca się i patrzy na Philipa. – Gubernatorze – mówi łagodnie. – Dziękuję. Konty nuują marsz labiry ntem kory tarzy prowadzący ch do infirmerii, kiedy naty kają się na Bruce’a. Potężny Afroamery kanin nadchodzi z przeciwka, stawiając pewne kroki; jego wojskowe buty z wy sokimi cholewkami stukają mocno o posadzkę. Przy umięśniony m udzie majta się czterdziestka piątka, na twarzy maluje się pośpiech. Podnosi głowę, zauważając na swojej drodze Lilly i Austina. – Siemka – mówi bary tonem. – Nie spotkaliście może Gubernatora? Lilly mówi mu, gdzie jest Philip, i dodaje: – Chy ba dzisiaj pełnia, co? Bruce patrzy na nią. Mruży oczy , jakby my ślał intensy wnie, o co tej kobiecie, do diabła, chodzi. – Że co? – Ludzie chy ba powariowali. – O czy m mówisz? – py ta podejrzliwie, zastanawiając się, ile Lilly wie o ty m, co zaszło. – No o ty ch dupkach, które nas zaatakowały . Oszaleli chy ba. – Tak… tak… szaleństwo – mówi z ulgą. – Muszę lecieć. Przeciska się między nimi i rusza w stronę zagród szwendaczy . Lilly marszczy brwi, obserwując jego spręży sty chód. Coś tu jest nie tak.

DZIEWIĘĆ Po dotarciu do infirmerii Lilly i Austin zastają doktora Stevensa pochy lonego nad ustawiony m pod ścianą łóżkiem, na który m leży nagi od pasa w górę nieprzy tomny mężczy zna; wy gląda na jakieś trzy dzieści parę lat, ma ciemne włosy i kilkudniowy zarost. Stevens nakry ł go ręcznikiem i owinął bandażem krwawiący kikut po odciętej powy żej nadgarstka dłoni. Lekarz ostrożnie zdejmuje z jego ramion poobijany strój bojowy . – Doktorku? Mam dla ciebie kolejnego pacjenta – mówi Lilly , wprowadzając powłóczącego nogami Austina do gabinetu. Kobieta nie zna nieprzy tomnego mężczy zny , ale Austin rozpoznaje go na pierwszy rzut oka i dźga Lilly palcem pod żebra. – To on… To ten, co zadarł z Gubernatorem. – Co znowu? – py ta lekarz, zerkając znad łóżka. Przy gląda się uważnie Lilly i Austinowi. Palce chłopaka są całe we krwi, ręką najwy raźniej dociska ranę przy biodrze. – Usiądźcie tam, zaraz przy jdę – mówi i ogląda się przez ramię. – Alice, czy możesz mi pomóc z Austinem? Pielęgniarka wy chodzi z przy legającego do gabinetu schowka z naręczem bandaży , taśmą medy czną i gazą. Ma na sobie przy brudzony biały kitel. Jej zwichrzona fry zura jednoznacznie wskazuje, że jest nawet zby t zmęczona, żeby odgarnąć niesforne kosmy ki, a co dopiero mówić o uczesaniu się. Nawiązuje kontakt wzrokowy z Lilly , ale nie odzy wa się ani słowem. Lilly pomaga Austinowi dojść do stojącego w przeciwległy m kącie pomieszczenia stołu. – Kim jest pacjent, doktorze? – pali głupa Lilly i pomaga Austinowi usiąść na krawędzi. Chłopak krzy wi się lekko z bólu, ale bardziej niż swoją raną wy daje się zaabsorbowany mężczy zną leżący m na łóżku po drugiej stronie gabinetu. Alice podchodzi i zaczy na ostrożnie rozpinać mu bluzę, aby móc lepiej przy jrzeć się ranie. Stevens delikatnie naciąga znoszony fartuch na głowę swojego pacjenta, następnie powoli wkłada jego bezwładne ramiona w rękawy . – Chy ba ktoś powiedział, że ma na imię Rick, ale nie jestem pewien. Lilly podchodzi i patrzy na nieprzy tomnego mężczy znę z obrzy dzeniem. – Podobno zaatakował Gubernatora. Lekarz spogląda na nią z niedowierzaniem i zaciska wargi, dopinając fartuch. – A gdzieś ty to usły szała? – Prosto od źródła. Stevens uśmiecha się żałośnie. – Tak też my ślałem. – Rzuca jej spojrzenie. – I my ślisz, że jest z tobą szczery , tak? – Co chcesz przez to powiedzieć? – Lilly podchodzi bliżej i patrzy na mężczy znę na łóżku.

Pogrążona we śnie twarz jest perfekcy jnie obojętna na to, co dzieje się naokoło. Lekko rozchy lone usta ły kają powietrze. Ten człowiek mógł by ć niegdy ś każdy m – piekarzem, rzeźnikiem, a może wy rabiał świece… czy to święty , czy sery jny morderca? – Dlaczego Gubernator miałby kłamać? Po co? Lekarz dopina fartuch i ostrożnie przy kry wa pacjenta prześcieradłem. – Zapominasz chy ba, że twój nieustraszony przy wódca to patologiczny kłamca – mówi Stevens z niezwy kły m spokojem, jakby dzielił się uwagą na temat pogody . Podnosi się z krzesła i staje naprzeciwko Lilly . – Nic nowego. Zajrzy j do słownika, znajdź hasło „socjopata” i zobaczy sz, że definicja pasuje do niego jak ulał. – Słuchaj… rozumiem, że nie jest Matką Teresą… ale czy nie takiego kogoś potrzebujemy ? Stevens patrzy jej w oczy . – Takiego kogoś? Poważnie? – Kręci głową, odwraca się od niej i podchodzi do stojącego na stole przy łóżku pulsometru. Maszy na jest wy łączona, ekran ciemny . Podłączone do dwunastowoltowej baterii urządzenie wy gląda, jakby wy padło z ciężarówki. Stevens bawi się przez chwilę pokrętłem. – Chcesz wiedzieć, czego potrzebujemy ? Działającej maszy ny takiej jak ta. – Musimy trzy mać się razem – upiera się Lilly . – Ci ludzie są zagrożeniem. – Czy ś ty oszalała, Lilly ? – sy czy gniewnie. – Niedawno powtarzałaś, że to Gubernator jest dla nas zagrożeniem. Pamiętasz? Co się stało z bojowniczką o wolność? Lilly mruży oczy . Atmosfera w gabinecie gęstnieje. Alice i Austin czują panujące wokół nich napięcie, a cisza, która zapada, jeszcze pogarsza sy tuację. – Mógł kazać nas zabić, ale tego nie zrobił – odzy wa się Lilly . – Chcę przeży ć, to wszy stko. A tobie o co chodzi? Co znowu zrobił nie tak? – Spójrz na łóżko – odpowiada doktor, wskazując nieprzy tomnego mężczy znę. – Moim zdaniem został zaatakowany przez Gubernatora. – O czy m ty mówisz? Doktor energicznie kiwa głową. – Nie sprowokował go. Gubernator bez powodu odciął mu dłoń. – To śmieszne. Stevens zamy śla się. Ton jego głosu staje się chłodny , niższy . – Co ci się stało? – Jak mówiłam, doktorku, chcę ty lko przeży ć. – Pomy śl, Lilly . Czemu ci ludzie, jeśli fakty cznie mieli złe zamiary , zapukali do naszy ch drzwi? Patrzy na mężczy znę na łóżku, którego oczy poruszają się niespokojnie pod zamknięty mi powiekami, próbując nadąży ć za gorączkowy m snem. Na moment jego oddech przy śpiesza, ale wnet się uspokaja. Nikt się nie odzy wa. Po chwili Austin zwraca się do Stevensa: – Doktorze, by ła z nim jeszcze dwójka, młodszy facet i kobieta. Co się z nimi stało? Stevens kręci głową i spuszcza wzrok. Kiedy zaczy na mówić, jego głos stopniowo przechodzi w szept. – Nie mam pojęcia – podnosi głowę i patrzy na Lilly – ale powiem ci jedno… Nie chciałby m by ć teraz w ich skórze.

Zduszony głos dochodzący zza zamknięty ch drzwi garażowy ch na końcu samotnego kory tarza pod powierzchnią areny jest wy raźnie zachry pnięty ze zmęczenia, zbolały i drżący ze złości. Dwaj nasłuchujący pod ścianą mężczy źni nie mogą odróżnić jednego słowa od drugiego. – Gada tak do siebie, odkąd ją tam zamknąłem – mówi Gabe do Gubernatora, który stoi przed drzwiami z ramionami skrzy żowany mi na piersi. – Interesujące – odpowiada Philip. Jego zmy sły wy ostrzy ły się na my śl o czekającej zabawie. Czuje w kościach buczenie generatora, z łatwością wy łapuje smród rozkładu i duszący zapach odpadającego gipsu. – Oni są pierdolnięci – komentuje Bruce, kręcąc z niedowierzaniem ogoloną głową i insty nktownie kładąc dłoń na przy troczonej do biodra czterdziestce piątce. – Tak… jebnięci jak… lisy – mamrocze Gubernator. Boli go ucho, a skóra na cały m ciele niepokojąco swędzi, nie może się już doczekać. Kontrola – podpowiada mu wewnętrzny głos. – Kobiety należy kontrolować… trzy mać krótko… złamać. Przez krótką chwilę Philip Blake czuje, jakby przeby wał poza swoim ciałem, patrzy ł na to wszy stko z boku, zafascy nowany sły szany m ty lko przez siebie głosem, który stał się dla niego niczy m drugie, ukry te ja: Musisz się zorientować, co wiedzą, skąd przy szli, co tam mają oraz, najważniejsze, jak bardzo są niebezpieczni. – Twarda z niej sztuka – mówi Bruce. – Nie pęknie. – Zostaw to mnie – mruczy Gubernator. – Ja ją złamię. Bierze głęboki oddech, przy gotowuje się do tego, co niechy bnie nadejdzie. Ma do czy nienia z niebezpieczny mi ludźmi. Łatwo mogą go zranić – zniszczy ć jego miasto – i Philip Blake musi odwołać się do tej części siebie, która wie, jak krzy wdzić inny ch, jak ich złamać, jak kontrolować kobiety . Nie ma żadny ch wątpliwości, co trzeba zrobić. Odwraca się do Bruce’a i mówi: – Otwieraj. Przerdzewiałe rolki skrzy pią głośno, kiedy metalowe drzwi jadą do góry , obijając się hałaśliwie o górną szy nę. Pod ty lną ścianą pomieszczenia, w ciemności, podry wa się przy wiązana do ściany kobieta; długie, mokre od potu dready przy lepiają się do jej twarzy . – Przepraszam – mówi do niej Gubernator. – Nie chcę pani przeszkadzać. Do prowizory cznej celi wpada wąski snop światła z kory tarza, lewe oko kobiety lśni, ły piąc złowrogo spomiędzy zapleciony ch misternie warkoczy . Więźniarka przy patruje się stojący m na progu mężczy znom; ich sy lwetki odcinają się na tle osłonięty ch drucianą siatką jasny ch żarówek rozmieszczony ch na suficie. Gubernator zbliża się do niej o krok. Bruce idzie za nim. – Odniosłem wrażenie, że prowadziła pani oży wioną konwersację z… przepraszam, z kim pani rozmawiała? No nic, nieważne zresztą. Jebać. Miejmy to już za sobą. Skulona na podłodze kobieta przy wodzi na my śl majestaty czne, egzoty czne zwierzę trzy mane w zagrodzie lub klatce – gibkie i zwinne jak pantera, dumne pomimo zwisającego w strzępach ubrania. Na szy i ma obręcz, którą przy pięto do ściany . Rozpostarte szeroko ramiona przy wiązano do wbity ch w przeciwległe ściany metalowy ch kółek. Skóra koloru espresso bły szczy , pokry ta warstewką wilgoci, dready – przy pominające wijące się węże na głowie Meduzy – opadają na ramiona i plecy . Patrzy spode łba na chudego mężczy znę, który podchodzi do niej wy studiowany m, pewny m krokiem.

– Bruce, zrób coś dla mnie – odzy wa się Gubernator spokojny m, nieobecny m tonem fachowca przy gotowującego się do naprawy cieknącej rury lub robotnika mającego zasy pać dziurę. – Zdejmij jej majtki i przy wiąż jedną z nóg do tamtej ściany . Bruce posłusznie wy pełnia rozkaz. Kobieta zamiera, kiedy potężny mężczy zna ściąga jej bieliznę. Robi to pojedy nczy m ruchem, jakby odry wał plaster, po czy m odsuwa się i odpina od pasa zwój liny . Przy wiązuje jeden koniec do jej kostki. – A teraz drugą nogę. Do tamtej ściany – instruuje go Gubernator. Kobieta nie spuszcza z niego wzroku. Spogląda gniewnie spomiędzy dreadów, jej oczy pełne są nienawiści, która mogłaby stopić najtwardszą stal. Gubernator zbliża się do niej i zaczy na odpinać pasek. – Nie rzucaj się jeszcze, dziewczy no – mówi, rozpinając rozporek swoich wojskowy ch spodni. – Lepiej zachowaj siły na później. Leżąca na ziemi kobieta wpatruje się w niego z intensy wnością czarnej dziury pochłaniającej wszelką materię. Każda cząsteczka, każda molekuła, każdy atom składające się na podziemną celę niknie w głębinie jej oczu. Gubernator staje nad dziewczy ną. Ży wi się jej nienawiścią. – Bruce – mówi do podwładnego – jak już skończy sz, zostaw nas samy ch. Będziemy potrzebować pry watności. – Uśmiecha się. – I zamknij za sobą drzwi. A ty , moja droga, powiedz mi jedno. Ile czasu zajmie mi zrujnowanie twojego ży cia i odebranie ci złudnego poczucia bezpieczeństwa? Kobieta nie wy daje z siebie żadnego dźwięku. Patrzy ty lko na Philipa Blake’a niczy m zwierzę przy gotowane na walkę aż do śmierci. – Pół godziny powinno wy starczy ć. – Uśmiecha się i patrzy na nią spod półprzy mknięty ch powiek niczy m wąż. – Choć nie kry ję, że zamierzam przy chodzić tu codziennie na tak długo, jak ty lko będę mógł. Opuszcza spodnie do kostek. Bruce cofa się do drzwi. Przechodzi go dreszcz, kiedy Philip zrzuca ubranie. Zasuwa za sobą metalowe drzwi. Kobieta drga niemal niezauważalnie, sły sząc nagły huk opadającej bramy . Głos Gubernatora wy pełnia celę: – Szy kuje się niezła zabawa – mówi, zdejmując bokserki.

Zapadła noc. Ciszę uśpionego miasta burzą jedy nie kroki dwóch idący ch obok siebie osób, odbijające się od zabity ch deskami sklepowy ch witry n opuszczonej promenady . – Nie mogę tego ogarnąć – mówi Austin Ballard. Chłopak idzie niedbale z rękoma w kieszeniach. Drży z zimna. Naciągnął na swoje bujne loki kaptur, nie chcąc, by ktoś dojrzał przestrach malujący się na jego twarzy oświetlanej od czasu do czasu przez pozapalane gdzieniegdzie w oknach latarenki. – Karmnika? – py ta Lilly , dopinając jeansową kurtkę pod samą szy ję. Obejmuje się ramionami – to insty nkt samozachowawczy – próbując zatrzy mać ciepło. – Ano… i jeszcze ten koleś z odciętą ręką. Lilly , co się, kurwa, dzieje? Dziewczy na otwiera usta, żeby mu odpowiedzieć, kiedy sły szy echo wy strzału z karabinu dużego kalibru. Oboje podskakują, zaskoczeni. Martinez i jego chłopaki nadal stoją na murze,

odbębniając nocną wartę; ich zadaniem jest wy bicie błąkający ch się po okolicy kąsaczy , który ch do miasteczka mogła przy ciągnąć zawierucha na arenie. – Dzień jak co dzień – mówi, choć sama nie wierzy we własne słowa. – Przy wy kniesz. – Czasami wy daje mi się, że kąsacze są najmniejszy m z naszy ch problemów – wzdraga się Austin. – Jak my ślisz, czy naprawdę planowali na nas najechać? – A kto to może wiedzieć. – Ciekawe, ilu ich jeszcze jest. Lilly wzrusza ramionami. Nie może pozby ć się tego dziwnego, nieprzy jemnego uczucia zalegającego w żołądku; coś jest ewidentnie nie tak. Rozpoczął się jakiś bliżej niesprecy zowany , ale niemożliwy do powstrzy mania proces, którego finał będzie miał tragiczne skutki, jakby pod jej stopami niezauważenie rozjechał się czarny lodowiec. Nie da się już zatrzy mać wprawionej w ruch machiny . Od dnia, kiedy dołączy ła do ży jącej tu zbieraniny i stała się częścią tej społeczności, Lilly Caul nie czuła aż tak dojmującego, przeszy wającego strachu, którego źródła nie potrafi nawet zidenty fikować. – Nie mam pojęcia – odzy wa się – ale podejrzewam, że jeszcze długo nie pośpimy spokojnie. – Szczerze mówiąc, nie sy piam dobrze już od Przemiany – zdradza chłopak, nadal trzy mając się za bolący bok; krzy wi się przy każdy m kroku. – Nie przespałem chy ba ani jednej pełnej nocy . – Kurczę… ja chy ba też nie. Idą przez chwilę w milczeniu. – Mogę cię o coś zapy tać? – szepcze nieśmiało Austin. – Śmiało. – Naprawdę trzy masz teraz stronę Gubernatora? Lilly sama zadawała sobie to py tanie niejeden raz. Może to jakaś odmiana sy ndromu sztokholmskiego – istnego fenomenu psy chologicznego polegającego na przy wiązaniu się ofiary do jej pory wacza? A może buzuje w niej gniew i inne tłumione emocje, które wy raża niejako zaocznie poprzez osobę Gubernatora, będącego niczy m wściekły pies przy wiązany łańcuchem do jej podświadomości? Jedno jest pewne – boi się jak cholera. – Zdaję sobie sprawę, że to psy chopata – ostrożnie dobiera słowa. – Zaufaj mi… jeśli okoliczności by ły by inne… mijając go na chodniku, przechodziłaby m na drugą stronę ulicy . Austin nie wy daje się usaty sfakcjonowany odpowiedzią; jest wy raźnie podenerwowany . – Chcesz przez to powiedzieć… po trupach do celu? Coś takiego? Lilly odwraca się i patrzy mu w oczy . – Chodzi mi o to, że za murem czeka prawdziwe niebezpieczeństwo. Zagrożenie by ć może skali bezprecedensowej, z jakim to miasto nie musiało sobie jeszcze radzić. – Milknie na moment i zastanawia się nad kolejny mi słowami. – I wy daje mi się, że Gubernator… jakby to powiedzieć… zwalcza ogień ogniem? – py ta retory cznie i już łagodniej, może nawet z lekką dozą niepewności, dodaje: – Póki jest po naszej stronie. Kolejna dochodząca z oddali seria z karabinu huczy im w głowie. Docierają do końca głównej ulicy , gdzie znajduje się pogrążone w nieprzenikniony m mroku skrzy żowanie z nieuży waną trakcją kolejową. Nocna ciemność sprawia, że uszkodzony znak drogowy i wy sokie do ramion chwasty porastające tory tworzą krajobraz przy pominający ten po końcu świata. Lilly przy staje, gotowa odejść do swojego domu po północnej stronie miasta.

– No dobra… cóż… – Austin, wy raźnie zakłopotany , nie bardzo wie, co zrobić z rękoma. – To pozostaje mi ży czy ć kolejnej nieprzespanej nocy . Lilly obdarza go znużony m uśmiechem. – Mam propozy cję. Pójdziemy do mnie i zanudzisz mnie do snu ty mi koszmarny mi opowieściami o surfowaniu na plaży w Panama City . Ululasz mnie. Przez chwilę Austin Ballard ma minę jak pies, któremu wy ciągnięto z łapy cierń.

Umawiają się na spędzenie nocy w zagracony m salonie u Lilly , gdzie piętrzą się kartonowe pudła i bezuży teczne szpargały pozostawione przez poprzednich gospodarzy . Aktualna lokatorka przy gotowuje dwa kubki kawy rozpuszczalnej na podgrzewaczu do potraw. Siadają przy latarence i rozmawiają – głównie o dzieciństwie. Dzielą się niewinny mi doświadczeniami wy niesiony mi z młodzieńczy ch lat spędzony ch na przedmieściach pełny ch ślepy ch uliczek, skautów i sąsiedzkich imprez w ogródkach. Potem odby wają trady cy jną w owy ch czasach dy skusję o ty m, co zrobią, kiedy ktoś już wy najdzie lek i kłopoty z kąsaczami odejdą w niepamięć. Austin mówi, że pewnie wy niesie się gdzieś, gdzie jest ciepło przez okrągły rok, i znajdzie sobie porządną kobietę, ustatkuje się i będzie wy rabiał deski surfingowe. Lilly z kolei chciałaby projektować ubrania i wy jechać do Nowego Jorku – o ile Nowy Jork jeszcze w ogóle istnieje – i tam wy robić sobie nazwisko. Dziewczy na coraz bardziej lubi tego kudłatego młodego mężczy znę o dobry m sercu. Jest zdziwiona, że za maską arogancika kry je się porządna, delikatna osoba, i zastanawia się, czy zagry wki godne play boy a nie są przy padkiem jakimś porąbany m mechanizmem obronny m. Lub cierpi na to samo, co prakty cznie każdy inny ocalały ; na coś, co jest trudne do określenia, ale wy gląda na zaraźliwy zespół stresu pourazowego. Pomijając objawienie na temat Austina, Lilly cieszy sam fakt, że ma towarzy stwo; rozmawiają do godzin poranny ch. Późną nocą osiągają ten punkt dy skusji, kiedy zapada niezręczne milczenie. Lilly rozgląda się po ciemny m mieszkanku, próbując przy pomnieć sobie, gdzie schowała małą butelkę samogonu. – O ile dobrze pamiętam – szepcze – mam chy ba jeszcze trochę gorzały , którą schowałam na wy padek nagłej potrzeby . Austin spogląda na nią z niedowierzaniem: – Na pewno chcesz się z nią rozstać? Lilly bez słowa podnosi się z kanapy i idzie do stojący ch po drugiej stronie salonu skrzy ń. – Co masz zrobić jutro, zrób dzisiaj – mamrocze, grzebiąc w zapasowy ch kocach, baniakach wody , amunicji, plastrach i butelkach pły nu do dezy nfekcji. – O, jesteś, maleńka – mówi, naty kając się na flaszkę z rżniętego szkła z pły nem koloru herbaty . Podchodzi do Austina i zdejmuje nakrętkę. – No to za dobry sen – wznosi toast, przechy la butelkę i bierze zdrowy ły k. Ociera usta, siada na sofie obok chłopaka i podaje mu flaszkę. Austin, krzy wiąc się z powodu promieniującego od boku bólu, pociąga z gwinta; alkohol pali go w przeły ku i drażni żołądek, ale rozgrzewa serce. – Jezu, jestem pieprzoną cipą. – O czy m ty mówisz? Nie jesteś żadną cipą. Młody facet, uczestniczy sz w wy padach… nie boisz się wy puszczać poza strefę bezpieczeństwa. – Bierze od niego butelkę i przechy la raz

jeszcze. – Poradzisz sobie. – Młody facet? A że niby ty kim jesteś? Emery tką? Mam prawie dwadzieścia trzy lata, Lilly – oponuje, uśmiechając się. – Daj mi to. – Zabiera jej gorzałę i pije; zaczy na kaszleć i łapie się za bolące biodro. – Kurwa! Lilly parska śmiechem. – Dobrze się czujesz? Chcesz trochę wody ? Nie? – Łapie butelkę i bierze ły k. – Prawda jest taka, że mogłaby m by ć… twoją starszą siostrą. – Odbija jej się; zasłania usta i wy bucha śmiechem. – Jezu Chry ste, przepraszam. Austin również zaczy na chichotać, lecz bolą go żebra i szy bko się opanowuje. Piją i rozmawiają jeszcze przez jakiś czas, ale Austin kaszle coraz mocniej. – Jak się czujesz? – py ta Lilly , odgarniając opadające mu na czoło kosmy ki. – Chcesz tabletkę przeciwbólową? – Jest okej! – wy bucha, sy cząc z bólu. – Przepraszam… dzięki, ale nie. – Doty ka dłonią jej ręki. – Przepraszam, że tak zrzędzę. Czuję się jak idiota… jak jebany kaleka. Czemu jestem takim cholerny m pierdołą? – Zamkniesz się? Nie jesteś pierdołą ani kaleką. – Dzięki. – Ściska jej dłoń. – Doceniam to. Lilly wy daje się, że mrok zaczy na wirować, a jej ciało należy do kogoś innego; przy jemne ciepło rozlewa się po brzuchu i wędruje do stóp. Chce go pocałować… więc równie dobrze może to zrobić. Pragnie tego. Chce mu udowodnić, że nie jest cipą, że jest silny m, krzepkim, porządny m człowiekiem. Lecz coś ją przed ty m powstrzy muje. Nie jest zby t dobra w te klocki. Nigdy nie by ła prudery jna – miała przecież kilku mężczy zn – ale nie może się do tego zmusić. Patrzy ty lko na niego i najwy raźniej wy sy ła pewien sy gnał, że coś się szy kuje, bowiem jego uśmiech powoli znika. Gładzi ją po policzku. Lilly oblizuje wargi, zastanawiając się, co zrobić, skoro jedy ne, o czy m my śli, to jego języ k w jej ustach. – Będziesz tuliła tę butlę przez całą noc? – py ta Austin, chcąc rozładować napięcie. Lilly uśmiecha się i podaje mu flaszkę, którą Austin opróżnia kilkoma ły kami, wy pijając ty m samy m całkiem sporą porcję. Ty m razem nawet nie drgnie mu powieka. – Muszę cię jednak ostrzec – mówi, patrząc na nią; w jego duży ch, brązowy ch oczach kry je się zakłopotanie, żal, może nawet wsty d. – Nie mam kondomu. Oboje zanoszą się pijackim rechotem, Lilly ry czy na całe gardło – nie śmiała się tak mocno od czasu wy buchu zarazy – zgina się wpół, targana paroksy zmami śmiechu; zaczy na boleć ją przepona, a oczy zachodzą łzami. Austin nie może się powstrzy mać i również wije się ze śmiechu. Lilly łapie go za kaptur i przy ciąga do siebie, mówiąc, że pierdoli ją to, czy ma kondom, czy nie ma. Bez namy słu sty kają się ustami. Iskrzy podsy cone alkoholem pożądanie. Padają sobie w objęcia i – nadal zatraceni w namiętny m pocałunku – strącają na ziemię i butelkę, i stojącą obok kanapy lampę, i stertę książek, które Lilly planuje kiedy ś przeczy tać. Austin ześlizguje się z sofy na podłogę, ale Lilly chwy ta go w objęcia i na powrót wkłada mu języ k w usta. Czuje słodki smak alkoholu, oddech chłopaka pachnie piżmem; sięga ręką pomiędzy jego uda. Delektują się żarem swoich ciał – skry wali pożądanie przez ty le miesięcy – i obściskują się na podłodze przez kilka minut. Austin pieści przez bluzkę jej piersi, zjeżdża niżej i gładzi miękką skórę na biodrach, a potem czułe miejsca między udami. Lilly czuje, że za chwilę będzie gotowa,

oddy cha coraz ciężej i szy bciej, jest podekscy towana. Jej kochanek krzy wi się z bólu, znowu dokucza mu odniesiona rana. Lilly zauważa, że bandaż, który m by ł obwiązany , podjechał mu aż do klatki piersiowej, i odsuwa się. Czuje się odpowiedzialna za jego kontuzję i widok ten łamie jej serce; zrobiłaby wszy stko, żeby poczuł się lepiej. – Chodź tu – mówi, biorąc jego głowę w dłonie i popy chając go na kanapę. – I patrz – szepcze mu do ucha, kiedy mężczy zna opada bez tchu na sofę. – Nic nie rób. Patrz. Zaczy na się rozbierać, nie spuszczając z niego spojrzenia półprzy mknięty ch oczu. Austin gorączkowo rozpina pasek, lecz Lilly się nie śpieszy . Powolny m ruchem zdejmuje top i składa go od niechcenia na kanapie. Potem robi to samo z jeansami, stanikiem i majtkami, hipnoty zując Austina, igrając z jego podnieceniem, aż staje przed nim kompletnie naga w świetle księży ca; opadające włosy zasłaniają jej twarz, ma zawroty głowy , jest pijana i napalona. Gęsia skórka pokry wa jej całe ciało. Podchodzi do niego bez słowa. Nie odry wając oczu od Austina, siada na nim okrakiem i wy daje z siebie pełen pożądania oddech, kiedy chłopak wchodzi w nią jedny m pły nny m ruchem. Przy my ka powieki, ale przed jej oczami nadal igrają iskierki; ry tmicznie podnosi się i opada. Austin wy gina się i wbija się w nią głębiej; zapomniał już o swojej kontuzji, nie jest już młody m mężczy zną starający m się by ć fajny m gościem. Austin dochodzi pierwszy , jego mocny orgazm wprawia w drżenie ich oboje. Lilly również szczy tuje, czując przy jemne mrowienie w palcach u stóp, które rozchodzi się ku górze, kumuluje w okolicach splotu słonecznego i eksploduje. Orgazm jest tak silny , że Lilly niemal spada z Austina, ledwie udaje jej się na nim utrzy mać. Opada prosto w jego ramiona i wtula w lśniące od potu, kręcone włosy . Obejmują się. Przez jakiś czas leżą bez ruchu, wsłuchani jedy nie w ciszę mąconą wy łącznie ich zsy nchronizowany mi oddechami. Lilly nakry wa się kocem i powraca do rzeczy wistości. Ból uciskający jej skronie niczy m imadło wędruje po całej głowie, zatrzy mując się w okolicy nosa. Co też zrobiła najlepszego? Kiedy podniecenie słabnie, czuje ty lko żal i smutek, które zalęgły się w jej żołądku, i zerka za okno. Zaczy na mówić: – Austin, słuchaj… – Nie. – Gładzi ją po ramionach i próbuje naciągnąć spodnie. – Nie musisz tego mówić. – Czego nie muszę mówić? – Nie wiem… – Wzrusza ramionami. – Że to by ł impuls… żeby m nie brał tego na poważnie… że to alkohol… coś takiego. – Nie miałam zamiaru tego mówić – uśmiecha się smutno. – Lilly , chcę by ć w stosunku do ciebie w porządku. – Chłopak patrzy na nią i uśmiecha się szeroko. – Nie chcę naciskać ani nic. Lilly całuje go w czoło. Zaczy nają sprzątać bałagan, którego narobili – podnoszą strąconą ze stołu butelkę, stawiają lampę, układają książki, ubierają się. Żadne z nich nie odzy wa się ani słowem, choć oboje mają do powiedzenia ty siące rzeczy na temat tego, co się stało. Nad ranem Austin mówi: – Lilly … coś nie daje mi spokoju, jeśli chodzi o ten karmnik pod torem… – Co takiego? – py ta wy czerpana dziewczy na, siadając na kanapie – Nie chcę by ć obrzy dliwy , ale to mnie naprawdę frapuje – mówi chłopak, wciągając ze

świstem powietrze. – No ale co? – Chodzi o to, że… Gubernator nakarmił trupy martwy m pilotem i dziewczy ną z helikoptera, tak? Lilly przy takuje, nie chce powracać my ślami do tego tematu. – Chy ba tak. Niestety . Austin przy gry za wargę. – Jak mówiłem, nie chcę by ć obrzy dliwy , ale czegoś im brakowało i nie mogę przestać o ty m my śleć. – I co to takiego? Chłopak patrzy jej prosto w oczy . – Głowy . Zwłoki nie miały jebany ch głów. Co się z nimi stało?

DZIESIĘĆ Bruce Allan Cooper stoi przed drzwiami celi znajdującej się pod torem wy ścigowy m; pojedy ncza żarówka nad głową mężczy zny rzuca migoczące światło na jego potężną sy lwetkę zajmującą sporą część wąskiego kory tarza. Próbuje zagłuszy ć my ślami odgłosy dochodzące z pomieszczenia za jego plecami. Co on tam robi tak długo? Początkowo pełne złości krzy ki młodej kobiety ustępują miejsca dławiący m szlochom. Bruce krzy żuje mocne ramiona – grube jak rury od pieca – na swojej szerokiej piersi i powraca pamięcią do stacji benzy nowej i warsztatu, które prowadził z ojcem przed wy buchem zarazy . Zdarzało mu się tracić poczucie czasu, kiedy grzebał przy camaro 427 z jego półkolisty mi komorami spalania i górny mi wałami rozrządu. Teraz próbuje zatracić się we wspomnieniach. My śli o swojej dziewczy nie, Shaunie, i spędzony m z nią czasie; wy pełnia go melancholijna radość. Lecz to, co dzieje się za drzwiami, nadal nie daje mu spokoju, choć bardzo się stara ignorować kolejne krzy ki… Sterczy tam tak długo, że drętwieją mu ły dki, zaczy na przestępować z nogi na nogę. Przy wadze przeszło stu dwudziestu kilo i muskulaturze dokera to śmieszne. Nie da rady … Przez ostatnie dwadzieścia minut Bruce nasłuchiwał dokuczliwego mamrotania Gubernatora podjudzającego dziewczy nę, szy dzącego z niej. Bóg jeden wie, co jej robi… I nagle zapada cisza. Bruce przy kłada ucho do drzwi. Co się tam, do cholery , dzieje? Gubernator stoi nad rozciągniętą na zimnej posadzce ciemnej celi kobietą, zapinając rozporek. Ty lko sznury oplatające przy wiązane do ścian zakrwawione nadgarstki utrzy mują zmasakrowane ciało w pozy cji półsiedzącej. Ciszę wy pełnia ciężki, miarowy oddech kobiety ; dready opadają na jej poobijaną twarz. Łzy , smarki i krew spły wają leniwie po spuchnięty ch wargach. Gubernator bierze głęboki oddech. Czuje się świetnie. Spogląda na czarnoskórą kobietę i jego ciało obmy wa przy jemne zmęczenie. Bolą go ręce. Musiał poocierać sobie kny kcie o jej zęby . Nieźle mu poszło podduszanie – kiedy ty lko zaczy nała tracić przy tomność, bił ją po twarzy lub zadawał mocny cios w brzuch. Szukając spełnienia, unikał oczy wiście ust, ale skorzy stał z rozkoszy , jaką mogły dać mu pozostałe otwory jej ciała. Napełniony niespodziewaną energią, pozostawał gotowy do akcji przez długi czas. – Okej… przy znaję – mówi do niej cicho. – Trochę mnie poniosło. Dziewczy na pociąga nosem i z cały ch sił stara się nie stracić resztek przy tomności. Chce podnieść głowę, ale nie daje rady . Z trudem otwiera usta, lecz nie doby wa się z nich żaden dźwięk. Na podłodze zalegają kałuże z krwi i inny ch ludzkich wy dzielin; jej splątane dready zwisają smętnie. Top ze spandexu jest rozdarty na piersiach. Roznegliżowana dolna połowa ciała – rozłożone nogi nadal ma przy wiązane do przeciwległy ch ścian – lśni od potu; jej karmelowa skóra nosi ślady otarć i zadrapań. Gubernator podziwia swe dzieło:

– Nie żałuję tego, co zrobiłem. Czerpałem radość z każdej minuty . A ty ? – Czeka na odpowiedź, lecz kobieta nadal dy szy , pociąga nosem, kaszle i wy daje z siebie pełne bólu jęki. – Nie? No proszę – rzuca z uśmiechem. Podchodzi do drzwi i wali w metal. Czeka, poprawiając długie włosy . – Skończy liśmy ! – woła. – Otwieraj, wy puść mnie! Drzwi podnoszą się z chrobotem. Do środka wpada jasne światło z kory tarza. Bruce stoi przed celą niczy m milcząca rzeźba Indianina przed sklepem z tabaką. Gubernator unika kontaktu wzrokowego. Odwraca się ponownie do zmaltretowanej kobiety i przy patruje się jej przez moment. Jest twarda, nie ma co do tego wątpliwości. Musi przy znać Bruce’owi rację, suka nie będzie gadać, nie ma na to najmniejszy ch szans. Lecz nagle – dopiero teraz – Gubernator zauważa coś, co sprawia mu niewy słowioną przy jemność. Musi podejść bliżej – dready zasłaniają jej twarz – żeby się upewnić, lecz ten dźwięk rozpoznałby wszędzie. Uśmiecha się szeroko. Kobieta płacze. Gubernator pławi się w jej szlochu. – Och, kochanie, nie żałuj sobie, płacz. Zasłuży łaś na to, wy płacz się. Nie musisz się niczego ani nikogo wsty dzić. Płacz. Odwraca się, zamierzając wy jść z celi. Zatrzy muje się jednak, bo sły szy coś jeszcze, jakby słowa. Ponownie podchodzi do kobiety i przekrzy wia głowę w skupieniu, nadstawiając uszu. Wy daje mu się, że dziewczy na znowu coś mówi, więc pochy la się nad nią w skupieniu. Spośród kolejny ch kaszlnięć i świszczący ch oddechów wy łapuje pojedy ncze słowa: – Nie… płaczę… nad sobą – chry pi kobieta. Jej głowa opada jak u zepsutej marionetki; po każdej sy labie łapczy wie wciąga powietrze. – Ale… nad tobą. Philip Blake unosi nieco jej obolałą głowę i patrzy prosto w oczy zasłonięte kurty ną mokry ch włosów. Śniada twarz pokry ta jest zakrzepłą krwią i śluzem, w który m ścieży nki wy żłobiły pły nące po spuchnięty ch policzkach łzy . Kobieta wbija w niego swój wzrok, a w spojrzeniu ty m odbija się cały ból, rozpacz, smutek i cierpienie dotkniętego zarazą świata – którego obrazem jest jej zmasakrowana twarz – lecz po chwili uczucia te ustępują miejsca czy stej nienawiści… dzikiej, niemal pierwotnej żądzy mordu. – Rozmy ślam o ty m, co ci zrobię – odzy wa się niemal przy milnie – i chce mi się płakać. Ba, przeraża mnie to. Gubernator uśmiecha się na te słowa. – Urocze. Odpocznij trochę. Na ty le, na ile zdołasz. Ktoś przy jdzie cię umy ć, może nawet dostaniesz bandaże. Chy ba że ten ktoś będzie chciał się z tobą zabawić. Przede wszy stkim jednak przy gotuje cię na kolejną randkę. – Puszcza do niej oko. – Mam nadzieję, że będziesz wy glądała mnie z niecierpliwością. – Odchodzi, ale przy staje w progu, odwraca się i macha do niej ręką. – Na razie. Drzwi opadają z metaliczny m stukotem i uderzają o ziemię.

Słońce wy chy la się już zza hory zontu, kiedy Gubernator zmierza spacerkiem do swojego mieszkania. Powietrze pachnie przy jemnie – ży zną ziemią i koniczy ną – i stęchliznę katakumb, którą przesiąkło jego ubranie, szy bko rozgania łagodny wiosenny wietrzy k. Gubernator z łatwością zrzuca skórę zwy rodnialca. Ponownie zakłada maskę miejscowego dobroczy ńcy i z uśmiechem na ustach kroczy w promieniach słońca. Macha do kręcący ch się po ulicach ranny ch ptaszków i ży czy im dobrego dnia z uśmiechem jowialnego konstabla. Maszeruje raźno spręży sty m krokiem, niczy m pan przechadzający się po skromny ch, ale piękny ch włościach. Opuszczają go ponure my śli o konieczności podporządkowania sobie py skaty ch kobiet i potrzebie kontroli zapuszczający ch się w te rejony obcy ch; upy cha je do najgłębszej szufladki swojego umy słu. Echem rozchodzi się ry k silnika i dźwięki młotka uderzającego o łepek gwoździa – Martinez i jego ludzie forty fikują kolejny odcinek muru. W drodze do domu Gubernator naty ka się na matkę z dwójką dzieci. Chłopcy biegną środkiem ulicy . Philip Blake uśmiecha się do nich, schodząc im z drogi. – Dzień dobry – mówi do kobiety , skinąwszy jej głową. Zajęta latoroślami matka – matrona z Augusty – krzy czy do dzieci: – Dzieciaki, proszę! Przestańcie tak biegać! – A potem odwraca głowę i posy ła Philipowi nieśmiały uśmiech. – Dzień dobry , Gubernatorze! Philip idzie dalej i zauważa przy cupniętego na chodniku niedaleko jego drzwi Boba. – Bob – mówi, podchodząc do mężczy zny okutanego w brudne, podarte ciuchy , skulonego pod markizą obok wejścia do jego mieszkania. – Idź po coś do jedzenia. Nie mogę patrzeć, jak się tak marnujesz. Barter już nie obowiązuje, po prostu coś ci dadzą. Bobowi wy my ka się głośne beknięcie. – Dobra… niech będzie… jeśli ty lko przestaniesz mi matkować. – Dzięki, Bob – odpowiada Gubernator i idzie do drzwi. – Martwię się o ciebie. Na odchodne skacowany mężczy zna mamrocze coś, co brzmi jak: „Ta, jasne…”. Gubernator przestępuje próg budy nku. Duża mucha mięsna brzęczy na zazwy czaj cichej jak pusty grobowiec klatce schodowej. Na podłodze salonu mieszkania Philipa Blake’a leży martwa dziewczy nka z tępy m spojrzeniem utkwiony m w zaplamiony m dy wanie. Próbuje podpełznąć do niego, wy dając z siebie charczące odgłosy przy pominające chrapanie. Roztacza wokół siebie straszliwy smród. Gubernator podchodzi do niej i mówi czule: – Tak, wiem, wiem… Przepraszam, że tak późno wracam… albo tak wcześnie, zależy jak na to spojrzeć. Trup podry wa się z nagły m ni to piskiem, ni to ry kiem, przy wołujący m na my śl rannego kota przy partego do muru, i próbuje ucapić Philipa. Ten wy mierza jej wierzchem dłoni siarczy sty policzek i dziewczy nka uderza o ścianę. – Zachowuj się, do jasnej cholery ! Stwór stoi na chwiejący ch się nogach i patrzy na niego szklisty mi, mlecznobiały mi oczami. Gubernatorowi wy daje się, że przez jej siną twarz, na której już na zawsze zagościł groteskowy cień uśmiechu, przemy ka strach, jej ry sy łagodnieją. Serce Philipa mięknie. – Przepraszam, kochanie – szepcze i zastanawia się, czy nie jest przy padkiem głodna. – Coś ty taka ostatnio nerwowa? – zauważa przewrócony kubeł. – Nie ma jedzenia?

Podnosi wiadro i ciska do niego z powrotem leżącą obok odciętą stopę. – Musisz by ć bardziej uważna. Jeśli przewrócisz kubeł, to nie dosięgniesz jedzenia. Lepiej cię wy chowałem. Zagląda do wiadra. Zalegające tam kawałki zdąży ły się już rozłoży ć. Stopa jest sina i napuchnięta, wy gląda jak balon. Reszta pokry ta jest pleśnią i wy dziela tak paskudny smród, że dosłownie wy ciska z oczu łzy . Z fragmentów poćwiartowany ch zwłok leje się gęsta, lepka wy dzielina, z którą zaznajomiony jest każdy patolog: żółtawa, śluzowata breja będąca sy gnałem, że rozpoczął się zaawansowany etap rozkładu. Larwy i muchy plujki zostawiły po sobie jedy nie przy schnięte białko. – Nie chcesz tego jeść, co? – Philip zadaje martwej dziewczy nce py tanie, z obrzy dzeniem wy ciągając poczerniałą, opuchniętą stopę z wiadra; trzy ma ją za pomocą kciuka i palca wskazującego, niczy m w szczy pcach, i rzuca stworowi. – Masz… spróbuj. Trupek rzuca się na ty lko pozornie smakowity kąsek, padając na kolana; wy gina grzbiet niczy m małpa i zaciska zęby na odciętej stopie. Odgry za odrobinę, międli w gębie i po chwili wy pluwa z niepocieszony m warknięciem. Gubernator smutno potrząsa głową i idzie do jadalni, udzielając córce nagany . – Przewróciłaś kubeł i patrz, co się stało… jedzenie się zepsuło. Tak to się kończy – mówi i po chwili dodaje nieco ciszej: – Nawet gdy jest świeże, nie mam pojęcia, jak możesz to jeść… poważnie. Rozsiada się na skrzy piący m fotelu i opiera się wy godnie. Bolą go wszy stkie stawy . Ciężkie powieki same opadają, genitalia pulsują od wy wołanego zmęczeniem bólu. Odchy la głowę i przy pomina sobie o dniu, kiedy spróbował jedzenia Penny . Doszło do tego mniej więcej przed trzema miesiącami. Późną nocą. By ł pijany jak bela i próbował uspokoić swoje martwe dziecko. Spontanicznie sięgnął po kawałek odciętego ludzkiego palca – nawet nie pamiętał, do kogo należał – i wepchnął go sobie do ust. Mięso nie przy pominało w smaku, jak to się powszechnie uważa, kurczaka, nic podobnego. By ło kwaśne, metaliczne, skruszałe – pozostawiało po sobie podobny do krwi silny miedziany posmak; skojarzy ło mi się z niedogotowany m gulaszem – i wy pluł je niemal od razu. Istnieje pewien aksjomat pośród smakoszy . Mówi się, że najpy szniejsze mięso to takie, którego skład genety czny jest podobny do naszego – soczy ste i wy borne. Dlatego też istnieją w kuchni kultur wschodnich egzoty czne dania jak szy mpansie móżdżki lub małpie trzustki. Philip Blake przekonał się jednak, że to bzdura – człowiek smakuje jak gówno. Może gdy by spróbował odpowiednio delikatnego mięsa z przy prawami – czegoś na kształt ludzkiego tatara – zmieniłby zdanie. Niektóre kawałki lub organy mogą by ć smakowite, ale Gubernator nie miał ochoty na dalsze ekspery menty . – Zdobędę dla ciebie jedzenie, kochanie – mówi łagodnie do chuderlawego trupka z sąsiedniego pokoju i powoli zapada w drzemkę, nasłuchując kojącego bulgotania filtra do wody znajdującego się po drugiej stronie jadalni; sy czenie doby wające się z akwariów, sły szalne w cały m mieszkaniu, brzmi niczy m donośny szum z nienastrojonego telewizora lub radia – ale teraz tatuś jest zmęczony i musi na chwilkę zmruży ć oczy … zaczekaj, aż się obudzę… Szy bko zapada w sen, uśpiony przez buczenie wody . Nie ma pojęcia, jak długo wy poczy wał ani kiedy dokładnie rozpoczęło się miarowe i donośne łomotanie, które wy rwało go z drzemki. Siada i potrząsa głową, próbując pozby ć się resztek snu.

Z początku wy dawało mu się, że to Penny jest źródłem hałasu, ale silne pukanie rozpoczy na się na nowo i zdecy dowanie dochodzi od strony ty lny ch drzwi. – Niech to lepiej będzie coś ważnego – mamrocze, człapiąc przez mieszkanie. Otwiera drzwi i py ta: – Czego? – Przy niosłem… zgodnie z poleceniem – mówi Gabe. Trzy ma uwalany krwią metalowy pojemnik. Barczy sty mężczy zna ma ponurą minę i jest wy raźnie podenerwowany , niepewny nastroju swojego szefa. Zerka nieśmiało do mieszkania nad ramieniem Gubernatora. Pudełko na amunicję, które przy wieźli z posterunku gwardii, służy im do przetrzy my wania materiału organicznego. Patrzy na Philipa i mówi: – To ci z helikoptera. – Mruga nerwowo. – I coś jeszcze. – Nie przestaje mrugać. – Nie jestem pewien, czy będziesz chciał to zachować, czy wy rzucić… zrób, co chcesz. – Dzięki – mamrocze Gubernator i odbiera pojemnik; metal jest ciepły i lepki od krwi. – Dopilnuj, proszę, żeby nikt mi nie przeszkadzał, okej? Chciałby m się przespać. – Jasne, szefie. Gabe odwraca się i schodzi szy bko po schodach, zadowolony , że pozby ł się pudełka. Gubernator zamy ka drzwi i kieruje się do jadalni. Penny patrzy na niego łakomie i rzuca się na łańcuchu. Sapie i wy ciąga swoje martwe chude rączki; czuje zapach ludzkiego mięsa. Jej przy pominające srebrne monety oczy utkwione są w pojemniku. – Nie! – karci ją Gubernator. – To nie dla ciebie, kochanie. Trup zawodzi i pluje. – No dobrze… poczekaj. Po chwili zastanowienia odmy ka wieko i sięga do środka; maca po kolei mokre plastikowe torebeczki i znajduje odciętą ludzką dłoń z przy kurczony mi palcami, która przy wodzi mu na my śl zamrożonego białego kraba. Uśmiecha się. – My ślę, że mogę ci to dać. – Wy ciąga rękę należącą niegdy ś do intruza imieniem Rick i rzuca ją dziewczy nce. – Powinno cię to na chwilę zająć, a ja się przez ten czas zdrzemnę. Martwe dziecko rzuca się na odrąbaną kończy nę i zaciska na niej swoje małe czarne ząbki; chrząstki kruszą się niczy m kostki kurczaka. Zasy sa ślinę i mlaska. Gubernator odchodzi, biorąc pod pachę pojemnik, i kieruje swoje kroki do jadalni. Philip Blake wy ciąga dwie pozostałe torebki i patrzy na ich zawartość, mrużąc oczy przy słaby m świetle. – Macie gości – mówi do kogoś ukry tego w mroku. Klęka i z jednego z plastikowy ch woreczków wy jmuje odciętą kobiecą głowę; na twarzy Christiny – ziemistej, opuchniętej i miękkiej niczy m nieupieczony chleb – zasty gło niewy słowione przerażenie. – A raczej nowy ch sąsiadów. Podchodzi do stojącego na samej górze, dosuniętego do ściany , wy pełnionego pły nem akwarium i ostrożnie umieszcza w nim głowę martwej producentki telewizy jnej. – Możecie teraz cieszy ć się swoim towarzy stwem – mówi łagodnie, niemal czule, upuszczając drugą głowę, należącą do pilota, do mętnej wody , napuszczonej wcześniej do

sąsiedniego akwarium; wzdy cha. – Nareszcie mogę odpocząć. Mucha brzęczy nieustannie nad jego głową. Gubernator pada na fotel z pełny m ulgi stęknięciem. Dwadzieścia sześć ustawiony ch pod ścianą szklany ch pojemników bulgocze cicho; każdy z nich zawiera co najmniej dwie – w niektóry ch pły wają nawet po trzy lub cztery – zreanimowane ludzkie głowy . Filtry do wody trzaskają, świetlówki buczą. Każdy osprzęt podłączony jest do listwy zasilającej, której gruby jak anakonda kabel biegnie przy podłodze, potem po ścianie i aż do stojącego na dachu budy nku generatora. Zamknięte w akwariach wy pełniony ch zielonkawą wodą rzędy siny ch, pozbawiony ch ży cia twarzy drgają od czasu do czasu, jakby za martwe mięśnie pociągał niewidzialny mistrz marionetek. Ich powieki są cienkie i poznaczone ży łkami niczy m stare, wy schnięte liście; trupie głowy mrugają zaszły mi bielmem oczami w nieregularny ch odstępach. Gapią się na cienie i kształty odbijające się w wodzie. Otwarte gęby przy ciśnięte do szklany ch tafli kłapią ry tmicznie niczy m plastikowe zwierzaki z dziecięcej gry , które należy walnąć młotkiem. Gubernator kolekcjonuje głowy od roku i dba o nie niczy m kurator w muzeum makabry . Selekcja odby wa się insty nktownie. Philip odchy la się na krześle, spręży ny trzeszczą, kiedy podnosi podnóżek. Próbuje się zrelaksować, choć wreszcie dopada go zmęczenie. Przy patruje się swoim zdoby czom. Ledwie zauważa najnowszy naby tek – głowę kobiety , która dała się poznać jako znakomita producentka telewizy jna oddziału Fox w Atlancie. Christina martwy mi ustami wy pluwa bąbelki powietrza. Gubernator nie dostrzega poszczególny ch elementów kolekcji, lecz jedy nie cały jej obraz – impresję posklejaną z czaszek przy padkowy ch ofiar. W jego głowie nadal pobrzmiewają krzy ki chudej czarnoskórej dziewczy ny , którą trzy mają pod torem wy ścigowy m. Jakaś cząstka umy słu Philipa Blake’a jest przeciwna temu, co zrobił. Jak mógł zgotować taki los drugiemu człowiekowi? Patrzy na akwariową kolekcję i zadaje sobie py tanie, jak można kogoś tak skrzy wdzić. Trudno mu oderwać wzrok od ty ch blady ch, wzdęty ch twarzy . Ich przy prawiająca o mdłości bezradność – błaganie o wy bawienie, które nigdy nie nadejdzie – jest niemal sy mboliczna; ta ponura my śl ponownie nawiedza Philipa Blake’a i dzięki niej znajduje ukojenie. Jakimś cudem tłumaczy sobie, że taka jest kolejność rzeczy i kosty czność natury . Dzięki temu może wy zby ć się zwątpienia, miłosierdzia, empatii. Bo przecież tak najpewniej skończy my : jako odcięte łby pły wające przez całą wieczność w podobny ch akwariach. A kto o ty m zadecy duje? To brutalne, ale logiczne rozumowanie, nieustannie przy pominające, co czeka ty ch, którzy pozwolą sobie choćby na chwilę słabości. Głowy w akwariach reprezentują dawnego Philipa Blake’a, słabeusza, tchórza… zrzędę i marudę. Jak mogłeś zrobić tak okropne rzeczy ? Jak ktokolwiek mógłby się do tego posunąć? Gubernator gapi się na trupie łby , które napełniają go energią, ich widok pozwala mu podładować baterie. Jego głos opada o pełną oktawę, kiedy mamrocze: – Pięćdziesiąt siedem kanałów i nie ma co oglądać. Jak…? Mogłeś…? Ignoruje wewnętrzny głos i od patrzenia na poruszające się bezustannie gęby zaczy na się

robić senny . Bulgoczą, krzy wią się i drą te swoje zanurzone mordy – jak…? – aż udaje mu się zamknąć powieki i zasnąć. Ale śnią mu się koszmary i koszmarny świat przenika się z rzeczy wisty m. Biegnie przez ciemny las. Próbuje krzy czeć, ale nie może wy dać z siebie żadnego dźwięku. Otwiera usta, lecz zdaje się to na nic – ty lko pluje bąbelkami powietrza, które unoszą się i nikną. Osaczają go drzewa. Stoi bez ruchu z zaciśnięty mi pięściami, buzują w nim wściekłość i nienawiść, wręcz wy lewają się z niego. Spalić to wszy stko. Spalić. Zniszczy ć. Zniszczy ć. I to już! Teraz! TERAZ! Gubernator budzi się jakiś czas później. Nie potrafi stwierdzić, czy nadal jest dzień, czy może już noc. Zdrętwiały mu nogi, a od siedzenia przez kilka godzin pod niewy godny m kątem boli go szy ja. Dźwiga się z fotela i idzie do łazienki, chcąc się ogarnąć. Zatrzy muje się przed lustrem i patrzy na swoje odbicie. Sły szy dochodzące z pokoju obok chrząknięcia przy kutej do ściany dziewczy nki. Stojący na komodzie nakręcany budzik informuje go, że jest już prawie południe. Czuje się wy poczęty . Silny . Czeka go ciężki dzień. Przy pomocy pumeksu i my dła próbuje domy ć zaschniętą pod paznokciami krew czarnej kobiety . Doprowadza się do porządku, zakłada świeże ubranie, je szy bkie śniadanie – mleko z proszku z płatkami i kawa rozpuszczalna przy gotowana na jednorazowy m gazie w puszce – i rzuca Penny kolejny smaczny kąsek z metalowego pojemnika. – Tata musi iść do pracy – mówi radośnie do chuderlawego trupka; podchodzi do drzwi i bierze leżący obok nich pistolet oraz odłącza od ładowarki walkie-talkie. – Kocham cię, skarbie. Trzy maj się z dala od kłopotów. Po drodze do drzwi wy jściowy ch z budy nku łączy się z Bruce’em. – Spotkajmy się na torze – mówi do nadajnika – przy wejściu serwisowy m. Kciukiem wy łącza radio, nie czekając na odpowiedź. Dziesięć minut później Gubernator staje na szczy cie brudnej i śliskiej klatki schodowej prowadzącej do ciemnego labiry ntu kory tarzy . Na niebie zbierają się ciemne chmury i zry wa się silny wicher. – Cześć, szefie – mówi idący przez parking potężny ły sy mężczy zna. – Gdzieś ty się, do cholery , podziewał? – Od razu wy szedłem z domu. Przepraszam. Gubernator ogląda się przez ramię. Kilku przechodniów patrzy w jego stronę. – I jak sy tuacja? – szepcze. – Dalej gada do siebie. Suka jest pierdolnięta jak fiks, jeśli chcesz znać moje zdanie. – Umy łeś ją? – Ty le o ile. Albert by ł u niej, obejrzał ją, dał coś do jedzenia… ale niczego nie tknęła. Chy ba ty lko napiła się trochę wody . – Nie śpi? – O ile mi wiadomo. Zaglądałem do niej jakąś godzinę temu. – Jak się ma? – Co ma? Gubernator wzdy cha. – Jak ona się ma. Jak się czuje? Co, kurwa, robi? Bruce wzrusza ramionami. – Nie mam pojęcia. Gapi się w podłogę, gada sama ze sobą. – Mężczy zna oblizuje wargi i po

chwili dodaje: – Mogę o coś zapy tać? – Co tam? – Powiedziała ci już coś? Przekazała jakieś informacje? Gubernator przeczesuje włosy palcami. – O nic jej nie py tałem… czy li nic mi nie powiedziała. Logiczne? Bruce marszczy brwi. – O nic nie py tałeś? – Nie. – A możesz mi zdradzić dlaczego? Philip Blake patrzy się w dal, gdzie buldożer spy chający stertę ziemi na bary kadę wy pluwa z siebie kłęby spalin; robotnicy wzmacniają ostatnie sekcje, ry czą silniki, walą młotki. – Chciałby m, żeby ś coś dla mnie zrobił. Gdzie jest ten młody ? – Azjata? Na poziomie B. Magazy n obok infirmerii. – Umieść go w celi obok tej kobiety . Bruce zasępia się i marszczy czoło. – Dobra, ale… chcesz, żeby sły szał, co się tam dzieje? Gubernator rzuca mu pozbawiony wesołości uśmiech. – Nie jesteś taki głupi, Brucey . Chcę, żeby dzieciak sły szał wszy stko, co będę dzisiaj robił tej suce. Jedno z nich zacznie gadać. Zobaczy sz. Bruce zaczy na coś mówić, ale Gubernator odwraca się i odchodzi bez słowa.

Bezruch zakurzonego mieszkania nie sprzy ja spokojny m snom. Lilly i Austin próbują odpocząć choćby kilka godzin. Budzą się około pierwszej. Radosna atmosfera poprzedniej nocy wy parowała, co daje początek serii niezręczny ch sy tuacji. – Och… przepraszam – mówi Austin, otwierając drzwi do łazienki, gdzie na sedesie siedzi Lilly w swojej koszulce z logiem Georgia Tech i spuszczony mi do kostek majtkami. Austin odwraca głowę. – Nic się nie stało – mówi dziewczy na. – Daj mi chwilę, okej? Zaraz ci odstąpię. – Jasne – odpowiada i z rękoma w kieszeniach idzie do kory tarza. Nad ranem udało mu się zasnąć na podłodze w salonie; zawinął się szczelnie w koc przy niesiony z ciężarówki. Lilly położy ła się na swoim zmechacony m futonie w sy pialni. – Dasz mi dzisiaj kolejną lekcję? – woła z kory tarza Austin. – Chy ba jesteś masochistą – odpowiada mu z łazienki. Potem spuszcza wodę i przy lustrze poprawia fry zurę. Po wy jściu wy mierza mu żartobliwego kuksańca w ramię. – A może niech się najpierw zagoi twoja rana, co? – Masz jakieś plany na wieczór? – Plany ? – Zrobiłby m ci kolację – mówi prostodusznie, oczy świecą mu z podniecenia. – No… cóż…

Lilly chce powiedzieć mu coś miłego, aby nie stracić przy jaciela. Szuka odpowiednich słów, lecz targają nią sprzeczne emocje. Czuje, że chłopak jest jej bardzo bliski, a jednocześnie obcy . Nie może zignorować tego, co czuje do tego niechlujnego młodego mężczy zny . Ma dobre serce, charakter, jest lojalny i – równie dobrze mogła to przed sobą przy znać – okazał się znakomity m kochankiem. Co jednak tak naprawdę wie na jego temat? Co ktokolwiek wie o drugiej osobie w ty m popierdolony m świecie? Czy jest jedny m z ty ch staromodny ch facetów, którzy uważają, że seks koniecznie musi nieść ze sobą jakieś zobowiązania? I z drugiej strony – czemu Lilly nie może poddać się ży wiony m do niego uczuciom? Co się z nią dzieje? Odpowiedź jest zwodnicza – strach, troska o swoje bezpieczeństwo, poczucie winy , nienawiść ży wiona do siebie samej – i nie potrafi jej odnaleźć. Jednego jest pewna: to nie czas na związki. Jeszcze nie. A z oczu chłopaka potrafi wy czy tać, że wpadł jak śliwka w kompot. – Daj… daj mi się zastanowić – mówi wreszcie. Austin wy gląda na przy bitego. – Lilly , to ty lko kolacja… Nie proszę cię o wy bór zasłon do sy pialni. – No wiem… ale… muszę to przemy śleć. – Zrobiłem coś nie tak? – Nie. Nic takiego. Po prostu… – Bierze oddech. – Chodzi o to… Chłopak uśmiecha się szeroko. – Proszę, ty lko nie wy skocz z tekstem „nie chodzi o ciebie, ale o mnie”. Lilly parska śmiechem. – Okej, przepraszam. Chciałam jedy nie powiedzieć, żeby ś… dał mi trochę czasu. Austin kłania się jej w pas. – Jak sobie ży czy sz, milady . Dam ci i czas, i przestrzeń. Idzie do salonu, skąd zabiera swój pistolet, płaszcz i plecak. Lilly idzie za nim do drzwi. Razem wy chodzą na zewnątrz. – Chy ba zbiera się na burzę – mówi Austin, patrząc na ciemne chmury . – Na to wy gląda – mamrocze Lilly , mrużąc oczy ; czuje powracający ból głowy . Schodzą po stopniach. Lilly delikatnie łapie go za ramię. – Austin, poczekaj! – Dziewczy na szuka właściwy ch słów. – Przepraszam… zachowuję się niedorzecznie. Nie chcę się śpieszy ć. To, co zdarzy ło się ostatniej nocy … Austin łapie Lilly delikatnie za ręce i patrzy jej głęboko w oczy . – To, co zdarzy ło się ostatniej nocy , by ło piękne. I nie chcę tego spierdolić – kończy za nią, a jego twarz łagodnieje. Doty ka jej włosów i całuje – platonicznie, nie mając na my śli niczego niewłaściwego; po prostu koleżeński buziak w czoło, choć jego usta aż drżą z emocji. – Chcesz poznać prawdę? – mówi, nadal patrząc jej w oczy . – Na ciebie warto poczekać. Po ty ch słowach odwraca się i odchodzi. Czarne chmury wy glądają złowrogo.

Deszcz zaczy na padać po południu. Martinez musi zarządzić przerwanie prac nad konstrukcją północno-wschodniego krańca bary kady . Razem ze swoją ekipą przenosi się pod dach

opuszczonej stacji kolejowej, gdzie stoją, palą papierosy , rozmawiają i przy glądają się burzy . Co jakiś czas zerkają na pobliski las. Ostatnie ty godnie by ły nerwowe – kąsacze coraz częściej kręcili się po pobliskich bagnach za palisadą z sosen wejmutek. Lejący się z nieba rzęsisty deszcz bombarduje las i zalewa łąki. Trzaskają pioruny . Bły skawice co i rusz przecinają ciemny nieboskłon. Burza nie ustępuje swoją mocą i skalą tej biblijnej, przez co Martinez robi się jeszcze bardziej nerwowy . Ćmi swojego papierosa bez filtra – sam je skręca – i zaciąga się głęboko. Patrzy bez słowa na ulewę. Ostatnie, czego teraz mu potrzeba, to jakieś komplikacje. I kiedy zza rogu wy chodzi Lilly Caul, mężczy zna wie, że jego prośba nie zostanie wy słuchana. Dziewczy na biegnie do niego truchtem, osłaniając głowę przed deszczem jeansową kurteczką. Jest wy raźnie zaniepokojona i przy staje obok niego pod daszkiem. Brak jej tchu. Strzepuje krople z kurtki i mówi do Martineza: – Ale lunęło. – Dzień dobry , Lilly – odpowiada mężczy zna, rzucając niedopałek na ziemię. Kobieta uspokaja oddech i rozgląda się: – Jak idzie? – Jako tako. – Co się dzieje z intruzami? – Z kim? – Z obcy mi – odpowiada i wy ciera twarz. – No ty mi, którzy … przy szli wczoraj. – Co ma by ć? – Martinez wzrusza ramionami, oglądając się nerwowo na stojący ch obok niego mężczy zn. – Nie mam z nimi nic wspólnego. – Nie są przy padkiem przesłuchiwani? – Patrzy na niego wy raźnie zdziwiona. – Co jest? – Nie miałaś o ty m wiedzieć. – O czy m? Martinez łapie ją za ramię i ciągnie za sobą z dala od pozostały ch. Deszcz nieco zelżał, lecz nadal leje jak z cebra; bębnienie kropel o dach zagłusza ich rozmowę. – Słuchaj – mówi Martinez, ostrożnie dobierając słowa – to nie ma związku z nami i będzie dla ciebie lepiej, jeśli nie będziesz się mieszać. – O co, kurwa, chodzi? Zadałam proste py tanie. – Gubernator chce utrzy mać to w tajemnicy . Żeby ludzie się nie martwili. – Ja się nie martwię. Jestem po prostu ciekawa, czy się czegoś od nich dowiedział. – Nie wiem i nie chcę wiedzieć. – O co ci, do cholery , chodzi? Martinez czuje ukłucie złości. Po plecach przechodzi mu dreszcz, czuje suchość w ustach. Ma ochotę udusić tę wścibską intry gantkę. Łapie ją za ramiona i cedzi przez zęby : – Posłuchaj mnie. Mam dość własny ch problemów i my ślisz, że jeszcze na dodatek będę zawracał sobie głowę ty m gównem?! Nie mieszaj się do tego. Odpuść! Lilly wy ry wa się z jego uścisku. – Ej, Kemosabe! Daj se na luz! – Pociera obolałe ramię. – Nie mam pojęcia, kto ci rano naszczał w płatki, ale wy ży j się na kimś inny m. Martinez bierze głęboki oddech i patrzy z powagą na Lilly . – Przepraszam. Posłuchaj mnie. Tutaj działa następująca zasada: jeśli Gubernator będzie

chciał, żeby śmy o czy mś się dowiedzieli, to nam to powie. Lilly zby wa go machnięciem ręki, odwraca się i wy chodzi na deszcz, mamrocząc: – No pewnie… Martinez patrzy na znikającą w strugach deszczu Lilly . – Przecież wie, co robi – szepcze pod nosem, jakby chciał sam siebie przekonać.

JEDENAŚCIE Deszcz nie przestaje padać. Niesłabnąca ulewa nęka środkową Georgię przez bite trzy dni i niebo przejaśnia się dopiero w połowie ty godnia. Burza spowodowała serie nagły ch powodzi i poprzewracała słupy wy sokiego napięcia, kierując się w stronę wschodniego wy brzeża. Tereny okalające Woodbury są całkowicie zalane – naokoło miasteczka zalegają rozległe kałuże i zwały błota, leżące odłogiem pola na południu są tak rozmoknięte, że ludzie na bary kadzie zauważają grupki wy wabiony ch z lasu kąsaczy taplające się w błocie niczy m ślizgające się po sobie giganty czne lśniące pijawki. Dla ustawiony ch na północno-wschodniej i południowo-wschodniej krawędzi muru mężczy zn to jak strzelanie do kaczek. Lecz poza hałaśliwy m i makabry czny m „oczy szczaniem miasta” – jak mawiał Gubernator – reszta ty godnia upły wa spokojnie. Dopiero po kilku dniach Lilly orientuje się, że coś jest nie tak. Do tej pory jednak nie wy chy la się i spędza sporą część dnia w mieszkaniu, zgodnie z zaleceniem Martineza zachowując dla siebie informacje na temat obcy ch. Zabija czas, czy tając, gapi się na deszcz, rozmy śla i leży z otwarty mi oczy ma przez pół nocy , dumając, co zrobić z Austinem. Chłopak zjawia się u niej w czwartek z butelką winą zakoszoną ze starego magazy nu przy gmachu sądu oraz bukiecikiem szałwii rosy jskiej, którą nazbierał przy dawny m urzędzie pocztowy m. Lilly jest tak poruszona ty m gestem, że pozwala mu wejść do środka, podkreślając jednak, że temat ich dwojga oraz spędzonej razem nocy jest zakazany . Austin wy daje się szczęśliwy , mogąc po prostu spędzić z nią trochę czasu. Opróżniają całą butelkę wina podczas gry w Pictionary – w pewny m momencie chłopakowi udaje się rozśmieszy ć ją tak bardzo, że Lilly opluwa się napojem. Jego ry sunek wy daje się przedstawiać jajko sadzone, a okazuje się otumaniony m narkoty kami mózgiem. Austin wy chodzi od niej dopiero nad ranem, gdy do pokoju przez szpary pomiędzy deskami zabitego okna wpadają pierwsze promienie słońca. Następnego dnia Lilly musi przy znać, że lubi tego faceta – bez względu na dziwaczne okoliczności – i może, ale ty lko może, rozważy ć pewne możliwości. I przy chodzi niedzielny poranek. Równo ty dzień po pamiętnej nocy Lilly budzi się jeszcze przed wschodem słońca. Męczy ją coś niesprecy zowanego i ulotnego, co siedzi w niej i podgry za od środka na jawie i we śnie, skry wa się gdzieś w jej podświadomości od jakiegoś ty godnia. I nagle, tego poranka, uderza z całej siły niczy m młot między oczy . Zeskakuje z łóżka i biegnie przez pokój. Otwiera kołowy notes leżący na zaimprowizowany m biurku składający m się z położonej na pustakach deski. Nerwowo przerzuca strony . – Nie… nie, nie, nie, nie – mamrocze pod nosem, przeglądając kalendarz. Przez prawie rok ry gory sty cznie pilnowała dat. Z różny ch powodów. Chciała wiedzieć, kiedy wy padają wakacje, kiedy następują po sobie pory roku i, co najważniejsze, pragnęła zachować choćby pozór dawnego ży cia, minionego porządku, cy wilizacji, utraconej normalności. By ć na bieżąco z upły wający m czasem, choć ty lu się już poddało i nie ma pojęcia, czy dziś jest dzień sadzenia drzew, czy Jom Kippur.

Zamy ka z westchnieniem notes. – Kurwa… kurwa, kurwa – szepcze, odchodząc od biurka. Podłoga zaczy na wirować, jakby ziemia pod jej stopami miała się rozstąpić. Przez chwilę maszeruje po pogrążony m w mroku pokoju, robiąc nerwowe okrążenia; my śli przelatują jej przez głowę z prędkością światła, co chwilę zderzając się ze sobą. Nie może by ć dwudziesty trzeci. Po prostu nie może. To paranoja, ty lko wy obraża sobie ten koszmarny scenariusz. Lecz skąd może mieć taką pewność? Jak cokolwiek może by ć pewne w ty m popierdolony m świecie? Musi istnieć jakiś sposób, aby mogła odetchnąć i na spokojnie udowodnić sobie, że to jedy nie jej rojenia. I nagle Lilly wpada na pewien pomy sł. – Dobra, działajmy . Pstry ka palcami i szy bkim krokiem podchodzi do stojącej w kącie starej, poobijanej szafy , w której trzy ma swoje płaszcze, broń i amunicję. Zakłada jeansową kamizelkę, bierze dwa rugery i pasujące do nich magazy nki na dwadzieścia pięć naboi. Narzuca na siebie płaszcz, do obu luf przy kręca tłumiki i zaty ka broń za pasek. Dodatkową amunicję upy cha po kieszeniach. Podnosi kołnierz i wy chodzi z domu. Przy każdy m oddechu z jej ust unosi się obłoczek pary . Miasto nadal śpi, a słońce nieśmiało ły pie zza rosnący ch na wschodzie drzew – promienie anielskiego światła przeganiają poranną mgłę – kiedy Lilly przechodzi na drugą stronę ulicy i szy bkim krokiem pokonuje kolejny odcinek wąskiego chodnika, kierując się w stronę starego, niszczejącego budy nku poczty . Zaraz za nim – po drugiej stronie północnego muru, poza strefą bezpieczeństwa – stoi splądrowana apteka. Lilly potrzebuje ty lko paru minut, aby dowieść samej sobie, że nie zwariowała. Istnieje ty lko jeden problem. Apteka znajduje się za bary kadą, a po ulewie kąsacze wy pełzły jak dżdżownice.

Bruce przez moment nasłuchuje głośnego walenia w garażowe drzwi, dobiegającego ze środka pomieszczenia znajdującego się na końcu słabo oświetlonego kory tarza. Bierze głęboki oddech i przy gotowuje się mentalnie na to, co za chwilę zobaczy … Pochy la się, otwiera zamek, łapie za uchwy t i podnosi. Drzwi suną po dawno nieoliwiony ch rolkach. Rozlega się przeraźliwe skrzy pienie. Oczom Bruce’a ukazuje się ciemna klitka o cementowy ch ścianach, niegdy ś uży wana jako magazy n na części zamienne i elementy podwozia – dzisiaj jest to istna izba tortur. Widzi zdy szanego, umęczonego ciężką pracą Gubernatora. – To ci dopiero zabawa – mamrocze. Twarz Philipa Blake’a lśni od potu, pod pachami ma ciemne plamy , a na poobcierany ch rękach jeszcze więcej krwi niż przed dwoma dniami. Spędził z kobietą całą noc – to już trzecia seria tortur w ty m ty godniu – i zmęczenie wy raźnie bierze nad nim górę; chwieje się na nogach, a jego senne powieki same opadają. Przez ułamek sekundy , kątem oka, Bruce dostrzega skuloną za Gubernatorem postać; jej tors unosi się kilkanaście centy metrów nad ziemią, ręce ma przy wiązane do ścian. Dready zwisają bezwładnie, zasłaniając napuchniętą twarz. Chude ramiona unoszą się i opadają ry tmicznie, płuca krzy czą o powietrze, dolna, naga połowa ciała wy gląda jak u popsutej lalki. Ledwie ży je – a przy najmniej na pierwszy rzut oka – choć gdy by Bruce przy jrzał się uważniej, mógłby

zauważy ć, że przekrwione oczy buzują ży wy m ogniem, kry ją się w nich nieprzebrane pokłady nienawiści, która pozwala jej trzy mać się mocno nadziei, że nadejdzie jeszcze czas zemsty . – Zamknij – mówi Gubernator, łapiąc za wiszący na ramionach Bruce’a ręcznik. Bruce opuszcza drzwi, które uderzają o ziemię z metaliczny m pogłosem. Gubernator wy ciera twarz szy bkimi ruchami. – Nic nie powie. Ile już razy tam by łem? Trzy ? Cztery ? Straciłem rachubę. – Rzuca ręcznik na ziemię. – A co z dzieciakiem? Pęka? Bruce kręci głową. – Gabe twierdzi, że chłopak na bank sły szał wszy stko przez ścianę i beczy jak dziecko cały mi dniami, ale to wszy stko. Gubernator pociąga nosem, rozcierając sobie obolały kark. Strzela zakrwawiony mi kny kciami i mówi: – Niczego nam nie powiedział? Bruce wzrusza ramionami. – Ponoć ty lko krzy czy i ry czy . Nie chce gadać. – Ech, czy li to by by ło na ty le – wzdy cha Gubernator i duma nad ty m, co należy teraz zrobić. – Są twardsi, niż sądziłem. Trudno ich, kurwa, złamać. – Mogę coś zaproponować? – py ta Bruce. – Co takiego? Bruce ponownie wzrusza ramionami. – Chodzi o to, że… izolatka potrafi złamać nawet recy dy wistę. – I? – dopy tuje Gubernator. – Tak sobie my ślałem, żeby śmy ich po prostu zamknęli, rozdzielili. Zrobili im takie, kurwa, izolatki. Może tak będzie łatwiej. – To nie jest zakład karny , Bruce, mam miasto na… – Gubernator przery wa swoją ty radę i nagle spogląda na swojego podwładnego, jakby doznał olśnienia. – Czekaj chwilę… – Co się dzieje, szefie? – py ta Bruce. – Czekaj… czekaj chwilę… – Tak? Gubernator świdruje czarnoskórego mężczy znę wzrokiem. – Czy przy padkiem Gabe nie mówił, że mieli ze sobą wy posażenie, jakiego uży wa się podczas zamieszek w więzieniach? Bruce kiwa bez słowa głową, rozglądając się z namy słem po kory tarzu i zastanawiając się nad ty m, co usły szał. Gubernator idzie kory tarzem do klatki schodowej, mamrocząc pod nosem: – I ten facet, Rick, miał na sobie więzienny kombinezon. Bruce rusza za nim. – Gdzie idziesz, szefie? Gubernator biegnie po schodach, wołając przez ramię: – Umy j tę sukę… a potem znajdź Gabe’a… i przy jdźcie do infirmerii. Mam pewien pomy sł…

Lilly , z sercem tłukący m się rozpaczliwie w klatce piersiowej, staje naprzeciwko bary kady . Słońce jest już wy soko na hory zoncie i przy jemnie grzeje jej kark. Pięćdziesiąt metrów dalej jeden z ludzi Martineza – którego krzepka sy lwetka odcina się na tle jaśniejącego nieba – przechadza się wzdłuż skleconego z desek tarasu biegnącego przez całą długość bary kady . Lilly czeka, aż strażnik minie szy b wenty lacy jny , i rusza. Truchtem podbiega do muru i przedziera się na drugą stronę. Zeskakuje ze szczy tu i ląduje na twardej żwirowanej ścieżce po drugiej stronie. Kamy czki chrzęszczą pod jej podeszwami. Przez parę sekund nadstawia uszu – jej puls wariuje – chcąc sprawdzić, czy została usły szana. Czeka z zaparty m tchem, ale nic się nie dzieje. Rzuca się biegiem przez szutrową drogę i kry je za spalony m budy nkiem. Sprawdza pistolet i odciąga zamek. Idzie dalej z bronią u boku, maszerując poboczem zasłany m opuszczony mi autami i stertami rozkładający ch się bezgłowy ch szwendaczy . Smród jest niewy obrażalny . Zimny wiatr co i rusz zarzuca na nią swą szczy piącą sieć. Lilly przechodzi obok dawnej poczty – patrzy na stare pozry wane plakaty przedstawiające uśmiechnięty ch listonoszy niosący ch dzieciom kolorowe paczuszki i pomazane graffiti afisze z radosny mi emery tami zbierający mi znaczki. Sły szy za sobą szuranie, lecz to prawdopodobnie ty lko miotane przez podmuchy wiatru liście, i nawet się nie odwraca. Idzie na północ. Zdewastowany budy nek apteki stoi na końcu drogi; to niewielka kostka z czerwonej cegły . Duże frontowe okno zabito deskami, nadal tkwią w nich kule. Charaktery sty czne logo, na który m widnieją moździerz i tłuczek, zwisa smętnie na postrzępiony ch kablach i pogięty ch drutach, chwiejąc się na wietrze. Lilly szy bkim krokiem zmierza do wejścia, lecz drzwi okazują się zamknięte na głucho. Napiera na nie z całej siły barkiem. Jedno uderzenie i udaje jej się wy waży ć drzwi; wpada z impetem do środka, na ziemię leci pobite szkło. Serce mało nie wy skoczy jej z piersi, kiedy rozgląda się po pobojowisku, gdzie kiedy ś sprzedawano sy ropy na kaszel, klej do protez i paty czki higieniczne pociągający m nosem miejscowy m i żonom lokalny ch rolników. Regały zostały całkowicie splądrowane – półki starannie wy mieciono, zostało na nich jedy nie kilka opróżniony ch pudeł i zalegające tu i ówdzie kałuże niezidenty fikowany ch cieczy oraz mazi. Przechadza się pomiędzy alejkami i przechodzi do części aptecznej znajdującej się na pogrążony ch w cieniu ty łach budy nku. Jej uwagę przy kuwa nagły rumor dochodzący z prawej – sy k powietrza, dźwięk przewracanej butelki – i podnosi broń. Dostrzega bły sk żółtawego futra; to ty lko dziki kot, który przemknął z my szą w zębach pomiędzy przewrócony mi standami reklamujący mi pły n do ust i pastę wy bielającą. Lilly pozwala sobie na długie westchnienie ulgi. Odwraca się i… zaczy na krzy czeć. Za ladą stoi by ły farmaceuta, który wy ciąga ku niej czarne, pokurczone ręce z zakrzy wiony mi niczy m szpony palcami – jego giganty czna, ropiejąca morda kłapie z prędkością rębaka do drewna. Nalany ry j truposza ma konsy stencję puddingu i wy gląda, jakby powleczono go błonką koloru rdzy ; jego mlecznobiałe oczy są ogromne niczy m ugotowane na twardo jaja. Ma na sobie biały kitel umazany krwią i śluzem. Lilly odskakuje do ty łu i uderza o stertę puszek z psią karmą. Upada na ty łek, puszki spadają z hukiem na ziemię. Brakuje jej tchu. Panikuje i zaczy na

strzelać na oślep. Przy tłumione trzaski rozchodzą się nieprzy jemny m echem po ciasny m pomieszczeniu. Kilka kul ląduje w suficie, strącając świetlówki. Jednak połowa serii trafia celu i roztrzaskuje farmaceucie głowę. Kawałki kości wy latują w powietrze, krew i fragmenty mózgu bry zgają na puste regały . Giganty czny kąsacz pada niczy m ścięty dąb prosto na Lilly . Dziewczy na krzy czy i wije się pod gnijący m truchłem, odór jest nie do wy trzy mania. Udaje jej się jednak uwolnić. Przez jakiś czas klęczy na podłodze obok powalonego truposza. Przeły ka ślinę. Próbuje otrząsnąć się z obrzy dzenia i przezwy cięży ć chęć ucieczki z tego parszy wego miejsca, powtarza sobie, że jest idiotką, ry zy kując ży cie dla zaspokojenia widzimisię. Odsuwa od siebie te my śli i bierze się w garść. Czeka, aż jej oczy przy zwy czają się do ciemności, aby móc się upewnić, że za apteczną ladą – zawaloną papierzy skami, lepką od zaschnięty ch pły nów niewiadomego pochodzenia i pokry tą tak grubą warstewką pleśni, że wy gląda jak porośnięta futrem – nie czai się żadne niebezpieczeństwo. Przeciska się za ladę i zaczy na przerzucać lichą zawartość półek, ale nie znajduje tam niczego poza bezuży teczny mi lekami i nalewkami, które szabrownicy uznali za nieprzy datne – maści na trądzik i hemoroidy oraz medy kamenty o tajemniczy ch nazwach, który ch nikomu nie chciało się nawet identy fikować. Zniknęły wszy stkie cenne środki przeciwbólowe, opiaty i leki działające na ośrodkowy układ nerwowy . Lecz nie po to tutaj przy szła. Nie szuka ani haju, ani uśmierzenia bólu, ani zapomnienia. Po trwający ch w nieskończoność, męczący ch poszukiwaniach nareszcie udaje jej się znaleźć upragnioną rzecz pod komputerowy m stolikiem, gdzie piętrzą się puste pudła, śmieci i plastikowe fiolki po różnorakich pigułkach. Znajduje ty lko jedno opakowanie, na które najwy raźniej ktoś nadepnął. Zgniecione kartonowe pudełeczko szczęśliwie kry je nienaruszoną zawartość. Lilly wy ciąga blister i wkłada go do kieszeni. Czas wy pieprzać stąd w cholerę. Po kwadransie jest już u siebie. Za pięć minut jej ży cie ma ulec zmianie. – By ł dobry m człowiekiem – mówi sardoniczny m tonem głos po drugiej stronie prowadzący ch do infirmerii zamknięty ch drzwi; pobrzmiewa w nim sarkazm, ale niewątpliwie należy do szacownego doktora Stevensa. – Z naciskiem na „by ł”. Gubernator przy staje przed gabinetem z Gabe’em i Bruce’em u boku. Trzej mężczy źni przy słuchują się przy tłumionej konwersacji z rosnący m zainteresowaniem. – Dość prędko natknęliśmy się na to miasteczko – konty nuuje lekarz. – Posterunek Gwardii Narodowej, wąskie uliczki… uznaliśmy , że będziemy w stanie je uforty fikować. I tak też zrobiliśmy . – Zapada milczenie; ciszę mąci jedy nie odgłos lejącej się z kranu wody . – Początki by ły trudne – ciągnie Stevens – ale udało nam się. Gubernator zaciska pięści. Czuje nagły przy pły w adrenaliny wy wołany niespodziewany m odkry ciem, choć buzuje w nim złość, która pełznie po jego kręgosłupie i uciska skronie. – Philip szy bko objął przy wództwo – mówi Stevens. – Zrobił to, co trzeba by ło zrobić, aby ochronić ludzi. Lecz niedługo potem… Gubernator czuje pły nącą jego ży łami wrzącą wściekłość, która łaskocze go w opuszki palców i wy pełnia mu usta gorzką flegmą. Nachy la się ku drzwiom, aby lepiej sły szeć.

– …dla niektóry ch z nas stało się jasne, że robi to dla przy jemności, a nie z potrzeby zapewnienia nam niezbędny ch do ży cia warunków. Okazał się po prostu podstępny m, małostkowy m sukinsy nem. Nawet nie chcę mówić, co zrobił córce. Philip Blake ma już serdecznie dość. Łapie za klamkę, lecz zanim zdąży za nią pociągnąć, zamiera, bowiem za drzwiami rozlega się inny głos, głębszy , z wy raźny m akcentem, charaktery sty czny m dla klasy robotniczej z Kentucky : – Czemu mu na to pozwalacie? Na te walki? Na karmienie zombie? – A my ślisz, że co się dzieje z ty mi, którzy mu się sprzeciwiają? Nienawidzę skurwiela, ale nic nie mogę zrobić. Bo jednak udaje mu się ty ch ludzi chronić… i to im wy starcza. Gubernator ledwie powstrzy muje się przed wy ważeniem drzwi ramieniem i pozabijaniem ich wszy stkich. – Póki pomiędzy mieszkańcami i kąsaczami stoi mur, nie obchodzi ich zby tnio, kto znajduje się po naszej stronie bary kady . Philip Blake wy mierza silnego kopniaka w drzwi; oderwana zasuwka leci przez gabinet i odbija się od wy łożonej kafelkami podłogi niczy m łuska po wy strzelony m właśnie pocisku. Drzwi uderzają z impetem o ścianę, aż obecni w pokoju zry wają się z przestrachem. – Dobrze powiedziane, doktorku – mówi Gubernator i spokojny m, ale pewny m krokiem wmaszerowuje do infirmerii; w ślad za nim idą Bruce i Gabe. – Dobrze powiedziane. Stevens, siedzący na łóżku mężczy zna i stojąca przy zlewie Alice odwracają się w jednej sekundzie do chuderlaka, który staje na środku gabinetu podparty pod boki, jakby całe to miejsce należało do niego; atmosfera gęstnieje i całej trójce aż jeży się włos na głowie. Pogodna i nieco rozbawiona mina Gubernatora może wy dawać się nieprzy stająca do sy tuacji, szczególnie że stojący za jego plecami ponurzy Bruce i Gabe aż try skają nienawiścią niczy m złe psy gotowe bronić swojego pana. – Czego chcesz? – py ta lekarz, odzy skując w końcu mowę. – Kazałeś mi się dzisiaj zjawić, doktorku – odpowiada Gubernator sy mpaty czny m tonem pacjenta na ruty nowej wizy cie. – Miałeś mi zmienić bandaż. – Pokazuje na zranione ucho. – Pamiętasz? – py ta i spogląda na intruza, który zamarł na łóżku. – Bruce, wy celuj w mańkuta. Potężny czarnoskóry mężczy zna spokojny m ruchem wy ciąga platerowaną srebrem czterdziestkę piątkę i mierzy do Ricka. – Usiądź, Philip – mówi doktor. – Zajmie mi to dosłownie minutę – dodaje i jego głos zmienia się nieznacznie, lecz można w nim wy czuć nutkę pogardy . – Na pewno masz na głowie ważniejsze rzeczy . Gubernator siada na zalany m halogenowy m światłem szpitalny m łóżku. Rick nie może oderwać od niego oczu. Philip Blake również przy gląda mu się uważnie – są jak dwa drapieżniki z grzbietami wy gięty mi w łuk, oceniające przeciwnika – i zdoby wa się na uśmiech: – Jak tam, nieznajomy ? Dobrze wy glądasz. Goi się? – Czeka na odpowiedź, ale mężczy zna uparcie milczy . – Cóż…– mruczy do siebie, spoglądając na krzątającego się Stevensa, który pochy la się, aby rzucić okiem na opatrunek. – Zrób to najlepiej, jak potrafisz – mówi. Siedzący na łóżku po przeciwnej stronie gabinetu mężczy zna zdoby wa się na odpowiedź: – Kiedy … kiedy zaczniesz się nade mną znęcać? – Znęcać? Nigdy – parska drwiąco Gubernator. – Przecież i tak chuja mi powiesz. Tam, skąd

przy szedłeś, czeka na ciebie rodzina. Nie wy dasz jej. Stevens ostrożnie odwija bandaż i świeci latareczką na ranne ucho. – Nie, nie. Miałem torturować pozostały ch na twoich oczach – tłumaczy Gubernator. – Nie sądzę, żeby ś pękł, ale któreś z nich mogło. – Puszcza Rickowi oczko. – Lecz plany uległy drobnej zmianie. Ranny mężczy zna rzuca spojrzenie trzy mającemu go na muszce Bruce’owi i mówi: – Co zamierzasz? – Ciebie wy ślę na arenę – cieszy się Gubernator. – Chcę się chociaż trochę tobą zabawić. – Spogląda w dal z lekkim uśmieszkiem i dodaje: – A jeśli chodzi o tę sukę, która mnie dziabnęła, będę ją ruchał tak długo, aż sama zdechnie. Nikt nie śmie przery wać milczenia, jakie zapadło. Jedy ny m dźwiękiem jest trzask odry wanej taśmy medy cznej i szelest przy gotowy wanej przez Stevensa gazy . – Pewnie się zastanawiasz, co się stanie z ty m młody m Azjatą cierpiący m na nadwrażliwość kanalików łzowy ch – ciągnie Gubernator, uśmiechając się od ucha do ucha. – Pozwolę mu odejść wolno. Kolejna chwila ciszy . Zaskoczony Rick gapi się na Philipa. – Puściłeś go? Dlaczego? Stevens skończy ł oględziny i zakłada Gubernatorowi nowy opatrunek. Lekarz odsuwa się o krok, kiedy Philip Blake wzdy cha z saty sfakcją, klepie się jowialnie w uda i podnosi z łóżka. – Dlaczego? – powtarza, szczerząc się do nieznajomego. – Bo śpiewał jak papuga. Powiedział mi wszy stko, co chciałem usły szeć. – Z uśmiechem na ustach kiwa głową na dwóch mężczy zn i kieruje się do drzwi. – Tak, dowiedziałem się o ty m waszy m więzieniu – mamrocze, wy chodząc – i jeśli będzie na ty le głupi, żeby tam pójść, poprowadzi nas jak po sznurku. Cała trójka wy chodzi z gabinetu, trzaskając za sobą zepsuty mi drzwiami. Kiedy milkną ich kroki, w infirmerii zalega niezmącona, złowroga cisza.

Następnego dnia o świcie strażnik na północno-wschodnim krańcu bary kady zaczy na strzelać do grupki kąsaczy kręcącej się przy krawędzi lasu; kawałki ich roztrzaskany ch czaszek i gąbczastej tkanki mózgowej parują na chłodny m poranny m powietrzu. Hałas zry wa mieszkańców miasteczka z łóżek. Szczękanie karabinu dużego kalibru dociera także do wąskiej uliczki za blokami mieszkalny mi stojący mi na końcu Main Street, gdzie odbija się hałaśliwy m echem od ścian i dzwoni w uszach brudnej, odzianej w łachmany postaci skulonej pod schodami pożarowy mi. Bob otwiera oczy , kaszle i próbuje określić nie ty lko gdzie jest, ale też który mamy rok i jak się, kurwa, tak w ogóle nazy wa. Deszcz bębni o ry nny . Skacowany mężczy zna patrzy z dezaprobatą na swoje mokre spodnie. Przemókł do suchej nitki. Nadal szumi mu w głowie wy pity alkohol. Pociera niegoloną od jakiegoś czasu twarz i na poznaczony ch głębokimi zmarszczkami policzkach wy czuwa łzy . Czy znowu śnił o Megan? Czy ponownie męczy ł go powtarzający się regularnie koszmar, w który m bezsilnie wy ciągał do góry ręce, chcąc dosięgnąć wiszącą na stry czku kobietę? Nie pamięta. Chciałby schować się za stojący m obok kontenerem na śmieci i

tam dokonać ży wota, lecz wstaje i powłócząc niemrawo nogami, wy chodzi na nasłonecznioną ulicę. Na chodniku przed budy nkiem Gubernatora spoży wa śniadanie – ostatnie parę kropel taniej whiskey wy ssany ch z flaszki, którą trzy ma w kurtce. Opiera się o chłodne cegły . To jego ulubione miejsce, dom z dala od domu. Szpera tłusty mi paluchami po kieszeniach i wy ciąga swoje „lekarstwo”. Pociąga z butelki sążnisty ły k i pada na ziemię. Nie ma już siły płakać. Rozpacz i smutek dawno osuszy ły jego kanaliki łzowe. Stać go jedy nie na charczący szloch i wy plucie nagromadzonej w gardle flegmy . Opiera głowę o mur i przy cina komara. – Bob! – budzi go nagle kobiecy głos. Mruga, próbując rozkleić wilgotne powieki. Dostrzega rozmazany zary s sy lwetki młodej kobiety zmierzającej w jego stronę. Usiłuje przy pomnieć sobie, jak ma na imię, ale wy starczy spojrzenie na jej twarz – na której odmalowuje się frustracja, niepokój, a nawet złość – i Bobowi udaje się sięgnąć do najgłębiej upchnięty ch wspomnień, rejonu, gdzie nadal kry ją się miłe my śli. – Siemasz, Lilly – mówi, podnosząc do ust pustą butelkę; dobre do ostatniej kropli. Ociera usta i próbuje się skoncentrować. – Miłego poranka ci ży czę. Dziewczy na klęka przy nim i delikatnie wy jmuje z jego ręki butelkę. – Bob, co ty robisz? Próbujesz się zabić? Mężczy zna bierze głęboki oddech i ze świstem wy puszcza śmierdzące powietrze. Lilly jest pewna, że gdy by trzy mała zapaloną zapałkę, niechy bnie doszłoby do wy buchu. – Rozważałem… rozważałem tę opcję. – Nie gadaj głupot. – Dziewczy na patrzy mu w oczy . – To nie jest śmieszne. – Nie żartuję. – Niech ci będzie. – Ociera usta i rozgląda się nerwowo po ulicy . – Nie widziałeś może przy padkiem Austina, co? – Kogo? – Austina Ballarda. No wiesz… młody gość, trochę niechlujny . – Ten z takimi włosami? – Tak, ten. Bobem wstrząsa kolejny atak suchego kaszlu. Zgina się wpół i próbuje wy charczeć z płuc i gardła zastałą flegmę. – Nie, proszę pani. Nie widziałem go już od paru ładny ch dni. – Udaje mu się opanować kaszel i spogląda na Lilly pożółkły mi oczy ma. – Czujesz do niego miętę? Lilly gapi się w dal, gry ząc paznokieć. – Co? Bob krzy wi się w uśmiechu. – Macie się ku sobie? Lilly kręci głową i parska śmiechem. – Ku sobie? Nie powiedziałaby m. Niezupełnie. Bob nie spuszcza z niej oczu. – Przecież widziałem was w zeszły m ty godniu. Szliście do ciebie. – Kolejny uśmiech. – Może i jestem żulem, ale nie ślepcem. Potrafię poznać, jak ludzie ze sobą rozmawiają, jak się

zachowują, jak idą obok siebie. Dziewczy na przeciera ze zmęczenia oczy . – Bob, to trochę skomplikowane… lecz skupmy się na ty m, że muszę go znaleźć. Pomy śl, proszę. Kiedy dokładnie go widziałeś? – Lilly , nie po drodze mi z „dokładnie”. Moja pamięć nie pracuje już tak… Kobieta nie daje mu dokończy ć, łapie go za ramiona i potrząsa. – Bob, obudź się! To istotne! Muszę odszukać Austina, to bardzo, bardzo ważne. Rozumiesz? – Klepie go po policzku. – Skoncentruj się! Zmuś te nasączone gorzałą komórki mózgowe do roboty i MYŚL! Bob wy szarpuje się z jej uścisku, jego mętne oczy otwierają się szeroko. Sine usta drżą i mężczy zna próbuje coś powiedzieć, ale zaczy na płakać. – Naprawdę… to by ło… nie wiem… piję od… – Bob, przepraszam. – Z jej twarzy znikają złość, pośpiech i frustracja; luzuje swój uścisk i patrzy na niego czule. – Przepraszam. – Obejmuje go ramieniem. – Jestem trochę… to znaczy … mam sporo na… – Kochanie… jest okej – mówi i zwiesza głowę. – Ostatnimi czasy nie by łem sobą. I nie można powiedzieć, żeby m by ł w najlepszej formie. – Nadal cierpisz, prawda? Bardzo cierpisz. Bob wzdy cha. Czuje się prawie normalnie, kiedy jest z tą kobietą. Rozważa powiedzenie Lilly o swoich koszmarach. Chce podzielić się z nią ty m, że jego serce pochłonęła giganty czna czarna dziura, która wy sy sa z niego resztki ży cia. Mógłby jej zdradzić, że nigdy nie przeży wał czy jejś śmierci tak boleśnie, choć na Środkowy m Wschodzie stracił kilkudziesięciu, nierzadko bliskich, kolegów. By ł medy kiem wojskowy m; na własne oczy widział wiele śmierci i smutku, nieraz my ślał, że żal wy pali mu duszę, lecz nic nie mogło się równać z bólem po utracie Megan. My śli te przelatują przez jego głowę w mgnieniu oka. Podnosi wreszcie głowę i mruczy : – Tak, kochanie. Nadal cierpię. Przez dłuższą chwilę siedzą obok siebie w milczeniu, pogrążeni w my ślach, patrząc na poranne słońce. Oboje dumają nad niepewną, ry sującą się w szary ch barwach przy szłością. – Bob, czy mogę coś dla ciebie zrobić? – py ta Lilly . Mężczy zna unosi pustą flaszkę i puka w nią paluchem. – Przy nieś mi, proszę, jeszcze jedną. Schowałem ją przy schodach pożarowy ch. Nie trzeba mi niczego innego. Mija kolejna dłuższa, wy pełniona milczeniem chwila. Bob czuje, że powoli zasy pia, opadają mu bezwładne powieki. Udaje mu się jednak unieść głowę: – Sama wy dajesz się nie w sosie, kochanie – mówi. – Czy ja mogę coś zrobić dla ciebie? Tak – my śli Lilly , czując na barkach ciężar całego świata. Może daj mi pistolet i dwie kule, żeby śmy mogli z Austinem strzelić sobie w łeb?

DWANAŚCIE Martinez idzie tarasem ciągnący m się przy blokującej przejazd naczepie po północnej stronie muru, kiedy sły szy swoje imię. – Ej, Martinez! – donośny głos przebija się przez świszczące podmuchy wiatru i dochodzące z oddali grzmoty ; na wschodzie pioruny co i rusz przecinają niebo. Martinez spogląda w dół i widzi brodatego Rudy ’ego, by łego lakiernika z Savannah, który należy do ekipy budowlanej. Mężczy zna jest ogromny niczy m sekwoja. Ciemne, maźnięte żelem włosy zaczesał do ty łu niczy m Dracula ze starego filmu. – Co tam? – odzy wa się Martinez. Założy ł na siebie, jak zwy kle, charaktery sty czną koszulkę bez rękawów, głowę obwiązał bandaną, a na dłonie naciągnął rękawiczki z obcięty mi palcami. Ma zapadnięte policzki i wy stającą szczękę. Trzy ma kałasznikowa z zakrzy wiony m magazy nkiem i odpiłowaną kolbą. Stojąc na dachu ciężarówki, może monitorować obszar o średnicy półtora kilometra i jeśli zajdzie taka potrzeba, zdjąć kilku nieumarły ch jedną serią. Nikt nie wali w chuja z Martinezem – żaden człowiek ani żaden kąsacz – a ten niespodziewany gość już zaczy na grać mu na nerwach. – Kończę zmianę dopiero za parę godzin – dodaje. Mrużąc na słońcu oczy , Rudy beznamiętnie wzrusza ramionami. – No cóż, jestem tutaj, żeby cię zluzować, mam więc nadzieję, że jesteś gotowy na niezapowiedziany fajrant. Szef chce cię widzieć. – Kurwa – mamrocze pod nosem Martinez, nie mając zby tniej ochoty spędzić poranka na dy waniku; schodzi po masce ciężarówki, mrucząc: – Czego on, do ciężkiej cholery , ode mnie chce? Zeskakuje ze stopnia. Rudy rzuca mu zdziwione spojrzenie. – Jakby m to ja wiedział. – Miej na wszy stko oko – instruuje go Martinez, wy glądając przez wąską szparę w bary kadzie na podmy te przez ulewę pola na północy ; wy glądają na opustoszałe, ale niepokoi go to, co kry je się w oddali, za ciemną ścianą lasu. – By ło dzisiaj niezwy kle cicho… lecz zazwy czaj nie trwa to długo. Rudy przy takuje i zaczy na wdrapy wać się po masce ciężarówki. Martinez odchodzi szy bkim krokiem; po chwili sły szy za sobą wołanie Rudy ’ego: – Będziesz oglądał dzisiejszą walkę? – Zobaczę najpierw, czego chce ode mnie Gubernator – odkrzy kuje Martinez, a kiedy Rudy nie może już go usły szeć, dodaje: – Nie wszy stko, kurwa, naraz. Dokładnie jedenaście minut zajmuje Martinezowi przejście z jednego końca miasteczka na drugi, i to z przerwami na kopnięcie w dupę opieprzający ch się gdzieś pod rusztowaniami i za workami z piaskiem robotników, którzy już o drugiej po południu przekazują sobie z rąk do rąk

flaszki wy pełnione samogonem. Gdy Martinez dociera do budy nku Gubernatora, słońce przebija się przez chmury i robi się parno jak w kotłowni. Na karku potężnego Laty nosa perlą się krople potu. Martinez okrąża budy nek i ty lny mi schodami wdrapuje się na górę. Stając przed drzwiami, stuka mocno we framugę. – Nie stój tak, właź do środka – wita go Gubernator. Martinezowi cierpnie skóra, kiedy przekracza próg i uderza go kwaśny smród kuchni, zalatującej zjełczały m tłuszczem, pleśnią i rozkładem. Nad zlewem dy nda smętnie samochodowa zawieszka zapachowa. – Co tam, szefie? – py ta Martinez, opierając karabin o szafkę. – Mam dla ciebie robotę – odpowiada Gubernator, napełniając szklankę wodą z kranu. Jego mieszkanie jest jedny m z niewielu w mieście, gdzie działa hy draulika, choć często krztuszące się rury wy pluwają z siebie brązowawą wodę z kawałkami rdzy . Philip Blake przechy la szklankę i wy pija duszkiem zawartość. Na chude ciało narzucił zleżałą koszulkę na ramiączkach; nogawki wojskowy ch spodni wcisnął do wy sokich buciorów. Bandaż na jego lewy m uchu pożółkł od krwi oraz maści Betadine. – Chcesz się napić? – Pewnie. – Martinez opiera się o szafkę, krzy żując na piersi muskularne ramiona, chce zagłuszy ć, jak mu się wy daje, hałaśliwe walenie serca; jest zaniepokojony ty m, co się tutaj kroi, bowiem z „robót” Gubernatora ludzie często wracali w kawałkach. – Dzięki. Philip Blake napełnia kolejną szklankę i podaje ją Martinezowi. – Chcę, żeby ś poszedł do tego, jak mu tam, Ricka i szepnął mu słówko, jak bardzo jesteś niezadowolony z tego, co się u nas dzieje. – Słucham? Gubernator patrzy Martinezowi w oczy . – Powiesz mu, że masz już dość, rozumiesz? – Nie do końca. Philip przewraca oczami. – Spróbuj za mną nadąży ć, Martinez. Chcę, żeby ś się zakumplował z ty m dupkiem, zdoby ł jego zaufanie. Powiedz mu, że nie podoba ci się, jak kieruję miastem. Da ci to okazję i pretekst do częsty ch odwiedzin w pierdolonej infirmerii. – A co się tam dzieje? – Ten kutafon nastawia Stevensa i tę jego pieprzoną pielęgniareczkę przeciwko mnie. Im wy daje się porządny m gościem, bo zgry wa pokrzy wdzonego, ale nie dawaj mu, kurwa, wiary . Przez nich straciłem jebane ucho! – Okej… – Oni mnie, kurwa, zaatakowali, Martinez. Chcą przejąć nasze miasto, nasze zapasy … i mówię ci, że zrobią wszy stko, aby je dostać. Zaufaj mi… wszy stko. A ja z kolei nie spocznę, póki im nie przetrącę karków. Martinez sączy wodę, kiwając głową i dumając nad ty m, co usły szał. – Rozumiem, szefie. Gubernator podchodzi do wy chodzącego na ty ły okna i przy patruje się parnemu, dusznemu popołudniu. Niebo ma kolor skwaśniałego mleka. Żadny ch ptaków, żadny ch samolotów, jedy nie niekończąca się szarość.

– Masz się z nim zaprzy jaźnić – odzy wa się niskim, ponury m głosem; odwraca się i patrzy na Martineza. – Chciałby m, żeby zaprowadzili cię do więzienia, w który m mieszkają. – Mieszkają w więzieniu? – To dla Martineza nowość. – Któreś z nich pękło? Gubernator na powrót wbija wzrok w okno. Łagodny m, spokojny m głosem opowiada Martinezowi o kombinezonach, jakie mieli na sobie mężczy źni pod wy posażeniem bojowy m, i o ty m, jak logicznie poskładał do kupy dostępne informacje. – Mamy do czy nienia z kry minalistami – podsumowuje. – Zrobiłem rozeznanie i udało mi się ustalić, że w odległości dnia drogi stąd znajdują się trzy , może cztery więzienia stanowe. Na pewno jest jedno w Rutledge, jedno w Albany i jedno w Leesburgu. Lepiej by łoby określić odpowiedni kierunek bez konieczności bezsensownego jeżdżenia przez kilka dni tam i z powrotem. Ogarniasz? – Zrobię, co w mojej mocy , szefie – kiwa głową Martinez. Gubernator odwraca wzrok. Zapada milczenie. Po chwili Philip Blake mówi: – Czas leci, Martinez. Bierz się do roboty . – Mam jedno py tanie… – No? – Powiedzmy , że znajdziemy to miejsce… – Martinez waży każde słowo. – Aha? – Co wtedy ? – Mężczy zna rozkłada ręce. Gubernator nie odpowiada. Gapi się ty lko na puste niebo; wy raz jego twarzy jest tak samo jałowy jak rozciągający się za oknem krajobraz dotkniętego zarazą świata.

Tego popołudnia ustawione misternie kostki domina padają jedna po drugiej; seria następujący ch po sobie przy padkowy ch zdarzeń ma katastrofalne skutki. O drugiej pięćdziesiąt trzy czasu strefowego wschodniego wy brzeża jeden z najlepszy ch zawodników Gubernatora, ty czkowaty by ły kierowca ciężarówki z Augusty , Harold Abernathy , składa niespodziewaną wizy tę w infirmerii. Prosi Stevensa o przy gotowanie go na dzisiejszą walkę. Chce, aby zdjęto mu bandaże; musi bowiem przed publicznością wy glądać na prawdziwego twardziela. Czując na sobie spojrzenie Ricka, lekarz zaczy na odwijać gazę i miriady bandaży – ślady po poprzednich zawodach. Nagle do gabinetu bez zapowiedzi wparowuje jeszcze jeden mężczy zna i od progu wy bucha donośny m bary tonem: – Gdzie jest ten zjeb?! NO GDZIE?! Eugene Cooney – ogolony na ły so bezzębny facet o posturze czołgu – rozgląda się po gabinecie i rusza na Harolda, plując i ry cząc coś o ty m, że tamten za bardzo przejął się rolą i przez niego stracił przednie zęby . Harold próbuje przepraszać, broniąc się, że „nieco go poniosło”, że „publiczność i w ogóle”, ale według szalejącego ły sola „przeprosiny nie wy starczą”. Zanim ktokolwiek zdąża zareagować, Eugene wy ciąga zza pazuchy zapaskudzony nóż my śliwski i rzuca się na kolegę. Po chwili szamotaniny ostrze przejeżdża po szy i Harolda Abernathy ’ego i przecina jego tętnicę szy jną; fontanna krwi bry zga na kafelki, układając się w fantazy jne, makabry czne wzory . Stevens wy ciąga ręce, żeby zatamować krwawienie. Ty mczasem Eugene Cooney

obraca się na pięcie i opuszcza infirmerię z uśmiechem rzeźnika, któremu udało się bez zbędny ch komplikacji zaszlachtować świnię. – Złamas – rzuca na odchodne. Informacja o ataku – i śmierci Harolda w wy niku utraty dużej ilości krwi – rozchodzi się po mieście w ciągu najbliższej godziny . Przekazy wane z ust do ust wieści docierają do Gubernatora dokładnie o trzeciej pięćdziesiąt pięć. Philip Blake słucha spokojnej relacji, stojąc przy ty lny ch drzwiach swojego mieszkania. Chłonie te słowa z kamienną twarzą, przemy śliwuje sy tuację i mówi Bruce’owi, żeby nie robił z tego afery . Niech nie stawia na baczność całego miasteczka, ale czy m prędzej rozpuści plotkę, że Harold Abernathy zmarł w wy niku ran odniesiony ch na arenie. Dzięki temu stanie się prawdziwy m bohaterem. Ponadto przy padek ten udowodni, że organizowane przez Gubernatora zawody to nie by le co. Bruce dopy tuje, kto zastąpi Harolda podczas dzisiejszej poty czki, która ma się zacząć za godzinę z minutami. Gubernator uspokaja go i mówi, że ma pewien pomy sł. O czwartej jedenaście tego popołudnia Gubernator wy chodzi ze swojego mieszkania z Bruce’em u boku i kieruje się prosto na tor wy ścigowy , którego try buny zapełniają się powoli pierwszy mi kibicami, niemogący mi doczekać się rozpoczęcia dzisiejszy ch atrakcji. Dwanaście minut później mężczy źni są już na dole klatki schodowej i idą ciągnący m się kilometrami podziemny m kory tarzem, dopóki nie dotrą do ostatniego pomieszczenia po lewej stronie na najniższy m poziomie. Po drodze Gubernator wy jaśnia Bruce’owi swój plan i informuje go, co będzie mu potrzebne. Docierają do zaimprowizowanej celi. Philip Blake daje mu znak skinieniem głowy i Bruce podnosi drzwi. Skrzy pienie stary ch jak świat rolek przewierca uszy . Na wy lanej cementem, zapleśniałej i brudnej od smaru podłodze, przy ty lnej ścianie obskurnego, ciemnego pomieszczenia, siedzi przy wiązana sznurem do wbity ch w pustaki obręczy szczupła kobieta o ciemnobrązowej skórze. Resztką sił unosi głowę, dready majtają się przed jej zmasakrowaną twarzą. Migdałowe oczy nadal płoną nienawiścią; jeśli spojrzenie mogłoby zabić, Gubernator padłby trupem tu i teraz. Philip Blake podchodzi do skrępowanej dziewczy ny . Drzwi zatrzaskują się za nim z hukiem. Żadne z nich przez dłuższą chwilę nie wy konuje najmniejszego ruchu. Zapada milczenie. Gubernator podchodzi bliżej i zaczy na coś mówić, lecz dziewczy na nagle rzuca się na niego z zębami. Mimo osłabienia próbuje go ugry źć i niemal jej się to udaje. Philip odskakuje i mógłby przy siąc, że sły szał kłapnięcie szczęki. Sznury , na który ch zawieszona jest jego więźniarka, trzeszczą. – I co by ci z tego przy szło? – py ta Gubernator. Odpowiada mu ty lko wy puszczane ze świstem powietrze, kiedy dziewczy na cmoka suchy mi, spierzchnięty mi ustami, chcąc odlepić je od zębów; patrzy się na niego z gry masem pełny m absolutnej nienawiści. – My ślisz, że dałaby ś radę się stąd wy dostać? – py ta, nachy lając się do niej tak blisko, że ich nosy znajdują się zaledwie o kilka centy metrów od siebie; Gubernator upaja się jej gniewem, z lubością wdy cha piżmowy zapach jej potu i metaliczną woń krwi – Naprawdę lepiej będzie dla ciebie, jeśli przestaniesz się rzucać. Ostatnim razem niemal połamałaś sobie nadgarstki. A tego by śmy nie chcieli, co? Czarnoskóra dziewczy na nie spuszcza z niego oczu; jej żądza krwi jest niemal namacalna. – Na twoim miejscu – ciągnie Philip, uspokoiwszy się nieco; cofa się o krok i ocenia odległość

pomiędzy sobą a kobietą – odpuściłby m sobie… ale dość o ty m – dodaje i robi dramaty czną pauzę. – Mamy jednak pewien mały problem. Lub inaczej… ty masz spory problem, ja z takimi muszę sobie radzić codziennie. Do rzeczy … wy pły nęło coś nowego i potrzebuję twojej pomocy . Żaden z mięśni twarzy kobiety nie drgnie nawet o milimetr. Nadal wpatruje się bez słowa w ciemne oczy Gubernatora. – Dzisiaj na arenie odbędzie się walka. I to duża – mówi obojętny m głosem dy spozy tora radio taxi. – Przy jdzie sporo ludzi… a ja właśnie straciłem zawodnika. Potrzebuję zastępstwa i widziałby m w tej roli ciebie. Lśniące oczy kobiety drgają, pojawia się w nich cień zainteresowania. Nadal milczy , ale bezwiednie przekrzy wia głowę, chłonąc każde jego słowo. – Zanim zaczniesz się pluć i krzy czeć, że „nigdy dla mnie niczego nie zrobisz” i „kim ja jestem, że mam czelność cię o cokolwiek prosić”, chciałby m, żeby ś przemy ślała jedną rzecz – konty nuuje i patrzy uważnie, obserwując jej reakcję. – Mogę ułatwić ci ży cie. – Na moment uśmiecha się szeroko. – Choć tak naprawdę w twojej sy tuacji dobra by łaby i kula w łeb… tak czy inaczej, mogę ci pomóc. Dziewczy na patrzy na niego wy czekująco; jej oczy nadal płoną. – Patrz teraz uważnie. – Gubernator uśmiecha się i odwraca głowę. – Bruce! – woła przez ramię. Drzwi unoszą się nieco i pojawia się pod nimi dłoń Bruce’a. Do środka wpada zimne, nagie światło z kory tarza. Mężczy zna trzy ma coś, co lśni niemal ciekły m blaskiem. Siedząca na podłodze kobieta nie może oderwać oczu od stalowej klingi. Brakuje pochwy , lecz majestaty czny miecz – wy eksponowany w blady m świetle pojedy nczej żarówki – przy zy wa ją do siebie niczy m latarnia morska. Metodę wy kucia podobnej broni stworzy li samurajowie w piętnasty m wieku; dzisiaj tę sztukę posiadło niewielu płatnerzy . Katana to prawdziwa poezja stali. Długa klinga jest delikatnie zakrzy wiona niczy m szy ja łabędzia; rękojeść ręcznie obleczono wężową skórą. Broń jest dziełem sztuki, ale i śmiertelnie niebezpieczny m narzędziem. Na ten widok ciało kobiety przechodzą ciarki, tężeje w oczekiwaniu. I nagle cały gniew, ból pulsujący pomiędzy nogami, szum w głowie znikają… i zastępuje je przemożna ochota zaciśnięcia obu dłoni na rękojeści perfekcy jnie wy ważonego miecza. Już sama obecność katany ją hipnoty zuje. Ledwie sły szy dalsze trajkotanie potwora: – Chciałby m ci go oddać – mówi – i jestem pewien, że również by ś tego chciała. – Jego głos staje się coraz cichszy , bowiem oczy kobiety skupione są na bły szczący m, srebrny m ostrzu, które przy pomina jej sierp księży ca; przy słania jej ono nie ty lko celę, ale i świat. – Zmierzy sz się z mężczy zną – nadal tłumaczy potwór, choć ona już go nie słucha – i wobec tego musisz mieć jakąś przewagę. Ludzie nie lubią, jak facet okłada dziewczy nę. – Pauza. – Tak, też tego nie rozumiem. Dlatego jeśli będziesz miała ze sobą miecz, on może wy jść na arenę z kijem baseballowy m. Dziewczy nie wy daje się, że miecz delikatnie szumi, wibruje, rozświetla całą ponurą celę, jarzy się tak mocny m blaskiem, jakby ktoś go podpalił. – Dostaniesz w zamian ty dzień wy poczy nku – nie przestaje gadać potwór – i jedzenie, a może nawet krzesło lub łóżko. Zobaczy my . – Pada na nią jego cień. – Szczerze mówiąc, i mnie

umęczy ł nasz związek. Potrzeba mi przerwy . – Spogląda na nią z obleśny m, obsceniczny m uśmiechem. – Nadal jestem wkurwiony z powodu ucha, ale chy ba trochę już się na tobie odegrałem. – Kolejna pauza. – No i istnieje możliwość, że ten facet cię zabije. Niebiańskie światło bijące od kunsztownej klingi jest już oślepiające. – Pamiętaj, żeby ś ty go przy padkiem nie zabiła – instruuje potwór. – I to jest taki nasz mały sekrecik, który m się z nikim nie dzielimy . Nasze niewinne walki są trochę, jakby to powiedzieć, aranżowane. Niebezpieczeństwo stanowią kąsacze, pewnie, ale nie powinno się wy rządzać poważnej krzy wdy przeciwnikowi. Światło zaczy na obejmować i ją, sączy się wy raźnie, zaczy na szeptać, składa obietnicę… bądź cierpliwa… bądź cierpliwa. – Nie musisz odpowiadać naty chmiast – konkluduje Gubernator, dając Bruce’owi znak, i podchodzi do drzwi. – Masz dwadzieścia minut – mamrocze.

Lilly szuka Austina w każdy m możliwy m miejscu, zagląda pod każdy kamień. Zaczy na się nawet niepokoić, bowiem Sternowie podejrzewają, że mógł się wy puścić na poszukiwanie mity cznego pola marihuany , które ma się znajdować w bliskim sąsiedztwie miasteczka. Austinowi zdarzało się od czasu do czasu napomy kać coś na ten temat i opowiadał o legendarny m miejscu tonem mędrca opisującego Xanadu; upierał się, że sły szał plotki o rządowy m programie medy czny m, w ramach którego uprawiano konopie dla koncernu Pfizer, aby przy gotować się na ry chłą legalizację narkoty ku. Lilly chce ruszy ć jego śladem – niesławne miejsce znajduje się ponoć na wschód od Barnesville, w odległości krótkiej jazdy autem lub całodniowego spaceru – lecz jeszcze tego samego popołudnia zaczy na zauważać znaki, mówiące że Austin może znajdować się tuż przed jej nosem. Dowiaduje się od Gusa, że młodego mężczy znę widziano około południa. Buszował pośród gęsty ch zarośli przy stacji kolejowej, jakby czegoś szukał. Nie miało to dla Lilly zby tniego sensu, ale czy Austin Ballard kiedy kolwiek zachowy wał się sensownie? Potem, po smutny m spotkaniu z Bobem, Lilly udaje się do domu. Po drodze spoty ka Ly dię Blackman, podstarzałą wdowę z Savannah, która z dumą nosi ciężką koronę miejscowej plotkary . Kobieta twierdzi, że Austina widziano zaledwie przed godziną, kiedy przetrząsał sterty śmieci za magazy nem przy Main Street; grzebał w wiadrach i beczkach. Niektórzy przechodnie pozwalali sobie nawet na kpiące uwagi, jakoby chłopak „miał zadatki na menela” i „niedługo będzie pchał po ulicach wózek na zakupy i zbierał puszki”. Kompletnie zaskoczona niespodziewany mi doniesieniami, tracąc powoli już i tak mocno nadwątloną cierpliwość, z gęsią skórką wy wołaną nieustanny mi nerwami, Lilly uznaje, że najlepszy m sposobem na odnalezienie kogoś jest bierne oczekiwanie. Kieruje więc swoje kroki do wschodniej części miasta, pod budy nek, w który m mieszka Austin – niedaleko składający ch się na odcinek bary kady ciężarówek z naczepami – i siada na ganku przy cupnięta niczy m indiański wódz, łokcie podpierając o nogi, z głową na dłoniach. Słońce chowa się powoli za giganty czną areną o kształcie spodka, temperatura spada, a Lilly obserwuje ciągnący ch na zawody ludzi, którzy mijają dom Austina w drodze na wy czekiwane od rana wy darzenie; jeszcze pół godziny do rozpoczęcia meczu. Lilly nie chce by ć wtedy tak blisko

stadionu, ale jest zdecy dowana jak najszy bciej znaleźć długowłosego mężczy znę i przekazać mu sensacy jną informację. Kilka minut później ma już jednak dość, ale właśnie wtedy na tle ostatnich tego dnia promieni chy lącego się ku zachodowi słońca widzi znajomą sy lwetkę wy łaniającą się z pobliskiej uliczki, niczy m zjawa z lwią grzy wą kręcony ch włosów upchnięty ch pod kapturem. Przez ramię przewiesił plecak z niesprecy zowaną zawartością. Ma ponurą minę cierpiętniczego samotnika, aż unosi głowę, kieruje się w stronę swojego budy nku i dostrzega siedzącą na stopniu Lilly . – O mój Boże – mówi, podchodząc do niej; jego oczy promienieją jak u małego chłopca, który znalazł pod łóżkiem wielkanocny prezent. – Szukałem cię. Lilly podnosi się, wkłada ręce do kieszeni i rzuca oschle: – Tak…? To zabawne. Ja też cię szukałam. – Ty słodziaku – mówi i całuje ją w policzek, ostrożnie stawiając plecak na schodach. – Mam coś dla ciebie. – To się dobrze składa, bo ja dla ciebie też – odpowiada Lilly z kamienną twarzą. Chłopak zaczy na grzebać w plecaku. – Czekałem pod twoim mieszkaniem, ale długo cię nie by ło i odpuściłem – dodaje i wy ciąga piękny bukiecik purpurowy ch astrów przety kany ch biały mi jak kość słoniowa ły szczcami; włoży ł kwiaty do pordzewiałej puszki po proszku do pieczenia z wizerunkiem trzy mającej ciasto dziewczy nki na wy blakłej ety kiecie, co wy jaśnia jego dziwaczne zachowanie, buszowanie w zaroślach z nosem przy ziemi i przekopy wanie się przez sterty śmieci. – Barbara powiedziała mi, że te białe nazy wają się „oczy lalki” czy jakoś tak… aż ciarki przechodzą, co nie? – Dziękuję – mówi Lilly , biorąc od niego bukiet i kładąc kwiaty na stopniu. – To bardzo miło z twojej strony . – Co się stało? – Jakie masz plany ? – Słucham? – Sły szałeś przecież. – Lilly podpiera się pod boki niczy m surowy szef przed zwolnieniem pracownika. – Plany . Na przy szłość. Austin przechy la głowę i patrzy na Lilly z py tający m wy razem twarzy . – Nie mam pojęcia… poćwiczę z glockiem, potrenuję wy kańczanie kąsaczy … może spróbuję uruchomić kolejne generatory , aby móc posłuchać u siebie muzy ki. – Nie o ty m mówię i doskonale zdajesz sobie z tego sprawę – odcina się Lilly i zaczy na przy gry zać dolną wargę. – Chodzi mi o to, co masz zamiar ze sobą zrobić, jak już będzie po wszy stkim. Jakie masz plany na resztę ży cia? Austin gapi się na nią wy raźnie skonfundowany . – Chodzi ci o… znalezienie pracy , takie rzeczy ? – O plany zawodowe. O dorośnięcie. Masz zamiar coś ze sobą zrobić, czy chcesz zostać profesjonalny m żulem? A może gwiazdą rocka? Dilerem? Co? – Ej, ale o co chodzi? – dziwi się chłopak. – Odpowiedz na py tanie. Austin chowa ręce do kieszeni. – Okej, ale przede wszy stkim nie jestem pewien, czy w ogóle czeka nas jakakolwiek przy szłość, o której mogliby śmy rozmawiać. Po drugie zaś… nie mam zielonego pojęcia, co

by m robił. – Niepokoi go posępna twarz Lilly ; orientuje się, że to nie jest żaden żart, i czuje się zagubiony . – Skończy łem studia. – Gdzie? Austin wzdy cha ciężko, tracąc rezon. – ATC. – ATC… co to takiego? – Atlanta Technical College… – szepcze. – Poważnie? – Rzuca mu spojrzenie. – Co to za szkoła, Austin? Jakaś cholerna strona internetowa, gdzie płaci się dziewiętnaście dziewięćdziesiąt pięć za dy plom, a razem z nim dostajesz pocztą kupony na wy mianę oleju i poradę zawodową? Austin przeły ka ślinę. – To prawdziwa uczelnia. – Spuszcza głowę. – Mają kampus przy lotnisku – mówi, po czy m dodaje ciszej: – Kształciłem się na prakty kanta adwokackiego. – Po prostu cudownie. – O co chodzi, Lilly ? Do czego zmierzasz? Dziewczy na odwraca się do niego plecami i patrzy na opustoszałą ulicę. Okrzy ki podniecony ch zbliżający mi się zawodami ludzi niosą się echem z sąsiedniej ulicy . Lilly kręci głową. – Kluby ze striptizem i tirówki – mamrocze pod nosem. Austin patrzy się na nią, słuchając uważnie, a jego niepokój rośnie: – O czy m ty mówisz? Lilly odwraca się i spogląda mu w oczy . – To męski świat, przy stojniaczku. – Jej twarz przy słonięta jest maską bólu; do oczu zaczy nają napły wać łzy . – Faceci my ślą, że to ty lko szy bki numerek, a potem mogą powiedzieć „na razie” i pójść w swoją stronę. Otóż nie, nie mogą, Austin. Każdy czy n niesie ze sobą pewne konsekwencje. Nawet najprostsze decy zje mogą dać ci po łbie. – Lilly … – Szczególnie teraz. – Obejmuje się ramionami, jakby nagle zrobiło jej się przeraźliwie zimno, i ponownie sprawia wrażenie nieobecnej. – Toniemy w gównie i nie ma tutaj miejsca na błędy . Jeśli raz pójdziesz na dno, masz przejebane… lub jeszcze gorzej. Austin wy ciąga rękę i klepie ją po ramieniu. – Lilly , cokolwiek to jest, uporamy się z ty m. Razem. Czy nie tego mnie uczy łaś? Że musimy trzy mać się razem? Powiedz mi, co się dzieje. Co się stało? Odsuwa się od niego i schodzi na chodnik. – Nie mam pojęcia, co sobie my ślałam – mówi z pogardą, a jej głos zaczy na się łamać. – Czekaj! – woła Austin. – Lilly , mogę to naprawić… cokolwiek to jest. Dziewczy na staje przy schodach i odwraca się do niego. – Tak? Potrafisz to naprawić? – Sięga do kieszeni i wy ciąga niewielki plastikowy przy rząd przy pominający cy frowy termometr. – To napraw! – krzy czy i rzuca przedmiot w jego stronę. Chłopak łapie tajemniczą rzecz i obraca ją w dłoniach. – Co to, do cholery ? Po bliższy ch oględzinach podłużnego przedmiotu Austin dostrzega na nim niewielkie okienko i napisane obok słowa:

brak ciąży : | ciąża: || Na wy świetlaczu widnieją dwie pionowe kreski.

CZĘŚĆ DRUGA Spektakl Będzie bowiem wówczas wielki ucisk, jakiego nie by ło od początku świata aż dotąd i nigdy nie będzie. — Mt 24, 21 Biblia Ty siąclecia

Więcej Darmowy ch Ebooków na: www.FrikShare.pl

TRZYNAŚCIE Hałaśliwe pstry knięcie obwieszcza włączenie ogromnego reflektora, którego srebrny snop pada na północny kraniec toru – jakby zapłonął łepek giganty cznej zapałki – i rozświetla arenę znaną niegdy ś jako tor wy ścigowy imienia weteranów. Uruchomienie jupitera jest dla pięćdziesięciu paru kibiców zgromadzony ch na try bunie ciągnącej się wzdłuż zachodniej krawędzi stadionu znakiem rozpoczęcia zabawy . Rozlegają się ry ki i gwizdy o różny m natężeniu i głośności, które rozchodzą się echem po żółtawy m, zmierzchający m niebie, łącząc się ze smrodem drzewnego dy mu i benzy ny unoszony m przez rześki popołudniowy wietrzy k. Cienie są coraz dłuższe. – Niezła frekwencja, co? – mówi Gubernator, przy glądając się niewielkim, acz hałaśliwy m grupkom rozrzucony ch po try bunach. Prowadzi Gabe’a i Bruce’a schodami do budki spikera, gdzie miejscowi reporterzy i łowcy talentów z NASCAR pijali Jacka i żuli ty toń, oglądając kontrolowany chaos na torze. Dwaj mężczy źni idą karnie za Philipem do oszklonego pomieszczenia, na każde jego słowo i polecenie reagując wy rzucany mi z siebie „tak jest!” i „oczy wiście, szefie!”… I kiedy już mają usiąść na krzesełkach w swojej małej loży , sły szą nawoły wanie z dołu. – Szefie! Szefie! – krzy czy z ty lnego rzędu zarośnięty by ły rolnik w czapce z daszkiem, zajmujący się dawniej uprawą orzeszków ziemny ch. – Mam nadzieję, że będzie się dzisiaj działo! Philip Blake jest niczy m rodzic, który patrzy na swoje dziecko mające po raz pierwszy przejechać się kolejką górską. – Nie pękaj, brachu. Będzie się działo. Obiecuję.

Pod areną, zaledwie na kilka minut przed rozpoczęciem krwawego święta, drzwi infirmerii otwierają się niespodziewanie na oścież; do środka wchodzi wy soki, przy stojny mężczy zna z bandaną na głowie i rozgląda się wy czekująco. – Doktorku? Doktorze Stevens? Po drugiej stronie pokoju Rick Grimes, nieszczęsny intruz, krząta się przy ty lnej ścianie gabinetu, zastawionej zuży ty m sprzętem medy czny m. Ledwie zauważając gościa, porusza się niczy m automat, jego my śli błądzą ty siące kilometrów stąd. Niańczy swoją okaleczoną rękę niczy m martwe niemowlę; kikut opatulono poplamiony m bandażem i przy pomina teraz ogromną bulwę. – Ej, ty ! – mówi stojący w progu Martinez, podpierając się pod boki. – Nie widziałeś może…? – przery wa. – Tak w ogóle to… jak ci by ło na imię?

Ranny mężczy zna obraca się powoli, a uwagę Martineza przy ciąga zakrwawiony kikut. Po chwili pacjent odzy wa się głębokim, szorstkim głosem: – Rick. – O mój Boże – szepcze Martinez, zaskoczony widokiem odciętej dłoni. – Co ci się…? Jezu, co ci się stało? – Miałem wy padek – odpowiada Rick, patrząc na bandaż. – Co?! Ale jak?! – Martinez podchodzi do niego i kładzie mu rękę na ramieniu; Rick odsuwa się insty nktownie, choć Laty nos stara się, aby jego oczy wy rażały nie ty lko złość, ale i współczucie. – Kto ci to zrobił? – py ta; nieźle mu idzie ten aktorski wy stęp. Mężczy zna imieniem Rick rzuca się na niego i łapie go zdrową ręką za koszulę. – Zamknij się! Zamknij się, kurwa! – Jego błękitne oczy płoną gniewem. – To ty przekazałeś mnie temu psy cholowi! Ty to, kurwa, zrobiłeś! – Hej, hej! – Zaskoczony Martinez odskakuje od niego, nadal zgry wając głupa. – PRZESTAŃCIE! Dźwięk głosu doktora Stevensa działa na obu mężczy zn niczy m kubeł zimnej wody . Lekarz podnosi do góry dłonie w pojednawczy m geście: – Przestańcie. Uspokójcie się w tej, kurwa, chwili! – mówi i patrzy raz na jednego, raz na drugiego, a następnie obejmuje Martineza ramieniem. – Chodź. Musisz stąd wy jść. Z Ricka jakby uchodzi powietrze. Mężczy zna spuszcza głowę i ściska kikut prawej dłoni. – Co mu jest? – py ta szeptem lekarza zadowolony ze swojego fortelu Martinez, kiedy przechodzą na drugą stronę pomieszczenia i Rick nie może ich już usły szeć; ziarna niepewności zostały zasiane. – Jak się czuje? Stevens zatrzy muje się przy drzwiach, nachy la się i mówi do Martineza poufny m tonem: – Nie martw się o niego. Czego chcesz? Mnie szukasz? Martinez pociera oczy . – Nasz miłościwie panujący Gubernator kazał mi z tobą pogadać. Podobno ci się tutaj nie podoba, a wie, że jesteśmy kumplami, i chciał, żeby m… Martinez przery wa. Pogubił się. Czuje sy mpatię do cy nicznego, dowcipnego doktora Stevensa. Ba, w głębi ducha nawet go podziwia – to mężczy zna wy kształcony , człowiek z zasadami. Spogląda przez jego ramię na mężczy znę po drugiej stronie gabinetu. Facet imieniem Rick z nieobecny m wy razem twarzy opiera się o ścianę, nadal ściskając zabandażowaną dłoń. Martinezowi wy daje się, że człowiek ten patrzy prosto w otchłań, bezgraniczną pustkę, próbując zrozumieć swoją sy tuację. Jednocześnie sprawia wrażenie mężczy zny twardego jak skała, gotowego zabić, jeśli zajdzie taka potrzeba. Kilkudniowy zarost na jego policzkach, zdobiące kąciki oczu zmarszczki, powstałe najpewniej przez lata wy pełnione śmiechem, zdziwieniem lub podejrzliwością, a może wszy stkim po trochu, sprawiają, że Rick również wy gląda na człowieka z zasadami, choć ulepionego z innej gliny niż Stevens. By ć może nie posiada uniwersy teckiego dy plomu albo pry watnej prakty ki lekarskiej, ale z pewnością jest kimś, z kim należy się liczy ć. – Sam nie wiem – mamrocze w końcu Martinez, zwracając się do doktora. – Chciał chy ba, żeby m… upewnił się co do ciebie… że nie planujesz niczego dziwnego, nie sprawisz kłopotu czy coś. – Kolejna pauza. – Chce mieć pewność, że u ciebie wszy stko gra. Teraz lekarz odwraca głowę i wodzi wzrokiem po ścianie. Jednak już po chwili na jego ustach wy kwita charaktery sty czny drwiący gry mas.

– Poważnie? – mówi.

Arena oży wa trashmetalowy m łomotem rozlegający m się z głośników, z try bun dobiegają coraz głośniejsze krzy ki i nawoły wania. Z mroku północnego wejścia na pły tę stadionu niczy m Spartakus dla ubogich wy łania się potężny , przeraźliwie brzy dki mężczy zna o posturze czołgu, znany jako Eugene Cooney . Na żelazne ramiona nałożone ma futbolowe ochraniacze; w ręce trzy ma obwiązany taśmą, zakrwawiony kij baseballowy . Publika dopinguje swojego czempiona, kiedy ten mija grupę kąsaczy przy pięty ch łańcuchami do słupków w środkowej części areny . Stwory wy ciągają ku niemu łapska – zepsute zęby trą o siebie w gnijący ch paszczach, strużki lepkiego śluzu spły wają na ziemię, aby zaraz pokry ł je kurz. Eugene salutuje im środkowy m palcem. Tłum uwielbia tego człowieka, brawa odprowadzają go na środek areny . Mężczy zna niesie kij z dumą i majestatem, które zawsty dziły by poczet sztandarowy . Fetor rozkładający ch się zwłok i parujący ch wnętrzności drażni nozdrza. Eugene wy machuje kijem i czeka na przeciwnika. Publika milknie; rozpoczy na się kolejny etap nieświętego ry tuału. Ty mczasem w budce spikera stojący za plecami Gubernatora Gabe głośno wy raża swoje wątpliwości: – Jesteś tego pewien, szefie? Philip nawet nie raczy się odwrócić. – Będę mógł zobaczy ć, jak ta pizda dostaje wy cisk, i nawet się nie spocę. To nie może by ć zły ruch. Ich uwagę przy ciąga nagłe oży wienie na try bunach. Reflektor skierowano na południowy kory tarz prowadzący na arenę. – Ależ to będzie dobre – cieszy się Gubernator. Czarnoskóra kobieta wy chodzi z mroku prosto w snop światła; jej ry tmiczny chód jest prowokacy jny , niemal lekceważący . Idzie ze spuszczoną głową. Na ramiona zarzuciła mnisią opończę, jej dready powiewają na wietrze, porusza się szy bko i zdecy dowanie pomimo odniesiony ch ran i zmęczenia; wy daje się, że potrafiłaby dogonić zająca i chwy cić go za uszy . W prawej ręce trzy ma pewnie długi, zakrzy wiony miecz, ostrzem do dołu, pod kątem czterdziestu pięciu stopni. Bije od niej przekora i duma; sprawia wrażenie, jakby podobne walki by ły dla niej chlebem powszednim, porusza się niczy m królowa areny . Wy jątkowość nowej wojowniczki – egzoty ka i dziwaczna, niecodzienna postawa – hipnoty zuje publikę, która trwa w ciszy , jakby wszy scy zgromadzeni jednocześnie, w ty m samy m momencie, wzięli głęboki oddech. Ży we trupy rzucają się w stronę idącej kobiety niczy m żebrzący o parę groszy nędzarze; tłoczą się przy niej i młócą łapami powietrze. Kobieta zbliża się do Eugene’a z kamienny m, obojętny m wy razem twarzy , na której próżno szukać jakichkolwiek emocji. Mężczy zna unosi kij i wy daje z siebie przeraźliwy ry k. Rzuca jakiś idioty czny żart i zaczy na biec. Porusza się jednak w ślimaczy m tempie. Szy bkim i doskonale wy mierzony m kopniakiem kobieta trafia brutala w krocze. Cios sprawia, że gigant wy daje z siebie niemal dziewczęcy pisk.

Zgina się wpół, jakby otumaniony bólem nagle stracił panowanie nad własny m ciałem. Publika wy je. Kolejny ruch czarnoskórej wojowniczki jest precy zy jny i prędki niczy m cięcie nożem. Dziewczy na obraca się bły skawicznie wokół własnej osi, chwy tając teraz miecz obiema rękami – jest to ruch ewidentnie wy ćwiczony , tak perfekcy jny i doskonały , że wy daje się niemalże naturalny – i zamierzając się na kark potężnego mężczy zny . Ręcznie wy kute ostrze, obrobione przez prawdziwy ch arty stów płatnerstwa zgodnie z trady cją przekazy waną z dziada pradziada, która przetrwała setki lat, bezgłośnie odcina od masy wnego torsu głowę Eugene’a Cooney a. Z początku zgromadzeni na try bunach ludzie nie są za bardzo świadomi tego, co się stało, bły sk stali i try skająca nagle fontanna krwi to spektakl wręcz surrealisty czny – ogromny mężczy zna został pozbawiony głowy z łatwością, z jaką piłą taśmową można by przeciąć na pół kawał sera pleśniowego. Publika reaguje nerwowy mi kaszlnięciami, a nawet nerwowy m chichotem… Potem zapada milczenie. Nagła cisza wy daje się nie na miejscu, zważy wszy na okoliczności. Dopiero kolejny krwawy gejzer wy pluty z bezgłowej szy i Eugene’a Cooney a, kiedy zwłoki mężczy zny padają na ziemię jak odcięta od sznurka marionetka – najpierw na kolana, potem na brzuch; zwalają się na piach niczy m sflaczała, zdarta z kogoś skóra – wy wołuje pierwsze okrzy ki oburzenia. W budce spikera chuderlawy mężczy zna zry wa się ze swojego miejsca na równe nogi i nie może oderwać wzroku od tego, co dzieje się za brudny mi oknami. Gubernator patrzy z niedowierzaniem na arenę, zaciska zęby i sy czy : – Co. Do. Chuja?! Na krótką chwilę wszy scy obecni zamierają, sparaliżowani. Nagły skurcz dopada także całą zgromadzoną na try bunach publikę. Gabe i Bruce podchodzą do okna, zaciskając i otwierając pięści. Gubernator kopie stojące obok niego składane krzesełko, metalowy mebel odbija się z hukiem od ściany . – Idźcie tam! – krzy czy , pokazując palcem arenę, na środku której stoi amazonka o ciemnej skórze, z mieczem w ręce, otoczona przez żądne ludzkiego mięsa ży we trupy . Drze się na Gabe’a i Bruce’a: – Zamknijcie kąsacze i ZABIERZCIE MI JĄ Z OCZU! – Philip Blake czuje, jak wzbiera w nim złość. – Przy sięgam, zabiję tę sukę! Gabe i Bruce rzucają się do drzwi, wpadając przy ty m na siebie. Na arenie kobieta w opończy – nikt nawet nie pomy ślał, żeby zapy tać ją o imię – wy ładowuje trawiący ją gniew na ży wy ch trupach. Rozpoczy na się morderczy taniec. Dziewczy na kuca, wy konuje obrót i równocześnie bierze zamach na najbliższego kąsacza. Ostra klinga przecina martwą chrząstkę i cienką jak pergamin skórę, bez trudu strącając na ziemię drugą tego dnia głowę. Posoka leje się obficie, gnijący czerep turla się po piachu, trup pada na arenę. Kobieta robi kolejny obrót i w powietrze wy latuje następny łeb, rozbry zgując śmierdzący śluz. I jeszcze jeden piruet, zakończony ciosem wy mierzony m w następnego szwendacza – uwalany krwią czerep ląduje na ziemi w tumanie kurzu. Dziewczy na nie zwalnia i każdy jej ruch oznacza celne uderzenie… leci kolejna głowa… i kolejna… i kolejna… i kolejna… aż pły ta stadionu czernieje od pły nu mózgowo-rdzeniowego. Kobieta nie ma zamiaru przestać. Ty mczasem – o czy m ani tłum, ani stojąca na środku areny wojowniczka nie ma pojęcia –

Gabe i Bruce zbiegają na dół i pędzą co tchu na pły tę stadionu. Tłum zaczy na ry czeć – dziwaczne szczeknięcia mieszają się z rozpoznawalny m buczeniem – i niewy robione ucho nie by łoby w stanie rozpoznać, czy publika jest rozgniewana, wy straszona, czy podekscy towana. Zgiełk napędza zaciekłą czarnoskórą wojowniczkę. Dostojną kombinacją grand plie, jete i morderczego pas de pirouette wy kańcza trzech ostatnich kąsaczy , po cichu odcinając im łby ; ciemna, szkarłatna posoka obmy wa arenę jak podczas ceremonii krwawego chrztu. Gabe jest już na arenie, Bruce biegnie tuż za nim. Jednocześnie rzucają się na odwróconą do nich plecami kobietę. Gabe dopada do niej jako pierwszy , skacze i dosłownie nurkuje w powietrzu, jakby wiedział, że ma ty lko jedną jedy ną szansę; przy pomina futbolistę, który powstrzy muje gracza przeciwnej druży ny przed zdoby ciem przy łożenia. Dziewczy na upada na ziemię, miecz wy latuje jej z rąk. Kiedy obaj mężczy źni siadają na niej, ry je twarzą w piach. Ledwie może złapać powietrze, wy daje z siebie jęk – od czasu przy by cia do miasteczka wy powiedziała może jakieś dziesięć słów – i wije się pod ciężarem obu drabów, dy sząc ciężko i warcząc wściekle, kiedy kurz leci jej do ust oraz nosa. Gdy oddy cha, w górę wzbijają się niewielkie obłoczki kurzu. Oczy lśnią z bólu i bezgranicznej wściekłości. Kibice nadal są zaskoczeni – powoli dochodzi do nich, co się stało – i ponownie zapada milczenie. Zgromadzeni zaczy nają szeptać między sobą i najgłośniejszy m dźwiękiem jest sapanie przy gniatanej do ziemi kobiety oraz cichutki odgłos zamy kany ch drzwi od znajdującej się nad try bunami budki spikera. Po schodach idzie pijany gniewem Gubernator. Zaciska pięści tak mocno, że paznokcie przebijają mu skórę dłoni. – HEJ! – rozlega się dobiegający z try bun zachry pnięty głos doświadczonej palaczki. Philip Blake zatrzy muje się i zaczy na rozglądać po zgromadzony ch. – Ty sukinsy nu! – drze się kobieta w wy tarty m fartuchu, siedząca w jedny m ze środkowy ch rzędów, pomiędzy dwoma zabiedzony mi chłopcami w podarty ch ubraniach; patrzy na Gubernatora z wrogością w oczach. – Co to, do cholery , miało by ć? Nie zabieram tutaj chłopaków, żeby oglądali takie rzeczy ! Te walki to zabawa, a nie pieprzona masakra! Nie ży czę sobie, aby moi sy nowie patrzy li, jak się, kurwa, ludzie mordują! Tłum reaguje ży wiołowo, kiedy Gabe i Bruce siłują się z amazonką, ściągając ją ze środka areny . Publika głośno wy raża swoją dezaprobatę. Niezadowolone pomruki szy bko przechodzą we wściekłe okrzy ki. Spora część zgromadzony ch opowiada się po stronie dziewczy ny , lecz chodzi o coś jeszcze. Po niemal półtora roku piekła, głodu, nudy i wiszącego nad głową niebezpieczeństwa, skry wane głęboko emocje dają o sobie znać, wy rażane teraz za pomocą wrzasku i ry ku. – Przez ciebie doznały szoku! – ry czy dalej kobieta, próbując przekrzy czeć raban. – Przy szłam tutaj, bo liczy łam, że poleci kilka wy bity ch zębów, ktoś komuś przetrąci parę gnatów, ale to?! Tego już za wiele! SŁYSZYSZ MNIE?! Gubernator, nadal stojący na szczy cie try bun, patrzy na niepocieszoną publikę i trzęsie się ze złości, która trawi go niczy m ogień, wy pełnia i przenika każdą komórkę jego chudego ciała. Do oczu napły wają mu łzy , po plecach przechodzi zimny dreszcz, a gdzieś głęboko w głowie rodzi się my śl… kontrola… obejmij kontrolę nad sy tuacją… wy tnij narośl… wy tnij narośl… wy tnij ją. Zaczy na schodzić z try bun. Oburzona kobieta odprowadza go wzrokiem. – Ej, do cholery ! Mówię do ciebie! Nie odwracaj się do mnie plecami! Chodź tutaj!

Gubernator dociera na sam dół, niepomny ogłuszającego gwizdu i buczenia; może my śleć jedy nie o zemście i ogniu piekielny m.

Biegną… pędzą na oślep… zagubione w mroku ciemnej choć oko wy kol nocy … przedzierają się przez las, szukając azy lu, jaki zapewnia im obozowisko. Trzy kobiety … jedna po pięćdziesiątce, druga bliżej sześćdziesiątki, ostatnia dwudziestoparoletnia… poty kają się o rozmokłą ziemię i listowie, ślizgają na powy kręcany ch gałązkach, rozpaczliwie próbując znaleźć najkrótszą drogę do okręgu z poustawiany ch obok siebie przy czep i aut kempingowy ch jakieś półtora kilometra na południe. Chciały jedy nie uzbierać trochę jeży n, ale zostały otoczone. Przy parte do muru. Uwięzione. Co poszło nie tak? Zachowy wały się tak cicho, przemy kały bezszelestnie, zwinnie jak wiewiórki, niosąc soczy ste owoce lasu w podwinięty ch rąbkach swoich spódnic… żadna nie odzy wała się ani słowem, porozumiewały się jedy nie gestami… i nagle otoczy ły je kąsacze. Ze wszy stkich stron dobiega smród rozkładu, chór warknięć i pory kiwań huczy im w uszach, jakby zaraz za ich plecami jechał taranujący drzewa kombajn. Jedna z kobiet krzy czy , kiedy z zarośli wy strzeliwuje martwa dłoń i łapie ją za spódnicę, rozry wając materiał. Jakim cudem to wszy stko dzieje się tak szy bko? Trupy pojawiły się znikąd. Jak te stwory zdołały je wy czuć? Oży wione truchła blokują ścieżkę, odcinając drogę ucieczki. Kobiety zaczy nają panikować, ich rozdzierające wrzaski przy bierają na sile, gdy dokonuje się masakra… krew miesza się z ciemny m sokiem wy pły wający m z rozgnieciony ch jeży n… jest już zby t późno… ziemia spły wa czerwienią… ich krzy ki zostają zagłuszone przez odgłosy mlaskania…

– Nazy wa się je Kobietami z Valdosty – mówi Lilly , wzdragając się; rozmawia z Austinem, siedząc na schodach pożarowy ch przy jego mieszkaniu, owinięta kocem. Snuje swoją opowieść ku przestrodze. Robi się późno. Gadają już prawie od godziny . Rozsiedli się na metalowej platformie, kiedy reflektory na torze wy ścigowy m zaczęły gasnąć jeden po drugim, a niezadowoleni z obrotu spraw mieszkańcy miasteczka ruszy li na spacer do swoich chałup i ruder. Austin pali samodzielnie skręconego papierosa i słucha dziwacznej historii. Co i rusz ściska mu się żołądek, kiedy próbuje zrozumieć targające nim emocje, lecz za żadne skarby nie może ich pojąć; zanim się odezwie, chce jakoś przetrawić to, co usły szał od Lilly jakiś czas temu, więc po prostu milczy . – Kiedy by łam z Joshem i pozostały mi – ciągnie Lilly głosem wy prany m z emocji, nieco osłabły m ze zmęczenia – mówili mi: „Bądź ostrożna, zawsze podczas okresu noś podpaskę uprzednio nasączoną octem, żeby zamaskować swój zapach… albo spotka cię taki los, jak kobiety z Valdosty ”. Austin z zawsty dzeniem wsy sa powietrze. – Czy li jedna z nich miała miesiączkę? – Zgadłeś – odpowiada Lilly , stawiając kołnierz i opatulając się szczelniej kocem. – Ponoć szwendacze potrafią wy czuć krew menstruacy jną jak rekiny … to działa na nich jak przy nęta. – Jezu…

– Miałam to szczęście, że zawsze wszy stko działało u mnie jak w zegarku. – Kręci głową, trzęsąc się z zimna. – Mija dwadzieścia osiem dni od ostatniego okresu i zamy kam się gdzieś, gdzie jest jako tako bezpiecznie. Od dnia Przemiany skrupulatnie śledzę kalendarz. Dlatego też domy śliłam się, co jest grane. Spóźniał się. Poza ty m by łam opuchnięta i obolała… no i, jak mówiłam, spóźniał się. Chłopak kiwa głową. – Lilly , chcę, żeby ś… – Sama już nie wiem… po prostu nie wiem… – mamrocze, jakby nawet go nie usły szała. – Pewnie w inny ch okolicznościach by łaby to dla mnie nie by le jaka wieść, ale teraz, kiedy my wszy scy taplamy się w ty m gównie… Austin pozwala jej mówić, po czy m odzy wa się ponownie, bardzo spokojnie i delikatnie: – Lilly , chcę, żeby ś o czy mś wiedziała – mówi, a łzy napły wają mu do oczu. – Chcę mieć z tobą to dziecko. Dziewczy na spogląda na niego i spuszcza głowę. Zapada chwila niezręcznego milczenia, które dobija chłopaka. Chce powiedzieć coś jeszcze, udowodnić Lilly , że jest z nią szczery i że można mu zaufać, ale nie potrafi znaleźć odpowiednich słów. Nie jest zby t dobry w mówieniu o swoich uczuciach. Kobieta podnosi wzrok i patrzy na Austina szklisty mi oczami. – Ja też chcę – duka cicho i niespodziewanie wy bucha śmiechem; nieco histery czny m i dziecinny m chichotem, który rozładowuje ciężką atmosferę. – Boże, dopomóż mi, ale chcę… chcę tego dziecka. Przy tulają się do siebie i siedzą tak przez dłuższą chwilę na zimny ch schodach pod oknem Austina, smagani chłodny m wiatrem. Łzy lecą z ich oczu strumieniem. Chłopak odgarnia Lilly włosy z czoła, ociera jej policzki i uśmiecha się. – Damy radę – szepcze. – Musimy . To będzie nasze „pierdol się, końcu świata”. Dziewczy na kiwa głową, głaszcząc go po twarzy . – Masz rację, przy stojniaczku. Masz absolutną rację. – Poza ty m – dodaje Austin – Gubernator ma to miejsce pod kontrolą. Jesteśmy tutaj bezpieczni… to dobry dom dla dziecka. – Składa czuły pocałunek na jej czole, będąc pewny m swego jak nigdy . – Przez cały ten czas miałaś co do niego rację – mówi, tuląc ją do siebie. – Ten facet wie, co robi.

CZTERNAŚCIE Kroki dudnią w kory tarzu pod areną. Choć stawiane w pośpiechu, są mocne i pewne. Mężczy zna bierze po dwa stopnie naraz, pędząc na dół. Kipi ze złości. Gabe i Bruce spoglądają w jego stronę. Obaj stoją przed ostatnimi drzwiami, na końcu kory tarza, kry jąc się w cieniu; nie jest to trudne, gdy ż nagie żarówki nie dają zby t dużo światła. Próbują złapać oddech po ciężkiej i bolesnej przeprawie z czarnoskórą kobietą. Jak na taką chudzinę, dała im popalić. Na mocarny ch ramionach Gabe’a widnieją liczne sińce, zadrapania i brzy dka opuchlizna, zaś Bruce doty ka ostrożnie obolałego miejsca tuż pod prawy m okiem, gdzie ta suka uderzy ła go łokciem. To jednak nic w porównaniu z ty m, co zbliża się wąskim kory tarzem. Sunąca w ich stronę postać, oświetlona od ty łu blaskiem osłonięty ch kratką żarówek, rzuca przed sobą długi cień. Staje jakieś dziesięć metrów od nich i zaciska pięści. – I co? – py ta chudy mężczy zna, a jego słowa niosą się echem; pociągłą twarz nadal skry wa cień. – Jest tam? – mówi z drżeniem w głosie, jakby od środka roznosiły go emocje, nad który mi ledwie panuje. – Zamknęliście ją? Związaliście? CO?! Gabe z trudem przeły ka ślinę. – Tak, jest z powrotem w celi, ale… człowieku, nie by ło łatwo. Bruce nadal oddy cha ciężko, trzy mając w ręce miecz. – Suka jest jebnięta – mamrocze. Gubernator rusza ku nim, rozpy chając się jak futbolista, jego oczy aż płoną. – Pierdoli mnie to, chcę ty lko… chcę… TĘ PIEPRZONĄ RZECZ! Łapie za rękojeść miecza i wy ry wa go Bruce’owi, który insty nktownie odskakuje. – Szefie? – py ta niskim, niepewny m głosem. Gubernator sapie i zgrzy ta zębami, ściskając katanę tak mocno, że bieleją mu kny kcie. – Co ta kurwa sobie my śli?! Powiedziałem jej, powiedziałem, że będę dla niej milutki, że proszę ją ty lko o pierdoloną przy sługę. Pierdoloną przy sługę! PRZYSŁUGĘ! – Jego dudniący głos prakty cznie odpy cha obu mężczy zn na ścianę. – Zgodziła się mi pomóc! ZGODZIŁA SIĘ! – Pulsują mu skronie, zaciska szczękę, że cała szy ja aż drży , a wargi unoszą się do góry , obnażając białe zęby ; Philip Blake wy gląda jak zamknięte w klatce zwierzę. – Kurwa! Kurwa! Kurwa! – wy je. Odwraca się do dwóch mężczy zn i cedzi do nich powoli kolejne słowa, plując nagromadzoną w ustach śliną: – Mieliśmy . Umowę. – Szefie, a może… – próbuje coś powiedzieć Gabe. – Zamknij się! ZAMKNIJ MORDĘ! Cisza, która zapada, mogłaby zmrozić powierzchnię jeziora. Gubernator dy szy , nie mogąc opanować oddechu. Stoi, ły kając gorączkowo powietrze, z mieczem uniesiony m na ty le wy soko, aby Bruce i Gabe nie mogli pozby ć się my śli, że lada chwila ich zaatakuje. Wreszcie odzy wa się już spokojniejszy m głosem:

– Przekonajcie mnie czy m prędzej, żeby m w tej chwili sobie stąd poszedł, albo rozpruję ją ty m mieczem od pizdy do samego gardła. Obaj mężczy źni jednak milczą, nie mając zupełnie pojęcia, co powiedzieć. Cisza ponownie mrozi im krew w ży łach.

Ty mczasem dźwięk inny ch kroków – ciężkich, stawiany ch w pośpiechu, ale ukradkowy ch – odbija się od ścian podziemny ch boksów serwisowy ch i odrapany ch kory tarzy pod południową częścią toru wy ścigowego. Są jeszcze jednak zby t daleko, aby usły szano je w cichej infirmerii. Rewelacje o niepokojący ch wy darzeniach na powierzchni nie dotarły jeszcze do zaimprowizowanego gabinetu lekarskiego, gdzie podwieszone pod sufitem jarzeniówki migoczą, świecąc to jaśniej, to ciemniej, w wy niku spadków napięcia spowodowany ch krztuszeniem się generatora. Przez te chwilowe zaniki oraz nieustanne, wy raźnie sły szalne buczenie, mężczy zna imieniem Rick robi się nerwowy . Siedzi na ustawiony m pod ścianą łóżku. Doktor Stevens czy ści przy zlewie jakieś przy rządy . Zmęczony lekarz bierze głęboki oddech i przeciąga się, chcąc rozprostować obolałe plecy . – No to fajrant – mówi, zdejmując okulary i pocierając oczy . – Idę do domu się zdrzemnąć, a przy najmniej spróbuję. Nie sy piam zby t dobrze od paru dni. Z magazy nku po drugiej stronie gabinetu wy chodzi Alice ze strzy kawką w jednej ręce i fiolką netromy cy ny – silnego anty bioty ku – w drugiej. Przy gotowuje igłę i rzuca lekarzowi zaniepokojone spojrzenie: – Czy wszy stko okej? – Tak, jak najbardziej… super i ekstra… nic, z czy m nie upora się pięćdziesiątka czy stej. A jakby działo się coś ważnego, przy jdź po mnie, dobrze, Alice? – Po czy m dodaje: – Oczy wiście jeśli będę ci potrzebny . – Żaden problem – odpowiada pielęgniarka, podwijając rękaw koszuli Ricka i pocierając jego skórę namoczony m alkoholem wacikiem; podaje mu kolejną dawkę pięćdziesięciu centy metrów sześcienny ch anty bioty ku, zwracając się ponownie do doktora: – Musisz odpocząć. – Dzięki – mówi na odchodne lekarz i zamy ka za sobą drzwi. – Czy wy … – Rick zwraca się do Alice, kiedy dziewczy na przemy wa mu ranę po ukłuciu. – Czy jest coś… między wami? No wiesz, czy jesteście… – Razem? – Uśmiecha się tęsknie, jakby jej pacjent opowiedział jakiś dowcip. – Nie. On pewnie by tego chciał i, mówiąc zupełnie szczerze, to dobry człowiek. Nawet bardzo dobry . Naprawdę go lubię – dodaje, wzruszając ramionami; wy rzuca buteleczkę po leku do śmieci i opuszcza Rickowi rękaw. – Nie dbam jednak o to, czy jest koniec świata, czy nie… jest dla mnie za stary . – Czy li jesteś…? – Wy raz twarzy mężczy zny łagodnieje. – Singielką? – przery wa mu Alice. – Tak, ale nikogo nie szukam, a ty masz na palcu obrączkę, tak więc… – zatrzy muje się w pół słowa. – Czy twoja żona ży je? Przepraszam, nie chciałam… – Tak, ży je – wzdy cha. – Nic się nie stało. I nie martw się o nic, chciałem ty lko do ciebie zagadać. Przepraszam, jeśli zabrzmiało to, jakby m… – Wzdy cha ponownie. – Też jesteś lekarką czy pielęgniarką? Ratowniczką medy czną? Kimś takim?

Alice podchodzi do zagraconego, przy suniętego do ściany masy wnego biurka i zapisuje coś w leżący m na blacie notatniku. – Kiedy zaczęło się to wszy stko, uczy łam się w college’u na projektantkę wnętrz, ale pojawienie się kąsaczy … szwendaczy , jak kto woli… nieco zwery fikowało moje plany . I tak po ty ch kilku miesiącach na uczelni nadal nie miałam o projektowaniu bladego pojęcia. – No ale to? Jak się tego nauczy łaś? – Ranny mężczy zna wy daje się szczerze zainteresowany , nawet jeśli ich rozmowa przy pomina pogaduchy przy kawie. – Dzięki doktorowi Stevensowi? – Tak, to on pokazał mi, jak robić większość ty ch rzeczy – odpowiada Alice, nadal skupiona na notatkach o stanie magazy nu i wy korzy stany ch lekach. Tutaj wszy stko jest ściśle reglamentowane, szczególnie anty bioty ki, więc Stevens opracował skrupulatny sy stem inwentary zacji, którego dziewczy na ry gory sty cznie przestrzega. Zapada milczenie. Mężczy zna idący pewny m, zdecy dowany m krokiem jest już w kory tarzu prowadzący m do infirmerii i choć nadal znajduje się zby t daleko, aby Rick i Alice mogli go usły szeć, niewątpliwie zbliża się w ich stronę. – Zawsze szy bko się uczy łam – mówi Alice. – Od małego. Tak naprawdę wy starczy ło mi popatrzeć raz czy dwa, jak doktor coś robi, i potrafiłam to powtórzy ć. – Jestem pod wrażeniem – uśmiecha się Rick. – Nie przesadzaj. – Pielęgniarka rzuca mu chłodne spojrzenie. – Nie uważam się za kogoś wy jątkowego ty lko dlatego, że robię to, na co inni nie mają ochoty . – Przery wa i wzdy cha głośno. – Pewnie zabrzmiało to złośliwie, co? Gadam jak zimna suka? Przepraszam. – Daj spokój – odpowiada Rick z już poważniejszą miną. – Nie odebrałem twoich słów w taki sposób. – Mężczy zna spogląda na swój owinięty grubą warstwą bandaża kikut. – I miałaś rację. Ludzie nie mają ochoty … na nic. Bezmy ślnie idą przez ży cie, pochłonięci jedy nie my śleniem o czubku własnego nosa. Nie zauważają, co się wokół nich dzieje – kończy i patrzy na ranną rękę, stękając z bólu. – Co się dzieje? – Tęsknię za żoną – szepcze, spuszczając wzrok. – Nie mogę… Nie mogę przestać o niej my śleć. – Milknie na moment. – Jest w ciąży . – Naprawdę? – Tak. Poród za kilka miesięcy . – Kiwa głową. – Kiedy ostatni raz ją widziałem… wszy stko by ło z nią w porządku. – Przeły ka ślinę. – Jeśli chodzi jednak o dziecko… Nie jestem pewien, czy … Nagle otwierają się drzwi do gabinetu i do środka wpada mężczy zna: – Rick! Idziemy ! JUŻ! – krzy czy . Ma na głowie spłowiałą bandanę, a na ramię zarzucił karabin; jego umięśnione ramiona wy stają spod obcisłej, poznaczonej plamami potu koszulki z obcięty mi rękawami. – Migiem! Chodź, musimy iść! – popędza Ricka; podbiega i łapie go za ramię. – TERAZ! – Co jest? Co ty , kurwa, robisz?! – Rick odsuwa się, jakby Martinez oszalał. Alice również robi krok do ty łu i przy gląda się mężczy znom ze strachem wy pisany m na twarzy . – Ratuję ci ży cie – odpowiada Martinez, patrząc Rickowi prosto w oczy . – Co to znaczy ? Jak mi ratujesz ży cie?!

– Pomagam ci uciec! Zabiorę was stąd! No chodź! – Puść mnie, do cholery ! – Rick wy ry wa się Martinezowi; serce wali mu jak młotem. Laty nos podnosi ręce w pojednawczy m geście. – Okej. Przepraszam. Ty lko mnie posłuchaj. Musimy się pośpieszy ć. Nie będzie łatwo wy prowadzić was z miasta bez przy ciągania czy jejś uwagi. Skup się. Zabiorę was za mur, ale nie mogę zwinąć samochodu. Mamy ty lko parę aut z pełny m bakiem. Od razu ktoś się skapuje i wy ślą za nami ludzi. Rick i Alice rzucają spanikowane spojrzenia na otwarte drzwi. – Czemu…? – zaczy na ranny mężczy zna. – Jeśli się zorientują, że uciekliście, zanim odejdziecie na wy starczającą odległość, złapią was. Czy li musimy zwiać bez alarmowania kogokolwiek. – Spogląda na Ricka i Alice, upewniając się, że rozumieją. – No to lecimy ! Dalej! Rick bierze głęboki oddech – targają nim sprzeczne emocje – i oschle przy takuje mężczy źnie niechętny m skinieniem głowy . Spogląda na Alice, a potem na Martineza, który odwraca się do niego plecami i idzie do drzwi. – Czekaj! – Rick łapie Martineza za ramię. – Podobno przy drzwiach stoją strażnicy ! Jak przemkniemy się obok nich? Martinez niemal się uśmiecha, choć buzuje w nim adrenalina. – Już się nimi zajęliśmy . – My ?! – py ta zdziwiony Rick, ale mimo wątpliwości idzie za swoim przewodnikiem, zatapiając się w mrok kory tarza. Pozostawiona w gabinecie Alice patrzy bezsilnie na znikający ch za drzwiami mężczy zn. Idąc środkowy m kory tarzem, omijając miejsca oświetlone przez wiszące nad ich głowami lampy , schodzą na jeszcze niższy poziom, biorąc następnie dwa zakręty . Martinez modli się, aby nikt ich nie zobaczy ł. Gubernator wtajemniczy ł w ten przekręt ty lko jego, a ludzie tacy jak Gabe czy Bruce najpierw strzelają, a potem zadają py tania… albo i nie. Laty nos bez słowa unosi dłoń, dając Rickowi znak, aby by ł ostrożny . Zbliżają się do jednej z cel i stają przed metalowy mi drzwiami. – Chy ba znasz mojego kolegę – szepcze Martinez, otwierając drzwi. Na cementowej podłodze ciemnego pomieszczenia leży dwóch nieprzy tomny ch mężczy zn – to ludzie Gubernatora, Denny i Lou. Obaj są poobijani i posiniaczeni, ale ży wi. Nad nimi stoi sapiąca ciężko trzecia postać, jakby pełniąca wartę: ma zaciśnięte pięści, pałkę policy jną w ręce, ubrana jest w strój bojowy . – GLENN! Rick wpada do celi i obejmuje młodego mężczy znę, który z radością i zaskoczeniem odwzajemnia wy lewne powitanie. – Rick, Jezu, ty ży jesz! – mówi Azjata o okrągłej, chłopięcej twarzy i ciemny ch, migdałowy ch oczach; ma krótko obcięte włosy i mógłby uchodzić za szeregowca zaraz po odby ciu podstawowego treningu żołnierskiego. Lub, jak my śli stojący przy wejściu Martinez, obserwując łzawe spotkanie, skauta. – Stary , my ślałem, że nie ży jesz – mówi młodszy mężczy zna. – Martinez powiedział mi, że z tobą rozmawiał, ale sam nie wiem, chy ba po prostu nie mogłem w to uwierzy ć. – Patrzy na obwiązaną bandażem rękę przy jaciela. – Jezu, Rick, by ło ty le krwi…

– Nic mi nie jest – odpowiada Rick, przy ciskając zakrwawiony opatrunek do brzucha. – I tak miałem sporo szczęścia, że ten szajbus nie odciął mi jeszcze czegoś. Mów lepiej, jak ty się czujesz – py ta, poklepując dzieciaka po osłonięty m kevlarem ramieniu. – Powiedzieli mi, że cię wy puścili, bo wy pucowałeś się o więzieniu i chcieli cię śledzić. Glenn parska nerwowy m śmiechem, co kojarzy się Martinezowi z sapaniem psa. – Nie zadali mi nawet jednego py tania – mówi i nagle zmienia się wy raz jego twarzy ; mruży oczy , zaciska szczękę, spuszcza głowę. – Rick… jednego dnia siedziałem w garażu obok celi, gdzie trzy mają Michonne – pauza; do oczu napły wają mu łzy na samo wspomnienie okropieństw, jakich by ł świadkiem. – Rick… Młody mężczy zna nie jest w stanie konty nuować, ledwie łapie oddech, nie potrafi wy jaśnić, co dokładnie miał na my śli. Stojący za nimi Martinez chłonie łapczy wie każde słowo. Po raz pierwszy usły szał imię czarnoskórej kobiety – Mee Shaun? Meeshone? – i z jakiegoś powodu czuje się nieswojo, lecz nie potrafi sprecy zować, co dokładnie się stało. – Glenn, już jest okej, znajdziemy ją i spieprzamy stąd. – Rick, kocham Maggie – mówi wreszcie chłopak, patrząc na starszego przy jaciela oczami pełny mi łez – i nie chciałby m narażać nikogo na niebezpieczeństwo, ale sły szałem, co robili Michonne… – Znowu załamuje mu się głos; spogląda na Ricka i zaczy na dukać: – Powiedziałby m im wszy stko, co ty lko chcieliby wiedzieć, ale nie padło ani jedno py tanie! – Glenn nie posiada się ze złości. – Jakby robili to ty lko po to, żeby zagrać mi na nerwach. Martinez ma już dość; trzeba, kurwa, ruszać. – No dobra, panowie, chodźmy już – mówi ponury m głosem; rzuca im poważne spojrzenie. – Philipowi, czy też, jak wolicie, Gubernatorowi, od jakiegoś czasu odbija. Krążą plotki o ty m, co wy rabia, ludzie szepczą o różny ch rzeczach… nie chciało mi się w to wierzy ć. – Bierze głęboki oddech. – Czasem łatwiej jest odwrócić się plecami, niż zareagować, ale jak cię zobaczy łem – kiwa głową w stronę Ricka – domy śliłem się, że twój „wy padek” miał z nim jakiś związek. Rick i Glenn wy mieniają się spojrzeniami. Martinez zauważa, że coś wpadło im do głowy , lecz nie ma pojęcia, cóż to takiego może by ć. – Poprosił mnie o zastąpienie jego przy dupasów – ciągnie szeptem – przy garażach, gdzie trzy mał Glenna. Nie miałem pojęcia, że są tutaj zamknięci jacy ś ludzie. Zajmuję się ochroną i spędzam całe dnie przy bary kadzie. – Kolejne westchnięcie. – Nie mogłem już tego znieść, to jest, kurwa, jakiś obłęd. – Spuszcza wzrok i wgapia się w podłogę. – Do cholery , przecież nadal jesteśmy ludźmi! Rick milczy i w zadumie oblizuje wargi, marszcząc czoło. Odwraca się do Glenna. – Pieprzone ciuchy – spogląda na Martineza. – Mieliśmy na sobie wy posażenie bojowe i kiedy zanieśli mnie do lekarza… zobaczy li kombinezon. – Z niedowierzaniem kręci głową, rozglądając się po pękający ch ścianach; plamki rdzy w kątach zaimprowizowanej celi wy glądają jak zakrzepła krew. – Chry ste… – O co chodzi? – niepokoi się Glenn. – Kombinezon. Pomarańczowy kombinezon – mamrocze Rick. – Domy ślił się, że przy szliśmy z więzienia. Jak mogłem by ć tak, kurwa, głupi? – Chodźmy ! – Martinez sły szał wy starczająco dużo; zegar ty ka. – Musimy stąd wiać! Rick daje Glennowi znak i młodszy mężczy zna opuszcza osłonę hełmu. Cała trójka wy chodzi na kory tarz i kieruje się w stronę rampy .

Przez niemal dziesięć przeraźliwy ch minut stojący na najniższy m poziomie katakumb Bruce i Gabe nie poruszy li się nawet o milimetr. Stoją bez ruchu przy ścianie z pustaka. Gubernator maszeruje tam i z powrotem z kataną w ręce, to wchodząc w plamę mdłego światła rzucanego przez stuwatowe żarówki, to znikając w cieniu; jego szkliste oczy skrzą się obłędem. Od czasu do czasu zza metalowy ch drzwi sły chać cichutkie mamrotanie zamkniętej za nimi kobiety . Do kogo mówi? Co jest nie tak z głową tej pani? Bruce i Gabe oczekują na rozkazy , lecz żadne polecenia nie zostają wy dane. Gubernator wy gląda, jakby sam dy skutował z demoniczny mi, wewnętrzny mi głosami, przecinając powietrze sporady czny mi machnięciami miecza. Co chwilę gniewny m głosem bełkocze pod nosem jakieś przekleństwa: – Kurwa… kurwa… jak to możliwe… ja pierdolę… jak to, kurwa, mogło…?! Gabe próbuje wy ciągnąć go z transu: – Ej, szefie, będziemy robić wy pad do ty ch więzień? Najbliżej jest chy ba… – Zamknij mordę! – krzy czy Gubernator, nie przestając maszerować. – Musimy skombinować kąsaczy i znaleźć nowy ch zawodników! Kurwa! – Szefie, a może… – wcina się Bruce. – Kurwa! – krzy czy , wy machując mieczem. – Ta głupia suka!– drze się i kopie z całej siły ciężkim buciorem w pordzewiałe drzwi; rozlega się huk i jego cios pozostawia po sobie wgniecenie wielkości świńskiego ty łka. – Kurwa! CHUJ! CHUJ! CHUJ! CHUJ! – Philip Blake odwraca się do swoich ludzi. – PODNOŚCIE! Mężczy źni wy mieniają niespokojne spojrzenia. Bruce podchodzi do drzwi, klęka i obiema rękami łapie uchwy t. – Chcę zobaczy ć jej parujące flaki rozsmarowane na ziemi! – ry czy Gubernator; rolki unoszony ch drzwi skrzy pią, a Philipem Blakiem wstrząsa dreszcz, jakby został porażony prądem. – STÓJ! Bruce zamiera, trzy mając w ogromny ch łapach uchwy t. Patrzy py tająco na swojego szefa. – Zamknij – mówi już spokojniejszy m głosem Gubernator, jakby udało mu się nacisnąć odpowiedni guzik i odzy skać nad sobą kontrolę. – Dobra, szefie, ale… czemu? Gubernator pociera grzbiet nosa, potem oczy . – Chcę… Mężczy źni czekają, wy mieniając się kolejny mi spojrzeniami. Bruce oblizuje wargi i mówi: – Szefie, czy wszy stko gra? – Chcę się z ty m przespać – mówi. – Nie chcę zrobić czegoś, czego będę żałował. Rozmasowuje sobie kark i wy dy cha głośno powietrze. Odwraca się i odchodzi. – Muszę to gruntownie przemy śleć – mruczy , nawet na nich nie patrząc. – Do zobaczenia za parę godzin. Philip Blake znika za rogiem, przemy kając w mleczny m świetle niczy m zjawa.

– CZEKAJCIE! Z głębi kory tarza, z ciemności, za uciekinierami rozlega się czy jś głos. Martinez sądzi, że zostali nakry ci i cały plan poszedł w cholerę, jeszcze zanim na dobre go wdroży ł; nie zdąży li nawet wy ściubić nosa na dwór. Trzej mężczy źni przy stają przy krzy żujący ch się tunelach, Martinezowi włosy stają dęba. Odwracają się po kolei. Każdy z nich oddy cha ciężko, walą im serca, drżący mi rękoma sięgają po broń. Mrużąc oczy , próbują wy patrzy ć, kim jest nadal ukry ta w cieniu osoba. Wreszcie ich oczom ukazuje się tajemnicza postać. – Czekajcie – mówi stojąca w rzucany m przez zwisającą z sufitu lampę snopie światła młoda kobieta; jej zaplecione w warkocz blond włosy lśnią, zbłąkane kosmy ki opadają na dziewczęcą twarz. Podchodzi do nich, dy sząc ciężko, jakby biegła. Nadal ma na sobie laboratory jny kitel. – O co chodzi, Alice? Czego chcesz? – odzy wa się Rick. – My ślałam o ty m – mówi dziewczy na drżący m głosem, łapiąc oddech, choć nie jest to łatwe w duszny m i wilgotny m kory tarzu; niedaleko stąd, poziom wy żej, przy wy jściach z podziemi huczy wiatr, świszcząc na pusty ch try bunach. – Jeśli naprawdę uciekacie, chcę zabrać się z wami. I idziemy po doktora Stevensa. Mężczy źni spoglądają po sobie, lecz nikt nie odzy wa się ani słowem. Alice patrzy na Ricka. – Gdziekolwiek by ście nie ży li, nie może by ć gorzej niż tutaj… I masz ciężarną żonę, na pewno się przy damy . Rick zastanawia się nad ty m przez chwilę i niespodziewanie na jego ustach pojawia się uśmiech. – Nie będę oponował. Bardzo by śmy chcieli mieć was u siebie. I… – Dobra, panie i panowie – przery wa im Martinez; nerwy ma napięte jak postronki. – Musimy spadać. Biegną rozgałęziający m się tunelem, a potem długą rampą. Czas ucieka. Przy gniata ich śmierdzący mrok katakumb. Glenn nie pamięta zby t dobrze, gdzie trzy mano Michonne – wszy stkie drzwi garażowe wy glądają tak samo, nie sposób też odróżnić jednej zaschniętej plamy z oleju lub błota od drugiej – ale jest pewien, że to na ty m poziomie. Nareszcie udaje im się odszukać znajomy kory tarz. – To gdzieś tu, za rogiem – szepcze Glenn, kry jąc się w cieniu przecinający ch się tuneli. – Dobrze – odpowiada równie cicho Rick. – Bierzemy ją, idziemy po doktora i spadamy . – Odwraca się do Martineza: – Jak daleko jest do Stevensa, a potem do ogrodzenia? Jak oceniasz drogę, będzie bardzo trudno? – Cicho! – mówi teatralny m szeptem Martinez, uciszając ich gestem. – Czekajcie… Odsuńcie się. – Ostrożnie wy gląda za róg. – By łby m cholernie zdziwiony , gdy by Gubernator nie wy stawił przy waszej przy jaciółce żadnej straży . – To może… – zaczy na mówić Rick. – Nie możemy tam po prostu wszy scy pójść – sy czy Martinez – o ile nie chcemy skończy ć z kulką we łbie. Mnie jednak znają. Pójdę tam, załatwię sprawę i zawołam was. Nikt nie protestuje. Martinez bierze głęboki oddech i wy chodzi za róg. Pozostali uciekinierzy nerwowo przestępują

z nogi na nogę, przy tłoczeni mrokiem tuneli. – Cześć, jestem Glenn – mówi chłopak do Alice. – Alice – odpowiada dziewczy na z nieśmiały m uśmiechem. – Miło mi. Rick ledwie sły szy ich rozmowę, skupiony na czy mś zupełnie inny m. Jego serce bije w ty m samy m ry tmie co ty kający zegar w jego głowie. Mają ty lko jedną szansę.

PIĘTNAŚCIE – Hej, Gabe. Co tam? – Martinez podchodzi do ostatnich drzwi z wy studiowany m spokojem i wita krępego strażnika sy mpaty czny m uśmiechem oraz machnięciem ręki. – Pilnujesz tu składu złota czy co? Mężczy zna w golfie – opierający się o metalowe drzwi z falistej blachy – odpowiada Martinezowi szerokim uśmiechem i skinieniem głowy . – Niezupełnie. Siedzi tam ta suka, która spierdoliła nam zawody . Martinez staje obok przy sadzistego kolegi. – Aha. – Jest porządnie pierdolnięta – ciągnie Gabe, nie przestając się uśmiechać. – Szef nie ma już zamiaru ry zy kować. Martinez spogląda na Gabe’a z lubieżną miną. – Mogę zajrzeć? Na sekundę. Nie przy jrzałem się jej na arenie, ale wy dawała się niezła. Gabe uśmiecha się jeszcze szerzej. – No, fajna sztuka. Ale po ty m łomocie, jaki spuścił jej Gubernator… Cios jest niespodziewany i mocny – szy bkie uderzenie w jabłko Adama – odcina Gabe’owi dopły w powietrza i odbiera głos. Strażnik zgina się z bólu, próbując złapać oddech, jest kompletnie zdezorientowany . Martinez kończy robotę uderzeniem kolbą swojej strzelby , waląc mężczy znę w ty ł czaszki, czemu towarzy szy tępy trzask. Gabe pada na twarz. Z rany na jego głowie wy cieka strużka krwi. – Droga wolna! – woła przez ramię Martinez. Z cienia na końcu kory tarza wy łania się trójka zbiegów, wszy scy z wy bałuszony mi oczami, rozpiera ich adrenalina. Rick rzuca okiem na Gabe’a, potem na Martineza, jakby chciał coś powiedzieć, ale Laty nos już kuca przy drzwiach, chcąc je podnieść. – Pomóżcie mi otworzy ć, są całe powy ginane, ani drgną – mówi, próbując złapać dolną krawędź bramy . Rick i Glenn kucają obok niego i dopiero gdy razem wkładają w to całą swoją siłę, rolki nareszcie zaczy nają trzeszczeć i blacha wędruje do góry . Brama zacina się jednak mniej więcej w połowie drogi. Pochy lając się, Rick wchodzi do środka, w kompletną, śmierdzącą stęchlizną ciemność… i zamiera, sparaliżowany widokiem przy jaciółki… ma wrażenie, jakby któraś z jego sy naps eksplodowała, jakaś część jego umy słu podpowiada mu, że wojna już się rozpoczęła. Nieodwołalnie. Siedząca na podłodze ciemnej celi kobieta – jej ręce ponownie przy wiązane są do ścian – z początku nie rozpoznaje, kto do niej przy szedł. Długie dready opadają jej na twarz, klatka piersiowa porusza się miarowo, kiedy wciąga powietrze pły tkimi oddechami, krew pły nąca z jej ran zbiera się na cementowej posadzce. Próbuje podnieść głowę i zobaczy ć, co się dzieje.

– Boże… – Rick podchodzi do niej ostrożnie, ledwie mogąc zdoby ć się na wy powiedzenie choćby słowa. – Czy … Dziewczy na podnosi głowę i pluje. Rick odskakuje, insty nktownie zasłaniając twarz. Odwodnienie, szok oraz zmęczenie sprawiły , że kobieta ma sucho w ustach, jakby ktoś upchnął w jej gardle trociny . Próbuje splunąć raz jeszcze. – Ej, Michonne, poczekaj – mówi łagodny m głosem Rick, klękając obok niej. – To ja. Michonne, to ja, Rick. – R… Rick? – charczy słabo, próbując skupić na nim wzrok. – Rick? – Chłopaki! – Mężczy zna podnosi się i woła do towarzy szy : – Pomóżcie mi ją rozwiązać! Do garażu wchodzi cała trójka, łącznie z Alice, która próbuje poluzować sznur na jednej kostce więźniarki, Glenn zabiera się za drugą. Męcząc się z węzłem, mówi do przy jaciółki: – Chry ste… czy wszy stko okej? – N… nie… nie okej… nic nie jest okej – świszczy . Rick i Martinez odwiązują nadgarstki, męcząc się chwilę z węzłami. Martinez sam nie wie, co ma my śleć. Czuje bijącą od zmasakrowanego ciała gorączkę, smród rozpaczy – mieszaninę odoru potu, ropiejący ch ran i brutalnego seksu. Bieliznę przy klejono do bioder dziewczy ny taśmą, na podarty m materiale widnieją mokre plamy z krwi, łez, spermy , potu, moczu i plwociny . Skóra na jej rękach i nogach wy gląda, jakby ktoś przejechał po niej papierem ścierny m. Martinez toczy wewnętrzną walkę i jest o krok od wy jawienia planu Gubernatora, lecz zaczy na kręcić mu się w głowie, zbiera go na wy mioty . Czy chęć utrzy mania jako takiego bezpieczeństwa w ty m gówniany m miasteczku naprawdę usprawiedliwia to wszy stko? Czy dzięki temu fakty cznie będą mieli takty czną przewagę? Czy m, na Boga, ta kobieta sobie na to zasłuży ła? Przez chwilę Martinez wy obraża sobie, że jest przedmiotem tortur Gubernatora, i czuje się jeszcze bardziej skołowany . Sznury puszczają i kobieta z westchnieniem opada na podłogę, przy ciskając czoło do chłodnej podłogi. Pozostali stoją i patrzą na Michonne, która próbuje się podnieść. Rick klęka przy niej, sły szy , jak przy jaciółka próbuje złapać oddech. Chce jej pomóc wstać, pozbierać się do kupy . – Czy mogę ci jakoś…? – zaczy na. Nagle Michonne dźwiga się z ziemi, przy klęka. Paraliżujący ból odpy cha od siebie pojedy nczy m, głośny m parsknięciem. Rick i reszta patrzą ze zdziwieniem na tę metamorfozę, nagły przy pły w energii. Stoją bez słowa, nie bardzo wiedząc, co zrobić ani co powiedzieć. Jak ją stąd wy dostaną? Mimo wszy stko kobieta wy gląda jak paraplegik, który podniósł się z wózka inwalidzkiego. Ale wtedy Michonne staje na równe nogi, napędzana czy sty m gniewem. Zaciska smukłe palce w pięści. Nie zważa na ból. Patrzy na Ricka, a jej głos przy pomina nagranie z pory sowanej pły ty odtwarzane na stary m gramofonie: – Spierdalajmy stąd. Nie udaje im się uciec daleko. Zaraz przy wy jściu na wy ższy poziom, po przeby ciu klatki schodowej, na główny m kory tarzu prowadząca grupę Michonne nagle staje i podnosi rękę, gestem ostrzegając towarzy szy . – Stójcie! Ktoś idzie.

Pozostali zamierają, stłoczeni za jej plecami. Martinez przepy cha się do przodu i staje obok Michonne, szepcząc: – Zajmę się ty m. Ludzie nie mają o niczy m pojęcia. Nikt mnie nie podejrzewa. Zza rogu dochodzi ich odgłos zbliżający ch się kroków. Martinez wy chodzi z cienia i staje w świetle zalewający m skrzy żowanie tuneli. – Martinez? – dziwi się doktor Stevens, widząc mężczy znę w bandanie. – Co tutaj robisz? – Doktorze… szliśmy akurat po ciebie. – Coś się stało? Martinez patrzy mu w oczy . – Uciekamy stąd. Z miasta. Chcemy , żeby ś zabrał się z nami. – Co takiego? – Stevens mruga nerwowo i przekrzy wia głowę, jakby próbował się upewnić, że dobrze zrozumiał. – Kim są „my ”? Martinez ogląda się przez ramię i machnięciem ręki wzy wa pozostały ch. Lekarz patrzy z niedowierzaniem na Ricka, Michonne, Glenna i Alice, którzy pokornie wy chodzą z cienia i stają pod jarzącą się lampą. Patrzą wy czekująco na lekarza, a on nadal próbuje sobie wszy stko poukładać. – Hej, doktorku – odzy wa się Rick. – I jak? Jesteś z nami? Lekarz analizuje sy tuację, jakby rozmy ślał nad postawieniem diagnozy w oparciu o wy jątkowo skomplikowane sy mptomy . Mruży ukry te za szkłami okularów w drucianej oprawie oczy , ściąga w zamy śleniu usta. I mówi: – Potrzebuję jedy nie kilku rzeczy z gabinetu i możemy iść. – Rzuca im jeden ze swoich sardoniczny ch uśmieszków. – Zajmie mi to dosłownie minutę. Po przebiegnięciu przez rozlatującą się bramę prowadzącą na arenę, pędzą przy legający m do toru wy ścigowego parkingiem, unikając ciekawskich spojrzeń błąkający ch się bez celu mieszkańców miasteczka. Nocne niebo nad nimi upstrzone jest spowity mi chmurami gwiazdami. Księży c musiał się gdzieś ukry ć. Idą gęsiego, szy bko, ale nie na ty le, żeby hałasem ściągać na siebie czy jąkolwiek uwagę. Przechodnie nie rozpoznają obcy ch – Ricka i Glenna – lecz kilku odwraca się, jakby kojarząc czarnoskórą kobietę z dreadami. Martinez nie pozwala im się zatrzy my wać. Jedno po drugim przeskakują przez barierkę po zachodniej stronie stadionu i kierują się na główną ulicę. Pochód zamy ka przy ciskający do piersi lekarską torbę Stevens. – Jak najszy bciej się stąd wy dostać? – py ta Rick, nie mogąc złapać tchu; dy szy i sapie, kiedy stają na krótki odpoczy nek w cieniu dawnego pawilonu usługowo-handlowego. Pozostali tłoczą się za nimi. – Tędy . – Martinez wskazuje pusty chodnik po drugiej stronie ulicy . – Idźcie za mną, wy dostanę nas stąd. Przebiegają przez jezdnię i kry ją się w mroku. Chodnik ciągnie się jeszcze przez kilkaset metrów na zachód, ale biegnie pod markizami i daszkami dający mi upragniony cień. – Im mniej otwartej przestrzeni, ty m lepiej – szepcze do Ricka Martinez, kiedy uciekinierzy przebiegają od kamienicy do kamienicy . – Musimy dostać się do bocznej alejki, nią podejdziemy już do ogrodzenia. Nie przewiduję większy ch trudności, straż stoi przy głównej bramie. Przebiegają jeszcze kawałek, kiedy sły szą czy jeś wołanie:

– DOKTORZE! Martinez czuje, jak włosy na karku stają mu dęba, pozostali są kompletnie wy bici z ry tmu. Stają. Laty nos odwraca się i widzi zbliżającą się do nich postać, która wy szła zza rogu znajdującego się za nimi budy nku. Szy bkim ruchem, insty nktownie, Martinez zaciska palec na spuście strzelby – jest gotowy na wszy stko. Ułamek sekundy później oddy cha jednak z ulgą i zdejmuje rękę z karabinu, kiedy orientuje się, że to jedna z tutejszy ch gospody ń domowy ch. – Doktorze Stevens! – woła głosem słaby m z niedoży wienia. Stevens obraca się na pięcie. – O, dobry wieczór, pani Williams – mówi, skinąwszy głową kobiecie w średnim wieku; pozostali kry ją się w najgłębszy m cieniu, aby ich nie zauważy ła. – Co mogę dla pani zrobić? – py ta Stevens, blokując jej drogę. – Przepraszam, że tak pana zaczepiam – trajkocze kobieta. Ma na sobie bezkształtną, znoszoną sukienkę. Patrzy na niego duży mi, zmęczony mi oczami. Podwójny podbródek i obwisły brzuch skry wają resztki jej młodzieńczej urody . – Mój sy n, Matthew, ma lekką gorączkę. – Aha, no… tak… – Jestem pewna, że to nic takiego, ale dmucham na zimne. – Rozumiem. – Znajdzie pan później chwilę? – Tak, oczy wiście. Ty lko… no… – jąka się doktor, co doprowadza Martineza do szału; czemu jej nie spławi? Stevens odchrząkuje i mówi: – Niech pani… przy jdzie później… do gabinetu… z sy nem… jeśli pani może oczy wiście… zbadam go. Znajdę czas. – Pewnie, dziękuję. Czy wszy stko w porządku, doktorze? – Spogląda prosto na jego skry ty ch w mroku towarzy szy i wielkimi, smutny mi oczami rzuca Stevensowi py tające spojrzenie. – Nie wy gląda pan najlepiej. – Nic mi nie jest… naprawdę. – Przy ciska mocniej torbę do piersi. – Jestem ty lko… trochę zajęty . To ty le. Lekarz odwraca się od kobiety , co Martinez obserwuje z niewy słowioną ulgą. – Nie chcę by ć nieuprzejmy – mówi Stevens – ale muszę lecieć. Przepraszam. Po chwili dołącza do pozostały ch. Martinez prowadzi grupę za róg. Zatrzy mują się na moment na krawędzi chodnika, adrenalina pulsuje im w skroniach. Zaczy na się zastanawiać, czy nie lepiej będzie pozby ć się Stevensa i Alice. Za dużo wiedzą i są mocno związani z tutejszą społecznością, mogą stanowić spore obciążenie. No i znają go zby t dobrze. Łatwo przejrzą jego fortel, jeśli popełni choćby najmniejszy błąd. A może już to zrobili i ty lko udają… – Doktorze? – mówi Alice i kładzie Stevensowi rękę na ramieniu; lekarz wy gląda na przy gnębionego. – Co z jej sy nem…? – Nie mogę teraz o ty m my śleć – mamrocze doktor. – Chodzi o to, że… Po prostu nie mogę. Musimy się stąd wy dostać. Możemy nie mieć następnej szansy . – Bierze głęboki oddech i potrząsa energicznie głową. – Będą musieli radzić sobie bez nas. – Dobrze robisz, jestem o ty m przekonana. Nic im nie będzie.

– Ej – sy czy Martinez, popędzając ich. – Zachowajcie takie gadki na później, teraz nie mamy na nie czasu. Maszerują dalej deptakiem, mijają kolejną ulicę i kierują się do alejki znajdującej się jakieś trzy sta metrów na południe. Cisza panująca w mieście niepokoi Martineza. Sły szy buczenie generatora, szurające po murach gałęzie. Ich kroki dźwięczą w jego uszach niczy m wy strzały z pistoletu, zaś bicie serc jest równie głośne, co walenie w bęben orkiestry dętej. Przy śpieszają. Przechodnie zniknęli z ulic. Zostali sami. Martinez zaczy na biec truchtem, pozostali ledwie za nim nadążają. Chwilę później Michonne zwraca komuś uwagę: – Przestań tak na mnie patrzeć – mówi pomiędzy jedny m ciężkim oddechem a drugim. – Nie martw się o mnie. Głos Glenna jest ledwie sły szalny , zagłuszony przez dy szenie i szuranie. – Okej, przepraszam… – Uciszcie się! – sy czy na nich Martinez, łapiąc oddech. Zbliżają się do alejki. Laty nos gestem nakazuje im się zatrzy mać. Prowadzi grupę za róg przy legającego do uliczki budy nku. Pod ich nogami walają się śmieci. Zaułek spowijają gęste cienie, z kubłów na śmieci ustawiony ch wzdłuż jednej ze ścian bije okropny smród, jedy ny m źródłem światła jest lampka awary jna migająca na końcu alejki. Serce mało co nie wy skoczy Martinezowi z piersi. Szy bkim spojrzeniem omiata uliczkę. Na jej odległy m końcu dostrzega strażnika. – Okej, zaczekajcie chwilę – mówi do pozostały ch – zaraz będę. Martineza czeka kolejny performance, istna rola wewnątrz roli. Mężczy zna opanowuje nerwy i idzie uliczką. Jakieś trzy dzieści metrów od niego, na platformie przy murze, stoi młodzik o wy glądzie ulicznego gangstera. Trzy ma karabin i wy gląda za panele z nitowanej stali, robiące za ty mczasową bary kadę. Zaraz za nimi, na pogrążony ch w mroku polach, czeka wolność. – Hej! Młody ! – Martinez podchodzi do strażnika i macha mu przy jaźnie ręką na powitanie; mówi głosem nonszalanckim, ale jednak autory tarny m, jakby kazał swojemu niesfornemu kotu zejść ze stołu. – Przy szedłem cię zmienić! Chłopak wzdry ga się, odwraca i patrzy w dół. To młodziak, chudzielec, może ledwie po dwudziestce, cały obwieszony hiphopowy mi akcesoriami. Na kręcone włosy założy ł opaskę, wy gląda, jakby bawił się w policjantów i złodziei. Niewy kluczone, że jest też na lekkim haju, a niewątpliwie trzęsie się ze strachu. Martinez podchodzi bliżej. – Daj mi tę spluwę i spadaj. Zmieniam cię. Dzieciak zaczy na schodzić z platformy . – Okej, szefie. Jak sobie chcesz. – Zeskakuje na chodnik. – Ale czemu… to robisz? Przenosisz mnie gdzie indziej czy jak? Martinez wy ciąga rękę po karabin i odzy wa się ponownie głosem pana mówiącego do swojego domowego zwierzaka. – Nie zadawaj py tań, robię ci przy sługę. Dawaj broń, podziękuj i ciesz się przerwą. Chłopak podaje karabin. – No… dobra.

Młodziak odchodzi alejką, mamrocząc pod nosem: – Jak tam chcesz… jak chcesz, człowieku… twój cy rk, twoje małpy … ja tu ty lko sprzątam. Pozostali z grupy Martineza, chowający się przy sąsiednim budy nku, wy chodzą z cienia, kiedy ty lko chłopak znika za rogiem, nucąc sobie – i okropnie przy ty m fałszując – jakąś nieznaną im piosenkę rapową. Odczekują jeszcze kilka sekund, Glenn daje znak i po kolei przemy kają przez uliczkę, szy bkim krokiem przemierzając zawalony śmieciami, ciemny i śmierdzący zaułek. Martinez czeka na nich na platformie, popędzając kompanów spojrzeniem. – Dalej, idziemy ! – Przy wołuje ich gestem. – Przejdziemy przez mur i jesteśmy wolni. Grupka zbiera się przy bary kadzie. – Poszło lepiej, niż się spodziewałem – mówi Laty nos – ale i tak musimy się pośpieszy ć. Zbiry Gubernatora mogą się tutaj pojawić w każdej chwili. – Dobra, dobra… a my ślisz, że się nam nie śpieszy , aby się stąd wy dostać? – py ta zniecierpliwiony Rick, trzy mając się za kikut. – No tak. – Martinez rzuca mu pełen napięcia uśmiech. – Rozumiem twój punkt widzenia. Któraś z osób stłoczony ch za Rickiem mówi coś, czego Martinez nie może dosły szeć. Rick odwraca się zaniepokojony i patrzy na Michonne. Glenn również. Po chwili już wszy scy gapią się z niedowierzaniem na czarnoskórą, stojącą w cieniu kobietę, która wy gląda jak ponura i upiorna zjawa wpatrzona w noc. – Jeszcze nie idę – mówi głosem tak zimny m i obojętny m, że Martinezowi kojarzy się z żołnierzem, który recy tuje imię, stopień i numer ewidency jny . – Co? – Glenn gapi się na nią z otwarty mi ustami. – Jak to? Michonne spogląda na młodego mężczy znę swoimi ciemny mi, bezdenny mi oczami i odzy wa się spokojny m głosem klery ka czy tającego Pismo Święte: – Najpierw odwiedzę Gubernatora.

SZESNAŚCIE Cisza, jaka zapada po deklaracji złożonej przez Michonne, trzy ma całą grupę w żelazny m uścisku przez ciągnące się niemiłosiernie sekundy . Jest jak choroba przenoszona przez kontakt wzrokowy , nagle sens jej słów dopada każdego z obecny ch; uciekinierzy wy mieniają się niespokojny mi spojrzeniami. Nikt nie ma najmniejszy ch wątpliwości, co Michonne zaplanowała dla Philipa Blake’a – choć żadne z nich nie ma na ty le odwagi, aby dopy tać o szczegóły – i przedłużające się milczenie powoli zaczy na wszy stkim ciąży ć. Martinez, patrzący z platformy przy bary kadzie na stojącą w ciemnej, śmierdzącej alejce grupę, nabiera pewności, że za nieustępliwością, z jaką Michonne wy powiedziała tamte słowa, kry je się coś mroczniejszego niż ty lko pospolite pragnienie zemsty . Sam akt wendety jest w tej brutalnej erze odruchem niemalże naturalny m – choć przecież w normalny ch okolicznościach uznano by zemstę za manifestację niskich, podstawowy ch i niegodny ch cy wilizowanego człowieka insty nktów – koniecznością wy muszoną apokalipsą, czy mś tak powszechny m jak strzelenie do ży wego trupa lub bezsilne patrzenie na ukochaną osobę przemieniającą się w nieumarłego potwora. Dziś, w ty ch okropny ch czasach, zainfekowane gangreną kończy ny po prostu się odcina, a rany wy pala. Niegodziwcy nie są już ty lko bohaterami opowieści lub seriali kry minalny ch. Ten nowy świat traktuje ich niczy m chore by dło, które należy odseparować od stada, uszkodzone części przeznaczone do wy miany . Żadne z nich nie może więc winić Michonne za jej niespodziewaną – czy aby jednak na pewno? – i nieodwołalną decy zję o powrocie do miasteczka, odnalezieniu mężczy zny , który ją zbrukał, i wy cięciu tej istnej rakowej narośli. Jednak ta świadomość nie czy ni jej łatwiejszą do zaakceptowania przez przy jaciół. – Michonne, nie sądzę, aby … – protestuje Rick. – Dogonię was – przery wa mu kobieta. – Albo i nie. – Michonne… – Nie mogę odejść – mówi, patrząc mu prosto w oczy . – Ruszajcie – dodaje i odwraca się do Alice. – Gdzie on mieszka?

Ty mczasem po drugiej stronie miasta nikt nie widzi postaci przemy kający ch w cieniu jednej z uliczek, postaci przecinający ch podwójny zakręt na Durand Street, najdalej wy sunięty m punkcie zarówno od toru wy ścigowego, jak i centrum miasteczka, lecz nadal znajdujący m się w obrębie bezpiecznej, chronionej murem strefy . Mało który strażnik zapuszcza się na południe od Main Street, gdy ż ogrodzenie obleczone drutem kolczasty m skutecznie utrzy muje kąsaczy na dy stans. Dwoje ludzi – cali w jeansie, z kocami pod pachą – idzie ramię w ramię szy bkim krokiem, z głowami wtulony mi w ramiona. Jedno z nich niesie zarzuconą na ramię płócienną torbę, której zawartość szczęka przy każdy m gwałtowniejszy m ruchu. Na końcu alejki przeciskają się pomiędzy ściągnięty m z toru wagonem towarowy m a kabiną ciężarówki z naczepą.

– Gdzie, na Boga, mnie ciągniesz? – chce wiedzieć podążająca za Austinem przez opustoszały , mroczny parking Lilly Caul. Chłopak śmieje się szelmowsko: – Zobaczy sz… zaufaj mi. Lilly ostrożnie przestępuje nad kępą ostry ch mleczy , czując odór rozkładu bijący od strony przy legającego do miasteczka lasu; drzewa znajdują się zaledwie pięćdziesiąt metrów od bary kady . Jeżą się jej włoski na karku. Austin chwy ta dziewczy nę za ramię i pomaga jej przejść nad leżącą na ziemi kłodą; wchodzą na polanę. – Uważaj, gdzie stawiasz nogi – mówi, zwracając się do niej niczy m troskliwy ojciec do dziecka podczas spaceru po lesie, co jednocześnie iry tuje Lilly , jak i wy daje jej się urocze. – Jestem w ciąży , Austin, nie straciłam rozumu – odpowiada i idzie za nim przez łąkę. Otoczone listowiem i połamany mi gałęziami miejsce sprawia wrażenie odseparowanego od okolicy . Znajduje się tam nawet niewielki, wy kopany w ziemi krater, okopcony i wzmocniony kamieniami; niewątpliwie niegdy ś wy korzy sty wany by ł jako palenisko. – Gdzie uczy łeś się opieki nad ciężarną? Z kreskówek? – Bardzo zabawne, mądralo… usiądź. Dwa stare pniaki są idealny mi – choć niekoniecznie wy godny mi – siedziskami, aby można by ło chwilę odsapnąć i pogadać. Świerszcze cy kają naokoło. Austin kładzie torbę na ziemi i zajmuje miejsce obok Lilly . Niebo nad ich głowami mruga i pulsuje setkami gwiazd; taki widok można podziwiać jedy nie na łonie natury . Chmury rozstąpiły się i nie czuć nawet – po raz pierwszy od dawna – fetoru szwendaczy . Nozdrza łechce miły zapach ziemi, świeżego powietrza i sosen. Lilly nie pamięta, kiedy czuła się tak dobrze, zaczy na wierzy ć, że fakty cznie może im się udać. Austin nie jest ani wy marzony m ojcem, ani idealny m mężem – co to, to nie, nawet w najśmielszy ch snach – lecz ma w sobie coś, co rozczula Lilly i ogrzewa jej serce. Jest porządny m człowiekiem i to jej, jak na razie, wy starczy . Czekają na nich trudności i różnorakie wy zwania, będą musieli uporać się z wieloma przeszkodami i wy minąć niezliczone mielizny , rafy i skały na swoim kursie. Mogą jednak przetrwać… by ć razem. – No dobra… jaki jest tajemniczy powód tej wy cieczki, co? – py ta wreszcie kobieta, stawiając kołnierz i rozcierając zeszty wniały kark. Od rana bolą ją piersi i dokucza niestrawność, ale, co dziwne, nigdy nie czuła się lepiej. – Razem z braćmi robiłem to każdego Halloween – mówi Austin, pokazując na płócienną torbę. – Chy ba wpadliśmy na ten pomy sł, będąc na haju… Z jakiejś przy czy ny wy daje mi się, że powinniśmy zrobić to właśnie teraz. – Spogląda na nią. – Przy niosłaś rzeczy , o które cię prosiłem? Lilly przy takuje. – Aha. – Poklepuje kieszonkę kurtki. – Mam tutaj wszy stko. – Okej… no dobra. – Chłopak rozpina suwak torby . – Zazwy czaj rozpalaliśmy ognisko i rzucaliśmy do ognia różne rzeczy … ale my ślę, że dzisiaj powinniśmy unikać podobny ch atrakcji, aby nie przy ciągnąć niczy jej uwagi – mówi, sięgając po łopatę; podchodzi do paleniska i zaczy na kopać. – Może po prostu to zakopiemy . Lilly wy ciąga z kieszeni kilka znaleziony ch w portfelu fotografii, nabój z rugera i niewielki przedmiot zawinięty w bibułkę. Kładzie zawiniątko na kolanach.

– Zaczy namy , jak ty lko będziesz gotowy , przy stojniaku. Austin odkłada łopatę, podchodzi do torby i wy ciąga z niej litrową butelkę oraz dwa papierowe kubeczki. Nalewa do nich ciecz o ciemnej barwie. – Dobrze, że znalazłem sok winogronowy … W ty m stanie nie możesz przecież pić wina. Lilly uśmiecha się szeroko. – Dobijesz mnie tą swoją nadopiekuńczością. Austin ignoruje jej komentarz. – Nie jest ci zimno? Chcesz drugi koc? – Dam sobie radę, Austin – wzdy cha. – Przestań się tak, cholera, zamartwiać. Chłopak podaje jej kubek soku i wy ciąga z kieszeni niewielki foliowy woreczek. – Okej, to ja zacznę – mówi, otwierając plastikową torebeczkę, w której ma prawie piętnaście gramów marihuany , niewielką metalową lufkę i kilka bletek; rzuca na nie tęskne spojrzenie. – Czas skończy ć z dziecinadą. – Podnosi kubek. – Chciałem wznieść toast za moją wieloletnią przy jaźń z zielskiem – spogląda na woreczek – dzięki któremu przetrwałem trudne chwile, ale czas się rozstać. Rzuca torebeczkę do paleniska. Lilly również podnosi swój kubek. – A to za trzeźwość… będzie kiepsko, ale cóż, to dla mojego dobra. Piją do dna.

– Nie mogę uwierzy ć, że sobie, ot tak, poszła – mówi Glenn, stając na smaganej przez wiatr bary kadzie. Jego strój bojowy skrzy pi, kiedy pochy la się, pomagając Alice wejść na platformę. Pielęgniarka ma z ty m pewien problem – jakby nagle osłabły jej ramiona – i dziewczy nie ledwie udaje się wtarabanić na górę. Glenn stęka z wy siłku, ciągnąc ją przez krawędź. – Może powinniśmy jej pomóc? Też nie szaleję za ty m gościem. Rick staje na platformie obok Glenna i obserwuje Martineza, który wciąga na mur doktora Stevensa. – Zaufaj mi, Glenn – mówi łagodnie Rick – pewnie ty lko by śmy ją spowalniali. Lepiej będzie, jeśli zawiniemy się stąd jak najszy bciej. Lekarz dołącza do pozostały ch na platformie. Martinez upewnia się, że nikomu nic się nie stało. Cała grupa oddy cha ciężko, patrząc na rozciągającą się po drugiej stronie bary kady opustoszałą część miasteczka i niekończące się pola. Pomiędzy dwoma opuszczony mi budy nkami dostrzegają kawałek lasu. Nocny wietrzy k rozgania papierzy ska po pusty ch ulicach, a w oddali majaczą rozpadające się ruiny mostu kolejowego, przy pominającego im upadłego olbrzy ma. Jest już pełnia i księży c szaleńców świeci jasno, mlecznobiały blask pada na zacienione wnęki, mroczne szczeliny i zdradliwe rowy , w który ch mogą kry ć się kąsacze. Rick bierze oddech i klepie Glenna po plecach, chcąc dodać mu otuchy . – Michonne potrafi o siebie zadbać – mówi cicho. – Poza ty m my ślę, że jest to coś, co chce zrobić sama.

– Panie przodem. – Martinez pokazuje Alice przeciwległą krawędź platformy . Dziewczy na robi niepewny krok w tamtą stronę, łapczy wie ły kając powietrze. Martinez pomaga jej znaleźć oparcie pod stopą i pielęgniarka powoli schodzi po zewnętrznej stronie muru. – I prawie… – mówi mężczy zna, trzy mając Alice pod pachami; przy padkiem pociera rękoma jej piersi. – Jeszcze sekundka i będziesz na dole… – Łapy przy sobie – dy szy i sapie Alice, schodząc po bary kadzie. Zeskakuje na nieutwardzoną drogę, wzbijając obłoczek kurzu. Insty nktownie kuca i lustruje okolicę szeroko otwarty mi oczami. Następnie Martinez opuszcza Glenna, a potem Stevensa. Dwaj mężczy źni stają na ziemi obok Alice w tumanach kurzu. Ciszę mącą jedy nie ciężkie, pełne napięcia oddechy – i dudniące im w uszach bicie własny ch serc. Każde z nich bacznie rozgląda się po ciągnącej się przed nimi drodze, prowadzącej z miasta prosto w niezbadaną czerń nocy . Za ich plecami rozlega się szelest, kiedy Martinez schodzi po murze; wy soki mężczy zna zeskakuje i z głuchy m odgłosem ląduje na drodze. Broń na jego ramieniu grzechocze. Podnosi głowę i mówi do Ricka: – Okej… możesz złazić. Stojący na platformie Rick przy ciska zabandażowany kikut do mostka. – Nie będzie to łatwe – mamrocze. – Złapiecie mnie? – Nie pękaj, bracie. – Martinez wy ciąga po niego ręce. – Ty lko się nie śpiesz. Rick niezdarnie zaczy na schodzić z muru, pomagając sobie zdrową ręką. – Jezu – mówi zaniepokojona Alice. – Nie upuść go. Bądź ostrożny ! Martinez ze stęknięciem łapie dziewięćdziesięciokilogramowego mężczy znę, stawiając go na ziemi. Rick wy daje z siebie pełen bólu jęk i rozgląda się wokół. Po drugiej stronie drogi doktor Stevens stoi przy witry nie opuszczonego sklepu, którego wy blakły i podniszczony szy ld z napisem PASZA I ZIARNO MCCALLUMA zwisa na kawałku kabla. Lekarz sprawdza stan zabrany ch ze sobą rzeczy i wzdy cha z ulgą, stwierdzając, że nic się nie zniszczy ło – szklane fiolki z anty bioty kami są całe, tabletki przeciwbólowe nadal tkwią w blistrach, a instrumenty medy czne na swoim miejscu. – Nie mogę uwierzy ć, że to by ło takie łatwe – mruczy pod nosem, przerzucając zawartość torby . – Rozumiem oczy wiście, że mur nie ma zatrzy my wać nas w środku… ale… Coś porusza się w głębi sklepu McCalluma, lecz nikt nie zauważa mrocznej postaci. Nikt nie sły szy też niezdarnego tupotu martwy ch stóp stąpający ch chwiejnie po śmieciach i resztkach papieru do pakowania. – Ulży ło mi – mówi Stevens, zamy kając torbę. I nagle z ciemności wy łania się przy czajona, głodna ludzkiego mięsa postać – tak szy bko, że dostrzec można jedy nie czerń nadpsuty ch zębów, postrzępione łachmany i pokry te plamami brzuszy sko, którego lśniąca, sina skóra wy gląda jak ry bia łuska – i zaciska szczęki na ciele jedy nego człowieka znajdującego się w jej zasięgu. Czasem ofiara nie zdąży się nawet spostrzec, co ją dopadło, i kto wie, czy nie jest to by ć może, w pewny m sensie, najbardziej miłosierny sposób, aby odejść. Potwór, który wbija swoje zębiska w odsłonięty kark doktora Stevensa, jest giganty czny – to prawdopodobnie by ły rolnik lub sprzedawca przy zwy czajony do załadowy wania cały mi godzinami, siedem dni w ty godniu, trzy dziestokilowy ch worków z nawozem lub paszą na

ciężarówki – i zaciska szczękę na jego tętnicy szy jnej tak mocno, że nie sposób by łoby ich rozdzielić. Ma na sobie zapleśniałe ogrodniczki, a resztka przerzedzającej się czupry ny przy pomina pajęczą sieć zarzuconą na białawą czaszkę. Jego oczy wy glądają jak kontrolki sy gnalizacy jne. Trup wy daje z siebie bulgoczące, kaszlące odgłosy , kiedy przebija gnijący mi siekaczami skórę lekarza i odry wa kawał mięsa, chłepcząc krew. Doktor Stevens szty wnieje, wy rzuca ręce do góry , strącając ty m samy m z nosa okulary . Torba spada na ziemię. Lekarz mimowolnie wy daje z siebie przeraźliwy krzy k i doznaje szoku wy wołanego nagły m atakiem. Nie jest nawet w stanie odwrócić się i spojrzeć na sprawcę swojej śmierci; ciemnoczerwona krew zalewa mu oczy . Niespodziewane pojawienie się kąsacza zaskakuje wszy stkich; trzęsący mi się rękoma równocześnie łapią za broń i odskakują do ty łu. – DOKTORZE STEVENS! – krzy czy Alice, patrząc na ogromnego truposza i słaniającego się na nogach lekarza, który pod ciężarem stwora traci równowagę, leci do ty łu i pada na ziemię. Stevens ląduje na swoim napastniku i uderza o mokrą glebę. Jego try skająca krew – która wy gląda w ciemności na czarną i gęstą niczy m melasa – obmy wa leżącego pod nim przerośniętego kąsacza w makabry cznej parodii chrztu. Zduszony m, zadziwiająco obojętny m głosem doktor bełkocze: – Co… co to? Co? Co to jest? Czy to… jeden z nich? Czy to… kąsacz? Pozostali podbiegają do niego. Alice szy bkim ruchem ściąga karabin z ramienia Martineza, drąc się: – Daj mi to! – Ej! – protestuje Martinez, nie bardzo orientując się w sy tuacji, otoczony przez krzy czący ch i przepy chający ch się jeden przez drugiego ludzi. Alice podnosi broń i celuje. Naciska spust – dzięki Bogu dzieciak na murze zawsze miał pełny magazy nek i odbezpieczy ł karabin – i rozlega się szczekanie pierwszej serii. Z krótkiej lufy lecą iskry , łuski spadają na ziemię. Kule przechodzą przez skroń, policzek, szczękę, ramię i tors kąsacza, pozostawiając po sobie sporej wielkości dziury . Truposz miota się i podry guje w przedśmiertnej agonii, telepiąc ranny m lekarzem, zaś Alice nie przestaje strzelać; nie zdejmuje palca z cy ngla, aż kończą się naboje i zacina zamek. Nawet wtedy dociska spust. – Już jest okej… już jest okej, Alice. Cichy męski głos jest pierwszą rzeczą, jaka dźwięczy jej w uszach i dociera do steranego umy słu. Opuszcza broń i orientuje się, że te słowa wy powiada doktor Stevens, leżący na stercie gnijącego, zachlapanego krwią mięsa, które stało się jego stosem pogrzebowy m. – Chry ste… doktorze… doktorze Stevens! Odrzuca karabin, który z trzaskiem uderza o ziemię, i podbiega do lekarza. Klęka przy nim i doty ka jego szy i, brudząc palce krwią tętniczą. Szuka pulsu i próbuje przy wołać w pamięci podstawy resuscy tacji, który ch ją uczy ł, oraz wskazówek, jak postępować w razie szoku, kiedy zauważa, że Stevens resztkami sił szarpie ją za laboratory jny kitel. – Nie… umieram… Alice… pomy śl o ty m… naukowo – rzęzi, a na ustach zbierają mu się krwawe bąbelki, jego twarz wy gląda w ciemnościach na niesły chanie spokojną; pozostali zbierają się za plecami pielęgniarki, słuchając ostatnich słów Stevensa. – Ty lko… ewoluuję… w inną… gorszą… formę ży cia. Uciekinierzy patrzą po sobie przerażeni, nie mają pojęcia, co robić. Alice walczy z płaczem,

głaszcząc lekarza po policzku. – Doktorze… – Nadal będę istniał, Alice… tak czy inaczej – szepcze. – Zabierz leki, Alice… będą ci potrzebne… opiekuj się ty mi ludźmi. Pamiętaj, czego cię nauczy łem. A teraz już idź… no idź… idź… Alice patrzy , jak z doktora uchodzi ży cie, a mądre oczy zachodzą szklistą, mleczną bielą. Jego puste spojrzenie utkwione jest w nicości. Głowa mężczy zny opada łagodnie. Pielęgniarka nie może wy dusić z siebie nawet jednej łzy . Rozpacz jest tak silna, że nie pozwala jej płakać. Martinez staje nad Alice i patrzy na tę scenę mocno podenerwowany . Żołądek ściskają mu sprzeczne emocje. Lubi ty ch ludzi – doktora i Alice – bez względu na ich nienawiść do Gubernatora, zdradę, spiski, plotki, sarkasty czne uwagi i brak szacunku. Niech Bóg się nad nim zlituje, ale naprawdę ich lubi. Czuje z nimi pewną dziwną, niezrozumiałą dla siebie więź i próbuje wziąć się w garść. Alice wstaje z klęczek i podnosi torbę z lekami. Martinez kładzie jej rękę na ramieniu i mówi: – Musimy ruszać. Dziewczy na przy takuje bez słowa i patrzy na zwłoki przy jaciela. – Ludzie z miasteczka będą my śleli, że to strażnicy strzelali do kąsaczy , które podeszły zby t blisko bary kady – ciągnie Martinez zaniepokojony m, pośpieszny m głosem; ogląda się przez ramię na dwóch mężczy zn, którzy stoją za nim zdezorientowani, i odzy wa się do Alice. – Hałas przy ciągnie jednak kąsaczy i musimy się zwijać, zanim tu przy lezą. – Patrzy na martwą, umazaną krwią, dotkniętą przez śmierć twarz doktora. – By ł… by ł dobry m przy jacielem – dodaje. – Mnie również będzie go brakowało. Pielęgniarka kiwa głową i odwraca się. Daje znak, że mogą już iść. Bez zbędny ch słów Martinez chwy ta karabin i gestem nakazuje pozostały m się zbierać. Ruszają boczną drogą, która ma ich wy prowadzić z miasta, i po chwili poły ka ich absolutna, nieprzejednana i nieugięta ciemność.

– Niech to, kochanie! Jedz! Gubernator siedzi na śmierdzący m dy wanie w swoim salonie, trzy mając za duży palec odciętą ludzką stopę i machając nią przed nosem martwej dziewczy nce. Japoński miecz leży na podłodze obok niego niczy m skarb, talizman, zdoby cz wojenna, której nie spuścił z oczu nawet na moment po brutalny ch wy darzeniach na arenie, choć teraz jego my śli krążą z dala od pamiętnej masakry . – Może nie jest zby t świeża – mówi, patrząc na siną skórę odrąbanej kończy ny – ale przy sięgam, że jeszcze dwie godziny temu należała do ży wego człowieka. Chudy trupek rzuca się wściekle na łańcuchu niecałe pięćdziesiąt centy metrów od jego dłoni, warcząc cicho – wy gląda jak popsuta plastikowa lalka – i odry wając obojętne oczy od smakowitego kąska. – No dalej, Penny , to nie takie złe.

Podty ka stopę pod nos martwemu dziecku. Kończy na jest całkiem spora, choć trudno stwierdzić, czy należała do mężczy zny , czy do kobiety – palce są dość małe, ale na paznokciach nie ma ani śladu lakieru – i już zdąży ła zacząć sinieć oraz szty wnieć z powodu stężenia pośmiertnego. – I będzie ty lko gorzej, jeśli jej nie zjesz. Skarbie, no dalej, zrób to dla… Nagły łomot sprawia, że Gubernator aż podskakuje z przestrachem. – Co, do chuja?! – Mężczy zna odwraca się do frontowy ch drzwi po drugiej stronie pokoju. Kolejne uderzenie. Gubernator wstaje z podłogi. Po trzecim łupnięciu ty nk leci ze ściany przy nadprożu i rozlega się lekkie trzaśnięcie pękającego zamka. – Czego, kurwa, chcesz?! – krzy czy . – I nie napierdalaj tak w te pieprzone drzwi! Po czwarty m walnięciu zasuwka i łańcuch odry wają się od framugi, a drzwi z impetem uderzają o ścianę, lecą drzazgi i kurz, a gałka wbija się w gips niczy m kołek. Do pokoju wpada też intruz. Gubernator staje na środku salonu z zaciśnięty mi pięściami i szczękami, gotów zarówno do walki, jak i do ucieczki. Patrzy na nieproszonego gościa, jakby przy jego powy cieranej kanapie pojawiła się zjawa. Michonne niemal upada na twarz, niesiona siłą rozpędu, ale udaje jej się utrzy mać równowagę. Zatrzy muje się jakieś trzy i pół metra od mężczy zny , z powodu którego tutaj przy szła. Również zaciska pięści, prostuje ramiona i staje w rozkroku, szukając najlepszego podparcia. Pochy lona do przodu, szy kuje się do ataku. Przez krótką chwilę stoją twarzą w twarz. Michonne po drodze zebrała się do kupy i przy gotowała do niechy bnie czekającej ją bitwy – poprawiła spodnie, do który ch włoży ła top, i zacieśniła opaskę na głowie, żeby nie przeszkadzały jej luźne dready – choć wy gląda tak, że równie dobrze mogła iść na pogrzeb lub lada chwila rozpocząć zwy czajny , ośmiogodzinny dzień pracy . Panujące pomiędzy nimi napięcie jest niemal namacalne. Dwaj przeciwnicy wpatrują się w siebie intensy wnie, aż dziw, że z ich oczu nie lecą iskry . Nieznośne, przedłużające się milczenie przery wa Gubernator: – No cóż – jego głos jest obojętny , zimny , nie sposób wy czuć w nim nawet cienia emocji – to dopiero będzie interesujące.

SIEDEMNAŚCIE – Moja kolej – mówi Lilly ; jej głos jest ledwie sły szalny , bowiem zagłusza go cy kanie świerszczy i szum wiatru buszującego w koronach drzew rosnący ch wokół ciemnej polany . Bierze do ręki wy konane aparatem jednorazowy m zdjęcie przedstawiające ją i Megan siedzące przy barze w My rtle Beach; obie ewidentnie paliły trawkę, mają oczy mętne, szkliste i czerwone jak rozżarzone węgielki. Lilly podchodzi do paleniska i rzuca fotografię. – To za moją psiapsiółkę, kumpelę, starą przy jaciółkę, Megan. Niech spoczy wa w spokoju. Zdjęcie opada powoli na ziemię niczy m zwiędły liść. – Za Megan – wtóruje jej Austin, upijając kolejny ły k słodkiego soku. – No dobrze… idziemy dalej… za moich braci. – Wy ciąga z kieszeni pordzewiałą harmonijkę. – Chciałby m wy pić za Johna i Tommy ’ego Ballardów, który ch w zeszły m roku w Atlancie zabiły kąsacze. Rzuca instrument do paleniska. Niewielki metalowy przedmiot odbija się z łoskotem od twardej ziemi. Austin patrzy na niego i my ślami dry fuje gdzieś daleko, a do oczu napły wają mu łzy . – Znakomici muzy cy , fajni kolesie… Mam nadzieję, że są teraz w lepszy m miejscu. Austin ociera oczy . Lilly podnosi swój kubek i mówi łagodny m głosem: – Za Johna i Tommy ’ego. Upijają kolejny ły k. – Teraz zrobi się nieco dziwnie – mówi Lilly , sięgając po niewielki nabój kalibru dwadzieścia dwa; trzy ma go pomiędzy kciukiem i palcem wskazujący m, mosiądz lśni w blasku księży ca. – Jesteśmy otoczeni śmiercią. Każdego dnia. Gdziekolwiek nie pójdziemy … I chciałaby m ją, kurwa, pogrzebać… Tak, wiem, że to nic nie da i niczego nie zmieni, ale chcę to zrobić. Dla dziecka. Dla Woodbury . Rzuca nabój do dziury . Austin patrzy na niego przez chwilę i szepcze: – Za nasze dziecko. Lilly unosi kubek: – Za nasze dziecko… za przy szłość. – Milknie na moment i dopiero po chwili dodaje: – I za całą ludzką rasę. Oboje gapią się na nabój. – W imię Ducha Świętego – mówi cicho Lilly , nie odry wając oczu od paleniska.

Istnieje wiele rodzajów walki wręcz. Odmiana wschodnia, zgodnie z filozofią zen, jest staranna, pełna opanowania, niemal akademicka – stający do niej przeciwnicy mają za sobą lata treningu oraz rozmaity ch ćwiczeń – i wy maga matematy cznej precy zji. Słabsza strona uczy się wy korzy sty wać przewagę oponenta na swoją korzy ść. Pojedy nek przeważnie trwa zaledwie

chwilę. Gdzie indziej, po drugiej stronie globu, walki potrafią ciągnąć się godzinami, to istne epickie bitwy , na które składa się całe mnóstwo rund, a rezultat uzależniony jest w sporej mierze od wy trzy małości obu pięściarzy . Trzeci rodzaj walk można zobaczy ć w ciemny ch uliczkach amery kańskich miast, gdzie przeciwnicy angażują się w pojedy nki zupełnie innego rodzaju. Podobne bójki są szy bkie, brutalne i nieprzewidy walne – a czasem niezręczne – trwają zaledwie kilka sekund. Uliczni wojownicy mają tendencję do wy miany moty wowany ch gniewem uderzeń jak popadnie, częstokroć na oślep, a wy nikiem takiej poty czki nierzadko jest remis… lub jeszcze gorzej, bo jedna ze stron potrafi sięgnąć po nóż lub broń palną i szy bko, jedny m ruchem, zakończy ć ży cie oponenta. Pojedy nek, który ma miejsce w śmierdzący m, ciemny m salonie Gubernatora, jest swoistą mieszanką, połączeniem wszy stkich trzech sty lów, i trwa osiemdziesiąt siedem sekund, choć jedy nie pierwsze pięć nosi choćby znamiona jakiejkolwiek walki. Rozpoczy na się od studiowania sił i słabości przeciwnika. Dwójka stający ch do boju patrzy sobie w oczy . Przez pierwsze sekundy następuje przepły w informacji. Michonne nie spuszcza wzroku z Gubernatora, a on z niej – żadne z nich nawet nie drgnie i nie mrugnie – a cały pokój zaczy na przy pominać wy rzeźbioną z lodu dioramę. Gdy mija trzecia sekunda, Gubernator obraca głowę o milimetr i spogląda na prawo, skupiając się na leżący m na podłodze mieczu, który znajduje się w zasięgu jego ręki, oraz stojący m zaraz za nim dziecku. Penny wy daje się kompletnie obojętna na to, co rozgry wa się na jej martwy ch oczach; siną, ziemistą twarz zanurzy ła w kuble z ludzkimi flakami. Miecz lśni w blady m świetle gołej żarówki. Gubernator próbuje nie dać po sobie poznać, że w ciągu zaledwie ułamka sekundy ogarnęła go czy sta panika, ani nie ujawnić, iż obawia się o bezpieczeństwo małej, nieży wej dziewczy nki. Ludzki mózg zdolny jest do przetworzenia niesamowitej ilości informacji w mgnieniu oka i rozważenia rozmaity ch scenariuszy szy bciej niż potrzeba sy napsie na przekazanie impulsu, więc Philip Blake dochodzi do wniosku, że może mu się udać chwy cić katanę, a ty m samy m zakończy ć szy bko ten pojedy nek. Również Michonne w tej samej sekundzie – trzeciej z osiemdziesięciu siedmiu – kieruje swój wzrok na dziewczy nkę i miecz. Czwarta sekunda – Gubernator z powrotem spogląda w płonące nienawiścią oczy czarnoskórej kobiety , która patrzy prosto na niego. Mija kolejna sekunda i każdemu z nich udaje się przejrzeć przeciwnika. Gubernator już wie, że Michonne odgadła, co wpadło mu do głowy , ale zupełnie jej nie obchodzi, że to spostrzegł. Kończy się odliczanie. Jakby rozległ się huk pistoletu startowego i rozpoczął się sprint. Druga faza pojedy nku rozpoczy na się po sześciu sekundach. Gubernator rzuca się po miecz, a Michonne wy my ka się gromkie: „NIE!”. Philip Blake uderza ramieniem o podłogę, zaledwie metr od broni, i wy ciąga po nią rękę, niemal czując na palcach doty k upragnionej rękojeści obciągniętej łuskowatą, gadzią skórą. Michonne również nurkuje po katanę, przecinając powietrze niczy m bły skawica. Kobieta insty nktownie wy mierza pierwszy cios, który pada w jedenastej sekundzie. Podnosi nogę i wy mierza Gubernatorowi soczy stego kopniaka. Twarda podeszwa buta trafia go prosto w

twarz, tuż pod skronią, dokładnie w momencie, kiedy zaciska palce na rękojeści miecza. Rozlega się przy prawiający o mdłości trzask łamanej żuchwy – jakby ktoś nadepnął na łody gę selera – i Gubernator pada na plecy , zdjęty bólem. Pluje krwawą śliną. Miecz zostaje na swoim miejscu. Następne osiem sekund to miszmasz bły skawiczny ch decy zji i nagły ch pauz. Michonne korzy sta ze zdezorientowania Gubernatora, któremu udaje się dźwignąć na kolana; mężczy zna oddy cha ciężko, z jego ust ciurkiem leci krew, kapiąc obficie na podłogę, ale, choć otumaniony , próbuje dosięgnąć miecz. Jednak to kobieta jako pierwsza dopada rękojeści. Michonne obraca się i wstaje – zajmuje jej to trzy sekundy ; przez kolejne cztery próbuje uspokoić oddech i przy gotowuje się do zadania zabójczego ciosu. Minęło już dziewiętnaście sekund i wszy stko wskazuje na to, że Michonne zdoby ła przewagę. Penny podnosi głowę znad wiadra, warczy cicho i pry cha na walczący ch. Philip Blake podnosi się z podłogi i próbuje utrzy mać równowagę, chwiejąc się na nogach. Na jego twarzy , mimo że sam nie zdaje sobie z tego sprawy , maluje się przemożne pragnienie krwi, jego umy sł przy pomina ekran telewizora po zakończeniu nadawania programu – szumiące czarne tło ze skaczący mi biały mi kreskami – i nie potrafi my śleć o niczy m inny m niż o wy pruciu tej kurwie wszy stkich wnętrzności. Insty nktownie pochy la się, przy gotowując kontratak jak jadowita kobra. Patrzy na jej dłoń zaciśniętą na rękojeści miecza, który wy daje mu się teraz różdżką poły kającą całą znajdującą się w salonie energię. Z jego ust nadal leci zabarwiona na czerwono ślina. Michonne stoi zaledwie półtora metra od niego z uniesioną do ciosu kataną. Minęło dwadzieścia siedem sekund. Ty lko jedno cięcie zakrzy wioną ostrą klingą wy starczy łoby , aby raz na zawsze rozstrzy gnąć wy nik tej walki, ale Gubernator nie wy daje się ty m zby t przejęty . Kiedy mija równe pół minuty , Philip Blake uderza. Kolejny manewr zajmuje Michonne trzy sekundy – najpierw pozwala mu podejść na odległość kilkunastu centy metrów, następnie wy mierza Gubernatorowi kopniaka w krocze, a potem uderza ponownie, unieruchamiając go. Stalowy czub jej buta roboczego zadaje mężczy źnie tak ogromny ból, że Philip Blake zgina się wpół, z jego płuc ucieka powietrze, a w ustach zbierają się smarki i ślina, który mi pluje na i tak już zaplamiony dy wan. Upada na kolana z charkotem doby wający m się z gardła, próbując złapać choćby jeden pełny oddech; czuje, jakby każdy jego organ płonął ży wy m ogniem. Młóci rękoma powietrze, próbując się czegoś złapać, lecz pada na czworaka. Przechodzi go gwałtowny dreszcz i zaczy na rzy gać, a zabarwione krwią wy miociny z chlupotem rozpry skują się przed stopami Michonne. Po czterdziestu sekundach zapanowuje względny spokój. Gubernator wije się i kaszle, próbując zebrać się z podłogi. Czuje, że Michonne stoi nad nim i obserwuje jego agonię z ty m dziwny m, charaktery sty czny m spokojem na twarzy . Czuje też, że kobieta unosi miecz. Przeły ka zalegający mu w gardle gorzki smak żółci, zamy ka oczy i czeka na cichutki szept wy kutej ręcznie stali, która ucałuje jego kark i zakończy to cierpienie. To jest ten moment. Czeka na śmierć niczy m zbity pies. Otwiera oczy . Dziewczy na zwleka. Sły szy , że mówi do niego głosem senny m i delikatny m jak mruczenie kota: – Nie chcę kończy ć zby t szy bko. Pięćdziesiąta sekunda.

– To jeszcze nie koniec – mówi, stojąc nad nim z obnażony m mieczem. Pięćdziesiąta piąta. Gdzieś w zakamarkach umy słu Gubernatora pojawia się iskierka nadziei. Ma jednak szansę. Jedną jedy ną. Kaszle. Nie podnosi głowy , jedy nie wodzi oczami po jej butach ze stalowy mi czubami, które znajdują się zaledwie kilka centy metrów od niego. Kaszle ponownie. Ostatnia szansa. Sześćdziesiąta sekunda. Gubernator łapie ją za nogi. Zaskoczona kobieta pada na plecy i uderza o podłogę. Philip Blake rzuca się na nią niczy m wy głodniały miłosnego zbliżenia kochanek, miecz wy pada Michonne z ręki. Dziewczy na nie może złapać oddechu. Gubernator czuje piżmowy zapach – ostry aromat potu i miedziany zapaszek zaschniętej krwi – gdy kobieta miota się pod jego ciężarem. Katana znajduje się dziesięć centy metrów od jego ręki, kątem oka dostrzega uwodzicielski blask jej ostrza. Sześćdziesiąta piąta sekunda. Gubernator wy ciąga rękę po miecz, skupiając się na rękojeści. Lecz zanim udaje mu się dosięgnąć broni, zęby Michonne zagłębiają się w jego ramieniu, zaraz przy szy i. Kobieta zaciska szczękę, przegry zając skórę i tłuszcz, zatapiając się w tkance mięśniowej. Przeszy wający ból jest tak niespodziewany , że Gubernator piszczy jak mała dziewczy nka i odruchowo stacza się z Michonne, łapiąc się za szy ję. Czuje, jak przez palce leci mu ciepła ciecz. Kobieta odwraca głowę i wy pluwa kawałek odgry zionej skóry , po jej brodzie spły wa gęsta krew. – TY PIERDOLONA… SZMATO! Mężczy źnie udaje się usiąść. Próbuje zatamować krwotok ręką. Nie bierze pod uwagę, że Michonne mogła przegry źć mu tętnicę i by ć może już jest trupem. Nie przy chodzi mu też do głowy , że daje jej czas na podniesienie leżącej na ziemi broni i podejście do niego. Może my śleć jedy nie o ty m – siedemdziesiąta trzecia sekunda – żeby jakoś opanować obfite krwawienie. Siedemdziesiąta piąta sekunda. Przeły ka metaliczny smak, który czuje w ustach, i mruga, próbując przegonić napły wające mu do oczu łzy ; jego krew wsiąka w stary dy wan. Siedemdziesiąta szósta sekunda. Sły szy głośny oddech swojej przeciwniczki, kiedy Michonne staje nad nim i szepcze: – Mam lepszy pomy sł. Tępą rękojeścią katany trafia Gubernatora między oczy . Pada na podłogę – siła ciosu jest równa uderzeniu piłki baseballowej kijem marki Louisville Slugger – zanurzając się w ciemności, i sły szy dzwonienie w uszach. Kształty rozmy wają mu się przed oczami, jest ogłuszony , lecz pomimo bólu próbuje złapać Michonne za kostkę, kiedy twarda jak stal rękojeść opada po raz drugi. Osiemdziesiąta trzecia sekunda. Gubernator pada na ziemię i zamy ka oczy . Ledwie czuje uderzenie w czaszkę, które pozbawia go przy tomności. Mija osiemdziesiąta szósta sekunda. Philip Black odlatuje w nicość. Jego umy sł spowija czerń.

Na ciemnej, rozświetlanej jedy nie blaskiem księży ca polanie, pośród nocnej ciszy , Lilly ostrożnie odwija ostatnią, opatuloną chusteczką rzecz, którą chce dorzucić do paleniska. Zawiniątko jest wielkości pestki brzoskwini. Patrzy na nie i pojedy ncza łza spły wa jej po policzku. Przy pomina sobie, ile ten mały przedmiot dla niej znaczy . Josh Hamilton uratował jej ży cie. By ł dobry m człowiekiem, który nie zasługiwał na taką śmierć – na kulę w ty ł głowy wy strzeloną przez jednego z miejscowy ch opry chów, człowieka nazy wanego przez pozostały ch rzeźnikiem. Lilly i Josh przeby li razem kawał drogi, uczy li się sztuki przetrwania, snuli razem marzenia o lepszej przy szłości. Josh Hamilton – z zawodu szef kuchni – by ł bodaj jedy ny m człowiekiem przemierzający m wy niszczony przez apokalipsę świat z włoskimi czarny mi truflami w plecaku. Uży wał ich do przy prawiania oliwy , zup i mięs. Orzechowy , ziemisty smak jest nie do opisania. Rzecz leżąca na kolanie Lilly wy dziela intensy wny , gry zący zapach. Nachy la się i wdy cha ostrą woń. Powracają do niej wspomnienia o Joshu, wspomnienia związane z ich przy jazdem do Woodbury , wspomnienia ży cia i śmierci. Łzy lecą jej z oczu. Podnosi kubek z resztką soku winogronowego. – Za mojego starego przy jaciela – mówi – który niejednokrotnie uratował mi ży cie. Austin pochy la głowę, czując wagę tej chwili; smutek zostaje wy pędzony . – Mam nadzieję, że się jeszcze kiedy ś spotkamy – dodaje Lilly i podchodzi do paleniska. Rzuca niewielką czarną kulkę do wy kopanej w ziemi dziury , gdzie leżą inne, przy niesione przez nich sy mboliczne przedmioty . – Amen – mówi Austin, pociągając ły k soku. Chłopak podchodzi do Lilly i obejmuje ją ramieniem. Przez chwilę stoją razem w ciemności, wpatrzeni w zebrane na palenisku artefakty . Cy kanie świerszczy i szum wiatru zgry wają się z ich cichy mi my ślami. – Lilly ? – Tak? – Czy wspominałem już, że cię kocham? Dziewczy na uśmiecha się, ale nie odry wa wzroku od paleniska. – Zamknij się i zacznij kopać, chłoptasiu.

Z mrocznej pustki nocy – z ciemności samego dna Rowu Mariańskiego – niczy m upiorny znak, do nieprzy tomnego umy słu mężczy zny dobijają się nonsensowne słowa ułożone w nic nieznaczącą frazę; są jak nagły zastrzy k elektry cznej energii rozbły skującej neonowy m blaskiem przed oczy ma jego jaźni: DAWAJ GÓRĄ! Nie rozumie, co oznaczają. Nie może się poruszy ć. Nie może oddy chać. Otoczony nieprzeby tą ciemnością, tkwi w niej bezbronny . Czuje się jak amorficzny glut dry fujący w bezbrzeżny m kosmosie… ale nadal… nadal… odbiera wiadomość przeznaczoną ty lko dla niego, pilne polecenie, wy raźniejsze, lecz i tak niemające absolutnie żadnego sensu: SPAWAJ MU JĄ!!

I znowu, choć bardzo powoli, powracają obowiązujące we wszechświecie prawa fizy ki i mężczy zna ma wrażenie, jakby stał na okręcie, który na środku wzburzonego oceanu odzy skuje stateczny kurs. Przez mgłę paraliżującego bólu przebija się świadomość grawitacji oraz ciężaru własnego ciała – najpierw gdzieś w żołądku, potem na opuszkach palców – i jest to uczucie nieprzy jemne, jakby ktoś szarpał jego ciałem, próbując wy dostać go z tego istnego zbiornika depry wacji sensory cznej, w który m tkwi. Odzy skuje czucie i porusza zeszty wniały mi mięśniami lepkiej od zaschniętej krwi twarzy . Marszczy rozpalone gorączką czoło. Pieką go oczy , ma sucho w ustach. Nadal nie może unieść powiek. Zaczy na jednak dostrzegać mgliste światło, którego źródło znajduje się gdzieś nad jego głową. Przekazane do jego śródmózgowia polecenie staje się coraz bardziej zrozumiałe, choć nie jest pewien, czy to telepatia, czy dźwięk czy jegoś głosu. Jeszcze niedawno kompletnie niejasne słowa zaczy nają mieć przejrzy ste znaczenie – wy dany mężczy źnie rozkaz wskakuje na swoje miejsce niczy m brakujący element układanki – i klarowne my śli zaczy nają kiełkować w jego obolałej głowie. Gniewny , ostry głos stale dźwięczący mu w uszach uruchamia jego wewnętrzny alarm, pozbawia mężczy znę odwagi i osłabia wszy stkie sy stemy obronne. Padają kolejne pieczołowicie stawiane latami bary kady . Blokady broniące dostępu do najskry tszy ch zakamarków jego umy słu zostają rozbite w drobny mak… osuwają się wały … aż zdaje sobie sprawę, że jest nikim… nikim… jedy nie bezwartościową, przerażoną, bezbronną i słabą istotą ludzką brodzącą po omacku… a wszy stko przez te słowa: WSTAWAJ, SZUJO! Głos dochodzi z bardzo bliska… kobiecy , lekko chropawy , znajomy … – No obudź się, dupku! Otwiera zaropiałe oczy . Boże, Boże, nie, nie, nie, NIE! Podświadomość podpowiada mu, co dokładnie oznacza to polecenie, jakie niesie ze sobą konsekwencje i następstwa. Teraz już szy bko orientuje się w swojej sy tuacji i próbuje pojąć grozę tego, co mu się przy trafiło: jest przy wiązany do ścian śmierdzącego pokoiku, który stał się niemalże lustrzany m odbiciem celi pod torem wy ścigowy m, gdzie trzy mał Michonne. Pojedy ncza lampa – którą musiała tutaj przy nieść kobieta – daje niewiele światła. Obolały tors Gubernatora jest posiniaczony i poobijany , jego ręce zaś tak wy kręcone przez zaciśnięte mocno liny , że barki od wy padnięcia ze stawów dzielą centy metry . Z niemały m przerażeniem spostrzega, że jest całkiem nagi; siedzi na drewnianej pły cie przy bitej na szy bko do dy wanu, a jego nogi wy kręcone są pod dziwaczny m kątem. Piecze go kutas… chy ba ktoś mu go rozciągnął i przy kleił do podłogi. Strużka gęstej, przemieszanej z krwią śliny zwisa mu z dolnej wargi. Słaby , kwilący głosik szepcze mu nieustannie do ucha: boję się, Boże, jak bardzo się boję… ZAMKNIJ SIĘ! Usiłuje odepchnąć od siebie siejącego defety zm chochlika. Usta ma suche jak dół z wapnem; czuje gorzki, miedziany smak, jakby ssał monetę. Jego głowa musi chy ba waży ć tonę. Mruga histery cznie, próbując skupić się na ciemnej plamie przed sobą. Stopniowo, z sekundy na sekundę, jego wzrok nabiera ostrości i zapuchnięte oczy rozpoznają pociągłą twarz czarnoskórej kobiety , która przy patruje mu się uważnie; jest tuż przy nim, jakby chciała przepalić go spojrzeniem na wy lot.

– Nareszcie! – mówi mocny m, silny m głosem, a Gubernator aż się wzdry ga. – Już my ślałam, że nigdy się nie obudzisz. Dziewczy na – ubrana w kombinezon, z opaską na głowie, zwisający mi dreadami i w roboczy ch butach na nogach, podparta pod boki – wy gląda jak mechanik przy glądający się popsutemu sprzętowi w poszukiwaniu usterki. Jak to, kurwa, zrobiła? Jak się tutaj dostała? Czemu nikt jej nie zauważy ł? Gdzie, do chuja, są Gabe i Bruce? I, kurwa, Penny ? Próbuje utrzy mać z kobietą kontakt wzrokowy , ale ma problem z podniesieniem głowy wy żej, chciałby móc po prostu zamknąć oczy i zasnąć. Czuje, że traci przy tomność, ale do rzeczy wistości ponownie przy wołuje go ten pieprzony , okropny głos. – Ej, ej, już raz odpły nąłeś, kiedy przy biłam ci fiuta do deski. Pamiętasz? – Przekrzy wia z ciekawością głowę. – Nie? Masz coś z pamięcią? Nadążasz za mną? Gubernator nie może złapać tchu, serce wy ry wa mu się z piersi. Jego wewnętrzny głos – zwy kle skry ty gdzieś głęboko w najdalszy ch zakątkach umy słu – jest coraz głośniejszy i zaczy na zagłuszać wszy stkie inne my śli, przewodzić całemu pędzącemu galopem strumieniowi świadomości… Boże, jak się boję… boję się… co ja narobiłem? To Bóg mi się odpłaca. Nie powinienem by ł robić ty ch wszy stkich rzeczy … tej kobiecie… pozostały m… Penny … tak się cholernie boję… nie mogę oddy chać… nie chcę umierać… proszę Boże nie chcę umierać nie daj mi umrzeć proszę nie chcę umierać Boże Boże Boże… ZAMKNIJ JUŻ TĘ MORDĘ! Philip Blake wy daje z siebie niemy krzy k, nie mogąc znieść marudzenia Briana Blake’a – swojej słabszej, miększej połowy – szty wnieje, próbując napiąć mięśnie i zerwać z siebie krępujące więzy . Powstrzy muje go jednak ukłucie bólu idące od zmaltretowanego penisa aż do żołądka. Dy szy i jęczy , ale pełne wy rzutu sapanie jest niesły szalne zza taśmy , którą zaklejono mu usta. – Hola, hola, kowboju! – Kobieta uśmiecha się do niego. – Na twoim miejscu by m tak ostro nie szarżowała. Gubernator nie opiera się już dłużej, pozwala głowie opaść, zamy ka oczy i nosem wy puszcza z płuc resztkę powietrza. Knebel trzy ma się mocno, Michonne uży ła porządnej taśmy o wy miarach dziesięć na dziesięć centy metrów. Próbuje jęknąć z bólu, ale nawet to nie jest mu dane – struny głosowe są ściśnięte bólem, poza ty m przez cały czas toczy ze sobą własną, wewnętrzną wojnę. Brian przebija się przez kolejne warstwy jego defensy wy … aż ponownie udaje mu się przedostać do przedmózgowia Gubernatora… Boże proszę… proszę… robiłem złe rzeczy tak wiem wiem ale nie zasłuży łem na to… nie chcę tak umierać… nie chcę umierać jak zwierzę… w ty m ciemny m miejscu… tak się boję nie chcę umierać… proszę… błagam… miej litość… będę ją błagał… będę prosił o ży cie i litość o ży cie proszę proszę proszę proszę proszę proszę O BOŻE proszę BOŻE proszę… Philip Blake krzy wi się z bólu, jego ciałem wstrząsają konwulsje, a szorstki sznur wpija mu się w nadgarstki. – Spokojnie, kolego – mówi kobieta spokojny m głosem, jej ciemna twarz rozjaśniona jedy nie pojedy nczą, koły szącą się lampą jest niemalże pogodna. – Nie chciałaby m, żeby ś mi tutaj znowu zemdlał, zanim zacznę. Zaciska powieki. Płuca palą go ży wy m ogniem. Gubernator ucisza Briana, próbuje odepchnąć go z powrotem do ciemnego zakątka swojego umy słu. Bezgłośnie drze się na niego z

cały ch sił: PRZESTAŃ TY PIERDOLONA BEKSO MAZGAJU SŁABEUSZU I POSŁUCHAJ MNIE SŁUCHAJ SŁUCHAJ SŁUCHAJ – NIE BĘDZIESZ NIKOGO BŁAGAŁ ANI RYCZAŁ JAK DZIDZIUŚ TY JEBANY MIĘCZAKU!!! Michonne przery wa jego kłótnię z samy m sobą. – Uspokój się na moment… i przestań się rzucać… posłuchaj. Nie musisz się martwić o tę małą… – Philip Blake momentalnie otwiera oczy na wzmiankę o Penny i patrzy na kobietę wy czekująco. – Zaprowadziłam ją do drugiego pokoju, jest zaraz za drzwiami, gdzie trzy masz tamto badziewie. Co to w ogóle ma by ć? To twoje gniazdko dla seksualnej niewolnicy ? Po co ci ona? – Michonne z namy słem oblizuje usta. – Zresztą… nie odpowiadaj, nawet nie chcę wiedzieć. – Dziewczy na staje nad nim i bierze głęboki oddech. – Zaczy najmy , bo już nie mogę się doczekać. Głosy w głowie Philipa zamierają, jakby ktoś wy ciągnął wty czkę. Nie spuszcza z kobiety wzroku, obserwacja pochłania całą jego uwagę; z szeroko otwarty mi oczami obserwuje, jak kobieta nieśpiesznie krząta się po jego salonie niczy m gospody ni, która ma do dy spozy cji mnóstwo czasu. Przez chwilę wy daje mu się nawet, że Michonne pogwizduje, podchodząc do leżącego na podłodze w odległy m kącie pokoju, przy brudzonego worka mary narskiego. Kuca i przegląda jego zawartość. – Zacznę od małej prezentacji – mamrocze i wy ciąga kombinerki. Odwraca się do Gubernatora i pokazuje mu narzędzie, jakby prowadziła aukcję. Kto da parę groszy za te ty tanowe kombinerki porządnej jakości? – Prezentacji – powtarza. – Bo mam zamiar wy próbować to wszy stko na tobie, zanim umrzesz. Na pierwszy ogień pójdą te oto cudowne kombinerki. Philip Blake przeły ka kwaśną ślinę i opuszcza głowę, gapiąc się na zaplamioną krwią drewnianą pły tę, na której klęczy . Michonne chowa kombinerki z powrotem do torby i pokazuje mu kolejne narzędzie. – A potem młotek – szczebiocze radośnie. – Dostałeś już kilka razy ty m maleństwem. Grzebie dalej w narzędziach. Philip próbuje złapać oddech, nie chcąc unosić głowy . – PATRZ NA MNIE, SUKINSYNU! – krzy czy nagle kobieta, a jej wrzask wy ry wa go z zamy ślenia; patrzy , jak wy jmuje z worka przedmiot o cy lindry czny m kształcie z miedzianą końcówką. – Palnik acety lenowy – mówi na powrót spokojny m głosem i z tą swoją obojętną miną. – Chy ba nawet pełny . Dobrze. Uży wałeś go pewnie do podgrzewania mięska – rzuca mu lodowaty uśmiech. – Ja też będę. Philip Blake spuszcza głowę, którą wy pełnia ogłuszający szum. Michonne wy ciąga z torby jeszcze jedno narzędzie. – O, to ci się spodoba – mówi, podnosząc zakrzy wioną ły żkę do światła, aby Gubernator mógł się jej lepiej przy jrzeć; metal lśni w nikły m blasku pojedy nczej lampy . Philip ma zawroty głowy . Nadgarstki pulsują mu bólem. Michonne sięga po ostatni potrzebny jej przedmiot. Unosi narzędzie tak, aby mógł je zobaczy ć. – I na koniec: wiertarka elektry czna. Chy ba niedawno ją ładowałeś… pełna bateria. Dziewczy na podchodzi do niego i naciska spust, uruchamiając silniczek; odgłos obracającego się wiertła przy pomina dźwięki z gabinetu denty sty cznego.

– A może jednak zaczniemy od tego? Resztkami sił Gubernator unosi głowę wy żej i spogląda jej prosto w oczy . Michonne powoli zbliża wiertło do ży lastego lewego ramienia Philipa, gdzie ręka łączy się z torsem. Tam znajdują się bowiem połączenia nerwowe.

OSIEMNAŚCIE Jeśli by łaby to noc w zwy czajny m miasteczku, którego ży cie toczy się spokojny m ry tmem, zduszony krzy k nie ty lko wzbudziłby podejrzenia Bogu ducha winny ch oby wateli śpiący ch przy otwarty m oknie, koły sany ch przez oży wczą wiosenną bry zę lub przy sy piający ch na trzeciej zmianie nad kasami całodobowy ch spoży wczaków, ale i zdjął ich blady m strachem. Lecz dokładnie o pierwszej trzy dzieści trzy czasu strefowego wschodniego wy brzeża w Woodbury w stanie Georgia dochodzący z drugiego piętra budy nku Gubernatora wrzask – zagłuszony co prawda warstwami zaprawy , betonu, szkła i taśmy klejącej – nikogo nie dziwi. Noc jak noc. Mężczy źni służący na północnej, zachodniej i południowej bary kadzie zaczęli opuszczać swoje stanowiska, skołowani nieobecnością zwierzchnika. Martinez nie zgłaszał się od paru godzin na żadny m posterunku i by ło to na ty le niety powe, że strażnicy zaczęli się trochę niepokoić. Bruce i Gabe odkry li już opuszczoną infirmerię – po Stevensie i Alice nie ma ani śladu. Mężczy źni zastanawiają się, czy warto ty m zawracać Gubernatorowi głowę. Dziwaczny zastój wy ry wa Boba z niespokojnego snu. Mężczy zna wstaje z wy siłkiem i pijackim krokiem idzie zaczerpnąć nocnego powietrza, aby oczy ścić umy sł. Nie jest pewien, co ma oznaczać ta nienaturalna cisza. Bob Stookey jest by ć może jedy ny m mieszkańcem miasteczka, który sły szy zdławiony krzy k. Przechodzi akurat obok fasady budy nku Gubernatora, kiedy za zabity m deskami oknem rozlega się przeraźliwy pisk – przy tłumiony przy klejoną do ust taśmą, lecz naty chmiastowo rozpoznawalny niczy m nocne nawoły wanie nura nad spokojny mi wodami jeziora. Dźwięk ten jest przedziwny i niespodziewany , więc Bob my śli, że go sobie ty lko wy obraził – gorzała czasem robiła mu takie numery – idzie dalej, chwiejąc się, nie bacząc na znaczenie tego hałasu. Ty mczasem na drugim piętrze budy nku, za drzwiami największego mieszkania na końcu kory tarza, w duszny m salonie, pod rzucającą żółtawe światło lampą, którą buja delikatnie łagodny wietrzy k, Philip Blake cierpi naprawdę. Odczuwany przez niego ból jest prakty cznie ży wą, oddy chającą istotą – drapieżnikiem, który przegry za się przez jego ciało z zapałem dzikiego knura ry jącego w lewy m mięśniu piersiowy m i naramienny m. Obracające się wiertło nuci swoją monotonną pieśń, wbijając się głębiej i głębiej w tkankę nerwową; z powiększającej się rany try ska krew i mięso. Przeciągły krzy k Philipa dochodzący zza knebla – po jakimś czasie przy pominający wy cie alarmu samochodowego – nie słabnie. Michonne nieco luzuje ucisk na spuście, delikatna czerwona mgiełka pry ska jej na twarz. Philip wy daje z siebie dziki wrzask – który brzmi jak „MMMMMMMMMMMMMMGGGHHHHH!!!” – kiedy wiertło ry czy i zwalnia. Kobieta wy łącza sprzęt i bezceremonialnie wy szarpuje metalowe żądło z ramienia Gubernatora. Philip Blake ma drgawki. Z każdy m jego ruchem sznur skrzy pi hałaśliwie. Michonne rzuca wiertarkę na podłogę, nie przejmując się zby tnio zdrowiem swojego niegdy siejszego oprawcy ani stanem jego mieszkania. Kawałeczki chrząstek i mięśni przy kleiły

się do końcówki narzędzia. Dziewczy na kiwa Philipowi głową. – Dobra – mówi pod nosem, bardziej do siebie niż do niego. – Zajmiemy się teraz ty m krwawieniem i upewnimy się, że nie stracisz przy tomności. Bierze do ręki taśmę klejącą, rozwija kawałek, odry wa go zębami i niezby t delikatny m ruchem przy lepia do rany na ramieniu Gubernatora. Najpewniej włoży łaby więcej serca i uwagi w przy branie indy ka na kolację podczas Święta Dziękczy nienia. Tamuje krwawienie, jakby zaklejała cieknącą rurę. Philip Blake czuje, jak na jego twarz powoli osnuwa się czarna zasłona. Świat zaczy na się rozpadać na dwoje niczy m zanurzona pod wodę szklana tafla, tworząc lustrzane odbicia, które powoli od niego odpły wają. Głowa Gubernatora opada, ogarnia go straszliwe zimno. Z ulgą odpły wa w nicość. Uderzenie w twarz nadchodzi znikąd, jest szy bkie i mocne. – NIE ŚPIJ! Rzuca się i otwiera szeroko oczy , znowu mając przed sobą przerażające i nienawistne oblicze czarnoskórej kobiety . Na jej twarzy wy raźnie widoczne są blizny oraz purpurowe pręgi – pozostałości po przeży ty ch torturach. Michonne marszczy brwi i patrzy na Gubernatora z pogardą i złością, choć uśmiecha się, przez co przy pomina szalonego klauna opętanego żądzą mordu. – Nie chcemy przecież, żeby ś odpły nął – mówi spokojnie – bo ominie cię cała zabawa. Następne są kombinerki. Michonne sięga po nie do torby i podchodzi, znowu pogwizdując tę doprowadzającą Philipa do szału melodię; jeży mu się od niej włos na głowie i cierpnie skóra. Jakby musiał słuchać brzęczenia całego ula pszczół. Patrzy na ostre szczy pce narzędzia. Michonne bierze do ręki jego prawą dłoń, która zwisa bezwładnie z przy wiązanego do ściany nadgarstka. Nadal gwiżdżąc, ostrożnie, posługując się dwoma palcami, umieszcza jego palec wskazujący w kombinerkach, jakby zamierzała zrobić mu manicure. Kosztuje ją to trochę wy siłku, ale wreszcie odry wa mu paznokieć; pod koniec idzie tak szy bko, jakby odlepiała dziecku plaster. Piekący ból przeszy wa całe ramię Philipa, wy sy sa z jego płuc powietrze i wstrzy kuje do ścięgien gorącą lawę. Dziki krzy k mężczy zny – nadal zagłuszany przez knebel z taśmy – brzmi jak zawodzenie prowadzonej na rzeź krowy . Michonne odry wa mu paznokieć ze środkowego palca. Na podłogę kapie krew. Philip pociąga nosem, chcąc złapać choć trochę powietrza. Dziewczy na przechodzi do kolejnego palca. Nie oszczędza też i ostatniego, małego. – Ta ręka już się do niczego nie nada – mówi tonem doświadczonej kosmety czki udzielającej klientowi rady ; odrzuca kombinerki i idzie po kolejne narzędzie tortur. – Do niczego – mamrocze, sięgając po miecz. Odwraca się i bierze szy bki zamach – bez żadnego wahania – jest to ruch godny pierwszoligowego pałkarza, który znakomity m uderzeniem ma szansę wy bić piłkę aż ponad try buny , za stadion. Ostrze opada na jego staw, zaraz nad łokciem. Philip Blake – jeszcze przed uderzeniem niewy obrażalnego bólu – czuje nagłe zwiotczenie uwolnionego z więzów ramienia. Sznur opada na podłogę razem z nadal przy wiązaną do niego, odciętą ręką. Gubernator upada na bok, jego penis odry wa się od drewnianej deski. Z kikuta try skają fontanny krwi. Uderza mocno o podłogę, patrząc na to, co zostało z jego prawicy . Zalewa go fala niewy słowionego przerażenia – gdzieś głęboko w jego oczach, w tęczówkach, w

źrenicach, zamy kają się miniaturowe przesłony , pozostawiając jedy nie jarzące się, przy pominające diody punkciki – i wy daje z siebie groteskowy dźwięk, który przy woły wać może na my śl zarzy naną świnię. Leży na podłodze cały zalany krwią. Drewniana deska jest tak śliska, jakby wy lano na nią olej. Ogarnia go lodowate zimno, jego ciało szty wnieje. – Nic się nie bój – mówi Michonne, lecz Gubernator ledwie sły szy jej głos. – Uda mi się zatamować krwawienie. – Wy ciąga z kieszeni zapalniczkę. – Gdzie ten palnik…? Nie potrafi określić, ile minut leży już na podłodze, umazany własną krwią. Jest mu coraz zimniej, wszy stko rozmazuje się niczy m w surrealisty czny m śnie… sły szy dobiegający z odległy ch rejonów mózgu głos… szlochający , krztuszący się łzami… Boże proszę nie pozwól mi umrzeć nie pozwól mi tak umrzeć… proszę… ratuj mnie… niech to się tak nie skończy nie tak… nie chcę tak umierać, nie chcę… STARCZY! JUŻ STARCZY!! Świadomość Philipa Blake’a wy konuje nagły zwrot. Powraca do rzeczy wistości i to, co ma przed oczami, sprawia, że jego mózg eksploduje, a strach przesuwa się w dół po kręgosłupie. Michonne podchodzi do niego nieśpiesznie, jakby w zwolniony m tempie, podpalając końcówkę palnika – która świszczy , plując ogniem – i w tej chwili Gubernator ze zdziwieniem zdaje sobie sprawę, że już się ty m nie martwi, że całe przerażenie opuszcza jego ciało. Ta kobieta to jego przeznaczenie. Dzięki niej odkry wa, kim naprawdę jest. Patrzy obojętnie, jak Michonne zbliża płomień do krwawiącego kikuta jego ręki. Obserwuje jej ruchy jedny m okiem – drugie zasłaniają opadające mu na twarz tłuste kosmy ki – i czeka na prawdziwe objawienie. Nadszedł czas. Kieruje ku niej wszy stkie swoje my śli, jakby mogła je wy czy tać z jego rozpalony ch gorączką oczu. No dalej. Jestem gotowy . Skończ z ty m. Wy zy wam cię. Dalej, suko. Jestem przy gotowany na śmierć, durna kurwo. Zabij mnie… zrób to… teraz. ZABIJ MNIE! NIE MASZ NA TO PIERDOLONEJ ODWAGI! DALEJ ZABIJ MNIE ZABIJ TY GŁUPIA JEBANA SUKO!! Michonne przy pala kikut niebieskim płomieniem, przy żegając krew, skórę i mięso, które sy czą i skwierczą. Ciszy panującej w salonie nie zakłóca żaden inny odgłos. Z rany doby wa się dy m i skapuje roztopiony tłuszcz. Philip Blake czuje ból tak ostry , jakiego nigdy jeszcze nie zaznał… nigdy . Nigdy . Niestety dla niego – dla Gubernatora – ból nie oznacza śmierci. Michonne dopiero się rozkręca.

Na drugim końcu miasta, pod gwiazdami, gdzie sły chać jedy nie cy kanie świerszczy i inne szeleszczące, niezmącone niczy m dźwięk nocy , rozlega się odgłos kopania; pierwsza łopata pełna ziemi zostaje rzucona do paleniska. Piaszczy sta, ciemnobrązowa gleba ląduje z cichy m, głuchy m odgłosem na fotografii Megan. Austin nabiera kolejną szuflę i przy sy puje dół. Potem następną i

jeszcze następną, aż spod warstwy ziemi nie widać już żadnego z wrzucony ch do paleniska cenny ch przedmiotów. Dokonuje się pochówek wspomnień. Austin przery wa zasy py wanie dołu i rzuca spojrzenie stojącej obok, opatulonej kocem, przy patrującej mu się Lilly . Dziewczy na owinęła się szczelnie aż pod samą szy ję. Nie ociera oczu, pozwalając łzom spły wać po policzkach i wsiąkać w koc. Chłopak podaje jej łopatę. Lilly rzuca ziemię do paleniska. Żadne z nich nie mówi o ty m głośno, ale powoli robi im się lżej na duchu. Opuszcza ich smutek, strach, przeszłość. Teraz mogą spojrzeć na to, co dopiero na nich czeka. Mają siebie, mają żar nowego ży cia rozwijającego się pod sercem Lilly ; ży cia, które składa im cichą obietnicę. Kobieta patrzy na swojego kochanka smutny m, ale pełny m nadziei spojrzeniem, ocierając oczy . Austin odpowiada jej uśmiechem. Dokańczają zasy py wanie paleniska i chłopak odkłada łopatę na bok. Siadają na pniakach, aby dać odpocząć zmęczony m mięśniom. Zapada cisza.

– Obudziłeś się? Dobrze… Światło jest mgliste, jak ze snu. Koszmarny pokój tortur. Głos kobiety wibruje w powietrzu niczy m trzepot skrzy deł pięknej ćmy . Nie widzi jej – ty lko cień padający na podłogę – ale sły szy . I czuje, że stoi zaraz za nim. Kiedy by ł nieprzy tomny , musiała zmienić jego pozy cję, bo klęczy teraz z twarzą przy ciśniętą do drewnianej pły ty i z wy pięty m ty łkiem. Powoli jego zmy sły analizują otoczenie. Nadal widzi nieostro, jakby patrzy ł przez aparat z uszkodzony m obiekty wem. Zimny , twardy koniec zakrzy wionej ły żki wchodzi głęboko w odby t Philipa Blake’a. Gubernator rzuca się jak spanikowane zwierzę, kiedy element stołowej zastawy zostaje przez Michonne dopchnięty niemal do jego kości krzy żowej. Przy pomina mu się okropne badanie prostaty – i nie może odpędzić od siebie tej natrętnej my śli – które przechodził niegdy ś w przy chodni w Jacksonville u doktora… Kentona? (a może Kennera?). Gadali sobie na luzie o nowy ch naby tkach Atlanta Falcons. Może nawet chciałby się i zaśmiać na to wspomnienie, ale stać go jedy nie na zduszony jęk. Michonne pcha ły żkę jeszcze głębiej, aż do rzeczonego kręgu, i przekręca ją z całej siły , jakby próbowała wy skrobać kość ogonową razem z jelitami. Gubernator zaczy na krzy czeć – oczy wiście na ty le, na ile pozwala mu na to knebel – lecz jego głos brzmi jak zawodzenie małego dziecka. Płomień, który wy buchł w jamie brzusznej Philipa Blake’a, spala go od środka. Kobieta szarpie ły żką; niety powe narzędzie tortur musiało o coś zahaczy ć. Gubernatora znowu zaczy na wsy sać bagno błogiej nieświadomości, kiedy Michonne brutalnie wy ciąga metalowy przedmiot z jego odby tu, czemu towarzy szy nieprzy jemny , mlaszczący , mokry odgłos. – No i już – mówi. – Obawiam się, że przez jakiś czas będziesz odczuwał tam ból. Dziewczy na okrąża go. Philip kątem rozgrzany ch gorączką oczu dostrzega jej sy lwetkę. Michonne staje przed nim z uniesioną zakrwawioną ły żką. – A sądziłam, że trudno będzie ją tam upchnąć – komentuje cierpko.

Powieki Gubernatora opadają litościwie raz jeszcze i pochłania go długo wy czekiwana, błogosławiona, lodowata ciemność.

Eksperci specjalizujący się w sztuce przesłuchań – agenci CIA, zbiry z trzeciego świata, duchy z KGB, kartele narkoty kowe et cetera – doskonale wiedzą, jak nie dać obiektowi odpły nąć. Lecz amazonka z meduzowy mi dreadami nie ma zamiaru zadawać żadny ch py tań ani nie posiada podobnego doświadczenia. Tortury są chaoty czne, wy my ślane na bieżąco, improwizowane i, na ty le, na ile zdąży ł zorientować się Gubernator, liczy , że sama potrzeba odwetu za wy rządzoną krzy wdę, py skówki rodem z ulicy i specy ficzne poczucie sprawiedliwości wy starczą, aby utrzy mać go przy tomny m. Philip Blake my śli o ty m za każdy m razem, kiedy otwiera oczy i zauważa, że jego zdolność rozumienia tego, co się dzieje, jest coraz mniejsza. Patrzy na rzeczy wistość przez surrealisty czną soczewkę piekielnego bólu. Budzi się i ty m razem czuje, jakby ktoś zrzucił mu na głowę fortepian. Ból po uderzeniu, którego nawet nie pamięta, rozsadza jego czaszkę, zahaczając też o grzbiet nosa nękany miniaturowy mi eksplozjami. Sły szy przeraźliwy atonalny dźwięk, jakby ktoś nacisnął naraz wszy stkie osiemdziesiąt osiem klawiszy zrzuconego mu wcześniej na łeb fortepianu, i w jego uszach rozlega się niezgodna z tonacją aria. Tak głośna, że nie może się skupić na złapaniu choćby jednego oddechu. Michonne wy mierza mu kolejnego kopniaka obcasem buta. Rozlega się chrupot łamanej żuchwy . Gubernator nie traci przy tomności, ale nie jest też do końca świadomy tego, co się dzieje. Jakby śnił na jawie. Opada mu głowa. Zaczy na jęczeć i chichotać nerwowo, jakby jego umy sł zasnuła łagodna mgiełka i wy łączy ła niektóre funkcje jego mózgu. Uruchomiony został try b awary jny : Philip Blake powraca do korzeni. Przy pomina sobie dzieciństwo w Way nesboro. Siedzi na kolanach swojego ojca podczas festy nu. Czuje zapach prażonej kukury dzy , końskiego łajna i waty cukrowej. Sły szy katary nkę wy gry wającą jakąś śmieszką melody jkę i patrzy na przy kuwający uwagę wy stęp prawdziwej gwiazdy tego dnia – groźnej Czarnej Wojowniczki z Borneo, która krąży przy stojący m w pierwszy m rzędzie krześle, gdzie siedzi na ojcowskich kolanach. – Chy ba kopnęłam cię zby t mocno – mówi rozbawiony m głosem kobieta, a publiczność klaszcze i ry czy ze śmiechu. – I coś się popsuło. Też chciałby się roześmiać, bo żart jest niezwy kle zabawny , ale ktoś – może ojciec? – trzy ma dłoń na jego ustach, przez co cała sy tuacja jest jeszcze śmieszniejsza. Czarna kobieta z Borneo klęka i przy gląda się jego twarzy . On też patrzy na nią, kiedy dziewczy na zaczy na uśmiechać się szeroko, obnażając białe zęby . Philip zastanawia się, po co jej ta ły żka, co z nią zrobi? Pewnie zaplanowała jakiś cudowny numer! Zbliża metalowy przedmiot do jego lewego oka i mamrocze: – Ty lko mi tu nie zemdlej. Jeszcze nie skończy liśmy . Krawędź ły żki jest zimna. Kobieta zaczy na wy łupiać mu oko. Gubernatorowi przy pomina się wizy ta u denty sty , kiedy lekarz musiał wy wiercić mu dziurę w jedny m ze znajdujący ch się głęboko zębów – bolało, oj, Boże, jak bolało – i po wszy stkim dostał lizaka, przez co poczuł się trochę lepiej, ale ty m razem nie będzie słodkości, choć cierpi bardziej niż to możliwe. Sły szy

obrzy dliwy mlaszczący odgłos – podobny do tego, kiedy jego mama przy gotowy wała w kuchni kurczaka na obiad. Pani z Borneo udaje się za pomocą ły żki wy jąć oko z jego czaszki. Chciałby zgotować jej aplauz, na jaki zasługuje, zaklaskać, przecież ta cudowna, czarnoskóra kobieta potrafiła sprawić, że jego gałka oczna zwisa teraz bezwładnie w połowie twarzy na nitkach połączeń nerwowy ch, ohy dnej, mokrej, czerwonej serpenty nie. Dopiero teraz zaczy na się prawdziwie ostra przejażdżka – każde z jego oczu przekazuje do mózgu zupełnie inny obraz. Jak wtedy , kiedy tatuś zabrał go i jego brata, Briana, na festy n stanowy Serce Georgii i poszli przejechać się Zipperem, który zakręcił ich cały m światem. Zwisające oko jest nadal częściowo sprawne. Drugim, zdrowy m, dostrzega jednak coś, co sprawia, że jest mu nieby wale smutno i chciałby móc pocieszy ć Czarną Dziką Wojowniczkę z Borneo. Bowiem kobieta płacze. Łzy lecą po jej ciemny ch, lśniący ch policzkach, kiedy klęczy przed nim. Philipowi również zbiera się na szloch, bo nie ma pojęcia, co się stało biednej pani. Czemu płacze? Patrzy na niego jak na zagubione dziecko, jak na małą dziewczy nkę, która coś przeskrobała. Lecz nagle wy darza się coś, co sprowadza Philipa Blake’a do rzeczy wistości. Głośne stukanie pomaga mu odzy skać świadomość. Mruga sprawny m okiem, a klęcząca przy nim kobieta ociera łzy . Oboje sły szą głęboki, pełen złości męski głos: – GUBERNATORZE! JESTEŚ TAM? Katary nka milknie i mały Philip Blake nie jest już na festy nie. Michonne łapie za miecz i staje przed drzwiami, niepewna, co ma zrobić. Nie skończy ła jeszcze swojego arcy dzieła; najważniejszy puzzel nie jest na swoim miejscu. Musi się śpieszy ć, bo lada moment jej sesja – i nie ty lko – zostanie skrócona. Odwraca się do groteskowego, zmasakrowanego ciała leżącego na podłodze – mężczy zny , który rozpaczliwie trzy ma się ży cia – i zaczy na coś mówić, kiedy głos zza drzwi odzy wa się ponownie: – EJ, PHIL! TA PIERDOLNIĘTA SUKA UCIEKŁA! NIE MA TEŻ DOKTORA, ALICE I TAMTYCH KOLESI! Trzask drewna. Szczęk przekręcanej gałki. Michonne podchodzi do Gubernatora. Kolejne silne gruchnięcie w drzwi. Podnosi katanę i zbliża klingę do krocza Philipa Blake’a. Głos Gabe’a – charaktery sty czny , szorstki, o ciężkim akcencie, przy pominający szczekanie – jest coraz głośniejszy : – STARY, CO SIĘ STAŁO Z TYMI PIERDOLONYMI DRZWIAMI?! CO SIĘ DZIEJE?! SZEFIE! WCHODZIMY! Kolejne mocne uderzenie w drzwi – by ć może Gabe i Bruce napierają na nie barkiem albo znaleźli coś, co służy im za taran – zawiasy puszczają, ze ścian leci kurz. Michonne udało się je zamocować i przy bić do framugi po swoim wtargnięciu, ale nie wy trzy mają długo. Dziewczy na trzy ma miecz w odległości kilku centy metrów od sflaczałego penisa Gubernatora. – Jeśli uda ci się przeży ć, jest szansa, że to, co zostało z twojego fiutka, jakoś się zagoi – mówi spokojny m głosem, jakby szeptała coś kochankowi na ucho; nie ma pojęcia, czy Philip Blake ją rozumie lub chociaż sły szy . – A tego by śmy nie chcieli. Pojedy nczy m ruchem nadgarstka, z chirurgiczną precy zją i ekspercką wprawą odcina

mężczy źnie penisa u podstawy . Try ska krwista piana. Martwy organ z cichy m plaśnięciem opada na drewnianą deskę. Michonne odwraca się i wy biega z pokoju. Paroma susami pokonuje długość mieszkania i otwiera okno. Kiedy mężczy znom udaje się wy waży ć drzwi, dziewczy na jest już na schodach pożarowy ch, w połowie drogi na dół. Jako pierwszy do mieszkania wpada Bruce. Jego ogolona głowa lśni, oczy ma otwarte szeroko i rozpalone. Poty ka się i niemal upada. Za nim pojawia się Gabe – rozgląda się po pokoju z zaciśnięty mi pięściami. – KURWA! – Bruce obraca się z niepokojem, sły sząc ciche powarkiwanie martwej dziewczy nki. – KURWA! – Dostrzega z ulgą, że Penny przy kuta jest łańcuchem. – KURWA! KURWA! KURWA! – Dochodzi go ostry zapach pły nów ustrojowy ch i krwi, jakby znalazł się w rzeźni. – KURWA! KURWA! KURWA! KURWA! KURWA! KURWA!! – Uważaj. – Gabe odpy cha Bruce’a na bok, kiedy dziewczy nka wy ciąga po niego ręce, podzwaniając łańcuchem i kłapiąc poczerniały mi zębami, wpatrzona łakomie w szeroką pierś czarnoskórego mężczy zny . – I odsuń się od niej! – Kurwa… ja pierdolę – bełkocze Bruce, zaglądając do pokoju; dostrzega resztkę niedokończonego przez Penny posiłku. – Gubernator… o kurwa!

Pod spokojny m, rozległy m i czy sty m niebem Austin Ballard nareszcie przery wa milczenie: – Lilly … wiesz co? Zdałem sobie właśnie sprawę… że na ty łach mojego mieszkania możemy zrobić mały pokój dziecięcy . To nasłoneczniona strona budy nku – By łoby fajnie – mówi kobieta, kiwając głową. – Chy ba widziałam w magazy nie koły skę, której nikt nie uży wa. – Milknie i my śli nad czy mś, marszcząc czoło. – Oszalałam, ale naprawdę my ślę, że może nam się udać. Austin obejmuje ją ramieniem i przy tula delikatnie. Siadają na jedny m pniaku, ciesząc się swoim towarzy stwem. Lilly całuje jego czupry nę. Chłopak uśmiecha się i przy ciska dziewczy nę mocniej do siebie. – Nigdzie nie będziemy bezpieczniejsi niż tu – szepcze. – Tak… Gubernator ma wszy stko pod kontrolą. – A Stevens i Alice mogą odebrać poród – dodaje czule Austin. – Fakty cznie. – Dziewczy na uśmiecha się do siebie. – Jesteśmy w dobry ch rękach. – Ano. – Austin patrzy na nocne niebo. – Gubernator o nas zadba. – Uśmiecha się. – Nie mogliśmy trafić lepiej, aby zacząć nowe ży cie. Lilly przy takuje. Siłą swojej radości mogłaby obdarować całe miasto. – Podoba mi się dźwięk ty ch słów: „nowe ży cie”. Brzmi świetnie. Po raz pierwszy odkąd pamięta, Lilly naprawdę wierzy , że wszy stko będzie dobrze.

Gabe i Bruce wchodzą do pokoju tortur. Z niedowierzaniem patrzą na pozostawione przez Michonne dowody jej niedawnej robótki – zakrwawione narzędzia, płócienną mary narską torbę, odciętą rękę i krwawe smugi na drewnianej pły cie, otaczające leżącą na niej postać, które

przy pominają domalowane mężczy źnie czerwone skrzy dła. Podchodzą bliżej do tego, co zostało ze zmaltretowanego Gubernatora. Ogarnia ich panika, lecz próbują zachować spokój i zamaskować ją rozmową. – A co z tą czarną? – py ta Gabe, patrząc na ciało swojego szefa. – Chuj z nią. Do tej pory pewnie zdąży ła już uciec za ogrodzenie. I tak długo nie poży je – odzy wa się Bruce. – Jezusie – mamrocze Gabe, patrząc na okaleczonego, przy palonego i pobitego Philipa Blake’a; jedno jego oko zwisa na skrawku martwej tkanki, majtając się przy policzku, ale mężczy zna zauważa, że Gubernator drgnął. – Czy on… czy on nie ży je? Bruce ze świstem ły ka powietrze i klęka przy ranny m przy wódcy . Nozdrza Philipa Blake’a poruszają się delikatnie. Bruce nie ma nawet pojęcia, jak sprawdzić puls, nie naruszając żadnej z ran. Ostrożnie odry wa kawałek taśmy z ust mężczy zny . Nachy la się i zbliża ucho do zakrwawiony ch warg swojego szefa. Sły szy leciutkie rzężenie, ale nie potrafi stwierdzić, czy jest to jedno z ostatnich tchnień Gubernatora, czy może ten człowiek tak uparcie i kurczowo trzy ma się resztek ży cia.

Pod baldachimem migoczący ch gwiazd Austin gładzi Lilly po twarzy , jakby muskał koraliki świętego różańca. – Obiecuję ci, Lilly , że wszy stko się jakoś ułoży . – Całuje ją. – Będzie cudownie. – Kolejny pocałunek. – Zobaczy sz. Kobieta uśmiecha się. Boże, dopomóż, ale naprawdę mu wierzy … wierzy też w Gubernatora… wierzy w Woodbury . Będzie dobrze… musi by ć. Na jej ustach majaczy uśmiech. Kładzie głowę na ramieniu Austina i wsłuchuje się w tę trwającą chy ba już całą wieczność noc, której nieprzerwany szelest jest dowodem na istnienie nieskończonego kręgu ży cia i śmierci. Dzięki Ci, Boże. Dzięki.

Szukaj również wydania z nowymi okładkami! Nie zobaczysz tego w serialu. Kadry komiksu również tego nie pokażą. Tylko dzięki książkowej serii The Walking Dead poznasz Gubernatora naprawdę.

Ty tuł ory ginału:

The Walking Dead: The Fall of the Governor. Part One Copy right © 2013 by Robert Kirkman, LLC. Copy right © for the Polish edition by Wy dawnictwo Sine Qua Non 2014 Copy right © for the translation by Bartosz Czartory ski 2014 Redakcja i korekta – Sonia Miniewicz, Kamil Misiek / Editor.net.pl Skład i łamanie – Joanna Pelc Okładka – Robert Sienicki Published by arrangement with St. Martin’s Press, LLC. All rights reserved. All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Książka ani żadna jej część nie może by ć przedrukowy wana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotoopty cznie, zapisy wana elektronicznie lub magnety cznie, ani odczy ty wana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wy dawcy . Wy danie I, Kraków 2014 ISBN EPUB 978-83-7924-141-5 ISBN MOBI 978-83-7924-142-2

Spis treści Okładka Strona ty tułowa Podziękowania Część pierwsza. Zgromadzenie Jeden Dwa Trzy Cztery Pięć Sześć Siedem Osiem Dziewięć Dziesięć Jedenaście Dwanaście Część druga. Spektakl Trzy naście Czternaście Piętnaście Szesnaście Siedemnaście Osiemnaście Strona redakcy jna